Poll
Question:
Da li je vreme za povlacenje Crippled Avengera?
Option 1: jeste
votes: 43
Option 2: nije
votes: 53
Tema THE CRIPPLED CORNER zamišljena je da bude mesto okupljanja čitalaca, ljubitelja i profesionalaca vezanih za lik i delo Crippled Avengera. Postavljanje jednog ovako obimnog i razgranatog projekta na internet zahteva dugotrajan rad velikog broja ljudi, dobru koordinaciju i određeni redosled koraka. Sama početna postavka se otegla mnogo više od prvobitno predviđena tri meseca, ali urađeno je zaista mnogo na prikupljanju materijala i sada predstoji strpljivo razvrstavanje svega toga.
Nema drugog načina da se sajt koji treba da sadrži 20000 stranica tekstova, hiljade fotografija i desetine hiljada bibliografskih podataka postavi osim da se krene u postupno ispunjavanje, sloj po sloj, od kroki postavke do verovatno nikad dosegnutog konačnog oblika.
Nadam se da će vec do kraja ove godine, tema THE CRIPPLED CORNER za ljubitelje svih pojavnih oblika Crippled Avengera postati nezaobilazni kutak za prikupljanje infomacija, nabavku traženih naslova i Crippleovih blagoslova ili naprosto ćaskanje sa slicnomišljenicima.
Vic za English-speaking crowd:
A little girl goes to see Santa in his grotto
Santa: "What do you want for Christmas little girl?"
Girl: "Barbie and GI Joe please"
Santa: "Are you sure? Barbie usually comes with Ken?"
Girl: "No, she comes with GI Joe - she fakes it with Ken".
hoce li biti golisavih slika avengerovih :D
za prvi sloj, predlazem recept: kako skuvati supu od avengera, a da on sto duze ostane ziv?
ko da najbolji predlog, avenger mu pokloni jednu svoju carobnu dlaku iz nosa da moze da ga prizove svaki put kad mu zatreba avengerov savet, tako sto istu tri puta protrlja. :!:
nadam se da je planirana i aukcija avengerovih stvari: cvikeri, daljinski upravljac, kompjuter, diskovi, knjige, donji deo pidzame... :D
svakom desetom posetiocu kornera, avenger mora da dozvoli da ga dodiruje. xtwak
golisave slike ce biti zakacene kada pocnemo sa akcijom, OBUCITE AVENGERA, koja je deo siroke marketinske akcije lansiranja modne linije SAGITA WEAR.
O tome je izdato i sledece saopstenje:
SAGITA WEAR je koncipiran kao linija garderobe za dinamicne mlade ljude, ljubitelje savremene pop kulture. Odeca ce biti komforna, sa velikim dzepovima u koje mogu stati predmeti dimenzija dzepne knjige, VHS kasete, CDa i DVDa.
U prvom izdanju ce izaci pantalone, dzemperi i kape sa logom SAGITA WEAR, kao i benkice za decu do 24 meseca (po americkom standardu).
Dizajneri SAGITA WEARa za sledece mesece planiraju izdavanje i LIMITED EDITION serija poput OTAKOOL posteljine, GHOULIEWEIRD ruksaka i CRIPPLE naocara za sunce.
SAGITA WEAR ce biti distribuiran preko sajta www.znaksagite.com odnosno u prodavnicama IPS u Srbiji i Crnoj Gori.
Gledao sam neki crnacki flick RIDE OR DIE. Privuklo me je ime reditelja Crag Ross Juniora koji je svojevremeno odradio poneki ozbiljan exploitation. Nazalost, RIDE OR DIE, pripada prilicno neinspirisanom kljucu soft neo-noira, u kome netalentovani tipovi pokusavaju da postignu visine Ben Ramseyeve scenaristike (THE BIG HIT, LOVE AND A BULLET). Iako bljestava fotografija i sporadicno inventivni rakursi cine da se ovaj film proguta, prosto me cudi koliko se vise nisam zgadio na ovako nekoherentan i neambiciozan komad.
Quote from: "crippled_avenger"Gledao sam neki crnacki flick RIDE OR DIE. Iako bljestava fotografija i sporadicno inventivni rakursi cine da se ovaj film proguta, prosto me cudi koliko se vise nisam zgadio na ovako nekoherentan i neambiciozan komad.
mene ne cudi.
covek koji moze da proguta onu ranu nepodopshtinu Ronny Yua [LEGACY OF RAGE], nadje opravdanje zasto je DOBRO sto je to toliko konfekcijski, rutinski otaljano, i nadje razloge zasto to treba da bude tragikomicno i trapavo i uber-passe= taj covek moze SVE da proguta.
ali nema veze, dobar si ti decko.
a sa cripple-wear sunglasses [Znak Shag. TM Ltd.] bices jos vise cool.
Kako rece moj potencijalni imenjak CrAven, `Rad u zanru me je ucinio parijom...`
Medjutim, ja i dalje stojim pri stavu da je LEGACY OF RAGE vrlo dobar film. Naime, Yu je u ovom filmu vec 1986. radio savremeno koreografisanu akciju i neka resenja `heroic bloodsheda` je naprosto priblizio americkoj filmskoj gramatici. Sa glumcima kao sto su Brandon Lee i Michael Wong koji su anglosaksonski Kinezi, on uspeva da na filmu ostvari bezmalo holivudski look. A kada je film postao bezmalo holivudski udaljio se od geta HK filma. izasavsi iz tog geta, filmu su nametnute izvesne konvencije, da bi ih Yu onda porusio smrcu glavne junakinje i onakvim krajem.
pitanje za avengera: sta mislis o TV filmovima kod nas i koji bi posebno izdvojio kao prekretnicu u istoriji domaceg TV filma
(:arrow: xnerd ) :D
Zanimljivo pitanje.
Domaci TV film je u velikoj stagnaciji koja je samo na trenutak zaustavljena akcijom profesora Perisica kada je nekoliko tekstova novih autora ponudio RTSu. Drama Ive Mitrovic je zamalo cak i uspela da preokrene stvari, medjutim Sotrina realizacija je onemoguicila neke vece domete...
Salu na stranu, RTS ce barem iz demagogije, pre ili kasnije morati da pruzi priliku mladim piscima i sto je jos vaznije mladim rediteljima. Setimo se primera jedne od najboljih TV drama ikada TELEFOMANIJE Milutina Petrovica po tekstu Vladimira Djurica Djure. To je TV drama iz koje je Dragojevic pokrao citav MI NISMO ANDJELI, i ideoloski i diozajnerski. To je velika generacijska stvar. Takva stvar se kod nas jos nije desila, iako je scenario za ZAJEDNICKO PUTOVANJE sadrzao svez generacijski pogled na istoriju, samo sto je upropascen losom realizacijom...
Ako cu ikome napraviti zazubice, mogu da se povhalim kako sam procitao scenario za MI NISMO ANDJELI 2.
nalazis, dakle, da je drama Ive Mitrovic bolja od pomenutog "Zajednickog putovanja" :?
ZAJEDNICKO PUTOVANJE je u svakom smislu superiornije ostvarenje u odnosu na saradnju Sotra-Mitrovic... Nazalost, takvo poredjenje ne znaci da egzekucija odlicnog teksta nije ipak slaba.
meni su se, svojevremeno, najvise dojmile TV drame "Sveto mesto" i "Brod plovi za Sangaj", a odlicne su bile i "Prvi put sa ocem na jutrenje" i nekoliko TV drama po Nusicu
sveto mesto je odlicno, za ovu sredinu, a i sire.
recimo, daleko bolje od TV filma ILSKA VENERA koji su radili Mario i Lamberto Bava.
i ja volim "Sveto mesto". Scena u stali u kojoj Branka Pujic skace po onom momku dok pripovedac viri iz onog sanduka za seno je nesto najstrasnije sto sam u to vreme videla, kao i scena u kojoj vestica jase gl. junaka, Mira Banjac i, najjaca, tokom bdenja u crkvi, iz noci u noc, kad Branka Pujic ustaje iz sanduka, a on opisuje krug da ona ne udje. :?
E, da, i kad nailaze njene kocije, crni konji, bila je i neka odlicna muzika. Odlicno odabrani glumci. Gledala sam film bar 15 puta, imala ga na kaseti.
Danas sam kupio nove diskove:
Saint Etienne-So Tough
Moja romansa sa Saint Etienne je cudnovata. Pocelo je kao flert sa kolekcijom singlova a zavrsilo sa napornim prikupljanjem albuma benda koji je, u principu, karakteristican po singlovima. No, albumi nude posebne drazi za pop fanove u vecitoj potrazi za idealnom pop melodijom. Naime, Saint Etienne su osnovali rok kriticari u alhemijskoj vezi sa divom Sarah Cracknell i oni ne trose albume na banalnosti.
Zoot Woman-Living in the Magazine
Zoot Woman su deo electro-mod revivala. Ponovo je alternativno biti sminker. Hell Yeah!
BS 2000-Simply Mortified
BS 2000 je off-projekat Beastie Boys nastao na bazi kolekcionarske razmene bizarnih bitova izmedju Istocne i Zapadne obale. Rec je o kompilaciji instrumentalnih komada bizarne sadrzine. savrseno koresponidra sa mojim novim hobijem zvanim `budzenje bitova`.
Dobrovoljno Pevacko Drustvo-Nedelja na Duhove
Kupovina ovog CDa je vise nego ista odraz mog fetisizma za Idole pa logicno i njihove off i post-projekte. Ovaj album je ujedinjujuci Sapera i Krstica (Idoli) i Lesendrica (Piloti) u troglavu pop-zver umalo bio srpski odgovor na Electronic u kome su se spojili Bernard Sumner (New Order), Johnny Marr (The Smiths) i Neil Tennant (Pet Shop Boys). Za razliku od prvog albuma Krstica i Sapera `Poslednja mladost u Jugoslaviji` koji je bio ocajan ali bizaran, `Nedelja na Duhove` je easy-listening, cije potencijalno bizarne elemente pegla Ki(n)ki. Medjutim, znajuci da su ovaj easylistening iskomponovali ljudi koju su easyliving, uspeva cak da bude i iskren.
Jedva cekam da mi iz Amerike stigne Ivy, a to bolno cekanje cu prekratiti novim albumom Fountains of Wayne za koji cujem da je nikad bolji, zatim prvim Swirl 360, koji su komponovali momci iz Fountains of Wayne i The Posies u pokusaju da naprave power pop boy bend i jednom od esencijalnih ploca Van Duke Parksa zvanu `Song Cycle` koju je snimio kada su krahirali sesni sa Brian Wilsonom za snimanje albuma `Smile`, i kada je malo prestao da jede LSD za dorucak...
Inace, jedna od neobicnijih pesama koje sam cuo u poslednje vreme je povratnicki singl jedne od mojih najdrazih grupa Mizar. Zove se `Pocesna strelba` i moze se lagano naci na netu u mp3 formatu. Posle njega je usledio singl `Juda` kao najava nove Mizarove ploce, povodom koje je Mizar navodno bio u kontaktu sa Michael Girom iz The Swans.
Za rookieje evo malog pregleda o kome govorim:
Mizar
(Skoplje, Makedonija)
--------------------------------------------------------------------------------
Biografija
--------------------------------------------------------------------------------
Prvobitna ideja i koncepcija grupe nastala je još 1981. godine u glavama gitariste Gorazda Čapovskog (rođen 1965. u Skoplju) i pjevača Gorana Tanevskog. Po arapskom predanju Mizar je zvijezda nade, vodilja kroz pustinju koja putnicima pomaže da se ne izgube. Na starogrčkom Mizar znači mržnja, a na latinskom posmrtni odar.
U početku su radili kao rock orijentiran bend, a 1985. godine su promjenili stil i pod nazivom Mizar drugo otkrovenje ponudili muziku zasnovanu na staroslavenskom pojanju, makedonskom folkloru, bizantskoj tradiciji i dark zvuku. U to vrijeme s njima je radio basist Goran Trajkoski koji je početkom osamdesetih predvodio perspektivnu skopsku grupu Padot na Vizantija.
Prvi veći uspijeh, pod imenom Mizar, grupa je postigla 1987. godine na Omladinskom festivalu u Subotici kada je po glasovima žirija podijelila prvo mjesto s grupama KUD Idijoti, Grad, Tužne uši i Indust bag. Koncertni snimci njihovih pjesama "Gradot e nem" i "Zlatno sonce" uvršćeni su na kompilaciji "Omladina 87. - Najbolji uživo". Zatim ih je Trajkoski napustio i on je kasnije pokrenuo sastav Anastasia.
Debi LP "Mizar" snimili su u postavi Goran Tanevski, Gorazd Čapovski, bubnjar Boris Georgiev, basist Sašo Krstevski i klavijaturistkinja Katerina Veljanovska, a produkciju je radio Goran Lisica - Fox. Pored njihovih pjesama, na ploči se nalazi i obrada narodne "Zajdi zajdi", pod nazivom "Zlatno sonce". Tokom 1988. godine Tanevski i Čapovski su boravili u Londonu pokušavajući zainteresirati izdavače za svoju glazbu. Sljedeće godine uradili su glazbu za kazališnu predstavu "Ravi" redatelja Ljubiše Georgijevskog.
Drugi LP "Svajt dreams", objavljen 1991. godine, donio je neobičnu obradu "Sweet dreams" sastava Eurythmics, obradu narodne "1762" i pjesmu "Dom" Riste Vrteva (Arhangel) koji je svojevremeno bio član Mizara (za vrijeme Prvog otkrovljenja). Likovno rješenje omota, ukrašenog narodnom šarenicom, jasno ukazuje na ono što nudi ploča koju su snimili Čapovski, Tanevski, basista Ilija Stojanovski, bubnjar Žarko Serafimovski i klavijaturist Vladimir Kaevski. Gostovali su Mefo Ismail (zurle, tapani), bubnjar Zoran Spasovski (ex Aporea, a kasnije Anastasia), Sašo Gigov (vokali) iz sastava Kleržo, trio Kučkovke i orkestar Biljana iz Ohrida.
Krajem 1991. godine grupa je prestala s radom. Tanevski se posvetio organizaciji koncerata, Kaevski je obnovio svoj sastav Cyborg, a Čapovski je otišao u Australiju gde je u siječnju 1993. godine osnovao sastav Kismet nastavljajući se na rad grupe Mizar. Čapovski u Kismetu pjeva, svira gitaru, zurle i gajde, a s njim su bili Metodi Kundevski (bas i klavijature), Peco Kazanovski (bubnjevi) i John Norton, buzuki i gajde. Oni su svoju muziku nazvali post dark wave, a fuzionirali su makedonski melos, industrijske ritmove i elektronske zvukove. Nakon izdavanja nekoliko albuma, Čapovski se u kolovozu 1999. godine vratio u Makedoniju i nastavio rad sa sastavom Kismet koji uz njega čine Ilija Stojanovski (bas) i Stefan Popović (bubnjevi). Oni su inicirali snimanje diska "Tribute To Mizar" (Avalon 2001.) na kome su pjesme ove grupe obradili alternativni sastavi iz Makedonije: Den potoa, Siniac, Music Makers, Ataraxia, No Name Nation, Majakovski, Brainless Genius i drugi.
Godine 1997. na makedonskom tržištu se pojavila kompilacija Mizara pod nazivom "Svedožba", a materijali su na CD prebacivani s vinilnih izdanja. CD sadrži kompletnu debi ploču, sedam pjesama s druge i koncertne snimke dvije ranije neobjavljene pjesme "Ćifte čamče" i "Samo eden mig". Vladimir Kaevski je objavio tehno CD "B.O.R.G." (Profundus 1999.). Skopska izdavačka kuća Lithium Records je početkom 2003. godine na diskovima reizdala prve dvije ploče Mizara, dopunivši ih ranije neobjavljenim demo i koncertnim snimcima. U Hrvatskoj te diskove distribuira Dallas. Sašo Krstevski, bivši basist Mizara preminuo je 2001. godine od raka.
2002. godine rađa se ideja o ponovnom okupljanju grupe Mizar. Uskoro se sastaju pod nazivom "MIZAR - Treće otkrovljenje", ovaj put u velikoj postavi sa svima koji su u različitim fazama dolazili i odlazili u Mizar. Planirano je okupljanje radi spektakularnog službenog oproštaja. Početkom 2003. izdaju singl "Počesna strelba" koji za vrlo kratko vrijeme ruši sve rekorde popularnosti i do danas je proglašena najboljom makedonskom pjesmom nastaloj nakon raspada Jugoslavije.
Svi pojedinačni projekti članova Mizara (Anastasia, Kismet i Arhngel) zamrznuti su za vrijeme Počesne strelbe Mizara. Spektakularan koncert s mnogim gostima je održan 30.05.2003. godine u davno rasprodanom skopskom Sportskom centru Kale (6000 ljudi).
--------------------------------------------------------------------------------
Diskografija
--------------------------------------------------------------------------------
"Mizar" (Helidon 1988.)
"Svjat dreams" (Dallas / Amarcord Records 1991.)
"Svedožba" (Promo Siemens 1997. kompilacija)
"Počesna strelba" (singl, 2003.)
--------------------------------------------------------------------------------
a sta si rucao danas?
ja, evo, tek idem da jedem= javicu vam kasnije, da ne ostanete u neznanju.
Hmmmm, Najslabija karika, danas, rekordna suma, i tako to, a u kljuchnom trenutku pitanje "kako se zove Crippled Avenger"?
Dobro, ne baš tako formulisano, ali to je bila poenta.
Ćoše se širi...
imala sam priliku da cujem Mizar, mene podsecaju na Joy Division,
uzgred, avengeru, ides li jos na berzu diskova i koje izvore za snabdevanje koristis, ako nije tajna xspin3
Quote from: "crippled_avenger"Danas sam kupio nove diskove:
Saint Etienne-So Tough
Moja romansa sa Saint Etienne je cudnovata. Pocelo je kao flert sa kolekcijom singlova a zavrsilo sa napornim prikupljanjem albuma benda koji je, u principu, karakteristican po singlovima. No, albumi nude posebne drazi za pop fanove u vecitoj potrazi za idealnom pop melodijom. Naime, Saint Etienne su osnovali rok kriticari u alhemijskoj vezi sa divom Sarah Cracknell i oni ne trose albume na banalnosti.
dj... matoro, nikad nisi pomenuo da ih volis, ja obozavam
too young to die, a sad znam od koga cu da uzajmim albume prave...
omiljene su mi:
Only love can break yor heart
You're in a bad w-ay
Kiss and Make up
Hug My Soul
xspin3 :D
GET ON THE FLOOR AND LOOK REAL SEXY
Do you think a girl should go to bed with a feller, if she doesn't love him? No. [pause] Unless it's me.
:lol:
Just dial my number, / I've got some plans for you. / You're in a bad way / and I can help you through. / You're in a bad way, / every day seems just the same. / Just dial my number / or call my name. / :D
Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. /
All of his friends have been wondering / why he spent so long with her; / he's so dark and moody, / she is his sunshine girl. /
Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. /
In the bed where they make love / she's in a film on the sheets. / He shows dreams like a movie, / she's the softness of cinema seats. /
Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. /
He sees all of the girls / like Demi Moore as she sighs. / Dreams come true as he holds her, / `til the X's come up in her eyes. /
Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. /
Like roses grow in a churchyard, / her skin as white as the milk, / Just like a Sherpa Tensing / under a Manilla silk. /
Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. / Lalala lalalala, / lalalala lalalalala, / lalala lalalala, / lalalala lalalalala. / Lalala lalalala, / lalalala lalalalala...
:D
Sve je to lepo, ali gde sam tu ja?
Gde je muštuluk za mene?
kakav mustuluk, da nije moja prica pobedila :?
NAJJACA stvar od Saint Etienne
NOTHING CAN STOP xspin3
Sta su me to pominjali na kvizu?
@ghoul:
danas nisam rucao zato sto sam ceo dan bio u zurbi oko nekakvog intervjua koji sam davao za novosadski `Gradjanski List`. da bih ga dao sam otisao u prostorije YUCOMa gde su me slikali. podseticu, YUCOM je onda izdajnicka i antisrpska organizacija koju predvodi Biljana Kovacevic-Vuco.
potom sam isao na vrlo zanimljivu manifestaciju u SKCu koja se zove:
SUKNJALAMPE by ANA Z.
gde se desavao:
+ koncert - live video mix + spec. gost u dnevnoj sobi-Rambo Amadeus
Koncert su odvirali:
klavir by Sonja Lonacr
bubnjevi by Nemanja Acimovic
scratch by Uros Petkovic
violina by Biljana Kitanovic
live videomix by Knoo Production
a vrhunac zabave je bila modna revija na kojoj su neke poznate i neke nepoznate Beogradjanke, i neke Beogradjanke poznate samo meni, nosile kreacije Ane Z. medju njima su bile i neke hot babes... Ako ste dokoni, IZLOZBA SUKNJALAMPI traje u u PAZI SKOLI do 5. marta, ali ne znam koliko ima smisla ici kada eksponati nisu na telima hot babes...
inace, najSAGITICNIJA a i najGHOULICNIJA pesma Saint Etienne je I WAS BORN ON CHRISTMAS DAY gde ima stih `getting groovy after Halloween`...
BANDITEN!!!
Dream Syndicate imaju pesmu Halloween.
Nije Ghoulicna, ali se pojavljuje na pocetku filma WRONG TURN.
Cripple me na taj film navukao, i to dobro. I dalje mi je bolji od TCM rimejka, koji chu najvishe pamtiti po glavi izvesne osobe u podrumu.
Quote from: "crippled_avenger"
@ghoul:
danas nisam rucao zato sto sam ceo dan bio u zurbi oko nekakvog intervjua koji sam davao za novosadski `Gradjanski List`. da bih ga dao sam otisao u prostorije YUCOMa gde su me slikali. podseticu, YUCOM je onda izdajnicka i antisrpska organizacija koju predvodi Biljana Kovacevic-Vuco.
potom sam isao na vrlo zanimljivu manifestaciju u SKCu koja se zove:
SUKNJALAMPE by ANA Z.
gde se desavao:
+ koncert - live video mix + spec. gost u dnevnoj sobi-Rambo Amadeus
Koncert su odvirali:
klavir by Sonja Lonacr
bubnjevi by Nemanja Acimovic
scratch by Uros Petkovic
violina by Biljana Kitanovic
live videomix by Knoo Production
a vrhunac zabave je bila modna revija na kojoj su neke poznate i neke nepoznate Beogradjanke, i neke Beogradjanke poznate samo meni, nosile kreacije Ane Z. medju njima su bile i neke hot babes... Ako ste dokoni, IZLOZBA SUKNJALAMPI traje u u PAZI SKOLI do 5. marta, ali ne znam koliko ima smisla ici kada eksponati nisu na telima hot babes...
Posle kazu, sto deca oboljevaju, ne hrane se redovno, nego se smucaju kojekuda u vreme obroka. :roll:
Saint Etienne. Obozavam ih. :D
neki od favorita:
Only Love Can Break Our Heart
People Get Real
Carnt Sleep
Sylvie
...
hej, tvoj ukus za muziku mi se sve vise svidja (da ne kazem dopada, komunjara tvrdi da je kic od izraza)
:wink:
Quotedanas nisam rucao zato sto sam ceo dan bio u zurbi oko nekakvog intervjua koji sam davao za novosadski `Gradjanski List`. da bih ga dao sam otisao u prostorije YUCOMa gde su me slikali. podseticu, YUCOM je onda izdajnicka i antisrpska organizacija koju predvodi Biljana Kovacevic-Vuco.
Erm, da. Sorry, mate. Ja sam omogucio taj intervju, nadam se da ti nije bilo mnogo neugodno. Zvala me sestra najboljeg druga, inace izdajnica po profesiji, i zamolila za kontakt sa tobom kako bi svojoj prijateljici i koleginici po antisrbovanju omogucila intervju sa tobom. Uz malo relaktensa, dao sam joj broj tvog mobilnog telefona, verujuci staroj prijateljici i sestri najboljeg druga da ga nece zloupotrebljavati, siriti i tome slicno. Mislim, mozda smo izdajnici, ali imamo manire, ne?
Zvao sam te posle toga na kucu da ti javim, da te upozorim, pripremim, da vidim da li sam dobro ucinio i da primim na sebe napusavanje, ali se niko nije javio, a ja zvonim samo tri puta kad nekoga zovem, jer kapiram da je sve dalje od toga nepristojno (mozda ljudi spavaju, jedu, mozda su u wcu, a mozda su u sumi) ili besmisleno. Mobilni ti je bio nedostupan, staro momce, a ostao sam skroz-naskroz bez kredita za porukicu.
Moje su namere bile dobre, da se razumemo. Hteo sam da ti omogucim jos jedan intervju, posto znam da volis slavu, a kapirao sam da je na tebi da intervju odbijes ukoliko ti je neugodno da ga dajes izdajnicima i, makar utoliko, das legitimitet njihovim operacijama.
Ako sam pogresio, ne znam, spreman sam da primim neki reciprocitet ("Reciprocity, Mr. Hudgens, is the key to every relationship", after all) bez hard feelings. Ako treba, you think of the way, and I'll comply. :)
Eto, najmanje sto mogu jeste da te izvedem na rucak u neku pravu domacinsku, srpsku kafanu. Volis li skembe?
Quote from: "crippled_avenger"Sta su me to pominjali na kvizu?
Pa pitali ljude ko je crAven.
Tj. ko je glumio u ovom i onom filmu, jel'...
Veceras sam napisao prvi veliki samoubilacki tekst 2004. godine. Svake godine napisem u proseku tri kapitalna samoubilacka teksta u kojima se zamerim ogromnom broju ljudi i sto je jos vaznije poljuljam kriticarski kredibilitet.
Sva je sreca da su upravo ti kontroverzni tekstovi bili medju dalekovidim, tako da mi posle ROTK niko ne spocitava sto sam odmah izgazio LOTR, kao sto mi niko ne moze reci da je moj solo-obracun sa Djordjem Milosavljevicem bio preteran i da je on na nasoj strani kada je u medjuvremenu upropastio sve sanse da se po Srbiji slika pastoralni neo noir, kao sto je film 1 NA 1 u medjuvremenu potvrdio i svoju estetsku vrednost i svoj pop kulturni znacaj-koji prakticno nisu prepoznati kada mi je zamereno sto sam ga pohvalio (stavise sumnjalo se da sam to uradio zato sto mi je rediteljev kum jedan od najvecih uzora), i sl.
Dakle, za nedelju dana, u sredu, overite novi BLIC NEWS, a u KURIRu se tokom nedelje, mozda pojavi duplo kraci cut istog stava... A mozda se i ne pojavi. Sumnjam da je KURIR potplacen od strane rivalske firme i da zato namerno odlaze moj tekst...
ma, samo se ti zezaj, dete, da ne bi mene sa tobom onda na Kalemegdanu, kad su hteli da te tuku :? ne bi sada ti prstici tipkali po tastaturi :(
@Spider
Secam se da kada sam te malo bolje upoznao, jednom smo nesto sedeli sa Yelenom. U nekom momentu si otisao u WCa, a ja sam rekao Yeleni `Nastradacu sto toliko volim ovog momka.`
Quote from: "crippled_avenger"@Spider
Secam se da kada sam te malo bolje upoznao, jednom smo nesto sedeli sa Yelenom. U nekom momentu si otisao u WCa, a ja sam rekao Yeleni `Nastradacu sto toliko volim ovog momka.`
...a onda si i ti ostisao u WC.
secam se ko juce da je bilo.
bas sam se pitao sto ste se onoliko zadrzali.
Quote from: "crippled_avenger"@Spider
Secam se da kada sam te malo bolje upoznao, jednom smo nesto sedeli sa Yelenom. U nekom momentu si otisao u WCa, a ja sam rekao Yeleni `Nastradacu sto toliko volim ovog momka.`
"We make our own choices; we pay our own prices."
Quote from: "crippled_avenger"danas nisam rucao zato sto sam ceo dan bio u zurbi oko nekakvog intervjua koji sam davao za novosadski `Gradjanski List`.
au!
Poceo je FEST za novinare. danas sam gledao tri filma, a dva iz objektivnih razloga preskocio.
ELEPHANT by Gus van Sant
Skandalozno smece. Film izgleda kao veliki isuseni outtake iz Larry Clarkovog filma KEN PARK. I to outtake koji su iz KEN PARKAa izbacili kako bi ostao NC-17. Da je ovaj outtake ostao KEN PARK bi bio PG-13. Cak i za Van Santove niske standarde, ELEPHANT izgleda sramotno.
21 GRAMS by Alejandro Gonzalez Inarritu
Ima u ovom filmu ponesto zanimjlivo. Problem je u tome sto se Inarritu nije dovoljno amerikanizovao. Ovo je meksicki film zarobljen u hardveru americkog.
LA FLEUR DU MAL by Claude Chabrol
Tipican pozni Chabrol. Napisan i reziran kao Cehov kod Stanislavskog, mora se gledati sa punom koncentracijom da bi se zabelezila kratka ali ubitacna usijanja velikog genija. Nazalost, Chabrol vise nije u stanju da snimi film koji moze da ushiti obicnog neiniciranog gledaoca.
Hmmm, meni je "Le Fleur De Mal" fino legao, a pri tom nisam "iniciran" u "klub Šabrol". xbigok Sediš, gledaš, slušaš, sklapaš kockice. Odlična gluma, prirodni dijalozi, radnja teče lagano, a napetost raste. Imao sam jedino problema u sceni sa mrtvacem i smejanjem na stepeništu. U drugom kontekstu, kod drugog režisera, sa drugačijim pristupom materiji - možda. Ovde - k'o piletu sise. Izvinjavam se što sam kriptičan, ali nije fora da prepričavam film.
Nije remek delo, ali preporučujem.
Nisam pogledao Elephant i 21 gram, pošto sam radio. :( Zato sam pogledao avganistanski film Osama :o :o :o za koji pojma nisam imao da je avganistanski (uprkos naslovu :x ), niti sam bio načisto hoću li da ga gledam. Mislio sam - sram me bilo - da je japanski.
Kad sam shvatio da ja avganistanski (koprodukcija sa Japancima), rekoh sebi - 'ajde da vidimo.
Iznenađenje je bilo potpuno. :shock:
Da skratim - priča o devojčici za vreme strahovlade talibana koja mora da se preruši u dečaka, ne bi li prehranila porodicu. 84 minuta. Odlična montaža, solidna, ponekad sjajna fotografija. istočnjačkog meditativnog ritma (tj. dosade) nema. Realizam sa finom dozom poetike. Surovost bez grafičkih prikaza. Nema feminističke osude, premda bi neko mogao doneti takav zaključak na osnovu činjenice da je film snimila žena. Muškarci se ovde dele na dobre i loše, a kaže se da i žene i muškarci podjednako umeju da budu vredni i podjednako da pate. Biser ironije: majka glavnoj junakinju priča priču o muškarcu koji je hteo da se pretvori u ženu kako bi manje radio u životu!!! Još jedan biser: neki par se venčava, nailaze talibani, i svadba se brže-bolje pretvara u sahranu, a svatovi u narikače :lol: . Mane: jedna ili dve scene mogle bi da se izbace, prelomni dramski momenat je isforsiran. Lično mi malo smeta što su talibani sve vreme "crni". Ostalo - za pohvalu i preporuku. Neće ga otkupiti, ubeđen sam.
Meni Šabrol ostade u senci Osame, koji nema preterano veze sa bradatim imenjakom iz Al Kaide. Tehnički slabiji, ali emocionalno snažniji i emocionalno uverljiviji. Bar meni. Probajte.
avenger je na FEST-u, mozemo da mu napravimo cudo od kutka, ionako me nervira sto misli da je vredniji od ostalih, pa da moze da ima nekakav svoj lokal na glavnoj liniji, a svi idu preko centrale :x
danas sam konacno ubila pauka koji mi je visio iznad stola, pa posto nemam gde da objavim, avenger se nece ljutiti... xuss
CIME si ga ubila? mojom knjigom?
i jesi li sigurna da je bas ... mrtav?
ma, jok, ukljucila peglu, liznula da vidim jel se ugrejala i sprzila ga, sad citam svoju sudbinu iz te velike mrlje na parketu...
i nisam bas odusevljena :(
ja mislim da si se ti to podsvesno [ili svesno] obracunavala sa spajderom, pa si to prenela na simbolicki plan.
kao: "ma zgnjavicu tog spajdera ko bubu, mene je nasho da zeza za donija..."
sublimacija nikud ne vodi, znam iz iskustva xdrinka
ovo sa paukom je bilo cista emocija, spontana reakcija, nema veze sa Znakom Sagite xbigok
otaku, ima li i ove godine projekcija filmova sa festa na FDU? Pretprosle godine sam tamo non-stop visio i gledao filmove za dz i bez velike guzve.
(kad vec ovi iz direkcije festa nisu hteli da nam daju vise od jedne propusnice, pa idemo na smenu: svake godine po jedan :cry: )
Ima, ljudi, okacicu program kad ga dobijem mejlom, pa cete moci da se organizujete. Za sada se zna da projekcije krecu od ponedeljka, po tri pre podne, od 10, 12 i 14 casova. Dobro dosli :)
Unapred hvala. :)
Vidimo se tamo. :?:
naravno, ja sam radnicko dete, a ne vadim lazne akreditacije, pa onda...
Fuck, znaci mora indeks? Ili mozemo da se umuvamo...
Prosle godine su, neki treci dan projekcija, krenuli da gledaju akreditacije onako bas strogo u Domu omladine - na projekcijama za novinare - i kurve, nisu pustali ni ljude sa FDU indeksima, sto je bilo dosta lame, buduci da je uvek bilo ihahaj mesta unutra. (Sem na projekcijama 'blockbustera' (Spielberg, Spike Lee, Sodenberg), gde je svaka profuknjaca iz Bazara i drugih casopisa koji se nikada ne bave filmom and her left side cousin uzela za shodno da se pojavi, sa sve hranom, picem, suskavim folijama i desetominutnim glasnim razgovorima na mobilnima.)
Budite pristojni tamo na FDU. Koleginice sa moje klase vode razgovore sa autorima koji budu gostovali. Nema stipanja sa otaku i slicnih nepodobstina.
Inace, proslogodisnja afera sa akreditacijama i indeksima je bila dosta nesrecna i mislim da je trebalo da se drugacije zavrsi. Naime, mislim da ce se ucesnici ove price koji su nekada vadili akreditaciju za FEST sloziti u konstataciji koliko je to naporan proces. I onda su u jednom momentu svi ljudi koji se pojave sa indeksom bili izjednaceni sa ljudima koji se se napatili da izvade akreditaciju. Podseticu da su i ljudi sa drugim indeksima ulazili na projekcije, a veliki broj njih i bez ikakvih isprava.
Kada je poostren rezim ulaska za ljude bez propusnica, ja sam bio vrlo uvredjen, jer vecina mojih najbol;jih drugova vise nije ulazila na projekcije. Medjutim, slucajevi koji su se desavali na upravo pomenutim blockbusterima pokazuju da su stvari prevrsila svaku meru. Moram dodati da su se ljudi bez isprava pritom uglavnom pojavljivali na distributerskim mega-hitovima, a da su samo junkyard dogovi poput Spidera i moje malenkosti dolazili na filmove koji se prikazuju once in a lifetime.
Tako da tu nazalost nije bilo mnogo romantike, i price o divnoj omladini zeljnoj nedostupnog filma. Svi su se raspomamili na RINGu i ADAPTATIONu, a niko da dodje na meksicki film kad onaj tuca babu, sa koga sam ja izasao a guess ko je ostao unutra...
ne treba indeks, bar do sad nisu trazili...
gledala do kraja meksicki film, samo u Domu omladine, sa placenom ulaznicom, ako te zanima, mogu da ti ispricam sta se desilo, ako se ne varam, kopiju su posle ukrali neki manijaci...
Quote from: "crippled_avenger"a niko da dodje na meksicki film kad onaj tuca babu, sa koga sam ja izasao a guess ko je ostao unutra...
mislis na JAPON?
ko?
ko?
ko?
:!:
velikodusna ponuda na FDU
NEDELJA:
12:00 Glavom kroz zid
15:00 Brak Marije Braun
PONEDELJAK:
10:00 Svedoci
12:00 Nalaženje slika
14:00 Utopija
UTORAK:
10:00 Ana i ostali
12:00 Kasting
14:00 Roza Funzeka
SREDA:
10:00 Dunav
12:00 Slon
14:00 Sićušne pahulje
ČETVRTAK:
10:00 Emigrant
12:00 Sretno dijete
14:00 U Americi
PETAK:
10:00 Zarobljavanje Fridmanovih
12:00 Radža
14:00 Tišina
SUBOTA
10:00 Krvavo zlato
12:00 Čija je ovo pesma
14:00 Busan
Da, JAPON, naravno. A sta mislis ko je ostao na filmu. Nije otaku. Nije dr. Zivkovic. Ko bi mogao biti?
ala vas je castio fdu! pa tu nema 2 filma vredna gledanja!
ali ima 1= vatanje fridmanovih!
kako se zvase onaj film kim ki-duka, i da li uopste dolazi na fest?
Kim Ki Duk je rasprodat. Sve tri projekcije u BGD. Pazi, to je, metropola. Nema zezanja. Danas mi rekao direktor FESTa. Doduse u DKCu ali svejedno...
Danas sam pogledao dva filma.
BILDER FINDEN by Benjamin Gaissler
Skoro zanimljiv dokumentarac o izgubljenom Bruno Schultzovom muralu koji autorov otac pronadje u Ukrajini. Intrigantniji deo pocinje kada se za vreme dokumentarca dogodi nepredvidivi preokret i Izraelci bukvalno odnesu mural u Yad Vashem. Najbolji dokumentarac ove vrste je svakako BEZ GRADA I BEZ ZAKONA Nedeljka Despotovica koji ne propustam da preporucim. BILDER FINDEN je tek solidan, vise zbog bizarnih protagonista nego zbog egzekucije.
SVJEDOCI by Vinko Bresan
Naizgled politicki korektan hrvatski flick o ubistvu Srbina za vreme rata u ratom pogodjenom slavonskom mestu. Mogao se nazvati SKORO SASVIM USTASKA PRICA. Dok nama lik Srbina-lihvara deluje OK, film hrvatskom gledaocu sluzi kao podsetnik da je ipak zlocin ubiti coveka iako je Srbin i lihvar. A pored toga je scenario slab a glumci neopisivo losi.
Ja sam ostao do kraja na JAPONu.
Gledao sam kad tuca babu, i kad je namesta, i kad slusa Baha, i kad hoce da se ubije, nece se ubije, pa tuca babu, vole se, puse travu, pa baba na kraju pogine na nekim sinama.
Da, da, tri sata.
You think you know torture?
Mislite da je Andrej Rubljov smaranje?
Think again.
Od tada gledam iskljucivo holivudske blokbastere, sa crncugama. Life is too bloody short.
Spidere, priznao si. Hvala ti. ghoul bi nastavio sa torturom da nisi.
Danas sam video tri filma.
GEGEN DIE WAND by Fatih Akin
Podnosljiva turko-germanijana iz relativno bogate filmografije pravljene za Turke po Nemackoj. Medjutim, cuvajte se povoljnigh komentara na film u medijima. Akin je nekoliko filmova ranije snimio film u kome se pojavljuju i nemacki Srbi, a u jednom kasnijem mu je igrala Branka Katic, i on dolazi u Beograd, iako je berlinski pobednik. Dakle, naklonost beogradske javnosti je na njegovoj strani. Nazalost, kvalitet bas i nije, premda film relativno prijatno iznenadjuje.
MONSTER by Patty Jenkins
MONSTER me je razocarao. Naprosto, ne vidim why bother ili jos bolje what is all the fuss? Rec je o rutinskom filmu koji samo izvesnim holivudskim jezickim standardom odskace od neceg sto bi bio TV film. Christina Ricci je super a Charlize ne uspeva da prevazidje trud koji je ulozila. Njen trud se vidi ali se ne vidi lik...
IN AMERICA by Jim Sheridan
Prilican sam fan Jim Sheridana. Iako sam uveren da je Neil Jordan bolji reditelj, kada se film bavi irskim problemima, vise verujem Sheridanu. IN AMERICA je njegov najlicniji, konceptualno, iako ne i konkretno autobiografski film. Naprosto rec je o filmu koji je on morao da izbaci iz svog organizma. Mozda Sheridanova psihoanaliza nije zanimljiva kao De Palmina, ali se ovaj pokusaj mora postovati.
Veceras sam odgledao Hroniku Festa i prijatno se iznenadio kako je sve koncipirano, upakovano, realizovano... I dalje ne mogu da verujem da su pustili mladju ekipu da to radi. Kako god, podrska sa moje strane za Radivojevica i ostale, i neka nastave ovako. 8)
3K od 21:00
Quote from: "Milosh"podrska sa moje strane za Radivojevica i ostale,
takodje.
ko su 'ostali'?
GEGEN DIE WAND by Fatih Akin
Vishe nego podnoshljiv, cak solidan film, sa vrlo zanimljivim zapletom, ne uvek sjajnim reziserskim resenjima, i sa pokojim minutom vishe u drugoj polovini i logicnim, premda ne i spektakularnim zavrshetkom. Prva polovina je urnebes, i narocito zbog nje preporucujem film. Od muzike se mogu cuti Depeche Mode, Talk Talk, Sisters Of Mercy i josh pokoji bend iz osamdesetih. Glavni junak na vratima ima poster Siouxsie And The Banshees, pravi je roker-gubitnik, plus shto je turski gastarbajter kojem se bash i ne svidja shto je Turcin. Posle gledanja GEGEN DIE WAND (Glavom kroz zid) mogu samo da kazem: "Bash su shashavi ovi Turci" (toc toc toc)
MONSTER
Bolja je gluma od samoga filma, za koji mogu rechi da je korektan i nishta vishe. Kristina Rici i Sharliz Teron nose sve na svojim plechima. Lik Sharliz Teron sasvim je ubedljiv, te mi nije bash jasno o cemu to gazda ovog topica prica, al' nema veze. Kraj mi je mlak, prilicno feministicki. Klopka u koju je avganistanski OSAMA izbegao, Monster je upao.
jebote, svi navalili na taj turski film! ne mogu da verujem!
ej, tursko, prokleto!
da ne znam da su ovi turoljupci ovde sve ozbiljni, kulturni, porodicni ljudi, pomislio bih da to ima neke veze sa onom porno glumicom.
usput, ima li neko njene rane radove? nije da me bas licno zanima, nego onako, kurioziteta radi...
Hronika je pravo osvezenje. U prvoj kombinaciji je trebalo da je vodimo Radivojevic i ja na smenu. Medjutim, ja sam odbio ponudu zato sto mislim da je ovogodisnji FEST katastrofalan i ja se zaista u pola tih filmova uopste ne razumem na nivou medijuma i o njima ne znam sta da kazem. A opet pogresno je svesti se na spikera i MCovati ovakvu manifestaciju. Tako da sam tu ponudu odbio. Aleksandar je ostao da se muci sa emisijom, guskom voditeljkom koju mu je nabacio 3K i slicnim problemima.
Ja ovaj FEST polu-bojkotujem. Izbegavacu da pisem tekstove, davacu nepovoljne izjave, zato sto mislim da stvar nepovratno odlazi u propast. Naime, FEST se bazira na neznanju. Na pokusaju da se ispostuju festivalski pobednici, pomesaju sa par autora koje vole matorci a da se ostatak programa popuni mrvicama koje daju distributeri odnosno nekim raznoraznim perverzijama iz Treceg i inih svetova koje dovlace selektor i njegov putujuci cirkus.
Najgore od svega je sto se oni sada ponasaju kao da su nezamenjivi, kao da oni imaju neke kontakte, neke veze. Kakve to kontakte imaju kada su napravili ovako oskudan festival?
E sad, stos je u tome sto samo oni putuju, samo oni gledaju filmove i objektivno sad ni ne mozes da im se suprotstavis kad nemas toliku kilometrazu. Medjutim, oni su je stekli a da pritom nisu naucili da voze. zato je proslogodisnja prozivka koju je napisao Tirke toliko genijalna.
FEST 2003. je kao onaj iz 2001. Dodjes kuci posle pet odgledanih filmova, popijes kafu i pravac video klub da pogledas neki film uvece, jer se ne ide u grad kad se rano ustaje. Totalno je takva varijanta.
Ja sam veceras gledao THE SPLIT Gordona Flemynga, odlican heist flick sa Jim Brownom. To je film koji mi se dugo muvao po podsvesti. Naime, u secanje mi se jos kao detetu urezala scena crnkinje koju ubijaju i krvava fleka se siri po njoj. Nisam znao iz kog je to filma poslednjih 15ak godina. Od veceras znam.
Inace, zanimljivo je da je bas THE SPLIT koriscen za analizu Filma Velike Pljacke kod Kaminskog. To je narocito vazno Spideru koji je sad u fazonu iscitavanja fundamenata filmske literature.
Quote from: "crippled_avenger"Izbegavacu da pisem tekstove, davacu nepovoljne izjave, zato sto mislim da stvar nepovratno odlazi u propast. Naime, FEST se bazira na neznanju. Na pokusaju da se ispostuju festivalski pobednici, pomesaju sa par autora koje vole matorci a da se ostatak programa popuni mrvicama koje daju distributeri odnosno nekim raznoraznim perverzijama iz Treceg i inih svetova koje dovlace selektor i njegov putujuci cirkus.
waistinu.
kripl: od danas popodne smatraj se posednikom VHS primjerka COLLECTOR'S UNCUT REMASTERED WHAT-NOT KINKY SHIT BLAH-BLAH EDITIONA "STREET FIGHTERA".
Mozda cu veceras na Radivojevicevo insistiranje gostovati u HRONICI FESTa u rubrici RING u kojoj se suceljavam sa kriticarem. Bice to Rajko Radovanovic, vintage banjalucki pajkicevac. Verovatno cemo govoriti o SVEDOCIMA (Serbian for SVJEDOCI iliti SKORO SASVIM USTASKA PRICA) i jos ponekom sranju. A mozda i necemo.
@ghoul
Hvala za tejp. Sa njime i konkretno postajem the X-rated nigga.
@webmonster
Moze li se na vec postojeci topic dodati novi poll?
Inace, kada bih mogao da menjam ime (ali Crippled Avenger je vec brend, i to je nemoguce), promenio bih ga u Spencer Trilby. Kako vam se svidja to ime?
he he he:
srbenda izbosne i saObrazna srbendetina iz BEograda govore o filmu koji pokazuje da srbe, cak i kad su lihvari i stoka svake vrste, ipak nekako nije lepo ubijati [dovoljno je razbiti im prozore, silovati cerku i mahati im dok se udaljavaju ka istocnom horizontu]...
ako se to desi, kripl, nadam se da cu dobiti kazetu sa snimkom tog Ringa... mislim da ce po nadrealnom hororu da prevazidje RINGU-tejp!
[+svako ko pogleda snimak, 7 dana kasnije postaje clan OBRAZA]
Quote from: "crippled_avenger"Inace, zanimljivo je da je bas THE SPLIT koriscen za analizu Filma Velike Pljacke kod Kaminskog. To je narocito vazno Spideru koji je sad u fazonu iscitavanja fundamenata filmske literature.
Dobro sad, nema razloga za zlobu.
"Zanrove" sam ipak citao, zajedno sa ostatkom literature potrebne za prijemni na dramaturgiju. :)
Nisam zloban uopste, zao mi je ako je tako ispalo. Setio sam se da si nedavno citao tu knjigu a da je to primer iz popularnog stiva koji retko ko gledao, a knjiga je uticajna. Pa sam pomislio da bi te mozda zanimalo da vidis film o kome covek pise. Nista vise od toga. No pun intended. Konacno ja zaista nisam neko ko bi imao prava da ikome prebacuje za citanje, zar ne?
Quote from: "crippled_avenger"
21 GRAMS by Alejandro Gonzalez Inarritu
Ima u ovom filmu ponesto zanimjlivo. Problem je u tome sto se Inarritu nije dovoljno amerikanizovao. Ovo je meksicki film zarobljen u hardveru americkog.
malo mi preterano da se fles forvard koristi kao nacin pricanja price, da ti onako rano u filmu, dok se jos likovi ni ne sretnu, ubacis scene u kojima oni ne da su se sreli, nego je jedan na samrti a drugi izjavljuje da ga voli, potpuno nebulozno, to vise nije fles forvard, nego razrok montazer neki, ubacio scenu s kraja na pocetak, to je nebulozno skroz, nije cak ni kao u Otpozadi, da se prica od kraja sa pocetka, nego, bukvalno se neko zajebao u montazi...) I, uopste, zna li neko neki film gde su fles forvardi bas dobro i u funkciji iskorisceni...
u nacelu, malo mi ta prica o ljudima koji su dobili srce od nekoga, pa onda imaju potrebu da se tim ljudima priblize, oduze i sl. deluje , kad prepricas, kao TV film sto bi ga pustili subotom uvece na drugom kanalu, prvi deo, a drugi u nedelju, posle rucka, sa sve anonimnim glumcima, ali kada u takvoj prici zaigra Son Pen, pa jos sa fles forvardima posle svake trece scene, e onda, to vise nije ono sto rece Bebi Dol: srce je ono sto kuca i sto crta se... deluje malo manje bukvalno, al opet, sta ga ja znam, ja nisam akreditovana... xfrog
Sad mi se gleda ovaj film.
Sto se flash forwarda tice, ne pada mi na pamet nista pametno. Ali, pada mi na pamet Run Lola Run. Tamo imas one lude fotke, znas ono, uglavnom slucajnih prolaznika koje Lola srece tokom svog maratona. Nisu bas nesto bitne za radnju, al' ono.
Crip, i mislio sam da ti trazim The Split.
Ti imas svako pravo da prebacujes za citanje, posto si potkovan sa teorijom, istorijom i knjigama svetih otaca. :lol: A i procitao si The Killer Inside Me.
Danas jos tri filma:
THIRTEEN by Catherine Hardwicke
THIRTEEN Catherine Hardwicke je pokazatelj da Amerikanci imaju ozbiljnih problema sa svojom omladinom. Odavno nisam video toliko filmova koji panicno pokusavaju da izguraju neke poruke o stanju omladine. Naravno, posle ELEPHANTa mi zaista nista ne pada tesko pa ni THIRTEEN koji je dopadljivo realizovan, sa devojcicama koje lice na mladu Naomi Watts i Ginu Gershon. Problem je u tome sto je film fake kao wedding cake. Sto Hardwicke bezi od R-rated materijala i sto nije nesklona bestidnim soundtrack vs. slowmotion resenjima iz teen filmova koji su apoteoza upravo negativnih pojava kole olicava lik Ivi Zamore, koji igra Nikki Reed, ko-scenaristkinja filma.
CASTING by Goran Radovanovic
Mene je zaista bilo sramota da gledam ovaj film. Materijal koji je Radovanovic zabelezio je nesumnjivo smesan i bizaran ali njegova rediteljska organizacija istog je skandalozna. Ovo je gore od neke prosecne televizijske emisije i neukusno je i neeticno. Premda, mislim da je u filmu zarobljeno podosta zanimljivih stvari per se. Ipak, sramota je da jedan ovako bedan pokusaj zavrsi na FESTu koji pretenduje da bude ozbiljan filmski festival. Sa videa emitovani diletantizam nije put prema ozbiljnosti. Pritom, tog Radovanovica nesto iracionalno forsiraju, dobio je pare od nekih Nemaca i Sorosa za ovu budalastinu a jesenas i za izradu scenarija na kontroverznom republickom Konkursu.
DREAMERS by Bernardo Bertolucci
Bertolucci je za mene umro kada je odustao od spaghetti pravca koji je drzao sa Dariom, pisuci skript za Leonea. U medjuvremenu je proglasen za vizionara. Njegov novi film pokazuje da nije bio nista drugo nego talentovani `kaligraf`. DREAMERS je gledljiv, dopadjiv, middle-of-the-road sezdesetosmaski film nostalgije, cija je najveca perverzija sadrzana u tome sto Michael Pitt igra najnormalnijeg junaka. DREAMERS je zapravo PRVI TANGO U PARIZU, rehash starih hitova jednog mejnstrimera za koga su ljudi mislili da je ezoterik..
Mali dodatak koji ce dodatno privuci Spidera filmu THE SPLIT. Inspirisan je romanom Donald Westlakea iz Stark faze.
Quote from: "otaku"I, uopste, zna li neko neki film gde su fles forvardi bas dobro i u funkciji iskorisceni...
'Vec Vidjeno', 'Don't Look Now'...
Danas sam pogledao samo dva filma. Delom zbog samih filmova, delom zato sto su preostala dva Woody Allen i Iranac (mogu da nabavim+ne bih da gledam) a delom i zato sto moja koleginica sa klase ima premijeru pa sam otisao da ispostujem.
DUNAV, DUNA, DUNAJ, DUNAV, DUNAREA by Goran Rebic
Goran Rebic je covek koji snima lose filmove. Redovno. I u tome ima cronenbergovski kontinuitet. Na nivou objektivnog kvalieta njegovi filmovi ne prave pomak, na nivou tema i gresaka ne prave pomak, a opet je svaki toliko vitalno los da ti ne dopusta da otpises Rebica kao rutinera. U svakom svom filmu, on postize ponavljanje svih ranijih gresaka i nedostataka, a da pritom doda i neke nove. I tako Rebic poput najkvalitetnijih reditelja spada na spisak autora ciji se filmovi ne smeju propustiti. I on to zna. Zato tako hrabro prezentira svoj los film na FESTu gde se ceni los film, gde nedopustive greske nisu incident vec pitanje prestiza. Way to go, Gorane, ako si po bilo cemu blizak svetskim tokovima onda je to sfera vitalno loseg filma.
DOGVILLE by Lars Von Trier
DOGVILLE sam vec delimicno gledao na videu a ovom prilikom sam pogledao ceo film. Lars Von Trier je George Lucas evropskog umetnickog filma, kao sto je Kusta James Cameron istog. Pod umetnicim filmom pritom ne smatram estetku kategoriju vec naziv za komercijalni oblik avangardnog filmskog delovanja. Lars Von Trier poput Lucasa cini da kad ga gledas naprosto vise nisi u filmskom biznisu. Ti si u Von Trier biznisu, u svetu u kome vladaju njegovi vlastiti argumenti. Kad ga sebi pravi neeka ga onda sam i gleda. Ja cu samo konstatovati da je DOGVILLE otvoreni pokusaj konceptualne umetnosti na bazi neprikrivenog razdevicavanja Brehta. Nazalost, cini mi se da u ovom napornom filmu ni mozak ni srce ne mogu biti nadrazeni.
Fest na FDU; part I:
Dakle, juce sam pogledao dva filma, pa da i sa ostalima podelim utiske:
Prvi je 'Ana i Ostali' (Ana Y Los Otros) iz Argentine. Onako ukratko, rec je o filmu lutanja - i tela i duha. Priznajem da sam se zbog sporog ritma (i neispavanosti) borio da ne zaspim. E sada, nije bas negledljiv, ima nekoliko interesantnih momenata samo sto su poprilicno nasumice nabacani tako da sam mozda nesto i propustio kada sam (ipak) na kratko zadremao. Ono sto je veliki plus je glavna glumica koja je jako simpaticna i prirodna, sto znatno olaksava gledanje. Interesantno je da kada se film zavrsio vecina u sali je bila pomalo zatecena i zbunjena - kao da su cekali sta ce to konacno desiti a desila se odjavna spica. Posle je gost bila producentkinja koja je uzgred pomenula kako bi ovo trebalo da bude nesto kao argentiska varijanta Erika Romera. Kako god...
Drugi je 'Kasting'. Ovde sam se zbog prirode filma vec razbudio, a opet, mozda je bolje i da nisam. Film jeste smesan i zabavan u onom smislu kako je avenger vec pomenuo, ali to je sve tako na prvu loptu, tako nepodnosljivo pretenciozno (sa pokusajem da se obuhvati svo ludilo 90-ih) i ponajvise diletantski da stvarno ne znam sta da kazem, osim da mi je muka vise od autora (i njihovih filmova) koji misle da ce time sto ce na (inscenirano) sirovi nacin tretirati stvarnost postici ne znam kakav efekat. Pateticno. Razgovor sa rediteljem je doduse bio prilicno zanimljiv, a devojka koja je vodila razgovor je u jednom trenutku uspela i da ga iznervira (hehehe). Cudno mi je bilo, da su vecina postavljenih pitanja bila eticko-moralne prirode i da se niko nije (javno) zamislio nad problematicnoscu same forme, pa opet, i sam autor kaze da nije bilo scenarija. Verovatno ni rezije, samo nije smeo da prizna...
Treci film nisam mogao da gledam, morao sam kuci, da spavam.
Danas idem ponovo, tako da part II sledi uskoro...
Danas opet samo dva filma. Odlucio sam da ne pogledam jedan film o Rumunima u Nemackoj i jedan o nezaposlenom Albancu.
Medjutim pogledao sam ZATOICHI.
GIRL WITH A PEARL EARRING by Peter Webber
Hm, Webberov film je rutinska prica o sluzavkici koju igra Scarlett Johansson i njenoj ezotericnosti koja je inspirisala Vermeera da naslika svoj cuveni portret. Jedini elemnti koji izdvajaju ovaj film iz mase drugih soft-core filmova o epohi u kojima ljudi govore engleskim akcentom je vrlo dobra realizacija tzv. `cutackih scena` i konstrukcija raznih `radnih procesa` pa cak i neki nagovestaji fetisizma. Medjutim, citav ovaj paket je strasno omedjen i zagusen izvornim konceptom filma koji je nepopravljivo pase.
ZATOICHI by Takeshi Kitano
ZATOICHI je verovatno jedan od najgorih filmova koje sam gledao u zivotu a da sam ih prethodno cekao godinu dana. Govorim da se film krece u sferama ROLLERBALL rimejk promasenosti, premda McT negde cistije gresi. Naime, McTjev ROLLERBALL, uprkos tome sto ga tripp i ja volimo i u njemu nalazimo obilje vaznih stvari (o cemu svedoci moja izjava `Ringo Lamovom IN HELLu fali malo onoga sto ima McTjev ROLLERBALL da bio bio remek-delo`), ima taj sense of unrelenting doom. Film je naizgled estetsko i zanatsko minsko polje, celuloidni Vukovar i cenzorska Srebrenica u jednom. ZATOICHI to nije. ZATOICHI stavise naizgled lici na film koji sasvim normalan. Nekako deluje sroceno & sklopljeno. A u sustini je jedna besmislica koja bi se najbolje mogla definisati kao pulp varijanta HIDDEN DRAGONa, bazirana na cuvenom japanskom TV propertyju. Nazalost, za razliku od HIDDEN DRAGONa koji je bar imao Wu Pingove wireworkove, ZATOICHI donosi scene borbe koje mogu da zavedu neupucene svojom silinom i nabijenoscu ali su u sustini fake kao wedding cake. Glavni manir u borbama su one varijante kada samuraj zamahne a svi se skljokaju. Ima par lucidnih gore momenata ali se vecina borbi odvija u OFF prostoru, kao Zatoichi zamahne a onda neko padne. Zatim, Kitano unosi obilje komedije u film sa narocitim insistiranjem na slucajnim povredama i stradanjima od katane. Komedija je negde na tragu one scene kada Bride dodje kad Hattori Hanza u KILL BILLu, ciji se deda BTW, takodje cuveni TV property pojavljuje kao neki bad ass ronin u ZATOICHIju. Bottom line, cele stvar je da su borbe, kao jedini momenti kada ovaj film malo zivne ,vrlo retke. I film je nepodnosljivo dosadan. Gledanje filma ZATOICHI je jedini put u zivotu, unutar ili van bioskopa da sam maksimalnim silama pokusavao da odrzim sebe u budnom stanju. Dakle, monotonost je dovedena do stupnja koji se naprosto moze fizicki definisati. Da ne govorim o tako nekim vremenskim skokovima, koji su protpuno bizarni, nepotrebni niti se mogu desifrovati. Ima par gej i pedofilskih gegova koji su zagrejali moje napaceno srce i za koje skidam kapu, ali su i oni proizvoljni kao i ostatak filma. Kljucnu ideolosku transformaciju filma na kraju cak ni ne mogu da vam spoilujem, nemam srca, ali mislim da ce vas pogoditi. Kitano je delovao kao da se pribrao sa BROTHERom, a da je DOLLS samo izivljavanje u kome iskoracuje van zanra pa nas po definiciji ni ne zanima. Ali njegova interpretacija zanra u ZATOICHIju je zabrinjavajuca. Nekako verujem da ce ga iskupiti sledeci samurajski film koji snima sa Miikeom...
[nadam se da avenger ne zamera sto mu uzurpiram cose, cisto da se slicne teme ne razbacuju na vise topika]
Fest na FDU; part II:
Danas sam pogledao samo jedan film: 'Elephant'.
Ja bih ovo ocenio kao jedan od onih filmova koji su zahvalniji za analizu nego za gledanje. Osnovni problem je to da me je film ostavio potpuno emotivno hladnim, na momente je i komican a ne bih rekao da je reditelju to bila namera. Film sadrzi zabrinjavajuce veliki broj kontinualnih kadrova gde se akteri slikaju sa ledja, a njihova funkcija je tako ocigledna da nam i ne treba scena gde jedan od klinaca igra bizarnu video-igru u kojoj upucava ljude sa ledja dok njegov ortak-ljubavnik na klaviru svira 'Fur Elise'. Ima jedna super scena pred sam kraj kada jedan od klinaca razocarano sedi u kantini posto vise nema nikoga na vidiku za odstrel a onda mu prilazi njegov 'brat po oruzju' i pita ga kako je prosao, koliko je pobio isl. na sta ga ovaj ladno upuca (jedna meta manje...).
Da je Gus Van Sant bio nesto promisljeniji i manje pretenciozan ovo je mogao biti jako dobar film, ovako rec je, u najboljem slucaju, o osrednjem delu koje vredi pogledati cisto kao kuriozitet. Ali sve deluje tako prokleto lazno...
nastavice se...
Nisam napisao nista o odlicnom koncertu grupe Le Cinema. Odsvirali su manje-vise svoj klasican metod obrada, dok je repertoar bio u izvesnoj meri modifikovan, sa vecim punk rock uplivom. Svirka i pevanje su bili bez greske, oremda je pevanje stvari na sropsko(hrvatsko)m bilo superiornije u odnosu na anglosaksonske stvari...
Posle svirke su nastupali DJ-evi mdju kojima je hrvatski reditelj Dalibor Matanic, no nijedan DJ nije mogao zadrzati publiku u sali posle onaklve svirke...
Fest na FDU; part III:
Posto sam se uspavao i propustio 'Sretno Dijete' (cujem da je sala bila prepuna) otisao sam da gledam 'In America' i malo se opustim kad ono...
Umesto Sheridana dobili smo nekakav smorni dokumentarac 'Tarifa Traffic' koji govori o africkim izbeglicama koje pokusavaju da udju u Evropu preko Gibraltara i o ljudima iz spasilackih timova ciji se posao uglavnom svodi na vadjenje njihovih leseva iz okeana posto se nasukaju na stenje. Ovo je mogao da bude OK film, tema nije losa, fotografija je dobra, muzika je dobra (neki dzez, podseca me na temu iz 'Salton Sea'), ali film je tako dosadan, uzasno dosadan. Non-stop kadrovi okeana koji se smenjuju sa iscrpljujuce dugim deonicama u kojima ljudi pricaju u kameru (i to manje-vise iste stvari), pa onda jos malo kadrova okeana...i tako punih sat vremena. Cini mi se kako je vecina prisutnih u sali kraj filma docekala sa olaksanjem...
Sutra od 10:00 je 'Capturing the Friedmans'; to bi trebalo da popravi dosadasnji utisak...
Quote from: "Milosh"Sutra od 10:00 je 'Capturing the Friedmans'; to bi trebalo da popravi dosadasnji utisak...
there's nothing like gay pedophiles to renew your life energies & cinemagoing pleasures... :wink:
to iz iskustva?
zapravo, pravi oporavak od festa je kinoteka gde se upravo daju provereno dobri filmovi sa ranijih festivala...
Danas sam gledao cetiri filma od kojih je jedan potpuno remek-delo.
RAJA by Jacques Dolillon
RAJA je vise nego zanimljiv Doillonov film o kolonijalnom zivotu u Maroku. Prica o situiranom Francuzu koji neodlucno pokusava da zavede mladu sluzavku, i njene pokusaje da odigra kontra-igru. Najzanimljiviji aspekt filma je pored dobre utilizacije rohmerovskih zahvata, izbegavanje etno-klisea. Doillonov Maroko je mesto gde ljudi nose dzins a elitne teen prostitutke solicituju u kafeima. I na tom nivou vec osvezava.
SOMETHING`S GOTTA GIVE by Nancy Meyers
Uh, ovaj film je poprilicno slab. Jack Nicholson uspeva da ga ucini prijantnim u pet sestina ali cak ni on ne moze da spase cheesy ending. A bez Jacka, film bi bio nepodnosljiv. Rec je o dramedy sa strukturom romanticne komedije. Dakle, autorka pokusava da iztrazi emocije i bude uverljiva kroz pricu koja je strukturisana kao polu-vodvilj. I ostaje negde na pola puta. Jackova plemenita smira i sitcom vicevi vrse posao do izvesne mere ali pred kraj krece totalna deterioracija. Oskar za Diane Keaton u ovom filmu je kao nekakvo izmotavanje. Ovo je cak i za njene standarde jedna prosecna samoreferentna uloga, u kojoj se previse sluizi persiflazom. Jedino Jack celom desavanju daje klasu.
MAMBO ITALIANO by Emile Gaudreault
MAMBO ITALIANO je jedan ozbiljno bolestan film. Rec je o rutinskoj romanticnoj komediji, koja se krece stazama MY BIG FAT GREEK WEDDINGa, sve je normalno rezirano, prosecno duhovito, naizgled rutinski. Osim sto su glavni junaci homoseksualci i homoseksualizam se tretira kao jedna lagana, svakodnevna pojava, nista neobicnija od seksa pre braka koja eto izaziva KOMICNE rezultate u konzervativnoj sredini. Jezivo. Zabavno na nekom puckom nivou ali jezivo. Sa ovim filmom Almodovarova estetika lukavog matorca koji preobraca decake postaje mainstream.
BOM YEOREUM GAEUL GYEOUL GEURIGO BOM by Kim Ki Duk
Ovaj film je zaista jedno neverovatno filmsko iskustvo. Rec je o tzv. umetnickom filmu koji je uspeo da ucini da bar neko vreme (ne dugo vreme, samo na kratko) ne mislim na svoje sund-holivudske opsesije. Toliko je mocan. Kim Ki Duk u ovoj jednostavnoj prici o monahu koji uci decaka zivotu uzima jednu arhetipsku pricu, duboko ukorenjenu u fundamentima azijske civilizacije i stvara neverovatnu vizuelnu simfoniju koja tek naizgled lici na uobicajen film. Kim Ki Duk je snimio mocan, ocaravajuci film, u kome slika potpuno prirodno nadmasuje sva ostala izrazajna sredstva i pokazuje kako bi film trebalo da se izrazava. Dakle, odvaja film od reci, a bogami i od glasa, Odevaja kako od izgovorenih reci tako i od reci na papiru. Iako sam scenarista oduvek sam bio uveren da film nije scenario a to se kod Kim Ki Duka i vidi. Verujem da je ovaj film imao predlozak ali tu dramaturgija nije dominantna. Kljuc je u mistici filma. Kim Ki Duk ne moze da vrati film kuci. Jer nije ni Francuz ni Amerikanac. Ali, moze da mu stvori novi dom.
DOGVILLE je ubedljivo najgori film koji sam video na FESTU. Film koji ne zna šta je - film, pozorište ili knjiga. Rekoše mi - ovo je, brate, dekompozicija filma. Baš fino, ali zašto moram da gledam tri sata nečije namere da me muči, a kada posle dva sata i 40 minuta neopisive dosade i smarajuće OČIGLEDNOSTI sevnu mašinke, publika krene da aplaudira - ali, to nije katarza tipa "sad su svoje dobili" nego iznenađenje usled pojave cunamija na Mrtvom moru - nešto se konačno dogodilo. Sve mogu da razumem, ali zašto "dekomponovanje" filma mora biti toliko DOSADNO? Dalje, zašto mi narator u ovom prokletom đubretu sve jebeno vreme objašnjava - belebeće preko glumaca koji otvaraju usta, tako da mi čujemo NJEGA a ne NJIH, dakle NJEGOVU interpretaciju događaja. Ah, da - to je KNJIGA, ali ni u knjigama se više tako ne radi. Umesto da me pusti da emocije doživim iz samih situacija, Fon Trir mi ih NAMEĆE, i još pravi silovani krešendo da bi stvorio EFEKAT katarze. Jeftino. A i da je sto puta znana priča ispričana na neki zanimljiviji način, pa da progutam. Ovako... ne želim nikoga da uvredim, ali Dogville je k'o dušu dao za mazohiste, kvaziintelektualce i onu vrstu posmodernista koja se pali na najpovršniji sloj toga postupka. Jedno ogromno FUJ!
BOM YEOREUM GAEUL GYEOUL GEURIGO BOM. Nijedan film na FEST-u ne može ni da prismrdi ovom remek-delu. Fantastična sprega vizuelne svedenosti i pripovedačkog minimalizma. Ako je više od 20 rečenica izgovoreno ubijte me, ali sve je jasno. SLIKE govore sve, i pričaju veoma mudru priču. Ukratko, mislim da sam večeras prisustvovao čudu, a verujem i Cripple. Takva mu je bila faca kad je izašao iz sale. :lol:
MAMBO ITALIJANO - Ko god ima problema sa prihvatanjem gejeva, stvarno će teško svariti ovu kvazi Greek Wedding komediju (rađena prema pozorišnom komadu, junaci nisu Grci u SAD već Italijani u Kanadi). Film vas natera da navijate za homoseksualni par. Što se tiče reakcija na fore u filmu (većina gegova prilično je uspela), moram priznati da je smeh publike bio pa... čudan. Cripple je u pravu. Jezivo.
Mislim da je DOGVILLE vrlo dosledan u tome sto radi. Problem je u tome sto tako oformljen film ne moze da se gleda. Premda, bilo je ljudi koji su posle MATRIX REVOLUTIONS zurili kuci da izbistre glavu i razmisle sta su zapravo htela Braca da nam kazu. Takvi su sigurno `odradjeni` DOGVILLEom. Taj izraz je upotebio jedan kolega-novinar posle filma. mada mi je posle rekao da on guta sve od Von Triera. Dakle dok god ima ko da guta, gledljivost moze biti osporena kao kriterijum, jer ocigledno ima ko dozivljava filmove ustima a ne glavom...
Danas me je jako potresao pozar u Hilandaru. Sva je sreca da nisu izgorele najvaznije svetinje, iako je i ova steta neporocenjiva. Kada je Srbija bila bez grada i bez zakona, tamo je cuvana sva nasa kultura. Gubitak nekog od tih zapisa i materijala je ravan zasecanju korena nase kulture. Kako duhovnih tekovina tako i svetovnih jer su srpska kulturna i politicka istorija neraskidivo prepletene sa istorijom Crkve.
Kako je prosao onaj TV-duel sa Rajkom R.?
I sta mislis o Rajkanu kao kriticaru, ako moze (Rajka poznajem, ali dajem rijec na diskreciju po eventualnom odg.)?
Duel nije bas bio duel u pravom smislu te reci jer je Rajko neke filmove propustio a i uglavnom smo se slagali. Mislim da je ideja duela izmedju Crippled Avengera i Rajka u osnovi bila pogresna jer ipak pripadamo slicnom kriticarskom prosedeu.
Kad je rec o samom Rajkovom radu, mislim da njegova analiza i sinteza nije bas vrhunska. Plasim se da on nije kriticar koji ce otkriti trend ili razotkriti neki zanemareni klasik. Ima pomalo konvencionalan stav i, po mom uverenju, preveliko postovanje za Sundance kulturu. Medjutim, ono sto je dragoceno u negovom pisanju je to sto on apsolutno prati literaturu i pisanje drugih kriticara. Njegovi tekstovi su u tom smislu zaista relevantni.
Inace, bas na ovom FESTu sam proveo dosta vremena sa Rajkom i mogu posvedociti da mu je srce na pravoj strani. Mozda se njegov rad ne moze porediti sa teskasima, ali mu se mora priznati da je od citave SVETLO U TAMI ekipe uspeo da ostvari najbolji kontinuitet izdavanja knjiga i da je negov `Americki film i kako ga izbjeci` bitna knjiga. Bez ikakve sumnje.
Inace, mislim da su za nasu filmsku kritiku, jako vazni ljudi koji deluju izvan Beograda jer oni osvezavaju filmsko pisanje i na nivou stavova i na planu jezika. Naime, ljudi van Beograda su liseni beogradskih atavizama koji su najprisutniji u filmofilskom krugu. Toga se Rajka nazalost nije otrgao zato sto se previse napreze u pokusaju da ostvari relaciju sa Nebojsom Pajkicem.
Kao najboljeg kriticara koji deluje van Beograda uvek navodim Ratka Radunovica, koji je pored toga sto je genijalan pisac i genijalan kriticar. Mislim da Ratko zasluzuje Rajkov uspeh pa jos toliko. Jer on sjajno pise, sve zna, i sto je najvaznije ima viziju, ume da prepozna trend i da otkrije nesto novo. Takodje, Ratko dobro poznaje i stari film i treniran je da se mentalno prebaci iz jedne filmske epohe u drugu, sto mu omogucuje da objektivno sagledava film i koraca izmedju raznih pristupa filmu, sto nedostaje vecini kriticara. Recju, Ratko je cudo... Jezikom blaxploitationa, THE MAN
Fest na FDU; part IV:
Juce sam gledao samo jedan, ali itekako vredan, film; 'Capturing the Friedmans' (pomalo nesrecno preveden kao 'Zarobljavanje Fridmanovih', posto se 'capturing' ovde ne odnosi toliko na fizicko lisavanje slobode koliko na 'sklapanje slike' o jednoj neobicnoj porodici). Moram priznati da sam bio iznenadjen i zatecen, iako sam od ranije znao puno toga o filmu, nacinom na koji se prislo temi. Naime, nisam ocekivao ovoliku dozu (doduse poprilicno crnog) humora u dokumentarcu koji govori o pedofiliji (!); a mozda je tako ispalo i zbog odluke da se u filmu govori pretezno iz ugla samih Fridmanovih cime je film dobio na zanimljivosti ali i bizarnosti tako da sam u vise navrata imao osecaj da gledam nekakvu igranu verziju South Parka. Ono sto je u ovom filmu pun pogodak je nacin na koji su dozirane razlicite informacije i 'informacije', razlicite verzije istih dogadjaja...i moram da priznam da sam vise puta bio iznenadjen nekim novim momentom. E sad, neki ce se sigurno buniti sto vecina price ide iz ugla Fridmanovih dok su zrtve i predstavnici vlasti u drugom planu, ali meni se cini da bi tako film postao rasplinut i da je ovako fokusirana jedna strana price, ali sa dovoljno oprecnih informacija koje nam ne dozvoljavaju (barem ne meni) da tek tako progutam bilo koju od nekoliko verzija dogadjaja.
Mane bi se odnosile na to da je u svojih 1.45 h film ipak predug i da pred kraj pocinje da se ponavlja, ali sem toga film nema vecih problema.
'Capturing the Friedmans' je film koji hoda na rubu groteske; iako cete se u toku filma mozda i nasmejati, kasnije cete se sigurno najeziti...
p.s. 'ajde ghoule kada si toliko hvalio film, daj i ti neki svoj osvrt tj. vidjenje istog
za sve one koji su propustili neke od filmova na festu, a voleli bi da ih nekako ipak odgledaju, evo spiska filmova koji se, prema mojim saznanjima, mogu pronaci na divxu (uzeo sam u obzir samo dvd ripove):
'21 Gram'
'Elephant'
'Swimming Pool'
'Lost in Translation'
'Anything Else'
'Hollywood Ending'
'Monster'
'Dogville'
'Girl with a Pearl Earring'
'Capturing the Friedmans'
'Runaway Jury'
'The Missing'
'American Splendor'
'Thirteen'
za sada, to je to...
nisam ja fridmene 'hvalio' jer ga jos nisam gledao, vec sam ga preporucivao kao nesto sto mi moja saznanja i instinkt ukazuju kao paznje vredno.
taj dvd je prilicno visoko na mojoj netflix-listi prioriteta, i pogledacu ga za nedelju-dve, cim neke opskurnije stvari dodju na svoje mesto [recimo, dead creatures i jos par naslova].
Juce nisam stigao da podnesem izvestaj sa FESTa.
TALAYE SORGH by Jafar Panahi
Ovo je najbolji film Jafara Panahija do sada. Sto uopste nije tesko, sudeci po njegovim ranim ostvarenjima. Osvezava to sto je film smesten u urbanu sredinu. Tako bar kad vec nema neke ozbiljnije filsmke supstance dobijamo neki pregled toga na sta lici Teheran. Medjutim, Jafar i dalje ne moze da prevazidje svoje nepoznavanje zanata, i pripovedanje koje kao da je preuzeo iz nerafiniranog crnotalasovskog filma iz sezdesetih. Srpskog. Prtiom, njegovi junaci se ponasaaju kao da jos vazi Hayesov Code i u tome je najveca tragedija. Jafar se pravi da govori istinu, da radi dokumentarno, a zapravo nas opasno laze i opasno stilizuje stvari... Zanimljivo je jos i to da je skript za ovaj filma pisao Kiarostami, koji inace radi neke tako polu dementne filmove o deci, a sirotom Jafaru uvali kosku pa ga posle zabranjuju u Iranu. Inace, Jafar je primer klasicnog state funded disideta kao sto su ovi nasi koji su kao bili disidenti a inace su ziveli u petosobnim stanovima preko puta SANU. Naporosto ne mogu da verujem da u Iranu, pazite, dakle govorim o Iranu gde je razlika izmedju reformista i konzervativaca kao izmedju DS i DSS-mala i slobode odavno nije bilo, moze da snimi film, i da ga montira i da ga razvija i da ga iznosi a da pritom zaista bude ekstremno subverzivan.
STUPEUR ET TREMBLEMENTS by Alain Corneau
Corneau se javlja sa filmom koji nema veze sa njegovim dosadasnjim autorskim opsesijama. Dakle, nije ni policijski ni istorijski film. Rec je o komediji. Pokusaju malo sofisticiranije francuske komedije o Begijanki japanskog porekla koja radi za japansku koropraciju. Corneauovi fanovi, iz tvrde pajkicevske frakcije su odusevljeni filmom, no oni su odusevljeni svime sto on radi. Medjutim, film zapravo ne vredi mnogo. Mozemo ucitavati da je to francuska BRIDGET JONES ili da je to francuski LOST IN TRANSLATION ili da film pravi neprikriven omaz kancelarijskoj hemiji iz Melvilleovog filma LEON MORIN PRETRE, ali u krajnjoj liniji ostaje jedna troma, sporadicno urnebesna, u nekom sirem smislu pametna ali ipak povrsna komedija, nedovoljno intenzivna za savremeni senzibilitet.
Quote from: "crippled_avenger"
GIRL WITH A PEARL EARRING by Peter Webber
Hm, Webberov film je rutinska prica o sluzavkici koju igra Scarlett Johansson i njenoj ezotericnosti koja je inspirisala Vermeera da naslika svoj cuveni portret.
banalan i petparacki, ali na zalost, legitiman nacin rekonstruisanja vasarskog konteksta za zivot i delo poznatih muskaraca slikara, pesnika i ostale divljaci, najcesce po principu iza-velikog-muskarca-stoji-opaka macka, po mogucstvu iz nize klase (sluzavka ili cerka njegovog mesara najbolje), manje inteligentna, ali prirodno intuitivna, muza, njegova slaba tacka, itd. itd., drnd, drnd... Mala Johansonova je opasna, ali Kolin Frt nije dobro upljunuo periku, pa umesto rediteljeve zamisli da lici na romanticarski sjebanog umetnika, lici na moj neuspeli pokusaj da u cetvrtom osnovne pustim kosu... :x
velikim muskarcima potrebne su 'male' zene.
'velike' previse smaraju, i uzimaju mnogo energije koja se moze pametnije [kreativno] upotrebiti.
dakle, sta fali mesarevoj cerki? ja bih smesta ozenio jednu takvu [po mogucnosti, iz vojvodine], samo da mi padne saka.
Quote from: "ghoul"velikim muskarcima potrebne su 'male' zene.
'velike' previse smaraju, i uzimaju mnogo energije koja se moze pametnije [kreativno] upotrebiti.
dakle, sta fali mesarevoj cerki? ja bih smesta ozenio jednu takvu [po mogucnosti, iz vojvodine], samo da mi padne saka.
Kad je rec o proporcijama, pazi da ti njoj ne padnes saka, pa se strudlom udavite i ti tvoj veeeeeliki talenat... :(
Kad je rec o filmu, rekoh, gre'ota je da se od umetnika, naucnika i ostale radne i vredne dece i nji'ovi dela mese onak'a liciderska srca za domacice sto imaju da plate bioskopsku kartu... :evil:
da...
uzgred, bila sam sinoc u Novom Sadu, imam jos malo Vojvodine na djonovima... xseaeek
Quote from: "crippled_avenger"
Kad je rec o samom Rajkovom radu, mislim da njegova analiza i sinteza nije bas vrhunska. Plasim se da on nije kriticar koji ce otkriti trend ili razotkriti neki zanemareni klasik. Ima pomalo konvencionalan stav i, po mom uverenju, preveliko postovanje za Sundance kulturu. Medjutim, ono sto je dragoceno u negovom pisanju je to sto on apsolutno prati literaturu i pisanje drugih kriticara. Njegovi tekstovi su u tom smislu zaista relevantni.
Kao prvo, hvala na odgovoru, i to prilicno opsirnom.
Mislim da si ovim zapazanjem o konvencionalnosti Rajkovog stava najbolje opisao i moje misljenje o njemu kao kriticaru, ili, pak, najpribliznije onaj dojam koji je na mene ostavljen po citanju njegove knjige 'Americki film...'.
Rajko je, inace, poceo sa filmskom kritikom u prijeratnim vremenima u sarajevskom casopisu 'Dani' (kasnije ce kratko tamo pisati i poslije rata; mislim da sam na jedan njegov esej naisao i u slovenackom 'Ekranu', ali to je bilo jako davno tako da podatak nije pouzdan), a negdje, cini mi se, prije Big Banga je izdao i jednu knjigu o stripu (Moebius i Giraud; lokalna naklada). Toliko o istorijatu Rajkovog pisanja i o samom Rajku...
Za tog drugog kriticara kojeg spominjes, Ratka Radunovica, jos nisam cuo, i svakako cu zapamtiti ime (i ovjeriti).
Ja preporucujem, iako su napisane na slovenackom (koji i nije tako tezak i nerazumljiv kad se cita; jedan dio njih je preveden na hrvatski i nalaze se u arhivi ugasenog 'Arkzina'), kritike Marcela Stefancica Jr., kriticara 'Mladine'.
Danas je zavrsen FEST. Jedno od zaista najslabijih izdanja. Mislim da ce uskoro poceti da se menjaju stvari na FESTu jer ovako vise ne moze.
U subotu sam gledao tri filma.
SANSA by Siegfrid
SANSA je los lumpenproleterski film koji nije dosadan zbog prilicno agresivnog kadriranja, kamere iz ruke, dosta pokreta same kamere i aktera.
INVASIONS BARBARES by Denys Arcand
Arcandov film ima izvesna sarmantna resenja ali pokazuje koliko je zapravo dobro sto odavno nema zaista ozbiljnih filmovab koji stizu sa americkog kontinenta. Arcandov kanadski film pokazuje koliko su oni u stvari svi sisli s uma. Ideologija ovog filma je da se covekovo telesno raspadanje moze prevazici novcem, da se sa dovoljno novca moze preci na duhovni momenat zivota koji se gasi. A da se duhovni elemnt gasi kada se sve veze izjednace, dovedu u sudar i pretvore u opsti cirkus. Jezivo. Istovremeno, mislim da film moze biti relativno zabavan poluprostom narodu.
LJETO U ZLATNOJ DOLINI by Srdjan Vuletic
LJETO U ZLATNOJ DOLINI je neobican bosanski film. To je film koji ne pokusava da bude klasican bosanski sevdah opus, niti pak pokusava da napravi kapital od ratnih dejstava. Rec je o pokusaju urbanog filma, americkog tipa. Najbolje se moze opisati kao prilicno lose izveden mix Dragojevicevih RANA i Kirk Wongovog THE BIG HIT.
Nedelja je zavrsena sa tri filma:
POVRATAK by Zoran & Svetlana Popovic
POVRATAK je realno vise TV emisija nego dokumentarni film. Medjutim, Zoran i Svetlana su najboje cuvana tajna naseg filma. Zoranm je naime slovio za najtalentovanijeg ili barem jednog od najtalentovanijih ljudi na FDU no bolest ga je sprecila da napravi karijeru. Medutim, on cak i u ovom narucenom dokumentarcu o povratku Srba u Krajinu pokazuje koliko vlada filmskim jezikom.
BUONGIORNO, NOTTE by Marco Bellochio
Bellochiovi psihodelicni politicki filmovi bizarne naracije su vec poceli da me intrigiraju. Naime, taman kada postigne tonus solidnog BBC materijala, kada pomislim da ce njegov film biti solidna informacija na nivou TV serije, Bellocchio ode u totalnu psihodeliju i neocekivano zbrza pricu, svodeci film na nivo negledljivosti. Tako je i u njegovom novom filmu koji rekonstruise otmicu i ubistvo Alda Mora. Ovim nesretnim filmom je i zatvoren FEST.
AMERICAN SPLENDOR by Shari Springer Berman & Robert Pulcini
AMERICAN SPLENDOR je duhovit i solidno uradjen u kome prevelika potreba autora da oneobice pripovedanje i nedovoljna svest o filmskoj formi cine da se negde na pola puta izgubi osnonvno usmerenje filma, tako da se sasvim gube svi visi spratovi filma, poput anticipacije, recimo. Ali, zabavan programmer za ljubitelje stripa i dobar film za one koji se ne razumeju u film...
Sinoc sam procitao novi scenario jednog od trojice mojih najomiljenijih srpskih reditelja-Mladena Maticevica, potpisnika filma 1 NA 1. Rec je o scenariju za film CELIK I SUNCE, koji je 2001. potpisao sa Sasom Radojevicem.
Susret Mladena Maticevica i Sase Radojevica neumitno mora izroditi film na razmedji Clint Eastwooda i Yukio Mishime. U cemu CELIK I SUNCE donekle i uspeva iako se vise krece u pravcu Clint Eastwooda.
Kao i 1 NA 1, i CELIK I SUNCE je klasican vengeance flick. Dok je 1 NA 1 vengeaance flick napravljen po bluprintu pobune i osvete komsiluka protiv bande koja ih terorise, CELIK I SUNCE je baziran na varijanti povratka veterana iz rata/zatvora koji zatice svoju porodicu i okolinu u teskoj situaciji i krece da se sveti.
Tekst je sveden i napet i ima tek jedan zjapeci problem koji bi morali da rese pre realizacije. 1 NA 1 Srdje Andjelica je imao jos vise problema i Maticevic je uspeo da ga savlada i zauzda i napravi odlican film (premda je skript i dalje ostao najveci problem tog ostvarenja). Stoga, cak i sa ovim draftom, Maticevic moze da udje u snimanje. Ali, ako bi uradio polish, mislim da bi predupredio vecinu problema koji bi eventualno mogli zahvatiti film.
Posle teskog saplitanja i pada i potonuca sa serijom NEKI NOVI KLINCI, CELIK I SUNCE lici na stvar koja bi ne samo mogla ustoliciti Maticevica vec bi nas, sa pravim marketingom, mogal uvesti u fazu dosta ozbiljne podrske beskompromisnom zanrovskom filmu. Cini mi se da su se polako potrosile sve one tendencije koje nas nerviraju i da je vreme da sto pre ponudimo nesto novo.
Quote from: "crippled_avenger"Cini mi se da su se polako potrosile sve one tendencije koje nas nerviraju i da je vreme da sto pre ponudimo nesto novo.
a to 'novo' je reciklaza davno vidjenih B-matrica tudjih filmova?
hmmmm...
pojasni cime je ovaj to 'oplemenio', ako jeste.
Novo je to sto su u ovom tekstu, kao i u 1 NA 1, primenjeni pismenost i etika B-filma na srpsku realnost. To je vec NOVO. To je izuzetno novo jer smo se vrlo retko sretali sa ovako isciscenom formom. Pritom, pored B-pismenosti, Maticevic nudi i jedan vrlo realan i vrlo mracan pogled na stvarnost. Ako je i jedan film trebalo da zabrani Djindjiceva Vlada to je bio 1 NA 1 zbog svog pesimizma i Boetticherovog fatalizma. CELIK I SUNCE je takodje pesimistican jer ovaplocuje mnoge javne tajne koje na filmu jos nisu koriscene. Poput, recimo one da citava policija radi za narko barone, itd.
Dakle, u ponovnoj aplikaciji B-filma na novi milje dobijamo izuzetno zanimljive rezultate. I dobijamo nesto NOVO.
quote of the day, from the master of quotes, pronounced by the master himself:
kapiram da je DSS za politiku ono sto je Sagita za SF
:| :evil: xrotaeye xseaeek xfrog :o :D
Gledao sam THE BUTTERFLY EFFECT. Rec je o odlicnom filmu i strasno mi je krivo sto ga nisam gledao na boljoj kopiji. Medjutim, cak ni kopija sa slabim tonom ne moze, jasnu ideolosku i konceptualnu matricu ovog ostvarenja.
THE BUTTERFLY EFFECT je ucinio sve ono sto R. Kelly nije u filmu DONNIE DARKO. Spojio je realisticko preispitivanje problema mladih ljudi sa izlomljenoscu vintage Camerona i Zemeckisa. Upravo me je taj aspekt DONNIE DARKOa najvise lozio dok sam citao najave i film me je bas razocarao. Shvatio sam da cu morati da sacekam ne neku pribraniju varijantu nase, nadam se, kolektivne, vizije kako bi izgledala aplikacija TERMINATORa i BACK TO THE FUTURE na sadasnji trenutak u zivotu. Dok je R.Kelly doneo izlomljenost koja nije zemeckis-cameronovska, Bress i Gruber upravo uspevaju da stvore konsekventnu interpretaciju nepredvidljivosti putovanja kroz vreme i pokusaja da promenis stvari. A da pritom, njihov film nema klizav element vremeplova vec da se koliko god moze drzi realistickog miljea.
Zeitgeist je takodje odlicno uhvacen. narocito mi je prijala referenca na filmove SE7EN i DUMB & DUMBER koji se vrte u lokalnom bioskopu, a koji je producirao studio New Line, proizvodjac filma THE BUTTERFLY EFFECT. Kao i THE FACULTY, tako se i THE BUTTERFLY EFFECT zavrsava opesmom grupe Oasis. Pesma Oasisa na kraju filma je uvek dobar znak...
Gledao sam THE PASSION OF THE CHRIST. Moram prvo reci da me je film inspirisao da ga pogledam jos jednom. I da cu kompletniji komentar dati na drugo gledanje. Takodje, gledao sam ga na malom ekranu, i moram priznati da se radujem gledanju na velikom ekranu.
THE PASSION OF THE CHRIST ima zanimljiv koncept. Gibson je napravio film koji pokusava da postavi muke Isusove u realisticki, bezmalo naturalisticki kontekst. U tom cilju ga je evidentno rezirao sam, sto je dobro jer bi neki inspirisan reditelj verovatno overdozirao sa filmskim resenjima zanemarivsi liturgiju i realisticnost. Gibson ga je rezirao po sistemu `siri plan da se vidi sta rade, uzi plan da se vidi ko govori`, nothing too fancy. Time je izbegao klopke koje bi u film uneo neko poput Ridley Scotta koji bi snimao zalazak sunca, kap, pticu na mom dlanu i tako to. Konacno, svi junaci govore svojim istorijskim jezikom. Film se desava na aramejskom i latinskom, sa povremenim titlovima na dijalozima koji su bitni za radnju. Sporedna brbljanja rimskih vojnika i slicne scene nisu titlovane sto je super.
Problem filma je najpre u tome sto koncept nije dosledno sproveden. Sve ovo je kao realisticno a opet film prati konvencionalna muzika koja bi upravo bila u Ridleyevom filmu. Zatim, neki momenti bivaju poetizovani kroz slow-motion, iz cista mira. Konacno, Gibson minimalno zalazi na teritoriju metafizike i na njoj se zadrzava krace nego drugi (dakle nema tu Scorseseove psihodelije) ali ima poneki malo nezreo prikaz nadprirodnog. U krajnjoj liniji, moramo priznati da su svi prikazi supernaturalnog, tj. svega onoga sto ulazi u sfere Vere delikatni i da jako tesko mogu biti uspesni. Te se zato moraju izbegavati i ostaviti gledaocima da sami zamisle.
Od supernatural detalja, moram pohvaliti dizajn Sotone i njegovog chriscanninghamovskog `cometodaddy` offspringa.
Kad je rec o samim mukama, ne znam o kakvom preteranom nasilju to govore. Mozda je opet kljuc u mixu zvuka. Ali, ono sto se vidi nije do sada nevidjeno. Jedino je nov kvantitet i trajanje muka. To do sada nismo cesto vidjali, narocito ne u filmovima o Isusu.
No, pogledacu film jos jednom. Gledao sam ga sa Yelenom, i onda je neizbezno u jednom momentu krenula prica o tome kako bi izgledao Joe Danteov Jesus-flick, koga bi igrao Corman, da li bi Landis igrao Judu, a Raimi nekog prosjaka... Koje bi omaze videli itd.
Ono sto je Mel Gibson pokazao sa ovim filmom je da ima petlju. I vec je na tom nivou THE PASSION OF THE CHRIST vredno ostvarenje kakvo se retko srece.
kripl, cak ni tvoja nastrana veza sa hriscanstvom nije me sprecila da ti obezbedim VHS 'LIFEFORCE' KOJI JE SVOJOM SOPSTVENOM RUKOM, SREBRNIM FLOMASTEROM, POTPISAO THE ONE & ONLY TOBE HOOPER.
cisto da se o istom trosku napravim vazan, potpisao je i meni DVD-e THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE [COLLECTOR'S EDITION] & LIFEFORCE.
nakon toga smo se zadrzali u kracem prijateljskom razgovoru, ali o detaljima kad budem imao malo vise vremena.
pa posle reci da su 'bogomrsci' losi ljudi!
WOW!
Jos uvek ne mogu da se oporavim od radosti kada sam cuo da ce Tobeov potpis uskoro krasiti moju policu sa video kasetama. Savrseno!
Jedna od stvari koja mi je omogucena statusom poznate licnosti je da dobijem tagove na svojim omiljenim plocama, knjigama, itd. Naravno, vecinom su to potpisi ljudi koji se mogu sresti po Srbiji, premda imam i nekoliko international celebrity tagova poput potpisanog primerka scenarija za 25TH HOUR David Benioffa.
Jedna od stvari koja mu je omogucena poznavanjem ghoula je Tobeov potpis na kaseti LIFEFORCE koji je up there sa diskom na kome mi se potpisao Flavor iz PE.
Hvala ti ghoul. Pravo si srce. Na dobrom si putu da postanes Srbin. Savladao si pagansku ezoteriju. Sledeci korak je hriscanstvo... Idemo polako, duboko udahni... Jedan ljudski zivot je suvise kratak da bi od bezboznika postao Srbin ali uz strucnu pomoc, mislim da mozemo stici nekuda...
Mahnito gledanje FILMOVA posle FESTa se nastavlja.
Prvo sam overio BIG BOUNCE, koji je prilicno slab. Mnogo sam ocekivao od George Armitagevog flicka kojim se prakticno vraca na teritoriju blisku svom najvecem filmu MIAMI BLUES. Meni je Willeford naravno daleko superiorniji pisac od Dutch Leonarda ali nekako postoji dinamican odnos izmedju njih dvojice. Uostalom na Willefordima koje imam, courtesy of Big Daddy Tripp, ima Dutchov predgovor.
Nazalost, BIG BOUNCE je ispao bas messy affair. Doduse, ima indicija da ga Armitage delimicno nije rezirao zbog nekih zdravstvenih nevolja. No svejedno, Guiterezov skript je suvise neobavezan za americki film. I nedostaje mu cak i uzarenost Dutchovih dijaloga. Medjutim, ne bih bio Armitageov kinky fan i poverenik kada ne bih rekao da bi BIG BOUNCE, isti ovakav, samo sa francuskim glumcima, bio idealan Chabrolov film...
50 FIRST DATES je mogao da bude remek-delo da nije zaista neuspelih i glupih grossout momenata. Ovo je samo naizgled gimmick driven grossout romcom. Gimmick je toliko mracan da romcomu daje gotski element. Prica time dobija neocekivanu emocionalnost. Adam je dobar. A Drew je... Drew je... Ne znam sta da kazem. Bas sam sucker za Drew.
Pomalo mi je zapravo neprijatno. Samo reply ranije se radujem kaseti sa Tobeovim potpisom a sada hvalim 50 FIRST DATES. Vecita sudbina coveka koji slusa i Slayer i Kelis...
LOVE ACTUALLY me je razocarao. Cak sam malo i iznerviran time koliko je uzaludan film potpisao Richard Curtis. Naime, on je ranije imao neprevazidjenu sposobnost da pravi romanticnu zabavu sa ostrim ivicama. A u ovom pastisu je potpuno kastriran i film je sklepan od nekoliko prica koje se gotovo sve zavrsavaju uspesnom romansom, a nemaju vremena ni da se razviju, nema nikakvog problema ili prepreke. Anti-film. Ili pak emocionalni pornic, u kome se ljubav nudi umesto sexa...
Ovih dana su se prilicno gledali filmovi.
Prvo bih izdvojio SCHOOL OF ROCK, idealan flick za otaku. Prica o rokenrol ucitelju koji malu decu uvrstava u svoj bend sa kojim odlazi na Battle of the Bands audiciju. Mislim da ovaj film ima apsolutnu upotrebljivost za klince, i poneke odrasle. Medjutim, scenario na kome je izgradjen je prazan i prepun raznih ponavljanja. Time moj omiljeni komicar i svojevrsni alterego Jack Black biva onemogucen da zasija vec se trosi u preteranom izmotavanju. Glumacka podela klinackih uloga je sjajna i deca su prilicno slatka (sva sreca Cripple voli decu) ali je to sve nedovoljno da ispuni gromoglasne najave. Linklater je zapravo slab reditelj i o njegovoj impotenciji svedoci i to sto ovaj film koji ima materijala za 80 minuta traje preko 100.
No, gledao sam i jedan autenticno veliki film STARSKY AND HUTCH Todd Philipsa. KAKAV FILM! Ingeniozan koncept. Apsolutno ga preporucujem. Dakle, stos je u sledecem. Kao huge buff za policijske serije mogu posvedociti da je STARSKY AND HUTCH (ne mesajte je sa Mr. Hankyjevim TURNER AND HOOCH) bila straight serija, nekakva preteca MIAMI VICE. Philips je napravio komediju od konvencija serije. I to na sledeci nacin: naprosto je snimio imaginarni STARSKY AND HUTCH:THE MOVIE u seventies stilu, sa mirisom seventies pulpa i tek ponekim gegom koji iskace iz konvencija serije. I film je vanserijski spektakl. Yelena i ja smo probudili moje sirote roditelje koliko smo urlali od smeha i zakleli smo se da forsiramo samo seventies outfite od sad...
Quote from: "crippled_avenger"
Mislim da ovaj film ima apsolutnu upotrebljivost za klince, i poneke odrasle.
Poneke? xsantacool mislis za odrasle sa manjkom inteligencije i slabom besikom, pa da, cak i zato sto svaki cas trce u wc, mogu da prate radnju. E, blago meni, ako su jos deca glavata i pevaju, odma gledam... xnerd
kada moj NAJomiljeniji kriticar Big Daddy Tripp kaze da je film dobar, a meni se ne dopadne, ostavljam mogucnost da je rec o ostvarenju ciji cu genij dokuciti u repeated viewingu. pardon, ne bih da povredim Bilju, u ponovnom gledanju tj. nizu ponovnih gledanja.
i da, ima glavate dece
i da, deca pevaju
Quote from: "crippled_avenger"Gledao sam THE BUTTERFLY EFFECT. Rec je o odlicnom filmu i strasno mi je krivo sto ga nisam gledao na boljoj kopiji. Medjutim, cak ni kopija sa slabim tonom ne moze, jasnu ideolosku i konceptualnu matricu ovog ostvarenja.
...
avengeru, salis se, ovaj film je prava vrteska, samo te voza naokolo. E, sad, skroz cudno, na momente je prica uzasno zanimljiva, ali dosadni koncept ti kljuca mozak, kao da si izasao sa predivnom devojkom koja nece da se pomiri sa time da je super riba i prepusti se, vec se uporno trudi da bude jos i pametna, a kao, ne ide joj i ti se trudis da je pratis ne bi li, u pauzama, capnuo malo od njene divote, ali smuci ti se to vozanje i sve ti presedne. Ima u toj prici dosta zanimljivih stvari (moram da priznam da me uvek odusevljava spoj decijih likova i bizarnih, horor momenata, situacija, oruzja, itd. , klinac sa nozem, a ne zna otkud mu, pa crtez sa klanjem, pa klinci kao zrtve i ubice, zaraceni i izmedju sebe, materijala kolko hoces za neku kingovsku horor melo dramu), e onda ti sve to saspu u neki bajat kornet od koncepta koji se vise i bogu i narodu popeo na glavu (promenis nesto u proslosti, pa se onda ceses u sadasnjosti i tako u krug). meni je u vise navrata postalo cak i komicno kako se isti likovi sad, u svakoj verziji, pojavljuju kao drugaciji tipovi (najozbiljnije, nasmejala sam se kad se Ivan ono probudi bez ruku, ludilo smesno, ali ne znam da li je trebalo da bude, ajde da je to Final Destination2 koji obozavam, nego je druga stvar, ili kad je Kajli kao kurva) i onda, u pauzama samo navracas u film, posto si skapirao koncept, da vidis u sta su se sad izrodili i koja je sad kombinacija izmedju Ivana, Kajli i Lenija... Moram da priznam da mi je cak i Darko bolji, jer nekako je, sta ga znam, iskreniji, ovaj film cu brzo zaboraviti, a bio mi se mnooogo dopao Final Destination2, eh :(
Hej avengeru, skrecem ti paznju jer sam postavio jednu temu na "Kultura, umetnost..." gde bih zeleo da cujem tvoje misljenje.
:arrow: Pitanje je: kada se srpska filmska kritika nalazila na svom vrhuncu i gde se nalazi danas?
Raspisi se slobodno...
C ya
Batalite i "Doni Darko" i "Efekat leptira", gledajte "Frekvenciju"
Butterfly Effect jos nisam gledao, ali frekvencija bolja od donija?? so non-otaku of you 8)
Quote from: "otaku"Batalite i "Doni Darko" i "Efekat leptira", gledajte "Frekvenciju"
Donija necu da batalim 8) , ali ta Frekvencija je stvarno vanserijski dobar film, obavezno ga treba pogledati... :!:
bash :)
onaj lik koji glumi sina u frekvenciji mi je ultra antipatichan, pichkica, josh kad sam cula da je on The Christ u Gibsonovom filmu... :roll:
jeste, ta uloga Hrista mu je i kod mene minus (film je dosadan i skoro negledljiv, mada i kopija je bila losa), ali, u "Frekvenciji" sam, u tom smislu, vise gledala Dennisa Quaida koji je, elem 8)
ovo sto rece
Quote from: "Shipa"so non-otaku of you 8)
ne znam, ne shvatam, sto non-otaku?
"Frekvencija" je, za razliku od ova druga dva filma, jednostavan, nepretenciozan film, za izmedju mene i mog TVa, bas me briga sto ne deluje :? za moju generaciju. glavni junak je po malo kao lik iz noar filmova i kod mene pije vodu prica o ocu i sinu koji pricaju ppreko radija iz razlicitih vremenskih dimenzija o bejzbolu i sl. dok se ne udruze da zajedno uhvate ubicu, fenomenalno, malo petparacki, but i like it, kao neki jeftin strip. ideja sa radio aparatom je odlicna i zbog nje hiljaduputakoriscen motiv paralelnih vremenskih dimenzija deluje potpuno novo i zanimljivo, uz to, nema nekog izdrkavanja da sad junak time hoce da resi neki svoj ogroman zivotni problem, da je neshvacen, da hoce da promeni bogaoca itd., nego sve predje u vrlo jednostavnu akcionu pricu hvatanja onog ubice i ti dok gledas i bavis se time hoce li mu onni doci glave, u stvari, posredno primas i onaj filozofski, emotivni i sav drugi potencijal price koji ti ne bode sve vreme oci. meni jedino smeta malo previse sladunjav kraj, cela ona sekvenca o okupljkanju porodice, mada i tu me podsetilo na "Polje snova" koji volim. mimo toga, reditelj tacno zna kojim elementima u prici barata i koristi ih ne nasumice, nego lepo, kao unutar jednog zasebnog sveta, tako je bejzbol i rezultati sa utakmica sve vreme neka spona preko koje junaci potvrdjuju to da se njihova dva vremena doticu, a onda i to sto postoji radio, pa tako junak sa ove strane moze da cuje sta se tamo desava, paralelno, dakle ne samo sta govori sagovornik, nego i citava zbivanja i scene, znaci koristi maksimum od elemenata koje ima u prici, ne trci s pecurke na pecurku i sa cveta na cvet... ozbiljan i dobar film, a nisi svestan toga jer prica je nepretenciozna i junaci su sasvim ljudski, ne izbija im para na ushi i slicno... a opet ucestvuju u zanimljivoj prici...
iznenadilo me sto se u takvom jednom filmu koji deluje kao porodicna melodrama uvodi prica o hvatanju ubice, pa sam uzivala skoro kao uz sva tri dela "Povratka u buducnost"...
Quote from: "otaku"
ovo sto rece
Quote from: "Shipa"so non-otaku of you 8)
ne znam, ne shvatam, sto non-otaku?
otaku~~ geek, nerd...
Koji od dva navedena filma je geekier? :idea:
missim, dobra je frekvencija, ali doni je bolji
Quote from: "Shipa"
otaku~~ geek, nerd...
Koji od dva navedena filma je geekier? :idea:
missim, dobra je frekvencija, ali doni je bolji
nek ti bude da je bolji Doni, stvar ukusa, ali po cemu je taj film geekier, e to obrazlozi...
mozda sam ja nakrivo nasadjeni otaku, ali nesto mi promace sta je to u Darku sto bi jedan otaku trebalo da voli, izuzev ako nije otaku (zaludjenik) za zeceve :?:
ako cemo po toj logici, u Frekvenciji: policajac i vatrogasac (UNIFORME, to mi reci), sedeci u istoj sobi (OTAKU LOVES ROOMS WITHOUT WINDOWS , close the door on your way out, :evil: ), komuniciraju preko RADIO APARATA ( :idea: ), o bejzbolu :D , sta jos jedan otaku moze da pozeli (OK, priznajem, vise bi me obradovao film koji se sve vreme desava u podmornici, a da su svi u americkim uniformama iz drugog svetskog rata, i da stalno koriste gomilu raznih aparata, sa povremenim ubacivanjem scena pucine, iskljucivo u sinemaskopu, e to bi ovaj otaku rado gledao, u pauzama izmedju tinejdzerskih horor filmova u kojima igra Kori Feldman :lol: )
i sta sad, treba da ponavljam sve o cemu se pricalo u god-knows-how-many poruka na temi o doniju? Ovo je okupljaliste geekova (bar mislim, znam da ja jesam), objasni zasto o frekvenciji ne postoji topic kao o doniju? :?
E, sad, mnogo me pitas, ja govorim u svoje ime, niko me ne placa da propagiram ostaloj deci Frekvenciju...
Sustina geekdoma je u tome da ne overdoziras vezivanjem za samosvesne stvari. Samosvest filma DONNIE DARKO je zapanjujuca. Da bi bio geek moras da otkrivas stvari koje nisu svesne same sebe i da ih osvestis. U tom smislu je FREQUENCY autentican geek film a DONNIE DARKO je film koji nam govori da je geek film umesto da to naprosto bude i da zvaku koju ce geekovi zvakati tokom intelektualnog samozadovoljavanja unese u samu strukturu a ne da je lepi na film...
aaah, pa koliko puta editujes poruku?!
Izvini, covek, smisao je taj, samo sam dodala jos neki smajli i ono za Feldmana, a, evo, ovo sto kaze avenger, pismeniji je od mene, slazem se s njim...
sta ima da se osvescuje u frekvenciji i ko je to bacio u nesvest?
sta znaci samosvestan film?
E, to pitaj avengera... :lol:
i pitam :!:
prvo pitanje, zasto ima topic o DONNIE DARKOu a nema o FREQUENCY (za koji pritom ne mislim da je neki narocit film, BTW)? pre svega zato sto je DONNIE DARKO imao vecu kampanju, imao veci publicitet koji ga je usmeravao prema ovoj publici. na Internetu su bile kritike koje su ga glorifikovale. i konacno, zasto ne reci, neznanje posetilaca sajta o tome sta je geeky film a sta nije je beskrajno...
o tome sam ponesto rekao i na samom topicu. narocito sam se bavio pitanjem zanrovske isciscenosti. ono sto je poenta je da DONNIE DARKO jedno veliko foliranje, relativno vesto napisana sarena laza, koja se pravi da je ozbiljan film i siluje gledaoca na kontemplativnost, za razliku od jednostavnijih sadrzaja koji navode gledaoca da kontemplira. znatno je bolji film u kome ti je sve jasno pa razmisljas o magiji, nego film u kome ti nista nije jasno pa moras da se napinjes...
naprosto, FREUENCY je kao delo a DONNIE DARKO je kao manifest. FREQUENCY ti prica pricu, DONNIE DARKO reklamira autora...
Quote from: "crippled_avenger"pre svega zato sto je DONNIE DARKO imao vecu kampanju, imao veci publicitet koji ga je usmeravao prema ovoj publici. na Internetu su bile kritike koje su ga glorifikovale. i konacno, zasto ne reci, neznanje posetilaca sajta o tome sta je geeky film a sta nije je beskrajno...
uhuhuh, ne bih se slozio da je film imao jaku kampanju, a jos manje da su ga kritike glorifikovale. Licno sam video nekoliko kritika koje su ga popljuvale na u dlaku isti nacin kao i ti: praznjikav, fake, kako si ono rekao, "prica o mentalnoj bolesti" :)
Mislim da je prilicno hrabro, ali potpuno pogresno da uzimas na sebe da kazes sta je geeky a sta ne. U stvari, ono sto je pogresno u tvom pristupu je sto sebi dajes za pravo da kazes sta bi trebalo nekome da se svidja a sta ne, cime u potpunosti potcenjuje sposobnost gledaoca da sam proceni sta mu se svidja a sta ne. Zatim, u nastavku, ti cak i geek populaciji odrices pravo da moze da prepozna geeky film :) Ne dovodim u pitanje tvoju, od moje sigurno daleko shiru perspektivu i bolje poznavanje filma (koje, siguran sam, ima i blind spotova). Ono sto ipak dovodim u pitanje je tvoja sposobnost da das kredit filmu cak i ako ti se, kao sto je slucaj sa donijem, subjektivno ne svidja.
Quote
znatno je bolji film u kome ti je sve jasno pa razmisljas o magiji, nego film u kome ti nista nije jasno pa moras da se napinjes...
mene je naterao i da kontempliram i da ga odgledam jos 5-6 puta, sto je malo koji film u skorijoj proslosti uspeo (a oni koji su uspeli takodje vaze za geeky filmove). Sa moje tacke gledista to ga cini kult filmom.
Quote
naprosto, FREUENCY je kao delo a DONNIE DARKO je kao manifest. FREQUENCY ti prica pricu, DONNIE DARKO reklamira autora...
ti u filmu Donnie Darko nisi video pricu?
>prvo pitanje, zasto ima topic o DONNIE DARKOu a nema o FREQUENCY
sto to pitash ovde, sto ne postavis topic o filmu na filmu
pitanje je originalno postavio Shipa...
Quote from: "Shipa"objasni zasto o frekvenciji ne postoji topic kao o doniju? :?
avenger je ponovio pitanje da odgovori...
>prvo pitanje, zasto ima topic o DONNIE DARKOu a nema o FREQUENCY
@otaku
hvala na odbrani
@DUNADAN
>prvo pitanje, zasto ima topic o DONNIE DARKOu a nema o FREQUENCY
sto to pitash ovde, sto ne postavis topic o filmu na filmu
da, ponovio sam pitanje kako bih odgovorio. ali, dunadan, u svakom slucaju mi je drago da si cak i radi tako neprimetnog detalja poslala `reply`.
@Shipa
DONNIE DARKO ima pricu, naravno. samo sto su u FREQUENCY reditelj i film u funkciji price, a u DONNIE DARKO je prica u funkciji autora. DONNIE DARKO je fake, ali pored toga sto je fake u jednom momentu postaje i freakshow, uvodjenjem one babe sto nesto baulja po kadru. uh, secam se da mi je to bilo negledljivo. help the aged varijanta. vec sam malo i zaboravio taj film, a nije me podstakao da ga gledam pet-sest puta.
inace, ne mislim ja da je geekdom neko posebno stanje duha i tela. taj izraz je malo i otrcan posto su geekovi odnedavno postali deo mejnstrim kulture. to kazem ja koji sam geek extraordinaire. zorba the geek. i u tom smislu geek scena vise i nema jasno definisanu politiku. svaki geek za sebe prepoznaje ugodjaj. ja licno mislim da su pravi geek materijali oni u koje moras da ulozis dosta sebe zarad velike naplate. DONNIE DARKO je pak film koji je, u najboljem slucaju (dakle kada bi bio dobar film), produkt geek kulture. a to je dakle film estetike USCA. a ne estetike IZVORA. DONNIE DARKO je nesposoban da se dalje replicira, od njega nema dalje, DONNIE DARKO je popunjen forumlar. DONNIE DARKO je naprosto film o geekovima a ne film za geekove. A FREQUENCY je kao formular koji jos moze da se popuni... Film za geekove. Film o cjem gledanju moze da se napravi film.
Malo komplikujem. Geeky all the way.
evo film o giku koji nije potpao pod masovnu kulturu :lol: , decak zaludjen ratom, ratnim strategijama, uniformama i slicno, igra super faca od decaka, Shia LaBeouf, kog sam zametila 8) jos u "Holes" i jedva cekam da ga gledam u nekom sledecem filmu.
The Battle of Shaker Heights, simpatican film, mada najvise zbog glavnog junaka i njegovih pametnih, uzasno duhovitih replika i odnosa prema okolini (zanimljiva premisa: decak koji radi u dragstoru i protestvuje sto, kad se vrati sa posla ili iz "rata", u kuhinji nema hrane, jer su roditelji zauzeti potpuno neodgovorni, otac bivsi narkoman koji dovlaci kuci ulicare, a majkaumetnica koja Kinezima daje casove slikanja, podsetilo me na onu reklamu za sprite, sa dve porodice sto imaju sinove...) , inace je taj klinac bas gik kakvog ja zamisljam, prvo pitanje koje postavi novoj radnici u dragstoru je "Imas li neki hobi?" i ide okolo u uniformama iz drugog svetskog rata, a da, naravno, tu je i bicikl :D
http://www.imdb.com/gallery/ss/0357470/Ss/0357470/bosh_poster.jpg?path=gallery&path_key=0357470
inace, otaku, Tripp i ja smo brutalno opljackani u filmu THE GIRL NEXT DOOR koji je oskrnavio nas masterpis BUCMASTA KISA... i opet je tu otaku najbolje prosla...
gledao sam film koji cekam vec dve godine. rec je o Brian Gilbertovom filmu THE GATHERING. Brian Gilbert ima vrlo zanimljivu filmografiju van zanra. snimio je filmove poput WILDE i TOM & VIV, koji su klasicni kostimirani engleski primeri dobro uradjene kaligrafske kinematografije. ponadao sam se da bi Brian Gilbert mogao biti novi Bernard Rose.
naravno, sa izostankom ozbiljne bioskopske premijere, ta ocekivanja su opadala, ili su se barem usmeravala sa kvaliteta na harizmu Christine Ricci. na svu srecu, film mi je bio vrlo prijatan. ne cudi me zasto se nije nasao u bioskopu. naprosto film nije opterecen svim vanfilmskim teretima i referencama koje bi ga ucinile major bioskopskim flickom. niti je rimejk, niti je sequel, niti je slican nekom veliko hitu.
THE GATHERING je najslicniji programmerima iz vremena Hammer stduija. stavise, verovatno su Hammer filmovi najvise uticali na THE GATHERING.
mislim da bi THE GATHERING morao da se nadje na jelovniku ljubitelja zanra. sto se ostalih tice, plasim se da bi ih mogao umoriti narativni konzervativizam Brian Gilberta.
i Christina Ricci rula!
otaku, jesi li gledala Christinino remek-delo PUMPKIN? kakav flick!
Quote from: "crippled_avenger"inace, otaku, Tripp i ja smo brutalno opljackani u filmu THE GIRL NEXT DOOR koji je oskrnavio nas masterpis BUCMASTA KISA... i opet je tu otaku najbolje prosla...
ma, nije, bre, taj momak u The girl next door nesto mora da prevazidje odbojnost sto je ona bila porno zvezda, jer on ima ozbiljne planove (karijera i sl.), a u Bucmastoj kisi, Ognjen je izgubljen slucaj i ne smeta mu sto je Teletabis porno zvezda, on je voli takvu kakva je... xbigok
Pumpkin mi je u planu, ali video klub u kom iznajmljujem kasete nema kompjuter i onda vlasnik vec par dana trazi vec nekoliko kaseta koje zna da ima, samo ne zna na kojoj polici :lol: znaci, dobar je? Ricijevu jako volim, Azija Ardjento koja se gleda u kuglu na novogodisnoj jelci, samo mi se u Monster malo ogadila, inace je cenim ( Ledena oluja 8) , Porodica Adams... i najbolje Fear and Loathing in Las Vegas .... )
otaku, molim te, kazi ghoulu kako se zove video klub koji posecujes...
MAX xseaeek (ali nije u Pristini )
Quoteono sto je poenta je da DONNIE DARKO jedno veliko foliranje, relativno vesto napisana sarena laza, koja se pravi da je ozbiljan film i siluje gledaoca na kontemplativnost, za razliku od jednostavnijih sadrzaja koji navode gledaoca da kontemplira. znatno je bolji film u kome ti je sve jasno pa razmisljas o magiji, nego film u kome ti nista nije jasno pa moras da se napinjes...
S obzirom na to se da oni koji su na sav glas hvalili film DONNIE DARKO iz nekog razloga cute ko zalivani, evo da se ja, koji sada uspevam da godisnje pogledam u bioskopu tek 10tak filmova, i koji sam daleko od toga da pomislim da u ovom trenutku mogu da sagledam trenutno stanje u svetskom filmu, ipak pobunim na ovakvo razmisljanje...
DONNIE DARKO nije savrsen film, DONNIE DARKO je film kome se moze sto-sta zameriti, ali DONNIE DARKO je film koji zahteva od gledaoca da ulozi jedan odredjeni napor da pronikne u logiku pripovedanja, napor koji inteligentnom gledaocu, a posebno gledaocu koji je odgledao odredjeni broj filmova iz ovog ili slicnih zanrova ipak ne sme da bude prevelik. Ako ti je to osnovna zamerka filmu, onda to mislim da tvoja primedba ne stoji.
Ono sto meni znatno vise smeta kod vecine danasnjih filmova je uproscavanje, a ponegde i zanemarivanje inteligencije gledaoca, sto je dovelo do toga da posle vecine danasnjih filmova izlazis iz bioskopa potpuno prazan. Na ovom forumu imamo vrlo cesto postova koji hvale film uprkos priznanju da na logickom planu film ne stoji, ali zato je vizuelno savrsen...
Mislim da je tu nesto nije u redu... Mada ostavljam mogucnost da ja tu nesto pogresno shvatam. Boban stalno tvrdi da sam konzervativan... :)
Quote from: "Mica Milovanovic"
Na ovom forumu imamo vrlo cesto postova koji hvale film uprkos priznanju da na logickom planu film ne stoji, ali zato je vizuelno savrsen...
Mislim da je tu nesto nije u redu...
ali Doni Darko moze da bude hvaljen upravo sa takvim tretmanom, dakle, vizuelno zanimljiv, ali od logike ni traga... a to nije u redu, kao sto kazes :!:
To sto mislis da DONNIE DARKO nema ni traga od logike samo bolje objašnjava dubinu tvojih razmišljanja vezanih za proteste o događanjima na Kosovu... Ponekad je dobro razmisliti da li da klikneš na box "Pošalji", što upravo, ne razmišljajući, činim... :)
ovo za Kosovo, verovatno stoji sto kazete, ali, sto se filma Doni Darko tice, duboko sam razmisljala, gledala film dovoljan broj puta (prvo gledanje se obicno prati radnja) i iako se, priznajem, retko drzim onoga sto put meri, jednom seci (u ovom slucaju posalji), sto mi se nije malo puta olupalo o glavu :x , evo, sad, pri cistoj svesti i zdravoj pameti, izjavljujem da, da mogu da se vratim kroz vreme, opet bih isto rekla za Doni Darka, iako sad znam za jet engine fanova Darka upucen sa Znaka sagite, koji bi mi se, u tom slucaju, srucio na glavu (za Kosovo, iskoristila bih drugu sansu sto mi je data i u startu ne bih stisla posalji). Postujem sva suprotna i slicna misljenja i priznajem mogucnost da gresim i da lupam.
p.s. nije strasno lupati, na greskama se uci i od njih se ne umire, izuzev ako ne planirate neku akciju deratizacije, o
:x
Posto se nekako sasvim priordno desilo da se bas na Cripple-ovom Corneru okupljaju fanovi Kristine Rici (sto ja nisam), da pomenem ovde za preporuku onima koji su propustili polubiografski film Vinsenta Galoa "Buffalo '66" iz 1998. godine.
Ovde vam je Kristina u toj plavoj fazi, chubbier than ever. :evil:
U ovom delcu imate svega i svacega i jednu predivnu scenu stepovanja u kuglaskoj dvorani.
Uz to, odlicne epizode Bena Gazzare i Andjelike Hjuston i kameo raspalog Mikija Rurka.
@Mica Milovanovic
To sto mislis da DONNIE DARKO nema ni traga od logike samo bolje objašnjava dubinu tvojih razmišljanja vezanih za proteste o događanjima na Kosovu... Ponekad je dobro razmisliti da li da klikneš na box "Pošalji", što upravo, ne razmišljajući, činim...
nije mi bas najjasnije sta bi Mica zeleo da kaze? o kakvom Kosovu i protestima govorimo ovde?
@Schmoe
da li ima prirodnijeg mesta za obozavanje Christine Ricci od Crippled Cornera?
obavezno pogledajte THE GIRL NEXT DOOR. film rula. Kim Bauer je carica. jednog dana cu se ozeniti sa njom i ogovarace me po Sagiti kako sam se udao...
pogledao sam TAKING LIVES. upravo zbog DJ Carusa mi je to bio jedan od najocekivanijih filmova godine. rec je o projektu koji je prvobitno developovao Tarsem kod Bruckheimera ali se film ubrzo nasao u turnaroundu i zavrsio u Warneru.
DJ Caruso me je prijatno iznenadio filmom THE SALTON SEA. moram priznati da mi je najprijatniji element tog filma bila rezija, premda mislim da je scenario jedan od boljih svoje vrste. ne volim filmove sa prevelikim brojem frikova po kvadratnom metru i THE SALTON SEA je na tom planu igrao na ivici faula ali se na kraju ispostavio kao dobar i bitan film te ga sad ponosno cuvam na kaseti.
THE SALTON SEA je imao neku vrlu zanimljivu luzersku pricu oko sebe. izasao je u pogresnom trenutku asa castom koji u to vreme nije bio aktuelan i nekako je sve bilo uzasno pase oko njega. cini mi se da je nesto konkurisao RINGu i tako tim filmovima gde zaista nije imao sanse.
TAKING LIVES je luzerski na drugi nacin. DJ Caruso u njemu pravi suprotnu gresku. snima film koji je toliko in da je pase, odmah na startu. svi sastojci filma su do te mere efemerni da boli. naime, imamo serial killer flick sa Angelinom Jolie, sa Ethan Hawkeom koji izigrava kinky Warner Bros personality iz TRAINING DAY. i Kieferom koji se pojavljuje u istoj funkciji kao u PHONE BOOTH, kao special guest star, sto je televizijski termin, a opet s druge strane, radeci seriju 24, Kiefer deluje relevantnije na TVu nego na filmu ovih dana.
Joe Bokenkamp je napisao adaptaciju romana Michael Pyea. Problem je u tome sto je adaptacija pogresno koncipirana. Nisam citao roman, dakle govorim iskljucivo o drmaskom aspektu. Prvo, broj likova je suzen cime se onemogucuje mogucnost za obrte. naprosto sve obrte sam video unapred. posto sam covek iz struke, obicno ih i vidim unapred ali ovoga puta su obrti prozirni cak i za laike. kada je vec takav materijal bolje je bilo da se igra na hickokovsku varijantui suspensea gde publika zna vise od junaka. no, ta vrsta konceptualizacije je ocigledno odbacena te se stepen saznanja izmedju publike i junaka stalno menja.
konceptualno hickokovska prica koja se mogla izgraditi kada bi likovi prodisali, kada bi se prekinulo sa prevelikim strukturalnim elipsama (redak serial killer flick gde vidimo samo jedno ubistvo, sve ostalo je elipsa) kada bi se gradio suspense na bazi znanja.
u ovom obliku imamo predlozak za POTENCIJALAN hickokovski triler koji je izradjen sa mentalitetom akcijasa, s tim sto neme niti akcije niti Hitcha.
fotku je radio Amir Mokri, DP koji me je odusevio radom u BLUE STEEL kao staticnom filmu i u BAD BOYS2 kao hiperkineticnom, no ovde ne nailazi na ozbiljne zahteve. uh, TAKING LIVES bas pada upravo kad se pomene BLUE STEEL...
ako je za utehu, DJ Caruso unosi malo sitnog veza, ima jedan dobar jump scare, i jedan lukav lazni rakord, ali sve ostalo je rutinski i samo pokazuje da je on stekao veliku vestinu radeci na televiziji da ni od cega napravi nesto sto se gleda. ko je video Carusovu DARK ANGEL epizodu MEOW zna o cemu govorim...
Quote from: "otaku"Pumpkin mi je u planu, ali video klub u kom iznajmljujem kasete nema kompjuter i onda vlasnik vec par dana trazi vec nekoliko kaseta koje zna da ima, samo ne zna na kojoj polici :lol: znaci, dobar je?
znaci...nateraj vlasnika da je pronadje, pripreti mu, pravi scenu, radi sta znas...neka kopa po magacinu...film je GENIJALAN! :D
molio bih Big Daddy Trippa da mi pomogne da preuredim ovaj topik u mali hram filma THE GIRL NEXT DOOR
...Oh, Cripple, man! Malo je zbilja uspjesnih teen-romanticnih komedija, u smislu prosvijetljavajucih, inteligentnih, iskrenih coming-of-age ostvarenja; ionako u svakoj drugoj igra Freddie Prinz, Jr. No, pored LOSER-a Amy Heckerling, ne vidim ko bi se jos mogao kotiti na pijedestalu osim "The Girls Next Door", makar kada su u pitanju noviji projekti. Toliko je malo pravih reprezentativnih filmova novijeg datuma iz ove skole. Velika prednost spomenutog flicka - osim, svakako, jedne od najbozanstvenijih mladjih glumica danasnjice, Elishe Cuthbert - jeste i R-rejting, gdje je sve moguce, ali ako odmah u startu ne uzmemo u obzir American-Pie urnebesni manirizam, vec nesto naveliko slozenije. Da li se to radi o modifikaciji ovoga podzanra u sterilnom Holivudu? Volio bih da je tako, premda mi se ipak cini kako se je skoro nemoguce sklepati film na isti fazon. Kako god bilo, nije nepoznato da 20th Century Fox umije da dozvoli mnogo slobode svojim rediteljima.
The Girl Next Door hrli prema solidnoj dvosatnoj minutazi i citavo vrijeme, ma koliko na mahove pretenciozne, prica se racva na nekolicinu pod-prica vezanih za dvoje zaljubljenih ljudi, kroz njihove djelimicne uspone i padove, djelimicne ali nikada eksplicitne - sto je isto tako bitan notion. Druga ove tajna romanticne komedije je bezmalo savrseno kontrolisani skript, ako se zna da se dvoje protagonista zaljubljuju jedno u drugo u prvih dvadeset minuta. Naravno, aksiom zanra glasi da obicno tada treba da dodje i zavrsne spice filma - kada se dvoje zaljube. The End. Jer ono sto slijedi nakon zaljubljivanja, svi to pretpostavljamo, nije nimalo interesantno za nas gledaoce, a onda, kao dobar primjer, neko pokusa da snimi film i o tome pa se taj film zove THE STORY OF US. U ime zivopisnog dokaza da je, uopsteno gledajuci, izuzetno tesko napisati slican skript - kada se dvoje protagonista zaljube u prvoj trecini filma - vrijedi pogledati i SOMETHING'S GOTTA GIVE.
The Girl Next Door je naprosto krcat desavanjima, a istovremeno barata i lojalnoscu izmedju trojice nerazdvojnih drugova, sto je za jos jednu pohvalu, jer se rijetko nalaze slicni projekti sa mnostvom likova i zbivanja. Recimo, LOSER radi postojano samo na romansi momak-djevojka (vjerovatno zato jer Glavni Junak nema prijatelja) i, provaljenim staromodnim nacinima dramaturgije jednog provjerenog veterana ove skole, doista uspijeva u svojim nastojanjima.
U TGND imamo dvoje ljudi koji se odmah spandjavaju i ono sto slijedi, nekim cudom, nimalo nije monotono, jer do njihovog KONACNOG zaljubljivanja moracemo da cekamo dok se iz protagoniste ne izrodi jedan nimalo zanemarljiv i veoma zreo muskarac. Posalice nisu ocajnicki banalne, vec prica tece, cini mi se, poput vintage proze gdje se zanr obicno umije pretociti u mejnstrim, dakle nesto za svaciji ukus. Ista stvar je i sa filmom LOSER, za koji takodje ne mislim da se radi o svakidasnjoj teen-romanticnoj komediji. Samo sto je LOSER, za razliku od ovog, ipak PG-oriented; bez psovki i svakojakih bizarnosti, sto je, u stvari, i odlika/kamen-temeljac romanticne komedije. Odvajkada sam, naime, drzao da je pokazivanje grudi glavne djevojke u takvom filmu cisto krsenje pravila, pa uvijek kada gledam WORKING GIRL kazem sebi da se ne radi o romanticnoj komediji zbog scene kada Melani Grifit lezi u krevetu sa Harisonom Fordom. TGND i u tom smjeru ispunjava sve preduslove svoga pod-zanra: Elisha, ma koliko okruzena golotinjom, nikada ne skida sve sa sebe; one dijelove njene koze koje imamo u prilici nazrijeti na filmu mozemo da upotpunimo tek u svojim fantazijama.
Finale je namjerno uobicajeno za taj podzanr - protagonista se ogoljava pred desetinama ljudi, i to jos za govornicom; nesto sto je, inace, pokusao obesmisliti Adam Sandler u filmu BILLY MADISON i umalo nije uspio u tome. No, cak i tada, pod cekicem udarnog klisea, TGND ne uspijeva da poklekne posto pokazuje da je daleko pametniji od vecine filmova iz iste fele i, sto je bitnije, iskreniji i neusiljeniji, iako ne, pak, kripto-savrseno izbrusen. On samo prica pricu o dvoje ljudi - on ne pokusava nasmijati pola Svijeta i zgrnuti velike novce na boks-ofisu.
U svakom slucaju, Cripple, mozda se neces sloziti sa mnom, medjutim stvarno mislim da se radi o jednom zbilja mocnom filmicu i, znajuci Holivud, bice da je ovo u pitanju samo jedan od onih spur-of-the-moment deals, kada prosto naidje ovakav film i onda nema nicega slicnog u narednih 5 godina. I sto je jos bitno, TGND ima OK soundtrack i, je li moguce, ovog puta u scenama sa dobrim ribama nema pjesme "Revolving Door" grupe Crazy Town. Ili mi se mozda to samo ucinilo? Ma kakvi! Ovo je OK film - naravno da nema te stvari u njemu.
ledao sam SPARTAN i DAWN OF THE DEAD!
SPARTAN je odlican film, po mom uverenju verovatno i najbolji u Mametovom rediteljskom opusu. U ovom scenariju on uspeva da obuzda svoju raspisanost. Po prvi put u svom radu, mamet uspeva da izbaci junake i pricu u prvi plan i da svoje intervencije svede na minimum. Pritom, ja nemam nista protiv mametovih obelezja. Problem je samo u tome sto su njegove majstorije povremeno uspevale da obezvrede izgradjene likove, te se cesto desi da me vise ni ne zanimaju kada vec nebrojeni put prevare jedni druge.
SPARTAN je u tom smislu bas film. Onako, bioskop. Nema sale. Direktno, cak i svesno se nadovezuje na estetiku i neke plotpointe serije `24` cak i vrlo konkretno, te ako bih zeleo da vidim `24: The Movie`, ne bi bilo lose da SPARTAN bude uzor i polaziste kako da se izgradi film.
Val Kilmer je u formi. To me raduje. Kada je nanizao BLIND HORIZON i SPARTAN, sa MINDHUNTERSom koji se sprema, raduje me njegova gluma u Shane Blackovom KISS, KISS, BANG, BANG. Stavise, ne da mi mira...
DAWN OF THE DEAD je film koji nudi dva nevidjena set-piecea. I ono sto se desava u medjuvremenu nije bas ogavno, ali nije ni dobro niti dovoljno mastovito i razigrano. Najpre, film ima previse likova a niko od njih nije zanimljiv, to jest, ni sa kim od njih ne jasemo. Zatim samo tkivo filma obiluje PSIHODRAMATIZACIJOM, koju slabo varim.
Nisam preterani fan Romerovog DAWN OF THE DEAD, stavise imam razne primedbe za taj film. Ali, ipak, to je bila epoha dobrog filma i Romero je naprosto radio u miljeu gde je mogao da ozbiljno osmisli i osvesti zanr. Snyder i Gunn prave rimejk sa gimmickom, sa ponekom dobrom idejom, ali naprosto ne pokusavaju da kazu ono sto nam je Romerov izvornik govorio.
Inace, prakticno i da nema filma koji uspeva da dobro odrazi tu civilizacijsku nultu tacku kada nastupa potpuna sloboda. A to su upravo razne vrste apokalipticnih situacija. Mislim da je vreme da se konacno pojavi zombi film koji ce postici upravo taj efekat. Koji ce nas odvesti u grad na dan kada pocinje NIGHT OF THE LIVING DEAD. Nazalost, psihologija filmskih autora je takva da zele da se pre ili kasnije zatvore u Policijsku Stanicu 13.
Quote from: "crippled_avenger"Inace, prakticno i da nema filma koji uspeva da dobro odrazi tu civilizacijsku nultu tacku kada nastupa potpuna sloboda. A to su upravo razne vrste apokalipticnih situacija. Mislim da je vreme da se konacno pojavi zombi film koji ce postici upravo taj efekat. Koji ce nas odvesti u grad na dan kada pocinje NIGHT OF THE LIVING DEAD. Nazalost, psihologija filmskih autora je takva da zele da se pre ili kasnije zatvore u Policijsku Stanicu 13.
rekao bih da ce Shaun of the Dead bar donekle da pokusa sa takvim pristupom, kroz komediju doduse, ali i to je OK. videcemo kada film stigne na divx... uzgred, cripple, jesi li video trailer za Shaun of the Dead?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.allthingszombie.com%2Fimages%2Fmovies%2Fshaunotd_a.jpg&hash=c5aabc3922824033ac359b4f74ddf796d3c484cd)
nisam video trejler, no vidim da se stvara hype.
ipak, rec je o komediji, kad su civilizacijska pitanja tema, ipak ocekujem neko serioznije tumacenje. no, komedije takodje mogu biti bogate znacenjima, ako su dobre. problem je u tome sto neka od tih znacenja previdimo smejuci se.
Planira se preseljenje mog gurua Maxa i njegovog hrama. Poslednje dane sam zato proveo u njegovom backroomu panicno pretrazujuci stare originale koji ce uskoro biti sklonjeni. Naravno, oni ce i dalje biti dostupni, medjutim, nece nam uopste biti u vidokrugu i necemo imati priliku da se setimo sta sve ima kod Maxa.
U to ime sam pogledao stari slasher programmer PROM NIGHT, na Deltinom originalu, sa Jamie Lee Curtis, iz vremena kada je bila beznadezno zatvorena u slaher movie zanru. PROM NIGHT je kanadski film, rezirao ga je Paul Lynch i totalni je kuriozitet da bastovana igra David Cronenberg`s own private weirdo Robert Silverman a da jednog od klinaca igra potonji C-akcioni superstar Jeff Wincott, koji se tek minimalno rehabilitovao igrajuci u drugoj sezoni serije 24.
Film je prilicno slab i nije bas naslov koji ce izazivati nostalgiju za slasherima iz ranih osamdesetih. Medjutim u ovom filmu ima nekih zanimljivih elemenata. Naime, cak i u jednom prilicno nezanimljivom, utrnulom ostvarenju kao sto je PROM NIGHT postoji prijatna jednostavnost prizora. Naprosto, iako je rec o poslovno sracunatom i determinisanom filmu, njegovi likovi na cisto materijalnom planu egzistiraju. Glumci iz te epohe imaju neverovatnu telesnu ubedljivost. U tome im pomaze i vrlo nepretenciozno snimanje prirode u kome se naprosto prevazilazi izvestacenost i stegnutost savremenog komercijalnog filma.
Potom sam pogledao Guillerminov SKYJACKED. Ako apstrahujemo cinjenicu da su neka trashy resenja iz ovog filma direktno iskoriscena za ismevanje u filmu AIRPLANE!, film je vrlo napet. Prva polovina filma je odlicna a ostatak bi se mogao nazvati vrlo intrigantnim zato sto Guillermin zalazi na teritorije psihopatologije u koje se nikada nije zalazilo u Mad Bomber filmovima.
Nastavlja se prekopavanje po skrivenim coskovima videoteke MAX. U svom poslednjem naletu sam odgledao SLUMBER PARTY MASSACRE 2 i ORCA-THE KILLER WHALE.
SLUMBER 2 je bizaran film. Producirao ga je Corman a rezirala Deborah Brock koja je dobri andjeo Vincent BROWN BUNNY Galloa i veliki fetisista filma ROCK`N`ROLL HIGH SCHOOL koji u SLUMBER 2 samo voli a potom snima i sequel. Go figure...
Film je los, ali nije dosadan i prilicno je bizaran. Daleko od toga da je bolestan i strasan ali je zanimljiv u svojoj potrebi da eksperimentise na terenu gde eksperimenta obicno nema. Kada se radi takva vrsta cheap bottom of the barrel materijala, obicno se ide na rip-off i na logicno sklopljenu celinu koja se pravi da je major film. I obicno inovacije iz B-filma proisticu iz toga sto se autori trude da isplivaju iz konvencije i nametnu se necim novim. Medjutim, SLUMBER 2, donekle kao i SLUMBER izvorni, nimalo ne lici na more slashera koji su ih okruzivali. Prvi SLUMBER je bio malo posprdan, premda ne i cisto parodican, dok je Dvojka potpuni departure.
ORCA-THE KILLER WHALE je pak cist klasik. Prosto je neverovatno kako je kritika previdela ovaj dragulj. Film je nastao kao klinicki rip-off Spielbetgovog mega-hita JAWS koji je promenio istoriju Holivuda prebacivsi formulu B-filma u veliki budzet, ucinivsi nemogucim da snimis zanrovski film za samo 100 000 dolara sa jednim od brace Carradine.
ORCA je neka vrsta spin-offa JAWSa. Richard Harris igra robertshawski lik okorelog ribara, poput Quinta, koji hvata morske zveri za razne podvodne cirkuse. On ubija zenku kita ubice i superinteligentnmi kit se nameri na njega.
Reditelj Michael Anderson, inace pouzdani isporucilac tvrdog zanrovskog materijala je nailovao film. uspeo je da na savrsen nacin prikaze mitsku borbu ribara sa superinteligentnom zivotinjom kroz koju se junak zaista promeni. Epizodni likovi ne odmazu Harrisu, ali je ORCA pre svega film o njegovom liku koji mora da se izbori sa svojom savescu olicenom u osvetoljubivoj zveri.
Bilo bi blasfemicno reci da je ORCA bolji film od JAWS jer realno nije. Medjutim, svakako je najvredniji sledbenik tog filma. Medjutim, to sledbenistvo definisem vrlo usko. Naime, moze se reci da je JAWS najbolji moguci film koji je Spielberg mogao napraviti na tu temu. ORCA je odlican film koji bi Englez mogao napraviti na tu temu. Ako smognete snage, potrazite ovaj klasik na starom originalu Makedonija Filma i ne obazirite se na dve Maltinove zvezdice ili zgrazavanje u Halliwellu.
Gledao sam THE LADYKILLERS Brace Coen. Na ovom filmu su potpisani Ethan i Joel. Mozda zato ne spada u sam vrh njihovog opusa. Ovom rimejku se ne moze osporiti da je zabavan, medjutim, cak i iza zabave koja je solidna premda ne i narocito intenzivna, stoji jedan klasicisticki postupak, poprilicno lisen invencije. Coenovi u ovom filmu prave dosledan rimejk originala. Nazalost, ni u cemu ga ne prevazilaze sto znaci da je njihov film pomalo anahron. A svakako nije mahnit kao jedan drugi klasik na ovu temu. Govorim, naravno, o filmu DUPLEX, koji je upravo film kakav bi Coenovi trebalo da prave.
Ipak THE LADYKILLERS je jedna solidna komedija, sa nekoliko spektakularnih elemenata, narocito u liku Tom Hanksa i Tzi Ma, ali nazalost, mislim da su upravo ova dva cinioca mogla biti pametnije iskoriscena.
Quote from: "crippled_avenger"ovaj topik u mali hram filma THE GIRL NEXT DOOR
film je odlican, samo mi malo smetalo sto je glavni lik pravi Brendon Vols, osim toga, film je predug, posle izvesnog vremena iscekujes kraj vec vise. Inace, od tinejdzerskih komedija, ja najvise volim Weird Science, i Clueless i Fast Times at Ridgemont High
Quote from: "otaku"Inace, od tinejdzerskih komedija, ja najvise volim Weird Science
OMFG, mislio sam da sam jedini ludak.
Osamdesete su zakon.
e, da i Almost Famous..
a u Weird Science ima najgenijalnija scena kad biraju velicinu grudi za devojku i ona kada ih nadju sa brushalterima na glavama :lol:
Quote from: "otaku"Inace, od tinejdzerskih komedija, ja najvise volim Weird Science, i Clueless i Fast Times at Ridgemont High
Weir Science je zakon! John Hughes rules! Eh, te odamdesete. :D
elem, otaku, obavezno, ako igde pronadjes, pogledaj Better off Dead sa John Cusackom, jedna od meni omiljenih 80s teen komedija. :D
tu su i Ferris Bueller's Day Off, The Breakfast Club, Pretty in Pink... :lol:
a moram da pomenem i odlicni The Night Before koga su svojevremeno vrteli na tvu non-stop. :!:
[Fast Times at Ridgemont High jos uvek nisam gledao, cekam da se pojavi na divxu jednog lepog dana]
Quote from: "crippled_avenger"Gledao sam THE LADYKILLERS Brace Coen.
...ne spada u sam vrh njihovog opusa.
... Coenovi u ovom filmu prave dosledan rimejk originala. Nazalost, ni u cemu ga ne prevazilaze sto znaci da je njihov film pomalo anahron. A svakako nije mahnit kao jedan drugi klasik na ovu temu. Govorim, naravno, o filmu DUPLEX, koji je upravo film kakav bi Coenovi trebalo da prave.
e, pa, jeste da je anahron, i zao mi za Koenove sto nisu nesto unapredili karijeru, ali to je njihov problem xwink2 , meni je ovaj film genijalan, na par mesta sam se od srca smejala, nije mala stvar ni da se to postigne
(baba crnkinja je ludilo smesna kao naivcina i scena u kojoj joj Tom Henks objasnjava da je to po jedan peni od svakog ulagaca :lol: ). Podsetio me film na "Arsenik i stare cipke" koji je meni jedna od najdrazih starih komedija
Crippled Avenger je pogledao HELLBOY. Da vam kazem ja sta je to...
Salim se.
Potrudicu se da budem vrlo nepretenciozan.
Film je ODLICAN. Idite da ga vidite, necete zazaliti, itd. Verujem da to niko nije morao da vam kaze.
No, ja se ovog puta necu baviti pitanjima zasto je film odlican. osim sto cu reci da mi je ghoul priznao kako je pod utiskom Selme Blair isao na net da trazi mp3 sa pesmom Bijelog, ne Bijelinog, vec bas Bijelog Dugmeta o njoj...
Dakle, mislim da je Selma, koju imam na nisanu jos od CRUEL INTENTIONS i BROWN`S REQUIEM ogroman dobitnik posle ovog filma i da ce napokon zaigrati u dobrom visokobudzetnom Holivudu kao sto zasluzuje umesto da se smuca (da ne kazem potuca) po indie filmovima.
I sve je u filmu super i Bog zna kako.
Sta su problemi?
Prvo, mislim da se Holivud vec jako dugo ismeva satanistima i uskoro ce pretrpeti zescu kaznu za to. HELLBOY uvodi veselog djavolka u nase domove, on radi za Sluzbu, inace mu je srce slomljeno, ali hej voli fast food, drustvo i humor. Jedino ne voli kafanu...
Drugo, problem je sam strip koji je potpuno idiotski. No, u okvirima toga sto strip nudi, film je vise nego dobar.
Trece, moram priznati da je Hellboy idealna rola sa Arnija. Skoro bez sminke. Anrnie bez sminke je tri put veci frik od maskiranog Perlmanna. U krajnjoj liniji, ko je prokleti naci frik prizvan pred kraj rata? Ko vam prvi pada na pamet? Arnie!
Hellboy je morao biti Arnijeva testamentarna rola. To je vec pitanje metafizike. Prosto mi nije jasno zasto ti ljudi koji vec prave filmove o tome da se svet rusi ako nadjes odredjeni kamen, odredjenog dana, malo ne pozabave i vlastitim demonizmom?
Arniejev testament je mogao biti u filmu END OF DAYS da ga Hyams nije onako besprizornicki unakazio.
Dakle, poslednji ozbiljan protivnik Arnieju je Mracna Strana. I HELLBOY je naprosto zaokruzivanje kruga.
Na pitanju podele dolazimo i do Cetvrte, kljucne tacke.
Del Toro je odlican reditelj. Ja sam njegov veliki fan i jedan od gurua njegove popularizacije dok je jos bio nepoznat Miramaxov uvoz iz Mexica.
Medjutim, Del Toro nema ono sto su imali autori koji su ucinili Arnija zvezdom.
Sad cu pokusati da objasnim sta je to. Ne znam da li cu umeti.
Postojala je stara izreka u Holivudu da ne mozes da budes reditelj ako ne umes da jases konja. Uveren sam da Milius, Cameron, McTiernan i Verhoeven mogu da jasu konja. Kao sto Del Toro a jos manje Jackson, recimo, ne mogu.
Ovo je vec ezoterija, ali mislim da ovu vrstu filma uspesno moze da zauzda kuckin sin koji moze da kontrolise konja. Tacno je da je imao manji budzet nego sto treba, i da tu sigurno izvire izvesni deo te skoro neobjasnjive ispraznosti koja stalno opterecuje film. Mislim da bi se tip koji jase konja izborio za veci budzet.
Jahanje konja se moze odnositi i na seks. Del Toro je malo nedojeban. To ne valja za reditelja. Hitchcock je iskoristio bonus za nedojebanost. To moze kod scenarista. Ne moze kod reditelja.
Kako se to reflektuje na film? Cudno je to sto cujete od mene, ali nazalost HELLBOY je suvise skrojen. Sve je tight. Nema tacaka na kojima se autor iskazuje u nekom iracionalnom produzavanju poput Michael Baya u BAD BOYS 2. S druge strane, nema situacija u kojima se reditelj suocava sa barbarogenijalnim pitanjem `Kako ovo da snimim?` Del Toro apsolutno vlada konvencijom, na svakom nivou vlada jezikom koji unutar samog rasporeda planova i pokreta kamere sugerise sta se zbiva. Znamo da je horor ili akciona scena i pre nego sto krene samo zbivanje. Po smeni kadrova. A sustina je da povremeno poput Sergio Leonea ili David R. Ellisa imamo stuaciju u kojoj je autor naprosto snimio desavanje na neki nov i talentovan nacin...
Slicno je i scenografijom i kostimom. Nema dovoljno interakcije sa tim materijalima. Framing je uzak. Sve je on the need to know basis. Del Toro nije prvi koji kreira neki imaginarni ili barem polu imaginarni svet u kome ce se desavati spektakl, pa ipak ima primera gde se takav problem ne javlja. uzmimo Verhoevenov STARSHIP TROOPERS. Udarci njegovih buba koje su podjednako bizarne kao bica u HELLBOYu zaista bole, i to ne samo zbog rejtinga...
Ali, takav kakav je, Del Toro jeste najbolji sto reditelj moze da bude u njegovoj vrsti... I HELLBOY je u tom kljucu savrsen.
A u nekom ukupnom estetskom smislu je ODLICAN...
Sinoc sam gledao jedan apsolutno bizaran film koji bih svima preorucio jer mislim da je rec o zanemarenoj a dosta bitnoj karici zanrovske istorije ako ne bas i evolucije.
Rec je o filmu koja sam iskopao na neopisivo prasnjavom originalu Zeta Filma pod naslovom TIHA FLAUTA, premda se pored bukvalnog naslova THE SILENT FLUTE u vecini literature javlja kao CIRCLE OF IRON.
Rec je o filmu koji je Stirling Siliphant napisao po prici koju su smislili Bruce Lee i James Coburn. Smisljanje price se verovatno desilo u vreme euforije kada je groznica kung fua zahvatila Holivud, te su mnoge celebrities posecivale Bruce Leejeve casove.
James Coburn je iz takvog prijateljstva poceo da saradjuje sa Leejem.
Film koji je proizasaio iz te saradje, nazalost ne donosi nijednog od njioh u glavnoj ulozi. Glavne uloge tumace Jeff Cooper i David Carradine. Stavise Carradine tumaci cak cetiri uloge u filmu. Zatim se pojavljuje i Christopher Lee, i Eli Wallach i Roddy McDowall. Citava akcija ima nesumnjivo visok profil.
Film prikazuje duhovno i borilacko putovanje belog junaka kroz nekakvo azijsko bespuce, u potrazi za Knjigom u kojoj su sadrzane sve istine.
Film se desava u nedefinisanoj epohi, u nedefinisanoj zemlji po cemu film ulazi u sfere fantasy opredeljenja. U sustini, ipak, najvecu deo zanrovskog gradiva ima borilacki karakter, premda tehnike nisu elaborirane niti striktno koreografisane. Ipak, i u ovom predindustrijskom obliku, scene borbe pokazuju osmisljenost i proisticu iz lika.
Film je rezirao Richard Moore.
KILL BILL VOL.2 je izvanredan film. sa njim je Tarantino zaokruzio citav stunt koji je zeleo da izvede, a to je provodjenje gledaoca kroz doktoriranje na temu pet vrsta exploitationa, i to bas grindhouse flickova.
zanimljio je da sam bas ovih dana gledao CIRCLE OF IRON koji se obilato citira u KILL BILL VOL. 2 a da sam iste veceri sa TCM snimio Tay Garnettov POSTMAN ALWAYS RINGS TWICE...
ono sto je glavni domet ovih filmova je to sto je Tarantino prepoznao da citav exploitation film pociva na konsatantnom prevazilazenju konvencije i konkurencije, i onda je u svoja dva filma ubacio situacije koje citiraju ili same u izvornom obliku prevazilaze standarde. upravo po konstantnom prevazilazenju redovnih dometa, KILL BILL transcendira eksploataciju i postaje umetnicki film, a opet s druge strane, u svakom kadru ostaje i exploitation...
moram priznati da KILL BILL VOL. 2 poseduje vecu toplinu spram likova i moze se posmatrati kao ozivljavanje, produhovljenje beslovesnog prvog dela. kao stari beslovesnik, ljubitelj Tony Scotta itd. moram priznati da je meni prvi deo drazi. naprosto, mene narocito ne zanima kakvi su to likovi. iskreno receno zanima me da vidim dobro rokanje i rezanje na pokret.
reagujem kao i vecina decaka.
prvi film je bio za decake. drugi film je za devojcice. na neki nacin, Tarantino se poneo kao Milorad Pavic. imamo KILL BILL za decake i devojcice. drugi deo je za devojcice. uspeva da ubaci emociju i humanu logiku u celo zbivanje.
iako me taj pristup narocito ne zanima, moram priznati da je u tome uspeo, te na neki nacim mogu reci da je zabavio i mene, coveka srca kamenoga.
BTW, cudi me da je ghoulu bio potreban drugi film da bi progutao prvi. Argento i bratija nikada nemaju emo pratnju za svoje flickove...
Podsetio sam se izvornog MAN ON FIRE.
Oprosti mi, Tripp. Gresio sam. kad sam bio mali, film mi je bio nedovoljno dinamican i detaljan. U to vreme je vrhunac Scott Glenna za mene bio NIGHT OF THE RUNNING MAN, kad skuva tipu stopala. Mark L. Lester. Mark L. Lester je i dalje brend u mom malom univerzumu ali italo-uticaj se takodje ceni.
Tada ga nisam cenio. Pogresio sam.
Prastaj, Tripp...
Proteklih nedelja sam intenzivno prekopavao po starim naslovima videoteke koja se seli i opredelio sam se da ponovo overim neke od vintage Sho Kosugi naslova iz detinjstva. Dok sam ih overavao podsetio sam se da je dva kljucna , izuzev samog klasika NINJA, rezirao Gordon Hessler, reditelj danskog porekla cijim se opusom iz Hammer faze bavi Kim Newman, narocito flickovima koje je snimio sa Vincent Priceom.
Hesslerovi Kosugi flickovi PRAY FOR DEATH i RAGE OF HONOR su straight-edge vengeance flickovi, sa iznenadjujuce solidnim rediteljskim pristupom, kakav se danas jedva srece i u blockbusterima. Borilacke koreografije jesu prilicno trapave, ali opet sve se krece hard-R teritorijom. Filmovi koji po sebi nisu nista narocito takodje sadrze obilje bolesnih elemenata koji su me prilicno iznenadili, medjutim, cini mi se da su savremeni generic negativci sa engleskim akcentom ucinili da zaboravim kako su svojevremeno, tokom osamdesetih villaini bili toliko zli da su pored zle profesije bili i izopaceni.
Kljucni film proteklog perioda za mene je ipak bio JUGGERNAUT Richarda Lestera koji je postojao na nekom apokrifnom Jadranovom originalu, medjutim nikako nisam uspevao da ga se dokopam. Konacno sam narucio NTSC iz Amerike i video sam ga u punoj slavi.
Film je cudesan. Lester je svakako jedan od najbitnijih reditelja, u to nema sumnje. Medjutim, ovaj film je cak i vise nego sjajan. Ovaj film je u prilicnoj meri anticipirao neka od najvecih remek-dela savremenog filma poput DIE HARD, a ponajvise DIE HARD WITH A VENGEANCE.
Scenario je konvencionalna prica o ludom bombasu koji radi ucene postavlja bombe na putnicki prekookeanski brod. Dok odugovlace pregovore sa njim, Britanci salju svoje mornaricke eksperte za eksploziv da se ubace na brod i krenu da rasparcavaju bombe. Ubrzo, situacija postaje nepodnosljivo komplikovana buduci da je bombe bezmalo nemoguce demontirati a bombas prekida pregovore posto umalo upadne u policijsku klopku.
Samo pisanje je odlicno ali u rukama drugog reditelja ovaj film ne bi bio nista vise do star-studded filma katastrofe kakve je tada pravio Irwin Allen.
Medjutim, Lester uvodi neverovatan cinizam u pristupu temi i egzekuciji. Dok brod odlazi sa doka u pozadini cujemo razgovor dva muskarca i repliku koja glasi `So, Humphrey, your place or mine?` O toj vrsti ludila mozemo govoriti na nivou same intonacije.
Sama slika je takodje vrlo specificno strukturisana. Lester medju prvima pokrece kameru u ovoj vrsti avanturistickog filma. Ranije je ovakav mejnstrim slikan relativno staticno, sa odmereneim, artificijelnim pokretima kamere. Cak su i neki nagli pokreti kamere radjeni pravolinijski. Lester uvodi kameru iz ruke. Daleko od toga da njegova kamera baulja kao sto danas ima slucajeva, ali on uspeva da nas ubaci u sred akcije. I to u sred akcije koju glume Richard Harris, Dave Hemmings, Omar Sharif. Gotovo da nikada nisam video film u kome je sa tolikom verite ostricom tretiran neki od ovih velikana koji su prosto oduvek izazivali reditelje da ih snimaju staticno. Mozda sam zato sada vise nego inace dobio priliku da jasem uz rame sa ovim kuckinim sinovima...
JUGGERNAUT je apsolutna preporuka. Ukoliko vam naleti na kablu, satelitu, VHSu, sprijateljite se sa mnom pa vam dajem kasete, koja god kombinacija da je, potrazite ga...
kripl, jesi li gledao PHANTOM, THE SUBMARINE, korejski podmornicki film?
Bio je na FESTU pre 4-5 godina; tada mi je promakao jer su nesto menjali raspored prikazivanja ili sam se ja bese nesto zajebo, uglavnom, tek sada sam ga ulovio na DVD-u;
mogao bi se opisati kao DIE HARD na podmornici; naravno, nije nigde blizu tog remek dela, ali fino je napravljen, i ima cheezy-momente koji ce da apeluju na tvoj tradicionalisticki ukus vise nego sto prijaju meni; takodje, veliki poznavalac azijskog filma, Miki Stojanovic, bio je odusevljen svojevremeno [ako ti vec moja preporuka nije dovoljna].
Rekao bih da prevazilazi 'repertoarski' film, kako ti volis da kazes, i sigurno ga pogledaj ako ga nadjes na divxu ili vec necemu.
Moja ocena je 3- ali sigurno bi se tebi dopao bar do 4.
Naravno da sam ga gledao. Na tom FESTu je pobrao ogromno odusevljenje iako je, objektivno, najveci domet tog filma iskljucivo u tome sto uspeva da lici na americki film, sa izvesnim modifikacijama. U tom trentku me je pomalo nerviralo to malogradjansko odusevljenje cinjenicom da je neko uspeo da skine look i mehaniku americkog filma, a da pritom sam americki film te vrste niko ne voli, i svi ga se kao zgrazavaju.
Tako je recimo CRIMSON TIDE nepravedno zanemaren i gotovo nepoznat film kod nas...
Ja sam inace ogroman buff za podmornicke filmove i ovaj je bio znatan dodatak mom gledalackom iskustvu.
To se ne bi moglo reci i za drugi ekstaticno dozivljeni korejski rip-off SHIRI
kripl, buduci da pretpostavljam da si izgustirao knjigu o Katarini Big-Love, zanima me sta imas da kazes o sledecim recima Dejvida Kronenberga:
"Who is going to have a really negative reaction to INDEPENDENCE DAY? It's not worth a negative raction. It doesn't call forth emotions one way or another. It's not meant to. A lot of film- making these days is very su- perficial. It's safe. It's not meant to get anyone too riled up, and even when it purports to take a moral stance, everybody knows that no one in- volved in the movie really cares about the moral part of it. A moral stance in Hollywood films is often just part of the narrative. It's a character at- tribute. This guy stands up for justice. It's not like the film- makers were worrying about that. They made the character have a strong point of view so he can struggle with someone, conflict being the essence of drama. You look at STRANGE DAYS. I was really surprised to see it starting to become a movie about a race war, and not really being a sci-fi movie at all. Yet they didn't have the guts to complete that. The movie ends with a 38 second race riot that is immediatelycalmed, with no repercussion or aftermath. Either you leave it out or you do it. Sadly, it was just a plot device. You feel that the filmmakers did not care."
Mislim da je film STRANGE DAYS, iako daleko od najboljeg rada Kathryn Bigelow, uspeo da postavi niz vrlo provokativnih pitanja, na koja naravno nije eksplicitno odgovorio. STRANGE DAYS se nastavlja na WILD PALMS i mislim da je u strozu zanrovsku matricu integrisao niz provokativnih elemenata. Mislim da je politizacija tog filma sasvim dovoljna da mu ocuva zanrovski kapital i da afirmise termitsku dramaturgiju.
Inace, o STRANGE DAYS se moze detaljno govoriti kroz analizu Chuck D-a. Sa Chuckom sam o tome diskutovao letos. Dig his connections with Jimbo Cameron...
Recju, David should mind his own business...
Inace, mislim da je novi film Tony Scotta MAN ON FIRE jedan od subverzivnijih desnicarskih filmova. U njemu postoji briljantan prezir prema sirotinji, onako ocit prezir prema publici za leva lozenja. Nesto kao BAD BOYS 2.
Medjutim, MAN ON FIRE nema scena u kojoj se eksplicitno govori o desnom usmerenju. To je tipican film termitske dramaturgije. Zato ga ne cene dovoljno.
Quote from: "crippled_avenger"Mislim da je film STRANGE DAYS, iako daleko od najboljeg rada Kathryn Bigelow, uspeo da postavi niz vrlo provokativnih pitanja, na koja naravno nije eksplicitno odgovorio.
CrAven, da li si stvarno toliko naivan?
Nije
explicitno odgovorio?
Zar nije jasno porucio na kraju: znaika 'Nigraz, don't be upset; don't fight the system.
The system is alright. What
appeared to be the 'oppression' is an
isolated incident perpetrated by a couple of
individuals, who will be duly punished by the system, and then
everything will be OK as it always has been. The system loves you. Now go to your poverty rows, to your rap, and drugz and whatever lowlife monkey fun you see fit for yourselves & don't waste your time causing all this ruckus.
There's no need for revolution. Let's have some
party & forget about this unfortunate
incident."znaika
Nije to rekao, zato sto posle takvog odgovora ne bi bilo nove prilike da se ista prica otkopa za neki novi film. Jedino sto se moze uzeti kao zamerka tom filmu, iz vizure krajnje levice, jeste to sto crncima ne nudi revolucionarni koncept. Sto im ne objasnjava kako da se sistemski izbore sa problemom.
Drugo, mislim da je taj film najkriticniji upravo prema beloj kulturi. Belci su u tom filmu totalno prsli, potrebna su im surova virtuelna iskustva, i konacno, ako nisi primetio imas izvanredan in-joke kada se pomene da Amerika vec odavno cisti palubu TITANICa. To je vec za sladokusce... Film je totalna antiutopija, a prica sa klipovima je naprosto kriminal u antiutopiji.
Zar nisi primetio koliko je policija brojna & represivna u tom filmu?
ghoule, kad vec pominjes Cronenberga, procitah na Fangorijinom sajtu da je izasao dvd: Fast Company + Crimes of the Future i Stereo. jesi nabavio to? na sta lici? pricaj...
ozbiljno se nosim mislju da kupim taj cron. dvd, iskljucivo zbog prva 2 njegova filma; kad vidim koji su addit. features. i da li ima director's commentary, mozda ga uzmem.
[mada, imam vec vol. I Crony scenarija, koji sadrzi text za oba...]
e ziv bijo kripelu!
TROY je film koji je slabiji nego sto izgleda.
Rec je o filmu koji treba da se gleda u drustvu, naprosto zato sto u sebi sadrzi izvesne redundantne elemente koji se moraju prikazati neofitima. Osnovni problem ovog filma je u pogresnom tretmanu mita. naprosto, prica o opsadi Troje je pre svega mit, pa tek onda istorijska cinjenica. Mit je konstituisan od prisustva bogova i ljudi. Pesnicka tumacenja ovog mitskog gradiva su brojna a ILIJADA je, kao i TROY, samo jedno od tih tumacenja. TROY kao ni mnogi anticki tekstovi te vrste nema puno veze sa ILIJADOM, niti se to od ovog filma moglo ocekivati.
Medjutim, kada se u filmu TROY izbaci neizmerno bitan element bozanskog uplitanja u dogadjaje, kada se ne samo ne izobrazavaju bogovi, vec se ukloni i uticaj raznih prorocanstava, onda se gubi osnovna kopca sa tom pricom.
Naime, kao sto sudbinu junaka tragedije cine hibris i hamartija, tako i zaplet svake od njih cini uticaj bogova, koji moze biti konkretan, u pojavnom obliku, ili barem indirektan. Scenarista David 25th HOUR Benioff izbegava bogove i prorocanstva i ostavlja nas sa realsiticki konotiranim mitom ciji iracionalan zaplet zapravo ne moze da veze savremenu publiku.
Ipak, kao sto rekoh TROY se OBAVEZNO mora gledati u drustvu,. a opijati su pozeljni.
Kada se gleda u drustvu, dobijate priliku da apstrahujete salo ovog filma i da uzivate u bitkama koje su fenomenalne. Ne samo da cete uzvikivati `Ridli Skote pojedi svoja muda!` nego cete cak uspeti da buduete i uvuceni u neke od set-pisova preko Petersenovoe stamene, postene, rezije u kojoj ne mora da se trazi subjektivni plan vise.
Takodje neke od inovacija su vezane i za detaljno prikazivanje kakve posledice ostavljaju razna seciva na telo i glavu onog koji njima biva proboden/udaren/pogodjen.
U krajnjoj liniji, ovaj svet nikada ranije nije prikazan sa ovakvim zarom. Jedini aspekt u kome ventualno TROY moze zaostajati za GLADIATORom je aspekt mirnih scena u kojima Ridleyev sminkeraj moze da zabasuri ispraznost razgovora. Petersen relativno konvencionalno resava te situacije, i za razliku od Ridleya daje jednu zaista opipljivu teksturu svetu kojim se bavi. Ocigledno je CGI napredovao.
TROY takodje sa ukusom eksploatise tipicnu holivudsku glumacku podelu, matori Englezi igraju aristokratiju, Helena nije neka sexpot na prvu loptu vec je vise onako etericna, itd. Ali, OK, ovo i jeste holivudski pokusaj da se reafirmise mit. Mislim da je jedina greska u tome sto su mirne scene morale vise nalikovati MATRIXu a da su bitke morale ostati ovakve kakve jesu...
U svakom slucaju, mislim da je TROY obavezno stivo, i da je jedini uslov da se ne overdozira sa zeljom da se ispuni ILIJADA, i naravno, odlazak sa prijateljima...
TROY je dobro zarevanje pre nego sto nam Oliver Stone ne isporuci THE G(r)eek flick ALEXANDER koji ce verovatno biti edgy i pokusace da penetrira istoriju i mit (premda su TROY i ALEXANDER neuporedivi zato sto ALEXANDER ima bogatu istorijsku gradju iza sebe...)
Film je iznenadjujuce dobar. Po prvi put, Emerih ne poteze petparacke trikove, ne pravi cirkus od ozbiljnih situacija, ne uvodi komicna odmorista. Rezultat je prvi Emerihov film koji ima celovitost, koji prevazlazi tradicionalno dobre Emerihove pocetke i uspeva da bude konsekventan i dinamican sve do kraja.
Stavise, neki od prizora imaju visoku estetizovanost koja se granici sa ozbiljnom umetnickom invencijom. Na rediteljskom planu takodje, Emerih vrlo posteno odradjuje celu stvar. Naprosto, ima inventivnih situacija a i islikano je iz svih uglovu sto se vidi kada se sklopi scena.
Naravno, niti scenario ima probojnost nekog vaistinu mocnog predloska, niti je rezija vrhunska, medjutim, u najslabijim momentima DAN POSLE SUTRA ostavlja utisak solidnosti, a u najboljim je cak i uzbudljiv...
Nastavio sam kopanje po starim delovima kolekcije videoteke MAX. Prvi mi je pao u sake TIGER CAGE, staro izdanje Beograd Filma, na kome je prevod radio Dragan Jelicic.
Rec je o kultnom hongkonskom policijskom filmu koji je rezirao Yuen Woo Ping. U ovom filmu on ne overdozira sa svojim kung fu zahvatima. Ima ih, medjutim akcenat je vise na pucnjavama i automobilskim poterama, sa narocitim fetisom za gazenje kolima.
Meci pogadjaju meso kao kod Wooa. Razlika je u tome sto nema slow-motiona u kome se krv rasprsakava vec je sve vrlo naturalisticki.
Film je odlican, i lepo je osetiti Woo Pinga van tipicne wirework ili kung fu postavke.
Potom sam ponovo gledao Bartelov DEATH RACE 2000/ Kada sam ga gledao klinac bio mi je straight akcijas. Tek sam sada sposoban da ukapiram, kakve je to ludacka satira, pa tek onda akcijas. Oseca se Cormanov uticaj na planu gorea. Oseca se rediteljska pismenost Lewis Teaguea koji je pomocnik, vide se cameo uloge tog Cormanovog putujuceg cirkusa, medjutim, Bartelova interpretacija antiutopije je dominantna i ona omogucuje da ovaj film dan-danas stoji kao klasik.
Mislim da bi nekada najavljivani Paul Andersonov rimejk sa Cruiseom, ako bi bio dosledno uradjen, mogao da vrati ovu pricu u americku ideolosku arenu, na velika vrata.
Konacno, overio sam jedan od klasika sa srpskih televizija THE ARAB CONSPIRACY Richarda C. Sarafiana. Rec je o trielru u kome se jedna opasna lady assassin ubacuje da zavede i likvidra saudijskog diplomatu koga igra Sean Connery. Sarafianov glavni adut je totalna relaksiranost i insistiranje na vantrilerskim lementima koji pojacavaju trenutak kad se akcija zaista zagreje. Lokacije su super iskoriscene i film posteno pruza gledaocu sve ono sto ne moze da ima...
Ako zelite da downloadujete Crippleov intervju iz novog LUDUSA, evo linka...
http://www.intsdus.net.yu/ludus114.zip
Inace, gledao sam GODSEND, prilicno promasen film, za koji mi je ipak jasno zasto je uopste sniman. Ima nekog talenta i ideje u scenariju Mark Bombacka, koji je najnoviji kandidat za pisanje DIE HARD 4. Ipak, postoji atmosfera klanja vola za kilo mesa u celoj stvari, suvise propustenih prilika i suvise nedopustivih gresaka. Ipak, par momenata inventivnosti i sugestivnosti daju ovom filmu oreol ogromnog ali zanimljivog promasaja...
Ako vas zanima jos jedan Crippleov intervju, evo linka:
http://www.kikinda.org/vesti/intervju/d.vojnov.htm
Quote from: " intervijuisani crippled_avenger"
zato se stalno nađe neko ko će radi pranja novca, političkih poena ili čistog oportunizma dati novac za film.
e, Bjelogrlic te vise nece zvati u svoj turski kafic, da znas :lol:
slika je super, boy from geto :)
Cini mi se da mi je Big Daddy Tripp ukazivao na ovaj film. Da mi mozak nije sprzen citanjem, gledao bih ga ranije...
OK, dobro, ja sam zaista addict za razne teen filmove, od nekih vidjenijih coming-of-age do najcrnjeg gross-outa.
Ipak, cini mi se da sam naisao na klasik, u ravni edgy neprepoznatih dostignuca poput ADDAMS FAMILY VALUES ili CLUELESS. S tim sto ih ovaj film na jednom tematskom nivou prevazilazi jer njihove glevne adute koji se javljaju relativno retko, i zato su ovi filmovi neizbruseni dijamanti, plasira konstantno.
Ovu cinicnu pricu o dozivljajima u letnjem kampu je snimio Daniel Waters, neznani junak americke scenaristike. Poceo je kao pisac scenarija za kultni teen hit HEATHERS da bi se ubrzo nasao kod Joel Silvera i postao script doctor. Nikada se nece saznati sta je sve doctorovao ali je potpisan na HUDSON HAWKu, FORD FAIRLANEu (filmu sa najvise one-linera u istoriji), BATMAN RETURNS i DEMOLITION MAN. Ostaje tajna koje je sve nerealizovane scenarije napisao i, konacno, koje je sve filmove doctorovao.
HAPPY CAMPERS je njegov rediteljski debi, film koji se prakticno nije ni pojavio u bioskopima. Rec je o filmu sa strukturom backwoods konzervativne tinejdzerske gross-out komedije iz osamdesetih. Dakle, kamp, suma, jezero, a ubrzo postaje vrlo ozbiljan i promisljen, a opet podjednako zabavne drustvene satire, prozete hrabrom komedijom.
Cini se da je Waters u ovom filmu pokazao do kojih visina moze da dosegne tinejdzerska komedija ukoliko se pravilno uradi. Jako bitan element je i definitivna inspiracija koju je imao, ravna onoj iz HEATHERS faze. Dakle, HAPPY CAMPERS je negde na razmedji AMERICAN PIE i BUDJENJA PROLECA, ekspresionisticka teen komedija. Potrazite ga!
Gledao sam MINDHUNTERS!
Film spada medju Rennyjeva vrhunska ostvarenja.
Po mom misljenju, razlog zasto ga do sada nisu plasirali u bioskope je u tome sto Miramax/Dimension ne mogu da shvate kako da ga prodaju narodu. Naime, film nema neki star hook, te oni cekaju da se Val Kilmer i Christian Slater malo oporave pa da ga tako puste. Serial killer angle je vec istrosen, cak i u pouzdanoj varijanti sa Ashley Judd. Filmu nazlaost nedostaje neki gothic hook da se prodaje kao horor. Zato je zarobljen na polici.
Da je New Line producirao ovaj film, vec bi zaradio 100 miliona ali sa Weinsteinima ima nesigurnu sudbinu.
Najbitnije je da film nije unreleased sto je los.
Scenario je tight. Nista o cemu ce se pisati mnogo, ali vrlo precizan i bez suvisnih detalja i sala. Prica se da ga je u nekom casu doktorovao i Ehren Kruger.
Scenario je posluzio kao racionalizovana kicma za ulazak u svet Rennyjevih fetisa. A renny ovoga puta isporucuje socan film bez pogresnog kadra. Fotografija je besprekorna, film je savrseno osvetljen. Cini se da je Renny u ovom slucaju too fuckin` slick. Svaki drugi reditelj odstupi bar malo, ima neki svoj kink, ali ne i Renny. Tony Scott je prljav, Renny je cist. Renny radi kao hirurg. Sklapa filmski les koji izgleda potpuno kao manekenka. Fenomenalno.
Renny uspeva da cak polemise i sa samim sobom. Pravi direktne omaze svojim heartstopping scenama iz CLIFFHANGERa i DEEP BLUE SEA, a podseca nas i na LONG KISS. Medjutim, ne propusta i da konstruise tri perfektne autenticne, i nikad do sada vidjene scene.
MINDHUNTERS je film koji se ne busa svojom autenticnoscu te ne verujem da moze biti privlacan najsiroj publici. Medjutim, njegov unutrasnji estetski mehanizam cini da se dokaze kao veliki film. MINDHUNTERS ce vremenom samo rasti kao klasik, kada se prevazidje njegov trenutni autsajderski polozaj. Koncept ovog filma je mrtav ali ga Renny svojom hirurgijom spaja da bi ga kinestickom alhemijom podigao u visine. Svaka cast!
Doslo je vreme za evropski film...
U to ime sam pogledao EUROTRIP, nastavak Todd Philipsovog klasika ROAD TRIP, i mogu reci da, iako ga se Todd odrice iz nekih poslovnih razloga, ovaj film stoji kao dostojan nastavak. Naravno, on nema tu fundamentalnu Toddovu preciznost i smisao, ali uspeva da izvuce maksimum na nivou cistog komediografskog zanata.
Inace, u filmu se pojavljuju Rade Serbedzija i Pedja Bjelac, koga smo nedavno mogli videti u filmu KAD PORASTEM BICU KENGUR. Koliko je za Serbedziju ovakav film ipak demise posle high-flying avantura sa Cruiserom, toliko je za Bjelca iskupljenje...
Zatim, sam gledao novu krimi komediju Francis Vebera RUBY & QUENTIN sa Jean Renoom i Gerard Depardieuom. Najzad je rec o jednom francuskom blokbasteru koji ne pokusava da simulira holivudsku moc koju ionako ne moze da dostigne vec svoju nemogucnost da bude Holivud pokriva francuskim resenjima. Ne znam da li je ovaj film postigao zeljeni uspeh na francuskim blagajnama ali ako jeste, mozda nas ceka i americki rimejk jer je pitch o maloumniku i gangsteru potentan za holivudsku razradu...
Konacno, video sam i film SCENES DE CRIMES Frederic Schoenendoerffera. To je sin cuvenog Pierrea, starog desnicarskog dokumentariste i reditelja ratnih filmova o Indokini. Ovajn film je priprema za Fredericov sledeci film AGENTS SECRTES, spijunski triler o kome cujem jako dobre stvari. U tom filmu se pojavljuje par koji obelezava sve najbolje recentne francuske filmove Cassel-Bellucci. SCENES je police procedural serial killer flick koji u taverierovskom maniru istrazuje zivote policajaca nasuprot prici o potrazi za ubicom. Ipak Frederic pokazuje sklonost ka holivudskoj elipsi i atraktivnosti te izdize nivo iznad zanimljivog ali ipak rutinskog scenarija. Ghoulu ce se ovaj film dodatno dopasti jer ima detaljnu scenu autopsije.
Ako vas zanima novi Crippleov intervju, posetite ovaj link:
http://www.pobjeda.cg.yu/naslovna.phtml?akcija=vijest&id=31829
Cripple na svom terenu...
Kako da uploadujem sliku sa harda?
Ovog meseca izlaze dva albuma grupa koje su medju najvecim zivim.
Prvo, 15. juna novi Beastie Boys.
Onda 29. juna novi The Cure...
stidljivo predlazem sledeci link:
www.geocities.com/noptt2002/index.htm
a stidljivo mozes taj link da pridruzis svakom svom postu, u svom profilu... DILEJO!
a kad smo kod toga, strane kritike ti se ne otvaraju...
nista se ne otvara, tj. otvara se, ali nema ni kritika, ni porno slika. :lol:
Sajt se polako popunjava, posetite ga ponovo...
Danas sam gledao novi film čuvenog hongkonsškog direktora fotografije Jingle Ma (Drunken Master II) u kome pokušava da rehabilituje Michelle Yeoh posle dosta sumnjivog filma THE TOUCH Peter Paua (verovatno najvećeg aktivnog HK snimatelja). Reč je o filmu SILVER HAWK, novoj ekranizaciji poznatog HK strip serijala koji je već nekoliko puta ofilmotvoren.
Reč je o površnom i rutinskom stripovskom akcijašu sa akcionim scenama koje nisu nadahnute ali su maksimalno sprovedene. Moram priznati da već počinje da mi nedostaje taj simplifikovani pristup stripovskoj akciji. Naime, danas, posle Frank Millera i ekipe, zaista ne gledamo istim očima na stripove, pa čak i na najbanalnije junake. Ipak, ne smemo zaboraviti zašto su ti junaci izvorno konstruisani. Izmišljeni su da budu petparačka zabava za besprizonike. Zato i filmovi po stripu treba da primarno isporuče petparačku zabavu za besprizornike. Svaka nadogradnja koja naiđe, nije nepoželjna, naprotiv. Ipak, ta nadogradnja mora da izraste iz vrhunskog palpa.
SILVER HAWK nije baš film na kome će se prelomiti tradicije snimanja filmova. Ni u svetu, ni u samom HK. Ipak, reč je o filmu koji zna svoje mesto u lancu ishrane, te bez mnogo post-efekata radi na konstituisanju elementarnog stripovskog palpa.
Priča i scenario su podnošljiv libreto sa Jingle Maove odlične i šminkerski urađene akcione scene u kojima uz Michelle Yeeoh na vrlo zanimljiv način učestvuju i Luke Goss, negativac iz BLADE 2 i Michael Jai White (jedan od boljih poznavalaca borilačkih veština, uz Wesley Snipesa, verovatno najbolji nastavljač Jim Kellyjeve tradicije), guilty pleasure crnac koga je nažalost Tarantino izbacio iz final cuta za KILL BILL VOL. 2 (igrao je Billovog telohranitelja).
Inače, Michelle Yeoh ima 44 godine, još jedna potvrda koliko su nam HK akcioni heroji ostarili. I podsetnik da biološki časovnik neumitno otkucava nad našim omiljenim žanrom.
Pogledala sam sajt, vjerovatno sam jedina na ZS da nisam znala da je Crippled_A Zoki iz Tito i ja, ja mnogo volim taj film :)
Drago mi je da je 200. poruka bio takav izliv ljubavi.
Moram da nastavim u ljubavnom pravcu time sto cu napomenuti da sam se danas podsetio jednog fenomenalnog filma koji sam na tivi gledao u detinjstvu. Rec je o francuskom spijunskom filmu PATRIOTE sa Yvan Attalom u glavnoj ulozi. Opasan film. Sveden, mozda nedovoljno zategnut da bi bio remek-delo, ali film koji se dobro nosi sa svojim nesavrsenostima.
Upravo sam se iz nekog razloga prisetio genijalnog a zaboravljenog filma The Assignment, iz, cini mi se, 1997e, pa me zanima sta avenger misli o ovom, po meni, briljantnom ostvarenju...
Ah, postavljas takvo pitanje coveku koji je sinoc po ko zna koji put gledao film ADRIFT istog genija Christian Duguaya. ADRIFT je nesumnjivo najbolji od svih rip-offova DEAD CALM. Stojim pri stavu da je Christian Duguay medju najvecim zivim rediteljima. U svetu B-filma mu svakako nema premca.
THE ASSIGNMENT nazalost nije imao veci bioskopski zivot. Na svu srecu, pocetkom 1998. ga je kod nas bilo i na originalu i na DVD-ripovanom VHSu. Film je odlican, i spada u vrh MOSSAD?CIA filmografije. Mislim da ima delikatnu mesavinu fikcije i stvarnosti. A da je rezija bez greske. Scena potere preko onih balkona, cimanje na aerodromu, kako pustinja izgleda, pa to je sve spektakularno. Takodje Aidan Quinn, nesudjeni Hristos u Scorseseovom LAST TEMPTATION, odrajuje maksimalnu rutinu bezlicnog agenta/teroriste. Ipak, ostavljam rezervu da je najbolju ulogu te vrste ostvario Pierce Brosnan u FOURTH PROTOCOL, i da je ta njegova uloga bezlicnog ruskog komandosa zapravo najveca prepreka njegovoj interpretaciji Bonda, jer Brosnan mora da GLUMI sarm. Zapravo, Brosnan je idealni Bond-nemesis. Mislim da je on dosta napredovao, i da je u DIE ANOTHER DAY zajedno sa serijom dostigao svoj vrhunac, ali da je FOURTH PROTOCOL ipak kvintesencija Brosnanovog britanskog zanrovskog rada.
Dobro, a sta sa Extreme Ops? To su svi ispljuvali i grozno je prosao film. Ja ga jos nisam pogledao na divxu, ali razmisljam da to ucinim uskoro...
EXTREME OPS je za Duguaya, ono sto je DRIVEN za Harlina.
Negativci su srpski haski optuzenici, sve se desava u Alpima, to je neka varijacija na Harlinovog CLIFFHANGERa ali bezmalo sasvim neuspela. Ipak, pogledaj ga, ima ponekog vizuelnog slatkisa.
Ali, ako te Duguay bas zanima, moras videti ADRIFT...
kripi, jesi li gledo DEF BY TEMPTATION, all-nigra 'horror'?
zene i crnci su stvarno izgubljeni slucajevi kad treba rezirati film!
ovo je toliko lose da se cak ni tebi [nadam se] ne bi dopalo!
Ernie Dickerson snima ODLICNE horore...
Kao sto i Allan McElroy pise odlicne...
Pogledaj TALES FROM THE HOOD, to je ista faza kao DEF BY TEMPTATION, i naravno BLACULA...
tales from the hood je solidan [dvojka, mozda 2+], blacula je takodje ok [2], ali DEF je zivi uzas= kataklizma!
cak i kamera/svetlo nista ne valja.
bruka
po prvi put sam nocas gledao film VENOM sa kog je nesrecni Tobe otpusten. lep je film, los ali nekako privlacan na dementnom nivou britanskog B-filma.
the ruler`s back
stigao sam iz Crne Gore & Vrnjacke Banje.
pun sam utisaka.
pogledao sam srpsku produkciju koja nas ceka do kraja godine.
naslusao sam se najbolje pop ploce godine, grupe The Killers `Hot Fuss`.
cuo sam ghoulov glas.
stay tuned...
welcome back, crippozoid!
reci sta da gledam od tih domacih would-be filmova na nishkom festivalu – ima li 1 vredan gledanja? [imaj na umu da nisam bio ovde godinu dana, pa ce i reprize za mene biti premijere]
uh, ovo je jedno od tezih pitanja.
film koji bih ti apsolutno preporucio su POLJUPCI Sase Radojevica koji je bio u Vrnjackoj Banji, ali ne znam da li ide u Nis. to je arty i beskrajno kinky film, koji ima potpuno pogodjenu atmosferu evropskog art-house filma. meni se jako dopao s tim sto priznajem da bih sa njega izasao da je francuski film i da ga gledam na FESTu.
MEMO je pak paorska varijanta DOGVILLEa, samo bez Von Trierovog talenta. taj film je neobican. neobican i pogibeljan. ipak, mislim da je dovoljno srange da bi mogao biti appealing na nekom kinky nivou.
PLJACKA TRECEG RAJHA je nesumnjivo najbolji film godine. demeted fun iz sinjela Zdravka Sotre. onako trash najcrnji, ali zabavan...
i definitivno JESEN STIZE DUNJO MOJA uplakana banatska ZONA, u kojoj upotreba psihoaktivnih supstanci, uporediva sa onim sto sam sebi priredio u Herceg Novom, moze biti definisana i kao PARANOJA U BECKEREKU. film je totalni bizar...
Pogledao sam THE BOURNE SUPREMACY i mogu reci da je sequel prevazisao original. Prvi film je imao tek poneki zanimljiv akcioni detalj, dok je Limanova rezija ipak bila nedovoljna da prevazidje traljav scenario.
SUPREMACY ima znatno kvalitetnije pisanje bez vecih neuskladjenosti. Stavise, na nekoliko mesta strukturalno invertira prepoznatljiv motiv, tako da na primer, posle akcionopg zakljucenja odradjuje jos desetak minuta ciste melodrame sto je lepo osvezenje...
Paul Greengrass ga je maestralno izrezirao. Ima tog McT-jevog realizma u pristupu akciji, i postoji telesnost unutar kadra. Greehngrass jos uvek nije grande i u krajnjoj liniji ovo mu je prva akcija, inace radi BBC realizam, ali spada medju bolje goste unutar zanra.
Uh, kako ga je nejlovao Kounen...
Dakle, Kounenov BLUEBERRY svakakako spada medju 10 najboljih revizionistickih vesterna od pocetka osamdesetih do danas, a ta lista ukljucuje klasike poput TOMBSTONE i QUICK AND THE DEAD pa cak i Geoff Murphyjev THE LAST OUTLAW.
Kounen sjajno vlada ikonografijom i inscenacijom, tako da bi i strejt BLUEBERRY iz njegovog arsenala bio mocan.
Medjutim, Kounen ga tretira potpuno samanski, delimicno inspirisan i vlastitim istrazivanjima i pretvara ga u savrseno logican vestern sa sjajno inkorporiranim elemntima narkoticke perverzije. Narkoza je prikazana kroz visokodizajnirane tripove, i mozda je steta sto deformacija stvarnosti nije pocela od mesa. OK, jedan je Cronenberg, a i verovatno Kounen (koji je posvetio film svom guruu) zna sta radi i kako tripovi izgledaju.
BLUEBERRY je vestern koji se ne razresava oruzanim obracunom vec narko tripom. To dovoljno govori o ekscentricnosti Kounenovog postupka.
Nazalost, njegov BLUEBERY nije ni Leone, ni Peckinpah, ni Jodorowsky, ali jeste jedan opasan savremeni film, najbolji film te vrste koji bi mogao snimiti Francuz. Uvek su mi draze latinske interpretacije americkih zanrova, ali kako stvari stoje sa francuskim interpretacijama, BLUEBERRY je vrhunski domet...
Nazalost, pozitivan trend azijskih rezija Seagalovih filmova se zakocio vec u drugom pokusaju. Posle odlicnog BELLY OF THE BEAST Ching Siu Tunga, Po Chih Leong, slavan po WISDOM OF THE CROCODILES, sklapa prilican promasaj nazvan OUT OF REACH.
Film ima sve mane najslosijih Seagalovih filmova, sa dodatkom prilicnog nedostatka akcije u kvantitativnom smislu. Nazalost, i kad ima akcije, snimljena je prilicno neinspirisano...
Slobodno preskocite ovaj film, ja sam se zrtvovao za vas.
Pogledao sam COLLATERAL. Nazalost, Michael Mann je prilicno podbacio u ovom filmu. Naprosto, da na pocetku filma jne stoji DreamWorks logo i da ulogu placenog ubice ne igra Tom Cruise, ovo bi mogao biti obican Trimarkov film u reziji Mark L. Lestera sa Scott Glennom.
I to bi bilo super, cak bi bilo i mnogo bolje nego ovo. COLLATERAL je u sustini prosecan B-film. I zato bi bilo mnogo bolje da ge je snimio Lester sa Glennom, jer bi tada barem bio prljav. U ovom slucaju, COLLATERAL ostaje prilicno tih i pitom B-film zamaskiran u svedeni high-concept...
Pogledao sam ANCHORMAN: THE LEGEND OF RON BURGUNDY. Nazalost, film nije dorastao automatskom kultnom statusu koji je stekao medju geekovima. Naprosto scenario Will Ferrella i njegovog sekundanta Adam McKaya nije dorastao zadatku pravljenja kultne komedije. Naravno, ima sjajnih uloga, stilizacije i gegova, ali je ANCHORMAN, recimo, neuporedivo slabiji od STARSKY & HUTCH.
Uopste, sada vec nije tesko prepoznati taj krug Stiller-Vaughn-Ferrel-braca Wilson koji snima komedije, gde svi rade za jednog i jedan za sve. U tom krugu, ipak, Stiller i Wilsonovi imaju najjace frontmenske filmove.
Gledao sam CATWOMAN...
Film je neuspeo i ni u kom slucaju nije bitan. Medjutim, nosi u sebi jednu dozu glamura i blaxploitation ezoterije kojom uspeva da dokaze da mu je srce na pravom mestu iako osnovna resenja nisu.
Ponovo ostaje zal za nesnimljenim filmom po scenariju Daniel Watersa...
idem veceras na otvaranje nishkog festivala, gde cu da pokusam da gledam PAD U RAJ.
valja li to chemu?
na tvoju preporuku pokusacu da odgledam i MEMO i POLJUPCE, mozda cu i III RAJH pod uslovom da je MALI SVET vredan paznje [igra iste veceri; nesto mi se javlja da to treba da je gledljivo].
sta je DUNAV G. Rebica?
KAJMAK I MARMELADA ? [ovo zvuci kao uber-crap, al ajd da pitam...]
Uhhhhhhhhhhhhhh, DUNAV Goarana Rebica je havarija. Taj Rebic je neki nas gastos u Austriji koji voli da snima filmove o balkanskoj tragediji. E ovaj DUNAV balkan-trotterski spektakl siromastva i nesrece, Rebicev KILL BILL. Znaci, jedna obicna straight-edge kataklizma.
MEMO je pak do te mere nevidjeno sranje, da mislim da ga moras pogledati. Po svaku cenu...
PAD U RAJ je nepotreban film, uskladjen sa prosekom loseg srpskog filma.
III RAJH i MALI SVET su najbolji filmovi na Fesitivalu, uz POLJUPCE...
KAJMAK IN MARMELADU nisam gledao, to je slovenacki blockbuster koji je rezirao Djura iz `Top Liste Nadrealista`...
fuj, jebem ti život, jebem ti sve kad ONAKAV komad đubreta ne samo što je nastao, nego je za svoj nikom potreban nastanak, za svoju totalno izlišnu existenciju, za svoje bezvezno traćenje resursa (uključujući filmsku traku) dobio podršku pola evropskih institucija (čak i kanal plus dao lovu za ovo s.r.a.nj.e!).
govorim o padu u raj.
odavno me neki film nije IZNERVIRAO svojom glupošću.
da.
odvikao sam se od domaćeg filma.
jebote, pa onog ko je sklepao onaj 'scenario' treba obesiti ispred FDU kao primer.
a onu klinku... voleo bih da joj podarim kameo u filmskoj verziji IN VIVO - kao žrtvu pokolja, na nekom video-snimku.. gde bi joj neko pucao u glavu... :!:
stvarno je jezivo da ova zemlja u poslednjih 20 godina nije uspela da proizvede NIJEDNO dete koje ume da bude PRIRODNO pred kamerom, koje ume da GLUMI.
naglašavam, samo za Zorana - NIJEDNO!
"Women for procreation, Goats for necessity,
Young boys for fun." - old Arab proverb.
ko je rekao da su decaci za glumu?
pa to i kažem: lepo je da si ti na vreme shvatio da se od glume nećeš leba (već samo gipsa) najesti, te si umesto toga sasvim solidno unovčio svoj geekdom.
pretvori svoj hobi u svoj posao, kaže stara arapska mudrost koje se ja pridržavam, i onda nećeš mrzeti to od čega za leba zarađuješ.
word up, ghoul
a sto se tice klinke, ghoul-juce si mi telefonom rekao da bi joj podario nesto drugo, da ne citiram sad, procitace Mamba pa ce te nazvati bolesnikom i pedofilom...
THE VILLAGE je dokaz koliko je Shymalan sisao s uma. Dakle, Sotrin BRACA PO MATERI je punokrvni Raimi za ovo. Mozda je Shymalan ranije mislio da maje moze biti vise, ali ovog puta ga je toliko umanjio da na kraju nije ostalo nista.
Stavise, sama dramaturska piramida je cudna. On negde na pola filma otkriva major obrt, a na cetiri petine drugi mini-major obrt, a unutar toga nema nikakve tenzije niti intenzivnog sukoba. Scenario je izrazito anti-dramski.
Rezija je izrazito anti-filmska.
Zato i ne znam sta bih rekao kada bi me neko pitao `kako mi se dopao film?` Koji film? Filma tu nema...
Pogledao sam AVP.
Moje srce je slomljeno. Nisam preziveo sto su uzeli dva najveca moderna filmska cudovista i pretvorili ih u dekandente. Naime, spajanje cudovista u jednom filmu oznacava dekadenciju serijala. O tome imate detaljnije u knjizi Sase Radojevica o Frankensteinu. Mislim da ni Alien ni Predator nisu u toj fazi.
Upravo sada citam Mulhallovu filozofsku disertaciju o Alienu i zapanjen sam kako je sav ezoterijski potencijal tog monstruma lagano izgubio u ovom filmu.
S druge strane, smatram da su Predatori osnov filmskog izraza u savremenom hororu i savremenom akcijasu. Njihov estetski momenat je takodje ponisten u ovom filmu.
Premisa Paul WS Andersona, koga ja inace jako volim, nije losu, za film od 150 minuta koji kosta isto toliko miliona dolara. Ipak, u filmu od 86 minuta, bez spice, snimljenom za 60ak miliona, to je previse. Uostalom i njegovi karakteri su suvise bledi za sukob sa Alienima, Predatorima i piramidom koja menja oblik. To bi eventualno mogli Dutch, Ripley i Hicks. Ali ne i Andersonova heterogena klapa.
Pritom, film je iskasapljen radi PG-13 rejting tako da bukvalno fale komadi. Fox je to navodno radio bez Andersona. To je najbesmislenija odluka buduci eda u filmu imamo Aliena i Predatora, dva najjezivija kuckina sina. Prosipanje ljudske krvi je manji horor od njih samih...
Anderson se pocevsi ovaj film odvazio da snimi film koji nikome nije potreban. Fox se potrudio da taj film na kraju bude nesto cega se stidis...
Krip, znaš koji je film napravljen s tobom kao ciljnom grupom?
DECOYS.
Da si ti Kanađanin, ti bi ovako nešto pisao.
1. sve se vrti oko sexa
2. tačnije, oko gubljenja nevinosti
3. sa mnogo coitus interruptusa
4. sa nešto malo coitus-horroruptusa
5. sa sisatim plavušama
6. sa nigra-mjuzakom, uz nešto malo ljigavog popa
7. sa gomilom situacija iz teen-komedija
8. sa comic-sidekickom glavnog lika koji izgleda pljunuti ti (Ok, možda neko kilo manje ;) )
9. sa određenom dozom homoerotike između njih dvojice
10. sa nešto malo patetike
DECOYS je natprosečno dobar teen-horror (plus je, pored ostalog, to što su glavni glumci zaista mlađi od 20 godina – što u USA 'teen-horrorima' retko biva), pošteno odrađen, sa odličnom glumom i dobrom dozom duha.
Istina, film funkcioniše pre svega kao teen, mnogo manje kao horror (suspens- 0, krvi- nimalo, cgi-slab, monstrum- poor man's Sil...), ali horror momenti su ovde ionako samo metafora za male rite of passage, pa ih i ne treba previše bukvalno shvatati.
Najmanje ubedljiva stvar u svemu je da se glavni junak ceo film muva s nekim alien-plavušama, dok mu prelepa crnka izigrava 'drugaricu'.
DECOYS je prijatno iznenađenje, bez posebnih ambicija, ali simpatično u svojim skromnim okvirima.
pogledao sam Demmeov rimejk MANCHURIAN CANDIDATEa. iako je trejler bio lepo nasecen, moram reci da je film prilicno bedan, mlak, i neinventivan a da sve potencijalne kontroverze i uzbudjenja, kako estetska tako i politicka uspeva da izbegne i ugusi.
usled ispitnog roka, na preskok sam gledao novi Mehrigeov film SUSPECT ZERO. rec je o odlicnom serial killer trileru na tragu filmova SE7EN i PLEDGE. hype oko tog scenarija je bio ogroman. nije do kraja zasluzen, ali mi je jasno zasto je postojao.
pogledajte film. obavezno.
ah, setio sam se da ponovo aktiviram ovaj mali oltar koji sam nekada svakodnevno oplemenjivao...
Crippled Corner is back...
pogledao INTO THE BLUE, sa prilicnim zakasnjenjem
krivo mi je, rec je o vrlo prijatnom programmeru koji uziva u svom B-ruglu i exploitation noti.
najbolju uloga Paul Walkera do sada. Jessica Alba kao i uvek funkcionalna, sa dosta plivackih scena u kojima se stid potvrdjuje kao solidan erotski atribut.
Već neko vreme dopiru zabrinuti komentari o krizi scenarija u nas. Razni likovi jadikuju na tu temu – glumci, producenti, reditelji, kritičari, distributeri, babasere... Kao postoji volja, investitori, štaoćeš, samo što nema svežih, autentičnih priča. Da li za mlađe autore zaista nema prolaza od raznih utaljenih ekipa, klanova i klika ili je nešto drugo u pitanju? Ima li smisla onaj argument da je naša stvarnost postala čudnija od bilo kakve fikcije: oćeš komediju - tu je Velja, oćeš politički triler – tu je Atentat, horor – crna hronika, grotesku – zvezdice granda, softcore – zvezde granda, krimi – zemunci, surčinci... itd. Kako skrojiti priču a da u odnosu na ovako živopisnu stvarnost ne deluje naivno ili dosadno? Zanimljivo mi je da toliko ljudi iz dramaturške profesije se preliva u medijsko-političku ravan, postajući ko-scenaristi upravo te političke realnosti, kao da su TV+Tabloidi sada optimalan format. Kako gledaš na sve to?
Svega ima pomalo od ovoga sto si naveo.
Ima li smisla onaj argument da je naša stvarnost postala čudnija od bilo kakve fikcije: oćeš komediju - tu je Velja, oćeš politički triler – tu je Atentat, horor – crna hronika, grotesku – zvezdice granda, softcore – zvezde granda, krimi – zemunci, surčinci... itd. Kako skrojiti priču a da u odnosu na ovako živopisnu stvarnost ne deluje naivno ili dosadno?
Manje-vise si odgovorio na vlastito pitanje kada si naveo ove razloge.
Zabava je u Srbiji zamrla kada su politicke emisije preuzele zabavni karakter. Na B92 su recimo najgledanije politicke emisije, nema te zabave koja moze da nadmasi UTISAK NEDELJE ili INSAJDER sa Bebom Popovicem. S druge strane, Pink, kao komercijalna-zabavna-apoliticna telelvizija, pocinje da uvodi sve vise politickih emisija jer shvata da one imaju publiku poput turbo folka i zvezde koje ne moraju da se placaju vec se cak bore da nastupaju na TVu.
Ko su zabavljaci na nasoj TV? Politicari.
S druge strane, nas film se lose postavio u odnosu na stvarnost, pored toga sto ga stvarnost sama prevazilazi. Pogledaj ideoloski. U Srbiji je preko 70% naroda desno opredeljeno, bilo da su za SRS, DS, DSS, PSS, DS,... A filmovi? Filmovi su levicarski, potpuno odrodjeni od naroda...
Neke teme se preskacu. Mladen Maticevic i ja smo pre godinu dana prodali Bjeli scenario za film OFICIRSKI KLUB, akcioni triler o oficirima koji moraju u Hag. Taj film bi garantovano bio hit, i imao 700 000 gledalaca da je izasao kad i IVKOVA SLAVA, a prodat je pre IVKOVE SLAVE Bjeli. Medjutim, postoje razne blokade koje te sprecavaju da snimis film koji istinski zanima ljude. Film sa stavom. Sa zanimljivom temom.
Ako Hag nije filmicna tema, sta je onda tema? Pogledajmo plotove nasih filmova i videcemo da su to filmovi koji ljude uglavnom ne zanimaju. Nimalo.
Autori se gade & plase da progovore o svetu koji nas okruzuje. Nasi filmovi su malogradjanski, u njima se govori o ljudima koji ne zanimaju publiku, peva se muzika koja se inace ne slusa, proturaju se stavovi koji iritiraju narod. Onda i ne cudi sto je Sotra najuspesniji reditelj, on samo naprosto ne iritira narod, i ljudi to vole.
Potpuno je za ocekivati da su autori levo opredeljeni tako je i u Holivudu. Ali, zato su tu producnti da ih kanalisu, da imaju neku predstavu o tome kako da ne zlostavljas ljude koji plate kartu za film.
Mislim, jebiga, suocimo se sa bolnom istinom, poslednju srpsku high school komediju je takodje snimio Sotra sa LAJANJEM NA ZVEZDE (ONA VOLI ZVEZDU ne racunam).
Dok god u Srbiji narod glasa 70% za desno a Goran Markovic, Djidja Karanovic i Goran Paskaljevic snimaju filmove,nece biti komunikacije izmedju gledalaca i filma.
OK, ovo je sto se tice repertoarskog filma.
Sta je sa umetnoscu?
Pa, umetnost je jako tesko raditi u nasim uslovima kada ma kakav da si genije, nemas dovoljan broj saradnika koji te mogu psiho-fizicki pratiti u tvom pokusaju da snimis nesto pametno, napredno, avangardno. Najpre, i u svetu su jako retki filmovi koji uopste postizu ikakav relevantan umetnicki domet i inovaciju, zar ne? Zasto bi bili cesci kod nas? Cime smo ti pa zasluzili?
Za to je potreban neki program, rad, kao sto je bio u Danskoj. Nisu Von Trier ekipa samonikli, radio je neko sa njima. Danski film je sada u defanzivi jer nema ideja ali ima sistem koji je sposoban da prepozna i izbaci ideju kad se pojavi.
Medjutim, i da ih ima, tesko da bi mogao naci ljude koji bi to radili.
Najbolji snimatelji i reditelji su zarobljeni u svetu reklama koji ih usisava u sebe i uvodi u jednu beskrajnu kockarsku partiju u kojoj ulozi stalno rastu.
Ako si pisac u Srbiji, nailazis na ozbiljno kulturolosko nerazumevanje okoline. Postavlja se pitanje za koga pises? Medjutim, to ne treba da obeshrabruje. Treba raditi sve za sta ti se pruzi prilika i onda korak po korak dodjes do toga da ti se radi neki vrhunski art.
Ja sad trenutno pisem jedan vrhunski art house film u evropskim okvirima. Medjutim, nije mi to prvo sto sam napisao. Imao sam i neke glupe novogodisnje programe, i dramu u pozoristu, i radio dramu, i pisao u novinama i sada sam dosao do toga da kome god posaljem tekst ozbiljno ga cita. Dakle, nema nista preko noci.
Da li za mlađe autore zaista nema prolaza od raznih utaljenih ekipa, klanova i klika ili je nešto drugo u pitanju?
S druge strane, uz sve prepreke koje se javljaju i sami mladi autori su krivi. Da bi se probio moras da se boris. Da pratis igru, pises, radis, nudis, nalazis saradnike, itd. Nije tacno da producenti rade stalno sa istim ljudima. Ima toga, naravno, ali manje nego sto se misli. Prohodnost je dosta velika. Uostalom, producenti vole da rade sa mladima jer znaju da mogu manje da ih plate. Ima puno talentovanih ljudi koji nista ne pisu. Ne znam nikoga ko je talentovan i ozbiljno je zagrizao da pise da mu nesto nije realizovano. Znam naravno i mnogo netalentovanih. Ali znam i dosta netalentovanih koji su radom dosli do pozicija koje pripadaju talentovanima.
Dakle, rad je najvazniji. Naravno, kad se mnogo radi, onda se malo gubi izvorna detinja naivnost profesije i uzivanje, ali rad je jedini nacin.
A to znaci da postavis neke prioritete. Nema blejanja svaki dan, nema ispraznih sedenja, nema spavanja po ceo dan, nema da se o ideji prica goinama i da sluzi za impresioniranje blejaca po kaficima, nego sednes pa napiseses, to jest sve to moze onda kad se posao zavrsi, a to uvek znas po tome sto si zaradio dovoljno para da mozes da finansiras navedene aktivnosti.
Posto je pisanje jako naporno i tesko, i motivacija se tesko nalazi, dramaturzi cesto odlaze u druge profesije, prevashodno advertajzing, novinarstvo i politiku.
S druge strane, producenti kod nas obicno rade na scenariju `od svojih para`, pre nego sto dodju do finansijera koji ce dati novac za film. Zato je ta faza uvek underbudgeted i tesko se moze ziveti iskljucivo od scenaristike. Kada bi se pazljivije pratili razni strani konkursi koji nude grantove za development projekata, onda bi scenaristi mogli da relaksiranije i duze rade na tekstovima.
Naravno, filmovi se cesto snimaju i sa nezavrsenim scenarijem zato sto zavise od finansijera koji mogu da snimaju iskljucivo u datom trenutku, ili zvezda koje mogu samo tada da glume, ima i toga, ne samo kod nas, i mnogi filmovi nenapisani ulaze u produkciju. Primer za to je RAT UZIVO na kome se pisalo za vreme snimanja, pa je onda izmontirana gruba ruka, pa je napisan i dosnimljen kraj, pa je onda film na bazi snimljenog materijala `dopisivan` u montazi.
Quote from: "crippled_avenger"S druge strane, nas film se lose postavio u odnosu na stvarnost, pored toga sto ga stvarnost sama prevazilazi. Pogledaj ideoloski. U Srbiji je preko 70% naroda desno opredeljeno, bilo da su za SRS, DS, DSS, PSS, DS,... A filmovi? Filmovi su levicarski, potpuno odrodjeni od naroda...
Slažem se s tobom u čemu je problem domaćeg filma, slažem se i oko toga da treba raditi i biti uporan, ali se do te mere ne slažem, da ne kažem zgražavam, nad idejom kako to po tebi treba promeniti (vidi citat) da bolje da više ništa ne komentarišem i samo se (verovatno uludo) nadam da tu tvoju "ideološku priču" nećeš po svaku cenu ugrađivati u buduća scenarija, jer na kraju to je samo druga krajnost (tj. deo problema) u odnosu na recimo "Buđenje iz mrtvih", i samo ćemo dobiti još filmova koje ja (i mnogi drugi) verovatno neću gledati. Komunikacija s publikom nije isto što i povlađivanje najširim masama (čitaj: idiotima), osim ako ti je samo stalo do zarade ili popularnosti (što je opet legitimno), odnosno osim ako iskreno veruješ u to što si napisao, ali onda i nema o čemu više da pričamo. Stvar (ne)ukusa.
Plasim se da me nisi razumeo.
Ja privatno imam ideolosku pricu koju uglavnom ne ugradjujem u svoje pisanje, uvek se vodim zahtevima price, a to ponekad cinim i na stetu svoje privatne ieoloske pozicije. Ima prijatelja koji mi to prebacuju.
Ne radi se o povladjivanju publici. Radi se o tome da filmove rade ljudi koji duboko preziru one kojima pokusavaju da se obrate i pate sto se ovde nalaze.
To je potpuno legitimno u art prici iz koje dolazi BUDJENJE IZ MRTVIH. Taj film je prosao kako je prosao. Imao je svoju publiku. Ili je nije imao. Stvar pogleda na nasu populaciju.
Ali SJAJ U OCIMA nije `mocan ideoloski statement`, niti je po ma cemu art film. To je jedan arhaican los film, nista arhaicniji od Sotre koji ima samo problem o tome sto prezire ljude kojima je namenjen. O tome ti pricam. A Sotra ih voli. Sali se, ne zajebava ih, ne vredja, ni na cemu ne insistira, i to narod pije.
Dakle, ako pretendujes da ti neko gleda film, treba da ga postujes, a to znaci i da ga razumes. To je poenta.
Okej, u tom slučaju se potpuno slažem s tobom. Iznerviram se kad neko tako olako barata s ideološkim kvalifikacijama... Nego, ima tu i onaj problem specifičan za domaće pokušaje pravljenja strogo žanrovskog filma gde em što ne postoji kontinuitet te vrste tradicije kod nas, em sami autori to kao da ne shvataju pa posežu za nekim nasilnim rešenjima koje maskiraju (lošom) stilizacijom. Dobri primeri za nerazumevanje žanra od strane autora je, po meni, promašeni "Mehanizam", dok je rekao bih dobar primer neuspele implementacije žanrovske tradicije inače, po meni, sasvim dobar "T.T. SIndrom". Dakle, jedno od pitanja je može li osim komedije (koje su ionako najčešće loše) ijedan drugi žanr (horor, krimić...) da konačno profunkcioniše kod nas i šta uraditi po tom pitanju?
Pazi, zanr je tekovina uredjenih drustava. Zanr ima svoje konvencije kako po pitanju gradiva tako i po pitanju ishoda. Nikada to ne smemo smetnuti sa uma.
Smatram da se kod nas zanr jako tesko moze raditi u svom ortodoksnom obliku posto ovo drustvo jos uvek nema uspostavljene moralne paradigme duboko uronjene u svest naroda.
U krajnjoj liniji, zanr kao takav ne postoji i u mnogim naprednijim drustvima od naseg. Recimo, francuski film ima ozbiljan problem zanrovske tradicije. Tamo su najslabiji filmovi oni koji se baziraju na zanrovskoj konvenciji a najbolji su oni koji uzimaju zanrovsko gradivo i operisu oko nje.
Ja mislim da je prelazni oblik na putu do zanra zapravo preuzimanje zanrovskog gradiva i pravljenje ozbiljnih prica sa izvesnim elementima koji su svojstveni zanru. Primer za to je OLD BOY, mogli bi ga nazvati zanrovskim filmom ali to je u sustini jedna prica ispricana sa upotrebom izvesnih zanrovskih resenja. Iopak OLD BOY je prevashodno PRICA.
Znaci, nista omazi, nista tradicija, nista konvencije nego prica, a u prici moze gore, misterija, cudovista, whatever...
TT SINDROM ima upravo problem u tome sto je suvise oslonjen na zanr i filmofilsku tradiciju a u sustini nema uverljivu pricu. Koje su udice u tom filmu? Udice su omazi i gore. OK, fair enough, ali to nikoga ne zanima da bi uspostavilo zanr u Srbiji.
Da se razumemo, moze Carpenter ili Argento (izuzev SUSPIRIE i INFERNA, svi filmovi mu sugerisu da su realisticni) da se posveti takvoj zanrovskoj svedenosti, tamo gde ima publike, ima potraznje, itd. u Srbiji mora da se napravi super prica, super likovi, da budu komunikativni, da pretnja bude uverljiva, a serial killer/slasher to nije, i da to bude pre svega film pa tek onda horor.
Mislim da je kljuc da se uradi uverljiv setting i da se onda u njemu razvijaju stvari onako kako ti Srbija i unutrasnji osecaj nalazu. Nesto na tu temu je pokusao Djordje Kadijevic ali to je bilo suvise vezano za folklorno iskustvo sa kojim mi nemamo konkretan dodir.
Isto vazi i za krimic. Bili su krimici kod nas ali su zamrli zato sto je Jugoslavija bila mesto u kome se nije mnogo govorilo o kriminalu. Tito je prikrivao kriminal i izvozio je svoje kriminalc koji su radili napolju a kad bi dosli u SFRJ viknuli bi `Kucica!` Vremenom su nasi krimici postali naprosto neuverljivi, didakticni i zamrli su.
Sada je opet tesko da se snimi krimic, nema dobrih momaka, ali itekako moze film o kriminalu. Pa onda u okvriu njega mogu se primeniti neki zanrovski detalji.
Slican slucaj je MEHANIZAM. Polazi od solidne pulp premise ali se ubrzo pretvori u losu socijalnu dramu. I to bi mozda moglo piti vodu da nije radjen kao SIN CITY stilizacija. Nazalost, nema stilizacija smisla ako se aplicira na soc pricu.
Imalo je tako nesto vise smisla u 1 NA 1 ali opet ostaje zal sto scenario nije bio stilizovan ili sto barem kostim i rekvizita nisu bili realisticniji. 1 NA 1 je zeleo da postigne neku WARRIORS atmosferu, ali WARRIORS je imao i vrhunski stilizovan scenario a 1 NA 1 nije.
Zanrovska stilizacija nije izgubljena za Srbiju, naravno, ali mora se uraditi ubedljivo. Setting treba da bude stvaran a da se mozda unutar jega uspostavi neki milje sa kojim gledalac nema dodira i da se u njemu nametnu nova pravila.
samo bih se vratio na par stvari
cripp: Autori se gade & plase da progovore o svetu koji nas okruzuje.
Pošto pretpostavljam da kao autor nisi gadljiv, više me zanima ovo drugo. Dakle, da li uopšte kod tebe postoji momenat autocenzure, tj. postoje li teme ili motivi koje bi izbegavao zbog straha od neugodnih posledica? Ovde ne mislim samo na mogućnost da potkačiš ovu ili onu stranku, službu, vojsku, crkvu, ngo, ili tajkuna, uopšte bilo šta iz političko-ideološke sfere, već i nešto mnogo banalnije: svi smo pogledali bezbroj holivudskih filmova koji sadrže neki motiv ''osvete štrebera'' (evo pade mi na pamet prvo Crispin Glover u Back To Future), ali ovo je mala sredina u kojoj na ulici ljube ruku Marku Nikoliću misleći da je Vožd lično, ili muke Baneta Cvejića sa penzionerkama (''onako majci da kažeš!''). Na primer, ako bi u filmu Kandže surovo realno snimili scenu iz knjige u kojoj na nekoj žurci u Žarkovu, zeldi lika prebija geek s cvikerima, kako bi se taj glumac posle proveo u kafiću, na ulici?
Milosh: Okej, u tom slučaju se potpuno slažem s tobom. Iznerviram se kad neko tako olako barata s ideološkim kvalifikacijama...
Da, i meni se činilo da je cripp mislio pre svega na aktuelnost tema i likova, a manje na njihov ideološki kontekst u samom filmu. Hoću reći, čitav klaster tema i likova oko Haga, iz nesnimljenog ''Oficirskog kluba'', bi sigurno zainteresovao sve nas pa bili u 70% dešnjaka ili 30% levaka, jer je to realno vruća tema. A da li bi u njoj optuženici bili predstavljeni kao ratni heroji i patriote ili kao okoreli zločinci to je druga priča. Isto važi i za druge takve teme – slasheri iz proteklih ratova i crnih hronika (sekirom/satarom na bližnje), razne fele zavera i tajnih službi, pedofilija, narkomanija, nasilje na raznim nivoima, tajkunske imperije, biopici estradnih zvezda, tenderske i offshore perionice, itd.
deko, postavio si esencijalno pitanje.
Autocenzura.
Kao sto je poznato, autocenzura je najbolji oblik represije. Svi ljudi kod nas su ucenjeni. I onda treba samo malo pokazati kako stoje stvari, sta moze, sta ne moze, i ubrzo ce to autori sami preuzeti.
Sto se mene tice, ja u prvoj ruci nemam autocenzuru. Ne pisem naravno ono sto ne zelim, cak i ako mi padne na pamet, razne stvari ti padaju na pamet i pravis selekciju, mozda je i to autocenzura - nadam se da nije, ako je nekakva moja licnost cenzor onda autocenzura postoji, medjutim, ti verovatno ne mislis na to.
E onda, kad se uradi prva ruka i ispovraca se to sto je pokrenulo stvar, onda naravno krece ozbiljna autocenzura kako bi se tekst prilagodio potencijalnim citaocima.
I toga ima koliko hoces...
Prakticno, svaki tekst imas u ponekoliko verzija, svaku ponudu imas u nekoliko varijanti u zavisnosti od toga kome nudis. Nikoga ti tu ne lazes da se razumemo ali za razlicitu klijentelu su prosto podvucene razlicite stvari.
Dakle, autocenzure itekako ima.
U principu, pokusavas da procistis tekst od nekih provokativnih a nebitnih stvari za plot. Nikad ne menjas bazicnu ideju ali gomila prljavih detalja u kojima ekstremno uzivas a koji u sustini nisu vredni nerviranja uticajnog citaoca.
Kad je rec o autocenzuri druge vrste, nju uglavnom vrsis pod pritiskom glumaca. Glumci su oni koji moraju da podnesu posledicu svoje uloge i toga da ih narod poistovecuje sa likom. U poslednje vreme sve je vise takvih zahteva od glumaca. istovremeno, mnogi od njih nemaju bas zreo stav prema tome kakvu konotaciju njihova uloga emituje i to su muke. Zato, paradoksalno, oni jako komplikuju zivot oko jednostavnih stvari a cesto prihvataju ponizavajuce uloge koje ih mnogo vise kompromituju.
Ono od cega pisci cesto beze su sentimentalne scene. Kad je napises ljudi uvek nekako percipiraju da i ti to tako radis, tako izjavljujes ljubav, imas seks, whatever, ili da bar zamisljas da bi tako. Tu se ljudi isto dosta autocenzurisu.
Kad je rec o forisranju moralnih uzora, imao sam par slucajeva kada su moji tekstovi smatrani kao `amoralni` i kada se taj ton morao pojacavati. To ima veze sa ideologijom ali ima i sa publikom. Da su jockovi plodnija publika za filmove, pravili bi se filmovi o jockovima koji biju geekove. Ne prave se pa ih nema. U RANAMA imas koliko hoces dominacije nad geekom od strane zeldija, pa su ti momci bili popularniji od tipa koji je igrao geeka, kod nas su stvari obrnute.
Kod nas ne postoji geek kultura. Kod nas je osnovni koncept `svaka roba nadje musteriju`. A u krajnjoj liniji, budimo realni, i geekovi su gomila licemera koji dele probleme sa nekim lepoticama i pate sto se ona kara sa lepsim tipovima. :evil: Gimme a break, nijedan nece da deli patnju sa nekom debelom nesretnicom :oops: a ocekuje da lepotica deli svoja karnalna znanja sa debelim nesretnikom. Geekove treba vratiti na svoje na mesto. Nema niceg bespomocnijeg i izopacenijeg od geekova.
Ja to govorim kao uber geek na stakama, visok 160cm, sa 95 kila, da se razumemo.
još nešto mi je promaklo
Quote from: "crippled_avenger"Setting treba da bude stvaran a da se mozda unutar njega uspostavi neki milje sa kojim gledalac nema dodira i da se u njemu nametnu nova pravila.
Ovo je ključno, liči mi na nešto što bi se moglo nazvati autorskom strategijom kao društvenim angažmanom. Dakle, da li je po tebi, u ovim okolnostima, to optimalan pristup – privući masovnu publiku jednom populističkom matricom a onda im sporadično servirati neočekivane, kritičke sadržaje kako bi se mozgovi malo produvali, tj. valjati žito ispod kukolja? Čini mi se da neke tvoje starije kolege
kao da primenjuju tako nešto: npr. Isidora - red magova, red estradnih tračeva, red lascivnih opaski i psovki, pa onda ''nek ne sude predrasude'', gejevi, hendikepirani. Ili Đura u Blicu – malo Mile Kitić, malo ćega Viki Miljković, pa malo Morrissey ''Live At Earl's Court'' otprilike. Ili ono što P. Luković pokušava da izbunari na Pinku, itd. Ili ono što je Srđa Anđelić probo s Miletom ali je ispalo kontraproduktivno – umesto da ga publika doživi kao mizernog lika, luzera vrednog podsmeha, da u njemu kao u ogledalu prepozna svoje mane i zablude, on beše doživljen bukvalno, postade istinski heroj otpora tranziciji. Misliš li da ti pokušaji ''subvertiranja'' onih 70% uopšte piju vodu, i koliko je to prenosivo na filmski medij?
Mislim da treba pokusavati ali je jako tesko istinski ista podvaliti i prosvercovati. Problem je u sledecem. Holivud dopusta dramaturgiju termita zato sto se tamo zahtevi definisu kao diamond in the rough. Znaci, treba da mi isporucis to, to i to, i u porudzbini obuhvate 80% filma. U preostalih 20% ti imas slobodu da radis neke zahvate.
Svako vino je 99 % isto, cine ga voda i alkohol, ali onih 1 % vezanih za karakteristiku voca razlikuju Banatski rizling od nekog vrhunskog belog vina.
Isto je i sa filmovima, u Holivudu ih je 60% isto ali onih 40 % prelamaju film kuda ce otici.
Medjutim, kod nas jos uvek vaze zdanovisticki principi kulturnog stvaralastva. Zbog socijalizma s jedne i cenzure s druge strane, kod nas se predugo govori izmedju redova. Dan-danas se ljudi nisu oslobodili toga, stalno se pored onoga o cemu film govori, postavlja i pitanje sta je pisac hteio da kaze. U takvim okolnostima, potencijal za subverziju je smanjen, ali opet s druge strane, ukoliko ne pokusavas da budes subverzivan vec sadrzajan, onda imas podrsku. Jedini je problem u tome sto postoje autori koji zbog konotacije zanemare denotaciju i to je jako cesto u nasem filmu.
pogledao sam CONSTANT GARDENER.
drago mi je da su najzad uspeli da shvate kako le Carrea treba da reziraju reditelji drama a ne akcionih filmova i kako ga treba marketovati kao dramu a ne kao triler.
naravno, nije le Carre nikad dobijao cist akcioni tretman ali bi se moglo reci da su reditelji iz njegovih filmova pokusavali da izvuku destilovanu pricu a zanemarivali su viseslojnost njegovih dela.
Meirelles u tom smislu mozda najmanje postuje le Carrea jer je ocigledno da u ovom filmu, njegove licne agende, kako vizuelne tako i ideoloske maltene dominiraju nad le Carreovim sadzrajem.
medjutim, le Carre s druge strane u Meirellesovoj ekranizaciji dobija verovatno najatmosfericnije ofilmotvorenje. kada ne robuje svojim dokumentaristickim festisima, Meirelles fantasticno docarava atmosferu istrulele britanske imperije a u ulogama sjajnih epizodista kao sto je reanimirani Danny Huston stavise vrlo ceto uspeva da uzdigne film do solidnog dometa.
da je CONSTANT GARDENER deo jednog duzeg procesa, radovao bi me, znacilo bi da je ovo korak kada je uspostavljena atmosfera i kako jos samo da se prica napravi i imacemo remek-delo.
nazalost, CONSTANT GARDENER je zavrsen film, zanimljiv, naizmenicno efektan, mlak i pomalo naivan, ovogodisnja naturalisticka varijanta BOURNE SUPREMACY.
ali, sve u svemu, pozitivno iskustvo...
Quote from: "crippled_avenger"A u krajnjoj liniji, budimo realni, i geekovi su gomila licemera koji dele probleme sa nekim lepoticama i pate sto se ona kara sa lepsim tipovima. :evil: Gimme a break, nijedan nece da deli patnju sa nekom debelom nesretnicom :oops: a ocekuje da lepotica deli svoja karnalna znanja sa debelim nesretnikom. Geekove treba vratiti na svoje na mesto. Nema niceg bespomocnijeg i izopacenijeg od geekova.
Ja to govorim kao uber geek na stakama, visok 160cm, sa 95 kila, da se razumemo.
Kriple, rekla bih da ima neke pomalo nezdrave narcisoidnosti u ovako metodičnom samoocrnjivanju. :lol:
old school, method... :D
nije to samoocrnjivanje, nego konstatacija zasto stvari stoje tako kako stoje. :oops: tragicnu sudbinu geekova ne oblikuju samo drustvene okolnosti i nerazumevanje vec i neuskladjenost izmedju njihovih zelja i mogucnosti.
"jer zelje su jedno, a stvarnost je drugo, ne ide, ne ide..."
Milan Babic
Pogledao sam EIGER SANCTION, ortodoksnim pajkicevcima poznat i kao KAZNA NA PLANINI AJGER, zahvaljujuci big daddy gingeru koji je imao dovoljno energije da iskopa ovaj klasik.
Rec je o opskurnom filmu iz opusa Clinta Eastwooda u kome je on pokusao i nije uspeo da zapocne svoju bondovsku fransizu.
Ako izuzmemo WHERE EAGLES DARE, Eastwood nije imao mnogo srece u pokusajima da se bavi obavestajnim filmom (setimo se FIREFOX, recimo).
Medjutim, EIGER SANCTION je zanimljiv kao neka vrsta Eastwoodovog HUDSON HAWKa, velikog vanity projekta koji je u sebi sadrzao niz atipicnih elemenata za njegov opus, i proizveden u jednom evidentnom produkcionom grcu, a da se sve to posle ispostavilo kao bitan film u zvezdinom opusu.
Produkcioni grc se najpre oseca u tome sto je scenario pisalo nekoliko ljudi od kojih su Whitaker i Murphy stare akcione face a Hal Dresen je pisao MASH i niz drugih satiricnih tekstova, cime preuzima Daniel Watersovu ulogu u Silver-Willisovoj podeli duznosti iz HUDSON HAWKa. Otud se oseca da je jedna prilicno labava i linearna struktura rewriteovana u ironicnom, noir kljucu sa obiljem vrlo uspelih kalambura.
Kada tome dodamo tipicno misicavu Eastwoodvu reziju, ostaje zal sto film nije za nijansu mastovitiji kako bi zaista bio klasik.
Ovako je to vrlo dobar film, nepravedno zanemaren u jednom impresivnom opusu.
veceras-projekcija kultnog ROCK`N`ROLL HIGH SCHOOL...
kada se uzme u obzir da je film prvobitno pravljen kao vehicle za Cheap Trick i kada se pogleda autorsko-glumacka ekipa sacinjena od ljudi kao sto su Joe Dante, Paul Bartel, Mary Woronow i mnogi drugi koji su trazili da iz Cormanove ergele krenu put Holivuda, onda je R`N`R HS svakako jedan od najcudnijih hitova u Cormanovoj istoriji.
naime, nije ovo prvi put da se autor unutar definisanog zanra bavi necim potpuno drugim (primer za to je Bogdanovich u cormanovskoj fazi) ali u ovom konkretnom slucaju kontrakultura je bas uzela film pod svoje, pa zato danas i stoji kao jedan od najneobicnijih a moglo bi se reci i najznacajnijih i najcitiranijih primeraka zanra.
par reci o nekim od filmova iz izporuka koje sam dobio od Big Daddy Gingera kome se ovom prilikom zahvaljujem.
KILLER TONGUE, u originalu LA LENGUA ASESINA, ili tako nesto, je almodovarovsko-lunicni trash horor sa izvesnim primesama PRISCILLE. vrlo je zanimljiv ceo gender momenat koji je upotrebljen u funkciji groteske, prakticno bez horor implikacija dok je seks pak prikazan kao generator horora, bilo kao motivacija bilo kao sam fizioloski cin. camp prizvuk je dodatno podvucen skorom koji u homoseksualnim deonicama poprima formu besramnog disk(o)a sa kraja osamdesetih. sve nedostatke, film uspeva da amortizuje dinamikom. osnovna prednost mu je u tome sto se na svim resenjima kratko zadrzava i nezaustavljivo ide prema kraju. pored militantnog spanskog antikatolicizma, zanimljivo je potpuno odsustvo odnosa autora prema likovima, i nekih utemeljanje koja obicno postoje u hororu pa i kad ima namernu preteranost u izrazu. redak slucaj filma u kome su ljudi izjednaceni sa monsterom, a da to nema apsolutno dublje znacenje u sebi.
* * 1/2/ * * * *
KAMIKAZE GIRLS sam odgledao ranije i film mi je bas legao. prvo rec je o japanskom film koi praklticno uspeva da dostigne zakonitosti dinamike oksidentalnog filma a da u sebi zadrzi sav barok i neobicnost japanskog izraza, sa sve ritualnoscu u iracionalnim detaljima. sa stilskom euforijom na tragu KILL BILLa i tematskim preokupacijama jedne AMELIE, KAMIKAZE GIRLS pokazje kako se energija jednog životnog doba dosledno prenosi na film.
* * * / * * * *
NOISE je vrlo zanimljiv minimalistićki urbani triler, na razmeđi DUPLEXa i SINGLE WHITE FEMALE, slabiji od oba navedena a opet toliko sveden da je i ovaj domet zapravo veliki uspeh1
* * 1/2 / * * * *
DEATH WEEKEND William Frueta je nesumnjivo jedan od boljih rape and revenge filmova i predstavlja vrh Fruetovog opusa. iako iz vizure svojih savremenika nije narocito surov, niti eksplicitan u prikazu nasilja, uspeva da izgradi ozbiljnu psiholosku tenziju pa povremeno cak i odvec psihologizuje neprijatnu situaciju. da nije te nesto nametljive psihologije i grotekse u prikazu americke unutrasnjosti, DEATH WEEKEND bi bio dosledniji pa samim tim i intenzivniji film.
* * 1/2/ * * * *
posle duze pauze, ponovo sam pogledao DEMONLOVER. iako ovaj film ne spaa u red vrhunskih dela, velikim delom i zato sto bez ikakvog pšrav ostavlja krajnje nedorecen zaplet, u njemu postoji jedan snazan dizajn, od kastinga do scenografije, atmosfere i fotografije i sanmo na bazi toga uspeva da mi bude jedan od drazih. mnogi bi to definisali kao kic, i ta definicija je moza, pa cak i verovatno tacna, medjutim, ako se na tom mestu trazi sadrzaj, onda se i nadje.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"A u krajnjoj liniji, budimo realni, i geekovi su gomila licemera koji dele probleme sa nekim lepoticama i pate sto se ona kara sa lepsim tipovima. :evil: Gimme a break, nijedan nece da deli patnju sa nekom debelom nesretnicom :oops: a ocekuje da lepotica deli svoja karnalna znanja sa debelim nesretnikom. Geekove treba vratiti na svoje na mesto. Nema niceg bespomocnijeg i izopacenijeg od geekova.
Ovo nije deo određenja geek-a, već definicija "intelektualne kurve". Za vise informacija, pogledati http://www.laddertheory.com.
(SURGEON GENERAL'S WARNING: Sajt je mizogin, pa se savetuje upotreba zdravog razuma i diskriminatorne moći.)
Dal je neko odgledo Syrianu? Detalje paralenih tokova nisam uspeo da povatam, mada okvirna priča ne nudi ništa novo. Dosta širok zahvat u pokušaju da se skockaju svi ključni akteri: i kuća Sauda, i CIA, naftne kompanije, korupcija, šahidi. Tu i tamo sam uživao u atmosferičnim scenama koje me podsećaju na Figgisa - produženi kadrovi, melanholična muzika, prigušene replike, super fotka i sl.
http://www.laddertheory.com/
esencijalan sajt
ALPHA-60, hvala na preporuci!
kad je rec o SYRIANI, ceka me DVD, ali iz pouzdanog izvora cujem da je nepodnosljiva gnjavaza. no, videcemo...
ponovo courtesy of Ginger, pogledao sam THE MATADOR, atrakciju sa proslog Sundancea i veliki comeback autora LINGUINI INCIDENTa. mogao bih reci da je ovo jedan od boljih Brosnanovih iskoraka u komiku, gde je konacno stekao spontani sarm bez potrebe da ga glumi. do sada je on trosio energiju ne bi li se uopste ucinio sarmantnim, sada nema potrebe za tim.
film je dinamican iako vrlo derivativan sa ponekom krupnom dramaturskom greskom i nekoliko konceptualnih gafova koje ne bih odavao.
najpre je deriviran iz BUDDY BUDDY a cini mi se kao da pokusava da postigne sentiment iz SIDEWAYS. iako ne uspeva da prevazidje zanr, rec je o zanimljivom genre benderu koji meandrira oko komedije, drame i trilera, ali uspeva da bude celovito ostvarenje i na kraju nap[rosto p[rofunkcionise kao prica, sto je mozda i najlepse.
* * 1/2
Quote from: "deka"Dal je neko odgledo Syrianu? Detalje paralenih tokova nisam uspeo da povatam, mada okvirna priča ne nudi ništa novo. Dosta širok zahvat u pokušaju da se skockaju svi ključni akteri: i kuća Sauda, i CIA, naftne kompanije, korupcija, šahidi. Tu i tamo sam uživao u atmosferičnim scenama koje me podsećaju na Figgisa - produženi kadrovi, melanholična muzika, prigušene replike, super fotka i sl.
Nisam odgledao još uvek, ali zanima me jedna stvar. Da li je ovo u osnovi nešto kao "Traffic 2" samo s naftom umesto s drogom? Ja sam stekao takav utisak iz trejlera, a i (precenjeni) Gaghan je opet tu, ovaj put i kao reditelj...
SYRIANA je mesavina TRAFFICa i BALKANSKIH PRAVILA. ima stil slican TRAFFICu u pokusaju da kroz dokumentovanje desavanja prikaze tokove nafte, u cemu je cak kudikamo radikalnija od TRAFFICa jer se manje ili gotovo uopste ne koristi zakonitostima dramaturgije i stila a BALKANSKIM PRAVILIMA po tome sto je malo toga jasno a veci deo sadrzaja je vec stotinu puta prezvakan.
mozda je ovakav film radikalana u Americi gde je sok da mainstream zvezde kao Clooney i Damon isporucuju ovakve poruke ali u Srbiji gde su sve najbizarnije teorija javno izlozene i opste prihvacene, za ovakav film ce biti jos manje razumevanja.
BAD NEWS BEARS je zanimljiv slucaj. zvezde i scenaristi BAD SANTE su transplantirani za potrebe rimejka raunchy decjeg filma iz sedamdesetih. taj film je stvarno super bio, narocito za ono vreme, i moglo bi se reci da BAD NEWS BEARS ne uspeva da postigne tu vrstu dometa sada. problem je koliko u tome sto je tekst ipak nekako neorganski, u spoju izmedju ublazene poetike BAD SANTE i konvencije decjeg sportskog filma gde se atmosfere smenjuju umesto da se prozimaju. s druge strane, Linklater je besramno nedarovit reditelj i film je pretvorio u ordeal od 113 minuta sto se zaista ne moze podneti u zanru decjeg filma. ipak, dobra premisa i dobri sastojci uspevaju da uz sve krize film na kraju nekako ispadne ulifting. da ga je radio bolji reditelj, mogao je cak biti i vazan film u zanru.
* * 1/2 / * * * *
uvodnu rec bih zacinio jednom britanskom tabloidskom informacijom,
Quentin Tarantino, in the Blue Lagoon spa in Iceland
this month with Kill Bill collaborator Eli Roth was,
we're told, "very sweet and surprisingly friendly".
HOSTEL je pola filma besraman rip-off daleko superiornijeg ostvarenja EUROTRIP, famoznog nastavka ROAD TRIPa. s tim sto ga nije unapredio vec je kudikamo cak i nazadovao.
zanimljivo je konstituisanje Slovacke kao ultimativnog backpackerskog pakla na zemlji. to je verovatno zato sto je Slovacka najdalje mesto na istoku do koga backpackeri uopste dodju. s druge strane kazu mi da zaista izgleda hororisticno dan-danas, i cini se da EURO TRIPovci i/ili Eli Roth nose snazne utiske odatle, premda to ne opravdava Eli Rotha sto je u jedno cetiri scene besramno ripovao EUROTRIP.
film traje 95 minuta i sadrzi jednu od osnovnih karakteristika Rothovog prvenca, interplay izmedju likova je daleko zanimljiviji od horor aspekta.
junaci tek u 20. minutu stignu u nareceni hostel.
oko 26. krece seks. zenske su jako zgodne ali seks nije nista narocito.
u 30. imamo nagovestaj misterije, to jest zacetak trilerskog elementa u hororu.
nekih 40. minuta se ceka da pocne ono sa plakata, kao neki horor. e onda kad pocne, onda opet stane da bi gledalac znao vise od junaka iako vec tada dobranih 50ak minuta, gledalac zna vise od junaka. clumsy dramaturgija at best.
oko 70. minuta stvar pocinje da se granici sa akcionim filmom, to jest nekom vrstom escape trilera. samo bez definisanih pravila koja povezuju tacke zapleta. junak se proizvoljno krece u svom pokusaju da pobegne. ne mogu reci da u vcini navrata cini stvari koje ne bi i mi ucinili, necu da gresim dudu ali nije bas ubedljivo da je to jedino sto u tom trenutku treba da uradi.
medjutim, kada tokom bekstva ucini Big Dumb Move onda je to beskrajno Dumb.
recju, Eli, druze, nije suspense ako teras gledaoce da dokono cekaju film vec kad ih aktiviras u iscekivanju najgoreg. to je ta nijansa koja te razdvaja od dobrog reditelja.
ono cime Eli najbolje raspolaze u sferma set-pieceova, rezije i montaze su svakako lazni rakordi, dakle uspostavljanje montaznog odnosa tip junaci se gledaju, krenu jedan prema drugom, suspense dok ih ceka susret a onda se ispostavi da su u razlicitim ulicama i sl. taj stos mu uspeva u par navrata. to ipak nije dovoljno za ozbiljnog zanrovskog reditelja.
kad je o hororu rec, nisam osetio neki preveliki bol i bio narocito sokiran. jos vise me je razocaralo sto kada krene vengeance, u igri se nadje pistolj a ne hirurski alati koji su dotle korisceni. samo mucenje je bez nekih set-pieceova, prilicno je stidljivo zabelezeno i u sustini sterilno u svom pokusaju da bude ekstremno.
politicnost je negde onako fer, ima malo didaktike ali na kraju krajeva, sto da ne? barm je dobar stos da je sirotinja zaista zla. to cenim.
HOSTEL je sjajan pitch. srpski scenaristi treba da se svako jutro pljunu u ogledalo sto ga nisu smislili.
medjutim, film je uradjen negde na Zekinom nivou.
sto kaze baba Tennatka,
Disappointed once more
...sinoc sam odgledao THE MATADOR i veoma sam zadovoljan vidjenim.Posle veoma dobrih naslova COOL BLUE(Woody Harrelson pre svog velikog trenutka) i THE LINGUINI INCIDENT,Richard Shepard je opasno posrnuo sa OXYGEN(ovaj put Adrien Brody neposredno pre svog velikog trenutka) i nizom prihvatljivih,ali polovichnih TV/cable produkcija,ali se na srecu vratio u nikad boljoj formi.
...THE MATADOR je zivahna komedija karaktera finog ritma,prijatne atmosfere...film chiji sharm prevazilazi brojne,sitnije mane(npr. pasiviziran i ne sasvim uposlen lik inache uvek raspolozene Hope Davis)...sjana loose gluma Pierca Brosnana,koji se Mexicu vraca posle ne bash slick pokushaja AFTER THE SUNSET...ja bih ipak kao prvu veliku prednost ovog u odnosu na srodne filmove iz trenutne ponude izdvojio fantastichne dijaloge,a producent Pierce Brosnan je kao producent pokupio najbolje rechenice...
...mali izbor:
-I'M SERIOUS AS THE ERECTION PROBLEM!
-I HATE THESE CATHOLIC COUNTRIES,ALL BLUSHY-BLUSHY,NO SUCKY-SUCKY!
-CONSIDER ME THE BEST COCKTAIL PARTY STORY YOU HAVE EVER HAD!
-I FEEL LIKE A BANGKOK WHORE ON A SUNDAY MORNING AFTER THE NAVY HADS LEFT!
...topla preporuka i dobra vest-Brosnanu&Shepardu se kanda osladilo pa uskoro krecu sa snimanjem komedije SPRING BREAK IN BOSNIA!!!!!!!!!!!!!!!
pogledao sam MUNICH
protivno negativnoj predrasudi koju sam imao, film je vrlo dobar. podsetio me je na seventies assassination flickove, engleske skole sa prelaza iz sedamdesetih u osamdesete. na reditelje poput Iana Sharpa i Peter Medaka.
zanimljivo mi je to sto je Spielberg zvakako pokusao da optereti film patetikom i laznim moralnim dilemama ali nije uspeo a stilizovane replike Tony Kuschnera deluju kao solidan scenaristicki kljuc a ne brehtovska postavka kako ih neki citaju.
ima par sekvenci kakve do sada nismo susretali.
ono sto mi je jako zanimljivo je da je ubistvo holanske hitvuman jako slicno ubistvo spanske placenice u AGENTS SECRETS. zanima me da li je Schoendoerffer zapravo preuzeo taj subplot iz knjige VENGEANCE ili kako je doslo do tog eklekticizma.
* * */ * * * *
pogledao sam VENOM
Jim Gillespie mi je oduvek bio favorit medju newcomerima koji su se ojavili sa novom ekspanzijom slashera u Kevin Williamsonovoj eri. nazalost, D-TOX je ocigledno uzeo svoj danak i prilicno marginalizovao Gillespieja koji je spao u nize lige iz kojih nikako da se izvuce. slicno se desilo i Jamie Blanksu koji je u svoje vreme hot slasher reditelj, narocito posle iznenadnog uspeha URBAN LEGENDS. on je sad potpuno marginalizovan, dok Jim Gillespie ipak ima neki kredibilitet zahvaljujuci kratkom filmu JOYRIDE.
nazalost VENOM ga nece vratiti u prvu ligu iako je odlicno reziran. ipak materijal je jako mediokritetski, od scenarija do samog slashera i njegove geneze da se cak i ovako vesto realizovan film zaista jedva gleda...
zahvaljujuci Big Daddy Gingeru, pogledao THE LAST AMERICAN VIRGIN Boaza Davidsona, reditelja izraelskog hit serijala LEMON POPSICLE, danas jednog od uvazenih executivea kod Avi Lernera, film je uzasno zanimljiv jer za razliku od 90 % raunchy teen filmova nema srecan kraj, i ima zaista spektakularan soundtrack kakav verovatno nikada posle toga nije okupljen na ploci povodom nekog teen filma. u svakom slucaju, iako po svom accomplishmentu nije vrhunski film, predstavlja jedno od esencijalnih ostvarenja 8unutar zanra.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"... Boaza Davidsona, reditelja izraelskog hit serijala LEMON POPSICLE
E ne mogu da verujem :)
Pre neki dan sam se setio ovog filma, koji sam gledao JAAAAKO davno, ali nisam imao pojma kako se zove, samo sam zapamtio da je izraelski. Hvala na nehotičnom prosvetljenju :)
Samo za Crippled Avengera!
:D
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 05, April, 06. 20:12 Post subject: Reply with quote
gledao JUST FRIENDS Roger Kumblea, tipa zasluznog za stvari u rasponu od CRUEL INTENTIONS do SWEETEST THINGS. izuzetno simpa film, na tragu THERE`S SOMETHING ABOUT MARY. istinska preporuka. iako ga je proizveo New Line, Tuck ga nece distribuirati u nasim bioskopima.
* * * / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 06, April, 06. 18:42 Post subject: Reply with quote
ICE HARVEST je pre svega simpatican neo noir. ne mnogo vise od toga.
* * 1/2 / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 12, April, 06. 01:16 Post subject: Reply with quote
Imam ideju da napisem zbirku piratske poezije WHERE CDs HAVE NO NAME
Posle krajnje derivativne obrade Ace Lukasa...
Kada sam joj rez`o DiVX
Mislio sam jedan-dva
Sad se iz daleka vidi
Da je puk`o TDK
U to ime, evo jednog uvoda u pesmu DEVOJKA SA DiVXa
Bicu tvoja devojka sa DiVXa
Da me kupis ispred SKCa
Da me narezujes drugarima
Da me skidas preko Napstera
Da me trazis preko Torenta
U loop me stavis preko plejera
Pa da pocnem ispocetka
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 23, April, 06. 02:25 Post subject: Reply with quote
Odgledao novi film Nick Lovea THE BUSINESS (courtesy of Ginger) koji pomera poetiku iz FOOTBALL FACTORY navijackog miljea u gangsterski milje. U tradicionalnom engleskom stilu, cini se da Nick Love ide iz tradicionalnog podzanra u sledeci i pokusava da pruzi svoje tumacenje istog. Iako pre svega stilski ima slicnosti sa FOOTBALL FACTORY, THE BUSINESS je znatno kompletnije ostvarenje, koje na mnogo bolji nacin prikazuje i objasnjava genezu gangsterskog mikrokosmosa kakav smo sretali u SEXY BEAST Jonathana Glazera, recimo. Dakle, Englezi na Ibici. Osamdesete, prelazak sa trgovine marihuanom i hasisom na kokain, ceo fazon. Na planu protoka vremena, Nick Love je na razmedji izmedju SCARFACE i GOODFELLAS, mada je blizi SCARFACE, zato sto u kljucnim momentima ne moze da odoli stilizaciji. Ipak, Love nekako uvek ostaje sapet, iz nekog razloga ni likovi ni izraz se ne razviju dovoljno, i ostaje u negativnom smislu razapet izmedju A i B pristupa prici. Kada kazem A i B pristupa prosto govorim o odnosu prema prici. sa Loveom nikada nisam siguran koliko pokusava da neku neo-mitsku matricu B-filma smesti u adekvatan seting ili zeli da u stilu A-produkcije detaljno prikaze citav jedan svet. Kako god bilo, THE BUSINESS je jako zabavan i efikasan, traje oko 97 minuta, zadrzava i dalje veliko interesovanje ze Lovea a sa njegovim nekonvencionalnim producentskim metodama i nadu da ce jednog dana postati engleski Sam Fuller.
* * * / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 04, May, 06. 18:59 Post subject: Reply with quote
Neko vreme sam odlucio da posvetim francuskim repertoarskim filmovima.
RED SIREN Olivier Megatona je delovao kao kredibilan projekat, sa solidnim kritikama i Asiom Argento, medjutim na kraju se ispostavio kao totalno mediokritetski, monoton i prilicno oskudno realiyovan akcioni triler bey imalo sveyine i originalnosti kojom bi uopste pokusao da se nametne na tryistu. Asia igra minornu ulogu u ovom filmu a o njegovoj ispraynosti dovoljno govori i to sto je cak i ona potpuno bezlicna u filmu.
*/ * * * *
LES EMPIRE DES LOUPS je bogata ekranizacija romana Jean-Christophe Grangea, francuskog bestseler autora po cijem je romanu snimljen RIVIERES POURPRES i LE CONCILE DE PIERRE. On je, koliko shvatam nekakav francuski Crichton, ili Ludlum. Kako god bilo, citao sam njegov roman FLIGHT OF THE STORKS, saznavši da je trebalo da ga ekranizuje Gilles Mimouni, reditelj mog omiljenog filma L'APPARTMENT. Karakteristika svih njegovih romana i ekranizacija je zanimljivo i pitko polazište za petparački triler koji u sebi sadrži saspens, tajna društva, blagu politizaciju,...
Nahonov film nije izuzetak i ovog puta detektivi rešavaju slučaj serijskog ubice koji ubija turske ilegalne emigrantkinje pšto ih sve vodi do ekstremno-desne turske organizacije i njihove mistike.
Chrisa Nahona sam zapazio još u KISS OF THE DRAGON sa Jet Lijem i od tada ga držim na nišanu. Ovo je njegom mejdžor francuski film od 24 miliona evra, za koji se ne može reći da je do kraja uspeo, naročito ne na blagajnama, međutim kada bi francuski film imao relaksiranost holivudske produkcije, ovo bi svakako bio srednje uspeo triler po njihovim standardima. Ono što je Nahon uspeo u francuskoj kinematografiji koja kod svoje kuće hoće da pravi Holivud jeste da postigne jedan jako visok nivo blizak holivudskom i da ga drži tokom celog filma, što je za njegove saborce do sada bio glavni problem i zato su slični filmovi iz Luc Bessonove produkcije uvek ostajali nedorečeni i polovični. Nahon i Louis Letterier su uspeli da postignu tu koheziju i ndama se da će obojica uskoro dobiti priliku da rade neki snažniji materijal, što je Louis već na neki način uspeo u UNLEASHED sa Jet Lijem.
* * 1/2 / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
Ivan Bevc
Joined: 07 Nov 2002
Posts: 651
Location: new romantic land
PostPosted: 04, May, 06. 21:02 Post subject: Reply with quote
Cripple, molim te razresi mi misteriju koja me opseda vec gotovo deceniju...kako je moguce da Mimouni, autor jednog od 5 najboljih filmova 90tih nikada vise nije snimio nista???
_________________
Hvala generale Ivašov i srećan put.
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 05, May, 06. 02:46 Post subject: Reply with quote
Pazi, ja sam ogroman fan APARTMANA i zaista sam pokušao da dokučim Mimounijevu misteriju. Ono što znam to je da je pripremao taj Grangeov film sa Monicom Bellucci, i da je u nekom trenutku trebalo da snima nešto što je bilo planirano kao neka holivudska koprodukcija.
E sad, imati na umu da je on u Francuskoj reditelj reklama, možda se time bavi primarno?
Možda, slično recimo Milošu Pavloviću kod nas, koji je slovio za daleko najtalentovanijeg reditelja na FDU neće da snima filmove već samo reklame? Možda se mentalno izblokirao posle APARTMANA i ima strah od sledećeg filma... To je vrlo moguće...
U svakom slučaju, to ostaje misterija. Danas, Mimouni ima već 50 godina.
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 05, May, 06. 02:55 Post subject: Reply with quote
Danas mi je bio dan za treće delove, pored nesrećnog MI: 3 pogledao sam i PUSHER 3, (courtesy of Ginger).
Drago mi je da se Refn vratio u Dansku jer se realno u Holivudu nije snašao. PUSHER 3 je moćan nastavak njegove gangsterske serije, koja je lansirala Madsa Mikkelsena koji sada igra villaina u CASINO ROYALE.
PUSHER 3 je brutalan gangsterski film, blizak poetici DOGME, slikan kamerom iz ruke u kome se Refn, što je nama najzanimljivije bavi srpskim junacima iz serijala. To su oni epizodni gangsteri iz prva dva filma koji sada dobijaju svoju solo tačku.
PUSHER 3 se u tom momentu pretvara u srpski gastarbajterski SOPRANOS, i veći deo filma je na srpskom. Ono što je možda najluđe od svega je da je Refn u prikazu Srba mnogo precizniji i skreniji nego naši autori, i PUSHER 3 je kao neki srpski film, samo dobar. na ovoj kopiji koju ja imam se jako retko uopšte aktiviraju titlovi sve je na srpskom, sa malo hrvatskih tonova pošto je Zlatko Burić čini mi se Hrvat.
Kako god bilo, super bi bio štos da PUSHER 3 zovu na naše festivale, pošto je film po nekoliko kriterijuma praktično srpski.
Naravno, Slavko Labović se pojavljuje u par scene-stealing situacija, koje uključuju vrlo upečatljiv gore momenat.
* * * / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
Ghoul
Joined: 12 Nov 2002
Posts: 6261
Location: Land of the Dead, with flowers and bells and leprechauns, and magic frogs with funny little hats
PostPosted: 05, May, 06. 03:32 Post subject: Reply with quote
hej, super, beskrajno me veseli da se film najzad pojavio u nas.
da li je part II takođe available?
cunt wait, such a huge fan!
sve što si reko za srbe u tom serijalu – potpisujem.
kako ih je ovaj refn pohvatao, kako ih je učinio onako živim i živopisnim i ubedljivim i... ma, nemam reči.
ono u srpskom filmu nije viđeno, niti će!
da jedan danac uhvati duh srpskih krimosa ONAKO...
refn je trenutno najveći srpski režiser!
_________________
nema podvarka, nema proje, nema kompota
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 05, May, 06. 18:12 Post subject: Reply with quote
Čini mi se da drugi postoji na DiVXu ali nemam ga, no gledao sam ga i takođe je vrlo pristojan. Problem je u tome što je kod nas još veći hit bio U KINI JEDU PSE i neko vreme su PUSHER II valjali kao U KINI JEDU PSE II sve dok se nije pojavio PRAVI sequel U KINI JEDU PSE.
Kao što su svi Seagalovi filmovi valjani kod nas kao NICO 2, NICO 3, itd. a sve bazirano na alternativnom naslovu filma ABOVE THE LAW.
A opet postoji i hongkonški ABOVE THE LAW (iz nekog razloga sam kao dete preferirao drugi deo) Corey Yuena sa Cynthiom Rothrock, ne znam koliko je se uopšte sećate ali je ona u mom kraju bila prava diva.
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
Will-O'-The-Wisp
Joined: 16 Oct 2002
Posts: 267
Location: Bora Drljača Fan-Club
PostPosted: 05, May, 06. 18:25 Post subject: Reply with quote
Cynthia? Cynthia je carica. Ona, David Bradley i Frank Zagarino bili su idoli. Laughing Cool
Sto se tice njenih filmova, cesto se mogu vidjeti na RTCG 2. Ih, kad samo puste Tiger Claw, koji li je vec. Laughing Meraja.
Najzalije mi je sto vec poduze vrijeme nisam gledao Bojevu glavu sa Zagarinom. Crying or Very sad Kako sam se samo lozio na taj film. Laughing
_________________
Znaju žene da od mene
mogu sve da dobiju
i zbog toga one se
mome carstvu predaju.
– Bora Drljača - "Car ostaje car"
Back to top
View user's profile Send private message
Ivan Bevc
Joined: 07 Nov 2002
Posts: 651
Location: new romantic land
PostPosted: 06, May, 06. 13:26 Post subject: Reply with quote
Frenk Zagarino Very Happy
Secate li se Olivera Grunera?
_________________
Hvala generale Ivašov i srećan put.
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2041
PostPosted: 06, May, 06. 14:09 Post subject: Reply with quote
Kako da ne. Redovni glumac Albert Pyuna.
Mada, meni je veciti favorit ostao MICHAEL DUDIKOFF...
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
milan
Joined: 16 Feb 2006
Posts: 271
Location: Belgrade
PostPosted: 06, May, 06. 15:02 Post subject: Reply with quote
AMERICAN NINJA!! A onaj crnac sto je igrao sa njim - igra i u Glickenhausovom Exterminatoru, zaboravio sam kako se zove (umro je pre desetak godina)...
Back to top
View user's profile Send private message
Kastor
Joined: 15 Dec 2005
Posts: 651
Location: Floating...
PostPosted: 06, May, 06. 15:07 Post subject: Reply with quote
Heheheh..
Joe Armstrong & Curtis Jackson (Steve James)
heroes of all ninja lovers! Exclamation
_________________
"...only this, and nothing more."
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
Will-O'-The-Wisp
Joined: 16 Oct 2002
Posts: 267
Location: Bora Drljača Fan-Club
PostPosted: 06, May, 06. 16:15 Post subject: Reply with quote
Da, ali Dudikoffa je zamjenio David Bradley kao ultimativni Americki Ninja! Wink Bradley je bio i ostao moj idol. Pazite samo taj niz (pored American Ninja nastavaka): Cyber Cop, Cyber Cop 2, Hard Justice, Blood Warriors.. Sve sama remek-djela. Exclamation
Sto se tice Olivera Grunera, u lijepom sjecanju je ostao jedan od klinackih favorita Automatic, ali je i Interceptors zakon! Laughing
Kastor, kad vec pominjes heroje svih ninja fanova, sramota je da ne pomenemo ultimativnog ninju - Richarda Harrisona! Da se neki Crnogorac odmetnuo u nindze umjesto u hajduke bio bi k'o almighty Richard Harrison! Laughing
_________________
Znaju žene da od mene
mogu sve da dobiju
i zbog toga one se
mome carstvu predaju.
– Bora Drljača - "Car ostaje car"
Kastor
Joined: 15 Dec 2005
Posts: 615
Location: Floating...
PostPosted: 06, May, 06. 16:44 Post subject: Reply with quote
Ah, da! Dobri, stari, Master Gordon. Question
_________________
"...only this, and nothing more."
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2016
PostPosted: 07, May, 06. 20:14 Post subject: Reply with quote
Pogledao sam LUCKY NUMBER SLEVIN (courtesy of Ginger) i moram priznati da je film opravdao i moja ocekivanja i moje slutnje.
Slutnje su se obistinile posto sam vec od ranije, preko serije KAREN SISCO, spin-offu filma OUT OF SIGHT bio upoznat sa soft noir scenaristickim radom Jasona Smilovica. Vec u toj seriji, a i sad ovde u filmu, on pokazuje sklonost ka noir stilemama ali ni u likovima ni u atmosferi ne postize potreban intenzitet i na kraju mi se cini da njegovim tekstovima fali jos neko zanrovsko gradivo koje bi upotpunilo film, a u ovom slucaju to bi trebalo da bude akcija. LUCKY NUMBER SLEVIN je po postavci i likovima mogao biti odlican akcioni film na tragu THE BIG HIT Kirka Wonga, ali nije. Ostaje jedan nedorecen soft-noir.
Glumacka podela sa Josh hartnettom i Bruce Willisom, deluje kao SIN CITY reunion. Podela je odlicna i ono sto je najvaznije Josh deluje da je u dobrom fazonu i da ce uspeti da iznese svoj kljucni masterstroke THE BLACK DAHLIA koji nestrpljivo ocekujem.
Paul McGuiganova rezija je moderna i egikasna, i nekako mi se cini da bi vec nekako trebalo da se spoji sa nekim potpunijim scenaristicko-konceptualnim polazistem kako bi se ziasta nametnuo kao reditelj. Posle ubedljivog poctka u Britaniji, McGuigan vec drugi film za redom u Holivudu pokazuje da je potencijal. Ukoliko uskoro taj potencijal ne konvertira u neki zaokruzen film, plasim se da njegov pun talenat nece biti proznat.
U svakom slucaju, LUCKY NUMBER SLEVIN je mekan ali prijatan konfekcijski noir koji na kraju ponajvise ostavlja utisak hendikepiranog akcijasa, ali stoji i kao solidan repertoarski film.
* * 1/2 / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2016
PostPosted: 16, May, 06. 03:11 Post subject: Reply with quote
Pogledao sam novi B-film Tony Giglioa CHAOS (courtesy of Ginger) sa Jason Stathamom, Ryn Philippeom i Wesley Snipesom i mogu priznati da mi uopste nije jasno zato taj film nije bio theatrical release, narocito u svetlu oskudice dobrog policijskog filma koga jako dugo nema. Ako se malo podsetimo na blizu proslost lagano su uspevali da se prosvercuu odlicni filmovi poput James Foleyevog THE CORRUPTOR kao neki B-theatrical filmovi, studija kao sto je New Line. Sada toga vise nema iako je Jason Statham A- ili bezmalo A zvezda.
Ipak, dosta je solidno prosao na blagajnama van-USA poput Francuske gde je uzeo 1,5 milion dolara.
CHAOS je vrlo dinamican, rutinski ali vrlo pristojan i misicav, efikasan policijski triler koji pokusava da ide linijom Michael Mannove zaostavstine i to radi vrlo solidno. Vrlo je ocuvan taj Mannov vibe iako Mann ipak nije kanonski autor za buddy filmove.
Snipes ima malu ulogu, dok je Statham zaista u izuzetnoj formi i isporucuje rolu sa lakocom. Jos od Lewis Collinsa, Britanija nije isporucila ovako samouverenog akcionog heroja.
Naravno, CHAOS pre svega u akcionom smislu ne moze da odrzi intenzitet mejnstrim policijskog akcionog trilera, zbog ipak skromnog budzeta od 25 miliona dolara, medjutim ni u jednom momentu ne opada ispod solidnog theatrical nivoa i uspeva da vise puta jako prijatno iznenadi... Svakako bi bolje funkcionisao da je nekih 15 minuta kraci, to mu ne bi ugrozilo theatrical integritet a ucinilo bi ga intenzivnijim.
* * 1/2 / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Back to top
View user's profile Send private message Send e-mail Visit poster's website
crippled_avenger
Joined: 09 Nov 2002
Posts: 2016
PostPosted: 24, May, 06. 03:11 Post subject: Reply with quote
Overio sam NABOER (courtesy of Ginger) i žao mi je što film u drugoj polovini svog vrlo ekonomičnog trajanja od 75 minuta propusti da bude nešto uzbudljiviji i maštovitiji već se rasplete kroz najpredvidljiviji obrt. Otud bi se ovaj, s jedne strane mogao opisati kao nedosegnuti ideal KROJAČEVE TAJNE, to jest kako bi taj film optimalno izgledao, a s druge strane kao simpatična nordijska neo-ekspresionistička vežba koja u ključnom momentu, uprkos dobroj intonaciji postaje arhaična.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE SENTINEL (courtesy of Ginger) i ako bi ga trebalo jezgrovito definisati, mogao bih reći da je IN THE LINE OF FIRE - lite.
S druge strane, to je mejdžor film sa mejdžor zvezdama i mogao bih reći da nema dovoljnu inovativnost i specifičnu težinu da bi opravdao tako visok profil i angažman tako atraktivnih glumačkih imena.
Međutim, film ima jednu solidnu B-atmosferu i u sebi nosi dosta mišićavu isporuku raznih klišea koji sa ovakvom ekipom deluju prilično funkcionalno.
Prilično sumnjivi scenarista Goerge Nolfi ne napisao adaptaciju romana Geralda Petievicha koji je pored srpskog junaka u TO LIVE AND DIE IN L.A. Williama Friedkina, imao i solidna ekspoze rada Secret Servicea koja se inače pored obezbeđenja predsednika bavi još samo pitanjima krivotvorenja novca. Vrlo zanimljivo opredeljenje službe. Scenario je konvencionalan, ne naročito ubedljiv ali upotrebljiv.
Režija Clark Johnsona, TV veterana jako liči na TV i čini se da je Johnson naslednik B-reditelja koji su pedesetih počeli na tivi. Ali, Clarkov rad ovde, za razliku od S.W.A.T. liči na dobar episodic - TV, ne kao MI3.
Kiefer je prilično underused, naročito znajući njegove domete, a i 24ku koja se bavi sličnim miljeom.
Da, voleo bih da su napravili važan i svež film, ali i ovaj mi je nekako OK, iako većina ljudi zaista nema razloga da mari za SENTINEL...
* * 1/2 / * * * *
_________________
Nema potrebe da zalis me, mene je vec sram
Nema potrebe da hvalis me, dobro ja to znam
Wow! Hvala!!!!!
U predstojecem periodu cu komentare filmov koje gledam upored sa Crippled Cornerom stavljati i na dimitrijevojnov.blogspot.com
Za svaki slucaj...
FUN WITH DICK AND JANE Dean Parisota (courtesy of Ginger).
Najpre da naglasim da je reč o rimejku koji po svemu prevazilazi svoj neupečatljivi izvornik.
Ovaj film je odavno završio svoju bioskopsku karijeru, međutim, u tom periodu nisam stigao da ga vidim. Sada na kućnom formatu se ispostavio kao vrlo inteligentna, energična i subverzivna komedija koja na najbolji mogući način koristi star kredibilitet Jima Carreya, i njegov Midin dodir da pretvara sve komedije u hitove, investira u film koji na vrlo vispren način istražuje pitanje ekonomske sigurnosti i emotivnih odnosa u svetlu velikih korporativnih razočaranja u post-enronovskoj Americi.
Od sat i po vremena svog trajanja, Parisot i pisci, među kojima je i hottest pisac savremene holivudske high concept komedije, Judd Apatow, uspševaju da jedno sat vremena funkcionišu gotovo bez greške, i da film dostojanstveno, iako ne i perfektno (što je u ovom žanru, a naročito u holivudskom miljeu i teško) privedu kraju.
Parsiotov film je duhovita, dinamična i pre svega odlična posveta dramaturgiji termita koja je i učinila Holivud tako velikim i važnim.
* * * / * * * *
Jedan od vrlo promovisanih straight-to-DVD naslova je AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP koji je iz meni nepoznatog razloga iz vrlo lukrtaivne bioskopske franšize prešao na DVD. Naime, straight-to-DVD sequeli su ili nastavci filmova koji ne opravdavaju investiciju u bioskopski sequel a sam koncept nudi mogućnost repliciranja (HOLLOW MAN, WILD THINGS) ili je pak reč o nastavcima filmova koji više ne mogu kao koncept da generišu dovoljno interesovanja za theatrical release, ali imaju solidnu probojnost na kućnim formatima.
Međutim, AMERICAN PIE franšiza je poput FINAL DESTINATION (čak dele i istog producenta) mogla da se bazira na stalnoj smeni glumaca. što bi limitiralo investiranje u zvezde i natezanje sa njima a mogućnosti za zaplete su nepresušne, i još je reč o vrlo vitalnom žanru.
Ipak, kako god bilo, Universal se opredelio za DVD opciju i u izvesnom smislu smo dobili film koji je na nekim nivoima zanimljiviji od theatrical nastavka a na nekim drugim nije.
Nije zanimljiviji zato što je scenarista Brad Riddel uzeo odličan koncept gde Stiflerov brat želi da se uključi u bratovljev porno biznis i da ga nadmaši koristeći kazneni boravak na muzičkoj nastavi kao priliku za snimanje skrivenom kamerom, i jako ga slabo realizovao. Ovo je scenario kome nedostaje baš ono što čini da studiji često unište film a to je umešanost više pisaca i specijalista za gegove koji bi prosto razvili tekst.
Zatim, čini se da je glumačka podela mogla biti marljivije birana, i da bi sigurno bili stroži kriterijumi za theatrical film.
Ipak, glavni kuriozitet koji čini BAND CAMP zanimljivim filmom je činjenica da ga je režirao Steve Rash, reditelj kultnih filmova poput BUDDY HOLLY STORY i CAN'T BUY ME LOVE. On se sada nalazi u vrzinom kolu direct-to-DVD produkcije, vidim da radi i treći BRING IT ON u tom miljeu, no to je ipak respektabilan reditelj čije filmove treba gledati.
BAND CAMP u krajnjem skoru, zbog scenarija koji promašuje prilike i glumaca koji su mogli biti bolje selektirani, ipak nekako uspeva da ostane pitak zahvaljujući žanrovskoj dinamici koja je neodoljiva i old school rutini Steve Rasha koji i u mediokritekskom materijalu, i sa negde arhaičnijim rediteljskim pristupom ipak uspeva da napravi efektnih scena, koje su prosto jako vešto postavljene na fundamentalnom nivou, i čini mi se da pokazuju njegovu neprolaznu veštinu.
Nažalost, AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP nije uspeo da dostigne izuzetne domete filma EURO TRIP, u kome se videlo kako i abortiran nastavak može da bude spektakularan.
* * / * * * *
Pogledao sam CRIMINAL (courtesy of Ginger) Gregory Jacobsa, rimejk argentinskog filma NUEVE REINAS Fabiana Bielinskog.
Reč je o vrlo efektnom neo noiru, smeštenom u pakleni losanđeleski setting, koji se stilski oslanja na tradiciju realističke drame, bez suviše noir stilizacije, tretirajući priču kao apsolutnu stvarnost, dok je sam zaplet strukturalno blizak visokooktanskom suspense trileru poput serije 24 gde se pred junaka neprestano postavljaju novi nerešivi zadaci i teške dileme.
U vreme Mametovih ludističkih neo noir filmova, i velikog mejnstrim pokušaja Ridley Scotta sa MATCHSTICK MEN, CRIMINAL je neopravdano ostao u senci. Međutim, ono što su svi navedeni konkurenti ostavili CRIMINALu u amanet jeste sklonost likova da neprestano podmeću jedni drugima, i zato se CRIMINAL gleda širom otvorenih očiju i sa velikom pažnjom pošto nas traduicija neo noira uči da se junacima ni u jednom trenutku ne sme verovati.
U ranijem noiru, više baziranom na konvencionalnoj trilerskoj strukturi sa paralelnim radnjama, moglo se uspostaviti poverenje u doslednost likova, čak i kod onih koji tradicionalno prevrtljivi. Posle inicijalnog neo noir talasa ppredvođenog John Dahlom sa glupim muškarcima i fatalnim ženama, najnoviji neo noir talas donosi opštu hipokriziju u kojoj su svi na neki način pokvareni.
Time se u pitanje dovodi sama etika noira pošto, lenjinistički rečeno, kada su svi pokvareni, više niko nije pokvaren.
* * * / * * * *
Dobrodošao opet. :lol:
Lepo je što si nastavio, to će biti još više postova za ignorisanje. :wink:
Nastavio sam zbog sandmanovog gesta koji me je stvarno dirnuo...
Verovatno sam totalni late bloomer ali tek sad sam pogledao OPEN WATER (courtesy of Plissken).
Film počinje kao totalni kinoamaterizam, sa glumačkim elipsama iz rutinskog narativnog filma, i kadriranjem i fakturom slike iz nekog Hanekeovog pokušaja da pravi low budget film. To me je u najmnaju ruku obeshrabrilo, naročito pošto nisam neki fan BLAIR WITCH PROJECTa pošto smatram da je dobar ultra low budget film samo onaj koji uspe da prevaziđe to ograničenje. Ne da ga zaobiđe kao što je učinio BLAIR WITCH nego baš da ga prevaziđe.
Ono što me je na bazičnom nivou filmskog izraza prvo prijatno iznenadilo bila je rediteljeva veština da prosto manipuliše filmskim vremenom u cilju izduživanja filma do forme celovečernjeg filma. Očigledno na ovako malom budžetu nije mogao da pravi intenzivniji film sa kraćom ekspozicijom, iako je priča to diktirala, već je celu stvar veštački produžavao tako što je iznašao relativno atraktivne duge kadrove i rezao ih tačno u momentu kada postaju dosadni. Ovaj film je zaista uspeo da razvuče svoje trajanje vešto dovodeći gledaoca do same ivice dosade ali ne prelazeći je. To je prvi trijumf.
Sledeće što koristi je psihološki momenat a to je beznadežnost situacije kada se čovek nađe na otvorenom moru, nošen strujom, bez puno izgleda da prizove pomoć. Taj psihološki momenat zatim eksploatiše do određene minutaže.
Konačno, u priču na otvorenom moru uključuje meduze i ajkule koje izazivaju toliko snažan psihološki efekat da se strah i gađenje prevode u fizičko, i tu negde OPEN WATER zaokružuje svoj spoj filma, duha i tela.
I da, film opstaje na ta tri stuba i tako funkcioniše.
Da li je dobar?
Posle Zemeckisovog CAST AWAYa kog sam nedavno reprizirao i koji mi je stvarno sve bolji sa svakim gledanjem, u kome je sličan vid straha ekranizovan da zaista maestralan način, i što je još važnije na način koji u sebi sadrži apsolutno najveći mogući stepen veštine, OPEN WATER zaista deluje potpuno kalkulantski, ma koliko to pradoksalno zvučalo.
Naime, Zemeckisov CAST AWAY je beskrajno drzak mejdžor film, pravi povratak autentičnom filmmakingu i eksperimnentisanju unutar mainstreama, dok OPEN WATER pomalo liči na niskobudžetnu koketeriju sa radikalnošću koja je zapravo duboko utemeljena u avangardnom načinu mišljenja.
CAST AWAY je film od 100 miliona dolara o čoveku koji je sam na pustom ostrvu, i film nema hepiend jer se ispostavlja da čovek koji je jednom izopšten iz društva jedino može da fizičku odvojenost zameni usamljenošću a profesionalno bavljenje svojim poslom filantropskim obavljanjem tog posla, i tu se depresivni krug savremene tragedije (koju odlikuje činjenica da junak ostaje u životu, životu gorem od smrti, za razliku od antičke tragedije) u CAST AWAYu završava.
OPEN WATER se oslanja na apsurdnu tragediju beckettovskog tipa, s tim što on Beckettovog GODOTa zapravo pokušava da smesti u racionalne okolnosti i samim tim je obesmišljava.
Dok je CAST AWAY mejnstrim blokbaster koji u sebi krije ekspresionističku tragediju, OPEN WATER je supermarketska verzija Becketta, remiksovana u pametan paket i ojačana pijetetom koji sa sobom nose niskobudžetni filmovi.đ
I zato paradoksalno, koliko je CAST AWAY škola holivudske režije vrhunskog stila, koja je nedostižna ne samo zato što Zemeckis ima budžete, jer ih imaju i drugi pa ne režiraju tako, već zato što je Zemeckis genije, pa je to u stvari više artefakt nego škola, OPEN WATER je dosetka koja čak i može biti upotrebljiva za neku indie konceptualizaciju i nadahnuće.
I tek na tom nivou, OPEN WATER postaje koristan.
CAST AWAYu možeš samo da se diviš, a OPEN WATER može i da inspiriše.
I to je nešto.
* * 1/2 / * * * *
Zahvaljujući Gingerovom vaistinu neverovatnom stuntu, pogledao sam pilot epizodu serije LA CONFIDENTIAL, koju je sa Kieferom Sutherlandom u ulozi Džeka Vinsenesa svojevremeno pripremao Regency.
Pilot je režirao Eric Deneuville, iskusni TV reditelj koji i dan danas ozbiljnu televiziju (recimo neke epizode u LOST), a pisao ga je čuveni Walon Green koji još od THE WILD BUNCH važi za jednog od najpouzdanijih holivudskih scenarista.
Pilot je solidan, međutim datira iz 2003. i moram priznati da mi je jasno zašto serija nije pickupovana. U tom trenutku, televizija je već bila napravila korak napred i počela je da predstavlja ozbiljnu konkurenciju filmu na planu kreativnosti, a ovaj pilot je bio uvod u seriju koja bi, objektivno rečeno imala starinski mentalitet i bila inferiorna u odnosu na film.
Ja kao totalni Ellroy-buff najpre moram istaći da ni ova serija zapravo ne bi adekvatno ispoštovala roman, i da bi čak još manje ispratila sve niti zapleta. O oštrini Ellroyevog ekstremizma da ne govorim. Toga u ovom pilotu nema i film je tu znatno potentniji, što takođe u savremenom TV univerzumu nije slučaj.
Ono što je sledeći problem pilota jeste i jednolična glumačka podela u kojoj se glumci nedovoljno razlikuju.
Jedini kvalitet koji bi nametnuo ovaj pilot jeste, pored izvornog Ellroyevog materijala naravno, uloga Kiefera Sutherlanda. On je zaista maestralan i ako nekom već u filmovima nije bilo jasno da je on pravi naslednik Jack Nicholsona, televizija je to pokazala.
Šteta je što Kiefer nije pozivan za neke ekranizacije Ellroya ali znam da se to uskoro može promeniti.
Ellroy zapravo i nije imao puno sreće sa televizijom, epizoda FALLEN ANGELS bazirana na njegovoj priči je bila dosta slaba a po njegovim tekstovima su urađena dva pilota, i nijedan nije kupljen.
Paradoks ovog pilota je u tome što je iz 2003. barem kako kaže IMDb a deluje dve decenija zastarelije od Kieferovog magnum opusa, serije 24 koja je početa 2001. godine.
Maltinovski rečeno-Prosek
Podsetio sam se ROLLING THUNDERa Johna Flynna (courtesy of Kunac), čuvenog osvetničkog filma koji je danas postao klasik enormnih razmera, između ostalog je uticao i na Tarantina da po njemu nazove svoj nekadašnji label za izdavanje opskurnih filmova na videu i DVDu.
ROLLING THUNDER je film na kome se izređala zaista fascinantna grupa pojedinaca, među kojima su Lawrence Gordon kao producent i Paul Schrader kao scenarista, međutim film ne dobacuje do tog epohalnog statusa koji ima.
Kada sam ga gledao kao dete, bio mi je nekako zanimljiviji, međutim, tada je moja tolrancija za starije filmove bila veća jer mi još nisu bili obesmišljeni nizom epigona, dok je s druge strane čak i površna drama nekako uspevala da mi deluje duboko pošto sam bio mali.
I na tom nivou, ROLLING THUNDER jedino funkcioniše. On naivnom gledaocu može da se učini kao seriozan dramski pristup žanru vengeance filma.
Međutim, izuzev završnog obračuna koji u sebi ima akcionu hipertrofiju nečega što je zapravo započeo Scorsese u TAXI DRIVERu, ovaj film je jedna površna i dosadna drama koja uvlači junake u niz zanimljivih situacija i sve ih dosta skromno realizuje,
Ipak, na nivou atmosfere, ROLLING THUNDER ima jedan adut koji je zaista nesporan, a to je hipertrofija teksaškog govora i miljea. Ovo je film u kome je teksaški provincijalizam zaista ugrađen u sve pore. Toliko da je sasvim jasno zašto ovaj film može da bude čak i odbojan "urbanim" gledaocima.
Flynnu nije stran provincijski hardcore, to je vrlo dobro uradio u THE OUTFITu ali ovde mu baš i nije pošlo za rukom.
* * / * * * *
Sticajem neobičnih okolnosti, SCORPIO Michaela Winnera mi je maltene u isto vreme pristigao iz tri izvora, što je značilo da taj film iz nekog razloga neizbežno moram pogledati, i to što pre.
Winner mi je uvek bio zanimljiv reditelj. U svoje vreme je bio i ostao etiketiran kao exploitation reditelj, kompetentni zanatlija koji odlično odrađuje projekte srednjeg profila, međutim, neki njegovi filmovi kao DEATH WISH ili SENTINEL i danas stoje kao važna ostvarenja.
Winner bi se možda mogao porediti sa Tony Scottom, s tim što u njegovo vreme ta vrsta kompetencije nije mogla da se pretvori u art kao što je to učinio Scott.
S druge strane, Winner u svom opusu ima i par nekih opskurnih klasika kao što je recimo SCREAM FOR HELP po scenariju Toma Hollanda, koji bioh jako voleo opet da vidim, kad sam bio dete mi je bio fenomenalan film, na moru u letnjem bioskopu.
Winnerov život bi možda pošao drugim putem da je radio THE FRENCH CONNECTION koji mu je u jednom momentu, kao tada mladom hipsteru, nuđen.
U svakom slučaju, jako mi je žao što Winner nije imao priliku da se okuša u nekoj od zanimljivih britanskih franšiza poput serijala o agentu 007. Mislim da bi njegov Bond bio izvanredan. Winner bi bio idealan čovek za onaj period kada je John Glen (sa punim pravom, i vrlo vešto, preuzeo serijal).
SCORPIO sam gledao u jednoj posebnoj atmosferi pošto sam se dokopao kopije sa francuskim dubom, što je filmu dalo jednu neizbežnu notu francuskog policijskog filma, koji volim tek umereno. I onda mi je film malo sve vreme ličio na neki film Yves Boisseta, recimo.
Reč je o solidnom, vrlo efikasnom, atmosferičnom primeru kako britanski reditelji vešto barataju špijunskim i asasin miljeom. Reč je o još jednom filmu čiji se uticaj oseća u Spielbergovom MUNICHu.
Problem je u tome što sam materijal koji Winner mora da obradi nije dovoljno zanimljiv, i što u nekim ključnim tačkama, film iz konkretne špijunske priče odluta u neku vrstu žanrovske apstrakcije.
Možda bi neki reditelj uradio više, međutim, Winner je sa filmom SCORPIO pokazao ono u čemu je bio najveštiji, a to je da osrednji materijal približi tipu filma koji se zahteva. SCORPIO liči na intenzivan špijunski assassin flick, iako to nije, međutim, ta Winnerova mimikrija prolazi, i SCORPIO čak poneko smatra i klasikom žanra iz ovog perioda.
* * 1/2
Ne znam da li neki ima FIREPOWER, Winnerov film sa James Coburnom, Spophiom Loren i O.J.Simpsonom, to bih rado reprizirao, u detinjstvu mi se činio kao totalno cool film, iz sličnog miljea kao SCORPIO samo eksploatativniji.
Na DVDu za film ONCE UPON A TIME IN HIGH SCHOOL svojevremeno sam video trejler za korejski borilački film VOLCANO HIGH i delovao mi je kao već poprilično umoran povratak na coryyuenovske varijante hiperstilizovanog kung fu filma opterećenog fantastikom, koji se nastavlja na Tsui Harkove pokušaje posle povratka iz Amerike.
Ono što sam međutim dobio kada sam film konačno pogledao courtesy of Ginger, jeste nešto slično sa još nekoliko vrlo zanimljivih obrta.
Pre svega, VOLCANO HIGH je besramno derivativan film, i u njemu praktično nema stileme ili sadržaja koji nije uzet iz nekog opšte poznatog i jako uspelog filma.
Međutim, na tragu uspelog mejstrim hita, takav eklekticizam nekako uspeva da proizvede zadovoljstvo kod gledaoca i da VOLCANO HIGH smesti u ravan jednog ipak respektabilnog dometa.
VOLCANO HIGH je smešten u univerzum preuzet iz BATTLE ROYALE, to jest korejsku interpretaciju guturističke obrazovne antiutopije. Ta antiutopija je pomešana sa zapletom i karakterizaciojom HARRY POTTERa to jest dolaskom mladog čarobnjaka u školu za čarobnjake i njegovim laganim otkrivanjem dubine vlastitih moći. Međutim, reditelj ne ulazi u elaboraciju kultivisanja moći ovih evidentno natprirodno nadarenih junaka već ih samo ubacuje u nemilosrdan pseudo-BATTLE ROYALE setting i tu ih ostavlja.
Dizajn polazi iz mange ali u sebi nosi i spin korejske školske soc-estetike pošto su učionice prepoznatljivo bliske konceptu korejskih učionica viđenih u drugim filmovima. Štaviše, VOLCANO HIGH je odta blizu nečega što je kao live mangu početkom devedesetih zamišljao Tsui Hark u igranoj ekranizaciji Yoshiaki Kawajirija.
Sve to je režirano na jedan vrlo specifičan način. Spolja gledano to je ultra ispeglana fotografija u spoju sa coryyuenovskim wireworkom. Međutim, iako je Cory Yuen u okvirima svog žanra šminker, VOLCANO HIGH ipak uspeva da ga nadšminka. Naime, u borilačkim scenama, VOLCANO HIGH ni ne pokušava da dostigne visceralnost do koje Cory Yuen ipak drži i borbe se, u tipičnom korejskom stilu, pre mogu definisati kao arty instalacija nego kao adrenalinska injekcija za gledaoca.
Na tehničkom planu, VOLCANO HIGH je zanimljiv zbog zaista hiper-stilizovane i artificijelne fotografije koju drži u ceom trajanju što se retko sreće čak i u američkom, holivudskom, filmu.
Začinjeno je i sa pomalo bizarnog humora, koji je nekada lokalan a nekada zaista smešan. I upravo ti uplivi humanosti čine najredundantniji deo filma. Međutim, postoji u raznim cuttovima, možda su neki prilagođeniji zapadnom gledaocu.
* * 1/2 / * * * *
Preturajući po stashu koji mi je zimus doturio Ginger, naiđoh na klasik noir revivala iz sedamdesetih, THE LATE SHOW Roberta Bentona i odlučih da se malo podsetim kako izgleda taj film.
Gledao sam ga ranije kada sam sagledavao Bentona kao reditelja i unutar nekakve hronologije noira mi je delovao izuzetno.
Iz današnje vizure, evidentne su brojne mane, kao i vrline a povrh svega razlog zašto Benton ima kultni status u Srbiji.
THE LATE SHOW se na neki način može tumačiti kao preteča Shane Blacka, preuzimanje noir forme u unošenje hardboiled elemeta u howardhawksovski milje odd couple dramaturgije. dakle, Benton ovde na neki način pravi buddy noir, s tim što njegov buddy segment nije širokogrud i zabavljački već negde opor i elegičan jer govori o omatorelom detektivu i divljoj devojci.
Kad je o samom Blacku reč, moglo bi se reći da sam THE LAST BOY SCOUT dosta referiše na THE LATE SHOW, kako po mentalitetu tako i po nekim drugim rešenjima.
Moglo bi se reći da je THE LATE SHOW noir parafraza Cary Grant-Katherine Hepburn hemije kao što je TWO MULES FOR SISTERA SARAH vestern parafraza te hemije.
Međutim, Benton negde oko polovine filma postaje svestan da je hawksovski kontaminirao noir i vodi film puit crne komedija pa u nekim tačkama i prema akciji.
Un svojoj dubokoj suštini, naravno, Benton ovde ponajviše duguje francuskom filmu, i to pre svega novotalasovskoj tendenciji da se žanrovska, krimi matrica uključi u neki potpuno svakodnevni milje građanske drame. I sam THE LATE SHOW je pretežno tako i režiran. Upravo zato se negde kidaju veze između ovog filma i Blackovog kanona koji je prevashono vezan za Joel Silverovu visokooktansku akcionu produkciju.
Benton jednim delom ima kultni status u Srbiji zato što malo koji srpski reditelj ume da režire bolje od američkog scenariste. bentonovi filmovi su na nivou egzekucije, kako same inscenacije, tako i rada sa glumcima na nivou nečega do čega i srpski reditelji dobacuju.
Pošto su naši reditelji tradicionalno i scenaristi, moguće da otud seže ta paralela. Mada, s druge strane, naši reditelji pišu zato što misle da sve znaju dok u Americi scenaristi režiraju iz istog razloga.
I taj nerazrešen rediteljsko-scenaristički sukob u Bentonu takođe možemo prepoznati u ovom filmu. Ceo film je baziran na bukvalnom prenošenju scenarija, bez distance, i tačno se oseća kako odanost pisanoj reči opterećuje film.
Kad smo već u istom ovom nalazu pomenuli TWO MULES FOR SISTER SARAH, mogli bi još pretpostaviti da bi film bio remek-delo da ga je režirao Don Siegel koji je baš u ovoj fazi bio u odličnoj noir formi.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"malo koji srpski reditelj ume da režire bolje od američkog scenariste.
good point (nevezano za temu) 8)
Lepo sam se proveo uz film KEEPING MUM Nialla Johnsona, ko-scenariste filma WHITE NOISE koji mi se uopšte nije dopao.
KEEPING MUM je inteligentna i prilično duhovita ali nekako neupečatljiva britanska crna komedija koja se nadovezuje na Ealing komediju sa malo uticaja i Working Title filmova, onih koje je pisao Richard Curtis, premda je neposrednost koncepta bliža Benu Eltonu.
Ono gde KEEPING MUM pored samog trajanja opada jeste pitanje konceptualnog tretmana osnovne premise. Naime, autori ni ne kriju glavno razotkrivanje koje će nastupuiti u trećem činu, međutim, na neki način ni ne pokušavaju da ga nekako iskoriste kao generator humora ili suspensea.
Tako da na kraju jedna tako "provaljena" tačka zapleta deluje kao iznenađenje, iako to nije.
Film je dovoljno dinamičan da isprati svoje trajanje, međutim mogao je biti stegnutiji,bliži tempu sitkoma, sa manje lirskih detalja. Time bi bolje prikrio i taj dramaturški nedostatak.
* * * / * * * *
Pogledao sam zaista izvanredan film THE RINGER Barry W. Blausteina, veliki povratak Brace Farrelly posle nekoliko bledih izdanja. kao i u slucaju filma SAY IT ISN'T SO koji je izasao kada su oni vec bili u kreativnoj krizi, i THE RINGER pokazuje da su oni postali zanimljiviji kao producenti nego kao autori.
Ovo je redak film uz PUMPKIN koji je na zaista zanimljiv, duhovit i ispravan način prikazao mentally challenged zajednicu, omogućivši da se smejemo sa njima a ne njima samima.
I čini se da je možda neke od tako dubokih dilema i frustracija savremenog čoveka i bolje tretirati kroz komediju nego kroz problemsku dramu pošto komedija omogućuje da se bol koju bi inače osećali prema temi transformiše u smeh.
Kao što i esktremno srašni horor filmovi u jednom trenutku izazovu smeh, tako i horor zvani strah od mentalne zaostalosti najbolje može biti tretiran direktno na taj način.
I uopšte iz ove vizure gledano, upravo su žanrovi koji dotiču najveće duševne boli, a to su horor i ljubavni film ponajpre razvili autonomne komične žanrovske derivate, zar ne?
U svakom slučaju, dugo sam oklevao da pogledam THE RINGER ali sam na kraju bio zadovoljan, kako tretmanom teme tako i time što mi se čini da su Braća Farrelly još uvek relativno kreativno živi.
* * * / * * * *
Pogledao sam MIAMI VICE Michaela Manna.
Sada naravno, sa punim pravom možete očekivati jedno ogromno izdrkavanje na temu savremenog policijskog filma, samog Manna čiji sam stari pacijent, akcionog filma kao takvog, tehnike kojom je pokušao da izobražava proceduralne i akcione prizore, itd.
Ukratko rečeno, koga zanima kakav je film, mogu poručiti da je zanimljiv.
Međutim, o Mannovom novom filmu se ne može ukratko.
Čini mi se da je Mann pokušao da od MIAMI VICE napravi avangardni akcioni film baziran na garantovano komercijalnom brendu. nešto slično su pokušali i uspeli Michael Bay sa BAD BOYS II i Paul Grengrass sa BOURNE SUPREMACY, a na neki način i Tony Scott sa MAN ON FIRE (premda je MAN ON FIRE rimejk nepoznatog filma ali sa podelom koja je sure shot).
Mann je međutim, precenio svoj brend i MIAMI VICE je ispao komercijalni promašaj.
Mannova ekperimentalnost se pre svega odnosi na vrlo realističan i razbarušen prisup narativu. Likovi nemaju tipičnu ekspoziciju, nisu do kraja pojašnjeni svi elementi, i Mann pokušava da nas uvuče u polifoniju motiva i akcija, koja liči na neki realistički prosede, blizak recimo Soderberghovom. Međutim, njegov scenario je do te mere formulaičan da ovakav oblik realističkog tretmana prosto deluje apsurdno.
Naime, Mann nas poprilično brechtovski distancira od likova što je zanimljivo. I on pred nas postavlja njihova dela bez predznaka, da ih sami tumačimo. Međutim, pošto ta dela nisu ambivalentna već su vrlo konzervativna, i jednodimenzionalna, od te distance nemamo puno intelektualnog uvida.
S druge strane, ta distanca u spoju sa formulaičnošću scenarija čini da MIAMI VICE sa dramaturške strane nimalo nije uzbudljiv film. I što je najbizarnije od svega, čini mi se da Mann nije ni gađao tu vrstu trilera.
S druge strane, pored evidentnog HBO uticaja u podeli, jasan je i uticaj Mannove serije ROBBERY HOMICIDE DIVISION čija se oštra autentičnost prenosi i u film. Ipak, siguran sam da je pisanje u seriji znatno zanimljivije od scenarija za MIAMI VICE.
Ta neka navodna produbljenost karaktera i deileme sa kojima se suočavaju apsolutno ne postoje. Gluma je zanimljiva zbog podjednake distanciranosti prema nekom eventualnom crowd pleasingu.
Ipak, moram priznati da je MIAMI VICE film u kome me Jamie Foxx najmanje nervira. To sam prethodno bio izrekao i za COLLATERAL.
E sad šta je zanimljvo u ovom filmu?
Zanimljiva je snaga Mannovog rukopisa. Iako ovo nije klasični, kanonski Mann, i iako ovo nije film koji može da se svojom atraktivnošću per se uznese na neki viši domet, ipak je reč o filmu u kome rukopis nadmašuje stil i koncept i vuče film.
Sve je to nekako distancirano i manje pametno nego što misli, a opet je nekako fascinantno i intrigantno.
MIAMI VICE je redak primer filma u kome nisam previše uživao a da sam čim sam ga video želeo da ga opet gledam. A samim tim, čim se neke stilske karakteristike, izuzev reference na Soderbergha i RHD ne mogu izvući, onda je valjda reč o rukopisu.
MIAMI VICE je film koji je nekako hendikepiran za širi appeal ili mesto u Panteonu savremenog policijskog filma. Međutim, ovo je važan film koji treba proučavati.
Pre svega ono što je impozantno je da Mannova serioznost u pristupu apsolutno stoji u ravni Sheltonovog DARK BLUE koji je kao u svoje vreme bio topical i political film.
Zanimljivo je da i MIAMI VICE slično BAD BOYS II obrađuje slične toponime gangsterizma na Floridi, dakle Aryan Brotherhood (koji su u BAD BOYS II prikazani kao rasisiti i vezani za KKK, iako je zapravo reč o belačkoj zatvorskoj bandi koja se tek marginalno vezuje za supremacističke pokrete, ima izvesne odinističke atribute pri inicijaciji ali rado sarađuje sa obojenim bandama i nalazi se u ratu sa nizom rasističkih organizacija zbog učešća u trgovini drogom), zatim kubanska mafija u vezi sa Ukrajincima plus dodatak latinoameričkih paravojski koje se bave narko biznisom.
Na neki način MIAMI VICE i BAD BOYS II su diptih o parovima detektiva koji zavode red na Floridi, s tim što j jedan exploitation a drugi arty.
U svakom slučaju, čim mi se opet gleda,
* * * / * * * *
Pogledao sam DATE MOVIE Aarona Seltzera i mogu reći da pored par besmrtnih gegova, ovaj film verovatno predstavlja dno savremene parodične ponude. Našavši se na vrlo klizavom terenu parodiranja filmova koji su već u polazu komedije, što je jako uspešno uradio NOT ANOTHER TEEN MOVIE, DATE MOVIE odlazi u glib dubokog i poprilično neduhovitog grossa u kome se sporadično ipak desi ponešto dovoljno duhovito da baš ne prekineš gledanje. Upravo zato ovaj film možda ima neku perspektivu u kolektivnim, intoksikovanim gledanjima.
* 1/2 / * * * *
Pristigao mi je THE BULLER TRAIN, japanski disater film iz 1975. koji je blatantno rippovan u SPEEDu jan De Bonta koji je, paradoksalno lansirao kratkotrajni hype oko scenariste Grahama Yosta. Dakle, SPEED je žešći rip-off BULLET TRAINa, ali tu se negde značaj ovog pristojnog disaster filma završava.
Naime, ovaj film je upao u koš disaster filma upravo zato što je neuspeo kao triler, za razliku od SPEED. BULLET TRAIN se nadovezuje na vehicular suspense podžanr koji je najmoćnije prikazan unutar univerzuma NADNICE ZA STRAH bilo Clozotove bilo Friedkinove. U trajanju od 152 minuta a bez širine i napetosti potrebnih da se to trajanje ispuni, BULLET TRAIN skončava kao film koji je, ma koliko to blasfemično zvučalo, verovatno bolji u zapadnoj verziji od 89 minuta, ukoliko je iole pravilno sakaćena.
SHINKASEN je bullet train iz ovog filma, njime su juče naši reprezentativci prešli iz Sedaija u Tokio pred osminu finala. Film sam pogledao i sa idejom da im možda poželim sreću.
* * / * * * *
Smetnuo sam s uma da napišem da sam već odavno odgledao obe sezone serije SPACED i malo je reći da sam u njoj izuzetno uživao. Štaviše, ova serija mi je vratila veru u sitkom kao formu i energetski me je ispunjavala tokom pisanja BELEŠKI JEDNE ANE.
U tom pisanju me je SPACED dosta i inspirisao. naravno, ko zna šta će od tog teksta do kraja rada biti, možda završi u nekoj rupi na RTSu ili ga izrežira neki neuki rustikalac, ali voleo bih kada bi u najboljim deonicama ta serija ličila na SPACED.
Večeras sam sa ortakom cruiseovao po bioskopima i odradili smo jet double bill.
Prvo smo kao pravi suckeri odgledali film o radosti letenja LES CHEVALIERS DU CIEL Gerarda Piresa. To je ekranizacija Uderzovog stripa i neka vrsta zakasnelog francuskog rip-offa TOP GUNa.
Kad smo već kod rip-offova TOP GUNa, kao klinac, negde oko 1990/ 1991 sam gledao japanski rip-off TOP GUNa, u kome doduše Japanci teraju F-15 umesto F-14 ali je plot bio potpuno identičan sa sve poginulim ocem. To je bio neki japanski mejdžor film ali se ne sećam kako se zvao... Zna li neko o kom filmu govorim?
U svakom slučaju Gerard Pires ima dara da slika vozila u pokretu što je evidentno savladao još dok je radio fabričke filmove za francuske proizvođače automobila.
Najbolji film mu ostaje, besprizorni chase flick RIDERS sa Stephen Dorffom i Nataschom Henstridge.
U CHEVALIERS isporučuje sjajne scene letenja i vazdušnih borbi, koje je inače snimao sa pravim avionima i minimumom specijalnih efekata, međutim scenario i glumačka podela su ispod svakog nivoa. Da je bar jedna od te dve mane popravljena, CHEVALIERS je mogao da dobaci do nivoa legitimnog repertoarskog ugođaja. Ovako sam na kraju ostao da uživam samo ja i to isključivo u letačkim scenama, i ne mogu ga nikome preporučiti osim totalnim buffovima za avijatičarske flickove.
U svakom slučaju, ovaj film je ispuštena prilika da se pruži ugođaj tržištu koje odavno ne dobija adrenalinske avio flickove.
Francuzi imaju i dalje tu neku žanrovsku kulturu koju je nekad Holivud gajio da naprosto isporučuju filmove koji se oslanjaju na neke dokazane kanone. Šteta što ih ne prave malo bolje. To jest šteta što u njima ne poprave delove po kojima bi francuski film tobože trebalo da je poznat jer Pires zaista dobro barata tehnikom.
Inače, kuriozitet fima je da se u nekoj pustinji, kao članovi nekog nedefinisanog arabofilskog terorističkog task forcea čuju osobe koje govore na srpskom.
* * / * * * *
UNITED 93 Paula Greengrassa je već ozbiljnija kinematografija.
OK, neću biti licemer, da ga je režirao neko ko nije prethodno snimio THE BOURNE SUPREMACY verovatno bih imao više primedbi, međutim, zbog Greengrassa sam imao strpljenja za ovaj distanciran i vrlo dosledno realističan prikaz 11. septembra iz vizure komande NORADa, nekoliko kontrola leta i samih putnika u avionu na letu 93.
Pre svega, Greengrass uspeva da u svom prikazu situacija koje su se zbivale bude dosledno realističan bez ikakvih iskliznuća van tog realističkog koloseka. Nema sentimentalnosti, ni najpotresnije scene nisu zašećerene već eventualna osećanja proističu iz same radnje.
ja lično nisam imao nikakvu čisto filmsku empatiju prema likovima čak ni kad se opraštaju od svojih porodica koje obaveštavaju da su u otetom avionu. Jedino što sam imao u glavi to je šta bih ja eventualno uradio u toj situaciji. da li bih zvao? Kako bih reagovao?
To je negde pravi utisak za jedan levičarski film, zar ne?
Drugo, arapske teroriste pokazuje kao ljude koji nisu filmski negativci, štaviše imaju svoju vrlo jasnu misiju, svoje dileme i svoje probleme. Oni nisu negativci. Oni su tu došli da ukucaju avion u Belu Kuću, putnici su ih sprečili. To je to.
Kada narod brutalno navali na njih, briše se ta granica između junaka jer brutalnost pršti na sve strane i negde se sukob svodi na tragičan susret dva pogleda na svet.
Međutim, film nije navijački niti uopšte ulazi u politička pitanja koja su dovela do 11. septembra. To je film o drami koju su doživeli ljudi 11. septembra i to i građani, i aviosaobraćajni profesionalci i teroristi. To je priča o drami 11. septembra i kada bi nam arapski junaci bili išta bliži kulturološki, lako bi se i za njih moglo navijati. zaista ne vidim problem zašto se ovaj film ne bi pokazao u Avganistanu, recimo.
Međutim, UNITED 93 je po metodologiji pre svega ozbiljna BBC drama, u najboljem duhu politički angažovanog engleskog filma, s tim što obrađuje američku temu. Štaviše, i producent je Working Title Films pa se može reći da je ovo zapravo pravi engleski film na američku temu.
Greengrass ima dovoljno energije da jedan susštinski televizijski sadržaj, po svim kapacitetima nabaci na ekran, i ovo je film kakav bi recimo savršeno pasovao na Autorskom festivalu POGLED U SVET.
E sad, šta je to što bih eventualno prebacio reditelju koji nije radio THE BOURNE SUPREMACY? Pa, verovatno to što je mogao da se više vizuelno razmahne pre svega u smislu prikaza više događaja koji su se simultano dešavali, drugih otmica, da možda napravi još neku rekonstrukciju.
Međutim, ma koliko bilo frustrirajuće to što o ključnim događajima samo čujemo informacije, jer smo ih mi u Srbiji baš videli udirektnom prenosu, evidentnmo je da Greengrass snima film o ljudima koji čuju o događaju i iz toga proističe drama.
S druge strane, 11. septembar je vrlo detaljno vizuelno obrađen, maltene nema kutka u koji se na ovaj ili onaj način nije zavirilo i filmovi o tom događaju možda malo treba da prikriju stvari, da ih iskažu naneki drugi način.
Film nimalo nije patetičan, nimalo nije eksploatacija nesreće i završava se sa dosta ukusnim natpisima.
Treba ga pogledati.
* * * / * * * *
U četvrtak uveče sam pogledao SUTRA UJUTRO. Za to ostvarenje spremam opširniji osvrt.
Danas sam se podsetio Billy Wilderovog klasika PRIVATE LIFE OF SHERLOCK HOLMES.
Znajuci za fransizu porno produkcije Private pod nazivom PRIVATE LIFE a imajuci u vidu koliko je Holmes cuveno porno prezime, prosto se u prvi mah coveku ucini da je rec o pornicu.
Medjutim, rec je o jednom od najzanimljivijih Wilderovih filmova u kojima on spaja screwball komediju, holmseovsku misteriju, sa primesama spijunske intrige i okultizma, maestralno ostajuci u okvirima sirokogrudog avanturizma i holivudske zabave.
Wilder i Diamond su u ovoj fazi isporucivali manje poznate, i manje uspele ali izuzetno zanimljive filmove koji zapravo tek sada bivaju adekvatno rehabilitovani, podvlaceci Wilderovu rediteljsku raznovrsnost.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BRICK, courtesy of Big Daddy Ginger, i moram reći don't believe the hype!
Jako sam želeo da mi se dopadne ovaj film. Dopao mi se koncept, dopala mi se priča kada sam je čitao, međutim, ono što sam dobio je pseudo-noir potopljen u tešku sandensovštinu, film sa par inteligentnih rešenja, nezanimljivim junacima, slabom glumačkom podelom, nedoslednom stripovskom stilizacijom i potpuno lišen emocija, a suštinski i intrige, što je za noir nedopustivo.
Od ovako sandensizovanog filma se naravno nije ni mogao očekivati pravi noir ugođaj, i mislim da su kritike bile prilično misleading.
BRICK je nažalost nešto između studentskog pokušaja da se snimi MULHOLLAND DRIVE samo bez Lynchovog grotesknog finala i bez Lynchove hitchcockovske veštine u egzekuciji racionalnih situacija i američke KROJAČEVE TAJNE.
Šteta. Nekako mi se činilo da bi mi BRICK mogao biti omiljeni film.
* * / * * * *
I sta sad Dimitrije kome de verujem tebi il Milosu Tominu koji je napisao "najbolji film ove godine"?
Ipak obojici se dopao sto je preporuka :?:
Veruj Tominu, ja sam se povukao iz repertoarske kritike. On je ostao u tom paklu tako da mora da piše sa punom odgovornošću prema javnoj reči, ja više ne moram...
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam BRICK, courtesy of Big Daddy Ginger, i moram reći don't believe the hype!
začudo, povodom ovog filma se potpuno slažem s dimzelom (a odavno nisam!).
očekivao sam poprilično, ušao u BRICK maltene s predrasudom u njegovu korist, bili su mi više nego ok početni kadrovi, početak je obećavao... ali sa svakim minutom filma moje zalihe tolerancije su hlapile, i problemi filma su počeli da se ukazuju kao - problemi.
počev od glavnog junaka, koji je najveći arrogant prick koga sam ikada video u gl. ulozi. trudio sam se da ga zavolim, najzad (surprise!) meni u načelu ne smetaju junaci koji deluju donekle arogantno (vidi pod: NAŽIVO) - ali ovaj baja nosi šnjur! kakav drkadžija! što je najgore, nijednog trena nije ubedljiv u tome. izgleda kao cvikeraški wimp kome na velikom odmoru krupni momci otimaju užinu, a ovamo: 'uber-cool' one-lineri, zavodi disciplinu, deli šljage facama koje bi ga u stvarnom životu sravnile s asfaltom, pičke se otimaju oko njega i nabacuju kao da je second cumming of elvis, itd.
ta njegova riba, koju bi prvo da spase, a onda da vidi ko ju je sjebo - ubrzo shvatite da je fufica zaslužila (skoro) sve što je dobila, i da vas, već negde posle pola sata filma baš zabole za: a) protagonistu i b) misteriju smrti njegove tupave fufice koja je zaglavila u mega-lošem društvu.
i onda vam ostaje, kao jedini driving force ono: daj da vidimo koliko još hilariously funny mogu da budu sa tim kao-noir kao-cool kao-dosetkama... a one su totalno patetične, ne piju vodu ni u kom zamislivom konceptu ili stilizaciji...
uprkos svemu ovome ( i drugim stvarima koje me mrzi da nabrajam), moram priznati da mi je film donekle simpa jer vidim pravu posvećenost, i čak nadobudnu nadrkanost, nepatvorenu mladost iza svega toga... podsetio me na PI od aronofskog i na DONI DARKA po toj drčnosti da se bude cool, da se napravi kvazi-intelektualizacija i nabudživanje sadržaja koji je, ako samo malo zagrebeš, 'dubok' kao prosečni srednješkolski 'filozof'.
istina, PI i DARKO su imali odličnu muziku i malo jače formalne (tehničke) i glumačke kvalitete, a BRICK... BRICK obećava mnogo, ali isporučuje vrlo malo, u ovom pakovanju.
ipak, pratiću klinca da vidimo dal se malo opametio do idućeg filma ili je poverovao svim hvalospevima svom filmu umesto da se zamislio nad onom iz njujork tajmsa.
U sklopu Kunac/ Gingerovog revivala Billy Wilderovog opusa, neizmerno sam užiavo u njegovom potpuno zapostavljenom filmu KISS ME, STUPID koji je u svoje vreme smatran za šund, bio cenzurisan i postojao u evropskoj i američkoj verziji, što je za eminentne reditelje iz te epohe bilo ipak kuriozitet.
Baziran na italijanskoj pozorišnoj predstavi, KISS ME, STUPID je redak primer komedije u kojoj humor ne opada čitava 124 minuta, a čiji dramaturški koncept i erotičnost nisu nagriženi sa 42 godine koje su protekle od 1964. kada je film snimljen.
Ono što je međutim, najzanimljivije je ciničan attitude zbog koga je ovaj film verovatno i bio prokažen. Jedan od najvitalnijih aspekata filma je apsolutna i neizlečiva amoralnost muško ženskih odnosa među junacima. Trenutak kada Felicii Farr zasijaju oči kada nađe novac za one night stand koji je njen partner percipirao kao prostituciju je zaista neprocenjih.
Kim Novak je takođe apsolutno genijalna u ulozi airhead promukle trailer trash kurve.
Ono što bi u potencijalnom rimejku trebalo uraditi, a što je Wilderovo vreme bilo jedva izvodljivo i prekomplikovano, to je da obe junakinje igra ista glumica.
U svakom slučaju, odavno nisam dao ovu ocenu.
* * * * / * * * *
Juče sam u bioskopu pogledao i MIAMI VICE. Stojim iza gornjeg stava, ali mi je na velikom ekranu bio nešto koherentniji. Ipak, veličina zrna čak i na vrhunskom HDu koji je Mann koristio je velika. Pošto film od početka ima tu tehniku, to nije problem, deluje kao koncept, međutim, čini mi se da je ideja da će HD zameniti 35mm još uvek ipak zabluda.
HD je legitimno rešenje, a za Srbiju verovatno i jedino. Međutim, to je tehnika koja ima svoj identitet, i ona za sada nije zamena za 35.
Ne razumem hvaljenje ovog filma, u pitanju je tezak scenaristicki promasaj tek donekle ublazen solidnom rezijom. Man je imao materijala za jednu osrednju epizodu, a onda je nakalemio ljubavnu pricu koja potpuno lomi film na polovini i pretvara ga u nevidjenu dosadu... scena borbe na kraju je odlicna...da ne bese toga budili bi me na kraju.
Slažem se, scenario je kardinalan.
Quote from: "Ivan Bevc"Ne razumem hvaljenje ovog filma, u pitanju je tezak scenaristicki promasaj tek donekle ublazen solidnom rezijom. Man je imao materijala za jednu osrednju epizodu, a onda je nakalemio ljubavnu pricu koja potpuno lomi film na polovini i pretvara ga u nevidjenu dosadu... scena borbe na kraju je odlicna...da ne bese toga budili bi me na kraju.
Scenario je, u najmanju ruku, solidan. Ništa revolucionarno, ali svakako ne za kuđenje. Režija je briljantna. Konačni rezultat više nago zadovoljavajuć.
pomenuo sam da sam gledao SUTRA UJUTRO, evo verdicta... (http://dobanevinosti.blogspot.com/2006/09/nevinost-ujutro.html)
Inače, zabavan detalj je da MIAMI VICE u strukturi ima oblik klasične horor mišolovke, sa ponavljanjem uvodne situacije na kraju...
Pogledao sam SNAKES ON A PLANE.
Moram priznati da sam očekivao više čak i u domenu čistog exploitationa.
Ovaj film je zbunjen i rastresit na planu samog produkcionog koncepta, i onda se ta zbunjenost i nekoherentnost prenela i na pisanje i na režiju.
Kad je reč o samom konceptu, on se može posmatrati kao nešto što bi trebalo da bude tradicionalni New Line, dakle inteligentan exploitation sa dosta edgea. Poslednjih godina filmovi kao što su DOMINO Tony Scotta ili BUTTERFLY EFFECT su bili istinski reprezenti tog polaza.
Jedan od filmova koji su to reprezentovali je i FINAL DESTINATION 2, film koji je uneo istinsku svežinu u exploitation i u svom exploitation miljeu se nametnuo kao nešto potpuno novo i sveže a opet dovoljno prepoznatljivo.
Isti reditelj je produžio da se bavi tom estetikom za New Line u filmu CELLULAR koji je međutim svoju exploitation čistotu uprljao koketiranjem sa estetikom visokokonceptualizovanog trilera koji je u tom trenutku vladao Holivudom sa naslovima poput PHONE BOOTH, CELLULAR a potom i RED EYE i na tom nivou je pao, mada je bilo i još nekih nedostataka, no o tome sam detaljnije pisao ranije.
SNAKES ON A PLANE je New Line, da, ali danas je vreme kada se ovakva priča više ne može realizovati u kanonskom New Line ključu. Danas se ovakav film može realizovati jedino u nekom Amblin ključu, sa umećem nekog zaista izvrsnog reditelja kao što je Robert Zemeckis ili Joe Dante, ili bar John Landis.
Međutim, Ellis nije dovoljno maštovit u egzekuciji ove ideje kao Amblin momci koji su uspevali da uvuku dosta mračne i dinamične stvari u family milje. A s druge strane, naravno SNAKES ON A PLANE nije bio suštinski postavljen kao R-rated flick i kada su pod pritiskom Internet zajednice dosnimljeni R-delovi, a verujem da je do te inicijative i došlo kada je New Line shvatio da ima neupotrebljiv film sa PG-13 rejtingom, rezultat se nije popravio.
R-momenti prosto ne unapređuju film, daju mu sporadično malo humora ali su prikazani tek informativno, "bez razumevanja", bez razvijanja saspensa, samo na bazi relativno slabo ostvarenog iznenađenja.
Efekti zmija su jako slabi i uopšte nema te smrtonosne ljigavštine koja bi trebalo da nas uplaši i onespokoji.
Konačno, ceo film je režiran krajnje rutinski, bez one veštine koju je Ellis pokazivao. Od njegovih aduta u ovom filmu postoji samo efikasnost i to efikasnost koja se graniči sa otaljavanjem posla.
Kada se pogleda potencijal za realizaciju ovog koncepta danas, u Holivudu, vrlo je diskutabilno šta bi sa ovim materijalom i u tom ambijentu uradio i sam Ronny Yu. On bi negde veštije i vatrenije treitirao same zmije ali pitanje da li bi njegov suštinski bio išta bolji od ovoga.
Nažalost, sa SNAKES ON A PLANE sam se dosađivao što je za ovakav film nedopustivo.
* !/2 / * * * *
Odgledano... I kako je Cripp napisao> nije to to.
PG-13 se vidi na kilometar - ubacili su sise i krvoliptanje ali oni izgledaju kao sise nakalemljene na pile.
Po tonu, ZMIJE poDsećaju na FvJ, ali bez žestine...
:(
Pogledao L.A. TAKEDOWN, courtesy of Ginger.
Kao velikom fanu HEATa mi je bilo pravo uživanje da se suočim sa maltene duplo kraćom i znatno sažetijom verzijom Mannovog masterpisa.
Vrlo je zanimljiv taj Mannov slučaj da se tri puta u karijeri bavio rimejkovima ili bio rimejkovan, od MANHUNTERa do ovoga i MIAMI VICE. Možda je njegov ogromni hipness u nekom trenutku na kraju bio razlog efemernosti dela?
L.A. TAKEDOWN je nastao u produkcionim i mentalinim kapacitetima policijskog filma osamdesetih, na razmeđi između televizije i bioskopa, i već je u ovoj potentnoj eri, koju obeležavaju zaista izuzetni pandurski filmovi, Mann pokazao neke svoje intencije koje će kasnije dalje razviti u HEAT i u MIAMI VICE filmu.
Mann je u L.A. TAKEDOWN načeo jednu suštinski melvilovsku poetiku koju je u konkretnom slučaju spakovao u devedesetominutni TV format i jasno mi je zašto je osetio potrebu da je kasnije potpuno razvije, uvodeći ravni koje je holivudski film tek u devedesetim mogao da dobija, a o čemu svedoče dva Warnenrova klasika HEAT i L.A. CONFIDENTIAL. L.A. TAKEDOWN prosto ne uspeva da do kraja prouči sve motivacije i psihološke nijanse između Mannovih hardcharging junaka i njihove evidentne potencijale denfuje relativno flah egzekucijom, koja je naravno iz osamdesetih, i naravno da je zato masna.
Iako ROBBERY HOMICIDE DIVISION i sam MIAMI VICE pokazuju suprotno, u suštini Mann nije preteča realističnijih policijskih serija, pošto on snažno polazi u pravcu stilizacije kada je policijski milje u pitanju.
Štaviše, Mann će izuzev HEATa biti upamćen kao reditelj koji je jako često grešio u svojim mešavinama stilizacije i realizma. Stilizacija u policijskom filmu često vodi u banalnost, i od nje Mann često, a verovatno najviše u MIAMI VICE nije uspeo da pobegne.
Takva greška bi se mogla konstatovati i u L.A. TAKEDOWN koji ima problem kipuće realističke psihološke produbljenosti unutar eighties cop flicka sa stilizovanim kapacitetima.
Možda je najpribližniji slučaj L.A. TAKEDOWNu James B. harrisov COP po Ellroyevom romanu BLOOD ON THE MOON.
Štaviše, voleo bih da vidim Manna kako se dohvata u koštac sa Ellroyem. OK, ne mogu da kažem da bih bio spokojan, naravno da ne, ali bih mu sigurno prepustio SUICIDE HILL a u krajnjoj liniji dao bih mu i nešto iz Kvarteta ako bi se pokazao.
L.A. TAKEDOWN me je u svakom slučaju malo izbacio iz garda i moja sadašnja recepcija tog filma je zaista opterećena nizom referenci, utisaka, i pomišljanja na druge filmove.
U svakom slučaju, maltinovski rečeno - Iznad Proseka
Inače, pre nekog vremena sam razgovarao sa jednim našim DPjem koji je na privremenom radu u Holivudu i on poznaje Mannovog sadašnjeg DP favorita Dion Beebea i kaže da Mann sada nema strpljenja na setu i da ga jako zanima efikasnost u radu. da li je to razlog njegovog nekritičkog prihvatanja novih tehnologija?
Potera za Srećkom se konačno završila, Big Daddy Kunac je locirao i na svoj hard privoleo Lucky McKeejev WOODS.
Ja ne spadam među prevelike fanove njegovog ključnog filma MAY, dok mi se SICK GIRL relativno dopala. WOODS predstavlja pomak za McKeeja, pre svega na planu rediteljske veštine. On definitivno poseduje umeće da tehnološki savlada ozbiljan repertoarski film, i da napravi upotrebljivu rekonstrukciju epohe sa uverljivim i koherentnim likovima. Neke od tih moći je pokazao i u MAY i u SICK GIRL, ali sada su evidentne.
WOODS je odlično realizovan film, kome nažalost nedostaju zanimljiviji koncept i priča. Film konstantno obećava a ne isporučuje, neosmišljen je, a opet zanimljiv i intrigantan, i mogu reći da su mi 87 minuta ovog filma proteklli brzo ali posle njega nisam bio zadovoljan.
Najveći kvaliteti filma su atmosfera i realizacija. Međutim, za razliku od drugih žanrovskih gurua koji vlastitim fetišizmom uspevaju da nadoknade nedostatak ideja i kvaliteta u scenarističkoj postavcu, Lucky upada u neuobičajenu klopku da upravo impozantna efikasnost u pripovedanju čini film bledim i praznim.
Iako je WOODS prepun McKeejevih fetiša, i tu nema dilema, sa sve referencom na SUSPIRIU i još ponešto, ti fetiši nisu eksplicirani, već su upregnuti u priču koje zapravo nema, to jest ima je, ali danas, baš zbog svih filmova na koje referiše, mora biti unapređena i uzdignuta na još viši, maštovitiji i radikalniji nivo.
Na tom polju, WOODS ne postaje važan film. Ali, svakako može pridobiti srtrpljive holivudofile poput mene, koji uvek sumnjaju u Sundance.
* * 1/2 / * * * *
Večeras sam se malo podsetio CLASS OF '84 Mark L. Lestera i moram priznati da sam na neki čudan način uživao u filmu iako ga je vreme jako pregazilo i delovao mi je impresivnije kad sam ga gledao kao klinac.
Ono što je najzanimljivije od svega u ovom filmu je neverovatan tretman melodrame u generic exploitation okruženju. Dok je Quentin Tarantino u KILL BILL, naročito u VOL. 2 pokušao da uradi vrhunsku melodramu u exploitation univerzumu, ali ipak post festum, Lester svoju melodramu u exploitation miljeu radi na licu mesta, u sred pravog, tada savremenog exploitation filma. Međutim, pošto je exploitation svet stilizovan, i plošan, i nedeovoljno prdubljen autentičnim exploitation mesom, onda naravno ni emocije koje generiše takva melodrama nisu prave.
Ipak, CLASS OF '84 uspeva da uhvati pre svega autorski zeitgeist i da nekako pruži još jedan uvid u te čudnovate, atraktivne a nedosledne stilizacije iz osamdesetih.
* * / * * * *
Ah, to sam gledao u bioskopu 20. oktobar. Bilo je pitanje da li gledati to ili Halo taxi u Kozari, ali prelomio sam pametno.
Quote from: "Ivan Bevc"Ah, to sam gledao u bioskopu 20. oktobar. Bilo je pitanje da li gledati to ili Halo taxi u Kozari, ali prelomio sam pametno.
Pa nije ni HALO TAXI za bacanje... :D Moja omiljena scena je kad Svetlanu Bojković ofarbaju pošto Arapi (koji očigledno nikada nisu čuli za hidrogen, blanš...) za plavuše daju duplu cenu. A tek ona kad Bata provali da ga je Ceca varala po pocepanoj hulahop-čarapi koja menja nogu! Genijalno! Šteta što se takvi filmovi više ne snimaju.
Danas sam pogledao MONSTER HOUSE Gil Kenana i mogu reći da je to jedan od najboljih filmova koje sam u životu gledao. Naravno, malo sam mator da mi taj film ulazi u neke top-10 liste ili tako nešto pošto sam već formiran,ali verujem da bi mi bio najvažniji film u životu da sam ga nešto ranije gledao.
Reč je o filmu koji apsolutno nema nedostatke što se retko sreće, a najavljuje tehnologiju koja je zaista izvanredna i što je najvažnje, sada je sigurno još uznapredovala pošto je ovaj film sniman pre dve godine. Verovatno će filmovi za dve godine biti još impresivniji.
MONSTER HOUSE je u svojoj dubokoj suštini buddy film o dva klinca koji shvataju da je kuća sablasnog komšije zapravo čudovište koje jede predmete koji joj se približe a bogami i ljude.
Priča se na određeni način nadovezuje na zemeckisovu epizodu AMAZING STORIES međutim podiže na još viši nivo.
Naime, Kenan je stvorio animirani svet koji ima psihološku produbljenost, a vrlo često i cinizam igranog filma, a istovremeno je snimio animirano ostvarenje u kome zaista ima stvari koje se danas ne mogu na takav način realizovati u igranom filmu.
U ovoj simbiozi, psihološke ozbiljnosti i dizajnerske i tehničke virtuoznosti krije se sve ono što volimo u Holivudu i što su nam svojevremeno isporučivali autori poput Zemeckisa.
Naravno, posle ovog filma jedva čekam Zemeckisov BEOWULF, a jedva sam ga čekao i ranije. Međutim, ovakav povratak u Amblin ne bih očekivao ni od najboljih.
MONSTER HOUSE zaista može biti film koji menja živote.
* * * * / * * * *
Pogledao sam HELLBENT, courtesy of Ginger.
Film vredi videti kao informaciju. Najbliža definicija bi bila, kako bi CRUISING izgledao da ga je pisao Kevin Williamson, koji je BTW za gej tematiku i najmerodavniji pošto je jedan od najbučnijih među deklarisanim homosekusalcima. Pošto nas je Williamson izneverio, stiže slasher varijacija CRUISINGa iz indie miljea, nažalost bez naročitog kvaliteta na nivou zamisli i egzekucije.
Ovaj film će ostati kao fusnota.
*1/2 / * * * *
Kao veliki ljubitelj Universalove repertoarske politike, odlučio sam da napravim double-bill njihovih teen-flickova iz osamdesetih.
Oba se na svoj način smatraju promašajima i marginalnim ostvarenjima umešanih ljudi a oba su imala znatno veći potencijal no što se inače ulaže u teen filmove.
Prvi je PRIVATE SCHOOL Noela Blacka sa Matthew Modineom i Phoebe cates (jednim od najslađih eighties slatkiša, zar ne?), kojin je inače napisao scenarista koji je radio i PRIVATE LESSONS Alan Myersona, priličan promašaj sa izvanrednim konceptom i Sylviom Kristel u glavnoj ulozi. PRIVATE SCHOOL takođe ima zanimljiv koncept i nešto veštiju režiju, Black je za razliku od TV hacka Myersona ipak radio zanimljiv noir PRETTY POISON, ali u scenarističkoj egzekuciji tog koncepta ne odmiče daleko.
Koncept o dve škole, dečačkoj i devojačkoj i njihovim tajnim noćnim susretima je iskorišćen za teen sex komeidju u kojoj se u svakoj prilici traži razlog da se devojke obnaže i da se stvori nekakva sexy gross situacija.
Međutim, izuzev objektivno zgodnih devojaka, humor uglavnom nije uspešan a odnosi među likovima (iako u suštini postoji razvijen zaplet) su potpuno ispušteni. To ne bi bio problem da glavnog momka ne igra matthew Modine koji nije komičar i kome je uvak potrebno da ima barem tri bazična glumačka polaza, po Stanislavskom. On je u ovom filmu potpuno izgubljen.
Phoebe Cates je s druge strane sama po sebi film, međutim i njen lik je pasiviziran tako da zapravo antipatični sidekickovi (koji su postavljeni tako da budu antipatični i da budu kontrapunkt "slatkim" glavnim junacima) nose film a to nije dobro.
Međutim, Phoebe je dovoljna da se bezbolno vidi 97 minuta ovog filma koji bi BTW bio znatno bolji da traje 80.
* * / * * * *
Drugi film na double-billu je jedan od retkih koje je producirao Spielberg a sa kog je posle skinuo svoje ime.
Reč je o debitantskom filmu jednog od najvećih talenata i autentičnih bad boyeva novijeg američkog filma Phila Joanoua koji je snimio odmah čim je završio filmsku školu.
Joanou će kasnije snimiti neke poznatije filmove, i nikada neće dostići potencijal koji je svojevremeno pokazivao, a sada je pomalo i tužno što se u biznis vraća sa Disneyevom sportskom dramom GRIDIRON GANG i pokajničkim intervjuima o tome kako sada više ne brani svoje vizije tako grčevito. Tužna reinkarnacija ozbiljnog tipa.
Uz FINAL ANALYSIS, THREE O'CLOCK HIGH je ponajbolji Joanouv film, dinamično režirana teen komedija koja po stilskim zahvatima može stati uz rame sa najboljim Amblinom.
Jedan od scenarista ovog zanimljivo napisanog filma je i Richard Christian Matheson što ga čini još interesantnijim ljubiteljima žanra.
Film nije bez nedostataka, naročito na planu glumačke podele, međutim, ipak spada među vrhunske primerke svog žanra i spada u red najređih teen komedija kojima su reditelji prišli sa punom ambicijom i bez potcenjivanja.
* * * 1/2 / * * * *
Danima sam se spremao da pogledam SHEITAN Kima Chapirona i stalno su se gomilale prepreke pred tom ambicijom.
Konačno sam ga pogledao, courtesy or Ginger, i mogu reći da mi je film izuzetno prijao.
Film pripada školi koju je kultivisao Vincent Cassel kao producent i impresario, dakle sa snažnim ehom Gaspara Noea i Jana Kounena. Iako SHEITAN stalno rizikuje da se izjalovi i pretvori u čist hipsteraj, i ostane samo kao eksces, u filmu postoji dovoljna količina autentične, nepatvorene, perverzije da ga učini zaista vrednim delom.
SHEITAN bi se mogao definisati kao košmarna ljubavna priča sa par ripper sekvenci koje će ga zauvek svrstavati u horor.
Po ko zna koji put imamo slučaj dekadentne omladine koja namamljena prelepom devojkom odlazi na opasno mesto, ovog puta u kuću čijom okolinom vladaju inbred gimpovi.
Međutim, u ovoj interpretaciji te priče, imamo jasno definisane svesne izbore koji ih dovode do te pozicije i niz zabluda, strasti i egoizama koji ih vuku ka tragičnom kraju.
Da nije Chapironovog cinizma usled koga najviše nastrada onaj koji je bio najskeptičniji prema celoj akciji, ovaj film bi se mogao protumačiti kao meta-horor u kome junaci zaista ekstremno izazivaju sudbinu, dovodeći strpljenje inbred seljaka (koji su je li predodređebni da budu monstrumi) do krajnjih granica.
S druge strane, taj zaista sjajno dočaran provincijski duh, sveprisutan u hemiji inbred seljaka, daje im neku dozu respektabilnosti koja se tek u krajnjim fazama terora pretvara u poznat horor sadržaj.
Snažna izopačena seksualna tenzija dominira filmom i gotovo se može opipati. No, takvba tenzija i dolikuje mladom reditelju punom hormona kakav je Chapiron.
Vincent Cassel u ovom filmo dosta podseća na Lazara Ristovskog, i tretira SHEITAN kao što laza tretira svoje vehicle filmove, igla nekoliko ultrabizarnih likova i ne libi se preterivanja. Međutim, unutar Chapironove vizije to funkcioniše.
Konačno, zanimljiv je i ideološki potencijal filma, taj rasni melting pot koji među inbred seljacima nailazi na neko benevolentno nerazumevanje, a sa kojim poput svog preteče Kounena, Chapiron (i sam emigrantskog porekla) sjajno barata. Otvaranje u arapskom klubu kao urbana lokacija nagoveštava urbani pakao iz koga gradska ekipa beži među incestuozne seljake.
Gledajući erotizovan ples mladih na početku, uz arapsku muziku, zanimljivo je istražiti kakav odnos imaju Francuzi prema onome što donose njihovi doseljenici iz MAGREBa.
Da li je reč o guilty pleasure poštovanju koje Srbi imaju prema ciganskoj muzici ili nešto drugo?
* * * 1/2 / * * * *
počinjem da uviđam pattern: dimzelu ne treba verovati kad hvali filmove koji imaju reč ŠEJTAN u naslovu!
ovaj francuski je toliko nesnosno loš i jedva-gledljiv da onaj drugi, naš, prema njemu deluje kao da je polovina svih pohvala upućenih mu zaista adekvatna.
gledao sam ga (courtesy of plissken), blago zabavljen prvom polovinom, u kojoj se činilo da nešto možda i ispadne iz te konkokcije ludila i perverzije, ali film vrlo brzo protraći to malo svojih obećanja i pretvori se u smaračku orgiju besmisla, dosade, klišea i haosa u najgorem smislu reči.
sem simpa preglumljavanja v. kasela, koga inače veoma poštujem šta god da glumi, pa bio to i laza ristovski, sve ostalo je daleko, daleko ispod standarda ili preporuke bilo kome koga duboko ne mrzim.
ocena: * / *****
Ghoulov pogled je potpuno legitiman, jasno mi je da je mogao da stekne takav utisak, flaša je polupuna ili poluprazna.
Iskoristio sam reprizu remek-dela Žike Mitrovića НОЖ da se malo podsetim ovog velikog filma i da ga privolim na kasetu.
Svaki put kada gledam ovaj film, otkrijem nešto novo i još se snažnije ubedim u ogroman značaj ovog pojedinačnog ostvarenja za našu kinematografiju.
NOŽ je u postavci klasičan whodunit. Izašao je 1967. godine, i zanimljivo je da izuzev whodunit elementa nema nikakvih drugih žanrovskih zahvata a nešto suspense scena na samom licu mesta u tri-četiri navrata apsolutno spadaju u asortiman whodunita.
Mitrović ne pokušava da iskorači van tog koncepta, ali ga na neke druge načine prilagođava sebi i Srbiji.
Pre svega, iako je film čist whodunit, sa blagom stilizacijom, pre svega izraženom u likovima policajaca i vrlo čistog urbanog miljea, Mitrović u najboljoj tradiciji žanra koristi ubistvo kao primer pucanja jednog socijalnog čira iz koga se izlivaju brojne frustracije društva.
U prikazu tih stvari, Mitrović je jako hrabar i subverzivan. Hrabrost se vidi u rešenju sa home moviejem u kome imamo razvratne žurke popularnog pevača, na kojima se vidi promiskuitet, pa čak i striptiz koji izvode pratilje rukovodilaca. Ovaj Mitrovićev home movie u kontekstu 1967. spada u red edgy rešenja na svetskom nivou.
Subverzija je evidentna na nivou vrlo provokativnog detalja kada direktor diskografske kuće odlazi na razgovor kod inspektora i kaže im da je čuo kako su oni otkrili mračnu stranu nekada besprekorne zvezde. Oni ga upitaju otkud on zna za to, a direktor im kaže sda je nekada radio za policiju, da ima i dalje svoje kontakte tamo gore. Kada ga inspektori optuže da je on sve vreme znao za pevačevo ponašanje a da je u koječemu i sam učestvovao, direktor kaže da je on o svemu obaveštavao one gore ali da je društvo iz nekog razlog imalo interes da pevaču to oprosti, ali da će sada možda morati i da se distancira.
U ovoj razmeni, Mitrović vrlo hrabro prikazuje jasnu spregu Službe državne bezbednosti sa srpskim show businessom, prikazuje svet u kome se ljudi šalju iz policije u druge sfere sistema kako bi potkazivali, i kako Služba za svoje interese rado toleriše nemoral.
NOŽ je vešto scenaristički postavljen. Mitrović postavlja seriju osumnjičenih, a susopense gradi time što inspektori jako puno energije troše na osumnjičene koji imaju eksplicitan motiv i neobično se ponašaju, ali je publici jasno da oni nisu ubice. Sam ubica je logično postavljen, ne može se reći da se baš lako pogodi ko je, ali će lutanja inspektora biti dovoljan generator suspensa i za one koji odmah provale.
Zanimljiv je efektan spoj inspektorske oštroumnosti i forenzičara koji često bivaju zanemareni u whodunitu. U ovom konkretnom slučaju oni imaju značajan uticaj na rasplet slučaja.
Ono što je najvažnije u filmu NOŽ a što naši autori posle Mitrovića retko postižu jeste da je Beograd sa jednim ovakvim krimi-zapletom deluje uverljivo. Nažalost, Beograd 1967. je jedno građanski emancipovano mesto za život za razliku od današnjeg i postoje neke institucije poput policije i zakona koje imaju veći autoritet nego danas, pa sama ta izvesnost funkcionisanja sistema daje žanru određenu uverljivost.
Mitrovićeva egzekucija teksta je energična. NOŽ je policijski procedural, nije akcioni film, ali Mitrović mu daje odličan tempo i rado oslobađa kameru kada to situacija zahteva.
U svakom slučaju, NOŽ spada među retka remek-dela našeg filma. Ukoliko ga neko ima u nekom digitalnom obliku, rado bih se dokopao kopije.
* * * * / * * * *
Prilikom večerašnjeg podsećanja na PRETTY IN PINK Howarda Deutcha, shvatio sam da je reč o jednoj od najperverznijih konstatacija kapitalističke pozadine muško-ženskih odnosa u savremenom svetu.
Čak se, zbog mračne dijagnoze koju čitamo iz filma, ne bi mogao nazvati ni apologijom tih odnosa.
Situacija u kojoj siromašna junakinja gubi predrasude prema bogatašima, zaljubivši se u polu-katatoničnog i ultranezanimljivog bogatog vršnjaka; da bi to slomilo srce njenog najboljeg druga koji je ružan i siromašan, ali ima duha i voli je već godinama; pa onda bogataš njoj slomi srce pošto ga njegovo društvo odbacuje i on mora da je ostavi; ali je njen drug tolika ljudska beda i toliko je zaljubljen da je ipak opet prihvati; ali pošto se bogataš predomislio i shvatio da je ljubav ipak važnija, sam njen drug shvata da je ipak bolje da ona bude sa bogatašem i naredi joj da mu oprosti; a ona se pak spoji sa bogatašem tako što ga sustigne na parkingu kod njegovog BMWa; a drug biva nagrađen pozivom neke lepe devojke koja je naravno neka vrsta imaginarnog bića jer je do tada u filmu nismo zapazili i nije razvijen karakter utemeljen u realnosti; najpre svedoči o nametnotosti konzumerističke paradigme koja je toliko jaka da je ušla u hromozome ljudi, i da su oni spremni da se žrtvuju kako bi je njihova okolina ispunjavala. Junak zvani drug je dakle spreman da žrtvuje svoju ljubav kako bi bio siguran da će ona koju voli, dobiti ono što treba da dobije, a što on, tobože ne može da joj pruži.
Najperverzniji segment je svakako što i bogataši kako bi došli do ženki nominalno koriste tradicionalni sirotinjski metod ljubavi, i ljubav se onda koristi kao krinka jednog maltene feudalnog odnosa koji imamo u ovom filmu.
Nagrada za tu žrtvu koju je podneo Drug je devojka iz drugog seta reklama, okrenutih ružnima i siromašnima, samo što je naravno taj proizvod bofl i verovatno je nepostojan čim ga valjaju ružnima i siromašnima.
U svakom slučaju PRETTY IN PINK je zanimljiv primer patologije koga se valja podsetiti.
Nije dobar znak kada se o filmu kaže sledeće: voleo bih da sačekam THE BLACK DAHLIU u bioskopu pošto sam je danas pogledao na bioskopskoj kopiji, koja se solidno videla ali nije baš najspektakularnije čula, courtesy of Kunac.
Neke od najboljih filmova koje sam gledao sam po prvi put video i na gorim kopijama od ove, i ne bi se reklo da se kvalitet na vidi i na lošoj kopiji.
Međutim, ipak hajde praviću se malo pošto nam je dragi Brian nažalost isporučio tkanje Hallmark kvalitete u najvećem delu filma.
Kad je reč o odnosu roman-film, uopšte ne bih ulazio u celu zavrzlamu zvanu upoređivanje scenarija i romana, mislim da je to jalovo i da u krajnjoj liniji, to ne vodi nikuda. Scenario je pristojan i mogao je biti još bolji a mogao je biti i gori. U svakom slučaju, scenario ovakvog dometa je mogao biti solidno polazište za De Palminu ekranizaciju Ellroya.
Ono što je osnovni problem scenarija je da ne nudi dovoljan broj dramskih situacija i sukoba u kojima bi se razvijali likovi, niti se baš tačno vidi kako to junaci postaju opsednuti slučajem. Ipak, to je nešto što De Palma ume da reši, kod njega ionako obično najmanje govore reči, mada su situacije dosta bitne, a u ovom tekstu ih nema baš previše.
U scenariju, ovom koji smo videli u filmu je postojao niz penala u kojima bi De Palma svojom veštinom i karakterističnim džeziranjem na bazi situacije unapredio priču i učinio da se za nju vežemo. Nažalost, te penale De Palma uglavnom nije iskoristio.
Pre svega, film u rediteljskom smislu pati od jedne pogrešne odluke da se osloni na tradiciju klasičnog noira i detektivskog filma, i da pokuša da simulira neke od arhaičnih principa inscenacije. Dramske scene su uglavnom rešene dvoplanima, nekim ne naročito atraktivnim pokretima kamere, vrlo distancirano, većina kontraplanova je narezana preko ramena, nema puno subjekticnih planova i film deluje vrlo distancirano uprkos tome što film ima voice-over i vrlo jasno postavljenu ličnu vizuru junaka.
Štaviše, taj stilski omaž gotovo da deluje kao neka greška, kao nedostatak pozicija kamere sa kojim je De Palma ušao u montažu (a što znajući Avija Lernera može vrlo lako biti slučaj) i takva krajnje statična postavka dramskih scena, a one čine veći deo filma, potpuno ubija ritam filma jer nema montažnih rešenja kojima se mogu uspostaviti neki akcenti i intervali.
S druge strane, klasični noir je drugačije glumljen i tu su sami glumci u kadru stvarali ritam scene, dok De Palmini glumci igraju neki blago stilizovani realizam, kao da je ovo najraskošnija holivudska produkcija u kojoj će sve biti snimljeno iz svih uglova.
Ono što je svakako najtužnije o svega je da se u spoju Ellroya i De Palme moglo dobiti pravo remek-delo gde bi istorijska produbljenost literarnog predloška u polazu nudila mogućnost za depalmijansku žanrovsku srčanost i oštrinu, i perverziju.
Ellroyeve priče su na neki način pseudo-realističko razvijanje raznih izopačenih opsesija koje bi po definiciji morale da budu na vrhu De Palminih prioriteta.
Međutim, u ovom filmu to nismo dobili. Ne samo da LA CONFIDENTIAL ostaje najcelovitija ekranizacija Ellroya već se po atmosferi i COP i DARK BLUE i BROWN'S REQUIEM, pa čak i pilot za LA CONFIDENTIAL seriju nameću kao uspeliji primerci.
Možda bih najradije ovaj film poredio sa Scorseseovim AVIATORom gde je on uzeo biografiju jednog kontroverznog čoveka, i prikazao je kao apologiju, i tu je na nivou izbora teme pao film. Međutim, AVIATOR je imao više energije i više hemije među likovima, i veće prisustvo reditelja na setu. THE BLACK DAHLIA je otaljan komad koji ne pali čak ni na nivou senzacije.
Naravno, kakav bih ja De Palma geek bio da nisam sebi uspeo da objasnim kako je bog snimio ovakvo sranje.
Čini mi se da je De Palma u ovom filmu hteo da uradi svoju repliku klasičnog noira ali da verovatno zbog budžeta nije mogao da ga radi crno belo, kako valja, nego je film u boji, pa otud disbalans između namere i rezultata. Ovo je najbolje što sam za sada uspeo da se slažem.
Najtužnije od svega je to što ovaj film nema mnogo De Palme u sebi i loš je najpre zbog toga.
Ja sam kao veliki De Palmin fan spreman da uživam u njegovom minornom filmu, poput SNAKE EYES, onda kada primetim da se tu dešava nešto što proističe iz De Palming stilskog arsenala.
Ali u ovom konkretnom slučaju De Palma je snimio slab film Rona Howarda a ne slab film Briana De Palme i to je problem.
Pogledao sam CRANK, courtesy of Ginger, i za ovaj film već mogu reći da je opak i da sam baš uživao.
Ne bih mogao da se baš zakunem u reditelje neveldine i taylora da će nas konzistentno radovati ovakvim B-klasicima, ali možda i hoće ukoliko ne postanu pretenciozni, ili zbunjeni, kao Sam Raimi ili David R. Ellis.
CRANK je mešavina old school i nu school akcijaša.
Od old schoola preuzima gangsterski, u suštini eighties milje, michaelmannovske etno provinijencije, i joelsilverovski akcioni amoral, a od nu schoola preuzima high concept polazište poput filmova COLLATERAL, PHONE BOOTH, CELLULAR ili RED EYE.
U dva od ova četiri igra Jason Statham, koji se nameće kao jedna od najzanimljivijih savremenih akcionih zvezda. Smatram da je Jason Statham uspeo da postigne ono što je Lewis Collins trebalo da uradi početkom osamdesetih (iako Collins ima ipak nešto jači glumački opseg) a to je da bude pravi grubi britanski akcioni heroj sa internacionalnim appealom.
Međutim, za razliku od Stathama, Collins nije imao tako inventivne projekte, niti je ruku na srce dobio priliku da igra u nekom filmu koji je opšte prihvaćen kao dobar, kao što je Statham imao kod Guy Ritchiea.
U svakom slučaju, premisa CRANKa je kao D.O.A. - tip shvata da umire, otrovan je i sledeći period planira da provede tražeć protivotrov i čoveka koji ga je otrovao.
Da li treba reći da je film apsolutno bestidan u eksploataciji ove odlične premise? Pa, hm, treba, jer u današnjem impotentnom Holivudu nedostaje bestidništvo koje film sadrži.
U vreme kada je jako teško doći do dobrog popcorn filma, što CRANK jeste, onda ovakav instant B-klaik zaslužuje i više pohvala nego pšto mu estetskim dometima sleduje.
* * * / * * * *
Rerunovi na Pinku su poslužili kao podsetnik na još jedan klasik Žike Mitrovića - UBISTVO NA SVIREP I PODMUKAO NAČIN I IZ NISKIH POBUDA, krimić iz 1970. u kome Mitrović nastavlja svoju estetiku srpskog krimića.
Anatomija ovog filma je potpuno drugačija od NOŽA i moglo bi se reći da je reč o nešto slabijem filmu od ovog spotless remek-dela, međutim ipak ovaj film nije ništa manje zanimljiv.
Pre svega, ovi filmovi se anatomski razlikuju po tome što je NOŽ crno-beli a UBISTVO NA SVIREP I PODMUKAO NAČIN I IZ NISKIH POBUDA u boji, što naravno potpuno menja pristup filmu i ubacuje ga neposredno u arenu sa savremenim filmovima tog tipa, za razliku od blage arhaiziranosti fakture u NOŽU.
U tom kontekstu, a imajući u vidu raspadnute kopije sa kojiih se naši filmovi telekiniraju i puštaju, reč je o filmu koji jako malo zaostaje za tadašnjim kinematografskim tokovima. UBISTVO... jeste nešto iza tadašnjeg Holivuda, ali je sasvim u ravni francuskog policijskog filma.
U formalnom smislu, ponovo je reč o zanimljivom scenariju u kome se kombinuju prospektivni i retrospektivni pristupi pripovedanju s tim što pored direktnih svedočenja koja se aktiviraju kao fleš-bekovi postoje i vrlo uspeli i sugestivni fleš-bekovi proistekli iz gestova i situacija koji spajaju dve radnje kao deja vu.
Milje u kome se film dešava je takođe zanimljiv. Žika odustaje od policajaca kao glavnih protagonista i u centar pažnje smešta novinara koji paralelno sa policijom istražuje ubistvo poznatog beogradskog ginekologa (čemu će se kao temi kasnije vratiti Miki Stamenković, Žikin redovni pomoćnik režije, u NEKOJ DRUGOJ ŽENI). Film se, takođe, ne bavi toliko samom whodunit misterijom, koliko koristi kriminalističku priču da bi se preorijentisao na liniju francuskog političkog filma u kome se matrice žanrovskog filma, poput melodrame ili krimića koriste kao podsticaj za polemičku dramu.
Slično je i u UBISTVU... gde se priča o ubistvu amoralnog i razvratnog, i najverovatnije biseksualnog ginekologa (vrlo zanimljiv prikaz gej miljea, vrlo homomaskulin što je redak pristup) koristi kao ulaz u svet kontrolisanih medija, trome policije, sudstva svedenog na nivo cirkusa, ilegalnih abortusa, podzemnog kockanja, samačkog života i svingeraja, kao i prvih oportunih pokušaja kapitalističke organizacije.
Recimo, jedan od motiva je unovčavanje polise za životno osiguranje, što sugeriše o uređenosti društva. Danas je takav motiv u našem filmu gotovo nezamisliv.
Zanimljivo je koliko Žika Mitrović, oduvek etiketiran kao režimski reditelj, zapravo vrlo zdravo kritikuje titoističke institucije i to na najzdraviji način, iz drugog plana, kroz žanrovski film.
Eh, da, Kunče, ovo je film o kome smo pričali onog dana kada si evocirao uspomene na domaći krimić iz detinjstva... :D
Užasno zanimljiv detalj u filmu je gomila celebrity cameos, i podvlačenja novotalasovskog filma i BITEFastog pozorišta u drugom planu filma...
Pogledao sam SLC PUNK!
Pre nekoliko meseci Fipa je preporučio ovaj film James Merendina. U tom periodu negde sam ga nabavio na DVDu ali mi je iz nekog razloga stalno izmicao i tek sam ga sada pogledao.
Iako je reč filmu koji poštuje formu koju ja ne volim i u okvirima te forme nije naročito kreativan, a to je ich-forma, sa sve obraćanjem glavnog junaka kameri, voiceoverima, skokovima u vremenu, neopsivo dugim i prilično nevažnim digresijama, i iako unutar toga ne nudi ništa novo i sveže, u sebi sadrži neku energiju i zebnju koje zaista uspeva da zarobi i da obogati već istrošen oblik.
Tome doprinosi i izuzetna uloga Matthew Lillarda koja po ko zna koji put pokazuje talenat koji je potreban da bi se došlo do major filma, a što neki major glumci nikada ne dobiju priliku da pokažu. Kada vidiš kako glumi debil iz SCREAM ili SCOOBY DOO, pomisliš šta li sve ume Ashton Kutcher.
U svakom slučaju, SLC PUNK! je zabavan film, naročito može biti prijatan one koje zanimaju epoha & tema.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam sinoć u bioskopu TOKYO DRIFT, treći deo franšize FAST AND THE FURIOUS.
Režirao ga je Justin Lin, mladi američki reditelj azijskog porekla koji je posle dionamičnog debija otišao u Holivud i snimio da osrednja mejdžor filma, a koji bi u doglednoj budućnosti trebalo da režira rimejk OLD BOYa.
TOKYO DRIFT u sebi nema puno grešaka i verovatno je najbolji film u franšizi, ali, nažalot, ne nosi ni puno aduta i mogu reći da nije ni blizu sinefetišizma koji bi morao da vrca iz onoga što je TOKYO DRIFT trebalo da bude, a to je metamfetaminska klinačka verzija BLACK RAINa.
Upravo zbog nedostatka grešaka i ziheraškog pristuap, postajem sve sumnjičaviji prema Linu pošto ne vidim naročitu autorsku perspektivu u čoveku koji ovako impotentnmo realizuje sequel, dakle nešto što ima osiguran uspeh na blagajnama i što mu može biti dobar showcase.
Autori poput Camerona, Harlina ili Greengrassa su postali autori zahvaljujući sequelima i smatram da su ti filmovi uvek odlična odskočna daska ako se pametno iskoriste.
Lin je svoju odskočnu dasku iskoristio kako bi održao nivo jalove franšize ali sebe nije uspeo da nametne.
* * / * * * *
Sa čitavih godinu dana zakašnjenja pogledah CALVAIRE courtesy of Ghoul i mogu reći da mi je znatno slabiji od SHEITANa.
Iako CALVAIRE ima jasniju i solidniju priču, u sebi sadrži manje dinamike, i manje perverzije od Chapironovog prvenca. Još kada film zaluta u neku potpuno nepotrebnu lynchovštinu tokom klavirskog interludija u krčmi, onda se SHEITAN nameće i kao stilski čisto ostvarenje u poređenju s ovim.
Jako je zanimljiv taj talas filmova koji konstituiše francusku unutrašnjost kao evropsko poprište teksaškog masakra, i CALVAIRE je važan kao belgijski dodatak tom talasu i jedan od preteča.
* * / * * * *
Pogledao sam SLITHER Jamesa Gunna, courtesy of Kunac.
Iako su poređenja sa NIGHT OF THE CREEPS neumitna, ja bih izbegao tu obaveznu figuru pošto je CREEPS produkt jedne superiornije decenije i na emocionalnom planu stvarima prilazi na potpuno drugi način.
Pre svega, SLITHER je ostvarenje koje se izdvaja od PG-13 bledila savremenog holivudskog horora. Za razliku od Dekkerovog filma koji je nastao u jednoj punokrvnoj deceniji, SLITHER je neka vrsta podviga, naročito ako imamo u vidu da je film bio Universalov release.
S druge strane, CREEPS je vrlo emotivan film, dok je SLITHER ciničan, možda baš zato da bi svoju brutalnost relativizovao i učinio podnošljivom sa sadašnji senzibilitet.
No, kako god bilo, SLITHER nudi gooey redneck fun sa dosta gorea, dosta neprijatnih monstruma i dosta humora.
Ništa manje nego
* * * / * * * *
Pogledao sam STORMBREAKER Geoffrey Saxa, i moram priznati da mi je bio vrlo zabavan, i vrlo pristojno realizovan ako uzmemo u obzir Saxov prethodni hit WHITE NOISE.
STORMBREAKER je mešavina Harry Pottera, James Bonda i Jacka Bauera, urađena na jedan na jedan vrlo trezven i relativno ozbiljan način, što mi se izuzetno dopalo budući da sam se plašio da bi ovakav film, pre ili kasnije mogao skrenuti u neku vrstu naivne slikovnice i persiflaže.
Za razliku od Rodriguezovog SPY KIDS koji je previše otišao u bajku da bi uopšte imao ikakve veze sa špijunažom (premda ja volim prvi deo), STORMBREAKER je naprosto približavanje špijunskog akcionog filma tween publici i na tom principu je dosledan. Ovaj film nudi praktično sve što i Bond, Bourne ili Bauer filmovi i serije, s tim što je to sve razblaženo i prilagođeno deci, a ima i pomalo ublažene ksenofobije i putokaza ko su negativci (Severna Koreja i ex-SSSR).
Geoffrey Sax vrlo dobro gaji bondistički fetišizam Britannie, a dinamičan scenario vuče stvari u pravcu Bauera budući da film nema bondovsku karakterizaciju, nema spuštanja lopte i uživanja u luksuzu i setting već se stalno juri against the clock.
STORMBREAKER nema energiju eighties i early nineties flickova poput IF LOOKS COULD KILL, niti ima prevratnički potencijal TRUE LIES. Međutim, reč je o odlično skrojenoj konfekciji koja bi sa nešto više mašte i emocija mogla biti istinski klasik, a ovako je vrlo dobro i upotrebljivo repertoarsko ostvarenje.
* * 1/2 / * * * *
Ovo me podseti na jedan spijunski-teen film koji sam voleo kao klinac (u stvari, na dva filma), CLOAK AND DAGGER sa malim Henri Tomasom posle E.T.ija, i GOTCHA! sa Entoni Edvardsom (igrao sto godina suvonjavog doktora u seriji E.R., onog sto umre od raka, i Gusa u Top Ganu, kao i u remek delu Sure Thing)... GOTCHA! je vukao na komediju, ali je CLOAK AND DAGGER bio onako, ozbiljan film...
Nisam ih gledao vise od dvadeset godina, pa mi ne zamerite...
Entoni Edvards je glumio u sjajnom filmu Delta Heat, sa Lensom Henriksenom.
CLOAK AND DAGGER, GOTCHA i IF LOOKS COULD KILL sam voleo kao klinac, ima li ih neko?
Pogledao sam THE DEPARTED Martina Scorsesea na piratu sličnog kvaliteta kao THE BLACK DAHLIA i mogu reći da su ta dva filma blizanci. Ponovo je reč o filimu koji nema puno dodirnih tačaka sa opusom autora koji ga je stvorio niti nosi njegova autorska obeležja po kojima je postao poznat.
Jedina razlika je u tome što je THE DEPARTED bolja adaptacija i bezmalo unapređuje izvorni materijal, odnosno THE DEPARTED je objektivno bolji i zanimljiviji film.
U suštini, THE DEPARTED je klasičan policijski triler koji bi trebalo da zaprema 110 minuta, i u najboljem slučaju da ga režira Michael Mann.
U Scorseseovoj interpretaciji imamo jedan konvencionalan materijal, vešto urađen, ali bez njegovih obeležja. Što je još gore, kad je već tu Scorsese, film je bez razloga naduvan do trajanja od 152 minuta, i to trajanje je sasvim nepotrebno.
Naprosto, suočimo se sa tim, ovo je policijski film u kome imamo akciono finale u skladištu gde negativac dolazi da pokupi drogu. Suočimo se sa tim. To je nešto što je već Shane Black prevazišao pre čitavih 20 godina.
E sad, pandure igraju DiCaprio, damon i Wahlberg a negativca igra Jack Nicholson pa je sve dignuto na neku višu ravan, međutim, THE DEPARTED je u srcu B-film, i šteta je što ga Scorsese nije tako tretirao.
Što je još važnije, siguran sam da je Scorsese sposoban za tako nešto, videli smo to u CAPE FEAR gde je napravio zaista upečatljiv žanrovski film.
Kada kažem B-film, ne mislim ništa pežorativno. Naprotiv, smatram da je reč o žanrovskoj koncepciji sa jasnom repertoarskom funkcijom. Međutim, Scorsese ga nije tako režirao. Scorsese ga je postavio kao realiszičnu priču o konkretnim likovima koja izmiče žanru, a THE DEPARTED nažalost to nije.
THE DEPARTED nije novi CAPE FEAR. Reč je o rutinskom policijskom filmu koji je zbog kvaliteta autorske i glumačke ekipe naduvan do umetničkih razmera, a nažalost ne dostiže umetnički domet koji je ubeđen da ima, izuzev u pojedinačnim scenama koje su malobrojne i neravnomerno raspoređene u odnosu na ostatak filma.
Rado ću ponovo pogledati ovaj film u bioskopu, ali se plašim da mi se mišljenje neće promeniti.
* * 1/2 / * * * *
Gledajući recentne bosanske filmove, otkrio sam novi podžanr, bosanski tranzicioni neo noir.
Prvi i najuspešniji film tog pravca je svakako LETO U ZLATNOJ DOLINI Srđana Vuletića, pobosančen rip-off THE BIG HITa Che Kirk Wonga, premda suočen sa ovim pitanjem Vuletić tvrdi da ga nije gledao, što je malo verovatno.
Novi primerak je srpski odgovor na to, HEROJI ZA JEDAN DAN Boriše Savića, produžena studentska vežba, jedva navučena na trajanje celovečernjeg filma.
To što je taj čovek snimio je strašno, čak i za okvire studentskog filma, no ipak ovaj naslov ne dostiže demenciju Kotlajićevog LIBERA.
No, sam film nije ni važan. zanimljivo je to što u ovom filmu glume između ostalih i Dragan Bjelogrlić i Zoran Cvijanović, i imaju dosta duge epizode. Da su oni samo glumci, to bi negde bio curio u kontekstu njihove karijere. Međutim, oni se postavljaju kao stubovi naše kinematografije, kao veliki autoriteti i stručnjaci, a onda kao da im nije dovoljno glupiranja u srpskom filmu, odlaze i brukaju se i po bosanskom.
Jedino što im se može uzeti kao olakšavajuća okolnost je banjalučko poreklo filma, što znači da je iz srpskog entiteta.
povodom departed
prvi utisci se tesko menjaju, poznato je svima, i nama i njima.
tako, upadnes u klub u 3 ujutru, evo, najvece zlo koje mogu da smislim je beogradski vudu, i mozda si bio svez i obrijan oko 10, kad si izasao, ali sad si, onako, izvucaran, i tamo pored sanka, ispod zvucnjaka, stoji jedna cura (ili curan, frajer, kako ko voli da zamisli). pridjes, jedva vidis i ti sam ko je ispred tebe, strob poliva svuda naokolo, tvoje su oci mutne od dima, krcma se zatvara, masa ko da ne plese vec je sasvim u transu, pocnes pricu sa curicom, nije tvoj tip, ali nije ni tvoje veche, ona je malo p'jana, malo vise ne zna gde je, nisi ni ti bolji, kad je nesto pitas zaplice jezikom, ti se becis da vidis je l joj to oziljak na vratu ili je lancic, sva sreca ne odete ni kod tebe ni kod nje, ali nekako dobijes njen broj telefona
i sutra, pre nego sto treba da je pozoves, pomislis da ona mozda i nije tako losa kako ti se sinoc ucinilo, ali da ce ti se misljenje, kada se budete videli trezni i mirisljavi, tesko promeniti :lol:
nemo da si taki, ubogaljeni osvetniche. daj malo gipkosti, nije skorseze bas toliko utripovo da je Umetnik, samo malkice. aj, zivio
Pogledao sam THE COVENANT, courtesy of Ginger na pristojnom bioskopu, i mogu reći da je utisak sličan DEPARTEDu, s tim što se THE COVENANT oslanja na znatno slabiji koncept.
OK, ovde Harlin ima nekoliko svojih toucheva. Najbolja scena iz DRIVENa, ona sa prevrtanjem bolida na stazi, ovde ima čak tri varijacije, Takođe, sve je koliko god je moguće glatko i dinamično.
Problem je u scenariju J.S. Cardonea koji ni ne pokušava da ispriča već poznat i eksploatisan kocept na nov i živahan način, već je umorno postavljen, baziran na svim mogućim i iscrpljujućim klišeima.
U filmu koji pretenduje da bude omladinski akcioni fentazi, ima previše dijaloga, previše kamernih scena, a Renny ne poseže za Tony Scottovim metodama oživljavanja mirne scene već ih realizuje ozbiljno i tu film pada.
Akcioni finiš u ambaru je naišao na teško pljuvanje kod američke kritike, iako smatram da ta scena uopšte nije toliko loša. To jest, loša je ako se uporedi sa ludilom iz VOLCANO HIGH, i to više kvantitativno nego kvalitativno.
U kontekstu Harlinovog opusa, THE COVENANT je naravno minorno otvarenje, pre svega zato što je koncept potpuno inferioran a on se nije dovoljno potrudio da ga prevaziđe.
U svakom slučaju, Harlin je u THE COVENANT vrlo vešto realizovao čist direct-to-video materijal, film deluje skuplje od 20 miliona dolara koliko kažu da je koštao i radujem se da ga overim na Cinemaniji.
* * / * * * *
Pogledao sam SEE NO EVIL porno veterana Gregory Darka. Njegov porno background se ogleda u tome što SEE NO EVIL zaista isporučuje sve što treba da isporuči jedan bezumni slasher iz WWE produkcije.
Što je najzanimljivije, a u kontekstu WWE, rvač Kane ne igra pozitivca već debilnog slashera, i u tome je prilično dobar. Prava je šteta što mi se čini da SEE NO EVIL neće generisati franšizu jer kane ima dara za ovu vrstu uloga.
Reč je o tupavom i nasilnom slasheru sa nezaustavljivom energijom i lakoćom žanrovskog izraza. Slično COVENANTu, u sebi nosi ograničenje prevaziđenosti koncepta, koji je na tragu FRIDAY THE 13th ali kada to apstrahuješ, ostaje izuzetno energičan i nasilan film koji zaista isporučuje sve ono što očekujemo od ovakvog bezumnog slashera. Dakle ima sjajnog nasilja, ima dosta krvi, i Gregory se ne stidi da maksimalno iskoristi eksploataorske namere producenata.
Štaviše, Dark dosta vešto koristi prevaziđeni koncept haunted mansiona, u ovom slučaju zapuštenog hotela i izvlači maksimum iz krajnje konvencionalne scenografije.
Dark nije veliki reditelj, međutim ima dovoljno žara da kreira dopadljivu atmosferu i žanrovski čisto proizvede naručeno gradivo. Neki od trikova koje koristi su jeftini, međutim kada se postave u pravi kontekst zaista rade posao.
Možda je najzanimljivije to da je SEE NO EVIL skroman upravo u erotskom aspektu i da je tu mogao biti ostvareniji a to se i najviše očekivala od Gregory Darka.
SEE NO EVIL je ready made repertoarski program koji će zauzeti trajno mesto i funkciju u kućnim kolekcijama ljubitelja slashera, za večeri kada su potrebni manje zahtevni sadržaji.
* * 1/2 / * * * *
Sinoć sam pogledao LES KIDNAPEURS. film je pisao i režirao Graham Guit a na scenariju je sarađivao producent Eric Neve. Neve je jedan od meninajdražih francuskih producenata. On u svojoj filmografiji ima naslove poput DOBERMANNa, SCENES DE CRIMES, AGENTS SECRETS i SHEITAN, koji su sve moji favoriti.
LES KIDNAPEURS je minoran ali vešto urađen i dinamičan freaky neo noir, post-tarantinovskog opredeljenja, u kome nema velikih dostignuća, ali postoji sasvim dovoljno energije i veštine da se ispuni repertoarska funkcija.
Naravno, od francuskog filma svi očekuju i neku kao produbljenost ili inovaciju u žanru, i ovaj film to ne nudi. Međutim, nudi jednu preciznu egzekuciju koja je upravo karakteristična za američki film, tako da se i LES KIDNAPEURS može uvrstiti u talas "francuskog holivuda" o kome sam već pisao na filmskom forumu, s tim što naravno, ovde imamo oslanjanje na idiome indie filma, pa samim tim, ovaj film odstupa od kanona koji sam tamo naveo.
LES KIDNAPEURS nije film koji treba tražiti, ali ako kupite MetroFilmov DVD filma LE CONVOYEUR koji je odličan, dobijate kao double bill.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam konačno, sa bezmalo godinu dana zakašnjenja Gilliamov TIDELAND i mogu reći da mi se čini da je to važan i kvalitetan film.
Naravno, takođe mogu reći da to nije film po mome ukusu i da se nisam baš nešto mnogo radovao dok sam ga gledao, međutim, reč je o respektabilnom ostvarenju koje zaista iskazuje veliku Gilliamovu rediteljsku hrabrost.
Ako bih ovaj prilično jedinstven film smeštao u neki kontekst, onda bih ga s jedne strane smestio uz Zemeckisov CAST AWAY, kao film u kome veliki autor istražuje svoje snalaženje u ultraminimalističkom konceptu, dok bih ga s druge strane poetički smestio uz rame sa Asiinim HEART IS DECEITFUL ABOOVE ALL THINGS pošto je reč o jednoj prilično radikalnoj ekranizaciji radikalne američke proze.
Gilliam je izvukao maksimum iz ove devojčice i na nivou inscenacije i montaže je konstruisao jedan zaista koherentan svet, koji nije niti prijatan, niti zabavan, a mnogima verovatno ni zanimljiv, međutim taj svet je zaista jako vešto i ubedljivo prikazan, i na čisto vizuelnom nivou, za razliku od BROTHERS GRIMM gde se oseća da Gilliam potpada pod konvencionalna rediteljska rešenje pošto se ne snalazi na tako glomaznom projektu, ovde on tačno zna šta treba da snimi i gde reže i kuda junaci idu.
I onda takvo vladanje stvarima zaista imponuje.
* * * * / * * * *
Podsetio sam se ponovo ALLIGATORa Lewis Teaguea, inače jednog od najdražih reditelja iz Cormanove ekipe.
Ovaj film je pravi primer dobrog B-filma. Scenario John Saylesa je vrlo vešto, vrlo inteligentno uvezao sudbine i osobine karaktera sa creature feature senzacijom, a režija Lewis Teague je maksimalno efikasno i vrlo racionalno (ne cronenbergovski, ali ipak vrlo pametno) ostvarila jednu potpuno sumanutu creature feature premisu.
Rezultat je film koji film nije ništa posebno, ali to postiže sa tolikom lakoćom da objašnjava zbog čega ljudi vole kvalitetan šund film.
* * * / * * * *
Fuck, there goes my Hollywood debut...
John Cusack hasn't written a screenplay since 2000's "High Fidelity," but he's about to take more of an active role in his own movies again with "Brand Hauser: Stuff Happens." Variety reports that Cusack co-wrote the political satire with Jeremy Pikser and Mark Leyner and will produce the flick as well. The story finds Cusack playing an assassin ordered to kill a Middle Eastern oil minister. His character's cover is that he's producing a big trade show that features a wedding for a local pop star and a politician, but then those dreaded "complications" ensue and possibly hinder the hit. Joining Cusack on screen will be his sister, Joan Cusack, Marisa Tomei and Hilary Duff. Yes, the Duffster may have actually found an indie showcase for her true acting talents because 2001's "Human Nature" certainly wasn't it (although you gotta love her new catchy new single "Play With Fire"). Production is expected to begin later this month in Bulgaria.
Radio sam mesec i po dana na ovom scenariju. Na kraju su ipak odlucili da se vrate na verziu koja je prethodila. Bas me zanima da li ce se nesto od stvari koje sam pisao naci u finalnom produktu.
Podsetio se THE OSTERMAN'S WEEKENDa.
Svaki put kad sam ga ranije gledao, bilo je to konzumiranje Vansovog original VHSa. Ovog puta, bio je to Pro Vision DVD uličar i mogu reći da sam najzad potpuno uživao u filmu.
Ko zna kako bih uživao da je bio američki DVD.
Iako nismo dobili priliku da vidimo Peckinpahovu originalnu zamisao, već nešto što je Fox preoblikovao, upitujem Peckinpahovu sposobnost da u ovoj fazi svog života potpuno uračunljivo sklopi film.
Naime, u ovoj fazi je već bio jako bolestan, i deo postprodukcije je odradio iz bolničke osrtelje. U ovo vreme je već bio velikan i verujem da je konačno tada stekao dovoljno kredita da ispuni neke vizije.
Dakle, ja sam zaista zadovoljan i ovim što sam dobio u ovoj verziji.
Reč je o prvoj ekranizaciji Ludluma u istoriji, i uz BOURNE SUPEREMACY, koji zapravo nema veze sa istoimenim romanom, čini ono najbolje što je privoljeno na ekran a da je Ludlum-related.
Peckinpah uzima Ludlumovu u suštini jednostavnu postavku, prepušta je Alanu Sharpu (NIGHT MOVES, THE LAST RUN, ROB ROY) da je zakomplikuje a onda se rediteljski bavi ofilmotvorenjem u najesencijalnijem smislu te reči. Dakle, peckinpah uzima Sharpov tekst i radi ga tako da se fokusira na pitanje voajerizma, nadzora, seksa i nasilja.
U finišu, kada krenu scene u kući, bazenu i u šumi, Peckinpah isporučuje neke od svojih punokrvnih akcionih set-pieceova.
I taj bazen dovodi OSTERMANA u relaciju sa jednim drugim, meni jako dragim rediteljem. Ne mogu da se setim ko je to lucidno primetio, ali Renny Harlin je na neki način naslednih Peckinpaha, kao eksploatator, a njegov LONG KISS GOODNIGHT je produžetak estetike Peckinpahovih savremenih filmova.
MINDHUNTERS bi se mogao dovesti u relaciju sa OSTERMAN'S WEEKENDom. Ne samo zbog haosa koji se zbiva u bazenu, već i zbog strukture !"deset malih crnaca", opšteg voajerizma, lutkarskog motiva (scena kada Hauer optuži Hurta da je marioneta)...
Ova dva filma su na neki čudan način blizanci.
I za sada se čini da je MINDHUNTERS zapravo poslednji film, barem sudeći po dva koja će snimiti posle njega.
Voleo bih da se ova analogija ne ispuni. Međutim, mučna sudbina MINDHUNTERSa slična je sudbini OSTERMANa, a pošto poslednja dva filma slabo liče na Harlina, možda mu je MINDHUNTERS poslednji autorski film?
* * * / * * * *
Cripple se vraća sakatiji nego ikad. Bukvalno.
Posle freak accidenta od pre neko veče, mislim da ću i dane i noći provoditi uz komp.
U to ime prvi je, sa zakašnjenjem overen NOVOCAINE Davida Atkinsa, scenariste ARIZONA DREAMa. Od alumnija iz ARIZONE, u ovom filmu radi još i VILKO FILAČ, jedan od najvećih DPjeva sa prostora bivše Jugoslavije.
NOVOCAINE je simpatičan crnohumorni neo noir, koji se ne izdvaja naročito, i verovatno ne dobacuje do Atkinsove artističke namere, ali ima dosta smisla kao mali repertoarski film.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam konačno, sa bezmalo godinu dana zakašnjenja Gilliamov TIDELAND i mogu reći da mi se čini da je to važan i kvalitetan film.
Naravno, takođe mogu reći da to nije film po mome ukusu i da se nisam baš nešto mnogo radovao dok sam ga gledao, međutim, reč je o respektabilnom ostvarenju koje zaista iskazuje veliku Gilliamovu rediteljsku hrabrost.
Ako bih ovaj prilično jedinstven film smeštao u neki kontekst, onda bih ga s jedne strane smestio uz Zemeckisov CAST AWAY, kao film u kome veliki autor istražuje svoje snalaženje u ultraminimalističkom konceptu, dok bih ga s druge strane poetički smestio uz rame sa Asiinim HEART IS DECEITFUL ABOOVE ALL THINGS pošto je reč o jednoj prilično radikalnoj ekranizaciji radikalne američke proze.
Gilliam je izvukao maksimum iz ove devojčice i na nivou inscenacije i montaže je konstruisao jedan zaista koherentan svet, koji nije niti prijatan, niti zabavan, a mnogima verovatno ni zanimljiv, međutim taj svet je zaista jako vešto i ubedljivo prikazan, i na čisto vizuelnom nivou, za razliku od BROTHERS GRIMM gde se oseća da Gilliam potpada pod konvencionalna rediteljska rešenje pošto se ne snalazi na tako glomaznom projektu, ovde on tačno zna šta treba da snimi i gde reže i kuda junaci idu.
I onda takvo vladanje stvarima zaista imponuje.
* * * * / * * * *
Gde si ga gled'o?
Na cemu si ga gled'o?
Hocu rezultate! :lol:
Pa, bio je na FESTu a ja sam ga gledao na DiVXu...
Pogledao sam SEVERANCE courtesy of Ginger & Kunac i mogu reći da ponajpre ne treba verovati hajpu. SEVERANCE je možda tek za koji stepen iznad lige Smithovog nepotrebnog CREEPA.
Iznad CREEPa se uzdiže zahvaljujući nešto zanimljivijem konceptu mada je i to diskutabilno.
Još iz kritičarskih dana mi je ostala profesionalna deformacija da filmove poredim u tekstu, kako bi ih približio onima koji nisu gledali, kako bi znali kom pravcu i opredeljenju film pripada. Međutim, SEVERANCE je toliko derivativan da tu nabrajanje naslova u stvari ima više smisla od neke druge eksplikacije.
SEVERANCE se jasno nadovezuje na DOG SOLDIERS, CABIN FEVER, HOSTEL i ceo asortiman backwoods horora. Međutim, problem je u tome što SEVERANCE ne dobacuje ni do jednog od ovih naslova zato što su mu metafore nametljive, horor invencija minorna (čak je diskutabilno da li je ovaj film baš horor), a forma krajnje neuravnotežena, i nezanimljiva drama preteže nad sočnim hororom i saspensom.
U svakom slučaju, SEVERANCE treba evidentirati kao "važan horor 2006" jer je dobio hype jedog od ključnih žanrovskih filmova sezone. Ipak, on taj hype apsolutno ne zaslužuje. Mada, ja to mislim i za THE DESCENT.
* * / * * * *
Pogledao sam POLICE WOMEN Lee Sharpa, courtesy of Kunac.
Reč je o vrlo neobično exploitation filmu koji u sebi sadrži segmente privatnog odnosa prema materijalu, naročito u slučaju glavne glumice Sondre Currie, čija je gluma spoj udrvenjenosti proistekloj iz nedostaka talenta i konstantnom smešku koji se povremeno rasteže u kez kada dešavanje postane previše glupo.
Sem toga, film je izuzetno dinamičan i vrlo zabavan, što namerno, što nenamerno.
Žene se skidaju u svakoj eventualnoj prilici, što uz lošu glumu filmu daje poseban porno šmek.
Ipak, nekoliko zaista jako dobrih razmena u scenariju, a i činjenica da je Wes Bishop, inače pisao i odlični Starrettov RACE WITH THE DEVIL, dokazuju da uspešne deonice ovog filma nisu baš totalno nenamerne, iako uglavnom jesu.
U svakom slučaju, POLICE WOMEN je bizarni mali primer koji pokazuje koliko je američki film bio zdravija kada je eksploatacija bila bazirana na prljavom.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pa, bio je na FESTu a ja sam ga gledao na DiVXu...
Pa, gled'o sam i ja na FEST-u i bio odusevljen. Hteo bih da ponovim, pa se raspitujem. :lol:
Cripple se vratio kući posle boravka na mestu where pain is pleasure and surgery is sex...
Quote from: "crippled_avenger"Cripple se vratio kući posle boravka na mestu where pain is pleasure and surgery is sex...
WELCOME BLACK!!!! :!:
(ovaj čovek je neuništiv!)
Frederic Forsyth's AVENGER.
Konačno odgledan, Avengeru. Nekad je za ovaj projekat bio vezan Volfgang Petersen, u svojstvu reditelja. Najposlije je Švaba prihvatio da bude izvršni producent. Svakako mi se ne čini da bi, obzirom šta se sve desilo sa Poseidonom, najpametnije bilo da ga je odradio kao reditelj, stoga neka ovo za njega bude ono što je McT-iju bio omnibus Quicksilver Highway. Iz ovoga proističe da svaki dobar reditelj mora imati makar jedan super-shit pod svojim egidom. Sigurno je Petersena na premišljanje naveo baš skript; u stvari, želio bih da vjerujem u to pošto je Petersen u svojoj američkoj karijeri, na njenom početku, napisao par dobrih scenarija za koje znam, a od toga jednu izuzetnu adataciju.
Ne kažem da ovaj TV film nema ambiciju da bude postojan, dobar triler. Ima taj predložak jednog od najuzbudljivijih Forsajtovih romana u recentno doba, istoimeni Avenger (posljednji Forsajtov roman, The Afghan, nemilosrdno tone u posljednjoj trećini), a tu je i stari naš poznanik Alan Sharp, koji je utkao u adaptaciju onaj staromodni vajb dodavanja nekoliko novih likova ne bi li politička intriga zadobila na vjerodostojnosti, pa film posjeduje onaj seventies' feel urolan u nešto moderniju (iako daleko čak i od prosječno uzorne) neujednačenu režiju. Kao što reče Willie-o'-the-Wips u jednom od svojih neizlječivih napadaja nadasve skromne mudrosti, vezano za Len Wisemana i Die Hard 4, ali totalno skrušeno i bez stanke i ikakve modulacije u glasu, "Wowser ne mogu da dočekam da vidim kako J-McLane desetkuje teroriste u usporenom snimku i skače sa zgrade u bullet-tajmu."
Prije svakog snimanja filma mora da se utvrdi njegov ritam, moja je filosofija, pošto reditelj očigledno ima dovoljno izbora; ne smije baš svaka priča da se inkorporira u današnji opus moderne slam-bang akcije samo zbog slijepo praćenog takozvanog trenda (koji najčešće, kao što se vidi, ne služi ničemu jer izgleda pretjerano komično), nalik na promašen anti-rediteljski Crank (gdje je svako moguće uzbuđenje nestalo u objektivu kamere neukog reditelja, vjerovatno prekjuče izleglog iz filmske škole Gaja Ričija koji je - ako je već sebi - umalo uništio karijeru i Stathamu abominacijom nazvanom Revolver) ili nadasve isprazne, na-silu-sklepane, The Departed i The Black Dahlia.
S tim na umu, mislim da bi Avenger u mnogome bolje izgledao da je snimljen na kraju sedamdesetih, gdje se intriga daleko više cijenila od sirove akcije, gdje su se filmofili još uvijek palili na filmove nalik na The Dogs of War (ne kažem da Irvinov film ne valja, naprotiv – ona akciona sekvenca iz Predatora uzela je senzibilitet njegove finalne akcije i samo ga utrostručila – ali isti ne zadržava svoju zarazu danas kao, recimo, jedan The Taking of Pelham One, Two, Three, Charly Varrick ili, između nekolicine njima sličnih, The French Connection). I, dabome, ponavljam, tu je skripter Alan Sharp, još jedan od prekaljenih veterana, odmrznut i smješten u 21. vijek da piše skriptove među stotine hiljada drugih dvadeset dvogodišnjaka, što nadasve pozdravljam (gledaj samo šta radi Alvin Sargent), jer ću radije gledati njegove filmove nego filmove od strane ljudi kao što su William Monahan i Dean Georgaris. No, i pored toga, sudeći po smislu, Avenger prije dođe kao Dagvejev Extreme Sports ili Katon-Džonsov The Jackal, iako nadasve lucidniji.
Forsajtov Avenger je, iako kompleksan u priči, veoma – makar na prvi pogled – jednostavan za adaptaciju. Mislim da se trebalo okrenuti akciji i zaista nevjerovatnom protagonisti koga u filmu igra Sam Elliott, pošto tip i danas ima fascinantnu Hulk-like harizmu na ekranu, ništa manju od onih iz doba kada smo Road House, The Quick and the Dead i Blue Jean Cop VHS-ovali po desetak puta sedmično (čak i politička drama, Lurijev The Contender, uvijek umalo eksplodira kada se u istom kadru pojave Bridges i Elliott.) Sharp pravi sličnu grešku kao i pri Ladlamovoj adaptaciji posljednjeg filma Sema Pekinpoa: ovdje se Sam Elliott ne vidi onoliko koliko treba. Tu je toliko marginalnih likova koji su, po mome mišljenju, irelevantni za priču i, umjesto Elliota, pratimo njihova spletkarenja i pod-radnje, i to sve u ravno 90 minuta, što podrazumijeva da dijalog mora biti strejt i usiljen i izbiflaj-samo-ono-što-moraš-da-bi-gledaocima-bio-jasnije-ko-si-i-što-si maniru. Takođe ne čudi što je film rođen za 70-e, kada glavni junak, svojevrsni commando ekspert, za svoju favorite pušku odabere AR-15. Mislim, daj! AR-15? Ako sam dobro čuo, jednu tu savršeno očuvanu kopiju našao je Šliman, odmah pored gomile hetitskih dijadema i navodnog Ahilovog štita. (Cini mi se da sam posljednji put vidio tu skracenu verziju M-16 u Uncommon Valor)
Knjiga, odnosno ono što valja adaptirati, ugrubo, ide ovako: bogataš pošalje nekog skip-trace stručnjaka da mu u Bosni pronađe šta mu se dogodio sa nestalim unukom. Ovaj otkrije da je momak ubijen i nakon izvjesnog napora lagano i vjerodstojno otkrije ko ga je ubio. Bogataš plati uslugu skiptrejseru i sahrani unuka, da bi onda odlučio da unajmi tipa koji će mu, ni manje ni više, dovesti zločinca na prag kuće. Tu na scenu stupa Avenger, odnosno Sam Elliott u filmu. Avenger veoma smisleno otkriva gdje se nalazi zločinac i onda shvata da ga čuva isuviše ljudi kako bi tek tako lako dopro do njega. A kako na zločinca pazi i CIA ne bi li ih ovaj doveo do neke tamo Al-Kaide (to se sve dešava prije 9/11), steže se čitav jedan štit i oko zločinca i oko Avengera kome se ne smije dopustiti ni da se približi zločincu. Naravno, kako će Avenger stići i kakve će sve ludačke i TOTALNO PLAUZIBILNE taktike osmisliti da bi došao do svoga cilja – još uvijek drži Frederka Forsajta za sigurno najumesnijeg sklepatora političkih trilera (ako se ja pitam).
U filmu, pa... i ko je ubio momka i gdje se zločinac krije – sve to Avenger otkrije u prvih 18-19 minuta. Onda on zamoli bogataša da sam krene na zločinca jer želi da zadovolji pravdu. Ovdje i motivacija a i svaka plauzibilnost nisu mi se nimalo činili adekvatnim. Zatim slijedi i centar filma, gdje se pojavljuju Timothy Hutton i James Cromwell, gdje film mozda dobije i ponajviše mesa, ali se tek onda shvati da se jednostavno nema vremena za neko konkretnije etabliranje lika i djela Avengera odn. Sama Elliotta. Onda, dok saznamo kako je ovaj zločinac loš čovjek prođe neko vrijeme, a tu slijedi i par IZUZETNO loših specijalnih efekata u ionako trvijalno nasloženim i uveliko nemotivisanim akcionim scenama... Šta drugo da se kaže, osim da je upropašten zaista jak saspens roman? Scenario je dovljno polumrtav, dok mu režija svakom sekvencom sve jače prikucava eksere u kovčeg.
Oni koji se budu odvažli da odgledaju Avengera – pretpostavljam da će to samo biti ljudi koji su čitali knjigu (objavljenoj i ovdje), kao što je vjerovatno bio slučaj i sa najgorom Forsajtovom adaptacijom i možda jednom od najgorih adaptacija ikada, filmom The Jackal – donekle će se mnogo zabaviti, vjerovatno ništa manje nego što je to učinio prevodilac filma.
U jednom trenutku imate detalj-kadar slike spomenutog zločinca koji se rukuje sa Slobodanom Miloševićem. Ispod toga ne ide ničiji govor; u pitanju je dio montažne sekvence. Odjednom se ipak na TV-u superimponira titl na kome piše: "Goran Zilić i Slobodan Milošević. KAKVA FOTO MONTAŽA!" Vi, u Bg, zbilja umijete da se zabavljate...
Ne samo što je ta foto montaža, kako je primijetio i nimalo lakovjerni prevodilac (premda nije prokomentarisao to što Banja Luku zovu Banja Lubom), ispala najubjedljiviji dio filma, nego bih uz to dodao da je jedan od svježijih hajllajtsa filma Avenger bio upravo taj njegov komentar.
Bez želje da se pravim pametan - čini mi se da roman OSVETNIK /AVENGER ne zaslužuje ovoliku priču. Odličan saspens roman... Moguće je da se nismo našli, roman i ja. Jer, OSVETNIK je vrlo interesantan - kao mnogi drugi, i ništa više.
Naravno, to je samo moje mišljenje.
Ne tvrdim da je kontraprimer mnogo dobar- ali romani Džona Le Karea o tajnom agentu Smajliju na mene su ostavili daleko jači utisak. Dobro, bio sam mlađi kada sam to čitao - ali njegov "Špijun koji se sklonio u zavetrinu", kad sam ga čitao prvi put, doživeo sam kao čist udarac u stomak.
Uz priču o Smajliju i njegovim prijateljima, poželite ponekad da zaplačete. Uz Frederika Forsajta - jok.
Meni nikada nije lezao Le Kare. Obzirom da vec dugo vremena imam dobar dio covjekovog pocetnog opusa, nakon prvih njegovih par kracih romana (o Smajliju) koji su mi djelovali prilicno usiljeno i monotono, nikada naime nisam ni stigao do The Spy Who Came In From the Cold, iako o njemu uvijek cujem sve najbolje.
Moja malenkost nasla se u Forsajtu, ocigledno, makar kada je u pitanju politicki triler. I, priznajem, mnogo sam ocekivao od toga filma, posto su mi ocekivanja manje-vise bila ispunjena istoimenim romanom.
Dragi Trippe, taman kad sam dobio paket od tebe, moj život je dobio potpuni FINAL DESTINATION preokret, i tek sada sklapam kockice, slično kako je hirurg sklopio parčad moga lakta.
AVENGER je odličan roman. I činio mi se kao nešto što je moglo da bude dobar film. Štaviše, preporučivao sam ga Srđanu Dragojeviću kao odličan property koji bi on mogao zagristi, međutim danas Holivud očigledno više računa na TV adaptacije Forsytha. Kad smo kod toga jesi li nekako uspeo da naiđeš na kopiju mini-serije po Forsythovom nesumnjivom magnum opusu ICON?
U svakom slučaju, koliko čujm od svojih dragih prijatelja, AVENGER daptacija je nadomak mojih šaka i radujem joj se iz minuta u minut, iako me onespokojava tvoj nepovoljan utisak.
Kad je reč o Le Carreu, odrastao sam uz Forsytha ali uz Le Carrea starim. Mislim da su to pisci koji se bave potpuno različitim stvarima i imaju potpuno različit prilaz sličnom miljeu. Ipak, ne znam u kojim tačkama se oni uopšte mogu porediti.
samo oću jednu naknadnu pohvalu da uputim cripplu za turbo tekstove u A3. Nisam ih pažljivo preslušavao, samo mi je onako na prvo slušanje ostao utisak da su između omaža i parodije (kao i forumski potpis kakav mu je), kao da su pisani iz ljubavi i podsmeha u isto vreme. To mi mnogo govori, ne umem da formulišem tačno šta, ali mnogo, možda i najveći kvalitet samog filma.
Quote from: "crippled_avenger"
Mislim da su to pisci koji se bave potpuno različitim stvarima i imaju potpuno različit prilaz sličnom miljeu. Ipak, ne znam u kojim tačkama se oni uopšte mogu porediti.
U pravu si. Apsolutno ne želim da tvrdim da sam ja vlasnik istine.
Ali:
Mislim da ih možemo porediti na nivou kako deluju na čitaoca. Kako se osećaš kad sklopiš knjigu. Obojica govore o tome kako funkcionišu stvari iza zavese, stvari u senci. S tim što Forsajt - po meni - ostaje na nivou akcije (povremeno je briljantan, ali takav je i Robert Ladlam u dva-tri svoja najbolja romana).
Le Kare govori o nečem malo dubljem - o traženju smisla u besmislu, o špijunskom poslu koji je besmislen, u okviru rata koji je besmislen, o životima koji su ugrađeni u taj posao - bez suštinskog smisla... (Ne zameri što počinje da liči na esej.)
A kada Smajli u završnom romanu pobedi svog arhiprotivnika Karlu - ta pobeda neće mu doneti ni zadovoljstvo, ni smirenje.
Dok ta dva stara čoveka stoje na prelazu između dva Berlina- odlično razumeš zašto je Meša Selimović na početku
Derviša i smrti citirao Kuran: "...da je živa istina - da je svaki čovek uvek na gubitku."
Takav osećaj nisam imao kad sam sklopio Forsajta - dobro sam se zabavio, to je sve. Ali ukusi su razni : neko voli popa, neko popadiju! Da ne bude zabave - obožavam romane poput OSVETNIKA, ali volim kad ponešto ostane, kad sklopim knjigu.
Esej ili ne, imao si kontradikciju, V: upravo se ovdje govori o saspens romanu. Dakle, sâm kažeš da si se dobro proveo čitajući Osvetnika. Nadam se da ne griješim? Sa te bande, otprilike, Cripple i ja prilazimo Forsajtu, jer je politički siroviji od Le Karea i njegovog mentora Erika Amblera, i prilično napetiji i daleko manje senzacionalističkiji od Ladlama i Klensija.
Forsajt možda ne piše o hladnoratovskom egzistencjalizmu poput Le Karea, ali mene, recimo, opsijeda njegovo svojevrsna hipertrofija usamljenosti unutar toga dvoličnog špijunskog svijeta koje najrječitije predstavlja konstantnom motrikom svojih protagonista. U najmanju ruku, osim par posljednjih veoma dobrih Le Kareovih adaptacija, sumnjam da njegova ranija djela mogu tako dobro izgledati na ekranu kao što su mogla izgledati Forsajtova. I to najvećma čini okosnicu ove priče, sa tim da unura malo ubacis i svojevrsnog fanatizma.
Kako god bilo, toliko toga u ovom žanru varira; eventualno junaci postanu poput Džejmsa Bonda, Rema Vilijamsa i Maka Bolana. Novi, mladi autori, od kojih je par njih dovedeno da uljepšaju najgoru i najgeneričniju (petu) sezonu serije 24, u svojim političkim trilerima koriste vrlo malo inteligencije ali zato ne prestaju od iskorištavanja džekbauerovskog feelinga, skriptaških pretenzija i vrcavih dijaloga. Mislim da je Forsajt prilično daleko od njih i da svojim romanima drži jednu baš dobru distancu.
Nema tu mnogo filosofije, u pitanju je samo senzibilitet sa kojim prilaziš štivu – ti znaš šta ćeš dobiti od Le Karea (to je ipak jedan od žanrovaca čiji su trileri zadobili status visoke literature, zar ne?), a ja od Forsajta, pa nije na odmet reći da mnogo toga, nakon zatvaranja knjige, ostaje u mojoj glavi, a što opet moja malenkost vari totalno drugačijim želucem od tvoga.
Svakako sam onda ubijeđen da bi ti se dopao Mejlerov jedini špijunski i jedan od njegovih najobimnijih romana, Harlot's Ghost. Meni je bio zamoran. Moji favoriti iz ovoga žanra su uglavnom Maughmov Ashenden, Amblerov The Mask of Dimitrios, Buchanov Thirty-Nine Steps a naročito Forsajtov začetak tzv. assassination trilera, The Day of the Jackal. Što se Le Kareovog opusa tiče imam utisak da bi slične ako ne iste špijunske romane pisao jedan zbilja nevjerovatan autor Somerset Mom, da je ikada nastavio da se posvećenije bavi žanrom.
Pade mi na pamet - negde u drugoj polovini osamdesetih, ako me sećanje služi, na našoj TV (tada imamo, valjda, tri kanala!), prikazana je britanska TV serija po Kareovom romanu iz ciklusa o Smajliju - čini mi se: DEČKO, DAMA, KRALJ, ŠPIJUN (prevod ide tako nekako).
Elem, Britanci ko Britanci, napravili su seriju koja je bila VRLO DOBRO primljena ovde. Osnovni kvalitet - likovi i njihov odnos, vrlo uverljivo.
Ali da ne cepam više dlaku na četvoro - u pravu si, ukusi su se promenili.
Quote from: "crippled_avenger"Cripple se vratio kući posle boravka na mestu where pain is pleasure and surgery is sex...
HELLRASER HELL?
Pogledao 52 PICK UP Johna Frankenheimera, snimljen po romanu Elmore Leonarda.
Reč je o vrlo zanimljivom slučaju, filmu iz 1986., kada se neo noir još stidljivo pomaljao, i kada je Leonard bio korišćen kao predložak za pandurski akcioni triler sa Burt Reynoldsom, što bi danas, kada je Leonard tretiran na ivici komedije bilo gotovo nezamislivo.
Da, pisac romana poput RUM PUNCH, GET SHORTY ili OUT OF SIGHT je nekoć bi doživljen kao vrlo tvrd pisac.
52 PICK UP je slikao Jost Vacano, Nemac, redovni Verhoevenov saradnik i film je kadriran kao akcioni krimić. U filmu ima dosta kamere sa ramena, dosta in your face snimaka u noir miljeu, u svakom slučaju dosta atipično za adaptaciju Leonarda. Naročito, ako, ponavljam, gledamo iz današnje vizure.
U svakom slučaju, pored vizuelne raskoši do koje su dobacili Frankenheimer i Vacano, film nosi i vrlo uspelu atmosferu, i vrlo zanimljivu postavku sa baroknim i dekadentnim negativcem.
Prva premisa od koje polazi 52 PICK UP jeste šta biva ako ucenjuju čoveka koji je počinio preljubu ali je spreman da je prizna svojoj supruzi?
A druga je, kako pojačati pritisak na njega.
E sad, ono što je najzanimljivije u Scheiderovom karakteru je to što on zapravo ni pod kojim uslovima ne želi da plati ucenjivačima. Film je u tom smislu dakle jedna par exellence apologija liberalnog kapitalizma.
Frankenheimer je vrlo vešto i intenzivno realizovao film. Leonardovo noir polazište je tretirao kao akcioni triler, na granici horora a sa Vacanom je uspeo da osmisli odlična vizuelna rešenja čak i u nekim scenama koje ne sugerišu da se mogu osvežiti kadriranjem.
Kako god bilo, 52 PICK up je zanimljiv žanrovski hibrid iz osamdesetih, i nosi u sebi sav tehnički perfekcionizam koji je učinio tu deceniju skokom u odnosu na sedamdesete.
52 PICK UP bi se mogao posmatrati i kao Cannonv diptih sa Frankenheimerom i Scheiderom, uz FOUTH WAR, i svakako je 52 PICK UP zanimljivija polovina tog diptha.
* * * / * * * *
Pogledao sam ponovo SCREAM FOR HELP, courtesy of Pliss & Kunac.
Gledao sam kao klinac i upamtio ga kao nešto najuzbudljivije.
Iako sada nemam baš taj utisak, u svakom slučaju reč je o vešto izvedenom i beskrajno intrigantnom ostvarenju.
Pre tačno godinu dana sam bio uključen u razmatranje Dream Worksovog projekta DISTURBIA, koji je u međuvremenu i snimljen u režiji D. J. Carusa, i koji je neka vrsta teen varijacije na temu REAR WINDOWa sa pokušajem da se osloni na savremenu serial killer dramaturgiju. Ni u jednoim memou nije bilo dovedeno u pitanje da će rtaj film sa mladim junakom i napravljen za mladu publiku biti PG-13. Nije ni razmatrana varijanta da film bude R.
SCREAM FOR HELP je poetički jako blizak tom projektu. S tim što je DISTURBIA više kao REAR WINDOW a SCREAM FOR HELP kao SUSPICION ili SHADOW OF A DOUBT samo za ono što je u osamdesetim bilo analogno serial killer filmu a to je slasher.
Iako je ista meta i slično odstojanje, i iako je SCREAM FOR HELP film za koji bi se pežorativno moglo reći da je "za decu", reč je o ostvarenju koje je unapologetic hard R.
I to R je zaista ekstremno uzevši u obzir dob glavne junakinje i ciljne grupe.
Michael Winner kao reditelj i besmrtni Tom Holland kao scenarista strukturiraju ovaj film kao malu pijacu svog zabranjenog voća za tinejdžere sa posebnim akcentom na underage seks sa razdevičavanjem, a zatim i na nasilje, premda je što se nasilja tiče dominantniji suspense nego payoff, iako ima par nezaboravnih jump scareova.
Winner je reditelj solidne klase i svakako je bolji od većine koji su se oprobali u ovom žanru u to vreme. On realizuje SCREAM FOR HELP vrlo sigurno, sa dosta pokrete kamere, odlično postavljenim prostornim odnosima, i sa ostavljanjem dosta prostora glumačkoj igri, i rezovima unutar dramskih scena samo kada su akcenti, čime odlično kontroliše ritam.
Holland je još zanimljiviji pošto uzima hitchcokovsku premisu i umače je u specifičan amorla u kome su ogrezli svi junaci, pa čak i naša heroina, hrabra tinejdžerka koja e bez problema smuva sa dečkom svoje pokojne najbolje drugarice.
U svakom slučaju, Winner i Holland su autori vrhunske klase koji su učinili SCREAM FOR HELP dobro sakrivenim žanrovskim klasikom koji s po mnogo čemu izdvaja.
* * * / * * * *
Pogledao sam DROP DEAD SEXY courtesy of Ginger.
Nisam imao prevelika očekivanja od ovog filma i kritike koje sam našao na netu su obećavale da film nije klasik ali da je barem edgy. Ono što sam dobio je umorna i dosadna freakshow neo noir komedija, bez ikakve oštrice, sa ispraznmim likovima i potpuno ispuštenim Jason Leejem, Crispin Gloverom i Brad Dourifom koji bi trebalo da budu odlično glumačko polazište za jednu limunadu ovog tipa. Međutim, scenario im nije pružio adekvatan materijal za rad i DROP DEAD SEXY je prottip filma koji je čisto gubljenje vremena, dakle nije dobacio čak ni do nivoa filma za ubijanje vremena.
* / * * * *
Sinoć sam ritualno pogledao BALKANSKA PRAVILA u pokušaju da konačno shvatim o čemu se u tom filmu zapravo radi.
To je umetnički čin za koji se zagrevam već godinama i konačno sam ga obavio.
Gledajući vrlo fokusirano i sa solidnim poznavanjem istorije i rada naših bezbednosnih službi, uspeo sam da dokučim o čemu ovaj film zapravo govori. Naravno, investirana koncentracija je nešto što apsolutno prevazilazi fokus koji čovek treba da ima gledajući film, kao što i moje predznanje prevazilazi ono koje prosečan srpski a još manje strani gledalac može da ima.
Ukratko, postigao sam nemoguće.
Međutim, postigavši nemoguće, shvatio sam još da su BALKANSKA PRAVILA jedan iz korpusa najbitnijih filmova za razumevanje celokupne srpske nesreće. Naime, u opvom filmu, koji bi se ukratko mogao definisati kao neo-barokni (neo u kontekstu talasa francuskog filma koji su predvodili Beineix, Besson i Carax) psihodelični udbaški kič, Bajić pokušava da uđe u samu srž deluzije šta su Milošević i njegovi saigrači, neizlečivo fascinirani fetišizacijom službi bezbednosti zapravo mislili o sebi.
Oni su sebe, a o tome ovaj film neposredno svedoči, doživljavali kao neku vrstu prljavog temelja Srpstva koji će svojim mahinacijama, ubijanjem i opštim kriminalom s jedne strane i pomaganjem Crkve, nadri-konzervativizmom i nacionalizmom s druge strane učiniti da se srpskom narodu više ne dese tragedije iz prošlosti.
Taj hipepatetični krcunovski fetiš prljanja ruku radi svetle sudbine naroda snažno postoji u ovom bizarnom filmu.
Uostalom sam Krcun je u ovom filmu fetišizovan kroz pojavu Bate Živojinovića koji ga igra kao junaka većeg od života.
Rečju, BALKANSKA PRAVILA su pokušaj mistifikacije i kanonizacije Službe državne bezbednosti i objašnjavanja zašto je ona temelj našeg društva.
Ono što je naročito zanimljivo jeste taj artistički pristup fetišizaciji Službe koji u stranom filmu snimljenom u slične svrhe, zapravo ne postoji. Dok se strani film koji pokušava da podseti na nesumnjivi značaj službi bezbednosti u opstanku jednog društva snima u stilskim okvirima šund-kinematografije, u najboljem smislu te reči, BALKANSKA PRAVILA su osmišljena kao freska, kao delo koje će svoje svedočanstvo uobličiti u jednu trajnu umetničku vrednost.
Finansijeri filma, među kojima je nesumnjivo i Služba državne bezbednosti, su, po ko zna koji put odigrali na pogrešnu kartu, odabravši pogrešnog reditelja i scenaristu i naročito glumca, a tu mislim na Branislava Lečića, pokazavši da nisu sposbni da snime ni film o sebi a kamoli da brinu o bezbednosti zemlje i srpskim interesima.
Quote from: crippled_avengerQuotePogledao 52 PICK UP Johna Frankenheimera, snimljen po romanu Elmore Leonarda.
Obzirom na njegov literarni pristup temama, Elmore Leonard se oduvijek - ako se ne varam - smatrao hard-boiled autorom. Zavisi samo sa koje bi ga strane zarezao Holivud, ili citaoci; neka mejnstrim kritika ga ponekad uvuce i u glavnu knjizevnost. Svakako nije autor za potcjenjivanje. Mada, po pravilu, ne mora da znaci da je bas uvijek kul, kao sto se to ocekuje od njega, dobrim dijelom je i do iznemoglosti repetitivan. Posljednji njegov roman koji sam citao, Mr. Paradise, dobro je poceo ali oko sredine me je jednostavno zamorio pa sam se bacio na nesto a la non-fiction, u potrazi za lagodnijim pribjezistem, kao recimo Stalingrad ili The Fall of Berlin 1945 by Antony Beevor, believe it or not.
Sto se tice njegovog romana 52 Pick Up, J. Lee Thompson je, sredinom osamdesetih, odradio prilicno okej film, The Ambassador, po adaptaciji covjeka iza Twilight's Own Gleaming, Ronalda Koena. Mada mi se cini da je Frenkijev film daleko gledljiviji, sudeci makar po tretmanu knjizevnog predloska. Nisam gledao Frenkijev, na zalost.
Frankehooker je gledljiviji. Gledao sam Thompsona, sa pokojnim Mitchumom, i to je bilo onako prilično umorno, uprkos bliskoistočnom settingu, zar ne?
Pogledao sam BORAT.
Reč je o esencijalnom ostvarenju koje po svojoj eksplicitnoj političkoj provokativnosti i izuzetnoj socijalnoj vidljivosti, uspeva da digne gross out na nivou vrhunske umetničke forme.
BORAT je politički film par exellence, u kome imamo spoj michaelmoorvske tendenciozne dokumentarnosti i konstruisanu antiutopiju lažnog Kazahstana, što je inače jedan od glavnih zahvata političkog filma.
Dakle, BORAT s jedne strane kroz dokumentarizam ulazi u neku vrstu brehtovskog dokazivanja stavova a sa druge gradi imaginarni alegorijski univerzum u kome lakše konstruiše poente.
I na sve to film je vrlo ekstreman i duhovit.
Kad se sve uzme u obzir, BORAT je automatski jedan od najvažnijih ako ne i najvažniji film godine.
* * * * / * * * *
Pogledao sam CHILDREN OF MEN
Iako sam vrlo zadovoljan filmom, moram priznati da mi je jako smetao nedostatak inteligencije u samoj scenarističkoj postavci.
Naime, nisam popio bazičnu premisu kad je reč o socijalnoj situaciji koja vlada u Britaniji. I u ostatku sveta. Ne samo da ne vidim zašto bi izbili haos i anarhija kada žene prestanu da rađaju, kada bi to po svakoj logici trebalo da bude vreme kolektivne zabrinutosti i solidarnosti, a o čemu možemo svi da posvedočimo jer kad je bilo bombardovanje ne samo da nije izbio haos već su odnosi među ljudima bili harmoničniji nego pre, već naročito ne shvatam zašto bi neko isterivao emigrante kada se bez rađanja dece smanjuje i broj radne snage, zar ne?
Upravo je negativan prirodni priraštaj jedan od razloga politike primanja imigranata i stranaca u zemlje Evropske unije, recimo.
Jedino u Britaniji očigledno imaju višak stranaca, možda zato što su stranci većinom bili zaposleni u industriji pelena?
Dakle, ta priča o iseljavanju koje radi Homeland Security, a što je jasna aluzija na Ameriku gde je Homeland Security nešto što jedino Jack Bauer voli, je postavljanja aktuelnog političkog problema u kontekst koji mu naprosto ne priliči.
Iako je LAST BOY SCOUT sa pričom o bebi koja je imala pravo na samo jedan san potvrdio staru poslovicu da nema sahrane do sina jedinca, cela sentimentalna priča između Clive Owena i Julianne Moore indukuje povraćanje, i sve te backstories likova sabrano ubijaju filmski potencijal priče.
Ono što stoji kao kvalitet je vešta realizacija Alfonsa Cuarona u kojoj zaista ima nekih neviđenih i vrlo uzbudljivih scena. Cuaron u suštini preuzima slonost ka kadar sekvenci koju gaje francuski filmovi poput IRREVERSIBLE ili LE CONVOYEUR i podiže ih na visokobudžetni holivudski nivo, uzevši nešto što smo već videli i podigavši ga na nivo nečega što nismo.
U tom smislu CHILDREN OF MEN me je jako podsetio na KORDON Gorana Markovića, sociološki naivnu priču prepunu nepotrebnih i jeftino sentimentalnih karakternih digresija, sa izuzetno snažnom i energičnom vizuelnom interpretacijom.
* * * / * * * *
Aminujem ovakvo seciranje CoM i postavljam pitanje koje smo i na topiku o samom filmu postavili onomad: kuda ode 72 miliona dolara?
Inače, zanimljivo je da će Clive Owen u SHOOT EM UP, novoj ekstravaganzi opet da odrađuje porođaj...
Što se tiče 72 miliona, ne čudi me gde odoše, sve akcione kadar-sekvence su ekstremno teške da se snime i imaju u sebi obilje digitalnih efekata, pošto se te scene u suštini snimaju iz nekoliko pozicija kamere i onda se spajaju u lažni kontinuitet.
Tako je rađeno u IRREVERSIBLE.
So, you're telling me da su sve one fantastične jedan-kadar sekvence zbog kojih mi je film bio impresivan uprkos scenariju zapravo computer hack? Dođavola... Mislim, nema vee, ne čini ih to manje impresivnim ali sam ipak malko razočaran.
Pa naravno, šta si ti mislio, da je to stvarno?
Te fore već imaš i u srpskom filmu.
Ubiće me moja naivnost :x :x :x :x :x
Pogledao sam MELISSU P Luce Guadagnina.
Reč je o lošem filmu po lošoj knjizi, ukratko rečeno.
S tim što se iz knjige mogao napraviti bolji film, a možda čak i vice versa.
Najsimptomatičniji je taj brak filozofije i psihologije koji mora da se sklopi sa erotikom kako bi se ona opravdala u savremenom mejnstrim filmu. Još od Bertoluccijevog LAST TANGO IN PARIS, radost erotike je u mejnstrim filmu praćenja filozofskim i psihološkim konstrkcijama. Ponekad mi se čini da su te intelektualne digresije neka vrsta poreza na erotiku u savremenom filmu.
MELISSA P nije dosledna adaptacija ovog erotskog dnevnika, niti u filmu preterano ima erotike.
Ukratko rečeno, umesto da se poentira kao u knjizi da se Melisa prokurvala zato što je počela da tretira muškarce kao što su oni tretirali nju, u filmu otpšrilike ispada da se pšrokurvala pošto su joj baku smestili u starački dom.
Iz ličnog iskustva mogu da kažem da me je tako nešto umalo zaista gurnulo put bluda i razvrata pošto sam, kada mi je baka pred kraj života smeštena u bolnicu, dobio svoju sobu. Pa sam tu eventualno mogao da bludničim.
Mdđutim, Melisa je već imala svoju sobu, josš dok su živli u proširenoj zajednici sa bakom, te bakin odlazak u dom zaosta nije adekvatno opravdanje.
U svakom slučaju, stare perverte verovatno neću moći da odgovorim od MELISSE P, ali nemoj da posle bude da nisam upozoravao!
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Ponekad mi se čini da su te intelektualne digresije neka vrsta poreza na erotiku u savremenom filmu.
LOL! :D
Quote from: "crippled_avenger"Iz ličnog iskustva mogu da kažem da me je tako nešto umalo zaista gurnulo put bluda i razvrata pošto sam, kada mi je baka pred kraj života smeštena u bolnicu, dobio svoju sobu. Pa sam tu eventualno mogao da bludničim.
Mdđutim, Melisa je već imala svoju sobu, josš dok su živli u proširenoj zajednici sa bakom, te bakin odlazak u dom zaosta nije adekvatno opravdanje.
xjump
Iz nekoliko puta odgledah PAN'S LABYRINTH Guillerma Del Tora.
Neću da zvučim kao partijski sekretar i da izdajem smernice, ali smatram da od Del Tora, nažalost, moramo da odustanemo. Od njega nažalost, nikad ozbiljan reditelj.
Dok sam gledao u film, na nekom solidnom propertyju, i razmišljao o tome koliko liči na srpski film, prošao je moj otac, pored otvorenih vrata moje spomen sobe i upitao, "Šta je to, gledaš nešto domaće?"
I da, novi Guillermo zaista izgleda kao srpski film, bez kontinuiteta u sklopu i rasporedu kadrova, bez energije koja prati ozbiljan filmmejking.
Te večeri kada počeh da ga gledam, na tivi je išao TERMINATOR 2. taj film je vanvremenski režiran na svim nivoima, između ostalog i u mirnim dijaloškim scenama. Uzeo sam ovaj vrhunski primer sasvim slučajno jer se podudario da bude na televiziji. Gledao sam ga mali milion puta i dok sam prolazio pored dnevne sobe gde ga je moja majka opet overavala, ostao zarobljen filmom neko vreme.
Naravno, nije arhaičnost rediteljskog pristupa greh sama po sebi. Mogao je Guillermo da pogleda niz filmova sličnog kalibra koji dan-danas stoje kao klasici i pitki su, iako su snimljeni u vreme kada se PAN dešava. Recimo, FIVE GRAVES TO CAIRO Billy Wildera.
Nijedan Guillermov film m nikada nije zarobio na takav način, uprkos njegovom sjajnom stavu i pričama. Ali, hej, super stav imaju i Eli Roth i Richard Kelly a pružaju krajnje sumnjive rezultate.
Dakle PAN je urađen potpuno kao srpski film, s tim što poneka scena ima nešto zanimljivije idejno polazište. Problem je u tome što ako je Guillermo čak i hteo da napravi svoj omaž srpskom filmu, posle ŠEJTANOVOG RATNIKA a naročito ČARLSTONA ZA OGNJENKU, ni srpski film više ne izgleda tako.
PAN'S LABYRINTH je nešto kao infantilna verzija nesnimljenog filma Đorđa Kadijevića u kome se spajaju lokalni paganski kultovi i NOB. Kadijević nažalost nikada nije iskombinovao te dve opsesije a siguran sam da bi njegov film na tu temu bio negde ovde po arhaičnosti egzekucije ali sa mnogo više mozga i srca.
Ipak, Guillermo balansira tu negde između smlačenog Jovana Živanovića i Lordana Zafranovića, u najboljim momentima.
Pored te potpuno prevaziđene režije, i samim tim propuštanja da se uspostave neki sočniji odnosi među likovima, izuzev klasičnih "Doktorice, nemoj nogu" i "Ti sigurno misliš da sam ja čudovište", problem filma je i integracija mita o Panu sa NOB pripovešću.
Do te integracije, na neki način, dolazi pri samom kraju filma a dotle posmatramo dve potpuno razdvojene i zato prilično impotentne priče.
Iako nije neka nauka zaključiti da je Terry Gilliam superiorniji reditelj od Del Tora, vrlo ja zanimljivo uporediti TIDELAND i PAN'S LABYRINTH kao odlične ogledno primerka kako koje radi film o oniričkom doživljaju sveta iz vizure deteta.
Dok del Toro od vrlo ozbiljnog pravi igrariju, Gilliam od igrarije pravi nešto ozbiljno.
Međutim, u PANu Del Torova infantilnost ipak nije mogla da prođe.
A za posebnu studiju slučaja je pitanje kako to da se kritika tako besramno obrušila na TIDELAND a tako podržala PANa.
* 1/2 / * * * *
Moprao sam da se malo oporavim posle višednevnog gledanja PANa i na svu sreću pojavio se Kunac i obradovao me sa Michael Winnerovim DIRTY WEEKENDom.
Ovaj film je praktično završnica Winnerove rediteljske karijere i očekivalo bi se da ima više argumenata koji bi diskvalifikovali Winnera iz rediteljskog miljea, pošto je DIRTY WEEKEND imao otrpilike takvu posledicu po Winnerovu karijeru.
Sećam se da je u vreme svoje premijere kod nas, u istom kolu First Productiona sa TRUE ROMANCE, DIRTY WEEKEND bio film kudikamo aktuelnog reditelja. Praktično posle ovog filma vremešni Winner tone u zaborav.
Osnovni razloig za to je svakako činjenica da u ovom filmu Winner ne pruža ono što je inače bilo osnovno obeležje njegovog dotadašnjeg rada a to je savršena profesionalnost koja je njegove filmove činila vrhuncem aktuelne repertoarske ponude u datim sezopnama. Winner je uvek, ako bi se njegovo autorstvo i moglo dovesti u pitanje, bio reditelj koji je isporučivao filmove u skladu sa vremenom i aktuelnim trendom.
U DIRTY WEEKEND to definitivno nije slučaj. DIRTY WEEKEND ne izgleda kao film iz 1993. a kad se uzme u obzir da se u to vreme zaista pojavljuju upečatljivi trileri urban paranoje poput SINGLE WHITE FEMALE ili HAND THAT ROCKS THE CRADLE, DIRTY WEEKEND zaista nije imao šta da traži u svoje vreme.
Međutim, izmešten iz aktuelnih tokova, DIRTY WEEKEND je vrlo zanimljiv film koji nudi niz zadovoljstava.
Winner ga postavlja kao pojednostavljenu reinterpretaciju De Palme, bez moraliziranja sa vrlo efikasnim pripovedanjem i mišićavom režijom.
Gluma je slaba i verzija filma koju sam ja gledao je dubbovana, i u krajnjoj liniji Rusfus Sewell kao psycho je over-the-top, ali, s druge strane Ian Richardson ima sjajnu karakternu vinjetu kao iranski prorok kome se obraća glavna junakinja, pa film ni na tom polju nije totalno ispošćen.
I uopšte film ima odličan ulaz u ceo Euro trash underground, od Nazi prodavaca oružja do uglađenih gangstera.
Psihološka produbljenost radnje nije jača strana ovog filma. Međutim, winner je dovoljno dobar MECHANIC da DIRTY WEEKEND bude solidno štivo za sve ljubitelje vengeance filmova.
* * 1/2 / * * * *
Inače, DIRTY WEEKEND me je podsetio i na dve pokojne ljubavi, na karen lancaume iz BAISE MOI i na Richeya pošto se u jednoj scenu čuju Manicsi i to baš njihova najveća pesma...
Kunac me je oduvao BBC dokumentarcem JAMES ELLROY'S FEAST OF DEATH.
Ellroy kao pojava apsolutno može da parira svojoj bogatoj biografiji i svom literarnom geniju. Energija njegovog pisanja postoji u istom obliku i u njegovoj ličnosti, i kada pogledate snimke njegovog govora, gestove, ponašanje, vidi se koliko su njegove knjige organski odraz njegove ličnosti.
Susret sa autorom nečeg što volim me često razočara. Ovaj dokumentarac me je, nauprot tome, još više učvrstio u oduševljenju Ellroyem i inspirisao me je.
Ellroyev samouveren i zanimljiv nastup je odlična škola za pisce koji često zanemaruju svoj nastup, puštajući da knjige govore isključivo umesto njih, što je OK ukoliko možeš da da ih na neki drugi način približiš ljudima.
Ellroyev nastup nosi u sebi snažan kredibilitet, iako je on zapravo intelektualac i iako je sve to većinom poza. Međutim, i za takav nastup je potrebna energija koja se prenosi na čitaoce. Ellroy je prototip stava i energije koju treba da ima hardboiled književnik.
Posle De Palminog promašaja, ovaj dokumentarac je prava terapija za svakog Ellroy-aficionada.
Maltinovski rečeno Above Average
Pogledao sam PRETTY POISON Noela Blacka, courtesy of Kunac i mogu reći da sam izuzetno zadovoljan filmom.
Reč je o filmu koji pokazuje sav izražajni potencijal punokrvnog B-filma, trilera na ivici problemske socijalne drame koji na vrlo hrabar način dotiče pitanje odrastanja i pop kulture u američkoj provinciji sredinom šezdesetih.
Ovakav pitch bi danas, u nekom holivudskom filmu bio sikorišćen kao gimmick, dok ga u ovom starom filmu Black maestralno eksploatiše, vrlo svedenom i preciznom režijom.
Što je još važnije, PRETTY POISON nema plakatsko razrešenje. S jedne strane dosledno ispunjava prokletstvo koje je nadvijeno nad sudbinu glavnog junaka koga savršeno igra Tony Perkins dok s druge strane, ume i da se odmakne od ubedljive lične sudbine i sagleda šire implikacije cele priče pred kraj, problematizujući pitanje da li su sve psihopate institucionalizovane.
U svaom slučaju, PRETTY POISON je mali klasik koji treba obavezno pogledati.
* * * / * * * *
Pogledao sam CASINO ROYALE na vrlo dobrom skrineru i mislim da mogu iznesem neki preliminarni utisak.
Film je izuzetno zanimljiv i pruža dosta tema za diskusiju, a opet s druge strane onemogućujeda se jednostavno oceni.
Naime, ovaj film poprilično iskoračuje van okvira serijala o agentu 007, da samim tim mora da se tumeči i po nekim kriterijumima koji važe van tog serijala. Histerična potreba da se Bond unapređuje i modernizuje je izmišljena i potpuno nepotrebna. Meni je lično vrhunac Brosnanove faze upravo bio DIE ANOTHER DAY, to je Bond koji je zaradio najviše novca, bio je film koji je kritika sasvim solidno prihvatila, i konačno, kada se već zagazilo dvadeset filmova u serijal, zašto ne reći - 007 je zaista mogao da igra po svojim pravilima.
Iz nekog razloga se stvorila atmosfera da nemogućnost da privole Brosnana na još jedan film znači potpuni remiks serijala i približavanje nekim novim herojskim trendovima. 007 se naravno kroz svoju istoriju više puta oslanjao na aktuelne trendove, i nekoliko puta gubio svoj identitet, da se razumemo, ali u CASINO ROYALE se na tome baš insistira, iako serijal, kako rekoh, nije bio u krizi.
U kontekstu filmova o Bondu, CASINO ROYALE najviše podseća na LICENSE TO KILL. Dok je poslednji film sa Timothy Daltonom bio neka vrsta produžene epizode MIAMI VICE (i meni lično zaista solidan) sa low-tech attitudeom, osvetničkim zapletom baziranom na ličnom motivu - CASINO ROYALE na podjednak način pokušava da se udalji od filmova sa Roger Mooreom, koje je režirao Lewis Gilbert, i da u okrvirima savremenih trendova tumači lik Bonda dajući mu krv i meso.
Savremeni trendovi na koje se CR najviše osvrće su dva junaka sa istim inicijalima kao što su Bondovi, to su Jack Bauer i Jason Bourne. Međutim, potšo je Bond ipak unekoliko stilizovan, mogli bi reći da je CR produžena epizoda serije ALIAS.
U najboljem mogućem smislu te reči.
Postavljanje Bonda u realstičniji kontekst dovelo je do problema na dve ravni - scenarističkoj i rediteljskoj.
Scenaristički problem je uglavnom ršen i film na tom planu pije vodu, iako postoje segmenti koji su slabo napisani, a tu pre svega mislim na slabo razvijenu tenziju tokom partije pokera u Crnoj Gori i na neosmišljene manifestacije Bondove i Vesperine veze.
Prosto, taj poker je morao biti veštije osmišljen, morao je biti napetiji, psihološki produbljeniji, pošto poker jeste i igra nerava. U CR, ta partija zaprema mnogo vremena a u suštini je vrlo mehanička.
Isto tako i njihova romansa se repetitivna. Oni se, da citiramo Galiju ljube "filmski, nestvarno" ne nekim raznim mestima, nekoliko scena više nego što bi zaista trebalo.
Mimo toga, scenarističkih problema sa ključem stilizacije, zaista nema. Simpatično je ripovana 24ka sa scenom zaustavljanja srca.
Kad je reč o rediteljskim problemima, oni su već znatno prisutniji.
Najpre, neke scene pate od Campbellovih ličnih opsesija, kao što su neke swashbuckling konvencije u ambasadi na Madagaskaru. Scena je brutalna i dinamična, sve dok Bond ne zbuni gomilu čuvara sa kalašnjikovima time što pusti paru iz cevi. To je stilskiveć nešto što n priliči realističkom pristupu akciji.
Zatim, problem tajminga. Akcija u BOURNEu i 24ci ima drugačiji tajming nego akcija u Bondu i funkcioniše na nekim drugim pricipima, gde protagonistu pored neprijatelja opstruiraju i predstavnici sistema. Ovde toga nema i to naročito u sceni na aerodromu smeta. Ta scena deluje prazno, a još je u nekim deonicama i usko kadrirana pa čak deluje i oskudno.
Kad je reč o nekim drugim scenarističkim problemima, to su pre svega dijalozi. Scenario pokušava da bude emotivan i sporadično catchy u bondovskoj tradiciji, uzdignutoj na nivo realizma, ali taj koncept ne pali, i ta jezgrovitost iskaza pošto nije ubojita, čini likove antipatičnim i izveštačenim.
S druge strane, dijalozima nedostaje intriga, taj neki zaverenički-špijunski element kojim su dijalozi u Bondu uvek začinjeni.
Kad je reč o drugim rediteljskim problemima, oni nisu brojni ali su na nekoliko mesta evidentni.
Prvo, samo otvaranje sa liftom, koji će zaigrati na kraju i tako to, iako je dobro zamišljeno, u suštini je vrlo skromno realizovano. samo ubistvo pištoljem je ipak svedeno do nivoa srpskog filma.
Zatim, parkour potera. kao veliki fan ove tehnike i filmova snimljenih na tu temu, mogu da kažem da Campbell, koga inače cenim kao reditelja, i čoveka treniranog u britanskim kapacittima, nije razumeo u čemu je štos sa ovom tehnikom. Umesto da integralno, sa što manje rezova prikaže autentičnu tehniku kretanja i veranja po urbanim strukturama, on je seče kao neki običan holivudski "stunt" u kome se laganje postiže i kroz upotrebu montaže. lepo je što se parkour našao kao tehnika u novom Bondu, međutim, nepravilno je iskorišćen, i paradoksalno, umesto da je dignut na viši nivo, kao što je rađeno sa wire fuom u BLADEu ili MATRIXu, on je lošije slikan nego u niskobudžetnim francuskim filmovima.
U sceni potere na aerodromu, u nekoliko navrata, Campbell kao da ne ume da razdvoji važno od nevažnog u sceni i akciju usporava nizom nepotrebnih digresivnih kadrova.
Daniel Craig mi se čini kao daltonovsko rešenje za Bonda. s tim što za razliku od Daltona on nije imao toliko šarmantan materijal i okolnosti, i toliko nameštenih dijaloških penala.
Ukratko, mislim da Craigu treba pružiti šansu ali ga ne vidim kao neki Second Coming.
U krajnjoj liniji mi to što Craig liči na Flemingovog Bonda apsolutno ne znači ništa, pošto su Flemingovi romani ionako minorna literatura, pa ako već Craig liči na lik iz knjige, neka ga lepo stave na korice.
U svakom slučaju, CR nije toliko dobar koliko je zanimljiv film, i zaista spada u red najuspešnijih realističnih origin storyja privoljenih na ekran.
* * * / * * * *
Pogledao sam osvežavajući savremeni exploitation D.O.A. Cory Yuena, zahvaljujući nenadmašnom Kuncu.
Ovaj film je nešto što bi se moglo nazvati CARLIE'S ANGELSom za 2006. godinu. Reč je o bestidnoj videogame adaptaciji koju je producirao Paul WS Anderson, apostol savremenih adaptacija kompjuterskih igara, a režirao je Cory Yuen, najbestidniji izdanak koreografske aristokratije koju predvodi Yuen Woo Ping.
U odnosu na Yuenov film, Anderson stoji kao Reiner Werner Fassbinder, mđeutim D.O.A. je doboljno dizajniran, šaren i dinamičan da vro dobro posluži svojoj svrsi.
Kao veliki obožavalac HK filma, pratim Cory Yuenov rad od samih početaka, i koliko god mi se činio kao slab reditelj u HK fazi, toliko sam uben da je Cory Yuen našao svoje mesto u miljeu major-produced okicidentalnih B-akcijaša u kojima se spajaju glossy advertising fotka i wire fu akcija.
D.O.A. je upravo to. Ekranizacije jedne seanse igraja ove igre, dovoljno dobro urađena da, kako kaže jedna britanska kritika, nadahne fanove da se po povratku iz bioskopa odmah dohvate svog džojstika.
Plastičnog ili kožnog, zavisi od uzrasta.
* * 1/2 / * * * *
Podsetio sam se malo Andy Morahanovog HIGHLANDERA III.
Iako podsećanje na ovaj film deluje kao potpuno jalova akcija, zanimljivo je videti prvo na koga se računalo da će biti novi Russell Mulcahy.
Iako je bio izuzetno popularan i bitan reditelj spotova, Morahan nije ostvario značajniju karijeru, verovatno baš zahvaljujući tome kako je ispao HIGHLANDER III.
Iz ove vizure, HIGHLANDER III stoji kao prilično kompetentano realizovan film, a uzevši u obzir Morahanovu MTV prošlost, čak i vrlo konzervativno, da ne kažem old-school realizovan film. Štaviše u pojedinim deonicama, HIGHLANDER III emituje snažan eighties vibe i od svih nastavaka HIGHLANDERa najbliži je Mulcahyjevom izvorniku.
Štaviše, iako je ENDGAME z nijansu zabavniji,. SORCERER se čini kao poristojan nastavak, za razliku od QUICKENINGa.
Još je zanimljivija priča scenario koji je napisao Brad Mirman, gospodar rip-ofa. u SORCERERu je ripovao TERMINATOR 2, i njegov besramni opus može biti tema zanimljivog eseja o istoriji rip-offova u A- i B produkciji, u poslednjih 20 godina.
I konačno, naravno tu je, tada još neafirmisana, Deborah Unger u vrlo eksplicitnoj ulozi Connorove dugogodišnje ljubavi.
U svakom slučaju HIGHLANDER III je solidan materijal za tradicionalna godišnja podsećanja na Russella Mulcahyja i iščekivanje njegovog povratka na veliki ekran sa RESIDENT EVIL III.
* * / * * * *
Iako sam još pre nekog vremena pogledao BALADU O SVIREPOM Radivoja Lole Đukića, courtesy of Pliss, nešto duže sam razmišljao kako prići ovom filmu.
Gledao sam ga kao klinac na televiziji, i nisam ga upamtio kao nešto neverovatno i inspirativno, najpre zato što je tada ponuda koja je uspevala da se nametne bila negde potpuno sihrona sa onim što je ozbiljan strani filnm.
Naravno, već negde od kraja šezdesetih se Holivud odvojio od ostatka sveta, i ne možemo govoriti o nekakvoj ravnopravnosti, međutim mali jugoslovenski film je nekada bio apsolutno u ravni malog američkog filma.
Prvi utisak koji imam kada gledam BALADU O SVIREPOM je potresna istina da ovakav film danas praktično ne možemo da snimimo u Srbiji. Umesto da su stvari napredovale, ovakav film je nezamisliv u našoj kinematografiji. To jest, tehnički gledano, možda bi i mogao da bude snimljen, to jest sigurno bi mogao, ali prvo niko ne bi uložio dovoljno novca koliko je potrebno da se sagradi scenografija kuće glavnog junaka, niti da se ode na zavejanu planinu da se snima, a da je to priča ovog tipa & pretenzije.
Drugo, a to je još važnije, u Srbiji ne postoje mentalni kapaciteti da se uradi ovako ozbiljan film. Godine uništavanja i drobljenja svesti su dovele do toga, da autori više ne mogu da razmišljaju u kategorijama koje bi konkoktovale ovakav projekat, ne bi imali dovoljno ozbiljne hglumce za takav zadatak, ne bi imali publiku koja bi iscrpljene autore ponovo napunila energijom kroz neku reakciju.
Prosto, u Srbiji je nemoguće snimiti ozbiljan film.
U tom kontekstu BALADA O SVIREPOM, ukrštanje bergmanovske poetike sa NOBom i spojem surovosti i teatralnosti planinskog života, deluje kao neko neviđeno dostignuće neke superiorne civilizacije na čijim ostacima mi živimo, i ne možemo da je dostignemo (u taj pesmistični skup ljudi koji bazaju po tim ruševinama nesumnjivo ubrajam i sebe).
Dakle, ako apstrahujemo tu all-aropund superiornost i izdignutost filma, reč je o efektnom, svednom, vrlo solidnom filmu svete, sa pojednostavljenim psihološkim prilazom, ali dovoljno antičkih dramskih mehanizama da se provede 80 uzbudljivih minuta.
Lola Đukić nije veliki stilista, međutim, vrlo pismeno je ispričao ovu priču, kroz nenametljiv rediteljski postupak u kome surova priroda, zanimljiva scenografija i i uzbudljivi ljudi dominiraju nad izborom planova i rezova.
U svakom slučaju BALADA O SVIREPOM je jedan solidan, ozbiljan film, smatran potpuno autsajderskim u svoje vreme, koji je za naše vreme potpuno nedostižan.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"U svakom slučaju BALADA O SVIREPOM je jedan solidan, ozbiljan film, smatran potpuno autsajderskim u svoje vreme, koji je za naše vreme potpuno nedostižan.
sličan zaključak slično vajkanje je i mene obuzelo kad sam pisao o istom filmu, na topiku SRPSKO, A DOBRO, a obuzima me i kad danas gledam neke Kadijine filmove iz tih dana, recimo POHOD koji odgledah pre neki dan, i koji takođe zaslužuje par rečenica na adekvatnom topiku.
zaista, ti filmovi kao da potiču iz neke sasvim druge civilizacije, toliko ovo bedno filmotvorstvo danas nema nikakve dodirne tačke sa tim filmovima, i Kadija mi je doslovno rekao da se stidi onoga u šta se naša današnja kinematografija izrodila i kolika je to perverzija i degeneracija u odnosu na, recimo, 70te...
Uvek mi na um padne Cudotvorni mach Voje Nanovica, kada se pominju ti stari filmovi. Zaista, kao da potichu iz druge civilizacije.
Quote from: "milan"Uvek mi na um padne Cudotvorni mach Voje Nanovica, kada se pominju ti stari filmovi. Zaista, kao da potichu iz druge civilizacije.
Nedavno sam ga ponovo gledao i moram reći da (imho etc.) nije izdržao test vremena: mislim, POŠTUJEM da je TO nastalo TADA ali teško ga je, zaista, bilo posmatrati SADA (što nije slučaj sa drugim filmovima koje pomenuh ovde i na ONOM DRUGOM topiku).
SUVIŠE je generičan, jednostavan, bajkovito-simplifikovan, nedovoljno filmičan, SUVIŠE zavisi od deus ex machina izbavljenja, prosto nema onaj elementarni suspens 'da li će gl. junak uspeti u naumu' itsl.
Pogledao sam L'UOMO SENZA MEMORIA Duccio Tessarija, courtesy of Kunac.
Kunac, stari Giallo znalac, me je ovoga puta obradovao jednim izuzetno zanimljivim, nekonvencionalnim i uticajnim Giallo filmom.
Nekonvencionalan je zato što za razliku od tipičnih Gialla niti je detektivska priča, niti je priča o ubici. Ovog puta reč je o Giallo romanu koji tragom priče o amneziji vodi sve na vodenicu narko dilovanja i svega što uz to ide.
Zanimljiv je Tessarijev potpuno retro pristup dilovanju droge u kome je droga prikazana kao bauk :D .
S druge strane, zanimljivo je pitanje čoveka sa amnezijom koji biva uvučen u priču o zločinu u kojoj mora da se snalazi a ne zna tačno koja mu je uloga i još je plus u međuvremenu postao dobar, što mu popravlja privatne odnose sa okolinom. Ova tema nam je sada naravno već poznata kroz niz filmova, ali Tessari je pionir,
Iako ne nudi neku naročitu psihološku produbljenosti, niti je nepredvidiv, Tessari uspeva da napravi ovaj film od pre 32 godine prilično vitalnim i uzbudljivim.
Pored rešenja iz skora koja ćemo potom sresti u KILL BILLu, Tessari nudi barem dve scene koje su eksplicitno uticale na De Palmu. Prvo, tu je festišistička upotreba brijača u rukama ubice, drugo tu je upotreba motorne testere u kućnim uslovima kada posao sa drogom ne ide baš najbolje.
U svakom slučju, reč je o dobro skrojenom Giallo filmu koji pruža taman ono što treba.
* * 1/2 / * * * *
Juče sam se podsećao BOURNE SUPREMACYja a usput čekam da vidim i Mick Jacksonov THREADS. Kao spoj te dve akcije, pogledaop sam mini seriju HADES PROJECT po Ludlumu, courtesy of Ginger.
Iako nisam veliki ljubitelj Ludlumove proze, mislim da njegovi generički romani mogu vrlo dobro da funkcionišu na filmu i televiziji. Štaviše, ekranizacije Ludlumovih dela su izuzetno uticale na mene kad sam bio klinac.
HADES PROJECT je bauerizovana Ludlumova proza, dvoipočasovni TV film isečen na dva dela o biološkom terorističkom napadu na SAD, sa odličnom glumačkom podelom koju predvode Stephen Dorff, Mira Sorvino i Danny Huston, odličnim lokacijama i vrlo samouverenom režijom Micka Jacksona, iskusnog britanskog veterana koji apsolutno zna posao. Ako već nije izrastao u autora, on jako dobro radi sve varijante mimkrije. U HADES PROJECTu cilj su novi BOURNE filmovi i 24 i on radi posao.
Štaviše, Jackon čak i uspešnije rešava neke stvari poput recimo integracije statičnih scena u štabu u tkirvo potere i sl. pa ima od njega i šta da se nauči.
U svakom slučaju HADES PROJECT je prijatno ostvarenje za one koji vole ovu vrstu konvencionalne zabave sa blagim fejsliftingom.
Maltinovski rečeno, Above Average
Pogledao sam DEJA VU Tony Scotta.
Uvek imam strah kada gledam novi film omiljenog reditelja. DEJA VU me je naročito uznemiravao pošto se nisam preterano radovao ovom projektu. Delovao mi je kao totalno prevaziđena mainstream formula za povratak Scotta u komercijalne tokove posle znatno zanimljivijih filmova, sa glumačkom podelom koja me nimalo nije intrigirala.
Međutim, ono što sam dobio kao krajnji rezultat jeste jedan izuzetno dobar film, koji je u pojedinim deonicama više engaging nego što smo navikli od holivudskog maistreama u poslednje vreme, a ima jedno tri promašena scenaristička penala koji da su realizovani bio bi remek-delo.
Kod pitanja hronomocije, naravno, scenario je ključna stvar i ti promašeni penali su bukvalno nijanse koje bi uzdigle film na viši nivo. Ovaj scenario koji je realizovan je vešt i skladan, i nema nekih očiglednih grešaka, ipak na par tačaka je mogao biti maštovitiji i radikalniji, a tu ne mislim ni na kakav ekstremizam, već upravo supostno, više na egzekuciju konzervativne mainstream suspense postavke.
U ideološkom smislu je film takođe zanimljiv pošto govori o homegrown američkim teroristima koji su inače uvbeđeni da ih vlada špijunira svojim high tech sredstvima. Ovde jednog takvog špijuniraju satelitom, CCTVem i vremeplovom. U krajnjem zbiru ovaj film daje za pravo njihovoj paranoji iako su oni nominalno negativci.
Kad je reč o režiji i realizaciji uopšte, Scott je u punoj formi. Bliži je svom mainstream radu, i dosta podseća na njegov poslednji sparing sa Bruckheimerom ENEMY OF THE STATE. DEJA VU je negde na tom nivou s tim što je Scottovo viđenje mainstreama u tom filmu bilo svežije, i scenario je ispunio više potencijala inicijalne postavke. S druge strane u ENEMY je imao svežiju i dinamičniju zvezdu Willa Smitha sa kojim je radio prvi put, dok u DEJA VU ima Denzela sa kojim već treći put radi.
Međutim, Scott, Denzel i Bruckheimer su dovoljno dobro podmazana (da ne kažem lubrikovana) mašina da se DEJA VU nametne kao jedan od interesantnijih filmova godine, koji se u krajnjoj liniji pošteno nosi sa CASINO ROYALEom i HAPPY FEET na blagajnama, kao što je uostalom i ENEMY OF THE STATE počevši kao podjednak autsajder.
* * * / * * * *
Povratio si mi nadu u Scotta. Mislio sam da nam ga je Domino bespovratno uzeo. Tebi, izgleda, Domino i nije bio toliki kljuc u grlu, jer si mi negdje pisao kako te je interesovao samo da gledas Scottove stuntove sa kamerom na montaznom stolu - naprotiv, shvatam da su ti Domino i Man on Fire prilicno dobri flikovi. Svakako, po mome misljenju, pored onakve rediteljske papazjanije u Domino, ni Black, Mamet & Tarantino se zajedno ne bi mogli ni naslutiti, a kamoli isprazni skript R. Kellyja.
Film ranije, Man on Fire, smetao mi je Helgeland. U stvari, vidio si prvi (istoimeni) italo-krimic po kome je radjen Scottov Man On Fire, a koji ne traje ni 85 minuta. Nakon Helgelandovog scenarija, imao sam osjecaj da je Scott iscijedio sve sto je mogao iz sebe ne bi li nacinio iole razumno ostvarenje, i to na dva i po sata; na pola puta se i izgubio, uocio sam. A ono sto je pomislio da je dotjerao do koliko-tolikog perverznog vrhunca u Man on Fire, tek je hipertofisao u filmu Domino. Da ne kazem da je, i pored onoliko R-rated scena, prvi film Man on fire dvaput nasilniji; mislim da ga Scottov projekat nije prevazisao ni po kojoj stavci.
Kad si sada vec uporedio Déjà vu sa Enemy of the State – sta reci osim da se Scott ocigledno vratio. Sjecam se kada sam prvi put pogledao Enemy of the State i nisam mogao da vjerujem kakvu je motoriku u stanju taj covjek da nam predstavi; sa tim filmom sam bukvalno docekao 1999.
Cak se i danas, nakon, istina samo nekoliko, zaista validnih mocnih akcionih ostvarenja taj film i te kako dobro drzi. Da ne spominjem i Crimson Tide; medju dva su najbolja saspensa/akcijasa u 90-im. I stvarno se nadam se da se nisi prevario sa poredjenjem. Hocu reci, poceo si da citas Uelbeka, ne volis Inside Man, za Del Tora mislis da ima beogradski senzibilitet prema kadriranju, kuliras uz Domino, i ocigledno si upao u neku totalnu novu tranziciju...
Ukratko rečeno, DEJA VU je bolji koncept, ENEMY OF THE STATE je bolji film. Što ne znači da DEJA VU nije dobar. Što znači da me ništa ne može učiniti sedam godina mlađim i vratiti u 1999. :D
Inače, 1999. je bila neverovatna godina, sećate li se toga?
THE MATRIX
DEEP BLUE SEA
CORRUPTOR
8MM
ENEMY OF THE STATE
ARLINGTON ROAD
i još gomila stvari, mada mi se možda nešto u brzini prelilo iz 1998. u 1999.
Pogledao sam ACCEPTED Steve Pinka courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo zabavnoj i energičnoj omladinskoj komediji koja s jedne strane satirično prilazi obrazovnom sistemu a sa druge ima zadatak i nadahne i naloži omladinu na privatnu inicijativu.
Taj dvosekli mač je postignut high conceptom o klincu slackeru odbijenom na svim koledžima koji odlučuje da umiri svoje roditelje tako što će osnovati lažni koledž. Odjednom, svi luzeri iz Ohaja dolaze u njegovu školu.
Najzabavniji je svakako politički humor koji ispaljuje Justin Long i time se ovaj film uzdiže iznad standarda savremene teen komedije.
U svakom slučaju, dobra preporuka za ljubitelje žanra.
* * * / * * * *
Cripple nije u krivu. Déjà Vu ima velikih dodirnih tacaka sa Enemy of the State, medjutim to nije Enemy of the State; u stvari, rijetko koji film danas, pa i Scottov, moze biti Enemy of the State, da ne kazem Crimson Tide. Svakako, the director in tights is back.
Filosofija kadra i montaze u tom filmu predak je ostvarenja Enemy of the State; ovdje, naime, nije bilo mjesta za personalne toucheve kao u Man on Fire i Domino, prvobitno zbog toga sto to radnjom zgusnuta prica naprosto nije dozvoljavala; misljenja sam cak da je i The Fan nadasve napetiji od Déjà Vu, film koji mi se nakon toliko godina nista manje ne dopada.
Prvo ipak morate progutati djetinjastu time-travel premisu da biste gledali Deja Vu; pomalo podsjeca na uproscenu verziju Minority Report; naprotiv, cini mi se da je hackster Rossio (iza koga ce, makar za mene, uvijek stajati samo The Puppet Masters iz 1994., njegov prvi posao) ovaj film poceo pisati (raditi na njemu) u doba kada je u kina dosao Minority Report.
Film, cinjenica je, sadrzi gomilu motorike, iako ne akcije, sve dok radnja/akcija ne krene u 90. minutu. Do tada film u stvari ide poput Spy Game, jos jedan Scottov film koga ovaj nije uspio nadmasiti; u pitanju je veliki flashback koga pratimo iza kulisa kompletne price.
Naravno da vrijedi napomenuti da je ovo prvi Scottov PG-13 film, ali recenice "You need to get your behind over here" & "I don't give a rat's ass" (ova potonja je izrecena u prilicno ozbiljnom afektu), ne odmazu mnogo, naprotiv, film lici kao da je daleko od PG-13, no previse je slow motiona u scenama dinamike sto meni najvise smeta; na primjer, prvi americki film u kome je Verhoeven inkorporirao jedan jedini slow motion, ako sam dobro zapazio, bio je njegov i najgori film – Hollow Man.
Val Kilmerov sporednjak totalno je beskoristan, sto se rijetko dogadja u Scottovim filmovima, makar kada je sporedna uloga u pitanju (primjer i-vise-nego-mocne sporedne uloge je moj heroj, Gene Hackman, u filmovima Enemy of the State i Crimson Tide); takav glumac dovodi se samo kada njegov lik ima nesto i reci - ovdje je on samo ukras, ali bez ikakvog smisla; tu ulogu je, dakle, mogao odigrati bilo ko a jedini glumac koji strci u ovom filmu totalno neiskoriscen bio je Matt Craven iz Crimson Tide; naprotiv, steta je sto Kilmerovu ulogu nisu njemu dali; mogao je pokupiti koji cent vise. Isto tako, anarhicni Jack Black i Seth Green iz Enemy of the State ovdje su zamijenjeni naucnikom-vjernikom (takvi naucnici su ocigledno uvijek potrebni ovoj planeti) Adamom Goldbergom koji skoro nikada ne moze biti los.
Setting je, kao i montaza (ako mi je dozvoljeno ovakvo poredjenje) nevjerovatan; Déjà Vu je sniman u New Orleansu 4-5 mjeseci nakon uragana Katrine; scenorafija je, dakle, koriscena samo u scenama u zatvorenom prostoru.
I, najposlije ste nagradjeni totalnom kopijom scene iz The Last Boy Scout-a, kadar-po-kadar, kada naoruzanog negativca prikljeste kola, sto svakako nije Scottova prva kradja samoga sebe. Film se dakako preporucuje; Scott's just warmin' up, he's jus' warmin' up...
Posla radi sam se podsetio OKUPACIJE U 26 SLIKA Lordana Zafranovića, i slično BALADI O SVIREPOM, reč je o filmu iz jedne ozbiljne kinematografije.
S jedne strane, ovaj film označava vrhunac Lordanove uspešne formule za kojom je dosta dugo tragao. Njegov uspon u suštini kreće kada je provalo da treba da napravi svoj teme iz revolucionarne prošlosti sa naglašenim erotizmom i malo katoličke simbolike. Od tog časa kreće njegov zlatni period na koji se dosta dugo čekalo.
Lordan je u Pragu važio za najtalantovanijeg iz jugoslovenske studentske kolonije, navodno je bio toliko cenjen na FAMU da nikada nije naučio češki već su profsori učili srpski da bi komunicirali sa njim. Međutim, trebalo je da snimi jekoliko filmova dok nije došao do svog kanona.
Prema OKUPACIJI imam dosta rezervi, međutim, ono što se mora istaći na početku to je da je taj film takođe produkt jedne ozbiljne kinematografije, koja je bila sposobna da radi ozbiljan rip-off ozbiljnog evropskog art-house filma. U konkretnom slučaju OKUPACIJE, Lordan je najviše ripovao Viscontija, a zatim i Fellinija, i da tog rip-off Fellinija nije bilo, film bi bio znatno bolji.
U svim scenama lišenim fellinijevske mediteranske histerije, Zafranović vešto gradi atmosferu jednog sveta koji truli i koji suštinski ne ume da odgovori na dileme koje se pred njega postavljaju u političkom smislu.
Još je zanimljivije kako jedan tako anesteziran plot ipak uspeva da izgura do kraja u kome se sve relativno zaokružuje.
Dubrovačke lokacije su takođe potpuno neverovatne i povećavaju ocenu filma.
Međutim, ključni adut filma, jeste zaista ingeniozna scena ustaškog masakra u autobusu. Reč je o jednoj od most menacing scena u istoriji naše kinematografije, iz koje bi i naši moderni reditelji mogli svašta da nauče. Koliko god da je gore u njoj tehnološki slabo realizovan, toliko su atmosfera i sama priroda nasilja i dan-danas sveži. Lordan zaista vešto kadrira tu scenu, spajajući karaktrene nijanse sa postupcima prilikom maskara, tako da nasilje prositiče iz lika, a sve je rađeno sa minilamnim brojem rezova što ceo set-piece čini realističnijim i bolnijim.
Ova scena je dovoljan razlog da OKUPACIJA bude obavezan deo kolekcije svakog ljubitelja filmskog nasilja.
Kada se uzmu u obzir mesto i vreme nastanka filma, i malo mu oproste fellinijevski freakshow izleti (koji su doduše verovatno bili i razlog zašto je u jednom momntu OKUPACIJA bila najgledaniji film u istoriji SFRJ) ocena izađe na
* * * / * * * *
Pogledao sam AMERICAN DREAMZ Paula Weitza.
Negde po konceptu, a naročito po konceptu glumačke podele gde je lead zvezda komedija i romcoma a partnerka mu je teen pop zvezda, jako je sličan BRAND HAUSERu, s tim što su u BRAND HAUSERu Amerikanci gosti na terorističkom terenu dok je ovde obrnuto.
Weitz je uzeo izuzetno potentnu pre svega trilersku premisu o arapskom teroristi koji se prijavljuje na Američki Idol ne bi li došao do finala i detonirao se kao mučenik i ubio američkog predsednika, i pretvorio je u satiru koja zbog trilerske strukture, i u suštini vrlo realistične motivacije, nije dovoljno smešna, odnosno suviše je bliska stvarnosti.
Ako se zanemari generalno oboljenje filma koje je definisano u toj omaški unutar žanrovske baze scenarija, reč je o vrlo zabavnom i precizno realizovanom filmu koji se nadovezuje na Weitzovu low key fazu započetu još u IN GOOD COMPANY gde je po prvi put overio Quaida.
Weitz je prošao zanimljiv put od reditelja AMERICAN PIE, preko asa etikete Working Title, sa vrlo solidnim filmom ABOUT A BOY po Hornbyju, da bi u poslednja dva filma pokušao da vrlo secira ozbiljna američka društvena pitanja.
ako tome dodamo da za New Line Weitzovi rade neki fantasy, HIS DARK MATERIALS, koji će verovatno biti osplativ, reč je o zanimljivoj i dobro osmišljenoj karijeri, koja isporučuje solidna ostvarenja.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"
ako tome dodamo da za New Line Weitzovi rade neki fantasy, HIS DARK MATERIALS, koji će verovatno biti osplativ,
* * 1/2 / * * * *
Nije neki Fantasy, vec jedan od najboljih fantasy romana IKADA. Kod nas izdat u tri knjige - bas kao i u eng. originalu - Severna svetlost, Cudotvorni noz i Cilibarski Durbin.
Oprosti, ne pratim fantasy...
Pogledao sam THE HOST, courtesy of Kunac, i mogu reći da je reč o jednom od najmomačkijih filmova ove godine.
Kada je reditelj pominjao SIGNS kao uzor, verovatno je mislio na neku optimalnu verziju SIGNS, to jest kako bi SIGNS izgledao da je dobar film. i taj SIGNS element je prisutan kroz medijski tretman monstruma kroz koji se takođe gradi tenzija.
Međutim, THE HOST donosi itekakve ripper sekvence. I nema na tom planu apsolutno nikakve veze sa Shymalanovim (zlo)delom. Prvih 20 minuta spadaju među nešto najvisceralnije što sam video ove godine, i u krajnjoj liniji tajk prvi napad čudovišta je i daleko najdinamičnija i najuzbudljivija scena filmu koju posle ne uspeva da dosegne, što dovodi do izvesnog disbalansa, jer publika spontano traži još takvih senzacija.
Ono čega apsolutno nema su lovecratovski elementi. Geneza čudovišta potiče iz Lewis Teagueovog ALLIGATORa. I vrlo je jednostavna. Film je vrlo političan upravo u tom cormanovskom maniru gde se na bazi jedne pulp teze razvija ozbiljna politička polemija.
Režija je maestralna. Iako su ripper sekvence napete, iako ima dosta jump scareova, iako ima obilje jako dobrih specijalnih efekata, film je zapravo rađen u jednom apdejtovam landis ključu, a to prevedeno na savremeni filmski jezik znači Edgar Wright does Korea. Dakle, tradicionalne korejske kadar sekvence, blaga formalna dekompoizicija scene sa edgarwrightovskom upotrebom drugog plana.
U svakom slučaju THE HOST obesmišljava potrebu da Edgar Wright snimi svoj azijski monster film. To je već urađeno za njega.
THE HOST raduje pošto pokazuje da je Koreja još živa i zdrava, i da još uvek postoje potencijali da se snime značajni naslovi koji mogu da istinski uplaše i nasmeju, a taman se učinilo da je sve presahlo.
* * * 1/2 / * * * *
Sinoć sam pogledao ALL OVER GUY, gay romcom koji je režirala Julie Davis. Iako je reč o romcomu u kome dominantno pratimo pederski par, mada oni imaju svoje straight drugove koji se takođe smuvaju, ipak bih rekao da je film pravljen za straight populaciju. Neobično malo za pederski diskurs potzencira seksualni element i apostrofira ljubav i koncept dugotrajne veze iako taj koncept nije toliko izražen u pederskoj populaciji.
S druge strane, iako je straight-oriented, pokušava da malo razbije filmske prekoncepcije o pederima i ne pokazuje ih kao feminizirane, travestirane ili tragikomične figure.
Žanrovsku čistoću gubi pred kraja kada odlazi u potpuno nepotrebnu patetiku, opterećujući likove nerešivim problemima koji apsolutno ne pripadaju dotadašnjem žanru filma.
Ipak, film se može posmatrati kao sofisticirani date movie za gledanje sa intelektualkama.
Treba ga imati u arsenalu radi tih potreba.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Sinoć sam pogledao ALL OVER GUY, gay romcom
courtesy of – who?
ili kako bi se courtesy lijepo pre-pronaunsovalo fonecki na srpcko-hrvacki: kurcezi.
Quote from: "Ghoul"Quote from: "crippled_avenger"Sinoć sam pogledao ALL OVER GUY, gay romcom
courtesy of – who?
Zašto te to interesuje? Da nisi usamljen? :evil:
Quote from: "Dr Kunac"Quote from: "Ghoul"Quote from: "crippled_avenger"Sinoć sam pogledao ALL OVER GUY, gay romcom
courtesy of – who?
Zašto te to interesuje? Da nisi usamljen? :evil:
ah, i mislio sam da si ti, ili ginger, taj dobavljač.
ma onako samo pitam, navikao sam na formulu pa mi pao u oči izostanak...
Ne, nisu oni, štaviše, ja ću ga narezati njima ako ih zanima.
Dobio sam ga od nekoga ko nema nick na forumu, pa ga zato ne creditovah.
Quote from: "crippled_avenger"Weitz je uzeo izuzetno potentnu pre svega trilersku premisu o arapskom teroristi koji se prijavljuje na Američki Idol ne bi li došao do finala i detonirao se kao mučenik i ubio američkog predsednika, i pretvorio je u satiru koja zbog trilerske strukture, i u suštini vrlo realistične motivacije, nije dovoljno smešna, odnosno suviše je bliska stvarnosti.
Pogledao i ja nedavno... Mislim da je problem u tome što
American Dreamz u suštini i nije satira. Pravi se da jeste i tretira tematiku koja je idealan materijal za satiru, ali na kraju odlazi u neku vrstu eskapizma. S jedne strane, sve je to vrlo blisko realnosti, a opet se na kraju završava kao bajka (blago cinična, doduše). Film funkcioniše zbog odličnog kastinga gde čak i jedan Kris Klajn (retardiranija verzija Kijanu Rivsa) nalazi svoje mesto. Međutim, sve je vrlo površno odrađeno i kad su likovi i situacije u pitanju, i jedino Hju Grant kao voditelj ima potencijala za nešto produbljeniji lik, ali to ostaje nedorečeno. Ipak vredi pogledati...
Podsetio sam se na WEIRD SCIENCE, courtesy of Ginger, u kome je John Hughes dostigao totalnu dekadenciju, značajno podstaknut exploitation instinktima Joel Silvera koji su odveli put agresivnog high concepta i nadolazećim razvaljivanjem blagajni od strane BACK TO THE FUTURE.
WEIRD SCIENCE ne spada u kanonske Hughesove uspehe, ali je do te mere high concept da opstaje barem ko fusnota u istoriji teen filma.
Ovaj komad istovremeno spaja Hughesovu suptilnost i didaktičnost sa besramnim ispunjavanjem fantazija i suštinski mačističkom apologijom kapitalizma. I to sve dobijamo unutar jednog filma.
Hughes nam naime ponovo servira priču o tome kako su geekovi ljudi kojima sve ide na ruku samo su suviše mladi da to shvate. I kako je njihov kvalitet unutar njih samih i kako samo treba da se pojavi simpatija koja će taj kvalitt prepoznati. To je na površini i to je vintage Hughes ideologija.
I kada se pojavi žena koju oni stvore frankenštajnovskim procesom, oni ne idu sad odmah daje tucaju nego im ona posluži kao mentor, što je takođe poučno.
Međutim, ta "golema" žena je zapravo katalizator i da nije nje oni ne bi uspeli da nametnu to što je u njima. A ona je njihov tehnološki izum, što prevedeno na značenje kaže: 2geeku, treba da pšronađeš nešto što će biti revolucionarno, ali kad to uradiš nemoj angažovati prostitutke, to jest ići linijom manjeg otpora, već tad će se neka i zaljubiti u tebe."
Međutim, bez tog revolucionarnog pronalaska apsolutno nema ništa, tako da njihov duhovni sadržaj u suštini nije bitan, bitan je katalizator odnosno delo kojim će se nametnuti u društvu i opravdati svoj geekdom.
U međuljudskim odnosima u filmu takođe postoje deonice bezumne amoralnosti kakva se takođ retko sreće, no to možda nije autorska namera već samo omaška.
Kad je reč o entertainment values, one su srednje, ništa posebno, mada ima neke fundamental skills koje često nedostaju savremenim teen komedijama.
Takođe ima mladog Downey Juniora koji u sasvim maloj epitzodi pokazuje da je izuzetno magnetičan i vešt glumac i krade šou.
U svakom slučaju WEIRD SCIENCE je zanimljiv zeitgeist film za proučavanje sa izuzetno zanimljivim soundtrackom na kome možete naći i OMD sa pesmom TESLA GIRLS...
* * / * * * *
Sticajem okolnosti trebalo je eda skinem neku foku i pogledao sam ponovo SRETNO DIJETE Igora Mirkovića, courtesy of Ginger.
Gledao sam ga svojevremeno na FESTu a sećam se i kako sam se ludo proveo sa divljim taurus-jorom na svirci Le Cineme.
Na novo gldeanje još sam uvereniji u stav koji sam tada a to je da SRETNO DIJETE nosi u sebi niz dragocenih dokumenata i da svaki poštovalac jugoslovenskog rokenrola treba da ga vidi prosto da bi na jednom mestu video žive slike nekih od velikana iz te pojave.
Međutim, kada se to apstrahuje, SRETNO DIJETE nije sveobuhvatan dokument pošto najpre zanemaruje riječku i slovenačku scenu koje su imale još štošta da ponude u tom trenutku. S druge strane, to se može pravdati Mirkovićevim ličnim pristupom celoj stvari.
Ipak, kao politički novinar, Mirković nije smeo tek tako apstrahovati učešće jugoslovenskih novotalasovaca u raspadu to jest razaranju bajke koja ih je iznedrila i čiju je iluziju njihova pojava na neki način kreirala, i konačno čiji su oni deo do te mere da je Novi talas deo imaginarne istorije SFRJ.
S fruge strane, tek u jednoj kratkoj deonici Davorin Bogović sugerišu besramnu prodaju koju su neki od njih obavili, a u ovom aranžmanu koji je Mirković odabrao svakako su u tome prednjačili Prljavo kazalište, sa besprekornim početkom karijere i serijom bizarnih i neizbrisivih kreativnih i ideoloških devijacija (?) potom.
Mirković je u ovom filmu relativno prikazao zašto je bio srećan, ali nas je slagao oko ishoda cele priče i učešća njegovih heroja u njemu.
U tom smislu Mirkovićevo SRETNO DIJETE je deo, kako rekoh imaginarbne istorije SFRJ koju j producent ovog filma Rajko Grlić, započeo pišući GRLOM U JAGODE Srđana Karanovića. Očigledno, Grlić regrutuje mlađe ljude da falsifikuju epohe kao što su radili on i Karanović.
Zbog obilja dokumenata
* * / * * * *
Pogledao sam PARENTS Boba Balabana, courtesy of Kunac, i nije mi jasno kako ovaj film nikada nije imao viši profil. Možda ću ispasti glup u društvu, ali ja nisam ranije ni znao da je reč o važnom filmu.
PARENTS je mešavina Watersa i De Palme u najboljem smislu. Balaban uzima radikalnu hiperstilizovanu imaginarnu deceniju pedesetih i prepliće je sa zapletom o klincu koji sumnja da su mu roditelji kanibali, što je negde Waters (mada nije rip-off Watersa jer film kalendarski koincidira kada je Waters izvorno radio na ovu temu) i tretira ga izuzetno filmično, sa izuzetbno veštom inscenacijom, oniričkom atmosferom, vrlo fokusiranim trilerskim izborom i pokreta kamere, sa jako puno subjektivnih planova i gezibicija u kadriranju i sa generisanjem istinskog suspensea kroz spoj opasnosti i gađenja na kojima baziora tenziju.
Iako do kraja filma, Balaban ne uspeva da zaokruži ideju i odmakne PARENTS od jednog relativno jednosmernog toka, spoj ideje i egzekucije su uzorni, sa odlinčnom glumom.
U svakom sčučaju PARENTS je bitan film sa kraja osamdesetih, kakav je, po ko zna koji put ponavljam, danas nezamisliv.
* * * / * * * *
Podsetio sam se kultnog HEDWIG AND THE ANGRY INCH i mogu reći da mi se sada manje dopao nego svojevremeno. Čini mi se da me je u međuvremenu Azija dosta razmazila, i dosta povisila rezistenciju na izopačenosti raznih vrsta i HEDWIG mi danas naprosto ne deluje onoliko hrabro.
To jest, kada se ogoli hrabrost, otkriva se suštinski slaba rediteljska i scenaristička adaptacija mjuzikla i činjenica da su ključni dramski i emotivni momenti zapravo sakriveni od nas, a da je mjuzikl dat nedijegtički. U krajnjoj liniji, iako važi za filmotvora koji se ne stidi radikalnih i eksplicitnih sadržaja, John Cameron Mitchell i previše pravi big deal od pederastije i travestije, i ovom jako zanimljivom konceptu zapravo treba autor Almodovarovog kalibra koji potpuno neobične i bizarne junake i situacije tretira kao najredovniju pojavu, sasvim relaksirano
Kako bilo, HEDWIG je barem za okolnosti studija New Line koji ga je proizveo radikalan pomak, i korak bliže art i exploitation paradigmama sa početaka, i zbog mesta u širem kontekstu američkog filma, ipak važan naslov.
* * * / * * * *
Iako sam upozoren na TIME AND TIDE pre jedno pt godina, dakle, kada je to bio nov film, sticajem okolnosti jako dugo nisam uspevao da ga nabavim. Konačno, kada sam ga locirao prošle godine, nekako sam i zaboravio na njega, mada sam ga i kupio radi te stare preporuke.
No, konačno, eto, u vihoru prednovogodišnjeg pisanja besramnog šunda za nepismeni narod, stigoh da ga pogledam.
TIME AND TIDE Tsui Harka istovremeno pokazuje zašto je ovaj reditelj veliki patrijarh hiongkonškog filma, i zašto nikada nije uspeo da postigne slavu i reputaciju na Zapadu.
Unutar opusa koji je, ruku na srce, zaista vrlo nekonzistentan, TIME AND TIDE stoji kao verovatno najvažnija stvar koju je Hark rekao u domenu heroic bloodshed podžanra koji je rasdeći kao producent formulisao sa John Wooom.
TIME AND TIDE dolazi u taj žanr posle Tarantina i posle Yuen Woo Pinga, tako da umesto Wooove jasne sirkovske melodrame imamo prilično haotičnu i moralno ambivalentnu tarantinovsku priču, a posle Pinga, imamo dosta wireworka u miljeu u kome nije često viđan.
Kad je reč o samom zapletu, moram piznati da uopšte nisam razumeo o čemu se radi i tek sam u načelu razlikovao likove i glumce. U pripovedačkom smislu, dakle, harka ne zanima da se približi oksidentlnom gledaocu, ali mi se uprkos tome što nisam ispratio priču, čini da scenario prosto formalno nije baš skladan.
I to je jedan od razloga zašto je Harkov rad jako retko uspevao da cross-overuje na Zapadu.
Prosto u kulturi opterećenoj jasnom pričom, on ne može da prođe. S druge strane TIME AND TIDE se sve vreme pretvara da priča i priču tako da ume da bude malo naporan ako ne znaš o čemu se radi.
Međutim, kad se dođe do akcije, može se slobodno reći da je TIME AND TIDE jedan od uticajnijih filmova koji su se pojavili poslednjih godina. U ovom filmu Hark kombinuje obilje elemenata koji se do tada nisu sretali. U isto vreme imamo vrtoglave pokrete kamere sa wireworkom, wooovskim fetišizmom oružja, holivudskim stepenom devastacije scenografije i argentovskom sklonošću ka prikazivanju detalja mašinskih mehanizama.
U ovom ostvarenju Hark svakako započinje neke stvari po prvi put a potrebno je nekoliko gledanj da se utvrdi gde smo sve te stvari viđali ovih godina. Zanimljivo je da je TIME AND TIDE čak i imao američki release, i da je upoređivan sa CROUCHING TIGERom po komercijalnoj ambiciji, ali da je naravno nije ispunio. Međutim, am taj release garantuj da je film ipak bio gledan, naročito od strane action buffova i filmskih profesionalaca.
Iako je u tom trenutku već veteran, i iako TIME AND TIDE prosto ima puno nedostataka, deluje kao delo u kome stari učitelj daje smernice kako treba raditi određene vidove žanrovskog gradiva.
U svakom slučaju, drugi sat filma nudi neprekidnu i vrlo inventivnu akciju čiji eho možemo videti možda ponajviše kod Louis Letteriera i filmova koje producira Bessonov europa Corp a nekako mi se čini da će i taj toliko hypeovani SHOOT EM UP biti sličan ovim rešenjima.
U svakom slučaju, TIME AND TIDE je esencijalan naslov za sve ljubitelje akcionog filma.
* * * / * * * *
Večeras sam odlučio da saznam zašto se agencija koju vodi Spencer Trilby u TRUE LIES zove OMEGA. U to ime pogledah OMEGA MAN Borisa Sagala.
Film je vrlo zanimljiv, naročito pošto sam ja sucker za apokaliptične sventies extravaganze, a naročito za Chucka Hestona.
Ovaj film je u suštini zaista nedostojan Mathesonovog romana, i zapravo ni blizu ne dobacuje do potencijala koji bi trebalo da ispuni film baziran na ovom inače izuzetno filmičnom predlošku.
Dakle film je po mnogo čemu potpuno idiotski, gneza apokalipse i problema od koga ghoulovi pate je dosta sumnjiva, kao i sam endgame koji ima žena prema glavnom junaku, pošto se na kraju ne dozna tačno da li je i kada bolest motivisala njenu izdaju, da li je to bio plan od početka, mada izgleda da ipak nije, itd.
Međutim, i pored ozbiljnog izneveravanja Mathesonovog romana i neispunjavanja ogromnog potencijala, OMEGA MAN je vrlo zabavan seventies flick sa larger than life Chuckom Hestonom koji ide okolo i ubija ghoulove koje predvodi Anthony Zerbe, i to na nekom čisto kinestetičkom nivou funkcioniše. Sagalova stilizacija radi posao, i sve što je nemoguće u datom kontekstu deluje uverljivo. Režija je vrlo simplifikovana i kao takva do te mere rudimentarna da može da isprati kako rudimentarne odnose među likovima, tako i rudimentarni dizajn i rudimentarnu priču.
Scenografija je naročito draga pošto te urbane strukture koje su karakteristične za apokaliptiične filmove iz sedamdesetih imaju neki spoj baroknosti i sive betonske depresije, i negde dobro odjekuju kod ljudi kojima su modernije zdanja u blizini otprilike iz iste epohe.
OMEGA MAN je hendikepiran film, ali kao takav je vrlo dosledan i zato funkcioniše kao gledalačko iskustvo.
U suštini, rane sedamdesete su zapravo poslednje vreme koje je moglo da proizvede tako autentičnog over the top junaka, u tako naivno stilizovanom univerzumu, sa relativno malo akcije, a da film bude i zabavan, i da čak, na nekom rudimentarnom nivou ideološki nešto i znači. OMEGA MAN bi do definicji morao da znači mnogo više naravno, ali i ovakav kakav je emituje neko značenje.
Zanimljivo je koliku enmergiju zrači Heston u jednom filmu koji je inferioran, i koliko se Arnie spoticao u filmovima koje su radili slabiji reditelji.
I AM LEGEND bi svakako bio idealan projekat za Arniea, mada ja ličnop nemam ništa ni protiv Willa Smitha, pošto i njega volim, i vidim kao neki produžetak Jima Browna koji je bio Hestonov savremenik. No, ipak Arnie bi zaista bio dosledan naslednik i šteta je što ga nema u novoj ekranizaciji...
E sad, u širem smislu, to što ima OMEGA MAN naravno nije dovoljno da nam pruži ono što mi zapravo tražimo od njega ali to je već drugo pitanje.
* * 1/2 / * * * *
P.S. Crnačko dete Ritchie iz filma je posle režiralo pilot serije LA CONFIDENTIAL i još štošta.
Oprostices mi ovaj kratki, digresioni post... nadam se.
Org. 'Omega', takodje u 70-im, pojavljuje se i u 'Ostermanovom vikendu', S. Pekinpa (org. je to koja je u filmu trebala da bude spijunska, a kojoj su, kao, pripadali Ruter Hauverovi prijatelji); doduse, ispostavice se tokom filma kao fiktivnom org, bez realnog opasnog ucinka.
Rajko Grlic je, za razliku od Mirkovica, radio 'Grlom u jagode' u uvjetima prilicno ogranicene slobode izrazavanja, u jednopartijskom sistemu koji je tada vladao u SFRJ, a koji je dobro znao zakonski oktroisati pojedinca ako se suprotstavi njegovim normama i 'vrijednostima' (vidjeti sudbinu red. 'Plasticnog Isusa').
To je sto se tice tvog propustanja uocavanja tzv. 'istorijske perspektive' nastanka te kultne serije.
S druge strane, Mirkovic se u tom soft-core filmu (vidjeti Kojine komentare na film, s pravom date na ono na sta se odnose) i jeste skoncentrisao na svoju mladost, i na new-wave kao njen ad hoc-soundtrack, oboje vremenski limitiranim raspadom i ratovima u toj istoj SFRJ, tako da ne znam kakav to drugaciji ishod ocekujes od 'Djeteta'?
'Drugaciji ishod', s obzirom da si ga/ste ga tako subverzivno anticipirao/li u onom svom i Dragojevicevom personalnom (ja obozavam ove sintagme patentirane u 90-im, a i dalje, i danas rabljene) urbanom 'Soku od sljiva', nadasve iskrenom u markiranju subverzivnog potencijala R'n'R-a i prvoj odstupnici rok(s)an roll-era tranzicionog doba - 'Mi nismo andjeli 3'.
(Mislim, ni ti ni Dragojevic ipak niste Koja, cak ni u trzisnom smislu, finansijskim dometima svog brand-a/jos jedna omiljena, 'tranziciona sintagma'/... A, Boga mi, kao 'autori' ni Mirkovic/i/.)
'Sretno dijete': ***1/2 / *****
'Mi nismo...3': -* / *****
Špica filma A3, nažalost, mnogo više govori o sprezi ovog društva i pop scene nego što se može naslutiti iz SRETNOG DIJETETA. Ne znam da li si obratio pažnju na nju?
Što se SOKA OD ŠLJIVA tiče, to je po mom mišljenju jedno od retkih remek-dela jugoslovenskog filma, tako da mi laska što A3 porediš sa njim. Ipak, mislim da A3 nije dorastao tom poređenju, kao što je poređenje/ prozivka sa SRETNIM DIJETETOM sasvim besmislena, izuzev mogućnosti da mi eto skrešeš kako je A3 sranje, što je legitimna potreba. Pošto si svoju potrebu obavio, pokušajmo da budemo konstruktivni u danima koji dolaze.
Kad je reč o Rajku, Rajko je kao i ostala deca praške škole (izuzev Paskaljevića) klasično dete crvene buržoazije, koja je kroz prašku školu bila fabrikovan oblik socijalnog filma kojim je SFRJ pokušala da odmeni Crni talas.
Izuzev Laze Stojanovića, u istoriji našeg filma, praktično niko nije nadrljao. Tehnički, u istoriji našeg filma, zabranjen je samo jedan film. Svi ostali bi, ukoliko su smetali, bili naprosto onemogućeni u distribuciji, a reditelji su praktično neometano nastavljali da rade, u najgorem slučaju bi se selili u drugu republiku. Tito je gajio svoje disidente, što Rajko ipak nikada nije bio. Rjko je slobodno radio, sve do rata i nezavisnosti Hrvatske, gde je delom osetio političku klimu koja me ne odgovara, a s druge strane sračunao da mu je boljeb da ode u Ameriku i predaje film, nego da se eventualno muči u Hrvatskoj. Uostalom, KARAULU je snimio u Hrvatskoj kojom vlada HDZ iako je NOVIM VRIJEMENOM i SRETNIM DIJETETOM bio kao vesnik promena u hrvatskom društvu. Dakle, Rajku, ni u jednom režimu ništa ne fali. Štaviše, KARAULU je snimio od novca tri desne vlade-Sanaderove, Koštuničine i Tihićeve, od kojih barem dve imaju nedoumice oko Haga.
Rajko je snimio neke dobre i jedan izuzetan film (SAMO JEDNOM SE LJUBI) i to mu niko ne spori, ali je zaista nemoguće osporiti i to da su on i ostatak praške škole bili soc-fetišisti, koji su, na njihovu žalost, možda baš zbog nestanka SFRJ praktično zaboravljeni za života.
A što jse Koje tiče, čekaj to je beše onaj koji više reciklira svoje stare pesme nego Brega? :D
Sinoć sam se podsetio filma ALIEN NATION Grahama Bakera, courtesy of Ginger.
Sinoć sam se igrao igre zvane "spot the James Cameron touch" pošto je poznato da je geek iz Ontarija nepotpisan radio na scenariju.
I čini mi se da sam uspeo da ih prepoznam. Prvo, unutar akcionih scena, oseća se prisustvo scenariste, to jest akcione scene nisu spontana rediteljska inspiracija već su vrlo osmišljene i neki detalji iz njih kasnije imaju ulogu u zapletu.
Kad je već reč o zapletu iz akcionih scena, neki elementi ovog plota se mogu naći i u LETHAL WEAPON 3, u priči o cop killer mecima, sa kojom Cameron nema veze. S druge strane shotgunovi koji se koriste u uvodnom ubistvu podsećaju na TERMINATOR.
Završna akciona scena u sebi sadrži elemente koji su karakteristični za TRUE LIES i TERMINATOR 2, i tu se dakle takođe može osetiti eksplicitan Cameronov uticaj.
Konačno, Gale Anne Hurd je, tada već na izmaku svog braka sa Cameronom, verovatno i želela da snimi cameronovski film, samo u režiji odličnog britanskog reditelja Grahama Bakera u čijim se filmovima vidi izuzetan dar, čak i kada je materijal dosta niskog nivoa kao u OMEN III.
Uopšte ALIEN NATION je verovatno postavljen tako da je Rockne S. O'Bannon postavio fantastični element, a Cameron je uspostavio hemiju među likovima, akcione scene i ceo dramaturški koncept tada izuzetno aktuelne forme buddy cop flicka.
I ono što je mimo ove scenarističke arheologije najvažnije, to je da ALIEN NATION na svom pulpy buddy cop nivou apsolutno funkcioniše. Pre svega odnos između Matt Sykesa i Sam "George" Francisca istinski funkcioniše. I ovo je pre svega film o njihovoj hemiji. Krimi priča je prijatno predvidljiva, taman kakva treba da bude u ovom tipu filma, a razlike između ljudi i vanzemaljaca su zabavne i pulpy koliko je in potrebno za ovu vrstu lakog eskapizma.
E sad, da li je ovde bilo potencijala za veliki Cameronov klasik? Jeste. međutim, ovo je u suštini generični buddy cop film čiji je high concept zaokret u tom što su partneri čovek i vanzemaljac.
I kada su jasna ta konceptualna očekivanja, i kada zabava ne izostane, onda ništa drugo do
* * * / * * * *
veoma je zanimljiv film,kao dete gledao sam ga u bioskopu :!:
Pogledao sam ANOTHER DAY MOVIE. Film je izvanredan primerak za sablažnjavanje okoline i mislim da će u tom smislu biti jedan od favorita.
Reč je o klasičnoj besprizornoj teen komediji o gubljenju nevinosrti, samo što se odvija u pederskom okruženju. Reditelj i scenarista Todd Stephens nažalost ne uspeva da napravi kapital od ovako interesantne i prilično hrabro realizovane zamisli, već u suštini prepevava AMERICAN PIE na pederski način, i upravoi kroz tu post-modernu, i opterećujuće samosvesnu prizmu poništava potencijalno revolucionarne domete svog filma.
Naime, ANOTHER GAY MOVIE je film koji ne samo da ne pravi big deal od same činjenice da su likovi homoseksualci već celu stvar tretira kao jednu potpuno svakodnevnu pojavu. Svakodnevnu do te mere da se ne stidi da celu tu priču digne na raunchy nivo najrauzudanije teen komedije iz osamdesetih, vremena kada je Columbio odbila BACK TO THE FUTURE smatrajući da nije dovoljno R za teen publiku.
Međutim, ta atmosfera i hrabra egzekucija nisu dovoljni da prikriju Stephensove zablude kojima na čistom idejnom planu kompromituje svoj film.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Međutim, ta atmosfera i hrabra egzekucija nisu dovoljni da prikriju Stephensove zablude kojima na čistom idejnom planu kompromituje svoj film.
koje su te idejne zablude?
Pa idejna zabluda je u tome što umesto da uzgaja malo višu pretenziju filma, njegova ambicija se svodi na scene-for-scene polemiku sa filmom AMERICAN PIE koji je značajna naslov u istoijatu žanra ali nije neka mitska matrica koja zaslužuje ovu vrstu revisitinga, naročito sa ovako interesantnim i radikalnim pristupom.
Iliti, ANOTHER GAY MOVIE je mogao biti značajniji film od AMERICAN PIE, ali zbog svog epigonskog statusa to nije postao.
Počeo sam da gledam THE PRISONER courtesy of Sandman, i mogu reći da je serija izuzetno zanimljiva i da me ne čudi njen kultni status i to što primećujem njene tragove i mnogim stvrima koje će se pojaviti kasnije, kako na televiziji, tako i na filmu.
Pogledao sam GOTCHA! Jeff Kanewa, courtesy of Ginger, i mogu reći da sam dobio žanrovski derivat koji nisam očekivao. Naime, to je Universalov film iz 1985. sa glavnim junakom koji nosi Nike, dakle milje BACK TO THE FUTURE, međutim, film ne polazi iz te karakterne ravni, već pokušava da bude bliži, za nijansu serioznijem omladinskom filmu, na tragu Amy Heckerling, a da ga onda preplete sa špijunskom intrigom, pre svega na tragu Le Carrea gde je špijunska priča zapravo McGuffin za neke lekcije o životu i međuljudskim odnosima.
Iako junak ovog filma nominalno sazri kroz ovu priču, čime se gorenavedene poente postižu, i iako film nije dosadan, teško bih da mogao nazvati uspešnim, pošto pretnje nisu dovoljno razrađene da bi film bio triler a dešavanje nije dovoljno veselo da bi bio komedija. A u svakom slučaju, ni u jednom pogledu nije realistička drama.
Iako film ne mora da upada u neku određenu fioku da bi bio dobar, ovaj nedosledan melanž žanrova naprosto ostavlje gledaoca nezadovoljnim, i ne uspeva da bude podvljen čak ni relativno glatkim tokom filma, kao ni appealing rolama Anthony Edwardsa i Linde Fiorentino.
GOTCHA! je daleko od toga da je bio jedina prilika za ovu vrstu filma, međutim, zanimljivo kako nijedan teen spy film, iz osamdesetih, kao najpotentnije dekade teen filma nijse uspeo da bude potpuno zaokruženo iskustvo.
S druge strane, trebalo bi reprizirati par naslova poput IF LOOKS COULD KILL, koji se kao i GOTCHA! zapravo već pojavljivao na ovom topiku kada sam, čini mi se, pisao o STORMBREAKERu.
A ima beše i onaj sa Corey Haimom...
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam AVENGER, courtesy of Ginger.
Suze su mi pošle kada sam video kako je u savremenom televizijskom miljeu, koji je špijunske trilerske i akcione intrige doveo na visok nivo, ispoštovan čovek koji je maltene izmislio celu jebenu stvar, veliki guru Frederick Forsyth.
Kada se pogleda produkcioni milje, dakle spoj TNT i Wolfgang Petersenove firme Radiant, ne može se imati čak ni produkciona predrasuda prema ovom TV filmu. On je naprosto jako loše urađen, daleko ispod nivoa koji Forsyth zaslužuje. Štaviše, voleo bih da vidim da li bi iko smeo da tako skrnavi Clancyja, Ludluma ili Le Carrea?
Imajući u vidu kako dobro izgleda Mick Jacksonova ekranizacija HADES FACTORa, smatram da je AVENGER nedopustiva brljotina.
Scenario starog znanca Alana Sharpa je surogat nekog old school svedenog trilera u kome bi možda mogli videti Chucka Beronsona, tipa nešto kao EVIL THAT MEN DO, ili tako nešto, i da je dobacio do tog nivoa, a nije, morao bi s obogatiti snažnim exploitation elementom i veštom režijom, što AVENGER nema. Međutim, Sharpov scenario ako i pokušava da to bude, definitivno nije to.
A režija tek nije.
Nažaloist, ovakva ekranizacija svodi AVENGER na nivo desničarskog džepnog šunda, za šta je Houllebecq u PLATFORMI nepravedno optuživao Forsytha. Ovaj film je zapravo sve ono što elitistički nastrojeni kritičari zameraju američkom filmu a što inače u njemu ne postoji.
QuotePogledao sam AVENGER
Jel CRIPPLED?
Pogledao sam AMERICAN PIE 5: THE NAKED MILE, courtesy of Ginger.
Posle pristojnog četvrtiog dela koji je režirao decentni i talentovani veteran, i u kome su se ipak afirmisali nežnost i znanje, peti deo afirmiše unapologetic gross, i u tome uglavnom uspeva.
Iz nekog razloga Nussbaumova "petica" nema gloss koji imaju theatrical filmovi i bukvalno izgleda kao da je mogao da provede još malo vremena u montaži, ali je film vrlo uspeo i apsolutno dostiže kvalitet theatrical teen komedija, a svakako recimo drugog dela ove franšize.
Čini mi se da sam u tekstu o BAND CAMPu već postavio pitanje zašto AMERICAN PIE posle odličnog bioskopskog upseha AMERICAN WEDDINGa nije ostao theatrical franšiza.
U reafirmaciji grossa svakako, pored samog grossa koji se dešava u kadru, pomažu high spiriti glavnih glumaca, unapologetic R-attitude, i niz bizarnih gross vinjeta koje se provlače kroz dijaloge. Dakle, možda je najvažniji segment THE NAKED MILE ta komedija koja proističe iz off-prostora i manifestuje se kroz opise događaja koje nismo videli.
Pošto najveći broj gegova, AMERICAN PIE 5 ipak postiže silom, i u tome nesumnjivo večćma uspeva, ne može se reći da će ovaj film biti po bilo čemu upamćen. Međutim, ostaje kao solidan programmer za buffove koji vole ovu vrstu filma.
* * 1/2 / * * * *
Poslednjih nekoliko dana provodim uz THE PRISONER, ekspresionističku interpretaciju James Bonda za koju bi se moglo reći sve sem da je predvidljiva. Kao serija nastala u periodu kada nije bila ovolika ponuda televizijskih kanala, ona je očigledno mogla da eksperimentiše i baziora svoju radikalnost na samouverenosti pošto nije bilo puno konklurencije u strogo kontrolisanom britanskom etru.
Konkurencija će potom pomoći da se kroz takmičenje dostignu neki novi vrhunci, da bi ubrzo svi radi konkurencije, kao po nekom dogovoru postali izjednačeni mediokriteti.
Pomaci se danas u televiziji dešavaju kao i na filmu, samo u stanjima očigledne izraubovanosti uspostavljenih formula. međutim, i u takvim osvežavajućim situacijama, retko se postiže konkretan kontinuitet kvaliteta već samo ono što je novo biva pre ili kasnije kompromitovano.
Pogledao sam De la Iglesijin film. Hm, ne znam šta da kažem. Solidno je realizovan ali predugo vremena opterećuje gledaoca krajnje konvencionalnim i prežvakanim stvarima. Nije to više čak ni ono staro pitanje šta očekuješ a šta dobijaš od autora, nego prosto, koliko je vremena film zanimljiv a koliko ne.
Ovaj film potpada pod staru Mihizovu floskulu da nudi i dobrog i novog samo što dobro nije novo a novo nije dobro. I novog ima jako malo.
Ako još imamo u vidu da ova vrsta pseudo-realizma baš i ne leži De la Iglesiji i da on nema previše mašte za uspostavljanje međuljudskih odnosa, dolazimo do filmića koji može imati apeala samo kod onih fetišizuju smrtnu ozbiljnost u hororu nezavisno od toga koliko je ona kvalitetna.
Prosek
Pogledao sam ROCKY BALBOU, courtesy of Ginger.
Mogu reći da je reč o filmu kome je srce na mestu iako je u suštini prilično manjkavo realizovan.
Ono što su prednosti BALBOE jeste prosto Stalloneov pristup koji je vrlo ozbiljan, i podseća na najbolje dane američkog filma koji je imao likove, neku vrstu socijalne note, itd. za razliku od ranijih ROCKYja koji su bili izvori kolektivne inspiracije, ovo je u suštini intimistički film u kome ROCKY u sebe apsorbuje energiju svoje publike umesto da je emituje van.
Meni je lično najdraži četvrti deo, ali poznajem ljude kojima je ova serija filmova zaista temelj vaspitanja i doživljaja sveta i čini mi se da je upravo ta emotivna implozija negde dobro zaključenje serijala.
Ono što je druga prednost ovog filma, to je što on čehovljevski prikazuje sudbinu svog junaka, bez velikih melodramskih obrta i nekih agresivnih zahvata. Ovo je zaista character-driven feature u bukvalnom smislu.
I upravo negde zbog toga možda i propušta priliku da istraži sve aspekte priče o ostarelom bokseru koji se vraća u ring. O njegovom fizičkom posrnuću, o strahovima koje taj melč nosi, o biznisu koji je umešan u sve to, o strahovima koje ima mladi šampion.
Svi ti problemi su dati u naznakama koje su ipak suviše svedene za okvire i kapacitete današnjeg filma. ROCKY jeste vukao korene iz Warnerovih socijalnih melodrama koje nisu bile suviše komplikovane i koje su bile vrlo efikasne, ali koliko ga Stallone stilski apdejtzuje za današnje uslove u smislu inscenacije, toliko sadržaj ne prati tu vrstu stilizacije.
No, ROCKY BALBOA je u samoj svojoj srži ono što je serijal i do sada isporučivao, i u tom smislu je veran izvornoj poetici i emociji. Samo su filmovi u međuvremenu (a da li je to za njihovo dobro, ne želim da se izjašnjavam )postali komplikovani.
* * / * * * *
Podsetio sam se na THE MEAN SEASAON, courtesy of Ginger.
Ovaj film sam dosta davno gledao na tivi i u međuvremenu sam ga zaboravio ali sam ipak upamtio utisak da je reč o intenzivnom i zanimljivom serial killer filmu smeštenom u ambijent vrele Floride koji je meni još od MIAMI VICE nekako omiljen.
Ovaj film pokojnog Philipa Brososa definiivno spada u zrelu modernu serial killer filma, spregnutog sa mišićavom eighties egzekucijom. Uopšte vrlo je zanimljivo koliko su serial killri bili čest predmet eighties cop filma, iako MEAN SEASON to nije.
Međutim, MEAN SEASON jeste stilizovan blizu svedenosti eighties buddy cop filma, s tim što su umesto pandura glavni junaci novinari. I panduri.
Još je zanimljivija relacija filma MEAN SEASON sa originalom i rimejkom CAPE FEARa pošto je u oba slučaja reč o junacima koje negativac uceni nekom vrstom krivice i saučesništva i polako im menja život, izvlačeći ih iz sigurnosti vlastitog urbanog doma i odvlačeći ih u divljinu gde ih natera da otkriju svoje najdublje demone i najsnažnije instinkte samoodržanja.
Iznad ove matrice funkcioniše jedan vrlo efikasan, iako donekle konvencionalan triler, praćen Borsosovom sigurnom egzekucijom.
U svakom slučaju Kurt Russell ga izdiže još iznad realnog Borsosovog dometa i mirnog srca dobija
* * * / * * * *
Proteklih dana sam uZ PRISONER odlučio da se podsetim i na MEMORIES OF MURDER, a od premijernih stvari sam još pogledao HEBREW HAMMER Jonathana Kesselmana, courtesy of Ginger.
Moram priznati da sam uživao u ovoj političkoj gross out komediji, ali ne mogu da kažem da je film podjednako zanimljiv svakome.
Naime, HEBREW HAMMER je naslednik UNDERCOVER BROTHERa, parodija ne blaxploitation koja je pre neku godinu oduševila fanove žanra iako film u suštni nije bio preterano smešan. Međutim, bio je vrlo inteligantan i onima koji ZNAJU je bio jako zanimljiv.
HEBREW HAMMER je još provokativniji i na jedan neposredan način smešniji, ali je overall, pre svega tehnički slabije urađen, možda zato što za razliku od UNDERCOVERa nije ni ciljao mainstream uspeh i veliki box office.
U svakom slučaju HEBREW HAMMER je stvar proistekla iz Comedy Centrala i onaj ko smatra da ga zanima da konačno pogleda film kakav je trejler CLEOPATRA SCHWARTZ iz KENTUCKY FRIED MOVIE ima solidnu priliku za to.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EL METODO, courtesy of Kunac.
Očekivao sam p8uno od ovog filma, pre svega zato što ga je pisao Mateo Gil, odlični Amenabarov scenarista i potpisnik odličnog filma NADIE CONOCE A NADIE a zatim i zato što ga je režirao Marcelo Pineyro koji je uradio jako kvalitetan film PLATA QUEMADA.
EL METODO je kritika savremenog japi miljea, koja se u scenarističkoj postavci, a što je atipično za Mateo Gila, koriosti gotovo sartrovskim stilom, sa sve klasičnom postavkom polemičke drame, gotovo žiroduovskog duha, gde se postavi rudimentarni zaplet kao opravdanje za polemiku među likovima.
Ova polemika je vešta i sporadično zanimljiva, ali nimalo nije filmična i jako je udaljena od provokativnosti koju na sličnu temu Beibgbeder ili Houellebecq.
* * 1/2 / * * * *
Podsetio sam se filma BATTLE OF BRITAIN Guy Hamiltona. Kao veliki ljubitelj ratnog spektakla, a naročito kao veliki ljubitelj avijacije, volim ove filmove iako oni u suštini nemaju neku naročitu dramsku vrednost.
U tom smislu jako mi je zanimljivo bilo da gledam avione, uglavnom iz vazduhoplovstva frankističke Španije, i da pokušavam da prodrem u kinestetičku suštinu filma koji na nekom rudimentarnom nivou funkcioniše iako zaparvo nudi minimum konkretne, definisane drame.
BATTLE OF BRITAIN praktično ne nudi ni napetost, ni objašnjenje toka čuvene bitke, niti je u punoj meri freska podviga koji su se dešavali u to vreme.
Film je praktično čist destilovani spektakl oslonjen na dobro zaokružene glumačke persone koje jasno izdižu dešavanja iz ravni istorije i drame u ravan holivudskog spektakla.
Podsećanje na ovaj film je lepa prilika da se podsetimo i tate pevačice moje omiljene grupe Saint Etienne, Dereka Cracknella, koji se na ovom filmu bavio plemenitim zanatom pomoćnika reditelja. On je pomoćnik čiji je opus svakako presek istorije filmova kako britanskih tako i filmova snimanih u Britaniji i obuhvata saradnje sa rediteljima u rasponu od Kubricka do Camerona.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLOOD DIAMOND, courtesy of Ginger.
Reč je o Edward Zwickovom pokušajuda napravi veliku old fashioned avanturu sa nekom vrstom istorijske i političke odgovornosti. Međutim, u tom pokušaju da napravi film starog kova, Zwick je do te mere otišao u arhaičnost i zaboravio je da takvu poetiku jedino još gaje ekranizacije Sidney Sheldona.
U tom smislu BLOOD DIAMOND je kao napunjena ekranizacija Sidney Sheldona. Ono po čemu je, uz avanturu, ovo blisko Sheldonu je svakako potpuna depersonalizovanost Zwickovog rediteljskog postupka. Ova priča nije data ni iz jedne vizure, od scenarija do kadriranja sve je postavljeno preširoko, akademski a bez stava, i sa slabim razdvajanjem važnog od nevažnog.
Iako logo Warnera i Leonardo Di Caprio neumitno povlaše poređenje sa DEPARTED, postoji jedna nesumniva sličnost koja bi se dala primetiti i inače, a to je opet reč io B-ilmu koji je neopravdano otekao do trajanja od 140 minuta, bez ikakvog razloga.
Čak i u ovoj završenoj verziji filma, postoje delove koji se bez griže savesti mogu odbaciti a da ništa na zafali, no čini mi se da bi onda, skraćen na svoju prirodnu dužinu, BLOOD DIAMOND u suštini postao ono što jeste, a to je arhaični avanturistički film.
Ovako su ga relativno uspešno prodali kao umetnost, mada ga je publika, za razliku od kritike, odbacila. Međutim, mislim da će na malom ekranu imati odličnu sudbinu. Ovo je film koji se na neki način mora smanjiti kako bi mu se videla prava mera.
* * / * * * *
Pogledao sam pola filma GOOD SHEPHERD Roberta De Nira, courtesy of Ginger i za to mi je bilo potrebno oko četiri dana, a nadam se da ću u sledeća četiri pogledati i ostatak.
Ova parafraza istorije nastanka CIAe je De Nirova varijanta BALKANSKIH PRAVILA, film-freska o tajnoj službi koja je obeležila kako istoriju tako i pop kulturu.
Problem filma je u tome što nije naročito zanimljiv, no videću kako će se razvijati u drugih sat i po.
Podsetio sam se filma BUNNY LAKE IS MISSING Otta Premingera, courtesy of Kunac,koji je inače nedavno rimejkovan kod nas pod nazivom JUG JUGOISTOK.
BUNNY LAKE je crno-bela okosnica iracionalne struje trilera koja će svoje vrhunce dostići u Italiji s jedna i radu Briana De Palma s druge strane. U ovom filmu su spojene Hitchcockove emocije straha, sa ekspresionističkim doživljajem psihologije i prilično boemskom iracionalnošću karaktera.
Uostalom, Premingerov film je iracionalna prerada Hitchcockovskog motiva "dame u vozu" koji je već prethodno bivao realizovan, i negde se već tu moći da se prepozna matrica oslanjanja na Hitchove klasike koja će uslediti kod De Palme i inih autora.
Preminger sve uvija u pregledan, pismen, jasan filmski iskaz, koji apsolutno nije anahron iako je prošlo toliko godina. Ako bi u toj samoj filmskoj uobličenosti priče nešto izdvojio, to su kadar-sekvence, koje će potom biti karakteristične za Argenta i De Palmu.
U svakom slučaju, BUNNY LAKE IS MISSING je nesumnjiv klasik koji potvrđuje svoj kultni status, ali u odnosu na koji ni rimejk neće biti blasfemija pošto je reč o svedenom materijalu koji poziva na višestruka tumačenja.
* * * / * * * *
Ingenioznom Gingerovom piratskom akcijom, uspeli smo da se dokopamo filma SCHOOL FOR SCOUNDRELS koji iz nekog razloga nije na vreme piratizovan kod nas.
Reč je o vrlo neobičnom filmu i prvom komercijalnom razočaranju Todd Phillipsa, verovatno najveštijeg reditelja savremene američke gross out komedije. Phillips je svojim filmovima ROAD TRIP, OLD SCHOOL i STARSKY & HUTCH podigao gross na nivo ozbiljno relizovane kinematografije a pamtiće 1006. istovremeno kao artistički vrhunac svoje karijere pošto je dobio nominaciju za oskara kao ko-scenarista BORATa, a istovremeno kao sezonu pogrešnih proračuna pošto je SCHOOL FOR SCOUNDRELS slabo prošao a režija na BORATu se izjalovila i morao je da je napusti.
Ipak, SFS uopšte nije loš film, mada su mi razlozi komericjalnog neuspeha jasni. Naime, ovo nije urnebesna komedija koja se očekivala od susreta Bad Sante i Napoleon Dynamitea. Ovo je mnogo više romcom ili barem dramedy u kojoj su glavni likovi njih dvojica.
Očigledno da ovaj spoj likova iz high concept komedije i klasične ljubavne priče nije proradio i publika je bila razočarana, iako je SFS vrlo dinamičan, vešto postavljen i napisan, zanimljiv i solidan film, koji pokazuje Phillipsovu rediteljsku sigurnost.
Iako, ovaj film nije vrhunac njegovog opusa, čini mi se da je Phillips u ovom filmu pokazao da je u dobroj formi, ali i da je naučio da nije čitava publika njegovih ranijih filmova odrasla zajedno sa njim. Očigledno je da tip komedije koji on pravi ne može da generiše odanu fan bazu koja će pratiti rediteljevu evoluciju.
U svakom slučaju, konačno sam video SFS i svakako mi se čini da je bio vredan čekanja.
* * * / * * * *
Mislim da je za kompletno shvatanje Todda Phillipsa i njegovog gross out pristupa potrebno pogledati HATED, njegov prvi film, dokumentarac o GG Allinu. Iako manjkav po raznim osnovama, film pokazuje koliko Todd jaku gross osnovu ima, a moja je tiha nada da će u budućnosti sarađivati sa Jackass ekipom i napraviti komediju koja će biti kraj svih komedija.
Todd Phillips može da napravi nešto kao Napoleon Dynamite ili Bad Santa samo u svojim neostvarenim snovima. Njegov nivo su loše komedije kao Road Trip.
Pogledao sam sinoć Rob Schmidtovu epizodu RIGHT TO DIE, courtesy of Pliss.
Kada mi je pristigao DVD sa epizodama, na njemu je bilo epizoda nekoliko mojih favorita. Međutim, malo ko je toliki Schmidtov fan kao ja, i malo ko je tako vatreno branio WRONG TURN te pomislih da ga izrispektujem stavivši ga ispred Dantea, Hollanda i Gordona.
U svakom slučaju, reč je o solidnom MoH ostvarenju u kome Schmidt pokazuje zainteresovanost i rediteljsko umeće koje povremeno dostiže ono koje viđamo u bioskopskom filmu.
Glumačka podela je takođe odlična, pre svega zbog Martina Donovana kome jako malo fali da bude theatrical headliner glumac ali je zato taman za artikulisane negativce i minorne junake, kao što je optimalan za tivu. U Schmidtovoj priči on uspeva da sa jako malo sredstava prikaže tormented character a da mu u ciničnim momentima da šarm i uverljivost.
Tu je naravno i duhovito odabrani Corbin Bernsen, koji je u ulozi advokata omaž čuvenoj seriji L.A. LAW.
Ono gde ovaj filmić pada je svakako sama zamisao koja nije preterano interesantna i u asortimanu tako prosečno oblikovanih likova, bez izrazitog pozitivca i negativca, bez potencijala da ti se bilo ko dopadne i da te zainteresuje, sa jednom generic pretnjom, ne može da postigne išta ozbiljnije.
Ako je šta za pohvalu to je jedino izvesna dinamika u postavci scenarija (ne mislim na dinamiku kao dinamičnost već na protok energije) gde Esposito i Schmidt barem uspevaju da se ne prave fasciniranim prevaziđenim stvarima.
Dakle, kao ni WRONG TURN, ni RIGHT TO DIE, ne provodi mnogo vremena na konvencionalnim tačkama, koje bi u kontekstu ovakve ghost story bile pitanja poput "Kako je to moguće?", pa mu onda niko ne vreuje da ga komatozna žna progoni, objašnjavanja okolini da vidi duhove, itd. Schmidtov junak, kao i inteligentan gledalac, ratuje sam, dovoljno mu je da je njemu jasno o čemu se radi i suočava se sa problemom, izbegavajući konvencionalne zamke. Takav zdrav atitude u kome se ne potcenjuje gledalac retko viđam i u boljim kućama. Iako se tako nešto ne može uzeti kao presudan kvalitet, jeste ipak na neki način merenje IQa nekiog ostvarenja.
Otud me je na planu odnosa prema horor elementima ova epizoda zaista ispoštovala, iako je u svojoj dubokoj suštini prosek.
Inače, Schmidt je stara alter rock faca pa u tom smislu treba podvući da je Joey Santiago radio muziku za filmić.
Pogledao sam Danteovu epizodu SCREWFLY SOLUTION, courtesy of Pliss, i mogu reći da mi se dopala.
Za razliku od HOMECOMINGa koji je Dante takođe radio sa Sam Hammom, u kome nije bilo ničega iza političkog pamfleta i satire, ovde ipak postoji jedna solidno postavljena campy atmosfera, i ponešto suspensea da podrže Danteovo i Hammovo moraliziranje i atak na američke vrednosti.
Epizoda je pored tog spoja zanimljive zamisli i atmopsfere i prilično energično realizovana. Dante je još uvek autorski živ, možda zato što nije previše raubovan niti previše opterećen autorskom aurom kao Carpenter ili Argento. Neodstatke u budžetu, Dante nadoknađuje dinamikom, tempom unutar scena, paralelnom montažom, uvođenjenm više lokacija, koje su sve jednostavne, ali pomažu tempu.
Iako SCREWFLY ne donosi neko epohalno rešenje, osveženje, ili iznenađenje, reč je o kompetentno realizovanoj epiziodi u kojoj reditelj pritiska pravu dugmad, i sigurno realizuje postavljeni konceptualni penal.
Podsetio sam se FLESH & BLOOD, courtesy of Ghoul.
Šta reći, osim da sam beskrajno uživao, isto onoliko kao i kada sam bio klinac, što mi se retko dešava. Još jedna potvrda koliko je 99% stvari koje se danas rade neozbiljno.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"FLESH & BLOOD. Još jedna potvrda koliko je 99% stvari koje se danas rade neozbiljno.
i bezmudo (što je, za mene, zapravo isto)!
Pogledao sam DREAMGIRLS Billa Condona, courtesy of Ginger, i mogu reći da je to slučaj jedne vrhunski izvedene i starinski zamišljene holivudske produkcije, čija arhaičnost i konzervativnost postavke dostižu nivo umetničkog koncepta.
Naime, DREAMGIRLS bi bio klasičan MGM mjuzikl pre nekih 60ak godina, ali danas je ta forma zaboravljena i zato je reč o artu.
DREAMGIRLS u sebi spaja oba principa filma, bazirana na francuskoj izvornoj školi, dakle i meliesovski i limijerovski princip, i stoga istovremeno podseća i na MGM i na Warnerov mjuzikl.
Na MGMov liči po glamuru a na Warnerov po socijalnoj angažovanosti i dokumentarnom segmentu koji zapravo parafrazira život autentičnih zvezda, u konkretnom slučaju Motownovaca.
Film je odlično dizajniran,blago stilizovan kako bi se epohe jasno percipirale, sve je glossy i moglo bi se reći da u pojedinim segmentima film zalazi i u domen imaginarne percepcije nekih decenija.
Meni je lično najviše legao dizajn sedamdesetih, mada ne mora da znači da je i najbolji.
Condonova režija je sigurna, ali vrlo konvencionalna i čini se da pokušava da ipak bude distancirana u odnosu na materijal, usled čega, priča počinje da se odvija mehanički. Iako se mjuzikli karakterišu jasnim, klišetiziranim melodramskim zapletima, čini se da Condon ne uspev da prebaci rampu sa svojom melodramom, tako da DREAMGIRLS funkcioniše isključivo na bazi audio-vizuelnih senzacija.
Ako se tome doda i relativna nedoslednost u dijegetičkim pogledima ovog mjuzikla, gde imamo dijegetički mjuzikl koji se primarno bavi temom podatnom za nedijegetički mjuzikl, to jest imamo paradopks da je reč o filmu koji govori o pevačima na sceni, iako se pojedine scene odvijaju kroz spontane izlive pevanja i samim tim deluju kao pleonazam,možemo reći da Condonov film zaista uspeva da zadrži pažnju na bazi audio-vizuelne energije i simpatične dokumentarnosti.
Iako ovaj film nije ništa posebno,svojom logističkom kompleksnošću i količinom senzacija koje nudi predstavlja ipak ozbiljno dostignuće koje se neće bez razloga smatrati klasikom.
* * * / * * * *
Pogledao sam APOCALYPTO, courtesy of Ginger.
Mogu reći da se radi o izuzetnom ostvarenju, pre svega na nivou koncepta a zatim i realizacije.
Intimno mi je drago što se ispostavilo da su Mel Gibson i Robert Zemeckis, oslonci holivudskog mejnstrima osamdesetih, danas glavni vizionari i nosioci avangardnih ideja u Holivudu, u koje bez ustezanja investiraju svoj autoritet i kredibilitet.
APOCALYPTO je već na nivou samog koncepta nepredvidljiv film. Reč je o filmu koji je snimljen na majanskom, ali zapravo ne govori o svetu Maja već je jedna priča iz sveta Maja. da su Maje imale svoju kinematografiju, snimili bi ovakav film. Gibson ih ne posmatra kao kuriozitet, on ih posmatra kao ljude čija civilizacija postoji i ovo je jedna od priča iz nje. Mnoge žive civilizacije, poput srpske, recimo, to je shvataju. Naši autori na primer još uvek snimaju filmove u kojima se pored toga što je priča smeštna u Srbiju, još pomalo i objašnjava šta je to Srbija. Gibson nema tu vrstu rasističke egzotike u svom filmu. Priča je jednostavna, sve je jasno šrta se zbiva, i na dva i po sata sam gledajući ovaj film živeo sa Majama.
Koga ova vrsta civilizacijskog tretmana jednog naroda manje zanima, APOCALYPTO je i vrlo solidan, energičan, mišićav akcioni film, koji se oslanja na old school sisteme saspensa, vrlo je krvav i brutalan, kako u samim borbama tako i u međuljudskim odnosima.
Ono što APOCALYPTO čini specifičnim što u svojoj dramaturgiji pored najinstinktivnije holivudkse dramaturgije, možda bi se pre moglo reći čistog filmskog jezika, u sebi na sadrži puno oksidentalnih doživljaja sveta na planu dramaturgije, tako da u svojoj celini deluje pomalo uvrnuto i distancirano.
Međutim, energičnost priče i prizora uspeva da prevaziđe tu distancu.
APOCALYPTO je zaista nešto od najavangardnijeg što je viđeno u svetskom filmu u poslednje vreme. Razne umetnosti su se kroz istoriju u periodima krize okretale paganizmu, ritualima i izumrlim kulturama. APOCALYPTO je filmski pokušaj da se u medijum uvede jedan potpuno apartan i svež pogled na svet, za koji se na kraju ispostavi da itekako ima relaciju sa fundamentalnim vrednostima filmskog pripovedanja.
Zemeckis će nam do kraja godine prikazati svoj BEOWULF, malo nordijskog paganizma u interpretaciji velikog genija, a 2008. da nas i Zeka obraduje sa ČEKIĆEM SVAROGA. :D
* * * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam APOCALYPTO, courtesy of Ginger.
Mogu reći da se radi o izuzetnom ostvarenju, pre svega na nivou koncepta a zatim i realizacije.
aca radivojević je takođe oduševljen, i tvrdi da je ovo najbolji film prošle godine (a donedavno je to tvrdio za CHILDREN OF MEN).
jedva čekam!
Najvažnije da je Aca oduševljen. :D
U svakom slučaju za globalni razvoj kinematografije su kako već rekoh najvažniji Gibson i Zemeckis, to jest, prevedeno u prošlogodišnju ponudu MONSTER HOUSE i APOCALYPTO.
Sinoć sam se malo podsetio na DEČKA KOJI OBEĆAVA Miše Radivojevića, jedan od undisputed klasika srpskog urbanog filma, pa i filma uopšte.
Vrlo je zanimljivo pogledati taj film iz vizure njegovog uticaja na naše oblikovanje konstrukta imaginarnih osamdesetih. Naime, DEČKO KOJI OBEĆAVA govori o Beogradu u obliku koji nikada nije postojao, to jest govori o onome čemu je Beograd stremio u to vreme, a to je danas prihvaćeno kao dokument o životu tog perioda. Ako još u obzir uzmemo da je ovu bibliju imaginarnog Beograda osamdesetih, i pobunu protiv malograđanskog morala, uradio scenarista iz Visokog sa rediteljem iz Čačka, shvatamo da su iluziju hiperurbanog Beograda osamdesetih napravila dvojica ljudi iz unutrašnjosti.
Ovaj film je dakle jedinstven po tome kako je melanž urbanih legendi, i neostvarenih vizija uspeo da bude prihvaćen kao istina i dokument o jednom dobu. Pošto je i DAVITELJ PROTIV DAVITELJA, film na sličnom mentalnom tragu (i deli istog scenaristu sa DEČKOM), sa potpirivanjem sluičnih iluzija, praktično možemo reći da je Novi Val pre svega bio savršena medijska manipulacija, toliko savršena da je uspela da prevari objektive autora koji su čak stariji od samog fenomena, što Šijan i Radivojević jesu, oni su stariji od svojih aktera i novotalasnih ikona o kojima njihovi filmovi govore.
Auh, ovo je sjajna analiza. Sjajno.
ovaj, mozda sam to samo ja u sedam ujutru, ali zar vama novi val u tom filmu ne izgleda nekako... ocigledno iluzorno? mislim, ti snimci koncerata u SKC-u i te zurke... kao, dobri decaci sviraju u skcu, a u piblici sve neke face ko sa radnih akcija. a i ta zurka na kojoj idoli izvode Pedere nad Evropom, na kom su svi kao Urbani, pa tak osvetljeni u novim Prvi maj i Moda Loznica sakoima... novi talas je 100% bio medijska manipulacija i mit. uostalom, uros djuric to kaze i za pank scenu - da beogradski pank u Gerili, Kontroli, Moronima, nije veze imao sa nekakvom socijalnom pobunom, sto bi covek mogao ocekivati, vec sa dosadom dece iz finih kuca.
u tom smislu, decko koji obecava mogao bi se tumaciti sasvim kao kreiranje urbanog, kao i zanrovskog mita, narocito u drugom delu filma.
Quoteaca radivojević je takođe oduševljen, i tvrdi da je ovo najbolji film prošle godine (a donedavno je to tvrdio za CHILDREN OF MEN).
jedva čekam!
Ne čekaj, skoro sam siguran da ti se film neće svidjeti, odnosno da ćeš da mu daš tri minus. I kad će već jednom igrat taj Apokalipto? Kod nas ubosni je već odavno bio :evil:
The Dreams and The Supremes
The basic plot of Dreamgirls is derived from the history of The Supremes, a girl-group from Detroit, Michigan, which was Motown's most successful group act during the 1960s.[4] Effie White is a doppelgänger for Florence Ballard, original lead singer of the Supremes; the character's vocal stylings and personality are based upon soul singer Etta James. Diana Ross, who became the central focus of the Supremes and later left the group to pursue a solo career and a brief venture into films, is here adapted into the character of Deena Jones. Supremes member Mary Wilson is represented by Lorrell Robinson. Curtis Taylor, Jr., represents Berry Gordy, Jr., the founder of Motown, who pushed the Supremes towards pop success and became romantically involved with Ross. James "Thunder" Early is depicted as a cross between James Brown, Marvin Gaye, and Jackie Wilson. C. C. White is a collective representative for The Supremes' songwriters, who included the Holland-Dozier-Holland team and Smokey Robinson. Michelle Morris is representative of Cindy Birdsong, Florence Ballard's replacement in The Supremes, which was renamed "Diana Ross & the Supremes" at the time of that line-up change.
Dreamgirls is most dissimilar from The Supremes' story in its second act, which ends with Effie finding success as a solo performer. In real life, Florence Ballard's solo career was unsuccessful and the singer sank into poverty, depression, and alcoholism, dying of cardiac arrest at the age of thirty-two in 1976, just after her career had been revived. The play also shows inspiration from the 1976 feature film Sparkle, which itself was inspired by The Supremes' story.
Michael Bennett, Henry Krieger, Tom Eyen, and the Dreamgirls producers denied and downplayed the connections between the musical's plot and the Supremes' life story, hoping to avoid legal issues from Motown Records and Diana Ross. Mary Wilson loved Dreamgirls, and even named her first autobiography, Dreamgirl: My Life as a Supreme, after it. Diana Ross, however, was reportedly angered by the musical, and expressed her dislike of it in the media. Though the Deena character mirrors Diana Ross, Sheryl Lee Ralph stands to the fact that she was not trying to imitate Ross, but portrayed Deena in a similar yet distinct style.
Srpski rimejk po nazivom SANJALICE (uostalom back in the day postojala je grupa Sanjalice) treba da se radi sa sledecom podelom. Nikola Kojo igra James Thunder Earlyja umesto Eddie Murphyja, Stefan Kapicic Curtis taylora umesto Jamie Foxxa, Effie igra Marija Serifovic ili ako se ide dosledno za americkom podelom Cveta Majtanovic, a Deenu, umesto Beyonce-Ana Nikolic... :D
...kad je vec tu MARIJA SHERIFOVIC, zashto Deenu ne bi, naturally enough, igrao DEEN???
Ekipa koja se upzonala radeci moj nesudjeni holivudski debi BRAND HAUSER, priprema sledeci film. Ovo je najveci korak za Marka Ropera koji je do sada radio kao pomocnik rezije na Avi Lernerovim projektima.
John Cusack and Hilary Duff are set to team for writer/director Mark Roper's new film "Talking to Dog" reports Moviehole.
Described as a cross between "Mad Max" and "Blue Velvet", it is set in a post apocalyptic future where man has suffered the wrath of global warning, and woman have suffered the inability to have children.
Time has stood still for two, small isolated communities. Into this environment, a young man arrives who is able to communicate with the dead, learn secrets of the past, and inspire hope.
The film, set to shoot before mid-year, will also star Rodrigo Santoro, Tom Conti, Joe Anderson, Lance Henriksen and Steven Berkhoff.
Miriše mi na rimejk filma "A Boy and His Dog" sa Donom Džonsonom...
:D
Podsetio se večeras THIEFa Michaela Manna, courtesy of Ginger, i uživao više nego prvi put. naime, prvi put sam ga gledao sa idejom da beležim reference i autorske detaje koji nagoveštavaju HEAT, a sada mi je legao kao marksistički pogled na kriminal, i prikaz fatuma podzemlja u kome se zapravo, jako slično američkoj svakodnevici potpisuju doživotna kreditiranja iz kojih nikako ne možeš da se izvučeš.
Naravno, u ovom aranžmanu, tu su još i krv i lojalnost, ali mannov THIEF govori o čoveku čiji je osnovni problem u tome što neko trguje njegovim radom i on ne može u punoj meri da uživa u plodovima tog rada. mann štaviše postavlja ovu kriminalističku priču u jednu čistu marksističku potpuno amoralnu, hladnokrvnu ravan, u kojoj se čak i decom i porodičnom srećom trguje.
Mannov junak, u maniru ekspresionističke tragedije, nije miran i slobodan kada umre. On je slobodan tek onda kada se odrekne svega što je u životu želeo a što je proisteklo iz njegovog rada.
Dakle, Mann jasno pravi marksističku poentu o otuđenom radu koji ne može da produkuje sreću i spokoj za čoveka. I što je još važnije, ovo nije neko pajkićevsko učitavanje, ovo je sve prilično jasno u filmu.
Kad je reč o samoj egzekuciji, Mann se nastavlja na Siegela, Aldricha i Peckinpaha i na smenu je elegantan, efikasan i krvavo razigran kada treba. Iako ovaj film sa sve Tangerine Dream i svjetlima neona u noćima punim detektiva, anticipira osamdesete, njegovo meso je izraslo u sedamdesetim.
Pored ovog mesa, ima tu ponešto i od Mannovog evropskog školovanja. Iako su gorenavedeni autori, naročito Siegel, imali faze sofisticiranosti, Mann ovde unosi pomalo Hodgesove, i Melvilleove atmosfere, mada samo u tragovima.
Jedino što u ovom filmu ne uspeva, to je da kao Siegel jednu ovakvu initimističku priču uzdigne na nivo vrhunske zabave kao što je genije uspeo u remek-delu CHARLEY VARRICK. No, to je već ravan na koju se nikada ne stiže.
* * * / * * * *
Pogledao sam SMOKIN' ACES Joe Carnahana, courtesy of Ginger, i kao njegov veliki fan, mogu reći da sam očekivao ovaj film sa umerenim nestrpljenjem pošto mi se od starta činilo da nije reč o projektu koji može da prikaže sve njegove potencijale.
I bio sam u pravu. Carnahan je snimio svoj treći debitantski film. Prvi je bio no budget uvod u karijeru. Drugi je bio pokazna vežba koji ga sadržaji zanimaju i kako može formalno da ih zaokruži. Treći je isključivo baziran na formi i odnosu budžeta i utiska koji film ostavlja. Međutim, tu se negde njegovi dometi završavaju.
Detaljnije ću pisati danas tokom dana.
Zar vec?
A kakva je kopija?
Jel se poput running scareda uglavnom fokusira na furioznost i voznju?
Ja sam upravo, u iscekivanju Acesa, pogledao Narc.
S obzirom kakav status ima ovaj film mislim da je ipak malo precenjen. Dobro kazes da je pokazna vezba. Mislim da film ima par ozbiljnih problema, pogotovo sa par dijaloga, i u sustini nije uspeo da stvori taj fatum policajaca , uglavnom je iskonstruisan.
Mada je formalno upecatljiv, zato je i posto popularan.
Iz toga proizilazi da bi Aces mogao da bude mnogo zabavan. Hmm
Film je ubeđen da je jako zabavan, i pokušava da bude jako zabavan, i strukturiran je tako da bude jako zabavan, ali kada se sve sabere i oduzme nije. Prosto nedostaje mu izvesna spontanost i originalnost koji bi ga učinili istinski zabavnim.
Takođe, u izvesnim scenama, Carnahan užasno samouvereno pokušava da nam proda neke ekstremno predvidljive scene, pa na tom nivou film postaje pomalo i dosadan.
Scenario je poprilično lišen duhovitosti. Grčevito pokušava da bude hardboiled i to mu nikako ne uspeva. Po stavu spram izvorne inspiracije, dakle naslova poput TRUE ROMANCE i sl., SMOKIN' ACES recimo jako podseća na WILD THINGS John McNaughtona kada se postavi u odnosu na neo noir koji pokušava da suptilno parodira, premda je naravno WILD THINGS neuporedivo bolji film.
Ipak, kao novi debi SMOKIN' ACES ohrabruje, pre svega u tom smislu što pokazuje da Carnahan vlada vizuelnim aspektom i da ume da isporuči energičnu sekvencu, na tragu Tony Scotta.
Ono što je još zanimljivije, to je da se ispostavilo kako je SHAUN OF THE DEAD otvorio neku novu, exploitation liniju u radu kompanije Working Title koja je do sada bila poznata po britanskim romantičnim komedijama i serioznim istorijskim rekonstrukcijama. Oni ove sezone, ne samo da imaju SMOKIN' ACES i HOT FUZZ već vidim najave i za neki horor.
Ipak, SMOKIN' ACES mi je neuporedivo slabiji od THE BIG HIT Che Kirk Wonga.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EDMOND Stuarta Gordona, courtesy of Ginger, i podsetio me je malo na novi film Miše Radivojevića ODBAČEN, iako je reč o potpuno različitim formama.
Čini mi se da je napredak tehnologije i uvođenje novih produkcionih okolnosti, paradoksalno, jako puno pomogao autorima-veteranima i svojom jednostavnošću izrade filma, omogućio im je da snimaju par excellence lične male filmove. U ovom ostvarenju, Gordon se vraća svojoj prvoj ljubavi, pozorištu, i Mametu, koga je praktično otrkio kao pozorišnog pisca.
Dok je Gordonu u izvesnoj meri otvoren put ka srednjebudžetnom filmu ako radi horor ili triler, "intimnije" sadržaje mora da radi u low budget okolnostima. Ipak, Mamet mu je u ovom filmu doneo mogućnost da radi sa prvoklasnom glumačkom podelom koju predvodi mametov veteran William H. Macy, a Gordon je zauzvrat prilično solidno ekranizovao Mametovu jednočinku.
Adaptacija za ekran je solidno uspela. Na planu hardvera i mehanike priče, Mamet i Gordon uspevaju da pretvore mehanizam jednočinke u solidan narativan drive, a ekspresionističko potonuće u ludilo i neuračunljive predrasude je uspelo gorivo za kretanje priče o tačke A do tačke B.
U samim tačkama, kada se u njih stigne, osetimo poneku manu softvera. Nije problem čak ni u količini dijaloga, niti u mametovim replikama koje zbog svog ritma mogu da postanu monotone. Problem je prosto u preeksplicitnim teatralnim replikama koje u nekim fazama ne priliče filmu. To je recimo Foley uspeo da izleči u GLENGARRY GLEN ROSSu, ali Gordon ovde nije, niti je ruku na srce, imao tako visoku produkciju i tako teškašku glumačku podelu za tako nešto.
Međutim, Gordon nabija solidan tempo, i ta izvesna teatralnost u razmeni replika svemu daje neku osobenu art-house melodiju i naivnost.
U svakom slučaju, EDMOND je solidan i koherentan art-house film po Mametu koji pitko i filmično dokumentuje jedan od njegovih dramskih tekstova.
* * 1/2 / * * * *
Opet mi nalete jedna Working Title produkcija, CATCH A FIRE Phillipa Noycea, courtesy of Ginger.
Noyce mi je u detinjstvu bio jedan od držih reditelja. Voleo sam DEAD CALM i PATRIOT GAMES, i uopšte uživao sam u njegovim filmovima. Međutim, kako je posle SAINTa skliznuo van A-produkcije i počeo da radi političke etno-filmove, čini mi se da je nekako na silu raskrstio sa vrlo preciznim i efektnim filmskim izrazovm koji je bio foprmativan za neke savremene holivudske oblike.
Noyceovi sadašnji filmovi su naprosto inferiorni, i ako čak i zanemarimo krajnje sumnjiv ideološki angažman i umetničku pretenziju, čini se kao da bi i oni sami imali koristi od onog snažnog i dinamičnog rediteljskog pristupa koji je Noyce ranije nosio.
Sve kritike koje baš za CATCH A FIRE kažu da nosi mehaniku koju je Noyce razvio u holivudskom mejnstrimau početkom devedesetih, greše, iako se mogu konstatovati kojekakve paralele sa njegovim filmom PATRIOT GAMES.
Pre svega, iako je PATRIOT GAMES, mainstream film i sequel i sve što uz to ide, to nije delo koje je prošlo bez političkih žrtava. Reditelj John McTiernan i glumac Alec Baldwin su protivno svom poslovnom intresu napustili taj projekat pošto su smatrali da vređa njihova nacionalna osećanja.
Za reditelja koji u svojoj biografiji ima PATRIOT GAMES i CATCH A FIRE možda i najveći smisao ona ona priča o tome kako je nečiji terorista drugome borac za slobodu.
CATCH A FIRE pokušava da funkcioniše na tri koloseka. Kao triler, istorijska hronika i politička teza.
Na planu istorijske hronike, ovaj film nije do kraja tačan pošto zanemaruje načaj Komunističke partije Južne Afrike na militantno krilo ANC i još važnije uticaj militanata unutar organizacije koju je na kraju preuzeo Mandela, praktično gandijvskim metodama. Inače, i sam Gandhi je rodom iz Južne Afrike.
CATCH A FIRE je u istorijskom smislu naivan i nedorastao film.
Na planu trilerskog zapleta, CATCH A FIRE zabašuruje ključne momente priče. Iako Noyce mudro forsira paralelnu radnju, koja je više nabacana nego spregnuta, što je greška, mi u suštini ne dopiremo do ključnih tačaka dramskog sukoba. Ne vidimo prelomnu scenu u kojoj se glavni junak radikalizuje i priključuje grupi. Nije baš tačno definisan sistem doušnika južnoafričke policije kao bi se stvorila napetost. Nije prikazan napaf na policajčevu kuću u kome zaigra njegova obuka porodice da rukuje vatrenim oružjem.
Konačno, sa davanjem humane crte obojici junaka, sa zlim aparthejd policajcem koji junaka nije maltertirao nešto puno više nego što se ljudi u sličnim okolnostima i sličnim režimima maltertiraju, čak nemamo ni dovoljno zaoštren sukob. I njihov sukob u suštini ima hepiend.
Kad je o političkoj tezi reč, CATCH A FIRE se zapravo ne bavi južnoafričkim pitanjem, već pitanjem koje sada tišti oksidentalne liebarle, a to su mehanizmi kojima ljudi bivaju gurnuti u radikalizaciju sukoba. Noyce dakle ovde koristi jednu istorijsku okolnost ne bi li počešao aktuelan svrab zapadne liberalne scene.
U svakom slučaju, film nije vredan pažnje onima koje ne zanima milje i istorijski kontekst ove priče.
* * / * * * *
...samo da preciziram- cisto hollywoodsku fazu svoje karijere PHILLIP NOYCE je otpocheo nezaboravnom tulumbicom BLIND FURY...but that's just me splitting hairs!!!
Hilary's first R rated movie thats a big jump can't wait to see it!
PARK CITY, Utah — John Cusack has Iraq on his mind, and the war has inspired him to star in the just-purchased Sundance drama "Grace Is Gone," as well as a recently wrapped satire co-starring Hilary Duff. "We did another one called 'Brand Hauser', and it's another movie about Iraq. ['Grace'] is restrained and respectful because it's about families, but 'Brand Hauser' is about the people trying to exploit war — the war profiteers," Cusack said of the film, which he also wrote and produced. "That one's more like we're trying to take a fire hose and blow it right in their faces. Hilary plays a tacky pop star of Central Asia, and she's great. We had a great time, and she rocks in the film." Cusack's hope is that "Hauser," which is due in theaters later this year and will likely mark a rare 'R'-rated film for Duff, will entertain people but also remind them of the seriousness of the situation. "I watched the Bears go to the championship game, and I forgot about everything; the next day you hear on CNN that 22 people had been killed. How do you not address it?" Looking to the Cold War satire "Dr. Strangelove" as his template, he hopes that "Hauser" will similarly skewer this conflict. "Believe me, if we could hit that, we'd be doing alright. Because [Strangelove]'s a classic." ..
Pogledao sam BLACK CHRISTMAS, courtesy of Kunac, i mogu reći da mi je krivo što ovaj film nije prošao zapaženije.
Naime, film ima izuzetno dobar attitude i vrlo je maštovito realizovan, i uz sve svoje nedostatke uspeva da bude dragocen dodatak jednom dosta potrošenom podžanru.
U stvari, sorority slasher, to jest, ultimativni sorority slasher je na neki način sveti gral popcorno-horora i do sada, zapravo nije snimljen. Jedan od razloga za to je i pokušaj filmova da uhvate zeitgeist, i njihova istovremena efemernost baš zbog tog pokušaja.
Štaviše, sa sadašnjim konceptom međuljudskih odnosa i društvenih konvencija, i frustracija koje razdiru društvo, veliko je pitanje na čemu se sorority slasher i može bazirati kada je reč o moralno-ideološkoj matrici.
U ovom rimejku, svi odnosi su postavljeni filmofilski. Dakle, data je vrlo eksplicitna motivacija slashera u flashbacku, koja je ujedno na idejnom planu možda i najinovativniji deo filma, iako se dobrano na oslanja na neke od prvih klasika. Na planu postavke sorority univerzuma, nastavlja se Clarkov film, samo znatno ubrzan (mada ne i znatno bogatiji) a režija se oslanja na Argenta u teoriji, mada ne i u praksi.
To jest, ovo je film u kome vidimo kako bi izgledala Argentova TALES FROM THE CRYPT. TALES FROM THE CRYPT se naravno ne može porediti sa MASTERS OF HORROR, pa stoga još uvek ne možemo reći da smo videli Argenta i u tom izdanju.
Ono gde film ne uspeva do kraja, to je pre svega to ubrzavanje radnje, koja je bukvalno fizički ubrzana, umesto da je obogaćena u odnosu na prilično traljavi Clarkov izvornik. Ubistava je znatno više nego u prvom filmu, i kako rekoh sve je ubrzano, dakle više je scena, međutim, svakako bi dinamika bila još bolje izlečena da je film bogatiji živopisnijim događajima umesto što se sve velo na kvantitet.
Ipak, iako ne postoje svu fundamentalna unapređenje BLACK CHRISTMAS rimejk je izuzetno prijatno gledalačko iskustvo. U odnosu na originalni film ga ne bih pordio pošto je Clark radio u jedno drugo vreme i samim tim je njegov film nudio neke druge adute u duhu svog vremena. Kao rimejk, BLACK CHRISTMAS je napros manje značajan ali ne i manje kvalitetan film.
* * 1/2 / * * * *
Pažnja:
Intervju sa autorima Doba nevinosti, Danilom Bećkovićem i Dimitrijem Vojnovim.
http://www.popboks.com/intervju/dimitrijeidanilo.shtml
Juče je dan fino krenuo. Prvo je moj najomiljeniji fudbaler dao dva gola za moj omiljeni strani klub i započeo svoju tamopšnju epizodu with a bang.
Da bih potom završio potpuno izbezumljen videvši šta je Hallmark napravio od adaptacije poslednjeg Forsythovog autentičnog literarnog remek-dela ICON. Uzevši AVENGER u obzir, zaista je šokantno, kako & zašto je Forsythe završio u ovom TV getu.
Konkretna adaptacija ICONa koju je polukompetentno u tom nekom TV ključu snimio Charles Martin Smith, zaista nema puno veze sa knjigom i to je možda najapsurdnije. Štaviše, čini se da elementi iz knjige možda i ponajviše hendikepiraju ovu mini-seriju.
Dakle, u ovom konkretnom slučaju nije pitanje koliko je u adaptaciji ispoštovano ono što se meni sviđa u knjizi, već je pitanje zašto se uopšte ova mini-serija zove po Forsythovom romanu od koga preuzima zaista jako malo.
Trenutno se i sam nalazim u sličnim neodumicama sa Momom Kaporom oko serije BELEŠKE JEDNE ANE gde se upravo sada ulazi u definisanja da li je to dramatizacija, ili je rađeno po motivima ili je naprosto samo inspirisano njegovim radom. U slučaju ICONa jedino se može reći da je ova serija eventualno inspirisana njegovim radom.
Ukoliko na ovu mini-seriju gledamo van odnosa prema voljenoj knjizi, reč je o arhaično, ali solidno urađenoj hladnoratovskoj pustolovini, bez autentičnog suspensea, i bez konkurentnosti sa serijama poput 24 pa čak i nekih skorašnjih adaptacija Ludluma.
Quote from: "crippled_avenger"Juče je dan fino krenuo. Prvo je moj najomiljeniji fudbaler dao dva gola za moj omiljeni strani klub i započeo svoju tamopšnju epizodu with a bang.
Shvatio je da je vrag odneo šalu. Sat kuca.
Chubby je moj favorit još iz dana PSVa. Iako navijam za Ajax.
Uopšte sam veliki fan novostvorene tradicije debelih špiceva. :D
Na pragu ulaska u jednu košmarnu poslovnu sedmicu, posle koje ću, ako je preživim odigrati jig, odlučio sam da se počastim punomasnim eighties filmom, Gary Shermanovim VICE SQUADom, koji sam zaista odavno gledao, courtesy of Ginger.
U ovom filmu, Sherman spontano kreira nešto što bi danas, u vreme COLLATERALa, PHONE BOOTHa ili CELLULARa bilo doživljeno kao vrhunski high concept triler. A u suštini je reč o jednoj jednostavno postavljenoj i efikasno, mišićavo, realizovanoj policijskoj priči sa ponešto hitchcockovskog suspensea koja je uspela da maksimalno iskoristi plodne okolnosti early eighties kinematografije.
Sherman se kreće linijom vrlo legitimne jednostavnosti sa početka osamdesetih, koju su danas svi zaboravili i izgubili. Sa minimalizmom koji seže još iz Boetticherovih vesterna i potpunom profanošću miljea koja vuče korene iz soc faza Novog Holivuda, prosto je neverovatno sa koliko malo izražajnih sredstava, pa na neki način i ideja, Sherman isporučuje energičan komad.
Wings Hauser je prava zver u ulozi zlog, beskrajno surovog pimpa, i da je u ulozi Gary Swansona bio neki teškaš, ovaj film bi bio testosteronski vatromet. Sa Gary Swansonom u jamesstewartovskoj roli policajca, koja je postavljena kao kontrapunkt Hauserovom užarenom liku, Sherman namerno propušta ovu priliku. I to je negde problem pošto je film ipak stilizovan i dozvoljavao je mogućnost neke over-the-top momčine u ulozi glavnog policajca.
U ideološkom smislu, Sherman ima stav da je prostitucija legitiman ali težak način zarađivanja novca, i nigde nema Mannovog pesimističnog marksizma koji je recimo karakterisao THIEF. Štaviše, Sherman ostavlja mogućnost uspešne mimkrije i ostvarenog porodičnog života za glavnu junakinju, pa čak na kraju ne dovodi u pitanje njen povratak na ulicu.
Štaviše, čini se da je uklanjanje zlog pimpa Ramroda od strane policije u stvari neka vrsta omogućavanja fer tržišne utakmice u kojoj seksualni radnici najzad mogu na miru da hrane svoje porodice.
Sherman nije empatična prema korisnicima usluga, ali recimo, prikazuje i lik invalida prema kome i Princess i publika imaju neku vrstu empatije. Zanimljivo je podsetiti da je Danska pre neku godinu imala inicijativu da invalidi dobijaju kupone za prostituttke i da bi im određeni broj odnosa godišnje finansirala danska država.
To bi bilo užasno zanimljivo da se desi u Srbiji, ti bonovi bi se preprodavali, neke najgore agencije bi ih uopšte priznavale i čini mi se da bi to bio fijasko,.
* * 1/2 / * * * *
VICE SQUAD nisam gledao vise od dvadesetak godina, ali mi je ostao urezan u secanje kao jedan od napetijih trilera te decenije. Bio sam klinac i neke od scena sam dozivljavao, bogami, chak kao pravi horor.
Pazi, ja sam pobornik teorije, sa kojom sam čak položio i ispit iz Teorija Filma 2 da su akcijaši osamdesetih u sebi sadržali primese horora, pošto su svi najveći reditelji tog pravca došli iz horor miljea.
Dovoljno je nabrojati samo Camerona, McTiernana, Bigelowku, Verhoevena, Harlina, mlađeg Scotta, Teaguea, ...
Svi su oni overili horor pre ulaska u akcijašku arenu.
Uostalom upravo akcioni film osamdesetih je pridružio ovaj žanr hororu, melodrami i porniću koji su dotle bili karakteristični po fizičkim manifestacijama uživanja u filmu.
Šta, ljudi su se masovno samozadovoljavali uz horor filmove? :?
Misao dana:
"The end may justify the means as long as there is something that justifies the end." ~ Trotsky
dimzel, da li je moguce da 4 dana nisi gledo nijedan film?
javnost ima prava da zna!
Nažalost, zaista nisam. Trenutno pišem pa ne stižem.
Pogledao sam KLOPKU Srdana Golubovića i moram priznati da sam otišao da ga gledam sa žarkom željom da mi se iole dopadne.
Naime, čini mi se da je KLOPKA film koji je na neki poseban način odabran da bude ovogodišnji DOBAR SRPSKI FILM, kao što su prošle godine bili SUTRA UJUTRU i SEDAM I PO. Oni su strateški bili odabrani da budu javno plasirani kao razlog zašto treba da o(p)stane ovo stanje i kao biva kako sve nije izgubljeno i mrtvo.
Ove sezone je to Srdanov sophomore film, koji u sebe, još dodatno ima utkanu sterilnost Srdanovog lika & dela, gde je on praktično nezameren ni sa kim, relativno filmski pismen, ozbiljan i ambiciozan momak, čiji (naravno, ne preteran) uspeh, strateški svima odgovara.
E sad, nažalost, film ne isporučuje čak ni za mediokritetske potrebe ove lakirovke, započete mesecima pre filma, plasirane kako sa strane Tucka, tako i sa brojnih "internih" projekcija sa kojih su stizali samo znaci zadovoljstva i egzaltacije iako niko "relevantan" ili bar "zajeban" nije bio pripušten u montažu, zatim sa pripovestima iz Berlina koje su u našim medijima iracionalno napumpane. Za vreme berlinskog festivala apsolutno nije bilo relevantnih kritika koje su na bilo koji način izražavale egzaltaciju povodom filma. Film je možda solidno prošao u okvirima svog programa ali prosto morate se staviti u kontekst i programa i publike koja ga je gledala. To je ipak sporedni program na kome se ceo dan prikazuju neki sporedni filmovi. Uostalom o dometu ovog filma najbolje govori neka zvaničnica berlinskog festivala koja je sad gost FESTa i koja je rekla kako filmovi poput KLOPKE pokazuju da će se iz Srbije "možda nekad", kao u The Cure pesmi MAYBE SOMEDAY, naći neki film i u zvaničnom programu.
Dakle, nemojmo se zajebavati. KLOPKA je sranje, za koje smo mi primorani da poverujemo kako je second coming, iako to nije čak i za srpske okvire. I SUTRA UJUTRU i SEDAM I PO su ma koliko užasni znatno zanimljiviji i bolji filmovi.
Dakle, nisam čitao roman ali verujem da nije filmičan. Ne znam zašto je uopšte ovaj roman i ekranizovan, osim iz koristoljublja spram pisca, budući da ne nudi ama baš ništa originalno, što se ne bi moglo potpisati i scenaristinim imenom.
Kako znam da nije filmičan? Pa, možda po tome što scenario nije filmičan. Naravno, Srđan Koljević jeste moj arhinemezis, i to možda umanjuje kredibilitet mog komentara, ali ovim scenarijem je ponovo pokazao da nema talenta. A opet s druge strane, to smo znali i pre, i ne može se naprasno postati talentovan. Doduše, ovaj scenario je pisao sa svojom suprugom Melinom, koja je zanimljiva žena, pa sam pomislio da će ona blagotvorno delovati na Srđana ali nije.
E sad, zašto uopšte uzeti Srđana? Na osnovu kog Koljevićevog teksta je Srdan uopšte mogao pomisliti da ovaj upropastitelj srpskog filma ume da piše? na osnovu KAŽI ZAŠTO ME OSTAVI, SIVOG KAMIONA CRVENE BOJE ili pak adaptacije Valjarevića u NORMALNIM LJUDIMA? Golubović jeste doduše u svom debiju overio Đorđa Milosavljevića, Koljevića koji operiše sa tzv. "žanrovske" strane i u tom smislu uništava naš film, dok je Kolčjević pak više ruski tip pisca, dakle on je i pripovedač i prorok i istoričar, i filozof, ako treba.
Pored toga, sada je Koljević go-to guy pošto su ga Nemci zavoleli tako da je on sad prčkao i po scenariju Stefana Arsenijevića. Ukoliko hoćeš fondacijski keš, Kolja je srpski Paul Haggis.
Well, Kolja took us for a ride. Prvo, u ovom filmu uopšte ne znamo u kom pravcu oni hoće da nas vode. Naime, šta je tema filma? Bolest deteta? Problem kako naći 26 000 evra za operaciju? Da li ubiti čoveka kako bi spasao dete? To što mu nisi platili kad je ubio čoveka? To što će mu pomoći žena ubijenog čoveka? To su sve teme ovog filma. Na sreću dete na kraju preživi, ali film nažalost umire u teškim mukama, i čini mi se da je 26 000 trebalo dati dobrom scnaristi.
Sve ove teme koje sam naveo, one su DAKLE, sve odreda zastupljene u filmu. O da. Mi prvo polazimo iz situacije kada je dete zdravo. Pa pratimo razvoj bolesti. Pa gledamo kako traže pare na raznim (mada ne i svim) mestima. Pa gledamo dilemu. Mi pola filma čekamo ubistvo. E onda se ubistvo desi. E onda lik ima malo sam svoje dileme. Pa ga onda zajebu za keš. Pa se onda žrtvina žena (koju smo u najboljoj tradicije dekadentnog Siniše Pavića već upoznali kao ljupku komšinicu) ponudi da pomogne. Pa onda on nađe naručioce. Pa onda tako sve po redu.
U svakom slučaju, film smatra da treba da obuhvati SVE ove teme. E sad, okej, to je možda dobar skorsezijanski pristup, ali ne. Najveći broj scena spadaju u Srdanovu "Zašto ćutiš?" dramaturgiju. dakle sve su ove teme na stolu, ali junaci pretežno ćute i puše i pričaju o tako nekim nesaznatljivim stvarima iz arsenala gde si bio, šta si radio, zašto ćutiš. A onda važne plotpoint izbambusaju u montažnoj sekvenci, pa se vratimo u ćutanje. Glogman is in the house and he fuckin' rules the screen.
E sad, naravno Koljević je kao Radiohead. Taman misliš ne može da te iznenadi. Kao, sve smo videli, sve smo čuli. Ali onda ti on naiđe iz potpuno neočekivanog ugla i zada opak aperkat. Glogovac izgovara replike tipa, "Ja sam nikakav otac, ja ne mogu da pomognem svom detetu..." pa onda sve te soc-replike, Mladen Nelević igra građevinskog radnika u gunju koji se raspituje o privatizaciji, Natašu Ninković cimaju ohola bogata deca u školi, lekar i Glogovac kao jadni predstavnici srednje klase voze "reno 4", kao na tom nivou se bonduju, ...
Kao us against them. Inače, potpuno licemeran pristup temi, ako uzmemo da film radi hip reditelj reklama za banke i ostale vidove otimanja para od naroda i sin jedne od najuglednijih srpskih porodica sa velikim kontaktima i vezama. Sad oni nas uče, kako je teško biti srednja klasa.
Dakle, film je besramno loše napisan. zatim je besramno sporo glumljen, sa nepodnošljivom teskobom filmske glume koju isporučuju Glogovac i Nataša Ninković. Dete je BTW antipatično do koske i potpuno j pogrešan izbor. Glogman i Nataša su uzeli ova materijal i odlučili da razgibaju svoje glumačke mišiće. Sagoreli su u ovim ulogama.
Svakako najkkretenskija scena između njih dvoje je scena kada joj Glogovc ispriča šta se sve desilo. Mi smo to već videli, naravno. Ali ona ne zna. E sad, u američkom filmu ta scena se radi tako što on počne, a mi onda odemu u eksterijer, snimimo ih kroz prozor, vidime neku karakterističnu reakciju junaka na bolnu istinu i zatim se vratimo, u elipsi, kada je sve gotovo. Ne kod Srdana. on zna bolje od američkih reditelja. On će prikazati jednu scenu koju nikada ne vidimo. On će prevazići formu. Glogman sve ispriča, Glogman deliveruje. Nataša Ninković na to reaguje pateći u krupnom planu, Dreyere pojedi svoja muda, i forma je prevaziđena. Ali, Srdane, druže, te scene se u američkom filmu ne vide ne zato što oni nešto kriju od nas, nego zato što su nepotrebne.
Ili epizoda, Glogmanu dokurči i on lomi stvari po kući. Naravno, šta bi drugo. kad je frka dobijaš poriv da bacaš nameštaj po kući, šta bi drugo. Glogman čak i pusti suzu, onu mušku najtežu. A u paralelnoj montaži, mali potpuno ničim izazvano pobegne iz bolnice. Dođe kući. Glogman popriča sa malim, izhendluje celu stvar. Glogman je in control kad treba. Ujutru dolazi Nataša Ninković iz fazona "Jel mali tu?'" Tu je mali. Vrate ga u bolnicu. Zašto je mali begao iz bolnice? Ne znamo. Šta će nam ta scena? Da bi mali odradio rutinu, "Sve je to zbog mene..." Hm. Kolja, skoncentriši se.
Miki manojlović nudi ubistvo Glogmanu u hotelu "Moskva". hilarious dijalozi. Miki između ostalog kaže, 2računam na vašu diskreciju i u slučaju da odbijete ponudu." Tipa, "molim vas, ako ne budete ubili za mne, nadam se da nikom nećete pričati." jeste, to baš tako može.
I uopšte, otkud ta varijanta da se za ozbiljan hit bira čovek koji nije specijalista. Okej, Miki je skorman čovek, grebe sa dna. kapiram. Ali ipak, teško će high class krimosa ubiti neki civil. Miki valjda računa da je Glogman zapamtio kako se hendluje "tetka" kad je učio u vojsci. Očekivao sam repliku da će Glog izgooriti, "Ovo je CZ-57, 7,62 milimtara, najmoćniji pištolj proizveden kod nas. sada se sigurno pitaš koliko sam metaka ispalio pošto čitavih devet staje u šaržer (plus jedan u cev). Koliko sam iskoristio kad sam ubio tvog poslovnog partnera i koliko sam sada ispalio osam ili devet metaka. ja ni sam ne znam. malo sam se zabrojao u ovoj gužvi. Misliš li da imaš sreće'?"
Srdanova režija je daleko ispod očekivanja. Na B92, Gavrilo priča gluposti, to što on piše uopšte ne postoji u filmu. Kakav crni Tony Scott, kakvi crni vešti dramaturški trikovi, kakva najava mračnog trilera, flm je rađen kao bosanski Hallmark, vrlo svedeno, vidi se šta rade, vidi se ko priča. u jednom momentu sam se prenuo i rekao drugu, "Ej, u ovoj sceni Srdan režira... " Drug me umiri, "Nije, nego stavili kameru u kola..."
Film je urađen pismeno, u tom smislu da nije urađen usmeno, ali tu o nekom reditljskom pregnuću ne možemo da pričamo. Uopšte, nema tu žanra nikakvog. Ovaj film nema žanrovske elemente. ovo je srpski pseudo-realizam, sa ubistvom, scenom u policiji, praćenjem i tim nekim stvarima, ali to nije žanr. Ovaj film ne pokušava da manipuliše našim emocijama na tom nivou. Ovaj film pokušava da ispriča jednu realističku priču, mada e zna tačno koju, i u stvari nam je nepriča već pušta Glogu i Nataši da se izživljavaju, a Srdan i Koljević su možda imali neku deluziju da ćemo sad svi da se usremo od sreće što ima scena praćenja kolima.
U svakom slučaju KLOPKA je jako slab, i što je još važnije naporan film, koji ne dobacuje do evropskog standarda o kome se priča.
Pogledao sam THE LAST KING OF SCOTLAND Kevina MacDonalda, courtesy of Ginger.
Mogu reći da je to vrlo solidan film, koji postiže solidnu istorijsku autentičnost, spajajući fiktivne zaplete sa istinitim događajima, ne bi li došao do uverljivog pseudo-istorijskog sklopa.
Uverljivost opada pri kraju koji vuče u pravcu klasičnog suspense filma sa žrtvovanjima koja se nalaze u comic book ravni, ali nikada ne prelazi granicu u kojoj to postaje opterećenje. U svakom slučaju finale u Entebeu je moglo biti veštije postavljeno.
MacDonald je film odlično izrežirao. Očigledni su koreni koji vuče iz rada sa Danny Boyleom, i iz vrlo jasne skorsezijanske note u Boyleovom rukopisu na koju MacDonald, inače Boyleov producent, referiše. U tom smislu, THA LAST KING OF SCOTLAND ima jednu vrlo svežu anti-establišment notu koju je Boyle doktorirao u svojim britanskim filmovima, u spoju sa izvanrednim afro-šikom nesvrstanih, koji ja inače jako volim pošto su mi brojni rođaci gradili Afriku, i skorsezijanskim melanžom stilova u vizura kako bi se ispričala priča.
Ono što je možda najzanimljivije, ali je i najveća mana filma ia zato je ovaj film samo solidan ali ne i veliki, jeste to što je macDonald nekako uspeo da dosta dinamičnom učini zapravo minornu priču o Idi Aminu, u kojoj mi nismo dobili ni trećinu njegove opšte perverzije i patologije. Međutim, THE LAST KING OF SCOTLAND je dovoljno vešto urađen da zabašuri ovaj nmedostatak i na kraju zaista stoji kao old school holivudski filmmaking fundiran u istoriji, i film kome ćemo se ponekad vraćati zbog dobre atmosfere, energičnih likova i odlične rekontrukcije nesvrstane Afrike.
Ovo je odličan double-bill sa DREAMGIRLS.
* * * / * * * *
Yes. Čuvena kriza sa taocima u Entebi je zaista mogla da bude bolje iskorišćena. Recimo da sam se tome nadao. Ali, čini mi se da bi Poslednji kralj Škotske tada postao akcijaš - što dotle baš i nije bio.
Svejedno, posle Altmanovog testamentalnog zevanja, umrčene Marije Antoanete i dubokih kontempliranja nad smislom života krigistansko-uzbekistanske proizvodnje, Poslednji kralj Škotske je prava oaza filmofilske i pripovedačke veštine. Trademark scene sa odsečenim glavama u frižideru možda su izostale, ali je Idi Amin je, sa jedne strane, dočaran do useravanja u gaće, a sa druge strane do dubokog sažaljenja. Trodimenzionalni lik. Ugnjetavani, poremećeni klinac, kojeg su njegovi mučitelji doveli na vlast, dali mu smrtonosne igračke, a kada je on krenuo da kolje, plašeći se i sopstvene senke, stali su da morališu o njegovim kasapskim veštinama.
Podjednako ubedljiv mi je škotski doktorčić.
Četvorka. No more, no less.
...IDI AMIN se zenio/ prizenjavao mnogo puta a jedan od kumova mu je moj ex-sugradjanin- neunishtivi MILUTIN POPOVIC-ZAHAR! :wink:
Zahar je nevidjen lik, ali ti imas jos jednog bizarro sugradjanina-Momu Stanica, koji je zeleo da bude sahranjen sa Lollobrigidom, a tu pritom ne mislim na bend Ide Pestner.
Inace, jore, ako te zanima raid na Entebbe, prporucujem filmove RAID ON ENTEBBE i OPERATION THUNDERBOLT!
Pogledao sam THE QUIET Jamie Babbit, courtesy of Ginger, i mogu reći da se ne radi o najstrašnijoj stvari koju sam učinio iz ljubavi prema Elishi Cuthbert, mada bilo je potrebnio dosta entuzijazma da se podnese ovaj flick.
Naime reč je o poprilično mediokritetskoj, ali zato vrlo glossy kombinaciji HEAVENLY CREATURES i AMERICAN BEAUTY, u kojoj odlični glumci, poprilično negližirana Elisha i vrlo solidni Martin Donovan čine da potpuno moronske radnje nekako prođu i da se film podnese relativno bezbolno u svoja 92 minuta.
Pored raznih senzacija iz ovog filma koje ću pamtiti ima i jedna lucidna scena. Naime, Martin Donovan je tatko na Elishu koji je u incestuoznom odnosu sa njom. Ko ima pravo da ga krivi? Ona ga u jednom momentu slaže da je trudna i traži mu soma dolara za abortus. On ih pripremi ali provali da nije trudna. Sledi scena u kojoj je on grdi i pati kako mu se ćerka pretvorila u kurvu koja se bavi iznudom novca od tatka a Elisha se sirota u suzama izvinjava. To je recimo bila onako kinky inverzija.
Ipak, još ćemo morati da čekamo na WILD THINGS sa Elishom.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam esnafskog oskarovca LITTLE MISS SUNSHINE i moram priznati da je ova nagrada postala sve čudnija i čudnija. Naime, nikada nisam imao iluziju da oskari za bilo šta nešto zaista vrede i da se daju ekstraodrinarnim ostvarenjima, ili nekim izuzetnim nastupima u filmovima. Uostalom, zar ove godine CHILDREN OF MEN nije izvisio za oskara iako ga je objektivno zaslužio za fotografiju.
Međutim, u slučaju LITTLE MISS SUNSHINE, izuzev Alana Arkina kome je ova nagrada naprosto naplata penzijskog osiguranja i ništa više, zaista ne vidim interes da se ovom filmu da oskar za scenario. Osim što je na planu profila filma, ovaj oskar praktično repriza slučaja filma SIDEWAYS, inače znatno maštovitijeg, i zanimljivije postavljenog filma, koji su uradili ljudi koje je oskar potom zaista izdefinisao. dok su Payne i Taylor ipak veterani, autori filma LITTLE MISS SUNSHINE nisu postigli apsolutno ništa čime su zaslužili ovakvog kviska za akcije koje predstoje.
Dobitnik oskara za scenario Michael Arndt će sledeće raditi TOY STORY 3 i moram priznati da mi uopšte nije jasna ta akcija, osim ukoliko se u Arndtu ne krije novi John Sayles, i neki gen za preciznu žanrovsku egzekuciju koji se ne oseća u njegovim "autorskim" komadima.
LITTLE MISS SUNSHINE je ravan, neupečatljiv film, koji možda može biti zanimljiv Sundance entuzijastima.
* * 1/2 / * * * *
Danas sam bio na projekciji filma ZABRANJENI BEZ ZABRANE Dinka Tucakovića & Milana Nikodijevića i imao sam jedan potpuno apsurdan doživljaj.
Naime, prvo sam u dokumentarnom filmu koji govori o zabranama, doživeo da mi stav bude cenzurisan, to jest da izvod iz mog intervjua bude potpuno mimo duha čitave izjave, a zatim sam saznao da postoji i DIRECTOR'S CUT filma.što dakle znači da je ovo neka verzija iza koje autor ne stoji do kraja, to jest da je napravljena nekakva PRIHVATLJIVA verzija za javnost. To bi naravno bilo potpuno okej, kada ne bi film bio upravo o cenzuri, komunističkoj lakirovki, izvrtanju stvarnosti i umetničkih vizija i sl.
Konačno, čini mi se u barem dva intervjua, i to sa Radoslavom Zelenovićem i Boškom Ruđinčaninom, da su Dinko Tucaković i Milan Nikodijević obavili neke privatne poslove i izrespektovali svoje šefove, a koji, a Zelenović naročito, nemaju apsolutno nikave veze sa ovom temom, ili imaju, a Zelenović posebno, samo sa one druge represivne strane.
Tako je na kraju jedna zanimljiva tema iskorišćena kao poligon za neku privatnu kombinaciju.
Što se moje izjave tiče, ona je naprosto govorila o tome kako disidentstvo u SFRJ nije bilo totalno nezavinsa disciplina i kako je Tito gajio svoje disidente, i rtaj stav se naravno nije našao u ovom filmu. Takođe sam bio rekao da su se izvesni producenti trudili da svojim slabijim filmovima nameste zabrane, i to takođe nije ušlo, tako da su ukinuti drugačiji stavovi od apologije tom vremenu a pride je ismejan naš najveći reditelj Žika Mitrović kroz potpuno tendenciozan insert iz UŽIČKE REPUBLIKE.
Pa ipak,zanimljivo je pogledati ovaj film, pošto ni nekorektne rediteljske intervencije, ni par irelevantnih sagovornika, ne mogu umanjiti značaj nekih izjava i dokumenata.
Ja sam inače bio član Komisije koja je ovom filmu dala novac za produkciju i iz ove vizure, iako sam nezadovoljan filmom, ne kajem se. Mislim da će neki sirovi dokumenti iz ovog filma nekad biti korisni.
I da, naravno, najbizarniji deo filma je sama špica na kojoj se prvo, tehnički potpuno nekompetentno, nekoliko puta ponovi ista pesma, u smislu da počne, traje, završi se i počne ponovo.
A zatim, što je još strašnije, u biografiji piše da je Žika Pavlović umro "posle naizgled rutinske operacije" što sugeriše da je Žika možda ubijen, pošto nikome drugom nisu navođeni razlozi smrti, a svakako ne sa toliko detalja. Ovo nije šala. Ovo je jako ozbiljna stvar. A oni se tako nemarno ponašaju.
Quote from: "crippled_avenger"Što se moje izjave tiče, ona je naprosto govorila o tome kako disidentstvo u SFRJ nije bilo totalno nezavinsa disciplina i kako je Tito gajio svoje disidente, i rtaj stav se naravno nije našao u ovom filmu. Takođe sam bio rekao da su se izvesni producenti trudili da svojim slabijim filmovima nameste zabrane, i to takođe nije ušlo, tako da su ukinuti drugačiji stavovi od apologije tom vremenu (...)
opet crno-bela slika. I oko slucaja Plasticni Isus su isto tako malo precistili stvari i sva odgovornost je prebacena na rezim i kao upali, zaplenili, zatvorili coveka, a nigde se ne postavlja pitanje sta su za to vreme radili profesori sa katedre scenarija ciji je student uhapsen i zasto nisu reagovali. Mislim, taj film nije isao u neku zvanicnu distribuciju, radjen je za fakultet. Svojeveremeno sam cula pricu od jednog fdu profesora, u to vreme celnika katedre (ne znam je li jos uvek) koji dobar deo odgovornosti za taj slucaj pripisuje bas profesorima.
Quote from: "crippled_avenger"
Dobitnik oskara za scenario Michael Arndt će sledeće raditi TOY STORY 3 i moram priznati da mi uopšte nije jasna ta akcija, osim ukoliko se u Arndtu ne krije novi John Sayles, i neki gen za preciznu žanrovsku egzekuciju koji se ne oseća u njegovim "autorskim" komadima.
nema sanse. slusao sam ga u panel diskusiji pre dve nedelje u Writers Guild of America i nisam stekao utisak da je Arndt novi Sejls. covek kao da je iskocio iz Sid Fildovog dzepa na kosulji, i lici mi na izdanak nekakve americke generacije ustogljenih skolovanih scenarista (nije da imam pojma o tome, nego tako, predrasudjujem po ogranicenom uvidu koji imam). bilo je nekoliko pisaca, sve nominovani & nagradjivani (giljermo ariaga, izmedju ostalih), i arndt je samo pricao o strukturi scenarija, o tri cina, o mid pointu, kao da si ujedinio prvu godinu FDU scenarija sa ubedjenoscu/ubedljivoscu "screenwriters workbook". nakonte arndtove tirade, tip koji je napisao "stranger than fiction", neuporedivo interesantniji lik, suprotstavio se svemu sto je arndt rekao, i to se vrlo promucurno suprotstavio (helm je iz pozorisne branse, krajnje postmoderno nastrojen), a onda je ariaga otisao jos dalje... kao neki starinski pisac: sad cu, deco, ja da vam kazem kako stare kuke pisu - kakva struktura, kakva tri cina, kakva kulminacija, preokret i biografija junaka. iz prirucnika za pisanje scenarije ete slabo ta nauciti, bolje citajte servantesa. :!:
sad, kad smo vec kod citanja, citao sam i intervju sa Arndtom (skeniracu pa okaciti, ako nekog zanima) u Written By magazinu, gde ipak govori sa zrnom soli, i gde mi izgleda kao neki indie-tip kom su se stvari otrgle iz ruku.
on je hteo da kaze jedno, a akademija procitala drugo, nagradjuje lud zbunjenog, i eto ti...
(mada meni little miss sunshine nije bas toliko prosecan, postoji odredjena doza originalnosti/hrabrosti koja ga izdvaja iz mora sandensovstine, ali da je akademija mene pitala - ne bih trepnuo a oskara za scenario bih dao piksarovom Cars.)
Ja sam se sa Guillermom Arriagom stravično napio u Solunu na nekom meksičkom partiju. :oops:
veruj mi, i ovde je delovao pripito. zato je i bolji pisac od ovih trevenjaka poput arndta
Podsetio sam se AENIGME, courtesy of Kunac, a u cilju pražnjenja izvesnih afekata koje imam prema saradnicima. prvobitno sam hteo da AENIGMU spojim sa njenim bratskim filmom TT SINDROM, ali onda sam se ipak opredelio da izrespektujem Fulcija osobno, naročito jer sam prvobitno gledao neki raspali VHS i sve vreme se bavio zapažanjem naših glumaca, kada sam još bio dete, na neki način.
Bjela, naravno, steals the show, mada nema the most gruesome death, nažalost, ona je sačuvana za devojku koju smore puževi, a od naših kurioziteta možete još videti kako Dušica Žegarac postaje horor ikona koja će biti do kraja eksploatisana u TT SINDROMu u praktično identičnom liku, a zatim i kako Ljilja Blagojević, producent SINOVACA igra zlu upraviteljicu škole (imati na umu da je Kalina u vreme snimanja AENIGME imala četiri godine xremyb , o čemu će nešto više reći čičko Žika, hroničar života i dela studentkinja glume sa FDU), itsl.
Fulci u ovom filmu jeste bio senilan ali ne potpuno, i ovaj film, za razliku od prvi put kad sam ga gledao, ipak ima nekakvo dostojanstvo, kao starac koji je ipak svestan potrebe da nosi staračke pelene. Pošto ima Fulci filmova u kojima toga nije bio baš svestan.
U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje da se u nekoj ediciji nađe kao double DVD sa TT SINDROMOM, i da se stvar lepo zaokruži.
* 1/2 / * * * *
...a tu je i nezaborvna Bjelina dekapitacija...
Verujem da sam totalni late bloomer ali tek pre neki dan sam počeo da gledam MY NAME IS EARL courtesy of Ginger i mogu reći da neizmerno uživam!
Pogledao sam DIREKTOREN FOR DET HELE Larsa Von Triera.
Mogu reći da je ovaj njegov pokušaj mejnstrima, mada to naravno nikada neće biti mejnstrim, na nekom nivou, upravo zato što odstupa od njegovog kanona, jako dobar za definisanje šta je problem u njegovom art-house pristupu.
Von Trier je u svojim recentnim filmovima možda i najradikalnije odstupao od konvencionalnog filmskog izraza, apstrahujući brojne elemente kao nepotrebne. Međutim, to je opradvao radikalnim pristupom i igranjem po svojim pravilima.
U filmu DIREKTOREN FOR DET HELE, međutim, ne ide ni u kakav eksperiment, ali opet neke segmente zanemaruje i sada njegov film ne izgleda kao take it or leave it eksperiment koji se krije iza koncepta već kao hendikepirani repertoarski film koji je zanimljiv na nivou polazišta ali je na planu dramaturgije, tempa i prilaza temi krajnje oskudan i nudi dosta prostora za napredovanje, paradoksalno, možda baš u nekom holivudskom rimejku pošto film ima vrlo efektnu komičnu postavku.
Čini se da se Von Trierov konceptualizam kojim je bežao od kriterijuma pretvorio u aljkavost koja se ipak ne može prikriti tako lako. Pa ipak ovaj film je zbog svih solidno urađenih repertoarskih trikova barem simpatičan i vredi ga videti, naročito kao double bill sa Pineyrovim EL METODO.
* * 1/2 / * * * *
Da bih se malo oporavio od Von Triera, podsetio sam se malo Fulcijevog NEW YORK RIPPERa, courtesy of Kunac.
Pri ovom gledanju stekao sam jedan nov utisak o ovom filmu. naime, ovaj film po strukturi uopšte nije kanonski giallo. U njemu postoje radnje i stilizacija koji liče na giallo, ali ovaj film je po strukturi altmanovska hronika u kojoj se jako radikalno pomeraju tačke posmatranja i film se u jednom momentu, u ovom konkretnom slučaju bez stilskog osnova, i bez karakteristične italijanske elegancije, pretvara u poptunu papazjaniju umesto u polifoniju vizura.
Svakako kultnu italo papazjaniju, čuvenu po nekoliko sjajnih scena koje se i danas drže, a naravno i po tome što je materijal Njujorka snimljen za potrebe RIPPERa potom korišćen u nekoliko filmova.
U svakom slučaju, o ovom filmu manje-više sve znamo, evo par mojih ideja koje su možda malo avangardne u tumačenju.
* * 1/2 / * * * *
Juče sam pogledao KAKO POSTATI HEROJ Mladena Matičevića.
Ovaj film je uglavnom sniman u vreme dok smo Mladen i ja još govorili tako da sam poprilično upoznat sa događajima koji su u filmu prilično verno prikazani, i to mi je naravno pružilo posebno uživanje.
Film je izuzetno zanimljiv pošto govori o jednom nesvakidašnjem procesu, o čoveku koji u 40 godina odlučuje da istrči maraton, i da se od 120kg težine svede na meru u kojoj će tu ideju moći da realizuje.
Usput nailazi na osporavanja u svojoj okolini, kao i na okolnosti koje ga u tome sprečavaju.
Najmanje zanimljiv deo filma su pomalo izveštačeni sukobi sa kumom Goranom Terzićem i drugom Aleksandrom Srećkovićem Kuburom u kojima zapravo nema istinske drame niti istinskog osporavanja, i koji su poprilično artificijelni. Inače, u prvobitnoj varijanti sam i ja imao predviđeno mesto u filmu kao lik koje je podržavao Mladena u istrčavanju maratona a i kao neko ko je u tom momentu trčao vlastiti maraton prohodavanja posle preloma kolena.
Međutim, sam Mladen je apsolutna zvezda i njegov lični napor i podvig su izuzetno filmični.
U svakom slučaju, KAKO POSTATI HEROJ je najbolje dugometražno parče koje je iznedrio naš film do ovog momenta u 2007. Obavezno ga pogledajte.
Pogledao sam KIČMU, courtesy of Plissken.
Ovaj kultni film Vlatka Gilića sam neuspešno pokušavao da gledam u nekoliko navrata ali me je uprkos skromnih 86 minuta trajanja uvek prebrzo iscrpljivao. Međutim, evo, sada sam uspeo da ga izguram do kraja.
Reč je o jednom nesumnjivo zanimljivom filmu snimljenom u SFRJ u kome možemo prepoznati mnoge zablude naših filmmejkera, koje se doduše najviše ispoljavaju u teoriji i studentskim filmovima a nešto ređe i u igranoj produkciji, što uopšte nije dobro pošto se u golemom delu igrane produkcije ispoljavaju neke gore i još štetnije zablude.
Gilić ovde snima film koji izgleda kao wet dream studenta prve godine FDU kome je data kamera u ruke. S jedne strane, tu su duge tuišine, pripovedanje pogledima i radnjama ljudi, puno ljudskih sudbina datih u tim dugim i kao naizgled suptilnim tišinama, tako neki zanimljivi kadrovi stepeništa koje je student oduvek sanjao da snimi, priča koja je na razmeđi filma i književnosti, bola i ništavila gde student naravno uvek pogrešno bira ništavilo, potraga za filmom kakav nikad nije snimljen, davanje lekcije svim svetskim rediteljima, politička metafora, metafora kao profesija, metafora umesto priče, saznanje eda će se uvek čitati šta je pisac hteo da kaže pa u jednom trenutku zbog toga pisac zanemi, i sl.
KIČMA je dakle jedno naporno i pretenciozno sviranje kurcu, koje je zanimljivo pošto je neka vrsta iskoraka iz pastoralne anegdotske kinematografije koja je dotle postojala. Iz KIČME se mogu pročitati koreni rada Srdana Golubovića čiji je Gilić guru i koji je negde Gilićev autizam prepoznao kao poetiku jedinu vrednu beleženja filmskom trakom u pauzama snimanja spotova za Zdravka Čolića, ili ukratko jedno dosadno nadmudrivanje sa gledaocem koje je značajno u našim okolnostima pošto su podilaženja gledaocu kod nas još strašnija.
A o snazi naše kinematografije govori to što je KIČMA u suštini KROJEČEVA TAJNA s tim što KROJAČEVA TAJNA znatno bednije izgleda jer je i kinematografija bednija, ali to je otprilike to.
* * / * * * *
ne bih bio tako strog prema ovom filmu: zapravo, ovo je jedan od retkih slučajeva u kojima se trudim da čašu vidim kao polu-PUNU.
ovaj film je kao brat od srpske tetke kronenbergovog SHIVERSA, a i nastao je u skoro isto vreme.
dok kronenberg svoj bio-horor artikuliše uz pomoć žanra, gilić beži u drugu krajnost i artizam koji, zaista, može da nekome deluje kao jalov, ali ubeđen sam da uopšte nije isprazan već samo pomalo (mestimično) trapav, i svakako nije epigonski kao kod KROJAČA (gde je ejpovanje linča zaista tragikomično).
iskrenost emocije, originalnost vizure, vizuelna kultura, gusto-opresivna atmosfera i muda da se ovako nešto pokuša (i čak uspe!) u tadašnjoj sfrj meni su fascinantni, i ja se u knjizi U BRDIMA, HORORI pretežno pozitivno izražavam o ovom filmu.
inače, svi koji ga gledaju na divxu, gledaju ga courtesy of ghoul (nabavio VHS) & marduk (tehnički to u divx prebacio).
...ja sam KIČMU pogledao u 2 navrata- krajem osamdesetih i, potpuno zaboravivši na to, ponovo pre 5 godina...
...in a nutshelll, i za domaće pojmove, retko beslovesno, nefilmično mrsomuđenje, dosadno do krajnjih granica moje izdržljivosti a odgledao sam, recimo, ŽRTVE ZAHVALNE/MAGMA ĆILIBARA Karolja Vičeka, NIŠTA NIJE KAO NA FILMU/MEMO Miloša Jovanovića, JEVREJI DOLAZE Prvoslava Marića( my personal fave u ovoj kategoriji)...and lived to tell about them...
Razumem tvoj pozitivan odnos prema ovom filmu Ghoule ali reći ću ti samo jednu stvar, ovo je VHS rip filma snimljenog na 35mm. data mu je posebna patina kako tehnikom snimanja tako i nekim pijetetom koji osećaš prema VHS ripu. Da su isti ovi kadrovi kristalno čisti i očuvani i snimani HDom ili Digi Betom kao što se danas filmovi snimaju, videlo bi se koliko je to idejno inferioran i naivan film. Kad kažem naivan mislim uglavnom u negativnom smislu pošto Gilić pledira na akademsko obrazovanje.
Ovaj film prvo nije bio-horor, on je neka ideološka priča o nepodnošlljivosti života ovde koja se kao oseća psihosomatski. Iliti, udario narodu komunizam na živce.
Artizam koji ovde vidimo nije hjalov. On je pregnantan na nivou srednjpškolske poezije koja je divna zato što istovremeno ne znači ništa i znači sv. Ali, Gilić je dokon srednjoškolac on je umesto pesme posvećene drugarici iz klupe napisao ep posvećen celom svetu, sa ideološkom dubinom koju je Mehmet definisao kao nemanje znanja i posedovanje mišljenja o svemu.
Uostalom, on je u konceptu nedosledan, u određenim momentima smelo iskoračuje iz soc-solitera, kao preuzetog iz Balaševićeve pesme, u izvesne bizarne subkulturne deonice kao što je recimo bajkerska sahrana.
Ono što međutim Gilić u energetskom smislu unosi, to je ta nepatvorena dokumentaristička radoznalost da snima neke radnje sve dok ih potpuno ne obesmisli, sve dok ih ne uneseš u sebe, ne izalaliziraš i ne ispljuneš nazad, a praznina ti se vidi čim film traje jedva 86 minuta a sve je snimljeno do tačke jebene nepodnošljivosti.
Kad je reč o KROJAČU, uzmi u obzir sve niže obrazovanje koje ljudi imaju u ovoj zemlji. ma koliko paradoksalno zvučalo, sa dolaskom novih generacija, kinematografiju preuzima generacija polupismenih fah-idiota (u koje slobodno ubrajam i sebe, nisam izuzetak), i videćeš da je KROJAČ dosledno preslikavanje KIČME u nove okolnosti.
KIČMA možda jeste previše otvorena za tumačenje, možda ne daje dovoljno konkretnih satiričnih žaoka ka žrtvama konkretnijim od 'čovečanstva uopšte', 'čoveka kao vrste', 'društva uopšte' itsl. ali baš zato mi je čudno što insistiraš na nekakvoj socijalnoj kritici i komunizmu i tadašnjoj sfrj kao o izvorima gađenja, kojega u tom filmu sigurno ima.
ne misliš li da prebrzo zapadaš u zamku koju od tebe ipak ne bih očekivao, da pri čitanju jednog nadrealnog, fantastičnog pisma prebrzo pribegavaš političkom čitanju, IAKO TI SAM FILM NE DAJE DOVOLJNO OSLONCA ZA TAKO NEŠTO?
jer, ako je KIČMA trebalo da iskaže gnušanje nad socrealističkim paklom tadašnje sfrj, zašto onda ni 'jedan grad' nije, prosto, beograd? još bitnije (ako misliš da je to zbog straha od cenzora) – zašto su svi ambijenti, od te višespratnice i celog naselja, pa do svega ostalog, uključujući i bolnicu, tako STERILNI, ČISTI, NEPREPOZNATLJIVI, NE-SRPSKI? kakav crni 'soc-soliter'? ja u srbiji još ne videh onako čist, nov, osvetljen soliter koji kao da je iz nekog toronta prebačen ovde! zašto se ne insistira na prljavštini, oljuštenim zidovima, pukotinama, memli i ostalim rekvizitima? zašto KIČMA izgleda kao jedini srpski film meni poznat (sem radivojevićevog TESTAMENTA) koji uopšte ne izgleda kao da je snimljen u srbiji, koji nema nijedan kadar tog srpskog trasha i krsha i uobičajene soc-bede i čemera? zašto tu čak ni kafana nije kafana u koju bi toma zdravković svratio, to nije 'život je lep' kafana, nego nekakva stilizovana, setna, maltene prijatna kafana?...
ukratko, kao poseban kvalitet filma ja vidim baš to što nije vulgarno satiričan, i što ne daje za pravo tvom tumačenju: 'zgadio se ljudima socijalizam!'
gilićev je, rekao bih, antropološki pesimizam, a ne socijalistički. javlja mi se da je tako i na osnovu opisa njegovih kratkih filmova (koje još ne videh!). njegova opsesija telesnošću, organskim nivoom bivstva, starenjem i smrtnošću nikako mi nije poveziva sa 'u, jebem ti ovaj komunizam!' sentimentom. uostalom, zamisli kako bi marković snimio isti ovaj film: krematorijum bi kod nejga verovatno bio još jedna metafora za nefunkcionalni društveni aparat, dok je kod gilića to poprište za susret sa univerzalnim arhetipom smrti i propadanja koje traju od praiskona, od starih civilizacija na koje se poziva onaj čuvar...
Prvo, pismo nije nadrealno niti fantastično, film je smešten u neku budućnost samo rečima, inače sve što vidimo je sadašnjost, i sve je u okviru jasnog realizma gde se izvesni nedefinisani elementi kao što je SMRAD, mogu smatrati fantastikom, ali su u suštini politika. To je smrad gasova, smrad leševa, i to ne u organskom smislu već u smislu društva nastalog na leševima, a to je titoističko društvo, to je ta rodna gruda kojoj se Gilić vraća u nedostatku filmičnijih tema.
Besmisleno je verovati da Gilićev film gopvori o nepodnošljivom telesnom bivstvu čovka. Naprotiv, on govori o društvenom pritisku, SMRADU, koji pritiska čoveka i izaziva psihosomatske poremećaje.
Grad nije prosto Beograd kao što su imaginarna mesta inače deo fantastike iza Gvozdene zavese, zato što se Gilić bavi domanovićevskim diskursom, zato što u socijalističkom Beogradu ljudi ne prde i ne trunu, oni trunu tamo negde, oni lude tamo negde, što jako liči na Beograd.
Što se solitera tiče, ja sam viđao, pa i danas viđam takve solitere, i ti soliteri su tada bili kudikamo noviji nego sada, i ne bi se moglo reći da su nešto čistiji nego inače u našem filmu. Oni prosto izgledaju vrlo realistićno. Bolničke okolnosti su takođe daleko od sterilnih, seti se recimo dijaloga na prijavnici. Bolnice su krcate ljudi sa aktivnostima, birokratija sa temom "obaveza leša" je nepodnošljiva, a neki pregledi se vrše u čistim ambijentima baš zato što se tako vrše i u stvarnosti.
Kafana upravo jeste kafana za Tomu Zdravkovića. U kafani ne peva Toma jer je fuilm delimično, kao i Srdanov pakovan za strano tržište. U kafani sedi i bulazni pijana Renata Ulmanski i Bata Bubuleja nešto tripuje i moli da mu se kupi piće, nego su Renata i Bubuleja krupno slikani pa se ne vidi čitav ambijent. Ipak, njih dvoje su kvintesencijalni soc likovi. Kafana je totalno soc samo dok to soc nije imalo kontrast u kafićima nego je bilo vitalno i only game in town.
Kad je reč o pozivanju na praiskonsko, ono je deklarativno, Gilić vlada praiskonskim samo na rečima ali ne i u delima, ne i u radnjama i slikama.
Što se Gorana tiče, on je barem imao muda da svoje alegorije poput VARIOLE VERE snimi tako da se dešavaju u Beogradu.
Pogledao sam MUSIC & LYRICS couirtesy of Ginger.
Moram priznati da sam ja sucker i za Hugha i Drew, i za Adam Schlesingera (Fountains of Wayne, Ivy, The Wonders) koji je radio muziku za film, radeći ono što najbolje ume, dakle falsifikujući pop prilaze raznih era, ovog puta osamdesetih i dvehiljaditih.
Film je zaista vrlo prijatan, ima u sebi sve one elemente popa za zaposlene mlade ljude koji njegovi junaci slušaju i vole i usklađeni su tema i egzekucija.
Lawrence je bio sumnjiv kao reditelj, i sa ovim filmom nije postao mnogo bliži Working Title vrhuncima, ali cela stvar je negde vrlo kamerno postavljena i Lawrence nam ne smeta. Zapravo, ma koliko high conceptualno delovao MUSIC & LYRICS ima woodyallenovske scenske kapacitete, a Hugh i Drew naročito insistiraju na spontanosti kojom prevazilaze manje uspele tačke u scenariju.
Naravno, Schlesingerova muzika je odlična. On ne ismeva muzičke žanrove, već ih sa puno ljubavi duhovito reinterpretira, uspevajući da prepozna ključne klišee i da ih sa pubno ljubavi aplicira tako da humor proističe iz same pesme i nije nametnut. Nešto slično JASMINI koju je Igor napisao za A3.
* * * / * * * *
U sklopu industrijske špijunaže sa ciljem da vidimo ko su potencijalni takmaci DOBA NEVINOSTI u intenacionalnoj geeky teen comedy areni, a uz pomoć Big Daddy Plisskena, nabavili smo čileansko-špansku teen komediju PROMEDIO ROJO.
Naime, američki teen filmovi su svet za sebe, oni imaju izvežbane reditelje, scenariste i glumce, od glavnih do statista, i to su standardi kojima treba stremiti ali koji su uglavnom u ravni ideala. Međutim, neke druge kinematografije pokušavaju isto što i mi, i treba videti kako stojimo u odnosu na njih.
PROMEDIO ROJO nas je ohhrabrio pošto važi za uspešan film koji je uspeo da privuče čak i internacionalnu pažnju iako je reč o teen komediji. Čini nam se da taj nivo možemo da prestignemo s DOBOM.
DOBA je definitivno jače na planu same mehanike plota i mnogo manje se oslanja na geek reference od PROMEDIO ROJA koji previše beži u dreamworld glavnog junaka koji tek relativno ima veze sa glavnim zapletom. U svakom slučaju naš plot ima sofisticiraniji mehanizam funkcionisanja, znatno je bogatiji i energičniji.
Samim tim su i scene na nekom nivou kod nas sadržajnije pošto su pored samostalnih situacija ipak jako vezane za ukupan mozaik koji priča treba da stvori. Dočim, PROMEDIO se raspada i mimo osnovne situacije o geeku zaljubljenom u slatku devojku, nema apsolutno nikakav narativni drive.
To je sve ohrabrujuće za naš projekat.
Vratimo se PROMEDIO ROJU. Film je krajnje generic u svojoj dubokoj suštini i privatan je na prillično pogrešan način. Ipak, dovoljno je artikulisan da u svojih stotinak minuta trajanja, što jeste za nijansu predugo za ovaj žanr, bude dovoljno zanimljiv i da se ne zaklanja previše iza egzotične činjenice da se dešava u Čileu.
Od stranih uzora svakako se najviše oslanja na igračka-plačka koncept Boaz davidsonovog LAST AMERICAN VIRGINa.
U svakom slučaju, ovaj film je must za fanove teen komedija plus za completiste Santiaga Segure koji ima cameo u filmu.
* * 1/2 / * * * *
Posle višegodišnjeg talasa "ostalgije", nostalgije za Istokom, sa socijalizmom u raznim oblicima, Nemačkoj je bio potreban američki đak, Florijan Henkel Fon Donersmark da je konačno razbije i snimi film o mukama i stradanju disidenata i umetnika u Istočnoj Nemačkoj.
Mladi Fon Donersmark je u svom filmu pokušao da spoji efikasnost američkog pripovedanja sa nekim lirskim sadržajem karakterističnim za evropski film i taj spoj funkcioniše kao solidan hibrid koji odiše komunikativnošću i pretenzijom. Fon Donersmark je rečju snimio film koji teče kao američki film a ostavlja utisak umetnosti. To je ostvarenje sna svakog elitnijeg brenda, rentabilnost i efikasnost masovne proizvodnje sa atmosferom unikatnosti. I jedno i drugo je mimkrija i ne vredi mnogo u smislu besmrtnog umetničkog dostignuća ali podrazumeva izvesno veštinu, i na tome Fon Donersmarku treba čestitati.
Ono gde Donersmarku zanat ne pomaže to je sama naivnost karaktera i zapleta. U deklarativnim diskusijama glavnih junaka o slobodi i bremenu Štazijeve represije, u priči o agentu Štazija koga oplemeni posmatranje umetnika, isijava prevaziđena naivnost američkog filma. To jest, možda ta naivnost u najboljim slučajevima može da bude i arhetipska. Možda nekada takva naivnost i treba da se vidi, ali to je onda akcioni triler sa elementima komedije a ne dvoipočasovni osvajač ,,oskara" koji pledira na ozbiljnost.
Istočna Nemačka je bila znatno složeniji ideološki korpus nego što ga Fon Donersmark ovde predstavlja. Istočna Nemačka je bila iza Gvozdene Zavese, sa jako čvrstim režimom koji je u tradicionalnom nemačkom maniru sve shvatao jako ozbiljno. To je bila zemlja ideoloških sistema, teorije i prakse, zamlja koja se na specifične načine razračunala sa nacistima - delom ih asimilujući, zemlja koja je imala i leve i desne disidente, zemlja koja je imala komšije čija je potrošačka aura bacala svetlo daleko, zemlja koja je imala razvijen socijalni program, itd.
Međutim, Fon Donersmarkov film nam prikazuje društvo u kome sve izgleda malo skromno, malo oronulo, malo pase, pisci sanjaju o slobodi, i gotovo da nemaju nekih kompleksnih misli, umetnici se vole među sobom, zli ministri pohotno navaljuju na glumice, sve je urađeno kao neka najbednija predrasuda o životu umetnika i radu tajnih službi.
U tom smislu jako je zanimljivo da je ,,Život drugih" zapravo ozbiljan plagijat Kovačevićevog ,,Profesionalca". Iako je naravno Fon Donersmark znatno superiorniji od Kovačevićevog filma, čini mi se da bi adekvatna ekranizacija Kovačevićevog teksta znatno nadmašila Fon Donersmarkov film.
Štaviše, i o tom apartnom svetu komunističkih tajnih službi se može više saznati iz jednog lošeg srpskog filma, a to su ,,Balkanska pravila" Darka Bajića, u kome je na neki čudan način uhvaćen udbaški mentalitet ali je ispuštno sve ostalo.
U svakom slučaju, Fon Donersmarkova narečena veština je prilično dobar razlog zašto su ,,Profesionalac" i ,,Balkanska pravila", iako sadržajniji, danas zaboravljeni filmovi a ,,Život drugih" dobitnik ,,oskara".
* * / * * * *
Pogledao sam NORBIT Brian Robbinsa, courtesy of Ginger.
Možda sam potpuni idiot, ali šta ću totalni sam sucker za Eddie Murphyja i trudim se da ne propustim nijedan njegov film, ma koliko moronski bio. NORBIT je svakako moronski film, tu nema greške, ali je s druge strane reč o Eddiejevom vintage izdrkavanju, sa sve igranjem više uloga i totalnim gross out touchevima.
Ono što je osnovni problem NORBITa je to što film ipak nije dovoljno smešan. On je u momentima genijalno zamišljen, a na nekom bizarnom novou čak i generiše izvesne dramske kvalitete ali naprosto nije dovoljno smešan.
Ipak, Eddie se trudi za sve pare. Film nije nešto što već nismo videli ali nije ni lenj.
U svakom slučaju, nema baš puno crossover potencijale, ali to prave fanove ni ne brine.
* * 1/2 / * * * *
...ja jesam ljubitelj Eddija MURPHYJA(mogu da ponudim i krunski dokaz u prilog toj tezi- do kraja sam odgledao chak i THE ADVENTURES OF PLUTO NASH), iako josh nisam overio NORBIT(u planu mi je quite, quite soon!), nemam prevelika ochekivanja jer na nivou zamisli izgleda kao bastard scenario za THE NUTTY PROFESSOR 3, a i rezirao ga je jedan od najbledjih A class rutinera of the moment( u grupi sa Shawnom Levyjem, Brianom Levantom...) Brian Robbins( pratite ovaj neugledni niz- READY TO RUMBLE; HARDBALL; THE PERFECT SCORE; THE SHAGGY DOG)...
...mada pricham napamet, mislim da bi NORBIT bolje izgledao da su ga se dochepala, as once planned, braca Farrelly, ili, recimo, Joe Johnston...
...ipak, kanda ce NORBIT dobaciti do 100 miliona USD zarade, shto uz nominaciju za Dreamgirls, Murphyju stvara fin manevarski prostor za buduce poduhvate
U filmu se cuje i pesma `I Only Want To Be With You` koju je obesmrtila Dusty Springfield.
Tu pesmu je na svom albumu MASTOPLOV obradio OPO ali nije napisao ko su autori. Kada sam pitao Nikolu Pavkovica iz OPO zasto nije potpisao autore, on mi je odgovorio da nije znao ko su a da je pesmu cuo u verzija Touristsa...
...a TOURISTS behu zagrevanje dvojca LENNOX&STEWART za EURYTHMICS dane...
...zanimljiva je, samo na nivou trivije, naravno, vidjenje ove peme od strane Stock&Atkin&Waterman zlotvora za potrebe Samanthe FOX sa kraja osamdesetih...
...ja sam uvek zapanjen da neko nije upoznat sa opusom DUSTY SPRINGFIELD, the mother-superior herself...let alone neko ko se bavi muzikom...thus, s' punim pravom je OPO prop'o!!!
...i ono najbitnije- uChachku Ce se 3. i 4.aprila odrzati DANI ESTRADE, a pored neke postave Boney M, specijalna goshca ce biti SAMANTHA FOX, relativno sveze ozenjena, stesanog poprsja i sazrelih zivotnih stavova!!!
...nadam se da ce izvesti chuvenu "Udaradj me, udaraj, al' mi gace ne skidaj" a.k.a. " HURT ME, HURT ME, BUT MY PANTS STAY ON"
Postoji teorija po kojoj je Norbit razlog sto je Ediju izmakao Oskar. Kao, izasao je tacno na vreme da podseti clanove akademije kakve je sve filmove on radio. Sa druge strane, buzz od nominacije nesumljivo je pomogao zaradi na blagajni.
Interesantno je da je sam Edi insistirao da film upravo tad izadje.
Super je sto je izabrao komercijalni uspeh filma kao bolji potez za karijeru, nego priznanje akademije.
Pa, ono što Eddie radi u NORBITu je triput impresivnije nego ono što radi u DREAMGIRLS. A šta misli o oskarima je već rekao u remek-delu BOWFINGER...
Malo je falilo da sam sebe opovrgne, haha.
Upravo to, on ne samo da je svestan toga, nego je dovoljno pragmatican da celu oskar pricu okrene u svoju korist. Oskari sluze da bi se sto bolje prodali tzv. ozbiljni filmovi, a on je takav car da oskara iskoristi da proda jednog Norbita!
Preksinoć sam uživao podsećajući se na ESCAPE FROM NEW YORK. Posle decenija posdovanja filma na nekom tamnom, internom VHSu, koji mi je doneo otac kad sam bio malo dete, i koji je bio FOR SCREENING PURPOSES ONLY, sada sam ga overiop na DVDu, ne bez pomisli na rimejk koji mu se sprema.
Ja inače stojim pri stavu da je estetski gledano Carpenter najrimejkabilniji reditelj svoje generacije. Njegove filmove, objektivno gledano, razara zub vremena, svi su vrlo svedeni, arhetipski i vape za rimejkom koji bi na njihove kosture dodao meso.
Pojedini reditelji poput Richeta su to, u slučaju ASSAULT ON PECINCT 13 čak i solidno uradili.
ESCAPRE FROM NEW YORK je takođe film koji je perpun rupa, i u kome su možsda i najočigledniji nedostaci Carpenterovog autorskog prosedea. Gledajući ovaj film, njegovu sporadičnu tehničku neusavršenost koja se ne može opravdati datumom proizvodnje, dramaturške rupe, slabo vladanje ritmom, pogrešne situacije koje su akcentovane i važne situacije preko kojih se olako pređe, sve se to sabira u jedan globalni Carpenterov akademski nedostatak - on naprosto nikada nije umeo da ratzdvoji važno od nevažnog i njgovi filmovi praktično stoje kao razvaljene opuzle kojima frustrirajuće malo fali da budu savršene i zato su rimejkabilni.
Međutim, ono što otežava, ili čak onemogućava rimejk Carpenterovih filmova, i što u krajnjoj liniji ni Richet nije dostigao, to je jedno neuhvatljivo svojstvo koje čini Carpentera velikim autorom.
On nije preterano vešt ni kao reditelj, ni kao scenarista, međutim ima čudesan dar da od svog filma načini jedan osoben artefakt.
I ESCAPE FROM NEW YORK je upravo to.
Tu je Kurt Russell u punoj formi kao junak koji je dostigao dimenzije kulta mnogo više kroz to koliko je Russell cool nego što je taj junak objektivno moćno napisan. Štaviše, kada se sve uzme u obzir, ESCAPE FROM NEW YORK na nivou teksta ima jednog užasno lejm junaka koji pita stvari poput onoga da li je predsednik svestan da su ljudi stradali za njega. Bullshit. Joe Hallenbeck bi takvim junakom počistio pod da nije Kurta.
Zatim ogromna količina omaža rediteljima, od manje poznatih kao što je Vanja Čanković kome je Carpenter posvetio glavnog junaka, do Romera, Cronenberga i sl. Iako ove posvete deluju potpuno imbecilno i razbijaju iluziju, a naročito kada Hauk (opet lejm lik obesmrćen Lee Van Cleefom) nešto naređuje Cronenbergu u sred kao neke napete scene, one ostaju kao dosta cool momenat, i na neki način upravo pokazuju koliko Carpenter nema svest o cvažnom i nevažnom i koliko mu to nevažno prevladava nad važnim, a opet s druge strane, upravo tim nevažnim zabašuruje anahronostb i neveštinu suve filmske supstance. Da nije cool gimmicka, da nije takvih detalja, WESCAPE FROM NEW YORK bi bio na nivou OMEGA MANa.
Konačno, oslanjanje na pop kulturu, na kreiranje te postapokaliptične gang kulture, nasleđene iz Hillovih WARRIORSa, sa levim skretanjima koje je verovatno uneo Nick Castle, inače član američke komunističke partije, celu stvar diže na nivo osveženja i kuriozuiteta koji se danas, pošto su svi takvi touchevi već apsorbovani, teško može rimejkovati.
Dakle, Carpenter se može unaprediti u rimejku na nivou svih fundamentalnih vrednosti filma, ali će ostati klasik upravo zbog svih tih sporednih, pratećih elemenata koji danas nemaju ekvivalent, pošto više nema ni reditelja kao što je on.
Quote from: "crippled_avenger"
On nije preterano vešt ni kao reditelj, ni kao scenarista, međutim ima čudesan dar da od svog filma načini jedan osoben artefakt.
Zaista - njegov svaki film jeste artefakt. Ovo je odlichna definicija nechega sto mi je kod Carpentera i dalje neuhvatljivo - taj nekakav neobichan osecaj da kad god gledam neki njegov film imam utisak da prisustvujem nechemu jedinstvenom.
... i ja sam odgledao NORBITA... nažalost, moja strahovanja su se obistinila- ovo je ipak još jedna loša, trapava komedija u potpunosti podređena egomaijakluku Eddija Murphyja... osim nekoliko svetlih trenutaka, prevashodno na nivou replika, NORBIT naprosto nije dovoljno smešna komedija, a duhovitost celine bi svakako u zasenak bacila ostale nedostatke...
....kanda će NORBIT i zvanično dobaciti do titule blockbustera u narednih 10ak dana, ali, što se mene tiče, ovo je još jedan promašaj nekada i povremeno dragog mi lica i ostaje žal što se nije istrajalo po prvobitnom planu sa braćom Farrelly kao kolovođama jer Murphy očajnički treba kreativnije, drskije umove i čvršće ruke da ga vode, pogotovo što, ako se na stranu stave obavezne scene prdeža i podrigivanja, Eddie Murphy i dalje pokazuje očit zazor od istinskog, promišljenijeg i radikalnijeg gross-out-a... na moju veliku žalost!!!
NORBIT sucks! Bring on BIG MAMA's HOUSE 3!
Pogledao sam SUMMER SCHOOL Carla Reinera, courtesy of Kunac, i mogu reći da me je ova teen komedija iznenadila svojim značajem i uticajem i sveukupno mean spirited scenarijem.
Ako bi izdvojili konkretno jedan vid uticaja ovog filma na kasniju istoriju teen komedije, to je svakako konvencija uvođenja učenice na razmeni koja će potom postati rado gledani standard teen komedije.
Uprkos pojedinim nešto trapavijim postavljanjima mehanizma zapleta u filmu, sam sadržaj unutar scena je zanimljiv i ima poseban duh, kakav se retko sretao čak i u najboljim primercima žanra. Uprkos imanentnoj didaktičnosti žanra, scenaristi ostavljaju prostora za deonice čistog amorala.
Harmon je potpuno funkcionalan u glavnoj ulozi, ali je negde jasno zašto nije uspeo da opstane u dosta tvrdoj areni male leading starova u svoje vreme gde naprosto nije bio dovoljno autentičan da se nametne.
Zanimljivo je videti Rainera koji je karakterističan po nešto drugačijim komedijama kako shiftuje brzine iz gross out teen miljea u film o omladinskim problemima i nazad.
Zatim, zanimljiv je eksplicitni geekdom likova za Tobe Hoopera i Ricka Bakera, iako se čini da je fetišizacija ovih ljudi ipak nešto skorijeg datuma.
Konačno, zanimaju me Kunčeve i Gingerove reakcije na film, pošto je baš iz njihovog delokruga...
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"
Konačno, zanimaju me Kunčeve i Gingerove reakcije na film, pošto je baš iz njihovog delokruga.
Još uvek mi se nije desilo da zaglavim u
pravoj letnjoj školi... i nadam se da i neće. A što se filma tiče, on je sasvim na mestu.
Uh, ne volim ovo da radim.
Potpuno je bizarno ulaziti u polemiku da li je NORBIT dobar film. Pošto nije. I to je jasno. Pa ipak, ono što jeste, to je da je bolji od svih rediteljskih pokušaja Braće Farrelly sve od ME MYSELF AND IRENE. Bolji je od SHALLOW HAL slične tematike, i jedino što ne uspeva da prevaziđe su njihovi PRODUCENTSKI pokušaju poput RINGERA i SAY IT ISN'T SO.
Ja sam NORBITa negde pročitao kao lirski film na nekom bizarnom nivou. Tasj film je u stvari pre svega jedna ljubavna priča, smeštena u groteskne okolnosti, međutim, te okolnosti nekako nisu dovoljno smešne.
Ali, na nekom nivou ta ljubavna priča, iako je za nekih 15ak minuta prespora, ipak negde pije vodu, i čudno je kako Eddie nije poentiraio u grotesknom segmentu filma.
Quote from: "crippled_avenger"Ako bi izdvojili konkretno jedan vid uticaja ovog filma na kasniju istoriju teen komedije, to je svakako konvencija uvođenja učenice na razmeni koja će potom postati rado gledani standard teen komedije.
Izdvoji bolje nešto drugo pošto je na tu temu (učenica na razmeni) već poentirano u sjajnoj teen komediji
Better Off Dead..., dve godine ranije.
p.s. A ono palamuđenje o Carpenteru je mešavina par pronicljivih zapažanja i potpunog lupetanja, koja se retko viđa čak i u tvojim drugim postovima. :P
....evo shta ja mislim o SUMMER SCHOOL...
http://znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=2123&postdays=0&postorder=asc&start=480
Quote from: "Milosh"p.s. A ono palamuđenje o Carpenteru je mešavina par pronicljivih zapažanja i potpunog lupetanja, koja se retko viđa čak i u tvojim drugim postovima. :P
he he he...
sad mi je još više krivo što mi je danas glupa mašina progutala i u mrak ništavila israla dugačak post povodom dimzelovog carpenter-bashinga, što me je smesta bacilo u depresiju nad tim nepovratnim gubitkom ne samo za mene, već i za ostatak mislećeg čovečanstva!
pokušaću da u nekom optimističnijem trenutku nađem neki topik o karpenteru pa da tamo pokušam da ponovim svoje teze - ali nikad onako sočno i lepo izrečene kao danas, pre no što ih je pojeo cyber-mrak! :(
u svakom slučaju, mislim da dimzel zaista ponekad bude zaveden sopstvenom pronicljivošću, i poneko svoje ne netačno zapažanje nepromišljeno proširi mnogo dalje i šire i dublje nego što to zaista može da stoji.
tako i ovo gore. koje važi pretežno za slabije karpenterove filmove.
:lol:
Pazi kod Carpentera je teško reći koji su slabiji a koji manje slabi filmovi. To je vrlo zanimljivo.
Inače, volim kada Milosh govori dirty... :oops:
A što se Carpentera tiče, osnovna karakteristika njegovog rada je priličan zanatski ineptitude na svim nivoima koji uvek prevazilazi šarmom.
Najbolji primer za to je čuveni test inteligencije iz CIGARETTE BURNS u kome on nasedne da prikaže parče McGuffina, iako to nikako nije smeo da dozvoli, i time potpuno upropasti solidno realizovanu (iako potpuno mimo Carepenterovog stila, što je vrlo zanimljivo) i filmofilski dovoljno zabašurenu priču gde se reference i žanrovska glumačka podela sasvim fino uklapaju kao anestezija za gledaoca.
U suštini, dakle, Carpenter je jedan art-house fušer koji je deklarativno sebe učinio gospodarom žanra.
Eh da, umalo da usled silnog palamuđenja zaboravim prvi deo Miloshevog kurčenja, kad je reč o BETTER OFF DEAD, naravno da sam gledao film međutim način na koji je učenica sa razmene prikazana u ova dva filma je potpuno različit, i SUMMER SCHOOL se reflektuje pre svega na gross prikaz u filmovima poput AMERICAN PIE ili NOT ANOTHER TEEN MOVIE a ne na sentimentalniji prikaz kakav imamo u BETTER OFF DEAD a koji potom takođe ima svoje naslednike.
Quotesad mi je još više krivo što mi je danas glupa mašina progutala i u mrak ništavila israla dugačak post povodom dimzelovog carpenter-bashinga
Gle gle, ja sam mislio da samo nama izbosne mašine jedu postove. Skim si onakav si, I guess...
Oduvek sam bio sucker za francuske exploitation policier filmove. Dakle ne velike naslove kakve su pravili Melville i Corneau pa čak i Tavernier nego baš za exploitation. Automobilske potere sa kolima koja imaju žute farove, hici iz Manuhrin revolvera, ceo fazon, ... Tragom Gingerove vesti http://www.znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=4223 danas sam kupio LE MARGINAL Jacques Deraya i utolio svoju žeđ za 80s cop flickovima koji su mi svakako najdraži podžanr.
Derayov film mnogo više duguje američkom nego francuskom filmu i reč je o tipičnom naslovu gde Belmondu u džinsu, patikama i jakni juri prestupnike po užarenom asfaltu Marseja.
Sve ono čime HOT FUZZ misli da se zeza ovde već postoji. Tu je detektiv koga igra Belmondo, zverski uporan, grub i nežan u isto vreme, patološki posvećen svom poslu, surov prema kriminalcima, milosrdan prema ženama, odrastao na ulici, sa razumevanjem za sve osim za trgovce heroina.
O homoerotizmu sve govori pripijeni džins uz Belmondovo pedesetogodišnje telo i pripijena majica ispod vindjakne. Ukratko, Belmondo je toliko cool da kada ide kroz četvrt crvenih fenjera, prostitutke kažu jedna drugoj da bi mu dale za džabe. Ludilo.
Naravno, ni muškarci nisu ravnodušni u šta se uveri kada ga istraga odvede u klub koji kao kao da je preuzet iz Billy Friedkinovog CRUISINGa. Međutim, između momčina u koži i devojaka, Belmondo bira latino siroticu koju je spasao od kolege molestera i odvede je svojoj bogatoj kući koju je nasledio od oca. To je sve tako BAD BOYSično.
Posle akcije u Marseju, u kojoj je pokazao muda do poda, polu-korummpirane vlasti ga sele u Pariz. Ubrzo čim shvati da ni tu neće moći da funkcioniše unutar sistema kreće u svoj krstaški pohod.
Uostalom i Prljavi Hari je sve slučajeve rešio kad je bio pod suspenzijom.
Ovde ne treba ni pričati o desničarenju. Prljavi Hari je desnica. Ovo ovde je više apolitična ksenofobija. Ovo je film u kome junaci jasno etiketiraju "turske diplomate, kineske restoratere i antilske muzičare" kao izvor problema. Pedesetogodišnji Belmondov lik nema problem da legne sa barely legal hispano prostitutkom niti planira da joj pomogne da izađe iz posla i ona se baš raduje "što je drugačiji od ostalih policajaca" ali zato spremno ide da iz skvota vadi mladu kći belog francuskog osuđenika. Ko je slabić u mafiji? Naravno, hemičar koji je peder. Ko su osmunjičeni za prebijanje Belmondove hispano devojčice? "Kinezi, mornari, obojeni", kaže njena saradnica.
Iza polpotovske histerije, ipak leži jedan efikasan film koji uživa u brlogu crno-bele karakterizacije, baš onako kako treba.
Scenario je epizodičan, ali ga drži osnovna nit obračuna Belmonda sa henry Silvom koji je u jednom periodu bio recommended villain u evropskim produkcijama.
Deray režira tvrdo, bez egzibicija i grešaka, sve je jasno i koliko god on ume energično i stilski koherentno. Američki reditelj bi to bolje uradio, ali Deray je sasvim kompetentan na ovom frankenheimerovskom terenu.
* * 1/2 / * * * *
Da, naravno, umalo da zaboravim da napomenem, Deray je u filmu napravio jednu od najboljih automobilskih potera u evropskom filmu, courtesy of remy Juliene, naravno, sa ubilačkim klimaksom sličnom BOURNE SUPREMACY + u filmu je korišćeno meni jedno od omiljenih oružja koje viđam samo u francuskim filmovima a to je pištolj Beretta F93 koji ima mogućnost rafalne paljbe i retko ga ima u američkom filmu, a recimo prisutan je u uvodu Bessonove NIKITE.
Dakle, ako je vrlo lep skriner merodavan, onda za početak Snyderu ne treba dati da radi WATCHMEN. Meni lično skriner jeste pošto sam sve svoje najdraže filmove ionako gledao na skrineru a i WATCHMEN ću.
Pogledao sam prvih pola sata filma 300 a uskoro ću pokušati da pogledam i preostalih sat i po.
Pre svega, meni je 300 razbio jednu zabludu. Naime, ja sam oduvek zamišljao d bi bilo baš super napšraviti neki film koji bi se ovako uradio. Dakle da se iz istorijskog događaja izvuku mitski elementi i da se hipertrofiraju i da to bude neka ultimativna mišićava fantazija. Mislim da bi takav neki film mogao dobro da snimi neko ko zna da režira, recimo Verhoeven, ali svakako sa nešto blažom stilizacijom.
300 je film cirkuskog opredeljenja, koji izgleda kao dvočasovni heavy metal spot bez heavy metal muzike. Sve je toliko usporeno i preosvetljeno i predrkano na nivou slike da ne može da se prati priča.
Snyderova upotreba izražajnih sredstava je toliko neukusna da to prosto ne može da se gleda dva sata.
Gerard Butler je sve vreme promukao i mnogo je kao zajeban i opasan, mada kad treba, on je i nežan, naročito kada nagna Gorgo u nizu nepovezanih slika iz njihovog seksualnog opštenja koje nam Snyder daje u obliku montažne sekvence.
Gluma je prepuna pregaženih značajnih pogleda, promuklih glasova, engleskog akcenta na ivici kašlja, i ni u jednom momentu ne uspevaju ni da simuliraju nekakvu čast, hrabrost, dostojanstvo, bilo šta. Likovi su ogoljeni kao likovi kompjuterske igre, koji su nam nezanimljivi pošto igru igra neko drugi.
Ono što je možda i najčudnije od svega je to da kroz takvu glumačku persiflažu, i vizuelnu agresivnost, 300 deluje jako dosadno i teatralno. Dramske scene su statične. Svaka dramska situacija se gradi na tome da se stane pa da se malo porazgovara, nema razgovora u kretanju, i sve je dato u diskonituetima, svaki kadar pledira da bude antologijski a nijedan nije. Mene je već posle pola sata počeo da hvata strah koliko li će bitka tek biti dosadna kad se digne kuka i motika u slow motionu.
Odgledao sam ceo film i šta reći sem da je transformacija tehnike i formata istorije, stripa i filma, gde su se ovo dvoje protivprirodno prepleli, takva da se za 300 može reći da je u najboljem slučaju kič.
Kič koji u sebi nosi zametke zanimljivog filma, pošto je u pojedinim detaljima, u rukama ozbiljnog reditelja, mogla biti interesantna B-diverzija.
Istorija je ovde najmanje važna, ali jeste jako uticala na strip, i sam strip je neka vrsta vrlo stilizovane paraistorijske slikovnice, gde je Frank Miller u svojoj interoperatciji sav sadržaj mitskog gradiva odveo do krajnje instance tunmačenja. To jest, Miller je kao što su to radili i antički dramatičari uzimao mitski sadržaj i obdelavao ga u svojoj formi. Oni su pisali drame. On pravi stripove.
Šta radi Snyder?
Snyder uzima strip ali umesto da strip iskoristi kao neku vrstu neo-mita, on vrši rekonstrukciju stripa u svom formatu. Rekonstrukcija je potpuno legitiman vid interpretacije, mada naravno Snyder ne ide do kraja pa da ubaci i fizionomije iz SIN CITYja u film kao što je Miller radio u stripu.
Izvršivši rekonstrukciju stripa, Snyder pravi videobook opo Millerovom stripu, potpuno besmislen ukoliko se postavi u bilo kakav filmski referentni sistem. I ovo je rizik koji je Snyder naravno svesno preuzeo kao što je uradio i Rodriguez u SIN CITYju, s tim što je SIN CITY filmičniji pošto je i strip igrađen na filmu.
Otud bi najveći benefit Snyder mogao imati da se držao onih najosnovnijih zakonitosti koje su voleli antički tragičari, a kojih se često maša Vladislava Vojnović, no ovog puta ću morati i ja.
300 je potpuno lišen drame. Ne nudi ama baš nikakva uzbuđenja, izuzev u par scena koje, paradoksalno ne spadaju u glavno gradivo filma. 300 nam prepričava nešto što ne treba da se prepriča već da se odigra pred nama.
Što se hard-R tiče, ovde ima svega i svačega, ali je to sve do te mere stilizovano da tela ljudi uopšte ne liče na tela ljudi već na neke oživljene slike. Dakle od Ra ovde nema ništa. Ovde povremeno ima malo fetišizma u fakturi slike ali prave telesnosti nimalo.
* * / * * * *
Pogledao sam Paco Plazin PELICULA PARA NO DORMIR nazvan CUENTO DE NAVIDAD. Iako se za ovaj film ne može reći da je horor pošto od horora ima samo jednu slasher sekvencu i nešto malo gory detalja, ipak je reč o odličnom kratkom filmu kakav američke kolege nisu uspele da iznedre za dve godine MoH.
Plaza ne samo da odlično i duhovito rekonstruiše detinjstvo u osamdesetim, već usopeva da postigne i taj autentični duh omladinskog filma osamdesetih koji je u sebi između ostalog imao i potpuno legitiman pravac horora za decu.
Plaza odlično gradi priču kadrirajući je kao najbolji američki pustolovni film, sa odličnim, preciznim inscenacijama i hičkokovskom rediteljskom pismenošću. Dinamika je izgrađena na tragu najboljeg Amblina a psihološka svirepost dece više liči na Kingov MISERY nego na STAND BY ME.
Svi glumci su odlični i ovaj PELICULA PARA NO DORMIR preporučuje Plazu kao tipa sa ozbiljnom rediteljskom veštinom.
Iznad proseka.
Pogledao sam .45 Gary Lennona, courtesy of Ginger.
Sva sreća da je DVD pošto na 2x ide kako bombonče. Zaista, postoje filmovi koje je potpuno legitimno gledati ubrzano pošto ne samo da kraće traju i brže idu, čime se rešavaju pitanja tempa, već tu postoji i faktor popravljanja glumačkih uradaka pošto je Angus MacFaydenov škotski akcenat potpuno preposterous, i naivno je objašnjen u filmu.
I onda taman usporavaš na normalan speed kada krenu seksovi, koji su urađeni momački, mada pomalo jednolično, i sa dosta uticaja pornografije u smislu same koreografije, no to je negde okej.
.45 je kao kada bi Žika Pavlović radio neki od soc krimića Jamesa Graya. Ono što je zanimljivo je da sam sve vreme gledajući Millu razmišljao koliko bi bilo fenomenalno da su Žikini glumci imali žanrovska odmorišta, tipa Cica Perović snimi BUĐENJE PACOVA pa onda ode da sa Russellom Mulcahyjem radi treći RESIDENT EVIL, to bi baš bilo cool.
No, to je sve wishful thinking.
Vratimo se na slučaj at hand (pun intended).
.45 je karakterističan po tome što meša preposterous neo noir premisu na tragu najžovijalnijih predstavnika žanra kao što je WILD THINGS sa ozbiljnim soc miljeom Jamesa Graya, ali ne ishoduje John Dahlom, već više nekim nedovoljno zabavnim derivatom WILD THINGSa ili naivnom interpretacijom YARDSa, kako ko gleda na slučaj, naravno.
.45 je pristojan američki nezavisni film koji, kao i uvek nije onoliko dobar i važan koliko misli, ali smo na svu sreću toga svesni.
* * / * * * *
Ali ima grudi, pa je problem solved.
Evo trejlera za nesuđeni Crippletov holivudski debi
http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/03/war-inc.html
Podsetio sam se filma DEAD MEN DON'T WEAR PLAID Carla Reinera, courtesy of Kunac.
Film me je podjednako oduševio kao i prvi put kad sam ga gledao kao klinac, s tim što sam ovoga puta gledao još i dosta filmova iz kojih su uzeti materijali pa je to stvari učinilo još zanimljivijim.
DEAD MEN DON'T WEAR PLAID se nalazi na ničijoj zemlji između omaža, spoofa i video arta i čini mi se da od svega toga ponešto postoji u filmu, i reč o jednom od retkih ostvarenja u kojima oduševljenje veštinom realizacije nije vezano za budžet i tehniku već za strpljenje i dosetljivost.
U svakom slučaju reč je o jednom od ključnih remek-dela Martinove karijere.
* * * * / * * * *
Znajuci za moje ushicenje povodom filma KLOPKA Srdana Golubovica, Death Wish mi je dao da pogledam film MECHANIK Dolpha Lundgrena koji se bavi slicnom temom snalaženja u zemlji pod bremenom tranzicije.
Lundgren se u ovom filmu bavi Rusijom koja je prošla još radikalniju tranziciju od Srbije, prešavši iz tvrdog komunizma i ekstremnio liberalan kapitalizam, ali bez implementacije neo-liberalne ideologije vec sa povratkom na kulacki, nenarodni sistem vladavine.
Slicno Nataši Ninkovic u KLOPCI i Lundgren je producirao ovaj film. Ocigledno je da glumci drže na neki nalcin prst na pulsu društva i još je zanimljivije to što se Lundgren bavi ruskom temom, slicno svom zemljaku Lukas Moodysonu koji je snimio film LYILYA 4 EVER takode iz vizure Švedanina koji radi rusku temu.
Ipak, za razliku od Moodysonovog filma koji u sebi sadrži dosta senzacionalizma pa da ne kažem i erortske eksploatacije motiva tinejdžerske prostitucije i sex traffickinga, Lundgren se drži znatno decentnije linije.
MECHANIK je film o pripadniku ruskih specijalnih snaga Spetznaz koji se posle rata u Afhganistanu nastanio u unutrašnjosti Rusije kao automehanicar. Ovaj zaboravljeni heroj zaboravljenog rata je radio za gazdu koji je bio povezan sa narko kartelom iz velikog grada i svoj porodicni budžet, a sasvim je moguce i veteranovu platu je isplacivao kroz trgovinu opojnim drogama. Jednoga dana pošto je odlucio da poveca svoju cenu pošto su rizici preveliki, gazda dolazi u sukob sa svojim poslovnim partnerima. Pošto se ocigledno nije snašao u tranziciji on je i dalje mislio da se nece tako olako trgovati njegovim radom i pogrešio je. Zli Pripadnici kartela iz velikog grada koji su prosleđivali njegove narkotike neposrednim uživaocima odlucuju da ga likvidiraju kako ne bi slucajno prešao da radi kod konkurencije koja je u kapitalistickim okolnostima podržana za razliku od vremena planske privrede.
Prilikom likvidacije veteranovog gazde, dolazi do obracuna tokom koga saradnici vođe kartela iz grada koriste automatsko oružje kupljeno od obeshrabrenih i demoralisanih pripadnika vosjke, i u tome su nevešti pošto nisu prošli osnovnu obuku. Tom prilikom gine veteranov sin i njegova supruga.
Automehanicar zbog nepoverenja u sudsku vlast uzima stvar u svoje ruke i sveti se vođi narko kartela iz grada. Jedina koja preživljava njegov napad na pripadnike kartela, u kome je usamljeni osvetnik odneo prevagu pošto je vičan borbenim tehnikama, jeste skromna devojka koja je odlucila da zarađuje prodajuci svoje telo.
Posle svega ovoga, veteran-mehanicar odlucuje da emigrira u Ameriku gde citavih sedam godina radi kao mehanicar, ilegalno. Jednog dana pojavi se porodica jedne devojke koju je kidnapovao ruski kriminalni klan i traži otkup od pet miliona dolara. Porodica uverena u svirepost kriminalne grupe smatra da ce devojku ubiti ukoliko im se isplati novac i oni nude mehanicaru da ode da je izbavi. Medutim, ovaj vojnik starog kova, koji je u meduvremenu ipak poceo da veruje u principe neo-liberalizma ne želi da se vrati u Rusiju po devojku, ni radi novca niti kada ga ucene da ce ga prijaviti Imigracionim vlastima S.A.D. Medzutim, kada mu porodica otete devojke otkrije da ju je oteo voda nartko kartela koji mu je usmrtio porodicu, on se vraća ocigledno voden nekim atavizmima koje nisu izlecile ni decenije komunizma i liberalizma.
U Sankt Petersburgu, Mehanicar nbajpre srece skromnog obrazovanog monmka koji se izdržava tako što vozi taksi od cega finansira kako svoj svakodnevni život tako i rad svog vokalno-intrumentalnog sastava. Međutim, Mehanicar nema sentimentalnosti za takav idealizam. On odmah prelazi na delo.
Sakuplja grupu obespravljenih ljudi, kako svojih vršnjaka, tako i mladih koji su u zamenu za novac spremni da prekrše zakon i pomognu mu da izbavi otetu devojku uz primenu sile.
Sama oteta devojka je još jedna žrtva nezaustavljive tranzicije. Šef kriminalne grupe je primorava na prostituciju dok se porodica ne opredeli oko otkupa. On je ocigledno poprimio zapadnu doktrinu da je vreme novac i da se sva raspoloživa živa sila mora angažovati u neposrednoj proizvodnji. Kako bi je obavezao na uredan i stalni rad, on joj je izazvao zavisnost od heroina, što je potpuno ocekivano pošto joj zbog svog poslovanja u sfrema sive ekonomije on ne može obezbediti stalno radno mesto, prijavljeno poreskim vlastima, što samim tim znaci da ona ne može uzeti kredit kod neke banke i biti obavezana na neki drugi nacin.
Medutim, u tom rapidnom kapitalizmu, postoje i neki sitni talasi sindikalizma te jedna od njenih koleginica nezadovoljna položajem devojaka koje obavljaju seksualne usluge za novac odlucuje da pomogne Mehanicarevoj grupi cime se spontano formira jasna klasno determisnisana grupa.
Mehanicareva grupa uspešno preotima devojku iz kriminalcevog gnezda smeštenog u prilicno velikoj staroj gradskoj zgradi što sugeriše da je on ranije vec rašcistio taj posao sa lokalnim vlastima i inspekcijom, i da u toma kvartu vlada korupcija.
Tokom bekstva Mehanicareva grupe vojni kamion koji se pokazao dobro za razliku od vojnog kombija u koji su prešli u jednom tunelu (tunel kao simbol prelaska iz jednog sietama u drugio je vec korišcen u filmu LEPA SELA LEPO GORE) i koji ne može da upali, pa ga oni guraju, cime se na jedan vrlo eksplicitan nacin kritikuje tradiocionalna nerentabilnost i slaba serijska proizvdonja u sovjetsim zavodima.
Mehanicar medutim nešto kasnije popravi kombi koristeci carape otete devojke pokazujuci kako fetiš za jedne, može nekom drugom biti upotrebljiv i koristan materijal za rad.
Za Mehaničarevom ekipom kreću i krimialci koi naravno ne smeju da dozvole da konkurencija sazna kako im neko lako preotima zaposlene koji pored toga što su radna snaga predstavljaju i sredstvo za rad.
Jedan od ljudi iz Mehaničareve ekipe je teško ranjen, i oni ga smeštaju kod ilegalnog, privatnog lekara u selu, i mi tu već vidimo kako je Rusija već išpartana nizom ilegalnih malih agentura koje operišu potpuno mimo sistema. Zbog gubitka dosta krvi, taj momak umire.
Mehaničar i ekipa provode veče u tradicionalnom ruskom gostoprimstvu, uz bogatu trpezu, tradicionalne pesme i plesove. Oteta devojka naravno oseća grižu savesti zbog svega što joj se desilo i slično detetu u KLOPCI smatra da je ona kriva za svu nevolju i nasilje koje je usledilo, iako to nije tačno.
Sutradan dolaze kriminalci u selo u kome se krije Mehaničareva grupa i sa sobom, kao taoca dovode prostitutku sindikalku koja je pomogla Mehaničarevoj grupi da se infiltrira u javnu kuću i izbavi devojku.
Pošto je iskoriste da izmame Mehaničarevu grupu, kriminalci je svirepo ubijaju.
shvativši da kriminalci razumeju jedino jezik sile, Mehaničareva grupa kreće u totalni obračun sa njima i završava se njihovom pobedom, sa žrtvama na obe strane.
Mehaničar ćutke odlazi neznano kuda, članovi njegove grupe každa će svohj novac potrošiti selidbom na Arubu, očigledno verujući u stereotipe koje im nudi zapadna industrija turizma, a devojku prebacuju porodici u Finsku gde je Finska prikazana kao prostor stabilnosti za razliku od divlje tranzicione Rusije.
MECHANIK je jedno zanimljivo i potresno svedočanstvo o problemima tranzicije u Rusiji i jako je važno to što švedski autori popt Moodysona i Lundgrena ne sede u svojoj švedskoj kuli od bjelokosti već reaguju na probleme ljudi u regionu.
* * / * * * *
A o problemima zemalja u tranziciji jos potresnije govori americhki autor Stiven Sigal - posebno u filmovima Out For A Kill i Out Of Reach. Iako ovaj veliki autor nije sam rezirao ove filmove, vidna je njegova briga za drustva sa ovako velikim socijalnim problemima.
dimbo, tronut sam ovim textom, sasvim sigurno tvojim najboljim ove vrste u poslednjih bar godinu dana, ako ne i duže.
ispravi typos i stilski sredi neke rečenice zbog boljeg efekta, i ovo je zrelo za antologiju.
sjajno... :!:
radujem se i potencijalnom prikazu onog drugog filma koji sam ti dao...
bolivudskog akcionog mega-hita DHOOM!!!
Quote from: "Death Wish"bolivudskog akcionog mega-hita DHOOM!!!
heej, zar to nije bolivud verzija OLDBOYA?
KAKAV JE?????!!!!!
Thumbs up for Avenger! :!:
Taj Dolf Lundgren izgleda toliko mrzi Ruse da je odlučio da ih igra u svakom svom filmu :evil:
(Btw, ime glavnog junaka iz Mehaničara je suspiciously similar (mada ne i isto) imenu lika kojeg je Dolf igrao u infamoznoj trešini Red Scorpion. Nešto tu smrdi...)
Quote from: "Harvester"Thumbs up for Avenger! :!:
Podržavam! :!:
Quote from: "Ghoul"Quote from: "Death Wish"bolivudskog akcionog mega-hita DHOOM!!!
heej, zar to nije bolivud verzija OLDBOYA?
KAKAV JE?????!!!!!
fenomenalan, ali nije bolivud verzija oldboya, vec
TAXI meets THE FAST AND THE FURIOUS
ali upgradeovan!! :!:
Quote from: "Harvester"Taj Dolf Lundgren izgleda toliko mrzi Ruse da je odlučio da ih igra u svakom svom filmu :evil:
BIG THUMB UP harvy's ass! :!: :D
Pogledao sam PERFECT CREATURE Glenna Strandinga, courtesy of Ginger.
Već sam jedanput gledao dosta sličan film, nazvan THE BREED u režiji Michaela Oblowitza sa Adrian Paulom, i taj film je bio nižerazredni ali relativno gledljivi rip-off Norringtonovog BLADEa.
PERFECT CREATURE se dakle nadovezuje na taj put preformatiranja ALIEN NATIONa ali ovog puta u Alan Mooroevskom kontekstu. PERFECT CREATURE je smešten u neko vreme koje ja nisam do kraja razumeo. Reč je o jednom retrofuturističkom settingom koji je ili alternativna istorija, ili pak neka retro-stilizovana budućnost.
U svakom slučaju, vampiri žive kao prihvaćena aristokratija u tom svetu, dizajniranom kao mešavina Britanije tridesetih i šezdesetih. Vampiri su neka vrsta crkvenih poslenika koji predstavljaju nadu i moralni stub čovečanstva kao predstavnici nadmoćne rase. Svetom vladaju fatalne epidemije gripa, a vampiri su kao rasa ne samo otporni već su nastali prilikom jednog od eksperimenata da se nađe vakcina. Oni nisu u klasičnom smislu vampiri pošto ne love, a bloodlust zadovoljavaju time što im narod daje krv u crkvama.
Po predanju nijedan vampir nije povredio čoveka. Ali, kada se pojavi vampir serijski ubica, onda detektivka i jedan član vamprirskog Bratstva kreću u poteru za njim ne bi li se cela vampirska rasa oprala na optužbe za ubistvo.
Pošto volim ALIEN NATION, i PERFECT CREATURE mi je legao. Stranding pokušava da puca iz svih mogućih oružja, od svedene engleske režije dijaloških scena, do arty poigravanja detaljima, starinskih montaža atrakcija, stilizacije pa sve do matriksoidnih borilačkih scena. Naravno, jasno je da film ponajvuiše pada u tim matriksoidnim poterama i borilačkim scenama, pošto su one nešto što smo od svega ostalog najčešće viđali u poslednje vreme, i što je najvažnije upravo se takvi zahvati najviše i koriste u poslednje kako bi se pokazala vamprirska akcija, a to je sve negde započeo BLADE.
Stranding dosta ide na jump scares i na šok efekat, ne gradeći previše suspense. Ton je miksovan tako da zastrušujući šumovi dominiraju nad ostatkom zvučne slike.
Gluma je klasičan produžetak engleske otmene šmire gde se svaki segment društva i svaki lik kroz stari engleski izgovor fetišizuje i poprima utisak ekranizacije nekog klasičnog dela.
Strandingov film ukratko po formatu pokušava da bude nešto epohalno ali po svom sadržaju i po realizaciji zapravo nije. Film ponajviše pada na planu scenarija i karaktera. Dok se karakteri još donekla zabašuruju gustim britanskim akcentima, scenario je krajnje rudimentaran i jedva da može da dobaci do neke generic 80s krimi-priče.
U najboljim deonicama Stranding evocira uspomenu na Stephena Hopkinsa, naročito kad se lati simsa, a po tretmanu stilizacije vuče i na Alexa Proyasa iz vremena DARK CITYja.
U svakom slučaju PERFECT CREATURE je po svojoj ambiciji nešto što se mora ubeležiti kao bitan detalj u slagalici prošlogodišnjeg/ovogodišnjeg žanrovskog rada.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FIDO Andrew Curriea i mogu reći da je reč o simpatičnom, ali u suštini minornom filmu, čiji osnovni problem predstavlja pogrešno žanrovsko opredeljenje.
Naime, Currie je duhovit i maštovit reditelj, ali ovaj film naprosto nije onoliko smešan koliko misli da jeste, i velilki broj punktova žrtvuje nekoj vrsti urnebesnog smeha koji ne uspeva da postigne, a za tim nema potrebe, reč je o filmu koje je imao neke druge potencijale koji su se mogli bolje istražiti.
Naime, FIDO u sebi ima materijala za kaprijansku satiru o svetu u kome su ljudi uspeli da pacifikuiju zombije, koji je, ako je to već potrebno zarobljen u kanonskoj eri SF filma, mada, paradoksalno ne i u kanonskoj eri kada su zombiji na romerovski način zapravo zaživeli, što je zanimljivo. Međutim, Currie se opredelio da ode u all out komediju, hiperstilizujući sve na tragu Watersa i Balabanovog PARENTS samo bez hard-R oštrice.
I tako smo dobili Pg-13 zombi satiru smeštenu u pedesete koja nije mnogo smešna, a opet na nekom fundamentalnom nivou zapleta i odnosa među karakterima ima potencijala da bude nešto drugo i da u malo smirenijoj varijanti bude uspeliji film.
Ovakvu vrstu lobovanja su uspeli da izbegnu Edgar Wright i Simon Pegg u SHAUN OF THE DEAD gde su samo neki međuljudski odnosi stilizovani, ili pak zemeckis u DEATH BECOMES HER koji je kroz još zaoštreniju stilizaciju, ali bez skrivanja u epohi, smestio subverzivnu zombi priču unutar mejnstrima.
Čini mi se da je i Currie ciljao negde između ove dve paradigme. I promašio je možda baš zato što nije uspeo da opravda zašto je FIDO opterećen time što je smešten u pedesete.
Međutim, ono što je suštinski kvalitet filma to je hemija među likovima i promena odnosa prema zombiju koja se stalno razvija. Currie je slab na polju komedije ali je negde vrlo efektan na polju porodične drame, i ima dar da postavi čak i poneko ozbiljno pitanje.
Za razliku od LES REVENANTS koji bio film pitanja a ne film odgovora, i koji je bežeći od stava na kraju propustio odličnu priliku da bude veliki film, FIDO propušta svoju priliku zato što zanemaruje svoje seriozne aspekte i zatrpava ih neuspelim stilizacijama i mlakim humorom.
Pa ipak, bar zbog potencijala, ovo je zanimljiv film.
* * * / * * * *
Pogledao sam SPECTRE Mateo Gila, treći PELICULA PARA NO DORMIR, a svakako među njima onaj koji sam najviše očekivao. Naime, Mateo Gil je po meni jako važan scenarista zato što je u svojim saradnjama sa Amenabarom, i u svojim solo komadima uradio jako puno na definisanju nekih ključeva stilizacije savremenog evropskog žanrovskog filma.
Gil je u tim filmovima uspeo da definiše jedan jasan precizno stilizovan urbani svet, da pruži neke dobre smernice kako da se takvi svetovi inače konstruišu.
Otud je SPECTRE priličan pad, pošto film odlazi put ruralne, arhaizirane estetike, put nekih zakonitosti herc-romana i klišetiziranih folklornih elemenata (koji bi se lako mogli sabiti u stihu Strašnih haremskih čuvara, "Igraj i dalje đavolju igru, Ciganko vatrena").
Međutim, ono što je zanimljivo zo je da film, ma koliko predvidljiv i lišen preterano zanimljive radnje i setinga, uopšte nije dosadan. Gilovo pisanje i egzekucija su dovoljno uglađeni da sve nekako prođe i da sve liči na jedan ozbiljan saveremeni film, iako to zapravo nije.
Možda mi je najnepodnošljivija scena ona najhororističnija u kupatilu kada se krv preliva iz kade. Ja zaista više ne znam koga mogu da zainteresuju takvi zahvati i ko još ima obraza da nam posle svega prodaje taj tip ghost storyja, i scene koja je unutar celine filma BTW poptuno nepotrebna.
Iako je reč o ljubavnom trileru sa mističnim elementom, ovaj film ne uspeva da generiše emociju pošto između dvoje glavnih junaka postoji jedna toliko fishy situacija da nema opuštanja, i Gil nas tu toliko pogrešno lažno navodi da svoje preokrete sam odaje. Štaviše, valjda shvativši koliko nije uspeo strateški da nas zavara, uvodi i taktički preokret na kraju kojim samo podcrtava da je samo nekako pokušavao da privede ovu priču kraju i da ona u stvari uopšte ništa ne znači.
SPECTRE prosto nije imao dovoljno supstance za nešto više, i Gil je tu učinio dosta da se sve lakše proguta. i naravno ovaj film ne umanjuje očekivanje sledećeg Gilovog nastupa. Pa ipak, prilično sam underwhelmed ovim filmom.
Prosek.
Pogledao THE KOVAK BOX Daniela Monzona, courtesy of Ginger.
Reč je o obećavajućem trileru u kome se jedna holivudska zvezda u posrtanju uparuje sa lokalnom radnom snagom u kreativnom i izvođačkom smislu, a sve u cilju pravljenja rentabilnog žanrovskog filma. Naravno, lokalna radna snaga nije bilo ko, nisu neki moldavski čobani budale, već Filmaxovci koji po mnogo čemu već pervazilaze i vrhunske američke žanrovske tvrtke.
U tom kontekstu KOVAK BOX mi je jako blizu odličnog dometa koji je po sličnom principu imao MUTE WITNESS Anthony wallera, danas nažalost potpuno zaboravljen film, neopravdano zaboravljenog reditelja.
KOVAK BOX je dopadljiv triler hičkokovske paranoje koji se graniči sa racionalnim De Palmom. Monzon vrlo solidno i pošteno odrađuje sve potrebne rutine s tim što je za nijansu sporiji od holivudskih žanrovskih velikana koji imaju ipak veću rutinu i bolje uslove. Prosto u Monzonovim kadrovima uvek ostaje taj neki wannabe gloss, međutim čak i tamo gde lobuje, vidi se da su ideje bile vrlo dobre. Tu bi možda pomogao i neki američki montažer da u nekim momentima samodopadljivosti prosto podseče delove kadrova.
Jorge Guerricaechevarria, inače de La Iglesijin scenarista i Monzon ubacuju sasvim dovoljno preokreta da celu ovu krajnje McGuffinoznu priču isteraju do kraja i da generišu dovoljnu količinu napetosti.
Ono što je možda najvažnije to je koliko su Monzon i Guerricaechevarria bliži paradigmi koju su uspostavili Gil i Amenabar, a upravo u onom ključu urbane postavke euro-trilera.
Naravno, njihove postavke su, kako se i moglo očekivati za jedan stepen eksplicitnije, kako u samom izlaganju tako i u podtekstu. Neretko, Monzon i Guerricaechevarria dupliraju Huttonu radnju, a opet on je već i sam duplira polemišući sa likom iz DARK HALFa.
Da parafraziram Lush, we know the score, we've seen it all the before. Ali, ovo je jedan od onih žanrovskih arhetipova koje rado gledam ponovo.
* * * / * * * *
Pogledao sam LADY IN CEMENT Gordona Douglasa, courtesy of Kunac. Top jemarginalni krimić iz 1968. godine, deo serije ekranizacija romana o detektivu Tony Romeu, od kojih je film DETECTIVE najbitniji pošto uvodi motiv miljea bogatih homoseksualaca u detektivski film.
Iako je lagani komični ton sa primesama ironije i cinizma uvek spočitavan Sinatrinim filmovima, i iako je baš zbog toga veliki broj njegovih filmova diskreditovan, iz ove vizure ti filmovi deluju potpuno legitimno, naročito pošto je comic relief toliko već inficirao žanr.
I u tom smislu LADY IN CEMENT je zapravo znatno svedeniji od private eye filma koji danas gledamo. veliki razlog leži i u tome što je ovo studio film dok je današnji neo noir pa samim tim i PI film vrlo čest poligon za indie reditelje i debitante.
Dok je tempo filma određen by the numbers PI pričom, ono što ovaj film izdvaja jeste serija edgy ciničnih ispada, i maštovitih sirtuacija, i osvežavajuće bizarnih likova, te sporadični neočekivani izleti u pederastiju i travestiju koji se ne bi očekivali od studio filma iz 1968. godine.
Douglas je kompetentno i pre svega pošteno obavio egzekuciju ovog filma. Iako nema nekih naročitih rediteljskih bravura, sve je urađeno bez grešaka, u maniru ovog tada već preiskusnog profija koji je u ovoj fazi službovao kao Sinatrin privatni reditelj.
Ono što je najimpozantnije u ovom marginalnom old fashioned filmu je svakako visoka klasa kojom sve odiše čak i kad je rutina.
* * * / * * * *
Posle dobrog iskustva sa LADY IN CEMENT pogledao sam i TONY ROME iz iste serije, courtesy of Kunac, again.
Iako TONY ROME ide pre LADY IN CEMENT odlučio sam se da prvo pogledam ovaj drugi zato što kraće traje. TONY ROME je ipak 110 minuta i računao sam da je život suviše kratak za tu vrstu eksperimenata. Međutuim, TONY ROME mi je takođe legao.
Štaviše, TONY ROME donosi i poseban bonus, a to je pesma Nancy Sinatre sa soundtracka za film odnosno sa same špice. Koga zanima stavih je na rapid http://rapidshare.com/files/24533405/Nancy_Sinatra_-_19_-_Tony_Rome.mp3.html.
TONY ROME je donekle seriozniji u tonu od LADY IN CEMENT i pokušava možda još snažnije da unutar bubblegum noira razobličuje neke stvari i da neku vrstu realističnijeg prikaza nekih miljea, naročito recimo narkomanskog.
Režija Gordona Douglasa je podjednako vešta i efikasna kao i kasnije, a Frank Sinatra odlično spaja seriozne deonice i lagane prizvuke moralnih dilema sa zabavom.
TONY ROME je za nijansu opterećeniji cameo ulogama Frankovih ortaka, a najnepotrebnija je svakako pojava Rocky Graziana u ulozi ostarelog boksera koji sada prodaje kravate i pomera film u neki neorelistički ključ bez ikakvog razloga.
Iako mislim da stilski format ovog serijala više trpi trajanje od 90 minuta nego 110, TONY ROME opravdava svaki minut i stoji podjednako dobro kao i LADY IN CEMENT.
* * * / * * * *
Pogledao sam ALPHA DOG, courtesy of Ginger.
Znajući koliki je Cassavetes kreten, očekivao sam da ću zateći nešto jako strašno, međutim, na kraju se ispostavilo da je ovo sasvim pristojan film o maloletničkoj delinkvenciji, u kome su Bruce Willis i Sharon Stone protraćeni ali cela stvar ipak stoji kao relativno legitiman pokušaj da se snimi neka vrsta studio verzije filma BULLY Larry Clarka.
Cassavetes uspeva da stvori zavodljivu atmosferu mladalačkog gangsterizma u LA, podgrejanoh narkoticima i kultovima nasilja, oružja i ikonografijom repa.
Iako u par momenata možda malo i preteruje apostrofirajući medijske uzroke ovakvih devijacija, uspeva da stvori uveljiv univerzum u kome se sve dešava.
Još je zanimljiviji detalj to što iako je reč o poznatoj istinitoj priči, i za se da će kraj biti tužan, i negde je jasno zašto se film snima, Cassavetes uspeva da stvori čak i neku vrstu emocionalnog attachmenta u celom procesu.
Justin Timberlake je genijalan u ulozi mladog delinkventa. I baš mi je milo što sam ALPHA DOG pogledao posle filmova sa Sinatrom pošto je Justin možda najbliži da bude Sinatrin naslednik po zabavljačkoj raznovrsnosti.
Emile Hirsche je takođe zajeban i mračan kao glavna zlica koja je dovela do nepotrebnog nasilja. Nešto manji scene-stealer je Hirschov sidekick iz THE GIRL NEXT DOOR Chris Marquette koji je zaista izuzetno upečatljiv i šarmantan kao brat Justionove devojke a bio je scene stealer i u Kumbleovom instant-klasiku JUST FRIENDS.
Sa ovolikom količinom talenta ispred kamere, i relativno dobrim uzorom u Larry Clarku, Nick uspeva da ne upropasti film. I otud je ALPHA DOG prijatno iznenađenje kome sam jako dugo oklevao da priđem.
* * * / * * * *
BRIAN TRENCHARD-SMITH: How do you rate Gordon Douglas?
TARANTINO: Oh gosh! Gordon Douglas was probably one of the first directors I knew by name, by the simple fact that he'd done two movies that I loved so much. I loved Them! And I loved Rio Conchos — two such different movies that so delivered in every way, shape and form.
TRENCHARD-SMITH: He was very multigeneric, and I don't think he's been given enough credit for having had that range.
TARANTINO: I completely agree with you. I also always loved the idea of those old classic Hollywood directors who ended their careers with blaxploitation movies, and one of his last movies was Slaughter's Big Ripoff. :D
Quote from: "crippled_avenger"Sa ovolikom količinom talenta ispred kamere, i relativno dobrim uzorom u Larry Clarku, Nick uspeva da ne upropasti film. I otud je ALPHA DOG prijatno iznenađenje kome sam jako dugo oklevao da priđem.
* * * / * * * *
Alfa Ker je najgori film koji sam odgledao u bioskopu ove godine.
cripple ga je pogledao za dz, pa mu se moze da ga hvali, ali ja za pare ocu muziku i gotovo.
prvo, ima milion pricha po milimetru trake, i ne znas da li je pricha o dzoniju (emil hirs, koji nije nimalo zajeban i mrachan, vec prosto adolescentski smesan, neodluchan i tunjav), ili je o elvisu (providno i neduhovito insistiranje da izmedju njega i dzonija postoji nekakav homoseksualni podtekst je iritantno i na prvu loptu - za vreme scena bildovanja i repovanja, jedno sesnes puta kazu "fag", da bismo mi, glupavi, ukapirali), ili je o timberlejk dzastinu, ili o klincu kog su kidnapovali, ili o njegovim roditeljima, ili o klincovom burazeru, nacisti i narkomanu, koji odjedared nestane na po filma ko da ga nikad u zapletu nije ni bilo...
ne, nije rech o "ansambl filmu", vec o zbrci i papazjaniji.
osim toga, ti "gangsteri sa rep ikonografijom" su prosto naivni. nista oni ne gangsteruju, malo diluju droge, malo se puvaju, malo prave zurke, prevrcu kontejnere i razbijaju stakla.
jedino naci brat provali u kucu, sve porazbija i posere se na tepih, ali on ne slusa rep, tako da se ne vazi.
i ne samo da su glavni likovi magarci i lozachi, nego je i zaplet takav. klasican primer da ono sto se stvarno dogodilo, majke mi, tako je bilo kako ti kazem - ne igra na filmu. kad odvedu klinca da ga ubiju, a on kao ne zna sta ce da mu rade, pa dodje mali gotik da ga zagrli... koja patetika! kao u srpskom filmu, bilo me sramota da gledam.
a elvis hoce da ubije klinca zato sto elvis asvi zezaju da je peder, a elvis mozda i jeste, pa hoce da dokaze svoje i dzoniju i svima! ne znam, cripple, kako si ti, koji si se u Children of Men zalio na takve pojednostavljene psiholoske motivacije lenguzih scenarista - uspeo da kupis ovo.
i zasto timberlejk sinatra dzastin (koji jeste najbolji u ovoj kasavetisovoj propasti) pristaje da ubiju klinca - za mene ce ostati misterija, uprkos dzastinovoj glumi.
mozda zato sto je tako bilo u zivotu?
ma nemoj. cvrc.
takodjer, tek je pola jada nametljiva rezija/fotografija koju krastavetes, u pojedinim trenucima, pokusava da nam proturi kao "dokumentaristicki pristup", sa sve nebuloznim natpisima o vremenu dogadjanja (tipa 3:47 pm), koji veze sa prichom nemaju - proizvoljno izabrani trenuci, proizvoljno izabrana forma, ni vruce ni hladno, ni dokumentaristicki dotjarano ni fikcijom nadgradjeno, nego prosto bezveze.
druga polovina jada odnosi se na to da je Alpha Dog film sa tezom, velikom kao prst u oku. tezom o raspadu roditeljstva (i roditelja), i maloljetnickoj delikvenciji koja je strasna, i mnogo vise od prostog "apostrofiranja medijskog uticaja" na tu istu delikvenciju, pa sve do isforsirano podvucenog "oporog kraja".
jer, eto, nikola je hteo snimiti film, al da bude "bas kao u zivotu", jer "takav je zivot", kao da je nikola neki stereotipni, razmazeni reditelj zgodan za ironicno podjebavanje u komendijama i satirama.
dam mu *1/2 / ****, i ni kvekera vishe, pa i to samo zbog eksploatacije starije maloletnih djevojackih tijela.
eto, izrazio sam svoje neslaganje, sad mozemo na rakiju.
...danas sam i ja odgledao, back to back, TONY ROME i LADY IN CEMENT...
...prvomopomenuti je gotovo odlichno delo...tokom chitavog gledanja imao sam utisak da gledam pristojnu budzetiranu ekranizaciju nekog X-100 roto-romana, pulpy je taman koliko treba i na najbolji moguci nachin, zapleta i priche raspojasanih u najpreciznijoj meri, dijalog je chista majstorija, tu je obilje zivopisnih likova koji su verovatno i razlog neshto duzeg trajanja, ali istovremeno i chine da ta duzina ne padne teshko... favorit mi je, naravn, bila Sue Lyon...
...on the other hand,LADY IN CEMENT mi je, narochito u poredjenju sa izvornikom, u velikoj meri bledji uradak- delovao mi je zbrzano, pomalo traljavo, a najvishe mi je smetalo shto se chitav sklop pomerio od istinskog pulpa iz prvog dela( nalik najboljim napisanim stranicama ranijeg Elmora Leonarda- NEPOZNATI BR. 89, npr.) ka brzopoteznoj ekspolataciji( koju takodje jako volim!), ali problem je shto se zastalo, po mom mishljenju, negde na pola puta; zato me ne chudi kasnija, zavrshna putanja karijera ,u krajnjem zbiru, dosta bitnog i umeshnog Gordon Douglasa
Gazda Žiko,
Svi nedostaci koje si naveo stoje, ali šta sad, da piratskom DVDu gledam u zube. :oops:
Što se inflacije priča po milimetru trake tiče, vidim da si još uvek pod uticajem FDUa, ali to posle par godina prođe, kada shvatiš da svi profesori zajedno ne bi umeli da sednu i napišu ALPHA DOG :D
Cassavetes je učinio dosta toga da rediteljski upropasti film, a ti dokumentarni delovi su svakako deo toga. Međutim, ima nekog đavla u svemu tome što bi mogli nazvati filmskom supstancom, ima neke energije, nekog funka.
Sve je naravno krajnje proizvoljno, nije ovo neko skladno remek-delo, ali mi je za svoju vrstu bio engaing na nekom nivou.
I baš te agresivne poruke su mi nekako simpatične pošto film ima neku vrstu socijalističkog angažmana. Deluje baš kao agit-film. Što je meni kao neo konu sa korenima u trockizmu potpuno cool.
Nekako, ima nešto divno u gledanju priče o nekome ko te odvede od roditelja, napoji, najede, namesti ti da jebeš, i na kraju te ubije. Nažalost, toga u životu uglavnom nema. Nikada ne bude "sve u fulu" kako kažu mladi, obično se desi da neće da te ubiju i onda se vratiš kući slomljena srca.
Gingere, imaj na umu jednu stvar, LADY IN CEMENT je film iz 1968. tada studiji nisu radili ništa ni približno eksploataciji. U svim kritikama je definisan kao ultraviolent with leering nudity :D . Takvo vreme bilo.
znas sta, iskreno, nakon sto sam prosao agoniju gledanja Alpha Doge, posle dva-tri dana i meni se chinilo da tu ima nekog sosa.
ali ne za 3 od 4, grabovo mu kolje, te sam resio da se oglasim zarad ravnoteze.
u stvari, nije razlog grip, zaraza, da ne kazem influenca FakDramUma, nego sam bio pod uticajem 8 dolara koje dadoh za kartu, jos odveo drugara, a on ima slabe zivce, pa me posle prozivao cijelo veche kako smo za 16 dolara mogli da gledamo gole zene uzivo.
Miožda sam i ja malo preterao sa ocenom zbog starijih maloletnica...
direct sequel to last year's "American Pie Presents : The Naked Mile" is in pre-production in Toronto.
The new pastry-puffed outing is called "American Pie Presents : Beta House" and it again stars "Naked Mile" quartet John White, Ross Thomas, Jake Siegel and Steve Talley. Producing are Joel Soisson ("Pulse") and Keith Birder. Andrew Walker will direct.
Erik Stifler is off to college, where he and his best friends Ryan & Cooze reunite with Dwight Stifler to rush the Beta Fraternity, where Dwight is already firmly entrenched. Having crushed the evil rivals of the LAMBDA PIs (the little people fraternity), Beta House must now face down the evil empire of the GEK house - a new and improved fraternity of geeks who use their brains and money to try and destroy the Beta House and everything anti-Geek that it represents. As initiates, our boys must defend the honor of their new fraternity, and come to grips with their new lives.
They're currently casting for the main love interest, Ashely. She's described as "Super cute, confident, together, instantly comfortable in the new collegiate surroundings, she is A CATCH. When she and Erik meet, there is an instant attraction, but as Erik tries to fit in at his new fraternity, Ashley worries along side her new man that the Greek System is what she suspects it to be - trouble. So, as Erik continues to disappear for Beta activities, their new relationship falters. Can she get past her pre-conceptions and support Erik's frat life?"
PUSHER 3, samo stvarno...
NARKO OTMICA
Draško Vuković, uhapšen sa 38 kilograma kokaina, "oslobođen" dok je prebacivan u drugi zatvor u Danskoj
PODGORICA - Draško Vuković (29) iz Berana koji je polovinom februara sa još dva zemljaka uhapšen u Danskoj sa velikom količinom droge uspeo je 31. marta da pobegne tamošnjoj policiji prilikom prebacivanja u zatvor Frederiksund. On je otet u sačekuši automobila u kojem se nalazio. U pucnjavi između kriminalaca i policije ranjeno je 11 policajaca, a nezvanično se saznaje da je akcija obavljena po nalogu šefova široke narkomreže koja deluje u zapadnoj Evropi.
Prema verziji tabloida Ekstra bladet, ovo bekstvo izvedeno je tako što je pomagač pozvonio na vrata zatvora, pa jednog čuvara udario pesnicom, a drugom zapretio pištoljem. Kada je policija automobilima krenula u potragu za beguncima, morala je da odustane, jer su pukle gume. Pretpostavlja se da su isečene oštrim predmetom.
BERANE CENTAR NARKOMAFIJE
Draško Vuković samo je jedan od mladića iz Berana, koji je označen kao grad koji daje najviše krupnih narkodilera u odnosu na broj stanovnika, ne samo u Crnoj Gori već i šire. Izvor iz policije ranije je rekao da se oni tim poslom bave uglavnom u inostranstvu i da u Beranama vrlo često nemaju policijske kartone.
- Naizgled obični momci odu na nekoliko godina u inostranstvo i prodaju drogu, i vrate se ovde da kupuju nekretnine i peru novac. Znamo i neke lokale u Beranama koji su kupljeni od takvog novca, ali su oni u Crnoj Gori uredni i ne možemo im ništa - rekao je taj policijski službenik.
Beranskim momcima jedna od omiljenih destinacija upravo je Kopenhagen. U šali se priča da se jedan inspektor u toj zemlji zapitao: "Koliki je taj grad Berane kada nam otuda stiže toliko lopova i narkodilera?"
BIO U POSLU SA VUKOM VULEVIĆEM, HAPŠEN U BEOGRADU
Vuković je u Crnoj Gori malo poznat, a i oni koji ga znaju, o njemu nemaju lepo mišljenje.
- Draško je davno otišao u inostranstvo, a kratkotrajne boravke u rodnom gradu koristio je da zavadi lokalne ekipe koje su uglavnom radile za Vuka Vulevića. Vulević je pre dve i po godine uhapšen u Beogradu, po poternici crnogorske policije, zbog krijumčarenja kokaina iz Venecuele i dovođen je u vezu sa ubistvom novinara Duška Jovanovića i policijskog funkcionera Slavoljuba Šćekića - priča naš izvor.
Veruje se da je Vuković, koji je i sam ranije bio u poslovnim odnosima sa Vulevićem, na taj način pokušavao da iskoristi njegovo odsustvo i da izgradi poziciju za sebe. Međutim, kada se prošlog novembra vratio u Crnu Goru, u centru Berana, ispred Osnovnog suda, Vukovićev džip odleteo je u vazduh.
Ko je tada napao Vukovića, do danas zvanično nije otkriveno, iako su kamere na obližnjoj kladionici snimile napadača! Međutim, nekoliko dana posle ove eksplozije Vuković je navodno organizovao podmetanje eksploziva pod auto Marjana Bakića, a zatim je pobegao iz Berana u inostranstvo.
(D. M.)
Stefan Stefensen, šef policije u Kopenhagenu, saopštio je da je ovo oslobađanje najbrutalnije i najprofesionalnije u danskoj kriminalnoj istoriji.
Za Vukovića kaže da je vrlo opasan i da pripada vodećoj kriminalnoj organizaciji u bivšoj Jugoslaviji.
- Ne znamo gde se begunac nalazi sada, ali želimo da upozorimo na to da je opasan. On će verovatno pokušati da pobegne iz zemlje - kaže Stefen Stefensen, a prenosi danski Ekstra bladet.
Stefensen je saopštio i da je, po svemu sudeći, napad delo jugoslovenske mafije, koja drži trgovinu narkoticima. Policija još nije uspela da otkrije aktere u oslobađanju, a otmica je bila dobro isplanirana. Prema jednoj verziji, Vuković je otet u Kopenhagenu, prilikom prebacivanja u zatvor Frederiksund.
Otmičari su presreli policijski automobil posle pravog revolveraškog okršaja u kome je, prema nekim informacijama, bilo 11 ranjenih policajaca! Pretpostavlja se da je otmica organizovana pošto su ljudi iz vrha narkomafije, za koju je ovaj mladić radio, odlučili da ne dozvole da on izađe pred sudiju, jer je pre nekoliko godina, kada je uhapšen u Luksemburgu, odao deo lanca narkodilera. On je tada odležao dve godine u zatvoru, a poslu sa drogom vratio se pod falsifikovanim hrvatskim pasošem.
Danski mediji potvrdili su da je kod Vukovića prilikom hapšenja u februaru pronađeno 38 kilograma čistog kokaina. Dva kilograma je imao kod sebe, a još 36 kilograma pronađeno je u stanu u kojem je boravio u Kopenhagenu. Danska policija pokušavala je da posle nedavnog hapšenja u februaru od Vukovića izvuče informacije za koga radi i čija je droga, u nameri da raskrinka širi lanac narkodilera koji iz bivših jugoslovenskih republika deluju na Zapadu.
Zasada se nagađa ko je učestvovao u njegovoj otmici, ali se sumnja u to da je bilo i osoba iz Crne Gore, pa možda i iz Berana. Veruje se da je Vuković direktno radio za neke Berance i ljude sa severa Crne Gore koji važe za najkrupnije narkodilere na Balkanu.
Vuković, inače, u poslednje vreme nije mnogo boravio u svom gradu. Poslednji put kada je došao, u novembru prošle godine, njegov džip "grand čiroki" odleteo je u vazduh vrlo brzo nakon parkiranja u strogom centru. Nagađalo se da se radi o neraščišćenim "poslovnim" obavezama i on je vrlo brzo napustio Berane.
Istovremeno, švedski mediji spekulišu o tome da se Draško Vuković, koji je inače nezaposleni profesor, možda krije u Švedskoj.
(N. G. - SINA)
i
OTMIČAR
Milan - Čila Šćekić najverovatnije organizovao spektakularnu otmicu Draška Vukovića iz danskog zatvora, tvrdi crnogorska policija
BEOGRAD - Otmicu Draška Vukovića (29) iz Berana, koji je prošle nedelje kidnapovan iz policijskog vozila u Kopenhagenu prilikom prebacivanja u zatvor Frederiksund, najverovatnije su organizovali crnogorski i srpski kriminalci iz severnoevropskih zemalja! Vukovićevu otmicu najverovatnije je organizovao Beranac Milan - Čila Šćekić (31), koji se skriva u Danskoj, saznaje Kurir od izvora iz vrha crnogorske policije!
Šćekić je u bekstvu još otkako se njegovo ime našlo na spisku osumnjičenih za ubistvo vlasnika podgoričkog dnevnog lista Dan Duška Jovanovića. Prema policijskim saznanjima, jedno vreme se skrivao u Španiji, a zatim i u Beogradu, gde je, kako se nezvanično tvrdi, uživao zaštitu "rakovičkog klana".
Posle hapšenja njegovog pajtosa Vuka Vulevića, 2005. godine u beogradskom restoranu "Njujork", Šćekić je pobegao na sever Evrope i od tada se skriva u Danskoj, Švedskoj i Norveškoj. Tokom bekstva ovaj Beranac je osumnjičen i za likvidaciju crnogorskog policijskog funkcionera Slavoljuba Šćekića.
Prema saznanjima Kurira, Šćekić i Vuković su dugogodišnji prijatelji. Oteti nastavnik bez zaposlenja hleb je još pre nekoliko godina pronašao u jednoj od beranskih ekipa, čiji su šefovi bili Vuk Vulević i Čila Šćekić. Posle Vulevićevog hapšenja, kontrolu nad ekipom je preuzeo jedini slobodnjak - Čila Šćekić.
On je oko sebe okupio kriminalce koji su do razbijanja tvrdog jezgra beranskog ganga bili na nižim lestvicama. Među njima ima Crnogoraca, ali i nekoliko mlađih kriminalaca iz Srbije. Dvojica srpskih kriminalaca uhapšeni su zajedno sa Vukovićem prilikom pokušaja šverca 38 kilograma kokaina. Policija veruje da i ova zaplenjena pošiljka pripada Šćekiću.
- Da bi se osigurao da pred policijom neće da propeva, Čila je organizovao Vukovićevo oslobađanje. Preko svojih ljudi saznao je da je zatvor u kojem je bio smešten Vuković praktično najslabila karika u sistemu obezbeđenja i poslao je svoje ljude da izvedu spektakularnu otmicu. Prema dosadašnjim policijskim saznanjima, malo je verovatno da je Čila lično učestvovao u oslobađanju, ali njegovi ljudi jesu - objašnjava izvor iz crnogorskog MUP.
Inače, prema njegovim rečima, danska policija sumnja da je Šćekić, posle "filmske" akcije oslobađanja, tokom koje je ranjeno jedanaest danskih specijalaca, pobegao u jednu susednu zemlju.
Brzopotezno oslobađanje
Danski dnevni list Politiken objavio je da je akcija Vukovićeve otmice trajala manje od 30 sekundi! U pola šest ujutro prošle subote začulo se zvono na vratima u zatvoru u Frederiksundu. Kad je zatvorski policajac pogledao kroz "špijunku", video je čoveka normalnog izgleda sa kesom odeće u ruci. Pošto rodbina često donosi odeću zatvorenicima u zatvoru, ništa ne sumnjajući, policajac je otvorio, ali je samo sekundu kasnije pogođen pesnicom u lice. Potom su počeli da pljušte udarci nogama, čuvar je pao na pod i tada je dobio jak udarac kolenom u grudi. U međuvremenu, pritvorenik Draško Vuković istrčao je kroz vrata, navodi Politiken.
Organizatori Vukovićevog bekstva očigledno su mislili o svim detaljima. Kada su krenuli iz zatvora, posuli su eksere po parkingu policijske stanice, 800 metara udaljene od zatvora. Tri policijska automobila koja su krenula u poteru ubrzo su morala da se zaustave jer su im gume bile izbušene.
Inače, zamenik šefa danske policije Stefen Stefensen rekao je da je policija slučajno predložila da Vukovića smeste u zatvor Frederiksund, jer je tamo bilo mesta!
(D. M.)
Posle čitavih sedam dana bez filma, pogledao sam ELEMENTARTEILCHEN Oskara Roehlera, coutesy of Ginger.
Besmisleno je ulaziti u analizu odnosa filma i romana pošto je film u germanizaciji romana i mnogim drugim intervencijama u potpunosti napustio koncept romana i tek se u dalekim tregovima može prepoznati na bazi koje knjige je film pravljen.
Međutim, sam po sebi, film je simpatičan, nemački sterilan i glomazan, ponegde preeksplicitan i tromo napisan, ali opet nekako precizan, sa jasnom svešću o tome kako se uelbekovske situacije, pre nego duh, mogu dobro iskoristiti za jedan, ipak užasno efemeran slice artsploitationa.
U tom smislu, ELEMENTARTEILCHEN jako podseća na neki rutinski, ali prosto sigurno urađen holivudski film, koji te ne izneveri kada ga gledaš, mada u suštini nema previše razloga za gledanje.
Ukoliko tražite našeg dragog Ulemeka u ovom filmu ga nećete naći, ali ako generalno volite njegov attitude, ovaj film može biti prijatan da se pogleda dok se čeka prava ekranizacija.
* * 1/2 / * * * *
ma dobro to, al ima li grudi? frontal nudity? sexa?
da li je uhvatio bar deo one melanholije, ili cinizma, ili amoralnosti?
ili je SVE zatupljeno i ublaženo kako bi festovska publika, u svojim fensi odelima, mogla da to svari i o tome potom po izlasku iz SC – neopterećeno preživa?
Ma jok. Ima seksa, u nekom onako uobičajenom obimu za savremeni art house, sve je to onako urađeno unutar nekom mejnstrim filmskog diskursa.
Najveća greška filma je što pokušava da nekako sentimentalno fundira likove, i onda njihove svinjarije dođu pomalo i nemotivisano. Nema kanonskog Ulemek ugođaja tu.
Ima čak i nekih neočekivano cheesy momenata.
Ponekad se treba setiti reci velikog gurua
Rocco Siffredi is the biggest porn star ever from Europe and today's leading stud. "No other male can f--- as hard, as fast and as long as Rocco, and with as much passion and conviction." (AFW)
Rocco directs pornos with his unique touch. They are distributed in America by Evil Angel.
In reaction to his wild sexual ways, Rocco has frequently been targeted by unverified rumors that he has AIDS.
According to Roberto Malone, Rocco's well-hung Italian sidekick, Rocco was friendly with a porn collector (gay) who died of AIDS around 1996.
From a 12/28/98 post to RAME: "A scandinavian magazine recently had an interview with Rocc Sifferedi. He is currently living in a mansion in Budapest, together with his wife Rosa (who has starred with him in movies several times)and their two-year old child.
"Here are some of the things he said:
"-While filming a shot with Alicia Monet, she was so stoned that she almost bit his dick off. He had to be taken to the hospital at once. Monet ran of into the streets without any clothes on, and had to be taken in by the police.
"- He recently got a circumcision, but the night after the procedure he got an erection, and all
the stitches ripped open... He needed plastic surgery, and had to stay away from porn for almost a year.
"-He once had sex with three german ladies aged 69-73 (!)
"-Almost all porn actors have herpes, including himself. No one really cares about it, and studios give out medication when needed. The only VD actors/actresses really fear is HIV.
"-In a good year, he makes about 200 thousand dollars."
"Rocco appears in Kink in the hottest sex scene of the year, using three girls as human toilets, finishing up with a serious ass pounding of Careena Collins. His career-best work is as Dario in Buttman's Ultimate Workout, Buttmans (Moderately) Big Tit British Adventure and Buttman's European Vacation. Rocco also appears in Alex deRenzy's Steamy Windows and John Leslie's Curse of the Cat Woman and Chameleons. He has repeatedly won Stud of the Year honors and would deserve Stud of the Decade, if there were such an honor." (AFW 96D. p.122)
"Rocco's recent directorial efforts betray a sexual vision," writes David Aaron Clarke in a late 1996 edition of Adam Film World. "But watching him f--- has become the equivalent of driving down a long California highway. You always know what's next, and all that aesthetic splendor just becomes the road between you and your goal - in this case a handful of spuzz."
Gene Ross writes for Adult Video News.
On any given day, the phones at AVN are busy.... Many of these calls are treasures of priceless human dialogue that should be saved for posterity in a time capsule.
One such occurred when a certain international XXX personality called early one morning.
"Do you know Rocco Siffredi?" came a voice over the intercom. Of course. EVRYONE knows Rocco, though, as developed, Rocco apparently doesn't know everyone else.
I got on the phone welcoming Rocco.
"Who's dis?" he asks. (What does he mean, "Who's dis?" He asked for me.)
"Gene."
"Gin? Gin who?"
"Me, Gene. The editor of AVN." A reply to which the man reacted bewildered. "Gin?"
"No, Gene. We've met a million times, Rocco. You know me."
"I'm sorry," he replies, "but I mit so menny pipple."
"Our awards show, Rocco, remember? You attended our awards show. January? Las Vegas?"
"I'm sorry, but I mit so menny pipple."
"Okay," I sigh. "What can we do for you?"
"I want to promote my moofie..."
(Well, Rocco, you're off to a bad start...)
"Fine," I said. "When's it coming out?"
"I don't know."
(A REAL bad start.)
"What's the name of it?"
"...I don't know."
I suggest Rocco do his homework and call me back with the information. Rocco has yet to call back, but don't let that stop you from seeing whatever it is coming out sometime, whenever, in the future.
Rocco directed Sandy Insatiable. "Sandy is a bored, rich brat, who comes to Rocco in hopes of fulfilling him. Rocco sets up a five-man gangbang at his villa pool. Cum-soaked but happy after, Sandy goes to the parlor where four producers wait to audition her. She demonstrates her talents, sucking and rimming each. The overexcited Siffredi bursts into the bathroom and ravages Sidonie on the bidet. Later, Sandy is introduced to four black studs. She blows and rims each until they are primed for triple penetration. While watching Sidonie soak in the tub, Rocco does Sandy... As he cream rinses her hair, Sandy still asks for more." (AVN 97)
Rocco Goes To Prague. "...What to expect when you travel with Siffredi: a gorgeous brunette has her asshole stretched wide... Rocco spits in the hole until it's gurgling with saliva as he pokes his finger in it, then a huge black dildo - then his cock...
"She loves it. This video sets a record for having the most beautiful women who enjoy anal sex hard and deep. What happens when Rocco is in Prague is what happens when he's in any city with a video crew: a bunch of beautiful young women go to their knees to worship the huge phallic symbol between his legs. He makes converts of them all. It's the religion of Rocco, and his massive cock is the staff of life, his ejaculation the wafer on his supplicants' tongues. When they are face down, ass up, their butthole full of cock and Rocco's finger in their mouth, they are on the brink of a spiritual revelation. They see God, and He f---s them in the ass, and they are ruined for other men." (AFW 97)
Rocco wields his cock and magnetism with so much power that he f---s up women. Sex with Siffredi, T.T. Boy and Max Hardcore is a full contact sport where only the females get injured. "I never knew I could do the splits until I had sex with Rocco," said one woman who had to be hospitalized afterwards. Another girl broke her jaw giving Siffredi head. His agressive thrusting down the gullet of Alicia Monet caused he rto bite his dick in revenge before collapsing into hysterics and retiring from porn. It's no wonder that Rocco's The Man Who Loved Women.
"In this mock documentary about a day in the life of Rocco, he balls almost every chick in the cast. Brittany O'Connell and an exotic newcomer engage in a 69 session in front of Rocco's place in the hopes that they'll turn him on and they'll ask him in. They do and he does. Rocco then lines up his choices and starts his day with a BJ from Traci Prince. Traci begs him to come all over her, but the butler (Dick Nasty) reminds Rocco to preserve his strength. Roco moves off...and stuffs them both until he spurts. Brittany and another newcomer next get Roco'd. The scene is hot despite another "strength preserving" ending." (AFW 97)
"I don't care for Rocco," writes Herb Dntist on RAME. "He annoys me. Him and his Don Juan attitude. He seems to think pretty highly of himself and his prowess. My opinion is he makes up for poor performances by acting in a fever-pitched - maniacal manner. It doesn't impress me."
Lakechi, however, enjoys Siffredi and Rob Black for the way they degrade women. "Currently there are only two relevant directors working in porn today, Rocco and Rob Black.
"Rocco's movies have a more naturalistic approach, there aren't many special effects, lighting is adequate, but not a priority. Rocco's movies are superior to Blacks in that the wood is ALWAYS good and the Euro starlets have done things that were never seen in mainstream American porn. Rocco in the Czech Republic, the Sandy gang bangs, possibly the greatest vid yet - Never Say Never, and his recently released More Than Ever's- where women indulged in simulated golden showers, double anals, farm sex, etc. The women are always beautiful and the emphasis is on degradation. The only negative thing to be said about Rocco is that he seems to have abandoned American starlets- we have to see how some of the Americans would handle Rocco's current level of abuse.
"Rob Blacks movies are more like a music video, more and more they have descended into the realm of the psychedelic. f--- My Dirty s---hole was the ultimate fulfillment of the potential foreshadowed by Greg Dark - his editing is meant to take you into a world of the surreal - fast editing switches, good music, and excellent camera angles make this an exercise in seduction. As Rocco handles the degradation of the Europeans- Black handles the Americans. This can especially be seen in the new gang bang starlet movies where Stephanie Swift does what no one could have expected for this previous condom user - mass spitting in the face mass cumshots. Her performance was equaled in part 2 by Brooke Ashley who was always a stellar whore from her beginnings working for Max Hardcore." (RAME)
Romance
The lead actress for Romance, Caroline Ducey, felt disturbed when she found out from director Catherine Breillat - on the day of the shoot - that she'd be doing scenes with porn star Rocco Siffredi.
Breillat tells salon.com: I felt that had I told anyone I was going to cast Rocco for the role, there would have been an uncontrollable reaction in the press, and then I would have lost François Berleand in the role of Robert, which would have been a shame. Why shouldn't one put them in the same film? If I hadn't cast him, I wouldn't have this film. It was a radical idea, because it went against myself and against my inhibitions. My inhibitions are those of society and they are not profoundly me, but to fight against them is very, very difficult. But this is why we have a radical film. The [head technician] and the camera director -- who was very important to the project -- wouldn't want to be in the same room with him because they had prejudices. So I didn't want to say it immediately.
But it was obvious that they [Ducey and Rocco] were an extraordinary couple. I knew they were extraordinary. They knew only that being a porno star is not extraordinary at all. That's true, but Rocco is a very charismatic being. I had confidence in my choice, but there was terror on the set when he arrived.
It was very, very difficult. And extremely difficult for Rocco, because there are so many biting tongues on the set, a lot of culpability and shame put on him -- it was intolerable for him. For Caroline, how do you want her to be able to bear this? Well, she bore it for hours, for hours, for hours. She bore it from 10 in the evening till 3 o'clock in the morning. At 3 o'clock in the morning she couldn't stand it anymore, it's true. How could she be the only one to find it normal to film with Rocco when everybody else was appalled?
From http://www.salonmagazine.com/ent/movies/review/1999/09/17/romance/index.html:
...The camera is an expression of the phallus, and is thereby related to technology's rape of nature, America's rape of Vietnam, capitalism's rape of everything...
In the 1970s, these aspects of film -- a fascination with beauty, movie history, performers and sex -- all boiled to the surface in what I think of as the "let's f--- in a bare apartment until we arrive at an existential realization of ourselves, or die trying" genre. These films range from the sublime ("Last Tango in Paris," "The Last Woman") to the provocative ("In the Realm of the Senses") to the preposterous ("The Night Porter"). Breillat had a small role in "Last Tango," and has said that she was inspired to make "Romance" when she watched "In the Realm of the Senses." Can art and porn be fused?
The following was published in 1994 by Clifford Cremer.
Profession porn-actor.
If you watch pornographic movies now and then, you'll probably know him already: the Italian stallion Rocco Siffredi, "the man of iron". In his homecountry Italy, Siffredi's popularity matches that of a rockstar, in France he can't walk the streets without women asking him for his autograph, while in Germany too women go wild about him. Siffredi (30) is not an average porn-actor; he's one of the very few who made it to the top, and he's also the only European who became a big star in the United States. Nowadays, Siffredi doesn't lower his pants for less than 30.000 US dollars. And he can get away with it, for producers are still lining up for him, in Europe as well as in the States.
Rocco Siffredi was born in 1964 as Rocco Tano in the small Italian village of Ortona, south-Italy. The sleepy atmosphere of catholic Ortona however, soon started to bore goodlooking Siffredi. Aged 17, he quit his college of technology and went to Paris, where he worked as a waiter in his brother's restaurant. In his spare time Siffredi, who at that stage had already become an insatiable sex-drive, mainly visited Parisian sexclubs or "swingers-clubs", places were open sex took place. In one of those clubs, Siffredi would meet the right people to help kickstart his porn-carreer, and four years after he left Ortona, Siffredi starred in his very first hardcore-film.
Now, almost ten years, 600 films and about 3000 women later, Siffredi is not only an actor anymore, but a producer as well. Since about a year, Siffredi is owner of "Rocco Siffredi Productions", a very succesfull filmcompany which is conquering the international video-market at dazzling speed. RSP doesn't bother about low-key productions, for the company only produces "big-budget-movies". Those productions are shot throughout the world, and Siffredi has filmed on location from Los Angeles to Kenya, and from Australia to the Philipines.
Many of the films starring Siffredi are smash-hits in the Unites States.
Almost yearly those films get rewarded with the highest and best awards of America's porn-industry. International fame came to Siffredi mainly for his role in the "Buttmann"-series, a series produced by America's most famous porn-producer, John Stagliano (a personal friend of Siffredi). Some other titles of hardcore-films with a leading role of "rocky Rocco" include "Anal Nation", "Bend over Babes", "Roman Orgy", "Blow job Betty", "Nothing Personal" and "Buttmans ultimate workout".
Penthouse had an interview with the succesful Italian in London.
Siffredi is about an hour late when he shows up in the lobby of the posh "Hilton Mews" hotel, his face still covered with make-up. The shooting of "Buttmann goes to London, part 3" has just finished, and that shows on Siffredi's face. With an exhausted look, he excuses himself and first heads to his room to take a shower.
An hour later, Siffredi, John Stagliano and the American porn-actress Tanya Cheeks have their dinner at the hotel-restaurant. The atmosphere is cozy, the imported Heineken-beer tasts well. Siffredi chats a bit with Stagliano about the day's work. The Italian is very fond of the girl "with the dark hair", while Stagliano more liked "the girl with the blond hair". After this thorough evaluation of a hard day's work, Siffredi goes to his room, where the interview will take place.
Rocco, when you were 17 you left Italy for Paris. Why?
"Because I was slowly dying in Ortona and I longed for the real world. Only in Paris my eyes seemed to open up. In Ortona I couldn't get in contact with many girls, that's why I missed a real sexlife. The only thing my friends and me were doing, was talking about guys who'd left our town. I had a steady girlfriend, but when I slept with another girl, next day all of town would know about it. That got on my nerves, and that's why I left for Paris, to my brother who owned a restaurant over there."
At that stage, did you have any idea you would end up in the world of pornography?
"Not really, although my fascination for pornography started when I was only 11 years old. Then I already started watching porn-movies and reading sexmagazines. I kept on doing that untill I left for France."
Why did you start with that kind of thing so young?
"It just fascinated me. I started to masturbate when I was only 9 years old, and when I did that, I always used sex-magazines. Those magazines drove me crazy, I just couldn't get enough of it. Then I realised I wanted to do the same thing as those models, I wanted a job in the world of porno.
"As soon as I arrived in Paris, I started to ask around about the porn-industry. But because I had so little spare time, I never had the chance to meet the right people."
How did you eventualy got involved?
"In the restaurant where I was working I met a nice woman. She always asked me why I didn't become a photo-model. We went out together sometimes, and one day she took me to a "swingers-club", a discotheque where people swap partners and have sex in the open. I enjoyed that so much, that I became a regular over there, I visited it almost every single day since. That club belonged to a famous former pornstar, and through him I met Gabriel Pontello, another porn-actor who at that time was top of the bill, in France they called him "the king of kings of porn". In Italy Pontello was a celebrity as well, I had always admired him.
"Pontello saw me with all those women in the swingers-club, and asked me if I was interested to perform in a porn-movie. I thought "Wow, this is my chance!". The next day I had to report in his office. Pontello said he wanted to see how good I was, and then I f---ed his girlfriend on the top of his desk, while he was watching. "Okay," he said, "Tommorow report in the studio's". I was 21 then."
You had no problem f---ing Pontello's girlfriend like that?
"On the contrary, it really turned me on. The next day I came to the set of my first movie, called "Belle d'amour". When I arrived, everywhere beautiful naked women were walking around, wearing stockings and lingerie. I headed straight for the toilet and jerked off first. Then I did my first sex-scene, but I came already within a minute. I was so horny, I dreamt I was on another planet. And they paid me for it too, 1500 French francs to be precise. But if I had to, I would have paid money myself that day.
"After that, I shot movies for four to five monhts in a row. Then my first Italian movie was released, called "Fantastica Moanna", with Moanna Pozzi. For Moanna it was her first sex-movie (Moanna Pozzi was one of Italy's most famous pornstars. She died in 1994 because of an illness-CC). When my first film was released in Italy, I returned to Ortona. Then I started to travel the whole world, because all producers wanted me now in their films."
How many movies did you do so far?
"About five- to seven hundred, I guess. I'm not really sure, because there were a lot of compilations released with me in it, without me knowing about it. Besides, many scenes I did were put into other films. Most movies I played in I never saw myself."
And how many models did you have sex with?
"I have no idea. But if you count about 600 films, you can multiply each film with three to four women. And that does not include the women I had sex with for photo-shoots. I did much more photo-shoots than films. I guess I had sex with about 3000 women, but that's a rough estimate. And it also doesn't include my normal girlfriends, women I had affairs with."
Is there a big difference between your real sex-life and your "professional" sexlife?
"Yes, but I wish that was not so. To do porn-shootings isn't always nice: you do everything in front of a camera, and you can never forget about that. You're a professional in the first place. In my private life, I only do those things which I want to do with my partner."
In your films sometimes you have sex with three women at the same time.
"In my real life I never do that. It's too exhausting."
Do you have a girlfriend?
"Yes, since about one year. We live together in Italy."
What does she think of your job?
"In the beginning she didn't like it at all, but now she knows how to handle it. My work and my private life are strictly separated, and she knows that now. Now sometimes she even helps me with editing jobs or something, and she doesn't care."
So in your private life you only have sex with her?
"You can't put it like that. If I meet a woman and I like her, who knows what happens. But I'm not looking for adventures anymore, if you know what I mean."
You don't go out very often, you told me. What do you do in your free time?
"I watch movies, or I train in my fitness-room. I like boxing and running."
Are you being recognized on the streets many times?
"Constantly, and it starts to annoy me. In France almost everybody recognises me where-ever I go. In Italy too it's impossible for me to walk somewhere without being recognised."
How's that, not everybody knows about your sex-carreer, isn't it?
"It's because I'm in so many magazines, and because I'm on tv so many times. Many times people recognise me and start talk to me without even knowing I'm a famous porn-star. They just think I'm some kind of famous actor from a soap-series or something."
Since when are you a producer yourself?
"That started around Februar '94, then I decided I wanted to do less movies, and work more as a producer. I think Italians are now the best producers in the world, for they are the only ones who still work with budgets of 300- to 400.000 US dollars. "Many producers now realise they can only make a profit when they invest heavily in a film. The small producers who want to make quick and easy money with no investment at all, can't survive anymore. After a couple of films they go broke, because the consumers don't buy their crap anymore. The big producers make their money over a longer period, they invest time and money in their productions."
How do you make your money as an actor, do you get paid per film or per
scene?
"Right now I don't get paid at all, because I only work with producers who sell their copyrights for Italy to me. As an actor, I only appear in the best and biggest productions, or I only work with the best producers, like John Stagliano. For him I distribute his films in Italy, and I get my profit from that as well."
And how about five years ago?
"Then I was paid per day. One day's work on the set fetched me around 1000 US dollar."
Easy money, I would say.
"Not at all. Actually it's nothing compared with what the producers get. Besides, those 1000 dollar was my price, normally actors in the US get only about 200 dollar per day."
What's the difference between your films and the other labels?
"We want to show real sex to our viewers, as realistic as possible. In my films there's no acting, everything is for real. I try to minimise the dialogue in my films. I work on the most beautiful locations and with the very best girls, who really enjoy what they do. There's always live-sound in my productions, never synchronisation. In my films, I always ejaculate in the face of the models, never somewhere else. Because from the expression on their face, you can tell if they liked what they did or not. The most important part of my films are the female models. They really have to enjoy sex. That's why my films are quality-products."
I saw some pictures of you in the Italian press, which showed you together with about a whole girls-school in Budapest. What was that all about?
"You mean my film "True Story's." We went to Hungary to do a new film, but we only didn't have the models yet. In Budapest we contacted a normal model-agency. All Hungarian girls of that agency wanted to participate in our production. Three quarters of them wanted to do porn-scenes as well, the rest would not. Of the 33 girls we used, 25 never had any hardcore experience. But on the set, I finally convinced them all, so in the end, I had sex with all of them. You can see the result in "True Story's". During the casting, no less than 200 girls showed up."
Pffff.. How do you stay in shape for your job? Do you eat something special or something?
"No, you just have to eat healthy and stay fit. I am a performer. It doesn't matter wheter you drink or smoke, as long as you have a clean spirit. You can't have any stress, when you have stress you can forget it. You got to have a clean mind."
How many times a day can you have an orgasme?
"Normally I have two orgasmes per day on the set. One time I had to do that for 25 days in a row."
How do you do that?
"It's a state of mind. If you reach that stage mentally, your body gets used to it. The secret of every porn-actor is, that he has a personal fantasy, his own trip. If you can't have an orgasm with the woman you're f---ing, you can switch to your fantasy."
I saw you once in a movie with three very old women, over 60. That time you switched to your fantasy?
"No, because I found it very stimulating. I don't need my fantasy when I can have sex in a very strange or perverted manner, for that is real sex to me. Even the most beautiful woman on earth couldn't excite me when she would have sex with me for another reason than me. Those three old ladies really turned me on, because all of them wanted to have sex with me badly. If they were young beautiful girls, who would only be there for the money, I would have had to switch to my fantasies. That week, I already f---ed a whole bunch of beautiful girls, so those old ladies were fine to me. After that movie I made another one with a fat woman weighing 130 kilogrammes. The same thing applied to her. Those kind of women ofcourse always are amateurs, who really enjoy sex. It's the best sex you can get."
So you never have any problems getting a hard-on...
"This I shouldn't say, but lately it's becoming more and more of a problem. In the past I could f--- any girl anytime. Now I start to say: not with that one, and not with that one. Not because I'm getting old, but because I only want to work with the best of the best. That's why I like to participate in the "Buttmann"-series of John Stagliano. Nothing is ever written on paper there, you can just do what you want and go with girls you like. But in a movie like "Tarzan" I have to do it with black women. I don't complain, for Tarzan lives in the jungle. If it's neccesary for the job, I will do it. But otherwise I won't."
What do you do when three naked girls are waiting for you on the set, and you can't get an erection?
"Then I will withdraw for a few minutes, to fantasise as long as necesary in order to get a hard-on. Luckily, I don't have to do that very often, because in 70 percent of all cases I get horny enough. Only with 30 percent I have to fantasise. I'm glad those percentages are the way they are, becuase too much fantasising is not good."
What kind of woman do you like in your personal life?
"I like two sorts; they must be very feminine, or very young. So very feminine females or young teenagers. Colour of the hair or things like that don't matter to me."
Can you differentiate between women of different nationalities in who's good in bed and who's not?
"No, you can only say which kind of women have more heart for sex. In general those are the more southern women, Spanish, Italian, even French. But also American. I think it has a lot to do with their upbringing. In general those women are raised in very religious, and thus prudish cultures. As soon as those women taste the real life and start to have sex, they go completely wild about it."
The models you use in your movies, do they have real orgasmes or is it all fake?
"I would say 80 percent has a real orgasm when they're with me. That's the only reason why I'm able to do this job such a long time. Those old women you just mentioned, for example, they came screaming."
What is the best type of woman to star in a hardcore-production?
"The best ones are exhibitionists, second place are the nymphomaniacs. Not all porn-models belong to these two groups, but they're the best you can get. The rest do their job for another reason, for money or out of curiosity. But they'll stop after two or three productions."
Do you often work with prostitutes?
"Never, because those are the worst models in the world. They feel ashamed in the first place for what they do, and they don't like sex at all. The best models are girls from the countryside. Whores don't like sex, they consider sex as their job."
If you can't find models through an agency, where do you get them from?
"I get a lot of letters from freelance models through my fanclub. A short time ago, a girl wrote to me, she wanted to have sex with 20 men at the same time. After that, she wanted to be f---ed by a black man and four very old guys. After that, she wanted me. We did it all to her, on film. That film is a big succes in Italy."
How do you explain that porn-models nowadays are so incredibly beautiful?
"Those models belong to a new generation, a generation who doesn't give a damn about what others think of them. They just do what they want, and they know how to enjoy life. If you would ask them why they haven't become "normal" actresses, they would tell you to f--- off. They would say: "I like to f---, that's why! What's the problem?"."
You're never afraid of aids?
"I never think of it. My blood is being tested every three months, like everybody else in this business. In the porn-bizz everybody does it, that's why the risk is relatively small. So professional actors and actresses are not worried about it. I had my last test just a couple of weeks ago."
What would you do if you were to test hiv-positive?
"I don't know. In any case I would stop working as an actor."
Are you not afraid of other veneral diseases, like herpes?
"Let me tell you a secret: in this business everybody has herpes, myself included. Every professional in the porn-world has herpes, male or female. It's the smallest thing you can get, it's really nothing serious. Now and then it shows up on your body, then you get small blisters or ulcers on your mouth or genitals. Sometimes it returns once in two years, sometimes two times a month. It's called Herpes Simplex.
"My doctor said every fourth person on earth has some kind of herpes, a quarter of the total world-population."
But you don't have to worry no more, for you already have it. (Sighs)
"Probably I got it even before I came into this business. "
I presume you don't work when blisters and ulcers show on your lips?
"No, then I have to rest for a week and take my medicine."
Something else; do you ever take some stimulants, like cocaine for example, to boost your performance on the set?
"Never, I don't use anything at all. I don't even drink or smoke. Never tried it in my life. I only know a few people who use cocaine. Even in the States the white powder is "out."
Do you understand men who are really jealous, who say: look, he's bedding the most beautiful women and gets paid for it as well.
"No, that's bulls---. In the beginning I also thought like that, when I was not a professional. On the one side it's true: indeed, porn-actors do f--- the most beautiful women for a living. But it is not only that. Because if you're not good enough, you only make two or three movies and that's it, then you're out again. To stay on the top is very difficult.
"We should get more respect from the people, I think. Because our job is much more than only the light side, to have sex with beautiful models. It's not that simple. You must be a real professional, you have to talk two or three languages, you must be able to act, you must look handsome and fit all the time. It's not like 20 years ago anymore.
"To most directors, it doesn't matter whether you're sick or not, the only thingh they want to see is your hard dick. And many models only work for the money, they don't even look at you. Then you have to maintain your erection alone with your right hand and a lot of fantasies. Furthermore, in Europe producers almost never work with live-sound, like they do in the States. So then sometimes ten or twenty people stand around the set, doing nothing else but cracking feeble jokes. You think that's easy? Nothing can be harder than acting in a porn-movie!"
***
Tigra aka Hannah, a 34E 5'2" girl from Manchester, England, talked to Luke F-rd over the phone Thursday afternoon, 7/23/98. In the industry since March, she's appeared in about 20 videos.
She had a bad experience with Rocco Siffredi, who apparently no longer performs on camera. He still produces. There have been numerous rumors that Rocco is HIV positive.
"Because the girls in Budapest do anything, because they need money... English girls are more reserved. I didn't perform with Rocco. I worked with Roberto who had the biggest cock I've ever seen.
"Rocco didn't tell me what he wanted. I'm new to this business. I've never done water sports [urination]. Rocco told Kirstyn it was just a basic threesome with a girl called Kelly, myself and Roberto [Malone]. It became violent. I didn't enjoy it. They didn't get my best performance, which upset me.
"Rocco said, 'let's do the cum shot.' So we opened our mouths, and the guy [Roberto] pissed in our mouths. I threw up. I cried. He [Rocco] was vicious. The next day, another British girl did it with him and the same thing happened. So he packed his bags and went back to Budapest.
"Roberto's cock was the fattest motherf---er ever. I couldn't even get my hands around it. While I was giving him a blowjob, he was holding on to my nose, wanting me to be sick [vomit] all over it. It's not my scene. I freaked.
"Then Rocco went mental on Kirstyn. 'This girl is crazy, crazy.' At the end of the day Rocco said that I should not have been cast for that scene...
"I've never done watersports. I wouldn't even let my boyfriend piss in my mouth, let alone a complete stranger. Kelly is his normal actress. She'd do anything for him. She'd s---, she'd piss...everything, get sick [vomit]... He'd piss in her mouth and she'd eat it. She was licking up all this piss off the table. I don't like that s---.
"Kirstyn says that Rocco seems to have lost it [gone mad]... I think he's been in Budapest too long. He seems to have gone really wacky. Kirstyn has worked with him loads of times in the past and he's never been like that. She's never known a scene to be so violent.
"In England, he didn't do any acting at all. He was just the cameraman... Perhaps the HIV rumors about him are true.
"British women are used to being treated like ladies. We're not like the girls in Budapest. I won't tolerate someone pissing and s---ting and constantly f---ing my ass for six hours nonstop. Then they moan about paying us. They only paid me $400... The anal was very hard because this guy's dick was so wide and long. His dick was like a baked bean tin. f---ing huge.
"They had me do reverse cowgirl anal. The anal scene went on and on. Longest of my life. They must've got two hours of oral and two hours of anal, and a bit of pussy f---ing. Then he wanted pissing scene. He wanted this and he wanted that.
"Rocco moaned to me, 'you must look like you enjoy it.' And I said, 'Rocco, I don't enjoy this... It's not my scene.'
"I hear that Kirstyn wanted him out. Him and Kirstyn had lots of problems and she wanted him out of the country."
Emmanuelle Richard of French National Radio writes to me 8/98:
If Rocco Siffredi doesn't perform so much, it might be simply because he is getting fed up with acting. A French porn actor with whom I went to dinner in Budapest last year arrived late from a Rocco shooting, really surprised by Rocco's deep involvement in his family. He said Rocco has changed a lot since he became a father and bought this ranch in the outskirt of Budapest. His wife is very Hungarian, meaning beautiful and sexy, but she is reportedly possessive and demands that he spend time at home.
This actor friend told me Rocco was obviously not into acting and had only one thing in mind: going back to his family and hugging his kid. I guess I smiled in disbelief, having heard reports from other actors about his monstrous conduct with girls on sets, peeing in their mouth and stuffing their vaginas with omelette. But during an interview with Rocco in Barcelona in September, I was surprised to see how little interested he was in speaking about his porn projects, how absent-minded he looked when talking to other professionals. He seemed blase, except when we came to speak about his family and suddenly moved his hands in every direction. He also said he wants to direct more and act less.
***
Ron Jeremy and Joey Silvera worked with Rocco in Heidelberg, Germany for Traci Orlovski's VTO in 1994, shortly after the Italian stud had been circumsized. "Rocco was putting his dick in milk on the advice of a doctor," says a source. "Joey and Ron would make a joke, 'ok, who's going to drink it [milk]?' Several times when he [Rocco] got a boner while it was healing, it started to bleed."
Email 4/18/99: "Rocco is a sensation in France for the hardest sex scene in his life - a mainstream French movie. In interviews, hee tells interesting things about how he started masturbating all the time at an early age (he told Libération "it killed my childhood") He thinks he inherited his grandpa's talents. His grandfather was a hot-blooded Italien who had 26 children with his two wives and was living off bull sperm. He was raising bulls so that farmers would bring him their cows, but he died at age 46, killed by an infuriated bull. Rocco was born a Taurus."
9/26/99
Svenesb writes on RAME: I watched Rocco's Animal Trainer last night, and I gotta tell you, my thoughs on this guy's movies are starting to change...He is getting repetitive, losing the eroticism and going for the extreme factor more and more. His early work, like Rocco in Prauge, was great...hardcore but maintaining a level of heat. Now he is going off the scale toward the land of Max, use the girls as dogs, rotten way of making films. Hey Rocco, I can do without watching a girl lick your hairy asshole for the 1,000th time.... I can do without the gynecological four finger in the ass strectch look... I can do without the execessive spitting... I can do without so much A2M... I can do without the slapping... I can do without your holding the girls nose while she gives head... I can do without the excessive drool during head... And while were on the subject, give Kelly $200 so she can get her damn teeth fixed, and another few hundred to tighten up her asshole, she is collecting flies with that thing... Come on Rocco, your were great, but now you are just another misogynistic asshole...Hot broads, enthusiastic sex from all, and some eroticism, will ya?
Lattara: Way back in 1995 Rocco in the film(s) he did with a girl called Sandy - the scenes are available I believe in various combinations - was flushing his partner's head down the toilet whilst f---ing her, having a young girl lick the hairy arseholes of a group of 10 or so elderly (and rather grubby looking) men and doing variants on slapping, spitting, tieing up and dripping candle wax on. I'm not making moral judgements here, but the suggestion that Rocco is *becoming* Max is way off beam. I found several reviews of Sandy Insatiable via the IAFD and as one reviewer (GS) comments:-
>I saw no evidence that either woman enjoyed any part of these scenes. > [the scenes in the toilet]. I've seen a good bit of Max Hardcore and >compared to these two scenes, Max looks like a nice guy.
And this guy had seen a version where the shot of Sidonie having her head flushed had been excised! Now I've seen other Rocco scenes where the girls get into things, so I don't want to say this isn't true. However, I think Rocco has always had his Max-ish side, and the little I've seen of Max's stuff suggests that (before he got that job in speculum sales) Max had his Rocco-ish side (albeit one that was about 4 inches shorter :-) ).
Rocco Interview
2003-07-15 21:43:19
Renee writes on RAME: Below is my own English translation of the 2002 interview that Rocco Siffredi gave to a Spanish newspaper. I tried to make it as understandable as possible, but if anyone knows spanish better than me, please pass onto me any corrections. The interview talks alot about his career, his personal life, and some of his musings on his sexual philosophy.
The original article is at
http://www.elmundo.es/magazine/2002/162/1036066267.html
Rocco is a man who enjoys his work very much. by Juan Carlos
Rodriguez, from El Mundo (Spanish newspaper, Nov 3, 2002)
From a young age he clearly knew his vocation: to be star of porno films. And he has obtained unquestionable success, while preparing to retire in two years, when he reaches 40. Also producer of his films, before filming he insures his tool for 600,000 euros.
Married and father of two children, his children know about his career, although he covers their eyes when they see the naked photos. Rocco Siffredi has a good mind, in addition to natural talent.
Captions for photos: 1. The motos. He has his own Siffredi Team, and works to organize a championship of Supermotard. 2. As producer, he organizes casting calls to hire actors. 3. His wife: With Rosa Caracciolo, a 30 years old Hungarian, with which he has two children: Lorenzo and Leonardo.
When Rocco Siffredi got undressed in Bullfighter, the porno remake of Blood and Sand which takes place in the Madrid bullring of Chinchón, he already knew that sooner or later he would end up cutting off the bull's tail. In his case, a penis XXL (23 cm (9 in) in length and six cm in thickness) that, before each film, is insured by Lloyds of London for 600,000 euros. The care of his valuable tool of work is not worthless: it has already undergone the over-enthusiastic bite of an actress, and a wasp sting during an outdoor scene. Throughout his fruitful career as a stallion (two decades in active-duty), this Italian colt of 38 years has been in more than 1,300 films, as well as the hundreds of films produced by him. And he has had about 4000 lovers on film.
The past October, at the X Erótico Festival of Barcelona where he won the prizes as the best director and best actor for his last production, The Ass Collector, Rocco Tano ( born in Ortona, Italy, 1964),is unquestionably the masculine face of hard heterosexual film; he announced that he would retire by age 40. In the world this news caused more commotion than the retirement of the matador Jose Tomás. Not in vain, Rocco is the first sword of porno world-wide. But his retirement was seen to come. Siffredi (who took his stage name from the Borsalino film, where Alain Delon plays a gangster call asi ') is almost a grandfather in his profession. Although he is at the peak of his career, since he is also a producer (Rocco Siffredi Productions), his working rate as a performer has slowed down.
In fact, when we arrived at his house in Rome, located in Via Aurelia, an exclusive suburb 15 minutes from the airport, he was preparing an egg white, but not just for breakfast. Having sex 25 days a month, at two scenes per day (in porno, each scene is a sex act). When one ejaculates 50 times a month your sperm is exhausted and egg whites help. They contains pure protein, he wisely instructs. And, they give a dangerous power.
Of athletic and healthy build, with flat abs but with some incipient hair thinning, he is 190 cm in height; the best trick so that a pornostar stays in form for the long-haul is to find psycho/physical balance. How? In Naples they say that lu cazzo nun vo to pensier? (the penis does not want preoccupations). When you have a mind full of problems, it does not work well. I have a certain endurance and know that I do not have to surpass my limit. I have worked eight hours without losing an erection. Now I only work 10 days a month for films produced and directed by me. I do not smoke, I do not drink, I do not stay out late at night. I feel like a lucky person because my metabolism does not need drugs and alcohol. But if there is something that gives emotional stability to him and fills him with pride, it is his family. There is his wife (Rosa Caracciolo, an attractive 30 year old Hungarian that he met in 1993 at an erotic festival in Cannes) and his two children (Lorenzo and Leonardo, of six and three years respectively) the true center of his life. As an actor I no longer have motivations, he recognizes while the children run around the house, a modern house of three floors that Rosa decorated with minimalist style: parqué, crystal, aluminum...
Too much cold for the hot Rocco. But my main home is in Budapest, he clarifies.
The amputation of his virile member will be, of course, symbolic. The desire to perform sex will be always there. To me it would cut it only for a reason: the frustration that I surely will feel when I only work behind the camera. Guess why, with those women that act!
That frustration, believe me, I am feeling it with two years of
anticipation. So I do not have left more remedy than to worry my last cartridges with much intensity, as if I had left two years of life left. He cannot avoid it: this phrase comes with a libidinous smile.
Under his mature Latin appearance of an Italian lover, the soul of a devil hides; a combination that in its beginnings (1985) had to be irresistible. Those scenes are noted for their intensity, realism and hardness. As director, his conception of Hard Core derives from a semidocumentary direction, the pornographic neorealism his mark of identity.
A physical formula more prototypical of male dominants and in the style of Jamie Guilles, famous American pornostar of the 70s, Rocco is the first European porno actor with international vitality, affirms the critic Agustí Diaz, who emphasizes among the factors of Rocco's success. Rocco is one of the most honored actors in the porno world: more than one hundred prizes, including several AVN, the Oscar of porn) and the advantage of porno for the home televisions that, at the beginning of the 90s caused greater access to porn. According to Diaz, Rocco satisfies two fantasies: to men he is the cousin of Zumosol; for the women, the male of tender but perverse nature at heart.
PERSON And PERSONAGE. The question is asked: perhaps it is easy to turn 23 cm into a record? Responds Salvador Diago, president of International Film Group (IFG), the distributor of the Siffredi films in Spain (50 in five years, at the rate of 10 annually), Rocco is the most intelligent person of this industry that I know. And the one that sells more. Rocco is not the one to have the greatest member; in fact, there is one who surpasses him. But he is one of the few that has a good head on his shoulders. Most in the industry go downhill when they make money.
If Rocco emphasizes something, it is his professionalism. He always appears hard from the first scene. His fans idolize him for his animal passion, nothing false. He swears not to use stimulates, artificial anabolics nor viagra. He has never had to leave flat. He never fails. Neither in his businesses. He is an educated, serious, trustworthy type. Directors and actresses confirm this. And the best part of the story is that he always dreamed about being a star of porno.
Born in Ortona Mare, a city of 20,000 inhabitants on the Adriatic, in a humble family of six children (his father, Gennaro, worked as a municipal employee, and his mamma, Carmela as a housewife), Rocco, the 2nd youngest was interested early in sex. Go to the church of San Giuseppe, my mother, deluded, said: this will cure you. She did not know that, already at 9 years old I was reading the photomag Supersexy. The star Gabriel Pontello was my idol: the extraterrestrial that has sex with earthlings. I always knew that this career was the best work that one could hope for. One day his mother him found him masturbating in the bathroom; she did not reprimand him. This was a great shame of my life; In the house, sex
was taboo.
He earned his first money at 11 years old: three dollars to clean the beach of Ortona. I gave it to my mother. Her memory fills me with emotion, because she always ate the leftovers of the previous day so that her children ate fresh food. Until the year of her death, in 1991, Rocco sent half of his pay to her. At 13 years old in 1977, when the Majestic theater in Milan first showed Deep Throat Rocco lost his virginity with a girl of 25. From then on his life was a total desperation. He asked himself: how it is possible that my friends spend Sundays listening to soccer on the radio and they are not interested in girls? The atmosphere in Ortona suffocated me. There, if you have one girl, it's good; when you have sex with two, people begin to speak badly; with three, you are a pig, a sexual maniac. In order to be relieved he traveled to Pescara.
Nevertheless, he worried that he might end up working in hotels like his brothers. In school he remembers being timid, although not an introvert, and always respectful to the teachers. He then attended five years of vocational school: his parents hoped that his diploma of technician in electronics would get him a job with the telephone company, like his uncle. But Rocco does not do things out of obligation: something does not excite to you, is impossible. Without anything better to do, at 16 years he enlisted in the Navy; it lasted three months. Then one of his brothers asked him to work in his Paris restaurant. That trip opened to him the doors to an exciting world...
PILOT OF HELICOPTERS. It's 12 noon. Lorenzo, the older boy,
plays with a model helicopter from a bookcase in the study where the interview takes place. He does not know how to turn off the motor.
Rocco interrupts the conversation to mock-fight with him affectionately. I am taking away your membership card to the
helicopter, he says. Rocco's second childhood dream, after being porno actor, was to be a pilot. A fan of model airplanes, in his house in Budapest, where he resides mainly and makes all his films (it's the Mecca of the cinema porno: great scenes, cute girls, etc) he keeps his collection of remote-controlled helicopters. He has more than 20. Next to the three houses Rocco has on his Hungarian property, with three floors each and a total of 1,500 square meters, he has constructed a five hectare motocross circuit. Because, outside films, his great passion is motorcycles. I began to ride a Cagiva and have more than 30 models: aprillias, slings, supermotard, yamahas of different piston displacements... Why so many, I ask? I am shamed, believe me, Rocco answers sincerely, conscious perhaps that his eagerness as a collector is a response to a childhood full of restrictions.
But that's not all. He also collects clocks (40 of them), most of limited editions; he chooses one each day based on his mood. Today he chooses a IWC Pilot because it inspires him and it is going to dedicate all the day to us. Excessive in everything, he recognizes. It's pleasant to have sex with different girls, to drive different motocycles, to remote-control different helicopters. But strange as it seems, he stays faithful to his wife, which cause envy in his profession. After participating in the delivery of the prizes Hot D'Or de Cannes, in 1993, where Rosa worked distributing
publicity, Rocco proposed to her to act in a XXX version of The Bodyguard. She accepted. I have filmed a few scenes, but only with my husband, she clarifies.
For the photographic part of the interview, the driller of Ortona takes off his clothes and stays naked. (Disciplined, sex with a clock is covered with wall. Its instruments are in rest, perhaps although in erection it would not fit in a cubata glass?) That of Spanish pornostar Nacho Vidal, confesses Rocco himself, wouldn't fit into the glass. One of the differences between Rocco and Nacho, whom Rocco first supported and introduced to the U.S.A., is that to the Italian the force by the mouth does not go away to him. He does not have to demonstrate anything.
In Rocco's study there is pornographic material. Suddenly, the little rebel Lorenzo opens the door, notices something and he gives a kiss to his father, covering his eyes with his hands. The first-born knows what papa does for a living, but understands that he in not meant to do the same. Yes, when Lorenzo sees a picture of a girl without clothes, he asks: That girl is for you, poppa? Rocco says, I believe that my children must see my office with normality. My Brazilian colleague Franco Roqueforte, recently had a scare when his children said to him: we already know what you do for a living. They had seen a poster with Franco's naked torso at the entrance of sex shop.
After this news, Rocco invites us to eat in a nearby restaurant. And it is then that this journalist contemplated one of the more tender scenes than he has ever seen. In order to keep Rocco from leaving the house, something that happens frequently when he goes to work, his small son, Leonardo, has entangled himself between Rocco's legs. I'll return soon, his father says with a wave. Later, Rocco talks about the time that Leonardo was on the verge of suffocating while choking on some peanuts. A day went by without the doctors detecting the peanuts. That agony has been saddest one of my life.
Getting back to Rocco the young man in Paris, working at his brother's restaurant. There he knew a woman who introduced him to an alternative club: Le 103. It was like entering paradise. Now he was in his element. Rocco found out that he f-cked incredibly well with the girls; while Madame Denise introduced him to the very same Gabriel Pontello. The extraterrestrial of photomag Supersexy! His idol! Who could believe it? Gabriel said to me: good cock. Let's see what you know how to do. He named Rocco his successor. Immediately he made a debut in his first porno, Belle D'amour, by the Frenchman Michel Ricaud. Were there any was worries? When I began in this work I did not know what impotence was.
And that an actor had to prepare himself to have an erection seemed to me inconceivable. From a young age I had a faculty that, fortunately, with time became a virtue.
After leaving Claudia and Silvie, his young girlfriends in Paris, he got to know the English model Tina. We had a very hard sexual attachment. She helped me discover a new dimension to sex. She was a masochist. Did this influence Rocco in his way of understanding sexuality in the cinema? Sure, he says. Tina introduced him to the fashion world, and during the 2 years of the relationship, Rocco worked as a conventional model in Gawin's agency in London. After the breakup, he decided to dedicate himself professionally to porno. The actress and German producer Teresa Orlowsky, with whom he made 300 films, hardened him into a soldier to launch him in Europe and she facilitated the contacts to send him to the US. In 1991, the Curse of the Catwoman by John Leslie was filmed. The freshness and power in scenes of the driller of Ortona did not go unnoticed. The great John Stagliano, owner of the great world-wide pornographic company, Evil Angel, also was interested in Rocco. While Leslie looks to unravel the souls of his actors, in an atmosphere where the woman dominates the sexual ceremony, Stagliano goes more to the grain: his taste for the feminine buttocks causes him to be known as Buttman, title of a successful series acted in by Siffredi. Precursor of the format pro a.m. (professional with camera in hand which they try to catch the naturalness of amateur film along with improvisation); he is the Steven Spielberg of porno? This has created a new school of porno.
WITHOUT LIMITS. Rocco recognizes the influence of the these masters.. I contribute a sexuality of greater truthfullness. I am different from both Leslie and Stagliano in that I do not have limits. In order to understand what Rocco means by a strong scene, he recommends viewing Rocco's Way to Love (2001) or Stagliano's Fashionistas. Between his first film, Belle D'amour, and the last one, The Ass Collector, he has spent almost 20 years.
How has his career evolved? I did not then have personality. I was only aware that I liked to do it with a girl. Now, my face transmits more perversions; I put more ideas in the mind of the woman. According to Ramon Freixas and Joan Bassa, authors of sex in the cinema and the cinema in sex (Ed. Paidós Studio), the extreme aggressiveness that is displayed in these films, the testosterone apotheosis, the certainly degrading image of the woman, brutalized by their impetuous aims, are some of the accusations that stoke the controversy of the porno cinema. There are some who say that these productions are evil. Rocco defends himself: violence is, simply, the form by which I live my sexuality, and there are many women who understand this. They are the ones that confess to me that what they do with me they would not do it with anybody else, actor or producer. Believe me, after having sex with 4,000 women (documented number) I know that the women have fewer limits than the men.
Carmen, one of the few Spanish actresses that has worked with the Italian colt recognizes this. Some women had told her that Rocco is a brute. It caused me to be nervous (she said), because on the film set he is God, but there was no problem: He asked me what I liked and what not. He seemed to me romantic and charming. Like any actress who works with Rocco, Carmen had to contribute a certificate of AIDS and hepatitis to demonstrate that she was clean. The dictatorship of the market forces the filming of all the scenes without condoms.
Later that afternoon, Rocco takes care of a telephone call. It is Catherine Breillat, the French director who offered the first conventional screen role to him, in Romance (1999). Its debut was preceded by a certain scandal due to its explicit sexual scenes. The hook of Italian pornostar contributed to the success of the film. Later she made two other films that did not have any repercussions, Siffredi explains. She has offered me a homosexual role. She said to me that the role has a relationship with a young person of 16 years. Although according to her I was well-suited to the role, I refused. I
don't work with animals nor with minors. Now she says to me that they will look for an 18 year old horse, for me. I have replied no to her. Would his manhood be questioned? If that film harnessed to me like actor... But that is not an artistic, but a commercial proposal, just to cause scandal. And in the end everybody would speak of those scenes with Rocco. If the screenplay came from Pedro Almodóvar, not myself, I would think about it. Rocco would then work for free.
Rocco has received offers from his compatriots Bertolucci and Scorsese. While time goes by, several projects make the rounds to him: to open a restaurant and, in particular his escudería (Siffredi Team), to organize the next Italian national championship of Supermotard. The prize? To have sex with 100 gorgeous women that come from Prague. I will be filming during the race. To the current champion of the world of 500 cc, Valentino Rossi, fan of the actor, it would not matter to appear just as an extra in the film. But the sponsers? They prevent it. It's become late. Rocco says goodbye amiably. We're invited as guests to the exciting Supermotard championship. On the following day I call him to confirm the measurement of his tool. On the Internet it was found: 25 cm, although at its final moment it can grow to 28 cm. I thought that an porno actor of his category would defer to respond. But, like always, his answer was humble and sincere: only 23.
From Hardcoregossip 11/14/04:
HCG: Did it freak you out to play a gay guy [in the mainstream movie Anatomy of Hell]?
RS: No. Honestly, not too much, because for me to get a blowjob from a guy would have been easier than to kiss the guy. I thought the kiss was too much because it was too intimate, but the blowjob would have been easier because I can make my dick hard, whatever.
HCG: You can close your eyes.
RS: It's what we do, we are used to just getting hard. I thought for the movie, it would have been much more right to have a kiss, that is why I did it. Nobody forced me to do it. It was my idea, so that people would look at me like a real actor and not just Rocco Siffredi the porn star. Who is going to believe I'm gay?
I had fun with Belladonna and a few girls in America, but usually it is just better working with European girls. They start out better I think. For example, in this movie, today is the last day of the movie, my last movie, and I didn't get f-cked one time right. Everything was just wrong. Once people are in a position of importance, it's like they can't just lower themselves and say let's have fun. In every scene I have had to deal with problems of ego. Like my first scene of this movie, with Tawny Roberts, I got a black eye. I don't know the reason.
Actually that scene was one of the nice ones, even though it was completely f-cked up because she was drunk so I couldn't f-ck how I wanted to.
Pogledao sam dokumentarni film ŽIŽEK! Astre Taylor, i iako su mi osnovne teze uglavnom bile poznate iz čitanja njegovih dela, jako sam se dobro proveo zbog Slavojeve zaista izuzetne filmičnosti.
Vrlo mi je zanimljivo i to što neke od svojih ključnih poenti koristi na više mesta, recimo, neke od uspelih momenata sa predavanja u Argentini imali smo i u intervjuu na HRTu, mada je gotovo sigurno da je Aca Srbin prethodno pogledao dokumentarni film.
U svakom slučaju pored toga što je jako inspirativan, Slavoj je zanimljiv pre svega zbog toga što bilo da ga posmatraš kao šarlatana ili kao ozbiljnog mislioca, on sam snažno podstiče na razmišljanje i interpretiranje, najpre sebe samog pa onda i svega drugog.
* * * / * * * *
Posle napornog rada proteklih par dana, najzad sam uspeo da se fino opustim uz jednoipočasovni pilot MOONLIGHTINGa.
Pilot mi je legao kao dobar eighties private eye film, sa vrlo oštrim i vitalnim humorom Glenn Gordon Caron sa mišićavom i znalačkom egzekucijom Richard Butlera gde se sve odvija baš momački a ne beži se ni od krvi ni od snažnog saspensa. U suštini jedini comic relief u celoj stvari nudi Bruce Willis ali on ga tako isporučuje, kako je samo najbolje moguće, i na bazi ovoga je u velikoj meri i formiran kanon akcijaša osamdesetih oslonjenog na detektive.
U svakom slućaju, još je važnije to što MOONLIGHTING stoji vrlo ubedljivo i dan-danas sa svojim odličnim zapletima i vrlo ubedljivom režijom. Meni je lično ova serija vratila dobru dozu 80s cop užitka koji mi često nedostaje.
Moonlighting (TV series)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search
Moonlighting
Genre Comedy, Mystery, Romance
Creator(s) Glenn Gordon Caron
Starring Cybill Shepherd
Bruce Willis
Allyce Beasley
Curtis Armstrong
Country of origin United States
No. of episodes 66 (List of episodes)
Production
Running time 42-44 minutes per episode
Broadcast
Original channel ABC
Original run 3 March 1985 – 14 May 1989
Links
IMDb profile
TV.com summary
Moonlighting is a television series that first aired on ABC in the United States from 1985 to 1989 with a total of 66 episodes. The show starred Bruce Willis and Cybill Shepherd as private detectives and was a mixture of drama, comedy and romance that is now considered one of the greatest spoofs of television detective shows. The show's theme song is performed by popular jazz singer Al Jarreau and became a minor hit. The show is also credited with making Willis a major star while reviving Shepherd's acting career.
Contents [hide]
1 Introduction
2 Format innovations
2.1 Breaking the fourth wall
2.2 Fantasy
2.3 Other
3 Production problems
4 Ratings and decline
5 Cancellation
6 Guest stars
7 Notes
8 DVD Releases
9 See also
10 External links
[edit] Introduction
The series revolved around cases investigated by Blue Moon Detective Agency and its two partners, Madolyn 'Maddie' Hayes (Cybill Shepherd) and David Addison (Bruce Willis). The show, with a mix of mystery, sharp dialogue and sexual tension between its two leads, introduced Bruce Willis to the world and brought Cybill Shepherd back into the spotlight after nearly a decade-long absence. The characters were first introduced in a two-hour TV movie which preceded the show.
The show's storyline begins with the reversal of fortune of a former model, Hayes, who finds herself bankrupt after her accountant embezzles all of her liquid assets. She is left saddled with several failing businesses formerly maintained as tax write-offs, one of which is the City of Angels Detective Agency, helmed by the devil-may-care Addison. In the pilot episode, he convinces Hayes to keep the business and run it in partnership with him. Hayes's detective agency is called "Blue Moon Investigations" because Hayes was most famous as the spokesmodel for the (fictitious) Blue Moon Shampoo company. In many episodes, she was recognized as "The Blue Moon Shampoo Girl," if not by name.
The show also starred Allyce Beasley as Agnes DiPesto, the firm's quirky receptionist who regularly answered the phone in rhyming couplets, a la Dr. Seuss. In later seasons, Curtis Armstrong — familiar as the character Booger from the Revenge of the Nerds films — joined the cast as Herbert Viola, a temporary employee turned Blue Moon investigator and a love interest for Agnes.
[edit] Format innovations
The series was created by one of the producers of the similar Remington Steele with the network explicitly wanting a "boy/girl detective show" à la Remington Steele. The tone of the series itself was left up to the production staff to come up with, resulting in Moonlighting becoming one of the first successful type of "dramedy" themed television series. The show made use of fast-paced, overlapping dialogue between the two leads hearkening back to classic screwball comedy films, such as those of director Howard Hawks, but which also led to chronic delays in writing production during the series' five-year, off and on run.
[edit] Breaking the fourth wall
Moonlighting used a technique called breaking the fourth wall. Fourth wall refers to the conventions separating the contrivances of a television program and its real audience, usually meaning that, at least within the confines of the show, the events and characters being presented are "real." Moonlighting broke with this convention, with many episodes including dialogue which made direct references to the scriptwriters, the audience, the network, or the series itself. Variations of this technique had been used previously in television programs such as Burns and Allen and The Many Loves of Dobie Gillis, although Moonlighting was the first scripted television series to weave self-referential dialogue directly into the show's plot.
Also unlike the earlier shows, Moonlighting sometimes broke the fourth wall in much more involved and complex ways — in several episodes, the plot suddenly transitioned into extended sequences which involved crew dismantling or changing the sets, characters wandering off the set into other parts of the studio, production crew stepping into the scene as a deus ex machina, or actors dropping character and referring to each other by their real names.
In the second season's Christmas episode, lead characters David Addison (Bruce Willis) and Maddie Hayes (Cybill Shepherd) walk out of the office through where a wall should be to where the show's staff is singing Christmas carols. In the final episode of the second season, "Camille", David and Maddie flee from one set to the protests of the crew who say, "You can't leave. We've still got two more pages to shoot on this set!" The chase goes across the lot where they encounter the receptionist Agnes DiPesto (Allyce Beasley) leaving for the day. They tell her, "You can't leave; you're in this scene!" The protagonists get to their office set and lock the door, but the villain is already waiting. As he is about to pull the trigger, a propmaster takes his gun away. The set is disassembled while the stars explain how this episode would have been wrapped up. In the show's final episode, the lead characters return to their office to find a network executive who tells them the show has been cancelled as the set is (again) dismantled by crew members.
[edit] Fantasy
The series also embraced fantasy; in season two, the show aired "The Dream Sequence Always Rings Twice", an episode that featured two lengthy and elaborately produced black and white dream sequences. The episode was about a murder that had occurred in the 1940s that David and Maddie are told about by a client who hired them to unsuccessfully find out if his wife was cheating on him. Maddie and David feud over the details of the crime, which involve a man and woman who were executed for the death of the woman's husband, with both claiming the other was the real killer and had implicated the other out of spite. After a fourteen minute set-up sequence, the show switched to two black and white dream sequences where the two dreamed their version of how the murder took place. The two sequences were filmed on different black and white film stock so that they would look like true period films. (On the commentary on the DVD it is said that they used black and white film instead of color so that the network wouldn't later use the color film).
ABC was still displeased with the episode however and fearing fan reaction to a popular show being shown in black and white, demanded a disclaimer be made at the beginning of the episode to inform viewers of the "black and white" gimmick for the episode. The show's producers hired Orson Welles to deliver the introduction, which aired a few days after the actor's death.
Cybill Shepherd as Maddie Hayes in "Atomic Shakepeare"Another famous fantasy episode was "Atomic Shakespeare", which featured the cast performing a variation of Taming of the Shrew, complete with Shakespearean costumes. The episode was wrapped by segments featuring a teenager imagining the episode's proceedings because his mother forced him to do his homework instead of watching Moonlighting.
[edit] Other
In addition, the show mocked its connection to the popular Remington Steele series by having Pierce Brosnan hop networks and make a cameo appearance as Steele in one episode. The show also acknowledged Hart to Hart as an influence: in the episode "It's a Wonderful Job", based on the film It's a Wonderful Life, Maddie's guardian angel showed her an alternate reality in which Jonathan and Jennifer Hart from the earlier series were the owners of Blue Moon. Although Robert Wagner and Stefanie Powers did not appear in the episode, Lionel Stander reprised his role as the Harts' assistant Max.
Both Shepherd and Willis sang musical numbers over the course of the show. In "The Dream Sequence Always Rings Twice", Shepherd performed both "Blue Moon" in Maddie's dream sequence and The Soft Winds' "I Told Ya I Love Ya, Now Get Out!" in David's, while in "Atomic Shakespeare", Willis sings The Young Rascals' "Good Lovin'". Willis also frequently broke into shorter snippets of Motown songs. Both "Good Lovin'" and "I Told Ya I Love Ya..." appeared on the show's soundtrack album.
The episode "Big Man on Mulberry Street" centers around a big production dance number set to that Billy Joel song. The sequence was directed by veteran musical director Stanley Donen.
[edit] Production problems
The show was plagued by production problems throughout its run, and it became notorious for airing reruns when new episodes had not been completed in time for broadcast. The first two seasons of Moonlighting focused almost entirely on the two main characters, having them appear in almost every scene. According to Cybill Shepherd,
"I left home at 5 A.M. each day. Moonlighting scripts were close to a hundred pages, half again as long as the average one-hour television series. Almost from the moment the cameras started rolling we were behind schedule, sometimes completing as few as sixteen episodes per season, and never achieving the standard twenty-two." [1]
Glenn Gordon Caron partly blamed Cybill Shepherd for production problems: "I don't mean to paint her as the sole bearer of responsibility for the discord. But if I said to you, `You're going to have a great new job -- it's a life-defining job -- but you're going to work 14-15 hours a day, and by the way, you'll never know what hours those are -- sometimes you'll start at noon and work until 3 a.m., other times you won't know when or where it will be [until the last minute]. It can be very difficult, it requires an amazing amount of stamina. It's easier to do if you're still reaching for the stars, it's a lot tougher if you're already a star, if you've already reached the top of the mountain." [2]
Producer Jay Daniel talked about the difficulties between the costars in the later seasons: "Well, I was the guy that more often than not would be the one that would go into the lions den when they were having disagreements. I'd sort of be the referee, try to resolve it so that we could get back to work. So there was that side of it. Everybody knows there was friction between the two of them on the stage. In the beginning, Bruce was just a guy's guy. Let's just say he evolved. Over the years, he went from being the crew's best friend and just being grateful for the work and all of that to realizing that he was going to be a movie star and wanting to move on. Part of that was because of his strained relationship with Cybill. That sometimes made the set a very unpleasant place to be. Cybill -- I got along with her very well at times, other times I'd have to be the one who said you have to come out of the trailer and go to work. In fairness to her, she was in the makeup chair at six thirty in the morning with pages of dialogue she hadn't seen before, she'd work very long hours, and then be back in the makeup chair at six thirty the next morning." [3]
The delays became so great that even ABC mocked the lateness with an ad campaign showing network executives waiting impatiently for the arrival of new episodes at ABC's corporate headquarters. One episode featured television critic Jeff Jarvis in an introduction, sarcastically reminding viewers what was going on with the show's plot since it had been so long since the last new episode.
The episode, "The Straight Poop", also made fun of the episode delays by having Hollywood columnist, Rona Barrett, drop by the Blue Moon Detective Agency to figure out why David and Maddie can't get along. In the end, Rona convinced them to apologize to one another, and promised the viewers that there would be a new episode the following week.
Even with the introduction of co-stars to relieve the pressure on Shepherd and Willis, a number of other factors caused problems: writing delays, Shepherd's real-life pregnancy and a skiing accident in which Willis broke his collarbone. To counter these problems, with the fourth season, the writers began to focus more of the show's attention on supporting cast members Agnes and Herbert, writing several episodes focusing on the two so that the show would be able to have episodes ready for airing.
[edit] Ratings and decline
Although Moonlighting was a hit in the Nielsen ratings in its early seasons, the show's ratings began to decline after the season three finale, which infamously had Maddie and David consummate their relationship after three years of romantic tension. Moonlighting is popularly cited as an example of a television show jumping the shark due to the two sleeping together, which many felt destroyed the sexual tension that drove the show. The X-Files producer Chris Carter repeatedly cited the show as a cautionary tale, influencing his desire to keep his lead characters' relationship platonic.
However many fans of the show and an equal number of critics dismiss the "They Did It" notion that having Maddie and David sleep together led to the show's decline. Glenn Gordon Caron, in commentaries on the 3rd season DVD set, also didn't think that the show had to decline after that event. A number of factors lead to the series' decline and eventual cancellation that had little to do with the lead characters consummating their relationship.
In the fourth season, Willis and Shepard had little screen time together. Jay Daniel explained that, "we had to do episodes where there was no Cybill. She was off having twins. Her scenes were shot early, early on and then you had to integrate them with scenes shot weeks later. You were locked into what those scenes were because of what had already been shot with Cybill." [4] Bruce Willis was also making "Die Hard" during this period. When that movie became a boxoffice success, a movie career beckoned and his desire to continue in a weekly series waned. In a series that depended on the chemistry between the two main stars, not having them together for the bulk of the fourth season hurt the ratings.
The series lost Glenn Gordon Caron, as executive producer and head writer when he left the show over difficulties with the production: "I don't think Cybill understood how hard the workload was going to be. A situation arose with her, and at a certain point it became clear that... umm...suffice it to say I wasn't there for the last year and a half." [5]
Neither of the principal stars was vested in the last season of the show. Bruce Willis, fresh from his "Die Hard" success, wanted to make movies. Cybill Shepard, having just given birth to twins, had grown tired of the long, grueling production days and was ready for the series to end.
When Maddie returned to Los Angeles near the end of the season, the writers tried to recreate the tension between Maddie and David by having Maddie spontaneously marry a man named Walter Bishop (Dennis Dugan), whom she met on the train back to LA. This was widely criticized as a cynical and poorly executed plot development, in terms of artificially creating a love triangle storyline to try and drive the conflict of the series which led to an even further ratings decline.
[edit] Cancellation
In the 1988–1989 TV season, the show's ratings declined precipitously. The series went on hiatus during the February sweeps, and returned on Sunday evenings in the spring of 1989. Six more episodes aired before the series was cancelled in May of that year.
In keeping with the show's tradition of "breaking the fourth wall", the last episode (fittingly titled "Lunar Eclipse") featured Maddie and David returning from Bert and Agnes' wedding to find the Blue Moon sets being taken away, and an ABC network executive waiting to tell them that the show had been cancelled. The characters then raced through the studio lot as the world of Moonlighting was slowly dismantled and another executive lectured them on the perils of losing their audience and how fragile romance is. The final scene was a message stating that "Blue Moon Investigations ceased operations on May 14, 1989 — and the Anselmo case[6] was never solved."
As the show had not produced enough episodes to gain a syndication contract, following its original run it was not widely seen until its DVD release, although it occasionally appeared on cable channels (including Lifetime and Bravo in the U.S., and W in Canada) in the late 1990s. ABC1 carries the show in the UK.
Počeo sam da gledam GRINDHOUSE.
Prtvo ću se osvrnuti na trejlere.
Trejleri su najbolji deo ovog filma. Tepško ih je rangirati pošto su svi odlični.
THANKSGIVING - genijalan trejler ali gde je ovakav Eli Roth kada treba da se radi celovečernji film?
DON'T - savršeno skinut šmek dubbovanog Giallo filma sa hammer atmosferom. Wright sjajno koristi glas spikera i odlično stvara atmosferu dabovanog filma koji zato nema dijaloge u trejleru a sa svojim senzacionalističkim kadriranjem i rezovima stvara pravu bavijansku atmosferu. Voleo bih da gledam ovaj film.
WEREWOLF WOMEN OF THE SS - najpotcenjeniji trejler od svih. Meni je fenomenalno legao zato što odlično simulira tu kabaretsku, dekadentnu atmosferu serioznih scena u ovakvim filmovima koje uvek u sred totalnog exploitationa imaju te dodire snažnog pijeteta. Vrlo je autentično skinuo atmosferu tako da mi se čini da ovaj film ne bi gledao pošto znmam, kako to izgleda kad traje stotinak minuta. :D Trejler malo kvari anarhičan twist ending.
MACHETE - izuzetno zanimljiv trejler, odlično skinuta atmosfera iako Rodriguez u nekoliko situacija citira štošta što smo vć videli u DESPERADOu. zanimljivo je da stvarni film SHOOTER Antoine Fuque sada ide u bioskopima i ima isti plot kao MACHETE.
PLANET TERROR - Ovaj Rodriguezov film me je najviše podsetio na jedan film koji niko od nas do sada nije gledao, pa ni Rodriguez, ali se nadam da ćemo ga svi gledati, a to je pančevački zombi horor ZONA MRTVIH.
No osnovu Todorovićevog i Konjevićevog scenarija, a sada i na osnovu Rodriguezovog filma, vidim kakve posledice može ostaviti nekontrolisano gledanje Cannon filmova. :D
Mislim da bi ovaj film trebalo da bude jako dobra škola ekipi ZONE MRTVIH da izbegne neke od grešaka koje je napravio Rodriguez pošto u suštini pokušavaju da naprave istu stvar.
Mislim da će ekipa ZONE biti douševlčjana kada bude videla koliko Rodriguez misli na njihovoj frekvenciji, ne samo u filmu već i u trejleru za MACHETE. I PLANET TERROR zaista može biti jako dobra lekcija, i tu se uopšte ne šalim.
Prvo ni sam Rodriguez, iako živi u zemlji u kojoj su svi filmski kanoni izmišljeni, ima malo problem da nam proda određene segmente svoje stilizacije. Naime, njegov film se dešava sada, ove godine, a on povremeno, spontano kliza nmazad u sedamdesete i osamdesete i ne samo da stilski evocira te filmove već ih evocira i po sadržaju, ui po izvesnim elementima dizajna. Otud, na nivou dizajna Rodriguez jako meandrira između nečega što je savremeni film i nečega što je izvorni grindhouse i paradoksalno najbliži je izvornom grindhouseu onda kada i snima predele, ljude i automobile koji liče na to vreme.
Isto tako u odnosima među likovima, Rodriguez ne uspeva da postavi jasnu liniju iz kog su oni filma. Tu ima i De Palme, i Carpentera i raznih nekih Cormanovih pravaca, i sve je to na svoj način grindhouse ali je jako nekoherentno. Za razliku od KILL BILLa gde su takođe pravljene posete raznim žanrovima ali je to sve bilo savršeno spojivo u Tarantinovoj viziji.
Rodriguezov film se zbog nedostatka tog unutrašnjeg tkiva, i zajedničkog stilskog ključa pretvara u jednu papazjaniju raznih atrakcija, koje su spopradično genijalne, ali nisu emotivno pripremljene i samim tim nemaju adekvatnu težinu. I to je šteta pošto je ovaj film, iako prepun ripper skevenci, akcije, gorea, suspense momenata u suštini dosadan, a u sebi na nivou samih scena ima odličnih ideja i rešenja za dva filma.
U svakom slučaju, PLANET TERROR je zanimljiva diverzija, koja se bavi atraktivnim stvarima, sa odličnim glumcima, na odličćnim lokacijama, ali ne uspeva da dobaci ni do trećuine zbira tih kvalitetnih elemenata.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam 1990: I GUERRIERI DEL BRONX Enza G. Castellarija, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo zanimljivom filmu, pre svega zbog toga što u njemu vidimo susret jednog superiornog reditelja sa apsolutno besmislenim, da ne kažem besprizornim materijalom. Iako castellari svakako nije neki naročit velikan sedme umetnosti, on nije reditelj bez izvesnog dara, čak i određene veštine, a baš u ovom filmu možemo videti koliko zapravo jedna potpuna budalaštima može opstati povezanma isključivo rditeljskom veštinom.
BRONX je snimljen u jako skromnim produkcionim okolnostima i Castellari je celokupnu anti-utopiju, to jest carpenterovski separatisani BRONX izgradio kao pastiš već postojećih kostima i lokacija, a opet sa jasnom namerom da stvori neku oneobičnu atmosferu. castellari dosta drži do naci dizajna, junaci nose nemačke uniforme i šlemove u eraznim dezenima, i iako je banda multirasna, označava se kukastim krstovima. U ovome se jasno može prepoznati logika eksploatacije pošto je Castellari očigledno odlučio da iskoristi kostime iz nekog B-filmskog fundusa i postavio ih je u novi kontekst. Jako je zanimljivo kako castellari grčevito insistira na nekim sitnim detaljima, referencama na pop kulturu, nacizam i hipi pokret ne bi li stvorioneki apartan filmski univerzum vredan cene karte.
I u tom na nekom nivou uspeva. BRONX je ako uzmemo u obzir derivativnost scenarija koji je najviše rip-off ESCAPE FROM NEW YORK i WARRIORSa, ipak nekako gledljiv, čak na nekom retro nivou i privlačan za gledanje.
A onda opet kada tako savlada produkcione okolnosti, Castellari dozvoli sebi da u glavnoj ulozi ima tu nesretnu spodobu, nekog visokog mršavog kosijanera u pripijenim farmerkama, i korsetiranih bilderskih grudi, sa potpuno suludim hodom, koji čitavu pričui potpuno obesmisli u glumačkom smislu, naročito suočen sa ozbiljnim glumcima kao što su Vic Morrow ili Fred Williamson. Taj čovek daje zaista novo značenje etiketi unappealing lead, i iako je naravnop dragocenije da ga vidimo nekad na ekranu, nego da ostane zaboravljen, takva podela je u svakom smislu nedopustiva i protivna svakoj logici.
Ne znam da li neko pobliže poznaje biografiju ovog filma i zna li, da li je do njegovog kastovanja doveo neki vanfilmski interes.
U svakom slučaju, BRONX je vrlo zabavan film, koji bi da nije tog užasnog glavnog glumca bio egitman exploitation a ovako je ostao najpre kuriozitet.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"
A onda opet kada tako savlada produkcione okolnosti, Castellari dozvoli sebi da u glavnoj ulozi ima tu nesretnu spodobu, nekog visokog mršavog kosijanera u pripijenim farmerkama, i korsetiranih bilderskih grudi, sa potpuno suludim hodom, koji čitavu pričui potpuno obesmisli u glumačkom smislu, naročito suočen sa ozbiljnim glumcima kao što su Vic Morrow ili Fred Williamson. Taj čovek daje zaista novo značenje etiketi unappealing lead, i iako je naravnop dragocenije da ga vidimo nekad na ekranu, nego da ostane zaboravljen, takva podela je u svakom smislu nedopustiva i protivna svakoj logici.
Ne znam da li neko pobliže poznaje biografiju ovog filma i zna li, da li je do njegovog kastovanja doveo neki vanfilmski interes.
Quote from: "crippled_avenger"
A onda opet kada tako savlada produkcione okolnosti, Castellari dozvoli sebi da u glavnoj ulozi ima tu nesretnu spodobu, nekog visokog mršavog kosijanera u pripijenim farmerkama, i korsetiranih bilderskih grudi, sa potpuno suludim hodom, koji čitavu pričui potpuno obesmisli u glumačkom smislu, naročito suočen sa ozbiljnim glumcima kao što su Vic Morrow ili Fred Williamson. Taj čovek daje zaista novo značenje etiketi unappealing lead, i iako je naravnop dragocenije da ga vidimo nekad na ekranu, nego da ostane zaboravljen, takva podela je u svakom smislu nedopustiva i protivna svakoj logici.
Ne znam da li neko pobliže poznaje biografiju ovog filma i zna li, da li je do njegovog kastovanja doveo neki vanfilmski interes.
...na to sam ti ukazao, i nedavno kada sam ga po treći put ukupno odgledao- bunario sam i ništa- ta casting odluka mi je huge nepoznanica...taj
Christopher Connelly nije imao nikakav market valure, pre toga se smuca po TV serijama, epizodu ili dve, nekim sumnjivim prdukcija, a, na pravdu Boga, tako je nastavio i nakon ove Castellarijeve urmašice do 1988. kad se sirot upokojio...
...ja mislim da je ipak svemu kriva suštinska
quicky priroda samog poduhvata, ta pritajena aljkavost, taj manjak potpune usresređenosti i celishodne predanosti, koje uvek vrebaju zgodnu priliku to rear its ugly head...
Quote from: "ginger toxiqo 2 gafotas"taj Christopher Connelly
je top-billed na posteru OCCHIO DEL MALE, vrlo slabog fulčijevog filma, čiji mi poster visi iznad kompa dok ovo pišem...
čekaj, to nije Chris Connelly iz Acid House?
ko je onda jennifer connelly?
:shock:
Dženifer je muško ime u Sandžaku.
misliš đenifer? u sanđaku?
Quote from: "crippled_avenger"Dženifer je muško ime u Sandžaku.
Dzafer jeste musko ime u Sandzaku, verovatno i
ubosni ali Dzenifer.. :P To jok.
Možda nije u Sandžaku, možda je samo u Raškoj... :oops:
Raska cak ni nije u Sandzaku :?
a džasmin?
Quote from: "Zika Kisobranac"a džasmin?
:D
To ime mozda koriste romi (da budem politicki korektna). Muslimani koriste ime Jasmin :!:
Romi? Jesu to Cigani?
Mislim da je vreme da razdvojimo ove termine. Rom je pripadnik etničke zajednice (kako i piše u našim, jelte, zakonima), a ciganin je više oznaka životnog stila. Neka od sada tako bude.
Quote from: "Meho Krljic"ciganin je više oznaka životnog stila.
I navijanja za Crvenu zvezdu.
veliki Muharem Serbezovski duhovito piše u BH časopisu Dani:
Da, neki kažu da je Rom politički izraz. Kad jedan Ciganin razgovara sa drugim, on ga pita "da li si Rom?". Sudeći po tome kako nacija sebe naziva, pravilno je Rom. Ali, ja imam književnički ugao gledanja. Kad književniku kažeš Rom, to je prazno, a kad kažeš Ciganin, to je inspiracija puna kontraverze i stvaralaštva. Možda je najprirodnije reći ovako: bolje da sâm sebi kažem da sam Ciganin nego da to bude neko drugi. To je kao u onom vicu kad kapetan pita razne profile i kaže: Ti si taj Srbin, četnik, majku ti j...m četničku, pa prilazi Hrvat isto, njemu ustašku majku, i redom sve do Cige. Dolazi do njega i pita: Šta si ti? A on odma' kaže: Ja sam Cigo, p...a mi materina.
http://www.bhdani.com/arhiva/249/t24910.shtml
Pogledao sam, doduše, na 2x blockbuster Ajinog tatka Alexandre Arcadyja HOLD-UP koji sam voleo kada sam bio dete, mada mi je draži opet bio američki rimejk sa Bill Murrayem.
Arcadyjev film je dosta trom pokušaj euroamerikane, kompetentno režiran, ali bez glatkoće i underplaya koji donose američki glumci, sa dosta Belmondove gramzivosti da svoj ogroman evropski uspeh konvertuje i preko okeana, iako ovo zaista nije bio način.
Za razliku od onoga što će Letterier postići nekih dvadeset godina kasnije sa TRANSPORTERom, Arcady u ovom filmu aposlutno ne da nije ponudio nešto novo, nego nije ponudio čak ni novu kombinaciju poznatih elemenata, i ceo kanadski film je spao na nivo frabncuskog high koncepta.
Međutim na 2x sa solidnim prevodom, plus Kim Catrall u besramno ranoj roli (mada ne onoliko radikalnoj kao PORKY'S) film može da prođe kao usputna nostalgija.
* * / * * * *
Pogledao sam GINGER, courtesy of Ginger, začetak trodelne franšize besramnih exploitation filmova kojima je Ginger ulio dostojanstvo nazvavši ih "belom CLEOPATROM JONES".
Međutim, filmovi o Cleopatri Jones su zaista high art u odnosu na ovo. Što ne znači da filmovi o Ginger nisu zanimljivi, premda nisu baš lagani za gledanje pošto i eksploatacija bez supstance ima neka pravila po kojima se radi a reditelj Don Schain ih se baš i ne drži.
Naime, GINGER je vrlo teatralno napisan krimić o undercover agentici koja raskrinkava kriminalni ring u Džersiju, sa ekstremno teatralnom postavkom fotografije, koja ubija potencijalnu atraktivnost radnje.
I ta teatralnost najviše podseća na dramske scene iz pornića, samo što za ovoliku količinu dijaloga i improvizacija, nema gotovo nikakvog pay-offa iako golotinje realtivno ima, međutim egzekucija je krajnje aseksualna.
Plašim se da je GINGER kao serije jedna fusnota koja ne nudi puno prostora za ponovno otkrivanje.
Doduše sa letvicom koju je podigao Bo Vibenius, teško je i naći dostojnog naslednika.
* 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Plašim se da je GINGER kao serije jedna fusnota koja ne nudi puno prostora za ponovno otkrivanje.
Navodno su drugi i treci deo mnogo bolji.
Rado bih pogledao oba. Inace, isti reditelj je sa istom glumicom, inace svojom suprugom snimio spijunski akcioni triler u kome se njena junakinja zove Samantha Fox.
Sinoć sam u bioskopu pogledao PERFECT STRANGER James Foleya.
Moram priznati da sam se uželeo generic erotskih trielra, iako ovaj film nije baš erotski, ali jeste na toj liniji, post-BASIC INSTINCT kinematografije.
Naravno, iz ove vizure i COLOR OF THE NIGHT i JADE deluju kao klasici, tako da PERFECT STRANGER ima dosta oštru konkurenciju. Ipak, moramo imati na umu da je koncept osmislio čoevk koji ima mnogo veći staž u serial killer filmovima i smišljao je TAKING LIVES DJ Carusa, tako da je ta nineties estetika kontaminirana tim presahlim serial killer revivalom.
Pa ipak, film je insanely watchable iako u suštini nije ni napet, niti je nešto naročito enigmatičan. Međutim, Foley vrlo sigurno drži rediteljsku kontrolu priče i daje je maksimalno efikasno, pojačavajući sve to odličnim ulogama Bruce Willisa i Giovanni Ribisija zahvaljujući kojima uspevamo da prevaziđemo slabosti Halle Berry.
Koliko je kinematografija morala otići dođavola kada danas Bruce Willis igra support rolu Halle Berry koju je koliko u LAST BOY SCOUTu gledao kako je ubijaju plaćenici Shelly Marconea.
Međutim, još je tužnije što niko od mojih prijatelja sa kojima sam gledao film u Tuckwoodu, iako se bave filmom uopšte nemaju nikakav odnos 'prema tome da James Foley režirao film. Ja sam ga, vreovatno jedini, gledao sa dužnim respektom prema velikom reditelju.
Iako je reč o konfekcijskom proizvodu, osećao sam snažnu nostalgiju gledajući ovaj film pošto je evidentno da dolazi iz sveta reditelja-glumaca-koncepata-žanrova koji u ovom obliku izumiru i to me je malo ispunilo tugom.
* * 1/2 / * * * *
Malo trivijalnih svakodnevnih stvari.
Danas sam išao da kupim patike i odlučio sam se za dva modela koja već inače nosim, to kick it old school.
Pre svega ponovio sam Air Force I kojima je inače ove godine 25 godina od izlaska prvog modela, i pošto imam već jedne plavo-bele, uzeo sam jedne totalno bele sa nekim anniversary gadgetom...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsawasho.com%2Fblog%2Farchives%2Fimages%2Fnike_airforce1_mid-white.jpg&hash=7e85d3ce442d1910a7c83e32a08a84506f5e22af)
A onda sam uzeo i još jedne Adidas Superstar II, pošto su mi se prethodne jako ofucale, a pregazilo ih je i vreme.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fg-ec2.images-amazon.com%2Fimages%2FI%2F41hI2yiqI-L._SS400_.jpg&hash=fdfa736dcc2ed46f60922d4e08e04f9fee2e138a)
U svakom slučaju uživam u ovom revivalu old school modela, naročito pošto najavljuju da će uskoro kod nas doći i retro modeli iz ranih devedesetih, gde je bilo sjajnih patika, naročito recimo Barkleyevih i Rodmanovih modela.
Čekaj, ladno si kupio dva para obuće odjednom??? Ja... ja... ja... ne znam šta da kažem... BURŽUJČINO!!!! :lol:
Metroseksualac! (just kidding)
ja sam metromarginalac... :oops:
Pogledao sam HOT FUZZ.
I mogu reći da film lives up to the hype.
Štaviše, meni je film stilski čistiji od SHAUN OF THE DEAD pošto nema žanrovsko iskliznuće kao što SHAUN ima pri kraju.
U ovom filmu, Wright uspeva da vrlo dosledno održi balans komedije i policijskog filma, gde komika proističe kako iz duhovitosti autora tako i iz ekonomisanja stvarnošću i žanrovskim konvencijama.
Wright i Pegg koriste stvarnost i žanr kao špil karata i svoje situacije stalno pozicioniraju u odnosu na neku od tih karti. Nekad uzmu žanrovsku situaciju i uporede je sa realističnim kontekstom i učine je smešnom, a već u sledećem trenutku uzmu neki potpuno realističan fenomen i propuste ga kroz filter žanra i učine ga apsurdnim. I to mešanje karata rade zaista maestralno, i čine HOT FUZZ jednom filmskom rubikovom kockom koja se zaista može gledati više puta.
Ono što je još važnije da Wright & Pegg, u principu ne izlaze u parodiju, da se ne koriste, ili se barem vrlo umereno koriste nekim ekstremnim & groteksnim zahvatima. Oni se suštinski kreću apsolutno unutar vrlo decentnih radnji i karakternih postavki, ali ih kroz promene konteksta čine urnebesnim.
U tom smislu HOT FUZZ je i vrlo plot-driven film, i na nekom nivou, mogu da zamislim čoveka koji nije gledao policijske filmove da ga percipira kao istinski zastrašujući triler.
Tome doprinose odlično režirane akcione scene, koje, za razliku od finala SHAUNa ne zaboravljaju da je ovde reč o komediji; kao i niz vrlo gory momenata koji su me prijatno iznenadili. Inače, setimo se da su glavni reditelji policijskog filma uglavnom došli iz horor miljea i da su kanonski 80s filmovi imali dosta gory momenata.
Naravno, ovaj film sakm percipirao i kao jasno ljubavno pismo Cripplu pošto se u filmu intenzivno referiše na moja dva najomiljenija filma POINT BREAK i BAD BOYS II, i prosto mi je neverovatna koindcidencija da Wright pogodi baš ova dva naslova, pošto mi je POINT BREAK najomiljeniji i najvažniji film u životu.
Britanski segment filma je naravno reperezentovan kroz celu SPACED/ SHAUN priču pegga i Frosta ali i kroz snmažnu tradiciju WICKER MANa koji je film obogatio autentičnom zaverom negativaca i dobrim villainima.
U svakom slučaju, čini mi se da ću se HOT FUZZu često vraćati ovih dana.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SPIDER-MAN 3.
Moram priznati da su meni prva dva dela nešto što sam potisnuo. Izuzev jedne scene kada nastaje Doc Ock koja me je podsetila na Raimija, sve ostalo mi je bilo ogavno i što je najgore od svega gnusna melodrama nije bila naplaćena kvalitetnom akcijom pošto je film u suštini bio preambiciozan za svoj budžet.
Međutim, trojka mi je negde legla. Tome je svakako doprinela promena scenariste pošto je umesto Koeppa tu Ivan Raimi i film je evidentno dobio jedan goofy spin.
Pošto je moja pretpostavka bila da je sa ovakvom direkcijom Raimijevih ekranizacija BUTT MAN daleko intrigantniji serijal od SPIDER-MANa, barem za one koji su još uvek u periodu između latencije i klimakterijuma, u prvom trenutku sam se uplašio da nije reč o nekoj seksualnoj disfunkciji pa mi se SM3 dopao.
Ali, roditelji kažu da nije i da sam OK, što znači da je SM3 actually možda zaista dobar film.
To poboljšanje pored Ivanovog rada na skriptu, svakako možemo vezati i za dovođenje Bill Popea na mesto direktora fotografije umesto Dona Burgessa. Naime, iako je Burgess odličan DP, i uostalom stručnjak je za filmove za obilje efekata pošto je radio sa Zemeckisom, Pope ima taj jak indie kredibilitet, uostalom radio je DARKMANa i svakako je pogodniji čovek za kanalisanje Raimijeve, naročito u comic book ključu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Verhoevenov ZWARTBOEK, courtesy of Ginger, i moram priznati da je reč o filmu koji je gledljiv, zabavan, ali se ne može smatrati ni značajnim Verhoevenovim filmom, pa verovatno ni značajnim filmom u trenutnim kinematografskim okvirima.
Treba zaista zapinjati pa naći neki podtekst u ovom filmu. Kao i svaka priča, i ova nosi neka značenja, i ova nosi neki potencijal za tumačenje, ali mi se čini da Verhoeven sa ovim filmom nije rekao ništa značajno, i još uvek su mi njegove opservacije o ratu, izrečene u knjizi, zanimljivije od onoga što je on na tu temu rekao u svojim filmovima.
Poređenje sa OTPISANIMA nije sasvim deplasirano, s tim što sam ja fan OTPISANIH i meni su OTPISANI, naročito kao serija kudikamo i zanimljiviji od ovoga pošto su stilski čisti, to je čist bubblegum akcijaš, dok je ZWARTBOEK neka vrsta partizanskog filma o ilegalcima u kome su međutim Nemci potpuno demistifikovani.
Uostalom, ovim pitanjem se na nivou ilegalaca u sukoba sa nemcima, preplitanjem socijalističke revolucije i nacionalnog oslobođenja, isl. najozbiljnije u svetskim okvirima bavila upravo jugoslovenska kinematografija, tako da se ZWARTBOEK slobodno može nazvati prvim Verhoevenovim srpskim filmom.
Usled demistifikacije Nemaca naivnost akcionog zapleta gubi na saspensu. I nisu onoliko strašni i nezgodni koliko bi trebalo. Tu je Verhoeven platio žanrovsku cenu svojim pokušajima da koketira sa istorijom.
Ne mogu da kažem da na nekom nivou telenovele nisam uživao u tom cloak & dagger smislu, ipak je ovo film u kome se ljudi uspavljuju maramicama sa hloroformom, ilegalci se preoblače u izrešetane nemačke uniforme, što mi je inače uvek bilo omiljeni gimmick, uostalom obožavam film WHERE EAGLES DARE, i taj trashy partizanski touch nisam video dobrih 40 godina na filmu, ali s druge strane, ta demistifikacija likova i kao neka neubedljiva realistička potka me izbacuju iz čistog bubblegum uživanja.
Tkođe, žao mi je što nema prilaženja Nemcima na sttaži s leđa i lomljenje vrata, to mi je uvek bila omiljena figuera, kao što nema ni ubacivanja ručnih bombi u one visoke osmatračnice sa mitraljeskim gnezdima, kada posle eksplozija kaskosi iskaču naglavačke. Ja sam ipak, da citiram Jasenka Houru, odrastao uz ratne filmove u boji, i ne volim kada nedostaju kanonske tačke.
Što se moralnog aspekta tiče, Verhoeven ne dobacuje do emotivnosti i realističke brutalnosti koju nudi Lordan Zafranović u svojim filmovima. Još uvek niko nije dostigao sheer menace masakra u autobusu iz OKUPACIJE U 26 SLIKA, a bogami ni taj sveopšti sense dekadencije.
Sve ideološke subverzije su u tom smislu date kao totalni pulp momenat, sve to radi nekog preokreta, radi razotkrivanja na kraju, a da ne govorim o konvenciji telenovele zahvaljujući kojoj ceo zaplet i likovi funkcionišu po principima slučajnosti i nedostatka komunikacije.
Što se glumačke podele tiča, oni su svi tačni, i uglavnom u nekom underplayu, ne bih tu nikoga izdvajao, naročito ne glavnu glumicu koja ima jedan te isti izraz lica sve vreme, i čini se kao da samo čeka cue da se skine, što me malo podseća na heyday člana političkog saveta LDP Olivere Ježine koja je nekoliko svojih uloga provela čekajući cue da se razgoliti. No, to je meni sve u redu, pošto ovaj film i nije neka naročita priča o karakterima, već pulp.
Uostalom, koliko je klišetizirana podela govori činjenica da je zli Nemac ružan, zadrigao i ima loše zube, a dobri Nemac je lepotan i igra ga najveća nemačka zvbezda Sebastian Koch. To je slično podeli u onom nepodnošljivom DER UNTERGANGu gde je Speer lepotan pošto je kao i dobar & konstruktivan a zli Nemci su nakaze.
No, to i jeste prirodan izbor za ortodoksan partizanski film. I Krigera takođe igra Stevo Žigon a ne Voja Brajović.
Verhoevenova režija je krajnje konvencionalna, ima OK momenata ali nema onog žara koji je postojao u svim njegovim filmovima.
I sad, na osnovu svega ovoga ZWARTBOEK bi se mogao učiniti kao neki film koji mi se nije dopao, što ipak nije tako. Naime, pošto su i Žika Mitrović i Hajrudin Krvavac mrtvi, drago mi je da Paul gaji tradiciju partizanskog akcijaša, sakrivenog iza krinke priče o istoriji i moralu.
* * * / * * * *
Pogledao sam francuski policijski film 36 Quai des Orfèvres Olivier Marchala, i konačno sam video kako izgleda francuski odgovor na Michaela Manna. Naime, Mann već godinama uzima dosta od Francuza i vreme je bilo da vidimo kako to oni mogu da mu se oduže.
Marchal je bivši policajac, pa samim tim svopjom autentičnošću već vuče na Mannovu vodenicu. Marchal je u međuvremenu postao glumac, pisac i reditelj a 36 Quai des Orfèvres predstavlja vrhunac njegovog opusa, i najjednostavnije je reći, njegov HEAT.
Kao i HEAT, 36 Quai des Orfèvres balansira između realističkog pogleda na policijski rad i složen etičke dileme koje se postavljaju pred policajce i akcionog trilera koji u sebi nosi izvesna pojednostavljenja. U tom smislu, ne postoji siva zona iako Marchal njom uporno želi da se bavi, tako da njegov film na kraju samo na nivou dualizma liči na HEAT a zapravo znatno više podseća na INTERNAL AFFAIRS, danas već zaboravljeni film Mike Figgisa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLEEDER Nicholas Winding Refna, courtesy of Ginger.
Iako je reč o filmu na tragu PUSHER franšize, BLEEDER ipak nije dorastao ovoj seriji. Refn ga je preopteretio internim filmskim vicevima, a moglo bi se reći i internim referencama unutar same ekipe koja ga je uradila.
Pa ipak, Refn ima tu neku vrstu spooky kreatinosti, i iako se ponekad koristi besramno jednostavnim trikovima i predvidljivim pripovedačkim tehnikama, i iako film marinira u dugim danskim kadovima sa krupnim zrnom, BLEEDER je izuzetno gledljiv i brzo prođe, ne isporučujući apsolutno ništa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam COFFY Jacka Hilla, courtesy of Kunac.
Moram priznati da mi se dopao znatno više od FOXY BROWN pošto ima znatno prljaviju maštu, znatno je ekploatativniji u odnosu na Pam Grier, i politički je znatno agresivniji, pošto prevazilazi najtipičnije radikalne blaxploitation toucheve, i u svoju političku kritiku uključuje i licemerje harizmatičnih crnih radikalnih političara, koje ja inače, u principu volim.
Hillova režija je jako svedena i prilično nevešta, sa dosta tradicije skin flicka u sebi, ali i sa hrabrom upotrebom krvi koliko je ekipa koju je okupio znala da uradi, naravno.
U svakom slučaju, COFFY je kaloričan blaxploitation, od buta, ali bez crossover potencijala za one koji nisu fanovi žanra.
* * * / * * * *
Pogledao sam DIE NACHT DER LEBENDEN LOSER Mathiasa Dintera, courtesy of Ginger. U talasu vozdizanja savremenog nemačkog filma, jedna od karakteristika jeste i to da savremeni nemački reditelji odlično poznaju stileme američkog repertoarskog filma i da im to jako pomaže u oblikovanju priča.
Dinterov pogodak iz 2004. godine to vodi korak dalje i moglo bi se reći da se radi o preslikanom američkom filmu, gde između ostalog nemački klinci igraju ragbi, iako je štaviše u Nemačkoj američki fudbal popularniji od izvornog ragbija.
Ono gde je Dinterov film autentično nemački jeste politički edge gde se vrlo slobodno poigrava sa nacističkom prošlošću terena na kome se zbiva ovaj teenzomcom. Jako mi je zanimljiv taj politički edge pošto je to nešto što imamo i mi u DOBU NEVINOSTI.
U stilskom smislu, Dinterov film nema puno veze sa ranijim teen horor komedijama tipa NIGHT OF THE CREEPS već bi se pre mogao definisati kao SHAUN OF THE AMERICAN PIE, što je vrlo zanimljivo pošto je izašao u slično vreme kao SHAUN, sa samo šest meseci razlike. Postoje neke sličnosti između dva filma, i SHAUN jeste izašao tih šest meseci ranije, no IMDB ne kaže kada je sniman film. Pa ipak, ne deluje mi da je rađen kao neki totalni quickie da bi bio gotov za šest meseci. Mada, Švaba je to...
Naravno, Dinter nema šarm i energiju Wrightovog klasika, i boluje od tradicionalnih problema nemačkog filma poput nedostatka šarma, preciznih ali unappealing glumaca i svih ostalih predsrasuda koje su mogu gajiti prema nemačkom filmu.
Međutim, s druge strane, film je izuzetno dinamičan, pametno postavljen i gleda se vrlo prijatno, do te mere da čovek ni ne mora biti horor ili teen comedy geek da bi podneo ovo nemačko ostvarenje.
Ono što jedino ostaje kao propuštena prilika, to je da imamo scenu all out zombi invazije, koju pak imamo u sličnom mada slabijem BOY EATS GIRL.
U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje solidnu preporuku.
* * 1/2 / * * * *
Mada, IMDB nudi ovu triviu:
Was originally scheduled for release during the summer, until actors were called back for massive re-shoots. About a third of the original material was replaced in the process, which ended with a very different final cut. Parts of the original version can be found on the DVD as deleted scenes. :D
Dintere, Dintere znaika
Pogledao sam MURDER ROCK Lucio Fulcija, courtesy of Kunac.
Film mi je neobično dobro legao. Reč je o naslovu iz 1984. koji predstavlja žestoku 80s ortodosiju, sa nepogrešivim dizajnom, zeitgeističnim skorom Keitha Emersona, koji je učestvovao i u pisanju nekih pesama za film, i Fulcijem u prilično dobroj formi.
Dolaskom na plesačku scenu Njujorka, Brodvej na kome se šepuri bilbord za DREAMGIRLS mjuzikl, u prljave stanove, školske svlačionice, u svet kamera za snimanje nastupa, višesobnih domova u kojima lurkuje slasher, itd., sa fetišima raznih vrsta - od igle koju ubica ubada ispod dojke da bi ubio srce, pa sve do raskopčavanja koje vodi do toga, Fulci dolazi na De Palmin teren.
Otud je gore malo umereniji, i Fulci koliko god može pokušava da postigne De Palminu eleganciju, u čemu relativno uspeva.
Naprosto, Fulci ipak nije toliko u dodiru sa najtananijim aspektima filmskog jezika kao De Palma, i njegovi svi zahvati su vrlo eksplicitni i grubi, i nisu naročito dosetljivi, a isto tako bi se moglo reći da se Fulci ponajviše trudi u akcentovanim situacijama, dok su mnoge, naročito dramske scene, potpuno ispuštene.
U tom smislu, MURDER ROCK ponajviše unazađuje Fulcijev nemar u odnosu na likove gde se ne izdvaja nijedan appealing character, niti se likovi dovoljno razlikuju. Takođe, tu postoji i određeni problem sa glumačkom podelom koji inače muči Fulcija, gde bira prilično jednolično glumce koji ne uspevaju da kreiraju karaktere.
Međutim, kada se sve sabere i oduzme, Fulci je u slučaju MURDER ROCK napravio relevantan rip-off De Palme, a kako Kunac kaže, a nemam razloga da mu ne verujem, i svoj poslednji ozbiljan film.
* * * / * * * *
Zanimljiv članak o Shane Blacku:
King of the spec scripts rises once again
Black
Shane Black is back.
In his first deal since landing a record setting $4 million in 1994 for "The Long Kiss Goodnight," Black will make his directing debut at Warner Bros. on his noir drama script "You'll Never Die in This Town Again," re-teaming with "Lethal Weapon" producer Joel Silver. Black's also teamed with Anthony Bagarozzi to write "The Nice Guys," a buddy action spec that is now being shopped.
Black's original rise up the ranks of Hollywood's best-paid scribes was meteoric. Fresh out of UCLA, he got $250,000 for "Lethal Weapon." Soon, he and Joe Eszterhas took turns rewriting the spec record book. The arrival of a Black spec was an event that sent studio execs into a frenzy, and twice left Black's agent sorting seven-figure offers within 24 hours. Black got $1.75 million for "The Last Boy Scout" and set the still-standing spec record when New Line paid $4 million for "The Long Kiss Goodnight."
He didn't get near that on the new project, and doesn't care. The pressure attached to those big paydays, and the failure of "Long Kiss," brought on a case of writer's block that took three years to disappear.
Despite his lack of productivity, Black, who has leading-man good looks, has cut a dashing figure around town. He lives in a 14-room French chateau, replete with screening room and disco, and throws a spectacular Halloween party each year, complete with thousands of dollars in scary props, that is one of the town's hottest invites.
"For many moons, I didn't have any idea what I wanted to write," said Black. "Quick success came with a price. I'd been busy since I was 22 years old, and I sort of skipped my twenties. I'd succeeded and felt an increased sense of living up to escalating expectation levels. What I needed was to find the fun again, to reacquaint myself with why I decided to write in the first place. It's not supposed to be a burden."
When the ideas and words wouldn't come, Black hit the road. "I went to Normandy, Brussels, Italy," he said. "I was in a relationship for several years. These things supplied me with insights I had been missing."
Ultimately, the block was broken by James L. Brooks, a friend who got Black to imagine what it would be like if the Jack Nicholson from "As Good As It Gets" played Jack Nicholson in "Chinatown."
"I set out to make a romantic version of 'Chinatown,' and it opened all kinds of roads," Black said. "I did my little victory dance having finally thought of something that excited me, dragged out the typewriter and got going."
Black set the murder mystery around a movie shoot in L.A., and gave his patented buddy formula new twists. His protagonist catches a Hollywood agent about to have his way with a semi-conscious starlet. When they step outside, the agent beats the hell out of Black's chivalrous hero, who doesn't have a clue how to fight. His tough guy partner, a private eye, is gay. The characters also have a world weary sense of mortality now felt by a writer who just turned 40 and learned how quickly success is forgotten in Hollywood.
He showed his script to a young exec, who was unaware of Black's past success and told the writer he had potential.
"If there is a mistress more compelling than fame and money, it's the feeling of being useful because you are working," said Black. "I felt good again."
He felt better reuniting with Silver, who presided over four "Lethal Weapon" films before godfathering "The Matrix." Silver said yes immediately, even though Black had turned him down so many times.
"A lot of where I am today is because of Shane," Silver said. "'Lethal Weapon' was a pivotal moment in my life -- it changed the way people thought of action and me. I'd always wanted Shane to take a job and not be so precious with his talent. I asked him to write three scenes for aspiring actors to read for my NBC reality show, and he wrote great action characters and signature Shane dialogue."
Malo snimaka McTa dok se dogovara sa Anthony Pellicanom.
http://www.nytimes.com/packages/audio/business/Clip3.mp3
http://www.nytimes.com/packages/audio/business/Clip2.mp3
Pogledao sam MURPHY'S LAW, courtesy of Ginger.
Film me je vratio u heyday First Productiona i njihovih izdanja Cannonovih filmova, kada sam ga čini mi se prvi put i gledao.
U svakom slučaju, po meni je kanonski Buchinsky upravo iz faza sa Michael Winnerom i J. Lee Thompsonom, iako je nominalno najveće klasike imao znatno ranije. Kad je reč o Buchinskom in njegovom sveukupnom opusu, njegov najznačajniji film na mojoj intimnoj listi svakako je TELEFON Dona Siegela koji mi i dan-danas odzvanja u sećanju kao prvi susret sa idejom psihomanipulacije. Sećam se da sam ga gledao kada sam išao u vrtić, i da sam mesecima posle toga gledao na sve aktivnosti koje smo imali u vrtiću.
Moja majka je inače veliki fan Buchinskog i samo se njenom lakomislenošću i moglo desiti dsa maleni Cripple dođe u kontakt sa jednim tako opakim ostvarenjem kao što je Siegelinijev TELEFON. Jako dugo sam tragao za VHS kopijom filma i kada sam ga konačno nabavio, pogledao sam ga i nisam se razočarao. U njemu je Siegelini napravio amalgam svojih BODY SNATCHERSa sa detektivskom oštrinom DIRTY HARRYja, poglavlje o TELEFONu u knjizi SIEGEL FILM je takođe zanimljivo pošto je u nastanak ovog filma bila uključena i tada mlada producentkinja Sherry Lansing!
No, dosta sa geekovanjem. Dakle, od majke sam nasledio poštovanje prema Buchinskom, i u MURPHY'S LAW imamo jedan punomasan primer njegove pozne faze, iako bih za potrebe dekadentne zabave uvek radije uzeo totalni sleazefest KINJITE FORBIDDEN SUBJECTS.
U ovom filmu Buchinsky i J. Lee rade tipičan B+ eighties cop film, za koji je naročito karakteristično prisustvo horor elemenata, pošto treba imati na umu da su 80s action i 80s cop kanon stvorili reditelji sa snažnim backgroundom u hororu!
Dakle, sa jedne strane imamo shootout estetiku pandura protiv mafije a sa druge slashera osvetnika. Još je zanimljivije da se J. Lee Thompson, vrlo kompetntan reditelj, ali ne i autor, u ovom filmu zapravo bavi rimejkom svog klasika CAPE FEAR, samo u 80s cop ključu. U priči o tek puštenom psycho ubici koji se sveti čoveku koji ga je priveo pravdi apsolutno postoji eho CAPE FEARa.
da se razumemo, postavljen u kontekst vremena u kome je izašao MURPHY'S LAW je priličan šund, sa jednom od slabijih rola Chucka Buchinskog.
Međutim, u odnosu na današnje filmove, ovaj je itekako sadržajan, a Thopmpson ga vrlo sigurno vodi i režira, i iako je film krajnje nemaštovit, i zaista se derivativnost oseća na svakom koraku, Thompson čini da se cela priča formuliše u jedan zaokružen bioskopski komad, koji predstavlja odličan primer vrhunske B+ kompetencije.
Vrlo je zanimljivo da bi danas ovakav film bio doživljen kao zanimljiva karakterna studija, bio bi prepoznat kao pravi muški povratak korenima, imao bi status i prestiž kao 16 BLOCKS koji inače to uglavnom uopšte nije zaslužio, dočim bi čak i shot-for-shot rimejk MURPHY'S LAW sa Willisom itekako imao pravo na takav status, u savremenom kontekstu.
U svakom sučaju, MURPHY'S LAW je meni poslužio kao odlična prva pomoć u oskudici dobrog pandurskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Dođavola. Nije li Brochinski? Mrzi me da idem na IMDB ali se sećam da je u Džungli na asfaltu potpisan kao Bročinski... Ili to ili me sećanje surovo vara...
Charles Bronson
birth name "Charles Dennis Buchinsky"
aka "Charles Buchinski"
aka "Charles Buchinsky"
'čku materinu :x
Quote from: "Meho Krljic"'čku materinu :x
meho, zaboga!
jezik!
pa ima ovde i kulturne pičke!
Meni je od kombinacija Bronson/Tompson najbolje leglo 10 to midnight, moguce i zbog tada mladjahne Lize Leibaher...
Marfijev zakon sam gledao u bioskopu, i od celog filma se secam koriscenja nekog samostrela, ili neceg slicnog.
U svakom slucaju Kripe, rezi mi ovo za sledeci put kad se vidimo!
10 TO MIDNIGHT je ludilo, i jedan od favorita moje majke.
Inače, jedan od filmova koji me je dosta zastrašivao u detinjstvu bio je EVIL THAT MEN DO, jel se seća neko tog filma smeštenog u neku južnoameričku huntu?
...don't look any further!!!
...ja EVIL THAT MEN DO pamtim kao veoma uznemirujući,čovekomrzački, rezak osvetnički flick ali i kao nešto uz što bih mogao često da se omrsim...a tu je i jedan od devojčuraka iz Zemeckisovog kolosala I WANNA HOLD YOUR HAND!!!
Ah, I WANNA HOLD YOUR HAND, film na čije sam se postojanje ložio još kao osnovnoškolac, shvativši da mi je Zemeckis omiljeni reditelj, pa ga potom actually pogledao u Kinoteci na nekom programu posvećenom Beatlesima. Pa onda nabavio VHS preko Ghoula dok je bio u izgnanstvu.
Imam brojne i jako lepe uspomene vezane za taj film.
Kad je reč o EVIL THAT MEN DO, sećam se da mi je kao detetu bio menacing, zato što je valjda glavni villain mučitelj, zar ne?
...malo je reći da si u pravu!!!
McQuarrie starts up writing venture
Stars and screenwriters pair on passion films
By MICHAEL FLEMING
McQuarrie
A dozen screenwriters have formed a cooperative venture that will target the passion projects of major stars in an effort to give both scribes and thesps more control over the creative process.
The new company, dubbed 1.3.9, will marry those projects to their writers, who'll generate spec scripts that will benefit from notes provided by the other member scribes. The writer will own the project when it is shopped to studios with the actor attached, and 1.3.9 will be involved as a producer.
The venture is just getting under way with screenwriters Christopher McQuarrie ("Valkyrie"), Erik Jendresen ("Aloft"), John Lee Hancock ("The Rookie"), John Ridley ("Undercover Brother"), Naomi Foner Gyllenhaal ("Losing Isaiah"), Graham Yost ("Speed"), Howard A. Rodman ("Stompanato"), Stephen Chbosky ("Rent"), Barbara Benedek ("Sabrina"), E. Max Frye ("Something Wild"), Ron Nyswaner ("The Painted Veil") and one writer who declined to be named.
Spearheading 1.3.9 is the Oscar-winning "Usual Suspects" scribe McQuarrie and Jendresen, who is best known for "Band of Brothers." They and the other writers are already in the process of setting the first project with a superstar whose identity they are keeping secret.
The business plan took a year to formulate, and its inspiration was the collaborative experience each writer enjoyed while mentoring newcomers in the Sundance Screenwriters Lab.
Effort marks the second time this year that prominent scribes have banded together to improve their place at the creative table. In March, the Writers Co-Op was formed by John Wells and 19 writers including Scott Frank, Ed Solomon, David Benioff and Richard LaGravanese.
Under the 1.3.9 plan, the scribes will generate original scripts at a drastic discount until the film gets made. Then, they get their usual fee and a gross percentage, creative input as producers and a guarantee they won't be rewritten unless they agree to it. Though the bargaining position of writers at 1.3.9 will be strong because they own a script with a star attachment, the commercial aspirations won't be near those of the Writers Co-Op.
"Wells' group is reducing the cost of developing commercial material for a studio, while we're developing more personal projects for actors who can't get them made themselves," McQuarrie told Daily Variety. "Every actor I ever met has a dream project. They're frustrated, because they have rich development deals at studios and the power to make what they want to make, so long as they never make the movies they really want to make."
Despite studio reluctance to invest development money, a package of a modest-budget project with an eager star is catnip to executives and financiers, and that's why 1.3.9 is going directly to talent.
"The existing system is designed to keep the writer and the star apart; there is always interference from the studio and the producer," McQuarrie said. "This creates a personal level of involvement for both parties."
The architects of the venture are bullish enough about it that they'll publish a business plan through the Writers Guild, so that other scribes can form their own collective pods. One potential snag: What if a star takes 1.3.9 through the process of writing a daring, edgy project and then gets cold feet? McQuarrie said the script's ownership stays with the writer, and the actor can become a producer along with 1.3.9.
Finally, McQuarrie said the new venture is set up to overcome the biggest pitfall of new-fangled companies for writers and directors -- follow-through.
That has been the biggest source of skepticism for the Writers Co-Op and a new attempt to restart a directors company, with "Traffic" producer Laura Bickford talking with Steven Soderbergh, Sam Mendes, Spike Jonze, David Fincher and possibly Mike Nichols to get independent coin and make films the directors will control and own.
The other big question is whether the writers and directors will stick with the venture and turn down lucrative studio assignments to work for nothing.
At the directors' company formed at Paramount in the 1970s with Francis Ford Coppola, Peter Bogdanovich and William Friedkin, Coppola directed 1974's "The Conversation" and Bogdanovich made 1973's "Paper Moon" and 1974's "Daisy Miller" under the banner, but the venture crashed. McQuarrie said 1.3.9 was deliberately constructed in a loose manner that will eliminate such pressures. There is no studio first-look deal, no overhead, assistants, not even an office. The scribes will operate from their homes, and much of 1.3.9 is secrecy-shrouded. Most of the members don't even know the origin of the company name, which McQuarrie said was an obscure reference that he and Jendresen devised.
"Our door is open, but it's not a real door because we exist in the ether," McQuarrie said. "There is no ego, nobody is spending money, and even if it takes years for a project to gestate, that will be OK," he said. "What we have here is an opportunity for writers and actors to jam and make some good movies."
Pogledao sam sinoć FADE TO BLACK Olivera Parkera. O tome kakav je film najbolje govori činjenica da je čak i u Beogradu imao one night only projekciju.
To jest, narod je izlazio sa filma masovno, a moglo bi se reći da ga ni oni što su ostali nisu baš najpozitivnije doživeli, međutim nije sve to baš toliki disaster, iako će mrkoye pokušavati da dokaže suprotno, i iz tog solidnog disastera se mogu izvući neki zanimljivi zaključci.
Prvo, par reči o samoj projekciji. Projekciju je organizovala kuća Film 87 koja je inače poznata po saradnjama i raznim uslugama koje pruža italijanskim filmovima, uglavnom TV filmovima, u Srbiji.
U međuvreenu su oni otvorili i restoran Cinecitta u Košutnjaku, u Filmskom gradu, i sinoć je ekran Sava Centra bio ozbiljno ugrožen ogromnim bannerima koji reklamiraju restoran. Ako tome dodamo prilično besmislenu i loše odrađenu konferansu, koju ne znam ko je pisao, ali znam da su je izvodili Lena Bogdanović i Miroljub Lešo.
U svakom slučaju, ova projekcija je na kraju mnogo više ličila na naporni showcase za restoran nego premijeru filma, a slaba popunjenost SC i gomila srpskih filmskih radnika u publici su je učinili malom internom zabavom.
Kad je reč o filmu, FADE TO BLACK ima zanimljiv pitch, govori o apokrifnom događaju iz života Orsona Wellesa, no sama atraktivna premisa nije nadgrađena adekvatnom realizacijom.
FADE TO BLACK uprkos solidnoj ulozi Danny Houstona kao Orsona, ostaje prilično nejasan film, sa poznatim glumcima koji izglčedaju kao da su zarobljeni u filmu Miroslava Lekića, dakle koju nijansu ispod Darka Bajića.
Tome doprinosi i izvesna neveština u sektoru scenografije, kao i među asistentima režije koji nisu uspeli da lepo postave sve detalje ambijenta nisu valjano rešili pitanja drugog plana sa statistima.
Kada se svemu tome doda nedopustiv gaf da Oliver Parker pokušava da nam podvali dokumentarne snimke kao igrane iako nije učinio apsolutno ništa da ih usaglasi sa ostatkom materijala, onda FADE TO BLACK zalazi i u sfere blago diletantskog slučaja.
S druge strane, naši glumci koji se pojavljuju filmu, u većini slučajeva suočeni sa ozbiljnim inostranim majstorima underplaya, pokazuju koliko nemaju pojma. Iako, nijedan naš glumac nema toliko veliku ulogu da bi se mogo smatrati neuralgičnom tačkom filma, tragično izgleda taj spoj neveštine i besramnih pokušaja da budu primećeni u kadru.
Ključna nevolja FADE TO BLACKa je pored dosta tankog dizajna i arhaične režije, koja se doduše delimično može opravdati pseudo-retro pristupom, upravo je u tome što je film nejasan i što su likovi mimo Orsona jako nejasno postavljeni, a neke od ključnih likova igraju toliko neupečatljivi glumci da se često i zaboravi ko su ti neki ljudi, te samo po osećaju pretpostavljaš da su to neki od negativaca.
Kada se film zbog takvih nejasnoća svede na by the numbers materijal, onda bi morao da isporuči nešto drugo a FADE TO BLACK ne isporučuje.
Međutim, meni je ceo taj cirkus, delom što je snimljen kod nas, delom što glumi Danny Houston, bio gledljiv, mada koliko vidim ostalima baš i nije.
Zabavan detalj je kad kaže jedan od junaka da su u zaveri CIA, mafija i demohrišćani. U trenutku me je podsetilo na poslaničku listu LDP.
* * / * * * *
Question: Did you feel that Bad Boys II embodied that concept more than Bad Boys I?
Edgar Wright: Yeah, I think so. I kind of think that Bad Boys II is sort of the nineties version of Freebie and the Bean. It's totally like in the sixties you've got It's a Mad, Mad, Mad, Mad World, seventies Freebie and the Bean, Eighties Blues Brothers, I'm not sure what the 90s one is, and Bad Boys II is the one for the 21st century when you have just huge fucking destruction. [Laughs] What would be the 90s one? That's bugging me. I'll have to think about that, work out my theory.
Pogledao sam FREEBIE AND THE BEAN Richarda Rusha, courtesy of mrkoye i mogu reći da ga Edgar Wright rehabilituje sa punim pravom.
Kao što je Richard Rush jedan od najzanimljivijih američkih reditelja sa prilično bizarnom karijerom, tako je i FREEBIE AND THE BEAN jedan jako neobičan blockbuster iz sedamdesetih.
U ovom filmu možda i najviše možemo prepoznati korene nečega što je dostiglo svoj vrhunac u BAD BOYS II. Dakle buddy cop film baziran na komičarskom talentu i improvizacijama dvojice glumaca, koje se smenjuju sa akcionim scenama na tragu demolition derbyja, i takvo gradivo zajedno spregnuto u potragu za pričom.
Naravno, dok BAD BOYS II crpi korene iz nekih drugih stvari, pa možda delom i iz ovog filma, sam FREEBIE AND THE BEAN s jedne strane u ideološko-konceptualnom smislu, pa konačno ako pogledamo i studio koji ga je snimio Warner Bros, ide tragom uspeha filma DIRTY HARRY gde se pravi komična apoteoza policajca-odmetnika koji prevazilazi zakon.
S druge strane, uticaj je slapstick, pa možda i Keystone Kops u enormnim rušilačkim poterama i obračunima sa jasnom komičnom notom, i zapšravo vrlo komediografskom egzekucijom, gde Rush ni ne pokušava da montažno gradi suspense, već pokušava da nam vrlo celovito pokaže radnju.
Na planu glume i izgradnje likova, film jako vuče na novotalasovski pop Richarda Lestera kod koga možemo sresti sličnu razbarušenost.
Posle grindhouse rehabilitacije, vreme je za rehabilitaciju raunchy mainstreama a FREEBIE AND THE BEAN je odličan početak.
* * * / * * * *
Ovaj post je pun spoilera.
Pošto je Miloševa kritika na Popboksu naslovljena Zenonom, moj post će se poslužiti jednim manje kontroverznim citatom, koji je u umetničkom smislu ipak bliži dometu Boyleovog filma.
Osim mene, aha
I milion tona teškog sunca
Osim tebe i mene
Ova zemlja nema nikoga
Van Gogh, Delfin
SUNSHINE me je prilično podsetio na neku pesmu Van Gogha, pretencioznu, besmislenu, punu velikih reči i velikih zvuka, i želje da toliko toga znači.
Naravno, ne mislim da je Boyle na Đuletovim granama, naprotiv. Ne mislim čak ni da je na Fincherovim. SUNSHINE je jedan muški promašaj u kome ja autor bio spreman da rizikuje, i nije uspeo, ali me i dalje zanima njegov sledeći film.
Pre svega problem filma je inflacija motiva i okolnosti. Naime, ovde su se na jednom mestu nasli sudbina planete Zemlje, zlo u ljudima, fizilčke neprilike u blizini Sunca, nestabilan brodski kompjuter, divni ambijenti za zadnje namere, i sve je to previše.
Kao u ALIEN VS PRESDATOR gde se ljudi nađu u klopci kako bi Predatori u njima gajili Aliene koji im služe za lov. I još puiramida može da se shapeshiftuje. Jebiga. Previše je.
SUSNSHINE je amalgam svega što može da zadesi putnike svemirskog broda u serioznom SF filmu. Junaci ovog filma očigledno nisu baš gledali puno filmova o svemirskim putovanjima, tako da su učinili sve moguće greške.
Pošli su na važnu misiju pa su onda skrenuli sa putanje. To nije bilo pametno.
I svima u publici je jasno koliko to nije bilo pametno, a da inače istovremeno nije objašnjeno zašto nisu mogli da odu pa da se vrate po drugu bombu ako zatreba, iako ja znam zašto, ali recimo mrkoye koga orbitalna putovanja manje zanimaju, ne zna.
Nikada nećemo saznati zašto su se prethodni naučnici, sličnog profila kao što su naši, onako smorili u svom brodu. Očigledno je da ovi naši ni u jednom momentu nisu bili toliko poneti emocijom kao prethodni, pa mi se čini da se na prvom brodu desio mnogo zanimljiviji film od ovoga koji nam je Boyle snimio.
Toliko o pogrešnim greškama. Hajde malo o spiritualnosti.
Spiritualnost je naravno ključ ovog filma. U blizini Sunca koje treba da se reaktivira kako bi se spasila Zemlja, spiritualnost buja. Ljudi su se našli u blizini izvora života ali ih je to odvelo na mračnu stranu.
Uostalom, ima scena u kojoj Michelle Yeoh mazi biljčicu posle požara. Gde ima spiritualnije od toga? To me je podsetilo na esencijalni Ajs Nigrutinov stih "Smorila se biljka i opet nije nikla."
Međutim, mračna strana izgleda kao generic slasher po radnji, i spot Nine Inch Nailsa po režiji. Kada je fizičar rekao da se u blizini sunca prepliću vreme i mesto, to se u Boyleovoj režiji već desilo kada je ljude po brodu počeo da juri onaj neki neošti čovek, po čijoj bi se koži, a bogami i po načinu kako likvidira Michelle Yeoh s leđa, falusoidnim svrdlom moglo reći da je zagoreo.
U tom smislu, nastaje potpuni poremećaj prostornih i vremenskih odnosa i potrebna je izuzetna koncentracija kako bi shvatili šta se tu zapravo dešava, i šta ti junaci zapravo hoće u toj zbrci.
Kad je reč o ritmu, SUNSHINE boluje od tuipičnog problema filma koji ne zna šta želi.
Naime, neke manje važne scene traju nepodnošljivo dugo. Popravka štita na brodu sa sve patetičnom kapetanovom žrtvom traje u prirodnoj veličini. Umesto da je ta situacija samo plot device, film se u toj deonici pretvara u film u popravci štita, gde inače, čak i ja, kao fan aeronautike, nisam baš shvatio šta oni treba da poprave, no bar sam se nadao da će neko od junaka reći, "Ja mislim da ovo može da se ubudži." a da mu drugi kaže, "Nek ti budži taj ko ti je rekao, ja ne znam".
Druga scena kojoj sam se nadao da će kad onaj ortak ode da ubije tužnog Japanca, biti elipsa, i da će da se pojavi Japanac sav krvav i da kaže, "Ljudi, nećete mi verovati, ovaj pokušao da me ubije, jedva sam se odbranio..."
Upravo ta slabost ličnosti u brodu mi takođe jako smeta. Neuverljivo mi je da na tako odgovornu misiju budu poslati ljudi tako slabog karaktera koji posrću na svakom koraku. Čini mi se da je to problem i ovog filma. Kako autori tretiraju svoje likova, tako su tretirali i film.
Sama ARMAGEDDON za odrasle (Mehio don't get jiggy with it, iako se završni showdown može nazvati skin flickom) završnica je onako poseban New Age ugođaj i jedino me je napunila divnim cinizmom pošto većina filmova ovog tipa ima onu varijantu - kakve su delije izginule da bi ovu žgadiju spasile - a ovde je to obrnuto.
No, kad se povuče crta, Boyle je snimio jedan promašaj, ali ipak nekako zanimljiv promašaj, i njima zaperavo nije puno okrnjio svoj rediteljski kredibilitet pošto mu je prišao svom snagom.
Smatram da film u sebi nije imao dovoljno sadržaja za umetničareje i da bi bio znatno bolji da je rađen kao čist generic žanr u kome je jasno šta se dešava i u kome se akcija pretpostavlja stanjima. Međutim, upravo bi direktna egzekucija razotkrila svu ispraznost ovog teksta. Boyle je dakle vodio unapred izgubljenu bitku.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BARKING DOGS NEVER BITE Bong Joon-hoa, debitantski film reditelja koji nas je obradovao sa MEMORIES OF MURDER i THE HOST, a sve to courtesy of mrkoye.
Ovaj debitantski film najavljuje Bongovu nesdvakidašnju rediteljsku veštinu i smisao za humor. Tretman je uronjen duboko u žanr crnohumornog horora i film donosi nekoliko izuzetnih set-pieceova koji bi dobro došli i nekim afirmisanim holivudskim rediteljima.
Tema je pak socijalno-komunalno-dnevnopolitička, i BARKING DOGS DON'T BITE po svojoj temi najviše podseća na Gorana Markovića. Međuitim, toliko je dobro urađeno da sve deluje actually zanimljivo.
U debitantskom filmu Bong je započeo i saradnju sa nekim od svojih stalnih glumaca, i već u ovom filmu prepoznajemo tipičan Bongov stil glume sa dosta goofy laid-back momenata.
Neke kritike su zamerale filmu što nema fokusiraniju poentu, no meni to uopšte nije smetalo. Jedinba stvar koja bi se u teorijskom smislu mogla dati filma je da je sa svojih 110ak minuta možda malo predug u odnosu na jednostavnost priče, a opet ne znam tačno koji bi deo mogao da bude odstranjen izuzev jednog podugog monologa u kotlarnici.
U svakom slučaju, Bong mi je pružio uživanje u žanru koji me inače ne raduje previše.
* * * / * * * *
Script's price can spell 'the end'
PATRICK GOLDSTEIN
May 29, 2007
Related Stories
- Past 'Big Picture' Columns
THIS is a tale of two scripts, one that sold for a ton of money, one that remains twisting in the wind. Both are beautifully written, but in Hollywood, while scripts are prized for great writing, they must also give a studio chief enough ammunition to comfortably answer the question: If I spend $100 million on this, will I be bankrolling a big hit, not a colossal failure?
One script, an adaptation of Alice Sebold's "The Lovely Bones" co-written by "Lord of the Rings" filmmaker Peter Jackson, sold after an intense bidding war to DreamWorks, which will spend close to $70 million for the Jackson-directed film.
The other script, a 1938-era Hollywood thriller written by John Logan ("The Aviator") with Michael Mann attached to direct and Leonardo DiCaprio to star, made the rounds carrying a $120-million price tag. It has yet to sell, though one studio, New Line, remains interested, but only if the cost comes down considerably.
When both scripts turned up on my doorstep, I decided to give them a read in the hopes of answering the questions that have been floating around town the last few weeks: Why did "Lovely Bones" sell for so much money, even though it's a very adult drama about a 14-year-old girl who is brutally raped and murdered? And why is Mann's untitled thriller still unsold, even with a huge movie star in the package?
The reception to the two scripts offers an intriguing glimpse into the way studios view daunting material today, balancing the value of a film's artistic ambition against its box-office potential. This cautious approach is best summarized by Warner Bros. chief Alan Horn, whose studio eventually backed away from both films.
"They are really well-written scripts," he said. "I felt a pang with both projects, because it's so hard to find great material. But it came down to a pricing issue. If the movies were budgeted at $40 million, we would've snatched them up faster than a blueberry muffin. But at the end of the day — and believe me, it was a long day — the pictures were just too pricey for us."
One of the big complaints about "Lovely Bones" was its hefty price tag, especially for a film involving the death of a child, not subject matter that packs people into theaters. DreamWorks points to the success of "American Beauty," a strikingly dark film that made $350 million worldwide after its 1999 release. But much of that extra value came from winning a slew of Oscars, a feat hard to predict, much less guarantee.
Why is DreamWorks willing to put so much money into such a risky proposition? Stacey Snider, the studio's co-chairman, refused to discuss the issue, unhappy that the script — read by only a select few — had fallen into our hands. But according to Sony Pictures Co-Chair Amy Pascal, who was the first to bid on the script, the story's strength lies in its strong tug on our emotions.
"It's about a family that suffers a tragedy but finds a way to heal itself," Pascal says. "I think it's completely commercial. Movies about heaven and the afterlife that let people know there's something after life really resonate with all sorts of people, including me."
After reading the script, I see why the film's supporters see it as less of a brooding "Little Children"-style drama and more of a supernatural thriller, packed with creepy chills and a sense of wonder.
In this scene, as the young girl's attacker, Mr. Harvey, prepares his assault, you can imagine how Jackson will use his visual gifts to tell the story and illuminate the dark corners of a disturbed mind.
Int. Mr. Harvey's House — Night
ANGLE ON: CAMERA DRIFTS past the FRONT of a MOONLIT HOUSE — neat and tidy, with FLOWERS PAINTED on the WALLS. We think it's real at first, but soon REALISE that we're looking at a model ... an intricately constructed DOLLS-
HOUSE.
On the soundtrack: "The Great Pretender" by Brian Eno.
As the CAMERA rises above the roof of the DOLLSHOUSE, we see the hunched FIGURE of a MAN; a shadowy giant, grotesquely out of proportion with his small scale surroundings, working intently with plywood and glue.
There are 4 or 5 more
DOLLSHOUSES in various states of completion lined up in a row on the LIVING ROOM FLOOR.
An ALARM CLOCK RINGS! Through a window of the
DOLLSHOUSE we watch the MAN rise — as if compelled by the ALARM — to pull the blinds shut....
CLOSE ON: A PAINT BRUSH painting more FLOWERS on the WEATHERBOARD WALL but these ones are CLUMSY and CRUDE LOOKING. There is a faint but continuous TREMOR in the hand that is holding the BRUSH.
ANOTHER ALARM RINGS! The MAN rises, takes four paces to the left, and without looking — flicks off the LIGHTS.
It's hard to expect many of the same moviegoers who flocked to see "King Kong" or Jackson's "Lord of the Rings" trilogy lining up for this darker tale. But the "Bones" script makes it clear that the material is in the hands of a master of emotion and suspense, not a navel-gazing auteur.
Even though Sony was in the bidding to the end, DreamWorks had a card no other studio could play — the Spielberg ace. The enthusiasm of Spielberg, long a fan of Jackson, allowed DreamWorks to see the deal as the beginning of a long-term relationship, not a risky one-off deal. It's no coincidence that just days after the "Bones" sale DreamWorks announced that Spielberg and Jackson were also collaborating on a series of movies based on the comic-strip hero Tintin. Snider also has a strong relationship with Jackson built when he made "King Kong" at Universal Pictures when she was studio head there.
Snider's track record is instructive, especially when it comes to making a bet on difficult material to maintain a relationship with a crowd-pleasing filmmaker.
In the 1990s, Tom Shadyac had three straight $100-million comedy hits at Universal. His next project, a dark drama called "Dragonfly," found only one taker — Snider, who shared the cost with an indie financier but wholeheartedly backed the movie. When Shadyac made his next hit, "Bruce Almighty," it was for Snider and Universal.
Mann's project has had a bumpier path, in part because he hasn't cultivated such loyalty — and is coming off "Miami Vice," a costly flop. Although Mann is much admired for his filmmaking, his pictures rarely make much money and almost always go over budget.
In Hollywood, there is a generation of executives who've endured Mann's intractable perfectionism. When Sony begged Mann to cut several expletives out of "Ali" so the film could get a PG-13 rating, he refused, going out with an R rating, a decision that arguably cost the studio millions in potential revenue.
The other big sticking point with the Logan script is its milieu. Though full of fascinating studio politics and action-packed scenes — my favorite being a Sunset Strip shootout outside the Trocadero nightclub that involves both Bugsy Siegel and Judy Garland — the story is full of familiar Hollywood characters who've been portrayed endlessly, in altered form, in films over the years. For all its popularity among filmmakers, the inside-Hollywood movie genre has a limited commercial reach.
At $120 million, even with DiCaprio, the deal was too rich, especially when people can get their Hollywood fix today via "Entourage" or "Extras." The only studio with real enthusiasm is New Line, which has a history of buying material nobody else wanted, most notably "LOTR," which was turned down all over town.
Still, the studio remains on the fence, especially after having run the numbers on recent DiCaprio dramas, using "The Aviator" as a high end, "Blood Diamond" as a low mark. If New Line buys, expect the budget to be comfortably under $100 million to allow for Mann's usual overages.
Of course, even if the film is never made, the script will still survive, passed along from admirer to admirer, the story only playing out in their imagination.
When the story's hero, a tough-guy studio fixer named Harry Slidell, meets with Louis B. Mayer, the studio boss — who speaks the lingo of a crafty immigrant entrepreneur — has deduced that Slidell is falling for the starlet he's been paid to investigate. "Actresses are like lightbulbs," he says. "... sooner or later they're gonna burn out on you. Your heart, give to someone else."
Studio chiefs don't talk that way about the talent anymore. These days they're much more worried about being seduced into buying a script that will win their heart but end up costing them their job.
mrkoye i ja smo veceras pogledali film MATURANTI - PAZI STA RADIS Milana Jelica za potrebe researcha, i moram reci da se radi o ostvarenju izuzetne pop-kulturne relevantnosti.
S jedne strane imamo ceo McLarenov getting away with it koncept. Dakle, cinjenica da su ljudi snimili film, i da im nije bio zabranjen dalji rad u kinematografiji je poprilican uspeh.
Ako imamo u vidu da su cak i strucni i vrlo profesionalno potvrdjeni saradnici poput DPa Bote Nikolica ili kompozitora Zorana Simjanovica, u ovom filmu pruzili ispod svog minimuma, moglo bi se reci da je rec o zescem javasluku.
Montazer Vuksan Lukovac, inace legenda nase kinematografije, i covek koji je zasluzan sto su srpski filmovi bili relativno gledljivi, koji je ipak uspevao da sklopi smislene skupove kadrova koje su snimali ljudi koji nisu znali apsolutno nista o filmu i reziji, ovde nije imao posla, posto je Milan Jelic, inace dramaturg po struci i klasic Dusana Kovacevica, i jedna od bitnih ikona Novog talasa, sve resavao kroz mizankadrove. mrkoye smatra da to nisu mizan kadrovi, ali sta su onda? sta su ako mizan nisu?
Pa moglo bi se reci da je Jelkica na ekonomican nacin koristio traku i snagu ljudi iz sektora kamere te ih nije terao da je previse pomeraju. Barem ne vise od onoga sto je prenosenje sa jedne lokacije na drugu.
Mnogi mladi reditelji grese kada prekadriraju komediju, ali Jelkica je ovu podkadrirao.
Kad je rec o scenariju koji je Jelkica napisao zajedno sa Predragom Perisicem, koji je zajedno sa njim bio alumnus serijala NA ODREDJENO VREME, zanimljivo da je Perisic posle ovoga postao profesor. Kako ga nije bio strah da ce neko od studenata nabaviti VHS? Mada, iz primera otaku znamo da je studente strah da li ce Perisic doci do njihovog scenarija posto je sklon da im ripuje ideje.
Scenario je by the numbers izuzev u situacijama kada je potpuno dementan. Naime, iako govori o maturantim, film ima i bizaran subplot sa sefom kucnog saveta koji izvodi vojne vezbe i forsira stanovnike svoje zgrade da pobede na nekom takmicenju, sto nema apsolutno nikakve veze sa pricom filma, izuzev sto je sef kucnog saveta otac glavne junakinje.
Dijalozi su cheesy ali nisu liseni bogate konotativnosti. Recimo, zanimljiv je devojke sa sela koja radi u prodavnici duvana u hotelu, koji je inace pretty obviously sniman u nekoj zabiti u Srbiji a glumi Beograd.
Devojka sa sela je zavrsila frizersku skolu i dosla je u Beograd misleci da ce tu lakse naci posao. Medjutim, pronasla je nesto drugo. Nju u hotelu napadaju razvratni clanovi kolektiva, i kako ona sama kaze, `sa njom hoce da legnu od kuvara do direktora`. U jednom trenutku ona optuzuje sefa sale da je ucenjuje gubljenjem posla ukoliko ne ode u sobu sa njim. Medjutim, sef sale to odlucno demantuje i nimalo nije postidjen. Posto ce devojka sa sela samo par scena kasnije reci najistinitiju ikada izrcenu u srpskom filmu a koja glasi, `Pricamo vec pola sata, a jos uvek nisi pedlozio ONO`, mogli bi pretpostaviti da simpaticna seljanka ima neku vrstu seksualne disfunkcije, i samim tim dovodimo u pitanje istinitost njenog iskaza o saradnicima.
S druge strane, kada glavna junakinja biva privedena u generic motelsku sobu, ona kaze, `Nikada nisam bila u ovako otmenom hotelu...` da bi ubrzo potom radi lakse defloracije momak sa odusevljenjem govorio o `starom dobrom MISONARCU`.
Naravno, kljucna scena u filmu je scena u 80s disko klubu, a ja sam sucker za scene u 80s disko klubovima, narocito u srpskom filmu. Tu imamo profesora koji kaze da je dosao ne bi li `sacovao sove`, ne bi li samo pola sata filma kasnije sa maturske veceri otisao sa svojom omiljenom ucenicom, opravdavsi se sofizmom da mu ona vise nije podredjena. Od podredjene do podvedene samo je par slova, a ovaj lik, kao profesor knjizevnosti, to najbolje zna.
MATURANTI je jedini film u kome mozemo videti Smokija kako divlje djuska uz MOZDA, MOZDA Lakih Pingvina koji to naizgled izvode uzivo. Od Lakih Pingvina u filmu mozemo cuti jos i remek-delo SIZIKU i nesto minorniji klasik DEVOJKA IZ SVEMIRA, a da ih sve vreme inace najavljuje Minimaks.
Narocito je lepo videti clana politickog saveta LDPa pred defloraciju, dakle izmedju trenutka kada je onakva kakvu ju je majka rodila i trenutka kada vise nece biti sasvim takva. Ne, Miloshe, nije u pitanju Latinka Perovic.
Naravno, radi se o Oliveri Jezini, koja je u ovm filmu zanosna kao i uvek, i obnazena kao i uvek, i sa onim divnim pogledom koji pokazuje da samo ceka da se obnazi kao i uvek, i kojim je gledala Buleta Goncica kada mu je ponudila olaksanje u vidu oralnog seksa u filmu Mise Radivojevica ZIVETI KAO SAV NORMALAN SVET. U ovom filmu olaksanja ipak nema, kraj je tuzan, a Olivera ga igra za sve pare, sa suncem koje izlazi na istoku, pored provincijskog motela, ...
Pored Oluivere i Lakih Pingvina, u filmu igra i Tasko Nacic koji ima par scena u kojima sparinguje sa Gidrom.
Ipak, ultimativni 80s sleaze je Milan Strljic, u ulozi pohotnog profesora knjizevnosti koji navaljuje na ucenicu koju igra nista manje pohotna Maja Sabljic.
Nesto drugaciji vid pohote pruza Gidsra Bojanic u ultimativnoj incest sleaze sceni kada juri pistoljem mladica osumnjicenog da je pokusao da mu razdevici kcer, koga golim grudima zaustavi Ljubisa samardzic i tda Gidra izgovfori besmrtni incest innuendo, `Ljudi, razumite me, meni je zena umrla, nisam mislio nista lose!` Naravno da nisi, momcino, iako si otac imas svoje potrebe, i zato te autori ne osudjuju!
Blagu subverziju Perisic i Jelic pokazuju kroz soft provokacije partije, ismevanje clanstva u partiji i aktivizma, kao i kroz uvodjenje diskursa koji ima izvesnu nostalgicnu crtu prema predratnoj Srbiji.
Kada se podvuce crta, Perisicev kljucni problem u opusu je uvek bio to sto je zeleo da uvede red i erudiciju u socijalisticki slapstick Sinise Pavica. Medjutim, on nije shvatao da taj svet ako se uredi gubi na svojoj magiji. Medjutim, Perke je ovde at his raunchiest, on i Jelkica ocigledno pokusavaju da se prisljamce na proto-gross-out talas teen komedija iz Amerike.
U svakom slucaju, ovo ostvarenje zasluzuje punu paznju, i kako to mrkoye kaze, treba ga preporuciti ljudima koji su spremni da gledaju izmedju kadrova.
* * / * * * *
Bogami, zvuči kao surova trešina. Moram da priznam da bih rado odsedeo kroz ovaj film makar samo da vidim Lake Pingvine kako izvode najbolji domaći elektropop hit ikad ('Možda Možda', jebote, Borghesia bi verovatno dali sopstvene bubrege da su mogli da naprave onakvu pesmu). Smokijeva đuska je samo neočekivani bonus....
...a pored Smokija đuska i prvobitna PuK gospođa Snežana- Sneška Nikolajević...ova nova bi kanda radije pridržavala šank!!!
MATURANTI bi bili super grajndhaus iskustvo da se gledaju zajedno sa NIJE NEGO Mice Milosevica.
Pazi MATURANTI su zaista experience za gledanje u društvu. Dostaviću vam kopije na sledećem Geek Summitu.
Neka te Al'lah čuva i podari ti oštro oko i sigurnu ruku.
Richard Pryor and Huey Newton
Taken from Pyor's memoirs 'Pryor Convictions & Other
Life Sentences":
[start quote]
Huey and I met at a party in Oakland and then did cocaine in my hotel
room. as we got high, the Black Panthers' minister of defense got angry
because his woman was coming on to me and I didnt tell her to stop.
The scene got very tense. It seemed certain something was going to
happen. Either Huey was going to lose control and hurt me or I was going
to provoke him into hurting me by saying something stupid. Both seemed
likely.
We were talking about jail. He admitted to being worried about going to
prison himself.
"Why you scared of jail?", I asked.
"Cuz if I go, everyone's going to want to fuck me," he said.
I didn't disagree.
"But if they put their dick in my mouth," he added, "I'm gonna bite if
off."
"That's a plan," I said. "But right before you bite, you know, you're
going to taste that dick in your mouth and wonder wether or not you like
it."
Huey shot up from his seat and punched me. The blow caught me on the
side of the head.
"Fuck you."
It could've been messy. Both of us were high, we had guns, and we were
out of our minds. Fortunately, I decided my best move was to watch as
Huey grabbed his woman and marched out of the room.
I knew I could stir up more shit on stage than in a revolution.
[end quote, pg 129, Revolver Books, 2006]
Zanimljiv download jedne kon:medove emisije.
Evo sta o njoj kaze kon:med himself
Nedavno sam za nizozemski radio CBS napravio specijal CroMix2 (hrvatske i ex-yu synth pop stvari, prvi nastavak radio je prošle godine Yas), pa koga zanima, može ga skinuti ovdje... Radjeno je za europsku publiku, zato uključuje i par obvious hitova:-))
Stliski je space/cosmic/synth/wave, što ta stanica i inače pušta.
http://www.medvedov.com/dj/CBS.Cro.Mix.2.by.Kon.Med.2007.mp3
Radi se o snimci koja uključuje i jinglove te stanice + moj intro/outro
60 min; 320kbps
Tracklista:
http://www.medvedov.com/dj/CBS.Cro.Mix.2.by.Kon.Med.2007.tracklist.txt
************************************************************
[intro] Blah Blah by Kon:Med Robot
Miha Kralj - Jupiter [edit] (1982) // PGP RTB
Igor Savin - Childhood [edit] (1983) // Jugoton
[jingle] Kon:Med Westworld
Denis & Denis - Himna kompjutera (1986) // Croatia Records
Laza Ristovski - The Green Coast (1983) // PGP RTB
[jingle] ACAPELLA SWOOSH 001
Bebi Dol - Moj andjele u belom vencaj me (1983) // PGP RTB
Videosex - Sivi dan (1985) // Dallas Records
[jingle] I Love CBS
The Master Scratch Band feat. Duca Markovic - Break War (1984) // Jugoton
Borghesia - On (1983) // FV Zalozba
[jingle] BasroR cybernetic whisperer
Germania - Sympathy For The Devil [Who Killed The Kennedys?] (1990) // Mute Records
Denis & Denis - Program tvog kompjutera (1985) // Croatia Records
[jingle] This Is CBS
Bastion - Mr Complex (1983) // PGP RTB
[jingle] ROBOT
Beograd - Opasne igre (1982) // PGP RTB
Max & Intro - Los je dan [unreleased demo] (1991) // CD-R
[jingle] Kon:Med Grotesque As Promised
[jingle] ACAPELLA THE CBS
[outro] More blah blah by Kon:Med Robot
Pogledao sam LE CONCILE DE PIERRE Guillaume Niclouxa, po romanu Jean-Christophe Grangea, courtesy of Ginger.
Film je urađen u najboljoj tradiciji LAVIRINTA Miroslava Lekića, tako da čak i u seriji ekranizacija Grangeovih romana, koja ne dobacuje baš visoko, ostaje prikovan za samo dno.
S druge strane, ovo je redak film koji istinski u sebi nosi potencijal evropskih filmskih zvezda i praktično se i gleda zbog imena kao što su Monica bellucci, Catherine Deneuve i Moritz Bleibtrau. U tom smislu je film možda i najzanimljiviji poštop se zaista može definistai kao čist vehicle za njih.
Malo je reći da je film predvidljiv. Film je prosto deplasiran koliko je nevešto ispričana jedna jako predvidljiva pulp priča. Prvih 40 minuta filma od ukupnih 98 minuta trajanja su morali stati u 10 minuta, pošto ekspozicija zaista ne nudi više sadržaja.
Po deplasiranosti cele priče, LE CONCILE DE PIERRE staje uz rame sa LAVIRINTOM. To je ta škola kinematografije samo lišena Lekićeve anegdotičnosti i privatizacije filmskog tkiva.
Iako je film navodno koštao 22 miliona evra, zaista nije jasno na šta su potriošene te pare. Reč je o koprodukciji tako da se verovatno desilo isto što i u KLOPCI gde film kapaciteta SUTRA UJUTRO košta desetak puta više. Očigledno su evropske koprodukcijske pare jako skupe. Delom zbog Niclouxove krajnje neinspirisane režije, delom zbog prilično oskudnih objekata i scenografija i same radnje koju gledamo, slobodno mogu reći da je čak i narečeni LAVIRINT raskošniji film.
Međutim, valjda upravo zbog tog starstruck momenta, ja nisam mogao da odolim prilici da pogledam ovaj film, uprkos negativnim kritikama. verovatno ni mnogi od vas neće moći da mu odole.
Ja sam inače godinama iščekivao da vidim Gilles Mimounijev drugi film FLIGHT OF THE STORKS u kome je trebalo da igra Monica, isto po Grangeu, no na kraju sam morao da se zadovoljim sa ovim.
* 1/2 / * * * *
...ne sporim predugačak uvod, predvidljivost i star-driven orijentaciju, priznajem da LE CONCILE DE PIERRE nije na nivou L'EMPIRE DES LOUPS Chrisa Nahona, ali nikako se ne bih saglasio sa ocenom da ova ekranizacija J.C.Grangea trči mrtvu trku, pa još i zaostaje za Lekićevim LAVIRINTOM...možda zvuči domišljato, ali teško da može biti tačno, sve i da pričamo na nivou utiska, koje je, je li, nemoguće egzaktno premeriti...
Dobro, Ging, you made your point, nije isti kao Leka, slabiji je od Leke... :D :D
Wide releases stir debate in Korea
Some call for cap on number of screens
By DARCY PAQUETSEOUL -- The ever-expanding number of screens being occupied by hit films is stirring controversy in South Korea, where some have begun to call for legislation to limit the scale of wide releases.
The issue first gained wide coverage in the media last summer, when local hit "The Host" opened on 620 screens and expanded to an estimated 700 in the following weeks. Korea has an estimated 1,850 total screens.
This year, with Korean cinema yet to produce a major hit, the issue has re-surfaced with the release of "Spider-Man 3" and "Pirates of the Caribbean: At World's End." Media reports put the number of screens for the webslinger starting at 640 and expanding to 812 after its release.
Meanwhile the 168-minute "Pirates" opened on 670 on May 23 and expanded to a massive 912 by the weekend, accounting for 49% of the nation's screens.
Amid a storm of news articles, Korea's Fair Trade Commission has announced it will launch an investigation into the situation, though few expect any wrongdoing to be uncovered.
"In this situation where distributors and exhibitors are both in support of widening releases, there's no reason to expect any violation of antitrust laws," said an official at the Korean Film Council.
With an increasing number of screens being equipped for digital distribution and screening, the economics of the wide release are also changing. Currently 107 screens in Korea are equipped for digital projection, among which 36 are linked via a fiber optic cable distribution system launched by local exhibitor Megabox on May 1. With digital distribution projected to expand quickly in the future, the incremental cost of expanding to more screens will drop to almost zero.
Pogledao sam HOSTEL PART II, courtesy of Kunac.
Iako nisam bio fan prvog sdela i mislim da je to prilično slab film, osećao sam izvesnu simpatiju prema tom filmu pošto sam u njemu video neku vrstu budućnosti ili barem vizije budućnosti srpskog horora.
Međutim, pošto je reč o američkom filmu, onda se mora i gledati u skladu sa tim kriterijumima.
HOSTEL 2 se u vidu jedne fine posvete otvara blisko Cameronovom ALIENSu, i moglo bi se reći da ima skličnu strukturu, da ne kažem ARHITEKTONIKU STRAHA. :D
Znači, mi znamo šta je pretnja, mi znamo šta čeka posetioce HOSTELa, i sada ćemo otkriti kako taj sistem funkcioniše, upoznaćemo organizatore i mušterije.
Međutim, ono gde HOSTEL 2 ne sledi strukturu ALIENSa, jeste dramaturška postavka u kojoj glavne junakinje, i glavne žrtve, ne znaju šta ih čeka, dočim u ALIENSu marinci u principu znaju kakvi su tuđini.
To je prvi dramaturški problem HOSTELA II, mislim da je trebalo da junaci znaju barem koliko i publika i to se do sada uvek pokazivalo kao uspešno u sikvelima.
Drugi dramaturški problem je previd što jednog od bogatih američkih ubica nisu učinili žrtvinim ocem, to bi bio baš momački twist, koji bi svemu da određenu antičku dimenziju.
Kad je reč o karakterizaciji, prvi film je preozeo rešenja iz remek-dela EURO TRIP dok je drugi bliži neki WILD THINGSičnim pogledima na žene. U tom smislu, prvi je daleko istinitiji.
Isti takvi su i poslovni ljudi. Eli Roth uzima motivacije i karakterizacije koji više liče na Reaganomics likove iz filmova poput ROBOCOPa ili WALL STREETa, a savremeni kapitalizam nije uopšte toliko militantan.
Eli je jak na rečima ali slab na delu i to potvrđuje krajnje početnička režija koju ponavlja u svom već trećem filmu. Eli nažalost ne uspeva da napravi zastrašujuću scenu, on eventualno uspeva da dobaci do gadnog.
Sve vrline i mane prvog dela su ponovlčjene, možda je drugi za nijansu efikasniji, a možda i grešim, no dometi su vrlo slični. Slažem se sa Miloshem da bi HOSTEL u rukama drugih reditelja mogao biti intrigantan serijal.
Međutim, potpuna indiferentnost kako publike tako i kritike na to kako je koji film režiran počinje da da pokazuje koliko u suštini ta veština nije ni važna današnjoj publici. Danas bi verovatno i MURDER ROCK i BODY DOUBLE prošli isto, niko ne bi primetio neku značajnu razliku, oba bi dobila istu etiketu, a verovatno bi i podjednako zadovoljili publiku.
* * / * * * *
Pogledao sam PCU Harta Bochnera, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo zanimljivom omladinskom filmu iz 1994. godine koji bi se mogao smatrati pretečom prošlogodišnjeg uspelog filma ACCEPTED.
Ono što je naročito zanimljivo za filmove to je što je film režirao Hart Bochner, sleazebag iz DIE HARD, a da su scenario pisali Zak Penn i Adam Leff. Dok je Zak Penn, kao što znamo danas velika scenaristička faca, naročito za comic book properties, Leff je počeo zajedno sa njim, oni su pitchovali čuveni LAST ACTION HERO a Leff je ubrzo potpuno ispao iz posla a Penn je tu gde jeste.
U svakom slučaju, PCU nudi osamdeset minuta zategnute, intenzivno postavljene juvenile zabave, koja se izdvaja po jako preciznom rediteljskom pristupu i jako političnom tekstu, koji se razračunava sa političkom korektnošću, kako sa konzervativcima tako i sa liberalima. Inventivnost u političkom diskursu,štaviše, toliko obuzima film, da bi se moglo reći da je leffu i Pennu frat komdija i bila na drugom mestu a da je primarna politika. Otud se PCU može čitati i kao "politički film" kome omladinska komedija služi samo kao kostur.
Uticaji PCU upravo u tom smislu se jasno mogu pročitati u ACCEPTEDu koji ga je klinički ripovao u nekim sferama, naročito recimo u odnosu glavnog junaka prema konzervativnom fraternityju.
U svakom slučaju, reč je o filmu vrednom pažnje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THIS FILM IS NOT YET RATED Kirby Dicka, courtesy of Ginger.
Mislim da je ovaj film imao zanimljivu temu, i da na neki način ima solidnu egzekuciju na tragu Michael Moorea, ali da je na mnogo mesta prilično pogrešno postavljen.
Ideja filma je sledeća. Uticaj MPAA cenzure na umetničke filmove, reditelja koji su eminentni i potvrđeni u javnosti.
Time je Kirby namerno zanemario žanrovski film, plašeći se da bi odbrana šunda na neki način dovela u pitanje njegovu tezu. Međutim, paradoksalno, film se ubrzo pretvorio u osudu šunda, tako da se na kraju sve poente izgrađuju kroz to kako se popušta nasilju, a eto ne da se velikim umetnicima da imaju scene seksa.
Ono što mi je još zanimljivije je da su svi filmovi koji su predstavljeni u dokumentarcu čak i poprilično osrednji.
Ali, možda i najveći paradoks je to što Kirby, ma koliko želeo da bude u nekom anti-establišment stavu, i da kroz kao objektivno vredna umetnička dela dokaže represivnosrt MPAA, imanentnu homofobiju, puritanski duh Amerike, itd.
Međutim, isto tako ne primećuje koliko se narečeni reditelji hrane kontroverzom, koliko njihovi filmovi u suštini imaju marginalan appeal, i koliko njima rejting ne menja puno. Štaviše, snažniji rejting im povećava cenu.
S druge strane, MPAA mnogo ozbiljnije ugrožava recimo reditelje horora ili akcionih filmova kojima direktno izbija hleb iz ruke.
Najparaodksalnije od svega, umetnici koje Kirby intervjuiše svi podržavaju postojanje nekakvog rejtinga.
međutim, ja nemam zapravo ništa protiv MPAA pošto inače mislim da je postojanje MPAA sprečilo iživljavanje raznih ruralesa koji bi inače rejtovali filmove po pojedinačnim državama.
Ono gde zapravo leži problem, jeste strašljivost studija. zašto studiju smeta da pusti R-verziju LIVE FREE OD DIE HARD? To je ono što mene zanima. I mislim da su te njihove igre mnogo bitnije od jedne birokratske mistifikovane institucije kao šo je MPAA.
No, zabavno je pogledati film pa ga uprkos tome što ne mislim da je značajan i tačan ipak preporučujem.
* * 1/2 / * * * *
Podsetio sam se remek-dela MOST Hajrudina Krvavca, courtesy of mrkoye.
Ovaj film sam upamtio kao jedan od najboljih jugoslovenskih filmova, kada sam ga gledao još kao dete.
Sad kad sam ga opet pogledao, ostajem pri tom stavu.
Ne samo da imamo odličnu Krvavčevu egzekuciju, lakoću izlaganja, jasno oslonjenu na žanr i ubedljivo interpretaciju svih pravih klišea ratnog filma, već je film obogaćen zaista izuzetnim scenarijem i odličnom glumom mimo superherojskog dua Bata Živojinović-Boris Dvornik.
Pre svega film ima odličan scenario Predraga Golubodića, našeg reditelja i inače Srdanovog oca, i Đorđa lebovića čuvenog dramskog pisca. Izuzetno je zanimljivo dopisivanje između Borislava Pekića i Đorđa Lebovića u zbirci Pekićevih pisama u kojima otkrivanmo da je pisanje za Krvavca bilo najkomercijalniji deo Lebovićevog stvaralaštva.
Scenario je vrlo inteligentno i moderno postavljen, za ono doba, a naročito za jugoslovenski film, u kome bi i danas, dobrih 40 godina posle ovog filma, ovakav scenario među boljima.
Pored odlične karakterizacije i obilja preokreta, ovaj scenario donosi i barem jednu antologijski napisanu scenu a to je zarovbljavanje diverzanata od strane SSovaca kod skloništa.
To je zaista izuzetno postavljena scena, odlično napisana i odlično odglumljena. Takođe, potraga za izdajnikom u redovima diverzanata i ceo whodunit oko nje je odlično postavljen.
O moralnoj dilemi inženjera koji je sagradio most, da i ne govorim. Ne samo da inženjer nije spreman da žrtvuje svoje delo radi višeg cilja, nego ta dilema uopšte nije plakatski tretirana, pisci i glumci su stvorili autentično razumevanje za ovog čoveka.
I uopšte, film je partizanski ali je lišen ideologije, likovi se oslovljavaju sa "gospodine" i praktično da nema poneke retke petokrake ne bi se ni znalo, kom pravcu otpora okupatoru pripadaju diverzanti.
Kad je reč o Krvavčevoj režiji, imajmo na umu da je ovo film iz 1969. godine, i da apsolutno korespondira sa tadašnjim WW2 filmom. U to vreme još uvek nastaju comic book WW2 filmovi poput WHERE EAGLES DARE, i MOST aposlutno može da mu stane uz rame. Od uticaja na MOST definitivno bih podvukao remek-delo Žike Mitrovića BRAT DOKTORA HOMERA koje je izašao godinu dana ranije, a iz koga je Šiba preuzeo dizajn Bate Živojinovića.
Film je najpre odlično režiran u psihološkom smislu, karakteri zaista postoje i kada se njihova situacija zakomplikuje, Šiba odlično vodi te junake. Samo u retkim momentima, glumci gube svoj kontinuitet i to se najčešće dešava Brisu Dvorniku koji prilično brzo zaboravi smrt svog pomoćnika Bambina.
U tom smislu je scena Bambinove smrti baš paradigmatična, pošto je njen sadržaj apsolutno materijal za zuckerovsku parodiju ali Šiba uspeva da play it straight. Kada Bambina okruže Nemci i kada Bata naredi Dvorniku da ne sme da dozvoli da ga uhvate živog. Dvornik koji baca dinamit uz povik "Ne boj se, Bambino!" spada u sam vrh najemotivnijih tačaka jugoslovenskog filma.
Što se akcionog dela tiče, set-piece u močvari koji uključuje Bambinovu smrt je izvanredan kao i showdown na mostu.
Šibi se svakako mora pripisati i superiorna scena streljanja diverzanata kada padnu SSovcima u ruke koja spada među antologijske scene jugoslovenskog filma.
Film ima nekoliko izuzetnih, antologijskih glumačkih ostvarenja. Naravno, Batu Živojinovića i Borisa Dvornika koji su leading men u ovom tipu filma ne treba posebno isticati. Mnogo je značajnija rola Bore Begovića u ulozi likvidatora Tihog, specijalistu za borbu nožem, koji igra ovu ulogu sa pravim vestern underplayom, nešto kao Dean Martin u RIO BRAVO. Druga antoogijska rola je Relja Bašić u ulozi Sove, iskusnog obaveštajca koji unosi specifičnu Dr Spock energiju u sve i predstavlja intelektualni centar filma. Konačno, tu je Sloboidan Cica perović u ulozi inženjera, mirnog apoltičnog, nesnalažljivog čoveka, koji ne želi da gleda kako most, njegovo životne deo, biva srušen.
Skor Bojana Adamiča je posebna priča. Ceo skor je baziran na temi partiaznske pesme "Bella Ciao" koja je naravno nama mladima najpoznatija po obradi KUD Idijota. Poerd a capella verzije koju pevaju Boris Dvornik i njegov pomoćnik, Adamič nam nudi i nekoliko simfonijskih aranžmana ove teme i zaista ju je odlično varirao u raznim štimunzima. U svakom slučaju skor za MOST je izuzetan a upotrebe ove teme je ingeniozna.
Preporučujem da kupite legalno DVD izdanje koje je izbacio Delta Video. Nema nikakvih dodataka izuzev izbora scena, ali film je u pristojnom stanju i što je najvažnije sinhron je.
* * * * / * * * *
Ja, naravno ne bih umeo da kažem išta ovako učeno o filmu Most ali bih podržao Kripleta izjavom da je i meni Most jedan od najboljih domaćih filmova koje sam ikada gledao.
Meho, čim sam te prvi put video rekao sam da imamo dosta toga zajedničkog.
izašli su na DVD-u i krvavčevi Diverzanti. Videh juče u gradu, košta 250 din
Imao sam priliku da gledam genijalni Most na velikom platnu Kinoteke. To je bilo definitivno nezaboravno iskustvo.
MOST sam gledao pre dvesta godina, ali iz nekog razloga (kojeg ne mogu vise da se setim...) Relja Basic me je plasio u svakom filmu u kojem se kasnije pojavljivao.
Pogledao sam ponovo i DIVERZANTE Hajrudina Krvavca, courtesy of mrkoye, ali ne stigoh da se upišem na tu temu.
DIVERZANTI su prototip Šibinog akcijaša, slabiji od MOSTa ali se tačno vidi template po kome će nastati ovo remek-delo.
Sve se dešava jako efikasno, film traje jedva 80ak minuta, priča se brzo izlaže. Odmah se uspostavlja vrlo jasan time-line šta diverzanti treba da urade, i iako je scenario manje znakovit nego u MOSTu podjednako je efikasan, i ima nekoliko odlično konstruisanih situacija.
Film je crno-beli i sasvim može da stoji uz rame nekim Siegelom recimo iz crno-bele faze.
Jedino što Krvavac ne može da reši to je postizanje pune emotivnosti u cheesy momentima za razliku od recimo Bambinove smrti u MOSTu i tu DIVERZANTI ne prelaze rampu.
Takođe, Šiba je guru za over-the.-top bodycounte Nemaca u našem WW2 filmu. I u DIVERZANTIMA, on se prema tome odnosi krajnje negližozno, i Smoki i bata masovno ubijaju Nemce, čak vrlo često s leđa, bez ikakve griže savesti.
Međutim, taj hibris već u MOSTu biva kažnjen kada Bambinu prilikom killing spreeja nestane metaka.
U svakom slučaju DIVERZANTI su bitan film u opštem kontinuitetu Krvavčeve akcione poetike. Ne samo zbog guys on a mission momenta, već i zato što se kroz misiju uništenja aerodroma anticpira PARTIZANSKA ESKADRILA.
Pliss, žao mi je što nisam gledao MOST na velikom ekranu. Fotka Ognjena Milićevića je tu odlična, naročito u deonici na samom mostu koje treba da se čuveju gledaoci sa strahom od visine.
Inače ime pirosa u DIVERZANTIMA i MOSTU je Islam! Sjajno ime za pirosa!
* * * / * * * *
Relja Bašić je kao Vincent Price, ali u MOSTU je i on i ceo lik genijalan, potpuna dekadencija. Hrvat, SSovac, dvostruki agent, latentno homoseksualan. Relja Bašić je apsolutno ogledalo podsvesti svakog pravog Srbina. Relja Bašić u MOSTU je ono kako zamišljamo Hrvata i njegove mučke namere.
Quote from: "crippled_avenger"Fotka Ognjena Milićevića je tu odlična, naročito u deonici na samom mostu koje treba da se čuveju gledaoci sa strahom od visine.
Moze da se prezivi ako se gleda iz poslednjeg reda. Odmah do vrata...
Pogledao sam LICENSE TO DRIVE Greg Beemana, courtesy of mrkoye, i mogu reći da se radi o jednoj od boljih teen komedija iz kasnih osamdesetih.
Pre svega, ovaj film uspeva da crosoveruje i do nas, iako se bavi jednim autohtonim američkim problemom, a to je sticanje vozačke dozvole.
Iako, naravno, vozačke dozvole i automobili postoje i kod nas, i i iako su značajan statusni simbol među mladima, znatno veći značaj imaju u Americi gde su vozačka dozvola i automobil značajan simbol sazrevanja i slobode, i praktično su deo svačijeg odrastanja, dok kod nas znatan deo građanstva ne ume da vozi, i vozačka dozvola je doživljena kao poželjna ali ne i neophodna kvalifikacija.
Samim tim vozačka dozvola u ovom filmu predstavlja ritual inicijacije.
Sam čin vožnje bez vozačke dozvole u ovom filmu, hje ekvivalentan velikoj zaljubljenosti glavnog junaka u teen komediji na koju nije uzvraćeno i koja nije ozvaničena vezom i seksom. Međutim, kao što su u takvom filmu junakove emocije snažnije od mnogih koje imaju oni u vezi, tako i ovde junak vozi bolje nego mnogi sa dozvolom.
Greg Beeman koga smo najskorije videli kako režira HEROES oivo sve radi u tempu i sa kadriranjem akcionog filma, na tragu Zemeckisovih visokooktanskih omladinskih filmova.
Coreyi su appealing kao što i treba kad su na vrhuncu, dočim je Heather Graham malo bleda kao glavni love interest, i njen lik je možda i nedovoljno simpatičan da bi bio išta više od predmeta čežnje.
No, to je potpuno legitimno, pošto je film u suštini besramno mačsitički i govori o muškom sazrevanju kroz sticanje prava da savlada mašinu. Postoji li išta falokratičnije od toga?
U tom smislu, LICENSE TO DRIVE produbljuje zaveru teen komedija koje u ovom konkretnom slučaju, dovode gledaoce u zabludu da je posedovanje auta poslednji korak do seksa. Nažalost, nije baš tako. Posedovanje kola jeste na korak do, ali ni sledeći korak nije toliko mali.
Pa ipak, LICENSE TO DRIVE je po zabludama koje nudi mladima opet pošteniji od filmova koji govore da su razgovor i ljubav važni devojkama.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg516.imageshack.us%2Fimg516%2F8424%2F61eh4.jpg&hash=a22e455a83ec94ec136c733e7cc9e64cbf62aba1)
Pogledao sam PRINCESS Andersa Morgenthalera.
Reč je o danskom animirano-igranom filmu, gde su animirani delovi rađeni kao neki vrlo sveden postupak sa stripovski stilizovanim likovima, ali sa solidnom stilskom kohezijom gde se tako svedena animacija apsolutno pije, dok su malobrojni igrani delovi rađeni kao dogmaški danski film
PRINCESS bi se najpre mogao definisati kao animirani HARDCORE, mada je u suštini reč o animiranoj varijanti krajnje rudirmentarnog vengeance flicka koji svoju simplifikovanost prikriva animiranim postupkom. S druge strane, animirani postupak mu omogućuje da prikaže neke scene koje bi teško mogao da realizuje u live action filmu, naročito kad je reč o seksualnom nasilju nad detetom.
Čini mi se da je ova priča nudila još potencijala, kao i da je sam reditelj ubeđen da je snimio nešto značajnije nego što krajnji rezultat pokazuje no i ovakav PRINCESS predstavlja jedno od znimljivijih ostvarenja iz prošle godine.
* * * / * * * *
Ladies and gentlemen, the day has come. The eagle has landed. Brian Bosworth's 1991 film debut STONE COLD is finally available on Region 1 DVD. We're through the looking glass, people.
As a DVD this is kind of a bust. There isn't even a trailer on the thing. They did spring for interactive menus, that's about it. They even labeled the disc wrong, the widescreen is actually on the standard side and vice versa. The movie is about a biker gang, but the cover seems designed to make it look like a current DTV espionage thriller - there's not a single motorcycle pictured on the front or back.
But you know what, even that can't stop STONE COLD. I've been recommending this movie to people for a while now but it was only on VHS so it got tricky. As of this week they will find it in finer movie stores and gas stations for around ten or fifteen bucks. What a year for DVD, man. First HOLY MOUNTAIN, now STONE COLD.
Let me be clear: this is a cheesy action movie. This is not a legit classic like DIE HARD. This is more along the lines of a ROADHOUSE, a really ridiculous movie where you start out watching it because it's goofy but by the end, whether you have the balls to admit it or not, you know deep down in your soul that the movie kicked your ass. You pointed at it, you laughed at it, but it turned the tables and defeated you fair and square. If you have any sense of sportsmanship you will admit that this movie is awesome. Even if it was kicked off of its college team for using steroids.
Some people might not know who Brian Bosworth is. Now days he is known for some straight to video action movies, the best one probaly being ONE MAN'S JUSTICE, aka ONE TOUGH BASTARD, which is from the director of EQUILIBRIUM and features MC Hammer as a drug kingpin. But he got that career after a brief stint in the NFL. If you lived in Seattle between '87 and '89 you probaly remember the hooplah. He had a cartoonish rebel persona and was known for his ridiculous haircut. People who see it in this movie might think it's a mullet, but back then it was a "Boz cut." Little kids all around Washington copied the Boz cut which usually included stripes or designs shaved into the sides or even a Seahawks logo dyed into it. And I can't believe I can't find this shit on Google, but there was this poster you saw everywhere called "Land of Boz" which showed Bosworth on a yellow brick road with a bunch of little munchkin lookalikes. It was a big deal. After 3 seasons he had to retire due to a shoulder injury. But he had a good contract, I believe he still got millions out of those 3 years. So he didn't have to go work at Boeing, he was able to take a few years to just go on an inner journey of peace and contemplate the world and that was when he realized the world was ready for STONE COLD.
Let me just point out a few things about STONE COLD. Number one, there is a scene where Bosworth is inside a state supreme court building and about to be run over by a motorcycle. So he shoots the driver in the head, causing the motorcycle to launch out a window, collide with a helicopter - which explodes, then falls down and lands on a car, which also explodes. Number two, there is a scene where Lance Henriksen, dressed as a priest, guns down an entire jury with a machine gun. Number three, the Boz hugs a kimono dragon in one part. Number four, there's a shot from the POV of an electric guitar. Number five, pretty much the whole movie is like that, I'm not just listing the only good parts.
Bosworth plays a rebellious cop who is already suspended as of the opening scene, you don't have to see him get suspended. (He still foils a violent grocery store robbery, though.) Because he has a good record of biker arrests the FBI forces him to go undercover in a violent biker gang called The Brotherhood.
The supreme evil of The Brotherhood is illustrated in a classic, fast-paced sequence. First we see a big scary bald guy blow away a priest in the middle of a baptism. There is no context, we have to assume there was no motive at all, but you do see the priest fly through a stained glass window (please pause to note that as the window shatters you can see the rest of the gang sitting outside enjoying the show). Next the bald guy is convicted of murder. Then, the judge who convicted him is blown up. During his investigation, the Boz will discover that the Brotherhood plan to assassinate Senator Brent "Whip" Whipperton, who runs for re-election on an "actually we should execute the bald biker guy who blew away the priest" platform.
So yes, it's that cartoonish type of bikers. They shoot beer cans off each other's shoulders using machine guns, they have grenades, they have access to helicopters, they have names like Gut, Tool, Trouble, Mudfish. Their leader is Chains, played by the great Lance HARD TARGET Henriksen, and their second in command is Ice, played by the also great William OUT FOR JUSTICE Forsythe. Either one of those guys are usually a topnotch action movie villain, but STONE COLD has both of them.
Of course, silly action movies are a dime a dozen, especially back then. I think all this shit with The Boz being an eccentric cop is funny as hell, but I wouldn't be recommending it to you simply based on some laughs at the movie's expense. STONE COLD's secret weapon is the director, Craig R. Baxley. He comes from a family of stunt people, and he has a hell of a resume. He did stunts in DIAMONDS ARE FOREVER, CHARLEY VARRICK, MR. MAJESTYK. He was stunt coordinator for THE WARRIORS and PREDATOR. Also second unit director for PREDATOR. So from there he got into directing and fans of that era of lower budget action will know some of his work. The best known are ACTION JACKSON and I COME IN PEACE. If you watch those movies and this one, you gotta love Baxley, at least as a friend. ACTION JACKSON has a scene where Carl Weathers drives a car into a mansion and upstairs into Craig T. Nelson's bedroom, where he fights Craig T. Nelson. Who is playing a karate expert.
Baxley never made a movie as good as McTiernan's best, but he had his own thing, his movies have a real good vibe to them, full of what one could only call Explosive Action, done the old fashioned way, with people. People always say some asshole like Michael Bay "knows how to blow shit up" because he has the money to tell his assistant to hire a guy to hire another guy to hire somebody else to pay ten thousand dollars to create an explosion and then soup it up digitally. Well, I bet Craig Baxley literally knows how to blow shit up. I bet he has actually done it. That is my hunch. At any rate, he knows how to add extra punch to action scenes. He knows when to send a guy hurling through the air, when to create a gratuitous fiery explosion, when to have a guy jump face first through a window, when to have Lance Henriksen hold a gun to a guy's back and fire bullets through him. He knows how to film a car hurling through the air - you know why? Because he knows how to DRIVE a car hurling through the air.
After multiple viewings of STONE COLD it might start to drag a little in the middle, but still, this is an amazing work. Very few movies of this type deliver so consistently. There are plenty of movies that might seem like they would be funny based on having an ex-football player with a funny haircut go undercover as a biker, or what have you. But rarely do they live up to the awesome movie that you imagine that movie would be. I have recommended STONE COLD to many people and so far nobody has been disappointmed. It has the Vern Guarantee of Excellence. If you're into this sort of shit - and I know you are because you seem like a pretty cool guy - STONE COLD is a must-see.
thanks,
Vern
Krejg Baksli je CAR!!!
...around the corner- na serpskim kioscima se pojavilo DVD iydanje spaghetti western komedije BEN AND CHARLIE sa Giuulianom Gemmom Georgeom Estmanom i Marisom Mell, a na istom disku je i MIDNIGHT HEAT Allana A.Goldsteina(mislim da je potpisao i DEATH WISH 5!) u kome kraj negativca Brada Dourifa, glavnu ulogu tumachi gore pominjani BRIAN BOSWORTH( zvezda ostvarenja ONE TOUGH BASTARD Kurta Wimmera i STONE COLD Craiga R.Baxleyja)...plus polusatni crtac za svega 99 dinara...
Trebalo je da stave polusatni pornić...
Podsetio sam se filma THE EVIL THAT MEN DO J. Lee-Thompsona, courtesy of Kunac.
Ovih nekoliko dana su bili prilično hectic tako da nisam stigao da se oglasim sa ovim utiscima.
Početak filma je ingeniozan i sada koliko mi se čini, u sećanju mi je delovalo kao da je čitav film tako spooky.
Nažalost, nije. Thompson definitivno uspeva da održi atmosferu snažne perverzije kroz ceo film, sa tim čudnovatim, bezmalo incestuoznim odnosom između izopačenog doktora i njegove sestre, inače lezbijke.
Međutim, ni u vizuelnom, ni u scenarističkom smislu, Thompson u toku filma ne doseže zaista ingeniozno otvaranje u kome se doktor u najboljoj tradiciji VARIOLE VERE pojavljuje sa kukuljicom.
Ipak, dostizanje te briljantne atmosfere sa početka, ne znači da je reč o promašaju. čak naprotiv. Iako je ova verzija koju sam sada gledao zasuigurno cuttovana, pošto je znatno kraća od verzije listovane na netu, reč je o vrlo precizno realizovanom filmu, sa naročito ozbiljnom političkom porukom koja ima odjeka i danas.
Naime, glavni negativac, Doktor, je mučitelj koji radi za vlade banana republika i u direktnom je dosluhu sa SAD, a u jednom trenutku federacija latinoameričkih država traži njegovo izručenje, oko čega SAD intenzivno mešetare.
Završnica filme je havy handed sa dosta spooky, da ne kažem HILLS HAVE EYES moralizatorskom egzekucijom glavnog negativca, koja je toliko nasilna da me je obradovala jer se nije nikako mogla cuttovati.
U svakom slučaju, milo mi je da mi se sećanje iz detinjstva donekle pokazalo kao ispravno.
* * 1/2 / * * * *
Potom sam se častio sa epizodom MOONLIGHTINGa, koju je pisao Jerry Stahl a u njoj igra Jennifer Tilly, ima li šta lepše od toga?
Pogledao sam BIG NOTHING Jean-Baptiste Andrea, courtesy of Ginger.
BIG NOTHING je crna komedija na tragu VERY BAD THINGS Peter berga, i bezbrojnih drugih DEBITANTSKIH filmova koji su zapljusnuli američki i svetski film posle pojave Tarantina.
Iz vrlo jasnog razloga neo noir crne komedije su se nametale kao idealan showcase za reditelje debitante, naročito među glumcima, zbog niskobudžetne formule, jednostavne atmosferičnosti i koncepta koji ne zahteva besprekornu realizaciju u bilo kom segmentu pošto priču i utisak obično vuče zaplet nekim vanekranskim polugama.
Dakle, ako je dramska scena, čak i ako nije do kraja uspela, nema veze pošto likovi prenose dosta informacija i uvek može imati funkciju u tome da vuče priču napred.
Ako je komična scena, uvek ima opravdanje za svoje postojanje čak i ako nije smešna, pošto je deo zapleta.
Ako je akciona scena, uvekl postoji opravdanje ako je nevešta pošto film nije primarno akcioni i scena ima informativnu funkciju.
I otud su se te neo noir komedije nametnule kao odličan easy way out za debitante, pošto povrh svega, otvaraju dva puta, ili stazu prema mainstreamu, ako su jače tačke filma, u domenu zabave, ili stazu u neki Miramax polu-art house.
Ovaj tip debitanskih filmova je dakle bio idealan za neodlučne, no ne mogu reći da nije iznedrio neke jako zanimljive reditelje i neke jako zanimljive naslove, među kojima prednjači baš i VERY BAD THINGS.
U tom smislu,. BIG NOTHING dolazi znatno posle izvornog talasa ovakvih filmova, a baš u trenutku kada nezavisnih distributera koji bi ovo distribuirali u bioskopima praktično i nema. VERY BAD THINGS je distribuirao blaženopočivši Polygram a BIG NOTHING je odmah izašao na DVDu.
Ne mogu da kažem da je bioskopska publika nešto mnogo propustila time što nije videla ovaj film u bioskopima. Simon Pegg pruža odličnu ulogu, kao i uvek do sada, u Alice Eve dobijamo kandidatkinju za novu Islu Fisher, i to bi manje -više bilo to od nekih delova koji se izdvajaju, moglo bi se reći nedovoljno za theatrical film.
Međutim, upravo taj zlatni padobran neo noir komedije čini da ovaj neupečatljiv film paradoksalno ne bude ni previše problematičan.
Moglo bi se reći da je ovaj film za Andreu, koji je radio kultni DEAD END bio pokušaj da iskorači iz žanrovskog geta u neku vrstu indie meinstreama, i možda nečega što bi uzeo neki mahjor poput New Line. Međutim, njegiova previše intenziovna, glossy inscenacija je udaljila film od jednostavnosti porebne za komediju. Naravno postoje komedije paklenog ritma koje su ovako minuciozno raskadrirane, ali njih rade samo najveći majstori poput Zemeckisa i Dantea.
Ono što Andrea nije shvatio je da komediju neće poboljšati perfektno, milimetarski postavljeni rezovi na pokret i elipse. Da, to rade Zemeckis i Dante, sada to radi i Edgar Wright, ali tajna je u tome da su njihovi sklopovi kadrova, sami po sebi smešni. Dkle, oni ne rade takve zahvate dok i ti zahvati sami po sebi ne nose komiku.
Ovde ih je Andrea radio samo da bi ubrzao tempo filma, i zato njegova režija nije adekvatna za komediju.
Scenario koji napisao sa glumcem Billy Asherom je simpatičan, pre svega je baziran na preokretima i stuacijama, no Andrea ih ne koristi previše, i čini se da je njegov rediteljski postupak kontraindikovan scenarističkom konceptu.
No, BIG NOTHING je nsporno dinamičan i sporadično smešan film koji ispunjava svoju repertoarsku funkciju. Samim tim je mogao bez previše stida da se pojavi i u bioskopima.
* * 1/2 / * * * *
Kad smo već kod Andree, jel neko poseduje njegov HELLPHONE, taj pitch mi je svojevremeno delovao jako zanimljivo ali film još nisam obtainovao?
Pogledao sam LONDON TO BRIGHTON Paul Andrew Williamsa, courtesy of Ginger.
Ovaj film je navodno stavio Williamsa na mapu novih britaksih reditelja i prošao je prilično dobro na festivalima.
Ne mogu reći da mi je jasno zašto je to tako, pošto Williams u njemu nije pokazao ništa više od solidne tehničke uvežbanosti koju uostalom ima većina školovanih britanskih reditelja.
Film ima realističku egzekuciju i high concept premisu koje se poprilično potiru u priču o uličnoj prostitutki kojoj proradi savest kada treba da isporuči dvanaestogodišnju devojččicu odanoj mušteriji svoga pimpa.
S jedne srane, Williamsov film koceptualno vuče u pravcu COLLATERALa a stilski je znatno bliži nekoj BBC TV drami, pa se stilizacija visokog koncepta i realistička igra baš ne poklapaju, pošto film ne sadrži dovoljno entropije koju bi sa sobom morao da nosi realistički pristup.
Konačno, sve mi je dodatno obesmišljeno time što sam odmah na početku provalio, a mislim da bi to pošlo za rukom maltene svakom filmofilu, šta će biti veliki preokret na kraju priče, kojim je Williams planirao da nas zatekne.
No, film je barem, efikasno urađen.
* * / * * * *
http://www.pressonline.co.yu/blog/post.jsp?id=13739&blogId=5
Heh, pošteno i emotivno, ali siguran sam, bez efekta. Potencijalni 'dobici' uvek će zasenjivati potencijalne gubitke, jelte...
Ja se plašim da je naš problem u tome što su naši političari ubeđeni kako će im najveći domet u karijeri ako uspeju da uvuku zemlju u najmediokritetskije od svih mogućih rešenja.
Posebno apsurdno je što se sve stranke u političkom spektru, izuzev Radikala slažu sa ulaskom u NATO, iako, zapravo, u najmanju ruku, svaka bi trebalo da ima ozbiljan problem sa tim, ne samo zbog objektivnih razloga nego i zbog stragha da će suprotna stranka imati više koristi od toga.
Tipa, LDP se zalaže za NATO iako se u perspektivi verovatno neće desiti vlada koja će im više odgovarati od ove i NATO samo može davati legitimitet ovakvoj koaliciji.
I suprotno.
Hm.. pa, ne znam, ja sve posmatram iz jedne krajnje ekstremne idealističke pozicije: ja bih ukinuo i vojsku jer se pokazala kao beskorisna proteklu deceniju i kusur, tako da je za mene ulazak u NATO čista apstrakcija.
Pa da, to je i jedan od mojih argumenata.
Armija nije ispunila nijednu od dužnosti koje je imala, i meni se čini da ako nam uzmu Kosovo, neće biti ni potrebe za vojskom, a narečena saradnja sa NATO bi se verovatno samo ogledala u tome da se troše ogromne pare na američko naoružanje i da se naša a vojska šalje u njihove ratove.
Dakle, potpuno se slažem sa tobom, iako nisam idealista. Vojska nažalost nije opravdala svoje postojanje, a zašto ne reći, izuzev u Prvom svetskom ratu, srpska istorija nas uči da nijedan rat nismo dobili pomoću konvencionalne armije već pomoću raznih oblika gerilskog organizovanja.
Otud je i JNA imala pravilnu postavku da u slučaju sukoba sa nadmoćnim neprijateljem ona služi samo za usporavanje protivnika i organizaciju gerilskog otpora.
Današnja srpska vojska nema apsolutno nikakvu doktrinu a naročito ne tako inteligentnu kao JNA pa je u tom smislu potpuno neupotrebljiva. I zato je treba ukinuti.
Pa, ni ja sebe ne smatram idealistom, ali mislim da je u odnosu na verovatnost bliske istorije, ideja o ukidanju vojske puka maštarija, pa zato ja to tako...
Dosta o politici!!! Muka mi je!!!
daj, sta si novo gledao Kriple?
Reče čovek koji režira političke emisije for a living. :lol: Što samo ti da se zabavljaš?
Quote from: "Meho Krljic"Pa, ni ja sebe ne smatram idealistom, ali mislim da je u odnosu na verovatnost bliske istorije, ideja o ukidanju vojske puka maštarija, pa zato ja to tako...
Crna Gora je ukinula vojsku... Nije to nerealno.
Juče sam se počastio reprizama dva važna filma.
ANIMAL HOUSE Johna Landisa, courtesy of mrkoye, i OLD SCHOOL Todda Philipsa, courtesy of Ginger, su bili sjajan diptih na temu razvoja frat komedije, i njene evolucije, a konačno i neka vrsta zaokružene priče.
Upravo kontekst double billa mi je omogućio da istinski uživam u OLD SCHOOLu koga sam generalno smatrao precenjenim. U suštini, OLD SCHOOL je toliko oslonjen na tradiciju frat komedije, i toliko proističe iz ANIMAL HOUSEa, da ga je jako teško u potpunosti percipirati u okolnostima paušalne posvećenosti žanru.
I naravno, glavni, konceptualni nedostatak tog filma je u tome što ne funkcioniše u punoj meri samostalno.
Pošto su nastali pod producentskom kapom Ivana Reitmana, ANIMAL HOUSE i OLD SCHOOL stoje kao GRLOM U JAGODE i JAGODE U GRLU, pa ih u tom smislu i preporučuje najpre kao double bill.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/06/72-device.html
Pogledao sam INTACTO Juna Carlos Fresnadilla, courtesy of Ginger.
Moram priznati da me je film pre svega rastužio pošto sam se setio koliko smo se moji drugovi i ja 1999. ložili da u Srbiji pravimo filmove po uzoru na novi španski žanrovski film, likove poput Amenabara i Gila, a u međuvremenu su stvar otišle toliko u kurac da mi je potrebno da pogledam film ne bih li se setio na šta sam se ložio.
Za koju godinu ću se verovatno jedva sećati i šta sam završio i sa čim sam diplomirao.
INTACTO je film iz 2001. godine i ne predstavlja baš vrhunac tog pravca. Reč je o mešavini kockarskog noira i latinskog magijskog realizma.
Koncept koji Fresnadillo prdstavlja je ingniozan, bazira se na ideji da postoje ljudi koji mogu drugima da kradu sreću, međutinm, negde od prve trećine filma, Fresnadillo ne zna tačno šta da radi sa tom idejom, i film poprima prilično rutinske obrise.
Međutim, reč je o zanimljivom i superiorno koncipiranom komadu, prilično pristojne tehničke egzekucije koje uglavnom uspeva da drži pažnju, ali ipak nije onoliko pametan koliko misli da jeste. Fresnadillo j posle ovoga otišao u Holivud i snimio 28 WEEKS LATER.
Tako prolaze dobri dečaci.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ROMASANTU Paco Plaze, courtesy of Kunac.
Paco Plaza mi je privukao pažnju sa svojom pričom u PELICULAS PARA NO DORMIR i oduševio me je svojom old school Hollywood-ready egzekucijom kakva se retko sreće kod Evropljana. Njegova TV epizoda je izgledala kao američki bioskopski film iz 80ih, što se mene tiče, najbolje dekade.
Dočim, njegov theatrical film ROMASANTA mnogo više liči na neki TV rad. No, prilično soldian američki TV rad da se razumemo.
Plaza uspeva da vrlo precizno, ispriča jednu relativno arhaičnu priču o likantropiji, vešto balansirajući između rekonstrukcije i stilizacije, ne uspevajući da reši osnovni problem projekta a to je što je sve to uglavnom već viđeno.
Međutim, tako sigurnom egzekucijom, Plaza uspeva da dosegne nivo evropskog proizvoda koji može da ostvari crosover i komunicira sa internacionalnim tržištem.
Moj favorit Julian Sands je mogao biti još više iskorišćen, ipak je on jedan od jačih živih weirdoa britanskog glumišta.
U svakom slučaju, ROMASANTA je vrlo pristojan rad, od koga je Plaza znatno odmakao kasnije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ZAVET Emira Kusturice, courtesy of Bjela.
Već sam Mehu poslao poruku, a to i ovom oprilikom mogu da potvrdim da ZAVET ponajviše liči na Mehov intervju sa Radošem Bajićem i koncept serije LEPO SELO LEPO GORI A BABA SE ČEŠLJA NOŽEM.
Meni lično je ZAVET najzanimljiviji Kustin film pošto izgleda kao mešavina BORATa i INSPECTOR GADGETa sa određenom dozom nasilnosti čiji je stilski reprezent recimo Jan Kounen. Sad, naravno, morate imati na umu da je sve ovo jako rudimentarno realizovano, i da je to sve ipak Kusta, ali sa druge strane, ovo zaista jeste neka vrsta bizarnog naivnog rollercoaster filma, nešto kao TRUE LIES za Bosance, i upravo ta oslonjenost na američke žanrovske idiome u spoju su freakshowom daje film neki naročit bizaran kvalitet.
ZAVET je s druge strane snažan auralni šok, slike i zvuci koje nam ruža nisu za svaki stomak, i potpuno mi je jasno zašto je strana kritika otpisala ZAVET kao primer Kustine dekadencije. Međutim, meni je sada tek kad je postao tako dekadentan, Kusta postao zanimljiv.
Ovo je film u kome dečak od dvanaest godina klještima štroji Mikija Manojlovića, u kome Ljiljana Blagojević u sub-AMERICAN PIE ključu igra MILF fetiš, u kome Stribora Kusturicu koriste kao balvan koji se ruši zid bordela, gde ima scena u kojoj Stribor pregrize cev pištolja insertiranog u suta a zatim čoveku čiji je pištolj pregrisao gura ručnu bombu u usta i detonira ga, film u kome čoveka nabiju na vulkanizersku cev za punjenje guma, pune ga kiseonikom dok se ne naduje i ne počne da divlje leti po radnji.
ZAVET otud balansira između Kounena, Miikea i Abdulaha Sidrana, i za mene predstavlja daleko najzanimljiviji Emirov film i jedno od intrigantnijih gledalačkih iskustava u ovoj sezoni.
* * * / * * * *
Holy shit!!! Po ovakvom opisu deluje kao da je Kusturica konačno shvatio da su nadrealistički momenti njegovih filmova suviše pretenciozni i rešio da ih dopuni kempi mirisom. S druge strane, plašim se da to i dalje deluje krajnje pretenciozno, makar se i trudilo da bude žovijalno i treši... Videćemo za par decenija kada ga pogledam...
:?
Mene ovaj opis ZAVET-a podseća pomalo na Dom za vešanje.
Ne, uopšte nije tako tako lirski i pretenciozan kao DOM ZA VEŠANJE, ovo je više kao Kustin WALLACE & GROMIT protiv DOBERMANNa.
To već zvuči znatno zanimljivije.
Film je beskrajno zanimljiv i jako bizaran, ali imaj na umu ja sam ljubitelj filmova sa greškom.
Meni je na Nazi Festivalu posle gledanja novog Kusturice, osim iznenađenja zbog samog filma, bilo zanimljivo i nešto drugo.
Prisustvovao sam tome kako patrijarsi hejta za Kusturicu tapšu kada se on pojavi na sceni, verovatno ne zato što im se dopao film, nego zato što rade na Festivalu.
I to bi sve negde bilo OK, u krajnjoj liniji, domaćini su mu. Međutim, u trenutku kada vidiš da mu oni, koji su ga najstrašnije pljvali i napadali, tapšu, a da su sada svi zajedno na istom zadatku, onda shvatiš dve stvari.
Prvo, shvatiš da nažalost elita koja je stvorila neke paradigme, neke predrasude (otaku može da posvedoči o neprijatnostima koje je imala pošto je pisala teorijski rad o Kustinim filmovima na FDU) nije uspela da artikuliše ništa drugo, nego su čak spali na to da budu Kustini administratori u periodu njegove dekadencije.
A zatim, i shvatiš svu besmislenost, pa čak i opasnost od stvaranja tih nekih masovnih stavova o nekome, o čemu smo najbolje mogli da svedočimo nedavno kada je Trotačka na Filmskom Forumu pričao potpune gluposti o Kusti, iako ga nije gledao. Ipak, sve njegove teze su bile neka vrsta parafraze onoga što je bilo, na neki način, etablirano u razgovorima i kolektivnom nesvesnom koncentričnih krugova koji su pratili napise beogradske filmske elite.
Otud se na kraju postavlja pitanje, a što su uopšte oni pa gnerisali sav taj hejt kada su samo na kraju spali na to da mu budu lakeji, kada nisu stvorili ništa svoje, i kada na kraju njihova priča biva reinterpretirana na najpogrešniji mogući način.
U tom smislu, ova projekcija me je naučila kako sve akcije u budućnosti treba bazirati isključivo na pozitivnim postavkama, a frustracije treba koristiti kao gorivo a ne kao izvor inspiracije.
Heh, vidiš da si imao i neke koristi od svega ovoga...
Quote from: "crippled_avenger"
U tom smislu, ova projekcija me je naučila kako sve akcije u budućnosti treba bazirati isključivo na pozitivnim postavkama, a frustracije treba koristiti kao gorivo a ne kao izvor inspiracije.
Lepa recenica.
:lol:
Quote from: "crippled_avenger"... imaj na umu ja sam ljubitelj filmova sa greškom.
A, pa sad su neke stvari mnogo jasnije! Zar to ne dovodi u pitanje tvoje zvanje kritičara? Mislim, kritičar sa specijalnim ukusom... jel to neka avangarda?
mac, ja kad sam bio kritičar, tada sam procenjivao filmove na jedan sasvim drugi, i vrlo profesionalan način, u kome sam prevazilazio lične preference, ali sada kao umirovljenik, mogu da se prepustim svojim slabostima.
Pogledao sam THE CONTRACTOR Josepha Rusnaka, courtesy of Ginger.
THE CONTRACTOR je DTV film sa Wesley Snipesom koji je režirao jedan reditelj u koga su se mnogi kleli, Joseph Rusnak, čovek koji je u inače odličnoj sezoni 1999. imao zapažen film 13th FLOOR.
Međutim, očigledno Rusnaka život nije mazio, i evo sada radi sa Wesleyem.
Wesley je ovaj projekat doduše radio u prestižnijim okolnostima. Uz njega tu glume Charles Dance i Lena Headey, i za film nije očigledno da je sniman u nekoj od članica Lagera.
Štaviše, CONTRACTORov problem je u tome što previše liči na na LEON i BOURNE filmove i ne uspeva da tu derivativnost nadoknadi nekom lucidnošću na planu akcije niti nekom posebnom svežinom.
Međutim, Wesley je u odličnoj formi a Rusnak mu daje neku prilično sofisticiranu formu unutar DTV univerzuma. Štaviše, Wesley je u boljoj formi od mnogih aktuelnih theatrical akcionih heroja.
Stoga, CONTRACTOR je prilično osveženje u Wesleyevim DTV danima, mada nije dovoljno dobar da bi opravdao Rusnakov nedostatak vatrenosti i ziheraški postavljene scene. Naprosto, rusnak se trudio da drži što viši nivo u filmu koji je ipak šupalj za ikakve sofisticirane i svedene zahvate, i samim tim možda to najprekaljenijim ljubiteljima akcije može postati dosadno.
No, Wesley je u formi, film je dostojanstven i to je ono što ja najvažnije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam HADERSFILD Ivana Živkovića.
Film je nesnosan. Ne znam kako se ovo moglo dopasti Ghoulu da bi izguralo dvojku pošto je reč o dostojnom nasledniku NORMALNIH LJUDI.
HADERSFILD u najboljoj tradiciji NORMALNIH LJUDI, filmski krajnje nepismeno pokušava da zabeleži pozorišnu predstavu bez ikakve formalne invencije na bilo kom polju.
Fotografija Vladana Pavića je bazirana na mešavinama svetlosti i tame, licima koja su pola u mraku, pola u senci, i čini se da HADERSFILD ne bi mnogo odmakao od nivoa Olegovog SUTRA UJUTRU da nije te advertajzing estetike koja se provlači kroz fotku. Pavićeva kamera se ne cima kao Čolakovićeva u SUTRA UJUTRU, ali ne mogu reći da se iza njegove slike krije neki ozbiljan koncept izuzev da sve bude spakovano kao artikulisan film, čija čistoća čini da sve ode malo u pravcu fetišizacije socijale.
Međutim, Živkovićevo kadriranje je kardinalno. On uspeva da pogreši u situaciji kada tekst, toliko teatralan, ne nudi pravo na grešku. Živković krajnje nemarno hendluje smene planova i vrlo često ničim izazvano iz razmene krupnih kontraplanova ode u neki širi plan, potpuno neobjašnjivo i bez opravdanja, sugerišući da junake neko posmatra, samo ne znam ko.
U sceni u parku, recimo, Živković toliko nasilno ode u širi plan da mi se čini kao da je u širem planu odradio prilično intimnu deonicu razgovora za koju nema razloga da bude tako slikana.
Od Živkovićevih nemotivisanih širokih planova, u filmu ophrvanom krupnim, naročito se ističe potpuno ničim izazvano snimanje dveju devojaka iz daljine, pored škole, u kome one ne kažu aposlutno ništa važno za film i ta scena je pored heavy handed režije i za sam zaplet poptuno redundantna.
Široki plan nam uskraćuje i mogućnost da shvatimo šta je devojčica "bacila niz rijeku" sa mosta. Ja pretpostavljam da je to video traka sa seksom svojih roditelja, no možda Ghoul i Žika Kišobranac imaju neku drugu teoriju?
Zatim, fleševi sa likom neke devojke u masi ljudi? Je li to Šušljikova izh+gubljena ljubav? Ko je ta osoba? Uašto se ona javlja u fleševima?
Kako možemo da imamo scenu sna na kraju filma kada prethodno nismo uspostavili oniričku atmosferu? Kako može ta scena sna da vodi u besramni, neuračunljivi hepiend a da se za autora i dalje kaže da ima ukusa, i da mu se odmah ne oduzme diploma FDU?
Ipak, to sve je zaobilaženje oko glavnog problema ovog filma a to je gluma. Šušljik, Glogovac i Ćetković su troglavi auralni udar na civilizovanog čoveka, nesaglediva tortura za svakoga ko shvata da je ključ filmske glume underplay.
Propraćeni tekstom koji je teatralan, scenama koje su pune jasno postavljenih dramaturških skela koje nisu uklonjene posle izrade teksta, ovi velikani najmračnijih godina naše kinematografije su konačno odlučili da nam se najebu majke.
U vlastitoj produkciji su konačno snimili film u kome mogu da urade sve ono što nisu uspeli u KROJAČEVOJ TAJNI, KLOPCI i ZONI ZAMFIROVOJ, HADERSFILD je njihov HOT FUZZ, uloga po kojoj žele da ostanu upamćeni, neznajući da bi većinu njihovih najradije zaboravili.
Film o tranziciji su snimili ljudi koje ne znaju apsolutno ništa. Formalno neznanje je ispraćeno piotpuno ličnom ispraznošću. Živković i Pavić su se zaustavili na pokušaju da svemu daju neku vrstu zanatske ekspertize koja za ovu vrstu soula nije važna, a tekst i glumci su uspeli da razotkriju svoju ispraznost čak i onima koji najbenevolentnije žele da se poprave da ih zanimaju "problemi tranzicije".
Očigledno je reč o klasičnom primeru eksploatacije tuđe nesreće koji možda i ima neku kontemplativnost u pozorištu, mada kontemplacija je uvek gledaočeva a ne autorova, a na filmu pokazuje svoju nisku hranljivost.
Potpuno je suluda ta pobednička atmosfera koja je stvorena oko filma i koja još uvek traje čak i posle prikazivanja posle koga bi ljudima trebalo da bude jasno o kakvom je smeću reč.
* 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Široki plan nam uskraćuje i mogućnost da shvatimo šta je devojčica "bacila niz rijeku" sa mosta. Ja pretpostavljam da je to video traka sa seksom svojih roditelja, no možda Ghoul i Žika Kišobranac imaju neku drugu teoriju?
pa, pošto je u šušljikovom stanu povraćala i uopšte izgledala kao trudna, mislim da je otišla kod ginekologa da abortira, i da je dobila abortirani zametak u tegli, i onda ga simbolički bacila s mosta, čime je reditelj hteo da kaže kako u srbiji nema budućnosti i neće je ni biti.
eto, ja mislim da je to.
Quote from: "Zika Kisobranac"pa, pošto je u šušljikovom stanu povraćala i uopšte izgledala kao trudna, mislim da je otišla kod ginekologa da abortira, i da je dobila abortirani zametak u tegli, i onda ga simbolički bacila s mosta, čime je reditelj hteo da kaže kako u srbiji nema budućnosti i neće je ni biti.
eto, ja mislim da je to.
nije ti loša teorija, žiko, ali pada na jednom ključnom momentu: imajući u vidu ranije ispoljenu suptilnost u tretmanu temat'ke, režiser bi na tom mestu – da je stvarno abortusni otpadak u tegli u pitanju – svakako pustio pjesmu 'bacila je sve niz rijeku', što on NIJE učinio.
znači, VHS traka, ipak.
(inače, meni su super bili ti HORROR flashevi sa tom creepy ženom koja se, usred mase prolaznika, osvrće ka posmatraču! baš onako, hideo nakata momenat! kao: 'zla ženo! zbog tebe sam sjeban ovako kako jesam!')
"When I saw The Matrix at a local theatre in Slovenia, I had the unique opportunity of sitting close to the ideal spectator of the film - namely, to an idiot. A man in the late 20ies at my right was so immersed in the film that he all the time disturbed other spectators with loud exclamations, like "My God, wow, so there is no reality!"..." -Slavoj Zizek
Dobra opaska o liberalnom kapitalizmu.
@drf
U emsiiji?
'The Once and Future Curator'
Interview with Eyejammie Gallery Owner and Curator, Bill Adler, by Bret Dougherty,
"Adler." When Bill Adler answers the phone, that's all you hear.
When you hear the greeting, it makes you feel like your call had better be good, because it's keeping "Adler" from his craft, which is educating the masses about the wonders of hip-hop culture through his current role of running his photo gallery, Eyejammie Fine Arts, in the Chelsea neighborhood of New York City.
Adler's craft has evolved from a number of careers, and it seems that each stop along his path has been surrounded by music with soul. When he was young, the Aretha Franklin, Wilson Pickett, and Otis Redding emanating from Detroit AM radio galvanized his musical tastes, and the sounds of rhythm and blues became the foundation for his love of music and the culture surrounding it.
After spending radical times in Ann Arbor, he DJed at Boston's WBCN, where he was soon fired from the station for playing a Joe Tex record that wasn't cleared for airplay. After that incident, Adler learned quickly that he had more freedom as a writer than as a DJ, and he began writing for the Boston Herald as the pop music critic. His next step was moving to New York City in 1980 to work for the New York Daily News, Village Voice, Rolling Stone, and People as a freelance music critic.
By 1984, Adler had witnessed the booming growth of hip-hop through a young club-show promoter who was setting up parties around New York City. That young promoter was Russell Simmons. When the magnetic Simmons approached Adler with an invitation to join the fledging Def Jam Recordings and Rush Artist Management as a publicist, Adler dove into the pool of hip-hop headfirst. Between 1984 and 1990, he would be part of a whirlwind of success at Def Jam that would pump out music from hip-hop legends such as Run-DMC, the Beastie Boys, Public Enemy, LL Cool J, 3rd Bass, and Slick Rick to the masses.
After working at Island Records, founding his own PR firm, and creating a record label, Adler co-curated the hip-hop exhibit at Paul Allen's Seattle Experience Music Project in 2000. His success with the exhibit inspired him to turn his personal office into the Eyejammie Fine Arts Gallery. Eyejammie became not only Adler's personal headquarters for publishing, writing, and curating photo exhibits, but also a creative enclave displaying his love and his respect for hip-hop's photographers and their images capturing the rise of hip-hop over the previous thirty years. Now Adler has not only created a gallery to display rare photo exhibits, he has also created a place that successfully displays hip-hop history.
Ernie Paniccioli, who exhibited Urban Blight at Eyejammie this past summer, explains the importance of Eyejammie and the respect that Adler holds in the hip-hop community. "When you're showing photos, there are a lot of cuckoo gallery owners who are dictators, and they don't get involved in the process. With Bill, he loves and respects what he's curating, because he knows hip-hop, which is crucial. Because as figures like Biggie and Pun get more mythical, there will be no photos of them. At least, no photographs of true hip-hop... What you're going to see are A&R fantasies and guys with gold teeth that know how to talk the game, but not the art. Bill not only respects those real art images, but he knows how to make it happen to show them. The guy is a straight-up professional."
Looking into the future, if the hip-hop community decides to have a full-fledged hall of fame, it will need a curator who not only has seen the rise of hip-hop, but who also knows the material needed to support the exhibits. As the insightful visionary Ricky Powell, who this summer released a book published by Adler and Eyejammie called Frozade Moments, snaps, "Bill's been around so long, he's the Bob Cousy of rap. He needs to lose the set shot, though."
At the age of fifty-three, Adler's chance of adding a Mark Price–like jumper to his repertoire may be slim. However, he did add another line to his bio by writing and co-producing a five-part documentary series called And You Don't Stop, 30 Years of Hip-Hop that aired on VH-1 this past October. I sat down with Adler at his favorite haunt, Cabo Rojo on 10th Avenue, where he is fondly known as "Guillo" or "Papi." Over the shrilling sounds of steaming espresso machines and chives being chopped, Adler explains his love for "urban culture," his career path, the current state of hip-hop, curating, and the future for the Eyejammie gallery.
What ignited your passion for 'urban culture'?
My story is simultaneously unique and very typical. I predate hip-hop. I predate so-called "urban street" culture, and I've had a strong affection for Black music ever since I came into consciousness.
I grew up in Detroit in the '60s when radio wasn't stratified. Radio then was super, super cool. In '64, back-to-back you would hear not only the Beatles and all the great Motown acts, but Aretha, Wilson Pickett, and Slim Harpo's "Baby Scratch My Back."
By the time I was 18 I understood that rock & roll was, by and large, black music. By the time 1979 rolled around, and after my time at WBCN, I began working as a music critic at the Boston Herald, which was run by Hearst Publishing but operated in the shadows of the Boston Globe. At that time, "Rapper's Delight" by the Sugar Hill Gang and "Christmas Rap" by Kurtis Blow came out. Some people thought of those early raps as alien and hard to fathom, but they seemed pretty obviously to me to be in the African American tradition and they were an awful lot of fun. So I dug them.
When I moved to New York City in the summer of 1980, I began working as a freelance writer for the New York Daily News. The good thing as a freelancer was that I had the freedom to choose my own assignments. At the time, Kurt had "The Breaks" out and I convinced the editors to do a story on Kurt. I talked with Kurt a bit, and he told me about a guy named Russell Simmons, who I had heard a lot about around the shows. It was in the full flush of the Sugar Hill era, and I stayed up with the scene.
By '84, I had been following the scene for five years. I could see that it was more than a fad, and Russell invited me to work with him. By the summer of '84, I was in the middle of a whirlwind. I had the feeling that working at Rush Artist Management and Def Jam Recordings was like working at Motown or Stax in the early to mid-'60s. The '80s was a time of tremendous creative ferment and tremendous commercial success...and I naturally felt a gravitational pull to hip-hop because it was exciting.
Hip-hop is not all of my love. I'm too old just to be hip-hop. Yet I feel branded by hip-hop culture. I've done other things, but I keep coming back.
And what keeps drawing you back to hip-hop?
A sense of family more than anything else...It's been real personal for me. I was the oldest of three brothers, and starting with Russell and Run, I understood that sense of family with the development of other artists.
After four years of free-lancing in New York and working here and there, I really hadn't found a community until that time. I was a hippie in the '60's in Ann Arbor, who was part of the rainbow community. Working within the community gave me a sense of belonging, and I learned from them that sharing values, sharing ways, and seeing what grows out of that is special. Working with Russ gave me those types of feelings. I really felt welcomed, and it was very seductive.
The great thing about hip-hop is that it's the same way...It's not unique. Beginning with Bambaataa, from the very start, he was very welcoming with what he did. Look at the Zulu Nation. On the surface, with the African Zulu style surrounding him, if you're a white kid, you're going to be real scared off...You may say. 'There's no place there for me to go.' But Bam is a "One-Worlder", he's really kind of a devotee of George Clinton and Funkadelic's "One Nation Under a Groove." The "Zulu Nation" has taken that philosophy, and practiced it all over the world.
When you hire Bambaataa, he'll bring his show and his record collection, and all sorts of people, with no one really from the Bronx. They will come to his party. They will be welcomed, and they will recognize everyone as their brethren. That's what I always felt and feel about hip-hop. It brings a sense of community, and what it really is about is...love. That's what really hip-hop is about, and it's hard to let that go.
Is that what made you trust the movement that Russ and Rick had at Def Jam?
First of all, please understand that I was there before Rick. I started working with Russ during the summer of '84 and Def Jam Recordings started in the fall of '84. So, much respect to Rick, but I was Russ's guy... And Russ in many ways is a lot like Bambaataa. He's very charming, funny, seductive, warm, intelligent, profane, and spiritual. Now he doesn't go out at night...as much.
But from the time he was seventeen until he turned forty, Russell went out every night. He promoted a ton of parties. What was unique were his efforts to create parties without ethnic or racial borders.
He first got the bug when he was going to CCNY [City College of New York] in Harlem, but he was a Queens kid. When he started throwing shows in downtown Manhattan, he got a downtown crowd, a mixed crowd, a much more cosmopolitan crowd with a more peaceful consciousness. And the result was that a slightly more peaceful vibe came to define the whole hip-hop scene.
By 1981, you had this rock band playing out of CBGB called Blondie who meets Fab 5 Freddy. Freddy takes them uptown and introduces them to the hip-hop community. The members of Blondie are musicians, and they start hearing and enjoying rap records...even though they're not Black. Big fucking deal. They make a novelty record called "Rapture" that goes to number one on the pop charts. In '82, the Clash comes to town, and Grandmaster Flash opens up for them. By '84, a band of Jewish punk rockers from New York starts making rap records.
The Beastie Boys weren't trying to be Black. They were the Beastie Boys before they started making rap records. That's what's intrinsically great about hip-hop. There are no borders. It is universally and internally cool. Period.
What do you think has changed about hip-hop?
It's much more accepted, and it's much more liberated. Take the worst racists in the world, and they love this music. What I think has changed about hip-hop is that this African-American medium is not considered "soul music." Marketwise, it's at the top of it's summit. There are cover versions by white artists. Hip-hop records are more fully funded than rock records. It's eased racial tensions in countries. Certainly, this country is a much more liberated country because of hip-hop.
Thinking about the movement in hip-hop's change, Chuck D mentioned on his campus tour in Chapel Hill, NC that he thought rap made a big shift when KRS-One appeared with a rifle on 'By Any Means Necessary' and with NWA. What do you think are some major points where hip-hop made a shift?
First of all, it's very typical of the modest Mr. Chuck D to downplay his own contributions and give props to someone else. The emergence of Public Enemy and, in particular, of It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, was a huge turning point in hip-hop. PE was on a mission to make all of hip-hop less party-oriented and more reflective of the problems facing Black youth. And they succeeded. They single-handedly turned the entire culture around. And then NWA came along a year later and turned the culture in yet another direction.
Chuck and PE were determined to make a change themselves. They were very self-consciously revolutionary in cultural terms. Chuck and PE said 'We love hip-hop...We worship at the shrine of Run-DMC.' Chuck will tell you to this day that Run-DMC is his favorite group without a doubt. But the bias against the black community within America particularly against young African-Americans was so severe at that point, that music had to reflect those realities. Their music couldn't just be party music. There were songs like "The Message" and "It's Like That" that were great party records, but they said this music needs to be a soundtrack for other churches for black pride and black empowerment.
Was that Def-Jam's influence at the time, or was that solely Chuck and PE?
Chuck was who he was; Def Jam never imposed anything. In fact, it was Rick who wanted to sign Public Enemy, not Russ, and it wasn't because Rick felt any "Black solidarity" with them. He liked Chuck's voice. He liked their rebellious attitude, which was an eternal rock attitude.
Russell's feeling was "If you preach, you're going to clear the dance floor. Don't preach." Russ was going to help the group in any way that we at Def Jam could in terms of artist development, but he was never going to impose our ideas or feelings about America on the group.
In that movement's sense, do you think politically charged music will come back?
I think there's politically charged music around now. It's not as popular as it once was, but hip-hop has never been monolithic enough that it can't change. If it were, it would be just the same music that never evolved, and it would have been go-go music. If it had been all about producers running it, the music would have been disco music.
Russ's legacy was that he always thought about music in terms of artists not records. You didn't go to the record store in the mid-'80s to buy a PE record, and think "Oh well, I have my rap record for the week." You could love Whodini and not care about PE, or you could love them for different reasons, and you still could get an album. Even today, you could find variations of hip-hop that you can't find in other music.
PE were the so called "Black Panthers of Rap", but they were not only great because they had a superb political message. The music was dope...dope...DOPE! They might have won people over if they were making party music because their beats were so great. And I say that from the point of view of someone, who loves the convergence of music and politics...I don't need it, but I love it.
People look back retrospectively, and say "Where are the days of PE"? What's missing today is rap groups with PE's consciousness and Hank Shocklee and the Bomb Squad making the beats for them. That's rare..rare..very rare. But if you're looking for it, you can look to Mos Def and Talib Kweli. You can look to the Roots. You can look to the Beastie Boys. All of these groups still have major careers. If you find yourself jonesing for a music political agenda, you can find it.
Touching on the pulse of hip-hop, in October 2000, when talking about the 'Together Forever Tour' stop in Seattle of '87, you told The Seattle Times. "Rap music is and will be no better than the society from that which it springs. If America is greedy, so is it's music. If America is violent, so will be it's music. America is getting the rap music it deserves right now, when the smoke clears, people will realize that this is exciting, wildly inventive, astonishly beautiful music." Is it still?
That's good... I said all of that? Well, I still believe those things, as far as America getting the rap it deserves. I think there was a time in the '60s, when Dr. King and Malcolm X were around, when the African American community set the moral tone in America. Unsurprisingly, the music that came out of that time reflected those politics and reflected that moral leadership. Since the deliberate murder during the '60s of America's Black champions of Civil Rights, I think the Black community has lacked a moral compass, and as a community, they're stuck in the same muck as they rest of us.
But when you look at the current Administration and society today, it's all about materialism and profit. So it's no surprise that American popular culture today reflects those values.
Does that have an effect on hip-hop, and what can be done to preserve it's integrity?
That's good... I said all of that? Well, I still believe those things, as far as America getting the rap it deserves. I think there was a time in the '60s, when Dr. King and Malcolm X were around, when the African American community set the moral tone in America.
Unsurprisingly, the music that came out of that time reflected those politics and reflected that moral leadership. Since the deliberate murder during the '60s of America's Black champions of Civil Rights, I think the Black community has lacked a moral compass, and as a community, they're stuck in the same muck as they rest of us.
But when you look at the current Administration and society today, it's all about materialism and profit. So it's no surprise that American popular culture today reflects those values.
Does that have an effect on hip-hop? And what can be done to preserve its integrity?
Of course, it has an effect on hip-hop.
But there are things that can be done. Look at what Russ has done with the Hip-Hop Summit Action Network. He's becoming a force in the marketplace of ideas by trying to get young people to vote. You could he is trying to spoon-feed young Black kids to vote. It's great as far as it goes, but it's unfortunate that Russ can't also produce a candidate for them, because a kid from that movement has to wonder, "What does John Kerry have for me...here in East St. Louis?"
But Russ is doing what he can to ignite political consciousness, and what he does is very cool and low-key. Russ has come a long way. As I said, back in his early days he was scared of preaching. But through this organization he's able to reach people in a more general and diverse way. He doesn't do it through Def Jam. He doesn't do it through the RIAA. He doesn't say, "No more 'bitch-ho' records," or "No more 'pimp-ho' records." If he did, he would not only be compromising his ideals, he could kiss his support in the music business good-bye.
Do I wish that hip-hop was more politically engaging? Yes. Do I wish there were records capable of removing Bush from office, records with the political impact of Michael Moore's Fahrenheit 911? Hell yes. But they haven't surfaced yet.
So much for preserving the integrity of hip-hop. Regarding the preservation of the culture's history, I think the day is coming when we will see a hip-hop museum.
And that leads to my next question, do you think that your gallery could lead that effort?
When I look at my so-called career, it seems like I've always done work that I wanted to do and enjoy doing because I believed in the social and cultural value of it, because that's what engages me.
So with that in mind, by the late '90s I had worked at a big record label. I had done some consulting, and I had some ideas for big companies like Def Jam Books or a hip-hop version of Corbis, the online photo agency. But I couldn't get them off the ground. But what I did have was an enduring interest in hip-hop history, a love for hip-hop photography, a lot of great relationships with photographers. And I discovered that my neighborhood had been transformed around me into the center of the New York City art world.
So it came to me that without unlimited resources, I could still refurbish my office, call it a gallery, and start putting on shows—and that this work would be a way of continuing, in a different arena, all the work I've done during the last twenty-five years.
I'm a cultural worker. I'm an arts worker. I'm a historian, and I'm devoted to it. And I believe these artifacts, these photos, have both historical value and aesthetic value. So running a gallery to expose this work and to create market value for this work is respectable work for me, and that's why I do it.
Looking at the Sun Studio and the Stax Museums in Memphis, the Chess Recording Studio Museum in Chicago, and the hip-hop exhibit that you consulted for the Experience Music Project in Seattle, is that a direction where you could see Eyejammie head?
You know what I think? Plant a seed and you don't know what's going to grow. Whether or not I have a hand in it, will there be a wonderful hip-hop museum someday? Absolutely. Could Eyejammie be the start of a hip-hop museum? It could.
I also think it would be a great idea to assemble a huge database of hip-hop journalism and photos into a research library along the lines of Rutgers's Institute of Jazz Studies. Call it the Institute of Hip-Hop Studies. I started pulling together a research library of my own in the forms of books, photos, press releases, articles, that kind of stuff, starting in the '70s. Because as a working journalist at that time—and it's very prosaic and very utilitarian to say this—if Bobby Blue Bland came into town and I wanted to do an article on him in the Boston Herald, I'm fucked up. If I wanted research or some record resources to get some background on him, forget it. But if I somehow managed to find a one-page bio on where and when he was born, along with a photo of him, I'm holding onto it all. I want it for myself. Now it's thirty years later, and I've been building up my research library ever since.
Going to the Country Music Hall of Fame in Nashville was a real turning point in my little life. When I was a kid, I couldn't take country music. But eventually I grew up and acquired a real taste for it: George Jones, Merle Haggard, Johnny Cash, Carl Perkins, Hank Williams, Buck Owens, Ernest Tubb, Kitty Wells...that stuff is just dope—dope!
So when I went to Nashville about eight years ago, I went straight to the Hall of Fame. It was really remarkable. Their institution is comprised of two parts. One part is open to the public. You can see beautiful exhibits on great artists, television spots, Elvis's gold Cadillac, whatever. There's no shame in their game, not stuffy at all.
Then you have a second section, which you can go to by appointment only. That's the Frist Library and Archive Room. A place open to legitimate researchers by appointment only, where they have every country record, every photo, every book, every film, et cetera, et cetera. To see those things together was so inspiring to me. That's what hip-hop needs.
Could my gallery grow into that? I don't know. Could I run something like that? I believe I could. The model is the Country Music Hall of Fame.
What would it take to get that going? Country music has it, the NFL has it.
You know what it needs. Money, money, money. And you need someone with more commitment than Paul Allen, because Paul Allen is basically withdrawing his commitment to the Experience Music Project. He's putting his commitment into science-fiction like the eternal twelve-year-old that he is. Apparently, he's unhappy that the museum is not making money. It's not-for-profit! You don't do it to make money, Paul! You've made your money. This is giving back!
What are the next movements for Eyejammie?
What's amazing to me is that we're moving on works that I would never have counted on at Eyejammie. Right now, we're working to put on a show for the 25th Anniversary of VP Records. They came to me to put on a show, and I believe it's a good fit with what we're doing because dancehall reggae and hip-hop are first cousins, so I said "Let's do it"! It's going to be a great show, and I wouldn't have thought of it on my own.
There's a local painter named Jackson Brown, who grew up in the Southeast. He has a lot of ability with painted oils. He conceived a show, which he can create his ode to hip-hop on large canvasses. I never did a painting show, but he came to me to see if I would be open to an exhibit. So, I said "Let's do it"! The first Eyejammie book, a postcard book of Ricky Powell's photos, has been released, and I would love to do more of that kind of stuff.
The important thing is that I want to do work that I want to do, which I've been lucky to do for most of my life. If I could snap my fingers and have a job as a director of a future hall-of-fame, and I could know that I was going to be there for twenty years until I was retired. I would be real happy...But writing the books, running the gallery, producing the exhibits, these are the fun things to do. And it's doing what I love to do.
BD
Quote from: "crippled_avenger"@drf
U emsiiji?
Ja, ja... Zalomio sam taj deo.
Nisu ti dali da dođeš do TF kao 1)vrhunskog izraza postmoderne i 2) srpske imperijalne muzike.
Nadam se da si video deo u kome kažem da EXIT treba podržati državnim novcem jedino ukoliko bi se preselio u Kosovsku Mitrovicu?
To je deo koji je bio upućen svim pravim Srbima.
Exit ne bi trebalo podrzati drzavnim novcem... nikako, nikada. :lol:
Quote from: "crippled_avenger"Nadam se da si video deo u kome kažem da EXIT treba podržati državnim novcem jedino ukoliko bi se preselio u Kosovsku Mitrovicu?
To je deo koji je bio upućen svim pravim Srbima.
E, jesam! To je bilo dobro i lepo je da iko javno izgovori takvu stvar. Ideja je genijalna i državno-ekonomski ispravna.
:lol:
Meni je koleginica jutros prejzovala Kriplovo učešće u emisiji do neba. Jedino je malo začudilo koliko si pozitivno pričao o SPS-u, hehehe.
Quote from: "Meho Krljic":lol:
Meni je koleginica jutros prejzovala Kriplovo učešće u emisiji do neba. Jedino je malo začudilo koliko si pozitivno pričao o SPS-u, hehehe.
Hvala, hvala. Nisam pozitivno pričao o SPSu, daleko od toga, ali takođe nisam pristao na Bakarecove simplifikacije naših odnosa i stanja gde je sad sve za vreme Tita i Slobe bilo tamnica naroda & kulture a sada je sve progresivno, što je najdalje moguće od istine. Plus neki moji stavovi o radničkim pravima su appealovali Ivici. :D
U stvari, sinoć sam najviše bio u duelu sa Bakarecom, koji je tamo došao sa nekom ultramalograđanskom pričom koja mi se smučila.
Bakarec je i inače prilično mutan lik (ona njegova poema o Luni Lu me je uverila da je nenormalan), ali jebiga, čovek je dao bubreg sasvim nepoznatom detetu na poklon, za to masiv rispekt.
Imaš snimak emisije? Rado bih to pogledao.
Inače, Meho, sinoć sam te quoteovao, to jest Radoša iz intervjua kako Javni servis ispunjava želje, hirove i perverzije naroda. :D
Imam snimak. Poneću na sledeći summit. Ipak, ne očekuj previše. :oops: :oops:
Quote from: "crippled_avenger"Inače, Meho, sinoć sam te quoteovao, to jest Radoša iz intervjua kako Javni servis ispunjava želje, hirove i perverzije naroda. :D
Imam snimak. Poneću na sledeći summit. Ipak, ne očekuj previše. :oops: :oops:
Ma, ne očekujem previše, ali ipak, Ivica, Nebojša, Raka i ti na jednom mestu, pa to je maltene free-imrov sitkom right there!!!
i naravno, srce starog folkera u meni je zaigralo kad sam video da su avenger i raka marić na jednoj, a dačić i bakarec na drugoj strani studija 8)
meni je super bila crippleova opaska o bijelom dugmetu, kad je bakarec rekao kako se, eto, bijelo dugme "obnovilo" zbog para, i da se ništa nije čulo bo je dugme htelo samo da odsvira te koncerte zbog para, na šta cripp kaže "a ranije su svirali iz ljubavi".
a o kojoj se to emisiji radi?
da nije neka iz B92-serijala?
da vidim o cemu se radi kada objave transkripte...
unaprijed zahvalan na odg.
Quote from: "David"a o kojoj se to emisiji radi?
da nije neka iz B92-serijala?
da vidim o cemu se radi kada objave transkripte...
unaprijed zahvalan na odg.
Srećom, ne, u pitanju je TV Pink.
Quote from: "Zika Kisobranac"i naravno, srce starog folkera u meni je zaigralo kad sam video da su avenger i raka marić na jednoj, a dačić i bakarec na drugoj strani studija 8)
Raka je fenomenalan lik. On je bio daleko najsimpatičniji od svih njih tamo. Iza žešće ruralne fasade se krije vrlo inteligentan tip i mislim da se on namerno pravi da je gluplji nego što jeste.
Zato sam na kraju emisije i rekao da mi je drago da smo na jednoj strani Raka i ja, ljudi "iza scene" a da su na drugoj "zvezde", političari koji su nažalost popularniji od većine pevača.
Kriple, super ti je bio nastup. Imas posebne cestitke od moje mame.
Moram da se pridružim čestitkama. Moja porodica je gledala Kripla i na momente je navijanje bilo kao da gledamo Partizan - ja skačem i vičem, a žena, dete i pas se skrivaju po ćoškovima. Kad već spomenuh ženu, ona je baš juče citirajući Kripla utrljala u beton jednu butikašicu iz Exit-team ekipe. Izjava je bila u stilu da su Exit i Guča turističke destinacije gde stranci mogu da dođu da se ponašaju kao svinje za male pare.
Kripl je definitivno sjajan lik ali sam isto tako svestan da njegovih nastupa neće biti mnogo jer je u opštem medijskom sivilu teško zamislivo da će se neko okuražiti da pozove čoveka koji sa lakoćom, podsmehom i argumentovano razbija popularne PC mantre i razobličuje medijske svete krave. Jednostavno, ljudi ne žele da čuju istinu, pogotovo ako im to ruši nerealno viđenje sebe i svog miljea.
Što se Bakareca tiče, mislim da je on dao kožu, a ne bubreg, što naravno ne umanjuje njegov gest. Ipak, čovek je možda tek treći DSS-ovski ešalon, što o njemu dovoljno govori. Pored sveg mlaćenja prazne slame, ipak mu je highlight bio osvrt na VIP-modu stvorenu za srpsku kvazi-elitu. Kripl je naravno bio šlag na torti jer je spomenuo da mnogi ozbiljni ljudi iz javnog života odlaze u fan-pitove, ali to paparacima nije interesantno, jasno definišući ko je ko i ko je šta.
Sve u svemu, emisija je bila sjajna, najpre zbog toga što je svako od učesnika jasno pokazao pravo lice, uključujući i retardiranu voditeljku.
Hvala na čestitkama.
Mislim da je najznačajnije za taj nastup u emisiji to što je bio pred dosta vlikim brojem gledalaca, a retko se masovnijem gledalištu nude složenija gledišta.
No, da se vratimo onome što je osnovno gradivo ovog topika. Moj seksualni život.
Šalim se.
Pogledao sam FREE JIMMY Christophera Nielsena, courtesy of Ginger.
Mislim da je ovo film kome je zagarantovan status u cult kolekcijama. Ponovo je reč o nordijskoj adult-oriented animaciji, s tim što je ovog puta reč o norvešno-britanskoj ko-produkciji tako da je za britansko tržište urađena ambiciozna britanska verziju za koju je scenario adaptirao Simon Pegg, a glasove su uz njega dali i likovi poput Jim Broadbenta i Woody Harrelsona.
Animacija je kompjuterska i uglavnom je prilično bezveze mada ima i jako dobrih i fino urađenih scena. Ono što se ističe kao poseban problem je zapravo to što veći deo filma zapravo ne opravdava potrebu za animacijom i uglavnom sve to se moglo uraditi u klasičnom igranom filmu. I to čak ne ni u nekom skupom igranom filmu.
To naravno podrazumeva obilje scena koje je razotkrivaju slabosti animacije, čak i u ozbiljnijim produkcijama, tu pre svega mislim na brojne dijaloške scene.
Priča o grupi probisveta kojima pobegne slon u čije su meso ušili par kila heroina, radikalnim eko teroristima i laponskoj mafiji koja ih juri je zaista na tarantinovsko-kaurismakijevskoj teritoriji, i to kažem u najboljem smislu. I možda tu najpre animacija devalvira celu stvar pošto bi te scene da su snimljene kao live action bile mnogo bolje.
Kada je reč o scenama koje su bazirane na akciji, karakterima životinja, i sl. onda tu animacija dolazi do punog izražaja i Nielsen je dobro koristi.
Međutim, pošto je ceo attitude filma jako dobar, i sve je vrlo edgy i gory, film je u principu dovoljno zanimljiv da se prevaziđu svi nedostaci koje sam naveo.
U dijalozima se oseća Peggov stav, i kao i uvek kod njega, na smenu su sadržajni i smešni. Problem je amo u tome što engleski scenario nije dovoljno smeštne u skandinavski kontekst tako da sve izgleda kao film koji se dešava u Skandinaviji a likovi kao da to izbegavaju da nam priznaju.
* * 1/2 / * * * *
Ako moze da se nakaci taj snimak negde na net, bilo bi super.
Jel' moze?
Harry Knowles se oženio, moglo bi se reći da mlada baš i nije nešto. Ako je takvu oženio najuspešniji filmski geek na svetu, čemu mi da se nadamo?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fa168.ac-images.myspacecdn.com%2Fimages01%2F77%2Fl_24956574b56a4641f2bd3c172ab35a17.jpg&hash=e180e88fdc5f86b336a7411e79177ea6181e77f0)
Meni je prilično dobra.
Pa dobra ti je kad ne moraš da se ženiš sa njom. :D
Baš sam malopre rekao Sunčici: nikad kravata, nikad stalan poso, nikad žena.
Proteklih dana sam pogledao par filmova ali nisam stigao da o njima izvestim.
Prvo sam pogledao film KONTAKT Sergeja Stanojkokog u bioskopu, no iako sam ga pogledao u bioskopu, mogao bih da kažem da je courtesy of otaku. Naime, ne znam da li ste posetili ovaj link
http://www.popboks.com/film/kontaktss.shtml
ali to je otaku žešće jevanđelizovala ovaj film.
Ja ne mogu da kažem da se do kraja slažem sa ovako afirmativnom ocenom, ali takođe mogu da kažem da sam u ovom filmu iz regiona u kome su scenarista i glavni glumac odavde, video neke stvari koje odavno nisam video u srpskom filmu.
Ono što sam video to je da sam sat i po vremena gledao neke ljude za koje sam mislio da su neki likovi, a ne, kao što mi se dešava sa našim filmom da zurim u glumce koji me ni na sekund ne ubede da gledam likove.
I to je zaista veliki domet koji zvuči smešno kada se uporedi sa onim što inače očekujemo od filma, zar ne? Praktično prebacivanje rampe podrazumevamo kod svakog filma. Međutim to se u srpskom filmu odavno nije desilo a KONTAKT ima taj fundamentalni kvalitet.
Same reference na SKORO SASVIM OBIČNU PRIČU i STVAR SRCA koje iznosi otaku su tačne, s tim što se KONTAKT evidentno nastavlja i na tradiciju crnog talasa u kojoj je Mihić zauzimao izuzetno značajno mesto kao scenarista, kako u saradnji sa Ljubišom Kozomarom, tako i sam.
Međutim, srpski film je na tom putu negde zalutao i vrlo je zanimljivo da su tu autori-debitanti (iako je Mika Aleksić mator) zapravo raskinuli taj neki glumački kontinuitet. Zar nisu upravo naslovi poput KLOPKE, HADERSFILDA, SKORO SASVIM OBIČNE PRIČE i sl. bili među prvima istinski lišeni toga da gledamo likove (ovde namerno napadam filmove koji se smatraju glumački uspelim, ne govorim o smeću poput USLOVNE SLOBODE)?
Još je užasnija emocija kada neko oseti nostalgiju za zadovoljstvima koja ti je pružala već arhaična SFRJ kinematografije, što je samo po sebi grešna pomisao, u ravni incesta. Međutim, šta mogu, priznajem, tako je.
* * / * * * *
Quote from: "Meho Krljic"Baš sam malopre rekao Sunčici: nikad kravata, nikad stalan poso, nikad žena.
Two men in an airport bump into each other.
The first man says 'I can't find my wife'
The second replies 'I can't find mine either,
what does yours look like?'
"Well", the first man replies, she's 5ft10,
blonde, big boobs, wearing a mini skirt
and high heels. What does yours look like?'
"Fuck her", says the second man,
"Let's look for yours".
Zatim sam pogledao korejski film TUBE Woon Hak-Baeka, koji je izašao na Prooptikijevom low-cost DVDu na trafici.
Film mi se dopao, iako je vrlo derivativan i predug.
Reč je o klasičnom korejskom akcijašu koji je očigledan rip-off američkog filma, u konkretnom slučaju to su HEAT, DIE HARD, SPEED, THE ROCK i UNDER SIEGE 2. I ta deriuvativnost jeste zaista jedan od osnovnih problema filma. Naime, film se kreće unutar krajnje predvidljivih rešenja, koja na mikroplanu čak i nisu već viđena ali na makroplanu svakako jesu.
Ono što je paradoks i što filmu daje jednu naročitu notu jeste činjenica da je film briljatno realizovan, apsolutno na nivou američkih izvornika koje ripuje i moglo bi se reći da je sposobnost ove ekipe da falsifikuje američki film zastrašujuća. U tom smislu se postavlja pitanje zašto drugi južnokorejski filmovi nemaju tu neverovatnu uglačanost koja je apsolutno na nivou vrhunskog američkog filma?
Da li su oni savršeni falsifikatori ali svoj materijal ne umeju da urade tako dobro ili pak samo reditelji ovakvih indigo rip-offova dobijaju adekvatan budžet i saradnike.
Međutim, ovlašnim pogldom na saradbnike koji su radili film videćemo da ova ekipa (recimo DP) radi neki najrazličitiji asortiman korejskih filmova.
Film se otvara apsolutno savršenim falsifikatom završnog shootouta iz HEATa sa sve identičnim naoružanjem, pokretima kamere, rezovima, ritomom, čak i istim količinama čaura i srče.
Od tog momenta film ne popušta i Han-Baeku se mora odati priznanje da sam film u stilskom smislu drži u žstokoj stilskoj napetosti. Iako kritike kažu da je film non-stop akcija, nije baš tako. Ima dosta emotivnih pasaža, koji su naravno konfekcijski, uzevši u obzir celu rip-off narav filma, međutim, film u stilskom smislu apsolutno nema nijedan nepormišljen kadar koji se ne nadovezuje na prthodni na svim nivoima. Moglo bi se to čak uzeti i protiv filma pošto se čini da je sve akcentovano i da je sve prikazano kao važno, a ovo nije film u kome sve može da bude podjednako važno, međutim takav fokus u egzekuciji odavno nisam video ni u američkom filmu.
U svakom slučaju, iako je TUBE sigurno skup visokobudžetni korejski film, on je po mentalittu B-film i mogu reći samo da je srećna kinematografija koja ima ovakve B-filmove.
TUBE je u svakom pogldu korak napred za SHIRI koji je zanimljiv na svoj način, i iznenađuje tehničkom veštinom, ali nije ovako savršen falsifikat.
Mislim da je ovaj film svakako apsolutna preporuka za milana i Death Wisha.
* * * / * * * *
http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/07/hot-transfuzz.html
Pogledao sam EL LOBO Miguela Courtoisa.
Reč je o filmu u tradiciji francuskog političkog filma koji se bavi sukobima baskijske oslobodilačke vojske ETA i agenata španske policije i tajne službe i naslovnom undercover agentu, Baskijcu, koji je zbog mešavine razočaranja u baskijske borce i potrebe za novcem postao doušnik.
Film je vrlo zanimljiv, pošto prikazuje mehanizme jednog sukoba koji nije često prikazivan na filmu. Međutim, isto tako Courtois ima i neke velike zbunjenosti na planu odnosa stilizacije i realističkog pristupa, motivacije likova i generalnog žanrovskog opredeljenja filma.
Baš zato EL LOBO definitivno nije MUNICH, ali jeste zanimljiv za ljubitelje političkog trilera, i deluje vrlo podsticajno. Courtrois je potom uradio i film GAL koji se bavi španskim prljavim ratom protiv ETAe za vreme vlade Felipea Gonzalesa.
* * 1/2 / * * * *
Sutra putujem u Pulu na letovanje, tako da ćemo se manje viđati na Forumu, to ne znači da smete da se opustite.
Lepo se provedi! :D
Ja idem relativno blizu Pule (Krk) ali tek u oktobru.
Cripple je stigao u Pulu. Za sada je sve u redu, za sada je sve u redu...
Quote from: "crippled_avenger"Cripple je stigao u Pulu. Za sada je sve u redu, za sada je sve u redu...
rekao bih ti 'break a leg' kad bih znao da me nećeš shvatiti bukvalno! :wink:
Quote from: "crippled_avenger"Cripple je stigao u Pulu. Za sada je sve u redu, za sada je sve u redu...
Važno je prizemljenje, nespa?
Quote from: "crippled_avenger"Cripple je stigao u Pulu. Za sada je sve u redu, za sada je sve u redu...
Nek si ti nama ziv i zdrav. :)
Malo me čudi Kriplova smelost da ode u Pulu posle svih zločina koje je počinio u građanskom ratu u bivšoj Jugoslaviji.
Pre nego što te ujke oderu, predlažem da vikneš (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg297.imageshack.us%2Fimg297%2F774%2F667689yi1.gif&hash=1f133a0f9406a76253f7148746f98222010cc369)
Ujaci vole da se igraju sa plenom.
To sam provalio.
Hoće da se igraju sa nama.
Sva sreća da su domaćini bili dovoljno glupi da nam daju apartman sa šporetom na plin. Zahvaljujući tome smo otac i ja uspeli da napravimo male paklene mašine koje nosimo oko pojasa (bilo je malo zaguljeno naći tako široke opasače pošto smo otac i ja gojazni ali sva sreća u okolini ima Mercator)...
Sad je to igra nerava između vas i ustaških hordi koljača. Lovac i lovina sve vreme zamenjuju uloge!!! Baš onakvo letovanje kakvo ja volim!!!
Dragi prijatelji, ja sam danas ušao u more sa mobilnim telefonom u džepu. Uspeo sam da spasem SIM karticu, a memorijska je još uvek neizvesna no nada mi je veća od strepnje. Plašim se da je uopšte probam u nekom ujačkom uređaju pošto se plašim da bi oni mogli skinuti najškakljivije poruke, pokušaje hot SMSa, i kontakte srpske filmske i obaveštajne elite. No, čak i da mi radi memorijska, trenutno nemam aparat u koji bih je mogao udenuti. U to ime, bilo bi dobro da mi SMSom pošaljete svoje brojeve da vas ponovo lociram.
Je si li prethodno smanjio jačinu zvona?
Zvuk se u vodi brže prostire, pa bi bilo šteta da hrvatske ribe ogluve...
I nipošto ne uključuj vibraciju...
QuoteDragi prijatelji, ja sam danas ušao u more sa mobilnim telefonom u džepu
Zašto si to radio kad to može da ošteti telefon?
Zašto si uopšte ulazio u more? Pokretljivost ti je tu smanjena i pretvaraš se u laku metu za neprijateljske snajpere.
Quote from: "Meho Krljic"Zašto si uopšte ulazio u more?
Pokusao je da sakrije iznenadnu erekciju.
Quote from: "Plissken"Pokusao je da sakrije iznenadnu erekciju.
ima on stomacic za to! :wink: :evil:
Iju! Kakav šlagvort za anegdotu!
Enivej, maj best frend se omužio pre nekih tri meseca i izabranik njegovog srca – (masivan čovek, po svim zapreminskim merilima) – se ovih dana bacio na dijetu. I to opaku, baš, vegetarijansku + low GI... gadna stvar.
Na moje e-mejl pitanje dal' će to da defit d prps, sad kad su prstenćići razmenjeni i sve to, on mi odvrati – ma nije u pitanju estetika nego, eto, oće on, jadan, da najzad vidi sopstvenu kitu, makar kad je erektivna, kad već...
Hu!
Neprimereno, ovo... stvarno... mislim... plus - ne rade mi emotikoni pa se sortiraju tek na dno poruke, tako da...
:!: :!: :!: :twisted: :oops: :roll: :oops: :roll:
:lol:
Grešite, tokom ovog letovanja sam pretvorio svoje telo u ultimativnu borbenu mašinu.
Da parafraziram Klauzevica, "Letovanje u Hrvatskoj je produžetak Domovinskog rata drugim sredstvima."
Vratija se Cripple.
Uspeli su da nas razmene za jednu hrvatsku porodicu otetu na koncertu Red Hot Chilli Peppersa. na granici nas je dočekao Ministar za kapitalne investicije Velimir Ilić i snimili su nas za sve informativne emisije.
I to je sve? Šu, pričaj kako je bilo!
Dobrodošao u srpsku verziju pakla.
Uzalud sam verovao, da si otišao zauvek. :x
Pogledao sam KNOCKED UP i mogu reći da je Judd Apatow snimio jednu od komedija-graničnika kako za svoju generaciju tako i za temu neočekivane trudnoće na filmu.
Judd Apatow je trenutno najaktivniji američki producent komedija koji je oko sebe okupio čitav klan saradnika sa kojima radi kao scenarista, reditelj i pokrovitelj. Specifičnost njegovog metoda je u tome da je predvodnik velikog povratka improvizacije u komediju pa zato i ne čudi što su njegovi saradnici među glumcima često ostvareni i kao scenaristi.
Već decenijama redirelji holivudskih komedija anticipiraju krizu filmske komedija zbog snažnog razvoja stand up komedije i sitkoma koji se snima pred publikom i koji su zbog neposrednog kontakta sa gledalištem i svesti šta je smešno a šta ne postali znatno dinamičniji i uspešniji od klasične igrane komedije.
Apatow je pokušao da te tendencije pomiri. I ranije su glumci bili regrutovani za filmove posle uspešnih stand up karijera, i radili su kao ko-scenaristi filmova, međutim Apaptow je uneo novu slobodu u sam rad na setu.
Uostalom YouTube je pun outtake improvizacija iz njegovih projekata.
KNOCKED UP je pored ovakvog postupka koji se u ovom konretnom slučaju pokazao kao uspešan, uspeo da se osloni na jednu prepoznatljiv vanvremensku emociju i čiutav kompleks razmišljanja i strahova koji su karakteristični za savremenu libidilno-prokreativnu ekonomiju, i time je stvorio jednu višeslojnu priču koja ima jako dalek domet.
KNOCKED UP zato može da se sagledava istovremeno kao film o odrastanju, ljubavna priča, film o prijateljstvu, gross out komedija, studija stanja savremenog američkog društvenog tkiva, i upravo u toj višelojnosti leži njegov glavni kvalitet koji ga čini važnim filmom čija će relevantnost biti trjna.
kada je reč o fiksu za fanove bioskopse zabave, tu uopšte nema greške, KNOCKED UP je jedna od onih retkih komedija koje ne popuštaju u svom intenzitetu, komika prositiče iz likova i traje kad god su oni na ekranu.
Posle RINGERa u KNOCKED UP, Katherine Heigl već pšostaje ikona kvalitetnog gross outa.
U svakom slučaju, KNOCKED UP se nameće kao je jedan od najvažnijih filmova godine, i preporučujem ga bez ikakve griže savesti.
* * * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Vratija se Cripple.
A jesi kupija kola?
Jesan.
A koja.
Nisan.
Pa jesi kupija kola?
Pa jesan!
Pa koja?
Pa Nisan!!
Hahahahaha!!!
(ne znam za domovinu ali ...izgleda da bar otadžbini sleduje što je zaslužila... )
Pogledao sam AGIJA I EMU i vreme je za polemiku sa Ghoulčinom.
Pre svega, don't believe the hype!
AGI I EMA je raritetan i zanimljiv film, ali ne bih rekao da je nešto čemu bih se opet rado podvrgao, a strancima bih ga pokazivao samo kao blef pošto zbog svoje sveukupne fakture ume da bude critic proof.
Ghoul je uporedio Stefana Lazarevića sa mnom u TITO I JA. Iako nemam sujetu prema vezanu za tu ulogu, ona je uostalom više zasluga Gorana Markovića nego mene, Zoran i Agi su potpuno neuporedivi. Naime, Zoran je punokrvni dramski lik. Zoran je psihološki utemeljen lik koji ima niz dramskih scena i sparinguje sa ozbiljnim likovima.
Mali Stefan pak je vizuelno slatko dete koje nema naročitu ekspresivnost pred kamerama. Njegove emocij esu dominantno iskazane kroz voiceovcere, ponovo znatno slabije od voiceovera u TITO I JA.
TITO I JA i Zoran, dakle, po svojoj ozbiljnosti daleko nadmašuju ovaj blef i zaista sam zapanjen da Ghoulu ovakvo poređenje uopšte padne na pamet.
AGI I EMA je najpre dosadan film koji nije za decu, ali nije ni za odrasle. Naime, roman je više bio namenjen deci no odraslima, ali pošto nema jasnu fabulu pretvorio se u film za odrasle.
Čak ni neizbežna igra reči sa ault movie mu ne izmiče pošto se čitanje iz vizure seksualnosti samo nameće.AGI I EMA svakako u ovim iskvarenim danima nose određenu vrstu seksulane energije. Naime, svođenje filma na isključivu poentu kako ljudi u punoj snazi isključuju decu i stare pa se oni prepoznaju i ujedinjuju, što bi nominalno mogla biti društveno prihvatljiva poruka filma, oet u sebi nosi znakovitost susreta predpubertetskog dećaka i postklimakterične starice.
Svaka nevinost u čitanju AGIJA I EME je nestaa kada se projekat odrodio od dece.
Ghoul je pominjao kako film deluje kao strani i to je donekle istina. AGI I EMA liči na neki vešto urađen skandinavski film. Predrag Bambić je još jednom pokazao kako zaista sjajno vlada zanatom i kako je šteta što ne radi više van Miletovih produkcija.
Aljkavost u pristupu scenariju i bleferska pretencioznost dovode do toga da AGI I EMA bude kao neka sterilisana, impotentna varijantna Gilliamovog TIDELANDa kojoj je značaj veštački pridat usled jednoličnosti i niskog nivoa ostatka produkcije.
Inače, ja volim TIDELAND a to da za AGIJA I EMU ipak nisam imao dovoljno strpljenja ipak dosta govori o tome šta vas čeka na ovom filmu koji je nemoguće ceniti ali ga na nekom nivou morate poštovati.
* * / * * * *
Kada ilegalci iz "Mlade Bosne" u filmu BELLE EPOQUE kažu da ne treba ubiti cara, pošto je na samrti, da treba udariti na vitalniji organ, upitao sam Žiku Kišobranca, "Aha, znači neće ubiti Franz Ferdinanda već Arctic Monkeyse?"
BELLE EPOQUE je bezmalo dvoipočasovni vlažni san srpskog reditelja - pretenciozna istorijska rekonstrukcija sa solidnom dozom filmofilskih posveta, erotike i raznih mračnih urota.
I što je najvažnije, Nikola Stojanović je radio u uslovima u kojima je mogao biti i zadovoljan egzekucijom i uslovima koji su mu obezbeđeni, tako da će za dogledno vreme BELLE EPOQUE i ostati san srpskih reditelja.
E sad, snovi srpskih reditelja lako umeju da se pretvore u gledaočev košmar. BELLE EPOQUE nije baš takav ali svakako jeste dekadentan film o dekadentnom dobu snimljen u dekadentno vreme.
BELLE EPOQUE je krajnje eklektičan film na tragu ekstravaganci Lordana Zafranovića. U neku ruku je sličan OKUPACIJI U 26 SLIKA po atmosferi, s tim što pokriva duži istorijski period, ima plošnije karaktere i iste uticaje koje ima Zafranović koristi na, za nijansu, drugačiji način.
Naime, BELLE EPOQUE je slično OKUPACIJI U 26 SLIKA baziran na Viscontiju, međutim, tu aproprijaciju Stojanović radi sterilnije od Lordana, pošto je Nikola više intelektualac a Lordan je više instinktivac.
I upravo u tom nedostatku instinktivnosti, čiste čulnosti, BELLE EPOQUE ne uspeva da zaživi kao koherentna celina.
Međutim, na nivou čistih senzacija, BELLE EPOQUE ima sporadično zanimljivih trenutaka, pre svega zato što Stojanović sporadično pokušava da režira, što se uglavnom retko sreće u našem filmu danas.
na planu kultur-fetišizma film nosi hrpu zadovoljstva. Recimo, Mute igra Gavrila Principa i pritom je badly dubbed. It can't get cooler than that.
U svakom slučaju BELLE EPOQUE stoji kao podsetnik na vreme kada je Jugoslavija u kadrovskom i tehničkom smislu mogla da snimi ozbiljan film. I to ne samo spektakl već i film jednog bezmalo marginalnog reditelja, kao što je Nikola Stojanović, koji nije bio reditelj superstar u SFRJ.
Pitanje da li je film zaslužio pobedu u Novom Sadu ipak ostaje. BELLE EPOQUE nesumnjivo jeste sniman na filmskoj traci i ima priču velikog zamaha, i zato bi imao potencijal za nagradu, da ipak nije film od pre 17 godina, usled čega je ipak trebalo da bude van konkurencije.
No, pošto je pobedio kao potpuni underdog, nije štetno za srpski film što je tako snažno ošamaren kroz pobedu starog filma čime se i bukvalno pokazalo da su najbolji filmovi kinematografije koja nema budućnost, oni filmovi koji su snimljeni u dalekoj prošlosti.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg155.imageshack.us%2Fimg155%2F5686%2F55633wi9.gif&hash=a76c7f3c0291e73085839fc788e45ab2f3ca0305)
Pogledao sam ARMIN Ognjena Sviličića, jednog od pobednika pulskog festivala. Film je prikazan u potpuno neregularnim uslovima video bima u banjskom bioskopu i sa uzasnom slikom i tonom, i povremeno je izgledalo kao film koji je pre završene post-produkcije leakovao na Internet.
Međutim, ne mogu da verujem da se taj DVD emituje tek tako, pa sam sklon da poverujem da je ovo ipak završen film.
ARMIN je potpuna papazjanija i skandalozno je loš čak i za hrvatsko-bosanske niske standarde.
Ako ostavimo po strani mučnu političku korektnost i fondacijsku poniznost po strani, ARMIN je po mnogo čemu neverovatan film sa zanatske strane, pošto ima dobro četvrtinu koja bi mogla da bude izbačena zbog čiste redundantnosti. Kada to kazem, ne mislim na neku vrstu estetske primedbe na montazu već na to da neki delovi izgledaju kao da su greškom ostali u filmu.
A i ono što izgleda da je namerno ostavljeno uspeva da ozbiljno uzdrma stavove koje sam imao o tome šta je rediteljsko zanatsko dno. Ako je SEDAM I PO film čoveka koji ne zna ništa, onda je ARMIN film čoiveka koji ne zna da bi išta trebalo da zna.
Rudimentarno kadriranje je prepleteno sa fotografijom u najboljoj tradiciji BEOGRADSKE HRONIKE. Sve to u spoju sa pseudo-kontemplativnom licemerno-kritičkom pričom o ocu koji pimpuje sina na audiciji za nemački film, dostize diletantizam nekog Third World Cinema rada što ipak nisam očekivao da ću videti pod skutima ex-sfrjugoslovenskog filma.
Jel' to gore od GO WEST? Ako jeste, moram odmah da ga ovjerim :evil:
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam AGIJA I EMU i vreme je za polemiku sa Ghoulčinom.
Pre svega, don't believe the hype!
AGI I EMA je raritetan i zanimljiv film, ali ne bih rekao da je nešto čemu bih se opet rado podvrgao, a strancima bih ga pokazivao samo kao blef pošto zbog svoje sveukupne fakture ume da bude critic proof.
Ghoul je uporedio Stefana Lazarevića sa mnom u TITO I JA. Iako nemam sujetu prema vezanu za tu ulogu, ona je uostalom više zasluga Gorana Markovića nego mene, Zoran i Agi su potpuno neuporedivi. Naime, Zoran je punokrvni dramski lik. Zoran je psihološki utemeljen lik koji ima niz dramskih scena i sparinguje sa ozbiljnim likovima.
Mali Stefan pak je vizuelno slatko dete koje nema naročitu ekspresivnost pred kamerama. Njegove emocij esu dominantno iskazane kroz voiceovcere, ponovo znatno slabije od voiceovera u TITO I JA.
TITO I JA i Zoran, dakle, po svojoj ozbiljnosti daleko nadmašuju ovaj blef i zaista sam zapanjen da Ghoulu ovakvo poređenje uopšte padne na pamet.
AGI I EMA je najpre dosadan film koji nije za decu, ali nije ni za odrasle. Naime, roman je više bio namenjen deci no odraslima, ali pošto nema jasnu fabulu pretvorio se u film za odrasle.
Čak ni neizbežna igra reči sa ault movie mu ne izmiče pošto se čitanje iz vizure seksualnosti samo nameće.AGI I EMA svakako u ovim iskvarenim danima nose određenu vrstu seksulane energije. Naime, svođenje filma na isključivu poentu kako ljudi u punoj snazi isključuju decu i stare pa se oni prepoznaju i ujedinjuju, što bi nominalno mogla biti društveno prihvatljiva poruka filma, oet u sebi nosi znakovitost susreta predpubertetskog dećaka i postklimakterične starice.
Svaka nevinost u čitanju AGIJA I EME je nestaa kada se projekat odrodio od dece.
Ghoul je pominjao kako film deluje kao strani i to je donekle istina. AGI I EMA liči na neki vešto urađen skandinavski film. Predrag Bambić je još jednom pokazao kako zaista sjajno vlada zanatom i kako je šteta što ne radi više van Miletovih produkcija.
Aljkavost u pristupu scenariju i bleferska pretencioznost dovode do toga da AGI I EMA bude kao neka sterilisana, impotentna varijantna Gilliamovog TIDELANDa kojoj je značaj veštački pridat usled jednoličnosti i niskog nivoa ostatka produkcije.
Inače, ja volim TIDELAND a to da za AGIJA I EMU ipak nisam imao dovoljno strpljenja ipak dosta govori o tome šta vas čeka na ovom filmu koji je nemoguće ceniti ali ga na nekom nivou morate poštovati.
* * / * * * *
... i Danko Ješić se na b92 osvrnuo na domete AGI&EMA uratka...
http://www.b92.net/kultura/mojugao/?yyyy=2007&mm=08&nav_id=259263?nav_id=259263&fs=1
Quote from: "Harvester"Jel' to gore od GO WEST? Ako jeste, moram odmah da ga ovjerim :evil:
Nije gore. Nema gore.
Pa dobro, hm, da, mislim da je Danko pogodio u metu.
Ovog puta Milutin se samozaljubljeno upleo u vlastitu priču kako je to dečji film. Trebalo je da ga proglasi za konceptualnu umetnost i tako bi se izvukao.
što se tiče polemike glede AGIJA & EME, ne vidim da se nešto bitno ne slažemo oko dometa tog filma.
rekao sam da to NIJE film za decu, već da " prosto smrdi po onoj 'kako matori Đokica zamišlja šta bi neko dete danas čitalo/gledalo'."
rekao sam da sumnjam da bi neko dete danas volelo/želelo to da gleda.
rekao sam da se 'zaplet' sastoji iz "niza proizvoljnih epizodica."
rekao sam da "ta fantazija niti je preterano maštovita niti bogata niti ne znam kako zanimljiva" i da je tek "umereno zabavna".
rekao sam i da mi "sama srž tog bondinga: matora BABA + mali DEČAK ne pije vodu".
dimbo i danko su odlučili da akcenat stave na ono što im je smetalo. dakle, na ovo što sam i ja pomenuo kao nedostatke.
ja sam, pak, uprkos pomenutim nedostacima, odlučio da istaknem pozitivne stvari filma, tj ono što mi se u njemu dopalo i što smatram vrednim pohvale. dakle, jednom u životu sam odlučio da ejpujem Kunca i da polupraznu čašu prikažem kao poluPUNU, i sad mi se to zamera? što su me određeni kvaliteti kupili dovoljno da osetim potrebu da, na pozadini od čemernih filmova (HADER-SOS-PESAK) istaknem jedan koji je meni barem bio gledljiv, pa možda čak i ponovo-gledljiv?
što se tiče poređenja zokija i agija: mislim da i jedan i drugi igraju starmalu decu i samim tim imaju preveliki teret na svojim nejakim plećima; nijedan ne uspeva da zaživi kao ubedljivo, prepoznatljivo, živo dete koje stvarno postoji negde izvan tog platna, ali agi ima tu prednost u tome što on nije ni smešten u neku dramsku, soc-polit. 'stvarnost' (za razliku od zokija), i utoliko priznajem da je on imao lakši zadatak; ipak, agi prirodnije deluje u okruženju filmskog sveta u kome se nalazi nego što to uspeva recitator zoki u TITO I JA...
takođe, ne sviđa mi se dankovo insistiranje na nekoj 'normalnosti' i uzusima 'dečjeg filma'; ja poštujem to što je milutin hteo (i donekle uspeo) da napravi naizgled dečji film koji je zapravo za odrasle, i zameram mu samo što u tome nije išao do kraja (kao gilijam), a ne to što filmu nije podario hepiend ili naravoučenije o socijalizaciji itsl. potonje je, za mene, vulgarno i zlonamerno 'čitanje' toga šta 'dečji' film jeste i treba da bude.
Pogledao sam PEŠČANIK Sabolča Tolnaija. Da je film kao forma mozda pre stotinak godina pošao nekim drugim putem u svojoj evoluciji, onda bi PEŠČANIK u tom nekom drugačijem svetu bio bolji film. Međutim, film nije pošao tim putem i samim tim, sem izvesnog poštovanja, teško da išta dobro mogu da kazem o ovom ostvarenju.
Na mikroplnu se moze govoriti o solidnom Tolnaijevom rediteljskom rukopisu, pa čak se i u globalu moze reći da on pristojno mehanički vodi ovaj film.
Međutim, na planu dramaturgije ili bilo kog drugog pokušaja da se to što gledamo sklopi u celinu, Tolnai potpuno promašuje. On se ni ne trudi da gledaocu išta bude jasno ili da na bilo koji način učestvuje u toj priči. Jako dobri poznavaoci Kišove proze (ja ne spadam među njih ali Kiša sam prilično podorobno čitao) kazu da su uspeli da prepoznaju izvesne detalje u filmu ili da ih povezu, ali što se mene tiče, film baš zato izneverava Kiša, pošto je njegovu prozu upravo moguće čitati bez naročitog predznanja.
Iako ta besprizorna hermetičnost u svojoj drskosti, pa čak da kazem i ekskluzivnosti svakako zasluzuje poštovanje, PEŠČANIK spada u onu vrstu filmova prema kojima ne mogu da imam razumevanje, a to su filmovi koji se razumeju tek iz petog gledanja i nisu jasni ukoliko detaljno ne oznaješ neku drugu oblast. Ja volim da gledam filmove po više puta, ali verujem isključivo u snimanje flmova koji su dobri i jasni na prvo gledanje, a svako sledeće treba da sluzi za utvrđivanje gradiva.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRANSFORMERS Michael Baya.
Moram priznati da sam u filmu izuzetno uživao, iako sam prepoznao niz problema koji mu kvalitet čine diskutabilnim ali koji mu daju poseban identitet.
Naime, ubeđen sam da je priča mogla biti zategnutija, i da je film mogao biti koherentniji. Ja sam duboko uveren da je TRANSFORMERS, iako u suštini baziran na konceptu koji se čini težak za filmovanje, zapravo imao vrlo jasne potencijalne uzore u uspešnim filmovima. Naime, zar TRANSFORMERS nije radikalizovana varijanta TERMINATORa i ROBOCOPa u kome se ljudi suočavaju dobrim i zlim i prilično neuništivim shape-shifting robotima? Sa elementima PREDATORa i ALIENSa u tom smislu da se vlada bori sa nepoznatim neprijateljem koga jako teško može da savlada a plus je taj neprijatelj privlači i kao pot6encijalno oružje?
Ja bih lično na sve to dodao i jedan postmodeni element, preuzet iz savremenog stripa, a to je da bih konstruisao realistični univerzum u kome junaci znaju za crtanu seriju TRANSFORMERS i igračke, za koje se ispostavi da su mitologija koju su sami roboti plasirali na tržište kako bi pripremnili Zemljane za svoje prisustvo. Time bi se dodala još jedna filna linija paranoje, plus što bi izbegli sve scene u kojima se objašnjava zaplet pošto bi imai junake koji odmah imaju izgrađen odnos prema robotima.
No, that's just me.
U svakom slučaju, ova direkcija koju sam ja opisao, ima snažne korene u hororu, i svi filmovi koje sam naveo su na tankoj granici između akcije i horora, i sve su ih režirali reditelji koji imaju iskustva u hororu.
Ma koliko bi film bio tako bolji, teško da bi bio ovako rejtovan i što je najvažnije, verovatno bi bio preintenzivan za najmasovniju mainstream populaciju kojoj se Bay obraća.
I zato je Bay odlučio da se okrene jednoj drugoj tradiciji. Umesto da se okrene američkim klasicima, Bay se okreće Indiji i snima dvoipočasovni demolition derby koji u sebi objedinjuje akciju sa robotima, komični paranoidni triler, film o odrastanju i spektakl o spasavenju cele planete.
Kada sam izašao sa filma, moram priznati da su mi kroz glavu prolazile scene, i da nisam do kraja imao osećaj da sam sve gledao istog dana. Bay je pružio jednu vrstu totalnog overloada, kada sam pomislio da u filmu ima scena u školi, osetio sam kao da sam je gledao prekjuče a ne iste večeri, i sve vreme posle filma sam imao fleševe na film, što znači da TRANSFORMERSi jesu priličan overload, što akademski gledano nije dobro ali meni je izuzetno prijalo.
Vrlo slično indijskom filmu, dakle, Bay ne snima koherntan film sam za sebe već dva i po sata raznovrsne bioskopske zabave savršeno tempirane za snažan kolektivni ugođaj, koji je sinoć nažalost u Tuckwoodu uglagvnom izostao, pošto je sala bila praznjikava a sva pubhlika su bili zgrčeni nerdovi koji su očigledno bili u strahu šta je Bay uradio sa njihovim najdražim propertyjem.
U ta dva i po sata zabave,ima i stvari koje ne funkcionišu, naravno, ali njih zaista nije previše što se mene tiče. Ako bih nešto morao da izdvojim, to je svakako katarska epizoda i cela priča sa vojnicima koja mi je bila manje zanimljiv deo filma.
TRANSFORMERS je pre svega odlino realizovan. Bay nas vrlo hrabro ubacuje u sred mayhema. Ne mogu baš da kažem da mi je uvek bilo jasno gografski šta se zbiva, ali mi to nije smetalo pošto film prdstavlja jednu posebnu vrstu auralnog udara i silovanja publike u najboljoj tradiciji Dona Simpsona.
Bayov jasan aurtorski konceopt vidimo u džeziranoj završnici u kojoj on apsolutno odstupa od bilo kakvog mainsrema tajminga i pravi potpuno ludački akcioni klimaks sa produženim trajanjem, neverovatnim tempom i tu se vidi kako Bay odstupa od svih zakonitosti mainstrma i istražuje svoju ličnu fascinaciju spektaklom, i time film stičće prerogativ par exellence autorskog dela kao pšto je i BAD BOYS II.
Uz BAD BOYS II i ARMAGEDDON, TRANSFORMERS je najbolji Bayov film i odličan reprezent svega onoga po čemu se Bay izdvojio od hackera među koje ga često ubrajaju.
* * * / * * * *
"Reči i slike" o projektu Creative Commons
http://www.studio-b.co.yu/radio/vestkultura.php?Id=90
http://dictionary.reference.com/browse/Commons
Jednom godišnje , oko 300 ljudi iz preko 50 zemalja okuplja se u odabranom gradu u svetu, da bi vodili diskusije, usaglašavala stavove, iznosili nove činjenice i razvijali strategije slobodnog znanja preko Interneta za sve.
Lideri Creative Commons, besplatnog software-a , otvorene platforma za obrazovanje i slobodnog pristupa znanju, sastali su se i ove godine, u okviru trećeg globalnog samita pokreta za slobodnu kulturu iCommons Summit (skraćeno iSummit) u nastojanju da omoguće dalji opstanak i procvat slobodne kulture i decentralizovane inovativnosti koje su karakterisale rano doba Interneta.
iCommons samit održan je ove godine u Dubrovniku, a na konferencijskim panelima, radionicama i sastancima učestvovali su -
istaknuti borci za digitalne slobode,
slobodni softver,
slobodnu kulturu i otvoreni pristup znanju -
između ostalih: Jimmy Wales (pokretač Wikipedije), Lawrence Lessig (pokretač Creative Commonsa), Joi Ito (član upravnog odbora Creative Commonsa i Mozilla Fondacije), Cory Doctorow (autor najčitanijeg svjetskog bloga BoingBoing.net), Cory Ondrejka (voditelj tehnološkog razvoja Second Lifea), Yochai Benkler, Lawrence Liang, Benjamin Mako Hill (Debian i One Laptop per Child)...
U emisiji Reči i slike, Vladan Jeremić, osnivač i član Biroa za kulturu i komunikaciju iz Beograda, predstavio je neke od najznačajnijih zaključaka i perspektiva sa ovog skupa,na kome je prisusutvovao kao član nezavisne platforme slobodnakultura.org iz Beograda.
,,Ono što nudi Creative Commons je da se legalno, na pravni način,
dalje distribuiraju radovi za koje vi želite da nekome omogućite da ih koristi,
jer je razvoj digitalnih medija doprineo promeni u statusu i poimanju autorskih prava.
Licenca "javno dobro"(public domain) koja za sada postoji,
ne mora da bude prihvatljiva za one autore
koji ne žele da se njihovi radovi bez ikakvih ograničenja reprodukuju,
stoga su ,,Creative Commons" ili licenca ,,zajedničkog dobra" pravo rešenje,
koje pruža autorima veći broj mogućnosti.
Unutar devet vrsta opcija, korisniku CC je pružena mogućnost da izabere da li želi da dozvoli da se njegovo delo reprodukuje u celini ili ne, da li je dozvoljeno koristiti delo za miksovanje, da li je dozvoljena reprodukcija u komercijalne svrhe ili ne, i tako dalje...
To znači da je ovo pravi oblik zaštite, ukoliko vi, kao autor napravite zvuk, sliku, film i slično,
i želite da to i neko drugi koristi, ali da pritom, ne zloupotrebljava vaš materijal.
Naravno, osnovni uslov Creative Commons je da izvor materijala koji se koristi, bude naveden.
Čitava ideja potekla je iz muzičke industrije,
u kojoj tek Creative Commons, posle dužeg perioda potpune konfuzije,
unose malo reda i pravne sisitematizacije, po pitanju autorskih prava,
te - "preuzimanje dvadeset sekundi nečijeg muzičkog dela radi miksovanja,
uz navodjenje izvora prestaje da bude prekršaj."
Govoreći o iCommons konferenciji, Vladan Jeremić je istakao da su, u futurističkom ambijentu,
uz Internet prenos uživo i veliki broj prezentacija, razmatrana mnoga pitanja -
osim pravnih okvira autorskih prava,
učesnici skupa razmatrali su pitanja iz oblasti obrazovanja,
socijalne i ekonomske sfere,
kao i aktivizma i aktuelne probleme širenja slobodne kulture.
On je naveo i brojne primere umetničke produkcije u svetu,
koja se uspešno snalazi u okvirima Creative Commons licence -
impresivnu filmsku industriju Nigerije gde se trenutno proizvodi 7.500 filmova godišnje,
zatim muzičku scenu u Brazilu, na kojoj muzičari žive isključivo od koncertnih nastupa,
a podržavaju Creative Commons -
"Često se pitam kako bise tačno mogao prevesti ovaj izraz.
Verovatno je najtačniji prevod ,,Opšte (zajedničko) dobro" - kaže Jeremić
"Ono što bih posebno izdvojio, vezano za ovu konferenciju, jeste da smo imali priliku da sagledamo i mogućnosti sasvim novih biznis modela, u kojima sami autori zaradjuju daleko više od posrednika i producenata.
Poznato je da su i Beastie Boys, nedavno objavili album pod ovom licencom
što je prilično uzdrmalo neke poslovne krugove."
Na pitanje da li postoji kritika ove vrste prakse, Vladan Jermić kaže da postoji blaga kritika koja je Creative Commons licenci upućena sa radikalnijeg krila istog pokreta - takozvane Piratske partije, koja je nastala u Švedskoj, a koja se zalaže za potpuno ukidanje autorskih prava, sa tezom da u digitalnoj epohi ova prava više nemaju smisla.
"U naše vreme, navode članovi ove partije, koja već ima 11 jurisdikcija u državama Evrope, sve je moguće kopirati, osim recimo, skulptura koje se nalaze u realnom prostoru."
"Ova mlada partija je veoma aktivna - ističe Jermić - te su neke ankete pokazale da bi 30%mladih stanovnika Švedske glasalo za nju i predložilo njen ulazak u evropski parlament."
U konferencijskom programu, bilo je govora i o novom jeftinom modelu laptopa čija proizvodnja košta samo 100 dolara, i kome nije potreban električni priključak za rad, kao i problematizaciji rada postojećih udruženja u svetu koja naplaćuju autorska prava u ime autora, tzv.collecting societies, a koje naročito kritikuje Lawrence Lessig (pokretač Creative Commonsa).
Uspeo sam da se dokopam četrdesetominutnog filma DEAD RIGHT koji je Edgar Wright snimio kada je imao osamnaest godina.
Za razliku od većine adolescentsko-amaterskih filmova koje su potpisali poznati reditelji, ovaj film istovremeno sadrži sve osnovne stilske preokupacije njegovog kasnijeg profesionalnog rada i pokazuje jednu neverovatnu zrelost.
Ovaj film je prosto neverovatan zbog činjenica da je sa ovakvom sigurnošću i zrelošću, invencijom na planu kadriranja i montaže, pa čak i scenarija, Edgar raspolagao u osamnaest godina.
Sada kad su amaterski filmovi počeli da se ozbiljno distribuiraju kroz Beokonov festival fantastike i Internet, mislim da je baš za tu skupinu autora bitno da pogledaju ovaj film pošto on pokazuje izvanredne domete amaterskog no budget filma, koje oni još uvek, ipak, nisu dostigli.
Isto važi i za ekipe poput onih koje su radile ČUDOVIŠTE IZ TAMIŠA i koje pretenduju da sa poluprofesionalnim filmovima izlaze i na tržište.
Pogledao sam NE LE DIS A PERSONNE Guillaume Caneta, courtesy of Ginger.
Nema ništa radosnije nego Srbinu prikazati francuski film koji ima tempo i strukturu američkog. Prvo, to je prilika da se napaćeni sunarodnik malo odmori od dosadnog i eurocentričnog francuskog filma koji inače gleda misleći da će se uz njegovu pomoć kulturno uzdići i prkositi Americi. Drugo, zato što tom prilikom Srbin pomisli kako je eto Evropa na pragu da pobedi američku hegemoniju na planu repertoarskog filma i da će jednog dana Evropa dostići holivudski standard.
Otud totalna egzaltacija Canetovim trilerom i ja sa emocijama koje su je izazvale apsolutno saosećam, braćo napaćena. I ja isto priželjkujem uzdizanje evropkog repertoarskog filmas pošto je to dobro i za Evropu i za Holivud.
Samim tim, svaki evropski film koji opomaže estetskom i komercijalnom preporodu repertoarskog filma podržavam. Takođe, podržavam i rad Bessonove kompanije EuropaCorp koja najviše radi na tome.
Čini mi se da sam u Gingerovom nešto ranijem postu našao primedbu na polovičnost EuropaCorpovih projekata, i kako je baš canetov film prevazilazi. Međutim, meni se čini da je baš njegov film tipična Europa Corp aproprijacija. Naime, dok Gingeru smetaju Europa Corpove kopije američkih i azijskih akcijaša, ja s druge strane nisam presrećan kako se u Canetovom filmu vrši Europa Corpova aproprijacija francuskog depalmijanskog remek-dela L'APPARTEMENT.
Iako će sada ispasti kako sam ja branilac fragilnog, eteričnog, nežnog evropskog filma, kod caneta se u stvari desilo obrnut proces onom koji inače primenjue Europa Corp. Dakle, dok oni s jedne strane još pojednostavljuju fiormule holivudskih filmova i prilagođavaju nekim svojim specijalnostima i dostignućima (parkour i sl.), u ovom filmu s druge strane uzimaju koncept evropskog, francuskog trilera, chabrolovskog ili corneauovskog tipa i približavaju ga američkom filmu kroz egzekuciju.
Naime, mnogi francuski krimići su i ranije bili bazirani na američkoj literaturi, ali su uglavnom bili realizovani na tipični evropski način. Međutim, Canetov film pokušava da dostigne američku egzekuciju, sa kadriranjem koje kao da je preuzeto iz najmodernijih američkih filmova i radnjama koje svojom eksplicitnošću, pa hajde da kažem i nerafiniranošću vuku u pravcu krajnje standardizovanog trilera poput FUGIRTIVE i sl.
Uz sve to, film ima seriju priličnih scenarističkih grešaka koje ni glumci ni Canet koji je očigledno sasvim raspoložen za vizulenu ekspresivnost ne mogu da poprave. I tu dolazimo do onoga gde Canet banalizuje L'APPARTMENT. Naime, on brutalno kombinuje lirsku priču o opsesiji i večitoj ljubavi sa vrlo konkretnom i vrlo sleazy pričom o korumpiranom lokalnom moćniku na tragu CHINATOWNa i te dve tendencije ne uspeva dobro da spoji, usled čega na smenu i imamo lirske rediteljske pasaže sa neočekivano visceralnim obračunima. Konačno, ceo spoken word rasplet razotkriva koliko se zapravo malo stvari otkrilo kroz radnju i koliko je stvari ostalo nerešeno i moralo je da se objasni kroz jako mnogo žvake, prikrivene fleš-bekovima koji su tek samo malo filmičniji vid pasivnog pripovedanja.
Zbog svih ovih razloga, ova tanka Cobenova priča u većem delu filma deluje prilično prazno i ne nosi potrebnu energiju.
Međutim, ako se vratimo na početak teksta, ovo svakako jeste film koji vredi podržati samim tim zato što je reč o delu predisponiranom da bude komercijalni hit i raskine sa napornim tendencijama francuskog filma koje ga dodatno izoluju.
Upravo neki ovako pristojan film je podsetnik na kom bi nivou trebalo da budu KLOPKA ili ČETVRTI ČOVEK pošto je vo snimljivo i u Srbiji.
Međutim, za neku maksimalnu ocenu ovaj film ipak nije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLADES OF GLORY, courtesy of Kunac.
Iako je reč o konciznom, preciznom star vehicleu za Will Ferrella i Jon Hedera, ipak nije reč o star-making fiklmu, pre svega zato što ovaj nije dovoljno smešan. U njemu Ferrell i Heder prevashodno isporučuju ono po čemu su poznati, u solidnoj dozi, ali to zaista nije dovoljno da bi izdiglo ovaj film iznad nivoa solidnog konfekcijskog filmmakinga.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OUTLAW Nick Lovea, courtesy of Ginger.
Film je izuzetno zanimljiv i predstavlja još jedno parče enigmatične slagalice zvane Nick Love. Naime, Nick Love je unikatan redirtelj po tome što je kada se pojavio u osvit invazije Guy Ritchieja, Matthew Vaughna i slične ekipe imao sva obeležja njihovog talasa u filmmakingu ali je isto tako bio krajnje antiglamurozan, Za nijans8u manje flashy nego oni, mnogo više je u svoj rad izvesne socijalne tenzije i tradicije britanskog društveno angažovanog filma, dok je s druge strane donosio lakoću izlaganja i plošnost likova na nivou Zdravka Šotre.
Pa ipak, uprkos tom čudnom miksu raznih uticaja i ograničenih sposobnosti, Nick Love mi je ostao zanimljiv reditelj i uvek rado gledam njegove uprkos neizlečivim problemima.
OUTLAW se nadovezuje na sve poetičke koncepcije koje Nick Love ima, s tim što ovoga puta nudi svedenu vigilante priču o grupi Londonaca koji su svaki na svoj način iznevbereni od strane sistema i odlučuju da uzmu pravdu u svoje ruke.
Ono što je vrlo zanimljivo to je da Love u ovom filmu nudi širok raspon motiva, od naivnosti i agresivnosti mladog rasiste, preko neuklopljenosti ratnog veterana, manipulativnosti starog policajca koji ne želi više da bude sporedni šraf u sistemu do ljudi koje je sistem zaista izneverio kada je trebalo da kazni počinioce zlodela protiv njih.
I onda naravno Love to sve uradi najpovršnije moguće, međutim, taj potencijal nerazvijenog dobrog filma provejava kroz ceo OUTLAW.
Ako na to sve dodamo da Love vrlo otvoreno preuzima osvetljenje, kadriranje i montažu Tony Scotta i da mu je ovo vizuelno najintrigantniji film, onda OUTLAW zaista i može sda stoji kao jedno ozbiljno oštećeno ali osvežavajuće ostvarenje.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE BOURNE ULTIMATUM Paul Greengrassa, courtesy of Ginger & mrkoye.
Kopija koju sam gledao je klasičan property DVD-rip i mogu reći da je relevantan za procenu filma.
ULTIMATUM je postavljen kao zakljucenje trilogije sa direktnim nadovezivanjem na SUPREMACY, i ne bi mnogo pogrešili ako bi rekli da film ne stoji samostalno, za razliku od SUPREMACY i ja to u principu uopšte ne volim,. Mnoge franšize sam gledao tek od drugog dela, recimo ALIENS i baš sam uživao u tome što sam mogao da ih shvatim i iz sequela. U ULTIMATUMu je to nemoguće i film jako teško stoji samostalno.
Kad je reč o scenariju, poseban kvalitet filma čini smrtno ozbiljan tretman priče. Najpre smrtno ozbiljna i u svemu tome vrlo uspešna postavka potpuno pulp priče u kojoj su neuverljivosti, kojih je ranije bilo, svedene na minimum. U filmu postoje samo dve situacije u kojima su se meni likovi ponašali neuverljivo ali čini mi se da to čak možda ostatak publike ne bi ni primetio.
U ULTIMATUMu štaviše, i glavni negativac, koji jeste sleazy bastard, ima jednu nekriminalnu nameru već naprosto rat protiv terora vidi kao borbu u kojoj sva sredstva mogu da se koriste, za razliku od ranijih junaka. Štaviše, u filmu postoji jedna situacija u kojoj on sa punim pravom planira da izvrši zločin.
Ceo rasplet Bourneovog lika je postavljen kao najklasičniji hitchcockovski McGuffin, i Greengrass upseva da vodi ceo film u najklasičnijem hitchcockovskom maniru, i što ja najvažnije da ga u finišu zaokruži bez patetike i da ga spoji sa prvim filmom čime ova trilogija dobija odličan smisao.
Na mikroplanu scene su koncipirane sa povišenim nivoom inteligencije junaka na tragu serije 24, i sa polemičkim dijalozima na tragu MUNICHa, tako da ULTIMATUM sve vreme odaje utisak jednog elitnog filma. I zaista, iako ne mislim da je reč o zahtevnom delu, čini mi se da ULTIMATUM pokušava da drži gledaoca uključenim u priču na jedan sofisticiraniji način.
U političkom smislu, iako Greegrass odbija da smesti Bournea u svoj politički korpus, ovaj film nosi jasne preokupacije. Pored svih sumnji u brutalnost američkog rata protiv terora, Greengrass jasno adresuje i pitanje CCTV kamera kojima je premrežena Britanija i koje postaju neizbežan deo svakog novog britanskog filma.
Kad je reč o egzekuciji, film se odmiče od SUPREMACYjeve agresivnosti i bliži je mešavini MUNICHa i UNITED 93. Greengrass u trećem filmu još više podvlači borbu za goli život i više ga zanimaju iznenadni, vrlo realistični izlivi nasilja i oružane borbe nego razvijeni set-pieceovi.
Isto tako, postoji nekoliko situacija prenetih iz SUPREMACYja u kojima Bourne drugačije reaguje nego u drugom filmu i dugačije ih rešava čime se pokazuje evolucija lika i što je najvažnije od svega, to uglavnom nije patetično.
U filmu je prisutan jasan retro design. Greengrassova Evropa izgleda fenomenalno, i njena filmičnost je još jasnija kada akcija na kraju dođe u Ameriku i kada te smore već milijardu puta viđene lokacije i uniformisani automobili za razliku od evropske raznovrsnosti. Retro momenat je najvidljiviji u kostimu, politički novinar u kožnjaku je pravi Euro chic iz sedamdesetih, recimo.
Neuralgične tačke prva dva filma, a to su bile statične scene u štabu sa nejasnim protokom vremena u odnosu na Bornov svet koji ima jasnu dinamiku su sada izlečene, delimično uz upotrebu stilskih rešenja uzvežbanih u scenama kontrole leta u UNITED 93. Očigledno je Greengrass imao veću kontrolu u trećem nego u drugom filmu i to je dalo rezultate.
ULTIMATUM je ovu formu priče o Ludlumovom junaku doveo do maksimuma i svi dalji koraci bi bili suvišni, nadam se da su toga svesni i autori i da će svi eventualni dalji nastavci biti snimni sa novom i svežom ekipom.
* * * / * * * *
Hrvatska i nesvrstanost
Duško ČIZMIĆ MAROVIĆ
Slobodna Dalmacija, 23.08.2007
Mesić putuje na Castrovu Kubu kako bi sudjelovao na summitu nesvrstanih! Premda nije izazvala osobitu pažnju, po mom se sudu radi o najvažnijoj ovogodišnjoj vijesti s inače dinamične vanjskopolitičke hrvatske scene. U grču što ranijeg ulaska u EU, hrvatske vlade pristaju, i moraju pristajati, na tolike ustupke koji bi nam se koliko sutra lako mogli obiti o glavu. Mislim tu prije svega na nekritičko srljanje u NATO pakt za što danas nema ni jednoga valjanog strateškog razloga. Ili ga naše političke elite od javnosti taje...
Da bi nam ulaz u NATO ubrzao prijam u EU, jasno je.
Ali je podjednako jasno da bi nam u pogoršanju svjetskih prilika članstvo u NATO-u donijelo neusporedivo više štete nego što bi nam članstvo u EU moglo donijeti koristi...
Zato je Mesićevo uravnoteživanje hrvatske vanjske politike više nego dragocjeno: i kad je riječ o regionalnom popuštanju u kome se Mesić ponekad doima uvredljivo nepragmatičnim, i kad je riječ o otporu američkim diktatima u čemu se Mesić doima opasno tvrdoglavim, dobili smo predsjednika kome bi tolike hrvatske guske trebale biti više nego zahvalne... Osobito za ovu obnovu hrvatskog interesa za pokret nesvrstavanja. U tom pokretu, koji će uz samoupravu biti upamćen kao glavna pozitivna crta titoizma, Hrvatska je od 90 'samo' promatrač. U doba rata i neposredne ovisnosti od SAD-a, to je bilo čak i više nego što je Tuđman sebi smio dopustiti. Situacija je sada bitno drukčija - Hrvatska stoji puno bolje, a svijet na čelu s Amerikom, puno, puno lošije.
A i mi imamo i pravo i obavezu voditi računa i o vlastitim interesima...
Jedan od njih je i obnova veza s nesvrstanima. Nesvrstanost danas ima bitno drugačiji smisao nego u Titovo vrijeme kad je trebalo preživjeti između dvaju blokova. No, nipošto manji. I premda je Mesić, s osjećajem za mjeru - koji nipošto nije njegova glavna crta - motive svoga odlaska na Kubanski summit sveo na poboljšanje trgovačkih odnosa, to bi se putovanje moglo pokazati jednim od najdalekovidnijih poteza. I Mesićevih, i hrvatskih.
Pogledao sam GRANDMA'S BOY Nicholausa Goossena, courtesy of mrkoye, i mogu reći da se radi o jednom od zanimljivijih mada ne i uspelijih gross out flickova u poslednjih nekoliko godina.
Reč je o još jednom od B-projekata iz Sandlerove produkcije u kojima on svojim autoritetom pruža priliku svojim manje afirmisanim kolegama da dobiju showcase.
Manje uspelim smatram ovaj flim pre svega zato što nije dovoljno smešan, i taj nedostatak smeha čini da se naravno razotkriju sve slabopsti u strukturi koje uvek postoje u ovoj vrsti filma predisponiranog za smejanje a ne za praćenje priče.
Međutim, s druge strane, film ima vrlo zanimljiv koncept i što je još bizarnije, jako razvijene karaktere koji u autonomniji nego u mnogim uspelim gross out komedijama.
Koncept tridesetpetogodišnjeg stonera koji radi kao tester igara, i posle izbacivanja iz kuće, odlazi da živi kod bake je odličan, umesto da se podsmeva svetu igara i narkomanije, čita se kao veliko ljubavno pismo ovim marginalizovanim univerzumima i na poseban način ih glorifikuje. I to ovom gross out filmu daje poseban kvalitet.
Međutim, pošto film pored svih ovih pozitivnih stvari nije dovoljno smešan, i samim tim ne ispunjava svoju primarnu funkciju, ostaje kao delo koje može biti zanimljivo samo ljubiteljima i poznavaocima.
* * / * * * *
Podsetio sam se filma PRIME CUT Michaela Ritchieja, courtesy of Ginger.
Ovaj film sam svojevremeno gledao na fakultetu i upamtio sam ga kao unikatno ostvarenje i sa novim gledanjem sam se još učvrstio u tom verovanju.
Ritchie je u PRIME CUTu snimio tip avangardnog krimića kojim je po meni zasenio i daleko nadmašio Boormanov POINT BLANK, i to na Boormanovoj vlastitoj teritoriji sa sve Lee Marvinom u glavnoj ulozi.
Umesto hiperdizajniranog urbanog ambijenta, Ritchie smešta Marvina u ruralnu, agrarnu sredinu, jasno se koristeći tradicionalnim holivudskim strahom od pomeranja iz velikih urbanih sredina.
Marvin putuje iz Čikaga u Kanzas Siti da bi uterao duig od lokalnog stočara, kasapina i svodnika, koji je shvatio da je čikaška mafija na umoru i da ne mora da ispunjava svoje obaveze prema njima.
Dešavanja koja nastaju iz sukoba čikaškog uterivača dugova i izopačenog seoskog kriminalca, graniče se sa nadrealističkom i predstavljena su u paklenom tempu.
Ritchie slobodno stupa na teritioriju iracionalnog svojstvenu Hitchcocku kada u sceni potere kombajna za junacima svesno citira scenu sa avionom iz NORTH BY NORTHWEST; odlazi u sfere konceptualne umetnosti kada su žene izložene u torovima kao stoka u sceni kada ih zlikovac pimpuje; plus na dramaturškom smislu svaku scenu u startu postavlja racionalno da bi ona na kraju dobila neki iracionalni obrt što mi je posebno drago pošto obogaćuje prepoznatljive strukture.
U svakom slučaju, PRIME CUT je uz naslove poput recimo CHARLEY VARRICKa, pravi primer avangardnih tendencija u žanrovskom filmu sedamdesetih, baziranih s jedne strane na radikalnim scenarističko-rediteljskim postavkama i s druge strane na perfektnim personality glumcima, kakve su danas nažalost neostvarive.
* * * * / * * * *
P.S.Meni lično je PRIME CUT još bio dodatno zanimljiv pošto sam svojevremeno za diplomski pisao jean scenario koji se zove LOŠ DAN U GORNJEM DVORU i koji je mentalitetski dosta sličan i ekstreman a PRIME CUT stoji kao studija izvodljivosti da takav film može da se snimi.
Ovih dana sam malo zapostavio igrenjake pošto sam pisao, i gledao ENTOURAGE koja me je oduševila.
No, konačno se našlo vremena i za njih.
U sklopu istraživanja za kapitalni projekat Žike Kišobranca pogledao sam film SB ZATVARA KRUG Miomira Mikija Stamenkovića, courtesy of Kunac.
Reč je o filmu iz 1974. godine, i jednom od retkih eksplicitnih prikazivanja Službe državne bezbednosti na našem filmu. Iako je reč o apsolutno režimskom filmu, upravo je ta politička inhibiranost nešto što mu daje posebnu političku relevantnost pošto se iz matrice onoga što ostaje neizrečeno zapravo prepoznaje sve ono što režim želi da sakrije.
U tom smislu zapravo o jednom društvu mnogo više govore režimski filmovi nego politički angažovani filmovi.
Kada je reč o samom estetskom dometu SB ZATVARA KRUG, taj film je već u svoje vreme 1974. godine bio vrlo arhaičan. U to vreme Žika Mitrović je već u dekadenciji sa UŽIČKOM REPUBLIKOM, to je tada već žešći papa kino, a Miki je drugorazredni predstavnik tog papa kina u tom trenutku. Za razliku od Žike koji je autentičan autor, Mikijev pristup žanru je na nivou naivne replike.
Međutim, ono što je važno to je da upravo upotreba žanrovske matrice čini da SB ZATVARA KRUG bude neobično pitak film, sa solidno postavljenom misterijom i zapletom u kome se pojavi i po nekoliko solidnih preokreta. Ipak, sama egzekucija svega toga je prilično tanka, tako da svi odnosi koji se postave u scenariju u samom filmu nisu do kraja eksploatisani. Inače, zanimljivo je da su scenario pored Mikija pisali i Dušan Perković, čuveni direktor Centar Filma, možda i najveći producent u istoriji jugoslovenskog filma, i Dragan Marković koji je radio OTPISANE, takođe kompetentan žanrovski rad. Perković je inače uživao u pisanju krimića a kažu da je često i ripovao ideje mladih scenarista koji su mu donosili scenarije za krimiće.
Velika je šteta što se nije produžila ta tradicija krimića i špijunskog filma pošto ovaj film pokazuje koliko je to vitalna matrica i koliko pomaže filma.
E sad, kad je reč o kulturfetišizmu, SB ZATVARA KRUG je suviše sveden da bi bio materijal za AUSTIN POWERS ali ima svojih draži tarantinovskog kalibra. Faruk Begoli igra agenta SB koji se zove Stipe. Josif Tatić u najboljim danima igra njegovog kolegu Paju. A Voja Mirić igra njihovog zabrinutog šefa, koji čak u jednom trenutku ulazi u blag konflikt sa Stipom pošto mu ne da da odmah privede osumnjičene.
Što se negativaca tiče, to je još zanimljivija priča. Naime, terorističku ćeliju vodi Felba, specijalizovan za uloge starih seljaka u našim filmovima, čovek sa šajkačom zašivenom za teme. Tim još čini Duško Tadić, inače toliko specijalizovan za uloge milicajaca u našim filmovima da su na snimanju jednog filma mislili da nosi uniformu sa sobom na snimanje; Lane Gutović u najboljim danima, mlad i lep.
Njihova ideologija je mutna. Na početku filma u jednoj jako brzo montiranoj sceni koja se prepliće sa dokumentanim snimcima hidroelektrane na kojoj s sprema sabotaža, vidimo da se sreću noću u nekoj bogataškoj kući u inostranstvu i da se diverzant dovozi crnim "mercedesom", međutim, isto tako svi govore srpski.
Od njihovih inostranih kontakata, znamo još i da pod prismotrom imaju ljude u emigraciji. Film doduše implicira da za ljude nema razloge da budu u emigraciji. Štaviše, lik Dušice Žegarac koji ucenjuju ocem u emigraciji kaže da je nagovarala oca da se vrati ali da on nije hteo pošto je tamo dobio državljanstvo.
U jednom trenutku Duško Tadić objašnjava operativcu iz inostrantsva da nije lako napraviti akcije, "da je sada ceo narod vojska i policija". A opet Felba, kaže Radetu Markoviću, "naš cilj je da podrivamo ovaj sistem." Ali, opet ne znamo u čijem interesu. No, film dobacuje i do današnjih okolnosti pošto Felba u jednoj sledećoj sceni kaže "da će pare stizati dok god ova zemlja bude imala neprijatelje". Tako je, Felba. To i ja kažem.
Dakle, s jedne strane, Miki je konstruisao zaverenike kao tipične hitchcockovske McGuffine, ali sa druge strane ostali su dovoljno apstraktni kako bio održali jugoslovenski koncept nesvrstanosti koji ima apstraktnog neprijatelja.
Inače, u vojnim doktrinama SFRJ ipak se dominantno pripremala odbrana od NATOa. "Mercedes" i kuća sugerišu da napad ipak dolazi sa Zapada.
Međutim, iako govore srpski, zaverenici nisu nominalno ni četnici ni ustaše.
Ono što je naročito zanimljivo to je da se kao sredstvo ucene protiv grupa naučnika koristi njihova izdaja u logoru Mathauzen. Dakle, film sugeriše kako će nas mračne tajne iz NOBa jednog dana dovesti u iskušenje. Isto tako, postavlja se pitanje, kako su operativci-zaverenici saznali za to. da li je to neka naci priča?
Inače, kad smo već kod Hitcha, Miki ima autentičan feel za suspense. Iako se ne može reći da previše vešto vodi film, ima par monenata u kojima uspeva da rediteljski napravi obrise ozbiljno koncipirane scene, a takođe ima i nekih vrlo italo zumova, naročito na Dušicu Žegarac.
U svakom slučaju, SB ZATVARA KRUG je intrigantan film i pravi primer zašto treba ponovo pročešljatinašu filmsku baštinu.
* * / * * * *
Pogledao sam Fresnadillov 29 WEEKS LATER, courtesy of Kunac, i mogu reći da se radi o izuzetnom sequelu.
Spadam u one koji su voleli originalni film, i nisam nimalo ljut iako mislim da je Fresnadillo u priličnoj meri uspeo da rebootuje franšizu u svom smeru.
Naime, dok je Boyleov film bio vrlo zaokružena celina za sebe, u najboljem smislu na ničijoj zemli između autorskog, socijalno angažovanog filma i komercijalnog žanrovskog filma, Fresnadillo je stilski osvežio sequel, uveo neke nešto žovijalnije a opet tako efektne zahvate koji će sigurno poplaviti žanrovski film u danima pred nama, i uveo je seriju na svoju vodenicu kao što je Greengrass to učinio sa BOURNE franšizom.
Međutim, dok je Greengrass uozbiljio BOURNEa u odnosu na Limana i učinio ga političnim, Fresnadillo je učinio upravo suprotno, 28 NEČEG LATER franšizu je lišio političke pregnantnosti, ali ju je žanrovski pročistio, čemu Boyle nije bio sklon. Dakle, Boyle je bliži Greengrassu iako je Fresnadillo postigao "The Greengrass Effect".
U tom smislu, zanimljivo je da je Boyle svoj film snimio na DVu, dok je Fresnadillo svoj radio na crispy 35mm, uvodeći dosta raskošnih pokreta kamere u priču, uporedo sa shaky cam poterama koje su dopunjene detaljno razrađenim, realističnim specijalnim efektima kojih se ni Cameron ne bi postideo.
Poređenja sa Cameronom se ne završavaju tu. Naime, Fresnadillov film jako vuče na ALIENS zbog te pretpostavke da imamo horor epidemiju koju će vojska držati pod kontrolom, a uporedo sa tim imamo priču o porodici koja čeka da bude kompletirana u okolnostima skučenog urbanog pakla.
Kod Fresnadilla doduše, nije majka u potrazi za kćerkom, već deca za majkom, sa figurom oca koji slabije podnosi virus od imune majke, što je vrlo frojdistička postavka, kao i sa teškom bračnom izdajom koja daje zamajac celoj priči.
Međutim, dok je ALIENS vrlo političan i krajnje sumnjičav prema establišmentu. U ALIENSu čak ni devojčica ne veruje vojnicima, ovde je establišmnet prikazan ambivalentno. U ovom filmu nikome iz vojske ne pada na pamet da zloupotrebi virus, štaviše oni se ponašaju kao da su iz OUTBREAKa i osnovni problem s vojskom je u tome što hoće da pobije sve žive da se zaraza ne bi širila.
Kada je Srđanu nuđen 28 WEEKS LATER, tada je na scenariju bio potpisan samo Rowan Joffe, u međuvremenu su se na skriptu izređala još tri Španca, i sada je to bolji scenario, ali u Joffeovoj verziji, gotovo jedini detalj vredan pomena bio je to kako američke snage odnose bogatstvo iz britanskih kraljevskih domova sa opravdanjem da od toga finansiraju ceo program repatrijacije Britanaca.
Toga recimo ovde nema. Potpuno je zanemaren taj sociološki koncept opustele zemlje u koju se sada vraćaju njeni građani sa puta.
Društveni problem je sveden na život u izolaciji zlatnog kaveza u odnosu na veliko neistraženo prostranstvo koje je nekada bilo civilizacija.
Iako je dakle, film mogao biti inteklektualno i politički kaloričniji, ne moe mu se osporiti da je izuzetno energično realiziovan, i da se na smenu generišu autentičan suspense, sa odličnim jump scareovima, za koje je naročito zaslužan agresivan miks tona. 28 WEEKS LATER je naročito baziran na tonu i to treba imati na umu pri selekciji kopije na kojoj će biti gledan.
U svakom slučaju, Fresnadillo je u svom holivudskom debiju prevazišao svoj španski rad i napravio jedan zaista izvanredan sequel koji je uneo dosta sveže energije u žanr.
* * * / * * * *
Kathryn Bigelow na setu HURT LOCKERa
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftotallyhollywoodhunksnews.com%2FPicture%2FHLocker%2F2007AUG16_KathrynBigelow.jpg&hash=566849e45327641c7da7c76fb6776390795efc2f)
Danas sam se video sa Milanom i kroz razgovor sa njim sam se podsetio na jedan film koji sam gledao ovih dana ali sam ga potpuno zaboravio pa nisam stigao da ga izrespektujem na Crippled Corneru.
Reč je o filmu NEXT Lee Tamahorija, courtesy of Ginger.
Ovde je stvar vrlo zanimljiva pošto je to film koji bi po definiciji trebalo da nas sve kolektivno zanima na Forumu, pošto je reč o visokoprofilnoj ekranizaciji važnog SF pisca koju radi jedan vrlo emancipovan reditelj.
Međutim, kao i sam film koji je izašao u senci Cageovih brojnih recentnih posrnuća, odnosno Tamahorijevog ultrabizarnog skandala kada se prostituisao na ulici, tako su i anticipacija i reakcija na film prosto presahli.
Iako ga kritika nije dočekala baš na nož, film je prošao katastrofalno u bioskopima, uprkos tome što se u najmanju ruku očekivalo da će mediokritetski proći.
To je zanimljiv slučaj pošto mislim da je ovo film koji bi možda, u nekim okolnostima da cage malo bolje stoji, mogao da odradi upravo taj mediokritetski posao na blagajnama.
Ono što je osnovni utisak koji provejava o filmu jeste da je Dickova izuzetno filmična premisa potpuno zapuštena u Tamahorijevoj realizaciji. Iako se tamahori trudi da vrlo angažovano i energično snimi ovu priču, on sve do same završne sekvence nije osmislio autentičan kinematografski način kako iskazuje Dickovu postavku da glavni junak može da vidi dva u minuta u budućnost, što je nedopustivo, pošto sve van te premise je ispod nivoa ne samo savremenog filma nego i nekih arhaičnijih žanrovskih konstrukcija iz pedesetih.
Otvaranje u Vegasu i zbivanja po američkoj provinciji su na nivou nekog B-filma sa nekom nekadašnjom theatrical zvezdom, izuezev jedne potere na litici koja je opterećena jako slabim CGIjem (što samo pokazuje da je film u nekom momentu abortiran čim su takvi efekti pušteni u finalnu verziju), da bi obda u poslednjoj trećini NEXT postajao na momente čak i odličan, pošto deluje skuplje, još bolje režirano i što je najvažnije Tamahori počinje da filmski izražava neobično stanje svog junaka.
Dick nije imao puno sreće sa ekranizacijama, ali Gary Goldman koji je pisao ovaj film sa još nekim saradnicima sa bogatim iskustvom u akcionom filmu, ima potpis na TOTAL RECALLu najboljoj Dickovoj adaptaciji, koja doduše ima više Verhoevenov nego Dickov pečat, pa je samim tim i očekivanje od ove adaptacije bilo veće. Ali, ona ga naravno nije ispunila.
Zato NEXT ostaje negde na nivou PAYCHECKa, s tim što posle PAYCHECKa više nisam želeo da gledam Wooa dok bih Tamahorija posle NEXTa ipak opet gledao.
* 1/2 / * * * *
P.S. Serghej Trifunović u filma ima malu ulogu kao jedan od asasina mutne terorističke organizacije, čak i opsuje na srpskom, uključen je u dva dobra akciona set-piecea, kao Robert Patrick u DIE HARD 2.
Pogledao sam THIS IS ENGLAND Shane Meadowsa, courtesy of Ginger.
Shane Meadowsa sam zapamtio posle filma 24/7 na Autorskom festivalu kao osrednjeg reditelja i čini mi se da u međuvremenu uopšte nije napredovao, pa čak i da je nazadovao u odnosu na to.
THIS IS ENGLAND je jedan od onih filmova koji osporavaju moje poverenje u britanske reditelje kao tradicionalno pismene filmotvore koji uvek drže neki nivo.
U ovom filmu Shane Meadows pre svega isporučuje krajnje nepismen film u kome se smenjuju neuspeo naturalizam i momenti stilizovanog akcentovanja, dokumentarni snimci i muzički pasaži, i sve to čini jedan jako naivni stilski pastiš koji u miljeu engleskog filma ne može da prođe.
Iako THIS IS ENGLAND u sebi nosi seme zanimljive istorijske rekonstrukcije, Meadows u tome ne uspeva da istraje već utapa film u ispraznim, nemuštim idiosinkrazijama nezanimljvih karaktera koji su suviše lišeni duhovnog sadržaja da bi bili zanimljivi gledaocu a suviše marginalni da imali ikakvu ozbiljiniju ulogu ili barem bili marionete tako intenzivnog istorijskog trenutka.
Meadows takve karaktere smešta u predvidljive situacije i sve scene kreće iz opšteg mesta, bez ikakvog napredovanja u odnosu na rutinski dramaturški postupak.
Kad je reč o karakterima, ono što je Zombie za hillbilly milje, to je Meadows za englesku palanku. THIS IS ENGLAND ima upadljivo odsustvo normalnih junaka, a sve u korist nekih pseudo-pitoresknih likova sa margine, čoja se frikovitost potir upravo zbog nedostatka normalnih, artikulisanih likova.
Sportadične zanimljive scene, kao što je recimo dolazak predstavnika Natonal Fronta u njihovu zabit, čine da ovaj istorijski komad malo živne.
Prava je šteta što ovaj turbulentni period, kada recimo laburistička partija po prvi put zbog pritiska trockističke frakcije dovodi svoj unutarpartijski konsenzus u pitanje, kada uostalom u Allan Mooreu, sazreva V FOR VENDETTA, nije dobio bolji tretman na filmu.
* 1/2 / * * * *
Pošto je krenuo revival dečjeg filma ( http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/09/mala-deca-mala-briga.html ), anticipiram da će se ubrzo stvoriti tržište za dečje smash hitove ovog tipa, pa samim tim da će biti potrebni i sequeli, evo jednog predloga...
AGI I EMA 2: UBRZANJE
Tetka kuje zaveru sa Agijem: ako on ubije svoje roditelje, ona će mu dozvoliti da joj pipa grudi. Ali kada Agi počini to što mu je tetka tražila, ispostavlja se da je ona plod njegove mašte, i Agi završava u Domu za maloletne delinkvente. Tamo ga jedan stariji romski dečak uzima za ljubavnika. Posle puštanja iz doma, neškolovan i seksualno zlostavljan, svestan da svi žele samo njegovo malo telo, Agi postaje žigoolo i tako se ponovo sreće sa Emom.
Vise bih voleo da vidim slatkog Agija u nastavku kultnog fetish pornica "Pissing Pygmey In Chains"...
Pogledao sam BAND OF THE HAND Paul Michael Glasera, courtesy of Ginger.
Reč je o neuspelom pilotu koji je pušten u bioskope i otud film ima tako neobičnu strukturu.
Naime, film se otvara kao neka omladinska drama o delinkvenciji, da bi se potom pretvorio u survivalističku priču u kojoj mladi delinkventi prolaze obuku preživljavanja u močvarama Južne Floride, da bi se zatim tačno na pola, negde tamo gde bi se sekao film na dve epizode, svi preselili u Majami, počeli da preuređuju kuću u getu i ušli u sukob sa lokalnim narkobaronima.
Potpuno je jasno zašto ovaj pilot nikada nije prihvaćen, i razlog je u tome što nije nudio naročito zanimljive mlade likove, iako je producent Michael Mann očigledno hteo da napravi neku vrstu mladalačke odmetničke replike MIAMI VICEa, pa je zato to sve režirao Starsky lično, Paul Michael Glaser, čovek čija životna priča po svojoj bizarnosti prevazilazi sve što je ikada režirao.
S druge strane, ni film nije dobar, pošto je evidentno sklopljen od dve epizode.
Naročito iritantan je naravno segment u močvari u kome se junacima dešavaju potpuno nezanimljive strai i pishološki procesi tokom tog nekog bondovanja i nadmudrivanja sa ramboidnim vaspitačem indijanskog porekla.
Kada stvari pređu u Majami, onda i Glaser kreće put MIAMI VICE ispoliranosti. Poseban kuriozitet je soundtrack na kome se pored Bob Dylanove naslovne pesme nalaze i opskurni new wave sastavi The Reds i nešto manje ospkurna supergrupa Shriekback, odnosno gitarista grupe Police Andy Summers koji svemu daju tipičan 80s feel.
Uz muziku, određeni kvalitet filmu daju i energične urađene akcione sekvence.
* 1/2 / * * * *
Zanimljiv tekst sa Just Blazeovog bloga koji delimično objašnjava pitanja semplovanja:
I didn't really want to do this at first. I've seen a lot of what's been going on the past week online and what's been said by various folks and media outlets. As I'm sure most of you can see, I'm not really the type to care what people may necessarily think of me, there's more to me than you'll ever know. However I'm doing this because at this point too much has been said about a situation that I am very involved in, some of it said without complete information and/or speculation. Add to that that there are a a lot of people that honestly just want to know what in the world is going on with this album, and have patiently waited for it for a few years now. That being said, there is also sensationalism in every aspect of journalism, be it print, television, or the internet and I've been asked by a few outlets to respond to what's been happening. However, I'm not going to let anyone read someone else's take on my opinions and facts. I'll take the time to type it myself. I can't addess everything that's happened over the past 3 years, and I dont think I need to... yet Some things do need to be cleared up however. With THAT being said, this may end up being a very long read. Take it or leave it, some of you may just learn something.
As far as Saigon's infamous Myspace blog entry, and its subsequent removal, he stated that he took it down because It offended me and I didn't understand why he would say what he said. That.... isn't exactly the case.. it's actually not at all. Don't take that as me calling him a liar by any means. To me that means he was either too frustrated to really read it thouroughly (understandable) or.. well I can't think of another reason. I have no vested intrerest in his feelings towards the label, I wasn't even mentioned in his blog, so there was nothing fo rme to be offended about. To sum up what I said in my email to him, I explained that I didn't understand why he would post that NOW. Now that the album is pretty much done, and the only issue holding up the release of the first record is a sample clearance issue, which Craig Kallman (President of Atlantic) is personally handling directly with the sample's publishers, as well as the management of the group that was sampled. Please believe that does NOT happen very often, especially not with a new artist who has not sold one record. It's usually "Well replay the sample or make a new record" If this man is going out of his way to personally get this cleared, and we (myself and Saigon) just had a short meeting about this the night before and you know exactly what is happening and who is working on what, why would you go out and slander the company he runs in the middle of him trying to negotiate something on YOUR behalf? It's kinda like going out and sleeping with your lawyer's wife the night before he's about to represent you for a murder case. You're asking to get buried. These are the people that once this record DOES get cleared, have to work, push, and market it. We don't make pop/crunk/rock/dance/snap rap, so we already have an uphill battle.. let's not make it more difficult for ourselves. I dont care what you personally think of the man, but now is not the time to go and kick up dirt when they are in the middle of working out something for us to finally release a record. 6 months ago? I would have understood completely, right now? Let them do what they are trying to do so we can wake up to some good news about the record being clear to release, as opposed to me being woken up at 9am because the president is pissed about your blog, when hes trying to clear your sample personally. You may not be entirely wrong, and I actually agree with a LOT of what you said.. but I feel now isnt the right time for it.
Moving on from that, the next issue.. you guys may be asking, "well why are you guys just clearing a sample for a record that was done supposedly 2 years ago?" To be more exact, the BEAT was created in LATE 2005, the song went thru a LOT of incarnations before it ended up in the current form ( a few months ago) . I can think of 4 different versions of the song just off the top of my head, different lyrics for each one. Now let's put this in real perspective here: If you have recorded a song more than once, more than twice, more than three times. What does this mean? You think the song has potential, but something is mising, whether its the performance, the production, or a combination of both, something somwhere is missing. However you are pusihng along in the hopes that it will come together. Now, for those of you who don't know. The process of clearing samples costs money. You're not just calling up James Brown's estate and saying, "Hey, we want to sample one of your songs, how much?" There are lawyers, publishers, managers and sample clearance houses involved. Sample clearance houses are companies that you submit your song to, along with the song you sampled, and they will do research (if necesarry), track down everyone and anyone that would have any say-so in the record (not always easy) and coordinate terms between all the parties involved. And... they don't do it for free, even if you get denied. Anyway, back to the previous point, being that this costs money AND time, you are not going to start clearing a sample as soon as you make a beat, and you aren't going to clear it once you start recording, you are going to clear it once you have an idea that the record is something you definitely want to use. Now, BEFORE I was even 100% positive that this record was a keeper,my management went ahead and started the process of clearing the sample because it was a big name artist (more work), and I felt it was something that had TOO much potential and was determined to make work. (Pretty much just violated my own rules there) That being said sample clearance on that record (and just about every other record we knew we were keeping) started a pretty long time ago, at least a year I'd say. And they were all cleared. So why is sample clearance holding up this record now? Being that we were on the job and well prepared? Am I just B.S.ing you here? No... I have two words for you:
Don Imus
Not long after the Imus incident, we recieved a phone call that the management of the group we sampled was requesting a copy of our song's lyircs for review. Once i thought about it I said to myself.. "We are sampling an all-american rock-band.. "good 'ol boys" so to speak. They have tons of money and dont really need ours ( I was suprised it cleared to begin with), and they are asking for lyrics... and everyone is scrutinizing rap lyrics thanks to this Imus guy...we're screwed" Sure enough they came back and denied the usage based on what they had read. I offered to release it as a "clean version only" record (see: Streets is Watching) They asked for a version of clean lyrics. Then they decided they couldnt really understand everything that was being said and would get back to us. Now... you're saying, but the sample was already cleared right? Well yes.. and no. There are two sides to clearing a sample. You have publishing and master usage. In most cases the songwriter (sometimes the artist) owns part or all of the publishing, while the record company is the owner of the masters. (Cash Money's ownership of their masters is part of what made their deal so historical when they signed, it almost never happens) In our case, the publishing had cleared, but we discovered later on that this artist actually has 50% ownership of their masters, so they had a right to come back and deny their PERFORMANCE from being used, even if they don't have any rights to the song itself. (see: Jay-Z sampling Paul Anka's version of "My Way" not Frank Sinatra's) Translation: If we can replay the sample, we can still use it, but we cannot sample from the master owned by the label/artist. Plans were immediately put into place to start replays and interpolations, but obviously, nothing can be released until we have a final decision from the group as to what they will and will not allow at this point. This is a prcoess that unfortunately can take some time and I don't have the privilige of saying "It's for Jay-Z" this time. That doesn't mean we sit around and wait forever, if all else fails with that record, we do have another record to go with very soon, just not the one we hoped to set up everything with and changes to the gameplan will have to be made.
Now, does this all sound like people sitting around doing nothing? I don't think so, maybe some of you do. Your opinion. It's unfortunate when you work so hard for something only to have a last minute incident like that stop plans you have been putting together (and had clearance on). There is so much more to this sublject, but I've said a lot already and I'm sure most of you can get the basic idea, which is all I'm here to give. Otherwise I'd have to write a book about the making of this album. It really has been a saga of ups and downs..
Another thing I saw, which I have to admit personally bothered me was, "Just Blaze ate the budget". Let me be clear here... There is not, and has never been, any budget whording on my end. Depending on what I'm working on, I charge anywhere between 50 to 80 thousand a beat. I'm not even charging half of my full rate here, I think it is in the area of 30? And that is for 6 songs produced by me. That's all I'm contracted for. However, let me run down the song list.. (Here's your partial tracklisting kids: Clap, Dont You Baby, A Better Way, Friends, The Truth, The Invitation, Preacher, However Do You Want it (aka Chilly Boom). Thats 8 songs, and I think I'm forgetting something, thats also not counting my additional production on other producer's songs, and some skits that are songs in themselves. Let's not forget Letter P, Don't Do That, and another new promo record that will be straight to internet video soon. That's 11... and I still may be forgetting something.. So how do I get paid for these additional records? Simple, so far, I haven't, and probably won't. Is what it is, I'm not complaining, it's part of all of us working for a common cause. Then there are the side artists, such as Faith Evans, Bun B, Swizz Beats, Jay-Z and others.. these folks came thru for me and for the most part I made these situations happen for none or next to no money, But in some cases i had to come out of MY pocket in one form or another to make these things happen... not "the budget"
Oh wait, but I own Baseline Studios, where most of the album was recorded. I gotta be caking off that end then right? Wrong, people. We did a flat fee of something like 50 thousand for the studio for however long it took for the album to be recorded. Now you figure most commercial studios charge 2 grand a day. Let's say I charged a dsicounted rate of $1,000. That would add up to be about.. 50 sessions? We've been recording what 2 years minimum? We've done way more than 25 sessions per year. How is the studio being paid now? Simple: It's not. I'm paying out of my pocket for sessions now. Utilities, power, staff, engineer, etc. when it comes to Saigon sessions. When you have an artist who is a bit of a perfectionist and wants every single line, nuance, ad-lib, chorus, etc to be 100% on point, it's obviously going to take time. I'm not mad at that by any means, i actually appreciate that dedication, but that's the finiancial reality of it. Some of that is partially my fault for not always being at sessions and just saying "HEY! that ad lib is ok.. you dont need to do it agian.." and I can admit that with no problem. I think I definitely underestimated the needs of a new or unexperienced artist in this situation at times. I went into this situation thinking I was going to have a lot more than I had though. Especially help, such as A&R's etc. Like Sai said, Hip Hop did leave, and Sickamore does come through the studio here and there to help out, but for the most part, as far as the studio is concerned, it's just been me, with Neysa (my manager) helping run that end. So yeah.. Eating budgets? Sorry, Not me. Lastly, a lot of that sutff you guys heard on those past few mixtapes? Also recorded and put together at Baseline, mind you there is no "mixtape budget" at Atlantic. Guess what that equals... $Free.99! Sidenote: the album was not done 6 months after the deal was signed.. not even close.. If it was I'd probably have killed someone by now.. Maybe that was frustration talking, I guess.
How do I feel about Atlantic? I have mixed feelings about certain things. I DO feel 100% that once it picked up the little bit of steam it had, they should have gotten behind "Pain In My Life" Regardless of whether or not they thought it was a great song or understood it. That record got Saigon spins on Hot 97, rotation on BET, a FULL WEEK of hosting Rap City (who else has that? 50 i think?) and MTV exposure. And that's without a single person pushing a button on it in the building. Off the strength of the record itself, with a little push from us internally, that record got a lot more going for itself than the label ever thought it would. So if I was the label and saw that, yeah, I'd have taken advantage of the fact that this record was moving itself and could possibly go a little further with some help from the building, it would have definitely accelerated things. I'm not saying bet the office on it, it wasn't that kind of record, but just put some real work into it and see where it goes.
I also do think they may not get the project 100% because it goes against a lot of what popular music is today, and of course the music business is.. the business of selling music.So if they are not sure if something will sell, they will be a little hesitant to jump on something, but at the same time, they have had enough faith in us to let the project continue and come by every few months to see where it's at because they DO want to put something out. I mean they spent money, they'd want to make it back at bare minimum right? At our last meeting, we finally came to a common ground on some records, Records that we felt didn't sacrifice anything and were good music... period.. and that they would finally feel comfortable pushing the button on.. Then came the man with the nappy headed hoes.... However, we should actually know the fate of that record tomorrow so keep on the lookout. Whatever record it's gonna be, it's coming much sooner than later.
I've said a lot and I could really go on about this for another 5 pages because there is SO much more to this story and a lot of other things I have an opinion or stories behind but I'd be here until tomorrow. You guys don't want to read all that, and not all business needs to be public anyway, so I hope what I have said has clarified or expanded upon some of thie things you guys may have read, heard , or even asked yourself.
FYI: I've never been the type to rave on about the greatness of something I've done. The people and the fans decide artwork's greatness. So when this album does come out, all i can say is I hope you apppreciate and enjoy it for what it is.. good hip hop music...
Let the media orchestrated divide and counquer begin! (not)
jb@themegatrondon.com
Zaista zanimljivo. Čovek prosto zaplače kad pomisli da se nekadašnja gerilska taktika pretvorila u ovakvu birokratiju :lol:
Ako ništa drugo, andergraund se i dalje drži principa krađe. Kao recimo Aaron Funk koji je semplovao Vuka Draškovića (kačio sam ovde tu pesmu onomad)....
U stvari Beastie Boys su sve poremetili svojim ekstravagantnim semplovanjem. Inače, ma snimanju MUSE-SICK-N-HOUR Public Enemy su bili okruženi advokatima, upravo da bi rešavali pitanja semplova i od tada su prestali da ih koriste.
Ubrzo su semplovi prestali da se koriste negde u to vreme.
Upravo su Kanye West i Just Blaze vratili sempl na velika vrata sa Jay-Zvom BLUEPRINTu.
Ne baš sasvim tačno. Još na He Got Game (1998.) imaš prilično semplova, i to sad samo ovako iz glave mogu da se setim Montija Normana (James Bond tema, naravno) i Archie Sheppa (ne sećam se koja je kompozicija, ali mislim da je sa albuma Fire Music), a kasniji albumi su prepuni semplova.
Ali, da, cela igra je postala daleko skuplja i ozbiljnija posle osamdesetih kada je počela. James Brown je u ono vreme imao tim koji je samo pratio nova hip-hop izdanja i pripremao tužbe u slučaju da odbiju da mu plate harač na korišćenje semplova... A moš misliti u devedesetima kada je tehnologija omogućila znatno ozbiljnije semplovanje....
Kolko se sećam, kada su snimali drugi album, Kanda Kodža & Nebojša su od strane devedesetdvojke bili prinuđeni da poizbacuju semplove jer izdavač nije bio spreman da uđe u avanturu oko clearancea, a ložili su se da album ide u međunarodnu distribuciju...
Ovi veliki hip-hop likovi (Jay-Z, Eminem itd.) su 'vratili' semplove na velika vrata u ne u hip-hop već eventualno u svest najširih masa. Odgovorno tvrdim da su hip-hop, techno i drugi elektronski producenti bez prestanka koristili semplove sve vreme u svojoj muzici, ali nema svako keša da plati clearance za, na primer ceo refren 'Dream On' od Aerosmith, kao što je Eminem uradio i napravi instant-hit (mislim, nije on napravio pesmu, nego Dre ili već neko, ali on je izvođač). Uzmi recimo na primer prvi album Company Flow iz 1997., 'Funcrusher Plus', možda NAJBOLJI hip-hop album devedesetih (a ovo kažem uz punu svest šta je sve izašlo tokom te decenije) - on je krcat semplovima, ali ako su se i smarali sa clearanceom, sumnjam da je Rawkus potrošio više od šta ja znam, 50,000 dolara za sve semplove na gomili, pošto su uzimani od Ultramagnetic MC's i Alejandra Jodorowskog... Kad se to uporedi sa ovim što je Just napisao gore (da naplaćuje jedan bit 40,000 dolara), i setimo se da je El-P ceo album ionako napravio u svom podrumu, na jeftinom sempleru, to stvari malo stavlja u perspektivu...
Kada kažem prestali da koriste, msilio sam na smanjivanje, ne na potpuno ukidanje.
Zanimljiv je Justov cenovnik. Između 50 i 80 hiljada dolara po bitu je dosta skromno, zar ne?
Ako imamo na umu da jedna turbo folk pesma košta 8 000 evra, doduše, sa tekstom i snimanjem, očekivao bih da Just uzima više.
Naime, iako znam da on može da napravi puno bitova tokom godine, on mora da se drži izvesne ekskluzivnosti, što znači da ne sme da preplavi tržište bitovima. Treba videti koliko bitova, Just isporuči godišnje.
BTW, jesi li čuo tog Sigona, njega svi nešto hypuju kao novog Talib Kwelija?
Joj, nisam... Skinuće se... Trenutno trošim neke Hyphy kompilacije... Pisaću o tome na blogu kad stignem...
Pogledao sam THE PRODUCERS Susan Stroman, courtesy of Ginger.
Kao fan prvog filma, uživao sam u ovom ne rimejku, već ekranizaciji Brooksove brodvejske postavke izvornog scenarija.
Stroman u režiju donosi pre svega svoju koreografsku ekspertizu, ali ne uspeva da pobegne od pozorišnih korena ove interpretacije PRODUCERSa. Međutim, pošto je Brodvej toliko napredovao, reč je o ekranizaciji spektakla koji apsolutno dostiže mjuzikle iz starih Technicolor dana.
Pa, ipak, da je malo prevaziđena teatralnost, da je završna numera u kojoj glavni lik prepriča ceo film skraćena, THE PRODUCERS bi bio remek-delo.
Ovako nije remek-delo, ali je odličan film, spektakularan mjuzikl koji će imati dug život i posle primarne eksploatacije.
* * * / * * * *
Ovih dana stižem da gledam filmove ali ne i da pišem o njima.
Pogledao sam IMPULSE Grahama Bakera, courtesy of Ginger.
Graham Baker je režirao ALIEN NATION a o IMPULSEu sam godinama slušao kao o vrlo zanimljivom, marginalizovanom filmu.
Kada se bude podvukla crta. videće se da je Baker ostvario zapravo prilično respektabilnu karijeru u žanru, ali da nažalost zbog rada na ničijoj zemlji između A i B produkcije nije uspeo da se nametne na neku poziciju koja bi mu omogućila veći kontinuitet.
IMPULSE funkcioniše kao invertirani INVASION OF BODY SNATCHERS, i govori o mestu na američkom Srednjem Zapadu u kome ljudi odjednom počinju neumereno da iskazuju svoje emocije i nagone, što dovodi na naglih izliva najneverovatnijih potreba, među kojima su iznenadni ispadi, saobraćajni prekršaji, nasilje, pljačke, remećenje javnog rada, ...
Jedna od prvih žrtava talasa je i majka glavne junakinje koja dolazi da je poseti, i njen muž, inače lekar, počinje da istražuje o čemu se tu radi, pošto je neinficiran tim ludilom koje hvata seljake.
Baker je snimio vrlo zanimljiv, koherentan i sporadično napet film, čiji je osnovni problem u tome što je prilično epizodičan i nema jasan zamajac priče koji bi povezao čitavu celinu, pa samim tim između pojedinačno solidnih epizoda nastupaju neinteresantne faze.
Baker vlada svim bazičnim stilemama postnovoholivudskog žanrovskog filma, i sve je vrlo efikasno i jasno realizovano. Meg Tilly je uz "sestre" Lynn, član verovatno najbitnijeg sestrinstva za mene i zanosna je kao i uvek, i gradi auru junakinje kojoj bi stvarno bilo ružno da se desi išta nažao, što sve ređe srećem.
U svakom slučaju, IMPULSE nije naročito značajan film ali je opravdao moja očekivanja od cenjenog kurioziteta.
* * 1/2 / * * * *
Link do mojih omiljenih patika u omiljenoj seriji...
http://www.myairshoes.com/nike/nike-entourage-air-force-ones.html
Pogledao sam WRONG TURN 2 Joe Lyncha, courtesy of Kunac.
Iako sam veliki fan prvog filma i očekivao sam da će nastavak prevazići DTV standarde, mogu reći da mi je nastavak bio bled i pomalo dosadan. Iako, Joe Lynch prevazilazi DTV nastavke isto onoliko koliko je Schmidtov WRONG TURN prevazilazio tadašnji revival backwoods slashera, to ipak nije dovoljno da bi se WRONG TURN 2, izuzev u okvirima svog produkcionog geta smatrao izuzetnim filmom. Naime, Lynchova režije nije toliko moćna kao Schmidtova, niti su likovi dovoljno zanimljivi kako bi klasičan tip inbredi protiv putnika namernika - koncept mogao da ostane svež i relevantan.
I baš zato, iako je pun obračuna, gorea i akcije, WRONG TURN 2 deluje poprilično ravno i monotono.
Naravno, moguće da je stvar i u kilometraži, pa i u tome da konačno treba priznati sebi da se WRONG TURN 2 sigurno ne pravi za ljubitelje i poznavaoce već za neupućene klince željne dobrog splattera i da ga čak i treba podržati kao ulaznicu nekih širih omladinskih krugova u naš košmar.
Ipak, meni se čini da sam svoju ulaznicu odavno kupio.
* * / * * * *
Pogledao sam MR BEAN'S HOLIDAY Steve Bendelacka u zaista pimpin' ambijentu bioskopa Mali Odeon.
Ovaj film bi bio sasvim rutinski sequel, malo slabiji od prethodnog filma, jako baziran na njegovoj koncepciji, i sl. , da nije snažno baziran na tradicijama neme komedije, i da sene dešava u Kanu, i da čitavi set-pieceovi nemaju Rowana Atkinsona koji juri kokošku, hode zatvoren u poljski WC i prekida snimanje ratnog filma, što jasno asocira nanašeg dobrog Nemanju Kusturicu.
Sa ovim stilemama koje Bendelack unosi i film i koje jako liče na Kustine interpretacije klasičnog slapsticka, dolazimo do istine da bi Kusta u stvari bio idelan reditelj filmova o Mr. Beanu, a da se ovaj nastavak pošto se u samoj završnici dešava na kanskom festivalu zapravo i mora povezati sd Kustom kao laureatom tog festivala.
Bilo bi zanimljivo pitati bendelacka da li je ova polemika svesna i koliko je svesna, ali u svakom slučaju lepo je videti našeg autora čiji rad odjekuje u internacionalnoj areni.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MURDER PARTY Jeremy Saulniera, courtesy of Kunac.
Pokušao sam bio prvo da gledam HATCHET ali sam posle sedam beslovesnih minuta odustao i odlučio se za ovaj ultra indie film, koji bi se u nekoj malo slobodnijoj interpretaciji mogao nazvati i hororom iako od horora preuzima samo formu a namere su mu sasvim drugačije.
Naime, MURDER PARTY je vrlo zanimljiv underground film koji koristi strukturu horora ne bi li plasirao uspešnu kritiku savremene umetnposti i to dva njena aspekta. Jedan je kreativni aspekt gde auotir osuđuju demienhirstovsko oslanjanje na fiziološku ekstremnost i neumetničke događaje, a drugi je organizacioni pošto film kritikuje besramnu zavisnost umetnika od raznih fondacija i mecena, kojima se besomučno dodvoravaju.
Tako i ova priča o naivnom radniku njujorškog Parking Servisa koji naivno uzima pozivnicu za halloweenskei Murder Party da bi se ispostavilo da ga tamo čeka nekoliko mladih umetnika koji bi ga rado ubili u sklopu svog umetničkog rda i njihov djabolični mecena od koga im zavise stipšendije i koji sve nadfgleda.
MURDER PARTY nudi sasvim dovoljno vrlo solidne hack'n'slash zabave za sve one koji nemaju odnos prema problematizaciji savremene umetnosti.
Međutim, namere ovog filma su drugačije i to ga čini vrlo uspelim ostvarenjem koje funkcioniše na više nivoa.
Film je snimljen u vrlo oskudnim uslovima, vrlo lako je mogao biti snimljen kod nas, i ponovo pokazuje da je ključ niskobudžetnog filma u mudrom postavljanju rediteljskog koncepta.
* * 1/2 / * * * *
...in my book, MURDER PARTY je svakako i značajniji i zanimljiviji po ideološkoj bagaži koju ponosno pokazuje (a koju je mudro i precizno predstavio Crippled Avenger u prethodnom postu!!!) nego po samom izvođenju...meni bi lično prijalo malo više mahnitosti, ali,uprkos mikro-budžetu, ovaj grupni rad ostaje an honest effort, pohvale vredan...
***zanimljivo bi ga bilo double-bill upariti sa donekle srodnim, Scorceseovim beskrvnim, so 80s uratkom AFTER HOURS... just for kicks!!!
Da, u suštini MURDER PARTY je karakterističan po lucidnosti svog drugog plana, koji leči sve tegobe prvog plana.
Gledao sam 1408 Mikaela Hafstroma.
Sticajem okolnosti spadam među one koji dosta očekuju od ovog švedskog reditelja koji je u svojim švedskim danima pokazivao izuzetnu zanatsku kompetenciju. Sa prelaskom u Ameriku, nastavlja da pokazuje tu egzekutorsku ekspertizu u striktnim žanrovskim uslovima, i naslovima koji pomalo odstupaju od žanrovske matrice kao što su DERAILED i 1408.
1408 je ekranizacija Kingove priče koju nisam čitao i ne mogu da imam odnos koliko je Hafstrom ispunio potencijale priče.
Međutim, ono što mogu da prepoznam to je da Hafstrom radi na tragu jedne druge Kingove ekranizacije, i to Kubrickovog SHININGa. 1408 deluje kao apdejt SHININGa, u filmskom smislu, i ne znam da li ta analogija stoji i i na literarnom planu, pa u to ne bih ulazio.
Međutim, 1408 izgleda kao SHINING za decu sa preekspresivnim i preeksplicitnim potonućem u onostrano, negde na razmeđi dečjeg filma i neke racionalizovane lynchovštine.
Sve je dodatno pojeftinjeno na planu scenarija pošto junak ima žešću traumu iz prošlosti koja se naravno najeksplictnije moguće pojavljuje u njegovim delirijumima i malo deluje kao lobovanje u odnosu na njegovu već komplikovanu situaciju u susretu sa ukletom sobom.
Doduše, imajte na umu, meni je daleko najneomiljieniji rukavac horora onaj koji govori o prostorima kojibude čovekove strahove. To mi naročito ide na nerve.
Cusack se trudi da ne preglumljuje, mada povremeno ulazi u stanja overplaya smeštajući svoju klasičnu ciničnu nerdy slacker personu u novu priču. Međutim, 1408 jeste veliki glumački zalogaj, maltene CAT AWAYovskih razmera s tim štio je ovo ipak kraći film i proporcionalno Cusack ima više screentimea sa drugim glumcima nego Mr. Hanky tamo.
Uz sve nedostatke, ipak mi je drago što je ovakav film uspeo da postane hit pošto po mnogo čemu odstupa od formule, i barem pokušava da podseća na autorske projekte stvoene u žanru horora, iako to zapravo nije. 1408 je pokušaj da se SHINING kroji kao konfekcija. Iako nisam Kubrickov idolopoklonik, Hafstrom tome ipak nije dorastao, kao što ni Cusack nije dorastao Nicholsonu, no ako im je za utehu, pitanje je da li savremeni Holivud može da do toga pet dobaci.
* * / * * * *
Podsetio sam se PARTIZANSKE ESKADRILE Hajrudina Krvavca, kojom se u suštini zaključuje opus našeg najortodoksnijeg akcionog reditelja, Ako bi se za Žiku Mitrovića moglo reći da je bio Don Siegel jugoslovenskog filma, za Hajrudina Krvavca bi se moglo reći da je bio Brian G. Hutton.
Krvavčev striktno akcioni rollercoaster pristup WW2 filmu u PARTIZANSKOJ ESKADRILI ulazi u arhaičnost i krizu. S jedne strane, sam Krvavac se reciklira u filmu pošto pravi pastiš svojih motiva - running against the clock diverzije iz MOSTA, napada na protivničke aerodrome iz DIVERZANATA, rad ilegale iz VALTERA. U ovoj fazi svoje karijere, Krvavac nije uspeo da taj pastiš učini iole koherentnim, i zato je PARTIZANSKA ESKADRILA pre svega epizodičan film koji slabo drži pažnju u svom nimalo nežnom trajanju. VHS rip koji sam ja gledao traje 114 minuta, a vidno nedostaju određeni delovi, dok IMDB navodi da jugoslovenski cut filma trahje 130 minuta dok je za izvoz napravljena kraća verzija.
Kad je reč o svetskim okvirima, PARTIZANSKA ESKADRILA je već bila žestoko zastareo film. Naime, izašla je 1979. godine, deset godina posle svog internacionalnog pandana BATTLE OF BRITAIN Guy Hamiltona, a nije izgledala ništa naprednije od njega. Krvavčev rukopis je u ovom trenutku i formalno već bio prevaziđen.
Ako tome dodamo da su specijalni efekti rađeni u Čehoslovačkoj, u Barandovu, pošto su oni imali razvijeniju tradiciju fantastike na filmu nego mi, slobodno se može reći da jugoslovenska kinematografije već u tom trenutku nije bila spremna za delo ovakvog zamaha, i da je bila prilagođena za neku drugu poetiku.
Kao i u svakom filmu velikog autora, i u PARTIZANSKOJ ESKADRILI možemo naći zanimljive stvari. Recimo, kada vodeničareva unuka kreće u partizane, deda je ne upozorava na metke, Nemce i sl. - samo joj kaže, "Čuvaj obraz". Priceless.
Ili, recimo, dog fight kada Nemci jure Smokija u klisuri, on navuče Nemca da se ukuca u stenu kao Will Smith vanzemaljca u INDEPENDENCE DAYu. To je jedan od lepih standarda WW2 filmova o avionima.
Zatim, imamo barem tri situacije u kojima pilotov partner biva ranjen ili ubijen, i tu su evidentno Krvavac, Lebović i Smoje malo preterali i ponavljaju se.
A opet imamo i saharinski slow motion u kome Radoš Bajić i Suada Avdić trče jedno prema drugom. Suadu u partizanskoj uniformi, pokosi rafal iz nemačkog aviona, i ona u tom trenutu nastavlja da trči prema radošu ali ovog puta u seoskoj nošnji. Ovde je hajrudin napravio jedno žestoko stilsko gaženje, koje je posle spoofovano milijardu puta u američkom filmu, međutim, lepo je podsetiti se na vreme kada su reditelji na ovim prostorima actually pokušavali da vladaju stilom.
što se podele tiče, imamo nekoliko klasičnih postavki - Smokija & Batu, koji međutim nastupaju odvojeno i nisu tandem u borbi; zatim Faruka Begolija i Bekima Fehmiua koji neizbežno jesu tandem; zatim Radoša Bajića u fazi dok je bio mlad, lep i visok momak; Zlatu Petković kao partizansku radistkinju koja ima simpatije za Bekima i nastavlja svoje wet dream oblikovanje revolucije čiji je osnov u POVRATKU OTPISANIH.
Freaky Nazi pilota igra Radko Polič, u prvoj od svojih brojnih Nazi uloga. Ipak, Polič ga ne karikira previše i u ovom filmu ponajmanje ima Krvavčevih tradicionalnih masakriranja Nemaca kojima je inače bio sklon i po čemu je jako sličan Brianu G. Huttonu (setimo se WHERE EAGLES DARE).
Kad je reč o istorijskoj utemeljenosti, PARTIZANSKA ESKADRILA je apsolutno neautentična i nema nikakve veze sa stvarnim razvojem RV i PVO. kad je reč o tehničkoj preciznosti, film je takođe potpuno netačan. za razliku od Guy hamiltona čiji BATTLE OF BRITAIN stremi tehničkoj autentičnosti, Krvavac nije imao podršku dovoljno ambicioznih producenata ne bi li iznajmio španske Me-109 i sl. tako da se u PARTIZANSKOJ ESKADRILI leti na svemu i svačemu.
Pozicija PARTIZANSKE ESKADRILE u istoriji WW2 letačkog filma vrlo je zaniljiva pošto se Krvavac nije tačno odlučio da li je ovo lovački film tipa BATTLE OF BRITAIN gde se sve bazira na dogfightovima i bombarderskog filma tipa DAM BUSTERS koji je više guys on a mission tip filma. Krvavac meša ove tipove filma i mislim dato nije dobro pošto lišava svoje junake jasnih taktičkih ciljeva usled čega je i publici teško da prati.
Kada se sve sumira, PARTIZANSKA ESKADRILA je u hardverskom smislu bitan film u istoriji naših WW2 akcijaša. Iako anahron i smušen, ovo je film velikog reditelja koji u sebi donosi egzotičnost i ekskluzivnost letačkog filma u kinematografiji u kojoj 30 godine posle ovoga ne umeju da snime dvoje ljudi kako razgovaraju. Za sećanje su svakako scene napada dvokrilca na voz i krađa aviona sa aerodroma koju izvode Žare i Dalibor (Ljubiša Samardžić i Radoš Bajić). sasvim dovoljno kad se podvuče crta.
* * / * * * *
evo šta kažu avio geekovi za film:
by Ikarus
522 je avion sa Prat-Vitni motoron od 600 KS, ucestvovao je u brojnim akcionim filmovima na ovim prostorima.U filmovima Bitka na Sutjesci, Bitka na Neretvi i Partizanskoj eskadrili Hajrudina Sibe Krvavca. Igrao je ulogu nemackih aviona a Soko J-21 Kraguj partizanskih. Kada je trebalo snimati kod nas seriju Vetrovi rata sa Robertom Micamom nasa komanda ih povukla i od tada ne lete. Partizanska eskadrila iz istoimenof filma bila je u filmu sastavljena od nasih poznatih pilota Velje Vukasinovica(sada u Direktoratu), Rase Lazarevica (sada u pilotskoj skoli), Zlatka Veresa (danas Predsednika komisije za udese) a komandant je bio Zole Lazarevic. Eto toliko od mene iz jednog mozda manje poznatog ugla o ovom avionu. Sigurno ce se javiti i oni koji su tehnicki mnogo vise upoznati od mene da nesto kazu o ovom avionu koji je stvarno neobicna pojava u nasoj avio industriji , i kako neko rece ima uz sve karakteristike neki retro smek.
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Sun Mar 26, 2006 20:41by davidov1983
hvala vuce, da ne imas slucajno sliku cockpit-a?
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Sun Mar 26, 2006 20:45by Ikarus
Vidim da, dok sam ja pisao moj kinematografskoi obojeni post o 522, strucnjaci za KS su vec dali tehnicki profil. Mislim da je onaj ispred muzeja jedan od aviona kome su se najcesce demontirala krila i bio transportovan na razna mesta vezana za avio desavanja tako da su ga i mnogi fanovi avjacije puno puta imali priliku da vide.
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Sun Mar 26, 2006 21:10by VUK
@ Ikarus
Izostavio si film "Kelijevi heroji" sa Klintom Istvudom u glavnoj ulozi
Evo je scena iz tog filma gde se pojavljuje Soko 522 kao američki avion:
http://www.airserbia.com/video/Soko522_Kelijevi_heroji.wmv
@ Davidov
Nemam
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Sun Mar 26, 2006 22:57by davidov1983
evo nasao sam celi avion koj se prodaje
http://www.billaustinaircraft-yacht.com/soko522/index.shtml
--------------------------------------------------------------------------------
Soko -522
Posted: Wed Mar 29, 2006 03:53by jesus
Imam ja i Slike kokpita, i novog i stare razvaljene kokpite sa terena. Nego, kome od administratora da posljem taj komplet fotografija da naprave galeriju Za Soko-522?
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Wed Mar 29, 2006 07:10by VUK
posalji na: foto (at) airserbia.com
--------------------------------------------------------------------------------
Zuti 522
Posted: Wed Mar 29, 2006 08:58by MilanV
Taj zuti Soko 522 ispred Muzeja proveo je dva leta na Dunavskom keju na odusevljenje dece ali i kao sredstvo za nocno izivljavanje kretena
http://www.airliners.net/open.file/0628828/M/
Motor u krupnom planu
http://www.airliners.net/open.file/0638729/M/
--------------------------------------------------------------------------------
Soko 522
Posted: Sat Apr 01, 2006 20:45by Ikarus
Evo nekoliko podataka u vezi aviona Soko 522 na snimanjima filmova a narocito Partizanske eskadrile koje sam saznao od pilota koji su leteli kao glumci u ovom filmu reditelja Hajrudina Sibe Krvavca. Ulogu nemackih pilota, cija sam imena po secanju ucesnika naveo u ranijem postu, igrala je 461. eskadrila JNA, takozvana ELABA, (Eskadrila Lake Borbene Avijacije). Njihova iskustva su dosta interesantna, ali i dosta negativna, iz ugla profesionalaca i zaljubljenika u letenje. Ovo sto pisem vadim iz beleznice u koju sam pisao slusajuci o snimanjima i to bez ikakve obrade, pa ako su pripovedaci pogresili nesto, onda sam i ja. Mozda mnogi o tome dosta znaju, ali mislim da nije lose staviti to da i mladji procitaju.
Kao sto je poznato partizanska avijacija pocela je da postoji tako sto su piloti Franjo Kluz i Rudi Cajavec preleteli avionima na partizansku teritoriju. U filmu ove dvokrilce su glumili americki Stirmani. Ulogu nemackih aviona Focke-Wulfa imali su Soko 522 a partizanskih - navodno engleskih Spitfajera, Kraguji. Snimanje razaranja aerodroma i unistavanja aviona Soko 522 koji su jos mogli , (ako ne da lete) onda bar da postoje u jednom komadu jednog dana za neku srednju skolu avio smera ili muzejsku postavku, dozvolile su vojne vlasti. Avioni, mislim da je bilo dvadesetak, su bili postavljeni na tanke betonske ploce sa dinamitom ispod, serijski vezanim i u momentu snimanja su redom leteli u vazduh, i napunjeni napalmom u kabinama eksplodirali, zavrsavali mahom na ledjima, a po kazivanju pilota bili su u dosta dobrom stanju. Blesav nacin da se unisti tehnicko nasledje jedne zemlje, zar ne? Nismo mi bili ni tada zemlja toliko bogata da kao USA ima avio-groblja sa nekoliko stotina npr. strateskih bombardera pa da kad nekoliko manjka da se to ni ne primeti. Danas bi se ta imovina vojske merila milionima. Da ne govorimo i to da su se mali Stirmani u filmu ponasali kao lovci bombarderi, iako nijedan nije mogao da ima toliko bombi da u brisucem letu rasturi citavu nemacku eskadrilu, vec mozda samo po jednu bombu. Inace, samo snimanje uopste nije uvazavalo znanje pilotske struke. Letelo se formacijski na cilj, cetiri aviona jedan pored drugog, jer je to lepo izgledalo oku kamere, ali i bili dobra meta za nemacki PVO. Isli su pravo na snimatelja, gadjali naravno corcima, sa deflektorima da bi se video plamen pri opaljenju sa oko 350 km na cas. U brisucem letu, caure 127 iz Brauninga izletale su ispod krila i bile pravi projektili opasni za ekipu i coveka u Kampanjoli dzipu koji ih je navodio. I kako to po Marfijevom zakonu i biva, dogodio se maler. Caure su zasule glavnog kamermana i slomile mu ruku na dva mesta, smrskale sat, srecom promasivsi ludu glavu. Navigator, inace covek iz armije, se bio bacio pod dzip i ostao nepovredjen.
--------------------------------------------------------------------------------
Posted: Sun Apr 02, 2006 15:25by Ser M
За разлику од нас, Чеси имају много више разумевања за чување старих авиона... У време кад је снимана "Партизанска Ескадрила", са филмским студијем за специјалне филмске ефекте у Чехословачкој склопљен је споразум да за потребе филма Чеси сниме сцену уништавања једног авиона у ваздуху. Наши генијалци спакују цео један исправан 522 и пошаљу га у Праг, али кад су Чесима објаснили да они хоће да Чеси тај авион стварно униште, ови су били згранути. На крају су се договорили да Чеси направе RC макету авиона и да њу униште, а да за узврат они задрже исправан авион. Тако су и урадили и у замену за 522 МЈВ је добио од чешког Техничког музеја неке предмете. Ето, други морају да нас уче како се чувају стари авиони...
Идеја да се један стари 522 додели некој школи као учило својевремено је била реализована. Техничка школа "Петар Драпшин" у Београду је осамдесетих година добила једну ислужену 522, а потом су у школи будући авиомеханичари мало оголели структуру и отворе прекрили провидним плексијем тако да се видела конструкција - авион је требао да послужи као учило. Стајао је у дворишту између школске зграде и мале фискултурне сале - баш код споменика Петру Драпшину, али касније га је МЈВ преузео, довео у летно стање и продао - чини ми се некоме у Америци.
Пре пар година сам разговарао са једним познаником који је био статиста у "Келијевим Херојима" и он ми је испричао да авиони (па самим тим и 522) у том филму нису пуцали ћорцима, него су на врху митраљеских цеви имали сијалице. Могуће да је то урађено као последица повређивања сниматеља... али, баш те сијалице су му остале у сећању јер су са земље видели блесак али нису чули штектање, а пошто и њега интересује авијација, мало се распитао како то може да бидне...
LOS ANGELES (Reuters) - John McTiernan, the Hollywood director behind such blockbuster action films as "Die Hard" and "Predator," was sentenced to four months in prison on Monday for lying to federal agents.
ADVERTISEMENT
McTiernan was one of seven defendants who pleaded guilty in connection with the conspiracy and racketeering case of disgraced celebrity detective Anthony Pellicano, who was charged with using illegal wiretaps and illicit database searches to eavesdrop on dozens of Hollywood celebrities and movie executives.
McTiernan, 56, pleaded guilty in April, 2006, to making knowingly false statements to FBI agents investigating Pellicano when he denied having asked Pellicano to wiretap producer Charles Roven, with whom the director worked on the 2002 film "Rollerball."
U.S. District Judge Dale Fischer denied a motion by McTiernan to withdraw his guilty plea. In addition to his four-month prison sentence, McTiernan also received two years of supervised release and a $100,000 fine.
Pellicano, who has worked for industry heavyweights such as Tom Cruise and John Travolta, faces up to 20 years in prison for each of the racketeering charges in his 110-count indictment when he goes to trial.
Movie Director Sentenced for Lying About Detective
Sign In to E-Mail or Save This Print Reprints Share
DiggFacebookNewsvinePermalink
By DAVID M. HALBFINGER AND ALLISON HOPE WEINER
Published: September 25, 2007
LOS ANGELES, Sept. 24 — A federal judge on Monday sentenced John McTiernan, the director of action movies including "Die Hard" and "Predator," to four months in prison for lying to an F.B.I. agent about hiring the private investigator Anthony Pellicano to wiretap the producer of one of his films.
Skip to next paragraph
Related
Times Topics: Anthony Pellicano
Mr. McTiernan, 56, became the first Hollywood figure to receive prison time because of dealings with Mr. Pellicano, who is awaiting trial on charges of masterminding a long-running wiretapping conspiracy on behalf of stars, studio executives and others in the entertainment industry.
According to prosecutors, Mr. McTiernan paid Mr. Pellicano $50,000 to wiretap Charles Roven, a producer of his box-office flop "Rollerball," in August 2000. But he denied having done so when an F.B.I. agent called to ask him about it in February 2006.
Two months later, Mr. McTiernan pleaded guilty to a false-statement charge and offered his cooperation to federal prosecutors digging into Mr. Pellicano's electronic-eavesdropping operation. But after prosecutors made clear that they thought he was not being truthful and would seek a prison sentence, he hired new lawyers and sought to withdraw his guilty plea and take his chances at trial.
A federal district judge, Dale S. Fischer, quickly rejected that attempt on Monday.
In a withering rebuke from the bench, Judge Fischer appeared to treat Mr. McTiernan more harshly because of his Hollywood career, calling him a "world-famous director" who arrogantly considered himself "above the law" and had shown no remorse.
"If anything, Mr. McTiernan's privileged background is an aggravating factor," she said, imposing a $100,000 fine in addition to the prison sentence. Mr. McTiernan has until Jan. 15 to surrender. His new lead lawyer, Milton Grimes, said Mr. McTiernan would appeal the ruling.
Mr. McTiernan was also ordered to surrender his passport. It was unclear what his sentence would mean for a movie he was preparing to film in Argentina, "Run," about an Interpol agent who uncovers a conspiracy while pursuing a murder suspect.
The sentence was considered light compared with the many years Mr. Pellicano could face if convicted at his trial in February on racketeering and other charges. But it was severe given that federal prosecutors' guidelines advise against charging people who merely deny their crimes without embellishing their denials with further lies.
In court on Monday, an assistant United States attorney, Daniel A. Saunders, asserted that Mr. McTiernan lied in insisting to prosecutors that Mr. Roven was the only person he had hired Mr. Pellicano to wiretap. Mr. Saunders expressed a belief that Mr. McTiernan had previously hired Mr. Pellicano to wiretap someone else, most likely his former wife, Donna Dubrow, during their 1997 divorce.
Mr. McTiernan, wearing brown cowboy boots and a blue blazer, did not speak when given the chance by the judge. His new lawyers argued that on the night he received the call from the F.B.I. agent, he was jet-lagged from a location-scouting trip to Thailand, had contracted typhoid and had stopped taking his antidepressant medication.
Asking for no prison time, the lawyers said that his Wyoming ranch, where he raises beefalo, a cross of cattle and bison, would suffer, and that his ranch hands could lose their jobs if he were absent for an extended time.
But Judge Fischer said she found their arguments "completely lacking in credibility." Mr. McTiernan, she added, had taken two years to make the 1987 movie "Predator" and left Wyoming to work on other projects more recently, and yet the ranch had somehow managed to survive.
She also scolded Mr. McTiernan for saying in an e-mail message to his previous lawyer that he was "offended" at the idea he could be prosecuted because he had "refused to make movies in which F.B.I. agents are the bad guys," and for complaining that his legal woes could get in the way of his making a "patriotic movie."
The judge also noted that Mr. McTiernan had arranged to pay Mr. Pellicano by overpaying his own assistant by $50,000, thus involving another person in the wiretapping scheme "so it would not be traceable to him."
Mr. Grimes, the new lawyer, said he was "gravely disappointed" by the sentence and took exception to the judge's characterization of his client as someone who "lived a privileged life and simply wants to continue that."
"He's probably one of the most down-to-earth people I've met from Hollywood in my 30 years working here," Mr. Grimes said.
2nd prison term in Pellicano case
template_bas
template_bas
'Die Hard' director John McTiernan gets four months for lying to the FBI. He had sought to change his guilty plea.
By Greg Krikorian, Los Angeles Times Staff Writer
September 25, 2007
The government's investigation of Anthony Pellicano yielded the first prison term for a major Hollywood figure Monday when a federal judge ordered director John McTiernan to spend four months behind bars for lying to the FBI about hiring the indicted private investigator.
With some stinging comments about McTiernan and what U.S. District Judge Dale S. Fischer described as his lack of contrition, she sentenced the 56-year-old director of hit films including "Die Hard" and "Predator" after denying his request to withdraw his guilty plea.
Related Stories
- Complete Coverage: The Pellicano Case
The long-running Pellicano investigation once thrust some of Hollywood's biggest names into an unwanted spotlight, but only a few marquee names, McTiernan prominent among them, have been prosecuted, and no others have been sentenced. The trial of Pellicano and five others is scheduled to begin in February.
Last year, McTiernan acknowledged paying Pellicano $50,000 to wiretap film producer Charles Roven after their collaboration on the 2002 film "Rollerball." The director also admitted that he misled an FBI agent who had telephoned him last year to ask about Pellicano, who is charged with wiretapping, conspiracy, racketeering and other crimes.
During the court hearing Monday, the judge revealed that McTiernan had hired Pellicano after learning that Roven, whose productions include "Batman Begins," "Three Kings" and "Scooby-Doo," had secured the rights to buy the film "Rollerball" during its production. The film turned out to be a box office flop.
With new counsel, McTiernan had sought to withdraw his guilty plea on the grounds that he was jet-lagged and under the influence of alcohol and medications when he was questioned by the agent. McTiernan's attorneys also insisted that their client did not understand the consequences of denying his involvement with Pellicano and that his lie, although serious, did not rise to the level of a crime and should not have been charged as a felony.
"What he is asking for is his day in court," attorney Cornell Price told the judge.
But Assistant U.S. Atty. Daniel Saunders said McTiernan's recent claims "don't do anything to put in doubt this defendant's [previous] statements in this court, under oath, that he knew" he had lied to the FBI.
Saunders added that McTiernan's comments, combined with other evidence, suggest that the director had not only used Pellicano to wiretap Roven but also had employed the private investigator years earlier during a bitter and highly publicized divorce from his then-wife, Donna Dubrow.
"This wasn't the first one," Saunders said. "This wasn't the first time."
Dubrow filed an invasion-of-privacy suit more than a year ago alleging that during "extremely contentious" divorce proceedings after the couple's separation in the summer of 1997, McTiernan hired Pellicano for more than $100,000 to wiretap her and record her phone conversations so he could obtain a "tactical advantage."
McTiernan's lawyers also argued that the FBI all but entrapped their client to mislead them about his use of Pellicano because the wire-tapping that he admitted occurred outside the five-year statute of limitations for that crime.
But Saunders rejected the argument that others were to blame for McTiernan's predicament.
"What we have seen is an attempt to blame the agent. . . the prosecutors. . . the prior attorney," Saunders said. "This defendant still doesn't get it, your honor."
The judge said McTiernan's actions were not those of a person sorry for his crime or eager to help the government, as his plea agreement required. To the contrary, she said, McTiernan had the demeanor of someone "still incensed" that he was ever charged in the case.
"He has shown no remorse, just excuses," the judge said.
Responding to defense claims that McTiernan would never have agreed to plead guilty if he'd had better legal advice earlier in the case, Fischer also said there was no evidence that he had received inadequate counsel before hiring new attorneys.
Fischer also billed as "patently absurd" defense claims that McTiernan's wife and family would struggle to maintain their Wyoming ranch.
Noting that McTiernan is worth an estimated $8.5 million, the judge said she did not worry that a brief prison term would put his family out any more than a film shoot would.
And the judge rejected claims by McTiernan's attorneys that he has suffered from depression and that his crime did not justify a prison sentence.
"He will certainly not be the only depressed man in custody," she said.
Outside court, McTiernan's attorneys said they would immediately seek an appeal of the judge's ruling and sentence, which included a $100,000 fine.
"We respectfully think that the court got it wrong," attorney S. Todd Neal said.
Added defense lawyer Milton Grimes: "I am somewhat stunned. . . . I just don't see locking a person like this up."
Late Monday, prosecutors Saunders and Kevin Lally issued a written statement. "The integrity of our justice system depends upon people telling the truth," they said. "Mr. McTiernan failed to do so, and as a consequence, he will be spending four months in federal prison."
McTiernan is the second person sentenced in the long-running federal case. In March, convicted con man Daniel Nicherie was sentenced to 4 1/2 years in prison; he had pleaded guilty to using the former private eye to wiretap a Beverly Hills businessman as part of a fraud scheme.
McTiernan was ordered to surrender his passport and turn himself in to authorities by Jan. 15 to begin serving his time.
Pogledao sam BREAKFAST ON PLUTO Neil Jordana, courtesy of Ginger.
Ja sam veliki Jordanov fan i trudim se da pratim njegov rad koliko god mogu, iako moram priznati da me kod njega najpre fascinira stil pa tek onda same priče koje su nekad jako zanimljive a nekad su zbir svega onoga što prezirem u filmu.
BREAKFAST ON PLUTO je u principu spoj te dve tendencije u Jordanovom radu, međutim, nekako što sam stariji,. to mi više raste poštovanje za stilsku superiornost a priče koje mi ne prijaju me sve manje iritiraju.
BREAKFAST ON PLUTE je zaista izuzetan stilski ugođaj. Neil Jordan je u punoj formi i svaku scenu uspeva da maksimalno realizuje i osmisli i u tom smislu fenomenalno je šta je sve uspeo da uradi sa jednom kamernom i repetitivnom pričom. Neil Jordan zaista ima izuzetan dar da prepozna filmičnost u svakoj situaciji, i to vrlo pitku, konzervativnu filmičnost, prema kojoj je zaista teško imati primedbu.
E sad, ono što je malo sporno jeste proza Pat McCabea na kojoj je ovo sve bazirano a sa kojim je Jordan radio BUTCHER BOY. Ovaj film evidentno spada u psihodeličnu irsku fazu Jordanovog opusa u kojoj se on bavi McCabeovim pripovestima o duševno obolelim ljudima.
Lik trandže svoju histeriju prenosi na ceo film, i iako je ceo tok vrlo zanimljiv, nesumnjivo motivacija glavnog junaka, njegove težnje i frustracije ostaju nejasne. Naravno um nekog ko je duševno oboleo ostaje velika tajna za nas, ali postoje neke stvari u filmu koje ako ostanu tajna film ne valja, i to se ovde desilo. naime, ja do kraja filma nisam uspeo da shvatim koji su konkretni problemi McCabeovog junaka izuzev što ima izvesne duševne probleme i upitanost nad polnim identitetom, za koju do kraja nisam shvatio da li je fiziološke prirode ili je pak rezultat psihoze.
U tom spoju, film paradoksalno postaje krajnje homofoban, pošto su pederi prikazani kao melanholična, licemerna, nekad čak i brutalna stvorenja, koja sa svojom različitošću ne mogu da se pomire, dočim glavni junak svakako ne može da brani stranu gay zajednice jer naprosto sve je samo ne gay.
U tom nekontrolisanom pripovedačkom i značenjskom diskursu, ono što prevladava jeste Jordanova stilska superiornost zahvaljujući kojoj i neki marginalan art mogu da gledam sa uživanjem.
* * 1/2 / * * * *
"Won't you kiss me, doctor," asks a beautiful woman.
"No, it would be against my code of ethics,"
says the doctor.
"Please just one kiss," begs the woman.
"It's completely out of the question," he goes on.
"I shouldn't even really be having sex with you."
Pogledao sam THE SIMPSONS MOVIE David Silvermana, courtesy of mrkoye.
Nisam veliki fan SIMPSONSa, i relativno sam obavešten o celoj mitologiji, tako da ovaj film nije mogao da me iziritira zato što je ovo ili ono iznevereno. Prišao sam mu apsolutno objektivno.
Ono što mi je na kraju bio osnovni problem filma to je suštinska efemernost svih referenci kojima se autori bave u ovom filmu. Naime animirana serija je bazirana na referencama i reakcijama na relativno aktuelne teme.
Međutim, osnovna razlika između celovečernjeg bioskopskog filma i animirane serije je trebalo da bude u tome što će film, za razliku od serije biti odmaknut od aktuelnih zbivanja i referisaće na nešto što ima ipak nešto duži rok trajanja.
Međutim, ne, film se svodi na ekološku priču u kojoj se sprda sa Al Goreom, zatim na parodiranje aktuelne konkurencije u bioskopima, naročito SPIDER-MANa i svodi se na to da za deset godina apsolutno neće biti relevantan, što autori nisu smeli da dozvole.
S druge strane, na mikro-planu, iako nisam fan SIMSPONSa, gledao sam i mnogo bolje epizode serije nego što je ovaj film, tako da čak ni u tom smislu, autori nisu dostigli vrhunski nivo bioskopske reinterpretacije serije.
Svi ovi nedostaci su dodatno podcrtani time što su autori jako dugo insistirali na tome da će SIMPSONS film biti nešto zaista posebno, i to na kraju zaista nismo dobili.
* * / * * * *
Pogledao sam FACELESS Joe Carnahana, courtesy of mrkoye.
To je bio pilot prošle godine koji Fox nije kupio i jasno mi je zašto. Carnahan je režirao, slikao je Mauro Fiore, ali proizvod je ispod tehničkog nivoa tipičnih Foxovih serija kao što je 24. Estetika kojoj pokušava da se približi je Mannov ROBBERY HOMICIDE DIVISION, ali u tome ne uspeva pošto je koncept serije bezmalo stripovski, sličan PUNISHERu, gde imamo policajca koji odlazi u deep underground kako bi osvetio smrt svoje porodice i to što su pokušali da ga ubiju.
Taj vengeance high concept je međutim prerudimentarno urađen, Carnahan neuspešno žonglira vremenskim tokovima, i sve se pretvara u jednu konfuziju maltene DTV kalibra.
Međutim, i u ovakvom pilotu ima štošta zanimljivo, naročito jedan dosta neposredan prikaz kriminalističkog miljea kome Carnahan pristupa sa dosta žara koji mu je svojstven.
Pošto više na Popboksu nemam ventil za mutičke kritike, svoj novi dom imaće ovde:
THE SWEEPER – Duhovi u sobi (Multimedia Records/ Universal, 2007)
Automatik i Multimedia su među diskografskim kućama u Srbiji svakako najpozitivniji faktori pošto stimulišu razvoj određenih usmerenja na našoj sceni. Dok je Automatik, po afinitetu svog vlasnika Slobodana Nešovića koji je u svoje vreme bio deo beogradske post-punk scene, redovno pokušavao da stvara power pop i indie glavni tok, sa bendovima Oružjem protiv otmičara i Evom Braun u prvom talasu, zatim Negativom u drugom, i Euforijom i Super s karamelom u trećem talasu. Multimedia je zahvaljujući afinitetima svog gazde Rođe Stojanovića koji je kao menadžer radio sa Sunshineom i Van Goghom, i urednika Jadranke Janković, bio skloniji tome da fabrikuje tvrđi mejnstrim zvuk sa grupama kao što je X-Centar.
Multimedijin novi bend je The Sweeper iz Kruševca koji je posle očekivano jalovih eksperimenata na engleskom odlučio da na srpskom uradi album kalifornijskog punk popa, i da se usput dizajnira kao MTV bendovi tog usmerenja poput Good Charlotte u čemu im je pomogao mladi umetnik Lazar Bodroža, inače autor trejlera za igrano-animirani film Gorski vijenac.
U bookletu svog albuma The Sweeper pošteno navode bendove koji su uticali na njih i to su uglavnom emo, punk pop i nu metal grupe, i zaista neki od tih uticaja se čuju na albumu, što olakšava posao kritičarima. Ono što je naročito pošteno u ovom namecheckingu je svakako to što The Sweeper podjednako navode underground kredibilne grupe, da se vidi da nisu seljaci, kao i mejnstrim sastave, po čijem receptu žele da osvoje tržište. U stilskom smislu, The Sweeper zvuče kao iščišćeni Blink-182, dok su tematski najbliži njihovom emo štimungu sa poslednjeg (i najboljeg albuma).
Možda je malo van teme, ali zanimljivo je baš na Sweeperu pokazati kako naša scena kasni za svetom kada jasno referiše na strane uticaje. Sweeper kasne tačno tri godine u odnosu na američke pesme koje su im uzor.
Naravno, The Sweeper imaju dug put da pređu do zrelosti koju Blink pokazuju na svojoj završnoj ploči. U tom smislu podsećaju na slučaj kragujevačkog Čoveka bez sluha. Dok Automatikov bend Čovek bez sluha svakako ima specifičnu težinu na albumu Second Hand u kome je uspeo da sublimiše godine kvalitetnog rada, pa čak i da ponovi neke uspele pesme sa ranijeg albuma kako bi podržao svoj major showcase, The Sweeper nude slabiji proizvod lakše kategorije ali su očigledno raspoloženi da pokušaju da osvoje našu scenu, što je ipak presudno. Od muzike do dizajna koji jasno referiše na strane uzore - sve predispozicije da zauzmu svoje mesto u srpskom mejnstrimu su tu. Naravno, tu im Rođina ekspertiza može biti od koristi jer upravo on je uspeo da dovede Sunshine do koncerata u halama.
Duhovi u sobi nude predvidljiv pouzdan power pop, istovremeno banalan i sveobuhvatan – taman kakav treba da bude, u kome se izdvajaju hitovi, gotovo da nema ispada, sa hirurški insertiranim sporijim numerama. Ako treba da se izdvoji neka pesma kao potencijalna himna svakako to je Online Devojka, u kojoj se power pop naročito približava mladima, kroz korišćenje toponima poput ICQa i sl. Ako se oslonimo na potrebe publike da čuju nešto što su već čuli, onda može da se preporuči i Na starom mestu, koja je u naslov ugradila kultno mesto za druženje mladih iz istorije naše pop lirike, na kome se mogu sjediniti Vaske iz Eve Braun i Žera iz Crvene Jabuke. Ako neka pesma ispada van solidnog proseka ploče, to je duet sa Gocom iz Super s karamelom, naslovna Duhovi u sobi. Ovo ne bi bila prava teen ploča da nema i odlična pesma o umiranju za nekim, i to dobijamo u Mislim Na Tebe. Album zaključuje naravno lagana numera Glupi razlozi, onako kako treba sa velikim build upom od intime ka himni. Kao i uvek kad imamo posla sa žanrovskom ortodksijom, potpuno je legitimno napraviti i drugačiju hijerarhiju numera.
Što se mene tiče, ja bih na Sweeper stavio neke pare kada bi u Srbiji postojala ikakva scena, i infrastruktura za prikazivanje spotova. Međutim, u ovim okolnostima, kada ni narodnjaci nemaju spotove, The Sweeper moraju krenuti u grassroots kampanju, i svirkama se izboriti za status. U tom smislu kao nov bend imaju dva puta, ili da krenu na paket aranžman sa Euforijom i prođu celu Srbiju kao žanrovski blizak double bill, ili pak da ne prezaju od uloge predgrupe nekom velikom mejnstrim izvođaču kao što je Van Gogh. Konačno, moguće je da će svoju sreću naći u Hrvatskoj ili Sloveniji pre nego u Srbiji pošto je tamo uvek gajeno veće poštovanje za čiste pop forme. Kako god bilo, Duhovi u sobi će biti uzaludan napor ukoliko ne dovede do velikog mejnstrim uspeha čiji potencijal nosi u sebi.
7/10
cetvrtak, 4. oktobar, 20:30
promocija nove knjige REJCEL Radovana Nastica u izdanju RED BOX-a
na promociji govore: Sara Papic, Radovan Nastic, Sasa Markovic Mikrob, Uros Djuric, MC Flex, Skabo, Dimitrije Vojnov
http://maniac.blog.hr http://blog.b92.net/blog/6436/Radovan%20Nasti%C4%87/
HBO Renews 'Entourage' For 5th Season
Surprise! We all knew it already, but HBO announced on Friday that it was renewing it's flagship show, 'Entourage' for a 5th Season.
The show which has always had a cult following really exploded into the national consciousness since the beginning of the 3rd season, and it has enjoyed it's highest ratings ever this year. The Emmy nominated show was bolstered by appearing right after "The Sopranos" final episodes last spring. Earlier this summer, HBO expanded it's reach into India and South East Asia which brought an entirely new worldwide audience to the hit show.
According to the Hollywood Reporter, HBO Entertainment president Carolyn Strauss said; " 'Entourage' is a full-fledged cultural phenomenon . . . I'm delighted that we'll be bringing new seasons of these distinctive series (Also 'Flight of the Conchords') to our subscribers."
This is great news as this gives us an opportunity to see the boys evolve in many different ways which will undoubtedly lead up to some surprising and funny moments. I have always predicted that the show would end after 5 seasons so let's sit back and see what happens.
The season 4 finale shows the gang at the Cannes Film Festival in France which was shot live at this years festival. Make sure you catch 'Entourage' Sunday nights at 10 PM on HBO. The 5th season will start June 8th, 2008, which is a very long time from now. I wish HBO wouldn't do things like that.
-- Janaki Cedanna
http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/10/edomor-na-planeti-dosade.html
"Entourage" trouper Kevin Dillon has been set to play the title character in "National Lampoon's 301: The Legend of Awesomest Maximus Wallace Leonidas" reports Variety.
The film spoofs sword-and-sandal epics "300," "Troy," "Gladiator" and "Braveheart," and Dillon plays the bumbling Spartan general who fails upward in his quest for greatness.
Shooting will begin by year's end. Jason Burinescu wrote the script, and a director will be named shortly.
The short-lived Jeremy Piven-led ABC drama/comedy "Cupid" is making a comeback a decade on reports TV Squad.
"Veronica Mars" creator Rob Thomas was looking for a "Cupid"-esque show to do for ABC, and the network asked if he wanted to resurrect it. On top of that, Sony gave the OK.
The setting of the show will move from Chicago to Los Angeles, so they can have more guest stars. "Entourage" star Piven won't return for the remake sadly.
This Is Awkward
100 icebreakers to avoid
By Todd Levin, Jason Roeder, Mike Sacks, Ted Travelstead
You only get one chance to make a first impression. We recommend you avoid the following icebreakers... 1. "You might recognize me from your window."
2. "You're not going to believe how many pig anuses the average hot dog contains."
3. "Quick: Name your top five favorite Phil Collins tunes."
4. "This bar used to be cool. Now it's mostly losers."
5. "I read the most interesting story today on the E! Channel news scroll."
6. "Do you come to this hospital chapel often?"
7. "Who do I have to fuck at this party to find out where to take a shit?"
8. "Is it hot in here, or is my body just completely covered in petroleum jelly?"
9. "I can see you're not one of those 'shallow' people who's super-concerned about appearance."
10. "Listen, my daughter needs a kidney real bad."
11. "Ladies and gentlemen! Everyone on the Evite list has become the hunted!"
12. "Guess which part of me is prosthetic."
13. "It. Is. Nice. To. Meet. You. Human. Master. I. Am. Going. To. Speak. Like. A. Robot. For. The. Entire. Evening. Bloop."
14. "Want to hear a joke? Okay, first I have to know if anyone here is Jewish, gay, or a raccoon that's recently been drugged or sodomized."
15. "Can you see my junk through these jeans? No? How about now?"
16. "Ordinarily, I'm not the type to just walk over and chitchat with a total stranger. Bye."
17. "Let's talk about knives."
18. "Well, well, well. If it isn't the guy who took the last Zima!"
19. "Sit back, relax, and allow me to explain the importance of composting."
20. "Isn't this place fabulous? Wouldn't you just love to die here?"
21. "No fucking Fritos. I knew it!"
22. "Were those earrings given to you by a pimp because you're his favorite baby doll?"
23. "Don't worry, it's not poisonous. But the more you scream, the more it's going to attack."
24. "Tell me honestly: Do I look like a rapist to you?"
25. "I'm not one to brag, but I live in one of the largest houseboats on Lake Minnetonka."
26. "I don't really see why we need art."
27–31. "Know what would be cool? ..." (27) "Freebasing." (28) "To leave this joint and go camping in the desert." (29) "A loofah rubdown." (30) "Sharing our feelings." (31) "Blood atonement."
32. "Bulimia. Pro or con?"
33. "These look like lice, right? Apparently, they're just chiggers."
34. "They can quarantine me all they want, but I ain't wearing no face mask."
35. "I'm feeling a little crazy tonight. Anyone want to stage a Jonestown reenactment with me?"
36. "You really need to get gastric bypass surgery. Like, today."
37. "What's your dream toothpaste?"
38. "I'm Jim Kramer"
39. "Man! Why won't this DJ play some George Thorogood already?"
40. "Listen, I know neither of us is racist, but humor me for a second..."
41. "Hewwo. I'm vewy, vewy sad."
42. "I think you and I should put on Tron suits and pop a handful of these pink pills."
43. "I know what you're thinking, and yes, the picture on my profile was taken before the accident."
44. "Here's the thing about Mind of Mencia: Everyone else thinks it, but Carlos Mencia says it. I'll give you 12 examples..."
45. "What's your opinion of the so-called Holocaust?"
46. "If I happen to pass out, don't panic. I was up all night playing Brick Breaker."
47. "Tonight's unseasonably cool weather is all the proof I need that global warming is a hoax."
48. "What's your favorite Pat Sajak moment?"
49. "Binaca blast?"
50. "This party reminds me of 9/11."
51. "Lemme guess. Korean?"
52. "You look like someone who wants to see genuine autopsy photos—am I right, or am I right?"
53. "Allow me to quote my good friend Jared Fogle. Yes, of Subway commercial fame."
54. "Pretty real-looking for plugs, eh?"
55. [Tapping skull.] "Feel for the metal plate."
56."Okay, the object of this game is to write a 20-page essay on the historical figure you just drew from my hat. You have three hours. Go."
57. "I've said it before, and I'll say it again: 'The more you Mace me, the harder I love.'"
58. "Apropos of nothing, I'm going to call you 'Peanut Butter Guy.'"
59–64. "Anybody ever tell you that you look like a young..." (59) "Frida Kahlo?" (60) "Jackie Mason?" (61) "Stephen Hawking?" (62) "Bea Arthur?" (63) "Ed McMahon?" (64) "Rocky Dennis from the movie Mask?"
65. "Just out of curiosity, how good are you at protecting yourself against identity theft?"
66. "Let's cut out the bullshit, shall we? How much is this gonna cost me?"
67."Do you remember where you were when you first heard Blues Traveler?"
68. "So, I'm like, 'I'll show you who's afraid to stare directly at the sun!'"
69. "Do you know the host well, or are you just blackmailing him with photos of his daughter fellating her driving instructor like I am?"
70. "See if you can guess which of my hands is holding the homemade béarnaise sauce."
71.[Declining a cigarette.] "Thanks, but I don't have a death wish."
72. "Have you ever been to Narnia? It's really quite beautiful."
73. "I think it's so cool that you're black."
74. "What's your all-time favorite coupon?"
75. "Can you believe the price of abortions these days? Honestly."
76. "I could shatter your trachea with a single finger."
77. "Gather 'round if you love limericks."
78. "True story: Joey Fatone dated my cousin."
79. "You know who I hate? All those poseurs who claim to be Wiccan without understanding the first thing about the Law of Threefold Return."
80. "May I propose a toast? To the innocent people who were horribly tortured and executed this morning in Darfur. Salud!"
81. "I see that you're admiring my Native American headdress. I made it myself with found items."
82. "Do my palms smell weird?"
83. "I wouldn't call them actual voices. More like hyenas scratching at the walls of my brain."
84. "The Muppets are bullshit, and let me tell you why."
85. "How much do you make a year? And, more important, what feeds your soul?"
86. "I'd like to now perform my scat version of 'The Star-Spangled Banner.'"
87. [Applying hand sanitizer.] "Nothing personal."
88. "'I am not a thief!' That was Richard Nixon. I'd now like to impersonate Homer Simpson."
89–92. "You look familiar. Didn't we once meet at..." (89) "a July 11, 1988, Captain Eo screening?" (90) "Andy Dick's hotel suite?" (91) "my mom's funeral?" (92) "Woodstock '94?"
93. "Do you have a minute for Greenpeace?"
94. "Where can I park my unicycle?"
95. "When was the last time you stared into the headlights of an oncoming car and thought, Is today the day I grow a pair?"
96. "Everything Smurfy over here?"
97. "I really think M. Night Shyamalan is an auteur in the traditional sense."
98. [Laughing nervously.] "You're just going to talk to me until someone better comes along, aren't you?"
99. "You know what would be fun? Trust falls."
100. "They're night-vision goggles, and no, I won't be removing them."
Could anything be more awkward? Probably. Add to the list below.
HBO works with bikers, doctorsBy Nellie Andreeva
Oct 4, 2007
"Tell Me You Love Me"
HBO, which is building a new staple of drama series following the departure of heavyweights "The Sopranos" and "Six Feet Under," has greenlighted two drama pilots: one from Oscar-nominated writer Michael Tolkin and one exec produced by Oscar-winning director Robert Zemeckis.
Additionally, the pay cable network has picked up its racy relationship drama "Tell Me You Love Me" for a second season.
Tolkin's "1%," which hails from Management 360's TV division, is set in the world of biker clubs.
A 1% tattoo has been considered a badge of honor for biker club members symbolizing life on the fringe of American society. It refers to a statement put out 50 years ago by the American Motorcycle Assn. that said clubs don't represent the legitimate motorcycle community but the 1% who are a threat to the American way of life.
Tolkin penned "1%" and is exec producing the pilot with Management 360's Alex Hertzberg and Guymon Casady.
"Patient 2344," from "Man of the House" writer John J. McLaughlin, is set in the near future at a cutting-edge medical research institute.
McLaughlin penned the pilot and is executive producing it with Jack Rapke ("Monster House"), Emmy-winning producer Tony To ("Band of Brothers") and Zemeckis.
Dr. Ezekiel Emanuel, who serves as chair of the Department of Clinical Bioethics at the Warren G. Magnuson Clinical Center at the National Institutes of Health, will serve as a consultant, along with Gail Cook.
Harvard-educated Emanuel, a leading expert in such fields as ethics of clinical research, health care reform and euthanasia, is brother of Endeavor partner Ari Emanuel.
"Love Me" has stirred controversy with its explicit depiction of sex scenes. It debuted Sept. 9 to underwhelming ratings, averaging only 910,000 total viewers, but the series about three couples in various stages of their relationship seeing the same couples therapist (Jane Alexander) has been building buzz and has developed a devoted following.
The pickup for "Love Me" follows HBO's recent decision not to renew another freshman drama series, David Milch's "John From Cincinnati."
"Love Me," whose ensemble cast also includes Ally Walker, Adam Scott, Sonya Walger and Sherry Stringfield, is exec produced by creator Cynthia Mort and Pariah's Gavin Polone.
Old Jokes Home:
Q: What has anal sex got in common with spinach?
A: If you were forced to have it as a child,
chances are you won't like it as an adult.
Danas sam se malo podsetio na REVENGE OF THE NERDS Jeff Kanewa, svakako jednu od ključnih frat gross out komedija u istoriji.
Film se ne drži baš najbolje sad kad je vreme prošlo, međutim, u sebi nosi jasne tendencije koje su baza diferencijeacije između autorske i studio gross out komedije. Naime, za razliku od ANIMAL HOUSEa ili njegovog naslednika OLD SCHOOL, ono što naročito karakteriše REVENGE OF THE NERDS jeste precizna upotreba gross outa za neku vrstu pedagoške funkcije, koja je u ovom konkretnom slučaju vezana za emancipaciju nerdova, za inspirisanje gledalaca da i slabiji mogu da pobede kada se oslone na svoje snage i specifičnosti, što smo recimo nedavno videli i u Steve Pinkovom ACCEPTED.
U tom smislu, iako nije naročito smešan, REVENGE OF TE NERDS nosi u sebi jednu posebnu dozu 80s ezoterije, sve sa numerama stare power pop atrakicje The Rubinoos (koji su nedavno tužili Avril Lavigne da ih je ripovao njen pesmopisac), zatim Michaela Jacksona i super electro skorom Thomasa Newmana.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Međutim, ne, film se svodi na ekološku priču u kojoj se sprda sa Al Goreom, zatim na parodiranje aktuelne konkurencije u bioskopima, naročito SPIDER-MANa i svodi se na to da za deset godina apsolutno neće biti relevantan, što autori nisu smeli da dozvole.
Zbun?
Jedina parodija na Spajdija, koje se ja secam, je sa Spider-Pig songom, koji je parodija na uvodnu spicu animirane Spiderman serije iz '70. i neke.
Pa da, ali zašto bi parodirao tu staru špicu ukoliko ne aludira na svog konkurenta ovog leta?
mrkoye i ja smo protekla tri dana uživali u boks setu tri mini serije HOUSE OF CARDS. Iako samo na drugom disku ima neki mali bonus, ovo DVD izdanje je zaista esencijalna stvar zato što se ove serije i dalje drže kao nešto od najboljeg što je snimljeno u istoriji televizije.
To naročito važi za prvu seriju HOUSE OF CARDS koja se bavi Francisovim usponom na vlast i uzimanjem mesta premijera Velike Britanije.
Ova serija je na više nivoa izuzetna i mnogo toga neobično zanimljivog egzsitira mimo njenog nesumnjivog kvaliteta.
Pre svega, reč je o snažnoj anticipaciji raznih događaja, među kojima je recimo strahh princeze koja se razvela od princa da joj se može desiti nesreća, iako je serija snimljena godinama pre pariskog incidenta, i niz sličnih detalja koji samo otkrivaju da su mnoge stvari koje su se kasnije desbile Britaniji dugo postojale u njihovom kolektivnom nesvesnom.
BBC je snimio ovu oštru satiru protiv Torijevaca u vreme njihove vlasti, premda postoje tumačenja kako je ova serija zapravo neka vrsta satire protiv Laburista, s tim što su umesto njih Torijevci glavni junaci.
U svakom slučaju, fenomenalno je kakvo subverzivno i pobunjeničko delo uspeva da bude produkovano od strane Javnog servisa zemlje sa utemeljenom demokratskom tradicijom, sa demokratijom koja se zbog svoje stabilnosti pretvorila u neku vrstu snažne dvopartijske diktature.
Iako, naravno, bodrijarovski rečeno, sistem reafirmiše sam sebe kad god biva prikazan kao problem, u ovoj seriji se dovode u pitanje zaista sve političke tradicije u Britaniji i u tom smislu HOUSE OF CARDS prevazilazi bodrijarovski definisan oblik prihvatljive subverzije.
Pogledao sam SAN O RUŽI Zorana Tadića. Ovaj film sam prethodno upoznao tako što sam u Biblioteci FDU našao scenario u odeljku sa scenarijima za jugoslovenske filmove i pročitao ga, znajući da mi film verovatno neće uskoro doći pod ruku.
I to se ispostavilo kao tačno, pošto sam u međuvremenu praktično zaboravio scenario, tako da nije bilo nekih naročitih spoilera kada sam gledao film.
U ovom filmu maltene možemo naći sve dobre namere i stranputice koje krase jugoslovenski krimić.
Naime, Zoran Tadić i Pavao Pavličić su poznati po tome što su u RITMU ZLOČINA uspeli da stvore zaista evropski relevantan triler, i u svom celokupnom opusu su držali liniju vrlo zanimljive interpretacije krimića.
Međutim, upravo je SAN O RUŽI potvrda da ni oni nisu sve vreme išli pravom linijom i da su i oni umeli da zalutaju.
Ono gde su ponajviše u SNU O RUŽI pogrešili jeste pokušaj da priču situiraju što ubedljivije u jugoslovenske okolnosti. Naime, oni su u ovom filmu hteli da pobegnu od pavlilčićevog magijskog realizma u totalni naturalizam i film je smešten u auralno nepodnošljivom crnotalasovskom univerzumu koji se graniči sa bihnerovskim dimenzijama socijalnog užasa. Rade Šerbedžija, at his slowest, igra radnika-livca, koji često kad se vraća kući zastane ispred mesare i divi se ruži od telećeg buta, što je i naslov filma. To je već lobovanje, ne zato što ne mislim da u SFRJ nije bilo gladnih, ali sam ipak siguran da ni u jednom momentu nije bio baš takav all-around dread margine, osim možda u danima kada se izvorni Crni talas dešavao. Kako ovaj film datira iz 1986. a sniman je 1985. pre bih rekao da je reč o stvaranju slike SFRJ kao svojevrsne tamnice naroda, i u svom pokušaju da bude autentičan i da junak bude naturalistički motivisan na svoj čin, zapravo liči više na neki poljski ili čak možda britanski film, u svakom slučaju na neki milje gde su klasne i proleterske okolnosti izraženije nego u SFRJ.
U svakom slučaju zaplet je vrlo jednostavan, livac nailazi na gangsterski obračun, vrlo realistički objašnjen kasnije i vezan za neke mahinacije sa sanitarnom inspekcijom, i uzima novac koji je bio u kesi kod jednog od leševa. To je sve video Fabijan Šovagović.
Znam da zvuči posprdno kad to tako opišem ali stvarno je tako i urađeno, Šer krade kesu, a onda dug kadar u kome vidimo, i valjano utvrdimo da ga je Fabjan video. A Fabijan igra mesara. Mesar ubrzo počinje da nabacuje livcu da zna šta je on uradio, naravno vrlo dikretno, a livac se pravi lud.
Novac bi pak livcu rešio sve probleme koje žena nemilosrdno nabacuje ali on ne želi da ga načne. Ubrzo se ispostavlja da za novcem traga grupa gangstera koji se sastaju o obližnjoj krčmi.
Tadić i Pavličić nepotrebno uvode subplot o kasapinovoj kćeri koja se zabavlja sa livčevimdrugom, koji ne služi ni za šta drugo do da nam livčev drug izogovara tazbinu i objasni neke od kasapinovih aktivnosti.
Zatim, sam krimi zaplet u sebi nosi ogromnu naturalističku tenziju koja se ni na koji način ne olakšava kroz mehanizam krimića pošto krimi deo zapleta ne nosi snažne događaje i preokrete.
Sve se završava katarzičnim obračunom livca i gangstera koji nas ostavlja u vrlo nejasnoj poziciji, koja ne priliči ni naturalizmu ni krimiću.
Paradoksalno, Tadić i Pavličić odlaze u nadrealno kroz pokušaj forsiranja naturalizma, a krimi zaplet degradiraju na nivo repetitivnog mehanizma bez ikakve ideološke ili pripovedačke funkcije.
Filmu se ne može osporiti snažna atmosferičnost koja se graniči sa fizičkim ugođajem. I ne može osporiti da j film specifičan curio unutar jedne predvidljive kinematografije, no istovremeno reč je o krajnje jalovom ostvarenju.
Alfi Kabiljo je uradio odličan synth skor koji korespondira sa skorovima iz osamdesetih.
U filmu se pojavljuju tadašnji reditelj a sada kolumnista Nacionala, Srećko Jurdana i poznati umetnik i takođe školovani reditelj Tom Gotovac a.k.a. Antonio Lauer.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pa da, ali zašto bi parodirao tu staru špicu ukoliko ne aludira na svog konkurenta ovog leta?
Zato što je deo USA pop kulture?
Uostalom, Spajdi je izašao 1. maja, a Simpsonovi 26. jula. Da li je zaista u pitanju konkurencija?
Objašnjenje da se SIMPSONS bave SPIDER-MANom kao animiranom serijom, iz čisrta mira, u trenutku kada taj lik mnogo relevantije živi u bioskopu (i u stripu) je potpuno sumanuto, a naročito kada postoji neposredan povod za drugačije bavljenje Spideyem.
Sumanutost je moje srednje ime.
Quote from: "DušMan"Sumanutost je moje srednje ime.
Dusman USmanuti pa ima tu nekih slicnosti: Dusan Silni i to tako... :lol:
Danas sam pogledao dva filma.
Prvo sam premijerno overio BREACH Billy Raya, courtesy of Ginger.
Reč je o jednom od najbizarnijih major filmova koje sam gledao u poslednjih nekoliko godina.
Uopšte činjenica da ga je Universal uzeo u distribuciju je neobična i verovatno je bazirana na nekom presaleu, pošto film ima production values kao neki Hallmark film, a scenarista Billy Ray svakako nije vrhunski reditelj tako da na kraju sve izgleda vrlo heavy handed i krajnje pojednostavljeno, i realizovano bez ikakve personalnosti.
U tom smislu, slučaj Roberta Hanssona, jedne od najvećih krtica u redovima američkih tajni službi zaslužuje naročitu sućut pošto je morao biti tretiran u boljem filmu. Naročito je tragično to što je kritika uglavnom prigrlila ovaj film pa mi se čini da jako dugo nećemo gledati ništa novo na ovu temu.
Naslovi kao što su NO WAY OUT i THE FALCON AND THE SNOWMAN ostaju apsolutno nedostižni filmovi na sličnu temu, što je šteta pošto je Hansson izuzetno zanimljiva ličnost čija je motivacija do danas ostala pod velom tajne i smatra se jednim od najmračnijih likova u svetu špijunaže.
Chris Cooper je vrlo solidno odigrao Hanssona ali Billy Ray mu nimalo nije pomogao ni kao reditelj ni kao ko-scenarista filma.
Ne samo da Billy Ray nije uspeo da uroni u mrak Hanssonove tajne nego od ovoga nije napravio ni solidan suspense triler.
Film stravično pada u scenama bez Coopera, naročito u porodičnim scenama koje nose sterilnost i banalnost kakvu retko srećem u emancipovanim kinematografijama, i ne nose apsolutno nikakvu težinu iako su u sebi nosile vrlo potentne situacije.
Pa ipak, BREACH je film koji se nekako proguta pošto Hanssonova priča, živa klana-nedoklana ipak uspeva da opravda svoj kultni status među espionage-buffovima.
* * / * * * *
Drugi film kojim sam se počastio bio je BANOVIĆ STRAHINJA Vatroslava Mimice, courtesy of Ginger, na čije ponovno gledanje me je inspirisao Ghoul.
Ipak, moram priznati da mi je BANOVIĆ STRAHINJA ostao podjednako šupalj i slab kao i kada sam ga prvi put gledao.
Reč je o filmu u kome se najpre oseća da je reč o čisto producentskom projektu nastalom iz Mimičinog pokušaja da se izbori za status sličan Bulajićevom, i u tom cilju je uzeo značajnu pesmu iz narodne tradicije, kao što je Bulajić uzimao istorijske događaje, i iskoristio je za pravljenje filma koji bi mogao imati neku komercijalnu sudbinu na stranim tržištima. O Mimičinom kompleksu Bulajića u ovom filmu svedoči i angažovanje Franca nera koji je bio rado viđen gost u našim koprodukcijama o čemu uostalom svedoči i vanbračno dete koje je imao u Sloveniji.
Kao i većina međurepubličkih saradnji, čiji je catch bio u tome da se od dve republike SFRJ uzmu pare za film i tako skupi budžet za dva filma a snimi se jedan, što je bio i BANOVIĆ STRAHINJA, i ovde se iza svega krije čist poslovni hohštapleraj, pošto imajući u vidu input stranih producenata kroz glumačku podelu, vidimo da se Mimica zapravo nije bavio pokušajem da predstavi našu nacionalnu tradiciju. U produkcionom smislu su filmovi poput BANOVIĆ STRAHINJE zapravo bili neka vrsta anticipacije Eurimagesa, i inog fondacijskog filma koje je thirdworldizovao sve regionalne kinematografije.
E pa, eto kako je to počelo.
I što je najtragičnije od svega, ni posle ovog promašaja se nije odustalo od takvog koncepta već se praktično sve do SEOBA Saše Petrovića, a Saša je bio jedan od koscenarista ovog filma, radilo na sličan način i sa obaveznim stranim glumcima.
Kad je reč o Mimičinom stilskom prilazu, mislim da je Kurosawa svakako bio jedan od uzora, sudeći po tome kako se Mimičini junaci u ritama kreću i ponašaju, i kako su našminkani. Nažalost, minimalizam kome Mimica u stejdžovanju priče pribegava nema puno veze sa Kurosawinim postupkom već štaviše liči na prevaziđene marginalne naslove nemog filma, u kojima je nemost bila praćena nemuštošću.
Kroz tako rudimentaran stil, Mimica u suštini nije uspeo da plasira ni svoje čitanje priče i njegov film se istovremeno može tumačiti kao osuda klerikalizma i lažnog morala, avanturistički film i hrnika srednjevekovnog života, i ni u jednom od tih čitanja ovaj film ne zadovoljava.
Mimica prilično nevešto uspostavlja ravnotežu između niskomimetskog i visokomimetskog u ovom filmu, iako je prilično jasno kakav prilaz iziskuje epski milje iz koga ova pesma dolazi.
I upravo zato, ni ne ostaje previše prostora za podmsevanje što Django igra Strahinju a Goldfinger Jug Bogdana.
* 1/2 / * * * *
Profil br. 35
Povratak Olivera Mandića posle 15 godina
Idem kod Olivera. U art haus. Kod Olivera, uz čije sam hitove, uz "Ljuljaj me nežno", uz, na užasavanje roditelja, "Sve su seke jebene", započinjala i završavala svoje pubertetske romanse.
Nekada sam bila slavna u Sarajevu, mislim pre naci žura, jer sam imala video-rekorder, onu staru betu sa kran-ulazom za kasete, sa kojeg sam svojim simpatijama, od Alipašinog mosta do Bjelava i Vratnika, koji su se skupljali kod mene, u centru u Sutjesci, na uglu sa Kraljem Tomislavom, puštala Oliverov tv-film, najveći srpski mjuzikl (stajling baj Kosta Bunuševac). Svaki mladi Sarajlija ili mlada Sarajka, kojima je bilo stalo do stila, pa su želeli da se distanciraju od lokalnih papaka, opsednutih Bregom i Bebekom, prošli su kroz moju, "Ljuljaj me nežno" gajbu, "Oslonili su se na mene", i svi su potom, s malim izuzecima, pre rata napustili Sarajevo.
Na izvestan način, zahvaljujući i Oliveru.
Sada, dok leškarim na "minderu" ispod njegovog digitalnog bima i gledam MTV-spotove, ni sama ne mogu da verujem da sam tu, u rustikalnom ambijentu impregniranom najsavremenijom tehnologijom, kao da smo usred San Franciska, ili negde oko Bulevara sumraka u El–eju,
Oliver i ja šapućemo. Nema razloga da govorimo glasno, jer se apsolutno razumemo. Suprotno zabludama malograđana i intelektualaca, razumevanje se tiče isključivo primarnog impulsa. Kad to ne bi bilo neukusno, rekla bih da su u pitanju karme. To bi svakako rekla neka frigidna novinarka En-em-ija, Veniti fera ili neke nevladine ustanove. Ali one, na moju sreću, neće skoro biti na mom mestu. Sigurno, ne pre nego se Oliver odluči da publikuje svoj senzacionalni muzički materijal, spreman čitavu jednu deceniju u najvećim evropskim i američkim studijima od Minhena i Ciriha, do Njujorka ili Kalifornije, sa najelitnijim muzičarima, od Čika Korije do Kita Džereta.
Sada ja pijem čaj, a Oliver me posmatra prodornim pogledom. Kao da ja treba da se poverim njemu, a ne on meni.
Ja sam tu, da bi mi on poverio svoju dušu. Oliver baj najt. Najveća pop-zvezda urbanog Beograda. Arkanov saborac. Čovek koji celu jednu deceniju nikome ništa nije pevao i nije govorio. Nije ni svirao na trgu, ni na mostu, kao Balašević...
Malkolm, zvali su ga i Muharem, čovek koji je izmislio sarajevsku scenu, a sada radi za Olivera, lagano udari kriglom o sto, ustajući, kaže Oliveru: "Ja vam više nisam potreban, Isidora je tu, ona je najbolja za ovaj posao, neću da vam smetam."
Počinje legenda o Oliveru Mandiću:
– Napravim ja još jedan novi bend, vežbam u Domu omladine, dođe Maja Odžaklijevska. Kaže: "Jebem ti mater, užičku, bre, kako možeš tako da znaš dobro da sviraš, moraš za mene, bre, da napraviš pesmu." Šta imam tebi da sviram – Rasti Rado, rasti Rado... Kažem – je li ti se sviđa? Kaže – sviđa mi se. Hm. Odem kod Marine: napiši mi tekst za ovo. A ona: pisala sam, za Slađanu, smeta joj "lj"! Ja kažem, daj ti meni "lj". I napisa ona, nema veze. Posle javim Maji Odžaklijevskoj: "Evo ti, napravio sam ti pesmu." I gde ćemo, šta ćemo, da ona izbaci singl. Meni nije palo napamet da ja pevam. Uopšte me to nije interesovalo. To je za mene bilo kao degradacija celog mog opusa: kako da sad pevam. I odem kod Enca Lesića u Lole Ribara, i kažem: "Enco, da li ti se sviđa ova pesma?" A on je tada imao studio Tetrapak u Splitu. Poludeo je: "Ovo je hit, bre, čoveče!" Rekoh, to sam ja za moju sestru, Maju, napravio. Koliko košta taj tvoj studio, da završimo, daj mi termine. Ja dolazim u Split, toliko i toliko para. Idem kao autor, a vodim Maju da peva tu pesmu. Dođemo u Split, ja povedem Stjepka Guta, i ovog Maljokovića, da pravimo matricu. I stvarno ispade super. Ispratim ja sve muzičare i čekam Maju. Ali, Maje nema nigde ni od korova. Zaljubila se u nekog Tonija, gitaristu iz grupe More. I jebe se na nekoj plaži, tamo pored studija. Kažem Encu: "Zovi je, ja više nemam love, još imam za dan-dva, i gotovo je." Zvao je, ali od nje nema `leba: ona je zaljubljena i nema nameru da uopšte dođe. Sačekamo još koji dan, da se zasiti i pošteno izjebe, sedimo po ceo dan u studiju, ali nje nema. I meni Enco kaže: "Onka, slušam ja tebe kako ti pevušiš. `Ajde, pošto mi sutra dolazi termin za grupu Morski pas, ja ne mogu više da držim studio. Hajde ti da otpevaš ovu pesmu, vidi šta ćeš da radiš s tim."
Pobesnim: "To je uvreda! Gde da ja pevam. Jesi li ti normalan čovek. Da mi se svi smeju."
Kaže, ti imaš glas, boju glasa što nema niko. "Onka, bre..." – lomi me Enco.
"`Ajde duvaj ga, bre, beži od mene, što me nagovaraš da se brukam ... Ja slušam Džereta, Henkoka i Majlsa, sad ću ja da pevam gluposti."
Ali, malo-pomalo. da se ne bi vraćao praznih ruku, on mene nagovori. I ja to otpevam "Ljuljaj me nežno" i dođem u Beograd, i ubacim u štek, u album kod mene, i ne smem da pustim nikome. Maji jebem majku: "Hvala što si me zajebala, neću da te vidim više u životu." Ljut sam u pičku materinu. Držim ja to u šteku. Nisam uopšte želeo da uđem u tu priču: Ja sam želeo da budem klavijaturista u džez orkestru...
Ljuljaj me nežno
Ali, stvari su krenule drugim tokom, pošto su ga urednici iz PGP-a nekako izmolili da stvar preslušaju. Ostalo je samo da Srba Travanov napravi omot, ubedivši ga da čak iz Italije nabavi specijalne čizme i sašije belo odelo, u kome se doterani Oliver pojavio u legendarnoj emisiji "Od glave do pete", praćen beogradskim fensi-klincima. Bilo je dovoljno svega 20 dana da Lj – "Ljuljaj me nežno" postane najveći hit sezone.
Oliver Mandić je `77. uspeo da iza leđa poništi slavu najsmrdljivije komercijalno-dupeuvlakačke komunističke ljige "Računajte na nas", Đoke Otpor-Balaševića.
Sa samo dva singla, rađena po Marininim tekstovima, "Ljuljaj me nežno" i "Sutra imam prazan stan" – "Osloni se na mene", nesuđeni beogradski džezer čiji je razvoj bio nadgledan od kompletne beogradske džez-elite pod dirigentskom palicom Bubiše Simića, "trabl-mejker" odgajan na najrafiniranijim američkim zvucima, buntovnik koji je izneverio majčine snove (profesor muzike, makar u Bariču), vođen Encovim ("Jedna mala pjegava, plava") producentskim njuhom, izneveriće i svoje snove, i tako nevoljno postati slavan.
Postaće najveća, mada bi trebalo reći prva i poslednja muška pop-zvezda u bilo kojoj od postojećih i nepostojećih Jugoslavija.
Da se zbog Bregovića nije raskantao sa JU-grupom, možda Oliver nikada ne bi propevao, a da se zbog pseudo-purgerske rigidnosti Dada Topića nije razišao sa Tajmom, srpska pop scena ne bi bila revolucionisana tako agresivno artificijelnim projektom kao što je bio "Beograd noću", nakon ćega je naša popularna muzika dobila svog Bouvija i Pitera Gebrijela, u jednom čoveku. Uprkos "Idolima" i ostatku beogradske pank i/ili nju vejv scene koja je praćena tv-spotovima, kojima je privremeno bila promenjena slika beogadske televizije, temeljni beočug rok-artizma predstavlja, Oliverov Belgrad baj najt. Emitovan 1980. u novogodišnjem terminu, rađen prema albumu "Probaj me", koji je bez ikakve popratne provokacije za prvih mesec dana prodan u 30 000 primeraka, ovaj materijal kao da je povukao demarkacionu crvenu liniju između ruralne i urbane Jugoslavije. Impregniran androginim i homoerotskim motivima, prelomljen kroz specifični SF-manirizam Koste Bunuševca, najekscentričnijeg srpskog slikara nakon Vase Pomorišca, "Beograd noću" je izrazio punoću Oliverovog umetničkog duha, koji u potpunosti transcendira ideju muzike.
To je mogao da uradi samo čovek koji se pola svoje karijere apsolutno i bez ostatka, predavao svojim nedoraslim uzorima, fah-idiotima, muzičarima sa šine "koja će da zavije..."
"Ovaj dečak iz provincije na putu afirmacije" koji je veoma rano shvatio da "kada ne može da bude Šopen ili Rubinštajn", onda bar "može da se zajebava..." – eksponirao je najviši stepen sofistikacije, koja je ravna najkompetentnijim art-autorima evro-američke popularne muzike, od Brajana Inoa, Brajana Ferija i Dejvida Bouvija, do Peti Smit, Niko ili Lu Rida.
Ali kao što sam priznaje, da bi se uključio u tu londonsko-njujoršku transferzalu, Oliveru je pomogao kreativno-ideološki brus Vlaje Jovanovića, slikara koji je kroz grupu Kozmetika (Sloba Konjović, Saša Nikolić, Goran Vejvoda, kao i Bora Longa i Miško D' Boj i Goran Bregović i Šaper i Krstić i Bunuševac, i na izvestan način, Oliver...) i mnogi drugi, od kojih su neki svirali, drugi pevali, a treći se muvali, slušali, mislili, duvali, itd. itd.
Ideju pop-misticizma sa evro-američke transponovao je na beogradsku pozornicu. Retko ko je Vlajinu lekciju shvatio tako dobro kao Oliver. Za razliku od glupavih muzičara, koji brkaju tehniku i kreaciju, Oliver je, zahvaljujući svojoj dubokoj svesti o razlici između klasične muzike i urbane folk-travestije, bio sposoban da shvati kreativnu dimenziju igre, mimikrije, prerušavanja i zajebavanja. Za razliku od Kornelija Kovača, koji je Trlao babu lanom ili Vlatka Stefanovskog, koji je kaokakao čukao u drvo, i Dade Topića, koji se narcisoidno samozadovoljavao svojim glasom, Oliver i posle trijumfa u Montrealu sa "Beograd noću" i svojim narednim hitom "Pitaju me, pitaju", bosonog u ženskom haljetku poput Boj Džordža, sa fesom na glavi, izvodeći sinkretizam do krajnje granice, šepureći se provokativno pred kamerama, zabijajući prst u oko srpskom patrijarhalnom palanačkom mentalitetu, još jednom dokazao, da on jedini razume u čemu je stvar.
Jedino je on shvatio da se nipošto ne sme ozbiljno shvatati, ni kada se pravi pretenciozna džez-rok ili sinfo-rok melodija, ni kada se pravi laki pop-pesmuljak. U oba slučaja, reč je o čistom zajebavanju, a samo svestan vlastitog zajebavanja protagonista popularne muzike prestaje da bude blefer i lažov, prestaje da laže sebe i prestaje da laže muziku.
To je mogao da shvati samo čovek koji je `72. sa svojim prijateljima Borom Longom i pokojnim Rajkom Lalićem (samo je njemu priznavao veće majstorstvo na klavijaturama) razdragano jurcao po Beogradu, mašući transparentima pred živom ikonom Majlsa Dejvisa. Čovek koji se oduševljavao muzičkom perfekcijom Bate Kovača, Točka, grupe Tajm, Ju-grupe, koji je uživao u uspesima Bijelog Dugmeta i Riblje čorbe, uprkos tome što niko od njih nikada neće postići tu umetničku samosvest koju on poseduje.
Samo je takav momak mogao da u PGP-u kao urednik, sa oduševljenjem dočeka njuvejv mladotursku bulumentu, Idole, Orgazam, EKV, Koju, samo je čovek tako široko relaksiranog dijapazona mogao da radi za Cecu Ražnatović i da se divi Šemsi Suljaković, samo je on mogao da preko Beča i Minhena, preko Berna stigne do San Franciska, a preko Prinsa i njegovog menadžera Rufala do svojih idola, do Čika Korije, da deset godina sprema album i drži ga potom u "šteku", baš kao nekada singl "Ljuljaj me nežno".
Uostalom, samo je čovek koji je potpuno svestan svojih mogućnosti i granica koje su mu postavile okolnosti, mogao da se na vrhuncu slave povuče u zavetrinu poput Le Kareovih, Smajlijevih krtica i da se u ratnom vihoru stavi na raspolaganje, srpskim dobrovoljačkim liderima, najpre pokojnom Giški, a zatim pokojnom Arkanu.
Dok je diljem srpskih zemalja tutnjao rat, Oliver je pevao samo onda i samo tamo, gde je pesma mogla da doprinese stišavanju bola, gde je mogla da ublaži očaj.
Ovaj kremanski vunderkind, obrenovački zanesenjak i beogradski vagabund, taf-gaj, preki i nagli momak, bolje od mnogo koga razume gde prestaje igra, a gde počinje stvarnost, šta je rat, a šta je mir, šta je foliranje, a šta zajebavanje, kakva je zajebancija muzika, kakva umetnost, a kakva politika.
Svi čuveni ljubavnici stradali su od ženske ruke
Ili, kao što Oliver kaže: "Uvek je samo stvar u odnosu prema ženama..."
– Imaš muzičare mudonje! Imaš muzičare kuronje! Imaš muzičare buba-švabe. Imaš muzičare bezveznjake. Svi ljudi, koje sam ja voleo i kojima sam se divio, imali su žene koje su im kreirale život. Ako se upustiš, sedneš na taj ringišpil, nema silaska. Dala baba dinar, dva da izađe.
Ispostavilo se da su svi oni slabići prema ženama. I da su njima žene diktirale njihovu umetnost. Kakve to veze ima sa brakom. Kakve to veze ima sa porodicom. Zato ja ne vodim ženu na ručak, ne vodim je na večeru. Ne udvaram se. Kažem – hoćeš li da daš pičke. Ona kaže – hoću ili neću. Šta ćeš da popiješ, hajd, zdravo. A neko kome ta da pičke, on se ženi. Žene su, u stvari, kao hleb. Cela priča je, kao pukovnik je pukao radi ljubavi. Svi su oni bili pukovnici u nekoj priči. A umesto da se bave onim što treba da rade, njima se upetljaju neke kulovke, iz neke treće priče, iz nekog trećeg filma. I odjedanput muzika postaje Trla baba lan. Zato sam ja imao dve hiljade žena. Žensko podređujem celom svom životu.
Kad ima muškarca, koji se bavi umetnošću, žena treba da, pre nego što se on probudi, ujutro da ode, ako je slikar da mu donese četkice, da ga iznenadi. Ako sam ja svirao na klaviru, da ona obriše klavir. Nijedna moja žena nije obrisala klavir, bre, čoveče. Moja zadnja žena tu priču priča kao štos. Kao u Trebinju, kao neki tipovi iznose iz neke kuće klavir. A neki drugi, u kafiću pored te kuće, kad su ovi izneli klavir iz kuće, neki pijanino, pitaju: "Jel ` bre, je l` to Petrofov klavir?" A oni kažu, nije, Ćamilov. Takve sam ja žene imao ceo život. Je l` Petrofov, nije, nego Ćamilov. Problem je u tome, znaš...!
S druge strane gledano, problem je u tome da je Oliver, usled svoje hipersenzibilnosti proistekle iz njegovog odnosa prema majci, koju je sahranio, prema 21 ratnom drugu, sahranjenom heroju, usamljeniji nego ikada. Usamljeniji, jer je njegov osećaj sveta superiorno, divovski izdignut iznad koncepta muzikanta plaćenika, bio on tamburaš "Kod tri šešira" ili vlasnik Orkestra za venčanja i sahrane, ili tulio ovu ili onu pesmu – svejedno.
– Mila, mene muzika uopšte ne interesuje – kaže mi Oliver, gledajući me suznih očiju, oštrim fiksirajućim pogledom, kao da želi da pronikne koliko jedna žena to može da ukapira.
Čovek koji je šest godina duž dva kontinenta prašio sa 16 traka i 80 kilograma, koji je svirao sa svojim najvećim uzorima, više je nego eksplicitan:
– Najveća je tuga u celoj priči što radim nešto 15 godina. I sad ja izađem iz Lipovačke šume, i dođem u Lazarevac, imam tamo prijatelja. I ja kažem, ljudi, ja sam uspeo. Oni se čude, zašto sam ja uspeo. Kad si već uspeo!? A ja kažem, uspeo sam. Čik Korija mi svira. A oni ne znaju ko je Čik Korija. Oni misle Čipi Čips. I tako to od Lipovačke šume do Niša, i do Skoplja. Ono što sam ja uradio, to sada izgleda ne važi: Jebeš delo koje niko ne voli. Njih se ne tiče, uopšte da li sam ja nosio petnaest godina 36 ili 80 kila. Njega interesuje da li mu se dopada pesma, ili ne dopada. Ako mu se dopadne pesma, njemu svejedno da li si je snimio za dve marke, ili za dvesta hiljada dolara. Izgleda da sam pretalentovan za ovu sredinu, iako ne želim da povređujem sredinu u kojoj živim. Ne mogu ja da pustim pesmu čoveku, koja je mene koštala pedeset hiljada maraka, kad ga juri Elektrodistribucija, da plati struju. I koji je u stresu, da li će mu na zubu skinuti zlatnu plombu. Moja muzika samo funkcioniše u nekom normalnom životu. Ovaj narod mora da živi dobro, da bi mogao da čuje šta sam ja uradio, i da odluči da li mu se sviđa, ili ne sviđa.
Evo pravog parametra za Đinđićeve reforme. Tek
kada sa tv-ekrana čujemo bolni Oliverov bluz, "O, mama", najpotresniju srpsku kompoziciju napisanu nakon Kornelija Stankovića, znaćemo da su Srbi srećniji nego su zaslužili, znaćemo da su reforme uspele...
Da je ponovo došlo vreme za igru – za "Belgrade by night".
Ko bude zaboravio, Knin i Krajinu, moći će da se raduje.
Oliver će zauvek zvučati drugačije, tužnije i bolje nego ikad.
Jedan je od onih koji su odmah spoznali misteriju biznisa, grandioznost prevare, i neposrednost emocija. Razdaljinu između istine i laži. I dok ostavljam Olivera u društvu njegove nove devojke, prelepe mlade glumice, koja igra glavnu ulogu u najnoviem srpskom filmu, izlazim na još uvek vruće beogradske ulice...
Tamo, na betonu kruga dvojke prelamaju se nepodnošljivi zvuci današnjih kvazizvezdica. Sudaram se sa Đurom Mornarom koji ide da svira u Blok 45, jer kaže da u centru sviraju samo Bosanci, a rođeni Beograđani moraju na periferiju... Onda zastane, uz osmeh da objasni da ima dobrih i loših Bosanaca, aludirajući na moje mesto rođenja...
Na čudan način to je apsolutna istina. U nedostatku boljeg, devojke bukvalno otkidaju na grupu Merilin, koju je svaki urbaniji Sarajlija prezirao... Zvezdin stadion je urnisan zbog galopa starih i novih tinejdžerki koje su klicale Zdravku Čoliću...
Ipak, u urbanom Beogradu, ma gde on danas bio izmešten, tačno se zna ko je ko – i šta ko svira... Samo je Kralj Beograda Noću uspevao uvek, na njemu volšeban način da ga slušaju i akademici i kasirke... Samo je Oliver uspevao da ujedini sve ciljne grupe, dok je ostalim nazovi zvezdama, od Balaševića do Bregovića, prepuštao samo one koji nikad nisu čuli za Čika Koriju i Fredi Habarda...
A dok Kralj ne izda svoju najnoviju ploču, koja se iščekuje duže od Godoa, ja u sebi, u ritmu koraka, kao poslednju odbranu od zvukova oko mene, pevušim njegove pesme koje mi je predao unapred, kao najveću tajnu i znak naklonosti...
Zašto se moja majka nije udala za Nikolu Ljubičića
Sama sa Olijem, u Beogradu, Zmaja od Noćaja, milenijum je tek počeo, a Amerika se već raspada.
Iako Velja Ilić preti magistralom od Beograda do Čačka, a "valjevska prevara" doživljava svoju trijumfalnu fazu u liku i delu Dušana Mihajlovića, u Srbiji se nekada znalo da Ere kolo vode.
Oliver Mandić, jedina srbijanska muzička pop-ikona, odatle, od Kremana stiže. Dok se litl Oliver, poput američkih kantri zvezda kretao, kao "provincijalac na stazama afirmacije", kako veli, od Kremana, preko Arilja, Srebrenice i Obrenovca, ka Beogradu, cela je Srbija, pa i Bosna, Hrvatska, čak i Slovenija do Trsta i Koruške, pevala, "Poji Mile volove na reci, otud idu mladi proleteri"... I nakon elipse: "Ali, nema nama Krcun Slobodana", onoga koji je šamarao Kardelja. Malo kome je znano da je uz rame sa Krcunom "jahao" Mirko Popović, Oliverov ujak, brat Oliverove majke zaštitnice, odrasle u porti pravoslavne crkve, kćerke prote i popadije, tamo oko Užica, iz Borika. Dok je Oliverov ujak sa Krcunom krčio crvene drumove, ujak njegove majke, vladika Artemije je upokojen u Njujorku, u vreme velikog Svetosavskog raskola.
Tako se u Oliverovoj najužoj porodici po majčinom krilu, po krilu majke, kojoj će on puno godina kasnije, na grobu zapevati, poput njegovih idola, Reja Čarlsa, Otisa Redinga, Kvinsija Džonsa ili Stiva Vondera, "O, mama", sjedinilo to paradoksalno osećanje srpskog nacionalizma, i srpskog internacionalizma kojim je jedino moguće objasniti poznog Olivera. Onog Olivera koji će, poput njegovog ujaka sa Krcunom, "jahati" sa Arkanom za srpsku stvar.
Dakle, ova priča počinje od Kremana, od Tarabića.
A Oliver kaže:
– Ja sam se rodio u Titovom Užicu. Tada je bilo Titovo Užice. A onda je moj ujak sa Krcunom izašao iz rata, posle toga oni su bili vladari, to je bila užička mafija. Ljubičić, Krcun, Jokanović, Drulović, ovi i oni, itd. Moja majka je iz patrijarhalne familije. Rodila se na Borikama. Braća su smatrali da ona kao patrijarhalno vaspitana, mlađa sestra, i pod jednim režimom strogim pod kojim je živela, treba da se uda. Cela priča je bila u tome da se ona uda za Ljubičića. Međutim, ona nađe ovog džukca mog oca, koji je tamo iz pičke materine, iz Zaovina.
I onda za kaznu, kad sam se ja rodio, a rodio sam se u kući Oskara Grudena, oca Saše Grudena, njegov deda je prvi napravio Sokolanu u Užicu. Sokolovi, to je srušeno, pošto se udala za seljaka, nije slušala bratiju, sledi prva služba u Kremnima, i tako sam ja, kao beba od tri meseca, došao u Kremne, gde su naši Tarabići, gde je trava iva, i mrtva već je živa. I tako krene priča.
Meni je mama govorila, da sam ja bio tako nemiran, da nije više htela dece. Za te tri godine, recimo, iz detinjstva samo pamtim, prve tri godine, Lajoša Mađara, frizera u Kremnima, koji me je stalno šišao: "Ja sam hteo da ga ubijem." Što sam ja voleo da imam šiške, i on kada je mene šišao, to je trebalo pet ljudi da me drži, da ga ne bi ubio. Bio sam tu do svoje treće ili četvrte godine. Posle smo otišli u Arilje.
Tamo je opet mama službovala, a otac bio sudija. U to vreme, tako je bilo. Premeštaju te, pa smo posle toga četiri-pet godina živeli u Srebrenici. Tamo sam išao u školu. Ja sam od četvrte godine učio harmoniku i uvek sam išao u školu, u kojoj je moja majka predavala. Ona je bila učiteljica do petog razreda. I, onda sam nakon škole sačekivao svoju majku u dvorištu, ona nosi harmoniku, i po snegu, ili kiši, vodi me kod učitelja harmonike.
Ali, više od učitelja harmonike kome se ne seća imena, za litl Olivera su značili kremanski vašari. Tamo, u vrevi srbijanskog znoja, u tom pagansko-hrišćanskom kazanu, čiji su zvuci svojim brujanjem i pitoresknošću utopljenom u paorske kostime, u poetiku šajkače, nadilazili dragačevske ciganske trubadure, izbaždaren je Oliverov muzički nerv, koji će puno godina kasnije, usred osvojenog Beograda eksplodirati u jednu od najprivlačnijih melodika zabeleženih na balkanskim kordinatama.
Zvuk noćnog Beograda, začet je zapravo u srcu ruralne Srbije:
– Ja sam već u drugoj ili trećoj godini, išao na vašare u Kremnima. U Kremnima su bili čuveni vašari, i uvek sam ja cupkao. Stalno sam molio roditelje da me vode tamo gde je muzika i gde igraju. Kupuje se bižuterija, licitarska srca i frulice.
Moj đed Milan Mandić, stalno je vikao: "Ej, ćoro, šta si rodila ovoga bre, od njega čovek nikad neće biti. Ceo dan svira, udara u neke... talambase."
Tako je Oliver od Kremana do Arilja, od vašara do vašara, jašući na konju, sa babom i đedom, uz proju i gužvaru, sa majkom i harmonikom u naručju, okružen i zaglušen klepetom kokošiju, zadojen mirisom Srbije, učio muzički zanat. Slušao i svirao užička kola.
– Znam preko dvadeset kola – kaže – to je srpska muzička abeceda.
To je azbuka Srbije, sve do Srebrenice, koja će posle postati poznata po nekim drugim stvarima.
Tri godine Kremana, četiri godine Arilja, sedam godina vašara, pa onda Srebrenica, novi učitelj sviranja, pa Obrenovac. Tu Oliver završava osnovnu školu i započinje muzičko školovanje. Na rubu Beograda, u godinama u kojim klinci izvode prve muške inicijacije, od cigareta do devojčica, kada se uz fudbal uče mačizmu Oliver, slično mladim muzičkim genijima iz holivudskih filmova, živi usamljeničkim životom, izolovan od svih, apsolutno predan muzici, šest godina po jednom receptu koji podseća na ideju klasika klavira. Najpre škola, zatim, autobus, Obrenovac–Beograd, viršle kod Londona, pa muzička škola Stanković, svađe sa predavačima čiji mediokritetski nivo nije mogao da parira autoritetu Oliverove majke, savršenog hipersenzibilnog pedagoga. Sukobi sa čistačicama i domarima, koji mu ne dozvoljavaju da u nekoj skrajnutoj prostoriji, do povratka autobusom za Obrenovac, nakon časova, isproba svoje, ko zna kakve ideje, od Olivera grade tvrdog osobenjaka, koji je svoju emociju predanu harmonici pa zatim kroz školu i klaviru, spreman da štiti pesnicama. Spreman da iskaže najekstremnijim incidentom, da se tuče, da porazbija prozore u beogradskom hotelu Ekscelzior, da potegne štanglu.
Na relaciji Obrenovac–Beograd, formiran je neobični Oliverov ego, razapet između najosetljivijeg najtananijeg sentimenta, naslonjenog na fascinantnu vezanost sa majkom i grubog delikventnog naboja, momka samca, dečaka sa vašara, koji je poput zverke, spreman da napadne, da nepredvidivo iz odbrambenog garda, krene u akciju.
Kao mladi Brando, Oliver će svom najranijem obrenovačkom bendu dati naziv "Mladi lavovi". Kao što je nekad cupkao po vašarima, Kremna–Arilje–Srebrenica, sada sa svojim bendom, u duhu bit-generacije svira po provincijskim punktovima, Barič, Ostružnica, Umka, Zabrežje: "Dom JNA u Obrenovcu nam je bio kao Medison Skver Garden." Onda, naravno, slede letnje gaže, ferijalni domovi uzduž Makarske rivijere. Standardi, od Otisa Redinga do Mankisa. Sikstiz!
Ali, Oliverova opsednutost klavirom se nije uklapala u duh šedesetih, mada njegov potonji imidž u priličnoj meri evocira ekscentričnog namćora bubnjara (u "Lavovima je udarao bubnjeve), kakvi su bili svi ti engleski čupavci, od Kejta Muna ("Who") do bubnjara Enimalsa, Manfreda Mena ili, konačno, Bitlsa.
Rat protiv uskurčenog Beograda
Tipično za muzički naobraženog momka, Oliver od samog početka demonstrira elitistički afinitet. A on je, tih šezdesetih, značio okretanje džezu. Za razliku od popaljenih diletanata, koji veruju u bazični rokenrol ritam (bubnjevi i tri gitare), zaljubljenik u klavir, u srednjoj muzičkoj, otkriva džez, i pronalazi društvo zaljubljenika, posvećenika u ekskluzivni zvuk. Mnogi od njih će, potom postati, ako ne slavni, ono bar kult-figure beogradskog muzičkog panteona.
– Bora Longa, Nebojša Ignjatović, Žarko Kalinić... Mi smo bili kao jedan tim koji se družio i koji je svaku noć sedeo kod Saše Habića, u stanu slušali muziku i maštali. Saša je svirao violončelo. A taj instrument nije baš nešto voleo, taj zvuk. Imao je naročiti odnos sa tim instrumentom, sa čelom, ali je još više imao sposobnost producenta, savetodavca, čoveka koji sugeriše pravu ideju i usmerava te... U to vreme su bili u modi Bitlsi i Stonsi, slušali su se Stefenvulfs i Mango Džeri, ali mi smo krenuli drugim putem, Majls Dejvis nam je bio tata, fascinirao nas je Herbi Henkok, to je bio naš svet.
Ovo je prva beogradska etapa "provincijalca na putu afirmacije". Otac je pravobranilac na Paliluli, majka učiteljica u "Oslobodiocima Beograda", stanuje u 27. marta, u komšiluku sa Arkanom, prvo u broju 67. pa onda u 56. Uvek opsednut kvalitetom i perfekcijom, Oliver koristi i svoje slabosti. Pošto treći put ponavlja razred u "realki", uspeva da se useli u školsku klupu sa najlepšom Beograđankom. Ona će mu roditi sina Darijana, koga samo jedno slovo u imenu razlikuje od Dorijana, sina gurua beogradske pop-ezoterije slikara Vladimira Jovanovića (beogradskog Timoti Lirija i Vorhola u jednom), u čijem će ateljeu nešto kasnije Oliver probiti naredni točak svesti, bez kojeg sigurno ne bi bilo "Beograda noću".
Dok nas Darijan, u čijem je liku sintetisana majčina lepota i Oliverov etitjud, poslužuje pivom i čajem, Oliver kaže: "Nismo se videli petnaest godina. Došlo je vreme da nešto započnemo zajedno!"
Darijan se diskretno osmehuje, on je jedva nešto stariji od litl Olivera, koji `69. ili će biti sedamdesete, ohrabren autorskim istupima Borisa Bizetića (Kad jednom vidiš Mariju) i Nebojše Ignjatovića, u muzičkim krugovima znanog kao Nebe Lenon (Dogovor iz 1804-te) pravi svoju drugu po redu grupu, čije ime sve govori – "Oliver".
Kada je, nešto posle, sa svojim prijateljom, beogradskim muzičkim vagabundom, čovekom koji je imao muda da odjebe Kornelija, snimio singl, posvađali su se da li prvo ide ime Oliver ili Prele. Spor je morala da razrešava Oliverova majka koja je kao i uvek uzela sina u zaštitu, a nesalomivi Prelević je morao da ustukne pred njenim "kremanskim" autoritetom.
Za razliku od obrenovačkih "Mladih lavova" koji su svirali trendi "rokenrol", sada već osokoljeni Era, koji poteže štanglu na svakog uskurčenog Beograđanina, kojem smeta njegov užički akcenat, isteruje muzičku pravdu.
U dosluhu sa Lazom Ristovskim, pravi instrumentalnu muziku. Dok drugi prepevaju tupave "ša-la-li-je" refrene anglo-saksonskog mods-saunda, Oliver sam komponuje. To je taj momenat koji ga udaljava od očevog sna, da bude pravnik i majčine ideje da ga vidi kao muzičkog pedagoga – "u Bariču", reći će Oliver, u retkom trenutku distanciranja od majčinog autoriteta.
Muzika koju on pravi, naslonjena na njegove rane džez ili u najboljem slučaju džez-rok autoritete, jedva da ima ikakvog dodira sa beogradskim pop-senzibilitetom koji vibrira u ritmu bitlmanije. Začudo, pa i na Oliverovo tadašnje iznenađenje, bilo je onih koji su – imali ili nemali sluha – već tada pokazali sluh za njegov neobični ekskluzivizam.
Ako je refleks Pece Popovića, proizilazio iz potrebe da se suprotstavi zagrebačkoj publicističkoj rok-osovini, Dražen Vrdoljak–Darko Glavan, biće da je refleks današnjeg savetnika nikog drugog do predsednika savezne republike, bez obe federalne jedinice, g-dina V. Koštunice, mlađanog Saše Tijanića bio inspirisan Oliverovim "Poji Mile volove na reci" – bekgraundom. Bilo kako bilo, da ne bi Saše Tijanića, grupa "Oliver", za koju je retko ko bio čuo, a kamoli je video ili slušao, teško da bi tako pompezno ugledala svetlosti pozornice.
– Prvi naš koncert je bio 1972. godine u Hali sportova. Tada je Saša Tijanić radio te hit parade... Mama mi je dala pet hiljada maraka – da ja odštampam sto hiljada plakata i da tapaciram ceo Beograd. Ona mi je, u stvari, jedini mecena bila ne bi li postao profesor muzike u Bariču...
Međutim, Saša Tijanić nas zove i kaže – 2. januara imate koncert i prvi nastupate. Tad su tu bile Grupa 220, Bumerang, iz Kopra, Pop-mašina... I mi se tamo pojavimo prvi. Zamislite, kad sam ja pijanino iz kuće preneo u Halu sportova na Novom Beogradu. Ljudi su se krstili. Prvi smo, a niko za nas nikad nije čuo u životu. Ja sam i cilindar bio stavio na glavu. Tu je bio Petar Popović, koji je jedini pored Saše Habića, Žarka Kalinića i Bore Longe, odmah ukapirao šta ja to radim. Ja sam u orkestru u ono vreme imao flautu, klarinet, akustik, pijano, konge, bubnjeve. To je bio prvi nastup grupe "Oliver", 2. januara 1972. godine.
Sve ozbiljno, instrumentalno, bez ikakvog pevanja. Ljudi su zaista bili šokirani.
Naše stvari. Sve moje... I tako je ta priča krenula. Proneo se glas u Beogradu kao – ima neki klinac, koji nije normalan, i koji strašno svira. Ima i bend koji takođe odlično svira.
Držao sam probe po šest sati dnevno. Ali, jednostavno, ja sam bio marginalac, instrumentalna muzika nije još bila u trendu. Slušale su se Proarte, Ju-grupa je stigla iz Londona, oni su bili zvezde. Tek posle se pojavljuju Bijelo dugme i Smak...
Sredinom sedamdesetih, od `72. od instrumentalnog "Olivera" do Oliverove fabulozne "Beogradske reprezentacije" na pretencioznom "Bum-festivalu `76". divlji dečak iz Kremana, koji je uprkos majčinim željama, da ne bi postao provincijski profesor muzike, odustao od muzičke mature, uprkos tome što njegovi ekstremni afiniteti odudaraju od beogradske aktuelne scene, svojim razbarušenim talentom i fajterskim gardom, zapravo, pokazuje intuitivnu srodnost sa tekućim svetskim trendovima.
Njegova potreba da dosegne apsolutni vrh, da pobedi i prekorači Beograd, u potpunosti odgovara londonskoj atmosferi, instaliranju super-grupa, koje, vođene istim oliverovskim uzorima (Majls Dejvis i sl.) žele da se nekako oslobode "je-je-je" kompleksa. Čak i Bitlsi transcendentalno meditiraju. Lenon, od lakok tamburaša, prerasta u filosofa i proroka.
Sve je to bilo zbog Bregovića
Oliver odlazi u London. Po ujakovoj preporuci (svi su sanjali ujaka iz Amerike, samo je Oliver imao ujaka iz Srbije), tamo ga "mercedesom" dočekuje ambasador, drug Dobrivoje Vidić, i pomaže mu da za tričariju od desetak hiljada funti nabavi najbolju moguću opremu za svoj bend. Ali, po povratku u zemlju, Oliver demonstrira svoje drugo lice, koje je zaista netipično za srpski mentalitet. Opsednut vrhunskim vrednostima, on se bez ostatka predaje autoritetima, on bez distance priznaje idole. Kao što će, puno godina docnije, Čiku Koriji poljubiti ruku, kada mu ovaj dođe u studio da svira za srpskog vunderkinda, Oliver je u to vreme bio naprosto opsednut Kornelijem Kovačem, kojem je, sa Borom Longom, nosao instrumente, kupovao pljuge i burek, uprkos tome što mu Bata nije dozvoljavao da prisustvuje probama ("osećao je već tada ozbiljnu konkurenciju"), svoje instrumente, preskupo plaćene, zahvaljujući očevom bogatstvu i majčinoj privrženosti, oduševljeno će ustupiti Korni-grupi, ponosan što njegovi uzori, zahvaljujući njemu mogu da proizvedu vrhunski zvuk.
Pre nego je stigao da formira svoju "Beogradsku reprezentaciju" Oliverova oprema je već bila izraubovana:
– Ja i sada, kad sretnem Kornelija, poljubim ga, i grleći ga, kažem mu: "Ti si moj učitelj!" A on se nekako stidljivo smeška, kao da ne zna na šta ja, zapravo, mislim!
A Oliver, u duhu onoga što prezimenjak njegove majke, brat velikog srpskog slikara Miće Popovića, Vladimir Popović, naziva "sindromom dunavskog seljaka", uvek govori nedvosmisleno, bez trunke hipokrizije, baš ono što u tom momentu misli.
Samo je ta blagorodna prostodušnost mogla da iznedri čoveka koji je na muzičkoj sceni, u svakom trenutku, kao početnik, kao zvezda, a pogotovo kao potonji urednik u PGP-u, otvoreno uživao u uspehu svojih idola, svojih kolega i svojih rivala.
Samo je čovek tako neobične neposrednosti, pomalo zapanjujuće nepatvorenosti, mogao istovremeno da bude fanatično opsednut klavirom, za kojim će provesti sate, misleći na džez majstore koje treba da sustigne, i poput "malog od kužine", kao frenetični "rud-boj", servilan lokalnim velikanima pred kojim se poput đaka-prvaka, klanjao:
– Šunjao sam se bojažljivo po Domu omladine, samo da pipnem sanduk u kojem je bio Kornelijev hemon! – kaže, posle svega, još uvek detinjasto.
Takav Oliver mogao je istovremeno da sanja svoju muziku, ali da se fascinira Smakom, Korni grupom ili Ju-grupom. Kako onda, tako i sada: "Odlično je da Čola prepuni Zvezdin stadion – danas, to znači da ću ja sutra Partizanov!"
Svojevremeno je, jedanput davno u zaboravu, jedva dočekao poziv Yu-grupe. Valjda su braća Jelić, posle povratka iz Londona, bili shvatili – da dalje ne ide bez klavijatura. A Oliver je tih godina, u Beogradu, bio sinonim za klavir, kao što će to docnije u Londonu postati Elton Džon.
– Pičketina – kaže Oliver – nikada nije dobio štanglu u glavu!
To kaže momak koji će osamdesetih svojim homoerotskim imidžom izazvati pravu histeriju kod balkanskih mačo-primata.
Ali, kontradikcija je i Oliverov stil, i Oliverova filosofija, kao npr. antinomija lojalizma i individualizma.
Taj nespojivi spoj će, na Oliverovu sreću, prouzrokovati i krah njegovog integrisanja u Yu-grupu i znatno kasnije, pošto iza sebe bude već imao dva hitmejkerska singla, u Tajm. I jednima i drugima se najiskrenije divio, a poziv u obe grupe smatrao je svojom apsolutnom satisfakcijom, iako će njegova originalna muzika uskoro po svemu nadmašiti njegove idolatrijske opsesije.
Najpre, incident sa Yu-grupom, koji prethodi skandalu sa "Beogradskom reprezentacijom":
– Vežbam sa Yu-grupom njihov novi album punih sedam meseci. Jednog dana dolazi Goran Bregović i kaže Dragom i Žiki: "Je l` bolan je l` možeš ti, nije mi stigao bend, Je l` možete da prekinete probu da idemo u studio da snimimo – Šta ću nano dragi mi je ljut." Oni odmah kao dobri i vaspitani ljudi iz Beograda, kažu – važi. Kad su se oni dogovorili, ja kažem – ne važi. Kako ne važi? Pa, rekoh, tražim 150 maraka da sviram tu matricu. A Goran se tobože zbunjeno okrene prema Dragom: "Šta ovaj priča?" A Dragi me smiruje: "Šta ti je?" Ne popuštam. "Ne, ne. Dragi, sve što je u interesu Yu-grupe, ja ću da radim. Ali ovo je posao van Yu-grupe. Ja trenutno koštam 150 maraka." A meni Dragi kaže – marš iz benda!
Uzmem mini klavijaturu i sve polomim u Pinkiju. Spakujem se i odem. Naravno, to je bila moja sreća što me je Dragi izbacio iz benda.
Oliver tako misli danas, ali u to vreme sigurno tako nije mislio, inače ne bi ponovio istu "grešku" sa zagrebačkom grupom Time. Ali, Tajm (prvi album) i Josipa Lisac (Dnevnik jedne ljubavi), uz pokojnog Milana Mladenovića (biće da je tu Meklaflin posredovao) Oliverove su nepromenjive muzičke zakletve.
Kada se `72. pojavio Tajm Jedan, Dado, Vedran Božić, Mario, Ratko Divjak, Pop-Asanović i Lambert, postaju Oliverovo muzičko sazvežđe. Iako u međuvremenu svira za Nemečeka u Pop-mašini i ekspresno prolazi kroz Yu-grupu ("Izbacili su me kao poslednje govno..."), Oliver na primeru grupe Tajm kapira da je ono što nedostaje njegovom muzičkom konceptu, vokalna linija. Uostalom, Ajsak Hejs, Stivi Vonder i Kvinsi Džons već kod njega formiraju otvoreniju muzičku aspiraciju. Tajm je tada nudio izmirenje popizma i elitizma.
– Onda ja pravim grupu "Oliver" i "Beogradsku reprezentaciju". I pojavljujem se na Bum festivalu 1976. godine. Reprezentacija: Lazar Tošić na bubnjevima, Robert Nemeček bas-gitara, Zoran Božinović, gitara, Jovan Maljković, Goce Dimitrovski, duvačka linija, Maja Odžaklijevska, pevačica... Pa, uzmem dvosed u koji sednemo ja i Maja Odžaklijevska, pa iznajmim tri "mercedesa". Tog dana, recimo, u Topčiderskoj noći – doručak. U hotelu Jugoslavija – ručak. Probe. Pa onda, ja preko mojih navijača, Delija i Grobara, aktiviram 600 klinaca sa transparentima, "Oliver-Guliver – svi te volimo", pištaljke, ovo, ono. Mi smo vežbali, vežbali, vežbali, ali ja nabacim pirotehniku, najjaču što postoji. Sve: Samo da trešti... Krenemo mi da sviramo, puknuše one bombe, ona pirotehnika, Jovan Maljković i Stjepko pobegoše sa scene. Posle – i Maja... Orkestar se raspao. A cela hala "Pionir" viče: "Oliver-Guliver"... Međutim, ja vidim da tu ništa ne funkcioniše. Uhvatim – i polomim sve... Sve izlomim. "Mercedesi" napolju, haos čoveče. Raspad! I ja kažem – gotovo.
Majstor da sve razbije i polomi
Posle toga, za pet stotina ljudi u Cepelinu, bio je to Taš klub, te večeri napravim, besplatno piće i klopa, celu noć. I napravim sešn sa grupom Tajm. Svirali smo celu noć. Pop-Asanović, ja, Vedran Božić, Točak, Janez Bončina, Dado Topić. Zamisli – pet stotina ljudi, jedu i piju na tvoj račun. Ja, kao, posle uspešnog nastupa, jebo sam im kevu, sad ću ja da častim sve tamo. I tako se nastavi. Fešta. U pola noći, pojavljuje se Prele koji dođe na šank i kaže: "Dajte mi jednu votku." Oni kažu – sa ledom ili limunom? On kaže – svejedno – daj duplu. A ona kaže – izvolite. Prelević se uhvati za džep i pita, koliko to košta. Kažem – večeras je sve za džabe. Prele kaže – daj litar... (smeh). I tako ceo Bum festival je proveo noć u Cepelinu slaveći. Nakon toga se pojavljuju feljtoni u novinama, niko ne piše o kvalitetu Tajma ili Smaka. Sve naslovne strane: "Polomljeni instrumenti – Oliver Mandić polomio sve".
Takvo je to vreme bilo. Tada sam apsolvirao medije.
Ali, Litl Oliver nije za uzora imao Litl Ričarda, ni onomad, dok je cupkao uz harmoniku na vašaru u Arilju, ni docnije, dok je gulio autobus iz Obrenovca ka Stankoviću, da bi danonoćno vežbao klavir, niti kasnije, kada će sa Habićem, Vlajkom i Borom Longom, uz Nebeta, tragati za henkokovskom inspiracijom, ni tada kada je poremetio jugoslovensku diskografsku scenu, stigavši niotkuda poput holivudskih junaka.
Samo momak žestoke opsesije može takvu karijeru podrediti višoj ideji, samo neko koga, zaista, ne provocira ideja slave, neko ko ima sve, i traga za smislom.
– Ja posle napravim pauzu od tri godine. Nisam nipošto hteo da izdam ploču, dok sam nisam bio s njom zadovoljan. Ali, stiže mi poziv iz Zagreba, da dođem u grupu Tajm kod Pop-Asanovića. Prave ponovo Tajm. Ista postava snova – samo još ja u bendu. A ja, čovek koji tog trenutka imam petnaest klavijatura – takav imidž kakav imam. Sve se zna – ko šta zna. Ti ne možeš nikoga, bar na ovom našem podneblju da foliraš. Zovu me Dado Topić i Miha u "Jugoton", i kažu – hoćeš li da sviraš u grupi Tajm. Oni hoće ponovo da je ožive. Ja nikad sretniji na svetu, da se otarasim ove bede, uvek sam maštao da budem u funkciji nečije ideje i jednog Dade Topića, koga obožavam, koji je autor kome se divim. Kažem: "Kevo, daj mi 50 000 maraka!" Kupim kombi, i natovarim sve svoje instrumente i dođem u Zagreb, pravo u hotel "Interkontinental". I javim se Dadi – stigao sam.
"Super, vidimo se sutra. Dođi tamo u Dubravu, ima neki studio."
Ma kakvi, ja sam ustao ujutro u pet sati, došao tamo, ali portir neće da me pusti unutra. Rekoh – ja sviram u grupi Tajm, imamo snimanje. Kaže, imate snimanje od dva popodne: "Šta ćeš ti ovde u šest ujutro! Da kradeš kasete, ploče..."
Probudim ja i Mihu i sve, tada je bio Majnarić direktor, čuveni Majnarić. Dobro, držao me ispred kapije do osam sati, i onda je stigao Siniša Škarica, a ja kažem: "Zovi mi Majnarića!" Pošto Škarica – mislio sam da ne kapira o čemu se radi.
Međutim, to srpsko ludilo, utiče na civilizaciju. Svi se sklanjaju od budale. Mene to ne interesuje, misle li da sam ja budala, ili nisam. Ja sam sad član grupe Tajm – i možeš da mi duvaš. I pustiše oni mene.
Ja sam od devet sati do dva sata, nameštao klavijature. Prva proba. Sa idolima, ... Ratko Divjak, Marijan... Dolazi Dado, tupavko. Uvek mi je bio tupav. Sad mi je bio najtupaviji. I onda sam shvatio da se ta karijera završila na Makedoniji – Da li znaš da te volim. Treba ti da napraviš toliko ploča da bi imao samo dve pesme. Dolazi Dado, ja ga ljubim. Srećan sam: "Pa, u grupi sam Tajm, čoveče." Živim u Interkontiju. Ja namontiran, brži sam od njih, sporiji od njih, i obrazovaniji od njih. I, na sve spreman. Brzo se pročulo šta se dogodilo ispred kapije. Napravim i neko sranje ispred Interkontija, i Dado Topić meni kaže ovako: "Slušaj, ti si sada u grupi Tajm i ne možeš da se tako ponašaš."
A ja njemu:
– Slušaj ti, idolu moj, ja ću da se ponašam kako ja hoću, to je van interesa grupe Tajm. I moj život je moj život. Sve što je u okviru Tajma je interes grupe Tajm. Ja ću da budem manji od makovog zrna. Jer mi je čast što sam ovde sa vama. Ali, što ću ja da jebem noćas Alku Vujicu, Vesnu Vrabec ili Doris Dragović, što te, bre boli kurac. Da li sam se ja tukao u Dubravi, ili kockao, ili igrao bilijar, ili nekog udario na Sljemenu, na ručku, šta to tebe zanima.
On kaže – E, to tako ne može.
Rekoh – Ne može!
Ja se spakujem i kažem: "Marš u pičku materinu." Pokupim svoje instrumente, upalim kombi i vratim se za Beograd.
A poenta priče, kad sam odlazio, kad sam se spakovao, okrenuo se, i pitao ga: "Je li bre, kakve to veze ima sa muzikom!"
Okrenem se – i odem. Nikad nisam zažalio zbog toga, ili bilo čega drugog, što sam na svoju ruku uradio u životu.
Sjajno! :!:
set pics sa snimanja HURT LOCKERa
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.shanegoddard.com%2FIMG_2150.jpg&hash=6ee2d3f7df4dedf9dd62c83af0f7cfc4a35e951b)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.shanegoddard.com%2FIMG_2074.jpg&hash=61be0bcf5ebc887f318e042f967ebe4e0b18b3d7)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.shanegoddard.com%2FIMG_5417.jpg&hash=2deb8861c620af8ce40724aea4fad382cad42fd0)
99 Francs
(France)
By LISA NESSELSONA Pathe release of an Ilan Goldman presentation of a Film 99 Francs, Pathe, Arte France Cinema production, with participation of Canal Plus and CineCinema. (International sales: Pathe, Paris.) Produced by Ilan Goldman. Executive producers, Catherine Morisse-Monceau, Marc Vade. Directed by Jan Kounen. Screenplay, Nicolas and Bruno; adaptation, Jan Kounen, with complicity of Frederic Beigbeder, based on the novel by Beigbeder.
An overpaid, cocaine-addled Parisian ad man is so disgusted by his craven, manipulative profession that he kills himself in "99 Francs." Wait! No, he doesn't. Well, maybe he does. Jan Kounen, the Carlos Castaneda of hipster helmers, injects a massive dose of pleasingly hallucinatory visuals into this screen adaptation of Gallic media gadfly Frederic Beigbeder's zeitgeist-nailing novel. Pic features yet another zesty, near-irresistable perf by Jean Dujardin ("Brice de Nice," "OSS 117") as smartass creative type Octave, whose professional success holds the germ of personal failure.
Predominantly young auds are turning out for the film, released Sept. 26, a stylish roller coaster that deploys the kinetic vocabulary of cinema and advertising to denounce the hollow center of consumer society.
Beigbeder's book -- amusingly retitled "14,99 euros," followed by "6,20 euros" for the paperback, after the franc bit the dust -- has sold over half a million copies since its publication in 2000. Pic's action is set in 2001.
Kounen was a smart choice, as his 2004 feature "Blueberry" (certainly the costliest and least commercial hallucinogen-themed Western ever made) and docs "Other Worlds" and "Darshan" all posit spiritual realms ordinary noggins can't begin to comprehend. Kounen got his start in advertising (prior to making notorious short "Vibroboy" and his splashy 1997 feature debut "Doberman"), and he ably illustrates how literally sickening it is that $500 billion a year worldwide is spent plugging predominantly useless products, when a fraction of that, per the United Nations, would alleviate world hunger.
At pic's outset, whirling kaleidoscopic imagery morphs into a sardonic billboard. It's a rainy night, and Octave is about to leap off the skyscraper housing his employer, mega-agency Ross & Witchcraft. All Octave ever wanted was to create ad campaigns. He got his wish, but it led to the voiceover realization that "Man is a product like any other, with an expiration date. Everything is transitory: love, art, planet earth, you, me -- especially me."
Helmer uses gobs of techniques from the digital arsenal to establish, in flashback, what the world looks like to unraveling Octave, a leading light at R&W. Octave and his sidekick Charlie (Jocelyn Quivrin) present their latest concept for a commercial to the agency's biggest client, a dairy products giant.
Their ad, for a low-calorie yogurt, is funny in a sexy and cerebral way, but the CEO wants something more conventional to appeal to harried housewives. The switch in tone proves to be a turning point in Octave's coke-snorting life. When Octave is too cavalier toward g.f. Sophie (Vahina Giocante), who then leaves him, nothing makes him feel better for long.
Drama hinges on whether Octave will play along with the client and outdo himself in the unconscionable exploitation of hapless consumers, or find a way to rebel from within the system.
Pic seems like a fairly standard, if extremely stylish, tale for much of its running time, only to bifurcate into less expected territory. Post-credits coda shows how one of history's first commercials was benign, but the devil is in the details.
As came to pass concerning "Wall Street's" Gordon Gecko, who was not intended as a role model but became one anyway for a certain segment of society, some viewers may miss the pic's message about advertising being anything but neutral and benign. Ironically, this cautionary tale has enough seductive razzle-dazzle and allure to be mistaken for a commercial for life in the really, really fast lane.
Frantic venture borders on exhausting, but boasts a few exceptional highlights. These include Octave's attempt to convince a model family that nobody on earth lives or speaks in slogans the way they do, and an animated seg in Miami in which Octave, Charlie and a model swallow mystery pills and go cruising in a convertible to cream pedestrians.
The late Stanley Kubrick would have recognized vast swaths of the classical score pic happens to employ.
More than one option(Co) StudioCanal
(Co) Canal Plus
More than one option(Co) Arte France Cinema
(Co) ARTE France
More than one option(Co) Doberman
(Film) Doberman
Camera (color, widescreen), David Ungaro; editor, Anny Danche; music, Jean-Jacques Hertz, Francois Roy; production designer, Michel Barthelemy; costume designers, Chattoune and Fab; sound (Dolby), Laurent Lafran, Alain Feat, Jean-Paul Hurier; visual effects supervisor, Rodolphe Chabrier; associate producer, Catherine Morisse-Monceau; assistant director, Mathias Honore; casting, Pierre Jacques Benichou. Reviewed at MK2 Odeon, Paris, Sept 30, 2007. Running time: 102 MIN.
With Jean Dujardin, Jocelyn Quivrin, Patrick Mille, Vahina Giocante, Elisa Tovati, Nicolas Marie, Frederic Beigbeder, Dominique Bettenfeld
British director Tony Kaye says he learned a lot since "American History X" was literally taken away from him. Older and certainly wiser, Kaye spent 15 years making his powerful black and white documentary "Lake of Fire." In this candid conversation with Paul Fischer, Kaye discusses the film and the mistakes he made with his initial foray into Hollywood.
Question: One of the controversial aspects of Lake of Fire is the abortion sequence. Did you always intend to visually show the abortion? Was that something that was organic in your approach to this piece?
Kaye: Yeah. I mean, it had to do with my curiosity as an artist and a filmmaker and I was very curious to see what it was, actually. I never thought in a million years that I would see it in such a way that I did. But in the process of the film, it became apparent to me that I started off as a pro-life film, you know? I mean, really, still within the film, there is the hard truth, which is what the pro-life organizations show - you know, the fanatical pro-life organizations show to scare people off from having that type of abortion. And in fact, they showed it to Michael Griggs and he ended up killing a doctor. Lake of Fire is really an investigation into the hard truth and that's why I have to show abortions myself, to show you, "Well, that's what it really is."
Question: Do both sides of the debate feel that you've shown them in the correct light?
Kaye: Well, I haven't really shown it in the Bible Belt yet, so I don't know how they're gonna view it. I mean, I've had very good reactions from pro-choice and they actually think it's a pro-choice film, which is great. It's not, but they think it is - well, maybe it is a pro-choice film.
Question: It's a very cinematic film, obviously, with the black and white, your use of music, the way it's put together, so it was your intention to do more than just a standard documentary. Was it always your intention to be as broadly cinematic in your approach?
Kaye: Well, again, I mean, it's a film and a documentary film, because that's the genre that it falls into. But if you're making a film, you've got to utilize some sort of film sense, you know?
Question: What did you learn the most by the whole American History X episode and what did that teach you about Hollywood politics?
Kaye: Well, you know, I learned a lot of very personal things, with American History X. But that depends. I mean, I was really egotistical, and I ran into a wall and that kind of torpedoed my career, you know? I kind of did it on purpose, because I felt, I guess, deep down I didn't have the skill to deal with things necessary you need to deal with when you're making a film. I didn't understand a lot about the rhythms of life, about reactivity, and you can't live a reactive life. So I was very egotistical, and arrogant and I learned that that doesn't work. I am a fan of America, of American culture, and American films, and I went there to make American films which is what I've been doing. But in a way, I just kind of got going, as a filmmaker. It's taken me a long time to really figure it out.
Question: Has Hollywood forgiven you, do you think?
Kaye: I don't know, really. I mean, I think they're certainly intrigued now with Lake of Fire and I think with Black Water Transit, that I'm finishing now, which I'm quite excited about and it's is a narrative film. So I think they will. I mean, my goal, really, as a filmmaker, is about performance, about acting, about getting back to it and the special effects that I'm more keen to utilize. So, I think that I can get good performances from people, because I had a very rocky past myself. I understand up, down, in the middle, to one side. When I work with a performance artist - I like to think that's what actors are - I can elicit the best they've got. So, I think it takes me a long time to kind of get there.
Question: Can you talk about Black Water Transit,
Kaye: Yeah. Yeah, it's a story about a number of people who bump into each other in New Orleans, three months after the flood and about it's actually a story about an African-American family that sort of reacting and reactivity and how that doesn't sort of work.
Question: Who have you cast in this?
Kaye: It's got Brittany Snow, Lawrence Fishburne. Karl Urban, Beverly D'Angelo, Steven Dorff, Justin Martin is the kid actor who was the lead in Lion King. Aisha Tyler, Bill Cobbs.
Question: Is the movie going to Sundance, do you think? Is it going to be ready in time?
Kaye: I don't quite now. I'm scheduled to completely finish the film by April, so, I don't know. I think that they're looking at, like, picking up at Cannes, actually.
Quote from: "Ghoul"Krip, znaš koji je film napravljen s tobom kao ciljnom grupom?
DECOYS.
Da si ti Kanađanin, ti bi ovako nešto pisao.
1. sve se vrti oko sexa
2. tačnije, oko gubljenja nevinosti
3. sa mnogo coitus interruptusa
4. sa nešto malo coitus-horroruptusa
5. sa sisatim plavušama
6. sa nigra-mjuzakom, uz nešto malo ljigavog popa
7. sa gomilom situacija iz teen-komedija
8. sa comic-sidekickom glavnog lika koji izgleda pljunuti ti (Ok, možda neko kilo manje ;) )
9. sa određenom dozom homoerotike između njih dvojice
10. sa nešto malo patetike
DECOYS je natprosečno dobar teen-horror (plus je, pored ostalog, to što su glavni glumci zaista mlađi od 20 godina – što u USA 'teen-horrorima' retko biva), pošteno odrađen, sa odličnom glumom i dobrom dozom duha.
Istina, film funkcioniše pre svega kao teen, mnogo manje kao horror (suspens- 0, krvi- nimalo, cgi-slab, monstrum- poor man's Sil...), ali horror momenti su ovde ionako samo metafora za male rite of passage, pa ih i ne treba previše bukvalno shvatati.
Najmanje ubedljiva stvar u svemu je da se glavni junak ceo film muva s nekim alien-plavušama, dok mu prelepa crnka izigrava 'drugaricu'.
DECOYS je prijatno iznenađenje, bez posebnih ambicija, ali simpatično u svojim skromnim okvirima.
Ovo je svojevremeno napisao Ghoul na Crippled Corneru, ima tome pat godina, i evo konačno sam pogledao DECOYS, courtesy of Kunac.
U poslednje vreme sam malo konfuzan sa beleženjem stvari koje sam gledao na Corneru, kako zbog posla tako i zbog toga što sad u novim tehničkim okolnostima gledam više filmova pa ne stižem sve da zabeležim po redu, pa stoga postoje jedno tri filma sa kojima kasnim.
U svakom slučaju, DECOYS lives up to everything Ghoul said.
Reč je o dinamičnoj, derivativnoj horor komediji koja se u odnosu na naslove poput SPECIES pozicionira kao SCREAM u odnosu na slasher ili kao FACULTY u odnosu na INVASION OF THE BODY SNATCHERS grupu filmova.
Matt Hastings uzima jednu krajnje jasnu, predvidljivu priču i realizuje je sa dosta žara, i pre svega vrlo samouvereno, koristeći svaki trik koji postoji, i usput uspevajući da odli pretencioznosti, i isporučuje odličan programmer, koji ni ne mora da bude bolji od ovoga kakav je.
Naročito treba pohvaliti jednu od najboljih HD fotki koje sam video a za koju se ne bi reklo da je HD da ne piše na špici, mislim da je ovaj film dosta poučan za našu zemlju gde je HD ključni format za snimanje filmova.
U svakom slučaju, DECOYS je dolična zabava za ljubitelje žanra ali ne i za one koji očekuju da svaki jnovi film koji pogledaju povuče čitavu sedmu umetnost korak napred.
* * * / * * * *
u međuvr. se pojavio i DECOYS 2, baš me zanima da li je i on uspeo da prebaci prosek i učini se gledanja vrednim... ko prvi pogleda, neka javi!
Ja sam ga nabavio, courtesy of Kunac, ali koliko vidim kritika ga baš i ne hvali, a prvi je svesrdno podržavala tako da sequel verovatno nije dojneo energiju originala. Uostalom, promenjen je i autorski tim. Pa ipak, verovatbo ću ga uskoro pogledati...
Posebno lud momenat je to sto su na DECOYS 2 radili ljudi koji su bili upleteni u REVENGE OF THE NERDS, a cela fransiza dolazi iz kuhinje iz koje su dosli i SCREAMERSi...
Par zanimljivih Polimčevih tekstova:
Gay momenti u YU kinematografiji
Piše: Nenad Polimac
--------------------------------------------------------------------------------
Lisice
Krajem šezdesetih godina jugoslavenska je kionematografija bila jedna od najradikalnijih u Europi, a bavljenje homoseksualizmom vrlo je često predstavljalo provjereno sredstvo provociranja
U proljeće 1961. godine pred zagrebačkim kinom Lika u Ilici 10 (danas Plesni centar u izgradnji) povijao se dugački red u kojem se čekalo na karte za novu domaću komediju "Zajednički stan". Publika je znala da je u pitanju film koji treba vidjeti i nisu je osobito zanimale kritike u novinama što su se podrugivale humoru Dragutina Dobričanina (kasnije ga generacije pamte kao Vasu S. Tajčića u originalnom "Pozorištu u kući"). Već je kazališna predstava bila fenomen koji se nije moglo ignorirati, burleska o ljudima koja se useljavaju u nedovršenu zgradu, jer ne vjeruju jedni drugima da imaju legitimno rješenje za stan. A kada je po njoj snimljen film - u rekordnom roku i - za to razdoblje - s nevjerojatno niskim budžetom, nastala je histerija. Jer, gegovi su u filmu možda bili banalni, no situacije kojima se film bavio - nestašica stanova i nizak društveni standard - bile su neugodno aktualne. U dijalozima se nesmetano spominjalo boga i svece, govorilo se jezikom ulice koji se nije moglo čuti u tadašnjem jugoslavenskom filmu, a kada se sve popularniji beogradski komičar Miodrag Petrović Čkalja u ulozi vječnog studenta Pepija zaderao: "Silans!", u kinu se više ništa nije čulo zbog opće provale smijeha.
Najviše oduševljenja izazivala je scena u kojoj uzorni student medicine Miša (glumio ga je Mića Tatić, nedugo zatim domaćin krasne dječje serije Dušana Radovića "Na slovo na slovo") liježe u improviziranu postelju usred zgrade koja nema ni krova, a gotovan Pepi skida se u pidžamu i ugura se kraj njega. Miša je isprva konsterniran, no kad shvati da Pepi ne odustaje, počinje se namještati kako zna i umije, a njihovo gurkanje povremeno naliči pozama ljubavnika u seksualnom činu. Da je netko iz publike povikao "Pederi!", vjerojatno ne bi pogriješio.
Miša je isprva konsterniran, no kad shvati da Pepi ne odustaje, počinje se namještati kako zna i umije, a njihovo gurkanje povremeno naliči pozama ljubavnika u seksualnom činu. Da je netko iz publike povikao "Pederi!", vjerojatno ne bi pogriješio.
Spomenuta scena smiješna je, jer računa na gledatelja kojem je prizor dvojice muškaraca u krevetu prihvatljiv jedino u komediji, ali je pritom i pomalo subverzivna: u tadašnjoj jugoslavenskoj kinematografiji i samo spominjanje homoseksualnosti bilo je nepojmljivo. Film "Zajednički stan" nastao je mimo uhodanog kinematografskog sustava pa je mogao koristiti malo drugačiju vrstu humora, no u društvu koje je još prije desetak godina osuđivalo svoje građane homoseksualnih sklonosti na kazne zatvora u trajanju od dvije do šest godina čak i vrlo benigne gay aluzije bile su poprilična drskost.
Zapravo, jedini takav sličan primjer - da se u nekoj sceni zateknu dvije osobe istoga spola u krevetu - nalazimo u filmu "Pukotina raja", koji je 1959. režirao Vladimir Pogačić u produkciji zagrebačkog Jadran filma. Iako nije imala uspjeha u kinima, suvremena urbana drama snimljena po romanu Milana Tuturova obilovala je provokativnim motivima, od prizora bračnog silovanja do spominjanja činjenice kako je pobačaj jedini način da mlade socijalističke obitelji zadrže kakve-takve pristojne životne uvjete. Junakinju koja se žrtvuje za muža i zapušta vlastitu karijeru glumila je Ljubica Jović, a njezinu prijateljicu - kojoj se ona jedino može povjeriti - Tatjana Beljakova. Nakon jedne svađe sa suprugom, Jovićka dolazi prespavati Beljakovoj, i prije nego što usnu dvije se žene nježno pomiluju. Najava lezbijskog odnosa? Ne baš, no gledatelji su zasigurno bili pomalo naelektrizirani prizorom koji u tadašnjoj jugoslavenskoj kinematografiji nije baš bio uobičajen.
Zapravo, homoseksualnost za jugoslavenske filmaše nije postojala sve do liberalizacije društva u drugoj polovici šezdesetih i pojave crnog vala. Manifestno okrenut naličju socijalističke stvarnosti, crni val izabrao je za protagoniste deklasirane tipove, od pijanaca i prostitutki do ideoloških otpadnika i ljudi "problematičnog" seksualnog opredjeljenja. U "Buđenju pacova" (1967.) bivši "ibeovac" Velimir Bamberg (Slobodan Perović) lista knjigu "Mađarska revolucija" Georgea Mikesa, nađenu na stoliću pokraj kauča na kojem spava njegov podstanar student (Milan Jelić), sve dok u njoj ne otkrije dvije fotografije: na njima su student i Bambergov obiteljski prijatelj Milorad (Mića Tomić) u vrlo intimnim pozama. Pedanti bi ustvrdili da film nije politički korektan prema gay populaciji, jer u završnici Bamberg nazove Milorada "pederčinom", međutim nije za podcjenjivanje činjenica da je jugoslavenski film napokon priznao da homoseksualci postoje. S njom ne treba osobito vezati opus redatelja "Pacova" Živojina Pavlovića, ali su scenaristi Gordan Mihić i Ljubiša Kozomara itekako važni kada su u pitanju gay likovi i situacije. U "Vranama" (1969.), filmu koji su sami i režirali i s njime pozvani u prateći program Cannesa, postoji izravna scena homoseksualnog snubljenja, dotad nezamisliva u domaćem filmu, a o "pederima" se neprekidno razglaba i u "Bubašinteru" (1971.), koji je realizirao njihov prijatelj Milan Jelić, tumač biseksualnih likova u "Buđenju pacova" i "Vranama". Junak "Bubašintera" povučeni je mladić (debitant Dragan Radulović), koji očito ima problema s potencijom, što izluđuje njegovu tetu (Gizela Vuković): njezin je brak propao zato što se udala za homoseksualca i sada je u panici da joj nećak ne pokaže slične sklonosti. "Bubašinter" tragikomično pokazuje kako očekivanja sredine mogu sputati pojedinca te da je različitost u takvom društvu upravo pogubna osobina. Za razliku od Mihića, pokojni je Kozomara imao biseksualne sklonosti i znao je s kakvim se predrasudama suočavaju junaci "Bubašintera".
U "Vranama" (1969.), filmu koji su sami i režirali i s njime pozvani u prateći program Cannesa, postoji izravna scena homoseksualnog snubljenja, dotad nezamisliva u domaćem filmu, a o "pederima" se neprekidno razglaba i u "Bubašinteru" (1971.), koji je realizirao njihov prijatelj Milan Jelić, tumač biseksualnih likova u "Buđenju pacova" i "Vranama"
Krajem šezdesetih godina jugoslavenska je kinematografija bila jedna od najradikalnijih u Europi, a bavljenje homoseksualizmom vrlo je često predstavljalo provjereno sredstvo provociranja. Krsto Papić imao je problema na pulskom festivalu 1970. godine, jer su neki članovi žirija smatrali da njegov film "Lisice" (1969.) relativizira komunističku vlast prizorom u kojem narod zdušno prihvaća pad moćnog mjesnog političara, a još ga je donedavno nosio na rukama. Običnog je gledatelja puno više provocirala scena u kojoj se djevojke, prije nego što će nevjestu Višnju (Jagoda Kaloper) povjeriti njezinu suprugu, prepuštaju erotskim igrama u budućem bračnom krevetu. Sociolog bi to opisao kao latentno homoseksualnu situaciju djevojaka u ruralnim sredinama koje si na taj način daju oduška, jer se još ne mogu privinuti uz muškarca, te dodao da se slične situacije događaju među muškarcima u vojsci, pa i u zatvoru, gdje se netko preobuče u ženu kako bi izazivao provalu spolnosti. Ipak, scena u "Lisicama" je zanimljiva, jer je nesvakodnevna i svjedoči o razdoblju kada se nastojalo smišljati situacije koje u životu zasigurno postoje, ali ih film još nije zabilježio.
Recimo, hvaljeni prvijenac Miše Radivojevića "Bube u glavi" (1970.) bavio se mladićem koji je sumnjičav prema svemu što mu društvo nudi, a kada završi na psihijatriji, ispostavi se da je njegov stres posljedica toga što ga je silovao neki muškarac. Radivojević je scenu kakvu tada nije bilo moguće naći u svjetskoj kinematografiji uprizorio u flash backu, prilično izravno, ali s modificiranim zvukom, i vjerojatno je dvije godine kasnije s ljubomorom gledao "Oslobađanje" Johna Boormana koje je zbog vrlo slične scene proglašeno najradikalnijim filmom toga razdoblja.
U slovensko-hrvatskoj koprodukciji "Maškarada" (1970.) Boštjan Hladnik snimio je scenu u kojoj maloljetni sin glavne junakinje (Vida Jerman) onanira na mamina ljubavnika (Igor Galo), no nju mu je cenzura izbacila iz završne verzije (osamdesetih godina, kada se "Maškarada" iznova našla u kinima, scena je vraćena u film). Dušan Makavejev u svojoj je prvoj međunarodnoj produkciji "W. R. - misterije organizma" (1971.) doveo pred kamere poznatog newyorškog transvestita Jackiea Curtisa, prijatelja Andyja Warhola, a Lazar Stojanović, velika nada studija režije na beogradskoj filmskoj akademiji, u svom je diplomskom radu "Plastični Isus" (1971.) - zbog kojeg je kasnije završio u zatvoru - poručio preko svoga glavnog glumca i kolege Tomislava Gotovca: "Prava je stvar snimati pedere!"
Sjednica komunističkog vrha u Karađorđevu dokinula je ne samo iluzije o osamostaljenju jugoslavenskih republika, nego i procvat i međunarodni proboj kinematografiji. U "olovnim godinama" koje su uslijedile sedamdesetih bavljenje homoseksualnošću opet je postalo nepopularno: u ekranizaciji romana Meše Selimovića "Derviš i smrt" nije ni spomenuta situacija u kojoj homoseksualni lobi nudi junaku pomoć u rješavanju njegovih problema. Gay motivi opet dobivaju pravo građanstva zahvaljujući Lordanu Zafranoviću, koji je u "Okupaciji u 26 slika" (1978.) prigodni politički sadržaj nakrcao provokativnom erotikom i nasiljem: samo je jedan lik u filmu homoseksualan, no broj latentno homoseksualnih situacija puno je veći. Nimalo slučajno, jer su njegovi uzori talijanski filmovi toga razdoblja - od "Vrta Finzi-Continija" i "Dvadesetog stoljeća" do "Sumraka bogova" i "Salo: 120 dana Sodome" - u kojima je tema homoseksualizma koji put bila glavni sastojak, a koji put začin bez kojega se ne može. Uostalom, u prikazivanju dekadencije građanskog društva, sve je bilo dopušteno, pogotovo ako bi se to poklopilo s osobnim sklonostima autora (Pasolini, Visconti).
Okupacija u 26 slika
Ljepota poroka
Za razliku od filmaša u čije se opuse ugledao, Zafranovića - uzgred, jedinoga hrvatskog filmskog erotomana - uglavnom su zanimale žene, i to isključivo u heteroseksualnim odnosima. Oko muškog homoseksualizma obigravao je kao mačak oko vruće kaše (mačevanje polugolih Frane Lasića i Milana Štrljića u "Okupaciji"), a najdalje je otišao u sceni u filmu "Aloa - praznik kurvi", u kojoj Stevo Žigon obgrli podjednako polunagog Ranka Zidarića. Bizarno što se poslije ispostavi da su njih dvojica otac i sin, ali ne i neobično: Zafranovića incest puno više opsjeda negoli homoseksualnost.
Nakon Titove smrti, u svibnju 1980., i u kinematografiji se zamjećuje nova liberalizacija. Najradikalniji joj je vjesnik bio film "Dečko koji obećava" (1981.), priča o momku građansko- komunističkog pedigrea (Aleksandar Berček), kojeg lupe veslom po glavi i on poželi uživati neograničenu slobodu. Nekako slično kao i u "Plastičnom Isusu", poimanje apsolutne slobode u bliskoj je vezi s pohvalom homoseksualnosti. U ključnoj sceni filma Berček i Dušan Kojić Koja iz kultne grupe Šarlo Akrobata pjevaju usred prepunog beogradskog Studentskog kulturnog centra kako im je dosta djevojaka i kako se žele prepustiti jedan drugome. Film je bio svojevrstan manifest novog vala, kako glazbenog, tako i likovnog, no iako je redatelju Miši Radivojeviću povratio dotad poljuljanu reputaciju, dominantna autorska ličnost "Dečka koji obećava" bio je koscenarist Nebojša Pajkić, koji je doveo pred kamere gomilu svojih znanaca, od konceptualnog umjetnika Koste Bunuševca do rockera Srđana Šapera i Vlade Divljana. Zvuči nevjerojatno, no ime dečka koji obećava je Slobodan Milošević, i to puno prije kosovskih govora čovjeka koji se isto tako zvao, a čiji je sljedbenik postao Berček.
Zamah liberalizacije iskoristile su i srpske komedije, koje su se - sudeći po prikazivanju socijalističke depresije u serijalu "Laf u srcu" (1983.) - vratile na pozicije "Zajedničkog stana". Zoran Čalić proslavio se jednim drugim serijalom, "Ludim godinama" (1978.), a novu franšizu započeo je komedijom "Ćao, inspektore!" (1985.), čiji je radni naslov bio "Operacija vazelin". U njoj Bata Živojinović glumi lokalnog policajca Bokija (radi u okrugu Lepenskog Vira) kojeg pretpostavljeni natjeraju da se ubaci u bandu homoseksualaca: što je toj bandi namjera nikad ne doznajemo, jer na izravno Bokijevo pitanje njegov mu šef odgovara: "Nije važno". "Ćao, inspektore!" ponire u najvulgarnije stereotipe sprdanja homoseksualcima, a nije puno suptilniji ni "Špijun na štiklama" (1986.) u kojem Milan Jelić kao da je zaboravio da je nekad režirao "Bubašintera". Ovaj put je u pitanju komedija presvlačenja, beskrajno traljava srpska inačica hollywoodskog klasika "Neki to vole vruće", ali današnjeg bi gledatelja jedino mogla nasmijati scena u kojoj Boris Dvornik zaljubljeno lupa na vrata stana tajnice koja mu se sviđa, i ne sluteći da je to preodjeveni muškarac (Milan Gutović), koji se upravo kupa i nije mu pri ruci njegov pribor za maškare.
Na neusporedivo većem nivou napravljena je "Lepota poroka" (1986.), film pokojnog Živka Nikolića u kojem Mira Furlan glumi seljanku na privremenom radu u ulcinjskom nudističkom kampu. Za tradicionalista film posjeduje prilično liberalan svjetonazor: iako joj se suprug ubije nakon što shvati da mu je žena iskusila čari seksa u troje (kako heteroseksualnog, tako i homoseksualnog) i da više ne želi voditi ljubav pokrivena lica i gotovo potpuno odjevena, junakinja "Lepote poroka" prošla je putem oslobađanja čula i za nju više ništa neće biti isto. U filmu ima feminiziranih muškaraca (Boro Stjepanović) i muškobanjastih žena (Mira Banjac), no redatelj im se ne izruguje kao što je to slučaj u drugim srpskim komedijama toga razdoblja.
Podcijenjen u vrijeme premijere, film Miroslava Lekića "Dogodilo se na današnji dan" (1987.) mozaična je priča o sazrijevanju mladeži 1963. godine i načičkana obiljem tadašnjih filmskih žurnala. Lekić je kasnije režirao veliki hit "Nož" po romanu Vuka Draškovića, no ovo mu je do danas najozbiljnije ostvarenje.
Go West
Špijun u štiklama
Odličan scenarij Deane Leskovar, među ostalim, bavi se i sve naglašenijom homoseksualnošću brata jedne od junakinja filma, koju tumači još mlada Olja Bećković, danas poznata srpska televizijska novinarka i komentatorica. Kako joj objašnjava Žarko Laušević, njezin brat Uski možda je samo u privremenoj fazi, a možda je to i nešto trajno. Ako je potonje slučaj, pomoći nema. Od svih filmova iz osamdesetih, "Dogodilo se na današnji dan" najbolje je sažeo situaciju ljudi takve spolne orijentacije.
Raspadom Jugoslavije dogodilo se nešto neočekivano. Srpska kinematografija, koja je dotad često bavila problemom homoseksualnosti, odjednom je to prestala (iznimka je sjajno "Dupe od mramora" Želimira Žilnika, krcato alternativcima kojima se fućka za rat na Balkanu), a hrvatska - dotad vrlo ćudoredna u tom pogledu - odjednom je to počela. Kao da je zahvaljujući državnoj samostalnosti stekla novu samosvijest. Lukas Nola u svom je zanimljivom prvijencu "Svaki put kad se rastajemo" (1994.), snimljenom u televizijskoj produkciji, predstavio prvi lezbijski par u hrvatskoj kinematografiji, koji igraju Ksenija Pajić i Nina Violić. Zašto lezbijke u priči koja se odigrava u pozadini rata? Zato što je trebalo malu junakinju filma, izbjeglicu iz ratne zone, suočiti sa svijetom koji je potpuno drukčiji od onoga koji je dotad upoznala i koji se za rat baš i ne zanima. Po priznanju Ksenije Pajić, uprizoriti gay vezu bila je poprilično delikatna stvar za redatelja i glumice, pa su se scene - iako solidno odigrane - doimale pomalo ukočeno. Lezbijskih motiva ima i u kasnijem Nolinu filmu "Rusko meso" (1997.), što nije ni čudno, budući da se radnja odigrava u javnoj kući, ali kolikogod ključni za zbivanja - završni obračun izbije zato što je vlasnik bordela (Ivo Gregurević) usmrtio ljubavnicu (Dijana Bolanča) jedne od svojih "djelatnica" (Ksenija Marinković) - oni zauzimaju malo mjesta u scenama koje su ušle u film. Prava je senzacija stigla od neprofesionalnog redatelja Zvonimira Maycuga, čija je "Kalvarija" (1996.) prvi hrvatski film s muškim ljubavnim parom u središtu radnje. Maycug je inače ponajbolji primjer da alternativna, nezavisna produkcija sama po sebi stimulira bavljenje sadržajima kojih se službena kinematografija stidi. Filmaš, koji je krajem osamdesetih skandalizirao pornićem "Oaza", procijenio je da bi jednak odjek mogao postići ako za protagoniste uzme homoseksualce. Nije mu baš računica bila ispravna, jer nije pronašao distributera pa film gotovo nitko nije vidio, no sudeći po zanimanju koje za njega upravo vlada, do kraja godine zasigurno će biti dostupan širokoj javnosti na DVD-u.
Gledatelje koji ime Jakova Sedlara povezuju s hadezeovskim agitprop slikopisom "Četverored" i prigodnim dokumentarcima o Franji Tuđmanu i Anti Đapiću, treba upozoriti da je to redatelj koji je početkom osamdesetih postavio prvu zagrebačku gay predstavu, "Bent" Martina Shermana, a u "Agoniji" (1978.), adaptaciji Krležina komada "U agoniji", dokazao je da ga zanimaju sve vrste seksualnosti. Iako je inače nema u drami, on je uprizorio scenu ljubakanja razodjevenih junakinja, Izabele Georgijevne i Madeleine Petrovne, i izazvao popriličnu sablazan na pulskom festivalu. Nives Ivanković i Zoja Odak hrabro su iznijele scenu, a u Sedlarovu obranu treba reći da se klasici danas u kazalištu i puno radikalnije prekrajaju. Sedlar je poslije režirao "Sjećanje na Georgiju" (2002.), po kazališnom predlošku Nina Škrabe, čiji su protagonisti, bar nam se tako u početku čini, transvestit homoseksualac i časna sestra. S ta dva filma Sedlar se nametnuo kao redatelj koji se ponajviše zanima za gay teme u suvremenom hrvatskom filmu, dakako, sve dok ga s tog trona nije smijenio Dalibor Matanić.
Jednako kao i "Agonija" i "Sjećanje na Georgiju", Matanićeve "Fine mrtve djevojke" (2002.) nastale su bez podrške fonda Ministarstva kulture, u privatnoj produkciji Alka filma Joze Patljaka. Neprijeporan uspjeh "Finih mrtvih djevojaka" izazvao je poplavu gay filmova u regiji: u Srbiji je najprije snimljena lezbijska melodrama "Diši duboko" (2004.), o studentici koja prvi put započinje takvu vrstu odnosa, dok je Admed Imamović režirao je vrlo dobar film "Go West" (2005.), s Tarikom Filipovićem i Mariom Drmaćem u ulogama ljubavnog para koji mora preživjeti u bosanskom ratnom kaosu.
Matanićev film razlikuje se od spomenutih, jer je izrazito socijalno kritičan, ističući homofobičnost kao predrasudu koju je danas sramota podržavati. Na istom je tragu i njegov kasniji televizijski film "Volim te" (2005.), priča o mondenom heteroseksualcu koji pogrešnom transfuzijom dobije AIDS i nađe se u situaciji u kojoj su i mnogi homoseksualci. Zahvaljujući filmovima Matanića, Sedlara i Nole, moglo bi se pomisliti da je Hrvatska u prvom krugu kinematografija kojima se ne može predbaciti homofobija. Procjenu, međutim, donekle mijenja epski spektakl Antuna Vrdoljaka "Duga mračna noć".
Jedan od protagonista toga filma je njemački časnik Ressler (Vili Matula), kojem nije nikakav problem narediti pokolj seljaka, među kojima je puno žena i djece, i to tako što se žrtve okruži sijenom i zatim zapali. Naredbu provodi njegov proteže Jozef Schmidt (Alen Liverić), koji se Ressleru očito fizički sviđa, ali ga to ne priječi da momka još jednom uvali u nevolje tako da ga natjera da izda svoju obitelj, simpatizere partizana.
Fine mrtve djevojke
Oba su lika krajnje negativna, no u pitanju je dvostruka negacija - likovi su moralno neprihvatljivi likovi, a pritom i seksualno nastrani. Može se prigovoriti da nešto slično ima i u Viscontijevu "Sumraku bogova", no ta usporedba nije održiva (uostalom, Vrdoljaku je homoseksualizam odvratan, a Viscontiju baš i ne): u potonjem filmu Helmut Berger tumači lik veći od života, a preobrazba junaka ambivalentne seksualnosti u nacista svojevrsno je prokazivanje povijesti kao demona. U "Dugoj mračnoj noći" u pitanju su dva pikzibnera, koji svojim habitusom dokazuju da su nacizam i homoseksualizam sami po sebi nešto demonsko. Nesumnjivo, na djelu je svjetonazor iz ropotarnice: zaboga, pa još 1980. Ljubiša Ristić subverzivno se sprdao s feminiziranim nacistom u "Ludoj kući" (na scenariju je surađivao i Lazar Stojanović), sugerirajući da se u "ilegalnom" Zagrebu odigravao pravi vodvilj. Da je Vrdoljakov film nastao u Americi ili zapadnoj Europi, gay udruge bojkotirale bi snimanje. Kako to u nas još očito nije moguće, najpametnije je zaboraviti da smo - makar i nakratko - uopće ušli u "dugu mračnu noć".
Kriple, posto vidim da mlogo voles ostrvske TV proizvode, htjedoh te priupitat znas li sto o britanskoj mini-seriji Edge Of Darkness koju je radio Martin Campbell? Gledam da je nabavim, pa me zanima da li da je stavim na listu prioriteta.
Koliko je to dobro gledano iz danasnje perspektive?
Quotedok je Admed Imamović režirao je vrlo dobar film "Go West" (2005.), s Tarikom Filipovićem i Mariom Drmaćem u ulogama ljubavnog para koji mora preživjeti u bosanskom ratnom kaosu.
:x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x :x
Gledao sam je na VHSu pre sedam godina, u jednom video klubu koga više nema i tada mi je nešto bilo skupo da je presnimavam a sada žalim zbog toga.
Jako je dobra serija, naročito ako voliš te 80s poltičke tenzije iz filmova kao što je FOUTH PROTOCOL. Stoga, vrlo je preporučujem.
Kad je gejevima reč ja bih dodao briljantu casual gay situaciju iz NIJE LAKO SA MUŠKARCIMA...
A niko da spomene onaj čitav niz partizanskih filmova sa Batom Živojinovićem i Ljubišom Samardžićem. Surely you don't believe da su bili samo "drugovi" :twisted:
Pa zatim filmovi Brace Slijepčevića sa Ljubbišom Samardžićem. Ja sam inače oduvek i imao teoriju da je Ljubiša Samardžić u stvari ključna gay ikona našeg filma sa svojim trapavim, komičnim odnosom prema seksualnosti...
Međutim, ključni homoerotski film naše kinematografije u hawksovskom ključu jeste TE NOĆI Joce Živanovića...
čini mi se da u IGMANSKOM MARŠU ima neka kratka ali baš onako momačka scena grupnog tuširanja, tokom koje se priča neki vic, ali ne pamtim ni vic ni ko je bio u sceni - upamtio sam samo da mi je bila skroz out of the left field, sasvim nebitna za film, kao drugovi ovo ono formiramo diviziju treba idemo preko planine drug tito tra lalala i odjednom - gomila golih muškaraca se nešto zajebava!
kakav šok u nedelju uveče u udarnom terminu (kad je premijerno išla serija po filmu)!
ne znam da li ova scena postoji i u filmu, ili su je snimili od muke, da nečim produže trajanje i nabudže materijal za seriju?
jel se seća neko ovoga?
Hm. Da. I meni je to bilo bizarno, ali bio sam dete.
Slična scena ima u u POGLEDU S AJFELOVOG TORNJA koji inače ima dosta uvrnutu libidinalnu ekonomiju pošto je scena seksa između Baneta Trifunovića i Marije Vicković jukstapozicionirana sceni smrti Baneta Trifunovića gde imamo očiglednu sugestiju kraja jednog edipalnog odnosa.
U svakom slučaju, tu ima i shower scene sa Banetom Trifunovićem i Andrijom Miloševićem, dočim će Andrija naravno svoj gay innuendo vrhunac dostići u PROMENI ME.
Podsetio sam se POSLEDNJEG KOLOSEKA Žike Mitrovića, courtesy of Žika Kišobranac. Ovaj zaboravljeni klasik pogledali smo u atmosferi jedne studijske projekcije, Kunac i Žika i ja i potpuno su nas obuzeli svi sentimenti koje čovek oseti kada se suoči sa nekim od klasika iz ovog perioda. Ovo je još jedan od filmova u kome Srbija deluje kao druga planeta u odnosu na ovo što danas nazivamo kinematografijom.
POSLEDNJI KOLOSEK je noir iz 1956. godine, snimljen bez ikakvog kompleksa, u potpunom sinhronitetu sa onim što je na tu temu isporučivao američki film tog doba. za razliku od današnjeg, na silu nametnutog istočnoevropskog tranzicionog prosedea, ovaj film, nastao u Trećoj Petoljetki, izgleda kao da je napravljen u kinematografiji koja je spremna da ispuni sve potrebe svoje kulture a ne da se kao današnja lakta ne bi li zauzela mesto u supermarketu trećesvetskih sadržaja.
POSLEDNJI KOLOSEK uporedo prati sudbinu bande železničara koja vrši krađe robe iz vagona i napore policijskih islednika da ih pronađu i uhapse.
Svoju noir koncepciju film crpi iz vrlo slojevite postavke karaktera koja nije crno-bela i što je još važnije razume i objašnjava njihovu potrebu da kradu u socijalizmu, iako pripadaju klasi koja bi po definiciji trebalo da vlada u takvom socijalizmu. Međutim, Žika iako često optuživan da je režimski reditelj u ovom filmu uopšte na robuje dogmama, i konstruiše svet u kome postoje i tenzije koje su karakteristične za filmove ovog profila.
Tu dolazimo do Fiskove interpretacije teorije pop kulture kao refleksije društvenih tenzija, i POSLEDNJI KOLOSEK čitan u skladu sa tom teorijom možemo posmatrati kao izrazito subverzivan film, subverzivan pre svega zato što je relaizovan u jednoj pop formi i nije eksplicitno političan, iako govori mnogo više od mnogih političnih filmova.
U stilskom smislu, Žika Mitrović vlada svim zahvatima koji čine ovaj žanr, od britkog dijaloga do muzičkih šlagvorta, koje isporučuje Bojan Adamič.
U svakom slučaju POSLEDNJI KOLOSEK je nepravedbno zapostavljen film koji otkriva postojanje jedne jako zdrave linije u našoj kinematografiji koja je u međuvremenu ugušena.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Gledao sam je na VHSu pre sedam godina, u jednom video klubu koga više nema i tada mi je nešto bilo skupo da je presnimavam a sada žalim zbog toga.
Jako je dobra serija, naročito ako voliš te 80s poltičke tenzije iz filmova kao što je FOUTH PROTOCOL. Stoga, vrlo je preporučujem.
Zahvaljujem. :!: Ce je nabavim.
Tekst sa McCann bloga:
Proteklih dana sam imao nekih tehničkih problema sa logovanjem na blog tako da nisam sinhrono sa događajima pisao o dve važne stvari za savremeni pop.
Iako hronološki red nije bio takav, prvo ću pisati o pogibiji Toše Prosekog.
Toše je za života bio popularan i nema puno detalja iz njegovog života koji nisu bili dostupni javnosti. Međutim, odavno su ozbiljni analitički umovi prepustili pop scenu estradnim novinarima i niko nije uradio, za njegova života, ozbiljnu analizu stvarnog uticaja njegove muzike na ceo region.
Naime, Toše je u uslovima jedne poptuno razbijene medijske infrastrukture i rasturene SFRJ uspeo da postane autentična ex-Yu zvezda. Ako imamo u vidu da pevači njegovog profila, iz Makedonije, praktično nikada, ni za vreme cele SFRJ nisu postigli tu slavu i prihvaćenost, to čini njegov uspeh znatno većim.
Sigurno je da Toše nije uspeo poput Čolića da se usadi u hromozome naših naroda i narodnosti ali njegova sposobnost da iskomunicira na prostoru razorenih kultura bivše Jugoslavije i to sa pop muzikom koja je daleko otmenija od nekog najnižeg zajedničkog sadžaoce te publike, zaista jeste jedinstven fenomen.
Makedonska reakcija na njegovu pogibiju je takođe fascinantna. Iako se u nekom smislu graniči sa preterivanjem, mislim da je pokazala koliko jedna mala i prilično zaostala zemlja kao što je Makedonija ipak razume sav značaj svoje pop prezentacije u regionu i u svetu. Ne samo da je Makedonija uvek u samom vrhu jugoslovenskog roka imala mali ali odabran broj svojih predstavnika koji su u lokalu imali status božanstava, u populističkom domenu Leb i sol a u elitističkom Mizar, nego je oduvek bila snažna i u sferama filma, i drugih umetnosti.
Imajmo na umu da je Makedonija iznedrila jednog autohtonog venecijanskog pobednika, bez SFRJ prošlosti, i neke jako dobre filmove u proteklom periodu i da se njihov film i sada gleda sa posebnom pažnjom svuda po Evropi, za razliku od našeg.
Iz vrlo sličnog plodnog tla izrastao je Toše i sada mu se vratio, verovatno na vrhuncu karijere što je veliki gubitak za regionalnu pop scenu.
Drugi bitan pop događaj, svakako je izlazak Radioheadovog albuma "In Rainbows" na Internetu. Nije revolucionarno to što su ga Radiohead ponudili fanovima po ceni koju sami odrede, uključujući naravno i džabe kao tradicionalnu srpsku cenu, to su već neki radili, i to ne samo The Clash već i savremeni giganti poput Smashing Pumpkins. To je samo jedan anarho detalj.
Ključna stvar vezana za "In Rainbows" jeste u tome što su Radiohead unutar jednog prevratničkog koncepta plasmana svoje muzike zapravo uspeli da nas vrate esenciji rokenrol albuma kao fetiša. Sa linkovima za download koji su nam poslali na mailove, ne samo da su vratili u igru ritualni potencijal datuma izlaska albuma već su stvorili jednu posebnu emociju i osećaj zajedništva, vrativši socijalni kontekst činu nabavljanja muzike. A toga, složićete se, odavno nije bilo.
I mislim da je taj povratak fetišizma i rituala u nabavku albuma vrhunsko dostignuće koje paradoksalno, bežeći od industrije, upravo rehabilituje detalje koje je industrija pružuila rokenrolu.
Ja sam inače veliki fan Radioheada do "OK Computer", spadam među one koji kuju Jonny Greenwooda u zvezde iako smatram da će podjednako pravedno i nepravedno zauvek ostati upamćen po č-čnk iz "Creep", tako da na kraju ni na "In Rainbows" nisam zadovoljan onim što sam zatekao na njemu. Međutim, jako sam zadovoljan onim što sam zatekao oo njega, i smatram da je ovo verovatno najveći događaj u svetu popa ove godine.
Da bi mi se svideo, muskarac mora da ima sve sto ja nemam, da je smiren, fleksibilan, da ima nesto u glavi.
Maja Nikolic, pevacica
Obozavam zene i uzivam u seksu iskljucivo u njihovom prisustvu.
Nedeljko Bajic Baja, pevac
Goran Bregovic bi, kad uzima romske pesme, mogao da proveri sta znace, pa mu se ne bi omaklo da se pesma zove "Te kuravle", sto znaci "Da te jebem".
Dragan Knezevic, kompozitor, najavljuje tuzbu protivGorana Bregovica zbog krade jedne pesme
Moja inspiracija, moja vizija, moja zelja, moj cilj je - Nobel.
Bogoljub Karic, biznismen
Broj Srba koji su pobijeni na Kosovu ostace nepoznat sve dok se svi ne vrate svojim kucama.
Zoran Andelkovic, predsednik Privremenog izvrsnog veca Kosova
Zbog prisluskivanja, ponekad tri sata ne mogu da se prikacim na internet.
Ivica Dacic, poslanik SPS
Drzim da ratovi, ako su vec neizbezni, treba da budu osvajacki...
Todor Dutina, direktor "Srne"
Amerikanci funkcionisu na principu obrnute saksije: dupe im je vece i prece od glave u svakom pogledu.
Danilo Lazovic, glumac
To sto radi Ronaldinjo, to je neponovljivo. Kao da gledam sebe kad sam se kao decak igrao na livadi.
Tomislav Nikolic, potpredsednik SRS
Nisam zavrsio fakultet jer nije valjao Zakon o univerzitetu.
Tomislav Nikolic
U novom udzbeniku istorije nece ponovo partizani pobediti, a cetnici izgubiti.
Gaso Knezevic, ministar prosvete
Mazuta ima dovoljno, samo ga treba nabaviti.
Radomir Naumov, ministar energetike
Jednog dana cu imati svog licnog citaca koji ce mi citati knjige dok ja radim.
Vendi, estradna umetnica
Kao veliki kolekcionar starina i umetnickih slika, ja sam zivi dokaz da pevacice nisu glupe.
Vera Matovic, estradna umetnica
Mislim da ne postoji muskarac koji bi se pozalio da mu je sa mnom u krevetu bilo lose. U stvari, to moj decko najbolje zna.
Seka Aleksic, folk pevacica
Uverena sam da ce svi koji vide moju novu fotografiju pomisliti na andela, a ne na gusku.
Nevena, clanica grupe "Models"
Ponekad sam i samom sebi dosadan, pa mislim kako li je tek drugima sa mnom.
Slobodan Vuksanovic, politicar
Mi, dok smo bili vlast, nismo imali problem sa kvorumom.
Ja sedam dana pre zasedanja pozovem Seselja, odvedem ga na sampitu i lepo se dogovorimo za sta ce oni da glasaju.
Zoran Andelkovic, funkcioner SPS
Uh, sad se nalazim u obavezama i ne stižem da pišem o svemu što sam gledao, pa se često desi da potpuno izgubim red. No, nadam se da neki film neću zaboraviti.
S druge strane, gledao sam dosta filmova za zaborav, kao što je recimo DECOYS 2: ALIEN SEDUCTION Jeffrey Scott Landoa, courtesy of Kunac.
Ovaj nastavak nije toliko slabiji od prvog filma, kao što sajtovi prete, i ima taj neki poseban šmek da ga je pisao čovek koji je radio izvorni REVENGE OF THE NERDS. Međutim, suštinski, iako pokušava da bude ono što je ALIENS za ALIEN, pa čak odlazi i u neke eksplicitne omaže, ne uspeva da bude išta više od manje vešte varijante prvog DECOYS.
Čini mi se da razlog zašto ovaj film nema energiju DECOYSa nije u tome što su ga radili manje talentovani ljudi, ili barem nije isključivo u tome.
Razlog leži u nečem drugom. Dok je Cameron radeći ALIENS praktično imao svoj high profile debi u Holivudu, pa konačno i dok je Matt Hastings pun očekivanja radio DECOYS kao svoj high concept debi sa kojim bi mogao da se probije (iskreno čudi me što nije i što je ostao u domenu Sci Fi Channel produkcija), Lando, inače bivši DP, je shvatio da je rad na DTV sequelu za DECOYS u suštini dead end job koji mui ni u teoriji ne može doneti neku reputaciju, osim među buffovima, i da su uostaliom i Dina Meyer i Tobin Bell došli tu da cash-inuju svoju žanrovsku reputaciju.
Iako sam ja sklon da u DTV sequelima prepoznam kvalitet, u ovom prosto ekipa nije bila dovoljno motivisana.
Međutim, čak i kao takav, DECOYS 2 je sasvim legitimno gubljenje vremena
* * / * * * *
Tekst sa McCann bloga:
Pita Zemunac devojku na prvom sastanku:
- Čime se baviš?
- Režijom - odgovara ona.
- U jeeeee... Je'l to ono - struja, voda, komunalije?
Na American Film Instituteu postoji jedna lekcija, ili je to možda neki kurs, ne znam tačno, koji se zove Rejection Class, ili tako nekako. U svakom slučaju, poenta tog kursa je da se student osposobi da dobro podnese odbijanje. Pošto se u svetu filma odbijanja dešavaju češće nego dogovori, ljudi sa AFI su mudro shvatili da je takva lekcija neophodna.
Jedna od stvari koje studenti uče na AFI jeste i to da ukoliko želiš da radiš određeni posao u industriji, ne treba da radiš bilo koji posao u industriji, već treba da se izdržavaš od nečeg što nema veze sa industrijom i da strpljivo čekaš da dođeš do posla kojim želiš da se baviš.
Dakle, ukoliko želiš da budeš reditelj, nema svrhe da budeš rekviziter, nego je bolje da budeš kamiondžija i da čekaš priliku da režiraš. Ili, ako želiš da radiš mejdžor filmove, ne treba da režiraš filmove koji idu pravo na DVD. U Holivudu su poznate priče o ljudima koji su u doba studio sistema polako napredovali kroz princip šegrtovanja do glavnog posla, ali sada je taj način rada gotovo nestao, i ljudi koji se na taj način snalaze su sve više samo izuzetak koji potvrđuje pravilo.
Kod nas još uvek nije tako, i šegrtovanje još uvek može biti put do onoga što želiš. Međutim, s druge strane, moje iskustvo govori da što više radiš nešto što ne želiš u svojoj struci, barem mentalno si sve dalji od onoga što želiš da radiš. Prvo, zato što gubiš fokus na ono što si prvobitno želeo a zatim i zato što novi posao sa sobom nosi nove zahteve i izazove. I stoga čini mi se da će za pet godina, ovaj princip koji predlažu na AFI početi da važi i u Srbiji.
Reditelji reklama su možda najbolji primer. Svet reklama je ubistven pošto podrazumeva da se reditelj mora apsolutno posvetiti radu ne bi li ostao konkurentan, nemoguće je napraviti pauzu pošto su u suštini svi jako zamenjivi, i ako samo malo prekinu ispadaju iz igre i samim tim gube honorare, i ??način života?? na koji su navikli. Iako ima reditelja reklama koji su u Srbiji uspeli da se probiju do filma, većina ipak nije, i čini mi se da su im upravo reklame najveća prepreka za to.
S druge strane, upravo su reklame zaslužne za očuvanje pa čak i razvoj nekih autentično filmskih profesija kod nas, kao što je na primer sektor fotografije.
Dakle, moglo bi se reći da su reklame pogubne za reditelje a korisne za snimatelje.
Kad je reč o televiziji, ja sam recimo tamo našao svoje uhlebljenje i moje iskustvo kao dramaturga je pozitivno. Naime, od momenta kada sam obezbedio spokojnu egzistenciju na televiziji radim više nego ikad na svojim tekstovima, i radim više nego ikad sa svojim kolegama rediteljima, i potpuno sam neopterećen materijalnom pozadinom svojih projekata-ljubimaca.
Dočim, recimo za glumce televizija može biti pogubna, pošto donosi instant popularnost, i ljudi su te jedno vreme gladni da bi te posle, vrlo surovo, samo ispljunuli. Da ne govorimo o tome da se glumac koji odigra jednu seriju automatski smatra otrošenim i da ima puno prepreka da se nametne filmskim i pozorišnim rediteljima.
Dakle, moglo bi se reći da je televizija pogubna za glumce a korisna za dramaturge.
Quote from: "crippled_avenger"Pita Zemunac devojku na prvom sastanku:
- Čime se baviš?
- Režijom - odgovara ona.
- U jeeeee... Je'l to ono - struja, voda, komunalije?[/b]
Zar bi se emancipovane devojke sa rezije zabavljale sa Zemuncima?
Naravno. Ja kad sam bio na faksu, imali smo na klasi šest devojaka, od njih šest samo se jedna zabavljala sa čovekom koji ima fakultet a i taj je bio Gordan Kičić, dakle nije baš vrhunac srpskog akademizma bio u pitanju...
Hm... mozda je to onaj sindrom "treba mi sirovina da me zadovolji u krevetu, kad su intelektualci vec nesposobni".
Pa verovatno. Ipak, žene znaju šta valja.
Quote from: "crippled_avenger"Pa verovatno. Ipak, žene znaju šta valja.
to možda važi za (neke) lezbijke, inače – ne bih se složio!
Jesi li ikada imao seks sa nekim sirovim muškarcem da bi mogao da ga uporediš sa seksom sa intelektualcem?
na žalost, ne: intelektualci i intelektualke su moja sudbina! :cry:
ali otvoren sam za experimente, pa eto... :oops:
Pogledao sam 48 SHADES Daniel Lapainea, courtesy of Ginger.
Reč je o lapidarnoj ekranizaciji bestselera Nicka Earlsa koji govori o coming of ageu jednog australijskog momka koji se doseljava da živi kod svoje dvadesetdvogodišnje tetke i zaljubljuje se u njenu cimerku.
Dok je roman, iako ga nisam čitao, upuštam se u slobodnu procenu, verovatno nešto kontemplativnije štivo bez velikih melodramskih obrta i razrešenja, barem sudeći po priči filma, film je strukturiran kao nezaokružena dramedija, na razmeđi između drame od odrastanju, romantične i gross out komedije, s tim što za razliku od svih ovigh žanrova nema jasno ishodište već se završava otvorenim krajem, kako je često u životu ali ne i na filmu.
Upravo u tom striktno žanrovskom tretmanu priče koja ne podržava takav postupak, leži osnovni problem filma.
Međutim, izvan toga, Lapaine prilično stručno realizuje osnovne žanrovske situacije, likovi su jasni, gluma je sugestivna (što opet ne odgovara karakteru priče, ali sasvim leži mejsntrim filmotvorstvu za koje se Lapaine stilski opredelio), i film se gleda bez teškoća.
Fotografija je takođe vrlo precizna i prijatna tako da štošta u filmu, uključujući i australijske lokacije deluje kao fini eye candy.
U svakom slučaju, iako je roman možda i dobar, kada ga Lapaine uradi, ovo izgleda kao tipičan primer CINEMA EX NIHILO koncepta, koji anglosaksonci umeju da sprovedu.
* * 1/2 / * * * *
Intelektualke kao sudbina. :oops:
I ja sam od toga strahovao u jednom trenutku... :D
List of short men
From Wikipedia, the free encyclopedia
4 ft 11 in (150 cm)
Jimmy Dickens — country musician
Deng Xiaoping — politician
Immanuel Kant — philosopher
Halil Mutlu — weightlifter
Issei Sagawa — criminal
Willie Shoemaker — jockey
Naim Süleymanoğlu — weightlifter
Henri de Toulouse-Lautrec — artist
Engelbert Dollfuß — Austrian dictator
4 ft 11½ in (152 cm)
Joseph Schmidt — operatic singer
5 ft 0 in (153 cm)
Danny DeVito — actor
Aron Eisenberg — actor
Jean-Paul Sartre — author
Masa Niemi — actor
John Reynolds — actor (Torgo) and porn star
Nikolai Yezhov — statesman
Simo Häyhä — sniper
5 ft 1 in (155 cm)
John Keats — poet
Ghengis Khan — Mongol Emperor
Ian McCartney — politician
Victor Emmanuel III of Italy — king
Giuseppe Zangara — criminal
Norbert Wiener — mathematician
Dan Spitz — guitarist
5 ft 2 in (157 cm)
Yasser Arafat — President of the Palestinian National Authority (1993–2004)
Honoré de Balzac — author
Andrew Carnegie — businessman
Buckminster Fuller — scientist
Eberhard Cohrs — east german comedian
Yuri Gagarin — cosmonaut
Fiorello LaGuardia — statesman
Max Linder — actor, director
Charles Manson — criminal mastermind
Hasso von Manteuffel — military man
Napoleon I — French emperor and military leader
Franz Schubert — composer
Wallace Shawn — actor
Charles Starkweather — criminal
Danny Strong — actor
Morihei Ueshiba — martial artist/spiritual leader
Paul Williams — songwriter
Norman Wisdom — comedian and actor
Angus Young — musician
Eazy-E- musician
5 ft 2⅓ in (158 cm)
Igor Stravinsky — Russian composer (Source : book Igor Strawinsky - für Sie porträtiert by Christoph Rueger, ISBN 3-370-00260-4, page 46)
Salvatore Riina — Criminal
5 ft 2½ in (159 cm)
Karel Kryl — Czech songwriter
Dudley Moore — actor
Prince — musician
Rui Barros — soccer player
Lu Xun — author
5 ft 3 in (160 cm)
Rey Mysterio—WWE wrestler
Charles Aznavour — musician
Muggsy Bogues — basketball player, shortest player in NBA history
Truman Capote — author
Ronnie Corbett — comedian
Mickey Cucchiella — comedian and radio personality
Glenn Danzig — musician
Jaye Davidson — actor
Jim Davis — cartoonist
David Faustino — actor
Jacques Fouroux — rugby union player
Melville Fuller — chief justice
Mahatma Gandhi — politician
Dan Jacobs — Metal Guitarist
Nikita Khrushchev — statesman
Davy Jones — musician
Kim Jong-il — Politician
David L. Lander — actor
Louis B. Mayer — film producer
Pat Morita — actor
Filipe Oliveira — footballer
Mickey Rooney — actor
Ariel Sharon — general, politician
Paul Simon — musician
António Vitorino — Portuguese politician
Voltaire — author
Henry Waxman — politician
Roy Worters — ice hockey player
Malcolm Young — musician
Henrik Ibsen — playwright
5 ft 4 in (163 cm)
Johnny Adair — N. Irish Loyalist paramilitary
Joe Besser — comedian, actor
Robert Blake — actor
Jamie Cullum — singer [3]
Sammy Davis Jr. — musician
Joe DeRita — comedian, actor
Ronnie James Dio — singer, songwriter
Jermaine Dupri — hip-hop producer
Jerry Ferrara — actor
Larry Fine — comedian, actor
Friz Freleng — animator
Alain Giresse — soccer player
Seth Green — actor
Moe Howard — comedian, actor
Bakari Koné — soccer player
Adam Lamberg — actor
Arthur Lowe — actor
James Madison — statesman
Burgess Meredith — actor
Sonny Moore — singer
Rick Moranis — actor
Harry Morgan — actor
Wolfgang Amadeus Mozart — composer
Frankie Muniz — actor
Ferdinand Marcos — Philippine dictator
Baby Face Nelson
Joe Pesci — actor
Pablo Picasso — artist
Alain Prost — Formula One driver
Tommy Rettig — actor
Tony Robinson — actor
Caleb Ross actor
Rob Schneider — actor
Martin Scorsese — film director
Haile Selassie — statesman
Rod Serling — writer, scenarist
Patrick Stump — lead singer of Fall Out Boy
Frankie Valli American singer
Frank Iero — musician
5 ft 4½ in (164cm)
Alan Wright — football player
Zlatko Čajkovski — football (soccer) player and manager
Eddie Fisher — musician
Louis de Funès — actor
Ludovic Giuly — footballer
Bob Hoskins — actor
Michael J. Fox — actor
Emppu Vuorinen — guitar player
Charlie Kaufman — screenwriter
Bobby Lee — comic and actor
Ethan Phillips — actor
B. D. Wong — actor
John Woo — film director
Ian Woosnam — golfer
Sachin Tendulkar — Indian Cricketer
5 ft 5 in (165 cm)
Jason Alexander — actor
Woody Allen — film director, actor
Roberto Benigni — film director, actor
Silvio Berlusconi — statesman
Johnny Borrell — singer
Earl Boykins — basketball player
Mel Brooks — actor, film director
Gary Burghoff — actor
Scott Caan — actor
James Cagney — actor
Chris Carrabba — musician
Charlie Chaplin — film director, actor
Kevin Connolly — actor
Lou Costello — actor
Paul Daniels — magician
Sully Erna — Godsmack singer
Ahmet Ertegun — music producer
William Faulkner — author
Jonathan Finch — magician
William Frawley — actor
Johnny Galecki — actor
Haile Gebrselassie — long-distance runner
Josef Goebbels — German Nazi politician
Gilbert Gottfried — comedian
Tom Hollander — actor
Harry Houdini — illusionist
Curly Howard — actor
Al Jardine — musician
Brian Johnson — musician
Quincy Jones — musician
Nathan Lane — actor
Spike Lee — film director
Vladimir Lenin — revolutionary
Aaron Lennon — footballer
Peter Lorre — actor
Sidney Lumet — film director
Adam Małysz — Polish ski jumper
Diego Maradona — footballer
Audie Murphy — actor, war hero
Roman Polanski — film director
Kevin Pollak — actor, comedian
Freddie Patek — baseball player
Edward G. Robinson — actor
Olivier Rochus — tennis player
Nicolas Sarkozy — French politician
Bon Scott — musician
Paul Shaffer — musician
Sisqó — musician
J. R. R. Tolkien — author
Chris Von Erich — wrestler
Josef von Sternberg — film director
Chris Ward — musician
Deryck Whibley — musician
Richie Williams — footballer
Henry Winkler — actor
Thom Yorke — musician
Felipe Calderón — President of Mexico
Bono — U2 vocalist
Sinoć smo Žika K. i ja overili OPASAN TRAG Mikija Stamenkovića i na njegovom special edition DiVXu uspeli da se podsetimo ovog izvanredno važnog filma.
OPASAN TRAG je uradila ekipa koja je praktično već radila SB ZATVARA KRUG. Scenario su pisali naš najveći producent Dušan Perković, specijalista za akcioni riler Dragan Marković, i Milutin Janković, tip koji je prethodno radio sub-KAPETAN LEŠI projekte, a kao dramaturg je, pošto se veći deo filma dešava na šiptarskom, radio Petrit Imami.
Očigledno je reč o žanrovski ortodoksnoj ekipi koja se okupila deceniju kasnije, i to deceniju posle projekta koji je već bio prilično arhaičan i odlučila ponovo da se okuša.
Ovog puta Miki Stamenković se dohvatio gorućeg, gotovo okultnog problema bivše SFRJ, iredente na Kosovu, i ovo je praktično prvi film u kome se savremena iredenta prikazuje u punom sjaju i praktično prvi film u kome se kriminalizuje politički stav kosovskih Albanaca.
Ono što u prikazu Kosova prvo mora da se primeti, to je da praktično izvan policije, nema lojalnih Albanaca.- Ima ih tu i tamo, uglavnom u planini, ali je rasprostranjenost zaverenika prosto neverovatna. Ne samo da imaju svoje ljude undercover u policiji i školama koje u filmu nameravaju da zloupotrebe, pored klasičnog emigrantsko-asasinskog momenta, nego smo se Žika i ja gledajući film u jednom trenutku upitali, kako li će izgledati finalni showdown u filmu kada se policija konačno razračuna sa njima pošto nam se učinilo kako se film može razrešiti jedino scenom genocida, nikako nekim mano a mano obračunom.
Dakle, potpuno je fascinantan taj alles gegen alles momenat u filmu i ta sveopšta atmosfera demografski nerešive zavere koju donosi film Mikija Stamenkovića. U tom smislu, iako je reč o režimskom, prosrpskom, udbaškom filmu, reč je o jednom ostvarenju koje na retko ubedljiv način pokušava da predstavi svu alarmantnost situacije na Kosovu.
Iako je pobuna u ovom filmu svedena na nivo policijskog slučaja, film se završava klasičnom horor konvencijom da čudovište još uvek živi, pošto učitelj-iredentista ostaje na slobodi.
O masovnosti tadašnje iredente možda najbolje govori svedočenje tadašnjeg prvog policajca Kosova Rahmana Morine koji kaže da je kroz ruke policijskih organa tada prošlo oko 520 000 ljudi a samo su učesnici demonstracija osuđeni na 25 000 godina zatvora, u proseku 7,1 godinu. Na ulicama je tada navodno bilo oko milion demonstranata.
I sve to ovaj film dosta plastično prikazuje. U usputnim dijalozima, saznajemo kako učitelj sprema demosntracije u kojima planira da kao prethodnicu stavi decu jer zna da policija neće pucati u njih, mladi iredentisti su potpuno u nacionalističkom duhu, smatraju da je Kosovo okupirano, najavljuju osvetu i negiraju sav progres koji je komunizam doneo na Kosovu. Zanimljivio je da u filmu nema levo orijentisanih Albanaca iako su prvobitno njihove demonstracije bile definisane kao levo skretanje, kao što su i njihovi ideolozi bili maoisti i sl.
S druge strane, ono što je argument lojalnih Albanaca u ovom filmu jeste upravo to što je komunizam doneo progres na Kosovo, opismenio ljude i sl.
Konačno, u filmu se pojavljuje i, koliko sam ja shvatio Belgijanac Roper, kao strani faktor, koji radi kao asasin za Šiptare. To je vrlo zanimljivo pošto taj junak nema kontratežu u nekom strancu koji bi eventualno pomagao policiji, i mislim da je prilično jasno kako je u filmu ptikazan strani faktor, kao svirep i neprijateljski.
Policijska praksa je pokazana kao izrazito moderna, bez puno razloga u dva navrata vidimo kako koriste helikoptere a u svom štabu koriste i računare.
Miki Stamenković malo slabije vlada geografijom dešavanja u ovom filmu, i to ne na planu stejdžinfga akcionih i saspens scena nego u tome ko je u kom gradu, no konstatovali smo da se film dešava u Beogradu, Prištini i Skoplju.
Naročito je zanimljiva scena Batinog dolaska u Prištinu koja je urađena kao Šaftov dolazak u Harare. Priština je namerno snimljena u maniru turističkog filma, iz kola u pokretu, sa posebnim akcentom na monumentalne građevine poznog Titoizma.
Zanimljivo je koliko se neki slični set upovi pojavlju u OPASNOM TRAGU i SRŠLJENU, naročito recimo u scenama posete očevoj kući. Štrljićev lik u OPASNOM TRAGU je jako sličan Sergejevom u STRŠLJENU i štaviše, u scenama posete ocu u oba filma igra Meto Jovanovski koji je kod Mikija sin, Štrljin brat, a kod Gorčina otac. isto tako, sličnost je i u tome što su kod Mikija i Gorčina braća podeljena pa je jedan iredentista a drugi lojalan, i čini se kao da ovi filmovi stižu iz iste kuhinje. Znajući da STRŠLJEN ipak dolazi iz jedno old school produkcione priče, ovu liniju treba istražiti.
Kad je reč o samoj egzekuciji, Miki ovde najviše evoicira Hitchcocka, ima jenu saspens scenu u vozu kada bane Vidaković hoće da udavi Vladicu Milosavljević, a zatim i odličnu scenu kada Alain Noury baci Vladicu u shaft od lifta.
Za razliku od saspens atmosfere koju stalno pokušava da gradi, relativno je nemaran prema revolveraškim obračunima.
Ono što Mikiju izmiče i u ovom filmu, kao i u SB ZATVARA KRUG jeste osećaj za tečno izlaganje priče. Njegov narativ u ovom filmu deluje dosta ispresecano, nema puno paralelnih radnji a i kada ih ima one su dekomponovane tako da deluju kao opstrukcija a ne kao harmonična celina.
Međutim, krimić je žanr koji je jako retko dopadljiv a to potvrđuje i OPASNI TRAG.
U svakom slučaju, reč je o vrlo zanimljivom filmu, i još jednoj potvrdi kako su ozbiljni problemi i kod nas vrlo često bili tretirani kroz filmove koji nisu shvatani ozbiljno.
* * 1/2 / * * * *
Vrlo zanimljiv slučaj. na Filmofili.com se komentariše mrkoyeva i moja sinoćnja službena poseta Tuckwoodu. Ovaj user kaže da imam bizaran smisao za humor?
http://www.filmofili.com/forum/viewtopic.php?p=14198#14198
Kako ti se dopao Superbad? Hteo sam da ti ga preporučim pre mesec-dva kad sam ga gledao, ali uvek mi je nešto skretalo pažnju. Stvarno ne znam šta da mislim o tin-komediji koja je meni bila smešna...
Attitude i cela atmosfera su mi se jako dopali. Mislim da ima nekih strukturalnih problema u kojima odstupa od teen komedije, međutim, čak i kad odstupi odlazi u dobrom pravcu, gotovo jarmuschovskog indie filma. Meni je lično KNOCKED UP jači, pošto je skladniji, ali je SUPERBAD jako, jako super i ne samo da je po mom ukusu nego je nekako, kao sam pisao i na svom blogu jako blizak onome što ja radim, što me je osebno obradovalo.
O eklektičnosti ovih dana najbolje govori to što sam juče gledao film EKIPAŽ Aleksandra Mite, sovjetski disaster film iz 1980. godine.
Reč je o jednom od najvećih hitova u istoriji sovjetske kinematografije i čika iz Ruske kinoteke koji je držao govor pre filma kaže da je film imao 80 miliona gladalaca, što je moguće ali zvuči potpuno neverovatno.
Film je juče prikazan u sklopu nekakve revije ruskih filmova u Ruskom Domu i mogu reći da Ruski Dom experience sam po sebi. Naime, u njemu vlada mešavina KGB i klerikalne atmosfere, svi izgledaju kao sovjetski agenti iz američkog filma i govore tiho, kao u hramu.
Ja sam namerno poneo koka kolu iz McDonald'sa na film da provociram i odmah na ulazu su mi rekli da bacim čašu u korpu za otpatke. :D
Film traje dva i po sata. I prvih sat vremena je vrlo detaljna melodrama o sudbinama pilota koji će potom doći na problematični let o kome govori film. Melodrama je jako detaljna i jako je zanimljivo videti neke detalje iz sovjetske svakodnevice, ma koliko da su oni bili našminkani u ovom blockbusteru. Ono što je svakako najzanimljivije, to je da većina ovih melodramskih delova uopšte ne zaigra kasnije kada krene disaster deo, i čini mi se de ja ovako detaljna melodrama tu kako bi zabavila one koji nisu došli u bioskop radi akcije.
Najzabavniji lik je svakako lik avioinženjera koji ima potpuno sulud bachelor pad sa disko svetlima, u kome se dešava sve kako prosečan Sovjet zamišlja hedonizam nekoga ko ima kontakte sa Zapadom.
Jedna od njegovih fora kako zavodi žene jeste to što im pušta slajdove iz zapadnih gradova u kojima je bio, i to na plafonu, kako bi morale da legnu pored njega. I sam film podseća na takav slideshow pošto ima nekoliko scena koje služe kao razglednica sa zapada a najviše pažnje dobija pariski aerodrom Orly.
Zanimljivo je da u jednoj sceni, tokom svojih putešestvija, članovi ekipaža nailaze na otet avion na Majorki, i oteti avion u filmu glumi putnički avion JATa. :D JAT je doduše imao svoje otmice da se razumemo a u jednoj od najčuvenijih bio je otet o otac našeg poznatog reditelja Slobodana Šijana, za koga važi urbana legenda da je singlehandedly i oslobodio avion od talaca, u šta nisam do kraja siguran. :D
U svakom slučaju, kada disaster deo krene, film se pretvara u solidan pastiš tada već dekadentnog irwinallenovskog disaster filma. Iako film najviše asocira na AIRPORT, i najviše liči na AIRPORT 1975, u njemu postoji zaista inflacija katastrofalnih događaja tako da se neumitno javljaju poređenja i sa EARTHQUAKEom i sa WHEN TIME RAN OUT.
U svakom slučaju, kada krene disaster, stvari postaju dinamične i preposterous mada ništa neuverljivije od AIRPORTa, s tim što u EKIPAŽu gine nešto manje junaka.
Specijalni efekti su isključivo mehanički i nisu uopšt loši a čak specijalni efekat samog sletanja aviona na Šeremetjevo poprima i neke arty kvalitete. Imajući u vidu da 1980. Lucas već pravi razne stvari na Ranču, EKIPAŽ jeste nešto arhaičniji ali je sasvim u ravni AIRPOSRT filmova čiji je poslednji nastavak bio u Concordeu 1979. godine.
U svakom slučaju, EKIPAŽ ima sve karakteristike narodnog, da ne kažem indijskog filma, i više liči na zabavu "za sve pare" nego na koherentno žanrovsko ostvarenje. No, i takav, vrlo je zanimljiv, u najmanju ruku kao preteča sadašnjeg talksa ruskog populističkog filma koji preuzima američke uzore i prilagođava ih ruskom mentalitetu.
* * 1/2 / * * * *
QuoteJedna od njegovih fora kako zavodi žene jeste to što im pušta slajdove iz zapadnih gradova u kojima je bio, i to na plafonu, kako bi morale da legnu pored njega.
O bože, kako je ovo naivno romantično...
To smo uništili da bi Rusi mogli da jedu u mekdonaldsu?? Dođavola!!!!
Upravo to.
Sličnu repliku u GROWING PAINS kaže sin ocu, neštio tipa, tata ratovao si u Koreji da bi oni sada pili Nesquik, ili tako nešto.
Žalosno...
THE NEW BEVERLY HAS 'THE WRIGHT STUFF'
December 2-17, 2007.
The New Beverly Cinema is proud to announce that Edgar Wright, director of Shaun of the Dead and Hot Fuzz, will be programming a special festival of films, The Wright Stuff, at the theater in December of this year.
After selling out a screening of his films in August, Wright is returning to the New Beverly to show some of his favorite movies. Wright will be at the theater to introduce the screenings, schedule permitting. In addition, the festival will also include several surprise special guests. Painstakingly handpicked, the films cover a wide spectrum of decades and film genres. From horror to comedy, musicals and more, the festival is sure to have something for every taste.
December 2nd-4th - BUGSY MALONE & PHANTOM OF THE PARADISE
December 5th & 6th - FLASH GORDON & DANGER DIABOLIK!
December 7th & 8th - THE LAST BOY SCOUT & KISS KISS, BANG BANG
December 9 & 11th - AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON & TREMORS
December 12 & 13th - TOP SECRET! & BANANAS
December 14th & 15th - BEYOND THE VALLEY OF THE DOLLS & HEAD
December 16th & 17th - RAISING ARIZONA & EVIL DEAD 2
Admission to all of the screenings is $7 for adults, $6 for students with ID and $4 for children and seniors. All evening screenings begin at 7:30, with a matinee double feature on weekends. No advance tickets will be sold. The box office opens 15 minutes before the first show.
The New Beverly Cinema is located at 7165 Beverly Blvd. in Los Angeles, a block west of La Brea. For more information on the New Beverly, visit our website, newbevcinema.com, or myspace.com/newbeverlycinema. You may email the theater at newbeverlyforever@yahoo.com with any questions.
Wright started out directing television in the UK, most famously the cult series Spaced. He then moved on to his first feature film, the horror comedy Shaun of the Dead, which won him the British Independent Film Award for best screenplay, and the Empire Award for best British film. In 2007, Wright's second feature, Hot Fuzz, was released to critical success, winning him best comedy at the National Movie Awards.
The festival is kicking off on December 2-4 with a double feature of Paul Williams's outrageous musicals Bugsy Malone, directed by Alan Parker and Brian De Palma's Phantom of the Paradise.
Says Wright – "I'm a huge fan of these films and the fact that they are my two favorite musicals is in no small part due to the mighty Paul Williams fantastic songs.
'Bugsy' is a much-loved film in the UK and deserves to be more of a staple here. What other film could pair up a pre-Chachi Scott Baio with a just-wrapped-from-Taxi-Driver Jodie Foster?
And De Palma's 'Phantom' is a glorious revelation for those who've only seen his work in other genres. It remains the much underrated spiritual cousin and in my opinion superior rock opera to 'Rocky Horror Picture Show'.
See the former to experience the pure joy of child actors lip synching Paul Williams vocals and the latter to witness the man himself in master villain mode.
Dressing up not essential, but encouraged.
December 5 & 6, it's the classic science fiction film Flash Gordon, coupled with Mario Bava's spy thriller Danger Diabolik in a supercharged Dino De Laurentiis comic book spectacular.
Says Wright – "Dino De Laurentiis's 1980 version of 'Flash Gordon' is an absolute blast and far better than its camp classic status would suggest. Great performances throughout, from Timothy Dalton's mighty moustache to Ornelia Muti's scorching extinction level event sexuality. There's so much to enjoy here, with Lorenzo Semple Junior's hilarious and quotable script recalling his glory days writing the Batman TV series.
Oh and the score? Only the best sci-fi score of all time. It's by Queen. You may have heard of them.
Add to this an earlier Dino classic, 'Danger Diabolik', a pop art explosion of 60's style. This Italian comic book adaptation has been celebrated by the Beastie Boys in their 'Bodymovin' video and in Roman Coppola's film 'CQ', but it again needs saving from its status as a so-bad-it's-good curio, thanks to the snarky efforts of the MST3'K.
'Diabolik' is one of the coolest comic book films out there and an intentionally funny one to boot. Check out the cars, the fashions, the in camera effects and one of Morricone's sexiest scores.
A perfect double of glorious costumes, crazy matte paintings and some of the coolest set designs. A feast for your tired eyeballs."
December 7 & 8, Wright has chosen two of his favorite action movies, both from the barbed pen of Shane Black. The Last Boy Scout starring Bruce Willis and the sleeper hit Kiss Kiss Bang Bang.
Wright says – "Shane Black has long been a writing hero of mine and these are my two favorite scripts to have been spat out of his typewriter. The first is criminally underrated and the second is scandalously under seen, together they make for a double bill of the finest in neo noir.
Prepare yourself for some of sharpest machine gun banter in recent memory, the New Beverly auditorium will be riddled with zingers by the end of the night."
Moving from action to comedy/horror, December 9 & 11 is John Landis' brilliant An American Werewolf In London, coupled with Kevin Bacon's early 90's romp, Tremors.
Wright says – "My film 'Shaun Of The Dead' was inspired not just by my favorite horror comedies, but specifically, the best in character driven genre films. Both these films represent this quality in spades.
'An American Werewolf In London' represents one of the first films that truly blew me away and remains very dear to me to this day. From one of favorite directors at the peak of his powers, to the glorious effects, the hilarious performances, the amazing location work and one of the most essential soundtracks of the decade.
Oh and the red, red gore. This is a hugely influential film and still one of kind.
Pair this up with Ron Underwood's 'Tremors', one of the few monster movies of the last twenty years to get it absolutely right. Awesome physical effects, great use of locations, textbook action geography and imaginative monsters.
And best of all, the superb duo of Fred Ward and Kevin Bacon as your blue-collar heroes.
A better monster blowout you will not find this side of (insert own funny analogy here)."
December 12 & 13, it's slapstick comedy at its best, with Top Secret and Woody Allen's Bananas.
Wright says, "How silly can you get? Answer: Very silly indeed.
'Top Secret!' is the hair brained and magnificently goofy follow up to 'Airplane!' and 'Police Squad!' that deserves just as much love as its brilliant predecessors.
The genre splicing of war and Elvis movies is ridiculous, yet perfect, Val Kilmer has genuinely never been more charming and the frequent songs are sublimely stupid.
Add in a scattershot barrage of jokes that is so rapid and impressively go for broke, that the misses are as memorable as the hits.
It's high time to go crazy in the aisles for Nick Rivers once again.
Paired, for the first time ever, with a classic from the smartest man to ever make some very silly movies. Allen Stewart Konigsberg gives us the gift of Bananas, one of my very favorite examples of his 'early, funny films'. A fantastic array of gags both verbal and visuals, powered along by Marvin Hamlisch's hilarious score.
If you've from some strange blinkered galaxy and have never seen a pre 'Annie Hall' Woody Allen film, you owe to yourself to gorge on 'Bananas'.
Everyone who's seen it already will need no encouragement. See you there.
December 14 & 15 will be super psychedelic with Russ Meyer's unbelievable Beyond the Valley of the Dolls and the Monkees' cult classic movie Head.
Wright says, "My head is spinning at the sheer excitement of such a trippy double.
Russ Meyers's 'BTVOTD' is one of the greatest films of the 70's and again far a better film and screenplay than the camp classic status which with it's attributed. The 'Starship Troopers' of its day, it's a non-stop party of booze, sex, Mary Jane, bed hopping, pneumatic starlets and transgender psychosis.
The quintessential sex, drugs and rock and roll movie experience, its saga of the a girl band making it on Los Angeles is flat out funny, immensely quotable and has some of the most furious editing of all time.
Not to mention the fact that it has been incredibly prescient in the fortunes of some of the legends it satirizes. Not mentioning any names. (*cough – Phil Spector*)
Co-writer Roger Ebert gets two thumbs up for this one. Way up.
If that isn't enough entertainment, then how about a little 'Head' from The Monkees? I pretty much prefer Bob Rafelson's freak out than any of The Beatles films. It's highly imaginative, brilliantly satiric and filled with fantastic tunes. While it was arguably the nail in The Monkees career, it also ranks as their finest achievement.
I have watched Circle Sky, Can You Dig It? and Do I Have To Do This All Over Again? more times than is necessary. It will indeed be a trip to see this on the big screen.
Co-writer Jack Nicholson also gets two thumbs up. Wherever he damn pleases."
The festival closes on December 16 & 17 with two of Wright's very favorites, the Coen's Raising Arizona and Sam Raimi's Evil Dead 2.
Wright says, "To my knowledge these films have never been screened as a double, but in my mind they are forever joined at the (oh so) hip.
Because of these two films in the late eighties, I decided to turn my nascent love of all things movie related into an ambition to direct myself.
Both see former collaborators Sam Raimi, Joel and Ethan Coen achieve a glorious groove. Never have you seen two movies having so much fun with the form; they are visually and verbally brilliant. And both are truly infectious.
I am so proud to conclude this season with such a double-barreled blast. See you at the cinema. I'll be the one laughing loudest."
These are the dates Edgar plans to introduce in person:
DECEMBER 2ND - BUGSY and PHANTOM OF THE PARADISE
DECEMBER 5TH - FLASH GORDON AND DANGER DIABOLIK
DECEMBER 7TH - LAST BOY SCOUT AND KISS KISS, BANG BANG
DECEMBER 9TH - AMERICAN WEREWOLF AND TREMORS* (*schedule permitting, may be the 11th)
DECEMBER 12TH - TOP SECRET! AND BANANAS
DECEMBER 14TH - BEYOND THE VALLEY OF THE DOLLS AND HEAD
DECEMBER 16TH - RAISING ARIZONA AND EVIL DEAD 2
Pošto sam malo ispao iz ritma upisivanja filmova koje sam gledao, evo nekih koji odavno čekaju da se nađu ovde.
Pogledao sam high concept indie film ZEROPHILIA, courtesy of Ginger. Reč je o cronenbergovskoj indie dramediji koja ima zanimljiv koncept i dosta nekonzistentnu realizaciju.
Ideja je sledeća. Žabe imaju mogućnost da budu dvopolne. Šta ukoliko bi postojali ljudi koji imaju hromozom viška i pod određenim uslovima se transformišu u suprotni pol?
Ova ingeniozna premisa u sebi nosi niz znimljivih pitanja koja se tiču gender identiteta pa čak i nekih banalnih svakodnevnih stvari i u ovom filmu postoji svest o tome. Međutim, taj koncept, iako postoji svest, nije realizovan do kraja i ovaj film ostaje na nivou ingeniozne indie skice, sjajne festivalske igračke koja bi mogla poslužiti kao pitch za Cronenbergov film.
* * 1/2 / * * * *
Podsetio sam se filma SWINGERS Doug Limana, courtesy of Ginger.
Iako nikada nisam bio ljubitelj ovog indie favorita koji je napravio nekoliko karijera, na ovo gledanje mi je pala njegova mešavina featherweight raspričanog doživljaja drame sa Rat Pack nostalgijom. Naročito sada, kada nas je Joey Bishop napustio.
* * 1/2 / * * * *
BIVŠI PREDSJEDNIK SAD PRED SUDOM
ZBOG BOMBARDOVANjA
SAVEZNE REPUBLIKE JUGOSLAVIJE
SPC tužila Klintona
Dan, 29.10.2007
Srpska pravoslavna crkva angažovala je tim advokata u Americi koji je podnio tužbu Američkom okružnom sudu u Ilinoisu protiv Vilijama Džefersona Bila Klintona, bivšeg predsjednika SAD i komandanta američkih oružanih snaga.
Pravoslavna crkva, kako stoji u tužbi, tereti Bila Klintona, kao odgovorno lice za komandovanje američkim oružanim snagama, za bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije 1999. godine.
Advokatski tim Entoni Amatoi i Robert Pavić, iz Čikaga, te Nik Katić, iz Indijane, očekuju, kako se navodi, brzu reakciju suda i presudu u korist Pravoslavne crkve.
U obrazloženju optužnice se navodi da su Sjedinjene Američke Države prijetile vojnom akcijom bivšoj Jugoslaviji, za vrijeme pregovora s kosovskim Albancima u Rambujeu ako ne potpiše ugovor za odobravanje ulaska američke vojske na Kosovo.
Nakon odbijanja ovih zahtjeva, Amerika je počela vazdušne udare na Jugoslaviju, što je dovelo do masovnog egzodusa civila, ljudskih žrtava i materijalne štete.
Za američku vojnu akciju
nije dobijena saglasnost Savjeta bezbjednosti UN -
navodi se u optužnici.
Kao primjer Pravoslavna crkva ističe član (24) Povelje Ujedinjenih nacija, u kojem stoji da vojnu intervenciju može da odobri samo Savjet bezbjednosti. Takođe se navodi i usvajanje odluke za Persijski rat i "Pustinjsku oluju", koje je Savjet bezbjednosti odobrio članom 39-42. Kako stoji u tužbi pod paragrafima 7-10, Savjet bezbjednosti nije ni ovlastio ni odobrio upotrebu vojne sile u bivšoj Jugoslaviji.
Pozivajući se na Povelju UN, Kelog-Brajandov mirovni ugovor iz 1928. godine, te Hašku konvenciju iz 1907. godine, optužnica tereti bivšeg američkog predsjednika za uništavanje vjerskih objekata u bivšoj Jugoslaviji.
- Srpska pravoslavna crkva posjeduje veliki broj manastira, crkava i svetih relikvija na teritoriji Srbije i Crne Gore. Samo na teritoriji Kosova postoji preko 800 crkava i manastira. Ovi objekti, a posebno oni na Kosovu su drevni, poštovani i veoma važni za život Pravoslavne crkve - stoji između ostalog u tužbi.
Klinton se posebno tereti za bombardovanje manastira Gračanica na Kosovu i Metohiji, napravljenog u dvanaestom vijeku, ali i drugih vjerskih objekata koji su pretrpjeli oštećenja za vrijeme raketiranja bivše Jugoslavije. Neki od tih objekata su poznati u cijelom svijetu i imaju neprocjenjivu vrijednost i nikakva novčana naknada neće moći nadoknaditi ove gubitke, kao integralnog dijela nečije religije, saopštio je advokatski tim SPC u Americi.
Klinton je optužen i za kršenje Prvog amandmana Ustava Amerike, koji se odnosi na zabranu državnog uplitanja u religije.
- Pošto je Klinton naredio bombardovanje Jugoslavije, te prouzrokovao oštećenja vjerskih objekata koji su u vlasništvu Pravoslavne crkve u Americi, samim tim je prekršio i Ustav SAD - stoji u tužbi.
M.V.R.
Ford's words from the grave to haunt 'sex-addict' Clinton
The Age, 30 October 2007
FORMER US president Gerald Ford was convinced that Bill Clinton suffered from a sex addiction.
In a new book based on interviews the 38th president gave on the condition that they were not published until after his death, Ford reveals he had strong views about the Clintons: he thought Hillary wore the pants and that Bill couldn't keep his zipped.
"He's sick - he's got an addiction.
He needs treatment,"
Ford told Daily News Washington bureau chief Thomas DeFrank,
author of
Write It When I'm Gone: Remarkable Off-the-Record Conversations with Gerald R. Ford.
Ford's wife, Betty, who founded a pioneering treatment centre after her battle with alcoholism and drugs, agreed.
"You know, there's treatment for that kind of addiction," she told DeFrank during the same conversation in 1999. "A lot of men have gone through the treatment with a lot of success. But he won't do it, because he's in denial."
The Fords got to know the Clintons in the summer of 1993, when they invited the new First Family to their home in Colorado.
According to Ford, Clinton's problem with women was obvious even at that first meeting.
"I'll tell you one thing:
he didn't miss one good-looking skirt
at any of the social occasions,"
Ford said in one interview.
Later, at the height of the Monica Lewinsky affair, he told Clinton that he would help him, if he agreed to such a deal.
"Bill, I think you have to admit that you lied. If you do that, I think that will help — and I'll help you. If you'll admit to perjury, I'll do more," he said. Clinton refused.
Ford was stunned by Clinton's lack of contrition. "It's a character flaw," he concluded.
As for Hillary Clinton, whom he described as iron-willed, Ford wasn't sure before his death that the US was ready for a "lady president".
But he told DeFrank in May 2006 he believed Rudy Giuliani had the best chance of stopping her. "That would be a great contest, between Hillary and Rudy," he said.
In interviews over the weekend, DeFrank recounted how he had come to his unusual bargain with Ford about not publishing until the president was dead. It began in April 1974, when Richard Nixon was president and Ford his vice-president.
Columnist William Safire had taken Ford to task over an interview in which Ford had openly speculated about which Nixon cabinet members and White House staffers he would keep if by chance he became president, although Ford was not identified as the source. Safire, who had been a Nixon speechwriter, labelled the behaviour unseemly.
A day or so later, DeFrank was having an informal interview with the vice-president in Palm Springs. Ford seemed perplexed by the attack.
"Why would Bill say something like that?" Ford wanted to know. "He knows I've been damn loyal to Dick Nixon. Dick Nixon knows I've been loyal. Why do they do this?"
DeFrank replied: "They're angry and they're bitter because they know Nixon is finished. It's over. He can't survive, and you're gonna be president."
Ford's next comment floored the young reporter.
"You're right," he said. "But when the pages of history are written, nobody can say I contributed to it."
Realising his slip, Ford immediately said: "You didn't hear that."
"But I did hear it," DeFrank replied.
According to DeFrank, Ford then walked around his desk and confronted him directly, grabbed his tie and said in a firm tone of voice: "Tom, you are not leaving this room until we have an understanding."
DeFrank recalled: "I said nothing. I couldn't; I was utterly petrified, literally scared beyond words.
"I was 28 years old, having the time of my life, and the vice-president had just dropped a giant Hobson's Choice on my head: agree to forget what I'd just heard and give up an unbelievable scoop, or risk terminally alienating the next leader of the free world, whom I'd been cultivating for the last four months.
"Then he said, 'Write it when I'm dead.' And so the deal was struck."
:D :oops:
Uzeo sam da se podsetim filma GLEN OR GLENDA Ed Wooda. Prvi put sam ga gledao kao klinac, kad je bila ona prva pomama za Ed Woodom i moram priznati da mi uopšte nije bio urnebesno smešan, čak mi nije bio ni previše čudan, samo naprosto bezveze.
Isti utisak nažalost imam i na drugo gledanje. Ne želim da kažem da je Wood na neki način precenjen kao fetiš, naprotiv, očigledno je čovek radio vrlo konzistentno na svom opusu, i ja stojim pri tome da bih voleo da vidim film i knjige o bukvalno svakom filmmakeru, mislim da svaki reditelj od Cronenberga do Šotre ima neku svoju priču koju vredi čuti, međutim, Ed Wood je po mom dubokom uverenje mnogo zanimljiviji kao neka vrsta kolektivne projekcije, kao neka vrsta imaginarnog Recycle Bina u koji se ubacuje sve što je ikada bilo loše i sve što je ikada bio entuizijazam u svetu kinematografije, a sama Woodova dela to ne podržavaju.
Pogledao sam BLACK SHEEP Paul Jacobsona, courtesy of Pliss.
Hm, zaista šta reći o novozelandskom filmu o mutiranim ovcama koje napadaju okolinu?
Pa, recimo to da je jako zanimljivo kako se iz odlično odabrane banalne teme, i odlično odabranih banalnih mitema horora može napraviti film koji nosi u sebi političku relevantnost i crossoveruje izvan okvira žanrovskog geta.
Naime, koncept ovčica koje postaju ubice i prenose genetsku deformaciju usled koje se ljudi pretvaraju u ovce, deluje kao poptuni treš u svakom drugom miljeu, osim Novog Zelčanda gde su ovce jedan od glavnih privrednih aduta i gde one predstavljaju jedan od osnova ekonomije, pa samim tim i politike i aktivizma. U tom kontekstu film o pobuni ovaca dobija krajnje subverzivan, pa moždfa čak ne ni subverzivan nego krajnje eksplicitan politički potencijal, a transformacija ljudi u ovce postaje takođe jako znakovita.
Naravno, jasno mi je da ovako budalast koncept sam po sebi ima odličnu perspektivu među horor fanovima, o čemu svedoči i činjenica da smo i mi u Srbiji došli do jednog ovakvog opskurnog filma i pogledali ga, ali još je lepše kada unutar takvog filma nađeš zaista neko ozbiljno političko značenje.
Upravo ta sprega ozbiljnog značenja i jednostavne žanrovske koncepcije treb da bude putokaz našim autorima koji pretenduju da se bave low budget hororom.
Izvan ovog konotativnog momenta, BLACK SHEEP je rutinska horor komedija sa natprosečno jezivim scenama napada monstruma na ljude. Ja doduše imam strah od životinja tako da je meni sve strašnije što su bića koja napadaju ljude bliža stvarnosti, no eto, meni su ovčice bile menacing, u nekim razumnim okvirima neprijatnosti.
Ostatak postavke priče je rutinski sa vrlo jasnom porodičnom pričom oko koje se gradi intriga koja je i dovela do epidemije.
U svakom slučaju, nije reč o filmu SHAUNovih kapaciteta, ali jeste reč o naslovu koji je uspeo da se izbori za svoje mesto, zahvaljujući seriji pametnih odluka koje su autori doneli.
* * 1/2 / * * * *
A man was at the country club for his weekly round of golf.
He began his round with an eagle on the first hole and a birdie on the
second.
On the third hole he had just scored his first ever hole-in-one when his
cell phone rang. It was a doctor notifying him that his wife had just been
in a terrible accident and that she was in critical condition in ICU.
The man told the doctor to inform his wife where he was and that the he'd
be there as soon as possible.
As he hung up he realized he was leaving what was shaping up to be his
best ever round of golf.
He decided to get in a couple of more holes before heading to the
hospital.
He ended up playing all eighteen, finishing his round shooting a personal
best 61, shattering the club record by five strokes and beating his
previous best game by more than 10.
He was jubilant.... then he remembered his wife.
Feeling guilty he dashed to the hospital. He saw the doctor in the
corridor and asked about his wife's condition.
The doctor glared at him and shouted, "You went ahead and finished
your round of golf didn't you?"
"I hope you're proud of yourself!"
"While you were out for the past four hours enjoying yourself at the country
club, your wife has been languishing in the ICU! It's just as well you went
ahead and finished that round because it will be more than likely your last!"
"For the rest of her life she will require 'round the clock care. And
you'll be her care giver!"
The man was feeling so guilty he broke down and sobbed.
The doctor snickered and said,
"Just fuckin' with you. She's dead. .What'd you shoot?"
Quotesama Woodova dela to ne podržavaju.
Hm, ja sam gledao samo Plan 9 From Outer Space i mislim da on i te kako podržava. Počev od fenomenalne Krisvelove naracije ("Can you prove it didn't happen?"), preko čuvene dan-noć montaže sa Belom Lugošijem i njegovim dvojnikom, genijalnih dijaloga ("Go down and find out!" - "How?" - "BY GOING DOWN AND FINDING OUT!") do papirnih letećih tanjira. Mislim da je ovaj film suvo remek-djelo, pa možda bi trebalo da ga repriziraš ako već nisi u skorije vrijeme.
Ne mogu da se složim za Vuda i stičem utisak da Krip nije pogledao ceo njegov (dostupni) opus. G or G je unekolko atipičan Vud, pre svega zato što mu je to neka vrsta autobiografije, te je temu on sam shvatao ozbiljno - ja sam, recimo, bio zapanjen nivoom bizarnog, naročito u onoj košmarnoj sekvenci oko koje je očigledno bio uložen kakav-takav trud. Sa druge strane, tu je i standardni vudovski krpež u vidu razgovora dva nevidljiva (!) radnika iz livnice.
Mislim da je na (pogrešnu?) kolektivnu precepciju Vuda mnogo uticao Barton, jer je - uzmimo G or G za primer - sa možda ključnih scena (đavo, košmar...) akcenat prebacio na "pull da string" Lugošija i prenaglašeno insistiranje na angora-fetišu. Angora je za mene, kao Vudovog poštovaoca, samo detalj, kockica u haotičnom mozaiku. Bartonov film jeste mnogo doprineo u Vudovom uzdizanju i (neopravdanom) imenovanju za najgoreg režisera svih vremena (a najgori je svakako Hal Voren, iako je snimio samo jedan film), ali bih za kompletnije shvatanje Vudove životne priče, u suštini veoma tužne, preporučio knjigu Nightmare of Ecstasy Rudolfa Greja.
U stvari, ako izuzmem Bride if the Monster koji je ništa drugo do standardan mad scientist flick, kao i Plan 9 koji je priča za sebe... Za mene je Vud više režiser (nenamerno?) bizarnog nego (nenamerno?) smehotresnog. Pored G or G, tu su Night of the Ghouls, svojevrsni pastiš Vudovih nezavršenih filmova, Jailbait, vudovski film noar film sa najiritirajućim saudtrekom u istoriji filma, Orgy of the Dead koji je Vud samo napisao, ali kao i da je režirao i neshvatljivo spor i neuzbudljivi horor-porno Necromania.
Iskreno mislim da Vudove radove treba gledati potpuno odvojeno od onoga kako ih je prikazao Barton i treba videti sve što se od opusa dostupno, a većina jeste (valjda je samo In And Out Of Trade izgubljen). Tek je onda moguće shvatiti zašto su potpuno površne kvalifikacije da je Uve Bol Ed Vud današnjice, da je Bruno Matei italianski Ed Vud itsl. A IMDB je, na primer, pun toga.
Sasvim je moguće. Odlgledao sam sve ključne Woodove filmove ranije i nijedan mi nije bio nešto naročito. Sada je vreme da ih ponovo pogledam, naravno. Možda će mi biti nešto naročito.
Pogledao sam ČETVRTOG ČOVEKA.
Here's the score.
Ovaj film se negde nalazi u predelu KLOPKE, s tim što glume Nikola Kojo i Marija Karan i priča je meni konceptualno zanimljivija, to jest pripada nekoj tendenciji koju ja smatram filmičnijom nego što su tegobe tranzicije prikazane u najboljem duhu post-varšavskog, trećesvetskog, filma.
Međutim, iz KLOPKE je preuzet smrtno ozbiljan tretman priče. Glumci se satiru od glume, svi su jako ozbiljni i zabrinuti, sve je jako pretenciozno, svaku repliku pokušavaju da plasiraju kao veliku životnu istinu, i sve bi to bilo u redu, srborazredno ali u redu da scenario nije low-key rip-off Borna koji je pre svega beskrajno glup.
Kad kažem tako paušalno beskrajno glup, onda hoću da kažem da je scenario preopterećen klišeima američkog šund filma koji se danas više gotovo i ne koriste a i kada su se koristili služili su kao poštapalica kako bi se ispričalo ili opravdalo nešto sasvim drugo. Ovakav scenario danas sigurno ne bi prošao za theatrical američki film, ali bi možda bio prihvatljiv Seagalov DTV film. Međutim, Seagalov DTV film ima takav scenario upravo zato što ne priča neku određenu priču već je opravdanje za pojavljivanje tog star personalityja koji tu radi neke svoje specifične zahvata, suštinski mimo priče.
Međutim, u ČETVRTOM ČOVEKU se najveći klišei prodaju kao priča i relaizovani su na takav način da se naša pažnja baš usredsredi na priču. Režija namerno vuče sve u pravcu neke vrste pojednostavljenog storytellinga a u većem delu ovog filma njemu zaista nema mesta.
Dakle ČETVRTI ČOVEK izgleda kao film u kome Seagal igra ex-agenta CIA koji sada radi kao baštovan i onda ga kontaktiraju za neki zadatak i onda sve to tretira smrtno ozbiljno a zapravo ne zalazi dublje od onoga što bi i inače imao u isto takvom filmu u kome još plus ubija ljude na spektakularne načine koliko mu kilogrami dozvoljavaju. Međutim, u ovom filmu nema zabave. Sve je jako ozbiljno čak i onda kada je postavljeno kao scena iz NAKED GUN.
I to je problem. I to je u stvari sistemsko oboljenje od koga boluje ovaj film.
Ja sam sada već zaista jako ozbiljno upitan nad tim kako to da kod nas žanrovski reditelji tako pogrešno pristupaju nekim već savladanim žanrovskim prosedeima. Naime, Zeka je čovek koji zaista gleda filmove i ja ne znam na čemu je on bazorao svoj pristup ovom filmu. Otkud njemu ideju da ovakav tekst režira na takav način, i uostalom kako bi reagovao kada bi video neki drugi film koji ovako izgleda?
Štaviše, meni sad pada na pamet jedna dosta perverzna pretpostavka a to je da je film iznenada dobio pare na konkursu i da ovaj projekat nisu toliko ozbiljno shvatali u startu, i da je onda kao neka varijanta rip-offa BOURNEa napisana iz zezanja odjednom prerastao u ozbiljan projekat i da onda kao takav verovatno više u našim okolnostima nije mogao da bude rađen kao pulp.
To mi pada na pamet prosto zato što kada je kritična masa ljudi bila ubeđena kako to u stvari nije riš-off recentnog blocklbustera već film koji govori o našoj političkoj situacijiveć je bilo teško okrenuti sve na entertainment.
No, opet s druge strane, kad se podvuče crta, zanimljivo je da je Zeka do sada sa KUPI MI ELIOTA, TT SINDROMOM, MALOM NOĆNOM MUZIKOM i ČETVRTIM ČOVEKOM napravio relativno respektabilan opus u nekoj vrsti žanrovskog filma koji kod nas ne dobija baš puno simpatija. Sada kad radimo ovu knjigu sa Žikom K. i Ghoulom i kad gledamo koliko malo ima toliko eksplicitno žanrovskih filmova kod nas, ovaj opus već sada stoji kao nešto što je dosta ozbiljno u našim okvirima, a kada se kroz recimo 20-30 godina bude sagledavao, ipak sa manje svesti u odnosu na to šta se sada dešava u svetskom filmu, činiće se da je čak i respektabilno arhaičan.
Objektivno gledano, Miki Stamenković je recimo u svojim filmovima u odnosu na neke paradigme žanrovskog filma bio znatno zaostaliji za svetom nego Zeka, a danas Mikija sasvim ozbiljno revalorizujemo. Dakle, savremene filmove treba tumačiti i kao nekakav history in the making.
Moj generalni stav o ovom filmu svakako jeste da predstavlja osveženje i pozitivan pomak u generalnim okolnostima srpskog filma. I to je neki moj politički stav prema njemu.
E sad ja znam da svi na neki način očekujete i zajebanciju na ovu temu pa ću se potruditi da je isporučim pošto film ima i to lice.
No, ovo je seriozni deo dijagnmoze i smeštanje pacijenta u gips.
Žvrljanje po gipsu sledi u nekom sledećem postu.
* * / * * * *
Podsetio sam se filma RETURN OF THE LIVING DEAD Dan O'Bannona pošto juče mrkoye i ja nismo uspeli da stignemo na RESIDENT EVIL u Sava Centar.
Ovo mi je jedan od najdražih zombie filmova i jedna od najdražih interpretacija zombi mitologije.
Dan O'Bannon je u film uneo tu zaista neverovatnu lakoću filmskog pripovedanja koja je karakteristična za film osamdesetih koja čini da se ovakvi naslovi zaista glatko progutaju pri svakom gledanju, plus taj potpuno prirodni cinizam prema establišmentu i potpuno spontanu stilizaciju koja me uvek kupi.
* * * / * * * *
Alcohol has memory hangover
NZ Herald, 27 September 2007
A glass or two of wine a day may just make the mind a little bit sharper, but drinking to forget could make things worse.
A new Auckland University study found moderate levels of alcohol consumption could enhance memory.
But high levels of alcohol decrease the ability of new brain cells to develop and mature, and impair memory - except in moments of heightened emotion, when memory is increased.
"Low levels of alcohol promoted neutral memories, such as remembering objects," said researcher Dr Maggie Kalev.
"However, contrary to popular belief, we also found that excessive levels of alcohol enhanced memories of highly emotional stimuli, meaning the concept of 'drinking to forget' is unlikely to be true. Our work suggests that heavy drinking actually reinforces negative memories."
The results of the study by Dr Kalev and Professor Matthew During are published in the latest Journal of Neuroscience.
Professor During said they were not entirely sure how moderate levels of alcohol aided in improving memory, but believed it was through its interaction with NMDA receptors in the brain.
"Alcohol interacts with that particular protein in the brain and disrupts and alters its function in a way that actually induces a little bit of stress in the brain."
It was a process similar to the strengthening of muscles by stressing them through exercise, he said.
But too much alcohol only enhanced negative memories, such as those involving some emotional trauma. Professor During believes this to be a control mechanism.
"Evolution's been going on for so long, why hasn't evolution made our memories better? It's probably because there's a little negative component to having too good a memory - you just imagine [remembering] every time you nearly got run over or had an accident happen outside, you'd get paranoid. It'd be too terrifying so you shut down and you can't function in society."
High levels of alcohol disrupts the pattern by influencing additional parts of the brain.
Professor During said a moderate level of alcohol varies among individuals.
"We're basically saying the legal driving limit is the threshold."
The study, conducted on rats, holds an important key for unlocking future treatments for memory disorders such as Alzheimer's and other dementias, and improve recovery prospects for those who have had a stroke.
Dr Kalev and Professor During are now looking at therapies such as antibodies. "Pathways by which memory is laid down are unclear, but the NMDA receptor is critical in this process," she said.
Tekst Duleta Maljkovića sa B92 bloga...
Deo prvi: Zašto sam protiv nezavisnosti Kosova?
Drage blogerke i dragi blogeri, kako sam i najavio, sledi tekst pod naslovom "Zašto sam protiv nezavisnog Kosova". Kako se analiza "malo" odužila, odlučio sam da ga "pustim" iz (najmanje) dva dela, računajući da sadrži dovoljno zanimljivih teza, kao i da predstavlja celinu -- u njemu se, manje-više, analiziraju argumenti protiv nezavisnosti koje predstavlja "prva Srbija" i nudi njihova kritika. Voleo bih da imate u vidu da je štivo pisano bez namere da bude naučnog karaktera, do kraja razvijene argumentacije - ono treba da potpomogne diskusiju koja bi dalje razvila stavove koje branim (ili ih opovrgla), te produbila naše razumevanje aktuelne situacije u vezi sa Kosovom. Stoga, molim vas za benevolentno čitanje. I dobronamerne sugestije.
Hvala.
ZAŠTO SAM PROTIV NEZAVISNOSTI KOSOVA?
Oko Kosova Srbija se opet podelila na dvoje.
S jedne strane, ona prva, brojnija i homogenizovanija, stoji na poziciji da je Kosovo pre svega deo suverene i priznate države i da se, po međunarodnom pravu, njene granice ne mogu prekrajati nikakvom spoljnom intervencijom. Član 2 Povelje Ujedinjenih nacija zabranjuje upotrebu sile protiv suverene države koja nije izvršila agresiju na drugu suverenu državu. Finalni akt Helsinške povelje iz 1975. garantuje nepovredivost granica evropskih zemalja, a međunarodno pravo zabranjuje priznavanje pokrajina koje unilateralno proglase nezavisnost protiv volje federalnih vlasti. Da, to je generalno tačno, ali takve suverenosti odavno nema u praksi -- iako je argument u velikoj meri validan, on ima snagu samo "na papiru", a njegovo poštovanje uopšte nije zagarantovano: primeri NATO intervencija, bez rezolucije SB, svakako dovode u pitanje, ako i ne negiraju ovaj princip. Sam raspad SFRJ pokazao je da se mogu formirati nove, međunarodno priznate države u Evropi, a problem Kosova nalazi svoj kontekst upravo u tom dezintegrativnom procesu. Stoga, ovde treba uzeti "realnost" u obzir, onu, koja u krajnoj instanci, menja i pravne principe.
Srbija je, naravno, posebna priča, jer je priznata, kao i ostale ex-republike, u okviru AVNOJ-granica, te je sada potrebno uvesti konkretan novi princip na osnovu koga bi Kosovo postalo nezavisno – recimo onaj Janeza Drnovšeka da kao autonomona pokrajina praktično jednaka po statusu republikama ima pravo na nezavisnost. (Otuda i uporno naglašavanje da je Kosovo specijalan slučaj, te da nije presedan tj. da nije "opšte mesto", ne samo zbog mogućih posledica (otcepljenje drugih regiona), već i zbog utemeljenja procesa pregovora o njegovom budućem statusu tj. pravne legitimnosti takvog postupka). Ne ulazeći u validnost ovog argumenta, zanimljivo je da onda i Vojvodina ima principijelno pravo na otceplejnje, tako da je Kosovo onda postaje presedan, na koji se delimično može pozvati i Republika Srpska (ako se priznaje mogućnost dalje dezintegracije republika SFRJ uz samoopredeljenje), ali i drugi regioni u svetu koji traže autonomiju. Uostalom, univerzalizacija slučaja Kosova može se upravo sprovesti zahvaljujući činjenici da se ono apstraktno markira kao ,,specijalan slučaj" (bez konkretnih pojašnjenja zašto je to tako) – pa i drugi slučajevi su posebni, različiti od svih ostalih, te se ne vidi zbog čega ne bi mogli biti rešavani kroz pregovarački proces, ako je jedan u toku.
Takođe, insistira se na rezoluciji SB 1244 po kojoj je Kosovo i dalje de jure u sastavu Srbije, jer pomenuta odluka podrazumeva da SB saglasno Povelji UN ,,ponovno potvrđuje privrženost svih država članica suverenitetu i teritorijalnom integritetu SR Jugoslavije (danas Republike Srbije) i drugih država regiona". Kontra-argument, koji zastupa druga, suprotna pozicija, o tome da je Kosovo de facto nezavisno i da ga i zbog toga treba priznati (a ne gubiti vreme oko onoga što je već izgubljeno), zasniva se na tačnoj konstataciji, ali potpuno promašuje: takvo je trenutno stanje, ali se ono, naravno, može i menjati, upravo saglasno odlukama međunarodne zajednice koja je ovde in charge (jer pravna rešenja imaju i realne posedice). No, ova konstatacija pogađa i prvu opciju -- nova rezolucija SB može izmeniti pravno stanje i Kosovu garantovati nezavisnost. A moguće je naravno delovati i mimo nje (Kosovo mogu pojedinačno priznati kao nezavisnu državu već priznate države). Ništa nije zapisano u kamenu za vo vjek i vjekov. Stanje društvenog poretka uvek je nestabilno i podložno promeni, svaka situacija kontingenta.
Istorijski argument prve Srbije daleko je zanimljiviji za analizu od pravnog. On insistira da je Kosovo "oduvek" i istorijski dominantno bilo u sastavu Srbije (sažeto u paroli "Kosovo je srpsko", kratko, jasno i bez pogovora), a i danas je, ali i da je Kosovo srce Srbije, njena ,,duhovna kolevka", srce Srbije i slično predstavljaju najideologizovaniju krajnost ovakvog pristupa (i već izlaze iz okvira istorijskog i ulaze u domen epskog, legendi i iracionalnog). Naravno da Kosovo nije oduvek bilo srpsko. Bilo je u teritorijalnom smislu (a u istorijskom vremenu) deo i rimske, vizantijske i turske imperije (u tom konteksu mogla bi i Italija, smatrajući se naslednicom linije cezara, da proglasi pripajanje svojih ,,istorijskih teritorija" za šta je delimične ambicije i imala tokom Musolinijeve vladavine). I ne samo to – Kosovo je bilo i osvajano od strane Srbije, i to u vreme kada je Turska takođe bila međunarodno priznata država. Naravno, ovo je samo gruba analogija – savremena situacija teško da korespondira onoj s početka XX veka, ali je dobro podsetiti se da poštovanje suvereniteta drugih država nije uvek bio princip političke elite Srbije. Kao i da Vojvodina nije do 1918. bila u sastavu Srbije, ali se njena pripadnost Srbiji sada ne dovodi u pitanje. I da su Srbi takođe od nekud došli i naselili se uz dozvolu Vizantije na njenu teritoriju (da bi je kasnije otcepili), budući da se upravo to zamera Albancima.
Istorijski princip teritorijalnog razgraničenja teško će nas bilo gde odvesti, do u daleku prošlost, koja teško da može da ponudi bilo šta sem epike i legendi – otud i priče o ,,kolevki srpstva" i sličnan ,,folklor". Teško da će nam dati bilo kakve racionalne direkcije za budućnost. Uostalom, na prošlosti se, u strogom smislu, ne mogu zasnivati nikakvi budući događaji: to da će Sunce sutra izaći je hipoteza za koju nemamo ni jedan apodiktički dokaz – to što je ono to činilo do danas milijardama puta ne garantuje nužno da će ono i sutra obasjati Zemlju. Istorija je u ovom kontekstu pre istorija diskontinuiteta, rezova, prevrata, nego što ima bilo kakav linearni, neprekinuti tok. A jedino što učimo iz istorije je da se iz nje ništa ne uči, duhovito je primetio Hegel.
No, navedene epske metafore svakako nešto impliciraju. Ako ih propustimo kroz psihoanalitičku prizmu dobijamo vrlo zanimljive rezultate. Ako je dakle, mesto rođenja srpstva Kosovo, ono igra simboličku ulogu ,,majke nacije" od koje Srbija ne želi da se odvoji, a koja je ,,pod stranom okupacijom" tj. u koju je penetrirao NATO (zajedno sa Albancima) kao onaj (Veliki) Drugi tj. otac. Tako da stižemo do klasičnog Edipovog kompleksa – mržnje oca i želja da se ,,zavede" majka. Taj poriv za ponovnim spajanjem sa majkom ambivalentnog je karaktera – s jedne strane on izaziva želju, ali s druge strane i užasavanje od mogućeg incesta .Zbog toga i imamo ambivalentan stav većine građana: s jedne strane, njihov idealistički stav jeste da je Kosovo srpsko i nikako drugačije, a s druge, pragmatične, prihvata se da je tu stvar već gotova i da ništa ne može da se uradi (što je samo racionalizacija jedne druge misli: ,,Muka mi je više od tog Kosova – zbog njega su nas bombardovali, zbog njega loše živimo, nek' ide do đavola samo da se reši...").
Kao razrešenje ove nelagodne situacije javlja se Evropska unija kao druga žena koja treba da Srbiju privuče i odvoji od majke, puštajuči da Srbija penetrira u njeno telo, što se i zbiva kroz integrativni proces. Na taj način pozitivno se razrešava Edipov kompleks (dete seksualnu želju premešta sa majke na druge žene) i postignuta je, po psihoanalizi, ,,zdrava i zrela" seksualnost, što bi korespondiralo ,,mudroj" političkoj odluci – ne ići dalje u konflikt sa NATO paktom, a to kompenzovati ženom koja je dostupna tj. Evropskom unijom. (Ako je ,,cepanja" Kosova uopšte i bilo za subjektivni nivo mnogih građana, jer mnogi situaciju na terenu (realno) ne uzimaju u obzir, smatrajući da se Kosovo tek sada stvarno gubi (simbolički), a i ako se ,,izgubi" da se može proglasiti okupacija, te da treba težiti naknadnoj reintegraciji (poricanje), što se može videti i kao strah od kastracije i njeno odlaganje: jer, ako je polni organ centralni za rodni identet tj. ako nema muškarca bez penisa, onda nema ni Srbije bez Kosova).
Sa priličnim zakapnjenjem sam pogledao TEAM AMERICA: WORLD POLICE Trey Parkera.
Bilo mi je zabavno pre svega zato što su pored satirične oštrice, oni ovoga puta uspeli da naprave film koji stoji kao zaista samosvojno i intrigantno, čak i tehnički zanimljivo delo.
Ono što se kao neki dodatni nalaz može dodati jeste do nam ova ekstravagancija pokazuje kako je 98 minuta ipak predugo trajanje za ovako ekstremnu formu, a opet s druge strane, fenomenalno je da su ovako ekstremnu formu zaista uspeli da uvedu u neke vrlo zanimljive koordinate žanra.
U tom smislu mi je u ovom filmu ponajmanje bilo zanimljivo to šta i kako oni ismevaju, i o tome ću reći samo da sam zadovoljan šti uglavnom nikoga nisu poštedeli.
Nažalost, film će ljudi verovatno pretežno gledati kao laugh out loud skup gegova što ovo ostvarenje ipak nije i ko god ga tako bude gledao, ostaće razočaran.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Tekst Duleta Maljkovića sa B92 bloga...
Kakav šizofreni text, a posebno ovo:
Quotešto se može videti i kao strah od kastracije i njeno odlaganje: jer, ako je polni organ centralni za rodni identet tj. ako nema muškarca bez penisa, onda nema ni Srbije bez Kosova).
Missiim stvaarno.... drke drke đon...
Sinoć smo se Žika i ja momački podsetili jednog definite curio filma, koji doduše ima prepoznat kultni status, i nije autsajderski i teorijski je do sad već bio dobrano emancipovan.
Reč je naravno o BUBAŠINTERU Milana Jelića, snimljenom 1971. godine, totalno bizarnom malom filmu koji meni, sa VRANAMA predstavlja velikog favorita iz senke u jednom pravcu koji u principu ne volim.
Međutim, za razliku od ostatka teškog, oporog, kafanskog, u suštini reakcionarnog i naivnog Crnog talasa, BUBAŠINTER je (kao i VRANE) jedno potpuno off the wall ostvarenje koje u stvari mnogo više duguje piscima poput Geneta ili Sallingera, nego ma kojoj od inkarnacija teških socijalnih priča, bolnih i neizrecivih.
Naime, dok ostatak Crnog talasa govori o nekim raznim huljama sa margine ili ljudima koji se ne snalaze u novim društvenim okolnostima ili dramatičnim istorijskim događajima, BUBAŠINTER govori o vitalnom, čak na neki način i živahnom beogradskom undergroundu koji je van sistema u svakom smislu, to su ljudi koji su izvan zakona, sistema, pa čak i ustaljenih seksualnih praksi.
I ono što je najvažnije od svega, ovaj film čak to ni ne eksploatiše već čini da jedna apsolutna neubičajenost odnosa, naročito za kontekst socijalističkog društva, bude predstavljena kao nešto sasvim normalno, čime ide u korak sa Fassbinderom i anticipira Almodovara.
Činjenica da je ovakav film uopšte snimljen u onom periodu čak i ne mora da govori o nekoj vrsti liberalnosti koja je postojala tada i koja je apsolutno prevazilazila sadašnju iako je tada kinematografija bila mnogo više subvencionirana od države nego danas. To se već podrazumeva, i to nije sporno. Ne samo da je postojao liberalizam, i ne samo da su zabrane u suštini podsticale autore, nego bi se moglo reći da su u društvu u dovoljnoj meri postojale ideje progresa koje su povremeno generisale verovatno autentičnu potrebu za preispitivanjem određenih pojava.
Međutim, meni je zanimljivije nešto drugo. Naime, ono što je ključ ovog filma to je unutrašnja oslobođenost samih autora, koja im je omogućila da se približe Fassbinderu ili Almodovaru.
Znajući ono što se snima vidimo da naši autori u principu nisu u sebi uspeli da prevaziđu neke prepreke koje su ovi pre 36 godina bili kadri da savladaju. A ne bih rekao da ni u domenu onoga šo je ostalo nesnimljeno imamo baš puno autora koji su zaista spremni na tako nešto, iako ih naravno u undergroundu ima više.
Ono što je takođe zanimljivo to je da upravo BUBAŠINTER čak i anticipira neke stvari u domenu pop filma, recimo strukturu porodice koji će isti scenarista prebaciti u VARLJIVO LETO i tretirati na mejsntrim način, i uopšte ceo taj coming of age momenat u našim filmovima nostalgije.
Dakle, u nekadašnjem filmskom ambijentu postojao je kapacitet prelivanja iz alternative u mejnstrim što čini svaku snažnu kinematografiju.
* * * * / * * * *
O opštem moralnom i ljudskom sunovratu Crippled Avengera ponajbolje govori činjnica da sam juče gledao film EVIL BONG, Charlesa Banda, courtesy of Ginger.
Iako nisam neki fan Full Moon naslova, ovaj je imao relativno pozitivne reakcije i sitkom setting pa sam pomislio da bi mogao biti poučan za nekog ko se bavi našim filmom.
Nažalost, ispostavilo se da nije previše poučan pošto je horor element sveden ispod minimuma i osim par nekih gore situacija koje naprosto ne priliče komediji, ni nema horor elemenata. Čak je i bazična horor premisa o zlom bongu zapravo odavno aproprirana od strane komedije.
Tako da ono što ostaje jeste u suštini stoner sitcom koji je sporadično OK, ali ni on sad nije naročito senzacionalan.
Međutim, ta osnovna postavka funkcioniše u spoju sa jasnim karaktrima, te se 85 minuta ovoga zaista lako podnese. I to je neka lakoća pripovedaja koja je i omogućila Charlesu Bandu da se izdvoji iz gomile savremenih Cormanovih sledbednika, koji u principu ni ne pokušavaju da odneguju novog Scorsesea nego nego novog Ed Wooda.
* * / * * * *
Uprkos gingerovim i mrkoyevim upozorenjima pogledao sam TWO FOR THE MONEY DJ Carusa.
Zašto sam to uradio?
Ne znam. Valjda zato što volim SALTON SEA, zato što mi se gledao Piven u "Ari Gold modeu" koji su najavljivale kritike. U svakom slučaju, oglušio sam se o preporuke prijatelja, ali su mi oni na svu sreću snizili kriterijume tako da sam relativno bezbolno prošao kroz ovaj film.
Mislim da je osnovni problem ovog filma u tome što uzima jednu od mračnijih strana iz naličja američkog sporta i pokušava od toga da napravi inspirational film. To je uspeo Cameron Crowe u JERRY MAGUIREu, ali opet, to je once in a lifetime remek-delo.
DJ Caruso ovde to nije uspeo. U suštini, on je uspeo da sve svoje poente, a poente su primarna funkcija ovog filma izloži vrlo tačno i jasno plasira, čak je uspeo da učini uspon u korporativnom svetu donekle zanimljivim i uzbudljivim, međutim film u svim drugim momentima nije uspeo da se izdigne iznad nivoa poučne priče o tome kako se kroz klađenje gubi suština sporta.
Ja sam inače veliki ljubitelj sporta, a kad sam bio klinac bio sam toliki manijak da se moje poznavanje sporta graničilo sa poznavanjem koje imaju oni koji se time profesionalno bave. I vrlo često sam se nalazio u iskušenju da se kladim, i da to poznavanje sporta konvertujem u novac. Međutim, klađenje mi je kvarilo užitak u navijanju i kladio sam se samo par puta.
Ovaj film u suštini govori o tome, govori o tipu koji je zbog povrede napustio sport a onda se ispostavilo da ima tako razvijen instinkt da ume jako dobro da predviđa rezultate i angažuju ga da radi u filrmi koja savetuje ljude kako da se klade.
I onda on vremenom tone duboko u pohlepu i nemar, a istovremeno gubi taj osećaj za sport koji je ranije imao i prestaje da bude produktivan.
Dan Gilroy je prepoznao sve ključne tačke koje su važne za ideološki momenat priče, međutim odnosi među junacima su toliko klišetizirani i prazni, i Al Pacino toliko sve vuče u pravcu svog manirizma u kome se uopšte ne veruje njegovom karakteru, da se film rtaspada po šavovima.
Inače, zanimljivo je da je kod starijeg brata Gilroya, u scenariju za DEVIL'S ADVOCATE, Pacino znatno uspešnije odigrao sličnu rolu.
Ako tome dodamo Carusovu prilično nerazvijenu sposobnost da razdvoji važno pod nevažnog i snažnu porebu da sve snimi najbolje što može ali bez ikakve svesti o celini, onda dobijamo izglancan mehanizam koji nema dovoljno snažnu emotivnu i ideološku poentu kakvu je recimo imao WALL STREET koji je i po temi i po trajanju i po svemu u tsvrai uzor ovog filma.
TWO FOR THE MONEY je kao mešavina WALL STREETa i TIN CUPa, a to nije dobro. Ali nije ni loše.
* * 1/2 / * * * *
Drugi deo Maljkovićeve kolumne:
Deo drugi: Zašto sam protiv nezavisnosti Kosova?
Drage blogerke i dragi blogeri,
sledi nastavak. U njemu se kritikuju argumenti druge Srbije za nezavisnost Kosova i pokušava da se pokaže kako i oni pate od "viška" nacionalizma. Ključni argument o samoopredeljenju, Kosovu kao delu SFRJ sa "suštinskom autonomijom" i ratnim zločinima razmatraću u trećem delu. Komentari su, kao i uvek, dobrodošli. I ne zaboravite: intelektualna strast uvek, politička ostrašćenost -- that is so last century! :)
Pozdrav.
Link na prvi deo: http://blog.b92.net/text/1271/Deo%20prvi%3A%20Za%C5%A1to%20sam%20protiv%20nezavisnosti%20Kosova%3F/
Pre nego li nastavimo analizom stavova druge Srbije, razmotrimo jedan ,,prelazni stav". On, budući da sugeriše zašto Kosovo ne treba da ostane u sastavu Srbije, ne pripada direktno ,,prvoj Srbiji", a druga se samo usputno poziva na njega. Naime, on je prividno ekonomskog karaktera. Kaže ovako: budući da je Kosovo težak socijalni problem, najbolje je ne integrisati Albance, jer bi time ionako siromašna Srbija dobila dodatno ekonomsko opterećenje. Ali ispod pokorice nacionalno neutralne priče stoji srpski nacionalizam: motiv ovakvog stava jeste dobrobit većinskog srpskog naroda i države Srbije (na uštrb dobrobiti pripadnika druge, Albanske, nacije).
Takav argument zamenjuje nacionalno socijalnim - ne, mi nećemo Albance zato što su Albanci, već ih nećemo zato što su ekonomski nerazvijeni. Ali to opet implicira jednu statičnu kultur-rasističku paradigmu - čak i da je tako, zašto se situacija ne može promeniti tj. zašto se, zajedno sa daljim integracijama Srbije i ekonomskom napretku, to ne može desiti i kosovskim Albancima? Tato što se, naravno, u Albance upisuje neka vrsta kulturne inferiornosti, koja rezultuje i ekonomskom, a koja implicira zaostalost, nepripadanje krugu"evropske civilizacije". Uostalom, nije istina da su ,,svi Albanci" socijalni slučajevi - a ovaj argument predviđa isključenje svih Albanaca - kao što se zaboravlja da je celo Kosovo ekonomski nerazvijeno područje zajedno sa srpskom manjinom, koje je u sastavu Srbije do 1999. godine, pa je za njegov sadašnji ekonomski status i za socijalni položaj njegovih stanovnika odgovorna i Srbija?
Mnogo iskreniju verziju ovakvog argumenta ističu pojedini srpski nacionalisti, koji kažu - ,,Ma neću više da ih gledam, te grozne Albance, neka idu, smučili su mi, uostalom šta oni imaju da rade u srpskoj državi, ionako se brzo razmnožavaju, na kraju će da preuzmu celu Srbiju", i sl. Ovde nema zamene teza - nacionalne socijalnom - već se teritorija Kosova podnosi kao žrtva, kao nužno zlo, ne bi li se očuvala Srbija sa dominantno srpskom većinom, tj. ne bi li se zaštitila realizacija fašisoidne parole ,,Srbija Srbima".
Na ovom ,,dnu dna" političko-ekološke niše zatičemo i neke stanovnike koje na prvi pogleda i ne bismo očekivali. Tako će pojedinci unutar kruga oko LDP-a, na primer, u mnogo blažoj retoričkoj varijanti, takođe nagoveštavati da je za Srbiju bolje da nema kosovske Albance u svom državnom poretku, jer to može da dovede do njene nestabilnosti, ne samo zato što Albanci ne žele da žive sa Srbima, već i zato što bi to dalje destabilizovalo Srbiju u smislu uticaja albanskih stranaka na politički život, narastanja albanske manjine i njenog eventualnog prerastanja u većinu, itd. Kao što se u prethodnom, ekonomskom argumentu, nacija zamenjuje socijalnim pložajem, ovde se zamena obavlja ,,real-politikom" izbegavanja potencijalnih konflikata na nacionalnoj osnovi iza koje stoji ideja da su dva naroda suštinski zavađena i da ne mogu doći do tačke bilo kakvog pomirenja - što predstavlja kultur-rasizam koliko prema Srbima, toliko i prema Albancima (afirmišući i odnos međusobne nacionalne mržnje).
Rezultat takvog političkog stava jesu, u krajnoj konsekvenci, dve skoro pa etnički čiste države - Kosovo i Srbija, odnosno, u krajnoj liniji, afirmacija politike etničkog čišćenja i država nastalih tim postupkom (priznatih od strane međunarodne zajednice) u procesu raspada SFRJ. Tako su Slovenci očistili svoje ,,južnjake" koji su ostali bez državljanstva, Hrvati Srbe u Hrvatskoj, Srbi etnički čistili Albance i obrnuto, itd. I ovo je prvo mesto na kome kažem - zbog toga sam protiv nezavisnosti Kosova: ono stavlja strednjovekovni etnos iznad modernosti nacije koja je po definiciji nad-etnička i donosi novu ključnu subjektivnost društvenog poreka - građanina odnosno građanku, bez obzira na etničku pripadnost. Na taj način, negacijom građanstva, potvrđena je i nacionalna homogenizacija, a nacionalizam je postavljen za vrhunsko političko-ideološko načelo.
Nažalost, degradacija ,,Miloševićevog" Ustava -- vidljiva i u zameni odrednice o Srbiji kao državi svih njenih građana odrednicom da je ona država srpskog naroda i svih ostalih građana čime su oni dovedeni u podređeni položaj -- najviše je pogodila kosovske Albance. Oni su ,,etnički očišćeni" iz državnog poretka Srbije referendumom u kome nisu bili uključeni u biračke spiskove, a koji je podrazumevao, budući da je ,,Kosovo sastavni deo Srbije", da to bude Ustav i albanskih građana, o kome oni nisu mogli da se izjasne. Na taj način negirana je njihova političko-građanska subjektivnost, a u Srbiji uveden svojevrstan aparthejd. I na ovom mestu razotkriva identičnost ,,LDP pozicije" i pozicije ostalih stranaka - bez obzira da li se zalažu za nezavisnost Kosova ili njegov ostanak u Srbiji bez građana albanske nacionalnosti, oba stava jasno govore - za Albance u Srbiji nema mesta.
Takav razvoj događaja treba videti kao deo kontinuiteta nacionalne politike obe Srbije, koju je otpočeo Milošević, ,,opoziciono" artikulisao Drašković, prihvatio Đindić - setimo se samo paljanskih volova sa Karadžićem i Mladićem i spaljivanja američke zastave na demonstracijama DS-a zbog intervencije nad vojnim položajima bosanskih Srba -- a danas ,,finišira" ključni politički tandem Tadić-Koštunica.
Ukoliko vas iznenađuje što je sa ovakvom pozicijom koketirao krug oko LDP-a, treba samo da se prisetite ksenofobičnog ispada Vesne Pešić u vezi sa Emirom Kusturicom, gde ga ona ,,vraća" u Bosnu, prebacuje što se konvertovao u pravoslavlje, govoreći tako protiv elementarnog ljudskog prava, prava na slobodni izbor vere. Takođe, u redovima LDP nalazi se i nacional-konzervativni Vladan Batić, bivši lider Demohrišćanske stranke, nekadašnji bliski saradnik Vojislava Koštunice i svojevremeno jedan od incijatora izgranje spomenika srpskim kvislinzima u Beogradu, karakterišući zalaganje LDP-a za prava seksualnih manjina ,,propagandom političkih protivnika". Enough said?
No, vratimo se obećanom razmatranju argumenata druge Srbije. Ona teži da se odvoji od svakog istoricizma pri rešavanju problema Kosova, sem jednog, a to je da se ratom - dobijenim ili izgubljenim - mogu menjati granice i da je to ono što čini kosovski presedan. Naime, Srbija je izgubila rat protiv NATO pakta i normalno je da gubi teritoriju. U navedenom ima nekoliko zabluda - prvo, de jure rata i nije bilo, jer on nikada proglašen - reč je o agresiji, što se ne može nonšalantno izjednačiti sa ratom. U tom smislu međunarodno pravo je na strani Srbije i pre bi trebalo očekivati stav da Srbija ima pravo da traži ,,okupirani" deo teritorije, koji i dalje vojno ,,drže" međunarodne trupe. Uzimajući u obzir mnogobrojne pravne konvencije koje su takođe prekršene ovom agresijom (pa i sam statut NATO pakta koji ima prvenstveno odbrambenu misiju), čini se da je navedeno pre argument protiv nezavisnosti Kosova.
Ako prihvatimo da je reč o ratu, granice se nakon njega utvrđuju mirovnim sporazumom. Umesto njega imamo rezoluciju SB 1244, koja garantuje državni suverenitet SRJ. I tu je stvar rešena -- posledice rata (vrlo neprijatne po Srbiju) integrisane su u ovaj dokument, tako da je svako dalje insistiranje na tome da se budući status Kosova mora zasnivati na činjenici ,,gubitka rata" anahrono, ali i ,,pravno nepravedno": ne možete biti dva puta biti kažnjeni za isti prekršaj. Takođe, prihvatanje opravdanosti promene granica nakon rata u korist pobedničke strane ukida svaki idealističko-etički pristup rešenju problema (koji je objektivno prisutan u pregovorima, u kojima postoji i snaga argumenata, a ne samo zveckanje oružjem): nas ne zanima karakter rata, a jači ima pravo da nameće rešenja.
Takav pristup, sem što negira pregovore, elementarno civilizacijsko rešenje konflikta, rehabilituje ,,zakon džungle" u međudržavnim odnosima, i vraća nas u ,,prirodno", pred-društveno stanje. Ako to konkretizujemo na NATO intervencijuna nad Srbijom, onda dobijamo opravdanje i ekocidne politike - jer su u agresiji korišćena i međunarodno zabranjena oružja, prevashodno ona sa osiromašenim uranijomom, čije najveće posledice osećaju upravo stanovnici Kosova, dakle većinom Albanci. I ovaj argument, dakle, ima svoju nacionalističku stranu, anti-srpsku i anti-albansku: ukoliko mislimo da NATO pakt ispunjava bilo čije interese, sem svojih, stojimo na ideološki naivnoj poziciji. To, naravno, prepoznaju i pojedini albanski političari, koji potpuno opravdano smatraju da Ahtisarijevim planom Kosovo ne dobija nezavisnost nego da de facto postaje međunarodni protektorat, te zbog toga i protestvuju. Jedino u ovom slučaju navedena ,,istorijska logika rata" ima smisla, jer konstatuje jednu neoborivu istinu: onaj ko teritoriju okupira njom i vlada odnosno uspostavlja pravila igre. A Srbija nije ,,izgubila rat" protiv Albanaca, nego NATO pakta.
uh kolko ovaj jede govna, iznervirao me posle 2-3 pasusa, nemam reči...
Kosovo je neresiva aporija za Srbiju;oba resenja su nepovoljna
1.Kosovo nezavisna drzava-gubi se 15% teritorije
2.Kosovo u okviru SR-izvor trajne nestabilnosti,jer ce 1,5-2 miliona nezadovoljnika permanentno bojkotovati drzavu i poturati klipove u tockove
E,sad budi pametan,pa izaberi nesto od ovog.
Često mi se desi da neki film moram da gledam iz pet navrata, pošto mi je nepodnošljiv i težak za gledanje, a da na kraju kada ga pogledam razmislim i konstatujem da se radi o dobrom filmu.
To su uglavnom filmovi sa nekom vrstom neravnoteže između celine i makroplana koji su potpuno u redu i mikroplana to jest skupa sadašnih trenutaka tokom gledanja.
Tu problem može biti u rediteljskom pristupu, ili glumi, ili kadriranju, ili naprosto montaži.
Takav film mi je bio LAUGHING POLICEMAN Stuarta Rosenberga, courtesy of Ginger, jedan od značajnih seventies policijskih filmova.
Mislim da je njegova greška u tome što je u scenarističkoj postavci i glumačkoj igri išao na pseudodokumentarnost koja je bila nepotrebna za ovaj prilično jasan police procedural, sa akcentom na detektivsku istragu, u kojoj se gomilaju svedočenja, i duge potrage za dokazima koje kroz dokumentarnost postaju nepodnošljive.
A u suštini, LAUGHING POLICEMAN je anticipacija CRUISINGa, i govori o inače vrlo nađubrenoj sceni San Franciska koji je osim po Zodiaku bio poznat i po Zebra Murdersima i po ubistvu Mayora of Castro Street i uopšte je bio violence capital u svoje vreme.
LAUGHING POLICEMAN uspeva da sakupi dosta te frustracije i da se na neki način predstavi kao neka vrsta realističkog DIRTY HARRYja.
Walter Matthau pored komičarske karijere ima i neviđen triler kredibilitet sa jednim od najboljih filmova svih vremena CHARLEY VARRICK, i izvanrednim trilerima poput TAKING OF PELHAM 1,2,3. LAUGHING POLICEMAN je svakako deo te priče, i zaslužuje posebnu pažnju.
* * 1/2 / * * * *
Da, poseban kuriozitet je to što anksionost nasilnog San Franciska, u ovom filmu, inače nastaje po predlošku švedskih krimi pisaca čiji se roman dešavao u Stokholmu i Malmeu... :D
Meni je taj film uvek bio odličan, pogotovo što se WM ovde zaista pokazao kao uverljiv policijski inspektor. Jedino mi je negativac delovao malo čudno, ali dopao mi se taj pseudo-verite pristup...
Paradoks je u tome što je taj film u teoriji super, ali u mom slučaju ga malo ometa praksa...
Pai, ti znaš da sam ja za filmove totalni laik, tako da, pričam iz srca a ne iz razuma... Meni se verovano najviše dopada kako WM glumi dark, tough 'n' cool policajca sa daškom francuskog noira, iako nema ni lice ni reputaciju za to.
Pazi, i moj pogled na to što mi je film bio težak za gledanje jeste čisto laičkog tipa. ne postoji nikakva teorijska utemeljenost u tom subjektivnom osećaju.
Jesi li gledao CHARLEY VARRICK?
LAUGHING POLICEMAN ima genijalnu upotrebu lokacija. Po tome se takođe naročito izdvaja.
Nisam, ne znam ni šta je to.
uslimiću ti ja slijedeće nedjelje, kad odem kući da proslavim krsnu slavu i tri prsta, anarhiju pokraj krsta, pa taman da razmenimo neke diskove...
Samo bear in mind da sam do Četvrtka u susednoj zemlji koja pokazuje neprikrivene pretenzije na našu teritoriju.
Meho, čuvaj se.
Sinoć sam se podsetio SORCERERa Billy Friedkina.
Gledao sam ga kao klinac i tada mi se jako dopao a u međuvremenu sam u nekoliko navrata pokušavao da ga repriziram ali mi je prvih pola sata uvek bivalo nepodnošljivo i prekidao sam.
Iz današnje perspektive, ovaj film deluje kao Friedkinova labudova pesma. Međutim, u ono vreme to je u stvari bio prvi znak da golden boy ume da pogreši posle isporučicvanja po jednog esencijalnog filma u dva važna žanra.
Ono što je SORCERERov osnovni kvalitet jeste Friedkinova želja da spoji monumentalnost, dokumentarnost i jasan high concept film. Dok je Cluzotovo izvorno remek-delo bilo jedan tipičan suspense B-film francuske produkcije, bazirane na romanima "crne serije" i nadrastao rutinski karakter tih filmova upravo kroz odličnu egzekuciju i high concept, Friedkinov film pokušava da bude jedna ambiciozna produkcija koja u sebi obuhvata svu realističnost koju holivudski novac može da pruži, apsolutno iskorišćavanje egzotike i podvlačenje političkih konotacija plus high concept.
Iako je nastao znatno kasnije, mislim da je film koji bi se mogao iskoristiti kao refrenca na SORCERER jeste FITZCARRALDO. Prosto te bizarne sizifovske okolnosti u susretu devetnaestovekovnog kapitalizma i južnoameričkih plemena su karakteristične za oba filma.
E sad, SORCERER ima samo jedan ogroman problem, a to je što scenario Walona Greena, poznatog opo nekim od najmačističkijih skriptova, ne uspeva da integrioše karaktere u priču niti da njihove konflikte ozbiljno iskoristi. Dugi build up likova kasnije praktično nema funkciju kad se krene u vožnju kamionom, nema podmetanja između likova, iako su u zavadi, solidarnost nastupi jako brzo.
I samim tim, čitav koncept forisranja karaktera biva obesmišljen pošto dugo zagrevanje likova nikada ne postano funkcionalno.
Konačno, zanimljiv je trenutak Scheiderovo ludilo u pustinji gde Friedkin pokazuje da će u ostatku karijere uglavnom koristiti vrlo grube psihološke zahvate, to jest da će psihu likova zameniti psihologizacija, i to u najrudimentarnijoj formi, što će dostići svoj vrhunac u CRUISINGu jednom neverovatno lepljivom a suštinski besmislenom filmu, koji inače može da bude dobar double-bill sa LAUGHING POLICEMANom.
U svakom slučaju SORCERER je jako zanimljiv pokušaj i ni u kom slučaju nije uzaludan kako je uvreženo mišljenje među istoričarima filma.
* * * / * * * *
Sinoć sam, da bih se malo smirio posle nekih frustrirajućih sastanaka ponovo gledao ARMOUR OF GOD Jackie Chana.
Ovaj film sam zaiasta gledao puno puta, iako možda i nije najbolji Chanov film zbog posebnog kinka prema činjenici da je sniman u Zagrebu, da je u njemu Chan slomio lobanju i konačno zato što je Remy Julien radio automobilske stuntove.
Odnos prema Zagrebu kao mestu dešavanja je predivan. ne samo da je jedini hravtski junak koga vidimo u filmu gay konobr već je u okolini Zagreba baza zlog samostana punog violentnih katoličkih fratara-sektaša koji diluju drogu.
ARMOUR OF GOD je do te mere rewatchable film, da se na osnovu njega kao i većine filmova iz Chanove kanonske faze može ustvrditi da je on sigurno među savremenim filmmakerima najbliži Charlie Chaplinu ili Buster Keatonu. Tu prosto čak i nije više pitanje teorijske fondacije njegovog rada, niti uzora, već naprosto zaista jednog vanvremenskog elementa fizičke akcije i vrlo specifičnog vladanja fundamentalnim zanatskim rešenjima na planu kadriranja i montaže, koja ove filmove čine zaista besmrtnim.
Da podsetim, u ARMOUR OF GOD, Chan je jamesbondovsko-indianajonesovskom duhu, bivši pevač koji je postao arheolog-avanturista. I to je sasvim dovoljno da bi se prepričao film, dovoljno je samo smestiti Jackiea u filmofilski koncept na koji se referiše.
Film će ostati zapamćen po zaista neverovatnoj poteri motorciklima i Pajerima za Chanovim custom-made Mitsubishijem na zagrebačkim ulicama. To je onako prava old school akrobatska predstava. Od tuča izdvaja se dvadesetominutno finale, koje uključuje i momenat kada Jackie skoči sa planine visoke nekoliko hiljada metara i sleti na vrh balona. Doduše, tu se vidi da su lagali pad na balon, ali ostalo nisu! :D
Povremeno je lepo osvežiti se filmovima koji pokazuju da je moguće srušiti američku hegemoniju u sferama repertoarskog filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam AMERICAN GANGSTER Ridleya Scotta.
Sigurno će se o ovom filmu pričati u danima koji dolaze, međutim, nema tu šta puno da se kaže. Reč je o jednom kompetentnom, mada suštinski neopredeljenom, polu-realističnom, polu-našminkanom pogledu na sukobe u podzemlju sedamdesetih, sa genijalnom pričom koja nije iskorišćeni ni 30% od svog potencijala, sa jako dobrim filmom sakrivenim negde unutar krajnje sterilnog tkiva koje je Scott izgradio.
Film je vrlo pitom čak i za Ridleyeve mejnstrim standarde, i samim tim ne uspeva da obuhvati zaista neverovatnu priču Frank Lucasa, nekadašnjeg šofera i telohranitelja Bumpy Johnsona koji je preuzeo njojoršku heroinsku mafiju, prevazišao Bumpyja tako što je sam postao vlasnik kartela, i prodavao duplo kvalitetniju robu za upola cene. To je zaista materija za Oliver Stonea a ne za Ridlyea i zailliana koji najviše vremena troše pokušavajući da meandriraju između Scorsesea, De Palme i Manna, a ne dostižu nijednog.
Međutim, negde mi je jasan uspeh ovog filma. On u sebi ima žanrovsku ambivalentnost starinskog storytellinga, Ridley pokušava da ispriča istinitu priču o jednom čoveku i to očigledno ume da upali na blagajnama.
AMERICAN GANGSTER u krajnjem dometu nije ništa više do Ridleyev DEPARTED.
* * 1/2 / * * * *
Teško je o novom Cronenbergovom filmu EASTERN PROMISES pisati na podforumu RAZONODA, ZABAVA, ...
Daleko je ovaj film od zabavnog, i to ne u najboljem pravcu.
Međutim, što se mene tiče, EASTERN PROMISES sigurno jeste pomak u odnosu na HISTORY OF VIOLENCE pošto se dešava u Londonu u miljeu ruske emigracije i mafije i to mu daje neku vrstu intrigantnosti.
Koliko god Cronenberg paušalno bio nazivan ocem ginekološkog horora, on ovde zalazi u sfere akušerske drame, baveći se pričom o babici ruskog porekla koja ganuta slučajem maloletne trudnice počinje da raspliće klupko human traffickinga u Londonu.
Neverovatno je koliko neko kome seksualna perverzija nije strana i ko je uostalom po vlastitom priznanju kontaktirao sa menadžerom & suprugom Marilyn Chambers, može ovako naivno i gotovo oduševljeno da nam razotkriva bolne istine o materijalnoj strani & metodologiji trgovine ljudima. Trgovina mladim devojkama iza zavese koja je već prežvakana tema u svim formama pokretnih slika, kod Cronenberga biva tretirana kao nešto što do sada nismo znali i videli.
Na svu sreću, Cronenberg ne opterećuje preveliki deo filma time, međutim, upravo je jedan prilično rutinski slučaj trgovine ljudima i silovanja koji iz toga sasvim prirodno, kao deo modus operandija, proističe, bio razlog sunovrata jedne ruske mafijaške kuće u Londonu.
I pored svih tiho izgovorenih replika, ćutljivih junaka i sipljivog disanja Vincenta Cassella, film se svodi na to da se loza raspala zato što se deka malo igrao doktora sa devojčicom.
Na drugom mestu kod ovih ruskih mafijaških GLEMBAJEVIH jeste svakako domen gangsterskog homoerotizma, takođe toliko prežvakana tema da je čak ušla i u knjigu kod Kaminskog, kao jedna od konvencija žanra.
I konačno, tui je ritualni segment gangsterskog života, karakterističan za istočnjačke kriminalne organizacije koji je u holivudski mejnstrim uveden jos ša YAKUZom Sydney jebenog Pollacka, najmejnstrimniejeg od svih mejnstrim reditelja. daje taj film režirao Aldrich kako je prvodbitno trebalo možda bi ova referenca delovala kulje ali ovako sa babom Sydneyem, Cronenberg ulazi na nedopuštenu teritoriju.
Dakle, kad se sve uzme u obzir, potpis BBC Filmsa na ovom filmu bi dobro stajao da je reč o rutinskom TV filmu o društvenom problemu trgovine ljudima i homoerotizma među gangsterima. Međutim, filmovi o opasnostima trgovine ljudima i homoerotizma među gangsterima stvarno nisu Cronenbergov nivo. U tom smislu, ja čak i nemam nameru da se sada fanovski pozivam na to šta ja mislim da on treba da radi, već naprosto hoću da kažem da čak i ako hoće ovo da radi, treba da ga radi znatno ozbiljnije.
Konačno, iako je ovo kudikamo slovesnije od HISTORY OF VIOLENCE, daleko je od ozbiljnog savremenog filma i nečega što pravi čak i mdiokritetska srednja struja.
Ipak, u Cronenbergovu odbranu, moram nešto da kažem. Iako je ovaj film sranje, i sve što uz to ide, ipak oseća se neka vrsta rukopisa. ne cronenbergovog rukopisa, ali rukopisa iz koga uspevam da pročitam fokus na likove, koji recimo fatalno nedostaje Ridleyu u AMERICAN GANGSTER koji mi je bio baš svež u sećanju dok sam gledao EASTERN PROMISES. ta sposobnost da nam u svakoj situaciji odvoji važno od nevažnog i kaže o čemu je film i šta je fokus u sceni, umeju samo pravi majstori, čak i u minornom filmu.
* * 1/2 / * * * *
Inače, zanimljiv detalj u filmu, koji inače takođe nije nov, jeste da su u filmu, izuzev policajxca svi junaci Rusi u različitim stepenima asimilacije u britanskom društvu, dakle to je zatvoren univerzum u kome ljudi ne komuniciraju van nacionalnofg geta pa je čak potpuno uverljivo i to što imaju tvrde akcente kada govore engleski, no i to je već poprilično provaljena stvar...
Sinoć smo u okviru tradicionalne serije projekcija domaćih filmova chez Cripple, Kunac, Ž + X Kišobranac i ja gledali KRAJ RATA Dragana Kresoje.
Reč je o vengeance flicku smeštenom u vreme Drugog svetskog rata koji je po nekoj poluistinitoj priči Branka baletića napisao Gordan Mihić.
Scenario postavlja priču prilično pravolinijski. Zločin koji motiviše prilično jednoličnu osvetu dat je u seriji flešbekova koji se trigeruju u snovima, a sa nekikm osobenostima likova se gotovo ne upoznamo pošto Kresoja pokušava da stvori atmosferu očvrslih likova.
Osvetnici su jednoruki (mada situacija u kojoj je ostao bez ruke, paradoksalno nije motiv osvete) Bata Živojinović i mali dečak koji se svete za ubistvo dečakova majke i bake od ruku ustaša dok je Bata bio u partizanima.
Premisa da bata sa sobom vodi dete, doduše starije od onoga iz LONE WOLF AND THE CUB, skoro da uopšte nije korišćena. Dete se nikada ne pokaže kao slabost a vrlo retko kao prednost u njihovim akcijama, i nažalost ovakva postavka likova ostaće uglavnom upamćena po tome što dete vrlo često mokri što je posledica traume pošto je prisustvovalo masakru.
S druge strane, negativci koje igra sam krem našeg villain glumišta - Bogdan Diklić, Josif Tatić i Radko Polič takođe nisu previšu zanimljivi iako je samo ubistvo majke urađeno sa izvesnom dozom inventivnosti, iako krajnje nevešto.
Kresojina režija je vrlo svedena, sa karakterističnim peckinpahovskim slowmotionima u scenema upucavanja negativaca ali bez karakterističnog bullet balleta po kome je Peckinpah poznat.
Pošto je reč o jugoslovenskom filmu, jasno je da ima lirski kraj koji pokušava da donese neku veliku poentu filmu, međutim, ja do neke velike poente, sem da možda ljudi ne mogu do besvesti biti posvećeni nasilju i da ih osveta neće učiniti srećnim, nisam došao. A kraj je pretendovao na nešto više pošto junaci uđu u sred zime u more do pojasa, ali šta to znači mi sinoć nismo uspeli da dokučimo.
S druge strane, ja kao neko ko se profesionalno bavi filmom znam da su mnogi krajevi naprosto i samo rešenja da se film završi što pompeznije, i da ni sami autori sem efektnosti završetka vrlo često nemaju tačnu ideju o konotaciji koju to nosi.
Vrlo specifičan omaž svojoj opsesiji automobilizmom, Baletić kao autor priče, daje u liku auto trkača koga igra Aleksandar Berček, ali koji do kraja filma ne zaigra važniju ulogu sem da reprezentuje dekadentno građanstvo koje se nije jasno postavilo u odnosu na rat koji se zbivao oko njih.
* * / * * * *
Miša Ðurkovic
POETIKA I POLITIKA MILOMIRA MILJANICA – PRILOG RAZUMEVANJU RAZVOJA KULTURNE POLITIKE PREKODRINSKIH SRBA (*)
Sažetak: U ovom clanku autor se bavi problemom kulturne politike i politike identiteta koju razvijaju Srbi u bivšim jugoslovenskim republikama. U vreme kada im se postepeno oduzimaju instrumenti zvanicne kulturne i prosvetne politike, Srbi su prinudeni da otkrivaju i koriste razlicite alternativne medije, odnosno da svoju politiku identiteta razvijaju kao angažovanu popularnu kulturu i kao kulturu protesta, ironije, ali i lamenta. Evoluciju te politike i njenu transformaciju u savremeni oblik autor izlaže kroz primer Milomira Miljanica, priznatog guslara, ali i velike folk zvezde, koji je na svom poslednjem albumu razvio model pansrpskog identiteta i medusobne srpske solidarnosti.
Kljucne reci: Miljanic, muzika, kultura, identitet, politika.
Nakon raspada SFRJ, u najbližem okruženju ostalo je da živi nešto manje od dva miliona Srba. Burna istorija jugoslovenstva i policentricno razvijanje srpskog identiteta nisu se dobro pokazali u konacnom bilansu prošlovekovne ostavštine. U tri novostvorene države u kojima je Srba bilo u znacajnom broju srpski narod je ugrožen na više nacina. U Hrvatskoj je srpski problem najdrasticnije rešavan. Republika Srpska Krajina kao pokušaj stvaranja autonomne oblasti za Srbe propao je pod cudnim okolnostima u avgustu 1995. godine. Hrvatska je (uz blagoslov zapadnih sila) u svega nekoliko dana proterala više od 200.000 Srba. U BiH je srpski narod ratom uspeo da se izbori za svoj entitet i stvorio je Republiku Srpsku kao znacajnu tekovinu koja mu omogucuje visok nivo samostalnog odlucivanja o svojim poslovima. Najvažnije je to što su u njegovim rukama i dalje institucije identiteta kao što su prosveta, verska politika, kultura i sl. U Crnoj Gori se u desetak godina radikalno promenio identitet jednog broja gradana koji su pod sumnjivim okolnostima, predvodeni kriminalnom elitom i (opet) uz pomoc nekih stranih sila uspeli da dobiju referendum i da Crnu Goru odvoje od Srbije. Jedan znacajan broj gradana je, medutim, odlucio da zadrži svoj tradicionalni identitet i na popisu iz 2003. godine 32 odsto gradana Crne Gore izjasnilo se kao Srbi.
Ratovi i fundamentalno politicki procesi menjanja granica okoncani su za ovaj period. Medutim, danas se sve više uvida da muke srpskog naroda tu nisu prestale. Štaviše, suprotno svim normama koje je zapadni svet postavio u Savetu Evrope, Evropskoj uniji i nizu slicnih foruma, srpski narod u ovim krajevima suštinski je ugrožen preko politike identiteta. Naime, uocava se da nekima nije dovoljno što su Srbi pocepani u veliki broj država, nego im se ne omogucava ni da u tim državama zadrže svoj slobodno izabrani identitet. Iz Hrvatske je, dakle, najveci broj ljudi proteran, a oni koji su ostali izloženi su stalnim pritiscima niskog intenziteta na asimilaciju. U BiH je Republika Srpska svakodnevno na udaru – stalno se vrši pritisak na njene institucije kao što je pokušaj ukidanja entitetske policije, a nizom odluka Ustavnog suda BiH oduzeto joj je pravo na upotrebu srpske himne i simbola. U Crnoj Gori vlast i ne krije da ne priznaje postojanje ovolikog broja Srba i stalno iznosi projekciju za koliko ce ih na sledecem popisu biti manje. Srbi nemaju nikakva prava na ocuvanje svog identiteta i izloženi su stalnim pritiscima na asimilaciju, opet uz blagoslov medunarodnih institucija.
Kakav je odgovor prekodrinskih Srba na ovo što im se dešava – tema je kojom pokušavam da se bavim u ovom clanku. Šta su temelji njihovog identiteta, koji su simboli, narativi i poetike oko kojih grade svoju alternativnu politiku identiteta i jednu kulturu protesta? U vreme kad im se oduzimaju instrumenti prosvetne i kulturne politike, Srbi su prinudeni da otkrivaju i koriste alternativne oblike organizovanja i promocije svog identiteta. To su, pored verskih središta, najviše razni oblici tržišno bazirane popularne kulture: tehno-folk izvodaci, sportski kolektivi i dogadaji, tabloidi, sportska i revijalna štampa, guslari i uopšte pevaci nove narodne muzike. U ovom tekstu predstavicu Milomira Miljanica Miljana, kao u ovom trenutku jedan od najznacajnijih primera ove nove muzicke i popkulturne prakse.
*
Milomir Miljanic Miljan je pre svega poznat kao jedan od najvecih savremenih srpskih guslara. Ovaj stasiti Nikšicanin pet puta je biran za najboljeg guslara Jugoslavije, a bio je i predsednik Udruženja guslara. Guslanjem se profesionalno bavi od šesnaeste godine, kada je snimio svoju prvu kasetu Gorski presto i veciti spomenici . Ne samo da je jedan od najpriznatijih umetnika ove tradicije, vec je mnogo ucinio i na njenom održavanju, popularizovanju i samoorganizovanju srpskih guslara. Na primer, prvo video-izdanje guslarske muzike napravili su još 1990. upravo Miljan i Đordije Koprivica.
Miljanic je do sada objavio preko trideset nosaca zvuka (pre svega kaseta) s guslarskim spevovima. Uz to, treba pomenuti i 5–6 kaseta na kojima uz gusle peva izvorne narodne pesme. Tematika koju obraduje veoma je široka i krece se od kosovskog epskog ciklusa, preko opevanja najvecih srpskih junaka od starih vremena do danas, zatim tretmana novije junacke istorije (od Karadorda do Mojkovacke bitke), izvodenja Gorskog vijenca (zajedno s pokojnim glumcem Danilom Lazovicem), pa zatim bavljenje stradanjima Srba u Drugom svetskom ratu, sve do najnovije istorije. Medu najpoznatija Miljanova izdanja spadaju: Pogibija kralja Aleksandra u Marseju , Vjetrovi Kosmeta , Stradanje Srba 41–45, Paracinski regruti, Mojkovacka bitka (spev Radovana Becirovica), Ponovo Kosovo, Nebeska liturgija , vladike Nikolaja Velimirovica, Jana na Kosovu, Karadorde i Filip Višnjic (spev Momira Vojvodica)... Za veliki deo ovog opusa vezane su zanimljive price i okolnosti, na neki nacin uvek povezane sa politikom. Spev o tragediji u paracinskoj kasarni, gde je 3. septembra 1987. Albanac Azis Keljmendi bez ikakvog povoda na spavanju ubio cetiri i ranio još pet vojnika, nije htela (smela?) da objavi nijedna izdavacka kuca u Srbiji i Bosni i Hercegovini. Objavljena je u Sloveniji i prodala se u preko 200.000 primeraka.
Na široko rasprostranjene predrasude o tome kako se guslama bave zaostali, primitivni i neobrazovani ljudi, guslari se grohotom smeju i navode primer najcenjenijeg savremenog barda svoje profesije, velikog epskog pesnika Radovana Becirovica. Becirovic je autor mnogih spevova koje je i Miljanic izvodio, i opevao je veliki broj najznacajnijih dogadaja koji su naš narod pogadali tokom ovog veka (od sarajevskog atentata i Mojkovicke bitke do poslednjih ratova). Iako je bio bez formalnog školskog obrazovanja, ovaj covek je citavog života ,,kopao" po bibliotekama i istorijskim spisima, trudeci se da što je tacnije rekonstruiše dogadaje o kojima je pevao. I sâm je kod kuce formirao impresivnu biblioteku. Guslarski zanat, po pravilu, zahteva ogromno poznavanje istorijske ili savremene materije o kojoj se peva, zatim poznavanje poezije i specificne epske poetike i pre svega ogromnu sposobnost pamcenja i izražavanja. Potrebno je naizust znati i, uz istovremeno sviranje gusala, deklamovati desetine hiljada stihova.
Miljanic je, poput svih drugih savremenih srpskih guslara, gotovo detaljno obradio dešavanja od devedesete naovamo. Tu su svi akteri raspada Jugoslavije, borbe prekodrinskih Srba, tragedije 1995, dešavanja na Kosmetu 1998–1999, patnje Srba nakon proterivanja jugoslovenske vojske s Kosova i borba za ocuvanje zajednicke države Srbije i Crne Gore. Centralno mesto u tom univerzumu zauzima rat u Bosni i Hercegovini, a najsvetlije reci i epiteti rezervisani su za Radovana Karadžica i Ratka Mladica. To se lako može objasniti, baš kao i izbor ovih najdramaticnijih mesta novije srpske istorije.
Savremeni srpski guslari su zaista suštinski ostali verni tradicionalnoj poetici i kosmosu iz koga poticu. Ova poetika je konstituisana u doba viševekovnog ropstva da bi kulminaciju doživela u doba oslobodenja pocetkom devetnaestog veka. Kao i u svim herojskim naracijama povezanim s jednom nacijom, kosmos u okviru koga se krecu junaci i razvijaju dogadaji vrlo je precizno i jednostavno strukturiran. Postoje dobri (naši) i loši (njihovi) ljudi i junaci. Naši su skup svih mogucih junackih vrlina, pri cemu su i one definisane na brutalnim ratnickim osnovama, gde osveta i istraga neprijatelja predstavljaju vrhunac casti, a oprost i pomirenje odaju utisak slabosti i kukavicluka. Izmirenja ne može da bude; borba izmedu dobra i zla, nas i njih je vecita. (1) Jedini nacin da mi pobedimo jeste da ih izgnamo i, ako je moguce, kompletno pobijemo jer ako to mi ne ucinimo, uradice oni sigurno. U slucaju srpske guslarske poetike, glavni arhineprijatelji su Turci koji su došli sa strane i koje bi onda bilo uputno jednog dana vratiti odakle su došli. Termin Turci cak više oznacava slovensko stanovništvo koje je primilo islam, nego otomanske Turke. Tek u novije vreme uveden je termin poturice . Pored toga, borci Republike Srpske su o svojim protivnicma najcešce govorili kao o Turcima. Osim njih (za koje se cesto koristi i termin balije, što znaci oni koji su promenili veru), ulogu neprijatelja imaju i ustaše (Hrvati), Šiptari i zapadni lideri koji su pocepali Jugoslaviju, bombardovali Republiku Srpsku, pomogli Hrvatima da ukinu Republiku Srpsku Krajinu, bombardovali SRJ, otimaju Kosovo i progone naše junake. Kad se obraduje Srbija, pojave se mestimicno i domaci izdajnici.
Sve to, medutim, usložnjava situaciju: unutrašnji problemi i sukobi u Srbiji gde bi se neki akteri okarakterisali kao izdajnici ne pogoduju pozivanju na zaista potrebno jedinstvo Srba – uz to, Srbi nisu baš u svojoj tradiciji imali mnogo Brankovica; kontroverzni pad Srpske Krajine izazvan unutrašnjom neslogom i cudnim Miloševicevim stavom prema tome takode nije baš privlacna tema. Slicno je i s novim dešavanjima u Crnoj Gori, koja se kao nikad dosad podelila i gde bi guslar morao svoje najbliže rodake da opeva kao izdajnike. Ova tema boli, ali se ne opeva previše. Tako ostaju dva najjasnija motiva. Prvi je Kosovo, koje se vratilo u status bazicnog srpskog mita i zaveta. Naime, kao što je poznato, osnovna tema citave guslarske istorije je ,,osveta Kosova", naricanje zbog njegovog gubitka i prenošenje zaveta buducim srpskim generacijama da ga osvete i povrate. Tradicionalna crnogorska kapa sastoji se od crvenog polja koje predstavlja božure iznikle iz krvi kosovskih junaka, na kome su izvezena cetiri ocila. Ovo polje je oiviceno crnom tkaninom koja predstavlja korotu (žal) za izgubljenim Kosovom. Novonastale okolnosti daju puno motiva za opevanje novog srpskog stradanja na Kosmetu, kao i ponovno prihvatanje viševekovnog zaveta da se Kosmet kad-tad povrati.
Drugi i, kao što smo videli, najcistiji motiv jeste rat u BiH i stvaranje Republike Srpske. Pozornica je vrlo jasna i skoro do kraja je identicna istorijski nasledenim arhetipskim modelima i obrascima: mi i Turci, oni otimaju naše zemlje i odvajaju nas od brace s istocne strane Drine, cepaju srpski prostor, a mi se dižemo na oružje da to sprecimo i da zaštitimo svoju zemlju i svoju nejac; oni se klanjaju Alahu, mi pravoslavnom Bogu; oni ruše naše crkve, mi njihove džamije; oni imaju olicenja Zla kao lidere (Izetbegovica), a mi suštu vrlinu, Karadžica kao vodu u tradiciji od Lazara do Karadorda, i Mladica denerala, vojskovodu u tradiciji Mišica i Janka Vukotica. Tu je i opevanje svih srpskih zemlja koje se brane, ali i posebno isticanje gore Romanije kao gotovo mitskog srpskog Olimpa koji cuva ,,brata Radovana". (2)
Kao i drugi guslari, Miljanic nastupa u tradicionalnoj crnogorskoj nošnji radenoj po bojama srpske trobojke: crveni džamadan, plave pantalone i bele carape. Jedino što se promenilo je ambijent pošto danas najcešce nastupa u zatvorenim, kamernim salama, ali to omogucuje obracanje vecoj publici. Ovaj guslar je imao i tu cast da održi solisticki koncert u Kolarcevoj narodnoj zadužbini u Beogradu.
Za Miljanica, kao i za sve tradicionalne umetnike na ovom instrumentu, gusle su skoro mitološki instrument, amalgam muzickog instrumenta, oružja, krsta, trebnika i vrednog umetnickog dela. One obuhvataju citavu jednu metafiziku dužnosti, odgovornosti, poštovanja i vrline. Kako sâm Miljan tvrdi, prema guslama se i ophodenjem pokazuje njihova vrednost i znacaj. Kao što se krst sa zida skida samo da bi se poljubio i onda vraca na svoje mesto, tako se ni gusle ne smeju skidati za džaba.
Bez obzira na ambijent, njegovi nastupi su standardni jer zapaljiva epika, birane reci, junaci i svetlo oružje uvek podignu adrenalin. Dovoljno je analizirati dva njegova speva posvecena liderima Srba u Republici Srpskoj. Preporucujemo spev Đeneral Ratko Mladic, a ovde cemo se pozabaviti spevom Na braniku pravoslavlja. U njima se mogu naci svi elementi ovog epskog kosmosa.
,,Ej, sudeno je mom rodu Srbima, gde god ode, vaskrsa ne ima.
To je tako od starih vremena, krv nam ljudska slobodi je cijena...
... Vazda smo se od zala branili, da nam vjeru ne zatru...
I u ovom dvadesetom stoljecu, triput su nam trnuli svijecu,
Ma je nece moci da utule, sile što su na nas nasrnule."
Dakle, fatum i usud je vecit. Izloženi ste stalnoj pretnji i ne smete da dozvolite da budete nespremni, inace vas nece ni biti. Ta poznata situacija ponovo se pojavljuje pocetkom devedesetih:
,,Kad Ustaše uz pomoc Zapada i sa njima ratnici džihada,
Naumiše da Srbe bestrve, kao što su cetrdeset prve,
Sjaj oružja srpskog da potamni, da nestanu Srbi pravoslavni..."
Namere su, dakle, iste, ali je naš odgovor ovoga puta pripremljen. Miljan kaže:
,,Usta narod ko iz zemlje trava, da se bori i glave spašava.
U te dane viteške i slavne Karadžic ih vodi Radovane."
Pojavljuje se, dakle, novi lider, ali i on i nacin na koji dolazi moraju da dobiju neku vrstu kontinuiteta i auru priznatosti. Novi junak ne može da bude nikogovic i skorojevic, vec nekog plemenitog porekla, ali mora i da dokaže da je dostojan predaka. Miljan objašnjava da je pravi voda koji bi, da je ranije roden, sedeo na Oplencu, Njegoš bi ga pjevao u Vijencu , dostojan je Karadorda i pravi je i Srbin i voda. Sledi detaljan opis porijekla:
,,Karadžic je rodom iz Drobnjaka, od junacke kuce i oblaka,
Đe j' Aleksic Smail-agu smaka."
Opisuju se i pogled i stas, i sve to se vezuje za hajducko poreklo, ali se uz to dodaje i mudrost Pašica Nikole.
Sledi poziv na ustanak 1992. i opis svih srpskih zemalja koje se ne smeju dati. ,,To su stare zemlje Nemanjica, nemojmo ih bez krvoprolica ."
Pesnik se poziva na slobodu, pravdu i Boga kao vrednosti koje Karadžica i narod utemeljuju u ispravnosti cinova. No, vec tada se naslucuje mucenicki venac koji ce Radovan poput Lazara i Karadorda morati da ponese i da se žrtvuje za dobrobit roda.
Sledi klasicna apoteoza kojom se uvodi ratni komandant. Pesnik pita ko je voda najhrabrije vojske s one strane Drine, je l' ustao Petrovicu Đorde, ili vojvoda Mišic i Janko Vukotic, i sledi odgovor da je u pitanju Ratko Mladic.
,,To je suri soko sa planine, a vojska mu ko njen starešina,
Sve junaci Obilica kova iz plejade najboljih sinova.
Volja im je kao kamen cvrsta, brane srpsku zemlju od nekrsta.
Svaki bješe spreman da pogine za slobodu svoje dedovine.
Iz te krvi što je prolivena Republika Srpska je stvorena."
Republika Srpska je, kaže Miljan, omedena kostima i najveca je srpska tekovina. Time otkrivamo još jedan razlog zbog kog je ona pevacu posebno draga. Ona je jedini, i to veliki uspeh srpskog naroda tokom procesa raspada Jugoslavije, pobeda kojoj je ,,lasno zapjevati". Pevac pominje 18.000 srpske dece koja su položila svoje živote za tu tekovinu. Njihova nesebicna žrtva obavezuje i pevac se moli Bogu da im otvori rajska vrata i da sednu uz Obilica, kako su zaslužili. Sledi pozivanje na Njegoša kao završni cin ugradnje ove epizode u citavu junacku istoriju srpskog naroda. Pevac smatra da je dokazao da je i ova generacija kojoj pripada bila dostojna predaka i da se time održava junacki casni duh i prenosi isti zadatak na buduca pokoljenja.
*
Ova poetika svakako nije politicki korektna za jedno vreme u kom se propagiraju vrednosti multikulturalizma, verske i etnicke tolerancije, kao i raznih oblika integracija. U njoj se mogu naci svi elementi za savremene kriticare nacionalizma, i to svakako nije diskurs koji odgovara mirnodopskim vremenima. Problem je, medutim, u sledecem: srpsko iskustvo je i tokom poslednje decenije (pa cak i danas) pokazalo da je pozivanje na pravo, individualna i kolektivna prava i na slicne norme bilo rezervisano za druge, a nikada za Srbe, da je u svim sukobima medunarodna zajednica radila na štetu upravo ovog naroda i da joj se ne sme verovati. Nažalost, opet je iskustvo na brutalan nacin pokazalo da je jedino u šta su ljudi mogli da se uzdaju bila snaga oružja. To im, naravno, nije ništa garantovalo, ali im je davalo nadu da ce možda uspeti i makar je (za razliku od 1941) dokazalo da se ljudi nece dati lako na klanicu. U tome treba tražiti osnovni razlog zbog kog ce ove pesme i tradicija ovakvog brutalnog, ali i sasvim iskrenog guslarstva imati i dalje i dosta poklonika, ali, izgleda, i nezamenljivu funkciju ocuvanja jedne tradicije koja je u ratnim vremenima ocigledno preko potrebna. (3)
Medutim, nova mirnodopska vremena traže i novu politiku i novi diskurs. Srpski narod je danas prinuden da traži novi politicki recnik i da smišlja novu politiku koja se sve više definiše kao politika identiteta. Prica o oružju i guslarskim tradicijama povlaci se u gerilu, u šatre, lokalne domove kulture, na slave, derneke, vašare, porodicne domove. Nju, cini se, osim svih neobaveznih žanrova hedonisticke muzike, smenjuje i potraga za jednim drugacijim mejnstrimom koji ce biti politicki korektan, ali i duboko ukorenjen u ocuvanje identiteta. Ovu evoluciju od jednog ka drugom žanru i metodu nacionalnog izražavanja možda najbolje simbolizuje Miljanova licna evolucija i pojava njegovog prvog pravog mejnstrim izdanja pod nazivom Postadosmo dva naroda. Ovo izdanje po svemu zaslužuje podrobnu analizu.
Osim uz gusle, Miljan je i ranije znao da zapeva i uz orkestar. Na sajtu You Tube mogu se naci snimci njegovih nastupa tokom referendumske kampanje u Crnoj Gori u prolece 2006. Taj repertoar je ocigledno nastajao godinama i pažljivo je pripreman u saradnji sa saradnikom Ivanom Krgovicem. (4) Izdanje koje sadrži deset pesama pojavilo se pocetkom 2007. godine pod okriljem vec legendarne bijeljinske treš-folk kuce ,,Renome". Ova kuca ima preko 700 izdanja i zajedno sa srodnom BN televizijom promoviše savremeni folk zvuk Bosne i Hercegovine, dakle pevace raznih nacionalnosti. Iako Miljan najviše vremena provodi u Beogradu, u Srbiji je (osim u guslarskim krugovima) skoro nepoznat. Srpski mejnstrim politike, medija i kulture ne zna za njega. Otud nije cudno što je svoj disk objavio u Bijeljini. Cini se da i o opštem duhu straha od tema koje su politicki kontroverzne u Srbiji govori i ta cinjenica da njega ovde nije moguce cuti na radio i televizijskim stanicama, uprkos kultnom statusu koji je dostigao preko Drine. Miljanov uspeh je zaista ogroman. Iako zbog neuredenog tržišta nije moguce dobiti tacne podatke o tiražu, postoje procene da je ovaj album (zajedno sa piratskim izdanjima) prodat u oko 700.000 primeraka. U Republici Srpskoj ima ga skoro svaka kuca.
Miljanov prvi mejnstrim folk album predstavlja ga prvi put bez narodne nošnje, u ležernoj kombinaciji klasicnog odela i raskopcane košulje. No, zanimljivo je da ga svi noviji spotovi i dalje prikazuju u narodnoj nošnji. Za razliku od guslarske epike, ovaj album ga potpuno predstavlja u lirskom izdanju. Muzicka podloga je jasna, stamena i nema prevelikih promena ritma. Osnovu cini klasicna novokomponovana muzika kakva se pravila sedamdesetih i osamdesetih, gde uz uglavnom nepromenjeni ritam dolazi bogata orkestracija u kojoj dominira harmonika. Svega u nekoliko pesama (pre svega u dve s kosovskom tematikom) koristi se sintisajzer kako bi docarao specificnost tamošnjeg poluorijentalnog zvuka. Bržim ritmom odskace samo pesma Pitaju me ko sam koja je radena u predreferendumsko doba i koja sadrži taj borbeni duh pokušaja da se ljudi ohrabre ponavljanjem starih istina i da se ocuva zajednicka država Srbije i Crne Gore. Zanimljiva je i pesma Milijana koja sadrži dve naporedne ritmicke celine koje se smenjuju. Nakon laganijeg uvoda u pesmu sledi uvodenje odlucnijeg modusa u refrenu u kom pevac vrlo oštro na klasican crnogorski nacin strofu izvodi naglašavajuci svaki slog: ,,Os-ta-de mi Mi-li-ja-na, sa šes-na-es' svo-jih lje-ta...".
Citav album je raden u izrazito lirskom duhu i, uprkos snažnom i odlucnom glasu izvodaca, ostavlja uglavnom melanholicno raspoloženje. Osim pomenute Pitaju me ko sam , sve ostale numere nose neku vrstu tuge i osecaja neceg izgubljenog. Jedan deo tih emocija usmeren je na osecaj coveka koji je napustio svoj rodni kraj i pati zbog te odvojenosti, kao i zbog lagane propasti samog zavicaja. Ovo setno raspoloženje dominiralo je sedamdesetih godina u srpskoj narodnoj muzici i cesto je obradivano. U okviru tog pravca nastao je citav pravac gastarbajterske muzike. (5) Ovde su to pesme Zavicaju, Milijana, Rodno ognjište i Bojana. U uvodnoj pesmi, Zavicaju , kaže se:
,,Sve je isto kao prije kad sam ovdje srecan bio, ali više isto nije – zavicaj mi opustio."
Ove melanholicne reci upozorenja završavaju pesmu u kojoj je osnovna poruka sadržana u refrenu: ,,Najljepše su uspomene iz mladosti moje rane što vracaju cesto mene zavicaju u Banjane". Isto se kaže u pesmi Milijana :
,,Đe nijesam samo bio, pô svijeta prošo skoro, svog se kraja uželio – vracam ti se Crna Goro."
O povratku govori i najlaganija pesma Rodno ognjište koja daje klasicnu sliku majke koja sama sedi pored ognjišta i lije suze zbog udaljenosti sina. Sin se vraca iz tudine i sledi susret kraj starog porodicnog ognjišta.
Druga vrsta tuge je zbog silnih gubitaka i patnji svog naroda. Za razliku od borbene epike, ovaj novi Miljanov angažman ne sadrži hate speach . Nema govora o drugima, o protivnicima i dušmanima srpskog naroda. Cak i tamo gde bi se mogao ocekivati neki napon u tom pravcu ( Gledaj orle , Postadosmo dva naroda ili Knine grade ) autor se uzdržava i opisuje bol i patnju bez imenovanja onoga ko ih nanosi. I to govori o evoluciji srpskog nacionalnog diskursa u novije vreme.
Miljanova poetika danas jeste jedna vrsta pansrpske balkanske geografije. Teme njegovih stihova su Banjani, Kosovo, Avala, Lovcen, Decani, Berane, Šumadija, Morava i Knin. Pre petnaestak godina guslari su pevali kako se ova mesta puškom brane. Danas je vreme da se ona brane na drugaciji nacin, pesmom koja ih beleži i cuva u srpskom secanju i u srpskom prakticnom životu. Pesma danas postaje novo oružje borbe za nacionalni identitet i za srpska prostranstva, kao i za ocuvanje žive tradicije. U pesmi Pitaju me ko sam, koja je jedan od brojnih ultimativnih hitova na srpskim veseljima preko Drine, Miljan peva:
,,Pitaju me ko sam, šta sam, kom pripadaš pravo reci,
Što pitate kada znate da sam isto što i preci."
A u refrenu porucuje:
,,Ja sam Srbin Crnogorac imenom i prezimenom,
Ponosim se podjednako sa Avalom i Lovcenom."
Zatim:
,,Srpski zborim, srpski pišem, srpsku crkvu obilazim,
Ponos, cojstvo i junaštvo moje Crne Gore pazim."
Posle poznatih rezultata referenduma nastala je pesma Postadosmo dva naroda koja opisuje strašan rascep koji se desio unutar srpskog i crnogorskog korpusa, odnosno nastupanje jednog za ljude neprirodnog stanja, odvojenosti dva dela nekada istog naroda. Miljan to opisuje u bolnoj pesmi s licnim predznakom:
,,Ja odavno otišao, ostavio rodni kraj,
Brat ostade pokraj majke, ostade u zavicaj."
I refren: ,,Moja stara majka place, ja kraj Save, brat Morace,
Ko nas svadi, ko nas proda, postadosmo dva naroda."
Osecajuci nepravdu koja se dešava, za razliku od ranijih poziva na oružje, pevac se okrece veri u univerzalnu božju pravdu koja, prema njegovom mišljenju, na kraju svakom odredi po zasluzi:
,,Gospod sudi sa visina malima i velikima,
po zasluzi svakom daje, utjeha je Boga ima."
Postoje i pesme koje su cist izraz ljubavi za svoj narod i koje grade veru za buducnost, poput To Srpkinja samo rada. Gledajuci svoju voljenu ženu, pesnik zapeva:
,,Morava ti u ocima, Šumadija u grudima,
od meda si dušo slada – to Srpkinja samo rada."
Ova pesma je i muzicki najbliža srbijanskim narodnim pesmama i posebno je karakterišu pasaži s harmonikom dugmetarom koja prelazi u visoke registre.
Ipak, najdramaticnije su dve pesme posvecene Kosovu i završna koja sažima ukupnu tugu srpskih poraza, secajuci se Knina. Miljan potvrduje crnogorsku tradiciju u kojoj se Kosovo shvatalo kao najdublje licno pitanje. Kao što je poznato, ima crnogorskih porodica koje zaista vode poreklo od nekadašnjih kosovskih Srba, ali je još cešce bio slucaj da su te porodice konstruisale porodicnu istoriju koja bi ih s nekim takvim povezala, a, po mogucstvu, s kakvim junakom. (6) Kosovo se i danas u srpskim porodicama tamo jako duboko oseca i cini se ponekad da patnju i tragediju Srba na Kosmetu zbog slicnih situacija i iskustava možda bolje i jace osecaju Srbi preko Drine, nego Srbijanci koji su zašticeni i ušuškani u monoetnickim sredinama i u zemlji koju kontrolišu. Miljan je na ovom albumu dve dramaticne pesme posvetio Kosmetu.
U pesmi Kosovo, koju je sâm napisao, Miljan iznosi svoj licni osecaj skorašnjih dešavanja u okupiranoj srbijanskoj pokrajini:
,,Ko to tamo pomoc ište, žene placu, deca pište,
zvono jeca božur vene, to Kosovo zove mene."
Sledi refren:
,,Oj Kosovo, oj Kosovo, doci cu ti ja ponovo;
Metohijo, Metohijo, nisam te zaboravio"
koji ponavlja vekovni zavet Srba da se kolevka kulture i identiteta ne zaboravi. I dalje:
,,Sve svetinje na Kosovu u snovima mene zovu,
Metohija ravna cvili, zašto ste me ostavili.
Oj Srbijo zemljo, mati, što je tvoje ti povrati.
Reci glasno celom svetu: Srbija je na Kosmetu."
Pesma se završava zavetnim udarom crkvenog zvona.
Za njom ide pesma Gledaj orle koja nastavlja duh iz Miljanovog veoma slušanog i prodavanog guslarskog ciklusa Jana na Kosovu .
,,Dok orlovi u visine svoja mocna krila šire,
leti pogled s Prokletija, gde je moja Metohija.
Gledaj orle, moj sokole, koliko me rane bole;
Koliko me bole rane kad pogledam na Decane.
Monahinje kao breze uz molitve što trepere,
Svece pale, Boga mole, za spas roda, za spas vere.
Gledaj orle kako sija Dušanova Pec caršija,
Svetilište vrelo ovo mora ostat Srbinovo.
Kosovo ce da oživi, božuri ce opet cvati,
Svojoj crkvi, svojoj njivi, prognani ce da se vrati.
Gledaj orle od miline Gracanicu kraj Prištine,
Najsjajnija zadužbina slavnog kralja Milutina."
U bogatoj srbijanskoj folk produkciji u poslednje dve godine ovaj autor nije naišao na pesmu koja bi se bavila Kosmetom i njegovim problemima, što pokazuje potpunu dezangažovanost, odnosno goli hedonizam folk produkcije u Srbiji. Ovo se ne odnosi samo na folk, vec na sve oblike popularne i umetnicke kulture. U vreme kada Srbija navodno vodi borbu oko statusa Kosmeta, u javnoj i medijskoj sferi to se ni na koji nacin ne oseca. Poznavajuci ogroman politicki i propagandni potencijal savremene popularne kulture, prosto je neverovatno da ne postoji bilo kakav produkt, pesma, film, crtani film, strip, roman, album, serija itd. koji bi se bavili kosmetskom tematikom. (7) Štaviše, svi moguci akteri se sklanjaju od te problematike da ih ne bi proglasili nacionalistima. Treba na primer podsetiti da Baja Mali Knindža ima i svoj kosovski ciklus, album Biti il ne biti nastao i realizovan ratne 1999, u potpunosti posvecen kosovskoj problematici. Tu su pesme Diraju nas ponovo , Kosovo je naša duša , Bog sa neba gleda ili Kosovo je srpsko. Uprkos cinjenici da bi one i danas mogle da igraju znacajnu ulogu u mobilizaciji naroda za odbranu Kosmeta, te pesme, kao i sâm Knindža ne mogu se nigde cuti. Osim na krajnje apstraktan nacin u informativnim emisijama, tema Kosmeta de fakto ne postoji u javnom prostoru današnje Srbije.
Miljan pokazuje kako folk i te kako može biti politicki angažovan i stavljen u službu svog naroda na pravi nacin. Na toj liniji je i njegov poslednji proizvod, maksi singl na kome se nalazi dramaticni duet sa Verom Matovic. Naslovna numera obraduje još jedan od tragicnih oblika današnje srpske egzistencije, probem izbeglištva. Pesma Izbeglica radena je u formi razgovora izmedu Srbina iz neke od srpskih zemalja (ne nužno samo centralne Srbije), koji izražava solidarnost, i devojke Kosovke, izbeglice koja mašta da se sa rodacima i prijateljima vrati u svoj Prizren.
,,Odakle si reci sele, što ti lice suza kvasi, tvoje oci nevesele govore mi tužna da si.
Ja sam brale sa Kosova, iz Prizrena Dušanova,
iz ponosnog carskog grada, izbeglica ja sam sada.
Ne govori sele moja, vidim da te tuga slama,
i ovo je zemlja tvoja, kod brace si nisi sama.
Jeste zemlja, jesu braca, vaša ljubav budi nadu,
ali srce samo živi u Prizrenu mome gradu.
Bog veliki cuva svoje, sele moja nade ima,
da vencanje bude tvoje u Visokim Decanima.
Ako Bog dâ da se vrate svi izbegli i ja s njima,
da Kosovo ostavimo nerodenim sinovima ."
Nije slucajno što ovaj Miljanov album vec ima kultni status u svim srpskim zemljama preko Drine i što ga, nažalost, u Srbiji retko ko poznaje, osim onih koji gledaju male i lokalne medije. Ono što je njegov osnovni kvalitet jeste duboka iskrenost i proživljenost svakog stiha i svake note, kao i svest da se sada vodi ozbiljna borba da ne zaboravimo ko smo . Tragedija srpskog naroda je što u projekat brisanja tradicionalnog srpskog identiteta nisu ukljuceni samo spoljni centri moci i dominantni narodi u novim državama, vec i veliki korumpirani delovi same elite u Srbiji. Oni koji prave atmosferu u kojoj bi narod trebalo navodno da se stidi ovakvih poduhvata kao ,,retrogradnih ostataka nacionalisticke prošlosti" i gde ovakve pesme ne mogu da se pojave ni na jednom znacajnom elektronskom mediju.
Sinteza atmosfere albuma je pesma Knine grade, koju Miljanic izvodi uz pratnju dubokih i mocnih basova muške krajiške grupe Preldžije, evocirajuci karakteristicnu muzicku naraciju kninske krajine.
,,Knine grade kom ostade, ko u tebi živi sada,
Sanjam tebe i povratak, dokle sanjam živi nada.
Srce place duša boli, pjevam pjesmu rodnom Kninu,
Jer ne mogu zaboravit dedovinu i Krajinu.
Moje njive i livade, cvjetna polja i doline
Ko ih gazi, ore, kopa, reci meni grade Knine.
Idem tamo da ostanem u najljepše mjesto milo,
Da obnovim staru kucu makar to mi zadnje bilo."
Miljanova muzika danas je jedan melanholicni lament nad brojnim srpskim politickim porazima nastalim usled sukoba s mocnijim i nepravednim protivnikom, citavim zapadom. Primecuje se da je jedan od osnovnih motiva ideja povratka na teritorije s kojih su ljudi izgnani. Medutim, u njoj je i dalje jako mnogo ljubavi za svoj kraj, svoj narod i dovoljno vere u buducnost ma kako neizvesna ona bila. Srbi se nakon svega vracaju na neke situacije koje im nisu bile strane u istoriji: život pod protektoratima, u položaj manjine, prognanika itd. Jedino što omogucava veru u opstanak jeste pamet i spremnost na zajednicku borbu za ocuvanje srpskog imena i identiteta.
LITERATURA
Đilas, M. (2005), Besudna zemlja , Politika, Beograd
Colovic, I. (1985), Divlja književnost , Nolit, Beograd
Colovic, I. (2006), "Sveto ili krivo gudalo", feljton u listu Danas, 31. 12. 2005–10. 1. 2006.
MUZIKA
Milomir Miljanic Miljan, Postadosmo dva naroda, Renome, Bijeljina, 2007.
Miljan i Vera Matovic, Izbeglica , maksi singl, Renome, Bijeljina, 2007.
Milomir Miljanic, Na braniku pravoslavlja, www. srbijazemljaheroja.com
Baja Mali Knindža, Biti il ne biti, Renome, Bijeljina, 1999.
Fusnote:
* Clanak je nastao kao rezultat rada na projektu 149026, koji finansira Ministarstvo za nauku Republike Srbije.
1. To je upravo projekcija realnog iskustva života na granicama koje su predstavljale stalni izazov za borce i gde stvarnog, potpunog i dugorocnog mira nikada nije ni bilo.
2. O citavoj ovoj antropologiji, psihologiji i jasnom sistemu vrednosti, kao i istoriji koja ga je stvorila verovatno najbolje govori sjajna autobiografska knjiga Milovana Đilasa, Besudna zemlja, Politika, Beograd 2005. Taj strašni, ali za preživljavanje neophodni sistem vrednosti goni coveka na niz postupaka kojih se ponekad gadi, ili ih licno ne podržava. Tako je, na primer, junakova majka prinudena da ide u pljacku muslimana u Sandžaku iako je to suštinski protiv svega što ona misli i oseca, ali u nastalim uslovima necasno je ne opljackati Turcina. Slicno je i s junakovim ocem koji 1923. ide u osvetnicki ubilacko-pljackaški pohod protiv Turaka iako je licno protiv njega. Možda najpotresniji i najtragicniji dokaz ove strašne psihologije olicene u poslovici ,,Koja ptica pticu ne jede, govna jede" jeste stravicna prica o izvesnom Sekuli koji je putovao zajedno s muslimanom, jedan drugog su štitili i cak se do izvesne mere sprijateljili, pricajuci o svojim mukama. No, kad su u jednom trenutku seli i kad se on našalio uperivši pištolj ka saputniku, obuzelo ga je vekovima genetski stvarano osecanje da je njegova dužnost da ovoga Turcina ubije. Kako Đilas objašnjava, Sekula ,,ne bi mogao da snosi sramotu i neku unutrašnju grižnju da je Turcina iz takve zgode pustio" (str. 215). I Sekula je opalio.
3. Sukobi sa zapadom (koji i danas traju) oko Kosmeta, položaja Republike Srpske i srpskog naroda u Crnoj Gori po prirodi stvari potvrduju antizapadni diskurs s pocetka devedesetih i jacaju uverenje da su Mladic i Karadžic heroji, savremeni hajduci koje treba štititi od agresora. Neposredno posle okoncanja rata ugled obojice je bio na vrlo niskom nivou: za Mladica se pricalo da je crveni general i da je izgubio silne teritorije, a za Karadžica se govorilo da je u velikoj meri ukljucen u korupciju i pljacke, te da bi mu srpska ruka mogla presuditi. S vremenom i novim generacijama to je izvetrilo, a od njih je narod poceo da konstruiše simbole otpora, ciste konstrukte mitskih hajduka koje cuva kao temelje novog secanja.
4. On takode ima i poznate guslarske spevove posvecene Karadžicu.
5. U knjizi Divlja književnost Colovic je napravio veoma upotrebljivu podelu tadašnjih novih narodnih pesama prema motivima i mestu odvijanja naracije. Najdominantnije su takozvane rustikalne idilicne pesme. Jedna njihova podvrsta su rustikalne nostalgicne poput Ostalo je selo bez momaka ili Opusteli vinogradi, nema ko da radi. Varijaciju na isti motiv predstavljaju gastarbajterske pesme. Colovic navodi pesmu Domovino voljena u kojoj izvodac kaže: ,,Daleko od rodnog kraja, u tudini radim, znoj prolivam, zdravlje gubim, i za tobom žudim." Videti Colovic, 1985, str. 152.
6. O tome kakva su vremena došla svedoci cinjenica da mnoge crnogorske porodice na Cetinju danas sebi traže pretke i poreklo u hrvatskim ili albanskim krajevima.
7. Time se, ocigledno, šalje poruka da Srbiju Kosmet suštinski i ne zanima. Vlasti to ili ne razumeju, odnosno ne shvataju i ne znaju kakvu ulogu u odbrani Kosmeta može da ima popularna kultura, ili možda namerno šalju poruku da Srbiju Kosmet kao živa, konkretna i simbolicka materija ne zanima.
Potpuno je prirodno da sam iskoristio prvu priliku da vidim novi rediteljski projekat jednog od mojih najomiljenijih scenarista Daniela Watersa.
Zahvaljujući Gingeru dokopao sam se njegovog filma SEX AND DEATH 101 i kao svaki ezoterični zapis tako je i ovaj film bio složen da se uopšte otvori i prikaže na mojim uređajimas. No, uz određeni napor i maltretiranje svoje okoline, u tome sam uspeo.
Ako bih ukratko morao da sažmem svoj utisakm, mislim da je Waters potvrdio svoj enorman talenaz, i solidnu rediteljsku veštinu. Iako mislim da je HAPPY CAMPERS naprosto veštije režiran, a sigurno i adekvatnije budetiran od 101, ovaj film zaista ima jako lucidnih momenata, i ako uzmemo u obzir kako se inaće realizuju ovakvi indie projekti, Watersov film spada u vrh svog podžanra.
Iako nije reč o hilarious rompu, još od Dobinovog WEDDING CRASHERSa nisam sreo ovu vrstu ambicije u kadriranju komedije, naročito ako imamo na umu da su u poslednje vreme posle upseha radova Judda Apatowa na ceni više glumačke improvizacije.
kasda bih gledao ovaj film a da ne znam watersovu prošlost, odmah bih rekao da ga je režirao neko ko je po vokaciji pre svega reditelj. Međutim, pošto znam da waters nije reditelj, baš zato i mogu da objasnim neke od nedostataka.
Naime, film sporadično jako ispada iz ritma, i u pojedinim scenema se dopuštaju digresije koje su odlično napisane, čak nisu ni redundantne, ali naprosto nisu dovoljno važne za priču. I takvih iskakanja ima nekoliko.
Međutim, čitav emotivni mehur u koji se film na kraju veže, čini da u sećanju ostanu isključivbo ingeniozni momenti.
Isto tako, iako je imao odličnu podelu sa ljudima kao što su Wynona ili Patton Oswalt, opterećivao me je Simon Baker u glavnoj ulozi, zato što naprosto ne uspeva da emituje dovoljno čistu energiju svog karaktera i suviše je ambivalentan da bih mogao da ga ispratim u ovako ingenioznom i vrlo čistom high concept projektu. Mislim da je za puno ispunjavanje potencijala karaktera i punu znakovitost ovog lika trebalo da ga igra neki pravi romantic lead kao što je Hugh Grant koga bi ovakav projekat zaista preporodio.
Kad je o Wynoni reč, ona je zaista fenomenalna, kao i uvek, i sad ima još neku posebnu patinu koja je čini još ranjivijom, a to Waters ume odlično da iskoristi.
U svakom slučaju, 101 će verovatno biti na mojim listama najboljeg u 2007. godini. Verovatno.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg164.imageshack.us%2Fimg164%2F3118%2Fgetimgdp4.gif&hash=f1b5aea1ada0a077338f505bb9d08fb2db673c1c)
Moglo bi se reći da sam pogledao brazilski film TROPA DE ELITE Jose Padilhe koji se sa punim pravom može nazvati Meirellesovim nastavljačem i naslednikom.
Naime, Padilha dolazi iz sličnog dokumentarističkog backgrounda, i u svom pristupu filmu je još prljaviji od Meirellesa. Njegov film je strvarno žestoko dokumentaristički, uglavnom je sniman iz ruke i veliki je uspeh što je uspeo da uprkos takvom načinu snimanja to sve bude u okvirima kontrolisane dokumentarnosti i da geografija dešavanja bude tačna.
Ono gde dokumenaristički koreni smetaju Padilhi, to je na planu mozaičnosti priče koja je bliža formi dokumentarne reportaže nego celovečernjeg filma. Eksperimenti sa formom pripovedanja su naravno potpuno legitimni, ali ovde priča zaista ne zahteva takvu formu i film zahvaljujući njoj pre svega biva konfuzan.
Za razliku od CIDADE DE DEUS koji se fokusira na odrastanje u faveli pre svega u ključu filma nostalgije, TROPA DE ELITE nam prikazuje Brazil kao zemlju koja je praktično u otvorenom građanskom ratu. Poznato je da bande iz favela u pojedinim periodima ulaze u čista ratna dejstva protiv brazilske policije, i ovo je film koji govori o toj vrsti sukoba između gangova iz favela i specijalnih jedinica policije koje nailaze na otpor i van favela, naročitop među liberalima.
Jose Padilha u tom smislu ne staje ni na čiju stranu ali su policajci ipak glavni likovi, i to onaj nekorumpirani segment među njima, tako da bi se reklo da su policajci ipak junaci. S duge strane, Padilha ne izbegava da prikaže brutalnost obračuna i spremnost policije da muči osumnjčene i da se vrlo često sveti iz sasvim privatnih razloga.
Ipak, prilično konfuzno izlaganje priče čini da TROPA DE ELITE nikada zapravo ne ščepa gledaoca koliko bi trebalo i uprkos neposrednosti pristupa film deluje dosta distancirano, i mislim da to nije bila Padilhina namera.
U svakom slučaju TROPA DE ELITE ja zanimljiv film kojim je sasvim fino razbijati holivudsku repertoarsku hegemoniju.
Film je koštao četiri miliona dolara i do sada je zaradio deset u Brazilu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SMILEY FACE Gregg Arakija, courtesy of Ginger.
Posle svog verovatno najboljeg i najozbiljnijeg filma MYSTERIOUS SKIN, Araki je napravio jednu potpuno neozbiljnu stonersku etidu, u kojoj briljira Anna Farris. Ona je ovih dana potpuno opsednuta reinvencijom, posle odlične role u ENTOURAGE gde kao i Mandy Moore ranije igra samu sebe, a SMILEY FACE je film posvećen isključivo njoj.
Moglo bi se reći da je SMILEY FACE indie vehicle za nju, i mislim da ga je ona maksimalno iskoristila. Odlično je odigrala, i gotovo da u ovom filmu od 88 minuta nema kadra bez nje.
Međutim, ono što je još zanimljivije u ovom dosta laganom stoner filmu, jeste neočekivani preokret da Araki s jedne strane, imitirajući Ed Wooda sa upozoravajućim voiceoverom kao u GLEN OR GLENDA, ili u REEFER MADNESS, unutar same radnje filma zapravo zaista govori protiv marihuane.
Mislim, naravno, ko sam ja da zauzimam stav protiv droga, ali Araki mi tek nije delovao kao neko ko bi snimio film o štetnosti duvanja.
Njegova simpatična stoner junakinja ne samo da nije oplemenjena duvanjem, ne samo da su joj kognitivne sposobnosti umanjene, nego je i njena pustolovina o kojoj film govori zapravo samo insistiranje na besmislenosti i štetnosti duvanja.
I u tom smislu, Araki u stvari uspeva da me iznenadi.
U svakom slučaju, SMILEY FACE nije film bez đavla, ali je više za ljubitelje & poznavaoce.
* * / * * * *
Razmišljajući o seriji HOUSE OF CARDS ma koliko to bizarno zvučalo, setio sam se filma ALI G INDAHOUSE Mark Myloda i odlučio da ga ponovo pogledam ne bih li utvrdio da li Ali Gjev uspon na bilo koji način referiše na tu seriju koja predstavlja kvintesenciju političke satire na britanskoj televiziji.
I, u izvesnom smislu, da, Ali G jeste neka vrsta reference na ovu seriju pošto biva uveden u vladu kao osoba koja će je razoriti a zatim počinje da napreduje u hijerarhiji što implicitno pokazuje obesmišljenost britanskog parlamentarizma.
Naravno, za razliku od HOUSE OF CARDS gde se prilično ozbiljno atakuje ova institucija, Ali G je tu radi gross outa, sporadično jako dobrog ali Cohen & Mazer svesno na kraju prihvataju da se film zaokruži u okvirima žanrovske konvencije komedije, i da se samim tim podrži ponovno uspostavljanje reda što je jedan od osnova komedije i čini je žanrom koji je blizak konzervativcima.
Izvan ovog zanimljivog detalja koji sam hteo da istražim, utisci o Ali Gu su mi isti kao i pre... :D
* * 1/2 / * * * *
Ginger mi je najavio da bi mi se I WANT CANDY Stephena Surjika mogao dopasti i nije pogrešio.
Prvo zanimalo me je šta sada radi taj čovek kome je svojevremeno bio poveren sequel jednog od najvećih hitova devedesetih da bi potom nestao bez traga. Evo nam Surjika radi sitkomičnu britansku komediju koja pokušava da revitalizuje čuveni brend Ealing studija, koji je bio poznat po komedijama, mada i ponekom hororu u pedesetim i šezdesetim godinama da bi potom zamro, bito otkuplje, rasparčan i sl.
U svakom slučaju I WANT CANDY dosta podseća na Ealing naslove po izvesnim detaljima u pristupu žanru. Pre svega ono što je bilo karakteristično za Ealing komedije jeste da su reditelji uvek držali priču na prvom mestu, isped gegova i da se gegovi uglavnom postavljeni u funkciji priče. Upravo to važi i za ovaj film kome nažalost needostaju ingeniozni komičari koji bi podmazali simpatičan zaplet, i učinili ga smešnijim.
Ovako I WANT CANDY ostaje kao jedan vrlo simpatičan mali film, sa rediteljskom atmosferom sitkoma i ndovoljno smeha da bi bio istinski dobar film, a opet dovoljno smešan da se ne smatra promašajem.
Kad je reč o samom zapletu, reč je o još jednom filmu porno generacije, koja se već oglasila raznuim naslovima pa i odličnim filmom THE GIRL NEXT DOOR koji ima niz sličnih elemenata kao I WANT CANDY.
Ono što mi je kao pornofilu žao to je što se film, za razliku od GIRL NEXT DOOR koji je rađen u saradnji sa ekipom iz Wickeda, ne postavlja direktnije u odnosu na britansku porno tradiciju koja je po mnogo čemu specifična, i uostalom ima filmofilski temelj u GET CARTERu. Međutim, tretman pornografije ostaje prilično generic.
U svakom slučaju, I WANT CANDY je kompetentno urađen programmer, vrlo humano skraćen na 84 minuta u kome sam na određeni način uživao.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PERVERT! Jonathana Yudisa.
Ovaj film mi je ličio na nešto što bi Pliss radio u svojim najdekadentnijim stanjima, s tim što bli Pliss bio autentičniji u tom pokušaju.
Naime, Yudis je pokušao da snimi repliku na filmove Russa Meyera, s tim što je na tom putu potpuno zanemario činjenicu koliko su Meyerovi filmovi bili značajni u datom trenutku za istoriju kinematografije, i koliko su pomerali granice u svojoj blagoj mejnstrimizaciji TBC diskursa.
Yudisov film je na pola puta između Meyera, s tim što mu nedostaje Russova autentična fascinacija svojim temama i objektima čežnje, i recimo Sam Raimija, i njegovog apsurdističkog tretiranja splattera u pojedinim filmovima.
Nažalost, ova mešavina, ma koliko zvučala potentno, kod Yudisa deluje artificijelno, i što je još gore bajato, i impotentno, tako da film više stoji kao studija Meyerovih i Raimijevih dometa nego kao samostalno delo sa bilo kakvim vlastitim kvalitetom.
* * / * * * *
Pogledao sam FLOOD Tony Mitchella, courtesy of Ginger.
Ovaj film je na Novom Zelandu emitovan kao mini serija a u Britaniji je čak išao u bioskope. Sve zavisi od toga kako ga tretiramo. Pošto ću biti milostiv, zamisliću da sam ga gledao na Novom Zelandu iako sam gledao bioskopsku cut.
Kao TV mini-serija, FLOOD je šuplja ali zanimljiva produkcija sa nekoliko poznatih glumaca koje sada kad sam gledao podsećam se koliko je gluma pasji posao.
Gledam Robert Carlylea koji daje sve od sebe u nekoj kanalizaciji kako pliva dok ga voda poliva i glumi neki generic tekst i zamišljam koliko je težak taj glumački hleb, a još ga zarađuješ u nekoj produkciji bez ozbiljnije svrhe.
To je jedan onako dosta subjektivan pogled na stvar, ali prosto nisam mogao da se lišim tako lako. Respect za profije kao što je Carlyle.
Kad smo već kod Carlylea, FLOOD nije delo kalibra 28 WEEKS LATER, reč je o niskobudžetnom, ali nekako dobro koncipiranom rip-offu DAY AFTER TOMORROWa, urađenom onoliko vešto koliko Britanci i Australijanci umeju da urade, sa dovoljno minimalističkim izrazom i pametno odabranim lokacijama da se oskudica ne vidi previše.
Ono gde se oskudica oseti to su svakako kompjuterski efekti, međutim, tu su i sami autori FLOODa upali u klopku pošto se u filmu plavi London. Jako je teško napraviti dobar efekat nečega za šta gledalac apsolutno sigurno zna da nije stvarno. Kao što još uvek niko nije napravio do kraja ubedljiv efekat letenja ljudi pošto gledaoci znaju da je to efekat i onda mu traže manu i ne veruju mu, to se dešava i FLOODu čiji pristojni efekti deluju dosta tanko baš zbog toga.
No, kad se FLOOD smesti na mali ekran deluje legitimno i čak nudi izvesna zadovoljstva zbog svoje besramno old school britanske postavke zbog koje dosta vuče i na Irwin Allenove old school filmove katastrofe.
U svakom slučaju, maltinovski rečeno, Prosek.
Correction Appended
LOS ANGELES — Brian Grazer, one of the most successful producers in Hollywood, would seem to be a memorable guest, with his energetic manner and elaborately spiked hair. But to make sure he is not forgotten, he will often leave behind a small photo of himself in an inexpensive heart-shaped frame after attending a dinner or party, hiding it among his host's family photographs.
Skip to next paragraph
Stuart Ramson/Associated Press
Brian Grazer almost passed up a partnership with Ron Howard, right.
Over the years, he has left these photos at the homes of movie executives, socialites and even one in Fidel Castro's military compound. "When I first started doing it, some people got really angry," Mr. Grazer recalled. "That made me continue doing it. I get to see how long it takes for them to find it and whether they think it's funny. It's interesting to see what they'll do with it."
There is another level to the joke: despite Mr. Grazer's enormous success in the movie business, his public profile remains relatively slight when compared with his Hollywood peers. Imagine Entertainment, founded 20 years ago by Mr. Grazer and the director Ron Howard, has produced a strong slate of films, including "Liar Liar," "Eight Mile," "Inside Man," "A Beautiful Mind" and "The Da Vinci Code." His latest, "American Gangster," opened two weeks ago as the top film in the country, taking in more than $43 million at the box office its first weekend.
The diversity of his films makes Mr. Grazer an anomaly in Hollywood, where careers are typically built on well-defined brands. Everyone knows what a Steven Spielberg movie is, or a Jerry Bruckheimer film. But few people could describe a Brian Grazer project, except to say that it will probably make a lot of money.
Even for the most discerning moviegoer, there is no obvious common theme among his movies. Instead, he operates under the assumption that his own interests reflect those of the public. More often than not, he is right.
"He's curious, smart and has a sixth sense in many ways for what the public wants and for what will appeal to talent," said Ron Meyer, the president of Universal Studios, which finances Imagine's films. He added, "If they end up being Oscar-contending films, that's a wonderful bonus."
In part, this eclecticism is a product of how Mr. Grazer works, turning his own passions into fodder for a film or a television show. For the last 20 years, Mr. Grazer has met each week with a person who is an expert in science, medicine, politics, fashion, religion — anything other than entertainment. He is so serious about the meetings that he has a staff member whose job it is to find interesting people.
The weekly get-togethers have led to some of Mr. Grazer's most successful ideas. After meeting with five of the top trial lawyers in the country, Mr. Grazer came up with the idea for "Liar Liar." "Eight Mile" came about because he had met Chuck D, the lead singer for Public Enemy, and Slick Rick, a rapper from the 1980s. A meeting with a former F.B.I. agent, Christopher Whitcomb, led to "The F.B.I.," a new show for Fox.
"I like learning stuff. The more information you can get about a person or a subject, the more you can pour into a potential project," Mr. Grazer said. "I made a decision to do different things. I want to do things that have a better chance of being thought of as original. I do everything I can to disrupt my comfort zone."
Despite having won Oscars as well as most other film and television awards, Mr. Grazer remains largely unknown outside Hollywood. And while he acknowledges the success of his work, he still craves public recognition.
Mr. Grazer's tendency to base shows on his own curiosities may hurt him in television, where brand names with identifiable styles like Mr. Bruckheimer or Dick Wolf tend to flourish. Imagine Entertainment has produced a wide variety of acclaimed series, including "Felicity," "Sports Night," "Arrested Development," "Friday Night Lights" and "24," but only the Fox drama "24" has achieved mainstream commercial success.
"I feel like our television company is most like our feature company. For better or for worse, I don't think we have an easily defined brand," said David Nevins, president of Imagine Television. "We try to avoid formula television. Although '24' is a hit, we've not spent a lot of time trying to copy what makes '24' a hit. We're not going to do '24 Miami.'"
Mr. Grazer's public profile has risen substantially over the last year — although not always for the reasons he wished. He weathered a public split from his wife of almost 10 years, the novelist Gigi Levangie Grazer, and was also caught up in an internal fight at The Los Angeles Times, which had asked him to edit a special section as a guest.
Days before the section was supposed to run, reports surfaced about a romantic relationship between a representative for Imagine and a Times editor. Eventually, The Times chose not to publish the section. Mr. Grazer was deeply upset by the episode and remains disappointed in the paper's decision.
Despite his success and his status as a seasoned Hollywood player — he counts Sumner M. Redstone and other moguls among his closest friends — Mr. Grazer remains oddly insecure. He resists confrontation, often preferring to have other people in his company deliver bad news. He wears a conservative uniform to work each day — black pants, a white shirt and skinny black tie — because he fears looking like the typical Hollywood producer struggling to appear young.
Before he makes most decisions, he engages in an informal survey to garner the opinions of his friends. "I try things on people to test them out," Mr. Grazer said. "Before I made 'Eight Mile,' I was nervous that I might be empowering someone who was not only misogynistic, but homophobic. So when I had dinner with Tom Hanks, I asked him if I was empowering the wrong person. He said no; the guy isn't taken seriously. He talks through a character."
The one area in which Mr. Grazer is secure is in his ability to spot talent. His first film, "Night Shift," starred Michael Keaton — then unknown — and his second, "Splash," made a movie star of Mr. Hanks. Both were directed by Mr. Howard, then still better known as Richie Cunningham from "Happy Days."
Mr. Grazer almost passed up a partnership with Mr. Howard because he feared the director's celebrity would overshadow his own role in the company. "He was just too famous for me," Mr. Grazer said. "I felt that no matter how hard I could work, it would always be gigantically eclipsed by him."
Skip to next paragraph
Enlarge This Image
Bill Records/NBC
Commercial success eluded the acclaimed TV series "Friday Night Lights."
Mr. Howard said, "We've always been aware of the disadvantage of being a company that in fact wasn't entirely driven by the identities of Brian and me. But to a degree, that's kind of unavoidable. I never wanted a great director, young or old, to feel like I was going to sit as a principal in the company and sit there over their shoulder and try to co-direct the movie. Brian feels that to a degree as a producer as well."
Mr. Grazer's next projects seem conventional by comparison to his other works. "The F.B.I.," which is scheduled for broadcast next year, will compete on networks already heavy with police procedurals. But Mr. Grazer insisted that his show won't play it safe.
"I want to do the opposite of corny with the 'F.B.I.' series — something really edgy. When I was making 'Eight Mile,' I was desperate to avoid being corny. I'd been talking to Dr. Dre for a year to try and get as much guidance as possible. And one day he finally just said, 'Hey, don't clown out our world,'" Mr. Grazer said. "So, now, I try to apply that axiom. I don't want to clown out the F.B.I. world."
Another coming project, "Angels and Demons," a follow-up to "The Da Vinci Code," represents something new for Mr. Grazer — a prequel, the first his company has produced. Prequels and sequels are, of course, the ultimate safe bet in Hollywood, but he wants the approach this time to be less reverential than in "The Da Vinci Code."
"I probably should have a brand," Mr. Grazer said, "but I think you can't get the best artists to work for you if you're branded. I get the trade-off, and I really would like to be more famous for my work, get more credit for my achievements. We all want more of that. But on the other hand, if you get too big — like it says in 'American Gangster' — success is your enemy."
Žika K. i ja smo u ponedeljak na našoj tradicionalnoj projekciji srpskih filmova gledali VRANE Gordana Mihića i Ljubiše Kozomare.
Reč je o jednom od underrated klasika Crnog talasa i filmu koji uz BUBAŠINTERA predstavlja najprogresivniji segment Crnog talasa.
Slično kao i BUBAŠINTER, tako i VRANE anticipiraju Almodovara i njegovu neverovatnu sposbnost da nešto što je potpuno bizarno tretira kao najnormaniju stvar, bez ikakvog pojašnjavanja, moralne osude ili pozicioniranja nasuprot normalne okoline.
VRANE su naseljene pitoresknim gubitnicima, izopačenicima i kriminalcima i ponovo je reč o svetu u kome ne postoje društveno prihvatljivi tipovi, u kome su i sve državne ustanove prikazane u svom najpokvarenijem i najkarikaturalnijem izdanju.
Cica Perović suvereno vlada tim univerzumom u kome su sve premise uvrnute a svi razvoji događaja relativno logični u odnosu na tu premisu.
Osnovna razlika koja odvaja VRANE od besprekornog BUBAŠINTEROVOG dometa jeste gubitak koncentracije na samom kraju filma kada ova priča dobija prilično nezadovoljavajuće zaključenje, i po prvi put, sasvim mimo duha filma ulazi u neku vrstu moraliziranja.
No, sve dotle u filmu se graniči sa genijalnim, naravno u parametrima "naivne kinematografije" kojom su se Mihić i Kozomara bavili.
* * * / * * * *
Ukoliko želite da uživate u pesmama iz moje nove predstave 72 DEVICE, evo ih na Sweeperovom MySpaceu:
www.myspace.com/sweepermusic
Pogledao sam I NOW PRONOUNCE YOU CHUCK AND LARRY Dennis Dugana.
Reč je o dobrom vehicleu Adama Sandlera koji u sebi spaja jednu humanu human rights temu, sa dosta simpatičnog buddy grossouta i suštinski kaprijanskim konzervativizmom.
Ono što ovaj film donekle odvaja od tipičnog Sandlerovog vehiclea jeste to što su scenario pisali Jim Taylor i Alexander Payne sa još jednim Sandlerovim veteranom, i to je filmu sigurno dodalu odeđenu sentimentalnost, a čini mi se i malo nepotrebnu minutažu.
No, ono što je zanimljivo u filmu svakako je konzervativna caprijanska priča vrlo liberalnim sredstvima, dakle kroz priču o gay braku, humorističkom prikazu gay zajednice koja ide u rasponu od komično ritualističkog do razumevanja koje stiču junaci ali ne i publika, pošto se u suštini nikada ne smeje zajedno sa homoseksualcima već su oni uglavnom do kraja filma meta ismevanja.
Tako do kraja filma dolazimo do poente reafirmacije porodičnih vrednosti, do toga da ne treba lagati, da treba u potpunosti reafirmisati heteroseksualnu zajednicu, i do toga da karikaturalni mačo muškarci na kraju mogu imati razumevanja za karikaturalne homoseksualce, ali nema nekog suštinskog pomeranja.
I to je vrlo zanimljivo.da film koji žarko želi da bude PC, propušten kroz Capru nikako ne uspeva da bude PC.
Međutim, van toga, to je zaista simpatična komedija, sa dosta besramnog, prljavog humora, simpatičnim protagonistima i sigurnom egzekucijom već veterana Dennisa Dugana koji to već jako vešto radi a povremeno napravi i remek-delo.
CHUCK AND LARRY nije remek-delo. Možda bi bio da ga je radio David Dobkin kako je prvobitno planirano, pošto Dobkin ima tu sposobnost da sve digne na neki ozbiljniji nivo.
* * * / * * * *
Pojavio se na dvd-u Sex And Death 101. Napisao ga je i rezirao jedan od nasih dramaturskih favorita iz proslosti, Daniel Waters. Nista revolucionarno i tek polu-gledljivo, ali makar veteran kao Waters radi nesto. Mnogo simpa riba i sporednjaka iz serija kao sto su The Wire, Scrubs, Lost, Entourage, Treshold, Crossing Jordan, The Guardian & The King of Queens; i uvijek pozeljni Marshall Bell. Cak se pojavljuje jedan od ubica iz Kiss Kiss Bang Bang [onaj sto ne igra u Prison Break]. Iako se Winona jedva donekle - tek na par trenutaka - pojavljuje u trecini filma, za one koji se pale na Ryderovu... ili joj prave detaljnu filmografiju... ovo je to.
Ne budi tako grub prema Danielu...
Nisam grub. Iako osrednji, Happy Campers je cak bolji od ovoga filma...
Meni je HAPPY CAMPERS bolji ali je opet s druge strane HAPPY CAMPERS remek-delo. Mada mislim da u nekom širem kontekstu, upravo zbog svog high concepta, SEX AND DEATH 101 može imati/dostići veću slavu...
Jesi gledao Hitman? Skip Woods, uprkos standardnim rupama u scenariju, umije da zadrzi paznju svojim amalgamom senzancionalistickog akcionog palpa. U pitanju je reciklaza hiljadu vec vidjenih tema od Assassins do Bourne-trilogije, scena i dijaloga ugraviranih u jedan od boljih mindless akcijasa ove godine - za razliku od toliko losih, kao npr. Shoot 'Em Up [sve ucestalije ne umijem da ukapiram takve flikove]. Svakako nije bolji od Swordfish-a od koga je kanibalizovao, da upotrijebim tu frazu Rejmonda Cendlera, flashback.
T. Olyphant je skoro savrsen za ulogu Agenta 47. Istina je da mu je Deadwood produzio holivudsku karijeru [volio bih da se slicno dogodi sa Michael Chiklisom iz "The Shield", jos jedan harizmaticni manijak...], ali nakon ovoga i Live Free or Die Hard (a donekle i u The Girl Next Door, gdje je stvarno dobar) bojim se da Olyphant ne ostane pidgeonholed i u narednih pet-sest filmova ne odigra jos pet-sest robota, i u tren oka mu karijera ne izmakne iz ruku.
Nisam ga još gledao ali uvek sa punom pažnjom gledam Skip Woodsa!
Pogledao sam rimejk SISTERSa, u režiji Douglasa Bucka, courtesy of Kunac.
Douglas Buck zvuči kao ima nekog porno reditelja, i čini se da gotovo nije primereno rimejku jednog od najsofticiranijih De Palminih filmova. Ja sam veliki fan De Palminog originala i gotovo da nisam mogao da poverujem u hype koji je bio stvoren oko Buckovog rimejka.
I sada kada sam ga pogledao, mislim da ne treba verovati u hype ali da film svakako nije loš u onim apsektima koje očekujemo da budu slabi u rimejku.
Naime, SISTERS nije neko jeftino preuzimanje De Palminog originala radi besramne eksploatacije premise. Buck je zaista pokušao da snimi ozbiljan film u kome je na svoj način reinterpretirao priču sa punom ambicijom.
Međutim, u toj svojoj interpretaciji se udaljio od De Palme, i izgubio je osnovnu vrlinu njegovog postupka a to su senzacionalna stilska rešenja, violentnost i hitchcockovski suspense, da bi ih zamenio hladnim cronenbergovskim prsitupom za koji je ova priča prvo previše tanka, a zatim ni taj postupak nije sproveo do kraja.
Ipak, SISTERS zaslužuje izvesno poštovanje zbog dometa koji je ostvario na malom budžetu, i izvesnoj dinamičnosti koju je ostvario uprkos pogrešnom postupku u odnosu na priču.
Koliko vidim, film je solidno prošao na festivalima pošto odaje utisak art house filma. Iako je reč o promašaju, nije mi žao što sam ga pogledao.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam HOT ROD Akive Schaffera, courtesy of Ginger.
Reč je o filmu koji je bio zamišljen kao vehicle za Will Ferella, i on na kraju u njemu nije igrao ali je ostao executive producer. Jasno mi je zašto Will nije igrao u ovom filmu. Naprosto, ovo bi bila jedna "sportska" komedije u više u njegovom opusu.
Međutim, ovaj film svakako nije višak za Andy Samberga, SNL zvezdu koja je sada na putu afirmacije.
Osnovni problem HOT RODa koji traje ekonomičnih 88 minuta jeste to što film nije narročito smešan a trebalo bi da bude i dosta scena je koncipirano isključivo radi smeha.
Međutim, isto kao i simpatični GRANDMA'S BOY, film ima vrlo pitku priču, efikasnu egzekuciju i što je najvažnije zanimljive i razvijene likove i samim tim se izdvaja po kvalitetu čak i od nekih nominalno smešnijih filmova.
I baš zato, HOT ROD mogu da preporučim strpljivijim ljubiteljima gross outa pošto fuilm u sebi nosi objektivne iako prilično skrivene kvalitete.
E sad, ono što je eksplicitan kvalitet svakako jeste Isla Fisher o kojoj više i ne vredi trošiti reči, naročito kada ima ovakvu kanonsku ulogu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANTARCTIC JOURNALS, korejski spektakl o antarktičkoj ekspdiciji, sniman na Novom Zelandu, koji je koštao dobrih 6 miliona dolara a treba imati na umu da je u tom trenutku najskuplji film u istoriji Koreje koštao oko 9 miliona.
Kad se sve sabere i oduzme, reč je o dramski praznoj ali sporadično zanimljivoj i vizuelno bezmalo senzacionalnoj horor-drami. Nažalost, cela priča o potonuću u ludilo tokom eskpedicije ne nudi ni puno toga novog ni puno toga dobrog. Nažalost, čini mi se da ta ispraznost koja mi je ostala kao utisak nije nastala usled neke nemogućnosti da komuniciram sa korejskom kulturom.
Mislim da je ovaj film upravo potvrda one Ghoulove teze kako Koreja ima još jako puno prostora za napredak pre nego što proizvede istinski uspešan horor.
* * / * * * *
Pogledao sam HEARTBREAK KID Braće Farrelly, courtesy of Ginger.
Mnogi smatraju da se Braća vraćaju sa ovim filmom. Da je baš HEARTBREAK KID njihov pokušaj da se izvuku iz teške krize u koju su zapali još u vreme SHALLOW HAL. I na neki način, ovaj film verovatno jeste nešto najbolje što su snimili još od ME MYSELF AND IRENE. Mislim da je u ovom filmu jako dobar spoj njihove kanonske zvezde Bena Stillera i sklonosti ka ozbiljnom storytellingu što je oduvek bila njihova karakteristika, i što je u suštini i oplemenjivalo njihov grossout.
Međutim u ovom filmu, unutar strukture, Braća suštinski toliko odlaze od grossouta da svi gross momenti koji se sporadično pojave, a ima ih i dobrih, deluju potpuno deplasirano.
E sad, kad se pak proceni priča filma i zaplet kao zaplet, i kad se to postavi u kontekst vrlo izdašnog trajanja od 115 minuta, onda nažalost moram kostatovati da je priča jako tanka a da je film nepodnošljivo predug i da je HEARTBREAK KID (ponovo) ponudio nešto nedopustivo-a to je dosadan film Braće Farrelly. Očigledno se to osetilo i na blagajnama pošto je ovaj film bio priličan flop i sada već treba ozbiljno sagledati gadnu poziciju u kojoj se Braća nalaze.
* * / * * * *
Pogledao sam P2 Franck Khalfouna, courtesy of Kunac i mogu reći da sada već uspevam da nazrem obrise onoga što će mladi EuropaCorpovi hipsteri doneti Holivudu. Sve ono što se osećalo kao vrlina i kao nedostatak EuropaCorpovih žanrovskih filmova, biva preneto u Holivud u njihovim filmovima i zanimljivo je kako ni holivudske okolnosti nisu uspele da artikulišu i reše neke od njihovih osnovnih problema.
P2 je high concept film. P2 je toliko high concept film da boli. Pojavio se nešto malo posle prvog revivala high concept kamernog trilera u kome su bili naslovi poput RED EYE, COLLATERAL, PHONE BOOTH, CELLULAR i sl. Međutim, generalno fluktuacija high concept projekate je velika i zapravo mnogo više ih je u developmentu nego što na kraju biva realizovano.
High concept kao takav je potpuno legitimna tradicija trilera koja vuče korene od autora kao što su Hitchcock ili Cluzot ili Castle, i ovaj pristup trileru je imao svoje zlatne dane u više navrata. Dakle, ovo nije neka savremena ili pak francuska izmišljotina, ali čini se da jednostavnost i trilerska ekspresivnost high concept filma mogu biti dobar calling card mladim i/ili stranim rediteljima.
Međutim, P2 nije baš najuspeliji high concept, i definitivno nije sam po sebi dobro ostvarenje što ne znači da ne treba da bude calling card za ovog reditelja. Naime, Khalfoun se u ovom filmu pokazao kao solidan igrač zadatka i pokazao je da naprosto ume da realizuje određene stilske žanrovske figure što naravno uvek stoji kao velika nedoumica kad su strani reditelji u pitanju. Doduše, to su pokazali i Siri i Richet pa su ipak vraćeni nazad u Francusku, verovatno obeshrabreni slabim projektima koji su im ponuđeni.
Mislim da ni Khalfoun neće imati znatno drugačiju sudbinu i pitanje je koliko će imati strpljenja da sledećih nekoliko godina radi nešto ovako isto.
P2 je kao koncept odličan ali nažalost scenario koji su napisali Aja, njegov stalni saradnik Gregory Levaseur i sam Khalfoun nije iskoristio potencijal ove priče. Koncept je vrlo jasan. Mlada poslovna žena na Božić biva zatočena u podzemnoj garaži poslovne zgrade i biva prepuštena na milost i nemilost čuvaru psihopati koji je njome opsednut.
Ovaj koncept, ma koliko generičan bio u samoj postavci odnosa manijaka i žrtve, nudio je nekoliko jako dobrih linija konflikta. Naravno primarni konflikt je manijak-žrtva, izopačenost-normalnost, zatim muškarac-žena, birokratija-radnici, gornji spratovi-podrum, klasni konflikti po nekoliko linija, tehnologija-biološki opstanak, i sve bi naravno trebalo da kulminira dosezanjem civilizacijske nulte tačke u tom prostoru.
Međutim, mi prvo nikada ne saznamo koja su svojstva glavne junakinje. Ona je očigledno vrlo zauzeta i radi do kasno. Međutim, mi ne znamo da li je to zato što je ona jako vredna i uspešna ili je to zato što je glupa i sporija od drugih, ili je to zato što je pokvarena i radi nešto kolegama iza leđa. Ne, mi samo znamo da ona ostaje do kasno i da ju je startovao kolega na poslu, koji joj se zbog izvinjava i ona nema neki naročit drušveni život i ide na porodično božićno slavlje. Međitim, mi ne vidimo nijedna razlog za te postavljene okolnosti i samim tim nemamo odnos ni prema tome ko je ona, niti želimo da joj se želje ispune niti bilo šta. Ona je kliše zauzete poslovne žene, i čak bi i to na nekom banalnom nivou bilo u redu da film ima ikakav stav prema tome.
Manijak s druge strane je jedna teatralna budala. Međutim, u stanju ove totalne ambivalencije prema glavnoj junakinji taj lik je mogao preuzeti prevagu. Taj lik je mogaobiti neko u čije se ludilo može projektovati neki sadržaj naročito jer atakuje na osobu bez svojstava. Da su autori iole branili taj lik, na bilo koji način, imajući u vidu slabost glavnog lika, manijak je mogao postati moralni centar filma. Junakinja je toliko objektifikovana i toliko bez svojstava da je manijak mgoao biti pozitivac. Ali, ne, njegovo ponašanje je toliko teatralno i toliko klišetizirano da nema nikakvog utemeljenja, i mi pokušavamo da pratimo sukob između dva nepostojeća lika pa je samim tim i sukob nepostojeći.
Kao što znate, ja svakako nisam neko ko naročito insistira na likovima, međutim, u ovakon svedenoj strukturi, likovi su ipak potrebni, naročito pošto Khalfoun insistira na character-driven scenama.
E sad tu dolazimo do još jednog krajnje bizarnog nedostatka a to je da ovde gledamo character-driven piece koji su pisala trojica ljudi koji nisu English-speakeri i nisu Amerikanci, tako da likovi naročito zbog toga deluju jako šuplje i imaju beskrajne dijaloške scene u kojima se ponavljaju replike, odnosi stagniraju, nema nikakvih promena, itd. Dakle, film pati od jedne potpune statičnosti kad je reč o odnosima likova. Nisu ni pokušali da aprave neku psihološku igru ili neki preokret u odnosima, ne samo unutar scena što je jako bito za ovakve priče, nego ni na globalnom nivou filma, gde je uvek bitno, to je tako oveštala fraza da dođe do promena u likovima.
E sad, ono što je ključno pitanje jeste kakvo je rokanje. Hm, ima recimo jedna i po dobra scena, a to je zarobljavanje junakinje u liftu. Kad je reč o aspektu fizičke akcije, film je krajnje predvidljiv. naravno, predvidljivost kao takva je vrlo često iznuđena, naročito kada se operiše na lokaciji koju svi znamo i sa napravama kojima svi raspolažemo. To bi naravno trebalo da pruži filma novi sloj suspensea, ali isto tako ga neumitno tera i u predvidljivost. Moram priznati da me u recentnoj žanrovskoj produkciji mnogo više impresioniraju reditelji koji uspevaju da prevaziđu predvidljivost nego oni koji su originalni, pošto je upravo prevazilaženje konvencije unutar konvencije možda najveće majstorstvo u žanru.
Reditelj koga je recimo poštujem zbog toga je Rob Schmidt. On ima dar da tačno proceni koja od neizbežnih scena, nije mesto za akcenat i preko koje treba preći što brže i efikasnije, i to je pokazao i u WRONG TURNu i u svojoj MoH epizodi. Khalfoun nema tu sposbnost i gomilu prdvidljivih scena (uključujući i moj favorit "slučaj Martina Balsama" tretira smrtno ozbiljno i pretenciozno i pokušava da nas uplaši. A akcentovanje takvih scena daje filmu naroćitu redundantnost i baš iritira gledaoca. Siguran sam da uživanje u filmu može biti nekih 20% veće nekome ko ne gleda previše žanrovskog filma, ali mislim da većina publike ima otpor prema ovakvim situacijama.
Na sve to, iako P2 ima neku vrstu prestiža i neku auru koju emituje sam film kroz prilično glamuroznu fotografiju (na svu sreću glamur nije opteretio broj kadrova tako da je film lepo raskadriran), zaista se lako srozava na nivo tipičnog studijskog take the money and run programmera.
Ono što je svakako za pohvalu su hard-R momenti, međutim oni nisu dovoljno ekstremni, duhoviti i raigrani (kao u npor. FINAL DESTINATION 2) da bi bili kvalitet sami po sebi niti posebno mariš za ljude kojima bivaju naneti.
Staljinistički rečeno, P2 nosi sve simptome EuropaCorpovih produkcija s tim što naravno ovog puta nema egzotike da ga odbrani pošto ne stoji na braniku odbrane od američke repertoarske hegemonije već joj služi.
Ipak, ja i dalje ostajem sucker za ovaj milje i tu produkciju i sa nestrpljenjem, dodatno pojačanim Trippovim hypeom čekam da u slast poalpćem xavier gensovog HITMANa. BTW, jel neko gledao taj Gensov horor oko kog postoji ogroman hype?
* * / * * * *
Pogledao sam D-WARS Hyung-rae Shima, courtesy of Ginger.
Posle HOSTa koji je bio pravi revival monster filma na svetskom nivou i zaista jako velikog tehnološkog napretka korejskog filma, bilo je pitanje vrem,ena kada će pokušati da svoju kompetenciju koja odavno dostiže Holivud izbace u samu holivudsku arenu i da napadnu Holivud na njegovom terenu.
D-WARS je upravo taj pokušaj. Reč je o monster spektaklu na tragu GODZILLAe, REIGN OF FIRE i sličnih monster/disaster projekata. Film je pripšreman osam godina a prošle su dve godine od snimanja, što znači da je postprodukcija bila duga, ali intenziovna, kada se sagledaju rezultati. Film je koštao 70 miliona dolara i svaki dolar se vidi na ekranu pošto je u većem delu apsolutno na nivou holivudskih filmova, naročito ako se uzme u obzior da bi holivudski film ovog tipa bio tehnički tek nešto malo bolji a koštao bi 150 miliona dolara.
Film je English-speaking i iako u sebi nosi dosta azijske mitologije, i dug fleš-bek u drevnoj Aziji, uglavnom se dešava u LA i glumi B-ekipa američkih glumaca. Podela je konceptualno slična TRANSFORMERSima, i film jako liči s tim što je sniman pre Baya.
Štaviše, film ima nekoliko sugestivnih B-faca koje podsećaju na osamdesete što je bio čak i prijatno osveženje u vreme ovih sterilnih new age podela.
Čudno je da se nisu potrudili da izuzev Roverta Forsetar privuku još nekog name actora, ako imamo na umu ko sve rtadi DTV, a ovo je ipak na kraju bio theatrical fim.
Kad je reč o priči i konceptu, D-WARS opet pati od SHIRI i PHANTOM THE SUBMARINE i TUBE problema, što je reč o žešćem rip-offu, ovog puta strukturalno je prenet TERMINATOR i spojen sa fantasy elementom zmajeva.
Mnoge kritike se obrušavaju na to kako su prilča i dijalozi glupi. Hm, nisu nešto mnogo gluplji od filmova ovog tipa inače, jedino što ih nisu pisali skupo plaćeni pisci pa onda nema tih nekih sitnih detalja kojima se tako neka postavka malo osveži, tipa nekim one-linerom i sl.
Ovaj scenario je tup ali sasvim legitiman, naročito ako imamo na umu tehjničku kompleksnost koja sama po sebi vuče jednu fiksiranost u scenariju plus činjenicu da film nisu radili Ebglish-speakeri.
Štaviše, taj besraman koncept negde i nedostaje savremenim holivudskim filmovima. D-WARS je po mnogim stvarima sličan TRANSFORMERSima, kao da je neko možda čak i čitao scenario, no u svakom slučaju, ovakvih fun lovin' projekata više nema u Holivudu izuzev narečenog Bayovog filma i mislim da je D-WARS da je imao major distributera mogao biti solidan uspeh na američkim blagajnama i u internaconalnioj areni.
U svakom slučaju, D-WARS je pokazao kako je ono što je glavni adut Holivuda a to je filmski spektakl, postao na neki način dostižan i ovaj film, iako nije naročito dobar jeste važan pošto se može tumačiti kao signal i dovoljno je zabavan i funkcionalan da odbrani ovaj koncept.
* * 1/2 / * * * *
Merrick here...
Captain Plantastic chatted with director Kathryn Bigelow about her new movie THE HURT LOCKER.
In case you're not familiar with it, THE HURT LOCKER is about an EOD (Explosive Ordinance Disposal) team in Iraq & stars Ralph Fiennes and Guy Pearce.
It's been a while since we've gotten a big project from Bigelow, whose previous credits include NEAR DARK, BLUE STEEL, K-19: THE WIDOWMAKER, STRANGE DAYS, and some television work (like HOMICIDE: LIFE ON THE STREET).
Here's how things went down between Captain Plantastic & Ms. Bigelow...
KATHRYN BIGELOW INTERVIEW
BY
CAPTAIN PLANTASTIC
Captain Plantastic here with an exclusive from the American Film Market.
"The Hurt Locker" directed by Kathryn Bigelow ("Point Break," "Near Dark") deals with the most dangerous job in the world: the bomb technicians of the Explosive Ordinance Disposal(EOD) team.
Two films come to mind dealing with this subject: Hammer's "Ten Seconds To Hell" starring Jeff Chandler and Jack Palance, and "Juggernaut" with Richard Harris and David Hemmings along with the classic, BBC television series, "Danger: UXB" that captured the intense situations of these men where one mistake on the job was your last.
"The Hurt Locker" is destined to fall into that category of excellence.
I was lucky enough to see twenty minutes of "The Hurt Locker" - a tense and realistic movie about the EOD teams in Iraq that stars Jeremy Renner, Anthony Mackie, Ralph Fiennes and Guy Pearce .
Here's what director Kathryn Bigelow has to say about the film:
CP- From what I've seen your picture's very intense.
KB- I wanted to make this film where you get as close to the soldier's p.o.v. and moment-to-moment experience where the audience is put into the soldier's head seeing what he sees, hearing what he hears and feeling what he feels from the droplet of sweat on his brow to the harsh sun in his eyes to make it as realistic as I could. These men have a predatory, paranoid tension about them because in a city of bombs, safety is a fantasy.
CP- What are the characters in the movie like?
KB- They're not ordinary soldiers, but volunteers who have the right stuff to join the elite ranks of the EOD. They're highly intelligent. You have to be to get the job. To many of them, danger is a drug.
James is flawed and tragic, like the classic Greek hero. But, like in all mythology, there is no guarantee of invincibility.
Sanborn is the hardened veteran. A little more grounded, skilled and fearless.
Eldridge is the moral center of the film and shows us what its like to have life hanging in the balance every single day.
CP- Your Director of Photography, Barry Ackroyd ("Wind That Shakes The Barley," "United 93.") created some memorable and haunting images from what I saw.
KB- He painted a spectacular sense of canvas for the film . Throughout, there are sequences of struggle and chaos punctuated by periods of stillness and intimacy.
Imagine three EOD techs getting up from their mess tent and into this hostile Martian inferno alerted to several wounded techs walking back to the base out of a sandstorm bleeding and shaking like some modern day prophets of doom.
Still, even great warriors must rest and have peaceful moments like the scene where James stands under a canopy of stars calling home to his girl after a rough day. Its moments like these, that are treated with beauty and respect that allow the audience to recover and regroup. before the roller coaster of another day in the field that plunges them down again.
CP- Your film is very topical, especially in this day and age after 9/11.
KB- Indeed. New York, London, Tokyo, Paris, Madrid...they've all been hit by terrorist bombs or IED's(Improvised Explosive Devices) and the threat of more bombings hangs over every world metropolis.
They have become a part of the fabric of everyday life. Just pick up a newspaper or turn on the television and you can't help but see the smoky aftermath of some explosion, with burnt wreckage and body parts strew across the street. Sadly, it's the signature of our age.
"The Hurt Locker" looks at how brave men deal with danger, and in a sense, its themes are the universal and timeless subjects: trust, brotherhood, loyalty and honor.
In the past, bomb techs have worked in secrecy. They've been off-camera heroes toiling under the cloak of classified doctrines, because their jobs are so critical in the fight against terrorism.
CP- Mark Boal wrote the script. What's his background?
KB- He's a journalist who did ground-breaking reporting on the classified world of the U.S. Army's bomb squad. His work is technically correct and factually accurate. Its depictions are real and true.
CP- Why do you think this was a story that needed to be told?
KB- Without politicizing or preaching, I wanted to make a film that will pay tribute to these brave men. They have one of the most dangerous jobs in the world and in these times, they provide the only shield between us and the chaos and another bomb.
CP - Thank your for your time. I look forward to seeing the completed film.
KB- Thank you.
Pogledao sam BEOWULFa i mogu reći da me je film oduvao!
U ovom filmu sadržano je mnogo toga što je Zemeckisove veselije filmove bojilo posebnim mračnim šarmom ranije, i konačno se potvrdilo koliko je Zemckis gadan čiča postao i koliko je vredno njegovo svesno odricanje od live action filma radi ovakvih eksperimenata.
Međutim, bilo bi pogrešno odmah početi od tehničkog aspekta filma pošto mislim da je njegova najveća vrednost u scenariju koji su napisali Avary i Gaiman. Mislim da posle ovog filma zaista populistički fantasy ima jako dobar svetionik u kom pravcu treba da se kreće. Posle ovog filma se dodatno pokazuje koliko je LORD OF THE RINGS pogrešno kocipiran, o čemu sam naravno govorio još onomad, i kako se u stilskom smislu valjano tretira ovakva priča.
Prvo, ep je učinjen koherentnim. Pročitao sam ep kasda je Zemeckis najavio film, kao njegov No 1 fan i moram priznati da mi je to bilo žešće maltretiranje. Ne samo da je ep obesmišljen svojom arhaičnošću nego je još i sav u nekim fragmentima pa se i sam tok epa teško prati. Gaiman i Avary su uzeli samo bazičnu premisu i napravili KOHERENTAN film, iako mislim da se BEOWULF svakako neće koristiti kao pomoć za lektiru. Dakle, književno delo je podređeno filmu što je ipak najvažnije.
U samom tretmanu miljea u kome se ep dešava, Gaiman i Avary su napravili zaista odličan posao pošto su priču epa tretirali savršeno racionalno, i realistično u ključu nekog 80s filma tipa PREDATOR, dakle ne naturaluistički ali sa vrlo jasnim smeštanjem u neku realnost u kojoj živi gomila mačo likova.
S druge strane, upliv istorije u cenario je takođe zanimljiv. naime, junaci nisu dati kao predstavnici neke drevne otmene cvivilizacije kako se obično tretiraju na filmu, već je prisutan njihov primitivizam i naivnost. Gaiman i Avary odlično pokazuju da su to ljudi koji su stvarali matrice po kojima mi danas živimo i percipiramo kulturu, i to što se oni tako ponašaju ne proističe iz toga što oni imaju naše stavove, već su oni dokučili da treba da imaju naše stavove.
Naravno, film nije antropološka studija, ali ovaj odnos prema temi se vrlo jasno čita iz raznih gestova likova,
Konačno, sam odnos prema monstrumima, ima neke jako zanimljive karaktristike. Dakle,monstrumi su tretirani kao svakodnevna pojava, neka vrsta prirodne nepogode, koju ljudi pokušavaju da zaleče i vrate nazad u predteističko doba.
Film je izrazito ateistički. Neki junaci su čak i svesni toga da bogovi ne mogu pomoći ljudima ako oni to sami ne urade, i isto tako spremni su da prihvate nova božanstva kako bi rešili sadašnje nedaće.
Konačno, Beowulf je nacista, on negde vrlo spontano shvata sociologiju religije i žali za paganskim danima kada su ratovi bili časniji, pre nego što se zemlja usled hrišćanstva ispunila slabićima, kukanjem i milošću. Beowulfovi stavovi su toliko nazi da to boli, ali isto tako, upravo zbog civilizacijske distance, upravo nema neke jefzine identifikacije sa njim pa se za BEOWULF ne može reći da je nazi film, mada kao i POLAR EXPRESS ima nekih takvih tonova.
Konačno, kako na planu scenarija, tako i na vizuelnom planu, Zemeckis, gaiman i Acary ne beže od humora kojim zaista unapređuju film. Humor proističe iz karaktera i situacija, baš kao u zemeckisovim najboljim filmovima iz osamdesetih.
Zemeckisova ekspertiza u režiranju neočiekivanih i mračno-duhovitih situacija ima svoje mesto čak i u akcionim scenama. U tom smislu treba se setiti uticaja koji su autori kao Tex Avery i Chuck Jones imali na Zemeckisa i koji se javlja na najneočekivanije načine ovde, u potpuno drugačijem vidu animiranog filma.
Kad je o tehnici reč, moram napomenuti da prvih pet minuta filma zaista deluju nepodnošljivo dok se ne privikneš na tehniku kojom je sve rađeno. Moram priznati da sam u toj fazi zaista bio ožalošćen gledajući film i razmišljajući šta je to trebalo Zemeckisu ali sam na kraju filma zaista jako ozbiljno pratio glumačke interpretacije sa ushićenjem.
Dakle, u tehničkom smislu ovo je napredak u odnosu na POLAR EXPRESS, i vrlo je zanimljivo da sam ja jedan od retkih koji se nije upitao zašto sve ovo isto nisu radili live action.
Naime, meni je to jasno. Kompjuterska slika ipak nudi mogućnost da se neke stvari ma koliko banalno zvučalo mistifikuju. Recimo kostimi. U igranom filmu uvek sve spadne na to da ti negde vidiš teksturu tog materijala, suočiš se sa njegovom fizičkom banalnošću dok animacija pruža tu vrstu mistifikacije. To su sve realni objekti koji jako liče na nešto što je stvano, ali je sve taman dovoljno odmaknuto da zadrži taj neki fetišistički naboj.
Naravno, već pokreti kamere su neviđeni i ne bi mogli da se urade dovoljno dobro u live action filmu.
I u tom smislu da li treba sumnjati da je to sve senzacionalno i spektakularno i dinamično preko svake mere. Štaviše, mislim da celo 3D MAX iskustvo može biti i too much pošto j meni ovaj film u 2D bio zaista izuzetno intenzivan.
Važno je napomenuiti da je film vrlo adult-oriented i da deci nije mesto u bioskopu, ma koliko da on liči na bajku i da je animiran. Grendel je zaista gnusan monstrum a nasilje je vrlo brutalno i sugestivno. Brutalni su i odnosi među likovima i to mi se naročito sviđa.
U svakom slučaju, ja sam zaista beskrajno uživao u ovom filmu.
* * * * / * * * *
Sta kazes za novi deo American Pie-a?
BETA HOUSE još nisam nabavio...
Bas me zanima kako ce ti se svideti.
U pocetku sam mislio da ce biti bolji od proslog dela (ostala su dva glavna lika iz proslog dela + neunistivi Noah), ali mi druga polovina filma nije dala nista vredno paznje. Mozda je to zato sto su geekovi predstavljeni kao negativci, a jocks kao pozitivci.
Ceo ovaj drugi serijal mi se nimalo ne svidja. Porodica Stifler kao glavni junak, yeah right. Originalni Stifler je bio odlican lik, ali ovo sa njegovom bracom (koja su u roku od par godina ostarila 20) mi ne funkcionise. Sve me ovo podseca na National Lampoons ediciju, gde su samo stancovali filmove se tim prefixom, a zapravo nisu bili ni za prineti originalu.
Pa dobro, mislim da si video da sam ja blagonaklon prema BAND CAMPu i NAKED MILE.
OK, sad da nadoknadimo ono što nisam stigao da zabeležim kao odgledano.
Pogledali smo na našoj redovnoj projekciji ponedeljkom KRALJEVSKI VOZ Aleksandra Đorđevića.
Reč je o high concept WW2 filmu koji na hitchcockovski način govori o radu ilegalaca na železnici.
Film je iz 1981. godine i definitivno je malo arhaičan u odnosu na ono što su tadašnje tendencije u trileru. Međutim, Đorđević nudi koherentan, jasan rediteljski postupak koji je dosledan u svom old school duhu, i iako pripada šezdesetim, deluje prilično funkcionalno. Pa ipak, ovakav rad već u tom trenutku više pripada televiziji.
Đorđević je jedan od naših najpotcenjenijih reditelja, i šteta je što nije napravio nešto uspešniju karijeru na filmu, nego je završio kao Smokijev minion a kasnije je zarobio na televiziji. Uostalom, kad smo već kod televizije, Đorđevič je tamo i ostvario svoje most grundbreaking delo OTPISANI koje je u svoje vreme bilo na nivou svetskih trendova.
KRALJEVSKI VOZ je priča o železničaru koji posle neuspelog pickupa na ranžirnoj stanici u Beogradu mora sam da prenese poverljiva dokumenta vozom za Kraljevo. na tom putu sreće vrlo pitoresknu galeriju likova među kojima su slatka jevrejska devojka sa hrvatskim akcentom, razni ilegalci, kolaboracionisti, siledžije, kurve i sl.
Snalazeći se među njima, on mora da obavi zadatak. Da stvar bude napetija Specijalna Policija i Nemci znaju da je on u vozu.
Scenaristička struktura je vrlo solidna i vešto balansira između hronike okupirane Srbije i jasne žanrovske priče. Štaviše, u pojedinim momentima, scenario čak dobija izvesne žanrovske kvalitete kako u vešto postavljenim anticipacijama raznih detalja koji će spasiti junaka, tako i u uvođenju "železničara" koji treba da ukloni Smokija, što je stilsko rešenje par exellence. Šteta što se njihov finalni face-off ne desi na vozu ili barem u fazonu FROM RUSSIA WITH LOVE ali je isto tako vrhunski detalj to što Miki Krstović igra tog Smokijevog arch-nemesisa, i što je još važnije, to radi with gusto i bez karakterističnih preterivanja u prikazivanju srpskih kolaboracionista kojima su naši autori bili skloni.
U svakom slučaju, Kunac, Žika i ja smo se lepo proveli i ja mislim da će nas slabost prema WW2 filmu neizbežno odvesti ka oportunoj varijanti double billa MOST/ WHERE EAGLES DARE.
* * / * * * *
Pogledao sam RESURRECTION OF THE LITTLE MATCH GIRL Sun-Woo Janga, courtesy of Ginger.
Reč je o jednoj od prekretnica u istoriji korejskog visokobudžetnog filma, pošto se ovaj film koristi kao njihov GATES OF HEAVEN u svim kritikama i koristi se kao etalon komercijalnog promašaja i pogrešno koncipiranog visokobudžetnog filma.
Kad je reč o promašenosti, ona je prilična, film je koštao 9,2 miliona dolara a zaradio je 0,8 miliona. Međutim, kad je reč o koncepciji ona je takođe pogrešna ali na vrlo zanimljiv način. Naime, uopšte činjienica da jedan art-house sweetheart kao što je Sun-Woo Jang dobije da radi najskuplji korejski film sa ovoliko efekata je sama po sebi radikalna i podseća na Ciminov slučaj. Naime, ovaj skupi film je očigledno bio pokušaj da se na tragu LOLA RENNT i AMELIE snimi poumetničenje nekih klasičnih žanrovskih idioma i da se reinterpretiraju neke od najkomercijalnijih stilema savremenog komercijalnog filma. Očigledno je cilj ovog filma bio prevazilaženje američkog filma i pokušaj da se korejski film nametne kao veštiji i pametniji od američkog i da se napravi crossover između komercijalnog i arta. Doduše, ova namera je ostvarena u HOSTu, ali očigledno je već ovde pokušana.
Pokušaj da se korejski visokobudžetni film pomeri iz reproduktivne kao klreativnoj fazi je danas već legitimisan. U tom smislu je RESURRECTION ružno pače koje u svojih nimalo nežnih dva sata trajanja nudi nekoliko zaista izuzetnih set-pieceova mariniranih u žestokoj stilskoj konfuziji, kako u rediteljskom smislu (Sun-Woo Jang u inscenaciji luta izmedju neobaroknih Francuza i hongkonških majstora do nekog pseudorealističnog prosedea azijskog socijalnog filma) tako i na globalnom planu (Sun-Woo Jang nema jasan odnos prema emocionalnosti svojih junaka i situacija, ne ume da se opredeli između poente i vizuelne atrakcije, i konačno ne ume da se opredeli između anatomije art i repertoarskog filma).
Zbog svih ovih kontradikcija i pokušaja da se razne ambicije zadovolje, RESURRECTION nije film ni za koga, iako sam siguran da u njemu mogu da učestvuju kompletisti akcionih filmova zbog niza sekvenci vrednih pažnje.
* * / * * * *
Pogledao sam REDACTED Briana De Palme.
Kada bih rekao da je ovaj film De Palmin KORDON bio bih prestrog pošto je KORDON ipak jedan momački režiran film sa prilično slabim scenarijem. De Palma u REDACTEDu ima kudikamo gori scenario od KORDONa na nivou realizacije zamisli ali je vrlo zanimljivo to da su u suštini oba scenarija konceptualno bliski i da su im neke fundamentalne konceptualne mane identične.
REDACTED je isto kao i KORDON pakleno teatralan i ima korene u pozorištu, s tim što bi po logici stvari De Palmin pozorišni njuh trebalo da je istančaniji od Markovićevog pošto je De Palma stasavao uz Schecknera, a Marković u BDPu i sličnim mestima. Međutim, De Palmin tekst na kraju ispada dosta sličan Romčevićevom, sa sličnim konceptom grupe likova gde je svaki opterećen svojom dramom do te mere da se osnovna nit gubi u digresiji, a junake jedino povezuje pripadnost jedinici i obesni zločin koji počine.
U KORDONu je to premlaćivanje studenta na protestu a u REDACTED je to silovanje devojčice u Samari. Obe stvari su čak i povezane sa stvarnim događajima.
KORDON i REDACTED se toliko prepliću da imajući u vidu festivalsku sudbinu Markovićevog dela, uopšte me ne bi čudilo da je De Palma zaista maznuo nešto iz Markovićevog filma.
E sad, ono gde je Marković superiorniji svakako jeste odsustvo straha da se posluži svojim stilskim arsenalom čak i kad je suočen sa ovakvim dokumentom, dok De Palma toliko beži od sebe da film na kraju počinje da liči na težak diletantizam, i štaviše daleko prevazilazi tipično nezadovoljstvo koje imamo suočeni sa filmom velikog autora tipa, "zašto film ne liči dovoljno na De Palmu i sl."
Međutim, ono što je De Palmi i Markoviću potpuno identično u narečenim filmovima jeste očajnička potreba da budu relevantni. Obojica su ubeđeni kako su baš oni dužni da i dalje budu politička savest svoje zemlje, i dok se Marković celu svoju karijeru samo time i bavi, De Palma je pravio pauze posle svoje godarovske faze i zato sada još grčevitije pokušava da se dokaže kao poltički angažovan umetnik.
* 1/2 / * * * *
Drugi film koji smo overili na našoj redovnoj projekciji jeste OPERACIJA BEOGRAD Žike Mitrovića.
Ginger je prošao kroz prilične nevolje dok nam je obezbedio ovaj flick, međutim celo maltretiranje je vredelo pošto je reč o jednom od najboljih prikaza urbane gerile u našem filmu koji može stati uz rame sa OTPISANIMA i VALTEROM. Zanimljivo je da ovaj film nema veći cult following, možda je to naprosto zbog prilične izraubovanosti Beograda kao lokacije za stuntove ovog tipa.
Po zapletu OPERACIJA BEOGRAD je prilično slična VALTERu i reč je o špijunskoj intrigi koja mora da ima komandosko razrešenje. Oboren je avion u kome je bio sovjetski obaveštajac koji nosi neke esencijalne informacije pred konferenciju u Teheranu, zarobili su ga Nemci i partizani moraju ili da ga oslobode ili da ga ubiju.
Međutim, Nemci su svesni da je Rus prenosilac važnih informacija i oni spremaju svoju psihološku igru time što mu podmeću svoju operativku koja se pravi da radi za Engleze i tretiraju ga skopolaminom.
Konačno, sami Nemci su u rasulu, Italija je kapitularala i njeni oficiri rade za partizane, a glavnom SS lekaru se osladila okupacija u Beogradu pošto mu jedna la belva di SS obezbeđuje joz division zarobljenice za perverzne seksualne igrarije.
Dakle, Mitrović nas uvodi u jedan punokrvni, BLACK BOOKoidan univerzum, u kome se samo povremeno javljaju plakatski momenti, ali postoji ambivalencija na svim stranama, pa čak i među partizanima gde imamo još jedan lik mladog neobuzdanog, bezmalo monstruoznog mladog borca, igra ga Faruk Begolli, koji pokazuje sličan hibris kao Bambino u MOSTu.
Naročit fetiš za gledanje su Duško Bulajić i Aleksandar Gavrić kao pravi leading men u najboljoj tradiciji, team upovani na str5ani partizana, kojima još pomažu Faruk i Đuza Stojiljković, nasuprot Nemaca gde opakog SSovca igra Bata Živojinović a Zdravka Krstulović (nezaboravna upravo iz Žikinog DOKTORA HOMERA) igra infiltriranu operativku koja se lažno predstavlja zarobljenom Sovjetu.
Dakle, Žika dovodi teškašku podelu, pituje ih jedne protiv drugih, i koristi ih maksimalno.
U inscenacijama borbi jedino što je arhaično su prilično teatralni padovi pogođenih Nemaca ali praktično što se tiče kadriranja, dinamike i orijentacije u prostoru nema zamerki.
Žika pokazuje odličan location work. Noćni beograd izgleda impoznatno, kao pravi noir pakao sa zanimljivom arhitekturom koja inspiriše foul play. Žika stvara odličnu atmosferu i odlično gradi karaktere upravo kroz njihove moduse kretanja kroz okupirani Beograd.
Iz današnje vizure deluje potpuno nestvarno da i ovako ispod radara mogu da se nađu odlični akcioni filmovi iz vremena kada su naši reditelji umeli da naprave sebi modus koji opravdava stvaranje žanrovskog filma što danas ne postoji. OPERACIJA BEOGRAD je zaista naslov koji zaslužuje istinski hype u svakoj analizi ove tendencije u istoriji srpskog filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam HITMAN Xaviera Gensa.
Što zbog pozitivnog iskustva sa BEOWULFom, što zbog Trippovoe preporuke, što zbog Skip Woodsa, pa konačno i zbog Xaviera Gensa o kome čujemo toliko toga lepog i "hosteličnog", odlučio sam da pogledam HITMANa na otvaranju, u punoj sali u Tuckwoodu, što je užasno bitno za gledanje akcionog filma koji ima potpuno drugačiji odjek u praznoj sali.
Nažalost neko kolektivno iskustvo, kao što je recimo bilo na DIE HARD 4.0 je izostalo, pre svega zato što je veći deo ekipe iskoristio film da date movie, no HITMAN je isporučio dosta jako zanimljivih stvari.
Naime, HITMAN bi se olako mogao otpisati kao generic hitman akcijaš, što u svojoj dubokoj suštini i jeste, ali po određenim konceptualnim rešenjima spada u red generic akcijaša iz nekih boljih dana, iz dana u kojima su takve stvari pakovali momci poput Joela Silvera a to su ljudi koji su umeli da iz B-filma napraavo pravo umetničko remek-delo.
Otud film radi Xavier Gens, tip koji je radio torture porn horor, dakle svakako ne neko ko je neki budala hipster, i po tome se znatno razlikuje od ekipe koju Francuzi sada eksportuju u Holivud. Što je najvažnije, u rediteljskom postupku se oseća da je Gens teškaš. Meci pogađaju telo i kada ga pogode rasipa se neobično mnogo krvi. Tuče u filmu su neobično šibadžijske a svaki fancy move boli pošto likovi zaista interaguju, kako među sobom, dakle kad se tuku-udarci bole, odnosno kada ih neko baci, oni padaju i udare se od nameštaj, zidove i sl. ne odleću u neki apstraktan prostor. Tuče u Gensovom filmu su iscrpljujuče, traju dugo i nose u sebi jednu finu atmosferu obračuna koji nekako mora da se završi ali u pojedinim trenucima dobija neke nepredviđene komplikacije što daje posebnu energiju dešavanju. Na prvu loptu bi se moglo reći da taj pristup tuči ima veze sa Bourneom, i verovatno ima u incepciji, s tim što je sama egzekucija bliža svemu onome što se pričalo o CASINO ROYALE a da zapravo nije baš i postignuto u filmu.
Pucnjave su takođe vrlo mišićave, meci zaista momački razvaljuju kako tela i krvne sudove tako i scenografiju i mislim da Gens obraća posebnu pažnju na te detalje. Sama koreografija pucnjava je strejtaška, i prilično old school, i Gens drži stilske digresije u ovakvim scenama na minimumu.
Torture porn zaborava nema, tako da Gens nuddi par sočnih uvoda u mučenje, nažalost bez pay-offa.
E sad, film se pretežno dešava u Rusiji, a sniman je u Bugarskoj, tako da istiočnoevropske lokacije, iako su autentične, nisu najzanimljivije koje bi se na tu temu mogle naći, i naravno malo se oseća da su film radilibugarski filmski radnici, i to pre svega u domenu dekora i rada sa statistima. Mislim da Bourne ima jače settinge i šteta je što lokacije nisu zanimljivije i autentičnije. Očigledno je Xavier Gens u Bugarskoj imao all the money can buy, ali to očigledno nije bilo dovoljno.
Inače, second unit je radio Olivier Megaton koga znamo po polu-akcijašu SIRENE ROUGE sa Asiom Argento a neke stutove je radio Cyrill Rafaelli, koga znamo iz B13 i DIE HARD 4.0.
Kad je reč o Timothy Oliphantu, ja sam zadovoljan njegovom ulogom, mislim da on jeste dosta zanimljivo i dinamično predstavio svu zbunjenost i nezrelost Agenta 47 kao čoveka koji savršeno zna šta treba da radi iako to znanje nema temelj u njegovoj ličnosti već u perfektnoj uvežbanosti. Ono što je zanimljivo u vođenju ovog lika jeste to što Agent 47 ni u jednom trenutku ne dolazi u podređen položaj, uvek je korak isperd svih i nema obligatornih scena otimanja dragih osoba, otimanja njega samog i sličnih bullshita.
Na tome treba da zahvalimo Skip Woodsu koga je posle solidnog indie krimića THURSDAY regrutovao Joel Silver kao naslednika Shane Blacka i Woods je pisao vrlo blackovski film SWORDFISH koji je nažalost dosta svoje silveričnosti izgubio kroz angažovanje Dominica Sene koji je ipak pre sve Bruckheimerov reditelj, a to su ipak suprotne estetike i jedino je Tony Scott to uspeo da prevaziđe mada je Tony bio Don Simpsonov kadar. U svakom slučaju, Woods je u ovom scenariju vrlo ekonomičan, na svim nivoima i stvari drži vrlo svedenim što je dobro.
U konačnom zbiru, iako HITMAN nije neki naročit film, on podseća na vreme old school hard-R akcijaša na kojima smo odrasli i u savremenim okolnostima se ipak izdvaja u odnosu na neki isti ovakav projekat koji je vrlo lako mogao pisati neki levak i režirati Andrzej Bartkowiak.
* * 1/2 / * * * *
http://dobanevinosti.blogspot.com/2007/12/prljavi-igraju-prljavo.html
Evo još jedne ,,Popboks u senci" recenzije:
OPO – Znaš ko te pozdravio (Automatik, 2007)
Novi album Oružjem protiv otmičara bio bi pravi poziv na oružje ili barem slamka spasa za ovogodišnju srpsku scenu kada bi pouzdano znali da se ima šta spasiti. OPO se vraćaju na scenu u paradoksalnoj situaciji da su počeli kao zanimljiv alterna pop bend, postali najtiražnija grupa treće Jugoslavije, a sada praktično počinju ponovo od početka, s tim što su nažalost deset godina stariji i već pomalo zaboravljeni.
Dokazi njihove zaostavštine su evidentni. Poslednja sećanja na vreme kada je u Srbiji postojala scena vezuju se za njih, poslednji pravi gitarski hitovi našeg rokenrola su njihovi, i činjenica je da je OPO ostavio neizbrisiv trag u istoriji našeg rokenrola, da će se ovaj žanr kod nas uvek meriti u odnosu na njih. Možda jioš veću zaostavštinu imaju u regionu, pošto sam i lično bio svedok da u Hrvatskoj OPO sasvim regularno imaju pesme na radiju. Isto tako je činjenica da je možda poslednji trenutak za spas Srpstva bio kada je Nikola Pavković bio angažovan da radi pesme za Kseniju Pajčin (,,Divan dan"), i kada je dakle power pop umalo postao etalon čak i Pink mejnstrima. No, to se nije desilo i bombardovanje 1999. je koicidiralo sa izlaskom ,,Komadića koji nedostaje" i simbolički je označilo kraj ,,vojvođanske power pop bajke" a Nebojša je prevazišao Nikolu na listi najpopularnijih Pavkovića.
Već od prvih taktova novog albuma, pesme Nikole Pavkovića zvuče kao deo naše ,,Bolje prošlosti". ,,Znaš ko te pozdravio" nije najbolji album OPO. Čak je po kvalitetu tekstova i komponovanja možda i najslabiji od sva četiri, s tim što bolje zvuči od ,,Maštopolova" pošto je ambicioznije produciran i znatno veštije otpevan, ali Pavkovićevo vladanje stilom i formom power popa je neprikosnoveno na našem terenu i automatski izbacuje ovaj album u sam vrh srpske ovogodišnje ponude.
Na promotivnom koncertu za ovaj album, OPO su odsvirali perfektan presek svoje karijere, sa posebnim akcentom na prvi album koji im je i doneo ugled, i osnovni utisak sa tog koncerta jeste da je Pavković napravio ozbiljan i prilično obiman opus baziran koliko na bestidnoj eklektičnosti toliko i na perfektnom poznavanju pop formi, i disciplinovanoj primeni pop obrazaca koja često nedostaje našim autorima.
Najveći pogodak i najlogičniji izbor za prvi singl i mesto na potencijalnom ,,Best Ofu" OPO jeste ,,Ona", sa hit potencijalom najvećih smash hitova sa prva dva albuma. Međutim, za prvi singl izabrana je nešto jednostavnija brza numera ,,Baš me briga" koja je takođe vrlo dobra, ali ne pokazuje da su se OPO vratili u punoj snazi. U svakom slučaju, nadam se da će i ,,Ona" izaći kao singl.
Placeboidna ,,Lice" na tragu ,,Bitter End" pokazuje da su OPO spremni da se modernizuju i odmaknu od svojih Pixies-Muffs-Lush korena, i da Pavković ume da ,,mazne" ponešto i od mlađih. Kao siguran hit nameće se i odlična obrada ,,Miki, Miki" u kojoj se otkriva koliko je ranija scena bila produkcijski i aranžerski snažnija i koliko ta pesma strukturalno i stilski, iako je obrada, deluje superiorno. Ako imamo u vidu da je reč o simplifikovanom i banalnom hitu, a pokazuje toliku nadmoć u odnosu na današnju muziku, gotovo me hvata strah od slušanja boljih ploča. Inače, zanimljivo je da je ovih dana isti ovaj Slađanin hit oživljen u reklami za neku banku.
Kao kod svih bubblegum power pop bendova od Oružjem protiv otmičara se traži da ponove ugođaj sa prethodnih ploča, da se opuste i ne razmišljaju previše. I tako, ,,Pravimo se" je slična ,,Maštoplovu" sa istoimenog albuma, produžetak te vrste razigranog popa; ,,Izvini" zvuči kao pixiečan komad sa prvog self-titled albuma; ,,Sama" je redovna mračna OPO balada na tragu ,,1000 kišnih dana", ,,Tonemo" ili ,,Kome"; a ,,Reda radi" je skriveni hit koji će se nametnuti tek na koncertima kada bude dodatno pojačan živom svirkom.
Dakle, OPO su se i na novom albumu držali ranije, dobro potvrđene koncepcije, koja je već postala jedna od lepih i prepoznatljivih tradicija našeg rokenrola, i pravi fetiš za sve power pop buffove. Međutim, problem je u tome što je u ovom trenutku u Srbiji komunikativan power pop zapravo muzika za elitu, pošto nema svoje mesto ni u masovnim medijima a kako vidim po nekim ,,alternativnim" kanalima poput Popboksa ni među ,,elitom". Imajući u vidu da je Nikola Pavković autor u godinama kome izdanje radi izdanja ne znači ništa i koji sigurno ima ozbiljnije poslovne ambicije sa ovom pločom, ne znam koliko će u konačnom skoru biti zadovljan ovom pločom.
Međutim, mislim da fanovi OPO zaista njome mogu da budu zadovoljni i da konstatuju da se OPO vratio with a vengeance.
7 / 10
Pogledao sam CRIME + PUNISHMENT IN SUBURBIA Rob Schmidta. Nisam ga gledao na vreme kada je izašao a posle kad me je Schmidt zainteresovao sa WRONG TURN, nisam uspevao da ga našem. Međutim, Ginger je nailovao kučkinog sina.
C + P je vrlo slobodna adaptacija Dostojevskog iz pera Larry Grossa, najčuvenijeg po scenariju za 48 HRS koji je međutim kasnije radio razne druge žanrove, a sad je ipak pao u neku drugu liku nekadašnjih mainstream scenarista. Ovo mu je jedan od poslednjih major scenarija. C + P je teen angst film, na liniji RIVER'S EDGE ili GUNCRAZY, pa čak i te linije rimejkova trilera sa mladima tipa onog rehasha FATAL ATTRACTION sa Mark Wahlbergom ili onog sličnog filma sa Aliciom Silverstone i sl.
U svakom slučaju, ono što uzdiže ovu prilično konvencionalnu i prevaziđenu Grossovu postavku (naročito u svetlu AMERICAN BEAUTY koji se ubrzo pojavio) jeste egzekucija Rob Schmidta. Schmidt je maksimalno iskoristio ovaj film kao svoj showcase i mislim da ga u tom smislu nije zloupotrebio već ga je baš unapredio. Iako ti filmovi u kojima se mlad reditelj napne da snimi showcase mogu da pojedu sami sebe, međutim Schmidt je stvorio takve okolnosti da je on zaista glavna zvezda filma.
U tome mu pomaže odlično odabran cast sporednih likova u kome su Michael Ironside (u ulozi očuha molestera), Ellen Barkin kao majka koja još uvek nudi neku seksualnu privlačnost, i Jeffrey Wright kao njen crni ljubavnik. Uvođenjem ovako iskusne i sugestivne podele, Schmidt uspeva da mlade i neiskusne glumce popravi u scenama sa ovako opakim matorcima koji su suštini i jako dobri personality actors i sami po sebi (Ironside & Barkin) donose energiju.
Dodatno bestidan ali zaista besprekorno urađen touch je senzacionalan soundtrack na kome su sve sami hitovi alterna popa, od Pixies do Depeche Mode. Schmidt zaista vešto koristi ove numere da našminka scene i ovakav zahvat se može smatrati jeftinim svaki put kad nije ovako vešto urađen.
U svakom slučaju C + P je mnogo bolji film nego što bi trebalo da bude pa zato i treba da ga pogledaju oni kojima na prvi pogled ne izgleda kao njhova šolja čaja.
* * * / * * * *
Pogledao sam jako zanimljivu islandsku sportsku gay komediju ELEVEN MEN OUT (nisam zapamtio ilsandski naslov) koja nažalost nije dovoljno smešna da bi je svi, a imajući u vidu neke mentalitetske razlike smatrali komedijom. U stvari ako želite da vam bude zaista super, bolje je da vam je ja pričam, pošto sve što se u filmu dešava nije plasirano na način koji mi percipiramo kao komediju. Film jako podseća na neki danski polu-DOGME stil, na neki statičan art-house sa dosta redundantnosti i pokušajima realističnosti tamo gde im nije mesto, no sasvim je moguće da islanđani misle da je baš takav stil duhovit.
Pa ipak, priča je toliko funny sama po sebi da mislim da film zapravo može da ima neku solidnu art-house sudbinu van granica Islanda, iako nije kadar da u potpunosti zadovolji gledaoca. Ne znam ima li MCF ovaj film na nišanu? Reynoldse?
Plot je sledeći. Islandski prvoligaški star-centarfor izlazi iz plakara i priznaje da je gej. Supruga, bivša mis islanda automatski tone još dublje u alkoholizam, sin ga grdi pošto ga u školi zezaju deca, majka pada u postelju od očaja, a iz kluba ga izbacuju. Centarfor tada počne da igra za neki amaterski klub u kome se polako okupljaji razni gej fudbaleri i oni polako postaju senzacija, između ostalog i zato što pobeđuju na utakmicama službenim rezultatom pošto niko neće da igra protiv njih. Na privatnom planu, centarfor pokušava da se potpuno prilagodi novom načinu života, nalazi dečka, ali porodica mu se raspada iznutra a u vezi ostaje frustriran...
Film nudi zaista nekoliko fenomenalnih situacija i generalno priča ima jako puno komičnog potencijala, s tim što samo u par scena zaista mogu reći da taj semi-DOGME stil zaista pomaže filmu. Ono što definitivno jeste zanimljivo jeste taj naturalizam u prikazivanju homoseksualnog snošaja koji se u kontekstu ovako high concept komedije retko sreće. I uglavnom se humor umesto iz situacija i likova crpi iz tih nekih kako stilskih tako i lokacijskih idiosinkrazija.
Mislim da bi holivudski studiji zaista sa oduševljenjem rimejkovali ovo u miljeu američkog fudbala recimo.
Konačno, ono što mi je zanimljivo jeste ta otuđenost islandske omladine koja je u ranijim filmovima bila često tema filma, a sada je prikazana kao datost, biva "pa normalno je da su deca otuđena". Mislim da je zanimljiva i upotreba metala kao muzike koju sluša sin i da taj sklop neobičnih društvenih odnosa sigurno ima snažnu refleksiju na metal sceni-ne znam šta Meho kaže na to?
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam RESIDENT EVIL:EXTINCTION Russell Mulcahyja, courtesy of Kunac.
Mulcahy se vratio with a vengeance i potpisao jedan zaista odličan zombie akcijaš. Meni kao što je poznato Paul Anderson uopšte nije mrzak i raniji RESIDENT EVILi su mi bili zaista jako dobri. S druge strane, Mulcahy je zaista briljantan reditelj i začetnik određenih tendencija koje su mi među najdražim u savremenom filmu, i njegovo odsustvo sa velikog ekrana i getoiziranje u raznim vrstama maloekranskih projekata koincidiralo je sa krizom tendencija koje je on započeo.
Njegov povratak u bioskop isto tako vraća nadu da estetizovani hiperkinetički akcijaš iz osamdesetih ima šansu da se javlja u raznim oblicima i u sadašnje vreme. Pa makar bio ponižen i sveden na drugi sequel hit filma pravljenog po igrici.
Ono što je Mulcahy u ovom odličnom i ambicioznom filmu pokazao jeste da ono što ume da pruži i dalje korespondira sa vrhunskim standardima repertoarskog filma. Mulcahy još uvek ume da napravi energičan obračun, i dobar scare i da kadriranjem odlično izmistifikuje svaku banalnu stvar na koju ga scenario navede.
Sam Andersonov scenario bi se mogao definisati kao ROAD WARRIOR u okolnostima zombi apokalipse iz RESIDENT EVIL. scenario koji Anderson potpisuje je vrlo jasan, ekonomičan, likovi su dati spartanski, taman koliko treba, i u sebi sadrži sve one rudimentarne kako mehaničke tako i značenjske elemente koje sa sobom treba da nosi jedan dostojasntven B-film.
I upravo rečnik RESIDENT EVILa kao B-filma je meni najzanimljiviji. Naime, čini mi se da savremeni B-film sebi može da dopusti avangardnost bez presedana. Nije EXTINCTION jedini film koji kada pogledaš gotovo da ne možeš da veruješ koliko je savremeni gledalac uznapredovao i šta sve možeš da mu opušteno plasiraš kao najjednostavniju datost.
Naravno, RESIDENT EVIL se dešava u izgrađenoj mitologiji, ali je potpuno moguće da ga neko gleda i po prvi put i čini mi se da bi gledaocu mogao da bude jasan. osnovne pripovedačke matrice kojima se Anderson služi su krajnje jednostavne i rudimentarne. EXTICTION je priča o opstanku i film putovanja smešten u okolnosti ponovo Podivljalog Zapada. I to je negde sasvim jasno. Međutim, na sporednim kolosecima se dešavaju razna ludila koja pokazuju koliko nam je pulp ušao u hromozome. EXTINCTION je film u kome se casual koristi kloniranje kao najobičnija, rutinska medicinska aktivnost i od toga se ne pravi nikakav big deal niti se išta objašnjava, Anderson zna i ne greši da je savremenom gledaocu kloniranje najnormalnija stvar; virtuelna realnost i sticanje natprirodnih moći na tragu MATRIXa su takođe potpuno uobičajene stvari, i adresuju se samo kada neko od junaka hoće da pokaže nelagodu što je ovaj drugi opremljen tim sposbnostima; mrtvi ustaju i zaražavaju žive kad ih ujedu, o tome kao apsolviranom rešenju da ne pričamo...
Isto tako na rediteljskom planu vidimo gomilu stvari koje su nekada bile avangarda a sada su rutinska stvar. Mislim da ovakva lakoća izlaganja raznih pulp koncepcija pokazuje da je film sazreo za radikalna pripovedačka i vizuelna rešenja jer je mnogo šta što je do juče delovalo nezamislivo, sada postalo potpuno očekivano. EXTINCTION bi 1997. godine bio potpuno avangardni akcijaš. Danas je on već tretiran kao disposable stvar koja se bavi već masovno eksploatisanim stvarima.
Znam da i sama ova priča deluje redundantno, međutim nije pošto ako bi se vratili samo deset godina unazad, pre BLADEa i MATRIXa, videli bi da oavkve stvari ne bi mogle ovako lagano da se plasiraju.
U tom smislu, ukoliko je sve ovo uticaj igre, mislim da će u sledećem talasu osvežavanja kinematografije ključna tačka biti strip. I da je sada vreme za ekranizaciju nekog ko nudi jako radikalne dramaturške koncepte. Kad kažem dramaturške koncepte ne mislim na neke fundamente funkcionisanja priče na planu razvoja karaktera i pripovedanja, već više mislim na priče koje su ranije delovale predinamično i prekompleksno da bi se razumele na filmu.
Kada se pogleda šta se u okolnostima filma kao što je EXTINCTION tretira kao jednostavna usputnaa stvar, vidimo da su perspektive ogromne.
Kad je reć o glumačkoj podeli Milla i Ali su zaista super, pravi dvoglavi napad, i uopšte nisam nespokojan pred najavama da bi Ali mogla da zameni Millu u sledećim nastavcima. Ipak, budimo realni, EXTINCTION je ipak i dalje Millin film o čemu svedoči i to da se film završava otkrivanjem armije njenih klonova tako da Ali u ovom delu još uvek nije fetišizovana u punoj meri ali ima sve predispozicije za finu fetišizaciju.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam jako zanimljivu islandsku sportsku gay komediju ELEVEN MEN OUT (nisam zapamtio ilsandski naslov) koja nažalost nije dovoljno smešna da bi je svi, a imajući u vidu neke mentalitetske razlike smatrali komedijom. U stvari ako želite da vam bude zaista super, bolje je da vam je ja pričam, pošto sve što se u filmu dešava nije plasirano na način koji mi percipiramo kao komediju. Film jako podseća na neki danski polu-DOGME stil, na neki statičan art-house sa dosta redundantnosti i pokušajima realističnosti tamo gde im nije mesto, no sasvim je moguće da islanđani misle da je baš takav stil duhovit.
Pa ipak, priča je toliko funny sama po sebi da mislim da film zapravo može da ima neku solidnu art-house sudbinu van granica Islanda, iako nije kadar da u potpunosti zadovolji gledaoca. Ne znam ima li MCF ovaj film na nišanu? Reynoldse?
Plot je sledeći. Islandski prvoligaški star-centarfor izlazi iz plakara i priznaje da je gej. Supruga, bivša mis islanda automatski tone još dublje u alkoholizam, sin ga grdi pošto ga u školi zezaju deca, majka pada u postelju od očaja, a iz kluba ga izbacuju. Centarfor tada počne da igra za neki amaterski klub u kome se polako okupljaji razni gej fudbaleri i oni polako postaju senzacija, između ostalog i zato što pobeđuju na utakmicama službenim rezultatom pošto niko neće da igra protiv njih. Na privatnom planu, centarfor pokušava da se potpuno prilagodi novom načinu života, nalazi dečka, ali porodica mu se raspada iznutra a u vezi ostaje frustriran...
Film nudi zaista nekoliko fenomenalnih situacija i generalno priča ima jako puno komičnog potencijala, s tim što samo u par scena zaista mogu reći da taj semi-DOGME stil zaista pomaže filmu. Ono što definitivno jeste zanimljivo jeste taj naturalizam u prikazivanju homoseksualnog snošaja koji se u kontekstu ovako high concept komedije retko sreće. I uglavnom se humor umesto iz situacija i likova crpi iz tih nekih kako stilskih tako i lokacijskih idiosinkrazija.
Mislim da bi holivudski studiji zaista sa oduševljenjem rimejkovali ovo u miljeu američkog fudbala recimo.
Konačno, ono što mi je zanimljivo jeste ta otuđenost islandske omladine koja je u ranijim filmovima bila često tema filma, a sada je prikazana kao datost, biva "pa normalno je da su deca otuđena". Mislim da je zanimljiva i upotreba metala kao muzike koju sluša sin i da taj sklop neobičnih društvenih odnosa sigurno ima snažnu refleksiju na metal sceni-ne znam šta Meho kaže na to?
* * 1/2 / * * * *
Kažem da ovaj tvoj siže zaista deluje sjajno i smešno i zabavno. Rado bih pogledao ovaj film. Što se tiče metala i homoseksualnosti, dovoljno je da kažem Rob Halford, zar ne?
Ja kad sam bio metalac u osnovnoj školi, tad još Rob nije izašao iz plakara, i dan-danas mi nije jasno kako nisam uspeo da prepoznam očigledno. :oops:
Kad je reč o metalu, nisam mislio na homoseksualizam već više na tu neku konstantu da otuđena deca u skandinavskim filmovima kao jednu od osobina uvek imaju i to da slušaju neki ekstreman metal, a u poslednje vreme sva deca u skandinavskim filmovima su otuđena, to mi je bilo zanimljivo. Dakle, ne znam da li je to realan društveni problem ili je tako samo na filmu.
Pa, sad... sigurno ima i otuđene dece koja slušaju emo i otuđene dece koja slušaju kojekakvu gotiku itd... Ali istina je da ih ima dosta koja slušaju metal... Ne samo u Skandinaviji, naravno, jebiga, metal nudi prvo te neke izmaštane situacije, predele i odnose koji su primamljivi kada si usamljen i tužan a drugo, ima taj neki community spirit (makar onlajn) koji možda druge muzike i ne nude... Naravno, sve strogo detinjasto, pa je zato i primamljivo mladima.
Što se tiče Roba Halforda, hahaha, meni je ko klincu njegovo 'kožiranje' i metalisanje a pogotovo kožna šapka koju je nosio uvek bilo malo sumnjivo pa sam posle sa zadovoljstvom klimnuo glavom kada se potvrdilo da je tu bilo poprilično Village People šmeka.
Ali zar nije upravo Rob važio za metalca sa najvećim spolovilom (što ne mora da bude netačno) i baš iz toga crpio taj kult mačizma (što takođe ne mora da bude kontraindikovano homoseksualizmu)?
Ili sam ja nešto pomešao u tim sećanjima na osnovnu školu...
Kad je reč o otuđenosti i metalu, hteo sam da kažem da je prikaz metalaca u možda najjačim metal-kulturama vrlo klišetiziran da ne kažem pun predrasuda, što me čudi pošto tamo metal upravo ima najširu prihvaćenost i u društvu i unutar muzičkog establišmenta.
Još jedna kolumna Duleta Maljkovića:
A brate kako je u Švici?
"Brate kul je u Švici!", odgovara Juice, u okviru jednog od značajnijih projekata u pop-kulturi u poslednje vreme. To je, međutim, tema za neki drugi blog... Povod za ovaj su učestali rasistički ispadi. Videli smo da nije dug put od "optuživanja" za "ciganski i romski mentalitet" u Republičkoj skupštini do materijalizacije rasističke retorike u nameri ograđivanja žicom naselja za "socijalno ugrožene", među kojima su i Romi. Kada na to dodamo prebrojavanje "prekobrojnih" Bošnjaka, albanske dece, kao i "pretnje" kosovskog nataliteta i ostale bio-političke zanimacije ovdašnje političke elite, stižemo do tačke u kojoj nam izgleda da ovdašnje društvo peni "govorom mržnje". To je mnoge navelo da ponovo okarakterišu Srbiju kao "fašističku državu".
Kakogod stajalo sa ovom "teškom" konstatacijom, zanimljivo je videti kako stvari stoje u drugim evropskim državama, naročito onima koje se iz ovdašnje perspektive doimaju kao "gastarbajterski raj", ali i kao ideal kome treba težiti, društva-uzori. Takva je sigurno Švajcarska, u kojoj je nedavno na izborima pobedila desničarska Švajcarska narodna stranka, a intrigantni tekst, koji prenosim, tim povodom pojavio se u blogerski neomiljenom nedeljniku NIN (autor Nikola Vesić). Možda ćete biti iznenađeni činjenicom da ni tamo ne cvetaju ruže multi-kulturalizma (već pre uspeva trnje), no treba uvideti sledeće -- etno-rasizam nije balkanski ekskluzivitet, već evropsko "opšte mesto". Ne bih mogao da se složim sa Žižekom kada kaže da je Balkan "ispred evropskog vremena" jer je imao svoj federalni proces i njegov raspad (što predstoji i EU, po predviđanjima evro-skeptika), nasupot etno-rasističkim predrasudama zapadne Evrope o "primitivnom" Balkanu kao mestu večitog ponavljanja (krvave) istorije. Ma kakav bio ishod ove nevesele prognoze, rasizam ostaje savremeni usud, prisutan u "balkanskoj" Srbiji kao i u "evropskoj" Švajcarskoj. Nažalost.
POBEDA NAD "CRNCIMA SA BALKANA"
,,Ako su najniže rase neupotrebljive, šta uraditi da se postepeno istrebe?"
August Forel (1848-1931), švajcarski utemeljivač eugenike i rasne higijene, čija je fotografija na novčanici od 1.000 franaka
Na železničkoj stanici u ciriškom predgrađu Erlikon početkom aprila osvanuo je plakat sa nasmešenim licem mlade devojke. Ali, ovog puta kolor-plakat nije prodavao kozmetiku, turističke aranžmane, čokoladu... Lice sa plakata, potpisano kao Sanja Levnajih, tražilo je mesto u školi sa praksom. Tek nakon trista poslatih molbi, ovaj originalan način je privukao medijsku pažnju i Sanja je konačno dobila šansu. Zašto oni konvencionalni pokušaji nisu dali rezultat? U biografiji devojke, koja je inače Hrvatica, na samom početku stoji podatak koji je nju kao kandidata, u devedeset odsto slučajeva, diskvalifikovao - njeno prezime se završava na - ić.
Kristof Bloher, švajcarski ministar pravosuđa iz Švajcarske narodne stranke (ŠNS), koja je na nedavnim parlamentarnim izborima (21. oktobra) dobila 29 odsto glasova i danas je ubedljivo najjača u toj zemlji, kaže da u svojoj fabrici Ems-Chemie ,,odavno više ne želi da zapošljava radnu snagu iz bivše Jugoslavije" (Die Weltwoche, 2004). Bloherova politička karijera bi bila nešto krivudavija kada bi isto ili slično javno govorio za Jevreje ili neku drugu nacionalnu grupaciju sa više finansijskog, kulturnog ili simboličkog kapitala. Ovako, njemu i njegovoj partiji ide sve bolje. Na takve reči gotovo se više niko kritički ne osvrće - najmanje trećina Švajcaraca je uverena da to tako i treba. Čuvenu dosetku Maksa Friša kako smo ,,hteli radnike - a došli su nam ljudi", danas, u izmenjenoj političkoj kulturi i klimi, mnogi bi najradije preinačili u ,,...a došli su nam kriminalci".
Plakat1Izbornu kampanju u Švajcarskoj obeležio je plakat koji je oštro polarizovao duhove i izvan ove zemlje. ,,Njujork tajms" ga je okarakterisao kao izuzetno rasistički, dok se čelnicima nemačke neonacističke partije NPD veoma dopao. Na plakatu su tri ovce, na podlozi švajcarske zastave, i jedna od njih stražnjim nogama izbacuje ,,crnu ovcu". A u dnu slogan: ,,Da se obezbedi sigurnost." Po tumačenju članova i simpatizera ove nacionalističke partije, crna ovca je ,,kriminalac", dok ostali prepoznaju rasističku poruku. A nije prvi put da se eksploatiše motiv crne boje na izbornim plakatima te stranke. Na jednom od prethodnih plakata, povodom referenduma o olakšanom dobijanju državljanstva iz 2004, crno se takođe pojavljuje kao preteća opasnost: na njemu su crne ruke koje gramzivo posežu za švajcarskim pasošem. Ali, crno je metafora čiji cilj nije da ukaže na opasnost od jednog kontinenta (Afrike), koliko od jednog potkontinenta - Balkana, čiji su žitelji u Švajcarskoj neuporedivo brojniji od Afrikanaca.
Mnogi Švajcarci su nezadovoljni i zabrinuti zbog visokog procenta stranaca u svojoj zemlji. Po statistikama, u Švajcarskoj živi više od 20 odsto stranaca, što je, uz Luksemburg i Lihtenštajn, jedan od najvećih procenata u zapadnoj Evropi. I to uprkos tome što je procedura za dobijanje državljanstva u Švajcarskoj znatno rigoroznija nego u zemljama EU. (U Belgiji je npr. minimalni boravak za dobijanje državljanstva tri godine, dok je u Švajcarskoj dvanaest; a Holandija je u poslednjoj deceniji 20. veka dodelila strancima svoje državljanstvo sedam puta više nego Švajcarska.) Ono što pitanje stranaca u Švajcarskoj čini poslednjih godina tako zapaljivim nije, međutim, toliko njihov broj, koliko uverenje da je broj ,,pogrešnih" stranaca prevelik. Najbrojnija pojedinačna nacionalna grupa stranaca u Švajcarskoj su Italijani, ali oni već nekoliko decenija nisu više u pravom smislu ,,stranci", nego se pod ,,strancima" pre svega podrazumeva heterogena skupina naroda poreklom sa područja bivše Jugoslavije, koja se podrugljivo naziva ,,Jugosima".
Danas u Švajcarskoj ima oko 350.000 ljudi sa prostora bivše Jugoslavije. Oko 200.000 su Albanci sa Kosova, što je, kako se često ističe, 10 odsto kosovske populacije (štampa u poslednje vreme rado ističe i brojku od 50.000 albanskih mladića koji žive u Švajcarskoj). Srba ima preko 100.000. Broj građana sa jugoslovenskim pasošem u Švajcarskoj 1980. iznosio je svega 45.000. Početkom devedesetih dolazi veliki talas, kada je ,,sezoncima" i radnicima sa boravišnom vizom ,,B" omogućeno da u Švajcarsku dovedu porodice. Već 1990. broj useljenika iz Jugoslavije skočio je na 100.000. Emigranti s tog područja, po jednima, zbog kulturnih osobenosti i skromnog obrazovanja, nisu sposobni za integraciju, a, po drugima, malobrojnijim, samo švajcarsko društvo nije pokazalo dovoljno spremnosti da ih integriše. Valja primetiti da je birački uspon Švajcarske narodne stranke gotovo srazmeran porastu broja useljenika sa Balkana: 1991. su osvojili 11,9 odsto glasova, a 2007. je taj procenat skoro trostruko veći.
Za useljeničku populaciju u Švajcarskoj, među kojom je ona sa prostora bivše Jugoslavije najbrojnija i socijalno najranjivija, idu pokazatelji: obavljaju 80-90 odsto najtežih poslova, 48 odsto registrovanih nezaposlenih su oni, 55 odsto kaznenih slučajeva pripisuje se stranim državljanima, a u pojedinim zatvorima su i do 80 odsto stranci. Posebno je uznemirujuća razlika u obrazovnim šansama švajcarske dece i dece stranaca: deca stranaca u proseku četiri puta teže dolaze do školskog mesta sa praksom, procenat stranaca u gimnazijama, iz kojih se ima direktan pristup fakultetima, u kantonu Cirih je, primera radi, za školsku godinu 2002/2003. iznosio 7,3. Od tog procenta je 7,2 dece poreklom iz Srbije i Crne Gore. Jedno istraživanje na nacionalnom nivou iz 2001. godine zaključuje da je «broj učenika u gimnazijama poreklom iz Jugoslavije pre 20 godina bio veći». «Stranci su», kaže savremeni francuski filozof Etjen Balibar, «naši današnji proleteri».
Kada Švajcarci kažu ,,Jugos", misle uglavnom na Albance. Iako ni Srbi nisu ,,cvećke" kad je reč o kriminalnim statistikama, koje su poslednjih godina ozbiljno potresale javnost, reč je uglavnom o Albancima: dilovanje droge, opasne auto-trke na putevima, prošlogodišnjn slučajevi silovanja petogodišnje devojčice od strane dva albanska dečaka (11 i 13 godina starosti) u malom mestu Recins i silovanje u više navrata 13-godišnje devojčice u ciriškom predgrađu Zebah (od strane 13 mladića starosti od 15 do 18 godina, koji su to i zabeležili kamerom mobilnog telefona), ulične tuče i čak ubistva.
Ali ozbiljan problem Srba u Švajcarskoj je što se stigma odnosi i na njih. Ako ujutro na teletekstu nacionalne televizije pročitate da je grupu švajcarskih tinejdžera napala nepoznata grupa mladih koja je govorila ,,švajcarsko-nemački sa slovenskim akcentom", uveče ćete verovatno na istoj televiziji imati priliku da, posredno, u nekoj humorističkoj emisiji - gde se karikira delinkventski govor mladih ,,Jugosa" - čujete fonetsku potvrdu tog ,,slovenskog akcenta" (reč je nedvosmisleno o albanskom akcentu). Kriminalne statistike se vode po državljanstvu, a u medijima se sve donedavno isključivo pominjala zemlja porekla počinioca, odnosno Srbija i Crna Gora, tek odnedavno se više čuje ,,Kosovo-Albaner".
Plakat 2Većina Švajcaraca je imača prilike da sazna da se Albanci, na primer, ne prezivaju na ić, da na Balkanu ne žive samo muslimani, da u Srbiji postoji urbana celina (Beograd) koja po veličini ne postoji u Švajcarskoj, da Srbija nije prekookeanska zemlja nego da su njeni veliki delovi, poput Vojvodine, biti u sastavu Habsburškog carstva kao i neki delovi Švajcarske, poput dela kantona Argau u 18. veku. Međutim, sve je to za većinu irelevantno, Balkan se doživljava kao homogen, pre imaginarni nego geografski prostor. A posle pada Berlinskog zida, kada Zapad gubi svog realnog i simboličkog ideološkog neprijatelja, onaj ,,drugi" više nije pripadnik tuđinske ideologije, nego druge kulture. Paradoksalno je da se to dešava upravo kad se u modernom teorijskom svetu najmanje veruje u stabilne identitete. Švajcarska popularna uobrazilja, budući da nema dovoljno svojih ,,Arapa,,, ,,Turaka,, i ,,crnaca", Balkancima namenjuje ulogu ,,varvara".
Kada se, međutim, odmaknemo od mi-oni odnosa, i koncentrišemo na odnose ,,unutar njih", iz švajcarske vizure nivelacija bledi i političko svrstavanje na jednu, albansku stranu, gotovo je pravilo. Sve stranke se zalažu za otcepljenje Kosova, oko 68 odsto Švajcaraca je podržavano NATO bombardovanje Srbije, te su Amerikanci, sa nešto preko 50 odsto javne podrške bombardovanju, u odnosu na Švajcarce hipi pacifisti.
Ono što je lako uočljivo u retorici ŠNS jeste da agresija i nasilništvo mladih Balkanaca nikad nije odgovor na diskriminaciju i znatno umanjene šanse za dobijanje mesta u školama ili poslova u firmama, nego je uvek ,,uvezena" bolest, ,,nečista krv". Bloher, treba ponoviti, ,,više nikog ne zapošljava sa prostora bivše Jugoslavije" jer svi su sumnjivi. I jedini model integracije u društvo i tržište rada koji taj ministar već sprovodi, a njegova stranka preporučuje, jeste, zapravo, model dezintegracije.
Integraciju stranaca posebno čini teškim činjenica da nacionalna pripadnost u Švajcarskoj određuje ujedno i klasnu pripadnost. U višu klasu se stranci izvan zapadne Evrope ne mogu integrisati, jer su razlike u primanjima, životnim stilovima, mestima stanovanja i često obrazovanju nepremostive, dok klasa Švajcaraca koja im je po primanjima slična, želi od njih da se distancira kako bi na taj način štitila nešto bolji socijalni status. Pre petnaestak godina ugledni švajcarski književnik Adolf Mušg je govorio kako ništa ne znamo o kulturi Balkana i istočne Evrope, ,,ni o njihovoj književnosti, ni o prirodi, snovima, strahovima i vrednostima". Primedba nije izgubila na aktuelnosti i, kako podseća Džudit Batler, na mnogo drastičnijem primeru američko-iračkog sukoba", ,,nepoznavanje" je uvod u ,,dehumanizaciju": ,,Kako možete žaliti živote koji za vas prethodno i nisu bili životi."
Program ŠNS je deo tradicionalne zapadne konzervativne političke agende. Ona idealno otelovljuje ono što su nekad radikalne feministkinje zgodno zvale: kapitalistički patrijarhat. Nekada ugledni liberalni nedeljnik Veltvohe je možda najbolji indikator te politike. On je postao gotovo stranački list (glavni urednik i odnedavno vlasnih lispa Rodžer Kepeler je u broju posle izbora potpisao četiri članka o Bloheru, kakva se kod nas ne pišu još od Titovog vremena). Meta napada su liberalni političari sa njihovim "multi-kulti naivnostima". List je podržavao rat u Iraku, a jedno retoromansko udruženje (švajcarska starosedelačka nacionalna manjina romanskog jezika i negermanskog porekla, koja broji svega oko 70.000 ljudi) tužilo je novinara lista zbog rasističkih izjava o Retoromanima koje naziva ,,ucenjivačkim i pljačkaškim"; gotovo zaboravljeni homoseksualci listu postaju zanimljivi zbog njihovog ,,monopola na sidu", nasilje i kriminal stranaca su neizostavna tema...
,,Novi rasizmi i fundamentalizmi", kaže Slavoj Žižek, ,,nisu nažalost nikakvi anahronizmi. Globalni kapitalizam uništava socijalne sfere života koji su donekle garantovali stabilne identitete. Oni daju privid lažne stabilnosti svetu koji se promenio». Time se možda može objasniti (što se Srbije tiče) da zemlja koja crpi demokratski legitimitet tako što proklamuje ,,Švajcarska Švajcarcima", Balkancima šalje Karlu del Ponte ili, recimo, posmatrače na izborima.
Odnos prema strancima se, inače, stalno pogoršava i neki donji pragovi, kao što je verbalna diskriminacija, odavno su pređeni. Za naciste između dva svetska rata ,,pošvajcarivanje" (verschweizern) imalo je negativno značenje -nedostatak svesti o naciji i istoriji. Danas bi, pak, nemački nacisti za svoju zemlju želeli da se pre svega ,,pošvajcari".
Meni tu neima dvojbe: vecina zapadnoevropski` naroda ima izrazen rasisticki stav prema "balkancima" od uvijek. Vjera, boja i nacija nebitno. Pojam "jugos" nije nista drugo nego kolektivni naziv za tu pojavu. Ko god je tamo bio mog`o je to vidjet. Nemoj im rec odakle si, a pitaj ih sto misle i sve ces cut. Jedino sto oni tamo prifataju, to su ovi pro-zapadno, neo-liberalni, "elita" sto se pojav`la odskora, sto bolje engleski govori nego svoj jezik i sto nikad nije ni htjela bit Balkanac, nego uvijek Amerikanac. Tak`i su samo dobrodosli na zapadu. Jer mrze na Balkan vise no ovi prvi.
A i oni, opet, dobri su - samo za jednosatnu upotrijebu. Pa natrag u brlog.
Kazem, dakako su i sami Balkanci tome doprinijeli u velkoj mjeri, no, svejedno, to ne opravdava fasisticke i rasisticke stavove zapadnjaka prema svima nama. A posto mislim da su upravo ti zapadni shoopci i izazvali svo njesra ovdje, ova slika postaje jos vise kristalno jasna. I kraj.
Rijesenje: Sami Balkanci bi trebalo da se uzmu upamet i da ne trce vise k`o shoopci i ovce na zapad, gdje cine slabo placeno roblje zapadnim gornjima, nego da ovdje izvade prst iz guz`ce i krenu nesto konkretno i vrijedno radit.
Quote from: "crippled_avenger"Time se možda može objasniti (što se Srbije tiče) da zemlja koja crpi demokratski legitimitet tako što proklamuje ,,Švajcarska Švajcarcima", Balkancima šalje Karlu del Ponte ili, recimo, posmatrače na izborima.
Odnos prema strancima se, inače, stalno pogoršava i neki donji pragovi, kao što je verbalna diskriminacija, odavno su pređeni. Za naciste između dva svetska rata ,,pošvajcarivanje" (verschweizern) imalo je negativno značenje -nedostatak svesti o naciji i istoriji. Danas bi, pak, nemački nacisti za svoju zemlju želeli da se pre svega ,,pošvajcari".
sjajan text.
s tim što me ispunjava gađenjem ne toliko prema šiptarima ili švajcarcima ili 'jugosima' (mada i to!), koliko prema ljuckoj sorti UOPŠTE: jer svi smo mi, ili bar ogromna većina, u dubini duše 'fašisti' i rasisti, samo ako nam se pruži adekvatan kontext u kome to nesmetano možemo biti, kao što je to slučaj u tzv. visokorazvijenim zemljama.
might is right, to je biološki zakon, a svi smo mi, ipak, još uvek - životinje.
ovo ne treba shvatiti kao apologiju tog stanja, nego samo kao podsećanje na tužnu nedostatnost 'kulture' kao superstrukture koja je u tankom namazu stavljena preko našeg majmunskog, rozeguzopavijanskog bića.
1981. godina
1. princ Charles se ozenio
2. Liverpool postao prvak Evrope
3. umro Papa
2005. godina
1. princ Charles se ozenio
2. Liverpool postao prvak Evrope
3. umro Papa
Pouka 1: kada se princ odluci ozeniti treci put, a Liverpool zaigra u
finalu Lige sampiona, treba upozoriti Papu!
Pouka 2: kada se princ odluci ozeniti treci put, a papa umre, treba se
kladiti na Liverpool .
Scenarista NAKED MILE je uspeo da razbije stigmu DTV csenarista i radi theatrical film:
Ari Sandel ("Vince Vaughn's Wild West Comedy Show") is set to direct the Fox Atomic comedy "Brad Cutter Ruined My Life ... Again" reports Variety.
Joe Nussbaum's script concerns a high school nerd who, after getting a good job and a beautiful girlfriend, becomes unhinged when his company hires the guy who was most popular in his high school, and who made the nerd's life unbearable.
Production is scheduled to begin early next year.
Ovde ću storovati originalnu Zoranovu kritiku HASDERSHITA, pošto mi se sviđa ali se ispostavilo da ima nekih činjeničnih problema sa nekim detaljima pa smo to morali da editujemo na blogu:
Thursday, December 13, 2007
kritika HADERSFILDA
Pošto film HADERSFILD govori o ljudima u tridesetnekim godinama, nismo žellei da ga recenziraju naši mali kritičari Tvrdiša i Čedomir pošto su suviše mali da bi to razumeli. Film je zato pogledao Zoran Janković, čovek koji generacijski razume ovaj problem, vojvoda od Podrinja, i filmski ekspert extraordinaire.
Evo šta Zoran kaže:
Hadersfild – Ivan Živković
Big Chill na zozovači
"Ovi likovi nemaju da ponude ništa jedni drugima te im preostaje da fingiraju razračunavanje tokom te jedne sudbonosne noći navodeći karakterene razlike i preference kao ključne argumente u tom motivacijski neutemeljenom i nategnutom sukobu. Zbog toga se čini da je priča koju predstavlja Hadersild mogla da potraje još satima u filmskom vremenu, baš kao što se i mogla završiti negde na trećini inače teškom silom navučenih devedest i kusur minuta. "
Scenario: Nikolaj Kraljačić i Uglješa Šajtinac (po pozorišnom komadu Uglješe Šajtinca)
Uloge: Goran Šušljik, Nebojša Glogovac, Suzana Lukić, Damjan Kecojević, Vojin Ćetković, Josif Tatić, Jelisaveta Sablić, Predrag Miki Manojlović
Žanr: nevoljki arthouse o tranzicionom grču
Trajanje:95 minuta
Savremeni srpski film sjajno je i pouzdano izvorište grešnih zadovoljstava za kompletiste-mazohiste koji ga još uvek istrajno prate. A zna i da te mnogonapaćene gledalačke duše nagradi nenadanom spoznajom. Tako je potpisnik ovih redova zapao u dubiozu koja ga muči već danima - da li je možda ogrešio dušu na istom ovom mestu sasuvši drvlje i kamenje na Karažićevu nejač pod nazivom Promeni me. Dok je Promeni me bio musava i nemoćna populistička komedija izvedena o privatnom trošku, Hadersfield Ivana Živkovića je više slučaj nego film, uz to i sa mnogo zlokobnog znamenja u svojoj bagaži.
Naime, Hadersild Ivana Živkovića je još u formi ideje i scenarija bio mezimče raznoraznih komisija ( film se ozbiljno omrsio kako o republički i pokrajinski budžet tako i o opštinske jasle Zrenjanina (u kom se priča i odigrava) i RTV Vojvodina); tome treba dodati ekstremistički hajp po medijima i na kraju skandaloznu odluku Narodne kancelarije (koja funkcioniše pod okriljem države) da se baš ovom i ovakvom filmu plati iznos za 40000 ulaznica kako bi se maturanti motivisali da otkriju čari bioskopske filmske projekcije. Teško da bi ko mogao da zameri tolikom duvanju u jedra da sam film nije nedopustivo loš (čak i po inače srozanim kriterijumima predviđenim za ovdašnji film); ovako ne samo da je ojačano uverenje u potpunu arbitrarnost takve odluke, već sumnja seže i dublje.
A sve je izgledalo kao čist zicer. Još dva glumca (Nebojša Glogovac & Goran Šušljik) poželela su da iskuse producenatske muke (to je već fenomen koji je malo toga dobrog doneo srpskom filmu, a za potvrdu te teze, preporučljivo je samo na kratko gvirnuti u producentske opuse Ivane Mihić i Dragana Bjelogrlića, recimo), izabrali su pozorišni tekst, unisono hvaljen, u kom sami već godinama igraju, angažovali reditelja koji je u prestoničkim krugovima dugo označavan kao next big thing, mnoga vrata su se širom otvorila... Teško je precizno označiti tačku od koje su stvari krenule po lošem jer Hadersfild ne pogađa u metu u svim bitnim aspektima.
Hadersfild naprosto vrvi od loših procena i promašenih rešenja. Dvojac Nikolaj Kraljačić & Uglješa Šajtinac pristupio je adaptaciji pozorišnog predloška uz dosta krutosti i doslovnosti, čime su vezali ruke reditelju koji bez vidljivih intervencija i drčnijih zahvata tek tako filmskom kamerom beleži polazni tekst, glumci se zaborave te su repovi pozorišno prenaglašene glume nedozvoljivo očigledni. Time autori pokazuju ne samo upitnu filmsku pismenost, već i otvoreni prezir prema mediju u kom bi da se okušaju a za šta su i dobili izdašnu državnu pomoć na različitim nivoima. Sve to za posledicu ima da Hadersild ne samo da pada na testu filmičnosti, nego dovodi u pitanje ionako slabašan razlog sopstvenog postojanja.
Ovakav Hadersfild ostavlja utisak loše usnimljene pričaonice klimave ideološke i sadržinske vrednosti. Film nije isključivo verbalni medij i svako svođenje priče na logoreijičnu radio-dramu nije moglo da prođe bez teških posledica po krajnji kvalitet ostvarenja. I junaci Hadersilda i autori ove ekranizacije ostaju zatočeni u istim zabludama. Pred gledaocima je još jedna priča o izgubljenoj generaciji, tranzicionom grču i dalekosežnim posledicama inflatorno-ratnih devedesetih. Sve ako se i uzme u obzir kapacitet određenih motiva da budu krupne i potentne metafore tokom dužeg vremenskog perioda, ostaje činjenica da Živkovićev debi očitava dug niz problematičnih manjkavosti, koji su se možde mogle i prenebegnuti u pozorišnoj postavci a koje u filmu postaju bolno uočljive. Čvorište koje drži Šušljkov lik, lik propalog studenta, mizantropično zlobnog radio-voditelja i pedofila nešto blažeg pedigrea, u zatočeništvu ,,malog mesta u preriji" može se pripisati uticaju šireg društvenog okvira, dok lik njegovog komšije Ivana (Glogovac), lekovima ukroćenog psihotičara, bivšeg džudiste livca i sektaša nikako ne može da okrivi miloševićevsku Srbiju za svoje muke budući da su problemi sa njegovim mentalnim zdravljem počeli dosta ranije (sudeći po njegovoj ispovesti u duuuuuuuuugom monologu, jednako iscpljujućem po gledalište i njega samog).
Osim toga, ova dva lika čija se interakcija nalazi u samom korenu ciljane dramatičnosti Hasdersilda, povezani su pukim stambenim okolnostima i ničim drugim. Likovi Šajtinca i Kraljačića su papirnati, neuverljivi i ready-made postavljeni eksponenti različitih uvreženih životnih pristupa – Šušljikov Raša je rezignirani hiperintelektualac koji svoj čemer zlobno preliva na druge, Glogovčev Ivan je simbol okolnostima sputane kreativnosti (piše, vaja, guta svakojaku literaturu i još stiže da, premda ozbiljno bolestan, kontemplira nad mukama svog (formalno zdravijeg komšije), Dule Vojina Ćetkovića je beslovesna srednjački zaprložena budala, Igor, lik koji tumači Damjan Kecojević da podvesti pod stereotipe tipične relaksirane i emotivno distancirane srpske emigracije dok je Jelisaveti Sablić dodeljen potpuno izlišan lik Ivanove majke, koja rigidnost uporno demonstrira stisnutim usnama i ništa više preko toga. Ovi likovi nemaju da ponude ništa jedni drugima te im preostaje da fingiraju razračunavanje tokom te jedne sudbonosne noći navodeći karakterene razlike i preference kao ključne argumente u tom motivacijski neutemeljenom i nategnutom sukobu. Zbog toga se čini da je priča koju predstavlja Hadersild mogla da potraje još satima u filmskom vremenu, baš kao što se i mogla završiti negde na trećini inače teškom silom navučenih devedest i kusur minuta. U istoj ravni sa iskontruisanim klinčom među glavnim akterima je kalkulantski srećan kraj koji sledi scenu sna, čiji onirizam prosto nema utvrđenje unutar uber-verističke osnovne postavke.
Osim potpunog nerazumevanja (ili nezainteresovanosti) za efektan filmski jezik, Hasdersfild balansira na samoj ivici tehničke ispravnosti. Ton je zamućen a film većim delom izgleda kao lošija TV drama; mada postoji napor da se naracija povremeno oneobiči prikazima neba i ružnih gradskih lokacija, čak i kada pokuša da raskadrira scenu Živković pravi gaf do gafa - na primer, scenu u parku, scenu oproštaja vodećeg nezadovoljnika i prijatelja mu gastarbajtera on izvodi u najširem mogućem kadru, valjda u želji da sugeriše nemogućnost bliskosti kao puta ka razumevanju patnje onog drugog, ali umesto željene poente isporuči scenu u kojoj nije najjasnije šta se uopšte zbiva, šta akteri govore i zašto su baš tada i tu. U par navrata već zbunjeni i izmoreni gledaoci su predočeni sa nekolicinom scena koje nemaju nikakav oslonac niti relevevantnost u odnosu na ostatak prikazanog (scena razgovora devojaka u školskom dvorištu iz nekog visećeg kadra i/ili nemi predah Šušljikovog lika na obali reke, Glogovčevi značajni pogledi upućeni mladoj komšinici za klavirom koja potom potpuno nestane iz priče...).
Da nije tako mrtvoozbiljan, Hadersfild bi barem mogao da zabavi gledaoce imajući u vidu da poseduje znatan (mada nenameran i naravno sasvim neupotrebljen) gross out potencijal. Josifu Tatiću je dopala uloga oca alkoholičara, kanda obolelog od Turetovog sindrom jer je rola garnirana zbilja neverovatnim brojem najljućih psovki (muško spolovilo u 5-6 scena on spomene stotinjak puta, a nije pošteđena ni majčina aparatura). Sin mu Raša pati od zatvora jer dobrih petnaest minuta otpadne na njegovo zapomaganje što ne može da se olakša u kupatilu bez vrata; na sreću, to mu ipak pođe za rukom i biva nagrađen time što mu malodobna ljubavnica (Suzana Lukić), koja hoda okolo sa VHS snimkom seksualnog čina svojim hromozomodavaca, izrazi želju da se ,,on opere jer želi da proba ono... želi da ga ljubi dole". Olakšani i podmireni Šušljik posle je spreman da se upusti u podužu raspravu sa Vojinom Ćetkovićem (koji u više navrata izlaže viđenje pogodnosti seksa sa ,,matorkama") na temu komparativnih prednosti napolitanki u odnosu na nugat-kocke a kraj te noći velikih reči i bezbroj dugih, značajnih pogleda i podignutih obrva okonča pomokrivši se na voljenu statuu lava u gradskom parku. U međuvremenu u ovom srpskom mrcvarenju Kasdanovog remek-dela Big Chill na najgoroj zozovači i usputnim ,,džokavcima" nađe se mesta i za, čini se beskonačan niz nagrubljih psovki, kanda stavljenih tu da bi onih 40000 maturanata-mučenika sa plaćenim bioskopskim ulaznicama sutradan imali šta da citiraju u svojim školama.
Hadersfild Ivana Živkovića je imao želju da bude gledljivo, umereno arthouse ostvarenje sa potencijalom za kakav-takav plasman po belosvetskim revijama filmova. Tamo gde je Odbačen Miloša Radivojevića uz dosta elegancije i bez vidljivog upinjanja uspeo, Živkovićev prvenac je omanuo. Ali ruku na srce, kao kobna smesa neukosti, umišljenosti, samodopadljivosti, prevelikih ambicija i državotvornosti, on predstavlja prikladan kraj još jedne jadne srpske filmske godine, dušu dale za trenutni zaborav.
Pogledao sam GOAL II: LIVING THE DREAM Jaume Collet-Serre.
Jaume nam je poznat po pristojnom Dark Castle naslovu HOUSE OF WAX, a koliko vidim radiće i novi Dark Castle film. Očigledno ga prilično opskurna sudbina ovog FIFA meets Adidas narudžbenjaka nije mnogo omela u karijeri i zadržao je onu poziciju koju je imao.
Posle vrlo ambicioznog starta filma GOAL! kako u medijskom, tako i u poslovnom smislu, očigledno su preostala dva dela ove trilogije lagano relegatovana na video. Treći deo će režirati Andy Morahan, i sada kad podvučemo crtu ova trilogihja je uspela da apsolvira dva next big things iz sredine devedesetih koji su u međuvremenu nestali sa radara.
Serrin film je potencijalno najzanimljiviji u seriji pošto govori o dečakovom prlasku iz Njukasla u Madrid, o noćnom životu, iskušenjima i svemu ostalom što muči glamuroznog mladog fudbalera u glamuroznom klubu. Da je Serra želeo da snima ENTOURAGE na ovu temu, to bi bio fenomenalan film, pošto Serra kao veteran iz reklama ima dar da uhvati taj gloss noćnog života i ostalih high life egzibicija.
Međutim, GOAL II je koncipiran kao fable o tome kako postati veliki fudbaler i sasvim je razumljivo što je cela mračna strana samo načeta u ovom filmu.
Međutim, ono što sve dovodi u žešći paradoks to je da etička i sportska poenta filma apsolutno ostaju nejasni pošto su karakteri vrlo slabo postavljeni i na kraju veze sa ženama bazirane na ljubavi, igranje fudbala za svoju dušu, i ponovni sastanak sa izgubljenim rođacima, bivaju dioživljeni kao negativne pojave.
Prvo, devojka sa kojom se glavni junak voli ga zajebava od prvog minuta filma sa nekim potpuno besmislenim splinom, i ni u kom slučaju ne predstavlja bilo kakvu vrstu oslonca za njega niti se gledaopcu čini da mu je ona na bilo koji način potrebna. Štaviše, njegov iskusniji i promiskuitetni kolega je u mnogo većem duhovnom i emotivnom spokoju od njega, umesto da nam film dokazuje obrnuto (što mu je inače vrlo eksplicitan cilj).
Zatim, junak se povredi pikajući lopte sa svojim prijateljem iz čiste ljubavi prema igri. Jedina scena u kojoj vidimo da mu fudvbal išta znači u životu jeste ta scena i on u njoj povredi dočim na profesionalnom terenu preživljava i najbrutalnije startove i niko ne biva ozbiljnije ozleđen na terenu.
Konačno, reconnectovanje sa porodicom koja ga se setila tek kad je postao poznat jeste serija susreta sa nepodnošljivo idiosinkratičnim likovima sa kojima naš junak, do sada već izmučen maltertiranjima mora da se nosi.
Dakle, umesto feelgood osećanja, sve ono što treba da bude etički mehur filma dobija potpuno pogrešan predznak.
Scene fudvbala su sporadično zanimljive ali sve igrane situacije su vrlo nemaštovite i previše iskonstruisane, pa čak i antifudbvalske u svojoj drmaturgiji i egzekuciji.
Dok je prvi film imao jasnija etička opredeljanja i veću ambiciju da fudbal privoli na ekran, Serrin film je sporadično zanimljiva šećerlema u kojoj su se autori znatno manje trudili da ovom narudžbenjaku udahnu život, uprkos tome što je milje zanimljiviji od prvog filma.
Štaviše, stanje nekih specijalnih efekata sugeriše da je ovaj film u nekom trenutku abortiran i spakovan samo za video tržište.
Videćemo kako će ispasti Morahjanov film, no u svakom slučaju, mislim da GOAL trilogija stoji kao paket simpatičnih feelgood movieja za klince i popularizaciju fudbala.
* * / * * * *
Pogledao sam ENTROPY Phil Joanoua. Mislim da je ovaj film odličan double bill sa LAST MINUTE Stephena Norringtona pošto u oba slučaja mušićave nade holivudskog mejnstrima snimaju indie filmove o svojim srahovima in frsutracijama. Norringtonov film je doduše agresivniji, avangardniji, dočim je Joanou snimio film u kome je pokušao da objasni niz situacija u kojima je ispao svinja.
I u tom smislu ENTROPY je svakako zanimljiv buffovima pošto se vrlo jasno mogu prepoznati šavovi Joanouove karijere u sudbini junaka Jake Walsha, mladog hip reditelja. Inače, zanimljivo je da se reditelj indie filmova u ENTOURAGE zove BillY Walsh i vrlo je sličan maverick kao i Joanou i junak ENTROPYja. Međutim, film je zanimljiv i onima koji nisu buffovi, pošto funkcioniše kao sasvim legitimna melodrama, sa dosta zanimljivih situacija i stanja.
Joanou naravno nije ni pokušao da se uzdrži od flashy rediteljskih rešenja, i film pored te jasne melodrame jeste poslužio i kao showcase da je Joanou još uvek rediteljski živ i zanatski aktuelan. Nažalost, Holivud je brutalan i puni mejnstrim come back mu je dozvoljen tek kada je bio spreman potpuno autorski da se degradira i snimi GRIDIRON GANG sa Rockom, i počne da daje intervjue u kojima se izvinjava za dane kada je bio grub prema executivima. Šteta.
No, ENTROPY je film iz faze kad je još imao kičmu i zato zavređuje pažnju.
* * * / * * * *
Podsetio sam se filma GALAXY QUEST Deana Parisota, courtesy of milan, i mogu reći da i posle skoro deset godina, taj film stoji kao jedna od najinteligentnijih komedija koje je Holivud proizveo. Iza istinski smešne high concept premise, o Svemircima koji misle da je američka spejsopera zapravo dokumentarni program i istorijski dokument, i koji su čitavu civilizaciju ustrojili po tom principu, krije se jedna žestoka bodrijarovska matrica i zaista, svesno ili ne, ovaj film može da posluži kao odlično otvaranje svake konferencije o pop kulturi i njenom uticaju na tkivo savremenog društva.
Dean Parisot je posle ovog filma radio još jedan zaista sjajan i subverzivan film FUN WITH DICK AND JANE u kome takođe ima high concepot premisu o pripadnicima srednje klase koja krade, a koji iz pozadine govori kako o Enronu, tako i o konceptu života u stanju permanentnog kreditiranja karakterističnom za savremenu Ameriku.
Dakle, moglo bi se reći da se Dean Parisot apsolutno izdvaja u miljeu reditelja kojima se prepuštaju high concept komedije, uz imena kao što su David Dobkin ili Peyton Reed.
U svakom slučaju GALAXY QUEST je film koji odoleva zubu vremena i mislim da ga treba sporadično overavati.
* * * * / * * * *
Pogledao sam DEATHS OF IAN STONE Dario Piane, courtesy of Kunac i mogu reći da se u principu slažem sa Ghoulom sem u jednoj stvari. Naime, tokom ovog filma ni u jednom trenutku nisam naišao ni na trunku ičeg zanimljivog. Za to nije kriva samo derivativna premisa koja jako podseća na mnoge znatno bolje filmove, ali isto tako kao što Ghoul odlično primećuje ne poziva komentatora da ih zaista i navede pošto by namecheckovanje nekih sjajnih uzora zaista moglo da vas navede na pogrešan trag.
Stoga ću se i ja uzdržati od navođenja referenci i navođenja čitalaca na pogrešan trag. Štaviše, ta eklektičnost Pianinog filma u suštini nije toliko ni sporna, kao št nije sporno ni to što on nikada zapravo ne dostiže nivo filmova koje je ripovao. Problem je u nečem potpuno drugom. Naime, većina priča je već ispričana i većina koncepata su već eksploatisani. Međutim, filmovi koji privlače pažnju su zanimljivi zbog toga što nude barem nešto sveže u odnosu prema već isprićanoj priči. DEATHS OF IAN STONE je film čiji bi hardver možda i imao nekakvog malog smisla da cela priča sa sve karakterima, njihovim odnosima i ponašanjem nije toliko deplasirano opšte mesto, i da sve nije režirano, pisano i glumljeno iz opšteg mesta. A oslanjanje na opšte mesto unutar jedne derivativne celine je zaista ogroman greh koji čini da se bukvalno skreće pogled sa ovog filma.
Ne samo da sam u načelu znao kuda vodi ova priča, ne samo da sam u načelu osećao kako me to od prvog sekunda uopšte ne zanima, nego sam čak na nivou dijaloga i radnje u sceni uspevao da anticipiram šta će se desiti i to uglavnom kd god bih očekivao najgore, to bih i dobijao.
Dario Piana, inače reditelj reklama, ovim filmom svakako neće biti osramoćen pošto mu ovakav mediokritetski film od 11 miliona dolara koji izgleda nešto skuplje svakako može doneti neke mediokritetske filmove od 20 miliona koje studio želi da učini skušpljeizgledajućim. Međutim, van te bazične šićardžijske kompetencije, Dario Piana ništa nije pokazao pa čak ni to da se trudi da barem mentalno pobegne od sveta reklama. Naime, za svet reklama je karakteristično to da u njemun reditelji, često veoma talentovani rade stvari koje im drugi naručuju i radeći tako godinama steknu odnos prema poslu u kome u suštini uopšte ni ne osluškuju vlastite huncheve, for better or worse.
Dario Piana je tako prišao i ovom filmu koji meni izgleda kao klasičan hack job za low profile naručioca radi koga u suštini možda i nije trebalo da napušta svet reklama.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam REC Paco Plaze i Jaume Balaguera, courtesy of Kunac.
Moram priznati da REC spada u filmove koje ne violim iz više osnova. Prvo nisam ljubitelj tog pseudodokumentarnog "našli smo traku" pristupa zato što je jako retko konsekventno sproveden i često je vrlo slabo urađen, i sam po sebi je besmislen pošto sam vid eksploatacije filma osporava takav mockumentary pristup.
Zatim, ne volim previše ni filmove o ljudima koji su izolovani na jednom mestu i nalaze se u opasnosti.
Međutim, REC uspeva da zaista prevaziđe ova dva moja animoziteta, i da bude zanimljiv uprkos tome što sam ga gledao bez titlova i nisam imao baš najbolji pregled dijaloga. Ipak, to me je podsetilo na stare dane kad smo Radivojević i ja gledali TESIS bez titlova i razumeli ga prilično dobro.
U REC je to jš lakše pošto je reč o filmu u kome su dešavanja vrlo enegična i ekspresivna i sve situacije su vrlo jasne. Iako se mnogo govori, stvari se uglavnom rešavaju kroz akciju, i film je jasan i bez titlova. U tom smislu zanimljiva je jedna angedota iz filma DIE HARD. Naime, DIE HARD je film u kome nema titlova iako junaci dosta govore strane jezike. McTiernan je to učinio pošto je bio veliki fan evropskog filma koje je gledao bez čitanja titlova i tek je pri drugom gledanju obrtaćao pažnju na titlove. Zato je on odlučio da film ne bude titlovan ali da isto tako sve važne stvari, bitne za razumevanje zapleta budu izgovorene na broken Englishu. Sve ono što međutim nija važno za zaplet ali naprosto mora da se verbalizuje radi uverljivosti i atmosfere je izgovoreno na stranom jeziku bez prevoda.
Mislim da je REC tako postavljen da se razume bez titlova, što ne znači da pri drugom gledanju sa titlovima neću otkriti nešto važno u dijalozima.
Kad je reč o situaciji ljudi zarobljenih na jednom mestu, mislim da su Plaza i Balaguero zaista maksimalno uspeli da razigraju jednu starogradsku stambenu zgradu i da očuvaju klaustrofobičnost i da uklone monotoniju. daleko je EC od genijalne upotrebe lokacije kao što je u DIE HARDmeđutim lokacija je vešto tretirana.
Samim tim nema previše situacija sa kukumavčenjem nad teškim okolnostima niti psihologiziranja.
Kad je reč o dokumentarnom pristupu, sproveden je konsekventno, vrlo vešto su načinili da sve izgleda kao da je snimano televizijskom kamerom i televizijskim objektivom. e sad, iako je film vrlo dinamičan i ima dobro konstruisanih scare momenata, i konačno ikao znam da je i fake dokuemntarizam čak i tako visokokonceptualizovan teško snimiti, ovaj film vas neće tehnički impresionirati. Dakle, pokreti kamere su kompetentni, sa par dobrih ali nikako izuzetnih pokušaja virtuoznosti, a isto tako ni mizanscen nije naročito ambiciozan, iako u par situacija svakako ima lepih rešenja. Međutim, ovo ni u kom slučaju nije groundbreaking film u tom domenu kao što je recimo CHILDREN OF MEN.
Ipak, kada se sve sabere i oduzme, REC je kompetentno i pošteno realizovan high concept gimmick horor u evropskim okolnostima koji apsolutno ni po čemu ne zaostaje za Holivudom i nije hendikepiran u bilo kom domenu,
Plus, pa makar bio oklevetan i kao heteroseksualac, moram istaći Manuelu Velasco koja je pravi cutie pie u ovom filmu.
* * * / * * * *
Pogledao sam VACANCY Nimroda Antala, courtesy of Ginger.
Prvih pola sata ovog filma su mi trajali kao 12 sati sa izveštačenim i potpuno redundantnim setupom likova u kome se ubacuje gomila backstoryja, međuljudskih odnosa, porodične istorije i sve to, što je najgore od svega apsolutno nikada ne zaigra u filmu. Kod nekog neveštog scenariste, sve to tako agresivno postavljeno kasnije bi imalo neku funkciju ali kod Nimrodovog pisca Mark L. Smitha ne dobijano čak ni to, dobijamo besramno iskonstruisanu priču junaka koja posle ne zaigra i apsolutno nema payoff kada krene to neobično iskustvo u motelu.
Preostalih nešto jače od pola sata su old school slasher, sa dosta dobro urađenih jeftinih trikova, agresivno miksovanim zvukom, slasherima koji su manje pametni nego što misle da jesu, junacima kojima može da se desi nešto strašno ali im se ipak ne desi ništa naročito strašno, ljudi koji inače siluju i ubijaju i snimaju snuffove ih samo malo išamaraju, imamo naravno slučaj Martina Balsama na koji Nimrod ubije jedno pet minuta ionako vrlo kratkog filma i na kraju jedini redeeming feature je baš to kratko trajanje u spoju sa nekoliko solidnih shameless jump scares.
Ono što je takođe lepo to je da barem Nimrod koji je u Mađarskoj bio ambiciozan reditelj nije otišao u Holivud da se pravi pametan, nego je uzeo da uradi sasvim old school banalan projekat koji je esencija Holivuda po sebi. Međutim, u sporadičnim uspelim segmentima filma, paradoksalno, Nimrod pokazuje da bi Holivudu jedino mogao doneti ono što Holivud u principu ima a to je tehnička kompetencija.
* * / * * * *
Pogledali smo na našoj redovnoj projekciji u ponedeljak ŠPIJUN NA ŠTIKLAMA Milana Jelića.
S jedne strane, naravno, čudno je gledati demise čoveka koji je bio tako bitan u Crnom talasu, naročito ako imamo u vidu da je svoje razne šund projekte radio u periodu kada je zaista imao priličnu moć da snima filmove i kada je verovatno imao veći kredibilitet nego na samom početku kada je kao student maltene snimio BUBAŠINTERA.
ŠPIJUN NA ŠTIKLAMA je rip-off TOOTSIE smešten u okolnosti jugoslovenske diskografske industrije, i u suštini je želeo da se posluži istim mitemama pa čak i tehnikama realizacije kao i ovaj klasik. Naime, ulogu muškarca koji se prerušava u ženu igra Milan Gutović, jedan od naših najbriljantnijih glumaca (koji inače ima fetiš za prerušavanja u žene, to je radio i u LAFU U SRCU Miće Miloševića) čija je funkcija očigledno bila da ponovi glumačku bravuru kakvu je kod Nicholsa ima Dustin Hoffman i to je negde jasno. Ovakvo očekivanje je sasvim logično, imajući u vidu Gutovićev beskrajni talenat. Međutim, u ovom filmu, on nije napravio glumačku bravuru kakvu je trebalo da napravi, i njegivi prerušavanje je više na nivou prerušavanja u kome nema iluzije da je prerušeni muškarac zapravo žena kakvo imamo u SOME LIKE IT HOT. Međutim, karakter je postavljen baš kao Tootsie tako da ovakva gluma u spoju sa karakterom uopšte ne pije vodu.
Sam estradni milje je dat vrlo flah, bez neke dubine i autentične integracije estradnih zvezda u zaplet. Za estradne zvezde ovaj film služi kao showcase, što jeste svojevrsno priznanje moći filma kao medija u tom trenutku pošto bez ikakvog problema kroz ovo ostvarenje prodefiluju Boris Novković, Mira Kosovka i Zorica Brunclik što samo pokazuje koliko je televizija tada bila nedostupna i koliko je film apsolutno bio deo javnog mnjenja. Šteta je što estrada nije istinski integrisana u ovu priču kao što je to recimo urađeno u SOKU OD ŠLJIVA.
Na nivou scenarističkog koncepta Veroslava Rančića, očigledno je da neke inicijalno zanimljive scenarističke ideje nisu uopšte realizovane.
Naime, recimo melodrama kao vrlo moralistički žanr ne samo da nije razvijena i da odnosi među likovima nisu dovoljno profilisani već nema ni tu jasnu moralnu liniju u kojoj na kraju ljubav nalaze oni koji su je zaslužili. Žiki, Kuncu i meni se, recimo, sasvim legitimno činilo da će se sve završiti time što će se smuvati Tootsie i urednica programa u fabrici ploča pošto je Tootsie u jednom trenutku pruzela ulogu ramena za plakanje dok se ljubavnik za to vreme, od početka do kraja uglavnom vrlo dosledno ponašao kao svinja. Međutim, ne, na kraju ona ipak poveruje ljubavniku-novinaru, a mi pošto su karakteri samo skica treba da mislimo kako to nije bilo puko vađenje nego istinsko pokajanje.
S druge strane, u pitanjima srca, Tootsie je prilično ponese kao fer lik, ne samo da ne savetuje urednicu protiv novinara nego je ni ne iskorsiti dok spava pored njega za šta smo mi navijali sve vreme narećene scene, ali na kraju potpuno neopravdano ostaje sam. Jedini potencijalno subverzivni melodramski momenat oko ovog lika ostajeto što u maniru da niko nije savršen, direktor izdavačke kuće hoće da bude sa njim i kad se ispostavi da je muško, i to ne samo na rečima, već i kroz skidanje maske.
Isto tako, iako u samu gender bending situaciju unosi par potencijalno hilarious elemenata, recimo twist kad se ispostavi da je istrandžirani Lane trudan, on ih ne crpi do kraja već završavaju na nivou one-linera.
Na planu scenografije, Jugoslavija u kojoj se dešava ŠPIJUN NA ŠTIKLAMA sporadično deluje vrlo civilizovano, izabrane su pristojnoizgledajuće novogradnje da budu backdrop nekih scena, ali naročit curio su posteri u prostorijama diskografskih kuća na kojima se pored folk starova sporadično ponavlja i poster sa nekim rastamanom, možda je to čak i Marley, mada treba ovberiti još jednom.
Konačno, zanimljiv je socjalni kontekst u kome se dešava cela ova priča. Naime, film svakako spada u podžanr socijalističkog slepstika koji je započeo Siniša Pavić i koji dostiže svoje kreativne vrhunce u klasicima kao što su TESNA KOŽA i POLTRON. Međutim, za razliku od autohtonog socijalističkog slepstika koji je radio Pavić i kultivisanog socijalističkog slepstika koji je pisao Predrag Perišić, a imajući u vidu da su ovo dva stuba oslonca ovog pravca u našoj kinematografiji, Rančić i Jelić (koji je u principu perišićevac) uvode jednu vrlo specifičnu dozu uvezenih holivudskih idioma.
Naime, Pavić i Perišić su u svoju komediju redovno uvodili apsurde socijalističkog društva i samoupravnog sistema, i do vrhunca su doveli mitologiju radničkih saveta, bodova za stan, regresa, toplog obroka i sl. Njihove komedije su se bavile sukoba slackera i korupcionaša u socijalističkom sistemu. Međutim, Jelić i Rančić ovde uvoze dosta holivudksih mitema. Oni potpuno odbacuju smisao socijalističkog sistema i svi predstavnici samoupavljanja su korumpirane budale bez ikakve vere u sistem. Diskografske kuće apsolutno funkcionišu po komercijalnim principima a tako i izgledaju kada se unutra uđe. Štaviše, u ovom filmu se pojavljuju vlasnici privatnih preduzeća i saradnici tabloidnih medija, ali u njihovom amoralnom univerzumu, oblik vlasništva nije redeeming feature tako da su privatnici u jasnom dosluhu sa dekadentnom birokratijom.
Upravo taj vitalni amoral, sudar obezglavljenog socijalizma i oportunog kapitalizma, smrt pravila melodrame i loš gender bending pokazuju jednu potpunu dekadenciju društva koje je sposobno da proizvede ovakav film. Dominantan osećaj koji smo imali gledajući ovaj film jeste koliko su dekadentne okolnosti u kojima je nastajao, i baš zbog tog sumanuto snažnog zeitgeista ovaj film vredi overiti.
* * / * * * *
Tragom islandskog ELEVEN MEN OUT, pogledao sam i nemački film na istu temu GUYS AND BALLS (MANNER WIE WIR) Sherry Horrman i moram priznati da su, kad se podvuče crta, ova dva filma pogodila negde sličan domet. Naime, islandski je meni lično zanimljiviji zbog atipične lokacije, tog celog ispraznog danskog art tripa koji je negde neprilagođen konceptualizovanposti priče, i svih tih grešaka koje čine ovaj film. Dočim, nemačka verzija je vrlo mejnstrim, distribuirao ga je nemački ogranak Disneya (film nije tipičan Disney proizvod da se razumemo i sigurno ga Buena Vista ne bi radila u Americi na ovakav način) i nažalost ja u ovom filmu nisam video ništa više sem manje ili više veštog kopiranja američke komedije sličnog tipa. E sad, američka komedija sličnog tipa bi imala harizmatičnog leada, nekog komičara visokog profila koji bi svemu dao posebnu težinu, dok smo ovde zaglavljeni sa nekim Nemcima koje ne znamo i gde je jedina prepoznatljiva faca Christian Berkel, koji je meni drag kao cheesy Nazi fizionomija. Svi ostali su mi zasluženo ranije promakli mada kad se pogleda kast ugalvnom su to ugledni glumci.
U svakom slučaju, GUYS AND BALLS pokušava da ima jasnu dramaturšku postavku, karaktere, situacije, razvoj & transformaciju likova, jasno plasirane poente, "nevidljivu" montažu i režiju po najsavremenijim standardima, međutim toliko ostaje ogrezao u predvidljivosti da se i čak vrlo kompetentna egzekucija na kraju demistifikuje kroz klišetiziranost.
Tome doprinose i nevešte i pogrešno koncipirane scene fudbala koje su kod nerežiranih Islanđana ipak bolje, velikim delom i zato što ih nema ili se dešavaju u off prostoru. Horrman pokušava da mnoge konflikte eksplicitno rešava na terenu, čak i kroz neke nadljudske i neuverljive poteze, tako da film u toj deonici postaje cartoonish i potpuno odskače od dotle uspostavljene blage holivudske pomerenosti.
U svakom slučaju, još uvek nema filma koji će po svom impactu moći da se poredi sa pukim čitanjem Wikipedia članka o drami koju je je preživeo Fasano pre nego što će ga pozicija fudbalera homoseksualca gurnuti u samoubistvo.
* 1/2 / * * * *
Dugo sam čekao da pogledam novi Schoedoerfferov film TRUANDS. Imao sam ga na DiVXu ali bez titlova, što me je dodatno mučilo, i konačno sam ga video u bioskopu posle jedne prilično neuspešne ekspedicije u Art Museum kada nisu hteli da ga puste mrkoyu i meni.
No, konačno sam ga pogledao i što je najvažnije nije me razočarao iako u očekivanja i sve ostale investicije u opvaj film bile velike.
Schoedoerffer kao reditelj napreduje iz filma u filma. Meni je AGENTS SECRETS bio odličan a u TRUANDSu u odnosu na taj film uspeva da bude sažetiji, i energičniji, i ponovo isporučuje francuski film koji ni po čemu ne zaostaje za američkim a zadržava francusku temu, jezik i sve ostalo.
Schoendoerffer je jedan od reditelja koji uvek iznova pokazuju da je moguć model evropskog repertoarskog filma koji ne zaostaje za Amerikom i da apsolutno nema potrebe za odlaskom u Holivud već da se Holivud može napraviti kod kuće.
TRUANDS je tvrda priča o gangsterima koja odličnom egzekucijom uspeva da osveži tradicionalna opšta mesta koja svet gangstera nosi u sebi, već tradicionalno. Svet francuski gangstera je naravno jedan od najfetiošističkijih i TRUANDS ga dekonstruiše u maniru SORANOSa s tim što su HBO intervencije prisutne unutar scena dok je struktura gangsterske priče očuvana.
Svet unutar scena je brutalan, a gangsteri su prikazani vrlo realistično kao uplašeni mentoli koji se manje ili više kontrolišu. Vrlo je zanimljivo podvučena njihova opsednutost seksom i gomila ženskog polusveta koja ih okružuje gde žene nisu tretirane kao fatalne, kao element koji razara mušku grupu, već kao nusproizvod kapitalizma dovedenog do ekstrema u svetu gangstera kojim vladaju mentoli a postoje i osobe dovoljno željne novca i komfora da su spremne da ih trpe.
Poseban kuriozitet je to što se junaci između ostalog bave i trgovinom belim robjem tako da imamo i scenu koja se dešava u Crnoj Gori kada dovode novi skup žrtava sex traffickinga.
Akcione scene u filmu su intenzivne i maestralne i mislim da ih se ne bi postideo nijedan holivudski reditelj. O stepenu krvoprolića koji se u njima dešava da ne pričam. Odavno nisu tako živopisno prikazane posledice korišćenja vatrenog oružja na ljudima.
Sa dosta intenzivnim kadriranjem, sa dosta kadrova iz ruke, odličnom upotrebom ambijenata, i što je karakteristično za Schoendoerffera, voznog parka, TRUANDS je jedan zaokružen repertoarski pogodan.
U dramaturškom smislu, film podseća na Michael Manna, dakle nema puno pripovedačkih intervencija, Schoendoerffer nas ubacuje u sred scene i postupci likova kroz situacije nam pričaju priču. U tom smislu, film zahteva koncentraciju i mogao binekome ko nije toliko zainteresovan za temu da se učini malo konfuzan.
U svakom slučaju, uživao sam u TRUANDSu.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE KINGDOM Peter Berga, courtesy of Kunac.
Mislim da posle ovog filma nema spolutno više nikakve sumnje da se Peter Berg nametnuo kao jedan od najzanimljivijih reditelja savremenog holivudskog repertoarskog filma.
Ovo mu je već četvrti odličan film, a u ovom konkretnom slučaju posao mu je bio i prilično otežan time što je scenario Matthew Michael Carnahana dosta neuravnotežen u svom spoju dugih dijaloških segmenata sa akcionim deonicama, spoju akcionog trilera sa političkom dramom, spoju tehnotrilerske istrage sa psihologijom počinilaca i svedočenja, konačno u jednom skupu medijski eksploatisanih opštih mesta unutar kojih Carnahan smešta ovaj film.
Međutim, Berg je uspeo da nametne odličan ritam filma, da na tragu serija kao što su 24 i filmova o Bourneu ubaci gledaoca u sred svake akcije bilo da je ona verbalna ili revolveraška, i da se taj paklen tempo održava šta god da se dešava. Čini se da televizijski uticaji na film, na jednostavnost i realističnost izraza čine da sada dobijamo novu generaciju autora koji su naslednici one prve koja je počela na televiziji i kojoj su pripadali Aldrich, Siegel, Penn i slični tipovi.
Berg maestralno koristi lokacije, i jako dobro uspeva da slaže da se film dešava u Saudijskoj Arabiji. Lokacije su zaista integralan deo ovog filma i on odlično podcrtva koliko njegovi junaci ne pripadaju tu.
Akciona završnica od nekih 20ak minuta je maestralna i zaista predstavlja za 2007. godinu ono što je pre par godina bila akciona završnica iz BOURNE SUPREMACY. Mauro Fiore je uradio odličnu fotografiju, sve izgleda jako dobro uprkos jako velikom broju pokreta kamere, i velikom broju pozicija kamere, i što je još važnije, Berg uspeva da odlično prenese fizički impact akcije.
Stuntovi su perfektno urađeni, i scenografija aposlutno dobro uspeva da odigra potrebno razaranje. Mislim da je sama završnica zaslužila da bude upamćena kao jedna od moćnijih u istoriji akcionog filma.
Ja sam doduše sucker za akcione trilere o terorizmu, i meni je THE KINGDOM na tom nivou jako dobro legao. Međutim, isto tako, čini mi se da je hype koji je stvaran oko ovog filma bio diosta vezan i za politiku i u tom smislu, ukoliko želite da dobijete pretenciozan politički film, ovde ga nećete dobiti.
Ovo je akcioni triler sa dosta solidnim političkim temeljima ali ni u kom slučaju nije politički film.
Berg je uspeo da zaista snimi film visoke klase, što se vidi još od briljantne saulbassovske špice u kojoj se iznosi pred istorija američkog prisustva u Saudijskoj Arabiji, pa do poslednjeg frejma u filmu.
Međutim, ja bih ovde dodao još jedno opažanje. Naime, dok sam gledao film imao sam čudnovat utisak da hbi u hipotetičkoj situaciji da su nacisti pobedili otprilike ovako izgledao neki njihov film o okupiranom Beogradu, da su u njemu zaista postojali Prle i Tihi.
Sada u vreme revivala partizanskog filma, kojim se bavimo Žika, Kunac i ja, zaista mi se čini da bi neki ovakav film Nemci mogli da snime kao kontra film na temu OTPISANIH.
Dakle, neki Srbi, fanatici, ubijaju Nemce po Beogradu u kome su nemački interesi, kvislinška vlast, itd. Nemci odlučuju eda pošalju poseban tim istražitelja da pokušaju da pomognu kvisličnškim vlastima u tome da lociraju te fanatike. fanatici međutim, imaju podršku u narodu i Nemci nigde nisu bezbedni...
Pošto oni nemaju tradiciju NOBa i nisu nikada bili okupirani, to jest borili su se za nezavisnot pre nego što su imali svoju državu, Ameri ni ne primećuju da veliki deo sveta ima aposlutno drugačiji pogled na prisustvo stranaca na svojoj teritoriji i da postoje čitave kinematografije u kojima su heroji upravo likovi sličnu Abu Hamzi koga jure u THE KINGDOMu.
Štaviše, mešavina politike i akcije je taman takva da THE KINGDOM malo vuče na partizanski film, dakle, ima tu ideologije, ali se sve svodi na humanost, ljudskost, pravdoljubivost, u krajnjoj instanci.
I taj utisak, barem meni, čini ovaj film još zanimljivijim.
Naravno, kada se posle NOBa uspostavila SFRJ i ona je imala filmove poput SB ZATVARA KRUG u kojima se jure diverzanti koji pokušavaju da rade protiv SFRJ, međutim taj film znatno manje uspeo od MOSTa, OPERACIJE BEOGRAD, itd.
U svakom slučaju, THE KINGDOM zaslužuje pažnju.
* * * / * * * *
Pogledao sam DEATH SENTENCE Jamesa Wana, courtesy of Kunac.
Moram priznati da mi je ovaj film bio priličan downer posle KINGDOMa pošto Wan nije uspeo da sakrije da je mediokritet ni iza dobre namere i nekoliko lucidnih set-pieceova.
Ja sam bio jedan od onih koji nisu bili idolopoklonici SAWa i čini mi se da je pretvaranje tog koncepta u franšizu upravo pokazalo da je to sve bilo samo jedno malo, svakako dobrodošlo osveženje u horor miljeu te sezone. Već u njegovom sledećem filmu bilo je prilično očigledno da nema tu kontinuiteta u osveženjima.
DEATH SENTENCE je ponovo malo osveženje, i film za koji mi je drago što postoji, ali koji je u svojoj dubokoj suštini jako sporan i tanak, i samim tim nema potencijala da kao SAW ima dalekosežniji uticaj.
Naime, DEATH SENTENCE bi se ukratko mogao definisati kao Wanov pokušaj da snimi svoju varijantu rutinskog vengeance filma na tragu najbanalnije od svih banalnih matrica venegance filma a to je priča o junaku kome su neki ljudi učinili nešto loše i sada on želi da njima učini nešto loše i da im vrati.
I kao takav, taj koncept je potpuno legitiman i ja prvi nemam ništa protiv njega. Međutim, s druge strane, to je koncept koji pije vodu u preciznom, jasno stilizovanom programmeru od sat i po neprestane akcije, kad kažem akcije ne mislim isključivo na suspense scene obračuna već na radnju koja se odvija paklenim tempom i ne ostavlja luft za postavljanje suvišnih pitanja.
Međutim, u ovom filmu, Wan ostavlja jako puno lufta, ima jako puno redundantnih scena, postoje čitave deonice koje bi mogle da lete, pa i tada bi ovaj film bio spor zato što je pretenciozno postavljen, na nivou ritma unutar kadra, na nivou dinamike odnosa među likovima, i to sve ne funkcioniše pošto su karakteri ekstremno isprazni i nezanimljivi, na obe strane.
Karakteri u ovom filmu su opšte mesto venegance filma i kada bi se njihova priča brže izlagala, oni bi pili vodu, međutim Wan ih tretira ozbiljno, kao da će nam baš ova priča o karakterima otkriti nešto novo, kao da je ovo film koji zapravo govori o njihovoj unutrašnjoj drami, a nije.
I baš zato, čak i na nivou scenarija, baziranog na knjizi pisca koji je pisao i DEATH WISH, svi veliki obrti i svi kvaliteti spadaju u vašarski dramaturški asortiman, i što je najgore (neću ih odavati) nisu realizovani do kraja.
Na planu tretiranja likova i zapleta i uopšte čitave dramaturške postavke, čini mi se da je DEATH SENTENCE jako sličan nesrećnom JISTORY OF VIOLENCE, s tim što za Cronenbergovo posrnuće nema objašnjenja, a za Wana ima. Naime, na nivou čitave stilizacije, jasno je da Wan ima dosta tanko kako filmsko tako i opšte obrazovanje i da mu konsekventni estetski koncepti uopšte nisu jača strana.
DEATH SENTENCE je toliko oslonjen na tradiciju vengeance filma da se on zaista vrlo lako strukturalno može razložiti i pokazaće se sve Wanove greške-
Čini mi se da je njegova ideja bila da u svom filmu tretira žanrovsku vengeance priču kao realističku dramu, međutim on očigledno ne razume šta je to sve potrebno da bi karakteri stajali u realističkoj drami i kakve su sve psihološke nijanse i razvoj likova nužni da bi to funkcionisalo na iole smislen način.
S druge strane, on je hteo da svoju priču jasno pozicionira i u svet žanrovskog filma, i svet u kome se film dešava aposlutno mnogo više liči na neke žanrovske filmske okolnosti nego na realističan milje. Međutim, zbog opterećenosti pokušajima da stvori realizam, on postaje previše spor za žanrovski konktekst na koji referiše.
Konačno, svetovi koji se sudaraju u filmu su svetovi klišetizirane srednje klase, najbanalnijeg mogućeg viđenja sveta japija, i jednog potpuno arhaičnog pogleda na ulične bitange koji su potpuno carpenterovski freakovi, i nemaju veze ni sa realnošću ni sa savremenim dobom.
I najzad, on ovde jasno uvodi socijalni momenat, iako se jasno vidi da nema pojma o bilo kakvom socijalnom kontekstu i političkom značenju filma. Njegovi junaci su naivni moralni i politički idioti kao i sam autor i momenat u kome svede glavnog junaka na freaka kao što su počinioci zločina prrotiv njegove porodice, Wan misli da to znači sve a to u suštini ne znači aposlutno ništa.
U svakom slučaju, Wan pokazuje koliko je inferioran u odnosu na svoje prethodnike koji su u mnogo skormnijim uslovima, i mnogo surovijim okolnostima uspevali da prave filmove koji znače na više nivoa.
Kad je reč o inscenaciji same akcije, film jeste R. I ima par zgodnih momenata. Pre svega John Leonetti je zanimljivo slikao film, sa dosta pokreta kamere, sa dosta te 80s jednostavnosti koja je karakteristična za akcijaše iz sredine osamdesetih, i to je na momente jako dobro. Leonettijeva fotka je vrlo jasna referenca na 80s akcijaš, i na 80s B-film, i DEATH SENTENCE zaista sve vreme ima tu vrstu B-movie funka u sebi, što je lepo, ali je istovremeno i vrlo artificijelno.
Naročito je artificijelno u najhvaljenijoj sceni,a to je set-piece u garaži, koja je primer jedna od najvećih podvala ove sezone. Naime, koncept te scene je da junak beži od bande i da je to bekstvo kroz garažu dato u jednom kadru. E sad, činjenica da je to dato u jednom kadru podrazumeva da se scena malo sporije razvija nego što bi trebalo i da bi sigurno imala jači tempo da je data iz više pozicija kamere. Međutim, takacv uvod obećava da će i neumitni obračun biti dat iz jednog kadra kao što je recimo urađeno u CHILDREN OF MEN. Međutim, ne, mi dobijamo poteru u jednom kadru ALI ono što je zaista teško dobijamo u najklasičnije postavljenoj i montiranoj sceni, koja je OK, sporadično vrlo zanimljiva, ali je potpuni letdown u odnosu na anticipaciju koju gradi taj dugi kadar pre toga.
Da li treba naglasiti da je taj dugi kadar samo gimmick koji se posle ne ponovi.
Pored simpatične scene u garaži, simpatičan je i napad na porodični dom u kome akcija dobija raimijevske razmere, i uprkos artificijelnosti, uspeva da zabavi. Međutim, akcije nema dovoljno da bi kompenzovala nemušte dramske deonice koje se ponekad i ponavljaju.
U svakom slučaju, DEATH SENTENCE je zanimljiv film, sa dopadljivim detaljima, ali bez kvaliteta koji bi bio nužan da zaista ostane zabeležen u antologiji vengeance filma.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LA TERZA MADRE Dario Argenta, courtesy of Kunac.
Moram priznati da iako sam veliki Argentov fan, nisam naročito iščekivao ovaj film pošto su mi SUSPIRIA i INFERNO kao usmerenje u njegovoj karijeri bili najmanje zanimljivi i svakako nisu razlog zašto sam njegov fan. Ako tome dodamo da njegovih nekoliko najnovijih filmova nije bilo na niovu, strepnja mi je na svaki način bila veća od nade.
Film smo gledali na odličnoj kopiji bez titlova. Međutim, pošto sam film gledao u društvu, a imajući takođe u vidu relativnu razanatljivost italijanskog jezika, i u krajnjoj liniji mumbo-jumbo karakter cele priče, mislim da sam film apsolutno uspeo da shvatim i savladam i bez titlova. Naravno, pogledaću ga još jednom i sa titlovima.
U svakom slučaju, film nije bio dosadan pošto nudi dosta događaja, likova i lokacija i vrlo je šaren. Čini mi se da LA TERZA MADRE nudi mnogo više događaja od ranijih MADRE filmova, i da je svakako najraskošniji u tom smislu.
Razlika je međutim u tome što u ovom filmu nema prepoznatljivog Argentovog rediteljskog rukopisa. Sav onaj gravity, sva ona uverljivost kojima je ranije uspevao da prikaže čak i najbizarnije oniričke momente, sa kojom je iracionalno uspevaop da učini dramskim, u ovom filmu ne postoji. Ovo je film bez suspensea pošto je glavna junakinja koju igra Asia Argento apsolutno nadmoćna u odnosu na problem sa kojim se suočava, apsolutno je superiorna u odnosu na karikaturalne i tragikomične negativce, ali izuzev superiornosti karaktera nema ni Argentove skolnosti ka izgradnji pukog hitchcockovskog suspensea unutar set-pieceova. U ovom filmu događaji nisu povod za set-piece. Iako ima maštovitih smrti, one su date uglavnom informativno bez meračenja čime se dodatno podvlači dramaturško-glumačka ispraznost pretnje kojom se film bavi.
Štaviše, mislim da se u LA TERZA MADRE možda i najbolje vidi koliko je sama Argentova inscenacija presudna za njegove filmove, pošto je ovo film koji u sebi nosi paradoks da je u Argentovom opusu ostvarenje sa najvećim brojem događaja a deluje najpraznije do sada.
No, unutar svega toga, ima lepih detalja, ima lepog gorea, gde je meni svakako hit irreversibilično ubistvo veštice u vozu (uz citiranje genijalne sekvence iz NON HO SONNO), ima finih argentovskih curio situacija kao što je poseta starom okultisti gde me je podsetio na Pleasenceov vibe iz PHENOMENAe, i sl.
Stoga, LA TERZA MADRE više liči na neki argentovski pastiš nego na real deal, pošto od njegovog ličnog prisustva ostaje samo nekakav eho ali njegovog pravog glasa ovde nema.
Pa ipak, uspeo je da kroz inflaciju događaja zabašuri svoju senilnost što je dosta bitno posle nepodnošljivog IL CARTAIOa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam I AM LEGEND Francisa Lawrencea, courtesy of Kunac.
Ovu analizu filma počeo bih od naslova ovog topika. Naime, naslov ovog topika je igra reči koja je poslužila kao naslov cheapo rip-offa koji je izašao neposredno pred premijeru I AM LEGENDa, i u sebi sadrći praktično sve nazive koji se na nivou naslova mogu povezati sa ovom knjigom i njenim ekranizacijama. U tom smislu, ja osećam da je ovaj topik prilično dobro mesto da se osvrnemo na sveukupnost filmskih interpretacija ove knjige.
Ono što je meni naročito privuklo pažnju, i što čini mi se, dosadašnji diskutanti nisu primetili jeste da je I AM LEGEND iznedrio cheapo rip-off u vreme bioskopske premijere iako je u poslednje vreme to karakterističnije da koincidira sa izlaskom DVDa. Naime sa pomeranjem B-filma i exploitationa na DTV teritoriju, producenti su mudro shvatili da treba da se oslone na DVD kampanju major studija a ne na bioskopsku. Isto tako su ranije, kada su radili cheapo rip-offove izlazili u isto vreme kad i bioskopski film, i za to je Corman bio naročiti specijalista, mada ni Italijanima takve akcije nisu bile strane.
Izlazak I AM OMEGAe i vreme LEGENDa podseća na prošle dane u kojima je snimljen OMEGA MAN. Imajući u vidu vreme nastanka tog filma, i njegovu estetiku, kao i činjenicu da je nastao pod okriljem Warnera, sa Chuckom Hestonom u glavnoj ulozi, OMEGA MAN svakako jeste primer krajnje konvencionalnog, krajnje konzervativnog filma, priličnog eskapizma svoga vremena. Međutim, štaviše, ne samo da je OMEGA MAN bio tipičan major eskapizam i vehicle za Chuck Hestona, nego je reč o vrsti eksapizma u odnosu na koju se pozicionirao Novi Holivud, i zahvaljujući čijoj okoštalosti se Novi Holivud i afirmisao, i to ne samo kroz svoje edgy projekte nego i kroz svoje interpretacije eskapističkog filma. Dakle, Novi Holivud je pored uvođenja novih društvenih realnosti u mejnstrim, redefinisao i holivudski eskapizam. Filmovi kao OMEGA MAN, ma koliko dragi su jedan od razloga zašto je Holivud u tom trenutku izgubio korak na eskapističkom planu.
Alternativa koja je došla u formi Novog Holivuda međutim nije stvorena ex nihilo, već je imala solidno uporište baš u svetu B-filma i u Evropi, recimo kod Cormana. Ne samo da se možemo setiti koji su sve autori stasavali kod Cormana nego kada pogledamo relevantne repertoarske/eskapističke naslove videćemo da je u tom trenutku Corman plasirao znatno svežije stvari od Warnera, kao tradicionalnog konzervativnog studija (što je i danas), i da je odatle polazila zdrava alternativa umornom major filmu.
Ja sad ne mogu tačno da se setim koji bi se naslov konkretno mogao smatrati van-major replikom OMEGE, ali ima veliki broj naslova koji su stremili da se bave sličnom tematikom. Međutim, sada, B-film je sveden na to da se na I AM LEGEND odogovara sa potpuno besmislenim naslovom kao što je I AM OMEGA koji nema apsolutno nikakvu težinu niti na bilo koji način unapređuje filmsku estetiku, niti pokazuje neke potencijale priče koje je Lawrence možda predvideo, niti je barem bezobrazan, što su Cormanovi & sl. filmovi obično bili.
Tu ulogu u savremenim okolnostima povremeno preuzima New Line, a povremeno Luc Besson, ali oni ipak funkcionišu unutar tog velikog sistema, i samim tim moraju da mu budu komplementarni.
Stoga, mislim da je sadašnje stanje američke kinematografije gore nego ikad pošto je B-film upravo ubijen i ne postoji relevantna alternativa umornom mejnstrimu.
I onda samim tim očekivanja od I AM LEGEND ne mogu da budu prevelika. Iako se u prošlosti licitiralo sa raznim imenima koja je trebalo da režiraju & glume, ja mislim da direkcija ovog filma nikada nije ni trebalo da bude znatno drugačija od ovoga što smo sada dobili. Naravno, možda bi se više insistiralo na nekim drugim elementima koji su u tom trenutku aktuelni, ali mislim da bi u svakoj od tih varijanti I AM LEGEND bio projekat otprilike ovog dometa.
Meni je lično Will Smith super, on je meni potpuno legitiman perssonality actor iz te najisplativije plejade. Svako ima nekog svog među njima, i ja bih svakako radije gledao Bruce Willisa ili Mel Gibsona, ali i Will Smith mi je potpuno OK. On je glumac koji ima svoj magnetizam i mogao sam da ga gledam samog u dugim deonicama I AM LEGENDa.
Ono gde mi je I AM LEGEND najpre pao su CGI vampiri. Zaista nisam video potrebu za tim da oni budu CGI pošto ionako moraju da budu u interakciji sa živim ljudima i realnim objektima i to jako loše izgleda. Oni nisu loše urađeni kada bi I AM LEGEND bio BEOWULF pa da je sve animirano, ali ovako, zaista ne funkcionišu u interakciji sa živim ljudima. Čini mi se da su oni delimično sigurno bili i neka vrsta CGI remiksa pravih ljudi, i to je moralo biti mnogo bolje urađeno. Izvan toga, situacije sa njima su sporadično potpuno OK, i ima lepo osmišljenih momenata.
Moram priznati da su mi oni za nijansu manje inteligentni nego što sam očekivao od bića koja su ipak uspela da instaliraju klopku za Willa, premda možda je u stvari Irkinja napravila tu klopku. Ne znam. To mi je čudno. Isto tako, čudno mi je kako Will ne kapira da je onom vampiru koji izađe na sunce oteo ženu ili ćerku ili štagod i da je ovaj zato izleteo napolje. Naime, Will to definiše kao potpuni gubitak orijentacije i nagona za samoodržanjem, dočim ja mislim da je taj I went to see about the girl momenat u stilu GOOD WILL HUNTINGa tipičan primer ljudske slabosti i zanosa.
Štaviše, mislim da ceo Willov demise dođe zbog toga što je oteo vampirku. Will nije naivan, oteo je komad koji po njegovom svedočenju ima između 18 i 20 godina i očigledno je hteo da je remontuje pa da je švajsa. Očigledno je epidemiolog hteo da se igra doktora i vampiri se nisu složili sa tim. Što je i prirodno. Nikome nije milo da mu otimaju i seksualno iskorišćavaju bližnje.
No, dakle, ja mislim da se otmica vampirke može posmatrati kao inicijalna kapisla za obračun sa Willom, i u tom smislu I AM LEGEND preuzima mitsku matricu ILIJADE. No,isto tako mi se čini da je iz filma uklonjena svest o tome. Ili da nikada nije ni postojala.
Da CGI čudovišta nisu devalvirala ceo film i potpuno ga obesmislila na nivou pretnje, I AM LEGEND bi bio jedna sasvim korektna reinterpretacija Mathesonovog koncepta u industriji koju zanima da njegov pitch pretvori u star vehicle a ne da nam prikaže njegove mračne vizije.
Sam kraj je sličan OMEGI, a nema veze sa knjigom, i kao takav mi je negde sasvim očekivan, i ostavio me je ravnodušnim u tom smislu da se nisam previše uznemirio. Za razliku od OMEGE ima manje kiča u patetici ovog kraja, ali to je što se mene tiče negde to.
I mislim da se nismo ni mogli nadati boljem kraju ako sagledamo produkcione okolnosti.
Film ima nekoliko virtuoznih momenata, tu bih naročito izdvojio Willa koji visi, i mislim da ga je Lawrence vrlo solidno realizovao. Inače vrlo zanimljivo je da je second unit radio Vic Armstrong što je šteta pošto bi sa realnim negativcima njegov talenat sigurno bio još bolje iskorišćen.
Fleš-bekovi su mogli imati neke jace okidace ali je i ovo OK i fleš-bekovi su savim u redu. Emma Thomposn u ulozi pronalazača virusa je fascinantna i zaista čini da film dobije na klasi. Ona kad se pojavi na početku i ispriča svoju priću zaista se oseća da stvari neće izaći na dobro. Bilo bi zanimljivo videti kako je skončao njen lik premda takve sudbine stalno srećemo u RESIDENT EVILima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE TEN Davida Waina, courtesy of Ginger.
Ono što se odmah vidi je da se THE TEN najpre može gledati kao američka indie varijanta Momčilovićevog SEDAM I PO.
Doduše, ovaj film govori o deset božjih zapovesti, to jest pokušava da ih tematizuje kroz deset apsurdnih skečeva, ali slično filmu SEDAM I PO ne uspeva da se baš drži teme. Štaviše. SEDAM I PO se možda i više drži teme od THE TEN unutar samih priča.
THE TEN je baziran na loosely based skečevima koji imaju apsurdni humor na tragu pajtonovaca, s tim što film nije toliko smešan, ali jeste prilično konstantno zabavan. Ne mogu da ga preporučim kao čistu komediju ali u domenu filmova koje gledamo kao informaciju, THE TEN spada među zabavnije informacije.
Ono što filmu daje posebnu težinu to je solidan budžet i Wainova sasvim solidna egzekucija, praćena glumom dosta savremenih indie, pa i ne baš tako indie starova kao što su Wynona Ryder, David Schwimmer, Paul Rudd, Famke Janssen, Jessica Alba, Oliver Platt, itd.
Zanimljivo je da ovako u suštini konvencionalan indie projekat koji samo naizgled deluje sveže a u stvari je baziran na odavno izgustiranim tradicijama može da okupi ovakvu ekipu koja ipak ne sedi besposlena, ida mu još vrlo traženi Paul Rudd bude producent. Međutim, kada pogledamo naslove poput I LOVE HUCKABEES i slične apsurdističke poglede na svet u indie produkciji, THE TEN stiče zasluženo poštovanje pošto je barem uglavnom zabavan, iako često promašuje metu.
* * / * * * *
Podsetio sam se filma CROUPIER Mike Hodgesa sa kojim je ovaj veteran kupio sebi barem još deceniju rada u grubom i kompetitivnom svetu britanskog filma. Voleo sam ovaj film kao klinac i smatrao sam ga dosta važnim. Sad kad sam ga reprizirao, shvatio sam da ga i dalje volim, iako ga više ne smatram naročito važnim, premda jeste uticajan, po mnogo osnova.
Pre svega, naravno, ovo je film koji je lansirao Clive Owena. Gledan iz ove vizure, lako je mogao da ga i ne lansira ako uzmemo u obzir potpuno smešne deonice u kojima ga Hodges prikazuje kao pisca, boema, sa nekim kretenskim šeširom i sl. Naravno, Hodges je morao da prikaže kako se njegov junak transformiše u svakom smislu, pa i kroz promenu odeće i boje kose, uostalom taj šešir ima posle ulogu kada mu ga žena vraća na glavu u pokušaju da ga "vrati sebi", ali mislim da je to moralo veštije da se uradi.
U tom smislu, ova uloga umalo nije kompromitovala taj tough guy cool koji Clive Owen nosi u sebi, no on je na svu sreću isplivao kada se Clive nađe u kockarnici i generalno kada zađe u predele noira.
Drugo, ono što mi i dan-danas stoji iako me nervira mnogo više nego kad sam bio klinac, to je krupijeov paralelni život kao pisca. Iako volim in-jokes, volim filmove o odnosu života i umetnosti i sl. počinjem da osećam priličan otpor prema uvođenju takvih elemenata pošto mislim da takvi zahvati emituju nemoć scenariste koji ne veruje dovoljno u svoje likove i onda u jednom trenutku odlučuje da sve ojača time što će u film projektovati i deo sebe. Ipak, CROUPIER uspeva da i pored takvih iskliznuća ostane na nogama, i da bude sve vreme pregnantan i uzbudljiv.
Pregnantnost proističe iz toga što film priča vrlo jednostavnu priču koja funkcioniše na više nivoa. Prvi nivo je svakako melodrama u kojoj pratimo našeg glavnog junaka i njegove odnose sa ženama. Drugi nivo je priča o njegovom poslu, radu u kockarnici i krimi-zapletu koji tu počinje da se dešava, treći nivo je klasni nivo na kome se jasno očitavaju problemi koje socijalna pripadnost donosi junaku koji je doseljenik i razlika u primanjima koja diferencira ljude, četvrti nivo je apostrofiranje dilema pred kojima se junak nalazi i njihovo tumačenje na nivou životne logike, književne logike i konačno kockarske mistifikacije. Zbog ovako ambicioznog pristupa jednostavnoj priči, film ostaje elegantno simplifikovan spolja i intrigantan iznutra. U tom smislu Mayerbergov tekst više duguje britanskoj dramskoj tradiciji XX veka nego noir scenaristici.
Nesporno je reč o vrlo literarnom scenariju koji bi sam po sebi teško prošao i vrlo lako se mogao pretvoriti u samoparodiju da nije odlične Hodgesove režije koja je izvukla maksimum od glumaca. Hodges je radeći ovak komplikovan tekst uspeo da učini ono što je najteže u filmu a to je da snimi neke ljude kako izgovaraju određene replike iz nekog ugla a da posle to kad gledaš izgleda kao da su to zaista neki likovi a ne neki snimljeni ljudi koji izgovaraju replike. I kada je uspeo da prebaci tu barijeru, onda su se naprasno zalečili i svi antidramski viškovi u scenariju.
Britanski reditelji su inače zzbog svoje odmerenosti i inteligencije moji favoriti pošto čak i kad rade neko smeće oseća se da je uložena posebna pažnja i po tome su Britanci zaista osobeni. CROUPIER je baš primer jednog takvog projekta u kome se kroz manje izražajnih sredstava postiže više, ali se istovremeno vidi da tu i obučenost glumaca i ostatka ekipe, i tradicija koja je do tada izgrađena imaju svoju ulogu.
Kada bi se CROUPIER pažljivo analizirao bi, videli bi da taj film u sebi nema ništa što je tehnički nedostižno za bilo koju kinematografiju, ni po broju pozicija kamere, ni po scenografiji, ali taj jedan nematerijalni know-how koji ima je zaista fascinantan.
* * * / * * * *
PHANTOM THE SUBMARINE sam svojevremeno gledao na FESTu i utisak mi je bio da je reč o smpatičnom ali besramno derivativnom filmu. Čak i pre sedam-osam godina ovaj film delovao je kao potpuno eklektičan, čak i arhaičan, naročito jer su tada odjeci CRIMSON TIDEa i THE ROCKa bili jaki.
Doduše, i sam CRIMSON TIDE je prilično derivativan ali je u njemu Tony pokazao kako se to prevazilazi režijom.
PHANTOMa sam odlučio da revistujem upravo radi teze koju sam nedavno izneo a to je da je ČETVRTI ČOVEK za srpski film ono što je SHIRI, ili PHANTOM ili TUBE za korejski.
I od svih njih, PHANTOM jeste najbliži potvrdi te teze. Štaviše, PHANTOM je naročita potvrda drugog dela te teze a to je da se na bazi SHIRIja ili PHANTOMa može stići do HOSTa ili MEMORIES OF MURDER pošto je na krajnje spornom PHANTOMu kao scenarista potpisan Joon Bong Ho, autor narečenih uzora.
Joon Bong Ho nije jedini scenarista ovog filma ali jeste deo tog projekta i pokazuje da je evolucij moguća.
PHANTOM ima zanimljivu političku postavku. Naime, znajući Bonga nisam ni sumnjao da će njegov film imati politički angle. Međutim, ono što zaista iznenađuje, to je jasan anti-japanski stav i podozrenje koji se nije sretao, po intenzitetu, čak ni u najreakcionarnijim hladnoratovskim filmovima.
Odmah za antijapanskim sentimentom sledi antiamerički sentiment, koji je Bongova specijalnost, setimo se filma HOST.
Ovakva stvorena političnst zaista jeste neobična, naročito ako imamo u vidu da je reč o visokobudžetnom mainstream filmu.
U tom smislu, PHANTOM se razlikuje od prilično PC prsitupa Scottovog CRIMSON TIDE.
Sam sastav ekipe koja vozi PHANTOM prilično je neuverljiv. Posada je sastavljena od raznih edgy kučkinih sinova koji su sakupljeni u DIRTY DOZEN ključu, što je dobro za neku samoubilačku misiju ali je besmisleno za rukovanje nuklearnom podmornicom.
Backstories likova su takođe neuverljive i preterane, i konačno kao takve ni ne zaigraju kako treba u raspletu filma.
Sama podmornica je dosta loše nrekonstruisana u enterijeru pošto nije dovoljno skučena i kalusrofobična, već deluje prostrano kao zgrada a ne mašina.
Međutim, čak i kad se sve scenarsitičke i rediteljske greške uzmu u obzir, PHANTOM jeste osrednje uzbudljiv film, naročito kao kuriozitet za kompletiste.
I ako izuzmemo da PHANTOM govori o tradicionalno filmičnijoj temi, on je u suštini tu negde sa ČETVRTIM ČOVEKOM po dometu.
Ukoliko se ispostavio da je ĆETVRTI ČOVEK početak razvoja kao što je bio PHANTOM bio, onda će na kraju sve biti u redu.
* * / * * * *
Pogledao sam ARRIVEDERCI AMORE CIAO Michele Soavija.
Drago mi je da se Soavi barem nominalno vratio bioskopskom filmu iako se ni ovaj naslov ne može zaista smatrati pravim bioskopskim pošto se na produkcionom planu kao i u samom rediteljskom konceptu osećaju snažni uticaji italijanske televizijske produkcije.
Međutim, ovaj film je izašao u bioskope i kao takav ga treba i tretirati, s tim što sam ja upravo zbog televizijskih korena spreman da mu oprostim izvesnu monotonost rešavanja scena i upotrebe rediteljskih sredstava koja je Soavi očigledno čuvao za punchline scene.
Pored Soavijevih filmova, o tome da je on opasan zanatlija govori činjenica da je radio second unit na Gilliamovim spektaklima i u ovom filmu svoju zanatslu veštinu pokazuje u nekoliko navrata, naročito u sceni pljačke i obračuna koji usledi.
Međutim, ono što je važnije, postoji nekoliko situacija u kojima pokazuje i svoju horor kompetenciju naročito pirilkom beskompromisne završnice u kojoj se oseća italo dar za rešavanje scene.
Sam po sebi, ovaj film je jedna zanimljiva priča o nekadašnjem teroristi-levičaru, bogataškom detetu koje je pobeglo pred kaznom za teroristički akt u Južnu Ameriku i sada se vraća u Italiju promenjen činjenicom da je počinio izdaju i kreće stranputicom doušništva, brutalnog kriminala, korupcije i konformizna ne bi li ponovo stekao status običnog slobodnog čoveka.
I na tom putu on nema milosti i skrupula i što je najvažnije scenaristi uspevaju da isprate tu liniju do kraja (film je baziran na romanu) koji neću spoilovati, ali kakav inače ne srećemo u tipičnom gangsterskom filmu u kome junaik obično strada zbog poneke preostale skrupule.
Ipak, izvan uvek osvežavajućeg euro-settinga, dosledno sprovedenog karaktera i nekoliko jako dobrih scena, ovo sve je italijanski TV business as usual, dostojan naslednik njihovih komada tipa LA PIOVRA i sl.
* * 1/2 / * * * *
P.S. Ne znam seća li se neko italo plitičkog trilera THE SALAMNDER, na to sam iodlepljivao kao malo dete, sada bih baš voleo da ga osvežim...
Podsetio sam se filma TAKING OF PELHAM ONE TWO THREE Josepha Sargenta koji sam svojevremeno prvi put gledao kada mi ga je Tripp nasnimio na VHS. Sad sam ga se podsetio i mogu reći da se radujem što će Tony Scott raditi rimejk. Naime, ovaj film vapi za rimejkom pošto ga godine koje su prošle nisu baš mazile i uostalom već je jednom i bio rimejkovan doduše za TV 1988. godine.
Osnovni problem ovog vrlo funky hostage hijack trilera je u tome što iz današnje vizure monstruoznih negativaca kakve je umeo da iznedri DIE HARD ili SPEED, Robert Shaw i družina zaista deluju kao mala deca. Naime, oni su naivni, i za današnje standarde njihov plan ima gomilu rupa. Ipak, ako zanemarimo činjenicu da smo kasnije gledali još puno sličnih i još puno napetijih filmova sa temom otmice, čak i u kontekstu svoje epohe, TAKING OF PELHAM deluje naivno u poređenju sa recimo Lesterovim JUGGERNAUTom koji je zaista opak film i sa savremenim gledalačkim znanjem se povremeno upitaš kako će se razrešiti.
U tom smislu, PELHAM se pre svega oslanja na dosta statične uloge Walter Mattaua i Robert Shawa koji uglavnom sparinguju preko telefona, i igraju glasom i akcentom.
Same akcione i suspense scene su korektne ali daleko ispod vrhunskih majstora žanra koji su operisali u to vreme kao što je recimo Don Siegel.
Ukoliko Tony Scott bude uspeo da očuva energiju ovih karaktera kroz personality glumačke podele, i ukoliko Koeppov scenario bude osmišljeniji na nivou suspensea, i konačno, ukoliko likovi budu izraženi više kroz akciju a manje kroz dijalog, uspeće da izvuče dobar film koji je sakriven negde duboko ispod PELHAMa. Međutim, s druge strane, da nije izvikanog naslova, rimejk PELHAMa bi bio samo još jedan DIE HARD derivat i kao takav bi bio otpisan još u pre-produkciji.
* * / * * * *
Pogledao sam sa zakašnjenjem DEATH PROOF Quentina Tarantina, courtesy of Kunac.
Moram priznati da sam posle teškom mukom pogledanog PLANET TERRORa Roberta Rodrigueza, odložio gledanje DEATH PROOFa što mislim da dosta govori o tom iskustvu koje je toliko upečatljivo da sam posle njega odložio gledanje novog Tarantina. Kad kažem "novog
Tarantina" ne aludiram da mi je Tarantino omiljeni reditelj ali on svakako jeste jedan od autora koje pratim sa velikom pažnjom,
naročito posle KILL BILLa.
U neku ruku DEATH PROOF jeste produžetak KILL BILLa drugim sredstvima, ali ovog puta u pravcu revivala road moviea i car chase moviea koji su rađeni u AIP produkciji. Ono u čemu je Tarantino beskrajno autentičan jeste činjenica da je dinamiku svog filma zaista žrtvovao onome što jeste esencija tog tipa exploitation filma. Naime, ti exploitation road filmovi ne samo da su bili karakteristični vehicli za reditelje koje exploitation ne zanima previše kao što je Jonathan Kaplan već su obično bivali vehicli i
za glumce koji nisu tipični akcioni heroji kakvi su inače igrali u AIP filmovima. Stoga su ti filmovi obično bili priče o Americi i nekim karakterima usamljenicima koji lutaju Amerikom, ne snalaze se, i sve to je bilo filovano njihovim buntovništvom koje se manifestuje brzom vožnjom. Međutim, tih auto potera ni u izvornim filmovima nije bilo previše tako da ih Tarantino daje u obimu koji je je i nekada postojao i u kvalitetu koji oni nikada nisu postigli.
Mislim da bi savki drugi reditelj u svom pokušaju da rekonstruiše taj žanr pokušao da ga popravi, da ga izmeni i prilagodi savremenom senzibilitetu, ali je Tarantino ostao prilično dosledan estetici svojih prethodnika. Uostalom WHITE LINE FEVER, VANISHING POINT i ostali i jesu neka vrsta američkih klasika koji su uticali na wendersovsku euroamerikanu a naravno omiljeni su i Americi i njima znače mnogo više nego nama, tako da je sasvim očekivano da ljibiteljima te vrste filma ovako nešto nije dosadno.
Štaviše, siguran sam da oni koji imaju neposrednije iskustvo Amerike mnogo više znače i geografski elementi koji se u ovim
filmovima pominju. Vrlo je zanimljiva svojevrsna fetišizacija provincije koja recimo nama uopšte nije jasna, i mislim da je DEATH PROOF obuhvatio i tu kulturološku liniju.
Kad je reč o deonicama vezanim za karaktere, to je takođe čak za nijansu zanimljivije nego u filmovima koji su inspirisali Tarantina. Tamo takođe postoje dugi monolozi kroz koje junaci pokušavaju da nešto konstatuju, stalne verbalne provokacije, i sl. I to je Tarantino lepo preneo u DAETH PROOF. Isto tako mislim da psihološka igra između prvog seta devojaka i Stuntman Mikea ima jasnu žanrovsku doslednost.
Konačno odnos prema telesnosti junaka takođe ima grindhouse tradiciju. Reditelji tog pravca su naročitu pažnju poklanjali fizičkom izgledu i stanju svojih likova i pokušajima da se njihovo prisustvo oseti na ekranu. I Tarantino je to vrlo dobro dijagnostikovao za razliku od vrlo površnog Rodriguezovog postupka u PLANET TERROR.
Naravno, znam da će me svi domah optužiti da mi je film bio prijatan zbog toga što u njemu glumi Mary Elizabeth Winstead i te gnusne podmetačine moram odmah da negiram. Mada. Jesam se obradovao.
U svakom slučaju, DEATH PROOF je film čije su mane iste one koje imaju VANISHING POINT i slični naslovi koji se danas smatraju klasicima žanra, a sve prednosti koje ima proističu iz Tarantinovog unapređenja izvornog materijala.
Smatram da je za pravilan doživljaj ovog filma potrebno izvesno predznanje, ali da mu u ovom konkretnom slučaju to nije mana već naprosto karakteristika kao što ni sam GRINDHOUSE nije film već konceptualna umetnost a DEATH PROOF u suštini samo fusnota u obliku filma.
* * * / * * * *
Sa bloga Duleta Maljkovića:
Povratak Marksu!
Pre nekoliko decenija Jirgen Habermas, jedan od najvećih živih filozofa, zapitao se - čemu još filozofija? Danas, postavljamo slično pitanje, pitanje koje se odnosi na jednu od ključnih ličnosti savremene filozofije, onog na čijem grobu stoji čuvena teza - ,,mnogi filozofi pokušavali su da shvate svet, a reč je o tome da se on promeni". Dakle - čemu još Marks?
Nekima se može učiniti da je to pitanje ravno skandalu. Oni bi ustvrdili - Marks je prevaziđen, praksa je osporila njegove teorijske postavke, propast komunizma piše epitaf njegovom političkom zalaganju! Od njega ne da nemamo šta da naučimo, nego ga što pre treba još jednom upokojiti (samo dvaput se umire), jer je on totalitaristička pretnja svetu koji polako dobija obličje utopije liberalnog globalizma. Ono što je najzanimljivije u ovakvim tezama jeste mesto sa koga one dolaze - reč je po pravilu o jugoistočnoj Evropi i zemljama koje su imale socijalističke sisteme, gde su raznovrsne verzije marksizma bile dogmatizovane (U SSSR i zemljama pod njegovom dominacijom je to bilo insistiranje na dijalektičkom, a ne istorijskom materijalizamu, u SFRJ pak na naučnoj ,,rehabilitaciji" humanizma mladog Marksa, u najrazvijenijoj formi izloženo u okviru praxis-a). Danas se Marksa odriču ponajviše oni koji su se nekad, umesto nad Biblijom, zaklinjali nad Kapitalom.
I dok je u većini zemalja zapadne Evrope i Amerike Marks odavno prihvaćen kao relevantan filozof i politički ekonomista - posebno u univerzitetskom kontekstu koji je izrazito levičarski i libertetski - čitaju ga japiji iz londonskog City-ja koliko i raznovrsni alternativni pokreti - alter-globalisti, anarhisti, eko-,,teroristi", dotle je Marks u Srbiji danas prokažena figura. U političkom smislu ni jedna relevantna stranka ne pominje marksističko nasleđe, niti svoje socijalne programe dovodi u vezu sa istim (mada je upravo socijalna država sa radničkim pravima deo tog nasleđa, kao i mnoge progresivne ideje u tom domenu - besplatno školstvo i zdravstvo npr, danas zaboravljene). Naprotiv, politički mainstream se prema periodu socijalizma odnosi kao prema ideološkoj fazi koju što pre treba zaboraviti, a prema periodu tranzicije kao nužnom zlu na putu ka uključenju u globalne tokove kapitala. Kao da izbora nema, tj. da je ekonomski liberalizam danas ,,prirodna stvar", a upravo je Marks taj koji je stajao na putu te ,,naturalizacije", jasno obnjašnjavajući kako kapitalizam funkcioniše, upozoravajući na inherentne krize koje mogu imati nesagledive političke posledice. U tom smislu, ,,frankfurtska škola" povezaće rađanje fašizma u Italiji i nacizma u Nemačkoj sa tadašnjom ekonomskom depresijom, te će ove dve ideologije čitati kao totalitarne pokušaje da se ta kriza prevaziđe, dok će, konkretno u Nemačkoj, druga komponenta sistema Vajmarske republike omogućiti Hitlerov uspon - inherentna ,,propusnost" parlamentarne demokratije u kojoj, konačno, kako Ransijer ističe, ,,bilo ko može da vlada nad bilo kim". Hitler nije preuzeo vlast državnim udarom, nego mu je široka ovlašćenja dao parlament dvotrećinskom većinom koja su obnavljana čak i tokom II sv. rata (što je tada, s obzirom na zabrane nekih stranaka i druge pritiske, bila potpuna farsa).
Liberalni teoretičari fašizma skloni su da ga tumače kao specifičnu reakciju na komunizam, koji mu istorijski prethodi. Čak i kada bismo bili skloni takvom objašnjenju ono opet ne bi moglo da izjednači komunizam i fašizam (što je politička implikacija ove teorije), jer je, kako Žižek ističe, fašizam zamenio stvarno postojeći klasni sukob fiktivnim rasnim. On je, u tom kontekstu bio dvostruka aberacija kominističke revolucije pod vođstvom Lenjina koja se i sama izopačila u staljinizam (o uzrocima tog izopačnja drugi put). I dok je staljinizam bio pervezija humanističkog prosvetiteljstva - verovao je da je svaki čovek inherentno dobar id a se može vratiti na ,,pravi put", dotle je nacizam u različite rase/narode upisao nepopravljiv psihofizički defekt i inherentnu inferiornost kulture. Zbog toga ova dva projekta ne mogu biti izjednačena, kao i zbog činjenice da su se komunisti borili protiv nacizma (i neka bude podvučeno imali najviše žrtava u II sv. ratu) mada je danas to evropski trend pod krinkom borbe protiv totalitarizma u celini (sem onog liberalno-imperijalističkog, naravno), što je na lokalnom nivou u Srbiji dovelo do skandalozne rehabilitacije četništva i njihovog izjednačavanja sa anti-fašističkim, komunističkim partizanskim pokretom.
Kako god stajalo sa kompleksnim odnosima na relaciji kapitalizam - fašizam - liberalizam - komunizam, Marksa moramo čitati kao aktuelnog kritičara kapitalizma, koji ističe i njegove pozitivne strane - rastakanje starih, zaostalih feudalnih proizvodnih odnosa, partijarhalnih stereotipa, kreiranje nadnacionalnog buržoaskog identiteta, razvoj nauke, itd. Ali nas i danas upozorava na one negativne, pre svega u domenu planetarne ekploatacije i klasne razlike, koja je danas ,,normalizovana diskriminacija" amortizovana konceptom socijalne pravde (ali ne i jednakosti) i koju ne treba ukidati, dok ostale diskriminacije na nivou nekog ličnog svojstva - pola, rodne ekspresije, seksualne orijentacije, verskih uverenja i sl. - treba nesumnjivo iskoreniti. Primenjujući njegove ideje, Naomi Klajn u svojoj poslednjoj knjizi The Schock Doctrine (kojoj pohvalne recenzije piše Stiglic, nobelovac u oblasti ekonomije) intervenciju na Irak vidi kao nasilno uključenje ove države u tokove kapitalizma, Žižek proklamuje povratak Marksu kroz Lenjina i njegovu ,,revolucionarnu paradigmu" (koja je danas posebno zanemarana u zapadnom čitanju Marksa i vidi se kao ,,utopijski višak"), a Badju obnavlja maoizam i koncept ,,kulturne revolucije". Ja sam na ovom mestu skromniji - za potrebe bloga Marksu se vraćam kroz sasvim akademski i konzervativni tekst austrijskog filozofa Lismana (NIN, 15. 11. 2007), koji se upravo bavi odgovorom na postavljeno pitanje - čemu još Marks? - i dobro ističe koji aspekti njegovog rada su danas generalno priznati upravo ,,na Zapadu". I zašto je autor Kapitala i dan danas živ, iako je već dva puta bio mrtav - prvi put fizički, drugi put simbolički, nakon tzv. ,,sloma komunizma".
SAMOSPOZNAJA ZA NAROD
Konrad Paul Lisman
Globalizacija, socijalna i platna snižavanja ili dominiranje finanskijskog kapitala: Marks je to već opisao.
Razmišljati o aktuelnosti Karla Marksa smisleno je onoliko koliko i pitati se šta nam to danas Sigmund Frojd ili Čarls Darvin još uvek imaju da poruče. Njihova važnost kao osnivača moćnih koncepata tumačenja sveta i nauke je neosporna, čak i kada se njihov dalji razvoj takođe mora uzeti u obzir, kao i činjenica da ne mora da nam se sviđaju sva stanovišta i karakterne osobine tih istraživača. Ali dinamika nagona koju je Frojd otkrio oslobodila nas je isto onoliko malo koliko i mehanizmi evolucije. Tek kada se pomene Marksovo ime, lice nam se s indignacijom mrši.
Svemoć novca
U osnovi istorije Marksove recepcije leži ogroman nesporazum. Ako zanemarimo humanistički naglašene rane spise ovog autora, ako izostavimo političke pamflete i novinarske članke, ukoliko po strani ostavimo njegove lične ambicije i utopije, vidimo onda jasnije da se ovaj samostalni učenjak u egzilu bavio skoro četiri decenije samo istraživanjem jedne jedine društvene formacije - kapitalizmom. Jednostrano povezivanje Marksa sa radničkim pokretom i komunističkim sistemima i njegova uloga duhovnog preteče staljinizma, zamutili su, nakon pada sovjetske imperije, naš pogled na njegov istinski doprinos. Jer on se, kao teoretičar kapitalizma, mora uvažiti kao neko ko je među prvima pokušao da razume dinamiku i mehanizme svih onih segmenata društva koje prožima ekonomija, koja u međuvremenu, pod imenom globalizacije, trijumfuje širom sveta. Možda nam kod Marksa smeta što smo svi mi na neki način kripto-marksisti: jer Marks je taj koji je utvrdio da ekonomski zakoni i nužnosti predstavljaju osnovu društva i sve drugo - politika, nauka i kultura - ima da se upravljaju prema njihovim zahtevima. I ko danas ima tome šta da prigovori?
Neosporno je da društvene teorije uvek pokazuju visok stepen fikcionalnih elemenata, one su takođe uvek pokušaji samotumačenja. Začuđuje da naše vreme koje se inače rado bavi svim vrstama arheologija, izgleda nema nikakvog interesovanja za to kako se o kapitalizmu mislilo kada je on još bio in statu nascendi. Ukoliko se danas Marks čita u izvesnoj meri nepristrasno, stiže se do iznenađujućih otkrića. On je verovatno bio prvi pristalica globalizacije, fleksibilizacije i mobilnosti. Upravo u «Manifestu komunističke partije» Marks je nadahnuto opevavao pobednički pohod kapitalizma širom sveta: «Ona [nova prozvodnja] rastvara sve čvrste, zarđale odnose sa svim starinskim predstavama i shvatanjima koji ih prate; svi novi odnosi zastarevaju pre no što mogu da očvrsnu. Sve što je čvrsto i ustaljeno pretvara se u dim, sve što je sveto skrnavi se, i ljudi najzad bivaju prisiljeni da na svoj životni položaj, na svoje međusobne odnose pogledaju trezvenim očima. Potreba za sve raširenijim tržištima gde će prodati svoje proizvode goni buržoaziju preko cele Zemljine kugle. Svugde ona mora da se ugnezdi, svugde da se naseli, svugde da uspostavi veze. Brzim poboljšanjem svih oruđa za proizvodnju, beskrajno olakšanim saobraćajem, buržoazija uvlači u civilizaciju sve, pa i najvarvarskije nacije. Jevtine cene njenih roba jesu teška artiljerija kojom ona ruši sve kineske zidove, kojom ona i najuporniju mržnju varvara protiv stranaca prisiljava na kapitulaciju".
Činjenica da je upravo komunistička Kina ta čiji se zidovi danas ruše tom jeftinom robom, jeste svakako naročita lekcija svetske istorije. Marks je takođe vrlo dobro znao da se ne može odupreti moći novca. U odnosu na to kako je Marks u svojim ranim tekstovima opisao svemoć novca kao odlučujućeg medijuma razvijenog društva, reklamni tekstovi velikih banaka i invensticionih fondova deluju sasvim uglađeno: ,,Onolika kolika je moć novca, toliko je velika moja moć. Ružan sam, ali mogu da kupim najlepšu ženu. Dakle, nisam ružan, jer se dejstvo ružnoće, njena sila zastrašivanja, poništava novcem."
Ako prelistamo tri toma ,,Kapitala" i druge ekonomske spise poznog Marksa, doći ćemo zasigurno do otkrića vrednih pažnje. Marks je, primera radi, opisao kako proces koncentracije globalnih tokova kapitala tako i sve dominantiju ulogu finansijskog kapitala, on je podjednako skicirao ,,novog samostalnog" pojedinca koji je sopstveni poslodavac i neizbežno globalno socijalno i platno umanjenje. Marks je bio taj koji je pokazao da je logika tržišta jača od snage pojedinaca i njegova teorija viška vrednosti, čak i ako se o njoj može dugo prepirati, još uvek je, u najmanju ruku, jedan od najinteresantnijih filozofskih pokušaja da se objasni kako u jednom društvu, u kom se navodno samo iste vrednosti razmenjuju, mogu nagomilati ogromna bogatstva. Markst u ovom kontekstu citira autora prve knjige o ekonomiji novca, ciničnog Abea Galianija, kog je je i Niče poštovao, jednom rečenicom koju bi trebalo svi koji propovedaju «win-win situacije» (gde obe strane stiču jednak profit) dobro da zapamte: «Tamo gde je jednakost, tu nema zarade».
Beznadežno propale utopije
U vremenima u kojima je renesansa religiozne misli postala nepregledna i imajući u vidu borbu svetskih razmera protiv terorizma kog inspiriše fundamentalistička religija, vredi možda ponovo baciti pogled na nekad čuvene, danas odavno zaboravljene rečenice koje je Marks napisao o religiji: «Religija je izmaštano ostvarenje ljudskog bića, jer ljudsko biće ne poseduje nikakvu istinsku stvarnost. Religiozna beda je s jedne strane izraz istinske bede, a s druge protest protiv prave bede. Religija je uzdah progonjenog stvora, duša sveta bez srca, kao što je i duh bezdušnih okolnosti. Ona je opijum za narod.» I onda neki govore kako bismo se lako mogli odreći čitanja Marksa! Neosporno je da su socijalne utopije koje se dovode u vezu s njim beznadežno propale. Komunistička opsesivna ideja je iziskivala više miliona mrtvih. To međutim ne znači da se treba odreći Marksa kao jednog od najoštrijih i najbistrijih analitičara građanskog društva. Time bismo sebi uskratili važnu mogućnost samospoznaje. A sasvim je moguće da to nije u interesu onog sistema čijem istraživanju je Marks posvetio čitav život.
Pogledao sam NO COUNTRY FOR OLD MEN Braće Coen.
Nisam očekivao ništa od ovog filma, štaviše očekivao sam da će biti prilično slab. Njihovih recentnih filmova se praktično i ne sećam, poslednji koji mi se zaista dopao bio je O BROTHER, a ovo ostalo sam redovno gledao i redovno sam bivao razočaran.
Mislim da su naslovi poput LADYKILLERS zaista za potiskivanje iako sam baš u tom miljeu očekivao da će zablistati.
U NOC COUNTRY FOR OLD MEN se nažalost ne vraćaju na BLOOD SIMPLE teritoriju iako se sa time koketiralo u najavama. U stvari ovo je kao FARGO koji je urađen sa ozbiljnopšću BLOOD SIMPLE.
E sad, meni je FARGO iu principu bio početak njihovog totalnog sunovrata, i ta vrsta neo noira sa obiljem idiosinkratičnih likova na ničijoj zemlji između komedije i krimića sa maltene tatijvskim izletima je bila potpuno pogrešan put za njih.
NO COUNTRY FOR OLD MEN je kao FARGO samo bez tog cinizma, bez smisla za humor, a opet bez stegnutosti i eruptivnosti BLOOD SIMPLE. Dakle, NO COUNTRY FOR OLD MEN ne uspeva da izbegne skretanje u teritoriju tradicionalnog krimića, što bi meni bilo super, da oni zaista žele da ga naprave.
Međutim, ne, oni prave art film unutar te strukture koja nažalost nema dovoljno potencijala za kontemplativan pristup glumi i kadriranju, gde čak više nema ni njihovih wisecrackova, ili su na njihovo mesto ubačene neke nezanimljive kontemplacije o smislu života na Zapadu u vreme pohlepe, trke za drogom i novcem, i sl.
Ali, NO COUNTRY FOR OLD MEN nije film o smrti Zapada. To je krimić smešten u 1980. godinu, bez ikakvog očiglednog razloga, čak ni dizajn ni soundtrack mu nisu nešto vezani za epohu, mada jesu prilično precizni.
I na kraju, NO COUNTRY FOR OLD MEN jedino i može da se gleda kao kompetentno urađen redneck krimić koji je nažalost trom, razvučen, i krase ga mane koje Coeni ranije nisu imali, dok su mu vrline sve ono što nam ionako pruža neko drugi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE FLOCK Andrew Laua, courtesy of Ginger.
Moram priznati da nisam bio neki naročiti fan Lauove hongkonške faze i da nisam baš ukapirao šta tu ima unikatno kod njega što bi ga preporučilo Holivudu, niti da on nudi nešto što tamo nema.
I kada sam pogledao THE FLOCK mislim da se jedini dopunski komplimet može dati Lauu da je dorastao tome da snimi holivudski film i da u tom smislu ima perspektivu u tamošnjim okolnostima. THE FLOCK je dosta hipsterski urađen serial killer flick u kome je prilično jasno kuda stvari idu, jasno se vide šavovi šta je preuzeto iz kog klaska, u rasponu do SILENCE OF THE LAMBS hemije među likovima, preko patine THE PLEDGE do tematike bliske HARDCOREu i 8 MM.
Međutim, Lau to uspeva da sklopi u jednu koherentnu celinu gde film nosi zaista odlična uloga Richard Gerea koji igra nasuprot tipu koji inače igra, i očigledno je sperman da uradi onaj stunt koji je uradio Bruce Willis u 16 BLOCKS a to je da igra starijeg junaka nego što jeste. Štaviše, vidi se da Gere puca od snage i da se obuzdava kako bi igrao matorca.
Sama tema je već potrošena i Lau ne unosi ništa novo, niti scenario oprobanog hack dueta Bauer-Craig (HIGHWAYMEN, ANACONDA) može da prži išta više od bazične zanatske kompetencije, međutim, ovo je serial killer krimić, i on po definiciji uvek biva zabavan ako ga radi dobar reditelj a Lau 8mada je nešto reshootovao Niels Mueler) to svakako jeste.
Lau je maksimalno iskoristio budžet od 35 miliona, kako prijavljuje IMDB mada čim je Elie Samaha umešan u to mogu da sumnjam, i napravio je maksimum. THE FLOCK je lagano bolji od mejnstrim pokušaja ovog tipa kao što su TAKING LIVES, pa čak i PERFECT STRANGER koji sam ja na nekom dementnom nivou čak i voleo zbog tog early 90s rada.
U svakom slučaju THE FLOCK ima makings pravog B-filma koji petenduje na A-ligu, a što je još važnije Lauova egzekucija i fotografija Enrique Chediaka čine da film ima aposlutno major production values.
U maloj ulozi žrtve seksualnog zlostavljanja pojavljuje se Avril Lavigne, i zanimljivo je videti njen faceoff sa Claire Danes, susret starog i novog teen idola. I Avril čak i nije loša u ovoj minijaturi.
U svakom slučaju, THE FLOCK je sasvim OK programmer i potpuno je zreo za relevantnu bioskopsku distribuciju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FRIDAY NIGHT LIGHTS Peter Berga, courtesy of Ginger, koji sam ranije sticajem okolnosti propustio.
Reč je o vrlo zanimljivom gridiron filmu koji prati put jedne teksaške srednje škole do državnog šampionata.
Međutim, pošto je reč o post-ANY GIVEN SUNDAY gridiron filmu, film nema srećan kraj, odnosno ne završava se pobedom. S druge strane, za ovu ekipu se čak ne bi moglo reći ni da je autsajder koji je daleko dogurao, iako je činjenica da u filmu ova jaka ekipa ima dosta problema i pehova.
Naprosto, Berg je prikazao jednu sezonu tima koji dolazi iz male teksaške sredine opterećene američkim fudbalom, u kojoj zapravo jedino fudbal funkcioniše, fudbal predstavlja smisao života i što je najvažnije, američki fudbal je jedini način za te mlade ljude da prevaziđu ograničenja svoje sredine.
Iako je Berg realizovao film u najboljoj tradiciji Dona Simpsona, sa nizom briljantnih tehničkih rešenja, vrlo efektno i fetišistički, sa naprženim gitarskim skorom koji su pruižili Explosion in the Sky, iza svega toga se krije jedna prilično subverzivna poruka koju čuva za par poslednjih sekvenci.
Scene sportskog nadmetanja dobijaju osobine pravog rata, i ceo film je rađen sa tenzijom koja bi bila ravna tenziji filma o NFL. Međutim, u par završnih scena, Berg pravi zaokret, prvo kada u inspirational govoru, trener kaže igračima da je većini njih ovo poslednja utakmica koju igraju pošto se posle srednje škole višđeneće baviti američkim fudbalom, pošto nisu dovoljno dobri za dalje napredovanje, i kada se ispšostavi da je ceo rat zapravo uzaludan, i da su sve to vreme umesto kidanja nerava i svojih tela mogli naprosto uživati u igri. A drugi je kada se ispostavi da su oni koji su bili sportski najambiciozniji u stvari najgore prošli u životu.
I u tom smislu, FRIDAY NIGHT LIGHTS je možda i najperverznija demistifikacija američkog high school sporta, pošto je s jedne strane urađen kao propgandni film, a čak je i postao blokbster, a s druge strane ne nudi ništa sem poente da tim sportom vlada hipokrizija, da nepovoljno utiče na mlade ljude, da ih odvraća od školovanja i vaspitavanja nudeći im iluzije o ogromnim ugovorima, i da je konačno sve to jedan kratkotrajam mehur koji se lako rasprši.
Ja ne znam da li je ta ideja svesno forsirana, moguće je i da nije, ali FRIDAY NIGHT LIGHTS je vrlo zanimljiv film, ali nikako nije film o herojstvu.
Čak naprotiv.
O tome najbolje govore odnosi junaka sa ženama koji su vrlo površni i ne mnogo prisniji od onih koje gledamo u komedijama o geekovima koji mrze jockove.
Štaviše, iza tonyscottovskog sjaja, krije se larryclarkična pozadina, a čak ni surovi odnosi koje ja opisujem nemaju svrhu apologije dog eat dog miljea, pošto u ovoj priči niko ne pobeđuje, i čak i oni koji su ranije osvojili titulu, njihovi očevi, završavaju kao lokalne karikature i potrošeni ljudi.
U svakom slučaju, ja nikada nisam gledao ovako bizaran mačistički feelgood spektakl.
* * * / * * * *
Ima li ovo veze sa istoimenom serijom koja ide vec dve sezone?
Ima, premda seriju nisam gledao. Radi je ista ekipa koja je radila i film.
No, koliko shvatam, film je snimljen po istinitoj priči dok se serija bavi fenomenom high school lige u Teksasu ali je reč o izmišljenom gradu koji je samo inspirisan događajima iz Odese.
Who Killed Fat Rap?
Friday January 04th 2008,
Filed under: Print Work, The Unkut Opinion, Uptown Kicking It, Video Clips
Written by Robbie
You may not have noticed, but there seems to be some kind of conspiracy to eliminate the "big-boned" rap star. It's bad enough that the fast food spots are slinging salad in an attempt to halt the Subway juggernaut, but now fat rappers seem to have gone the way of the laser disc. Was it so long ago that cholesterol-charged lardo's such as Heavy D were proudly making songs like "Overweight Lover" and "Chunky But Funky"? From the Fat Boys to Chubb Rock, B-Fats and the 2 Bigg MC, the 80's were a celebration of all things deep-fried. The trend got so big that Arsenio Hall recorded an entire parody album under the alias of Chunky A! Even the ladies got involved, as KRS-One's super-sized ex-wife Ms. Melodie and The Overweight Pooch attempted to be large and in charge.
Could it be that the untimely deaths of two of the most notorious fatties in hip-hop was seen as something of a wake-up call to future donut-scoffing MC's? Sure, Biggie Smalls was a proud fat man with no intention of curbing his cake intake as he blazed up the charts during his reign at the top, and his murder had no obvious connection to his obesity, but you can't help but think that a slimmer man might have made for a harder target for those LA hitmen. No such grey area exists in the case of Big "Moon Dog" Punisher, who was blessed with a gift for amazing multi-syllable verses and a hunger for all things filled with custard. In between pistol-whipping his wife and eating three whole BBQ chickens for a breakfast, the big fella weighed 700 pounds at one stage!
Whether a direct result of these big units croaking or pressure from their publicists, a number of flab factories have traded love handles for athletic sandals in an attempt to slim down. Timbaland and Missy Elliot have both shed major pounds in recent times (although it could be argued that this is more of a result of massive pill popping rather than fitness regimes), and just recently KRS-One announced that will be following Biz Markie by appearing on Celebrity Fit Club! This madness is clearly the work of notorious light-weight Snoop Dogg and the Scientologists. We as the record buying public need bring back fat rap before valuable institutions such as KFC are lost forever.
Pogledao sam uncut verziju TALLADEGA NIGHTS Adam McKaya, courtesy of Kunac.
Mislim da mi je jasno zašto se bioskopski cut razlikuje od ovoga, pošto ima viška u ovoj verziji. Ti viškovi štaviše nisu lišeni
humora ali zaista deluju suvišno i nevažno za priču. A za ovaj film je priča u stvari vrlo važna pošto se pored tog redneck miljea
NASCAR trkanja koji se besomučno ismeva, uvode još neki razni motivi, i film ima prilično ozbiljan zaplet. Ono što je
karakteristično za filmove Judd Apatowa to je da imaju razvijenu priču koja može da funkcioniše čak i kad film ne bi bio smešan.
I TALLADEGA NIGHTS vrlo često zapravo i nije previše smešan ali ga upravo razvijena priča i poenta proistekla iz međuljudskih
odnosa drže na okupu. Stoga, scenario ovog filma ima punu ozbiljnost i razvijenost zapleta kako da je sportska drama s tim što su
scene pojednostavljene i fokusirane na humor. Isto tako zanimljivo je da Ferrell i McKay u scenariju, na kome je uncredited radio
i Apatow, naročito insistiraju na transformaciji karaktera.
TALLADEGA NIGHTS se bavi svetom NASCAR trkanja, s tim što film ima više veze sa DAYS OF THUNDER nego sa samim sportom. Uostalom
NASCAR ne nudi puno potencijala za humor pošto važnu ulogu imaju vozila koja nisu naročito smešna niti imaju neku personalnost.
Stoga se i TALLADEGA NIGHTS najviše bavi invertovanjem melodramskih elemenata iz filmova o auto trkama, i ismevanjem američke
kulture automobila.
Upravo su najmanje zanimljivi delovi filma oni koji su vezani za trke, naročito segmenti koji se zbivaju van kokpita. Ne mogu da
kažem da su se te scene mogle bolje uraditi. McKay i DP Oliver Wood su uradili vrhunski posao u scenama trke ali to naprosto nije
dovoljno da bi se one usaglasile sa tonom ostataka filma.
I baš zbog same prirode sporta, film ne uspeva de realizuje svoj pun potencijal, uostalom kao ni sam DAYS OF THUNDER. Međutim,
isto kao što je DAYS nudio dosta zadovoljstava, to čini i TALLADEGA ali nije onoliko dobar koliko je trebalo da bude.
* * 1/2 / * * * *
Odlučio sam da ove zimske dane iskoristim da uradim nešto što odavno pripremam a to je da se malo podsetim Cronenbergovog opusa koji je na mene ostavio snažan urisak a istovremeno je bio vrlo menacing i zaista sam godinama tražio da sebi stvorim okolnosti u kojima bih mu se mogao vratiti.
Mislim da su sada te okolnosti nastupile.
Prvo sam odlučio da pogledam THE BROOD, courtesy of Ginger.
Ovaj film mi je intimno možda jedan od najdražih Cronenbergovih filmova pošto je do savršenstva doveo koncept racionalniog tretiranja iracionalne premise, a istovremeno je pokazao kako Cronenberg vrlo ekonomično barata čisto filmskim ekspresivnim sredstvima.
Ono što je strašno važno u njegovom postupku je bezuslovna spremnost da stane iza svoje priče kao uverljive, da je tretira kao nešto što je apsolutno moguće i sasvim logično, i da to njegovi junaci mogu da prihvate bez obaveznih scena neverice, optuživanja da je junak koji je prisustvovao nečemu nemogućem lud, i sl. Svaki drugi scenarista bi podilazeći publici ubacio subplot u kome policija sumnjiči glavnog junaka da je počinio ubistva i onda bi, kada on shvati ceo plot bio uhapšen, i suspense bi se gradio na tome može li on da se oslobodi i da spase dete.
Međutim, Cronenberg čisti priču od takvih lutanja, koja u suštini nisu tema i svodi je na nivo jednostavnog neo-mita.
Na nivou egzekucije te iščišćene priče, Cronenberg se drži u okvirima nečega što bih nazvao holivudskim realizmom. Dakle, Oliver Reed glumi koristeći sve specifičnosti svog stasa i glasa, Samantha Eggar isto tako unosi nešto teatralnosti u lik duševno obolele žene, Art Hindle je pak prototip holivudskog, preduzimljivog junaka. Međutim, njihove manifestacije su vrlo ekonomične, i ni u jednom trenutku ovi suštinski tipski likovi ne prelaze u persiflažu koja bi učinila da se razotkrije da su tip. S druge strane, oni smrtno ozbiljno igraju svoje uloge, bez odnosa prema žanru, i tom smislu da recimo Oliver Reed povremeno deluje spontano jeziv ali nikako ne prenaglašeno. Isto ta važi i za Samanthu koja postaje naglašenije jeziva tek u momentu kada se otkrije njen fizički deformitet.
Isto važi i za kadriranje. Cronenberg dakako gradi scene na sakrivanju monstruma, gradi ih na suspense puzzlu kadrova, ali to nikada ne prelazi u persiflažu, nikada ne pretera u toj manipulaciji našim pogledom. Ponekad se čini kao da nam on više ograničava pogled nego što ga zaista usmerava. Stoga, iako je konstrukcija suspense i slasher sekvenci u svojoj dubokoj suštini vrlo konvencionalna, to se ne oseća u filmu već deluje da te scene spontano proističu iz priče o ovim događajima.
Tako maestralno vodeći minimalističku poetiku, uz par solidnih glumaca ali bez zvezda, Cronenberg je uspeo da iskoristi sve benefite koje nosi rad u niskobudžetnoj horor produkciji i da u okvirima tako stečene slobode snimi ozbiljne filmove.
Otud mislim da upravo iz ovog koncepta proističe superiornost njegovih ranih radova koja je učinila da prvi deo njegovog opusa bude maltene flawless.
* * * * / * * * *
Dok Žika i ja ne pokrenemo naš sajt o rokenrolu, ali pravom rokenrolu, ja ću nastaviti da koristim ovaj Corner kao "Popboks u senci" i da vas obaveštavam o rokenrolu o kome tamo nećete moći da čitate.
RIVERS CUOMO - Alone: The Home Recordings of Rivers Cuomo (Geffen, 2007)
U svoje najslavnije dane, bio sam designated reviewer za Weezer na Popboksu, tako da ću sa tim zadatkom nastaviti na Corneru.:)
Rivers Cuomo je izdao svoju kolekciju kućnih demoa koji pokrivaju praktično čitavo vreme aktivnosti grupe. Pošto sam ovo slušao kao Soulseek download, nažalost nemam originalni CD da bih sve pesme mogao da povežem sa tačnim datumima pošto nemam liner notes.
Ipak, ponešto od ovih demoa kao odani fan znam pa mislim da ću se snaći.
Pre svega, utisak je takav da ću sigurno kupiti originalni CD.
Ovi demoi su svakako zanimljiviji od poslednja dva Weezerova izdanja i mislim da je u njima sublimirana širina Riversovih muzičkih interesovanja koja nije mogao da ispolji u grupi. Štaviše, čini mi se da je u poslednjih nekoliko godina, Rivers malo inhibiran kada piše za Weezer, i da su pesme postale prilično bezlične iako se upinju da budu jako lične, što je paradoksalno. Možda je razlog u tome i u lošem odabiru singlova koji je onda doveo do toga da pogrešne stvari postanu hit što je onda dovelo do toga da bend dobije pogrešan utisak o tome šta najbolje odzvanja kod publike. I to ih je neumitno moralo povsti u pogrešnom smeru.
Ono što je najdivnije na ovoj kolekciji demoa je pre svega to što se na svakoj pesmi vidi neki razlog zašto se nije našla na albumu. I baš zbog toga je super i baš zbog toga se izdvaja. Uostalom, Weezer su baš zbog svojih neizbrušenih momenata i bili atipičan power pop bend i započeli celu emo histeriju.
Razlozi za to što se neke pesme nisu našle na albumu su razni, od esktremno simpatičnih kao što je preterana, srednjoškolska emulacija Radioheada na obradi Gregg Alexanderove (sećamo ga se iz The New Radicals) "The World We Love So Much", preko krajnje bizarne odluke da svoj fandom prema hip-hopu izrazi kroz obradu Ice Cubeove "The Bomb" do eksperimentisanja sa r'n'b soulom u pesmi "This Is the Way" kojom pokazuje da doživljava pop u njegovom totalitetu i da ga drugi žanrovi zanimaju ne samo kao slušaoca već i kao kompozitora.
Zatim, postoje neke vinjete poput "Ohh" i "I Wish You Had an Axe Guitar" koje su ili na nivou vica ili pripadaju njegovom nesotvarenom konceptualnom albumu koji je trebalo da usledi posle "Plavog albuma" ali je onda bačen u celosti i snimljen je "Pinkerton". Rivers je tada bio pod uticajem Radioheada i hteo je da snimi SF konceptualni album o putovanju kroz svemir, i ovde dobijamo samo jedno parče te ploče iz koga ne možemo da zaključimo mnogo sem da je planirao da ga učini vrlo cartoonastim.
Konačno, tu su i pesme u stilu onih koje je weezer izdao, što na albumima, što na B-stranama. Pesme kao "Lemonade", "Superfriend", "Crazy One" stoje kao odličan power pop u kome Rivers odlično spaja svoju iracionalnost sa formulom. Album zaključuje obligatorna balada "I Was Made For You" koja verovatno nije završila na albumima jer je cheesy ali je cheesy in a good way, kao jedna od pesama pisanih u srednjoškolskoj sobi, koja bi sigurno bila veliki hit u osamdesetim.
U svakom slučaju, Rivers Cuomovi demoi su strateški briljantan potez. Svesno ili ne, ali Cuomo nas je podsetio zašto ga volimo, pošto je sa poslednjih par ploča spontano izgubio na relevantnosti.
Voleo bih kada bi ovoliko svežine i atmosfere koje ispušta u svojoj sobi uspeo da privoli i na novi Weezerov album, i zato se nadam da je ovo upravo Geffenova priprema za novu ploču koja je pri kraju.
10 / 10
Pogledao sam AMERICAN PIE PRESENTS BETA HOUSE Andrew Wallera, koji koliko ja znam nema nikakve veze sa Anthony Wallerom, solidnim horo rediteljem koji je nažalost nestao krajem devedesetih iako je privukao najbolji vid pažnje sa MUTE WITNESSom.
U svakom slučaju, don't believe the hate, BETA HOSE je odličan film!
Znam da ova konstatacija zvuči suludo, ali imajte na umu da sam ja ubeđen da je DTV faza ove franšize praktično bolja od bioskopske i da su i BAND CAMP i NAKED MILE bili pristojni. Međutim BETA HOUSE je odlična gross out komedija jasno oslonjena na klasike kao što su ANIMAL HOUSE od koga pozajmljuje relaksiranost prve dve trećine i REVENGE OF THE NERDS od kog preuzima takmičarsko finale.
Prva stvar koju je važno naglasiti je da BETA HOUSE u priličnoj meri uspeva da ponovi sentimentalnost BAND CAMPa i ima jasno razvijenu ljubavnu priču, koja aktivno traje tokom filma, a nje nije bilo u NAKED MILE na tako konzistentan način. Ne mogu dakažem da mi je to previše smetalo, ali činjenica je da su mnogi imali opravdane zamerke na to što je NAKED MILE otišao u preteranu gross out ezoteriju.
Međutim, što se grossa tiče, ovaj film je potpuno ludilo i čini mi se da je esktremniji od svih izuzev od WEDDINGa u kome Stifler pojede govno, ali je BETA HOUSE svakako esktremniji. I mislim da je sad već vrlo ekstremna ali tačna sledeća tvrdnja koju ću izneti. Naime, hm, znam da zvuči bizarno, ali BETA HOUSE je vrlo inteligentan film.
Prvo ima dve odlične gross out polemike sa filmovima o Vijetnamu, od kojih je jedna parafraza/reenactment scene ruskog ruleta iz DEER HUNTERa u kojoj je pištolj umesto mecima napunjem ampulama odstajale konjske sperme.
Zatim, ima vrlo zanimljivu konstataciju da su geekovi zavladali kampusom, što je u suštini istina pošto Holivud počinje odveć da podilazi geekovima, setimo se LIVE FREE OR DIE HARD u kome su čitav sequel ultimativnog serijala podveli geekovima. Ovde su geekovi negativci, pošto su se geekovi obohgatili tokom IT buma osamdesetih i sada su njihovi klinci legacies i glavni su na kampusu, imaju sve, i kuću i ocene, i najlepše žene. Neke od scena sa geekovima negativcima su zaista briljantne i vrlo pametne. Videćete.
Wallerov flm je rediteljski vrlo vešto urađen, zreo je, koristi se nekim stilemama koje će iznenaditi gledaoca koji prilazi filmu sa nipodaštavanjem. I što je najvažnije, vrlo je R, i golotinje za Harvija ima koliko god hoće, naročito grudi.
U svakom slučaju BETA HOUSE je jedan od onih filmova za koje je zaista šteta što su B-liga. Zbog svoje DTV sudbine, ovaj film je čak i u goroj poziciji od ranijih B-filmova koji su ipak dolazili do bioskopa i kritika. BETA HOUSE će nezasluženo biti napušavan na svakom koraku što nikako ne zaslužuje, niti je to ekipa koja ga je radila zaslužila.
* * * / * * * *
Mogao sam i da ocekujem ovako nesto. :lol:
Jesi li primetio onu crnku sto je u Naked Mile nosila strap-on zbog radi sidekicka glavnog junaka? Glumi i ovde, ali ima jedva prostoprosirenu recenicu, stoji pored Jimovog caleta na onom balkonu.
Za mene je ovo losiji film od Naked Mile (koji mi je, opet, bolji od Band camp) i ocekivao sam da ces se barem ti zgroziti zbog nacina na koji smo mi, jadni geekovi, prikazani.
E da, zanimljivo je da nikako nisu objasnili izbacivanja lika treceg ortaka.
Pa meni je to baš super što su geekovi tako prikazani pošto kako rekoh geekokratija je počela da ozbiljno ugrožava Holivud i nastanak filmova koje baš geekovi vole. Jer cela suština je u tome da Holivud ostane Sveti Gral koji je nedostižan geekovima.
Da se lenjinistički izrazim, kada svi budu geekovi, više niko neće biti geek.
Što se kontinuiteta u odnosu na NAKED MILE tiče primetio sam samo bazične obrise nisam se setio detalja.
Samo da podsetim na stav o ranijim DTV nastavcima AMERICAN PIE i kako su evoluirali:
Jedan od vrlo promovisanih straight-to-DVD naslova je AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP koji je iz meni nepoznatog razloga iz vrlo lukrtaivne bioskopske franšize prešao na DVD. Naime, straight-to-DVD sequeli su ili nastavci filmova koji ne opravdavaju investiciju u bioskopski sequel a sam koncept nudi mogućnost repliciranja (HOLLOW MAN, WILD THINGS) ili je pak reč o nastavcima filmova koji više ne mogu kao koncept da generišu dovoljno interesovanja za theatrical release, ali imaju solidnu probojnost na kućnim formatima.
Međutim, AMERICAN PIE franšiza je poput FINAL DESTINATION (čak dele i istog producenta) mogla da se bazira na stalnoj smeni glumaca. što bi limitiralo investiranje u zvezde i natezanje sa njima a mogućnosti za zaplete su nepresušne, i još je reč o vrlo vitalnom žanru.
Ipak, kako god bilo, Universal se opredelio za DVD opciju i u izvesnom smislu smo dobili film koji je na nekim nivoima zanimljiviji od theatrical nastavka a na nekim drugim nije.
Nije zanimljiviji zato što je scenarista Brad Riddel uzeo odličan koncept gde Stiflerov brat želi da se uključi u bratovljev porno biznis i da ga nadmaši koristeći kazneni boravak na muzičkoj nastavi kao priliku za snimanje skrivenom kamerom, i jako ga slabo realizovao. Ovo je scenario kome nedostaje baš ono što čini da studiji često unište film a to je umešanost više pisaca i specijalista za gegove koji bi prosto razvili tekst.
Zatim, čini se da je glumačka podela mogla biti marljivije birana, i da bi sigurno bili stroži kriterijumi za theatrical film.
Ipak, glavni kuriozitet koji čini BAND CAMP zanimljivim filmom je činjenica da ga je režirao Steve Rash, reditelj kultnih filmova poput BUDDY HOLLY STORY i CAN'T BUY ME LOVE. On se sada nalazi u vrzinom kolu direct-to-DVD produkcije, vidim da radi i treći BRING IT ON u tom miljeu, no to je ipak respektabilan reditelj čije filmove treba gledati.
BAND CAMP u krajnjem skoru, zbog scenarija koji promašuje prilike i glumaca koji su mogli biti bolje selektirani, ipak nekako uspeva da ostane pitak zahvaljujući žanrovskoj dinamici koja je neodoljiva i old school rutini Steve Rasha koji i u mediokritekskom materijalu, i sa negde arhaičnijim rediteljskim pristupom ipak uspeva da napravi efektnih scena, koje su prosto jako vešto postavljene na fundamentalnom nivou, i čini mi se da pokazuju njegovu neprolaznu veštinu.
Nažalost, AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP nije uspeo da dostigne izuzetne domete filma EURO TRIP, u kome se videlo kako i abortiran nastavak može da bude spektakularan.
* * / * * * *
pa zatim:
Pogledao sam AMERICAN PIE 5: THE NAKED MILE, courtesy of Ginger.
Posle pristojnog četvrtog dela koji je režirao decentni i talentovani veteran, i u kome su se ipak afirmisali nežnost i znanje, peti deo afirmiše unapologetic gross, i u tome uglavnom uspeva.
Iz nekog razloga Nussbaumova "petica" nema gloss koji imaju theatrical filmovi i bukvalno izgleda kao da je mogao da provede još malo vremena u montaži, ali je film vrlo uspeo i apsolutno dostiže kvalitet theatrical teen komedija, a svakako recimo drugog dela ove franšize.
Čini mi se da sam u tekstu o BAND CAMPu već postavio pitanje zašto AMERICAN PIE posle odličnog bioskopskog upseha AMERICAN WEDDINGa nije ostao theatrical franšiza.
U reafirmaciji grossa svakako, pored samog grossa koji se dešava u kadru, pomažu high spiriti glavnih glumaca, unapologetic R-attitude, i niz bizarnih gross vinjeta koje se provlače kroz dijaloge. Dakle, možda je najvažniji segment THE NAKED MILE ta komedija koja proističe iz off-prostora i manifestuje se kroz opise događaja koje nismo videli.
Pošto najveći broj gegova, AMERICAN PIE 5 ipak postiže silom, i u tome nesumnjivo večćma uspeva, ne može se reći da će ovaj film biti po bilo čemu upamćen. Međutim, ostaje kao solidan programmer za buffove koji vole ovu vrstu filma.
* * 1/2 / * * * *
Današnji rad Popboksa u senci nastavljamo recenzijom jedne opskurne ploče.
ANGELS AND AIRWAVES - I-Empire (Geffen, 2007)
Činjenicu da sam preslušao oba albuma grupe Angels and Airwaves koja predstavlja projekat Tom De Longea posle raspuštanja blink-182 možete smatrati velikom stranputicom na putu muzičkog sazrevanja Crippled Avengera. blink-182 nikada nisu bili projekat koji ima bilo kakav razlog da se kontinuirano prati, raspali su se kad su bili na kreativnom vrhuncu i tada ih je trebalo staviti ad acta, kažete vi. I u pravu ste. Međutim, ma koliko oni bili za ad acta, Internet je takav da olakšava slušanje ogromne količine nepotrebne i marginalne muzike.
Stoga, kolika god da je stranputica slušanje ove ploče, mnogo veća je stranputica na kojoj se našao Tom De Longe. Naime, on je u ovom projektu pokušao da krene dalje putem završne pesme sa poslednjeg albuma blink-182, one duge atmosferične laganice koja je pored toga što je obavezna figura njihovog albuma, u tom kontekstu delovala nekako emotivno i dobro. Mislim da bi Meho & Žika morali da u formi jednom intelkektualnog diptiha urade analizu fenomena metalske i punkerske balade. Koji su motivi bendova za takva iskliznuća i konačno koliko su uspesi takvih numera uništili neke grupe.
Međutim, izvučena van konteksta, savaka takva pesma nije baš reprezentativna i po svom duhu je najbliža nekom programskom komadu sa konceptualnog albuma. Ali, Tom De Longe je krenuo baš putem te pesme i snima već drugi album takvih pesama. I taj drugi album izgleda kao drugi katalog završnih epic balada za kalifornijske pop punk albume koje nemaju puno svrhe same ali bi možda i bile funkcionalne u kontekstu nekog albuma na kome je prethodnih jedanaest pesama brzo i poletno.
Stoga ti albumi više liče na neke kompilacije hipertrofiranih saharinskih komada nego na zasebna dela.
Međutim, čini se Tom De Longe ne misli baš tako već je ubeđen da snima stadionski rok na tragu osamdesetih i grupa kao što su U2. Tom kao da previđa da iako su stadionski bendovi tog vremena upamćeni po svojim baladama, oni su imali i itekako brže stvari.
Dok je prvi album bio vrlo ortodoksan u toj maltene droney sporosti, novi je malo dinamičniji. Ipak, ove pesme nemaju punk energiju, ali se čini da se i Tom umorio od tolikog usporavanja, tako da su najsporiji komadi kao prvi album a brže pesme su kao najsporiji blink-182.
Na mikro planu, Tom De Longe ne odmiče mnogo od neke elementarne slušljivosti, koja je neizbežna pošto vadi iz arsenala apsolutno sve najbestidnije zvuke velikih hitova, ali na makro planu ove pesme imaju sve nedostatke južnokalifornijskog punka koje su blink uspevali da prevaziđu, a ovde se ti nedostaci vide u okruženju koje uz to čak i nije punk. Naime, Tom De Longe je raspevan, ali uglavnom bez prave melodije, pesme su pune akcenata ali bez pravog sadržaja. Ako tome dodamo da se Tom ne služi klasičnom strukturom pop pesme već misli da ju je prevazišao, po onda nema velikih refrena, a često nema ni refrena uopšte, u četvorominutnim i petominutnim komadima, dođe mi da se upitam šte je on uopšte mislio da snima? Post-rock? Post-arena rock?
Ako se za blink moglo govoriti da su pravi primer one stare definicije da je punk brzo odsvirani pop, onda su Angels and Airwaves sporo odsvirani pop punk, što je jedna nesumnjivo bizarna inverzija.
E sad, da ne bude da nisam đavolov advokat, naglasio bih da mi je Tomovo zapomaganje i referenca na U2, opet uvek draža od Chrisa Martina i Coldplay. Ukoliko bih morao da slušam nešto tog tipa Angels and Airwaves biram pre nego Coldplay pošto Tom ipak ima razvijeniji nerv za catchy melodije i hookove.
Na kraju se postavlja pitanje za koga je ovaj album uopšte pravljen. Čini mi se da osim addicta za Tomov glas, i neke tragove blink dinamike, nema nekog tržišta. Međutim, kako rekoh to je samo za addicte, nikako i za fanove.
4/10
CRIPPLE, REAGUJ!!!
The Sun Also Rises
IF EMIR KUSTURICA EVER MADE A PIC IN CHINA, IT WOULD LOOK A LITTLE LIKE JIANG WEN'S "THE SUN ALSO RISES." Highly colored ride through landscape, love and history will prove murder for many and manna for a few, depending on individual tolerance for cranked-up visuals and acting, as well as knowledge of the niceties of 20th-century Maoist history. Part ego-trip by actor-director Jiang -- but also a genuine effort to push the envelope of Mainland cinema away from bloodless art movies -- "Sun" looks to shine only fleetingly in occidental territories without major critical support and good word-of-mouth.
Ne znam ko je taj reditelj, ali nisam ni sumnjao da Nemanjin uticaj seže daleko. Uostalom setimo se filma BIG FISH u kome nam je Tim Burton pokazao koliko ga je dirnuo Kusta.
Pogledao sam opet ARMOUR OF GOD 2 Jackie Chana, u narodu poznat i pod naslovom OPERATION CONDOR.
Ovo mi je vrlo drag film pošto u sebi nosi niz iracionalnih set-pieceova iako se Jackie retko sukobljava sa kung fu masterima, iako ima i par dobrih tuča. U ovom filmu su set-pieceovi uglavnom vezani za sukob tehnike i čoveka, postoji jedna spektakularna potera koju su radili ljudi iz tima Remy Juliennea, i fascinantan set-piece u aerotunelu kao i odlična tuča u egipatskom hotelu i na velikom transformatoru gde opet dolaze do izražaja tehnika i scenografija.
Kao i prvi film, i OPERATION CONDOR je smeštanje Jackiea u Indiana Jones okruženje s tim što je prvi, iako je bio vrlo spektakularan, u suštini bio više plot driven, dok u ovom filmu Jackie ide više od atrakcije od atrakcije a priča se više bazira na transformaciji karaktera.
U svakom slučaju i OPERATION CONDOR spada u korpus Jackievih klasika koji imaju trajnu vrednost i mislim da će stajati u kolekciji filmova za sva vremena upravo zbog svoje vanvremenske filmičnosti.
* * * / * * * *
Pogledao sam ENEMY TERRITORY Petera Manoogiana, courtesy of Ginger, I ODLEPIO!
Kakav film!
ENEMY TERRITORY je film iz 1987. za koji nikada nisam čuo. To jest čuo sam za taj film kao za nešto što je pisao čuveni Stuart Kaminsky ali nikada nisam dobijao prijave da je reč o značajnom delu.
U svakom slučaju, ovaj film iz 1987. nosi one kvalitete koji su učinili da WARRIORS i DIE HARD budu klasici kakvim se danas smatraju. Naravno, WARRIORS i DIE HARD su upamćeni i izdvojili su se jer su to jako dobro i ambiciozno urtđeni filmovi, što se za ENEMY TERITORY ne bi moglo reći jer je ovaj film surova B-produkcija čija genijalnost proističe iz odličnog korišćenja nametnutih ograničenja.
SHIVERS je sniman 15 dana, film stoji i dan-danas i to je primer sjajnog minimalizma na koji se naslanja ENEMY TERRITORY. Naslovi poput JUDGEMENT NIGHT se recimo nadovezuju na ovu liniju.
Naime, glavnina ovog filma se dešava u jednom soliteru.
Plot je jedostavan, jednim soliterom u Njujorku vlada brutalna ulična banda. Mladi službenik osiguravajućeg društva dolazi da obavi posao predveče u tom riskantnom hoodu kako bi obezbedio novac pošto je u stisci.
Međutim, kada završi posao padne mrak, on je prethodno popreko pogledao nekog mladog člana bande i za njim kreće suluda potera u kojoj mu, što za novac, što iz otpora prema bandi koja i njih teroriše pomaže deo komšiluka.
Soliter je prikazan kao mesto koje je potpuno van kontrole gradskih vlasti i policije i to nije samo plotpoint već je Manoogian uspeo i da stvori filmsku atmosferu tog potpunog otuđenja i da uprkos hiperstilizovanosti koju film duguje osamdesetim cela stvar zaista pređe rampu.
Mislim da u tome svakako pomaže i vrlo jasan glumački i scenaristički koncept u kome je sve dato asketski i svi kolektivni likovi, banda i komšiluk deluju uverljivo i sinhronizovano.
Nepoverenje koje vlada među klasama i rasama u filmu je vrlo živopisno, i film je u tom smislu vrlo političan, pokazujući da postoje crne rupe u koje bilo ko blizak establišmentu ne sme da uđe niti može da ih razume, pokazuje da postoje segmenti društva od kojih je ono samo diglo ruke. Odnosi Crnaca i belaca ipak nisu dominantniji od klasne tenzije i po klasnoj pripadnosti se likovi i prepoznaju i vezuju.
Međutim, recimo sama banda je tolerantna prema "Braći", ali ne posnosi belce i vrši homogenizaciju komšiluka na rasnoj osnovi, dočim se pozitivci vezuju po klasnoj pripadnosti.
I naravno, dijalektički materijalizam dela, zaključuje uloga novca koji je glavni fetiš koji pokreće glavnog junaka ali istovremeno je i rešenje u mnogim bezizlaznim situacijama, i kako se rešava tog fetiša tako se približava cilju, da bi na kraju cela situacija sa novcem dobila dopunski bizarni twist.
Manoogianova režija je vešta, minimalistička, u skladu sa uslovima, i dovoljno je ubedljiva da se uglavnom ne oseća nedostatak budžeta.
* * * 1/2 / * * * *
Meni je i dan danas u glavi scena u kojoj Rej Parker Jr., inace pevac hita iz filma Ghostbusters, ubije nekog kriminalca i shvati da je ubio coveka i ima trenutak u kojem kao razmislja o tome. A film sam gledao pre dvadeset godina...
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam ENEMY TERRITORY Petera Manoogiana, courtesy of Ginger, I ODLEPIO!
Kakav film!
ENEMY TERRITORY je film iz 1987. za koji nikada nisam čuo. To jest čuo sam za taj film kao za nešto što je pisao čuveni Stuart Kaminsky ali nikada nisam dobijao prijave da je reč o značajnom delu.
... neko je spavao na času jer...
http://www.znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=4372&postdays=0&postorder=asc&start=50
Čak ni ti u svom povoljnom komentaru nisi apostrofirao koliko je ovo VELIKI film! :D
Ja sam inače, kao što je poznato jedan od onih koji nisu pobornici koncepta less is more. Ja najviše volim spektakularne holivudske akcione filmove i tu nemam neke dileme. Međutim, povremeno me, kao nekoga ko se bavi srpskim filmom oduševi minimlizam kojim se ljudi izražavaju u znatno bogatijim kinematografijama od naše i mislim da me uspešni primeri minimalizma još više motivišu i frustriraju od onoga što je po definiciji nedostupno kod nas.
A tipovi kao što su Cronenberg, Vibenius ili evo Manoogian, su glavni izvor frustracije.
Jel Peter Manoogian neki rod sa čuvenim profesorom filma Haig Manoogianom sa NYU?
Reprizirao sam BORN AMERICAN Renny Harlina.
Odavno nisam gledao ovaj film i moram priznati da sam ga već pomalo i zaboravio.
Reč je o prilično čudnovatom ostvarenju koje je vrlo jasno bilo profilisano kao Rennyjev showcase za Holivud i što je još važnije bilo je vrlo pažljivo realizovano sa američkim koproducentima i glumcima, ali sa većim delom finske ekipe. Pre svega, podela je jako zanimljiva. Naime, pošto nisu mogli da privuku prave akcione zvezde iz toge perioda, u filmu glume Chuck Norrisov i James Coburnov sin, tako da no name cast dobija ipak neku vrstu hooka koji bi ga mogao povezati sa nečim komercijalno relevantnim. Čovek sa jednim od najfinskijih imena u ekipi Thalmus Rasulala, inače Crnac se pojavljuje u odlično zamišljenoj ulozi čoveka kome je bolje u košmarnom sovjetskom zatvoru nego na slobodi. BORN AMERICAN je dakle na nivou maanipulacije dostupnim glumcima primer odlično upotrebljenih minimalnih sredstava. Upravo zahvaljujući reputaciji svojih očeva film je ostavrio sasvim solidnu sudbinu u video krugovima i poslužio je Harlinu kao ulaznica za Holivud.
Važno je napomenuti da je Harlin još jedan iz plejade akcionih reditelja koji dolazi sa jakim horor uticajima i to je očito i u BORN AMERICAN. Naime, imaginarni svet Sovjetskog Saveza je potpuno konstruisan u skladu sa horor konvencijama i u sebi nema puno tipičnog miljea zatvorskog filma.
Eksterijeri kojima se kreću junaci su beskrajno beli i košmarno beskrajni čime podvlače nemoć junaka i konstantno prisustvo u svetu nepoznatog.
Sela u koja junaci zalutaju izgledaju kao mešavina vrlo zatvorenih amiških ili wickermaničnih zajednica sa indbred zajednicama kakve srećemo u hororima koji se dešavaju između dve američke obale. Distanca između junaka i seljana je nepremostiva, a namere seljana su beskrajno zle i izopačene, kao i njihovo ponašanje. Seljanima dominiraju opskurne siledžije i demonski pravoslavni sveštenik, i čitav segment koji se dešava u selu u koje Amerikanci zalutaju deluje kao čist košmar iz HILLS HAVE EYES-WICKER MAN asortimana.
Sovjetski zatvor uopšte ne liči na neku socrealističku instiruciju već na mešavinu danteovsko-kafkijanskih elemenata. U zatvoru čuvari gotovo i da nemaju značajniju ulogu a kafkijanske prerogative uzimaju sami zatvoenici. Prvi krug pakla je običan zatvor a drugi krug pakla je sekcija u kojoj se nalaze criminally insane likovi koju učestvuju u bizarnim ritualima među kojima je najkreativnija ljudska partija šaha.
Odnos prema Rusima je rasistički i po onome što vidimo u filmu među njima valjaju samo žene i to ne kao neko naročito moralno središte već kao nešt fleksibilniji deo prisutne ekipe. Taj rasistički odnos ne treba da čudi pošto su Finci i Rusi oduvek imali odnos sluga i gospodara i ratovali su dosta ozbiljno, tako da je BORN AMERICAN primer filma o Hladnom Ratu koji radi neko ko je u direktnom fizičkom dodiru sa Gvozdenom Zavesom i Imperijom Zla.
Izuzev prilično agresivnog rasističkog odnosa prema samim Rusima, film je apolitičan, to jest ima dosta jasan otpor prema establišmentu da zapravo na kraju ne uzima stranu bilo koje zvanične politike.
Kad je reč o rediteljskoj egzekuciji, kada gledamo ovaj film, jasno se vidi da je Renny imao odlične predispozicije pre odlaska u Holivud i da je imao osećaj za građenje dinamične priče i energičnih akcionih prizora, ali se isto tako vidi da bi ovaj film da ga je radila američka A-ekipa izgledao još bolje. Međutim, imajući u vidu da je ovo film iz 1985. siguran sam da je bilo otkrovenje videti kako neko van Holivuda ume da snimi film ovog nivoa i dometa pa ne čudi što je Renny ubrzo tamo i završio i dobrih petnaestag godina bio jedan od oslonaca američkog visokobudžetnog filma.
* * 1/2 / * * * *
Ovo je, u stvari, ARCTIC HEAT? Isti film, je l da?
Yep. :D
Mali Cripplov jubilej
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/01/50-zavera.html
Cestitam, majstore!
xcheers
U to ime...
Pogledao sam DIRTY MARY, CRAZY LARRY John Hougha, jedan od kultnih automobilističkih filmova iz sedamdesetih kojim je Tarantino bio inspirisan kada je radio DEATH PROOF i moram priznati da i dalje stojim pri tezi kako je on zaista u svom filmu unapredio taj podžanr i snimio nešto što je vrlo blizu ultimativnom ostvarenju tog tipa.
U ovom konkretnom slučaju reč je o moralno ambivalentnoj priči sa moralizatorskom završnicom o vozaču koji želi da uđe u NASCAR i kako bi skupio novac pljačka pazar iz lokalnog supermarketa a zatim kreće za njim high speed pursuit lokalne policije.
Ekipa koja igra je dobra, Peter Fonda, Susan George (koja liči na Goldie Hawn i film podseća na SUGARLAND EXPRESS) i Adam Roarke igraju pljačkaše a Vic Morrow igra šerifa koji ih juri.
Međutim, umesto na potere, akcenat je stavljen na odnose među likovima koji su zaoštreni i zanimljivi utoliko što su svi begunci i upućeni su jdni na duge iako bi se najradije razdvojili.
Hough uspeva da postigne odličnu atmosferu u pojedinim deonicama, a scena kada helikopter pokušava da izgura autoa sa puta je odlična.
Međutim, isto tako, kao i DEATH PROOF, kao i drugi klasici ovog podžanra, i DIRTY MARY, CRAZY LARRY u suštini nema dovoljno materijala za svojih sat i po trajanja i deluje kao da je na silu razvučen na tu minutažu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam WEIRDSVILLE Allan Moylea, courtesy of Kunac.
Allan Moyle je poznat kao 80s faca po filmovima TIMES SQUARE i PUMP UP THE VOLUME (koji su inače direktno uticali na nastanak CRNOG BOMBARDERA čime nas je naročito zadužio) a potom je uglavnom išao stranputicom na granici između B-mejsntrima i nekakve sandensovištine.
WEIRDSVILLE je film o dva džankija i lešu u jednom bizarnom malom kanadskom gradu po kome se noću smucaju satanisti, patuljci koji reenactuiju srednjevekovne bitke, zli narko dileri i dementni bogataši.
U podžanru čiji vrhunac predstavlja VERY BAD THINGS, WEIRDSVILLE kao još jedan dodatak koji je u suštini nepotreban pošto je ova vrsta crne komedije prevaziđena čak i u srpskom filmu a kod nas je počela da se radi kad je već bila prevaziđena u američkom filmu.
Čini mi se da filmovi ovog tipa možda mogu da imaju nekakav smisao u slučaju naslova kao što je BIG NOTHING pošto taj film ima zvezdu, Simona Pegga, ali sad je već zaista jasno da je heyday ovakvih Miramaxovih produkcija prošao još pre deset godina.
U tom smislu, Moyleov film nema zvezde pošto su u glavnim ulogama Scott Speedman i Wes Bentley, gde Scott Speedman čak i relativno solidno igra, i jedini catch koji drži pažnju jeste relativno glamurozna fotografija u spoju sa autopilot zapletom koji relativno drži pažnju na nivou žanrovske ortodoksije, i ponavljanja svih klišea ovog suštinski mehaničkog zapleta.
Kada se neki koncept toliko puta eksploatiše kao što je reč sa ovim konceptom crne komedije, koja je počela kao jedna komercijalna forma indie filma, vrlo je zanimljivo videti koliko je zapravo takav film mnogo artificijelniji, klišetiziraniji i baziran na čistoj mehanici od nekog glomaznog blokbastera.
U svakom slučaju WEIRDSVILLE je odličan primer za ogled te vrste.
* * / * * * *
Pop star Williams on strike against EMI Fri Jan 11, 3:59 PM ET
LONDON (AFP) - Pop star Robbie Williams has gone on strike against his record label, with his manager accusing British music publisher EMI's new boss of acting like a "plantation owner," a report said Friday.
ADVERTISEMENT
The singer, who has sold 70 million albums for EMI, will not deliver his new album to the label, manager Tim Clark told The Times.
"The question is, 'Should Robbie deliver the new album he is due to release to EMI?' We have to say the answer is 'no'. We have no idea how EMI will market and promote the album.
"They do not have anyone in the digital sphere capable of doing the job required. All we know is they are going to decimate their staff."
Clark accused the new EMI boss of acting like a "plantation owner" who had stumbled into the record industry via a "vanity purchase", the paper said.
Guy Hands, head of Terra Firma, which won control of EMI in August, pledged last year to drop recording artists who were not working hard enough for the label, and change the pay system for executives at the company, according to the Financial Times.
The group Coldplay has expressed concern over changes at the label as well and may decide not to deliver its next album, the rock group's manager, Dave Holmes, told The Times.
British rock legend Sir Paul McCartney split with EMI last year, and released his latest album "Memory Almost Full" with coffee giant Starbucks's newly launched Hear Music label.
McCartney lamented the amount of time it took for EMI to develop a marketing strategy for his songs, also telling The Times he would ask the label for a song to be released the week after he wrote it, only to be told by executives that it would take six months instead.
Williams is also seeking greater control over his past releases and over digital sales of his music, his manager said.
The star could decide to sell his next album or certain songs himself online, according to his manager.
EMI refused comment when contacted by AFP.
Williams signed a four-album contract in 2002 that media reports at the time said was worth 80 million pounds (106 million euros, 157 million dollars).
The singer left the boy band Take That in 1995 to pursue his solo career.
Pogledao sam ROGUE ASSASSIN Philip G. Atwella, courtesy of Kunac.
Očekivao sam mnogo više od ponovnog uparenja Jet Lija i Jason Stathama, naročito ako imamo u vidu da je THE ONE bio priličan promašaj. ROGUE ASSASSIN je sasvim korektan u svojim mirnim scenama i ima čak zanimljiv zaplet, ali akcija je naprosto suviše pedestrian za dvojicu momaka koji pored sjajnog personalityja imaju i sklonost ka high concept akciji.
U samo par scena reditelj Atwell i DP Pierre Morel koji je režirao B13 i slikao DANNY THE DOG uspevaju da podsete na potencijale ovih akcionih starova ali čak ni to nije u toku cele sekvence već samo u pojedinačnim segmentima pojedinačnih sekvenci.
Dakle, za ROGUE ASSASSIN se ne može reći ni da ima čitav dobar akcioni set-piece. I tima pravi najveću grešku što se svodi na priču koja nije ni postavljena da nosi film već da bude kičma za akciona dešavanja.
No, s druge strane na ispošćenom tržištu akcionog filma, ROPGUE ASSASSIN je minoran ali podnošljiv dodatak.
* * / * * * *
Pogledao sam film TRUCK TURNER Jonathana Kaplana, courtesy of Kunac i moram priznati da sam uživao.
Reč je blaxploitation filmu iz American International produkcije koji se nije izborio za mesto među klasicima čak i kada je blaxploitation doživeo svoj revival. Ja sam se potrudio da pogledam manje-više sve klasike ovog pravca i ni na jednom od spiskova ovaj film nije zauzimao mesto. Jedan od razloga za to je svakako činjenica da je reč o filmu koji je pokušao da spin-offuje u odnosu na SHAFT i da iskoristi popularnost i harizmu Isaac Hayesa koji je radio poznatu temu a u ovom filmu i igra glavnu ulogu.
Međutim, kad je reč o Isaacu zaista se imalo šta eksploatisati pošto on zaista unosi posebnu energiju sa svojom krupnom građom i harizmom i zaista unosi nešto novo pored zvezda kao što su Jim Brown, Richard Roundtree, Fred Williamson ili Jim Kelly. Isaac Hayes u svojoj kombinuje neke od njihovih aduta (meni je lično od svih njih daleko najomiljeniji Jim Brown) ali nudi i nešto svoje, pre svega jedan krajnje nepretenciozan šarm i blagu distancu u odnosu na događanje.
Nasuprot Hayesu imamo odličnog, iako u ovom filmu slabo prisutnog negativca koga igra Yaphet Kotto i koji je zaista fenomenalan, i nosi posebnu energiju ozbiljnog, karakternog glumca. To se možda najbolje vidi u maestralnoj završnici filma u kojoj pred Kottovu smrt, njegovu agoniju pratimo iz POV vizure što je ambiciozan i atipičan rediteljski zahvat.
Film je režirao Jonathan Kaplan, solidan profi koji nije ostvario naročitu karijeru ali jeste snimio nekoliko high profile filmova, i imao sudbinu sličnu onoj Jonathan Demmea, samo bez high profile uspeha. Iako se ni u njegovim najuspelijim holivudskim filmovima ne može govoriti o jasnom rediteljskom rukopisu, pa se on ne vidi na neki naročit način ni u ovom B-filmu, Kaplan ipak vrlo sigurno vodi priču, precizan je u izrazu, odlično koristi lokacije i postiže jako puno na malom budžetu, a već izlizane žanmrovske konvencije uspeva da učini manje iritantnim.
Kao i u svakom blaxploitationu, posebnu draž pružaju razni opskurni krezavi socijalni slučajevi koji glume epizodne likove i ovde ih ima, kao što ima i sjajnih bizarnih dijaloga kao i u svakom pimp blaxploitation filmu. Iako TRUCK TURNER nije tipičan pimp blaxploitation jer je glavni junak lovac na ucene, svi negativci su pimpovi što svemu daje posbnu draž. Tako recimo jedna madam kako bi pokazala da je ugledna poslovna žena kaže "da pičku nije prodavala od petnaeste godine."
U svakom slučaju, iako TRUCK TURNER nije esencijalan blaxploitation pošto u principu ne donosi ništa novo već predstavlja kombinaciju postojećih motiva, i nije za slučajne prolaznike, svakako bih ga preporučio fanovima žanra.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MALE VOJNIKE Bahrudina Bate Čengića i mogu reći da se radi o jednom od overlooked filmova.
Reč je o vrlo jednostavnom filmu koji je napisao Mirko Kovač u kome se kroz vrlo čistu, i denotativno nepretencioznu priču prelama
niz vrlo zanimljvih ideoloških pitanja i mudro se progovara o tada aktuelnim ideološkim okolnostima.
Postavka je krajnje jednostavna, gotovo prozaična. Mali Nemac iz Banata, čiji je otac bio nemački oficir ostaje siroče i krajem
rata ga prebacuju u sirotište u jednom katoličkom samostanu u Hercegovini. Tamo su uglavnom deca palih komunističkih boraca koji
su svi uglavnom poginuli na neke strašne načine i uprkos tome što mali Nemac prikriva svoje poreklo, druga deca ga ubrzo provale.
Vrlo je zanimljivo suptilno poigravanje lokacijama u filmu. Naime, dečak dolazi iz Banata, u hardcore Hercegovinu gde su se
dešavale najžešće borbe i najsvirepiji ustaški zločini i tu zatiče decu koja su, ne samo prisustvovala najstrašnijim sudbinama
svojih roditelja, več ima i dece koja su učestvovala u borbi. Dakle, dečak iz relativnog folksdojčerskog spokoja dolazi u samo
srce NOB tame, u kome se nalaze deca koja su u rasponu od traumatizovane, preko one zaklete na osvetu, do one koja misle da su
sazrela pošto su učestvovala u ratu.
Odrasli u suštini ni ne uspevaju da ih kontrolišu pošto deca između sebe dele traumu koja ih izdvaja i u suštini zahvaljujući toj
traumi odrasli ni nemaju na čemu da baziraju svoj autoritet. Ubrzo se deca transformišu u klasičan posleratni ratni, preki, sud i
žele osvetu, i u toj želji polako počinju da se okreću i protiv samih vaspitača, naročito kada shvate da brojčano mogu da ih
nadvladaju. I tu su neke od najzanimljivijih scena kada loženje na rat počne u deci da budi "ono najgore u ljudima".
S druge strane, svi odrasli prikazani van likova dvoje vaspitača su uništeni i promašeni ljudi. Otac jednog od siročića se
pojavljuje kao ratni veteran, alkoholičar koji je kolonista u Vojvodini, istoj onoj iz koje dolazi nemačko siroče, i očigledno je
da ni pobednici nemaju dovoljno zrelosti da naprave svet koji nije opterećen atavizmima. Deca s druge strane prihvataju te spoljne
faktore kao apsolutne autoritete pošto su prepuštena sama sebi. S druge strane, tu je lik lokalnog zanesenjaka i opsenara čije
priče na kraju uopšte nisu toliko sulude koliko deluju iz vizure dijalektičkog materijalizma, ali ga vaspitač po dužnosti izbacuje
iz njihove okoline.
Gluma dece je odlična i povremeno se bazira na imitaciji koja je jako funkcionalna u scenama ritualnog suđenja malom Nemcu. Klinci
su zaista uspeli da izgrade karaktere.
Čengićeva režija je vrlo vešta, pismena, uz odličnu upotrebu detalja i muzike koju potpisuje Bojan Adamič i ponovo je koncipira
kao ready made sa upotrebom znakovitih poznatih melodija koje su imale masovnu ideološku upotrebu.
MALI VOJNICI je uspeo da dogura do jedne od selekcija kanskog festivala.
Iako smo na sličnu temu imali niz filmova, od kojih su mnogi poput BATORU ROWIARU i mnogo bolji, Čengićef film uspeva da napravi
odličan istorijski benefit od istorijskog konteksta. To je nažalost nešto što bosanski film potom nikada nije dostigao.
* * * / * * * *
Sećam se ovoga... Odličan film.
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=7&t=18&start=0&st=0&sk=t&sd=a
Podsetio sam Joe Danteovog ranog klasika PIRANHA, courtesy of Kunac.
Ova Cormanova produkcija koja je jasno pokušala da se nadoveže na Spielbergov JAWS liči na siromašnijeg čoveka koji se umesto u moru leti osvežava na reci. Ne samo da je reč o niskobudžetnom derivatu JAWSa već je analogija između reke i mora vrlo direktna. Pirane su u genetski modfikovanom obliku preseljene sa mora na reku, a čitav uglađeni JAWS koncept koji je po mnogo čemu bio revolucionaran je vraćen u okvire 50s science fiction filma.
Međutim, iako funkcioniše u pojeftinjenim okolnostima, i budžetski i estetski, Dante savršeno vlada ovim materijalom uspevajući prilično ingeniozno da reši sve hendikepe svog filma. Iako PIRANHA nikada ne dostiže JAWS, barem ne stoji ni u njegovoj senci.
Pre svega, Dante ima svest o tome da svog monstruma ne mora da krije, međutim, u suštini ni ne prikazuje ga previše detaljno, pošto ima svest i o tome da modeli koje je napravio tada još mladi Phil Tippet nisu baš vrhunski. Otud, pirane vidimo samo u mutnim kadrovima kolektivnih napada kako grickaju žrtve, ali čak ni mutna voda ne prikriva njihovu artificijelnost. Međutim, taj nedostatak Dante nadoknađuje na drugi način. On stvara suspense oko samog ulaska u vodu. Vrlo rano on uspostavlja odnos između junaka i vode a ne junaka i pirane. Naprosto, junak na sme da se nađe u vodi, ako se nađe u vodi gotov je. I onda iz tog odnosa glumca i prirodne lokacije, Dante gradi ekvilibristiku svog suspensea.
Drugi princip kojim se služi je puna sloboda koju mu daje Cormanova B-produkcija. Dakle, pirane napadaju i nejač, žene i decu, i svi mogući vidovi eksploatacije tog motiva su prisutni.
Konačno, sve je pokriveno i velikim dozama humora, karakterističnim za Dantea koje čine ovaj film uvek bliskim najboljem obliku parodije. Elementi parodije su najprisutniji kroz sam kontekst i ponašanje karaktera koje je potpuno preuzeto iz 50s SFa. U tako stilizovanim okolnostima, Dante se vrlo vešto kreće i time rešava brojne nedoslednosti koje postoje u filmu.
Sada se dešava dosta ozbiljan revival monster filma. Naslovi kao što su THE HOST i CLOVERFIELD pokušavaju da daju estetski i ideološki legitimitet žanru, što je negde sasvim u redu. Međutim, odavno nismo imali, izuzev D-WARS baš ovaj tip fun lovin' monster filma sa elementima drive in estetike i exploitationa koji je Dante vrhunski radio, ne samo ovde već i u GREMLINSu.
* * * / * * * *
Posle Danteove, pogledao sam i Cameronovu PIRANHU, courtesy of Kunac.
Ovaj film sam svojevremeno, po prvi put gledao na nekom snimku sa nemačke televizije, sa nemačkim nahom, a potom sam ga obnovio na original VHSu Metro Filma, čini mi se.
I sada, treći put, moram priznati da mi ovaj film deluje sve bolje i bolje i da mu je osnovni problem prilično heavy handed comic
relief, koji vrlo često nije uspešan, i opterećuje film, kao što remeti i koheziju glumačkog izraza u filmu.
Film definitivno ima dosta Cameronovih toucheva, ne samo na planu inscenacije koja je vrlo solidna, vrlo precizna, već i na planu vođenja nekih likova. Upravo taj comic relief koji je unet deluje kao jedna od tekovina Danteovog filma koja je bila nepotrebna, i vrlo je moguće da spada u ono što je Ovidio Assonitis nametao Cameronu. Uostalom, cela priča oko snimanja ovog filma se otprilike
svodi na to da je Cameron snimao film sa velikim Assonitisovim mešanjem, a da mu je potom film oduzet u montaži, i da su se,
uprkos Cameronovim pokušajima da provali u montažu i premontira film, u eksploataciji našle verzije koje je montirao italijanski producent. Nadam se da milan i Death Wish čitaju ovo. :)
U svakom slučaju, ronjenje i potere pod vodom su landmark Cameron, kao i nekoliko old school gore i suspense scena sa letećim piranama. Isto tako, ima i par cocky karakternih scena koje liče na njega.
Šteta je što sama premisa filma nije plauzibilnija pošto je rad samih monstrum-pirana bolji do Phil Tippetovih kod Dantea.
Međutim, njihova sposbnost da lete ima ogroman problem u neizbežnoj nezgrapnosti njihovog letenja, i još veće nezgrapnosti njihovih napada na ljude.
Nezgrapnost monstruma i nagažen comic relief čine da PIRANHA 2: SPAWNING deluje prilično neozbiljno, ali da ako se oduzmu ti
elementi, ovo stoji kao sasvim legitiman exploitation koji možda nije ni blizu nivoa Cameronovih kasnijih remek-dela, ali nije
nešto čega baš mora da se stidi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MR. WOODCOCK Craig Gillespiea, courtesy of Death Wish.
Potpuno je skaredno da MR. WOODCOCK nije postao hit. I mislim da izuzev možda malo skrajnutog Seann William Scotta u glavnoj ulozi nema razloga da ne bude hit. Naime, Billy Bob Thornton u ovom filmu isporučuje još jednu odličnu ulogu u BAD SANTA maniru, i
eventualno bi neki superstar poput Owen Wilsona trebalo da trpi njegovo mučenje. To ne znaći da je Scott loš. Čak naprotiv, Scott je odličan kao žrtva naslovnog junaka.
Gillespie vrlo zrelo vodi ovaj film i uspeva da stvori odličnu tenziju između Thorntona i Scotta, koja nije karikirana već je
zaista generišu karakteri i situacije. Scenario je vrlo vešto postavljen i jasno mi je kako je Susan sarandon pristala da igra
Scottovu majku a star-reditelj David Dobkin da bude producent.
Međutim, oko filma se stvorila atmosfera da je problematičan, možda zbog reshootova koje je radio sam Dobkin pošto film navodno
nije bio dovoljno smešan u montaži. Ne znam koliko su ti reshootovi doprineli, ali WOODCOCK je meni bio sasvim dovoljno smešan, i sa sasvim dovoljno atmosfere i dubine karaktere da nadoknadi smeh svima onima kojima nedostaje.
* * * / * * * *
Istorija me je potvrdila!
http://www.groupie.hr/index.php?stranica=sadrzaj&id_sadrzaj=2039
Latest Crippled Avenger kicks
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.manelsanchez.com%2Fes%2Fpic%2F230%2F4257.jpg&hash=5d19bfa40f7a9c09bd3b88dbc61ed67d2caed750)
Podsetio sam se filma MOLJAC Miće Miloševića.
To je film posle koga je prekinut njegov nepogrešivi streak filmova koji su bivali najgledaniji u istoriji SFRJ, iako je baš ovak koncipiran kao one to rule them all.
Zamisao iza MOLJCA nije bila nezanimljiva. Mića je uzeo tada ekstremno popularnog Miodraga Andrića, poznatog po svom scenskom alter egu Ljuba Moljac, i napravio film o tome kako se ovaj komičar zamorio i kako želi da napusti svet estrade i da ponovo počnu da ga tretiraju kao čoveka a ne kao zvezdu.
To je vrlo zanimljiv motiv, na neki način opsesivno prisutan u stvarima koje su mi realizovane, na svoj način i u VELIKOJ BELOJ ZAVERI i u A3, i stoga mi je MOLJAC bio još zanimljiviji sada kada sam ga pogledao.
Naročito je zanimljvo to što je Ljuba Moljac bio neka vrsta srpskog Andy Kaufmana koga je estrada bukvalno koštala života pošto se među razlozima njegove iznenadne smrti stalno pominjala iscrpljenost. U tom smislu, MOLJAC je negde vrlo istinit film o njemu pošto se već u njemu govori o tome kako je Moljac iscrpljen.
Osnovni koncept uverljivowti postavljen je u tome što se čitav zaplet i središnji deo filma dešava u formi Moljčeve halucinacije, dok su početak i kraj, iako puni fikcije ipak postavljeni u dokumentarnom okviru jednog Moljčevog nastupa u Domu Sindikata. Međutim, taj halucinantni deo u sredini (kojim sam se paradoksalno i ja služio u biopicu o Knezu Pavlu) umesto da posluži kao postavka koja će izreći istinitiju i koncizniju istinu od one životne, biva potpuno protraćen na neki spoj pseudointelektualnog humora, soijalne kritike i gross outa.
I što je još najpogrešnije sve scene su smrtno dosadne i preduge tako da ni tih pokušaja humora čak i nema previše.
Međutim, ono što je najapsurdnije to je da u ovom filmu Mića Milošević koji je dotle po Siniši Paviću uradio LAF U SRCU i TESNU KOŽU kao školske primere socijalističkog slepstika, u ovom filmu u pojedinim fazama postaje izuzetno pretenciozan tako da se pored društvenih nepravdi bavi i ismevanjem svojih pretencioznih kolega filmskih reditelja (inače Mića je bio filmski kritičar) pa čak i nekim teorijskim iskazima o poziciji Ljube Moljca u okvirima subkulture. To sve samo zamućuje nameru filma koji kreće iz čiste estrade i pretvara se u film-esej na tom putu.
Naravno, uopšte ne treba ni na trenutak pomisliti da film po svojoj stilskoj zapuštenosti i niskim namerama ne pripada talasu 80s gross outa u jugoslovenskoj kinematografiji. Međutim, isto tako ne smeju se zanemariti ni pretenzije ni očigledni pokušaji kombinovanja stvarnosti i fikcije.
Šteta je što čak ni vrlo gliomazan ti pisaca u kome su bili Siniša Pavić, Dragan Aleksić, Jovan Marković, Ljuba Radičević i Milan Živković nije uspeo da osmisli više gegova i situacija.
Isto tako neobičan je silazak u beogradski underground u sceni posete klubu u kome Poslednja igra leptira svira čak dve pesme, u sceni kada mlada devojka vodi Moljca u provod. Osim showcasea za ovaj bend, ova scena nema apsolutno nikakvu svrhu, mada deluje kao istinski curio i prikazuje jedan vrlo zanimljiv retro ambijent.
U svakom slučaju, MOLJAC predstavlja izdisaj jedne ere jugoslovenskog komercijalnog filma.
* !/2 / * * * *
Sinoć sam pogledao film Srećka Jurdane SLUČAJNA SUPUTNICA koji je pre par godina stvorio dosta tenzija u hrvatskoj filmskoj javnosti o čemu ću pastovati par tekstova...
Filmski tribunal
Ima li Lukas Nola pravo zgražati se što će Jurdana režirati svoj prvi dugi film?
Lukas Nola, filmaš koji je s tako malo truda postao miljenik režima kritizira državu koja je odlučila financirati projekt Srećka Jurdane
Srećko JurdanaIz čista mira u zadnjem je broju Globusa na tri stranice osvanuo intervju sa 38-godišnjim hrvatskim redateljem Lukasom Nolom. Navod "iz čista mira" koristim, jer isprva nisam pronašao nijedan razlog zbog čega bi upravo sada takav materijal bio objavljen. Autor intervjua Miljenko Jergović očito nije odlučio razgovarati s Nolom zato što ga iznimno cijeni kao autora. Uostalom, nije ga uvrstio ni u svoju nedavnu listu nadolazećih hrvatskih umjetnika koji će obilježiti 21. stoljeće, a povod zasigurno nije bio ni u sumiranju rezultata Nolina zadnjeg filma "Sami", koji je ove zime neslavno krahirao u kinima.
Srećko Jurdana neuspješno se probijao kao redatelj dok su filmski establišment reprezentirali Lordan Zafranović i Rajko Grlić: u to doba ni Lukas Nola sa svojim hermetičnim opusom ne bi imao šanseMožda su s Nolom odlučili razgovarati zbog funkcija koje obnaša u kinematografiji? Kao direktor Dana hrvatskog filma nije mogao zanimati Globus jer taj tjednik najzanimljivijoj smotri domaćeg filma ove godine nije posvetio ni retka. Nola je član i Vijeća za film, novoosnovana tijela kojim je Ministarstvo kulture – ne želeći osnovati Hrvatski filmski centar i izgubiti svoje ovlasti – odlučilo na još jedan način kontrolirati kinematografiju (kao da to već ne čini svojim povjerenstvima i administrativnim osobljem), ali iz intervjua smo dobili vrlo skroman uvid kako Vijeće uopće funkcionira.
Pravi povod za intervju iskrsnuo je negdje u polovici teksta. Pojašnjavajući kako je u Hrvatskoj sulud kriterij prema kojem se dijeli novac za filmove, Nola je istaknuo svoje zgražanje nad činjenicom da je država odlučila financirati projekt Srećka Jurdane "Slučajna suputnica" sa četiri i pol milijuna kuna. "Fascinantno je da netko tko piše političke kolumne odluči da se u pedeset i nekoj godini suoči sa sto i nešto ljudi iz filmske ekipe i da zna što će im prvo reći", zgraža se Nola. Jurdana je politički kolumnist Nacionala, a u istom broju Globusa glavni urednik tog lista Davor Butković obračunava se s Ivom Pukanićem, većinskim vlasnikom lista u kojem Jurdana piše. Taj napad, čini se, nije bio dovoljan: trebalo je istodobno potkresati i Jurdanu, a posao je uslužno obavio Jergović.
Prepucavanja Butkovića i Pukanića nisu moje interesno područje, no o Nolinom istresanju na Jurdanu zbilja imam što reći. Na Jergovićevo potpitanje da je Jurdana po struci filmski redatelj, a odatle mu, valjda, i pravo da režira cjelovečernji film, Nola odgovara da potonji već dvadesetak godina nije djelovao u toj struci i da je u tom razdoblju morao bar negdje "asistirati, snimati kratke filmove, spotove...". Taj sud djeluje naizgled suvislo, no najprije treba istaknuti da politički kolumnist Jurdana uistinu jest filmski redatelj. Prvi film "Sporazumijevanje" režirao je 1977., kratkometražnu satiru sa Slavkom Brankovim, Zdenkom Jelčićem i Ksenijom Prohaskom, u kojoj se tako podrugnuo tadašnjem sustavu kinematografije da je na odboru za predikatizaciju dobio najnižu ocjenu, nulu. Na beogradskom festivalu kratkog filma "Sporazumijevanje" je, međutim, odlično primljeno, pa mladi Jurdana nije klonuo duhom. Tri godine poslije nastao je srednjometražni dokumentarac (s elementima igranog filma) "Gospodar tijela", posvećen ljudima koji treniraju borilačke vještine. Iako sam se tada u Poletu sporio s Jurdanom oko njegovih (prema mom sudu) vrlo proizvoljnih filmskih kritika, o "Gospodaru tijela" napisao sam vrlo pohvalnu recenziju, diveći se zanimljivoj strukturi, a posebno dugim kadrovima u kojima je kamera tako bezobrazno nepomična da povremeno i ne zabilježi vježbače. Dakako, i to je ostvarenje zgrozilo domaći filmski establišment: Lordan Zafranović i Rajko Grlić bili su najmoćniji redatelji hrvatske kinematografije i kontrolirali su sve što se proizvodilo u hrvatskom kinematografskom divu "Jadran filmu", a ono što je snimao Jurdana bilo je u odnosu na njih "underground". Tih se godina Jurdana pokušao dokopati i svoga prvoga cjelovečernjeg filma preko novoosnovane filmske produkcije Televizije Zagreb koju je pokrenuo Nenad Pata: "Ritam zločina" Zorana Tadića bio je prvi izdanak te produkcije, uslijedili su "Snađi se, druže" i "Treći ključ", no nakon što je Jurdana snimio prve kadrove socijalne drame "Priča o mostu" (Fabijan Šovagović i Zdenko Jelčić trebali su glumiti glavne uloge), Pata je pao u nemilost i čitav je odjel bio ukinut. Nesuđeni je debitant u okviru dokumentarnog programa pokojnog Angela Miladinova kasnije snimio jednosatni film "Kugla glumište", u kojem je ironično pratio aktivnosti kultne kazališne skupine. Danas taj film ne možete pogledati jer ga je ukrao netko od "Kuglinih" članova. Negdje u bunkerima HRT-a danas samuje i dokumentarac "Mladi književnici", koji je Miladinov odbio emitirati jer se Jurdana zafrkavao s Perom Kvesićem, Milkom Valentom, Davorom Slamnigom i literarnim krugom oko "Zvečke". To mu je bio do danas posljednji filmski rad: neprilagođeni alternativac nije bio u stanju pronaći mjesto gdje bi ga filmska javnost mogla bez straha smjestiti i gomilao staž preko pasivnog članstva u Društvu hrvatskih filmskih redatelja.
Na prijelazu milenija situacija se bitno izmijenila. Jurdana je stasao u vodećega hrvatskoga političkog kolumnista, naučio je komunicirati s javnošću ne obuzdavajući svoju žestinu i zajedljivost te – usput napisao scenarij s Draženkom Polović, kojoj je to prva suradnja takva vrste. Ima li pravo na režiju ako je taj scenarij odobrio povjerenik za film dr. Ante Peterlić? Zašto ne?! Nitko ne jamči da će to biti remekdjelo, možda bude i potpuni debakl, no u kinematografiji u kojoj Mladen Juran, nakon groznog "Transatlantika", dobije drugu šansu i dovršava "Potonulo groblje", u kojoj Davor Žmegač nakon mlitavih "Zlatnih godina" i "Putovanja tamnom stranom polutke" snima već treći film, "Preživjeti u Riju", rizik zbilja ima smisla. Uostalom, dob od pedeset i nešto godina za redatelja nije osobit problem. Toliko je bio star pjesnik Jevgenij Jevtušenko kad je 1983. u Sovjetskom Savezu režirao svoj kontroverzni prvijenac "Dječji vrtić". Mlađi nije bio ni psihijatar Jeremy Leven kad je odbio dva milijuna dolara za scenarij "Don Juana De Marca" i odlučio sam režirati tu šarmantnu humorističnu melodramu: Marlon Brando i Johnny Depp nisu imali ništa protiv što im redateljske upute daje zreli početnik. Cehovska pravila u povijesti kinematografije uspostavljana su u bezbroj navrata, ali se uvijek našlo načina da ih se zaobiđe, kako u državno-financiranim tako i u kapitalističkim filmskim sustavima.
A tko je u nas sada najglasniji borac za cehovska pravila? Lukas Nola! Nikad u povijesti hrvatskog filma nije bilo redatelja koji je s tako malo ostvario tako puno. Za srednjometražni prvijenac "Dok nitko ne gleda" dobio je nagradu domaće hrvatske kritike Oktavijan, iako je u pitanju bila tek povremeno zanimljiva a povremeno diletantska studentska vježbica. Oktavijana je dobio i za tv dramu "Svaki put kad se rastajemo", pričicu o maloj izbjeglici za koju se otimaju i dvije lezbijke, a koja je u suši domaće produkcije proglašena kino-filmom, pa čak i ovjenčana godišnjom nagradom Vladimir Nazor. Nolin prvi pravi kino-film "Rusko meso" pokušao je zaintrigirati publiku fabulom o prostitutkama, mafijašima i korumpiranim policajcima, ali je odavao konfuziju tada 33-godišnjeg redatelja glede žanrovskih konvencija. U borbi za pulske nagrade deklasirao ga je "Mondo Bobo" 28-godišnjeg Gorana Rušinovića, a u Hrvatskoj film je vidjelo samo sedam tisuća gledatelja. Paradoksalno, to mu je do danas najgledanije ostvarenje!
Nola je nakon tog neuspjeha očito shvatio da za borbu za publiku nema dostatnih aduta, pa se radije usmjerio tzv. hermetičnom filmu. "Nebo sateliti" domaća kritika dočekala je udivljeno, a nije ju smetalo ni to što je tema Domovinskog rata već bila passe i što je Nola obavio puno zanimljiviji postprodukcijski (dizajn cjeline) negoli redateljski posao (glumatanje, kazališna koncepcija scena). Film je opet dobio Oktavijana, obišao nekolicinu svjetskih B festivala i etablirao novu hrvatsku redateljsku veličinu kojoj su odjednom više godile usporedbe s Antom Babajom i Andrejom Tarkovskim nego Quentinom Tarantinom. Publiku, dakako, film nije osobito zaintrigirao (jedva tri tisuće gledatelja u Hrvatskoj), no Nola je već tada izjavljivao da ga publika i ne zanima te da snima filmove koji se isključivo njemu sviđaju. Takav je bio i sljedeći film "Sami", najavljivan kao privatna produkcija za samo 150 tisuća eura, no naknadno ga je sufinancirala država sa 250 tisuća eura. "Sami" su imali puno manja zagovornika nego "Nebo sateliti", ali su recenzije u dva najčitanija hrvatska dnevna lista bile euforične, a medijska halabuka oko erotske scene glavnih glumaca, Nine Violić i Leona Lučeva, golema: usprkos tomu, film je u hrvatskim kinima vidjelo manje od tisuću gledatelja. Za usporedbu, "Kraljica noći" s prošlogodišnjeg pulskog festivala imala ih je više od 20 tisuća, što također nije impresivno, ali ipak stvara dojam da hrvatska kinematografija nije u slijepoj ulici.
Nola je fascinantan primjer lokalnog umjetnika koji je razmetanjem hermetičnošću postao najprodorniji domaći redatelj, čak i bez odgovarajućih priznanja na svjetskim filmskim festivalima. Zasjeo je na čelo Dana hrvatskog filma (na čemu mu jedino treba odati priznanje, jer toj smotri je potrebna svačija, pa i njegova pomoć), postao je član Vijeća za film Ministarstva kulture, iako nema nikakva razloga da obnaša tu funkciju, a dok priprema svoj novi projekt, Gradski ured za kulturu velikodušno mu je pronašao prostorije u kojima bi se "umjetnik" mogao pripremiti. Dok se Jurdana borio za svoje filmsko mjesto pod suncem, krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih, tipovi poput Nole ne bi mogli opstati: Zafranović je svoj status morao kupovati neprestanim potpirivanjem straha od buđenja ustaštva u Hrvatskoj, a Grlić delikatnim balansiranjem između disidentstva i prorežimskog opredjeljenja. Pritom su obojica snimala filmove koje je u Zagrebu gledalo najmanje 50 tisuća gledatelja. Nola je postao miljenik režima bez osobita povoda, pa je stoga logično da zagovara oštra cehovska pravila. Što je konkurencija manja, njemu će biti bolje!
Juče sam browsujući moju omiljenu depresivnu TV stanicu TV Pančevo, naleteo na najavu za hrvatski film SLUČAJNA SUPUTNICA. Otišao sam na IMDB i video da je to surovo ocenjeni debi Srećka Jurdane koga znam po čuvenju kao jednog od ljudi iz ekipe Zorana Tadića i Živorada Tomića.
Jurdana nikada ranije nije uspeo da snimi celovečernji film i SLUČAJNA SUPUTNICA je, ruku na srce, jedva i to pošto film traje 73 minuta.
Ovaj film bi se olako mogao otpisati kao totalni diletantizam, kada ne bi u sebi nosi taj specifični Jurdanin kredibilitet koji čini da u ovom filmu zapravo sagledamo neke druge stvari.
Naime, Jurdana je na Tadićevoj liniji kada u svom krajnje nemuštom postupku pokušava da prikaže neke u suštini zanimljive stvari, i to i jeste neka specifičnost hrvatskih autora te generacije, da tehnička kompetencija nije uspevala da isprati njihove ideje. I tako Jurdana postavlja priču koja je pripovedački sasvim nevešta, iako je u sebi makings of an interesting film. I postavlja scene u kojima postoje karakteri, odnos među karakterima, fin drugi plan odnosa ali onda to toliko nevešto izrežira da se drugi plan prebaci u prvi plan, iluzija o karakterima potpuno izgubi i teatralnoj glumi, a filmska iluzija razotkrije nedoslednim kadriranjem.
Međutim, samo postojanje ovih dobrih elemenata čini da se može reći da se iza Jurdaninog promašaja krije zanimljiv film koji je negde na liniji jugoamerikane kojom su se tamo bavili tadić i Tomića kod nas Pajkić, Šijan i ekipa. Taj koncept jugoamerikane nikada nije zaživeo do kraja osim kao teorijska nadgradnja par osrednjih filmova, ali jeste opstao kako zahvaljujući kritičarima, tako i kultnom statusu koji su stekli njegovi predstavcnici i što je još važnije kroz fetišizaciju autora koji su bili uzor jugoamerikani a to su velikani euroamerikane kao što su Wim Wnders, Bertrand Tavernier i sl.
I SLUČAJNA SUPUTNICA je baš na toj liniji. Priča o devojci koja radi u livnici (prilično lobovanje imajući u vidu tradicionalna zanimanja u tranzicionoj ex-SFRJ) i napušta posao zbog teških uslova rada (opsesivna tema u Tadićevom krugu) i odlučuje da ode od kuće. Na tom putu sreće bogatog fudbalskog menadžer koga opljačka a potom sreće i niz drugih ljudi koji svi imaju uglavnom seksualne ali i druge pretenzije prema njoj.
Nemuštost realizacije nadoknađuje dinamično smenjivanje događaja i vrlo čest promene odnosa među likovima unutar scena, za koje Jurdana treba da zahvali svojim američkim uticajima.
Naravno, ono što ga je od američkih uticaja preopteretila jeste svest o drugom planu jednostavnih žanrovskih priča kroz koji je toliko upobo pokušavao da brani prvi plan i da se opravda da je na kraju socijalna kritika preplavila žanr, potopila film i dezavuisala ga na više mesta kao plakatski komad.
Međutim, uprkos mnogim kardinalnim greškama, SLUČAJNA SUPUTNICA deluje kao legitiman i zanimljiv film koji je u Jurdani sazrevao dobrih 30 godina i mislim da iako nema nikakvu perspektivu u sadašnjosti, istorija će ga prepoznati kao izraz jedne relevantne figure hrvatskog filma.
* * / * * * *
Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam SILENT HILL Christophe Gansa, courtesy of Kunac.
Ovoliko kašnjenje je nedopustivo, ali u početku su bile neke konfuzije oko kopija, bilo je nekih kraćih bioskopa, tako da kad se pojavio DVD rip, nekako sam zaboravio na ovaj film.
U svakom slučaju, dosta sam propustio što ga nisam pogledao na vreme pošto je reč o jednom vrlo zanimljivom i vrhunski realizovanom filmu čija je usavršenost zaista atipična za današnje žanrovske filmove.
Gans i njegov DP Dan Laustsen su u saradnji sa grčkim scenografom Patrick Tatoupulosom zaista napravili jedan koherentan univerzum čiji se dizajn u pojedinim momentima zbog svoje visoke estetizacije zaista graniči sa artom.
Ja nisam igrao SILENT HILL igru, ali generalno znajući igre, mislim da Gans uspeva da postigne atmosferu igranja igre kao takve. Prvo kroz kadriranje i dosta pokreta kamere koji liče na pokrete kamere iz igre, zatim kroz dešavanja u kadru sa krupnim pahuljama pepela koje jako podsećaju na grafiku iz igara, i konačno kroz samu dramaturgiju filma koja je vrlo atipična.
Naime, SILENT HILL je atipičan po tome što se ne koristi mnmogim konvencionalnim elementima holivudskog storytellinga već smešta svoje junake u misteriozne okolnosti u kojima nema jasnih pravila, nema jasnih definicija ko je ko, šta je kakva opasnost, već se sve otkriva kroz radnju i ostale vidove ekspresije.
I u tom konceptu Gans je do te mere dosledan da čak i na nivou ovog tkiva SILENT HILL može dostići prerogative art filma. Upravo po tom insistiranju na vizuelnom i fizičkoj radnji kao načinu pripovedanja, SILENT HILL je blizak Fulcijevim uspelijim radovima, sa kojima deli i tematiku.
Međutim, za razliku od Fulcija koje je sklon takvom narativu ali je istovremeno i vrlo konkretan i sveden na set-piece, Gans je dosledan kroz ceo film i iako SILENT HILL nudi set-pieceove, analogne nivoima u igri, nijedan od njih nije konačan po svom ishodu (set-piece kojim se rešava sudbina lika ili zapleta), mada paradoksalno jeste konačan na tragu igre pošto kada se jedna situacija apsolvira na nju se u princpu nikada više ne vraćamo, i praktično retko šta iz neke deonice zaigra kasnije u filmu što je mentalitetski slično konceptu igre.
U tom smislu, čini mi se da je SILENT HILL na psihološkom planu možda najbliži ugođaju koji pružaju igre, pošto vodi junaka iz situacije u situaciju u kojoj svka ima neku svoju unutrašnju logiku i cilj.
Ono što se ispostavlja kao problem jeste to što sam gledalac nije do kraja upoznat sa unutrašnjom logikom situacija. Pre svega, za razliku od tipičnog horora, što SILENT HILL svakako nije, mi prvo ne vidimo sa kakvim Zlom se junak zapravo suočava pošto ne vidimo ispunjenje pretnje koja se nadvija. SILENT HILL je pun nekih raznih gadnih stvorenja, međutim mi izuzev toga što su stvorenja gadna nemamo neko prethodno iskustvo koje bi nam pokazalo šta ona u stvari učine nedužnim ljudima.
Stoga kada junakinja beži, mi ne znamo ni šta će joj desiti ako ne uspe da pobegne, niti kako može da se odbrani od frikova i moram priznati da su me te potere, a neke od njih su vrlo vešte ostavila ravnodušnim, a pošto se ponavljau uglavnom sam uživao u vizeulnosti umesto u napetosti, što svakako nije kompliment za scenu potere.
Isto tako, iako sam svestan da se SILENT HILL dešava u nekoj pomerenoj realnosti, ona ipak mora imati neku unutrašnju logiku koja bi nama kao gledaocima pomogla da se u njoj snađemo. U stvari, možda i ne mora da ima unutrašnju logiku, ali s druge strane, onda film ne sme da traje dva sata, već sat i po, koliko u principu traju Fulcijevi filmovi.
Ovako SILENT HILL nudi niz zaista zanimljivih scena koje uglavnom predugo traju pošto se brzo iscrpe u vizuelnoj intrigantnostia posle toga moraju da isprate i svoju pripovedačku funkciju.
U svakom slučaju, SILENT HILL je jedan od najzanimljivijih žanrovskih filmova nastalih u poslednjih nekoliko godina, i pokazuje šta bi evropski autori trebalo da donesu Holivudu.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu pripreme za gledanje rimejka ponovo sam pogledao HAIRSPRAY John Watersa, courtesy of Ginger.
Ovaj film i dalje stoji iako se uglavnom smatra Watersovim tranzicionim filmom prilikom ulaska u mejnstrim odnosno mejdžor Holivud. Međutim, upravo se iz ove pripitomljene varijante Watersa vidi njegov ogromni uticaj na kinematografiju i niz obrazaca koji su tada bili sveži a sada se već doživljaju kao redovno rešenje. I što je još važnije, Waters je u ovom filmu uspeo da etablira niz vrlo političnih rešenja koja je učinio ubedljivim na čisto repertoarskom nivou, učinivši dve makropolitike (istorijsku i žanrovsku) beskrajno zabavnim.
U svakom slučaju, HAIRSPRAY je opstao kao klasik, i sećanje na vreme kada je New Line počinjao svoju poetika atipičnih mejnstrim filmova.
* * * / * * * *
Pogledao sam RAMBO.
Verovatno bih se kao i u slučaju ROCKY BALBOAe napravio da je ovo dobar film, pošto u njemu ima ponešto iz mog detinjstva, dosta nostaglije i nekoliko zanimljivih detalja u akcionim scenama.
Međutim, za razliku od BALBOAe koji je naprosto senilan ali pošten film, užasno naivno pisan i prilično naivno režiran, ali nekako jeste pravi odraz tog karaktera, RAMBO je teška prevara.
Naime, film efektivno traje osamdesetak minuta a sve ostalo je duga glomazna špica. I film ima jako malo scena tako da se ne može reći da je tih 80 minuta radnje dobro utrošeno. Čak naprotiv. Film pati od dugih, monotonih scena, repetitivnih dijaloga, vrlo bizarnog protoka vremena u kome neke paralelene radnje traju neobično dugo.
Prvi film je trajao 94 minuta, drugi 97, treći 101 minut. Dakle, nikada RAMBO nij pripadao tradiciji novoholivudskog akcijaša koji je umeo da traje i preko 130 minuta, ali su obično ta trajanja bila ispunjena brojnim akcionim situacijama, preokretima, situacijama u kojima se uloga lovca i plena menja i sl.
Toga svega u ovom filmu nema. Ne postoji nijedna situacija u kojoj Rambo biva zarobljen i brutalno mučen, ne postoji nikakav odnos između Ramba i glavnog negativca. Oni ne razmene ni reč, iako je tradicija ovih filmova upravo bio intenzivan kontakt između dvojice alfa mužjaka.
U ovom filmu u suštini postoji samo jedna situacija koja bi inače po svom sadržaju činila pola pravog RAMBO filma razvučena na 80 minuta. I kad kažem razvučena, to i mislim. Sve dijaloške scene su preduge i pune ponavljanja, ako ne ulazimo u to što su idiotske, što se podrazumeva i voli.
Akcione scene su u pojedinim segmentima senzacionalne, najpre zato što se u filmu koriste veliki kalibri, veliki mitraljez od 12,7 mm i Barretov snajper od.50 koji smo u punoj slavi već videli u MIAMI VICE i SMOKIN ACES, ali ga u ovom filmu naprosto upoznajemo u punom kapacitetu.
Međutim te dobre akcije u filmu nema dovoljno. To jest, možda te konkretno ima dovoljno ali nekih drugih vidova akcije nema. Tačno se znaju obavezne figure filma u kome se Rambo bori, zar ne?
Mora da bude scena u kojoj ga zarobe, mora da bude scena u kojoj se on stopi sa prirodom, mora da bude scena u kojoj se on goloruk sukobi sa mašinom koja je nadmoćnija od njega, mora da bude scena duge i bolne i napete borbe sa negativčevim glavnim henchmanom, pa na kraju sa glavim villainom. Toga ovde nema.
Villaina ubije sa manje truda nego neke druge. symrt je efektna ali se villain ne izdvoji. Inače, mala fusnota, autor čije je obležje da se smrt villaina ne izdava od drugih smrti je Andrew Davis, ali on je po tome osoben. Ovaj film nije radio Davis, stoga nema opravdanja.
Zapravo, ako ne računamo odličnu scenu napada negativaca na selo, u filmu postoje samo dve scene punokrvne konfrontacije, i u tom smislu, Rambo čak ni ne uzima previše učešća u akciji, obično se pojavljuje kao deus ex machina i u ovom filmu barata neobično malim dijapazonom borilačkih tehnika.
Gore u akcionim scenama je za svako poštovanje, i one su na mikroplanu sasvim u redu, ali kontekst celog filma čini da to ipak ne bude dovoljno da bi čovek mogao zadovoljan da izađe iz bioskopa.
Iako po mnogo čemu LIVE FREE OR DIE HARD nije dobar film, i nije dorastao DIE HARD seriji, taj film je barem deliverovao sve što je nasušno potrebno i što se kalorija tiče, broja akcionih sekvenci, njihove egzekucije i ambicije, ja sam mogao da kažem da su me producenti i autori ispoštovali kao gledaoca i da u tom smislu nisu osramotili serijal.
Međutim, RAMBO je prevara.
Ovi filmovi su u svoje vreme bili paradigma svega onog preteranog u akcionom filmu, uključujući i budžet, honorare, količinu mrtvih i karakter akcionih scena. A sada odjednom Sly i Avi Lerner, stari lopov, se prave kako je RAMBO ranije bio character-driven kamerni komad. Bullshit!
RAMBO je oduvek bio avangarda u svakom vidu akcionog preterivanja. I na idejnom nivou, sa tim hard R upotrebama velikih kalibara, mogao je to i da ostane. ja i dalje mislim da je neki reditelj trebalo da radi ovaj film ali je čak i Stallone sa ovim asistentima mogao danapravi zanimljiv i zadovoljavajući akcijaš da se nije štedelo.
Zanemarivši preterivanje i količinu akcije, nažalost, poducenti su zamearili ono što je ipak bio osnov izraza Rambovog karaktera.
* * / * * * *
Pogledao sam CLOVERFIELD i mogu reći da ne treba da verujete u hype.
Film je žestok promašaj i u njemu nema ni jedna desetina onoga što štampa obećava. REC je neuporedivo bolji film iako je sigurno višestruko jeftiniji.
CLOVERFIELD je promašaj na svim nivoima.
Na nivou scenarija i ideje, ovo je priča o nezanimljivim karakterima, čije je konstantno snimanje kamerom APSOLUTNO NEMOTIVISANO, koji se prave da su realistični i radi tog realizma beskrajno razglabaju neke prilično banalne ljubavne probleme, a ponašaju se kao najtipičniji movie heroji koji su skloni iracionalnim izlivima heroizma.
Stoga, CLOVERFIELD ne uspeva da bude zanimljiv na nivou priče i karaktera. Štaviše, čini mi se da je čitava inovacija sa pseudodokumentarizmom koja je uvedena u monster movie koncept potpuno protraćena pošto se film na kraju povije pod klišeima.
Međutim, film ni tehnički nije zanimljiv. Naime, veći deo vremena apsolutno nije jasno o čemu se radi i šta se zbiva u kadru. Za razliku od RECa u kome ne znam dijaloge a sve mi je jasno, CLOVERFIELD mi ne bi bio jasan da ne poznajem jezik.
Pored krajnje mutnog proizvoda u kadrovima, u slici, CLOVERFIELD čak ne uspeva ni da dosledno izgura svoj pseuddokumentarni koncept pošto su rezovi očigledni, vidljivi, neskriveni, za razliku od REC gde su sekvence zaista unbroken. CLOVERFIELD vrvi od vidljivih rezova i filmskih elipsi, i praktično nema nijedan shot u kome se vidi prostor od 360 stepeni oko kamere što bi trebalo da bude tehnički adut filma.
Konačno, sam monstrum je prilično tanak, kao neka gigantska verzija Goluma/Grendela, koja iz sebe izbacuje umanjene bube iz STARSHIP TROOPERSa koje su gadne ali ne i odveć opasne. Iako se uvodi motiv da je ugriz bube infektivan i opasan, ne znamo tačno šta se desi.
Dakle, CLOVERFIELD je slično BLAIR WITCHu sam, čist hype, s tim što je BLAIR WITH bio bullshit sa razlogom zbog mikrobudžeta, a ovo je high budget bullshit koji čak nije sposoban da na elementarnom nivou ispoštuje vlastiti koncept.
Sva sreća da sam imao mobilni kod sebe tako da su me SMSovi spasili da ne zaspem.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam FULL OF IT Christian Charlesa, courtesy of Ginger.
Ovo je tween komedija koju je New Line dumpovao pre godinu-dve dana potpuno neočekivano pošto je reč o vrlo pristojnom high concept komadu o klincu koji laže sve ljude oko sebe kako bi se bolje uklopio u školi a onda jednog dana sve njegove lažei postaju stvarnost dovodeći ga u situacije koje su neočekivano prijatne i neočekivano neprijatne.
Film ima nešto duži buidl up do momenta kada laži postanu istina, i tu prođe nekih pola sata, ali film ni u toj fazi nije dosadan, iako je malo predvidljiv. Međutim, ta predvidljivost je sasvim i očekivana za ovaj tween profil filma i film uspegva da isporuči sve ono što je anticipirano.
Ono gde film malo pada jesu sfere moralne pouke pošto "be yourself" poruka koju ovaj film nudi nije dovoljno utemeljena u junakovoj stvarnosti. Naprosto, čini mi se da su neki odnosi naročito sa roditeljima i sa devojkom za koju znamo da će sa njom skončati, dati prilično površno, i da samim tim kada oni budu izvitopereni kroz laži, ne postoji dovoljno razloga da publika navija za njegov povratak na stari put.
Ipak, Christian Charles je inteligentan i vešt reditelj tako da probleme tog tipa uglavnom uspeva da zabašuri, a na par mesta nudi iznenađujuće lucidna rediteljska rešenja. Štaviše, recimo u nekim kritikama je apostrofirano kako je FULL OF IT previše dobro režiran za svoj žanr.
FULL OF IT je i dosta dobra referenca za komparaciju sa A3 pošto je reč o filmovima sa sličnom temom iz iste godine. Nažalost, najverovatnije je da sam ja jedini koji ga je zapravo i gledao u Srbiji, što samo govori o tome kako je složeno dobiti kredibilnu recepciju žanrovskopg filkma u Srbiji ukoliko se baviš žanrom koji niko ne gleda.
* * 1/2 / * * * *
Svi koji su čitali scenario, mogu da posvedoče.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/01/doba-izbora.html
Cripple's back!
Po ko zna koji put, ali je uvek interesantno...Olovka pise srcem
Odgovori dece u beogradskim vrticima...
sta najradije jedes?
- volim sve a najvise pasulj sa dokolenicom.
- volim i slatko od sljivovice.
- meso od pileta sa drskicom.
- najsladje jedem kupusa od salate.
- sta drugo nego kuvano jaje na oko.
- najvolim da ne jedem. a kad moram kazem da nisam gladan, da me boli srce ili uvo i da imam krajnike u stomaku.
- volim dzigericu i druge unutrasnjice.
ko si ti?
- to me pitaju mama i tata kad me tuku, a ja im odgovaram da sam njihovo dete.
- mnogo sam fina devojcica i lepo pisem po cistom zidu
- ja sam deda jer se zovem kao on.
sta sanjas?
- sanjam razne sanove u boji.
- jednom sam sanjala da sam velika i debela. posle sam se probudila i dobila batine. mama je rekla: ovo nije dedina
posteljina u koju mozes da piskis kad hoces.
- sanjam da sam pepeljuga i da je moj princ lepsi od njenog.
- nije lepo sanjati. to rade samo oni sto ce da idu u puno razreda i da nose kravatu, a posle dodju kod tate da traze para.
sta je karakter?
- to je sport. moj brat je karakterista.
- to sam video u zooloskom vrtu. ima rogove, ali nema rep.
sta je sloboda?
- sloboda je kad pitam mamu smem li da uzmem cokoladu a ona kaze: uzmi slobodno!
sta je detinjstvo?
- to je moj zivot kad sam bio mali ..
- to dobijemo kad se rodimo, pa posle prodje
- detinjstvo je kad gledas slike zute boje.
sta je pubertet?
- neizleciva je to bolest. i doba kad ti brkovi porastu preko noci.
- to je kad prestanes biti devojcica i slobodno mozes da se sminkas
- kad sam sa dedom stalno pricamo o devojkama iz tog puberteta
sta je odgovornost?
- cuo sam da je to nesto jako tesko sto ne moze svako
da nosi.
- odgovornost je kad ja trazim sladoled a tata odgovara
:ne moze.
- odgovornost je kad odgovaras druga da ne uci i nagovaras ga da se igra.
kako se prave bebe?
- one se prave od babica u porodilistu.
- sramota me da kazem jer je to bezobrazan posao.
- prave se nocu zato zmure kad se rode.
- to je jedan glupav posao za koji se prima deciji dodatak.
- bebe se prave od rode ili od kupusa. kako ko voli.
- bebe se prave kad si dobar pa ti rode brata, a onda je on glavni pa si dzabe bio dobar.
sta je hobi?
- te stapice sam jeo kad sam bio mali.
- moj hobi je da kvarim televizor
- hobi mog dede je laganje babe i hvatanje riba.
sta je sunce?
- ko gleda u sunce, a ne zmuri ima da mu se razboli uciteljica.
- ja sam babino sunce. valjda jesam jer me i mama tako zove.
sta je horoskop?
- tamo sam isao da gledam hari potera
- to je nauka zbog koje se ne ide u skolu.
- horoskop je ono kad su deca isto obucena i pevaju istu pesmu u vise glasova.
sta je veroispovest?
- ko ima veroispovest uvek je cist, ne laze i redovno sece nokte.
- ne znam za sta to sluzi al to dobijes cim se rodis
ko je patrijarh?
- on je predsednik muskim i zenskim popovima.
- on je isto sto i sveti sava samo sto je ziv
- kad je bozic ili uskrs on peva, a nije snimio cd.
- patrijarh je onaj sto se krsti kad mu mi masemo.
sta je politika
- to je lepa rec za pokvarene poslove.
- to su ljudi koji cudno pricaju da bi drugi mislili kako su pametni.
- to je kad cike u odelima lazu pred puno sveta a ovi im pljescu.
sta je evro?
- evro je kad na televiziji pobedi lane moje
- to je isto sto i evrokrem samo u manjoj tegli.
- to su najskuplje pare koje se kupuju kad primis platu.
sta je jugoslavija?
- jugoslavija je ovo gde zivimo ali vise ne postoji.
- to je drzava iz koje su nastali srbi u rasejanju.
- kad nesto imas pa nemas, onda je to jugoslavija
- to je setra od nekog jugoslava, al je ja ne poznajem.
sta je prestonica?
- tako zovu beograd na telelviziji.
ko je slobodan milosevic?
- to je dasa sto je jednom bio glavni.
- to je cika kome se sudi na televiziji kad nije bolestan.
- on je bio puno dobar, al ga ne vole zbog zene.
- njega su odveli jer je tukao policiju
sta je nacionalni interes?
- to je nesto sto se stalno izdaje.
- nasi susedi to imaju, a mi imali pa dali njima
- to je ma gde otisao da budes srbin.
sta je komunizam?
- to su matorci kojima vicu bando crvena
- to je moj deda kad je bio mlad i lud.
- ja nemam komunizam jer redovno pijem mleko.
ko je doktor nauka?
- to je doktor koji leci nauku.
- doktor nauka je naucno bice.
- to je onaj sto ne nosi beli mantil nego odelo pa je smesan.
- on ti ne kaze da otvoris usta, samo on prica.
- to je neki sto se maskira pa ne znas da je doktor.
sta je kultura?
- to je pozoriste, a mene cesto vode u kulturu.
- to se dobije u kuci i nosi se gde god da ides.
- to se sadi na selu pa se posle prodaje na pijaci u gradu.
sta je genocid?
- to su oni filmovi sto se prikazuju posle ponoci.
- to je nesto iz poznavanja prirode.
- genocid nasledjujemo od mame i tate.
- genocid je nesto sto se prica stalno, a u vezi je sa nekim gradom od srebra.
sta je kloniranje?
- to je kad se klovn nervira.
- to se radi na ovcama, a posle ce na nama.
sta je mafija?
- kad se kradu tresnje to nije mafija.
sta je droga?
- moj deda se drogira. on je dijabolicar i svaki dan daje sebi drogu iz sprice.
sta je pres konferencija?
- to je kad jedni pitaju,a drugi sede i piju jelen pivo.
- na to se teraju novinari.
sta je aerobik?
- to je stocni aerodrom.
- kad trcis uz muziku a nisi balerina.
- da bi dobio aerobik moras biti puno debeo.
- u to veruju samo ruzne tete.
gde je amerika?
- to su oni sto ne znaju gde je srbija.
- tamo su ziveli kauboji i indijanci, ali su se poubijali pa sad zive samo glumci.
za sta sluzi kompjuter?
- on sluzi da mama i tata ne spavaju vise zajedno
ko je bio ivo andric?
- on je bio zidar i napravio je najveci most na drini, al mu nisu platili.
Pogledao sam THE NINES Johna Augusta, courtesy of Ginger.
Hm, John August je pored svoje rutinske komercijalne karijere oduvek imao i tu neku tobože inventivnu liniju rada u koju spadaju indie filmovi kao što je GO ili scenariji za Tim Burtona. THE NINES je njegova sandensovština iz te linije, jedna nepotrebno iskomplikovana kontemplacija o postojanju, smeštena u nekakav charliekaufmanovski intertekstualni okvir, koja nije preterano vešta dok traje a postaje naročito problematična u fazi kada treba da se veže u čvor koji će je učiniti celinom.
U svakom slučaju THE NINES je film koji je sve gori što ga bolje upoznaješ i najpametnije je zadržati se na sinopsisu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam CONCORDE AFFAIR Ruggero Deodata, courtesy of Ginger.
Zanimljivo je videti Deodatov knockoff Universalovog filma o Concordeu koji je izašao iste te 1979. godine i to u okviru kompromitovanog serijala AIRPORT.
Oba filma se bave sličnom temom koja je zapravo izvučena iz jedne od fundamentalnih teorija zavere savremene avijacije, a to je priča o uklanjanju Concordea iz masovnog vazdušnog saobraćaja.
Naime, Deodatov film se bavi urotom grupe američkih avio industrijalaca koji žele da izazovu rušenje Concordea kako bi kompromitovali ovaj tip aviona kao nefunkcionalan i rizičan. Međutim, kao što je poznato dok je sovjetski Tu-144 bio upravo takav, iako je bio kopija ranog prototipa Concordea (zahvaljujući tome je bio i prvi supersonični putnički avion), Concorde je prvu veliku havariju imao tek relativno nedavno kada je i povučen iz upotrebe.
Sve dotle Concordi su bili pouzdani, iako statistički nisu ni ostvarivali dovoljno veliki saobraćaj da bi pa i mogli očekivati neku nesreću. No, međutim, činjenica je da Concorde kao koncept nikada nije zaživeo zato što je kao internacionalni standard zaživeo Boeingov koncept subosiničnog mlaznog aviona. Mnogi su smatrali kako je to zapravo posledica nesposobnposti Amerikanaca da naprave supersonični putnički avion što nije do kraja tačno. Naime, Amerikanci su u svom konceptu istraživanja takvog aviona bili preradikalni i želeli su da naprave supersonični putnučki avion koji ide 2 Maha, što je bilo potpuno nereentabilno pošto bi ceo avion morao da se pravi od titanijuma što je tada bilo ekstremno nerentabilno. Na kraju su Amerikanci izašli iz te trke, ali su istovrmeno isposlovali da se zabrani putničkim avionima probijanje zvučniog zida iznad kontinenta i sveli su Concorde samo na interkontinentalne letove i sletanja u gradovima na obali. od tada se veruje da je Concorde kao koncept supersoničnog putničkog aviona žrtva teorije zavere.
I Deodatov film to vrlo eksplicitno elaborira u ovom filmu koji je tek manjim delom film katastrofe a većim delom je triler smešten na jednom tropskom ostrvu pored koga je srušen jedan Concorde.
CONCORDE AFFAIR prevazilazi nivo rutinskog exploitation šunda zbog vrlo zanimljivih ronilačkih scena i otkrivanja olupine aviona pod vodom koje su vrlo efektne.
Međutim, kada se sve sabere, CONCORDE AFFAIR nije ništa više do kompetentan italo knock off aktuelnog mejdžor filma, koji može biti zanaimljiv samo uskom krugu buffova.
* * / * * * *
Sa dobrih pet godina zakašnjenja pogledao sam JOHNNY ENGLISH Peter Howitta što je nedopustivo kako meni kao 007-buffu tako i meni kao ljubitelju produkcije Working Title.
JOHNNY ENGLISH je parodija na Bonda u kojoj je Rowan Atkinson, resident Working Title komičar odradio tu rutinu koja je u suštini stara koliko sam serijal o Bondu. Naime, Bond je čim se pojavio odmah bio parodiran, što u krajnjoj liniji uključuje i film CASINO ROYALE koji je bio parodija bazirana na knjizi iz serijala.
U tom smislu JOHNNY ENGLISH ne nudi ništa novo i ekskluzivno.l Ekskluzivno čak nije ni to šro su parodiju pisali Wade i Purvis koji su aktuelni resident scenaristi Bonda pošto kako rekoh imamo već sličan izuzetak sa filmom CASINO ROYALE.
JOHNNY ENGLISH je u kontekstu Working Title produkcije zanimljiv zato što bi se bez previše učitavanja moglo reći da je zapravo ovaj film neka vrsta uvoda u estetiku koju ćemo imati u SHAUN OF THE DEAD i HOT FUZZ, pošto dotle Working Title u principu nije ni pokušavao da referiše na američke žanrovske filmove (čak i kad su u slučaju Bonda britanski koncepti aproprirani u Holivudu) i to je tek posle ovog naslova počeo da ozbiljnije radi. U međuvremenu Working Title je čak došao do toga da producira Carnahanov SMOKIN ACES.
Naravno rad Edgara Wrighta je znatno superiorniji od ovog filma međutiom ostaje činjenica da JOHNNY ENGLISH daje par ideja. Prva je da bi bilo zanimljivo videti šta Edgar Wright ima da kaže na temu superagentskog filma, a zatim i kako bi izgledala njegova saradnja sa Rowanom.
U konkretnom slučaju JOHNNY ENGLISHa radi se o vrlo preciznoj, atraktivnoj produkciji u kojoj je Rowan Atkinsom sporadično briljaantan, zaplet je funkcionalan a Howittova realizacija sigurna, i rezultira vrlo dobrim spojem komedije, intrige i parodije. Ipak, kao i sve uspešne parodije, JOHNNY može da stoji i sam bez detaljnog poznavanja referenci. Pa ipak, u ovom filmu nema dovoljno toga novog da bi se mogao smatrati klasikom komedije, ali je svakako reč o uzornom repertoarskom filmu.
* * 1/2 / * * * *
U deliričnom stanju, pod temperaturom koja mi nikada ovako teško nije pala, pogledao sam film MADE IN YU Mika Lazića.
Ovaj film je dosta sličan filmovima Gorana Rebića, našeg gastosa u Austriji, koji u tamošnjoj produkciji snima filmove koji govore o Srbiji ili o austrijskom doživljaju Srbije, odnoso srpskom doživljaju Austrije.
Kao i svaki pravi gastosi, ni Rebić ni Lazić se suštinski nisu odselili iz Srbije, to jest otišli su na Zapad ali su mentalno ostali ovde. I MADE IN YU je tipičan primer takvog filma koji ne zna tačno da li Šveđanima priča o srpskoj tajni, bolnoj i neizrecivoj ili Srbima priča o tome kako je teško u Švedskoj.
Upravo zbog te neopredeljenosti, film gubi sav svoj mogući šarm koji je mogao proisticati iz niza verovatno autentičnih gastarbajterskih situacija iz života koje Lazić ubacuje u film.
Opredelivši se za mozaičnu strukturu LEPIH SELA, samo urađenu na beskrajno neveštiji način, Lazić pokušava da ispriča sudbinu jedne bosansko-srpske porodice koja se doselila u Švedsku.
Međutim, okvir koji drži priču, a to je situacija da pater familias hoće da se samoubije je jako loše postavljena, neuverljiva, previše plakatska, te glupost dodatno ukucava dramaturšku neveštinu.
Flešbekovi su kudikamo zanimljiviji, s tim što se u njima pojavljuje isti problem kao i datom okviru a to je očajna gluma naših vedeta loše glume među kojima su Boda Ninković, Nataša Ninković, Manda, itd.
Ono što je autentično zanimljivo na nivou scenarija su dijalozi u koje su ubačene broken Swedish reči što doprinosi autentičnosti likova.
U svakom slučaju, uprkos Mikovoj raspolućenosti između Švedske i Srbije, očigledno je kao negativne atribute pre svega preuzeo tradicionalne mane srpskog filma, čime je pokazao privrženost rodnoj grudi.
* 1/2 / * * * *
Kriple, rasplako sam se na odgovore pod horoskop! Hvala ti.
Juče su me kontaktirali iz kraljevačkog kulturnog centra sa ponudom da objave zbirku mojih drama. Ponudu sam sa velikom radošću prihvatio tako da bi polovinom aprila ta knjiga trebalo da se pojavi.
Ona će u sebi sadržati Predgovor i tri moja najozbiljnija dramska teksta VELIKU BELU ZAVERU (koja je već objavljena u TEATRONu i zbirci PREDSMRTNA MLADOST) igranu u Ateljeu, sarajevskom Kamernom tetaru i na hrvatskom radiju; BEBINU NOĆ U GRADU koja još nije izvedena ali je adaptirana za film koji još nije snimljen :) ; i 72 DEVICE koje se igraju u Dadovu.
Sjaajno! Chestitam! xcheers
Bravo!
sjajno, ovo je dobra vest, posebno u svetlu činjenice da uopšte retko viđam zbirke dramskih textova u knjiškom obliku.
što nisi to slao na konkurs istok-zapad u zaječar? možda bi uz svu slavu dobio i par tisuća evrića? (istina, tamo je uslov da su neobjavljivane, ali imaš ti i takvih)
Lepa vest, čestitke!!!!
Super! Čestitam! :D
I da bude još takvih zbirki! :)
Počni da smišljaš kako će izgledati promocija... Droga, kurve, alkohol...
Hvala na čestitkama!
Zbirke drama u principu nisu tako retka pojava, ali ta vrsta knjiga ne dobija previše pažnje pošto se smatra za neku vrstu stručne literature. Što u krajnjoj liniji i jeste.
Postoje drame koje su zabavne za čitanje, ali u suštini drama ne živi na papiru već na sceni. Međutim, isto tako ponekad predstava obuzme dramu i na tom putu se dosta zaboravi šta je izvorni tekst nosio. Što se mene tiče, ja sam do sada uvek imao sreće da su reditelji unapređivali tekst tokom rada, i još kao jedna naročita specifičnost je što su i ZAVERA i 72 DEVICE imale vrlo teatralističku postavku iako nisu tako pisane, tako da će izvorni tekstovi biti zanimljiv materijal za poređenje.
No, u svakom slučaju, lep je osećaj da neko misli da su stvari koje sam napisao sazrele da se privole na papir.
Što se promocije tiče, sigurno je da će biti kurvi. Drame ipak nisu toliko dobre da iko dragovoljno poželi seks sa posetiocima.
Danas sam, kada se delirijum malo smirio, reprizirao LJUBAVNI ŽIVOT BUDIMIRA TRAJKOVIĆA Dejana Karaklajića,
Ovaj film spada u red coming of age filmova koje je pisao Milan Jelić, s tim što je ovde on samo saradnik na scenariju a prvopotpisani je Predrag Perišić. Međutim, u izvesnim segmentima se oseća Jelićev kink, koji nije uspela da uguši Perišićeva sterilnost.
U svakom slučaju, ovaj film je bio Perišićev callintg card i ovo je prvi film koji je osvojio nagradu za scenario na Festivalu filmskog scenariju u Vrnjačkoj Banji. Ako imamo u vidu da su te godine na festivalu učestvovali SPECIJALNO VAPITANJE i HAJKA, koji nisu dobili ništa, tj. nešto marginalno, mislim da to dovoljno govori o bizarnosti te odluke. Međutim, među filmskim radnicima postoji legenda da je Tito gledao ovaj film na Brionima i da je rekao da mu se dopada a onda je ta informacija počela da se širi i žiriji su pokušali da pokažu sličan ukus.
Kako god bilo, BUDIMIR je pre svega vrlo miscastovan film, pošto su dvoje glavnih mladih glumaca, esktremno antipatični, devojka (koju igra Marina Nemet, kasnije je postala glumica) je jako loše dubbovana, i teško je pratiti melodramu u kojoj su dvoje glavnih junaka prilično neuspeli.
Zatim, postoji još niz nelogičnosti u odnosima između likova i motivacijama koje proističu iz stilske neopredeljenosti da li je reč o populističkoj ili lirskoj komediji, ili pak možda o drami.
Te stilske dileme sa jasno javljaju i u glumi pa tako isti likovi imaju manire u rasponu od slapsticka do francuskog Novog talasa.
Karaklajićeva egzekucija je dakle vrlo nesigurna, iako je film karakterističan po dosta lucidno odabranim lokacijama.
BUDIMIR TRAJKOVIĆ je ušao u istoriju krajnje nezasluženo, maltene na bazi anegdote, iako spada međui slabije u vrlo potentnoj liniji coming of age filmova.
* * / * * * *
Ugh, kao šlag na tortu tu je još i Ljubiša Samardžić :(
Milan Jelić možda jeste slab kao filmmejker, ali je kažu dobro radio posao u Fudbalskom savezu BiH, a prerana smrt ga je omela da na poziciji predsjednika povede RS u prosperitet.
Pogledao sam RISE OF THE FOOTSOLDIER Julian Gilbeya, courtesy of Death Wish.
Film je jako vešto realizovan, sa vrlo energičnim i krvavim prikazima nasilja, solidnom rekonstrukcijom epohe i neprestanom vizuelnom agresivnošću usled koje reditelj ne trči ceo film kao maraton već svaku scenu kao sprint, a što je karakteristično za mlađe britanske reditelje željne brze afirmacije. U tom smislu RISE OF THE FOOTSOLDIER bi bio dobar calling card za Gilbeya da se ponudi nekom producentu koji voli violentne krimiće, recimo Luc Bessonu, pošto ne znam koliko bi u Americi mogao da prođe sa ovakvim pristupom.
RISE je priča o Carlton Leachu, nekadašnjem fudbalskom huliganu a zatim izbacivaču i dileru ekstazija koji se povukao iz posla taman kada je njegova ekipa iz Eseksa počela totalno da silazi sa uma, i da u relativno mirnoj engleskoj provinciji sprovodi nezapamćen banditizam raspirivan ozbiljnim navlakama na kokain, heroin i steroide.
Ova priča je prikazana u formi dvočasovne montažne sekvence njihovih best of divljanja, bez puno autentičnog dramskog razvoja, tako da je film vrlo antiakademski koncipiran, sa prilično tankom simulacijom objedinjujuće priče i karaktera. Međutim, istovremeno, ovaj film, iako nije nesklon fetišizaciji nasilja, u principu zaista uspeva da prikaže kakva su bagra bili Carlton i prijatelji.
Odavno nisam gledao film u kome sam toliko intenzivno osećao gađenje prema likovima i u kome nemar prema izgradnji karaktera zapravo pomaže istinitosti priče.
Gilbey bi se mogao smestiti na liniju kojom se kreće Nick Love, po uslovnoj hendikepiranosti svog rediteljskog rukopisa. RISE nije dobar film ali jeste zanimljiv za ljubitelje žanra i one koje zanima tema.
* * / * * * *
Pogledao sam SHOOT EM UP Michaela Davisa.
Ne mogu reći da sam dobio ono što sam očekivao, i to je istovremeno i mana i vrlina ovog filma. Pre svega nisam dobio dobro koreografisane i energične pucnjave, pošto Davis očigledno nije reditelj koji je dorastao čak i običnoj emulaciji hongonške ili bilo koje druge pucnjave kao Antoine Fuqua u REPLACEMENT KILLERSima, recimo, iako mu je DP bgio Peter Pau, HK snimatelj koji to sve ima u malom prstu.
Davisova režija je mnogo više na nekoj arhaičnijoj tarantinovskoj liniji, s tim što njeni koreni nisu u Tarantinu, sa pokušajima estetizacije raznih detalja na štetu agresivnosti pucnjave i akcionih prizora. Tek kroz tumačenje scenarija dolazimo do pravog izvora inspiracije ovog filma.
Dočim, film je znatno zanimljiviji u dramaturškom smislu, pošto se tu Davis ne referiše na Tarantina već na strip i moglo bi se reći da sva hiperboličnost SHOOT EM UPa dolazi od čitanja savremenih stripova. Otud i ta estetizacija pojedinačnih kadrova, i ta ispadanja iz ritma sa dijalozima na neočekivanim mestima, i zaplet koji je za stepen bizarniji i brži od uobičajenog filmskog zapleta, dijalozi koji su svedeni na cool replike (koje ne funkconišu naročito) i cool priče, kao u nekom savremenom graphic novelu.
Preuzimanje koncepcija iz stripa čini ovaj film svežijim, ali ga istovremeno i čini potpuno antidramskim, sa pokušajima da ismeva klišee koji se na kraju pretvaraju esenciju klišea, jer kliše kao formalno rešenje nije ideološko već dramsko pitanje, a strip nije dramska umetnost tako da kada se bukvalno prenese na fim ostane kao prazna ljuštura u kojoj se zapati svaka vrsta dramskog klišea.
Doduše, ni sam nivo stripa na koji Davis referiše, moram malo stati u odbranu stripa, nije vrhunski, već se vidi da su i neki njegovi uzori bili slepo crevo te forme koja je sada u velikoj ekspanziji.
U svakom slučaju, SHOOT EM UP nudi dovoljno buke, Monicu Bellucci, Clive Owena i poneko prijatno iznenađenje da se pogleda, međutim kada posle ovakvog filma umesto radosti ostane kontemplacija, jasno je da nešto nije u redu.
* * / * * * *
Ja bih rekao da pre referiše na crtani film nego na strip, čak i vrlo konkretno se mogu povući paralele sa Duškom Dugouškom i Elmerom, i na tom nivou je super i zabavan je dok se gleda, ali je nekako zaboravljiv kao celina tj. nešto mu fali... Logično se nadovezuje na Dejvisov prethodni film Monster Man, samo što je tamo umesto akcije horor, ali recept je sličan.
Referenca na Duška Dugouška je toliko eksplicitna da je odmah jasno da to nikako ne može biti referenca. Eksplicitnost takve reference mnogo više vuče na strip nego išta drugo.
Jeste, ja se slažem sa Crippletom, SHMUP deluje kao kombinacija posvete Johnu Woou (za koju je od početka jasno da je na daleko nižem umetničkom nivou jer Davis nije režiser Woovog kalibra) i stripovske estetike. Veliki broj novih crime stripova na Imageu, Vertigu ili manjim firmama i imprintima podseća svojom stilizacijom i svedenom karakterizacijom na ovaj film i vice versa.
Nisi mi džabe rezao sve one stripove, vidis da je imalo svrhe...
Pogledao sam A L'INTERIEUR
I mogu reći samo jednu stvar, don't believe the hype!
Povremeno se pojavi poneki film koji nas vrati u dane kada se horor žanru prilazilo sa predrasudama, podozrenjem i paušalnim etiketama. To je bio period zabluda i podmetačina, međutim, da se horor sveo samo na ovakve filmove, sve to bi bilo tačno.
Kada neko snimi film koji traje 76 minuta, po definiciji znaš da je taj ili neki amater pa je jedva napabirčio i toliko, ili da je pokušao da snima neku drugu formu pa iznebuha odlučio da je proglasi za film ili da čovek naprosto ne zna da snima filmove.
Bustillo i Maury verovatno na neki način obuhvataju sva tri podskupa.
Međutim, najpre će biti da oni ne umeju da snime film pošto je i u trajanju od tih zaista mizernih 76 minuta, A L'INTERIEUR dosadan i prepun ponavljanja.
Špica filma se završava u šestom minutu.
Potom već u prvih desetak minuta ima scenu solilokvija antipatične babice u bolnici koji nema apsolutno nikakve veze sa likovima, zapletom i poentom filma i koji je mogao da leti da su u odnosu na scene koje ulaze u film primenjeni iole profesionalni kriterijumi.
Onda negde oko 20. minuta, film počinje da se kreće u pravcu onoga zbog čega smo došli.
Dolazi jedina dobra scena u filmu a to je scena prvog dolaska Beatrice Dalle, kada glavnoj junakinji, inače trudnjači, na vrata kuca upadljivo umobolna žena obučena u neku dugu crnu gothic haljinu koja želi da uđe u kuću. Ko može kriviti trudnjaču što nije odmah napustila svoj stan posle prvog dolaska policije. Zaista, ko bi očekivao da bi ozbiljan psihopata mogao da dođe tako upadljivo kostimiran, i pritom u dugoj haljini, krajnje nepodesnoj za izvršenje krivičnog dela. Međutim, očigledno idiotski izgled je tajna naše zločinke.
Kada policija ode, glavna junakinja ZADREMA, verovatno srećna što je dovoljno zanimljiva da ima svog psihopatu, a zločinka uđe u kuću u elipsi što je tek prvi slučaj u kome ćemo otkriti da Bustillo i Maury vole da preskoče svaku scenu koju ne umeju da izrežiraju.
U svakom slučaju, kada psihopata koja planira da raspori ženu i izvadi joj dete uđe u kuću, dok žena drema, ona prvo odluči da se malo promuva po kući, vidi šta ima, potraži ČIME DA JE RASPORI, pošto ništa nije ponela sa sobom.
Spoj dve potpuno neuverljive radnje između zločinca i žrtve čibni da se svaki suspense situacije da publika zna više od junakinje potpuno ukine.
Kada nađe čime će da je raspori, dođe da je raspori pa je malo gleda, zamišljeno i upadljivo neobično. Očigldno je reč o još jednom od filmskih psihopata koji će možda i da nastrada zbog svoje neefikasnosti.
Takva vrsta kontempativnosti nije prijatelj ozbiljnom zločincu tako da trudnjača uspe da pobegne od prvog pokušaja rasporivanja pošto ju je, sasvim očekivano iz sna probudio bol makaza zabodenih u pupak.
Očigledno zločinka računa da će se amaterski carski rez lakše obaviti ako je pacijent živ i brani se svom snagom nego ako je na neki način narkotisan ili barem vezan.
Tada naša junakinja upada u fazu u kojoj ne može da hoda, koja na svu sreću kasnije prođe. Ipak, uspeva da dopuzi do kupatila i da se zaključa, vidno uznemirena. Uznemirenost je takva da naša junakinja može da govori, ali ne može da vrišti iako bi joj to pomoglo.
Vrata od kupatila su nesavladiva barijera za ubicu. Možda bi mogla da ih savlada da su se Meury i Bustillo odlučili za elipsu, u kojoj ona može da uđe u kuću koja sigurno ima snažnija vrata od kupatila.
Potom, film postaje neka vrsta krvavog sitkoma, u kome se "slučaj Martina Balsama" ponovi u nekoliko navrata, a status quo gde ubica vreba napolju a žrtva ulazi i izlazi iz kupatila pošto je u međuvremenu povratila moć hoda i stekla neku vrstu radoznalosti i rado napušta kupatilo iako svaki put nema nikakav cilj prilikom napuštanja kupatila.
U ovoj fazi, Bustillo i Meury imaju još jednu scenu koju ne umeju da izrežiraju a to je kako da zločinka ubije policajca i za njega vezanog osumnjičenog arapskog tinejdžera /koga policajac iz nekog razloga nije hteo da ostavi vezanog napolju, u kolima ili za ogradu, ili štagod) koji imaju predznanje o tome da je ona opasna i znaju kako izgleda. Pošto su očigledno sve opklade protiv nje, i trebalo bi biti inventivan u ovoj sceni, reditelji su je preskočili.
Međutim, već situacija u kojoj se ova dvojica nesretnih junaka suočavaju sa njom je diskutabilna pošto prositiče iz njihove potrebe da u kući u kojoj je izubijana trudnica, i vreba pshihopata koja je prethodno već ubila dvojicu policajaca i to pošto su shvatili da je ona psihopata, odu da poprave osigurač.
Možda su hteli da poprave osigurač kako bi lakše izveli trudnicu iz kuće, ali, oni imaju baterijske lampe, plus ona je domaća u toj kući, sigurno bi se snašli. Ili su pak računali da trudnici osposobe osigurač pa da ona boravi u kući do jutra.
U svakom slučaju, neznano kako, čudno obučena žena i njih savlada.
Ipak, u međuvremenu je trudnica shvatila da će da bi dala život morati da oduzme barem jedan.
Kreće u napad. uspeva da prilično onemogući zločinku. Ali, onda ona počne da kontemplira pred ubistvo i ne ubije je.
Hm.
I onda se ispostavi da se sve ovo zapravo desilo zbog jednog saobraćajnog prekršaja. Za koji ne znamo tačno ko je kriv.
A L'INTERIEUR je kao ekranizacija one replike iz TT SINDROMA "Ti nikada nećeš znati kako je to biti majka, pošto ćeš večeras da umreš."
S tim što ovde materinstvo zapravo nije naročito potencirano kao bitna linija filma. Ovde se sve vrti oko vendete za počinjen saobraćajni prekršaj.
Zločinki nije stalo do živog deteta. Ona želi da ga iščupa iz utrobe da bi se osvetila. Njeno završno milovanje iščupanog deteta je samo način da se završi film i ne znači apsolutno ništa.
Ali, da li je glavnoj junakinji stalo do deteta?
Glavna junakinja pošto ju je zločinka načela oko pupka, dođe na ogledalo i gleda u kom joj je stanju lice. Briga nju za stomak, ne mari ona previše za to.
Uostalom da joj je stalo do deteta, ne bi sebi izvršila traheotomiju, a potom tu intervenciju oneobičila time što će probušen vrat oblepiti selotejpom.
A L'INTERIEUR je film u kome autori ne mogu da prikriju svoju nezrelost, između ostalog i zato što je ne koriste kao deo izraza već pokušavaju da je zaodenu u neku vrstu ozbiljnog Euro-slashera, na tragu HAUTE TENSION od koga preuzimaju samo tupavost a ništa od Ajine zanatske veštine.
Činjenica da u filmu ima klanja, nažalost ne znači da je film hrabar. Niti to klanje može da prikrije njihov rediteljski ineptitude koji se očituje kroz to šta likovi rade, kako likovi misle i koliko priča napreduje, odnosno koliko se odnosi menjaju.
Jedini razvoj likova i odnosa prositiče iz primene najoveštalijih klišea kojima se autori očigledno prekasno okreću i slabo ih realizuju. Ako promenom u liku smatramo neumitni trenutak kada će žena početi da čini zlo onome ko je njoj činio zlo, so be it.
Ovi momci nažalost ne znaju da u Srbiji još uvek živi Šefka Hodžić, sa promenjenim imenom, i da bi je ovako glup film sigurno uznemirio. A onda je svašta moguće.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam MICHAEL CLAYTON Tony Gilroya, courtesy of Ginger.
Čini se da Soderbergh kao producent sada štancuje kopije svojih uspelih filmova tipa posle TRAFIICa odmah ide SYRIANA a posle ERIN BROCKOVICH, MICHAEL CLAYTON.
Za razliku od ERIN koja je bila više populistički film o neobrazovanoj budali koja je ipak uspela da pobedi sistem, MICHAEL CLAYTON je više na liniji liberalskih conspiracy teorija iz sedmadesetih za koje je bio specijalizovan Alan J. Pakula. A pomalo i Sydney Pollack koji je producirao ovaj film i glumio dosta važnu ulogu u njemu.
Međutim, dok je Zavera bila nešto relativbno novo tokom sedmdesetih, uostalom, tada je ča k i Predsednik po prvi put demistifikovan, priča koju nam prikazuje MICHAEL CLAYTON je danas toliko pase da svaki drugi film sa Van Dammeom ima isti ovakav zaplet.
Priča o čoveku koji shvata da Zla Korporacija ne samo da truje ljude nego je spremna i da ubije nekog ko je whistleblower je toliko prevaziđena da deluje smešno kada se priča u filmu u kome je sama sebi svrha.
Ovakva priča bi mogla da funkcioniše u nekom žanrovskom filmu u kome neka vrsta drugog filmskog aduta predstavlja krajnji ishod filma. Međutim, ovakva priča ispričana kao da je sami sebi svrha čini da nas Gilroy tretira kao debile, kao da nismo gledali apsolutno nijedan film već 30 godina.
Nažalost, Gilroy nije našao način kako da nam neki nov način predoči Pakulino gradivo. Ovaj film je Pakula all the way.
S tim što naravno, ako već moram da gledam Pakulu, radije bih gledao njegove izvornike nego neku second hand interpretaciju.
Gilroy je na ovu temu već imao zanimljiviji i svežili film DEVIL'S ADVOCATE, u kome je staru temu dovoljno remiksovao da drži pažnju 1998. godine.
Nažalost, CLAYTON nema taj kvalitet.
* * / * * * *
Pre nekog vremena sam pogledao CALIFORNIA DREAMING Christiana Nemescua i još uvek nisam uspeo da se odlučim na koji način da priđem ovom filmu. Naravno, reč je u filmu koji jeste u sasvim pristojnom stanju dovršenosti i iz njega se vrlo jasno vidi koje su bile autorove ambicije. Međutim, to zaista ekstremno trajanje od 158 minuta čini da se zaista upitam da li smo gledali verziju koju bi Nemescu pustio javno.
Mislim da ekstremno trajanje filma gotovo sigurno ne bi bilo ovakvo u završnoj verziji pošto ova priča naprosto po svojoj ambiciji ne odgovara tim dimenzijama filma i nije za film duži od dva sata. Ekstremne dužine trajanja filmova su obično iznuđene i to u većini slučajeva zbog obimne priče ili teme filma koja nadilazi klasične formate repertoarskog filma.
CALIFORNIA DREAMING nije takva priča. Ovo je komunikativan,. pitaj film sa jednostavnom pričom za koji je idealna dužina između 100 i 120 minuta.
U ovom obliku ovaj film nema tu idealnu dužinu i deluje naporno, iako je vrlo očigledno da se iza sadašnje naporne forme krije dinamičan film.
Štaviše, vidljive su čitave sekcije koje je očigledno trebalo sažeti.
Odnos prema priči o rumunskim lokalnim moćnicima koji opstruiraju putovanje američke jedinice na granicu za SRJ tokom Bombardovanja, pre svega pokazuje jedan prilično ozbiljan moralni i intelektualni koncept koji je imao pokojni reditelj u odnosu na velike svetske sile, savremene ratove, istoriju, ideologiju i komšije.
Rumuni su veliki narod, respektabilne tradicije, i moglo bi se reći da taj narod ima određenu zrelost kada uspeva da iznedri ovakav film koji pokazuje izuzetno izgrađen i slojevirt odnos prema stvarnosti i vrlo ozbiljnim pitanjima koje nameće svakodnevica.
Daleko je od toga da je CALIFORNIA DREAMING film koji sad nudi neki naročit intelektualni užitak, ili neku posebnu političku poentu, međutim, siguran sam da mi recimo ne bi bili u stanju da napravimo ovakav film o Amerikancima koji prolaze kroz Srbiju da bi bombardovali Rumuniju, kao što ne bi imali film koji se na ovakav način pozicionira u odnosu na NATO, na primitivni i bestidni odnos nadmoćnih i siromašnih, itd.
Sve ono što CALIFORNIA DREAMING nudi usput kao common sense, nešto što doživljavamo sasvim normalno, naša kultura ne bi bila sposobna da artikuliše.
Uostalom, videli smo naš film, vrlo slične tematike PAD U RAJ u kome je rat tretiran kao nekakva privatna šala, jedna zajebancija, u kojoj sticajem okolnosti mogu da glume i stranci.
Dok je u srpskom filmu, rat prikazan kao imaginarni žanrovski događaj koji se nije desio u stvarnosti, kao neka vrsta tradiconalne filmske priče u jednoj kinematografiji ima više interpretacija, kao Godzilla, CALIFORNIA DREAMING mnogo više govori o tom događaju iako ga samo pasivno tretira.
I zato u stvari u Rumuniji, predvorju Srbije, Amerikanci ni ne shvataju da u Rumunima koje sreću zapravo dobijaju ukus Srbije, zemlje jadnih i siromašnih ljudi kojima nisu potrebne američke bombe da bi se ubijali, i čiji je lokalni kabadahija oko nekih stvari zapravo i u pravu.
Najveća tragedija je u tome što današnji Srbi verovatno ne bi zaustavili voz koji ide da pomogne bombardovanju nekog drugog, a Nemescuovi Rumuni ipak bi.
* * * / * * * *
Pogledao sam KINSEY Bill Condona, sa velikim zakašnjenjem.
Condonov arhaični rediteljski pristup čini da se nikada zapravo ne razume da li je on pravi reditelj ili samo peder sa zaposlenjem. Takvi su mu i filmovi, kad se bavi žanrom, to je onda mjuzikl ili sexually charged horor, gde njegovo seksualno opredeljenje dolazi do izražaja, a kada je reč o istinitim pričama, to su onda biografije ljudi koji su mu opet zanimljivi pre svega iz seksualnog ključa.
I to je naravno sasvim legitiman vid političkog filma u kome se film koristi kao neka vrsta političkog instrumenta u borbi za prava seksualnih manjina. Međutim, kao i svi vidovi političkog filma, tako i njegov mora da preuzme matricu iz nekog filmskog stila, i Condon se tu oslanja na najkonzervativnije tradicije klasičnog Holivuda.
Kada je radio KINSEY, on je istakao da je namerno hteo da se drži konzervativnog stila filmova koji su izlazili u vreme Kinseyevog života i da ih obogati eksplicitnim prikazima seksa koji su neočekivani u tom kontekstu. Međutim, takvi su mu i drugi filmovi, što pokazuje da mu je istraživanje stila i filmskog izraza na drugom mestu.
I to se ispostavlja kao najveći problem KINSEYa pošto upravo zbog arhaičnog stila, mi ne uspevamo da dokučimo gotovo ništa o tome ko je bio taj čovek, pošto nam klasicistički pristup koji vezujemo za afirmativne biografske filmove ne dozvoljava da se zaista probijemo do suštine njegovog karaktera.
Između ostalog, pored njegovog vrlo liberalnog pogleda na svet, ne saznajemo da li je on bio relevantan naučnik ili ne, a završnica filma poprima lirske dimenzije Kinseya koji kopni i postaje dosta mutno šta se desilo sa istraživanjem posle ukidanja Rockeffelerove stipendije.
I zato, kad se podvuče crta, KINSEY stoji kao zabavan biografski film o intrigantnoj temi, koji nažalost više uspeva da uputi na zanimljiv istorijski događaj i ličnost nego što zaista rasvetljava događaje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam 2019 Sergio Martina, courtesy of Ginger.
I da se razumemo, film je smeće. Svako iole normalan bi smatrao da je protraćio 96 minuta svog života gledajući niskobudžetni film čiji autori imaju ambiciju da dođu do lake zarade, ulazeći u arenu u kojoj se nadmeću filmovi bazirani na pozamašnim ulaganjima a nemaju dovoljno talenta da prevaziđu tu disproporciju između ulaganja i zarade.
Dakle, nemam ništa protiv niskobudžetnog filma kao koncepta, i nemam ništa protiv niskobudžetnog filma koji se pretvara da je skup ukoliko je autor sposoban za to, međutim 2019 je gluplji, dosadniji i tromiji od svakog visokobudžetnog mastodonta koji mnoge mane može da nadoknadi kroz raskoš,
I to sve naravno, nije ništa neočekivano za jedan rip-off naslova kao što su MAD MAX ili ESCAPE FROM NEW YORK.
Međutim, ono što zaslužuje posebnu analizu jeste koncept kroz koji je Martino planirao da nadoknadi oskudan budžet. Naime, Martino u rukopisu pravi jednu neobičnu inverziju i suprotstavlja se američkom postapokaliptičćnom filmu time što umesto tehnički impresivnog miljea, baziranog na jasnim konvencijama žanrova i pop kulture, gradi jedan groteskni art house svet koji više liči na neki film Saše Petrovića nego na George Millera.
Martino naravno pokušava da se osloni na miteme vesterna i opakih junaka iz Millerovog i Carpenterovog asortimana, ali najpre njegovi likovi imaju veze sa grotesknim prikazima srednjeg veka, gube, starih zdanja u raspadanju koja većinom nemaju previše veze sa njujorškom modernom arhitekturom, itd. I neke od scena zaista mnogo više liče na neki evropski art film nego na exploitation koji pledira na uspeh u Americi.
Druga linija je poigravanje sa dizajnom space opere u nešto ambicioznijim pulpy setovima koji pripadaju štabovima zaraćenih strana, koji na svoj način pet nemaju veze sa aktuelnim kinematografskim trenutkom već više liče na neki kemp pristup maltene žilnikovskih razmera.
U svakom slučaju, Martinu u ovom filmu ovi zahvati nisu uspeli, i osim koncepcije koja je preteča CHILDREN OF MENa, ovo je naslov koji ne zaslužuje pažnju.
Kad je reč o apokaliptičnim naslovima ovog tipa, ja bih se držao Enza Castellarija.
Unače, zanimljivo je da ovaj film deli godinu apokalipse sa Castellarijevim I NUOVI BARBARI.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam IL CITTADINO SI RIBELLA Enza Castellarija, courtesy of Pliss.
Ovo je italijanski krimić koji pripada tradiciji poliziotesschi podžanra, i negde je na liniji DEATH WISHa koji je izašao iste godine.
DEATH WISH je bolji film zato što je Paul Kersey junak čija je motivacija za osvetu jasna dok je Castelarijev junak pre svega motivisan potrebama autora da uradi vigilante film u kome čovek uzima pravdu u svoje ruke i rešava slučaj mimo policije.
Ipak, treba imati na umu da je osnovna Catellarijeva greška u tome što njegov junak naprosto nije preživeo ništa previše strašno od strane kriminalaca i da je njegova potonja potera za njima više iz domena patologije od koje pati Ron Silverov lik u BLUE STEELu nego što zaista postoji razlog za tako besomučnu osvetu.
Film je opterećen, ali ne previše Nerovim monolozima o tome kako se pravda mora uzeti u svoje ruke, kako vlast ne štiti građane dovoljno, i otprilike je jasna ideološka ciljna grupa kojoj se autor obraća.
Ono po čemu se film pozitivno izdvaja to su odlične scena automobilskih potera, solidan izbor lokacija i dobre akcione scene i pucnjave. Međutim, naročitu pohvalu zaslužzuju sve scene sa vozilima koje imaju i za današnje uslove svež naturalizam i fizičke efekte.
Pliss mi je nasekao film sa komentarima, koje je hostovao Bill Lustig tako da ću u nekom trenutku sigurno reprizirati ovaj film sa ovim komentarima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KEBAB CONNECTION Arno Saula, courtesy of Ginger.
Ovaj film je dobar putokaz kako će izgledati srpski komercijalni film ukoliko kod nas prevlada "fondacijska" filmska struja koju oličavaju Srdan, Stefan, Koljević i ta ekipa. Oni sada sebe smatraju velikim umetnicima, ali ma koliko da sa podsmehom doživljavaju "bioskopski film", sigurno je da će na neki način želeti da se izraze i u tom formatu koji pledira da bude komercijalniji na lokalnom nivou. Možda mu se ne bi posvetili u punom autorskom kapacitetu, ali sigurno ne bi propustili priliku da odrade nešto kao scenaristi ili producenti ili mentori u najširem smislu. U njihovom pokušaju da pretvore srpski film u neku vrstu istočnoevropskog getoiziranog filma, što nikada naš film nije bio, sigurno će pokušati da naprave i svoju vrstu repertoarskog filma, koji će pripuštati svojim odanim štićenicima.
KEBAB CONNECTION je deo sličnog projekta u Nemačkoj, na scenariju je potpisan njihov najpotentniji mladi autor (u festivalskom smislu) Fatih Akin i očigledno je ovo njegov koncept upliva u komercijalni film. Štaviše, on u ovom filmu ubacuje deo elemenata iz GEGEN DIE WAND i na nivou glumačke podele, i čini se da ovu formu doživljava kao neku vrstu tezge za svoje odane saradnike.
I onda možemo da vidimo jedan melanž lažnog multikulturalizma, lažne filmofilije i konačno lažne komedije kojoj je važnije da bude politički korektna nego da bude smešna. Nemci posle progona Jevreja pred Drugi svetski rat nikada nisu uspeli da oporave svoju filmsku komediju i retke su uspešne nemačke komedije. Međutim, čak i u neuspleom filmu se vidi da li proističe iz relativno autonomne autorske ili producentske vizije. Isto tako se mikromenadžment vidi čak i u uspešnom filmu. KEBAB CONNECTION nije uspešan film tako da se u njemu i vide šavovi, i još plus i smetaju.
I mi smo imali ovakvih projekata ranije, MUNJE prve padaju na pamet, ali ovako perfidne filmove još nismo, no nekako osećam da ćemo ih uskoro imati ukoliko se ne pojavi neki ubedljiv koncept autohtonog srpskog imperijalnog filma, čiji je OGNJENKA prvi korak. Međutim, OGNJENKA nije dovoljna.
S druge strane čini mi se da se ovakvi perfidni, politički korektni, sterilni bioskopski filmovi već pripremaju.
* 1/2 / * * * *
Sinoć smo se na redovnoj projekciji prisetili SLATKA OD SNOVA Vladimira Živkovića, courtesy of Žika.
Ovaj film je infamozan star vehicle Dragane Mirković koji je trebalo da bude njena varaijanta HAJDE DA SE VOLIMO, ali ga je omeo niz faktora među kojima su smrt producenta Rake Đokića, sankcije, rat, slom bioskopa.
Međutim, ovaj film je zaista zaslužio ozbiljnu rehabilitaciju pošto je reč o raritetnom skupu dobrih namera koje su nažalost uglavnom sve neispunjene i prokockane.
Pre svega, film ima televizijski look, nemalo zahvaljujući DPu Fatmiru Nušiju koji je poznat kao vrhunski TV snimatelj i saigrać Stanka Crnobrnje, koji se ipak nije nikada dokazao na filmu. Fotografija je elektronska, sa dosta apsurdnih najjednostavnijih televizijskih efekata u smislu bojenja slike i ambijenta, i više podseća na neki arhaični televizijski show nego na film. I upravo bi kao vrhunski televizijski show SLATKO OD SNOVA najbolje funkcionisalo, i imalo svoje mesto u DVD kolekcijama.
U tom smislu zaista je šteta što je ovaj projekat, sasvim urađen na televizijskom nivou uopšte došao u poziciju da se tretira kao film, i da se poredi sa kinematografskim ostvarenjima.
Pored fotografije, veliki tehnički problem filma je tretman ambijenata koji su konceptualno vrlo dobro izabrani, naročito Muzej vazduhoplovstva koji izgleda retrofutuiristički i imajući u vidu stare mladzne avione sa petokrakama koji stoje u njemu te neke stare helikoptere neuobičajenog dizajna, pomalo deluje kao skica nekog allanmooreovskog tretmana SFRJ i stvaranja neke vrste alternativne istorije.
Međutim, pored abismalnog kvaliteta slike, i prilično slabog kadriranja, film ima ogroman problem lošeg rada sa statistima kojih naprosto nema ili su slabo iskorišćeni tako da junaci egzistiraju u sablasno praznim ambijentima koji više pripadaju nekom filmu po Stanislavu Lemu nego veselom mjuziklu.
Rediteljski koncept, ukoliko se o nečemu takvom u ovom filmu uopšte može govoriti se više vrti oko pokušaja da se film pretvori u seriju spotova Dragane Mirković i tu napredovanje priče dosta gubi na razložnosti. Očigledno je da reditelju Vladimiru Živkoviću pričanja priče nije bilo primarna preokupacija, čemu su verovatno doprineli i potresi u produkciji koji su usledili posle smrti Rake Đokića.
Kad je o Raki reč, SLATKO OD SNOVA je vrlo lucidno producentski postavljen projekat. Naime, on je za scenariste odabrao tada dvojicu hip scenarista, Aleksandra Barišića koji je radio srednju priču u KAKO JE PROPAO ROKENROL i CRNI BOMBARDER i Srđana Dragojevića koji je tada bio senzacija posle MI NISMO ANĐELI.
I ispod naslaga Živkovićevog neznanja i Nušijeve fotografije, vidi se zanimljivo postavljen scenario.
Film je postavljen kao priča u uspehu mlade radnice u fast food restoranu smeštenom u bajkovitoj Srbiji koja pokušava da uspe u svetu dance popa, u kome dominira velika izdavačka kuća, koju vodi veliki neumoljivi mogul. Ona biva primećena od strane njegovog skauta dok se njena drugarica smuva sa tada najaktelnijom, ali već dekadentnom zvezdom. Njih dve postaju rivalke, mogul pokušava da preuzme pevačicu od skauta koji se u međuvremenu zaljubio u nju, i da joj potpuno promeni imidž ali pošto ona shvata da takav imidže ne bi bio njen auztentični izraz napušta šou biznis. Ipak, želja za pevanjem je jača i ona uz pomoć duha Elvisa Presleya ulazi u um mogula i nalazi u njemu dobrotu, koji potom budi na javi i sve se završava happy endom.
Priča filma koja je prilično nerazumljiva zapravo ima u sebi elemente koji su hteli da realizuju ovaj kratki sinopsis koji sam gore naveo i u kome ima sasvim dovoljno kvaliteta da SLATKO OD SNOVA bude zanimljiv, čak i intrihgantnan omladinski film. Međutim, neukost u realizaciji je samo fragmente ove priče dovela na ekran i njen efekat je izgubljen.
Neki od najpipavijih glumačkih segmenata poput duha Elvisa Presleya su naravno najgore glumljeni, recimo njega igra Manda, što je dodatno devalviralo ovu mitsku matricu koja će kasnije nešto uspešnije, ali na isti način i sa istom funkcijom biti korišćena u ČARLSTONU ZA OGNJENKU Uroša Stojanovića sa likom Baba Boginje.
Ono što je takođe zanimljivo to je muzički koncept filma. Naime, SLATKO OD SNOVA ne afirmiše Draganin kanonski izraz već se bavi promovisanjem njene, sada je jasno, neostvarene dance pop karijere na engleskom jeziku. Rambo Amadeus pak u filmu izvodi svoje numere koje su apsolutno u njegovom maniru bez ikakvih ustupaka. Reimagining Draganiniog lika u filmu izvodi HOROR REDITELJ koga igra Zoran Cvijanović i on je vodi u neke new wave vode bowievskog high concepta, mislim da je i te pesme pisao Rambo, tako da u filmu praktično ima najviše muzike Ramba Amadeusa, nešto generičkog euro beata i nimalo narodnjaka. U tom smislu, SLATKO OD SNOVA zaista nema veze sa afirmacijom turbo folka, izuzev minulog rada svoje glavne zvezde.
Čini se da je ovakav muzički kontekst filma možda i doprineo njegovom neuspehu pošto je bio presofisticiran za Draganine fanove.
Isto tako, iako zaplet nije realizovan na adekvatan način i priča nije ispričana, neke od koncepcija koje su scenaristi uveli u film daleko prevazilaze koncepciju i kvalitet scenarija za uobičajene pevačke vehicle filmove.
U svakom slučaju, iako SLATKO OD SNOVA nije film o koji je iko ogrešio dušu, reč je o bitnom detalju iz istorije naše pop kulture u kome se može naći štošta zanimljivo.
* * / * * * *
Pogledao sam ZOO Robinson Devora, courtesy of Ginger i moram reći da sam se razočarao.
Ova igrano-dokumentarna pretenciozna pseudo-rekonstruckija sudbina i stanja svesti koji će dovesti do smrti jedno zoofila i do kriminalizacije zoofilije u drđavi Washington, nažalost ne uspoeva da bude ništa više od filma eseja koji nema nikakvu umetničku ni dokumentarnu vrednost.
Devor je pokušao da nam predstavi zoofile kao nežne, krhke ljude koji su ubeđeni da voloe životinje do te mere da su spremni i da seksualno opšte sa njima, i to bi bio zanimljiv koncept kada snimljeni verbalni iskazi tih ljudi ne bi bili podvučeni ispod serije asepričnih pokretnih slika koje po svojoj strukturi podsećaju na neme rekonstrukcije iz boljih Discoveryjevih emisija a po fakturi deluju kao neki pretenciozan art, dakle izgledaju kao pretenciozan arty tretman jedne trivijalne forme kao što je dokuemntarna rekonstrukcija iz TV emisije.
Nažalost, na Discoveryju i sličnim kanalima ima mnogo boljih rekonstrukcija veće umetničke vrednosti tako da se za ZOO čak ne može reći ni da je u toj formi vrhunsko delo.
Ono što ZOO jeste bi se moglo defnisati kao jedno gusvansantovsko žestoko promašivanje teme, u kome uljuljkivanje i hipnotičkim prizorima i uživanje u delikatnosti detalja potpuno odvlači pažnju reditelja od bazične razložnosti.
Otud u ovom filmu ne razlikujemo čak ni kada koji sagovornik govori, i sve do same završnice u kojoj imamo upliv dokuemntarnog materijala ne znamo o čemu ovaj film uopšte govori. Konačno, čitav autorov pokušaj da sagleda slučaj iz vizure zoofila biva potpuno izvitoperene njegovim tretmanom njihovih reči pošto je film toliko distanciran i toliko su stvari oneobičene da kroz sam postupak vidimo da Devor želi da smesti njihove priče u neku vrstu patološkog konteksta. Nažalost, ni sama zoofilska priča nije naročit big deal. Seks sa životinjama je jedna od ustaljenih praksi, i Devor greši što primenjuje tako pretenciozan postupak na jednu temu koja vapi za racionalnim, ali nepretencioznim postupkom.
Uostalom, kako besmrtni Slobodan Stanković kaže, za zoofilski pornić je teže našao konja nego devojku.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam RUN FAT BOY RUN Davida Schwimmera, courtesy of Ginger i obradovao sam se da ponovo pogledam Pegga.
Pegg je bio i ko-scenarista ovog filma sa Michael Ian Blackom, i očigledno je da se sa njim dobija full-time job ili da barem on ne želi da igra ukoliko nema priliku da scenario malo prilagodi sebi.
Schwimmer je Peggov saigrač još iz filma BIG NOTHING i mislim da su oni još tu uspeli da pronađu nekakav zajednički jezik. Isto tako, mislim da je Scwimmer vrlo mudro odlučio da se posveti režiji pošto, iako nije neki vrhunski reditelj, barem za sada, ipak ima mnogo veću perspektivu nego kao glumac koji posle FRIENDSa nije imao relevantnijih ostvarenja.
RUN FAT BOY RUN je kad je reč o režiji vrlo pristojan, nije u samom vrhu romcoma ali je u zlatnoj sredini nesumnjivo.
Kad je reč o scenariju, tu RUN FAT BOY RUN ima najveći problem pošto film ima nekoliko high concept ideja u sebi a nijedna nije previše plauzibilna. Naime, imamo junaka koji je pobegao sa venčanja i sada, pet godina kasnije želi da mu se napuštena nevesta vrati. I to kao koncept nije loše ali zahteva znatno bolju scenarističku razradu od kasnijeg high concept rešenja da će on da istrčći maraton KAKO POSTATI HEROJ-style, kako bi mu se ona vratila.
Iako ima izvesne simetrije u trčanju sa venčanja i trčanju na maratonu, čak i u okvirima romcoma ovakva postavka je prilično neuverljiva. Dakle, pored prilično mediokritetskog, sporadično solidnog pisanja unutar scena RUN FAT BOY RUN pati od starog romcom problema a to je da se u high conceptu izgubi emocija koju bi junaci trebalo da razviju i da se razvoj njihove romanse previše uslovljava.
Uprkos svemu ovome, i priličnoj neopredeljenosti u smislu settinga (film je pisan za Njujork pa je sa ulaskom britanskih producenata prebačen u London), Pegg uspeva da ga digne na jedan dosta visok nivo, iako suštinski ne uspeva da prikrije činjenicu da ovo ipak nije prvorazredni proizvod.
Ipak, samim tim što je Pegg unutar Working Title priče, nadam se da će ga oni uskoro importovati u neki svoj romcom najvišeg kvaliteta.
* * / * * * *
AFM: 99 FRANCS Review
Posted by Todd Brown at 8:54am.
Posted in Film & DVD Reviews , Cult, Comedy, Continental Europe & Russia, AFM 2007.
Once the wunderkind of French film, his star shooting to the top thanks to Dobermann, director Jan Kounen has spent the past several years seemingly wandering in the universe, waylaid by a fixation with shamanistic spirituality that may well be good for his soul but led directly to his making the financially disastrous psychedelic western Blueberry. Career detoured or not, however, it was simply a matter of time before Kounen re-emerged on the scene in some form - the man is simply too obvious and significant a visual talent to be left out of the game forever - and he has done so with the striking, ambitious and hyper kinetic 99 Francs, an adaptation of the same novel of the same name by Frederic Beigbeder. The story of an ad executive in the midst of an existential crisis the material seemed at first blush an odd match for the technicolored spirituality of Kounen but in the final analysis I sincerely doubt this film could have been made by anyone else. A stunning technical tour de force the film is a viciously pointed satire of consumer culture, one that delights in pulling down the curtain between perception and reality and yet never forgets that this is still a film and as such it needs to be entertaining. Which it is. Hugely. Never having read the novel I cannot comment on the accuracy of the adaptation but 99 Francs is, without a doubt, the high point of Kounen's career thus far and will very likely go down as his master work. It is the film that he was seemingly born to make.
Octave seemingly has it all. He is a high powered ad executive and self professed asshole who pulls down huge money to do nothing more than think up ad slogans. It is his job to make you discontent with your life, to make everything you currently own obsolete, to convince you that everything will be so much better for you if only you had that next thing. He is smug and vain and self contented, a perpetual adolescent with an unlimited budget and one vicious drug habit - a simply staggering amount of cocaine is consumed over the course of the film - which would be a problem if not for the aforementioned hefty salary. He is a bastard and he knows it, beyond that he revels in it. His life is an endless party, a world purely driven by appetite and while he is never full he also has the means to never stop eating and so he is content. Or, at least, he seems to be until he makes the tragic mis-step of falling in love - a situation he is completely unequipped to handle in any sort of meaningful way - and realizes too late that maybe being a smug and self centered shit is not the best way to go. His life begins to crumble but what is he to do? Octave has lived this way so long that he is simply unable to change his ways.
Thanks to the very nature of its subject 99 Francs allows - nay, demands - director Kounen to break out every trick in his massive book. It is a lush, hyper kinetic, hyper stylized piece of candy albeit it one with a rotten core. That his characters - every single one of them - know that they're heartless and shallow only makes them worse and Kounen takes great joy in creating a glossy, desirable exterior for them only to gleefully poke holes in it later. The satire is sharp and unmistakable - Kounen is simply furious at the way we are all manipulated by the ad industry - but the message delivered so skillfully, so playfully, that the pill goes down easy. Basically what we have here is an absolute master of the very craft and techniques he is decrying opting to use his powers against themselves and its glorious to behold.
How good is he? Good enough to play out the film with a simply massive level of voice over narration - all in English, which seems an odd choice considering all of the dialog is French, but it works somehow - and an entirely episodic structure, both choices that can utterly destroy a film if done poorly, and turn both choices into enormous strengths. Kounen's visuals are dazzling, his characters perversely charming, his script bold and brash, the comedy hysterical in a pitch black sort of way, and the philosophical underpinnings delivered in a way that never overwhelms, unmistakable as they are.
99 Francs is that rarest of things: a message film that actually entertains. It is as sharp as Fight Club, if not sharper, and packaged as such an enticing, candy coated confection that it goes down eeeeeeeeeeeeasy. It is smart, it is funny, it is a visual marvel anchored by a virtuoso performance by leading man Jean Dujardin. Not only is Kounen back, he has created his masterpiece.
Pogledali smo MILOŠA BRANKOVIĆA Nebojše Radosavljevića na velikom ekranu i mogu reći da je to jedan vrlo dobar film što se retko sreće u našoj recentnoj produkciji.
Nažalost, film smo gledali pod utiskom svega što se dešavalo na mirnom protestu i potonjoj nemirnoj završnici tako da je to sigurno bio jedan faktor dekoncentracije.
No, MILOŠ BRANKOVIĆ je vrlo dobar film, srpska varijanta nečega što bi recimo radio Seijun Suzuku, Takashi Miike, ili u kontekstu srpske tradicije recimo Jovan Jovanović ili Miša Radivojević.
U stvari, ako bi se držali srpskih okvira najpre bih definisao MILOŠA BRANKOVIĆA kao film Jovana Jovanovića urađenog u tempu Miše Radivojevića. dakle, Jocina anarhičnost urađena sa Mišinom kontemplativnošću i logikom u zapletu i odnosima karaktera.
naravno, savremeno srpsko društvo je manje rigidnog od onog u kome je radio Joca pa je Jocin domet u tom smislu ekskluzivniji, ali paradoksalno, savremeni srpski film je rigidniji od onog iz Jocinog vremena tako da ako je Joca više odskakao u odnosu na ondašnje društvo, Radosavljević više odskače u odnosu na sadašnju kinematografiju.
Film bi se žanrovski mogao definisati kao alter-noir, na liniji već pomenutih Suzukija, Miiikea ili Boormanovog POINT BLANKa. Film govori o mladom beogradskom arhitekti koji živi okružen karakterističnim srpskim haosom, pokvarenim pedagozima, razularenim uličnim bandama, etabliranim kriminalcima, korumpiranom policijom, bahatim nevladinim organizacijama, rezigniranim umetnicima... On trpi čitavu seriju poniženja sve dok jednog dana ne sretne svog druga iz škole, gangstera srednjeg ranga koji mu daje da pričuva pištolj, i arhitekta počne da ga koristi...
Radosavljević vrlo korektno uspeva da balansira između pričanja urbane kriminalističke priče i intimne drame i angažovanog filma. I ono što je najvažnije, na oba koloseka uspeva da bude relevantan. Ako imamo u vidu da većina savremenih srpskih filmova pokušava da ima neku vrstu "intimne" relevantnosti i neku vrstu političke relevantnosti, MILOŠ BRANKOVIĆ je raritetan po tome što pokušava da bude konkretan i da najzad tu neku političku liniju koja je u našem filmu obično opšte mesto, a ovde ima konkretnu maltene imenom i prezimenom definisanu metu. i to je super, zato što najzad imamo politički film (posle BUĐENJA IZ MRTVIH) koji će verovatno uspeti da proizvede neku reakciju i ima profilisan stav.
Ono što je u tom stavu zanimljivo jeste da nije reč o nekom generic soft centrističkom pogledu na svet, već film nudi jedan izraz dendističke beogradske desnice koja nije imala puno manifestacije na filmu. MILOŠ BRANKOVIĆ je art house film tako da on neće uspeti da izleči problem potpunog odsustva desnog filma u zemlji u kojoj je desnica dominantna politička opcija ali film nudi osveženje u ideološkom smislu.
Film je snimljen na minimalnom budžetu za srpske uslove tipa SUTRA UJUTRO ili ODBAČEN. Međutim, na ekranu se vidi svaki dinar, i ovo je film iz tog miljea koji najbolje izgleda na nivou production valuesa, ima odličnu upotrebu velikog broja lokacija, koje se sveže, nisu ranije previše rabljene i film donosi jednu svežu likovnost.
Inscenacija je isto tako vrlo ubedljiva za naše uslove, rukopis je sličan rukopisu Miše Radivojevića, naravno sa nešto savremenijim konceptom kadriranja, dosta upotrebe steadycama koja svemu daje jednu svežinu u odnosu na standardne srpske produkcije u kojima se pokreti kamere obično baziraju na faru ili snimanju iz ruke.
Fotografija Miloša Kodema je odlična i vrlo zanimljiva u fakturi slike pošto film NIJE crno-beli ali nije ni u boji već se boja blago probija i sporadično biva akcentovana u određenim situacijama u kojima se pojavljuju krv, urin i sl. Mislim da je Kodemo posle ovog filma zaista DP to watch, naročito sa laganim prelaskom srpske kinematografije na HD. Naročito ga treba imati na umu za Novi srpski film koji je osuđen na HD.
Miloš Vlalukin u ovom filmu dobija svoju prvu glavnu ulogu i njoj je prilično dobar. Vlalukin odlično izgleda i ima filmski pristup glumi tako da ako bude više radio ispuniće pun potencijal koji je nagovestio u ovom filmu. Jovana Stipić u ovom filmu nudi svoju treću ulogu, i konačno imamo glumicu koja solidno glumi, odlično izgleda i ne preza od scena seksa, što je u našem glumištu još uvek problem. Nada Šargin je već standardno solidna kao i Nebojša Milovanović. Boris Komnenić pokazuje da je raspoložen za eksperimente i donosi nešto sasvim novo u odnosu na svoje ranije uloge. zanimljivo je da u svoja poslednja dva filma Komnenić igra pobornika nešto aletrnativnijih seksualnih praksi. Pera Božović je postavljen kao zvezda filma, u vintage ulozi policijskog inspektora koju on tradicionalno dobro radi.
Dakle, MILOŠ BRANKOVIĆ je film koji zaslužuje podršku i pažnju. Nadam se da će i mejnstrim kritika podeliti ovaj dobar utisak o filmu i što je još važnije da će imati plasman na festivalima.
* * * / * * * *
Pogledao sam FRIDAY FOSTER Arthura Marksa, courtesy of Ginger.
Arthur Marks je iskusni blaxploitation reditelj koji je radio razne pokretne slike u svojoj karijeri, bio je aktivan i kao autor, i kao producent i distributer a između ostalog, Plissu će se dopasti detalj da je bio i jedan od velikih poštovalaca i pomagača Williama Girdlera.
FRIDAY FOSTER je ekranizacija relativno poznatog stripa o crnoj reporterki, bivšem modelu koja se bori protiv zločina. Reč je o derivativnom konceptu u kome se kombinuje socijalni status Lois Lane i Batmanova taktika.
U duh stripovskog koncepta i FRIDAY FOSTER se kreće brzo i nepretenciozno. ja moram priznati da mi je ovaj film delovao kao neki Antonioni ipo tome što me je podsticao na razmišljanje. Ceo film sam proveo razmišljajući o drugim stvarima pošto mi je Marksov koncept to dozvolio jer je film zaista koncipiran za absent minded gledaoca i gotovo da pospešuje lutanje misli. Međutim, s druge strane, isto tako nije mi dao povod da zaustavim film ili da gledam nešto drugo što mislim da dosta govori o Marksovoj rutiniranosti.
Kad je reč o ideologiji, ovo je atipičan blaxploitation pošto smešta crne junake u srednju klasu i ovde se srećemo sa junacima koji zaziru pd sveta pimpova, dilera i kurvi, koji su inače u blaxploitationu prikazani sa simpatijama i prihvatanjem, a često i junaci dolaze iz tog miljea.
Ovde međutim, junaci pokušavaju da se izbore da budu srednja klasa i film odlazi u geto samo onda kada junaci traže opasnost i kontakt sa podzemljem. po ovoj težnji ka asimilaciji crnaca, FRIDAY FOSTER predstavlja izuzetak.
Kad je reč o samoj strukturi priče i etici junaka, film je već dosta bliži tradicionalnom blaxplitationu. Junakinja se ponaša kao do te mere oslobođena žena da ne preza od toga da svoje telo upotrebi u borbi za pravdu i bez problema u filmu promeni tri partnera, od kojih je sa barem dvojicom radi svog zadatka i njihove moći.
Politički ugao priče koja govori o zaveri da se ubiju crnačke vođe, liči na tradicionalan blaxploitation, međutim ovde je struktura vođa takva da crnci pokušavaju da se bore kroz sistem, dok je u blaxploitationima inače obično forsiran koncept stvaranje paralelne institucije.
Očigledno je dakle da je American International Pictures hteo da približi Pam Grier najširoj publici koja uključuje i belu srednju klasu i da malo steriliše blaxploitation izraz. Međutim, upravo zbog tih iskliznuća van klasičnog blaxploitatona, FRIDAY FOSTER zaslužuje posebno mesto.
* * * / * * * *
Juče sam dobio temperaturu 38 gledajući JAS SUM OD TITOV VELES Teone Strugar-Mitevske. Osećao sam se loše kada sam pošao u bioskop i ne mogu da kažem da mi je film išta kriv, no isto tako ne mogu da kažem da mi je pomogao da lakše podnesem temperaturu.
Na FESTu sam ranije, ili je to bio Autorski, gledao debitantski film KAKO UBIV SVETEC koji nije bio naročito dobar ali je ponudio neki nov rukopis za balkanski film. taj film je imao neku energiju i grozničavost koja je bila autentična.
Ovaj novi film je atipičan po tom što ima relativno pristojnu tehničku egzekuciju (film je koprodukcija niza država, DP je iz inostranstva, sve je filmska traka) za jednu kamernu priču koja je u suštini privatno iživljavanje glavne glumice, rediteljkine sestre i producentkinje Labine Mitevske.
Ovaj film ima nezrelost najpretencioznijeg studentskog filma, sa sve pričom o tri sestre zarobljene u Titovom Velesu koje pokušavaju da odu, direktnom polemikom sa Čehovom, kao i jednom od sestara koja je zbog prezira prema svetu odlučila da prestane da govori. dakle, dosta gadan spoj.
Ako tome dodamo crn pogled na stvarnost gde je najstarija sestra navučena na metadon, srednja se podaje svakome kome stigne ne bi li otišla iz Titovog Velesa, a najmlađa, mutava, lunja po gradu, onda je jasno da imamo posla za infantilnim makedonskim art houseom.
U clom tom mediokritetskom mish-mashu, zanimljivo je da imamo scenu oralnog seksa u kome Labina Mitevska stavlja spolovilo u usta i spolovilo se nazire CLOVERFIELD style. Ipak, spolovilo deluje vrlo pornićarski tako da slutim da je reč o protezi.
U svakom slučaju, Labina odrađuje već izanđalu blowjob rutinu iz evropskog art housea.
U poređenju sa srpskim filmom, ovaj film je budžetski ambiciozniji i u svom autizmu se pozitivno razlikuje od srpske ekstrovertnosti, no srpski film odavno zanima samo forenzičareb kao što smo Žika i ja.
* * / * * * *
Pogledao sam 100 GIRLS Michaela Davisa.
To je reditelj koji je radio SHOOT EM UP. U ovoj teen komediji koju je režirao, mogu se videti neki nedostaci i opsesije koji će dovesti i do problema u SHOOT EM UPu.
Naime, iako se bavi vrlo čistom žanrovskom postavkom, Davis oseća potrebu da snimi film-esej o žanru u kome se izražava, i tako u 100 GIRLS pokušava da prevaziđe formu teen komedije, uvodeći jedno tri high concepta u jedan film i ne razlikujući važno od nevažnog.
To se naročito odnosi na broj i tretman karaktera. iako je whodunit po principu Klueda jedan od high concepata kojima se služi, elaboracije karaktera potpuno zaustavljaju priču i film vrlo često staje iako je na nivou mikrostrukture postavljen kao teen komedija.
Upravo zbog svojih atipičnosti ovaj film ima najviše problema, a opet baš zbog njih ljubitelji žanra i treba da ga vide.
Inače, nekoliko glumaca koji su igrali u ovom DTV naslovu su posle napravili karijeru. Najviš je uspela Katherine Heigl, zatim Emmanuelle Chirqui (Sloan iz ENTOURAGE) i Jaime Pressly.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LARS AND THE REAL GIRL Craig Gillespiea, courtesy of Ginger.
Ovaj isti reditelj je zločinački potcenjeni MR WOODCOCK o kome sam pisao nešto ranije, i taj film se smatra jednim od katastrofalnih promašaja studija new Line i Craig je zbog njega stavljn na studb srama dočim se LARS AND THE REAL GIRL lsavi kao pun pogodak posle lepe sudbine na Sundanceu i odličnih kritika. Čini mi se da se ove godine Craigu desila nepravda ali da je na kraju ipak imao happyend pošto je ipak reč o reditelju na koga treba obratiti pažnju.
LARS je primer kako ne treba praviti film. Ali je istovremeno to primer kako ne treba praviti film baziran na pretpostavkama kako bi se možda mogao napraviti zanimljiv film, što ovaj promašaj donekle ublažava.
Koju je to premisu Craig dobro namirisao. Naime, često kada gledamo filmove sa previše dramatičnim ili pak artificijelno iskonstruisanim sukobima, imamo na umu da bi se sve te nesuglasice i sukobi mogli rešiti kada bi ljudi seli i razumno razgovarali sa dosta tolerancije. LARS je upravo film o jednoj takvoj zajednici u kojoj su svi ljudi inteligentni, tolerantni i strpljivi. I to je zanimljiv koncept ali u konkretnom slučaju pokazuje kako u prikazivanju takvih okolnosti nema drame pa shodno nema ni konvencionalnog narativnog filma kojim Gillespie, when all is said and done, ipak namerava da se bavi.
To upadljivo odsustvo drame proisteklo iz vrlo uverljive koncepcije da su ljudi razumni i da mogu da se dogovore nikako ne pomaže bizarnoj premisi u kojoj upadljivo asocijalni Lars kupuje lutku, pred celim svetom je proglašava za svoju devojku i ponaša se prema njoj kao da je živa.
Ova priča je vrlo lako mogla otići u grossout, i eventualno bi izrasla u nekakv high concept grossout film. Međutim, Gillespie je pošao drugim putem, retirao ju je kao jednu atipičnu dramu, ali na kraju tog puta gledaocu zapravo nije dao neki dublji pogled u dušu svojih junaka ili stanje sveta, a to je nameravao.
Stoga LARS ostaje kao jedan zanimljiv ali zapravo prazan i ravan promašaj, koji je na nivou tehnike vrhunski izdanak Sundancea, ali nema puno razloga da iskoračuje van tog geta.
* * / * * * *
Koga zanima, evo novog Cripplovog obraćanja naciji...
http://novitalas.com/intervju-dimitrije-vojnov/#more-87
Quote from: "crippled_avenger"Koga zanima, evo novog Cripplovog obraćanja naciji...
http://novitalas.com/intervju-dimitrije-vojnov/#more-87
Procitao sam ovaj tvoj intervju...ti bi mogao da pises kritiku stranih filmova, ukoliko vec zbog
sukoba interesa to ne cinis kad su domaci u pitanju.
Mogao bih, ali pisanje kritika stranih filmova je neisplativo pošto niko neće da drži kritičara koje ne može da piše najatraktivnije tekstove a to su kritike srpskih filmova.
Moje ime je Huligan
99% ljudi na Zemlji su "huligani" koje, ako imaju sreće, od bankrota dijeli jedna plaća. Oni drugi nesretnici žive u nadi da će ih jednom jedna plaća dijeliti od propasti. Ostalo su robovlasnici koji se ne ukazuju i analitičari koji objašnjavaju
Vedrana Rudan
Nacional, 25.02.2008
Bila sam u Beogradu u nedjelju kad je Kosovo proglasheno drzhavom. Na ekranu svog televizora u hotelskoj sobi gledali smo shto "huligani" rade Beogradu. Dijelila nas je jedna ulica. U ponoc je portir zamolio moga muzha da skine tablice s automobila. Odustali su od toga jer su neki ljudi svojim automobilima sakrili nash. Smak svijeta na televiziji izgledao nam je veci nego onaj u nashoj neposrednoj blizini. U ponedjeljak nam se osoblje hotela isprichavalo kao da su oni palili kontejnere i razbijali izloge. Izishli smo iz hotela i shetali Beogradom. Na ulicama nije bilo "huligana", samo specijalci u punoj ratnoj spremi. Shljemovi, palice, shtitovi... Policija na svakom uglu.
Uvecher smo otishli u Jugoslovensko dramsko pozorishte gledati "Fedrinu ljubav" Sarah Kane. Pokrovitelji, Raiffeisen banka i Max Factor. Fedru je igrala Mirjana Karanovic, Hipolita sarajevski glumac Ermin Bravo. Znam da ste zaboravili prichu o Fedri. Fedra je zhena koja se zaljubljuje u Hipolita sina svoga muzha, on joj ljubav ne uzvraca, Fedra ga optuzhi za silovanje pa se ubije, rulja njega raskomada na sitne parchice.
Ne bih vam govorila o sirotoj Fedri da fenomenalna Mirjana Karanovic nije imala svoj shou unutar predstave. Kad je na pozornici pokazala gole grudi, fotici su krenuli shkljocati. Mirjana je zaprijetila prekidom premijere ako ne napuste gledalishte. Dok su drkadzhije odlazili, mi smo pljeskali.
Mirjana carica.
Nakon predstave otishli smo na koktel. Nashi prijatelji, i ne samo oni, bili su zhalosni zbog "huligana" koji su razvalili centar Beograda. Jedan nam je gospodin rekao, mi smo jedini narod koji bjezhi pred vlastitim demonstrantima.
Volim Beograd, mozhda zato shto je glavni grad drzhave u kojoj ljudi zhive gore nego kod nas. Place su nam vishe, nashi Nikolici ne urlaju, nashi "huligani" pale gradove samo nakon utakmice, nashe granice su fiksirane, nasha manjina miruje jer je zahvaljujuci Amerima svedena na pravu mjeru, samo rijetke zemlje od Hrvata trazhe vizu, kava u Zagrebu koshta sedam kuna, u Beogradu deset.
Da Zagreb od Beograda ne dijeli samo dva i pol sata vozhnje automobilom, Srbija bi bila obecana zemlja za nashe ljude koji vole uzbudjenja a Irak im je predaleko. Ovako... Ne bismo smjeli biti mirni dok Beograd gori ni pozhar koji hara Srbijom nazivati "huliganskim ispadima".
Svi danas s visoka govore o Srbiji zato shto je na koljenima.
Srpski novinari, takozvani "lijevi", beshcutno se rugaju demonstrantima koji su razbijali izloge, krali Nike tenisice, parfeme, "chak i charape", a onda s "kesama" punim ukradene robe shetali centrom Beograda kao da je to "normalno". Shto u tome chinu nije "normalno"?
Mladi Srbi danas, kao i Hrvati, do skupih tenisica "poshtenim" radom nikad ne bi mogli doci, a reklame nashoj djeci jasno poruchuju shto morash nositi na sebi da bi ti zhivot imao smisla.
Takozvani razumni ljudi, ugledni srpski ekonomisti, na takozvanoj lijevoj televiziji apeliraju na takozvani razum i objashnjavaju "huliganima" da strane banke nisu "strane" nego "domace", da u njima mladi Srbi zaradjuju svoj "hleb", nitko ne spominje koliko se "hleba" mozhe kupiti radeci u stranoj banci koja je zapravo domaca.
Mojoj prijateljici, uglednoj novinarki, ponudjen je posao za 250 eura mjesechno, najam omanjeg stana u Beogradu koshta 300 eura mjesechno, kava u Beogradu stoji euro i pol, jedna od njihovih banaka preko koje Srbi mogu kupiti auto reklamira se sloganom "rata = plata". Zaboravila sam reci, ta "njihova" banka i "nasha" je banka.
Kakva buducnost stoji pred mladim Srbima?
Oni mogu chitav zhivot robijati u nekom marketu koji jest strani ali i njihov i nikad na stopala navuci skupe tenisice, ili zapaliti Beograd pa se Knez Mihailovom proshetati obuveni i namirisani kao sretni ljudi iz reklama.
Specijalci im nece razbiti srpske glave.
Vidjela sam ih iz velike blizine, i oni su gotovo djeca, i oni vole tenisice, ni oni za njih ne mogu zaraditi "poshteno" lomeci mlada srpska rebra.
Zashto ovako govorim?
Zato shto sam umorna od dvadestogodishnjeg slushanja kako na ovim prostorima zhive "divljaci". Kao da "huligana" nema u predgradjima Pariza, Londona, New Yorka, Bagdada...
99% ljudi na kugli zemaljskoj "huligani" su koje, ako imaju srece, od bankrota dijeli jedna placa. Oni drugi nesretnici zhive u nadi da ce ih jednom jedna placa dijeliti od propasti.
Ostalo su robovlasnici koji se ne ukazuju i analitichari koji objashnjavaju.
Zhao mi je shto mi ovi drugi nisu rekli zashto je Kosovo postalo Amerika?
Kome treba raskomadana BiH?
Makedonija u agoniji?
Hrvatska u NATO-u,
Srbija u plamenu?
Danas na podruchju bivshe Jugoslavije
zhivi dvadesetak milijuna porobljenih nesretnika,
nekoliko tisuca bogatasha
koji su sve svoje stekli deruci njihovu kozhu
i stotine ratnih zlochinaca koji,
ili drzhe govore na mitinzima,
ili sjede u Saboru,
ili se, poput Karadzhica i Mladica, "kriju"
iako ih nitko ne trazhi.
Love se samo razulareni "huligani".
Kako stvari stoje, klinci na ovim prostorima nece dugo "divljati". Amerika ce svima nama vrlo brzo pokazati tko nam je pravi neprijatelj. Pa ce mladi Hrvati, Srbi, Albanci, Slovenci, Makedonci opet postati braca koja ce ognjem i machem shiriti americhku demokraciju u nekom od mnogobrojnih Iraka.
Ne, Putin nece poludjeti, dogovorit ce se.
Nishta od velikog plamena.
Nazhalost.
Pogledajmo svoj zhivot:
dovijeka cemo otplacivati bijednu gajbu
u koju ulazimo noci o ponoci
prebijeni od "poshtenog" rada,
nashi potomci nece moci platiti shkolovanje,
ni zubara, ni ocu kupiti lijek,
majci cvijece za rodjendan,
bebi cipelice broj vece.
Kako zhivimo,
mozhda bi svima nama huliganima
veliki plamen bio spas.
Jebesh zhivot
kada svijetom mozhesh hodati u Nike tenisicama
samo ako razvalish izlog.
:cry: Ni na ove Heruvate više ne možeš da računaš onda kad ti je najteže. Kakvo je sad ovo levičarenje i popustljivost?
QuoteŽižek o Kosovu, Srbima i Albancima
,,Biću iskren: godinama sam zastupao albansku stranu. Ali ovo što se danas radi srpskoj manjini postaje nepodnošljivo. Postoje enklave u kojima živi najviše 15 osoba, staraca, dece... a štiti ih i po 200 vojnika KFOR-a. To je ludilo."
Slavoj Žižek (1949), slovenački politički filozof i kritičar kulture. Teri Iglton ga je opisao kao ,,ubedljivo najbrilijantnijeg" savremenog teoretičara poniklog u kontinentalnom delu Evrope. Žižekov rad je neverovatno ekscentričan. Karakterišu ga upečatljivi dijalektički obrti ,,zdravog razuma", sveprisutan smisao za humor, jedinstveni prezir moderne distinkcije između visoke i popularne kulture i preispitivanje primera uzetih iz najrazličitijih oblasti umetnosti i politike. Uprkos tome, Žižekov rad ima veoma ozbiljan filozofski sadržaj i ciljeve. Žižek osporava mnoge temeljne pretpostavke današnje levo-liberalne naučne zajednice, uključujući i uzdizanje Razlike ili Drugosti do krajnosti, tumačenje prosvetiteljstva kao totalitarnog, i preovlađujuću skepsu prema bilo kakvim idejama Boga ili Dobrog. Posebnu crtu Žižekovog rada čini njegovo izvanredno razmatranje nemačke idealističke filozofije (Kant, Šeling i Hegel). Žižek je takođe oživeo psihoanalitičku teoriju Žaka Lakana, interpretirajući ga kao mislioca koji ide korak dalje u odnosu na temeljnu modernističku posvećenost kartezijanskom subjektu.
Kasnih osamdesetih godina XX veka, Žižek piše novinske kolumne za list Mladina i učestvuje u izboru za člana slovenačkog Predsedništva. Prva knjiga objavljena na engleskom jeziku pod naslovom The Sublime Object of Ideology (Sublimni objekt ideologije) ugledala je svetlo 1989. godine, a od tada je objavio na desetke članaka, uredio mnoštvo zbornika i napisao preko dvadeset knjiga, delimično sledeći put Noama Čomskog koji je iz lingvističkih voda prešao i na političku/ideološku kritiku sa pozicija levice. Od 1997. godine Žižekovi radovi postaju sve eksplicitnije politički, osporavajući široko rasprostranjenu saglasnost da živimo u post-ideološkom ili post-političkom svetu i stajući u odbranu mogućnosti trajnih promena u globalizacijskom ,,novom svetskom poretku", kraju istorije ili ratu protiv terora. Jedna od poslednjih knjiga prevedenih na hrvatski jezik, pod naslovom Irak - posuđeni čajnik (Naklada Ljevak, 2005), bavi se ratom u Iraku. Trenuto uživa status planetarnog filozofskog superstara.
Mada je bio izričito kritičan prema srpskom nacionalizmu devedesetih, Žižek u poslednje vreme osuđuje nasilje nad kosovskim Srbima i zagovara kompromisno rešenje srpsko-albanskog pitanja. U intervjuu za italijanski dnevni list La Republica (prenosi nedeljnik NIN, 29. 11. 2007) tim povodom kaže:
Šta je sa srpsko-albanskim sukobom?
,,Slažu se jedino po pitanju prostitucije. Biću iskren: godinama sam zastupao albansku stranu. Ali ovo što se danas radi srpskoj manjini postaje nepodnošljivo. Postoje enklave u kojima živi najviše 15 osoba, staraca, dece... a štiti ih i po 200 vojnika KFOR-a. To je ludilo".
Kako rešiti taj problem?
,,Po mom mišljenju, samo podelom nadvoje. Vidite, humanost i multikulturalizam nalažu rešenja zasnovana na dijalogu i suživotu. To je, po meni, šarena laža. Istorija nam nudi mnogo primera - kada se dva naroda mrze, treba im dati mogućnost da se razdvoje, uz nadu da će vremenom uspeti da nađu zajednički jezik, približe se jedan drugom i ponovo početi da žive zajedno".
Znači, zidovi su nekad poželjni?
,,Naravno".
Medijska dramaturgija nam je poslednje balkanske ratove predstavila kao ponovno buđenje varvarstva u srcu ,,civilizovane" Evrope...
,,Ta je priča o mračnom i divljem Balkanu, naravno, kliše. Moje viđenje onoga što se dogodilo odgovara nekom najosnovnijem marksizmu: iza etničke ideologije skrivani su sukobi između državnih aparata i društvena neslaganja. Levičari tvrde da Milošević, iako negativac, nije izazvao raspad Titove države - raspad je, po njima, pokrenut secesijom Slovenije i Hrvatske. Ja, s druge strane, smatram da je upravo Milošević ,,ubio" Tita. Upravo je on dokrajčio već krhku ravnotežu u raspodeli moći među igračima i to na jedini mogući način - potpisavši ugovor sa đavolom, udruživši se sa nacionalistima".
Neki su u Srbiji davali i kontroverzne izjave po kojima je ,,diktator" ustvari doprineo liberalizaciji situacije. Vi ste se s tim izjavama složili. Pojasnite zašto.
,,Tu je izjavu dao Aleksandar Tijanić i ja se s njom slažem. On je u stvari rekao da greše oni koji misle da je Miloševićev nacionalizam ovaplotio krute, cenzorske i represivne vrednosti. Naprotiv, on je Srbima rekao: sad možete da radite šta god hoćete! Sad možete da mrzite, kradete, silujete, napijate se, rešavate probleme oružjem. Pre desetak godina sam u Beogradu sreo srpske ultranacionaliste, Arkanove Tigrove na primer, i svi su mi potvrdili sledeće: u postmodernom, naizgled permisivnom, društvu oni su videli skup ograničavajućih pravila i zabrana: danas se više ništa ne može. Naprotiv, nacionalizam je ponudio slobodu delovanja. Adorno je taj mehanizam shvatio još tridesetih godina, analizirajući fašističku propagandu: Hitler, objašnjava on, nije nikakva očinska figura. Njegova je poruka lažni poziv na prestup: ispunjavaj moja naređenja i zauzvrat ćeš moći da radiš šta god ti je volja: da ubijaš, kradeš, siluješ..."
blog b-92.net
Pogledao sam LORDS OF DOGTOWN Catherine Hardwicke, sa zakašnjenjem im žao mi je zbog toga, zato što bih ovaj film u ono vreme kada sam ga gledao verovatno uvrstio na neku Top-10 listu.
Čitao sam nekoliko eseja koji govore o tome kako se u socijalizmu moraju zabraniti kompetitivne sportske forme, i kako se fizička kultura mora upražnjavati u raznim nekompetitivnim formama kako se iz sporta ne bi razvila klica kapitalizma koja bi kasnije uništila i sam sport i čitav socijalizam. U neku ruku ima istine o tome, i o tome na najbolji način govori ovaj film. Savremeni profesionalni sport je zapravo najveća antireklama za bavljenje sportom kao vidom fizičke kulture. Naime, ono što profesionalni sportisti rade na terenu u toj meri prevazilazi moći običnog čoveka da deluje obeshrabrujuće na svakoga želi da se time bavi. LORDS OF DOGTOWN se u formi priče o grupi momaka iz Venice Beacha, "geta na moru" zapravo vrlo koncizno i mehanički precizno bavi time kako jedna forma druženja, dobre zabave, rekreacije, pa čak i izvesnog antiestablišment kreda kao što je skejtbording u roku od dve godine biva pretvorena u jedno podeljeno, ekskluzivno društvo u kome virtuozi obeshrabruju manje talentovane, komercijalizuju se na najbestidnije načine, i na kraju uništavaju nešto što je počelo kao vrlo simpatična aktivnost.
Završne scene, nesporno emotivne, u kojima se stvarne ličnosti Stacy Peralta, Tony Alva i Jay Adams okupljaju da posete bolesnog prijatelja i voze u bazenu kao nekada kada su bili mladi, podseća na samu esenciju onoga čime su se bavili ali isto tako vidi se da tu labudovu pesmu, izvode ljudi koji su celu ideju i upropastili.
Ovaj film je drama bazirana na istinitoj priči. Navodno su dokumentarci na ovu temu koje nisam gledao još bolji. uostalom Stacy Peralta je već za vreme svog vrhunca imao sklonosti ka filmmakingu.
Catherine Hardwicke je u Peraltinom scenariju dobila jedan vrlo jasan i precizan prikaz dešavanja među "original seed2 skejterima u Veniceu, i što je najzanimljivije u svemu tome, Peralta ponajmanje štedi sebe kao nekoga ko se najviše komercjalizovao. Iako, na kraju ne možemo reći da u filmu ima pozitivaca i negativca,a sve se kreće u sivoj zoni, Peralta ipak stavlja akcenat na temperamentnog Jay Adamsa kao na "original seeda" i na čuvara indie vatre koji je bio najbolji i najavangardniji čak i u periodu dok su on i Alva putiovali po svetu i zarađivali ogroman novac.
Catherine je film zaista energično i vešto izrežirala, sa dosta pokreta kamere koji ovoj istorijskoj rekonstrukciji daju energiju i pseudodokumentarnost, i iz glumaca je zaista uspela da izvuče pored raznih stuntova sa skejtovima i poletnu igru, vrlo jasno portrete karaktera, za koje se gledalac vezuje, može da ih prati i razlikuje.
Za razliku od mnogih biopicova, LORDS OF DOGTOWN ima i odličnu završnicu, koja zaista predstavlja odličan emotivni mehur filma.
* * * * / * * * *
Pogledao sam CARGO 200 Alekseja Balabanova.
Mogu reći da je to jedan drag film u kome Balabanov uspešno produžava osnovni kvalitet svoje poetike a to je da razne idiosinkrazije sovjetskog i postsovjetskog društva učini potpuno uverljivim i normalnim unutar svog filma. Iako bi se Balabanovu štošta moglo zameriti na nivou čitavog opusa, činjenica je da on ima tu sposobnost da stvori univerzum u kome bizarnosti deluju uverljivo, i da to sve spakuje u kontekst nekakve priče koja relativno stoji pa na kraju čak biva zaokružena i dobije nekakav smisao.
CARGO 200 je priča o truloj imperiji u kojoj je korupcija potpuno korodirala društveno tkivo, život se potpuno prebacio u neku vrstu paralelnog podzemlja, van institucija, reda i sl. i tu se stvara plodno tlo za razne psihopate da vrlo neprikriveno operišu, integrišu se u centre moći i sl.
Ona je ispričana kroz jednostavan, gotovo banalan slučaj izopačenog policajca koji kidnapuje mladu devojku, kćer jednog funkcionera, i meni je u socijalističkim ili postsocijalističkim kinematografijama uvek drago kada vidim jednu jednostavnu priču ili naprosto slučaj kroz koji se reflektuje bigger picture, to jest mali događaj koji pokreće lanac događaja, kao u NEMIRNIMA Kokana Rakonjca, recimo.
U svakom slučaju, za ljubitelje bizarnog, hosteličnog filma, CARGO 200 je prava poslastica.
* * 1/2 / * * * *
Dobar tekst, ovaj Vedranin...
Pa naravno, nije ona slučajno Hrvatica. :D
American remakes of hit UK television shows, especially comedies, generally fail quicker than one's New Year's Eve pledges. For every rare success such as "The Office", there's ten others that often fail to get off the ground. The few that do often don't last (remember "Viva Laughlin," "Coupling," Roseanne Barr's attempt at AbFab?).
No-one is sure why. Essays on the very topic have been penned over the years and often cite some amusing examples, but none can really come up with a definitive answer. Some say it's because British TV seasons are much shorter, the budget and scripting much tighter, and the humor is far drier and more cynical. Others say its merely quality control as British seasons generally last for only six episodes a year - thus giving everyone involved a lot more time to get things right. All conceed that Brit-coms generally avoid the cloying sentimentality or trite moral platitudes that often pop-up in the final few minutes of your average episode of "Friends" or "Two and a Half Men".
Even with only little more than a dozen episodes under their belt, Brit-comedy classics like Monty Python and "Fawlty Towers" in the 70's, "Black Adder" and "Yes Minister" in the 80's, "Absolutely Fabulous" and "Red Dwarf" in the 90's, and the likes of "Extras" or Stephen Fry's scathing "Absolute Power" in recent years easily trounce over almost all the sitcoms the four main US networks have churned out.
Yet humor is changing as the broad-appeal and often tired formula has given way in recent years to far more intelligent and subversive US comedy with the likes of The Simpsons, Family Guy, Arrested Development, Boston Legal and most recently 30 Rock showing that Americans can be just as ironic and self-depricating as their cross-Atlantic cousins.
Still, some ideas just sound terrible. As much as I adore the aforementioned "Boston Legal", the idea of a David E. Kelly-led remake of the brilliant "Life on Mars" gives me the shudders. As much as there's a great cast and crew involved like Russell Crowe and Helen Mirren, the idea of remaking the BBC's superb "State of Play" mini-series as an American feature film has me very concerned.
Now, comes word that a pilot for the American remake of "Spaced" has been given the formal go ahead. Whilst the program was originally commissioned last year, many thought the writer's strike had thankfully shoved a stake through its heart. Not so according to Zap2It who says Fox and "Charlie's Angels" helmer McG are behind the sitcom being penned by former "Will & Grace" writer Adam Barr, and production has been given the official go ahead.
The original series aired in 1999 & 2001 and was notable for its use of pop-culture references and surrealistic moments - something a lot more common to comedy these days but back then was rarely utilised outside of animation. The series launched the careers of stars Jessica Stevenson, Simon Pegg, Nick Frost and director Edgar Wright. Pegg, Frost and Wright of course have gone on to great international acclaim with their film comedies "Shaun of the Dead" and "Hot Fuzz", and I've had the great pleasure of sharing fun conversations over drinks with Edgar and Simon in the last few years.
Unfortunately Fox has basically refused to credit them and yet is cashing in on both the show and their reputations by mentioning them front and center in the press release announcing the green lighting. Pegg had this to say a few hours ago on Facebook: "It is this flagrant snub and effective vote of no confidence in the very people that created the show, that has caused such affront at our end. If they don't care about the integrity of the original, why call it Spaced? Why attempt to find some validation by including mine and Edgar's names in the press release as if we were involved? Why not just lift the premise?"
Think this is a bad idea? Lend your support by joining the Facebook group Say NO to an American remake of Spaced and leave a message on the Wall.
Pogledao sam THE LOVELESS debitantski film Kathryn Bigelow koji je ko-režirala sa Monty Montgomeryjem, courtesy of Kunac.
Moram priznati da sam jako dugo tragao za ovim filmom, iako je iz sadržaja i kritika bilo jasno da u njemu neću naći kanonsku
Kathryn Bigelow. Međutim, ono što sam u ovom filmu našao je jedan vrlo dobro osmišljen i koncipiran ultraniskobudžetni debi u kome se spajaju tradicije niskobudžetnog filmmakinga sa obiljem namernih stilskih referenci na kojima je izgrađen čitav film.
Film uprkos niskog budžeta i malog broja lokacija, pre svega karakteriše sjajna rekonstrukcija epohe, kako vezano za vozila tako i za garderobu. Amerika u kojoj se LOVELESS dešava je pop kulturna Amerika koju znamo iz filma, ali u kojoj žive ljudi, sa nekom vrstom realističke psihe oblikovane filmom, pop kulturom i konfliktima koji su u njima prikazani. Ovo je film u kome tipske tenzije između tipski različitih ekipa, iako imaju koren u filmu i pop kulturi, nekako deluju istinito.
Filmofilske reference, na globalnom nivou priče i socijalnih grupacija koje vidimo se pre svega mogu vezati za čuveni WILD ONE Laszla Benedeka, ali u stilskom smislu, film obiluje fetišizmom Kennetha Angera koji je potpuno transformisao tretman kožne odeće u konotativnom smislu. Isto tako, ni francuski Novi talas nije bez uticaja na ovaj film, s tim što su Kathryn Bigelow i Monty Montgomery suviše racionalni da bi ih ovaj uzor pokvario. Konačno, u energičnosti nekih konflikta može se prepoznati i Novi Holivud, recimo Walter Hill.
THE LOVELESS je po količini referenci dosta blizak pajkićevskom pogledu na svet. Film je toliko američki, i toliko je uronjen u
američku kulturu da polako postaje srpski, i jako je sličan nečemu na šta bi se pajkićevci ložili tipa ČOVEKA U SREBRNOJ JAKNI.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Now, comes word that a pilot for the American remake of "Spaced" has been given the formal go ahead.
http://www.tv.com/story/10953.html?om_act=convert&om_clk=news&tag=headlines;title;0
Comedy pilots land on Fox, CBS
By Tim Surette - TV.com
March 4, 2008 at 10:46:00 AM | more stories by this author
Spaced remake confirmed for Fox, DVD in July; CBS cashing in on Millionaire.
Back in late October last year, Anglophiles shrieked in horror when it was revealed that (another) one of the UK's beloved cult comedies was being imported and remade for American audiences. This time the show was Spaced and the importer was producer-director McG's Wonderland studios.
Pegg's "WTF?" face says it all.
This not only didn't sit well with hardcore fans of Spaced, but also its creators Simon Pegg and Edgar Wright, better known as the team behind Shaun of the Dead and Hot Fuzz.
Now the Americanization of the comedy, which follows a man and a woman who pretend to be in a relationship in order to get an apartment, is one step closer to complete; Fox has officially picked up a pilot of the show (feel free to vent in the comments section below), says Mediaweek.
Speaking of venting, Pegg released a statement on his Web site regarding the American Spaced, and it wasn't pretty. While Pegg admits that he will be getting some form of compensation, he says his problem with the whole thing is more about respect than money.
"My main problem with the notion of a Spaced remake is the sheer lack of respect that Granada/Wonderland/Warner Bros have displayed in respectively selling out and appropriating our ideas without even letting us know," wrote Pegg.
However, it isn't all bad news for the show that mocked movies, music, and video games. News of Spaced's pickup also revealed that the original 14 episodes of the show will be coming to DVD in the US, according to MTV.com. The street date for the box set is scheduled for July 23, which should give viewers plenty of time to see Spaced in its original glory and set a benchmark for the American version to not live up to.
Pogledao sam ovogodisnjeg dobitnika `oskara` za najbolji strani film DIE FALSCHER Stefana Rusowitzkog, courtesy of Ginger.
Film je snimljen po knjizi Adolfa Burgera koji je bio jedan od ucesnika u dogadjajima o kojima govori film. DIE FALSCHER je prica o strucnjacima za grafiku, slikarstvo, štampu i sl. koje su od zarobljenih Jevreja i kriminalaca, regrutovali nacisti kako bi napravili svoju operaciju "Bernhard" čija je ideja bila da falsifikuju novac savezničkih sila ne bi li destabilizovali njihove ekonomije i koristili ih u međunarodnoj trgovini.
Odabrani zarobljenici su bili premešteni u poseban deo logora i u njemu su imali sve uslove za rad i bolje uslove za život nego ostali zarobljenici. Novostvorena okolnost naravno stvara određene moralne dileme među zarobljenicima pošto oni ne žele da pomažu Rajhu i osećaju grižu savesti u odnosu na druge koji su ostali u teškim logoraškim uslovima.
Nažalost, moralne dileme koje junaci imaju nisu valjano dramski postavljene, nisu filmične i ne utiču previše na njihove postupke. Ovo je film o teškoj situaciji u kome junaci maltene ne učine nijednu tešku odluku, nemaju neke veće lične lomove i sve ostaje u nekim nedorečenim oblicima. Dopunski problem je što sve ono što je dramaturška i rediteljska nadogradnja priče nije naročito uspelo, i nije vredno pažnje.
Film je profesionalno realizovan, ozbiljno glumljen, i negde mi je jasno da je zahvaljujući spoju istorijske priče i relativno pismene realizacije ostavio dobar utisak na Akademiju. Međutim, ako se apstrahuje nedovoljno podvučena moralna dilema logoraša koji postaju privilegovani, a po čemu se ovaj film izdvaja od ostalih logoraških filmova, DIE FALSCHER je jedno teško opšte mesto.
* * / * * * *
Sad gledam ovo:
Archangel follows Oxford historian Fluke Kelso, on a dangerous and thrilling race to uncover the dark mystery behind the alleged secret diaries of Josef Stalin.
Set in contemporary Moscow and the frozen northern town of Archangel, the drama revisits the stark landscape of Communist Russia and takes place over four days in the life of Fluke Kelso (Daniel Craig). His fateful meeting with a former Stalinist bodyguard of the NKVD (People's Commissariat For Internal Affairs) leads to the uncovering of one of the world's most dangerous and best kept secrets.
Fluke is a maverick academic who attends a conference in Moscow about the newly opened Soviet Archives. His colleagues sneer at him behind his back for his radical views on the telling of history but Kelso doesn't care. He's his own man.
One night he is visited in his hotel room by Papu Rapava, a former member of the Soviet police chief and bodyguard to its chief Lavrenty Beria. Fluke listens spellbound as Rapava tells him the astonishing story of Josef Stalin's last hours. Rapava explains how he helped the chief of police to steal a secret notebook from Stalin's safe and bury it in the grounds of Beria's Moscow house...where it still lies.
How can a Stalin scholar resist the lure of Stalin's secret notebook? But, equally, in the wake of the fake Hitler diaries, how can he not proceed with extreme caution? Next day, Fluke sets off for the Lenin Library to research the mysterious missing notebook. What starts as an idle enquiry soon turns into a dangerous chase across night-time Moscow and up to northern Russia.
With only a few days left before ice seals off the forests of Archangel, Kelso is led unwittingly through murder and intrigue towards his own personal 'Holy Grail' - Josef Stalin's secret legacy - which could change the face of Russian history forever.
Adapted by award winning writers Dick Clement and Ian La Frenais (The Rotters' Club, Auf Weidersehen, Pet), Archangel was filmed entirely on location in Moscow and Latvia.
Cast
Daniel CraigFluke Kelso
Avtandil MakharadzeStalin
Yekaterina RednikovaZinaida
Gabriel MachtO'Brian
Da li ti se film dopada?
Nedavno sam pročitao roman (izdavač Laguna), i roman ostavlja vrlo pristojan utisak.
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam THE LOVELESS debitantski film Kathryn Bigelow koji je ko-režirala sa Monty Montgomeryjem, courtesy of Kunac.
Moram priznati da sam jako dugo tragao za ovim filmom, iako je iz sadržaja i kritika bilo jasno da u njemu neću naći kanonsku
Kathryn Bigelow. Međutim, ono što sam u ovom filmu našao je jedan vrlo dobro osmišljen i koncipiran ultraniskobudžetni debi u kome se spajaju tradicije niskobudžetnog filmmakinga sa obiljem namernih stilskih referenci na kojima je izgrađen čitav film.
Film uprkos niskog budžeta i malog broja lokacija, pre svega karakteriše sjajna rekonstrukcija epohe, kako vezano za vozila tako i za garderobu. Amerika u kojoj se LOVELESS dešava je pop kulturna Amerika koju znamo iz filma, ali u kojoj žive ljudi, sa nekom vrstom realističke psihe oblikovane filmom, pop kulturom i konfliktima koji su u njima prikazani. Ovo je film u kome tipske tenzije između tipski različitih ekipa, iako imaju koren u filmu i pop kulturi, nekako deluju istinito.
Filmofilske reference, na globalnom nivou priče i socijalnih grupacija koje vidimo se pre svega mogu vezati za čuveni WILD ONE Laszla Benedeka, ali u stilskom smislu, film obiluje fetišizmom Kennetha Angera koji je potpuno transformisao tretman kožne odeće u konotativnom smislu. Isto tako, ni francuski Novi talas nije bez uticaja na ovaj film, s tim što su Kathryn Bigelow i Monty Montgomery suviše racionalni da bi ih ovaj uzor pokvario. Konačno, u energičnosti nekih konflikta može se prepoznati i Novi Holivud, recimo Walter Hill.
THE LOVELESS je po količini referenci dosta blizak pajkićevskom pogledu na svet. Film je toliko američki, i toliko je uronjen u
američku kulturu da polako postaje srpski, i jako je sličan nečemu na šta bi se pajkićevci ložili tipa ČOVEKA U SREBRNOJ JAKNI.
* * * / * * * *
... sve gore izrečeno o
THE LOVELESS Kathryn Bigelow bih bez razmišljanja mogao da potpišem, ali meni se čitavim tokom gledanja nametao utisak da pratim ne film-film, nego (istina, veoma uspelu) stilsku vežbu na zadatu temu... but that's just me splitting hairs... encore!!!
Pogledao sam ekranizaciju ARHANGELSKa. To je mini serija koju je uradio BBC. Tri epizode od po 40ak minuta.
Meni je to vrlo zanimljiva koncepcija pre svega. Nisam čitao harrisov roman, verujem da je dobar, uostalom, on je dobar pisac, međutim, meni je ultimativna knjiga u tom trendu ICON Fredericka Forsytha koja se bavi imaginarnom budućnošću Rusije u kojoj nadomak vlasti dolazi ultradesna populistička partija predvođena vrklo inteligentnim, modernim liderom i bivšim ljudima iz KGBa. To je bio prvi roman koji se bavio strahom od skretanja Rusije u neke ekstremne političke vode, i jasno ukazivao na problem populističkih političara u zemlji koja je u krizi, ali je isto tako, zapravo ta priča o strahu o totalitarizmu krila strah i od ponovnog uzdizanja Rusije na noge, i otprilike poruka knjige je bila da rasulo u Rusiji nije dobro ali da je njeno uspravljanja još gore.
Sličan koncept ima i ARHANGELSK (IKONU je svojevremeno izdala Narodna knjiga).
Nisam čitao roman tako da ne znam koliko ga je serija pojednostavila, verovatno jeste, ali ovde je to vrlo svedena, jednostavna priča o Englezu koji uz pomoć poštenih Rusa pokušava da spreči ponovno uzdizanje Rusije u jednom totalitarističkom ruhu.
U dosta pristojnom tempu se smenjuju političke intrige sa poterama, flashbackovima, istragom, itd.
Iako je reč o BBCjevoj produkciji, oseća se mala tromost ruske i baltičke ekipe koja je radila na seriji, tako da sve deluje za nijansu arhaičnije od visokih standarda savremene televizije. Međutim, ja sam veliki fan raznim mini-serija i meni je ova mini-serija legla, čak me je podstakla da u nekom trenutku pročitam i knjigu.
Pa ipak, moglo bi se reći da Harris i dalje nema sreće sa ekranizacijama, ni FATHERLAND ni ENIGMA nisu dobacili do željenog nivoa. Naročito mi je žao zbog FATHERLANDa.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/03/ww2-petak-na-pinku.html
Naša uvažena prijateljica Sloboda razotkriva se kao čista laž
(by Slavoj Žižek)
Šezdesetih i sedamdesetih godina bilo je moguće kupiti ,,meku" pornografsku razglednicu devojke odevene u bikini ili haljinu; ali, kada biste samo malo savili razglednicu ili biste je pogedali iz drugog ugla, odeća bi magično nestajala i mogli ste da vidite golo telo. Ovo je paralaksa u pravom smilu te reči: očigledna promena na objektu izazvana promenom pozicije posmatrača koja onda omogućava da ga vidite u drugom svetlu. Možda nam je potreban otklon sličan paralaksi da bismo se uhvatili u koštac sa političkim i ideološkim rebusima današnjice.
U amiškim zajednicama postoji običaj rumspringa (od nemačkog henunspringen, skakati unaokolo): u svojoj sedamnaestoj godini, deci Amiša (do tada podvrgnutoj strogoj porodičnoj disciplini) dozvoljava se da izađu i iskuse svet oko sebe - vožnju kolima, pop-muziku, televiziju, pijanke, droge i seks. Nakon nekoliko godina od njih se očekuje da odluče da li će postati članovi amiške zajednice ili će je napustiti i postati obični građani Severne Amerike. Daleko do toga da ovaj običaj mladima dozvoljava zaista slobodan izbor, pružajući šansu da se odluka donese na osnovu potpunog poznavanja i iskustva obe strane - takva praksa predstavlja manipulaciju u najbrutalnijem vidu. To je lažan izbor, ako je izbora uopšte i bilo. Kada, nakon dugog niza godina discipline i maštanja o zabranjenim, ilegalnim zadovoljstvima spoljnog sveta, amiški adolescenti bivaju iznenada bačeni u njega bez prethodne pripreme, oni ne mogu da urade ništa drugo do da se prepuste ekstremnom prestupničkom ponašanju u želi da sve to iskuse, i odaju se potpuno seksu, drogama i alkoholu. Kako im nedostaju bilo kakva ograničenja i ranija slična iskustva, takva permisivna situacija neminovno im eksplodira u lice i stvara nepodnošljivu paniku. Lako je opkladiti se na to da će se za nekoliko godina vratiti u izolovanost svoje zajednice. Nije ni čudo da 90% amiške dece upravo tako i postupi.
Ovo je izvanredna ilustracija teškoća koje prate ideju ,,sobodnog izbora": dok amiški adolescenti formalno gledano imaju izbora, uslovi u kojima se nalaze dok donose odluke čine te izbore neslobodnim. Da bi zaista imali slobodu izbora, trebalo bi da budu objektivno informisani o svim alternativama. Ali jedini način da se ovo izvede bio bi da se istrgnu iz okvira amiške zajednicu, tj. da se pretvore u Angloamerikance.
Primer jasno pokazuje granice uobičajenog liberalnog odnosa prema muslimankama koje nose veo - one mogu da ga nose ako je to njihov slobodan, a ne izbor nametnut od strane njihovih muževa ili porodica. Međutim, kada žena stavi veo kao rezultat njenog slobodnog izbora (recimo iz verskih razloga), smisao nošenja vela menja se u potpunosti: to više nije znak pripadanja muslimanskoj zajednici, već izraz njihove specifične individualnosti. Slično tome, postoji razlika između kineskog seljaka koji jede kinesku hranu jer je to njegovo selo radilo još od pamtiveka i građana/ki zapadnih megalopolisa koji donose odluku da večeraju u kineskom restoranu. Navedeni primeri pokazuju da je izbor uvek meta-izbor, izbor između stvarnih izbora: samo žene koje biraju da ne nose veo zaista prave izbor.
Zbog toga, u našim sekularnim društvima izbora, ljudi koji pridaju velik značaj sopstvenoj verskoj pripadnosti bivaju u podređenom položaju: kada im je omogućeno da upražnjavaju svoje običaje, oni bivaju tolerisani kao lični izbor svojstven njima samima; kada svoja uverenja javno iskažu kao nešto što ih suštinski određuje, tada bivaju optuženi za ,,fundamentalizam".
To znači da ,,subjekat slobodnog izbora" (u zapadnom, tolerantnom, multikulturnom smislu) može da se pojavi jedino kao rezultat izuzetno nasilnog procesa izmeštanja iz sopstvenog sveta, odsecanja korena.
Nije li ovo način na koji akademska sloboda funkcioniše? Ništa nije poželjnije za pravilnu integraciju u hegemoniju ideološko-političke zajednice od ,,radikalne" prošlosti, u kojoj smo iživeli sve svoje najluđe snove. Poslednji primeri toga su današnji američki neokonzervativci, koji su u iznenađujuće velikom broju bili trockisti u mladosti. Da li su slavni šezdesetosmaški protesti u Parizu bili samo kolektivni rumspring koji je, dugoročno gledano, doprineo održivosti sistema?
Kao odgovor na poziv da se preduzmu skromne akcije lokalnog tipa protiv neokonzervativaca u iskušenju smo da prizovemo provokativnu tezu francuskog filozofa Alena Badjua: ,,Bolje je ne činiti ništa, nego doprinositi proizvodnji akcija pro forme koje treba da učine vidljivim ono što Imperija već prepoznaje kao postojeće".
Bolje je ne činiti ništa nego se upuštati u izolovane aktivnosti čija je konačna svrha da čien da sistem bolje radi. Pretnja danas nije pasivnost, već pre pseudo-aktivnost, zahtev da se ,,bude aktivan", da se ,,učestvuje", da bi se maskiralo to da se zapravo ništa ne dešava. Ljudi svakodnevno čine napor da ,,nešto rade" - akademski građani učestvuju u besmislenim debatama, itd, ali se prava teškoća nalazi u povlačenju, u napuštanju svega toga. Vlast često više voli kritički odnos od tišine - uvlačeći nas u dijalog, ona slama naš preteću pasivnost.
Ovo nas dovodi nazad do paralakse: sve što nam treba jeste mali pomak u odnosu na dosadašnju perspektivu, kao i shvatanje da zasipanje vlasti nemogućim subverzivnim zahtevima (ekološkim, feminističkim, antirasističkim, antiglobalističkim...) služi samo da bi se mašina moći i nadalje održavala. Ako samo malo promenimo ugao gledanja, pravna regulativa koja određuje naše obaveze i garantuje naša prava može se videti i kao izraz nemilosrdne moći, koja nama, njenim podanicima (subjektima), poručuje: ,,Mogu s tobom da činim šta mi je volja".
Kafka je svakako bio genije ovog paralaktičkog otklona kada je u pitanju mašinerija pravne moći. On donosi čudan, nevin pogled na strukturu prava i izvodi paralaktičko skretanje koje razotkriva gigantsku mašineriju opscenog užitka u onome što se prethodno doimalo kao uzvišena građevina pravnog poretka.
Najbolji primer za strukturu paralakse jeste laksativ sa ukusom čokolade u SAD koji se reklamira paradoskalnom zapovešću: ,,Imate zatvor? Jedite više ovu čokolade!", drugim rečima, jedite više onog što prouzrokuje zatvor. Struktura ovog čokoladnog laksativa, proizvoda koji sadrži agens sopstvenog izbacivanja, može se naći u svakom delu današnjeg ideološkog ,,predela"; to je ono što čini Džordža Soroša tako etički neprihvatljivim. On istovremeno predstavlja najnemilosrdniju eksploataciju u domenu berzanskih špekulacija, ali i humanitarne napore usmerene protiv katastrofalnih socijalnih posledica laissez-faire kapitalizma. Soroševa dnevna rutina je laž sama: prvu polovinu radnog vremena provodi u berzanskim špekulacijama, a drugu u humanitarnim aktivnostima (finansirajući kulturne i demokratske aktivnosti u postkominističkim zemljama, objavljivanje eseja i knjiga) koje bi, u krajnoj liniji, trebalo da smanje efekte prve polovine radnog dana. Isti onaj Soroš koji daje milione na projekte koji treba da potpomognu razvoj tolerancije možda je uništio živote sopstvenim berzanskim špekulacijama i tako stvorio uslove za nastanak netolerancije protiv koje se bori. Uzmite u obzir i dvoličnost Bila Gejtsa: zagriženi biznismen, koji kupuje vlastitu konkurenciju u želji da ostvari monopol, koristeći sve trikove koji doprinose tom cilju... istovremeno je i najveći filantrop u istoriji koji bljuje fraze kao što su: ,,Kakva je vajda od računara ako ljudi nemaju šta da jedu i ako umiru od dizenterije?"
Podrška siromašnima i humanitarna pomoć nisu više izrazi lične osobenosti, već ključni sastojak globalne političke igre: u ,,savesnoj" uceni gigantskih razmera razvijene zemlje stalno pomažu nerazvijene (bespovratna pomoć, krediti, itd), zamagljujući tako saučešće i deo odgovornosti za bednu situaciju u kojoj se te zemlje nalaze. Stoga, kada smo bombardovani srceparajućim vestima o otpisu dugova ili velikim humanitarnim kampanjama za zaustavljanje epidemija, samo malo savijte razglednicu i videćete ispod toga opsceni pornografski prizor.
Kako Žižeku lako idu ove stvari, majku mu njegovu... Mislim, nije rekao ništa što već nije bilo rečeno, neki primeri su prilično nejasni, ali opet, vrlo lepo.
Da, stvarno lepo napisan, pametan tekst; i mada ode preširoko da bi mogao sve da pojasni kako treba na nevelikom prostoru, nekako sve ipak bude jasno i u dovoljnoj meri zaokruženo...
Meni je Žižekova veličina uvek bila u tome da priča prostim jezikom, bez poezije (za razliku od većine poststrukturalističke braće), da koristi jasne primere i da uspeva da drži tekstove razumno kratkim a da u njima stigne do poente. Mislim, ovo je stvarno kvalitet koji treba ceniti i cenim ga sve više što sam stariji. Sad, na primer, baš čitam Levinasa i on je sušta suprotnost, sav je u poeziji, treba mu po deset strana da se izbori samo sa jednom idejom i rečenice su mu nakaradne do te mere da ih čitam naglas svojoj ženi a ona misli da izmišljam. Mislim, Levinas je veliki i ima vrlo važne stvari da kaže, ali treba baš da se naprežeš dok ga čitaš. Žižek je naprotiv zabavan ipitak a nije ništa manje dubok... Za razliku od nekih savremenih filozofa...
Žižek je super,s tim što se njegov stil razlikuje kad piše pop i kad piše ozbiljne filozofske, da ne kažem naučne, studije, u kojima biva vrlo kompleksan i to je onda i teško za čitanje, mada nije lišeno određene draži kad se stigne do kraja.
Inače, Žižekov omiljeni kolumnista odavde je Tijanić. :D
Zahvaljujući Kuncu, juče sam ponovo pogledao jedan film koji sam mnogo puta gledao u detinjstvu, RAGE TO KILL Davida Wintersa koji je kod nas na videu, čini mi se, bio distribuiran pod naslovom MAŠINA ZA UBIJANJE.
Računao sam da že film biti neviđeno smeće sad kad ga gledam dobrih 20ak godina kasnije, međutim čak i nije toliko strašan,
naprosto je samo loš, no Oliver Reed, u ulozi negativca, MIAMI VICE 80s score na kome je radio i kasnije vrlo afirmisani Mark
Mancina, egzotične južnoafričke lokacije, i ceo taj bestidni gung ho duh mu daju neki šarm i čine da tih 88 minuta trajanja ne
deluju kao izgubljeno vreme.
Štaviše, RAGE TO KILL je i zanimljiv kao nekakva fusnota u okvirima akcionog žanra, naročito njegovog najreakcionarnijeg segmenta koji je operisao u A- i B vodama tokom osamdesetih.
Isto tako ljubitelji egzotičnog naoružanja mogu uživati u ovom filmu pošto se u filmu koriste razna egzotična borbena vozila, kao i vrlo različit asortiman ručnog naoružanja. Konačno, ljubitelji old school stuntworka imaju šta da vide. Inače, na filmu je kao
ko-scenarista, epizodni glumac i vojni konsultant radio Ian Yule, nekadašnji SASovac, nastanjen u JAR, koji je u svoje vreme bio i plaćenik u četi čuvenog Jimmy Hoarea.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Inače, Žižekov omiljeni kolumnista odavde je Tijanić. :D
Dobro je dok nije Pera Luković sa svojim kolumnama u Skandalu.
Quote from: "crippled_avenger"Inače, Žižekov omiljeni kolumnista odavde je Tijanić. :D
to je zato što još nije otkrio mehu!
>> Life imitating art <<
Was Obama dreamed up by Stephen King?
Barack Obama is being presented as a totally
new political icon. But hang on, haven't we
seen him somewhere before?
* Greg Stillson is the American politician
in the Dead Zone played, in David Cronenberg's
movie adaptation, by famous Democrat Martin Sheen.
* Democratic candidate Barack Obama has said
he thinks Will Smith should play him in a movie.
* Stillson - comes from nowhere but gains
national attention for his unconventional
approach and woos huge numbers to his rallies.
* Obama - comes from nowhere but gains national
attention for his unconventional approach and
woos huge numbers to his rallies
* Stillson - makes bizarre campaign promises,
such as sending air pollution into outer
space in plastic bags.
* Obama - makes bizarre campaign promises,
like changing America.
* Stillson - scares psychic Christopher Walken
who learns he starts a nuclear world war by
making the First Strike.
* Obama - has said he would be prepared to
make a First Strike against a country such
as Pakistan.
* Stillson - loses popularity by using a
baby as a shield against a sniper.
* Obama - kisses babies. Oh.
* Martin Sheen went on to play the lovely
President in The West Wing.
* Obama went on to...
Pogledao sam ponovo ARMED AND DANGEROUS Mark L. Lestera, courtesy of Ginger.
Film sam gledao kao dete kada mi je bio znatno bolji nego sada. Reč je o filmu iz 1986. tokom u suštini kratkotrajnog Lesterovog rada u domenu vrhunskog major mainstreama pre nego što je pošao cormanovskim putem.
Ovaj film bi se mogao posmatrati kao klasična, prilično neuspela high concept komedija, nastala u proukciji danas vrlo uglednog Briana Grazera koji je jedan autora priče, sa scenarijem na kome je radio i Harlod Ramis. Nažalost, scenario nije dovoljno smešan, štaviše film u previše navrata poprima prerogative drame sa socijalnom konotacijom i umesto komičnih doživljaja dvojice junaka, vrlo često postaje neka vrsta priče o snalaženju prilikom pada na socijalnoj lestvici američkog društva.
No, Lesterova rediteljska energija i znanje su nesporni i zato još i više stoji poređenje sa Cormanom. Lester je definitivno mogao da bude vrlo uspešan major egzekutor no očigledno ga je privlačila veća poslovna kontrola radi koje je nepovratno skliznuo u B-film a samim tim i na DTV teritoriju.
Nažalost, šteta je što danas on ne radi ni kvalitetan highprofile DTV.
* 1/2 / * * * *
Pogledali smo Žika, Kunac i ja HAPPY HELL NIGHT Briana Owensa.
Ideja je bila da pogledamo kako su se naše glumice Gala Videnović i Tanja Pujin (Pyun :D ) snašle u ovom C-slasheru.
I otprilike je to jedino što smo dobili od ovog filma, plus par zabavnih rola Irfana Mensura i Janeza Vrhoveca.
Nažalost HAPPY HELL NIGHT, iako nudi par zanimljivih detalja, nije film vredan pažnje i čudno je da je Ownes kasnije radio sa Andrew Kevin Walkerom na scenariju za odlični BRAINSCAN pošto bi se po ovom filmu reklo da je ekstremno lišen talenta.
Od naših je naročito deliverovala Tanja Pujin koja se u filmu ponaša kao da misli da ovaj film nikada neće doći do Srbije.
No, kao što je poznato, ništa ne promiče starim sagitašima. :D
Chuck Norris je glumac koji je danas postao predmet sprdnje, iako ja i dalje mislim da je u svom opusu imao nekoliko vrlo solidnih pa čak i odličnih filmova, koji bi ga mogli činiti repektabilnom figurom B-filma. Iako je i Charles Bronson na kraju postao predmet sprdnje, ona je ipak znatno manja nego sa Chuckom, jednim delom i zato što je Bronson overio dosta značajnih reditelja poput Leonea, Siegela i sl.
Chuck nije imao tu sreću, ali da je sledio liniju svog zaista odličnog filma CODE OF SILENCE mogao bi imati solidnu B-reputaciju.
Međutim, upravo posle uspeha svojih dobrih filmova, Chuck ulazi u zonu ekscesa čiji je INVASION USA najbolji predstavnik. U odnosu na ovaj film naslovi pupot DELTA FORCE koji bi vredelo ponovo overiti deluju kao sveden art triler.
INVASION USA je bizaran primer reganističkog eskcesa, film o bivšem CIA agentu koji živi sam sa nekim živopisnim seljacima u močvari, i biva pozvan da se vrati u akciju kada se na Floridi pojavi poznati, verovatno ruski špijun. Da zlo bude veće, taj verovatno sovjetski agent planira da izazove destabilizaciju reda i mira, čak i ustavnog poretka u Americi tako što će sa grupom uvezenih terorista da vrši terorističke akte koji će zavaditi narod.
Chuck onda kreće sam protiv svih, i do kraja filma uspeva da pobedi prilično nedefinisane teroririste spojem čiste fizičke sile i rudimantarne taktičke lucidnosti.
Eksces ovog filma pre svega proističe iz toga što je ovde Chuck već u fazi da sam piše svoje scenarije, a da koncepti kojih se poduhvata zajedno sa kompanijom Cannon u priličnoj meri prevazilaze njihove budžetske moći tako da INVASION USA u mnogim stvarima ostaje nedorečen, pa čak i diletantski, što svakako nije karakteristika uspešnog B-filma.
Međutim, s druge strane, INVASION USA je zanimljiv za gledanje, naročito kada se iz današnje vizure gleda kao istorijski artefakt. Nažalost, kada sam ga prvi put gledao kao dete nisam bio dovoljno zreo da bih mogao da ga smestim u neki savremeni okvir.
Film obiluje akcijom, uglavnom apsurdno nemotivisanom, koja priču uglavnom ne vodi nikuda, i Zito je realizuje sa dosta razdragane energije. Dramske scene su uglavnom nepodnošljive. Obavezni ženski lik je jedan od najslabijih u istoriji likova nametnutih konvencijama.
U ideološkom smislu, linija koju gaji film je jasna. Sam negativac kaže u jednom trenutku da "Amerikanci ne shvataju da je sloboda koju imaju njihov najveći neprijatelj."
Međutim, kada apstrahujemo "suvišnu slobodu", zanimljivo je eda nikada ne uspevamo da dokučimo ko su ljudi koji tako uporno destabilizuju Ameriku i odakle su došli. Njih predvodi Rus, ali su oni mešavina raznih etničkih grupa, i niko ne objašnjava koji endgame sledi iz te destabilizacije.
S druge strane, oni su na neki način upoznati sa figurama iz podzemlja i noćnog života, pa ih na osnovu tih veza Chuck i locira, što sasvim kontaminira njihovu izvornu inostrano-špijunsku priču.
U svakom slučaju, INVASION USA je istovremeno i zabavan i frustrirajući film.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Od naših je naročito deliverovala Tanja Pujin koja se u filmu ponaša kao da misli da ovaj film nikada neće doći do Srbije.
oćemo detalje (može i na topiku o BARE FACTS, koji bi trebalo da pokriva i našu golotinju u inostr. produkcijama)!
Badju: Rat protiv Srbije!
"Uistinu, jedina autentična pravda bi bila da se traži raspuštanje NATO-a, za koji smo videli da ga čini međunarodna neodgovorna naoružana banda, vrlo opasna za ljudska prava i narode, i da se isto tako traži raspuštanje suda [u Hagu], čija autonomija suđenja, očevidno, ne postoji, i koji če uvek optužiti i osuditi samo one za koje Amerikanci procene da je korisno za njihove posebne interese da budu optuženi i osuđeni. To će reći uskoro i sigurno: svi oni koji predlože revolucionarni preobražaj uspostavljenog poretka. Verujte, nikad neće biti teško da im se prikači neka afera s "ljudskim pravima". Američki marinci ih mogu onda uhvatiti, uz put će pobiti stanovništvo okolo, a sud će ih osuditi. Demokratija obavezuje."
***
U prethodnom izdanju, koje se bavi Žižekovom kritikom humanitarizma (link!), najavili smo citatom današnjeg gosta bloga.
Alen Badju (Alain Badiou, rođ. 1937), francuskih filozof i matematičar; po rečima nekih istanknutih kolega, jedan je od najznačajnih mislilaca današnjice. Školovao se na École Normale Supérieure (ENS), gde je takođe bio profesor i šef katedre za filozofiju. Predavao je i na Univerzitetu Pariz VIII (Vincennes-Saint Denis), Collège International de Philosophie, a gostujući je profesor na najuglednijim evropskim i američkim univerzitetima. (Neuobičajeno za savremenog evropskog filozofa, njegov rad sve više prihvataju militantni pripadnici pokreta siromašnih u zemljama kao što su Indija, Demokratska Republika Kongo i Južna Afrika.)
Autor je brojnih filozofskih, logičko-matematičkih, književnih i političkih dela, među kojima su najpoznatija: Teorija subjekta, Biće i događaj i Logika svetova. Na srpski jezik prevedeno je nekoliko Badjuovih tekstova (Theoria, Treći program); u Zagrebu je pre nekoliko godina objavljen prevod Badjuove knjige Manifest za filozofiju.
Član je radikalno leve L'Organisation Politique (Politička organizacija), koju je 1985. godine osnovao zajedno sa saborcima Natašom Mišel i Silvanom Lazarisom. Povodom NATO-bombardovanja 1999. godine, Badju je organizovao protestni skup, na kome je prvi put pročitao O ratu protiv Srbije, objavljen 2003, dostupan na srpskom jeziku u časopisu Treći program III-IV-2006.
Tekst koji sledi još jedan je u nizu povodom gostovanja Slavoja Žižeka, slovenačkog filozofa i psihoanalitičara, u Beogradu, 22. marta u 12 sati, u Kulturnom centru Beograda, gde će predstaviti knjigu Istraživanje realnog (izdavač: Akademska knjiga iz Novog Sada, 2008; prevod Milan Brdar; moderator: prof. Časlav Koprivica, urednik biblioteke Epimelia). Nakon toga, u 14 sati, sledi projekcija dokumentarnog filma Perverzni vodič kroz bioskop (režija: Sofi Fines (Sophie Finnes), gl. uloga Slavoj Žižek).
O RATU PROTIV SRBIJE
Ko koga bije u današnjem svetu?
Pitanje koje mi je poslužilo kao naslov može se postaviti povodom rata NATO-a protiv Srbije. Ono je, takođe, prisutno kad je reč o embargu i vazdušnim napadima na Irak; povodom masovnog pokolja u Africi; povodom izraelskih državnih postupaka prema Palestincima; ako je reč o kolonijalnom ratu Rusa protiv Čečena; o represivnim merama kineske države na granicama svoje teritorije, na Tibetu, u Sinkjangu. Reč je o pitanju rata u savremenom svetu posle ,,hladnog rata". Međutim, u onome što je nazvano ,,Kosovski sukob", rat se ne pominje, kao što se ne pominje ni onaj ko je u ratu. Je li Francuska, na primer, čiji avioni bombarduju Beograd, u ratu protiv Srbije? Vlada bi se zaklela da nije. To je dokaz da u celoj ovoj stvari treba bliže razmotriti korišćeni jezik.
Navedimo za početak ono što je bilo konsensualno viđenje rata protiv Srbije u celoj poslušnoj štampi. Ili, pre, nejasne tvrdnje koje su podupirale to videnje, i za koje je intervencija NATO-a protiv Srbije samo jedan primer (uostalom, zato što je bila samo jedan slučaj, model, za one koje je očarala, ovaj rat i nije rat).
Totalitarni sistemi, diktatori, gladni i moćni, novi Hitleri, zverski tuku bespomoćne žrtve, gazeći tako ljudska prava. Zapadne vlasti, iako ih svakog dana reportaže štampe zapljuskuju surovostima, jedine koje su po naravi demokratske i humanitarne, oklevaju; još jednom su žrtve inercije koju izaziva državni razlog. Na sreću, postoji pritisak, sve uporniji i uporniji, javnog mnjenja, koje, naročito u Francuskoj, predstavljaju filosofi-novinari, ovlašćeni da kažu ono što je pravo. Popustivši pod ovim neodoljivim moralnim pritiskom, demokratske i humanitarne udružene armije neumorno napadaju Zver. Moralni rat steže srce posmatračkin gomila, ali Pravda mora biti zadovoljena. Postoje i neke nemoralne hrapavosti. Prema saopštenju generalštabova (kao i uvek u ratu, druga [saopštenja] ne postoje) one ostaju marginalne. Ovde-onde nekoliko desetina nesrećnika mrtvih. Malo važno. Najzad, trupe ljudskih prava osvajaju spornu teritoriju, kakva god da je. One imenuju prokonzula, čija je moralnost izvan svake sumnje. One su tu trideset ili pedeset godina, ali to je malo važno: javno mnjenje više ne brine ni o čemu, humanitarna oluja je prošla.
Za procenu ove montaže hteo bih da iskoristim semantičku metodu. Istražiću imena koja su godinama služila za strukturaciju situacije u bivšoj Jugoslaviji, i koja su je strukturirala oko trilogije zločinca, žrtve i humanitarne intervencije, tj. oslobodilaca koji su došli sa lepog Zapada. Ova imena su, treba reći, nastojala da uvere ljude, koji su veoma daleko od bilo kakvog interesa za ove sporedne regije, da je suština procesa raspada Federativne republike Jugoslavije bila ta ,,moralna" trilogija. Ili da je prema toj nominalnoj strukturaciji svako morao da poznaje situaciju i pozove na intervenciju.
Kako je delovao niz imena, i kojega je privida on montaža?
Pogledajmo stvar najpre iz ugla zločinca i njegovog zločina. Zločinac ne može da bude demokrata, jer se - naročito u Francuskoj, gde se od kraja sedamdesetih godina intelektualna kontrarevolucija gradila na tom jeziku - cela drama se odigrava na sceni opozicije između demokratije i totalitarizma, između slobode i diktature. Milošević će, dakle, biti predstavljen kao poslednji tiranin Balkana, sa svim uobičajenim folklorom, nasleđenim od Tintina (Otokarovo žezlo): veoma zla gospođa Milošević, koja vuče konce iz senke, zlato pohranjeno u Švajcarskoj, nepodnošljiva glupost vladara, tajne službe, neizvesna zavera pukovnika itd.
Očigledno, ne vidi se da se Milošević suštinski ne razlikuje od Hrvata Franje Tuđmana, Bosanca Izetbegovića, Rusa Borisa Jeljcina. Konačno, ni od šefa neke druge države. Kao i njegove kolege posle pada evropskih ,,socijalističkih" partijskih država, on je uredno izabran, kao i oni (i, pravo rekavši, kao svaki šef države), on je imao poverenje samo u svoju neposrednu okolinu, naime, u svoju porodicu (tako je bilo sa Miteranom, Niksonom, starim Maoom, tako je sa Klintonom, Širakom), kao oni, i on steže medije, i kao i oni, pošto se odrekao svakog unutrašnjeg političkog cilja, zahvaćen potresom prethodnog državnog sistema, pokušava da se barem dobro predstavi iz ugla nacionalizma. Ali on je (malo) moćniji od svojih hrvatskih, bosanskih, crnogorskih, makedonskih, albanskih... suseda i protivnika. On će, dakle, nasuprot drugima, koji, kad za to imaju priliku, čine isto što i on, biti obeleženi zločinac.
Da zločin, po prirodi stvari, ide uz diktatore glavna je teza današnje politike, što ne smeta da bude apsolutno lažna. Uzmimo samo Francusku, nećemo reći da su vlade Četvrte republike, one sa početka Pete republike, pod De Golom, bile totalitarne diktature. One su, ipak, u Alžiru počinile ništa manje grozne zločine, sistematsko mučenje, obična silovanja, progonstva, paljenja sela itd. Ima isto toliko razloga da se generali i politićari iz tog vremena izvedu pred neki pretpostavljeni sud ljudskih prava koliko da se pred njega dovuku Pinoče ili soldati jugoslovenskog građanskog rata. A da uopšte ne govorimo o američkim rukovodiocima i vojnicima koji su uništili Vijetnam.
Bilo bi bolje da pre utvrdimo razlike između situacija nego režima. Ratovi su uvek surovi, no građanski i kolonijalni ratovi posebno su užasni. Ne vidi se da su oni to manje, kad ih vode parlamenti, nego kad ih vode ,,diktatori". Jugoslovenski problem je problem rušenja države i krvavog cepanja zemlje na etničkoj, jezičkoj i religijskoj osnovi, a ne zločini totalitarizma.
Posle zločinca, zločin. Danas, za ,,civilizovane" zapadne narode, ne postoji pravi zločin, koji bi zaslužio neposrednu vojničku kaznu, sem zločina koji se može uporediti sa suštinskim zločinom, sa bezuslovnim zločinom: sa nacističkim uništavanjem Jevreja. Kao što skorojevićki birokrata Milošević mora biti Hitler (kao što je pre njega to bio Sadam Husein, i još ranije, u imperijlanom pamćenju, Naser, za francusko-englesku nesrećnu ekspediciju na Suec), tako uobičajeni i strašni pokolji civila, koji se počine u svakom građanskom i teritorijalnom ratu (Alžir, Čečenija, Kosovo), apsolutno moraju biti genocidni, rasistički.
Stožer ovog sintaksičkog obrta (koji je takođe gnusna desingularizacija nacističkog istrebljenja Jevreja) jeste izraz ,,etničko čišćenje", pod čijom su zastavom, i gotovo prostodušno, ubojice različitih ,,nacionalnih" milicija bivše Jugoslavije, čistile prostor od svojih ,,neprijatelja" na teritorijama koje su želele. Zna se da se, u tom slučaju (tehniku su majstorski koristili Izraelci u Palestini 1947), teror i razaranje moraju označiti i izreći, da bi se ljudi naterali u beg. To su Hrvati, Bosanci, Srbi savršeno shvatili i sproveli, svako na svoj način: Srbi, u početku, u velikoj meri pobednički, Hrvati ne tako loše, Bosanci u malim ćoškovima gde je to bilo mogućno. To takođe, uprkos okupaciji pokrajine i sve moralnijim izjavama prokonzula Kušnera, danas čine Albanci iz milicije Oslobodilačke vojske Kosova prema ostacima Srba i Cigana. Cigana skoro da više nema na ,,pacifikovanom" Kosovu. Nekoliko divljačkih ubistava, nekoliko opljačkanih kuća, nekoliko zlostavljanih žena: i oni odlaze. Za Cigane nema izgleda. I Hitler je uistinu bio odlučio da Evropu očisti od njih.
Sve je to, sigurno, varvarizam, i ne razlikuje se od stare i krvave grabeži naoružanih bandi, kad srušena država pada u ruke beznačajnih probisveta. Neko vreme u bivšoj Jugoslaviji, prostrani krajevi, dobra, kuće, žene, kad su se već jednom državni zakoni raspali, a novi zakoni ponašanja su neizvesni, kao da su se nudili milicijskim gomilama i njihovim nacionalnim nezgrapnim generalštabovima. Bila je to svađa oko plena. Uzimani su posedi, držani su na oku, nastanjivalo se na opustošenim imanjima, gomilan je plen. Kakve to veze ima sa nacističkom genocidnom politikom? Ko nije registrovao u svojoj nacionalnoj istoriji mračne epizode ove vrste, još gore, to nije bilo tako davno? Šta je ta savest Zapada, koji veruje da vidi nerazumljivi povratak zla?
Neobično je da oni koji su svoju moć stvorili pustošeći ognjem i mačem celu planetu, Englezi su Irsku ispraznili glađu i imperijalni poredak stvorili preko robijaša, Francuzi i Amerikanci trgovinom crncima, ratovima u Indokini i u Alžiru, Španci genocidom nad celim narodima (pravim genocidom: niko nije preživeo od domorodačkog stanovništva Antila...), a da ne uzimao u obzir klanice 1914-1918 i 1939-1945, neobično je da se ove plemenite duše, koje su tako došle do bezočnog blagostanja, čude, ozlojeduju, da, ovde-onde, vide male narode koji idu nasilničkim i osvajačkim putevima, koji su bili i putevi njihove vlastite istorije. Treba li shvatiti da je"važno, pošto ste napravili karijeru u imperijalnom ratu, drugima zauvek zabraniti i najmanju težnju za moći? To nazirem iz galimatijasa moralnih intervencija.
Propaganda ponavlja da ,,totalitarni diktator" laže kad zine, u to ne sumnjam. Ali šta reći o ljudima NATO-a? Svakako je danas zanimljivo čitati saopštenja, na kraju, tačna, više ili manje tačna, računajući tu i same vojnike. ,,Hirurški napadi"? Britanska avijacija nam danas kaže da ako je 40% bombi sručenih na Kosovo i Srbiju, pogodilo cilj, to je već sasvim dobro. Može li se reći na šta, na koga su pale ostale? Genocid nad Albancima s Kosova? Svuda se traže nepronalazive kosturnice, a saopštenje OEBS-a navodi cifru od nekoliko hiljada mrtvih, što će reći, kao da je očigledno: masakri (i utoliko više što je Oslobodilačka vojska Kosova započela partizanski rat), ali ničega što liči na etničko čišćenje. Čuveni ,,plan o likvidaciji" koji su Nemci trijumfalno otkrili da bi umirili svoje pacifističko javno mnjenje? Ništa, lažna vest. Anketa OEBS-a pokazuje da ništa nije ni centralizovano ni planirano. Istina je da su, u velikoj meri prepuštene sebi (i zbog toga što su humanitarni saveznici ozbiljno oštetili njihove komunikacije), srpske trupe su ovde onde ubijale pa puklo-kud-puklo, da bi oterali ljude. I tu dolazimo do najveće laži, dostojne preterivanja iz rata 1914: sve se desilo posle pošto su počeli napadi NATO-a, koji su, dakle, neposredno odgovorni za tu katastrofu. Pre toga je postojala neka vrsta krvavog građanskog rata, kao na toliko mesta u svetu. Danas više nema razloga da se u to sumnja: svi razlozi koji su dati da se opravda žestoko i dugotrajno bombardovanje Srbije i Kosova bili su velike laži.
Tri formule NATO-a za javnost su sledeće:
1. Demokratije napadaju totalitarne diktature.
2. Sećanje na Šoa [holokaust] ostavlja jak utisak na etničke čistače.
3. Trupe istine kažnjavaju propagandiste laži.
Sve tri su bile samo retorički lažni, rđavo skrojeni kostim za prikrivene uloge i za drugu nameru.
No sam identitet onih koji u otkriva neodbranjivost te konstrukcije. Ko su, naime, ti saveznici, čije je pravo na bombardovanje prva odlika? Tvrdilo se da je NATO oružana sila, prvo, demokratija, drugo, mišljenja celog sveta (,,međunarodne zajednice"), treće zakonite sudske vlasti, čija filosofija ,,ljudskih prava" utvrđuje norme; njihovi policajci su (američki) vojnici, koji hvataju krivice, i, najzad, njihov Međunarodni sud jeste sud pravde.
Sve je to samo skandalozni privid.
Najpre, odluka da se napadne Srbija bila je sve sem demokratska. Donela ju je tajna konklava, mada je Milošević pristao na sve uslove iz Rambujea, sem na jedan, neprihvatljivi za celu naciju (da bude okupirana od NATO-a!), uslov koji je postavljen samo da dovede do rata. Amerikanci i Englezi su hteli intervenciju, po svaku cenu, kao što su beskrajno želeli da napadnu Irak, bez bilo kakvog mandata. Treba im odati priznanje da su imperijalno dosledni. Treba pokoriti onoga ko se potpuno ne potčini, i to je sve. Demokratija s time nema ništa. Utoliko pre što je angažovana koalicija, NATO, načelno čisto odbrambeni vojni savez, uspostavljen na pravilima da bude instrument odbrane od napada. Najzad, neće se videti nikakva ,,demokratija" u besramnoj paradi nadmoćnog nad slabim, što je implikovala doktrina ,,nula mrtvih" zapadnjaka, naspram onoliko mrtvih Srba koliko je potrebno, i više od toga. Ovaj vid stvari je potvrđen kad nijedan ,,demokrata" nije podigao ni mali prst za Čečene. ,,Nula mrtvih", da se Moskva bombarduje, bilo je sumnjivo. Cela demokratija te ekspedicije znači da se slabi smrvi, kad se opire i da se moćni koji se ponaša kao razbojnik pogladi rukom po leđima.
Drugo, uopšte se ne vidi da je ova ekspedicija bila rezultat htenja celog sveta. Izraz ,,međunarodna zajednica" jedan je od najneobičnijih primera na koji se našin sadašnji moćnici predstavljaju kao da otelovljuju postojeći totalitet. Već ni UN ne predstavlja bog zna šta, čak ni u njima nije mogao proći napad na Srbiju! Ova ,,međunarodna zajednica", u stvari, označava Amerikance i njihove različite sluge. Celo javno mnjenje, dobro sondirano, iskreno je bilo neprijateljski raspoloženo prema ovom ratu. Rusi su bili protiv, Kinezi, Latino-Amerikanci, i dobar deo Evropljana, naročito, Italijani i Grci. Čak i Nemci, bio je potreban gnusni zbor Zelenih i ponavljanje ministarske laži da bi se pokrenula njihova neprijateljska inercija. Obmana je da se NATO, vojske i vlade koje ga čine, u bilo kojem smislu, označe kao ,,predstavnici" tobožnje ,,međunarodne zajednice".
Treće, sudska vlast koju predstavljas mešanac iz Haga je čisti sluga namera imperijalnih vojski. Dobro se to videlo kad je, za vreme bombardovanja, čija je jedina greška bila što je trajalo duže no što je najavljeno, ovaj ,,sud", rešio da optuži Miloševića; izmišljotina da bi se ubrzale stvari i dodalo zrno žita u moralistički mlin. Odluka kojom je apsolutno upravljala propagandistička zabrirnutost vojske NATO-a. Kako se desilo da tada isti taj ,,nepristrasni" sud nikad nije ni pomišljao da optuži Putina, na primer? Teško je naći oportunističkiju i slugeranjskiju pravdu.
Uistinu, jedina autentična pravda bi bila da se traži raspuštanje NATO-a, za koji smo videli da ga čini međunarodna neodgovorna naoružana banda, vrlo opasna za ljudska prava i narode, i da se isto tako traži raspuštanje suda, čija autonomija suđenja, očevidno, ne postoji, i koji če uvek optužiti i osuditi samo one za koje Amerikanci procene da je korisno za njihove posebne interese da budu optuženi i osuđeni. To će reći uskoro i sigurno: svi oni koji predlože revolucionarni preobražaj uspostavljenog poretka. Verujte, nikad neće biti teško da im se prikači neka afera s "ljudskim pravima". Američki marinci ih mogu onda uhvatiti, uz put će pobiti stanovništvo okolo, a sud će ih osuditi. Demokratija obavezuje.
Uistinu, treba postaviti materijalističku hipotezu da nijedna država nikad nije pokrenula svoju vojsku za crne oči morala i prava. Verovanje je obaveza propagandiste, jedino njegova. Istina je, postoje ljudi koji su verovali da su saveznici ratovali protiv Hitlera zbog genocida nad Jevrejima. Utvrđeno je da saveznici ni najmanje nisu brinuli za njih, ni strateški (oni su preprečavali put nemačkom ekspanzionizmu, ne nacizmu), ni taktički (ništa nisu preduzeli protiv logora za istrebljenje, za čije postojanje su znali). Mogućno je, dakle, da je bilo ljudi koji su verovali da je Beograd nedeljama bombardovan zbog nepoštovanja ljudskih prava na Kosovu.
Mi ne spadamo među njih.
Rat protiv Srbije je služio kao test, po obimu osrednji, s obzirom na odnose snaga u svetu posle rušenja Sovjetskog Saveza i kraha hladnog rata. Hteli su ga Amerikanci da bi ponizili Rusiju, a da se, ipak, sa njom ne sukobe i da pošalju strogu poruku Kini (ko još veruje da je avijacija SAD ,,greškom" srušila kinesku ambasadu u Beogradu). Rat protiv Srbije takođe je pokazao upravo posle uvođenja evra, da Evropljani nisu sami sposobni, čak ni u svom opsegu, ni za kakvu vojnu akciju ma koje razmere. Sigurno, ona je od NATO-a napravila vojno oruđe planete, policiju u službi postojećeg imperijalnog poretka. Primetimo da se od ovog rata niko više ne usuđuje, u bilo kojoj oblasti, ni da se namršti na Sjedinjene Američke Države. Jer, ceo svet je video važnost Rusa, vazalnost Evropljana, i krajnju (privremenu?) opreznost Kine.
Glavno značenje za Francusku njenog prisustva u redovima napadača bila je vidljivost njenog povratka u NATO. Smatra se da je degolovska nezavisnost pripadala podeli sveta na dva bloka i hladnom ratu. Osrednje i male snage mogle su imati razmerno previše mogućnosti delovanja. Čini se da je danas sluganstvo neophodno potrebno. Kakav je, međutim, svetski odjek moglo imati odbijanje Francuske da se pridruži policijskoj operaciji Amerikanaca? Čini se da bi tada Španija i Italija osetile da su oslobođene od svojih obaveza i da bi Grčka mogla materijalizovati svoje neprijateljstvo. Nemci bi o tome dobro razmislili. Moglo se, moralo se uputiti Amerikance na njihovog večnog saveznika, Englesku. No ne sanjajmo. Čini se da je Francuska imala potrebu za svoj kapital i svoja daleka preduzeća za jamstvom da se nalazi pod pokrivačem američkog vojnog aparata i da ona sve više i više uranja u slugeranstvo prema NATO-u. Očigledno, u tom se pogledu ništa dobro ne može očekivati od atlantističke tradicije Socijalističke partije, ni od Širakovog poricanja svega što je u degolizmu izgledalo ponosno.
U svakom slučaju, odatle ćemo izvući zaključak da uprkos diskursima o svemoći ekonomije, imati na raspolaganju jak vojnički aparat ostaje alfa i omega međunarodnih pretenzija i nacionalne slobode. Evropa neće biti ništa, ako sebe ne snabde (ali za to joj je potrebna jedinstvenija i dobro ustrojena država) vojnim sredstvima, posebno vazduhoplovstvom, potpuno nezavisnim od američkog komandovanja. Amerikanci su već saopštili da će na to doista uložiti veto.
Rat u Srbiji je bio iskušavanje moći, u isti mah, zato što je oblikovao postojeća stanja moći, i zato što je ispoljio (kao nekad najpre prema Homeiniju, zatim prema Sadamu Huseinu) apsolutnu volju sadašnjih imperijalnih sila da zabrane uspostavljanje novih regionalnih sila, uspostavljanje koje odavnina do danas implikuje mogućnost ili realnost rata. Intervencija u Srbiji je pokazala je da, sem u usamljenim budžacima u kojima se decenijama može međusobno ubijati golim rukama a da se ,,moral" ne uzbudi, imperijalne sile, kojima upravljaju Sjedinjene Američke Države i organizovane u NATO-u, sa UN prezrenim pokrivačem, raspolažu monopolom na rat u sledećem obliku: nikome neće dopustiti da dobije rat. Protiv Irana su naoružavali Irak. Protiv Iraka naoružavaju UN. Protiv Srbije šalju NATO. U svim slučajevima, važno je da ambiciozni ne mogu nadjačati. Moglo bi se primetiti da budući da su pobednici u ratovima zapadnjaci, i posebno Amerikanci, stvorili su planetarnu moć. Veoma tačno. To samo znači da je lekcija shvaćena: nikome se neće dopustiti da bude moćan.
Ova je lekcija jednaka jednoj drugoj. Logika moći nikad nije posledica plemenitih principa, čak i ako ona voli da u to uverava. Nije obavezno da se filosofija potčini ovoj vrsti propagande.
Nije najgore povezivati filosofiju sa opasnim i krvavim poduhvatima. Jer, u tom slučaju, ona ostaje, makar i do kraja grešila, na strani izumevanja, duha slabijih strana, moći koja treba da dođe. Najgore je vezati je, čisto i prosto, sa osornošću i samozadovoljstvom Gospodara.
Uvek postoji imperijalna trijada. Prvo je vojska koja osvaja. Drugi su trgovci koji otvaraju tržišta. Treći su misionari koji preobraćaju. Nedostojno je filosofa da zauzme ovu poziciju, bilo da je zadužen da preobraća u Hrista-kralja, bilo da propoveda ,,ljudska prava".
Chinese government unveils details of censorship criteria
Sen-lun Yu in Beijing
10 Mar 2008 11:21
In an unusual gesture, China's State Administration of Radio, Film and Television (SARFT) announced a list of film censorship criteria re-addressing its ban on pornography and violence in movies.
The announcement came around the same time that an official rejected the possibility of a film ratings system, as well as an alleged ban on actress Tang Wei.
A notice was posted on the SARFT website during the on-going National People's Congress and Political Consultative Conference, the annual political gathering which is held in Beijing until March 18.
The notice said the list is a reiteration of the existing film regulations such as Regulation on Film Management and Regulation on Film Script Registration. And it demands related units under SARFT to rigorously implement the list during the film registration, reviewing and exhibition process.
Films will be banned if containing 10 kinds of content. This includes films promoting pornography, gambling, violence and subordination, films disclosing state secrets, causing harm to national security, national pride and interests and films violating national religion policy, promoting cults and superstition.
There are nine kinds of scenes that will be trimmed: including promiscuous and perverted sexual activity, rape, prostitution, homosexuality, masturbation and revealing genitals; vulgar dialogue or music and sound effects that had a sexual connotation; murder, violence, horror, evil spirits and plots that confuse good and evil, details of crime, sensational gory scenes, violence and drug abuse, as well as excessively horrifying pictures, conversations, background music and sound effects.
The SARFT notice seems to echo an official's rejection on the film ratings system earlier last week. Liu Binjie, director of the General Administration of Press and Publications, told local media that a ratings system will not take place in the near future. He said that as China has not set up order and regulation in the market, a ratings system would enable porn to enter the market.
The Chinese authorities' tightening on film entertainment was also exemplified in an alleged ban of actress Tang Wei late last week. An ad for a cosmetic product starring Tang was banned allegedly because of a SARFT memo to all TV stations.
Tang starred in Ang Lee's erotic espionage film Lust, Caution, which is believed to have displeased some officials and brought about the aftermath curb on internet video-sharing, the ban on the film Lost In Beijing and now tightened film censorship.
Tang is also said to be banned from print ads and feature contents, as well as major entertainment awards. Tang's management is yet to confirm the ban.
Quote from: "crippled_avenger"Badju: Rat protiv Srbije!
ala ga je reko, posred srede!
propustio je da analizira samo još 1 vrlo aktuelan i akutan deo strategije ovog diskursa, a koji se sastoji u sledećem: kad god se začuje glas sličan ovome, glas koji kazuje stvari poput ovog, na njega se automatski obrušavaju sa podsmešljivim cinizmom: 'aha, jeste, teorija zavere, ceo svet je protiv vas, masoni, jevreji, sionski mudraci, cia, kju klux klan, ordo templi orijentis, ktulu... da, da, kako da ne; ma dajte, molim vas! umesto što se zamajavate tim apsurdnim TEORIJAMA ZAVERE bolje bi vam bilo da priznate sopstvenu krivicu, pokajete se, priznate zločine, kaznite odgovorne, i 'okrenete se svetu' (evropi i americi) i njegovim dokazanim vrednostima demokratije, ljuckih prava i superiorne ekonomije. svaka alternativa tome je nacionalizam, izolacionizam i štagodizam!'
koliko je taj anti-diskurs ('ha!ha! teorija zavere! ma i'te molim vas!') jak vidi se po tome što je inkorporiran u svesti hiljada laika koji veruju da je to njihov sopstveni sud i procena, poput onih zabludelih nesrećnika što napučuju b92 forum i komentare na vesti, ili na ovdašnjeg 'davida', 'izitpajna' i slične.
Odličan tekst.Osvetniče,što to ne prebaci na forum politika?
Ova časna starina je po mnogim procenama jedan od najvećih svetskih mislilaca, možda čak i najveći živi, i Žižek je u svojim delima u stalnoj polemici sa njegovim razmišljanjima. I kada vidimo da jedan takav um tako procenjuje a živi u Francuskoj, dakle odavno se uhvatio za zelenu granu, da to nije neki marginalac, idiot, već eminentan čovek, koji se čak nadovezuje na tradiciju prosvetiteljstva u svojoj ideologiji dakle ne može mu spočitati ni neka opskurna ideologija, onda je jasno koliko je cela paradigma B92 šuplja, i koliko je njihov stav, pre svega, što njih možda i najviše boli, LOKALAN.
Sinoć smo Kunac i ja pogledali film CRNA MARIJA Milana Živkovća.
Reč je o prilično slabom, ali istovremeno vrlo uniktanom filmu za našu kinematografiju koji zbog nekih od svojih glumaca ima priličnu istorijsku vrednost.
Unikatnost ovog filma je u tome što govori o hemiji unutar rokenrol benda i fokusira se na tu temu, što ranije u našoj kinematografiji nije bio slučaj, i nije se dešavalo u toj meri. Doduše, iako je kasnije bilo filmova koji se bave radom rok bendova, retko koji film se isključlivo bavio time.
CRNA MARIJA je u tom smislu jedinstven slučaj. isto tako, moglo bi se reći da CRNA MARIJA spada u tu vrlo neobičnu liniju srpskih filmova o diskografskoj industriji među kojima se nalaze i NOŽ, ŠPIJUN NA ŠTIKLAMA, SLATKO OD SNOVA i A3, i u toj grupi spada u one koji idealizuju srpsku diskografsku industriju i čine da ona više liči na Ameriku nego SFRJ.
U ovom filmu imamo bend čiji vođa, već umoran i potrošen umire, i grupa mora da isporuči novi album, pritisnuta rokovima i unutrašnjim tenzijama. teško je reći koji bend je paralela ovoj grupi. Van Gogh tada nije postojao, možda bi paralela bilo Bijelo Dugme, recimo, mada više liči na neki imaginarni bend nastao po američkom filmskom uzoru. Sudbinu benda pratimo po priči izdavača koji objašnjavaju da su ranije radili za drugu kuću pa su onda prešli kod njih. Takav bidding war bi bio svojstven narodnjacima u SFRJ.
Ono što je muzički problem filma jeste slab skor Srđana Jula, sa kojim je još u vreme snimanja Milan Mladenović imao veliki problem. Otud on kao svoju pesmu svira obradu NOVCA U RUKAMA. Problem tog skora nije samo u problematičnom kvalitetu pesama već i u tome što iz pesama nije jasno kada je bend o kome govori film bio dobar, kada je propao, i kada se ponovo obnovio. Sve pesme zvuče vrlo slično, a nijedna ne nosi u sebi neki veći umetnički kredibilitet od prethodne.
Isto tako same scene snimanja albuma su prepune jednolične svirke koja očigledno nema veze sa pripovedanjem i izražavanjem karaktera kroz muziku.
Glumačka podela je naročito dekadentan segment filma. Naime, u glavnoj podeli, nema 10cm zdrave vene. Tu su Sonja Savić i Bane Vidaković koji zavide mrtvima, njima sličan Igor Pervić, zatim pokojni Milan Mladenović i Goran Čavajda-Čavke. Onako gadna pajdomanska ekipa.
Bane Vidaković je legitiman u ulozi upornog, u suštini dobroćudnog sleazy menadžera.
Milan Mladenović glumi loše, ali ima neku vrstu personalityja, tako da i on, doduše jedva dobija prelaznu ocenu.
Ipak, Sonja je negledljiva. To je stvarno strašno. Ko je nju proglasio sex simbolom, to zaista ne mogu da razumem. Očigledno je na srpskom filmu dovoljna volja da se skineš da bi postao sex simbol.
Inače, na konceru I ROKERI SU LJUDI koji ima humanitarni karakter, nastupa sarajevska grupa Valentino. To sve naravno daje filmu još više estetske i ideološke konfuzije u rokenrol aspektu.
Inače, prvobitno je Sonjinu ulogu trebalo da igra Jasmina Ranković. Međutim, nije htela da se skida te je sklonjena.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ZHMURKI Alekseja Balabanova, courtesy of Ginger.
Ovaj film bi se mogao tumačiti kao remix serijala BRAT sa uzimanjem izvesne doze, krajnje artificijelne socijalne odgovornosti za ležište priče. Naime, jedna neo noirična, violentna priča iz života kriminalaca je uokvirena red herringom u obliku poente u primarnoj akumulaciji kapitala u postsovjetksoj Rusiji.
Međutim, sasvim je jasno da je fokus filma na mafijaškim pustolovinama, drug dealovima koji pođu po zlu, nasilju, mučenju i sl. tako da ta socijalna priča gotovo da podseća na pseudosocijalne motive i angažmane koji su lužili kao opravdanje za snimanje krimića u vreme Hayesovog koda.
ZHMURKI je po svim svojim makroelementima strukture jedan vrlo derivativan film kome osobenost daje Balabanovljev reditljski postupak, svedenost do granice javašluka, smrtno ozbiljan tretman raznih bizarnosti, akcentovanje atipičnih situacija na kojima običan krimić ne insistira i sl. Time Balabanov uspeva da stvori odličnu atmosferu unutar koje ti je lakše da progutaš jedan u suštini krajnje običan, moglo bi se reći čak i minoran film. Ipak, svojim idiosinkratičnim pristupom, Balabanov uspeva da učini da se jedan takav, nevažan film, ipak izdvoji kao zanimljivo gledalačko iskustvo.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam JUSTICE LEAGUE:THE NEW FRONTIER Dave Bullocka po stripu Darwin Cookea.
Zaista se trudim da ne budem jedan od onih kojima je uvek neki off projekat bolji od mainstream projekta. Međutim, kad je reč o strip ekranizacijama, u poslednjih desetak godina zaista je tako. BLADE mi je bolji od svih drugi Marvelovih ekranizacija, kao što mi je SKY HIGH bolji od svih ekranizacija stripova, iako nije po superherojskom stripu već je originalni scenario. Isto tako, i JUSTICE LEAGUE dugometražni crtać mi je zaista bolji od drugih stvari koje se trenutno rade na temu ekranizacija stripova.
Mislim da je u SIN CITYju, Rodriguez dao jedno viđenje spoja filma i stripa u kome je strip imao ogroman upliv u film, a da je JUSTICE LEAGUE animirani film, upravo zbog tehnike kojom je rađen uspeo da sasvim očuva draž stripa i da je još samo produbi, olakšavajući komunikaciju između stripa i manje maštovitog konzumenta.
Neću reći ništa novo sa tvrdnjom da je jedno od osnovnih svosjtava stripa sve ono što ga odvaja od stvarnosti, i da je u ovakvom projektu kao što je animirani JUSTICE LEAGUE upravo to očuvano. Iako ovaj konkretan graphic novel nisam čitao, činjenica je da film čak i ima epizodičnu dramaturgiju stripa, što mu ne smeta.
Ono što je ključ je očuvanje autentičnog dizajna tog sveta koji je jasno baziran na savremenim retrofuturističkim interpretacija vrlo potentnog 50s dizajna koji je krasio Ameriku. Mislim da ovaj JUSTICE LEAGUE na tom planu ambijena i izgleda likova predsavlja stvarno jedno prijatno iskustvo i da bi čak i najambicioznija igrana ekranizacija to izgubila. Prosto svaka fizička relizacija toga bi demistifikovala fakturu tog sveta, kao što se često dešava u comic book i fantasy filmovima. Jedno od najvećih razočaranja koja materijalni svet nameće tim ekranizacijama jeste sama priroda materijala od kojih su sačinjeni kostimi i ostatak univerzuma.
Drugo, u animiranom filmu očuvana su zaista razna zanimljiva grafička rešenja koja se naprosto ne mogu preneti u prostor a da imaju ikakvog smisla. I u tim koketiranjima stripa sa likovnom avangardom, iako nema reči o umetnosti već o aproprijacaiji određenih umetničkih praksi, leže određeni kvaliteti.
Konaćno, najlepše je to što ovaj animirani film nije za decu. Ovo nije hardcore morrisonovska reinterprtacija superherojskog univerzuma ali nije ni limunada za klince već jedna konzervativna ali ne i naivna mainstream priča koja deluje relevantno.
* * * / * * * *
Pogledao sam ČITULJU ZA ESKOBARA.
Film je užasan na mnogo nivoa ali je zanimljiv za gledanje. Ne mogu da kažem da dostiže guilty pleasure razmere jer sam se ja jedva na prvo gledanje izborio sa filmom, ali definitivno će imati neku vrstu ekskluzivnosti u svakom sledećem pregledu kurioziteta srpske kinematografije.
Za razliku od MRTAV LADAN, RINGERAJE, POTERE ZA SREĆKOM i sličnih pokušaja, ovaj je barem po nečemu atipičan, mada je negde na toj liniji, give or take.
Ja sam oduvek, na neki način, imao soft spot za Debelog zato što smatram da je jedini problem njegovih filmova bio u tome što naprosto nisu dobri, što se za okolnosti naše kinematografije u kojoj nevolje većine naslova tek počinju time što nisu dobri.
Pokojni profesor Aca Đorđević, inače veliki reditelj i profesionalac, govorio je kako je za svakiog reditelja važno da ispuni tri kriterijuma da snima brzo, jeftino i dobro, s tim što na jednom filmu može da ispuni samo dva od ta tri kriterijuma. Kod Debelog je uvek bilo brzo i jeftino i time se može objasniti činjenica da je stigao do trećeg filma iako mu nijedan nije bio dobar. Međutim, i tu negde imam soft spot za njega, pošto je barem vrlo praktičan razlog kako dolazi do filmova. Uostalom MRTAV LADAN je bio veliki hit šta god ja mislio o njemu.
ESKOBAR je njegov najzanimljiviji film.
Pre svega zato što mislim da je Debeli ovim projektom nasamario producente pošto uopšte nije reč o komediji, čak ni o krimi komediji kako ga najavljuju. Ovo je film koji je prepun scena koje ne samo danisu smešne nego su po svojoj postavci i tragične a sam zaplet je isti takav.
Naime, zaplet govori o novobeogradskom dečaku gandiju, sinu brutalnog DBovca koji ga molestuje, koji polazi stranputicom delinkvencije usput zlostavljajući svog feminiziranog školskog druga Borka, koga će se potom roditelji odreći preko novina zbog feminiziranosti. Gandi postaje kriminalac, i ostaje sam pošto majka ubije oca i ode u zatvor, a Borko odlazi u Amsterdam i menja pol. Posle više od deset godina, novobeograđanin Borko se vraća u Srbiu u liku Hrvatice koja govori asinhrono, upoznaje se sa Gandijem i oni se smuvaju.
U isto vreme, Gandijeva banda ubija čoveka koji se zove Srpski Eskobar. Međutim, pre ubistva u novinama izlazi čitulja za Pabla Eksobara koju je iz zezanja dao par beogradskih stonera, čime se navlači cop heat na osumnjičene ubice pošto se policija uvredi što su najavili ubistvo preko novina. Iako je to naslov filma, ovaj zaplet praktično i nije tema filma sem zamajca za neke krimi sukobe.
Konačno, celu ovu priču sa neba priča Anđeo.
Film je neraskidivo i eksplicitno vezan za niz srpskih naslova, od MI NISMO ANĐELI, RANA, MALOG SVETA do KAD PORASTEM BIĆU KENGUR. Naravno, ti filmovi su imali neke svoje srane uzore ali je besmisleno povezivati ESKOBARA sa tim stranim uzorima kada postoje srpski filmovi koji su te reference eksplicitno koristili i assess to material je nedvosmislen. na neki način ESKOBAR je kao KILL BILL za poslednju deceniju našeg filma.
Plotline sa Anđelom je baš test inteligencije i nije mi jasno kako nije izbačen na nivou scenarija iili u post-produkciji kroz montažu i minoran rewrite sa još minornijim dosnimavanjem. Taj plotline zaista zasustavlja film, donosi besmislene uloge ljudi koje gledamo na televiziji svaki dan-Zijaha Sokolovića, Seke Sablić i Borisa Komnenića, i morao je da leti.
Međutim, taj plotline sa Anđelom ima jedan samoreferentni detalj. Naime, u tom plotlineu, Anđeo stalno kontemplira o tome kako u životu postoje slučajnosti itd. Svaka priča je bazirana na određenim sticajima okolnosti i kontemplacija o prirodi sticaja okolnosti u filmu, osim ukoliko film ne govori o nekoj seriji nesrećnih događaja je potpuno besmislena. U filmu kao što je ESKOBAR, takva kontemplacija je uvredljivo besmislena. No, imajući u vidu karakteristiku scenarija koje je ranije pisao Debeli u kojima slučajnost igra veliku ulogu u zapletu, člini se da ovaj plotline negde pokušava da rekapitulira tu fazu njegove karijere.
U tehničkom smislu, film prilično loše izgleda. Fotorgrafija pokušava da bude glossy bez pokrića, sa konstantnom preosvetljenošću svih scena koje filmu daju izgled neuspele reklame, i radnju čine tromom. Debelom zaista ne idu od ruke ti eksperimenti sa glamuroznom fotogafijom, videlo se to još u SREĆKU i čini mi se da mu je bolje pristajao prljaviji stil iz MRTAV LADAN.
Rekonstrukcija protoka vremena pošto film obiluje flešbekovima je takođe prilično sporna, pošto je ovo film smešten u svetu u kome ljudi pored toga što govore asinhrono uglavnom i ne stare, deca imaju neodredive godine i sl.
Jedan od detalja koji posebno nerviraju je to što se u filmu demoliraju i lome uglavnom domaća jeftina kola i to u dva navrata, tako da kad god se pojavi domaći auto znaš da će biti demoliran. Nije problem patriotske prirode već naprosto previše razotkriva niskobudžetnu prirodu filma. Uostalom u psihološkom smislu mnogo veći efekat ima lomljenje stranog auta. U tom smislu respekt za MILOŠA BRANKOVIĆA u kome se demolira SAAB (inače omiljeni auto srpskih reditelja-tokom devedesetih su ga vozili Srđan Dragojević i Emir Kusturica, često se koristi i u filmovima tipa DIŠI DUBOKO, JUG JUGOISTOK).
Gluma je mixed bag. Deca u flešbekovima su očajna. Tamara Garbajs izgleda "k'o avion" ali je njen tonski deo užasno slabo urašđen u postu tako da lik govori jako asinhrono. Njen glumački range je evidentno ograničen, ona manekenski raspolaže sa tri osnovna izraza lica, i još ima ograničenje što mora da glumi Beograđanku. rene Bitorajac je potpuno miscast, ovaj heavy duty Purger igra policajca Miletu , i jedva govori u pokušaju da prikrije izvorni i doda neki imaginarni srpski naglasak. Ceo taj regionalni deo je prilično sporan naročito zato što mislim da neće doneti neki regionalni skor jer je film vrlo lokalan beogradski. Uostalom videli smo kako je kod nas prošao makedonski film KONTAKT u kome glumi najpopularniji srpski glumac, pa to publici nije značilo aposlutno ništa.
Vojin Ćetković je ono što smo mogli da očekujemo od njega sa dodatkom da njegov lik naizmenično govori normalno a u pojedinim scenama govori kao agresivni zeldi. To je nedopustiv previd.
Marko Živić je jedini uspeo da se izvuče dostojanstveno, simpatičnom ulogom klišetiziranog Ćetkovog freaky sidekicka.
Boris Milivojević i Miša Samolov rutinski igraju rutinske stonere čiji likovi su do te mere opšte mesto da se čini kao da se fabrički ugrađuju na traku u Sonyjevoj fabrici pre isporuke u Srbiju. Oni kao da su počeli da glume pre četiri godine u KENGURU i sad su se nekako dovukli do nas.
Čitava genderbending priča se svakako mora uzeti u obzir kada se budu pravile antologije o rodnim,queer i ostalim pitanjima u jugoslovenskom filmu, međutim, promena pola zapravo nije naročito tematizovana. Film je tretira kao big deal i veliki plot point ali na kraju nije ozbiljnije istražio to pitanje, osim kao gimmick u zapletu. Međutim zanimljivo je koliko se srpki film liberalizovao ove sezone po pitanjima seksualnosti a naročito seksualnih manjina. kada saberemo MILOŠA BRANKOVIĆA, ESKOBARA, NA LEPOM PLAVOM DUNAVU, vidimo da su naši autori sa par decenija zakašnjenja počeli da otkrivaju draži preispitivanja seksualnosti na filmu.
Publika je došla u bioskop očekujući komediju i osim u tragovima, nije je dobila. Ipak postoje jedno tri-četiri mesta koja su dobila, meni nerazumljivu, esktatičnu reakciju publike. Stoga, očigledno je da je marketing uspeo da ubedi narod kako je reč o komediji i narod će ići u bioskop naštimovan na smeh. No, film to u suštini ne pruža.
Debeli je očigledno želeo da snimi svoje RANE, i u tom cilju zaista nije snimio komediju već mali niche film koji bi, da je ukrajinski, verovatno gledali prepodne na FESTu u programu EVROPA VAN EVROPE, a jedino u Srbiji, ovo dobija status totalnog mejnstrima.
* 1/2 / * * * *
Godine 1999, na poziv magazina Süddeutsche Zeitung, srela su se dva filozofa sa političkim iskustvom, Zoran Đinđić i Slavoj Žižek.
Razgovarali su o Kosovu, budućnosti regiona i mestu filozofa u politici.
Pitanja, tada pokrenuta, i dalje su aktuelna.
Intervju u celini prenosimo sa sajta http://www.filozofija.info/
Kao i prethodni, i ovaj blog posvećen je gostovanju Slavoja Žižeka u Beogradu, 22. marta. Više informacija o ovom događaju možete naći na sledećem linku: http://blog.b92.net/text/2530/Badju%3A%20Rat%20protiv%20Srbije%21/
***
BUDUĆNOST BALKANA
SZ-Magazin: Gospodine Đinđić, kad ćete postati predsjednik Srbije?
S. Žižek: Oprostite što se miješam, ali o tome se zapravo uopće ne radi. Ako se pitamo tko će doći nakon Miloševića, onda igramo upravo njegovu igru. Umjesto da razmišljamo o osobama, moramo iznova pisati pravila po kojima se odlučuje politika u Srbiji i u mnogim drugim balkanskim državama.
Zoran Đinđić: Točno. Potpuno je svejedno jesam li ja sljedeći predsjednik Srbije ili netko drugi. Odlučujuće je da Miloševićev nasljednik bude istinski demokrat, a ne netko od koruptnih i demagoških političara koji su do sada vladali zemljom. Ali ja sam uvjeren da će nam uskoro uspjeti srušiti Miloševića i da ćemo u roku od godinu ili dvije uspostaviti nov politički sistem u Srbiji.
SZ: Vjerujete li da će do tada Srbi i Albanci moći živjeti zajedno u miru?
Đinđić: Ne, to će trajati puno, puno duže. Kao prvo, bit će teško zajamčiti i minimalni okvir za svakodnevni zajednički život. Sigurno je da će narodi ove regije moći izaći jedni s drugima na kraj ako imaju zajednički cilj. A to može biti samo približavanje Evropi.
Žižek: Znate li što je po mome mišljenju prvi korak prema pomirenju? Moramo si priznati da se međusobno ne podnosimo. To je puno važnije nego da se istjeruje neko prisilno "Od danas se međusobno poštujemo". Priznajmo si da se mrzimo! Ako to budemo mogli reći, a da se međusobno ne masakriramo, onda smo skoro već dobili.
Đinđić: Mislim, u balkanskim zemljama moramo se ponašati kao u nogometnoj momčadi. Na koncu, ni u velikim timovima igrači se ne vole, ponekad se čak i mrze, ali igraju zajedno i pokušavaju zajedno pobijediti. Ako prepoznamo da svoje ciljeve možemo postići samo preko međusobne suradnje u regiji, onda ćemo se u budućnosti moći ophoditi jedni s drugima miroljubivo čak i iz čistog egoizma.
Žižek: Najvažnije je da zapadni pacifisti i multikulturalisti konačno umuknu i da se više ne miješaju. Oni imaju predodžbe koje su za Balkan apsolutno destruktivne. Multikulturalistička ljevica ne analizira političko stanje, već mitove. Ona baci pogled na etničke konflikte i kao pokušaj rješenja formulira jedno mlitavo "Treba nam više tolerancije i bratske ljubavi". Ja kažem: upravo to je ono što ne trebamo!
Đinđić: Ali ono što isto tako ne trebamo, to su napadi na Miloševića kao što su ovi nedavni od strane predsjednika SAD-a. Bill Clinton je rekao, Miloševića treba kazniti jer on misli da su Srbi narod gospodara. To nije bilo baš posve pametno od njega. Jer u očima mnogih Srba on je time Miloševića hvalio a ne kritizirao. Trebao je reći da je Milošević cinik, da je svoj narod učinio građanima drugog reda i da ga interesira samo održanje vlasti.
Žižek: Dopustite da kažem još nešto o multikulturalizmu. Prije nekoliko godina vidio sam na austrijskoj televiziji diskusiju između jednog austrijskog pacifista, jednog Albanca i jednog Srbina. Albanac i Srbin su izrekli razmjerno razumne stvari, ali pacifist nije razumio uopće ništa već je neprestano samo vikao: "Vi morate voljeti jedni druge, a ne pucati jedni na druge." U jednom trenutku Srbin i Albanac su se pogledali samo na kratko, kao da su u dosluhu. Šta priča taj idiot? Moj je san tada bio ovo: Kad bi Srbi i Albanci mogli reći jedni drugima "Izbacimo zajedno te glupe pacifiste i multikulturaliste", tad bi bilo nade za Balkan.
Đinđić: Ni ja ne vjerujem da će Srbi i Albanci ikada biti braća. Ali miroljubiv zajednički život smatram mogućim, to nije utopija.
Žižek: O tome mi pada na pamet jedan primjer iz SAD-a. Iz filma "Svjedok" s Harrisonom Fordom svi poznajemo narod Amisha - stvarno fascinantna narodna skupina. To su istinski fundamentalisti, ali oni nemaju nikakve probleme s "normalnim" Amerikancima koji žive u njihovoj okolini. Tamo posve miroljubivo opstoje jedna pored drugih potpuno različita shvaćanja života - bez nacionalizma, bez misionarskog utjecanja s bilo koje strane. Ja vjerujem da je to moguće i na Kosovu.
Đinđić: Ono što bi moglo ubrzati normalizaciju jest činjenica da ljudi na Balkanu vrlo brzo zaboravljaju. Priznajem, taj mentalitet ponekad i nije prednost, ali nakon tako strašnog konflikta daje im mogućnost da žive dalje.
Žižek: U tome se moram složiti s vama. Ako postoji neko mjesto na svijetu na kojemu ljudi od danas na sutra mogu sve zaboraviti, onda je to Balkan. Time je naravno opovrgnut i omiljeni kliše da se ljudi na Balkanu batrgaju u zagrljaju povijesti. Kad sam prije deset godina bio u Nizozemskoj palo mi je u oči da su ljudi tamo još uvijek jako traumatizirani drugim svjetskim ratom. Uz svo poštovanje prema Nizozemskoj, tamošnji ljudi su ipak puno manje patili od rata nego ljudi u bivšoj Jugoslaviji. Usprkos tome, mi smo sve to puno brže zaboravili.
SZ: Mogu li Srbi stvarno zaboraviti tako brzo? Izgubljena bitka na Kosovu ipak još uvijek utječe na dnevni politički posao, iako je od nje prošlo već 600 godina?
Đinđić: Srbija je komplicirana zemlja. Da bismo je razumjeli, moramo znati da Srbi imaju tri velika sna, koji su svi na neki način ispravni i legitimni, ali koji se nikad nisu obistinili: socijalizam, nacionalizam i tradicionalizam. S tim snovima se u Srbiji pravi politika.
SZ: Kako to funkcionira?
Đinđić: Sva tri sna imaju veze s potrebama ljudi. Ako se dakle njima manipulira spretno, većina ljudi postaje brzo uvjerena ...
Žižek: ... a da pri tome ne budu odmah Miloševićevi dobrovoljni izvršitelji, ako smijem ovdje parafrazirati naslov Goldhagenove knjige.
Đinđić: Dopustite mi da malo objasnim to s tri sna. Milošević je prisvojio san o socijalizmu kad je 1986. postao prvi sekretar srpskih komunista. Njegova je poruka glasila: Svi će dobiti ono što im pripada, nitko neće izgubiti svoj posao, sve će ostati onako kako je bilo. Tako je pridobio mase za sebe. U temelju sna o nacionalizmu leži potreba ljudi da konačno jednom budu nacija koja neće biti lopta za igranje velikih sila. Nacija koja sama odlučuje kuda protječu njezine granice. Nacionalist Vojislav Šešelj je zastupao taj san i rekao, pođimo sad od toga da povijest ne postoji i da sad iznova određujemo pravila. A tu je i san o tradicionalizmu, potreba za sretnim svijetom prošlosti. Naša povijest, naši kraljevi, naši carevi. Vuk Drašković reprezentira taj san. Milošević je vrlo spretno igrao sa sva tri sna da bi održao svoju vlast. Ali nije vjerovao ni u jedan. Milošević nije nikakav socijalist ni nacionalist ni tradicionalist. Milošević nije ništa drugo do hladni političar moći.
Žižek: Naravno, nisu snovi po sebi nešto što predstavlja problem, već način na koji je Milošević njima manipulirao. Uzmimo socijalizam, težnju za pravdom. Pa u tome nema ničega što je načelno krivo! Da izaberem izazovan primjer: čak i ono što je Hitler nazvao "narodnom zajednicom" (Volksgemeinschaft) imalo je svoje pozitivne vidove. Što je loše u tome ako postoji neka temeljna solidarnost koja povezuje ljude? Naravno da je Hitler tu narodnu zajednicu povezao s antisemitizmom. Ali to nipošto nije nužno.
Đinđić: Mi smo u opoziciji naučili u svakom slučaju da možemo imati uspjeha samo ako iz mitova i snova uzmemo pravi sadržaj i ostvarimo ga. Bez zauzimanja za socijalnu pravdu, bez prave nacionalne svijesti i pravog odnosa prema tradiciji ne možemo pridobiti većinu.
Žižek: Tu već čujem kako opet vrišti multikulturalistička ljevica. Za nju si fašist čim spomeneš pojam "nacionalni identitet".
Đinđić: Ali tome moramo dodati još jednu, četvrtu ideju. To je ideja da konačno prihvatimo realnost. Mi moramo konačno zauzeti svoje mjesto u Evropi. Iz toga se naravno ne može napraviti san i zbog toga je demokratska opozicija imala toliko teškoća da konkurira s mitovima.
Žižek: Za mene je fascinantno kako spretno je Milošević izmanipulirao stari nacionalni mit Srba, poraz protiv Turaka u boju na Kosovu godine 1389. To je zapravo vrlo lijep mit koji pokazuje kako se jedan poraz može preobratiti u spiritualnu pobjedu. Milošević je obrnuo mit u čistu suprotnost. Kod njega to glasi: Tada smo izgubili bitku, sad se moramo osvetiti! On je preobrazio taj prekrasni mit u posve jeftino sredstvo nacionalističke mobilizacije. Što možemo odatle naučiti? Ne možemo reći da prošlost određuje naše djelovanje. Srpski vojnici nisu išli na Kosovo zato što je tamo prije 600 godina bila neka bitka, već zato što su tamo trebali osigurati Miloševićevu vlast. No, gospodine Đinđić, ja bih rado jednom čuo vaše mišljenje o kosovskom mitu.
Đinđić: Ja imam o tome svoju vlastitu teoriju. Osnovni sadržaj kosovskog mita je po mome mišljenju to da je ne-realni svijet važniji od realnog. Izgubili smo bitku na Kosovu polju, u to nema nikakve sumnje. Ali, ponašamo se kao da smo je dobili. Stoljećima smo kao narod metodski negirali realnost. U vrijeme turske okupacije to je možda bio legitiman mehanizam obrane jednog malog naroda. Ali nakon što je nastala srpska država, taj je mit razvio svoje destruktivno djelovanje. On je spriječio tu mladu naciju da nađe svoje mjesto među drugim narodima. Govorili smo: mi smo bolji od drugih zato što živimo u svijetu u kojemu smo junaci. I srpski političari nisu uspjeli u tome da nađu prijelaz u stvarnost, da je prihvate. U cijelom 20. stoljeću temeljne ideje srpske politike su bile posve krive i daleke od stvarnosti.
SZ: Dakle, Milošević nije pojedinačni slučaj?
Đinđić: Milošević stoji upravo u toj tradiciji kad kaže da ćemo pobijediti NATO. On je to stvarno ozbiljno mislio! I najveći dio ljudi mu je vjerovao! Ali sad su se probudili. Za to je bilo krajnje vrijeme, jer ako ta ideologija ne nestane, onda ni u budućnosti nećemo biti normalan narod. Moramo promijeniti sve, jer inače se ništa neće promijeniti.
SZ: Jesu li Srbi bili izmanipulirani ili su se spremno predali svojim zavodnicima?
Žižek: Oboje je preprosto. Ljude ne zavodi neki zao vladar niti se nalaze u nekoj vrsti kolektivnog ludila. Politička osjećanja često imaju mnogoznačnost koja graniči s paradoksom. Mnogi ljudi njeguju prema vani ciničnu suverenost, ali ipak na nekoj temeljnoj razini traže istinska uvjerenja. Uzmimo na primjer jednog tipičnog birokrata iz Titovog vremena. Službeno bi taj rekao: "Ja vjerujem u Tita i socijalizam." Ali privatno bi rekao: "Onima gore stalo je samo do vlasti." To je ta uobičajena cinična distanca. Ja tvrdim da je taj cinični birokrat usprkos tome, posve duboko u svojoj nutrini, gajio čežnju da voljno vjeruje u državu i ideale socijalizma. Zaključak iz toga je sljedeći: Prejednostavno je podmetati ljudima cinizam, politička stvarnost je složenija. To vrijedi na primjer i za Hitlera. Čitao sam "Mein Kampf", uostalom užasno dosadno, ali ako se nakon toga pitamo je li Hitler stvarno vjerovao u židovsku zavjeru protiv svijeta, odgovor je samo: da i ne! On jest vjerovao u to, ali je ujedno znao koliko lako narod dopušta da bude izmanipuliran time.
SZ: Slično paradoksalno se osjećaju i Srbi?
Žižek: Na izvjestan način sigurno. Otputujte u Beograd. Tamo ćete sresti posve normalne ljude koji slušaju rock muziku i gledaju hollywoodske filmove, kao i ljudi na Zapadu. Prolazit ćete ulicama i pitati se gdje su ti ozloglašeni nacionalisti o kojima neprestano slušamo. Jamčim vam da nećete naći nikoga tko hoda uokolo u nacionalnoj nošnji. To je paradoks - prozapadno držanje opstoji ujedno s posve temeljnim utjecajem nacionalnih mitova. To je stvarno teško razumjeti, ali to uostalom nije tako samo u Srbiji, već na cijelom Balkanu.
SZ: Želite li time reći da je Balkan posebno zaostao?
Žižek : Ne, posve suprotno. Ja tvrdim da Balkan u toj točki uopće nije staromodan, već je osobito usmjeren na budućnost. Ovdje kod nas uopće ne postoji suprotnost između modernih i tradicije svjesnih ljudi. Oboje postoji jedno pored drugog, kao u Indiji, gdje neki ljudi preko dana pišu o najtežim kompjuterskim programima, a onda na putu kući paze da se uklone s puta svetoj kravi. To je istinski postmodernizam. U tome Zapad može naučiti jako puno od Balkana.
SZ: Gospodine Đinđić, znači li to za vas kao političara da istovremeno morate gledati naprijed i unatrag?
Đinđić: Moglo bi se tako reći. U jednom složenom društvu, koje se klati između prošlosti i budućnosti, politika može birati na što će se osloniti. Da smo prije deset godina imali političare koji bi gradili na pozitivnim sadržajima tih mitova, sad bismo bili u Evropskoj zajednici. Jer mitovi imaju potencijal za oboje, za dobro i za zlo. Uostalom, upravo to je ono što me drži u Srbiji. Inače bih mogao živjeti negdje drugdje. Ali ja vidim u Srbiji velik potencijal za pozitivan razvoj.
SZ: Što će se desiti ako demokratizacija propadne već u začetku?
Đinđić: Zaista se može zamisliti i negativne scenarije. Ako Milošević protivno očekivanjima ostane na vlasti, najvjerojatnije će doći do neke vrste "saddamizacije" Srbije. Država bi bila trajno isključena i svjetske zajednice, kao Irak. Moguće je zamisliti i krvavi obrat. Ali to ovisi samo o Miloševiću. On određuje cijenu koju narod mora platiti za svoju slobodu. No kako ja na to gledam, narod je spreman platiti svaku cijenu.
Žižek: Zaboravili ste jedan drugi mogući scenario. Nakon rušenja Miloševića mogla bi nastupiti i "rusifikacija" Srbije. Pod time mislim da bi mogao doći na vlast režim koji prema vani izgleda moderno i zapadnjački, ali potajno iznutra pljačka zemlju i ucjenjuje Zapad na isti način kao što to čini Jeljcin: Ako nas ne podržite, ovdje će se sve urušiti. Takav režim se uopće ne bi morao pretvarati da ima neku viziju, nego bi mogao preživljavati tako da planski jača nihilizam kod ljudi. To je uradio na primjer general Jaruzelski u Poljskoj: nakon što je 1981. proglasio ratno stanje, zemlja je bila preplavljena drogama i pornografijom. Ne mislite li da ta opasnost postoji i za Srbiju, gospodine Đinđić?
Đinđić: Ako ne dođe do radikalnog ozdravljenja političke kulture, onda je to doista najvjerojatnija posljedica - kolaboracija između dijelova Miloševićevog aparata i dijelova opozicije, dakle diskontinuitet političkog personala uz istovremeni kontinuitet politike.
SZ: Mislite da bi Milošević ponovo mogao uvesti u vladu vašeg bivšeg suborca Vuka Draškovića?
Đinđić: To nisam rekao. Trebate znati da Drašković i ja imamo pakt o nenapadanju. Da bismo spriječili bilo kakve trule dogovore, svakako moramo postaviti protestni pokret na što je moguće širu osnovu i učiniti jasnim od početka da ne može biti nikakvog kompromisa s Miloševićem. Pastu za zube više nikad ne možete vratiti u tubu.
SZ: Kako ćete to objasniti narodu?
Đinđić: Pa narod je to već odavno ukapirao. Svatko je na vlastitoj koži osjetio da je Miloševićeva politika samo naštetila zemlji. Njegovi očajnički pokušaji da nakon kosovskog rata manipulira javnošću i da svoj poraz pretumači u pobjedu, nisu funkcionirali. Ipak moramo pošteno reći da Srbija nije klasična diktatura. Prema vani je Miloševićeva politika bila oduvijek brutalna. Ali prema unutra ima više sloboda nego što bismo mislili. Na primjer u Njemačkoj bi bilo kažnjivo govoriti o Schröderu onako kako se u Srbiji govori o Miloševiću. Svatko ga smije javno nazvati kriminalcem ili mafijaškim bossom a njegovu ženu ludom. Ima mnogo relativno nezavisnih novinara, a u trideset gradova vladaju protivnici Miloševića. Kao što sam već rekao, Srbija je komplicirana zemlje, a u to spada i to da je opozicija jača nego što se čini izvana.
SZ: Za vrijeme rata na Kosovu od opozicije se stvarno moglo zamijetiti malo što.
Đinđić: Pa bio je rat. Za vrijeme falklandskog rata ni u Engleskoj se nije baš puno primjećivalo od političkog života. Ja sam se čudio da se demokratska Srbija tako brzo oporavila nakon prestanka rata. Ni mjesec dana nakon toga ljudi su bili protiv Miloševića, a ne protiv NATO-a koji je upravo bio bombardirao njihove gradove. U Beogradu vlada osjećanje da dolazi oslobođenje - skoro kao nakon petsto godina turske vladavine. Jer ono što sad proživljavamo je okupacija iznutra. Milošević i njegova klika vladaju zemljom na osmanlijski način, s koruptnim pseudo-feudalizmom. U javnosti se pokazuju kao vladari, i već su njihovi unuci predviđeni za prijestolje. Ono što sad predstoji, jest konačno oslobođenje od te orijentalne despocije ...
Žižek: ... za koju je Zapad, to ne bismo smjeli zaboraviti, djelomično suodgovoran. Milošević je jednoznačno iskoristio Mobutuov efekt. Kao i predsjednik Mobutu u Zaireu i on je sugerirao Zapadu da je on jedini koji može kontrolirati opasnu ratnu zonu. Ako ja padnem, rekao je Milošević, eksplodirat će cijeli Balkan. Zapad je rado vjerovao u to i podržavao ga godinama.
Đinđić: Zapadnu strategiju prema Balkanu doista obilježava ljubav za diktatore. Tito je bio jako omiljen u Americi. On je pušio svoje cigare od sto dolara i nitko nije pitao otkud mu novac. Svi su mislili, cool tip taj Tito. On je radio ono što bi volio raditi svaki američki predsjednik, samo kad bi mogao: vladati. Vladati zapravo, u elegantnoj uniformi i mnoštvu sjajnih palača.
SZ: Kako bi po vašem mišljenju trebala izgledati strategija Zapada prema Balkanu?
Đinđić: Zapad se mora prikloniti tome da je Balkan dio Evrope. Bez Balkana Evropa nije potpuna i bez Evrope Balkan je tempirana bomba koja eksplodira svakih pet godina. Sad treba razviti dugoročan plan da bismo politički i privredno unaprijedili našu regiju. Treba konačno isušiti baruštinu destruktivnosti. Joschka Fischer je već iznio prve prijedloge koji idu u tom smjeru. Neka vrsta Marshallovog plana za Balkan. Nakon što je Njemačka u ovom stoljeću vodila dva svjetska rata, ona sad forsira koncept balkanskog mira. Ja to vidim kao malo izravnanje računa za prošlost.
Žižek: Ne bojite se da bi Marshallov plan za Balkan mogao sobom donijeti i opasnosti?
Đinđić: Koje? Marshallov plan mora doći! Izvana je posve nemoguće i zamisliti kakvu duboku socijalnu krizu proživljava ova regija. Nije samo Srbija na tlu, već i Makedonija, Bugarska i Bosna. Bez ekonomskog zamaha regija će ostati žarište krize. Uostalom, bez toga zamaha neće uspjeti ni prevladavanje prošlosti. Sve dok u Srbiji ljudi moraju brinuti za svoju svakodnevnu egzistenciju, posve je nerealistično očekivati da će se brinuti za Albance. Sve dok sami pate, svejedno im je za patnju drugih.
Žižek: Pa to je naivno! Naravno da bismo svi rado postali članovi Old Boys Club-a bogatih zapadnih država. Ali ja se bojim da bi Marshallov plan, koji uključuje to obećanje, u kratkom roku mogao dovesti do sličnog stanja koje poznajemo iz slavnih dviju faza socijalizma: cilj je veća sloboda, ali prije toga je nužno malo pritiska. Ja se bojim da će Zapad urediti Balkan kao privremeni protektorat i izrabiti ga ekonomski.
Đinđić: Ja ne vjerujem da Zapad hoće to.
Žižek: Ja vidim još jedan aspekt u ideji o Marshallovom planu koji me uznemirava. Dio Miloševićeve propagande bila je tvrdnja da je Srbija posljednji bastion protiv novog svjetskog poretka multinacionalnog kapitala u Evropi. Ja znam naravno da je to bulažnjenje, pa nisam lud. No ipak se postavlja pitanje je li taj novi svjetski poredak tako vrijedan stremljenja i što gubimo ako mu se podvrgnemo. Moram priznati da ni sam nemam odgovor na to.
SZ: Da ste ostali političar, gospodine Žižek, mogli ste možda imati utjecaja na takva pitanja. Zašto ste se nakon neuspješne kandidature za predsjednika Slovenije 1990. ponovo povukli na sveučilište?
Žižek: Morao sam se odlučiti između moje akademske karijere i politike i ustanovio sam da mi je moj rad naprosto bio previše važan. Osim toga, politika je na dug rok strašno naporna.
Đinđić: Kome to kažete?!
Žižek: Usprkos tome, ta je epizoda za mene bila jako zanimljiva. Prije toga sam uvijek mislio da su svi pravi političari cinici koji se okružuju intelektualcima da im pribave ideološku osnovu za njihovo djelovanje. Ali neočekivano su se intelektualci pokazali pravim cinicima, dok su političari očajnički pokušavali smjestiti svoje djelovanje u neki moralistički kontekst. Mi intelektualci bismo im trebali isporučivati principe, ali ja sam tada mogao reći uvijek samo ovo: Pa vi već imate principe, samo su oni nažalost bezvrijedni.
SZ: Vidite li i vi sebe u ulozi intelektualca ili pragmatičara, gospodine Đinđić?
Đinđić: Ja sam apsolutni pragmatičar.
Žižek: Ha! Time ste se jednoznačno izdali kao intelektualac. Pravi intelektualac se uvijek označava pragmatičarem.
Đinđić: Ja u Srbiji važim čak kao previše pragmatičan. Monarhija i republika su mi svejedno, komunisti i antikomunisti su mi svejedno, lijevi i desni su mi svejedno. Za mene važi samo dnevna politika, jer mi se u Srbiji iz dana u dan borimo za preživljavanje. Tu bilo kakva ideološka pitanja jednostavno nisu naročito zanimljiva.
SZ: Zar niste nikad pomišljali na to da se kao gospodin Žižek opet vratite na sveučilište?
Đinđić: U bilo kojoj drugoj zemlji ja sigurno ne bih bio političar, jer vršenje vlasti za mene nije nikakvo zadovoljstvo. Šest mjeseci sam 1997. bio gradonačelnik Beograda, i to je, osim služenja vojnog roka, za mene bilo najgore razdoblje u mom životu. Ja sve to radim samo zato jer u Srbiji vlada krizno stanje. Ja sam uostalom slučajno postao političar. Kad sam živio u Beču 1990., nazvali su me prijatelji i rekli: Imamo namjeru oboriti Miloševića u roku od šest mjeseci i bilo bi lijepo da i ti budeš u tome, osnivamo stranku. Ja sam pitao, da li mi garantirate da će to trajati samo šest mjeseci? Rekli su, sasvim sigurno, ni dana duže od šest mjeseci.
SZ: A sad je skoro deset godina.
Đinđić: Da, to je najdužih šest mjeseci mog života. Ali siguran sam da će uskoro proći.
Žižek: I ja to mislim. Dopustite da na kraju dam jednu prognosu koja možda zvuči suludo. Kad nestanu stari diktatori kao što su Milošević i hrvatski predsjednik Tuđman, doći će, vjerujem, do ponovnog kulturnog ujedinjenja stare Jugoslavije. Mladi nemaju više volje za to nacionalističko lupetanje - oni su pametniji od svojih roditelja.
Pogledao sam BOARDING GATE Olivier Assayasa, courtesy of Ginger i moram priznati da sam neizmerno uživao. Film je bio na Autorskom Festivalu ali nekako ne stigoh da ga pogledam.
U ovom filmu, Assayas produžava liniju započetu u DEMONLOVERu, reč je o glossy trileru, neopterećenom smislu, zu kome majstorska egzekucija do te mere premašuje sadržaj da sam naprosto bio zaključan za ekran.
Čini mi se da je u ovom filmu, kao i u DEMONLOVERu, Assayas pokazao da je jedan od retkih evropskih reditelja koji bi ravnopravno mogao da radi holivudski film i da je velika šteta što ga to očigledno ne zanima i što ga ni oni ne doživljavaju na takav način.
Mimo briljantne egzekucije, BOARDING GATE bi se mogao definisati kao euromaerikana, kinky evropski triler u kome američki B-glumci i muzičari (Michael Madsen i Kim Gordon) sa coolest evropskim zvezdama (Asia Argento) igraju u pseudo B-zapletu koji zapravo govori o sudaru kultura, filma i života i sl. Međutim, dok su evropski reditelji poput Wendersa to obično realizovali kao evropski film, Assayas ga radi kao američki film, gde su upravo američke stileme na vizuelnom planu dovedene do perfekcije, i što se mene lično tiče, popravlja ono što je bio Wendersov problem, kao i većine ostalih autora euroamerikane.
Nažalost, čini se da ovaj koncept kog se drži Assayas nekako ne uspeva da se etablira. Kritika je potpuno nepravedno (naročito ako ima u vidu šta kritika danas ume da pohvali) napadala filmove iz ove faze On nastavlja da radi međutim njegovi evropskiji projekti imaju neuporedivo više uspeha od ovih koketiranja sa euroamerikanom.
Nadam se da Assayas neće odustati od ove linije i da će povremeno izbacivati i filmove ovog tipa. S druge strane, kao disclaimer moram navesti da sam ja fan DEMONLOVERa tako da ovu preporuku treba shvatiti vrlo uslovno.
* * * / * * * *
Pogledao sam ASTERIX AUX JEUX OLYMPIQUES koji su režirali producent Thomas Langmann i reditelj Frederic Forestier, Death Wishu odranije poznat kao reditelj filma PEACEKEEPER sa Dolph Lundgrenom.
Ovaj neobični tim snimio je najskuplji evropski film svih vremena koji je koštao čak 93 miliona dolara, odnosno 76 miliona eura, i kako se čini izgleda da će taj novac biti i vraćen pošto je film za sada zaradio 59 miliona dolara u Francuskoj, 9 miliona u Rusiji, 44 000 dolara u Srbiji, itd.
Od novog ASTERIXa sam dobio ono što sam i očekivao. Dok je prvi bio promašaj, a drugi sa Kleopatrom bio nešto dinamičniji, ekranizacija stripa o Olimpijadi, pre svega raduje zbog snažne skepse prema olimpizmu. I strip i film tretiraju sudije i MOK kao korumpirane a napitak pomaže da se u priču uvuče motiv sveprisutnog dopinga. Ništa od ovoga svega naravno nije novo, ali do sada nije plasirano tako eksplicitno u filmu koji je namenjen deci. Iako deci sećanja vrlo brze hlape, volim da vidim da im neko nudi ovoliku skepsu prema savremenom olimpizmu u ovako razdraganoj oblandi. Šteta je samo što film na neki način nije adresovao i minhensku olimpijadu.
Trajanje od 116 minuta je malo surovo i čini mi se da je film morao biti kraći no priču ponajviše zaustavljaju celebrity cameos sportista kao što su Michael Schumacher koji praktično ima i čitavu ulogu u zapletu, zatim Zinedine Zidanea, Tony Parkera, Amelie Mauresmo, i sl. Da njih nije bilo, i film bi bio dinamičniji a opet ne bi imao taj vanfilmski celebrity star power po kome je ASTERIX poznat.
Ukratko, iako je retko kada zaista zanimljiv i smešan, kao što je to strip, novi ASTERIX se zaista trudi i na tom nivou ispunjava gledaoca energijom. I samim tim čini mi se da je izuzev trajanja sasvim ispunio svoj cilj a to je zabava dece. Ono što me je takođe obradovalo je da ima publike u Domu Sindikata i da očigledno ovakve franšize još uvek mogu da rasteranu publiku.
* * / * * * *
Pogledao sam SOUTHLAND TALES Richarda Kellyja, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo zanimljivom sophomore slumpu za koji moram reći da je za mene prijatno iznenađenje pošto ne spadam među one kojima se DONNIE DARKO dopao. U SOUTHLAND TALESu, Kelly se kreće jednom mid-nineties liberalnom linijom koju su reprezentovali ozbiljni SF projekti poput serije WILD PALMS i filma STRANGE DAYS, s tim što ih on dodatno opterećuje svojom potrebom da bude divlje relevantan, pop kulturno referentan i sl. Kelly intencionalno pravi ambicioznu psihodeličnu antiutopiju koja se dešava 2008. (film je trebalo da izađe 2006. kada je i prikazan u Kanu) sa dosta refrenci na philipkdickovski radikalizam, sva moguca aktuelna
medijska izopačenja i skretanja i jako bogatu tradiciju pop kulture.
Imajući WILD PALMS u vidu, iako je WILD PALMS koherentniji i bolji jer je više old school, SOUTHLAND TALES bi bolje funkcionisao kao vrlo ekskluzivna mini-serija za HBO nego kao film. Isto tako čini mi se da u ovom filmu ima dosta radikalnih dickovskih koncepata koji su svojstveni savremenom američkom stripu, piscima kao što je Grant Morrison (ne očekujte previše od ove
reference), tako da na nivou strukture, Kelly nudi sve sem klasične filmske dramaturgije. Otud toliko digresija, veliki broj
karaktera sa svojim apartnim pričama i povremena konfuzija i zapletu.
Iako je dosta stvari u zapletu bazirano na opštim mestima, a dosta na elementima koji su nam već poznati ako smo gledali STRANGE DAYS, WILD PALMS i čitali stripove, i film ima nimalo nežno trajanje od 145 minuta, ipak uspeva da bude sasvim engaging u celom toku i da na kraju uprkos sveprisutnoj, mada sasvim sigurno delimično nametnutoj atmosferi promašaja, da se izbori za status jednog ipak upečatljivog, pa i važnog filma.
Konfuzija u vođenju likova, prilično negližozan odnos prema smenama lokacija i protoku vremena, čest prazan hod, slabo
razlikovanje važnog od nevažnog, apsolutni gubitak kompasa pred kraj u kome treba doći do poente, sve su to veliki problemi, ali opet čini se da su manji od vrlina. Kelly je evidentno tip koji uživa u tome da bude maverick, i sve do ovog filma je delovalo da je to bez pokrića. No, sad možda i nije.
Čini mi se da su i mnogo slabiji filmovi uspevali da steknu kultni status pa zašto ne bi i ovaj koji je na hardverskom nivou
vrhunski uređan. Kelly je iznenađujuće pismen reditelj u ovom filmu, odlično koristi Los Anđeles kao lokaciju, i SOUTHLAND TALES je zaista vrlo privlačan za gledanje i nudi niz visceralnih zadovoljstava.
U tom smislu, rekao bih da me zanima ova linija Kellyjevog rada i da mnogo bolje vlada formatima epskih razmera nego kamernim
pričama na koje bi vrlo lako mogao biti osuđen posle ovog flopa. SOUTHLAND TALES je kritika sahranila potpuno nepravedno, ako imamo u vidu šta se inače hajpuje, međutim negde je jasno da je ovakav film teško etiketirati pošto je art u nameri ali je pulp u egzekuciji, i sasvim je dovoljno trapav da bude riskantan ulog za uglednog kritičara.
Međutim, iako tehnički ne mogu reći da je reč o dobrom filmu, ovih dana su sve ređi naslovi koji zaslužuju ovoliku pažnju.
* * * / * * * *
Pogledao sam SACRIFICE Mark L. Lestera.
To je film o serijskom ubici sa Michaelom Madsenom i Bookeem Woodbineom sa kojim je Mark L. Lester bio na ivici da se vrati u neku vrstu mejnstrima, nažalost ne theatrical nivoa, ali svakako televizijskog. Uostalom na špici filma vidimo potpis Lions Gatea, jedne ipak ozbiljne kompanije.
Sam film se kanim da gledam već godinama, još od kada sam pročitao negativnu kritiku u Fangoriji u vreme izlaska što je bilo jako, jako davno. I sada sam ga slučajno locirao i pogledao i mogu reći da je film sasvim solidan. Ni u kom slučaju se ne radi o DTV naslovu koji bi mogao biti theatrical, svakako ne u sadašnje vreme, niti je to TV projekat koji pomera granice televizijskog izraza. Međutim, reč je o sasvim legitimnom old school B-filmu koji uživa u svojim old school rutinama i ne pokušava da bude fancy kao ostatak DTV ponude. U trenutku kada je ovaj film izašao, Lester je bio past his prime, ali još uvek nije bio duboko mariniran u DTV paklu, te je samim tim imao i motiv da se potrudi i to se u ovom filmu vidi.
Madsen, iako već prilično gojazan u ovom filmu, igra vrlo ubedljivo već uvežbanu rutinu B-antiheroja. Lesterova režija je znalačka i mišićava. On solidno realizuje scene kakve smo već viđali desetinama puta i pritiska svu pravu dugmad.
Čak bi se moglo reći da u izvesnim momentima, ima i nekih linija trajnijih autorskih opsesija, kao što je recimo motiv abortusa kao povoda za zločin koji Lester vuče još iz MISBEGOTTENa, nastalog po scenariju Larry Cohen, a koji je Cohen pak napisao kao reciklažu DADDY GONE A-HUNTING.
U svakom slučaju, SACRIFICE je legitiman time killer, sa prijatnim old school pristupom i odličnim leading manom.
* * 1/2 / * * * *
Capone With Director Roger Donaldson About THE BANK JOB!!
Hey everyone. Capone in Chicago here.
Without completely realizing it, director Roger Donaldson has been one of my absolute favorite filmmakers over the years. I say I didn't realize it because, even before I paid that much attention to directors' names, I was groovin' on Donaldson's works.
I have an unhealthy obsession with NO WAY OUT. It's always been one of my go-to films when I want to show people a really clever work that they probably haven't seen. It also has one of the greatest twist ending ever, and features Sean Young at her absolute most brazen and sexy.
Many of you probably know Donaldson best from SPECIES, which featured an unusually killer cast for its glorified B-movie sci-fi plot. It also features Natasha Henstridge starkers. Meow! I don't think I've ever wanted to die having sex more than I did after seeing that movie.
Among Donaldson's other works are the Mel Gibson/Anthony Hopkins version of THE BOUNTY; SMASH PALACE; COCKTAIL (I didn't say all of his works were good); CADILLAC MAN; WHITE SANDS; THE GETAWAY remake; DANTE'S PEAK; THIRTEEN DAYS; THE RECRUIT; and the exceptional WORLD'S FASTEST INDIAN. When I look at his recent films (post DANTE'S PEAK), it's clear that Donaldson is working at the top of his game, and his latest offering, THE BANK JOB, is proof of his keen ability to take fairly complicated and multi-layers stories with dozens of characters, and somehow have it all make sense.
He also managed to put Jason Statham back on the map as something more than just an action star (not that there's anything wrong with that), and the resulting film is as much fun as anything I've seen this year. I spoke to Donaldson just a couple of days ago, and we covered much of his career and what it takes make the complicated understandable.
Enjoy...
Capone:: Good morning, Roger. How are you?
Roger Donaldson: Good, good.
Capone: So where are you calling from today?
RD: I'm in Santa Monica.
Capone: I have to admit that one of the big reasons I wanted to talk to you is that there are very few of your films that I've seen only once, and NO WAY OUT is one of my all-time favorite films period.
RD: Well thank you. I happened to catch it myself the other day, and I sort of thought, "Yeah, I can kind of see what it was so popular."
Capone: I think I was in college when it came out. I wasn't really paying attention to box office back then, but I can promise you it was popular in my VCR for many years.
RD: It had a similar sort of track to THE BANK JOB: it started off well received and just kept going.
Capone: It has such a terrific Hitchcock-ian, the-wrong-man-accused vibes and wraps up with one of the greatest endings I'd ever seen. You could built a film class around the way NO WAY OUT is structured. And maybe later on, if I'm feeling bold, I'll ask you for some good Sean Young stories.
RD: [laughs]
Capone: Speaking to the complexity of that film's story, you've never shied away from tackling complex and potentially complicated plots. What's the key to structuring a film like THE BANK JOB or NO WAY OUT or THIRTEEN DAYS or even THE RECUIT, something that has so many layers that would be very easy to get lost in the wrong director's hands?
RD: I think one of the biggest things in not getting lost is to cast people who are all very different, so that you have really strong characters playing each plot line and you don't get confused about which plot line you're following. I put a lot of effort getting great casts for all of my movies with that in mind. I personally can easily get confused in a movie when I think two people are similar, and I'm not quite sure for a moment, and I'm thinking, "Wait, who are you?" And if you find yourself doing that, you really are in trouble with the story because you're pulled out of the movie intellectually and emotionally. Suddenly you're thinking about all the wrong things.
Capone: In the case of THE BANK JOB, was this a story you were even that aware of before you got involved in making a movie about these true events?
RD: I'd never even heard of it until the script came along. [laughs]
Capone: I hadn't either. So was it complicated to you as you began to go through it and began to realize how many layers of people and society this story involved?
RD: Yeah, and that's one of the things that attracted me to it, these multi-layered, different-faceted storyline. I thought, "Hmm, there's lots to get in here." And if you can pull it all together, it's both a heist movie and a political thriller.
Capone: Do you rely more heavily on test screenings to let you know whether the film is making sense?
RD: Those test screenings are the most...you learn so much about your movie because it doesn't matter how much you like it or how much you can follow it. If you put it in front of an audience and they don't give it high marks, then you're in trouble; and if they do give it high marks, then you've got something to run with and you try to tweak it and make it even better.
I always keep the preview results just to try and get a historical perspective on what's happening with my films, so you can compare how movies previewed versus how they performed and what people liked and what the critics said. THE BANK JOB actually previewed slightly higher than NO WAY OUT did. So I was obviously heartened when that happened; I thought, this has got some potential.
Capone: You mentioned the more political side of THE BANK JOB, I think that's the aspect of the film that is surprising a lot of people going into it thinking it's only a heist movie.
RD: Well, I think the title is both good and bad. The title doesn't mislead you about what it is, but it does mislead you a little bit because it isn't just about a bank. Look, I hated the title of NO WAY OUT when it came along. It was originally titled FINISHED WITH ENGINES, it's a naval time for parking your boat. And THE BANK JOB was originally called BAKER STREET.
Capone: I love the idea that these working class criminals are sending the upper echelons of British government, royalty, the intelligence community into a frenzy. It certainly makes the criminals easier to root for because who doesn't like seeing the rich and powerful get there's?
RD: Well, yeah. I also thought that in this day and age when there are people struggling financially, as we've seen even in the last few weeks, things are getting more dire. And you realize the number of people who manage to skim millions and millions off the top and are in great shape themselves.
I think the working class into the middle class are rooting for the underdog. I think the movie also works on an economic levels for today's point and time that makes you sympathetic to the storyline the way it is presented. And I think people just root for the underdog anyway, just naturally. That's common human nature. I know if I'm watching a football game, I'm always rooting for the team that's down even if I don't know who they are. I always side with the team that's losing hoping that they come back strong [laughs].
Capone: This is hardly an original thought, but it's really nice to see Jason Statham doing some of his best work in THE BANK JOB. He's done so many action films on top of each other that I think people have forgotten what a terrific actor he can be. Tell me about your history with him. When did you first see him, and when did he get involved with the film?
RD: When I was given the script, it was suggested that Jason was also interested in it and he would be perfect to play the East End bank robber. And I met with him, and there was just a gut feeling that this guy was the real deal, that he was really interested in his acting as well as trying to be successful, that he was perfect for this role.
I looked at his movie and realized he definitely had a sort of charisma about him, and after working with him, I would put him in that Steve McQueen mold of somebody who says a hell of a lot when they're saying very little. And women love him, and men love him too. He really does cross over in all sorts of areas. I think that's why movies like the TRANSPORTER movies have worked, and why he's so appropriate to this film.
Capone: Was TRANSPORTER the first time you saw him in a film?
RD: It was. Oh no, it wasn't. It was LOCK, STOCK [AND TWO SMOKING BARRELS].
Capone: I would have guessed that. And one of the other really strong performances of his I've seen recently was in Guy Ritchie's film REVOLVER. I had problems with the movie, but his performance reveals something about his acting talents that I hadn't seen before.
RD: You know, I haven't seen that one. He's definitely a star, a talented star.
Capone: In terms of the pure heist aspect of the film, what the joy for you in doing that kind of story?
RD: I do enjoy movies that have tension in them, and I try to put a sort of tension I ever have made because if you can keep the audience guessing and feeling like "I'm not quite sure how this whole thing is going to turn out," that propels the audience to keep involved and committed to the film and not get bored with it.
Capone: I noticed that you not only made an effort to capture the period through the wardrobe, cars...
RD: I love doing all that. I think one of the pleasures is researching. Whatever you're making into a film, half the pleasure is the research trying to get it right and getting to learn more about the subject. I remember I went to England in the late '60s, the first time I went there [Donaldson is Australian]. I had my own impression of England. I remember vividly being taken by a...I don't even remember who it was, somebody in a business suit...and we went to this place and there are all these naked ladies standing around handing out drinks to all of these businessmen in suit and ties, and I was like, "Oh my God, I've never seen anything like this before." [laughs]
Capone: Okay, I have to ask: what was the occasion that you would have been in a place with naked ladies serving drinks?
RD: I have no idea what it was! I just remember vividly, being a rather naive young chap at the time, that it was a rather extraordinary scene. Nobody was touching; there was no sort of entertainment there. There was just naked girls handing out drinks.
Capone: I'd remember that vividly too, I think.
RD: Yeah.
Capone: What I was going to say about the visuals was that you use them to capture the period as well, almost as if you wanted THE BANK JOB to look like it was made in the late 1960s, early 1970s.
RD: I was out to do two things. I was out to capture the style of that period, but I was also out to make a movie that is...if you were to see a movie made in 1971 and stack it against this, I'd think you'd see a very dramatic difference in the speed of how it's cut and the way the music works in the film. Lots of things that make an audience think that they're in the present rather than the past, filmmaking wise. But color wise and set wise and the cars, I was very cognizant of all of those things that were going to give it a period look.
Capone: The color was something that stood out to me. It wasn't archival in look, but it did look deliberately dated.
RD: I know what you mean.
Capone: I said that NO WAY OUT was the film of yours that I'd seen the most, but I'd say coming in a close tie for second would be SPECIES and THIRTEEN DAYS, two films that truly show the range of what you are capable of.
RD: Those are the two extremes of what I have done in my filmmaking career.
Capone: Do you make an effort not to repeat yourself?
RD: I do. One of things that I love to do is do something different each time. And usually that's motivated in finding something that interests me. And probably the one things that got me interested in doing SPECIES, it was a number of things. First, my ex-agent was running MGM, and we had a great relationship--Mike Marcus. So when he came to me and say, "I'd like you to do this film," my first reaction was that it's not exactly what my expertise of interest is. But there are a few things about it that I realized I was interested in. The first was the whole Carl Sagan SETI Project, which is this ongoing search for extraterrestrial intelligence down in Arecibo, Puerto Rico, they have this device scanning the heavens for any signs of alien civilization.
That in itself made think, "God that's amazing. I've got to learn more about that and meet the people." In fact, I shot at Arecibo for the film. And then the other one was SPECIES was at the very beginning of motion capture and digital filmmaking, and I was very keen to get involved in that. And I managed to attract a real A-grade cast to what was not exactly what one would think of as an A movie; it was in the horror genre. And the script had a tongue-in-cheek quality to it. And people like Alfred Molina and Mike Madsen managed to sort of ring every ounce of energy out of the piece and make it a unique movie. And of course finding Natasha Henstridge didn't hurt either. [laughs]
Capone: Does it sadden you to see what's become of that franchise, a complete T&A joke now?
RD: Well, it does. I have to say, I have never seen any of the other films because I was so disappointed in the way they took it and ran with it. But I think that movie, I got a really great cast of people like Marg Helgenberger and Ben Kingsley and Forest Whitaker, who managed to lift the whole piece.
Capone: You said you don't like to repeat yourself, but you have worked with a few of the same actors more than once in your career, like Anthony Hopkins and Kevin Costner. Is Jason Statham someone you could see yourself working with again?
RD: Actually, I would love to work with Jason again. He's a delight to work with, talented, enthusiastic, you couldn't ask for more in a working relationship.
Capone: What is the key to finding someone you feel that way about?
RD: Part of it is making a film that you feel has worked and that everybody is committed to and you didn't lose faith in the people as you made the film. Probably the most unusual person I did work with again was Tony Hopkins. Tony and I, when we did THE BOUNTY, was a movie that...I loved the movie and I'm very proud of it, but my relationship with Tony was abysmal; we were ready to kill each other. [laughs] And the idea that we would ever work together again, if you'd asked either of us, we would have said, "You've got to be joking. I can't stand that prick!" From both sides.
So the fact I went and made another movie with him [THE WORLD'S FASTEST INDIAN], and it went from that experience to a sort of love fest, where we're now really good friends, it's hard to believe. You realize how much effort it takes from everybody to make a good movie, and I think once you put the personal hardship behind you and look at the work you did, you realize that it was some of your best work and you realize where that's come from, and the other person makes a similar decision. You realize just how important that relationship was to making the film.
Capone: THE WORLD'S FASTEST INDIAN is a film that you actually returned to writing for the first time since SMASH PALACE, and it's a true story like THE BANK JOB. Is that a coincidence?
RD: I think it is a coincidence. True stories obviously, I've done a few of them, so maybe I tend to gravitate to them. I'm not consciously looked for true stories to make films about, but there are historical events that stick out that would make great movies. I would love to do something based upon the Louis and Clark/Sacagawea story.
Getting to the truth of that would be completely impossible, but to tackle that period of time and the interaction between the whites and the Indians would be an amazing experience to explore that piece of history. But I'm not always looking for true stuff either; I'm looking for good, meaty materials that feels original and doesn't feel too generic or too much a copy of what somebody else has done.
Capone: Do you know what you're doing next?
RD: I do. I'm negotiating over a couple of things, but that doesn't mean they'll become movies either. Nothing that I start shooting next week, but I think I'm getting fussier too.
Capone: Alright, I'm feeling bold. Give me your best Sean Young story.
RD: My best Sean Young story... I can't do that. [laughs] You know what I can say about Sean thought. She is a very unique person, and I remember vividly the first time when she came to screen test for me. I knew she's been in BLADE RUNNER, and I knew this beautiful woman was going to turn up. I didn't know much more about her. So she came into the room, and she said, "I haven't learned any of the script." And I was like, "What the hell are you doing here if you haven't learned any of the script?
How are you going to read for me." And she said, "What I am going to do is read from my diary." And I realized at that point that she was in character; she wasn't herself. And she has written as this character from the film, and she read a page from the diary about what she'd been getting up to with the Secretary of Defense. And she had me hooked. I was thinking, "Okay, you made it past stage one, now please go away and come back so we can read some lines as well."
I must say, I feel about her that she never really got her shot to show just how talented she is. I don't know if she still is, but at the time she was a great singer, she could dance, she was an excellent actress, she had a kind of wild child quality about her that meant she would give anything a go.
And I applauded her for all of those things. It was kind of sad to see what happened to her at the DGA Awards, where she was making a bit of a fool of herself. But that's her too, and you can only love her for her boldness in a way. A lot of people have had trouble coping with that sort of direct quality about her; she doesn't care what anybody thinks, and I personally like people like that.
Capone: It sounds like your experience with her was a positive one.
RD: It was. She was a big factor in that picture working, I really believe it. She was a big help toward making the sexual quality of it work. And I only really saw it when I watched the film the other day, just how good she is in the film, how unique she is.
She reminds you of Marilyn Monroe at her best, you know? And I don't think anybody ever gave her a role after that where they could get the best out of her. Although she was really good in that remake of COUSIN COUSINE, that French movie.
Capone: Sure. I think it was just called COUSINS.
RD: You're right, it was. She was really good in that.
Capone: Roger, those are all the questions I had. I'm glad to hear THE BANK JOB continues to do well for you.
RD: Thanks a lot. And it's always nice to hear that people appreciate your body of work, so thanks for saying what you did about NO WAY OUT.
Capone: If we were doing this interview in person, I'd break my policy on not asking for autographs and get you to sign my DVD of NO WAY OUT. Thanks again.
RD: [laughs] Bye bye.
Capone
Pogledao sam CLEANER Renny Harlina, courtesy of Ginger.
Malo je reći da sam dugo očekivao novi film jednog od najomiljenijih reditelja. Iako od samog filma nisam previše očekivao, dobio sam još od manje od toga, štaviše ostao sam malo začuđen nad filmom.
Naime, CLEANER je film koji za razliku od COVENANTa koji je nesrećan na svoj način, na kraju cele priče nija imao čak ni naročitu komercijalnu satisfakciju pošto će tek u maju eventualno izaći u bioskope na nekim evropskim tržištima a dosadašnji skor u svetu mu je 100 000 dolara u Finskoj. Naravno, Avi Lerner je to radio i nema sumnje da on zna kako će se sve to isplatiti na kraju na videu i televiziji, a cast koji je okupljen oko ovog filma zaista ima veliku težinu čak i u Srbiji.
Ono što je bilo zanimljivo od starta vezano za ovaj projekat jeste da su se na njemu ujedinili kompanija Anoymous Content koja je najpre poznata po arty projektima i Avi Lerner. Ovo je delovalo kao match made in heaven pošto je sugerisalo da izvorni materijal, odnosno scenario Matthew Aldricha ima određeni kvalitet i potencijal a da je Avi samo tu da poturi leđa u finasijskom smislu.
Međutim, Aldrichev scenario je lošiji čak i od mnogih Avijevih solo produkcija, ispod nivoa stvari koje se rade za tivu i uopšte mi nije jasno kako de ovaj scenario prošao development, čak i u Arijevim uslovima. Naime, imao sam iskustvo rada na projektu koji je developovala Arijeva ekipa i znam da oni imaju vrlo jasne, uglavnom exploitation kriterijume kada oblikuju neki scenario, a te kriterijume ovaj scenario ne ispunjava.
CLEANER je prilično tupav, naivan i bezopasan triler, promašaj vrlo benigne prirode, koji u današnjim okolnostima, sa gledalačkim iskustvom koje ima čak i najprosečniji gledalac ne stoji.
Odlična podela sa Sam Jacksonom, Ed Harrisom, Evom Mendes, Luis Guzmanom i Robert Forsterom, čini da Rennyjev vrlo visok tempo koji nameće ne bude uzaludan, ali bezidejnost scenarija se probija kroz taj sveobuhvatni profesionalizam sa kojim je ovo snimljeno.
Naprosto ni glumcima ni Rennyju nije postavljen pravi izazov, sve se kreće u okvirima najmanje dinamične interpretacije opštih mesta, pa stoga ni tehnička veština sa kojom Renny to beleži ne uspeva da se nametne kao adut. Naprosto, svima su ruke vezane apsolutnim odsustvom scenarističke građe.
COVENANT je bio problematičan zbog svoje šuplje exploitation koncepcije fokusirane na niže ešelone omladine u kome Renny nije imao puno prostora pošro su video spotovi i specijalni efekti bili neka vrsta ready madea od kog je taj film sačinjen. Međutim, CLEANER je decentan ali isprazan film u kome Renny još manje ima šta da traži.
Naime, da je Cronenberg ovo snimio, CLEANER bi bio tretiran kao HISTORY OF VIOLENCE ili EASTEN PROMISES, i nije ništa slabiji od tih filmova. Međutim, od Rennyja se traže rezutati, adrenalin, on je kao reditelj uvek bio vrlo konkretan, a ovaj materijal mu nije ponudio ulogu za to.
Na kraju, čak se i svetska kritika koja je Harlinu slabo naklonjena slaže da je on jedna od jačih karika ovog minornog filma, pošto je svojom rediteljskom kultivisanošću uspeo da CLEANER učini gledljivim uprkos svemu.
Šteta je što se ovaj reteaming Rennyja i Sama ovako neslavno završio pošto su svi raniji bili senzacionalni.
* * / * * * *
Slavoj Žižek, slovenački filozof
Današnje vreme je vreme za aktivne
Ne treba prihvatati dilemu: ili sluge Evrope ili ponosni Balkanci. Ponašajmo se kao ključni, sastavni deo Evrope
Živimo u jednom vremenu koje apsolutno nije monotono. Ispod površine dešavaju se, čak bih kazao, sudbonosne stvari.
Ovo, u ekskluzivnom intervjuu za ,,Politiku", kaže Slavoj Žižek, slovenački filozof i psihoanalitičar, jedan od najuticajnijih i najintrigantnijih mislilaca u svetu, koji je doputovao preksinoć u Novi Sad da bi predstavio svoju, tek objavljenu knjigu, na srpskom jeziku, ,,Ispitivanje realnog". Delo je objavio mladi novosadski izdavač ,,Akademska knjiga", a Žižek će, posle susreta sa čitaocima u Novom Sadu, danas biti gost Beograda gde će, u dvorani Kulturnog centra Beograda, u 12 sati gostovati istim povodom.
Slavoj Žižek (1949) rođen je u Ljubljani, ali je, bukvalno, građanin sveta: predaje na niz poznatih univerziteta, a autor je više desetina knjiga, u kojima, kako kažu znalci, polemično, nekonvencionalno i hrabro ulazi u sve oblasti ljudske civilizacije: od filozofije do političke teorije i masovne kulture.
Poslednji put u Beogradu je bio za vreme demonstracija 1996/1997, kada je, sa svojim beogradskim izdavačem Ivanom Čolovićem, kako kaže, sa Novog Beograda krenuo peške do Brankovog mosta, na kojem ih je dočekao policijski kordon.
Sećate se dobro tog vremena?
Tada je Zoran Đinđić pobedio na izborima, ali se sećam i mog boravka pre toga, kada je još bila Jugoslavija. I inače, imam dobre uspomene iz Srbije, sećam se da je u sedamdesetim godinama prošlog veka Srbija bila najdemokratskija u bivšoj Jugoslaviji. Posle je došlo Titovo pismo... A u Beogradu je jedino tada bilo moguće objaviti polemičke knjige, ceo niz slovenačkih intelektualaca, pisaca, filozofa, sa kojima ja nisam u dobrim odnosima, objavljivan je u Srbiji, i u drugim republikama. Nije se moglo u Sloveniji.
Onda se Jugoslavija raspala... I to krvavo, a kako je svet razumeo Balkan?
Ja sam uvek bio protiv one užasne fraze kojom su zapadni novinari, u nameri da kažu nešto ,,duboko", govorili: ,,Ako hoćeš da razumeš Balkan, treba da razumeš 500 godina istorije." Ja kažem sasvim suprotno: stvari se dešavaju sada, a svako uzme od istorije ono što je za njega upotrebljivo. Sećam se da smo, malo pre nego što je postao gradonačelnik, Zoran Đinđić i ja imali zajednički intervju za ,,Zidojče cajtung" (novinar je pokušao da nas prilično jevtino provocira). Đinđić je kazao dve dobre stvari, kojih se još sećam, jednostavno je dao ključ za sva zbivanja u raspadu Jugoslavije. Jedna je, kazao je, da je Milošević prvi političar koji je zaista shvatio da je Tito mrtav. Tragedija ostalih partijskih rukovodilaca bila je što su oni još igrali onu igru: ,,Mi dalje branimo Titovu baštinu". A trebalo je da učine isti korak: ,,Tito je gotov".
Zato, kad pričam sa svim onim nostalgičarima, kojih ima mnogo više na Zapadu nego kod nas, uvek kažem da to što se desilo u devedesetim bio je momenat istine. Nismo se suočili sa traumama, i za sve to smo platili u tim devedesetim godinama 20. veka.
A koju je drugu dobru stvar uočio Đinđić?
On se usprotivio mitu da ljudi na Balkanu ništa ne nauče, a i ništa ne zaboravljaju. Kazao je: ,,Ne! na Balkanu se veoma brzo zaboravlja".
Ipak, Evropa nas zaboravlja?
Balkan je kao neki ekran na koji Evropa projektuje svoje stare traume. A za to mi plaćamo cenu. Moj prijatelj Mladen Dolar, već dugo vremena parafrazirajući onu slavnu rečenicu Žaka Lakana da je ,,nesvesno strukturirano kao jezik", kazao je lepu formulu: ,,Evropsko nesvesno strukturirano je kao Balkan". I zato, ako hoćete da shvatite to što se dešavalo ovde devedesetih godina, prvo zaboravite sve ove pričice o istorijskim traumama, o 500 ili 1.000 godina prošlosti.
Ali, Srbija je sada ostala bez Kosova, a to nisu baš pričice o vekovnoj prošlosti.
Ako bih ja bio Srbin, ja bih plakao nad onim šta se sve moglo dobiti da je Milošević pokazao više mere, i u Bosni i na Kosovu. Sećam se svih onih pregovora, Rambujea... Nudio je tada Zapad mnogo više nego što sada Srbi traže. To je veoma tužno. A što se Kosova tiče, problem su zapadni interesi. S jedne strane su oni praktični, budimo sasvim otvoreni: nafta i njen transport, ko će strateški držati granicu sa Ruskom Federacijom. I, direktno, simbol i materijalizacija tog interesa: da nema velikih američkih baza na Kosovu, Amerika za nezavisnost Kosova ne bi dala ni pet para. Ja mislim da je to ključni faktor.
Vi ste, ipak, dugo bili na strani Albanaca sa Kosova. Ali, nedavno ste u intervjuu listu ,, Republika" rekli: ,,Godinama sam zastupao albansku stranu. Ali, ovo što se danas radi srpskoj manjini postaje nepodnošljivo".
Prvo da budem sasvim jasan. Ja jesam dugo vremena imao odnos prema Albancima kao prema ugroženoj strani. Ali, moram da kažem da sada mislim ovo što sam napisao. Jer, ako sada ne kažem da treba dati Srbima pravo, onda gubim moralno pravo da govorim to što sam do sada govorio... Zapad svoje multikulturne snove projektuje na nas, imajući u vidu onaj Titov mit o bratstvu i jedinstvu, multikulturnom raju onog vremena. I sad bi hteli da to na svaki način podrže, a na Kosovu jednu staru srpsku porodicu od (karikiram, ali ne mnogo) pet članova štiti 50 vojnika Kfora!
Šta, onda, treba činiti?
Mislim da treba biti brutalno pragmatičan: ako se ljudi toliko mrze, neka barem privremeno bude neka neoficijelna deoba. Nemački filozof Petar Sloterdajk, sa kojim se ja inače politički ne slažem, kazao je ipak nešto lepo: ,,Globalizacija nas je sve suviše brzo ubacila u zajedništvo". A nama danas ne treba da se svi razumemo, da budemo zajedno, da ja znam vaše narodne pesme, a vi znate sva moja blesava jela, već da dostojanstveno živimo. Posle NATO bombardovanja, Albanci su znali da vreme radi za njih. Trebalo je samo čekati. A od Srba je trebalo da krene neka inicijativa, bilo šta. Nezavisnost Kosova se spremala, ali sada treba biti svestan da to što se sada dešava tamo ne može biti dugoročno rešenje. Jer, ako ništa drugo, budimo realisti i svesni postojanja dve albanske države, Kosova i Albanije. Zato mislim da to nije dobro rešenje. I baš sam se smejao kada je Hašim Tači delio neke bombone Srbima, tražeći poštenog Srbina, kao Milošević svojevremeno, poštenog Albanca. Još nas, mislim, čeka neka restrukturacija balkanskog prostora.
Hoće li Evropa reagovati pre SAD, u vezi sa tim?
Problem Evrope je u tome što ona ima neki impotentni moralizam, koji nije zaista moralizam. I Evropa, naravno, može biti brutalno pragmatična, ali Evropa o sebi kaže da se više drži principa. Naravno, sve je to podređeno interesima. A SAD su, naravno, prilično besprincipijelne, videlo se to već u početku kada im je prvo odgovarala snažna Srbija, pa se to zbog strateških interesa promenilo. Ja shvatam da se Srbi sada osećaju povređenim, i to ih gura u neku zajednicu sa Rusijom. Ali, interesi se menjaju, i nemojte biti suviše pesimisti. Nije još sve odlučeno, sve je otvoreno, i sad je momenat da se ne gube živci, i da se ne ulazi u paranoju da je celi svet protiv nas. Moj savet staromodnog marksiste jeste da počnemo da pričamo o tome. A to bi bilo dobro i za moju državu, Sloveniju, jer bližimo se vulgarnom brutalnom kapitalizmu gde se zaista oblikuje neki pragmatičan kapital koji ne možemo više tumačiti u ovim starodisidentskim terminima.
Izgleda da svetom vladaju interesi, i to interesi jačeg. Ko se može suprotstaviti, svi su u nekom strahu?
E, to je druga strana globalizacije: mali su u strahu od Amerikanaca, Amerikanci su u strahu od terorista. Slažem se sa pojmom koji su izveli moji francuski levičarski prijatelji – živimo u vremenu postpolitike. Danas politika sve više postaje ne stvar neke strasne političke borbe nego stvar ekspertize, utilitarnog koordiniranja interesa. E, sad, ako hoćeš nešto više, strast, jedini način da ga dobiješ jeste putem straha: za nacionalni suverenitet, od stranaca, imigranata, levičarski strahovi – ekološki strah, kojim se manipuliše... Može biti moralni strah, dekadencija, ali to je sve tužan znak našeg vremena, to da je temeljna kategorija angažmana strah. Ako hoćeš da ljude mobilišeš, jedini način da uspeš je strah. I to mnogo govori o našem vremenu.
-----------------------------------------------------------
Slovenci i Srbi
Odnos Slovenaca i Srba je veoma zanimljiv: mislim da su se Slovenci osećali ugroženim (sećate se, organizovaćemo mitinge i kod vas), a Srbi su imali utisak najveće izdaje. Ipak, istorijski između naroda je duboko prijateljstvo koje će sve preživeti. I ima dobrih znakova. S jedne strane je ekonomija. S druge, uprkos nesporazumima, ako pitate prosečnog Slovenca, njegov je odnos prema Srbima apsolutno pozitivan. I, ono što se meni najviše dopada, to je ako pogledate mlade ljude, adolescente, tinejdžere – Srbija je još uvek tu. Filmovi, rok muzika... Pre par godina u Sloveniji najavio je koncert Majkl Džekson ali su mu otkazali. A idu na koncerte Bore Čorbe, Balaševića... To je kul u mladoj generaciji, da ne pričam o srpskim filmovima...
-----------------------------------------------------------
Srpski intelektualci u svetu
– Svet naše i vaše intelektualce treba više nego ikada sada. Zapad je voleo lokalne disidente, ali kada su ,,traumatične osobe", Tuđman i Milošević, otišle, nastupio je tužni momenat kad nismo više bili ,,in". Zato mislim da bi bilo veoma važno ići u kulturnu ofanzivu. Na Zapadu ste samo imali prave uspehe, autentični hit je bio Pavićev ,,Hazarski rečnik", on se prodavao u najvećim njujorškim knjižarama, među bestselerima, i bio je čak moda njujorških intelektualaca. Ali, za sve nas mislim da je važno pronaći nešto novo. Evo jedne anegdote o Semu Goldvinu, holivudskom producentu kome su kritičari jednom zamerili da u njegovim filmovima ima suviše starih klišea. On je odmah poslao poruku svojim scenaristima: ,,Promenite stil rada, trebaju nam novi klišei". E, to treba vama i nama. Dosta sa starim klišeima.
-----------------------------------------------------------
Optimista na dugi rok
– Ja sam optimist na dugi rok, zato što sam globalnije pesimista. Ko zna šta će biti sa Evropom, ništa nije jasno. Nadam se da će Evropa smoći snage da formuliše neki projekat jer sada živimo u svetu koji postaje multicentričan, SAD su ,,profurale" svoju šansu. Trenutno imamo konkurenciju globalnih modela: američkog liberalkapitalizma koji Evropa delimično prihvata, imamo azijski autoritarni kapitalizam koji ima različite varijante, možda se oblikuju i drugi, ne znam šta će biti rezultat ovog južnoameričkog, višepopulističkog kapitalizma. Ali, ja ne bih voleo da živim u svetu gde je jedini izbor između američkog i autoritarnog kapitalizma, i to je izazov Evropi. Samo se bojim da će ga ona propustiti.
-----------------------------------------------------------
Slovenac godine
– Mene je bilo stid, vaš je list to objavio, zbog onog famoznog kominikea iz kojeg se videlo da Amerikanci od Slovenaca traže da budu zastavnici nove Evrope. A kaže predstavnik slovenačkog Ministarstva spoljnih poslova kako to nisu bila direktna naređenja niti uputstva. Pa, naravno, šta očekuju? Pa to se radi na jedan civilizovani način, a ne da Amerikanac dođe i kaže: Ovo je naređenje, uradi to i to. Ali, celi je taj dokumenat veoma depresivan, ne samo zbog uloge Slovenije, već iz njegovog tona vidi se stanje duha u Sloveniji. I ja sam veoma razočaran njim. Zato čovek koji je to dao u javnost treba da bude Slovenac godine, jer je najviše moguće uradio na tome da nas suoči sa našom realnošću. Meni ne smeta proamerička politika, ali je ono što me veoma brine to da se ta politika ,,fura" na nevidljivi način. Jer, to je bila odluka koja nigde nije bila eksplicirana, a radi se o temeljnoj geopolitičkoj orijentaciji.
-----------------------------------------------------------
Debalkanizacija Balkana
– Bilo bi dobro da se Balkan debalkanizuje, ne u smislu da postanemo civilizovani kao deo Evrope, jer mi smo već duhovno civilizovani, nego da i mi izgubimo malo taj balkanski kompleks. Moramo da se ponašamo kao jedan od ključnih kulturnih elemenata Evrope. Šta su sve Srbi dali Evropi... Nemojmo prihvatati dilemu: ili sluge Evrope ili ponosni Balkanci. Ponašajmo se kao ključni, sastavni deo Evrope. A šta hoće Evropa, to je velika tajna. Evropa očito ne zna šta hoće. Ide od čisto ekonomskog do nekog celog kulturno-civilizacijskog projekta. I stvari su otvorene, i uvek može nešto da se desi. Kao što je Mao Cedung kazao, a ja sam ipak stari levičar: ,,Nebo je u haosu, sve je u neredu, znači, situacija je odlična". Jer, kad situacija nije raščišćena, onda je to vreme za one aktivne.
Anđelka Cvijić
politika.co.yu
Upravo se vratih sa Žižekovog predavanja na koje Dimbo nije uspeo da uđe jer su srpske svinjarije uobičajeno smrsile planove poštenim ljudima. Naime, pošto se dokučilo da će interesovanje biti veliko, a sala DKC-a premala, posegnulo se za deljenjem besplatnih karata juče popodne. Početak deljenja je bio najavljen za 16 h a sve karte su onda, iskusno, podejene negde do 15h. Srbi, Srbi, da vas nema trebalo bi vas zatrti čak i na nivou hipoteze...
U svakom slučaju, šarmantno, mada haotično predavanje sa grubim prelazima iz lakanovske psihoanalize u čistu teoriju subjekta, pa u anegdote iz JNA, prepričavanje holivudskih filmova (frojdovska omaška ilustrovana uistinu genijalnom greškom u kojoj je za režisera Titanika proglašen Džon Karpenter), kritiku ideologija, ali i kritiku delanja i proaktivnosti (versus promišljanja i kritikovanja). Nisam ostao na filmu.
Quote from: "Meho Krljic"Upravo se vratih sa Žižekovog predavanja na koje Dimbo nije uspeo da uđe jer su srpske svinjarije uobičajeno smrsile planove poštenim ljudima.
meho, ako ti je neka uteha, ni žižekovo predavanje na berkliju (da, amerika, kalifornija, centar svtea...) nije bilo mnogo bolje organizovano, tj smestili su ga u premalu u čionicu u koju se onda naguralo 100ak i više osoba, od kojih su mnogi ostali u hodniku, sedeli su jedni drugima na glavama, krkljanac...
pošto nisam bio u Bg, evo još mog izveštaja sa berklijevskog nastupa koji bi možda nekoga mogao da zabavi makar svojim ogovaračkim detaljima (žižekovo ponašanje i govor) ako već ne mudrijaškim delezovsko-hegelovskim momentima...
(kopiram verbatim kako sam poslao izvestaj ONIH DANA, a lepo bi bilo i kad bi neko dao jednak odetaljan izveštaj iz Bg, sada: uključujući reakcije publike, ponašanje Ž-ovo, atmosferu i sve oko same priče)
U sredu, 1.X.2003. Slavoj Zizek je odrzao zvaku u Dwinelle Hallu, u Berkliju. Naravno, bio sam tamo.
Covek je bio na proputovanju, dan ranije je nešto kenjao u San Francisku, a ovde je došao da oduzi dug pošto je Berkli pre nekoliko godina ispalio za neki obecani pa u zadnji cas odlozeni kurs.
Pre predavanja (u 17 h) išao sam u poštu i poslao Dimzelu knjigu koju mi je trazio (THE FERMATA). Na mesto dešavanja stigao sam u 16.55, i sva mesta za sedenje i stajanje bila su vec zazuzeta. Nije ni cudo, kad su ovakvo ime doveli da prica u obicnoj ucionici dimenzija i standarda pribliznih prosecnoj srpskoj. Mnogi su vec sedeli na podu. Ja taj obicaj još nisam preuzeo, iako je ovde najnormalnija stvar - delom iz principa, a delom jer sam bio u svetlim pantalonama. Umesto toga, sedoh na ivicu jedne izvrnute klupe oko i ispod koje su ljudi vec sedeli/stajali. To je bilo ne samo udobno i zgodno (u poredenju sa stajanjem narocito!), nego i zbog cinjenice da sam s tog mesta imao jasan osmatracki nezaklonjen pogled u Zizeka, koji je ubrzo seo na oko 3 m odatle.
Zizek je punacak, mada ne baš debeo. Ima bradu. Nosio je sasvim obicnu plavu košulju koju je vrlo cesto 'cupkao' tj. povlacio, kao da se lepi za njega - ali nisam siguran da li je zato što se mnogo znoji (na celu mu se nije video znoj) ili pre kao neki nesvesni nervozni tik (jer sve vreme je povlacio jedno isto mesto). Potonja opcija mi je bila zabavna kod coveka koji je toliko upucen u psihoanalizu, a opet je zrtva tako drasticnih (nesvesnih) pokreta. Na slican polunervozan nacin cesto je pomerao pramen kose sa cela. Uopšte, ima neku naglašenu mimiku, sa naglim pokretima ruku i glave, tako da mi se u pocetku cinio kao nervozan tremaroš koji nije najbolje pripremio izlaganje. No, to je bila samo prvobitna impresija, dok je vadio papire i pripremao se: kad je poceo da govori, ubrzo se pomolio um vredan slušanja. (Usput, njegov engl. recnik je prilicno bogat, ali mu je zato izgovor uzasno tarzanski, kao da ga je ucio u školi za srpske politicare, sa vrlo tvrrrdim 'R', 'D' /umesto 'the'/, i naravno da nije preterano fluidan, mada je u suštini više nego passable, i cak na neki barbarogenijski nacin šarmantan. Pored toga, on šuška pri govoru, što je još jedna zabavna usputna psihoanaliticka opaska...)
Naslov je glasio nešto kao 'Gilles Deleuze as a Hegelian Theorist of Castration', ili tako nekako (Kastracija kao delezovska teorija Hegela? Delez kao teoreticar Hegelove kastracije?...). Na svu srecu, poneo sam papir i olovku, i belezio sam citav tok price u onoj meri u kojoj sam bio u stanju da je pratim. Ali moram da se ogradim i ukazem na pojedine ogranicavajuce okolnosti ovog izveštaja: 1. Ja Deleza nisam citao, i iz druge ruke imam krajnje mutnu predstavu o tome cime se bavio. O Hegelu znam ono što sam u školi (filozofija i marxizam) i na faxu (sociologija) ucio, a buduci da me on kao mislilac nimalo ne zanima, imam samo prilicno uopštenu predstavu o njemu. Ukratko, falio mi je potpuni historijski i teoretski kontext za puno razumevanje cele price. 2. Uvek imam problem da skontam zvaku (poput ove) koja se sastoji od previše apstraktnih termina: to je prosto nacin na koji moj ograniceni um funkcioniše, i ako te reci nisu utemeljene u konkretnim primerima, cesto ostanu u obliku pare, bez materijalizacije u mom umu. Na svu srecu, Zizek je uglavnom potkrepljivao svoju pricu anegdotama i ilustracijama, ali i pored toga, jedan deo je prosto prošao pored mene. 3. Govorio je vrlo brzo jer je ocito imao mnogo toga da kaze u ogranicenom vremenu, što je u spoju sa njegovim akcentom dodatno uticalo da ne pohvatam baš sve konce u izlaganju koje ionako nije bilo onoliko (anglosaxonski) precizno i organizovano kako ja to volim.
Enivej, evo kako je to izgledalo.
Poceo je sa anegdotom: kad je njegova stranka izgubila na izborima, protivnici su mu ponudili mesto ministra kulture, što je on odbio - jer je bio zainteresovan samo za 2: MUP, i tajna policija. Takode, kad im je izrazio bojazan da više nece moci da -u novoj demokratiji- ima odrešene ruke kao nekad da uklanja protivnike, šapnuli su mu 'Ma moze, moze...' Odmah se izvinio što ce njegovo izlaganje biti sadrzajno i mozda pomalo 'teško' za pracenje, jer je on protivnik bla-bla-truc vrste 'predavanja' koja se sastoje iz uopštenih zvaka, nategnutih anegdota i viceva, i anti-americkih-vladinih tirada sa ponekom zaokom ka novoj levici, radi ravnoteze. Time je odmah zaradio poene kod mene, iako se posle pokazalo da je sasvim uspešno uklopio pošalice u to što je govorio, bez da viceve pretvori u glavni sadrzaj price.
Pokazao se kao veliki obozavalac Deleza, iako hardcore delezovci osporavaju njegova tumacenja Deleza. Ukazao je na 'possibility for D's strategies to be co-opted' (japi koji u metrou cita njegov /uslovno, antijapijevski/ Uvod u filozofiju - i koji nije toliko inkongruentan prizor kako izgleda, jer ovaj u njegovim strategijama moze da prepozna brojne svoje: shifting identities, fluidity, cyborgs, etc.), ali se stoga postavlja pitanje da li je D. 'theorist of resistance' (ako ga oni protiv kojih se bori mogu shvatati kao svoga). 'Multitudes /of option, of possibility, of democracy.../ are not liberating but sterile, 'cause they have no causal power.'
Onda se bacio na pokušaje stvaranja veštacke inteligencije kod mašina, naveo primer miša kome su u nekom experimentu ugradili, prakticno, daljinsku kontrolu (cip u mozgu koji upravlja njegovim kretanjem), kazao da bi ona baš voleo da njemu tako nešto ugrade jer se pita kako bi se osecao - da li bi tuđu komandu uopšte percipirao kao stranu, i odupirao se njoj, ili je ne bi ni dozivljavao kao nešto što dolazi izvan njega, i mislio bi da se krece potpuno slobodno. Šta je stvarno TVOJA zelja?... Koordinante fetišizma treba pomeriti jer se sve sa stvari pomera ka virtuelnom, nematerijalnom, pa time sveprisutnom i svemocnom. Jezik je uporedio sa aparatom za dijalizu -nematerijalnom 'mašinom' koja omogucava naše postojanje.
Potom se usredsredio na koncept postajanja (becoming), vs. History. Protivnik je tumacenja (istorijskog) kontexta i preduslova kao objašnjenja pojava, i govorio o Postajanju ne u istorijskom vec u 'filozofskom' vremenu. 'Philosophical time crosscuts History... Becoming cannot be reduced to its causes... You leave pre-conditions in order to become... Present attempts at liberation shortcircuit to previous similar attempts... Contextualization cannot explain an event - the work of art provides the real context of an historical event...' (Za ovo poslednje je naveo primer nj. kolega sa zapada koji su došli u bivše Yu republike, i NIŠTA nisu videli niti shvatili: umesto da su pogledali filmove nastale u pred/ratnim godinama, i sve bi im bilo jasnije.) Sve je to super, i u ogromnoj meri se slazem (mada kontext ne bih toliko extremisticki zapostavio, jer on je ipak okidac, tanko mesto u tkivu ili slaba karika u lancu istorije koju Postajanje koristi da se probije), ali mi je malo problematican primer da se Ruska Okto. Revolucija posluzila takvom istorijskom precicom da iskoristi istu energiju koja je sto i kusur godina ranije pokrenula francusku. Hm?
Nešto malo je pomenuo problem moderne drzave koja a) zeli da legitimiše razvoj i upotrebu novih tehnologija, ali b) blokira eticke konsekvence tih novih tehnologija i insistira na ocuvanju tradicionalnih vrednosti (koje postaju sve više zastarele). Na tome se nije mnogo zadrzao (mnoge stranice svog pripremljenog izlaganja je preskakao). Bacio se na pošalicu za koju je mislio da je highly appropriate u ovom gay-friendly kraju, naime, da se mnogi filozofi bave sa 'intellectual buggery' (anally penetrating each other/'s philosophy/ and thus creating 'monsters' of interpretation & new views). Zacudo, u prepunoj ucionici (recimo da je bilo 100ak ljudi unutra!), niko se nije nasmejao na Zizekove pokušaje da kao vrstu vica prikaze ideju Deleza koji zguza prca Kanta ili Hegela (siguran sam da bi se, na isti 'fazon' u amfietatru niškog Filfaka prolomio glasan smeh i aplauz). Kasnije je iskazao još nekoliko polit. nekorektnih anti-gay pošalica koje su naišle na slicnu produ kod publike (uglavnom zatecene, zbunjene). Po Zizeku, Delez ne zeli da analno penetrira Hegela, 'he's staging scenes in which other philosophers perform buggery on H.'
Dao je 1 recept koji zvuci realtivno pametno: da bi spoznao šta je transcendencija, pretvori prepreku za percepciju u Stvar po Sebi, i vidi šta ce da ispadne. Ako dobro shvatam, ono što se cini da sprecava prodor u nekom pravcu govori mnogo o samom odredištu, ili je cak ono samo, zamaskirano? Na pr, kod Kafke, 'Transcendence /The Unknownable/ is just an alibi, a reversal of desire. (?) Ako sam ovo dobro shvatio, onda je ovde sam sebi uskocio u usta, uprostivši nešto daleko komplexnije, što je sveo na neku vrstu uzroka/preduslova (kojeg psiholanaliza pretpostavlja svakome, pa tako i Kafki). Da li je stvarno hteo da kaze da su u korenu Kafkinih zudnji za transcendencijom, za prodiranjem (he he...) u Zamak, u Zakon, u Krajnji Sud... njegove uglavnom neostvarene i komplikovane ljubavne afere, odnosno telesna zudnja? Hteo sam o ovome da ga pitam posle predavanja, ali ispade da nije bilo vremena za to.
Kao suštinski, kvintesencijalni Delezov text preporucio je 'Whom does one recognize as a structuralist?'
Konacno se bacio na kastraciju u pomalo zbrzanoj završnici, kad je shvatio koliko mu je malo vremena ostalo: simbolicka kastracija o kojoj on govori je 'organ without body... deteritorialization, liberating gap which overcomes sterility...' 'Price of power is alienation', u smislu da tvoja moc zavisi od spoljnih obelezja- uniforma, znacka, zastava, itsl. Rana prethodi postojanju, svest o svojoj telesnoj i dr. ogranicenosti i nemoci, smrtnosti itd. je imanentna, i u tom smislu smo, valjda, svi mi pomalo kastrirani. Njegova iduca knjiga zove se ORGANS WITHOUT BODIES. Preporucio je da nju kupimo da bi bolje shvatili ono preko cega je ovde morao da pretrci.
I to beše to- 100ak minuta guste price. Oko 18.40 h dode vreme i za pitanja, i prvi tip iz publike, iznenadujuce, pita šta misli o novom LAIBACHu. Zizek kaze da je razocaran, iako mu je njihov voda (bio?) prijatelj. Kaze da su sad oni postali nezadovoljni svojim mestom u istoriji slovenacke nezavisnosti, tj. Zele za sebe status prvoboraca itsl. Dok zizek, naprotiv, misli da bi pravi potez bio da njihova Neue Slovenische fiktivna drzava javno prekine diplomatske odnose sa današnjom Slovenijom ( u znak protesta zbog onog u šta se ova pretvorila). Takode je razocaran što više nemaju oreol opasnih momaka vec se na konferencijama za štampu i u intervjuima takoredi izvinjavaju za koketiranje sa fašizmom, anti-feminizmom i anti-demokratizmom, i priznaju da su se samo 'igrali' time, 'šalili se', itsl. (kao, ma ne, ne bojte se nas, mi smo dobri momci, liberalni, demokrate u duši itsl.). Nedostaje mu vreme kad su izjavljivali stvari poput ove (na pitanje šta misle o natpisu In God we trust na USA $): 'We believe in god, but we don't trust him'; ili, kad se voda Laibacha, na proslavi 5 godina slovenacke nezavisnosti, pred svim tim politicarima i kardinalima i kurcima, pojavio u beloj kasapskoj kecelji poprskanoj 'krvlju', i s velikim nozem, i kazao: 'Don'te ba afraid of the Devil - he is just a goat, / we slaughtered him, and are having him for dinner tonight.' To je po Zizeku poslednji put kad je laibach bio onaj pravi, stari, ljuti Laibach.
Pored ovih izjava, još nekoliko puta u izlaganju je iskazivao simpatije prema totalitarcima, narocito prema Lenjinu (recimo, kaze da se rukovao sa osobom koja je poznavala i rukovala se sa Hitlerom: 'If only I could meet someone who shook hands with Lenin, I would die a happy man!').
Sve u svemu, šteta je što ga je moderator sve vreme pozurivao (izgleda da su morali negde da idu u 19h), pa je em Zizek zurio sa pricom, em nije bilo vremena za sve zainteresovane da postave pitanja.
:lol: :lol:
Čuo sam se s Kriplom nakndadno, ipak je uspeo da uđe unutra, pa od njega treba očekivati izveštaj ovog tipa.
http://agitpopkultura.blogspot.com/2008/03/otio.html
Na ovom linku možete naći neke osnovne stvari o onome što se desilo sa kartama.
U svakom slučaju, danas smo mrkoye i ja došli ne bi li ušli na bombaka. ispostavilo se da nema ulaska na taj način tako da smo nekako uspeli da se dokopamo karata. DKC je bio pun, ulazak u DKC je bio dosta ljupka pustolovina pošto smo na putu do sale prošli kroz pustinju realnog u pokušaju da u socijalističku salu kulture prođemo kroz neoliberalski kafić koji je pregradio pristupni put do krajnjih granica. Moram priznati da me je tokom pokušaja ulaska u salu stalno pratila slutnja vezana za događaj iz novosadskog kafića LOUNGE.
Čini mi se da smo imali sreće što nismo bili na zboru srpskih navijača pošto bi zbog onakvog ulaska u salu sigurno bilo žrtava.
U svakom sučaju, posle kratkog uvoda koji je održao Časlav Koprivica, za koga bi se po govoru reklo da je mrkoyev zemljak, a po tekstovima na NSPM u kojima etničke Albance naziva Arnautima i sl. - "prava vjera" (paradoksalno, dakle, DSS je doveo Žižeka u Srbiju), počeo je Slavoj sa nastupom.
Ja sam Žižeka već dosta čitao tako da u principu ne mogu da kažem da je rekao išta novo na današnjem predavanju, no u svakom slučaju je lepo čuti nešto što je zanimljivo i uživo.
Govorio je svoju poznatu tezu o uobrazilji kao značajnom segmentu percepcije realnosti gde realnost često ume da se izmakne parametrima koje mi uobražavamo kao realne.
Zatim govorio je o svojoj tezi fetišizma robe kod Marxa, s tim što je ta teza ostala krnja. Naime, Žižek je izveo lakanovsku tezu da je osnovni problem Marxove teroije u tome što je "višak vrednosti" zapravo proistekao iz "viška zadovoljstva" kao koncepta i da je "višak vrednosti" zapravo fetiš, detalj na osnovu koga su kapitalisti vezani za svoju kapitalističku proizvodnju. Marx je smatrao da se preformulacijom klasnih odnosa može stvoriti ista produktivnost, međutm Žižek je po Lacanovom konceptu smatrao da je to nemoguće jer bez fetiša "viška vrednosti" nema te produktivnosti.
Ovo sam ja sad ukratko objasnio, ali to je danas Žižek počeo da objašnjava ali nije do kraja.
E sad tu je dotakao i problem fetišizma robe kod Marxa, za koji je u principu u nekim svojim radovima imao i osporavanja pošto je smatrao da Marx nije u dovoljnoj meri cenio ritualnu vrednost robe i kao primer scene koju Marx ne bi razumeo jeste scena iz hamleta u kojoj Hamlet konstatuje da je ista hrana poslužena i na očevoj sahrani i na očevoj svadbi.
Zatim je govorio o političkom angažmanu i neprihvatljivosti činjenice da je mučenje koje primenjuju Amerikanci nad zarobljenim teroristima, iako razumljivo kao prikriven eksces, danas maltene legitimisano kroz javnu raspravu u Americi.
Govorio je o podlim namerama bogataša koji prave humanitarne akcije, imate čitav tekst o tome ranije na Crippled Corneru.
Zatim, imao je zanimljivo vlastito tumačenje Svetog pisma.
I naravno, za kjraj su ostale duhovite analize TITANICa, THEY LIVE i CASABLANCAe koje su vintage Žižek u pop štimungu.
Ono što je bottom line same teme predavanja BOJ SE BLIŽNJEG SVOG KAO ŠTO SE BOJIŠ SEBE SAMOG bi se mogao sadržati u tome da čovek neovoljno poznaje sebe pa da samim teško može upoznati i svoje bližnje, i da bi u hipotetičkoj situaciji kada bi ih upoznao zapravo saznao nešto sa čim ne može da se izbori ni sam pojednac koji samoga sebe valjda najbolje poznaje.
Potom sam kupio knjigu, Slavoj mi se potpisao, eto malo fetišizma, otelotvorenja laži koja nam omogućuje da podnesemo nepodnošljivu istinu.
Pogledao sam film LE PORNOGRAPHE Bertrand Bonella, courtesy of Ginger.
Ovaj film mi je bio zanimljiv zbog toga što govori o old school reditelju pornića iz vremena kada gonzo još preuzeo scenu, i njegovom (ne)snažaženju u savremenim pornografskim i životnim odnosima.
Bonello kroz promene paradigmi u porno filmu pokušava da govori i o promenama paradigmi u francuskom društvu, međutim ispod naslaga cinizma se teško može dokučiti šta zapravo želi da kaže time što govori. Mislim da su u filmu jasni i neki Houellebecqovi uticaji mada je to konačno ipak rdaicionalna francuska mušičavost.
LE PORNOGRAPHE je unikatan po nekoliko regularnih hadcore scena koje s vide na snimanju filma, aiko je sam život junaka mimo snimanja gotovo sasvim lišen seksa.
Međutim, ono što je najzabavnije u ovom filmu jeste generalni koncept egzekucije. Naime, Bonellov film izgleda kao parodija na francuski film iz SOUTH PARKa i to ovom filmu daje neku naročitu patinu i kvalitet.
Mislim da će ljubitelji pornografije uživati u određenim tezama koje iznosi ovaj film dok bi svi ostali trebalo da ga izbegnu.
* * / * * * *
Za one koji su ga propustili, Zizek kod Stankovica, u 'Nedjeljom u 2' (sedam dijelova; ostali dijelovi, sa desne strane u 'Related Videos'):
http://www.youtube.com/watch?v=3yZ6VYwifwU&feature=related
***
Pre nekoliko dana sam teškom mukom pogledao danski horor KOLLEGIET Martina barnewitza, courtesy of Ginger.
Zanimljivo je videti danski horor pošto je Danska vrlo razvijena kinematografija tako da u ovom domenu nema izraženu exploitation, quicky liniju. I sam KOLLEGIET je vrlo lepo snimljen, međutim scenario je već odavno sažvakani i ispljunuti ghost story koji koketira sa ispraznom dramom, i zaista ne može da prođe u kontekstu čak i najskromnijeg gledalačkog predznanja.
* 1/2 / * * * *
Kunac i ja smo pogledali LE PRIX DU DANGER Yves Boisseta, jednog od najoirtodoksnijih francuskih žanrovaca.
Ovaj film je sniman u Beogradu, i nešto malo u Parizu, čisto da se zamuti slika, i što se mene lično tiče Beograd je prikazan u svom vrlo zanimljivom svetlu. Naime, u ovom filmu novobeogradska arhitektura, mesta poput Sava centra, zgrade Genexa, Knez Mihajlove, sporednih ulica oko nje, i sl. služe kao ilustracija antiutopije.
U betonski Beograd smeštena je priča o svetu u kome postoji televizijska emisija u kojoj takmičari pokušavaju da pobegnu od ljudi koji ih love u zamenu za milion dolara. Premisa je vrlo slična Kingovom romanu i Glasserovom filmu RUNNING MAN sa Arniejem, ali je Boisset prvi snimio film tako da se na više mesta RUNNING MAN navodi kao rip-off ovog filma.
Kunac i ja smo gledali dubbovanu verziju koja se zove PRIZE OF PERIL (kao i roman Robert Scheckleya) i koju smo našli i u literaturi (konkretno u Halliwellu), dakle ovo je verzija za anglosaksonsko tržište. U njoj nije sasvim jasno gde se film dešava, remda upravo unos u pomenuitom vodiču kaže da je reč o Parizu.
Tokom nekih scena potere u pariskom metrou nisu sakriveni francuski natpisi, ali mi se čini da se Boisset nije bavio ozbiljnijom rekonstrukcijom pariske lokacije pa ni nema kadrova pariskih obeležja.
Od naših u filmu najveću ulogu ima Zlata Numanagić koja igra jednog od lovaca na glavnog junaka, a zapazili smo još i Janeza Vrhoveca, Marka Nikolića, reditelja Jovana Ristića, Vladana Živkovića, a sigurno bi našli i još ponekog u drugom gledanju. Naravno, tu su i naši kaskaderi, Bata Kameni i ekipa.
Sam film je na Boissetovoj liniji političke priče smeštene u žanrovski kontekst. Čini se da je to Boissetu opsesivnu tema, a u filmu se smenjuju polemičke scene karakteristične za francuski politički film i akcione situacije. Moglo bi se reći da politika i akcija nisu baš najbolje integrisani u filmu, da je to sve danas prilično datirano, ali da ima određeni dignitet.
Film donosi barem jednu odlično postavljenu scenu potere koja se inače barem u eksterijernom delu dešava u zgradi u kojoj je čitaonica Kinteke, iako mislim da autori nisu planirali nameran omaž srpskim filmofilima.
VHS rip, srpske lokacije, koje sa sobom nose tradicionalno sporan srpski prop work i generalni nedostatak budžeta čine da LE PRIX DU DANGER više zaliči na neki jugoslovenski film iz osamdesetih, svakako ambiciozniji, tipa CRNI BOMBARDER (koji je sa početka devedesetih ali je mentalno u osamdesetim).
U svakom slučaju, imajući sve u vidu, ovaj film je bio vrlo zabavan, naročito zato što u naš prepoznatljiv milje smešta priču koje je znatno zanimljivija od onih koje se tu inače dešavaju.
* * 1/2 / * * * *
P.S. Tipična strana reakcija na ovaj film je na ovoj liniji:
The precursor of state-funded killing films, Elio Petri's 1965 Italian film, LA DECIMA VITTIMA (THE TENTH VICTIM), finds roots in Robert Sheckley's short story, "The Seventh Victim." While containing the kernel of a good idea, LA DECIMA VITTIMA folds under the weight of its gynophobia. The film's protagonist, Marcello Polletti (Marcello Mastroianni sporting an unlikely head of flaxen hair) plays in the state-run contest wherein participants alternate roles from hunter to victim until they perish or retire after ten games. Polletti closes in on the end of his career, becoming the final prey to Caroline Meredith (Ursula Andress). More dangerous than this assassin with her bullet shooting bra are Polletti's wife and mistress who vie for his attention and income. Despite terrific Pop Art cinematography, LA DECIMA VITTIMA doesn't know when to call it a day, having a series of false endings that only serve to help wear out its tired presence. Like BATTLE ROYALE, the contest of LA DECIMA VITTIMA remains relatively free of television scrutiny.
Meanwhile, another Sheckley-inspired film, Yves Boisset's LE PRIX DU DANGER has TV at its core. Based on another Sheckley story, The Prize of Peril, Boisset's film bears a strong resemblance to Paul Michael Glaser's THE RUNNING MAN. In fact, THE RUNNING MAN often appears closer to LE PRIX DU DANGER than to the Stephen King novel adapted for Glaser's film!
Starring Gérard Lanvin as an ex-con turned TV sensation, LE PRIX DU DANGER takes far too long to get started. Likewise, the scenes of six average citizens hunting Lanvin bear little excitement. The finale of Lanvin's confrontation of TV host Michel Piccoli should be viewed as an unsuccessful dry run for Arnold Schwarzenegger taking on Richard Dawson four years later.
Pogledao sam 99 FRANCS Jan Kounena, bez prevoda, klot na francuskom, courtesy of Ginger.
Pošto sam prethodno čitao roman, u principu sam ispratio priču i nije mi bilo dosadno. Ostao sam uskraćen za dijaloge no nadam se da će se nekada pojaviti i titlovi i da će mi dijalozi samo dopuniti povoljan utisak o ovom filmu. 99 FRANCS mi je sigurno bio jedan od najočekivanijih filmova prošle sezone pošto sam ogroman Kounenov fan a isti tako volim i Beigbederov roman.
Kounen je sasvim sazreo u ovom filmu i mogu reći da bi se 99 FRANCS mogao posmatrati kao njegov FIGHT CLUB. Uostalom i Kounen se po svom autentičnom maverick statusu nekada mogao porediti sa Fincherom iako ta teza sada deluje apsurdno ako imamo u vidu koliko se Fincher prodao. Beigbeder bi se na tom cred kriteruijumu mogao smatrati spornim ali Kounen svakako ne pošto je on zaista totalni maverick o čemu najbolje svedoče njegovi doukumentarci ili BLUEBERRY. Otud me i raduje da je 99 FRANCS bio komercijalni hepiend za njega, odnosno novi početak. Sve kontroverze oko Beigbederovog koketiranja sa šik scenom, razbija Kounen koji uz vrlo ciničan odnos prema advertajzingu daje vrlo moćno ofilmotvorenje njegove knjige. Ovakvu vizuelnu ekspresiju stalno očekujemo od lažnog genija Michel Gondryja, a dobijamo je od pravog genija Jan Kounena koji ovde svoju nepredvidljivu i raskošnu vizuelnost obogaćuje ozbiljnom polemikom sa svetom reklame, estetikom reklame, gotovo godardovskom agresivnošću pokazuje kako pravi majstor koristi sve moguće trikove koje nudi savremena tehnologija.
Kounen uzima estetiku videoklipa i reklame i pretvara je u ultimativnu estetiku košmara, ono što bi trebalo da je lepo i privlačno pretvara u pretnju. istovremeno, Kounen vlada fundamentima zanata. Na fakultetu smo učili kako se dobar film razume bez dijaloga i u dramskim scenama zaista režija i igra vrlo jasno pokazuju kako se likovi osećaju, u kakvim su odnosima, između koga je sukob,
itd. U tom smislu, Kounen pokazuje da svi oni koji su ga osporavali iz akademske pozicije nemaju pravo i da bi on zaista umeo da snimi "konvencionalan" film da hoće.
U svakom slučaju, kao jedan od najočekivanijih naslova 2007. Kounen je opravdao svu nestrpljivost koju sam za njega gajio.
* * * * / * * * *
THE BIG PICTURE: PATRICK GOLDSTEIN
John Hughes' imprint remains
He's still revered in Hollywood, but whatever happened to the king of the teens?
By Patrick Goldstein, Los Angeles Times Staff Writer
3:38 PM PDT, March 24, 2008
JOHN HUGHES hasn't set foot in Hollywood for years, but his influence has never been more potent. The king of 1980s comedy, Hughes now qualifies as something of a Howard Hughes-style recluse -- he doesn't have an agent, doesn't give interviews and lives far away, somewhere in Chicago's sprawling North Shore suburbs where most of his films were set.
But he has an entire generation of fans in the industry who grew up infatuated with his films, especially a string of soulful mid-1980s teen comedies that helped capture the eternal drama of modern teenage existence. They include "Sixteen Candles," "Pretty in Pink," "Ferris Bueller's Day Off" and "The Breakfast Club," which no less an authority than Courtney Love once called "the defining moment of the alternative generation." Any number of successful actors and filmmakers, from Judd Apatow and Kevin Smith to Vince Vaughn, Ben Stiller and Wes Anderson, are fans, having soaked up Hughes' keen observational humor, love of mischief and shrewd dissection of social hierarchies.
"John Hughes wrote some of the great outsider characters of all time," says Apatow, the writer-director-producer whose new film, "Drillbit Taylor," is loosely based on an old Hughes story idea. "It's pretty ridiculous to hear people talk about the movies we've been doing, with outrageous humor and sweetness all combined, as if they were an original idea. I mean, it was all there first in John Hughes' films. Whether it's 'Freaks and Geeks' or 'Superbad,' the whole idea of having outsiders as the lead characters, that all started with Hughes."
Hollywood is full of older masters who've been mentors to younger acolytes. But Hughes, 58, is the only one who's disappeared without a trace; he quit directing in 1991, moved back to Chicago in 1995 and has basically stayed out of sight ever since.
"He's our generation's J.D. Salinger," says Smith, whose film "Dogma" shows its heroes, Jay and Silent Bob, on a pilgrimage to Shermer, Ill., a mythical town that only exists in Hughes' films. "He touched a generation and then the dude checked out. If it weren't for him, I wouldn't be doing what I do. Basically my stuff is just John Hughes films with four-letter words."
Smith says whenever he's in Chicago promoting a film he asks his local publicist if they know how to find him, to no avail. The one person who made contact was Vaughn, who grew up in the North Shore suburbs and met with Hughes when shooting "The Break-Up" in the area in 2005. It's in keeping with this aura of mystery that while Hughes came up with the idea for "Drillbit Taylor," the Owen Wilson comedy that opened Friday to lackluster reviews, his name isn't anywhere on the film. But his handprints are everywhere.
The story evokes memories of Hughes' teen sagas, being a comic tale about a trio of nerdy high-school freshmen who recruit a supposedly fearsome bodyguard to protect them from a nasty school bully. As the film's scruffy hero, Wilson is something of a throwback to John Candy's character in "Uncle Buck," Hughes' 1989 comedy that stars Candy as a bedraggled bachelor forced to look after his brother's three smart-aleck kids.
Based on a treatment Hughes wrote some years ago, the "Drillbit" story is credited to frequent Apatow collaborators Seth Rogen and Kristofor Brown, who also wrote the screenplay, and Edmond Dantes, a favorite Hughes pseudonym. Susan Arnold, who produced the film with Apatow and her partner, Donna Arkoff Roth, is married to producer Tom Jacobson, who is one of the few people in Hollywood still in contact with the reclusive filmmaker.
"Tom is the unsung hero here," says Roth. "He'd always remembered the story and knew there was a great movie in there. He got permission from John to use it and got us involved." Arnold and Roth were fans of Apatow, who once had offices on their floor at Revolution Studios. "We'd always felt we were lucky to get Judd involved," says Arnold.
If anyone is a repository of Hughes lore, it is Jacobson, who calls him "one of the most interesting people I've ever met" but is scrupulously tight-lipped when it comes to offering any speculation about the filmmaker's retreat from view. When Hughes was looking for someone to produce "Ferris Bueller," Paramount executive Dawn Steel introduced him to Jacobson, who spent a decade working on various Hughes films.
Jacobson says Hughes could write the first draft of a script in a week. "Once he had the characters and a strong idea, it would carry him all the way through," he recalls.
Hughes' method of shooting comedy has become virtually an industry standard. He'd often let the camera roll through four or five takes in a row, looking for the right tone and rhythm for a scene. "He loved his actors and loved language, so he'd shoot a lot of film," says Jacobson. "It became a big thing in comedy after John did it -- listening to the actors and looking for those great moments. John would hear a line and get the actor to go with it. It really wasn't the actors who were improvising. It was John improvising."
No one who knows Hughes is eager to theorize about why he dropped out of sight. It's possible that the filmmaker, who gave studio executives headaches when he was riding high, simply grew tired of the messy business of making movies and chose to pursue a simpler life.
Still, it's hard to find a thirty- or fortysomething writer or filmmaker who doesn't credit Hughes as a seminal figure in their movie education. "You see Hughes' influence on all TV comedy, especially the stylized single-camera comedy," says Apatow. "His great film characters, starting with Anthony Michael Hall in 'Sixteen Candles,' were big inspirations. When we were growing up, we were all like Hall -- the goofy skinny kid who thinks he's cool, even if nobody else does. 'Superbad' has that same attitude, that mix of total cockiness and insecurity."
Hughes' influence remains so lasting that when Paramount Vantage needed an iconic image for the poster for "American Teen," a documentary due out this summer that chronicles the lives of five high school seniors, it re-created the look of the poster from Hughes' "The Breakfast Club."
It's interesting that for all of Hughes' identification with teen films, some of his biggest fans, notably Apatow and "Wedding Crashers" director David Dobkin, cite his "Planes, Trains and Automobiles" as a favorite film. The 1987 picture offers a distinctive Hughesian riff on the odd-couple buddy picture, pitting Steve Martin's sophisticated marketing executive against John Candy's garrulous salesman when the two are thrown together trying to get home for Thanksgiving after their flight to O'Hare is canceled.
It is perhaps Hughes' most grown-up film, especially in the way it shows how the caste system in his teen films could carry over to adult life. Stuck in a dumpy motel far from home, Martin erupts, making no secret of his contempt for Candy's mindless chatter. Though clearly wounded, Candy throws us off guard with his response. "Yeah, I talk too much" he says. "I could be a cold-hearted cynic like you, but I don't like to hurt people's feelings. [And] I'm not changing. I like me. My wife likes me. My customers like me. Because I'm the real article."
Dobkin says scenes like that are great examples of what he calls Hughes' "clear voice. That argument in the motel is pitch-perfect. . . . It's the great thing about Hughes' films. He made them for himself, but when you watch them, you always feel that he made them especially for you."
This sense of personal attachment is a big part of the Hughes mystique. Producer Scott Stuber was such a fan that, as a teenager, when he wanted to impress a girl, he'd get her a soundtrack from a Hughes film. "He somehow knew we were all struggling with the same things," Stuber says. "Whenever I watch a Hughes film now, I remember the euphoria of being 13 and falling in love with movies."
>
> :-)
>
> Razlika između muškog i ženskog prijateljstva
>
> Prijateljstvo među ženama:
> Jednu noć supruga nije došla kući
> i suprug ju je upitao gde je spavala
> a ona mu odgovori da je spavala kod jedne svoje prijateljice.
> Suprug je nazvao deset njenih najboljih prijateljica
> ali ni1 od njih to nije potvrdila....
>
> Prijateljstvo među muškarcima:
> Jednu noć suprug nije došao kući
> i supruga ga je upitala gde je spavao
> a on joj odgovori da je spavao kod jednog prijatelja.
> Supruga je nazvala deset njegovih najboljih prijatelja.
> 8-oro je potvrdilo da je spavao kod njih
> a 2ica da je još uvek tamo.
:lol:
Pogledao sam film IRONIYA SUDBI 2 Timura Bekmambetova, courtesy of Ginger.
Ovo je Bekmambetovljev povratnički film u Rusiji, snimljen praktično za vreme postprodukcije njegovog holivudskog debija WANTED i predstavlja nastavak kultne novogodišnje TV drame IRONIYA SUDBI koja je nastala u SSSR i govori o čoveku iz Moskve koji mrtav pijan dospe u Lenjingrad, ode na svoju adresu pošto u Lenjingradu postoji ulica sa istim imenom kao u Moskvi, nađe stan koji ima isti broj i zaspe da bi se ujutru ispostavilo da je to tuđi stan. Međutim, u tom stanu upoznaje jednu ženu i dešava se ljubav iz žanra BRIEF ENCOUNTER, MADISON COUNTY...
O ezoteriji alkoholizma, Rusi naravno imaju najvise prava da govore i ovaj film se moze citati kao zanimljiva parabola o coveku koji ne podnosi alkohol koji je primoran da zivi u alkoholicarskom drustvu.
Kod Bekmambetova, njegov sin ima slabu rezistentnost na alkohol, dospeva u Petorgrad, dolazi u isti stan i tamo zatiče ćerku žene koju je tatko overio u prvom filmu. E sad, ono što je kinky kod Bekmambetova je to što kod njega nema one naivnosti iz sovjetskog TV filma već junak počinje podlo i taktički radi protiv njenog verenika ne bi li je osvojio, i njihova veza stoji kao nešto
krajnje moralno ambivalentno pošto verenik nije nikakva zver i njegova osnovna loša osobina je što je japi. Međutim, on nije japi tipa Gordon Gecko već je japi koji je u mnogo manjoj opsednutosti poslom nego što je ona koja se katarzira u rutinskom američkom božićnom filmu.
Da budem iskren, gledajući film bio sam iskreno zainteresovan šta će da se desi, and not in a good way pošto je ovo vrsta filma u kojoj takvoj ambivalenciji nema previše mesta. Naprosto, bio sam prilično zaintrigiran razvojem priče što bi trebalo da bude dobro, no čini mi se da je film pokušavao da postigne nešto drugo a to je da me veže za karaktere u čemu nije uspeo.
Na kraju, film se uvezuje u solidan romcom čvor, čime pokazuje da su moje primedbe opravdane. Ja nisam neki žanrovski purista koji insistira na poštovanju žanrovskih pravila, štaviše, volim kada ih neko krši, ali čini mi se da u ovom slučaju sama priča nije opravdala tu vrstu transgresije pošto film postaje težak za praćenje. S druge strane, Bekmambetov očigledno ne pokušava da prepusti karaktere sudu publike i da ih oslobodi stega žanra pa da tobože gledaoci sami odluče za koga će navijati. Ovo nije ta vrsta ambivalentnosti.
Konačno, verovatno je da veliku ulogu u svemu igraju i neke mentalitetske razlike koje ne možemo da dokučimo, pošto nam je ruska kultura pa samim i tim i dramaturgija nedovoljno poznata.
Ipak, dinamična feelgood završnica, omogućuje je sa film zavije u jedan solidan emotivni mehur.
Reč je o TV projektu koji je izašao u bioskope i zaradio pedesetak miliona dolara do danas, što je zaista velika cifra čak i za ruske uslove gde je box office jako izdašan. Kada bi se u maniru high concepta film sumirao, IRONIYA SUDBI 2 je kao da najbolji scenario Predraga Perišića režira Renny Harlin. Bekmambetov ne preza od svih vizuelnih trikova koji su mu na raspolaganju, i moram priznati da je krajnje dekadentno videti film u kome se na tako spektakularan i vizuelno ambiciozan način revitalizuje socijalistički screwball. Kada bi naša kinematografija nekada dostigla rusku, voleo bih da vidim ovakav omaž nekom od naših trivijalnih pravaca.
Po povratničkom konceptu, količini product placementa, konceptu sequela jednog jako dragog filma i sl. IRONIYA SUDBI 2 je najsličniji Dragojevićevom povratničkom filmu A2, s tim što ovde Bekmambetov nije radio sequel vlastitog filma a holivudski naslov mu se još krčka.
U svakom slučaju, Bekmambetov je u ovom primerku isporučio jedan vrhunski proizvod, jedan vrhunski komercijalni komad koji sasvim
odgovara bombastičnosti svojih novogodišnjih namera.
* * * / * * * *
Seeing is believing – if the special effects workKen Russell
A few nights ago I caught a rerun of James Cameron's Titanic (1997) on TV. Once again I marvelled at the achievement of the army of artists and technicians responsible for the ship's near-mythic relaunch. Being a Southampton boy born and bred, the Titanic has been part of my consciousness for as long as I can remember, ever since my maternal grandfather showed me a larger than life-sized bronze memorial commemorating the event, constructed in one of the local parks.
This sculpture depicted members of the crew trapped in the engine-room, fighting hopelessly to keep the Atlantic at bay. Extremely realistic, it was made even more compelling by my grandfather's incredible boast that he was the last man to leave the Titanic before her fateful maiden voyage began on April 10, 1912. He was a carpenter at the time, busy on some last-minute refinements to the ship on her way down Southampton Water. The work completed, he was dropped off at Cowes on the Isle of Wight, where he waved goodbye to the "unsinkable" liner.
But where would Cameron's film be without special effects? There was a time when they were the exception rather than the rule, but those were the days when the end credits were half as long as they are today.
I'd been making feature films for 20 years before I felt the need to stretch the imagination of the audience beyond what the skilled model-maker or the make-up man could produce. A good early example of this effective combo was the silent film The Hunchback of Notre Dame (1923), in which Lon Chaney as Quasimodo swung from cathedral bells, depriving the citizens of Paris of a good night's sleep if not the audience, who heard the bells only in their imagination. But those were the days before soundtracks were the norm. After that, the next big step forward came when it was found possible to stage realistic car chases without having to leave the studio. One simply projected a real car chase on to the studio screen, set up an immobile car in front of it and have the driver wiggle the steering wheel accordingly. And if the vehicle happened to be an open tourer, then a wind machine just out of shot could add a breezy thrill or two.
Compositing could put two different pictures together in one shot. When this process became available in colour, the sky was the limit. One of the most spectacular early examples was Michael Powell's The Thief of Baghdad (1940), with its flying horses and magic carpets.
And by the time I got around to shooting Paddy Chayevsky's magic mushroom movie Altered States in 1980, almost anything was possible, although the process could be extremely painstaking. To achieve the spectacular special effect of Blair Brown turning into a sphinx during a sandstorm, one piece of film had to pass through the optical printer 27 times before being ready for developing. Unfortunately, it was thus impossible to tell if anything had gone wrong in all those 26 intricate processes on the way. Just one blemish and it was back to square one for all concerned, from special make-up to sand sculptors.
My latest big-screen effort included some modern, gimmicky CGI in the horror quartet Trapped Ashes (2006), in which a Hollywood starlet has breast enhancement, unaware that the tissue used is from a vampire. The unfortunate result is nipples that extend into piranha-type blood-sucking teeth when sexually aroused.
From the ridiculous to the sublime, freaky commercialism to painstaking research. OK, so we had the ridiculous spectacle of Leonardo DiCaprio and Kate Winslet acting like a dual figurehead, but on the other hand thanks to Titanic we have a pretty accurate picture of the greatest liner ever built. An attempt by a university to reconstruct the sinking would cost millions – if it got funding. So without being intentionally philanthropic, Hollywood is filling the gaps in our knowledge of the world.
Another good example is Spielberg's Jurassic Park (1993). Not so long ago, when I wanted to get acquainted with prehistoric beasts I had to visit the Natural History Museum. Now I simply have to rent a copy of Jurassic Park to get a pretty accurate facsimile of the flesh actually covering those prehistoric bones, as well as how those monsters roamed the earth.
Once Jurassic Park was off and stomping through the landscape, the entire industry shifted wholesale from classic stop-motion animation to CGI digital effects. No more jelly to simulate the waves parting for Moses, as in The Ten Commandments (1956). Computers give more options, expressibility, speed and control. In The Day After Tomorrow (2004) a giant ocean liner can sail right down 5th Avenue. In The Perfect Storm (2000) floating in the valley of a 70ft wave communicates existential loneliness.
We got metal morphing into liquid in Cameron's Terminator 2 (1991) and Trinity and Neo "freeze-stop" levitating in The Matrix (1999). We can cycle skyward with ET and Elliott or play Quidditch and fight a dragon with Harry Potter, and see empathic expressions and "believable" behaviour in trolls, gollums, orcs and apes.
We'll even see magic spells, the goddess, chariots, Saxon freedom fighters and Roman hordes in my own Boudica Bites Back (2008), made with a handful of folk against green screen and an adept crew of digital animators.
In the future, we can expect the giant games industry to get involved in Hollywood films on an increasingly pervasive scale. We'll be able to "be" the characters, controlling their moves, essentially co-scripting and starring with our neighbour in the next seat as we watch. Hollywood, here we come.
Pogledao sam film PU-239 Scott Z. Burnsa, courtesy of Ginger.
Reč je o HBO produkciji u kojoj je kao reditelj debitovao Scott Z. Burns, scenarista Greengrassovog sequela BOURNE ULTIMATUM. Čoveka očigledno zanima bivši istočni blok čim se njime bavi i u svom pet projectu baziranom na priči Ken Kalfusa.
PU-239 govori o inženjeru iz nuklearne elektrane koji nesrećnim slučajem biova ozračen, a zatim, kada shvati da umire i da će biti još dodatno ponižen kako bi uprava elektrane prikrila havariju, odlučuje da ukrade i proda weapon grade plutonijum.
Na putu do prodaje upoznaje sitnog ruskog krimosa koji hoće da mu pomogne i iz tog posla izvuče neki lični profit. Da nije vrlo žovijalnog guyritchiejevskog prikaza kriminalnog miljea, PU-239 bi bio vrlo solidna loachovska drama. Međutim, čini se da Scott Z. Burns nije umeo da se odluči ni kao scenarista ni kao reditelj, i zato je film ostao krajnje nekoherentan, kako na nivou stila, tako i na nivou namere, iako bih mogao reći da je iz raspleta same priče ipak negde jasno kuda bi ovaj film želeo da ide.
Iako se kao producenti na spisku pojavljuju Steven Soderbergh, George Clooney i Peter Berg, ova film deluje pre svega producentski zapišteno i ubeđen sam da mu je malo falilo da bude vrlo solidan.
Film je sniman u Rumuniji i Rusiji, a Burn je vešto rešio koncept dijaloga pošto svi govore engleski sa teškim akcentom, i iako nema tilova nigde, i ničeg nema na ruskom sem bilborda i muzike, film odaje utisak neameričkog proizvoda i dodaje na auetntičnosti. Pa ipak, određeni glumci poput Radhe Mitchell ne uspevaju da pobegnu od svoje holivudskosti.
Paradoksalno, sa spojem teške socijalne priče o slomu sistema i pseudo-noir zapleta, Burnsov film u suštini pripada talasu naslova poput KLOPKE, a čak je i nastao pre KLOPKE. :D
* * / * * * *
Ponovo sam pogledao film MADE Jon Favreaua. Gledao sam ga u vreme kada je izašao, dakle 2001. godine, i upamtio sam ga kao solidnu indie krimi komediju.
Sada sam ga ponovo pogledao i u principu film sasvim stoji. Buddy hemija između Vince Vaughna i Jon Favreaua je tu, ti likovi i danas funkcionišu, i tenzija koju proizvode njihovi postupci i situacije i dalje piju vodu.
Iako su mi indie krimići u principu manje omiljeni podžanr saremenog američkog filma pošto se u toj formi prave ogromne količine netalentovanog smeća, i razni polusvet je koristi kao formu debitantskog filma, neki naslovi poput MADE ipak daju smisao indie krimiću.
Zanimljiva je paralela sa Cassavetesom i njegovim indie krimićima pošto iz ove vizure se čini da dok su njegovi indie krimići bili smerno ozbiljni, danas su uglavnom bliži komičnom i ironičnom pogledu na žanr. MADE je takođe vrlo komičan, premda, u suštini ima vrlo ozbiljne karaktere kojima se na kraju dese vrlo ozbiljne stvari vrlo ozbiljne transformacije.
* * * / * * * *
Prepad
subota, 22. jul 2006. 21:57
Gost: Boban Petrović
Autor: Bratislav Nikolić
Titula poznatog beogradskog šmekera i mangupa krajem 70-tih godina, nesumnjivo sa pravom pripada Bobanu Petroviću. To je vrsta osobe koju je teško staviti u bilo kakve okvire na koje je ovaj grad navikao. Boban ili Bob, kako su ga prijatelji i poznanici zvali, svirao je klavir, igrao fudbal kao klinac u Zvezdi, radio kao disk džokej, bio vlasnik prvih diskoteka u gradu, pravio najbolje žurke tog vremena, družio se sa novinarom Pecom Popovićem, ali i sa ,,tvrdim" gradskim momcima i uvek bio u pratnji dobrih ,,riba". Kasnije i sam počinje da snima ploče, i tako uveo fanki i disko fazon u glavni grad. Napisao je autobiografsku rokenrol knjigu Rokanje i na kraju otiššao iz zemlje da bi se bavio biznisom. Takvu vrstu biografije naše podneblje teško može da podnese, jer si u Beogradu sedamdesetih i osamdesetih mogao da budeš samo roker, šminker, ili seljak. Posedujući raznovrsne talente, Boban Petrović se oprobao u različitim delatnostima i, uglavnom, u svemu je i bio uspešan. Kada mu je glavni grad postao tesan, otišao je na Zapad i tamo ostao. Trenutno živi na relaciji Marbelja-London-Njujork.
Na neki način, posredno, i dalje je u muzičkim vodama. Iako protekle decenije skoro potpuno zaboravljeno, u poslednje vreme njegovo ime ponovo kruži gradom. Pesma Prepad sa albuma Žur je zahvaljujući emitovanju na radiju B92, dobila novu mladost u nekim gradskim klubovima. Svi na nju igraju, svi poznaju tekst pesme, ali je većina uglavnom zbunjena, jer malo ko zna o kome se radi. Ljudi su prepoznali zarazni optimizam koji ta pesma nosi, a izgleda da više nije sramota da neko peva o muvanju ,,riba", jer to je još od novog talasa u urbanom miljeu ovoga grada najčešće sramota. Njegova ,,žvaka" je i dalje opčinjavajuća i zavodljiva. Priča u lavinama reči, leteći sa teme na temu, uzimajući retke pauze za vazduh i ovo je samo mali deo toka njegovih misli...
O počecima
,,Ja sam stalno bio u kontaktu sa muzikom, jer sam već u 6. godini života dobio prve ploče i gramofon. Dobio sam Elvisa, pa Luj Primu - ''Bonasera sinjorina'', zatim Hari Belafontea... Znam da sam sav ushićen stavljao zvučnik od gramofona na prozor da bi i ostala deca mogla da čuju tu muziku. Inače sam od malena imao neku gitaricu koju su mi kupili roditelji, sa nekih, možda 6-7 godina, i u početku sam je ''zlostavljao'' 24 sata dnevno. Međutim, u istom momentu sam nekako zavoleo fudbal i onda je ta želja za igrom prevladala. Provodio sam sve više i više vremena sa loptom, a sve manje sa gitarom i u međuvremenu se muzika malo izgubila. Kad sam negde u 15-16 godini počeo više da izlazim po igrankama i matineima (Dom omladine, Gradski podrum), onda sam joj se vratio, a i usput sam slušao kao i svi Radio Luksemburg. Već u tim godinama počeo sam aktivno da radim kao disk džokej po nekim diskotekama, pa sam kasnije avanzovao u nekog ko je vodio čitav biznis u tim diskotekicama. Bila je jedna u Pančevu, pa onda u hotelu "Šumadija" na Banovom brdu. Sa 18 već sam bio komandant parade u ''Šumadiji'' i bio sam pun sebe, sav ushićen - ja kao gazda! Međutim, šou su vodili neki lokalni bilderi, u tom momentu moji drugovi, koji bi uzimali lavovski deo tog novca koji bi se zaradio na piću i ulaznicama, a meni je bilo važno da promovišem muziku i da posetioci igraju do ludila...Malo je, recimo, poznato da sam pomogao Oliveru Mandiću da krene sa svojom karijerom, jer je prvi put svirao kod mene u diskoteci. Sve to je bilo u domenu moje želje da zabavim auditorijum.
U vreme kad sam bio disk džokej i kad su prve diskoteke počele da niču, posle Laze Šećera i dole onog podruma u Ateljeu 212, u njima su odzvanjali zvuci grupe Free ili Mountain... uglavnom sve je nekako vuklo ka roku. Malo kasnije se stvar promenila i počelo više sa tom nekom crnom muzikom. Znam da sam besomučno puštao Curtisa Mayfielda ''Move On Up'' i kasnije njegovu muziku iz filma ''Shaft''...pa onda prve singlove ''Kool & The Gang'' - onda su imali hit "Jungle Boogie", neki instrumental, pa su tu bili Steely Dan - koji su posle otišli u neki jazzy manir. To su bile neke stvari koje sam voleo da puštam, uživajući pri tom da gledam posetioce koji su besomučno igrali... U isto vreme sam kod kuće svirao klavir, pa sam krenuo malo ozbiljnije, počeo da pravim svoju muziku, pa sam pisao i neke tekstove koji su mi prilično lako išli od ruke...Sve se to dopalo nekim ljudima i onda sam rešio da napravim grupu koja se zvala Zdravo. Bili smo rodonačelnici tog nekog fanki ili polu-disko zvuka, čak se i naš drugi singl zvao Disko je prava stvar. Prvi naš singl Meteorologija, naoko je bila kao jedna naivna stvar, a napisao sam je jer me je nerviralo što su svi stalno nešto predviđali i stalno su grešili: metereolozi, političari... Onda sam napravio tu stvar koja je prvo trebalo da se zove Prognozeri, ali da me ne bi zabranili ispalo je Meteorologija. Ona je bila veliki hit i znam da smo skinuli Bijelo Dugme sa prvog mesta tadašnjeg Diskomera na Studiju B."
Žurevi
"Znam da kad smo pravili te koncerte, mi smo u stvari pravili žureve. Uvek sam išao za tim da se pravi zabava, gde mi malo sviramo da ne davimo ljude i onda neki disk džokeji, manekenke, ludilo... Multimedijalna zabava je uvek bila u pitanju a mnogo manje klasičan koncert, jer sam hteo da sve izgleda kao da sam napravio žur, a pravio sam mnogo žureva i po kućama, i po stranim diplomatskim predstavništvima. Pazi, klinci sinovi ambasadora imali su dobre kuće, pa kad roditelji odu na odmor u svoje zemlje, oni ostanu sami i mi rasturimo kuću i to ludilo traje 10 dana bez prestanka. Sećam se da je čest gost mojih žurki bio Goran Bregović, pa Aleksandar Mandić - reditelj koji je režirao neke moje spotove, pa moji drugari Bojan Maljević i Maksa Ćatović, voditeljke sa televizije, glumci, razni umetnici, slikari kao, recimo, Sava Travanov... Svaki od tih žureva je bio kao neka vrsta hepeninga koji je imao za cilj da se skupi što više ljudi, kako bih to najbolje definisao - ljudi sa stilom.
Na albumu ''Žur'' postoji pesma ''Svetski osmeh'' i ja tu dajem formulaciju šta je za mene žurka: mnogo ljudi, puno buke i dugi prsti - jer stalno neko nekom nešto objašnjava i onda od svega samo vidiš samo duge prste, i naravno - svetski osmeh. Svetski osmeh je sublimacija moje ideje žura. Masa tih osmeha bili su mi duševna hrana i što bih ih više upijao osećao sam se sve bolje... Znaš, kao uspevao sam da napravim nešto da učinim te ljude srećnim. Sve sam to onda posle prebacio i na muziku,onda kad smo išli po zemlji po nekim halama i pravili žureve... Krenemo velikim američkim autobusima koje je Jugoturs uvozio i onda ja futuristički uletim u taj autobus sa gomilom ludaka - moja grupa sa jedno 10 manekenki i po 2-3 disk džokeja, pa tu neki video bim, pa neki piratski fimovi...Tu sam vodio neke erotske pesnikinje: bila je neka Mira koja je na radio Kragujevcu ujutru recitovala, pa dođe stotinak ljudi ispred radija da je vidi jer ih je kompletno napalila...Tako smo prošli skoro sve hale po Srbiji".
O novoj mladosti Žura
"Presrećan sam zbog toga jer je ta muzika pravljena da ostane. Kada sam je pravio, bilo da su to balade ili pesme za igru, pravio sam ih sa željom i unutrašnjim osećanjem nečega što sam ja doživeo ili bih voleo da doživim. Taj album''Žur'' je stvarno napravljen iz srca i iz duše, iz iskustva nekog suludog, a to je bio odraz jednog vremena ...Danas kad sretnem nekoga po svetu suludo uobraženog Amerikanca i krenem da mu objašnjavam kako je Kalifornija sedamdesetih bila u Beogradu, a ne u Kaliforniji, on me gleda bledo: ''...Kako? A Beach Boys? A surfovi?'', a ja mu na to kažem da su se oni tamo već tada ubijali radeći, a mi ovde smo imali mnogo više vremena da se dobro zezamo, a pri tom bez ikakvog veličanja političkog sistema koji nam je to omogućio, jednostavno se desilo da smo imali mogućnost da dođemo do para. Sad ako bi me neko pitao kako i zašto ne znam,ali maltene smo svi mogli da dođemo do nekih para.
Znam da su Jugotursovi čarter letovi za London, Pariz, Rim, bili po dva-tri meseca unapred rasprodati, znam da je rulja bila obučena bolje nego londonski Carnaby Street kojim sam prolazio, znam da su gliseri i čamci šibali po Savi,a pri tom su svi bili nešto ne mnogo zauzeti, svi su imali vremena i za sport i za zezanje. Kao, gde ćemo večeras, da li ćemo u Resnik? U gradu tada nisu dozvoljavali da se pravi gužva posle 24h, pa su se ovi dosetili tamo u tim predgrađima i napravili neke diskoteke koje nisu bile najreprezentativnije, ali u principu je moglo da se ostane do ujutru..."
O Beogradu 70-tih
,,Sva ta mešavina roka, hipi pokreta, a pri tom pare okolo i mogućnost da se sve to isprati sve što se zamisli, je donela neku kreaciju koja je sedamdesetih napravila Beograd centrom svetskog ludila. Ovo što sada vidim u Beogradu, a bio sam prošle godine, a dugo pre toga nisam bio, je da Beograd ima neviđenu atmosferu... Evo ja sam čas u Njujorku, čas sam u Londonu, ali taj neki osmeh i taj neki naboj ...Da li je to zbog toga što mi stalno nešto hoćemo da stignemo nekoga pa imamo taj neki optimizam, i ja sad razmišljam da definitivno mnogo češće budem u Beogradu i kad bi još mogao na neki način da vratim nešto od onoga što sam dobio od beogradske atmosfere... Kad prođem ulicom Strahinjića Bana, vidim da ima želje i ima motiva da se ljudi dobro zabave da se živi relaksirano, jedino imam utisak da celokupna situacija, ratovi koji su bili i ludilo koje se rodilo iz svega toga, sputavaju mlade ljude da budu pozitivniji i otvoreniji... Kad kažem mlade ljude ja sebe smatram mladim, još uvek sam u tripu i nemam nikakav problem sa godinama..."
Prepad
,,Ta pesma je lično iskustvo, a ja sam od sadašnje supruge čak popio kutlaču zbog tog događaja. Ona baš nešto u Studentskom parku uzimala pesak za svoje saksije, a ja sam krenuo ka njoj, međutim zaustavio sam auto jer je neka ''naslovna strana'' krenula da ide uživo ulicom, tamo kod Prirodno-matematičkog fakulteta. Tu ja kao ''kolekcionar'' skočim i bez obzira na svu moju ljubav prema tadašnjoj devojci nisam baš mogao da propustim priliku. Ako se pojavi neko ko zavređuje stravičnu pažnju, moram da probam da uspostavim kontakt, bez želje da sa tom devojkom imam nešto konkretnije. Naravno da to moja tadašnja devojka nije mogla da shvati, jer je videla da sam zaustavio saobraćaj kod Studentskog parka, ostavio auto, istrčao i onda sam nešto u 15 sekundi ispričao toj devojci, budi bog s nama šta sam pričao...Kad sam kasnije došao do svoje devojke, onda je onako u mraku, sevnula ta kutlača po ramenu, zamalo da prestanem da sviram klavir...
Inače je u to vreme postojala je ekipa koja nije prezala da na jedan lep način priđe nekoj lepoj devojci, ili devojci koja se ističe nekom suludom garderobom... Da se na jedan fin način uspostavi kontakt u kome onda ne mora neminovno odmah da dođe do seksa, već u stilu: ''Ima neki žur sad za vikend, pa ako hoćeš da dođeš da nam ulepšaš zabavu...'', znači ti ljudi su prilazili i bez mnogo davljenja i gušenja pokušavali da uspostave kontakt i to gde bi drugo nego na ulici, jer ti je sad vidiš na ulici i ko zna kad kasnije u životu... Evo ovaj Blant* je napravio neku pesmu koja je bila prva u Americi, gde peva kako je sreo devojku na ulici i pita se kada će opet moći da je vidi i zna da je više nikada neće videti. Mislim se, kad nemaš hrabrosti da joj priđeš..., dobro on nije imao hrabrosti da joj priđe i napravio pesmu i pesma number 1, a ja sam prilazio i napravio sam ''Prepad'' koja nikad nije bila broj 1, ''Metereologija'' je bila na prvom mestu, ali ako vi sad puštate ''Prepad'' posle toliko godina to je kao da je bila 3 puta number 1 odjednom..."
* James Blunt - You're Beautiful (2005)
Ko je sve svirao na ploči Žur
,,Znam da su gostovali od Stjepka Guta i Slobe Markovića, pa do Bate Kovača, ljudi koji možda kada je u pitanju muzička potkovanost nisu imali baš najbolje mišljenje o meni, Međutim, kad bi ušli u studio i kad bi krenuli da sviraju svoju partituru, koju bi im ja neki način odsvirao na klaviru ili otpevao, pa kad bi se sve to složilo i smiksalo bili bi, znam vrlo dobro, šokirani kako sve to zvuči...
I stvarno u tom momentu je prvi put počela da se ta neka naša muzika vrti po diskotekama, naši disk džokeji, u tom momentu ja više nisam time bavio, znam da su mnogi puštali našu muziku uz koju je moglo da se igra kao uz Commodorse u tom momentu veoma popularne sa Lajonel Ričijem..."
Roman ,,Rokanje"
,,Tu knjigu sam napisao po nagovoru tadašnjeg direktora Književnih novina, Grade Veljkovića, koji je godinu dana slušao i skicirao neke naše razgovore po nekim kafanama, i onda je naložio Dragošu Kalajiću da me nagovori. Na kraju krajeva nije trebalo mnogo ni da me nagovara, jer je meni palo nekako na pamet da bi trebao da obnarodujem malo ta ludila neka koja su bila aktuelna, ne da bi podgrevao svoj ego, već da bi opet razonodio i uveseljavao auditorijum.
Tako da je taj roman napisan negde u roku od 2-3 meseca, i to uglavnom negde između 4 i 6 ujutru, kad bi se završile diskoteke, a pre nego što bi krenuo u neke dnevne aktivnosti.
Tad se nije uopšte spavalo, a poznat sam po tome da jedno 15 godina nisam spavao, nego vrlo hipi, gde se zateknem ili u nekom autu... Čak se dešavalo da stignem u Košutnjak gde mi roditelji i danas žive, pa kao tako umoran parkiram auto, krenem ka kući i odjednom nemam više snage i zaspim u travi. Onda sa prozora na prvom spratu, negde oko 7 ujutro kad se već razdanilo, majka šapuće '' Bobane, Bobane, ustaj videće te komšije. Kako sin profesora Beogradskog univerziteta da spava u travi?'', a ja ne mogu da otvorim oko, a kamoli da dođem do prvog sprata... i tako bilo je malo spavanja a mnogo događanja..."
Šta sluša
,,Slušam svašta... evo trenutno slušam, recimo, ponešto od Coldplay i imam utisak da me ta muzika kada sam depresivan gurne u još veću depresiju, pa je onda jači izazov. Kod mene je to tako, ako sam depresivan daj da budem još depresivniji, pa ću posle da isplivam, ako sam srećan daj da budem još srećniji. Na r'n'b strani volim da čujem nešto od 50 Cent-a, pa onda Kanye West, i to više zbog bitova koje su krenuli da ćapišu iz 70-tih godina. Ovaj poslednji hit Kanye Westa je baš Curtis Mayfield skinut loop, pa je na njega odrepovano..."
Trenutno šta radi
,,Do sada nisam hteo o tome da pričam, ali evo sada ću to prvi put i da kažem. Involviran sam u muziku jer moja ćerka Ana i ja imamo jednu nezavisnu izdavačku kuću koju je izdala 7-8 ploča. Inače je prva Jugoslovenka koja je ikada bila top 10 u Engleskoj, i to ne jednom nego dva puta, nisam hteo da to mnogo potenciram, ali ako posetite njen sajt (www.anaann.com) možete da čujete neke njene stvari gde sam i ja nešto producirao zajedno sa njom jer je ona mnogo muzički obrazovanija od mene. Trgla je na mene malo jazzy i hip-hopa, malo r'n'b, popa, pomešala malo i to mi zvuči dobro ...Imamo taj u studio u Marbelji, u Španiji gde živim, pa mi dođe ponekad pa ne izlazim iz studija, tako da sam u kontaktu sa muzikom baš dosta i uživam u tome da ponekad ''pecnem'' što ona poneki put prihvati, a vrlo često odbije :-)..."
"Elisha Cuthbert ("24," "House of Wax") is returning to television as the female lead in CBS' one-hour pilot "Ny-Lon". Cuthbert plays a New York literacy teacher/record store clerk who embarks on a cross-continental romance with a London stock broker. Caterina Scorsone will play Edie's bohemian rocker roommate whilst Johnny Whitworth will play Edie's rocker ex-boyfriend..."
New Zealand comedy "Flight of the Concords" was enough of a success for HBO that the cable broadcaster has gone to NZ's neighbour Australia for their latest acquisition says Reuters.
The network has acquired the critically acclaimed and popular eight-episode Australian mockumentary series "Summer Heights High" and will air it starting in June.
"High" chronicles high school life through three characters, all played by show creator/writer Chris Lilley. They include Mr. G, a self-important, effeminate and vain drama teacher; Ja'mie, a self-absorbed and catty exchange student; and Jonah, a delinquent student from the Pacific Island of Tonga.
Shot on location at a real high school and featuring real-life students and faculty, the show was a critics and rating success and quickly became the most successful TV DVD release in Australia.
The series also generated a lot of controversy. Politically incorrect content is a key part of the show - from Jonah's racial remarks to Mr. G's abuse of students - especially the disabled (see the first clip below for an example).
Most notable was that a subplot of the series revolved around drama teacher Mr. G creating an "arena musical spectacular" about Annabelle Dickson, a student who died from overdosing on ecstasy at a dance party. Two weeks after filming was complete, real life student Annabel Catt (who also bears a physical resemblance to the show's 'Annabelle') died taking drugs at a music festival in Sydney.
The show will run in a late-night Friday comedy block with HBO's new animated comedy "The Life and Times of Tim" during the offseason of "Real Time With Bill Maher." Check out some example clips below of the three main characters:
Pogledao sam LWES INVISIBLES Thierry Joussea, courtesy of Ginger.
Rec je o francuskom erotskom trileru koji ce se sigurno dopasti Mehu Krljicu pošto glavni junak pravi ekspšerimantalnu elektroniku, čita WIRE i povremeno polemiše o jazz velikanima poput Bill Evansa.
Zaplet prvo poprima Beinexovska svosjtva sa konceptom sličnim njegovom klasiku DIVA u kome kompozitor proisluškuje okolniu i snima zanimljive zvuke, a potom poprima lynchovske atribute kada film pođe prema razrešenju celog zapleta.
Nažalost, film nije previše zanimljiv i dramaturški razvijen ali traje 82 minuta i u principu je engaging za gledanje, a ko voli takvu muziku još je zanimljiviji za slušanje.
* * / * * * *
Pogledao sam FRONTIERE(S) Xaviera Gensa, courtesy of Ginger.
Reč je o jednom od najočeikivanijih filmova prošle sezone, i debiju reditelja koji će ekspresno dobiti svoj holivudski film. I sasvim je jasno zašto je Gens tako brzo uspeo da pridobije Luc Bessona. Iako je sam film beskrajno derivativan, i to ne samo u odnosu na američke filmove poput TEXAS CHAINSAW MASSACRE i HILLS HAVE EYES, nego čak i u odnosu na francuske filmove poput SHEITAN, A L'INTERIEUR, RIVIERES POURPRES pa i na američke rimejke TCMa i HILLS HAVE EYES (koji je radio Francuz Aja), Gens je pokazao da je vrlo energičan, pismen i ekonomičan egzekutor.
Ne mogu reći da je ovaj film pravi eye candy pošto bi eye candy podrazumevao da je Gens uspeo da nam pruži ne samo lepe slike, već i ponešto što do sada nismo videli, a toga u ovom filmu upadljivo nema, ali svakako jeste reč o energične realizovanom pastišu savremenih horora.
Štaviše, vrlo je zanimljivo da poput autora filma A L'INTERIEUR, Gens smešta svoj film u dane pariskih političkih protesta i rušilačkih demonstracija. Očigledno je da savremena generacija francuskih horor reditelja doživljava te proteste kao svoju 1968. i u odnosu na njih pokušava da gradi neku vrstu romerovskog političkog stava.
Lep je detalj i to što se na špici Gens zahvaljuje čitavoj novoj generaciji francuskih horor reditelja, Aji, Bustillu,... ui naravno tatku himself Kounenu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam LWES INVISIBLES Thierry Joussea, courtesy of Ginger.
Rec je o francuskom erotskom trileru koji ce se sigurno dopasti Mehu Krljicu pošto glavni junak pravi ekspšerimantalnu elektroniku, čita WIRE i povremeno polemiše o jazz velikanima poput Bill Evansa.
Zaplet prvo poprima Beinexovska svosjtva sa konceptom sličnim njegovom klasiku DIVA u kome kompozitor proisluškuje okolniu i snima zanimljive zvuke, a potom poprima lynchovske atribute kada film pođe prema razrešenju celog zapleta.
Nažalost, film nije previše zanimljiv i dramaturški razvijen ali traje 82 minuta i u principu je engaging za gledanje, a ko voli takvu muziku još je zanimljiviji za slušanje.
* * / * * * *
Pa, to bi mi mogao i spržiti!!!
Nema problema!
Pošto sam se ponovo razboleo, teško mi je bilo da ustajem i menjam DVD u plejeru pa sam nastavio da gledam Francuze koje mi je narezao Ginger.
Danas sam pogledao Techineov RENDEZ-VOUS koji mu je doneo nagradu za režiju u Kanu. na scenariju za ovaj film sarađivao je Olivier assayas, tako da bi se moglo reći da je ovaj film veliki reunion kritičara Cahiers du Cinema.
Reč je o ranom Techineu iz 1985. godine u kome su međutim prepoznatljive njegove opsesije spojem seksa i međuljudskih odnosa.
U ovom konkretnom filmu, on se bavi temama seksa, opsesije i umetničkog stvaralaštva. I moglo bi se reći da on te teme obrađuje dosta tanko. Pa ipak, odnos između glavnog junaka i junakinje jeste zanimljiv i nosi film na poseban način, i čini se da je vrlo autentičan za razliku od drugih elemenata filma koji su u najmanju ruku neuverljivi.
Stoga, Techine potpuno pada na svom pretencioznom-filozofskom nivou ali uspeva da snimi vrlo istinitu "malu ljudsku priču". Nažalost, čini mi se da su kritika i festivali progutali sve udice koje im je Techine bacio sa ovim filmom.
* * 1/2 / * * * *
Danas sam se u jednom razgovoru podsetio filma WEATHER UNDERGROUN i odlučio sam ponovo da ga pogledam. Ukoliko nekada osetite potrebu za dnevnom dozom antiamerikanizma, ovaj dokumentarac je prava stvar.
Naime, sama priča o studentima koji su od hipika postali teroristi koji su se borili protiv rata u Vijetnamu, u političkom smislu nije previše važna niti zanimljiva, pošto su oni bili politički naivni, međutim jeste potentna u psihološkom smislu pošto je dvoje od njih posle Weather Undergrounda nastavilo da se bavi terorizmom i zaglavilo ozbiljne robije. Koliko god da su imali sreće što je FBI kršio zakon u istrazi pa su se na taj način spasili robije za WU, toliko su posle nastradali.
Međutim, ono što je ključno to su okolnosti u kojima su oni radili to što su radili. Kada se u filmu nabroji protiv čega su se sve borili, šta im je država radila, kako se Vlada obračunavala sa Black Panthersima i sl. ne saznaje se ništa novo, ali kada se sve skupi na jednom mestu deluje fascinantno.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE MIST Franka Darabonta, courtesy of Ginger,
Moram priznati da mislim da je reč o ozbiljnom pokazatelju krize žanra. I to ne zbog toga što je reč o filmu koji je loš, loši filmovi nastaju svaki dan, naročito u hororu, već zbog toga što je ovaj film toliko hvaljen.
Dok Ghoul recimo misli da kraj filmu podiže ocenu, ja bih mu baš zbog kraja smanjio ocenu, kada bi ona imala gde dole da ode. Naime, kraj u kome junak izazove kolektivno samoubistvo pošto im je nestalo goriva u izmaglici dok se oko njih čuje urlik monstruma iz druge dimenzije, a zatim, pošto je jedini on preživeo, dođe vojska i porazi monstrume iz duge dimenzij što svemu daje tobože ironičan twist, tako karakterističan za horore od pre 50 godina, uopšte nije motivisan. Prvo, film ne ide realističkom linijom u kojoj su ljudi sposobni za takav čin. Ovaj film je smešten u svet u kome se takve odluke ne donose. Ovo je Castle Rock, izmišljeni Kingov grad. Drugo, čak i da je film apsolutno na toj liniji, ne postoji ama baš nikakva naturalistička motivacija da junaci to urade. Prvo, niko od njih nije suicidalabn, čak naprotiv, drugo, u džipu su bezbedni, možda beznadežni, ali bezbedni. Treće, celu akciju samoubijanja inicira otac. U takvom trenutku otac bi bio spreman da sam izgura džip kilometrima a ne da ubije sina.
Ovakva vrsta senzacionalističkog kraja naravno može da appealuje u opštem delirijumu ovog lošeg filma, međutim, senzacionalizam nije ono što je Darabont hteo, on je hteo da to sve ima poentu.
E sad, ja sam možda uspeo da nazrem čak i neku vrstu poente u ovoj papazjaniji.
Svaki posetilac ovog foruma zna da sam ja spreman da gledam svako smeće, da prihvatim kakvu god premisu i sl. Međutim, bazična logika, fizika, psihologija ovog filma sugeriše daje reč o junacima koji su ozbiljno retardirani. Da je film bio malo duži, a inače nepodnošljivo je dugačak, mi bismo verovatno saznali sa koliko godina je koji od junaka shvatio da zaostaje za vršnjacima.
Primeri za to su brojni. Recimo, u supermarketu su zatočena tri vojna lica. Međutim, kada se zgodno u tašnici jedne junakinje nađe pištolj, ljudi se upitaju ko ume da puca. Da puca ume debeljuškasti prodavac. Vojna lica kao fizički najspremnije, obučene za borbu i sl. niko ne zarezuje.
Tako recimo kad se ide kroz maglu po lekove, ekipa sa sobom vodi i jednu osamdesetogodišnju babu. Ja znam da je uverljivo da baba hoće da ide negde, ali je neuverljivo da iko ko nije potpuni mentol hoće da je vodi. Zatim, kad monstrumi napadnu radnju, neće da naude Bogomoljki, tu ja pomislim, aha, ovo je neki twist, ona im komanduje, ili ona je Chosen One, ona je besmrtna, ne međutim taj detalj ne biva eksploatisan u filmu, taj detalj niko od junaka nije primetio, taj detalj ni ona sama NIJE PRIMETILA iako se sa bićem iz druge dimnezije gledala u oči.
O anahronoj, teatralnoj postavci scena u supermarketu, da i ne govorim. Mislim, to možda može da prođe u nekom filmu gde mora tako da se uradi, ako je neki Sundance film, ili SINOVCI, ali u MISTu je zaista nedopustivo da gledamo tipske likove kako prolaze kroz opšta mesta.
Kao jedan od glupih ljudi u filmu ističe se glavni junak, tako da samoubistvo koje inicira na kraju proističe iz toga što je moron i nije podstaknuto nekim egzistencijalnim strahom, a ni ovi oko njega nisu ništa pametniji.
Frank Darabont je stari mediokritet, jedan od najcenjenijih mediokriteta savremenog Holivuda. U tom smislu, to što je monstrum postavljen potpuno besmisleno, napada ljude napolju a nema snažnu portrebu da uđe tamo gde ima ljudi, ako mu je do ljudi, monstrum ne zna da li ubija ljude ili ih uzima radi uzgajanja, ili što monstrum ne napada vozila, ni parkirana ni u pokretu, ili sto što monstrumi izbacuju kisleinu, kisleina im je krv, ali zato ne mogu da proseku kroz lim. To su sve neke gluposti koje degradiraju film ali nisu neočekivane. Međutim, uvodnih 10 minuta filma u kojima Thomas Jane reguliše komunalna pitanja sa Andre Braugherom. Pa to je nepodnošljivo.
U svakom slučaju, ja sam se namučio umesto vas. Izbegnite ovaj film. Znam da nema puno horor filmova sa puno dijaloga, ali verujte da to što film obiluje dijalozima ne znači da je dobar i umetnički.
* 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Dok Ghoul recimo misli da kraj filmu podiže ocenu, ja bih mu baš zbog kraja smanjio ocenu, kada bi ona imala gde dole da ode.
rekao bih da si me pobrkao sa acom radivojevićem, kome se taj kraj dopao.
na nekom nivou mogu da shvatim kako i zašto si se podsvesno prebacio, ali to set the record straight, na topiku o MIST-u sam jasno i glasno kazao šta mi se i zašto ne sviđa u filmu, i posebno sam isticao BAŠ TAJ IMBECILNI KRAJ:
Quote from: "Ghoul"pogledah film.
avaj, kopija je na samoj granici onoga što sam voljan da pogledam (za razliku od, recimo, trenutno dostupne verzije braće koen, koja je NEGLEDLJIVA!).
dakle, ovo je osrednji bioskopski snimak, i za sada dajem samo par komentara, dok ću se detaljnije osvrnuti kad pogledam pristojnu verziju.
ocena: trojka (***)
nema onoliko stivenkingovštine koliko sam se bojao.
ovo što je aca rekao, za birsovski kraj: pa, sad, u izolaciji posmatrano, to ima izvesne bliskosti – ali problem je u tome što film do tada nije bio u tom duhu, te je i ova sličnost samo to: sličnost.
SLEDI SPOJLER:
bizarno je što se ta mnogohvaljena završnica zapravo može čitati kao krajnje reakcionarno naravoučenije o čoveku koji je stradao zato što nije dovoljno verovao svojoj državi i VOJSCI, što je potcenio snagu američkog militarnog komplexa... u senci toga, mračno-cinična dimenzija tog konkretnog kraja se gubi u izmaglici sumnjive politike, koja možda i nije nameravana, ali je neizbežna, na sublimnom nivou, gde je najotrovnija.
uporediti ovaj kraj sa završetkom DUST DEVILA; u DD (beskrajno superiornijem filmu na svakom nivou) vojna vozila izranjaju iz izmaglice i crvenog bleštavila kao neki larger-than-life demoni, kao vesnici apokalipse, kao oličenja Zla koje pohodi zemlju u velikom stilu, kao podrška novoj inkarnaciji dust devila, ovog puta u ženskom telu.
kod darabonta se donekle slična ikonografija (vojni konvoj, vojnici iza maski i šlemova...) koristi zarad znatno prizemnijih ciljeva: ovde vojska donosi mir i stabilnost, izbavljenje od demona, klasična filmska 'konjica' – a mračnost kraja je krajnje LOKALNA: konjica je stigla prekasno da spase nekolicinu, ali (po svemu sudeći) donosi spas čovečanstvu - naročito onima strpljivijima, koji su ostali da čekaju u podrumima i ćumezima, pasivnima, neagilnima, zastrašenima, koji su ostali da čekaju i VERUJU u dolazak izbaviteljske VOJSKE.
dakle, blaženi i spaseni će biti MEEK: mlaki, kukavički, nikakvi, a oni što se mnogo kurče ima da ŽESTOKO najebu.
to je poruka ovog filma.
znam da zvučim kao robin wood, ali to je zaista tako u filmu koji ja videh, i ja tu ne mogu ništa.
film je sve to kazao umesto mene.
ponavljam: konačni sud kad pogledam DOBAR dvd rip, ali ne verujem da ću bitnije menjati sud.
Quote from: "crippled_avenger"U svakom slučaju, ja sam se namučio umesto vas. Izbegnite ovaj film. Znam da nema puno horor filmova sa puno dijaloga, ali verujte da to što film obiluje dijalozima ne znači da je dobar i umetnički.
U svakom slučaju, ovaj put si malo okasnio, pošto je većina već pogledala film, a koliko sam primetio od onih koji su komentarisali svima se više ili manje svideo. Pa i meni, mada nisam ne znam kako oduševljen.
Inače veliki broj gornjih zamerki proizilazi iz samog postupka adaptacije novele. Darabont je bio do te mere veran noveli da kad je i izbacio neke detalje (a neke i dodao, poput kraja) izgleda nije dovoljno razmislio o tome hoće li to imati posledica na ostatak priče i likova koji su adaptirani najbukvalnije moguće. Jedan od najvećih problema u većini adaptacija Kinga je što se mora izbaciti dosta unutrašljih monologa koji su u knjiškoj formi upravo to vezivno tkivo koje doprinosi uverljivosti dešavanja, a još kad je kao u slučaju novele Mist reč o naraciji iz prvog lica onda nije ni čudo što su ovde u filmskom pripovedanju stvari zaškripale i neki gotovo identični trenuci deluju savršeno ubedljivo u noveli a nespretno u filmu. Mada, onaj detalj sa bubom i replika "My life for you" je po meni prilično dobar (a pridodat) detalj koji funkcioniše sam za sebe (plus kao mala posveta fanovima Kinga). Koliko se sećam u noveli je objašljeno zašto monstrumi ne provale tek tako unutra, a to je zato što se prvenstveno rukovode čulom mirisa pošto je izmaglica takve prirode da neutrališe ostala čula (prigušuje i zvuk). Pa ipak, kao veliki fan originalne novele (a i Frenka Darabonta), meni se film generalno svideo, mada sam posle toliko godina čekanja očekivao više. Mislim da je kraj u noveli bolji, ovaj filmski zvuči sjajno kad se posmatra za sebe, na papiru, kao morbidna dosetka... ali u filmu ne funkcioniše najbolje, ne proizilazi iz prethodnih dešavanja i postupaka likova, suviše je nekako apartan, kao ideja koja jeste zanimljiva na nivou gde se okretanje ekstremnoj veri zapravo izjednačava sa potpunim gubitkom iste, kad je reč o krajnjim posledicama. Ipak, preferiram Kingov otvoreni kraj koji nema šok efekat filma, ali je nekako prirodniji. Inače, velika zamerka mi je što je Darabont izmenio bitan detalj pri kraju kada Dejvid krene do svoje kuće ali nikada ne stigne tamo pošto veliko deblo blokira put i tako nikada i ne sazna šta se desilo sa njegovom ženom tj. ne pronađe njen leš. Ta nedorečenost koja se prolongira i u otvorenom kraju zapravo je jezivija od ironičnog obrta sudbine, bar što se mene tiče.
Ovo sa čulom mirisa ja nisam znao. A ni iz filma nisam mogao da shvatim. Očigledno je da nisam čitao novelu, ali je isto tako očigledno da bi film trebalo da bude razumljiv i onima koji je nisu čitali pošto film nije slikovnica pa da se lepi uz tekst novele.
Što se Ghoula tiče, očigledno sam pogrešio, ali sam isto tako i šokiran time da relativno visoku ocenu ovaj film ne dobija zbog bombastičnog kraja nego zbog onoga što dolazi pre toga? :oops:
Proivalio sam svoju novi omiljenu ploču, Neon Neon - "Stainless Style"
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/04/crna-lektira.html
Ja još nisam pogledao film! :!:
Quote from: "crippled_avenger"Proivalio sam svoju novi omiljenu ploču, Neon Neon - "Stainless Style"
Too gayish...
Pogledao sam BLACK SAMURAI Al Adamsona, courtesy of Ginger.
Reč je o vehicleu mog omiljenog blaxploitation glumca Jim Kellyja, poznatog po ulozi u filmu ENTER THE DRAGON koji je potom imao i hit BLACK BELT JONES sa istom ekipom, da bi zatim potonuo u B-produkciji.
Adamsonov BLACK SAMURAI svakako nije jedan od onih naslova zbog kojih bi se B-film mogao smatrati umetničkom formom bogatom značenjima, i po svojoj veštini se sigurno ne kvalifikuje za izgubljeni klasik. Ovaj pokušaj da se sa Kellyjem uradi James Bond rip-off ipak uspeva da bude sasvim upotrebljiv curio, da donese Kellyjev stil borbe koji se razlikuje od tadašnje generacije kung fu glumaca, nešto je sporiji i krvaviji, sa nizom ekscentričnih detalja.
Recimo Kelly se u nekoliko navrata obračunava sa midgetima i prava je šteta što te scene nije režirao neki majstor tako da su
prilično mlako zabeležene. A u samoj završnici filma, Kelly dobija priliku da se bije sa jednom velikom pticom, orlom ili tako nečim nezgodnim, i tu bi isto bolji reditelj postigao veći rezultat. Ovako, te scene ostaju više kao kuriozitet koji je zanimljiviji kad se prepričava nego kad se gleda.
* * / * * * *
Pogledao sam STARTER FOR 10 Tom Vaughana, courtesy of Ginger.
Ovaj film je jedna od najcenjenijih romantičnih komedija u poslednjih par sezona iako ne mogu da kažem da je taj status iole zaslužila.
Reč je o simpatičnom filmu koji istovremeno pokušava da bude dramski pregnantan a da se oslanja na velike melodramske obrte koji se dešavaju potpuno nepripremljeni i pre bi imali mesto u nekom high concept romcomu nego u ovakvom filmu koji očigledno stavlja karaktere na prvo mesto.
Otud na mikroplanu film pokušava da bude studija karaktera sa jako malo humora a da na makroplanu vođenja priče bude uzbudljiva romantična komedija na liniji čuvenog John Hughesa, koji je i sam često promašivao upravo zbog loše odmerene mešavine drame i komedije.
U konačnom skoru, STARTER FOR 10 je zabavan film, benevolentan, pun velikih muzičkih hitova iz osamdesetih, ali u emotivnom smislu nije zadovoljavajući, i po utisku koji ostavlja na gledaoca takođe deluje podjednako neopredeljeno kao i u domenu stila.
U tom smislu je dosta sličan Schwimmerovom filmu RUN FATBOY RUN koji je ambivalentan na isti način, i što je najvažnije podjednako zaostaje za svojim Workin Title uzorima kao i STARTER FOR 10.
* * / * * * *
Ponovo sam pogledao CLAY PIGEDONS David Dobkina, courtesy of Leon.
Ovaj film sam gledao u bioskopu back in the day, i upamtio sam Dobkina kao dobrog reditelja i Vaughna kao perspektivnog glumca. Tu perspektivnost Dobkin je potvrdio u SHANGHAI KNIGHTS, jednoj sjajnoj Jackie Chanovoj franšizi, danas pomalo zaboravljenoj. U međuvremenu su Dobkin i Vaughn postali hit paket, a Dobkin je žanrovski počeo da radi nešto treće u odnosu na neo noir sa kojim je, kao i mnogi, ušao u kinematografiju.
Scott Free je producirao CLAY PIGEONS u sklopu svoje generalne sklonosti ka neo noiru, setimo se povratničkog filma Marek Kanievske WHERE THE MONEY IS.
Dobkin u svom tretmanu Matt Healyjevog scenarija pre svega insistira na atmosferi i odnosima među likovima a manje na napetosti i neizvesnosti ishoda, što je zdravo polazište pošto time izbegava da upadne u klopku potrošenosti žanrovske matrice koje se dohvatio.
Samim tim, na bazi relativno svežeg scenarija, odlične glumačke ekipe i mladih zvezda u usponu, Dobkin uspeva da snimi neo noir koji se zaista izdvojio iz ostatka ponude i otvorio mu vrata major studija.
Retki su neo noir reditelji koji su se isključivo bavili ovim žanrom, pa ni Dobkin nije izuzetak, i on danas radi high koncept komedije sa elementima akcije. Dok se sklonost ka komediji mogla anticipirati iz ovog filma, akcija je novost koju nam je Dobkin otkrio tek kasnije.
* * * / * * * *
Bush biographers mixed on script for Oliver Stone's 'W'
By Stephen Galloway and Matthew Belloni
April 7, 2008
Josh Brolin will portray President Bush in Oliver Stone's film "W." (Getty Images photo)
RELATED:
Thandie Newton, Ioan Gruffud cast in "W"
Elizabeth Banks cast as Laura Bush
President George W. Bush is a foul-mouthed, reformed drunk obsessed with baseball, Saddam Hussein and a conflicted relationship with his dad. Or at least that's how he's portrayed in the script for Oliver Stone's upcoming feature "W."
But how accurate is that depiction?
As the film preps for its April 21 start date, The Hollywood Reporter sent a copy of the screenplay to four Bush biographers for their comments. The draft is dated Oct. 17, 2007, and has recently been circulated to talent, though a person close to the film said the script has since gone through at least two drafts.
Naturally, what a director does with a script is how a movie is ultimately judged, but because this screenplay depicts a sitting president and the run-up to the war in Iraq, its authenticity is becoming a hotly debated subject -- not to mention the fact that any historical material Stone has touched has become controversial.
Reactions to the script from the biographers were mixed. They said specific scenes are largely based in fact but noted that the screenplay contains inaccurate and over-the-top caricatures of Bush and his inner circle.
"It leaves you with the impression that the White House is run as a fraternity house with no reverence for hierarchy, the office itself or for the implications of policy," said Robert Draper, author of "Dead Certain: The Presidency of George Bush." "Everybody calling everybody else nicknames and chatting about whether to go to war as if they were chatting about how to bet on a football game really misses the mark of how many White Houses, including this one, are run."
Jacob Weisberg ("The Bush Tragedy") was skeptical about Stone's claim that he wants to make "a fair, true portrait" of Bush. "His saying he is going to be fair to Bush is like Donald Trump saying he is going to be modest," Weisberg quipped.
"W," which is set to begin filming in Shreveport, La., with Bill Block's QED financing a budget of about $30 million, stars Josh Brolin and James Cromwell as Bush 43 and 41, respectively. The film is being closely watched in entertainment and political circles, in part because Stone has said his goal is to release it while Bush is still in office and possibly in time for the November election.
In the script -- then titled "Bush" -- the president's policy judgments are often manipulated by his White House staff, a depiction several of the biographers said did not ring true.
"The problem here is it goes to this notion of Bush as being the passive receiver of policy and the White House being run by (Dick) Cheney, (Donald) Rumsfeld, (Karl) Rove and others," Draper said. "Bush's adversaries have been ill-served by this belief that Bush is an observer to his own presidency. This notion that his schedule is driven by what's on ESPN is ludicrous."
The biographers were split on the accuracy of some eye-popping details in the screenplay, including scenes in which Bush nearly crashes a plane while under the influence of alcohol and another in which he tells wife Laura he wishes his father had not been elected president.
"That story was running around," said Skip Hollandsworth (Texas Monthly's "Born to Run" profile). "But he was extremely upset later about (Ross) Perot entering that race, and very angry. That doesn't make sense."
Stone declined to comment for this report. Screenwriter Stanley Weiser, who wrote "W" and also co-wrote Stone's "Wall Street," said: "I have no comment other than the fact that I have read 17 books on Bush."
"We've done our homework," said Moritz Borman, one of the film's producers. " 'W' will not be a documentary. It will be a compelling account of the actions and motivations of this president, fully guided by facts that have been established and documented."
What ends up in the final draft could have a big impact on the market for the film, whose financial prospects may actually depend on how many feathers it ruffles.
"Controversy can only help this film," said Paul Dergarabedian, president of boxoffice tracking firm Media By Numbers. "It's a tough marketing challenge because none of the politically charged films or films about the war have been doing well. But Oliver Stone's bread and butter is controversy. It's part of his brand."
Stone's previous presidential examinations, 1991's "JFK" and 1995's "Nixon," became cultural lightning rods. They grossed $70.4 million and $13.7 million domestically, respectively.
A film analyzing the life of a lame-duck president might be a tougher sell, especially if Americans are more interested in the man or woman who will replace him.
"But the country is in really rough shape," Dergarabedian said. "So maybe people will want to know how we got here and what Bush's legacy might be."
QED's Block acknowledged that controversy would help market the film, which he said he presold to some foreign distributors during the Berlin Film Festival in February and will continue to sell at the Cannes market next month.
The QED CEO, who is also one of the picture's producers, said he was in talks with a major Hollywood studio to distribute it domestically. He declined to name the studio.
Because no domestic deal is in place, it is uncertain whether the movie will be released in North America before November. Such a release date would drop the picture squarely into the presidential election debate, where it would likely be picked apart by commentators across the political spectrum.
All four Bush biographers cast doubt on one scene in which a wave crashes on a rocky promontory as Bush reveals: "There's this darkness that follows me ..."
"He doesn't think or talk like that," Weisberg said. "The darkness sounds like they've been listening to too much Springsteen. It doesn't ring psychologically true to me."
The movie, which intercuts between past and present and follows Bush from his twenties to the White House, begins in the Oval Office with the president and his staffers discussing the term "axis of hatred" and deciding that "axis of evil" sounds better.
"That phrase did evolve," Weisberg said. "There was a funny debate about who got credit, which is hilarious when you think what a disaster it was."
The biographers were torn over the portrayal of Bush's relationship with Cheney, depicted as far more competitive than generally acknowledged. "Just keep your ego in check. I'm the president. I'm the decider," Bush tells Cheney privately at one point, employing the term he actually used in a news conference.
"What that gets wrong is, Cheney has been absolutely astute in reading Bush's insecurities and Cheney knows very well how not to make Bush feel that his status as decision-maker is in doubt," Weisberg said.
Peter Schweizer ("The Bushes: Portrait of a Dynasty") disagreed. "I would say: true on the conflict," he said. "I don't know specifically about the 'ego in check.' But there is no question you are dealing with strong personalities, and there was tension and conflict, as there was between George H.W. Bush and Reagan."
All four biographers confirmed the accuracy of one striking scene in which a young Bush challenges his father to a fistfight after coming home drunk. And while they recognized the nickname "Turdblossom" for Rove, they were less familiar with "Balloon Foot," which Stone's Bush uses for Colin Powell. And some felt that "Pooty Poot" for Vladimir Putin was taken from New York Times columnist Maureen Dowd, not Bush himself.
Overall, the biographers said they were not opposed to the story of America's 43rd president being told by Stone.
"I understand this is a movie, not pure history," Schweizer said. "But if Stone wants to portray this as an accurate accounting, he has some serious work to do."
Block, for one, said accuracy was vital to the filmmakers.
"When you embark on something as important as this," he said, "the truth is extremely important, and Oliver is relentless about the truth and facts."
Added Block: "It is not going to be simplistic at all. It is powerful and not trying to be skewed to the left, but to be real. The truth is surprising and, frankly, shocking enough."
Sinoć sam reprizirao WALL STREET Olivera Stonea, upravo u cilju lagane pripreme za W o kome danas nađoh gorekopirani članak.
WALL STREET je jedan od upečatljivih primera eighties filmmakinga, jedan od poslednjih zaista potentnih angažovanih filmova, u kome se s jedne strane naivno, a s druge strane verovatno jedino moguće napada američki kapitalizam osamdesetih koji je u međuvremenu tamo mutirao a kod nas tek dolazi u tom obliku.
WALL STREET je film koji zapravo tek danas postaje aktuelan u našim okolnostima, i iako se kod nas masovno čitaju Houellebecq, gleda NIP/TUCK i sl. zapravo mi smo još uvek u ovoj fazi.
Dok je u današnjoj Americi danas nemoguće ono što je bilo sasvim realno u vreme izlaska WALL STREETa da ljudi poput Gordon gekkoa budu simpatisani, kod nas je to danas jedna od paradigmi koja se pomalja u medijima.
Stone je ovaj film režirao sigurno, vrlo je precizno izdvojio jednu liniju priče u potencijalno epskom narativu, ekonomski aspekt je učinio jasnim i emotivno pregnantnim, i isporučio jedan od klasika i školskih primera na temu kako Holivud pravi dobar problemski film.
* * * / * * * *
Pogledao sam COMBIEN TU M`AIMES Bertrand Bliera, courtesy of Ginger.
Radovao sam se ovom filmu kao high concept prici o coveku koji iznajmljuje prostitutku koju glumi Monica Bellucci da zivi sa njim i da mu bude zena. Medjutim, taj high concept nije otisao u pravcu zabavnog filma vec vise linijom svega onog najgoreg sto moze da ti pruzi francuski film.
* * / * * * *
Hey, everyone. "Moriarty" here.
It's funny... since I started doing this column a few weeks back, I've been getting more oddball things sent to the house, more books, even a few games. And I'll give it all its day in court as I'm putting these together, but today... today, it's all about where I'm going to be this evening, and what I'll be watching.
The New Beverly has gotten very aggressive in its programming in the past six months or so, hosting mini-festivals where filmmakers like Eli Roth and Edgar Wright have been able to program their own line-ups. Both of those fests were ridiculous fun, and now, the one and only Joe Dante has stepped up for DANTE'S INFERNO, a string of double-features over the next week and a half that sounds like a blast from end to end.
Tonight, I'll be there to see Edgar Wright introduce Joe before screenings of MONDO CANE and ZULU. MONDO CANE was a sort of a shock documentary, released in the early '60s, and it was a huge hit at the time, inspiring knock-offs and imitations, movies that were basically the 2 Girls 1 Cup of their era, but there's a weird subcurrent that the films are essentially "sophisticated" culture rearing back in horror when confronted with "the rest of the world." ZULU is a great big bad-ass action epic about the British fighting the natives, with a strong performance from a young Michael Caine. 100 soldiers versus 4000 Zulu warriors. What's not to like?
I'm not sure how I'll juggle my various commitments for Thursday and Friday, but I'll figure it out, because I'm absolutely determined to see Dante's HOLLYWOOD BOULEVARD back-to-back with the Isaac Hayes film TRUCK TURNER. Then on April 13th, 14th, and 15th, Dante's screening THE SADIST and THE PRIVATE FILES OF J. EDGAR HOOVER. THE SADIST stars Arch Hall Jr. as a super-creep who traps some kids in a junkyard and then plays headgames with them for a few hours, and Dante's going to have legendary cinematographer Vilmos Zsigmond there to talk about his work on the nearly-forgotten B&W film. It's the second feature, the J. Edgar Hoover movie, that's got me crazy. I love Larry Cohen films. Q THE WINGED SERPENT. GOD TOLD ME TO. Come on... those are great movies. They embrace their budget, and they embrace their genre, and for a while, Cohen was rock-solid every single time. Right in the middle of that era, he made this expose on J. Edgar Hoover, and I've never seen it. Little wonder. It's never been on any home video format before, and it sounds fascinating. Made in 1976, the film positively IDs CIA agent Mark Felt as "Deep Throat," something that wasn't verified until almost 30 years later. It's also shot on location, using real FBI lobbies and real FBI offices, but Cohen managed to do that without any permits, making it doubly impressive that he even used Hoover's real home in his movie.
THE TOMB OF LIGEIA, WRONG IS RIGHT, BLOOD ON SATAN'S CLAW, HORROR EXPRESS... it's an eclectic, fun line-up of stuff that Dante's always probably thought didn't get a fair shake the first time around.
The biggest event of the whole festival, in my opinion, is the closing night screening of THE MOVIE ORGY. What's that? I'll let Dante explain in his own words:
April 22 THE MOVIE ORGY
This the first, one nite only public showing in many years of my first project. In 1968 when "camp" was king, Jon Davison and I put together a counterculture compendium of 16mm bits and pieces (tv show openings, commercials, parts of features, old serials etc.), physically spliced them in ironic juxtapositions and ran the result at the Philadelphia College of Art interspersed with parts of a Bela Lugosi serial. The reaction was phenomenal. This led to THE MOVIE ORGY, a 7-hour marathon of old movie clips and stuff with a crowd-pleasing anti-war, anti-military, anti-establishment slant that played the Fillmore East and on college campuses all over the country for years -- always the one print, viewed through a haze of beer and controlled substances. We called it a 2001-splice odyssey. We kept adding and subtracting material over time so this, alas, is not the original version-- it's the later cutdown, running a mere 4 hours and 19 minutes! But it's still a pop time capsule that will bring many a nostalgic chuckle from baby boomers and dazed expressions of WTF?! from anyone else.
Admission to THE MOVIE ORGY is FREE, so buy plenty of concession stand items!
Even after reading a few descriptions, I have no idea what this is actually going to be, but I'll turn out to support Dante, to support The New Beverly, and to support the recently-revitalized revival scene in LA.
Hope to see you there.
Pogledao sam BIRO ZA IZGUBLJENE STVARI Bate Prelića.
Macavity, this old fuck is gonna need all the support he can get.
Sa ovim petim naslovom u sezoni, srpska kinematografija ne prestaje da bude zanimljiva i za 2008. se zaista može reći da je jedna od najupečarljivijih u poslednjoj deceniji.
Prelićev film je daleko od dobrog, ali ponovo je reč o pokušaju da se snimi nešto što se u srpskim uslovima ne viđa svaki dan i film zato zaslužuje poštovanje. Siguran sam da je sniman bez kalkulacije, ili barem bez previše kalkulisanja.
Prelić je u svojim počecima bio poznat kao notorni popuilista, ali je unutar toga uspeo da ostvari barem jedan zaista zanimljivi film, iako ljudi različito tumače koji je to konkretnno film (meni je POLTRON, većini je ŠEĆERNA VODICA). BIRO nema apsolutno nikakve veze sa populizmom bilo koje vrste i bazična veza sa tradicijom našeg filma ostvaruje se sa opusom Miše Radivojevića pre svega, a nešto manje sa opusom Dragana Marinkovića i sličnih pretencioznih "autora".
Nažalost, u ovom konkretnom slučaju, Prelićev film u sebi sadrži uglavnom nedostatke Radivojevićevih filmova, i na pogrešne načine pokušava da ih prevaziđe. kad je reč o Prelićevom pokušaju prevazilaženja Radivojevića pre svega to su modifikacije u glumačkom ansamblu. Prelić je očigledno želeo da na neki način afirmiše neke nove neiskorišćene glumce, međutim, nažalost, Srbija nije do te mere bogata glumca pa da postoje neki skriveni talenti koje će baš bata otkriti. Izuzev Jelene Ilić koja je već vrlo ugledna pozorišna glumica, i samo silom prilika ranije nije glumila na filmu, ostali Batini pikovi su uglavnom promašaj i mislim da bi bolji posao napravio sa afirmisanim glumcima. Sličan primer pretencioznog izbora glumačke podele imali smo u Petričićevom filmu SKORO SASVIM OBIČNA PRIČA, koji je takođe bio fijasko zbog toga, a inače u oba filma glumi Boba Latinović koja očigledno nema previše sreće sa filmom.
Radivojević mnogo iskusnije radi sa glumcima i oslanja se na dokazane veličine koje pružaju filmu ipak neki siguran kvalitet. Prelić je u ovom filmu pošao putem kojim se Radiovojević muči kroz ceo svoj opus a to je snimanje srpskog filma o intelektualcima. Međutim, naši glumci, naročito naši mladi glumci ne umeju uverljivo da odigraju intelektualce. Čak ni Radivojevićevi kanonski glumci poput Berčeka, nisu uspevali da ikoga ubede da su obrazovani, ali zato je Berčejk odlično prikazivao prkos kojim odišu Radivojevićevi junaci, a Prelićevi glumci ne mogu da iznesu čak ni te bazične emocije.
Ako se dosta problematičnom segmentu glume doda krajnje problematičan scenario koji je mešavina opštih mesta o mladim intelektualcima, godinama koje im je uzela kriza u ex-SFRJ, njihovim ljubavnim problemima, nesnalaženjima, koketiranjima sa magijskim realizmom, onirizmom, i kad se sve to nadgradi vrlo niskobudžetnom egzekucijom sa tek jedva kompetentnim kadriranjem, fotografijom zanemarljivog nivoa osvetljenja, i sveoštim niskim budžetom, gledalac nema baš puno atributa za uživanje. Štaviše, mogao bih reći da i taj intelektualni segment filma, sa dosta nejasnih ideoloških, često i dnevnopolitičkih opservacija, deluje besmisleno. Naime, kukanje nad godinama koje ti je neko ukrao možda ima smisla u filmu poput BUĐENJA IZ MRTVIH koji ipak sporadično nudi neke bljeske veštine. Međuim, film poput BIROA je jedino mogao biti snimljen u rasulu savremene Srbije i nigde drugde ne bi prošao, i moram priznati da me jako nervira kada neko ko ne bi imao šanse u bilo kojoj normalnoj kinematografiji kuka nad nenormalnošću našeg društva. Ja ne osporavam da su se našoj zemlji i našoj kinematorafiji desile strašne stvari, ali zaista poneko nema prava da se žali.
Bata Prelić je potpisao nešto od najstrašnijeg šunda ex-SFRJ filma, i posle duge pauze uspeo je da snimi art-house film. Mislim da je fenomenalna ta zemlja koja na taj način pruža "novu priliku". Inače, Prelić je imao dosta iskustava kao pomoćnik i asistetnt i on u tom smislu spada na liniju pokojnog Kresoje, čak bih ga ja sa njim možda i grupisao kao autora, i za obojicu je zanimljiv taj eklekticizam koji je karakterističan za pomoćnike kada postanu reditelji.
I uopšte zaista je neverovatna ta stvar koja ubija našu kinematografiju a to je odsustvo kriterijuma. Gledam štampu, pojavio se Bata Prelić, ima novi film, svi se ponašaju kao da su ti neki njegvi raniji filmovi nešto obično, svakodnevno, bez jasnog žanrovskog ukusa, kao da su to normalni neki filmovi solidne umetničke vrednosti i sad taj sineasta se vraća. Ne kažem da ga sad treba ponižavati po novinama, međutim čini se da jedino u Srbiji kada se pomene filmska profesija ne postoji apsolutno nikakav širi kontekst koji se sagledava, tipa kakve filmove je radio taj čovek i sl.
Prelićev come-back je kao kada bi sad recimo Steve Oedekerk snimio neki totalni art-house film i niko ne odreaguje da je isti čovek prethodno radio ACE VENTURU i sl.
BIRO je dakle neuspeo ali zanimljiv art-house pokušaj, bez relevantne internacionalne perspektive koji uprkos svom niskom kvalitetu ne izaziva potrebu za aktivnim neprijateljstvom.
* 1/2 / * * * *
evo nekoliko stranica iz Stoneovog scenarija W:
http://www.hollywoodreporter.com/hr/photos/stylus/22342-w_script.pdf
Sinoć sam reprizirao PARALLAX VIEW Alana J. Pakule, courtesy of Ginger.
Ovaj film sam gledao kao klinac na televiziji i imao je dosta snažan utisak na mene. Sad kad sam ga ponovo pogledao, a imajući u vidu koliko je politički paranoja triler napredovao u međuvremenu, PARALLAX VIEW deluje kao skup opštih mesta, što nije Pakulina krivica već upravo tužna sudbina jako uticajnih klasika koji bivaju obesmišljeni nizom epigona.
Naročito, u slučaju kada epigone rade u neku ruku talentovaniji reditelji od Pakule.
Ono što je najzanimljivije u Pakulinom rediteljskom postupku jeste koncept u kome on maltene herzogovski, i u svakom slučaju vrlo arty prilazi jednoj par excellence žanrovskoj priči, distancirajući se od junaka i pokušavajući da je prikaže maltene dokumentaristički, da se postavi kao krajnje objektivan posmatrač, što mu u dosta slučajeva ne uspeva pošto scenario ipak nije tako laboratorijski postavljen već je vrlo klasicistički vezan za glavnog junaka.
S druge strane, PARALLAX VIEW je u političkom smislu danas datiran u SAD, mada ne i u Srbiji, setimo se ubistva Boška Peroševića, i tih low-key akcija. Ovaj film upravo tretira tu liniju inflacije raznih probisveta i deluzionalnih likova koji su izvršavali ubistva raznih kontroverznih političkih figura, naročito u Americi tokom šezdesetih i sedamdesetih. PARALLAX VIEW daje jednu paranoidnu, blago stilizovanu viziju da su, i kako su, oni regrutovani i zloupotrebljeni.
U svakom slučaju, danas su retki politički filmovi koji su ovako topical, možda baš zato što je žanrovski film potpuno apsorbovao ovakve priče i one se danas tetiraju kao pulp. Uostalom zar holivudski film nije bastion skepse prema establišmentu koja je pretvorena u vic. U savremenom američkom filmu je potpuno normalno da CIA stoji iza nekog zlog plota čiji je cilj da se ubiju nevini građani kako bi se njima povećao budžet i sl.
PARALLAX VIEW je film iz vremena kada je neka takva priča mogla da ima političku težinu.
* * 1/2 / * * * *
Ponovo sam danas pogledao POZORIŠNU VEZA Milorada Lakovića. Ovaj film sam gledao kao dete i slabo sam ga se sećao. Ginger ga je takođe gledao kao dete i on ga se sećao mnogo živopisnije.
U svakom slučaju, reč je o grooviest filmu snimljenom u SFRJ. Naime reč je o filmu sa jednim od grooviest scoreova ikada snimljenih za naš film. Napisao ga je Mića Marković koji je uostalom napisao i temu za OTPISANE. Ovaj score je potpuno na liniji Isaac Hayesovih i Curtis Mayfieldovih scoreova za blaxploitation, kao i scoreova koje je radio Lalo Schifrin u svojim najboljim danima. Odavno nisam zapazio neki tako upečatljiv score u jugoslovenskom filmu.
S druge strane, Lakovićeva režija je više na francuskoj liniji reditelja kao što je recimo Melville, dakle detaljno prikazani radni procesi prilikom pljačke, bez dijaloga, sa vrlo elaborariranim radnjama, bez straha od toga da se poneka radnja ponovi. Likovi su obučeni u pažljivo izabranu odeću, niko nije slučajno ušao obučen u kadar, sve je vrlo precizno dizajnirano. Ambijenti u kojima se radnja dešava su takođe vrlo pažljivo odabrani, junaci borave u kućama koje apsolutno odgovaraju njihovom socijalnom statusu, i u tom smislu, POZORIŠNA VEZA pored stila od Melvillea preuzima i metodičnost.
Isto tako, u filmu ima dosta fetišizma, naročito recimo prema automobilima pa tako junaci vozne novi "jaguar" i BMW, i kola dosta govore o junacima.
U dramaturškom smislu, scenario Momčila Kovačevića (kasnije poznatog kao Leon Kovke) dosta duguje feljtonu čuvenog Šilje Mihajlovića (inače oca Gordane Suše) koji je opisivao pljačku Narodnog pozorišta u Beogradu. Naime, struktura scenarija je više vezana za sam tok priče nego za filmski koncept tako da se u filmu zločinci uvode kao glavni junaci iako autor nema simpatije za njih i stvari na kraju bivaju tretirane pomalo klinički, pošto se istraga i njihovo bekstvo ne prepliću previše. Što se mene lično tiče, ja moram priznati da sam se hookovao za likove zločinaca, forma me je navela na to, ali nism siguran da li je to i stav filma. U svakom slučaju, priča se odvija solidnim tempom, i iako je klinički hladna čak i za melvilovske standarde pošto u suštini nema melvilovskog dualizma i konflikta, uspeva da bude uzbudljiva.
Uzbuđenje pre svega proističe iz sklapanja dokaza, tragova, reakcija kriminalaca, ali sigurno je da je moglo biti i veće da su istraga i bekstvo bilo još integrisaniji u radnji. Ipak, imajući u vidu da je film inspirisan istinitom pričom, iako su imena promenjena, u kontekstu ekranizacija istinitih krimi priča stoji sasvim dostojanstveno. Ovakvo raslojavanje dva zapleta se dešava i u boljim kućama, pogledajmo recimo slučaj Ridley Scottovog filma AMERICAN GANGSTER.
Na nivou scenarija, zanimljivo je pratiti dijaloge, ekonomisanje žargonom i psovkama, zatim novčane proporcije. Recimo, plen koji će uzeti u narodnom pozorištu je 500 miliona "starih dinara", kafa i voda u kafani koštaju 18 dinara, a prenoćište u sobi nekog privatnog stana 100 dinara.
Isto tako, prikaz beogradskog podzemlja je vrlo hrabar. Inspektor koga igra Miki Krstović se poznaje sa lopovom koga igra Voja Brajović, jedan od doušnika policije je notorni homoseksualac koji zavodi tvrde momke sa asfalta, kriminalci imaju kontakte u svim porama društva, a isto tako zanimljive su i niske strasti koje vladaju među ljudima.
U tom smislu film obiluje što dragovoljnim što prisilnim seksom, imamo dva prikaza grudi, od kojih je barem jedan bio sasvim eksploatacijski, bez opravdanja u priči.
Kad je reč o nasilju, prva likvidacija je urađena sa sve upotrebom slow motiona. Krv se proliva od svakog pogotka vatrenim oružjem i film ima vrlo pristojan body count od osam žrtavam između ostalog ima i snajperski hitac i "heklera" sa optičkim nišanom i intergisanim prigušivačem koji pogodi Cecu Bojković u dojku. Respect.
Glumačka podela je takva da su simpatičniji glumci u ulogama kriminalaca. Policajce predvodi Bata Živojinović a tu su još i Miki Krstović i Vladan Živković dok krimose igraju Voja Brajović, Rastislav Jović, Neda Arnerić i Boža Longa (koji izgleda kao da je upravo izašao iz SCARFACEa i to kažem u krajnje pozitivnom smislu). U principu, retko kada smo viđali naše glumce u jednom ovakvom formalističkom projektu, pa se oni u njemu krajnje promenljivo snalaze. Miki Krstović je odličan jer ovo je teren koji njemu najbolje odgovara, kao i Voja Brajović koji dobro razume underplay.
Uopšte članovi bande su u underplayu i bolje su ukapirali stil glume od policajaca među kojima Bata Živjinović nije uspeo da se odmakne od svoje tipične persone.
POZORIŠNA VEZA je film koji je u svoje vreme bio tretiran kao marginalan, i smatran je promašajem, tako da Laković potom nije radio igrani film a Kovke je završio u gutteru srpske populističke komedije. Međutim, gledano iz današnje vizure, POZORIŠPNA VEZA je film apsolutno vredan pažnje.
* * * / * * * *
Venezuela aids 'Toussaint' film
Government doles out funds for Haitian biopic
By ANNA MARIE DE LA FUENTE
Venezuela is kicking an extra $9 million into the budget for biopic "Toussaint," the co-production between Danny Glover's Louverture Films and Venezuela's film studio Villa del Cine.
That's on top of the nearly $18 million it shelled out to Glover's pet project last year.
Budgeted at $30 million, "Toussaint" tracks the life of iconic leader Toussaint Louverture, who led an 18th-century uprising in Haiti.
"This film will form part of our ideological canon against Metro Goldwyn Mayer," said congressman Simon Escalona in reference to the Venezuelan government's animosity toward the U.S. and, in turn, the dominance of Hollywood.
Not all filmmakers back the government's support for the pic.
"In a country with rampant poverty, a catastrophic health crisis and 14,000 violent deaths a year, President Hugo Chavez gives away our money for his friends to play with," said L.A.-based Venezuelan helmer-scribe Jonathan Jakubowicz.
His kidnap drama "Secuestro Express" has been a local hit, but also angered Chavez's government for its hard-hitting portrayal of sociopolitical malaise in Venezuela.
"I don't know if Mr. Glover's conscience lets him sleep, but he's certainly present in all my nightmares," Jakubowicz added wryly.
Glover and Louverture Films producer Joslyn Barnes were unavailable for comment.
Along with crooner Harry Belafonte, Glover is among the high-profile celebrity supporters of Chavez. Sean Penn visited Chavez in August on a fact-finding mission.
Venezuela has been trying to attract more productions to its $13 million Villa del Cine studio.
Žika Mitrović je u filmu SAVAMALA snimio jednu od obaveznih figura jugoslovenskog filma a to je film o sazrevanju, s tim što je njegov film imao i taj benefit da je Žika sazreovao u vreme u koje su smešteni mnogi evropski filmovi nostalgije, neki od njih epskih razmera.
Upravo je uspon fašizma u Evropi tema i epoha koja je inspirisala brojne klasike od Viscontija do Zafranovića, koji je četiri godine pre SAVAMALE imao OKUPACIJU U 26 SLIKA jedan od bigass klasika jugoslovenskog filma.
U tom smislu, SAVAMALA relativno kasno stiže u ciklus filmova tog tipa.
Isto tako, moglo bi se reći da je SAVAMALA možda i najslabiji od naslova tog tipa, pošto je očigledno da u njoj Žika Mitrović zbunjeno meandrira između žanrovske disciplinovanosti njegovih ranijih filmova i pokušaja da se nekim art sredstvima rekonstruiše atmosfera epohe.
I stoga, film obiluje dugim, neprekinutim kadrovima koji pak nemaju tu eleganciju italijanskih, a unutar tih kadrova je radnja vrlo dinamična kao kod Mitrovića inače, ljudi se sastaju, rastaju, dogovaraju i sl. Međutim, u tim dugim kadrovima, tako dinamična radnja deluje kao loše snimljen američki film, i stoga moglo bi se reći da SAVAMALA deluje kao tehnički najnekompetentniji Žikin film.
Ni u scenarističkom smislu, Žika ne uspeva da ostvari epski zamah koji je želeo. njegov film o odrastanju koji bi trebalo da pokriva duži period zapravo je smešten u raspon od najviše nedelju dana što je takođe proisteklo iz Žikine žanrovske disciplinovanosti gde je navikao da se opsiuje jedan slučaj, jedna akcija, jedna priča. Međutim, sama priča koja drži na okupu ceo film nije dovoljno jaka kao inače u njegovim žanrovskim projektima.
Stoga, SAVAMALA je jedan dosta problematičan film u zanatskom smislu.
Međutim, ono što mu daje izvesni kvalitet to je jedan dosta atipičan pogled na epohu, sa dosta neobičnih detalja vezanih za Žikinu autobiografiju. recimo, mi u filmu imamo glavnog junaka koji je Žikin alter ego i bavi se crtanjem stripova. Kako je i sama istorija srpskog stripa iz tog vremena dosta ekskluzivna tema, zanimljivo je što je Žika uspeo da je stavi u jedan po svemu ambiciozan film.
Zatim, u filmu ima dosta pokušaja erotike, koju je Žika doduše i ranije smeštao u oštar exploitation kontekst. Ovde erotika nije baš uspela iako ima golotinje.
Konačno, film ima bizaran politički kontekst. Na površini, film je sasvim na liniji, govori o radničkoj ilegalnoj borbi, komunistima, štrajkovima i sl. U tom smislu čak, zanimljivo je da je Žika snimio redak film koji detaljnije govori o socijalističkom segmentu revolucije, iako je on uglavnom bio okrivljen što je njegov rad u partizanskom filmu uglavnom emancipovao patriotski narodnooslobodilački, nacionalistički čak, segment revolucije.
Međutim, unutar toga, postoji bizaran subplot sa folksdojčerima koji imaju nemački Kulturbund, i noću u prostorijama Kulturbunda siluju Jevrejina Isaka koga igra Maro Brailo, fatso iz MATURANATA. To je jedan od onako dosta bizarnih detalja po kome gledaoci uglavnom pamte SAVAMALU. istovremeno, to je produžetak Žikinih beskompromisnih prikaza homoseksualizma koji datiraju još iz UBISTVA...
Nisam do kraja načisto koja je bila namera ovog rešenja. Moguće je da se tako nešto zaista desilo, ali ako nije onda se radi o dosta nametljivom, ali nesumnjivo zabavnom iskazivanju političkog stava.
Međutim, film je bio tretiran i kao TV serija, i kao TV serija je mnogo bolje funkcionisao i mogao bi se smatrati klasikom RTB.
U svakom slučaju, SAVAMALE je dragocen film, minoran unutar Žikinog opusa, ali važan za razumevanje milje u koji on dolazi a isto tako i važan za razumevanje njegove pozicije unutar kinematografije u kojoj su u tom trenutku vladali predstavnici praške škole i njegovog pokušaja da se snađe na njihovom terenu.
* * 1/2 / * * * *
Evo jedne zanimljive Cripple-related aktivnosti.
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=14&t=195
Kad smo kod cripple-related aktivnosti, ne prijavljuješ da sledećeg ponedeljka DJišeš u Šipražju...
YU Wave dernek u Šipražju!
Nov, žestok, kljakav ali živ DJ tim u gradu, SELEN VELEN, koji sačinjavaju Bebek Dol i Paket Avdija (aka Dimitrije Vojnov i Ivan Velisavljević), pravi eks-yu tulum, dernek, žurku, odron mozga, u ponedeljak 21. aprila 2008. u klubu Šipražje.
Dođite da se ložimo na muziku virtualne države pre vremena! Da obožavamo sve što je bilo, jeste i biće domaće i surfujemo na jugo-talasima.
Ništa new, samo YU!
Puštaćemo SVE.
Yu rock blef, bosansku školu, novi val, pank, mejnstrim, monstruozne hitove, elektro pop, ljigu i neoljigu, Bajagu...
Ali isključivo feelgood. Prodajemo optimizam i utopiju. Valjamo opuštanje, promovišemo muvanje.
Dođite da s nama obožavate tu muziku. Ili dođite sa stavom da je to kemp i cool. Igrajte ironično. Da se pržimo, raspadnemo, oznojimo i plešemo u tami!
Bez odmaka, s one strane nostalgije.
Samo rakija, samo YU wave!
Vaši,
Bebek Dol i Paket Avdija
Možemo li da naručimo po koju pesmu, ovako preko foruma?
ako nam naručite rakiju u klubu, može.
jedan vinjak - jedna pesma.
Pazi, Miloshe.
Količina muzike koju nosimo u klub se može koristiti for profiling reasons.
Dakle, ja mislim da dolazimo opremljeni za slučaj NATO okupacije. Što se muzike tiče, možemo da provedemo nekoliko godina u podrumu.
No, naruči, slobodno...
Pogledao sam SUKEBAN DEKA Kente Fukasakua, courtesy of Kunac.
Kao veliki fan sukeban podžanra s jedne strane, i kao veliki fan BATTLE ROYALE 2 s druge strane, jedva sam čekao da vidim kakav SUKEBAN DEKA film će snimiti Kenta Fukasaku. SUKEBAN DEKA mitologije je vezana za lič učenice koja je undercocer policajac i bori se uz pomoć čeličnog jo-joa, i ta mitologija je inspirisala nastanak lika Gogo Yubari u KILL BILLu. Za razliku od sukeban filmova koje su radili Norifumi Suzuki i ekipa, SUKEBAN DEKA je bio teen franšiza koja je iznedrila nekoliko filmova i seriju, i bila je poznata po tome što su u tim filmovima glumili teen idoli iz sveta muzike i sl.
Kenta Fukasaku radi reinvenciju te franšize u savremenim okolnostima, i mislim da je u tome prilično uspeo. Naravno u međuvremenu čitava sukeban priča je prerasla izvorne dimenzije tako da mislim da njegov film neće imati kultni fetištistički retro status kao raniji,jer i sam referiše na jednu retro mitologiju.
Međutim, ono što je Fuksaku uspeo jeste da prilagodi sukeban koncept emo generaciji i da u okvirima jedne ipak rebootovane teen franšize unese dosta nekih socijalnih momenata, pre svega na planu susreta omladine sa konceptom terorizma, aktuelnog problema nasilja u školi i sl. i da ga uklopi u SUKEBAN DEKA priču. To je vrlo zanimljivo pošto već godinama kreatori franšiza poput Bonda ili ekranizacija stripova poušavaju da smeste svoje stilizovane koncepte u realne okolnosti i Fukasaku, u okvirima svojih moći to jako dobro radi u ovom filmu.
U tom smislu SUKEBAN DEKA, iako je hack job, može da se dovede u neki autorski kontekst upravo kao komercijalizovani nastavak BATTLE ROYALE serije pošto donosi slični mladalački angst. U oba filma mladi junaci pritisnuti svojim frustracijama odlučuu da se posvete najekstremnijem konceptu koji im se nudi na ideološkom tržištu.
Izvan ovih stilskih i ideoloških pitanja, Fukasaku u ovom filmu pokazaje da je poštovalac old school 80s koncepta inscenacije, što nije često kod japanskih reditelja.
Iako SUKEBAN DEKA nije groudbreaking u bilo kom smislu, i nudi dosta infesriornih specijalnih efekata, reč je o efikasno i mišićavo realizovanom B-filmu kakav se ne sreće previše često u poslednje vreme. To pre svega možemo da zahvalimo Fukasakuovom vrlo dobrom dovođenju mitologije u realistični milje i old school inscenacijama.
* * * / * * * *
Windows XP going off market in June: What it means
Mon Apr 14, 2008 5:28PM EDT
See Comments (52)
Buzz up!on Yahoo!Microsoft originally announced over a year ago that Windows XP would be going off the market in January 2008. XP was later given a brief stay of execution, to June 30, 2008. That deadline is fast approaching, which has led to much panicking from people who aren't quite sure what XP's "going off market" means, exactly.
People are still as confused as ever. So let's take a stab at clarifying, once again, what's going to happen by answering some frequently asked questions about XP's imminent disappearance.
Will Windows XP really no longer be on sale after June 30? Sorry for the double negative, but no. All this means is that Microsoft will stop selling the OS. Finding a computer with XP preinstalled will likely be very difficult, as well. However, you'll still be able to find copies for the foreseeable future, and likely the unforeseeable one, too. See for yourself: You can find copies of just about any Microsoft product, including ancient versions of Windows and even MS-DOS, by simply searching online. But hang on to your current copy of Windows XP. You may need it down the road if you don't want to move to Vista.
Will I be forced to upgrade to Vista soon? No. But it will get harder and harder not to, especially since new software and peripherals are likely to stop working with XP. That could take years.
Will my XP machine stop working in June? No, but Microsoft will stop releasing non-security software updates to the masses on April 14, 2009. But let's be clear: XP will continue to "work" even after this point.
Will Microsoft shut off product activation for XP after June? No, that would be crazy. While no one has said this will happen, it's conceivable that Windows could shut down product activation for XP at some point. But that would only happen after XP reaches its end-of-support term (when all support plans expire). The good news for you: That happens on April 8, 2014, which should be plenty of time to get the kinks worked out of Vista-or switch to a Mac, Linux, or anything else. Bottom line: Your copy of XP will work, totally legally, for at least six more years.
What about after 2014? Well, that's unclear. But it's possible XP will stop being installable at that point. Microsoft's official policy is that these dates have "no affect [sic] on how long you can use a product," which may imply product activation will work forever. However, two things come to mind:
1) Even the most die-hard XP enthusiast will probably be ready to upgrade at that point (as XP will be nearly 15 years old, and your PC will be dead by then, I'm sure).
2) Even if Microsoft shuts off product activation, the hacker community will certainly make dozens of tools to let you continue using XP with abandon. Fret not.
Can I install XP on a PC that has Vista already on it? Yes. You can delete any partition with any OS on it (and reformat it) during the installation of XP. If you're feeling brave, you can even run both OSes at the same time by setting up a dual-boot machine.
Whew! Does that clear everything up? Feel free to continue sending your queries and adding your comments below.
Note: This post was originally created in April 2007 and updated with new and changed information in April 2008.
Pogledao sam STREET KINGS David Ayera.
Ovaj film sam čekao sa velikom strepnjom, pošto je dugo bio u development hellu. Naime, svojevremeno je trebalo da ga režira Ficher, pa Spike Lee, pa Oliver Stone i na kraju se završilo sa Ayerom.
Mnogi bi rekli spalo se na Ayera ali nije tako. Ayer ga je realizovao uz pomoć iskusnog Del Torovog DP Gabriel Beristaina na vrlo energičan način, sa dosta pokreta kamere, odličnom razmerom moviea i realizma, i pre svega sjajnom atmosferom. STREET KINGS ima sve atribute tvrdog 80s pandurskog filma, nekog kakav bi Ellroy napisao u svojoj Lloyd Hopkins trilogiji.
Ono što je osnovni problem filma jeste Keanu u glavnoj ulozi. Moram priznati da je meni na nekom nivou ideja da Keanu igra mogla biti appealing, ali onda bi film morala režirati Kathryn Bigelow koja ume da savlada Keanuov odvojenost "od ovog sveta". Njegov lik je naprosto atipičan i zato on sjajno može da igra autsajdere, Izabrane i sl. Međutim, za film kao što je STREET KINGS potrebna je druga vrsta magnetizma, nešto što je više hardboiled, na liniji Bruce Willisa ili Michaela Madsena. Ovu ulogu bi recimo Willis maestralno odigrao dočim Reeves ostaje neuspeo eksperiment.
Očigledno je, ako postavimo STREET KINGS u kontekst nasleđa POINT BREAKa, suviše kratko vreme prošlo od ovog filma, tek nekih osamnaestak godina da bi Reeves od Johnny Utaha postao Angelo Pappas, što bi u ovom filmu trebalo da bude.
Međutim, zato u ovom filmu Chris Evans igra odličnog Johnny Utaha, koji prati Reevesa na njegovom maverick pohodu koji je tipično autodestruktivno ellroyevski.
Naime, u jednom trenutku u ovom filmu, Reeves kaže svojoj devojci, "Mi smo policija, mi možemo da radimo šta hoćemo." I STREET KINGS se dešava u miljeu u kome Prljavi Harry nije istrebio bandu iz MAGNUM FORCEa ili pak Denzel nije stradao u TRAINING DAYu. Dakle, ovo je ellroyevski svet prljavih policajaca koji manipulišu sistemom i vešto se snalaze.
Unutar tog sistema Reeves igra junaka koga definišu kao "vrh koplja", mavericka koji je umislio da je on tu da bi po svaku cenu čistio ulice od ološa. Međutim, kada shvati koliki su ološ ljudi oko njega, oni koji su njime manipulisali, odlučuje da ih upozna sa svim onim nasiljem koje su oni uperivali protiv svojih protivnika.
U filmu HOT FUZZ, kada pogledaju POINT BREAK, Simon Pegg prokmentariše da je film uzbudljiv ali da bi junaci teško mogli da prave takav haos bez puno paperworka. Ovaj film je smešten u svetu u kome policajci istovremeno prave neviđen zulum i postoji paperwork što svemu daje posbenu težinu. STREET KINGS je vrlo tvrd, nasilan i krvav film. Definitivno se nalazi na hard-R teritoriji, a nasilje je scenaristički dobro postavljeno i čini se da su ga apsorbovali čak i poštovaoci političke korektnosti koji ovaj film smatraju popcorn moviejem.
Ayer vrlo pristojno režira akcione scene, borbe i pucnjave, vrlo old school i ne stidi se krvi. One streme realizmu tako da samim tim STREET KINGS dobija prerogative thinking man's akcije.
Dijalozi su hardboiled i briljantni su na momente, vrlo su mačo, i postoji nekoliko baš uplifting scena. Upravo zbog ovih situacija ostaje žal što ovu ulogu nije igrao Poslednji Skaut ili neko kao on. U svakom slučaju, producenti su Keanuu obezbedili priliku da ima svoj LAST BOY SCOUT i ovaj projekat su uspeli da iskoriste svi izuzev njega koji se najslabije snašao.
Kad je reč o scenariju, on je pre svega bazitan na Ellroyevoj priči s tim što su ga pisali još neki ljudi među kojima i Kurt EQUILIBRIUM+ULTRAVIOLET Wimmer. Kad je reč o Ellroyevom opusu, ovaj film je najbliži DARK BLUE i COPu, čak ima sličnu završnicu kao DARK BLUE. Ono što je karakteristika svih ovih filmova, to je da su oni bazirani na nekim 80s strukturama koje onda u Ellroyevoj interpretaciji dobijaju posebnu težinu i crni humor. To je slučaj recimo sa backstoryjem o Keanuovoj pokojnoj ženi koji bi bio generic kliše policijskog filma da nije Ellroyevog toucha koji mu daje bizarnu notu.,
U svakom slučaju, izuzmemo li Keanua, STREET KINGS je jedno od upečatljivih ostvarenja ove godine.
* * * / * * * *
Pogledali smo SPLAV MEDUZE na Vučićevićevoj promociji.
Žika je primetio da ovaj film jako podseća na ČARLSTON ZA OGNJENKU pošto se u njemu prepliću pokušaji avangarde i opšteg tehničkog napretka u Jugoslaviji dvadesetih kroz saradnju umetnika i snagatora, i dve-tri žene koje su njima privučene.
Zaista, ova Žikina teza sve više stoji što duže razmišljam o njoj.
Kad je reč o samom istorijskom kontekstu, ovo delo je koprodukcija Televizije Beograd i slovenačkih producenata i s jedne strane bi se moglo smatrati produžetkom najreakcionarnije linije Crnog Talasa, dakle Makavejeva i Žilnika, od kojih preuzima određene motive i koncepte (sa znatnim kašnjenjem), dok sa druge strane na samom RTB postoji ta linija koja će u jednom trenutku iznedriti RUSKI UMETNIČKI EKSPERIMENT i ŠUMANOVIĆA.
Uprkos pretencioznosti teme, pa uostalom i pretencioznosti samih umetnika na kojima su junaci bazirani, film je iznenađujuće pitgak, čak lapidaran u svojoj postavci, i uspeva da bude koherentan i na nekom racionalno-narativnom nivou.
Ipak, šteta je što u istorijskom smislu, nije i biografski relevantan, tako da stoji isključivo kao dokument o umetničkoj praksi unutar određenih socijalnih okolnosti ali ne i o samim umetnicima.
Neke od teza, poput one da "umetnici mogu da reklamiraju ili industriju ili revoluciju" stoje i danas, možda čak i previše na prvu loptu.
U svakom slučaju, SPLAV MEDUZE je bio dragoceno iskustvo.
* * 1/2 / * * * *
Pročitao sam CRNI TALAS, knjigu Bogdana Tirnanića i evo nekih utisaka...
Pročitao sam celu knjigu i moram priznati da sam uživao.
Naravno, nije realno u jednoj ovako maloj sredini očekivati neku tell-all knjigu poput EASY RIDERS RAGING BULLS, ali ova knjiga je dosta blizu tome. Ona nije tell all u smislu da nam otkriva previše detalja iz nekih skrivenih domena, međutim jako dobro sabira sve moguće aspekte sudbina filmova koje obrađuje i najbliže je EASY RIDERSu što se kod nas može uraditi a da se ne objavi posthumno. Reč je o subjektivnoj istoriji jedne linije jugoslovenskog filma, sa obimnom dokumentacijom.
To je moj pogled što se tiče nekih kvaliteta knjige.
Međutim, moram priznati da je ova knjiga meni kao nekoj vrsti učesnika u srpskoj kinematografiji bila još zanimljivija i tu u jednoj kontemplativnoj ravni.
Prvo, navela me je da promislim odnos između srpske filmske sadašnjosti i prošlosti i došao sam do zaključka da je srpski film u ozbiljnoj recesiji. Naime, kada je reč o zanatskom nivou, dok je srpski film ranije imao neku vrstu gotovo industrijskom minimuma na zanatskom nivou, danas imamo situaciju da je svaki novi srpski film mačka u džaku i da ulazeći u salu uopšte ne znaš šta ćeš zateći na ekranu. U ideološkom i u širem umetničkom smislu sadašnji srpski film je aposlutno inferiorniji, potpuno je irelevantan u svetskim okvirima, nesposoban je da postavi ozbiljna pitanja i da ideološki provocira-srpski film koji danas nastaje u neoliberalizmu je manje slobodan nego film koji je nastajao u jednopartijskom titoizmu. Ovio su sve stvari koje su jasne i bez ove knjige, naravno, međutim tek kada je imaš u rukama, ti vidiš po godinama kako se dešavalo da bude sezona bez ijednog beznačajnog filma, a da je u nekim sezonama u isto vreme bilo značajnih filmova potpuno različitih pravaca tipa iste godine imaju film Hajrudin Krvavac i Žika Pavlović, što je velika snaga jedne kinematografije.
Drugo, neke od kontradikcija sa kojima se suočavala tadašnja kritika stoje i danas kao problem i moram priznati da su moji stavovi u odnosu na ta pitanja danas, s jedne stračne slični stavovima hajde da kažem kritičara "pozitivaca" u ovoj knjizi, a s druge strane ima i onih koji su slični kritičarima "negativcima". Dakle, sasvim je jasna ambivalentnost ondašnje i sadašnje situacije. Ako se sklone na stranu razne bizarnosti i komentari za podsmeh, čak i kritičari "negativci" iz Tirnanićeve knjige govore zanimljive stvari naročito kada se dotiču korpusa pitanja da li domicilni autori udovoljavaju stranim festivalima i po koju cenu, ili recimo kakav film zaslužuje državno finansiranje. To su sve teme koje su aktuelne i danas, i neki moji današnji stavovi na tu temu jednog dana mogu da me smeste među "negativce" u nekoj knjizi ovog tipa. Na svu sreću Živkovićev opus neće generisati trajno interesovanje.
Konačno, treći segment je pitanje uticaja kritike. Iako je savremena filmska kritika kod nas izgubila značaj koji je imala svojevremeno, kao što je uostalom i srpska kinematografija izgubila svoj značaj, i iako više kritika ne može da afirmiše ili uništi neki film, izuzev u naročitm slučajevima poput ŠEJTANOVOG RATNIKA, Tirnanićeva knjiga mudro otvara pitanje odgovornosti kritike kako za tretiranje aktuelnog repertoara tako i za tretiranje filmske istorije, i sagledava događaje koji su koincidirali sa Crnim talasom i diskvalifikaciojom ranijih autora poput Vojisala Nanovića koji nisu zaslužili takvu sudbinu.
Mislim da je to vrlo zanimljivo pitanje pošto u ovoj zemlji ne postoji prevelik broj ljudi koji se ozbiljno bavi kritikom. Upravo zato, uvek postoji rizik da se odbacivanje određene linije u kinematografiji kao pogrešne odrazi na istorijsku sliku koja će na kraju ostati zabeležena o tim naslovima i koja može biti nepravedna.
Pogledao sam COBRA NERO Stelvio Massija, courtesy of Ginger.
Reč je o mikrobudžetnom italijanskom rip-offu Cosmatosovog COBRAe sa Fred Williamsonon. Ne samo da je reč o neprikrivenom rip-offu koji se od Cosmatosa razlikuje samo po tome što je neuporedivo slabiji film, već je reč o jednom od onih najređih rip-offova u kome ekipa ni ne pokušava da na neki način nadmaši ili popravi izvornika. Italijanski rip-offovi, kao i hongkonški su tradicionalno uvek imali tu neku liniju unapređivanja izvornika.
Ovde toga nema. Osim što film ima malo sirove brutalnosti, uglavnom diletantski urađene u maniru filma HALO TAKSI i GROZNICE LJUBAVI i raznih C-fizionomija, reč je o potpuno bezvrednom filmu.
Tim pre je neshvatljivo da je od ovoga napravljena franšiza i da su usledila još tri nastavka.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam TV film BLIŽNJI Miška Milojeviča, jednog od najboljih i najpotcenjenijih reditelja na RTSovom payrollu.
U ovom TV filmu je upravo njegov rad jedina svetla tačka. BLIŽNJI izgleda kao nešto čemu je actually prisustvovao neki reditelj, tu postoji neko kadriranje, korišćenje steadicama (koji hendluje Miloš Kodemo, DP sa MILOŠA BRANKOVIĆA, mislim da to dosta govori o stanju RTSa, imaju na plati sasvim solidnog DPa koji je uradio film a ovo snima TV čovek), montažna rešenja i sl. U tom smislu, BLIŽNJI, ako zanemarimo RODE, verovatno stoji kao nešto najpsimenije u vizuelnom smislu što su proizvele naše televizije.
Ako imamo u vidu da RTS uglavnom snima svoje projekte ili iz kriminalnih pobuda ili da bi dao hiljadama zaposlenih nešto da rade, ovaj projekta time dobija na vrednosti.
Nisam čitao Gorana Petrovića. Međutim, po ovome što sam video, rekao bih da je vrlo nefilmičan pisac. Koji je hookup tu radio da se RTS opredeli baš za njegovu prozu zaista ne znam. Ja ne znam da li je on možda politički aktivan, javno ili tajno, ali ideju da se ekranizuje ovako nešto mogao je dati ili neko ko je potpuna budala (što je na RTSu moguće naći) ili neko ko ima sasvim nečasne namere (što je na RTSu aksiom).
U svakom slučaju, BLIŽNJI su jedna dosadna papazjanija koja ne nudi čak ni satisfakciju da bude jasna gledaocu. Sama radnja je manje-više jasna, međutim, ona je suviše šuplja da bi stajala sama za sebe a poenta koja bi trebalo da joj pruži neku filozofsku produbljenost ili tako nešto naprosto nije isplivala, niti sam ja uspeo da konstatujem tačku u kojoj je ona trebalo da se ostvari.
Kada se sve uzme u obzir, BLIŽNJI su jedna ogormna propuštena prilika za RTS i Milojevića i pokazuju ogromno lutanje kome se prepustio RTS. Možda bi eksperiment sa ekranizovanjem Petrovića mogao da funkcioniše kada bi RTS bio sposoban da proizvede upotrebljiv program i da onda neki ovakav TV film stoji kao neka vrsta dokazivanja teorijske postavke kroz praksu, zamene za lektiru, beleženja rada čuvenog pisca i sl. Međutim, u situaciji kada RTS već godinama ne uspeva da artikuliše smislen dramski program, BLIŽNJI stoje kao dokaz u prilog kriminalcima koji proizvode populističke programe poput SELO GORI.
Žikin i moj DJ nastup sinoć u Šipražju, bio je događaj od istorijskog značaja. Iskreno saučestvujem u bolu svih onih koji nisu bili.
Poznajem Peru (http://www.imdb.com/name/nm0415983/), nism znao da je u stanju za tako nesto...
SODOMA I GOMORA
Petar Jakonić (31) uhapšen zbog sumnje da je oralno i analno silovao Milivoja S., starca od 90 godina
IĐOŠ - Petra Jakonića (31) iz Iđoša kod Kikinde uhapsila je kikindska policija zbog sumnje da je izvršio krivična dela silovanje i razbojništvo nad starcem od 90 godina. Prema navodima policije, Jakonić je 18. aprila ove godine posle ponoći ušao u kuću Milivoja S. iz Iđoša. Tražeći od njega novac, Jakonić ga je istukao a potom ga obljubio primoravši ga na oralni i analni seks. U Iđošu svi sa zgražavanjem govore o događaju kakav ne pamte ni najstariji žitelji:
- Ako je tačno da je Jakonić to uradio, trebalo bi ga najstrože kazniti, jer zdrav razum tako nešto ne može da prihvati. Na ovako nešto čovek jednostavno nema komentar. Iako u godinama, deda Milivoj je još uvek vitalan i može da vozi bicikl. Svi ga znaju kao dobrog čoveka i šaljivdžiju - rekao nam je meštanin Iđoša Goran Magarašev.
S teškim telesnim povredama, prelomom rebra leve polovine grudnog koša i vidljivom razderotinom kože kraj leve obrve, pacijent je na hirurško odeljenje kikindske bolnice primljen u petak oko pola četiri ujutro.
- Zbog sumnje na eventualno seksualno zlostavljanje uzeli smo oralni i analni bris. Kod pacijenta su konstatovane povrede analne regije. Zadržan je u bolnici tri dana. Lečen je konzervativnom terapijom, uglavnom sredstvima protiv bolova. U relativno dobrom stanju juče je otpušten na kućno lečenje. U lekarskoj praksi nismo se sreli sa ovako bizarnim slučajem seksualnog zlostavljanja - kaže dr Milan Mitrić, hirurg kikindske bolnice.
Za vreme boravka u bolnici nesrećni čovek nije pričao o torturi koju je preživeo.
Jakoniću je određen pritvor u trajanju do 30 dana. Istražni sudija Okružnog suda u Zrenjaninu Goran Zec kaže da je Jakonić odranije poznat pravosudnim organima i da je više puta osuđivan.
- Tužilaštvo je podnelo zahtev za sprovođenje istrage protiv osumnjičenog, koji se tereti za dva krivična dela. Za krivično delo razbojništva zakon propisuje kaznu zatvora od dve do 10 godina, a za silovanje od tri do 15 godina. Koliko je meni poznato, ne pamti se da se ovako nešto dogodilo u ovom delu Vojvodine - rekao je sudija Zec.
SUPRUGA ŠOKIRANA
Jakonićeva nevenčana supruga Marica Francuski priča da sa Petrom živi sedam godina. Sa njim ima tri ćerke, a iz prvog braka Marica ima još troje dece:
- Od stida ne mogu da izađem na ulicu. Ne poričem da voli da popije i da se potuče, ali ono za šta ga sumnjiče sigurno nije uradio. Te večeri bili smo do 23 sata kod zeta, a potom otišli u Jazovo u krađu ribe. Vratili smo se kod zeta u tri ujutro i nakon pola sata otišli kući. Posle nekoliko minuta ispred naše kuće stvorila se policija i uhapsila ga. Supruga dobro poznajem i ne verujem da je tako nešto uradio - sa suzama u očima priča Marica.
Autor:
SaŠa UroŠev
Quote from: "crippled_avenger"deda Milivoj je još uvek vitalan i može da vozi bicikl.
sad više ne može. :(
Quote from: "crippled_avenger"Te večeri bili smo do 23 sata kod zeta, a potom otišli u Jazovo u krađu ribe. Vratili smo se kod zeta u tri ujutro i nakon pola sata otišli kući.
da li je ovo još jedan dimbov hoax? :shock: :?
http://www.kurir-info.co.yu/clanak/kurir-22-04-2008/sodoma-i-gomora
Pogledao sam THE BANK JOB Rogera Donaldsona, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo old school, temeljnom, insajderskom prikazu istinitog slučaja pljačke Lloyd's Bank u Londonu 1971. čiji je osnovni motiv bio da se ukradu kompromitujuće slike Princeze Margarete. MI5 je organizovao tu pljačku tako što je false flag regrutovao neke sitne kriminalce, očekujući da će oni ukrasti sve iz sefova a da će ih posle njihovi ljudi pretresti i oduzeti im fotke.
Međutim, pošto su krimosi naslutili da im se nešto sprema, zametnuli su trag, ali se u poteru za kompromitujućim materijalom dalo podzemlje koje ga je i koristilo za ucenjivanje krune, i uskoro su se krimosi našli u situaciji da moraju da igraju igru nerava sa ljudima koji su daleko iznad njihove lige.
THE BANK JOB s jedne strane ima oslonac u britanskoj školi heist filma, ali sa druge strane ima veze i sa naslovima poput Michael Caton Jonesovog SCANDALa. Zanimljvij je politički podtekst priče, naročito ako imamo u vidu da su autori filma imali insajdera koji tvrdi da je cela priča istinita.
A kao istinita, ona je sasvim na liniji fikcije gde država operiše aposlutno iznad zakona, u policiji postoji razdor između poštenih i potplaćenih pandura koji tolerišu podzemlje i pomažu mu, a političke odluke se donose vođene najnižim nagonima i strahovima.
Donaldson je iskusan profi i sa podelom koju predvode Jason Statham i Saffron Burrows, ne može da pogreši. Jedini problem filma jeste skor koji je suviše savremen po intrumentima koje koristi i razbija iluziju prebacivanja u epohu. S druge strane, produkcija je mogla biti bogatija, i oseća se kako nema previše širokih kadrova i većih rekonstrukcija u eksterijeru, ali to je bezmalo neprimetno.
THE BANK JOB bi mogao da bude odličan podsticaj da se najzad snimi i film o žalosnoj sudbini Princeze Margaret.
* * * / * * * *
Pogledao sam VANTAGE POINT Pete Travisa.
Pete Travis je režirao film OMAGH u produkciji Paula Greengrassa i očigledno je on sada dobio zadatak da mu bude na neki način naslednik u svetu holivudskog akcijaša pošto Greengrassa sada zanima povratak političkom filmu.
I Pete Travis spolja gledano, zaista i čini sve da nasledi Greengrassa. VANTAGE POINT je upmarket triler sa elementima internacionalne intrige u kome se ponavljaju razni elementi Bourne franšize.
Travis u svom rediteljskom postupku snima jako slično Greengrassu, dakle sa dosta pokreta kamere, rezova, kontrolisanim pseudodokumentarizmom i moglo bi se reći da ga kopira da mi nije sledbenik još iz Britanije.
Međutim, za razliku od Greengrassa, Travisu fali još nešto što bi dalo posebnu koheziju njegovom delu.
Naime, na nivou koncepta, on je nedosledan. Ukoliko je film rašomonijada i daje nam vizure različitih likova, onda ta vizura mora da podrazumeva ono što je tim likovima dostupno a ne da u suštini priča stalno istu priču proizvoljno dodajući nove detalje. Takvim postupkom, u kome se sve bazira na vizuri junaka a da se pri tom unutar samog tkiva filma nijedna vizura ne poštuje, Travis obezvređuje svoj koncept.
Drugo, sam koncept rašomonijade vezan za dva događaja, ipšak više priliči nekom low budget filmu poput RESERVOIR DOGS nego filmu koji when all is said and done ipak pretenduje da bude visokooktanski akcioni triler.
Konačno, u samim motivacijama likova, čak i u nekim ključnim momentima ima grešaka koje deluju skoro kao parodija.
Ipak, VANTAGE POINT kada prevaziđe tu pomalo napornu repeticiju osnovne scene uspeva da bude relativno zabavan način da se provede 90 minuta.
U ovom filmu je vrlo evidentan uticaj serije 24, međutim evidentan je i uticaj filma UNDER SUSPICION, što samo pokazuje koliko je Stephen Hopkins uticajan tip u savremenom američkom filmu iako se kreće po njegovim marginama.
* * 1/2 / * * * *
KLIP SLOBODE
YUGOSLAVIJA
Pise: Viktor Ivancic
Feral Tribune, 16. travnja, 2008.
Buduci da ove godine nece biti dodijeljena, nagrada Hrvatskog novinarskog drushtva za "novinara godine" prvi put ce dospjeti u prave ruke. Stvar je tako napokon usklađena sa shirom ulogom HND-a, organizacije koja pokazuje određenu vjerodostojnost i drushtveni smisao samo u trenucima kada ne daje znakove postojanja.
Istinabog, gaf se vjerojatno nece ponoviti, pa ce sljedecih godina, u duhu tradicije, titule vitezova novinarstva biti uruchivane shkolovanim oportunistima, ili propagandnim inovatorima, ili polupismenim egomanijacima, ili kojekakvoj drugoj boraniji... Josip Pavichic nikada nije bio proglashen "novinarom godine", nego mu je, kazhe legenda, svojedobno dodijeljeno "zlatno pero" – shto je valjda nekakvo sektorsko priznanje za djelatnike u sredstvima javnog informiranja - no to je bilo u sasma drugom dobu,
u vrijeme kada je sve,
pa i spomenuto "zlatno pero",
bazdilo po Jugoslaviji!
Ili mozhda bazdi i danas?
Pod naslovom "Baj-baj, Yugoslavijo!", stalni kolumnist Vechernjeg lista Josip Pavichic – inache i vlasnik male ali utjecajne izdavachke kuce, profilirane na tragu uzornog profashistichkog mainstreama, koja se proslavila ukorichavanjem seljachko-domoljubne proze Ivana Aralice – objasnio je chitateljstvu da je nakon posjeta Georgea Busha Zagrebu i njegova obecanja da ce Hrvatska biti primljena u NATO-pakt, te opcenito nakon shto su Amerika i dotichni Bush preuzeli politichki i oruzhani patronat nad nezavisnom Hrvatskom, s nekadashnjom drzhavom i njezinom idejom zauvijek gotovo. Mora se reci da je bio prilichno slikovit:
"Da smo se okrenuli, recimo u trenutku kad je simpatichni Amerikanac sa shalabahtera prochitao dvije rijechi 'Pozdrav, vojnici!', vidjeli bismo da iza nas ostadoshe dva stoljeca gombanja s jugoslavenskom idejom i jugoslavenskim drzhavama."
Nakon toga krehnuo je top s Gricha, pod budnom paskom agenata americhke nacionalne sigurnosti. "Pozdrav, civili!", rekao bi njihov simpatichni shef da je imao dobar shalabahter pri ruci.
Zanimljivo je da Josip Pavichic vec skoro osamnaest godina, otkako postoji samostalna hrvatska drzhava, osjeca kako je hrvatski narod "guran u jugoslavenski klinch", te kako ga se – bash kroz tih osamnaest godina uzhivanja u vlastitoj nacionalnoj drzhavi – "neprekidno przhilo na jugoslavenskoj vatrici".
A onda je doshao Bush, odluchno dograbio shalabahter i prekinuo agoniju:
"I sad je tome napokon kraj. Ulaskom u vojni i politichki savez s Amerikom (a koji ni u kom
smislu nije idealan), izashli smo iz svih jugoslavenskih saveza i kombinacija.
Odlijepili smo se od Srbije."
Zdravi hrvatski nacionalizam vec je imao slichnih izljeva euforije. Tako se ovdje svojevremeno "izlazilo iz svih jugoslavenskih saveza i kombinacija" ulaskom u savez i kombinaciju s Hitlerovom Njemachkom.
Nije bash da Sjevernoatlantski pakt bashtini tekovine nekadashnjih Sila osovine, ali je zatohrvatstvo – tj. vizija njegova "oslobođenja" – ostalo vjerno zasadama od prije sedam desetljeca, i eno ga gdje stoji postojano, shto kazhe hrvatska narodna pjesma, kano klisurina.
Vrijeme protjeche samo provizorno.
Gledano iz povijesne perspektive,
nema tog vazalstva shto ga zdravi hrvatski nacionalisti nece prihvatiti
ako ce ih ono "odlijepiti od Srbije".
Spremni su odreci se i zadnje stope drzhavnog suvereniteta
da bi taj suverenitet ishchupali iz razjapljenih jugoslavenskih ralja,
pa su, sasvim logichno, blistavi trenuci hrvatske nacionalne samostalnosti
zabiljezheni u doba kada su Istra i Dalmacija pripadale Italiji.
Kolumnist Vechernjeg lista i Aralichin izdavach tek je odgovarajuce glup uzorak toga duha koji prkosi vremenu i opstaje zachudno otporan na historiju, shto je i jedini razlog da se njime bavimo, a i to krajnje delikatno, prilazeci mu s gotovo nostalgichnim motivima, kao shto se prilazi mumiji u povijesnom muzeju na otvorenom. Nezgodno je shto su mumije na ovim prostorima, opet u duhu tradicije, dosta zhivahne.
Naime, nitko u Hrvatskoj
ne pokazuje vecu chezhnju za Jugoslavijom
od deklariranih srbofoba.
U svakom elementu bivstvovanja sa statusom "svojeg na svome" oni prepoznaju zavjeru istochne brace. Josip Pavichic chak i hrvatsku nacionalnu drzhavu – chekanu i dochekanu od stoljeca sedmog – dozhivljava kao roshtilj gdje se "przhimo na jugoslavenskoj vatrici" pod vodstvom nekakvog sveprisutnog Steve Karapandzhe.
Tek kad se te samostalnosti odreknemo,
bit cemo samostalni od Jugoslavena i Srba!
A ovi, opet, lukavo potkopavaju hrvatsku nezavisnost
larmajuci protiv Busha, Amerike i NATO-a,
pa autor s grozhnjom upozorava:
"Pogledajte tko se najvishe uznemirio Bushevom zagrebachkom chestitkom i tko je
demonstrativno odbio doci pred Markovu crkvu. Pogledajte tko se hvata za referendum
kao za pishtolj (naravno, ne mislimo na naivne cure i dechke kojima je na pameti samo biti
protiv.)
Svi bazde po Jugoslaviji!"
Nakon tog lucidnog osjetilnog zapazhanja neukom chovjeku ostaje zapitati se:
Kako to da se nacionalna samodovoljnost ne mozhe realizirati drugachije nego zabijanjem nosa u tuđe stvari? Jer ako se netko osjeca Jugoslavenom, pa onda "bazdi po Jugoslaviji", shto je vjerojatno sluchaj s ovim potpisnikom – poshto mu se zhivo fucka i za Busha i za NATO – zbog chega to smeta Josipu Pavichicu koji, analogno, bazdi po Hrvatskoj?
Radi se o tome da bi, bez onih koji "bazde po Jugoslaviji", Pavichic bio bezmirisan primjerak, teshko da bi itko zamjecivao to prazno politichko bice, prolazio bi kraj nas a da ne moramo zachepiti nos,
i tek u opasnosti
od onih koji "bazde po Jugoslaviji"
on ispushta neugodni vonj hrvatstva:
ostvaruje se drzhavotvornim u punom smislu rijechi. Jedini nachin da ukazhe na trzaje svog politichkog zhivota jest da, kao muklo ideoloshko strashilo, chuva neumrli duh pokojne drzhave. Njegovanje nacionalne borbenosti tako se pokazuje kao djelatnost iz domena chiste nekrofilije.
Pavichic je i ovako nitko i nishta,
ali bez prijeteceg "jugoslavenstva",
inache odavno sahranjenog,
on nije u stanju postati ni Hrvat.
Drzhavotvorci njegova tipa zapravo su pod stalnom mentalnom okupacijom. Razgledajmo josh jednom tu ingenioznu logiku:
moramo ici u savez (s Amerikom)
da bismo izashli iz (jugoslavenskog) saveza,
jer cemo se u tom (jugoslavenskom) savezu
patiti dok god smo samostalni!
Hrvatska drzhavotvorna misija, kao ideja i kao praksa,
obiljezhena je stalnom i agresivnom jugonostalgijom okorjelih srbofoba.
Cjelokupna anamneza
nacionalne samosvijesti Josipa Pavichica, recimo -
svodi se na to da on mrzi Srbe.
Shto nije malo, da se razumijemo,
jer ovih ima deset-dvanaest milijuna.
Ali osim Srba, koje mrzi,
ne postoji ni jedan drugi chinilac
zbog kojeg bi se Pavichic mogao
kompetentno osjecati Hrvatom.
Kao shto ne postoji ni jedan drugi razlog za postojanje hrvatske drzhave osim shto ce se time izbjeci savez sa Srbima za rachun saveza s nekim drugim tutorima. Pavichic s takvim uvidom nije zanimljiv osobno, nego kao opce mjesto: glavna je odlika hrvatskih drzhavotvoraca mizeran odnos prema vlastitom integritetu.
Hrvatska drzhavotvorna ideologija
izrasla je na svijetlim tekovinama samoprezira.
Pitanje je dakle banalno:
Kako pomoci kolumnistu Vechernjeg lista i Aralichinom izdavachu
da si izbije Srbe i Jugoslavene iz glave?
Nije lijepo zazivati nevolje, pa ovo valja shvatiti kao metaforu, ali –
da Josipa Pavichica kojim sluchajem pregazi kamion,
poginulo bi vishe Jugoslavena i Srba
nego shto se i najveci Hrvat mozhe nadati.
Kao nezainteresiranog promatracha muchi me sljedeca dilema:
Zashto taj kamion mora biti americhki?
Žika i ja se ozbiljno pitamo koliko su ulaznice sa nastupe srpskih DJejeva u inostranstvu pošto očigledno YU WAVE živi punom snagom i dijaspori!
Oboren koncertni ex-yu rekord u Australiji
Bajaga i Instruktori, Crvena Jabuka, Željko Bebek, Alen Islamović i Zabranjeno Pušenje prošle nedelje su nastupili u Melburnu, Sidneju i Pertu.
Kako prenosi Bajagina promoterska kuća Long Play, ova turneja oborila je sve dosadašnje rekorde posećenosti koncerata ex-yu izvođača.
U Melburnu je na koncertu bilo 4.000, u Sidneju 3.500, a u Pertu 2.000 posetilaca, koji su plaćali ulaznice po ceni od 100 dolara.
Bajaga i Instruktori su za sledeće proleće zakazali još sedam koncerata u Australiji.
Oni ove nedelje nastavljaju ,,svetsku turneju" koncertima u Londonu (26. april), Temišvaru (29. april), Pragu (30.april), Labinu (14. jun), Banja Luci (18. jun), Mariboru (20. jun)...
Jedna totalna bizarnost iz vremena kada je Cripple bio mlad...
http://www.youtube.com/watch?v=YosXCjpjSKg
I golobrad!!!
Greh iz mladosti. Popuno je neverovatno da je to isto ono stvorenje koje si potom upoznao....
a zapazi Related Videos!
DRAGANA MIRKOVIC--DO POSLEDNJEG DAHA
02:48 From: SXMANSX
Views: 434
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
02:45 From: gosheto89
Views: 13,252
Bobby Blue-Do poslednjeg daha (Boban Birtasevic)
Bobby Blue-Do poslednjeg daha (Boban Birtasevic)
03:49 From: markoq
Views: 29
B92 istražuje - Do poslednjeg inkasant, 10.4.2008. u 21:00
B92 istražuje - Do poslednjeg inkasant, 10.4.2008. u 21:00
01:11 From: b92net
Views: 5,547
Ceca do poslednjeg daha
Ceca do poslednjeg daha
03:51 From: predstolonaslednik
Views: 24,261
CECA RAZNATOVIC emisija DO POSLEDNJEG DANA 2.deo
CECA RAZNATOVIC emisija DO POSLEDNJEG DANA 2.deo
07:16 From: cecamojforum
Views: 7,289
CECA RAZNATOVIC emisija DO POSLEDNJEG DANA 1.deo
CECA RAZNATOVIC emisija DO POSLEDNJEG DANA 1.deo
06:14 From: cecamojforum
Views: 3,451
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha (uzivo)
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha (uzivo)
02:51 From: FataleBlu
Views: 2,740
Dragana Mirkovic- Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic- Do poslednjeg daha
01:26 From: IIIREDSTARIII
Views: 8,684
VTO - Do Poslednjeg Daha - Uzivo SKC - 30. Novembar 2007.
VTO - Do Poslednjeg Daha - Uzivo SKC - 30. Novembar 2007.
03:47 From: ElvisB11c
Views: 1,287
Junacki su cutali do poslednjeg momenta
Junacki su cutali do poslednjeg momenta
00:59 From: miskomisina
Views: 73
Dragana Mirkovic 6.10
Dragana Mirkovic 6.10
00:15 From: bunnyrulez
Views: 230
Dragana Mirkovic 1993 - Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic 1993 - Do poslednjeg daha
02:45 From: delijadaco88
Views: 1,622
Dragana Mirkovic-Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic-Do poslednjeg daha
02:45 From: muranovic18
Views: 366
Evroliga 07/08-PARTIZAN-Barselona 81:78
Evroliga 07/08-PARTIZAN -Barselona 81:78
05:31 From: izaberipartizan
Views: 13,631
Decje igre Novi Sad 03 Dodavanje lopte kroz noge
Decje igre Novi Sad 03 Dodavanje lopte kroz noge
00:08 From: ludiprofa
Views: 41
Micki__Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
Micki__Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
02:46 From: FMicki
Views: 47
dragana mirkovic-do poslednjeg daha
dragana mirkovic-do poslednjeg daha
02:45 From: anteposavina
Views: 327
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
01:26 From: JVsuper
Views: 95
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
Dragana Mirkovic - Do poslednjeg daha
02:50 From: FataleBlu
Views: 20
Quote from: "Meho Krljic"I golobrad!!!
Opet mi je tada bio nekako... ma, sta ja znam, nekako-
muzevniji?? ( :) )
Pogledao sam SCHOOL KILLER Carlosa Gila, courtesy of Kunac.
Reč je o filmu na koji sam nabasao kao fan Manuele Velasco, (ona u njemu doduše ima minornu ulogu) ali mi je izvan toga bio zanimljiv kao jedan redovni, ne previše afirmisani španski slasher. Snaga jedne kinematografije se ne vidi samo kroz domete vrhunskih ostvarenja već i kroz kvalitet B-produkcije. U konkretnom slučaju filma SCHOOL KILLER reč je o filmu koji na nivou samog hardvera ne zaostaje previše za američkim filmovima ovog tipa.
Sve je snimljeno iz dovoljno uglova i izmontirano tako da deluje kao pristojan američki film iz osamdesetih. I u tom smislu snaga španske kinematografije se potvrdila.
Međutim, ono gde film pada to je koncepcija o šestoro mladih koji dolaze u ukletu školu. Ne samo da je ova premisa ekranizovana previše puta, i ne samo da SCHOOL KILLER ne nudi svež pogled na nju, nego mi se čini da je još slabiji upravo zbog autorove oportune namere da se još jednom poduhvati te stare jednostavne cash-in premise.
Ono što je najstrašnije je od svega je i srpska tendencija da na bazi takvih potrošenih premisa prave koncepte za neke žanrovske pokušaje. Uostalom zar i TT SINDROM nije na toj liniji?
Upravo zbog mlake atmosfere i tako potrošene premise SCHOOL KILLER i ostaje B-film i ne moće da se tretira kao reprezentativan uzorak španskog žanrovskog filma. Međutim, kao reprezent nekakvog minmuma, vrlo je solidan u tehničkom domenu.
* ½ / * * * *
Inače, film ima i svoje poštovaoce...
http://slasherp.nexcess.net/htm/reviews/schoolkiller.htm
Pogledao sam THE MAN IN THE WHITE SUIT Alexander Mackendricka, courtesy of Ginger.
Mackendrick je jedan od najtalentovanijih reditelja u istoiji, ali nažalost zbog zdravstvenih problema nije uspeo da se kontinuirano bavi režijom. To je velika šteta pošto je dok je radio ostvario niz klasika koji i danas stoje uprkos tome što je reč o komedijama prema kojima zub vremena nije nežan.
Međutim, u ovom konkretnom slučaju se upravo vidi Mackendrickov talenat koji je učinio da mu filmovi funkcionišu i danas. Iako je pravljen kao komedija WHITE SUIT nije smešan iz današnje vizure. Međutim, reč je o filmu koji uspeva da bude vrlo zanimljiv i kontemplativan zato što se bazira na high concept ideji o naučniku koji smisli tkaninu koja ne može da se uprlja i pocepa, a onda se protvi njega urote kako industrijalci koji strahuju da će izgubiti kupce tako i sindikalisti koji se plaše da će radnici izgubiti posao. Na kraju, film se pretvara u anticipaciju problema održivog razvoja, i kao takav čak i danas ima odjek.
* * * 1/2 / * * * *
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/04/free-wesley.html
Pogledao sam VERLORENE EHRE DE KATHARINA BLUM Volkera Sclondorffa i Margarethe Von Trotte, courtesy of Ginger.
Reč je o jednom od ključnih političkih filmova iz sedamdesetih koji je nastao u trenutku velike nervoze zbog rada RAFa i grupe Baader Meinhoff. Baziran je na romanu Heinricha Bolla koji ga je napisao pod utiskom medijske hajke povedene protiv njega posle nekih izjava datih u odbranu ljudskih prava.
Ovaj film predstavlja jedan od kreativnih vrhunaca Volkera Schlondorffa koji je meni, doduše, i najdraži reditelj Novog nemačkog filma pošto je najbliži jednom vrhunski izbrušenom redirteljskom rukopisu.
O rediteljskoj superiornosti KATHARINE BLUM dovoljno govori ne samo to što ju je Schlondorff režirao na svom vrhunsu nego i članovi ekipe poput Jost Vacanoa koga će potom preuzeti Verhoeven i u Holivudu učiniti jednim od najcenjenijih snimatelja.
Drugi segment su naravno glumci i zaista odlična rola Angele Winkler koja je uspela da postigne višedimenzionalnost svog lika, i reč je o vrhunskom nivou glume koji se retko sreće pa zato i ne čudi da je ona već decenijama u samom vrhu nemačkog filma i pozorišta.
Angela Winkler je oslonac filma i uz veštinu ljudi izakamere, njegov najveći adut. Njen napor je sporadično opstruiran velikim melodramskim preokretima u scenarija koji ne proističu iz karaktera, a verovatno da bi se to manje osetila da ona nije tako nadmoćno formirala svoj karakter.
Kada je reč o samom scenariju, on je vrlo dobar. Očigledno je reč o političkom filmu baziranom na romanu književnika koga su neke okolnosti razljutile tako da se do nekih poenti dolazi silom, ali uostalom to je jedan od usuda ovog podžanra.
Međutim, iako je reč o filmu koji reaguje na aktuelnu situaciju, on Manje-više stoji i dan-danas, pre svega zbog vrlo temeljnog scenarističkog postupka. Realistički segment priče je solidno istražen tako da ovaj politički film poprima dimenzije istorijskog dokumenta u izvesnim momentima. Ipak, pošto primarno reaguje na ondašnje okolnosti, siguran sam da je bio bez premca u trenutku kada je izašao.
* * * / * * * *
Intervjui kultura
Vedrana Rudan, knjizhevnica
O nekoj Evropi vishe ne sanjam
Postoji poseban pol – politichar. Ko god se bavio politikom nema nikakve veze sa moralom, a pri tom je najmanje bitno da li taj neko nosi pantalone ili suknju
– Ne verujem u svetli Zapad i svetlu buducnost jer sva nasha buducnost je ista kao i proshlost moje prabake. Potpuno ista... Evropu sam htela upoznati jer je Evropa ono chemu mi kao tezhimo, i kad uđemo u Evropu mi cemo postati normalna zemlja i normalni građani.
Mnogo sam putovala i shvatila da je potpunio svejedno gde chovek zhivi.
Zhivot je lep tamo gde ti je pet ili shest prijatelja.
Razgovarala sam sa Shveđanima, Italijanima, Nemcima,
sin mi je studirao u Austriji, i zavrshio shkolovanje u Americi.
Dakle, znam neshto o tome i shvatam da kuda god idesh,
to je samo razgovor sa samim sobom.
Ne postoji obecana zemlja, i ne postoji demokratija,
i ne postoji Evropa koja ce meni pomoci. Ili Hrvatskoj.
Hrvatska vec jeste u Evropi jer je prodana.
Mi smo sve prodali Evropi, Americi, Aziji,
i nemamo nishta svoje, hrvatsko, osim mozhda sira i vrhnja.
O nekoj Evropi vishe ne sanjam,
a Hrvatska je samo neushminkana Nemachka
ili malo prljavija Švedska ali sve je to isto.
Ovako za "Politiku" govori Vedrana Rudan, koja ovih dana boravi u Beogradu povodom promocije svoje knjige "Kad je zhena kurva/kad je mushkarac peder", u izdanju kuce "VBZ". Vedrana Rudan, koja za sebe ponekad govori da nije knjizhevnica vec provokator, vecheras ce od 19 chasova biti u beogradskom Centru za kulturnu dekontaminaciju (Birchaninova 21), kada ce se razgovarati o njenoj novoj knjizi.
Rech je o zbiru kolumni o mushko-zhenskim odnosima, tekstovima o ljubavi, seksu, smrti, starosti..., objavljivanih u "Nacionalu", odnosno kako izdavach najavljuje, rukopisu koji se chita i sleva i zdesna, i spreda i otpozadi... Vedrana Rudan, autorka knjiga "Uho, grlo, nozh", "Ljubav na poslednji pogled", "Ja, nevjernica", "Crnci u Firenci", bice sutra gost u Novom Sadu, Radio kafeu 021 u 20 sati.
Pored vishe tema, kroz Vashu knjigu mozhda najvishe provejava ona o starosti.
Da li ste ovu knjigu mogli da napishete pre 20 godina?
Ma, nema shanse. Jednostavno ne mozhete sa 30 godina napisati roman o starosti. Kao shto sa shezdeset ne mozhete pisati o devojci koja zhivi danas. Mozhe se pokushati, mozhete gledati svoju kcer i njene prijateljice ali to nije to.
I, tek kad je chovek star, njemu su neke stvari jasne.
Naravno, mozhda prekasno jer od svoje spoznaje ne profitira poshto za svoj zhivot ne mozhe vishe nishta uchiniti. Ali, bar znash u chemu je shtos:
spoznash besmisao ljutnje,
besmisao nade da ce biti bolje,
besmisao vere da u velikim stvarima lezhi sreca...
Kad si mlad, nesretan si jer si seksualni objekt, a kad si star, sa nostalgijom se secash doba kad si bio seksualni objekt jer vishe to nikad necesh biti. A samo zrela osoba zna da je sreca u zdravlju, u zdravoj deci, u muzhu koga volish i koji ti se ne gadi i nakon 20 godina braka.
Jedino to je bitno,
a ne da li ce predsednik tvoje vlade, zato shto je lopov,
dobiti 20 godina robije.
Pishete kolumne o mushko-zhenskim odnosima. Kako gledate na planetarni fenomen "seksa i grada", sve vishe usamljenih ljudi ali i onih koji smatraju da vezivanje lishava slobode?
Imam dvoje dece. Sin zhivi sam, ima svoj stan i uzhiva u tome.
Zhivot mladih koji zhive sami je spoznaja slobode, a ne strah od slobode.
Zhena koja zhivi sama, koja odbija da rodi, samo je tako slobodna.
Chim zhena rodi, zauvek gubi slobodu.
Imati dete je dozhivotna robija,
dozhivotni strah, bezuslovna ljubav,
dakle gubljenje slobode.
Shta je zhena onda dobila emancipacijom?
Zhena nikad nije bila niti ce ikada biti emancipovana.
Bice emancipovana kad sve zhene ovog sveta prestanu da rađaju,
kad se deca budu kupovala i rasla u staklenoj tegli a ne u majchinom trbuhu.
Robinjom je chine deca i odgovornost prema njima.
Ipak, zhene su osvojile određene drushtvene uloge ili, recimo, kandidaturu za Belu kucu...
Pa, Hilari Klinton je eksponent americhkog kapitala
a ne zhena Amerike.
Dakle, Hilari nije zhena.
Hilari je mushkarac veci nego shto je to njen muzh.
Niko ko se bavi politikom nema pola.
Postoji poseban pol – politichar.
Ko god se bavio politikom nema nikakve veze sa moralom,
a pri tom je najmanje bitno da li taj neko nosi pantalone ili suknju.
Ne bih se mogla zamisliti na Hilarinom mestu,
niti sebe uveriti da je to nekakva borba za narodna prava.
Ne zhelim moc i vlast, niti gospodare,
toliko direktno koliko ih ona ima.
A uzhasavaju me i ta manipulacija i ubijanje shirom kugle zemaljske.
Amerika je Nemachka iz 1939,
Hilari ce biti isti Hitler kao Bush.
Ali srecom postoje Kinezi
koji ce dovesti sve u neku zhutu normalu.
Tako kazhete da je sa Amerikom, a kako je sa Evropom?
Evo, sad, u Hrvatskoj dok "hita" ka EU?
Ja sam duboko sigurna da ne postoje demokratske zemlje,
postoje samo lopovi vishe ili manje veshti.
Mislim da su politichari u Srbiji, Hrvatskoj ili Nemachkoj jednako veliki zlochinci,
samo shto su Nemci, zahvaljujuci dugogodishnjoj praksi, veshtiji.
Pa je nemachki politichar lopov a mi to ne znamo,
jer on to bolje radi, a hrvatski politichar je lopov koji to ne zna sakriti.
Chitala sam nedavno izreku starog grchkog filozofa
da je zakon kao paukova mrezha koja hvata sitne muhe a one debele je razdiru.
I onda vidish zapravo da se svet ne menja,
da su ljudi nekad i danas isti,
da pravda ne pobeđuje,
i da je sreca onoliko velika koliko se sam trudish da je dozhivish
kao neshto shto ti ne preporuchuju
ni mediji ni politika nego srce.
Kako vam izgledaju mediji u Hrvatskoj?
Kao i mediji u Italiji: korumpirani, lazhu.
Novinari moraju biti posebno nechasni ljudi da bi izdrzhali sav taj pritisak i svu tu lazh.
Ako su chasni, a ima ih,
onda pushe, piju, da bi izdrzhali sav taj stres.
Pogledajte oko sebe, nema zdravih novinara.
Jer, nema slobode.
Slobode ima onoliko koliko ti je slobodan urednik.
Urednik ti je onoliko slobodan koliko je slobodan sponzor koji ga placa.
Tako, vi ste slobodni onoliko koliko je slobodna fabrika duvana
koja kod vas objavljuje oglas i gotovo.
Kad to spoznash...
Kad ste to spoznali?
Ja sam to spoznala tako grubo
od kada je doshla takozvana demokratija u Hrvatskoj.
Kad smo kao pobedili,
od kada smo postali kapitalistichka zemlja.
Robovi.
Robovi su i nashi politichari
u odnosu na kolege iz Nemachke koji ih pritiskaju
da im prodaju hotele, motele i obalu.
Oni koji imaju svoga gospodara.
I tako ce biti...
Doveka.
Da ne pitam, postoji li nezavisno novinarstvo.
Definicija nezavisnog novinarstva je isto shto i kurva-devica.
To je contradictio in adjecto.
To je nemoguce.
Reche, kako sebe zovete,
prvi novinar koji je stradao od Tuđmanovog rezhima...
Mislila sam da je to u redu,
jer sam toliko bila protiv Tuđmana, dushom i srcem,
ne zato shto je rekao ili napravio ovo ili ono.
Ja sam znala da je on objekt a ne subjekt,
da on ne odluchuje...
Prodavao mi je prichu u koju sam nije verovao,
u mrzhnju između Hrvata i Srba kao neshto shto bi mene trebalo inspirisati,
a sam je imao doma dva Srbina,
dva unuka, koji danas zhive u Beogradu.
Ja nisam verovala u njegovu mrzhnju prema Srbima,
koja je kao bila njegov pogon.
I, kad te neko tera da mrzish Srbe,
a sam kod kuce ima dva Srbina koje voli,
onda ja njemu automatski ne verujem.
On je bio Titov general koji meni prodaje prichu o svetloj buducnosti
i nechemu drugom u odnosu na Titovo vreme.
Pisala sam o tome,
i zbog toga sam dobila otkaz,
i mislim da je to u redu.
Jer, ako ti je shef Tuđman,
a ti lupetash na njegovom radiju kako je on ratni zlochinac ili lazhov,
to je logichno.
Kasnije sam dobila na sudu presudu, vratila se,
i onda dala otkaz jer nisam mogla da radim sa kolegama
koje su u socijalizmu bile ostrashceni komunisti,
a u demokratiji ostrashceni nacisti.
Ja bash strast neshto ne volim.
Isti ljudi preko noci su postali mrzitelji svega shto nije hrvatsko,
a juche su bili mrzitelji svega shto nije jugoslovensko.
Pa meni je malo te mrzhnje bilo previshe.
Shta biste sad izabrali za svoju profesiju, da ponovo birate?
Profesiju koja bi mi za malo rada donosila mnogo para.
S tim da bash svoju dushu i integritet ne moram da stavljam na iskushenje.
Mislim da bi to bio biznis sa cvecem,
ali da imam ekskluzivno pravo da prodajem cvece samo za skupe pogrebe.
To bi bio posao zhivota.
Da ti ekipa radi vence kada umru predsednici drzhava, biznismeni.
Da im ukrashavash grobove.
S jedne strane si srecan, jer su crkli,
a sa druge zarađujesh na njima.
To bi me zaista usrecilo.
Mirjana Sretenovic
[objavljeno: 18/04/2008]
Ponovo sam pogledao FACE Antonie Bird, courtesy of Ginger.
Ovaj film sam svojevremeno gledao u bioskopu, u vreme kada je izašao, i sada u reprizi mi je delovao bolje nego tada. Scenarista Ronan Bennet je pokušao da kombinujući tradicije britanskog socijalnog, gangsterskog i neo noir filma, napiše britanski HEAT ni ne sluteći da će deset godina kasnije napisati PUBLIC ENEMIES film o John Dillingeru za Michaela Manna.
FACE nije film koji ima te epske razmere kao HEAT niti je baziran na melvilovskom dualizmu pošto policajci postoje samo kao amorfni protivnici, razlog da se pljaškaši od njih kriju i da ima u šta da se puca. Benneta i Birdicu prevashodno zanima hemija unutar bande, njihove tenzije pri bekstvu ili podeli novca.
Ono gde film pada jeste nejasna vizija šta mu je krajnji cilj, da li se sve završava kao psihološka studija, ili je psihološko stanju junaka povod za žanrovski tobogan i tu negde leže osnovni problemi ovog filma.
Naprosto mešavina navedenih tradicija podrazumeva da se kroz unošenje svake od njih, u film unosi i aspekt iz kog se sagledava kriminalistički zaplet. Međutim, unošenjem svih pogleda na krimi zaplet, FACE na kraju ostaje bez jasnog stava prema priči i vlastitim ambicijama.
Šteta, pošto je FACE hardverski sasvim pristojan film koji je trebalo da predstavlja autorski vrhunac Antonie Bird.
* * 1/2 / * * * *
Vern je napisao kritiku nesudjenog Cripplovog debija...
As an aficionado of DTV I've exposed myself to many works from the Millennium Films library, films starring the likes of Van Damme, Seagal, Snipes, Jai White, Timberlake, etc. I'm talking about movies like THE ORDER, UNDISPUTED 1-2, OUT FOR A KILL, UNSTOPPABLE, TODAY YOU DIE, EDISON FORCE, MERCENARY FOR JUSTICE, UNTIL DEATH and the DAY OF THE DEAD "remake." They're the kings of crap - kind of like the new Cannon Films except they don't have as many fluke good ones under their belt as Cannon did. They've made it to the big screen every once in a while which is how we got THE BLACK DAHLIA, THE WICKER MAN and some of those shitty Al Pacino movies that have been coming out lately. I'm obviously biased on the Seagal pictures so let's just say the closest they've ever gotten to a great movie is RAMBO.
So I was surprised to see their logo at the beginning of John Cusack's new satire WAR, INC. I guess that explains why this movie that I thought was coming to theaters already has a DVD screener available. (Apparently it's playing right now in Toronto, New York and LA next month, then straight to DVD July 1st.) The movie does have some of the Millennium Films feel here and there but it's actually a pretty good one, a much more competent shot at making some of the points that were fumbled in LORD OF WAR and the awe-inspiringly god awful tsunami of directorial over confidence that was SOUTHLAND TALES.
Cusack plays Hauser, an ex-CIA assassin now working for Tamerlane, a private security firm headed by the recently-cleared-of-all-charges ex-vice president of the United States (Dan Aykroyd mixing some Nixon into a Cheney imitation). Hauser's new assignment is to take out a head of state named Omar Sharif (not played by Omar Sharif though, I didn't really get this joke). Hauser enters the Green Zone of occupied-Turaqistan undercover as the producer of a trade show bringing democracy and American technology to this devastated war zone. But before he does the hit he starts questioning the ethics of it due to his encounters with a left wing journalist (Marisa Tomei) and a central-Asian pop star named Yonica Babyyeah (Hilary Duff).
Shit, typing out that last sentence I realize how much this does sound on paper like SOUTHLAND TALES, but the difference is it has some story in there and the satirical ideas are much more focused and accurate. True, lumping in a parody of young sexualized pop stars with an attack on war profiteering is a little SPY HARD for my tastes but at least you can make heads or tales out of it.
And having Duff play the character is a little more meaningful than stunt casting. On one hand she's not a good enough actress to pull off the accent. On the other hand, having an actual Disney Channel child star turned skanky pop singer in the role kind of shows how true it is. This is the "culture" we are exporting around the world and it's not that big of a stretch to imagine some day the bride of Middle Eastern royalty will be rolling with an entourage of Ali G type douchebags or dancing around on stage pretending to suck off a gas pump.
(SPECIAL SPOILER SECTION: It's also funny at the end when she turns out to be his missing daughter and he is devastated - in most movies she would've been sold into white slavery or would've died of a drug overdose but in this one the villain fucks over the hero by teaching his daughter to act like a hoe and sing terrible songs.)
To be honest I think it's a little late for this movie - it would've been fist-pumpingly subversive early in the war when people weren't paying as much attention, but now it's kind of commonly agreed upon that this is the deal. So I don't think it's gonna change any minds. But as a gallows humor portrait of the madness of corporate war profiteering it's a good one. Tamerlane follows the Halliburton philosophy of getting paid to blow shit up and then getting paid to fix it up again. One of their products is a prosthetic leg made from some of the same technology that was used to blow off people's legs in the first place. They show off this product by teaching a group of amputees to dance like The Rockettes. There's alot of funny/creepy ideas like this, my favorite being the Star Tours type movie ride for journalists to experience battle (the next step after embedded journalists I guess). Also you gotta love Hauser's meeting with "The Viceroy" which starts with him jumping over the counter at a front Popeye's Chicken and ends with him in a room speaking to a TV image morphing between American icons like John Wayne, Ronald Reagan, Flipper and Hulk Hogan.
I guess maybe this is supposed to be a little bit in the future, but not much. There's a funny joke about that in the beginning. Like some fantasy or post-apocalypse movie it starts with text:
"In the 21st century, great corporations will bestride the earth, replacing nations as the true creators of history, amassing powerful private armies to do their bidding."
Hard to imagine such a far out sci-fi concept, huh?
I wouldn't say the movie is hilarious but it has alot of funny ideas in it. For example I liked that Hauser's closest confidant seems to be the OnStar service in his private jet (and I didn't even know until the credits that the voice on the other side was Montel Williams).
If you've never heard of this movie you may be wondering if it's supposed to be connected to Cusack's other hitman movie GROSSE POINTE BLANK. Cusack is not playing the same character in name or backstory, but otherwise it could be. He's another black suit wearing, fast talking, cynical, troubled, lonely motherfucker who happens to kill for a living and can kick the shit out of people when he wants to. Once again he has his sister Joan as his assistant/secretary and there is the reappearance of Aykroyd.
The style of action is pretty similar too - it's mostly a comedy, but when violence erupts it's fast and harsh and Cusack is convincing. I really like the fights in this movie and there's a funny action idea I don't think I've seen before. It's the old classic where during a gun fight a guy who doesn't have a gun challenges him to fight hand-to-hand instead, and of course out of some kind of honor or competitive spirit he accepts. But then instead of pulling his clip out and throwing his gun down like they usually do he keeps it in his hand the whole time. He just happens to be honorable enough to kickbox the guy without using the gun in his hand.
So there are similarities, but as a story and set of characters GROSSE POINTE BLANK is much more successful, because it's easier to relate to. It has the universal high school reunion themes: being depressed about what you've done with your life, nostalgia for old times, questioning your past mistakes, wanting a second chance and all that shit. That's what drives the story in addition to Cusack's character having a moral crisis about murdering somebody. WAR, INC. has much bigger fish to fry so the focus is more on the chaos of this war zone and less on those relatable human things. There's a budding romance and a troubled past and what not but they seem more like movie cliches than real human emotions.
So as a story it's a little disconnected and sloppy, but eventually it comes together. And as far as Millennium Films pictures go it almost counts as concise storytelling. I'm not sure without the logo I would've recognized it as one of theirs, although it does feature a troubled ex-CIA badass, is gloomily filmed in Bulgaria somewhere and even features Avid fart flashbacks to traumatic moments from his past. There's also a scene where some aspiring filmatists/kidnappers are watching a Seagal movie (looks like BELLY OF THE BEAST) and commenting that "Seagal is like 600 pounds now" and that he uses body doubles for everything but closeups. So be careful Cusack, you don't want to cross Millennium.
I don't know, I'm not saying this would be a big hit movie, and it played fine on the small screen for me. But it's kind of a shame to see it getting dumped unceremoniously like an old couch. At the very least it's a nice try and I think plenty of people will enjoy it.
--Vern
Pogledao sam SENKI Milča Mančevskog.
Milčo još uvek nije uspeo da se vrati relevantnosti koju je imao svojevremeno u fazi kada je posle PRE KIŠE bio na pragu da postane holivudski reditelj. Iako je u produkcionom smislu SENKI film evropskog kalibra, reč je o potpuno irelevantnom ostvarenju koje da nije makedonsko verovatno ne bi uopšte bilo zapaženo.
Milčo ga je nesumnjivo radio u odličnim produkcionim uslovima, i SENKI na zanatskom nivou manje-više nadilaze regionalni prosek. SENKI je neukusno porediti sa KLOPKOM ili HADERSFILDOM, naravno. Ovde se vidi da su neki ozbiljni ljudi prisustvovali snimanju, i da su na neka važna mesta u ekipi bili dovedeni stranci što je svakako samo doprinelo kvalitetu.
Međutim, zanimljivo je da film uspeva da zaigra samo na jednom, u suštini, potpuno sporednom koloseku. Naime, SENKI emituju obilje seksualne energije koja pritom nema previše veze sa erotikom nego sa Milčovim klimaksom. Ne samo da film u scenama seksa nudi dosta golotinje, što je sasvim okej, ali drugim planom dominiraju statistkinje u liku obnaženih klinki i čini se da su samo one kao koncept dosledno sprovedene u ovom filmu.
No, pošto smo uzeli Milču bris iz mozga, da vidimo ostatak filma.
Nažalost, film bi bio bolji da se Milčo fokusirao na svoje klimakterične vizije nego što se upuštao u poprilično oportune žanrovske i istorijske kontekste.
Naime, film je strukturiran kao ghost story. Iako su poneki kritičari smatrali da je na liniji japanskog horora, ja mislim da više ima veze sa THE OTHERS Alejandra Amenabara, nego sa Azijom.
Ova horor linija ima veze sa žanrom utoliko što se koristi određenim arsenalom radnji koje su svojstvene hororu ali Milčova autorska namera svakako nije bila da film ima žanrovsko ishodište u hororu i to je sasvim jasno. Onaj ko odlazi na ovaj film očekujući horor ozbiljno greši.
Milčova evidentna namera bila je da duhove iskoristi kao plot device kojim će iskombinovati adute psihološke drame vezane za okajavanje roditeljskog greha plus povezivanje svega toga sa istorijskim kontekstom. No,kad se dođe do toga šta je zapravo roditeljski greh, shvatamo da je reč o prilično naivnom prekršaju koji više ima korene u nekom antičkom ritualnom domenu nego u okvirima savremene percepcije morala.
Isto tako, istorijska poenta o zločinu nad egejskim Makedoncima uopšte nije jasno definisana i neko ko barem malo ne poznaje istoriju uopšte ne može da dokuči šta je politička poenta filma.
Bottom line je da izuzev na produkcionom i zanatskom nivou, Milčo pada na svim drugim nivoima. SENKI je u neku ruku manji promašaj od DUSTa samo utoliko što je reč o makedonskom settingu i kamernijoj priči pa su dimenzije promašaja manje vidljive.
Kad je reč o vizuelnom aspektu, SENKI su na nivou savremenog evropskopg filma a Milčo vrlo vešto stvara imaginarnu Makedoniju u svom filmu sa netaknutim vrletima i prestonicom koja izgleda kao Los Anđeles. U tom smislu konstruisanja virtuelnog makedonskog identiteta, Milčo zaista radi odličan posao i zaslužuje svaki denar koji su mu dali za film.
Makedonska kinematografija uprkos odustvu bilo kakvog fundamentalnog kvaliteta u ovom ostvarenju i dalje ostaje verovatno najjača u regionu ako uzmemo kao kriterijum genralnu zaokruženost ostvarenja koja isporučuje. Uostalom, i Milčo ostaje jedan od malog broja autora koji su posle raspada SFRJ na toj teritoriji uspeli da naprave internacionalno relevantan film.
* * / * * * *
Danas sam reprizirao film NEKA DRUGA ŽENA Mikija Stamenkovića iz 1981. godine, koji se naizmenično koristi kao definicija zašto nema dobrog krimića u našem filmu a s druge strane ima neku vrstu kultnog statusa kao camp klasik ili kao dostojanstveni pokušaj pravljenja građanske krimi melodrame.
NEKA DRUGA ŽENA svakako jeste bio besramno datiran film u svoje vreme, i nekako nesrećno se čini kao da se kroz njega gotovo tačno može odmeriti koliko srpski žanrovski film u tom trenutku kasni za svetom. NEKA DRUGA ŽENA je na početku osamdesetih a u stvari je savršen film iz šezdesetih.
Žrtva u filmu je ginekolog, isto kao u Mitrovićevom UBISTVU... Očigledno je u našoj kienamtografiji posao ginekologa najopasnija specijalizacija. Tako je i u Americi zbog militantnih Pro Life aktivista, s tim što ubistva u našim filmovima nisu motivisana politički. Štaviše, jedino je u UBISTVU... smrt delimično motivisana doktorovom specijalizacijom dok je u ŽENI za zaplet dovoljno to što je žrtva doktor.
Zaplet je zanimljiv. Doktor preljubnik svoju ljubavnicu čak i kada hoće da ga ostavi pokušava da zadrži time što produbljuje njenu morfinsku zavisnost. Kada ga nađu ubijenog, mlada narkomanka i njen dečko su glavni osumnjičeni...
Prikaz policije je vrlo žovijalan. Ima scena forenzičke istrage ali su policajci prikazani kao spontani, simpatični junaci, poneki je i smotan koji pored posla imaju i porodični život koji kao da je preslikan iz neke od socijalističkih TV serija.
U tom smislu, ovaj prikaz policajaca je drugačiji od vrlo smrknutog prikaza koji Miki ima u smrtno ozbiljnim filmovima SB ZATVARA KRUG i OPASNI TRAG.
Kad je reč o narkomanima, iako su morfinisti nešto iz ruske litearture, sam prikaz tog miljea je naivan čak i za tadašnje standarde sa sve mladim ispijenim ljudima u hipi odeži koji se uvijaju u ritmu muzike pod uticajem "trave" dok je takođe nejasno i medicinsko stanje glavne osumnjičene koju igra Merima Isaković, iako bi trebalo da igra ulogu u zapletu filma.
Naravno, naturalistički segment priče ne bi bio važan kada bi film nudio nešto sem whodunita ali on ga suštinski ne nudi.
Kada je reč o strukturi priče, ovo je Mikijev najfokusiraniji krimić u kome je niz paralelnih radnji koje pratimo prilično dobro usaglašen. Iako ne generiše suspense, nema tog nabacivanja događaja kao u SB ili OPASNOM TRAGU. Ovaj film je negde došao imeđu ta dva naslova i očigledno je da su u ovoj fazi Dragan Marković i Dušan Perković bili najdisciplinovaniji u žanrovskom smislu.
Uprkos datiranosti, upravo zahvaljujući žanrovskim konvencijama koje neumitno vode priču, iako nije imao kapaciteta da bude zaista veliki film, i NEKA DRUGA ŽENA pokazuje da je srpski film imao dobra iskustva sa ortodoksnim žanrovskim filmom.
* * 1/2 / * * * *
Posle pet godina čekanja, najzad sam pogledao film GUERREROS Daniel Calparsoroa, courtesy of Ginger.
Reč je o filmu iz 2002. godine koji govori o španskim vojnicima KFORa na Kosovu koji tokom jedne rutinske misije zalutaju i krene da im se dešava SOUTHERN COMFORT.
Slično PUSHERu 3, reč je o jednom od najboljih srpskih filmova koji nažalost nisu snimljeni u Srbiji.
Kada je reč o uzimanju strana, film je u principu neutralan, i tretira i jedne i druge sa solidnom dozom kulturrasizma, odnosno prikazuje kako civilizovani ljudi postaju zveri kada se nađu u sred zverskog sukoba. Ovih dana u Srbiji, čini se, delu populacije je malo teže da prihvati kako se to Srbija u političkom smislu pretvara u Palestinu, međutim ne samo da Srbija jeste Palestina nego to i stranci vide pa samim tim GUERREROS nosi u sebi nešto atmosfere SOUTHERN COMFORTa ali ima tu dosta i BLACK HAWK DOWNa.
Ovaj film je prilično nepoznat u Srbiji, iako je prikazan na palićkom festivalu, koliko znam nije imao ni legalno izdanje na DVDu niti je bio na TV, iako bi mislim imao mesta na oba vida distribucije.
Dakle, film govori o jedinici KFORa koja polazi na zadatak da popravi trafo stanicu u nekoj varošici koju su Srbi zauzeli isteravši Šiptare. Međutim, na putu do tamo, usled nekog nesporazuma, zarate sa OVK da bi zatim potpuno zalutali i konačno se obreli zarobljeni u gradu koji kontrolišu Srbi koji nemaju naročite simpatije prema KFORu.
GUERREROS nudi pravu estetiku B-filma, energičnu režiju koja maksimalno koristi limitiran budžet, odlične pokrete kamere i montažu koji čine da ne izgubi previše u poređenju sa američkim akcijašima i da samo potvrdi da je španski film verovatno najbliži američkom po zanatskom nivou.
Edurado Noriega je glavna zvezda filma iako nema neku naročito dominantnu ulogu, tako da glavne dramske scene prepušta drugim glumcima.
Film je sniman delimično i na samom Kosovu, pa otud unekoliko čudi sporadično klišetiziran orijentalni kostim u šiptarskim selima,. S druge strane, ima i finih detalja, recimo Srbin koga Šiptari ubiju u stanu ima kalendar sa Slobinim likom a srpske paravojne formacije nose majice sa dvoglavim orlovima.
* * * / * * * *
QuoteDakle, film govori o jedinici KFORa koja polazi na zadatak da popravi trafo stanicu u nekoj varošici koju su Srbi zauzeli isteravši Šiptare
Figures.
Quoterecimo Srbin koga Šiptari ubiju u stanu ima kalendar sa Slobinim likom
Figures.
Quotesrpske paravojne formacije nose majice sa dvoglavim orlovima.
Figures.
Btw, Cripple, ovo tvoje čudo me po opisu podsjeća na britanski TV ekvivalent - Warriors. Radnja se dešava ubosni i prati grupu Unproforaca koji ni krivi ni dužni moraju u nekoj zabačenoj zabiti da se zlopate sa podivljalim ćetnicima. Nažalost, gledao sam samo prvi dio tog filma (ima mislim dva komada od po sat i po), ali i to je dovoljno za dosta unintentional laugtera.
BRISANI PROSTOR je jedna od najzanimljivijih jugoslovenskih serija koje sam gledao.
Počeo bih prvo od estetskog domena. Kopija koju sam gledao bila je za ljubitelje i poznavaoce sa dosta pikselizacije pri svakom pokretu kamere. Međutim, pošto sam imao strpljenja, sa uživanjem sam savladao ovu seriju.
Ona nije rediteljski na nivou OTPISANIH, ali nudi vrlo stamenu, ikusnu režiju koja je na ničijoj zemlji između TVa i filma, negde na liniji Mikija Stamenkovića recimo.
U seriji postoji jedna odlična stealth scena kada specijalci overavaju ustaše u jednoj stupici, i u principu sve akcione figure su odrađene na nivou Mikija Stamenkovića u ravnijim fazama. A ova scena koju sam istakao bliska je inspirisanijem Mikiju. Dakle, nivo je ispod Šibe i Žike, ali sasvim je pristojno i nije te stid dok gledaš.
Sam plot je pretpostavljam određen istinitim događajima.
Serija je konciprana kao guys on a mission film, dakle fokusira se na ustaške diverzante ubačene u Jugoslaviju. Oni su nesumnjivo glavni junaci. Međutim, tu imamo jednu inverziju. Prvo, oni nemaju naročit character development osim par bazičnih konflikata tako da uglavnom saznajemo o njima kroz njihove postupke (što je dobro), međutim mnogi među njima se ne izdvajaju iz grupa. U grupi ih ima 13 tako da je imalo mesta za još karakterizacije. No, dakle ono što je radikalno, to je da me uopšte ne čudi što su ustaše hostovale ovu seriju. Ova serija se savim može tretirati kao ustaški guys on a mission flick u kome vidimo da su još bili nespremni za konačnu pobedu.
Međutim, u tom celom guys on a mission konceptu ima nešto još zanimljivije sa formalne strane. Dok su u većini guys on a mission filmova to uzorni momci, na ovaj ili onaj način, čak i u edgy primercima, u ovoj seriji su momci na misiji totalne svinje, ubijaju, siluju, prave zasede i sl. U tom smislu ova serija je na neki način čak i inverzija guys on a mission klišea.
Kad je reč o ideološkom profilu, pre svega je interesantno to što su u prvom planu ustaše. naprosto, iskustvo nas uči da se gledalac ipak vezuje za glavne likove, čak i kad čine zlo. Tako je i u ovoj seriji. Ne mogu da kažem da postoji makar jedan ustaša koji je učinio nešto šarmantno, ali ipak, ne vredi, prateći ove junake želiš da na neki način pobede.
I upravo zato, kada se svaki njihov prekršaj kazni i kad oni postradaju, to opet ne čini ovu seriju ideološkim instrumentom.
S druge strane, serija kako već navedoh pored nacionalizma i šovinizma uvodi i polemiku na temu komunizma vs. zapadnog sveta.
A što je još zanimljivije, nekako mi se čini da bi ipak teško mogla biti prikazana na sadašnjoj hrvatskoj televiziji. Objasnio sam razlog zašto se sviđa underground ustašiji u Australiji. međutim, ustaše u seriji sve vreme govore kao prvoborce u njihovoj ilegali čekaju ministarska mesta i sl. i na neki način ovo je anticipacija kako će se u Hrvatskoj formirati nova elita.
Isto tako, emigrantska ustaška elita je prikazana vrlo uverljivo i koliko ja znam prilično tačno sa mrežom časopisa, tajnih organizacija i sl.
Kad je reč o jugoslovenskim snagama bezbednosti. One su prikazane kao pouzdane, uvek korak ispred protivnika, ali bez nekog osobenog karaktera.
Ono što je dodatna zanimljivost jeste da serija vrlo eksplicitno OPTUŽUJE strane sile da su organizovale upad i u seriji postoji jako efektna scena konferencije za štampu na kojoj se ta optužba iznosi.
Iako je sasvim jasno da su snage bezbednosti prikazane kao pouzdane iz propagandnih razloga, imajući u vidu kakav su plan imale ustaše, zaista me ne bi čudilo da je tako bilo i u stvarnosti.
Pogledao sam kennethov rimejk SLEUTHa Josepha Mankiewitza, courtesy of Ginger.
Lično mislim da ni izvorni SLEUTH nije neka naročita svetinja i da je sasvim s pravom mogao biti rimejkovan. Drama Anthony Shaffera je bila solidno napisan, duhovit komad, na tragu Agathe Christie i Harolda Pintera, štaviše, moglo bi se reći da se radi o pinterovskom apdejtu starog klasika.
U tom smislu, jako je zanimljivo da je sam Pinter radio novu adaptaciju što je i bilo izvor sasvim solidnog hypea i Pinterovog insistiranja da pre pisanja scenarija nije čitao ni dramu niti je gledao film.
U svakom slučaju, Pinter je napisao tekst koji nosi niz njegovih obeležja, pre svega političku opsesiju klasnim podelama, uticajem novca na moralno tkivo, apsurdni dijalog i sl.
Međutim, isto tako se može reći da ovaj scenario ne sadrži nimalo onih kvaliteta koji su Pintera u masi sličnih pisaca učinili klasikom. Naime, nema tu nekog potencijala sa druga čitanja, od Pintera je ostala samo ljuštura, odnosno hardver njegovog pisanja. Unutar ovog scenarija ne postoji apsolutno nijedna deonica koja odaje utisak ikakve piščeve zainteresovanosti za materiju.
Štaviše, Pinterov dijalog, poznat po svojoj muzikalnosti, istovremenoj stilizacji i realističnom prizvuku, u ovom scenariju biva sveden na tehničko sredstvo koje vuče stvari do sledećeg plotpointa i slabo šta van toga. Paradoksalno, iako je reč o filmskom scenariju, Pinterov tekst nikada nije zvučao ovako mehanički.
Međutim, iznad Pintera svakako stoji rediteljski koncept. Uprkos pokušaju da tretira ovaj film kao tehnološki, generacijski apdejt starog filma, Branagh u supštini ne čini previše da ga modernizuje.
Naime, mobilni telefon praktično ne igra nikakvu realnu ulogu u zapletu, niti se radnje likova istinski vezuju za bilo koji od tehničkih pronalazaka koji su promenili dramaturgiju. Ono na čemu Branagh insistira jeste da stari junak više ne živi na lokaciji koja podseća na Agathine trilere nego u hipermodernoj kući.
Međutim, kuća u kojoj Caine živi je toliko apsurdno moderna da prosto ne mogu da verujem da iko u njoj može da živi niti ona po bilo kom detalju odaje utisak da u njoj neko može da živi.
Uvođenje surveilance kamere u priču, ne samo da nikada ne zaigra u priči nego potpuno apsurdno služi kaop bi Branagh imao što više pozicija kamere iz kojih će snimiti besramno konvencionalan mizanscen.
Pošto je Pinterov tekst, kao i Shaferov, pre svega pozorišni, ne treba se čuditi da SLEUTH liči na filmovano pozorište. Prosto neumesno je optuživati ga za to. ja čak ne bih išao toliko daleko da se upitam zašto izgleda kao loše snimljeno loše ppozorište, pošto u principu dobro pozorište ne može da se snimi, dakle osnovni uslov da bi se snimalo pozorište jeste da bude daleko od relevantnog pozorišnog izraza.
Međutim, ako već imamo dosta artificijelno raskadriranu pozorišnu predstavu starog kova pred sobom, zašto je gluma tako loša? Ipak su tu Michael Caine i Jude Law i režira ih čuveni glumac?
Dok je Caine još manje više okoštao u svojoj glumačkoj personi, Jude Law je kardinalan u ulozi lukavog mladog neafirmisanog glumca i ni u jednom trenutku ne uspeva da bude ubedljiv. Kada pola glumačke podele ne funkcioniše u slabo napisanom i slabo realizovanom filmu, onda dolazimo do trainwrecka kakav je SLEUTH.
Sama radikalnost koncepta, koji nije nov ali se ne primenjuje često u ovako budžetiranom filmu, čini da SLEUTH ostane curio i izbegne svu brutalnost moguće kritike. Naprosto, pošto je reč o formi koja se ne koristi svaki dan, on dobija izvesne atribute eksperimenta.
S druge strane, SLEUTH je zanimljiv za analizu pošto sroski autori i producenti sanjaju o ovaki visokokonceptualizovanim hiperkamernim pričama koje bi štedele budžet. Iako još uvek nisu preduzimani koraci u pravcui da se takav film snimi, ovaj rimejk je dosta dobar putokaz kakve sve klopke čekaju na tom putu.
* 1/2 / * * * *
Kunac i ja smo u krnjem sastavu večeras pogledali film HALO TAXI Vlaste Radovanovića.
Reč je o jednom od campies jugoslovenskih krimića, koji je u pojedinim segmentima nedopustiv a u pojedinim je intrigantan.
Jedan od zanimljivih apskeata ovog filma jeste njegova narkofobna priroda. Jugoslovenski film iz vremena titoizma je bio izrazito narkofoban. U tim filmovima je droga bila prikazivana kao najkraći put do moralnog i ljudskog srozavanja. Sve od trave do heroina, opijuma i morfina je prikazivano kao strašna pretnja i neraskidivi deo kriminalne scene. U međuvremenu su se stvari promenile i danas imamo autore poput Dragojevića (mislim na Srđana ne na Žarka) ili Raše Andrića u čijim filmovima uživanje opijata predstavlja simpatičnu radnju.
U ovom filmu ženu jednog taksiste, inače bivšeg boksera koji ne voli miliciju, zli krimosi navlače na drogu a zatim planiraju da je ofarbaju u plavo i pimpuju Arapima pošto su prethodnoe njeno telo oni sami izgustirali uzimajući ga u zamenu za opijate.
Sama banda je strukturirana tako da su krimosi osobe sa pozadinom na Zapadu, što ima logike pošto je Tito izvozio svoje krimose i naši krimosi iz tog vremena su prevashodno operisali po Evropi. U ovom filmu za razliku od drugih krimića gde se kriminalci krilu po nkim slumovima, ovi se kreću slobodno, imaju svoj kafić u kom se okupljaju i što je najvažnije, policija zna za njih.
Među taksistima pak vladaju neka nepisana ulična pravila. Kodeksi solidarnosti, vatrenog krštenja prilikom uvođenja u grupu. Gorica Popović igra ženu-taksistu koju grupa prvo ne prihvati da bi se kasnije ona ispostavila kao heroj. Naravno, žene koje taksiraju su često pominjan kuriozitet a bilo ih je u jugoslovenskom filmu ranije.
Bata Živojinović igra larger than life samuraja beogradskog asfalta, bivšeg boksera, pravog usamljenika, kome banda uzme jedino što je želeo & voleo. Međutim, ono što je apsurd cele situacije jeste dramaturška postavka u kojoj sama banda zapravo nije previše zla, naročito ne prema Bati. Štaviše, Bata je kudikamo agresivniji od njih, a u povremenim situacijama i vragolastiji.
Vlastina inscenacija je u većini slučajeva besramno heavy handed. Čak i za srpske standarde.
Skor Kornelija Kovača je dosta nekonzistentan sa pastišom raznih koncepcija koje su korišćene u tadašnjim filmovima. Ipak, Koki je uradio bestidno senzualnu treš psmu za Zanu Nimani koja je tema filma.
* 1/2 / * * * *
BBC je 2003. godine snimio odličnu seriju CAMBRIDGE SPIES koju je napisao Peter Moffat a režirao Tim Fywell. Iako je reč o donekle romantizovanoj pričama priči u čuvenoj četvorici najopasnijih dvostrukih agenata u isrtoriji špijunaže, smatram da ova serija u sebi nosi niz vrlo dragocenih istorijskih zaključaka.
Najpre, ona beskompromisno secira britanski klasni sistem. Jedan od osnovnih aduta ove grupe bila je činjenica da se u Britaniji nikada ne sumnja u ljude koji su deo establišmenta, koji su Oxbridge people, filtrirani kroz strog sistem elitnih škola. Da se nisu pojavili Amerikanci kojima nije bilo ispod časti da sumnjaju u članove elitnog džentlmenskog kluba, ova špijuni praktično nikada ne bi bili razobličeni.
Međutim, s druge strane, pripadnici viuše klase, čak ni kada izdaju zemlju ne postradaju previše. Oni imaju načine da se izvuku i jedini čiju smrt donekle ubrza depresija biva inače nestabilni Guy Burgess dok su ostali praktično mirno živeli uživajući ugled, neki u SSSR neki u Britaniji do kraja života.
Povrh svega, kada je neko vojvoda, kao Anthony Blunt, praktično prolazi relativno nekažnjeno.
Pored ovog dosta hladnog pogleda na društvenu organizaciju, CAMBRIDGE SPIES uspeva da generiše i autentičnu emociju, naročito kako se bliži konačno razotkrivanje.
Po uzoru na najbolje špijunske romane, Moffat je uspeo da iz špijunskog zapleta izvuče upravo ključne moralne probleme, ne samo u međuljudskim odnosima, žrtvi koja se podnosi na oltar profesije već i pozicje politički osvešćennog i motivisanog špijuna suočenog sa političkim zaokretom zemlje za koju radi.
U svakom slučaju, reč je o vrhunskoj mini-seriji.
Zaigralo mi je srce!
http://www.youtube.com/watch?v=J7Bj62q-abw
Pogledao sam IRON MAN Jon Favreaua i mogu vam reći samo da don't believe the hype.
Favreau još uvek nije novi Peter Berg. Iako je sigurno želeo da to postane. Trejler za Bergov HANCOCK nudi mnogo više uživanja od dva sata IRON MANa.
Ono što je u IRON MANu novo u odnosu na dosadašnje filmove o superherojima jeste da glumci poput Downeya nisu igrali glavne uloge i da on unodi jednu posebnu spontanost u glavni lik što jeste kontra u odnosu na monolitne i fokusirane glumce koji inače pokušavaju da u rolu superheroja unesu preciznost.
Isto tako, ono što je novost IRON MANa to je da se zaista radi o origin filmu u kome se praktično samo i elaborira origin priča i prva akcija ovog superheroja. To je isto negde u redu i bolje je urađeno od BATMAN BEGINS pošto je stilizacija doslednija.
Međutim, sama inscenacija Jon Favreaua je troma, arhaična, film deluje kao malo bolji minorni 80s film sa današnjim efektima, kao nižerazredni ROBOCOP za decu. Ne želim da ulazim u pitanja koliko je sam IRON MAN kao strip uticao na ROBOCOP, međutim, kada se podvuče crta u svojim najboljim momentima IRON MAN izgleda kao ROBOCOP 2 za decu.
Dakle, Favreau uopšte nije isporučio vizuelni spektakl koji bi trebalo da bude jedino opravdanja zašto se pravi film sa ovako istrošenom i što je još važnije ludicrous stripovskom premisom.
U svakom slučaju, nema ni govora o velikom letnjem filmu, niti o klasiku.
* * / * * * *
P.S. Sačekajte kraj špice da se pojavi Nick Fury...
Jerry Bruckheimer and Michael Bay ("The Rock," "Armageddon") may reunite for an HBO drama series loosely based on the 2006 documentary "Cocaine Cowboys".
Variety reports that the series would revolve around the drug trade in Miami in the 1980s, and would focus on the cutthroat world of drug dealers and the Colombian cocaine kingpins who set up shop in the once-sleepy Florida city.
A writer is not yet attached but Warner Brothers are expected to produce, however no deal has been finalized between HBO and Warners.
Rapper Common ("Wanted," "Street Kings," "American Gangster") has signed on to co-star in McG's "Terminator Salvation: The Future Begins" for Warner Bros. and Halcyon Pictures reports Variety.
The story centers on John Connor (Christian Bale) who leads what is left of the human race in a battle against the machines. Common will play a freedom fighter and member of Connor's inner circle.
Common was most recently linked to play The Green Lantern in Warners abandoned "Justice League: Mortal" project.
Sam Worthington, Anton Yelchin and Moon Bloodgood also star in T4 scheduled to open May 22nd.
Ponovo sam pogledao IRMU VEP Olivier Assayasa, courtesy of Ginger.
Reč je o revivalu novotalasovske filmofilije ali sada u sasvim novom ključu kritičara koji su radili u Cahiers du cinema tokom sedamdesetih i osamdesetih kada su izvorni novotalasovci već dostigli punu zrelost pa čak i obajatili.
Assayasova IRMA VEP je DAY FOR NIGHT za devedesete. Leaud igra burnt out novotalasovskog reditelja koji za televeiziju radi rimejk LES VAMPIRESa (po definiciji dekadentna kinotečka aktivnost) za koji angažuje hongkonšku glumicu Maggie Cheung (koja inače igra sama sebe).
Assayas se na jednako zanimljiv način kao i Truffaut bavi odnosima u filmskoj ekipi s tim što u konkretnom slučaju njega dosta zanima i filmofilija i politika autora u odnosu na finansijere, aktuelno stanje u svetskom filmu, snalaženje multientičke ekipe, glumca koji pokušava da spozna svoj lik i sl. dok je Truffaut detaljnije tretirao sam rad raznih sektora filmske ekipe i njihovih frustracija.
Assayas uspeva da stvori odličan snimateljski i rediteljski koncept pseudodokumentarnosti u onome što je realnost priče, da bi potom sasvim drugačije tretirao ono što je "film u filmu", a da pri tom sve izgleda koherentno i nema prevelikih skokova.
U svakom slučaju, najbitnije je da Assayasov film nije fah-idiotski, da je podjednako zanimljiv i za filmske radnike, i za filmofile i za običnu publiku.
* * * / * * * *
Pogledao sam DOOMSDAY Neil Marshalla.
Iako znam da postoji ogromno interesovanje za ovaj film, nisam stigao da odmah odreagujem sa komentarom.
Neil je snimio povratnički film sa kojim se, što se mene tiče, iskupio za DESCENT. E sad, sasvim je moguće da će upravo fanovima DESCENTa ovaj film biti totalno srozavanje.
Ovaj film na neki način i jeste srozavanje pošto se u njemu Marshall, u principu, odrekao sve one ozbiljnosti koja je karakterisala njegove prve filmove. Ovde se on bavi grindhousičnim pastišarenjem, koje ide to potpune parafraze određenih scena iz filmova kao što su ROAD WARRIOR, ALIENS, ESCAPE FROM NEW YORK, 2019: THE FALL OF NEW YORK. I Neil to ni ne krije. Štaviše, moglo bi se reći da ovaj film ne nudi ni citate ni parafraze ni rimejkovanje već rekonstruisanje određenih situacija.
Ono što njegov patiš čini superiornijim u odnosu na GRIND HOUSE jeste smrtna ozbiljnost sa kojom on tretira ovu priču. Neil se uopšte ne šali kada pred publiku lansira svoje razne eksplicitne citate i bizarne fetiše. Naravno, sasvim je jasno da iza ovakve rekonstrukcije raznih situacija nema puno prilike za bilo kakvu psihološku ili sociološku relevantnost koju u principu nose filmovi o apokalipsi, čak i kad su najstilizovaniji.
Paradoksalno, baš zbog tog retro-populizma, DOOMSDAY postaje hermetičan pošto u principu mladađa moviegoing ekipa verovatno ne razume svet koji posle svog smaka dođe dotle da ulicama vladaju bande obučene kao iz postapokaliptičnog filma osamdesetih dakle nećega što se sudeći po timelineu filma dešavalo pre ravno pola veka. A opet, oni koji to razumeju, imaju nešto više godina i nešto više zahteve. Dakle , DOOMSDAY je pravljen kao film koji bi trebalo da bude najbolji film na svetu za trinaestogodišnjake ali teško da ga neki trinaestogodišnjak razume.
Ipak, upravo ta sklonost ka citatu ima svoj koren u postapokaliptičnom podžanru pošto su ti filmovi u principu bazirani na derivativnosti, tu se ne zna ko je od koga kada šta peuzeo, gde su Italijani krali od Holivuda i kada se išlo obrnutim putem. Ako bi trebalo u jednoj rečenici definisati DOOMSDAY, onda je to najbolji rip-off u istoriji žanra baziranog na rip-offovima.
U svakom slučaju, DOOMSDAY ma koliko nudio novine, sveže detalje i sl. upravo jeste ono što su tražili svi oni ljudi (u to uljučujem u sebe) koji su trošili svoje vreme na gledanje italijanskih rip-offova a nikada nisu dobili.
* * * / * * * *
Ako ikoga zanima sudar Cripplea i Miliusa, there you go...
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=1567#p1567
Ako ces hvaliti Dillinger-a dosao bih; taj film mi je u 10 najboljih svih vremena.
Quote from: "Alexdelarge"Ako ces hvaliti Dillinger-a dosao bih; taj film mi je u 10 najboljih svih vremena.
LDP + milius= the winning combination! :evil: :!:
Quote from: "Ghoul"
LDP + milius= the winning combination! :evil: :!:
Prokuzio si me.Ajd sad
Siri Dalje. :wink:
U sklopu pripreme za gledanje mog nesuđenog holivudskog debija, pogledao sam film WRONG IS RIGHT Richarda Brooksa.
Ovaj film, tada već vremešnog veterana Brooksa, snimljen 1982. godine, kroz satiru o spletkama američke admistracije sa jednom arapskom državom bogatom naftom, na najneverovatniji način anticipira stvari koje će se dešavati sa američkim angažmanom u Iraku. Ono što je neverovatno, svakako je neshvatljivo podudaranje detalja koji su se zbili 20 godina kasnije ali 1982. apsolutno nisu delovali realno.
Iako je sam motiv rata za naftu, sasvim jasno, bio očigledan i tada, situacija da je WMD biti glavno opravdanje za napad, i da će traženje WMD biti osnovni problem kada akcija krene, da će teroristi napasti Njujork što će pokrenuti ceo rat, zaista deluje neverovatno, i ponekad se učini kao da je ova satira snimljena prošle godine, recimo.
Međutim, ne, reč je o satiri iz 1982. koja pokušava da bude STRANGELOVE za osamdesete, u čemu estetski ne uspeva ali zato, paradoksalno, ideološki funkcioniše mnogo bolje od Kubrickovog klasika.
* * / * * * *
CRVENI UDAR spada u red partizanskih pop filmova koji su imali probleme sa režimom što samo pokazuje koliko su naslovi ovog profila bili smatrani za potencijalno subverzivne, iako ih danas svi uglavnom percirpiraju kao lagodno snimane režimske filmove.
Reč je o partizanskom filmu na liniji Hajrudina Krvavca u kome se obrađuje partizanska, diverzantska borba trepčanskih rudara koji su vršili brojne diverzije u ovom rudniku ne bi li sprečili iskopavanje olova koje je nošeno u Nemačku i imalo uticaj na proizvodnju municije.
Golubović je snimio ovaj film u fazi kada partizanski akcioni film ulazi u svoju dekadentnu fazu. Treba imati na umu da je iste godine izašla i UŽIČKA REPUBLIKA i da u ovom času ni Hajrudin Krvavac nije više u punoj snazi.
A Golubovićev film je upravo na Krvavčevoj liniji s tim što za razliku od vrlo disciplinovanog Šibe koji je pre svega na liniji Brian G. Huttona, Golubović unosi i malo Sergio Leonea u miks, dajući CRVENOM UDARU izvesnu razbarušenost.
Iako je kosovski milje karakterističan pre svega za Žiku Mitorvića, Golubović u ovom filmu ne referiše previše na njega. Za razliku od Žike koji je koristio Kosovo kao prostor za vestern sa fantastičnim krajolikom i filmičnim okolnostima, Golubović dosledno ide Krvavčevim stopama-CRVENI UDAR je guys on a mission flick. Meta koju treba da unište, poput mosta u istoimenom Krvavčevom filmu za koji je Golubović pisao scenario preuzima ulogu junaka i kao lokacija odlično uspeva da zaigra.
Kao što u MOSTU imamo lik inženjera koji je patriota ali ne može da uništi svoje delo, tako u CRVENOM UDARU imamo lik nemačkog oficira koji je pre rata bio rudar, štrajkač, i koji pokušava da očuva proizvodnju u rudniku kroz što manju represiju nad rudarima što se na kraju ispostavlja kao greška.
Dakle, pored tehnike i rudarska etika ima jako važnu ulogu u ovom filmu. Pitanja rudarske etike su dosta često tretirana u našem filmu i rudari su uvek uzimani kao simbol socijalizma.
Ipak, ono što se ispostavlja kao mana filme jeste dosta sporednih događaja u priči koji su uvedeni u film i koji uprkos pokušajima da deluju kao produbljivanje karaktera samo ubijaju tenziju i mute fokus priče. isto tako, Bizetićeve akustičarske patriotske numere koje otvaraju i zatvaraju film su zanimljive kao fetiš ali dosta nevešto pokušavaju da povežu tadašnju akciju sa aktuelnim političkim trenutkom.
Kada je reč o političkim problemima, o njima sve piše u Tirnanićevoj knjizi CRNI TALAS. Međutim, sam film se izvan neke dosta blage političke korektnosti izražene kroz podvlačenje činjenice da su se svi zajedno borili porotiv okupatora uopšte ne opterećuje nacionalnim atipičnostima tog kraja. Nemci u jednom momentu pomisle da nacionalno podele rudare i okrenu ih jedne protiv drugih ali se potom ta linija priče zabašuri. U filmu nema kolaboracionista, jedini negativci su Nemci.
* * 1/2 / * * * *
"Entourage" star Adrian Grenier will produce and co-direct a paparazzi-themed film which examines the relationship between celebrity and society says Variety.
Grenier's Reckless Productions are developing the project and Grenier has already been spotted around Hollywood shooting footage.
Grenier will also produce "Where Are Who Now" which traces the musical odyssey of the Los Angeles band the Good Listeners as they set out to record their third album.
THE GIRL IN THE CAFE je projekat producenstsko-rediteljskog tima koji je uradio STATE OF PLAY za BBC. Ovog puta Paul Abbott je bio samo producent dok je Richard Curtis licno pisao scenario.
Rec je o melodrami, gotovo tatijevskoj po svojoj kamernosti i glumi Bill Nighyja koja na liniji Curtisovih feelgood ljubica prica o ustogljenom politicaru koji se zaljubljuje u mladju zenu i vodi je sa sobom, bez ikakvih zadnjih namera na samit G8 u Rejkjavik. Jasno je da ce ova neocekivana veza da ce svi glavni junaci iz nje steci neka krucijalna znanja.
Iako nije na liniji tipicnih Curtisovih populistickih radova, uostalom pomenuh Tatija, i ako je Nighy na ivici nepodnosljivosti u ulozi smetenog i nesigurnog politicara, posto toliko forsira njegovu smeteneost da ne postoji apsolutno nijedna faza u kojoj taj lik pokazuje ikakav kvalitet, THE GIRL IN THE CAFE naprosto u sebi nosi najvisu klasu TV filma, ima pricu koja stoji, odlicnu minimalisticku Yatesovu egzekuciju i sjajne lokacije.
Maltinovski receno, iznad proseka.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/05/slavoljub-plavi-zvonce-rip-1935-2008.html
Pogledao sam svoj nesuđeni holivudski debi, WAR INC. Kritika ga je unisono napušila, naravno, s pravom i sada se vidi da je Srđan bio u pravu kada je napusrtio projekat. Ipak, isto tako sasvim je jasno da su Cusack i kompanija bili u ozbiljnoj zabludi kada su se opredelili da pođu ovim putem i dopuste da Srđan ode, prepuštajući projekat u ruke Cusackovom jaranu Joshui Seftelu.
Prva Seftelova greška softverske prirode je u tome što je prihvatio apsolutno sve Cusackove kreativne težnje koje su krajnje ograničene u estetskom smislu, bez puno razdvajanja važnog od nevažnog.
Druga Seftelova greška je hardverske prirode a to je što se pomirio sa tehničkim standardima koje pruža Avi Lernerova bugarska posada. Srđan nije pristao na ta ograničenja pošto je shvatio da se sa njima teško može snimiti ambiciozan američki film smešten u izmaštanu blisku budućnost. Sa njima se mogao snimiti odličan film u koji bi reditelj uložio neku vrstu evropskog senzibiliteta kako bi dočarao zadatu priču i mislim da je Srđan bio sposoban za to. Nažalost, nisu se razumeli.
Na planu scenarija, ono što smo Srđan i ja napisali bilo je uzbudljivije i dramatičnije. Nije bilo tih flah plakatskih deonica sa kojima se američki reditelji inače loše snalaze.
Od naše ekipe najbolje se pokazao Zoran Popović Pop koji je radio kao DP. On je već postao ozbiljan DP u Americi, radio je neke zanimljive stvari i nadam se da će povremeno svoju ekspertizu pozajmljivati srpskim filmovima.
Pogledao sam BOOT CAMP Christiana Duguaya, courtesy of Ginger.
Iako spadam među verovatno najređi soj ljui koji cene Duguaya kao reditelja i dočekuju njegove filmove sa punom pažnjom, izuzev možda kanadskij i američkih televizijskih producenata, više nisam siguran koji bi bili eventualni parametri njegovog uspeha.
Naime, BOOT CAMP je film koji po svemu sudeći neće biti theatrical, a nema ni žanrovsku jednostavnost svojstvenu DTVu i čini mi se da će najbolju sudbinu imati na malom ekranu. Ova kontemplacija nema puno veze sa kvalitetom samog filma, koji je vrhunski, već naprosto sa mojim razmišljanjem kojim bi putem Duguay mogao doapeti do pozicije da potpisuje dela neke šire relevantnosti.
I BOOT CAMP pokazuje da Duguay ima vrhunski kvalitet i da donosi neodloljivu energiju, high production value i gloss svakom materijalu.
BOOT CAMP je ekspoze o Tough Love boot kampovima koji postoje još od sedamdesetih i kroz koje su prošle stotine hiljada mladih ljudi a nekih 40 je u njima ostavilo kosti.
Naravno, odmah na um padaju naslovi LORD OF FLIES, BATTLE ROYALE i BEACH, međutim, Duguay za razliku od njih svoju priču smešta u jednu sivu zonu. Niti su zatočena deca sasvim nevina, niti je čovek koji vodi kamp sasvim zao. Naravno da kako film odmiče, totalitarni eksces vođe kampa počinje da opravdava decu. No ipak, nu u jednom trenutku vaspioštač be prestaje da iskreno veruje da radi pravu stvar.
U tom smislu, iako se bavi već eksploatisanom temom i jednim velikim opštim mestom, BOOT CAMP se ne zadržava previše na opštim mestima i ponaša se kao da zna da smo sve to već gledali.
Ko voli Milu Kunis, obradovaće se da ona u ovom filmu pokazuje grudi. Ko prati Peter Stormarea primetiće da njegov lik ponavlja zaposlenje iz HAPPY CAMPERSa. Ko analizira Duguaya, konstatovaće da režira k'o mladić, poletno, ambiciozno, dosta slično Peter Bergu u FRIDAY NIGHT LIGHTS, sa odličnim akcentima, uglovima kamere kojima nadoknađuje sterilnost ambijenata i uopšte uz upotrebu svih trikova koje jedan B-reditelj danas može da koristi kako bi unapredio neki materijal.
Otud se nadam da će Duguay uskoro imati priliku da se potpiše na nečemu što će prrivući veću pažnju.
* * ½ / * * * *
Hey, everyone. "Moriarty" here.
One of the best moments of the press weekend for SPEED RACER was sitting down opposite Joel Silver, my first interview with this producing legend.
I've loved as many of his films as I've hated over the years, but I've always loved Silver himself as a sort of giant personality, a kind we don't often see in producers. I'm fond of his cameo in ROGER RABBIT, for example, where he ribs his own press persona with his performance as the director yelling at poor Roger. I've had many meetings as a writer on projects at his company over the years, and they've even taken me into the studio a few times, but it's never worked out for me to get hired. But in all that time, I've never really spent any significant time talking to Silver directly, and so it was worth the drive to Long Beach on a Friday afternoon through crazy traffic to where Warner was using the Long Beach Grand Prix as the backdrop for their junket. I had twenty minutes with Silver all to myself in one of the many rooms Warner Bros. had commandeered at the conference center.
As we walked in, we talked about the screening the night before, where my son had gone completely apeshit for it. On the way out of the theater, Toshi was telling everyone how much he liked it, including Silver, who was standing by one of the doors. "I like the movie," he said as he walked by Silver, and the producer beamed down at him.
"Thank God," he replied as Toshi just kept walking.
I told Silver how much his reaction had made me laugh, and he told me he really was pleased to hear such an obviously unfiltered reaction from exactly his target audience.
Moriarty: It's crazy. This is the first time he's been hyped for a film, where he's nuts about the trailer and asks about it every day. This and WALL-E this summer are pretty much all he's about right now. It was strange, though... he knows the characters now, so when he ran into [John] Goodman at the end of it, he just sort of casually said, "Hey, Pops," and kept going. He just accepted him as real.
At what point did the Wachowskis know they were going to make this as a family film?
Joel Silver: Well, it came from them. They knew I had SPEED RACER, and we'd talked about it in the past when we'd get together and I... I hadn't looked at it in the while, and after we finished V, they called me one day and they said, uh, "What are you doing with that SPEED RACER thing?"
I said, "I'm struggling."
And they said, "Well, weeeeeee have an idea."
"Go for it." And the studio put up the dough and they went and made this five minute pre-viz of... it's really one race, and it's funny, because there are actually... we were discussing this a few days ago, but there are some shots that were in that pre-viz that made it through to the finished movie.
Moriarty: Really?
Joel Silver: Not exactly the way they were, but those precise ideas got through. So they sat with Dan Glass and John Gaeta, our team, and they created this pre-viz, which was, you know, kind of a composite of all the races. It was just to show me and the studio what they wanted to do.
So it took about six or eight weeks, and I remember, it was December of '06, and we showed it to everybody in a screening room on the lot, and the lights go down and the projector goes on and they watch this... race. And the lights go up, and... you know... they were kind of... there was... they were perplexed. And they said, you know, "Is it ROGER RABBIT? I mean, what is this? Is it live-action? Is it animation?"
And the Wachowskis said, "Well, the idea is that it's live-action anime."
"And that's... what, exactly?" (laughs) So they explained what their intention was, and the studio said, "Let's go for it."
Moriarty: Well, it is one of the most aggressively visual films I've seen in a long time, and about ten minutes in, my wife actually leaned over and said, "Is the whole thing going to look like this?" By the end of it, though, she found it all quite beautiful. I think it does take a few moments to sort of adjust to that world...
Joel: That's what happened when the first trailer came out. I mean, people... I mean, I was happy that Harry really got it and loved it. I think [he] referred to the clip as "chocolate-covered pussy juice," I think he said. Which, by the way, I was happy to see that he said he liked that... but there were a lot of people that didn't quite get it. "What is it exactly?" You know, what do you need? A couple of journalists I showed it to, they... which, by the way, they were very... one guy said, "Well, is CGI BETTER? What is wrong with the old kind of movie making?" These are older journalists, and it is hard to shake them of the golden age of CHINA SEAS, but... CHINA SEAS, by the way, if you look at that movie, which is a Clark Gable movie, they shot all the wide shots on the back lot, but they went back into the studio to shoot the close-ups. So they took... they took still... you know, er, rear projection, and they took close-ups on the stage. They could've shot the wide shots and the close-ups together [on location], but they felt they had more control on the close-ups on a soundstage.
Moriarty: I don't think it's necessarily that... it's not that you've broken a big technical barrier, that no one's shot a movie with similar ideas. I mean, this does go back to the golden age of Hollywood where you created the whole world, and I think that is what I really respect about it. It is a world that from the beginning to the end is very persuasive, and I like that it's sort of an alternate history, and you can see where it diverges from the real world. Um, I get the sense that they laid out a real history, like they know exactly where the steps were where they got from our reality to this one.
Joel: Sure.
Moriarty: Um, but I think its very childlike in the way it treats the racing and the physics. It's not that it disregards this reality, it just sets its own sort of rules. Um... was it a... was it difficult imparting that to the cast? Sort of what the tone of this world is gonna be because that's... it is sort of a leap for them.
Joel: Well, I mean, they... they... film makers like Larry and Andy, they know what they want. They go into the, the, into the day knowing what they want. I watched them in the visual effects review and they're, they have seen in their heads what they want it to look like, and they are directing the visual effects guy to give them what they want, so they knew the tone and they were really fans of the show. They liked the show...
Moriarty: Oh, it's obvious, too, it's obvious that they must really love the characters and the world and...
Joel: ... and they wanted to keep the tone, and the fun, and the aesthetic of the show and... and they wanted to make, again, a family movie. It is important that you like it as your son likes it. They want families to go together and love this picture. There are things in there that maybe older kids may not LOVE, but little kids would love, and things that little kids may not get and the older people would get, so they, it's kind of a mixture like that... but they kept the tone the way they wanted it, and that's... and, and, and when they cast the movie they got the people they felt would give them what they wanted. I mean they, they saw every young hot actor in Hollywood and they really felt that Emile was the guy. They felt that he was Speed. He, he was honest, and forthright, and ambitious, and he was... he had the wholesome quality that Speed had to have. And they felt, they felt that Christina looked like Trixie so... and and and John Goodman, and Susan Sarandon, and Matthew... and they really wanted them all to be the characters and they wanted them all to watch the show and see what it was...
Moriarty: I think that Matthew does some of his best work ever in this. He really... he is... the way he buys the reality of it, it reminds me of the best moments in THE MATRIX, where you get the sense that those actors love that world, and they love being in it, and they love playing with the toys of it.
Joel: They commit. They commit to it.
Moriarty: Matthew gives... I don't know if I've ever seen him so loose and funny... I felt...
Joel: He worked on the voice a lot. He wanted to get Racer X's voice, ya know? He wanted that authority that Racer X has, and he did it.
Moriarty: The film makers that I always enjoy you working with are the guys who I think you... you are the only person who protects them the right way, and it seems like there are some film makers that you really click with. I think the Wachowskis, you obviously have a great rapport with them. Um, I think Shane Black, the fact that now as a director you're really... you've enabled him to take that step... ummm...
Joel: He is writing another script right now for us.
Moriarty: ... his voice finally is, that's the Shane Black that we've loved on the page, and I finally felt like I saw that in a film. As a producer, is that your role when you find an artist that you love, to really support their voice and their vision?
Joel: Well my job as a producer is always to support the director, y'know? I, it's up to the director to make the movie, he has to make the movie. I mean, I like to be involved in these kind of giant movies that allow me to make a contribution, allows me to be involved in the process and, you know, do what I do, which is keep it all going. And there are problems on a movie every day, and my job is to kind of solve those problems, but I serve the director, and I have to get 'em what he needs and get everybody what they want and support their vision and, and, you know, I work with directors I believe can benefit from that relationship. And, uh, those have been the most successful movies that I've done.
And Larry and Andy, we've been together almost... for over 10 years now and I mean, I, I am so proud every day I work with them. I mean, they, they are consummate professionals. They understand... I mean, I sit with them and watch these effects reviews, and I don't know how they understand the systems, the process so well... they understand every aspect of color correcting, and density and focus, and focal length, and filters, and they understand everything, and they know what they want. You work with a lot of directors that DON'T understand that process at all, who look for help...
Moriarty: Right, or they will lean on a great supporting team or a tech team...
Joel: But, but these guys are as good as it gets.
Moriarty: I think what surprised me most is that they are funny...
Joel: ... very funny...
Moriarty: ... and we've never seen funny from them, really, in their films before. Uh, but some of the best stuff in this movie is... well, you guys found the right kid... I think Paulie Litt is the kid.
Joel: I mean, he is great, he is what Spritle was, y'know? And we're concerned if we do make more of them, that... you know... I don't know if you can find a kid who is the same age, and we have to move quickly if we want to see Paulie again...
Moriarty: Yeah, I know... but that was, I think, that's the area that normally, like... I think that there are some people who are going to be too cynical for the film. I think the film is really sincere and it's very sweet and, um... it seems like, especially right now, almost all of pop culture is kind of sarcastic and snarky, and, um, how conscious were the Wachowskis that they were making something that kind of stands apart from that?
Joel: They wanted to make a family movie. They wanted a movie that everybody would enjoy, and, look, we...
Moriarty: Even, like, Dreamworks... they make everything kind of sarcastic and one step removed, and make everything into a "hip" movie for kids...
Joel: ... but, but Pixar movies... THE INCREDIBLES and RATATOUILLE... those movies aren't that snarky and, like, they... I mean, you know, it was no mistake that Michael Giacchino came onboard...
Moriarty: ... awwww, his work is fantastic.
Joel: I mean, it's genius, and someone told me the whole score is online now...
Moriarty: It is. Yesterday, it premiered...
Joel: People are, like, loving it. I don't know why they put the whole score on...
Moriarty: It's more like a big sampling. I think it's like about an hour of music, an hour ten of music...
Joel: But it's so... it makes it all so... magical. The movie, I mean... he, that last reel, the end of that race when he goes into that music, it just takes... takes your breath away.
Moriarty: I really, I found it very emotional, the stuff they say about family, about watching your kids start to succeed and become what they want to be. There is real value in that, and I like how they portray it.
Joel: What I was saying before was... if I can finish what I was saying... is that some of these... yes, some of these, the more kind of, you know, teen-oriented or older movies tend to be very sarcastic, and tend to be, you know, um, you know, "wink wink nudge nudge," y'know, where we get the jokes. But the purpose of this movie was to interest my six year old, interest your three year old, as well as interest adults. So we had to make a movie wouldn't go over their heads, and I mean there are sometimes jokes... I remember in the first TOY STORY, where, you know, Don Rickles's character is "Ahhh, you hockey puck," and it really is a hockey puck...
Moriarty: Yeah.
Joel: There are things like that, that are designed for a different aesthetic, but primarily we are talking about a family movie that needs to have that warmth and that enveloping quality, and I think this movie has that.
Moriarty: Well I think there is a movie, in a lot of the, I mean, everything now seems to be a pre-existing property, seems to be a remake, or seems to be a reinvention or something. There seems to be a move with a lot of it that I feel is very calculated, that, like, they buy it because it has a lot of name recognition. This doesn't feel like that at all. This doesn't feel like, "Okay, SPEED RACER. This demographic likes it." The people who are most nostalgic for it are in their 40s...
Joel: Sure...
Moriarty: ... and kids just like it because of the innate thing of fast cars...
Joel: That's... that's the whole thing. I mean, Favereau told me the story, he was, um, working on IRON MAN, and Hasbro called him and said, "Is there a car in the movie?"
And he says, "No, it's IRON MAN. He's Iron Man."
Moriarty: He is the car. (laughing)
Joel: "But is there a car?"
And he says, "No, he's Iron Man. He flies around. He's Iron. Man."
And they said, "Well, could there be a car?"
So he says, "No, there is not a car."
So, when he told me the story, I said, "Well, I have a car." 'Cause kids like cars. Mattel...
Moriarty: The wall of Hot Wheels for this movie is AMAZING.
Joel: ... but, um, Mattel says their CARS... the Pixar CARS... was huge. Successful... huge... and this idea, this worked out because we were able to give the files of these cars, the computer files of these designs, to Mattel before we started the movie. I mean, they had them even before we started making the picture. So they were able to do a really aggressive, y'know, a program on this, on the Mach 5. They said "It is a white car with a red M, y'know? How do we feel about it?"
I said, "We're going to be fine." I walked into Toys'R'Us a few days ago, and you walk in and the entire place is just SPEED RACER. I never had... I mean, being a R-rated guy... I'd walk into Toys'R'Us and see THE LION KING or ENCHANTED or some big Disney movie. I'd never see one of our pictures, so to walk in there and see that, and they are telling me a lot of toys for movies, they come out nine weeks before and sit, and people are like "What's happening? These cars aren't moving."
And they are like "Wait till the movie opens."
This stuff is going off the shelves now, it's moving right now. It's already moving and they're like, "If this movie works and people go to see it and if it has the effect it seems to have, it will be a success for everyone."
Moriarty: When I told my friend, this guy who is actually older than me, when I told him that I'd seen the wall at the toy store, and the Mach 5 had a trunk that opens that you could put Spritle and Chim Chim in, he was like, "Okay... I'm buying one. I don't care... I HAVE to have that." Cause those are the logical toys they've never really done for SPEED RACER fans before.
Joel: As my son would say to me, because I gave my son the show to watch, "Are they gonna have Spritle and Chim Chim in the trunk?" Because he... and by the way, we put them in the trunk because there is one scene where he slams the trunk down with them still in it. You think, "OH MY GOD there is a kid in the trunk! You are leaving him in the Trunk?!" But I mean, that's the idea. The idea is to, is to take what we love about the show, use that, but then bring it to a whole new audience.
Moriarty: Now, I know that there are a few of these other properties... by the way, Devin from CHUD... I was talking to him, and he told me you confirmed that it looks like JUSTICE LEAGUE is done now... (transcribers note...yay!)
Joel: No. I just said that it seems to be...
Moriarty: ... it's, uhhh...
Joel: ... postponed.
Moriarty: That's one of those that... really... I hope that they get it right, rather than get it soon. Um, because these are... how long have you been attatched to SPEED RACER? I know Patrick Reed Johnson, I talked to him about it years and years ago, and he wasn't the only one who took a shot at it, certainly. It's been how long?
Joel: Almost 20 years.
Moriarty: That's amazing, and it feels like you finally found the perfect...
Joel: Look, we struggled with it a long time, and it really... until... y'know, I remember, I...
Moriarty: But you do that with properties. You stick by them, like SGT. ROCK. You have developed that for a long time now...
Joel: I'm going to make that. I'm going to make that very soon. With Guy Ritchie, I think.
Moriarty: Really?!
Joel: I hope so. Yeah, um, but, um, I remember at one point it got close. I mean, there were a lot of people attached to SPEED RACER over the years. Um, no real actors. They never got that close. I remember at one point some production designer was working on something for Julien Temple or somebody. They were designing a car that would cost a million dollars which, at that time, was a huge amount of money, and the car was all going to be chrome, and you could shoot it from any angle. You had to have special lenses. I don't even know what they were doing, but you know... but the idea of having SPEED RACER with a real car... it could never do what we want the car to do. I mean it couldn't do that "Car-Fu," as we are calling it...
Moriarty: That's so great.
Joel: ... and the reality of being able to do that, to let the car spin in the air and do all those things, and to see the tires re-inflate, and all that stuff that couldn't exist without the computer, and it couldn't be done until right now.
Moriarty: To wrap up because I know you've had a long day so far... um, I think for a while, a lot of people had an idea of what a Joel Silver film was. Especially, I think, defined by the action stuff you did in the '80s and the early '90s. Do you feel like you continue to redefine for yourself what a Joel Silver film is? 'Cause this is a totally different audience than you've ever had, and I think it could work. I think they will fall in love with this...
Joel: I mean, I hope so. I hope you are right. I hope you will project that to your vast audience of, uh, of readers and writers. Um, look, I, I, there are things that inspire me. There are things that I want to do. We are starting NINJA ASSASSIN in three weeks, y'know? I always wanted to do a movie like ENTER THE DRAGON. I always wanted to do a full martial arts movie. And since THE MATRIX, I've been pushing the guys, the Wachowski brothers, to do something like that because THE MATRIX had a lot of martial arts in it, but it was a much bigger movie, much bigger ideas, like the visual effects... but I want to do, like, a Bruce Lee movie, a really strong martial arts film. And we're starting that. I mean, Rain is going to be this incredible character. It's a Ninja movie, it's full martial arts. It's fantastic, and I've always wanted to do that kind of movie, and I've always talked about it. I've just never... I mean, I did ROMEO MUST DIE. I did some martial arts pictures, but never like what I am saying this will be like.
I have a lot of interests. I have a lot of things that excite me. So, you know, this ROCKNROLLA movie I just did with Guy Ritchie is fantastic. It is raw, it is funny, it is dark, it is great. It is great. And I liked his first movie, LOCK STOCK, and I liked SNATCH, and I think it's the best movie he's ever made. I've always wanted to do a movie with him. I mean, I still get excited about things. There are things I still want to do. I don't know if there is an imprint that I can say, "That is a movie that I made," but my contribution is in the movie, and I support the boys and it is their vision, you know?
Moriarty: Right.
Joel: But I think I am doing everything I can to make it as good as I can make it. So I got a lot of movies ahead of me. I've produced, I think, 55 movies in my life, and I want to keep going till I produce 55 more or whatever, and I wanna just have a lot of stories to tell, and I want to tell them.
Moriarty: I always tell my friends that one of the great geeks spots that you have to visit at some point when you're in Los Angeles is the waiting room of your office on the Warner lot, with the Predator and the Matrix stuff and all those posters, because it really is crazy when you stand there and you realize everything you've had your hands on over the years.
Joel: Well, I am happy that we can keep going. I've been doing this, I've been there for 22 years. I've been there for a long time, and I don't feel like it's been that long but... you figure the LETHAL WEAPON movies, the DIE HARD movies. PREDATOR. THE MATRIX. There is a lot of product we've done. I'm proud of everything I've done... I'm proud of them all, even the ones that didn't work. I'm proud of them, too, so...
Moriarty: I'm just glad to see you trying new things.
Joel: Sure.
Moriarty: ... because, uh, the nostalgia's fine, but I love that you are taking a chance on some things like this now.
Joel: And I love that you guys are aggressive with getting people to go to the movies and see what we are doing.
Ovo kao da sam ja birao:
SCOTT PILGRIM might have finally found his Ramona!
Ahoy, squirts! Quint here. Looks like Edgar Wright has found his leading lady for SCOTT PILGRIM in GRINDHOUSE cutie Mary Elizabeth Winstead.
I didn't care much for her in FINAL DESTINATION 3, but I liked the dopey innocence she brought to GRINDHOUSE. She's definitely pretty and can be spunky, which is what Ramona needs. And she looks like the human version of Bryan Lee O'Malley's manga-ish art.
She will be pined after by Michael Cera in the title role. Can't wait to see her in that cute little hair cut and the rollerskates! What do you folks think?
Speed Racer je baš žestoko (po svemu sudeći – nadasve zasluženo) usrao motku: za 2 nedelje, ukupno otplatio jedva 1/10 svojih troškova, tj. $24,367,000
šta misliš, dimbo, da li će ovaj šamar joel silver da oseti, i kako/koliko?
a bata i seka w?
Joelova producentska tajna je oduvek bila u tome što je uspevao da u ključnom trenutku nađe ljude koji će ga u kreativnom smislu učiniti neophodnim studiju Warner.
On je uvek imao sjajnu plejadu A-ljudi sa kojima radi tipa McTiernan, Donner, i odlične igrače s klupe tipa Tony Scott, Renny Harlin...
Joel je bio u sličnoj situaciji pre deset godina kada je njegova prethodna dobitna kombinacija Richard Donner-Mel Gibson počela da posustaje. Onda su ga 1999. na mapu vratili sibilinzi Wachowski. Oni su mu postali glavni krativni oslonac dok su sa klupe ulazili Andrzej Bartkowiak, Dominic Sena ili James McTiegue.
Očigledno se Joel sada nalazi u novoj 1998. godini. Koliko vidim ima ROCKNROLLAu in the can plus ima Guy Ritchiea attachovanog za bar još dva projekta, ako ne računamo zamišljene sequele ROCKNROLLAe. To je zanimljiv preokret. Čudno mi je da sada igra na njega.
U principu SPEED RACER nije tipičan Silverov film. Imaj na umu da je Joel imao recentni fijasko sa FRED CLAUSom David Dobkina koji je pakovan kao siguran hit na tragu WEDDING CRASHERSa. To je projekat koji bi se kao paralela mogao uporediti sa FATHERS DAYom Ivana Reitmana upravo u ono vreme kada je pre desetak godina bio u prethodnoj krizi. Silver nema sreće sa komedijama ma koliko da su sure fire hit u incepciji a i FC i FD su to bili.
Stoga, Joelu da bi se vratio na stari vrhunski nivo treba veliki akcioni hit, to je teren koji on najbolje poznaje.
Mozda bi to mogao biti NINJA ASSASSIN koji sibilinzi rade sa McTiegueom.
http://www.empireonline.com/features/photo/oliver_stone_w/default.asp?NID=22368
UK-distributor Optimum Releasing, has struck a multi-picture deal with Joel Silver's Dark Castle (which already has a relationship with Optimum parent Studio Canal).
The first title in the deal will be Dominic Sena's action thriller Whiteout. Based on the graphic novel, Kate Beckinsale stars in the story of a US marshall alone in Antarctica who has to investigate the continent's first murder.
Optimum's previous pick-ups of Cannes titles include Steven Soderbergh's two Che films, Matteo Garrone's Gomorra and Emir Kusturica's Maradona documentary.
The company's other forthcoming releases include Berlinale winner Elite Squad, Shane Meadows' Somerstown, Sundance hit doc American Teen, and the now-shoooting political satire In The Loop by Armando Iannucci starring James Gandolfini.
Washington, May 16: Cancer-stricken movie star Patrick Swayze is expected to reprise his role in the sequel to the hit 1991 film 'Point Break.' If his health allows, the 55-year-old star would be reliving his character of 'Bodhi' for the film, reports Contactmusic.
According to The Sun, the sequel is due to be shot in Singapore and Indonesia, however, the cast for the movie is as yet unconfirmed.
Earlier this year, Swazye had confirmed that he was suffering from pancreatic cancer.
The 'Dirty Dancing' legend has reportedly readied his will, transferring his property worth millions to his wife of 32 years, Lisa Niemi.
Reprizirao sam CLOAK AND DAGGER Richarda Franklina, courtesy of Ginger.
Reč je o jednom od klasika mog detinjstva, briljantnoj integraciji špijunskog i dečjeg filma, sa obiljem citiranja Hitchcocka za odrasle, savršenim naslednikom u filmu MONSTER HOUSE Gil Kenana.
Franklin je pre svega, imao odličnu polaznu osnovu u izvanrednom scenariju Tom Hollanda, koji je ne samo jedan od ključnih scenarista osamdesetih već je i u nekoliko navrata pokazao kako ume da izvanredno integriše konvencije omladinskog filma sa tradicijama trilera i horora. U tom smislu naročito bih istakao Winnerov manje poznati film SCREAM FOR HELP.
U CLOAK AND DAGGER, Hollandov odličan, moderan koncpet u kome se starinska hitchcockocvska intriga meša sa klincima i novim tehnologijama biva realizovan u jednom pregnantnom hitchcockovskom maniru u kome se susreću ingeniozno osmišljeni mininalizam inscenacije u skladu sa svim konvencijama suspensea sa izlivima najmračnijih podsvesnih strahova.
Primer maestralno postavljene hitchcockovske scene je situacija u kolima kad se otkrije da su baba i deda negativci. To je stvarno majstorski postavljena i realizovana situacija, odličan rad kakav se retko sreće.
U tom smislu je šteta što CLOAK AND DAGGER još uvek nije uvršten u panteon klasika osamdesetih.
* * * * / * * * *
Pogledao sam WHAT HAPPENS IN VEGAS Tom Vaughna.
Ovaj film je prvobitno trebalo da režira srpski zet Julian Farino, muž Branke Katić, koji inače radi HBO serije. Međutim, na kraju je uzet drugi reditelj, vrlo sličan Farinu. Tom Vaughan je takođe britanski reditelj. Takođe je prošao HBO školu i nedavno sam gledao njegov coming-of-age film STARTER FOR TEN koji je imao svoje probleme.
WHAT HAPPENS IN VEGAS je znatno usavršenije delo. Dana Cox potpisuje jednu jasnu high concept romantičnu komediju sa elementima gross outa, a Vaughan je odlično realizuje sa sjajnim izborom glumaca i odličnim komičarskim tajmingom.
Kritika je osporila ovaj film kao ponavljanje formule i taj stav jasno nije bez osnova. Međutim, Vaughan je realizovao delo koje na superioran način ponavlja formulu i to ne bi smelo da mu se osporava.
Inače, krajnje curious detalj za ljubitelje srpskog filma jeste mali omaž HADESRFILDU kada AshtonKutcher skine vrata sa kupatila u stanu koji deli sa Cameron Diaz. Divan touch.
* * * / * * * *
LOS ANGELES (Hollywood Reporter) - Toward the end of Robert Zemeckis' 1988 animated/live action mystery "Who Framed Roger Rabbit," a distraught Roger confronts the aptly named Judge Doom, who, it has become clear, set the rabbit up for the murder of Toontown magnate Marvin Acme.
ADVERTISEMENT
"So you thought you could get away with it, didn't you?" Roger says. "Ha! We toons may act idiotic, but we're not stupid. We demand justice!"
Twenty years later, Gary Wolf, the science fiction author whose 1981 novel formed the loose basis of the hit movie, is still fighting his own crusade for cartoon justice -- or at least a pile of money from Disney, which released the film.
Unfortunately for Wolf, he hasn't been as successful as his hare-brained creation.
Mention the Wolf case to seasoned entertainment litigators and you'll hear either a groan or a chuckle depending on which side of the talent-vs.-studios battle the lawyer fights. The case already has spawned at least two significant judicial setbacks for profit participants trying to collect damages from studios. And just last week, a California court of appeal sent a portion of the case back to the trial court, illustrating the uphill and often unending battle facing talent who dare challenge studio accounting.
Like many authors, Wolf signed a 1983 option agreement that gave him 5% of "gross receipts" from Disney's exploitation of neurotic Roger, curvy Jessica Rabbit, cigar-chomping Baby Herman and the rest of his characters. The parties didn't bother to define "gross receipts" (hey, this was the early 1980s), and Wolf later claimed that he was owed millions for his share of everything from nonmonetary promotional partnerships with McDonalds to the value of Roger Rabbit "walk arounds" at Disney theme parks.
Strike 1 against Wolf came in 2003, when the court ruled that the right to collect contingent compensation from Disney doesn't create a "fiduciary" relationship with the studio. The limitation seems minor, but a breach of fiduciary duty lawsuit could entitle a participant like Wolf to punitive damages, which often are as much as 10 times the damages as a mere contract claim. Thanks in part to Wolf, that leverage largely has disappeared in profits cases.
"It's a major problem now," says Neville Johnson, a litigator who has brought accounting claims against studios. "It's not a good case for us."
Wolf seemingly recovered in 2004 when the same appeals court ruled that "gross receipts" might include the value of tens of millions of dollars worth of noncash promotional consideration. But then a 16-week trial ensued, and Wolf won just $180,000, far less than the $8 million he had sought.
Meanwhile, Disney's lawyers claimed that they discovered an oddity in the accounting statements: Wolf had been overpaid for 10 years, they argued. More appeals came, and on May 9 the court sent the case back to the trial court to figure out what, if anything, Wolf is owed.
When the dust in Toontown finally settles, it could be Wolf owing Disney money, not the other way around.
"Be careful what you wish for," warns Disney attorney Marty Katz. "When pressing for an accurate or more detailed accounting, a participant is just as likely to uncover an overpayment as an underpayment. Fairness is a two-way street."
Wolf still could get his payday, of course. His longtime lawyer, Larson Jaenicke, didn't return calls or e-mails, but it's no secret that "Hollywood accounting" is alive and well in the industry. In just the past year, juries in Los Angeles returned multimillion-dollar verdicts against Warner Bros. and NBC in favor of producer Alan Ladd Jr. and the creators of "Will & Grace," respectively. At the same time, a Writers Guild of America-backed bill in the California legislature aimed at protecting participants cleared its first hurdle in April.
As studio revenue streams have diversified and talent contracts have become dizzyingly complex, it's understandable that many profit participants believe they're getting screwed. But as Wolf's case shows, when it comes to studio accounting, "justice" might be as tough to define as it is to achieve.
"Why, the real meaning of the word probably hits you like a ton of bricks," Roger Rabbit says to Judge Doom in that climactic scene. Then, of course, Roger is buried by a falling ton of actual bricks.
Reuters/Hollywood Reporter
Eric Lively, Tony Todd and Gil Bellows have been cast in the "24" prequel.
The two-hour "24" prequel to the upcoming seventh season will feature Jack Bauer (Kiefer Sutherland) battling an international crisis in Africa while the U.S. ushers in a new president on Inauguration Day.
"L Word" alum Lively, brother of "Gossip Girl" star Blake Lively, will play the president's son.
Bellows, best known for his role on Fox's "Ally McBeal," will play a State Department officer ordered to serve Bauer with a subpoena to appear before the Senate.
Todd, who also will appear during Season 7, will play cruel African dictator Gen. Juma. Todd has been recurring on NBC's "Chuck" as CIA director Graham.
On the prequel, Lively, Todd and Bellows join previously cast Robert Carlyle.
Lively is managed by Untitled.
Quote from: "crippled_avenger"Lively is managed by Untitled.
Sta ovo znaci?
Kad je reč o Davidu Cronenbergu, povremene reprize njegovih filmova su okrepljujuće i poučno iskustvo, čak i onda kada se radi o njegovim promašajima. Iako nisam siguran šta bih mogao naučiti iz ponovnog gledanja HISTORY OF VIOLENCE, sigurno bi se tu nešto moglo naći. Naime, isto tako sam mislio za M.BUTTERFLY koji je u stvari prvi veliki Cronenbergov misstep u karijeri. Međutim, sad kad sam ga reprizirao došao sam do raznih uvida.
Pre svega, ja kao neko sklon pop izrazu, uopšte ne mislim da ima išta loše u ponavljanju formula. I čini mi se da je prva Cronenbergova greška bila u tome što je odlučio da M. BUTTERFLY ne radi u svom suštinski kliničkom (iza kamere) ali vrlo eksplicitnom (ispred kamere) maniru. Sasvim je jasna, a i racionalno opravdana, ideja da on u M. BUTTERFLY ne gradi priču na senzacionalizmu već da će njena snaga izbiti kroz najkonvencionalniji mogući pristup. U ovoj nameri nema ništa loše. Uostalom, izuzev stvari koje se dešavaju u samom kadru, skoro svi Cronenbergovi filmovi donose sasvim konvencionalan storytelling. U tom smislu, potencijalna subverzivnost romanse između francuskog diplomate i Kineza trandžiranog u opersku divu mnogo veći potencijal sadrži ako bi se uradila u maniru arhaizirane melodrame tipa SAYONARA sa Marlon Brandom. Cronenberg je dakle naizgled mudro žrtvovao jedan od aduta nadajući se većem dobitku.
Zašto je dobitak izostao? Pa zato što je M. BUTTERFLY u suštini anti-cronenbergovski projekat koji toliko liči na Cronenberga da je i njega samog zavarao.
Cronenbergova osnovna karakteristika je apsolutno racionalan tretman iracionalnih postavki. Međutim, opredelivši se za melodramu kao žanr i određenu stilizaciju, pre svega oličpenu kroz sentimentalnost, Cronenberg se odrekao racionalnog tretmana ove iracionalne preiče.
Koliko god bio sposoban da nemoguće stvari učini uverljivim u ranijim filmovima, u M. BUTTERFLY je jednu moguću stvar učinio krajnje neuverljivom. Uostalom, svako uključivanje razuma u ovaj slučaj definitivno bi razbio svaku sentimentalnu auru ili bi je pak razgradio na drugim osnovama.
Odrekavši se razuma i prešavši u ravan sentimentalnosti, Cronenberg odjednom deluje šuplje, tromo i inferiorno u odnosu na druge manje vredne reditelje koji mnogo bolje vladaju sentimentalnošću.
Ipak, sama kontemplativnost ovog istinitog slučaja, čini da u skupu Cronenbergovih promašaja, M. BUTTERFLY stoji kao najdostojanstveniji, možda baš zato što je sentimentalnost generalno cenjenija na filmu od vigilantizmai gangsterizma.
Međutim, ukupno uzev u M. BUTTERFLY nalaze se slične greške u postupku kao u HISTORY OF VIOLENCE ili EASTERN PROMISES. No, M. BUTTERFLY je izašao u trenutku kada je kritika još imala snage da koriguje Cronenberga te se on posle ovog promašaja vratio u red, i isporučio svoje poslednje remek-delo CRASH. Nažalost, posle HISTORY OF VIOLENCE i EASTERN PROMISES, kritika je samo produbila Cronenbergove zablude.
* * / * * * *
Odlučio sam da za promenu malo repriziram evropske filmove koji mi se nisu dopali.
Za početak reprizirao sam Balabaonovljev O NAKAZAMA I LJUDIMA koji mi je bio upadljivo odvratan kad sam ga prvi put gledao, više se ni ne sećam gde, da li na Festivalu autorskog filma ili tako negde. Moram priznati da mi se na drugo gledanje nije popravio utisak.
Prvo šokira me da film traje devedesetak minuta pošto ostavlja utisak dvočasovnog filma. Balabanov je očigledno pokušao da maksimalno uspori temo, valjda u cilju referisanja na epohu nemog filma, uostalom ni u njegovim drugim filmovima, tempo nije jača strana, ali u tome porpilično promašuje stvar pošto su nemi filmovi zbog brzine snimanja i broja sličica u sekundi mahom uglavnom brži od savremenih filmova, a drugo nemi su, dok je Balabanovljev film krajnje verbalan.
Tako da taj sam koncept je više gimmick nego što ima neku funkcionalnost i moram priznati da meni to liči na neku Makavejevljevu liniju i neke slične susrete proučavanja ontologije filma, seksa i poltitike. Međutim, politika ovog filma je dosta mutna. Osim dekadencije visokih klasa i zamene uloga između sluga i gospodara do koje su dovele izopačene želje gospodara, neke ozbiljnije politike tu nema. Kad je reč o seksu, to su isto sve manje-više neka opšta mesta bez naročite eksplicitnosti prikaza, a opet i bez ozbiljnijeg emotivnog odjeka proisteklog iz odnosa među likovima.
Konačno, u svemu ovome nema neke dokumentarne težine, tako da na kraju sve ovo opstaje jedan prilično besciljan kuriozitet. Doduše, balabanovljeva ambicija da bude bizaran je za svaku pohvalu, tako da ovo nije jedan od onih besmislenih filmova za koje mislim da ne treba da postoje. Iako mu se nije dopao i ne nudi neku naročitu vrednost, ne osećam se oštećenim što sam ga dva puta pogledao.
* * / * * * *
U ciklusu repriziranja evropskih filmova koji mi se nisu dopali odgledao sam opet NOZ W WODZIE Romana Polanskog. Na prvo gledanje bio mi je nepodnošljiv ali sam imao više vremena za kontemplaciju.
Naime, na novo gledanje, ubeđen sam da je NOZ W WODZIE potpuno pogrešno pročitan film. Naime, dominantno čitanje ovog filma i glavni atribud je to što je reč o svedenoj igri tri karaktera, snažnoj spihološkoj studiji i sl. Međutim, ovaj film je zapravo dokaz o superiornosti akcionog, avanturističkog i kriminalističkog filma. Sve ključne dramske situacije proističu iz sukoba junaka i njihove jedrilice sa prirodom, olujom i zločinom.
S druge strane, sve situacije bazirane na sukobu između karaktera, psihološkim nijansama i tenzijama nimalo ne funkcionišu. Dakle, u njemu je najslabije ono po čemu je najčuveniji. Iako, ne mogu da kažem ni da je avanturističko-kriminalistički segment naročito jak, činjenica je da je taj deo barem inspirativan pa ne čudi da su potom snimljeni slični ali znatno efektniji naslovi poput DEAD CALM Phil Noycea.
Kao mali disclaimer dodao bih da ovaj stav nisam napisao kako bih ikoga šokirao ili nervirao, provocirao i sl. Ovi utisci mi u stvari čak i ne deluju kao neko naročito otkriće. Kad sam gledao film činili su se sasvim očigledni.
* * ½ / * * * *
Dragi naši,
U petak 30. maja, od 22h u Šipražju, u poslednjoj sedmici pre zatvaranja zimske varijante ovog kuba, Žika i Cripple organizuju poslednji YU WAVE DERNEK
Njihovi alter egoi Paket Avdija i Bebek Dol odlučili su da razdruže DJ tim Selen Velen, i da ga ukinu. U petak će biti četvrti nastup ove ekipe, i ako je suditi po prethodna tri, ovaj će pored prizivanja duha Dražena Ričla, pevanja Prljavog kazališta na kolenima i air guitarovanje DJeva iza pulta doneti i posebnu emotivnu dimenziju oproštajnog nastupa.
Oni koji ostanu do kraja, biće počašćeni repro-materijalom koji su trošili ovi momci. Ne, nije to što mislite. Naprosto, poklonićemo publici nekoliko desetina audio CDova na kojima smo sačuvali svoju malu istoriju SFRJ popa i u potpunosti napraviti deobni bilans ove federacije.
Stoga, vidimo se u Šipražju u petak.
Quote from: "crippled_avenger"U ciklusu repriziranja evropskih filmova koji mi se nisu dopali odgledao sam opet NOZ W WODZIE Romana Polanskog. Na prvo gledanje bio mi je nepodnošljiv ali sam imao više vremena za kontemplaciju.
Naime, na novo gledanje, ubeđen sam da je NOZ W WODZIE potpuno pogrešno pročitan film. Naime, dominantno čitanje ovog filma i glavni atribud je to što je reč o svedenoj igri tri karaktera, snažnoj spihološkoj studiji i sl. Međutim, ovaj film je zapravo dokaz o superiornosti akcionog, avanturističkog i kriminalističkog filma. Sve ključne dramske situacije proističu iz sukoba junaka i njihove jedrilice sa prirodom, olujom i zločinom.
S druge strane, sve situacije bazirane na sukobu između karaktera, psihološkim nijansama i tenzijama nimalo ne funkcionišu. Dakle, u njemu je najslabije ono po čemu je najčuveniji. Iako, ne mogu da kažem ni da je avanturističko-kriminalistički segment naročito jak, činjenica je da je taj deo barem inspirativan pa ne čudi da su potom snimljeni slični ali znatno efektniji naslovi poput DEAD CALM Phil Noycea.
Kao mali disclaimer dodao bih da ovaj stav nisam napisao kako bih ikoga šokirao ili nervirao, provocirao i sl. Ovi utisci mi u stvari čak i ne deluju kao neko naročito otkriće. Kad sam gledao film činili su se sasvim očigledni.
* * ½ / * * * *
Ili prevedeno,film je vise Skolimovski nego Polanski !!! :evil:
INDIANA je film u kome se ponovo vidi Spielbergov fušerski rad kada se okreće populističkim, žanrovskim projektima. Taman kad sam pomislio da se vratio u formu sa odličnim MUNICHom, on je snimio film koji po nivou ispod već prilično jadnog WAR OF THE WORLDS.
Reći da je scenario loš je undersatetement. Scenario Davida Koeppa je tekst kome fale neki obavezni delovi. Svi holivudski filmovi su manje više prepoznatljivi po tome što imaju početak, kraj i dva plotpointa između. Neki imaju bolja, neki lošija rešenja, ali u svakom ćeš to prepoznmati. INDIANA to nema. On nema plotpointe.
INDIANA samo počne i traje dok se neumitno ne završi.
Odnosi između likova ne postoje. Ne postoji nikava dinamika među njima a tobožnji preokreti tipa Shia je Fordov sin su flah i što je najgore od svega nisu dobro iskorišćeni čak ni u komične svrhe.
Ono po čemu su filmovi o Indiani poznati su i scene iznenadnih izdaja i sl. Ovde ima samo jdna i desi se na početku, sve do kraja ostaje status quo među likovima.
U čitavom filmu postoje možda dva uspela one-linera.
Misterija je napisana bukvalno kao u LAVIRINTU. Zagonetke su uvredljivo jednostavne a rešenja su nedostojna savremenog filma i potpuno proizvoljna. Međutim, čak i u LAVIRINTU Gaga Nikolić i Leka imaju dilemu hoće li skrenuti levo ili desno. U INDIANI takvih dilema nema. Kao i sam film tako i svi lavirinti imaju samo jedan smer.
Međutim, tek sada dolazimo do režije koja je kardinalna. Ako bi se poredio sa ranijim INDIANAma, ima scena koje su slične, međutim razlika je u tome što su u ono vreme to snimali sa pravim ljudima i to je scenama davalo čar. U četvrtom delu, specijalni efekti su preočigledni i sve akrobacije su potpuno neuverljive, pošto u nekim momentima, jasno vidimo da glumci nisu videli tu lokaciju ni na fotografiji.
U mnogim scenama, efekti su preočigledni.
Ono što iznenađuje jeste da pored nekih scena koje su underdirected, ima scena koje su baš heavyhanded. U tome se izdvaja tuča na groblju sa nekim neobjašnjivim bizarnim gimpovima koja je onako baš sramotno urađena.
Kada kažem underdirected daću primer. Kada posle potere koju smo inače u mnogo boljoj varijanti u DIE ANOTHER DAY, Indiana i Indidanina dinastija padaju niz vodopade u ruskom amfibijskom vozilu, njihov pada vidimo u totalu. Kamera nikada ne uđe u vozilo da vidimo borbu na život i smrt, kako to da nisu ispali iz vozila i sl.
Isto tako, u nekim scenama, fale najzanimljivije faze neke akcije, tipa skočili su, rez, pali su. Nema onog najuzbudljivijeg dela kad padaju. I sl.
Kad se sve uzme u obzir, novi INIDANA pre svega liči na LAVIRINT pošto se postavlja pitanje šta je u ovom filmu toliko dugo spremano i kakav su tobožnji visoki stndard Lucas i Spielberg decenijam pokušavali da dostignu, ukoliko smo na kraju završili sa ovim promašajem.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ELECTRIC DREAMS Steve Barrona, courtesy of Ginger.
Reč je o fascinantnom filmu britanskog reditelja koji je prektično učinio muzičke spotove onim što su danas i što su počeli da bivaju početkom osamdesetih. Barron je jedan iz seeder generacije, mnogo pre nego što su Ficher i ekipa proslavili reditelje spotova. Pre ekipe formirane oko Propagande iz koje dolaze Fincher, Sena i sl. bili su Britanci poput Alana Parkera, Braće Scott, Adrian Lynea i Steve Barrona.
Barronov najveći filmski hit bio je TEENAGE MUTANT NINJA TURTLES i njegov holivudski opus je nezasluženo mali. On danas pretežno radi visokobudžetne bajke za Hallmark na smenu sa hermetičnim art filmovima pošto posle naslova kao što je CONEHEADS očigledno nije uspeo da funkcioniše u mejnstrimu.
Međutim, ELECTRIC DREAMS je autentično umetničko delo u pravom smislu te reči pošto je relevantan na ogromnom broju nivoa. Na bazičnom nivou, to je već dobrano oprobana ljubavna priča između momka, devojke i komopjutera koji isprva pomaže momku pa se onda i sam zaljubljuje. Pre svega zahvaljujući Barronovoj režiji i magnetizmu Virginie Madsen ova ljubavna priča uspeva da generiše i iščekivanje i emocije.
S druge strane, nijedna epoha kao osamdesete nije uspela da iskaža fascinaciju računarima i strah od njih. Danas su računari često tema filmova, međutim samo u devedesetim oni su imali gotovo bajkovite atribute, iako tehnika istovremeno i jeste i nije uspela da dostigne i prevaziđe ono što su autori anticipirali. U tom smislu, poput TERMINATORa, ELECTRIC DREAMS uspeva da sublimira dane potpune fascinacije računarima. U osamdesetim su računari po poslednji put imali svoj karakter.
Sama muzika u filmu je posebna priča. Naime, potpisao ju je Giorgio Moroder koji je radio skor za SCARFACE, a na soundtracku se može naći razni electro pop iz tog vremena. Međutim, i sama muzika se poigrava sa tim elementom kompjutera sukobljenog sa klasičnim instrumentima. Ako imamo u vidu da su osamdesete još uvek bile period kada je praktično elektronska muzika još uvek bila usko vezana za na napredak u tehnici (primer za to je fetišizam određenih modela sintisajzera u tome periodu, sličan fetišizaciji gitara u rokenrolu) Moroderov skor i ostale pesme odlično korespondiraju sa bazičnim konflitima u filmu.
U rediteljskom smislu, Barron koristi brojne trikove iz spotova. Međutim, to nisu stvari kojima će Fincherova i Bayova generacija definisati "spotovsku režiju", to je više jedan gotovo ejzenštajnovski pogled na vizuelno i na pripovedanje kao eventualno segment te vizuelnosti. Vizuuelnost ranih video klipova nije bila bazirana na tehničkoj napadnosti, brzim rezovima, već više na stvaranju jednog apartnog univerzuma unutar spota vezanog za temu pesme, bend, priču spota ili lokaciju na kojoj se dešava. Barron se služi tim sredstvima na odgovarajućim mestima u filmu i koristi ih kao produžetak klasičnih narativnih tehnika.
Barron sjajno postiže bajkovitu atmosferu unutar ove ljubavne priče, tako da maltene u njemu osamdesete izgledaju kao neka imaginarna decenija. Stoga ni ne čudi da se Barron i kasnije bavio bajkama, prelascima u neke iracionalne dimenzije i sl. Ja sam uvek imao veliko poštovanje prema autorima koji su uspevali da konstituišu ubedljive svetove u svojim filmovima bilo da su bazirani na realizmu ili bajkama a Barron je jedan od njih.
Kao jako zanimljiv film neblagoslovljen talentom velikih zvezda, ELECTRIC DREAMS je danas više curio nego mejnstrim ljubavni film što bi u suštini trebalo da bude.
* * * 1/2 / * * * *
North Korea fired short-range missiles off coast: report By Jon Herskovitz
Sat May 31, 12:54 AM ET
SEOUL (Reuters) - North Korea fired three short-range missiles off its west coast on Friday, the South's Yonhap news agency cited government officials as saying, on a day Pyongyang's media also launched a tirade of abuse at President Lee Myung-bak.
ADVERTISEMENT
"... it appears the firing of the missiles was part of a regular exercise to check the performance," Yonhap quoted an unnamed South Korean Defense Ministry as saying on Saturday.
A similar launch in March riled regional tensions and was seen by analysts as a display of anger at Washington and Lee's new conservative government in Seoul.
North Korea has more than 1,000 missiles, at least 800 of them ballistic, that can hit all of South Korea and most parts of Japan, experts have said. Its launches often coincide with periods of political tension.
In Singapore on Saturday on the sidelines of a regional security meting, South Korean Defense Minister Lee Sang-hee told reporters he could neither confirm nor deny reports of the missile tests.
South Korea usually tries to downplay short-range missile launches as part of regular North Korean military drills.
North Korea on Friday unleashed a torrent of insults at President Lee, who took office in February on a promise to cut the free flow of aid Pyongyang has seen under liberal presidents who ruled for 10 years before.
Its communist party newspaper Rodong Sinmun denounced the Lee government's policy of linking aid to progress North Korea makes in ending its nuclear weapons programs in international disarmament talks.
"(It) is a criminal move to cover up their true colors as sycophantic traitors keen on confrontation with the North, stem the trend of the times towards independent reunification and peace and prosperity and reduce the inter-Korean relations to a plaything of outside forces," the paper said.
Experts said North Korea has developed an arsenal of short-range missiles capable of attacking the capital Seoul, South Korean bases near their heavily armed border and U.S. troops stationed in South Korea to support the country's army.
Over the past few days, the chief U.S. and South Korean envoys in six-country talks aimed at ending the North's nuclear arms ambitions have met the North's chief envoy in Beijing.
North Korea missed an end of a 2007 deadline to provide a full accounting of its atomic arms program as called for in a six-way deal. If it makes the declaration, the impoverished state can receive aid and be removed from a U.S. terrorism blacklist.
(Additional reporting by Angela Moon; Editing by David Fox)
Žika i ja smo juče komisijski pogledali film DVOSTRUKI OBRUČ Nikole Tanhofera.
Reč je o vrlo zanimljivom filmu iz NOBa koji bi se mogao podvesti pod žanr akcionog trilera. Scenario je napisao Ivo Štivičić čiji sam BRISANI PROSTOR nedavno gledao i mogu reći da je Ivo potpuno neočekivano pravi majstor pisanja akcijaša sa teroristčkim elementom. Naime, Iva znamo iz nekih potpuno drugihb konteksta.
DVOSTRUKI OBRUČ govori o bekstvu komunističkog ilegalca koji je na poternici u NDH. Na mestu sastanka u nekoj krčmi biva prepoznat i lokalne ustaše odlučuju da ge zarobe. Međutim, da bi to uradili potrebna im je pomoć ljudi koje zanima isključivo novac.
Ilegalca sa poternice igra Severin Bijelić koji uspeva da nas ubedi zbog čega je on toliko bitan i daje svom inače pasivno postavljenom liku izvesnu težinu. Partizane iz njegove ekipe igraju Bata Živojinović i Boris Dvornik u jednom od svojih ranijih partnershipa. Boris Dvornik je mlad i izgleda fenomenalno, daleko od karikature u koju će se kasnije pretvoriti.
Međutim, što se glumaca tiče, show krade jedan od mojih omiljenih ex-yu glumaca Bert Sotlar, slovenački Trintignant i Heston u jednom, jedan od najupečatljivijih villaina jugoslovenskog filma koji je igrao dosta, a opet nedovoljno da se iskoristi njegov fenomenalan izgled i disciplinovan underplay, podvučen slovenačkim izgovorom srpskohrvatskog jezika. Naravno, daleko je Sotlar od autsajdera jugoslovenskog filma. On je ipak igrao dosta i bio je priznat glumac, međutim danas je prilično zaboravljen a takav tip glumca je gotovo istrebljen iz naših regionalnih kinematografija.
Štivičićev scenario nije ništa epohalno, međutim nudi jednu zaista dobro postavljenu hostage situaciju, vrlo je kameran i iako se bavi već dosta puta rabljenom temom nije dosadan. Što se samog formalnog sklada tiče, čini mi se da ga remeti uvod u kome se relativno brz smenjuju lokacije da bi praktično druga dva čina bila smeštena na jednom mestu što remeti protok vremena. Isto tako backstory Dvornikovog lika je redundantan pošto ni u jednom momentu ne zaigra to što je on novopridruženi član ekipe. Međutim, ovo su sad sve primedbe koje su ma koliko važne u suštini samo unapređivanje jednog vrlo solidnog scenarija, nastalog 1963. godine što mu samo daje na kvalitetu, imajući u vidu uzore kojima je Štivičić tada raspolagao.
Tanhoferova režija je vrlo disciplinovana sa dosta dobrih pokreta kamere koji su još uvek bili dosta ekskluzivni u tadašnjem jugoslovenskom filmu. Direktor fotografije bio je najčuveniji jugoslovenski DP Tomislav Pinter i po ovom filmu je jasno kako je kasnije izrastao u velikog maga. Akcione situacije su mahom solidno urađene na nivou inscenacije iako u pojedinim slučajevima glumci nisu dorasli zadacima koje pred njih postavlja Tanhofer.
DVOSTRUKI OBRUČ je NOB triler vredan pažnje koji treba nabaviti za svoju kolekciju.
* * * / * * * *
Daniel Waters on "Sex and Death 101"
Wednesday, April 2, 2008 | 10:25 AM
By Stephen Saito
For once, timing is in the favor of Daniel Waters, the prodigiously talented writer behind "Heathers" who admits to "taking forever to write a script." Waters's latest film, "Sex and Death 101," opens in theaters April 4th, but the dark comedy actually begins on April 2nd, when a playboy (Simon Baker) is accidentally e-mailed a list of all his future sexual conquests before dying. While a life of musical lap dances and "an embarrassment of bitches" await Baker's Mr. Roderick Blank, so does a sense of mortality and ennui.
It's a bit reassuring to see Waters's second directorial effort arrive in theaters a week after many pondered the disappearance of John Hughes, whose earnest '80s teen classics were redefined by Waters's sardonic satire of high school life. In the years since "Heathers" was released in 1989, Waters turned a development deal with producer Joel Silver in the early 1990s into perhaps the strangest and most subversive run of studio action movies ever ("Hudson Hawk," "The Adventures of Ford Fairlane" and "Demolition Man") before returning to teen territory with the underrated "Happy Campers" in 2002, a film he never intended to direct. That isn't the case with "Sex and Death 101," a film that bears Waters's trademark wit as well as his "Heathers" star Winona Ryder as a feminist death dealer named Death Nell. I recently sat down to Waters to discuss his reunion with Ryder, his writing process and how originality became a dirty word.
When you get a clever line in your head, is that something that lingers in your head long before it finds its way into the script?
I'll do anything to not write — like I won't open up my computer. I have to write everything by hand. I call it collecting acorns, writing these scribbles..."embarrassment of bitches!" It ends up collecting over time, and then when I sit down to actually start to put my little scraps of paper in order, I have this dialogue. To me, it's worth cooking the chili that much slower in order to get that extra flavor. I think it's funny that a lot of books about how to write a screenplay [teach] the importance of structure. That's like a book about horseback riding that says you need a horse. You shouldn't even start anything until you have the structure down. But these little individual bits [are] what's fun for me to write and makes [my movies] unique.
But unique can be used as a pejorative too. "It was unique. It was original." I find that people, especially in the world of independent film, like originality as long as it's an originality they're comfortable and familiar with. "What's this real originality thing going on?" "Wait, you have like five different tones. That's against the law."
How did this movie come together?
Obviously, it's a long journey, this 15 years away I call the "island of misfit toys" part of my life — I was working on bigger movies doing rewrites, and I ended up inadvertently being hired to put giraffes' heads on rhinoceroses' bodies. I had to force myself to break away from the studio films, which are kind of like having sex wearing 50 condoms. "Sex and Death 101" is this conscious thing of going back to the basics, to my Ralph Nader side where I open up the newspaper and say, well, as a consumer advocate, what movie's not out there that I'm not seeing? With "Heathers," it was like a high school movie that didn't end with them saying when you grow older, your heart dies... because your heart dies way before then. (laughs)
I wanted to do a movie about sexuality, because there was a realm in the '70s that I think is missing now. Independent films seem to be very punishing about sexuality — nobody seems to be enjoying themselves, it's like "Oh my God, I've had sex with my daughter!" or something like that. On the other end of the scale, you've got these immature ejaculation movies about boobies that have nothing to do with actual sex. Mainstream comedies don't even have sex. They just run after a cab at the end and the sex happens during the closing credits.
I wanted to go back to "Shampoo" and "Carnal Knowledge" and "Bob, Ted, Carol and Alice," popular movies that dealt with sexuality, but in a way that was still humorous. I liked the idea of that kind of movie, but it was important that I update the zeitgeist of it all. Back in the '60s and the '70s, the men were still playing offense and now, I think we're playing defense. The world has overwhelmed the typical male. The one realm of sexuality I didn't mention [is] Judd Apatow's. I think they're terrific films, but he's got a very comforting thesis that men are these sex-obsessed beasts, but if you just scratch the surface, they're warm and fuzzy inside. I've got a less popular dictum in my film that a man can be well-adjusted, mature, and remembers Valentine's Day and to complement your haircut, but you scratch the surface and he's still a sex-obsessed beast.
You have a great foil for your leading man in the character of Death Nell. Did you write the part for Winona Ryder?
When I started writing the script, she was going through her troubles, so I did think it was a great idea because people didn't know where she was coming from and I liked that. It dovetailed into the character quite nicely because it's a character that you think is one way, but is really another. I didn't want the man-eating Angelina Jolie femme fatale that would eat you up and spit you out. I wanted to have that threat out there looming, but then when you actually meet the character and there's this sweet wobbly human being playing it, you know there's no more femme fatale out there. It's like a role she's feebly trying to take on, just like he tries to take on his role of the guy that's got it all together.
Besides Ryder, how did you attract such a strong supporting cast?
It didn't hit me until I was actually filming that, except for Mindy [Cohn], there are no supporting characters in the movie. When an actress shows up on the set, she's the lead of the movie — it is almost like ten different movies, [each] with a new female lead, so they bring their A-game because they don't feel that they're scenery. Obviously, I made the movie before "Good Luck Chuck" [which has a similar premise about a womanizer] came out, but I knew there was going to be a movie like that, and I didn't want to make it. I didn't want that montage sequence, the dreary cavalcade of Maxim whores. I wanted it not to be a movie about a guy who just bam, bam, bam, fucks a lot of women, that the women are fucking him as much as he's fucking them.
Was it actually a conscious decision on your part to direct your own scripts at a certain point or did it just work out that way?
I was very obstinate about [it] — "Oh, don't worry. I'm not the guy that wants to direct" — when I was starting out, and it was great because I'd been so prepared that they always ignored the writer. But "Heathers" is one of the few movies where they put a spotlight on me and taped sparklers to me, so I was getting credit. It's funny that what you think is the most simple, littlest detail that you put in a script — and my scripts are very thick and dense — gets lost in translation, and it can be one stroke if the writer is also the director. I'm never going to be quite comfortable directing — I think I did a good job this time around. I had a $12 million film school course called "Happy Campers," but I still think the writing process and the editing process are the warm cave, and that directing is like me with a spear trying to kill a woolly mammoth. But it's exciting, and it is where the movie gets made, and so if you really want to be a filmmaker, you can't kid yourself that you're going to have this pristine [experience], because nothing goes through a gang bang more than a script, so it's just good to be there.
[Photos: Winona Ryder in "Sex and Death 101"; Daniel Waters, Simon Baker and Sophie Monk; Anchor Bay Entertainment, 2007]
"Sex and Death 101" opens in New York and Los Angeles on April 4th.
Pogledao sam MACHINE GIRL Noboru Iguchija, courtesy of Ginger.
Trejler za ovaj film je u svoje vreme privukao veliku pažnju Sagitaša. Ja sam bio skeptičan prema krajnjem ishodu i sada kad sam ga pogledao mogu reći da su na novu sadržaja moje slutnje bile na mestu ali da je Iguchi barem snimio relativno konzistentan low budget flick (čini mi se pre svega za izvoz).
Iako je i sam MACHINE GIRL pakleno referentan, meni je on znatno superiorniji od PLANET TERRORa Roberta Rodrigueza. Naime, Iguchi je koncipirao svoj film kao vrlo jasnu priču sa konzistentnim rediteljskim konceptom, likovima koji su sasvim u funkciji priče i blagom dozom japanskog fušeraja koja se takođe dosledno sprovodi kroz ceo film.
Iguchi od prvog sekunda filma nameće svoj redieljski koncept sa naivnoim melodramom, hipertrofiranim nasiljem i relativno minimalističkim kadriranjem, i od njega ne odstupa do kraja. Gledajuči dubbovanu verziju i glumačku podelu u kojoj se GLUMCI RAZLIKUJU, a priča se kreće unutar japanskih pop klišea poznatih Zapadu, rekao bih da je MACHINE GIRL film pravljen za izvoz što lično mogu samo da pozdravim pošto sve manje imam strpljenja za iscrpljujuće lokalne proizvode u kojima se teško razlikuju glumci i razumeju običaji.
Iguchi dakle ide peterjacksonovskim stopama, s tim što je naravno njegov film srazmerno manje pretenciozan od Jacksona i ne čini mi se na osnovu ovog naslova da Iguchi pretenduje da se izmakne izvan ovog miljea i produkcionog okvira.
Kad je reč o samim goodsima, film deliveruje. Fetišizovane uniforme japanskih učenica i latentno lezbejstvo su obavezna figura sukeban žanra i ovde su na šprvom mestu. Junakinji je oblačenje u školsku uniformu ključni deo osvete. Akcija je urađena na malom budžetu, ali vrlo dovitljivo i energično što je takođe karakteristično za Japance. Gore je urađeno pre svega na jednom komičnom tragu. Nema neke naročite težine i uverljivosti u tom goreu tako da je povremeno i tehnički neubedljiv no sasvim funkcioniše u kontekstu. Poor CGI je povremeno vidljiv ali je sasvim konzistentan sa tonom filma.
Pošto sam malo očekivao, mogu reći da sam zadovoljan onim što sam dobio. Ne očekujte KILL BILL, ali MACHINE GIRL svakako jeste bliži real dealu od PLANET TERRORa.
* * * / * * * *
Pogledao sam SEMI-PRO Kenta Altermana, courtesy of Ginger.
Nažalost, kada se konačno dotakao sporta koji volim (ne računajući KICKING AND SCREAMING) Ferrell je snimio verovatno najgoru od svojih sportskih komedija. Iako nisam veliki fan ni ranijih, SEMI-PRO je ipak uspeo da bude najmanje smešan.
Nažalost, mimo pokušaja da bude smešan, SEMI-PRO ne nudi apsolutno ništa. Dok većina komedija ipak ima ili neku ljubavnu priču ili neki drugi zaplet kao kičmu na koju se dodaje smeh, SEMI-PRO ima predvidljiv zaplet o sportskom rezultatu koji je između ostalog i istorijski poznat pošto Flint Tropics nisu ušli u NBA tako da samo neko ko ne zna apsolutno ništa o košarci može biti iznenađen ishodom, no priča je toliko klišetizirana da je teško naći toliki filmski neobrazovanog gledaoca koji bi u njoj mogao uživati.
Ovakar ishod filma me iznenađuje imajući u vidu da je scenario pisao Scot Armstrong, redovni saradnik Todd Philipsa. Međutim, ovo je Scotu već drugi solo promašaj posle HEARTBREAK KID koji je kudikamp ipak bio funkcionalniji film. Očigledno je da bez Todda, Scot nema kompas.
Kent Alterman je inače executive New Linea i ovo mu je prva režija. Međutim, to ne treba da čudi pošto su executivi New Linea uvek bili skloni autorstvu,. setimo se Bob Shayea, Jon Hessa ili Michaela De Luce. Nažalost, očigledno je Alterman mislio da se film sa Ferrellom snima sam od sebe, tako da ovde nema apsolutno nikakvog naročitog rediteljskog postupka, sve je svedeno na puku tehnički kompetentnu egzekuciju.
Kad je o glumcima reč, Woody Harrelson je jedini doneo nešto što liči na karakter. Nažalost njegov karakter je najbolje glumljen ali i najmanje zanimljiv. Will Ferrella to nažalost nije motivisalo da se iole odmakne od glupiranja tako da usled toga što Woody ipak glumi, njegov apsolutno glavni junak deluje još bleđe.
No, ipak je Woody tata komedije o basketu, setimo se WHITE MEN CAN'T JUMP.
Nažalost činjenica da je film smešten u Flint ne dobija neku veću pažnju, i gledaocima koji nisu upoznati sa backgroundom ovog mesta neće biti naročito znakovita.
Konačno, krajnja degradacija cele ideje ABA lige jste u tome što film tretira prelazak pojedinaca u NBA kao hepiend.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam remek-delo Johna Frankenheimera BLACK SUNDAY, courtesy of Ginger.
Bio sam oduševljen ovim filmom kada sam ga prvi put gledao, i još više me je oduševio na reprizi.
Reč je o preteči onoga što možemo nazvati thinking man's akcijašem, filmova poput DIE HARD, THE KINGDOM i sl. U knjizi Roberta Harrisa Frankenheimer je našao sve elemente koji će se kasnije manje ili više ponavljati u thinking man's akcijašima, spoj političke i psihološke motivacije, odlično smišljenog zapleta i plana akcije, i konačno intenzivnog sukoba između junaka.
Doduše, još od samog otvaranja filma, BLACK SUNDAY barem što se mene tiče ne ostavlja dilemu za koga se navija. Ja sam navijao za odlično postavljene likove Palestinke i razočaranoig neurotičnog vijetnamskog veterana koji smišljaju ingeniozan plan kako da naprave prvi i najveći teroristički čin na tlu Amerike. Njihova motivacija nije samo politička već je i psihološki odlično fundirana kroz detalje koji ubedljivo objašnjavaju otkud toliko požrtvovanje u ispunjenju ovog plana. Takva ubedljiva motivacija je i u samoj knjizi.
Njihov plan je ingeniozan, napravljen je da se izvede skoro sasvim samostalno protivno željama ne samo neprijatelja, već i država-sponzora terorizma. Činjenica da u krajnjem ishodu plan, naravno, ne uspe, kako i dolikuje akcionom filmu, toliko je neistinito postavljena (ali to je konvencija žanra) da mi se čini kao da je i sam Frankenheimer bio na njihovoj strani kao i gledalac.
Dok je na strani likova terorista emotivna istinitost, motivacija pozitivaca i njihovi planovi dovedeni su do paroksizma. U tom smislu, BLACK SUNDAY me je unekoliko podsetio na KATHARINU BLUM Volkera Schlondorfa gde briljantno odglumljen lik Angele Winkler naprosto ostaje da postoji mimo scenarija koji u jednom trenutku počinje da robuje političkim i dramaturškim konstrukcijama. Isto je i sa likovima negativaca u ovom filmu, i njihovim planom. Naprosto, upravo zbog uverljivosti i patosa koji im je Frankenheimer dao, većina kontraakcija pozitivaca (uključujući i motivaciju MOSSADovog agenta baziranu na toime da su mu dva sina mrtva) deluju kao artificijelno dramaturško i ideološko rešenje, i čini mi se da gledalac posle gledanja ovog filma, u svesti ostaje sa jednim potpuno drugačijim filmom.
Uostalom, energija plota iz BLACK SUNDAYa je tolika da je Tom Clancy napisao roman SUM OF ALL FEARS koji proističe iz ideje šta bi bilo da je sličan plan uspeo i junaci ovog romana su motivisani filmom i knjigom BLACK SUNDAY. Clancy inače uopšte nije lucidan postmoderni pisac što dovoljno govori o ugrađenost ovog filma u tkivo američke pop kulture.
Frankenheimerova režija je bliska polu-dokumentarizmu, sa dosta pokreta kamere, kadrova koji nabacuju utiske o atmosferi. Ipak, sva ta masa polu-dokuemntarnih zahvata ukomponovana je u vrlo kontrolisanu akcionu celinu sa precizno postavljenim suspenseom. John A. Alonzo je briljantno uslikao film a pošto se druga polovina filma dešava u Majamiju, BLACK SUNDAY na neki način anticipira njegovu čuvenu fotografiju iz SCARFACEa. Ono što je naročito bitno jeste da film obiluje aerial shotovima uz minimalnu upotrebu specijalnih efekata. Iako ima i efekata koji su očekivano arhanični iz današnje vizure, kontekst u kome su upotrebljeni je toliko razvijen da njihova neveština ne smeta previše čak ni savremenom gledaocu. Međutim, na svu sreću, BLACK SUNDAY je zaista minuciozno snimljen film i po svemu prevazilazi većinu filmova svog vremena.
Bruce Dern i Marthe Keller su savršeni u glavnim ulogama i perverzni odnos ovih likova iz knjige nije razrađen u filmu ali je sugerisan. Robert Shaw uspeva da učini sve što može sa svojim dosta lažno motivisanim likom, i podseća nas da on ima možda jedan od najjačih žanrovskih opusa šezdesetih i sedemadesetih. Konačno, vrlo dragu ulogu teroriste ima i Bekim Fehmiu koji je u ovo vreme bio u svojoj holivudskoj fazi i BLACK SUNDAY je njegov verovatno najrelevantniji strani film, dok mu je THE ADVENTURERS Lewis Gilberta najveća uloga.
BLACK SUNDAY je jedan od velikih klasika sedamdesetih čije uticaje susrećemo u decenijama koje su usledile. Međutim, za razliku od mnogih uticajnih filmova koji su obesmišljeni nizom epigona, BLACK SUNDAY dan-danas stoji kao moćno delo.
* * * * / * * * *
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/06/poverljivo-iz-la.html
...brilliant and witty as always! :lol:
Već nekoliko godina Alex De La Iglesia pokušava da se odmakne od svojih nestašnih indie korena u španskoj žanrovskoj persiflaži. Međutim, čini se da što više pokušava da se primakne nekom mejnstrim izrazu i rekonstruiše neke klasicističke forme, tobože na svoj način, sve je dalji od bilo kakve relevantnosti.
Najdalje od relevantnosti otišao je sa svojim novim filmom OXFORD MURDERS baziranom na romanu Enrique Martineza, inače prijatelja našeg književnika Vladimira Tasića. U ovom filmu Elijah Wood radi nešto slično kao u HOOLIGANSu, veštački biva importovan u britanski milje, s tim što lik gostujućeg studenta ima kudikamo više logike od nesrećnog navijača.
De La Iglesia je prvo promašio format svog praznofilmlja. Dva sata trajanja je zaista previše za priču ovih dimenzija i sadržaja. Film obiluje redunadantnim scenama koje su se mogle izbaciti u montaži i jako je čudno što nisu. Međutim, isto tako postoji niz scena koje su bitne za priče a krajnje su redundantne. I to je već problem. Ne samo da svaka scena ostavlja utisak kao da smo je već negde videli (mahom bolje izvedenu i sa više smisla) nego nijedna ne privlači pažnju da se isprati do kraja. Predvidljiv razvoj situacije se nadovezuje na krajnju konvencionalnost ziheraške režije.
Ako imamo u vidu da je ovaj film vrlo verbalan, a da De La Iglesia nije English speaker, i da ga verovatno uzbuđuje zvuk Hurtovog engleskog dovedenog do granice samoparodije, s tim što u tim dijalozima nema previše govorne radnje niti supstance, jasno je da imamo posla sa geekovskim eksperimentom koji je vrlo pošao po zlu. Naime, ako je OXFORD MURDERS trebalo da bude De La Iglesijina ili barem savremena verzija vintage murder misterije smeštene na Oksford, onda bi bilo dobro da prevazilazi ili barem obogaćuje ili u krajnjoj liniji barem kvari dosadašnju vrlo bogatu tradiciju britanskog krimića.
Međutim, OXFORD MURDERS ostaje ravan, šupalj film. Ne znam koliko je za to kriv roman. Možda je roman dobar ali De La Iglesia i Guerchaverria nisu uspeli da nađu modus prenošenja njegove filozofske pozadine osim kroz dijalog koji je čak i najpovršnijim poznavaocima filozofije banalan, a zbog nedostatka emocije u sebi, onima koji ne znaju filozofiju verovatno suviše dalek i samim tim dosadan.
Konačno, gledalac uopšte nema nikakvu relaciju ni prema žrtvama ubistava. Nijedna od tih žrtava nije prikazana kao punokrvni karakter, a što je još važnije ni sami junaci se previše ne potresaju oko smrti već ih tretiraju kao, ne preterano interesantnu zagonetku.
OXFORD MURDERS tako postaje jedan isprazan i dosadan film što je De LA Iglesia, ruku na srce imao i ranije u svom opusu. Međutim, čini se da OXFORD MURDERS emituje i određenu pretencioznost apsolutno bez osnova.
Na tehničkom nivou, film povremeno iznenađuje aljkavošću dubbinga određeneih likova iako je uglavnom rađen sa engleskim glumcima na engleskoj lokaciji. Znamo da je španski film odavno po svom tehničkom mentalitetu blizak američkom filmu i tu nije ništa sporno. OXFORD MURDERS u spoju sa zvezdama koje ima deluje kao upmarket primer A- projekta. Film je odlično prošao u Španiji, gde ga je distribuirao tamošnji Warner Bros. Ipak, nisam siguran da će u ovom obliku i distributerskom aranžmanu izaći u Americi i kada. Da je snimio iole inventivniji i zanimljiviji film, De La Iglesia bi samo na bazi podele mogao da napravi posao u Americi. Međutim, Wood nije toliko zvezda da bi ovako mlak materijal mogao da dovede do nekog ozbiljnog rezultata.
Zanimljivo je da je prvi De La Iglesiin dodir sa američkim filmom bio PERDITA DURANGO koji je bio sasvim u njegovom fazonu, i nije uspeo da ga dovede do holivudskog debija (to je trebalo da bude FU MANCHU). Čini mi se da ni OXFORD MURDERS neće moći da ga ustali u Holivudu pošto u ovom filmu nema ničega što već nije masovno zastupljeno i na neki način i prevaziđeno u američkom filmu.
No, u krajnjoj liniji, iako ne pruža ono što želimo od De La Iglesie, a u krajnjoj liniji nije ni dobar film, očigledno je OXFORD MURDERS dovoljno pristojan da bude hit u Španiji, i da ne bude sasvim otpisan u umetničkom smislu zbog visokog tehničkog nivoa. Samim tim, on će dovesti De La Iglesiu u još povoljniju poziciju koju će nadam se bolje iskoristiti.
* ½ / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"OXFORD MURDERS
* ½ / * * * *
slažem se sa ovim ocenama.
moj prikaz iglesijinog filma stoji ovde:
http://www.dejanognjanovic.com/index.php/FILMOVI-I-TV-/97-Sta-se-lepo-od-filmova-gleda.html
Interview: Oliver Stone
Mike Goodridge
30 May 2008 00:00
"America has defined itself in the early 21st century as a cowboy state. George W Bush has hyperbolically expressed all the cowboy mentality the world holds of America."
So says Oliver Stone from Louisiana, three days before he starts shooting W, his serio-comic look at the 43rd president of the USA and one of the most controversial figures of our time.
Sold internationally by QED International, W looks at the president from the age of 20 to 58, after the start of the Iraq war. Although the time periods will be mixed up throughout the film, it is, says Stone, a "three-act film" starting with Bush as a young man "with a missed life", then his transformation and "an assertion of will which was amazingly powerful" as he emerged from his father's shadow, and finally his invasion of Iraq. "He achieved what his father did not by getting re-elected," says Stone. "What he does with that is the question."
Stone says the tone of the film is "ideally in the vein of Network or Dr Strangelove. I was a young man when I saw Dr Strangelove and it still stays with me. It took a very grim subject and turned it into a serio-comic story and it worked. So those would be great models for the movie to live by."
Stone and his writer Stanley Weiser developed the project in early 2007 and Weiser worked on the screenplay while Stone prepared Pinkville at United Artists (UA). But when UA pulled the plug on Pinkville, Stone immediately switched his attentions to W, securing Josh Brolin to play the title character in December.
"He is one of the great characters of this time and I think he has had enormous impact on the world and our generation as well as future generations," says Stone, who points out that Bush's popularity in America's heartland remains enormous.
"I am sitting in the Bible belt and frankly there is a lot more affection for him than you think. Americans voted for him in quite big numbers in both elections. As someone told me the other day: he liked Bush because he doesn't try to pretend and try to be something he isn't; he tells it like it is."
Casting the cabinet
Joining Brolin in the cast is a rich ensemble of well-known movie actors including Elizabeth Banks as Laura Bush, James Cromwell as George Bush Sr, Ellen Burstyn as Barbara Bush, Jeffrey Wright as Colin Powell, Thandie Newton as Condoleezza Rice, Scott Glenn as Donald Rumsfeld, Toby Jones as Karl Rove and Ioan Gruffudd as Tony Blair. Richard Dreyfuss is in talks to star as Dick Cheney.
"It's about his inner workings and his people," says Stone, who adds that Saddam Hussein is characterised in the movie "in a pretty funny way".
Meanwhile Stacy Keach plays a composite of evangelical ministers, including Billy Graham and Jim Robison, who influenced Bush in his conversion to Christianity.
"Richard Nixon very much invoked the silent majority and the friendship of Billy Graham, but Mr Bush has taken (religion) further than ever (into government) and so we have to dramatise that," says Stone. "We must on the surface take his conversion seriously. It is the centrepiece of his change. At the age of 40, he was a drinker and he changed quite radically over a period of four years, so something happened to him. Whether he became the same person on the other side of the coin is an interesting issue and I examine that too. Some of the characteristics, however, never disappeared such as the temperament, the anger and the impatience."
The film, however, won't be an intense three-hour drama like Stone's 1995 biopic of Richard Nixon. "It's not as psychologically heavy," says the director. "I don't perceive George Junior as troubled or as psychoanalytical as Richard Nixon although there is a remarkable similarity in their presidencies. Nixon was more ambitious in scope and time. This is more of a souffle. You have to laugh a little bit at (Bush's presidency) because there are so many sad things in this. It's tragicomedy."
Stone seems more blase than he was earlier in his career about criticism. He is determined to make films which attempt to understand events and people from this era.
"I am still trying to understand America myself," he says. "I was born the same year as Bush and we went to Yale at the same time. I am of his generation and these are questions that concern me. As you know from my body of work, I love this country, I love what it stands for and what it's done. At the same time I have been critical of many of its policies publicly and in my films and I've taken my share of heat for that. I have been so trashed for JFK, Nixon and others that I just pass on and say, OK, I am just going to do my perception of what happened. I am flitting through my time and all I can do really is to reflect what I see of that time."
Inside the president's mind
Assumptions are that Stone and Brolin will be critical and mocking of Bush, but Stone begs to differ, arguing the actor is putting aside any personal political differences in an attempt to understand the character.
"Josh is professional and is trying to understand how (Bush's) brain works," says Stone. "Whatever you say about him as a human being, he has had his share of problems and obstacles to overcome. In the south, one of the reasons they like him is for his sense of family and his commitment to his faith. Those factors make him a very decent human being in the eyes of many people. Tony Blair for one fell for him and liked him a lot. Blair was a very sophisticated man who had traveled the world and look what happened, he was a big fan of George Bush. In fact, he has since declared his Catholicism."
Meanwhile Stone is pleased that Lionsgate has picked up rights in North America (as well as UK and Australia) to the film after a unanimous rebuff from all the major studios.
"It's ultimately better for the film because they won't be as pressured or intimidated by the corporate concepts," he says. "It was always a very good script but people would rather not be bothered. It is easier not to be bothered: 'Why should I make it because I work for a giant corporation and maybe in three months' time someone is going to come down and nail me for it.' It's really sad. It's a risk-free environment now. It used to be an environment where the studio chiefs were bosses and made up their own mind."
Instead, producers Jon Kilik, Moritz Borman and Bill Block assembled a complex financing structure for the $25m film consisting of Block's QED, Australia's Omnilab Media, China-based Emperor Group, Thomas Sterchi's Condor Films and Hong Kong's Global Entertainment Group.
Lionsgate plans to release the film on October 17 to coincide with the last few months of Bush's presidency, and Stone is confident that international sales will be strong on the back of fascination with the controversial Bush.
"We will do better overseas than people think. You think he will be done in January. Bullshit. His influence will be felt for many years. We will never forget him. He is not going to be a forgotten president."
Pogledao sam najzad Kulenovićev film.
Ukoliko je A3 lišen humora, treba tek ovo da vidite. PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO je maksimalno operisan od duhovitosti i jedno 20 minuta duži nego što bi trebalo. Isto tako problem nedostatka duhovitosti reflektovan je kroz odsustvo smeha u scenama koje su mahom tempirane da budu smešne, i onda na kraju ostaju porazno prazne.
Međutim, film nije nezanimljiv, kako zbog retkih uspelih momenata tako i zbog nekih stvari koje u njemu nisu uspele. Isto tako ima određenih paralela sa A3, koje su takođe zanimljive.
Naime, bazična premisa rokenrol vs. prodaja je slična kao u A3.
Isto tako, glavni junak dolazi iz disfunkcionalne porodice. Međutim, za razliku od disfunkcionalne porodice u A3 koja je komična, ovde je ta porodica izrazito tragična, i potpuno odstupa od žanra komedije kome ovaj film ipak inklinira.
Isto tako, kao i A3 i PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO nosi u sebi izvesne političke elemente, pre svega u odnosu na miljee iz kojih dolaze ljubitelji određenih muzika. PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO je u tom smislu zanimljiv jer je snimljen u društvu u kome Thompson preva na Maksimiru dok je Baja Mali Knindža čist pank u društvu u kome je nastao A3. Kada junaci Kulenovićevog filma diskutuju da li da sviraju Thompsona na svadbi pošto su mladoženjini stari "veliki Hrvati" sigurno ima veću provokativnost nego kada u A3 sveštenik SPC potegne pištolj kako bi raspleo film pošto je Srbija ipak znatno liberalnija.
Zadihanost junaka filma PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO u navođenju efemernih rokenrol refrenci veća je nego u A3 koji ima čistiji sukob.
Međutim, piored ovih tematskih sličnosti, prva velika mana koju A3 i PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO dele jeste slaba ljubavna priča oko koje bi sve trebalo da se vrti. Naime, mi u PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO nikada ne shvatimo sve do samog finala da glavni junak zapravo voli tu devojku zbog koje će nastati čitav sukob, dok u A3 shvatamo da je voli ali pošto je igra Nada Macanković ne shvatamo zašto je voli. U oba slučaja ljubavna priča koja nije zaigrala dovodi do toga da film pored emocija izgubi i osnovne motivacije junaka i zamajce priče.
Oba filma priazuju savremene prestonice svojih država kao urbani pakao u kome vlada bezakonje, s tiom što PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO u početku to koristi kao komediju da bi kasnije odjednom taj segment priče poprimio ozbiljne tragične razmere, i žanrovski potpuno dezoreijntisao film.
Neću eleaborirati šta se desi, i to ne zbog spoilera nego zato što će gledaoci ovog filma zaista biti istinski šokirani zaključenjem filma.
Sasvim je moguće da takva promena raspoloženja proističe i iz percepcije rokenrola. Dok je u A3 rokenrol pre vega percipiran kao pop kultura mladih, PJEVAJTE se nadovezuje na tradiciju Prljavog kazališta i njihovih naslednika Hladnog Piva koji u svojim pesmama imaju i intenzivniji socijalni komentar i likove otpadnika, tako da su se njihove estetike prelile u sam Kulenovićev film. Međutim, ako takve stvari mogu da funkcionišu u opusu Prljavog kazališta, od radosnih ska stvari, preko himni podeljenom gradu, momcima sa margine, pederima klozetarima, sentimentalnih ljubavnih pesma,a i i to sve na istoj ploči-kod Kulenovića je to jedan neprirodan spoj, sa kojim bi se teško izborio i talentovaniji reditelj.
Ja sam inače fan Kulenovićevog rada u BITANGAMA I PRINCEZAMA, i imao sam samo pozitivnu predrasudu prema njemu. Međutim, on je očigledno posle odličnog televizijskog rada sačuvao neke pogrešne percepcije da ih plasira na veliki ekran. Koliko god da su BITANGE I PRINCEZE vrlo disciplinovan i smislen pop izraz u TV formatu u kome se tačno znaju kapaciteti trivijalnih formi, toliko je Kulenović na velikom ekranu izgubio kompas i želeo previše, što je uostalom i karakteristično za reditelje debitante, što on, na neki način još uvek jeste.
Međutim, PJEVAJTE je film koji se elegantno mogao spasiti u montaži, tako da pored izvesnog potencijala koji Kulenović pokazuje ostaje gorak ukus jer se toliko dosledno insistiralo na pogrešnom pravcu.
U svakom slučaju, PJEVAJTE je mali, minoran, ali ipak zanimljiv urbani film, koji u supštini mnopgo više pripada beogradskoj školi filmmejkinga nego zagrebačkoj.
* * / * * * *
P.S. Film donosi i barem dva esencijalna YU WAVE momenta sa sviranjem Riblje Čorbe i Prljavog Kazališta.
TWICE in the last month visits to the Sony Pictures lot here went much the same way.
The normally efficient guards at the gate struggled with their computers. They were unable, on the first trip, to find a trace of the writer-producer Akiva Goldsman or, on the second, of the actor and director Peter Berg.
"Why aren't these people in the system?" snapped an exasperated young man in the booth on the second visit.
Actually, both Mr. Goldsman and Mr. Berg are in the system. Sort of.
Lately the two men are fixtures at Sony, where they have spent the breezy spring weeks in meeting rooms and darkened stages, wrangling the last round of work on a film, "Hancock," that will occupy thousands of America's movie screens over the July 4 weekend.
In a larger sense, however, the two are exactly what they seemed during those hang-ups at the studio gate: consummate insiders with just enough of the outsider about them to keep the Hollywood system on edge.
Both make big movies for big companies. "Hancock," with Will Smith — by some accounts the most valuable star in the world right now — will cost roughly $150 million to produce, and a similarly large amount to market worldwide.
Yet neither can resist the kind of movie that nudges a studio one step beyond its safety zone. "Mr. & Mrs. Smith," of which Mr. Goldsman was a producer, was a tale of love-struck assassins trying to kill each other; "The Kingdom," directed by Mr. Berg, was an unlikely action caper set in Saudi Arabia.
"Hancock" is probably two steps past safe. This time Mr. Smith, who shares a penchant for pushing the envelope (think of "Ali," undertaken when he was still an action-comedy star), plays a superhero who swills bourbon, hates his job and looks unnervingly like Mr. Berg, who was considerably bedraggled in the final weeks of work on his film. (According to Mr. Goldsman, Mr. Smith, on meeting Mr. Berg in one of his work-worn states, said: "Oh. Oh. He is Hancock.")
Along with, among others, Michael Mann, one of the producers of "Hancock," and James Lassiter, Mr. Smith's longtime producing partner, the two belong to what Mr. Goldsman likes to call a loose collective of like-minded filmmakers. By their own account they keep pushing an increasingly corporate entertainment industry to do what scares it a little — and not just stick to a summerful of sequels and animated sure shots.
"It is more difficult, and more necessary, at the same time," Mr. Mann said recently, speaking of the ticklish art of making movies that keep the system from boring itself, and the audience along with it.
So "Hancock," whether it succeeds or fails, will most likely be remembered for having forced Hollywood to reach a bit farther than it likes to go. That has happened in the past with unconventional hits like "Star Wars," "Titanic" and "The Sixth Sense," and with dozens of flops like "Last Action Hero" and "Heaven's Gate."
Eleven weeks before the release of "Hancock" Mr. Berg and company were still testing the creative boundaries. Their picture has a spot on the schedule filled last year by Paramount's toy-driven crowd-pleaser, "Transformers." As of mid-April, however, it had been twice to the ratings board and tagged each time with an R, not acceptable for a movie that must ultimately be rated PG-13 to reach its intended broad audience.
"We had statutory rape up until three weeks ago," Mr. Berg said, describing just one of the elements that has turned "Hancock" into an exercise in brinkmanship.
Sipping coffee in a studio kitchenette, having finally been allowed through the gate, three-day growth and worn Macalester Scots T-shirt notwithstanding, he spoke with a candor usually reserved for the retrospective DVD commentary.
The film, he said, remained surprisingly sexual, violent and true in spirit to an original script that was viewed as brilliant but unmakable when its creator, Vincent Ngo, first circulated it more than a decade ago under the title "Tonight, He Comes."
Keeping it that way became what Mr. Berg called "an epic game of chicken." The filmmakers, for instance, long ago conceded that their hero should not get drunk with a 12-year-old. But their concession was a bargaining chip, aimed at keeping a similar situation with a 17-year-old in the final version, which was still weeks from being locked as Mr. Berg spoke in April. Another touchy area, Mr. Berg said, involved flying, never mind driving, under the influence.
Asked about the process, Amy Pascal, Sony's co-chairwoman, took a chipper view. "Will Smith playing a superhero in a movie that's funny and has tons of action, that's not so hard," she said in a telephone interview.
Pressed a bit, however, Ms. Pascal acknowledged that "Hancock" does break some ground. "It's scary in that it goes farther than we've gone before," she said.
By Mr. Berg's lights the executives became comfortable with the film only recently. That occurred when they settled on a marketing approach that played down drama in favor of action and humor. In one of the trailer's highlights Mr. Smith heaves a beached whale out to sea and smashes a sailboat.
"The ad campaign for this movie is much friendlier than the film," Mr. Berg noted.
That Sony would stake its summer on an unusually alienated superhero — even the Batman of "The Dark Knight" does not sleep on a bus bench — owes much to its enduring relationship with Mr. Smith. Beginning with "Bad Boys" in 1995, he has made seven films with the studio, all of them successes. "Will Smith in anything makes it even better," Ms. Pascal said.
That Mr. Smith in turn would stake his platinum persona on such an unlikable (by design) character owes a great deal to Mr. Goldsman, who has made a career out of movies that are just subversive enough to let the biggest star feel he is sneaking past the studio gate.
The best of those films can look like sure bets in retrospect, but at the time they often were not. "A Beautiful Mind" had taxed Universal with its story of a schizophrenic mathematician. Yet Russell Crowe rode the role to an Academy Award nomination in 2002, and the movie won the Oscar for best picture and a writing Oscar for Mr. Goldsman.
Warner Brothers proved similarly skittish over its smash horror hit "I Am Legend," a movie that starred Mr. Smith, with Mr. Goldsman as both a writer and a producer.
"It's a silent movie, Will doesn't make a single joke, we kill a dog and then kill" the hero, Mr. Goldsman said, describing studio reservations about his version of the "Legend" script.
Almost as dapper as Mr. Berg is grizzled, Mr. Goldsman is at ease in a sport coat and delights in playing the cheerful provocateur. Over a Cobb salad in Sony's commissary, he recalled offering Mr. Ngo's far more difficult screenplay to Warner executives, who were then busy trying to revive their Superman franchise. As he remembered it, they said: "No. No. No, no, no."
Later he persuaded a college friend, Richard Saperstein, to acquire an option on the script for an independent company, Artisan Entertainment, where Mr. Saperstein was an executive. Mr. Mann, another friend, agreed to direct it, but at a crucial moment chose to do "Miami Vice" for Universal instead, though he remained a producer.
Artisan disappeared in a corporate shuffle. Vince Gilligan (the "X-Files" television series and the AMC series "Breaking Bad") and John August ("Big Fish") eventually did rewrites. First Jonathan Mostow ("Terminator 3: Rise of the Machines") and then Gabriele Muccino ("The Pursuit of Happyness") were expected to direct, before Mr. Berg finally took over.
(Mr. Ngo declined to be interviewed for this article. His agent said that Mr. Ngo, who was born in Vietnam, intends to build a school in that country with his money from "Hancock.")
Along the way Mr. Goldsman persuaded Mr. Smith to play the role and took the project once more to Warner — which again passed, allowing Ms. Pascal and Sony to step in.
"This is about why Superman can't get a date," Mr. Goldsman said, speaking of Warner's reluctance to make a movie that dares to parody one of its most enduring characters. Hancock, he explained, cannot spend the night with a woman he meets at a party. "The physical impracticalities of this, this is what we play with," he said.
The material is sufficiently risqué that Mr. Goldsman said he now believes the system — executives, agents, leery handlers — might have warned Mr. Smith away from it, had Mr. Goldsman not traded directly on a working friendship rooted in his earlier involvement with both "I Am Legend" and "I, Robot." (Mr. Smith did not respond to requests, through his publicist, to be interviewed for this article.)
It also helped that Mr. Goldsman is no stranger to Sony, confusion at the guard stand aside. He has adapted both "The Da Vinci Code" and its sequel, "Angels & Demons," for the studio and Imagine Entertainment.
Still, executives must be mindful of the risks into which Mr. Goldsman and his associates have drawn the company. It has its own superhero franchise to protect, in "Spider-Man," and a star who has made Sony a fortune when he has been inspirational, as in "The Pursuit of Happyness" in 2006, or lovable, as in "Hitch" a year earlier.
But the best ones are always a bit intimidating. "So was Jack Nicholson in 'As Good as It Gets,' " a Sony film for which he won an Oscar, Ms. Pascal said.
And, as Mr. Goldsman noted, the business still yearns, in its wary way, for life on the edge.
"Everybody knows that you want to break the box," he said. "It's just that the act of breaking the box is really frightening."
Pogledao sam SERIES 7: THE CONTENDERS Daniel Minahana.
Reč je o indie filmu, razvijenom u Sandance Labu koji tematizuje problem reality show programa. U tom smislu ovaj film je bio prilično svež 2001. godine kada ta tema još nije prežvakana, premda i tada je koncept televizijske emisije u kojoj se ljudi ubijaju međusobno bio već prežvakan kod Kinga i filmovima kao što su LE PRIX DU DANGER, RUNNING MAN i sl. Međutim, u ovom krugu prežvakavanja, Minahan na svojoj strani ima iskustvo postojanja reality emisija, pa u tom smislu on formalno postavlja svoj film kao jednu produženu epizodu reality showa, tj. u filmskom smislu mockumentary.
I koristeći takvo rešenje Minahan vešto uspeva da nadomesti sve nedostatke svog niskog budžeta, snimanja na elektronici, gerilskog rada na realnim lokacijama i sl.
Da je mockumentarna forma za njega samo poštapalica, potvrđuje scenario koji izuzev formalnog TV gimmicka ubrzo počinje da dobija obrise ozbiljne i ubedljive melodrame koja u drugoj polovini filma sasvim profunkcioniše.
Iako je paradoksalno ovaj indie film koji kritikuje našu realnost za samo sedam godina uspeo da postane blago datiran u odnosu na filmove koji su tretirali našu sadašnjost kao bajku, činjenica je da SERIES 7 stoji kao odličan primer mudro osmišljenog i precizno realizovanog indie showcasea koji je u Minahanovom slučaju rezultovao početkom rada na HBO serijama, što uopšte nije loša pozicija.
Ovakvi high concept filmovi koji unutar sebe nude odgovore na produkciona iskušenja trebalo bi da posluže kao uzor i srpskim rediteljima jer ovaj primer, između ostalih pokazuje kako kroz takav film može puno da se postgne.
* * * / * * * *
Pogledao sam BE KIND REWIND Michel Gondryja, courtesy of Ginger.
Nism gledao SCIENCE OF SLEEP, tako da ne znam koliku bi težinu imala moja izjava da mi je ovo najbolji Gondryjev film. Međutim, od svih koje sam gledao, ovo je film koji ima najveći emotivni odjek, uprkos tome što je reč o ciničnom istraživanju politika pop kulture, i iako su naslovi poput SPOTLESS MIND imali postavke sa većom emotivnom pregnantnošću.
Gondryjev rad na filmu smatram polovično uspešnim. Očigledno je da Gondry pokušava da u film unese neku oneobičenost koja mahom nema pokriće, i da koliko god je njegova ekscentričnost imala komercijalnu funkciju u muzičkim klipovima, ovde dobije neku hermetičnu dimenziju. Međutim, on u tome preteruje, mešajući bajkovite sižee i gotovo pozorišni minimalizam u inscenaciji dramksih scena. Sasvim je jasno da bi spajanja dve stilizacije bilo lobovanje, da hiperstiolizovan koncept spojen sa hiperstilizovanim rediteljskim konceptom može potpuno dotući film, međutim Gondryjev dramski pseudo-realizam takođe stoji kao neka vrsta intenzivne stilizacije, i promašuje na sasvim drugi način.
Ni u BE KIND REWIND Gondry objektivno nije uspeo da popravi svoje nedostatke. Međutim, posle DAVE CHAPPELLE'S BLOCK PARTY Gondry je ostao zaražen grassroots, community duhom, jednom emocijom prilično čestom na filmu, u "običnom" filmu, i donosi je u svoje novo ostvarenje. zahvaljujući tome BE KIND REWIND dobija jednu nepatvorenu emociju i konačno glealac ima nešto sa čime može da se identifikuje na neki način.
S druge strane, priča sa VHS kasetama, meni kao VHS entuzijasti nosi određenu težinu i nudi reformu nostalgije za decu osamdesetih i devedesetih. Kao što je CINEMA PARADISO, naravno dosta lažna elegija za bioskopom, tako hje BE KIND REWIND elegija za VHSom.
S druge srane naslovi koji se rimejkuju, predstavljaju film osamdesetih i devedesetih koje nezavisno od žanra, naknadne pameti, kvaliteta, sličnosti sa njegovom poetikom, Gondry tretira kao pozitivne kulturne artefakte, kao movie, dela koja mogu da mobilišu gledaoce, i što je još važnije inspirišu nastanak novih filmova.
Gondry jasno razdvaja dela od industrije što je naročito duhovito u sceni kada dođu pravnici da ih tuže u ime holivudskih studija jer su rimejkujući holivudske blokbastere oštetili industriju za tri milijarde dolara. Iako u suštini naravno ovo što rade junaci BE KIND REWIND nema veze sa piraterijom, prikaz njihove situacije i problema je najzad simpatično viđenje kršenja copyrighta kao društveno korisne aktivnosti.
Kad smo već kod korporacija, važno je naglasiti da je BE KIND REWIND jedan od poslednjih filmova koje je uradio New Line dok je još bio autonoman. U tom smislu, upravo ovako bizaran film pokazuje autentični duh ovog studija. Još je zanimlivije to što se u filmu dosta rimejkuju njihovi filmovi, izgubljeni lasici poput HAPPY CAMPERS, koji najzad biva pomenut ili opskurni naslovi poput čuvenog MAN'S BEST FRIEND Johna Lafie :D
Naravno, u New Line univerzumu, BE KIND REWIND je na granici off projekta. New Line ga je radio u Americi i kanadi a Focus je eksploatisao ostatak sveta.
Iz srpske vizure, Gondry sa svojom reputacijom deluje gotovo dekadentno i licemerno u ovakvoj afirmaciji DIY koncepcije. Međutim, mislim da ovaj film nosi dosta enerije koju može preneti pre svega filmmejkerima.
Što se ostalih tiče, mislim da će njima nedostaci ovog filma biti upadljiviji i da će dominirati njihovim utiscima.
* * * / * * * *
Pogledao sam FUNNY GAMES US Michaela Hanekea, courtesy of Ginger.
Reći odmah u startu da je Haneke idiot bi bilo isto kao da su Michael Pitt i njegov jaran odmah ubili porodicu Naomi Watts. Onda ne bi imali film. Ovako treba malo produžiti torturu.
Pre svega, FUNNY GAMES je prilično dosledan rimejk austrijskog originala. Original mi je ostao u lošem sećanju kao jedan od onih filmova koji jako teško uopšte zadržavaju pažnju na ekranu, ali je na svojoj strani imao taj evropski art house šmek u tom smislu da je i tehnički i glumački izgledao kao nešto što ionako neće izaći na dobro.
Američki rimejk već od prvih kadrova sugeriše da nu za milimetar neće pokušavati da bude išta komunikativniji. Očigledno je Haneke kao i mnogi pre njega odlučio da ode u Ameriku i da sad on malo uči Amerikance tome kako se pravi film. U tom smislu FUNNY GAMES je njegov ARIZONA DREAM. Koliko je Kusturica u ARIZONA DREAMu želeo da na svoj način reinterpretira američki Zapad, toliko Haneke pokušava da reinterpretira nešto što je upravo zaostavština američkog filma, mada bi svakako tu mogli naći i neke tragove Polanskog.
I sad Haneke naravno prvo pokušava da se odmakne od svih konvencija kvalitetnog narativnog filma koje poznajemo. Dužine kadrova su atipične, ne bi li sugerisale bizaran rediteljski postupak. Mizanscen je pozorišni, i to više u maniru nekog arhaičnog pozorišta, sitnorealističkog pristupa, a kamera ga mahom statično beleži. Ne znam tačno koja namera stoji iza toga. Da li Haneke želi da nas uveri kako je ovo što se dešava pred nama zapravo stvarnost? Da ovo nisu Naomi Watts i Tim Roth već neki pravi ljudi? Ili, pak njega ta vrsta ontologije u stvai uopšte ne zanima i on želi da nas potakne na neku kontemplativnost svojstvenu pozorištu u kojoj ćemo mi lišeni ritmičkih stimulusa svojstvenih filmu nekako dublje doživeti tu situaciju?
Ovo bi sve bile časne namere da u komplikovanijoj dramskoj sceni, u kojoj su ipak potrebi akcenti, Haneke ne posegne za najkonvencionalnijim krupnim planovima i najfilmičnijim mogućim vidovima skretanja naše pažnje. Očigledno je da ni sam Haneke ne veruje u svoje stileme. I da nema ideju kako da u okviru tog koncepta reši neke probleme koje pred njega postavlja krajnje konvencionalno koncipiran scenario.
Međutim, ako je Haneke naprosto naišao na problem koji ne ume da reši pa posegao za konvencijom, kako tretirati suspense situaije koje su besramno realizovane u najboljem hitchcockovskom maniru, i što je još gore, postavljene sa najbednijom manipulativnom ambicijom. Tu pada u vodu čitava Hanekeova intelektualna ili hiper-realistička priča. U jednoj prilično dugoj deonici filma on apsolutno isključuje gledaočev mozak i traži da se uključe najzašećerenije emocije.
I onda kada vidimo da Haneke nije dosledan u svom konceptu i da je raspložen da manipuliše kao i većina holivudskih zanatlija, postavlja se pitanje zašto nas je onda smarao svim onim dugim, statičnim kadrovima, koja je bila njihova svrha.
Uz to, Naomi Watts nije dovoljno dobra glumica da bi u bilo kom trenutku prestala da bude Naomi Watts. Ona je uvek Naomi Watts sa glumom koja je trenirana za tradicionalni holivudski rediteljski postupak. Šta reći o Michael Pittu, čoveku za koga je odavno poznato da je go to guy kad treba da se igra neki psycho, a koji u ovom filmu igra upravo tu ulogu. Po glumačkoj podeli FUNNY GAMES je besramno generičan home invasion flick i sasvim sam siguran da bi ovakvu podelu za neki takav film okupio Joseph Ruben ili Curtis Hanson.
Ako uzmemo u obzir da je Naomi Watts producent filma, ne čudi što je žena u većem fokusu nego u izvornom filmu.
Nemam ništa protiv da autori rimejkuju svoje filmove. Naročito kada je situacija takva da u rimejku mogu da se izraze u nekom drugom kontekstu. Sam Haneke je i tumačio svoj FUNNY GAMES kao priču sa američkom korenima. Međutim, kada ju je doneo u Ameriku, samo se razotkrilo da njegovo foliranje u njihovom miljeu ne prolazi. Čak ni malograđanska kritika sklona podršci raznim oblicima jalovog iživljavanja nije prihvatila ovaj film.
* ½ / * * * *
JOHN MCTIERNAN:
AFFAIRS OF THE CROWN
By
Alex Simon
Editor's Note: This article originally appeared in the August 1999 issue of Venice Magazine.
John McTiernan was born January 8, 1951 in Albany, New York. The son of an attorney, the family moved to a rural farm community in upstate New York after his father became ill. McTiernan attended Exeter prep school during his high school years, and was admitted to Julliard with the intention of studying theater directing. While there, McTiernan quickly discovered that his true love was film and enrolled in an experimental film program at the State University of New York, later moving on to the American Film Institute for graduate school, where he studied under the tutelage of the great Czech director Jan Kadar.
After spending the next decade making a name for himself as a talented TV commercial director, McTiernan landed his feature debut with Nomads in 1986. The eerie supernatural thriller, his first collaboration with a young television actor named Pierce Brosnan, received mixed reviews and didn't burn up the box office, but McTiernan was singled out for his sure hand and distinctive directorial eye, enough so that producer Joel Silver recruited McTiernan to direct the blockbuster Predator (1987), the high-octane Arnold Schwarzenegger thriller that combined The Most Dangerous Game (1932) with Alien (1979), to create a box office smash that also helped solidify Schwarzenegger as a major box office draw. McTiernan became one of the hottest directors in Hollywood after his next feature, Die Hard (1988), reinvented the action-adventure genre and went on to become one of the most-imitated films in history, and helped to establish another action hero screen icon in Bruce Willis. McTiernan flexed his intellectual muscles and kept the explosions and gunfire to a minimum with his taut adaptation of Tom Clancy's The Hunt for Red October (1990). The Alec Baldwin-Sean Connery starrer, was a box office champ the year of its release and, many feel, remains the best of the three big screen Clancy adaptations. McTiernan made a more personal picture with Medicine Man, (1992), again teaming with Connery in the tale of a scientist in the Latin American rain forest. Although many regard The Last Action Hero (1993) as a major stumbling block in McTiernan's brilliant career, the film went on to gross over $100 million worldwide. McTiernan re-teamed with Bruce Willis for the third Die Hard installment, Die Hard: With a Vengeance in 1995, and re-established his box office clout in doing so.
McTiernan's latest film will undoubtedly be regarded as his finest work thus far. There are so many good things to say about McTiernan's remake of 1968's Steve McQueen classic The Thomas Crown Affair, that an entire sonnet could be composed to extol its virtues. Here's just a few: 1) It's made with intelligent adults in mind, not 15 year-old boys. 2) Rene Russo is living proof that a woman need not be a 22 year-old refugee from the WB network to burn up the screen with her sexuality 3) It's the only remake I can think of (since John Huston made the third, and definitive version of The Maltese Falcon in 1941) that is better than the original. Pierce Brosnan ably fills McQueen's shoes as the super cool, ultra rich Thomas Crown, who gets his kicks pulling daring heists in his spare time. Russo, in one of the most free-spirited displays of healthy sexuality in screen history, assumes Faye Dunaway's former role as insurance investigator Catherine Banning, who intends to catch Crown in the act, and instead finds herself caught up in an act all their own. Leave the kiddies at home and don't miss this smart, sexy winner. The MGM release is currently playing all over southern California.
In person, John McTiernan doesn't come across as a director of action heroes, or a man who has blown up glass skyscrapers to thrill the masses. McTiernan is a man who almost resembles a character out of Hemingway, a man's man whose speech style is both verbose and lean. Lean back and dig some of his verbosity.
Your version of The Thomas Crown Affair is one of the only remakes I've seen that surpasses the original.
John McTiernan: That's very kind, but part of making movies is the ability to capture the time in which they were made. I think the original was a product of its time (1968), so it's not fair to say that the original doesn't hold up by today's standards. The more something is a piece of its time, the it's going to date afterwards. So I think that to say the original is dated is almost a compliment to it. It says that it really captured the era in which it was made, which I think it did. It's funny, if you remade a movie in 1968 that was originally made in 1938, nobody would think twice, because you'd be spanning this chasm that made it another world. Maybe it's because there's such a huge population of baby boomers that still think of 1968 as being a fairly recent time that we don't feel that distance now. When you look at the original now, at the time it was so cutting-edge, and now that sort of high-style cinema verite, which today looks quite theatrical trying to give the illusion that it's real. I wanted to do a remake that wasn't quite a remake, but a compliment to the original, a bookend, a sequel...I don't know what the hell you'd call it. (laughs) I wanted to give a sense that this movie respected that one.
I think the best remakes are the ones that are re-imagined. Literal remakes have never worked.
No, they don't. You take a portion of the story and go with that, then it can work. No one thinks twice of doing Shakespeare productions every year. It's not "We're re-doing MacBeth," because (Shakespeare) is part of our landscape, so the idea that those plays keep getting renewed is perfectly normal. And I think that eventually, people will start doing that with movies, because there's enough of a history of movies now.
The other thing I liked about your film was the fact that it was made with adults in mind.
Yeah, but interestingly enough, we scored just as high with young men as we did with adults, and we figured out that it was the whole Mrs. Robinson thing, with young men having the hots for Rene.
Another great thing about this movie: it shows a woman who's in her 40's, who still incredibly sexy and very comfortable with it. It's not a 22 year-old lead actress with a 50 year-old leading man. That was very refreshing to see.
I didn't know that Rene was in her 40's until she started doing interviews about it, bragging about it! Her age is never an issue in the film, but she's making an issue of it now. I'd better stop her! (laughs)
But that's what 40-50 looks like nowadays. It's not like it was 20-30 years ago. People are staying youthful longer.
Yeah, that whole dynamic has changed. Now that time period of 45-50 is when a woman is at her hottest, I agree. There's a great line about that: "The most important sexual organ is the eight inches from here (indicates his ears) to here." It takes a while for that to develop. (laughs)
It was also nice to see Rene Russo playing a sexy, elegant woman, as opposed to a tomboy who happens to be sexy.
Yeah, that's true. Her whole persona prior to this was of a gorgeous woman who didn't care that she was gorgeous and just wanted to be one of the guys. Because I wanted to make a love story, and not a caper film, the audience had to fall in love with the characters, too. Both Rene and Pierce have this quality. Even when they've played bad guys, the audience can sense that somewhere in there is a good person, because they can see it in their eyes. You can't lie about that. There are many great actors, who are great-looking who can never play a lead because there's something in their eyes that makes they audience go "Well...I don't know if I trust him. I don't know that he represents me." That's one of the few aspects of this craft that's God-given and can't be learned. So I was looking for two people with whom the audience could have a secret with. For the first half of the film, they're both real crocodiles, very difficult to sidle up with. They're both dangerous people, but the audience has a secret where they just know "You know what, underneath that there's a really great guy, and underneath Rene's front there's a really sweet girl."
This is the second film you've done with Pierce. I've always felt that he was an underused actor, in the sense that many filmmakers rarely let him act, but just wanted him to stand there and look pretty.
They never knew how good he is, how smart he is. He's changed very little since I worked with him before, which is good. I think in many ways some of the (hardships and tragedies) he's endured over the past decade have helped to season him in a good way. He's not so boyish anymore, and I think as he gets older, he'll just become even more impressive. I kept beating up his make-up man on this saying 'Leave him alone! Quit trying to make him pretty. Let me see the age on his face. Let me see the hard edge around him.' He's just getting on the cusp of that now, just getting enough steel in his face, enough grit.
Remember how scary he was in his first role (The Long Good Friday, 1981)? It was his boyishness that made him scary (playing an IRA assassin).
God, he was great in that! Remember that last scene with him just staring at Bob Hoskins in that car?! He was brilliant in that film, and it was his the sweetness and boyishness of his face that made him so scary. There were people in my family who worked for Michael Collins back during the Troubles. One of my relatives had to disappear and come to the States. This man was the most deferential, wonderful man who had the warmest smile, and the reason he fled to the States is he dropped an egg basket full of hand grenades into the lap of a British General. I knew him as a very old man, but he was so sweet, and so polite...it was as if he wouldn't have stepped on a crack in the sidewalk, he led such a straight and narrow life. But that was where he came from.
Let's talk about where you came from.
My dad was a lawyer and became ill for quite some time, so my mother, sister and I moved back with her parents on a farm in upstate New York. I still live on a farm today, in Wyoming. I went to Exeter for prep school, which was quite terrifying for me. Here I was, this middle class kid, not very cosmopolitan, in this upper crust place, and it terrified me. I did well academically, but didn't fit in at all socially. I became intensely interested in film, so much so that I almost didn't go to college so I could make films. I went to Julliard, then to the State University of New York, which had an experimental film program going on. I was one of the only film students that wasn't stoned the whole time (laughs), so I ended up using most of the money and resources they offered. Then I went to the AFI after that.
Was there any one film that ignited your interest?
No, but I remember when I decided that that's what I was going to do. I went about it like it was reverse engineering. I knew that I had to go and learn what a movie was, not just my experience of going and watching a movie. So I went and sat in Truffaut's Day for Night (1972), watched it for three days straight, eight hours at a time and memorized it shot-for-shot. I got past the story, all the original and secondary experience, so I could study what it was that I was really watching. Film is really sort of a chain that's really linear. Yet when it's all strung together, it just sort of feels like an experience. It takes quite a while to be able to deconstruct that experience to figure out what you really saw.
Tell us about your experience at AFI.
One of the sort of perks there is they don't have grades, but they would take the person they felt was the most likely to succeed, and they'd give him or her to the filmmaker in residence as an assistant. So I worked for Jan Kadar, the great Czech filmmaker. If you read Hemingway, half of the information you get is in this style of how he tells you, his prose style. It's not literally the events he recounts, it's how he recounts them, which appears to be obsessively simple in nature. There's a hint to what people are thinking, but he doesn't go off into these vast internal monologues. That's what Jan's style was like. He used to make me sit down and learn movies shot-for-shot. And we'd watch films by some great masters, like Kubrick and Fellini and Jan would say "See! Look what he did wrong there! That's wrong! Do you understand why it's wrong?" And I'd say 'What's wrong with it? It's a nice shot.' "No, no," Jan would say, "visually, it's out of key." He had a whole sense that you had to approach filmmaking like you were composing a piece of music. It wasn't about making a translation from a literary source. To decide what the next note is in a piece of music, you don't think about the plot, or what it means, you think about: what does it sound like? Is it in the right rhythm, the right key? So the montage in a film needs to be in the same key, and if you're going to change key, you'd better transpose it into the other key, as if you were composing a concerto. In color and lighting also, there are visual melodies. It's weird because I'm sort of known as an "action guy," who gets 10,000 machine guns and blows things up. But I cut my teeth on very esoteric European films. Maybe what Paul Verhoeven (Robocop, Starship Troopers) and I did was to take the technology that the Europeans developed in the 60's and started applying it to mass market American movies. Paul has an expressive narrator in that his camera is an active, expressive person. I think it's a very angry, very fiery person. If you think about American films before the European influence in the 1960's, there was no active narrator. With a few exceptions, the camera just photographed the action and didn't really have a distinctive voice of its own.
Let's talk about some of your other films, starting with your first, Nomads. What was it like making the jump into features?
Well, I'd done a little feature called Tales of the 22nd Century that got me into AFI. I only did commercials to support myself, really, while I was in school. It was sort of a jump in the other direction, because I started making films, then moved into commercial directing. So going back to making a feature wasn't that big a jump, really.
I know you didn't go into Die Hard thinking you were going to re-invent the action-adventure genre. What were you aiming for?
I think to try to make a thriller that could be jacked up a notch with a great story underneath it. There were also a lot of technical things I was really anxious to do, like have a really active camera. When I broke into the business, the rule was that you weren't allowed to cut a moving camera shot into another moving camera shot. At the beginning of Red October, I had to fire an Academy Award-winning editor, because he literally didn't know how to cut the stuff. He didn't know how to deal with a moving camera and an active narrator.
With Red October were there different challenges filming an existing novel than from an original script?
No, in many ways it just makes it better. I enjoy working from a novel.
I really enjoyed Alec Baldwin's interpretation of Jack Ryan. What was it like working with him.
Terrific. He's tremendously intelligent, another good Irish-American kid. (laughs) We had a great time. He's fiery, and somewhere behind the fire is a worry about something, if you can find out what he's really worried about.
You opted not to do the second Die Hard, as well as the two Tom Clancy sequels. Why is that?
Well, they wanted to do Patriot Games, which had the villains as the Irish Republican Army. Both Alec and I, as Irish-Americans, were a bit uncomfortable with that, since it's our heritage. They had another script (Clear and Present Danger) that both Alec and I wanted to do, and for various reasons we decided not to. With Die Hard, I guess I just found myself bumping heads with Joel Silver a lot.
You've done two pictures with Sean Connery. What was he like to work with?
I knew I was doing alright with him when he began calling me 'boy.' That's sort of his mark of approval. At the end of the night he'd say "Good night, boy." (laughs) Sean loves movies, really knows a lot about them. And he really liked my style of working, the way I like to shoot. So it was very easy to work with him.
Medicine Man seems like it would have been a tremendously difficult shoot.
It was. We had all sorts of rigs mounted in the trees, all over the jungle. We probably spent three weeks working 125 feet above the forest floor.
What did you learn in making The Last Action Hero?
Well first of all, I learned the idiocy of releasing a film the week after Jurassic Park (laughs). And also that a studio will do anything do push a movie out, even if it's unfinished, which it was. It's largely unedited and large portions of it still appear exactly as it was when it left the camera. It wasn't ready yet. I don't know that I'll ever get the chance to go back to it. It's like having a model with an extra 20 pounds on her. There's a really neat movie in there. In order to get a sense of fun that was clear to the audience, it needed tightening, and it needed another month in editing to do that.
Any advice for first-time directors?
It's the same thing of how you get to Carnegie Hall: practice, practice, practice. (laughs) Also, I'd say get a hold of a video camera and just shoot as much as you can, of anything. If you have a script, get a couple actors together and shoot two pages from the script, then edit the footage on a really basic video editing program. It takes as long to develop a prose style on film as it does a prose style in writing, so it's crucial to practice whenever and however you can.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/06/cin-city.html
Pogledao sam DEFINITELY MAYBE Adama Brooksa, courtesy of Ginger. Reč je o novoj Working Title romantičnoj komediji koju sam nestrpljivo čekao. Kritike su bile pozitivne i ovaj film je povremeno apostrofiran kao veliki povratak inteligentnog romcoma.
Iako je Working Title u žanru romantične komedije za klasu jača kuća od drugih produkcija, DEFINITELY MAYBE ne koristi previše to svojstvo i ovo je najpre američki film koji u sebi ima ponešto od duha Working Title klasika sa Hugh Grantom, ali je dosta i modernizovan i amerikanizovan kako bi se približio aktuelnim generacijama gledalaca.
U making ofu SHAUN OF THE DEAD Edgar Wright i Simon Pegg diskutuju o sceni koju su u filmu nazvali "The Richard Curtis momentom", i samo iz toga je evidentno koliko je Working Title važan ne samo za žanr već i za savremenu pop kulturu uopšte. Neki kritičarti kažu da ono što su Merchant i Ivory za prikaz stare Britanije, to su Bevan i Fellner za savremenu Britaniju.
U tom smislu, DEFINITELY MAYBE preuzima ozbiljnost i intrigantnost tema koje su svojstvene Working Title filmovima ali potom ih glumački i rediteljski do kraja amerikanizuje i pojednostavljuje. Nesumnjivo je zanimljivo to što je film smešten u politički milje jer glavni junak počinje kao energični član Demokratske stranke koji radi na Clintonovoj kampanji, i njegov lični raspad se povezuje sa krizama Clintonove administracije. Isto tako film postavlja pitanja o pojmu ambicije, životnih priorioteta, i likove u priličnoj meri drži u sivoj zoni. Međutim, sve to je nekako pojednostavljenije u odnosu na cinizam i inteligenciju koji imaju britanski Working Title proizvodi.
Konačno sam high concept na kome je film baziran dovodi do izvesne emotivne konfuzije. U jednom trenutku gledalac gubi emotivni osnov praćenja priče, tako da sam ishod postaje relativno proizvoljan. Siguran sam da različiti gledaoci imaju različite favorite. Ja sam očigledno najopštija ciljna grupa pa sam zadovoljan outcomeom koji neću spoilovati, ali sasvim sam siguran da poznajem ljude koji će navijati za ostvrarenje jedne druge romanse.
Iz ovih razloga, DEFINITELY MAYBE definitivno nije klasik, i ne dokazuje u punoj meri šta Working Title predstavlja u domenu romcoma. Međutim, sve ove primedbe ma koliko krupne ne osporavaju činjenicu da je reč o vešto realizovanom i komunikativnom filmu, koji uglavnom uspeva da opravda svoje pozamašno trajanje od 111 minuta. Kakav god da je u odnosu na Working Titleovu kinoteku, DEFINITELY MAYBE nesumnjivo jeste upmarket proizvod. U tom smislu, čudi me da ga Taramount neće distribuirati, ako imamo u vidu da u Srbiji romcomi imaju prilično stabilno tržište.
* * * / * * * *
Pogledao sam ZVIŽDUK U OSAM Save Mrmka.
Reč je o vrlo zanimljivom mjuziklu koji, sasvim očekivano ima dosta uticaja tadašnje televizije, što i ne čudi ako imamo u vidu ko je reditelj. Iako nije uspeo da snimi mjuzikl koji bi bio u ravni LJUBAVI I MODE a da ne govorimo o stranim uzorima, Mrmak definitivno jeste napravio važan i intrigantan film.
Ovaj film je važan zato što u glavnoj ulozi ima najvežu pevačku zvezdu svog vremena, a Darko Kraljić, kao jedan od najvažnijih kompozitora pop muzike, je napisao kultne pesme koje su ostale zabeležene. Samim ovim spojem, ZVIŽDUK U OSAM stoji kao bitan spomenik popularne kulture jedne zemlje koje više nema. Iako se zbog Mrmkovog TV pristupa ne moće reči da je ZVIŽDUK U OSAM bitan spomenik kinematografije koje više nema, on nije lišen filmske vrednosti koje ga čine važnim. Naime, u ZVIŽDUKU U OSAM koji jeste koncipiran kao pevačka revija postoje i neki vrlo seriozni, polemički tonovi na nivou priče, što je karakteristično za mjuzikle na vrhuncu razvitka žanra. Naravno, to nije razrađeno do kraja, i ZVIŽDUK U OSAM ne spada u vrhunac žanra, međutim, vrlo spontano mu stremi.
Upravo je taj segment intrigantan. Prvo film su pisali Mihić i Kozomara sa MM Langom, koga znamo i kao scenaristu Žikinog UBISTVA... Mihić i Kozomara su bili glavni oslonac Crnog talasa i zanimljivo je da su napisali film koji po žanru i profilu predstavlja sve ono što je Crni talas potom pokušao da ukloni iz jugoslovenskog filma. E sad, pre nego što se ZVIŽDUK U OSAM otpiše kao hack job, treba uzeti u obzir priču filma. Naime, film počinje scenom u kojoj službenik producenstke kuće odlazi da uzme kredit za snimanje filma. Kada se ispostavi da želi da producira dramu, biva odbijen i kažu mu da jedino žele da finansiraju komediju. Ovaj segment je u scenarističkom smislu urađen sa najvećom pažnjom. Čak, moglo bi se reći kao da je taj segment jedini i zanimao scenariste koji su očigledno želeli da njime ukažu na svoje probleme.
Kako drugačije objasniti dalji, vrlo zanimljiv razvoj zapleta, kada producenti odlučuju da scenario za dramu snime kao komediju, a onda se pisci ni ne potrude da uđu u tu vrlo uzbudljivu liniju priče u kojoj bi istražili da li je i kako moguće isti scenario čitati na suprotne načine.
Štaviše, ZVIŽDUK U OSAM vapi za rimejkom u kome bi neke od ovih grešaka bile ispravljenje a sjajne Kraljićeve pesme smeštene u zaokruženiji koncept.
Ispuštanje scenarija iz ruku karakteristično je za srpske muzičke filmove, SLATKO OD SNOVA i A3 su pravi primer, u kome su vrlo ambiciozno postavljeni scenariji destruirani u procesu realizacije. Ipak, vitalnost mjuzikla kao žanra ostavlja nadu da će to konačno nekada biti realizovano kako treba.
* * ½ / * * * *
Podvrgao sam se Shyamalanovoim novom filmu THE HAPPENING. Moram priznati da sam ga gledao iako mi nije na listi prioriteta pre svega zato što je bio jedini film u bioskopima koji nisam gledao, relativno me zanima i počinje posle utakmice.
I ovog puta u suštini Shyamalan radi jedno te isto. Uzima odličnu high concept ideju, pokušava da je umesto spektakla tretira kao intimnističku priču i onda polako prestaje da razdvaja važno od nevažnog, ideja se razvodnjava u pretencioznom a u suštini banalnom rediteljskom postupku i sve se zaključuje nekakvim krajem koji je u boljim njegovim filmovima šokantan a u slabijim, kao što je ovaj, čak i nije.
E sad, prednost THE HAPPENINGa je u tome što je loš ali nije previše dosadan. Isto tako, mislim da mi to što sam relativno iskusan gledalac ne remeti uživanje u filmovima ove vrste. Siguran sam da bi mi ovo bilo slabo čak i da je reč o prvom Shyamalanovom filmu koji gledam.
Isto tako high concept pozadina apokaliptične premise mi ne smeta pošto mi se čini da što sam stariji sve više uživam u blokbasterima tako da mi u ovom filmu ta zjapeća naivnost priče uopšte nije smetala, iako objektivno, zanatski smeta.
Da je ovaj film izašao pre LADY IN THE WATER, tipovao bih da će biti hit. U međuvremenu je Shyamalan demistifikovan i plašim se da THE HAPPENING može naići na snažan otpor i publike i kritike.
U tom smislu, biće zanimljivo ispratiti box office, naročito ako se ima u vidu da je nuđenje scenarija za ovaj film bilo jedan od Shyamalanovih veštih publicity stuntova i ljiudi iz Foxa će ispasti žešće naivni ako film bude težak promašaj što su naseli na njegovu foru.
Ocenu više film dobija zato što katastrofa pre svega zahvati zemlje koje su bombardovale Srbiju i priznale Kosovo.
* * / * * * *
Jon Voight joins '24'
Will play the villain in the seventh season
By Nellie Andreeva
June 13, 2008, 01:00 AM
Jon Voight (Getty Images photo)
In his first series role in 40 years, Jon Voight has signed on for the upcoming seventh season of "24."
On the Emmy-winning Fox drama, Voight will play Jack Bauer's (Kiefer Sutherland) uber-nemesis who is pulling the strings behind next season's terrorist threat.
The character will be introduced during "24's" two-hour Season 7 prequel and will be featured heavily in the latter half of the season.
The prequel, now shooting on location in South Africa, is slated to air Nov. 23, with Season 7 of the Imagine TV/20th TV-produced series kicking off in January.
The tapping of Voight marks the first A-list villain casting on "24" since Season 1 when Dennis Hopper appeared in the final episodes as Serbian nationalist Victor Drazen.
Voight did several TV guest spots early in his career -- including a three-episode stint on "Gunsmoke" between 1966-69 -- until his movie career exploded with "Midnight Cowboy" in 1969.
A four-time Academy Award nominee, Voight won the best actor Oscar for 1978's "Coming Home." He recently reprised his role as Nicolas Cage's father in "National Treasure: Book of Secrets."
Voight is repped by CAA and manager Steven Paul.
posto je crippled_avenger gore pomenuo BE KIND REWIND, intruziracu sa svojim utiskom:
jos jedno blekdzekovsko smece, s prepoznatljivim trendovima.
prvi je scenario koji je zamisljen tako da podvuce bitne trenutke i poruku filma, odnosno da stvori utisak da nam film nesto govori o kinematografiji. jasta.
nevesto, usiljeno, podvucena mesta su spojena atrocioznim odnosima izmedju likova, nebuloznim situacijama, ne u smislu komike vec u smislu postovanja toka radnje i uopste variranja tona koji
bi trebalo da stvori atmosferu. reziser ne ume da razradi dobru pocetnu ideju. dzek blek je standardno dosadan, malo se krevelji, malo pevusi, nimalo je duhovit. ustaljeni sabloni politicke korektnosti su ojacani time sto je ovo u sustini standardni whitey kompleks film. od belog rezisera, ali ipak, gondry je radio sa opterecenim dejvom sapelom. druga dva lika tumace srebrni panter i mos def, potomak faraona. "kritika" korporacije je svedena na poruku "pa dobro, krivi smo, uhvatili su nas, jebiga mora tako".
preostali momenti se uglavnom svode na rasporedjivanje statista po boji i paznji da se ne uvredi niko osim belih djavola koji zele da sruse san dobrih crnaca.
povrh svega, film je dosadan. antipreporuka.
Pogledao sam film SAMI Lukasa Nole. Olako bih ovaj film mogao definisati kao hrvatsku KROJAČEVU TAJNU, ali hrvatska KROJAČEVA TAJNA se zove SVJETSKO ČUDOVIŠTE, i uopšte nije nezanimljiv film. U njemu čak igra i Šušljik.
SAMI su više kao hrvatski ODBAČEN. Intimistička, maltene duo drama, skoro bez dijaloga smeštena u postapokaliptični milje.
Iako Nola pokušava da se odmakne od jezika kojim komunicira savremeni narativni film, da radi bez dijaloga i bez priče sa obiljem melodramskih događaja i preokreta, na kraju je jasno da on itekako ima racionalnu postavku svega i da u suštini nije uspeo da konstruiše neki vlastiti, autentičan izraz.
SAMI su film koji želi da se izrazi kroz neku apartnost a zapravo su vrlo racionalan, odmeren, razumljiv film, koji upravo zbog prevelikog upliva racionalnosti i dramaturgije gubi na eksperimentalnom kredibilitetu. Upravo zbog nemoći da pronađe novi izraz, Nola završava sa filmom za koji i najdobronamerniji gledalac mora priznati da je nepodnošljivo dosadan.
Sporadično dobra snimateljska rešenja, koje ponekad bivaju pojeftinjena reklamdžijskim osvetljenjem, i duga scena seksa sa Ninom Violić (što podržava svaki dobronameran čovek) čini da u krajnjem zbiru ovaj film bude nešto što neću sasvim potisnuti.
Iako je film prepun artizma bez pokrića, ne može mu se osporiti da je u svojoj ambiciji barem radikalan i da izuzev prilično duge scene seksa sa Ninom Violić, ne pokušava da ponudi išta iole atraktivbno ili komunikativno.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam Louis Letterierovog HULKa.
I mogu reći da je film momački. Čim se angažuje pravi muškarac da snimi film, rezultati ne izostaju.
Pre svega, mislim da je u ovom filmu proradilo ono o čemu Marvelov filmski odsek stalno priča a to je da glumac koji nije zvezda već karakterni glumac iznese lik. Edward Norton je to uradio sa Bruce Bannerom koji zaista funkcioniše kao lik, i to ne jednoj ozbiljnoj, relativno realističnoj liniji tipa Bornovog identiteta i sl. Najvažnije od svega je da taj ton u principu ne opada tokom celog filma, i da je sve vrlo konzistentno što sa drugim ekranizacijama nije bio slučaj.
Ovde su delovi sa banerom zaista odlični i mnogo su suptilniji i veštiji nego kod Leeja koji je imao plemenitu nameru da istraži Hulkovu ljudskost ali je na kraju to sve pojeftinio.
Kad je reč o segmentu kada je Banner Hulk, urađen je jako dobro, performance capture je napredovao, ovaj Hulk je realističniji u fakturi kože i akcija je više fizička, sa više 80's kadriranja. Mnogo više efekata u kadrovima sa pokretima kamere, i nisu svi pokreti kamere veštački kao u SPIDER-MANu, već ih ima i jako dobrih.
E sad, u samim akcionim scenama postoje dva problema. Jedan je što je Hulk u suštini vrlo pribran. U ovom filmu, Hulk se više ponaša kao King Kong nego kao Hulk. Uopšte apsurdno je diskutovati o tome kako se Hulk ponaša i kakao bi trebalo da se ponaša, uzevši u obzir da je reč o imaginarnom, zelenom divu. Ko zapravo zna kako se stvarno Hulk ponaša? Međutim, sa razvojem emocija u Hulku i artikulacije pokreta, postavlja se pitanje zašto onda Banner toliko stremi ka samokontroli? On je u priličnoj meri već ima sudeći po ovom filmu.
E sad, na samom kraju filma, ostaje neki catch da u stvari tada Hulk počinje da indukuje napade kako bi ih kontrolisao, no to je već tema sledećeg filma.
Druga stvar je prosto sad već pitanje naše sposobnosti da percipiramo stvari koje su evidentno nemoguće. Naime, moram priznati da je fatum Hulka u tome što kada bi studio našao pravog zelenog džina i doveo ga da stvarno pravi sranja, mi bi mislili da je to specijalni efekat. Primer za to je Josif Tatić. Često ga vidim na TVu i pomislim kako je to najbolja Lakobrijina maska ikada.
Stoga, Hulk je zapravo nefilmičan lik pošto iza senzacionalnog potencijala zapravo imamo ozbiljan problem hronične neuverljivosti koja smeta filmovima.
S druge strane, iako je Angov film meni bezveze, HULK je zaista i+uspeo da inspiriša dva zanimljiva savremena filma.
Isto tako, važno je da letterier nije u radu na ovom filmu odustao od svojih obeležja. Stunt kooridnator je opet Cyruill rafaelli iz B13 tako da ima odličnih potera na nogama, skakanja po zgradama i sl. Mnogi akcioni delovi su garnirani emocijama i smešteni u funkciju melodrame u najboljem cameronovskom maniru. U par navrata ima odličnih off the wall akcionih rešenja, sličnih naslovima poput THE HOST, ali mahom se ipak drži proverenih holivudskih matrica.
U okvirima letnjeg filma, moglo bi se reći da HULJK ne nudi previše akcionih segmenata, međutim akcija je ravnomerno raspoređena i film nije dosadan pošto priča nudi sasim dovoljno uzbuđenja.
Evo najzad filma koji, što se mene tiče, počinje da ispunjava marvelova obećanja.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"
Ovde su delovi sa banerom zaista odlični i mnogo su suptilniji i veštiji nego kod Leeja koji je imao plemenitu nameru da istraži Hulkovu ljudskost ali je na kraju to sve pojeftinio.
Da se razumemo, kod Stana Leeja je to bilo IZUZETNO naivno, ali treba imati na umu da je to bilo pre pola veka i da je on pisao jedno deset različitih strip serijala mesečno...
Quote from: "crippled_avenger"E sad, u samim akcionim scenama postoje dva problema. Jedan je što je Hulk u suštini vrlo pribran. U ovom filmu, Hulk se više ponaša kao King Kong nego kao Hulk. Uopšte apsurdno je diskutovati o tome kako se Hulk ponaša i kakao bi trebalo da se ponaša, uzevši u obzir da je reč o imaginarnom, zelenom divu. Ko zapravo zna kako se stvarno Hulk ponaša? Međutim, sa razvojem emocija u Hulku i artikulacije pokreta, postavlja se pitanje zašto onda Banner toliko stremi ka samokontroli? On je u priličnoj meri već ima sudeći po ovom filmu.
Ja, naravno nisam gledao film, a verovatno ću ga videti tek za dve-tri godine, ali valja se setiti da je Hulk već negde osamdesetih godina imao vrlo radikalne razvoje u ponašanju. Džekilhajdovska podvojenost je inako bila načeta još šezdesetih, a produbljena sedamdesetih. Već negde u sedamdestima si imao momente kada Banner može da kontroliše transformaciju. Posle su jedno vreme Hulk i Banner bili razdvojene ličnosti. U osamdesetima ga je, čini mi se Al Milgrom opet spojio i na određeno vreme vratio u sivu boju (kako je originalno bio kolorisan) i dao mu sasvim novu karakterizaciju. Banner je tada praktično sve vreme bio transformisan u Hulka i išao unaokolo pod imenom Joe Fixit, biznismen, baunser, kriminalac zlatna srca. Prilično neobičan preokret u karakterizaciji, ali ovo je potpuno in continuity.
Bill Mantlo je Banneru dao neke traume iz detinjstva kao podlogu za psihološki profil Hulka.
Kasnije, ga je Peter David još više zakomplikovao dajući Banneru jedan poprilično zajeban slučaj podele ličnosti, gde se pokazalo da nemaš jednog Hulka unutra nego nekoliko, to jest sivog (pametnog), zelenog (divljeg) i Bannera. Onda je sve to spojeno u jednu ličnost, posle borbe sa četvrtom ličnošću, aspektom krivice, pa smo na kraju dobili pametnog Hulka koji je skroz izbacio Bannera iz jednačine itd. itd.. Mislim, Marvelov kontinuitet je UVEK jako komplikovan, a kod Hulka je MEGA komplikovan.
Ali i u novijim vremenima, Hulk je prilično inteligentan. Greg Pak ga je u Planet Hulk napisao kao vrlo inteligentnog i kontrolisanog, a u World War Hulk jeste bio besan ali sa razlogom, i nije bio nekontrolisan...
Quote from: "crippled_avenger"Druga stvar je prosto sad već pitanje naše sposobnosti da percipiramo stvari koje su evidentno nemoguće. Naime, moram priznati da je fatum Hulka u tome što kada bi studio našao pravog zelenog džina i doveo ga da stvarno pravi sranja, mi bi mislili da je to specijalni efekat. Primer za to je Josif Tatić. Često ga vidim na TVu i pomislim kako je to najbolja Lakobrijina maska ikada.
Stoga, Hulk je zapravo nefilmičan lik pošto iza senzacionalnog potencijala zapravo imamo ozbiljan problem hronične neuverljivosti koja smeta filmovima.
Ovo je apsolutno tačna opservacija i moj generalni problem sa live action superhero filmovima...
Mehmete, hvala za pregled. Očigledno je da ne poznajem Marvela dovoljno tako da će imeni i svima nama ovaj pregled biti super za blefiranje kada budemo diskutovali o filmu.:)
Kad sam pomenuo nekontrolisanost Hulka, reč je o tome da Banner tvrdi da se ničeg ne seća iz situacije kad je Hulk. Stanje kad je Hulk opisuje kao stanje da mu je litar esida sipano u mozak. Dakle, svi smo mi pomalo Hulk. :)
I Banner se prema stanju hulkastosti ponaša kao da je to stanje koga se i sam plaši pošto ga uopšte ne kontroliše. E sad, ja ne znam da li je i inteligentnmi Hulk iz Marvela u tom fazonu, tj. da Banner ne zna da Hulk zna da se kontroliše. Jel to ta podvojena ličnost o kojoj si pričao?
U svakom slučaju, u ovom filmu taj koncept nije osvešćen.
Međutim, ovo su zaista kontemplacije koje ne smetaju samom filmu kao doživljaju i cela ova diskusije je meni još jedan dokaz da imamo posla sa odličnim filmom.
Još jedan mali disclaimer, pišući o Leeju, nisam mislio na Stana nego na Anga.
Ah... ja pomislio na Stana the Mana, naravno. Nije mi pao na pamet Ang...
Elem, da, pazi, imaj na umu da je Marvel sasvim nameran da filmovi imaju svoj kontinuitet koji ne mora da bude kompatibilan sa stripovskim, a može da koristi elemente iz njega. Recimo, Raimi je Spajdermenu dao organske web shootere (tj. dao mu je da u svom organizmu proizvodi mrežu) jer mu je to bilo udobnije nego da objašnjava kako je klinac u svom podrumu napravio hemijski i tehnološki proboj koji decenijama najmoćnije kompanije na svetu nisu mogle. Poslušno, web shooteri su ukinuti i u stripu i JMS je Spajdermenu i tamo dao mogućnost organske proizvodnje mreže. Ali, od zimus, posle velikog One More Day retkona, Spajdi ponovo ima mehaničke shootere...
Tako i sa Hulkom, sumnjam da su u filmu gledali da prepišu neku postojeću karakterizaciju Hulka, nego su smućkali po mao od svega, kako im je odgovaralo.
Ali u svakom slučaju, Banner gotovo sasvim konzistentno kroz svoju poluvekovnu historiju ne zna šta Hulk radi kad je Hulk.
Ja moram reci da se ne slazem sa onim gore crippledovim komentarom - ja mislim da bismo uvek znali sta je prava stvar a sta efekat. Najjezivije je to sto stvarnost izgleda kao low-budget efekat. Ili recima bake Weatherwax:
"Things that try to look like things often do look more like things than things themselves. Well known fact."
Pa to Cripple i kaže, more or less, odnosno da je ono što vidimo u Hulku u našem duhu uvek osuđeno da bude viđeno kao nemoguće jer znamo da je to specijalni efekat, pa je time ugrožena identifikacija, imerzivnost, emotivna uključenost i sve ostalo. Strip je zato zgodan medij za ovakve priče jer dopušta stilizaciju koja elegantnije iznosi metaforu, za razliku od igranog holivudskog filma koji je hteo-ne hteo mnogo više naturalistički medij i u kome ovakve metafore deluju nezgrapno. Da je Kenneth Anger recimo snimao Hulka 1955. godine or something, e tu bi već simbolika verovatno bila predstavljena na potentan način. Ali, ebiga, Hulk nije ni postojao tada a Anger se više bavio homoseksualnošću pre nego što se bacio na satanizam...
Meho, ti me jedini razumeš! :oops:
Suština je u sledećem. Dakle, imamo efekat letenja. To je efekat koji je uasvršen i nije previše komplikovan da se snimi. To je efekat koji može jako dobro da se uradi i u Srbiji. Međutim, on i u najskupljem holivudskom filmu deluje neuverljivo zato što mi psihološki ne možemo da pojmimo da čovek leti. I zato nam SUPERMAN sa svojim arhaičnim efektom letenja stoji podjednako ubedljivo kao i neki najnoviji film.
Zato npr. u HANCOCKu, sudeći po traileru, oni unapređuju taj efekat time što Hancock demolira mesto sa koga uzleće i na koje sleće zbog snage potiska, i fizika njegovog letenja je drugačija, kako bi oneobičila taj kako već rekoh ukleti efekat.
S druge strane, gledalac će popiti neki apsurdniji efekat tipa tri kadra spojena da izgledaju kao jedan, iako se maltene vide šavovi gde završava jedan i počinje sledeći zato što mi psihološki možemo da zamislimo superiornog snimatelja koji uz dobru pripremu može to da snimi.
U HULKu postoji jedan kadar u kome može da se poveruje u to da zeleni monstrum postoji. To je jedan širi plan na livadi u kome Hulk hoda prema Betty. To je kadar bez akcije, Hulk je potpuno smiren, to je jedna potpuno off situacija u kojoj nemamo Hulkov krupni plan, dobro je postavljen prostorni odnos i pozicija kamere čak vuče na izvesnu dokumentarnost, gotovo format iz televizijskih vesti.
A, sad shvatam sta zelis reci. Nije da nije, ali sta tu moze da se radi...
Kako već rekoh, strip je medij koji svojom stilizacijom dopušta da prihvatimo mnoge stvari kao plauzibilne iako su one, kad se hladno razmotre, sasvim apsurdne.
Film je medij druge prirode. Pogovoto holivucki. Ja sam svojevremeno dosta rantovao protiv filma Sin City jer je on upravo demonstrirao kako su ova dva medijuma radikalno različita i kako transpozicija jednog u drugi, kada se radi bukvalno kao u slučaju SC daje veoma nezadovoljavajuće rezultate (ostatak sveta misli drugačije, ali to samo pokazuje da je ostatak sveta u krivu). Ono što je u stripu SC imalo snažnu emotivnu i simboličnu dimanziju, u filmu je delovalo namešteno i isforsirano.
Superherojski strip je sam po sebi neplauzibilan, iz perspektive biologije, mehanike, termodinamike, sociologije, ekonomije, politike itd. ali jezik kojim on priča je najčešće stilizovan tako da se kod konzumenta indukuje suspenzija neverice jer nam predstavlja vreme i prostor na način koji je nemoguć ali je vizuelno očaravajući. Mi znamo da je ono što vidimo nemoguće ali ga prihvatamo jer njegova prostorno/ vremenska dinamika igra na kartu energije apsurda (ponekad i eksplicitno, kao u slučaju poluhumorističkih karaktera kao što je recimo Deadpool) i ne pokušava da se prikaže kao 'realistična'. Naravno, ima oscilacija u ovome, ali je ovo generalna ideja.
Holivudski film, sa druge strane, pokušava da ide koliko toliko naturalističkim putem, da prikaže stvari kao da su one zaista moguće i tu gubi jer su stvari, naravno, nemoguće. On gradi svoju priču na dinamici koja je konvencionalna, ne koristi kondenzaciju prostora i vremena koju koristi strip i zato deluje nemoguće.
Sa svoje strane, i strip povremeno ide u naturalističke eksperimente. Watchmen je najpoznatiji i jedan od najuspelijih, ali ima ih koliko čovek hoće. Crippleu dragi Mark Millar trenutno objavljuje dva serijala za Marvel koji upravo tretiraju ideju superherojštine u 'stvarnom' svetu (Kick-Ass i Marvel 1985). Ima razloga zašto mejnstrim superherojština naprosto ne prihvata ideju naturalizovanog prikaza.
U filmu, verujem da bi se bolji rezultati postizali da se ide smerom koji su zacrtali određeni azijski filmovi, poput recimo Casshern koji jeste bio od strane skoro svih koji su ga gledali ovde proglašen za najgori film ikad, ali koji je s druge strane učinio superheroja plauzibilnim time što je ceo svet oko njega učinio apsurdnim.
Nije samo reč o kondenzaciji vremena u stripu i crtežu kao osnovnom vidu izražavanja već i u jednoj literarnoj tehnici koja je na filmu nemoguća a to je ekonomisanje realizmom. Naime, strip, čak i uslovno rečeno naturalistički kao WATCHMEN, ima tu mogućnost da ekonomiše realizmom, da istovremeno dotiče realističke tačke i od njih pobegne čim prestanu da mu odgovaraju. Film to ne može, zato što film pored same fizičke prirode onoga što je u kadru gde već ulazi u koliziju sa stripom zato što ga demistifikuje (pitanje od koje su tkanine kostimi heroja ne mora da se postavi u stripu, u filmu mora i već na planu kostima film pada, da ne govorimo o tome kakva je Hulkova koža i sl.), podrazumeva i nešto što se zove gluma, što u stripu postoji kroz crtačko umeće prikazivanja facijalne ekspresije, ali crtač to sam dozira. U filmu se vrlo lako sklizne u grešku upravo na nivou stila glume.
U HULKu je to na svu sreću ujednačeno. Jedini koji za nijansu štrči je Hurt (čiji je sin inače veliki buff za HULKa i napisao je teorijski rad od sto strana o ovom stripu) koji je za nijansu uštogljeniji od drugih i kome je kosa veštački prilagođena da liči liku iz stripa dok svi drugi imaju svoje prirodne fizičke atribute. I već tu, na tom malom, banalnom detalju perike (odlično urađene, no ipak svi mi znamo kakvu kosu ima Hurt) film zamiriše na lažnjak i upadne u koliziju sa vrlo solidnim i koherentnim ostatkom.
Quote from: "crippled_avenger"U HULKu postoji jedan kadar u kome može da se poveruje u to da zeleni monstrum postoji. To je jedan širi plan na livadi u kome Hulk hoda prema Betty. To je kadar bez akcije, Hulk je potpuno smiren, to je jedna potpuno off situacija u kojoj nemamo Hulkov krupni plan, dobro je postavljen prostorni odnos i pozicija kamere čak vuče na izvesnu dokumentarnost, gotovo format iz televizijskih vesti.
Hm, zanimljivo i meni je upravo ovaj kadar ostao u sećanju iz identičnih razloga... Inače, meni se ipak za nijansu više svideo Iron Man pošto mi je daleko zanimljviji u scenama gde nema akcije, dok su u Hulku te mirnije deonice nekako rutinskije urađene, ali su okej povezane sa akcijom u smislu da sve fino teče (iako, prilično pravolinijski). Tim Roth je odličan, meni zanimljiviji od Nortona i omiljena mi je scena u kojoj se on šiba sa Hulkom dok je još u super-soldier modu i nije postao Abomination, voleo bih da je bilo još takvih scena, ovo na kraju kad imaš dve CGI kreature je nekako previše, i ma koliko da se efekti odrade dobro ne deluje dovoljno organski i involving. No, sve u svemu, zadovoljan sam filmom.
Pogledao sam HEAVEN Toma Tykwera. Godinama sam iz opravdanih razloga izbegavao ovaj film. Naime, spoj Tykwera i Kieslowskog bio je spoj ljudi na koje nikada previše nisam računao. Ako tome dodamo da je ovo neka euro-američka produkciona papazjanija u kojoj se oseća da se posthumno petljalo na poljskom scenariju, sve je delovalo još sumnjivije.
Uopšte, odluka da pogledam film došla je iznenada, pošto sam kao buff za Euro terrorist radove želeo fiks, što pre. U HEAVENu ga nisam dobio, no ono što jesam dobio je film koji je što se mene tiče ispao znatno bolje nego što sam očekivao, mada nisam siguran da su autori želeli da mu daju baš ove kvalitete. Naime, sasvim je jasno da je Kieslowski ciljao da HEAVEN bude neka vrsta kontempacije u ulozi slučajnosti u čovekovom životu, o pitanjima krivice, odgovornosti, osvete i sl.
Međutim, kada se film prepriča, vidimo da se radi o prilično naivnom vengeance zapletu maltene bronsonovske škole. Film govori o nastavnici koja odlučuje da ubije narko barona protiv koga policija neće da se pokrene. Prilikom pokušaja atentata ona greškom ubije neki nedužan svet. Odlazi u zatvor. Tokom ispitivanja pokušavaju da je nabede da je terorista a ona ih ubećuje da se bavila osvetom za svoj groš. Policija radi na strani dilera tako da njeni korumpirani pripadnici uklanjaju sve dokaze koji bi išli u prilog njenoj priči. Međutim, na njenu stranu staje naivni policajac koji joj pomaže da pobegne...
Ako ovo ne zvuči kao zaplet nekog B-filma iz 1994. sa Madeleine Stowe i Val Kilmerom, ne znam šta zvuči.
Sama scenaristička egzekucija ovog materijala je vrlo svedena, na granici naivnosti, ali Tykwer jednim odgajenim nemačkim sistemom prodaje muda za bubrege uspeva da održi celu stvar gledljivom na liniji upmarket euro krimića. Iza tog rudimentarnog krimi zapleta, usporenijeg filma o osveti i bekstvu, HEAVEN ne nudi apsolutno nikakvu konteplaciju o bilo kojoj temi što verujem da je bio cilj autora.
Isto tako, ako je krimić bio sredstvo da se ostvari pretenciozni cilj, onda je sredstvo postalo cilj i film se pretvorio u krimić. I to ne previše uspešan. Ali, uzevši u obzir sjajnih uvodnih desegt minuta i poneki lucidan rediteljski momenat, ne ni previše loš.
Film nose američki glumci, Cate Blanchett i Giovanni Ribisi, a čini mi se da im je smeštanje u Evropu samo smetalo i da njen engleski background deluje dopisano.
Tykwerov rediteljski postupak oscilira između preciznog i lucidnog u već pomenutom besprekornom uvodu do krajnje predvidljivog, skoro arhaičnog u scenama ispitivanja. Čini se kao da u tim manje inspirativnim scenama čitav film zanatski padne, i rediteljski i glumački, čak i scenografski, pa tu najviše i zaliči na Kieslowskog.
Ono što je nama u Srbiji naročito zanimljivo vezano za ovaj film jeste to što u njemu zapravo vidimo korene zablude iz koje su izrasli naslovi poput Srdanove KLOPKE, koja je naravno neuporedivo slabiji pokušaj ovako nekog spoja glossy krimića i tobožnje teške ljudske drame. Međutim, Tykwer je u ovom filmu uobličio vlažni san svih srpskih fancy reditelja koji bi da svima budu cool, da snime film koji će biti i žanr i art i socijalna kritika, a njima verujem HEAVEN uopšte nije slab filma i u njemu sigurno nalaze svašta zanimljivo.
* * ½ / * * * *
Objavljeno: Sre, 18. 06. 2008. 15:36 UŽIVAO SAM U DRUŠTVU FIDELA
Grupa Manic Street Preachers ukrala je, u Varaždinu, show Bobu Dylanu svojim emotivnim, politički angažiranim pjesmama, koje pomahnitalom konzumerizmu suprotstavljaju lijeve ideje. Preuzeto sa portala Jutarnji list, napisao Aleksandar Dragaš
Dio publike na varaždinskom ,,Radaru" smatrao je da su Manic Street Preachers ,,ukrali" show Bobu Dylanu. Kako bilo, ,,Motorcycle Emptyness", ,,Your Love Is Not Enough", ,,Ocean Spray", ,,You Love Us", ,,Design For Life" i ,,If You Can Tolerate This" bili su vrhunci uvjerljivog koncerta s najboljim osobinama benda Manic Street Preachers - grandiozni rifovi, himnične melodije, emotivnost i ljevičarski sociopolitički angažman. Ljubazni i razgovorljivi tekstopisac i basist Nicky Wire vrlo je rado progovorio o svom gorljivom političkom angžamanu.
*Lemmy iz grupe Motorhead, tada gitarist engleskog rhythm & blues benda Rockin' Vicars, bio je prvi rock glazbenik sa Zapada kojeg je u službeni posjet primio jugoslavenski predsjednik, Josip Broz Tito, 1966. godine. Vi ste bili prvi kojeg je primio Castro...
Nevjerojatno, nisam znao za Lemmyja, kakav bizaran podatak. Mnogo sam političara sreo, ali Fidel je definitivno najpametniji od njih. Bio je vrlo detaljno brifiran, znao je sve o Walesu i o nama, no bilo mi je jasno da je i nevjerojatno oštrouman. Doista sam uživao u njegovu društvu iako mi je jasno da nas je njegov sistem iskoristio. Kad govori, a sreli smo ga dva puta, ne možeš skinuti oči s njega. On je veliki intelektualac, još je uvijek zračio osobnošću revolucionara, unatoč godinama. Koncert koji smo 2001. održali u dvorani 'Karl Marx' bio je fantastičan. No, kad smo se vratili kući, žesto su nas kritizirali što smo svirali u zemlji u kojoj se gaze ljudska prava, što smo se rukovali s diktatorom. Ipak, nije sve tako crno-bijelo s Castrom i Kubom kako ljudi često misle, kao što to vjerojatno nije bio slučaj ni s Titom i Jugoslavijom koja se raspala u krvi.
*Zašto ste zapravo odlučili svirati na Kubi?
Samo dva mjesta koja sam posjetio u svom životu bila su posve drugačija od ostalih. Jedno je Japan, a drugo je Kuba. Koncertom na Kubi htjeli smo izraziti svoj stav, odaslati neku poruku. Tamo smo sreli divne ljude, velikodušne, nježne, tople. Zvuči poput fraze, ali tamo ima puno doista sretnih ljudi. Imaju izvrstan obrazovni i zdravstveni sustav, no bilo nam je ipak jasno da se tamo krše i ljudska prava i da ne žive u 'nirvani' i općoj sreći i zadovoljstvu. Osim toga, htjeli smo posjetiti posljednju zemlju komunizma kakav vjerojatno za naših života više nećemo vidjeti.
*Jeste li još uvijek toliko lijevo orijentirani kao nekoć? Koliko je danas moguće biti ljevičar u Britaniji poslije Tonyja Blaira ili u Europi koja sve više ostaje bez radničke klase? Ima li uopće danas prostora za socijalizam?
U Britaniji gotovo više nema ljevice, a ni radničke klase, osim ponešto u Walesu i na sjeveru Engleske. Imate brojnu srednju klasu, nešto siromaha i nešto bogataša. Gradovi su se zbog toga jako izmijenili. Prije dvije-tri godine, rekao bih da je u Britaniji bolje nego prije 20 godina, ali danas u to više nisam siguran. Tony Blair je u prvih pet-šest godina vladavine učinio mnogo dobroga, pokrenuo je veliki investicijski zamah, ali poslije su se pojavili problemi. Mi smo i dalje jako zainteresirani za politiku i još uvijek me privlače i političke knjige i politički intonirana glazba.
*Ima li danas uopće prostora za ljude poput Joea Strummera, 'ideologa' benda Clash, kojega pokušavate slijediti?
Nažalost, ljudi su danas najsretniji kad troše i ne žele osobe poput Joea Strummera koje bi ih podsjetile zašto je konzumerizam loš. Zagreb izgleda prelijepo, ali i ovdje se ljudi, generalno, više ne brinu ni o čemu osim o kupnji i provodu. No, neće ni to biti dovijeka, vidjet ćemo velike promjene kad nastupi recesija, a to bi se moglo ubrzo dogoditi. Tada će ljudi trebati 'Strummere'. Danas živimo u potpunoj dekadenciji.
*Kad ste počeli karijeru, isticali ste grupe Sex Pistols i The Clash kao glavne uzore, no kada biste morali odabrati samo jedno ime, tko bi to bio?
Smatram da su Sex Pistols snimili jedan epohalan album i otišli u povijest. Koliko god volim The Clash, mislim da su Sex Pistols nedostižni u eksplozivnosti, provokativnosti i energičnosti glazbe, imidža i tekstova.
*U početku ste i vi imali sličnu ideju: snimiti jedan album i raspasti se.
Da, ali s vremenom smo shvatili da bezgranično uživamo svirati. Reći sve jednim albumom i rasturiti bend bio bi sjajan umjetnički i politički potez, no jednostavno nismo mogli prestati pisati pjesme, imali smo toliko toga reći, svidjelo nam se putovati i nakačili smo se na to.
*Kakva je razlika između konca 80-ih ili početka 90-ih godina i danas?
Cijela glazbena industrija strahovito se izmijenila i nitko ne zna kakva joj je budućnost, ali nastupi na koncertima ostali su manje-više isti. U posljednje vrijeme, otvorilo nam se i tržište zemalja u kojima nikada nismo svirali poput Hrvatske ili Latvije i to nas jako raduje, obožavamo putovati.
*Jesu li stadioni uopće pogodni za rock'n'roll?
U doba naše najveće popularnosti, 1996. godine nastupili smo na Millenium stadionu u Cardiffu pred 60.000 ljudi i to je bilo savršeno. Cijeli je nastup bio prožet jakim emocijama, ali ponekad je jako teško emotivnost iz klubova i manjih dovrana preseliti u velike dovrane ili na stadione. Ali, ako to može Bob Dylan, možemo, valjda, i mi.
*Kako ste nastavili karijeru nakon misterioznog nestanka gitarista i tekstopisca Richeyja Jamesa koji je i vizualno vrlo snažno odredio Manicse? Jeste li se nadali da će on negdje ipak iskrsnuti? Kako to da ga nikada niste pokušali zamijeniti kao što su Stonesi zamijenili Briana Jonesa?
Sva četvorica bili smo prijatelji od školskih dana, a po Richeyjevu nestanku, nismo se raspali, ali kao bend doista nismo radili ništa šest mjeseci. Samo smo napisali 'Design For Life' i od toga smo počeli, no bilo je jako teško nastaviti. Richey je nezamjenjiv i fantastično je izgledao na sceni. U pisanju tekstova, nikada ga nisam pokušao kopirati, a na sceni ga je nemoguće zamijeniti, iako imamo koncertnog gitarista koji s nama nastupa. Ako sam ja bio neka vrsta Paula McCartneyja u Manicsima, on je bio moj John Lennon, nedostaje mi njegova mračna poetika i osobnost. Richey i ja, sva četvorica, išli smo u istu školu, zajedno igrali nogomet i ragbi, zajedno krenuli na fakultet, a takvog čovjeka ne možeš zamijeniti.
*Igrali ste nogomet... Kako ste se proveli u Zagrebu tijekom večeri u kojoj je Hrvatska pobijedila Njemačku?
James Dean Bradfield (pjevač Manicsa, nap.a.) bio je na Trgu i kaže da se sjajno proveo, a ja sam ostao u hotelu gledati utakmicu na TV-u. Doista sam uživao u igri Hrvatske. Kako dolazim iz Walesa, uvijek navijam za one koji nisu favoriti.
*Kako ste se osjećali kad je Hrvatska pobjedila Englesku?
Bio sam vrlo sretan. Nadao sam se toj pobjedi, zapravo sam je očekivao, engleski tim je čisto sranje. Čak sam se kladio na Hrvatsku u toj utakmici i zaradio neku sitnu lovu, a kako navijam za Tottenham, drago mi je što nam dolazi Modrić, kojeg smatram veličanstvenim igračem. Šesnaest milijuna funti je ogroman novac, ali nadam se da će ga Modrić zavrijediti. Mislim da je on u rangu igrača koji su 1998. za Hrvatsku osvojili treće mjesto na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj.
Malo prljavog humora na jako ozbiljnu i tragičnu temu...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/06/trgovina-nevinou.html
Pogledao sam CHAOS THEORY Marcos Siege, courtesy of Ginger.
Marcos Siega je privukao moju pažnju spotovima, a s potom i filmom PRETTY PERSUASION koji je zaista bio jedan od najboljih indie filmova koje sam gledao u proteklih nekoliko godina. Međutim, istovremeno Siega radi i na televiziji na serijama poput DEXTERa, ali i pokušava da se probije u mejnstrim.
Njegov prvi "komercijalni" film UNDERCLASSMAN koji je snimio za Miramax je bio derivativan ali gledljiv, ali dugo je odlagan i na kraju je propao na blagajnama. Sličnu sudbinu doživeo je CHAOS THEORY koji doduše stoji negde između indie i major filma jer ga je snimio za Warner Independent.
CHAOS THEORY je ekstremno derivativan pokušaj pravljenja indie romcoma, čija se nezavisnot ogleda u tome da želi da bude za nijansu inteligentniji i pesimističniji od redovne ponude. Međutim, CHAOS THEORY je besramno derivativan čak i za srpske uslove. Između ostalog kao prvi plotpoint koristi se situacija da čovek odvede trudnicu na porođaj, u blonici ga proglase za oca a onda kad ode na DNK pregled kako bi dokazao da nije otac, ispostavi se da je sterilan. Ovo je toliko passe urbana legenda da je imamo čak i u Vuletićevom bosanskom filmu NIJE TEŠKO BITI FIN.
Isto tako, koncept glavnog junaka koji je stručnjak za raspored vremena, jako liči na lik Ben Stillera u ALONG CAME POLLY gde je on ekspert za procenu rizika.
No, čak i ako bi apstrahovali ove detalje koje smo već videli, prilično je bilo jasno da od CHAOS THEORYja neće biti ništa kada je u međuvremenu izašao DEFINITELY MAYBE u kome isto glumi Ryan Reynolds i koji je upmarket romcom koji se odvija u flešbeku. Doduše, meni se čini da je CHAOS THEORY prvi snimljen i otud mi nije jasno zašto su toliko dugo čekali sa premijerom i na kraju dozvolili da posle simboličnog bioskopskog prikazivanja, film završi na DVDu odmah.
Čak i da nije derivativan, CHAOS THEORY je vrlo ravan film, sa sporadično duhovitim momentima i efikasnom Sieginom režijom, koji čak i sa trajanjem od ispod 90 minuta ostavlja utisak razvučenosti, i to ne zbog problema sa dinamikom koliko zbog mešavine scena koje odaju utisak da smo ih već gledali i melodramskih i komičnih momenata koji naprosto nisu zaigrali.
Međutim, zbog Siegine kompetencije i prilično kvalitetne glumačke podele, CHAOS THEORY je ipak podnošljiv film i ostaće kao dostojanstven promašaj u njihovim karijerama.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLAST OF SILENCE Allen Barrona, courtesy of Ginger.
Reč je o kultnom poznom noiru koji je poslednjih godina reafirmisan u više navrata.
Ono što je zanimljivo za ovaj noir je pre svega struktura scenarija. Ovaj film je praktično baziran na jednom diogom voiceoveru što je u principu i bila karakteristika niskobudžetnog filma tog vremena. Naime, izvesno je da su dramske scene bile suviše skupe za realizaciju tako da su filmovi bili bazirani na dugim, poludokumentarnim kadrovima junaka koji hoda kroz grad, kontemplira i sl. a iz voiceovera je išao njegov tok misli ili komentar okolnosti. Russ Meyer se često koristio tim rešenjem, a jedina od primera quickie niskobudžetne produkcije koja se koristila time iako joj žanrovski nije dogovaralo bio je CUBAN REBEL GIRLS Errol Flynna, jedan od njegovih poznih filmova.
Međutim, u BLAST OF SILENCE, kako zbog tradicije noira, tako i zbog same priče o melanholičnom hitmanu koji dolazi na svoj poslednji zadata, ovaj način pričanja priče sasvim odgovara.
U filmu postoji tek nekoliko pravih dramskih scena sa razvijenim sukobom i moglo bi se reći, opet uzevši u obzir noir koren da je BLAST OF SILENCE kao neka vrsta filmske slikovnice po noir romanu. Iako bi takav film imao tendenciju da bude dosadan, crno-bela fotografija, dobar glas naratora i trajanje od 72 minuta, čine da BLAST OF SILENCE bude hipnotično iskustvo.
Sasvim je jasno da ovakav pristup nije nešto što se može uzeti kao uzor, ali isto tako je činjenica da se povremeno pojavljuju reditelji koji ovako rade poput Wong Kar Waija, recimo...
* * * / * * * *
Intervju: Slavoj Žižek
Plasirali ste i tezu da je Milošević ,,liberalizovao" Srbiju, doduše na lažan način, dajući slobodu da se ratuje, siluje i sl. Da li ovaj politički gest možemo posmatrati isključivo kao formu pervertiranog liberalizama?
Milošević, pre svega, nije bio u pravom smislu te reči totalitarni vođa. I nije to liberalizam, koliko je u pitanju lažna transgresija i to je deo moje šire teze - da režimi koje mi prihvatamo kao nedemokratske, koji imaju neku populističku mobilizaciju, nisu jednostavno samo opresivni - žrtvuj se i slično - već da svi ovi režimi nude, na nekom potisnutom nivou, opsceni užitak. Ja sam referirao na Aleksandra Tijanića, koji nije moj politički saputnik, ali je pre više od 10 godina ponudio zanimljivu analizu. Napisao da je Srbija za vreme Miloševića bila kao škola na stalnom raspustu, gde je sve dozvoljeno, može se krasti, itd, dakle jedan lažni karneval i to je zapravo moja teza: vlast, autoritarna vlast nije teror, da protiv nje ne možemo humorom ili karnevalom, već da ona sama ima opsceni humor, jedan svojstveni karneval koji je u samom jezgru totalirane vlasti. To je samo ilustracija jedne opšte teze - da kažem psihoanalitički, o ključnoj ulozi uživanja. Za mene je pravo pitanje, a to je velika enigma cele novovekovne misli - zašto se ljudi pokoravaju nedemokratskoj vlasti? Mislim da psihoanaliza daje odgovor.
***
Subverzivni filmski festival (Zagreb, od 18. - 24. maja) ugostio je i Slavoja Žižeka, slovenačkog filozofa i teoretičara psihoanalize. Pored predstavljanja njegove knjige Pervertitov vodič kroz film (Antibarbarus, Zagreb, 2008), zbirke eseja o filmovima, uglavnom holivudskim blokbasterima, posetioci su mogli da posete predavnje Boj se bližnjeg svog kao što se bojiš samoga sebe, održanog i u Beogradu, doduše prilično različitog sadržaja. Kao i obično, Žižekov nastup bio je dinamičan, pun viceva, dijalektičkih obrta, tvoreći nestandardno filozofsko izlaganje - izlaganje filozofije koja nastaje u trenutku samog izlaganja, svojevrstan ,,napor uma", filozofiranje on stage. Jedno od sjajnih mesta bila je i analiza sreće, njenih potrebnih i dovoljnih uslova, kroz paralelu sa stanjem u SFRJ. Prvo, neophodno je da u materijalnom smislu imate dovoljno, ali ne previše - da jedete meso skoro svaki dan, ali da ima dana kada to ne činite, podsećajući se kako je lepo jesti meso; zatim, forma vlade mora biti nedemokratska, jer uvek za stanje u državi možete da okrivljujete nekog drugog, nikako sebe; konačno, neophodno je da postoji ideal-tipsko društvo, ne previše daleko i ne previše blizu (to je nekada za stanovnike SFRJ bio Zapad, posebno Nemačka), društvena organizacija o kojoj se mašta i koja se priželjkuje.
Razgovor sa Žižekom ipak je počeo na drugom mestu njegovog izlaganja, koje je spojilo skorašnju posetu Beogradu i Zagrebu, a to je analiza promene objekta libidne investicije - on je naveo primer prijatelja kome je žena preminula, a koji kao da nije zbog toga osećao ništa; tek kada je umro hrčak, njegov kućni ljubimac, on je pao u nervno rastrojstvo. Prosto, usled šoka gubitka žene, on je objekat seksualne želje izmestio sa žene u hrčka, a kada je i ovaj nestao, on je tada sa zakašnjenjem počeo da preživljava smrt žene. Govoreći protiv takve interpretacije, ustvrdio sam da ona uopšte nije žižekijanska - naime, dobro objašnjenje u duhu slovenačkog filozofa ide protiv njega samog: reč o autentičnom pervertitu koji je brakom prikrivao svoju libidnu investiciju u hrčka. Takva investicija u ženu zapravo nikada nije ni postojala. Žižek mi je, smejući se, dao za pravo, a nakon te intervencije i ovaj intervju (u kome se vraćam na SFRJ i njene delove) - što sam zapravo i tražio, više od slaganja sa tezom koja je pre spekulativna igra interpretacije, negoli ozbiljna tvrdnja.
Bili ste u Srbiji, sada ste u Hrvatskoj - šta se promenilo u poslednih 15 godina? Da li nalazite potvrdu za vašu tezu da Balkan nije ,,nesvesno" Evrope gde se istorija samo ponavlja, već da je ovde aktuelno postmoderno stanje, ,,istorijski ispred vremena ostatka Evrope"?
Moraću da vas razočaram svojim odgovororom. Ja sam bio u Beogradu, bio u Zagrebu i Ljubljani, i ja ne vidim ništa neočekivano, da budem veoma brutalan, a najviše sam kritičan spram svoje vlastite zemlje, Slovenije. Mislim da se ništa zaista interesantno ne dešava, ja mislim da svi, a najviše Slovenija, postaju dosadna provincija, polako se približavajući nekoj ,,normalnoj zemlji". Ono, što je bilo interesantno za Zapad, sve ove naše teškoće, ratovi i slično, to se polako smiruje i nismo više ni u u dobrom, ni u lošem, centar sveta. To može biti čak neka šansa - mislim da je jedini način da se nešto zaista produktivno uradi da se prihvati da nismo ništa specijalno zanimljivo.
Plasirali ste i tezu da je Milošević ,,liberalizovao" Srbiju, doduše na lažan način, dajući slobodu da se ratuje, siluje i sl. Da li ovaj politički gest možemo posmatrati isključivo kao formu pervertiranog liberalizama?
Milošević, pre svega, nije bio u pravom smislu te reči totalitarni vođa. I nije to liberalizam, koliko je u pitanju lažna transgresija i to je deo moje šire teze - da režimi koje mi prihvatamo kao nedemokratske, koji imaju neku populističku mobilizaciju, nisu jednostavno samo opresivni - žrtvuj se i slično - već da svi ovi režimi nude, na nekom potisnutom nivou, opsceni užitak. Ja sam referirao na Aleksandra Tijanića, koji nije moj politički saputnik, ali je pre više od 10 godina ponudio zanimljivu analizu. Napisao da je Srbija za vreme Miloševića bila kao škola na stalnom raspustu, gde je sve dozvoljeno, može se krasti, itd, dakle jedan lažni karneval i to je zapravo moja teza: vlast, autoritarna vlast nije teror, da protiv nje ne možemo humorom ili karnevalom, već da ona sama ima opsceni humor, jedan svojstveni karneval koji je u samom jezgru totalirane vlasti. To je samo ilustracija jedne opšte teze - da kažem psihoanalitički, o ključnoj ulozi uživanja. Za mene je pravo pitanje, a to je velika enigma cele novovekovne misli - zašto se ljudi pokoravaju nedemokratskoj vlasti? Mislim da psihoanaliza daje odgovor.
Kako danas vidite mogućnost da danas filozofija artikuliše alternativu liberal-kapitalističkoj paradigmi? Koji je odnos danas, opštije postavljeno, filozofije i politike?
Pre svega, veoma je popularno danas reći kako živimo u nekom postpolitičkom, ciničnom vremenu gde filozofija više ne igra nikakvu ulogu. Moje prvo zapažanje je - a kada je zaista igrala, kada je bilo to zlatno vreme kada su oni na vlasti zaista slušali filozofe? Mislim da ne živimo u vremenu kada se po tom pitanju nešto bitno menja. Ono što ja mogu da kažem je da filozofija nema rešenja, to je moja stara teza, filozofija ne može nuditi rešenja. Ljudi mi kažu - ima rasnih nemira, pretne ekloške katastrofe, šta da uradimo?, a ja im kažem da ne znam - i to je veoma važno da se uradi - ne da nađemo odgovore na pitanja, već da postavimo pravilna pitanja. Filozofija može lepo da nam pokaže, kada percipiramo neki problem, na primer veoma realan problem, recimo ekologija ili rat, da je način na koji mi formulišemo problem već je deo problema. Ovde je veoma skromna, ali ključna misija filozofije - da raščisti u čemu je problem. I to je sve što filozofija zapravo može da učini.
Da li filozofija danas, u XXI veku, može da napravi novi ,,sistem" i da li te konture sistema vidite u Badjuovoj filozofiji, s obzirom na vrlo ambiciozne zahteve koje sam Badju postavlja u Manifestu za filozofiju - povratak metafizici, ,,velikim pričama" i sl?
Ovde imam, iako je Badju skoro moj najbolji prijatelj privatno, nekih manjih problema sa njim. Pre svega - šta je sistem? Ja se slažem sa onima koji kažu da sistem u strogom značenju znači dedukciju iz nekog transcendetalnog principa celokupne realnosti. Sistemi u strogom značenju postoje samo u nemačkom idealizmu, sistemi su između Kanta i Hegela. To što Badju, ja mislim ipak suviše naivno, pokušava da rehabilituje jeste neka predkritička, predkantovska nevinost: zaboravimo sve ove velike kritike filozofije. Jer, šta je filozofija od Kanta, ako ne antifilozofija? Već Kant kaže u Prolegomeni - nećemo metafiziku, trebamo kritiku metafiziku, kao da je potreban neki meta, nadređeni gest da se rasčisti da li je uopšte moguće to što radimo. I to je sva filozofija posle Kanta. A Badju, zajedno sa Delezom, na sasvim drugom nivou, ipak misli da je to moguće zaboraviti, da se vratimo nekoj nevinosti filozofije, da sa svom nedužnošću i nevinošću možemo opet praviti velike ontološke konstrukte. Ja prema tome imam veliku skepsu. Ipak ostajem na liniji, da veoma naivno kažem, između psihoanalize i nemačkog idealizma, pre svega Hegela. Ja mislim da je za nas horizont preko koga ne možemo, koga nismo ni do kraja promislili, ipak horiznot subjektiviteta u hegelovskom smislu. Pokušavam da spasim ovu baštinu novovekovnog sbujektiviteta od svih kritika, a pre svega, paradoksalno, od hajdegerovske kritike.
Kad smo već kod Badjua, mediji su izvestili da ste ushićeni jednom njegovom tezom, a to je da danas glavni problem nije kapitalizam, nego demokratija.
To ljude šokira, i mene i Badjua su napali u mnogim francuskim medijima za ,,novu filozofiju terora" . Ja se sa njim slažem. Glavni problem, u smislu gde je potrebna promena, to jeste globalni kapitalizam. Ali to što nas sprečava da uopšte vidimo, taj pravi zadatak kao zadatak, to je da zapravo niko - okej, skoro niko! - nije spreman da dirne u svetu kravu demokratije, u sam princip demokratije - da li je demokratija zaista onaj poslednji horizont? Ako postaviš ovo pitanje, odmah ti se pripusje da ti hoćeš Gulag, hoćeš teror, ili ne znam šta. Ja mislim da je, paradoksalno, ono što nas u samoj borbi za demokratiju ograničava, to što nas sudbonosno ograničava, upravo to što uvek sve percipiramo iz horizonta demokratije, ne usuđujemo se da postavimo pitanje o tom horizontu. Ja mislim nema ništa užasno u tome, nema iza toga nikakav mračni, totalitarni plan, da hoćemo opet neko autoritarno, partijsko društvo. Demokratiju staviti u pitanje - to je moje prijatelje začudilo. Ovde ja potpuno solidaran sa Hejdegerom, kada je rekao da on nije toliko siguran da je demokratija politička forma ona koja je zaista najprimerenija sadašnjem istorijskom momentu.
Kako vidite situaciju u Kini? Dugo je vladalo uverenje da kapitalizam i demokratija idu ,,ruku-pod-ruku", ali izgleda da danas prisustvujemo rađanju jednog novog sistema - spoja kapitalizma i totalitarizma. Da li je, kako je Rorti najavio, XXI vek kineski vek?
Pre svega, prvo treba rasčistiti šta znači totalitarizam, totalitarizam je ipak precizan pojam. Bio sam dugo kritičan prema Hani Arent, a onda sam opet pročitao njenu knjigu Izvori totalitarizma i ona je mnogo preciznija nego što sam ranije mislio - jasno je da je za nju je jedini pravi totalitarizam nacizam. Povodom staljinizma, za nju je Sovjetski Savez totalitaran samo u doba ,,zrelog staljinizma", u rasponu od 1935. do 1948. Cela ona perioda Hruščev-Brežnjev, to za nju nije totalitarizam. Ali što se tiče Kine - da, pre svega je Kina za mene još uvek enigma, ni ne znam dovoljno i ne mogu da jasno odgovorim na pitanje šta se tamo dešava. Da li je to jednostavno pobeda kapitalizma, ili je nešto genuiono novo, kapitalizam u kombinaciji sa nekom formom nedemokratske vlasti? Ovde se slažem sa Rortijem: mislim da smo do sada uvek uvek imali određeni optimizam - možete misliti o kapitalizmu sve najgore, ali ipak, pre ili kasnije, kapitalizam traži kao svoju političku formu demokratiju. Iako mu kratkoročno može pomoći malo diktature, kao u Južnoj Koreji ili Kini, dugoročno kapitalizam ne ide bez demokratije. Pitam se nije li u tome tužna lekcija Kine i ostalih azijskih zemalja, da nije to lekcija tzv. ,,kapitalizma u azijskom duhu", da se ovo prirodno savezništvo kapitalizma i demokratije bliži kraju, da se sada otvara, neka prilično užasna - bar za nas - perspektiva kapitalizma, koji neće biti demokratski u političkom smislu, ali to neće platiti svojom neefikasnošću, već će to možda biti tehnološki još efikasniji.
Ne sanjate novu Komunističku partiju, ali ste delimično podržali ekonomske reforme Čaveza.
To je veoma ograničena podrška. Nemam nekih velikih nada za Čaveza, mislim da pravi katastrofalne ekonomske greške, i pre svega, ako gledate kontekst političke dinamike, on ipak ostaje u okvirima ovog tipično latinoameričnog, peronističkog pupulizma. Nije zaista ostvario neku novu društveno-ekonomsku formu. Jedino što kod njega cenim je da je zaista politizovao one isključene, ljude u favelama i sl. To je nešto što mu treba priznati. Ipak, mislim da je gotovo sa njim za 3, 4 godine. Za razliku od nekih mojih bivših prijatelja, kao što je Ernesto Laklau, ja ne delim njegovo oduševljenje novim formama radikalnog populizma, ja ne verujem u emancipacijski potencijal populizma. Meni je populizam a priori sumnijv.
Da li onda mislite da kapital apsorbuje svaku subverziju i da je otpor danas kapitalizmu principijelno nemoguć?
Ne, ja mislim apsolutno ne. Ja nisam paranoičar koji misli da je sve unapred kooptirano, ja samo misli da granice nisu tamo gde mi mislimo da one jesu. S druge strane, mislim da obične forme protesta, potrošačkog protesta, demokratskog protesta, da su mnoge od njih su već uključene u sistem, kao i većina kritičke misli. Za mene je pitanje mnogo preciznije: kako da se udari, gde je to mesto gde treba udariti? Čak bih ovde ponovio onu staru Ruzveltovu frazu: jedino čega treba da se plašimo je sam strah. Problem je gde locirati pravu usbverzivnost - ja mislim da rat protiv terora simptom toga da je sam sistem sve više u panici. Ceo svet se približava nekom kontinuiranom vanrednom stanju. Ja mislim da se sada, pre svega u SAD, nešto skoro neviđeno oblikuje - pre 11. septembra bilo je barem manje-više jasno da li smo u vanrednom ili normlanom stanju. Sad se bližimo u nekom čudnom momentu gde nam se vanredno stanje nudi kao normalno stanje, a vanredno stanje treba da traje neodređeno vreme. Nije više situacija takva da je sada vanredno stanje, a onda će biti mir, sam mir, samo normalno stanje poprima neke karakteristike vanrednog stanja - ne baš permanentna trockistička revolucija, nego permanentno vanredno stanje.
Šta mislite o nasilnim oblicima borbe kao legitimnom sredstvu otpora ovakvom stanju?
Nemam problema. Moja knjiga o nasilju, a nadam se da su to čitaoci primetili, zapravo je odbrana nasilja u smislu rehabilitacije nasilja. Moja teza je da uvek ključan kriterijum nasilja, kako mi nešto percipiramo kao nasilje, koja je norma, ona nulta tačka koju mi biramo da je bez nasilja, pa onda, kad se nešto promeni, kada neko interveniše - to je onda nasilje. Za mene je prva dužnost da se pitamo - i to je osnovno značenje moje knjige o nasilju - koje je nasilje potrebno ne zato da se stvari menjaju, nego koje je to nasilje koga nismo ni svesni, koga ne percipiramo kao nasilje. Nasilje koje je sve vreme ovde, nasilje koje je nužno da bi se isto stanje reprodukovalo. Mislim da ovog nasilja ima kolikogod hoćete, ne samo na nivou državnih aparata, na nivou ratova, itd, i protiv toga se ne može drugačije nego nasiljem.
Da li je tradicionalna revolucionarna upotreba nasilja iscrpljena tj. da li je vreme revolucija po ugledu na Oktobarsku završeno nakon '68?
Slažem se. I ne samo ja, Alen Badju, koga neki ironično nazivaju ,,poslednjim maoistom", jasno kaže da su za njega maj '68. i kineska kulturna revolucija završetak jedne epohe, koju on zove, možda se ja ne bih u potpunosti složio, epoha partijske države, države partije. Za njega je to aspolutno gotovo, ova formula je završena. Zato i Badju kao pravi levičar nema ove nostalgične simpatije - ipak Kuba, Severna Koreja, itd, vidi kako se oni još drže: to su nostalgični ostaci prošlosti, to nema potencijal budućnosti. Mislim da oni neće izumeti neku novu formu revolucije, ova priča je radikalno gotova. Ono što levica treba da uradi je da završi sa samokritkiom, da zaista do kraja, ne u smislu nekih hibridnih teorija totalitarizma, bezobrazno i bez ikakvih samozaslepljenja, analizira šta je bila naopako u konstrukciji leve politike tokom XX veka. To što će se desiti biće nešto sasvim drugo, naravno. Uopšte ne verujem ovim samoupravnim, miroljubivim pričama, Porto Alegre i sl, ja verujem da ni ovi oblici protesta nisu još uvek ono novo. Mislim da ovde treba da zaista budemo bez predrasuda, da nam XX vek sa tzv. totalitarizmom još uvek služi kao negativna referenca, pa sad treba da budemo protiv državnog terora, za neku vrstu mirne samoorganizacije ljudi, itd. To je za mene samo druga strana strana istog. Da vam apsolutno otvoreno kažem, mislim da treba da postavimo pitanje nasilja na drugi način: levica treba da se pita koji su nužni oblici nasilja, na primer eko-terorizam, digitalni terorizam, itd. Zašto? Nije stvar u tome da je situacija mirna i normlana, problem je u tome što je nasilje već ovde, to je bitna razlika u perspektivi. Kad ja zagovaram ograničeno nasilje, ljudi me čudno gledaju kao da je sada mir, a ja bih hteo da krenem da pucam! Zato kažem - pa zar ne vidiš nasilje koje je ovde, zar nismo svesni da živimo u neverovatno nasilnom vremenu? Koliko ljudi strada, koliko ljudi biva ubijano? Šta se danas dešava u Africi, Kini, itd? To je mit nas razvijenih da živimo u mirnom vremenu, stabilizaciji globalnog kapitalizma i sl, mi zapravo živimo u jednom od najnasilnijih perioda istorije.
Budite, za kraj, profetski nastrojeni iako ne volite new-age, i recite nam šta nas očekuje u vrloj novoj budućnosti?
Ja se slažem da je danas najbolji opis stanja onaj koji se oslanja na Ničeovo razlikovanje pasivnog i aktivnog oblika nihilizma. Pasivni, reaktivnih nihilizam - to je onaj poslednji Čovek, potrošačko društvo, politička korektnost, samo sreća, samo da ne boli, itd, a aktivni nihilizam predstavljaju tzv. fundamentalizmi. Važno je da izađemo iz ovoga, zato smo i Badju i ja, i neki koji su nama bliski, kao Agamben, fascinirani sv. Pavlom. Da ne bude nesporazuma - svi smo mi radikalni ateisti, ali nas zanima ideja Svetog Duha kao zajednice ljudi koji veruju. U tome vidimo dimenziju kolektiva koji ne predstavlja liberalni, indivudalni svet, a nije ni fundamentalistička zajednica. Problem je ne samo politički, već eminentno društven: kako ostvariti novu društvenu vezu, novi tip kolektiva, ne kao političku organizaciju, već radikalnije, na nivou svakidašnjeg života? Ali ako me pitate kako će to konkretno da izgelda, ja apsolutno otvoreno kažem - ne znam. Ja sam pesimista, pesimista u smislu da vidim probleme zbog kojih smo sada u stanju koje ne može da traje u nedogled. Moja teza je da se, ako ne dođe do nečeg novog, bližimo autoritarnom društvu, stanju stalnog latentnog građanskog rata.
Od kada ste došli u Zagreb vreme se prolepšalo, a do tada je padala kiša. Da li je Vaša planetarna popularnost tolika da možete da utičete i na vremenske prilike?
Ne, baš suprotno, ja sam veoma mizantropičan tip i ja više volim ono vreme od ranije, sivo vreme, jer onda je lepo sedeti unutra i čitati knjige. Sada je već suviše toplo, a ja volim loše vreme: loše vreme - dobra misao, lepo vreme - puno iskušenja, loša misao!
(Intervju u skraćenom obliku objavljen u nedeljniku NIN, 5. 6. 2008)
Odličan mu intervju. Spot on dijagnoza Miloševićevog vremena.
Zadnje vreme došlo kad je Crippled Corner postao mesto na koje se dolazi da se uhvati korak sa savremenim misliocima. :D
Pogledao sam THREADS Mick Jacksona, courtesy of Ginger.
Ovaj TV film BBCa je zaslužio sav hajp koji dobija, i vrlo je zanimljivo da ga je Greengrass predlagao kao referencu kada je pripremao svoju verziju WATCHMENa. Mislim da bi Alan Moore sigurno bio zadovoljan takvom ekranizacijom koja bi tretirala njegov strip kao naturalistički prikaz nečega što se stvarno desilo. Moore i Greengrass dolaze iz iste 80s levičarske priče. Ipak, na kraju će WATCHMEN biti nešto sasvim drugo.
THREADS naime prikazuje kako bi nuklearni rat izgledao u Šefildu. Sama premisa da bi se nuklearni rat dogodio je politički dosta naivna pošto nuklearno oružje u suštini nikada nije projektovano da bi zaista bilo korišćeno. U tom smislu, nuklearni rat koji bi izbio oko Irana, o kome govori ovaj film jeste prilično naivna postavka, što bi bilo sasvim u redu da prvih 40 minuta ne govore o skliznuću sveta u nuklearni sukob.
Istovremeno, tih 40 minuta i jesu najbolji pošto se u njima elaborira kako bi se civilne vlasti polako pripremale za slučaj nuklearnog rata, kako bi te pripreme suptilno tekle, i kako bi se ljudi suočili sa činjenicom da se operacionalizuje neki plan za koji su mislili da će zauvek ostati zaključan u njihovim radnim stolovima.
Međutim, kad nuklearne bombe udare na Šefild, kako za sam grad tako i za ovaj film stvari kreću nizbrdo. Naime, Barry Haines želi da spoji neku vrstu globalnog komentara i naučnih činjenica o nuklearnom ratu sa time kako bi narod to podneo. Ne mora Haines da nam kaže da bi narod to teško podneo.
Naročito bi teško podneo ako bi se od nuklearnog udara sakrivali u tradicionalno trošnim engleskim kućama i to na nandzemnim spratovima kako čine njegovi junaci. Ja zaista ne znam kakva je situacija sa atomskim skloništima u Šefildu, ali verujem da bi se narod valjda sklanjao u atomska skloništa u slučaju atomskog rata. U svakom slučaju, narod se po ovoj verziji ne bi sklanjao u atomska skloništa, a čak i oni kojima je posao da budu sklonjeni, bivaju zatrpani, i nestaje im hrane i vode, što je potpuno suludo jer su ta skloništa uvek puna potrepština, plus napravljena su da imaju alternativne izlaze. Ako imamo u vidu da su se tu sklonili znajući da če biti nuklearni rat, nema opravdanja za ovakav rasplet njihove sudbine.
Što se tiče naroda gore, njima je naravno bilo teško. Još ako imamo u vidu da nam je glavna junakinja trudna. Haines smatra da bi posle nuklearnog rata izbio totalni haos, čovek bi čoveku postao vuk, nastupila bi histerija, iako nas istorija uči potpuno drugačije. Uostalom, sami Englezi su prošli ozbiljna bombardovanja tokom Bitke za Britaniju i sami znaju da rat budi osećaj za poštovanje reda. Iskustvo govori da traumatične situacije povezuju ljude a da se negativne pojave javljaju kada nestane neposredna opasnost.
Isto tako, iako vidimo da vojska sprovodi vanredno stanje i sl. čini se kao da je Britanija odustala od rata posle prvog udara. Niti usledi drugi udar. Šta se desilo sa ratom posle prvih salvi nuklearnih raketa? Očigledno su ga svi zaboravili, ili je barem tako u Šefildu. Koji je stav vlasti? Ne znamo ništa o tome. Izgleda kao da se cela Britanija okrenula preživljavanju kad su bombe udarile.
Uzeti trudnicu za glavni lik je dosta jeftino rešenje. Trudnice su u problemu i u filmovima koji ne govori o apokalipsi, a nekmoli kad dođe do kolapsa britanskog zdravstvenog sistema, kako sugeriše THREADS, u šta takođe ne verujem. Naime, osim ukoliko THREADS nije kritika nespremnosti Britanije za nuklearni rat, zdravstveni sistem u takvoj vanrednoj situaciji prelazi u jedan vrlo strog režim rada. Siguran sam da bi u tom slučaju pravili vrlo strogu trijažu koga će da leče a koga će da puste da umre ili da se leči sam. Uopšte scene u kojima ranjenici masovno dobauljaju do bolnice deluju prilično apsurdno. Haines sugeriše da se desi nestanak lekova. Zašto? Zar ne postoje rezerve koje su pripremljene? Naročito najvažnijih hardcore stvari? Nema vode. Kako nema vode? Zar ne postoje rezerve? Zar ne postoje sredstva za prečišćavanje vode?
To je sve dosta tanko. Naročito ako nam film vrlo otvoreno kaže da se zemlja spremala za rat.
Samim tim, vraćanje Britanije u Srednji vek je simpatična poenta ali je potpuno iracionalno pošto ako je nestalo struje, nije ljudima nestalo mozga. Sasvim sam siguran da bi ljudi sa znanjima koja sada imali napravili neko unapeđenje u odnosu na bazični srednji vek. Biološki osnov za poljoprivredu bi jasno opao, promenio bi se način ishrane, ali sigurno bi se napravio neki sistem organizacije, koji je možda još zanimljiviji za analizu. Da li bi se desilo nešto ka V FOR VENDETTA?
Konačno, situacija kada junaci jedu živo meso neke ovce, ma koliko da su moralno i ljudski degradirani i gladni je suluda. Nema razloga da ne upale vatru pa da ga malo zapeku. Uostalom, vatra barem nije problem u spaljenom Šefildu. U tom trenutku me je film potpuno izgubio.
Perspektiva da će se mladi međusobno silovati od 13. godine posle nuklearne apokalipse, krajnje liči na herc roman pošto to mladi rade i bez apokalipse.
Sve ove primedbe naravno ne znače da THREADS nije vredno delo pošto na vrlo ozbiljan način govori o temi koja se mahom tretirala kao neka vrsta petparačke postavke, što i jeste. Ipak, u tradiciji apocalypse filma, THREADS zauzima važno mesto, pre svega kao dobar uzor i primer koji su sve polazi mogući.
Isto tako, ideološka oštrica deluje malo tuplje kad se o njoj više razmisli. Naime, THREADS je više na klasičnoj pacifističkoj liniji da političari mlate gloginje tuđim polnim organom. Međutim, ni u jednom momentu, iako je smešten u working class milje, ne kaže da je način života koji vode baziran na maltretiranju nekih drugih, na ratovima koji se dešavaju na nekim egzotičnim mestima i sl. i da je pitanje vremena kada će se naći u "pustinji realnog", tako da "običan svet" uopšte nije nevin u širem političkom kontekstu cele stvari. Ali, naravno, THREADS se oslanja na liberalizam a ne na marksizam pa se ni ne može očekivati da pruži dublju analizu.
Voleo bih da vidim DIRTY WAR i SMALLPOX, savremene BBCjeve TV filmove koji se smatraju THREADSom za post 9-11 doba.
Фиделов наследник
Фидел Кастро је данас једини човек са којим Уго Чавес може да разговара и чије савете је спреман да послуша.– Како ће се Чавес снаћи без ,,старог"
Анализа вести
Пријатељство Уга Чавеса са оболелим лидером кубанске револуције Фиделом Кастром потиче из времена пре него што је ико и помислио да ће заиста венецуелански поручник падобранац постати председник и предводник венецуеланског боливарског социјализма. Чавес је још 1979. са друговима међу нижим официрима почео да говори о револуцији.
Три године после ,,Каракаса", масовних немира у главном граду Венецуеле пошто је тадашњи председник увео мере препоручене од Међународног монетарног фонда, Чавес је као потпуковник решио да је дошло време за пуч. Било је то 1992. године, Чавес је повео војне побуњенике, али, суочивши се са надмоћном одбраном, пристао је да се преда. Наставак борбе значио би веће крвопролиће а већ је покушај пуча однео 20 жртава. Чавесу су дозволили да се појави на телевизији и да објави предају. Била је то највећа грешка јер, како сви сада признају, данашњи венецуелански председник има посебан контакт, блиски интимни сусрет са камером.
,,Побуна је окончана, само засад", рекао је Уго Чавес, пре него што су га ставили у затвор. Али његова порука одјекнула је у народу и лансирала га у политичку орбиту. У затвору је заједно са својим саборцима провео две године, када је ослобођен пошто је бивши председник смењен због корупције. Поново на слободи, прву ствар коју је урадио Чавес је отишао код Фидела Кастра у Хавану. Кастро му је приредио срдачну и топлу добродошлицу, са протоколом који одговара шефу државе. Било је то 1994. године, а данашњи председник Венецуеле сетио се после свог последњег сусрета (17. јуна) са Фиделом како је Куба живела у немаштини после пада совјетског блока. Још у затвору је читао један Кастров интервју и у сећање суму се урезале оптимистичке речи кубанског лидера суоченог са колапсом економије:,,Пре или касније доћи ће нови талас.Народ Латинске Америке ће се пробудити, и сви ће тада гледати у тај нови револуционарни талас". Ево га сада тај нови талас, каже данас Чавес.
Још много Вијетнама у Латинској Америци
Пет година после првог сусрета са Кастром, коме се дивио још много раније, Чавес је постао председник и одмах је отишао да се поново види са својим ,,духовним оцем".
Од 2001. Куби је из Венецуеле испоручена нафта у вредности од двеи по милијарде долара, а хиљаде кубанских учитеља, тренера и лекара дошло је на рад у Венецуелу у оквиру Чавесових друштвених пројеката.Трговински споразум Алба (на шпанском ова скраћеница значи – зора), боливарска алтернатива за Америку, склопљен 2004. између Кастра и Чавеса, проширио се у међувремену на Боливију, Никарагву и неке мање карипске земље.
Венецуела је одавно постала три пута већи донатор за развој региона од САД. Уједно, слично као када су САД биле заузете Вијетнамским ратом, Велики брат је запоставио своје задње двориште. Левица је Америке престала да се боји, а десница је престала да је поштује. Јача у том вакууму утицај Уга Чавеса, а многи данас упозоравају да ће он Америци бити много опаснији противник од Фидела Кастра.
Као да се призивају некадашње прогнозе романтичног Че Геваре, који је покушавајући да распири револуционарни жар међу боливијским сељацима говорио: ,,Биће још Вијетнама по Латинској Америци, један, два, три..."
Није за оне који верују Фукујами
Али, они који познају Чавеса знају да је венецуелански председник искрено везан за кубанског легендарног лидера и да је једино његов савет спреман да послуша.
Када је у фебруару Фидел објавио да се повлачи са места председника, Чавес је остао лојалан до краја: ,,Он не подноси никакву оставку. Он се само померио у страну за друге". Он сам обећао је да наставља борбу на Фиделовој линији. Чак и Чавесови противници, какав је Теодоро Петкоф, који му је био такмац на председничким изборима 2006, тврде да је једино Кастро у стању да ,,ублажи" Чавесове радикалне ставове. У кубанском лидеру он види јединог равноправног саговорника, непресушни извор прагматичних савета млађем државнику. Сви други око Чавеса су медиокритети, тврде познаваоци венецуеланске сцене.Са њима се не може консултовати.
Чавес гаји адолесцентску оданост према Кастру.
Поједини аналитичари иду тако далеко да тврде да је са америчког становишта Чавес ,,опаснији" од Кастра.
,,Чавес и његови планови уопште не улазе у мозак оних који читају Фукујаму. Фукујама је предвидео крај историје, и да ће сви у свету почети да мисле на исти неолибералан начин", каже Роман Ортис, аналитичар у једном институту у Колумбији. Он сматра да људи још не схватају озбиљно како Чавес има ,,политички пројекат о стварању велике Колумбије, или сједињених држава Латинске Америке". ,,Морамо га обуздати, уколико желимо да избегнемо шири рат", додаје аналитичар. ,,Он је опаснији и непредвидивији од Кастра. У том смислу још ће нам недостајати Фидел", каже Ортис.
Заиста по тврђењу ретких инсајдера, упознатих са садржајем разговора између Фидела и Чавеса, оболели кубански ветеран често је саветовао свога наследника да се повуче из ватре. Тако је било и недавно после усијања са Колумбијом.
Чавес обожава Кубанце. Кад улази у свој авион, поздравља прво своја три кубанска лекара: ,,Где сте, герилци", ,,... крећемо у интернационалну акцију...". А када је реч о криминалу, који је свуда присутан и блокира Каракас, он и на то гледа на романтичарски начин. Све је то због тога што још има много сиротиње. Кажу да је Чавес направио праву митологију о сиротињи. По њему, ко год је сиромашан, тај је добар и поштен. Не схвата да и међу њима има лопова и убица.
Куд год да крене, шта год да ради, пред ким год да говори, Чавес не заборавља да помене старог Кастра. Уживо сваке недеље, док говори у директном преносу за милионе својих суграђана, он се сети свог пријатеља на Куби: ,,Здраво, Фиделе, хајте да поздравимо нашег друга у Хавани...". А народ аплаудира.
Зорана Шуваковић
Zahvaljujući Žiki, najzad sam se dokopao hrvatskog filma ŽIVI I MRTVI Kristijana Milića. Najzad da vidim i to čudo.
ŽIVI I MRTVI jeste film vredan pažnje. Ne bih mogao da kažem da je reč o naročitom proboju u bilo kom smislu, međutim ovaj film ima dosta toga da ponudi kako u denotativnom tako i u konotativnom smislu.
U parametrima tradicije ratnog filma na temu građanskog rata u bivšoj Jugoslaviji, ŽIVI I MRTVI je svakako slabiji naslov od LEPIH SELA kojima puno toga duguje. Prvo, sam polaz u kome se jedna jednostavna priča iz rata postavlja u širu značenjsku ravan, apsolutno ima veze sa LEPIM SELIMA, međutim u ŽIVIMA I MRTVIMA te šire značenjske ravni osim na nivou žanrovskog pristupa zapravo nema. Izvan dosta nategnute teze kako na terenu Bosne ratuju dve generacije Hrvata sa razmakom od 50 godina, ŽIVI I MRTVI nemaju neke razvijenije teze dočim LEPA SELA, iako je reč o kamernoj priči obuhvataju pogled na epsku širinu našeg sukoba.
Isto tako, ŽIVI I MRTVI kao i LEPA SELA se fokusira samo na svoje junake, ne prikazuje neprijatelja, ili ga prikazuje minimalno što je potpuno identično rešenje. U ovom filmu neprijatelji su partizani, koji se minimalno vide kako bi se očuvao utisak političke korektnosti, i o njima se minimalno govori, a kao da i sami junaci nemaju jasan odnos prema njima, i Muslimani sa kojima su Hrvati intenzivno ratovali u Bosni. Srbi se samo pominju kao neprijatelj iz nekih ranijih bitaka a rat sa Muslimanima ima mene tako da junaci na početku akcije kreću iz savezništva sa Muslimanima u eskalaciju. Slično LEPIM SELIMA, i u ŽIVIM I MRTVIMA, junaci imaju predistoriju sa nekim od svojih žrtava.
Izbegavajući da prikaže protivnike, ŽIVI I MRTVI pokušava da izbegne stvaranje klasičnog odnosa junaka i neprijatelja koji je svojstven ratnom akcionom filmu. Međutim, budući lišen kontemplativne ravni, on ostaje neka vrsta hendikepriranog akcijaša.
Konačno, sa LEPIM SELIMA, ŽIVI I MRTVI deli fascinaciju filmskim prikazom rata, naročito američkim ratnim filmom sedamdesetih i osamdesetih, naslovima APOCALYPSE NOW, DEER HUNTER i PLATOON. Međutim, LEPA SELA imaju još jednu ključnu filmofilsku liniju u sebi, to je linija odnosa prema jugoslovenskom ratnom filmu, koju odlično elaborira Tirnanić u svojoj knjizi. Naime, Dragojević se nažno oslanja na kinematografiju koje više nema i njegova grupa jeste zapravo ozbiljno apgrejdovana grupa iz nekog filma Hajrudina Krvavca. Milić ipak nema taj odnos prema našoj baštini u kome zapravo leži ključna referenca Dragojevićevog nadmoćnog opusa koji se bazira na konstantnom unapređivanju već formiranih i prihvaćenih matrica.
U kontekstu savremenih filmskih škola, ŽIVI I MRTVI je film kakav bi recimo u srpskim uslovima snimio Mladen Matičević. To je ta škola, zanatski arhaičnog ali preciznog oslanjanja na američki film sedamdesetih i osamdesetih, autore kao što su Clint Eastwood, Walter Hill ili John Carpenter. To je jedna vrlo ortodoksna priča koja može da proradi, i u ovom konkretnom slučaju radi. Ponovo se pokazuje da jugoslovenski film zapravo ima POZITIVNA iskustva sa žanrovskim matricama.
Nažalost, ono što ne odgovara filmu jeste prilično lapidarna struktura priče koja ipak nije svojstvena Milićevim uzorima. U tom smislu, iako bi se moglo reći da je ŽIVI I MRTVI u odnosu na ĆETVRTOG ČOVEKA negde autentičniji i energičniji film, Zečević od američkog uzora preuzima ključnu stvar, a to je jasna i zaokružena priča. U ŽIVIM I MRTVIMA je mi ne dobijamo. Integracija dva vremenska toka je slaba i u suštini sećanje na ustaše i domobrane 50 godina ranije je suvišno, i čini mi se da služi kako bi filmu dalo dubinu koju ne treba da ima, i sa tim dodavanjem je ne dobija. ČETVRTI ČOVEK kao uporediv primer regionalne euroamerikane takvu konfuziju, recimo, nema.
Na strani ŽIVIH MRTVIH u tom poređenju aktuelnih regionalnih euroamerikana je glumačka igra koja je sodlina na nivou interakcije, i dizajna junaka (iako i tu ima glumačkih izvedbi različitog kvaliteta), te karakteri u segmentu koji se dešava 1993. uspevaju da zažive.
Kad je reč o pokušajima horora, njih ima u tragovima, recimo u liku starog ustaše čiji je đedo napravio tabakeru. Njegov duboki glas i monumentalna figura sigurno da pokušavaju da evociraju neku vrstu dooma, ali su u suštini prazni.
Fotografija je bazirana na različitim koloritima između dva vremena. U partizanskom segmentu je više sepija (naravno) i ima poigravanja shutterima. Film sam gledao na DVD ripu tako da ne znam kako izgleda u bioskopu, ali fotka povremeno pokaže kao Milić i ekipa stilski lutaju. U tom smislu je recimo ČETVRTI ČOVEK konzistentniji.
Same inscenacije borbi su bolje u ŽIVIMA I MRTVIMA. Milić se dosta dobro služi time što ne prikazuje protivnika i sporadično uspeva da unese energiju u scene borbe.
ŽIVI I MRTVI je što je najvažnije vrlo pitak film, i efektivno traje 80 zaista vrlo solidnih minuta. Iako nema naročitu trajnu vrednost sasvim je u redu dok traje a svojim uspehom svakako ohrabruje neke dobre tendencije u hrvatskom filmu.
* * ½ / * * * *
Pogledao sam THE SUBURBANS, courtesy of Ginger.
Reč je o zaboravljenoj, potisnutoj komediji iz 1999. godine koja govori o one hit wonder bendu iz osamdesetih koji sticajem čudnih okolnosti biva reinventovan i pozvan da se vrati. Ovaj film je, iako je reč o major produkciji, i u njemu se pojavljuju Will Ferrell i Ben Stiller, u manjim ulogama, potpuno zaboravljen i to sa punim pravom.
Naime, oko SUBURBANSa se naprosto oseća neka bizarna atmosfera lošeg filma, već na nivou strukture gde je film vrlo nezgrapno postavljen, iako je savim moguće da je to posledica montaže, zatim u samim scenama koje su preduge, pune ponavljanja nesvosjtvenog holivudskom dijalogu, i naravno apsolutno lišene humora i romantike koji su potrebni za romantičnu komediju.
Iako se za film ne može reći ni da previše pokušava da bude komičan, zanimljiva je krajnja ambivalentnost junaka usled koje nikad nisam do kraja uspeo da dokučim ko je pozitivac, a ko negativac i za koga autor misli da bi trebalo da navijamo.
Konačno, čak ni taj sentimentalni momenat vezan za osamdesete i nostalgiju nije dobro urađen.
Iako je moga biti preteća MUSIC AND LYRICS, SUBURBANS teško da možemo pomenuti u istoj rečenici sa tim klasikom.
0 / * * * *
Moram da priznam kako odavno nisam gledao horor, naročito ne noviju produkciju. U tom smislu, obradovalo me je kad sam od Gingera dobio THE RUINS, novi horor koji dobija veliki hype i predstavlja veliki povratak hard R filma na velike ekrane.
Nažalost, izgleda da sam se potpuno odvikao od horora pošto mi je THE RUINS bio skoro pa nepodnošljivo iskustvo. Sumnjam na sebe pošto vidim da okolina vrlo lepo reaguje na ovaj film.
Prvo, film traje 93 minuta. To je sasvim lepa minutaža. Od toga, oko 25 minuta traje uvod u kome grupa mladih ide na iskopinu koje nema na mapi i meštani ih ubeđuju da ne idu. Ne šalim se. Prvih pola sata se bavimo ovom situacojom koja više priliči nekom SCARY MOVIE spoofu nego ozbiljnom savremenom filmu. Ja zaista više nemam strpljenja da gledam te šuplje obligatory karakterne delove u koje ne veruju ni reditelj ni glumci i sasvim je očigledno da ih otaljavaju. Smatram da je u novoj generaciji reditelja, ono što razlikuje majstore od ostalih upravo sposobnost da dobro reše te redundantne delove. Zato naročito izdvajam Rob Schmidta kao tipa koji je umešan baš u tom domenu. Iako mislim da je za horor reditelja horor invencija i vladanje žanrom još važniji segment, u domenu konfekcijskog horora okrenutog mladoj publici, izuzetno je važna veština snalaženja u okvirima postavki karaktera. Ponegde čak i važnija od horor invencije, pošto su to u principu filmovi u kojima karakteri dominiraju nad hororom. Carter Smith koji je režirao RUINS definitivno nije majstor hendlovanja karaktera.
Posle tih pola sata nisam zavoleo likove, niti sam išta o njima naučio. Štaviše, iako su to dva para, nisam zapamtioo ni ko je s kim, iako to posle tobože ima neki značaj.
Šta čeka junake u ukletoj ruševini? Čeka ih neka zla biljka koja je obrasla majansku piramidu i jede radoznale.
Šta je inovacija u odnosu na druge filmove tog tipa? Umesto nekog suspensea proisteklog iz borbe ljudi sa majanskom biljkom, ceo teror proističe iz self-mutilationa izazvanog zarazom.
Šta je problem? Hm, pa recimo self-mutilation izuzev što je gross, nije mnogo napet. Niti je neočekivan, niti je neopravdan, niti se dešava protiv ičije volje. Dakle, self-mutilation što se mene tiče, ne generiše ni suspense ni dramski sukob.
A bez dramskog sukoba i suspensea, samo sa osloncem na blede likove koji se čude nad bizarnom i zlehudom sudbinom, nažalost nema ozbiljnog filma.
* ½ / * * * *
Pogledao sam ROGUE Greg McLeana, courtesy of Kunac.
McLean je pre par godina imao aktuelan horor čijeg imena ne mogu da se setim, ali sećšam se da je imao jednu dobru scenu i da mi je bio nepodnošljivo dosadan. Naravno, mogao bih dok ovo kucam otići na IMDb i konstatovati kako se zove (WOLF CREEK beše ili je to ono sa decom?), ali mislim da ovo dosta dobro ilusruje moj odnos prema njegovim slavnim danima koji su uostalom i omogućili da ovaj film bude pod Dimensionovom kapom.
ROGUE je kudikamo konvencionalniji film, u njemu igra Radha Mitchell i pojavljuje se Sam Worthington koga očekuje slava sa AVATARom i T4 pa samim tim ovaj film dobija i neki star power. McLean u ROGUE svakako ni na koji način nije reformisao oprobane formule croc filma. Ovo je klasičan monster film koji se fokusira na izolovani incident, gradi sukob između likova na osnovu zarobljenosti u opasnoj situaciji i suspense zahvaljujući zveri koja može da izleti i sredi ih svakog časa.
U samoj postavci zveri, film je prilično starinski. Dakle, krokodil se minimalno vidi sve do samog kraja kada se prikazuje kao prilično ridikulozna kreacija, a ako imamo u vidu da je u finalu filma krokodil mahom van vode, postavlja se pitanje zašto nije izlazio van vode i ranije već opasnost bila mahom vezana za vodu.
Isto tako, krokodil je tehnički prilično neuverljiv. Ako još imamo u vidu da HOST ima dosta krokodilskog u sebi, ROGUE ima jako ozbiljnu kopnkurenciju, i rekao bih da joj nije dorastao. ROGUE pored anatomije monstruma ima (uostalom zar nije HOST remix ALLIGATORa) i još jednu veliku slučnost sa HOSTom a to je zaplet sa ostavom u kojoj krokodil čuva nepojeden plen.
Međutim, McLean nema revizionističku energiju da bi dobacio di Bong Joon Hoa, i ROGUE je u najboljim momentima prilično arhaičan monster film koji isporučuje solidne jump scares i oslanja se na već nepodnošljivu konvenciju da tamo gde je nevolja nema dometa mobilni telefon.
Ipak, ROGUE je barem dinamičan, nepretenciozan i traje 90ak minuta, tokom kojih nudi dovoljno jump scareova da bude barem pitak.
* * / * * * *
Pogledao sam DRILLBIT TAYLOR Stevena Brilla, courtesy of Ginger.
Reč je o poluflopu Judda Apatowa koji je posle KNOCKED UPa i SUPERBADa delovao kao da je nepogrešiv. Onda su došli WALK HARD i DRILLBIT koji su finansijski propali, manje ili više.
DRILLBIT je simpatičan film o beskućniku koga angažuju trojica bespomoćnih klinaca da ih brani od školskog bullyja. Međutim, sa trajanjem od 110 minuta, ovaj film ima dosta praznog hoda i nekih 20ak minuta je duži nego što bi trebalo. Iako, Apatow i ekipa pokušavaju da ponove strukturu klinaca iz SUPERBAD (uostalom jedan od scenarista je Seth Rogen) ova deca naprosto nisu dorasla da dobiu toliki screentime. S druge strane, Owen Wilson, Leslie Mann i ekipa u principu uspevaju da opravdaju vreme koje im je dato.
Međutim, čini mi se da je dužina svakako sama po sebi bila razlog koji je odbio mnoge klince od ovog filma. Isto tako DRILLBIT ima tween junake, a koristi se arsenalom teen komedije, tako da je sasvim logično da je bio preradikalan za tween market a suviše mlak za tinejdžere.
No, ono što je nesporna činjenica to je da uprkos svojim nedostacima, DRILLBIT ipak pokazuje da ima klasu, koju potvrđuje ne samo Apatow kao producent nego i činjenica da je John Hughes jedan od pisaca sinopsisa, što filmu daje pre svega određenu istorijsku dimenziju i oreol tradicije koja je misteriozno prekinuta. Isto tako sam Drillbit koga igra Owen Wilson, stoji kao odlična glumačka kreacija, koja je realno mogla da se pretvori u franšizu.
Iznenađuje da Brill koji je radio bolje Sandlerove filmove, dopušta da mu se tempo filma tako otme iz ruku, i da se tako zamuti ciljna grupa.
* * ½ / * * * *
Plane soars past destination as pilots doze: report Thu Jun 26, 8:27 AM ET
NEW DELHI (AFP) - An Air India flight headed for Mumbai overshot its destination and was halfway to Goa before its dozing pilots were woken out of a deep slumber by air traffic control, a report said.
ADVERTISEMENT
The high altitude nap took place approximately two weeks ago, the Times of India reported Thursday. The report, however, drew a furious denial from Air India.
Some 100 passengers were on board the state-run flight that originated from Dubai and flew to the western Indian city of Jaipur before heading south to Mumbai when both pilots fell asleep, a source told the paper.
"After operating an overnight flight, fatigue levels peak -- and so the pilots dozed off after taking off from Jaipur," the source, who was not identified in the report, said.
The plane flew to Mumbai on autopilot, but when air traffic there tried to help the aircraft land, the plane ignored their instructions and carried on at full speed towards Goa.
"It was only after the aircraft reached Mumbai airspace that air traffic control realised it was not responding to any instructions and was carrying on its own course," the source said.
"The aircraft should have begun its descent about 100 miles (160 kilometres) from Mumbai, but here it was still at cruising altitude. We checked for hijack."
Finally air traffic control buzzed the cockpit and woke up the pilots, who turned the plane around, the report said.
Air India on Thursday said a plane had overshot its Mumbai destination on June 4 but furiously denied it was because the pilots were sleeping, putting the glitch down to a brief communications breakdown.
"The report is absolutely incorrect, devoid of facts, misleading and irresponsible. It is a figment of imagination," Air India spokesman Jitender Bhargava told AFP by telephone from Mumbai.
"We have gone through the flight reports of the last 30 days. A plane did cross Mumbai for 15 kilometres because it had lost contact for a few moments. At those speeds 15 kilometres is covered in a very short time."
The plane quickly established contact with air traffic control and landed a short while later, he said.
Bhargava accused the Times of India, one of the country's biggest papers, of "batting for somebody." The daily has said in its report that authorities were trying to hush up the incident.
Indian papers also reported this week that a flight operated by private airline Jetlite to the central Indian city of Patna was grounded after the pilot was allegedly found to be drunk.
Pogledao sam KAD APOLIPSISA Vadima Šmeljeva, courtesy of Ginger.
Ovaj film je bio bez titlova, međutim na svu sreću imam prijatelja koji je u jednom periodu bio zaveo neku profesorku ruskog tako da je zavljajući pillow talku savladao neke osnove, pa sam ovaj filma gledao sa njim.
Međutim, i da nije bilo njegove ekspertize, ovo je film koji se lako razume. Reč je o ruskom pokušaju da se snimi globe-trotting international akcioni triler na tragu naslova kao što su serija o Bourneu ili PEACEMAKER. U konkretnom slucaju mesovita arapsko-internacionalna organizacija postavlja cetiri ili pet atomskih bombi u svetske metropole i planira da ih aktivira. Međutim, kod za aktiviranje je sakriven kod grupe raznih ljudi širom Evrope i Azije.
Junak koji treba to da reši je čulna agentica FSB (da, žena je junak, iako je Holivud u principu opet skeptičan prema ženama headlinerima akcionih filmova, očigledno Rusi nisu) koja je neka mešavina Lare Croft i Charly Baltimore koja se ne libi da na smenu primenjuje svoje borilačke veštine i ženske atribute. Inače, agenticu igra jedna besramno fuckable hottie.
Njen protivnik je Francuz koga igra Vincent Perez koji se posle neuspeha u Holivudu odlučio da svoju sreću okuša u Rusiji.
Globetrotting avantura je snimljena prilično raskošno, i vidi se da je ekipa imala uslove da putuje na razna mesta što reditelj Šmeljev besramno showoffuje.
Kad je reč o akcionim scenama, one su iznenađujuće dobre. To još uvek nije nivo najboljeg holoivudskog A-filma, ali je jako blizu tog nivoa. Jedan od problema je sporadično loša scenografija, i njen problem nije u budžetu već u samoj realizaciji. Đavo se krije u detaljima i jedna od stvari po kojima se B-film poznaje pored tona jeste i scenografija. U ovom filmu prosto ima deonica u kojima samo malo fali da sve bude zaokruženo ka vrhunski A-projekat.
Kad je o samoj inscenaciji reč, Šmeljev nije na nivou vrhunskih akcionih reditelja, upravo zbog toga što u njegovim akcionim scenama nema minucioznih detalja, karakternih vinjeta i sl. Međutim, na nivou hardvera i šire slike, Šmeljev apsolutno zna šta radi, i KOD APOKALIPSISA je u evropskim okvirima relevantan akcioni triler, kada se uporedi sa stvarima koje na tu temu isporučuju Francuzi i drugi.
Ono što je vrlo zanimljivo jeste da je KOD bez kompleksa koncipiran kao odgovor na američke filmove u svakom smislu. Iako su mnogi npr. Bessonovi akcijaši rip-offovi američkih ali na neki način pokušavaju da budu i sveži barem na nivou tehnika borbe i sl. KOD je apsolutno fokusiran na to bude ruski odgovor na američke filmove, i da se služi istim tehnikama. To mu u izvesnim momentima daje neku vrstu inferiornosti pošto na tržištu na kome sa ovakvim filmovima dominiraju Ameri ne nudi ništa novo, a Francuzi upravo na bazi "novog" nalaze svoje mesto. Međutim, s druge strane, u mnogim aspektima KOD zapravo manje zaostaje od Amera nego Francuzi.
Konačno, zanimljiv je i koncept kulturne hegemonije. Kao što u američkom filmu, svi govore engleski, tako i ovde, svi govore ruski, kojoj god naciji da pripadaju. To je mnogo dobra for a koja jeste na granici kempa ali s druge strane pokazuje koliko smo se mi kao gledaoci američkog filma navikli na kemp druge vrste.
KOD je zanimljiv film. Šteta je što ne vidim neku perspektivu da se pojavi kod nas u bioskopima gde bi možda kao curio bio čak i gledan pošto akcioni film ima svoju redovnu publiku.
* * ½ / * * * *
Gunnin' for That #1 Spot
(Documentary)
By RONNIE SCHEIBRead other reviews about this film
Powered By An Oscilloscope Laboratories release of an Oscilloscope Laboratories production. Produced by Jon Doran, Adam Yauch. Directed by Adam Yauch.
With: Jerryd Bayless, Michael Beasley, Tyreke Evans, Donte Greene, Brandon Jennings, Kevin Love, Kyle Singler, Lance Stephenson.
Zeroing in on eight of the 24 top high school basketball players invited to the first "Elite" competition at Harlem's legendary Rucker Park in 2006, "Gunnin' for That #1 Spot" offers a snapshot of the kind of top players who one day hope to have a shoe named after them. After the gimmicky audience-shot concert film "Awesome ... ," Beastie Boy Adam Yauch proves he can make a comprehensive, state-of-the-art docu of interest to basketball aficionados. If, unlike "Hoop Dreams," the pic has little crossover appeal for nonsports auds, fans should nevertheless turn out in droves on June 27 for this limited release.
The eight athletes singled out by Yauch are Jerryd Bayless, Michael Beasley, Tyreke Evans, Donte Greene, Brandon Jennings, Kevin Love, Kyle Singler and Lance Stephenson. Yauch roves far afield to observe his phenoms on their home turf, from rural Oregon to Brooklyn, buttonholing friends and family along the way.
While some players yet remain relatively untouched by media coverage and imminent hoopla, others are obviously the pride and hope of their neighborhoods. Among the young men are several whose names now figure prominently in projected NBA drafts, while others are still in high school.
In New York, Yauch accompanies the players as they get acquainted with each other and with the big city, video-effects weirdly curving the skyline in subjective approximation of Gotham's overwhelming architecture. Yauch utilizes this fisheye-type distortion to assert the verticality of the city as well as to jazz up his coverage of the game.
Once on the court where Wilt Chamberlain, Kareem Abdul-Jabbar and Dr. J held sway, the kids get their first, unofficial taste of the big time.
During the game, Yauch manages to loosely keep track of his eight stars while still following the action. The level of basketball skill is so high and the teams so well balanced that the lead swings dramatically from one team to the next and back again in nail-biting fashion, though the viewer has no dog in this race, the eight players being evenly distributed through both teams.
Soundtrack samples freely from jazz, R&B, funk and hip-hop.
Camera (color, HD-to-35mm), Yauch; editor, Neal Usatin; sound, Al Zaleski. Reviewed at Tribeca Film Festival (Spotlight), May 1, 2008. Running time: 90 MIN.
http://www.variety.com/review/VE1117937120.html?categoryid=31&cs=1&query=gunnin+for+that+%231+spot
Pogledao sam FOR QUEEN AND COUNTRY Martina Stellmana, courtesy of Ginger.
Reč je o ranom filmu dveju instzitucija savremenog filma. Prvo, reč je o ranom filmu Denzela Wshingtona, snimljenom u Britaniji, u kome je on već pokazao kako ima kapacitete da bude leading man i da se snađe i sa drugim akcentom. Drugo, reč je o ranom filmu čuvene producentske kuće Working Title za koju kažu da je za savremenu Britaniju ono što je Merchant-Ivory bio za filmove o epohi.
Reč je o vlo zanimljivom, iako dosta neuravnoteženom trileru koji govori o penzionisanom britanskom padobrancu, svojevrsnom ratnom heroju koji s vraća u svoj hood i shvata kako se sve izmenilo, kako u njegovom kraju vlada rasizam, narko dileri, odusutvo perspektive i poštovanja za veterane i sl.
Ubrzo, on polazi stazom osvete, slično veteranima vijetnamskog rata u američkim vengeance filmovima. I tu negde film kreće da pada pošto su razne okolnosti u kojima se nađe glavni junak naprosto neverovatno nepovoljne. Što je još važnije, FOR QUEEN AND COUNTRY sasvim prirodno više pretenduje da bude socijalna kritika nego triler i teško podnosi ovako prejake melodramske obrte.
Međutim, Stellmanova režija je solidna, lokacije su izvanredne, glumci su dovoljno ubedljivi da celu stvar učine gledljivom, ali nažalost ne i trajno vrednom.
* * / * * * *
Pogledao sam sinoć LJUBAV I DRUGE ZLOČINE na otvaranju Festivala u Sopot(unu). Moram priznati da ono što sam sinoć doživeo jedino mogu porediti sa iskustvom od prošle godine kada sam na istom festivalu gledao HADERSFILD. Stanje kolektivne šokiranosti u sali, narod koji se naglas sprda sa filmom, ljudi koji izlaze i sl.
S tim što mi je ovoga puta bilo krivo pošto sam očekivao da će Stefan, iako se ja poetički nimalo ne slažem sa njim, snimiti dobar film. Kad kažem dobar film, mislio sam naprosto da će snimiti najboljeg mogućeg reprezenta te jedne poetike koja ga zanima, a koju ja više zapravo ne umem da definišem.
Pre ovog filma sam mislio da se Stefan bavi nekom vrstom hipertrofirane sentimentalne melodrame koja se u svojoj prenaglašnosti graniči sa parodijom, i da su sve to svesne namere. Međutim, posle ovog filma, nisam zapravo siguran šta je bio cilj ovog filma.
Reći za ovaj film da je loš je understatement. Ovaj film je pre svega bizaran. Bizaran je na nivou strukture. Naime, ovaj film izgleda kao DVD bonus feature na kome su izbačene scene iz filma koji ima tu istu priču. Prosto je neverovatno da 70% njih budu potpuno redundantne u odnosu na osnovnu priču filma, a da se neka ključna dramska čvorišta prenebregnu.
Ukoliko je na filmu glavno razdvajanje važnog od nevažnog, onda je u LJUBAVI I DRUGIM ZLOČINIMA to urađeno na odličan način, samo što je isključivo nevažno i snimljeno.
Kad je o glumačkoj podeli reč, Anica Dobra je odličan izbor za glavnu ulogu. Međutim, ona ne uspeva da se snađe sa ovim materijalom, tako da njen karakter kao i ostali u suštini ostaje konfuzan. Ono što je još strašnije jeste da film ovako jednostavnog zapleta, zbog tih nepodnošljivo dugih scena povremeno gubi nit i postaje nejasan, što je nedopustivo. Glumci u tim scenama gube fokus i ponestaje im ideja šta zapravo na kraju glume.
Milena Dravić u ulozi majke Vuka Kostića je recimo podela koja se graniči sa bizarnim pošto bi ona po godinama mogla da mu bude baba. Samim tim, njen odnos sa Vukom dobija jednu drugu konotaciju pošto imamo junaka sa irealno starom majkom, koji je zaljubljen u ženu stariju od sebe a ima i posban emotivni bonding sa četrnaestogodišnjom devojčicom. Siguran sam da ovo nije bila namera autora filma, ali kastovanje Milene Dravić je filmu dalu naročit psihoanalitički potencijal.
Konačno, postoje neke vrlo bitne emotivne tačke do kojih nisam uspeo da doprem i da ih razumem. Odnosi između glavnih junaka iako se čitav film bavi upravo ti odnosima ostaju nejasni i nedorečeni. To je nedopustivo za film koji se žrtvuje upravo prikazivanju emocije i međuljudskih odnosa.
Kad je reč o političkom elementu filma, dilemi otići ili ostati, mislim da je ta dilema snažno oličena u permanentnoj upitanosti gledaoca da li da ostane ili da ode iz bioskopa. Što se ostalih političkih elemenata tiče, upečatljivo je to da u ovom filmu kriminalci prilično teško žive, slično kao i ljudi koje reketiraju, po čemu je ovo jedinstvena reprezentacija kriminala u našem filmu.
Isto tako, a što mislim da je ideološki neodgovorno, i prilično bizarno, junaci koji hoće da pobegnu od lokalne teskobe su upravo kriminalci, ili ljudi koji rade za njih. Ne mogu da kažem da mi je sasvim jasan ovaj ideološki monenat, pošto koliko sam ja shvatao ljudi odlaze odavde upravo zato što u ovoj zemlji vlada kriminal i ovo nije mesto za fine ljude.
Konačno, intervjui obiluju izjavama o tome kako nke generacije nisu išle van zemlje. Hm, koliko ja vidim ovim junacima izlazak van zemlje uopšte nije nedostajao, i oni ne reprezentuju neke vrednosti koje su u Srbiji sklonjene u drugi plan. Štaviše, malo mi je čudno da Stefan posle svog "evropskog iskustva" dođe ovde i pravi film o degenericima i marginalcima.
Dok su raniji Stefanovi filmovi imali neku vrstu autentičnosti ili iskrenosti, neku vrstu poznavanja karaktera ili situacije, ovaj film je poptpuno fejk. U njemu nema apsolutno ništa iskreno niti ima ičega što je Stefanu blisko. Kriminalni milje Novog Beograda koji je već godinama javno poznata klopka za srpke filmmejkere, ponavlja se po ko zna koji put. To su neke greške koje od Stefana moram priznati nisam očekivao. On t0oliko insistira na poznavanju Novog Beograda da mi je bilo potpuno apsurdno kada je snimio najistrošeniju moguću predrasudu o ovom kraju grada.
Ono što je ključni ideološki problem ovog filma nije pitanje tona, političke korektnosti, podilaženja Zapadu i sl. Sve to postoji kao problem ali ja se ne bih fokusirao na to. Meni je zanimljivije nešto drugo. Naime, ja nikada do sada nisam video OVAKAV srpski film. i to ne mislim u pozitivnom smislu. KLOPKA je počela tu tendenciju getoizacije našeg filma i pomeranja u pravcu tog nekog plačnog istočnoevropskog filma a LJUBAV I DRUGI ZLOČINI je to nastavio. I sada imamo nešto što nije dobro, ali nije ni srpski film. Kad kažem nije srpski film, onda hoću da kažem da je potpuno izgubio tu, često destruktivnu, dionizijsku notu, i zamenio je nekom lažnom smirenošću, tišinom, decentnošću koja je potpuno izveštačena.
I zbog toga, moram priznati da više cenim "tradicionalni loš srpski film" poput NA LEPOM PLAVOM DUNAVU od ovoga.
Pogledao sam HANCOCK Peter Berga.
Ovaj film mi je bio najočekivaniji ove sezone i moram priznati da me je iznenadio iako sam bio spreman na iznenađenja. Naime, sve najave su govorile da je film mračniji nego što se misli, da uopšte nije ono što očekujemo, međutim, to su najave koje studiji daju za svaki film oko koga geekovi istovrmeno imaju i očekivanja i dileme.
Međutim, HANCOCK zaista JESTE DRUGAČIJI, a samo gledanje filma će iznenaditi i one koji su pročitali sve kritike i spoilere.
Ja u spoilere neću ulaziti, iako mislim da će ovaj film sigurno generisati diskusiju među onima koji su ga gledali.
Ono što iznenađuje čak i nekoga ko je vrlo pripremljen za film jeste činjenica da je ovo zapravo ozbiljno koncipirana drama sa povremenim komičnim i akcionim deonicama, ali da je HANCOCK pre svega film krupnih planova, pre svega film oslonjen na glumce i karaktere, i smešten u krajnje kamerne okolnosti. Naravno, nema sumnje da je film koštao 150 miliona dolara i da se te kamerne okolnosti itekako prevazilaze, međutim, u suštini ovog filma bi bilo i bez 150 miliona dolara pošto su ključne situacije intimističke i vezane za odnos među karakterima.
Nema nikakve sumnje da je lepo što se karakteri izražavaju kroz glasnu fizičku akciju, i ja to volim, međutim, u ovom filmu ni po minutaži ni po rediteljskom fokusu to nije primarni vid izražavanja.
Unutar samog superherojskog filma, ja sam oduvek više bio sucker za preispitivanja mitosa poput SKY HIGH, INCREDIBLES, a evo i HANCOCK zapravo prati sličnu trasu. Međutim, HANCOCK je izrazito okrenut odraslima i uprkos akciji i humora u suštini tretira problem koji bi odrasle, obično vrlo cinično zanimao, kad je reč o superherojima.
Na neke od ovih dilema, odgovorili su savremeni stripovi, tako da čitaocima savremenih strip autora, HANCOCK neće pružiti ništa što već nisu videli, no ovakav bezobrazluk još uvek nije viđen u letnjem blockbusteru.
Troje glavnih glumaca, Smith, Charlize i Bateman su odlični, i Berg ih tretira kao u nekom Cassavetesovom filmu, sa dosta krupnih planova, scena snimanih sa više kamera a igranih u kontinuitetu, sa dosta improvizacija, i u tom smislu HANCOCK najdalje odlazi u približavanju suprherojskog filma realizmu. Štaviše, Berg ga u ovom slučaju približava najreakcionarnijim formama realizma.
U rediteljskom smislu, Berg prati liniju svoje serije i filma FRIDAY NIGHT LIGHTS. Kad je reč o scenarističkom konceptu, akcija je toliko prepletena sa melodramom da proprima dosta cameronovsih karakteristika što odavno nismo videli i što raduje.
Uprkos tome što akcenat nije na akciji, HANCOCK ima zaista moćnih emotivnih momenata u akcionim situacijama.
Ono što smeta filmu jeste izvesna sažetost u izlaganju brojnih ideja, od kojih su mnoge bile dovoljne da se na njima bazira čitav film. Usled toga, film ima tendenciju da postane epizodičan i da ne nudi kontinuirane dramske sukobe.
Međutim, imajući u vidu koliko dugo se radilo na scenariju i šta se sve na tom putu dešavalo, mislim da je HANCOCK do nas dospeo u pristojnom stanju.
Smatram da reditelji budućih superherojskih filmova imaju dosta da nauče iz HANCOCKa pošto je u njemu Berg zaista odlično smestio superheroja u popcorn movie realnost. Ove godine je i HULK pošao dobrim putem i nadam se da će studiji zadržati taj kurs.
Isto tako, nadam se da će HANCOCK biti uspešan, pošto ovakvo reinterpretiranje blockbuster materijala i jeste nešto na čemu je Holivud izgradio neke od svojih najboljih filmova,
* * * 1/2 / * * * *
Još pre nekog vremena sam zahvaljujući Gingeru došao u posed filma PATHOLOGY čiji je calling card bio u tome što su mu producenti Neveldine i Taylor koji su radili CRANK. Tada sam ga odmah i gledao ali mi je trebalo vremena da se uopšte setim da sam ga gledao ne bih li ovde ostavio utiske.
Neveldine i Taylor su uradili CRANK kao jednu agresivnu hip reinterpretaciju akcijaša oslonjenog na dominantnu zvezdu. U tom konkretnom slučaju, zvezda je bio Jason Statham, glumac koji iako je večito na pragu prve lige ima odličan personality, može da iznese film i da ga dosta unapredi. U CRANKu su i autori i Statham imali sreće. On je njima omogućio da ovaj odlični film inicijalno ima dobro otvaranje i stigne do gledalaca a oni su njemu pružili inovativan projekat po kome se prepoznaju sve velike akcione zvezde.
U svom sledećem projektu Neveldine & Taylor su poslužili kao producenti i scenaristi. Ovog puta su se odmakli od akcije i pokušali da daju svije viđenje savremenog hip trilera. Možda su čak pomislili da bi PATHOLOGY možda čak mogao biti i horor. Ipak, bez zvezde, ispostavilo se da su triler i horor scenaristički zahtevniji žanrovi od star-driven high concept akcijaša.
I sam PATHOLOGY ima high concept. Reč je o infantilnmoj priči o grupi infantilnih mladih patologa koji u slobodno vreme ubijaju ljude i onda među sobom igraju kviz ko je kako ubio svoju žrtvu. Kad kažem infantilni, to nije u pežorativnom smislu već kroz tu kvalifikaciju naprosto pokušavam da definišem pristup karakterima koji su prikazani kao banalni MTV modeli sa naivnim težnjama, neutemeljenim tinejdžerskim elitizmom i odusustvom duhovnog sadržaja koji im omogućuje da budu ubice i kreteni.
Čak ni ovo što sam gore konstatovao nije negativna kvalifikacija sama po sebi. Međutim, kada imaš takve karaktere, onda mora da postoji priča koja će njihovo ponašanje učiniti zanimljivim. Ali, tu priču Neveldine i Taylor nisu izmislili. Kada se postavi bazična premisa, priča ulazi u ciklus ponavljanja u kome se jukstapozicioniraju seks i obdukcija, sve do momenta kada film ne počne da se završava, kojom prilikom se rasplete na najpredvidljiviji način.
Sa ovako praznim likovima, priča ne bi smela da bude prazna a jeste. Nezanimljivi likovi se u ovom konkretnom filmu nalaze u priči prepunoj opštih mesta, preopterećenoj stavom scenarista i reditelja koji su ubeđeni da nude nešto mnogo provokativno i mračno, iako je njihov film zapravo nešto najkonvencionalnije i najmanje hrabro.
Naime, moralni mehanizam razvoja priče se odvija na gotovo samoparodičnom nivou, gde se mračni hipness autora spontano sagoreva u potpuni moralni idiotizam. Naravno, niko ne gleda ovaj film zbog morala, koga briga za to, ali stvar je žanrovski postavljena kao morality play, i na tom nivou ne pije vodu.
Kad je reč o žanrovskoj postavci, reč je o izrazito nestručno postavljenom komadu. Naime, prvo reč je o trileru u kome nema napetosti pošto se dešava u obdukcionoj sali, dakle kada su karte podeljene. Moguće je da je likovima zanimljivo to što oni rade i način na koji otkrivaju uzrok smrti, ali nama nije, pošto mi niti imamo medicinsko obrazovanje, niti su nam leševi dati na uvid.
Zatim, film je dat iz vizure lekara ubica koja je gledaocu koji nije lekar ubica krajnje nezanimljiva. Bolnički horor ima mnogo više uspeha ako je dat iz vizure pacijenta ili barem lekara koji nije i ubica. Međutim, glavni junak ovog filma je u samom srcu tame. Njemu čak nidrugari, drugi specijalizanti ubice, ne rade o glavi pa da barem to generiše neki suspense.
Stoga, PATHOLOGY jedva da može da se gleda jer nema ni karaktere, ni priču, ni suspense. Jedino što ima je aura nekakvog hip horora koja tom pravcu samo šteti.
* ½ / * * * *
Od svih Cormanovih štičćenika i seventies B-reditelja, Mark L. Lester je dobio najmanji hype kada je krenuo revival Grindhouse filma. To je možda i očekivano ako se ima u vidu da je tokom osamdesetih dosegao solidnu major karijeru a potom utonuo u DTV iz koga nikada nije isplivao.
Samim tim, Lesterova priča nema u sebi elemente ekscesa koje su imali drugi Grindhouse reditelji koji su potom ili radili lucidan mainstream ili su radili art. Međutim, Lester koji je radio generic studio filmove na vrlo visokom nivou, naprosto nije privlačio simpatije i pažnju. To je šteta pošto Lestera treba vrednovati kao vrhunskog rutiniranog profija koji je prilično konzistentno isporučivao kvalitet.
Na njega me je podsetio film STUNTS iz 1977. godine, courtesy of Ginger. Naime, u ovom filmu Lester pokazuje kako se vrlo ekonomičnim sredstvima pravi jedan efikasan 70s car stunt film. Naime karakteristika tog podžanra je da su filmovi ili previše banalni ili previše pretenciozni i dosadni. Recimo, dosada iz Tarantinovog DEATH PROOF jeste preuzeta iz konvencije tog podžanra koju su postavili Starrett, Sarafian, Kaplan i ta ekipa. Lester je pak u svom filmu vrlo efikasan i smisleno opravdava demolition derby radi koga snima film.
Osnovni zaplet je whodunit o seriji misterioznih pogibija kaskadera na setu filma i pokušaju brata jednog od njih da pronađe ubicu.
Ova postavka, na čijem je osmišljavanju radio i Bob Shaye, čuveni osnivač New Linea (koji je radio ovaj film) nudi niz potencijala koje Lester odlično koristi.
Pre svega, iako se bavi demistifikovanjem procesa snimanja filma, fetišizuje profesiju kaskadera, dajući joj mitske dimezije, kodeks i sl. čime zapravo implicirtnio reafirmiše filmsku iluziju. U doba kada su gledaoci već znali da njihovi junaci ne rad svoje podvige sami već da imaju dublere, Lesterov filmkaže, "Jeste, ali ti dubleri zaista jesu junaci!"
Tim pransferom fascinacije, Lester kroz demistifikaciju filmske iluzije pojačava iluziu o filmu.
Konačno, smeštanje filma na snimanje čini da priča bude produkciono jednostavna, sa jednim setom lokacija koje se ponavljaju.
Rovert Forster donosi odličan leading man kvalitet u film i pokazuje da je bio sasvim dorastao da iznese B-film u svoje vreme. Lester mudro sve fokusira na Forstera i on uspeva da nas ubedi u sve, između ostalog i u to kako to niko ne zove policiju. :)
Stuntovi su, naravno, kao što se i očekivalo, impresivni. Lesteru uspeva da "stunt-unutar-stunta" ne bude lobovanje i konstituiše dosta ubedljiv suspense.
Kao dinamičan B-film STUNTS savršeno funkcioniše i nudi jednostavnu a efikasnu formulu, baziranu na dobrom konceptu, solidnoj zvezdi i pouzdanom reditelju. Međutim, današnji B-film to nema zato što se suviše opterećuje imitiranjem skupih major filmova na nivou koncepta (iako je rip-offove prvi uveo Corman, on je znao kako da ih učini kompetitivnim), ima zvezde koje su mahom samo-parodični istrošeni major otpadnici i ima rditelje koji se ničemu ne nadaju jer znaju da ako odu u DTV od theatrical filma nema ništa.
* * * / * * * *
Pošto je ovo sedmica bavljenja dekonstruisanjem superheroja, odlučio sam da vidim šta na tu temu kažu Rusi.
Oni su snimili film MEČENOSED Filipa Jankovskog koji se bavi snalaženjem jednog čovega sa natprirodnim borilačkim moćima u tranzicionoj Rusiji. U ovom konkretnom slučaju, iako ruska situacija sigurno pogoduje takvom zapletu, junak nije kostimirani superheroj, kreće se obučen skromno po margini društva. međutim ima snažne sudare sa tranzicijom.
Naime, glevni junak ovog filma voli lepe devojke, i zbog njih upada u sukobe sa onima koji imaju lepe devojke u tranzicionoj Rusiji a to su krimosi i deca oligarha. Posle sukoba sa sinom jednog oligarha njegova porodica angažuje henchmana da ga nađe i sredi, a posle ubistva jednog krimosa čiju je devojku zaveo, i policija se daje u poteru za njim.
Film međutim uopšte nije napeti akcijaš kako ovaj zaplet sugeriše iako nudi dosta vrlo energičnih i krvavih scena. Više je reč o jednoj ambicioznoj, neobaroknoj kontemplaciji u kojoj se dosta ide tragom francuskog neobaroka osamdesetih, reditelja kao što su Besson i Beineix, sa akcionim prizorima na tragu korejskih i japanskih filmova, bizarnom krvoločnošću kakva se sreće kod Takashi Miikea recimo.
Iapk, tempo filma, što je i osnovni problem je pre svega ruski, MEČENOSEC je sporiji i od Japanaca i od Korejanaca pa i od mnogih Francuza tako da sporost filma šteti konačnom utisku pošto se ne bazira na kontemplativnosti bilo koje vrste nego na samodopadljivosti i blagoj rediteljevoj infantilnosti. Međutim, ovaj spoj žanrovskih rešenja i art pretenzije je manje-više redak u savremenom filmu i nije imao većih predstavnika, upravo još od vremena narečenih Francuza.
Jankovski je prilično sinhron sa kinematografskim dešavanjima, solidno upotrebljava specijalne efekte i 5 miliona dolara budžeta sasvim uspeva da plasira na ekran. MEČENOSEC nažalost nije dovoljno komunikativan da ostvari širi internacionalni uspeh izuzev u najužim žanrovskim krugovima, pošto u pojedinim deoniciama zaista ozbiljno iskušava gledaočevo strpljenje. Međutim, da nije takav, sigurno bi imao impact, naročito među istočnoevropskim filmmejkerima.
U principu te mešavine žanra i arta uvek imaju snažan odjek. Uostalom zar nisu naslovi poput DIVE zadužili prisustvom Darka Bajića u našoj kinematografiji.
Zanima me kako na MEČENOSEC reaguje neko ko ima izgrađeniju sposobnost podnošenja sporih filmova. Moguće je da takav gledalac ima znatno bolji utisak o njemu.
U svakom slučaju, reč je o naslovu vrednom pažnje koji pokazuje da se jako zanimljive stvari dešavaju u ruskom viskobudžetnom filmu.
* * 1/2 / * * * *
To zvuči interesantno. Iz koje godine je film?
evo ja volim spore i dosadne filmove, pogledaću ga ovih dana pa ću da javim.
Hancock je sasvim solidno prošao na USA blagajnama: preko stotke tokom produženog vikenda.
Film je iz 2006. godine.
Pošto se krenulo sa Rusima, nastavio sam sa filmom LIČNIJ NOMJER koji je kod nas izašao na DVDu pod srpskim naslovom LIČNI BROJ ali i natpisom COUNTDOWN na naslovnici. U opticaju je još jedan ruski akcioni film koji se zove COUNTDOWN, režirao da je Vadim Šmeljev (KOD APOKALIPSISA). To je film iz 2006. godine. Ako ga ko ima, obradovao bi me.
LIČNI BROJ je film iz 2004. godine, od skromnih 7 miliona dolara. :D Ovaj film je u Francuskoj distribuirao EuropaCorp. Ne znam da li je u Francuskoj u distribuciju išla ova verzija od 105 minuta koju sam ja gledao ili neka prilagođena za njihovo tržište.
Internacionalni plasman ovog filma je prilično neobična stvar pošto je reč o naslovu koji je isključivo pravljen za rusko tržište. LIČNI BROJ je naime koncipiran kao jasan politički obračun sa opozicijom ojkupljenom oko Borisa Bjerezovskog. Film polazi od pretpostavke kako je neki tajkun poput Bjerezovskog oteo agenta FSB i naterao ga da snimi video poruku u kojoj kaže da je FSB podmetnuo bombe u neke kuće sa idejom da za to okrivi Čečene. Međutim, taj agent FSB uspeva da pobegne i sada tajkun sa svojim arapskim pomagačima, koji su teroristi iz žanra Al Kaide želi da ga locira i ubije. Pošto želi da se vrati u Rusiju, tajkun uz pomoć Arapa organizuje otmicu naroda u Cirkusu a tu dovodi i kžer agenta FSB kako bi ga tu namamio i ubio. Tajkunov interes iza otmice je da se pojavi kao pregovarač i oslobodi narod čime bi se rehabilitovao pred ruskom javnošću.
Ono što je zanimljivo jeste da su Bjerezovski i ekipa imali svoje svedoke koji su tvrdii da je FSB podmetao bombe u kuće da bi okrivio Čečene. Ista tako, opsada Cirkusa je jasna referenca na opsadu moskovskog pozorišta. U filmu tajkun manipiuliše Čečenima i film pokušava da stvri utisak kako je njima inače super u Ruiji i kako stradaju pošto ih neko zloupotrebljava.
Radi političke korektnosti, u jednoj fazi filma, agent FSB se čak udružuje sa Čečenom kako bi se borio sa arapskim teroristima.
Rusi su izmislili upotrebu filma u političke i propagandne svrhe, a i ovom naslovu to dostiže barokne razmere pošto ovaj film ne afirmiše neku određenu ideologiju već se bavi čistim dnevnopolitičkim obračunom.
Ono što je još zanimljivije jeste da je prvi Bjerezovski krenuo sa pravljenjem političkih propagandnih filmova, angažovavši Pavela Lungina da snimi film OLIGARKH koji j uslovno rčeno apologija njegove pozicije.
Ipak, za razliku od ranijih sovjetskih klasika koji su promovisali ideologiju, dnevnopilitička dimenzija opterećuje film i čini zaplet konfuznim. Namere negativaca deluju potpuno bizarno gledaocu koji ne poznaje situaciju.
Kad je o samoj egzekuciji reč, oseća se da je ovo bio pinirski ruski akcijaš. Tuče su solidno realizovane, u pucnjavama ima određenih trapavosti ali lokacije i kostimi čine da to izgleda zanimljivo. Ono što je najvažnije je da film, slično KODU APOKALIPSISA, akcionim scenama prilazi bez kompleksa, kao da se radi o američkoj produkciji.
Slično kao i drugi ruski filmovi ove vrste, ima određenu sporost i predugo zadržavanje na opštim mestima. Očigledno je da slično ČETVRTOM ČOVEKU kod nas, ruska scena na početku nije pokušavala da bazira svoje akcione fillmove na inovativnim scenarijima već na ponavljanju i uvežbavanju obaveznih figura amričkog filma. Međutim, i u Koreji su počeci bili slični pa danas imaju dramaturški vrlo inovativnu kinematografiju.
* * / * * * *
Zahvaljujem se Sagitašima što su uveličali sinoćnji YU WAVE DERNEK.
I meni se Henkok mnogo dopao skoro da sam se jedina smejala u sali...al neka - vrlo vrlo prijatno iznanadjenje.
Sad mi je jos zalije sto sam propustila Dernek al mi zaposlene majke tesko postizemo te termine.... :!:
HANCOCK će biti jedan od onih filmova koji su u Americi i svetu prošli "nako" ali su zato kultni u Srbiji.
Meni je sinoć jedna koleginica sa faksa koja voli totalni art rekla da joj je film genijalan. E kad je ona rekla, onda je stvarno opasan.
Pogledao sam FORGETTING SARAH MARSHALL Nicholasa Stollera, courtesy of Ginger.
Čini mi se da je SARAH bio pimpovan da bude KNOCKED UP za ovu sezonu, međutim ipak jedno je kad režira Apatow a drugo kad to rade njegovi učenici.
SARAH predstavlja vrlo veseo pokušaj da se napravi hard-R romcom i to je negde sasvim u redu. Isto tako u redu je što se ponovo koristi dosta improvizacije u glumi. Međutim, stvar je scenaristički peširoko postavljena, postoji barem jedan suvišan set karaktera (možemo da biramo koji su ti suvišni, ima više kandidata) pa samim tim imao i liniju priče koja je suvišbna, koja oduzima vreme i produžava scene.
SARAH M je pre svega predug film. Iako on u sebi nosi dosta humora, on nije na nivou KNOCKED UP koji je dug ali ima odličan tempo. Isto tako, u sebi nosi i puno zanimljivih emotivnih momenata ali nije ni na emotivnom nivou KNOCKED UP, između ostalog i zato što je SARAH M suviše high concept u odnosu na KNOCKED UP koji je uverljiviji na nivou osnovne priče.
Iako SARAH M uspeva da se izdvoji u okvirima slične ponude, i svakako je bolja od sličnog high profile projekta Braće Farrelly HEARTBREAK KID, čini se da Apatow i njegova ekipa ulaze u neku vrstu krize iz koje će morati da se izvuku. Naime, ja nisam mogao da pogledam duže od 20. minuta WALK HARD (iako ću se nekada naterati da pogledam ceo), DRILLBIT TAYLOR je bio jedva simpatičan film u kome su se tačno videli šavovi ranijih i predstojećih Apatow projekata, a u slučaju SARAH M, film je bolji od DRILLBITa utoliko što su na ekranu stalno odrasli glumci i nema rizikovanja sa decom.
Međutim, osim gledljivosti i tragova klase, SARAH M zaista ne nudi previše.
* * 1/2 / * * * *
После великог очекивања, погледао сам WANTED Tимура Бекмамбетова.
У Дому синдиката се окупила бројна екипа која је дошла да изреспектује Тимуров деби. Многи стари пајкићевци су измилели из својих скровишта не би ли видели има ли наде за православни уплив у холивудски филм, заборавивши да је Тимур Казах.
У сваком случају, што се Тимура тиче он је свој холивудски деби пребринуо и мислим да му се сада отварају прилике за јако озбиљне пројекте. WANTED је филм од 75 милиона долара који изгледа као да је од 150 милиона долара. Настајао је испод радара, а коначни производ је на нивоу филма о коме је стваран хајп.
У самом редитељском смислу, Бекмамбетов је искористио овај филм као свој нови деби. Дакле, у њему се потрудио да покаже шта све зна, а очигледно зна много тога. Уме да сними и пуцњаву и тучу, и смешно и напето, и са ефектима и без ефеката, и успорено и убрзано и шта год пожелиш Тимур уме да испоручи. Иако при почетку филма, делује да га Тимур превише гази, и да се напросто превише труди, ипак када прича заиста почне, све то постаје на неки начин функционално.
Наиме, код Тимура нема неосмишљене сцене, нема кадра у који није уложена максимална пажња. Све сцене су на нивоу монтаже максимално прецизне и ефикасне. Иако сцене обуке у којима се прате степени напредовања главног јунака могу сматрати спорним у контексту ритма филма, чак и оне су врло динамичне.
Иако није нарочит познавалац енглеског, Тимур је врло коректно провео глумце кроз целу причу. У споредним улогама су звезде попут Анђелине, Фримена, Комона и Кречмана које без проблема изводе ове обавезне фигуре, али у главној улози није акциони стар већ Џејмс Мекавој који је ту очигледно довден да представи Веслија као продубљен карактер и у томе и успева, што је велики Тимуров успех.
Критике су писале да WANTED личи на МАТРИКС и БОРИЛАЧКИ КЛУБ, и то је на неки начин тачно. Бекмамбетов апроприра конспиролошку атмосферу и техноманију МАТРИКСА са мачистичким спојем атрактивне режије и антиестаблишмент убеђења БОРИЛАЧКОГ КЛУБА. Ти утицаји су евидентни. Међутим, чини ми се да је налажење филмске корелације управо и био кључ кроз који је сам процес екранизације Миларовог стрипа тако добро профункционисао. Наиме, Бекмамбетов је очистио Миларов стрип од свих сувишних ствари и свео га на две кључне линије. Једна је схватање главног јунака да свет није онакав како га је схватао, да у себи има потенцијал да буде суперхерој и коначно да могућност да буде суперхерој омогућује да покаже средњи прст естаблишменту који га мучи и да реши своје породичне фрустрације. осталих деоница Миларовог стрипа, прича о паралелним димензијама и сл. нема, што је добро. Чини ми се да би Милар из овог раздвајања важног од неважног имао пуно тога да научи. Претворивши стрип митологију у аутентичну и јасно дефинисану драму, Бекмамбетов је решио основну сценаристичку препреку ове екранизације.
Концепције из МАТРИКСА и БОРИЛАЧКОГ КЛУБА, колико год биле артифицијелне и у изворном облику, па коначно и у Тимурово апропријацији, овом филму ипак дају јасан став и неку врсту идеолошког концепта што је посебан квалитет. Наиме, већина редитеља пропусти да филм обогати ставом, па макар он био и артифицијелан. Овај филм има став. Не може се рећи да има емоцију, као рецимо ХЕНКОК, али став, иако артифицијелан, ипак има.
У смислу продукционог дизајна, Бекмамбетов је третирао филм прилично реалистички, колико су рецимо филмови о Борну реалистични, с тим што је имао кудикамо лакши посао од Летеријеа јер нема човека који израсте у зеленог џина.
Џејмс Мекавој и Анђелина Џоли су одлични у главним улогама. Иако њихови ликови заправо имају врло дистанциран однос збуњеног ученика и супериорног учитеља, између њих постоји хемија и Мекавој, иако се то од њега није очекивало успева да прилично добро покаже како шоња може да се претвори у суперхероја.
Ако је од глумаца ико вишак, то је Тимуров саиграч из НОЋНЕ СТРАЖЕ, Константин Кабенски који игра прилично клишетизирану улогу руског јунака који служи као комично одмориште и морам признати делује прилично ауторасистички, иако његова судбина касније носи солидну емотивну тежину и значајна је за расплет филма. Порпуно је у реду што кабенски глуми али мислим да није треба да овако буде конципиран његов лик.
С друге стране, како да ти не заигра срце када Анђелина Џоли у најбољој акционој сцени филма јури воз у половној "лади" и када исти тај ауто потом заигра као важан сегмент једне спектакуларне секвенце.
Оно што је мене у овом филму испунило посебно перверзном емоцијом јесте утисак како се ради о незваничном римејку БАЛКАНСКИХ ПРАВИЛА. Не само да је заплет порпуно идентичан, фатална жена уводи јунака у свет тајних друштава у коме треба да наследи свог покојног оца, него рекло би се да постоје и неки важни детаљи у заплету који стоје као паралела између ова два флма. Рецимо, човек који објасни све у ПРАВИЛИМА је сајџја, а овде се бави ткањем. Наравно, сасвим је вероватно да ни Милар ни Бекмамбетов нису гледали бајићев рфилм али сличност остаје, у најмању руку као назнака на ком трагу су правила могла бити добар филм.
У сваком случају, Бекмамбетов је испоручио један од есенцијалних блокбастера сезоне и заслужио пажњу хголивудских продуцената. Надам се да ће је мудро искористити.
* * * / * * * *
Initially, I was going to wait until my slightly overdue column to review this, but having seen it this morning, I realise it cannot wait.
NOT QUITE HOLLYWOOD is a documentary about Ozploitation films. It's about to premiere at the Melbourne International Film Festival. It's a prime example of everything a documentary should be.
I'm not sure how to feel after seeing this film, as I never fully understood how gaping the hole in my knowledge of my own country's cinema actually was. I'd heard of most of the films mentioned here, but I hadn't seen many of them. This is partly because I wasn't born at the right time to see them, partly because most of them aren't available on any format, but mostly because these films just don't get talked about the way classic trash of, say, America does. Also compounding my ignorance is the fact that Quentin Tarantino seems to know just about everything about Australian cinema, as he features quite prominently (and, oddly, quite appropriately) in the film.
The film is directed by Mark Hartly, who should be able to write his own ticket after this. It basically covers the period in Australian cinema (from about the 60s/70s onwards) where films were pushing the boundaries of sex and violence and exploitative content. Almost every single person involved in these films is interviewed, as well as many of the major critics, and yet nothing feels rushed. It's got a breakneck pace to it, but it knows exactly what to do with it.
Included in the many interviews is the late Richard Franklin, who passed away soon after filming his part for the doco; Barry Humphries (aka Dame Edna), who has some of the best and most insightful one-liners; and the afore-mentioned Tarantino, whose encyclopaediac knowledge of films that most Australians have never heard of is very impressive. His inclusion isn't as unnecessary as you may think. Greg McLean (who's also in this) was famously having trouble getting funding together for WOLF CREEK because he wanted to cast John Jarrat. Tarantino, in the country to promote KILL BILL, happened to mention that his favourite Aussie actor was Jarrat, and started reeling off all the films he'd done. Soon after, WOLF CREEK was green lit. Seeing both of these guys talking about these films, alongside the guys who made them such as Brian Trenchard-Smith and Everett De Roche, gives us every angle we could want on these.
My only criticism? It ends. Had the film been twice as long, I doubt anyone in the audience would have complained. It's just that good.
But it's not simply entertaining. It's essential viewing. It necessarily contains the nudity, sex and violence that it discusses, and this will probably garner it a high rating. Even so, I hope this somehow manages to get an exemption from classification, as it should be shown to every high school media student, every uni film student, and, well, anybody in this country. And, really, any other.
It is a perfect film, and, regardless of your country, if you consider yourself a fan of film, you simply must see it.
Peace out,
Latauro
U protekla dva dana sam se opredelio sa bizarni američki exploitation.
Prvo sam pogledao SAVAGE STREETS Danny Steinmanna, courtesy of Ginger.
Pre svega, ovaj film me je upoznao sa radom jednog exoploitation reditelja koga ranije nisam susretao. I o kome IMDB biografija kaže sledeće:
Writer/director/producer Danny Steinmann is the son of noted East Coast art collector Herbert R. Steinmann. Danny made his debut as both writer and director with the funky 70s hardcore porno picture "High Rise," on which he used the alias Danny Stone. Steinmann was a production associate on Arthur Hiller's "The Man in the Glass Booth" and served as an associate producer on the offbeat Gene Roddenberry made-for-TV supernatural fright feature "Spectre." In addition, Danny headed a production company in Puerto Rico which made TV commercials for such companies as House of Pancakes, Chase Manhattan Bank, and Wesson Oil. Danny directed and co-wrote the perverse psycho horror winner "The Unseen." Dissatisfied with the final finished version of this particular movie, Steinmann attributed his directorial credit to the pseudonym Peter Foleg. He followed this film with the terrifically trashy teen exploitation action/revenge thriller doozy "Savage Streets." Steinmann hit the relative big time with the mean-spirited slice'n'dice sequel "Friday the 13th: A New Beginning." Although the movie was a financial success, the production of the picture was very troubled and hence proved to be Danny Steinmann's cinematic swan song. He was announced as the director for a proposed sequel to the notorious "Last House on the Left," but alas this project never came to be.
Ne čudi što je hittovao relative big time sa FRIDAYom zato što je u SAVAGE STREETS pokazao da je vrlo komptentan exploitation reditelj. Reč je o vrlo jednostavnom, naivnom ali energičnom i nepretencioznom revenge trileru u kome se Linda Blair sveti bandi koja je silovala njenu gluvonemu sestru i ubila trudnu drugaricu.
Iako postoje razni stepeni nasilnosti vngeance filmova, i sam SAVAGE STREETS niej pri samom vrhu, činjenica je da nudi prilično hardcore jednostavnost, za koju je zaslužan i Steinmann koji tačno zna kako da sprovede minimalistički rediteljski koncept ranih osamdesetih i učini da ovaj film uprkos niskom budžetu liči na kompetentan theatrical film.
Goofiness 80s settinga, sa sve Lindom Blair i momcima u kožnim prslucima samo doprinosti sveopštoj fetišističkoj atmosferi ovog filma koji pored Steinmannove energične režije, pumpa i himnični skor John D'Andree i Michael Lloyda.
* * 1/2 / * * * *
Zatim sam pogledao VICE Raul Inglisa, courtesy of Ginger, film posvećen pokojnom Chris Pennu koji su za sebe producirali Michael Madsen i Daryl Hannah.
Od poznatijih imena u filmu se pojavljuju i reper Kurupt i Mykelti Williamson.
Reč je o tipu filma koji bi Madsenu trebalo savršeno da leži, ellroyevskoj priči o korumpiranim pandurima koju smo u mnogo boljem izdanju ove sezone već vieli u odličnom i vrlo sličnom filmu STREET KINGS.
Međutim, u ovoj interpretaciji, scenario nije toliko dobar i kako film odmiče postaje artificijelan.
Ipak, postoji vrlo zanimljiv rediteljski koncept u kome je film realizovan. Naime, fiol je slikao Andrzej Sekula, poljski snimartelj koji je koketirao sa režijom, između ostalog radeći i Madsenov vehicle FAIT ACCOMPLI, koga u mejnstrimu drži samo rad sa Nimrodom Antalom, uprkos sjajnim ranijim naslovima poput PULP FICTION. Sekula snima ovaj film vrlo slično kadriranju koje je doneo Michael Mann u MIAMI VICE, dakle sa vrlo odsečno raspoređenim pozicijama kamere, dosta mizanscena, bez previše krupnih planova, i jednim pseudorealizmom koji ni ne pokušava da bude "nevidljivo montiran". Nažalost, za razliku od MIAMI VICE, ovde ta fotka nije ni dovoljno procesuirana, tako da film liči na srpske naslove sniamne na DVu poput 1 NA 1 i sl.
Takvo kadriranje je meni čak i simpatično i daje neki alter look filmu, i osvežavajuće je videti Madsena kako igra u filmu koji se ne pretvara da je skup, već naprostiv, insistira na svom underground poreklu.
Ipak, takva kamera otvara i mogućnost vrlo teatralne glume, pokušaja da se glumi spontanost u sceni koja se pretvara u ponavljanje replika i tu film gubi na snazi.
Stoga, VICE je zanimljiv dodatak hiperproduktivnoj Madsenovoj filmografiji i redak slučaj u poslednje vreme da njegovi fanovi relativno bez stida mogu da ga gledaju. Ipak, izuzev hardcore fanova, nemam obraza da ikome preporučim ovaj naslov.
* * / * * * *
Kad sam već pomenuo Australijance, pogledao sam TURKEY SHOOT Brian Trenchard-Smitha.
To je kvintesencijalni australijski exploitation film koji bi se mogao smatrati kombinovanim rimejkom mnogih filmova među kojima je MOST DANGEROUS GAME naravno najočigledniji ali bi se mogli prepoznati i uticaji MAD MAXa ili ESCAPE FROM NEW YORK.
Koncept je vrlo jednostavan. Došlo je do sloma društva, zavladao je fašistički režim i napravio kampove za devijantne u kojima su naravno najdevijantniji zapravo čuvari koji zlostavljaju jadne zatvorenike mahom protivnike režima. za prevaspitavanje u najstrožem kampu zadužen je čovek koji se zove Thatcher tako da je THATCHER kao topical ime dodavano i u neke alter naslove ovog filma.
Iako Trenchard-Smith nije majstor kao Miller, vrlo vispreno ume da iskoristi spoj exploitationa, australijskih lokacija, nekih low key scenografskih i rekviziterskih rešenja i da napravi film koji se bezbolno gleda iako je reč o konceptu koji je viđan na boljim mestima i vrlo je arhaičan.
U svakom slučaju, reč je o solidnom uvodu u gledanje australijskog exploitatona, pre nego što se dokopamo ovog dokumentarca o kome sam postovao.
* * / * * * *
Pogledao sam JADESOTURI Antti-Jussi Annile, finski kung fu film, koliko god to bizarno zvučalo.
Annila je postao neka vrsta zvezde u domenu vanholivudskog repertoarskog filma upravo sa ovim fantasy naslovom na osnovu koga raste hype i za njegov sledeći film SAUNA. Nažalost njegvo prelitanje kalevale sa kineskim pričama je prilično naivno, i na loš način infantilno, borilačke scene su toliko oslonjene na slow motion da više liče na reklamu nego na filmsku borbu, glumci su potpuno nezanimljivi i ne uspevaju dobro da iznesu čitav mumbo-jumbo na kome se bazira film.
Stoga jedino što je zaista zanimljivo u ovom filmu jeste taj bizarni spoj Finske i kung fua. U Annili, Finksa nije dobila Harlinovog naslednika, to je sigurno.
Sve ove primedbe naravno ne znače da žalim što sam gledao ovaj film pošto se ipak radim o jednom unikatnom artefaktu, i u tom smislu sve pohvale Tucku što ga je izdao kod nas na DVDu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ŽEST Denisa Neimanda, courtesy of Ginger.
Moram priznati da sam poprilično uživao u ovom filmu. Iako kritike koje štampa Variety uvek čitam sa posebnom pažnjom pošto su poslovno orijentisane, dakle moraju da budu egzaktne oko toga šta film nudi i na koji način, analiza ovog filma je poprilično netačna. Iako bi ovaj reditelj sigurno imao solidnu budućnost kao reditelj spotova, kako oni kažu, u ovom filmu pokazuje priličnu kompetenciju kao storyteller, solidno razdvaja važno od nevažnog i u vizuelnom smislu isporučuje jedan vrlo konkurentan i zanimljivo postavljen film.
ŽEST je jankounenovska priča o novinarki koja odlazi da intervjuiše psihopatu pedofila ubicu koji pred intervju beži iz ludnice, a onda ona sa inspektorom koji ga juri dospeva u negostoljubivo naselje koje je polunapušteno pred rušenjem, i shvata da je ludak koga traži možda i najispravniji čovek na tom mestu.
Film počinje vrlo jednostavno sa traumom koja mući novinarku, urednikom koji uspeva da je vrati u akciju i objašnjavanjem anatomije zločina da bi potom prešao u domen drug-induced epopeje na tragu HILLS HAVE EYES gde nas upoznaje sa ruskim urbanim strahovima od ruralnog nepoznatog. Po nekim svojim aspektima, ŽEST je blizak Balabanovljevom GRUZ 200 ali u odnosu na njega ima sličan odnos kao Craven prema DELIVERANCEu. Dakle, dok Balabanova prvenstveno zanima pričanje konkretne priče u odnosu na karaktere, Neimand više ide linijom postmodernog rollercoastera i konkretnih fizičkih efekata.
Iako freakovi koji maltretiraju junakinju u napuštenom naselju nisu kvintesencijalno ruski, činjenica je da njihova derivativnost ne smeta previše pošto ih Neimand tretira kao što američki reditelji tretiraju svoje villaine. Očigledno je da su Neimandovi junaci tipski, i da ga ne zanima ulazak u karaktere što gledalac obično očekuje od ruskog filma. U tom smislu, ruski film ima samo jednu slabost-nema dovoljno karakterističnih tipskih glumaca koji bi u te likove unosili razrađene rutine, pa što da ne i svoju filmografiju kao pop-referencu. S druge strane, očigledno je da ruski reditelji nemaju kompleksa da slede američke uzore pa to čine i kad je reč o pristupu likovima. Moguće je da ruska publika na to bolje reaguje nego oni koji su manje upoznati sa njihovom scenom.
Isto tako, Neimand očigledno želi da maksimalno napuni svoj debitantski film raznim efektima, žanrovskim situacijama, parafrazama kultnih scena i sl. tako da ne uspeve da izbegne sve one drage nam bolesti debitantskog filma.
U rediteljskom smislu, evidntno je da Ma želi da bude u liniji sa novim evropskim filmom čiji su reprezenti Bessonovi reditelji recimo, i svi zajedno su jako bliski visokom američkom nivou. Ma za razliku od mnogih, to što želi zaista i ume da realizuje, i izuzev Bekmambetova, on je možda i ponajviše Hollywood-ready od svih Rusa koje sam do sada gledao. Ono što je još važnije jeste da i pored nekih masivnih scenografija i akcionih situacija, Ma odlično radi i dramske scene, i zaista jako dobro poznaje osnove režije.
* * * / * * * *
Pogledao sam korejsk CHUGYEOGJA Hong Ji-Naa, na engleskom THE CHASER, courtesy of Ginger.
Oko ovog filma postoji veliki hype koji je nažalost potpuno nezaslužen. Štaviše, čak mimo kvaliteta samog filma, mislim da će oni koji su ga željno iščekivali biti pre svega iznenađeni time šta je ovaj film u stvari i koliko je lažno reklamiran na sajtovima koji su ga opisivali. Ipak, nezavisno od hypea i očekivanja, zaista nije reč o upečatljivom naslovu.
Reč je o rutinskom, "malom" suspense trileru o bivšem policajcu a sadašnjem pimpu i serijskom ubici koji ubija njegove prostitutke. U jednom zanimljivom realističkom ključu, njih dvojica se sreću već posle prvih pola sata filma a suspense nastaje na bazi niza zabuna i nesposobnosti junaka da poveruju da se pred njima odigrava nešto što je sličnije filmu nego životu.
U tom smislu, film povremeno zaliči na stanje permanentne zbunjenosti kod Siniše Pavića gde junaci nisu sposobni da iskomuniciraju čak ni najjednostavnije stvari. Moram priznati da mi je ovo smetalo u filmu i da nije doprinosilo nekoj autentičnosti, osećaju da glumci improvizuju, da su to stvarni ljudi i sl. već je veštački produžilo film koji je po svojoj premisi za 90 minuta na oko 120 minuta.
Suspense dodatno nije generisan time što paralelna radnja sa zatočenom žrtvom kojoj ima spasa nije dovoljno razvijena i mi zapravo ni nemamo predstavu koliko je hitno da se njen slučaj rešava. Vrlo je čudno kako taj mehanizam otkucavanja sata nije bolje iskorišćen.
Sama završnica filma kroz koju autor dolazi do svoje jeftine, besramno manipulativne poente čak ni nema naročit suštinski sadržaj već više liči na neki dobro skrojen komad kome je razrešenje više tehnička nego suštinska stvar. U tom smislu, ja nemam ništa protiv tehnike, ako podržava neku suštinu, bilo da ona prositiče iz priče ili iz žanrovskog gradiva, ali u ovom filmu, nažalost tehnika biva pomešana sa suštinom, tako da ni ta jeftina manipulativnost završnice nije kapitalizovana do kraja.
Ako bi ga smestili u kontekst onoga što smo već videli u Koreji, onda bi THE CHASER bio negde sličan filmu MEMORIES OF MURDER, s tim što je MEMORIES neuporedivo bolji jer ima razvijene karaktere i autentičnu bizarnost atmosfere malog mesta, dočim je CHASER više generic, sa tipskim likovima, i što je najvažnije ne nudi dovoljno žanrovskog ugođaja koji bi pomogao da se premosti ta tipiziranost. Iako pri početku zaliči na torture porn, do kraja filma se taj pravac ne razvija. Uostalom čak je i melodrama među likovima koja uključuje bondovanje pimpa i kćerkice njegove postradale štićenice generic čak i za holivudske uslove gde takve stvari maltene više ne koriste.
THE CHASER je kupljen za američki rimejk. Ne znam na koji način će ga rimejkovati izuzev da je Di Caprio umešan u celu stvar. Ovakav kakav jeste, CHASER bio u holivudskoj verziji mogao biti kamerni high concept triler tipa COLLATERAL ili CELLULAR. Međutim, uzevši u obzir da će ga Monahan adaptirati ne bi me iznenadilo da se ispostavi da će se pretvoriti u neku duboku karakternu studiju. Videćemo. U svakom slučaju, mislim da Holivud ima resurse da napravi dobar rimejk ovog filma pošto bi on sam baš zbog svoje tipiziranosti bolje funkcionisao sa zvezdama u jednom prepoznatljivijem ambijentu. Isto tako, nadam se da će holivudski rimejk biti manje saharinski od originala.
* * / * * * *
ovo:
Quotesuspense nastaje na bazi niza zabuna i nesposobnosti junaka da poveruju da se pred njima odigrava nešto što je sličnije filmu nego životu.
povezano s ovim:
QuoteU tom smislu, film povremeno zaliči na stanje permanentne zbunjenosti kod Siniše Pavića gde junaci nisu sposobni da iskomuniciraju čak ni najjednostavnije stvari.
cela kritika ti se hvata za ljusturu filma, zanrovske premise, trope, bez da se raspravlja o nacinu na koje su iste izvedene, cime mi pominjanje pavica deluje kao svesna provokacija, prilicno besmislena pritom. i policajac sa petlovog brda i odeljenje za ubistva su policijske serije...sinisa pavic i pol sreder su scenaristi itd. kako je izveden taj "niz zabuna" kod pavica (tipican dijalog: dobar dan, ja sam dosao. -gde ste dosli? pa kod vas. -zasto kod mene? ne razumem? -pitam, zasto kod mene? da vas vidim. -koga bre da vidis? ...) i kod Honga, Lija i Naa u Cejseru, gde svaka zabuna ima glavu i rep, ne plaseci se da blaga (verujem svesna) parodija pokvari ozbiljan ton i pocepa nit koja se vesto plete.
Quotezapravo ni nemamo predstavu koliko je hitno da se njen slučaj rešava.
kako nemamo predstavu? razbio joj je glavu, postoji opasnost da iskrvari, kasnije ga puste...u svakom slucaju veoma je hitno.
QuoteSama završnica filma kroz koju autor dolazi do svoje jeftine, besramno manipulativne poente čak ni nema naročit suštinski sadržaj već više liči na neki dobro skrojen komad kome je razrešenje više tehnička nego suštinska stvar. U tom smislu, ja nemam ništa protiv tehnike, ako podržava neku suštinu, bilo da ona prositiče iz priče ili iz žanrovskog gradiva, ali u ovom filmu, nažalost tehnika biva pomešana sa suštinom, tako da ni ta jeftina manipulativnost završnice nije kapitalizovana do kraja.
voleo bih da cujem, gde si to u filmu zapazio i iz cega pomenuta poenta izlazi, i kako to "tehnika biva pomesana sa sustinom". jos bolje, u cemu je njena besramna manipulativnost. osnovni kvalitet CHUGYEOGJA je atmosfera, presek drustva, odnosa medju ljudima, upliv komike bez pretvaranja u komediju, prikaza patologije i njene naizmenicne otupelosti, da bi na kraju u istu vrlo hororicno uronili. uz to sto je radjen po istinitom dogadjaju, naravno. itekakva karakterna studija, samo treba prepoznati sa skiciranja kakvog karaktera na kakav skace. tacno je da mu je okvir jasan i "rutinski" ali je pristup izradi i izvedbi sve samo ne "zanatski". deluje mi kao da te nesto iritiralo, pa si cekicao ovakva zapazanja:
QuoteIako pri početku zaliči na torture porn, do kraja filma se taj pravac ne razvija. Uostalom čak je i melodrama među likovima koja uključuje bondovanje pimpa i kćerkice njegove postradale štićenice generic čak i za holivudske uslove gde takve stvari maltene više ne koriste.
ovom logikom, film na pocetku pre zalici na fetisizaciju mobilnih telefona, zatim vlaznih automobila, pa onda torture porn, zatim koprofagiju...ponovo se dotices samo tropa a ne vestine kojom se iste interpretiraju u filmu. i opet pominjes melodramu, pritom sporednu, a ne njenu izvedbu, jer ovde likovi nisu kartonski kao u generic holivudskim filmovima (o da, tamo se radi stosta pored ovog, a jos vise se ne radi) a to ne videti je isto kao da kazes da ne vidis razliku izmedju glume u ovom filmu i glume u prosecnom holivudskom sranju. i aklimatizaciju dela iz superiornih dalekoistocnih kinematografija, do polit-korekture sopstvenih klasika. film ima nekoliko problematicnih detalja, ali ne onih koji bi uticali na motivaciju likova (standardna holivudska boljka) ili obogaljili razradu u oku nekog ko u stvari prati fabulu.
shvatam da je ovo znacajno otromboljen forum, ali zar je tesko ovo postovati na topiku "Azija izvan horora" (http://www.znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=5560), gde je nas nekolicina iznosila utiske o ovom filmu? Uprkos autonomiji.
Kad je reč o načinu na koji je sve izvedeno, CHASER je film koji tek kad se ubrza na 2x dobije pravi tempo. Ne mogu reći da me je izvedba ovog filma na bilo koji način impresionirala ako uzmem u obzir neke odlične korejske filmove koje sam inače gledao.
To što on na nivou mehanike zapleta liči na američki film te je u tom smislu dinamičniji od azijskih filmova, i glumce lakše razlikujemo, ne znači da je reč o nekom besprekorno realizovanom filmu.
Uostalom, ni sama mehanika zapleta nije ništa naročito, ako imamo u vidu da je paralelna radnja prilično nategnuta i da te dve radnje nemaju previše prepilitanja. Radnja u policiji kada ubica prizna da je ubica, u principu staje. A uporedo pimp pored bondovanja sa devojčicom saznaje da ovaj jeste ubica, što mi već znamo, on je priznao, i sad nas samo obaveštava o detaljima. Ako imamo u vidu da se kadrovi prostitutke udarene u glavu, pojavljuju krajnje arbitrarno tokom filma, sve dok ona zgodno ne zaigra kad treba, mehanizam zapleta ostaje više kao potencijal nego kao realizacija.
O manipulativnosti je prosto neukusno govoriti. Postavka da je prostitutka prehlađena a ipak mora da ide da se kurva je u najmanju ruku patetična. Ako tome dodamo da njena prehlada u filmu kasnije uopšte ne zaigra, nego da samo služi reditelju da nam pokaže o kako se dirljivoj sudbini radi, sa sve detetom koje brine o mami i daje joj lekiće, reč je o neukusu prvog reda.
Isto tako, dete o kome glavni junak brine, gde se besramno manipuliše njegovom očinskom pozicijom u odnosu na dete, gde on polako počinje da razvija osećanja prema devojčici, nažalost ne u onom smislu u kome inače u azijskom filmu starije čike razvijaju odnose prema devojčicama, već u jednom onako najsaharinskijem ključu, sa sve bolnim spoznajama kako dete nema tatu,nema gde da ode i sl. jako liče na nešto što bi James Belushi glumio pre 20 godina, ili takav film beše i postoji.
Kad je reč o otkucavanju sata, očigledno je da prostitutka udarena u glavu jedno vreme leži na podu. Pa onda živne, pa onda usatne, pa onda iskoči kroz prozor pa onda dopešači do samiške da bi telefonirala. Ona takva izubijana je u boljem stanju od mnogih korisnika ovog foruma, i što je još važnije, ona je u takvom stanju već pred kraj filma, dakle, ne bih rekao da je njoj vreme otkucavalo. U ovaj segment filma me naročito ne možeš ubediti.
Inače, kad je reč o Siniši Paviću, ja uopšte ne mislim da je on neko kome se treba podsmevati, ili barem isključivo podsmevati. zar nije i njegova konfuzija neka vrsta suptilne parodije? S tim što ti očigledno više voliš korejsku suptilnu parodiju od srpske što je legitimno.
Međutim, zabuna u CHASERu je bazirana na istoj mehanici kao kod Siniše. Situacije su bazirane na tome da junaci iz nekog razloga ne uspevaju da se razumeju. Ja moram priznati da stepen nerazumevanja u savremenom urbanom društvu čitam i kod Pavića na isti način kao i ovde, međutim ni u jednom slučaju ne mogu da kažem da uživam u sceni u kojoj se junaci deru jedni na druge i pogrešno se razumeju. Mnogo više cenim kad su junaci savršeno sposobni da komuniciraju a opet postoji tenzija.
BTW, čak i da su se junaci razumeli od starta, a to je možda i najzanimljivije u filmu, ishod bi verovatno manje-više bio isti. Zar ne?
Inače, što se gađanja govnima tiče, ne bih to nazvao koprofagijom. Ipak je korpofagija malo kompleksnija stvar od toga i moram priznati da pominjući koprofagiju daješ CHASERu atribute koje nema.
Kad je o preseku društva reč, hm, MEMORIES OF MURDER i HOST to mnogo bolje rade. O korejskom društvu iz ovog filma saznajemo da je prostitucija, po svemu sudeći legalizovana, ili da je barem prihvaćena u društvu, pošto junak osim moralne osude nema drugih posledica iako je pimp. Saznajemo da je policija nesposobna i birokratizovana, a o korejskoj policiji smo upravo u narečenim filmovima saznali još mnogo više i o njima se ima štošta još reći-naročito kao organu sprovođenja političke represije, ne saznajemo aposlutno ništa o ekonomiji prostitucije izuzev da neko ko se time bavi može da vozi Matiz i živi u skromnom stanu-niti saznajemo da se junakinja bavila ili pokušavala da se bavi nekim drugim poslom, saznajemo da je ubica neko ko u velikom gradu može da živi relativno neopaženo, da naravno onaj koji ubija pati od impotencije i ima fascinaciju religijskim simbolima (to je u većini filmova tako), ukratko, nekih novosti o korejskom društvu u ovom filmu nema, a nema ništa novo ni o ljudskoj prirodi uopšte.
Ovo je ipak film o pimpu zlatnog srca, u kome svi sem ubice, na kraju krajeva imaju zlatno srce na pravoj strani.
Inače, dodao bih da je CHASER film u kome je policija prikazana kao polukomepetentna ali kada pogledamo njihovo ukupno ponašanje, prikaz policije je prilično povoljan. Za razliku od američkih filmova u kojima su tenzije u policiji uvek velike, uvek šef grdi detektive, tužilac muči policajce i sl. ovde postoji neočekivana kooperativnost.
Uostalom, policajci puste serijskog ubicu ali ga prate, dakle ne uklanjaju se sa njegovog slučaja, i to što on pobegne kroz prozor je moram reći prilično infantilno, ako imamo u vidu da policajci verovatno računaju na tu mogućnost, a da ne kažem da je čudno što se zadržao u samoposluzi tako dugo.
Možda je tome doprinela pretpostavka da policajka koja je pratila ubicu ima menstruaciju (o čemu saznajemo iz jedne klišetizirane scene od mnogih u filmu koje su apsolutni višak)?
Hm.
U svakom slučaju, iako volim korejsku kinematografiju, ne mogu reći da filmove smatram kvalitetnim samo zato što su korejski.
ok, meni je film "proleteo" uprkos nesto duzem trajanju od proseka.
kao sto rekoh, slazem se da film na nivou osnovne postavke ne nudi nista revolucionarno, posebno kada izneses samu skicu, i ono o cemu se u filmu radi. ali mislim da je to u ovom slucaju nebitno, jer je sustina u izvedbi.
sto se tice neukusa, zaista mi nije bio upadljiv. sam odlazak prehladjene kurve na posao mi je dobro uklopljen u turoban ton filma, ili bolje receno otupelu notu koju nosi, da bi pred kraj podivljao, i to mi je sasvim u redu. odnos izmedju makroa i devojcice jeste prilicno sablonski, ali ne deluje neuverljivo i kroz isti sagledavamo i licnu dramu kroz koju junak prolazi. tacnije, "besramno" nije rec koja mi pada na pamet.
prostitutka zivne, ali do tog trenutka mi ne mozemo znati da ona ima snage za to - razvoj filma ne ostavlja utisak da ce tek tako skoncati, i moze se uputiti zamerka detalju njene snage. ali dalji razvoj dogadjaja to opravdava i pomenuti presek drustva, situacije, nesvesnosti o parazitu koji sam pominjao na onoj temi, dovodi do degradacije njenog napora.
ne bih rekao da je parodija u ovom filmu distinktno korejska, naprotiv; samo mislim da je vesto izvedena. uz to bih pre nazvao detalje nastale sredinom filma komikom bez komedije, uspelim prikazom medjuljudskih odnosa. intonacija je naravno, svojstvena istoku. srpska parodija je imala uspeha, ali pavic je daleko od toga, lakrdijas, pisac (sa druzbenicom mu) "dijaloga" koji popunjavaju vreme i povecavaju kolicinu slova...on moze biti zanatlija bensedin-proze, ali njegove "zabune" i suptilne mreze odnosa (startno nerazumevanje je sasvim razumljivo i podvlaci neocekivanost, do sjajne scene priznanja u stanici) koje se iznose u CHUGYEOGJA, tj njihovo poredjenje deluje kao provokacija ili podsmevanje. sto je ok.
sto se tice koprofagije, na to sam i mislio, buduci da ti pominjanjem torture porna isto natezes. cak ona ima vise osnova. da nalici, to jest.
jebiga, nisam (jos) pogledao M of M. ali, ovde ekonomija prostitucije nije bitna, sam prikaz kise koja pada (a koja ima veze sa histerijom u vreme stvarnog pohoda) je bitniji od toga za gradnju atmosfere, u Koreji vole da stavljaju lepe junake na prljava mesta, a saznanje da je radjen po stvarnom dogadjaju bi moglo posluziti da ti opravda neke "sablone" po kojima je funkcionisao psiho za uzor. meni je recimo, opravdalo detalj sa pustanjem, kao i rediteljev ton u tom segmentu, uzevsi u obzir stvarne okolnosti, koje se s tim ne podudaraju striktno, ali daju intonaciju. a i da nisu postojale, opet se to resenje moze opravdati.
mislim da je pimp samo nas vodic kroz film, i da se uopste ne radi o njemu. mada je njegova licna drama bitna.
prikaz policije je u sklopu pominjanog preseka drustva - ljudi sa vrlinama i manama, birokratija medju koju sedne jedna zamisliva, ali ipak zbunjujuca i potkozno stravicna pojava. i bas zato nije kao kod amera, gde znamo tacno sta da ocekujemo, pa jos ako je neki crnac detektiv negativac, odmah znamo da ce sef biti crnac itd. apsolutna predvidivost.
samo pracenje ubice je opet, podredjeno tenziji, ali rekao bih da je tebi pri gledanju smetala ljustura, odnosno trope koje si ocekivao, ali da meni to uopste ne smeta jer sve vreme govorim o izvedbi, vestini rezije, glume, dijaloga (ima par detalja, ali ne skode ukupnom dojmu).
hah, mozda je i imala menstruaciju.
nisam a priori fan nijedne kinematografije, ali je cinjenica da sa istoka (ne samo sad, naravno) dolaze jako kvalitetne stvari. i bas me zato interesuje rimejk ovoga - jer Holivud ovako nesto ne moze da snimi. Da, oni mogu da izvedu pomenutu ljusturu, i tamo glumica moze pobeci kroz prozor, i tamo mozemo imati scene ubistava, borbe, tenzija, patologije...ali nece biti izvedene na isti nacin, vec ce biti opterecene kastrirajucom klimom americkog filma. da ne pominjemo vestinu rezije potrebnu nakon sto se ti tegovi raspadnu. to je jedna od stvari koje se namecu pri gledanju vecine novijih dela koje dolaze odatle, bilo da su korektni novi filmovi ili kasapljeni novi rimejkovi. zanatlije koje su postale fabricki radnici, na traci, al posto nisu autsorsovani u aziju, imaju visok nivo zastite na radu. da neko ne nastrada.
ja moram samo da pitam šta su te "trope"?
stilske figure kojima se dobija preneseno znacenje reci - metafora, hiperbola i ta sranja. ovde to koristim u smislu uobicajene sheme, motiva, nesto sto moze biti ocekivano, ali ipak ne kao klise (ako je izvedeno kako treba). recimo, jedan dobar sajt: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/Gorn?from=Main.TorturePorn
THE CHASER je odličan film, sjanog ritma.
Quote from: "cutter"stilske figure kojima se dobija preneseno znacenje reci - metafora, hiperbola i ta sranja. ovde to koristim u smislu uobicajene sheme, motiva, nesto sto moze biti ocekivano, ali ipak ne kao klise (ako je izvedeno kako treba). recimo, jedan dobar sajt: http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/Gorn?from=Main.TorturePorn
ne razumem. jesu li metafora i hiperbola, ili su uobičajene sheme?
čega sheme?
daj jednu "uobičajenu shemu"?
evo ti je u linku, kao torture porn. u smislu u kome sam pominjao trope u tekstu, i za cije upotrebu sam ponudio primer. a u skoli sam ih ucio kao stilske figure kojima rec dobije preneseno znacenje. ako mislis da je nesto sporno, slobodno me prosvetli, nisam ti bas za propitivanja tog tipa.
ne, ne, nije mi ništa sporno, samo nisam razumeo.
a pokušavam da skontam celu raspravu oko čejsera, pratim pažljivo, pa mi taj deo nije jasan i pomislio sam da je razlog tome to što ne razumem u kom smislu upotrebljavaš reč "trope".
ipak je Chaser film koji je uzburkao strasti, i još se sviđa mister mehi, što je velika stvar.
svakako topla (tropska) preporuka :oops:
Haha, velika stvar. Mislim, istina je da ja gledam jako malo filmova a još manje mi se njih dopadne tako da... možda i jeste.
Mislim da je Crippleova analiza Chasera prilično sistematična i čak ne ni pogrešna u fenomenološkom smislu. Konstatacije su mu na mestu i sve to. Ali za moj novac, The Chaser je onaj proverbijalni more than a sum of its parts. Ako se posmatra strogo žanrovski (čemu Cripple u svojoj analizi ne uspeva da umakne), zaista se može činiti da ima neoprostive greške. Ali mislim da ga nema svrhe tako posmatrati (kao ni većinu azijskih filmova koje sam ja u životu pogledao) jer nije pravljen da bude žanrovski fim, uprkos naoko jasnoj žanrovskoj profilisanosti. Ali samo naoko. Da li je on torture porn, triler ili socijalna drama sa naglašenim elementima farse? Ni jedno od ta tri, ali koristi karakteristike (i trope, pretpostavljam) sva tri (četiri?) žanra da postigne svoj cilj. Koji mu je cilj? Pomalo od svega: da te dovede u drhtavo uzbuđenje, da te zgadi, da ispita šta se dešava kada se radikalna sociopatija susretne sa blago karikiranom (ali uverljivom) zajednicom, pa čak i da te malo tear-jerkuje.
Istina je da su neke stvari škripave - već smo se složili da je subplot sa devojčicom u najmanju ruku nedorečen, a evo, Cripple njegovu manipulativnost naziva besramnom, ali za moj novac, ovo ne oduzima filmu na efektnosti jer nije presudno za osnovne motive. Čak i bez čitavog subplota oko devojčice, ovo bi bio jednako uspeo film. Što ga svakako čini nesavršenim jer, eto, ima viškove bez kojih se može, ali ga ne čini neuspešnim...
Mehmete, pa barem me ti dovoljno poznaješ i znaš da ja nikada ne koristim žanrovska pravila kao neku ezoteričnu stvar, bolnu i neizrecivu, u odnosu na koju poredim filmove. Što se mene tiče, iako sam ljubitelj žanra, ne smatram da filmovi treba da streme žanrovskoj ortodoksnosti, i štaviše, iako mnoge ortodoksne filmove volim, smatram da u savremenom žanrovskom filmu najveću pažnju treba da privlače oni koji prevazilaze ta ograničenja.
Ono što je moja teza više ima veze sa samim zanatom. Ja smatram da je CHASER u tom smislu prilično diskutabilan film. Naravno, ja iskreno žalim za tim što nije uspeo da mi se dopadne. Mnogo više volim kad mi se film dopadne pa se svi zajedno ložimo nego kad je obrnuto. Ali, šta mogu, nije me kupio a ovo je samo pokušaj da objasnim šta bi na nivou strukture moglo da bude problem.
Sve drugo, što je subjektivno, ja ne mogu da analiziram, a upravo to što je subjektivno, i što se ne može analizirati jeste zapravo i najdragoceniji segment nekog filma. Očigledno je da sam ja suviše loš čovek da bih mogao da budem blagoslovljen mogućnošću uživanja u CHASERu.
Nisi ti toliko loš čovek koliko se kao takav predstavljaš u medijima.
Pazi, upravo taj element zanatstva sam promišljao dok sam kucao prethodni post i pomislio da je možda nezgodno da ga potežem jer je na osnovnom zanatskom nivou (kamera, montaža, tempo režije) The Chaser uglavnom odličan. Istina je da on ima zanatske propuste (pominjana epizoda sa devojčicom, pa onda ono sa ključevima u džepu) što ga čini krnjim remek-delom, ali generalno je izuzetno elegantno napravljen. Recimo, karakterizacija glavnog lika je toliko neosetno, suptilno razvijana da skoro ne primetiš kada od pimpa koji je besan što mu neko preprodaje kurve postaje brižni PRIPADNIK DRUŠTVA koji želi da spase jedan u osnovi nedužan život i otkloni tumor sa tkiva zajednice. Zero to hero matrica je ovde toliko prirodno uvedena u tkivo pripovedanja da me praktično obuzme milina kad na to pomislim.
Jednako tako, kada glavni junak pred kraj filma formalno (i dobrim delom suštinski) izgubi poverenje ostatka zajednice, to je opet izvedeno izvanredno elegantno. Sama inercija neuspeha od njega pravi gubitnika iako je po logici stvari on neizbežno u pravu. Zato i naglašavam da je ovde bitno stvari posmatrati iz perspektive farse a ne pokušavati da se odvijanje radnje prihvati samo na nivou svakodnevne logike. Sam vizuelni prikaz njegovog sukoba sa policijom na onom mestu kad prekopavaju zemljište i dođe nalog za njegovo privođenje je izvanredan jer nema (holivudske) prenaglašene stilizacije i spektar konfuznih emocija među svim učesnicima ovih scena je izvanredno iskomuniciran.
Dakle, ovo su zanatski gledano besprekorni elementi: koreografija, režija, montaža, gluma, scenografija, sve jako dobro odrađeno. S druge strane, da, prihvatam da zanatski već više puta pominjani problematični delovi imaju de fakto problem na zanatskom planu. Ali, kako već rekoh, ovo mi (subjektivno, dakako), ne narušava celokupni dojam filma.
Tvoj poslednji post me je podsetio na moju analizu filma MECHANIK...
Er... dobro?
Quote from: "Meho Krljic"Er... dobro?
:D
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/07/televizijska-jesen.html
ne znam jel lapsus il je zamena kifera donaldom trebalo da bude fazon – ako jeste, ne vidim u čemu je.
isto to za "24 sata svadba" = koja se ipak zove "48 sata svadba", a u skladu sa tim i naslov koji sam ja odavno (ovde na forumu) zapljunuo za priču – 48 SATI: SAHRANA.
inače, fino je ovo, al uapsiće te jednog od ovih dana što poimence turaš u ovakav kontext žive ljude.
Quote from: "Ghoul"a u skladu sa tim i naslov koji sam ja odavno (ovde na forumu) zapljunuo za priču – 48 SATI: SAHRANA.
Pre pola godine i koji mesec sam na BG tv Metropolis video nekog lika koji tvrdi da je on izmislio tu kovanicu. Srđan Kesić mu je ime.
QuoteTelevizija Košava će u koprodukciji sa crnogorskom državnom televizijom snimiti seriju "CSI: Budva". Štaviše, u jednoj epizodi će se kao gost hotela "Đilardino" u Bećićima pojaviti i Horejšio Kejn lično! "Dejvid Karuzo je već snimio svoje scene i oduševljen je Bokom Kotorskom, kaže da će se sigurno vratiti u Crnu Goru, u najskorije vreme", sa ponosom ističe crnogorski ministar turizma Predrag Nenezić.
Mene je ovo najviše podsetilo na pravi domaći rimejk jedne od Mehovih omiljenih serija: Baywatch.
...ja sam to gledao, Milica Milša je, baš kao i u ROĐENIMA SJUTRA, za nezaborav, a overio sam back then (nažalost nemam zabeleženo) i spiin-off tog CG preratka - ČUVARE SKI STAZE... Draško Đurović at his wildest!
Milica Milša je, nažalost, uvek za nezaborav.
....da pokrenemo petciju, ili nešto drastičnije, RTSu, da vaskrsne i ponovo prikaže njenu ŽIVANU??? Milica Milša puta pet... da se zna!
Plašim se overdouza.
Donald i Kiefer su mi delovali kao lapsus koji bi se mogao sresti u našim medijima. To nije neka fora da se izvrneš od smeha, samo je detalj.
Što se SVADBE i SAHRANE tiče, SAHRANA bi trebalo da se zove 40 DANA, a za svadbu znam da je 48 SATI, nego pošto 24 toliko figurira, htedoh da malo povežem 24 kao primer dobre televizije i ovo što je kod nas uzeto za uzor (ne kažem da toga tamo nema) pa sam zato dvaput stavio istu cifru... Moguće da mi taj fini vez baš nije uspeo... :oops:
Pogledao sam MACABRE Williama Castlea, courtesy of Ginger.
Ovo je film koji mi je privukao pažnju u vreme kada se pričalo da će ga Zemeckis rimejkovati za Dark Castle. Žao mi je što od tog projekta nije bilo ništa pošto je koliko sam shvatao to trebalo da bude jedan opak niskobudžetni film u kome je Zemeckis mogao da se opusti.
I zaista MACABRE je dušu dao za rimejk. U tehničkom smislu, ovo je najmanje ambiciozan Castleov film, nema nikavih tehničkih gimmicka. Iako je sama realizacija osrednja, ispod suspense trilera koje su radili Hitchcock ili Cluzot, i sturktura filma narušena flešbekovima koji su red herrings.
Međutim, sam high concept sa devojčicom koja je živa zakopana je odličan i sa njenim ocem seoskim lekarom koji sumnjiči razne ljude da žele da mu se osvete jer nije uspeo da im izleči bližnje. U nekoj novoj preradi, to bi zaista mogao da bude prilično intenzivan triler sa čistim suspenseom i dosta bizarnosti.
Nažalost od rimejka nije bilo ništa ali ostaje film koji u sebi očigledno ima kvalitet čim je tako inspirativan. Čini se ipak da taj kvalitet nije isplivao u Castleovoj interpretaciji.
* * / * * * *
Comic-Con Q&A
Alan Moore Still Knows the Score!
''Watchmen,'' his upcoming projects, ''South Park,'' shaving his beard -- the relatively reclusive comics author talks about all that and more in a wide-ranging chat
Buzz up!More
ALAN MOORE ''Hollywood and American comics, I have given them a chance, and I think 20 years is long enough. If they were going to deliver, they would have done it by now''
By Nisha Gopalan
About two years ago, Warner Bros. announced that 300 director Zack Snyder would be adapting that gold standard of comics, Watchmen, into a feature film. The response was nothing short of orgiastic — from just about everyone except Watchmen's own scribe, Alan Moore, who remains ambivalent about all the hoopla. The 54-year-old writer and co-creator of such seminal and erudite works as From Hell and The League of Extraordinary Gentlemen (both of which were adapted into eagerly anticipated movies that failed to match the quality of Moore's source material) has a tangled history with the entertainment business. Even in a time when comics creators are more influential than ever (heck, The Spirit producers even gave comics great Frank Miller the helm), Moore simply wants to be left alone.
It's no surprise that Moore has been accused of being comics' Orson Welles — exceedingly talented, if profoundly prickly — and perhaps in certain incidents he's earned that description. But when EW phoned him at his home in Northampton, England, we encountered a very different creature, one not unlike (if we can be so bold) his DC Comics character from 1983, Swamp Thing. Like the gentle giant who fought abominable invaders to save his wetland digs, the soft-spoken, somewhat reclusive Moore (himself an imposing figure, what with his curtain of hair and thicket of beard) battles Hollywood producers and mainstream comics publishers — fiscally minded forces he perceives as sullying his creative properties. In this wide-ranging conversation, Moore talks in depth about those struggles, as well as about the new Watchmen movie, his upcoming League of Extraordinary Gentlemen installment, his next novel, magic, his favorite TV shows, singing along to South Park, and whether he'll ever shave his beard.
ENTERTAINMENT WEEKLY: Don't you have the slightest curiosity about what Watchmen director Zack Snyder is doing with your work?
ALAN MOORE: I would rather not know.
He's supposed to be a very nice guy.
He may very well be, but the thing is that he's also the person who made 300. I've not seen any recent comic book films, but I didn't particularly like the book 300. I had a lot of problems with it, and everything I heard or saw about the film tended to increase [those problems] rather than reduce them: [that] it was racist, it was homophobic, and above all it was sublimely stupid. I know that that's not what people going in to see a film like 300 are thinking about but...I wasn't impressed with that.... I talked to [director] Terry Gilliam in the '80s, and he asked me how I would make Watchmen into a film. I said, ''Well actually, Terry, if anybody asked me, I would have said, 'I wouldn't.''' And I think that Terry [who aborted his attempted adaptation of the book] eventually came to agree with me. There are things that we did with Watchmen that could only work in a comic, and were indeed designed to show off things that other media can't.
Do you think that any good can come of comics movies?
I increasingly fear that nothing good can come of almost any adaptation, and obviously that's sweeping. There are a couple of adaptations that are perhaps as good or better than the original work. But the vast majority of them are pointless.
ENTERTAINMENT WEEKLY: You haven't enjoyed any comics adaptations? Even the indie films?
ALAN MOORE: There are none that leap to mind. I hear that the American Splendor film was pretty good. I didn't go and see the film; I waited until Harvey [Pekar] and [his wife] Joyce came over to our house — so I got the live talk. We got to show them all around town — that was, for me, better than the film.
Has Warner Bros. tried to contact you about Watchmen?
No, they've all been told not to. They get the message.... I don't want anyone who works for DC comic books to contact me ever again, or I'll change my number.... And I only started to get upset when I found out they [DC Comics] were trying to rob me of a couple thousand pounds. It was over the Watchmen merchandising back in the '80s, and they kind of eventually said, Oh, yeah, I suppose you do deserve this money. But by that time the damage was done. The only reason I ended up working for them again, during the ABC period from '99-'04, [was because] I had already signed the contracts. [Editor's note: DC Comics President and Publisher Paul Levitz responds: ''We've had our disagreements with Alan over the years, but we remain great fans of his talent and would be happy to work with him in the future if he's ever inclined.'']
Is there anything anyone could offer you — possibly outside DC and Warner Bros. — that could interest you in Hollywood?
There's nothing that could get me interested in Hollywood again. And, increasingly, there's nothing that could get me interested in the American comics industry again. I'm going to be doing more comics bits in the future, but that will most certainly be with [his new publisher] Top Shelf or [an indie] company like Top Shelf. Hollywood and American comics, I have given them a chance, and I think 20 years is long enough. If they were going to deliver, they would have done it by now.
You, yourself, wrote a movie script in the '80s, Fashion Beast.
I did, which was mercifully never itself brought to the screen. I was doing it to see if I could write a screenplay, and to hang out with Malcolm McLaren [the Sex Pistols impresario, who commissioned it]. Which is always a fun prospect.
What is it like when Alan Moore and Malcolm McLaren hang out?
It's kind of about as amusing and cynical as you might expect.
He's considered by some to be the great evil music Svengali.
I'm not saying that other people may not have completely different relationships with Malcolm — and, indeed, from reading most of the Sex Pistols biographies, I assume that that's probably the case. But speaking only of my relationship with him: He was an awful lot of fun, he seemed full of ideas, and I got paid for a film which never came out, so I was very happy with the arrangement! But the thing is, Malcolm was also coming up with original ideas for these movies, which is something else that attracted me to him.... I see a kind of degeneration, if you like, in terms of the imagination that those pioneers back in the 19th century were gifted with, and kind of recycled ideas that we tend to get served up today.... So often any film that comes out is going to be a sequel or a remake of a film that's previously existed — and I've said this before, that we will see Johnny Depp playing Cap'n Crunch. It will eventually get down to breakfast cereal mascots!
ENTERTAINMENT WEEKLY: Whereas The League of Extraordinary Gentlemen (Vol. III): Century [the third installment of Moore's Victorian-sleuthing comic, due out in April 2009] certainly stokes the imagination. Why make it span three different eras — 1910, 1968, and the present?
ALAN MOORE: [Artist] Kevin O'Neill and I realized we had two or three powerful stories. It struck us that we might be able to link them together and make a three-part narrative, so that each would stand on it's own and thus relieve readers from any kind of painful cliffhanger between issues. And yet the three stories would link up into an overarching narrative involving the occult.
How do these three chapters split up?
The first book surrounds the coronation of King George, which was also the time The Threepenny Opera was set, a comet was passing overhead, and there was a general feeling of dread in the air. We're also focusing on the occult fictions written around the time...[like] Aleister Crowley's [1917] book, Moonchild, where the protagonists are attempting to create a magically produced child that is going to usher in a new era. [Protagonist] Mina and her associates are trying to stop this from happening. The second book [revolves around] that sort of peculiar 1960s melding of pop-star psychedelic lifestyles, fashionable interest in occultism, and to some degree, at least in London, crime. We've got it all centered around a big rock concert at Hyde Park. Running all the way through this is the continuing threat of the production of a magical child who, by this time, we are fairly certain, is the Antichrist. That second book ends very badly. And they're not having a lot of luck. The third part is set in 2008 when, basically, the League is in pieces — barely exists anymore — and this turns out to be the time at which the Antichrist project finally pays off, and this magical child finally manifests in quite a terrifying form.
You've moved publishers, from DC Comics to Top Shelf. Do you think that's going to affect your work?
I think it's already affecting it. Both me and Kevin have noticed that this third volume is very different from the first two [published by DC Comics]. It's almost as if, while we were working within the confines of mainstream comics, we were perhaps unconsciously following the basic formulae of mainstream comics. There's sort of an overall ethos in comics, in boys' adventure fiction, that you must keep the action moving, which is not really the standards of serious drama or literature. So for this third volume of League, we're pacing it differently. It's got a lot more depth and resonance, a lot more drama for the money. And I think that the payoff of this first volume is that it will be frightening enough to make the reader forget the slower pace of its opening pages.
Tell me about your upcoming novel, Jerusalem.
This is probably taking up most of my time at the moment. I've been working on it for a couple of years, and it'll probably take me another couple of years. I've just passed the two-thirds mark; I did a word count and it was 400,000 words, which means that the end result is gonna be somewhere between half and three-fourths of a million!
ENTERTAINMENT WEEKLY: What is it about?
ALAN MOORE: My first novel [Voice of the Fire, released in the U.S. in 2004] was based upon Northamptonshire [where he grew up], over the course of some 6,000 years. I thought that with this one I would focus in upon this relatively tiny section of Northamptonshire called the Boroughs. So I started to connect different things. I remembered an incident during my childhood when my younger brother, Mike, had choked at the age of 3 or 4, on a cough sweet...and he stopped breathing. Because it was a fairly rundown neighborhood — there wasn't a telephone anywhere and nobody owned a car — a man who lived next door to us who had a vegetable delivery service drove my brother and mother to the hospital. It would have taken about 10 minutes, even at a generous estimate; apparently after two-and-a-half minutes I think it's brain death. However, he was back with us by the end of the week. I've been having some thoughts myself, about life and death, where we go when we die.
Is death a fearful thing to you?
Not at all. Hopefully, if I do this book well enough, it will perhaps take some of the anxiety off of other people's shoulders.... I started to formulate the theory, the idea [of] transience: that time is passing, that life is going away somewhere, that this is an illusion, albeit a persistent one. And I think I can explain that pretty well somewhere in the course of this 2,000-page leviathan.
Is there is an afterlife?
Well, we may not need one. That, just conceivably, we might get this life forever — you'll have to read the book to get the whole thing, but I tend to think that it's a pretty watertight theory: That you don't get reincarnated as somebody else, but that you get reincarnated as yourself, over and over again. You have the same thoughts, and you never know you've done this [before], except for those little moments of déjà vu.
Do you ever relax and just watch television?
Selectively, mostly on DVD. The absolute pinnacle of anything I've seen recently has got to be The Wire. It's the most stunning piece of television that has ever come out of America, possibly the most stunning piece of television full-stop.
That's a great example of storytelling that takes its time.
Absolutely, that is grown-up television! It's novelistic. You get to find out about all these tiny different aspects of Baltimore, to build up a huge picture of the city with all of its intricacies — from the wharf side, to the kids in the projects, to the power structure with the boardrooms and police department and governor's office. And it's got some great writers: It's got George Pelecanos and David Simon. And so many wonderful characters, Bubbles, Omar. So yeah, everything else looks pretty lame next to The Wire.
What did you think of the ending?
We've not seen the final season yet. I'm quite excited — don't tell me anything about it!
With something like The Wire, do you ever think, I might not mind writing for TV?
That would be a possibility — but there again, I know how hard I have to fight. Apparently, HBO is being absolute princes with regards to The Wire. It's never had huge audiences, but they've kept funding it. They realized that this is a timeless, prestige program. This is one of the reasons why I've withdrawn from the comics industry: I do not want to deal with the people in these various industries anymore. But if that could somehow magically be arranged, if I could think of a good enough story, and if it had a chance of being the same caliber as The Wire — then yes, I would perhaps think about it. I do also tend to keep up on comedy programs.
ENTERTAINMENT WEEKLY: Which comedies do you like watching?
ALAN MOORE: Well, over here, at the moment, we've had some very good ones. There's The Mighty Boosh, which is [Laughs] idiotically wonderful, childish, surreal, fantasy. There's also a show called Snuffbox, and it's one of the darkest, funniest comedies I've seen in ages. And I'm a very big fan of South Park.
Have you seen the ''Trapped in the Closet'' episode?
[Sings] ''I'm trapped in the closet!'' Yeah, that was terrific. I thought the way that South Park handled that bit with the Scientologists was wonderful. I was also quite heartened the other day when watching the news to see that there were demonstrations outside the Scientology headquarters over here, and that they suddenly flashed to a clip showing all these demonstrators wearing V for Vendetta [Guy Fawkes] masks. That pleased me. That gave me a warm little glow.
Are you still practicing magic?
Well, yes, practice makes perfect.
How did you first get into it?
I was turning 40 and thinking, Oh dear, I'm probably going to have one of those midlife crisis things which always just bore the hell out of everybody. So it would probably be better if, rather than just having a midlife crisis, I just went completely screaming mad and declared myself to be a magician. That would, at least, be more colorful. So, I announced, on the night of my 40th birthday party — probably after more beers than I should have had — that, ''from this point on, I'm going to become a magician.'' And then the next morning you have to think, Oh, what have I said now? Are we going to have to go through with this? So I had to go about finding out what a magician was and what they did.
What is the end result of practicing magic? Is it a type of spirituality?
The mystics all seem to want to go straight to the Godhead; the magicians tend to be more curious. They want to explore all of the other aspects of the universe. For me, there is very little difference between magic and art. To me, the ultimate act of magic is to create something from nothing: It's like when the stage magician pulls the rabbit from the hat. And then you can turn that idea into a film, a book, a painting, a piece of music, something that other people can experience. That in itself is stunning. And I suppose this is one of the reasons I got into magic, because I was tired of ducking that question that people always ask writers, which is, ''Where do you get your ideas from?''
San Diego Comic-Con is approaching. Have you ever attended it?
No...well, I mean, I stopped going in the late '80s. I just thought, I don't really want to do this anymore, and I don't really see why I am doing it. I did find it a bit overwhelming and creepy.
Well, you're a god there.
And this is the last way that I want to be treated. The reason that I live in Northampton is because everyone here is kind of used to me. I mean, yeah, I do get a gratifying smattering of people coming up to me in the street and thanking me for me work, and shaking me hand and just wanting to wish me well.
Although if you shaved your beard and cut your hair — no one would recognize you!
No one would recognize me.
Would you ever do that?
No, just the laziness that has enabled my beard to get to this length is not a habit that I'm going to shake now.
But it would be your greatest act of magic: ''Where did Alan Moore go!?''
Well, I saw the possibility, of course. I've always got this option. So should I need to disappear, then, if you see a sort of bald guy with a really bad shaving rash going around somewhere, then that will probably be me, yeah.
Bog te jevo, koliki intervju. Ali Alan uvek isporučuje!!!
THIS DOES IT!
uzimam da gledam taj The Wire, pa kud puklo!
Dobar je WIRE. Nije to bez đavla.
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam ŽEST Denisa Neimanda, courtesy of Ginger.
* * * / * * * *
pogledah, jedva nekako, ovaj ruski ŽEST kojem je kripl dao 3/4 (a CHASERU 2/4!).
za moje pare, radi se o ispraznom i zaboravljivom komadiću pop-nihilizma upakovanom u šareni hiperstilizovani spotovski celofan, i sa konstantnom žicom onog najgoreg što se može povezati sa 'ruskom dušom' (patetika, plakanje, urlanje, pijančenje, bauljanje, 'dubokoumna' pijana trućanja o poeziji i smislu života i paklu na zemlji...).
dijalozi su nesnosno prepotentni, to prosto BOLI koliko je izveštačeno, a i delivery tih dijaloga je krajnje problematičan (kad film nije na ta 2 jezika kojima OK baratam to mi obično ne privuče pažnju osim ako nije katastrofalno: e, ovde mi je privuklo pažnju – to je takvo beživotno recitovanje da i onaj ko ne govori ruski može da vidi koliko to neprirodno zvuči).
'likovi' ne postoje, nema ni emocije ni drame ni napetosti – kakav crni rollecoaster, dosadniji film od zanimljivije premise odavno nisam video, čak sam negde oko polovine bio u iskušenju da ugasim, ali se primorah da izdržim – dakle, film prosto smrdi po debitantštini, kao neki nadrkani studentski film kome je neko dao grdne pare da iživljava svoju klinačku filozofiju i klinačko ejpovanje sličnih zapadnjačkih orgija pop-nihilizma (kounen je dobra referenca za viz. stil ali i za opšti ugođaj sveta filma, ovo je otprilike kao ruska, pijana, smorena, doooosaaaadnaaaa verzija DOBERMANA).
ukratko, meni je ovo *(*) (tj. 2-)
Sinoć sam reprizirao SEVEN DAYS OF MAY John Frankenheimra. Voleo sam ovaj film kao dete, a u međuvremenu sam pogledao brojne rimejkove i ripoffove. Toliko puta je formula koju donosi ovaj roman & film korišćena da sam Frankenheimerov original danas deluje kao jedna od najtrošenijih matrica u savremenom Holivudu.
I baš zato više ni nemam realnu sliku o kvalitetu ovog filma pošto je njegov značaj nesporan i svakodnevno se pojavi nešto što me podseti na to. Kao što gledanje pojedinih filmova obesmisle brojni epigoni, tako ponekad procenjivanje nekih filmova obesmisle.
Ipak, hm, verovatno je dobar pošto u protivnom ta koncepcija ne bi zaživela, zar ne?
U vreme kad je bio aktuelan pokušao sam da gledam JUNO i odustao sam posle 10 minuta pošto mi je bilo nepodnošljivo. Međutim, sinoć sam bio primoran da ga pogledam, i još uvek stojim pri tome da mi utisak iz prvih 10 minuta nije bio pogrešan.
Naime, JUNO je komunikativniji oblik krajnje pretencioznog Sundance filma, sa svim onim obaveznim figurama koje Sundance film ima. Dakle, to je film smešten u američku provinciju, sa čime čak i relativni poznavaoci amerikane poput mene teško mogu da izađu na kraj, plus obilje cinizma unutar likova (što je u svakom slučaju bolje od cinizma u pristupu likovima i zato je JUNO ipak pozitivan primer), plus obilje pop referenci (o čijem krajnje sumnjivom kvalitetu govori situacija u kojoj Juno poredi Argenta i Gordon Lewisa što je u najmanju ruku neukusno), plus u suštini vrlo jednostavna, gotovo banalna priča.
Međutim, Jason Reitman uspeva da ovu celu stvar učini relativno pitkom (sinoć je moja sapatnica doduše zadremala u sceni diskusije u Argentu) time što je okupio vrlo mainstream cast, između ostalog transplantiravši Michael Ceru i Jason Batemana iz ARRESTED DEVELOPMENTa, plus Ellen Page koja je odlična faca, i nekako iskoristio njihov magnetizam da se napadna ekscentričnost Diablo Cody spakuje što efikasnije.
Pa ipak, ni u kom smislu, voleo ga ili ne, JUNO nije važan film. Mislim da je naprosto sticaj okolnosti učinio da ovaj film postigne toliki komercijalni uspeh koji ga je onda izdvojio iz mase Sundance naslova i približio velikim industrijskim priznanjima poput "oskara". ja sam ranije voleo filmove vog tipa, poput HEATHERS. Nažalost, JUNO nije HEATHERS.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "Ghoul"Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam ŽEST Denisa Neimanda, courtesy of Ginger.
* * * / * * * *
pogledah, jedva nekako, ovaj ruski ŽEST kojem je kripl dao 3/4 (a CHASERU 2/4!).
za moje pare, radi se o ispraznom i zaboravljivom komadiću pop-nihilizma upakovanom u šareni hiperstilizovani spotovski celofan, i sa konstantnom žicom onog najgoreg što se može povezati sa 'ruskom dušom' (patetika, plakanje, urlanje, pijančenje, bauljanje, 'dubokoumna' pijana trućanja o poeziji i smislu života i paklu na zemlji...).
dijalozi su nesnosno prepotentni, to prosto BOLI koliko je izveštačeno, a i delivery tih dijaloga je krajnje problematičan (kad film nije na ta 2 jezika kojima OK baratam to mi obično ne privuče pažnju osim ako nije katastrofalno: e, ovde mi je privuklo pažnju – to je takvo beživotno recitovanje da i onaj ko ne govori ruski može da vidi koliko to neprirodno zvuči).
'likovi' ne postoje, nema ni emocije ni drame ni napetosti – kakav crni rollecoaster, dosadniji film od zanimljivije premise odavno nisam video, čak sam negde oko polovine bio u iskušenju da ugasim, ali se primorah da izdržim – dakle, film prosto smrdi po debitantštini, kao neki nadrkani studentski film kome je neko dao grdne pare da iživljava svoju klinačku filozofiju i klinačko ejpovanje sličnih zapadnjačkih orgija pop-nihilizma (kounen je dobra referenca za viz. stil ali i za opšti ugođaj sveta filma, ovo je otprilike kao ruska, pijana, smorena, doooosaaaadnaaaa verzija DOBERMANA).
ukratko, meni je ovo *(*) (tj. 2-)
pa dobro, ti znaš da ja volim DOBERMANNa, s tim što ovo nije toliko dobar film. :D tako da ako bi krenuli od ljubavi za DOBERMANNa kao premise, onda bi tu negde i bilo jasno zašto nam se utisci o ovom flicku razlikuju.
no, da je debitantski u lošem smislu, jeste. i ja sam to naglasio kad sam pisao o njemu, prenatrpan je i predug, i tu se slažem. ali u svemu tome ima energije i loženja koje mi je sticajem okolnosti bilo appealing.
moguće je da je * * * / * * * * previsoka ocena za ovaj film, ali šta ću, ponela me je emocija. :D u svakom slučaju, ovaj film tehnički nije bolji od CHASERa, ni u jednom aspektu, ali što se mene tiče zanimljiviji je.
The Assassination Of Jesse James star Jeremy Renner put his life in his own hands while shooting war film The Hurt Locker in Amman, Jordan - because locals really thought he was the enemy.
The actor filmed near a Palestinian refugee camp and had to constantly look out for falling planks and thrown stones as he filmed the drama.
He explains, "There were two by fours with nails being dropped from two-story buildings that hit me in the helmet and they were throwing rocks. Most of them were just kids fooling around, but still.
"We got shot at a few times while we were filming. I can almost say I was in a war, but, to be honest, I was just some jerk-ass actor pretending I was in it. When you see it, you're gonna feel like you've been in war."
And Renner is glad the film looks great - because it was an awful experience: "I was miserable in 120-degree heat in a 150-pound bomb suit playing a soldier in an elite Army bomb squad.
"I'm like, 'This is awful!' And everyone was sick. It was terrible. It was a shoestring budget and we didn't even have guns or bullets. We had plastic guns and soft pellet guns. We had nothing.
"It was an $80 million (GBP40 million) movie that was made for $11 million (GBP5.5 million)."
DIRTY WAR Daniela Percivala je TV film koji sam očekivao sa nestrpljenjem. Reč je o korpodukciji HBO i BBC koja govori o mogućnosti da se u Londonu aktivira "prljava bomba", tj. eksplozivna naprava koja bi raspršila radioaktivne čestice i pored štetnopg uticaja na ljude, učinila određene delove grada neuslovnim za život u sledećih trideset godina.
Za razliku od STATE WITHIN, Percival i Mickery su u ovom TV filmu vrlo metodični, i na planu scenarija donose zaista vrlo jasan princip praćenja više likova suočenih sa ovom situacijom, sa povremenim iskliznućima u političku korektnost ili sentimentalnu melodramu koji umanjuju vrednost ovog TV filma ali su razumljivi. Naime, politička korektnost oličena u tome što postoje i Arapi pozitivci je potrebna kako prikaz povezanosti arapskih terorista ne bi učinio ovaj film rasističkim pamfletom. Očigledno je da bi čist, nerazvodnjen prikaz njihove organizacije u kojoj se nalaze i ljudi koji su rođeni i odrasli u Engleskoj generisao masovne nemire. Ipak, ti politički korektni ekscesi sa Arapaima pozitivcima su toliko očigledni da još više podvlače surovu istinu o njihovoj organizaciji.
Senetimentalni momenti pak su tu kako bi na emotivnom nivou dali neku vrstu smisla ostanku na mestu na kome bi mogla okinuti "prljava bomba" pošto film ostatak vremena pokazuje kako je u suštini nemoguće sprečiti tragediju tog tipa.
Sasvim je verovatno da bi emotivna uzdržanost dovela do toga da ovaj film bude nepodnošljiv publici. Činjenica je da se Haines nije ustezao kada je radio THREADS. Ali, isto tako THREADS je bio upozorenje šta bi se moglo desiti ako se poltičarai zaigraju, dok je DIRTY WAR priča o vrlo realnoj opasnosti.
Štaviše, kako se stvari budu komplikovale za Arape, ne sumnjam da će im i ovakv akcije padati na pamet. U tom smislu koliko je THREADS u suštini bio pamflet protiv nuklearnog rata, DIRTY WAR je gotovo praktični priručnikkako bi izgledao napad "prljavom bombom2.
Percivaj je odlično artikulisao kontrolisani dokumentarizam na nivou rediteljskog koncepta i DIRTY WAR je preteča Greengrassovog UNITED 93. Štaviše, sam Percival je optuživan kako je započeo žanf "post 911 filma katastrofe".
Na neki način, DIRTY WAR u svom jasnom angažmanu i vezamosti za temu, ima nešto od, uslovno rečeno jednodimenzionalnosti filma katastrofe s tim što je kod Percivala fokus na temu, a kod Irwna Allena isključivo na spektakl.
Zaista je fenomenalna reakcija BBCa na aktuelnost teme i spremnost da napravi ovako ambiciozan TV film koji u principu ne zaostaje za bioskopskim filmom, u tako kratkom roku u odnosu na događaje koji su ga inspirisali.
Pogledao sam jedan od najočekivanijih filmova godine STARSHIP TROOPERS 3: MARAUDER Ed Neumeiera.
Ja sam veliki fan prvog filma, kao i većina, pa se na njemu ne bih zadržavao. Meni je i drugi film bio sasvim prisrtojan, koliko ga se sećam, ali čim ga se ne sećam dovoljno nisam siguran da bih mogao da ga branim.
Treći film je u konceptualnom smislu bliži prvom, pošto za razliku od drugog koji je postavljen kao priča iz rata ljudi i buba, pokušava da sagleda ipak širu sliku rata i da bude politički angažovan.
Štaviše, u trećem filmu politika je znatno istaknutija od akcije, iz razumljivih razloga. Neumeier očigledno nije imao budžet, a ni veštinu da juri za prvim delom na planu akcije, međutim film je odlično scenaristički postavljen i akcioni deficit nadoknađuje odličnim političkim radom.
Zaplet sa bubama koje imaju svoje božanstvo koje pak zavodi ljude je briljantna kritika rata sa verskim fanaticima, i uopšte začuđujuće je koliko je Neumeier zaista pokušao da u okvirima onoga što može da snimi isporuči vredno delo.
Završnica filma je jedna od bezobraznijih koje sam gledao u poslednje vreme. MARAUDER u svakom slučaju dobija moju apsolutnu preporuku.
* * * / * * * *
Da, da, odličan film sa užasnim efektima... Da je CGI bio na nivou prvog dela, imali bismo film koji bi mogao ući u SF anale... Ovako... ST3:M i dalje ulazi u anale kao jedan od najboljih D2DVD nastavaka svih vremena, ali i kao propuštena šansa. U Hollywoody su se milioni i milioni dolara bacaju na razne gluposti --- producenti su zaista mogli da podrže ovaj film sa značajnijom količinom $.
Bravo za scenaristu/režisera i glumce. Odličan posao!
Cripple danas odlazi na Krit.
Molim vas da mi čuvate Srbiju.
Dragi naši,
Crip i mrkoye su stigli u mesto sugestivnog naziva Amudara pored Herakliona. Naši doživljaji na ovom mestu u prva dva dana imaju u sebi mnogo toga sagitaškog.
Hotel u koji smo smešteni primer je najneverovatnijeg false advertisinga ikada pokušanog. Dok sama zgrada hotela spolja deluje relativno inviting, unutrašnjost a naročito sobe imaju niz bizarnih detalja. Recimo, kreveti i nahtkasne su zidani od čvrstog materijala ma koliko to bizarno zvučalo. mrkoye kao stari scholar kaže da je Odisej imao krevet od maslinovog drveta koje je raslo u sred njegove kuće. Uostalom, mikenska civilizacija potiče sa Krita no nismo očekivali da je u ovoj meri očuvana u našem hotelu.
Kad je reč o samom Kritu, dovoljno je reći da ostrvo ima oko milijun stanovnika u sezoni, a da je uređeno kao klišetiziran prikaz neke banana republike. Čačak deluje kao Štokholm u odnosu na Heraklion, glavni grad Krita i četvrti najveći grad u Grčkoj.
Kod neke rospije koja je neprikriveno želela mrkoyevo telo, iznajmili smo Daewoo Matiz, automobil iz filmova Chan Wook Parka. Ovaj automobil se ponaša kao igračkica u mrkoyevim sigurnim rukama, izvežbanim vožejem ogromnog čeličnog švedskog mamojebača, a što je još važnije, mali auto nam omogućuje da se snađemo u vrlo hectic kritskom saobraćaju. Cene iznajmljivanja kola su naizgled skromne, međutim kada se dodaju svi porezi, osiguranja i sl. Matiz nas je izašao oko 400 evra za 11 dana. Da se mrkoye malo angažovao možda bismo bolje prošli.
Prvo veče smo overili tri mesta. Prvo je kafe bioskopa Technopolis. Ušli smo u Technopolis misleći da je to neko mesto za rejv, međutim, ispostavilo se da je to amudarski Tuckwood. Potom smo bili u heraklionskom klubu Big Fish na nekoj obscenoj Playboy Playmate žurci gde su cene pića bile apsurdno visoke imajući u vidu stupanj našeg alkoholizma, i možemo reći da ako je to najjači klub na Kritu, hm, izuzev vrlo posh dizajna nije ništa posebno. Muziku puštaju DJevi ali se u suštini bazira na nekom remiksovanom popu. Ipak, potom smo overili jedan jako fin klub koji se zove Why, u kome je bilo r'n'b veče. Mislim da Son of Man i Mehmet moraju da znaju da smo dostojno rprzntovali BG. Na top listi unete obuće, Crip je zauzeo prvo mesto sa svojim limited edition Scarface Nikeama, dok je mrkoye bio na visokom šestom mestu u svojim Adidas Superstar II. Ipak, kritski reperi su cool, debeli su i totalno su dizajnirani. U Why smo se fino proveli i Crip se napio kao malo prase, što i jeste.
Cene alkohola su obscene. Sol u Techonopolisu košta 5,5 evra, a točeno u Big Fishu je isto toliko. To je verovatno okej za ljude koji nisu zveri kao mrkoye i ja, ali plašim se da ćemo do kraja letovanja ostaviti sve pare koje smo poneli po kafanama.
U našem hotelu smo mrkoye i ja, jedina dva denotativno singl momka, i locirali smo barem četiri slovačke maloletnice vredne pažnje. S jedne strane, problem je u tome što su sa njima stalno njihovi roditelji a sa druge to što kada pogledaju u našem pravcu nalaze šokantan prizor Cripa u kupaćem kostimu. Obaveštavaćemo vas o daljem razvoju našeg plana da im se mrkoye zahvali na čvrstom stavu o nepriznavanju Kosmeta.
Ja već merkam klupu na kojoj ću spavati dok njihova delegacija u našoj sobi bude primala mrkoya.
E sad, šta je sagitaški u svemu ovome? Pa recimo to da od jutros nismo VIDELI NIJEDNOG OD ZEMLJAKA koji su doputovali sa nama. mrkoye misli da su ti ljudi uspeli da verbalizuju svoj utisak o hotelu i da ih je agencija premestila na neko bolje mesto. Zauvek. Dočim smo nas dvojica propustili redovni sastanak sa vodičkinjom jer smo u to vreme već počeli da se opijamo tako da smo sada off the grid.
Drugi Sagitaški momenat smo imali kada se mrkoye žalio na recepciji da je izgubio peškir na bazenu, da bi recepcionerka lakonski konstatovala da ga je izgubio ,,Tomorrow morning"... Hm, dickovski momenat. Inače, Grci vas prosto teraju da progovorite broken English.
:D :D :D
Izdržite još jedan dan, šaljem vam Sunčicu u pomoć sutra. Sa sestrom!!!
Khm... znači, prazna ti je gajba? 8)
Pa... ako ne računaš mene, dve i po mačke i mrtvu kurvu pod krevetom, da, prazna je.
Znaju moj fon, ako su blizu Herakliona, nek se jave. mrkoye i ja cemo ih zagovarati dok ti i DusMan raspremate stan...
Ma, navikla je Sunčica na leševe prostitutki pod krevetom. I u ormanu. I u kadi. I u špajzu. Problem je što će me mrzeti da usisavam mačije dlake sa meblštofa...
Disney Pictures has picked up Adam Jay Epstein and Andrew Jacobson's action-adventure pitch "The Transplants" for Stars Road Entertainment.
Sam Raimi will produce the ensemble superhero story with a comedic bent which will cater to all audiences.
Further plot details are unknown. Epstein and Jacobson are best known for spoof comedy "Not Another Teen Movie".
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsplashpage.mtv.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2008%2F07%2F072208_redsonja.jpg&hash=f9fe536c365addf5ca203fb7eba39860ef05f98d)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fstatic.b92.net%2Fpics%2Fgallery%2F2008%2F08%2F13693870448931f2f41508809344513_middle.jpg&hash=b81c24de7859658104cdf7fde8141b6f9fca1819)
... opiči se basket da bi ispali gotivci... :lol:
Meni je ova fotka potpuna esencija. :D
....na BLICovom sajtu ima jedna more kinky, na kojoj Boris vrši pozadinski pressing, a Ivica je nagnutiji no ovde, a sa izrazom bola, sladostrašća i trpljenja u ime ljubavi ili viših interesa na licu, prosto u pamet zaziva Brusa La Berusa ili nekog sličnog...
....nažalost, fotka se ne da iskopirati kako treba.... ili ja ne vidim način...
POMIRENJE
TADIĆ je rekao da bi korak ka uspostavljanju stabilnosti u državi bio usvajanje deklaracije o nacionalnom pomirenju koju bi potpisale sve stranke.
- Uskoro bi trebalo da bude potpisana deklaracija o političkom pomirenju DS i SPS, iako je do tog pomirenja već došlo kroz rad u zajedničkoj vladi. Basket koji smo igrali ne predstavlja pomirenje već takmičarski nagon - rekao je predsednik povodom utakmice "jedan na jedan" sa Ivicom Dačićem.
Quote from: "ginger toxiqo 2 gafotas"....nažalost, fotka se ne da iskopirati kako treba.... ili ja ne vidim način...
Sačuvaj je na hard, pa okači na www.imageshack.us
... tako sam i kanio, ali u tome je začkoljica - ne da se sačuvati na hardu, ali obećavam da ću pokušavati i dalje.... do pobede.... uhvatio me NAGON, masda nešto drugačiji od ovog borisasto-ivičastog...
Daj onda link do te stranice. To valjda može?
Crip i mrkoye su touchdownovali na Teslu. We are back in business.
PTT je ipak ludilo!
ADSL usluga omogućena je korisnicima na centralama: Jozo Šćurle, Veliko polje 1, Veliko polje 2, Zmaj, Aerodrom (mrežna grupa 011), Bulevar (mrežna grupa 018), Brestovac Konjuša (mrežna grupa 034) i Bronks, OŠ Nada Popović, Kolonija 14. oktobar, Kosturnica (mrežna grupa 037).
Izvršeno je proširenje ADSL kapaciteta na centrali Rasadnik (mrežna grupa 037).
Pogledajte spisak centrala na kojima je moguće realizovati ADSL uslugu.
Informišite se o ADSL usluzi koju PTT NET ima u svojoj ponudi za fizička i pravna lica i prijavite se za proveru postojanja neophodnih tehničkih uslova za uvođenje ADSL usluge.
Vern overava ST3:
STARSHIP TROOPERS 3: MARAUDER
I've been sort of looking forward to this new STARSHIP TROOPERS, and if you got a problem with that too bad because I've gotten enough "are you gonna review Starship Troopers 3?" emails to know that we can take you. Ed Neumeier takes over as director this time, which means the satirical tone remains since this is the guy who wrote all three STARSHIP TROOPERS as well as ROBOCOP. And, uh, ANACONDAS: THE HUNT FOR THE BLOOD ORCHID. I didn't know that, I just found that out on IMDB. Hmmm. I had not considered watching that one. This changes everything. This could be the big one.
If you saw STARSHIP TROOPERS 2: HERO OF THE FEDERATION you may or may not remember that it was pretty different from the first one. They scaled it down for DTV, making it into mostly a one-location siege kind of story and incorporating smaller bugs that implant themselves in people's brains or something. The good part is it was directed by the effects legend Phil Tippett so it ended up having the best effects I've seen in a DTV movie.
For part 3 they got somebody else doing the effects (pretty crappy) but the story is much more in line with the first one. It expands on the mythology and themes of the STARSHIP TROOPERS universe in a somewhat charmingly cheap-ass DTV sort of way. A lightly grizzled Casper Van Dien returns as Johnny Rico "the hero of Planet P," now a colonel and still following orders to bravely kill the shit out of swarms of giant alien bugs who threaten freedom and liberty and all that. The war goes on and has escalated a little bit because there is a new piece of bug technology, a sort of bug grenade that's like a huge pill bug that gets tossed into your trench, opens up and shoots out electricity. I like that. Not that much of a threat to the humans though, at least compared to their new Q-Bomb, which can crack a planet in half.
Rico reunites with an old girlfriend named Lola (Jolene Blalock - Johnny likes lady pilots with giant lips) and her new boyfriend, General Dix Hauser (Boris Kodjoe). Lola likes Dix alot, she really really likes Dix. She just can't get enough Dix. Rico I think also likes Dix but you know Dix, obviously I don't need to tell you about Dix. So there's always a chance Rico will decide he has had enough of Dix. But remember, this is Colonel Johnny Rico we're talking about, he can handle Dix if he needs to. He can take it.
(I think Neumeier is smart enough to know that by naming a character Dix Hauser he has made the movie into an interactive game. You will not be able to restrain yourself from talking to the movie about Dix.)
I can't decide if this is good or bad, but Rico has grown slightly as a character. He's still completely loyal to the Federation and its genocidal/pesticidal goals, but he's a little more aware of the grey areas than Dix is. For example when they go to a bar and get hassled by some yahoo farmers Rico tries to make peace with them and acknowledges that their way of life has been ruined by the war and it makes sense for them to be resentful. Most soldiers are not this enlightened, so they all applaud the televised hangings of war protesters on the TV and it causes tensions. I guess sports bars are pretty different in the future.
Rico ends up thinking for himself a little too much and almost gets executed, which sort of betrays the straightfaced sarcasm of Verhoeven but does make him a slightly more sympathetic hero. Don't worry, he doesn't turn against the Federation. He ends up leading the charge to clean up a complicated mess involving betrayal, religion, secret conspiracies, a crash landing, and of course a bug that looks suspiciously vaginal. And in fact (SPOILER) one character enters bodily into the giant vagina. Sadly, it's not Dix that enters into the vagina bug. The bug doesn't get any Dix. For what it's worth though there is a little more casual co-ed nudity, and at the very end Johnny does get to wear a robot suit like you guys have been whining about since 1997.
I am also prepared to say that I think Casper Van Dien does a pretty good job. It's good to see him back, I think he's kind of cool in it. In my opinion he is not Marlon Brando or Laurence Olivier however he does know how to play a gung ho character like this who when asked by his executioner for his last words asks "Will you get on with it?"
I think part of what makes the original STARSHIP TROOPERS so fun is that it's hard to believe they actually got to make that movie. It's so epic and obviously expensive and glamourizes these intentionally vapid characters blindly following a war-hungry government. DTV sequels obviously lose that because they don't seem as subversive and of course they don't have as many toys to play with. But if you can get past that and you enjoy this world then there is goofy fun to be had. There's alot more of the Federal Network propaganda, the highlight being the character of Sky Marshall Anoke (Stephen Hogan), a high ranking military official, psychic and pop star beloved for his patriotic anthem "A Good Day To Die." It's a good song, so perfectly clueless and insidious it should get some kind of DTV Oscar. You get to hear it again on the end credits (too bad they didn't redo it as a radio version with Bebe and Cece Winans or somebody).
There were a few bits where I thought the satire got obvious by being too specific - characters use real lines from the Bush years such as "People need to watch what they say." On the other hand there are times when it's a little unclear what exactly they're trying to say, like there's a whole thread about religion being outlawed and frowned upon, but there are hardcore Christians within the ranks and then there's a conflict between Christian God and Bug God... I'm not sure what they're getting at but I guess I kind of like that. I'm sure it leaves me with more to mull over than the recent DTV sequels to LOST BOYS or WARGAMES would.
Would you like to know more?
The DTV includes a making of, commentary, exte--
Wait, you said no? You don't want to know more? Ah fuck.
Ponovo sam pogledao Tom Hollandov THE TEMP, courtesy of Ginger. Gledao sam ga svojevremeno, kad je bio na VHS piratu, i zapamtio sam da mi je bio cool.
Sad kad sam ga reprizirao ne bih rekao da je reč o previše dobrom filmu. Ja sam veliki fan Tom Hollanda i mislim da je on jedan od vrlo značajnih scenarista holivudskog žanrovskog filma osamdesetih. Kao reditelj, Holland takođe zaslužuje pažnju. Međutim, u THE TEMP je osetno kako je njegov rediteljski pristup ostao u osamdesetim. Nešto od tog 80s minimalizma i dalje uspeva da pije vodu, međutim, THE TEMP mahom deluje underdirected.
THE TEMP pokušava da bude high concept odgovor holivudskog mejnstrim horora na Stoneov WALL STREET. Ne samo da je horor smešten u svet biznisa i da su motivi junaka pomešana psihopatologija sa poslovnom ambicijom, već deo 80s kadriranja jako liči na Stoneov klasik.
Međutim, Hollandov predirektan tretman teme čini da ona 1993. u vreme kad je Verhoeven potpuno transformisao holivudski high concept triler, i kad je Joe Esterhazs još uvek u akciji, deluje prilično naivno i isprazno.
U tom smislu rola Lare Flynn Boyle koja mi je ostala u hromozomu od 1993. sad već nije tako ubedljiva kao onomad. Timothy Hutton je solidan u glavnoj ulozi i svojom zabrintošću daje neku težinu glavnom liku. Zabavno je videti ga kako igra sličnu paranoidnu rolu u KOVAK BOX.
Ono što ostaje Hollandov adut u odnosu na kasnije cinične newcomere jeste rediteljsko neskriveno ubeđenje kako nam priča nešto novo i zanimljivo. THE TEMP to nije, ali ta vrsta energije može da se oseti iz nekih scena, koje iako obesmišljene naslovima koji izlaze u to vreme, nose tu neku energiju ubeđenosti da su edgy.
* * / * * * *
Pogledao sam STUCK Stuarta Gordona, courtesy of Ginger.
Reč je o Gordonovom indie filmu na liniji naslova kao što su KING OF THE ANTS i EDMOND. Ako bi se gledao formalno, reč je o high concept kamernom trileru na liniji naslova poput MISERY, COLLATERAL ili PHONE BOOTH. Međutim, pošto je ovde reč o nezavisnoj produkciji, Gordon pored vrlo jasne strukture trilera unosi elemente političkog filma, socijalne kritike i satire.
Gordon uspeva da nam malom budžetu postigne odličan production value i da učini STUCK prilično prijemčivim filmom i izvan fanovskog i festivalskog circuita. Siguran sam recimo da bi ovaj film mogao biti sleeper hit na televizijama koje ne mogu sebi da priušte major naslove.
Ono što je osoben selling point filma je činjenica da je baziran na istinitoj priči što svemu daje perverznu notu pošto se retko high concept trilerske premise dešavaju u stvarnosti.
Priča je vrlo jednostavna, ambicozna mlada medicinska sestra u staračkom domu je na pragu unapređenja. Oldazi da to proslavi u gradu i kasnije intoksikovana udari jednog čoveka čija je sudbina pošla suprotnim putem pošto je izgubio posao i završio na ulici. Umesto da ga odvede u bolnicu ona ga tako izlomljenog odnese kući sa idejom da ga se reši kako joj ne bi komplikovao život.
Međutim, splet okolnosti počinje da odlaže konačno rešenje njenog problema, a žrtva počinje da shvata kako će biti ubijena i pronalazi neke neočekivane atome energije u sebi kako opstao.
Iako u mnogo navrata, STUCK zalazi sa terena mogućeg u teren nemogućeg, pa i sa linije uverljivog u neuverljivo, ipak sa trajanjem od 85 minuta i blago stilizovanim kontekstom kroz upotrebu širokougaonih objektiva, Gordonov film zaista uspeva da funkcioniše kao energičan i zaokružen film, što se jako retko sreće na američkoj nezavisnoj sceni.
Isto tako, i sam Gordon je često u svojim indie filmovima koji nisu horori ostajao nedorečen, konfuzan i neopredeljen da li da ipak ode u horor ili ne, dok je ovde koncept u tom smislu čist. Iako ima grossa svake vrste, STUCK je prevashodno baziran na hitchcockovskom supsenseu.
Politički i satirični momenat ne smeta osnovnoj žanrovskoj koncepciji priče i karaktera već ih dopunjuje i što je još važnije uspeva da dobije žanrovsku funkciju u pojedinim situacijama što je briljantno.
Drago mi je što je i Gordon posle ovog filma nekako ponovo uspeo da se pojavi na indie radaru i sasvim je jasno da ima film sa kojim može ozbiljno da konkuriše na raznim tržištima.
* * * / * * * *
Pogledao sam SOLO CON TU PAREJA Alfonso Cuarona, courtesy of Ginger.
Reč je o Cuaronovom dugometražnom debiju iz 1991. godine u kome je već pokazao sve svoje vrline i mane koje će se kasnije produbljivati. Kao osnovna vrlina ističe se zaista fantastična saradnja sa Emmanuelom Lubezkim u kojoj uspeva da iskaže izvanrednu vizulnu pismenost i sprovođenje rediteljskih rešenja koja u velikoj meri nadilaze žanr kojim se bavi, a to je u ovom slučaju romantična komedija koja tradicionalno nije poznata kao žanr sa izuzetnom vizuelnom ekspresijom.
Kad je o nedostacima reč, činjenica je da Cuaron povremeno ima probleme u postavljanju ekonomije priče i da neki delovi traju neopravdano dugo u odnosu na svoj značaj za film kao celinu.
Međutim, uprkos izvesnim šlajfovanjima na planu ritma, SOLO CON TU PAREJA jeste vrlo zanimljiv i vizuelno briljantan pokušaj da se početkom devedesetih reinterpretira Billy Wilder.
* * * / * * * *
Martin Scorsese may helm HBO pilot
May direct drama based on Nelson Johnson's book
By Nellie Andreeva and Borys Kit
Aug 8, 2008, 01:00 AM ET
Martin Scorsese (Getty Images photo)
Oscar winner Martin Scorsese is in negotiations to direct HBO's drama pilot "Boardwalk Empire."
Scorsese already is exec producer on the project, based on Nelson Johnson's book, which chronicles the 1920s origins of gambling mecca Atlantic City.
Following HBO's green light to the Terence Winter-written script last month, there had been some speculation that Scorsese might take the helm, but given his busy schedule, that was not easy to pull off. "Boardwalk" marks Scorsese's first foray into drama series; his only other TV directing credit is one episode of Steven Spielberg's mid-'80s anthology series "Amazing Stories."
Scorsese, an Oscar winner for "The Departed," is in postproduction on "Shutter Island," starring his frequent leading man Leonardo DiCaprio.
Endeavor-repped Scorsese exec produces "Boardwalk" with one of his "Departed" stars, Mark Wahlberg, as well as Stephen Levinson and Winter.
Scorsese is the second Oscar winner HBO has tapped to direct a pilot this year. Alexander Payne is on board to helm the comedy "Hung."
Reprizirao sam REIGN OF FIRE Rob Bowmana. Još 2002. godine, kada je izašao, postao sam jedan od malobrojnih fanova ovog filma.
Sad sam ga osvežio i mogu reći da mi se sa svakim gledanjem sve više sviđa.
Može se reći da je premisa o zmajevima koje probude bušenja londonskog metroa naivna, i da je smak sveta koji potom usledi usiljen. Međutim, to je ionako datost koja se prihvata na samom početku filma. A onda nastupa jedna jednostavna i vrlo skladno napisana priča, bez suvišnih detalja, sa elementima koji vrlo precizno ispunjavaju svoju funkciju, i već na tom čisto mehaničkom nivou u tretmanu ove jednostavne priče, REIGN OF FIRE zaslužuje sve pohvale. Očigledno je da na scenariju za ovaj film nije bilo previše intervencija koje bi ga usiljeno naterivale na ovaj ili onaj vid crowdpleasinga i samim tim održao je integritet svoje priče i karaktera.
Isto tako, Bowman je dopustio baleu i McConaugheyu da deluju vrlo oronulo, kao ljudi koji se zaista već decenijama bore u uslovima apokalipse, i omogućio im je da budu cool i hunky na jedan opor način, čime su likovi dobili poseban integritet.
Fotografija pokojnog Adrian Biddlea je u najboljoj tradiciji žanrovskih klasika snimanih na Ostrvu poput ALINSa koji je takođe on radio, sa dosta sjajnih detalja, osvetljenjem koje svemu daje posebnu fizičku uverljivost, gotovo opipljivost na ekranu, i sa odličnim i vrlo suprilnim elementima stilizacije u osvetljenju.
Konačno akcija je po maniru ne samo odlična već je u najmodernijoj tradiciji reditelja koji uprkos tome što rade film sa efektima ne drže frejm u kome je sve pravilno komponovano i vidi se u celosti, već se kamera kreće, moibnstrumi ulaze iznenada u kadar, tokom borbe učesnici često ipsadnu iz vidokruga što svemu daje posebnu spontanost.
Imajući u vidu da su zmajevi bića u čije postojanje ne verujemo, povremeni glitchevi sa efektima zaista nisu ozbiljan problem.
Iako već sam Bale u postapokaliptičnom kontekstu asocira na novog TERMINATORa, REIGN OF FIRE u svojim najboljim scenama evocira atmosferu TERMINATORa pošto se često upitaš, "Hm, kako će ga ubiti, pa on je neuništiv." To je ta emocija na granici između akcionog i horor filma koja je krasila najbolje 80s naslove i Bowman je to odlično rekreirao.
* * * 1/2 / * * * *
Искрено, не могу да верујем да ти се свиђа овај филм! Да се разумено, ја сам можда лаик,али филм је по мени једно од већих срања које сам гледао у задњих 5-6 година...као змајеви су се пробудили и скоро сјебали цео свет...реално и војне снаге Мозамбика би са пар тешких митраљеза(које смо им ми увалили) сјебали све те ненадјебиве змајеве...у сваком случају ја сам тотално преко курца одгледао тај филм,а гледао сам Хануман,краљ мајмун, па ти види...мада је овај са змајевима ипак неупоредиво бољи(али ми је ипак срање).
Ja poznajem samo još jednog čoveka koji voli ovaj film, rekao sam. Znam da sam u manjini, i da je sasvim moguće da grešim.
Inače, da, naravno, mislim da bi svaka toplotno navođena PVO raketa bila dovoljna da obori zmaja, dakle premisa da su srušili svet je prilično sporna. Iako, video si da je trip da su ljudi srušili svet ubijajući zmajeve, što već ima logike. Nišanjenje bi svakako bilo otežano pokretljivošću zmajeva koja je veća nego kod aviona, ali mislim da bi PVO rakete radile posao...
Očigledno je da ću ja prvi istrčati sa svojim pogledom na HALOA-PRAZNIK KURVI Lordana Zafranovića, ali naravno svi očekujemo i Žikin response koji će sigurno biti znatno sadržajniji iz prostog razloga što žika kao stari scholar poznaje (naravno ne u biblijskom smislu) i te književne refrence iz kojih je proistekao ovaj film, koji je uostalom i snimljen po romanu.
Za razliku od njegovih velikih WW2 klasika, PRAZNIK KURVI je jedna vrlo opuštena, kamerna priča, smeštena u savremene okolnosti koja prikazuje ljubavni trougao između matorog Nemca, njegove žene-porteklom Zagrepčanke i mladog lokalca tzv. galeba koji je servisira uz muževljevo znanje.
Lordan očigledno želi da ova priča ima više nivoa. Najočigledniji nivo koji se vidi iz same postavke jeste socijalno-seksualni nivo. Unutar tog nivoa postoji više ravni u kojima Lordan pokušava da se izrazi, pre svega nivo odnosa između seksualanih potencijala mlađeg i starijeg muškarca gde je mlađi virlilniji a stariji je imućniji i iskusniji što mu daje sekusalnu snagu druge vrste. Zatim, na političkom nivou, virilnosti jugoslovenskog Jadrana u odnosu na dekadenciju Nemačke iz koje leti dolaze na naše more kako bi se psihofizički, pa i seksualno okrepili, i svesni su toga, čak do te mere da se iz seksualne veze a priori ne može razviti nikakva emocija. Konačno, tu je pitanje razlike mentaliteta i sukoba ekonomskih sistema.
Iako se ovaj prvi nivo lako čita iz filma, ostaje utisak da kroz izvesnu artificijelnost prilaza likovima koji su tek skicirani, Lordan ostavlja prostor za još jedan nivo. A to je nivo spajanja savremene priče sa antičkim mitom i dovođenja ove erotske priče u mitsku matricu. Na tom planu se Lordan veće teže snalazi. Iako se obilato koristi antičkim tekstovima i pričama koje junaci besomučno citiraju, i sve to spaja sa dosta katoličkog i antičkom imageryja, činjenica je da me Lordan ni u jednom trenutku nije ubedio da se predamnom u sadašnjem (tadašnjem) trenutku odigrava ponovno izvođenje neke antičke matrice.
Isto tako, čini mi se da je Lordan upravo kroz prikaz WW2, fašizma, oslobodilačke borbe i socijalnih tenzija u spoju sa antičko-katoličkim kič motivima i erotizmom uspevao da dobija punoću izraza, dok u savremenom miljeu, lišenom političke i istorijske pregnantnosti, Lordanov film deluje prilično prazno.
Kad je o samoj egzekuciji reč, Lordan se ponovo kreće utabanom viscontijevskom stazom, sa vrlo sporim tempom, dosta pseudosuptilnih francuskih toucheva u glumačkoj igri, generic scenama relativno energičnog seksualnog naboja, sve to obogaćeno nekim noćnim shotovima koji podsećaju na euro trash italo presijavanje neona na naočarima za sunce (nošenim noću), i besomučnom upotrebom lokalnih običaja i zanimljivih objekata.
Sa ovakvim odnosom sadržaja i forme, teško je ne nazvati PRAZNIK KURVI jednim od najkarakterističnijih primera jugoslovenskog filmskog art house kiča. Isto tako, smatram da je zanimljivo, a to će Žika još detaljnije uraditi, dovesti ovaj film u vezu sa opusom Miše Radivojevića, koji se u nekoliko navrata bavio ovakvim lapidarnim erotizovanim pričama.
Što se mene tiče, sigurno su Mišini filmovi imali jaču psihološku pozadinu, ipak čini mi se da je kod Lordana izražena ta dionizijska nota, a što ne reći da je više edgy. Ipak, čekam žikin verdict na ovu tamu.
Isto tako, mislim da ovaj film zaslužuje i Ghoulovu autopsiju na temu okultnih elemenata koji su u njemu prisutni.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam YOU DON'T MESS WITH THE ZOHAN Dennisa Dugana, courtesy of Ginger, i neizmerno uživao.
Iako bi se ova ideja mogla smatrati krajnje dekadentnom i over-the-top, nekako u rukama Smigela, Sandlera i Apatowa uspeva da se pretvori u prilično smislen film koji uspeva da funkcioniše, i da ne bude hermetičan. Ključ je svakao u tome što nisu zaboravili da ispod naslaga grossouta i high concepta ostave autentični razvoj i sazrevanje lika.
Kad je o ritmu reč, ZOHAN je odličan za kolektivno gledanje. Verovatno u nekoj vrsti solo gledanja postaje razvučen u drugoj polovini. Međutim, kako je primaran cilj ovog filma i bio kolektivno gledanje u bioskopu, usporavanja imaju jasnu funkciju kako bi gledaoci iskomunicirali svoj utisak tokom veselja.
U svakom slučaju, čini mi se da su Sandlerovi vehicle filmovi sve zanimljiviji kako vreme odmiče, iako im box office varira, pa tako ni ZOHAN nije prošao naročito dobro ali nije ni flop.
Dugan je našao odličan ključ artikulisanja akcione komedije što je od najvećeg značaja za ovu vrstu komedije.
* * * / * * * *
Zajebano si perverzan. Mislim, naravno da nisam gledao Zohana, ali baš sam ovih dana razmišljao o Adamu Sandleru kao o ozbiljnom kandidatu da mu se sudi za ratne zločine. I to u miru...
Pogledao sam THE DARK KNIGHT Christophera Nolana.
Otišao sam u bioskop očekujući da ću biti užasnut pošto mi se BEGINS nije dopao, i inače smatram da je Nolan nedorastao ovakvom projektu. Iz bioskopa sam izašao diskutujući o DARK KNIGHTu kao velikom paradoksu.
Naime, ne mogu reći da mi se DARK KNIGHT dopao. I ne mogu reći da mislim da je reč o dobrom filmu pošto ne uspeva da reši osnovnu kontradikciju superherojskog filma sadržanu u tome kako to da junak u bizarnom kostimu egzistira u realnosti, a ovde je realizam gotovo michaelmannovskog tipa; jasno je da lobuje što u svoju strukturu uvodi dva junaka jer film ipak ima primarni fokus na Jokera i Harvey Dent samo produžuje trajanje i služi radi poente a ne kao punokrvni lik; Nolan nije volšebno postao talentovan i film je pristojnije urađen od prethodnog što je premalo da bi se uopšte ulazilo u neku analizu filmmakinga; Batman govori zaista apsurdnim glasom; postoji tačka u kojoj se potpuno izgubi gledaočeva pažnja itd.
Sve su to mane. Međutim, film ima jednu vrlinu koja je presudna i koja se retko sreće u savremenim filmovima. I neki čak mnogo bolji filmovi poput HANCOCKa nemaju tu vrlinu. A to je ubeđenje autora i producenata da rade izuzetno kvalitetan film. Iako Nolanova pretenzija nema preterrano pokriće, očigledno je da se realizaciji ovog filma pristupilo sa punom pažnjom, da se ozbiljno radilo na scenariju, na snimanju, u postprodukciji, i da je na kraju nastao jedan film koji nije neki veliki filmmejkerski domet, ali za najširu publiku kojoj se obraća jeste više nego sadržajan.
Ne smemo smetnuti s uma da većina gledalaca ipak ne ide u bioskop da bi gledala vrhunski osmišljeno delo, niti je sposobna da shvati tu tananu razliku. U tom smislu THE DARK KNIGHT koji obiluje događajima, zanimljivim situacijama, dilemama koje se postavljaju pred junake, ljubavnom pričom, moralnim izborima, ma koliko sve to nama kao nadrkanim gledaocima bilo nezanimljivo, već viđeno, provaljeno, banalno, običnim gledaocima sasvim radi posao.
Isto važi i za ideološki koncept filma. Ona Žižekova analiza nije preterana. Jeste reč o jednom prilično opskurnom, represivnom, proameričkom konceptu koji se protura kroz film. Međutim, s druge strane, film je američki i pravljen je za njihovu publiku, tako da nije realno očekivati da se dopadne nama koji smo ostali da se odmaramo sa unukom Markom.
I u tom smislu, kada se na objektivnu sadržajnost THE DARK KNIGHTa doda ozbiljnost pristupa i samouverenost autora koja je svemu u umetničkom smislu dala naročitu težinu, THE DARK KNIGHT zaista jeste jedan zdrav blokbaster.
To što ja ne bih opet gledao ovaj film za sumu manju od nekoliko stotina eura, to je sasvim druga stvar. Sasvim sam siguran da publika sa ovog filma izlazi prezadovoljna, i to ne na nivou nekih najnižih gledalačkih nagone, već upravo zadovoljna time što ovaj film prevazilazi konkurenciju.
* * 1/2 / * * * *
Heh, to i jeste bolno: ovaj film prevazlazi konkurenciju što je indikacija koliko je konkurencija impotentna, ergo, koliko je savremeni američki mejnstrim film loš...
Eh, sad, Meho, ja ovde moram da se držim Žikinog kursa. Skloni smo da Holivudu prilazimo sa previše predrasuda.
Ja mislim da je THE DARK KNIGHT iako nije dobar film, jer naprosto reditelj nije dobar, upravo primer snage američkog mejnstrima. Warner je u ovom konkretnom slučaju učinio sve što je mogao da snimi što bolji film o Batmanu. Uzeli su reditelja koji je dotle radio sporadično edgy art house sa primesama žanra, pružili su mu priliku. E sad, nama je Nolan bezveze, to je drugo pitanje, ali nema ništa loše u tome što su ga izabrali uzevši u obzir njegovu reputaciju. Uzeli su glumca koji nije megastar sa uverenjem da tog lika treba da igra neko ko to može da iznese. To što je nama Christian Bale bezveze, to je opet drugo pitanje, ali iza svega stoji dobra namera.
Štaviše, ja bih rekao da kad je reč o superherojskim filmovima, Holivud svemu tome sa prilazi sa previše poštovanja.
Pa, da, da, dobro, ima rezona to što pričaš, ali, konkretno u slučaju Betmena, Warner je manje više samo kopirao Spajdermen formulu. Vrlo uspešno, naravno. Treba imati na umu i da je prethodni ciklus o Betmenu išao sasvim suprotnom formulom (Tim Barton, Džoel Šumaher i gomila megastarova u glavnim ulogama) i da se na kraju dana ona pokazala kao iscrpena.
Da, ali imaj na umu da je SPIDER-MAN radio Raimi koji je po profilu logičniji izbor od Nolana.
Bah... da li je??? Jedan je radio tongue in cheek splatterfestove, drugi opskurni arthouse, a obojici je dato da rade high-profile akcionu fantaziju sa elementima melodrame... Ako ništa drugo, Nollan je imao iza sebe Insomniju...
Hm, pa dobro, Raimi je pre SPIDER-MANa već dobrano bio embeddovan u mejnstrim, radio je major žanrovske filmove QUICK AND THE DEAD i DARKMAN, plus je kanalisao coenovštinu u SIMPLE PLAN i FOR LOVE OF THE GAME.
Raimi je unutar studija već imao reputaciju za nekoga ko ima comic book background, dočim Nolan je radio nešto što nema puno veze sa stripom.
To je tačno. Ali Darkman i ini Raimijevi poduhvati su mnogo cheesier nego što je Spajdermen na kraju ispao i ja sam, iskreno, bio dosta iznenađen što Raimi u sebi ima dovoljno sposobnostri da izgura jedan (skoro) ozbiljan superherojski film. S druge strane, mislim da su Nollana birali za Betmena baš zato što su želeli da BB (a posle njega DK) ne deluju kao yet another superhero flick nego da tu bude tog opresivnog vajba koji je Insomnia (da ne pominjem Memento) provlačila. Needless to say, nije baš da je uspelo, ali imam dojam da je Nollan bio čovek logično izabran za posao...
Slike iz HURT LOCKERa
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.badtaste.it%2Fimages%2Fimmagini%2Fvenezia2008%2Fthehurtlocker01.jpg&hash=6fed70b6717e66518a87a129e240ec1693b082e2)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.badtaste.it%2Fimages%2Fimmagini%2Fvenezia2008%2Fthehurtlocker02.jpg&hash=75d50c5720982f0c7596f1f572e50dc205c87145)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.badtaste.it%2Fimages%2Fimmagini%2Fvenezia2008%2Fthehurtlocker03.jpg&hash=07ce012c1bdcd7d00d3de07b0b2bc903a758ea7d)
Is Hollywood overestimating the clout of the geek?
By Steven Zeitchik
July 31, 2008, 07:24 PM ET
Everywhere you go these days, Hollywood is heralding the hard-core fan.
Michael Bay producing partner Brad Fuller told a Comic-Con audience last weekend that filmmakers were "terrified" about how the franchise's superfans might feel about their upcoming "Friday the 13th" reboot.
Paramount was nervous enough about geek reaction to its "Star Trek" prequel that it didn't even show footage at Comic-Con out of concern that it wasn't yet ready for discerning eyes.
Reaching the most devoted segments of entertainment consumers months or even years before a film or series debuts was once a luxury; now it's a priority. The hard-core fans are so powerful, the thinking goes, that they not only should be targeted but also allowed into the process, their voices shaping marketing campaigns and even creative directions.
But what if fan reaction bears only so much on a project's ultimate performance? And even if reaching fans can significantly move the needle, what if reaching them in the right ways is so elusive and inefficient that it's not even worth trying?
"I think some studios go to something like Comic-Con mainly because they're afraid that if they don't go, and their movies don't work, someone above them will say, 'Why didn't you go to Comic-Con?' " says one producer who's had movies with large fan campaigns.
Studios also have had a tough time figuring out what the prize is even if their campaigns are clearly laid out and completely successful.
"Our marketing strategy with fall release 'Choke' is to get all the Chuck Palahniuk fans in," says Fox Searchlight publicity chief Michelle Hooper, referring to the author of the book on which the movie is based. "The problem is there's no real way to measure how big that base is."
Marketing to the grassroots wasn't always this important. For years there were two tiers of marketing, usually arranged in a clear hierarchy. There were the traditional elements -- media, trailers, promos, teasers, sampling, reviews, television appearances and all the things studios have always done -- aimed at parts or all of the general public. Then there was the more niche art of appealing to the hard-core -- the well-placed insider reference, the early footage, the surprise guest appearance at fan gatherings. Where most marketing went broad, the second type trafficked in details; where mass-media marketing tried to stoke enthusiasm, this kind assumed it and cultivated it.
Most important, it spoke mainly to the people already inclined to like a product. (For all these common traits, it should be noted that the group referred to as the hard-core fan is hardly a monolith: The thirtysomething men that turned up for the "Office" panel last weekend were a far cry from the screaming teenage girls at the "Twilight" event.)
But a few years ago, some time after showrunners started quietly checking out catty TV blog TelevisionWithoutPity.com and some time before Comic-Con became the calendar's biggest corporate marketing destination, a funny thing happened: The second approach became primary.
On its face, this shouldn't be the case. A brand's cult following isn't a very large number, and it's also a group already inclined to like and spend money on a product, which by most marketing logic is exactly the group you should spend the fewest resources on.
The thinking, though, grew out of a crucial tastemaker argument -- the idea that the movie and television business functions as a series of concentric circles, with the tastes of a relatively small group on the inside radiating to the larger -- and more lucrative -- circles outside it.
But a few years of experience have yielded enough anecdotes and data to suggest that the nerd-herd strategy might not matter as much as the hype has suggested.
For starters, the science of these tastemakers is a soft one; there's just no simple way of knowing when and how it might work.
"Sometimes that small group can be loyally fanatical and will never grow to the point of critical mass," says NBC marketing chief John Miller, noting his own network's fan favorite "Journeyman" and CBS' "Jericho." "There are some shows you're never going to find profitability with no matter how much a fan base loves it."
And if the tastemaker effect doesn't happen, the strategy loses its teeth. One director who's had repeated visits to Comic-Con noted just before he went to this year's convention that "the total number of people in the blog world is probably only a few hundred thousand, and as much as they might hate to hear it, for most movies that's not going to make the difference between a success and a failure."
Possibly even more problematic is that in tracking the effects of fan campaigns, there's a tendency to emphasize success. Pundits tout how the warm Comic-Con reception to "Iron Man" last summer served as prelude to the hot blast of boxoffice that followed. But for every movie or TV show with encouraging early indications among the fancore, there are examples of movies that caught on with the grassroots and went no further. Think "Snakes on a Plane" or "Grindhouse," which was the toast of Comic-Con 2006 before becoming the fiasco of 2007. The Wachowskis' footage from "Speed Racer" was cheered last year before sputtering at the boxoffice this summer.
Even the happy endings are hardly cut-and-dry.
"Iron Man" is now regarded as a smash in large part because of the shrewd choice to cast Robert Downey Jr. -- but Downey Jr., like many a superhero casting, was initially questioned by many rabid fans.
For fans to impact the bottom line, the movie or show increasingly has to be niche-y enough that a small group can affect the numbers. That means big network series and studio tentpoles stand to benefit the least.
"Jericho" was canceled and revived based on fan protests, but when it returned -- after execs made a point of noting to fans the network's responsiveness to their pleas -- its ratings actually decreased significantly. The fan group simply wasn't large or influential enough (though that hasn't stopped them from trying again recently, with stunts like shipping large boxes of peanuts to media outlets).
On the movie side, "The Dark Knight" drew a quarter of its audience on opening weekend (or about $40 million in boxoffice, the difference between a strong opening and a spectacular one) from women over 25 -- not exactly the core Comic-Con audience.
Ironically, though, it's the tentpoles that studios often try hardest to push to the fans, as Warner Bros.' "Terminator Salvation," Disney's "Bolt" and other presentations showed last week.
It might be that the fan revolution is being driven not so much by compelling data or a clear strategy but a more intangible psychological factor. In the echo chamber of a fan campaign, it's hard for execs and creators not to get caught up in the hype.
"You sit there and think 'Six thousand people are cheering for us; we must be doing something right,' " one Comic-Con presenter says. In the end, though, the market might be less generous.
Pogledao sam MYRIN Blatasara Kormakura, courtesy of Ginger.
Ovo je pravi film za Meha. Murder mystery smešten na Island. Ima čak i scena u kojoj ljudi istovremeno konzumiraju herion i slušaju metal, što je naravno sasvim i očekivano za Islanđane.
Kormakurove ranije filmove sam gledao na FESTovima i to mi je uvek bilo potpuno nepodnošljivo i u međuvremenu sam ih potisnuo. Uostalom kakve filmove može da snimi čovek sa ovako čudnim imenom.
U tom smislu, MYRIN je po meni, od onoga što sam gledao, najbolji Kormakurov film. Reč je o zanimljivom trileru, čiji sam twist (verovatno je reč o profesionalnoj deformaciji) provalio prilično rano, što me je malo razočaralo, i to ne zato što sam provalio twist nego zato što sa shvatio da film neće na kraju biti onoliko bizaran koliko je obećavao.
Ipak, i ovako, islandski film j sa svojim sjajnim lokacijama i čudnim ritmom, sam po sebi jedna bizarna forma, tako da Kormakurov film u tom smislu osvežava pošto jedan nordijski rediteljski koncept spaja sa efikasnošću trilera.
U dodiru sa žanrom, Kormakurovi problemi sa tretiranjem ritma kao da su izlečeni, i ovo je njegov najkomunikativniji film (od onih koje sam pogledao). Iako je naravno nastupao na festivalima, ne bih imao ništa protiv ni kada bi se ovaj film nekada pojavio na televiziji, ubeđen sam da bi ga ljudi rado pogledali, što je za islandski film veliki uspeh i korak napred kad je o tržišnom plasmanu reč.
Kormakur odlično koristi osobenosti Islanda, i kao lokacije i kao društvene zajednice, ali ne postaje hermetičan. u ovom kontekstu njegov rediteljski minimalizam funkcioniše, ali sasvim je sigurno da takav rediteljski koncept prosističe i iz miljea i mentaliteta i nije primenjiv na sve kulture.
U svakom slučaju, MYRIN dobija umerenu preporuku od mene.
* * 1/2 / * * * *
Minimalizam, metal, heroin... Zaista zvuči kao dobitna kombinacija. Mogao bi da mi ga spržiš za naš sve skoriji susret.
Znao sam čime ću te namamiti...
Kao crni leptir koji se zaleće u uličnu svetiljku...
...što baca svetlost u krug, naravno.
Što bi rekao jedan od ljudi iz Butcherian Vibea, "Šveđani su izmislili muziku!"
Kada sam prvi put čuo anđeoskog Larsa Holmera (http://www.last.fm/music/Lars+Holmer)i sam sam bio sklon da tako nešto pomislim.
Što bi Kiki L. rekao, "Uvek te Đavo nađe lakše nego ja..."
Uh, čoveče... sad sam se setio da sam pre neku noć sanjao Kikija i da sam ga ubeđivao da nisam to ja pljuvao po njegovoj muzici.
Pa, da, gde da te Dinkić savata i polomi što mu diraš štićenika...
Ko pljuje na Kikija L. pljuje direktno na YU WAVE.
Pogledao sam NEVER BACK DOWN Jeff Wadlowa, courtesy of Ginger.
Konstatovati da je reč o momačkom filmu bio bi understatement. NEVER BACK DOWN je konstruisan da bude najmomačkiji film 2008. godine pošto treba da, u maniru raznoraznih revivala i reinterpretacija bude neka vrsta KARATE KIDa u svetu u kome su se desili MATRIX, FIGHT CLUB i slične stvari.
Dve ključne reference koje Wadlow uzima kako bi oblikovao svoj popcorn flick su rediteljski koncept filma i serije FRIDAY NIGHT LIGHTS, dakle snimanje sa više kamera, glossy realističnost. akcenat na problemima mladih a ipak tako šik ljudi, naivni high concept KARATE KIDa i anti-establishment stav FIGHT CLUBa.
Iako NEVER BACK DOWN ne dostiže nijedan od navedenih uzora, barem je reč o exploitationu koji sagledava sve uglove koji bi ga mogli na bilo koji način ugroziti. U tom smislu zaslužuje svako poštovanje. Autorima ovakvih filmova se obično dešava da zanemare poneki važan ugao, tipa, zar nije glupo da osvetnik bude obučen u šišmiša. Ovde takve greške nema.
Na sve to, touch of class daje Djimon Hounsou koji igra gurua. Ovo je neobična uloga za Djimona koji radi akcijaše obično kad je reč o megabudžetnim ostvarenjima tipa ISLAND.
Ono što na kraju stoji kao problem čak nisu ni šavovi kojima su spojeni svi navedeni uticaji, već sam osećaj da smo ovo sve negde već gledali, neretko u boljem izdanju. Ne mogu reći da je NEVER BACK DOWN slab, iako bi se mogle napraviti objektivne primedbe na previše psihologiziranja glavnog lika, redundantni borilački turnir na kraju i predugo trajanje filma. Međutim, sa ovim gledalačkim iskustvom, on naprosto ne nudi dovoljno svežih ideja, čak ni meni koji uživam da se valjam po opšštim mestima testorenskog akcionog filma.
Ipak, ostavljam mogućnost da klincima, kojima je ovo ipak namenjeno, NEVER BACK DOWN nudi sasvim dovoljno inspiracije. Njih svakako u punoj meri zanimaju Djimonovi borilački saveti, prevelik broj montažnih sekvenci treninga i sl.
U svakom slučaju, Wadlow je snimio jedan vrlo bogat i kaloričan exploitation kome nažalost samo nedostaje taj mali detalj po kome se razlikuju klasici od kopija, čak i kada je sam klasik u suštini kopija.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Ko pljuje na Kikija L. pljuje direktno na YU WAVE.
I jeba ga!Obrazlozi zasto je on znacajniji,ili bar jednako znacajan kao i autori koji zaista i imaju taj status ?
Koliko sam ja znao, Žika i ja kao najafirmisaniji nosioci ideje YU WAVEa određujemo ko jeste a ko nije YU WAVE...
Olimpijada: Otkrivanje policijske države 2.0
Do sada, olimpijada je predstavljala otvoreni poziv za napade na Kinu, beskrajni izgovor Zapadnim novinarima/kama za pokušaje da se komunjarama pripiše sve redom od cenzure interneta do Darfura. Uprkos svim neprijatnim novinskim izveštajima, ipak, kineska vlada je delovala začuđujuće mirno. Razlog je u tome što se nadala sledećem: kada otpočne ceremonija otvaranja igara, u trenu ćete zaboraviti na sve te neprijatnosti pošto će vam mozak biti izložen bombardovanju kulturno/sportsko/političke ekstravagancije pekinške olimpijade.
Svidelo vam se to ili ne, osetićete strahopoštovanje prema Kini koja uliva apsolutno strahopoštovanje.
Igre su najavljene kao Kinin "coming out party" za čitav svet. Međutim one su daleko značajnije od toga. Ova olimpijada predstavlja debi za uznemirujuće efikasan način organizovanja društva, onaj koji je Kina usavršila tokom poslednje tri decenije, i sa kojim je konačno spremna da se razmeće. To je potentni hibrid najmoćnijih sredstava autoritarnog komunizma - centralno planiranje, nemilosrdna represija, konstantno nadziranje - upregnuta u korist napredovanja ostvarenja ciljeva globalnog kapitalizma. Neki to zovu "autoritarnim kapitalizmom", drugi "tržišnim staljinizmom", lično ja preferiram "MekKomunizam".
Sama pekinška olimpijada predstavlja savršeni izraz tog hibridnog sistema. Kroz izvanredne podvige autoritarnog upravljanja, kineska država je izgradila impresivne nove stadione, autoputeve i železničke pruge - sve u rekordnom roku. Sravnila je sa zemljom čitava susedstva, oivičila ulice drvećem i cvećem i, zahvaljujući kampanji "protiv pljuvanja", očistila trotoare od pljuvačke. Komunistička partija Kine je čak pokušala da tmurno nebo pretvori u plavo naredivši teškoj industriji da na mesec dana prekine sa proizvodnjom - što mu dođe kao neka vrsta generalnog štrajka pod vladinim starateljstvom.
Što se tiče onih kineskih građana/ki koji/e bi mogli/e tokom prekorače okvire poruke koju vlada želi da pošalje - tibetanski/e akativisti/kinje, učesnici/e kampanja za ljudska prava, nezadovoljni/e blogeri/ke - stotine njih su strpani/e u zatvor u poslednjih nekoliko meseci. Bilo ko ko još uvek planira da protestuje bez sumnje će biti uhvaćen na nekoj od 300.000 bezbednosnih kamera koliko ih ima u Pekingu i promptno biti ščepan od stane policajaca zaduženih za bezbednost; navodno ih je 100.000 na olimpijskoj dužnosti.
Cilj svog tog centralnog planiranja i špijuniranja nije veličanje sjaja komunizma, bez obzira kako se zvala vladajuća partija Kine. To je kreiranje krajnje potrošačkog zaštitnog omotača za Visa kartice, Adidas patike, China Mobile mobilne telefone, McDonald's srećne obede (happy meals), Tsingtao pivo, i UPS isporuke - da navedem nekoliko zvaničnih olimpijskih sponzora. Ali najprimamljivije od svih novih tržišta je sama prismotra. Za razliku od policijskih država Istočne Evrope i Sovjetskog Saveza, Kina je izgradila Policijsku Državu 2.0, potpuno profitno orijentisan posao koji predstavlja poslednju granicu globalnog kompleksa rušilačkog kapitalizma (Disaster Capitalism Complex). Kineske korporacije su finansirane od strane hedž (hedge) fondova SAD, kao i od strane nekih od najmoćnijih američkih korporacija - Cisco, General Electric, Honeywell, Google - koje su tesno sarađivale sa kineskom vladom s namerom da ovaj trenutak učine mogućim: umrežavanjem kablovskih sistema kamera koje vire sa svake druge bandere, izgradnjom "Velikog Firewall-a" koji dopušta daljinsko nadgedanje interneta, i dizajniranjem samocenzurišućih pretraživača.
Do naredne godine, interno kinesko bezbednosno tržište trebalo bi da vredi 33 milijardi dolara. Nekoliko krupnijih kineskih igrača u tom polju nedavno je iznelo svoje akcije na berze u SAD, nadajući se da će zaraditi na činjenici da se, u turbulentna vremena, akcije iz domena bezbednosti i odbrane smatraju sigurnim ulogom. "China Information Security Technology", je sada izlistana NASDAQ-u, a "China Security and Surveillance" je na NYSE-u. Mala klika američkih hedž fondova pustila je u opticaj ovaj rizični kapital, investirajući više više od 150 miliona dolara u prethodne dve godine. Prihodi su bili zapanjujući. Između oktobra 2006. i oktobra 2007, akcije "China Security and Surveillance" su porasle za 306 procenata.
Veći deo izdašnih troškova kineske vlade za kamere i drugu opremu za nadzor izvršena je pod firmom "olimpijske bezbednosti". Ali koliko je zaista potrebno da bi se obezbedio jedan sportski događaj? Cena iznosi zapanjujućih 12 milijardi dolara - da bismo to stavili u odgovarajući odnos, Solt Lejk Siti, koji je bio domaćin zimskih olimpijskih igara samo pet meseci nakon 11. septembra, potrošio je 315 miliona dolara za obezbeđenje igara. Atina je potrošila oko 1,5 milijardi dolara 2004. Mnoge grupe za zaštitu ljudskih prava su istakle da bezbednosni 'upgrade' Kine daleko prevazilazi okvire Pekinga: tamo se sada širom zemlje nalazi 660 takozvanih "bezbednih gradova", opština koje su izabrane da bi dobile nove bezbednosne kamere i drugu špijunsku opremu. I naravno sva oprema je kupljena u ime olimpijske bezbednosti - skeneri zenica, "anti-riot roboti" i softver za prepoznavanje lica - ostaće u Kini dugo nakon što igre budu okončane, spremni da budu usmereni na radnike u štrajku i seoske demonstrante.
Ono što je olimpijada pružila zapadnim firmama jeste ukusna naslovna priča za taj jezivi rizik. Još od masakra na trgu Tjenanmen 1989, kompanijama iz SAD bilo je zabranjeno da Kini prodaju policijsku opremu i tehnologiju, pošto su se zakonodavci bojali da bi ona mogla biti upotrebljena protiv, još jednom, miroljubivih demonstranata/kinja. Taj zakon je potpuno zanemaren tokom perioda koji je prethodio olimpijadi, kada, u ime bezbednosti sportista i VIP osoba (uključujući Džordža V. Buša), nijedna nova igračka nije uskraćena kineskoj državi.
U ovome ima gorke ironije. Kada su pre sedam godina Pekingu dodeljene igre, aktuelna teorija je glasila da će pažnja međunarodne javnosti primorati kinesku vladu da odobri neka prava i slobode svom narodu. Umesto toga, olimpijada je režimu omogućila zakulisne radnje i on je poboljšao svoje sisteme kontorle stanovništva i represije. A sećate li se kada su kompanije sa Zapada tvrdile da poslovanjem u Kini, one zapravo šire slobodu i demokratiju? Sada smo u prilici da vidimo suprotan proces: investiranje u opremu za nadzor i cenzuru pomaže Pekingu da aktivno suzbija novu generaciju aktivista/kinja pre nego što dobiju priliku da se umreže u masovni pokret.
Pokazatelji ovog trenda su zastrašujući. U aprilu 2007, zvaničnici iz 13 kineskih provincija održali su sastanak na kome su podneli izveštaj o tome kako funkcionišu njihove bezbednosne mere. U provinciji Điansu, koja je, sudeći po "South China Morning Post-u", koristila "veštačku inteligenciju da bi proširila i poboljšala postojeći sistem nadzora" broj protesta i nereda je "opao za 44 procenta prošle godine." U provinciji Žeđijang, u kojoj su instalirani novi sistemi nadzora, opali su za 30 procenata. U Šianđi, "masovni incidenti" - što je šifrovan naziv za proteste - opali su za 27 procenata za godinu dana. Dong Lei, zamenik partijskog rukovodioca u toj provinciji, deo zasluge pripisao je ogromnoj investiranju u bezbednosne kamere širom provincije. "Naš cilj je da ostvarimo sposobnost celodnevnog nadzora po svim vremenskim uslovima", rekao je na skupu.
Aktivisti/kinje u Kini se sada nalaze pod velikim pritiskom, bez mogućnosti da funkcionišu čak i na ograničenom nivou na kom su to mogli da rade pre godinu dana. Internet kafei su ispunjeni sigurnosnim kamerama, a surfovanje se pažljivo nadgleda. U kancelariji grupe koja se bavi zaštitom radničkih prava u Hong Kongu, upoznala sam poznatog kineskog disidenta Džun Taoa. Upravo je pobegao sa kontinentalnog dela Kine suočen sa stalnim policijskim maltretiranjem. Nakon decenija borbe za demokratiju i ljudska prava, rekao je da su nove tehnologije za prismotru učinile "nemogućim nastavak funkcionisanja u Kini".
Lako je u dalekoj Kini videti opasnosti koja preti od države visokotehnološkog nadzora, jer su posledice koje snose ljudi poput Džuna tako teške. Teže je uočiti opasnosti koje prete onda kada se te iste tehnologije uvuku u svakodnevni život blizu vašeg doma - umrežene kamere na ulicama SAD, brze ("fast lane") biometrijske karte na aerodromima, špijuniranje imejlova i telefonskih poziva. Ali za globalni sektor domaće bezbednosti, Kina je više od tržišta; ona je takođe izložbeni štand. U Pekingu, gde je državna moć apsolutna a građanske slobode ne postoje, američka tehnologija nedzora može biti dovedena do svojih apsolutnih granica.
Prvi test počinje danas: Može li Kina, uprkos ogromnom nemiru koji u njoj ključa ispod površine, izvesti "harmoničnu" olimpijadu? Ako je odgovor da, kao i mnogo toga drugog što je napravljeno u Kini, Policijska Država 2.0 biće spremna za izvoz.
Naomi Klajn
Izvor: www.huffingtonpost.com
Prevod: KONTRAPUNKT
:D
February 28, 1994 Vreme News Digest Agency No 127
Interview with Zoran Djindjic, leader of the Democratic Party
Eight Hours With Karadzic
by Uros Komlenovic
A delegation of the Democratic Party (DS) spent the night of the NATO ultimatum in Pale. This gave rise to all kinds of comments: they were praised but also criticized for scoring political points in ``a cheap way.'' Zoran Djindjic, the President of the Democratic Party, confirmed in his interview with VREME that the developments in Bosnia influenced him to decide to go to Pale:
``We had agreed in principle even before this to hold the talks with the leaders of the Serb Republic in Bosnia about creating the Democratic Party on this territory. When the ultimatum was issued it seemed to us only natural to go to Pale and express our solidarity with the people in the Bosnian Serb Republic.''
VREME: What was the reaction to your idea on founding the party? What else did you discuss?
DJINDJIC: We agreed not to found the party there until the war is over. We also agreed that the forming of a real political party on the territory of the Serb Republic in Bosnia might be taken as an act of a treacherous competition with the Serb Democratic Party (SDS). There would also be a danger that the members of this organization could get confused, because SDS is more of a combination between the national movement and the state rule than simply a party because of the circumstances. We also discussed their future state system, as well as relations between the political parties in Serbia and the leadership of the Serb Republic in Bosnia. We also wanted to instill a more relaxed attitude in these relations and question the monopoly that the Socialist Party of Serbia (SPS) has over the Serbs in Bosnia which I believe stifles them. On the other hand, if SDS were a classical political party I don't believe it would be close with SPScommunist and socialist ideas do not take root with the people in the Serb Republic in Bosnia. On the other hand, the mention of the Serb Republic in Bosnia causes distrust among some opposition circles in Belgrade. We want to establish fair relations with SDS and lay foundations for our cooperation in the future.
VREME: The head of the Bosnian Serbs, Radovan Karadzic, has so far never failed to give his strong and unconditional support to Slobodan Milosevic ahead of the elections in Serbia, in spite of all attempts of the opposition to ingratiate itself with him. Let's only mention the support of the Democratic Party of Serbia (DSS) when the VanceOwen plan was rejected or Seselj's contribution in breaking down the army rebellion in Banjaluka. Did you have an impression that Pale's attitude towards the political scene in Serbia might change?
DJINDJIC: I think that something is changing. Before the last election there was no explicit support of the leadership of SDS and the Bosnian Serb Republic to the Socialist Party of Serbia. The Serbs from Bosnia have always given their support to Slobodan Milosevic as a presidential candidate but not to his party. The problem is that many opposition parties in Serbia are not perceived to be patriotic. We wanted to challenge this thesis proving that radical demagogy and rough verbalism do not represent a proof of patriotism, that the national interests can be successfully protected with the policy of peace and that a division into those parties which are patriotic and those which are not is not justified. There are no nonpatriotic parties in Serbia. We are different from all political organizations which have visited the Serb Republic in Bosnia so far because of the way we presented ourselves and because of our party mentality. Our hosts (and we talked with Karadzic and some fifteen people in the political and military leadership of this state) told us that no one had enjoyed such a reception as we did. Eighthourlong talks in one day only, mean something.
VREME: It can be heard that a diplomatic action linked to the NATO ultimatum and the withdrawal of Serb artillery from the positions around Sarajevo is actually Milosevic's defeat. Would you agree that politically speaking Karadzic's is becoming independent from Milosevic?
DJINDJIC: I certainly would. This should not be interpreted as Milosevic's defeat, but as a natural process of becoming politically mature. The Serb Republic in Bosnia does not need a tutor. The more Milosevic and the Federal Republic of Yugoslavia influence the Bosnian Serbs, the greater is the pressure of the international community on Serbia. Therefore, if Milosevic and Yugoslavia were to be removed from the current diplomatic positions the number of reasons to pressure the Serbs would be reduced and render the economic blockade senseless. The best thing would be if Milosevic announced he was leaving the Geneva peace talks. This would clearly prove that Yugoslavia is not involved in the conflict in Bosnia and that the Serb Republic in Bosnia can protect its interest.
VREME: You said that you discussed the future system with Radovan Karadzic. Whose system?
DJINDJIC: We agreed that the Serb Republic in Bosnia should join Serbia. An interim solution should be reached, and everything should be done in agreement with the international community, which I believe would have no objections on condition there is peace. We, therefore, discussed the future system of our joint state which should not be burdened with ideological dogmas of the socialist bureaucracy. Our common assessment is that this state has to be a parliamentary democracy. I'd like to stress that we were more moderate than our interlocutors when it comes to the pace of changing the ideology.
VREME: After the talks with Radovan Karadzic you said that the ultimatum is the last attempt of the international community at carving out the map of former Yugoslavia. On the other hand, it seems that the pressure of the international community is mounting, the Sarajevo model may be applied on other towns in Bosnia, the preparations for the action around the Tuzla airport are underway...
DJINDJIC: But, one should say that the latest ultimatum was a failure.
VREME: I would say it was accepted...
DJINDJIC: That's what the papers say. The conditions were fulfilled only partially and clumsily, and the international community showed its lack of confidence and knowledge in defining the terms of withdrawal and in speculating about the next moves. In my opinion the threats to the Serbs should be interpreted as an attempt to create a more favorable atmosphere before the talks in Geneva and make more territorial concessions for the Muslims. This clumsy and diluted way can be applied in other places but without much successthe threat did not make an impression as far as the Serbian people and its army are concerned, quite the contrary. Actually, the Serbs favor the international control since it represents a guarantee that the Muslims, who have three times more people, will not try to seize the entire city. Demilitarization of other towns and peace suit the Serbs. They don't have to fight for the territorythey are on their own land and are even ready to make some concessions. What they need is peace and legalization of their status. Therefore, one could say that the ultimatum, although it at first looked like something the Muslims would welcome, actually represents an autogoal to Alija Izetbegovic.
Quote from: "crippled_avenger"Koliko sam ja znao, Žika i ja kao najafirmisaniji nosioci ideje YU WAVEa određujemo ko jeste a ko nije YU WAVE...
E ako je tako,onda u redu. :lol:
Warner Bros. KISS KISS, BANG BANG-ing Guy Ritchie's ROCKNROLLA?
Beaks here...
Warner Bros. President and COO Alan Horn on Guy Ritchie's ROCKNROLLA (per LA Times):
"I think it's a well-made picture, but while it's funny in spots, it's very English," he said. "I don't think it's broadly commercial. It feels like a film that deserves a spirited release, but not a wide one. Joel has an 800-screen deal, which we'll honor, but we might not be willing to spend the marketing money he wants us to."
A paragraph later...
For now, we're preparing to release the film in October, but I don't see it starting out on 800 screens. If Joel is thinking there is someone out there willing to spend twice as much money as we're willing to, I'm sure he will pursue that."
I'm not the ideal advocate for Guy Ritchie: I didn't get much out of LOCK, STOCK AND TWO SMOKING BARRELS or SNATCH; I think he was most dialed-in as an auteur on the over-hated (but not necessarily "good") SWEPT AWAY; and I can't understand how anyone, no matter how talented, could rebound from a movie as unreleasably bonkers as REVOLVER. That said, I respect the Guy. He turned his back on a potential Hollywood windfall to make two highly uncommercial passion projects, and crawled out from under the resulting rubble to make another British caper movie on WB's dime. He does not lack for moxie, which makes him a perfect filmmaking partner for Joel Silver.
Unfortunately, WB doesn't feel terribly indebted to Silver at the moment, so they've decided to dump ROCKNROLLA in a very crowded October on fewer than 800 screens. If this sounds familiar, it's because the studio did roughly the same thing to Shane Black's KISS KISS, BANG BANG in 2005.
I understand that WB is overwhelmed at the moment with the remaining treasures of New Line (and kudos to them for getting the Gavin O'Connor's inexplicably delayed PRIDE AND GLORY out into theaters this year), but there's nothing prohibitively "British" about this:
That's pretty slick. Also, I've spoken to a nearly respectable individual who's seen ROCKNROLLA, and he thinks it's "as good as SNATCH". If so, it makes plenty of sense for Silver to shop his Ritchie flick to Lionsgate and Sony (again, per the LA Times), neither of which is contending with a backlog of Robert Shaye-greenlit gems. Gerard Butler may have cooled a bit sense 300, but put him in a dude-skewing movie like this, and I think he's still pretty valuable. Throw in Jeremy Piven (who'll be back on ENTOURAGE this fall), Tom Wilkinson, Idris Elba, Thandie Newton and Ludacris, and that thar's a very appealing ensemble.
Mostly, I need Silver to succeed one way or another with the modestly-budgeted ROCKNROLLA because that's probably the only way he'll get another Shane Black movie made. Then again, even a flush-with-success Silver couldn't force WB to release KISS KISS, BANG BANG wider than 226 screens. If this all goes south, I'm afraid I'd settle for a Black-scripted LETHAL WEAPON 5.
Here's hoping SPEED RACER becomes the Blu-Ray buy of the fall.
John le Carré at the NFT (1)On stage at the NFT, John le Carré looks back over his career and pays tribute to Alec GuinnessAdrian Wootton guardian.co.uk, Saturday October 05 2002 08:52 BST Article historyAdrian Wootton: It's been 18 years since we last welcomed you onto this stage. Tonight we're primarily talking about Alec Guinness, so could you start by telling us how Tinker, Tailor, Soldier, Spy made it to the screen?
John le Carré: Good evening. We're here to do honour to Alec, which I really want to do. Like every novelist, I fantasise about film. Novelists are not equipped to make a movie, in my opinion. They make their own movie when they write: they're casting, they're dressing the scene, they're working out where the energy of the scene is coming from and they're also relying tremendously on the creative imagination of the reader. Therefore, any piece of any piece of casting is, by definition, a limitation of the possibilities of the character.
When Flaubert was asked whether he wanted Madame Bovary illustrated, he said, "No. On no account. Because everybody will lose their individual picture of her." By the same token, my love affair with movies was a love-hate relationship. But, coming from a bookless household, I've always had great sympathy for people who don't read, and I wanted to reach a larger audience. So the first movie that came along, inevitably, was the first literary success I had which was with The Spy Who Came in from the Cold. I was thrown in at the deep end with Richard Burton, who was then still married to Liz Taylor, and so on.
It was actually a very decent film, directed by Martin Ritt and scripted by Paul Dehn. I had problems with Burton as that character. I found him too noisy, too theatrical. I wished at the time, I still, in a way, wish, that we could have had Trevor Howard or Peter Finch, or someone like that. So that was movie number one, and that was O.K.
Movie number two followed very fast upon it. Sidney Lumet, for Colombia, made a small, not very distinguished movie of my very first novel [Call for the Dead, retitled The Deadly Affair as the film]. This was also a Smiley novel, but we couldn't have Smiley in it because Paramount owned the rights to Smiley - the usual movie nonsense. Then a truly bad film was made called The Looking Glass War. It wasn't really until Tinker, Tailor came along - and my own writing was slightly in the doldrums then, and I felt I'd peaked - that an actor appeared who so beautifully represented Smiley and left the character intact.
With Tinker, Tailor everything worked. We had Alec, his first television performance, and John Irvin directing it. Alec and John loved each other from the start. It was an extremely happy production - we could empty the National Theatre if we wanted to once Guinness was aboard because everyone wanted to be in the show.
In those days there was no such thing as a budget at the BBC and no such thing as a schedule, and the barons at the BBC did not see a clip of the movie, nothing, until we were ready to show it to them. I have also to efface myself a little bit in this situation, because I didn't write the screenplay. I had absolutely nothing to do with the filmmaking, except that I became, through Tinker, Tailor, very, very fond of Alec. 'Close', you could never say, but he began to fascinate me. With Smiley's People, it was a sequel. It didn't begin easily. We had one director who we lost for various reasons. We had one script, which wasn't popular so I had to write the script. We had the awful situation of a cast, a budget, a green light from the BBC and virtually no script to work with. So the script for Smiley's People, I wrote in about three weeks. There was no time.
That doesn't necessarily mean that I would have written a better script if I'd had thirty weeks. On the rare occasions when I've done screenplay, I've always worked very fast. I hate committee work, as any novelist does. Well, that's the background of how we came to this.
AW: After some of those unfortunate experiences, had you become disillusioned with screenwriting? Did you want to write adaptations of your own work?
JLC: I wanted to write the adaptations, and I was innocent enough to believe I could influence the film when it was going to be made by being aboard. I really don't think that that's ever been the case, except when I worked with John Boorman on The Tailor of Panama. I don't think it should be the case. I do believe very much in movie as a one-man-show. I think that where I've watched movie go wrong, it's usually because the dread committee has been interfering with it.
But I did work, before we came to Tinker, Tailor and Smiley's People, I had worked, uselessly, for the better part of a year with Sidney Pollack, Karel Reisz, Jack Clayton and (I can't remember whether it became before or after) I played footsie with Stanley Kubrick. Some foot! So I was in and out of trying to make movie. Thank heaven that the roar of the greasepaint has now left me. I think that there are books that I hope I will still write where I really would not wish a movie to be made. I think the book I'm writing now is such a book - thirty years ago I never would have thought that.
AW: Tinker, Tailor, with its huge success, contributed to making Alec the personification of your character.
JLC: Yes, that's true. I did, incidentally, receive film offers for Tinker, Tailor but I didn't feel comfortable with the idea. I was very leery, then, of the short form and I thought that Tinker, Tailor would work far better in long form. When Jonathan Powell, who was then at the BBC, approached me and asked if I would do it, I said, "Yes". He asked me who I thought should play Smiley and I think we both said, "Guinness" at the same time.
A whole lot of things accounted for the success of Tinker, Tailor. First of all, ITV did us a great favour by having a strike, so we opened on BBC Two, but the viewing figures, of necessity, were fourteen-to-seventeen million. Then it was incomprehensible to many people, and Terry Wogan ran a daily quiz on how much anybody had understood it. It became, for those seven weeks, a sort of national conundrum.
They're both such period pieces now - even Smiley's People is twenty-two years ago now, but one must remember the Cold War atmosphere. People were looking to interpret society in terms of conspiracy. There was such self-censorship about intelligence gathering, it was so shrouded in mystique and absurdity and the reigning figure was this obscene caricature of an intelligence operator in the form of James Bond - amusing but not reality - that there was a counter-Bond market established in people's minds. There was a great appetite to establish something that was the 'real thing'.
This wasn't the real thing, but it had a very serious genealogy. It had the Philby Affair, George Blake, Burgess, Maclean - everybody knew about that stuff and it was really waiting to be dramatised.
AW: Guinness always considered himself to be a theatre rather than a film actor. How difficult was it to get him to do it?
JLC: I can only answer very subjectively. Alec had reached a point in his career when he wasn't going to get any sexy parts. There were only limited parts available to him. There was something else that attracted him, that made him step over the doorstep into television, there was something in the part, that became apparent to me as we went along, that was almost spiritual to him. We never discussed such things, we always played the gentleman to one another. But even in this flawed thing, Tinker, Tailor, with its good and bad scenes, what you see in Alec is some kind of dramatic extension of a religious belief. I think that his view of his role as that person was almost as a Jesuitical moderator in a sinful society. There was no talk of pleasure, not for Alec. His own life was forfeit. I think there was something at that age in Alec that was very, very moving and identifiable for him in the character. It was a very personal thing.
There's something called the actor's guilt, the feeling that you're playing with life - you're acting life but you're never living it. It can amount to a kind of puritanical self-hatred. I think part of the amazing range Alec produces in his face, and everywhere else, derives from that genuine, internal concern about his own identity.
AW: What did he take from you in terms not only of your personal relationship, but in terms of research?
JLC: Alec and I, as far as I can remember, never had a personal discussion in our lives. We told stories about ourselves to one another. Alec came from a wretched background. His mother was a lady of the town, he never knew who his father was, and so on. I came from an equally dysfunctional background, a semi-criminal background, and both of us knew, even as children, that we were show-offs. Rather like Frankie Howerd who when he was asked why he wanted to make people laugh replied, "All my life I've been terrified of ridicule". If you're growing up in a chaotic world without reason, your instinct is to become a performer and control the circumstances around you. You lead from weakness into strength, you have an undefended back. I think Alec and I understood that of each other very well.
The other element is much more amusing. Alec was an absolute thief, and I knew that he was watching this gesture, these sort of shy-boy things that I do, and he was just stealing from me. Particularly in Tinker, Tailor I think, "Crikey! That's really cheeky!" Really for him I was an orang-utan. He used to go to London Zoo and watch orang-utans because it told him about mime. He rang up just before we were going to start Tinker, Tailor:
[In Guinness voice] "May I speak to Mr. David Cornwell, please."
I'd say, "Hello, Alec!"
"How did you know it was me?"
Then he said, "I've never met a real spy." Which I found rather offensive. " Could you possibly introduce me to a real operator?"
So I rang, in all innocence, Sir Maurice Oldfield, who'd been head of SIS and who, unknown to me, had been living under a cloud. He said, "Oh, yes, David. I'd love to. I'm a great admirer of Sir Alec."
Alec then rang me and said, "What should I wear? Something, very, very grey?"
So then we arranged to meet at a restaurant in Chelsea. He said, "If you come along at one-o-clock I will have done everything that is necessary." So I thought, "What on earth is this?"
I arrived at the restaurant and say, "I belive Sir Alec Gu..."
"Sssh!" The head waiter then lead me through the room, into a private room where I find Maurice Oldfield and Alec Guinness sitting. We have lunch, and by then Alec, in his mind, has joined the secret service.
Maurice said, "I think young David here has gone a bit over the top about this spying stuff."
Alec said, "Oh, I do agree."
Maurice suddenly says, "I must go now" and gets up and leaves the restaurant. Alec says, "May we? Do you mind?" And we watch Maurice Oldfield, with his umbrella, going down the road. He's watching the orang-utan. Then he says, "May we pop back and have a little brandy?" So we go back. He then says, "Do they all wear those very vulgar cuff links?"
I said, "No."
"Can you tell me something else? I've seen people do that [drinking mime], and I've seen people do that [mimes another drink], but I've never seen anyone do this [another mime]. Do you think he's looking for the dregs of poison?"
The identification was absolutely extraordinary. Because he was also a highly intelligent man, and an extremely sensitive one, I really think it's the process of controlled schizophrenia. He did what every good artist does - he kept the child alive in himself.
There was another time when my wife and I went down to Camden Lock for the very last scene of Tinker, Tailor, and the mole was going to be revealed. Here Alec was in the safe house - making love, first of all, with all the properties, all the things he was going to touch. He's in his long-johns, half made-up and it's quite cold, he's all wrapped up.
"Who do you think it's going to be? Tinker, Tailor? It could be that nice Roy Bland." He was really working himself into the mode of believing that he didn't know and that he was about to make a discovery. You prick that bubble at your peril.
AW: You were finishing Smiley's People at the time of Tinker, Tailor. Having had Alec personify Smiley, how difficult was it for you to disassociate Guinness from Smiley in terms of your fictional work.
JLC: The truth is that I don't know how much was me and how much was him. I had originally intended to do an espionage comede humaine of the Smiley-Karla stand off, and take it all over the world. Make it a kind of fool's guide to the Cold War. I began to become intensely bored with this stand-off. The Cold War was over long before it was officially declared dead. But from the moment Alec's voice became that music in my ear, I felt that I was hampered.
I cannot help voicing my characters and listening to them - that's the failed actor in me - so I think that Alec must have accelerated my departure. I wanted to bury Smiley, I wanted to write about younger people, I wanted to be unencumbered. Alec made that happen faster.
AW: You had had a thought of trying to persuade Alec to do another one as well as Smiley's People?
JLC: Yes, that's right. There was an ITV television production of the second novel I wrote, called Murder of Quality. It was a little murder story set in a public school - I'd once taught at Eton and I used that stuff. It was a little book that I'd written while I was in the Foreign Service, just in a few weeks and they were going to make it. But Alec had a wonderful instinct for when to leave the stage, and I think he felt he'd done enough Smiley. I think he knew that we could never match the fun or the concept of Tinker, Tailor.
Tinker, Tailor centred on a wonderfully simple premise: that there is a spy inside our secret service, and we can use the secret service as a vision of the British establishment at play. I think he felt that we'd got by with Smiley's People. I think, with me, that he felt that the final scenes were very good as a goodbye to the Cold War. To make a final appearance as Smiley on a weaker story was something he wouldn't do.
I've always believed that his wife played a great part in guiding him in those matters. It was very interesting with Alec, what he thought he was proud of. He often dismissed the Ealing Comedies completely and in his memoirs I don't think he ever spoke of the Smiley part, but I still think that Smiley really was his secret sharer for those last years of his life.
AW: His memoirs are interesting because he writes very well but reveals nothing about himself. He was a great master of disguise and could embody characters without ever being one of them. You never knew where Alec Guinness was.
JLC: He loved the dissembler's part. I mentioned actor's guilt. I think that, because he had no centre himself, to play the part of a man like Smiley, who can enter one shell after another, was a very strong refuge for him. That identity. Socially, too, he was exactly the same. What you got, you could only communicate with in sub-text. There was never a moment when he let his hair down and became a more frank person. Not in my experience, anyway.
When he was 80, a bunch of us got together to make him a book which we presented to him. It made him furious, he hated that kind of celebration. I wrote a piece that began:
"The child in this eighty-year-old man is not yet appeased."
I didn't think it was very flattering of Alec. I turned quite a corrosive eye on him. And he loved it. When he came to publish the next volume of his memoirs, he asked if he could put the whole piece at the beginning of the book. I felt that I had hit a nerve there. He would agree, though he would never be so frank, that he could attribute a great deal of who he was to his childhood.
AW: Another common friendship you had was Graham Greene.
JLC: Yes. I didn't know Greene well, but I knew him over a period. We had one of those public quarrels that Greene was quite addicted to and I didn't mind. I think the relationship between Alec and Greene, I don't think it endured very much. With Greene, a relationship had to move. With Alec, it didn't. But they both had Catholicism in common, and at a certain level, they met on that. They got to know each other quite well during the making of Our Man in Havana, and Alec always remembered with enormous admiration, the speed with which Greene would re-write his lines for him. I don't know where the director was in that, but I should think he was having a fit.
I don't otherwise know how the relationship worked between them. With Alec you had to function on very military lines: you arrived on time, or a minute before, properly dressed and you left at eleven-fifteen. These were the rules he lived by. One of the things that Alec and I had in common was that feeling of living on enemy territory. Home is a very dangerous place.
[Comment on the clip]
AW: Alec stayed at your house one time...
JLC: It was just before the shooting of Tinker, Tailor, and he was coming up in order to get his act up to a critical mass of nervousness and concentration.
By the way, on the first day of shooting he fluffed everything and said, "As long as you take back the part I shall give you all the money back." John Irvin took him away and soothed him down. The following day he came in and gave the camera lens a kiss and went to work.
Anyway, he rang and said, "I really think I should spend a few days beside the Atlantic. Do you know anywhere?"
I said, "Well, it so happens that I have a house in Cornwall." As he very well knew. So we lent him the house. You either like it or you don't, it sits up on a Cornish cliff looking straight at the Atlantic. So he moved in with his wife, Merula. I only heard later what happened.
I was in contact with the British Ambassador in Bonn about some other matter, and the phone rang while Alec was there, with the wind rattling around this house. And a voice said, "Can I speak to John le Carré?"
"No, I'm afraid this is Alec Guinness."
"Will you tell him that the British Ambassador needs to speak to him as soon as possible?"
Alec had already been thinking that the house had an awful lot of electric equipment in it. He suddenly decided that I was in London, or somewhere nearby, listening. He left the house and walked up to the headland where, as fate would have it, my neighbour, a wicked, adorable man called Derek Tangye, who was a writer, happened also to be standing.
Derek says, "I know who you are. You're Guinness, you're staying at Cornwell's house."
"Yes. Yes I am. Do you know much about him?"
Tangye said, "A bit. Why?"
"I have a curious feeling that we're being overheard."
"Yes, you probably are. I know that equipment. You have to stay three-hundred yards away from the house and you'll be perfectly all right."
I knew nothing of this conversation. In London I get a call from Alec:
"We're having a marvellous time, but I must tell you a very tragic thing has happened. A very dear friend of ours is very ill in London and we shall have to visit him immediately."
I said, "that's awful. I'm very sorry." And he fled. But it was another extreme example of him thinking himself into the part. He was, really, stoking the paranoia in himself and beginning to interpret the whole of life in terms of intrigue.
AW: Could you share another of these great Alec moments with us?
JLC: The most famous story, and I don't know if Alec ever knew it, was when Alec was making a film in Hollywood with all the knights. It was written by Neil Simon, in the first instance, and I think it was called Theatre of Blood. Olivier was in it, Truman Capote was in it, Gielgud was in it, and they were all assembling. As they were coming up to the first day of shooting, Neil Simon's phone rang in the evening:
"Hello. Is that Mr. Simon? This is Alec here. How are you? Could we possibly take a quick look at the script? Page seventeen, for some extraordinary reason, seems to be the earliest point at which I come into the film. There is a first speech there that I find absolutely unsayable, could you possibly re-write it for me."
The next day Neil Simon sends some pages off to the studio, but these calls kept coming. It was driving Neil crazy. He'd be having dinner and...
"...can we have another look at page eighty-four?"
Then, eve of shoot, the phone goes again:
"I'm afraid I'm being rather a nuisance. My wife, Merula, has decided she is not going to come over to California, and I was wondering whether, for want of a better expression, you could find me a piece of fluff?"
Neil Simon drew himself up to hi four-foot nothing and said, "I'm afraid I am not a pimp!"
And it was Peter Sellers doing the whole thing.
There were also Alec's own stories about himself. He often lunched or dined with the Queen Mother. He loved the Royals and they loved him. She said to him after he came back from America, "Where have you been, Sir Alec?"
"Oh, M'am, one was picking up a rather silly thing called a Special Oscar."
To which the Queen Mother said, according to Alec, "Oh! Hurrah for England!"
He also told a wonderful story about after making Star Wars - one of the parts he wanted to disown - and discovering that he was in the money. They had a reunion and Alec found himself talking to a Dalek without his helmet on. Alec said to him, "What are you going to do with all the lovely money we've got?"
"Well, Sir Alec, you may not know this, but I'm very fond of roses. The problem with me is that my kitchen door has glass at the top and wood at the bottom, so I'm constantly doing that [mimes jumping up and down], so what I'm going to do is put glass at the bottom and wood at the top!"
For Alec, it was the orang-utans.
AW: Let's open this to the audience.
Q: Where did the humour in Smiley's People come from?
JLC: I put it into the script and the director liked it and Alec liked it. Where it comes from is from my own awareness that secret work function on the edge of farce the whole time. The most inane things go wrong. The reality of a conspiracy is that some idiot leaves a briefcase on the tube. Or they've forgotten that it's summertime. So you may be in the middle of committing a fantastic burglary to steal all the secrets that Moscow centre ever had and you do meet someone on the stairs who says that it's nice to be fancied. When I was a young student, W. H. Auden, who was professor of poetry, made a very indecent proposal to me when I was a young student and I said, "No." He said, "Well, never mind. It's nice to be fancied."
John le Carré at the NFT (2)guardian.co.uk, Saturday October 05 2002 08:57 BST Article history·Click here to return to part one of the le Carré interview
Q: Would you consider writing for television again, or allowing your work to be adapted for television?
JLC: Yes. I really would like that. I made a series of wrong decisions about moderately recent books, and I've sold the rights to studios for ridiculous amounts of money and the films have never been made. That's the saddest thing of all, because they're locked up and no-one else can make them. Also, I think I have been better served by television than film. It also depends on the product itself, and there are some books that lend themselves more naturally to it. There are other films that have been made that are so inept, The Little Drummer Girl, for example, with Diane Keaton, where nothing went right. Now there's talk of doing a re-make which is hugely laborious and expensive, buying up the old rights.
But, yes, I would certainly consider it if the book lent itself to that adaptation.
AW: How many times have you laboured long and fruitlessly on adapting other people's work for the screen?
JLC: I don't think I've done any. Kubrick wanted me to do Eyes Wide Shut. I'm sure he approached several writers. I knew the Schnitzler story and admired him as a writer. The original story is very erotic, and much more erotic than Kubrick's film was. Kubrick asked me how I'd do it, and I said that in that kind of erotic story, inhibition was essential. Constraint, manners - it's out of that that the electricity is generated.
The central story is the same - a young doctor whose marriage is not right and who meets up with an old friend who takes him to an orgy where he is wearing a Pierrot costume and is unmasked. A woman then steps forward and offers herself to everybody if they will let him go. It's a dream really. I said to Kubrick that it should be done in a walled town with a lot of clergy around. I think we could even have an ecclesiastical hierarchy at work, and you wouldn't know whether when you were at the Bishop's dinner party whether you'd enjoyed the lady to your right last Thursday or not. That is a kind of tension that I understand, and you need the social inhibition that goes with it.
Kubrick listened to all of this and said, "I think we'll do it in London." And that was that.
Q: Did you think that you were making a deliberate antithesis to James Bond in Smiley's People?
JLC: No, I thought I'd done that in The Spy Who Came in from the Cold. It had become my trademark, as it were. The answer is quite simply, no. Fleming, ironically, was also an old spook himself, but chose to make a delightful, unreal pastiche of the whole thing.
Q: Do you think that in today's film industry we lack actors like Alec Guinness, and if so, why?
JLC: I don't know that Alec wanted to see himself first and foremost as a film actor. But his type of acting is no longer suited to modern film. That's the reality. Alec was useless as a screen lover. I don't know if you saw The Captain's Paradise, but it was an embarrassment. When Alec kissed somebody, you blushed. You could not produce such a beautifully trained, mannered, self-conscious actor and hope that he could front modern filmmaking.
AW: He was quite brilliant at playing the cuckold. Otherwise, he was pretty much an asexual character.
JLC: His sexuality was un-discussable. He was totally guarded in that respect.
Q: Your female characters have become far more important in your books, but are often a structural absence. Can you say some more?
JLC: In the Constant Gardener, Tessa is a kind of fantasy. I've always had difficulties with female characters and the reasons are two-fold. Firstly, in my own bizarre childhood, I had no mother and I didn't have a very normal upbringing with girls in my own peer group. It wasn't that I felt secretly gay and didn't know it, I would say if that was the case. But it was always difficult for me to get to women on the page. The other thing was that when I did the stuff that was so formative in my life, went into the secret world from an early age, it was predominantly a man's world. The comedy of human behaviour enacted on the tiny secret stage was a man's comedy.
I have always felt that the great botched decisions of my life were the work of men in secret conclave. Women's voices were too absent. It's very interesting to me in retrospect watching Smiley's People that women in this story are actually pawns, they are not players. Connie Sachs is a kind of memory bank, and she's dumped. The wretched girl, Alexandra, is dumped. I believe that that was a reality of the attitudes of that time. It's not something I admire, but I perceived it to be a fact of how people behaved in those days.
It was partly my own ignorance of women and partly what I saw around me.
Q: [Inaudible]
AW: [Summing up] A Perfect Spy and The Constant Gardener are two of your favourite novels...
JLC: Certainly that was tactical voting. We always think that we are prisoners of our own image. I didn't want my image to be stuck with cold spy stuff. I thought A Perfect Spy was a well-told autobiographical novel, to put it immodestly. The Constant Gardener was written with real anger, and I felt it was emotionally justified. I was very proud of that. Mostly I was proud of the aftermath - the law suits that never quite came off, and the tremendous support from the medical profession and activists. The rage of the pharmaceutical industry itself was so delightful that I had to proclaim it.
AW: It's interesting that the questioner said that The Constant Gardener is required reading for anti-capitalists. Would you say that you have put your head above the parapet in the last few years? You've been a very private man, but with The Constant Gardener you seemed to be prepared to talk about the world more directly.
JLC: During the Cold War, we lived in coded times when it wasn't easy and there were shades of grey and ambiguity. Now we are actually living with very real and clear choices, and what is profoundly shocking to me is that they are not being articulated for what they are. We can all have strong views, and they may differ, but the issue that is on the table is really where we stand on the power of one nation, and the exercise of that power. And where we believe that the popular voice and will are being overridden by factions which are totally undemocratic. I think the choices have become very clear, but they are awesome.
AW: American narrative cinema doesn't seem to have altered in response to 9/11 at all. But serious story-telling has changed.
JLC: I think it's my responsibility, and it's not one I'd wish on other people that if they feel how I feel they must act in that way... There are some subjects that can only be tackled in fiction. If I wrote some polemic in the Guardian or Observer, it would be gone in a second. If I'd done a series of articles on the pharmaceutical industry, it would be gone in a second. But if you can really tell a story that catches people by the arm and says, "Listen. This is what happened to this guy. Now go on reading because it's exciting" then you get somewhere. I'm sure you do.
Q: What were the compromises in casting between Tinker, Tailor and Smiley's People?
JLC: Well, Michael Jayston, who was wonderful in Tinker, Tailor, was not available. Guillam in Smiley's People is not a big part.
There was wonderful casting in Smiley's People. Beryl Reid's transition from Tinker, Tailor to Smiley's People was very moving because Beryl Reid was suddenly old and unwell. Alec complained about her in Tinker, Tailor. He said, "I will not act with a comic, because that's what she is." But actually everyone thought those scenes with Beryl Reid in Tinker, Tailor were wonderful. But Beryl Reid was no kind of comic in Smiley's People, she was very moving and very angry.
I think the parts in Smiley's People weren't as good as in Tinker, Tailor - they weren't written as well in some ways. They weren't as contributory to the main theme as they should have been.
Michael Elphick is also sadly dead. On the night shoot in Smiley's People, where the General is lying dead on Hampstead Heath, Michael Elphick plays the copper. He was so nervous about acting opposite Guinness that he over-refreshed himself. That was his problem. So the scene had to be abandoned, which was a very expensive thing to do on a night shoot. Because it was near our house in Hampstead, we brought everyone in for a drink. Alec was seething. My wife took him downstairs and gave him a large scotch. He said, "It is exactly the same, as far as I'm concerned, as a soldier going to sleep on sentry duty."
He had his drink and then straightened himself up, went upstairs and was sweet to everybody. He gave Elphick a little pat and went home. That was Alec, having created antithesis, having to restore thesis and go.
Q: Did you ever want to become an actor?
JLC: When the embarrassing film, The Little Drummer Girl, was in rough cut, it was brought to London by George Roy Hill. George could not speak a sentence without the f-word. He was on stage and had a tame audience brought in and showed the thing in rough cut. George gets up afterwards and says, "Has anyone here got any comment on the structure of this movie?"
The fourteen-year-old daughter of a man in my publishing house spoke to her father. He said, "My daughter can't understand why the police went to Charlie's flat."
So George said, in front of everyone, "Why did the fucking police go to Charlie's flat?"
I said, "Well, we had it in George, it was in the script but it got taken out."
He said, "What do we do about that?"
I said, "Well, we could apply the Herod principle to girls. That would be the first thing. Or we'll have to put a scene in."
"What kind of fucking scene would that be?" So I tell him what kind of scene it would be and he says, "Well you write it. And you fucking-well play it."
So, three weeks later, at a cost of $400,000 to Warner, they reassembled the night shoot. They rented a square in London and all the bit actors had to be in the scene again and their agents held Warner's feet to the fire to squeeze every last penny. I find myself in a trailer wearing a policeman's hat. The line was, "She's running, if that's what you want." I had to say this to a very good Israeli actor who was sitting in the car with me and had a face like he was the first man on earth, you couldn't take your eyes off him, so no-one was going to look at me anyway.
George said, "OK, David."
So I said, "She's running, if that's what you want."
"Jesus Christ, David. That's too fucking broad."
"Can I do it regional?"
"Do what you want."
[Yorkshire] "She's running, if that's what you want."
So my debut and my farewell ran to 17 takes and my total humiliation. So the answer is, no.
AW: I want to ask you about the other time you were asked to be an actor in Wim Wenders' film. You declined this opportunity?
JLC: Yes, I did. Wim Wenders wrote to me having seen my face on the back of a book. He wanted me to play, knowing that I spoke German, the sea captain in Erskine Childer's Riddle of the Sands. It was a distraction that I couldn't resist. I thought it could be a second profession. Wim Wenders came over for lunch at the Connaught Grill and I waited for him to come in with his friend. Two Neanderthals come in wearing frayed jeans with bite-marks in them, and one of them was Wim Wenders. I got them out of the Connaught immediately.
Wim Wenders insisted on speaking English, and said, "Vot is required here is six months in ze Baltic. Zere vill be no women. Also you vill have to fall about sixty metres off ze back of ze boat, into ze water. Is zat OK?"
"Of course." I took the script home and read it. Rather feebly I made an excuse. So movies lost another great opportunity.
Pogledao sam SON OF RAMBOW Gartha Jenningsa, courtesy of Ginger.
Ne mogu da kažem da sam oboren sa nogu kao što bi sudeći po kritikama i opštoj histeriji ovaj film trebalo da obara sa nogu. No, vaistinu jeste zanimljiv i sporadično zabavan. Iako sam koncept filma o odrastanju u osamdesetim sa sve fandomom za Ramba i britanski pop ume da natera vodu na usta, Jenningsova realizacija prečesto pokušava da se osloni na bizarnost i neke neuverljive idiosinkrazije likova čime gubi tu osnovnu emociju koju pokušava da postigne i devalvira neke vrlo solidne domete pre svega u domenu artikulisanja dečjeg sveta mašte koje je sporadično maestralno.
Od Gila Kenana u MONSTER HOUSE nisam sreo mlađeg reditelja koji ume dobro da artikuliše unutrašnji svet deteta. A Garth Jenings tek u pojedinim detaljima to uspeva.
Među6tim, krajnji rezultat njegovog novog eksperimenta je svakako zaokruženiji film od HITCHIKERa, i vrlo solidan ponovljni debi posle koga treba voditi računa o njegovim sledećim projektima. Ipak, nadam se da ga ogromne pohvale koje dobija neće pokvariti.
Inače, zanimljiv detalj je da klinci u filmu pokušavaju da učestvuju u BBCjevom kvizu SCREEN TEST u kome su između ostalih klinci slali svoje amaterske filmove. Među pobednicima ovog kviza a koji su posle napravili karijeru su saradnici Brad Birda Will i Jan Pinkawa (koji je na odjavnoj špici RATATOUILLE potpisan kao ko-reditelj), Štaviše, u filmu se vidi detalj iz kviza kada je Pinkawa primio nagradu.
* * 1/2 / * * * *
Harry Knowles gledao plivanje...
Hey folks, Harry here... did you see that fucking race? OH MY GOD! I'm an Olympics Junkie. I stay up all night watching crazy events. Archery, Skeet shoot, weightlifting, judo, fencing, round robin baseball, softball and on and on and on. But like most crazed Americans - this fucking Phelps thing has got me.
I can't believe that race. For the past several days NBC and the world seems to be conspiring to convince us that Phelps is some sort of SUPERMAN. Yesterday, they did this crazy scan of Phelps where they showed us his "superhuman measurements" and how much more blood his heart pumps than us mere mortals. Other swimmers have been calling him a space alien - a future man - and the hyperbole... well it's catching. I get so caught up in it.
Flash to just a bit ago. The race. It really came to two men. Michael "Superman" Phelps... and Milorad "Luthor" Cavic. I'm telling you. Right now. Cavic has got to be transformed into Lex Luthor - he'll be inventing crazy devices to humiliate and destroy Phelps.
The race was unbelievable. Phelps lost the race for all but a centimeter of the pool. Cavic was killing Phelps' dream - and as I watched - I was typing to a friend, PHELPS LOST and right as I went to hit ENTER - he won. In a keystroke he changed his fate. The visual looked like Cavic was 4 inches from winning - and Phelps was a foot and a half away - and he made the difference. He won by 1 one hundredths of a second. The narrowest possible margin of victory. And it doesn't make visual sense.
I don't care how many times NBC replays it, it seems Cavic won. Phelps' touch is obscured by SPLASH - and they say he won by a fingernail and folks... Folks - it's unfuckingbelievable.
The whole race made me believe the dream was just a dream, but the race was reality and the reality was... PHELPS DID IT! It's like he just doesn't know how to lose - it was unreal. Absolutely unreal. I can't believe it actually happened. WOW.
What'd you folks think?
Way to go PHELPS! Very Cool. And there's not a chance in hell that I'll miss the relay tomorrow!
If I was UNIVERSAL - I'd sign Phelps to play Sub-Mariner and give him 3 years of the best acting classes available to become the character. He is a man from Atlantis.
:lol:
Moja žena je ustajala da gleda tako da sam iz druge sobe slušao krike (i šaputanja). Zaista nezemaljski događaj.
Kako rekoh na Dobu, drago mi je što je Milorad overio prvu medalju za nezavisnu Srbiju, čovek je true believer, setimo se akcije sa majicom.
Inače, na B92 je sramotno mala vest o vom događaju o kome govori ceo svet. Najbolji izveštaj sam našao na Yahoou.
Ponekad se samom sebi smučim kada shvatim na koji način izuzetne domete nečijeg duha i tela smeštam u kontekst vlastitih nacionalističkih zabluda!
ali si dobar dečko zato što si toga svestan. i lepo se šališ na svoj račun 8)
a ima nekih pojava, drugovi, kada ljudi nisu toga svesni pa, duboko u svojim nacionalističkim zabludama (ili globalističkim) pričaju o ljudima koji su superiorniji duhom "s prezirom koji nisu zaslužili".
ja zaista ne vidim drugu svrhu dometa necijeg duha i tela, osim da budu ugradjeni u vecu slavu majke Srbije...
mrkoye nam je sada spontano odao tajnu svog uspeha kod žena. On im predočava da će njihovo podavanje tela biti ugrađeno u slavu majke Srbije. Ali, da li je stvarno tako?
moram priznati da je to veoma zanimljiv koncept zavodništva.
sad mi je jasno i kako mrkoye radi sa glumicama.
hm... to mi daje određene... ideje.
Žiko, otkad si otišao na Grossman sa svojim igranim debijem pretvaraš se u pravog reditelja, svoja čula izoštravaš, kao spužva skupljaš iskustva starijih kolega, kuvaš u sebi novi projekat u kome ćeš primeniti čitav arsenal novih saznanja.
tačno. i mislim da će kontekst i simbolika mog sledećeg filma, a naslovne ženske uloge svakako, biti vezani za ugrađivanje telesnih podviga u večnu slavu majke srbije.
Kripl uživo na TV Vojvodina. Pošto je ispričao svoju priču, voditelj reče: 'Mislim da je sad pravo vreme da se setimo Ramonesa i R'N'R Radija'. :lol:
Nekoć sam bio pank, sad sam Štefan Frank... :oops:
Pogledao sam vrlo zanimljiv exploitation pastiš STUNT ROCK u sklopu istraživanja australijskog exploitaiona. Režirao ga je Brian Trenchard Smith i sastavljen je od spektakularnih nastupa hard rock grupe Sorcery, stuntova poznatog australisjkog stuntmana Grant Pagea i vrlo loose priče o prijateljstvu između kaskadera i benda i nekakvog snimanja serije povodom koga o dolazi u Holivud.
Očigledno je Trenchard-Smith snimao film oko celebrityja koje je imao na licu mesta i Page i Sorcery igraju sami sebe. Isto tako, samu sebe igra i Keetje Tippel lično Monique van de Ven.
Stoga je logično kako film nema previše razvijenu priču i jedini zaplet koji postoji je ideja da kaskader i Sorcery zajedno rade na nastupu, dok celu priču uokviruje reporterka koja piše tekst o Pageu. Rešenje sa reporterkom je vrlo slično Lesterovom filmu STUNTS koji e izašao godinu dana ranije i moguće je da je uticao na Trenchard-Smitha.
Međutim, taj ceo koncept mešanja stvarnih ljudi i relativno fiktivne priče nije bez đavla. Sasvim je jasno zašto je Trenchard-Smith to radio. Očigledno je to bio put da snimi izuzetno jeftin exploitation film, a moguće je da su mu Page i Sorcery čak i pomogli u finansiranju.
Međutim, Tarantino je u filmu DEATH PROOF napravio direktnu repliku Trenchard-Smithovog filma, sa Zoe koja igra samu sebe, dolazi na snimanje i ima pustolovinu. Štaviše, vožnja na haubi je jedna od stvari koju žena radi u STUNT ROCKu.
Sad je već kasna noć i mrzi me da tražim po netu da li je još neko primetio ovu sličnost, ali siguran sam da jeste jer je jako očigledno, a uostalom Tarantino hypuje Trenchard-Smitha.
Koliko god veza sa Tarantinom činila ovaj film atraktivnim, ne bih mogao da ga preporučim ljudima koji nisu izričiti fanovi filmova io filmmakingu i curio naslova.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ART OF WAR 2: THE BETRAYAL Josefa Rusnaka, nastavak meni jako dragog filma Christiana Duguaya iz Wesleyevih theatrical dana. kao što sam u ono vreme bio jako radostan zbog tog filma, i ove godine me je obradovao nastavak.
Holivudska mašinerija je dosta surove, umesto samo jedne nekadašnje zvezde koju je sistem sažvakao i ispljunuo, ovde imamo dve. Kao i u filmu CONTRACTOR, Snipes sarađuje sa nemačkim rediteljem Josef Rusnakom, koji je preuzeo uogu koju je za Seagala svojevremeno imao Michael Oblowitz. I Oblowitz i Rusnak su u jednoj fazi svoje karijere mnogo obećavali da bi se onda gotovo neobjašnjivo našli u DTV svetu iz koga nema povratka u theatrical.
I Rusnak u ovom filmu uspeva da isporuči look koji u DTV uslovima vrlo dobro simulira theatrical look. Iako je jasno da film ima određena budžetska ograničenja, Rusnak uspeva da ih prevaziđe vrlo koncentrisanom i preciznom inscenacijom u kojoj ne ostavlja puno prostora za greške. Najveća greška u scenarističkom i rediteljskom smislu jeste uvođenje motiva superweapona koji je suvišan u celoj priči o zaveri, i tera Rusnaka na tritoriju dosta neuverljivog CGi koji devalvira neka odlično urađene delove.
Rusnak se odlično pokazao u scenama tuče recimo i one su sasvim na nivou theatrical filmova i od svih DTV šibadžija, Wesley pokazuje najbolju formu.
Ono što je mene tokom gledanja ovog filmanajviše obradovalo jeste to što je DTV tržište zapravo postalo mesto na kome se može dobiti doza nekih naizgled prevaziđenih žanrovskih formi, koje su postaje suviše generic za glavni tok ali imaju svoju publiku. Iako se kroz razne naslove poput Bournea, ovakvi filmovi vraćaju u prvi plan, ipak danas se čini kako su ljubitelji klasičnog akcionog trilera postali neka vrsta alternative a posao akcionih zvezda i reditelja liči na neki stari zanat, poput kazandžijskog. :D
S druge strane, teško mi je da opšem ushićenje koje sam osetio kada sam dobio dozu generic akcionog trilera pristojnog kvaliteta sa ovim filmom. Retko koji blockbuster ili high proile film me je u poslednje vreme tako obradovao kao ART OF WAR 2.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam QUEEN BEE STRIKES AGAIN Norifumi Suzukija, courtesy of Ginger.
U principu, kad pogledaš jedan sukeban film Norifumi Suzukija pogledao si sve. Međutim, svaki od njih u svojoj repetitivnosti donosi poneki svež detalj, na nivou jedne ili dve scene koja ga čini unikatnim, i vrednim gledanja.
Uostalom, sam sukeban koncept koji je Norifumi furao je vrlo pitak i gledljiv tako da se formulaičnost lako podnosi jer je formula sama po sebi pitka.
U ovom filmu, pored kultne sekvence grupnog seksa na motorima, postoji niz goofy situacija, od kojih se još izdvaja recimo scena samo razveičenja nove članice bande.
Sve ostalo je Suzuki business as usual, što je meni u principu OK. Kao i drugi Suzukijevi filmovi, i ovaj zaslužuje punu pažnju. No, ukoliko si casual gledalac i overio si neki drugi sukeban naslov, preživećeš i bez ovoga.
* * 1/2 / * * * *
Why Is Universal Still Blocking The Distribution of Enzo G. Castellari's GREAT WHITE?
Three weeks ago, The New Beverly Cinema hosted a special screening of Enzo G. Castellari's INGLORIOUS BASTARDS (timed to coincide with the movie's long-awaited DVD release). Severin Films, the movie's distributor, helped organize the event, which included a Q&A with the director and his stars, Fred "The Hammer" Williamson and Bo Svenson. As is customary at The New Beverly, a second feature was programmed: Castellari's audacious Nazis-in-London romp, BATTLE SQUADRON. Due to a late start for BASTARDS and a lengthy post-film Q&A session (which gave way to a lengthy autograph-signing session), BATTLE SQUADRON didn't fire up until close to midnight; as a result, Castellari's Nazis-in-London WWII romp played to a house that was maybe a quarter full. This was unfortunate for two reasons: 1) BATTLE SQUADRON is far superior to INGLORIOUS BASTARDS, and 2) BATTLE SQUADRON was the back-up title for the movie Severin Films really wanted to show.
Had all gone according to plan, The New Beverly Cinema would've presented the first North American screening of Enzo G. Castellari's GREAT WHITE in twenty-six years.
Though INGLORIOUS BASTARDS is suddenly a hot property again thanks to Quentin Tarantino, the opportunity to see GREAT WHITE in a U.S. theater would've easily been the highlight of the evening. This is, after all, the notorious JAWS knockoff against which Universal Pictures filed an injunction in the spring of 1982. Why? Well, Universal had their own JAWS knockoff in production for summer 1983: JAWS 3-D. And though these Italian-produced cash-ins were usually under-promoted grindhouse schlock, GREAT WHITE's distributor, Film Ventures International, was aggressively spending millions of dollars to sell the movie nationwide. When the picture opened to huge business on March 5, 1982, its fate was sealed: GREAT WHITE was deemed a threat to Universal's "original" killer shark franchise, and it went away for good.
That Universal would take such a hard-line against Castellari's movie now strikes me as overzealous; it's been viewable for free on the internet for years, and it's really only remembered by completist geeks like me (who'd just convinced their parents to take them to see the film on the very weekend it was banished from theaters). The DVD release of the movie might cause a smattering of hype, but it's not like there's an ongoing JAWS franchise to be damaged (although I'm constantly hearing rumors of a JAWS remake/reboot in development at Universal). Time to ease up on that injunction, Universal. In 2008, GREAT WHITE is, at most, a curio.
I recently exchanged emails with Severin's Carl Daft, and he gave me this update on The New Beverly flap and the possibility of GREAT WHITE ever receiving a commercial release in the United States:
The only contact with Universal came from The New Beverly Cinema and they received a letter back citing the injunction itself whereby it was agreed that GREAT WHITE would never be shown again in the U.S without the prior written approval of Universal. And in this event Universal were not prepared to give that written approval to allow us to screen the film at The New Beverly. They also cite that the injunction stands in other territories but without naming which territories. Since getting wind of Universal's position the company we were going to license the title from have got cold feet and now there is no deal to be done in the U.S, even if we were prepared to take on the risk. The film is of course out in Scandinavia without any problems and I am hopeful that we can strike a deal for UK rights to the movie and release it there without any fuss.
So there you have it: GREAT WHITE, starring James Franciscus and Vic Morrow, is safe for Scandanavia and nowhere else. This is unfortunate, as there's a Tarantino/Castellari interview in the can for an eventual DVD.
Faithfully submitted,
Mr. Beaks
Ponovo sam pogledao IF LOOKS COULD KILL Williama Deara, courtesy of Ginger. Ovo mi je bio jedan od najdražih filmova kada sam bio dete, i moram priznati da mi je i sada savršeno legao.
Kada se pogleda ekipa koja ga je radila, od ključnih saradnika preživeo je samo Darren Star i to zahvaljujći kasnijem radu na televiziji. Zvezda Richard Grieco je nestao, William Dear je radio još neko vreme mainstream pa je nestao a Fred Dekker je postao kultna figura ali bez veće prilike da radi.
Ipak, sam IF LOOKS COULD KILL je odličan film. Reč je o pastišu superagentske mitologije na tragu Bonda (sasvim su očigledne paralele sa CASINO ROYALE, FROM RUSSIA WITH LOVE i GOLDFINGERom) spojenom sa tinejdžerskom komedijom.
IF LOOKS COULD KILL je dakle adolescentska verzija već rađenih, i vrlo uspešnih kombinovanja tipa CLOAK AND DAGGER. Ovakvi miksevi su rađeni i kasnije s tim što navedeni naslovi stoje među superiornijim.
Pre svega Dear se vrlo potrudio da mu činjenica da je reč o komediji ne smeta previše u akcionom domenu. IF LOOKS COULD KILL nije Bond film, ali su akcione scene sasvim kompetentne a u konkretnom slučaju završnog obračuna sa helikopterom koji pada čak i inovativne ako imamo u vidu da je film sniman 1991. godine.
Štaviše, Dear u nekim aspektima uspeva da se nadoveže na DIE HARD i da prevaziđe koncept pastiša, plasirajući i originalna i savremena rešenja.
U tom smislu, IF LOOKS COULD KILL iznenađuje fleševima ambicije.
Iz današnje vizure, naravno, količina 80s dizajna i muzike čini da sve dobije još jednu naročitu notu. U svakom slučaju mislim da bi bilo lepo kada bi IF LOOKS COULD KILL doživeo revival kao naslov koji ima određenu težinu. Nažalost, ne čini mi se da je to izvesno, između ostalog i zato što je još u vreme premijere bio flop.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Zvezda Richard Grieco je nestao.
Videli smo ga pre koju godinu kako se vrti na ražnju.
Šta Variety kaže o MARAUDERu:
DVD Premiere
Starship Troopers 3: Marauder
(Direct-to-Video)
By JOE LEYDONRead other reviews about this film
Powered By A Sony Pictures Home Entertainment release of a Paul Verhoeven and Stage 6 Films presentation of a Bold Films production, in association with Film Afrika and ApolloMovie Beteiligungs. Produced by David Lancaster. Executive producers, Claudio Faeh, Steve Kemper, Ed Neumeier. Co-producer, Steve Beswick. Directed, written by Ed Neumeier.
With: Casper Van Dien, Jolene Blalock, Amanda Donohoe, Marnette Patterson, Stephen Hogan, Boris Kodjoe.
Die-hard fans of "Starship Troopers," Paul Verhoeven's notorious 1997 cult-fave sci-fi spectacle, will be pleased to note that its second made-for-vid sequel gamely attempts to replicate the original pic's over-the-top style and self-satirical tone. Unlike 2004's negligible "Starship Troopers 2: Hero of the Federation," a relatively straightforward actioner, the latest episode reprises Verhoeven's love-it-or-hate-it mix of gruesome mayhem, overstated melodrama, peek-a-boo nudity and tongue-in-cheek fascist aesthetics. For that reason alone, "Starship Troopers 3: Marauder" likely will generate greater sales and rentals than its immediate predecessor. Improved production values certainly won't hurt its prospects.
Genre specialist Ed Neumeier, scripter of first two "Starship Troopers" adventures, makes his directorial debut this time out, working from his own scenario about the ongoing conflict between human soldiers and humongous arachnids. Early on, Neumeier indicates just how seriously viewers should take the vidpic: Omar Anoke (Stephen Hogan), the heroic sky marshal in charge of battling the big bugs, is a charismatic celebrity and chart-topping singer whose onstage movements and militaristic song list suggest Adolf Hitler as an "American Idol" contestant.
Casper Van Dien, star of the first pic, returns as Johnny Rico, a gung-ho warrior who's reintroduced in his new job as commander of military forces on a farming-colony planet. Unfortunately, when his outpost is overrun by hordes of mammoth, man-eating insects, Rico is blamed and receives a death sentence at his court-martial.
But he's allowed to cheat the hangman, literally, when fellow officer and estranged friend Dix Hauzer (Boris Kodjoe) drafts him for a rescue mission to a distant planet, where Anoke and a few other survivors -- including Capt. Lola Beck (Jolene Blalock, sporting Angelina Jolie-size lips), Hauzer's main squeeze and Rico's former flame -- have been stranded after a spacecraft crash. You don't need to be told that there are a lot of big bugs on this planet, do you?
Like most other makers of vidpic sequels, Neumeier ingeniously balances the need to cut corners with the need to recapture at least some of what made the original feature distinctive. "Starship Troopers" is, as even its admirers must admit, very much an acquired taste. But "Marauder" does manage to convey at least some of its flavor, albeit watered down.
New pic adds a sprinkling of seriocomic religious allusions to the original goulash served by Verhoeven (who's credited as a "presenter" of the vidpic). Also conspicuous are bits of throwaway dialogue that heavy-handedly reference post-9/11 paranoia. Performances are deliberately broad across the board.
Camera (color), Lorenzo Senatore; editor, Michael Bateman; music, Klaus Badelt; production designer, Sylvain Gingras; costume designer, Diana Cilliers; sound (Dolby), Simon Rice; special effects designer/supervisor, Robert Skotak; assistant director, Leigh Tanchel; casting, Chadwick Struck. Reviewed on DVD, Houston, Aug. 10, 2008. MPAA Rating: R. Running time: 105 MIN.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.e-novine.com%2Fslike%2Fslike_3%2Fr1%2Fg2008%2Fm08%2Fy185180025440044307_3.jpg&hash=bdbf61aacfab85c26e7b650e77ebfe14a6596352)
Heh. Jebeno.
Svi su tu. Nogo, Braća K. i Điki. :D Ekipa stigla...
Pogledao sam sa zakašnjenjem FILM NOIR Rista Topaloskog i Srđe Penezića, courtesy of Kunac.
Ne osećam grižu savesti što ga nisam pogledao u bioskopu pošto mi se čini da je reč o filmu koji savršeno ide na dobrom monitoru. Uostalom na velikom ekranu bi prilični nedostaci animacije bili još vidljiviji i moram priznati da bih se kao gledalac osećao prevarenim.
Ovako na DVDu, film deluje sasvim pristojno kao jedan šarmantan DTV eksperiment u kome se animacija koristi u noir maniru, u jednoj priči koja je derivativna na dobar način i stoji kao legitiman pastiš konvencija i poznatih zapleta, sa kadriranjem koje je na nivou dobrog igranog filma, pristojnim tonom i nahom premda lišenim zvezda koje ipak čine savremeni animirani film čak i u altrnativnom domenu (videti FREE JIMY).
U tom kontekstu, FILM NOIR se previše oslanja na konvencije da bi imao naročitu reputaciju na tržištu art animacije. U odnosu na ono što rade Skandinavci, FILM NOIR je ipak suviše komercijalan a opet nije pravi exploitation kao što rade u Japanu.
Međutim, u srpskim okolnostima, FILM NOIR je već zanimljiv slučaj. Naime, prvo on pokazuje zapravo možda i najsjajniji dragulj u filmofilskoj kruni dela koju su pravili likovi koji su okruživali Pajkića. Penezić je praktično bio seeder i jevanđelizovao je žanrovski film pre Pajkića, Šijana i ostatka ekipe. On je snimio jednu žanrovsku kontemplaciju koja je na liniji nečega što bi oni želeli da urade i FILM NOIR stoji kao najbitnije i najzaokruženije delo te ekipe.
S druge strane, činjenica da je jedno ovakvo delo urađeno u Srbiji za neki, verujem skroman novac, ohrabruje sve ne koje zanima animacija u dugometražnoj formi.
U tom smislu, FILM NOIR zasužuje punu pažnju i svu podršku u srpskim okvirima.
* * * / * * * *
To bi se moglo spržiti. Ili, ako postoji u komercijalnoj distribuciji da ga kupim. Ima li ga?
Narezaću ti ja. Još ga nema u distribuciji.
Ali biće? Misli, volim da podržim scenu i te fore. Nareži pa ću se setiti da ga pazarim kad izađe.
Valjda će izaći kao DVD. U svakom slučaju, remindovaću te da podržiš scenu, ako gledajući pirat nađeš išta vredno podržavanja. :D
Pogledao sam TRANSSIBERIAN Brad Andersona, courtesy of Ginger.
Moram priznati da sam za Brad Andersona oduvek više gajio poštovanje nego što su mi se njegovi filmovi dopadali. Mislim da je dragoceno da postoji neko ko pravi tako spore, trome, pretenciozne trilere koji pokušavaju da zađu u horor, pa makar na kraju bili dosadni i šuplji. Iako, u krajnjoj liniji time ne daje nikakav doprinos filmografiji žanra, tom doslednom pretenzijom uspeva da spreči njegovu totalnu devalvaciju i doprinosi korpusu art filmova koje žanr izbacuje- Ako imamo u vidu da je Anderson vrlo dolsedan u tome, a da autori tog tipa ako uspeju mahom beže što dalje od tog pristupa u svojim sledećim filmovima, skidam mu kapu barem na tome što je survivor.
S druge strane, kod Andersona mi je zanimljivo to što snima u Evropi za Filmax, ekipu koju čine Yuzna i njemu slični, i što njihovu produkciju uspeva da izvede do nivoa gde se tretira sa punim respektom. Isto rtako, ako uzmemo u obzir arhaičnost mazrtica kojima se služi i suštinski DTV okolnosti u kojima radi, smatram da je velika subevrzija kako uspeva da tu toliku masu ljudi drži u ubeđenju da to što radi nije DTV.
TRANSSIBERIAN nažalost ne dobacuje do nivoa Wallerovog klasika MUTE WITNESS iako pokušava da smesti sličnu hitchcockovsku priču u postsovjetski setting. Međutim, dok nam Waller priča jednu priču, i to vrlo precizno i fokusirano, Anderson meandrira između nekoliko priča, junaci se prečesto ponašaju potpuno neuverljivo ne bi li pomerili priču u pravcu koji Andersonu odgovara i to bi bilo OK u nekom dinamičnom filmu od ispod 90 minuta. Međutim, Anderson pokušava da meša artificjelnost hitchcockovskog zapleta sa pseudoozbiljnom studijom karaktera a to baš ne ide jedno s drugim.
AN nivou azpleta, sve je odmah jasno, i tu anderson dostaje dosledan sebi. Sve ono što nam on plasira kao iznenađenje, mi smo videli sto puta. Međutim, ovog puta mi se činilo da će neke svežije klišee iskoristiti a to se naročito odnosi na situaciju sa potpuno neuverljivim kašnjenjem Woodyjevog lika. Moram priznati da sam očekivao da će taj apsurdni detalj ozbiljnije zaigrati u plotu.
Nažalost, TRANSSIBERIAN u svojoj derivativnosti ni ne pokušava da nadmaši uzore. To je štta, pošto je Anderson ponovo napravio ambiciozan film pun grešaka koji na neki način zaslužuje poštovanje.
* * 1/2 / * * * *
Fox Searchlight has stopped production on the $16 million feature film version of 70's British cop show "The Sweeney" reports Variety.
The reason? Concerns about its international prospects as the film had yet to land a big name cast member and awareness of the show outside the UK is very limited.
John Thaw and Dennis Waterman starred in the classic show about a London police unit dedicated to fighting violent crime. With salty dialogue and tough action scenes, it invented the blueprint for gritty UK cop dramas and was a major inspiration for the recent and highly acclaimed series "Life on Mars".
Thesps being considered for the main roles of a seasoned detective and his younger partner in the film version were Ray Winstone and the up-and-coming Michael Fassbender ("300," "Hunger"). DNA Films had been set to start lensing in the next few weeks.
Rather than continue with pre-production, Fox and DNA mutually agreed to step back and wait but still hope to go into production next year. Cult writer-director Nick Love remains attached to direct.
The Baader Meinhof hoopla.
If a studio in the US knows it's got a stinker on its hands, it simply won't show it to critics before dumping it in theaters on a Friday evening. That used to be a rare, desperate measure, but as studios realize that audiences are now swayed more by marketing than reviews, it's become an increasingly common practice. But it only works for a certain kind of film, a non-event movie like a B-level horror flick or a romantic comedy with a poster showing Matthew McConaughey about to take his shirt off. If a cone of silence were to descend on a film as big as, say, Der Baader Meinhof Komplex hopes to be in Germany - produced by Bernd Eichinger (Downfall, Perfume) and starring the country's top of the line: Martina Gedeck, Moritz Bleibtreu, Bruno Ganz, Nadja Uhl, Johanna Wokalek, Hannah Herzsprung and on and on - audiences would smell a rat.
So Constantin Film and their PR agency, Just Publicity, are trying out a new tactic - and it's blown up in their faces.
In order to attend a preview screening this week of Baader Meinhof, journalists had to sign a contract with terms that, despite both companies' protestations, can only be described as unprecedented. The film opens on September 25; if a journalist writes about the movie or even speaksabout it with a third party - friends, colleagues, what have you - before September 17, a fine will be imposed: 100,000 euros, to be split between the journalist's employer and the journalist him/herself - personally. 50K each.
In an August with little else going on in the entertainment biz, this one false move has kicked up precisely the sort of coverage it was meant to dissuade, rousing a formal protest from the Deutscher Journalisten-Verband and stories from Franz Baden in the Süddeutsche Zeitung, Sonja Pohlmann in Der Tagesspiegel, Hanns-Georg Rodek in the Berliner Morgenpost and Die Welt and Volker Behrens in the Hamburger Abendblatt. Angriest of all is Rüdiger Suchsland, who writes in Telepolis (and I'm loosely translating on the fly here, so bear with me):
Obviously, Der Baader Meinhof Komplex is a botched film. There's no other explanation for Constantin's loss of control and hysterical behavior. There's a fear that word of the poor quality of the film will get out. Evidently, the film is so weak that it can be damaged by a bad review or even a falsely phrased rave. Film critics may take pleasure, though, in the unintended result of Constantin's actions: The studio flatters them by lending them a power they rarely claim for themselves.
In this light, then, film criticism is, after all, more than "spitting into the river from a bridge," as André Bazin once put it - a quote critics, with exaggerated modesty, are fond of referencing. These unloved journalists are clearly worth as much bounty as the RAF terrorists were once to the Federal Office of Criminal Investigation (BKA). The terrorists, too, were once worth 100,000 German marks - per head.
While some journalists have gone as far as to call for a boycott of coverage of Baader Meinhof - not likely to happen - Suchsland argues for more. Publications and broadcasters should focus on Constantin and Just Publicity's audacity, he argues, and, now more than ever, run reviews well in advance of September 17, with the authors' identities protected by pseudonyms. And that's just for starters. Suchsland is pissed off.
Gledao sam THE BABYSITTERS Davida Rossa, courtesy of Ginger.
Ovaj film me je prijatno iznenadio pošto sam bio poprilično digao ruke od američkog nezavisnog filma. Međutim, Ross je snimio jedan vrlo fokusiran i jasan film, sa razvijenom pričom, solidnim kadriranjem i odličnim glumcima, bez nasilne oneobičneotsi koju nosi nezavisni film.
Da Rossov pristup nije toliko klinički, možda bi se BABYSITTERS mogao smestiti na liniju naslova poput AMERICAN BEAUTY. Međutim, za razliku od Mendesa on nema artističke pretenzije, što je i dobro.
Sama priča o devojkama koje shvataju da bi svoju bejbisitersku ponudu mogle da prošire seksualnim uslugama, lako se transformiše u zanimljivu psihološku studiju, ne seksualne već ekonomske prirode, uspevajući da prodre do psiholoških osnova kapitalizma.
Ross uspeva da kroz ceo film izbegne sentimentalnost, i ne ponaša se moralizatorski, međutim kroz intelektualni koncept vrlo dobro poentira svoj moralni stav, pošto kroz analizu kapitalističkog koncepta neumitno dolazi do vrlo dragocenih psiholoških zaključaka, ne samo o zamajcu koji pokreće ceo posao već i do psiholoških transformacija koje posao izaziva kod junaka, kako profesionalaca tako i mušterija.
Gluma je odlična pošto uspeva da zatoči psihološku autentičnost a da ostan u domenu vrlo efikasnog underplaya.
THE BABYSITTERS je odličan mali film i zaslužuje preporuku.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NO BLADE OF GRASS Cornel Wildea, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo bizarnom filmu, počinje kao patetična priča o ekološkoj panici, o zagađenju koje izaziva neku bolest među biljama, žitaricama i sl. a konsekventno i među životinjama. Međutim, onda se pretvara u prilično hard core, ali not in a good way priču o građanima Londona koji bže iz grada kako bi stigli u Škotsku i tamo našli zaklon.
Iako ovaj film ima kultni status, moram priznati da što se mene tiče, on jedino može mati kultni status kao čist curio. Naime, taj spoj patetičnog ekologizovanja i expoitationa je vrlo neuravnotežen. Isto tako u samom psihološkom profilu likova unikatno je to što za razliku od drugih post-apokaliptičnih filmova u kojima ljudi čim krene kriza dobiju poriv da se jure po ulici biju i siluju, ovde glavni junaci imaju vrlo agresivan pristup stvarima u početku svoje golgote. U ovakvim filmovima, inače junaci kreću iz jene nevine pozicije i tokom filma potaju monstrumi i ubice. U NO BLADE OF GRASS, junaci se od početka ponašaju kao ubice, i to u pojedinim situacijama gotovo neopravdano što filmu daje poseban ugođaj.
U tom smislu, NO BLADE OF GRASS je vredan gledanja. Međutim, izuzev tih detalja, zaista nema ničeg drugog što može da nudi ovaj granddaddy apokaliptičnih filmova.
* 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam NO BLADE OF GRASS Cornel Wildea, courtesy of Ginger.
Ako već nisi, obavezno pročitaj roman Johna Christophera po kome je rađen film, roman je odličan a objavljen je još odavno u okviru edicije Kentaur. Film još nisam pogledao, ali sigurno da hoću, a inače bih voleo da vidim i neku novu adaptaciju; naime, posle 28 dana (i nedelja) nekako mi je prirastao za srce taj koncept postapokalipse u Velikoj Britaniji. :lol:
Pogledao sam REDBELT Davida Mameta, courtesy of Ginger.
Reć je o zanimljivom filmu u kome se Mamet na svoj prepoznatljiv način bavi temom koju do sada nije doticao a to je mixed martial arts fighting. Ovaj film čini zanimljiv double bill sa NEVER BACK DOWN koji američku fascinaciju mixed martial arts borbama smešta u adolescenstki milje.
Iako spoj Mameta sa mixed martial artom deluje bizarno, REDBELT bi se u domenu borilačkog filma mogao posmatrati kao varijacija na bokserski film u kome je samo zamenjena borilačka veština koja se praktikuje u ringu. Međutim, u dramaturškom smislu, REDBELT je us suštini bokserski film sa sve borcem koji preferira amaterizam u odnosu na komercijalizaciju, učiteljem pod čijim je toplim skutima napravio prve korake, žene koja ga tera da uđe u proefsionalizam, ljigavim menadžerima i ljudima koji od borbe prave šoubiznis...
Sve su to elementi koji postoje u bokserskim melodramama još od tridesetih i četrdesetih. Stoga, uvođenje druge veštine u taj kontekst pre svega čini da se REDBELT površno percipira kao nešto novo, radikalno ili paradoksalno jer je Mamet upleten u sve. Međutim, ma koliko Mametovo uplitanje u film o mixed martial artsu delovalo neobično, isto tako se niko od nas ne bi iznenadio kada bi on pisao film o boksu.
Unutar same strukture, iako je nesumnjivo reč o filmu u kome ima borilačkih scena, i iako te borilačke scene vrlo često imaju funkcju u izražavanju likova, Mamet se nalazi na svom terenu pošto filozofija trenera điuđicua može da bude jako dobar poligon za njegove dijaloške sparinge. Štaviše, Mamet uspeva da do maksimuma dovede verbalni segment borilačkog sporta i istočnjačkih borilačkih veština. Štaviše, REDBELT bi mogao upravo zbog spoja verbalnog i neverbalnog, i smeštanja cele priče u scenske uslove (teretana kao scena, ring kao scena, ljudi se kostimiraju kako bi trenirali ili ušli u ring) lokacija i radnji koje imaju inherentnu teatralnost, da bude zanimljiva pozorišna predstava, a da ne bude lišen niti jednog od svojih aduta.
Ono što bi REDBELT sprečilo da bude pozorišna verbalno-koreografska predstava jeste prilično odsustvo mogućih alternativnih čitanja, iako Mamet više nego u drugim recentnim filmovima pokušava da ih unese. Naime, sasvim je jasno da Mamet u ovom filmu pokušava da se vrati svojim uslovno rečeno angažovanim korenima koje je pišući melodičan dijalog i con zaplete u međuvremenu sasvim izgubio. REDBELT uporno pokušava da maltene bude WATER MACHINE smešten u uslove borilačkog filma i da se obračuna sa demonima komercijalizacije koji vrebaju iza svakog ćoška i spremni su ne samo da potpuno izmene ljude i nateraju ih na greh, nego se dešava da samo okrznu čoveka i potpuno mu unište život. To jeste simpatična poenta, naročito ako se ima na umu da kroz tu fobiju Mamet zapravo pokušava da govori o sebi i Holivudu, međutim, u ovom konkretnom slučaju, Mamet kreira jednog junaka koji je previše nevin i previše pun ideala da bi bio iole uverljiv.
Možda takav junak može da postoji u miljeu u kome se dešavao Mametov WATER MACHINE, jer to je druga epoha, strahote sveta nisu svima bile opšte poznate, ili pak takav čovek može da postoji u nekom izolovanoj verskoj zajednici, međutim toliki stepen nevinosti kod čoveka koji je vodio relativno aktivan sekularni život je prosto apsurdna. Ipak, bavljenje čistotom američkog sna i stvaranje takvih anđeoskih likova jeste na neki način Mametov pečat, no to slabo pije vodu na filmu. Chiwetel Ejiofor je napravio vrlo solidan nastup u okvirima zadatog materijala i teško da bi iko drugi napravio više sa ovakvim tekstom. Inače, zanimljiva je paralela između ovog junaka i Djimonovog gurua u NEVER BACK DOWN. Ne samo da je u oba slučaja glavni junak crni guru pun raznih saveta kojima kroz principe borbe zapravo objašnjava životnu filozofiju, već ima nekih sličnosti i na nivou zapleta.
Drugi hronični problem, i Mametov pečat je svakako ta mreža prevare na kojoj se bazira zaplet. Kao i uvek u jednom trenutku, junaci počnu jedni drugima toliko da zabadaju nož u leđa da se priča u priličnoj meri relativizuje a gledalac izgubi odnos prema karakterima. Toga ima i u REDBELTu ali svakako manje nego u HEISTu.
Scene borbe su cool. Nisu spektakularne ali imaju određenu energiju koja se upravo graniči sa neverbalnim teatrom.
REDBELT nije uspeo da reinventuje Mameta, ali ga je u određenom smislu renovirao, postavio u neke sveže okolnosti i razbio je maniristički niz u kome se našao. Još uvek nisam gledao seriju THE UNIT ali čini mi se da u nekim scenama, Mamet referiše na nju, naročito u subplotu o snimanju filma. Ne znam kako REDBELT stoji u odnosu na nju, ali iako suštinski nema promena, činjenica je da se izdvaja u odnosu na Mametove recentne flickove.
* * ½ / * * * *
Tek sam sad skontao da je na Popboksu u tekstu o Comiconu linkovan tvoj prikaz grupe My Chemical Romance i albuma Black Parade iz 2006. Eh, to su bili dani... Mislim na dane kad si pisao za Popboks, a ne na Crnu paradu.
E moj DušMane, nekoć sam bio punk.
Ali nema veze, pre odlaska sam uspeo da ostavim dovoljno ljudi na Popboksu da brinu o njemu. Ipak, odigrao sam značajnu ulogu u dolasku Kristine, Miloša, Đorđa, Zorana, Mehmeta i možda sam nekoga zaboravio (pamtim da su Goran Musić i Žika K. imali one-shot tekstove na Popboksu), nek se ne naljuti.
Sada ipak svi ti ljudi koje sam ja preporučio imaju važnu ulogu na Popboksu i daju mu veliki legitimitet. A čini mi se da nije samo moj utisak da su oni najpažljivije čitani na Popboksu.
Pogledao sam VIKAREN Ole Bornedala, courtesy of Kunac.
Iako moram priznati da mi Bornedalov odlazak u Holivud nikada nije bio do kraja jasan i nisam razumeo što su Weinsteini našli u njemu, pogledavši VIKAREN negde shvatam da je Bornedal tip koji ima nivo profesionalizma koji doseže holivudske uslove. Nisam gledao druge stvari koje je radio po povratku u Evropu, ali VIKAREN je vrlo zabavan, komunikativan omladinski horor koji bi Bornedalu da već nije bio u Holivudu možda mogao biti pozivnica da tamo ode, ili ga je pak on i snimao sa idejom da se vrati.
Posebnu draž čini to što u jednom pulp filmu glavne uloge glume glume veterani DOGME pokreta Paprika Steen i Ulrich Thomsen, koje smo poslednji put videli zajedno u Vinterbergovom klasiku FESTEN. Ovde se pojavljuju u jednom potpuno drugom kontekstu i ponovo su vrlo funkcionalni. Od Paprike Steen se to i moglo očekivati pošto je u nekim danskim filmovima pokazivala da ima dara za komediju.
Bornedal i Laustsen su filmu dali glossy look i moglo bi se reći da na niovu spektakla dostiže američke B-theatrical naslove tipa COVENANT. S tim što je naravno u dramaturškom smislu bolji.
U svakom slučaju Bornedal je snimio film koji u širem kontekstu žanrovske ponude sa ovim spojem solidne tehničke realizacije (slikao Dan Laustsen, muzku radio Marco Beltrami, sve holivudski kadar), ambicioznog prilaza jednoj relativno generic priči, i odsustva ovog tipa horora za klince, ima dosta potencijala i može da obraduje fanove ovog pristupa filma, i isto tako pokazuje po ko zna koji put snagu danske industrije u domenu komunikativnog repertoarskog filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam BBCjev dokumentarac MUNICH: OPERATION BAYONET. To je emisija iz 2006. godine u kojoj su prikazani do sada poznati fakti o operaciji Wrath of God u kojoj su Izraelci napravili odmazdu protiv ekipe koja je organizovala pokolju u Minhenu. Imajući u vidu da su se upravo završile Olimpisjke igre kao i da su Šefik i šapić napravili pizdariju u Olimpiskom selu kakva po žrtvama nije viđena još od Minhena 1972. godine, evo divnog povoda da se malo prisetimo ove zanimljive priče.
Ovaj dokumentarac je rađen iz izraelska vizure i ima samo jednog palestinskog sagovornika. U smislu ekskluzivnosti sagovornika ONE DAY IN SEPTEMBER je mnogo relevantniji. Međutim, sasvim je jasno da je teško naći žive & raspoložene Palestince za razgovor. No, što se Izraelaca tiče, ekipa je odlična i daju prilično detaljan prikaz cele operacije.
Reditelj Ron Maiberg je vrlo diskretno koristio metod rekonstrukcije i ubacivanja dokumentarnih materijala kako bi gledaoca ubacio u celu atmosferu i upoznao ga sa lokacijama ali se sačuvao da se dokumentarac ne pretvori u show.
Pošto sam dosta čitao o ovom slučaju, ovaj naslov daje dosta podataka mada ostavljeno je prostora za još neke dokumentarce na ovu temu jer su poneke zanimljive stvari preskočene.
Pošto mi je ovih dana bilo malo hectic, nisam stigao da zapišem utiske o svim stvarima koje sam pogledao. Počeću od poslednje stvari koju sam gledao. To je GET SMART Peter Segala.
Od ovog filma sam očekivao i malo i puno. Malop sam očekivao zato što sam računao na to da se radi o rimejku poznate serije koji će biti rađen u grču sa velikim poslovnim očekivanjima, kontroverzama, otpuživanjima za komercijalitaciju i sl. S druge strane puno sam očekivao od Peter Segala koga smatram jednim od najtalentovanijih savremenih reditelja u domenu high budget komedije i svakako rediteljem čije umeće prevazilazi klasične zanatske okvire tog žanra.
I u tom smislu, dobio sam film koji na najbolji i najgori način, istovremeno, ispunjava ono čemu sam se radovao. GET SMART je u situacijama kad je komedija vrlo dobar, mahom odličan. Međutim, u pojedinim situacijama Segal pokušava da ga režira kao akcioni film, da snimi svoj TRUE LIES, i iako na nivou inscenacije akcionih scena sasvim pristojan, njegova podela u glavini ulogama je previše komičarska tako da postoji ogromna razlika u tonu izmešđu komičnih i akcionih situacija.
Carrell je počeo da dobija veliku kreativnu moć i komične scene kroji prema svom afinitetu awkward humora na liniji serije THE OFFICE i tim pre taj vid diskrtnog skoro stilizovanog humora nema puno veze sa adrenalinskim akcionim situacijama. U filmu glumi i The Rock i kad je recimo Rock u tim scenama one stoje fantastično. Segal je u svojoj ambicioznoj računici očigledno zaboravio to da je okosnica TRULE LIES bio ipak akcioni heroj Arnie, i to hipertrofirani samoparodični akcioni heroj kao što je sada Rock. I u tom smislu, da je Rock igrao glavnu uklogu GET SMART bi bio klasik.
Međutim, sa ovom podelom i odnosima, GET SMART je samo jako dobar i zabavan film koji uspeva da bude konstantno smešan i zanimljiv. Ali, nažalost ne uspeva da bude i zanatski vredan film i dauspešno reši jednačinu sa kojom se suočavaju reditelji akcionih komedija.
Kad je o Segalu reč, zadržao je svoju reputaciju i sa velikom pažnjom čekam i njegov sledeći film.
* * * / * * * *
Pogledao sam FULL MOON HIGH Larry Cohena, courtey of Kunac.
Moram priznati da za ovaj film nisam znao i nije mi bio na listi brojnih Larryjevih filmova koje želim da pogledam. Uprkos povoljnim kritikama i visokoj ceni kod Maltina, što je Larry retko dobijao, bio sam skeptičan prema gledanju.
Međutim, na kraju sam bio izuzetno prijatno iznenađen, pošto je reč o potpuno off-the-wall komediji u kojoj je cela prioča sa vukodlakom samo plot device koji povezuje seriju potpuno off-the-wall sekečeva. Ono čega sam se ja plašio jeste da će Cohen u ovom filmu praviti neki umekšan horor, međutim FULL MOON je punokrvna edgy komedija, sa dosta hit and miss humora, koji je više hit nego miss i potpuno je na liniji nestašluka kakve su radili Landis ili Dante (a tu ne mislim na Landisov WEREWOLF nego baš na komedije).
Čini se da je pokrovitelj filma bio Alan Arkin čija se čitava familija pojavljuje, i Cohen je na jednom mestu skupio priličan broj odličnih komičara i svaki ima svoju ariju. Ono što je još zanimljivije to je da Cohen koji nije pisao previše komedija očigledno ima vrlo specifičan i svež odnos prema žanru i u njegovom filmu se često vide neka potpuno inovativna rešenja.
Naravno, u ocvakvoj skečevitoj strukturi, postoje određei padovi, kod Cohena se to dešava u samom finalu, ali konvencije žanra omogućuju da se sve privede kraju ona a high note.
U svakom slučaju, FULL MOON HIGH treba videti kao favorit iz senke.
* * * / * * * *
DIPLOMA ZA SMRT Živorada Tomića je jedno od najzanimljivijih gledalačkih iskustava koje sam imao u poslednje vreme. Reč je o jednom vrlo sadržajnom filmu koji mnogo govori o stanju krimića u kinematografiji SFRJ.
Naime, dok se u radovima njegovog imenjaka Mitrovića, naročito iz šezdesetih, jugoslovenski krimić živ, zdrav i vitalan, kod Tomića je već negde upitno da li je krimić zaista vitalan deo jugoslovenske kinematografije. A opet s druge strane, na nekim drugim nivoima DIPLOMA ZA SMRT nudi obilje zaista vrhunskih detalja, koji je čine značajnim filmom.
U to ime, počeo bih od pozitivnog apsekta. Po svojoj strukturi, DIPLOMA ZA SMRT je klaična priča o usponu i padu jednog gangstera data u maniru najklasičnijih predstavnika tog žanra kao što su LEGS DIAMOND, SCARFACE i sl. U ovom konkretnom slučaju reč je o dvojici zagrebačkih akademsnkih građana, pravnika i ekonomiste koji na ekonomistinu inicijativu počinju da detektuju privredne kriminale i da se ugrađuju u njih, sa tendencijom da u njima počnu da dominiraju.
Iako, sami privredni kriminali o kojima DIPLOMA ZA SMRT govori, ne deluju nimalo neuverljivo, a što implicira komentar koji je Žika copy/pasteovao, uostalom, SFRJ je bila zemlja izrazito razvijenog privrednog kriminala. Štaviše, privredni kriminal kojim se junaci bave u ovom filmu bazira se na krađama iz skladišta i osnivanjem privatnih firmi a tuđe ime u ime kontroverznih biznismena a zapravo krimosa izbeglih u inostrantsvo.
U domenu same delatnosti, DIPL0OMA ZA SMRT je apsolutno uverljiva. Isto ako uključivanje ekonomista i pravnika u celu priču je sasvim očekivano. Ono što bi se moglo smatrati neuverljivim jeste zaplet u kome dva obrazovana mladića požele da uđu od nule u tu priču. Međutim, ovo i jeste film koji pokušava da smesti takvu premisu u realne okolnosti i kaže, "okej, a šta bi s desilo ako bi obratzovan čovek ušao u tu priču, kako bi izgledao njegov sudar sa realnošću kriminala?" i u tom smislu, film je uverljiv jer iako ne govori o nečemu što se desilo, razmatra potencijal jednog dešavanja.
Kad je reč o nasilju koje se sporovodi u filmu, ni ono nije neuverljivo za jugoslovensko društvo 1989. godine. Iako je SFRJ smatrana jednom od najbezbednijih zemalja na svetu naročito u domenu slobode kretanja i sigurnosti građana, nasilje koje donosi ovaj film nije sada neki all around gangland warfare, već vrlo diskretna ubistva u tami.
Ono što je dragoceno, osim samog prikaza činjenica da u SFRJ postoji ozbiljan privredni kriminal koji u sebi nosi izvesnu dozu glamura, naročito iz vizure potrošačkog mentaliteta koji je tada već bio zavladao zemljom, jer kriminal je vezan za kafiće i butike, jeste odnos filma prema društvenim odnosima. Naime, u ovom filmu država ne postoji. Ona ne postoji ni u liku policajaca, ni u liku bilo kog državnog službenika. Na početku vidimo društveno preduzeće koga radnici besomučno protkradaju bez ikakve griže savesti. Ljudi koji odu u zatvor tamo samo steknu kontakte koji im posle omogućuju da se ozbiljnije bave kriminalom. Porez je tu samo da bi se izvrdavao, ili kroz potplaćivanje poreskih službenika koje je u filmu tretirano kao rutinska pojava ili kroz lucidne pravne savete. Opština i sud služe samo da bi se u njima ozvaničila krađa koja je izvršena.
U filmu DIPLOMA ZA SMRT ne postoji apsolutno nijedan junak koji dovodi u pitanje ideju besomučnog bogaćenja. Jedini koji nisu upleteni u tu priču su oni koji su u inferiornoj poziciji, domaćice, služavke i deca. Svi ostali su upleteni u priču.
U tom smislu, ne postoji nijedan junak koji bi se mogao smatrati moralnim centrom filma, izuzev u neku ruku ranjive vlasnice butika Renate koja meandrira između manjeg i većeg zla ali pokazuje izvesne obrise ljudskosti.
Iako bi se opisani moralni idiotizam junaka mogao smatrati scenarističkom greškom, čini mi se da ga sve više prepoznajem u svojoj okolini, i da svoje korene upravo vuče iz vremena kada je nastao ovaj film. U tom smislu, DIPLOMA ZA SMRT nije anticipirala samu gangstersku scenu koliko je anticipirala truljenje moralnog tkiva naroda u susretu sa najliberalnijim oblicima kapitalizma spojenim sa dvosmernom korupcijom između vlasti i naroda.
Konačno, moralni idoti iz Tomićevog filma skončavaju neslavno zato što se ispostavi da je nemoguć srećan brak između prekršilaca zakona i intelekta, i da će ti pametnjakovići pre ili kasnije popiti metak. U tom smislu, ovaj film je vrlo poučan, i pored moralnog idiotizma svojih junaka, a kraju u punoj meri etički zaokružuje žanrovsku konvenciju kojom se služi.
Kad je reč o onome što nije dobro u filmu, pre svega reč je o realizaciji. Ako imamo u vidu da je reč o filmu iz 1989. i da u tom trenutku i u jugoslovenskoj kinematografiji rade reditelji poput Gorana Markovića, Emira Kusturice i Darka Bajića (iz onih dana kada je još uvek koliko-toliko vladao filmskim jezikom) čija je vizuelna kultura na solidnom nivou, Živorad Tomić sa svojim ekstremno arhaičnim pristupom kadriranju zaista deluje deplasirano. Ako imamo u vidu da je gangsterski film, čak i u svojim dekadentnim tokovima poput francuskog krimića koji je sklon minimalizmu, ipak vrlo repertoarski žanr koji mora da donosi neku vrstu senzacije u bioskop, Tomićev film deluje još gore. Ne samo da DIPLOMA ZA SMRT dolazi u epohi posle SCARFACEa, nego dolazi u vreme kada Michael Mann radi mnogo bolje stvari na televiziji, u sličnom miljeu.
O akcionim scenama da i ne govorim. Borbe koje je koreografisao Ivo Krištof poznati kaskader koji igra jednog od goonova u filmu su ispod nivoa čak i tadašanjeg, i ranijeg jugoslovenskog filma.
Tomićevi kadrovi su statični, njegovo osvetljenje je krajnje lišeno bilo kakvog stila, stoga čak i lepi glumci i lepa kola u njegovom filmu deluju uobičajeno, iako su u svoje vreme (a to shvatam samo zato što se razumem u kola) bili luksuzni. Za razliku od Lakovića koji zaista odlično ume da napravi big deal od toga što mu junak vozi "jaguara" u SFRJ, Tomićev junak vozi "jaguara" a to izgleda kao da vozi polovan "opel". O scenama seksa kojih kod Lakovića u POZORIŠNOJ VEZI ima na vrlo eksplicitan način, kod Tomića nema ni govora. Štaviše, samo jedna žena, pomenuta Renata, ima kakav-takav karakter, pa je tim bre nejasan junakov odabir da je se reši i vrati svojoj bezličnoj ranijoj ljubavi. Ako imamo na umu da u gangsterskom filmu, muškarci znaju sve u muškom svetu ali stradaju zbog nepoznanice koju donosi femme fatale, kod Tomića su fatalne žene, koje u suštini dovode do sloma i njegovih junaka, bolno nerazvijene kao karakteri.
Kad je reč o radu sa glumcima, glavnu ulogu igra hunk ih HALOE ranko Zidarić koji osim hunky izgleda koji je nesporan ne uspeva da iskomunicira išta drugo tako da njegov lik počinje da "glumi" zapravo njegov sidekick Filip Šovagović, i feeme fatale koju igra neuništiva Ksenija Pajić. Zidarićev underplay je toliki da mi se povremeno činilo da Tomić želi da kroz njega iskaže priču o nekakvom anđelu osvete, čoveku sa emocijama kiborga koji peuzima zagrebačko podzemlje ili tako nšto. u svakom slučaju, Zidarić sa svojom rolom barely gets away with it, a iako ne želim da spoilujem, njegov slom se sasvim legitimno, usled toga što je tako lišen duhovnog sadržaja, može posmatrati i kao hepiend jer barem ljudi koji ipak pokazuju emocije pobeđuju.
Svi ovi nedostaci čine da DIPLOMA ZA SMRT lako može poslužiti kao povod da se odustane od snimanja krimića u SFRJ. Međutim, isto tako pošto ga sagledavam sa istorijske distance, nesumnjivo je da brojni kvaliteti izbijaju iz onoga što ga je diskreditoalo među savremenicima.
* * 1/2 / * * * *
Evo malog opisa šta se sve Crippleu desilo na koncertu Kelis, američke Seke Aleksić u okviru Tuborg Green Posela.
Ono što se desilo ljudima na Peppersima, iako sam priželjkivao, ubedilo me je da ne idem na Turborg Green derneke, pošto je svedočilo o njihovoj organizaciji. Činjenica da sam otišao na Kelis bila je bazirana na mojoj spremnosti na cimanje ne bih li veo kako to izgleda, i na očekivanju da stvari neće ići glatko. Međutim, ride je na kraju bio bumpier nego što sam očekivao.
Na Popboksovoj recenziji prethodne večeri festivala pisalo je da su Asian Dzub Fountation kao headlineri te večeri počeli u 23h. Mi smo došli na kalemegdan oko 22 sa idejom da uđemo dok još nije gužva. Posle nekih pola sata dočekali smo nastup Cuban Brothersa koji je dobrano outstayovao svoje welcome. Ali, okej, činili se da je taj nastup tempiran kako bi nakon njega počela Kelis. Međutim, kad se njihov naporan i monoton nastup završio, iako je beogradska publika prepuna ljudi koji inače evidentno nemaju pojma o muzici, pozdravljen krajnje benevolentno, nastupa faza puštanja muzike sa diska. I to ne u smislu da je neki DJ pušta sa diska. Nego, u smislu da je neko pušta sa diska kako bi se popunilo vreme. Slede desetine miuta te muzike, polako ponestaje nada da će Kelis uopšte nastupiti, pomišljam da je nastup bio pre 22 i sl.
Oko ponoći i 20 minuta, Kelis najzad izlazi na scenu. Pre nje na scenu izlazi bend koji izgleda i zvuči kao prateći bend Đorđa Davida Fuzzbox . Počinje njihova svirka. Oni nemaju mnogo osmišljeniji nastup od Fuzzboxa pozvanog da prati Aleksandru Kovač. To je najniži nivo mimzisa u odnosu na matrice, od autoritativnog DJa ni traga ni glasa, čak i kada se čuju neke stvari koje evidentno ne udara bubnjar ili kada se čuju semplovi koje bend ne svira.
Kelis se uz sve to ponaša blisko jednom drugom Đorđu, ne Davidu već Balaševiću i jako mnogo govori između pesama, i ponaša se kao da nije čekala sa nama dva sata (znam da nije, ali čini se da uopšte nema predstavu o vremenu i kontekstu svog nastupa) tako da umesto nečeg brzog, "da nas zagrije" kreće sa laganim stvarima, i one uprkos njenom dobrom pevanju, u retkim momentima kada peva, potpuno promašuju. U patetičnim trenucima Kelis je u fazonu "Ajmo raja" i traži singalong ali on izostaje. Ja bih na njenom mestu bio šokiran.
Na kraju se sve završava sa verzijom MILKSHAKE koja zvuči kao obrada osrednjeg srpskog HC benda koji je svira u šali i Balaševićevska duga TRICK ME posle koje nema bisa, a narod ga ni ne traži već beži sa terena KK Partizan.
Cela svirka je trajala manje od sat vremena, iako je Kelis u svojim dugim govornim intrludijima pitala publiku da li je spremna za partyjanje a onda bi posle tog poziva usledio sve sem neki party record, i govorila kako je prvi put ovde i kako će nam pevati od jutra do sutra.
U tim govornim delovima, Kelis je izrekla i stvar zbpg koje sam istinski popizdeo. naime, rekla je kako je pitala promoterku znaju li ljudi njenu muziku u Srbiji. pa je pitala kako se oblače, koju muziku slušaju. pa je onda rekla kako ipak uprkos svemu što smo prošli, mi izgledamo kao ONI i govorimo kao ONI. Tu sam moram priznati poludeo. Iako ni sam nemam previsoko mišljenje o ovom narodu, ipak da neko govori o tome kako se raduje što izgledamo i govorimo normalno čini da budem u potpunom šoku. Ni ostatak pripadnika ostatka poklanog naroda na terenima nije previše bio blagonaklon prema ovom ispadu a Kelisino vađenje time što je pre BOSSY rekla da svakoga, i nas Srbe, iako nas mrze moraju da poštuju, nije izgladila ovaj gaf.
Koncert Kelis ma koliko bio festivalski, kraći nego inače i sl. pšto će govoriti ekipa iz Tuborg Festa podbacio je u svakom smislu, i logističkom i muzičkom a o etičkom da i ne govorim.
Auh... Mislim, nije da sam lično pogođen jer mrzim i Kelis i Srbiju, ali žao mi te... Kako kaže i Mikri Maus: Kelis jebe polučovek, poluneverovatan.
Moguće je da sam ja suviše zaražen hip-hop ortodoksijom i da očekujem da na nastupu nekoga ko ne radi u užem smislu hip-hop ali definitivno ima tu tehnologiju na matricama na pločama, nastupi DJ. Public Enemy su takođe svirali sa bendom ali je tu bio i DJ.
A ovo je izgledalo zaista apsurdno sa ovim kosijanerima koji nešto headbanguju iza nje. Nemam ja ništa protiv da neko svira instrumentalno na koncertu ovog žanra ako je to neka vrhunska stvar kao The Roots recimo, ali ovo nije bilo to. Ovo je bilo bliže Sunshineu, koji je takođe inače imao DJa.
Demokratsko društvo nije pravedno
,,Ričard Rorti tvrdi: "Demokratija je važnija od filozofije". Sa ovim političkim principom Rorti faktički priprema teren za gubljenje filozofije u kulturnom relativizmu. Platon na početku filozofije kaže upravo suprotno: filozofija je mnogo važnija od demokratije. I ako je pravednost filozofsko ime za politiku kao kolektivnu istinu, onda je pravednost važnija od slobode. Velika kritika demokratske politike kod Platona je svakako ambivalentna. S jedne strane predstavlja lično mišljenje jednog aristokrate. Ali s druge pokazuje stvarni problem, naime osnovnu protivrečnost između slobode i pravednosti. To je na kraju krajeva naša današnja situacija: cena za našu slobodu, ovde u zapadnom svetu, jeste monstruozna nepravednost, unutar naših zemalja, a još više izvan njih. Filozofski rečeno, ne postoji nikakva pravednost u savremenom svetu."
Alen Badju: Demokratsko društvo nije pravedno
Svako pokušava da bude najbolji demokrata. Između različitih demokratija danas neprestano iskrsavaju sve političke protivrečnosti i nesuglasice. Čak je i rat demokratski postupak protiv pogrešne demokratije. Džordž Buš je opravdavao rat u Iraku time da je on veći demokrata nego Sadam Husein. Čini se da je nemoguće postalo da se ne bude demokrata. Da li je razlog možda u tome što se nalazimo neposredno pred krajem poznate forme demokratije? To će se pokazati. Izvesno je, međutim, da se pojam demokratije mora objasniti.
Počnimo s jednom protivrečnošću. Filozofiranje je s jedne strane nužno demokratsko. Odmah ću objasniti zašto. S druge strane, pak, većina filozofa, uključujući Platona, Hegela, Ničea, Hajdegera, Vitgenštajna, Deleza, pa i mene, deli politička uverenja koja, uzeta u uobičajenom smislu reči, apsolutno nisu demokratska. Ovo mesto bi trebalo takođe da objasnim.
Postoji protivrečnost između istinite prirode filozofije, koja odgovara demokratskom shvatanju raspravljanja i mišljenja, i shvatanja filozofije u političkom polju koja često prihvata autoritativni okvir za kolektivno određenje ljudi. Mi smo dakle suočeni sa paradoksalnim odnosom između tri pojma: demokratije - politike - filozofije. Moramo poći od demokratije ka filozofiji. Jer rođenje filozofije kod starih Grka nedvosmisleno zavisi od pronalaženja prve forme demokratske vlasti. Ali moramo i od filozofije da stignemo do politike. Jer je politika u istoriji filozofije uvek bila izuzetno važno polje interesovanja filozofa. Ali dok je politika predstavljala objekat refleksije za filozofiju, veoma je teško, uopšteno uzevši, da se od jednog takvog načina politike dođe do demokratije.
Demokratija je, ako dozvolite, pre filozofije bila nužnost a nakon filozofije nemogućnost. Naše pitanje glasi dakle: šta se menja u politici putem filozofske aktivnosti tako da je demokratija s jedne strane nešto nužno a s druge nešto nemoguće ili veoma teško? I odgovor glasi: teškoća leži u odnosu između demokratskog pojma slobode i filozofskog pojma istine. Ako postoji tako nešto poput političke istine, onda je ta istina obaveza za svaki racionalno misleći duh. To znači, međutim, da je sloboda apsolutno ograničena. I obrnuto, ako ne postoji nikakva ograničenost, onda ne postoji nikakva politička istina. Ali u tom slučaju se ne može uspostaviti nikakav odnos između filozofije i politike.
Tri su dakle pojma - politika, demokratija i filozofija - zahvaljujući pitanju istine međusobno povezana. Time se postavlja pitanje: šta je demokratski koncept istine? Šta je, u odnosu na relativizam i skepticizam, demokratska univerzalnost? Šta je demokratski zakon koji se može primeniti na sve nas? Filozofija ima dve osnovne osobine. Najpre, ona je diskurs koji je nezavisan od položaja ljudi koji ga stvaraju. Filozofija nije diskurs kralja, sveštenika, proroka ili nekog boga. Nema nikakve garancije za filozofski govor od strane transcedencije, moći ili sakralnih funkcija. Filozofija pretpostavlja da je potraga za istinom otvorena za sve. Filozofska misao ne vodi brigu o subjektivnom iskazu, nego o objektivnoj doslednoj reči. Filozofija je diskurs koji se iz sebe samog legitimiše. Ovo je nema sumnje demokratska osobina.
Druga osobina filozofije je da je ona neposredno izložena sudu drugih. Filozofski diskurs se stvara putem anticipiranja prigovora i prihvatanja rasprave. Njegov aksiom je ravnopravnost svih misli. Ta ravnopravnost predstavlja sud za filozofski diskurs. I to je sud u demokratskom smislu reči. Socijalna, kulturna ili religiozna pozicija govoreće ili misleće osobe, za filozofiju nema nikakve važnosti. Filozofija prihvata da bude od svih. Filozofija je ujedno izložena slaganju ili kritici i to bez unapred datog odlučivanja o ličnosti koja se slaže ili kritikuje. Filozofija prihvata da bude za sve. Tako možemo zaključiti da je stvarna suština filozofije demokratska.
Ali ne smemo zaboraviti da filozofija koja prihvata da je apsolutno univerzalna, kako na njenom iskonu tako i njenom pripisivanju (adresiranju), ne može u istoj meri da prihvati da je po svom određenju ili cilju demokratska. Svako može da bude filozof ili sagovornik filozofa. Ali bilo bi pogrešno tvrditi da je svako mišljenje iste vrednosti. Aksiom ravnopravnosti misli je daleko od toga da bude aksiom ravnopravnosti mišljenja. Kod Platona se, na samim počecima filozofije, najpre pravi razlika između pogrešnog i pravog mišljenja i tako onda između mišljenja i istine. Iz tog razloga filozofija očito ne može da prihvati veliki demokratski princip slobode mišljenja. Ako mišljenje predstavlja upravo suprotnost istini, onda za njega ne može da važi ova vrsta slobode. Ni u zapadnim demokratijama se ne prihvataju sva mišljenja. U Francuskoj, primera radi, ne potpadaju pod slobodu mišljenja kojim se poriču ubijanja Jevreja od strane nacista. Postoji zakon koji zabranjuje da se takvo mišljenje iznosi. Uopštenije rečeno: filozofija jedinstvo i univerzalnost istine suprotstavlja pluralnosti i relativnosti mišljenja.
Postoji još jedan razlog koji ograničava demokratsko okretanje filozofije. Filozofija je izložena kritičkom sudu drugih. Ova izloženost poziva se, međutim, na opšte prihvatanje pravila za diskusiju. Moramo priznati važnost argumenata. I konačno moramo priznati postojanje univerzalne logike kao uslov za aksiom ravnopravnosti misli. Aksiom ravnopravnosti misli sa sigurnošću se nalazi, i nužno, u polju opšte logike. Ovo je - u metaforičnom smislu - "matematička" dimenzija filozofije. Postoji sloboda u pripisivanju ili adresiranju, ali postoji istovremeno nužnost strogog pravila diskusije, koji važi za sve.
Kao i matematika, filozofija je od svih i za sve: ona nema nikakav poseban jezik, ali na snazi je strogo pravilo za izvođenje zaključaka. Kada, dakle, filozofija ispituje politiku, ona to ne može da čini prema merilu čiste slobode a tek ne može prema merilu slobode mišljenja. Filozofija se mnogo pre zanima pitanjem: šta može da bude jedna politička istina?
Jednakost i univerzalnost su karakteristike jedne validne politike u polju filozofije. Klasično ime za nju glasi: pravednost. Za pravednost je jednakost važnija od slobode. I univerzalnost je važnija od partikularnosti, identiteta ili individualnosti. Iz tog razloga je problematična opšta definicija demokratije kao slobode pojedinaca.
Ričard Rorti tvrdi: "Demokratija je važnija od filozofije". Sa ovim političkim principom Rorti faktički priprema teren za gubljenje filozofije u kulturnom relativizmu. Platon na početku filozofije kaže upravo suprotno: filozofija je mnogo važnija od demokratije. I ako je pravednost filozofsko ime za politiku kao kolektivnu istinu, onda je pravednost važnija od slobode. Velika kritika demokratske politike kod Platona je svakako ambivalentna. S jedne strane predstavlja lično mišljenje jednog aristokrate. Ali s druge pokazuje stvarni problem, naime osnovnu protivrečnost između slobode i pravednosti. To je na kraju krajeva naša današnja situacija: cena za našu slobodu, ovde u zapadnom svetu, jeste monstruozna nepravednost, unutar naših zemalja, a još više izvan njih. Filozofski rečeno, ne postoji nikakva pravednost u savremenom svetu.
Najbolja paradigma pravednosti je verovatno, kao što je to Platon već izložio, matematika. U matematici nalazimo iskonsku slobodu, slobodu izbora aksioma. Potom vlada potpuna određenost, koja sledi logička pravila. Moramo da prihvatimo posledice našeg prvog izbora. A to prihvatiti nije sloboda, nego prinuda, nužnost i težak intelektualni rad da se nađe korektan dokaz. U matematici nalazimo snažnu univerzalnu jednakost u preciznom smislu: dokaz je dokaz, i to bez izuzetka za sve koji prihvataju početni izbor i logička pravila. Izbor - posledice - jednakost - univerzalnost. Ova četiri pojma opisuju, u ovom sledu, paradigmu političkog pojma pravednosti.
I ovde se uostalom susrećemo sa paradigmom klasične revolucionarne politike čiji je cilj pravednost. Najpre se mora prihvatiti osnovni izbor. Ovde je izbor između dva puta, kako su to govorili kineski revolucionari: između revolucionarnog puta i konzervativnog, radničke klase ili buržoazije, kolektivnog delovanja ili privatnog života. I moraju se prihvatiti posledice ovog izbora: žrtva i ogorčena borba, nikakva sloboda mišljenja ili životnih stilova, nego disciplina i težak rad da bi se pronašla strategijska sredstva za pobedu. A rezultat nije nikakva demokratska država u uobičajenom smislu reči, nego diktatura proleterijata koja služi tome da nanese poraz neprijateljima. Osim toga, ova paradigma se predstavlja kao apsolutno univerzalna, jer cilj nije moć određene klase ili grupe, nego ukidanje svih klasa i nejednakosti i, konačno, kraj same države.
"Demokratija" u ovom shvatanju označava svakako dve potpuno različite stvari: s jedne strane formu države u Lenjinovom smislu i s druge narodni pokret u Maovom smislu. U prvom smislu demokratija nema ništa sa revolucionarnom politikom ili pravednošću. U drugom, demokratija nije niti norma niti cilj. Ona je tek sredstvo za aktivno prisustvo naroda u političkom polju.
Demokratija nije politička istina, nego sredstvo da se iznađe politička istina i da se realizuje.
Danas svakako moramo, kako se ova klasična sekvenca revolucionarne politike zauvek izgubila, ići novim putem, kako bi pojmili demokratiju kao mogućnost oslobođenja naroda. U tom pogledu moje predavanje ima i smisao da shvati demokratiju kao filozofski uslov za novo učenje, novi status diskursa. Jer izučiti istinsku politiku, znači opisati nova mesta za pravednost. Ta mesta ne smeju međutim biti unapred određena. Ona ne mogu pripadati državi. To su mesta na koja se može izaći iz postojećeg subjektivnog sveta.
Otuda treba naučiti pravi put, spoznati političku istinu i biti njom obuzet.
Možemo reći da je demokratija događaj sa političkim posledicama. Ili rečima pesnika Valasa Stivensa: demokratija je "predznak", nešto, "što će reći budućnost". Ne možemo redukovati demokratiju na demokratsku moć jedne države. Demokratija je, ukoliko se događa, za filozofe obećanje novosti na političkom polju.
Preveo s nemačkog i priredio
Dejan Aničić
Objavljeno u nedeljniku NIN, br. 3008, 21. avgust 2008.
Da, ali Rorti je vazda demokratsko društvo isticao kao najpragmatičnije u skladu sa, jelte, filozofijom pragmatizma, ne kao najpravednije tako da...
Pogledao sam THE STRANGERS Bryan Bertina, courtesy of Ginger.
Ovaj film je hypeovan kao važno žanrovsko ostvarenje ove sezone. Reći da smo isti taj film videli već nebrojeno puta je understatement. Meni je sasvim jasno da žanr mora da se osloni na formule. I ja nemam ništa protziv toga. Neke formule čak i volim. Uostalom žanr povremeno nke formule mora i da reinventuje. Međutim, VACANCY Nimroda Antala se još nije ni dobrano pomerio na zadnje police u videotekama kada se pojavljuje THE STRANGERS koji je potpuno identičan film.
Čini mi se da čak i u okvirima industrije koja je bazirana na repeticiji uspelih formula, ovako brzo ponavljanje formule nema previše smisla. Isto kao i VACANCY, film počinje nekim pseudo odnosom dvoje junaka a onda krenu da ih zlostavljaju nadmioćni seoski sadisti. Za razliku od VACANCY mi ne saznajemo koja je njihova agenda, ali u suštini ta agenda nije ni važna. Isto tako, za razliku od VACANCY ne saznajemo najtačnije ni šta i kako junaci razmišljaju o bekstvu nego se njihovi pokušaji dešavaju na mahove.
Ono što je gimmick koji tobože izdvaja ovaj film od stotina drugih jeste natpis o tome da je baziran na istinitoj priči o kojoj se ne zna prava istina. To je jedna poprilično apsudna teza i mogu smatrati pohvalnim to što Bertino misli da je život imitirao film u tom nazovi istinitom slučaju. Međutim, osim ovog već potrošenog gimmicka još iz Castleovih dana, Bertino ne čini ništa više da simulira bilo kakvu vezanost za istiniti događaj.
Kad je reč o samoj egzekuciji, Berrtino se oslanja na cheap thrills i jump scares, i radi u dovoljno velikoj industriji da ima ljude koji mu to isporučuju. Međutim, u svim onim segmentima u kojima on treba da se pokaže nudeći nešto novo van puke mehanike, THE STRANGERS pada.
Na kraju, ovaj film me je više iznurio nego što bi mogao da me zabavi. Sasvim mi je jasno da na svetu uvek ima dovoljno onih kojima je ovo prvi & jedini film ove vrste koji gledaju, a glumačka podela svakako čini da ovaj film iskorači u neku vrstu crossovera, ali ipak kad se blizina VACANCYja (inače ne naročito kvalitetnog naslova) uzme u obzir, ipak pomalo i čudi takav komercijalni skor a zaista šokiraju hype i pozitivne kritike.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam THE STRANGERS Bryan Bertina, courtesy of Ginger.
Ovaj film je hypeovan kao važno žanrovsko ostvarenje ove sezone. ... ipak pomalo i čudi takav komercijalni skor a zaista šokiraju hype i pozitivne kritike.
možda su STRANCI oduševili strance, ali važno je da su ih domaći experti – prozreli! (vidi moj rivju)
Gde ti je rivju?
http://www.dejanognjanovic.com/index.php/HOROR-FILM/564-STARSHIP-TROOPERS-3.html#564
Danas sam sa mrkoyem i Kuncem bio na setu B14 pa koga zanima, evo izveštaja i nešto slika:
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/b14-set-report.html
THE 'SPACED' INTERVIEWS: EDGAR WRIGHT
The acclaimed director talks about "Spaced," "Hot Fuzz," and what's going on with "Scott Pilgrim" and "Ant-Man"
By Rachel Molino
Posted 8/22/2008
Edgar Wright chats with Wizard about "Spaced" and his upcoming work on film adaptations of "Scott Pilgrim" and "Ant-Man."
WIZARD: Did you ever consider "Spaced" an experimenting ground for different kinds of camera work?
EDGAR WRIGHT: Not anything that wasn't right for the show. I was 24 when I made the first series so I definitely had a style in previous things that I'd done that I'd been trying to perfect, and "Spaced" turned out to be the perfect vehicle to make that work. I was very lucky that I got my start doing TV comedy when I was 21 'cause I'd made amateur films and then made a very, very low budget feature when I was 20 that was ridiculously naive but had a particular kind of style I was trying to build up to, and with "Spaced" it seemed like all the elements came together. I'd already worked with Simon and Jessica before and so we were able to hit the ground running with some momentum in terms of the style. They were used to my style of shooting 'cause we'd done a series before and I'd read the script's first draft of the first episode which was written maybe 18 months before we actually started shooting so I had a lot of time to think about it so it worked out brilliantly. It was the first thing that I'd done where I really felt, like, "Okay, this is what I want to do."
Were there any really big things that you learned as a director while you were doing it?
WRIGHT: I think the biggest thing was trying to do that kind of style of direction that is very set up heavy and can't always be achieved in a couple of takes. I guess something that I've always done with all my different films is try to achieve the great shot and the great performance in the same take and also try to perfect what you're doing visually, but being sympathetic to the performers and not wearing them out. I think that tends to happen in the editing room. Even if you've got a brilliant visual take, you'll always go with the best performance at the end of the day. And the thing also that was great doing "Spaced" was that all the actors were of a similar age, so we were really able work in unison and I was able to communicate what I wanted from them, because I'd worked with a couple of them already.
Were a lot of the cut scenes and action parody sequences a partnership of your and Simon's and Jessica's ideas?
WRIGHT: I think it was all of us. Simon and Jessica wrote the scripts for "Spaced" and I was involved from an early part but if you read the original scripts they contain all the major deets but maybe not all of the visual detail. I was just looking at something yesterday, the writing of the zombie scene in the third episode, how the action was written down and what the finished thing is like, the execution of it. The intent of what they wrote is exactly what we did but we kind of made it three times as complicated and three times as long with three times as many zombies. I think that changed with the second season because Simon and Jess were then writing knowing how the show finished up because, basically, the scripts are written, then in rehearsal you add lots of stuff and then I added stuff in the visuals and then in the editing and then in the dub, you just keep adding extra layers and stuff so there's jokes that can be achieved not just on the day but through music and sound and graphics and so it was incredibly dense. So I think it absolutely is a combination of all three of us, you know.
Did you have a favorite episode?
WRIGHT: EW: I think if I had to pick one it's the second series - episode five of the second series - the one where they go out drinking in Camden, where they sort of go foul of the teenage gang and have this gun fight. I think that was my favorite one. I mean, there were lots of them I'm really, really pleased with. In London last year we had a "Spaced" marathon. They were showing the entire series in one day and people sat there for seven hours, watched the whole thing and I kind of watched the whole thing with them and it was a real rush to watch three years of your working life kind of go by so fast.
Yeah. I spoke to Simon about the U.S. version of "Spaced" that they were trying to put out. What was it like finding out that they were about to do that without any of your input?
WRIGHT: Basically, it really sucked. There was no real way for the people making it to make it up to us from the kind of the insult of having to read it in the trades without your involvement. The way it was originally written in the trades they didn't mention Jessica at all, one of the creators of the show just kind of conveniently left out because maybe she wasn't in "Hot Fuzz." They also kind of implied that we were involved. If the show were to be remade, we wanted to be very involved because we wanted to protect our baby and it was something that was incredibly personal to us. The fact that I was in Los Angeles at the time somehow made it even more of an insult. I was sitting in Hollywood looking in the trades and reading about my own show being remade in that very town. It was just really strange. I immediately got deluged with e-mails from the various internet, film and TV sites saying, "Are you involved in the 'Spaced' remake?" and I had to say, "Not only am I not involved but you heard about it at the same time I did. I have nothing to do with it." And as soon as that word got out and the fans realized that we've never been keen on a remake - full stop. It became clear that the fans were really not keen as well. There wasn't any way after that. The makers of the pilot did eventually reach out to us and even McG kind of eventually after about eight months tried to get in contact with us but I have to say that I believe they were only getting in touch because there'd been such a huge backlash on the internet.
Did you take anything from the set when you left?
WRIGHT: Yes and no. There was one thing that I very symbolically left on set because I felt like it was the end of an era. The PlayStation console in the show is mine and at the end of the second series I left it in storage with the rest of the props 'cause I didn't want it back. I felt that it was like a Ouija board that I needed to get out of my house and get on with work. Some of the things in the show are mine. The "Evil Dead II" poster on the wall is actually my poster. I had that before the show and I said, "Oh, we should have this there on the wall," so in that sense, I took that back—my "Evil Dead II" poster, from the set of "Spaced." Oh, and I took one of those foam Klingon swords that were in the first series.
It's clear that you're into comics and sci fi as much as Simon, right?
WRIGHT: Yeah.
What are you reading or what are your favorite books of all time or what do you like and don't like, comic-wise?
WRIGHT: I'd say pretty much since "Spaced" where I've been working and writing, my reading habits have been affected. I certainly find that when I'm writing which tends to be 100 percent of the time, I find it very difficult to read other things, and so there've been major kind of comics, graphic novels and novels that I just haven't read, which is bad and I'm very aware of that, so there's huge gaps in my reading. One of the adaptations that I'm working on at the moment, Bryan Lee O'Malley's book, Scott Pilgrim is something that was sent to me when the first volume came out. I'm not gonna lie and say that I had read that book and said, "Oh, I have to make this film!" Somebody else read that book and said, "Edgar Wright should make this." Through that I've become close to Bryan from my part of the process and even his. It's been interesting over the last couple of years working on that, to be working with him in terms of doing an adaptation of his comic to actually reading the final draft versions of the book that hasn't yet been drawn, so that's been brilliant for me to get involved with him on that level in terms of sort of seeing a series take shape. It's been a real eye opener so I'm gonna be a shill and say that Scott Pilgrim is my favorite comic of recent times. It is. It's a fantastic book, though, isn't it?
Oh, it's incredible! It's one of my favorite things coming out.
WRIGHT: It's funny. When I first read it I did think, "Oh, this is kind of a bit like 'Spaced.'" You know, sort of the ... and really, Brian had never seen the show and when we first met I gave him a copy of it and he sort of said, "Oh, it's funny." You know. It's obviously not similar plotwise but it has a similar aesthetic to it, you know?
Yeah, exactly. So while you were reading it you really saw what you could do with it?
WRIGHT: Yeah. I read it kind of completely blind. Sometimes people give you synopses of things and I tend to kind of try and skip that, just read it blind. So I was reading it and as it got into the Matthew Patel's first appearance, I was thinking, like, "Oh, okay, I get it. I get it! This is gonna be cool."
Can you tell me anything about the production of it? What stage are you guys in?
WRIGHT: We're hopefully going into production later this year. We've been doing a lot of work on it in a conception level and getting into casting and crew and stuff. In the number of times I've been to Toronto, one of the most amazing things about Bryan's artwork is that it all refers to real locations. All of the locations in the book he took, maybe even sometimes there's a chain restaurant, like, a Pizza Pizza in Toronto that's a specific branch that he's taken a photo of. Just last month I took some sort of the crew around, like, the Scott Pilgrim locations and it's an amazing thing to take one of the books and say, "Hey, there it is!" You know, and especially where it's essentially very non-descript locations that Bryan has taken photographic reference for and there and lo and behold is the place!
Do you have a grasp on how you're gonna work with how many books are eventually going to be in the series?
WRIGHT: Yeah. The script that we've written essentially covers all six. If it was at the level of Harry Potter we might be able to talk about doing six films but in this case our film is very much an adaptation of the entire six. It's very much in the spirit of Bryan's books and certainly in terms of the first and second books there are whole sections that are straight from the books but then it slightly takes on its own momentum and kind of pace. Especially as a counter point to how uninvolved we were in the American remake of "Spaced," I've been very keen to involve Bryan in every stage of this so that he feels happy and comfortable with what we've written, and as Bryan, I'm sure, will tell you, there are a couple of bits in the fourth and soon to be fifth book which are lines from our screenplay. I feel quite proud that there's a couple of bits in Scott Pilgrim volume 4 where I'm thinking, "That's my line!"
So "Scott Pilgrim" sounds like it's gonna come out before the third movie in the Blood and Ice Cream trilogy, correct?
WRIGHT: I think so. I mean, like, me and Simon are very keen to write it and we have an idea and, um, that's something we intend to sort of at least try and write this year if it's not our next film but we have a nice way of wrapping it up so, um, and ... and something that's definitely UK-set. I think it's kind of, like, we're very proud of the fact of that "Shaun" and "Hot Fuzz" were kind of, like, UK-set and that they ... the fact that they traveled and were shown in ... internationally, you know, given that they have this kind of British sensibility is something that I'm very proud of and want to continue with in the trilogy.
Can you confirm that you're still involved with "Ant Man?"
WRIGHT: Absolutely. I wrote the first draft of the script which, to be honest, kind of took two years to deliver because I did "Hot Fuzz" in the middle of it. But I did my first draft of it just before the strike last year and I think it's one of my favorite things I've ever written. It was a real blast to write. I know that [Marvel's] very pleased with what we've done and, really, really, the appeal to that for me is the fact that like, Ant Man is considered slightly D-list. The whole raison d'etre of the piece for me and my thing has always been to take something that would seem to be uncool and make it really cool and that's certainly the case with British cops in "Hot Fuzz." To take the most seemingly kind of underwhelming concept and make something really cool out of it—I always liked that premise. As a little kid I had a reprint of "The Man in the Ant Hill," the very first Ant Man kind of story and it's something that always struck me. Most shrinking films are about in somebody in jeopardy and this is something where the shrinker has the power. Rather than it being something that's a terrible thing to happen, it's actually making your character into the most bad ass sort of action hero/spy possible
:cry: Ja sam već ukazao na taj intervju! I niko ga nije ni pročitao! :cry:
http://znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=3954&start=75
Ma nemoj sad to da shvataš tako lično - to je jedino zato što svi mnogo više volimo crippleta nego tebe.
Quote from: "Harvester"Ma nemoj sad to da shvataš tako lično - to je jedino zato što svi mnogo više volimo crippleta nego tebe.
jeste! lepši je, zgodniji, duhovitiji, bolje bira društvo... you name it, he has it! 8)
:cry:
Evo, umesto izvinjenja, jedan poučan članak
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/od-enke-do-miloa.html
Pogledao sam LOOKER Michaela Crichtona, courtesy of Ginger.
Ovaj film je odbačen kao slab i marginalan, međutim mnogi nedostaci su mu u međuvremenu postali vrlina ili simpatičan retro element.
Reč je o pulpy SF premisi koja je u vreme izlaska filma 1981. godine delovala apsurdno, dok danas sa ekspanzijom performace capture animacije deluje kao neka premisa vezana za blisku, najbližu budućnost. Ideja da se modeli koriste za modelovanje savršenih animacija za reklame koje će savršeno manipulisati potrošačima danas deluje kao sasvim realan projekat.
Svakoa da ni savremena tehnologija ne objašđnjava zbog čega bi neko ubijao te devojke potom i sebi navlačio policiju i druge samarićane na vrat, ali film definitivno u današnjem CGI miljeu deluje relevantno.
Kad je reč o paranoidnom prilazu televiziji, on je retro i po svojoj naivnosti dostie ravan carpenterovog THEY LIVE s tim što je Crichtonova smrtna ozbiljnost u tako paničnom pristupu zaista draga na poseban način.
I uopšte, čini se da je naglašena ozbiljnost Crichtonovog pristua ovoj pulpy priči snažan recidiv socijalno dogovornog SFa sedamdesetih koji je imao sklonost da upozorava na razne nuklearne, ekološke, populacione rizike. Samim tim šte ja što umesto žanrovski nedefinisanog Albert Finneya u filmu ne glumi Charlton Heston. On je ipak pravi heroj kada treba da se brane stare vrednosti.
Retro feelu doprinose i ambiciozni, gotovo kenadamovski setovi na kojima se film odigrava.
Iako je Crichtonova režija sasvim pristojna, šteta je što ovaj projekat nije radio neko poput Brian De Palme ili Richarda Frannklina ko bi svojim stilskim zaokretom uspeo da izleči sve kontradikcije scenarija.
Međutim, i ovakav, možda više straight nego pšto je trebalo, LOOKER stoji kao simpatično gledalačko iskustvo u kome ima mnogih kvaliteta koji nedostaju savremenom filmu.
* * 1/2 / * * * *
'American Carol' zings liberals
Zucker's satire helps GOP roast the left
By TED JOHNSON
Zucker
More Articles:
GOP convention gets makeover
GOP sending muddled messages
Republican convention downsized
McCain taps Alaska governor for VP
Web welcomes convention coverage
BBC America to cover conventions
Hollywood is tapping into a new marketing pit stop: political conventions.
Denver saw no less than a mini film festival last week at the Democratic National Convention, with an ongoing series of screenings of politically tinged docs and features.
Delegates to the GOP gathering are seeing their share of films on an even grander scale than those staged in the Mile High City: Director-writer David Zucker ("Airplane!," "Naked Gun") screened his upcoming pic "An American Carol" to more than 1,000 conventioneers at the Minneapolis Convention Center. At a lavish reception, Lee Greenwood sang standards and buffets were themed around the armed forces.
The comedy satire, a spoof of "A Christmas Carol," centers on a Michael Moore-like filmmaker (Kevin Farley) who is campaigning to end the Fourth of July. He gets visited by three ghosts — those of George Washington, George S. Patton and John F. Kennedy — who try to get him to rethink his ways. The cast also includes Kelsey Grammer, Robert Davi, Jon Voight, James Woods, Leslie Nielsen and Dennis Hopper. Fox News' Bill O'Reilly has a cameo in which he admits to the Moore look-alike, "I just enjoy slapping you."
Zucker, who wrote the movie with Myrna Sokoloff, doesn't water down the satire.
The convention attendees "are just surprised at how over the top and funny it is. A lot of the movie is pretty shocking, and I don't think Republicans are prepared for it because they are not used to movies that laugh at the left," Zucker said from the Fox News skybox, where spent much of the day Monday promoting the film with Voight. He was attending his first political convention and, among other activities, he planned to attend a dinner with Mitt Romney and Jeb Bush.
"I think we will be doing a lot of promotion on talkradio — anywhere we can reach the main audience for this," Zucker said. "I think it will attract attention because of the controversial nature of the movie."
The film skewers protesters, which was especially resonant on Monday after hundreds were arrested outside the Xcel Center.
One of the film's producers, Steve McEveety, tapped into GOP contacts to co-host the event, including New York hedge fund tycoon Paul Singer. The pic is being released by McEveety's Mpower Pictures and Vivendi Entertainment.
In addition to Zucker, Voight and Davi, the convention has drawn musicians including John Rich, who sang at a Lifetime Rock the Vote bash on Tuesday, and GOP stalwart Pat Boone, who was seen dining at the CNN Grill. MGM's Harry Sloan, a supporter of John McCain since the start of his campaign, was expected to come into town for McCain's acceptance speech. And there was a possibility that Sylvester Stallone would attend.
There's also a handful of industry figures on the other side of the spectrum. Stuart Townsend screened "Battle in Seattle" on Monday, just as he did for the Democratic Convention, as part of the Impact Film Festival. The fest is hosting screenings in St. Paul as well.
Zucker was a longtime Democrat who backed Al Gore in 2000, but his political views changed after 9/11. He's a McCain supporter who describes himself as a centrist, pro-choice and pro-environment (he has two Priuses).
"My goal is to convince Republicans to abandon nuclear power," he said.
Zucker is an unabashed conservative on fiscal issues and national security. He used his creative skills in making biting anti-John Kerry ads for the Club for Growth in 2004 and provocative spots, one of which featured Madeleine Albright painting Osama bin Laden's cave, for the Republican National Committee in 2006.
He has no plans yet to cut spots or take some other role this year — but he would like to.
"I almost can't resist," he said. "Humor is so ripe for this political season."
Quote from: "crippled_avenger"Svakako da ni savremena tehnologija ne objašnjava zbog čega bi neko ubijao te devojke potom i sebi navlačio policiju i druge samarićane na vrat, ali film definitivno u današnjem CGI miljeu deluje relevantno.
To je i mene bunilo. Ali:
QuoteThe television version, rarely seen, has an additional 15 minutes of plot! Scene involves Dr. Roberts (Albert Finney) and Cindy (Susan Dey) discussing the possible motives of the mysterious Matrix corporation for killing off the top commercial models. Ironically, the main complaint by critics at the time of the movie's release was this very lack of explanation. It is not available in the laser disc version either.
Pro-choice :x Još jedna u nizu retardiranih američkih kovanica.
Eto vidiš. Ali opet verzija koja traje 15 minuta duže zaista zvuči predugo. Meni je i ovo trajanje od 94 minuta bilo pozamašno...
Kunac i ja smo kao najvatreniji fanovi sinoć imali priliku da pogledamo prvu ruku montaže filma ZONA MRTVIH Milana Konjevića i Milana Todorovića.
Što se mene tiče, Milani su premašili čak i moja najoptimističnija očekivanja i mislim da će Sagitaši biti više nego prijatno iznenađeni krajnjim rezultatom.
Pre svega, mislim da je ZONA MRTVIH jedinstven film kada se uzmu u obzir razmere zahvata koji su Milani preduzeli. U zemlji u kojoj postoji samo par make up stručnjaka a samo Lakobrija u suštini radi horor, prava je hrabrost snimiti film o sveopštem ustanku zombija. Štaviše, čak i u svetskim okvirima u poslednje vreme su retki filmovi koji se bave invazijom zombija ovih razmera, i što je još važnije još je manje filmova koji to rade na ovako solidan i energičan način.
U kinematografiji u kojoj glumci izbegavaju transformaciju, raduje da vidimo ovoliko masovne transformacije.
Pored krvoprolića i zombifikacija, film obiluje pucnjavama koje u ovom broju nismo videli još od partizanskih filmova kod nas, i sve to je urađeno bez ikakvog kompleksa i zaista funkcioniše.
Čini se da je na mnogim nivoima, slično ŠEJTANOVOM RATNIKU pre toga, ZONA MRTVIH porušila još neke tabue. Ako se uzme u obzir da je film snimljen u razumnom roku i za razumne pare, ubeđen sam da će ZONA u pozitivnom smislu pomeriti odnos prema žanru i spektaklu kod nas.
Ja ne mogu da kažem da pratim baš sve naslove sa zombijima, mahom gledam one koji ipak stižu s nekom preporukom, ali u ovom trenutku ZONA MRTVIH sigurno može da se plasira u sam vrh vanholivudske ponude. Kunac će o ovome sigurno dati još detaljniju elaboraciju pošto on gleda sve sa zombijima.
Međutim, ono što je možda i najveći adut filma, a sigurno najveći kompliment Milanima i ekipi, jeste to da na nivou ritma, već i verzija od 110 minuta odlično funkcioniše. Odavno u srpskom filmu nisam video film koji tako dobro teče na nivou čistog storytellinga, nema praznog hoda, svaka situacija ima neku funkciju, priča se pomera od tačke A do tačke B, karakteri su u okvirima svoje funkcije definisani. Ovo je zaista najveće priznanje koje može da dobije bilo koji filmmejker.
Pri tom, film ima vrlo dobar razvoj, jasno definisan početak, sredinu i kraj, sa gradacijom situacija, promenama odnosa i transformacijama karaktera što takođe retko viđamo u srpskom filmu.
U okvirima žanra, a vabnholivudskog zombi filma naročito, ova priovedačka veština i ekonomičnost stoje kao adut pošto su savremeni zombi filmovi mahom statični, imaju duge, neopravdane karakterne uvode i sl. ZONA MRTVIH ima strukturu u najboljem maniru američkog repertoarskog filma, sa preciznim i lakim uvođenjem likova i efikasnom eskalacijom krizne situacije.
Često se dešava da uzmem da gledam neki horor koji je baziran na formuli ove ili one pretnje i da onda moram da čekam na tu pretnju tokom artificijelnog uvoda. ZONA MRTVIH je u tom smislu vrlo poštena i može biti zanimljiva čak i onima koji su siti filmova o zombijima.
U ZONI MRTVIH je uspostavljena idealna pripovedačka ekonomija u tom smislu, i moram priznati da do sada nisam sretao filmove u ovako ranoj fazi montaže da toliko dobro funkcionišu na planu ritma.
U predstojećem periodu Milani će imati samo slatke muke kako još da doteraju film što je sjajno.
Ja sam zadovoljan ovim filmom i mislim da će on iduće godine dostojno reprezentovati Novi srpski film i pokazati šta je sve moguće snimiti kod nas. Što se stranih producenata tiče, verujem da će oni biti prezadovoljni ovim naslovom jer slutim da će ga žanrovska kritika dobro prihvatiti i preporučivati kao vrlo prijatno iznenađenje. Ono što nikakav budžet ne može da kupi je upravo pozitivna enerija koju većina savremenog vanholivudskog exploitation horora nema. iako mnogi naslovi tog exploitation ranga imaju veći budžet i resurse, retko kada su obogaćeni tom pozitivnom energijom i entuzijazmom koji filmu dodaju production value. To nije samo moj subjektivni stav već se to objektivno vidi, primera radi na statistima koji su odlično uradili svoje zadatke kao zombiji što se recimo u tim projektima retko viđa. U ZONI MRTVIH svi zombiji imaju neku svoju personalnost i u svakom se ogleda neki trzaj života koji je vodio ranije, a to se ne bi moglo postići da nije bilo masovne regrutacije zombija među kolegama i fanovima.
Mislim da je srpska kinematografija u Milanima dobila vrlo kvalitetne reditelje koji su svojim prvim filmom pokazali da imaju veliki potencijal, i nadam se da će uskoro dobiti novu priliku.
The old WB and the online future
06:43 PM PT, Sep 2 2008
Last week, Warner Bros. brought back the defunct WB channel in a new form: an online-only network, the first one with a name inherited from Hollywood. You can watch august old WB shows on TheWB.com, along with raggedy new Web-only video series, and the effect, so far, is something like those professional dog walkers who have a Great Dane, two chihuahuas and a bulldog on the same leash. You know they're all the same species but -- wow, did the Creator really intend for them to be out strolling together?
But that's a little bit like Warner Bros. television. There's the studio itself, which is massive and traditional, defined by shows like "ER" and "The West Wing." Then there was, for a decade, the WB network, which, through independent-minded shows like "Buffy the Vampire Slayer" and "Dawson's Creek," created iconic teen worlds in which beautiful people also suffered, and outsiders' obsession with social status could somehow look like social justice.
TheWB.com blends those two corporate identities into what they're calling a "curated experience" -- much in the spirt of an old-school TV network, in fact. With its attempt to be something unified in spirit, it goes a few sprightly steps further than sites like NBC and News Corp.'s more catch-all Hulu.com toward fusing the old TV model with the new one that's emerging on the Web.
Above all, it's a way for Warner Bros. to wring some small change, at least, out of its library, in this case popular shows like "Gilmore Girls" and "Everwood" that ran on the WB, which merged with UPN to form the CW in 2006. Be warned: The network is not putting everything online -- right now there are only around 200 selected episodes, with "fresh" ones substituted each week so viewers keep coming back. Not every WB show is there, either: No "Dawson's Creek" or "Felicity," at this point. (But you do get "Veronica Mars," a Warners show than ran on UPN.)
So if it's merely a small step toward the dream of every TV show or movie you want, available any time at the click of your mouse, TheWB.com is still a tentative peek into a future of convergence, in which your TV and your computer will be the same animal. As Hollywood brands go, the frisky WB seems like a natural test case for a Web/TV hybrid. The Web network too wants to come across as a force of liberation: "The WB isn't about putting a limitation in front of our viewer," Brent Poer, the site's general manager, told me over the phone. "It's about saying, here's the content -- enjoy it when you want to."
Shows like "Gilmore Girls" have some age on them at this point, but still, they had a particular feel -- intimate and intense, soapy but not dopey -- that makes them Web-friendly. With smallish, loyal followings, a "Gilmore Girls" (or "Veronica Mars" or "Everwood") were always scaled more in the niche way that has come to define a Web audience. Watching them with your computer screen inches from your face feels appropriate. "Buffy" and "Smallville," the Superman prehistory drama, are also right at home on a computer screen, with their science-fiction underpinnings and superhero DNA.
Those shows easily sucked in a particular kind of brainy, emotional viewer ("Smallville," still on the air, continues to exert its pull), but were too precise and moody to have the mass appeal of a TV juggernaut like "Friends" -- which, by the way, TheWB.com is throwing into the mix, since it was a Warners production that ran on NBC. "Friends" will probably get a healthy share of clicks, but in a way, it's working against the identity that TheWB.com is trying to build. As a glossily packaged comedy with next to nothing to do with real human life, it looks weird sitting on the home page next to a sincere and depth-seeking show like "Everwood."
Web series in the mix
Since the old shows are a finite, exhaustible trove, the network will also have to furnish new material too. So it's including a handful of original Web series -- that ever-shifting category, defined for now by fuzzy parameters. (Shot on video, presented in bite-sized episodes, influenced by the democratic, tell-your-story-into-the camera vibe of YouTube. Add to that: unlikely to make any real Hollywood-style money in the near future.)
TheWB.com will have one high-end Web series that looks like it comes from money, at least -- slick-looking, McG-produced "Sorority Forever," which premieres Monday and has an appealing (and "Buffy"-ish) premise: a sorority that appears to be also some sort of evil cult. It stars the only actress to anchor a hit Web series, Jessica Rose, better known as lonelygirl15, and it's got all the production values of a regular old TV series, but with super-quick-cut episodes all in the six-minute neighborhood.
TheWB.com has a few other new Web series launching in the months to come, including one from "Gossip Girl" creator Josh Schwartz* (whose Fox show "The O.C." is another non-WB hit playing at TheWB.com). This one aims to involve viewers in a new way: It's set in a Hollywood rock club that users will be able to "visit" online.
Less explainable is the selection of what TheWB.com is calling "snaggables." Brent Poer described these shows as "short-form, information-based or humor-based, not episodic. They allow you to view a little content and go on with your day." While a series like "Sorority Forever" is conceivable on TV (just as another Web-born series with Hollywood DNA, Marshall Herskovitz's "quarterlife," ended up on NBC), these other shows are, as Poer put it, "things you wouldn't necessarily see on air, but they are part of the daily diet of this audience."
In other words, these are existing grass-roots Web shows that have been plucked from Internet micro-microfame and given the red-carpet WB treatment. These particular shows are not, so far, benefiting. The contrast makes them look hokey and striving instead of refreshingly un-Hollywood.
There's "A Boy Wearing Makeup," in which a friendly young guy named Mathieu Francis gives makeup instructions by demonstrating on his own face. Someone apparently found this gender-bending premise exciting; Francis has some charm but he's not funny, and he is all business. There's nothing else going on here, no submerged narrative, and his conventional approach could be right out of a Bobbi Brown instructional video (though all his products are from MAC, adding a suspicious infomercial overlay).
"Whatever Hollywood" is a little better, with its three singing and dancing chicks mocking both celebrity culture and their own lack of fame. But it still seems to belong more to the realm of things you find randomly on the Web than to something that would have the WB stamp on it.
It's been only a couple of years now that Hollywood and the Web have been trying to imagine a way to live as one. TheWB.com may not be that just yet, but it's a sign that the two approaches are not ridiculously far apart. If you squint hard at the site, you might pick up a hint about TV's next act.
Prva kritika HURT LOCKERa, izgleda da se moj omiljeni MILF vratio with a vengeance:
TIFF Review: THE HURT LOCKER
Posted by Todd Brown at 11:57am.
Posted in Film & DVD Reviews , Drama, Action, USA & Canada, Toronto Film Festival 2008.
I present to you a basic Hollywood reality that should have been recognized long ago but apparently has not been: This is a bad time to be making an Iraq War film. Good film, bad film, big cast, no cast, fiction, documentary, it really doesn't matter. Whatever the merits of the film in question - and there have been a number of good ones made - if it is about the Iraq War it is destined to fail at the box office as has been proven repeatedly over the last year. The conflict is still far too fresh, still far too much in the news and an audience overloaded by Iraq every night on the six o'clock news simply won't pay money to see more of the same on the big screen. Too bad for Kathryn Bigelow, then, because with The Hurt Locker she has put together one potent piece of work.
Set in the current Iraq conflict The Hurt Locker tracks a three man unit through the final days of their military service. The threesome has just over a month left, their task: finding and defusing bombs. It's a job that demands precision and absolute trust, a job that has zero margin for error, but the balance of the group is shattered with the arrival of new team leader Will James. It's James' job to actually defuse the bombs while the other pair offer support and protection but James has zero regard for protocol, zero regard for the safety of his team members, constantly rushing in to situations poorly prepared, riding from one wave of adrenaline to the next.
Bigelow has created one sterling bit of film here. It is impeccably performed, keeps the tension ratcheted up to the highest possible extreme, and manages to capture both the scope of the conflict while remaining close and intimate. It is also a surprisingly apolitical film. If Bigelow has any opinions on the causes and course of the conflict she keeps those opinions resolutely off the screen, focusing instead purely on her central trio of characters and the effects the conflict is having on them. When you're on the ground with bullets flying, after all, you really don't care about why you're there, all that matters is surviving to see another day and she captures that feeling perfectly. The stresses play on each of the three principles in different ways and Bigelow does a remarkable job of showcasing each of her three characters without ever sermonizing, without feeling the need to spell out their histories. She simply lets them live and lets us observe. By focusing on a bomb squad Bigelow has found not only the perfect image to capture the war in Iraq - where roadside bombs play such a hugely prominent role - but she also finds a squad of soldiers that everybody can sympathize with regardless of their political bent - however they got there all these men are trying to do is clear the country of weapons designed to kill and maim indiscriminately and it's awfully hard to criticize them for that regardless of their behavior.
Bigelow shoots her film with such an incredibly high degree of technical skill and a willingness to put all of her characters at risk that it may well be the most immersive and compelling war experience caught on film since Ridley Scott;'s Black Hawk Down but where that film was plagued with overwhelming "Go America!" rah rah, this film avoids that particular trap throughout. Yes, it's impossible not to feel a certain thrill through some of the action sequences and the story is certainly told from the American perspective but the film is also smart enough and honest enough both to capture the confusion and disorientation of its leads, the complexities of the situation and to show all involved as more than a little bit flawed. After a solid two hours of subtle character work Bigelow can't quite resist the big, overwrought moment of exposition at the end, just in case anyone out there has missed the point, and while the final sequence is heavy handed and unnecessary it is certainly not distracting enough to do any serious damage to the film as a whole.
Druga kritika:
Story
The Hurt Locker
The Hurt Locker
Fionnuala Halligan in London
04 Sep 2008 17:00
Dir. Kathryn Bigelow. US, 2008, 124 mins.
The Hurt Locker probably isn't the "great" Iraq film which will finally move audiences into theatres but it does play out like fragments of one. Kathryn Bigelow holds pieces of the jigsaw in this impressionistic, tense war drama shot at street level, but commercially The Hurt Locker is facing down the public's well-documented indifference to Iraq fare without the armour of star wattage (Fiennes, Morse and Pearce all have brief cameos).
In reality, the lack of known faces works in The Hurt Locker's favour, but whether audiences can be persuaded to take the risk is another matter and the all-male cast and testosterone-fuelled subject matter restricts the demographic. In telling the story of a three-man bomb disposal unit working the streets of Baghdad and the addictive risks their work entails, this is closer in spirit to Fight Club than other recent Iraq-set fare, although Hurt Locker is instantly visually reminiscent of everything from Jarhead to The Kingdom and is evidently a war film.
Bigelow crafts here a barrage of individual set pieces of great, often heart-stopping tension, but they don't quite add up as a whole and, towards the end, almost strain against the central impetuous of the film. She captures very well, though, the feel at street level for these comrades-in-arms (Jordan subbed for Iraq) and it is possible this could play well to veterans and their families, kick-starting word-of-mouth.
Based on the reminiscences of Boal, a former correspondent assigned to one of Iraq's special bomb units, The Hurt Locker starts by illustrating the correct procedure for Bravo Company to dismantle a street bomb – by sending in a robot down the rubbish-filled streets to investigate and then, if necessary, the unit's sergeant (Guy Pearce) in an astronaut-style suit and a set of pliers.
With 38 days remaining on their tour, Bravo's new adrenalin-junkie boss James (Renner; a "redneck piece of trailer trash" according to his second-in-command) recklessly dispenses with all the formalities and immediately throws the unit's chances of survival into extreme jeopardy. Sanborn (Mackie) and Eldridge (Geraghty) must now find a way to deal with their leader's seeming indifference to death if they are themselves to survive. Their reactions vary wildly over the course of the film, and give Hurt Locker an effective emotional arc. James's character is more challenging for audiences, however. The film's opening frame tells us how the rush of battle can be a powerful and lethal addiction and he evidently personifies the warning, but his journey feels almost pre-destined and uneasy interludes with a young Iraqi boy do little to open him up.
Moving off the Baghdad streets, a desert interlude with a bulked-up Ralph Fiennes' band of British mercenaries half-way in is extremely effective but, as often seems to happen in The Hurt Locker, once it concludes the film flattens out and has to build up momentum again.
Technically, this is all you can ask from a war film, and Barry Ackroyd shoots low and intensely. A big relief is the lack of a powering, throbbing sound-track; Bigelow allows her characters make their own case without the score pumping it out for them.
Production company/int'l sales
Voltage Pictures
1-323-464 1062
Producers
Kathryn Bigelow
Mark Boal
Nicolas Chartier
Greg Shapiro
Tony Mark
Screenplay
Mark Boal
Cinematography
Barry Ackroyd
Editors
Bob Murawski
Chris Innis
Main cast
Jeremy Renner
Anthony Mackie
Brian Geraghty
Ralph Fiennes
David Morse
Guy Pearce
Bigelow film gives Venice a jolt
'Hurt Locker' focuses on Iraq bomb squad
By NICK VIVARELLIMore Articles:
Composer Pierre Van Dormael dies
Bankside boards 'Blessed'
French, U.K. pics head Euro list
Strand nabs Terence Davies' 'Time'
Germany unveils Oscar contenders
Guillermo Del Toro booked thru 2017
VENICE — The Iraq war dominated the day at the Venice Film Festival, where the world preem of Kathryn Bigelow's high-adrenalin bomb squad actioner "The Hurt Locker" gave the Lido a jolt and proposed itself as the Iraq pic that might break through to American auds.
"We represent something that's very different from any other Iraq war film that we've seen so far," producer Greg Shapiro told Daily Variety.More than one option(Co) Daily Variety
Filmography, Year, Role
(Co) Daily Variety
Shapiro has high hopes of closing a U.S. distribution deal in Toronto for the you-are-there war drama, which follows an elite Explosive Ordnance Disposal (EOD) team operating in and around Baghdad.
Jeremy Renner ("28 Weeks Later"), Anthony Mackie ("Million Dollar Baby"), and Guy Pearce ("Factory Girl") star as the death-defying defusers, with Ralph Fiennes putting in a cameo as a mercenary.
The indie pic shot in Jordan, produced by Shapiro and Nicolas Chartier's Voltage Pictures, goes out in Italy via Warner Bros. October 10.
At the packed presser, Bigelow, who is the only woman helmer in the Lido's 21 title competition, called "Hurt Locker" "a very topical film about an underreported war."
But politics are really peripheral.
"My interest was to give this conflict a human face, and to enable the audience to actually experience what a soldier experiences, based on personal observation from the battlefield," she said.
Journo Marc Boal, who was embedded with an Iraq EOD team in 2004, and penned the screenplay based on that experience, called "Hurt Locker" "primarily observational, as opposed to polemical."
A psychological aspect of any war that is central to "Hurt Locker" is the drive that possesses volunteers to enlist in the army during a conflict.
"It's almost a dirty little secret of war that, as horrible as it is, there are some men who through the intensity of the experience come to find it alluring," said Boal.
Despite this pic's deeply different new tack, Shapiro acknowledged that the marketplace for Iraq war films is very tough.
Obvious examples of the lack of interest Iraq has sparked so far are Paul Haggis drama "In the Valley of Elah," and Brian de Palma's "Redacted," both of which preemed in Venice last year.
"But hopefully this film presents the war in a new and a fresh way that people haven't seen, so we're hoping that perhaps that will break the trend in America," Shapiro said.
Slotted just as Toronto opens, "Hurt Locker" provided further proof that Venice topper Marco Mueller has backloaded the fest, which during the first week really lacked films with firepower.
The Venice fest ends Saturday.
The Hurt Locker
By DEREK ELLEY
'The Hurt Locker'
A Voltage Pictures presentation, in association with Grosvenor Park Media and FCEF, of a Voltage Pictures, First Light, Kingsgate Films production. (International sales: Voltage, Los Angeles.) Produced by Kathryn Bigelow, Mark Boal, Nicolas Chartier, Greg Shapiro. Executive producer, Tony Mark. Co-producer, Donall McCusker. Directed by Kathryn Bigelow. Screenplay, Mark Boal.
Staff Sgt. William James - Jeremy Renner
Sgt. J.T. Sanborn - Anthony Mackie
Specialist Owen Eldridge - Brian Geraghty
Sgt. Matt Thompson - Guy Pearce
Contractor Team Leader - Ralph Fiennes
Col. Reed - David Morse
Connie James - Evangeline Lilly
Col. John Cambridge - Christian Camargo
"Beckham" - Christopher Sayegh
War may be hell, but watching war movies can also be hell, especially when they don't get to the point. Often gripping at a straight thriller level, but increasingly weakened by its fuzzy (and hardly original) psychology, Kathryn Bigelow's "The Hurt Locker," centered on an elite U.S. bomb squad in Baghdad, doesn't bring anything new to the table of grunts-in-the-firing-line movies. Modest biz looks likeliest.
Though pic has yet to garner a U.S. distrib, its B.O. fortunes, especially Stateside, will depend to a large extent on its reception at Toronto, and on whether marketing the film more as a thriller will be enough to overcome auds' resistance to Iraq War movies. Internationally, Bigelow's cult rep could be a further plus on the back of good reviews.
The major problem with the script by journalist Mark Boal, who was embedded with a bomb squad in Baghdad four years ago, is that it's unclear where the drama in "Locker" really lies. It's emphatically not a "cut the red wire!" countdown thriller -- these guys get by on old-fashioned guts and instinct rather than sissy hardware -- but it's not a pure men-under-stress drama either.
In fact, Boal's script stirs a little of everything into the pot, which boils down into seven setpieces divided by brief intervals of camaraderie/conflict among the three protags. Three of the setpieces don't even involve defusing bombs, and are basically there to broaden the action and deepen the characters. But whether it's the adrenaline rush, a death wish, macho posturing or just "doin' a job" that drives these men is little clearer by the end than it is at the beginning.
After an opening quotation that "war is a drug," pic jumps straight into the action as an Explosive Ordinance Disposal team, led by iron-jawed Sgt. Matt Thompson (Guy Pearce), is called in to examine a suspicious pile of rubble. When the robotic hardware goes on the fritz, Thompson "suits up" in protective clothing and does the job by hand -- recklessly, as it proves.
Attention-grabbing opening reel -- with handheld, slightly grainy lensing, nervous cutting and one sound effect that will test any theater's woofers -- sets the tone, and much of the content, of the next two hours. When Staff Sgt. William James (Jeremy Renner) arrives to take Thompson's place as head of the three-man unit, it's clear he's even more of a cowboy than his predecessor.
Conflict between him and his deputy, by-the-book Sgt. J.T. Sanborn (Anthony Mackie), comes to a head early on. Meanwhile, cornball Specialist Owen Eldridge (Brian Geraghty), is taking voluntary counseling with a Bravo Company colonel, Cambridge (Christian Camargo).
Unlike many men-in-war movies, "Locker" concentrates on a small number of characters that are clearly identifiable from the start. Even in the setpieces involving considerable military backup, the dramatic focus is kept tight on the three protags. Especially in their first two assignments, this works very well, with James the guy on the ground while Sanborn rat-a-tats orders as he and Eldridge scan the surrounding buildings for snipers or trigger men.
It's when the movie starts to fan out at the 45-minute mark -- with a developing friendship between James and a jive-talkin' Arab kid, "Beckham" (Christopher Sayegh) -- that the script starts to show signs of artificially straining for character depth. As the end of Bravo Company's rotation approaches, James threatens to go off the rails in some highly manufactured (and not especially enlightening) ways. Flip-flop final reel is limp.
After a couple wobbly entries ("The Weight of Water," "K-19: The Widowmaker"), it's good to see Bigelow again flexing her gift for sheer physicality. Even when the men are mouthing commonplace dialogue or male-bonding cliches, there's a real feel for them on a flesh-and-blood level. Helmer's ability to create a sense of ever-present menace, seen in her early pictures, pumps up scenes in which the trio is silently "observed" by hostile/curious Arab bystanders.
Film steers clear of questioning the U.S. presence in Iraq and, with a couple brief exceptions, treats its entire Arab cast as either faceless cannon fodder or potential threats. This may sit uneasily with some viewers, even though it's clear early on that this is more a dramatic choice than a political one.
Renner is fine as James, especially in his freewheeling early scenes played off against his suspicious colleagues. It's basically Renner's film: Mackie and Geraghty are just OK, and other roles are bits. Ralph Fiennes pops up briefly as a Brit mercenary, and David Morse contributes a memorable thumbnail of a complete military psychopath.
As the 1949 bomb-squaddie classic "The Small Back Room" proved, antsy cutting and camerawork and gritty processing aren't necessarily de rigueur for building tension. Still, Barry Ackroyd's lensing, halfway between faux-docu and regular drama, is highly emotive, equally textured in sun and shade, catching the immensely realistic detail in pic's production and costume design. (Like Brian De Palma's "Redacted," the film was shot in Jordan.)
Editing of the mountain of footage captured by multiple Super 16 cameras is aces, kinetic but not aggravatingly so. Music is either bland or simply atmospheric.
Camera (color), Barry Ackroyd; editors, Bob Murawski, Chris Innis; music, Marco Beltrami, Buck Sanders; music supervisor, John Bissell; production designer, Karl Juliusson; art director, David Bryan; costume designer, George Little; sound (Dolby Digital), Ray Beckett; sound designer, Paul N.J. Ottosson; stunt coordinator, Robert Young; special effects supervisor, Richard Stutsman; visual effects, Company 3; associate producers, Jack Schuster, Jenn Lee; assistant director, David Ticotin; second unit camera, Niels Reedtz Johansen; casting, Mark Bennett. Reviewed at Venice Film Festival (competing), Sept. 4, 2008. (Also in Toronto Film Festival -- Special Presentations.) Running time: 127 MIN.
Film Review: The Hurt Locker
Bottom Line: War made exciting
By Deborah Young
Sep 4, 2008
Venue: Venice Film Festival, In Competition
The definitive film about the U.S. involvement in Iraq has yet to be made, and "The Hurt Locker" doesn't aspire to compete in the category. Tensely action-packed and muscularly directed by Kathryn Bigelow, this tale of an elite U.S. army bomb disposal unit in Baghdad is a familiar story in new clothes, targeted at the young male demographic. Its Iraq setting is downplayed as incidental, perhaps to avoid the commercial disappointment of the two Iraq-themed titles screened in Venice last year, "Redacted" and "In the Valley of Elah." "Locker's" refusal to take a moral stance on the war should widen its audience to the U.S. military, while lowering its chance for a a major festival prize.
Bigelow (Point Break, K-19: The Widowmaker) and screenwriter Mark Boal (who has story credit on "In the Valley of Elah") here toy with the idea of war as a drug whose adrenaline-inducing excitement is addictive. In a fast-paced opener, shot like newsreel footage, a three-man team loses their commander (Guy Pearce) when he tries to detonate a street bomb. Arriving to take his place is Sgt. Will James (Jeremy Renner), who immediately does something incredibly dangerous, demonstrating fearlessness bordering on a death wish.
His men Sanborn (Anthony Mackie) and Eldridge (Brian Geraghty) are shocked by his reckless behavior. Sanborn is furious with him for not following the rules, and Eldridge is scared out of his wits. As they bounce around the gutted city in their Humvee, counting the days until their tour of duty is over, their missions become increasingly dangerous. On one, the foolhardy Sgt. James removes his protective suit to disarm a car rigged with explosives in front of the U.N. building. On another, he tries to help a frightened man remove explosives locked to his body before a timer blows him to kingdom come.
At one point, they stumble across a make-shift bomb factory and find the blood-soaked body of a young boy. His stomach is stuffed with explosives - he apparently died while being turned into a human bomb. James's emotional reaction to the sight readies us for a plot twist, but leads to nothing more than a picturesque solo excursion through nighttime Baghdad. Typically, his encounter with the locals is fleeting and inconclusive.
For a film purporting to be about soldiers' psychology, "The Hurt Locker" makes little in-depth analysis of its characters. An army psychologist (Christian Camargo) spouting priestly platitudes to poor terrified Eldridge gets short shrift from the manly script. As final credits roll, James's motivation is the same as when he first came on screen: he simply gets high on danger.
Renner, Mackie and Geraghty acquit themselves honestly in a film that offers them little character arc or chance to become likeable. David Morse cameos as a colonel who compliments James on his bravery, and Ralph Fiennes as a British bounty hunter. The indistinguishable Arab actors just stare at the Americans.
Convincingly lensed in Jordan by cinematographer Barry Ackroyd in a classic actor's point-of-view documentary mode, the action scenes are shot through with raw tension, in 140 fast minutes and the quiet bits edited out.
Production company: Voltage Pictures, First Light, Kingsgate Films. Cast: Jeremy Renner, Anthony Mackie, Brian Geraghty, Christian Camargo, Evangeline Lilly, Ralph Fiennes, David Morse, Guy Pearce. Director: Kathryn Bigelow. Screenwriters: Mark Boal. Executive producers: Tony Mark. Producer: Kathryn Bigelow, Mark Boal, Nicolas Chartier, Greg Shapiro. Director of photography: Barry Ackroyd. Production designer: Karl Juliusson. Music: Marco Beltrami. Costumes: George Little. Editor: Bob Murawski, Chris Innis. Sales Agent: Voltage Pictures, Los Angeles. 140 minutes.
Reprizirao sam THEATER OF BLOOD Douglasa Hickoxa.
Ako uzmemo u obzir da sam ga prvi put gledao prilično intoksikovan za vreme studija jer nam je bilo zabavno da se šegačimo uz film o glumcu koji simulčra šekspirijanske scene kako bi ubijao kritičare koji su njega ubijali u svojim kritikama, utisak koji sam imao na prvo trezno gledanje je znatno drugačiji.
Nažaost THEATER OF BLOOD je možda i najslabiji Hickoxov film koji sam gledao. Moram reći da sam ja jedan od retkih ljudi, uz Aleksandra Radivojevića koji su genuine Hickoxovi fanovi, on je mahom doživljavan kao marginalni exploitation reditelj iz sedamdesetih, nije snimio puno filmova, oni mahom nemaju kultni status, i tek poneki dobija svoj revival, tipa BRANNIGAN koga hypuje Edgar Wright.
Meni je lično najdraži Hickoxov film SITTING TARGET koji je potpuno ispod radara i retko ko ga pominje. Međutim,, narečeni THEATER OF BLOOD se smatra kultnim Hicoxovim filmom zbog svog high concepta, zahtevne uloge Vincenta Pricea u kojoj on na neki način pravi metafilmski zahvat itd.
Ali, ako se izuzme zaista dobar koncept i Price u glavnoj ulozi koja nije onoliko dominanatna kao što bi se očekivalo, dobija se jedan monoton film oslonjen na ređanje set-pieceova ubistava koji su prilično mediokritetski i ne ispunjavaju ni petinu svog potencijala.
Potencijalni sukob između simpatičnog kritičara i glumca nije valjano izdiferenciran i izuzev toga što je simpatični kritičar mlađi čovek, nije do kraja jasno zašto zli glumac ima nešto popustljiviji odnos prema njemu.
Kad je reč o Hickoxovoj režiji, izuzev slidne scene mačevanja u kojoj je isuviše jasno da se dubleri nalaze pod zaštitnim maskama, sve ostale scene su mahom arhaično režirane, daleko od standarda koji je Hickox postizao u to vreme.
Stoga, THEATER OF BLOOD je zanimljiv koncept i deo istorije žanra, ali realno ne nudi ništa više od toga.
* * / * * * *
Red army, silver screenTwo films about 70s terrorism will be released this autumn in Germany, marking another chapter in that country's examination of its troubled past
Gwladys Fouché guardian.co.uk, Wednesday September 03 2008 00 :07 BST
Article history
Not just a period piece ... Moritz Bleibtreu in Der Baader Meinhof Komplex
A historical tale of 1970s communists trying to turn West Germany into a workers' paradise doesn't exactly sound like a recipe for box office success, now, does it? Even if they do have guns and bombs. Yet not one, but two films on that very topic are about to hit screens in Germany.
First out, at the end of September, is The Baader Meinhof Complex, a high-paced thriller tracing the history of the Red Army Faction (RAF), a movement that is believed to have killed more than 30 public figures in an attempt to crush West German capitalism. Written and produced by Bernd Eichinger, the man who brought us the 2004 hit Downfall, The Baader Meinhof Complex is already the most eagerly anticipated movie of the year and could turn out to be Germany's next breakout international hit. It is also embroiled in controversy after journos were threatened with up to £80,000 in fines if they wrote about the movie before a date set by the film's backers.
The Baader Meinhof Complex will be followed later in the autumn by Long Shadows by Connie Walther. The feature follows the relationship between Widmer, a former RAF member released after 25 years in prison, and his next-door neighbour Valerie, whose father Widmer may have killed. That a real RAF member contributed to the screenplay adds extra authenticity. "It was important for me to depict both sides, perpetrators and victims," says Walther.
These films' examination of controversial - and relatively recent - local political events is significant. For much of the second half of the 20th century, Germany's foremost directors, among them Rainer Werner Fassbinder and Wim Wenders, shied away from local historical and political events, focusing instead on intimate, personal stories. Lately, though, German film-makers have begun to take a closer look at their country's past.
We've already been taken to Hitler's bunkers with Downfall and followed the doomed attempts at resistance against the Nazis from within Germany in Sophie Scholl: the Final Days. Meanwhile, Good Bye Lenin! gave us a comic glimpse of life under the GDR, while The Lives of Others detailed the sinister work of the Stasi secret police.
These features have not only been hits at home - daring to broach what were once taboo topics with subtlety and compassion - but have proved popular with foreign audiences, tapping into historical moments non-Germans are familiar with.
And now it's terrorism's turn. Producers are hoping to repeat their worldwide success with The Baader Meinhof Complex. "I've already sold the rights for [the film] throughout the world, which is remarkable," Eichinger told Variety last year - a sign that non-German distributors have faith in the movie's commercial potential.
The infamy of the Red Army Faction is one reason. Another is that it resonates deeply with international audiences. As Eichinger points out, "there were terror attacks in countries like France, Italy and the UK around the same period. Obviously it's something all these countries can relate to in their past." And of course, terrorism is far from a dated historical subject. "We are living in times of terror right now", Eichinger says.
The German history lesson does not end here, either. After the terrorist wave hits British cinemas in November, we will again meet that villain of villains, Adolf Hitler. Despite its title, Mein Kampf is not an adaptation of Hitler's autobiography, but the screen version of a stage play fictionalising the Führer's youth in Vienna.
It's a welcome change for foreign audiences to see German history portrayed by the Germans themselves, rather than over-the-top Hollywood productions, which even today are too often caricatured portraits of goose-stepping baddies.
Pogledao sam TIME AFTER TIME Nicholasa Meyera, courtesy of Kunac.
Ovaj film iz 1979. o H.G. Wellsu koji juri Jack the Rippera po savremenom (doduše tada savremenom San Francisku) može se smatrati pretečom velikih time ravel blockbustera osamdesetih kao što su TERMINATOR i BACK TO THE FUTURE.
Međutim oba navedena naslova su neuporedivo superiornija i jedino što daje eventualni kvalitet ovom predugom, sporom i sporadično nejasnom filmu jeste izvesna arhaiziranost pripovedanja pošto sve gledamo iz vizure H.G. Wellsa pa Meyer povremeno uspeva da stvori utisak kako gledamo neku avanturu iz viktorijanskog perioda.
Iz ovog filma se sada svakako mogu čitati razni potencijalni uticaji koje ćemo kasnije sretati, međutim, zaista ne mogu biti toliko siguran da je iz jedno zaista poluuspelog filma toliko sjajnih stvari moglo biti derivirano. Pa ipak, recimo koncepcija za LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN je svakako mogla biti inspirisana ovim romanom/filmom.
Ono što se eventualno, ako ne na nivou gledalačkog uživaja a ono barem na nivou pokušaja mora poštovati, to je Meyerov uporni pokušaj da celoj priči da izvesni društvenokritički kontekst koji je je verovatno i u ono vreme delovao potpuno besmisleno ali sigurno je dodavao odeđeni kredibilitet filmu.
Što se podele tiče, David Warner je moj stari favorit, mada sam očekivao da će biti zabavniji kao Jack the Ripper. Inače, u Meyerovoj postavci dok se Wells slabo snalazi u svetu budućnoti i nailazi na razne teškoće, Ripper izgleda kao da mu sve ide od ruke, i to malo deluje fake. Štaviše bilo bi zanimljivo da nam je Meyer pružio glimpse toga kako se serijski ubica starog kova snalazi u San Francisku.
Isto tako, očekivao sam da će Ripperova ubistva biti povezanija sa Zodiacom, ali na kraju ta veza se povezala samo na jedno pominjanje.
* * / * * * *
Da, sećam se tog filma od pre jedno dvadeset godina i zaista nije bio naročito dobar mada ga je tema dosta vadila u mojim očima.. Inače, to da se naš junak slabo snalazi u promenjenim okolnostima a da se lupež u njima snalazi dobro je, čini mi se jedno opšte mesto. Evo, na pamet mi pada Demolition man, pa onda onaj film sa Denzelom i Raselom Krouom gde Krou ispadne iz virtualne realnosti i krene da pravi ršum po gradu...
Slažem se da je opšte mesto, ali za razliku od mnogih opštih mesta koja su zapravo vrlo dobra pa su tako i postala opšta, ovo nije.
Pa, ja ga nekako doživljavam kao neraskidiv element ovakvih filmova. Time se negativcu pripisuje određena dimenzija onostranog što ide uz sugestiju da njegovo zlo nije nego ljudsko zlo nego da je delić iskonskog zla itd....
Nego, kako si se proveo na Dajnosarima? Nama na Najlu bilo lepo.
Ako izuzmemo to što me je u nekoj vrsti male bondinga Cane iz Brejkera od milja munuo u grudni koš i izbio mi vazduh, od čega se još uvek oporavljam (kapiram da je navikao da su mu druagri momci čvrtog kova), bilo je odlično. Tašmajdan se ruši, na svu sreću išao sam sa kumom pa mi je ona dala ruku u kritičnim fazama.
Dinosauri su bili sjajni. Iako laže onaj ko kaže da je uspeo da razlikuje prve tri pesme, posle je sve došlo na svoje. Prašili su kao mladići.
Ne mogu da kažem da su kao Metallica uspeli da naplate za sve godine obožavanja, ali su bili blizu toga. Znam da je apsurdno porediti koncert Dinosaura i Metallice ali pošto su to bendovi koje podjednako volim, onda moram i da uporedim. Dinasauri su svirali festivalski set od poštenih sat i po. Metallica je ipak imala full blooded koncert. Mnoge moje omiljene pesme time nisu obuhvatili ali ovo što su svirali je bilo sjajno, naloženo i jako daleko od staračke tezge. Barlow se primao kao tinejdžer a Murph je zakivao.
Tako da, super sam se proveo.
Pošto je tu Meho, znam da očekuje od mene cepidlačenje, pa će ga i dobiti. Ono što bi ovom nastupu Dinosaura moglo oduzeti legitimitet je upravo ono što je Mascisovim postavama Dinosaura oduzimalo. Naime, iako je sinoć svirala kanonska postava benda, treba imati u vidu da su oni maltene u toj postavi kraće svirali nego u drugim postavama. U tom smislu meni je, na nekom istorijskom, metafizičkom nivou, ova postava delovala nekako muzejski, nisu odavali utisak benda koji je aktivan već je imalo taj reunion vibe.
Ali, kako rekoh, ipak sam se super proveo.
Quote from: "crippled_avenger"Ako izuzmemo to što me je u nekoj vrsti male bondinga Cane iz Brejkera od milja munuo u grudni koš i izbio mi vazduh, od čega se još uvek oporavljam (kapiram da je navikao da su mu druagri momci čvrtog kova), bilo je odlično.
Muke VIP osoba u Srbiji.
The Hurt Locker
Kathryn Bigelow (USA)
Bigelow's latest is mostly a series of set pieces. But what set pieces! Always a master kineticist, Bigelow outdoes herself in this 130-minute epic centred on a company of U.S. grunts charged with defusing one improvised explosive device after another in and around pre-surge Baghdad. The company has only 38 days left in its tour of duty when a swaggering Jeremy Renner joins the unit as its hot-shot bomb-disposal technician. Are his smarts and adrenalin-addiction going to keep them safe — or get them all killed? Bigelow and cinematographer Barry Ackroyd crank up the tension to nail-biting, gut-churning extremes and the mayhem is powerfully visceral. Some may chafe at the film's lack of context, but haven't 5 1/2 years of war given us all the context we need? J.A.
The Hurt Locker
Dir Kathryn Bigelow w/ Jeremy Renner, Anthony Mackie. 130 min. Special Presentations.
Favourite Add to your favorite Recommend: 0 BY Jason Anderson September 02, 2008 20:09
Editorial Rating: Largely off her game since her flop with 1995's Strange Days, Bigelow proves her mettle as one of action cinema's true virtuosos with this politically provocative and visually arresting thriller about a Baghdad bomb disposal unit that's imperiled by its risk-addicted, hotheaded leader. Whether the character is meant as a critique or an endorsement of the American warrior code — smart money says both — James (Renner in a riveting performance) is a worthy addition to the gallery of conflicted, macho dick-swingers who populate Bigelow's best films. The Hurt Locker's expertly paced and realized action sequences are just as ballsy.
The Hurt Locker
Director(s): Kathryn Bigelow
Country: USA
Starring: Jeremy Renner, Anthony Mackie
Program: SP
Rating: NNNN
« ...Return to TIFF review listings
Review
by BH
Bigelow, finally out of movie jail after 02's abysmal K19: The Widowmaker, returns to the kind of muscular filmmaking that earned her a hardcore cult following after Near Dark and Point Break.
The Hurt Locker follows an army bomb disposal unit trying not to get blown to bits in Iraq. While bigger names line the marquee (Guy Pearce, Ralph Fiennes, David Morse), it's Renner's cowboy C.O., Mackie's tightly wound realist and Brian Geraghty's conflicted grunt who own the film start to finish.
And Bigelow proves she can handle the pyrotechnics. If bombs aren't going off, then characters are, resulting in some truly tense moments. If you're expecting a rah-rah G.I. Joe action movie, forget it. There's a lot more ticking inside The Hurt Locker than the roadside IEDs waiting to detonate.
True Blood
(Series -- HBO, Sun., Sept. 7, 9 P.M.)
By BRIAN LOWRY
Stephen Moyer stars as a vampire and Anna Paquin as his g.f. in Alan Ball's creation 'True Blood,' which bows Sunday on HBO.
More than one option(Person) Alan Ball
Filmed in Los Angeles and Louisiana by HBO. Executive producer, Alan Ball; co-executive producer, Brian Buckner; supervising producer, Nancy Oliver; producers, Alexander Woo, Carol Dunn Trussell; co-producer, Raelle Tucker; writer-director, Ball; based on the novels by Charlaine Harris;
Sookie Stackhouse - Anna Paquin
Bill Compton - Stephen Moyer
Jason Stackhouse - Ryan Kwanten
Tara Thornton - Rutina Wesley
Sam Merlotte - Sam Trammell
Lafayette Reynolds - Nelsan Ellis
Andy Bellefleur - Chris Bauer
Hoyt Fortenberry - Jim Parrack
Arlene Fowler - Carrie Preston
Rene Lenier - Michael Raymond James
Bud Dearborne - William Sanderson
Eric - Alexander Skarsgard
Adele - Lois Smith
Creator Alan Ball insists, not entirely convincingly, that the vampirism in "True Blood" isn't just a sociopolitical metaphor for homosexuality. Nevertheless, if the popularity of "Twilight" and the Sookie Stackhouse books that inspired this series are any indication, women clearly embrace the romance of guys who suck for more exotic-than-usual reasons, creating otherworldly impediments to true love. So while the show is a trifle hokey, its soapy elements, gothic atmosphere and cliffhanger endings -- coupled with Anna Paquin's knockout performance -- do reel viewers in, laying the groundwork for what may be the cultish, undemanding romp HBO needs to inject much-needed life into its lineup.
Ever since "Dark Shadows," people have sought to perfect the vampire soap, although even a "Shadows" revival failed to find the proper vein. And while Ball -- of "Six Feet Under" renown -- might seem an unlikely choice to go from chronicling the dead to the undead, he wisely approaches the material with few pretensions.
In the world of novelist Charlaine Harris, vampires have been living invisibly among humans for ages but only felt comfortable emerging from the shadows -- essentially, coming out of the coffin -- after the Japanese invented synthetic blood (or Tru Blood, packaged in cute containers that look like beer bottles). Still, there's considerable unease about having bloodsuckers roaming around freely, with humans resisting the push for "vampire rights."
Having participated in the X-Men movies -- which set up mutants as another discriminated-against minority -- Paquin is a marketable choice for a genre audience but brings much more than that to the role of Sookie, a Louisiana waitress whose psychic ability has caused her to shun romance.
So to her surprise, when a hunky vampire, Bill (Stephen Moyer of "The Starter Wife"), moves into the bayou town of Bon Temps -- taking advantage of vampires' recent decision to go public and enter the mainstream -- she's instantly drawn to him, as he is to her: Uncomfortable with knowing the inner-most feelings of those around her, she's blissfully unable to hear Bill's thoughts. Similarly, he senses immediately that Sookie is "something more than human."
Prejudice, however, dies hard, and Sookie's attachment to Bill alarms those closest to her --including her boss Sam (Sam Trammell), man-whore brother Jason (Ryan Kwanten) and fast-talking best friend Tara (Rutina Wesley). Nor are Bill's vamp buddies exactly warm and cuddly.
The supporting players aren't nearly as interesting initially as the intense bond between Sookie and Bill, though they do keep the first few installments busy, including some nicely gratuitous sex, adventures in the Viagra-like effects of vampire blood and a tepid murder mystery. Only Sookie's grandma (Lois Smith) fully accepts Bill, in part because she yearns to enlist the 173-year-old vampire to address her Civil War group. Yet whatever the distractions, Bill and Sookie's relationship -- and the difficulties it poses -- remains "Blood's" beating heart.
Based on the way women in particular have glommed onto the bodice-caressing aspects of such fare (consider the torch a dedicated few are still carrying for CBS' "Moonlight"), HBO figures to have a cult hit on its hands at the very least -- with Moyer representing the kind of brooding figure many would covet, dead or undead. Special effects are sparing but effective, which should boost male appeal, as will Paquin, who manages to be sexy, vulnerable and mysterious all at once.
How deeply the series resonates beyond that will hinge on how the plot advances and weaves in the secondary characters. Either way, the concept seems like a smart against-the-grain move for HBO, which has already done a phenomenal job marketing it.
If nothing else, nobody will confuse Bill from Bon Temps with "John From Cincinnati." The only question now is whether "True Blood" barely breaks the skin or can tap into a whole new artery.
Pogledao sam TWILIGHT Roberta Bentona. Taj film sam želeo da gledam još u vreme izlaska 1998. godine, ali mi je nekako stalno izmicao. Nadao sam se da će taj film biti neka vrsta zaključenja filmova o Lew Harperu, ali glavni junak nije Lew i TWILIGHT nije na toj liniji.
Pošto Harpera gledamo iz vizure Newmanovog opusa, ovaj film je više na liniji NOBODY'S FOOL, uostalom pisali su ga Russo i Benton, a u Bentonovom opusu je blizak naslovu THE LATE SHOW.
Međutim, LATE SHOW je bolji pošto u njemu mlad i vitalan Benton tumači starost, dok u TWILIGHTu umoran Benton tumači starost i pokušava da je učini lažno vitalnom, kao što ju je mladi Benton u LATE SHOW tretirao gotovo tugaljivom. Međutim, LATE SHOW je uspevao da iskomunicira snažniju emociju, a TWILIGHT s druge strane, ne ne nudi previše zrelosti i ostaje banalan u većini ključnih situacija.
Naravno, nesumnjivo je da Benton i Russo nude par tačaka koje su zanimljive i relevantne, ali one su suviše retke u ovoj hardboiled misteriji koja je suviše rutinska u svom žanrovskom okrilju, previše naivna u kontekstu savremenog filma, i suviše lišena kontemplativostio da bi nadomestila te nedostatke.
* * / * * * *
Pogledao sam DANTE 01 Marca Caroa, courtesy of Ginger.
Iako nisam neki preveliki fan Jeuneta i Caroa, moram priznati da sam užasnut ovim filmom. Nisam očekivao ništa od Caroa, ali ipak me je iznenadilo što je pokušao da u svemirskim uslovima ponovi svoju kič estetiku širokougaonih objektiva i hiperdizajna, a da kao novitet uvede naivnu i slabu psihologizaciju baziranu na mešavini duševnih bolesti, izolacije u svemiru i antiutopijske budućnosti.
Ne samo da DANTE 01 nije previše originalan film već bih rekao da od svih klaska od kojih pozajmljuje, uzima najgore delove uključujući i kraj koji liči na ozloglašeni Kubrickov kraj 2001.
* 1/2 / * * * *
http://www.youtube.com/watch?v=32ghzwGK51E
Pogledao sam ONE DAY IN SEPTEMBER Kevina Macdonalda, sa kojim je osvojio oskara za dokumentarni film.
Reč je o izvanrednom dokumentarnom filmu o palestinskom napadu na izraelske sportiste u Minhenu 1972. godine. Macdonald se u svom filmu isključivo fokusira na događaje koji su se zbivali u Olimpijskom selu, i sve zakulisne radnje koje su se događale oko otmice, gledano iz vizure porodica sportista, nemačkih zvaničnika koji su imali jednu agendu i izraelskih koji su imali sasvim drugu, ali i iz vizure jednog od Palestinaca otmičara koji je do snimanja filma uspeo da preživi sve pokušaje Izraelaca da ga našu i ubiju.
Uz BBCjev BAYONET koji se bavi izraelskom odmazdom, ONE DAY IN SEPTEMBER čini odličan dokumentarni uvod u gledanje igranog double billa SWORD OF VENGEANCE i MUNICH.
Neki kritičari su zamerali Macdonaldu što je određene tragične trenutke a naročito snimke leševa prikazao kao montažnu sekvencu urađenu na pesmu Deep Purple. Primetio sam to rešenje ali ga zaista nisam našao ni neukusnim, ni banalnim, već sasvim funkcionalnim pošto muzika jako dobro uspeva da evocira period u kome se sve ovo dešavalo.
I uopšte, Macdonald odlično bira dokumentarni materijal sa kojim barata tako da je u filmu ostvario briljantnu rekonstrukciju perioda u svakom smislu, i zato ne čudi što je kasnije vrlo lako prešao u svet igranog filma gde podjednako uspešno stvara fikcionalne svetove i sveukupnost njihove atmosfere što je na primer uspeo u LAST KING OF SCOTLAND koga karakteriše odlična rekonstrukcija atmosfere.
ONE DAY IN SEPTEMBER je odličan, kaloričan dokumentarac koji u svojim najboljim delovima, po Godardovoj paradigmi uspeva da funkcioniše kao igrani film.
* * * * / * * * *
Pih, bolje da si pogledao:
od dokumentarnih
"Munich: Mossad's Revenge (2006) (TV)"
http://www.imdb.com/title/tt0778788/
a od igranih nenadmashni:
"Sword of Gideon (1986) (TV)"( bio 100x na tv-u)
http://www.imdb.com/title/tt0092038/
ps: jedino ako "SWORD OF VENGEANCE" nije isti film sa drugim nazivom.
Isti film, nego sam pomešao naslov filma sa naslovom Jonasove knjige o Avneru. :D Mislim da još uvek negde imam Vidcomov original.
Što se MUNICH: MOSSAD'S REVENGE tiče, šta ja znam, BAYONET mi je bio relevantniji zbog toga što se u njemu pojavljuje čovek za koga sumnjam da je Mike Harrari (sudeći po događajima u kojima je učestvovao), ali oba su sasvim solidna, i oba su u formatu od 48 minuta, klasičan televizijski sat.
ONE DAY IN SEPTEMBER je 90 minuta, plus ima prvu izjavu čoveka koji je bio otmičar na licu mesta dok su u ova dva dokumentarca bili neki half-cocked Palestinci.
Fest Bet: The Iraq war, brought down to the pavement
Email story
Print
Choose text size
Report typo or correction
Email the author
License this article
TIFF coverage Gallery: The stars come out Dispatches from the festival Share your TIFF photos TIFF reviews in brief TIFF's must see films Stars expected to be at TIFF Need tickets? TIFF map The TIFF index Aug 31, 2008 04:30 AM
Comments on this story (2)
Peter Howell
Movie Critic
--------------------------------------------------------------------------------
The Hurt Locker
Starring Guy Pearce, Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian Geraghty.
Directed by Kathryn Bigelow.
--------------------------------------------------------------------------------
Just when you think the battle of Iraq war dramas has been fought and lost, along comes one that demands to be seen – if you can handle the raging adrenaline.
Kathryn Bigelow's The Hurt Locker strips the Iraqi conflict of politics and brings it right down to the garbage-strewn pavement, where lives are saved through skill and nerve but lost through bad luck and malevolence.
The film follows the men of Bravo Company, the elite U.S. army unit tasked with defusing bombs left on Baghdad streets by increasingly violent and determined insurgents.
The bomb-removal boys have robots and shrapnel-resistant suits at their disposal, but they can't stop every blast – as we see with devastating impact early on.
The job ultimately comes down to playing hunches, keeping your cool and staying ever vigilant. If the IED (improvised explosive device) doesn't get you, the sniper hiding on a nearby rooftop just might. If not on this street, then the next one.
Gutsy and gung-ho but new to Bravo is a sergeant named James (Jeremy Renner, in a breakout role), a reckless cowboy who has disarmed 873 bombs but is one short fuse away from being blown to kingdom come. He reminds himself of this with a collection of detonators he keeps under his bed.
His subordinates Sanborn (Anthony Mackie) and Eldridge (Brian Geraghty) are shocked by his methods and not shy about saying so, but are loyal to task and team.
Testosterone flows non-stop and so does blood, but these macho men are just getting the job done. In so doing, they reveal much about themselves and also deliver some home truths about the Iraqi quagmire. This is no message movie, yet insights abound.
Bigelow knows the male mind and she's an ace at action, as she's demonstrated before in films like Point Break and Strange Days. Now she can add titan of suspense to her laurels.
If you can sit through The Hurt Locker without your heart nearly pounding through your chest, you must be made of granite.
Sorry, nije namerno naravno, nego gledam na imdb-u pod "SWORD OF VENGEANCE" stoje sve neki azijati pa rekoh sta je sad ovo. :)
PS: ovaj "Munich: Mossad's Revenge (2006) (TV)" imas online na
http://www.bodocus.com/.....(Geo)Politics....Middle Eastern Issues...Israel
ups...Ne videh odgovor
The Hurt Locker: A Near-Perfect War Film
Thursday, Sep. 04, 2008 By RICHARD CORLISS / VENICE Article ToolsPrintEmailReprintsSphereAddThis RSSYahoo! Buzz The U.S. Army bomb disposal unit has three men: an intelligence officer, the specialist who covers the scene with his rifle and the staff sergeant who walks up to the device and tries to turn it off. Today there's a report of one on a Baghdad street. Mission simple to define — "Let them know that if they're gonna leave a bomb on the side of the road," the staff sergeant says, "we're gonna blow up their f---in' road" — but way harder to accomplish. As he walks toward the contaminated area wearing a heavily insulated space suit on a 130-degree day, he catches the corner-eyesight of a man about to use a cell phone. The spaceman turns and runs. Too late: BOOM! The bomb detonates and so does he. Blood seeps down his helmet visor like red rain on the wrong side of a car windshield.
This is the first scene of The Hurt Locker, which has its world premiere here at the Venice Film Festival before playing Sunday at the Toronto fest. No U.S. opening or distributor has been secured, but that should change once festival people strap themselves in for this dynamite drive through the Iraq occupation. (Make that war.) Except for a few digressive scenes — a solo sortie of personal vengeance, a conversation about what it all means — that could easily be cut from the 2 hr. 11 min. running time, The Hurt Locker is a near-perfect movie about men in war, men at work. Through sturdy imagery and violent action, it says that even Hell needs heroes.
The director, Kathryn Bigelow, has paraded her adroitness with complex stories about oddball characters in two curious subgenres: Near Dark (1987) was the all-time teenage vampire love story, Point Break (1991) the all-time surfer-heist movie. The scriptwriter, Marc Boal, is a journalist for Rolling Stone, The Village Voice and Playboy, which ran a story that Paul Haggis expanded into the sharpest of last year's Iraq-related dramas, In the Valley of Elah. These two filmmakers have pooled their complementary talents to make one of the rare war movies that's strong but not shrill, and sympathetic to guys doing an impossible job.
With the death of their boss, and 38 days left in their rotation, the two survivors — Sgt. J.T. "Bomber Mike" Sanborn (Anthony Mackie) and Specialist Owen Eldridge (Brian Geraghty) get a new guy, Staff Sgt. William James (Jeremy Renner), who lacks the dead man's leadership skills or his bluff camaraderie. James doesn't say much, just does his own thing, which is to keep little pieces of Baghdad from blowing up.
On his first mission, James releases a cloud of smoke, protecting him from sharpshooters but obliterating his comrades' view of him. (There's another company ready to cover him closer to the action.) A taxi has just edged toward the suspected device; he tells the driver to back out of the area. No movement. James walks closer, repeats the order; stillness. He puts his gun against the man's head: "Wanna back up?" The car slides into reverse. "Well, if he wasn't an insurgent," somebody says, "he sure is now." Finding a string nearly buried in the street dirt, James finds it attached to seven bombs and matter-of-factly snaps the wire for each. OK, that's done. Piece of cake, seven slices.
It's a creepy marvel to watch James in action. He has the cool aplomb, analytical acumen and attention to detail of a great athlete, or a master psychopath, maybe both. A quote from former New York Times Iraq expert Christopher Hedges that opens the film says, "War is a drug." Movies often editorialize on this theme: the man who's a misfit back home but an efficient, imaginative killing machine on the battlefield. Bigelow and Boal aren't after that. They're saying that, in a hellish peace-keeping operation like the U.S. deployment in Iraq and Afghanistan (James' previous assignment), the Army needs guys like James.
Some people have the luck or curse to do what they're supremely good at; and the exercise of that skill gives pleasure, even if the job carries the imminent risk of death. The talent that another man might have for making bombs, James has for finding and silencing them. It's not just his job, it's his vocation. Whether he's stripping a car piece by piece or cutting open a boy's stomach to pull out an IED, James has the instincts, let's say the genius, to do it. "Mission accomplished" is not a Presidential PR phrase, it's a definition of this man at work. It'd be a crime not to apply his expertise to saving lives. James is also in it for the fun. We learn that he has a wife and a baby back home, but Baghdad is where he feels most alive — performing a task that could end his life. If defusing bombs isn't a drug for James, it's a stimulant, pure caffeine, his headiest, most essential adrenaline.
A genius makes his own rules; a soldier isn't supposed to. Before examining the suspect car, James doffs his space suit; at this close range it won't offer much protection. ("If I'm gonna die, I'm gonna be comfortable.") More recklessly, he tosses his headset on the ground, so he doesn't have to hear Sanborn's pleas to get the hell out of there. Groups of men have gathered at storefronts, on the balconies and roofs of apartment houses, and James' lone-gunman bravado could jeopardize the mission. But a genius has to stay focused. There's got to be a bomb in here somewhere; ah, under the hood. Though his mates aren't crazy about his methods — Sanborn sucker-punches James in the jaw after this little escapade — they'll come to appreciate him. "Not very good with people, are you," Eldridge tells James, "but you're a good warrior."
The heart of the film is a half dozen sequences, most of them on bomb-squad detail, one long, terrific one showing the unit holed up with some Brit mercenaries (led by Ralph Fiennes, the star of Bigelow's 1995 futuristic movie Strange Days) fighting off fire from al-Qaeda-in-Iraq types out in the desert. Boal and Bigelow know that there's enough tension in the act of walking up to a bomb and trying to defuse it; they don't have to amp up the suspense with theatrics.
The appearances by some familiar faces — Fiennes, Guy Pearce, David Morse — are all too brief. But the three leads don't make you long for star power. They're fine: Mackie as the veteran who plays by the book, Geraghty as the subordinate with jumpy nerves, and especially Renner. He's had supporting roles in North Country, 28 Days Later and The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, but this is his big chance, and he seizes it. He's ordinary, pudgy-faced, quiet, and at first seems to lack the screen charisma to carry a film. That supposition vanishes in a few minutes, as Renner slowly reveals the strength, confidence and unpredictability of a young Russell Crowe. The merging of actor and character is one of the big things to love about this movie. The other is that its tone, of steely calm, takes its cue from the character it so acutely observes. It's as if James was not only the subject of the movie — he made it.
Later I may think of a better depiction of the helplessness and heroism attending the U.S. presence in the war on terrorism, but for now I'll say this one's the tops.
Some people have the luck or curse to do what they're supremely good at; and the exercise of that skill gives pleasure, even if the job carries the imminent risk of death. The talent that another man might have for making bombs, James has for finding and silencing them. It's not just his job, it's his vocation. Whether he's stripping a car piece by piece or cutting open a boy's stomach to pull out an IED, James has the instincts, let's say the genius, to do it. "Mission accomplished" is not a Presidential PR phrase, it's a definition of this man at work. It'd be a crime not to apply his expertise to saving lives. James is also in it for the fun. We learn that he has a wife and a baby back home, but Baghdad is where he feels most alive — performing a task that could end his life. If defusing bombs isn't a drug for James, it's a stimulant, pure caffeine, his headiest, most essential adrenaline.
A genius makes his own rules; a soldier isn't supposed to. Before examining the suspect car, James doffs his space suit; at this close range it won't offer much protection. ("If I'm gonna die, I'm gonna be comfortable.") More recklessly, he tosses his headset on the ground, so he doesn't have to hear Sanborn's pleas to get the hell out of there. Groups of men have gathered at storefronts, on the balconies and roofs of apartment houses, and James' lone-gunman bravado could jeopardize the mission. But a genius has to stay focused. There's got to be a bomb in here somewhere; ah, under the hood. Though his mates aren't crazy about his methods — Sanborn sucker-punches James in the jaw after this little escapade — they'll come to appreciate him. "Not very good with people, are you," Eldridge tells James, "but you're a good warrior."
The heart of the film is a half dozen sequences, most of them on bomb-squad detail, one long, terrific one showing the unit holed up with some Brit mercenaries (led by Ralph Fiennes, the star of Bigelow's 1995 futuristic movie Strange Days) fighting off fire from al-Qaeda-in-Iraq types out in the desert. Boal and Bigelow know that there's enough tension in the act of walking up to a bomb and trying to defuse it; they don't have to amp up the suspense with theatrics.
The appearances by some familiar faces — Fiennes, Guy Pearce, David Morse — are all too brief. But the three leads don't make you long for star power. They're fine: Mackie as the veteran who plays by the book, Geraghty as the subordinate with jumpy nerves, and especially Renner. He's had supporting roles in North Country, 28 Days Later and The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, but this is his big chance, and he seizes it. He's ordinary, pudgy-faced, quiet, and at first seems to lack the screen charisma to carry a film. That supposition vanishes in a few minutes, as Renner slowly reveals the strength, confidence and unpredictability of a young Russell Crowe. The merging of actor and character is one of the big things to love about this movie. The other is that its tone, of steely calm, takes its cue from the character it so acutely observes. It's as if James was not only the subject of the movie — he made it.
Later I may think of a better depiction of the helplessness and heroism attending the U.S. presence in the war on terrorism, but for now I'll say this one's the tops.
Hvala u svakom slučaju za link. Ima stvari koje nisam gledao a deluju zanimljivo.
Na ovom sajtu koji je preporučio raindelay može da se vidi, ko ima strpljenja da streamuje, odlična BBCjeva mini-serija THE POWER OF NIGHTMARES. Ja je imam na DiVXu, ne znam kako izgleda kad se streamuje ali koga zanima može da je pogleda.
Posle deset godina sam pogledao THE INFILTRATOR John Mackenziea.
Nije toliko dobar kao prvi put kad sam gledao. I tada mi je delovao prilično naivno, sada mi deluje podjednako naivno s tim što zaplet sa nacistima koji očanički traže finansijera iz Amerike deluje razumljivije, tako da mi njihovo odavanje tajni u zamenu za kontakt sa bogatim nacistom deluje uverljivije, znajući srpski NGO sektor.
Ako imamo na umu da je film baziran na knjizi Yarona Svoraya, sagitašima poznatog pre svega po svojim nalazima o snuffu koji su često citirani u vreme promotivne kampanje za 8MM, pitanje istinitosti cele priče postaje dubiozno, pošto Svoray ima imidž oportunog tabloidnog novinara. Ipak, centar za istraživanje Holokausta Simon Wiesenthal se pominje u filmu tako da valjda nije sve izmišljotina.
U svakom slučaju, ova tema je na HBO tretirana prerano. Imajući u vidu sadašnji nivo ove produkcije siguran sam da bismo dobili klasik. Ovako, meni inače ekstremno drag reditelj Mackenzie uporno pokušava da Yaronovu priču smesti u okvire pitkog trilera sa jasno defiisanim pozitivcima i negativcima. Pošto je ograničen istinitom pričom, Mackenzie ne uspeva da napravi istinski uzbudljiv triler, a s druge strane formula pitog trilera čini da se izgubi utisak istinite priče.
Ipak, uprkos svemu INFILTRATOR je gledljiv TV film, i vrhunski prioizvod u kontekstu vremena u kome su zahtevi bili manji.
Žika, Kunac i ja smo komisijski pogledali KRVOPIJCE Dejana Šorka. Ovaj danas već zaboravljeni naslov nije izgubio previše na relevantnosti, naročito ako uzmemo u obzir da u vreme svopg izlaska nažalost nije bio previše relevantan.
KRVOPIJCI su na liniji šijanovskog, i kovačevićevsko-pajkićevskog tretmana horor žanra i porodičnih odnosa, i mislim da je prilično jasno da je Šorak pre svega pokušao da se vodi šijanovskim putem u reinterprtaciji žanra, mešajući high gothic motive sa hipertrofiranom pseudo-aristokratskom crtom i sukob urbanog-ruralnog i aristokratskog-malograđanskog u savremenom okruženju.
Porodični odnosi među Šorkovim junacima su na liniji MARATONACA i BALKANSKOG ŠPIJUNA, dakle kovačevićevski, a žanrovski detalji su na tragu DAVITELJA dakle pajkićevski. Ipak, kada se koristimo ovim definicijama treba imati na umu da porodični odnosi nisu toliko radikalni i bizarni kao kod Kovačevića a da odnos prema žanru nije toliko pun referenci kao kod Pajkića.
Ono što je sprečilo Šorkov film da bude totalni crowd pleaser ili barem cult klasik kao Šijanov rad jeste prilična uzdržanost njegove glumačke podele koja celu osu stvar igra vrlo ozbiljno. što je odlično, ali je problem u tome što je kadriranje arhaično, gotovo naivno i mnogo bliže upravo nekoj vrsti komedije bazirane na glumcima. A glumci su suviše uzdržani da bi tu komediju isporučili.
Drugi problem je svakako sama struktura priče. Iako film nije dosadan, čini se da glavbi zaplet filma počne prekasno u odnosu na minutažu, tako da zanimljivi detalji ostaju nerazvjeni, uključujući i sam kraj koji je bio pripreman da bude velika poenta a na kraju od toga nije bilo ništa.
Ipak, KRVOPIJCI, naročito izmešteni iz konteksta trenutka u kome su izašli i tretirani kao retro, deluju kao vrlo zanimljivo gledalačko iskustvo. Film donosi barem dva zaista ingeniozna scenaristička rešenja na nivou pojedinačnih scena koji daju naročit dah svežine filmu i dostojni su američke produkcije.
Isto tako taj retro šmek mu daje i izvesni goofiness u kome smo sinoć, uz odličnu lojaničku rakiju zaista uživali.
* * 1/2 / * * * *
TORONTO -- Kathryn Bigelow's "The Hurt Locker" sparked keen interest at the Toronto Film Fest on Tuesday, but whether anyone is brave enough to release an Iraq war pic after several pics of that genre were box office bombs remains to be seen.
"Hurt Locker" is different from recent war film titles like "Lions for Lambs" or "In the Valley of Elah" in that it doesn't make sweeping political statements, but is much more of an action-thriller.
Film first screened Monday night at the Ryerson Theater. Several distribs were interested in picking up North American distribution rights as of Tuesday afternoon, including Summit Entertainment.
One deal point filmmakers want is a wide release, which means putting up major marketing coin.
This year's Toronto Film Fest has been notably slow in terms of acquisitions, in line with other recent fests and markets. There's been only one major buy so far at Toronto, Fox Searchlight's pickup of Darren Aronofsky's Mickey Rourke starrer "The Wrestler" (Daily Variety, Sept. 9).More than one option(Co) Daily Variety
(Co) Daily Variety
"Hurt Locker" focuses on a U.S. military bomb squad stationed in Baghdad that faces life-or-death situations on a daily basis. Jeremy Renner, Guy Pearce and Ralph Fiennes star in the film, which is loosely based on the experiences of journalist Mark Boal, who was embedded for Playboy magazine with a bomb unit in Baghdad.
Boal worked with Paul Haggis on "In the Valley of Elah" but says that "Hurt Locker" is a "totally different movie that gives you the experience of soldiers on the ground."
Pic is being sold by Voltage Pictures.
Just after "Hurt Locker" screened Monday night, Voltage Pictures prexy Nicholas Chartier showed up at Summit's party, where he fielded calls. He also huddled with Summit's Rob Friedman.
After "The Wrestler," "Hurt Locker" could bring in the next biggest sale of the fest, if someone is willing to tackle what's sure to be a challenging marketing campaign.
A handful of titles also were in play on Tuesday. They include Jennifer Aniston romantic comedy "Management," which was produced and is being sold by Sidney Kimmel Entertainment. Lionsgate, Overture and Screen Gems are reportedly eyeing the pic, but it's doubtful that any deal will come before the festival ends this weekend.
Irish black-and-white drama "Kisses," about two runaways, also is generating some interest. The CAA-repped film has been well screened on the fest circuit, including at Telluride. Some lowball offers have been made, but CAA continues to shop for a bigger deal.
Richard Linklater's period piece "Me and Orson Welles" is getting second looks from several distribs, including Sony Pictures Classics. Yet with a stack of 10 films here -- their most ever -- SPC can afford to be patient.
Another deal expected to close within days is Magnolia's acquisition of Steven Soderbergh's two-part Che Guevara biopic "Che," which debuted at the Cannes Film Festival to decidedly mixed response among buyers and critics (Benicio del Toro took home Cannes' actor prize.). The version screening at Toronto is 17 minutes shorter.
Wild Bunch has been finalizing a distribution deal with 2929 Entertainment's Magnolia releasing arm, which handled the 2005 day-and-date experiment with Soderbergh's "Bubble." Sources say that a conventional theatrical release is in the cards for "Che."
Several docus are earning attention. "Valentino," about the famed Italian designer, and "Soul Power," about the concert that coincided with the Muhammad Ali-George Foreman fight in Africa, have both drawn offers. Buyers also are looking at Participant Prods.' "Food Inc." and "Every Little Step," about the Broadway revival of "A Chorus Line."
Pogledali smo SOS Žika, mrkoye i ja danas, komisijski.
Pošto sam prethodno već bio pripremljen da će film biti užasan, i pošto su Leon i Macavity već elaborirali svu degradaciju i besmisao pojedinih scena, ja ću pokušati da o ovom filmu pišem hladne glave koliko je to moguće.
Prvo, SOS je jasna replika formule KO TO TAMO PEVA. Reč je o studiji karakternih i etničkih tipova u svetlu prelomnih istorijskih događaja, formula koja je dala filmu KO TO TAMO PEVA naročitu težinu i oplemenila njen u suštini gross out mentalitet. U ovom slučaju, Šijan je pokušao da kickstartuje svoju karijeru jednom potpuno identičnom pričom, međutim imao je scenario znatno slabijeg kvaliteta i glumce sa znatno manje harizme i talenta. Rezultat svega toga je spoznaja da Šijan očigledno ipak SAM nije dovoljan da bi snimio dobar film, i mislim da nam SOS vrlo jasno daje do znanja koliko su Duško Kovačević i narečeni glumci bili bitan deo Šijanovog dometa.
Međutim, ono što je pored spoznaje o tome koje su Šijanove mogućnosti još važnije jeste to da on očigledno više ni nema moć da prepozna dobar materijal koju je imao u vreme rada sa Kovačevićem i da je potpuno izgubio kompas.
Vrlo sporni scenario Miloša M. Radovića (to nije THE Miloš Radović koji je radio OTVORENA VRATA, MALI SVET i PAD U RAJ) još je dodatno upropašćen iživljavanjem glumaca a naročito Lazara Ristovskog koji je reprezent nečega sa čime ne može da se nosi niko pa ni Slobodan Šijan a to su pomahnitali glumci koji su potpuno preuzeli našu kinematografiju.
Konačan skor, ako se još ima u vidu da je film rađen u srednjebudžetnim uslovima bez filmske trake i svih benefita onoga što film ima sam po sebi u smislu glossa, i da izgleda dosta shabby je poražavajući.
Što se mene lično tiče, pošto sam odavno odustao od ideje da ću od srpskog filma ikada ponovo dobiti neko punokrvno gledalačko iskustvo, moram priznati da sam u SOSu video ponešto zanimljivo vođen kineskom poslovicom da je pametnom čoveku i komarac muzika. Činjenica je recimo da film postaje prililčno giddy u fazama kada se kuju zavere o podizanju krajiškog ustanka a da jako padne kada krene potpuno besmislen character study takmičara. Ili recimo ima tu i solidnih uloga gde bih naročito istakao Bjelu i Katarinu (izuzev njenog nestajućeg ruralnog akcenta) koji su sporadično vrlo solidni, a njihove scene kada se dogovaraju za nagradu izgledaju kao dokumentarni materijal sa niškog festivala 2002. godine.
U panteonu Lošeg srpskog filma, SOS mi je bio zanimljivije gledalačko iskustvo od recimo ČITULJE ZA ESKOBARA koji je možda kudikamo bezbolniji za gledanje, paušalno rečeno bolji, ali i manje sadržajan. Iako nisam jedan od onih koji smatra da postoje vrednije i manje vredne teme, SOS ipak ima zanimljiviju temu od ESKOBARA, i u najmanju ruku manje eksploatisanu temu. SOS sasvim dosledno spada u tu grupu staračkih filmova naših velikana tipa ODBAČEN, TURNEJA i sl. U krajnjem skoru da li je film dosadan zato što u njemu Laza šmira ili Cvele baulja pa kao ovo kad Laza šmira je šund a kad Cvele baulja je umetnost pa je zato opravdano što je dosadno, meni ne pravi preveliku razliku.
U poređenju između NA LEPOM PLAVOM DUNAVU i SOSa, SOS mi je ipak bolji. Iako DUNAV ima još zanimljiviju temu i bolju produkciju utoliko što je sniman na filmu, svaki ima svoju šmiru, svaki ima svoju tezu, a SOS je ipak kudikamo uljudniji svemu tome. Ipak, činjenica je da je između njih mrtva trka.
Naravno, ono što je posebno zanimljivo to je kako je film SOS uopšte snimljen kada nikada nije pobedio ni na jednom Konkursu?
Ovo je film oko koga nikada nije bilo priče, nikada nije pominjan među dobitnicima konkursa, na neki fantomski način je dobio novac, i moram priznati da me jako zanima da saznam koji su ljudi bili upleteni u tu zakulisnu radnju jer je ovo vrsta promašaja koja bi im se mogla natrljati na nos. U tom smislu, osećam kako i među gledaocima a i u esnafu vlada atmosfera da je ovo ozbiljan misstep, a odsustvo bilo kakvog traga o tome kako je Šijan i na osnovu čije procene dobio pare poprilično diskvalifikuje njegove žalopojke o tome kako mu niko ne pruža priliku. Videćemo kako će se ovaj film reflektovati na Šijanovu već narušenu reputaciju.
Što se mene tiče, SOS je fatalan udarac za Šijanovu karijeru. Kritika nažalost neće imati snage da kaže punu istinu zbog tog strahopoštovanja koje ima prema njemu, međutim, kad je o staroj gardi reč, nažalost oni više nemaju čime da podupru to strahopoštovanje koje prema njima postoji. Oni se još uvek vrzmaju po našoj produkciji samo zato što je novim rediteljima onemogućeno da se nametnu i steknu tu vrstu ugleda koju oni imaju.
Žao mi je što oni neće biti smenjeni time što će doći neko novi nego što će nestati sa scene tako što će snimati besmislene filmove i na kraju sami sebe uništiti kao što je to uradio SOS.
* 1/2 / * * * *
The Hurt Locker
They say war is hell as is the case of Kathryn Bigelow's "The Hurt Locker", an intense portrayal of elite soldiers who have one of the most dangerous jobs in the world: disarming bombs in the heat of combat.
When a new sergeant, William James [Jeremy Renner], takes over a highly trained bomb disposal team amidst violent conflict, he surprises his two subordinates, Sanborn [Anthony Mackie] and Eldridge [Brian Geraghty], by recklessly plunging them into a deadly game of urban combat.
James behaves as if he's indifferent to death. As the men struggle to control their wild new leader, the city explodes into chaos, and James' true character reveals itself in a way that will change each man forever. Bigelow has always immersed herself into male-dominated genres, and here she seems in her element.
While most Iraq-set war films have next to no characters of any substance, Mark Boal's script is finely tuned as it explores the nature of war in this often gripping, quite mesmerizing piece. Shot on location in Jordan, "The Hurt Locker" bristles with the realistic sounds of bullets, explosions and the urgency of war in a way we haven't seen before.
Partly an engrossing thriller, superbly edited by Chris Innis and Bob Murawski, and featuring stellar performances by its trio of protagonists, here at last is a film set during this politically unpalatable war that gives audiences a riveting glimpse into what these men do on a daily basis. It's a fascinating and disturbing piece, superbly directed by a risk-taking director.
Pogledao sam TRANCERS Charlesa Banda.
Ovo je jedan od naslova koji su bili callig card za ozbiljno shvatanja osnivača Full Moona. Istovremeno, u ovom filmu igrali su i radili neke kasnije vrlo relevantni ljudi kao što su Helen Hunt i Miguel Sandoval, stuntove je radio Dan Bradley, danas jedaod najtraženijih stunt coordinatora i second unit reditelja, za drugom kamerom je radio David Boyd koji je potom snimao serije FRIDAY NIGHT LIGHTS i DEADWOOD a kao asistent scenografa tu je bio Frank Darabont.
Dakle, TRANCERS nudi zanimljivu špicu kao i mnogi Cormanovi naslovi.
Iako je sasvim jasno da je reč o kombinovanom rip-offu BLADE RUNNERa i TERMINATORa, i da se radi o jednom B-derivatu, ono što je zarobljeno u ovom filmu a čega danas više nema jeste a toje velika snalažljivost ekipe koja radi niskobudžetni film. taj giddiness eksploatatora koji rade sa ekipom entuzijasta jeste nešto čega danas više nema.
On se oseća na svim nivoima, od pokušaja da se po svaku cenu, za svaku situaciju nađe što zanimljivija jeftina lokacija, preko svih mogućih obrta koji će oneobičiti situaciju i učiniti je inetersantnijom na nivou scenariju a sve pod uslovom da to košta što manje, sve do vešto koncipiranog početka koji nameće niskobudžetni, sporadično gotovo naivni ton filma, koji ne nudi visoka već čak malo snižena očekivanja pa ovaj naslov kako ide prema kraju postaje sve zanimljiviji.
U podeli se pojavilo taman onoliko dobrih glumaca koliko je potrebno da zadrže pažnju. Iako nisam neki fan Helen Hunt moram reći da se u ovom filmu vidi da je ona ipak čak i u ovakvom materijalu ozbiljna klasa u odnosu na ostatak grindhouse ekipe.
U svakom slučaju sa tom nodoljivom naivnošću i trajanjem od 76 minuta, TRANCERS je odličan primer efektnog niskobudžetnog explotation filma snimljenog kao showcase. Nažalost, ovakav film je mogao da prođe samo osamdesetih, danas više ne postoji dovoljno velika publika pred kojom bi ovakav tip B-filma mogao da bude relevantan, a sigurno da je to dovelo i do krize glavnog toka.
* * 1/2 / * * * *
Toronto lesson: War is swell?
IFC and Summit bet on challenging pickups
By Steven Zeitchik and Gregg Goldstein
Sept 10, 2008, 08:59 PM ET
"The Hurt Locker," left, and "Che"
Related Content Complete Toronto coverage
TORONTO -- A pair of deals for two ambitious but challenging films were sealed Wednesday in Toronto, as IFC and Summit each picked up a pic set in war-time.
IFC nabbed all North American rights to Steven Soderbergh's twin-bill, four-hour "Che," the two-part story of the revolutionary icon's campaigns in Cuba and Bolivia in a low seven-figure deal.
Summit scooped up U.S. rights to Kathryn Bigelow's "The Hurt Locker," an action pic about an Army squad defusing bombs in Iraq, for about $1.5 million
The IFC deal, which closed Tuesday night, took many in Toronto by surprise, since there had been rumors that Magnolia was negotiating for rights to the pic, which debuted to a mixed reponse at the Festival de Cannes.
However, talks between financier/seller Wild Bunch and Magnolia ultimately broke down over marketing and release questions.
At the same time, IFC execs Jonathan Sehring and Arianna Bocco had been staying in touch with Wild Bunch since the Croisette debut. They presented a case to the French outfit (with which they had a fruitful collaboration on last year's Palme d'Or winner "4 Months, 3 Weeks and 2 Days"), to producer Laura Bickford and to Soderbergh that IFC was in the best position to handle the movie. Soderbergh was particularly keen on the VOD option that IFC offered. The negotiations concluded when Josh Sapan, president of IFC parent Rainbow Media, flew into Toronto and became involved in the negotiations.
The pickup is a coup for IFC, marking one of the highest-profile acquisitions in its history. It will also be the most expensive film by far to open in theaters and on cable/VOD simultaneously.
During the summer, Wild Bunch said at least four U.S buyers were pursuing the film, for what it apparently hoped would be for a $3 million to $ 4 million upfront purchase that would quickly reimburse the film's Spanish investors. If that wasn't possible, Wild Bunch was willing to forego an upfront payment and craft a deal which would provide comparable cash in the long run through other incentives and deal points. In the end, the company settled for an unspecified lower upfront figure from IFC.
Meanwhile, as negotiations heated up over "Che," Summit purchased the tense thriller "Hurt Locker" several days after its well-received Toronto bow. Summit originally offered an estimated $2 million but the filmmakers, repped by CAA, decided to continue shopping the pic. When they returned to Summit, the company lowered its offer to closer to $1 million. Eventually, the parties agreed to meet somewhere in the middle in a deal that provided a significant backend for the filmmakers.
Each release will present challenges.
For Summit, the trick will be to market a film that's set in Iraq -- a setting that has not exactly excited filmgoers -- as a broader action title.
"We went into this with our eyes wide open," said Summit co-chairman and CEO Rob Friedman. "But we think the action and drama this movie creates will overwhelm any of the anxieties about the Iraq setting."
The company plans on releasing the movie no earlier than the spring.
In the case of "Che," IFC will first offer the four-hour version of the movie in a one-week, Academy-qualifying run in Los Angeles and New York in December. In January, it will roll out part one, beginning in L.A., New York and a few other cities and quickly ramping up to the 300-400 theaters, including New York's Ziegfeld Theatre, that are willing to play a film appearing day-and-date in theaters and on VOD.
The second part of the film will follow a week or two later, with both parts then remaining available in theaters.
Soderbergh on Wednesday acknowledged the challenges in releasing the film. "I know it's an unusual commercial proposition," he said, referring to the pic's length. "We're hoping that the combination of curiosity and brand identification makes audiences show up." A total of about twelve minutes have been cut from the Cannes version, which clocked in at just over four hours.
Also at the fest, a deal was close Wednesday for "Every Little Step," a doc about "A Chorus Line," with Senator and Magnolia said to be circling. The Paris Hilton doc "Paris, Not France" also piqued interest and could wind up with a pricey TV deal as well as a smaller theatrical one.
Steven Zeitchik reported from Toronto; Gregg Goldstein reported from New York. Borys Kit in Toronto contributed to this report.
Pogledao sam RECOUNT Jay Roacha, TV film snimljen za HBO koji govori o čuvenim izborima na Floridi koji su doneli vlast Son of a Bushu.
Ovaj film je izuzetno zanimljiv da se gleda iz srpske perspektive pošto su krađe na izborima kod nas česta pojava, ali ipak naši autori se do sada nikada nisu ovako eksplicitno pozabavili tom temom. Mislim da je kranje vreme da naše televizije kao HBO i BBC počnu da snimaju serije i TV filmove o našoj politici, naslove poput AFERE BODRUM i sl.
Ne samo da bi bilo zanimljivo i poučno videti dramatizaciju tih događaja, već bi oni svakako bili zanimljiviji i strancima od prikaza politike u nekim uglađenijim duštvima.
RECOUNT je sasvim jasno, na strani holivudskih liberala, i naprosto na nivou strukture "navija" za Demokrate pošto se njihova borba više prati od republikanske i njihovi članovi su prikazani kao simpatični i uporni likovi dočim su republikanci dosta rigidniji, prljaviji, isključiviji, a po ličnosti Katherine Harris bilo ih je i priglupih.
Ipak, kad se sabere utisak koji donosi Roachov film, čini mi se da su zaključci podeljeni. Ako imam na umu da mi je RECOUNT prvi i jedini ozbiljniji dokument koji sam sagledao o ovoj temi, i da nisam imao priliku da vidim išta što bi Republikanci izneli kao svoju istinu, ne mogu da kžem da je RECOUNT bio apsolutno pristrasan.
RECOUNT je pokazao pre svega da i u institucijama kao što su federalni i državni sudovi, pa čak i vrhovni sudovi postoje sudije koje su na strani partija koje su ih imenovale, a da isto važi i za lokalne administracije. Međutim, iako su u konkretnom slučaju Floride oni mahom na strani Republikanaca jer su tamo oni na vlasti, postoje i na Floridi i van oni koji su liberali i na strani Demokrata, tako da se ne može reći da su Republikanci uzurpirali čitav sistem i u tom smislu RECOUNT nikada ne zalazi u domen paranoia-trilera.
Međutim, sasvim je sigurno da RECOUNT kritikuje činjenicu što su institucije politizovane. S druge strane, uprkos svim manipulacijama, RECOUNT svedoči o tome da zakon i sistem ipak na neki način funkcionišu pošto uprkos svim teškoćama i opstrukcijama, Demokrate zamalo uspevaju da se izbore za ponovno ručno prebrojavanje glasova, a praktično Gore je pre potpunog okončanja svih potencijalnih pravnih procesa odlučio da obustavi pritisak kako se zemlja ne bi kompromitovala.
Nama može biti zanimljivo što neki od političara sa kojima smo i mi imali posla poput Warrena Christophera i Jamesa Bakera imaju učešće u filmu.
Ono po čemu se u krajnjoj liniji razlikuju Republikanci i Demokrate u Roachovom filmu jeste to što su Demokrate potegle sve moguće liberalne teze i zakonske mogućnosti ne bi li izbori bili što pošteniji pošto su shvatili da im to odgovara, a Republikanci su želeli da se prizna taj prvi, sporni rezultat pošto je njima odgovarao. Međutim, iako se ispostavlja da je sistem izbora vrlo bizaran, i Demokrate to maltene uspevaju da dokažu, u ceo proces su ušli tek kad se ispostavilo da ih je taj sistem koštao pobede. Iako u ovom filmu ličnosti iz Demokratske partije zastupaju liberalno, logično, istinski demokratsko razmišljanje, ipak treba imati na umu da su oni u tu euforiju upali tek kad su osetii da je to put koji ih vodi na vlast.
Što se Republikanaca tiče, oni su prikazani kao vešte, narodjačke hulje, međutim, isto tako, i njihovo antidemokratsko ponašanje je u suštini inspirisano pokušajem da se dokopaju vlasti, i sasvim je moguće videti iste te ljude kako zastupaju sličan stav kao i Demokrate. Za razliku od Demokrata koji su razjedinjeni i relativno zavađeni mđu sobom, Republikanci su prikazani kao ljudi koji su odaniji jedni drugima, a u sdeni kada james Baker objašnjava zašto je prešao iz Demokrata u Republikance vidimo da se njihova unutrašnja kohezija bazira na prisnijim međuljudskim odnosima.
Konačno, odlična poenta je sačuvana za kraj filma kada se oktriva da šefovi izbornih štabova zapravo ne veruju u svoje kandidate.
Roach je postigao pravi film look, i osim u par situacija u kojima mu prorade komediografski instinkti, naročito u scenama sa porodicom Bush. Međutim, mislim da je dostojno omdenio Sydneya Pollacka koji je trebalo da snima RECOUNT ali se razboleo.
U svakom slučaju, koga god zanima politika, preporučujem RECOUNT kao zreo primer prikazivanja jedne situacije koja je podatna za razna tendenciozna i uznemirena tumačenja.
Đurić je napravio zanimljivu listu omiljenih stvari za Popboks
http://www.popboks.com/tekst.php?ID=6729
The Hurt Locker
Posted on Thursday September 4, 2008, 17:04 by Damon Wise
I've just come from The Hurt Locker, which I feel moved to tell you about RIGHT AWAY. I wasn't a big fan of Kathryn Bigelow's last film, K-19: The Widowmaker, but it seems she's really got her mojo back here. If it wasn't for the awful timeliness of its subject matter it would simply be a great war-is-hell movie, a little lacking in narrative drive perhaps but the set pieces are amazing. Sadly, it'll probably lumped in with more political pieces like Redacted and In The Valley Of Elah, both of which were here last year, and ignored, which would be a crying shame.
I wanted to leave during the first ten minutes, not because the film is bad but because it's so tense, with Guy Pearce trying to defuse a bomb in a built-up Baghdad suburb. The clock is almost literally ticking, and the suspense is expertly handled. The scene serves to pave the way for the arrival of explosives expert Will (Jeremy Renner), a maverick specialist beginning his first tour of duty with this particular regiment. He's cool and he's crazy, going in solo where other men send robots, having neutralised some 870-odd devices in his time out there. Will is a thrill-junkie, but then so is Bigelow, and (perhaps unwittingly) the film recalls her one out-and-out sci-fi flick Strange Days, about living vicariously through other people's experiences: her camera takes you right into the action, with often nerve-shredding results.
The film seemed at little long at times but I think it needs that pace to give you the build-up that pays off in a very unexpected but satisfying ending. The camerawork is extraordinary – every frame is ugly-beautiful or just beautiful – but the cast deserve special merit. Renner I've liked for a long time, and this film is a testament to his usual high standards. But Anthony Mackie and Brian Geraghty are pretty good too, though. Bigelow has an eye for talented young men as well as action, and this film finds her well back to form on both counts. Look out for it. Please!
Based on journalist Mark Boal's real experiences following bomb disposal experts in Iraq, The Hurt Locker isn't just a welcome return to big-screen action from director Kathryn Bigelow (who has wrung both fame and infamy with Near Dark, Strange Days and Point Break). It's an assured, confident, swaggering piece of moviemaking that manages to not only evoke every war of the 20th century but also, despite the claims by makers and some reviewers that it's an 'apolitical' film, speaks very specifically to the Iraq war. Even so, plunging us into the thick of things alongside the highly-trained men (and they're all men here) who defuse bombs for the Army, Bigelow and Boal avoid the speeches and postures and long, contemplative talks of home front films like Stop-Loss and In the Valley of Elah by staying in Iraq, and they shun the loopy, loony formal experiments of Brian De Palma's Redacted. Boal and Bigelow stay laser-focused on one group of men with a singular mission, and make us live in the constant possibility of death. Viewed from half a world away, a bomb is a political concern; viewed from less than a foot away, a bomb's just a high-stakes exercise in problem-solving, where making a mistake means a final, terminal education in the physics of expanding gases.
The Hurt Locker follows three soldiers -- bomb tech James (Jeremy Renner) and his subordinates Sanborn (Anthony Mackie) and Eldrige (Brian Geraghty) into the jaws of death; it's all last names in The Hurt Locker, as seen on patches and heard in urgent radio dispatches. Early on, Bigleow establishes that people will be killed in this film -- with a bravura sequence that depicts a bomb's detonation on the macro and micro level, billowing bursts of smoke and pressure and flame intercut with gravel and dust leaping choreographed in lockstep by the pressure wave, as if God had slammed his fist on reality hard to make a point -- and while Renner, Mackie and Geraghty are fine actors, they're also unknown enough to subconsciously let us know that they aren't safe from what may happen.
The Hurt Locker follows three soldiers -- bomb tech James (Jeremy Renner) and his subordinates Sanborn (Anthony Mackie) and Eldrige (Brian Geraghty) into the jaws of death; it's all last names in The Hurt Locker, as seen on patches and heard in urgent radio dispatches. Early on, Bigleow establishes that people will be killed in this film -- with a bravura sequence that depicts a bomb's detonation on the macro and micro level, billowing bursts of smoke and pressure and flame intercut with gravel and dust leaping choreographed in lockstep by the pressure wave, as if God had slammed his fist on reality hard to make a point -- and while Renner, Mackie and Geraghty are fine actors, they're also unknown enough to subconsciously let us know that they aren't safe from what may happen.
Recreating Iraq in Jordan, the production team creates the chaos of the streets -- strewn with trash and bodies and burnt-out cars, and we understand that anything -- or anyone - could be concealing a bomb. Production designer Karl Juliusson (Breaking the Waves) and his team make us feel the city; editors Bob Murawaski and Chris Innis, as well as sound designer Paul N. J. Ottosson and a great effects team, make us feel every explosion with the sick, slick power of a sucker-punch to the gut.
But it's Bigelow who makes us feel the moments before a bomb explodes (or doesn't), and feel them keenly and fiercely. Bigelow and Boal (who also produced the film, demonstrating yet again that the best way to make the film you most want to make is to make it yourself) are to be commended for avoiding any of the easy narrative arcs we might expect in The Hurt Locker; there's no cat-and-mouse chase with a master bomber on the other side, no ticking-clock plot that must be stopped. It's just what these guys are doing for a living, and they're good at it. There are conflicts and clashes, with the enemy and each other for these men, and the challenge of work you have to be crazy to do but that still needs doing. No one in The Hurt Locker gets the "What are we doing here, man?" speech, thankfully, and that's in part because the question's posed in every frame. Weren't the Iraqi people supposed to greet us as liberators, bearing bouquets and not bombs? Vice-President Cheney said so, and if that was hard to believe then, it's harder to believe while watching The Hurt Locker.
The opening quote from author Chris Hedges from his book War is a Force that Gives Us Meaning that starts The Hurt Locker is burned down to its last few words on-screen-- "war is a drug" -- and as we watch these volunteer soldiers risk their lives again and again, we understand the thrill they get from their work. Of course, if war is a drug, that implies both users and pushers; The Hurt Locker stays with the soldiers on their adrenaline high, never shows us the decision-makers who put these men in harm's way, just their orders. And still, we know this is Iraq, now, the reality of the war glimpsed in the heat-haze distance. A briefing mentions 'Camp Victory' as a staging base; a soldier asks "Camp 'Victory?' I thought it was 'Camp Liberty.'" He's corrected: "Ah, no -- they changed it about a week ago; 'Victory' sounds better. ..." A commanding officer (David Morse in one of the film's three great cameos) approves of James's ways and work in dead, flat praise: "You're a wildman, soldier. A wildman." The soldiers may convey that young, heady mix of danger and competence that Gustav Hansford, in The Short-Timers (later adapted as Full Metal Jacket) dubbed "phony-tough and crazy-brave," but they also convey the worries and doubts that mask is supposed to hide.
And all these bigger questions -- political, philosophical, psychological -- tend to evaporate in the presence of the blunt, heavy presence of the bombs themselves; as Johnson said, "when a man knows he is to be hanged in a fortnight, it concentrates his mind wonderfully," and each time our leads are on-screen, them and us knowing they may die in the next five seconds in the course of their work, we're riveted. Boal and Bigleow let us into this world, and we get a loose sense of how these professionals work, but neither are the defusing sequences talked through like a bad home improvement show segment telling you how to best apply spackle. One of the greatest pleasures in film is that of watching professionals at work, and The Hurt Locker provides plenty of that precise delight. The script, and the actors, also manage to show us how callow and cool these men have become in the face of brutality, and show how there are still terrors and atrocities that can reach even them. We don't know a lot about these men, but we've seen them face death and goof off, make mistakes and make decisions -- and we lean forward in our seat to know what's going to happen next.
The Hurt Locker was picked up in Toronto by Summit Entertainment, which means it'll be coming to a theater near you at some hypothetical future point; you'll want to see it at a theater near you, in fact, on the largest possible screen with the best possible sound. War is awful, but on a certain level, war movies are awesome, and Bigelow knows that. Bigelow's a terrific action director, but the industry doesn't offer her the chance to demonstrate that as often as you might like; it could be sexism or just the bad juju that sticks to some directors that explains that, but either way Bigelow blows both those off the screen along with everything else in a blast of Dolby splendor and big-screen spectacle. The Hurt Locker looks and feels like a terrific action film, but there's a piece of art ticking away within it that goes off inside your head and your heart while you're watching.
Pogledao sam PIKNIK U TOPOLI Zorana Amara.
Ovaj film je zanimljiv iz više razloga. Prvo, Zoran Amar je jedan od jugoslovenskih filmmejkera koji se dosta muvao po sceni, snimio je tri filma ali je svoje prisustvo ostvario kroz brojne cameo uloge u raznim naslovima. Amar je pored toga radio niskobudžetne filmove i snimio je jedan od prvih filmova na elektronici u našoj kinematografiji. Nažalost, njegovo prisustvo nije bilo ispraćeno kvalitetom tako da je ubrzo počeo da radi na televiziji i na kraju je i napustio zemlju. PIKNIK U TOPOLI je krajnje niskobudžetni film.
Drugi zanimljivi činilac ovog filma je scenarista Radoslav Pavlović koji je poznat po tome što je ušao u sukob sa Dušanom Kovačevićem i ovaj mu je u priličnoj meri zagorčao život. Na početku svoje karijere, pre fatalnog sukoba, Pavlović je bio poznat kao mladi pisac koji se bavio problemima mladih. Sa tim imidžom je došao i do saradnje sa Mišom Radivojevićem na filmu ŽIVETI KAO SAV NORMALAN SVET.
PIKNIK U TOPOLI je snimljen godinu dana pr nego što je Pavlović stigao do Miše.
U svakom slučaju, osnovna ideja koju su imali Amar i Pavlović bila je da snime jugoslovensku varijantu francuskih filmova o problemima mladih koji su poznati po svojoj jednostavnosti, dugim kadrovima u kojima ljudi hodaju i razgovaraju. U tom cilju angažovan je i Fanđo, čuveni snimatelj koji je osmislio kadar sekvencu kao rešenje za filmove Žike Pavlovića.
Nažalost, ipak francuski film, ma koliko bleferski bio, ipak nije tako jednostavan za imitiranje. Očigledno da u filmovima ljudi kao što je Rohmer ipak postoji još nešto sem ljudi koji blebeću u dugom neprekinutom kadru.
Naročito, ako su ti ljudi recimo Predrag Ejdus i Branislav Lečić.
Da nije reč o sasvim bezvrednom filmu, shvata se tek na kraju kada krene situacija sa neprijatnim meštanima Topole koji ne vole kada sa Beograđani igraju sa njima i pokušavaju da koketiraju kako bi kroz prkosne odnose sa njima rešavali svoje konflikte. Iako je sama tuča koja krene da se dešava između meštana i Beograđana heavyhanded, ona zapravo, iako bez reči govori mnogo više o karakterima nego prethodnih sat vremena filma. Isto tako, upravo u ovoj deonici imamo zanimljiv detalj kada jedan od tipova iz Topole iznenadi Beograđanina krnuvši mu žvaku.
Upravo zahvaljujući ovoj bizarnoj završnici u kojoj film malo oživi, PIKNIK U TOPOLI n može da se smatra apsolutno bezvrednim filmom.
Po IMDBu, film traje 80 minuta. Kopiju koju sam ja gledao su život i TV rip sa BNa premontirali na 68 minuta. Ipak, ne mogu da kažem koji delovi zapravo nedostaju, nije bilo nekih naročito nelogičnih skokova u priči. Najveće nelogičnosti se uglavnom dešavaju unutar kadra gde se junaci ponašaju kao idioti ne bi li nam autori pokazali da je reč o nepriklagođenim mladim ljudima.
U tom smislu, dodao bih da je upravo pozivanje na priču o neprilagođenim mladim ljudima, problemima mladih i sl. zapravo jedan od najsnažnijih blefova koji mogu da opravdaju razne dramaturške i rediteljske neveštine. U konkretnom slučaju PIKNIKA U TOPOLI, mislim da ni taj blef nije dovoljan pošto je Amarov diletantizam ipak dominantan, ali ovo je samo izuzetak koji potvrđuje pravilo.
* 1/2 / * * * *
Koga zanima, evo i intervjua sa Kathryn Bigelow...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/samo-da-joj-ujemo-glas.html
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam PIKNIK U TOPOLI Zorana Amara. * 1/2 / * * * *
ako se dobro sećam, to je film koji sadrži legendarnu, ultimativnu, nezaboravnu, pregenijalnu repliku-usklik (valjda bane cvejić, ako on uopšte igra tu):
DEMOLIRAĆU ŠUMU!!! :D :D :D
Branislav Lečić obeća da će demolirati šumu. Još jedan dokaz da je reč o nezaboravnom filmu...
moram da priznam da mi je od tog filma ostala samo ta replika i osećaj gotovo nesnosne dosade i gubitka vremena protraćenog na njegovo gledanje.
istina, gledo sam to pre više od 20 godina, ali uopšte ne vapim za reprizom...
ali zato mi ta replika svako malo dođe u pamet, i uvek se iznova nasmejem.
DEMOLIRAĆU ŠUMU!!!
:!:
U ZATVORU Gordane Boškov je zanimljiv film, koji iako je nedopustivo slab, deluje zastrašujuće kompetentno gledano iz današnje vizure. Moram priznati da me takav utisak pomalo plaši pošto je Gordana Boškov oduvek slovila za diletanta čije ime je sinonim za nešto najgore u našoj kinematografiji.
Međutim, to najgore se promenilo, imamo novi Šijanov film i sl. i sada ZATVOR deluje kao nešto što nije baš toliko loše a nije najgore.
U ZATVORU je film koji pokušava da se bavi problemski pozabavi stanjem kaznionica u SFRJ kroz jedan vrlo jednostavan zaplet o bivšoj sudiji i pokušaju da osveži atmosferu u zatvopru za žene. Umesto straha, ona pokušava da stvori mir u zatvoru tako što će se razumeti sa štićenicama; umesto cinkarenja, ona želi da stvori poverenje; umesto zaveta ćutanja, ona želi da se sazna istina o svakom zločinu koji žene robijaju umesto nekog drugog.
Upravo zbog takve istrage, upravnmica biva frejmovana, optužena za primanje mita koje nij počinila i gurnuta u ambis povratka svom ranijem poroku-čašici.
Imajući u vidu da film obiluje karakternim vinjetama svake od zatvorenica, nekadašnje čuvarke koja je iz ljubomore ubila koleginicu; simpatične prostitutke; mlade narkomanke koja je spremna na sve za drogu; stare lopuže koja ne može da se kontroliše ni u zatvoru; i čedomorke, moglo bi se reći da ovaj film ima prilično razvijenu priču. Iako se to po kvalitetu dijaloga ne vidi, njih je pisao čuveni dramski pisac Đorđe Lebović. Ova količina zapleta, paralelnih radnji, intrige i sl. deluje kao domaći zadatak za savremen srpske scenarije koji su pravolinijski bez zanimljivih zapleta i sukoba među karakterima. Scenario obiluje klišeima, oni naravno ne funkcionišu pošto film nije exploitation pa da može da ih andoknadi na drugom polju. Međutim, vrsta klišea, i taj minimalni sadržaj koji je inherentan formi, deluje krajnje bogato u poređenju sa našim savremenim filmom.
Kad je o glumi reč, ZATVOR ima tu old school rutinu većine glumaca koji su manje-više podnošljivi. Elizabeta Đorevska potpuno promašuje u ulozi narkomanke i nevešto prikazuje stanja krize i drogiranosti; Dragomir Bojanić Gidra se grčvito bori sa svojom dramskom ulogom koja je u tom trenutku već bila iskorak iz rableovskog pakla u koji je upao sa Čalićem, ali mu nema spasa. Svi ostali su na svom nivou. Taj stabilni SFRJ nivo je takođe nedosegnut u domaćim filmovima koji se oslanjaju na glumce koji nisu stasali u zajedničkoj kinematografiji.
Ipak, poseban ugođaj je bizarna režija Gordane Boškov. Naime, Godana Boškov mahom režira sve vrlo strejt na nivou tadašnjih TV serija, da se vidi šta rade i da se vidi ko govori. Međutim, ona u svakoj sceni dodaje jedan bizaran, gotovo Italo detalj. Naime, na kraju svake scene, napravi nagli zum na junaka koji je na njenom kraju ostavljen sa nekom dilemom ili pozvan da na neki način odreaguje. Ovo je u suštini takođe televizijsko rešenje, karakteristično pre za kraj epizode nego za svaku scenu, ali ona ga koristi u maltene svakoj sceni tako da zumovi poprimaju svojstvo banalnog ali kudikamo konsekventnog rediteljskog koncepta.
Tako bizarno jeftin rediteljski touch u spoju sa temom ženskog zatvora daje filmu izvesnu aromu eksploatacije. I nominalno, ovaj film ima sve landmark explotationa, lažnu žensku emancipaciju, zatvorenice koje manipulišu seksom kako bi od čuvara saznale tajne, scenu pod tušem i sl. Ipak, nijedna od tih scena nije adekvatno akcentovana i postavljena kako bi bila tumačena kao osvepšćen exploitation i pre bih rekao da su to klišei.
Ovaj film vapi za dubbovanom verzijom u kojoj bi junaci govorili zanimljivije stvari i tada bi se možda približio kemp klasiku. Ovako ostaje samo zabrinjavajući znak kako je dno ranije bilo pliće nego danas.
* * / * * * *
"Homicide" collaborators David Simon and Tom Fontana are looking to reunite for an HBO miniseries about the 12-day search for John Wilkes Booth.
HBO won't comment on the adaptation of James L. Swanson's book "Manhunt," which follows the search for Abraham Lincoln's assassin. The project is in early development, with the pay cabler optioning the tome and Simon and Fontana set to pen the screenplay.
Simon and Fontana would serve as exec producers, along with Lawrence Bender, Kevin Brown and Walden Media.
Story will focus on the perspectives of lesser-known historical figures that were connected to the assassination of Lincoln and the subsequent media frenzy and manhunt.
"Manhunt" would mark the first collaboration since Fontana helped Simon adapt his book "Homicide: A Year on the Killing Streets" into an NBC cop drama back in 2003.
Development comes on the heels of another HBO history-based multipart series, "John Adams," which garnered 23 Emmy noms.
Pogledao sam THE ONE THAT GOT AWAY Paul Greengrassa.
Reč je o TV filmu koji govori o neuspeloj misiji osmočlane patrole SAS kojima je zadatak bio da unište konvoj sa Scud raketama tokom Pustinjske Oluje. Međutim, sudeći po Greengrassovom prilazu, koji je svakako iz liberalne vizure, njhiova akcija je bila nepažljivo planirana, puna javašluka u svim segmentima uključujući obaveštajce i logistiku.
Tako su se oni našli iza neprijateljskih linija, od osmorice trojica su poginula, četiri su zarobljena a jedan je uspeo da pobegne. Greengrass tumači njihov neuspeh kroz seriju grešaka koje su krunisane neslaganjem unutar jedinice. Na Greengrassovom filmu konsultant je bio Chris Ryan, onaj koji je uspeo da pobegne. Međutim 1999. izašao je film u kome je ekranizovana knjiga zarobljenog Andy McNabba komandanta jedinice koju je radio stari TV reditelj Tom Clegg a scenario je pisao pisac EDGE OF DARKNESSa, Troy Kennedy Martin. Još uvek nisam gledao taj TV film ali pogledaću i njega da bih kompletirao sliku.
Greengrassov film je vrlo uzdržan u pristupu, ne pokušava da stvori simpatije prema pripadnicima SASa tako da ova ratna priča deluje kao dosta suv, objektivan prikaz događaja. Videću da li se BRAVO TOW ZERO razlikuje u prilazu.
U svakom slučaju, u ovom TV filmu, Greengrass pokazuje da na TV budžetu, u Južnoj Africi može da postigne film look. Ipak, u ovom filmu još uvek nema njegovog kontrolisanog dokumentarizma po kome je poznat u svojim BOURNE filmovima.
Zaključenje sa natpisom da je i posle misije SAS, pet godina kasnije Saddam još uvek na vlasti, čini film malo konfuznim i približava ga klišeu patriotskih TV filmova. Naročito, ako imamo u vidu da su Iračani prikazani kao neprijatelj koji je prilično civilizovan, bez prevelikih odskakanja od ratnih konvencija. Moguće je da je takav natpis nametnula televizija ili da je Greengrass želeo da poentira besmisao Pustinjske Oluje.
U svakom slučaju, THE ONE THAT OT AWAY je odličan uvod u novi Greengrassov film o ratu u Iraku, GREEN ZONE.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/09/hoete-li-da.html
Pogledao sam USIJANJE Bore Draškovića, courtesy of Leon.
USIJANJE je film iz 1979. godine koji izgleda kao da je snimljen pedesetih, i to u SFRJ. To je dosta loš znak. Potencijalno zanimljiv predložak Mirka Kovača, čuvenog književnika koji je ostvario izvanredan opus u jugoslovenskom filmu, potpuno je ispušten tako da na kraju sukob glavnih likova na kome se temelji ceo film postaje čak i nejasan, ali na svu sreću razumljiv pošto iz iskustva znamo da jugoslovenski film ovog žanra ne može imati srećan kraj.
A žanr je melodrama smeštana u period pre, za vreme i posle rata, u selo u kome se narod bavi gajenjem duvana. Pošto država nepovoljno plaća duvan, seljaci ga švercuju. U celoj priči glavnu ulogu (premda po screentimeu i kvalitetu rola jedva da se primećuju) imaju dva prijatelja koji se tokom tog perioda pomažu ali i zavade...
Predmet sukoba mi je ostao nejasan. Film imako pokriva dug period ima jako duge scene tako da u suštini nudi malo događaja. Uprkos svemu ipak, ima to jedno retko svojstvo u našem filmu da se stvari kreću od tačke A do tačke B.
Ipak, najveća je krivica na Bori Draškoviću koji je u potpunosti rediteljski ispustio priču tako da ni osnovni sukob nije uspeo da predoči. Njegova inscenacija je spora i arhaična a poseban kemp momenat je kada seljaci prkosno svi zajedno puše istu cigaretu , to je već straight to YouTube materijal iz vremena kada su se džointi jedino viđalo u cautionary filmovima.
Bizarna koincidencije je da sam u ovom filmu gledao i Gordanu Kosanović, našu čuvenu glumicu koja je preminula 1986. godine u 33. godine a da je to treći film od četiri poslednja domaća u kome ona glumi. Nažalost, ona nije uspela da ostvari veliku karijeru ali je svakako igrala u u upečatljivim naslovima a još je čuvenija po pozorišnim ulogama i radu sa nemačkim rediteljem Roberto Ciullijem, za koga se udala i odselila u Nemačku. U ovom filmu, ona igra dosta marginalizovanu ulogu, ali pruža sasvim korektan rad.
* 1/2 / * * * *
...kao što je na primeru kasnijih dela Slobodana Šijana postalo očito koliko su za uspeh njegovog režiserskog rukopisa bili značajni nesumnjivo kvalitetni predlošci Dušana Kovačevića i/ili Nebojše Pajkića, tako je umeće Mirka Kovača (dobrog pisca, koga je na putu ka statusu izvandrednog omela nerazumna i parališuća opsesivna ljubomora usmerena prema Kišu i Pekiću) očigledno tek u rukama veštijeg (Bahrudina) Bate Čengića (u slučaju MALIH VOJNIKA), dok je u mlitavoj i gotovo diletantskoj izvedbi i Tišma izgledao promašeno (uslučaju filma ŽIVOT JE LEP)...
Pogledao sam HEROES OF TELEMARK Anthony Manna, courtesy of Ginger.
Reč je o zanimljivom guys on a mission flicku koji u izvesnoj meri osvežava već poznate formule WW2 filmova u kojima se Saveznici ubacuju iza neprijateljskih linija kako bi nacistima uništili fabriku.
U ovom filmu, fabrika je norveško postrojenje za pravljenje teške vode u kome je bio osnov trenutne nemačke nadmoći u trci za atomsku bombu. Kao što je poznato, Nemci se nisu dokopali atromske bombe a jedan od razloga su bile i sabotaže u Norveškoj.
Iako je film dobio norvešku pomoć reč je o holivudskom proizvodu u kome Kirk Douglas vodi glavnu reč a dodatnu težinu mu daje Kirk Douglas. Anthony Mann mahom poznat po vesternima pruža vrlo kompetentnu i pribranu režiju kojoj je jedina zamerka korišćenje crno-belih dokumentarnih snimaka aviona u scenama sa avijacijom. Iako mi je jasno da su verovatno budžetska ograničenja odredila ovo rešenje, te scene sa avionima su povrh svega nepotrebne, i Mann ih je vlo dobro rešio sa avionima čije se prisustvo oseća van ekrana. Ako tome dodamo da film sadrži vrlo solidne akcione scene od kojih su uvodni napad kada pokret otpora surva stenu na nemački konvoj i završnica na trajektu zaista odlični i odolevaju zubu vremena.
Moram priznati da je meni Kirk Douglas od svih klasičnih zvezda najmanje simpatičan. Ipak, veliki sa Harrisov fan tako da on nadoknađuje sve ono što mi smeta kod Kirka.
U strukturalnom smislu, film ima nekoliko problema. Pre svega, troši previše vremena na objašnjavanje odnosa između Douglasa i Harrisa, s tim što u suštini te scene ne bi bile opterećujuće kada bi bile iole istinitije. Meni je problem odnosa između gerilca i naučnika koga uključuje u pokret otpora sasvim jasan, ali ovaj film nam daje neiskren odgovor na to. Voleo bih da vidim film o WW2 u kome će se najzad objasniti zašto su zapravo neki ljudi činili herojske podvige. Ne osporavam ja moć ideala ali sasvim sam siguran da je bilo mnogih koji se želeli da im se zaborave neki predratni gresi, ili su očekivali da budu deo vlasti potom. To je načeo Verhoeven u ZWARTBOEKu ali mi se čini da ni on tu nije išao do kraja. Ja ne mislim da podvige iz WW2 treba tretirati sa cinizmom, čak naprotiv, ali ako se pravi hagiografski film, onda ne treba da nas laže da je polemičan jer postaje dosadan. Posle gledanja ovog filma jasnije je koliki je majstor Bahrudin Krvavac i kako je to mudro realizovao u MOSTu kad graditelj ne bi da razori svoje delo.
Za razliku od deugih WW2 filmova koji u sebi sadrže jednu misiju, HEROES OF TELEMARK sadrži u sebi dve misije i činjenica je da posle ispunjenja prve, gledaocu opasne tonus, iako je realizacija druge misije jači set-piece. Pošto su misije vezane za uništenje fabrike teške vode najzanimljivije su polemičke scene u kojima Kirkov lik ne sme da oda tajnu za šta se ona koristi a opet ne može da objasni lokalcima zašto je racionalno žrtvovati čak i nekoliko hiljada ljudi kako bi se fabrika uništila.
U svakom slučaju, HEROES OF TELEMARK je zanimljiv film pošto nudi WW2 akciju u novom ambijentu, i bavi se temom nemačke atomske bombe koja je uvek za razmišljanje. Inače, naravno da ova holivudizacija priče iz Norveške nema puno veze sa onim šta se tamo zaista dešavalo.
Među scenaristima ovog filma bio je i legendarni Ivan Moffat koji je kasnije napisao classiest diverzantski film BLACK SUNDAY u kome su mnoga rešenja koja vidimo u ovom filmu i razbijanja konvencije zaista proradila.
* * ½ / * * * *
Pjongjang po uzoru na Kan
U Pjongjangu je u toku Međunarodni filmski festival, koji se održava svake druge godine i na kom stanovnici Severne Koreje mogu da vide inače zabranjene strane filmove.
Severnokorejski lider Kim Džong Il važi za strastvenog filmovila koji poseduje kolekciju sa 20.000 naslova, uključujući sve filmove o Džejmsu Bondu.
Premda se Kim, za kog se sumnja da je nedavno doživeo moždani udar, retko pojavljuje na ovoj manifestaciji, on se u vestima državne propagande redovno predstavlja kao "genije filmske umetnosti".
Na ovom festivalu je poslednjih nekoliko godina prikazano oko 70 filmova iz 30-ak zemalja.
Smatra se da je Kim doprineo osnivanju festivala koji postoji od 1987. i koji je koncipiran po uzoru na Kanski, ali bez pratećeg glamura.
U ovogodišnjim izveštajima državnih medija se ističe da je festival "otvoren svečanom ceremonijom" (uz pratnju ženskog limenog orkestra).
Umesto zvezda u večernjim toaletama, pozornicom su prodefilovali sredovečni zvaničnici u tamnim odelima.
U početku, festival koji je nosio naziv "Filmski festival nesvrstanih zemalja i zemalja u razvoju" prikazivao je opskurna ostvarenja iz malo poznatih izvora.
Na festivalu se, kao i u Kanu, dodeljuju nagrade za najbolje filmove: pre dve godine glavnu nagradu odneo je nemački Pre pada, o mladiću koji se suprotstavlja Hitlerovoj državi.
Postoji sumnja da je Kim, koji je u mladosti bio opsednut filmskom produkcijom, 1978. kidnapovao godine jednog od glavnih južnokorejskih reditelja i nekoliko poznatih glumica i primorao ih da snimaju filmove u Severnoj Koreji.
Povremeno volim da se povredim kako bih proverio da li sam još uvek sposoban da osećam.
U to ime sam juče pogledao WEEKEND Jean Luc Godarda, courtesy of Ginger. Mni je ovaj film od svih Godardovih bio najzanimljiviji kada sam ga gledao svojevremeno kao klinac. Iz današnje vizure, sasvim je jasno da u njemu Godard predstavlja svoj najradikalniji vid obračuna sa gledaocima i ljubiteljima narativnog, iluzionističkog filma, ali isto tako, ovo je i najfilmičniji Godardov film.
Dok je većina njegovih ostalih filmova imala auru priličnog diletantizma, WEEKEND je sporadično zaista zanimljiv. Ne samo zbog kultne scene saobraćajne gužve koja je ušla u antologiju najčuvenijih scena u istoriji filma već i inače zbog sporadično vrlo ekpresivnih prikaza kraja civilizacije koje je ralizovao sa punom pažnjom što se takođe ne može reći za veći deo njegovog rada.
U tom smislu, iako u sebi sadrži nizelemenata francuskog art filma koji se mogu ismevati, WEEKEND ipak stoji vrlo dostojanstveno i svakako da on nije povod za sve predrasude koje postoje prema francuskom art filmu, najpre zbog svoje neprikrivene političnosti.
Ono što je još zanimljivije jeste kako MLAD I ZDRAV KAO RUŽA sasvim dobro stoji u poređenju sa WEEKENDom. Naravno, Joca ga je snimio 1971. godine, četiri godine kasnije što samo pokazuje koliko u proseku naša interpretacija određenih trendova kasni za svetom. Međutim, Jocin film je koherentniji, zanimljiviji, i u krajnjoj liniji u odnosu na srpsku političku situaciju relevantniji nego što je Godard koji je strašno insistirao na političkoj relevantnosti-iz današnje vizure, Jocin film više govori o tadašnjoj SFRJ nego što Godard govori o tadašnjoj Francuskoj, a i šire.
Godard je naravno jedan od najomiljenijih filmskih reditelja kod nas pošto je u svojim filmovima toliko malo mario za egzekuciju da su se naši diletanti identfikovali sa njim. Međutim, u WEEKENDu on ima neke scene u kojima pokazuje da itekako ume da snimi dobro kad hoće.
U svakom slučaju od svih uzoraka Godardovog rada za one koji nisu gledali, WEEKEND je najreprezentativniji jer u najboljem svetlu pokazuje njegove generalne tendencije.
* * * / * * * *
The Hurt Locker
Directed by Kathryn Bigelow
USA/130 MINUTES/SPECIAL PRESENTATIONS
Director Kathryn Bigelow's first film in six years, The Hurt Locker follows three American soldiers (Jeremy Renner's cocky James, Anthony Mackie's pragmatic Sanborn, and Brian Geraghty's jittery Owen) as they encounter a series of perilous situations during the last few weeks of their tour in Iraq. The episodic structure employed by screenwriter Mark Boal admittedly does take some getting used to, as the film - which is essentially plotless - consists primarily entirely of stand-alone sequences detailing the central characters' various day-to-day escapades. There's little doubt, however, that the almost unbearably suspenseful nature of some of these scenes - ie James must disarm an explosive strapped to a reluctant suicide bomber - effectively ensures that one's interest rarely flags, although it's worth noting that the movie does start to run out of steam towards the end (with the inclusion of a fairly tedious nighttime mission certainly not helping matters). That's an awfully minor complain for a war film that is otherwise uncommonly taut and uniformly well acted; in terms of the latter, Renner delivers a breakthrough performance that's nothing short of stunning in terms of its power and effectiveness (Mackie and Geraghty, along with cameo players Guy Pearce, Ralph Fiennes, and David Morse, are also quite good).
Uzeo sam da preslušam ovaj 'novi' album Eve Braun, pa se setio tebe (zato što znam koliki si fan:P).
Jesi li čuo ovu njihovu obradu grupe S.T.R.A.H, benda koji nas je nekad davno spojio, a onda ubrzo i rastavio?
Jesam. I na snimku i uživo. U suštini samo su odsvirali pesmu, zar ne? Nema tu neke obrade... :(
Pa, jedino što su negde na drugom minutu pesme 'Noćas' ubacili refren iz pesme 'Mesec'.
10. oktobra su nam Lollobrigide. Očekujem da dotle nabaviš dosta lateks odeće... I da povedeš Meha da cruisuje zajedno sa nama obučen isto kao Al Pacino u Friedkinovom filmu...
GDE? GDE? GDE?
Obavezno se ide.
Meho verovatno neće hteti (snob) na svirku da dođe ni normalno obučen. Mada, šta u kontekstu gde pričamo o Mehi zapravo znači 'normalno obučen'?
Da bre, dolazi se masovno na taj koncert, ovi moji nekoc metalci a sada hcpankeri svi oce idu na IDU :lol:
A ja nisam bash siguran jer ako bude u nekom malom klubu to ce bude katastrofa od guzve a i ovako shta odem i razbiju mi se sve iluzuje shto sam imo o Idi, ipak mislim da je uvek bolji fazon "NE NEMOJ MI PRICI...OCU IZ DALEKA" i taj fanzin, mada videcemo, poalko, cena karte, mesto odigravanja, i to pa ako se sve poklopi eto i mene :!:
Ma, doći ću i ja, a možda uspem da dovučem i ženu.
To je to, ceo forum ide i to sa porodicom i prijateljima.
Znači, ja ću doći sam. :cry:
A šta smo mi forumaši ako ne porodica i prijatelji!
U SKCu je koncert...
Radujem se što Forum dolazi u punoj snazi!
Eto prilike da mrkoye snimi forumaše van foruma.
Trebalo bi iskoristiti priliku, pošto se to ne dešava svaki dan.
Meho, reci ženi da povede neke koleginice, znaš da je DušMan stari MILF Trainer...
Reprizirao sam OPERATION CROSSBOW Michaela Andersona.
Reč je o jednom od kultnih WW2 trilera koji nažalost ne uspeva da odoli zubu vremena. Slično HEROES OF TELEMARKu, ovaj film u suštini prati više misija i stilski je neujednačen. Počinje kao špijunska intriga u kojoj paralelno pratimo nemački razvoj bespilotne bombe i britanski pokušaj da ih otkriju, zatim se pretvara u gotovo vodviljsku intrigu prilikom infiltracije agenata kod Nemaca i konačno zavšava se kao rutinska priča o uništenju nemačkog postrojenja iza neprijateljskih linija.
Ovi razni prilazi ne čine film raznovrsnijim već upravo razbijaju gledaočev fokus, a uprkos tome što su dobro realizovani pojedinačno, ne postoji nikakva vezanost za likove koja bi događajima dala težinu. Iako je film za svoje vreme vrlo spektakularan, on danas zaista ne može da drži pažnju na nivou tehničke senzacije, i tu se nedostaci likova ispostavljaju kao još očigledniji problem.
Ja inače jako volim Michael Andersona kao reditelja, i mislim da je jedan od najpotcenjenijih ljudi u istoriji filma. U tom smislu OPERATION CROSSBOW svakako spada među njegove značajnije projekte pošto uprkos tome što ne funkcioniše kao celina ima jako dobro i pažljivo realizovane segmente. U tehničkom smislu, iako povremeno ima ubacivanja dokumentarnih materijala, deluje kao jedan od ambicioznijih WW2 naslova svoje epohe.
Posebno zanimljiv touch je kenadamovsko scenografsko rešenje nemačke tajne fabrike. Upliv scenografskih rešenja koja su već tada a naročito kasnije krasila Bonda daju filmu naročito zanimljivu stilizaciju koja je retka unutar ovog žanra.
U svakom slučaju, OPERATION CROSSBOW je obavezna literatura za fanove žanra pošto uprkos nedostacima nudi dosta svežih rešenja. Isto tako, išao bi kao dobar double bill uz HEROES OF TELEMARK kao još jedan akcjaš o prečavanje Nemaca da dođu do detternt weapona.
* * * / * * * *
Meho reci zeni da povede sestru, nisam je vido ima iiihahaj...since 2001. a i tad samo na tren...
Nego kolko je tukar ? Jer ipak to je jako bitna stavka za nas "roditeljima na grbachi boys" :lol:
We've been expecting you, Mr... er...? New Bond blockbuster drops the catchphrases
The new Bond blockbuster 'Quantum of Solace' drops the catchphrases to return to the spirit of Ian Fleming's books
By Nicholas Barber and Andrew Johnson
Sunday, 21 September 2008
His name is Bond, James Bond: just don't expect him to introduce himself. For the first time in his 22 screen outings, Britain's best- known secret agent will not utter the words of introduction that have thrilled fans and appalled master criminals for 46 years.
Nor in his next adventure, Quantum of Solace, released in November, does 007 utter the other classic one-liner – "shaken not stirred" – when ordering his martini, according to the director, Marc Forster.
"There was a 'Bond, James Bond' in the script," he said. "There are several places where we shot it as well, but it never worked as we hoped. I just felt we should cut it out, and Barbara Broccoli and Michael Wilson [the film's producers] agreed, and Daniel [Craig, who plays Bond] agreed, too. It's nice to be open-minded about the Bond formula. You can always go back to them later on."
It is another radical departure for Bond who, in his last film, Casino Royale, found himself stripped of many on-screen staples.
Gone were the unfeasible gadgets on which he could always rely in a tight spot. The boffin who created them in the basement of the MI6 building, Q, played in the past by Desmond Llewellyn and John Cleese, was also therefore eliminated, along with Miss Moneypenny and her flirtatious banter. Bond even briefly abandoned his high-performance motor to drive a Ford Mondeo before reverting to an Aston Martin.
It is all part of a deliberate attempt to bring the agent with a licence to kill into the 21st century – the producers declined the film rights to Sebastian Faulks's Bond homage, Devil May Care, last month because it was set in the 1960s – yet also to take him back to his 1950s roots.
The move is welcomed by fans who have seen the films veer away from how Bond's creator, Ian Fleming, originally envisaged his cold-blooded hero.
Graham Rye, who edits the online 007 Magazine said that Craig, who made his debut in last year's Casino Royale, is much closer to Fleming's vision.
"The Bond films had become tired and needed reinvigorating," he said. "Rather than going away from Fleming I think the producers have gone back to him."
Mr Rye added that the famous ingredients of the film, such as Q and Moneypenny, had only featured once or twice in the books. Nor does he make a habit of ordering martinis or introducing himself.
"His announcing of himself had become a bit corny," he added. "Casino Royale gets back to the spirit of the books, rather than all the silliness."
Ajay Chowdhury, who edits the Bond fan club magazine Kiss Kiss Bang Bang, added that excising the famous lines was unlikely to upset Bond fans.
"The producers have been mixing and matching the famous Bond tropes – such as the theme song and the gun-barrel sequence," he said. "But this time there is a theme song by Jack White and Alicia Keys. If this line of script is not in there it's not going to undo the foundations of Bond. The fans didn't miss Moneypenny or Q. Bond is the only British character with worldwide resonance now, apart from Harry Potter. The producers are paying more attention to psychology and relationships, as well as adventure.
"Quantum of Solace picks up from Casino Royale, which was a really good thriller first and a good Bond movie second."
QuoteHis name is Bond, James Bond: just don't expect him to introduce himself. For the first time in his 22 screen outings, Britain's best- known secret agent will not utter the words of introduction that have thrilled fans and appalled master criminals for 46 years.
:x :x :x :x :x
Potrudiću se da ne gledam taj film.
Ovo je stvarno jeziva prijava!
Stephen Hopkins ("The Reaping," TV's "24") will helm the romantic comedy "Chasing Bohemia" for Brazil-based GreenGo Productions reports Variety.
Laura Malin's script is based on Australian Carmen Michael's book about her experiences in Rio de Janiero. The twenty-eight-year-old travel industry executive, ditched her job in London and moves into a yellow mansion owned by a flamboyant bachelor who lives in the hills between the favelas.
In the forgotten bairros of old Rio, Carmen embraces Latin American life, flirts with Brazilian high society, collaborates with an Italian revolutionary, walks straight into the well-sprung trap of a local hustler, runs away from him to Buenos Aires and then runs back -- only to fall for a samba musician from the local bohemian quarter.
The $10-15 million project begins shooting in Rio in mid-2009.
Pogledao sam MINISTRY OF FEAR Fritz Langa, courtesy of Ginger.
MINISTRY OF FEAR je ekranizacija romana Grahama Greenea smeštena u London pod bombama. Ray Milland igra čoveka koji je u rastrojstvu svojevremeno ubio svoju ženu ali je izlečen, koga uvlače u neku vrlo komplikovanu špijunsku zaveru.
Sama priča sama po sebi nije previše važna. Iako nije reč o Hitchcockovom filmu, zaplet je na nivou MacGuffina. Međutim, za razliku od Hitcha, Lang ipak nema tu vrstu znakovitosti. Naime, Hitchevi filmovi iako su vrlo inhibirani uvek deluju prepunjeno zatomljenom erotskom energijom, subliminalnim simbolima, dok su Langovi filmovi pre svega značajni zbog njegovog vrlo modernog stila režije u kome vidimo koliko mu savremeni film duguje u tehničkom smislu. MINISTRY OF FEAR je sporadično u vizuelnom smislu začuđujuće moderan, naročito ako se ima u vidu kada je snimljen. U suštini, konvencionalni triler stilski nije previše napredovao ako se izuzme da današnji reditelji snimaju više pozicija kamere od Langa, ali u suštini to su ta rediteljska rešenja.
Upravo na tom nivou se vidi Langov značaj.
Kad je reč o samom pripovedanju, Langov film ima suštinski problem upravo u tome što se ne drži Hitchcockovog kncepta suspensea nego se oslanja na broje preokrete koji na kraju postaju arbitrarni i gube težinu. Funkcija preokreta u trileru ovog tipa je u tome da postavi novu dramsku situaciju pred junaka, međutim nijedna od tih situacija ne biva adekvatno razvijena, prosejavši ovaj film kroz gldalačko iskustvo ni ti preokreti koje Lang nudi nisu odoleli zubu vremena.
U svakom slučaju, kad je reč o inscenaciji i atmosferi, MINISTRY OF FEAR objašnjava zašto je Lang bitan autor.
* * * / * * * *
Talking to Spoutblog, Bigelow on "Iraq films."
Films about the Iraq war haven't really connected with audiences yet. Why do you think that is? Are we afraid to look at ourselves?
Well, first of all, there hasn't been one. I mean they're about soldiers reintegrating into the homefront. That is somewhat unprecedented. I mean, war is inherently dramatic, look at Black Hawk Down. Also, directly referencing in-theater combat is Fahrenheit 911, and that was a hugely successful movie. So, I think that's a misconception.
I think the difference here is that Bigelow doesn't take the liberal position but has made a non-partisan, but perhaps anti-war film.
I'm still fuming over Universal's proposed "reimagining" of MOBY DICK (from the writers who brought you ACCEPTED and NEW YORK MINUTE!), but the studio redeemed itself overnight by announcing their intention to bankroll Shane Black's return to directing. I'll live with what sounds like a glorified ORCA remake if it means I get more Black.
Interestingly, Black is not (currently) claiming a writing credit on COLD WARRIOR. Not to worry: the screenplay was written by Chuck Mondry, who's writing partners with Anthony Bagarozzi, who co-wrote the uproarious NICE GUYS with Black (Bagarozzi's also serving as a producer on COLD WARRIOR). Sounds like this one is all in the Black family, which means it's got a better-than-average chance at making my top ten list for 2009.
According to Variety, the narrative concerns an old-school Cold War spy who's brought out of retirement (despite being too old for this shit) to thwart a terrorist threat from the new Russia. Of course, this crotchety old spook is forced to partner with a (brash/inexperienced/imbecilic) young agent. Profane squabbling ensues. I wonder if it's set during Christmas.
Michelle Manning and David Greenblatt are also producing.
Note to Variety: you might want to change that whole " took a break from the biz after penning 1998's fourth installment of the LETHAL WEAPON franchise" before the once-and-future spec king torches your building. He is quite proud of not writing that particular movie.
Pogledao sam 100 FEET Erica Reda, courtesy of Ginger.
Verujem da smo Aca R. i ja verovatno jedina dvojica ljudi na svetu koji su smatrali da je novi film Erica Reda jedan od najočekivanijih filmova sezone. Ovaj alfa mužjak američkog horora osamdesetih je kao scenarista potpisao neke od najvažnijih žanrovskih filmova ove epohe, ali isto tako je kao reditelj radio neke potentne ali suštinski nezaokružene komade u kojima su se samo nazirali obrisi izvanrednog talenta. Međutim u svakom od ovih nastupa pokazivao je zašto je alfa mužjak ove epohe jer je barem u pojedinim deonicima ostvarivao jako ubedljive rezultate.
U tom smislu, reći da se Red sa filmom 100 FEET vratio bilo bi pogrešno. Kao scenarista HITCHERA i naročito NEAR DARKa Red je bio na ovim visinama, ali kao reditelj nije. Dakle, sa filmom 100 FEET Red je tek došao na jako visoko mesto među rediteljima.
100 FEET je što se mene tiče definitivno pronalaženje Svetog Graala za kojim se traga poslednjih godina u Holivudu, a to je mali napeti high concept film vezan za jednu lokaciju. Dešavali su se brojni poušaji da se snimi takav film, između ostalog PANIC ROOM Davida Koeppa je bio najskuplji scenario svih vremena a bavio se istraživanjem baš te teritorije, međutim, mahom su svi ti filmovi (uz časne izuzetke) pre ili kasnije padali na planu uverljivosti, logike zapleta i sl.
Redov prvi scenaristički rijumf u filmu 100 FEET jeste u tome što uzima jednu vrlo jednostavnu premisu i konsekventno je vodi od početka do kraja bez pribegavanja velikim melodramskim zaokretima. Film govori o ženi koja je ubila muža siledžiju koga policija nije htela da hapsi zbog zlostavljanja jer je bio zaposlen u policiji. Ona dolazi kući u kućni pritvor i biva vezana za elektonrski gadget koji joj onemogućuje da ode dalje od 100 stopa od kontrolne kutije tog gadgeta. Muž pšočinje da se pojavljuje kao duh i nastavlja da je maltretira i to na vrlo visceralan način.
Red pre svega uspeva da jako dobro logički zaokruži i motiviše priču. Svaki element i realnog i natprirodnog je savršeno logičan, prositiče iz priče i Red u scenarističkom smislu ne gubi kontrolu nad svojom premisom svih sat i po filma što mu se ranije dešavalo, setimo se BODY PARTSa, recimo. Gledajući ovaj film, gledao sam na sat, čekajući kada će Red po svom običaju izgubiti kontrolu, i nije je izgubio do kraja.
Ono što je još važnije jeste mudar tretman od već puno puta korišćene premise. Naime, Red se pridružuje liniji koja je meni jako draga, a to su autori koji jako brzo apsolviraju sva opšta mesta susreta racionalnog pojedinca sa natprirodnim. Junakinja vrlo brzo shvati da je reč o duhu i vrlo razumno ekonomiše sa tom informacijom, svesna da je ljudi neće baš razumeti i prihvatiti. U tom smislu sve obavezne figure tipa junakinja ne zna šta je to, pa onda sma ne može da veruje, pa kad ona poveruje, drugi joj ne veruju, svodi na minimum. Redova junakinja se ponaša apsolutno razumno kako bi se većina poznavalaca horora ponašala u toj situaciji i to čini ovaj film pravim uživanjem za gledanje.
Na metafilmskom nivou, podela sa Famke je odlična. Ne samo da je ona odlična glumica i da je personality actress koja može da iznese ovakvu rolu u kojoj nema scene bez nje već je zanimljivo i to da ona kao ovejana femme fatale iz brojnih filmova završava progonjena duhom muškarca koga je ubila što na odličan način zaokružuje njen korpus rola smrtonosnih crnki.
Ono zbog čega 100 FEET dobija ocenu manje jeste činjenica da film nije previše strašan, a to jeste jedan od zahteva žanra. Međutim, Red toliko maestralno priča priču da nedostatak istinske strave zaista ne predstavlja problem. Velika je šteta što B-filmovi ovog tipa nemaju priliku da budu pickupovani od strane nekog mejdžor studija pošto ovaj film nimalo ne zaostaje na nivou production valuesa za naslovima poput PANIC ROOMa ili DISTURBIAe (koja je doduše pre njega koristila kućni pritvor kao device ali je film mnogo slabiji).
Ipak, nadam se da energija ovog filma neće proći nezapaženo i da će Red uskoro dobiti priliku da nam pokaže da li je one hit wonder kao reditelj ili nešto više. Iako njemu nije do šale, uostalom pokušao je da se ubije kad se to desilo, Red je jedan od retkih horor reditelja koji je ubio ljude na vrlo brutalan i upečatljiv način. Očigledno je da mrtvi koji progone ubicu na njega imaju i terapeutsko dejstvo.
100 FEET što se mene tiče svakako ulazi u konkurenciju za jedan od najboljih filmova godine.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"100 FEET što se mene tiče svakako ulazi u konkurenciju za jedan od najboljih filmova godine.
* * * 1/2 / * * * *
100 FEET bi svakako bio bolji film da nije toliko nesnosno cheesy, da duh u njemu ne izgleda kao Maniac Cop blurovan nekim vrlo jeftinim efektom, da su moći i nemoći te planovi i namere duha iole precizniji a njegova zloba (pa time i pretnja) žešća, da je drama potentnija i da se više izmuzla ta fora sa 100 feet (iako, strogo gledano, kad ti život zavisi i kad te goni raspomamljeni duh, jebeš tu zujalicu koja ti meri odstojanje – ima da begaš što dalje, no matter what)!
kraj je posebno bezvezan, sa banalnom pirotehnikom vatre i explozija umesto emocionalne pirotehnike, a ta fora sa prstenom je mnogo komotnije bila smeštena u horor-komedije (lančić u EVIL DEAD i SHOCKER, npr.) nego li u ovo što pretenduje da je kao ozbiljan scary flick.
za poštovanje su neki momenti u kojima red izbegava klišee i preskače obavezna mesta, ali koncept je u startu ograničen i on nema gde drugde nego u neke druge, skoro podjednako predvidive klišee, što film čini prilično predvidivim.
kao što već drugde rekoh, moja ocena je 2+, što ga smešta u rang malkice iznad BAD MOONa, a zbog većeg entertejment veljua, čak i BODY PARTS mi je draži (tamo je CHEESE bolje uklopljen u priču, u samom startu, i svaka pretenzija na 'dramu' i 'likove' je preteknuta samim posezanjem za taim prastarim B-movie klišeom još iz ORLAKOVIH RUKU).
for my money, iako sam i ja nestrpljivo dočekao ovaj film sa velikim očekivanjima, meni sasvim sigurno neće biti u top-20 za ovu godinu.
PS: ja razumem dimbovu idolatriju e. reda, budući da je to čovek koji je pisao neke fine filmiće njegove non-plus-ultra muze, k. bajglou, ali realno, jedino njegovo što bih ja nazvao epohalnim jeste scenario za film koji nije ONA režirala – HITCHER.
Meni je moram priznati upravo to što je film uneventful odlično. Sasvim razumem ako tebi nije.
Mislim da duh ni za života nije imao neki masterplan kada je tukao Famke sem što je u tome iz nekog razloga uživao, pa tako i sada uživa u tome da je bugguje. Duh nema neki jasan plan, on je i dok je bio živ bio pokvaren i nenormalan, bio je dirty cop bez nekog naročitog razloga, tukao je ženu bez nekog naročitog razloga. Meni je to da je Pareov lik naprosto skot, čak ne ni oličenje nekakvog apsolutnog zla, nego eto tako, zapravo mnogo strašnije nego ako bi imali sad neku vrstu psihološkog objašnjenja.
U tom smislu kraj ima dosta emocija. Prvo, Famke se podaje drugom muškarcu u briljantnoj sceni kada svojim drskim pogledom čika pokojnog Parea. To je njeno prvo oslobađanje od njega.
A zatim joj neko poveruje da je Pare muči, i to neko iz njegove okoline što je veliko emocionalno olakšanje. Famke počinj film kao neko ome niko ne veruje ni kada govori o realnim stvarima, zatim joj še dešavaju natprirodne stvari o kojima ona ni sama ne bi da priča, i na kraju joj poveruju i u raniju uverljivu i u sadašđnju neuverljivu priču. Meni je to nosilo dosta emocije i bilo mi je katarzično.
E sad, ono što jeste činjenica od koje 100 FEET kako sam gora napisao ne može pobeći, film nije strašan, nije preterano originalan, ne nudi preokrete i iznenađenja na svakom koraku. Ali, s druge strane za razliku od mnogih filmova koji su strašniji, sa više iznenađenja i preokreta ili pokušaja da se izdefinišu emocije, ovde je ta priča, ma koiko ravna i klišetizirana (što dakle ne sporim) ispričana do perfekcije.
kad govorim o masterplanu i duhovim moćima mislim na nešto što je moj GENERALNI problem sa filmovima o duhovima, ili bar većinom njih, a ovde je on samo potenciran.
naime, ništa me ne izluđuje više nego scene tipične za azijske ghost flickove, mada ih ima i na zapadu, a koje imaju apoteozu u meni nesnosno debilnom i precenjenom originalnom THE EYE: naime, duh je u istoj prostoriji sa živom osobom: mi ga vidimo kako se leluja oko nje, izvija se, pruža ruke ka njoj; brrr, baš strašno, nešto nevidljivo je tu i jebaće joj kevu: i taman kad kandže duha priđu vratu potencijalne žrtve, BAM! u sobu uđe 'žrtvin' prijatelj ili rođak, i duh se POVUČE, nestane, ostavi mejhem za kasnije.
ALI FUCK, ZAŠTO?!!!
pa ti si jebeni duh, šta ti može bilo ko: ako si krenuo da nekom jebeš mamu, sky is the limit!
NIKO, a naročito niko ŽIV, ne može ti ništa.
sad, red nema baš takvu scenu ovde, ali budući da ne može da potroši praktično jedinu potencijalnu žrtvu, duh se zadovoljava njenim 'plašenjem', koje se – za moj groš- proizvoljno prekida. a najsmešnije u sceni na stepenicama u podrumu, u kojima se ona BUKVALNO šutira s njim, tj oslobodi ga se tako što ga ŠUTNE u bradu, iako je on, kao što rekoh, paperjasti prozračni blurovani nematerijalni entitet.
to šutiranje duha mi je bilo esencija cheesy + silly pristupa sablasnom u ovom filmu.
kao i njegovo odustajanje od daljeg napada onda kada ga ona šutne.
bezveze. da sam ja duh, tek onda bih pritisao kučku!
takođe, glede nedostatka pravila, koje plot svode na anything goes:
(SLEDI SPOJLER, NEK NE ČITA KO NIJE GLEDO)
kad strada femkin novi dečko (u jedinoj meni BAŠ zabavnoj sceni, iako je i ona parafraza prvog ubistva u A NIGHTMARE... + MALEFIQUE) ja sam se ponadao da će red imati muda da bude dosledan i da tu sad ubaci i NJEGOVOG (dečkovog) DUHA, kao zaštitnika.
naravno, te se ne dešava, ali ne znam zašto.
mislim, mrtav je, kao i njen muž, i ima emotivnih i svakih drugih razloga da se javi na tom mestu.
ali, ne javlja se.
sablasti se javljaju selektivno, i po nekim proizvoljnim pravilima (uključujući to sa prstenom, za šra prvi put sad čujem)
itd.
mislim, film je OK; ali zaista u krajnjem saldu, a naročito nakon nadasve razočaravajućeg kraja, to zaista nije ništa posebno.
Pulse-pounding action makes 'Hurt Locker' the Iraq War movie we've been craving
Perhaps, when it comes to films regarding the Iraq War and its surrounding politics, soldier dramas like "In the Valley of Elah" and "Stop-Loss" are not what immediately connect to us moviegoers. The case made by veteran filmmaker Kathryn Bigelow and "Elah" screenwriter Mark Boal in their astounding war movie "The Hurt Locker" is that action, dusty, noisy, sweat-inducing battle action tells the story of Iraq War soldiers and their daily challenges in ways drama can never touch.
James (Jeremy Renner) is the new sergeant of a U.S. bomb disposal unit in Iraq who leads his young platoon past countless risks and numerous obstacles. With James at the center of its action whirlwind, "Hurt Locker" becomes a days-in-the-life adventure, following these soldiers as they face their tasks. Of course, what they do and the constant threats of death around them make their routines nerve- wracking beyond belief.
In terms of something fresh and new, "Hurt Locker" introduces Jeremy Renner as a leading man worthy of lead actor status. After roles in "28 Days Later" and "North Country," Bigelow offers the 37-year-old actor a performance that has it all: moments of heartfelt drama, bursts of heroic machismo, wrapped up in a simmering shell of intense commitment to his job and the Army.
"Hurt Locker" has all the explosions and gunfire one expects from a war movie yet Renner remains the focus of the film. He's bigger than everything around him, which may be the best compliment one can say of Renner's performance as the film's fractured hero.
Boal, a journalist as well as a scriptwriter, continues to build upon his "Elah" reputation as someone who mines great human drama from the Iraq War. "Hurt Locker" may be less complex and challenging when compared to "Elah" but it's a more successful movie. It's swiftly told and thoroughly engaging from start to finish. It's as if Boal came to understand that Iraq, a place of brutal action, required taut action in order for it to be captured accurately on film.
The one thing worth celebrating most about "Hurt Locker," which Summit Entertainment purchased soon after its North American premiere at the 2008 Toronto International Film Festival, is the spotlight it brings to Bigelow, a veteran filmmaker whose last studio film was the 2002 submarine adventure "K-19: The Widowmaker."
"Hurt Locker" shows how skilled Bigelow is at crafting tense and elaborate scenes of action. Helped by cameraman Barry Ackroyd ("Battle in Seattle," "The Wind That Shakes the Barley"), "Hurt Locker" never ceases to dazzle. Still, this is foremost a Bigelow film. While its action keeps us at the edge of our seats, Bigelow understands the thrill is as only good when audiences connect with the soldier in danger.
Bigelow's success revolves around her ability to bring life to James and reveal all the complexities that make him tick as he races to defuse his ticking bombs. It's something only a highly skilled filmmaker could pull off; the perfect balance of action and human drama.
On Saturday April 26th, 2008, ICONS staffer Kevin Klemm arranged for an interview with screenwriter/director Eric Red, who was responsible for some of our favorite genre pictures, including THE (original) HITCHER, NEAR DARK, BODY PARTS, BLUE STEEL, BAD MOON and COHEN & TATE. Eric spoke to us prior to his panel at the LA FANGORIA Weekend Of Horrors for his latest film 100 FEET. ICONS own Robg., John Torrani and Bryan Norton joined in for this rare chat and here are the results!- By Kevin Klemm, Robg., John Torrani, Bryan Norton - 6/08
Robg.: First and foremost, what are your earliest recollections of the horror genre? What films do you remember introducing you to the genre as a kid?
Films as a kid? PSYCHO. My mother and grandmother took me to see the film, when I was about 9 years old and still today, its one of the 2 movies that scared me into that particular adrenalin level that you just never forget. When my mother wonders where this all came from, I can always point back to the fact that she introduced me to the genre itself. But yeah, that film had an extraordinary effect.
Bryan Norton: You said one of two movies. What was the other one?
THE EXORCIST. Those 2 films.
Kevin Klemm: Well, one of the things I was wondering – you and I are about the same age. Do you grow up on things like FAMOUS MONSTERS OF FILMLAND...
Sure did.
Kevin Klemm: ...and things like "Creature Feature" and "Chiller Theater"...
Chiller Theater with the 6 fingered hand? New York?
Kevin Klemm: Yes!
And in Philadelphia, Doctor Shock. Yeah, and they had films like CARNIVAL OF SOULS and all sorts of really interesting films. The "Hammer" films would be shown on that. I used to go to Comic-con's in New York when I was about 9 or 10.
Kevin Klemm: Did you ever hit the drive-in's or the "grindhouse" theaters when you were a teenager? I kind of lived at the drive-in and that's how I got my love of all the exploitation films and kung-fu movies.
Yeah, it's a shame with the drive-ins. They had them up all until recently and it's really one of the great forms to go see a film. You'd go sit in the car and watch one film after another with a group. I think I was introduced to THE WILD BUNCH and THE GREEN BERETS there. I used to tease Roy Scheider on COHEN AND TATE because he was in a film called CURSE OF THE LIVING CORPSE, which was one of his first movies.
Bryan Norton: Yeah! By Del Tenney!
Yeah. I managed to catch it in a drive-in. He liked to forget that one! Roy did his own stunts with the quicksand scene.
Kevin Klemm: Yeah, I was thinking that one of the things that kind of shape's a person as a writer and a filmmaker is their upbringing in cinema. So, I'm always curious to ask someone what they're upbringing in cinema was like.
Probably even more then drive-ins, (for me) it was seeing movies in the old Times Square, New York, not the current Times Square, which is like Disneyland. Because people would talk to the movies! When you went to see a film with a proper audience, they would talk back or react and that's still what a movie should do.
Kevin Klemm: I remember many movies where it'd be quiet and then you'd hear "Don't open that door! You know what's in there!" Thing like that were always great. But... with the writing process for you, how do you start the creative process? Do you sit down with an idea and make an outline? Or do you do characters and let everything write itself? How do you go about it?
Well, first I try to make sure it'll hold up as a script. I start with an idea. Or with what they call a "high concept". Which actually is fairly good, it's one of the few things in the Hollywood development process that actually makes sense. You start with a central idea, and that idea stimulates and when you think about it, or tell it to other people, it stimulates all sorts of possibilities. And then I'll do usually a one page outline, see if it holds up there with a beginning, middle and end. If that works, I'll go into a treatment. And then I'll do the script. Once in a blue moon I'll go from an outline to a screenplay. Having the idea is the first part, but then you have to be sure it fleshes out. The characters come out of the idea. I don't start with characters, I usually start with a concept and the characters evolve from that.
Kevin Klemm: So, once you have the story and start writing the characters, the characters sort of write themselves? Is that what you're saying?
Yeah. I mean, on my latest film 100 FEET, the concept is a woman is under house arrest for the self defense murder of her husband and she's haunted by his ghost. She has to wear an ankle bracelet, which only allows her to go 100 feet. The original thought was going to be that it was a man who killed his wife who was haunted by her. But then I thought, a woman would be a more involving and interesting and ultimately a sympathetic character. So, it started with the idea of this person who was under house arrest and who was haunted by a specter, and it'd take place in a very contained environment. The challenge of course is making that work. You had to have enough complications to keep that going. But, ya know when you say to an audience, you're basically going to have one person, a house and a ghost, you amplify the tension, because now you have to deliver.
Robg.: Let's talk a little bit about your latest film 100 FEET. I saw the trailer and thought it looked fantastic. Famke Janssen is the lead in it and I believe she's New York based?
Certainly is!
Robg.: How'd she become a part of this film? What was it about her as an actress that fit this story?
Well... presence. And intelligence. And also, she's a very good actress. A beautiful one, but also someone who had a certain genre profile. It was just kind of an instinct. We sent her the script and she loved it, we met with her. We met with her for about 2 hours, and her orientation in our first discussion towards the character was really thorough. And also, she absolutely embraced the flaws of the character. She didn't want to play a goodie-too-shoes heroine. This character is a flawed character.
She killed her husband in self-defense, but she probably could've found other ways to deal with the situation. She has to go back and be under house arrest and be haunted by him. She surprised me when we first met, for someone whom I'd seen in films like X-MEN.
Robg.: She's had an interesting career as an actress. Everything from X-MEN to Jon Favreau's MADE to HOUSE ON HAUNTED HILL.
She's super smart, super well educated and super intelligent. And her stamina during the filming – the tough thing about this movie was that the actress was going to be in every single scene and almost every single shot. And for an actor to carry a film like that is very, very rare. She's a one or two take actress, literally. She delivered every single day. Her energy, her stamina, her preparation was really wonderful to work with.
Robg.: Looking back, what was the filmmaking experience like on 100 FEET as opposed to your previous films?
Well, it was more contained then any other film I did except for a picture I did called UNDERTOW, which I did in Lithuania, which was also set in a house. The film is 95 percent set inside this brownstone in Brooklyn. I insisted on shooting exteriors in New York in Brooklyn, for the outside of the house and all the shots through the windows. And then we built the place in a breakaway set in Budapest. So, it was very contained and very claustrophobic. That type of tension just added to the intensity of making the movie.
Kevin Klemm: I wanted to ask about NIGHTLIFE. What's the status of that?
We have a script and we're in very early pre-production.
Kevin Klemm: Can you tell us at all what it's about? Is it a vampire story?
It's a contemporary vampire story. It's set in San Francisco. It's a bit of a contemporary "Hammer film" type of picture, in that it's very graphic, and it's very different from 100 FEET in that regard. It's very graphic in terms of violence and sexuality. It's about a girl who comes to San Francisco looking for her missing sister. She received a letter from her and she's come to find her. And she meets this guy who's very handsome and charismatic and successful who was friends with her sister, and he wants to help her find her. And this guy, of course is a vampire. And her sister got away from him. But he turned the sister into a vampire, and she's now trying to find a way (since he never told her how to kill vampires), she's trying to find a way to learn how to kill vampires so she can kill him.
Kevin Klemm: So she can get her revenge.
Yeah. So you have one sister going together with this guy to try to find her missing sister. And then the other sister learning how to kill vampires so she can get this guy and they're all headed on a collision course.
Kevin Klemm: Do you have a love of vampire pictures? Because I tell everybody that my favorite vampire film of all time is NEAR DARK. And I grew up on the Hammer films. I love vampire films, but NEAR DARK was just the most bad-ass vampire film, and as far as I'm concerned, nobody's been able to duplicate that.
Thanks.
Kevin Klemm: Was NEAR DARK your first collaboration with (director) Kathryn Bigelow?
It was actually our second. The first was UNDERTOW and then we wrote this one right after it in a couple of months.
Kevin Klemm: How was that working together on those scripts?
It was fun, it was fast! We'd write 5 pages a day. I'd write 5 and she'd write 5. We'd sit by the typewriter and toss idea back and forth. It was very efficient and a lot of fun. The fun with NEAR DARK was imagining what vampires would be like if they existed. It just automatically led - ... the vampire Western aspect was the concept at the beginning. You know, once you're in the mid-West, the idea of the sun coming up and going down when there's nowhere to go and no where to hide immediately lent itself. In thinking about vampires, if they were to be in contemporary society, they'd keep a pretty damn low profile because they're very vulnerable, as well as being very powerful. All that stuff with the American outlaw on the run kind of came out of that.
Kevin Klemm: It had a lot of WILD BUNCH elements with the shoot out in the hotel...
Yep!
Kevin Klemm: I love that whole sequence. Them running to the van and the blankets catching on fire! I just think the collaboration between you two was always so brilliant. I've always loved her sense of style with directing. I always say that she's a woman with balls when it comes to her directing!
You don't have a horror movie until you have a couple of unique actions scenes. That's the thing you try to come up with when you do these things. When we had that scene where the bullets coming through the hotel walls and didn't hurt them, but the shafts of light did, that gave it something unique. Until you have one or two really good "rippers", you don't really have your movie set.
Kevin Klemm: It was all great with Homer, the little kid! With the fallen bike and him laying there in the middle of the street. His character was kind of like a spider, letting the pray come to him! You had such great actors involved in that too.
Well, they're a clan! They're a family. The vampires actually – I think there's a few flaws in NEAR DARK actually, that had to do mostly with casting Adrian Pasdar at the beginning, because I think the film wound up becoming vampire heavy. Because the vampires as bad guys will often steal the movie, and they absolutely did. They were a family and a clan, and I don't think we ever quite rooted enough for the kid, which through the movie a little bit off balance. Jenny Wright was fantastic, she was perfect.
John Torrani: You were saying how the bad guys steal the movie. NEAR DARK is also my favorite vampire film. I own a huge Italian poster of it, I just bought a German poster of it today. I love that film. I like it because you root for the bad guys! I love rooting for bad guys, so having Lance Henriksen, Bill Paxton, Janette Goldstein – you have such a great group of bad guys, that's why I love the film. I'm ok with not rooting for the guy from HEROES.
Bryan Norton: Yes, but I can understand what Eric's saying. He wrote him to be more sympathetic.
You can't help but root... It's like gangster movies. A great gangster movie is always about good bad guys or bad good guys. Flawed characters are always much more interesting. A flawed character will involve the audience on a much more fundamental level then a good guy will, because we can relate to them. It's what Hitchcock did so well. I still think at the end of the day, you need to take a moral point of view. You want to feel for the bad guys, but you still want the good guys to beat them. Although, in horror movies, sometimes your monster is your star.
John Torrani: Yeah, yeah. But basically what I'm saying is, don't feel bad about that! (Laughs) It's not a failure on your part. And my thing with the film is I feel you have so many great things coming together. The score, I love the Tangerine Dream score.
Yes.
John Torrani: I love the nighttime photography. I had a professor in college show that film as an example of nighttime photography and I was the only person in the class who had actually seen the film. So, you have so many great things, plus the performances, plus your script, plus Kathryn Bigelow that you end up with a great movie.
Well, that bar scene, the thing about the vampires in that movie is that they love being vampires. Paxton in particular. His character Severen had all the best lines in the script and his audition by the way was perfect. He was from the first audition to what you saw in the movie, that was precisely it. But, you know that scene in the bar where they go in, they love killing people, and vampires would! The vampires in that, especially the lead loves being a vampire. He's a pure predator and killer.
Bryan Norton: That came across I think the way you intended it for me, because it's like Joe Pesci in GOODFELLAS. Sometimes, he was just really scary. You know they'll get them back eventually, but when they kill that waitress in there, I was like "How's Adrian going to get out of this one?!" (Laughs) I don't want to be in there with them! I wasn't rooting for the vampires, they scared me!
Also, American outlaws. Jesse James, Bonnie & Clyde, all those guys are killers, but there's a huge fascination with audiences for those kind of characters in movies.
Kevin Klemm: I wanted to go even further back in your career to THE HITCHER, because that was your first big gig in Hollywood, wasn't it? I remember going to see that in the theater and it just blew me away.
Bryan Norton: I saw it in the theaters too. Some guy threw up in the theater when I saw it. (Laughs)
But you know, it's not a movie that has a lot of blood in it. And didn't even then.
Bryan Norton: It hit all the right notes though.
Kevin Klemm: Tell us the backstory if you can? Wasn't the story that you were traveling across country and you had picked up this sort of creepy hitchhiker and that provided the source material?
No, I don't know how that story got around. The truth was I always loved THE DOORS song "Riders In The Storm", which I thought would make a great opening for a movie. And I was driving across country through Texas. I had all this time on the road and I sort of said "Well, what if you started with this."
I tried to think what I wouldn't think would happen next and that was how I did the whole story. I kept it with that whole confrontation, that kind of Hitchcockian confrontation. It's always a great thing when you have somebody who's innocent, and who is terrorized or put into a position by someone that's manipulating him. BLUE STEEL is actually, really THE HITCHER with a chick. Almost exactly.
Kevin Klemm: I was watching BLUE STEEL again the other night and I had it in my DVD collection, and I hadn't really watched it in a while. I forgot how much I loved that movie!
(Jamie Lee Curtis) She's awesome. She's one of the best actresses still in the world. So, that kind of character, that kid who gets framed by this hitchhiker, this killer and then blamed for it – that's a character that the audience gets into because you relate to him. It's like "how do you get out of this?"
Bryan Norton: Henry Fonda in THE WRONG MAN.
Yeah. 39 STEPS.
Bryan Norton: Did you have any involvement in THE HITCHER remake?
(Laughs)
Robg.: They credited you as a screenwriter on that!
Total reluctant involvement. No, I had none whatsoever, nor did I want to have any involvement in it. But come the time that they went to the writer's guild for arbitration, they sent me a copy of the script and it was literally scene by scene, beat by beat, action scene by action scene, the same script as the first one. Except they changed some of the dialogue. Although, even that not as much. And then they made the kid two characters, which of course takes away all the jeopardy. The script was terrible, and I never saw the final film. But I wrote back to the writer's guild and said, "Guys. Basically, this is just my script done a little bit differently", so they gave me lead writing credit on it. I was reluctant, but given the choice, I felt that if you're going to take as many elements as they did from the original film, then may as well get the credit. Give the credit where it's due. But I disown the picture.
Bryan Norton: They do kind of turn it into some silly "You go girl," "trick or treat, motherfucker" moment, when she's going to blow him away.
You would've thought that 20 years later, particularly because people saw the film, you wouldn't have just done the best scene at the end? Ya know, it also is interesting. The way you don't show it in horror films. It's like the scene in PSYCHO. You think you see all this shit with the knife, but you don't. It was so much scarier not showing the character get torn apart then it was showing it.
I mean, I heard when they showed this thing (in the remake) that people applauded in the theater. Well, nobody applauded to that scene in the first film. People were like "Oh my fucking God!" Because nobody thinks you're going to do it. They never think you're going to kill a main character.
Bryan Norton: The minute the boyfriend shows up in this movie, you know there's going to be the final girl and you know there's no surprise and he's going to get killed. So...
Kevin Klemm: Rutger Hauer is so awesome in that part too... that as much as I like Sean Bean as an actor, I thought he was no Rutger Hauer...
Robg.: Yeah, cool casting, but I just couldn't bring myself to watch it, and I probably never will.
Sean Bean's a good actor. But Rutger Hauer had that sort of ephemeral physicality. There was just something so bigger than life on screen. And also, Rutger had an incredible feel for bad guys. He would steal the movie. Like BLADE RUNNER. He just steals that movie right from under Harrison Ford. That was his instinct. He wanted to play good guys, but it just simply wasn't his feel as a person, as a performer. His feel was for making bad guys – he had that incredible sexual menace.
Bryan Norton: Rutger did it without playing it like a bad guy. Sean Bean, in the remake plays it creepy. I think, Rutger is just kind of creepy by accident!
Well that was something in the remake script that they completely lost was any sense of psychologically motivation, which the character in (my) HITCHER has. He has a twisted logic, but it is a logic. I didn't see any of that (in the remake) at least from the script. Again, I didn't see the movie.
Bryan Norton: Can I ask about a picture of yours that I've heard you don't like to talk about, BAD MOON?
Why wouldn't I like to talk about BAD MOON?
Bryan Norton: I heard somewhere that you weren't a fan of it because it was a troubled production, but I think it's a very underrated werewolf picture, and it's very well shot and the production values are great and why the hell did it go right to video?!
No, it didn't go right to video!
Bryan Norton: It didn't? It's so beautiful in widescreen.
I like BAD MOON a lot!
Bryan Norton: Ok! I take it back then! I've read the book!
I tried to do a different kind of werewolf movie with BAD MOON and it came from the book. The idea of a family dog – and a family member moves in and the dog loves this guy, but senses that he's another dog. The book is all told from the dog's point of view! Wayne Smith's book THOR, he may never write another book, but he never really has to. In that one, he so caught the character of that dog. I knew that in a movie, even though we couldn't really tell it from the dog's point of view, it still would be the audience's point of view, because the audience and the dog have the same information. So, that would still work. I mean, if I had it to do over again, I still would've made the film. I don't know if I would've cast Mariel Hemingway. Um, I think Michael Pare was superb in the picture and that's where we first met. I think he played the hell out of it. The CGI scene was terrible...
Bryan Norton: It was very early CGI, so it was still kind of cool when they did it, but you're right.
I'll tell you, when I did the syndicated TV cut, I literally cut all of that out and just showed the foot bursting through the shoe and it worked much better. But, I think it's a horror film with heart. That's a film about unconditional love. It has a great sense of confrontation. I think the stuff with the dog and Pare all came together.
Bryan Norton: The German Shepard grand finale, you ruined that house!
It was a set.
Bryan Norton: Well, in the movie.
That was a very fun scene to shoot too. I storyboarded the shit out of it and it was planned for months. We used everything from the real dog to - actually, we imported him from Russia, a border-Shepard. There's one shot where the dog tears across the room and hits the stuntman, we actually build a werewolf suit that was one inch thick leather because of that one shot. He just totaled this guy. He took him clean across the room. We had dummies, we had everything. It was great fun to shoot and put together.
Kevin Klemm: Was that an independent or studio film?
It was a Morgan Creek film and actually, we opened in 900 theaters, but Morgan Creek so completely screwed up. I mean, they put $100,000 dollars in PNA money in the film, let alone there were no TV buys. So, there weren't ads in the paper beforehand, so it never had a shot. But, it's found its audience. It's funny, over the years, with cable and DVD it's found an audience. It's different, it's not like other werewolf movies and I'm still glad I made it. You try to do things that are different than the average horror movie, ya know?
Kevin Klemm: Do you have any other pet projects in the back of your head that you'd like to do at some point? You've done the vampire genre, you've done the werewolf genre...
Well, I did a graphic novel called CONTAINMENT, which is the zombies in space story I did for IDW. It was published about 2 years ago, and it's definitely a film I'd like to make one day, hopefully in the coming years. It's all set in a space ship where there's a malfunctioning in the hypersleep cabinets. Half the crew is filled with cryogenic fluid and they turn into basically mindless zombies on the ship. But the trouble is, on Earth if you're in a shopping mall and a zombie puts his hand through the wall, you go into the next room. In space, if they put their hand through an airlock, you're screwed. It's a very fragile life support system. It's a very old-school, hardnose sort of picture.
Robg.: Is there any one of your films that stands out for you or that you personally hold a great affection for? One that you'd consider a favorite? Or are they all your "babies"?
They're different. I think 100 FEET is probably my best picture, since I've been doing (films) for a little while now. I think in terms of performance and photography, best modulated pace through out. Plus, what I love about this film it that there's only one kill in the whole movie. It was very interesting to do because it was a woman in the house with a ghost and it was all about the mechanics of suspense. But I can tell you just from showing it, the audience is on the edge of their seats from beginning to end. Now, the current state of movies are so splatter and gore, that it was really fun to go back and do something that was totally kind of non-traditional. Probably that and BODY PARTS are my two favorites. BODY PARTS was the most fun I had on a picture.
Bryan Norton: How was Jeff Fahey?
Fahey was a lot of fun to work with. The whole cast was. Lindsay Duncan, Brad Dourif. It was a pretty big movie. It had all these locations, and effects and action scenes. There were a lot of toys to play with for that movie. Yeah, Jeff is a very individualist guy. He's has a huge family. Something like 13 brothers and sisters, and they're all grips, they run a grip service. He's definitely his own guy, but in person he has a warmth and humanity, which I really pulled out in BODY PARTS, but you don't see enough of in his movies. Although I thought in PLANET TERROR, you could see it. Jeff is a very charming guy in person. At least for most people. (Laughs)
John Torrani: BLUE STEEL. Coincidently, I watched it recently. And while I'm watching Ron Silver, I'm thinking he's got to be making up a lot of this stuff as he goes along. Now, is he? Or did you write all those lines for his character?
No, his character pretty much stayed close to the script.
John Torrani: Even that part where he's digging through Central Park? I think at one point, he starts putting stuff in his mouth? I could just be remembering it wrong?
Ya know... I should probably see it again. (Laughs) You're talking about a script I wrote 20 years ago. (Laughs)
The Hurt Locker: As Manny Farber once wrote of Howard Hawks, Kathryn Bigelow "landscapes action." Focusing on a group of men in crisis, she's near the top of her form in this tense account of a U.S. bomb-defusing squad stationed in Baghdad trying to stay in one piece until the rotation deadline. The soldiers at its center (Jeremy Renner, Anthony Mackie, Brian Geragthy) never become more than ciphers, which is fitting for characters who seem to vanish into high-pressure professionalism as they cut wires or wait for the perfect shot in the middle of a sniper showdown. Bigelow works a sense of tremor into scene after scene, and her combination of handheld vérité and aesthetized slow-mo is often ravishing: The opening sequence, in which a desert detonation gets splintered into micro visions of rising dust, rust scrapped off an auto carcass, and their effect on the human face, could be released as a short film. Critique of the movie's lack of any sort of political stance is certainly valid, yet Bigelow's cinematic swagger ensured that at least one cinephile left the festival on a high, visceral note.
Pogledao sam THE FOOT FIST WAY Jody Hilla.
Ovo je indie komedija koja je dobila podršku Adama McKaya i Will Ferrella. Iako je u suštini slična autsajderska priča kao HOT ROD, projekat koji su prethodno podržali, ovaj film ima drugačiji rediteljski koncept i mnogo je bliži serijama poput CURB YOUR ENTHUSIASM ili EXTRAS.
Glavni junak je provincijski trener tekvondoa koji je groteksan u svojoj mačo pozi dodatno naloženoj kredom ove borilačke veštine a komedija se generiše u njegovim konstantnim sudarima sa realnošću.
Ubrzo ova goofy komedija postaje vrlo zanimljvima melodrama, i junaci uspevaju da zažive nezavisno od humora.
Ja inače nisam ljubitelj ovog konceopta komedije, međutim u FOOT FIST WAY zaista funkcioniše i Jody Hill izvlači maksimum iz svog minimalističkog koncepta, i uspeva da napravi veći komični crossover od mnogih vrlo uspelih komedija ovog tipa.
Iako je reč o jednom malom filmu koji u suštini nema veliki domet, ovaj naslov stoji kao odličan showcase za svoju ekipu i sigurno ću ih pratiti dalje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE LAST SHOT Jeff Nathansona, courtesy of Ginger.
Nathanson je poznat kao jedan od scenarista koji sarađuje na Spielbergovim projektima, serijama kao što je RUSH HOUR i sl. Moram priznati da za razliku od sličnih pisaca poput Koeppa, ja nekako nisam imao priliku da vidim film u kome se Nathanson naročito istakao. Uživao sam u izvsnoj mri u CATCH ME IF YOU CAN, ali to je otprilike to.
No, 2004. godine Nathanson je steao dovoljno specifičnu težinu da snimi svoj rediteljski debi. I snimio je komediju inspirisanu istinitim događajima o FBI agentu koji se predstavlja kao filmski producent kako bi skupio dokaze za mafijašku korupciju među Teamsterima. Producent pronalazi indie reditelja kroz čiji projekat želi da denuncira Teamstere.
THE LAST SHOT je satira o Holivudu na liniji GET SHORTY s tim što je Sonnenfeldov film daleko superiorniji pošto Nathanson želi da svaku poentu ukuca u gledaoca. Iako, nathansonu suptilnost nije jača strana, on ipak uspeva da dosta dobro zabeleži filmsku produkciju kao formu neizlečive zaraze i najboje donice film su upravo one kada ta zaraza krene da se širi. U tom smislu pšteta je što su likovi napravljeni da budu toliko idiosinkratični. Mnogo bi efektnije bilo da su likovi racionalni. Tada bi poenta o neodoljivoj moći filmmejkinga bila bolje plasirana.
Ovako THE LAST SHOT ostaje film koji je potrošio odličnu istinitu priču, koju bih BTW rado gledao u straight true story interpretaciji, i pretvorio je u jednu simpatičnu ali minornu komediju koja se izgubila kako na blagajnama tako i među kritikom i danas je gotvo zaboravljena.
* * 1/2 / * * * *
...Jeff Nathanson je rutiner koji se drži sredine puta, poudani je izvođač radova, te ne čudi ugled koji u poslednjoj deceniji uživa kod Spielberga...
...sam THE LAST SHOT je simpatičan film o mukama stvaranja filma, opšti ton je dobronameran, ima par zbilja dobrih trenutaka i efektnu polaznu premisu i ugao gledanja (uloga Teamstera), ali sve to pada u vodu kada se na drrugi tas stavi neosporiv fakat da je film izveden u formi komedije, a, nažalost, nije dovoljno smešan. Domišljastost nikada do sada nije uspevala da nadomesti zdrav i pametan humor, ni kod mnogo vičnijih od samog Nathansona.
***na listu zamerki bih stavio to što je (barem u mom poimanju stvari) izostao trenutak, ta suptilna promena kada Alec Baldwin (inače, sasvim dobar u ovoj ulozi) iz agenta sa skrivenim motivom postaje gorljivi ljubitelj filmmaking-a, a mislim da bi stvari mnogo bolje stajale da se uspelo na planu tog detalja.
Kunac i ja smo komisijski pogledali film Petra Latinovića ŠIROKO JE LIŠĆE.
Ovo je nažalost jedini celovečernji film Petra Latinovića. Ne mogu da kažem da je on u ovom filmu pokazao neki naročit kvalitet i da je veliki gubitak za naš film što nije snimao još. Ali, s druge strane, mislim da će u ovom naslovu naročito ljubitelji horora imati prilike da uživaju pošto je Latinović, izuzmemo li čuveno klanje kod Lordana u autobusu, snimio verovatno creepiest set-piece jugoslovenskog ratnog filma. Tome svemu jako pomaže vrlo italo skor Zorana Hristića koji daje prilično onostranu atnmosferičnost.
U dramskim scenama, Latinović je prilično strejt i prilično naivan. Ovo je film lošeg mejkapa kojim su postareni glumci, film u kome ljudi kada ih neko grdi čučnu u ćošak i šćućure se, lupaju rukom u sto, zid i sl. Sve te tipične boljke jugoslovenskog filma dopunjene su krajnje slabom igrom glavne glumice koja igra mladu novinarku, mnogim opštim mestima u podeli poput Mire Banjac i prilično nesigurnim tretiranjem vremena i prostora koji se graniče sa diletantizmom.
Ako se tome doda scenario koji je u formalnom smislu nedorastao pripovedačkom zahvatu koga se Latinović dotakao, pokušaja da ukršta vremenske tokove, da pravi dve podjednako napete priče u sadašnjosti i prošlosti, i da besramno ripuje tada vrlo svež film CZLOWIEK V MARMURU, ŠIROKO JE LIŠĆE obiluje raznim nedostacima.
Međutim, s jedne strane, Latinović gomila događaje koji ipak vode priču nekuda i film zbog same količine dešavanja nije nimalo dosadan.
A ono zbog čega se izdvaja jesu hororične scene u kojima se kamera odjednom oslobađa, postaje vrlo pokretna, Zoran Hristić krene da pumpa skor i nacisti napadaju malo selo u gotovo košmarnoj fakturi. Prvo dopbro rešenje je što Latinović konstantno pokušava da prikaže nacizam kao bolet tako da sve do poslednjeg trenutka izbegava da pokaže naciste već njihov dolazak porikazuje kroz simbole, poput vihora koji podiže crnu prašinu i sl.
Međutim, kada se nacisti neizbežno pojave, ni ustašama ni Nemcima ne pokazuje lica. Vide im se samo tela kao u Tom & Jerryju što svemu daje spooky crtu Ako imamo u vidu da ustaše po dolasku u selo imaju nameru da seku jezike ljudima koji neće da odaju partizane, da kastriraju dečake i da ih bacaju sa vrha crkvenog tornja, i da sve te akcije preduzimaju, a da je potom u još jednoj sceni prikazan poptuno torture porn momenat terorisanja meštana, sa sve bizarnom napravom koju koriste za ubijanje, film zaista dobija na naročitoj težini za sagitaše.
I što je najzanimljivije od svega, sve te horor scene su zaista vrlo efektne i solidno urađene. daleko su ispred dramskih scena koje su sporadično nenamerno smešne. Upravo je zbog tih scena ovo dragocen naslov.
* * 1/2 / * * * *
'Americatown' in development from writer Bradford Winters
By Nellie Andreeva
Sept 29, 2008, 01:00 AM ET
What if the current financial crisis in the U.S. becomes so severe that Americans start to flee the country?
Welcome to "Americatown," a Chinatown-like enclave of U.S. immigrants in cities around the world.
HBO is developing the futuristic drama series project, which hails from writer Bradford Winters and producers Tom Fontana, Barry Levinson, Frank Marshall and Kathleen Kennedy.
Set 25-40 years into the future when the precipitous decline of the U.S. leads to a mass exodus of its citizens, "Americatown" takes place in a cluster of newly arrived American immigrants in a big foreign city.
"By presenting Americans as immigrants in the near future, as both underdog and hero in the drama of global dislocation, we substitute a mirror for the rancor that informs much of the partisan debates on immigration," Winters said.
The deal at HBO caps a decade-long development process for Winters, who at different points shepherded the project as a series, movie, miniseries and a book.
His original idea, which he shared with Fontana, was to take a "Traffic"-style look at immigration in present day New York from different points of view.
Winters was introduced to Fontana 11 years ago by his actor brothers, Scott William Winters and Dean Winters. After some freelance work by then recent college graduate Winters, he joined Levinson/Fontana and has been with the company on a nonexclusive base ever since, working on such series as "Oz," "The Jury" and "The Bedford Diaries."
After kicking the immigration idea around for awhile, Winters and Fontana had it on the back burner when they were approached by Marshall and Kennedy, who also had been looking to do an immigration-themed project.
A year ago, the quartet had been tweaking Winters' sprawling contemporary drama premise, figuring out how to address the complex political aspects of the immigration issue, in preparation for a pitch at HBO. Then one night at the dinner table, Winters came up with the futuristic idea that would become "Americatown." Winters is exec producing the project with Fontana, Levinson, Marshall and Kennedy. This marks the first collaboration between Kennedy/Marshall, whose Gregg Taylor and Matt Jackson will oversee the project, and Levinson/Fontana.
In his research for "Americatown," Winters had explored possible nightmare scenarios that could bring the U.S. to a collapse decades down the road, like the price of oil skyrocketing and natural disasters reaching catastrophic proportions. Then suddenly oil hovered near $150 a barrel this summer, floods hit the Midwest and the South and Wall Street crashed under the weight of the mortgage crisis.
How does Winters feel seeing the circumstances in his fictional tale become a self-fulfilling prophecy?
"What is happening right now is such a terrible disaster for so many people and, in some ways, I think it makes it less hard to argue that the events in 'Americatown' are impossible," he said.
Winters, currently on NBC's "Kings," Fontana and Kennedy/Marshall are repped by UTA. Levinson is with ICM.
Quote from: "crippled_avenger"Kunac i ja smo komisijski pogledali film Petra Latinovića ŠIROKO JE LIŠĆE.
* * 1/2 / * * * *
u cilju potpunijeg informisanja javnosti, moram da kažem da je ovo film koji bolje zvuči prepričan nego odgledan, i da je gornja ocena preterano velika.
ovo ne kažem da bih dezavuisao dimba, nego da bi ljudi koji ovo čitaju malkice smanjili svoja očekivanja.
sećam se kad je ovo prvi put išlo na TV, tamo negde ranih 80ih, valjda kao trodelna TV serija ili tako nekako, u nedelju uveče - ja to nisam gledo.
sutradan su deca u školi samo o ovome pričala, isto ko sad dimbo: jao mučenja, lele krv, pazi kastracija, kuku nabijanje na vile, auh krv, itd.
ja, naravno, proklinjem sebe što nisam pogledo kad sam mogo, ubeležim mentalno sebi naslov, i čekam, čekam... poprilično godinica do sledeće prilike kad je to išlo na tv. i uvatim ga najzad, i smorim se samim filmom, al dođe onda i to famozno mučenje... i tu se takođe smorim kolko je to mlitavo i kilavo.
mislim, ok, ima sicko wibe, i zabavno je videti na nekom trash nivou, ali nije ni izdaleko ni toliko explicitno ni toliko extremno ni toliko žestoko kao što iz priče zvuči - više je patetično nego što je gadno ili jezivo. recimo, nije ni prismrdeti MEGA-ZLOKOBNOM dejstvu koje je oduvek imao i još uvek ima onaj ultra-horor u sličnom ambijentu i periodu,
salaš u malom ritu, gde švabe ne kastriraju decu al im tako surovo jebu mamu u nagoveštajima da je to nepovratno obeležilo moje detinjstvo.
a ovo ovde - pih. vrlo traljavo.
sećam se jednog kadra, kad bacaju čoveka na neke šiljke, a onda rez - i vidiš dug i tanak mlaz krvi koji šibne - kao da neko odmah izvan kadra IZ ŠPRICA prska crvenom farbom.
sve ovo gore opisano dešava se uglavnom offscreen. osim ako do dimba nije došao longer, director's cut with extra torture.
Šta znači dezavuisati?
QuoteBut then I thought, a woman would be a more involving and interesting and ultimately a sympathetic character
Kakav klipan. Žena bi takođe bila mnogo jezivija kao negativac.
Pa dobro Ghoule, celokupna naša kinematografija a naročito žanrovska je mahom i zanimljiva na trash nivou, slabo šta je istinski vredno pažnje u širem kontekstu žanra. Meni je taj ceo sicko vibe i ta košmarna faktura bila zanimljiva jer ima neku energiju koju je inače teško naći u našem filmu. Ne bih bio nezadovoljan ako bi se sad pojavio neki naš film koji barem dobacuje do tog nivoa koji nije previsok, naročito ne u realizaciji, ali je super na nivou ideje (u tom spoky segmentu, naravno).
Mislim, Petar Latinović je reditelj sa TV Novi Sad, nije on Deodato. Ja sam i naglasio da ova scena ne dostiže menace iz OKUPACIJE U 26 SLIKA, ali ima u sebi neka dobro koncipirana rešenja koja su mahom osrednje ili slabo realizovana.
Što se same ocene tiče, možda je previsoka kad se uzme u obzir zanatski kvalitet filma, međutim, čini mi se da film zaslužuje pažnju, da ima u sebi neku autentičnu energiju a kad već ima tako nešto, onda zaslužuje jednu ocenu koja ga i preporučuje ali i upozorava na njega...
Quote from: "Harvester"Šta znači dezavuisati?
raskrinkati, ocrniti, prikazati u pravom (crnjem) svetlu...
'Lethal Weapon 5' still in the works
Sep 24, 2008, 03:12 PM | by Nicole Sperling
Categories: Movie Biz
When reports surfaced this week that writer-director Shane Black (Kiss Kiss, Bang Bang) had signed on to direct Universal's Cold Warrior, it threw Lethal Weapon fans into a tizzy because they feared another installment of the beloved franchise would never come to pass. Truth is, the delay has nothing to do with Black, who wrote the first Lethal script and has penned a long treatment for a fifth iteration. (In fact, he plans to take over the director's reins from Richard Donner.) Lethal number 5 still hinges on Mel Gibson, who's currenlty filming Edge of Darkness in Boston. Longtime Lethal producer Joel Silver has been trying to nail down approval from Gibson about Black's approach, which includes introducing a pair of young NYPD cops. Hey, if Bruce Willis can pull off a Die Hard 4, another Lethal Weapon should be a snap.
Pogledao sam LA RAGAZZA DEL VAGONE LETTO Ferdinanda baldija, courtesy of Ginger. Baldija znam kao reditelja nekih vrlo edgy špageti vesterna sa kojime je stekao kultni ststus. Ovaj naslov snimio je u poznoj fazi, kada je već zagazio u šezdesete ali je ostao obešenjak italijanskog exploitationa.
LA RAGAZZA poznat i pod engleskim naslovom TERROR EXPRESS je rape & hostage ekstravagancija koja govori o trojici protuva koji odlučuju da malo po malo uzme sve putnike jednog vagona putničkog voza za taoce i da se malo zabave sa njihovim ženama.
Međutim, upravo je silovateljski element ovog filma najbizarniji pošto su sve žene osim one koja je prostitutka tražile đavola, Naime, prostitutka tokom putovanja primi dva kilejnta ali sa protuvama neće da ima posla sve dok je ostali putnici ne nateraju kako bi smirili otmičare ali sve druge žele da imaju posla sa njima u izvesnoj meri.
Baldi prvo parafrazira STRAW DOGS sa lakomislenom suprugom jednog od putnika koja bi da se zabavi sa jednim od otmičara ali silovanjem smatra fazu kada se snošaju pridruži njegov jaran. Zatim, imamo maloletnicu oko čije nevinosti se organizuje lutrija gde otmičari i putnici (uključujući i njenog oca) bacaju kocku, da bi potom njena nevinost otišla ne srećnom dobitniku već jednom od otmičara koji uzurpira svoj dobitak, ali se njoj to bogami svidi i ona ostaje zaljubljena u njega.
Ni sam otac koji se naizgled pravi da ne želi da je razdeviči nije nevin pošto uzima kćerkin veš i nosi ga u kupe prostitutki da ga ona obuče i za vreme seksa se predstavlja kao njegova kćer.
Sasvim je jasno da već ove prepričane scene ukazuju na to da imamo posla sa sočnim exploitationom. Međutim, Baldi uspeva da ovu količinu neuverljivog uživanja u seksualnom nasilju učini relativno uverljivom i na neki način bliskom jeziku mejnstrim filma.
Iako film obiluje dugim scenama seksa, i cela dramaturgija je koncipirana tako da objasni scene seksa, Baldi nikada ne zalazi u domen porno filma, a priča na kraju čak u izvesnoj meri postaje i zanimljiva kao hendikepirani triler.
Uvek je zanimljivo kada exploitation reditelj pokušava da u prvi plan stavi ono libidinozno naličje koje postoji u većini trilera i da na njemu bazira radnju svojih junaka. Sve ono što čitamo kao seksualni podtekst kod Hitchcocka ljudi u ovom filmu rade. Ipak, baldi nije klasa kao De Palma, a verujem da ni njegovi finasijeri nisu to imali na umu već da ih je zanimao čistiji exploitation.
U svakom slučaju, za razliku od mnogih rape & mutialtion exploitationa svoga doba, Baldijev je pismeniji i razigraniji.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam THE END OF THE AFFAIR Neil Jordana, courtesy of Ginger. Jako sam voleo ovaj film još onomad kad se pojavio pre skoro deset godina i još tada sam ga upamtio kao nešto što bih rado reprizirao. Na ovo ponovno gledanje motivisao me je Fritz Lang i MINISTRY OF FEAR koji sam nedavno gledao. To su u oba slučaja ekranizacije Grahama Greenea smeštene u London pod bombama.
Sličnosti se tu ne završavaju. Lang i Jordan su obojica veliki stilisti. U svom filmu, Lang ke kako sam već opisao demonstrirao rediteljski stil koji je apsolutno sinhronizovan sa onim kakao se film radi danas, samo sa nešto manje pozicija kamere. Jordan je sa druge strane podelio Langovu sudbinu. I Jordan je neprevaziđeni stilista koji s jedne strane prevazilčazi svoje evropske korene, međutim s druge strane ni Holivud ne zna šta da radi sa njim pošto prečesto njegov stil jede supstancu. Međutim, fascinacija Holivuda Jordanom uspeva da opstane i on se pojavljuje na najneočekivanijim mestima a uz to ni ne prestaje da radi u Evropi.
THE END OF THE AFFAIR je slučaj u kome je Jordan umešno spojio stil i supstancu. Štaviše deo stila je učinio supstancom. Jordan je koncipirao svoj film kao namerno vrlo staromodan film, gotovo blizak Langu, sa vrlo svedenim vizuelnim stilom koji samo povremeno unapređuje inovativnijom upotrebom objektiva ili slow motiona, primer za to je scena eksplozije. S druge strane, na nivou glume, pošto je kadriranje vrlo svedeno kao u starim filmovima, gluma je vrlo precizna i vrlo old school čemu svakako pomažu i mahom britanski glumci koji imaju iskustva sa takvim redirteljskim konceptom još od BBCjevog minimalizma. Konačno u samoj inscenaciji, Jordan ne ide na modernu demistifikaciju epohe, štaviše on insistira na epohi kao okviru u kome takva melodrama može da funkcionđe. Tako i scene seksa, iako steamier nego što bi Lang i pomislio, ako izuzmemo gole grudi Julianne Moore, radikalnije samo u detaljima, u tome šta junaci čine sa rukama, ali konvencija je ista.
Dakle, moglo bi se reći da u ovom filmu Jordan perverzno uživa u formi. Štaviše, formalizm utiče na to da THE END OF THE AFFAIR bude na neki način vrlo distanciran što naizgled nije dobro za melodramu, međutim ljubavna priča sa ovako oštrim melodramskim obrtima, bi potpuno izgubila svoju kontemplativnost da je još na sve to i sentimentalna. U svakom slučaju, Jordan uspeva da do maksimuma eksploatiše karakteističnu filozofsku crtu Greeneovog rukopisa, i ja mislim da bi Greena bio zadovoljan ovom adapracijom što je i važno jer je roman navodno autobiografski.
Iako se glavni junak ne zove Graham, on vodi svoju ljubavnicu na film 21 DAYS i kaže kako je njime nezadovoljan a taj film pisao upravo Greene.
Slutim da možda žene u ovom filmu mogu naći i sentimentalnu vrednost, međutim meni je, kako već rekoh to odsustvo nametljivih emocija bio veliki plus, ali razumem da nekome baš to može biti mana.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam HOPSCOTCH Ronald Neamea, courtesy of Ginger.
Ovo je hladnoratovska komedija sa Walter Matthauom u glavnoj ulozi. Sasvim je jasno da ovaj film pokušava da bude neka vrsta CHARLEY VARRICKa smeštenog u svet špijunaže, čak i Walt vozi avion u par scena, međutim, Neameov film ne dobacuje do ikonoklstičnosti i overall genijalnosti Siegelovog remek-dela.
Ipak, ono što HOPSCOTCH jeste može biti definisano kao špijunska intriga sa elementima satire koja se odvija u dosta solidnom tempu, efikasnošću nadoknađuje neuverljivost, i ima prilično veseo, anarhičan duh.
Neame nije veliki reditelj komedija, iako GAMBIT zsiata stoji kao klasik, međutim, on uspeva da iskoristi svoj izgrađeni zaat da odlično iskoristi brojne lokacije na kojima se priča odvija.
U sceanraističkom smislu, filmu nedostaje malo napetosti. Piostoji bukvalno samo jedna situacija u kojoj se stvari ne odvijaju po onome kako je glavni junak zamislio tako da film ne prestaje da biva prijatan ali postaje prilično ravan.
Imajući u vidu politički stav filma, verujem da je u svoje vreme bio znatno upečatljiviji u ideološkom smislu nego danas. U svakom slučaju, preporučujem ga onima koje appealuje makar jedan od ovih sastojaka.
* * 1/2 / * * * *
Out doing promotion for the Bill Maher documentary "Religulous", director Larry Charles ("Borat") tells Coming Soon that he's already shot a pilot for the currently untitled Kanye West project over on HBO.
David said that the project was similar to "Curb Your Enthusiasm" with West as a 'black Larry David' - "It's kind of improvised about the situations and stuff. It was really good, but again I think it was too hardcore for HBO...People gave it a very good response and it seems to be on the shelf right now. The management has shifted at HBO so we're waiting to see."
As for the Motley Crue biopic "The Dirt" which he was attached to, Charles admits he did a lot of work on it including a pass on the script, but it got put to the side due to the Paramount shake-up this year - "It was at MTV Films which then got swallowed by Paramount Vantage which then got swallowed by Paramount. All those people were gone that developed it."
One stipulation he had would be that it was hardcore - "My thing about that which was that I felt it had to be an NC-17 movie...I would do it if it could be done the proper way. If it's going to be sanitized then they don't need me to do it. They could find somebody else to do that."
Thanks to pulse pounding action involving Iraq War soldiers responsible for disarming bombs; a cast of compelling young male leads and a gritty visual style that syncs perfectly with its desert wartime setting - "The Hurt Locker" reintroduces veteran director Kathryn Bigelow to audiences as a filmmaker at the top of her game and offers the first Iraq War movie with strong box office potential. Pairing Mark Boal's (co-writer on "In the Valley of Elah") pitch-perfect script and Bigelow's expertise at crafting action and suspense, "The Hurt Locker" shows strong chances at crossover business, drawing young teens with its action and art-house moviegoers with its likely word-of-mouth, critical acclaim. "Hurt Locker" looks to be one of a handful of films exiting Toronto on a wave of enthusiastic praise and Bigelow's first major release since 2002's "K-19: The Widowmaker."
Despite its bold look, in some ways, "Hurt Locker" is a simply told tale, young soldiers, led by a new sergeant, James (Jeremy Renner), face daily risks and challenges as member of a U.S. bomb disposal team; classic war movie storytelling. But Boal, a longtime journalist and emerging scriptwriter, adds welcome complexity to these young soldiers, especially in the character of James, as young heroes in a complex war that continues to generate more controversy than patriotism. Jeremy Renner, known for roles in "28 Days Later" and "North Country," receives the best character in his acting career in James, and he gives a career-making performance. Troubled by his passion for his job and the constant stresses of his duties, Renner makes James into one of the most compelling, complex, unforgettable screen heroes in recent memory.
Reaching a terrifying climax involving the race to disarm bombs forced upon an innocent Iraqi father, "Hurt Locker" is youthful and audience friendly in all the best ways. Yet, its intelligence and great lead performances provide a good chance at crossover appeal.
Kathryn Bigelow hasn't made a feature film since 2002's Harrison Ford starrer K19: The Widowmaker, unless you count the "blink and you'll miss it" Mission Zero with Uma Thurman. The Hurt Locker returns her to real roots as a character-driven action director, and she gets some terrific performances out of relative unknowns Jeremy Renner and Anthony Mackie in this film about the war in Iraq.
In our interview, she discusses fictionalizing real war stories, what The Hurt Locker does that other Iraq films haven't, and the everlasting legacy of Point Break.
How did this project come together?
It really predominantly came from his account and his first hand observations. I worked on the shaping of the script with him but he wrote it. We kind of shepherded it together onto the screen.
Were these characters amalgams of people he ran across in Iraq?
Yes, composites. I mean, it's definitely fictionalized.
At what point did you read this and think "This is going to be my next movie."
Well, it was literally within days of when he came back and he told me these stories. Before he'd even started to write it. At that point I just thought it was an opportunity to be topical and relevant, and yet it's just inherently so dramatic. Given their "day at the office" so to speak is as terrifying an experience that I could think of.
What sort of military research did you do for the film?
I spent some with EOD (explosive ordnance disposal) techs at Fort Irwin, since I wasn't in Baghdad, and then I went to Kuwait and Camp Arifjan and spent time with the EOD techs there. That gave me a fair to kind of extreme understanding of what their life is like. I don't mean to simplify it, but the idea of making life and death decisions multiple times on any given day under tremendous stress... first of all, what they look for in a young tech is the ability to work under those conditions. And to be able to keep your head and keep your cool, and not to mention the aptitude and the IQ tests that precede your being invited to this really elite group.
The actors trained at Fort Irwin, Fort Hood, and in Jordan with live ordnance and EOD techs. Jeremy (Renner) was really incredibly proficient by the time we started shooting.
Did you ever strap on one of those bomb suits?
I didn't myself... it's 80 pounds and steel plated. I did lift it and was very close to it a lot. You know, it's a pretty daunting experience. It almost becomes a character in and of itself. It's a bit other-worldly.
The piece is structured in that they are kind of at two ends of the spectrum at the beginning, in term of protocol. Sanborn, the Anthony Mackie character, being more familiar with the sort of good-natured spirit of the Guy Pearce character, and then suddenly being saddled with this individual that seems very much of of a cowboy. Then we come to realize that whatever methodology one chooses, his methodology is obviously very effective. So, by the time we reach that sniper sequence in the middle of the movie, they've sort of come together in a way and found an uneasy or easy alliance, based on respect and trust and survival.
Films about the Iraq war haven't really connected with audiences yet. Why do you think that is? Are we afraid to look at ourselves?
Well, first of all, there hasn't been one. I mean they're about soldiers reintegrating into the homefront. That is somewhat unprecedented. I mean, war is inherently dramatic, look at Black Hawk Down. Also, directly referencing in-theater combat is Fahrenheit 911, and that was a hugely successful movie. So, I think that's a misconception.
The film opens with the quote "War is a Drug." Could you take that further and say guns are a drug? Violence are a drug? Undercover cops and policemen seem to face some of the same problems as the characters in this film.
You know, these are high threat professions and I think... there's a certain type of psychological profile that is adept at those kinds of occupations. It's not really for me to analyze, but I think it definitely a type of psychology, your survival depends on that psychology, and how you function under extreme pressure and extreme stress. There's a price to that kind of bravery and heroism, you pay a high price to be able to survive.
Although their are a lot of familiar faces in this film, your leads are very fresh faces. How did you find them?
Since the threat level in that environment is so extreme, providing an actor for whom an audience has a pretty limited history then the question of whether or not that person is going to survive is what contributes to that tension in the whole film. We're used to a certain kind of language. You know, it's X actor, and nothing's going to hurt him. So I think that when you realize anything is possible, then you begin to have a more accurate picture of what it might be like to be on the ground in that conflict right now.
When you're in the casting process you've got the characters pretty well defined in your head, and you begin to look for great talent. In this case, having gone to Kuwait and done some scouting there, I was in the mess hall and probably looking at about 800 faces of soldiers. There's just a quality they have that is both accessible and capable and available, and having that in my head and trying to find actors... I can't imagine better actors than these playing these roles. I think Jeremy just gives an explosive, breakout performance, as do Anthony and Brian. They have such heart and such truth in these roles.
I wanted to ask you about the lasting legacy of Point Break. I'm not sure if you saw Hot Fuzz...
Oh yeah, I loved it. I loved it.
That was so central to the plot and there's either a musical or a quote-along or...
A play. It's been everywhere, it's been in New York... it's now in San Francisco, and it was in Los Angeles. There's even a character that plays me. It's bizarre.
Does it surprise you?
I don't know if it surprises me but... it's very surreal. The permutations of once something has left your hands and enters the zeitgeist and how malleable it really is.
It has a life of its own.
Completely. I know! It's alive!
On the flipside, Strange Days and K19 didn't really connect with audiences.
I'll leave this question to the analysts, that's not for a filmmaker to answer.
THE END OF THE AFFAIR je meni omiljeni film nila džordana, tj jedina petica koju ima od mene;
inače, prosto da malo cepidlačim, "karakteističnu filozofsku crtu Greeneovog rukopisa" bih pre zamenio sa "karakterističnu religioznu crtu Greeneovog rukopisa" pošto je grin jedan od najzanimljivijih lapsed katolika za koje znam (a ti su najbolji, ako uopšte postoje neki drugi)!
a zaista je ingeniozan žanr tog filma: RELIGIOZNA MELODRAMA!
:lol:
Nesumnjivo je da je Greene jedan od kontroverznih katolika u književnosti, međutim zar nisu religija, a naročito katolicizam prepleteni sa filozofijom, a naročito u ovom filmu u kome se pitanje Žrtve tek na kraju postavlja u religijsku ravan, kada se desi Čudo ali pre toga imamo vrlo kontemplativan tretman Žrtve koji nije isključivo religiozni već ulazi u filozofski i psihološki domen.
Štaviše, ja bih rekao da kontekst datog religioznog miljea u kome se film dešava zapravo osnovni uslov da bi melodrama ovog tipa uopšte mogla da funkcioniše. Iako film ima ishod u religioznom diskursu, moglo bi se isto tako reći da je religioznost junaka zapravo osobina likova koja omogućuje da se priča razvija na ovaj način.
Ova priča ne bi mogla da funkcioniše ni u jednom drugom miljeu osim katoličkog.
S druge strane, ono što je zastrašujuće jeste Jordanova sposbonost da filtrira priču ovakvog melodramskog intenziteta kroz stil kojim joj daje blagu distancu kako bi se mogla intelektualno percipirati. Sličan postupak imamo i kod Von Triera u BREAKING THE WAVES s tim što se on ne oslanja na stilizaciju već na dokumentarizam kao na filter kojim zatomljuje melodramsku žestinu svoje priče. I u tom filmu takođe imamo motiv ženske žrtve, samo u drugom ključu.
Dok je u THE END OF THE AFFAIR dominantnija crta ženske junakinje sposobnost da apostrofira stranu svoje ličnosti koja se opire zavođenju muškarca i prepuštanju, kako bi ljubav opstala, tako je u BREAKING THE WAVES priča sa ženom koja se podaje strancima kako bi terapeutski delovala na muža potpuno suprotna.
Bilo bi zanimljivo pogledati Jordana i Von Triera kao double bill.
Lollobrigide su 400 kt.
Mislim da je to cena koja je sasvim podnošljiva. U tkojoj su sali?
Mali klub, jebiga.
Karte će biti 500 na dan koncerta.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi216.photobucket.com%2Falbums%2Fcc260%2Fskakavac7%2Flollogif.gif&hash=8be6e6e3a0e423a82f75405ba8459218af34c971)
Ja ću imati priliku da ih overim na većem prostoru, sad u petak.
Imaces priliku da overis Lollobrigide? Ajme?
Ako nekog zanima Cripplovo predavanje o Miliusu u audio formatu, evo prilike da skinete mp3 i saslušate ga...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/10/milius-audio.html
Da se pohvalim novom majicom koju sam danas pazario
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi38.servimg.com%2Fu%2Ff38%2F12%2F98%2F88%2F17%2Fu_prod10.jpg&hash=975803e7403c084d813e1be0eff331107064b084)
Pogledao sam DE LIFT Dicka Maasa, courtesy of Kunac.
Rad Dicka Maasa sam gledao ranije ali njegov verovatno i najpoznatiji film zapravo nisam ranije gledao. U principu, utisci o Dicku Maasu mi se nisu izmenili ni kada sam pogledao naslov koji je zaslužan za njegov proboj na međunarodnoj žanrovskoj sceni. I ranije, Maas mi je ostavljao utisak prilično veštog evropskog reditelja koji pokušava da simulira američki stil filmmejkinga, da radi za nijansu arhaizirane formule koje su par godina ranije izašle iz mode u Holivudu, i da pokazuje mogućnosti koje ga čine superior8m u odnosu na većinu DTV reditelja a opet nedoraslim da se zaista uključi u holivudsku produkciju.
Međutim, njegovo efikasno tretiranje najoveštalijih žanrovskih formula je meni uvek bilo simpatično i Maas se izdvajao kao jedan od najboljih imitatora holivudskog rukopisa u Evropi. Ako tome dodamo da Maas nikada nije radio neke velike showcase projekte, poput Bessonovih produkcija i sl. njegova sposobnost imitiranja Holivuda zaslužuje puno poštovanje.
U filmu DE LIFT iz 1983. godine, Maas je najbliži holivudskom dometu, naročito ako ovaj naslov smestimo u tadašnje svetske žanrovske tokove. DE LIFT se bavi high concept pričom o liftu kojije razvio ličnost i ubilačke nagone kada mu je izmutiirao čip napravljen od organskih materija što je jedan high concept koji u sebi spaja dosta Cronenbergovih opsesija sa pukom visceralnošću Cameronovog pristupa stvarima.
I zaista, ako se izuzmu holandski glumci koji nama ne znače previše, ali koji isto tako i kad nam ne znače previše uvek imaju personalnost kad ih režira Verhoeven, Maas je manje-više, na planu hardvera snimio Hollywood-ready film.
Međutim, mimo toga, maas nije pružio ništa i sasvim je jasno zašto je Verhoeven sa svojim unikatnim, pregnantnim i često iracionalnim vizijama bio zanimljiviji Holivudu od vrlo pedantnog Maasa. Iako bi po stepenu konvencionalnosti i logičnosti zapleta, postavci odnosa i tehničkoj realizaciji, čak i vrlo glavnotokovskoj libidinalnoj ekonomiji svoje priče (a ona je uvek bila specifična za holandsku kulturu i film pre svega), Maas bio prevashodni kandidat za Holivud, upravo je odabran wild one Verhoeven.
Meni, kao starom formalisti, naravno, puno znači autorova sposobnost da dostigne taj visok nivo zanata koji se gaji u Holivudu, međutim jasno je da takav pedantan imitator nema šta da traži na mestu gde već postoji masa takvih. Maasova sudbina je u tom smislu vrlo poučna za mlade evropske žanrovske filmmejkere.
Iako je pokazivao tehničku kompetenciju koja je prevazilazila mnoge njegove saremenike, mudro birao high concept po kome će snimiti film, Maas je ostao marginalna pojava evropskog žanrovskog filma čiji rad prati zaista mali broj ljubitelja.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE QUILLER MEMORANDUM Michaela Richardsona.
Reč je o ekranizaciji romana Trevor Dudley Smitha, po scenariju Harolda Pintera, u režiji Michaela Andersona koji je tada bio u naponu snage. Čini mi se da je THE QUILLER MOMRANDUM jako uticao na Greengrassov BOURNE SUPREMACY, ne samo po upotrebi lokacije Berlina već i po završnici u kojoj se posle velikog fizičkog obračuna produži melodramsko razrešenje koje traje duže nego uobičajena koda.
Pinterova egzekucija Smithovog romana je sjajna. Dijalozi i situacije u kojima se razmenjuju informacije su teatralni taman na onaj način koji je vrlo pozitivno uticao na britanski film. Za razliku od špijunskih filmova tog doba u kome su dijaloške scene imale tendenciju da budu naporne i statične, Pinter i Anderson ih postavljaju u okolnosti koje osvežavaju te neizbežne iako često pogubne scene.
Suspense situacije su takođe maestralno rešene, sa odlično napisanim situacijama i Andersonovom realizacijom koja generiše suspense delimično ignorišući hitchcockov princip da gledalac zna više o junaka, ali sa dobro uspostavljenim konceptom preokreta za koji se oseća da čeka iza ugla i da samim tim junak mora da se pazi. Sama završnica je baš intenzivna.
Anderson je sasvim očigledno želeo da snimi film koji će publici pružiti nšto drugačije od onoga što su nudili filmovi o Bondu. Sličnim putem pošao je i Greengrass u svojim Bourne filmovima. U tom smislu, THE QUILLER MEMORANDUM se nameće kao jedan od najzanimljivijih špijunskih filmova šezdesetih.
Ono što je najvažniji Andersonov doprinos je činjenica da atmosfera neonacističke zavere u (tada) savremenom Berlinu i suspense funkcionišu i danas, iako je QUILLER MEMORANDUM kao uzor generalno obesmišljen brojnim epigonima.
U svakom slučaju, ovaj film i dan danas stoji kao primer respektabilnog oldtimerskog filmmakinga koji je istovremeno star i poučan i za današnje generacije.
* * * 1/2 / * * * *
Jel' si to gledao onu VHS kopiju Lifta na engleskom ?....ili imas prevod ?
Ovo je dubbovan neki VHS rip.
Pogledao sam minorni triler Samuela Fullera THE CRIMSON KIMONO, courtesy of Kunac.
U ovom simpatičnom noiru poprilično asimetrične strukture, tačno možemo videti po čemu je Fuller bio genre-bender. On se unutar detektivske priče smeštene u Mali Tokio, nažalost nimalo sličan onom iz Mark L. Lesterovog filma, mnogo više bavi ljubavnim trouglom između dvojice detektiva i svedokinje, odnosno pozicijom etničkih Japanaca u američkom društvu.
Detektivska intriga je gurnuta u dugi plan i junaci joj se, zajedno sa rediteljem sporadično posvećuju. Međutim, u tom smislu, CRIMSON KIMONO je upravo i zanimljiv zato što nam nudi prilku da vidimo mladog Fullera u punom melodramskom modeu, sa grandioznim motivom zabranjene ljubavi u koju su umešana i pitanja lojalnosti i rasnih odnosa.
Kad je o rasnim odnosima reč, CRIMSON KIMONO se otvoreno bavi pacifikacijom odnosa između mejnstrim bele Amerike i Japanaca koji su, kao što znamo, bili dosta šikanirani za vreme rata, setimo se Parkerovog filma na temu logora za Japance. Fuller prikazuje lojalnu japansku zajednicu čiji mladići stradaju za američku zastavu u Koreji, i pokušavaju da pomire svoje tradicije sa američkim običajima.
Naravno, jasno je da Fuller u ovoj fazi još uvek nije bio tako veliki majstor da može da svoj genre-bending dovede do nivoa istinskog kvaliteta. CRIMSON KIMONO je stoga pre zanimljiv nego istinski kvalitetan film. Međutim za ljubitelje žanra predstavlja bitnu fusnotu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Ovo je dubbovan neki VHS rip.
To je Kunac skinuo sa cinemageddona,moj DVDRip ceka prevod ..... :cry:
Quote from: "Shozo Hirono"Quote from: "crippled_avenger"Ovo je dubbovan neki VHS rip.
To je Kunac skinuo sa cinemageddona,moj DVDRip ceka prevod ..... :cry:
Види ти њега, све зна...
Crippled Corner kao što je već dobro poznato služi za objavljivanje blasfemičnih stavova o Johnu Carpenteru i blaćenje njegovog dela. Čitaoci ovog topika mogu steći pogrešan utisak da imam nešto protiv njega, iako ja zapravo smatram da je divno što je neko sa tako ograničenim rediteljskim sposbnostima postigao tako veliki planetrani uspeh i kultni status, i da to stoji kao velika potvrda da SVAKO može da uspe u svetu filma. :D
Šalu na stranu, sada ću verovatno napisati najveću hulu o Johnu Carpenteru koju je ovaj topik ikada video. Već neko vreme osećam da sam pronašao reditelja čiji je rad u meni stvorio utiske kakve Carpenterovi fanovi pripisuju njegovim filmovima. Taj reditelj je Peter Manoogian. Do sada sam pogledao samo dva njegova filma i da parafraziram Fassbindera kada je govorio o Sirkovim filmovima, ,,neki od njih su bili najbolji na svetu".
Naravno, koliko sam ja Fass toliko je i Manoogian Sirk, no sveono što me ja zaobišlo kada sam gledao PRECINCT 13, našao sam kasnije kod Manoogiana u ENEMY TERRITORY, sav taj sirovi, nsikobudžetni saspens, urbani milje pretvoren u nepredviljivu džunglu, ljude svedene na nivo predatora, i harizmu najvećih majstora američkog B-filma koja se topi sa ekrana.
Sinoć sam pogledao Manoogianov film ARENA. I mogu reći da je reč o jednom izuzetno bezobraznom filmu koji bi se u carpenterovskim koordinatama nalazio negde u domenu ESCAPE FROM NEW YORK. ARENA je pre svega B-film sniman u Italiji krajem osamdesetih kada je ovaj produkcioni format već bio na izdisaju, i kada je holivudski SF već bio tehnološki znatno odmakao od onoga što su Charles Band i Italijani mogli da pruže.
Otud je najpre bezobrazno to što je Manoogian svoj film postavio ambicioznije od mnogih holivudskih. Film govori o svemirskoj stanici na kojoj se oganizuju broilački turniri između raznih rasa koje žeive u svemiru. Posle pedeset godina pojavljuje se čovek koji je sposoban da se bri za titulu. Ovo zvuči kao high concept za film od 200 miliona dolara.
Manoogian ga je snimio za mnogo manje ali je bio dovoljno bezobrazan da sve profunkiconiše. Pre svega, scenografija je jako zanimljiva. Umesto da se drži malog vroja skučenih ali spaceship-like prostora, Manoogian frekventno menja ambijente na svemirskoj stanici. Stepen izrade pojedinačnih ambijenata varira, ali u principu njegovi saradnici su iskusni low budget likovi koji sa malo gadgeta umeju da stvore relativno OK setting. Sa tako slobodnim kretanjem kroz brod, Manoogian uspeva da stvori uverljiviji space station setting od mnogih skupih filmova. Iako skupi filmovi sigurno imaju bolje scenografije, na kraju dana, gledalac i dalje mora da suspenduje svoju nevericu, i kada se prikazuje nešto što evidentno ne postoji, osim zanatske perfekcije i fascinacije njome, upitno je šta donosi skupa scenografija. U Manoogianovom filmu se otprilike nazire šta su te lokacije u stvarnom životu ali one kad se sve sabere, dostižu nivo retro SF filma sa Chuck Hestonom, i deluju dovoljno uverljivo.
Kad je reč o vanzemaljcima, Manoogian se ne koristi sofisticiranim rešenjima svojstvenim vremenu u kome je radio tipa Predatora. Njegovi monstrumi su krajnje rudimentarne maske koje nose ljudi, izuzev jednog zaista izuzetnog monstruma koji nije humanoidan ali je takođe fizički prisutan u prostoru. Te maske na početku deluju malo iritantno,međutim vremenom, Manoogian to razbija time što uvodi maskirane likov u neke atipične dramske ili komične situacije i pokazuje kako njegov film i junaci nemaju tradicionalni odnos prema vanzemaljcima. Pošto je film smešten u daleku budućnost, slično STAR TREKu, ne postoji odbojnost među raznim rasama i oni intenzivno komuniciraju tako da drama u scenama čini da se maska ubrzo potpuno apstrahuje. Isto tako, štos sa junakovim sidekickom koji ima četiri ruke je masterstroke starog low budget majstora.
Konačno, akcione scene predstavljaju treće ludicno rešenje. Naime, realizovane su u maniru bokserskog filma, tipa ROCKY ili RAGING BULL. Nema nekih naročitih fancy tehnika borbe, junaci se uglavnom boksuju, i udarci koji se razmenjuju su baš muški čemu pomaže i činjenica da su oba borca i čovek i vanzemaljac fizički prisutni u ringu. Bokserske borbe su dobro savladane i urađene i u prinicpu nisam ranije viđao ljude koji se boksuju sa monstrumima.
Manoogian na svim nivoima vlada kadriranjem i vođenjem priče i što je najvažnije uspeva da savlada sva produkciona ograničenja koja su nametnuta jednom tako ambicioznom konceptu. Ovaj film je star dvadesetak godina i već se sada nametnuo kao zanimljiviji od mnogih tehnički bolje realizovanih filmova svog žanra. Kako vreme bude odmicalo moslim da će samo dobijati na ceni jer će tehnička naivnost izvesnih detalja biti tumačena kao patina.
Imajući u vidu da se Manoogian sa tako malim budžetom upustio u jednu ovako high concept priču u svemiru, mogu da zamislim koliko je bio miniskulan budžet ENEMY TERRITORYja kada je sebi rekao, ,,okej, ovaj ipak moramo da radimo na zemlji, u savremeno doba."
Nažalost, Manoogian za razliku od Carpentera nikada nije stekao taj hype, i nije dobio priliku da radi skup holivudski film. Sasvim je moguće da se, kao uostalom ni Carpenter, u tome ne bi snašao. Ipak, na neki način Manoogian je kroz video distribuciju svojih filmova koju rade majori uspeo da dođe do nekakvog priznanja. Možda bi bilo zanimljivo da se Manoogian iduće godine pojavi na Grossmanu.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Nažalost, Manoogian za razliku od Carpentera nikada nije stekao taj hype
kad bi stvar bila samo u hajpu, dovoljno bi bilo poslati nekim francuzima kazete sa manugijanovim remecima.
oni vole da u blatu američkog treša iskopavaju bisere.
a od grosmana nema vajde, oni bre nisu ni čuli za ovoga, a i da jesu: njima trebaju IMENA, zbog marketinga i sponzora.
ja intenzivno lobiram da dovedu KARPENTERA.
Quote from: "crippled_avenger"Da se pohvalim novom majicom koju sam danas pazario
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi38.servimg.com%2Fu%2Ff38%2F12%2F98%2F88%2F17%2Fu_prod10.jpg&hash=975803e7403c084d813e1be0eff331107064b084)
Hej, gde si je kupio?
Propalo mmi overavanje Lollorigida. :cry:
@DušMan
Što se tiče majica, to valjaju neki mladići u Gospodar Jevremovoj 25. Idi na Prtijev profil na MySpaceu i tamo bi trebalo da imaš link do njih. Fora je da ih zovneš i zakažeš kupovinu jer može da se desi da ne budu u Jevremovoj 25 gde im je baza. Ako ne nađeš na Spaceu, javi, lociraću negde cifru pa ću ti je poslati na PM.
@Ghoul
Što se Manoogiana tiče, svakako da je bolje da dođe Carpenter nego on na Grossman, u to nema sumnje. No, u svakom slučaju, on je zanimljiv tip, ne znam šta ti misliš o njemu? Jesi li gledao ENEMY TERRITORY ili ARENU. Ili nešto drugo? Ja sam samo ova dva gledao...
odavno ga planiram, zaintrigiran sam, evo već sutra ću da poskidam bar ta 2 komada i odgledam čim prije, naročito mi ENEMY deluje zanimljivo, ARENA već teško da će da mi legne, al treba to ispoštovati anyway.
Ако има истине у причи да је Карпентер тежак наркоман, не верујем да ће хтети да путује ван САД.
Quote from: "crippled_avenger"Jesi li gledao ENEMY TERRITORY ili ARENU. Ili nešto drugo? Ja sam samo ova dva gledao...
malopre sam razgovarao sa plisskenom, neprevaziđenim ezoterikom najdubljeg dna filmskog trasha, i on mi kaže da je za potpunu i pravu sliku o manoogianovom autorskom značaju neophodno pogledati barem još
Demonic Toys i
Seedpeople.
možda je Demonic Toys manugijanov PRINCE OF DARKNESS, a Seedpeople – njegova (superiorna) verzija THE THINGA! :idea:
Ja ta dva nisam gledao. Svoj sud sam doneo na osnovu dva filma. Mislim da ti se ARENA neće previše dojmiti, ali zato očekujem da ti ENEMY legne. Ipak, mislim da ću uskoro pogledati još njegovih filmova. Naravno, sasvim je jasno da verovatno u celokupnom opusu, Manoogian ne može da parira Carpenteru pošto nikada nije dospeo do prilike da proširi svoj rediteljski diskurs. Od SEEDPEOPLE i DEMONIC TOYS ne očekujem da pariraju bilo čemu ali nadam se da će biti vrhunski predstavnici svog žanra & ambicije. Inače, TOYS je pisao uvaženi David Goyer. :)
@avenger
Jesi li pogledao Down (a.k.a. The Shaft) od Maasa? Rimejk De Lifta u kome igra Naomi Watts dok se još nije proslavila, a pojavljuju se još i Michael Ironside i Ron Perlman... Ja sam od Maasa pogledao samo Do Not Disturb (Amsterdamned me već duže vreme čeka na divxu, nadam se da vredi čemu...) i koliko se sećam, bio mi je prilično nesnosan...
Što se tiče ovog Manoogiana, od njega ništa nisam gledao, ali ovaj Seedpeople mi deluje zanimljivo (iako je vrlo verovatno neki treš), makar što se u njemu pojavljuju Andrea Roth (RoboCop serija) i Holly Fields (Wishmaster 2).
taj Amsterdamned ima jednu finu scenu jurnjave kanalima amsterdama u čamcima i – ništa više.
užasno razvučen i neuzbudljiv triler.
Gledao sam DO NOT DISTRURB i AMSTERDAMNED svojevremeno. Oba su mi bila simpaticna ali jako derivativna.
...glede Manoogiana, ja sam njegov opus izučio u pet rata. Kvalitativno mereno poređao bih ovako:
1. ENEMY TERRITORY - neporecivo remek-delo B/C efektnosti i rečitosti. Razlog ogroman kao kuća da se mladunac zaljubi u žanrovski orijentisan izraz, mada ET u svojoj biti i raskoši mogućih uglova za analizu prevazilazi (i to sa lakoćom) linije razgraničenja među žanrovima. I Stacy Dash.
2. ARENA - krenulo se od uzusa desetine puta viđenih u produkcijama Charlesa Banda, a stiglo do maštovite hiper-adrenalinske ekstravagance. Plus odlično izvedena akcija. I Claudia Christian.
3. ELIMINATORS - takođe veoma uspela mešavina tada aktuelnih uspešnih naslova, ali umešno sproveden melanž uz dosta na pravim mestima lociranih preterivanja. Iako dobar, ipak zastaje u vodama guilty pleasure-a (kiborzi, brzopotezne akcije, cheesy dijalozi, nindže... you name, it has it). I Denise Crosby.
4. DEMONIC TOYS - još jedna uspela nadogradnja okoštalih bandovskih postulata. Školski primer ekonomičnog i filmičnog baratanja zadatim materijalom. Nekoliko creepy sekvenci i Tracy Scoggins.
5. SEEDPEOPLE - po mom sudu najslabija karika u ovom nizu. Gotovo tromolika C trashy horrorična zabava, koja ima dva aduta - opušteni 80s PC-free humor i Andreu Roth.
Tokom komentara oko 100 FEET, Ghoul je pominjao svoju ovogodišnju listu. To me je podstaklo da malo razmislim šta mi je iz 2008. ostavilo utisak.
Ako imamo u vidu da HURT LOCKER još nisam pogledao kao i da će do kraja godine biti još puno naslova mojih omiljenih reditelja, plus da sam neke favorite propustio i da čekam da ih overim, dosadašnja rekapitulacija je krajnje nekompletna. No, evo naslova iz ovogodišnje produkcije koji mi se čine kao bitni za sada. Verujem da se mnogi od njih neće naći na listi. Ovo su više filmovi o kojima imam prijatna sećanja...
HANCOCK
ČARLSTON ZA OGNJENKU
100 FEET
THE BANK JOB
WANTED
WHAT HAPPENS IN VEGAS
STREET KINGS
DOOMSDAY
THE INCREDIBLE HULK
GET SMART
BE KIND REWIND
DEFINITELY MAYBE
TROPIC THUNDER
YOU DON'T MESS WITH THE ZOHAN
Ima još dosta do kraja godine, a tek treba pogledati: Let the Right One In, The Road, Burn After Reading, The Curious Case of Benjamin Button... Ali, recimo da se, što se mene tiče, za sad izdvojilo šest naslova:
In Bruges
Waltz with Bashir
Encounters at the End of the World
Chaser
Sukiyaki Western Django*
Transsiberian
*tehnički gledano film je iz 2007, ali nismo ga mogli videti pre 2008, kao ni većina sveta...
Mada čisto sumnjam da će bilo koji od njih (sem možda Tropic Thunder) završiti u top10, ja bih još pomenuo i:
The Dark Knight
Tropic Thunder
The Bank Job
Hancock
Stuck
...
Quote from: "crippled_avenger"Tokom komentara oko 100 FEET, Ghoul je pominjao svoju ovogodišnju listu. To me je podstaklo da malo razmislim šta mi je iz 2008. ostavilo utisak.
da uzvratim podsticaj, možda nije prerano da rezimiramo godinu:
http://znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?p=158758#158758
Što se očekivanja tiče, brojni su filmovi koji bi mogli biti dobri, ali mene uvek ponešto zaista iznenadi, no u svakom slučju meni je HURT LOCKER naravno najočekivanija stvar, zatim i CITY OF EMBER. Siguran sam da bi i WALL-E mogao da uđe na listu.
E sad, gledajući vaše liste, ja bih isto stavio STUCK na listu ali zar on nije iz 2007. godine?
bar što se mene tiče, listu za 2008. čini sve ono što se u ovoj godini nasukalo na naše obale po prvi put, bez obzira na datum proizvodnje.
stuck se kod nas nije mogao videti u 2007oj, u 2007oj o njemu nismo pisali, a preskočiti ga i u 2008oj, tj ne pisati o njemu uopšte – nije lepo!
da ne govorim o slučajevima poput miikeovog TANTEI MONOGATARI koji je u japanu imao premijeru decembra 2007. a još uvek ga nigde nema sa eng. titlovima, i lako može da se desi da ga vidimo tek početkom 2009te!
:cry:
Makes sense. Nego sam ja naprosto striktan sa datumima. Ako se uvede kriterijum šta je kada postalo dostupno, onda neko ko je oko tih stvari rigidan kao ja počinje da gubi kompas. Stoga, stavio bih STUCK na listu, da je iz 2008. :D
http://rapidshare.com/files/27146202/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part1.rar
http://rapidshare.com/files/27146223/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part2.rar
http://rapidshare.com/files/27146161/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part3.rar
http://rapidshare.com/files/27146163/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part4.rar
http://rapidshare.com/files/27146139/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part5.rar
http://rapidshare.com/files/27146193/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part6.rar
http://rapidshare.com/files/27146149/Seedpeople.1992.FS.DVDRip.XviD-db.part7.rar
za sad ne nađoh enema arenu! :cry:
http://rapidshare.com/files/110314252/Ar3n4_upped.by.2501.part01.rar
http://rapidshare.com/files/110323970/Ar3n4_upped.by.2501.part02.rar
http://rapidshare.com/files/110334189/Ar3n4_upped.by.2501.part03.rar
http://rapidshare.com/files/110344109/Ar3n4_upped.by.2501.part04.rar
http://rapidshare.com/files/110353959/Ar3n4_upped.by.2501.part05.rar
http://rapidshare.com/files/110363728/Ar3n4_upped.by.2501.part06.rar
http://rapidshare.com/files/110373183/Ar3n4_upped.by.2501.part07.rar
http://rapidshare.com/files/110382065/Ar3n4_upped.by.2501.part08.rar
http://rapidshare.com/files/110391450/Ar3n4_upped.by.2501.part09.rar
http://rapidshare.com/files/110400121/Ar3n4_upped.by.2501.part10.rar
http://rapidshare.com/files/110408288/Ar3n4_upped.by.2501.part11.rar
http://rapidshare.com/files/110415912/Ar3n4_upped.by.2501.part12.rar
http://rapidshare.com/files/110422750/Ar3n4_upped.by.2501.part13.rar
http://rapidshare.com/files/110429858/Ar3n4_upped.by.2501.part14.rar
http://rapidshare.com/files/110435720/Ar3n4_upped.by.2501.part15.rar
http://rapidshare.com/files/110441551/Ar3n4_upped.by.2501.part16.rar
http://rapidshare.com/files/110446622/Ar3n4_upped.by.2501.part17.rar
http://rapidshare.com/files/110451883/Ar3n4_upped.by.2501.part18.rar
http://rapidshare.com/files/110456611/Ar3n4_upped.by.2501.part19.rar
http://rapidshare.com/files/110461143/Ar3n4_upped.by.2501.part20.rar
http://rapidshare.com/files/110465305/Ar3n4_upped.by.2501.part21.rar
http://rapidshare.com/files/110469793/Ar3n4_upped.by.2501.part22.rar
http://rapidshare.com/files/110471659/Ar3n4_upped.by.2501.part23.rar
zahvaljujem.
koji je password?
samo još teritoriju da lociram!
Rar Password: Puppeteer (lozinka se odnosi na ARENU, naravno), a ENEMY TERRITORY je dugo opstajao (i verovatno se još da naći) na ponudi Cinemageddona, ali u torrent modu)...
ok, ok, sjajno, potražićemo.
thnx again.
Sad osećam posebnu vrstu odgovornosti imajući u vidu trud koji ulažete da obtainujete Manoogiana...
The Wachowskis: From "2001"
to "The Godfather" to "The Matrix"
/ / / October 2, 2008
Printer-friendly »
E-mail this to a friend »
by Roger Ebert
It was a night out of your dreams. We'd been invited by James Bond, the famed projection wizard, to see the new Kinowerks post-production and screening facility he designed and built on Chicago's north side. You have James to thank if you've ever attended the Grant Park outdoor film festival or Ebertfest. He'd arranged with Robert Harris, the famed restoration wizard, to show us Paramount's new print of "The Godfather."
Kinowerks' post-production sound, editing and screening facilities are state of the art. The screening room has big reclining chairs. Who walked in but Andy and Larry Wachowski and their S.O.s. They're zillionaires after the "Matrix" trilogy, but they looked like guys who had spent way too much time playing "Speed Racer" before making it into a movie. Nice people. Friendly. No Hollywood attitude. The blogosphere paints them as mysterious recluses, which may add to the legend but doesn't match the reality.
The print was sensational. I saw "The Godfather" at its World Premiere, and I swear this print looked better. Afterwards, we settled down in the bar and lounging area. Larry praised the perfect shadows in the blacks of the print. The film was photographed by Gordon Willis, the "Prince of Darkness." Willis is famous for doing shots that theoretically couldn't be done on 35mm film. "He even invented the lenses," Larry said. "One of the problems of 35mm is that it's so hard to hold perfect focus in a shot that's moving toward something. He has a shot in 'All the President's Men' where he starts by showing Robert Redford way on the other side of the big Washington Post newsroom, and then moves all the way in on him, always keeping him in focus."
I think Larry said Willis invented a "variable lens" to do that, but I don't want to misquote him. He invented something, anyway.
"I've always been fascinated by films that draw you visually into the picture," he said. "I first experienced that when I was taken as a kid to see Kubrick's '2001.' I told my dad, 'That black box is the key to everything! What do you think it means?' My dad said, 'Maybe it's the consciousness of God.' I went back and was even more deeply drawn into it."
He said if there was one film that inspired the visual look they were trying to create in the "Matrix" films, it was "2001." And digital technology allowed them to hold perfect focus as Willis had inspired them to do.
His brother was still talking about "The Godfather" with James McTeigue, also at the screening. He directed "V for Vendetta" (2005) which the brothers wrote and produced. It joined "The Matrix" in IMDb's list of the 250 top films of all time. The Wachowskis are producing McTeigue's "Ninja Assassin," now in post-production at Kinowerks.
"Yeah, we're resurrecting the 'Ninja' craze," Larry said. One thing he noticed in "The Godfather," he said, was how director Francis Ford Coppola filmed the moment when Michael finds the gun in the restroom and pauses before returning to the restaurant to commit murder for the first time.
"Michael stops, runs his hands through his hair, stares at the door and prepares his mind," Larry said. "Coppola does that moment as a high-angle shot from behind. Any other director would have moved around for a close-up. It's so much better the way he does it. We're forced to think about what's ahead of him that he's walking into, not just look at a shot of his face."
"I can see the whole camera crew jammed up there next to the ceiling in the john," Andy said. Everyone laughed. It occurred to me that the scene might have been shot using a studio set. But why bring it up? They knew that.
"The Godfather" plays starting Friday at the Music Box, 3733 N. Southport.
HBO renews 'Entourage'
Network picks up comedy for sixth season
By CYNTHIA LITTLETON
Production on the new season of 'Entourage' will begin early next year for a summer debut.
More Articles:
'Sons of Anarchy' to ride again on FX
MTG fields more sports channels
CW struggles with Sunday lineup
Beta, Hoerl team for joint venture
Set Max bows in South Africa
TCA sets date with Hollywood
Vincent Chase's comeback continues: HBO has picked up "Entourage" for a sixth season. Production on the new season will begin early next year for a summer debut.
Fifth season of the half-hour laffer bowed in September.
Michael Lombardo, HBO prexy of programming group and West Coast operations, called "Entourage" a "smart, sharp comedy series that continues to evolve."
Indeed, show about the adventures of a young actor in Hollywood is enjoying a creative resurgence after its fourth season fell flat with many critics.
Series, created and exec produced by Doug Ellin, stars Adrian Grenier as once-hot thesp Vincent Chase, as well as Jeremy Piven, Kevin Connolly, Kevin Dillon and Jerry Ferrara. Mark Wahlberg and Stephen Levinson also exec produce.
Big directors turn to foreign investors
'Locker,' 'Che,' 'Wrestler' all sold at Toronto
By ANNE THOMPSONMore Articles:
Studios wary of big budget auteurs
U.S. short on tough guy actors
Independents change tactics
Universal's golden summer
New role call for international films
What are 'Wall-E's' Oscar chances?
Kathryn Bigelow wanted to tackle a toxic genre: Iraq war movies.
Darren Aronofsky wanted to cast a toxic movie star: Mickey Rourke.
Steven Soderbergh wanted to make not one, but two two-hour biopics in Spanish.
All three projects sold in Toronto, backed by foreign sales companies, not studios or specialty divisions.
Voltage Pictures backed Bigelow's modestly-budgeted "The Hurt Locker," with a cast led by Jeremy Renner ("28 Weeks Later"); Guy Pearce and Ralph Fiennes took on supporting roles.
France's Wild Bunch backed both Aronofsky's $6 million "The Wrestler" and Soderbergh's $64 million "Che," starring Benicio del Toro.
Bigelow and Aronofsky had something to prove after their last pics proved less-than-stellar boxoffice performers. And while Soderbergh is still a studio darling, his indie ventures sometimes prove too idiosyncratic for auds.
Iraq war thriller
After "K-19: The Widowmaker," an ambitious submarine actioner, Bigelow developed "The Hurt Locker" independently with journalist Mark Boal, without any money changing hands. "What drove us off the reservation was the opportunity to work without compromise," she says, "with the creative latitude and elasticity that provided."
Boal's script, based on his experiences being embedded in Iraq in 2003 and 2004 for Playboy, enabled Bigelow to raise money.
She filmed in Jordan with dexterous, portable Aton 16m cameras in the 100 degree-plus heat. Jeremy Renner's bomb suit made of steel plates weighed 80 pounds and constantly threatened to overheat him.
Bigelow figures the same movie backed by a studio would cost $80 million, at least, but it would lose authenticity by filming in New Mexico or Morocco with vast built sets. The studios would have cast it differently, too.
The director was seeking "a different kind of patina," she says. "Part of why the movie is so accessible and draws you in is the realism and attention to detail, authenticity and accuracy. It's based on the first-hand observation of the screenwriter, which informed everything."
Bigelow built paranoia by making everything the viewer sees a potential threat, whether it's a white bag of rice fluttering in the distance, or a passerby using a cell phone. She kills off a major character in the first sequence to "drop the gauntlet," she says, "place you in the mindset at the beginning so there's nothing you trust."
After the unveiling of "The Hurt Locker" in Venice and then Toronto, Voltage swiftly closed a North American distribution deal with Summit, which plans a 2009 release.
Low-budget actor's vehicle
After tussling with Warner Bros. over the production and release of "The Fountain," Aronofsky learned the hard way that making a $30-million studio movie in an indefinable genre can be hazardous. When "The Fountain" debuted in Toronto two years ago, its media reception was chilly and it went on to flounder at the Thanksgiving boxoffice against eight holiday competitors.
This time, no studio or specialty division wanted to support "The Wrestler," an original screenplay by Robert Siegel that Aronofsky had developed for seven years, and certainly no one wanted to back his casting choice Rourke after star Nicolas Cage backed out. But Wild Bunch topper Vincent Maraval believed in the project.
Rourke isn't a big pull overseas, having torpedoed his once-promising career with bad choices and angry misbehavior. So, the director had to make the pic on a $6 million shoestring on super 16mm in New Jersey. "It was really hectic, not enough money at all," says Aronofsky. "A lot of compromises were made."
After meeting Rourke, Aronofsky saw depths of insecurity and fragility that had not been tapped in decades of tough guy roles. The director told Rourke that he expected him to behave professionally. Over the past 13 years, Rourke says, he had reinvented himself through extensive therapy and was ready to rock as floundering wrestler The Ram. "I was bad, out-of-control, unprofessional and scary," says Rourke. "I didn't realize the degree to which I frightened people in the business."
Rourke insisted on showing the pic to his old pal Bruce Springsteen, who eventually supplied a song for the closing credits.
The same night the movie debuted in Toronto, Fox Searchlight closed a deal for U.S. rights, promising a year-end Oscar-qualifying release and award season campaign.
Che Guevara bio-epic
"Che" was long developed by thesp del Toro with producer Laura Bickford. They brought in Soderbergh, who tried to wrangle the unwieldy mass of research they had been accumulating for years, with writer Peter Buchman. But the material never jelled as a single unit, and the filmmaker decided the solution was a two-parter.
"When we started, it was going to be one two-hour movie about Bolivia," says Soderbergh. "But when we got further into development, Bolivia without the context of Cuba didn't make a lot of sense. Making two films was the right call."
This sent Wild Bunch scrambling to its partners in foreign territories to renegotiate all the deals. "Wild Bunch stayed with us through thick and thin, as we went from one movie in English to two movies in Spanish, helping us find money in Europe when the U.S. didn't want to pay for a movie in Spanish," says Bickford.
When the four-hour "Che" failed to close a deal at the start of the Cannes Fest, none of the studio divisions would step up unless the filmmakers dubbed the movie into English for TV sales, even after del Toro won best actor at the fest.
Wild Bunch kept talking to several bidders, Maraval says, before making its decision to go with IFC last week. "The film is quite complex and unique to distribute. The marketing strategy we wanted is the one closest to IFC's."
Wild Bunch will distribute the movie itself in Benelux and Germany.
Global coin made these three films from American filmmakers possible, and provided creative freedom that would have been impossible if Hollywood had backed them.
Još jedna vest sa PTT sajta:
Izvršeno je proširenje ADSL kapaciteta na centralama: Konjevići - Centar i Konjevići - škola (mrežna grupa 032).
Pre neki dan sam se podsetio kultnog dokumentarca YES MEN koji su potpisali Dan Ollman, Chris Smith i Sarah Price.
Kad god mi nestane ideja za prankove na Dobu pogledam ovaj film i napunim se energijom. Naravno, nivo prankova koje prave YES MEN je jedinstven, i pomognut time što su uspeli da se fino uklope u ogroman predavački circuit i da ih samim tim uprkos velikoj popularizaciji Yes Mena učine ipak relativno anonimnim što im omogućuje da kontinuirano prave diverzije.
Milje u kome oni rade je dovoljno veliki da čak ni posle filma u kome su eksponirani neće biti do kraja razotkriveni jer se radi o ogromnom tržištu.
Iako se i sam Michael Moore pojavljuje u YES MEN, na planu nestašnih političkih dokumentaraca, smatram da ga ovaj film daleko nadilazi pošto je uzbudljiviji i nudi priču koja je zanimljivija i manje poznata od Mooreovih reinterpretacija opštih mesta.
Ko nije gledao, neka obavezno pogleda.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE DEVIL THUMBS A RIDE Felixa Feista, courtesy of Kunac.
Ovo je curio noir za koji bi se moglo reći da ja anticipirao brojne naslove sa kriminalcima koji kidnapuju i manipulišu nedužne ljude. Samim tim njegov uticaj se proteže od nekih Hitchcocka do COLLATERALa.
Ono što je osnovna i najzanimljivija karakteristika ovog filma jeste da je u pravom B maniru krajnje efikasan, da je lišen dosadnih i redundantnih delova. Stoga, čak i kad se prikazuju opšta mesta, film je čudovišno efikasan. Otud i traje vrlo kratko, neka 62 minuta. Međutim, iz današnje perspektive ovo gotovo ospkurno trajanje svojstveno B-filmu četrdesetih i pedesetih počinje da deluje kao budućnost. Sa gledaocima koji sve bolje poznaju dramaturške konvencije i sve bolje percipiraju filmsku sliku, pitanje je trenutka kada će filmovi početi da se radikalno skraćuju kada je reč o formama koje su već kanonizovane, naročito u svetu žanrovskog filma. Odavno su prisutni naslovi kojima je čak i 90 minuta predugo, naročito u domenu žanrovskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Odavno su prisutni naslovi kojima je čak i 90 minuta predugo, naročito u domenu žanrovskog filma.
svi veliki horori traju ispod 90 minuta, npr. TEXAS CHAINSAW, HALLOWEEN, BRIDE OF FRANKENSTEIN, EVIL DEAD 2, s izuzetkom onih koji traju mnogo više, npr. DAWN OF THE DEAD, THE SHINING, THE THING, ALIEN, BATTLE ROYALE, THE EXORCIST...
Ja mislim da većina filmova koji imaju horor izraz u suštini dluju mnogo efektnije kad traju ispod 90 minuta. TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, zar ne?
Quote from: "crippled_avenger"Ja mislim da većina filmova koji imaju horor izraz u suštini dluju mnogo efektnije kad traju ispod 90 minuta. TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, zar ne?
TEXAS CHAINSAW bi bio mnogo slabiji da traje 130 minuta, tačno, ni HALLOWEENU ne treba više od 90 da uradi to što hoće kako treba;
ALI - THE SHINING bi bio znatno slabiji da traje 90'.
ili da skrešeš THE THING na MASAKROVIH 83'!
DAWN OF THE DEAD se, recimo, može MALO skratiti (naročito dir. cut od 138'!), ali ni on ispod 2 sata ne može: ipak to treba da bude EPIK!
slično važi za EXORCISTA: meni je uvek smetao onaj predugačak razgovor det. Kindermena sa reganinom mamom negde usred filma, čini mi se bar 10 minuta traje, ubeskraj; ali u takvim filmovima vrlo su važni ti ritmovi između akcije i drame, realizma i fantastike, i da bi to funkcionisalo valjano, to traži neki svoj tempo i prostor da se razvije kako valja.
znači, ne može se ništa uopštavati: to bi bila poenta mog gornjeg posta.
u suštini, ti možeš i Poovog RAVENA da sažmeš u 4 strofe, u stilu:
umrla mi draga
mnogo sam tužan
ne mogu bez nje
gavran me sjeća na nju
videti je neću nikad više
uh i ah i oh
ali to onda više nije TO!
s druge strane, za blejkovu SICK ROSE DOVOLJNO JE NEKOLIKO STIHOVA:
O ROSE, thou art sick!
The invisible worm
That flies in the night,
In the howling storm,
Has found out thy bed
Of crimson joy,
And his dark secret love
Does thy life destroy.
šta će ti više?
neke priče traže haiku, neke lirsku pesmu, neke dramsku poemu, neke ep...
'sve si ima svoje' a ja zaista ne mogu da unapred kažem da je jedno bolje od drugog: sve zavisi od same priče i koncepta.
Ghoul mi je uštedeo vreme za kucanje posta, sve se slažem... Kad je reč o ovim kraćim filmovima, po meni je The Fly koji traje 95 min. jedan od najbolje tempiranih filmova, i to ne samo među hororima; to je film koji bukvalno nema ni sekund viška ili manjka.
Niko ni ne kaže da sve može da se definiše kroz neke generalizacije. Meni su najdraži filmovi koje sam ikada gledao mahom akcijaši od preko dva sata.
Moram priznati da se radujem happyendu koji Werner Herzog ima sada kad ga je Holivud čudesno prihvatio. Još uvek se sećam FESTa na kome je prikazan njegov film INVINCIBLE kada je Volker Schlondorff pričao o Herzogovoj beznadežnoj situaciji u Evropi.
Međutim, prihvatanje u Holivudu je imalo i svoju cenu. Koliko god da su Herzogovi dokumentarni filmovi postali zanimljivi toliko je njegov igrani output, iako je po prvi put imao i major producente postao slab i povremeno čak bizarno besmislen. Herzogu nisu strani besmisleni igrani filmovi ali zaista nikada do kraja nisam shvatio naslove poput RESCUE DAWN recimo.
INCIDENT AT LOCH NESS Zaka Penna je sigurno jedan od nusproizvoda holivudskog prihvatanja. Ovaj filmje režirao jedan od high-profile scenarista a napisao ga je zajedno sa Herzogom. U ovom filmu svi ljudi igraju sami sebe i okupljena je ugledna ekipa u kojoj su pored Zak Penna i Herzoga, i čuveni DP Gabriel Beristain.
Nažalost, i ovaj mockumentary pati od uzaludnosti koja muči recentne Herzogove igrenjake. Film pre svega, i to najviše iznenađuje, nema puno scena koje liči na pravi dokumentarni film. Struktura priče i samih scena je previše konstruisana, i što je najgore od svega to ne samo da razbija pseudiodokumentarizam nego ni ne doprinosi dinamičnosti filma. LOCH NESS izneverava svoj high concept (koji inače nije svež) a ne uspeva da profitira od tog izneveravanja.
Dokumentaristički element se ipak može čitati i iz ovog igranog filma. Naime, ovaj film kao artefakt pokazuje novi tretman Herzoga i dokumentuje njegovu sadašnju poziciju. Herzog je poznat ne samo po svojim filmovima već i o filmovima koji su o njemu snimljeni tako da se pored amplitude njegovog autorskog rada može pratiti i amplituda filmova koji se snimaju o njemu ili se koristi njim kao ličnošću. I imajući u vidu ovaj Pennov film, koji nije dobar, ipak se može reći da je Herzog najzad postao jedna opštepriznata ikona filma čim ga kao ličnost tretira holivudski glavni tok. Međutim, na planu kavliteta, LOCH NESS je verovatno najslabiji od third party filmova o Herzogu.
* * / * * * *
New U.S. Release
W.
By TODD MCCARTHYRead other reviews about this film
Powered By
Josh Brolin stars as President George W. Bush in the latest political pic from Oliver Stone.
More than one option(Person) Oliver Stone
Director, Photography, Executive Producer
(Person) Oliver Stone
Actor
A Lionsgate release of a Lionsgate, Omnilab Media, QED Intl. presentation of a Moritz Borman/Ixtlan production. (International sales: QED Intl., Beverly Hills.) Produced by Bill Block, Borman, Eric Kopeloff, Paul Hanson. Executive producers, Albert Yeung, Thomas Sterchi, Elliot Ferwerda, Johnny Hon, Teresa Cheung, Tom Ortenberg, Christopher Mapp, David Whealy, Matthew Street, Peter Graves. Co-producers, Ethan Smith, Suzie Gilbert. Co-executive producer, Jon Kilik. Directed by Oliver Stone. Screenplay, Stanley Weiser.
George W. Bush - Josh Brolin
Laura Bush - Elizabeth Banks
Barbara Bush - Ellen Burstyn
George Sr - James Cromwell
Dick Cheney - Richard Dreyfuss
Donald Rumsfeld - Scott Glenn
Karl Rove - Toby Jones
Earle Hudd - Stacy Keach
George Tenet - Bruce McGill
Condi Rice - Thandie Newton
Colin Powell - Jeffrey Wright
Tony Blair - Ioan Gruffudd
Oliver Stone's unusual and inescapably interesting "W." feels like a rough draft of a film it might behoove him to remake in 10 or 15 years. The director's third feature to hinge on a modern-era presidency, after "JFK" and "Nixon," offers a clear and plausible take on the current chief executive's psychological makeup and, considering Stone's reputation and Bush's vast unpopularity, a relatively even-handed, restrained treatment of recent politics. For a film that could have been either a scorching satire or an outright tragedy, "W." is, if anything, overly conventional, especially stylistically. The picture possesses dramatic and entertainment value, but beyond serious filmgoers curious about how Stone deals with all this president's men and women, it's questionable how wide a public will pony up to immerse itself in a story that still lacks an ending.
Heavily researched but made very quickly -- pic went before the cameras in May and is being rushed into release before the November election -- "W." has the benefit of filmmaking energy and good performances where they count, beginning with Josh Brolin's arresting turn in the leading role. One can't say Brolin is George W. Bush -- the real one is still all too noticeably with us -- but the actor offers a more than reasonable physical approximation and an interpretation that's convincingly boisterous and determined. Aspects of the man unknown to the public are put forward that may or may not be true but are sufficiently believable to make one go with them in a movie.
Opening with a post-9/11 cabinet meeting in the Oval Office in which the phrase "axis of evil" was concocted, then jumping back in time to begin a procession of key events in the life of a privileged party boy with something to prove, Stone and his "Wall Street" scenarist Stanley Weiser position the film, above all, as a father-son story. Long uncertain what his role in life is meant to be, the young George W. is severely chastised by his patrician father for his wayward behavior -- "What do you think you are, a Kennedy?," blares George Sr. (James Cromwell) after one of his son's drunken escapades -- but is nonetheless always let off the hook and given another chance by his father, who lacks the cojones to truly leave W. to his own devices and, later, to pursue Saddam Hussein to Baghdad in the 1991 Gulf War.
As the film continues to bounce back and forth between the Iraq-dominated presidency and George W.'s unlikely transformation from a life as a ne'er-do-well rich kid to one of born-again Christianity, sobriety, ambition and resolve, it occasionally delivers intimations of looming tragedy, or at least of history that didn't have to unfold as it did. But the film is unable to achieve more than a sort of engaging pop-history pageant and amateur, if not inapt, psychological evaluation, due to the unavoidable lack of perspective and a final act that has yet to be written. When the Texas flashbacks finally catch up with the Washington, D.C., framing device, the film suddenly becomes a half-documentary about the Iraq war, changing the tone as well as the up-close-and-personal feel.
The younger Bush is portrayed in lively fashion, much as one has always heard him described. First glimpsed in a metal tub being hazed for Yale frathouse membership, Dubya drinks hard, consorts with floozies, can't hold a job, gets into Harvard Business School only thanks to Dad and loses a run for Congress in Texas, as he's portrayed by his down-home opponent as "a carpetbagger from Connecticut"; afterward, in a memorable phrase, W. promises, "There's no way I'll ever be out-Texased or out-Christianed again." He's also fortunate early on to meet the right woman, Laura (Elizabeth Banks), a smart lady who readily recognizes his foibles but supports him step by step.
After years of aimlessness, the born-again moment arrives in the mid-'80s, when W. trades the bottle for Jesus. A few years later, when he sets his sights on the popular Ann Richards' job, Ellen Burstyn, playing Barbara Bush, gets perhaps the film's biggest laugh when, confronted with her son's plans, she yelps, "Governor of Texas? You must be joking!" Dad tries to talk him into waiting four years, until 1998, so Jeb (Jason Ritter) can lock up the Florida job first, but by now, W. is his own man, unwilling to follow his father's orders or play second fiddle to his better-liked brother.
Stone and Weiser make no attempt to cover historical bases; major episodes, including political campaigns, business alliances and elections, are completely omitted. Most scenes are devoted to illuminating particular aspects of George W. -- examined in pithy interludes are his recklessness, people skills, insecurities, reliance upon Laura, impatience, belief that good will prevail and unwillingness to deviate once he's made up his mind. Stone stands back as if to strenuously avoid the appearance of judging his subject even as he pigeonholes him psychologically.
In the contemporary White House passages, however, it is not as easy to entirely avoid commentary and caricature. Many individual scenes are engrossing: a lunch with Dick Cheney (Richard Dreyfuss) in which the vice president maneuvers to get his way on the treatment of prisoners but is abruptly told by his boss to "keep your ego in check"; the many attempts by Secretary of State Colin Powell (Jeffrey Wright) to argue for a prudent course on Iraq, all of which are met with clucking disdain from Secretary of Defense Donald Rumsfeld (Scott Glenn); George Sr.'s reluctance to declare himself "born again" to shore up his support among "the base"; and Cheney's chilling answer to the question of what the exit strategy from Iraq will be: -- "There is no exit. We stay."
Docu-like feel of the latter stretch is emphasized by the sudden use of extensive real footage of Iraq, the "Mission Accomplished" aircraft carrier stunt and a Bush speech before the joint Houses of Congress, with the actors blended in with actual politicos. Pic thus enters TV territory, to its detriment, and Stone has no choice but to end on an ambiguously fanciful note that can mean anything you want it to mean.
For the most part, Stone and his actors meet the basic requirements of pulling off this quick-draw portrait of still-evolving history, but one late sequence -- of Georges Sr. and Jr. preparing to duke it out in a bare Oval Office -- suggests the sort of stylistic imagination and audacious poetic flight that would have given the film some real heft. No visual correlatives or subjective projections of mood or attitude are offered, as they have been in past Stone films. Dominating are borderline distorted closeups, especially of Brolin, along with shadowy lighting and generally lackluster lensing. Some of the song choices are downright sophomoric in their too-obvious irony.
Along with Brolin, top performances/impersonations are provided by Banks, whose Laura Bush goes a long way toward clarifying the close marital bond; Cromwell, who may not be a dead ringer for George H. W. Bush but delivers the full intended force of his character in several key scenes; Toby Jones as the ever-present Karl Rove; and, despite hints at editorializing, Dreyfuss, who may only present a caricature of Cheney but seems so physically and attitudinally on the money that he's instantly recognizable and acceptable.
Rather more iffy are Glenn as Rumsfeld, Thandie Newton as Condi Rice and Burstyn as Barbara; these roles are brief, so either the actors must register quickly as right or they don't. Great actor that he is, Wright just doesn't possess the same physical bearing as Powell. Stacy Keach, as the preacher who helps lead W. through his religious conversion, and Bruce McGill, as CIA director George Tenet, do well in some intense scenes.
Shot mostly in and around Shreveport, La., pic boasts solid, if not elaborate, production values.
More than one option(Person) Beverly Hills
(Person) Beverly Powers
(Person) Frank Salsedo
More than one option(Person) Paul Hanson
Advisor, Actor, Music
(Person) Paul Hanson
More than one option(Person) Tom Ortenberg
Executive, Executive Producer
(Person) Tom Ortenberg
ExecutiveMore than one option(Person) Suzie Gilbert
Assistant Editor
(Person) Suzie Gilbert
AssistantMore than one option(Person) Peter Graves
Actor, Narrator, Special Thanks
(Person) Peter Graves
ConsultantMore than one option(Person) Ethan Smith
Co-Producer, Location Assistant, Location Manager
(Person) Ethan Smith
ActorMore than one option(Person) Barbara Bush
Actor
(Person) Barbara Bush
Actor
(Person) Barbara Bush
Actor, MedicMore than one option(Person) Toby Jones
Actor, Music Coordinator
(Person) Toby Jones
(Person) Toby Jones
More than one option(Person) Stacy Keach
(Person) Stacy Keach Sr
More than one option(Person) Jeffrey Wright
Narrator, Actor
(Person) Jeffrey Wright
Song Performer, Special Thanks
(Person) Jeffrey Wright
Screenplay
(Person) Jeffrey Wright
More than one option(Person) Ann Richards
Actor
(Person) Ann Richards
Actor, Special ThanksCamera (Deluxe color, Panavision widescreen), Phedon Papamichael; editor, Julie Monroe; music, Paul Cantelon; production designer, Derek Hill; art directors, John Richardson, Alex Hajdu; set designer, Gregory Van Horn; set decorator, Mel Cooper; costume designer, Michael Dennison; sound (Dolby/DTS), John Pritchett; supervising sound editor, Wylie Stateman; re-recording mixers, Gary Summers, Michael Keller; assistant director, Nick Mastandrea; casting, Halley Finn. Reviewed at the Landmark, Los Angeles, Oct. 6, 2008. (In London Film Festival — Galas.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 131 MIN.
W
W.
Mike Goodridge in Los Angeles
07 Oct 2008 11:03
Dir: Oliver Stone. US. 2008. 129mins.
Oliver Stone has an uncanny knack of making movies which are better appreciated many years after they are made, and W feels like it will be one of them. A scrappy dip into the many lives of the infamous George W Bush, it could never live up to pre-release anticipation that it would deliciously eviscerate the Bush adminstration so vilified around the world in recent years. Instead, rather like in Nixon, Stone serves up a dramatic portrait of the man steeped in the mythology of a wealthy family and political dynasty, who falls from favour with the same spectacular swiftness as he rose to it.
And you can't help but feel that Stone was won over somewhat by Dubbya. As portrayed in a wonderfully brash and fearless performance by Josh Brolin, he is as charismatic as he is stupid, as idealistic as he is dangerously naïve.
Bound to divide critics and audiences in the US, itself currently divided as dramatically as ever in its history, W will nonetheless be released in a blaze of publicity that will drum up some strong opening numbers, even if neither side will be satisfied by Stone's vision. International numbers will ultimately be greater than domestic, as foreign audiences marvel more objectively at the story behind the man who invaded Iraq on a lie and brought the world to its knees.
For all the speed with which Stone strove to finish the film in time for the elections next month, W should have longterm commercial value even after Bush steps down from office. At its best, it holds up as a dramatized character study of the father and son presidents which will be watched keenly in years to come. At its worst, it is submerged by an over-populated cast of characters and a tone which shifts awkwardly between dramatic storytelling and smartass political comedy.
Stone will also disappoint many with the choices he and screenwriter Stanley Weiser made. The film focuses very specifically on the run-up to the invasion of Iraq and concludes with the realization that the campaign is another Vietnam. Intimate scenes between Bush and his cabinet from 2002-4 are intercut throughout with scenes from his life starting in the mid-1960s at Yale when he is inducted into a rich kids' fraternity.
We see how Bush couldn't hold down a job, battles a serious drinking problem and how his initial attempts to get into the family business of politics fail in comparison to his brother Jeb (who is, disappointingly, never characterized here).
Later, Bush quits drinking and becomes a born again Christian, embracing fundamentalist religion even as he steps up his political ambitions, first working on the campaign to get his father into the White House in 1988 and then standing for governor of Texas himself.
Back in recent years, Stone portrays the process whereby Bush, backed by Cheney (Dreyfuss), Rumsfeld (Glenn), Rove (Jones) and Rice (Newton), decides to take the war on terror into Iraq and forcefully prove that Saddam Hussain is hiding weapons of mass destruction.
But the film is not a biopic by any means. Stone doesn't choose to explore W's campaign to become president, nor the Florida recount or 9/11 itself. And by completing the film this year, he naturally can't cover the current financial crisis which erupted on Bush's watch, instead ending with a humiliating press briefing during which the 43rd president crumbles amid questions of his legacy and mistakes.
If the film itself fails to figure in the year-end awards shortlists, Brolin must surely be considered a likely best actor nominee. Wholly immersing himself in the part, he doesn't imitate the president so much as breathe human complexity into him. Rudderless and restless as a young man, Brolin nonetheless plays him as a likeable enough fellow, a harmless jock, attractive to women and tortured by his father's expectations. As a president, Brolin plays him as a man of some intelligence, even if his arrogance and machismo are on full ugly display.
In the enormous cast, Cromwell is powerful as the dignified Bush Sr, Dreyfuss, Wright, Jones and Glenn are excellent as W's partners in crime and Banks fine as Laura. Thandie Newton, mugging for the camera something rotten as Condi Rice, has little to get her false teeth into, but then again the cast is full of renowned actors with little to do from Jesse Bradford and Noah Wyle to Jason Ritter and Ioan Gruffudd, who has one short scene as a bullied Tony Blair.
Production companies
Ixtlan
Omnilab Media
QED International
Emperor Motion Pictures
Global Entertainment Group
International sales
QED International
(1) 310 273 3004
Producers
Bill Block
Moritz Borman
Eric Kopeloff
Paul Hanson
Executive producers
Albert Yeung
Thomas Sterchi
Elliot Ferwerda
Johnny Hon
Teresa Cheung
Tom Ortenberg
Christopher Mapp
David Whealy
Matthew Street
Peter Graves
Screenplay
Stanley Weiser
Cinematography
Phedon Papamichael
Production designer
Derek Hill
Editors
Julie Monroe
Joe Hutshing
Alexis Chavez
Music
Paul Cantelon
Main cast
Josh Brolin
James Cromwell
Jeffrey Wright
Richard Dreyfuss
Elizabeth Banks
Ellen Burstyn
Scott Glenn
Toby Jones
Stacy Keach
Bruce McGill
Thandie Newton
Verovatno najveća geek senzacija u proteklih par godina, kada je reč o filmovima koji portretišu same geekove je ASTROPIA Gunnara Gudmundssona. Na IMDB se Gunnar potpisuje kao Gunnar B. Gudmundsson. Međutim, verujem da nema baš toliko geekova koji bi se zbunili da nema tog srednjeg imena.
Reč je o islandskoj romantičnoj komediji o sponzoruši čiji dečko završava u zatvoru i ona sticajem okolnosti mora da traži posao i nalazi ga u prodavnici stripova, DVDova i RPGova. Da, ovo je film u čijih se prvih pola sata namecheckuju Mark Millar i Grant Morrison. Međutim, isto tako ovo je film o devojci koja sazreva tako što otkriva svet RPGa u kome pronalazi rešenja za svoje frustracije.
S jedne strane, ovo jeste onaj vid geek filma čiji se coolness crpi iz referenci. Međutim, isto tako same reference su doboko integrisane u radnju i u ovom filmu geekdom nudi konkretno rešenje za junakove probleme.
Kad je o samoj toplini i komediji reč, islanđani su po ko zna koji put pokazali da i pored toga što su ološ koji je priznao Kosmet i Crnu Goru, uopšte nisu tako stereotipno antipatični i hladni kao što bi se mogla imati predrasuda. Iako se slažem da komercijalni film iz manje poznatih kultura slabije komuniciraju sa publikom u drugim zemljama navilom na domicilne i holivudske hitove, ASTROPIA je vrlo komunikativan i jasan film koji dakle spaja internacionalnu pristupačnost sa rezultatom najgledanijeg islandskog filma u 2007. godini.
U tehničkom smislu, film je vrlo kompetentan, obiluje solidnim specijalnim efektima i ne zaostaje za tehničkim nivoom koji imaju američke komedije. Mislim da su stvari koje sam gore napisao, a imajući u vidu profil posetiolaca ovog topika, učinile da malo ko i čita ove rečenice i da ste svi otišli da tražite torent.
* * * / * * * *
Video sam našeg kandidata za "oskara". Nisam još pogledao ostale kandiodate pa ne mogu da kažem kakve su mu šanse.
Ako imamo u vidu da sam čitao scenario po kome je film snimljen i da sam otprilike znao šta ću gledati, kao krajnji utisak negde mogu izneti mahom samo neke racionalne zaključke. Emocija mi je izmakla u ovom filmu, iako mislim da film ima kapaciteta da izazove emotivnu reakciju.
Krenuo bih od onoga što je dobro. Goran je odličan reditelj, jedan od najboljih koje naš film ima tako da uprkos tome što mislim da je lopov i džukela, njegove filmove čekam sa punom pažnjom, iako isto tako znam da oni tematski više nemaju veze sa onim što ja kod Gorana volim.
U ovom filmu ima jedna antologijska scena, i to kažem bez sve šale. Postoji jdna umetnički i socijalno, pa čak i politički relevantna scena u kojoj Sergej igra nekoga ko bi mogao biti neki pandan Arkanu ili Legiji. Pošto ne nosi heckler već kalašnjikov, možda je pre Legija u pitanju.
U svakom slučaju u toj sceni, Sergej prvo uspeva da napravi jedini razuman, u potpunosti odbranjen lik u filmu, da pokaže a samim tim i objasni harizmu jednog ološa koiji je ipak imao neku energiju, koji nije bez đavla i da pritom kao emotivnu podlogu, odnosno dijalog iskoristi psmu KUKAVICA koja predstavlja verovatno najbolje napisan deo filma. Stihovi Cecine KUKAVICE su verovatno najbolji dijalog napisan za ovaj film.
Štaviše, kada je smeštena u pravi emotivni kontekst, KUKAVICA, Cecina pesma koja mi nije među favoritima i o kojoj nisam razmišljao, postaje nešto zaista genijalno, sjajan a capella lullaby sa ogromnom emocijom...
Sigurno je da je Goran imao podlu nameru da se sprda sa Arkanom i Cecom, na jedan slabićki i bedan način. Ali, Cecina umetnost, ma koliko to bizarno zvučalo ga je porazilo i postala je umetnički najvredniji segment njegovog filma. Kuda ide ovaj svet?
Druga stvar koja mi se sviđa je nešto što nikada nisam mislio da će me obradovati a to je povratak old school šmire. Znam da mi ne volimo old school šmiru, međutim posle kvislinških klasika kao što su KLPKA ili LJUBAV I DRUGI ZLOČINI, čovek se uželi sočnog srpskog treša, a toga u TURNEJI ima. Gluma je hammy. Previše hammy za Goranove standarde ali očigledno je da su nas Stefan i Srdan naučili zašto treba poštovati stare
Naravno, sve ostalo je manjkavo. Fotografija Radeta Vladića je očajna. U većini kadrova sa pokretima kamere film je neoštar što je nedopustivo za ovako skupu produkciju snimanu na filmskoj traci. kadriranje je u mnogim delovima arhaično, tako da bi se u stilskom smislu film mogao sumirati kao da Šijan iz SOS faze režira TROPIC THUNDER.
kad je o ideologiji reč, film jeste prilično antisrpski. Od svih strana, Srbi su najviše prikazani, samim tim su i najviše secirani dočim su protivnici takođe odvratni manje ili više ali su nekako milosrdniji od Srba. No, dobro to da će film biti antisrpski se i očekivalo od Gorana.
Međutim, film u ideološkom smislu nije prevashodno antisrpski već je uglavnom na liniji Goranove tradicionalne opsesije sukobom (malo) građana i seljaka, razumevanjem koje povezuje klase s tim što ih Goran onda konfrontira smtrajući građansku klasu vrednijom od ostalih što nije OK, naročito ako imamo na umu da naša građanska klasa nažalost nema iza sebe čak ni tu akumulaciju znanja, tradicije i odgoja koja barem krasi građanske klase nekih razvijenijih naroda.
No, Goranov ideološki koncept nikada nije ni bio previše zdrav samo što je u ranijim filmovima talenat uspeva da prikrije njegove reakcionarnost. U poznoj fazi, on ima sve manje i manje snage da se prikriva talentom.
TURNEJA je u Goranovom opusu iznad URNEBESNE TRAGEDIJE ali nije u ravni ranijih pogodaka. U kontekstu sadašnjag stanja Praške škole, slabija je od ZAVETA i KARAULE ali bolja od SJAJA U OČIMA i OPTIMISTA.
* 1/2 / * * * *
Smashing Pumpkins frontman Billy Corgan has made a film about their unconventional 2007 19-concert reunion tour reports Entertainment Weekly.
The documentary "If All Goes Wrong" is being described as an intimate chronicling of the tour in Asheville and San Francisco, and features interviews with the band, journalists, fans and fellow musicians.
The documentary will get a single date in theatres on Nov. 6th in 40 cities across the US and then will hit DVD the following week on November 11th in a two-disc set that also contains 19 live songs (six of them new) from the San Francisco shows.
Sinoć smo ŽiKKKa i ja bili na koncertu Lollobirigida. Bilo je čudesno. Ne samo da je to bio poslednji koncert koji nas je oduševio nego je vrlo lako mogao da nam bude i poslednji koncert uopšte.
Naime, poneti emocijom i Idinim pritužbama da ekipa u prvim redovima ne zna tekstove, Žika i ja smo sa njegovim virilnim kolegom Kolom P. kao prethodnicom krenuli da se probijemo u prvi red, misleći da je tu fini svet, izopačenici (ili kako naš narod sočno kaže zastupnici manjinskih seksualnih opredeljenja), da bi nadomak prvog reda krenuo stage diving, naravno sa sve narodom koji se izmicao, i imali smo pravu BLACK HAWK DOWN situaciju u kojoj smo munjevito morali da se povučemo nazad.
Tek kasnije me je sasvim izflešovala sva dramatičnost ove situacije, i siguran sam da je to povod što sam se tokom koncerta a i kasnije bestidno intoksikovao.
Lolle su sjajno nastupile. Osetila se praznina u vokalima jer je samo Ida pevala, ali bilo je singalongovanja. Ida je doduše očekivala da će cela publika u maniru Le Zbora otpevati MOJ DEČKO JE GEJ na otvaranju koncerta ali Srbi su se na to oglušili. Ipak, tokom pesme je zamolila da pederi dignu ruke.
No, ubrzo su čak i uzdržani Beograđani pevali mnogo perverznije stihove u glas. Oni kojima je gadno da pevaju "Moj dečko je gej" nemaju problem sa tim da pevaju "Kako mrzim curice"...
Una je pokidala na svom gostovanju a Ida ju je pohvalila što ima veće sise od nje. Posle koncerta sam sreo Unu, bila je vrlo obazriva jer je trudna a tiskanje po SKCu nije baš žene u blagoslovenom stanju.
Sama svirka je baš bila punk, sa dosta živog inputa i pravom reinterpretacijom stvari sa ploče. Štaviše, Lolle zvuče odlično uživo i razlikuju se dosta od albuma tako da bih recimo njihov live želeo da čujem.
Ključni utisak večeri izuzev Lolla, bio je DušMan, forumaš, legenda, fetiš ali pre svega "seksualni objekat". Sinoć je bilo njegovo veče. Iako smo Žika i ja mislili da ćemo obeležiti koncert, to je ipak uradio on. Radujem se fotkama koje će nam nadam se uskoro staviti na forum.
Da li zbog Ide ili zbog DušMana tek narod jhe odbio da se raziđe. Ida je otpevala bis i ovo je jedan od retkih biseva kojima sam prisustvovao za koji mogu da kažem da je bio zapravo spontan pošto je bend evidentno bio uvežbao samo oficijelni deo svirke.
O svemu onome što se dešavalo posle silaska Ide sa scene, izvestiće Žika koji je ostao dalje na Banana Rejvu.
Hvala na komplimentima, ali ja se ne sećam da sam radio nešto naročito.
Znam samo da sam pogubio sve žive i na kraju koncerta jedva našao Miloša. Svi ostali pobregli, valjda. Tokom svirke nikog nisam ni video.
Pogledao sam WHO? Jacka Golda, courtesy of Kunac. Konkretno zapravo pogledao sam verziju ovog filma zvanu ROBO MAN, no to ne nie menja stvari.
WHO? je jedan od najbizarnijh 70s špijunskih filmova i govori o američkom naučniku koga Sovjeti optimaju tokom kongresa u Istočnoj Nemačkoj gde je tobože imao saobraćajnu nesreću i vraćaju ga Amerikancima u formi kiborga.
Pošto ne mogu da verifikuju njegov identitet, Amerikanci započinju seriju ispitivanja ne bi li dokazali ko je on, a uporedo pratimo flešbek u kome se objašnjava šta je zapravo ruski plan.
Film je u formalnom smislu bizaran pošto priča jednu trilersku priču ali nema formalne karakteristike trilera već više stoji kao jedna drama koja povremeno nudi poneki revelation ali u suštini više se pripoveda negho što se dela. Međutim ta verifikacija karaktera u jednom trenutku postane sama sebi svrha i postaje kontemplativna. Uporedo, naravno, sovjetski deo priče nosi više uživanja.
Međutim, povrh svega, i pored ove nevešto postavljene ali interesantne priče, stoji sam vizuelni koncept filma u kome je naučnik vraćen Amerima sa gvozdenim licem. To je već bizar jer se ni u sećanjima na njegov život ne vidi njegovo lice, već jke sve vreme prisutan kao hromi čovečuljak sa gvozdenim licem. Ovo je pritom tretirano smrtno ozbiljno i ovo oddball rešenje ima poseban kvalitet.
Ako tome dodamo da šarmantni Elliott Gould igra glavnog agenta CIAe za verifikovanje naučnikovog identiteta, onda ovaj film stoji kao verovatno najekscentričnije ostvarenje u opusu Jacka Golda iskusnog britanskog rutinera koji je poznat po prilično rigidnim naslovima bez previše iznenađenja.
WHO? svakako jeste iznenađenje i film koji svojom ekscentričnošću nadoknađuje mnoge nedostatke.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.firstshowing.net%2Fimg2%2Fhurtlocker-poster-bomb-full-HQ.jpg&hash=dfabd5858d1fb97fd7d6f9b233d0987a30c1e134)
Pogledao sam THE GLASS KEY Stuarta Heislera, courtesy of Ginger.
THE GLASS KEY slovi za prilično značajan krimić snimljen po Hammettovoj priči, međutim meni je taj značaj izmakao. Hammettova priča je konfuzno i proizvoljno izneta sa prilično slabom karakterizacijom pa mi je stoga izmaklo to zbog čega se ovaj film stekao kultni status. Gledao sam mnogo efektnijih filmova iz ove ere koji čak nisu ni smatrani bitnim.
Jedini kuriozitet je što fanovi noira i Ellroya mogu da vide Veronicu Lake u akciji, ali ni to nije ništa naročito.
* 1/2 / * * * *
A vicar books into a hotel and says to the hotel clerk
"I hope the porn channel is my room is disabled?"
She says "No sir, it's just regular porn. You sick bastard."
Pogledao sam TOTAL WESTERN Erica Rochanta, courtesy of Ginger. U Rochantovom slučaju, čini mi se da smo Ginger i ja verovatno jedini ljudi koji ga iole smatraju relevantnim za filmo kakvu raspravu i to zahvaljujući izvardednom filmu LES PATRIOTES sa kojim je pokazao kako se u Francuskoj radi ubedljiva euroamerikana i mudro benduju žanrovske konvencije. Lično, ja ga smatram pretečom Schoendoerffera koji to na najvišem nivou radi sada, iako ni Rochat nije mator. Čini mi se da se Rochantovoj liniji može pridružiti i Richet. No, slažem se, sva pobrojana imena su značajna samo u vrlom uskom getu koji relativno ozbiljno shvataju savremeni francuski žanrovski film.
TOTAL WESTERN je infesriorniji primer euroamerikane u odnosu na LES PATRIOTES. Naime, čini mi se da u ovom filmu Rochant pokušava da pruži jednu produkciono realnu interpretaciju američkog idioma hood filma, prepletenog sa gangsterskim filmom i vesternom. Elementi gangsterskog filma, u kome i Francuzi imaju bogatu tradiciju, dati su uvrlo amerikanizovanim crtama sa junakom koji tuđiom krivicom upada u nevolje sa velegradskom mafijom, zatim u vestren maniru beži na selo, i zatim u maniru hood filma završava u domu za maloletne delinkvente.
Izuzev vestern okvira, Rochant ne razrađuje prethodna dva. gangsterki je postavljen kao datost dok je odnos između okorelog kriminalca i mladih propaliteta dat suviše ovlaš bez istinske mogućnosti da se njegov dolazak smatra kritičnim za njegovo i njihovo sazrevanje, ako izuzmemo revolveraške nevolje u koje ih u finalu uvali.
TOTAL WESTERN nudi više od pola sata vrlo intenzivne akcije, koja je sporadično na nivou američkog filma osamdesetih, i to je super, međutim taj blok je dat na kraju filma i akcije pre toga gotovo da nema.
U tom smislu, TIOTAL WESTERN me jako podseća na mnoge scenarije naših reditelja koje zanima žanr i koji sadrže jednu podužu akcionu deonicu na samom kraju koja je mahom u potpunoj stilskoj koliziji sa prethodnim delom filma. Kod Rochanta nije reč o stilskoj koliziji, ali ipak činjenica je da gradnja priče do akcije na kraju nije takva da se iostvaruje katarza kroz ove akcione sekvence. iako sa nasiljem i akcijom nemam nikakav problem, naprosto stvari su suviše neuverljivo postavljene do samog finiša, kako na planu vođenja likova tako i miljea u kome se sve dešava da bi film funkcionisao kao celina.
Ovakvi gafovi su se dešavali i u boljim kućama. Najskorijiprimer je SMOKIN ACES Joe Carnahana u kome buildup i akciona završnica nisu najbolje usaglašeni.
Rochant oba segmenta režira vrlo sigurno, međutim ozbiljna ispraznost scenarija ga onemogućava da išta sem čiste visceralnosti u pojedinim momentima zaista profunkcioniše. To da Rochant može da pruži mnogo više vidimo iz niza samouvereno i solidno režiranih scena u ovom filmu. Nažalost, to da Rochant može više znamo i iz LES PATRIOTES tako da bi se TOTAL WESTERN na nivou opšteg kvaliteta svakako morao smatrati kao pad za njega. Ja doduše sem ova dva ništa višenisam gledao od Rochanta. Međutim, sa gledljivim TOTAL WESTERN i izvanrednim LES PATRIOTES mislim da je Rochant reditelj kome ću uvek pružati šansu.
* * 1/2 / * * * *
Samo da se prijavim da su mi "LES PATRIOTES" medju pet najomiljenijih filmova koje sam gledao. :wink:
...iako sam saglasan sa većim dellom iznetog u osvrtu Crippled Avengera (da je gangsteraj postavljen kao datost, da je uvod predug), ipak bih bez imalo premišljanja bio daleko darežljivi u ukupnoj oceni - taj hipertrofirani akcioni segment je čisto gledalačko iskustvo, pravo povod za navijashićenje, a sama Rochantova režija na najzavidnijem nivou...a tu je i taj 80s uber-action vibe (viđen, recimo, u EYE OF THE TIGER Richarda Sarafiana)... 5/5!!!
*** not that it matters much, i moja mama je neizmerno uživala u TOTAL WESTERNu...
eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!
Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!
ovaj klinac izumitelj kaze da je dobio 40 nagrada i da su mu sve podjednako drage. :x
Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!
Od kad si pa ti poceo da gledas TV ?! 8)
......ako je tacna,to je vrlo looooosa vest.What's next - Serbia - Austria u sredu ???? :evil:
Quote from: "Shozo Hirono"Quote from: "Ghoul"eno ga dimbo na rts1, jedan od gostiju u priči o negativnoj selekciji. vrlo zanimljivo!
Od kad si pa ti poceo da gledas TV ?! 8)
pozvala me majka iz druge sobe, znajući da smo se nas dvojica nekad družili.
nego,
dobar je bio dimbo.
hajlajts:
1) usred rts-a proziva rts-ove dramaturge
2) naziva ljude sa NS naci festivala (2007) – budalama.
inače, i emisija o negativnoj selekciji i vladavini GORIH je bila naročito zanimljiva, bar meni lično vrlo prepoznatljiva (hint: da, JOŠ UVEK nisam magistriro), a bio je tu i deprimirajuć i dirljiv slučaj dečka koji je sa 24 godine dobio sve titule i nagrade koje je u svojoj struci mogao da dobije – i sad ne može da nađe poso u srbiji (a zovu ga ameri i drugi inozemci i vodozemci)!
PS: dimbo je baš zaredio ovih dana po televizijama: juče pričam s kadijom, a njegova žena upada, svaj usplahirena, da me pita koji je to film NOŽ koji je dimbo na nekoj TV proglasio najboljim našim filmom ikada...
Mel Gibson has turned down the chance to star in another Lethal Weapon movie - destroying hopes for a fifth film in the franchise.
Bosses at movie giant Warners Bros were confident of convincing Gibson and co-star Danny Glover to reprise their roles in the popular action series, ten years after the last Lethal Weapon movie.
But Richard Donner, who directed the first four films in the franchise, insists the Braveheart actor snubbed the offer to reprise his role as unhinged cop Martin Riggs.
He says, "Mel turned it down. I would like to think that Mel turned it down because I wasn't involved. Knowing Mel, I would like to think that. Would that be the kind of thing he does? It sure would be.
"It's too bad, actually, because Channing Gibson, who wrote the fourth one, and Mike Riva, a designer on three of them, had an incredibly strong story for the fifth movie. But we weren't given the opportunity and I think maybe I could have convinced Mel to do it. But Warners chose to go with (producer) Joel Silver... the project is pretty much dead in the water unless someone had the sense to come to me."
Fox moves on 'Wall St.' sequel
Allan Loeb to write 'Money Never Sleeps'
By Borys Kit
Oct 13, 2008, 08:18 PM ET
With the nation keeping an eye on the see-sawing stock market, Fox is ready to revisit if greed is indeed good by pushing anew with its "Wall Street" sequel, titled "Money Never Sleeps."
Allan Loeb has been tapped to write the script in what is being described as a page one rewrite.
The logline is being kept under wraps, though it will feature the character of Gordon Gekko, the corporate raider character immortalized by Michael Douglas in the 1987 Oliver Stone film.
Douglas, who won an Oscar for the role, is interested in reprising the character but will make his decision of whether to return based on the script.
Ed Pressman, who produced the original, is producing the sequel.
Loeb, repped by CAA, wrote "Things We Lost in the Fire" and "21" and created the TV show "New Amsterdam."
Kao da je juče bilo, sećam se kada sam na Vansovom originalu kao klinac gledao SWEENEY 2 Toma Clegga. Naravno, tada nisam znao da je to ekranizacija TV serije, i nisam gledao ni prethodni film, a čini mi se da je nešto bagovit i sad kad mi ga je Ginger nabavio, ali se još uvek sećam ushićenja zbog sjajne atmosfere crimefightinga u Londonu poznih sedamdesetih koja je nadoknađivala probleme sa utiskom epizodičnosti i nedorečenosti koji sam tada osetio.
Sada, kad gledam taj film posle dobrih 15 godina, ostaje ta fascinacija atmosferom britanskih krimi-serija. Štaviše, meni su britanske krimi-serije na neki način zaista trauma koja me definiše i najzad sad uspevam da nabavim i vidim neke od tih serija kojih se još uvek tako intenzivno sećam naa nivou pojedinačnih prizora. Na mene je možda i ponajviše uticala najmanje poštovana serija THE PROFFESSIONALS poznata i kao CI-5 koja je kod nas puštana u hrvatskom ili bosanskom "noćnom programu" krajem osamdesetih i početkom devedesetih. Sada je gledam i bukvalno izbijaju neki prizori koji su me tada fascinirali.
Slično je i sa SWEENEY 2. Sećao sam se mnogih detalja dok sam sad gledao. Ako mi je kao detetu ovaj film epizodičan, sada kao stariji vidim da je potpuno nekoherentan i iskidan i gotovo je nemoguće razumeti ga. Očigledno je dečje strpljenje činilo svoje u ono vreme.
Međutim, isto tako SWEENEY ima svoju snažnu atmosferu, svoj hard-R pristup stvarima i vrlo energičnu režiju možda i najmanje zapaženog od svih britanskih žanrovskih rutinera Toma Clegga, kome je svaka vrsta mainstream uspeha izmakla. Često sam pisao o sudbinama takvih profija i većina je ipak imala neki shot at glory. Ovaj čovek nije, zauvek je ostao na televiziji.
Konačno i SWEENEY 2, iako je bioskopski film, ipak proističe sa televizije i pravljen je ne bi li eksploatisao TV seriju.
Scenario je pisao Troy Kennedy Martin koga znamo po kultnom scenariju za EDGE OF DARKNESS i sl. U SWEENEYu 2, stvari teku jako konfuzno, ali ima nekoliko sjajnih i inventivnih rešenja, pre svega u tome kako su koncipirani likovi negativaca i njihov lifestyle na Malti. Šteta je što ostatak ekipe nije prepoznao taj kvalitet i zajedno sa piscem uložio dodatni napor da film bude pristojniji.
Ovakav kakav je, SWEENEY 2 je zaista samo za fanove žanra koji su spremni da eksperimentišu i trpe štošta, i pređu preko raznih nejasnoća kako bi ponovo došli u dodir sa svojim fetišima.
Ipak, kada do tog dodira dođe, onda SWEENEY 2 zaista uspeva da bude sjajan, iako u tome teško da mogu da učestvuju oni koji nisu fanovi cele stvari.
Ipak, tih fanova ima dosta čim ugledni DNA Films sa kontradiktornim Nick Loveom sprema rimejk a SWEENEY se direktno citira u vrlo gledanoj i rimejkovanoj seriji LIFE ON MARS.
* * 1/2 / * * * *
... s tim što je taj rimejk meni smeće. Ko je gledao original, ne može da mu se dopadne amerikanizirana verzija.
Btw, bbc-jev Life on Mars se opet reprizira na b92.
Žika Mitrović je pored kosvske kinematografije, učinio puno kako bi podigao na noge i makedonsku kinematografiju. MIS STON je film koji se smatra jaednom od prvih velikih ambicioznih makedonskih produkcija. Kao što se često dešava sa rediteljima, i Mitrović smatra ovaj svoj minorni film izuzetno dragim. Nažalost, izuzev te fusnote da ga Mitrović voli kao što voli i DO POBEDATA, MIS STON je zaista fusnota u njegovom izuzetnom opusu.
MIS STON pokazuje Žikinu tendenciju da akcione priče koje se dešavaju van Drugog svetskog rata formuliše slično kao svoje partizanske vesterne. Priča je smeštena u Makedoniju 1901. kada je još uvek bila pod turskom okupacijom. Komite otimaju američku misionarku Miss Stone ne bi li uzeli novac za otkup i od njega kupili naoružanje za dalju borbu. Po depersonalizovanosti turskog protivnika koga čine zli i naopaki starešina i bezlični vojnici, i po simaptičnim hborcima za slobodu koji mudro i samopregorno artiklulišu svoju borbu, MIS STON jako podseća na partizanski film.
Štaviše, scenario za ovaj film se praktično uz izmenu refreneci u dijalozima lako mogao snimiti kao partizanski film. Sličnu situaciju Mitorvić je imao i u svom filmu NEVESINJSKA PUŠKA koji je neke druge događaja obdelavao u maniru partizanskog vesterna.
To samo po sebi nije problem pošto je inače partizanski film jedna od autohtnoih tradicija našeg filma. Problem je što čak ni transponovan MIS TON nebi bio vrhunski partizanski film. Iako priča vrca od tenzije i potentnih situacija, posle zanimljivog početka priča stagnira, postaje ravna i mukotprno se dovodi do vestren završnice sa velikim obračunom.
Film je neobično distancirano realizovan, do kraja filma, uopšte nije jasno ko su glavni likovi niti na čijoj strani su simpatije u celom sukobu. Neke potentne linije priče u međuljudskim odnosima su potpuno neiskorišćene i MIS STON na kraju ostavlja utisak jednog priličnog ispuštenog filma to se često dešvalo jugoslovenskim spektaklima ali obično kad ih nije režirao veliki majstor Žika Mitrović.
* * / * * * *
Pogledao sam FRAGMENT OF FEAR Richarda C. Sarafiana, courtesy of Ginger.
Ovaj prilično konfuzni triler sa David Hemmingsom smešten je u Britaniju i iako ne uspeva da plasira jasnu i fokusiranu priču, ipak uspeva da na nivou pojedinačnih scena bude izuzetno efektan. Sarafian je stari majstor exploitationa i uz energičan skor uspeva da stvori vrlo energičan film koji se pertvara kao da ima i priču i iz te simulacije priče uspeva da izvuče neke dobre situacije, radnje i stanja.
Naravno sva ova uspešna rešenja su mahom na površini i filmu bolno nedostaje suština, međutim u pojedinim situacijama Sarafianovo vladanje formom omogućuje da forma postane suština, i tada FRAGMENT OF FEAR odaje utisak značajnog filma.
Ono gde je Sarafian izgubio kompas bila je sama postavka misterije i junakove paranoje. Naime, u jnom trenutku psihoza je postala suviše neopipljiva, a nesposbnost gledaoca da dokuči da li je reč o deluzionalnostili ili o stvarnoj zaveri nije bila autorov trijumf već naprosto greška. Priče koje u sebi sadrže iracionalnost najbolje funkcionišu kad su racionalno izložene, što u ovom filmu nije slučaj.
Hemmings je ponovo u ulozi junaka uvučenog u sinister plot kao i u BLOW UPu i PROFONDO ROSSOu, i FRAGMENT OF FEAR je nažalost najslabiji u tom nizu. Ipak, ne znači da ga ne treba pogledati. Meni se štaviše kvalifikuje i za eventualnu reprizu.
* * 1/2 / * * * *
Inserti i trejler za HURT LOCKER
http://www.badtaste.it/index.php?option=com_content&task=view&id=5289&Itemid=29
Mehmet, Sunčica i ja smo se malopre podvrgli gledanju filma MAX PAYNE. Kopija koju smo gledali je bila bioskopska ali zato je prevod bio kao iz najboljih dana VHS piraterije. Ne samo da se "norse" prevodi kao "norski" u više navrata nego se i klub Ragnarok prevodi kao Nagnarok. Ovaj ljupki omaž Velji Iliću podstakao je celu salu da se srdačno nasmeje.
John Moore zaista jeste trećepozivac u holivudskom mejnstrimu, međutim ovaj film je slab čak i za čoveka koji je potpisao takve naslove kao što su rimejk OMENa ili BEHIND ENEMY LINES. Iz ove vizure FLIGHT OF THE PHOENIX deluje kao Mooreov nedosegnuti klasik.
MAX PAYNE je fušeraj najgore vrste. Moram priznati da se u domenu "pobiše mi porodicu" podžanra MAX PAYNE zaista nalazi u ligi sa ČETVRTIM ČOVEK s tim što Zeka ima bolje glumce, bolji scenario i dinamičniji film, ma koliko to neverovatno zvučalo. MAX PAYNE izgleda slabije od poslednjih nekoliko Wesley Snipesovih naslova kao što je recimo ART OF WAR 2, a scenario dovodi klišetizirane scene i stuacije do paroksizma.
Da je po klišetiziranosti išao još korak daje, MAX PAYNE bi izgledao kao neki film u filmu koji je namerno nevešt i glup. Ovaj film naravno daje Memetu za pravo kada tvrdi da se filmovi po igricama praktično ne mogu napraviti. Međutim, paradoks ovog slučaja je u tome što je MAX PAYNE bio izuzetno podatan za film, i što je sama igra imala bolji scenario od filma koji sada gledamo.
Pleonazam je napisati da je igra imala potencijala da se bolje ekranizuje pošto je film bukvalno u svakoj sceni slabiji od onoga što je i ovakav kakav je mogao da bude, a da ne govorimo o izvornom materijalu.
Baš me zanima kako će kritika i publika primiti ovaj film.
Da, posle ovog trejn vreka, moram malo da korigujem svoj stav prema Sin Cityju koji je, iako ga i dalje ne smatram odilčnim filmom, daleko uspelija ekranizacija neo noir predloška iz savremene pop kulture. Maks Pejn je u prvom redu vrlo slabo urađen film, a zatim prosto neshvatljivo loše korišćenje kupljene licence.
Da, zaista, toliko sew dugo razmišljalo i pričalo o filmu MAX PAYNE i toliko se diskutovalo o tome kako će se tretirati taj landmark da je zaista neverovatno da se pojavi film koji ima OVE probleme. Naprosto, očekivao sam da će film možda biti loš ali pre zbog loše koncepcije a ne zbog odsustva smislene koncepcije.
Pogledao sam OUR MAN IN HAVANA Carola Reeda, courtesy of Ginger.
Ovih dana gledam briljantnu BBC seriju SMILEY'S PEOPLE po romanu Johna Le Carrea, sa Alec Guinnessom u glavnoj ulozi i onda sam odlučio da u tom gasu pogledam i HAVANU. Naime, HAVANA je delo Grahama Greenea, ali ne samo što glavnu ulogu igra Alec Guinness nego je i Le Carre napisao svoju varijaciju na istu temu u romanu a kasnije i Boormanovom filmu TAILOR OF PANAMA.
Reedov film je sniman pre a izašao je posle kubanske revolucije što ga čini dosta čudnim pošto je u njemu Batistin režim posmatran kao, ako ne neprijateljski, a onon barem opskuran. Ipak, siguran sam da sa Castrovim dolaskom na vlast, percepcija Kube postaje drugačija. Ipak, isto tako zanimljivo je da je Castro u principu od početka svoje vladavine razumeo značaj filma i koliko god je mogao koristio je film, setimo se njegovih opskurnih akcija sa Errol Flynnom ili kasnije sa Sovjetima što je proizvelo i neke autentične klasike kao što je SOY CUBA.
No, Kuba je manje-više McGuffin kod Greenea i Reeda pošto je osnov priče u tome kako se pojavljuje prodavac usisivača koji biva vrbovan da vodi britansku obaveštajnu mrežu na Kubi, a onda počinje da izmišlja agente-saradnike i protivnike kako bi dobijao što više novca od Britanaca.
Naravno, iz godinu u godinu prisustvujemo događajima u kojima slični skandali potresaju prilično velike sile, a poslednji kapitalni skandal ovog tipa potresao je SAD. U tom smislu ovaj film se ponavlja kao proročanstvo i u ideološkom smislu stoji i danas.
Kao komedija, ovaj film nije previše smešan, a Reed se nadao da će biti. Kao triler nije previše uzbudljiv. Međutim, kada se spoje ideološki koncept, sporadična duhovitost i trilerska intriga, lepo snimljeni na odličnim lokacijama dobija se jedan pitak film koji po svom estetskom dometu svakako nije klasik, ali uzevši sve u obzir ne ostavlja ni utisak precenjenog dela.
Vrlo je zanimljivo to da se u ovom filmu koji se dešava neposredno pred revoluciju, na revoluciju uopšte ne referiše, i da je nezadovoljstvo naroda na Kubi sasvim minimalno prikazano. Reed i Greene ovde stvaraju spokojnu Kubu sa pomalo spornim režimom i to je to. Nema ni nagoveštaja da se tamo kuva komunistička revolucija koja će ozbiljno promeniti geopolitičku sliku sveta.
Ipak, na početku filma, pošto se revolucija desila pre premijere, stoji disclaimer kako se film dešava pre nje.
* * * / * * * *
Kada mi uje perporučivao da gledam ovaj film, Kunac mi je rekao da jedan scenario koji sam nedavno pisao liči na njega. Na svu sreću, bojazni nema, MIRAGE je mnogo bolji i zreliji film odo ovoga što sam ja pisao i teško da će, ako se ovo moje ikada snimi, bilo ko biti podstaknut da porei ta dva naslova. :D
Šalu na stranu. Na svu sreću sličnost nije prevelika i postojanje filma MIRAGE Edwarda Dmytryka ne dezavuiše eventualno postojanje ovog mog filma.
MIRAGE je klasičan paranoia triler iz 1965. godine, u hitchcockovskoj tradiciji, ali sa većim akcentom na amneziju i psihičke smetnje koji dovode progonjenog junaka u niz napetih i enigmatičnih situacija.
Gregory Peck uspeva sa dosta šarma da odigra glavnog junaka i da kroz svoju efektnu pojavu naprosto objasni zbog čega ga niko ne zatvori odmah u ludnicu. Peck svom liku daje uglađenost i ubedljivost koji opbjašnjavaju gledaocu kako ga okolina ne odbaci odmah kao paranoika.
Walter Matthau svemu daje dodatni kvalitetpoželjnofg, funkcionalnog comic reliefa u liku detektiva koji iz svoje autsajderske pozicije razume Peckovo autsajderstvo i spreman je da mu veruje u kritičnom trenutku.
Dmytryk unosi ponešto i off the wall rešenja karakjterističnih za evropske autore u Holivudu koji su uostalom i bili ključni za formulisanje ove vrste trilera. Scene poput sakrivanja u stanju male devojčice dok su joj roditelji na putu je touch koji je upravo karakterističan za evropske imigrante, ili britanski triler iz ovog perioda.
MIRAGE je dakle, iako crno-beli film u periodu kad je kolor već u punom zamahu, po mnogim elementima sinhron sa najnovijim dostignućima u žanru, što je vrlo zanimljivo imajući u vidu da ga je Dmytryk radio već kao veteran. Sigurno je da je veliku pomoć imao od znatno mlađeg scenariste Peter Stonea koji je potpisao klasike kao što su CHARADE ili TAKING OF PELHAM 123. Zanimljivo je da se sa Stoneom nekako u paketu pojavljuje i Matthau, ne znam da li je to slučajnost.
U svakom slučaju MIRAGE je izvanredan triler vredan pažnje ne samo za fanove žanra.
* * * / * * * *
Hollywood's A-list losing star power
Film industry forced to change business model
Star value isn't what it used to be.
In defense of movie stars -- yes, Hollywood still needs them. But the opening of the Ridley Scott-directed thriller "Body of Lies" provides a vivid reminder that stars do have the potential to boost any movie ... as long as they don't cost too much.
Suppose Russell Crowe and Leonardo DiCaprio had been paid a third of their going rate, and the movie had cost a third less. Would the pic's $13 million opening frame have been seen as such a disaster?
Hollywood's problem is that once costly stars climb aboard a project, studios tend to ratchet up the scale with stunts and effects. They wind up trying to turn every movie into a tentpole.
Sure, the studios have pots of money to play with. But just like the world economy, the film industry has burgeoned out of control. It's inflated and overblown. It needs to let some air out of the bubble and return to a more reasonable size and scale.
For starters, Hollywood ought to throw everyone out of the $20 million club.
Warner Bros. insists it didn't pay full freight for DiCaprio and Crowe; they share the pic's adjusted backend gross. The CIA actioner, set in Iraq and Jordan, cost more than $100 million, not including worldwide marketing costs. Warners should have thought twice when it couldn't find a partner for the film. But execs thought they had star insurance; the studio could write off as much as $100 million on this picture.
The brutal truth about today's Hollywood is that the majors have been releasing too many films that cost too much money. Disney, notably, has gone the other way. Not only has the studio scaled back its releases, it's refusing to pay backend gross participants on its tentpoles until after the studio recoups its costs.
Paramount, in the wake of its DreamWorks divorce, plans to scale back to 20 films a year.
"What's going on in the economy on a global basis has an impact on every business," says studio chairman Brad Grey. "We're streamlining the company to make it as lean and agile as possible. You can be sure we will deploy our capital in a diligent and prudent fiscal way."
While Grey is still pushing forward with tentpoles like "Star Trek," "G.I. Joe" and "Transformers 2," he says he's "aggressively restricting backend deals," with first-dollar gross capped at 25%.
"It's incumbent upon everyone in the industry to look at our economics," he says.
The entertainment biz may be resistant to economic downturns, but studio owners are not. They're all carrying increasingly expensive debt. Paramount's owner, Viacom chairman Sumner Redstone, was forced to sell National Amusements stock to meet his margin calls. And Warren Buffet bought stock to bolster NBC Universal owner General Electric's fortunes.
This is the perfect time to fix the studios' broken economic model. The studios have to just say "no."
"We're at a crossroads," says producer Mark Johnson. "So much of what we've counted on isn't working. It's not a question of old school vs. new school. It's Lewis and Clark time, the things we're not sure about, that we hang our hat on, like movie stars."
Today's astronomical price inflation basically starts with nervous studio heads overpaying for movie stars.
Twentieth Century Fox was the first studio to top the $1 million payday mark with Elizabeth Taylor on the 1963 mega-flop "Cleopatra," which, with inflation, is still the most expensive movie of all time.
And back in 1988, there was much handwringing when Fox paid $5 million to Bruce Willis (who had made just one film, "Blind Date") to star in "Die Hard."
"This throws the business out of whack," MGM chairman Alan Ladd protested to the New York Times. "Like everybody else in town, I was stunned."
Paying a relative novice like Willis such a sum meant that all the other stars, such as Dustin Hoffman, who had scored $5.5 million for "Tootsie," had to get a boost. Indeed, there was nowhere to go but up during the boom-boom '80s and '90s, as upstart players like Cannon and Savoy paid hefty premiums to land stars such as Sylvester Stallone.
Then in 1996, Columbia Pictures, desperate to nail hot comedian Jim Carrey for "The Cable Guy," paid him $20 million. That meant all the other top stars, from Tom Hanks to Tom Cruise, had to get that sum, too. When Demi Moore landed $12.5 million for 1995's Striptease, the men had to get that much more. When Universal gave away first-dollar gross to Arnold Schwarzenegger on "Twins," it opened another Pandora's box.
After a long list of stars routinely commanded $20 million vs. 20% of the gross, studios even started sharing more of their DVD revenues with certain stars. Eventually, global action heroes like Harrison Ford and Mel Gibson were commanding $25 million, forcing other actor and director salaries up in relation. Even a midrange star like Kurt Russell was earning $15 million.
The movies that had to carry these fees became safer, more formulaic and less interesting, and to make their money back they needed to perform on a global scale. "The bigger the movie stars become," says Johnson, "the more constricting their roles and the scope of their roles."
Sequelitis contributed to boosting star fees. Once stars got paid a higher figure, agents would demand it again.
Studios vied for the stars and used paydays and perks (such as overpaid hair and makeup people, entourages, nannies, and chartered jets) to sweeten the pot. They indulged monstrous behavior and demands.
Finally, after Schwarzenegger collected $25 million to play Mr. Freeze in "Batman & Robin," Intermedia and C-2 paid the muscled star an unprecedented $30 million for "Terminator 3." Schwarzenegger may well be remembered in the record books as the highest-paid star of all time.
Today, new production company MRC, trying to compete with the studios, is offering talent like Sacha Baron Cohen not only a hefty upfront fee but an ownership stake in movies like "Bruno." "They're sharing our revenues," says president Tory Metzger, a former CAA agent. "Our upside is their upside."
But the overdue market correction on star salaries is already trending down. The studios are capping backend grosses at 25%. And they're insisting on recouping costs before delivering gross payouts, and they're putting overage limits even on top directors.
Viacom's Redstone signaled a seismic shift when he angrily ousted Tom Cruise from his Paramount deal after the star made more money than the studio on "Mission: Impossible 3" -- even after Grey had altered the backend formula.
Marvel is hanging tough with deals on its "Iron Man" sequel and was willing to walk away from Terrence Howard's pay demands to play War Machine, casting Don Cheadle instead. Marvel is investing in its characters and properties and isn't playing the studio game.
Lionsgate's Joe Drake ("Juno") is also hoping to eschew business as usual. But when he visited a major agency recently to discuss a slew of new projects, they asked: "Will you pay our clients' full freight?" While he doesn't see wholesale reform, Drake says, by giving talent more creative say in upside success, "there is an opportunity for the talent and the creative side to align their interests with the distributor, without the traditional push-pull relationship."
The studios don't have to play the same old game, either.
Bring costs down and they'll gain more flexibility to make better, more interesting and varied movies. They could lure adults back to theaters and appeal to niche markets without having to play it safe with four-quadrant pics.
If stars and studios want to make different movies, the studios don't have to indulge the stars: Let them go to the indies.
"Everybody's been riding the gravy train and nobody wants to get off," says one agent.
There are other ways to make studio movies on a slimmer scale.
Consider the George Clooney model: "Syriana," "Good Night, and Good Luck," "Michael Clayton" and "Burn After Reading," like the "Ocean's" series, all featured multiple stars working for less than their usual fees.
There's also the Clint Eastwood paradigm: His films are always produced with modest upfront costs.
"Going forward with anything execution-dependent," says one Warners exec, "we will try different formulas. The world has shifted."
Producers describe a distinct industrywide course change since the writers strike. Unfortunately, that often means studios shelling out for top talent while cheaping out on everything else. "Everyone is refusing to pay for anything," says one producer. "With the economy tanking it has gotten worse, with people walking away from deals: 'We're not paying your quote. Take it or leave it.' It's really scary. People who are trying to make a living are not making a living."
Ironically, Carrey, whose asking price has been in the toilet lately, stars in a Warners comedy that may hit the zeitgeist on the nose: In "Yes Man," he plays a negative guy who makes a pact to say yes to everything. Carrey said yes to not getting his usual price in a mainstream comedy. And if the movie hits, he collects -- bigtime.
Bizarnostima nikad kraja...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/10/povratak-u-srebrenicu.html
Pogledao sam TAKEN Pierre Morela, courtesy of Ginger.
Dugo sam čekao ovaj film i čekanje se isplatilo. Morel je posle B13 pokazao da nije one trick pony i što je još važnije snimio je još jedan akcioni klasik koji je potpuno različiti od prethodnog pokazujući da ima raznovrsne kapacitete.
TAKEN je jedan od naslova nastalih u Bessonovoj hiperprodukciji, međutim, sasvim je jasno da je ovaj film imao ozbiljniji tretman i da za razliku od drugih filmova u kojima je tek poneka scena dobra, a to su mahom oni pravljeni za francusko tržište, ovaj film je sniman za Ameriku i uspeva da bude zanimljiv i da drži tenziju u celom toku.
Začuđen sam da je ovoliko odugavlačeno sa američkom premijerom. Sasvim je jasno da TAKEN nije film koji može da pretenduje na vrhunske kritike, ali definitivno ima svoje mesto na bioskopskom repertoaru. U Francuskoj je uzeo oko 10 miliona dolara, u Rusiji je sad krenuo i već je na milion,
Pre svega Liam Neeson je zvezda koja zaista čini ovaj film. Liam u njemu pokazuje sve dimenzije svog talenta. Pre svega, Liam je čudovišno snažan za nekoga svojih godina. On ima 55 godina i pokazuje impresivnu fizičku pripremljenost. Zatim, jednoj krajnje generic priči, Neeson daje glumački kredibilitet, on zaista jako ozbiljno igra tog junaka. Toliko ozbiljno da na trenutke postaje hammy, i to u maniru Darkmana što ja takođe obožavam. Liam u hammy pulp izdanju je za mene pravo uživanje.
Zaplet filma je vrlo jednostavan i dobro je što ga Besson i Kamen nisu komplikovali. Film govori o tome šta bi se desilo kada bi neko oteo kći Jasona Bournea. Naravno gledali smo milion puta ovu priču, ali u ovom konkretnom slučaju, za razliku od Bonda gde je bornizacija bila besmislena, ovde bornizacija funkcioniše i Morel zaista uspeva da ovu jednostavnu priču digne na nivo thinking man's action filma.
On to radi pre svega u tome što detaljno, a to je francuski manir generalno, prikazuje junakove radne procese. Iako je film izuzetno zabavan, Morel odaje utisak kako je priči dao nekakav integritet.
Morelove inscenacije su jednostavne i energične. TAKEN sve vreme odaje utisak kako je jako jednostavan, gotovo kao da je mogao biti snimljen u Srbiji. Nažalost, u Srbiji nije mogao biti snimljen pošto su ga očigledno radili ljudi koji znaju svoj posao.
Neesonov junak pored Bourneovih osobina, ima dosta i Bauerovih tako da pored odličnih tuča, pucnjava iz poluautomatskog i automatskog oružja, ubijanja noževima, bacanja pod kola i pod brod i sl., njegov junak i divno muči ljudi na putu do razrešenja misterije ko mu je oteo ćerku.
Film ima i zdravu žanrovsku dozu ksenofobije. Albanci su prikazani kao najgori ološ a ni Arapi nisu bolje prošli. Štaviše, kada kći kaže Neesonu da želi da ide u Pariz, on savršeno plasira svoje negodovanje i sumnju da to tako treba. I nekako kada to Neeson kaže veruješ mu.
Naše gore list Raša Bukvić igra albanskog pimpa. Ima jednu solidnu scenu dijaloga sa Neesonom i posle imaju obračun. Uloga je sasvim dobro urađena, i pokazuje da je Raša vrlo filmičan i energičan. Naravno, i to su pre shvatili stranci nego Srbi.
TAKEN će poslužiti kao produkcioni model i za sledeći Morelov film u kome glumi John Travolta. Nadam se da će prilikom američke bioskopske eksploatacije u januaru iduće godine solidno proći iako je sasvim jasno da ge je Fox iz nekog neobjašnjihovg razloga dumpovao u taj termin.
Mislim da u TAKENu svi akcioni fanovi dobijaju itekako jak fiks u ovoj suši koja nas je pritisla.
* * * / * * * *
Ajme
WASHINGTON – Colin Powell, a Republican who was President Bush's first secretary of state, endorsed Democrat Barack Obama for president Sunday and criticized the tone of Republican John McCain's campaign.
The former chairman of the Joint Chiefs of Staff said either candidate, both of them senators, is qualified to be commander in chief. But he said Obama is better suited to handle the nation's economic problems as well as help improve its standing in the world.
"It isn't easy for me to disappoint Sen. McCain in the way that I have this morning, and I regret that," Powell, interviewed on NBC's "Meet the Press," said of his longtime friend, the Arizona senator.
But, he added: "I think we need a transformational figure. I think we need a president who is a generational change and that's why I'm supporting Barack Obama, not out of any lack of respect or admiration for Sen. John McCain."
Powell's endorsement has been much anticipated because he is a Republican with impressive foreign policy credentials, a subject on which Obama, a first-term senator from Illinois, is weak. Powell is a Republican centrist who is popular among moderate voters.
At the same time, Powell is a black man and Obama would be the nation's first black president. Powell said he was cognizant of the racial aspect of his endorsement, but said that was not the dominant factor in his decision. If it was, he said, he would have made the endorsement months ago.
Powell expressed disappointment in the negative tone of McCain's campaign, his choice of Alaska Gov. Sarah Palin as a running mate and McCain's and Palin's decision to focus in the closing weeks of the contest on Obama's ties to 1960s-era radical William Ayers. A co-founder of the Weather Underground, which claimed responsibility for nonfatal bombings during the Vietnam War-era, Ayers is now a college professor who lives in Obama's Chicago neighborhood. He and Obama also served together on civic boards in Chicago.
"This Bill Ayers situation that's been going on for weeks became something of a central point of the campaign," Powell said. "But Mr. McCain says that he's a washed-out terrorist. Well, then, why do we keep talking about him?"
Powell said McCain's choice of Palin raised questions about judgment.
"I don't believe she's ready to be president of the United States," Powell said.
McCain seemed dismissive of Powell's endorsement, saying he had support from four other former secretaries of state, all veterans of Republican administrations: Henry Kissinger, James A. Baker III, Lawrence Eagleburger and Alexander Haig.
"Well, I've always admired and respected Gen. Powell. We're longtime friends. This doesn't come as a surprise," he said on "Fox News Sunday."
Asked whether Powell's endorsement would undercut his campaign's assertion that Obama is not ready to lead, McCain said: "Well, again, we have a very, we have a respectful disagreement, and I think the American people will pay close attention to our message for the future and keeping America secure."
Obama called Powell to thank him for the endorsement, Obama spokesman Robert Gibbs said.
"I am beyond honored and deeply humbled to have the support of Gen. Colin Powell," Obama said in remarks prepared for a rally in Fayetteville, N.C. "Gen. Powell has defended this nation bravely, and he has embodied our highest ideals through his long and distinguished public service. ...And he knows, as we do, that this is a moment where we all need to come together as one nation — young and old, rich and poor, black and white, Republican and Democrat."
Powell said he remains a Republican, even though he sees the party moving too far to the right. Powell supports abortion rights and affirmative action, and said McCain and Palin, both opponents of abortion, could put two more conservative justices on the Supreme Court.
"I would have difficulty with two more conservative appointments to the Supreme Court, but that's what we'd be looking at in a McCain administration," Powell said.
Powell, 71, gained popularity while serving as chairman of the Joint Chiefs of Staff, the nation's top military commander, during the first Gulf war under President George H.W. Bush. After retiring from the military, speculation mounted that he would run for president in 1996 — perhaps becoming the nation's first black president — but Powell opted against it.
As secretary of state, he helped make the case before the United Nations for the U.S.-led invasion of Iraq, launched in March 2003.
Powell said the nation's economic crisis provided a "final exam" of sorts for both Obama and McCain.
"In the case of Mr. McCain I found that he was a little unsure as to how to deal with the economic problems that we were having," Powell said. "Almost everyday there was a different approach to the problem and that concerned me, sensing that he doesn't have a complete grasp of the economic problems that we had."
In contrast, Powell said Obama "displayed a steadiness, an intellectual curiosity, a depth of knowledge and an approach to looking at problems like this. ..."
"I think that he has a definitive way of doing business that would serve us well," Powell said.
Powell said he does not plan to campaign for Obama.
Ako ikog zanima, od sutra bi trebalo da na štandovima Povelje iz Kraljeva i Legende iz Čačka, na sajmu bude dostupna zbirka mojih drama.
Pogledao sam DEATH RACE Paul WS Andersona. Sasvim je bilo očekivano da će se meni ova vrsta budalaštine dopasti, ali je čak i mene iznenadilo koliko i na kom nivou mi se dopala.
Pre svega, kad je reč o odnosu Bartelovog originala i Andersonovog rimejka, rekao bih to da je DEATH RACE 2000 koji je Corman producirao nesumnjivo značajan film zbog svoje mešavine exploitationa i socijalne kritike kroz satiru i goofiness celog koncepta. Bartel je bio velemajstor takvih zahvata i DEATH RACE 2000 ima svoje zasluženo mesto. S druge strane, ja ne mislim da je reč o klasiku koji se ne sme rimejkovati, čak naprotiv. Bilo je dosta primedbi što je Anderson rimejkovao DEATH RACE kao strejt akcijaš bez previše satire i sl. Ja mislim da je dobro što je Anderson u rimejku dao drugačiji pristup stvarima. Štaviše, ja ne bih rekao da je Andersonov film potpuno lišen ideologije. Ona samo naprosto nije u prvom planu.
Pre neko veče je moja majka ponovo gledala FACE/OFF pokojnog Johna Wooa. Posle filma smo razgovarali i njena pitanja su me iznenadila. Ona je taj film gledala iz svog ugla i umesto geekovskih pitanja koja inače postavljamo, ona se raspitivala o tome čije je dete rodila Gina Gershon i sl. Nju je zanimala porodična dimenzija cele priče.
Ja mislim da bi ona i DEATH RACE čitala više na politički način nego na način na koji ga mi čitamo. Mislim da postoje ljudi koji bi se iskreno navukli na hook o tome kako je u Americi izbila kriza, kako su zatvore preuzele privatne korporacije, kako je čovek frejmovan za ubistvo da bi pomogao rejtinzima borbe na život i smrt koja se organizuje u zatvoru i sl. I to sve zaista jesu na neki način gorući politički problemi. I kriza, i zatvori u privatnom vlasništvu i emisije u kojima se radi rejtinga ponižavaju ljudi. Međutim, te teme su toliko puta bile prežvakane u žanru, još u vreme kada neke od njih nisu bile toliko aktuelne (RUNNING MAN je onomad bio SF sad je realistička drama) da one danas izgledaju kao neka generic datost. U tom smislu DEATH RACE je film koji u današnjim okolnostima nema kapacitete da provocira. Štaviše mislim da ne bi bio provokativniji ni da je snimljen kao zajebancija na Bartelovom tragu.
Kad je reč o samoj supstanci, Anderson me je prijatno iznenadio svojim tretmanom priče u vizuelnom smislu. Ambijenti su rundown industrijske hale, na pola puta između antiutopije i rita koje ljudi iz nekog razloga nose u filmovima poput MAD MAXa. Međutim, dizajn je vrlo umeren.
Ono što je posebno dobar touch u domenu dizajna je to što su svi ekscesi u smislu seksi cica koje se suvozači ili madmaxičnih vozila sasvim opravdani time što je DEATH RACE televizijski događaj.
Jason Statham kao zvezda je u punoj formi. To što provodi puno vremena iza volana ga ne ometa da se u nekoliko navrata muški pošiba a bogami i da se svuče i pokaže svoju istinski spektakulranu figuru. U tom smislu Statham potvrđuje da je alfa mužjak savremenog akcionog filma.
Ipak, zvezda celog showa je Anderson. u dramaturškom smislu, DEATH RACE je jako blizu onoga što bi trebalo da pružaju ekranizacije igara. Naime, on svaku scenu prikazuje kao igru u kojoj su nam jasni parametri šta junaci treba da postignu, a onda ih gledamo kako to rade. U tom smislu, iako same jurnjave imaju tendenciju da postanu konfuzne dok je u igri više kola (samo prva trka), ona u sebi nose neku dramaturgiju i gledalac u priličnoj meri učestvuje u junakovom ispunjavanju određenih ciljeva. Zato ne čudi da je Anderson ne samo sklon već i uspešan u ekranizovanju igara.
Postoji jedna scena, kada organizatori trke puste svoje tajno oružje na igrače koja je npr. vintage situacija iz igre, paralela nečemu što bi bio neočekivani boss fight koji se pojavljuje posle serije iscrpljujućih minion fightova. I tu scenu Anderson vrlo dobro rešava koristeći psihološki preokret u junaku, neke stvari koje smo naučili iz prethodne trke i sl.
Na nivou same inscenacije onoga što je glavno gradivo i catch i filma a to je automobilski carnage, Anderson izrazivo insistira na tome šta sudari čine ljudskom mesu. Ovo je definitivno hard-R film i ovo definmitivno nije film u kome je junak mrtav kada mu eksplodira auto i nestane u vatri. Ne, ovo je film u kome junak možda pogine u eksploziji kola ali zato vidimo i kad ga eksplozija raznese i kada mu telo gori u požaru.
Tim spojem čelika i mesa, Anderson zaista osvežava pristup car chase filmu i demolition derbyju kao konceptu i u principu, iako se tri trke dešavaju u istom ambijentu, svaka deluje vrlo zanimljivo.
DEATH RACE je samo još jedan dokaz kako Anderson ne samo da nije uništitelj savremenog akcionog filma već da je on jedan od poslednjih reditelja aktivnih u žanru koji se trudi da smisli i pruži nešto novo. Nažalost, kritika mu to osporava pošto ovu vrstu filma ni ne gleda sa dužnom pažnjom.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"
Pre neko veče je moja majka ponovo gledala FACE/OFF pokojnog Johna Wooa.
stvarno umro ili umro u figurativnom smislu?
U figurativnom smislu.
Sta,jel' to znaci da si gledo Red Cliff,i nije ti se dopao ? :?:
Nisam se još naterao da gledam RED CLIFF, imam ga, ali laganica.
Quote from: "crippled_avenger"Nisam se još naterao da gledam RED CLIFF, imam ga, ali laganica.
PLANINA JE TO!
isto i ja čekam pravi trenutak da se uspnem uz novog vua: potrebne su adekvatne pripreme!
:wink:
Ja sam počeo da gledam RC, ali sam prekinuo. Titlovi su bili mnogo sitni. Film je klasičan epik, gomila kostimiranih statista i tako to, ali ima i scena u kojoj neka žena u sred bitke skače u bunar. To je bilo zabavno.
Na Novim Kadrovima je otaku pokrenula pitanje drugarskog hajpovanja projekata koje stoji kao naličje u odnosu na ponašanje koje imaju oligarsi u svom mejnstrim rezervatu. Međutim, sinoć kada sam pogledao novu američku zombi komediju DANCE OF THE DEAD Gregg Bishopa, mislim da hajpovanje stvari u koje veruješ itekako ima smisla, čak i kada do kraja nije utemeljeno u kvalitetu.
To naročito važi za naš žanrovski film koji ima jako malo poklonika i potrebna mu je sva moguća podrška koju može da dobije.
Naime, DANCE OF THE DEAD je silno hajpovan film u američkoj žanrovskoj zajednici. Radila ga je ekipa iz Atlante koja je koliko sam shvatio već neko vreme aktivna. Kada se pogledaju kritike, one zvuče kao da je reč o naslovu koji prevazilazi SHAUN OF THE DEAD, redefiniše zombi komediju itd. Međutim, kada se pogleda film, jasno je da je reč o bombastičnom hajpu koji u priličnoj meri nije utemeljen na istini. DANCE OF THE DEAD nije ni blizu SHAUNa, reč je o amaterskom filmu snimljenom sa malim budžetom. Dok je SHAUN sa svim svojim manama pokazivao da je reč o reditelju vrednom pažnje i retko ozbiljnoj egzekuciji za jedan vanamerički horor filma, ovde nema takvog dometa. U tehničkom smislu čak su i marginalni naslovi poput BOY EATS GIRL nominalno jači.
No, sa druge strane, da nije bilo gromoglasnog hajpa, teško da bi iko obratio pažnju na ovaj film, a ovaj film jeste vredan pažnje. Istina o njemu je ambivalentna, ali navođenje nedostataka i njihove prirode zaista može biti kontraproduktivno. Naime, ovaj film ima ogroman broj mana koje proističu iz amaterskog pristupa (kad kažem amaterskog pristupa ne mislim na Beokon već na američki film, da li sumnjate da u ovom amaterskom filmu ima više komptenetno režiranih scena nego u celokupnoj srpskoj profesionalnoj kinematografiji za godinu dana) ali navođenje tih mana je promašivanje poente.
Bishop je u izvesnim deonicama pokazao veliki dar za crni humor, u pojedinim deonicama je ponudio neka vrlo inventivna rešenja u domenu prikazivanja zombija i njihovog izlaska iz grobova, u pojedinim scenama junaci koje igraju pravi tinejdžeri zaista uspevaju da iskomuniciraju neku emociju, i ja kao gledalac horora, moram priznati da bih se osećao uskraćeno da ovaj film nisam gledao. Nisam siguran da je Bishop neki ogroman talenat koji sam otkrio ovim filmom, ali čovek je pokazao da zna posao i čini mi se da bi trebalo da dobije priliku da uradi neki film i za majore.
Međutim, isto tako tipizovani likovi, sporadično zaista slabo osvetljenje, prilično tanka scenografija, efekti koji su prisiljeni da idu više u pravcu komedije nego horora, pa čak dalje i od horor komedije, kada bi se nabrojali, svakako bi me odvratili od trošenja sat i po vremena na ovaj film. I zato, na neki način zahvalan sam Quintu, Bloody Disgustingu i Twitchu što su ovaj film, u neku ruku, lažno predstavili i ubedili čitaoce da je vredan pažnje jer zaista jeste.
Naravno, na ovom mestu, gde su ljudi već konvertovani može se izneti konvencionalan sud o ovom filmu. I u tom smislu, uprkos svim nedostacima i snažnim impulsima da prekinete gledanje tokom prvih 20 minuta, mislim da je ovo naslov vredan pažnje, naročito za fanove.
* * ½ / * * * *
Kada sam uzeo da gledam film WHEELS OF TERROR poznat još i kao MISFIT BRIGADE, očekivao sam da će to biti jedan od zanimljivih primera marginalnih filmova snimanih u SFRJ. U tome me je učvrstio i marginalni profil samog filma koji je prošao gotovo nezapaženo u vreme kada je izašao iako u njemu ima i poznatih glumaca, a i reditelj je relativno priznat.
Međutim, ono što sam dobio kao gledalac jeste jedan zaista odličan film koji zauzima važno mesto u filmografiji naslova koji se bave Drugim svetskim ratom. Gledao sam puno filmova o WW2, ali MISFIT BRIGADE je u to iskustvo uneo jako puno toga novog i dobrog.
Ovaj film je režirao ozbiljan reditelj Gordon Hessler. On je jedan od iskusnijih reditelja koji su sa televizije ušli u žanrovski film. Snimio je nekoliko vrlo efektnih filmova sa Vincent Priceom, niz zanimljivih trilera a karijeru je završio radeći borilačke filmove sa Sho Koshugijem.
WHEELS OF TERROR je snimao u punoj zrelosti, u svojoj 57. godini i u ovaj film je doneo veliko iskustvo koje se vidi na ekranu.
Film je pisao iskusan holivudski scenarista Nelson Gidding koji je posle dana u A-produkciji spao na saradnju sa Hesslerovom B-ekipu ali je i dalje donosio kvalitet po kome je bio poznat i u svojim high profile danima. Film je baziran na romanu Svena Hassela i mogao bi se definistai kao nemački DIRTY DOZEN.
Dakle, film govori o grupi nemačkih otpadnika na IStočnom forntu koji se nalaze u kaznenoj jedinici i dobijaju najteže zadatke, ali s druge strane i oni su vragolani tako da ne ostaju dužni svojim starešinama. U trenutku kada se Treći Rajh i kada u rat šalju čak i tinejdžere, ova skupina dobija samoubilačku misiju da uništi jednu železničku kompoziciju iza neprijateljskih linija.
U ovom filmu glavni junaci su Nemci. Iako je nacizam prikazan kao jedna zla i apsurdna ideologija, nemački junaci su otpadnici i prikazani su kao simpatični. U filmu oni ratuju sa Rusima koji nisu prikazani kao topovsko meso, imaju relativan karakter kao protivnici, ali sasvim je jasno da je ciljano da publika bude na strani ovih junaka, iako su Nemci.
Međutim, ono što je prva novina jeste da Nemce glume američki glumci na američkom akcentu tako da nema onih nekih fejk akcenata kojima se opisuje da nisu Amerikanci i to daje još dodatnu prisnost njihovim karakterima i smanjuje distancu sa publiku. Oliver Reed takođe glumi, i on igra na svom britanskom akcentu. Ovakav postupak se jako sreće. Naime, iako Nemci u američkim filmovima mahom igraju na engleskom obično imaju neki opterećujući akcenat. Ukoliko se već koristi ta konvencija onda je bolje da svaki glumac koristi svoj prirodni izgovor jer to zaista doprinosi spontanosti glume.
U filmu glumi i dosta naših glumaca i to iz jako dobrih generacija tako da recimo u samoj jedinici prominentnu ulogu imaju Slavko Štimac i Branko Vidaković. Oni glume na engleskom, dubbovani su, međutim u njihovoj mimici se ne oseća jezička barijera, oni se ponašaju kao da im je maternji jezik isti onaj kojim govore američki glumci. Zanimljivu rolu i najupečatljiviju u ovom kontigentu ima Andrija Maričić, a nešto manje zapažen u jedinici je i Boris Komnenić.
Naravno, američki glumci imaju noseće uloge, ali i naši sasvim dobro rade svoje zadatke i donose dosta kvaliteta. U manjim ulogama se mogu videti i tada još mladi Dragan Bjelogrlić, Goran Radaković, Milenko Zablaćanski, a Vladan Dujović je čak efektan kao SS podoficir.
Od naših glumaca zaista nisam očekivao ovakav kvalitet, a mislim da su mladi Bane Vidaković i Bule Goncić iskoristili maksimum od svojih fizionomija.
Pored tada već ocvalih zvezda David Carradinea i Olivera Reeda koji imaju sporedne uloge, glumačka podela je vrlo hip. Glavnu ulogu ima stara hipi ikona Bruce Davison, a tu su još i Jay O. Sanders i David Patrick Kelly. Ova podela je u suštini vrlo indie.
WHEELS OF TERROR donosi mnoštvo jako dobro realizovane akcije. Na početku filma postoji jedna od retkih tenkovskih bitaka privoljenih na celuloid. Moram priznati da je Hessler maestralno režirao ovu sekvencu, i do kraja filma postoje još dve sjajne akcione sekvence.
Hessler je u rediteljskom konceptu modernizovao pristup WW2 filmu. Umesto konvencionalne akcije koja je bila svojstvena za WW2 film sa junacima nasuprot hordi dezorijentisanih protivnika (nemam ništa protiv toga ali 1987. to jeste već passe), on pravi scene u kojima su svi učesnici bitke proaktivni, nema lakih rešenja, bitke uključuju dosta taktike i što se samog koncepta akcije tiče WHEELS OF TERROR je vrlo sofisticiran film.
Iako na planu tehničke opreme, WHEELS OF TERROR nije mnogo autentičniji od naših WW2 filmova, dakle ima tu dosta opreme JNA koja igra opremu Vermahta, ipak, film je mnogo autentičniji od italijanskih WW2 exploitationa. Partizanski film je bio veliko obeležje naše kinematografije i nesumnjivo je SFRJ bila pravo mesto za njihovo snimanje.
Međutim, narečena indie podela ima i dosta poptuno off the wall situacija koje igra. Naime, sa dezideoligovanim junacima, Hessler nudi jedan dosta relaksiraniji pogled na rat i pokazuje kako izgleda kada su junaci ratnog filma napaljeni otpadnici kojima je samo bitno da izvuku živu glavu i snađu se za neki seks i alkohol. Štaviše, film bi se mogao nazvati DUŠMANI.
I u pojedinim scenama glumci stvarno brilljiraju.
Prava je šteta što WHEELS OF TERROR nije mejdžor film i što ga još uvek niko istinski bitan na svetskom nivou nije revalorizovao. Ipak, mislim da je vreme na njegovoj strani.
Kad je reč o snimanju u SFRJ, dosta naših ljudi je radilo na ovom filmu. Vladislav Lašić je radio scenografiju koja je zaista odlična a još je važnije to što je DP bio Đorđe Nikolić, poznat i pod nadimkom Đoka Poltron koji je uradio fantastičan posao. Nikolić je što se mene tiće jedan od naših najvažnijih DPjeva, on je bio saradnik Ace Đorđevića na OTPISANIMA a to je zaista bio vrhunski poduhvat. Na neki način čovek se oseti ponosnim što je deo kontinuiteta naše kinematografije kada vidi da su ljudi odavde sporadično umeli da isporuče zaista vrhunske stvari.
WHEELS OF TERROR je film koji iskreno preporučujem, i to ne samo kao fiks dok očekujemo INGLORIOUS BASTARDS.
* * * 1/2 / * * * *
"Die Hard" director John McTiernan will have a chance to withdraw his guilty plea in a Hollywood wiretapping case that got him sentenced to four months in federal prison.
On Tuesday, the U.S. Ninth Circuit Court of Appeals in San Francisco ordered a new hearing on McTiernan's motion, which a judge rejected last year.
McTiernan, who is free on bail, pleaded guilty to charges of lying to the FBI about his association with disgraced private eye Anthony Pellicano.
Pellicano was convicted of bugging phones of celebrities and others to get information for his clients.
McTiernan, who has admitted he paid Pellicano to conduct an illegal wiretap, argued he had inadequate legal representation when he made the plea.
Mogo bi da mi taj Vilz ov teror spržiš nekom sledećom prilikom pošto sam u mladosti pročitao nekoliko Hasselovih romana, uključujući i ovaj (kod nas preveden kao Oklopnici Smrti) i to je onako, dopadljivo palpoidno omažiranje Remarku (pre svega) i Hemingveju (donekle). Nema preterane literarne kvalitete ali lepo se čita. A iz opisa filma deluje mi kao da bi mi i on prijao na sličan način.
Donosim ti sutra WHEELS OF TERROR. Na istom mixu imaćeš i TAKEN kao film koji zaslužuje punu pažnju i još ponešto.
Inače, WHEELS OF TERROR sam sinoć potražio u jednom dosta solidnom vodiču kroz ratne filmove Aluna Evansa, našao sam ga, i sasvim očekivano, bio je krajnje negližozno tretiran.
Republicans in biz feel stifled, bullied
Conservatives claim their politics can have consequences
By Paul Bond
Oct 19, 2008, 10:00 PM ET
Updated: Oct 20, 2008, 04:39 PM ET
Kelsey Grammer, left, and Victoria Jackson (Getty Images photos)
Related
Chetwynd: 'I stuck out like a sore thumb'
THR's Political Theater blog
At a recent event for Republicans in Hollywood, an actress was asked whether she had ever worn her pro-Sarah Palin pin to an audition.
"You must be joking!" she said with a laugh, adding, "But I see Obama stuff all the time."
It's no secret that the entertainment industry is overwhelmingly liberal -- political donations this presidential cycle from the movie, TV and music industries recently were running about 86% Democrat versus 14% Republican. But being outnumbered is one thing, but being bullied by your liberal co-workers into keeping your opinions to yourself is quite another.
Is that what's going on? Yes, say many of the industry's conservatives. That's why secret organizations with such names as "SpeakEasy" and "The Sunday Night Club" spring up every so often. They're not conservative per se, they just let it be known that attendees of their gatherings may freely discuss politics without being chastised for not toeing the liberal line.
"Are you kidding me? Of course it's true," Kelsey Grammer said when asked whether the town is hostile to conservatives. "I wish Hollywood was a two-party town, but it's not."
Grammer said he knows of a makeup trailer that sported a sign warning Republicans to keep out and of U.S. war veterans who keep their backgrounds a secret from their Hollywood co-workers because they hear them belittle the military.
He even said that, earlier in his career, his job was threatened by a prominent sitcom director who demanded he donate money to Barbara Boxer's U.S. Senate campaign. To keep his job, he gave $10,000 to Boxer and the Democrats.
Nowadays, Grammer is a bankable actor who is unafraid to speak his mind. His advice to less established industry players, though, is to shut up about politics -- "unless you think the way you are supposed to think," and that means liberal.
Unlike Grammer, most Hollywood conservatives appear to be of the closeted variety. "I know every liberal at work and don't know any conservatives because they never speak up," a longtime executive at Warner Bros. said.
However, there are many who are trying to make Hollywood more accommodating to political diversity. Andrew Breitbart is one. At his Breitbart.com, he's launching a "Big Hollywood" blog with 40 industry conservatives tasked with -- among other things -- highlighting liberal intolerance.
"There's an undeniably vicious attitude against those who dissent," Breitbart said. "Hollywood is the most predictable place on the planet, not exclusively because of politics but because of narrow-mindedness."
Breitbart maintains that liberals have pushed conservatives too hard in Hollywood and that Americans have noticed. His intent is "to stop the bullying."
One "Big Hollywood" blogger is Andrew Klavan, an accomplished novelist-screenwriter who made a splash with a Wall Street Journal article comparing Batman and the "The Dark Knight" to President Bush and the war on terror.
"It's not easy being different," he said. "The liberals aren't all that liberal. We think they're wrong, but they think we're evil, and they behave like it."
Klavan said a producer, worried that Klavan's political reputation had become common knowledge, asked recently whether he could pitch something Klavan wrote but under an assumed name. Klavan declined.
"I don't want to be the Dalton Trumbo of the right," he said.
If you lean right, pitch to those who are sympathetic, or at least tolerant of conservative viewpoints, Klavan said. Mel Gibson, Jerry Bruckheimer and Joel Surnow come to mind.
Klavan also said liberalism seeps into too much Hollywood content nowadays and offers as proof the several anti-Iraq war movies that have been boxoffice bombs.
"These aren't even movies about the war on terror," he said. "They're Vietnam War movies, made by people who sit around at Skybar discussing their pacifist world view."
TV also is too one-sided, he said. "They don't even make fun of Barack Obama," he noted. "How is that possible? The guy's hilarious."
Another "Big Hollywood" blogger is Evan Sayet, whose writing credits include "Win Ben Stein's Money" and "Politically Incorrect With Bill Maher."
Six years ago, while a staff writer for a popular talk show, Sayet said, "I was informed I could not write jokes about ebonics, global warming or any other cause coming from the left."
Nowadays, Sayet heads a conservative comedy troupe called Right to Laugh that performs at the Laugh Factory in West Hollywood and similar clubs nationwide.
Even liberals acknowledge that they have an easier time than conservatives in Hollywood.
"The person who will get snickered at and picked on is the one wearing the McCain-Palin button," actor Eric Roberts said. "But that's OK. It's America. A free country. If you're going to stick your neck out, it's gonna get whacked."
"You just said liberals discriminate more than conservatives," interrupted his wife, Eliza, an actress and casting director.
But the couple maintain that taking any passionate political position -- right or left -- can be difficult. They recalled when Eric was a guest on "The O'Reilly Factor" and, after returning to the set of the TV show he was working on, a producer told him: "We're doing a TV show here. We don't need that kind of politicizing. Don't go public with your views."
He noted, though, that the admonition came from a like-minded liberal whose concern was for maintaining high ratings. Nevertheless, the experience had a cautioning effect on Roberts.
"I pick my battles now. If you support Sarah Palin, I'd walk away," he said. "I wouldn't chastise you, I'd feel sorry for you."
Beyond the various "secretive" organizations around town, there is the more obvious Hollywood Congress of Republicans. Headed by actor Mark Vafiades, HCR boasts 160 members who meet about nine times a year to socialize and hear from various right-leaning special guests.
At a recent HCR event, "Saturday Night Live" alumna Victoria Jackson, for example, joked that she's probably the only conservative Christian to have kissed both Sean Penn and Alec Baldwin. Then the comedian-gymnast stood on her head until the room agreed to vote for McCain-Palin, which didn't take long.
Although Obama fundraisers are legion in Hollywood and can draw hundreds of moguls, actors, musicians and professional athletes eager to spend time with the senator, McCain's few appearances have been more understated affairs.
The most recent event, in fact, didn't even draw the candidate or his running mate. Instead, spouses Cindy McCain and Todd Palin headlined while comedian Dennis Miller supplied the entertainment.
McCain and Palin don't spend much time in Hollywood -- even to raise money -- because they figure a Republican can't win California. But the party ignores the entertainment capital at its own peril.
"They didn't only write off California, they wrote off our culture," Breitbart said.
Pogledao sam NIJE KRAJ Vinka Brešana. Imao sam pomešana očekivanja jer mi ga je podjednak broj ljudi i pohvalio i pokudio. Moji krajnji utisci su negde između. Štaviše, više su na strani pozitivnog, samo zato što sam malo otupeo na sve one default mane koje dolaze ugrađene u filmove iz ovog regiona.
U tom smislu, gotovo da sam sve ono loše što uračunam u početku gotovo prestao da primećujem a time ovaj film obiluje. Pokušaću prvo da se fokusiram na loše kako bih kasnije priveo komentar kraju sa pozitivnim. :D
Ono što nije dobro je prilično nejasan ključ stilizacije. Film evientno pokušava da bude stilizovan, međutim nikada do kraja nisu definisana pravila univerzuma u kome se sve događa. Film je naizmenično stilizovan kao strip a ima i realističnih momenata. Stilizaciju kostima i povremeno scenografije ne prati promena objektiva i to dovodi do prilične konfuzije, na koju sam ja, ruku na srce, navikao.
Isto važi i za nejasnu stilizaciju u scenariju. Kriminalni boss koji citra stihove je potpuno deplasiran u bilo kojoj stilizaciji.
Zatim, naravno, potreba da se u filmu pojave svi žanrovi, ispriča više priča od kojih su mnoge potpuno suvišne. Međutim, u rediteljskom smislu, Brešan podvlači taj paradoks time što neke nevažne cene režira bolje od ključnih. Tako recimo, završna scena sa snajperistima je zaista odlična, iako film nije akcioni triler a ima nekih melodramskih koje su tanke a ključne su za film.
Isto tako u tom nabacivanju raznih priča, film povremeno postaje konfuzan i gubi svoj narativni zamajac tako da ima situacija u kojima se priča ukopa i pokazuje kako je Brešanov omiljeni dramaturški metod digresja. Voice-overi, iako nude poneku dobru repliku su potpuno suvišni i moglo se bez njih.
Konačno, ceo subplot sa kancerom je redundantan pošto ne nosi nikakvu znakovitost a na kraju ne zaigra u punoj meri (već samo delimično) kao bestidno jeftin ali nesumnjivo efektan emotivni momenat.
No, ono što je pozitivno jeste da film NIJE KRAJ ima prilično zdrav odnos prema ratu. Samom genezom rata, ko je kriv i ko je u pravu se ne bavi. Čak se ne bavi ni time da li je rata trebalo da bude ili ne, da li je opravdan ili nije. Rat je tretiran kao činjenica, i film se bavi jednom pričom koja se tom prilikom odigrala.
S druge strane, film ima par sasvim poštenih momenata koji pokazuju kako nije lako biti Srbin u Hrvatskoj. Ne mogu da kažem kako je sad ovo neki naročito pregnantan film u ideološkom smislu, ali je u svojoj dezideologizovanosti negde sasvim u redu.
Drugo, poslednje je vreme došlo, to znamo, ali Hrvati su masovno počeli da prave "normalnije" i komunikativnije filmove od Srba, ma koliko to nečekivano zvučalo. Hrvati su ranije obično bili pretenciozniji, agresivniji a sada oni prave relaksirani vid filmova koji je bio svojstven našim rediteljima. NIJE KRAJ definitivno jeste nešto iz asortimana hipotetičkog Raše Andrića da je sazreo i odrastao. Kada pogledam ovaj film uz sve njegove mane, to jeste nešto što ima više smisla od Srdanove i Stefanove kvislinške kinematografije. Ovo je naravo tužna konstatacija, ali šta možemo, tako stvoje stvari. Nažalost, uprkos možda čak i plemenitom pokušaju da se naša kinematografija odmakne od lokalne estradne glume, ona ostaje neštonajbolje što naše glumište može da ponudi.
Čak ni Brešan ne može da odoli a da film malo ne zamasti Vojom Brajovićem i hrvatskim komičarima. Ali, to je sve u higijenskim okvirima, ako uzmemo u obzir šta se se sve viša po našim filmovima.
Iako, Herceg ima malo javorovine u svom pristupu, meni je on OK, pošto mi generalno imamo problem sa ovim tipom leading mana, i odavno nisam video u našem miljeu OK ulogu ovog tipa. Nada Šargin je odlična, čak na nekom nivou i fuckable što je za nju prava retkost, barem iz moje vizure Srbende i sirovine.
NIJE KRAJ je dakle gledjiv primer onog podnošljivijeg dela kinematografije nastale raspadom jugoslovenskog filma, ne kao geografske odrednice već kao generalnog estetskog koncepta, što ga svimanama otupelima na njegove nedostatke čini vrlo prijatnim i zanimljivim.
* * 1/2 / * * * *
W: A crude approach is not good for grasping much of anything
By David Walsh
22 October 2008
Directed by Oliver Stone, screenplay by Stanley Weiser
W. is veteran American director Oliver Stone's film about the life and career of President George W. Bush. It was shot and edited rapidly for release while Bush was still in office. The November 4 election was no doubt a consideration as well.
The film is a collection of episodes, broadly written and performed, following Bush from his student days at Yale to the disastrous turn that the Iraq war took for the US in 2003-2004. W. contains two time frames—the first treats Bush's earlier life impressionistically, offering glimpses of him over the course of several decades; the second, dealing with his first years in the White House, dwells at greater length on the run-up to the invasion of Iraq.
The pivot of the film occurs in 1986, around the time of his 40th birthday, when Bush "sees the light" and becomes a reborn Christian. The film takes seriously the notion that he conquered his inner demons and made something of himself.
A theme throughout is Bush's conflict and rivalry with his father, George H. W. Bush, congressman, CIA director, vice president and, ultimately, president from 1989 to 1993. We first see the youthful Bush (Josh Brolin), 20 or so, when he's being hazed at a Yale University fraternity house. Later, Bush phones his father (James Cromwell)—now a congressman—from jail, and receives a warning that this had better be the last such incident.
Intercut with that material are scenes of the Bush White House, and in particular, the debate over a prospective war with Iraq following the events of September 2001. Vice President Dick Cheney (Richard Dreyfuss) and Deputy Secretary of Defense Paul Wolfowitz (Dennis Boutsikaris) are the most ardent advocates of an invasion, countering the skepticism and reluctance of Secretary of State Colin Powell (Jeffrey Wright).
The young Bush carries on, from one escapade to another, eventually meeting his future wife, Laura (Elizabeth Banks), in 1977. Defeated in a run for Congress by a populist Democrat, Bush promises "never to be out-Texased again." In 1986, he moves to Washington, and experiences his conversion. A huckster evangelist, Earle Hudd (Stacy Keach), presides over Bush's change of heart.
Switching once again to the more recent past, Stone's film presents Cheney delivering a lecture on Iraqi and Iranian oil reserves, pointing to the region and the Straits of Hormuz in particular as the "chokepoint of civilization."
The film cuts back in time again, and we see Bush senior presiding over the Gulf War in 1991, making the decision, with which his son disagrees, not to march on Baghdad. George W. announces his plan to run for governor of Texas in 1994, much to his family's consternation.
In 1999, he tells his preacher-advisor, "God wants me to run for president." We jump to 2003 and the fraudulent claims about Iraqi weapons of mass destruction and the Hussein regime's efforts to get hold of "yellow cake" uranium ore from Niger. Finally, the invasion occurs and Bush announces "mission accomplished" in May. The fiasco then unfolds.
Oliver Stone has never been a subtle director. He perceives himself, it seems, as someone who strives to treat a given subject in broad strokes. Stone told an interviewer from GQ magazine that, like George W. Bush, he has the tendency not to want "to pay too much attention to details."
The director possesses a lively vulgarity, which he applies to glaringly public and intimate moments alike. Occasionally, this is effective and attractive; here, more often than not, however, it is not.
The references to Bush's fascination with baseball and his aspiration to become the professional sport's commissioner seem about right. He and the world might have been happier. A final scene, in which now-President Bush is unable to answer a simple question from a reporter, as to whether he had made any mistakes or done any soul-searching, is telling. These moments are exceptions.
Malice doesn't seem the clue to the problems in W. so much as great confusion, and ignorance of American social realities.
It is a fallacy to imagine that a crude approach can adequately grasp a crude subject. In general, a crude approach is not good for grasping much of anything. Because Bush is an extremely limited human being doesn't mean that his life and advancement are not bound up with complex questions, or even that his own psychology is an open book. Stone, unhappily, seems most at home with moments of drunkenness, backwardness, unconsciousness. He revels in and savors them.
Stone's and screenwriter Stanley Weiser's Bush is an eternal frat boy, living in the shadow of his father. He's essentially well-intentioned, if unevolved, amiable, but prone to angry outbursts, impulsive. Brolin does an effective impersonation of the public Bush, but it's not clear that we are much further in the direction of understanding the man who would become America's 43rd president.
The film catches largely at externals, in its look, feel and social perceptions. As always, a good deal of effort has gone into making certain that hairdos, clothes, automobiles and furniture correspond to the respective eras.
To explain Bush's trajectory, as W. does, largely on the basis of his unresolved conflict with his father begs the question. Many people have such battles, many, alas, also "find Jesus" at present, many leave off drinking—very, very few are elevated to the White House.
It's true that W. makes obligatory reference to other questions: the pursuit of Iraq's oil reserves, for example. In relation, however, to the significance of that issue and its consequences—1 million or more Iraqis killed, thousands of Americans dead and wounded, a country ruined, a region driven to the brink of a wider war—the scene is relatively perfunctory and formulaic. Cheney is filmed from a distance, and the moment is not likely to linger in the memory.
This isn't what Stone feels most deeply or what interests him, in the end. What's placed in the foreground, in almost perpetual, warts-and-all close-up, are Bush the younger's relations with his father and family. The sequences in the White House, the discussions of war and torture, are fairly flat and unevocative. The film gets its adrenaline pumping almost exclusively during the intra-family squabbles.
Neither element is entirely convincing, because a deeper grasp of the relation between Bush's personality, his family and the larger world of American politics social life eludes the director and screenwriter.
Stone framed his film to an interviewer from the Guardian in the following manner: "How did Bush go from an alcoholic bum to the most powerful figure in the world?" He continued: "He had tremendous personal problems, and I have to give him enormous credit—he did overcome them, through willpower. Whether he solved them is another issue, but he overcame certain states of mind."
This, to put it politely, is inadequate. To put its shallowness in context, one must consider Stone's background.
Born to privilege in a staunchly Republican family, and a fellow student of Bush's at Yale in the 1960s, Stone enlisted in the military and volunteered for combat in Vietnam. The experience shattered and changed him. To his credit, he translated that into two films hostile to US imperialism's intervention in Southeast Asia, Platoon (1986) and Born on the Fourth of July (1989).
Vietnam and related events knocked Goldwater Republicanism out of Stone and propelled him toward the "counter-culture" and various strands of protest and liberalism, and hedonism, but it did not equip him with a coherent and profound understanding of American class society. This is not entirely his fault. The intellectual laziness and evasiveness of the New Left and the anti-war protest movement could not have provided such an insight, nor did they have any desire to.
Stone is something of a lost soul, alienated from his social and ideological roots, but never finding his way to a more substantial and politically informed opposition to American capitalism. He is congenitally all over the place; indeed, one might say, that is his life's vocation.
His comments about W. wander here and there, and few of them indicate any grasp of the questions involved in the effort to bring Bush's life accurately and meaningfully to the screen.
"It's not a political film," Stone told Maxim magazine, "but a Shakespearean one. It's a film about George W. rebelling against his father, doing better than his father, believing that he's stronger than his father, and outdoing his father...and it's about the colossal mistakes he made and the lies he told. In a way it's Oedipal. One can say he did kill the father because he did destroy the legacy, the name. It's a big thing with the Bushes."
In passing, the same interviewer can note that Stone "has little sympathy for Bush, who he says is responsible for tens of thousands of needless deaths abroad and the corrosion of civil liberties at home and the fortune of future generations squandered." The director, however, tells the interviewer from GQ that the film is "light," prompting the question, "Wait, are you saying this movie is a comedy?," to which Stone replies: "Well, it has to be done with an ebullience and a certain fun, because the guy is goofy. He's a goofball!"
The inconsistency and unseriousness are not Stone's alone, they are shared by a wide layer of pragmatic middle class iconoclasts and critics in the US, who lament this or that feature of American life, even warn histrionically about incipient "fascism," and then go about their daily business complacent as clams.
That George W. Bush is an empty vessel would not be disputed by many thinking people. But how, the filmmakers might have asked themselves, is it possible that American capitalism placed its fortunes in the hands of such a lowlife?
No serious reference is made to the ultra-right forces that pushed Bush forward, the same forces responsible for the Clinton sex scandal and impeachment drive. Stone, in a peculiar manner, takes the Bush "success story" at face value. No doubt Bush junior had his conscious or semiconscious motives, but what driving forces, as Marxists know to ask, stood behind those motives and by what social elements was he picked up?
A more plausible explanation than the time-worn Oedipal story is that Bush was merely a front man for more conscious and politically motivated forces, with a wide-ranging and reactionary agenda at home and abroad. Painted as amiable and down-to-earth by the media, partial to vague "values," supposedly conservative but "compassionate," with a well-known family name, Bush was directed toward the White House; he had relatively little to do with the matter. No doubt, if he had not stopped drinking and carousing, the opportunity would have been closed to him, but that is about the most one can say of his "overcoming" his "personal problems."
The deterioration in the political representatives of the ruling elite is a function, in the final analysis, of the decline in its fortunes and prospects. George W. Bush's ascension to prominence speaks to the terminal crisis of American capitalism. Now a cosmetic change may be necessary, but Bush was no accident: he represented accurately the dominant section of the US establishment—arrogant, shortsighted and criminal to the core.
Some of those same forces, chastened by the experience, are now endorsing Sen. Barack Obama in an effort to compensate for their sin.
Stone and Weiser sacrifice art and truth to narrow political concerns. Scandalously, they make no mention of Bush's presiding over 153 executions as governor of Texas, in one case mocking a woman's pleas for mercy. The deep sadism of the man is missing. Nor is the hijacking of the 2000 election treated. In both cases, no doubt scenarist and director sought to avoid "partisan" and "controversial" issues, which would have brought the right-wing media down on their heads. As a result of Stone's ideological blindness or, not to mince words, political cowardice, the full picture of the man and his period is not here.
Along the same lines, Stone portrays Bush the elder as a stern and honorable figure, when, in fact, he was (and is) a corrupt, greedy representative of the ruling elite, and as CIA director, up to his elbows in blood. The filmmakers also, in passing, canonize Colin Powell as a voice of moderation, entirely undeservedly. The chief diplomatic liar for the Bush administration and a war criminal in his own right, Powell developed public differences only after he saw that the Iraq war was going badly.
All in all, Stone and Weiser have no historical or sociological purchase on Bush. Such an understanding wouldn't preclude individual psychology; on the contrary, it would create the context in which those private relations would take on real, full-bodied life. That opportunity was not taken.
http://www.wsws.org/articles/2008/oct2008/bush-o22.shtml
Pogledao sam THE TERRORISTS Caspara Wredea, courtesy of Ginger.
Ovaj film sam gledao kao klinac na Vansovom originalu i bio mi je prilično konfuzan. sada kada ga gledam međutim, čini mi se da se radi o vrlo solidnom hostage trileru, svakako ne uz rame sa nekim klasicima tog podžanra, međutim, nesumnjivo upotrebljivom u današnjim uslovima. Kritika je bila brutalna prema ovom filmu, međutim, čini mi se da su se ogrešili.
THE TERRORISTS je poznat i pod naslvom RANSOM i govori o talačkoj kri6i u Norveškoj u koju su umešani britanski teroristi koji su oteli britanskog ambasadora.
Glavni rivali su dve zvezde Sean Connery kao šef norveških specijalnih jedinica i Ian McShane kao vođa britanskih terorista. I njihov rivalitet, ako uzmemo u obzir da su fizički zajedno samo u jednoj sceni odlično funkcioniše.
Scenario je pisao britanski veteran Paul Wheeler, nekadašnji operativac MI 6 i iako se ne radi o najinteligentnijem scenariju ikada napisanom, nimalo nije uvredljiv prema gledaocu. Wheeler je inače iskusan tip koji je napisao još barem dva meni draga filma SWASHBUCKLER sa Robert Shawom o gusarima na Jamajci i MEDALLION sa Jackie Chanom i Julian Sandsom.
Švedski snimatelj Sven Nykvist je odlično iskoristio noveške lokacije i dao je filmu autentičnost i poseban kvalitet. Caspar Wrede je reditelj rođen u Finskoj koji je pre ovoga sticao iskustvo u Britaniji. Iako je reč o marginalnom reditelju, malog opusa, ovaj film je snimio sasvim na nivou. Čini mi se da gledaoci mogu da se okrenu filmu RANSOM kada svi ključni naslovi ovog podžanra budu pogledani.
Štaviše, meni je ovaj film sasvim na nivou nekih izvikanijih reprezenata poput TAKING OF PELHAM 123.
* * 1/2 / * * * *
Prošlo je već neko vreme od premijere TROPIC THUNDERa Bena Stillera i dugo sam razmišljao o tom filmu. Međutim, sad je izašao THE HOUSE BUNNY Fred Wolfa i mislim da je vreme da na bazi ova dva laugh out loud naslova napišem zajednički komentar.
TROPIC THUINDER mi se dopao, bio mi je zabavan, u nekim segmentima je uspevao da transcendira svoje komediografske okove i bude čak i neka vrsta metafilma. Međutim, upravo u tim tačkama mi je postajao sporan. To je film u kome se ismeva akcioni film ali kada se glumci iz akcionog filma suoče sa ratom i njihova priča se na kraju pretvori u akcioni film. Stoga, mislim da je akcioni film pobedio komediju barem u ovom dvoboju koji je priredio Stiller. za razliku od HOT FUZZa koji se briljantno bavi svetom akcionog filma kroz poređenje realističnog mačo miljea i holivudskog filma gde se na kraju istina nalazi u primeni fima na stvarni život. TROPIC THUINDER je solidna komedija sa jednom višom ravni u kojoj svaki dolazak u tu višu ravan pokazuje jednu priličnu besciljnost.
Ko god je gledao Jeremy Pivena u seriji ENTOURAGE znaće koliko je besmislena persiflaža koju donosi Tom Cruise u ulozi razularenog mogula. Ko god je gledao HOT FUZZ, već je video kako se smisleno spajaju komdija i filmofilski pristup akciji. Ko god zna biografiju i filmove John Belushija i Chris Farleya videće koliko je slabićka uloga Jack Blacka kao debelog komičara džankija.
Stoga, najveći poraz TROPIC THUNDERa jeste u toj metafilmskoj ravni u kojoj je želeo da bude zapažen a najveća pobeda jeste u tome što je zabavn i vrlo dobro realizovan na jednom popcorn nivou.
* * * / * * * *
S druge strane, producent i glumac daleko relevantnijeg filma YOU DON'T MESS WITH THE ZOHAN, Adam sandler, predstavlja THE HOUSE BUNNY Freda Wolfa u kome Anna farris donosi jednu naizged nepretencioznu, gotovo banalnu komediju koja na kraju deluje mnogo deluje kaloričnije.
Prvo, na ideološkom nivou, THE HOUSE BUNNY je zreliji od TROPIC THUNDERa pošto svoju premisu shvata dublje. naime, zaplet o plejbojevoj zečici koja biva izbačena iz Mansiona, odlazi na koledž, postaje sorority mother i uči svoje outcast sestrice kako da budu ribe, mogla se završitikao priča o ružnom pačetu. međutim, HOUSE BUNNY donosi i situaciju u kojoj se junaci koji prolaze transformaciju u jednom trenutu polakome, postaja svoja suprotnost, i ne samo da moraju da transformišu već i istinski emancipuju.
Na metafilmskom planu, Anna Farris vrlo jasno kanališe Marilyn Monroe i sve opno po čemu je ona bila poznata. Onanaravno nikadaneće imati impact kao marilyn jer je ova bila autohtona ikona, ali zato jako dobro kapira u čemu je bila njena okrepljujuća snaga.
Wolf vrlo vešto realizuje film i HOUSE BUNNY e isto laugh out loud smešan film. da je karakterizacija outcast devojaka , govorio bih o remek-delu.
Ovako HOUSE BUNNY je značajan dodatak filmografiji frat filmova o sukobimakuća na kampusu koji sukao mehanizam zapleta postali vrlo bitna tekovina američke komedije.
* * * / * * * *
Reprizirao sam UNDISPUTED 2. LAST MAN STANDING Isaac Florentinea, courtesy of Ginger. Reč je o DTV sequelu koji je snimljen na osnovu jednog poluuspelog filma Waltera Hilla. Opskurnosti ovog naslova dodatno doprinosi to što je Hillov izvornik bio pokušaj da se u maniru ROCKYja i LONGEST YARDa tematizuje slučaj hapšenja Mike Tysona, dok je UNDISPUTED 2 tematizacija Tysonovog slučaja u maniru BLOOSPORTa. dakle, Hillov film je pokušavao da se osloni na Warner Bros melodramu iz tridesetih, a Isaac Florentine na izraelsko tumačenje exploitationa iz osamdesetih.
Glavni glumac je zamenjen u odnosu na prvi film. Tysonovu figuru je prvom igrao Ving Rhames, dok je u drugom igra Michael Jai White, glumac koji je uostalom igrao i samog Tysona u biopicu Ulija Edela. Ne znam da li sam ranije to već pominjao ali ja sam veliki fan Michael Jai Whita. Nažalost, on gotovo da nije dobio priliku da se dokaže kao punokrvna akciona zvezda. SPAWN jeste bio hit ali u njemu je White bio pod maskom. Potom, njegova uloga u KILL BILLu nije ušla u završen film, a to ga je takođe moglo reafirmisati. danas, White tavori između epizoda u A produkciji i DTV naslova.
Ako imamo u vidu da je Rhames svojevremeno trebalo da igra Sonny Listona, nesumnjivo je White bolji za Tysonovog lookalikea. isto tako, White ima neverovatne fizičke predispozicije i poznat je kao stručnjak za borilačke veštine tako da je izraelski specijalista za borilačke filmove Isaak Florentine imao sjajan potencijal u rukama.
I Florentine ga je iskoristio. Film je smešten u ruski zatvor gde korumpirana uprava, u dogovoru sa mafijom, organizujemborbe u mixed martial artsu. iako se White, u skladu sa duhom lika mahom drži boksa, vrlo kompetentno um ida šutne i da se po(h)rve.
nažalost, iako je Whiteov rival Scott Adkins takođe odlična faca i već sada je postao leading man u DTV akcijašima, očekivao sam da će se u ulozi ngativca Boyke pojaviti neko još monumentalniji i "sovjetskiji", kao što je to bio Šveđanin Dolph Lundgren u ROCKY IV. Scott Adkins je odlična faca ali nije dovoljan kontrast Whiteu.
Bugarski zatvor i krezavi statisti sasvim dobro dočaravaju imaginarni užas ruskih postkomunističkih kazamata a Florentine briljira u scenama borbe. Iako je nesumnjivo da ima wire fua u kickbox scenama, to ne smeta previše jer su sami White i Adkins dovoljno viscenarlni da stvari učine znojavim.
kao kompletan paket, naročito u segmentu tona, UNDISPUTD 2 nesumnjivo jeste DTV filmbez istinskog theatrical kapaciteta. Međutim, odlične tuče i besprizoran attitude ga čine legitimnim B-filmom pošto zaista jeste autentičan dodatak bioskopskom meniju i nudi niz stvari kojih odavno nema u bioskopima.
A o srpskom repu na soundtracku ovog fia možete čitati u novembarskom broju HUPERa.
* * 1/2 / * * * *
Inače, Lerneri su snimili pre ovoga vrlo sličan film sa Van Dammeom koji se zvao IN HELL, režirao ga je Ringo Lam i takođe je bio jako dobar.
Pogledao sam ponovo film HOOPER Hala Needhama, courtesy of Ginger.
Ako se uzme u obzir koliko je dekadentan bio njegovi potonji opus sa i bez Burta koji se iscrpljivao u lupanju kola, i u kome se gledalac zaista pitao kako je ovaj čovek uopšte došao do toga da snima filma, HOOPER je bio odgovor na to pitanje.
Poznat je moj soft spot za kaskadere, pa o njemu neću govoriti previše. U ovom filmu, koji je vrlo fikcionalan i u mnogo čemu proizvoljan, Needham se na površini bavi pitanjem tog surovog posla u kome se bukvalno telo ulaže u film, radni vek je kratak i pun rizika a poslodavci su neumereni u svojim vizijama. Needham ne daje jednostavne odgovore iako je na strani kaskadera. Međutim, kada u jednom trenutku producent kaže reditelju "It's just a movie" a ovaj upadne u tiradu kako je definicija "just a movie" apsolutno neprihvatljiva, koliko god to Needham karikirao, u toj raspravi ima nešto što prodire u samu srž infekcije zvane film.
Međutim, na razmeđi pšrvog i drugog plana, HOOPER je film o izumiranju stare vrste muškaraca i dolaska novih. Muškarci u needhamovom filmu su kaskaderi ali njegov film se odnosi na sve one kojima fizička snaga i spremnost donose zaposlenje. Burt Reynolds, u to vreme neprikosnovena box office zvezda, vrlo hrabro igra mačo muškarca koji je na kraju svog puta, čije telo više ne može da izdrži napor, i koga pristiskaju razne anksioznosti zbog toga.
Konačno, zgodno se potrefilo da je film o kaskaderima uvek vezan i za žanr vesterna, uostalom Yakima Canutt, granddaddy svih slavnih stuntmena je i počeo u vesternu, tako da Needham mudro integriše i puno goo ole boy elegije u svoju priču.
Gluma je vrlo lagana, na ivici totalne improvizacije, i u tome je savršeno. Ako imamo u vidu da je Needham došao u svet filma kao kaskader, neverovatno je visok nivo glume u ovom filmu i više liči na neki rad Roberta Altmana nego priučenog reditelja.
O akcionom spektaklu i kaskaderskim tačkama, ne treba trošiti reči. iako, naravnmo snimanje filma ne izgleda tako, Needham pravi odličnu paralelu između pogleda ispred i iza scene i stvara jedan fikcionalni hibrid snimanja filma koji deluje uverljivo iako je potpuno artificjelan.
Nažalost, Needham nikada nije dostigao slavu ovog klasika. međutim, HOOPER je dovoljno sjajan film da možemo smatrati kako Needhamov dolazak na film nije uzaludan.
* * * 1/2 / * * * *
Hey there.
If you are at a loose end early on Halloween night, why not join me at the New Beverly Cinema for a double bill of SHAUN OF THE DEAD and my choice of Halloween film - RIKI OH: THE STORY OF RIKI.
The New Beverly have not only kindly chosen my film as the main feature, but let me pick the second half of the double bill. And what a second half...
I will also be showing the uncut version of my GRINDHOUSE trailer "DON'T" for the first time in the US.
As well as a whole mess of handpicked vintage trailers. Should be a hoot.
SHAUN OF THE DEAD & DON'T are at 7.30
and the amazing
RIKI OH : THE STORY OF RICKY is at 9.30
What could be more amazing than a film that names it protagonist twice in the title?
And what could be more Halloween-y than a ridiculously gory futuristic prison romp with a hero who can play the flute and punch through peoples heads?
I swear that if you haven't seen it before - it's a crazy film and a great one to see with a crowd.
If you need further prompting; please peruse the IMDB plot keywords for RIKI OH.
Plot keywords for :RIKI OH: THE STORY OF RICKY (1991)
Hook For Hand
Stabbed In The Eye
Exploding Body
Seppuku
Suicide
Taser
Glass Eye
Decapitation
Wetting Pants
Crow
Crushed To Death
Razor Blade
Vengeance
Severed Leg
Blinding
X Ray
Shower Room
Transformation
Stabbing
Extreme Gore
Crushed Head
Severed Arm
Opium
Intestines
Hand Through Head
Broken Finger
Skinned Alive
Grindhouse
Profanity
Disembowelment
Gore
Martial Arts
Prison
Splatter
Exploding Head
Black Comedy
Controversial
Torture
Animal Abuse
Buried Alive
Christ Allegory
Dismemberment
Hiding On Ceiling
Nail Through Hand
Murder
Mutilation
Megalomaniac
Social Commentary
If you were not sold by the time it got to 'Hand Through Head' on the list, then I do not know what to say.
See you Friday!
Sta ovo je kao licni poziv E.Wrighta + licne impresije o Rikiju ! :evil:
Plot keywords for :RIKI OH: THE STORY OF RICKY (1991)
Hook For Hand
Stabbed In The Eye
Exploding Body
Seppuku
Suicide
Taser
Glass Eye
Decapitation
Wetting Pants
Crow
Crushed To Death
Razor Blade
Vengeance
Severed Leg
Blinding
X Ray
Shower Room
Transformation
Stabbing
Extreme Gore
Crushed Head
Severed Arm
Opium
Intestines
Hand Through Head
Broken Finger
Skinned Alive
Grindhouse
Profanity
Disembowelment
Gore
Martial Arts
Prison
Splatter
Exploding Head
Black Comedy
Controversial
Torture
Animal Abuse
Buried Alive
Christ Allegory
Dismemberment
Hiding On Ceiling
Nail Through Hand
Murder
Mutilation
Megalomaniac
Social Commentary
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap001-2.jpg&hash=b999a13caa431507b7f0e8536df2e55ddb872d4c)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap002-1.jpg&hash=2e5f19b3b2a20d410120714747414dd8c48afa20)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap006-3.jpg&hash=a00ead5e8a5afecf75b741c73c4ad7a5de6a938e)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap008-1.jpg&hash=444db6311a49263048acd0400627cae5f3506421)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap011-3.jpg&hash=2b150fff3277feea7bbe39a6791c2a1e9e22c90a)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap015.jpg&hash=62cec83deb2de2d6e6d432ff58871efedc970882)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi153.photobucket.com%2Falbums%2Fs208%2Fmaxxjazz_photo%2Fbscap017.jpg&hash=7c934d22c04d0fd50b943abb6a27db764d8fdf1c)
Danas sam ponovo pogledao GOSTE IZ GALAKSIJE Dušana Vukotića, courtesy of Ginger. Ovaj film sam gledao kao klinac i bio mi je cool ali mi je isto tako bio groovy na taj jedan istočnoevropski način što kao holivudofil nisam voleo. Međutim, gledan iiz ove vizure, GOSTI IZ GALAKSIJE je esencijalan film iz bogate kinematografske zaostavštine jedne zemlje koje više nema. Ako imamo na umu da je slabo bilo Sfa u SFRJ izuzev u samoj sraćenici države, GOSTI IZ GALAKSIJE začuđuju svojom zrelošću na konceptualnom planu.
Vukotić je osvojio oskara kao animator i to je svakako uvećavalo očekivanja od njegovih igranih filmova. Na neki način, Vukotić bi se mogao smatrati jugoslovenskim Brad Birdom, vrhunskim umetnikom animacije koji je ušao u svet igranog filma. Naravno, oskar je učinio da očekivanja od Vukotića budu ogromna. Međutim, u kinematografiji koja nije imala uspostavljen sistem vrednovanja žanrovskog filma, Vukotić ta velika očekivanja nije ispunio.
Samim tim, GOSTI IZ GALAKSIJE nije smatran za "pravi film" kakav su u tom trenutku radili "veliki momci" poput Lordana Zafranovića.
Ipak, GOSTI IZ GALAKSIJE je vrlo ozbiljan i zanimljiv film koji u sebi sabira niz žanrovskih težnji. Osnovna premisa o piscu koji snagom volje stvara pojave u stvarnosti, pa i same vanzemaljce, spada u domen psihološki fundiranog Sfa koji može imati i pulp i seriozno čitanje. U spoju sa junakovom vezanošću za artefakte žanrovskog pulpa, reklo bi se da je premisa tretirana u ravni omaža i pulpa tj. Na ničijoj zemlji između ovih krajnosti. Sama reakcija na dolazak vanzemaljaca je takođe na rezmeđi new age percepcije i pulpa dok je vrlo detaljna i interesantna gore scena sa monstrumom na razmeđi exploitationa i trasha.
Dakle, moglo bi se reći da je Vukotić u svoj film želeo da inkorporira sve, od Lema od Cormana. Na neki način, GOSTI IZ GALAKSIJE su preteča ŠEJTANOVOG RATNIKA na planu širine žanrovskog polaza ali fundamentalna razlika je u tome što je GOSTE radio reditelj na vrhuncu zrelosti dok je ŠEJTAN debitantski showcase. Međutim, s druge strane, histerična širina tretmana žanra pokazuje kako u kinematografiji sa nepostojećom žanrovskom tradicijom svaki žanrosvki pokušaj je na neki način debi, ako ne u biografskom a ono u zanatskom smislu.
Kad je reč o tehničkoj realizaciji, ja bih podelio GOSTE IZ GALAKSIJE na dva elementa. Mislim da je u domenu live action fotografije, Vukotić pokazao sve pozitivne strane koje jedan animator donosi u igrani film. Dakle, film je pažljivo raskadriran na sve potrebne pozicije kamere i kadriranje je vrlo pismeno. Scenario je dugo i pažljivo rađen. Iako se sa mnogim rešenjima može polemisati, vidi se da je to studiozno pisan tekst.
Drugi segment su efekti koji su rađeni u koprodukciji sa Česima. Ima nekih sjajnih stop-motion detalja, ima nekih dobro osmišljenih rešenja, ali efekti generalno nisu na nivou onoga što u tom trenutku radi A-produkcija. Međutim, treba imati na umu da ono što je Vukotić imao sa efektima u ovom filmu je mahom exploitation a da je film snimao u saradnji sa Česima koji su više specijalizovani za fantasy, bajke i sl.
Vukotić u pojedinim deonicama zaista postiže uzore poput romantičnih scena Frank Tashlina (scena ljubomore između devojke i androdkinje) ili anticipira Peter Jacksona (scena masakra na slavi).
GOSTI IZ GALAKSIJE je u svakom smislu jedan od najznačajnijih artefakata geek kulture ostvarenih kod nas i kao i ostatak našeg žanrovskog filma dosta dobro stari i kad su izvuče van kurentnog bioskopskog konteksta, dobija na značaju.
* * * ½ / * * * *
Inače, monstruma je dizajnirao poznati češki reditelj Jan Svankmajer...
GOSTI IZ GALAKSIJE je na razmeđi ovoga i onoga, kao i onog trećeg i četvrtog, sav u tim razmeđama i razdeljcima, nit riba nit devojka, tako da se njegovi plusevi i minusevi na kraju uglavnom uzajamno poništavaju do proizvoda koji teži nuli.
smešno je ovaj film tretirati kao SF bilo koje provenijencije (ozbiljan, treš, palp, štagod) – ovo je, pre svega, DEČJI film – samo što su u njega sa tipično balkanskim eklekticizmom (balkanski melting-pot lonac!) natrpani i neki sisići i malo krvića (što, zapravo, nije daleko od nekih čeških serija za decu, i taj elemenat je sigurno njihov upliv u ovu koprodukciju).
smešno je i pominjati džexona u istoj rečenici s 'masakrom na slavi'; man in the suit monstrum nije sasvim nerespektabilan, pod uslovom da se gleda iz perspektive 6-godišnjeg dečaka koji još ne igra one horror igrice sa alienima i predatorima, npr.
film je naivan do bola i, u krajnjoj liniji, uvredljiv po žanr (SF) kome prilazi sa dobronamernim idiotizmom i suštinskim nerazumevanjem. iako formalno nije parodija, zapravo sopstvenu tematiku ismeva i svodi na tričavu, budalastu detinjariju. film se može posmatrati kao 'dokaz' prostodušnoj balkanskoj mimesis-addicted svetini da su ti što čitaju/gledaju/pišu fantastiku nekakvi šeprtljasti blesavi zaluđenici i majmuni.
film je petparački na svakom nivou, sem u smislu efekata, koji jedini odskaču i obitavaju negde na nivou solidnog B-muvija tog doba – zahvaljujući češkim majstorima iskusnim u tome sličnim igrarijama.
prizivanje grdnih imena, žanrova, naslova i neznamčega ne može da zaista uzdigne ovu detinjariju na mesto koje joj ne pripada, jer se radi o po svemu inferiornom delcu koje je, čak i kao film za decu, jedva snošljivo.
moja ocena je 2-/5
Ghoule, najlakše je uzeti jugoslovenski film i reći da je sranje. Potpuno je prirodno da je sranje. Zato je to naš film. Ali, povremeno je zanimljivo malo zagrebati po površini sasvim razumljive odbojnosti koju zanatski trapav film nosi i naći unutra nešto zanimljivo.
Mislim da bi možda trebalo da osvežiš svoje sećanje na ovaj film. Retki su filmovi snimljeni u SFRJ koji te istinski mogu zadovljiti kao gledaoca. No, u kontekstu kriterijuma u kome se gleda naša kinematografija, i naša žanrovska produkcija, ovo je zaista zanimljiv naslov.
Upravo zbog golotinje i libidinalne ekonomije cele priče, ovaj film ne možemo posmatrati kao dečji. Mnogi odnosi u njemu uopšte nisu postavljeni kao za dečji film. Ne samo kada se narod skida u špilji nego i kad devojka zatekne pisca sa androidom. Uostalom likovi dece u filmu su demonski.
Štaviše, deca i igračke su osnovni generator problema za našeg junaka. On nalazi seksualni spokoj u odnosu sa robotizovanom ženom, upravo zato što nastavak kontakta sa Bibom znači brak (videli smo krvavu svadbu) i decu (videli smo odvratnu decu).
E sad, ovako depresivni tonovi su ostavljeni u pozadini kako bi film bio produkciono plauzibilan. Niko sigurno ne bi želeo ni u SFRJ ni u ČSSR da producira film o vanzemaljcima koji u stvari govori o čovekovom strahu od braka i prokreacije. Sasvim je logično da oni to smeste u fah dečjeg filma, bajke, exploitationa. Ali, ovaj film to evidentno nije.
Što se Jacksona tiče, razlika između njega i Vukotića je kako u godinama tako i po fokusu kada je o filmmakingu reč. Ipak, scena masakra na svadbi je sasvim na liniji onoga što će on kasnije raditi, naravno na mnogo višem nivou. Ali moraš imati na umu kontekst u kome je to Vukotić radio. Za film ovog žanra i produkcionih okvira, masakr na svadbi je više nego prijatno iznenađenje, a par smrti u toj sceni su zaista zabavne što se mene tiče (recimo tip kome nagazi na glavu je goofy).
U vreme kada je izašao ovaj film postojao je ALIEN, ali igara nije bilo ni na vidiku. Stoga sasvim je okej sudbina da ga se danas plaše mala deca (uostalom tajna uspeha dečjeg filma i jeste u naivnosti i neobaveštenosti publike) a da ga odrasli gledaju kao zanimljiv, u mnogim segmentima goofy deo žanrovske tradicije.
Uostalom goofiness u žanru je potpuno legitiman kvalitet. A ovaj film barem obiluje time ako već ne želiš da mu priznaš kvalitete.
nisam rekao da je 'sranje'.
rekao sam da je slab na svim nivoima sem efekata (koje su radili stranci).
scenario je neoprostivo naivan i svoje polazište (i ishodište) ima u onim trećerazrednim 'sf' pričicama kakve su svojevremeno objavljivale večernje novosti, ili enigmatski magazini (NE politikin zabavnik, koji je najčešće imao ozbiljne, dobre sf minijature) – znači, te najbanalnije 'joj, kad bi došli vanzemaljci u moj lajkovac' pričice.
ti strahovi od prokreacije i braka su tvoja projekcija - meni zabavna, ali za tumačenje konkretnog filma irelevantna i od spolja nametnuta.
više se tu zapravo radi o strahu od odrastanja, 'prihvatanja načela realnosti', i u tom smislu (pored nekih drugih) je ovo dečji film, jer gl. junak je detinjasti fantasta kome se posreći da doživi svoj lakobrijanski wishful thinking u stvarnosti i da najzad svima pokaže da je bio u pravu – 'oni su dobri!'
film je goofy zbog naivnosti, žanrovske neodlučnosti i preterane eklektičnosti scenarija (te stoga i neujednačenog tona, od romanse do saspensa preko fantazije do dečjeg filma, naučne fantastike, horora, splattera, groteske, satire... i šta sve ne) a ne zbog svesno i dosledno zauzete perspektive (a la night of the creeps, recimo), što ga u mojim očima čini znatno inferiornijim nego što si ga ti doživeo.
ja razumem i jugonostalgiju i dernek i sve, ali nemojmo preterivati, ovaj film, ovakakv kakav jeste, sasvim zasluženo je ostao fusnota u njenoj kinematografiji, jer je izvan njenih goofy okvira savršeno irelevantan.
gledao sam ga ponovo pre godinu-godinu i po, kurtezijom rommela (ima negde topik o G iz G, sa nekim extravagantnim naslovom u kome se pominju ni gosti ni galaxija), znači, dobro ga se sećam i stojim ti prav iza ovoga što rekoh.
Opet stojiš prav? Dokle više sa tim perverzijama?
Ono gde se slažem sa Ghoulom jeste da su jugoslovenski filmovi definitivno pravljeni za ljude koji imaju mašte... :D
Sinoć sam hteo da pogledam BURN AFTER READING. međutim, posle pet minuta sam shvatio da će mi biti potrebno previše energije kako bih ga svaladao te sam se latio Al Adamsonovog DEATH DIMENSIONa.
DEATH DIMENSION je opskuran exploitation film sa kraja sedamdesetih u kome igraju opiljci najvećih exploitation hitova te dekade. Glavnu ulogu igra Jim Kelly, crnac iz ENTER THE DRAGON, što se mene tiče, posle Jim Browna, najbolji blaxploitation glumac koji nažalost izuzev BLACK BELT JONESa nije uspeo da ima puno major naslova, zatim George Lazenby, jedan odličan Bond koji je nažalost snimio samo jedan film a posle otišao u Hong Kong da radi sa braćom Shaw, i konačno Harold Sakata, poznatiji kao Odd Job iz GOLDFINGERa, možda i najčuveniji henchman u seriji.
Kada se svemu tome doda da je film režirao Al Adamson (relativno skoro sam gledao i njegovu saradnju sa Kellyjem u filmu BLACK SAMURAI), reditelj sa dna exploitationkace, onda bi se moglo reći da je DEATH DIMENSION prijatno iznenađenje.
Sva akcija i zaplet su pali na Kellyjeva pleća, Lazenby je samo epizoda a čak se ni ne tuče sa Kellyjem već ga ubije Myron Bruce Le, jedan od bootleg dvojnika Bruce Leeja, s tim što je sama pogibija senzacionalna-Lazenby upada u bazen držeći se za strujni kabl. :D
S druge strane, bez šešira sa oštrim obodom Odd Job je samo još jedan rvač sa Havaja, tako da je njegova tuča sa Kellyjem prilično konvencionalna.
Međutim, pre toga Kelly ima sasvim dovoljno priika da pokaže svoje chop socky kvalitete a Adamson donosi dve začuđujuće spektakularne i sasvim solidne scene sa helikopterom i avionom.
U svakom slučaju, iako DEATH DIMENSION ne isporučuje clash između exploitation ikona koji se očekivao, stoji kao simpatična B-podukcija s kraja sedamdesetih.
* * / * * * *
Pošto su neki moji postovi na forumu Novi Kadrovi bili izvor neprijatnosti danas za priređivače ove knjige, ja ću ih pomeriti na ovaj forum, a nadam se da ih Boban neće brisati, pomerati na Deponiju i sl. pošto zaista nema nikakvog razloga za to.
Što se mog daljeg angažmana oko knjige Novi Kadrovi tiče, sastavio sam svoj lični plan u tri tačke koji ću danas izložiti Žiki K. a kasnije tokom dana ovde gde ga mogu pogledati svi oni koje zanima.
Obećavam da ni u tom planu neće biti ništa što će provocirati moderatora.
Post subject: Re: NOVI KADROVI (Clio, 2008)Posted: Sat Oct 25, 2008 9:43 am
Joined: Wed Jan 23, 2008 10:36 am
Posts: 1083 Moram priznati da jučerašnju promociju knjige, uprkos naizgled vrlo prijatnoj auri celog događaja, smatrim jednim velikim porazom i početkom rata u kome nisu sve bitke izgubljene ali ih ima još mnogo pred nama.
Naime, imajući u vidu celokupnu finansijsku konstrukciju našeg poduhvata, smatram da je cena knjige od 1800 dinara neprihvatljiva, i to ne iskazujem kao svoj utisak nego kao poziv na akciju. Naime, meni je zaista neprihvatljivo da učestvujem u knjizi u kojoj smo svi zajedno svoj rad dali besplatno i u čije je štampanje platio neki NGO radi popularizacije jednog novog pogleda na film a da zatim ta knjiga nema popularnu cenu.
Cena od 1800 dinara je apsurdna. I Ghoul i Žika znaju da sam spreman da dam obscenu količinu novca za knjigu, naročito stručnu, međutim čak ni iz moje rasipničke vizure ovolika cena nema smisla. Naime, maltene toliko košta neka ozbiljna strana knjiga u kojoj je štampa bolja, a autori ne da su plaćeni nego od toga žive, ili štaviše od toga su se obogatili!
Idite na Amazon pa vidite kakve sve knjige možete naći za ove pare.
To što Hamović računa na neku publiku koja je spremna da izdvoji pare za ovakvu ediciju mene uopšte ne zanima. Mene zanima da ovu knjigu kupi što više ljudi, i to što više mladih ljudi, što više studenata, što više matoraca o kojima smo pisali.
Ja vam garantujem da ovu knjigu ne može da priušti Miki Stamenković ili žena Joce Rančića. Mene učešće u takvoj knjizi koju niko ne može da kupi zaista ne zanima i što se mene tiče, ukoliko se cena DRASTIČNO ne smanji, a kad kažem drastično, to i mislim, ja ne samo da neću potpisati ugovor sa Cliom, nego ću ih verovatno i tužiti što su mi objavili tekst bez ikakvog odobrenja.
Nadam se da još neko deli moju popizdelost ovakvim skandaloznim raspletom jedne plemenite ideje.
Post subject: Re: NOVI KADROVI (Clio, 2008)Posted: Sat Oct 25, 2008 1:52 pm
Joined: Wed Jan 23, 2008 10:36 am
Posts: 1083 Okej, zaboravio sam da je Alenka umrla ali Miki je alive & kicking. Ja bih voleo da Miki dobije ovu knjigu. Čak ću možda i dati 900 dinara da bih mu je dao, ali nekom živom i zdravom sigurno je neću ni preporučiti niti kupiti & pokloniti dok je ova cena.
Po meni je cena od 1000 dinara, za knjigu za koju nisu plaćeni ni honorari ni štampa, takođe previsoka. Ja mislm da je 500 dinara realna cena za knjigu koju su svi radili za dž plus štampa nije plaćena od izdavačevih para, i knjiga od 500 dinara je nešto što svi mogu da priušte. Ako tome dodamo ponižavajuću praksu da su autori dobili po jedan autorski primerak a da određeni ograničeni broj mogu da kupe upola cene, dakle za 900 dinara , mislim da je to sve zaista potpuno sumanuto. A šta ćemo kada tih ograničenih primeraka nestane. Hoćemo onda i mi kupovati, u najboljem slučaju sa 30% popusta?
Ghoul ima praksu sa malim izdavačima koji ti hornorar daju u obliku knjiga. Ja sam takođe sada za svoju zbirku drama (ne pokušavam da je poredim sa NOVIM KADROVIMA, nemojte me pogrešno shvatiti) umesto para dobio knjige. Okej, ja ih neću unovčavati, podeliću ih dragim ljudima, ali to je knjiga (po obimu dva i po puta manja od KAROVA) koja je odšampana u 400 primeraka (dakle manje od KADROVA a veći tiraž snižava cenu) i košta 300 dinara! I ja nisam dao nijedan dinar za njeno štampanje, dakle to je izdavač iz nekih svojih resursa finansirao.
I meni je zaista ta cena od 300 dinara imajući sve u vidu totalno okej. Ako tome dodamo da ako već nisam dobio pare, barem sam dobio autorske primerke, koji izdavača nešto koštaju, barem hipotetički, mislim da je to mnogo bolji deal od jednog primerka knjige koju ni sam ne možeš da priuštiš a koju si radio za dž.
Ovo sa NOVIM KADROVIMA me je zaista uznemirilo. Danas sam o tome razgovarao sa nekoliko ljudi. Svi su šokirani. Recimo, mrkoye, stari bibliofil, a o njegovom porodičnom poznavanju izdavačkog biznisa da ne govorimo, je potpuno zatečen ovim raspletom.
O mehanizmu jučerašnje promocija na koju smo mogli da dođemo, mada niko ne bi primetio da nas nema, i plaćanjem karata na ulazu da ne pričam.
Post subject: Re: NOVI KADROVI (Clio, 2008)Posted: Sat Oct 25, 2008 5:11 pm
Joined: Wed Jan 23, 2008 10:36 am
Posts: 1083 Nova knjiga Rogera Eberta košta 18 fubnti u Engleskoj. E sad, nekako mi se čini da nju nije pomogla Pro Helvetia za štampu, da je Ebert ipak dobio neku crkavicu kao honorar i da je kvalitet izrade nešto bolji.
Što više mislim o ovoj aferi s knjigom sve sam razjareniji.
Evo i mog stava o slučaju sa Cliom. Dakle, danas je bio sastanak na kome Ghoul i Žika ništa nisu postigli.
Cena knjige je ostala obscena. Mogućnost da se kupi po umanjenoj ceni koja je takođe obscena je, u najmanju ruku, na nivou najopskurnijeg samizdata, odnosno, na promocijama knige bi se mogla kupiti za 1000 dinara, a u Cliu bi koštala 1280 dinara. Ako imamo u vidu da je Clio jedna kancelarija sa radnim vremenom, mislim da je bolje da smo prodavali knjigu, svako sa svoje gajbe, pošto ima 14 saradnika, dakle, imali bi 14 prodajnih centara. Uostalom, u knjižarama, po ceni od 1800 dinara, niko tu knjigu neće kupiti, dakle ona nema nikakve koristi od Cliove distribucije.
U tom smislu sam Žiki predložio dve opcije, od kojih su obe u suštini odbijene, koliko sam shvatio iz našeg današnjeg razgovora.
a) da se Hamoviću plati prelom i da se knjiga odnese drugom izdavaču kome bi cena knjige bila uslovljena ugovorom.
b) da se, pošto Hamović nije potpisao nikakav ugovor ni sa kim, knjiga sa svim svojim mirazom odnese drugom izdavaču kome bi cena bila uslovljena ugovorom.
Iduće sedmice bi ljudi iz Clia trebalo da se jave da nam ponude ugovore. Ja ću tom prilikom zakazati sastanak na koji ću otići sa svojim advokatom sa ciljem da se vansudski nagodim za kršenje svojih autorskih prava pošto je Clio objavio moj tekst bez ikakvog pismenog ili usmenog dogovora sa mnom.
Ukoliko se ne nagodimo, postoji tarifa po kojoj se ceni tekst i izlazimo na sud sa svim mogućim nus-efektima koje nosi takav potez.
Pošto na svu sreću imam dokaz kod kuće, čak i ako objavi ostatak tiraža bez mog teksta, Clio će biti tužen jer ja imam dokaz da je knjiga u određenom tiražu objavljena bez ugovora sa mnom.
Meni je u moralnom i ideološkom smislu potpuno neprihvatljivo da moj tekst bude objavljen u formi koja mu ne priliči, i da bude smešten u kontekst koji apsolutno nema nikakve veze sa duhom projekta u koji sam ja verovao. Upravo u tome leži razlog ovako burne reakcije. Znam da bi sasvim normalna reakcija bila da se prećuti, pređe preko svega, ponešto nauči za sledeći put i sl. Međutim, što se mene tiče, ja niti volim da se učim na svojim greškama niti mislim da sam u bilo čemu pogrešio. Clio je taj koji je pogrešio i tu grešku će sada da plati.
Moja vansudska nagodba sa Cliom ili trošenje para dobijenih na sudu će ići u pravcu toga da obezbedim neke primerke knjige NOVI KADROVI i da ih podelim besplatno onima za koje smatram da treba da je pročitaju.
Pogledao sam BURN AFTER READING Braće Coen.
Što se mene tiče, koliko god da neke njihove filmove volim, podjednako sam nezadovoljan skorašnjim outputom a BURN AFTER READINGsadrži neke paradigmatične nedostatke ove faze. Naime, BURN AFTER READING je, ako zanemarimo očiglednu visoku kompetenciju Braće Coen u zanatskom smislu i uticaj u Holivudu koji im je obezbedio vrhunske zvezde, na nivou nekog indie showcase filma kojim se predstavlja reditelj koga svakako na osnovu ovoga neću upamtiti, niti ću sa nestrpljenjem čekati njegov sledeći film.
Ovaj film je naprosto nezreo, na nivou scenarija je nezaokružen, u pojedinim aspektima čak i naivan u izvedbi, usled čega gubi svaku znakovitost, a na nivou farse je suviše sterilan i konvencionalan. Stoga, ja ne znam čak ni u grupu njihovih filmova ovaj spada. Svakako nije bioskopska komedija kao O BROTHER a nije ni neo noir kontemplacija kao FARGO, a ono što sigurno nije ni linija novotkrivenog patosa iz NO COUNTRY.
Štaviše, BURN AFTER READING je negde između FARGO i recimo INTOLERABLE CRUELTY, između indie mušičavosti i mejnstrim umivene komedije. Ipak, vreme ih je pregazilo i za to su sami krivi. Kada su producirali film BAD SANTA, nesvesno su snimili film koji ni sami ne mogu dadostignu a u komediju su uveli novitete koji njihov rad čine suvišnim.
Naprosto, Coenovi su do te mere uticali na mejnstrim i toliko su apsorbovani u glavno tkivo američkog filma da su se sami pretvorili u vlastite epigone.
A u voom konkretnom ostvarenju se oseća kako ni njihova vlastita podela više ne veruje u projekat. Clooney i pitt šmiraju kao nikada u karijeri, možda baš zato što im s jedne strane drago da rade sa Coenima a s druge, paradoksalno odavno nisu glumili u ovako banalnom filmu. Ma koliko to žalosno zvučalo za Coene ali i Pitt i Clooney regularno i vrlo često rade sa autorima koji su zapravo danas zajebaniji od njih.
Prošlo je vreme kada su zvezde dolazile kod Coena po edge. Štaviše, današnje zvezde poput Pitta i Clooneya sve manje i rade neku fluffy komercijalu, a i kad se radi komercijala rade sa respektabilnim rediteljima.
Stoga, naravno, kumovi američkog nezavisnog filma i ljudi koji su među zaslužnima što je došao u žižu interesovanja zaslužuju pun respekt, međutim čini se da upravo oni imaju najmanje koristi od revolucije koju su pokrenuli.
Štaviše, pozitivne promene koje su pokrenuli u Holivudu čine da su oni sami postali suvišni.
U takvom kontekstu njihov minoran film 8za razliku od ranijih) zaista nema kapacitet da na bilo koji način privuče ozbiljnije interesovanje.
* * 1/2 / * * * *
Here's something interesting.
Universal has decided to abandon those direct-to-video "American Pie" spin-off films in favour of making a third sequel to the original film – one that might possibly pick up on the whereabouts of now-married Jim and Michelle (Jason Biggs and Alyson Hannigan). Like the other three, it'll be released theatrically.
The success of the direct-to-video spin-off films ("American Pie : Band Camp", "American Pie : Naked Mile" and "American Pie : Beta House" – all featuring Eugene Levy) has Uni thinking it might be time to return the series to its roots – alas, it's back to Jim, Michelle, Finch, Stifler (though personally I doubt Seann William Scott will return) and whoever else can be roped back into the fruity follow-up.
One can only assume that this fourth direct sequel would centre on Jim and Michelle having kids – with token words of advice from the weird and wild father (Eugene Levy), of course – or the duo going through some kind of hiccup in their marriage? Then again, maybe they'll drop those characters and fix on one of the supporting characters, say Finch (Eddie Kaye Thomas) or even, Oz (Chris Klein), who didn't return for the last sequel?
Nobody's been roped into doing the film yet – but I can't imagine Jason Biggs would knock it back – but "American Pie 4" is said to be inching forward so expect to hear something officialish soon.
The first "American Pie", released in 1999, made nearly over $235 million dollars in its run.
The Hurt Locker explodes at TIFF
Katherine Monk , Canwest News Service
Published: Thursday, September 11, 2008
TORONTO - From what we learn in Kathryn Bigelow's buzz movie The Hurt Locker, there are explosives - and there are detonators. One is capable of making a mega-bang, but not without the spark of the other.
The same could be said for Bigelow and screenwriter Mark Boal. Boal created a batch of dynamite when he wrote about his time in Iraq as an embedded reporter for Playboy Magazine, but it was Bigelow who brought the lethal power of his "boots on the ground" account to life.
A film that knocks the wind out of you with its stripped-down and highly visceral portrayal of everyday life among the specialized bomb squad units who risk life and limb diffusing improvised explosive devices, The Hurt Locker is ground zero in a blast radius of buzz since it premiered at the Toronto International Film Festival earlier this week.
The shock wave continues to ripple through the assembled media, to the point where it's already being touted as an Oscar hopeful - not to mention the first bona fide success in a recent string of Iraq-themed flops.
Bigelow and Boal are taking the assault of attention in stride, but on this day, they look a little frayed as they sit in a dark restaurant ruminating on the two years it took to make the film.
Apparently, they're sick of people asking them about "the Iraq War movie curse."
They never thought about Lions for Lambs or Rendition or Redacted, let alone ponder the reasons why they all failed cinematically, dramatically and commercially.
"My only job was to bring Mark's incredible depiction to the screen with as little interference as possible," says Bigelow, the director of Near Dark, K- 19: The Widowmaker, and the Patrick Swayze-Keanu Reeves classic, Point Break.
"His rendition of everyday life was so detailed that I felt close to the material just from talking to him, and reading his work. What I really needed to be conscious of was finding a method by which to realize it - in the cleanest, and clearest translation possible (so as) to serve the audience, and give them this boots-on-the-ground experience.
"Sadly, this is an under-reported war," she says. "I think it was important for both of us to say, hey, look at this conflict. Look at the reality of what is happening in Iraq, and I have to say, one of the overwhelming comments we've received so far is that people say `I had no idea' - `I had no idea what it was like over there' - and as a filmmaker, that's what you're always hoping to achieve: You want to provide some sense of insight into what is happening in the world around you."
Because Boal and Bigelow began working together on the script, they developed a type of emotional and intellectual shorthand, which is visible right now as they glance over at each other, silently conferring on answers to each question.
"The one thing I kept telling the (creative team) was real, real, real. We brought the very best people on board . . . people who I knew could do it."
With Barry Ackroyd (The Wind That Shakes the Barley, United 93) behind the 16-millimetre cameras, and Lars von Trier's production designer, Karl Juliusson, creating the textures and overall look on location in Jordan, Bigelow was collaborating with people who understood the complex dynamic between authenticity and compelling drama.
"That was my biggest challenge," says Boal. "I discovered that plot and authenticity are inversely related, and that serving the needs of one can often deprive the other. It's really complicated . . . and that's why this movie could have been a disaster without Kathryn's direction."
Boal says Bigelow has the raw intelligence, the strength of vision and the understanding of both drama and authenticity to pull off the balancing act and make it all look easy.
"Watching Kathryn direct - she makes it look effortless," he says.
Bigelow is apparently allergic to flattery and begins to shift in her seat.
"It's really all a matter of what's on the page and being true to that," she says. "It was the strength of the script that got us to the point of getting financing."
"No," says Boal. "It was you being attached to the project that got the movie made."
Bigelow looks irritated at the kind words.
"Kathryn could shoot this glass and make it scary," says Boal, cradling an empty tumbler in his hand. "I'm serious. She can create tension in the frame, and that was so important because so much of what we're seeing could have felt static or cliche in the wrong hands. I mean, some of the biggest dramatic scenes involve a man sticking his hand in a pile of dirt. That's not easy to pull off."
Bigelow says suspense is all about establishing context, not improvising. She says the film had an epic quality built into it because war, at its very essence, presents life and death situations every single second.
"The events are so extraordinary and so perfectly delineated as it is, then add on top of that breakout performances from Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian Geraghty, and my job was just staying out of everyone's way."
What's remarkable about The Hurt Locker is just how fresh it all feels, as if Bigelow reinvented the war-movie wheel from scratch for the YouTube generation. Central to this reinvention is the use of portable cameras, but also a recreation of the typical male war hero.
Bigelow visibly shivers at the very phrase "female filmmaker," but ask Boal if she gets the male experience and he sheepishly agrees.
"I'll say this . . . and don't get mad," he says, looking over at Bigelow. "I do think Kathryn understands men, and there are scenes I just wouldn't have written if she hadn't been the director. She's not afraid - but most of all, she's just really smart."
"She's fearless in her acceptance of complexity, and maybe that comes with not having to bear the burdens of masculinity,"Boal says, "but she's able to show a whole range of masculine responses where maybe a male director - and you're gonna hate me for saying this, Kathryn - but where a male director would have tunnel vision. Traditional male heroes are one-dimensional. Macho has a tendency to be so generic. Maybe it's because male directors are afraid to let the male secrets out of the bag, or maybe it's just because Kathryn is so smart and so perceptive, but she takes conventional subject matter and makes it unconventional."
Bigelow smiles for the first time since Boal started on the gender angle.
"It's true. My masculine identity was never threatened over the course of making this movie," she laughs. "I think it's easier to be objective when you have no dog in the fight."
The Hurt Locker was picked up by Summit Releasing for North American theatrical this week, making it one of the few deals inked here since the festival kicked off with Paul Gross's First World War movie Passchendaele. No date has been set, but given The Hurt Locker's positive word-of-mouth, Bigelow's name is bound to come up during awards season.
Pogledao sam Cinemaniji CITY OF EMBER Gila Kenana.
Puno sam očekivao od ovog filma. I moram priznati da mi je film dosta i pružio. Kenanov prethodni film MONSTER HOUSE je meni jedan od najdražih koje sam gledao u životu i to zaista jeste tough act to follow. Međutim, u CITY OF EMBER on polazi potpuno drugim putem, kako u tehničkom tako i u pripovedačkom smislu.
Dok je MONSTER HOUSE bio veseo spooky dečji animirani film, CITY OF EMBER je elegičan dečji igrani film. Taj live action momenat je naročito podvučen pošto Kenan insistira na fizičkom prisustvu scenografije u kadru. Naravno, u filmu ima digitalnih efekata, ali sve što može Kenan snima kao live action i u tom smislu CITY OF EMBER je potpuno suprotan MONSTER HOUSEu.
Naravno, Kenanovo vrlo precizno kadriranje, karakteristično za ljude koji dolaze iz sveta animacije je i ovde prisutno. Logično, nema onoliko divljanja sa kamerom kao u MONSTER HOUSE, ali što se pokreta kamere tiče, Kenan dovodi do ekstrema neke tekovine pre svega klasičnog Holivuda.
Njegov princip kadriranja u ovom filmu je više na tragu naslova kao što su LOGAN'S RUN nego Tony Scotta, s tim što je naravno sve modernizovano u skladu sa sadašnjim trenutkom. Kroz takav pristup materijalnosti scenografije i kostima i klasicističkom kadriranju, Kenan već na nivou fakture filma pokazuje kako je ovo jedna, hajde da kažem, ozbiljna priča, sa ozbiljnom poentom.
Svet u kome odrastaju mladi junaci je uzbudljiv, ali uopšte nije veseo i detinjast. Štaviše, klinci su pritisnuti tjeskobom kao u nekom Dickensovom romanu. U tom smislu, Kenan baš dickensovski stalno balansira između forme filma sa decom i filma za decu. Mislim da je upravo u toj serioznosti pristupa sakriven i razlog toga što je CITY OF EMBER potpuno krahirao na američkim blagajnama, što inače nije bilo prevelik premet analize jer je iste sedmice krahirao i BODY OF LIES što je zatim bilo predmet itekakve analize.
Slično kao i u MONSTER HOUSE, Kenan dakle snima film iz osamdesetih, s tim što u ovom konkretnom slučaju ne radi Amblin već neku vrstu ozbiljnijeg dečjeg filma, onog dečjeg filma koji roditelji malo moraju da nameću deci.
Glumci su sjajni. Devojčicu znamo iz ATONEMENTa, a i glavni momak (inema su im prekomplikovana da bih se sad setio kako e pišu) ima veliku karijeru pred sobom. Odabir dece glumaca je briljantan. Oni izgledaju baš kao ideal potrebnih klinaca za tu ulogu. I odlično igraju. U tom smislu, Kenan je zaista uspeo da in the flesh nađe likove koji su idealni, kao da ih je crtao.
Iza vrlo uzbudljive i zanimljive priče krije se ideološki momenat koji je u ovom trenutku u Americi sigurno bio primećen, i sigurno je opteretio film. Kenan naravno nije pokušavao da pobegne od ideološke implikacije, ali moguće je da je i taj segment malo iznervirao publiku. U bioskopima je W. i zaista im verovatno nije bilo potrebno da i u jednom dečjem filmu imaju politiku.
A ideološki koncept je sledeći, film je smešten u izoloani grad sagrađen kako bi sačuvao ljude od Apoaklipse (krajnje nedefinisane). Izlazak u okolinu je zabranjen. U jednom delu građanstva vlada praznoverje (slično televanđlistima) a obožavaju se Graditelji koji su napravili grad. Gradom vlada korumpirani i nekompetentni predsednik. Konačno, rok trajanja grada je 200 godina, što je direktna aluzija na srpsku državnost, dakako. :D
Dakle, film je ideološki vrlo pregnantan i to ne na način koji je ppularan u Americi i među family oriented publikom koja bi trebalo da ga gleda.
Prava je šteta što je Kenan sa ovim filmom izašao u tako nezgodnom trenutku, i što ovaj rad nije legitimisan velikim rezultatom na blagajnama, ali čini mi se da visok nivo ovog filma u svakom pogledu neće proći nezapaženo.
* * * * / * * * *
Exclusive Interview: 'City of Ember' Director Gil Kenan
Director Gil Kenan chats about creating his claustrophobic underground city, steampunk, sci-fi, and why he's only 85% nerd (maybe).
By Jenni Miller
Gil Kenan on the set of City of Ember
Courtesy of Fox Walden
Gil Kenan claims it's merely luck that got Robert Zemeckis interested in him fresh out of film school, but it was more than luck that won him an Oscar nomination for his first film, Monster House. Chances are he'll continue his so-called lucky streak with his new film, City of Ember, a movie that he describes as a "post-apocalyptic children's film." Based on the novel by Jeanne Duprau and adapted for the screen by Caroline Thompson, City of Ember is about an underground city whose inhabitants have long since forgotten why they haven't seen the sun in 200 years. A massive generator keeps their city alive, but it's slowly creaking to a halt and no one knows why. Messenger Lena Mayfleet (Saoirse Ronan) and her best friend Doon Harrow (Harry Treadaway) find a mysterious box and begin to unravel Ember's true story, and maybe, just maybe, they'll end up saving Ember — and the human race.
Premiere got a chance to speak with Gil Kenan about creating his claustrophobic underground city, steampunk, sci-fi, and why he's only 85% nerd (maybe).
So, how was Fantastic Fest?
I'm not gonna fall for that trap and say it was fantastic. I'll say it was very, very good. No, I had a great time. As is always the case with taking a film to a festival, at least in my, um, limited career, you don't actually get a chance to see other films in the festival, which is a real shame because there are a lot of films at this particular one that I really wanted to see, but I'm hoping to catch up with them on the next festival I go to, which seems to be almost the same line-up but just on a different continent.
What films did you want to see? And what's the next festival?
I wanted to see Let the Right One In, and The Good, The Bad, and The Weird. Those are the two I really wanted to see. Oh, and South of Heaven I wanted to see also. The festival I'm heading to is Sitges in Spain [Festival de Cine de Sitges].
Did you watch your movie with the audience at Fantastic Fest?
Well, this [was] a particularly surreal experience because I brought Bill Murray out for the screening, and so it was sort of... I wasn't really in a mood or any sort of condition to sit in the audience during the screening, but I did come in for sort of key moments. I would come into the auditorium, sit in the back for about 20 minutes, and then leave the theater and pace nervously.
And what did everyone's faces look like?
Well, they looked appropriate. I mean, it's difficult to know what someone's face is supposed to look like when they're watching a post-apocalyptic children's film... [laughs] There's no face chart I have to reference. But it seemed like the audience was appropriately involved in the film, and in fact, after it, I talked to a bunch of people who came up and shared their enthusiasm for the film.
Fantastic Fest is kind of a difference sort of fest just because it's in Austin and it's fanboys and girls.
It's really great, because you know, we sort of figured out what the distinction is. It's like every other film festival minus the cynicism. Like, people don't go into a theater looking to criticize something. They go in to enjoy a movie. And I think that's sort of what gives that particular festival its life. Of course, the film community in Austin is one of a kind, and Tim League and company really know how to put on a show, so you throw all that in the blender, and you end up with Fantastic Fest.
Correct me if I'm wrong, but you started working on City of Ember even before Monster House.
Yeah, but only by a few weeks. I got involved with City of Ember and made a big pitch and a song and dance to get attached to it and to get Playtone to option the rights for it, and then a few weeks later I got a call that Robert Zemeckis had seen my short [film] and wanted to talk.
And it's all history from there, right?
[laughs]
It's kinda crazy to be under his wing and Spielberg's and all that.
Super crazy.
Especially as such a young director.
Yeah, no, it was completely overwhelmingly great. It's the sort of best-case scenario of going to film school. Or it's even the best case scenario, plus, and I honestly was just in the right place at the right time and it all kind of worked out. I try not to analyze it too much, because I'm afraid it will go away if I do so I just sort of look forward and I want to try to keep making as many as movies as I can before I disappear.
It's interesting that you mentioned Sim City, because I was going to ask you if you play video games. Some of the scenes really reminded me of the puzzle games I used to play.
Yeah, for sure. I grew up with all that stuff. I don't sit down and think about that as a story-telling mode but I think it's just part of who I am.
Do you still play video games?
Yeah, it's been difficult. I sort of can either play video games or make movies, so I'm about to start my third age of video game playing. [laughs] It's gonna begin in a few weeks.
And then of course you have all the movies made from video games....
[laughs] Right, right, right. Which is, you know, which is a bunch of nonsense, usually. But that's a whole other conversation.
Yeah, I mean, your movies really aren't like anything else out there right now. They're kids' movies, but they're not. They've very dark, which is interesting, you know, because if you look at something like WALL*E, it had the same sort of vibe where you're like, "Wow! Is that really for kids?!"
Right, right. Well, obviously, I'm really happy that there is a movement towards respecting kids and their depth of emotion and capacity for understanding stories that aren't just saccharine or slapstick. I think that kids are a lot smarter and a lot braver and more curious than we give them credit for in the movies that we generally put in front of them, and so I feel like any trend towards putting things in the theater that respect the intelligence of our audience is a step in the right direction.
Especially working with someone like Caroline Thompson, whose work I love, and sort of pushes that childlike darkness.
The reason I wanted to work with Caroline here is because so much of the film is about the relationship between light and dark. It's a dark world, but you know, there's a real brightness and a spark to the characters. Caroline does that better than anyone else in the world, I think.
Do you have a favorite movie of hers?
Obviously, Edward Scissorhands is a masterpiece, I think. It's difficult to go beyond that. I feel like I really love what she did in The Secret Garden. I thought that was a really beautifully told story. And I've pretty much read everything she's written over the years. She wrote an amazing script about Johnny Eck, you know one of the uh... [people in Tod Browning's movie] Freaks. And so, you know, I've just been a huge fan of her writing for years.
Are you guys gonna make that?
Oh, I don't know. I do definitely want to work with Caroline in the future, and we're talking about what that's going to be, but we haven't figured out yet. We just finished this one so, it's uh... Like I said, I need some time to play video games. [laughs]
Saoirse Ronan and Gil Kenan on the set of City of Ember
Courtesy of Fox Walden
You've already got two new things happening. You've got Junkers and Airman.
I got both of those, which is really awesome, and I'm gonna take like a few weeks, I think, before I dive into them, but Junkers is being written right now, and Airman I'm working on during my vacation.
So you're actually writing Junkers right now?
Yeah, yeah. Um, John Glenn, who's a writer, I brought in for Junkers. I wrote the story for Junkers, and John is gonna write the draft.
Wow, that's fast.
Well, when it comes, it comes very quickly, so it just sort of happened. And yeah, I can't talk about it too much because I'm superstitious, but it's, um, I'm really excited.
Are you excited to direct something you've written yourself?
Very much, yeah. I've now done a novel adaptation and, in a way, a script adaptation, and you know, I think it's gonna be really rewarding in a different way to do something that's a world and characters that are, you know, originally mine.
And Airman uses the same technology as The Polar Express, right?
And the same as Monster House as well.
City of Ember was scary in parts; it was claustrophobic. When I walked out of the theater, I was a little bit slack-jawed and like, "Thank God there's a sky."
[laughs] Look, I mean, the experience that I always was sort of after with this film was for the audience to leave the theater with some kind of a recognition of where we live. Place matters so much to me and to this film, you know, and awareness of what our home is, what home means, and what we need to value and take care of while it's still around. And so, you know, what you just said about the experience of walking out of the theater and feeling comforted that the sky was there is pretty much the exact [reaction] I'm going for. It's not about... You can get an entertaining time at the movies out of this film, but it wouldn't have been worth the time to go through all that work to just end up with a way to kill an hour and a half at a theater. It's also about getting Jeanne Duprau's core theme of the novel across, which is [that] we have finite resources.
So would you say there's a political and/or environmental subtext to the movie?
Well, one of the strengths of the novel actually is that it, in a way, it's like a subtext mirror on whatever time is watching it or reading it. She wrote it with a foot planted in the Cold War era [that] she grew up in, and for her it was, you know, sort of deeply imbued in nuclear annihilation, and you know, [a] kind of Soviet end-game scenario. To our time, I think, a political or ecological context is totally relevant for this film, but I kind of like the fact it's almost like every era has a different reason for building a City of Ember. And I think that's precisely why I didn't enumerate what the cause for the end of the world was, in the film.
For instance, the red capes the messengers wear reminded me of The Handmaid's Tale [by Margaret Atwood]. There are so many crazy, apocalyptic stories out there about "protecting" people like this. Technically, the target age for City of Ember could be any age, but are kids really gonna get it?
I think kids are gonna have questions. I don't know that they're going to fully grasp it, but you know, part of the goal is to have kids .... Kids need to be little agitators, right? We want them to be. We want them to be asking questions, and that's gonna lead to information and to conversations with parents, with friends, with teachers, and that's sort of the goal.
The steampunk aesthetic is pretty heavy in your movie, but it's also pretty huge right now in some subcultures. It seems also like a really cool coincidence, because I'm assuming that...
The world caught up with Ember, that's all. [laughs]
Gil Kenan on the set of City of Ember
Courtesy of Fox Walden
Yeah, it's been cooking in your brain for the past few years!
Yeah, the original sketches for this I made, I guess, almost five years ago now, and the film basically looks like the drawings. I was more inspired by sort of the classic era of science-fiction films, specifically Metropolis and even, to a certain extent, modern times — the idea of seeing the guts of big machines working. And a lot of the architecture in the film is also inspired by the era when we felt like we could collectively advance culture through design and machinery, and so steampunk as an aesthetic movement is basically drawing on the same references.
And that feeling of fun and whimsy but also, you know, a little bit of doom.
Yeah, yeah, it's nice to deconstruct these objects and machines that we've sort of taken for granted around us and put them back together again in new ways. In a way, we've abandoned the idea of moving forward in design; so much of what design is in the last five years or ten years is all about kind of stagnating and then drawing on influences from the past. So I think that steampunk in a way is a reaction where, well, if we're not gonna move forward, then we're gonna rip apart the past and put it back together again.
When you were a kid, did you take things apart?
Sure! Yeah, yeah. And I was a Lego maniac, too. A lot of that is, you know, city-building. [laughs] And like, uh, Sim City too.... It's like story isn't always just about human emotion and character arc; a lot of times story is driven by place and the story of place, and I think even as a kid for me that was always a real lure.
Monster House really pulled it off 'cause it was a kids' movie, and it was cute and cool and funky-looking, but some people thought The Polar Express was a little creepy.
I feel like with Monster House I sort of figured out a way to tell that story in a way that harnessed the most out of the technology, that where the technology followed story rather than technology informing what happens on screen. I feel like with Airman, I wouldn't be doing it this way if I didn't have something planned that was gonna push it even further in a kind of story and design-driven direction. I have something pretty exciting planned for Airman.
Do you like graphic novels too?
You know, I sort of missed out on that stuff. I grew up with Asterix, and somehow I sort of grew up in a semi-Belgian universe, even though I grew up in Receda [California]. [laughs] Somehow comic books and those things missed me. But I still hope to one day understand them.
I was curious 'cause video games and the comic books...
Usually, they go hand in hand.
They do!
I guess I made some choices as a kid.... You can't nerd out, like, 100%. [laughs] I tended to be, like, 85% nerd. Believe me, I made up for it in other ways.
Well, some of us like video games and comic books, but that's ok. That's fine.
Some of us are even bigger nerds than me, I guess.
It's true. Halloween's coming up. What are your favorite Halloween movies? I get the feeling that you're a little bit of a Halloween fan.
I really like, speaking of Caroline Thompson, The Nightmare Before Christmas, because I think it gives the holiday a mythology which it deserves. This is a really generic answer, but I love Halloween 3 because it has the best soundtrack of the line. I like my friend Michael Doherty's movie Trick 'R' Treat, which hopefully will get released one day. Douglas Pipes, who scored Monster House, also scored that film, and there's some really great stuff in it. I actually think it's going to be at Sitges this year.
I'm impressed by the Halloween 3 soundtrack reference.
It's so good. I don't think there was ever an official soundtrack, but [my friend] released a bootleg version for his friends and it's really outstanding.
That's interesting, because the soundtrack in City of Ember was really evocative.
Thanks. Again, it's just about treating it with the amount of seriousness it deserves. Like, we don't think of it as a kids' film when we're making it. I just know who my audience is, but we don't make creative choices based on that.
Bill Murray in City of Ember
Courtesy of Fox Walden
And obviously it's an amazing cast as well. There are Oscar nominees and winners out the wazoo.
[laughs] Yeah, I can't even get out of bed any more without some Academy Award nominee knockin' on the door or calling me on the phone begging to be in some movie. [laughs] No, it was just like crazy, crazy luck, again. These were the actors who needed to be in the movie, and somehow they wanted to be. I was really lucky. It was Caroline's script, really, that made the difference with most of them.
Don't sell yourself short.
No, I'm not. I'm really great [laughs], but when you go out to an actor, generally it's the script that makes them decide whether they'll have a conversation with the director or not, especially one who's only made a cartoon [laughs] and so it was really the script which kind of opened all the doors for me with the actors.
Are you interested in making dramas specifically targeted towards adults, or not even dramas, but just movies for adults?
Yeah, yeah. I have a few things, actually, cooking that are more, I guess, that deal with stories that don't... you know, at the end of the day, the thing that sort of binds the two movies I've made so far is that the protagonists have been youthful. I don't feel like the two movies have that much in common other than that place is important and the characters are young, but yeah, I've got a few films in my wish list that are adult-driven.
And would they be sci-fi or drama?
One's horror, not really horror, like drama-horror. [laughs] One is sci-fi. A couple are sci-fi. Yeah, I guess they sort of run the gamut.
So are you a big sci-fi fan?
Yeah, I'm sci-fi bananas!
Who are your favorite sci-fi authors?
I like Ursula K. Le Guin, and I like [Robert A.] Heinlein, and one of my favorite stories is this weird old Asimov story called "The Ugly Little Boy," about a kid who was plucked by a time shovel that — they figured out how, they couldn't move people through time, but they could bring back random samplings of space from our planet, from the past — so yeah, I'm a full-fledged nerd.
Posle uživanja u all-around kvalitetnom filmmakingu Gila Kenana, odlučio sam da potpuno promenim ritam i da se sasvim uvaljam u blato uz jedan double-bill Jean Claude Van Dammea.
Reč je o novoj Van Dammeovoj DTV fazi i pogledati dva takva filma za redom je specifično iskustvo. Naime, ja kao akcioni fan stalno kukam da je akcioni žanr na izisaju, samrti ili je već mrtav, zavisno od raspoloženja. Pre svega, sve je manje naslova koji uopšte dolaze do bioskopa a postoji i izvesna kriza kvaliteta koja se usled oskudice ne prepoznaje.
S druge strane, u DTV svetu ima dosta akcije, u njoj glume akcione zvezde, neke od njih su još uvek upotrebljive, sve je to OK, ali povremeno je zaista teško snaći se unutar tog univerzuma pošto je produkcija obimna, opusi reditelja se teško prate i parametri kvaliteta su krajnje sumnjivi.
Stoga, u tom haotičnom miljeu, utisak gledanja DTV filmova je dosta sličan utisku gledanja srpskog filma. Nekako ih tretiraš kao hendikepirane filmove, pokušavaš da apstrahujepš nedostatke i raduješ se svakom dobrom detalju.Kao pasioniranom ljubitelju srpskog filma, to mi nije strano ali mi je kao ljubitelju akcijaša malo teško da te kriterijume apliciram na svoj omiljeni žanr koji je u vreme svog procvata upravo bio karakterističan po tome što je nudio zaokružena trendseterska ostvarenja.
Isto tako, gledajući Van dammeove DTV naslove, čovek razmišlja o nekim stvarima koje mu ne bi pale na pamet. Recimo, pišući o ZONI MRTVIH napomenuo sam kako je prednost tog filma što je sniman u zemlji u kojoj DTV biznis još uvek nije uzeo maha tako da ljudi sa entuzijazmom i radoznalošću rade žanrovski film. U Bugarskoj i Rumuniji to očigledno više nije slučaj. Tamo se tome pristupa industrijski. U nekim stvarima su postigli visok nivo ali su s druge strane u nogim stvarima ušli u kalup i postali jednolični. Očigledno je nestalo entuzijazma i čak je i lokalna radna snaga shvatila na kojim su granama Van Damme, Seagal i Snipes.
U tom smislu, vidljive su nevolje u novom filmu SHEPHERD: BORDER PATROL Isaaca Florentinea, u kome Van Damme glumi njuorleanskog policajca premeštenog u Teksas. Bugarska zaista ne može da prođe kao Teksas. Uprkos tome što su napravili solidnu scenografiju koja fingira Teksas, postoje putokazi, granični prelazi i sve što treba, očigldno je da lokacije ne liče na Teksas kakav poznajemo iz filmova, da nebo nema tu boju, da se ponavljaju glumci koje znamo kao ruske mafijaše iz ranijih filmova i da ne liče na Meksikance.
Siguran sam da bi u situaciji da je to prvi film koji se radi u Bugarskoj, pokušali da urade novi casting, da ne zovu usual suspectse iz svakog Avi Lernerovog filma i da bi stvari išle bolje. Ovako tačno se oseća kako čak i lokalna istočnoevropska radna snaga ima neki svoj star sistem u DTV produkciji.
Sam film je dekadentan. Pogledao sam ga iz dekadentnih poriva da bih ispratio šta novo radi Isaac Florentine, reditelj koji je privukao pažnju sa UNDISPUTED 2. Čini se da Florenbtine napreduje na Avijevoj lestvici.
Međutim, u ovom filmu on mahom ponavlja spoj dosta rutinskih dijaloških scena i akcije koja je bazirana na ekstenzivnoj upotrebi slomoa, ubrzavanja, širokougaonih objektiva i solidnih koreografija JJ Perryja (koje se u izvesnoj meri već pomalo ponavljaju).
Međutim, ostatak filma je toliko neupečatljivo režiran da akcione situacije uglavnom previše stilski odudaraju, naročito zbog upotrebe različitih objektiva. To je inače problem koji ima Isaac Florentine.
Međutim, u ranijim borilačkim filmovima tonije bilo toliko očigledno, ali u naslovu koji ima i obiman zaplet i dosta akcije, to ume da bude nezgodno.
Negativca u filmu igra Scott Adkins. O njemu sam pisao povodom UNDISPUTED 2. Nesumnjivo je da ima leading man quality. Odlično izgleda i odlično se bije. Nažalost njegov završni fight sa Van dammeom nije ništa više od OK.
Scena po kojoj će film biti upamćen je set-piece sa autobusom, u vizuelnom i rediteljskom smislu.
U scenarističkom smslu, vrhunac je svakako situacija kada van damme završi u meksičkom zatvoru. Umesto kratke pasažne scene dobijamo situaciju u kojoj iako samo noći u zatvoru, Van Damme biva primoran da se bori na zatvorskom turniru koji organizuje korumpirani warden. :D Ovakav detalj nema cenu.
U svakom slučaju, pre svega produkciono a ni rediteljski BORDER PATROL nije vrhunski DTV film.
* 1/2 / * * * *
Drugi film na double billu je SECOND IN COMMAND Simon Fellowsa. Ovaj film je sniman u Rumuniji, i kao po pravilu, DTV sniman u Rumuniji je bolji od onog snimanog u Bugarskoj. Ne znam šta Death Wish kaže na to.
U svakom slučaju, Fellows je reditelj koji sa filmom BLESSED nije pretendovao na DTV već na indie horor uspeh a sa novim filmom MALICE IN WONDERLAND pokušava da se iz DTVa izvuče, tako da je samim tim za očekivati bilo da njegov film prevazilazi standarde DTV produkcije.
Film je slikao Doug Milsome, DP kojije radio Cimina u poznoj fazi, a što se mene tiče, najdraža mi je njegova fotka u IF LOOKS COULD KILL. On i fellows su išli tragom serije 24, dakle sa dosta pokreta kamere, švenkova, snimanjem sa više kamera, unošenjem pseudodokumentarnosti.
Fellows je time uspeo da postigne da SECOND IN COMMAND sporadično ima film look i zaliči na bioskopski film. Iako takav tip režije ne bi trebalo da pogoduje Van dammeovoj borilačkoj personi, Fellows je pronašao ključ u kome i Van Damme može u tom okruženju da odradi ono po čemu je poznat.
Kada se tome doda sasvim pristojan siege scenario koji maksimalno koristi smeštane pirče u Moldaviju, SECOND IN COMMAND postaje zaista jedan od najprijatnijih DTV filmova poslednjih godina.
Naročita poslastica je što negativca igra Hrvat Velibor Topić koji živi & radi u Engleskoj, a znamo ga po ulozi Vijalija u Milićevom filmu ŽIVI I MRTVI. Topić je i u ovom filmu odlična faca.
* * 1/2 / * * * *
slazem se!
DTV sniman u Rumuniji je mnogo bolji nego sniman u Bugarskoj...
deluje ozbiljnije, skuplje i zaista moze da lici na bioskopski film...
Bugarski nikad to ne mogu!
A Second in Command je stvarno dobar DTV film. I mene je prijatno iznenadio!
(Vidim da si usled moje neazurnosti vec nabavio i pogledao i Undisputed 2 i Second in command!! :( sorry... Daj da ti narezem nesto drugo, da me prodje griza savesti)
Nema nikakvih problema što se rezanja tiče, i gazda Ginger gaji dosta dobrog grindhousea i DTVa! :D
Drago mi je što se slažeš za diferencijaciju između bugarskih i rumunskih DTV produkcija. Retko ko primećuje te finese. Za Bugare i njihovu krizu sam čuo još od Srđana kada je za Avija pripremao WAR INC. To je bila Avijeva produkcija ali je sam film više bio art house i ekipa u Bugarskoj uopšte nije umela da se snađe sa zahtevima koji nisu klišetizirani za neki Seagalov projekat.
Vukotićeva AKCIJA STADION je nesumnjivo jedan od najzanimljivijih filmova snimljenih o Drugom svetskom ratu u SFRJ.
Ono po črmu se ovaj film izdvaja jeste pre svega Vukotićeva izvrsna vizuelna kultura. Ovaj film je vrhunski kadriran, sa vrlo preciznim vizuelnim konceptom, pokretima kamere i montažnim sklopovima koji pokazuju da je film brižljivo planiran i da je Vukotić jako dobro razumeo gramatiku savremenog filma. AKCIJA STADION je jedan od naših malobrojnih filmova koji su zaista vrhunski kadrirani i praktično je na nivou američkog filma na tom planu.
Vukotić i unutar samih scena uspeva da pruži zanimljiva mizanscenska rešenja. Primer su scene kada mlade ustaše vežbaju gađanje na živim ljudima ili sjajna, napeta scena kada mladim partizanima ne uspeva eksperiment kada prave bombe za spaljivanje stadiona.
I sama završna scena je maestralna kada se uzme u obzir kada & gde je snimana. U poslednje vreme riot scene su zasitile publiku, a ova uopšte nije monotona i u sebi ima sjajnu energiju, u koreografiji kretanja masa, pokreta kamere i montaže.
Drugi značajan segment filma je tretman nacizma. Scenario za film je pisao čuveni Slavko Goldstein, jedan od najvećih čuvara sećanja na Holokaust u Hrvatskoj. Goldstein je prethodno sarađivao sa Žikom Mitrovićem, i imao je dosta izleta na film, ako uzmemo u obzir da mu film nije izvorna vokacija.
Goldstein prvo zaista uspeva da iskaže svu monstruoznost ustaškog rasističkog projekta i njegove razmere. U jednom segmentu, on i Vukotić zaista uspevaju da naprave niz spooky scena koje svakako kultminiraju scenom upada u kuću u silovanja mlade majke. Međutim, s druge strane, Goldstein ne zanemaruje ni rasnu teoriju, deo ekipe koja se istinski ložila na to, ali ni socijalni, odnosno ekonomski momenat vezan za uzimanje jevrejske i srpske imovine, odnosno dolaska rustikalaca iz Hercegovine.
Konačno, Goldstein vrlo dobro beleži i negližozan, čankolizački odnos zagrebačke gospode prema ustašama.
U tom smislu, AKCIJA STADION, iako je reč o filmu koji se bavi vrlo konkretnim gestom otpora u ustaškom Zagrebu 1941. godine, dosta pažnje polaže u genezu nacizma i ustaštva. U ovom filmu, naravno, nema sumnje ko je negativac, niti ima ambivalencije, ali ti junaci su vrlo jasno definisani i nikako nisu amorfni kao u mnogim drugim WW2 filmovima kod nas.
Ono gde Vukotić nešto slabije kontroliše priču jeste generalna izgradnja karaktera. Iako film ima vrlo precizan pripovedački zamajac i profilisanog glavnog junaka, polaz priče je pomalo disperzivan i mnogi likovi imaju svoje arije. Ne može se reći da je film digresivan, štaviše vrlo je fokusiran, ali je naprosto raspored likova korz scene mogao biti konvencionalniji.
AKCIJA STADION je jedan od vrhunskih jugoslovenskih filmova koji zaslužuje punu pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DANGEROUS PARKING Peter Howitta. Reč je o autorskom, vrlo ličnom, i krajnje atipičnom naslovu za Howitta koji je pored glumačke karijere snimao krajnje mainstream naslove poput SLIDING DOORS, JOHNNY ENGLISH ili LAWS OF ATTRACTION.
DANGEROUS PARKING je film u kome sam Howitt igra glavnu ulogu reditelja koji pokušava da pronađe spokoj, usput se lečeći od alkoholizma i droge. Film je pun autobiografskih elemenata s tim što oni nemaju veze sa Howittom kao rediteljem. Naime, glavni junak je arty reditelj, zvezda britanskog filma, neko sličan recimo Terry Gilliamu. A Howitt to svakako nije. Biografski elemnti su preuzeti od Simon Brownea, preminulog pisca knjige na osnovu knjige po kojoj je film snimljen.
Howitt je upečatljiv u glavnoj ulozi i činjenica da reditelj i glumi glavnu ulogu u jednom rediteljski vrlo zahtevnom filmu jeste vrlo zanimljiva. U glumačkom smislu Howitt uspeva da donese svežinu koju verovatno neki poznatni glumac ne bi mogao. Još je zabavnije to što Howitt nema nikakav problem ni da se skine ako treba i ponaša se kao najposlušniji glumac.
U tom smislu, ako bi DANGEROUS PARKING došao u konkurenciju za neke nagrade, Howitt možda i ponajviše zaslužuje nagradu za glumu.
Što se oistaka glumačke ekipe tiče, Saffron Burrows je kao i uvek upečatljiva i ubedljiva kao i Sean Pertwee u ulozi Howittovog najboljeg druga. Svakako da bi efekat Howittove uloge bio manji da je imao slabije partnere.
Kad je reč o scenarističkom konceptu, Howitt je vrlo zanimljivo prelomio jednu vrlo jednostavnu priču, mešajući vremenske tokove kako bi prikrio jednostavnost i banalnost priče. To je vešto urađeno u smislu držanja pažnje publike ali se na kraju razaznaje osnovni problem priče koji se ne može prikrivati zauvek veštinom pripovedanja. Međutim, Howitt je u tehničkom smislu učinio sve što je mogao.
Ono što je osnovni emotivni problem u recepciji ovog filma jeste to što glavni junak ni u jednom trenutku istinski ne postaje srećan tako da samim tim njegov slom nosi manji emotivni odjek.
Na planu inscenacije, nikada nije bilo sporno da Howitt zna posao. Film je rađen u kolažnom, energičnom ključu na tragu već pomenutog Gilliama. Solidnu fotografiju u filmu pruža naše gore list Zoran Veljković koji je kod nas snimio samo jedan dugometražni film i to zlosrećnog DZIGU VERTOVA Bate Petrovića. Ipak, u Engleskoj je došao do ovog prilično ozbiljnog projekta.
Ne znam kojim putem će ići Howittova karijera posle ovog filma ali činjenica je da britanski reditelji posle malo rada u holivudskom mainstreamu dobijaju potrebu da snime lični parabiografski film o rediteljima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam QUANTUM OF SOLACE Marca Forstera. Reći da je ovo novi Bond film je krajnje upitno. Tehnički, da, ovo jeste novi film o Bondu, ali suštinski revampovan, bornizovan i bauerizovan Bond više nema previše veze sa onim po čemu je Bond bio poznat. Nije problem samo u tome što više nema catchphraseova, gadgeta i glamura, nije problem ni u tome što je sve postalo previše realistično, problem je naprosto u tome što se Bond više nimalo ne zabavlja radeći to što radi.
Naravno, serija o agentu 007 je imala slične devijacije, setimo se filma LICENSE TO KILL Johna Glena, koji ja volim ali koji je nesumnjivo nastao pod optrerećujućim uticajem MIAMI VICEa. Ali, kako su se i junaci u izvornom MIAMI VICE dobro zabavljao tako se i Bond tada dobro zabavljao. Međutim, u Mannovom filmu MIAMI VICE junaci se nimalo nisu zabavljali. Sve je bilo smrtno ozbiljno, a priča je tek povremeno tome davala za pravo.
U novom Bondu se glavni junak više uopšte ne zabavlja. Šarm je nestao. Bond je postao kao Bauer i Bourne, mašina koja juri da se sveti, muči i ubija. Čak ni njegovi odnosi sa ženama u ovom filmu nemaju puno veze sa ranijim. Ovaj Bond ih ne odvodi u krevet što je šarmantan nego zato što je nezgodan i neprijatan, iako ruku na srce, odvodi ih u krevet zapravo samo zato što je to konvencija serijala. Ovakvom liku u suštini ne bi trebalo da bude do seksa i zavođenje britanske špijunke u Boliviji je potpuno van karaktera, ako ćemo realno.
Dakle, Bond više nije ono što je bio. E sad, naravno, ovo su dani nasilnog uozbiljavanja, pogledajmo strip ekranizacije. Nije neočekivano da i Bond dobije takvo čitanje. Međutim, ma koliko to ne funkcionisalo u DARK KNIGHTu, Bruce Wayne se u nekom trenutku ipak obuče u čoveka-šišmiša, dok u Bondu takvog povratka na staro nema.
Prvo, akcija je potpuno drugačija nego što je bila u ranijim filmovima. U CASINO ROYALE svi pamte onaj dosta slab rip-off parkoura koji je tada bio flavopr of the month. Već se tada osetilo da je odlazak Vica Armstronga iz ekipe doveo do toga da Bond izgubi svoj akcioni identitet. Vic je bio napravio svoje remek-delo u DIE ANOTHER DAY i možda i jeste bio trenutak da ga zameni neko nov, ali CASIONO ROYALE je bio epigonski film sa krajnje neopredeljenim konceptom akcije.
QUANTUM OF SOLACE u tom smislu barem ima koherentan koncept. Secong unit su radili Simon Crane i Dan Bradley, američki eksperti koji stoje iza raznih recentnih akcionih hitova. Crane je nominalno Britanac, ali njegov rad je kvintesencijalno američki. Bradley je stekao slavu radeći MATRIX i BOURNEa.
I njihov akcioni koncept se ovde vidi. To je dakle dosta shaky cama, dosta pseudo-realističnostio u borbi, kapoere u hand-to-hand combatu, trešenja kamere u trenutka kada neko padne ili bude udaren. Ja ne mogu da kažem da to u ovom filmu ne radi posao. Ima nekoliko sjajnih scena. Ali, one nisu u Bondovom duhu. U njima nema uživanja, preterivanja, šarma, duhovitosti. Ne, to je odmah hvatanja za gušu.
Štaviše u ovom filmu Bond gotovo da ni nema neki relativno šarmantan susret sa negativcem. Postoji jedna scena, sve ostalo je ćutanje i tuče i pretnje i maltretiranje.
Naravno, to su sve elementi koji su meni dragi ali nisu nešto po čemu se Bond izdvojio svih ovih godina. Ja sam prvi koji će uživati u takvom filmu i poznat je moj hype za naslove kao što su BOURNE SUPREMACY ili TAKEN i u QUANTUM OF SOLACE sam uživao u pojedinim deonicama, ali to nije bio Bond.
Marc Forster s druge strane je classy izvikani reditelj koji se potrudio da od QUANTUMa napravi naročit artefakt. Iako je potpuno omašio u uvodnoj sekvenci gde je umesto tradicionalnog spektakularnog, duhovitog otvaranja stavio jednu krajnje generic auto poteru, u kasnijim scenama zaista pokazuje kako pokušava da od novog Bonda napravi work of art. Naravno takva transformacija forme se jedino može definisati kao kič, ali ovaj Bond je solidan kič. Forster pomalo podseća na reditelje emisija o kulturi na RTSu koji u kadar stave neku vazu kako bi se znalo da je to emisija o umetnosti. Tako i Forster, svaku lokaciju gazi do maksimuma, da se ne zaboravi gde se film dešava, atipično miksuje ton sa čestim dugim periodima, paralelno montira tuču i operu, a zvuk je iz opere, i tako, Forster se kao stari kičlija raspojasao ovde.
Forsterov pristup dopunjen doprinosima Bradleya i Cranea odovodi do toga da se QUANTUM ne može osporiti kao loš film. Ne, film kao film je vrlo dobro urađen.
Iako je za scenario koji je ponovo radio CASINO tim jasno da pati od te raspojasane MUNICH i BOURNE ULTIMATUM strukture u kojoj se mnogo priča kad se priča i ćuti se kad se radi, i onda sve deluje nekako kvalitetnije nego što jeste jer se ozbiljno priča i ćutke radi (što nikada nije bio Bondov modu operandi), nesumnjivo je da je velika pažnja uložena u scenario.
O pažnji svedoče neke lepe simetrije u sudbinama likova, koje sada ne bih spoilovao i nesumnjiv topicality filma. U situaciji kada je u Boliviji Moralesov režim, film tematizuje pokušaj puča protivu aktuelne neimenovane vlade u kome učestvuje CIA, dok s druge strane opskurna organizacija koju predvodi Francuz ima zli plan vezan za komunalne službe te zemlje (plot negativca u QUANTUMu je jedan od pitomijih i liči kao na jednu od manjih optužbi između Mlađana Dinkića i Velimira Ilića) a to je jasna aluzija na argentinski fijasko posle privatizacije vodovoda.
Dakle, scenario je precizan i vrlo topical a topicality u tom dnevnopolitičkom smislu takođe nije osobenost Bonda iako 007 nije ni bežao od aktuelnosti.
Omaž GOLDFINGERu sa curom ubijenom crnim zlatom i Ken Adamovim setovima u završnici su odlični. Ipak, Bondov povratak na Walther PPK je apsurdan, imajući u vidu da je već u Brosnanovim filmovima promenio lično oružje. Nositi PPK danas je kao da se nosi Luger, drugo taj pištolj je kompromitovan još u vreme onog incidenta sa kraljičinim obezbeđenjem. Meni je simptično da vidim PPK u akciji ali on je u suštini zaista nešto što je dozvoljeno menjati.
Nažalost, izmenjene su neke mnogo važnije stvari koje su dovele do toga da Bond u priličnoj meri izgubi svoj identitet. No, s druge strane, ljubitelji akcije su dobili jedan solidan naslov koji nudi dosta radosti.
* * * / * * * *
:(
Kakva tuga. Ne znam uopšte da li ću ovo gledati. Kad oću dobru akciju onda pogledam dobru akciju, ali dođavola kad oću Bonda onda oću BONDA!!! :x
Sve je u redu, pa ni "Mr. No" nije obilovao humorom. To je došlo kasnije. Bondu treba vremena (par filmova) da shvati da je neuništiv, i kad to shvati steći će i smisao za humor.
Nije pitanje humora kao takvog. U DR NO ga nije bilo, ni u meni možda najdražem HER MAJESTY'S SECRET SERVICE ga nije bilo. Ali, bilo je šarma. Ovde nema šarma. Ovo je kao da Dirty Harryja zamene oni tipovi iz MAGNUM FORCE koji rade isto što i on, samo na loš način.
Da, DR, a ne MR :oops:
Pretpostavljam da je to zbog 9/11. Nema više šale, neprijatelji nisu imaginarni. Zapravo jesu, ali ne i za potrebe propagande. Ali imam blagi utisak da će se Bond opustiti u sledećim filmovima. Prvo će on biti ozbiljan, ali će situacije postajati apsurdnije, a onda će se i on prepustiti talasima zabavljačke industrije.
QuoteDa, DR, a ne MR
Da, da, nije magistar nego doktor :)
http://www.inthesetimes.com/article/3976/through_the_glasses_darkly
Culture > October 29, 2008
Through the Glasses Darkly
What if the between-the-lines Republican message (don't be afraid, there will be no real change) is the true illusion?
By Slavoj Zizek
Today, even the strongest advocates of diminishing the excessive role of Washington accept the necessity of a state intervention that is sublime in its unimaginable quantity.Tags election 2008 republicans Share Digg del.icio.us Reddit Newsvine When the hero of John Carpenter's 1988 They Live puts on a pair of weird sunglasses that he has stumbled upon in an abandoned church, he notices a billboard that once invited us to a Hawaii beach holiday now simply displays the words:
"MARRY AND REPRODUCE." Ad copy on another billboard — this one for a new color TV — says, "DON'T THINK, CONSUME!"
The glasses, then, function as a device for the critique of ideology. In other words, they enable him to see the real message lying beneath the glossy, colorful surface.
What would we see if we were to observe the Republican presidential campaign through such glasses?The first thing would be a long series of contradictions and inconsistencies:
• Their call to reach across party lines — while waging the cultural war politics of "us" against "them."
• Their warning that the candidates' family life should be off limits — while parading their families on stage.
• Their promises of change — while offering the same old programs (lower taxes and less social welfare, a belligerent foreign policy, etc.).
• Their pledge to reduce state spending — while incessantly praising President Reagan. (Recall Reagan's answer to those who worried about the exploding debt: "It is big enough to take care of itself.")
• Their accusations that Democrats privilege style over substance — which they deliver at perfectly staged media events.
The next thing we would see is that these and other inconsistencies are not a weakness, but a source of strength for the Republican message. Republican strategists masterfully exploit the flaws of liberalism: Its patronizing "concern" for the poor that is combined with a thinly disguised indifference toward — if not outright contempt for — blue-collar workers, and its politically correct feminism that is usually combined with an underlying mistrust of women in power. Alaska Gov. Sarah Palin was a hit on both counts, parading both her working-class husband and her femininity.
The earlier generations of women politicians (Indian Prime Minister Indira Gandhi, Israeli Prime Minister Golda Meir, British Prime Minister Margaret Thatcher and even, up to a point, U.S. Sen. Hillary Clinton) were what can be referred to as "phallic" women. They acted as "iron ladies" who imitated and tried to outdo male authority, to be "more men than men themselves."
Writing in Le Point, a French weekly, Jacques-Alain Miller, a follower of the late French philospher Jacques Lacan, pointed out that Palin, on the contrary, proudly displays her femininity and motherhood. She has a "castrating" effect on her male opponents, not by being more manly than them, but by sarcastically downgrading the puffed-up male authority. According to Miller, Palin instinctively knows that male "phallic" authority is a posture, a semblance to be exploited and mocked. Recall how she mocked Sen. Barack Obama's work as a community organizer.
Palin provides a "post-feminist" femininity without complexity, uniting the features of mother, prim teacher (glasses, hair in a bun), public figure and, implicitly, sex object, proudly displaying the "first dude" as a phallic toy. The message is that she doesn't lack anything — and, to add insult to injury, it was a Republican woman who realized this left-liberal dream. It is as if she simply is what left-liberal feminists want to be. No wonder the Palin effect is one of false liberation: "Drill, baby, drill!" Feminism and family values! Big corporations and blue collars!
So, back to Carpenter's They Live. To get the true Republican message, one should take into account not only what is said but what is implied.
Where we hear the message of populist frustration over Washington gridlock and corruption, the glasses would show a condoning of the public's refusal to understand: "We allow you NOT to understand — so have fun, vent your frustration! We will take care of business. We have enough behind-the-scenes experts who can fix things. In a way, it's better for you not to know." (Recall Vice President Dick Cheney's hints at the dark side of power, as he successfully orchestrated an expansion of presidential executive power.)
And where the message is the promise of change, the glasses would show something like this: "Don't worry, there will be no real change, we just want to change some small things to make sure that nothing will really change." The rhetoric of change, of troubling Washington's stagnant waters, is a permanent Republican staple. (Recall former Republican House Speaker Newt Gingrich's populist anti-Washington rise to power in 1994.)
Let us not be naïve here: Republican voters know there will be no real change. They know the same substance will go on with changes in style. This is part of the deal.
Four years ago, Sen. John Kerry lost because he was President Bush with a human face. Today, Sen. John McCain is Bush with a lipsticked face. It's a rhetorical lipstick of "No bullshit!" When Princeton philosopher Harry Frankfurt, author of the bestselling On Bullshit, was asked which U.S. politician breaks out of the predominant bullshitting, he named McCain — and thereby tragi-comically missed a key point. Talking straight, displaying no-bullshit honesty, can be the cleverest form of bullshitting, a mere populist pose.
What if, however, the between-the-lines Republican message (don't be afraid, there will be no real change) is the true illusion, not the secret truth? What if there really will be a change? Or, to paraphrase the Marx brothers: McCain and Palin look like they want a change and talk like they want a change — but this shouldn't deceive us, they might very well accomplish a change!
Perhaps this is the true danger, since it would be change in the direction of "Country first!" and of "Drill, baby, drill!"
Luckily, as an electoral blessing in disguise, a sobering thing happened to remind us where we really live: in the reality of global capitalism. The state is planning emergency measures to spend hundreds of billions of dollars — if not $1 trillion — to repair the consequences of the financial crisis caused by free-market speculations.
The lesson is clear: The market and state are not opposed. Indeed, strong state interventions are needed to keep markets balanced.
The initial Republican reaction to the financial meltdown was a desperate attempt to reduce it to a minor misfortune that could easily be healed by a proper dose of the old Republican medicine (a proper respect for market mechanisms, etc.). In short, the Republicans' between-the-lines message was this: We allow you to continue to dream.
However, all the political posturing of lower state spending became irrelevant after this sudden brush with the real. Today, even the strongest advocates of diminishing the excessive role of Washington accept the necessity for a state intervention that is sublime in its almost unimaginable quantity. Confronted with this sublime grandeur, all the "no bullshit" bravado was reduced to a confused mumble. Where, today, are McCain's steely resolve and Palin's sarcasm?
But was the financial meltdown really the awakening from a dream? It depends on how the meltdown will be perceived by the general public. In other words, which interpretation will win? Which "story" about it will predominate?
When the normal run of things is traumatically interrupted, the field of "discursive" ideological competition opens up. In Germany in the late '20s, Adolf Hitler won the competition for the narrative that explained to Germans the reasons for the crisis of the Weimar Republic and the way out of it. (His plot was the Jewish plot.) In France in 1940, Marshall Petain's narrative, that France lost because of the Jewish influence and democratic degeneration, won in explaining the reasons for the French defeat.
Consequently, the main task of the ruling ideology is to impose a narrative that will not put the blame for the meltdown onto the global capitalist system as such, but on, say, lax legal regulations and the corruption of big financial institutions. Against this tendency, we should insist on the key question: which "flaw" of the system as such opens up the possibility for — and continuous outbreaks of — such crises and collapses?
The first thing to bear in mind is that the origin of the crisis is a "benevolent" one. After the dot-com bubble exploded in the first years of the new millennium, the decision across party lines was to facilitate real estate investments to keep the economy growing and prevent recession. Today's meltdown is the price paid for the United States avoiding a prolonged recession five years ago.
The danger is that the predominant narrative of the meltdown will be the one that, instead of waking us from a dream, will enable us to continue to dream. And it is here that we should start to worry — not only about the economic consequences of the meltdown, but also about the obvious temptation to reinvigorate the "war on terror" and U.S. interventionism in order to keep the economy running.
Slavoj Žižek, a philosopher and psychoanalyst, is a senior researcher at the Institute for Advanced Study in the Humanities, in Essen, Germany. He is the author of, among many other books, The Fragile Absolute and Did Somebody Say Totalitarianism?
Inace, ocajan prevod ovoga ima na NSPM, ovde...
http://www.nspm.rs/savremeni-svet/pogled-kroz-carobne-naocari.html
Pogledao sam rimejk BANGKOK DANGEROUS Braće Pang. Sećam se koliku je senzaciju napravio njihov originalni film na FESTu, a isto tako vidim da je rimejk denunciran kao nešto najgore ikada snimljeno. Takav ishod zvuči logično ako se imaju na umu nepovoljna iskustva sa rimejkovima azijskih klasika. Međutim, možda baš zbog izrazito negativne predrasude koju sam imao, meni rimejk uopšte nije loš.
Doduše, ja sam mnogo očekivao od Pangovih, onomad u vreme tog FESTa, i original mi nije bio ništa naročito. U tom spoju izneverenih očekivanja onomad i očekivanja najgoreg sada, ja mislim da su Braća Pang napravila vrlo dostojanstven rimejk vlastitog filma.
Štaviše, ako se izuzme sasvim legitimno integrisan Nic Cage u bankoški milje, rimejk apsolutno ima atmosferu tajlčandksog filma. Štaviše, jezička barijera između stranca u gradu i domaćih je apsolutno realistična. Svi lokalni junaci su titlovani.
Kad je o akciji reč, ja sam sucker za Aziju čak i kad se rimejkuje. Ja sam čak fan i REPLACEMENT KILLERSa. Braća Pang međutim nikada nisu bili John Woo. Oni su u akciji uvek bili skloniji arty rešenjima, i tako je manje više i u ovom filmu. Ako neko očekuje tipičan azijski hitman film sa obiljem akcije, u BANGKOKu će ga relativno dobiti. Akcionih i suspense situacija ima, ali ovo nije Tsui Hark vć je aposlutno na liniji Braće Pang, sa dosta elipsi i fokusiranjem na specifične detalje unutar akcione scene. Ipak, pravi saldokusci su nagrađeni sofisticiranijom hard-R akcijom koja između ostalog uključuje amputaciju ruke i kidanje čoveka na dva dela.
U smislu pristupa akciji, Braća Pang su ostali na svojoj liniji, digli su svoj Third World cinema koncept na holivudski nivo ali nisu još uvek poklekli pred holivudskom konvencijom. I u ovom filmu to funkcioniše, i Cageu čak omogućuje da što se mene tiče ubroji još jedan krajnje atipičan i solidan žanrovski film u svoj skor.
Kad je o melodrami reč, ona je hipertrofirana, sirkovska, i to svakako može da smeta. Međutim, ni za to nije kriv Holivud. Štaviše,. Holivud bi verovatno zatomio tu melodramu koja u ovom filmu jeste bestidna i opet je apsoluno na liniji azijskog hitman filma. Koliko je KILLER patetičan, toliko je patetičan i BANGKOK DANGEROUS. Dakle, jako je patetičan. Ali, meni je i to OK, to je stvar sa kojom se računa, i koja je kako rekoh bliža originalnom miljeu nego što je krivica rimejka.
Cage je u filmu potpuno okružen tajlandskim glumcima tako da se ovaj film može čitati i kao holivudski film sniman na Tajlandu ali i kao tajlandski film sa američkim glumcem, i to uklapanje dveju kinematografija je sjajno urađeno tako da niko tu ne odskače.
Kada se sumira položaj ovog filma u širem žanrovskom kontekstu, sasvim je jasno da je reč o naslovu koji je po svom konceptu danas poprilično deplasiran jer se HK histerija završila, štaviše Holivud je sažvakao i ispljunuo nazad u Kinu najveće tamošnje reditelje, a što se hitman žanra tiče, publika sada traži nešto drugo. Međutim, sam film za to nije kriv i ja mislim da će vremenom, kada izgubi auru filma kome je zapalo da ga svi opljunu, biti rehabilitovan.
* * * / * * * *
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=132
Kroz maglu se sećam da si negde na forumu pričao o filmu Višnja na Tašmajdanu, ali mi search ne nalazi taj topic.
Imaš li predstavu šta se dogodilo sa glumcem Gojkom Drulovićem? Na netu sam našao samo fakt da mu je to jedini film.
Gojko Drulović nije bio glumac već naturščik. On je preminuo pre nekoliko godina, inače bio je poslovni čovek, radio je u nekom našem predstavništvu u Njujorku, čini mi se.
Hvala na infou.
Ja sam u svojoj glavi iskonstruisao da je poginuo nedugo posle Visnje i to nesto uzasno tragicno. Cak sam ga nasao u nekom spisku palih boraca Srbije, a da ne pricamo kako postoji i osnovna skola sa tim imenom.
Pogledao sam THE COTTAGE Paul Andrew Williamsa. Sticajem bizarnih okolnosti pogledao sam i njegov prethodni, inače potpuno različit film LONDON TO BRIGHTON koji je u suštini bio socijalna drama sa tragovima nekog spooknessa pe svega u liku mistifikovanog gangstera pedofila.
Međutim, dok je LONDON TO BRIGHTON u najboljem slučaju bio jedan polovičan film, THE COTTAGE je bestidan oportuni promašaj u kome je Williams pokušao da spoji slasher i krimi komediju u ruralnim okolnostima na jedan ne samo kompilatorski način, čak bi se moglo reći plagijatorski način, već kroz upotrebu postupka koji je kao takav već potpuno potrošen.
Aproprijacija detalja sama po sebi nije problem ali nekritičko rabljenje postupka koji je previše puta viđen zaista nije put do uspeha. A uspeh je jedino što zanima Williamsa sa ovim filmom, a što je najtragičnije, neka vrsta statusa mu nije izmakla u žanrovskim krugovima što je zaista žalosno.
Indie upliv u žanr je uspevao da produkuje razno smeće, no ipak neverovatno je da nešto ovakvo dobije bilo čije preporuke.
* 1/2 / * * * *
Edgar Ramirez joins another battle
To star as the "anti-James Bond" Olivier Assayas' feature
By Leslie Simmons
Nov 10, 2008, 12:00 AM ET
Edgar Ramirez (Getty Images photo)
Edgar Ramirez is continuing his revolutionary ways.
The "Che" actor will star in French director Olivier Assayas' "Ilich: Story of Carlos."
Ramirez will tackle four to five languages for the complex role as the real life "anti-James Bond" who worked for radical Palestinians and groups in Syria, Libya, Iraq and communist Romania.
Film en Stock, Canal Plus and Egoli Tossell are producing the project, which will be released as a feature as well as a three-part TV series.
The film centers on the true story of Ilich Ramirez Sanchez, a Venezuelan-born leftist revolutionary nicknamed Carlos and later Jackal who famously raided the OPEC headquarters in Vienna, Austria, in 1975.
"Story of Carlos" is the reminiscences of the revolutionary, who was manipulated by the secret services of Arabian and eastern countries and founded a worldwide terrorist organization. He ended up ridiculed and alone in exile in Sudan before being picked up by French police. Sanchez is serving a life sentence in France.
Assayas said Ramirez was the right fit for the role because the actor hails from the same place as Sanchez and the two share similarities in build, fluency in many languages and their awareness of complex international politics.
Ramirez was, Assayas said, "the obvious choice to portray the most complex and controversial character to emerge from the revolutionary struggles of our time."
Production is set to begin in January. It will shoot in numerous locations, including France, Germany, Hungary, Austria, Lebanon, Yemen and possibly Sudan.
Ramirez next plays Ciro Redondo, a member of Fidel Castro's rebel army, in Steven Soderbergh's biopic "Che." Other credits include "The Bourne Ultimatum" and "Domino."
He's repped by Endeavor, manager Jill Littman and attorney Bob Wallerstein.
Pogledao sam Philippe Harelovu ekranizaciju Houellebecqovog romana EXTENSION DU DOMAINE DE LA LUTTE.
Hm, moram priznati da sam ja jedva pogledao ovaj film za tri dana. Forma sa toliko upliva naratora, i to čak dva naratora, jednog u liku generalnog pripovedača i drugog u liku glavnog junaka, sama po sebi nije ni nezanimljiva niti strana evropskom art-filmu, ali teško funkcioniše u filmu koji traje 115 minuta.
Uostalom, ima dosta baš francuskih filmova koje volimo a kod kojih je omniprezentan naratore, setimo se recimo ranih radova Gaspara Noea, ali tu se radilo o filmovima koji su najduže trajali sat i po. Film od skoro dva sata teško da može da funkcioniše u toj formi.
Ukoliko se apstrahuje to što je skoro nepodnošljiv za gledanje, ovaj naslov je paradoksalno meni kao filmofilu dostojan poštovanja pošto stoji kao jedan dosledno napravljen artefakt. Sve ono kako zamišljamo francuski art film maltene postoji u ovom filmu. Ponekad mi se učini kao da je ovo Tarantinov film u kome pokušava da ispuni konvencije francuskog art filma.
I na tom nivou artefakta, ovaj film u meni budi neku vrstu perverznog poštovanja. Ne mogu da kažem da bih ga opet rado gledao ali ga nesumnjivo izuzetno poštujem jer je uspeo da na jednom mestu ostvari sve strahove koje imam od francuskog art filma.
Jedina vrlina francuskog art filma koju u sebi nosi to je relativno dobra ilustracija atmosfere. Kome je to dovoljno možda može da uživa u ovom filmu, meni nije.
Kad je reč o poređenju romana i filma neću da se upuštam u to. Ja sam drugačije zamišljao likove i stuacije, ne samo konkretno nego i u konotativnom smislu, no Harel ima legitimno pravo na svoju viziu, naročito jer je i sam pisac učestvovao u radu na scenariju.
Što se samog sadržaja tiče, Houellebecq je težak za ekranizaciju zbog toga što njegovi romani imaju priču i naizgled su podatni za ekranizaciju, međutim njihova snaga nije u priči već u nadgradnji priče kroz niz antidramskih detalja. Isto tako, on je jedan od retkih evropskih pisaca čiji je maltene kompletan opus ekranizovan a da za te filmove niko ni ne zna jer su minorni. Očigledno je da njegov opus snažno privlači filmaše.
U Harelovom slučaju, reditelj je pokušao da očuva Houellebecqovu nadgradnju priče kroz napadne voiceovere, pa je u tom smislu meni ovo ipak doslednije od nemačkog filma ELEMENTARLICHEN ili kako se već zove.
No, zaista film treba gledati na svoju odgovornost.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam UNACCOMPANIED MINORS Paul Feiga, courtesy of Ginger. Paul Feig je jedan od najznačjnijih reditelja televizijskih komedija u Americi, poznato po svojoj vezanosti za kultnu seriju FREAKS AND GEEKS a kasnije i za ARRESTED DEVELOPMENT.
Njegov bioskopski debi je jedan od onih dečjih filmova koji iz nekih neobjašnjihih razloga nije uspeo kada je izašao u bioskope. Doduše, ovde svbakako ne govorimo o filmu formata kao što je CITY OF EMBER, ali s druge strane reč je o zabavnom filmu za publiku koju čine deca u fazi latencije.
Film je smešten na jednu lokaciju i to je aerodrom na kome su letovi obustavljeni a mi pratimo avanture nekoliko neposlušne dece koja putuju bez roditelja.
Paul Feig solidno radi komediju, ali kad je reč o drugim cartoonish avanturama, tu je pitomiji nego što bi se očekivalo od ambicioznog dečjeg filma. Postoji nekoliko set-piece situacija koje su bile potentne a realizovane su tek solidno. Ipak, celu stvar popravlja DP Christopher Baffa koji je celu stvar snimio vrlo glossy i učinio da izgleda još ambicioznije.
Feig izvlači maksimum iz glumačke podele i šteta je što scenario nije ponudio još neka zanimljiva rešenja, kako bi Feig mogao da pokaže još više u onome što najbolje radi. Međutim, na kraju, kada se sve sabere, iako UNACCOMPANIED MINORS nije ekspozivni debi koji se očekivao od Feiga, svakako jeste reč o natprosečno kvalitetnom holiday filmu koji će imati dug rok trajanja na DVDu i televizijama.
* * * / * * * *
Pogledao sam mjuzikl Menahema Golana THE APPLE. Golan je kao vlasnik kuće Cannon bio poznat kao otac 80s exploitationa, ali je neretko upravo baš ova kompanija pokušavala da se etablira i na art tržištu. I sam Golan je posle početaka vezanih za neke prilično solidne žanrovske filmove pokušavao da koketira sa artom, naročitop u periodu svoje najveće moći.
Kompanija Cannon je nesumnjivo jedna od retkih filmskih kuća u poslednjih 30ak godina koja je zaista uspela da bude profilisana i da pod svojim logom zaista nosi neki identitet filma. Samo su kuće poput New Line ili Miramax uspeli da se približe takvoj profilisanosti a da istovremeno rade zaista raznovrsne filmove. Na Internetu sam viđao sajtove koju su osvestili značaj kompanije Cannon i mislim da bi neko kao što je Dath Wish mogao da napiše knjigu o njima za doktorat. Uostalom, sada u Srbiji imamo dostupne ljude koji su u nekoj fazi sarađivali sa Cannonom poput Đorđa Milićevića ili Slobodana Šijana.
Kao i u akcionom žanru, tako je i artu, Cannon biop sklon produciranju ekscesa i pokušavao je da ide do ekstrema kako bi atrakcija bila što veća.
THE APPLE je u tom smislu bizaran film pošto je reč o atipičnom, suštinski midnight movie mjuzilu koji na tragu naslova kao što je pre svega PHANTOM OF PARADISE pokušava da ispriča bajku o mladim muzičarima anđeoskog talenta koje pokušava da proguta demonska korporacija.
S jedne strane sam žanrovski profil ovog mjuzikla u muzičkom smislu je bizaran. Demonska muzika je neki glam rock sa elementima disco tradicije, dočim je anđeoska muzika akustičarski pop. Dakle, moglo bi se reći da THE APPLE svesno vrši neku vrstu temporalnog izmeštanja svoje priče, ne samo denotativno (pošto se film dešava u anmtiutopijskoj budućnosti 1994.) već i konotativno pošto se ne vezuje za neki aktuelan muzički žanr ili projekat (kao što su pre radili u TOMMYju ili potom u BREAKIN').
U tom smislu, THE APPLE zaista mora snažno da se bori za opstanak jer iza sebe nikakav ready made muzički koncept i nema oprosta za slabosti.
Campy postavka sa snažnim religijskim tonovima naravno sama po sebi čini da se THE APPLE kreće po klizavom terenu. U trnutku izlaska, film je bio potpuno odbačen kao koještarija. Ipak, iz današnje vizure, pre bi se reklo da je reč o zanimljivom neuspehu koji je bio znatno ambiciozniji od većine muzičkog filma ili mjuzikla svog vremena.
Pre svega, Golan u maniru vrhunskog eksploatatora sjajno koristi nemačke lokacije kao neku vrstu futurističkog seta. Nemačka arhitektura sedamdesetih zaista deluje krajnje atipično i strano.
Na nivou dizajna i kostimografije, Golan insistira na tome da je estrada budućnosti sleazy a da je represivni režim sličan nacističkom. Pozitivni junaci su s druge strane ili relikt prošlosti, poput hipi komune koju predvodi Joss Ackland ili su u vanvremenskom džinsu kao skromni glavni junaci.
Pretencioznije religiozne deonice su urađene u campy psihodeličnom maniru, a pomaže im to što je reč o dijegetičkom mjuziklu sa sasvim solidnim numerama.
Po pretencioznosti, reklo bi se da Golan dosta duguje američkim SF filmovima sedamdesetih poput LOGAN'S RUN ili SOYLENT GREEN nego rock mjuziklima čijim se stilemama u suštini služi. Stoga, smatram da se sreća ovog filma preokrenuti da je Golan imao neku pop zvezdu koja bi se pojavila u glavnoj ulozi i rešila muzička pitanja, ili barem da je film radio neki kredibilniji reditelj a ne on, već tada etiketiran kao bestidni izraelski eksploatator.
U svakom slučaju, THE APPLE je za ljubitelje žanra vrlo zanimljiv film i naslov vredan pažnje.
* * 1/2 / * * * *
Bio sam raspoložen za jednoiposatni žanrovski fiks i pomislio sam da bi film WHILE SHE WAS OUT mogao biti to. Susan Montford sam znao kao producenta ne uvek uspešnih ali svakako zanimljivih žanrovskih eskapada a ime Guillerma Del Tora na špici mi je obećavalo da bi ovo mogao biti neki zanimljiv low-profile projekat.
Međutim, WHILE SHE WAS OUT je film posle koga se čovek zaista divi srpskoj žanrovskoj sceni koja koliko god da je provincijalna u odnosu na svet i tek u povoju, ipak sebi ne bi dopustila ovakav fijasko kakav su dopustili ne samo ozbiljni producenti i glumci, već i neko kao što je Del Toro. Potpuno je neverovatno da neko na američkoj žanrovskoj sceni razmišlja u pravcu ovakvog filma. Ne zato što je ideja generic, ili zato što je loše realizovana, nego nije jasno u kojoj je fazi uopšte ovaj projekat pokazivao bilo kakvu perspektivu.
Postoje oni filmovi za koje se kaže da se u njima krije dobar film, ali da eto nije izašao na videlo. U ovome što su se autori WHILE SHE WAS OUT odlučili da snime, gotovo da uopšte nema filma a nekmoli dobrog.
Da li je bilo potencijala u ideji da se Kim Basinger konfrontira sa grupom huligana po napuštenim delovima i periferiji neke američke varošice. Ne previše, i ne za neki naročit film. Ali ni taj mizerni potencijal u ovom filmu nije ostvaren zato što se priča mahom bazira na sakrivanju, a sve snima reditelj koji ne ume da reši pitanja akcije i napetosti, dok je dosta akcentovana psihološka pozadina enigma ne samo za neveštu rediteljku nego i za pisce scenarija koji su likove očajno postavili.
I to sve zajedno ne bi bilo tragično, bio bi to još jedan besmislen film, kada ne bi dolazilo od ljudi koji se proglašavaju kao da su neka žanrovska avangarda, zvezde koje ipak koliko-toliko imaju izbora, producenti koji rade ozbiljne projekte. Zar zaista nisu umeli da prepoznaju koliko je ovo prazan komad? Zar zaista nisu imali ništa bolje u ponudi?
na prelistavanje mi je delovalo vrlo smrdljivo, a sad si samo potvrdio moje crne slutnje.
An offer they couldn't refuseThe CIA is often credited with 'advice' on Hollywood films, but no one is truly sure about the extent of its shadowy involvement. Matthew Alford and Robbie Graham investigateMatthew Alford and Robbie Graham
guardian.co.uk, Friday November 14 2008 00.01 GMT
The Guardian, Friday November 14 2008
Article history
Spies like us ... Body of Lies
Everyone who watches films knows about Hollywood's fascination with spies. From Hitchcock's postwar espionage thrillers, through cold war tales such as Torn Curtain, into the paranoid 1970s when the CIA came to be seen as an agency out of control in films such as Three Days of the Condor, and right to the present, with the Bourne trilogy and Ridley Scott's forthcoming Body of Lies, film-makers have always wanted to get in bed with spies. What's less widely known is how much the spies have wanted to get in bed with the film-makers. In fact, the story of the CIA's involvement in Hollywood is a tale of deception and subversion that would seem improbable if it were put on screen.
Body of Lies Release: 2008 Directors: Ridley Scott Cast: Leonardo DiCaprio, Mark Strong, Russell Crowe More on this film The model for this is the defence department's "open" but barely publicised relationship with Hollywood. The Pentagon, for decades, has offered film-makers advice, manpower and even hardware - including aircraft carriers and state-of-the-art helicopters. All it asks for in exchange is that the US armed forces are made to look good. So in a previous Scott film, Black Hawk Down, a character based on a real-life soldier who had also been a child rapist lost that part of his backstory when he came to the screen.
No matter how seemingly craven Hollywood's behaviour towards the US armed forces has seemed, it has at least happened within the public domain. That cannot be said for the CIA's dealings with the movie business. Not until 1996 did the CIA announce, with little fanfare, that it had established an Entertainment Liaison Office, which would collaborate in a strictly advisory capacity with film-makers. Heading up the office was Chase Brandon, who had served for 25 years in the agency's elite clandestine services division, as an undercover operations officer. A PR man he isn't, though he does have Hollywood connections: he's a cousin of Tommy Lee Jones.
But the past 12 years of semi-acknowledged collaboration were preceded by decades in which the CIA maintained a deep-rooted but invisible influence of Hollywood. How could it be otherwise? As the former CIA man Bob Baer - whose books on his time with the agency were the basis for Syriana - told us: "All these people that run studios - they go to Washington, they hang around with senators, they hang around with CIA directors, and everybody's on board."
There is documentary evidence for his claims. Luigi Luraschi was the head of foreign and domestic censorship for Paramount in the early 1950s. And, it was recently discovered, he was also working for the CIA, sending in reports about how film censorship was being employed to boost the image of the US in movies that would be seen abroad. Luraschi's reports also revealed that he had persuaded several film-makers to plant "negroes" who were "well-dressed" in their movies, to counter Soviet propaganda about poor race relations in the States. The Soviet version was rather nearer the truth.
Luraschi's activities were merely the tip of the iceberg. Graham Greene, for example, disowned the 1958 adapatation of his Vietnam-set novel The Quiet American, describing it as a "propaganda film for America". In the title role, Audie Murphy played not Greene's dangerously ambiguous figure - whose belief in the justice of American foreign policy allows him to ignore the appalling consequences of his actions - but a simple hero. The cynical British journalist, played by Michael Redgrave, is instead the man whose moral compass has gone awry. Greene's American had been based in part on the legendary CIA operative in Vietnam, Colonel Edward Lansdale. How apt, then, that it should have been Lansdale who persuaded director Joseph Mankewiecz to change the script to suit his own ends.
The CIA didn't just offer guidance to film-makers, however. It even offered money. In 1950, the agency bought the rights to George Orwell's Animal Farm, and then funded the 1954 British animated version of the film. Its involvement had long been rumoured, but only in the past decade have those rumours been substantiated, and the tale of the CIA's role told in Daniel Leab's book Orwell Subverted.
The most common way for the CIA to exert influence in Hollywood nowadays is not through anything as direct as funding, or rewriting scripts, but offering to help with matters of verisimilitude. That is done by having serving or former CIA agents acting as advisers on the film, though some might wonder whether there is ever really such a thing a "former agent". As ex-CIA agent Lindsay Moran, the author of Blowing My Cover, has noted, the CIA often calls on former officers to perform tasks for their old employer.
So it was no problem for CBS to secure official help when making its 2001 TV series The Agency (it was even written by a former agent). Langley was equally helpful to the novelist Tom Clancy, who was invited to CIA headquarters after the publication of The Hunt for Red October, an invitation that was regularly repeated. Consequently, when Clancy's The Sum of All Fears was filmed in 2002, the agency was happy to bring its makers to Langley for a personal tour of headquarters, and to offer access to agency analysts for star Ben Affleck. When filming began, Brandon was on set to advise - a role he repeated during the filming of glamorous television series Alias.
The former agent Milt Beardon took the advisory role on two less action-packed attempts at espionage stories: Robert De Niro's The Good Shepherd from 2006, which told an approximate version of the story of the famed CIA head of counter-espionage, James Jesus Angleton; and Charlie Wilson's War, the story of US covert efforts to supply the Afghan mujahideen with weaponry during the Soviet occupation of the 80s. In reality, this was a story that ended badly, as the Afghan freedom fighters helped give birth to the terrorists of al-Qaida. In the movie, however, that was not the case. As Beardon - who had been the CIA man responsible for the weapons reaching the Afghans - observed shortly before the movie came out, the film would "put aside the notion that because we did that [supply arms], we had 9/11".
Beardon's remark provides a clue to the real reason the CIA likes to offer advice to Hollywood, a clue that was expanded on by Paul Kelbaugh, the former associate general counsel to the CIA - a very senior figure in Langley. In 2007, Kelbaugh spoke at Lynchburg College of Law in Virginia - where he had become an associate professor - about the CIA's relationship with Hollywood. A journalist present at the lecture (who now wishes to be anonymous) reported that Kelbaugh spoke about the 2003 Al Pacino/Colin Farrell vehicle The Recruit. A CIA agent had been on set as a "consultant" throughout the shoot, he said; his real job, however, was to misdirect the film-makers. "We didn't want Hollywood getting too close to the truth," the journalist quoted Kelbaugh as saying.
Peculiarly, though, in a strongly worded email to us, Kelbaugh emphatically denied having said such a thing, and said he remembered "very specific discussions with senior [CIA] management that no one was ever to misrepresent to affect [film] content - EVER." The journalist stands by the original report, and Kelbaugh has refused to discuss the matter further.
So, altering scripts, financing films, suppressing the truth - it's worrying enough. But there are cases where some believe the CIA's activities in Hollywood have gone further - far enough, in fact, to be the stuff of movies. In June 1997, the screenwriter Gary DeVore was working on the screenplay for his directorial debut. It was to be an action movie set against the backdrop of the US invasion of Panama in 1989, which led to the overthrow of dictator Manuel Noriega. According to his wife, Wendy, DeVore had been talking to an old friend - the CIA's Chase Brandon - about Noriega's regime and US counternarcotic programmes in Latin America. Wendy told CNN: "He had been very disturbed over some of the things that he had been finding in his research. He was researching the United States invasion of Panama, because he was setting the actual story that he was writing against this; and the overthrow of Noriega and the enormous amounts of money laundering in the Panamanian banks, also our own government's money laundering."
At the end of that month, DeVore had been in Santa Fe, New Mexico, working on another project. He was travelling back to California when, at 1.15am on June 28, he called Wendy, a call she says has been excised from phone records. She told CNN she was "terribly alarmed" because he was speaking as though he were under duress. She was sure "someone was in the car with him". That was the last time Wendy DeVore heard from her husband.
A year passed, but the case refused to die and speculation mounted. Even the Los Angeles Times began contemplating CIA involvement. DeVore was presumed dead, but there was no body, and no end to the questions. Lo and behold, just nine days after the LA Times reported the case, DeVore's body was found, decomposing in his Ford Explorer, in 12 feet of water in the California Aqueduct below the Antelope Valley Freeway, south of Palmdale - a city located in "aerospace valley", so dubbed by locals for its reputation as a US military-industrial-complex stronghold - fuel to the fire for conspiracy theorists.
The coroner went on to declare the cause and manner of DeVore's death to be "unknown", but police eventually reached the tentative conclusion that the screenwriter's death was an accident: he had fallen asleep at the wheel, they said, before careening off the highway and into the water, where he drowned. But loose ends remain: DeVore's laptop computer containing his unfinished script was missing from his vehicle, as was the gun he customarily carried on long trips; after his disappearance, a CIA representative allegedly showed up at DeVore's house to request access to his computer; Hollywood private investigator Don Crutchfield noted that previous drafts of DeVore's script were inexplicably wiped from said computer during the same timeframe; police claimed that DeVore's vehicle careened off the highway, yet DeVore's widow was troubled by the absence of visible damage to the guardrail at the scene of the alleged accident; and how come no one noticed an SUV sitting in the water beneath a busy highway for a whole year? Perhaps the whole incident is too like a conspiracy movie to be a real conspiracy - but many remain troubled by De Vore's death.
Despite the CIA's professed desire to be more open about the role it plays in Holly-wood, it's hard to take its newfound transparency too seriously. After all, what use is a covert agency that does not act covertly, even if some of its activities are public? And if it is still not open about the truth of events decades ago, many of which have spilled into the public domain accidently, how can we be sure it is telling the truth about its activities now? The spy may have come in from the cold, but he still finds shelter in the dark of the cinema.
• Body of Lies is released next Friday
Pogledao sam DONKEY PUNCH Olivera Blackburna, courtesy of Ginger.
Ovaj film počne vrlo zanimljivo, sa vrlo efektnim prikazivanjem provoda raspusne britanske omladine po Majorki, ali onda kada krene da se dešava ono zbog čega gledamo film a to je stradanje devojke za vreme seksa i dileme šta i kako sa njom, priča počinje da se raspada.
Odjednom sva ta efektna postavka pada u vodu i film se pretvara u jedan vizuelno kompetentan ali potpuno isprazan, čak i infantilan pseudotriler. To što su junaci ništarije bez ikakvih naročitih vrednosti ne mora samo po sebi biti problem. Međutim, kada devojka nastrada od donkey puncha za vreme seksa, sva ispaznost tih junaka izlazi na videlo. Odjednom se ispostavlja da je gledaocu potpuno svejedno šta će se sa njima desiti, da njihova sloboda nije nikakav ulog, da svet neće biti uskraćen time što će neko od njih završiti na robiji. Štaviše, njihovo ponašanje je takvo da ni sam strah od zatvora kao takvog ne igra. Čini se čak da bi nekima od njih zatvor dobro došao. Štaviše, neki od ovih karaktera deluju da im susreti sa policijom nisu strani. U tom smislu, DONKEY PUNCH ne samo da nema ubedljive junake koji će se povezati sa gledaocem nego nema ni do kraja definisane ljude iz miljea kojima je ubistvo strano.
Međutim, ako izuzmemo postavku karaktera koja onemogućuje ne samo identifikaciju nego ni uspostavljanje bilo kakvog odnosa, Blackburn i Bloom u scenariju gube i ono što je ključni adut ovih filmova o leševima kojih se treba rešiti, a to je moralni highground junaka. Ne samo da na nekom emotivnom ili intelektualnom nivou gledalac ne brine za ove junake, nego ni sama priča objektivno nije previše smislena. Cela situacija se otvara sa ubistvom iz nehata i pozicijom u kojoj su svi zajedno manje-više nedužni. A onda Blackburn potpuno artificijelno pokušava da raslojava likove. Neki od njih postaju neobjašnjivo zli i gori od drugih. Likovi upadaju u potpuno neopravdane napade histerije a neka od daljih ubistava iz nehata su potpuno nemotivisana.
Iako se može reći da je eto nešto tako iznnađujuće i traumatično kao što je smrt devojke od donkey puncha probudila nešto u junacima po čemu je počelo da se poznaje da li su suštinski dobri ili ne, i da se likovi zato raslojavaju, ipak bilo je potrebno još dosta motivacije za neke akcije koje nastupaju kasnije.
DONKEY PUNCH sve vreme na sve to još pokušava da bude ozbiljan, tako da čak nema ni crnohumornu crtu kao VERY BAD THINGS i njemu slični naslovi o odbacivanju leša koji uvek mogu da se oslone na samu apsurdnost ili ekstremnost situacije. Štaviše, da Blackbun nije tako ozbiljno počeo film, da je sve od početka bilo žovijalnije, dalja psihološka naivnost bi se lakše podnela.
Ono što je vrlina filma DONKEY PUNCH je odlična fotografija i solidna režija, kao i izvesna dinamičnost događaja. Naravno, to što se nešto stalno dešava ne znači da film nije povremeno dosadan ali ta dosada ne proističe iz sporosti ili odsustva dešavanja nego iz banalnosti radnje koja je poverena junacima.
Ipak, DONKEY PUNCH je pristojan debi za Olivera Blackburna koji ima dar za pravljenje atraktivnih filmova i u budućnosti bi mogao biti solidan profi. Ono gde je njegov film pao su ipak elementi koji se inače ne sreću često i koji su karakteristični za vrhunske majstore.
* * ½ / * * * *
Boarding Gate's Olivier Assayas on Getting Carried Away ...
... and the strange logic of the modern world
By Scott Foundas
Published on March 19, 2008 at 5:17pm
On a rainy March afternoon, the French director Olivier Assayas is typing a text message on his cell phone in the café Le Progrès in Paris' 3rd Arrondissement. It's the sort of thing you might not even notice — he's hardly the only texter in the room — if you haven't seen Assayas' new film, Boarding Gate. There, the texting is generally of a life-or-death nature, and the technology almost always unfriendly, as an ex-prostitute/drug runner (Asia Argento) escapes a grisly Paris crime scene by fleeing to Hong Kong, where she finds herself on the run from an assortment of sinister businessmen (and - women) whose nationalities are as murky as their motives. Indeed, from airports to data ports, the points of departure are many in Boarding Gate, but the film's title more accurately describes a state of mind — a fluid, borderless technoreality in which we can be at once everywhere and nowhere, able to disappear, or change identities, with the touch of a button.
Magnet Releasing
World traveler: Assayas on the Boarding Gate setMagnet Releasing
(Click to enlarge)
World traveler: Assayas on the Boarding Gate set
In that respect, the film carries strong echoes of Assayas' 2002 corporate cyberthriller, Demonlover, in which rival French and American firms competed for the licensing rights to state-of-the-art, virtual-reality Internet-porn technology. But where Demonlover was pure fiction, Boarding Gate takes its inspiration from yesterday's headlines — specifically, the strange case of Edouard Stern, the 50-year-old French banker known as the "Mozart of Finance," who was found dead in Geneva in 2005, shot four times and covered from head to toe in a latex body suit. Suspicion quickly centered on Stern's longtime mistress, 38-year-old French prostitute Cécile Brossard, who, after fleeing to Australia and then returning to Switzerland, eventually confessed to the crime.
"It was like reality had stolen a scene from Demonlover," says Assayas, who at the age of 53 still speaks with the feverish enthusiasm of the young film buff who began writing for the famed French film journal Cahiers du Cinema while in his early 20s. His sentences tumble over one another, interrupted occasionally by the high-pitched giggle that says he finds something especially amusing or ironic. "When I was writing Demonlover, everything sounded so much like fantasy, and all of a sudden, reality was even more absurd, more brutal, more over-the-top than what I had imagined."
So, Assayas began to conceive of a new film that would pick up where his earlier one left off, but which would tell its story in less abstract, more human terms. What fascinated him most, he says, were the multiple theories as to just what had gone so fatally wrong between Stern and Brossard. Was it simply, as Brossard claimed, a crime of passion brought on by Stern's broken promises to marry her and pay her $1 million? Or was it, as some in the press speculated, a contract killing instigated by one of Stern's powerful enemies in the world of international finance? "Basically, the newspapers were split between those two possibilities and trying to figure out which of them made the most sense," Assayas recalls. "But, ultimately, what got me interested was the notion that it could be both."
Where Demonlover runs amok with corporate-espionage artists double- and triple-crossing each other into oblivion, Boarding Gate spends much of its time honing in on a single obsessive relationship between Argento's Sandra and the movie's Stern surrogate, the debt-addled American businessman Miles Rennberg (Michael Madsen). As the movie opens, these two ex-lovers and former associates — he used to pimp her out to clients, from whom she was expected to extort valuable information — drift back into each other's orbit. That in turn sets the stage for the movie's jaw-dropping second act, in which Sandra and Miles' complex relationship comes to a head in a 25-minute S/M pas de deux that ranks among mainstream cinema's most unsettling acts of psychosexual attraction.
Filmed in a mere four days, the sequence is a brilliant showcase for the gruffly intense Madsen (who has tended to languish in direct-to-video schlock between roles in Quentin Tarantino movies) and the volcanic Argento, who stalks through each frame of the film like a lioness on the prowl. Shooting the scenes, Assayas says, life often came close to imitating art. "Day after day, it was kind of building up and becoming both hypnotic and scary, and I think it was one of my strongest cinematic experiences. We were shooting five- and six-minute takes. We would hardly rehearse them. Then we would change them from one take to the other. It got really wild. Everyone was exhausted. It's the kind of situation where both the actors and the crew get carried away by what's going on."
If, in its general outline, Boarding Gate sounds like the sort of movie that wouldn't have seemed out of place in a 1980s Times Square grindhouse, that too is part of Assayas' grand design. As with Demonlover, he was attracted to the idea of making a pulpy, cut-and-run genre movie, albeit one that refused to play by the usual rules. "I completely disagree with the notion of genre being some kind of framework where you just put on your slippers and follow the path," he says. "People think that doing a genre film means reproducing things that have already been done. But what's interesting about genre is the possibility to constantly reinvent it and use it for new ends. Genre gives you a freedom — it's a fantasy happening within the framework of everyday life. It's reality going awry."
So, just as the film noir of the 1950s frequently addressed harsh social realities (crime, poverty, divorce) softened or altogether elided by more-respectable "A" pictures, Assayas hopes audiences will find Boarding Gate to be not merely a lurid erotic thriller but a movie about "real people living real lives and being taken over by the strange logic of the modern world, and the strange logic of its circulation. By that, I mean a French banker living in Switzerland dealing mostly in Russia being murdered by this woman who then flees to the other end of the earth."
Magnet Releasing
World traveler: Assayas on the Boarding Gate setIn the real case, a panicked Brossard flew from Europe to Australia and back again within a single 48-hour period. For Boarding Gate, Assayas chose Hong Kong as Sandra's final destination, as a way of shooting in — and paying homage to — the city that has influenced his own filmmaking (and film viewing) ever since he prepared a now-legendary special issue of Cahiers devoted to Hong Kong cinema in the early 1980s. "So many times over the years, when I was looking for locations, when I was writing a scene, when I was imagining shots — for movies I was shooting in Paris — I had Hong Kong in mind," says Assayas, whose Asiaphilia was on full display in his deliriously inventive 1996 movie-about-moviemaking, Irma Vep, which starred the director's future wife, Chinese actress Maggie Cheung. "To me, Hong Kong has always been this dynamo of modern energy, and I've always had the notion that because I love the city, because it's so beautiful, because it's so complex, because it's one of the most cinematic cities in the world, that one day I would have to shoot there. It was a very interesting moment, to be there on the streets in the actual city, when you've been using some kind of weird fantasy of the city in your previous films."
Since finishing Boarding Gate, Assayas has completed two additional features: Eldorado, a documentary about modern dance, which includes one of the last filmed interviews with German composer Karlheinz Stockhausen; and Summer Hours, a French family drama starring Juliette Binoche, which Assayas found far more difficult to finance than any of his recent, predominantly English-language international coproductions. "The French film industry can be very insular," he says, noting that producers remain oriented toward broadly accessible mainstream dramas and comedies like the current runaway French box-office smash Bienvenue Chez les Ch'tis rather than the more independent-minded films of directors like himself, Arnaud Desplechin and Claire Denis.
Writing in 1998 in The New York Times, the critic Philip Lopate dubbed Assayas' generation of French filmmakers "the new New Wave." A decade later, Assayas says, "because we have some international recognition, there is a certain level of suspicion about us in terms of the French industry. As a consequence, it just makes life a little bit tougher."
Still, with Summer Hours having just opened to the best French box office of his career, Assayas feels compelled to decide what he wants to do next and strike while the iron is hot. "I have two projects, and I have a lot of pressure to start moving now, like today, and I'm being a little cautious," he says. "Not in the sense of making the right move — I've never really been concerned with that, and I've always made the wrong move in terms of any kind of career logic. I just want to be sure I make the film I want to make."
Boarding Gate opens Fri., March 28, in Los Angeles theaters.
Laibach: Moja Republika (Srpska)
rupa Laibach je nakon 18 godina nastupila u Banja Luci i tom prilikom, po konceptu albuma Volk, koncert otvorila obradom pesme Moja Republika.
Radi se o nezvaničnoj himni Republike Srpske, koja nije usvojena zbog tamošnjih međunacionalnih sporova.
Izvođenje pesme je naišlo na oduševljenje publike, koja očigledno nije shvatila tradicionalnu laibachivsku ironiju.
Koncert Laibacha je, inače, bio deo drugog po redu Hard Rock Radio Festa.
Osim Laibacha, tokom šest sati festivala nastupile su i banjalučke grupe Afrodizijak i Javni Poziv, travnički Killingjazzhardcorebaby (pobednici Nektar Demo Festa) i Partibrejkers.
Oni su nastup završili 15-minutnim izvođenjem Uličnog hodača, od čega je pola pesme otišlo na Antonovu improvizaciju-posvetu nedavno preminulom Hendrixovom bubnjaru Mitchu Mitchellu – Voodoo Childe.
to je nešto između child i chile?
Pogledao sam EDEN LAKE Jamesa Watkinsa, courtesy of Ginger.
Ovaj film je stigao do mene sa dosta hypea. Ali, nažalost, don't believe the hype.
U ovom filmu postoje neki zanimljivi koncepti, neke ideje koje su mogle biti osnov nekog zanimljivog filma, to priznajem. Isto tako pruznajem da James Watkins ima potencijala da bude solidan reditelj žanrovskog filma. Ali, ti potencijali su u ovom naslovu ostali neostvareni.
Kad je reč o zanimljivom konceptu, ideja je da se pomeša backwoods chase slasher sa time da su deca negativci, sa svim onim potencijalom koji u tome postoji, da se sukobe klase kroz to što su žrtve viša a napadači niža klasa, i da se sve to u pojedinim deonicama naizmenično ajaizuje i hanekeizuje, sa sve twist završnicom u kojoj sistem kazni žrtve jer sistem čine roditelji koji su raspustili decu.
Ovo je odličan koncept. Film međutim govori o dvoje nedužnih, neupečatljivih ljudi iz sredje klase koje u nekoj neobjašnjivo beskrajnoj šumi maltretira grupa tinejdžera koji se ni po motivima ni po načinu mučenja ne razlikuju od mase zlih nemotivisanih provincijalaca koji napadaju putnike namernike inače u filmovima. dakle, motiv da su to klinci je neiskorišćen. Njih sticajem okolnosti igraju mladi glumci ali se po ponašanju ne razlikuju od nekih potencijalnih odraslih negativaca.
Backwoods slasher je dosta aljkavo postavljen, ne na nivou ame egzekucije već u konceptualnoj neveštini ispunjavanja vremena. Likovi naprosto mehanički bivaju uhvaćeni, i uspevaju opet da pobegnu, šuma je beskrajna, nema izlaza, junaci nemaju čemu da se nadaju, a samim tim i gledalac gubi interesovanje jer gleda jednu sizifovsku slasher situaciju.
U likovima se ništa naročito ne prelomi, čak ni ona konvencija da se smene uloge lovca i lovine nije konsekventno realizovana.
Klasni sukob nije dovoljno objašnjen, izuzev kroz kranje ogavan kulturrasistički prikaz naroda koji je izrodio takvu decu. isto tako, između junaka nema autentične klasne tenzije, niti ima suštinskog nerazumevanja (ono je zamenjeno nemotivisanošću), niti ima klasnog sukoba (on je zamenjen klišeom).
Konačno, preokret sa porodicama je trebalo da bude osnov filma a ne twist ending. Tretirajući ga kao twist ending, Watkins jdan potentan koncept ne samo da podređuje najotrcanijem klišeu jednog vrlo banalnog podžanra, već se čini da ni sam nije svestan pregnantnosti ideje koju je napipao i da je za njega ona tu više radi ironije nego zbog svoje znakovitosti.
* * / * * * *
"kranje ogavan kulturrasistički prikaz naroda koji je izrodio takvu decu."
=ne znam šta tačno znači reč "kulturrasistički" al reko bih, onako otprilike, da bi se mogla primeniti i na film o MILOŠU BRANKOVIĆU, gde ti to nije smetalo...
neslaganje sa većinom ostalog gore napisanog neću da iznosim, jer će to biti ili ignorisano ili pogrešno shvaćeno;
ipak, moram da dodam: DON'T BELIEVE THE CRIPPLE!
EDEN LAKE je super kad se o njemu govori, slažem se.
Ali, nije super kad se gleda. U tome je problem.
Dakle, kad se o njemu govori, to je film o mladim verenicima koji odlaze da se odmore a onda ih maltretira grupa mladih socijalno zapuštenih tinejdžera koji su od zla oca i još gore majke, i verenici nemaju šanse za spas jer je sistem koji je proizveo ove društvene škartove bolestan.
To je sjajno. Ali, nažalost, film nije o tome, već se mahom bavi već prežvakanom jurnjavom po šumi.
Kad gledamo film, to je sasvim drugačije. Pokušaću da ga prepričam. Spoiler alert!
Film počinje u školici gde vidimo kako naša junakinja, inače učiteljica nežno radi sa decom. Tu smo shvatili da ose ona bavi odgojem mladih na najbolji mogući način.
Potom je pokupi njen verenik i oni bezbrižno putuju svojim polovnim Jeep Cherokeejem na jezerce koje će uskoro nestati jer će na tom mestu biti izgrađeno ograđeno naselje za bogate. Tu saznajemo da je Britanija već u toj fazi da se bogati ograđuju od siromašnih.
Uveče, oni zastaju u gostionici gde je posluga nevaspitana, a gosti se dernjaju. Junakinji je potresno kako jedna majka šamara nemirno dete. Ona bi to sigurno drugačije rešila. Vidimo da u ovm krajevima, roditelji loše vaspitavaju decu.
Tokom noći oni ne mogu da spavaju od buke koju prave bučni roditelji i deca.
Kad ustanu, njih dvoje trespassuju u šumi, i dolaze do bajnog jezera. Tu se njih dvoje vole, on se divi kako je ona lepa. Bućnu se u jezeru.
Pored njih na plaži se pojavi grupa besprizornika i pušta glasan grime, inače omiljeni žanr Meha Krljića. Pas mladih besprizornika se olakša u blizini peškira našeg mladog para. Momak ode da ih zamoli da utišaju. Klinci ga ne slušaju. Onda im on utiša kasetofon. Onda ga oni opet pojačaju i psuju ga.
Ubrzo, besprizornici odu a jedan od njih pokazuje svoje spolovilo junakinji. Junaci rašire šator i legnu da spavaju. Tokom noći se čuje neka buka. Junak ustane da vidi šta je, i mi ne saznamo šta je bilo, on se vrati bez odgovora i malo se šali sa junakinjom što je predigra za njihovo vođenje ljubavi. Tu nismo ništa saznali što već nismo prethodno veče.
Kad ustanu sutra, probuši im se guma na kolima jer su im klinci podmetnuli flašu. Ipak, momak zameni gumu a pošto im se ucrvljala hrana odu do varošice da jedu.
U gostionici, momak se raspituje čija su to nevaspitana deca ali mu groteskno debela konobarica (nije kulturrasizam?) kaže da to nisu njena deca i počne da se ponaša neprijatno.
Na povratku za jezerce, junaci naiđu na kuću ispred koje vide BMXove koji pripadaju besprizoprnicima. Junak odluči da im se osveti. Uđe u kuću. U kući zatekne da su ti mladi ljudi navijači engleske fudbalske reprezentacije i da imaju postere u sobi. Hm. Međutim, dok se on vrzmao trespassujući po njihovoj kući, u kuću dođe otac koji se dere, a pošto su besprizornici u dvorištu, junak jedva pobegne odatle.
Otac u povratku se izdere na junakovu devojku što njihov džip zaklanja put da on parkira svoj kombi. Tu vidimo da je to neki neprijatan, agresivan svet.
Funkcija odlaska na doručak i ulaska u kuću za mene ostaje misterija.
Junaci odu opet na jezerce. Dok se kupaju, u elipsi, besprizornici im ukradu džip čime pokvare cheesy momenat kada junak želi da zaprosi našu junakinju praveći se da je našao prsten na dnu jezera.
Junaci kreću da traže svoj džip po šumi i ubrzo susreću besprzornike koji su ga ukrali i vozaju se okolo.
Kasnije, lutajući šumom, već je noć, naši junaci nalaze besprizornike kako bleje oko vatre. Junak se konfrontira sa njima, traži im da mu vrate džip. Junakinja ga moli da idu, međutim on uporno traži da mu oni vrate džip i telefon. Ipak, oni su nevaspitani. On kreće da se otima sa njima oko ključeva, noža koji neko od njih potegne i u tom gušanju nastrada pas besprizorne bande ali junaci dođu do ključeva. E kad je pas nastradao, vođa bande se razjari, ali se junaci dokopaju džipa.
Naravno, pošto deca trče brže nego što se džip kreće, njihove kamenice ometu naše junake, te oni ubrzo polupaju džip a junak se nabije na granu kada džip udari neko deblo. Junak zamoli junakinju da ona ide da zove pomoć.
I zaista ona ide da zove pomoć, ali do zore jedino što uspe da nađe jeste gde su besprizornici vezali ranjenog junaka. Tu dobijamo prve obrise šta su motivi naših negativaca. Naime, oni se plaše da će ih ovi prijaviti policiji. U tom cilju, oni su vezali junaka za panj i sada ga svi seku nožem i snimaju mobilnim kako bi cela grupa bila okrivljena. Vođa bande tera svakog člana da malo poseče junaka.
Šta radi junakinja? Preko svog PDA pokušava da aktivira muževljev mobilni, za koji inače znamo da je kod šefa omladinske bande i da putem Bluetootha napravi poziv za policiju. Big mistake. Njemu mobilni trubne prilikom poziva i junakinja tako otkrije svoju poziciju.
Banda juri junakinju kroz šumu. Ona uspe da dođe do nekog gradilišta i tu pokuša da telefonira ali to joj ne uspe, a kad se banda pojavi, ona, opet u elipsi, pošto je to što je uradila bezmalo fizički nemoguće, uspeva da se sakrije tako što se popne na krov kontejnera na gradilištu dok omladina pretražuje gde je ona.
Za to vreme, junak se oslobodi i kreće da beži tako sav izubijan.
I junakinja izubijana beži i u tom bekstvu se oni sretnu. On je umalo ubije misleći da je član bande koji ga juri.
Sad kad su sreli oni odlaze do neke sojenice gde imaju romantičan momenat. On shvata da je na smrti, ona shvati da je on planirao da je zaprosi. Pričaju o tome gde je on mislio da idu na medeni mesec. Ipak, krv koja teče iz njegovog tela je tamna a to nije dobar znak. Junakinja ga bodri da će preživeti.
Čuju da dolazi banda.
Opet u elipsi, dakle nije nam objašnjeno fizički kako jer je, guess what, jako komplikovano i bezmalo nemoguće, oni neprimećeno iz sojenice odu u vodu ispod nje, i sledi suspense scena gde progonitelji ne znaju da stoje tik iznad svog plena.
Progonitelji se raziđu.
Junakinja ostavi junaka sakrivenog u šumi i ode po pomoć, po koju je inače pošla još sinoć.
Čini mi se da u ovoj fazi, junakinja nagazi na neki šiljak kako bi nam Watkins priuštio milijarditu scenu gledanja mučnog vađenja šiljka iz noge, ali na svu sreći ovaj šiljak ne umanjuje previše njenu moć kretanja.
Na tom putu, junakinja sreće malog Indusa kog su besprizornici mučili i ona smatra da je mali Indus njen prijatelj. Ali, svi znamo da će je mali Indus izdati što on i uradi. Besprizornici je zarobljavaju.
U elipsi su besprizornici našli i njenog momka i vezali su ih oboje za panj i planiraju da ih spale. U ovom trenutku, film poprima razmere pravog horora pošto shvatamo da ova deca imaju nadljudske moći, njihova zrelost je sasvim na nivou svih sličnih negativaca iz filmova, oni nemaju potrebu za snom, hranom, vodom, i mogu danima da izbivaju iz kuće a da niko ne pita gde su (naravno, ova deca su socijalno zapuštena, ali ma koliko primitivni roditelji ne brinu o njima i puštaju ih da rade šta hoće, ipak žele da znaju gde su). Međutim, kada ih zapale, oni ih zapale tako da momak koji je već mrtav ode u Valhalu a konopci koji vežu junakinju izgore te ona OPET uspeva da pobegne.
Ovog puta, ona veruje samo mapi te beskrajne šume iz koje ne uspeva da izađe iako neprestano trči već skoro 24 sata. Ipak, tu sledi scena kad se ona krije u kontejneru jer su tuda nabasali i mladi. U kontejneru ona provodi vreme u đubetu koje smrdi i čini se da odatle izlazi u polusvesti, umočena u tamno gnojivo, kao Arnie u Predatoru. Tako umočena ubije najmlađeg člana bande ali onda pati kada shvati šta je uradila.
Ovo je kao valjda ta mučna scena. Smrt deteta od ruku prosvetne radnice. Dete igra onaj mali iz THIS IS ENGLAND. Moram priznati, nije me ova scena ubedila.
Nastavi da beži. Bežeći konačno dolazi do kolovoza. Hitchuje ride sa mladićem za kog se ispostavlja da je rođak jednog od delinkvenata ali kada to shvati, ona mu prvom prilikom otme kola i onda usledi malo girl-on-girl akcije kada zgazi ružnu (još malo kulturrasizma, negativci su svi upadljivo ružni a nisu inbredi) & antipatičnu devojku vođe bande.
Naravno, opet, junakinja polupa kola u vožnji i skonča u kući sa roditeljima naše bande koji u početku hoće da joj pomognu a onda kad shvate ko je ona, odluče da pomognu svojoj deci.
Na kraju, vođa bande, ima scenu kad se gleda u ogledalu. Ogledalo je uvek lep psihološki touch. On gleda u šta se pretvorio. Pretvorio se u mladića koji nosi Ray Ban naočare ubijenog čoveka. Hm.
Kako se iz ovog prepričavanja da videti, čini mi se da pozitivno mišljenje o ovom filmu govori više o tome da smo mi dobri i blagonakloni gledaoci kojima je i komarac muzika nego što je ovo dobar film. da je Watkins napipao nešto zanimljivo u ovome, to ne osporavam. Ali da je tu ideju slabo realizovao, to i dalje tvrdim. U filmu od 87 minuta, preko 60 minuta je manje ili više generic jurnjava po šumi. To je prosto objektivna činjenica.
Ubijanje dece, socijalni touchevi, kritika i sl. zauzimaju jako mali deo ovog filma i dobrano su ušuškani iza već preistrošenih žanrovskih klišea.
grupa besprizornika i pušta glasan grime, inače omiljeni žanr Meha Krljića
=zar to nije dovoljno creepy touch koji pokazuje koliko su to devijantne spodobe?
Funkcija odlaska na doručak i ulaska u kuću za mene ostaje misterija.
=produžavanje pripremnog dela sa creepy momentima koji, uz to, dodaju socijalni momenat (širi kontext toga što se ogoljava u šumi); ulazak u kuću= priprema za finale, kako ne bi ta kuća i familija banuli niotkuda, nego smo već ranije pripremljeni za (implicitne) razloge monstruoznosti te dece.
deca trče brže nego što se džip kreće
=deca trče kroz šumu koju dobro poznaju (oni tu nisu turisti već domoroci), a ovi treba da se glomaznim autom probiju korz šikaru.
ona, opet u elipsi, pošto je to što je uradila bezmalo fizički nemoguće, uspeva da se sakrije tako što se popne na krov kontejnera
=žanrupa br. 1
Opet u elipsi, dakle nije nam objašnjeno fizički kako jer je, guess what, jako komplikovano i bezmalo nemoguće, oni neprimećeno iz sojenice odu u vodu ispod nje
=žanrupa br. 2
svi znamo da će je mali Indus izdati što on i uradi
==žanrupa br. 3 (na ovu sam explicitno aludirao u svom rivjuu, a prve 2 sam implicitno imao na umu kada sam govorio o posezanju za žanrovskim klišeima koji umanjuju dramu i uverljivost zarad neubedljivih efekata.
ona veruje samo mapi te beskrajne šume iz koje ne uspeva da izađe iako neprestano trči već skoro 24 sata
=preteruješ: celu noć je predremala ispod jednog drveta, a ostatak je trčala možda i u krug, a ne u pravoj liniji – ŠUMA JE TO!
dolazi do kolovoza
=mislim da je u pitanju bio rujan.
On gleda u šta se pretvorio. Pretvorio se u mladića koji nosi Ray Ban naočare ubijenog čoveka. Hm.
=ne bih rekao da on gleda u šta se pretvorio. kako ja shvatam taj kraj, on je potpuno neokrznut svim tim što je uradio i što njegovi roditelji tog istog trenutka rade u kupatilu ispod; njega baš zabole. ovi 'iz grada' su zaslužili sve to, jer imaju ono što on nema – što simbolizuju Ray Ban naočare. znači, klasna zavist kao 'alibi'. duboko ukorenjena, bez nade za prevazilaženjem. što je, po meni, baš kako i jeste. i to što klinja ne drhti, ne plače, ne kaje se, nego pomišlja: 'u, al sam sad jak frajer s ovim đozlucima' – to je takođe super, i true to life. svaki dan se u busu vozim s takvima koji bi te ubili za adekvatni statusni simbol.
Vidi, ono što ti tako bezazleno nazivaš žanrupom, i što priznaješ kao problem, meni stoji kao velika muka. A sad ću ti reći zašto. Svaka od tih kritičnih situacija, nije samo elipsa, već ima i neku predigru, i neki smisao. Nije to samo detalj, to je ozbiljno razotkrivanje kako reditelj doživljava svoj film i koliko se trudi da ga snimi i kakve su mu namere. Ukoliko praviš film u kome every hit counts, onda budi ozbiljan tip pa učini da se zaista sve countuje.
Što se mene tiče, to što nazivaš žanrupom može da prođe u nekom filmu kao što je WRONG TURN 3 ali u filmu koji pledira da je ozbiljan ne može. To jest, može, ali onda taj film više nije ozbiljan. Meni su te "žanrupe" upravo i dezavuisale, ovaj inače , kako rekoh u nekoliko navrata, vrlo potentan film i vrlo zanimljivu temu.
Svaka od njih je učinila da mi se stepen pažnje sa kojom pratim film i likove smanji. Naravno, u slasheru smo tolerantni prema "žanrupama" ali zamisli da je ovo neka ozbiljna melodrama koja u četiri-pet značajnih momenata ima motivaciju na nivou pornića. Što se mene tiče, a bez ikakve predrasude prema generic primerima žanra, ovakve situacije nisu bezazlene i beznačajne.
Ukoliko se radi film koji ima ozbiljniju pretenziju, onda reditelj i scenarista mora da se pomuči. Ja bolje nego iko znam kako je teško smisliti film u kome će karakteri biti konzistentni, u kome neće biti neuverljivosti. Ali, upravo po tome se razlikuju vrhunski od prosečnih a prosečni od marginalnih filmova. EDEN LAKE je imao potencijal da bude vrhunski film, ali je autorova nespremnost da se potrudi dovela do toga da levitira između prosečnog i marginalnog.
Naravno film pun "žanrupa" može da bude klasik kao što je HAUTE TENSION, ali ovo ipak nije taj kalibar jer kad spadne na grane generic žanra ni po čemu se suštinski ne izdvaja.
Cripple je sigurno u pravu, a detaljnije kad i ja pogledam film.
Quote from: "crippled_avenger"Vidi, ono što ti tako bezazleno nazivaš žanrupom, i što priznaješ kao problem, meni stoji kao velika muka.
pa dobro, razlika je u tome KOLIKO je to kome smetalo; meni je smetalo toliko da mu dam 3+, tebi toliko da mu daš 2 (što je, kad bi se prevelo u rejting 1-5, zapravo negde oko 3-); meni je čaša (za proemnu) polu-puna, tebi je polu-prazna.
slažem se da nije lepo što je watkins varao; to nije lepo ni inače, a u ovom slučaju još više boli jer je pokvario nešto što je imalo veći potencijal.
ipak, ne mislim da je SUBTEXT u ovom slučaju presudni kvalitet, više je kao glavni začin. ipak je watkins pre svega zabavljač, koji ne uspeva da paralelno s tim bude ubedljivo i dosledno angažovan kao npr. vintage craven ili romero.
zato je sve kod njega second hand, nošena roba koju on ume da lepo provetri i osveživačima i finim zakrpama ponovi, ali definitivno nije trailblazer. zato sam i reko miloshu da se ne pali previše. 3+ je maximum za tu vrstu dometa.
Quote from: "Harvester"Cripple je sigurno u pravu, a detaljnije kad i ja pogledam film.
Pa nije valjda da si cito ovoliki broj spojlera.BTW,za tebe je od ovih novih britanskih Donkey Punch.Zbog izuzetno naglasenog sexualnog kontexta ! :evil:
Pa da, moja * * je negde kao 2,5 u tvom sistemu, dakle 3-. Ti si mu dao 3+. Ocena se zaista minimalno razlikuje. Ja, kako već rekoh, priznajem da sam bio strog jer mi je je potencijal bio izuzetno intigrantan.
Divno je kada se ljudi lepo razumeju na kraju.
Dvoje su se tako smuvali.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg2.mysmiley.net%2Fimgs%2Fsmile%2Flove%2Flove0060.gif&hash=36e8d56d3820a0b530f4c7d8243161d4a85e384d) (http://www.mysmiley.net/free-innocent-smileys.php)
Quote from: "Kunac"(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg2.mysmiley.net%2Fimgs%2Fsmile%2Flove%2Flove0060.gif&hash=36e8d56d3820a0b530f4c7d8243161d4a85e384d) (http://www.mysmiley.net/free-innocent-smileys.php)
Dobri su to ovi novi smajliji !(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsmilies.sofrayt.com%2F%255E%2Ff%2Fburnout.gif&hash=7901a51feba3a30f68ec207bc1e425550134e9d2)(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsmilies.sofrayt.com%2F%255E%2Faiw%2Fclapping.gif&hash=fd92bca9b0bf25373799c67c047186c6619ed8d5)
Quote from: "Kunac"(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg2.mysmiley.net%2Fimgs%2Fsmile%2Flove%2Flove0060.gif&hash=36e8d56d3820a0b530f4c7d8243161d4a85e384d) (http://www.mysmiley.net/free-innocent-smileys.php)
:D
Pogledao sam L' AVOCAT DE LA TERREUR Barbeta Schroedera, courtesy of Ginger i oduševljen sam.
Ne samo da je Schroeder napravio najkompletniji pogled na Jacques Vergesa (a nije prvi koji je to pokušao da uradi), nego je uspeo da zaista zarobi tu erratic atmosferu thirdworldisma u Evropi od pedesetih pa sve do kraja osamdesetih.
Ništa što se danas dešava na planu politike i terorizma nije suštinski novo, izuzev masovne spremnosti arapskih terorista da se žrtvuju. Štaviše, svet je u određenim periodima kao što pokazuje ovaj film imao čitavu mrežu najrazličitijih ideoloških koncepcija čije su se energije slivale u jednu veliku antiimperijalističku pesnicu.
Verges je bio u centru tog vrtloga zbog sme prirode svoga posla. On je na sudu branio ljude sa prve linije koji su obavljali terorističke zadatke, ali je isto tako bio i posrednik između odmetnika i zapadnih vlada i osmišljavao je pravne moduse ispunjavanja raznih ciljeva.
Schroeder je od jedne poznate priče ponovo uspeo da napravi uzbudljiv narativ. Političku priču koju manje-više svi znamo obogatio je intenzivnim ljubavnim pričama od kojih Verges nije prezao ni u najdramatičnijim situacijama, ili suočen sa najnezgodnijim ljudima kao što je recimo Carlos Šakal.
Isto tako Schroeder je imao priliku da snima visokobudžetni dokumentarni film tako da je zaista mogao da poseti mnoge lokacije i ljude, među kojima su najzanimljviji svakako visoki funkcioneri Crvenih Kmera, a među njima i Brat #2 lično. :D
Ipak, moj favorit je stari švajcarski nacista Genoud koji je u svojoj istrajnoj borbi zanacistčku stvar, smatrao da su Arapi nasavljači Hitlerove politike protiv Jevreja i bio je umešan u finansiranje Palestinaca kao i odbrane nacističkih zločinaca na sudu.
Svakako, za nas je zanimljiva i Neda Vidaković. Jedan moj poznanik je poznaje tako da ću se uskoro javiti sa detaljnijim backgroundom od ovoga što nudi film. Gde je akcija, tu su uvek i Srbi. Inače, svojevremeno sam upoznao pilota koji je vozio avion kojim je Carlos napustio Beograd. sa njim, Nedom, dolascima Abu Nidala u SFRJ, itd. mislim da već ima dovoljno materijala za dokumentarac o ulozi SFRJ u arapskom terorizmu.
Ljubitelji teorija zavere će naročito uživati kad vide da se u filmu, na sve ovo još pominje i jerusalimski muftija. :D
* * * * / * * * *
HITLER'S SWISS CONNECTION by David Lee Preston
Hitler's Swiss Connection, by David Lee Preston
published in the Philadelphia Inquirer, Jan. 5, 1997
On May 30 1996, a gray haired Swiss widower named Francois Genoud took a few close friends and relatives to a restaurant in Pully, his home town on Lake Lausanne.
Then they accompanied him back to his house, where one of his lunch companions prepared him a lethal cocktail: a bitter white poison dissolved in water. Genoud took the drink into his hands. He had started planning for this moment a year earlier when he went with his daughters, Martine and Francoise, to become a member of the suicide-assistance organization Exit, complaining that "psychological illness" had made life unbearable since the death of his second wife, Elisabeth, in 1991.
Genoud put the glass to his lips and drank. "He had decided to leave this earth," said Martine Genoud, "on a date that he chose himself." He was 81.
An urbane man with an air of influence and respectability, Genoud was no ordinary Swiss pensioner.
He was an unrepentant Nazi who devoted his life to aiding Adolf Hitler's surviving henchman and those he saw as Hitler's natural anti-Jewish successors: Arab terrorists.
He was a financier of fascism, and a manager of the hidden Swiss treasure of third Reich.
A shadowy figure in six decades of international intrigue, he masterminded an airplane hijacking, underwrote attacks on Israel and paid for the defense of Adolf Eichmann, Klaus Barbie and "Carlos the Jackal." An anti Jewish propagandist, he made a fortune publishing Nazi tracts.
In the end he slipped away just as a 50-year old scandal was breaking that might have implicated him in one history's great cover-ups: The Swiss collaboration with Nazi Germany in hiding gold looted from Holocaust victims and subjugated governments.
Genoud's suicide came just four weeks after Jewish leaders and Swiss banking officials announced an unprecedented agreement setting up a commission to examine secret bank and government files, searching for funds deposited in Switzerland by Holocaust victims. Chaired by former Federal Reserve Chairman Paul Volker, the panel is working separately from a Swiss government probe into Nazi plunder in Switzerland.
In the United States, Sen. D' Amato, the Senate banking Committee chairman, is investigating Swiss wartime holdings and campaigning for release of billions of dollars in Holocaust victims' funds from Swiss banks. President Clinton has pledged "full moral and political support," for the investigations. And Holocaust survivors and families of victims have filed class action lawsuits in federal court in New York against a group of Swiss banks, trying to recover assets taken from Jews during the War.
Responding to a question during the Inquirer's investigation of Genoud, D'Amato last month called on the Swiss government to fully investigate and disclose Genoud's role in the Swiss handling of the Nazi gold.
"The accusations made against Mr. Genoud seem to be reprehensible," said D'Amato. "We would hope that the Swiss would be forthcoming with information on his activities before, during and after the war."
Did Genoud take his own life to avoid the coming scrutiny?
Daniel Lack, a Geneva attorney and legal adviser to the World Jewish Congress, said, "It stands to reason he [Genoud] must be implicated in the illegal transfer of Nazi assets to Switzerland and concealing it. I dare say that the man realized this. All these inquirers into the opening of the records of Nazi assets in Swiss banks may have compromised him in more ways than one. It's not improbable, his connections being what they were and his sympathies being what they were."
In October the world Jewish Congress released a once-secret U.S. Army document from 1945 found in the National Archives. It told of Allied Soldiers finding bags of gold fillings from human teeth hidden by the Nazis in Germany at the end of the war. The document reported the bags were among stacks of gold bars, gold coins, silver, Passover candlesticks, paintings and other assets looted by the Nazis and hidden in a salt mine in Merkers, in western Germany.
The document was a stark reminder, WJB president Edgar Bronfman said, the looted Nazi gold sought by investigators was not just gold bullion taken from the treasuries of Europe, but items seized from human beings. According to testimony at the Nuremberg War Crimes Tribunal in 1945-46, the Nazis extracted gold from the teeth of people they executed in death camps and melted it down to sell for the war effort. Captured SS records on microfilm at the National Archives show that Oswald Pohl, head of the SS Economic and Administrative Main Office, had distributed a chart that said: "Efficient utilization of the prisoner's body at the end of nine months increases this profit by the return of dental gold. It is possible at times to obtain additional revenue from the utilization of bones and ashes."
As a teenager in the fall of 1932, Francois Genoud briefly met the man who was to shape the rest of his life. In a hotel in Bad Godesberg, near Bonn, the young Genoud encountered Adolf Hitler. He told Hitler of his great interest in National Socialism, and Hitler shook his hand. Genoud's parents--his father was a wealthy wallpaper manufacturer--had sent him from Lausanne to study in Germany at 16 to learn discipline. He found Hitler's writings "very relevant," he said years later. Sixty years after that single meeting, Genoud told a London newspaper, "My views have not changed since I was a young man. Hitler was a great leader, and if he had won the War the world would be a better place today."
In 1934, back in Switzerland, the 19 year old Genoud joined the pro-Nazi National Front, and two years later he began to forge the other political links that would prove so valuable. He traveled to Palestine. There he met the grand mufti of Jerusalem, the pro-Nazi religious and political leader of Palestinian Muslims, Amin el-Husseini, who was to spend most of World War II in Germany, and who, according to British author Gitta Sereny, "would consider [Genoud] a confidant until his death in 1974."
Genoud traveled to Berlin frequently during the war "to see his friend the grand mufti," and visited him afterward many times in Beirut, according to Le Monde correspondent Jean-Claude Buhrer. The grand mufti "entrusted Genoud with the management of his enormous financial affairs," according to Sereny. Working for both Swiss and German intelligence agencies, Genoud traveled extensively in the Middle East.
In Lausanne in 1940, along with a Lebanese national, he set up the Oasis nightclub to serve as a covert operation for the Abwehr, the German counterintelligence service. In 1941, Abwehr agent Paul Dickopf sent Genoud into Germany, Czechoslovakia, Hungary and Belgium. Genoud befriended several top Nazis, including SS Gen. Karl Wolff, who had been Heinrich Himmler's personal adjutant and who by 1943 would be "supreme SS and police leader" in Italy.
"It was a tit for tat between me and my Abwehr contact [Dickopf]," Genoud reminisced shortly before his death. "I was dealing in all kinds of things including currency, diamonds and gold, and Dickopf liked dealing, too. So I pushed things his way, and he pushed things my way . . . . It was all very satisfactory; everybody was happy. We were all friends." Dickopf, meanwhile, went underground in the fall of 1942 with Genoud's help, emerging in Switzerland. Ironically, from 1968 to 1972, Dickopf was president of Interpol, the widely respected international police agency. At the end of the war, Genoud represented the Swiss Red Cross in Brussels, according to Buhrer.
Genoud, according to documents from Nazi-hunter Serge Klarsfeld of Paris, soon used his banking contacts to set in motion networks that later became known as ODESSA, which functioned principally for the transfer of millions of marks from Germany into Swiss banks and the evacuation of key Nazi leaders into Morocco, Spain and Latin America.
"The money," wrote Toronto author Erna Paris in a book about Klaus Barbie, "most of which was stolen from European Jews, was deposited in numbered bank accounts through a clandestine club of former SS officers called Die Spinne (The Spider), the successor to the ODESSA organization."
Meanwhile, Genoud acquired from the families of Hitler, Bormann and Goebells all posthumous rights to the writings of the three men-- agreements that made him a fortune when he published the volumes. (Sereny said the sheer force of Genoud's personality enabled him to obtain those rights: "To the surprise of many people," she wrote in the London Observer a month before his death, "he invariably comes across as a sympathetic and honest man.")
It was at the Nuremberg trials in 1946 that Genoud befriended Maj. Gen. Herman Bernhard Ramcke and obtained Bormann's account of Hitler's conversations from Ramcke's subordinate, former SS Capt. Hans Reichenberg. In the preface to the Bormann document, Hitler's Table talk, Genoud wrote that Hitler wanted the people of the Third World to carry on the work of the Thousand Year Reich.
A December 1952 State Department telegram from Bonn leaves no doubt about Genoud's circle of friends. The formerly classified document, obtained by The Inquirer under the Freedom of Information Act, names "Swiss citizen Francois Genoud" as the "middleman" in a meeting in Cologne in which former paratrooper Ramcke and Gen. Heinz Guderian told a French government adviser and a Swiss colonel of their opposition to the European Defense Community, a Cold War alliance in Western Europe. Ramcke and Guderian were well-known to Western officials.
Ramcke had been charged by the Greece with murder and pillage as the leader of the German troops who captured Crete in 1941; he also was charged by France with murder and wanton destruction of property as commander of the Second Parachute Division at Brest in July and August 1994. And Guderian had been chief of staff for the high command of the German army.
By 1955, Genoud had used his wartime contacts to become an adviser, researcher and banker to the cause of Arab nationalism. Along with Reichenberg in Tangiers and Cairo, Genoud set up AraboAfrika, an import-export company that served as a cover for the dissemination of anti-Jewish and anti-Israeli propaganda and the delivery of weapons to the Algerian National Liberation Front (FLN). Genoud made investments for Hjalmar Schacht, the former Nazi Reichsminister of Finance, president of the Reichsbank and a key postwar intermediary between Germans and Arabs. Numerous former Third Reich officials gained refuge in the Arab world, including Eichmann's deputy, Alois Brunner, who for years was protected by Hafez el-Assad in Damascus.
The U.S. Central Intelligence Agency, seeking to offset Soviet influence in the Middle East, helped bankroll the activities of Brunner and other former Nazis working in Egypt after the war, according to documentation by American journalist Christopher Simpson.
Also, in November 1956, William J. Porter of the U.S. Embassy in Rabat notified the State Department that "Mr. Francois Genoud, a Swiss national residing at Frankfurt/Main, Germany, and purporting to represent the Hjalmar Schacht interests, called at the Embassy this week to discuss . . . massive investments" in Morocco.
"The crux of the proposition made to the Moroccan Government by Mr. Genoud and his associates," says the once-classified document obtained by the Inquirer under the Freedom of Information Act, "involves the sale by the United States--through a long-term, low-interest loan--of 55 million dollars' worth of agricultural surpluses to the Schacht group, which would dispose of them in Western Europe and utilize the counterpart for investment in Morocco in the form of equipment and technicians." Genoud said the Moroccans were keenly interested in securing Schacht's collaboration, according to the document, "partly because of the esteem in which he is held in the Arab world generally, but also because the Moroccans tend 'to admire the philosophies for which he stands.'" Porter reported that the embassy did not encourage Genoud, and did not think the Schacht plan would benefit the United States.
More is to be learned about Genoud's contacts with the Americans. The State Department has yet to declassify 16 documents relating to Genoud; 29 other documents relating to his application for a visa or permit to enter the U.S. remain classified.
The Lufthansa Boeing 747 bound for Frankfurt was ready for takeoff in Bombay when the control tower received a bizarre message: "Call us the Victorious Jihad. If you call us Lufthansa, we won't answer you." It was the evening of Feb. 21, 1972, and Palestinian hijackers had taken the plane hostage. Among the 188 passengers was Joseph Kennedy, 19-year-old son of assassinated Sen. Robert F. Kennedy.
The next day, a letter from Cologne demanded $5 million for the "Organization for the Victims of the Zionist Occupation." In perfect English, the letter gave Lufthansa explicit instructions: A man carrying a suitcase with the money should wear a black jacket and gray pants, disembark at the Beirut airport holding Newsweek magazine in his left hand and the suitcase in his right hand, and go to the parking lot. With the key sent in the envelope from Cologne, he was to open an old Volkswagen parked under a sycamore tree and read the instructions on the rear seat.
The jet flew to Yemen, where the crew and passengers were freed, including the young Kennedy. And $5 million in used bills went to the Popular Front for the Liberation of Palestine, which has committed numerous international terrorist attacks since.
The operation was orchestrated by the Palestinian terrorist Wadi Haddad with the assistance of Francois Genoud, who drove overnight to Cologne with his wife carrying the letter with the ransom demand. After sending the letter to Lufthansa and to news agencies, Genoud and Elisabeth took off for vacation in the Belgian Ardennes. "The amount of money demanded of Lufthansa was very high," Genoud told French journalist Pierre Pean, revealing his role in the hijacking in a biography published this year in Paris. "Too low a number would have made us lose credibility. Too high a number might have made the operation fall through, especially considering how quickly the money had to be collected."
Probably the leading Genoud-watcher in the last three decades has been Le Monde's Buhrer, who lives in Lausanne. He believes Genoud told Pean about his role in the Lufthansa hijacking because a 20-year statute of limitations gave him immunity from prosecution. But in February, the Swiss attorney general summoned Genoud to Bern to explain his role in the hijacking and his revelation in Pean's book that he had been in contact with terrorist Carlos the Jackal since the early 1970s. "I think he killed himself partly because he saw he could have difficulties with Swiss justice for the first time in his life," says Buhrer.
As the hijacking dramatically demonstrated, Genoud's postwar intrigues increasingly were on behalf of anti-Israel forces in the Arab world.
Before the end of the 1950s, Genoud had set up Swiss bank accounts on behalf of the North African liberation armies of Morocco, Tunisia and Algeria. In 1958, in partnership with a Syrian--and with Hjalmar Schacht as an adviser--Genoud set up the Arab Commercial Bank in Geneva, to manage the war chest for the Algerian separatists. Schacht was quoted as saying National Socialism would conquer the world without having to wage another war. When Algerian independence was proclaimed in 1962, Genoud became director of the Arab Peoples' Bank in Algiers. He brought his highly placed friend Schacht with him. But two years later, Genoud was arrested in Algeria and charged with violating exchange control regulations in the transfer of $15 million of FLN money to a Swiss bank. The intercession of Egyptian President Gamal Abdel Nasser got Genoud out of Algeria without a trial, and he never went back. After a 15 year battle in Swiss courts, the money was returned to Algeria.
Beginning in the 1960s, Genoud helped finance numerous Arab terrorist causes, selling weapons and paying legal fees. In November 1969, he sat alongside the radical lawyer Jacques Verges as an adviser at the trial in Switzerland of three terrorists from the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP) who had blown up an El Al plane in Zurich that February. Genoud's Arab Commerical Bank paid for the defense.
Two decades later, Genoud would team up with Verges again, this time as financier for the left-wing lawyer's defense of Barbie, the Gestapo chief known as the "Butcher of Lyon." In June 1987, Genoud ignored a summons to appear as a witness in the Lyon court trying Barbie for crimes against humanity. Barbie killed 4,000 non-Jewish French citizens and deported 7,000 Jews to death camps. He was convicted in 1987 and died in prison.
Genoud meanwhile, set up a fund to help Nazis in prison. "He even had baskets of chocolate sent in to people in jail," says American journalist Kevin Coogan, who met Genoud in 1986.
The French press increasingly was reporting links between Islamic fundamentalist groups and classic, far-right European anti-Jewish organizations. In August 1987, the International Herald Tribune reported from Paris that "Francois Genoud, pro-Nazi Swiss banker living in Lausanne, . . . who has been named several times in the French press as the trustee of the 'Nazi war chest,'" had been a contact of Wahid Gordji, an official in the Iranian embassy in Paris, who was implicated by a French court in bombing attacks that killed 13 persons in Paris in 1986. Those attacks allegedly were carried out by a pro-Iranian Islamic fundamentalist terrorist network. Gordji also had paid for the publication of a mail order catalog advertising neo-Nazi books, the newspaper reported.
In 1982, Genoud acknowledged to a Lausanne newspaper that he had writer David Irving, who has no formal academic training in history, but claimed that there were no gas chambers, the Hitler knew nothing about death camps, and that fewer than one million Jews died in the war. He once claimed that Anne Frank's diary was a fake. "David Irving was asked about Genoud," says Gerry Gable, editor of Searchlight, an international anti-fascist magazine based in London. "And Irving said, 'Oh, I've known Genoud for many years, we're very good friends. Ah, there's an interesting man--a banker for the movement.'" Irving and Genoud later had falling out, over translation rights to the Goebbels diaries. But Genoud's propaganda campaign survived him, and his pro-Nazi successors have gone high-tech, making Holocaust-denial and neo-Nazi literature widely available on the Internet.
"He was not a person who was hung up on whether one was left-wing or right-wing, just anyone who was against Israel," says American journalist Martin Lee, who accompanied Coogan in the 1986 interview of Genoud and vividly recalls the meeting in Lausanne.
"The guy was a fanatic," says Lee. "From the first moment that he appeared and extended his hand for a handshake, he reeked of fanaticism. He came forward and clicked his heels in a sort of a Nazi heel-clicking mode, extended his hand and announced very proudly, 'I am Francois Genoud.'"
Genoud had agreed to meet with Lee and Coogan on the condition that they neither tape him nor quote him in an article. The well-dressed Genoud drove Lee and Coogan to the Beau Rivage, a luxury hotel in Lausanne overlooking Lake Geneva, where they sat down for a drink and conversation. "Clearly Genoud commanded the respect of the people in the hotel," says Lee. "He snapped his fingers, and people came running. Clearly he was perceived by others as a man of influence." Genoud refused to discuss his work, but spoke excitedly for 90 minutes about his politics.
"Literally, his eyes moistened when he spoke of how great Hitler was . . . . Genoud insisted that Hitler was not an invader of Czechoslovakia, that he was welcomed in, cheered en masse. He was practically crying when he said that."
Lee maintains that Genoud "is a much more significant figure in the postwar neo-Nazi scene than Barbie. Genoud is more the behind-the-scenes wire-puller. He was not someone who lined people up and shot them to death, but he had dealings with those who did. Genoud was a living embodiment of the continued political maneuvering and influence by Third Reich activists and hard-core Nazis after World War II--activities that had measurable influence in world affairs, as evidenced by Arab terrorism and other political violence."
In their article, which appeared in the May 1987 issue of Mother Jones magazine, Lee and Coognar refrained from quoting Genoud directly. Still, it was the only examination of Genoud by an American publication during his lifetime. "If a Swiss banking investigation doesn't turn up an involvement on the part of Genoud, I would suspect that it is not a full-fledged, serious investigation," says Lee. "A no-holds-barred probe has to turn up Genoud."
As far back as 1963, a German language newspaper in Basel reported that "a Swiss citizen who lives in Lausanne" was managing the remnants of the Nazi treasury, most of which had been stolen from European Jews. Twenty-four years later, during the Barbie trial in June 1987, Guy Bermann, a lawyer representing civil plaintiffs, summarized methods used by the Germans to accumulate wartime treasure--such as extracting gold fillings of death camp victims--and identified Genoud as the postwar manager of that fortune.
In 1992 the Observer called Genoud "one of the world's leading Nazis," noting: "Security services claim he transferred the defeated Nazis' gold into Swiss bank accounts."
The first English language portrait of Genoud appeared in 1985 in Unhealed Wounds: France and the Klaus Barbie Affair, by Erna Paris, who drew upon the work of Buhrer.
"It's impossible to say whether he committed suicide because there was going to be an investigation," says Paris. "But I think the timing suggests that given his age and physical decline, and given his daughter's comment, he might have decided this might be a propitious moment for departing."
Gitta Sereny, who knew Genoud for 25 years and called him "the most mysterious man in Europe," believes his deteriorating health led him to commit suicide. "He was really not at all well," she says. "He certainly was not going to last very long, and it really was as simple as that. He did not choose to be ill for a long time. It's a human thing, it's nothing political."
But Genoud--who narrowly escaped injury in October 1993 when a bomb exploded in front of the door to his home--was aware that circles of inquiry were closing in on him. In addition to the banking probes, a Lausanne judge was reviewing a Swiss television documentary about him co-produced by the International League Against Racism and Anti-Semitism, for possible violation of a new Swiss law on racial incitement.
"I don't absolutely believe that there was a planned attempt for a 'Final Solution,'" Genoud said the Pean book. "In my opinion, this is completely false. They [the Jews] were mobilized to work, but they were not systematically exterminated." Under the new law, the Swiss Federation of Jewish Communities retained a Lausanne lawyer to sue Genoud for that statement and others. On May 28, the Lawyer began legal action, seeking a search warrant of Genoud's residence.
The warrant was not be carried out. Two days later, the Swiss boy who had shaken Hitler's hand--exited the same way as his beloved Fuehrer--on his own terms, never having strayed from the cause.
Pogledao sam KINO LIKU Dalibora Matanića. Rekao bih da je to njegov najzanimljiviji film, pre svega zato što je najautentičniji na planu miljea u kome se dešava a zatim i po tome što od svih njegovih dosadašnjih filmova ovaj ima najživlji rediteljski postupak. Čini se da se u ovom filmu Matanić najzad opustio i u domenu kastinga i u domenu kadriranja i snimio je film koji na planu rediteljskog postupka pre svega nepretenciozan.
Međutim, sam naslov KINO LIKA sugeriše da Matanić svoje junake doživljava kao materijal za bioskop, i prema njima ima gotov uniformni prezir i spremnost da ih demistifikuje i da im se podsmeva. Ovih dana baš gledam britansku seriju SHAMELESS koja ima drugačiji pristup vrlo sličnom miljeu koji je isto tako socijalna margina, sa neobrazovanim junacima, oportunistima, pokvarenjacima, ali i u tom miljeu uspeva da definiše nešto što čini određene pojedince ako ne simpatičnim a ono barem dostojanstvenim. Toga kod Matanića nema, njegovi junaci žive svoje živote bez potrebe da išta iskomuniciraju publici, što je dobar koncept i sasvim je legitiman, ali na kraju svega ipak se oseća kako u priči postoji neka artificijelna melodrama, da u tom konceptu Matanić ne ide do kraja već ostaje na pola puta. Dakle, odsustvo komunikacije sa publikom nedostaje baš zbog toga što sama priča nije toliko distancirana, i što Matanić pre ili kasnije ne odoleva a da ne se ne okuša u konvencionalnom filmu, i tu sve pada.
Isto tako, izvesni segmenti priče ostaju nejasni, naročito priča sa bolesnim detetom koja je u svom većem delu prilično nemotivisana, niti je priroda detetove bolesti jasna, da li je reč o nečemu konkretnom ili o simbolici.
Zanimljiv je pogled na sukob između proevropskih i evroskeptičnih seljaka. Evroskeptike predstavlja najobrazovaniji seljak, lekar, koji je očigledno nacionalista na staroj liniji HDZa dok proevropsku ekipu predstavlja naivni seljak koji ima i naivnu oportunu ideju progresa. Iako je HDZ danas proevropska stranka u svom heydayu predvođen Franjom Tuđmanom bio je izrazito evroskeptičan, a danas tu liniju drži mala stranka Ivića Pašalića koja nastavlja Njofrin legacy.
Kad je o kadriranju reč, Matanić koristi dosta pokreta kamere, snimanja iz ruke, praćenja junaka dok se kreću kroz priču, i time postiže priličnu dinamiku koja je u njegovim ranijim konvencionalnije kadriranim filmovima bila odsutna zbog statičnosti. Čini mi se da su recimo autori serije VRATIĆE SE RODE pokušavali da postignu taj vibe sa dosta steadicam shotova ali ovde je to ipak povezano sa smislenijom pričom.
Negde oko polovine filma, priču počinju da opterećuju matanićizmi, neke potpuno besmislene žanrovske kontaminacije, avangardni touchevi i niz nepripremljenih preokreta. Isto tako, negde oko polovine se oseti da Matanić ne zna tačno kuda je krenuo sa ovom pričom.
Ipak, sve ono što je interesantno u ovom filmu je sasvim dovoljno da se KINO LIKA ne može tako lako otpisati. Ovaj film je još jedan primer kako je hrvatski film počeo na neki način da se približava svom nacionalnom biću u smislu artikulisanja problema zajednice, dočim se srpski film od toga udaljava. Iako na kraju ovog filma, Matanić ne uspeva da artikuliše jasnu poentu, a čini mi se da je njoj stremio, naročito u završnici, KINO LIKA u svojim zanimljivijim delovima izgleda kao intrigantan hrvatski slice of life film.
Iako sam od početka smatrao da je Matanić prilično slab potencijal, i iako KINO LIKA taj utisak nije promenila, činjenica je da je sa ovim film on zreliji i zanimljiviji nego pre. To je takođe jedna od karakteristika savremenog hrvatskog filma, a koja se ne vidi samo kod Matanića nego i kod Brešana a to je da reditelji iz filma u film napreduju i sazrevaju. Od ovogodišnje hrvatske ponude pogledao sam dva filma, KINO LIKU i NIJE KRAJ i oba su bila zanimljiva, a koliko vidim to uopšte nisu bili filmovi koji su dominirali Pulom i sl. Sad svakako da mi preostali naslovi iz ovogodišnje hrvatske ponude deluju još zanimljivije.
* * ½ / * * * *
Pogledao sam mađarsku pseudo-istorijsku melodramu SZABADSAG, SZERELEM Krzistine Gode, povratnički film čuvenog holivudskog producenta Andy Vajne i još čuvenijeg holivudskog scenariste Joe Eszterhasa.
Ovaj film je vrlo zanimljiv pošto je reč o klasičnom propagandnom filmu kakvi su kod nas snimani tokom šezdesetih i sedamdesetih, naivnom pravljenju istorijske freske od događaja iz 1956. godine. Pošto je sasvim jasno da je film suštinski pravljen za izvoz pod naslovom CHILDREN OF GLORY, tako ću ga i nazivati u daljem tekstu.
U zemljama nastalim raspadom bivše Jugoslavije, poznat je trend pravljenja antikomunističkih filmova u socrealističkom maniru. Praktično, posle propartizanskih partiozanskih filmova u Hrvatskoj su recimo počeli da nastaju antipartizanski patizanski filmovi. Pošto Mađarska nije imala iskustva sa spektaklom titoističkog tiopa, sasvim je jasno kako je kod njih ovakva forma kao CHILDREN OF GLORY uopšte mogla da prođe u današnje vreme.
S jedne strane imamo apsolutno pojednostavljenu i infantilizovanu situaciju između zlih Sovjeta, njihovih mađarskih marioneta s jedne i mladih mađarskih patriota s druge strane. Među patriotama se izdvaja zaljubljeni par mladog vaterpoliste, koji je nezamenjiv u mađarskoj reprezentaciji i njegove simpatije, mlade i borbene studentkinje. Ovaj alfa mužjak i ova lepa & pametna žena se spajajau što i simbolizuje veliko ujedinjenje Mađara u izbacivanju Sovjeta iz zemlje. Rastrzan između odlaska na Olimpijadu kao višegodišnjeg sna i samostalne Mađarske kao stogodišnjeg sna, mladi vaterposlista bira Mađarsku, i tek kada su stvari naizgled rešene, on odlučuje da se vrati u Bazen.
Međutim, kako vaterpolisti odlaze na Olimpijadu tako i Sovjeti ulaze u Mađarsku a dramatične scene kod kuće prikazane su u paralelnoj montaži u kojoj mađarski vaterpolisti pobeđuju favorizovane Sovjete dok kod kuće narod strada.
Krsztine Goda je učila režiju u Britaniji i ona sasvim dobro vlada spektaklom koji je potreban u masovkama a oko borilačkih scena je pomagao stari Vajnin saigrač Vic Armstrong. U tom smislu CHILDREN OF GLORY nudi prilično straightforward ugođaj partizanskog filma snimljenog 2006. godine.
Međutim, taj mindset propagandnog filma opterećenog naivnim prikazom ideala čini da CHILDREN OF GLORY odaje utisak začuđujuće zastarelog filma. Arhaizirana melodrama ponekad može da bude vrlo funkcionalna i komunikativna, setimo se uostalom TITANICa, ali problem je u tome što ne samo da je politika, odnoso pristup politici u ovom filmu arhaičan, nego se nesumnjivo oseća i da se prste upleli povratnici u Mađarsku.
U pozitivnom smislu, svakako je njihov uticaj doprineo da film bude visokobudžetni i da insistira na spektaklu. U scenarističkom smislu, jasno je da je priča konstruisana u holivudskom maniru, ne samo na nivou strukture već i na planu značenja, a naročito ako se ima u vidu političko i emotivno akcentovanje sportskog događaja što je karakteristično za holivudski high concept film kojim su se i Vajna i Eszterhas primarno bavili dok su bili aktuelni.
U tom smislu, CHILDREN OF GLORY bi se mogao smatrati jednim plitkim neautentičnim filmom koji jako podseća na projekte koje smo mi takođe imali a radili su ih ljudi koji su se vraćali u zemlju iz Amerike, tipa Dan Tanine produkcije SUTON i TAJNA MANASTIRSKE RAKIJE ili Antonijevićev SAVIOR. Ipak, razlika je u tome što su Vajna i Eszterhas svoj know how uložili u film koji je banalan, arhaična, bezvredan ali neuračunljivo gledljiv.
Iza svih ovih naslaga problema, CHILDREN OF GLORY je zaista izuzetno pitak film, i ja sam uprkos svim ovim nedostacima, uspeo da ga sa uživanjem privedem kraju. Iako je sasvim očigledno da Vajna nije uspeo da proizvede upečatljivu fresku o jednom istorijskom periodu, snimio je film koji sigurno ima perspektivu na televizijama širom sveta i na nekom low key nivou će širiti ideju koju su autori zastupali.
* * 1/2 / * * * *
dimbo, si ti gledo bigelovkin film LOVELESS?
ne očekujem od tebe objektivan sud, ali – šta veliš o tome? jesi li već piso ovde negde o njemu?
Pisao sam, evo pastovaću utisak,
Pogledao sam THE LOVELESS debitantski film Kathryn Bigelow koji je ko-režirala sa Monty Montgomeryjem, courtesy of Kunac.
Moram priznati da sam jako dugo tragao za ovim filmom, iako je iz sadržaja i kritika bilo jasno da u njemu neću naći kanonsku
Kathryn Bigelow. Međutim, ono što sam u ovom filmu našao je jedan vrlo dobro osmišljen i koncipiran ultraniskobudžetni debi u kome se spajaju tradicije niskobudžetnog filmmakinga sa obiljem namernih stilskih referenci na kojima je izgrađen čitav film.
Film uprkos niskog budžeta i malog broja lokacija, pre svega karakteriše sjajna rekonstrukcija epohe, kako vezano za vozila tako i za garderobu. Amerika u kojoj se LOVELESS dešava je pop kulturna Amerika koju znamo iz filma, ali u kojoj žive ljudi, sa nekom vrstom realističke psihe oblikovane filmom, pop kulturom i konfliktima koji su u njima prikazani. Ovo je film u kome tipske tenzije između tipski različitih ekipa, iako imaju koren u filmu i pop kulturi, nekako deluju istinito.
Filmofilske reference, na globalnom nivou priče i socijalnih grupacija koje vidimo se pre svega mogu vezati za čuveni WILD ONE Laszla Benedeka, ali u stilskom smislu, film obiluje fetišizmom Kennetha Angera koji je potpuno transformisao tretman kožne odeće u konotativnom smislu. Isto tako, ni francuski Novi talas nije bez uticaja na ovaj film, s tim što su Kathryn Bigelow i Monty Montgomery suviše racionalni da bi ih ovaj uzor pokvario. Konačno, u energičnosti nekih konflikta može se prepoznati i Novi Holivud, recimo Walter Hill.
THE LOVELESS je po količini referenci dosta blizak pajkićevskom pogledu na svet. Film je toliko američki, i toliko je uronjen u
američku kulturu da polako postaje srpski, i jako je sličan nečemu na šta bi se pajkićevci ložili tipa ČOVEKA U SREBRNOJ JAKNI.
* * * / * * * *
Pogledao sam BODY OF LIES Ridleya Scotta. Poznato je da sam ja rezervisan prema Ridleyu i da mislim da je između ova dva brata, Tony ipak tatko.
Ipak, čiča povremeno ume da ubode i to je uradio sa ovim filmom. Propast filma BODY OF LIES na američkim blagjnama je nezaslužena iako sasvim očekivana. Naprosto, film koji je po suštini svog kasta i koncepta DEPARTED - ljudi su već gledali, situacija u Iraku već notorno nije komercijalna, uostalom čak ni ipak dosta bolji i svežiji KINGDOM nije uspeo na blagajnama a BODY OF LIES je vrlo sličan i pobuđuje unfavorable osećaj deja vua u odnosu na klasik Peter Berga.
No, BODY OF LIES je onima koji vole tu vrstu filma zaista pošten fiks. Naravno, tu ima nekih naivnosti i pretenzija koje mu onemogućuju da bude remek-delo kakvo je mogao da bude, i siguran sam da će Leova romansa sa jordanskom medicinskom sestrom ili pokušaj da ubedi teroristu da je licemer, smetati manje ili više, u zavisnosti od fandoma prema žanru, ali BODY OF LIES je zreo repertoarski film koji je proizvela jedna ozbiljna mašinerija i pokazuje kako izgleda kada se mašinerija potrudi.
Iako su meni filmovi u kojima ugledni reditelji i producenti žele da snime žanrovski film to rule them all obično zlabiji od nekih off-projekata, Ridley je ovde pokazao kako može da upregne zamašne Warnerove kapacitete, i velike glumačke zvezde u funkciji svoje priče.
Iako ne mogu da kažem da sam fan gledanja Lea Di Caprija, isto tako ne mogu da osporim da on pravi zaista sjajne izbore u supermarket projekata koji mu se nude svaki dan. Slično Brad Pittu, on je sada postao zvezda-producent koja može sebi da dozvoli da radi i manje komercijalne ali kvalitetne filmove. BODY OF LIES je još jedan primer toga.
Leo vodi ceo show u to ne treba imati sumnje, ali ovaj film je starmaking rola za Mark Stronga, britanskog glumca koji je sada lansiran u orbitu ozbiljnih villaina i sledeća rola će mu biti Moriarty u Ritchiejevom SHERLOCK HOLMESu.
Kad je o politici ovog filma reč, BODY OF LIES je film koji svoj imperijalizam pre svega bazora na iskazivanju moći u domenu zanata. On se ni ne bavi time da osuđuje Arape i njihove motive, ili da pravda Amere. Njegov imperijalizam je u tome što niko ne može da snimi takav film, naročito ne protivnici i tu prosto ni nema potrebe za nekim obrazlaganjem sukoba. U tom smislu, u filmu su svi pragmatični i surovi, s tim što su Arapi na neki način u snažnijem dodiru sa Iskonom za razliku od glavnih junaka pa odaju utisak da su opasniji negativci.
Dakle, BODY OF LIES je po svojoj supstanci naprosto propaganda i dokaz superiornosti jedne sile nad drugom, i to više čak ni ne mora da govori kroz sadržaj. U tom smislu sve je jasnije zbog čega sve kinematografije zemalja koje pretenduju da budu imperija tako uporno prave filmove o tajnim agentima, borbi protiv terorista koji su tako epigonski u odnosu na Ameriku, to je naročito slučaj sa Francuskom i Rusijom. Očigledno je da su filmovi ovog tipa pre svega pokazatelj moći. I u tom smislu je zanimljivo kako ih Rusi i Francuzi prave sve bolje i bolje.
BODY OF LIES je kako god bilo, zanimljiv, groovy akcioni film za odrasle, ali ne previše odrasle.
* * * / * * * *
Plus, na špici se čuje nova pesma Gunsa. :D
Evo jednog bloga inspirisanog filmom BODY OF LIES...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=232
Pogledao sam PINEAPPLE ECPRESS David Gordon Greena, courtesy of Ginger.
Iako je moja ljubav za Judd Apatowa osvedočena, nažalost ovaj film spada među njegova minorna ostvarenja, u rangu DRILLBIT TAYLORa. Na nivou koncepta, Apatow i njegovi saradnici iz SUPERBAD Rogen i Goldberg pišu scenario koji nežalost na konceptualnom nivou negde više za Debelog nego za američki film. Nije problem u tome što je to pseudoakciona komedija o dva stonera koji dolaze u konflikt sa mafijom i što smo to videli već milijardu puta. Problem je u tome što na kraju cele priče, film se svodi upravo na akcioni momenat koji nije previše komično koncipiran i slabo je urađen.
Slično važi i za odnose među likovima koji tek sporadično imaju smisla zahvaljujući glumačkim improvizacijama. I u tom domenu svakako James Franco odudara od nivoa koji donosi Seth Rogen, čini mi se da mu nije ravnopravan partner, a obojicu porazi favorit iz senke Danny McBride kog sam zapazio još u FOOT FIST WAY a ovde pokazuje da ima sjajan potencijal za igranje priglupih wannabe mačo gubitnika.
Dok se kako za sam film tako i za glumce čini da su autopilotu, jedini McBride pokušava da stvari pomeri korak napred.
U pojedinim deonicama, naročito kada klišei nadvladaju glumu, PINEAPPLE je prilično težak za gledanje. Tome doprinosi i skoro dvočasovno trajanje koje krasi uspešne Apatow filmove ali ovde nije bilo potrebe za tim.
U svakom slučaju, moguće je da mi je filmova ovog tipa preko glave, ošto kako rekoh to je toliko potrošena formula da je stigla i do Srbije. Koliko god neke sporadične scene bile smešne i efektne, one ne mogu da prikriju suštinsku prazninu i promašenost ovog projekta. Nauk je da se iza smeha ne može baš sve sakriti.
* * / * * * *
Pogledao sam GARDENER OF EDEN Kevina Connollyja, courtesy of Ginger. Pre neko veče sam, posle gledanja BODY OF LIES govorio o respektu prema Di Capriu, i evo filma u kome se pokazuje da je vrlo lucidan producent.
GARDENER OF EDEN je film koji maltene nije ni imao distribuciju, ne znam ni da li je izašao u Americi van festivala. Ipak, radi se o vrlo zanimljivom indie filmu koji je znatno intrigantniji od većine koja dobija kakvu takvu pažnju.
Kevin Connolly je ugledan mladi glumac, Di Capriov ortak koji je najpoznatiji po ulozi Erica u ENTOURAGE. On u ovom filmu ponavlja deo hemije ENTOURAGE, pre svega kroz priču smeštenu u New Jersey odakle dolaze junaci ove HBO serije a i kroz pojavljivanje Jerry Ferrare. Ovaj film je smešten u milje u kome bi junaci ostali da nisu uspeli u Holivud. Čak postoji i jedna iroonična epizoda o jednom od drugova koji nije uspeo u Holivudu i izvršo je samoubistvo.
Connolly odlično gradi atmosferu izolovane zajednice u kojoj je klasni pritisak prejak, svaka greška pri pokušaju da se ode dalje se skupo plaća i sinovi su determinisani sudbinama svojih očeva koje su jedini neomit na koji mogu da se oslone. Glavni junak je pritisnut opskurantističkom sudbim dede veterana WW2 9i oca, veterana vijetnamskog rata čija energija ga gura preko ivice vidžilantizma kada sticajem okolnosti sasvim slučajno savlada i prebije čoveka za kog se ispostavi da je lokalni silovatelj. On postaje neka vrsta lokalne zvezde i pošto je već prilično besciljan odlučuje da postane lokalni vigilante.
U toj nameri nikada ne postane previše konkretan, iako ima par akcija, međutim odlično je kako se distancira od sistema. Ono što je još zanimljivije jeste to da kako se distancira od poroka i kako je sve kritičniji prema slabostima sistema, tako svi počinju da ga percipiraju kao nekoga ko je poludeo. I on na neki način i jeste poludeo pošto se gubi ta opna koja odvaja regularnog čoveka od psihotičara.
Evidentan uticaj na GARDENER OF EDEN je TAXI DRIVER,međutim dok je Travis Bickle bio u ratu, junak ovog filma nije i jako je frustriran zbog toga. Isto tako, GARDENER OF EDEN nema tako konačan fatalistički kraj kao TAXI DRIVER i koncipiran je kao origin story za nastanak nekog vigilantea. Prava je šteta što film nije privukao više pažnje pošto bi nastavak zaista mogao da bude interesantan.
najslabiji deo filma je ljubavna priča koja je bila potrebna i potpuno je u rdu da bude između ta dva lika, ali mislim da je ženski lik žrtve silovanja dosta bledo postavljen. Iako mislim da je u redu da junakinja ne bude preeksplicitno traumatizovana silovanjem, ovaj lik je prosto suviše bled i nije jasno kakvu kopču može danapravi sa junakom koji je toliko edgy...
Connolly na planu inscenacije ne donosi ništa novo ali solidno se drži linija koje su već ranije iscrtali Scorsese i ekipa koja je usledila potom. Iako je film mogao da postane talking heads drama, Connolly to vrlo efinasno razbija na filmične segmente. U tome mu pomaže i iskusni DP Lisa Rinzler čiji je opus zaista prava mala enciklopedija američkog nezavisnog filma.
Lukas Haas je vrlo indie kao troubled glavni junak, i pruža solidnu ulogu. Ipak, sasvim je jasno zašto haas ikada nije postao headliner major filmova. Giovanni Ribisi je briljantan u liku lokalnog narkodilera i to je možda i najbolje napisan lik sa vrlo ubedljivom i autentičnom filozofijom i porodičnim fatumom. David Patrick Kelly je freaky in a good way u ulozi oca glavnog junaka.
GARDENER OF EDEN je solidan film koji ima crossover potencijal i čudno je da je tako zanemaren u indie krugovima. Kevin Connolly pokazuje potencijal kao reditelj i nadam se da će snimiti još nešto.
* * * / * * * *
E neces verovati. Sinoc sam pre izlaska ostavio da mi se skida ovaj film sa megauploada. Koja slucajnost. :shock:
Eto vidiš. Meni je legao, nadam se da će ti se dopasti. Mada, znaš kako je sa indie filmom, oni su kao kutija čokolada...
Sinoć sam počeo da gledam BBC & HBO seriju THE HOUSE OF SADDAM. Uopšte neću ni ulaziti u elaboraciju o tome koliko je savršeno što nešto takvo postoji, ozbiljna serija koja se fokusira na Saddama, i na njegovo okruženje. Naravno, o Sadamu se dosta zna i teško da će ova igrana seija otkritinešto novo, međutim, ovo je dobra prilika da se obnovi gradivo i da se bolje upamti jer ipak je reč o igranoj seriji.
Serija prati Saddama od 1979. godine. U prvoj epizodi se uspostavljaju osnovni parametri njegovog lika, antička vezanost za Tikrit, staljinistička paranoja praćena sličnom beskrupuloznošću. Serija isto tako ne može da preskoči socijalistički i emancipatorski karakter partije BAAS, kao ni Saddamovo savezništvo sa Amerikom u borbi protiv Irana.
Šteta je što je sve glumljno na engleskom ali to je zaista mali ustupak u svetlu činenice da jeovakvo nešto snimljeno. Čini mi se da je THE HOUSE OF SADDAM esencijalnija serija od GENERATION KILL na temu Iraka.
Pogledao sam ROBOT JOX Stuarta Gordona, sa zakašnjenjem, velikim zakašnjenjem. Reč je o filmu koji suštinski potiče iz iste berbe kao i Manoogianova ARENA, tisti je producent i okolnosti snimanja u Italiji, i ponovo je reč o jedno bezobraznom i efektnom B-filmu. ROBOT JOX se sasvim jasno nadovezuje na dve histerija svoga doba. Jedna su Transformersi, druga su japanske mecha anime.
I u ovom filmu Gordon ima dovoljno muda da zaista smesti ljude u velike robote i da se priča dešava u postapokalitičnom svetu u kome se umesto ratova sukobi rešavaju kroz borbe ogromnih robota. U filmu suštinski postoje dve borbe robota, sve ostalo je priprema za borbu, intriga, dileme glavnih protagonista, i sve ove dramske deonice su urađene vrlo mišićavo i efikasno sa dosta campy energije. Štaviše, Gordon i scenarista, inače SF pisac, Joe Halderman stvaraju prilično zanimljiv koncept postapokaliptičnog sveta, u kome su zaraćena dva bloka, to jest dve konfederacije država od kojih je jedna slična NATOu a druga Varšavskom Paktu. iako se ne vidi kako se živi u ostacima Varšavskog, prikaz zapadne konfederacije je izrazito antiutopijski,
Što se samih borbi robota tiče, prijatno su me iznenadile. Ima dosta stop-motion animacije. Stop-motion me je obradovao jer borbe zaista podsećaju na one stop-motion animirane filmove sa igračkama, tipa Lego kockama i sl. Pošto me ionako ništa ne može uveriti da gledam stvarne robote koji se biju, ova stop-motion koncepcija daje svemu jednu arty dimenzija, gotovo arkhajmovsku, i meni se to u ovom slučaju dopalo.
Naravno, nisu svi efekti stop-motion, ima i drugih, ali naročit akcenat je stavljen na borbe robota i one su stvarno sjajne. Naravno, ja volim i Bayov TRANSFORMERS ali to je već nešto drugo i ova dva filma imaju potpuno različite pristupe.
Usled kraha Empire Picturesa, čini mi se da ROBOT JOX nikada nije stigao u bioskope već se odmah našao na videu što je šteta pošto je reč o izuzetno zanimljivom naslovu koji čini Gordonov žanrovski opus još inrigantnijim i značajnijim, i to u jednom podžanru u kome se FORTRESSom i SPACE TRUCKERSima nije ostavio značajnijeg traga. Sa ROBOT JOX svakako jeste.
* * * / * * * *
Pogledao sam TRES DIAS F. Javier Gutierreza, courtesy of Ginger.
Reč je o vrlo zanimljivom filmu prepunom paradoksa. Naime, ono što sam prebacivao EDEN LAKEu i još nekim nedavnim naslovima, u ovom filmu nije problem. TRES DIAS ima vrlo razvijenu unutrašnju logiku i štaviše ima vrlo razuman ideološki stav.
Na početku filma se uspostavljaju propozicije Gutierrezove psihološke laboratorije - vlast je objavila da će za tri dana doći do smaka sveta usled udara ogormnog meteora. Lokalni gubitnik, moler odlazi sa majkom da se pobrine za bratovljevu decu. Majka naime strahuje da bi deci mogao da naudi serijski ubica koga je njegov brat strpao u zatvor a koji je sada na slobodi jer je usled raspada sistema ekipa iz zatvora izašla na slobodu.
Od te tačke se razvija zanimljiva psihološka igra koja je svakako manje zanimljiva od većine drugih priča koje bi se mogle razviti u miljeu sveta kome je ostalo još tri dana (a da svet to sazna, to je najmanje uverljiv deo priče, ali čini mi se da to prosto može gledati kao datost). Naime, igra je zanimljiva zato što je igraju dvojica psihotičara od kojih je jedan serijski ubica dece, dakle izopačenik ozbiljnog kalibra a drugi je čovek koji boluje od još teže psihoze tzv. "normalnosti". I jedan i drugi planiraju da do kraja sveta dovedu do ekscesa svoju psihozu. Ubica želi da ubija decu i da se sveti, što mu je u uređenom svetu bilo onemogućeno, a gubitnik želi da bude "normalan", da se ništa ne menja i da celu stvar privede kraju.
Međutim, kako ga situacija sa ubicom dovodi u sve dramatičnije pozicije a smak sveta se bliži, tako i "normalni" počinje da se ponaša sve hrabrije i da, prekasno, shvata kako može da promeni okolnosti u kojima živi, recimo da izjavi ljubav svojoj trudnoj komšinici, ili da ponovo zasvira gitaru, što je naravno patetično i banalno, ali je na nekom suštinskom nivou istinito. Isto tako, psihopatin eksces ga dovodi i do toga da pored hrabrosti otkrije i upornost sa kojom se trudi da sve vrati u normalu. Konačno, okolnosti razrešavaju i činjeničnu prirodu njegove traume iz detinjstva.
U tom smislu, najzad imamo film u kome se čovek koji je patološki "normalan" i realan najzad ponaša kao što bi se većina ljudi ponašala suočena sa apokalipsom. Gotovo sam siguran da bi nastupili dani lažnog pokajanja, emotivnih izliva pred porodicom, pokušaja da se simulira normalnost kako bi se prikrila histerija pred neumitnim krajem a da bi se samo mali broj ljudi prepustio incestu, pljačkanju, drogiranju i pravljenju nereda. Mene su dramatični događaji iz 1999. ubedili da je istinski odgovor na opasnost velikih razmera zapravo mir, spokoj, solidarnost. I to se negde oseća u ovom filmu.
I zato je TRES DIAS dragocen film pošto nastupajuću apokalipsu tretira pametno.
E sad, ono što je u neku ruku problem ovog filma jeste to zanimljivo psihološko profilisanje, logika priče i sve ostalo što je ovde dobro nisu primenjeni na nešto što već nismo videli milijardu puta. Ako bi se izuzeo taj dragoceni dopunski kontekst, TRES DIAS nije prvi film koji smo već gledali milijardu puta i po svom hardveru nam ne nudi nešto što bi ga izdvojilo. To što su sve te obavezne figure (bez previše žanrupa) date u jednom posebnom kontekstu ne čini ih iole gledljivijim. Štaviše, iako više volim žanr, mislim da je ovakvu slične priču Techine mnogo bolje obradio u svom filmu LES EGARES, upravo zato što mu je art house pristup dao više slobode. Što se zanata tiče, ja odavno propovedam da su Španci, u najboljem mogućem smislu, najbliži Americi od svih Evropljana i to se ovde vidi, iako je Guiterreza malo ponela emocija kad je reč o kolorkorekcijama.
U tom smislu, TRES DIAS je zanimljiviji za diskusiju nego za gledanje, no u krajnjoj liniji, lepo je da se pojavi film koji je bar za nešto zanimljiv, a ovaj svakako jeste.
* * ½ / * * * *
pogledah kratki film jana kounena LE.DERNIER.CHAPERON.ROUGE: to je prelep komad artificijelnosti u najboljem smislu reči (balaguerovska boleština – žanpjerženeovski-urošstojanovićevski whimsy) u kome je svaki sekund trajanja i svaki santimetar slike brižno doktorovan i pomno uređen tako da bude militantno odmaknut od bilo kakve spoljne realnosti: dakle, potpuno izgrađen svet. par minuciozno orkestriranih i genijalno tempiranih masovnih scena sa plesom šumskih stvorova me je baš impresioniralo izvedbom – a ja čak i nisam od onih što se, u principu, oduševljavaju sa "uuu, ala ovaj montiiiiraaaa!"
šteta što sve to nema neku poentu, al bože moj, ne može se sve imati: važno je da lepo i ljupko deluje dok traje.
što je najzabavnije ja već milijun godina posedujem njegova 4 kratka filma, nalepljena 1 na drugi u 1 mega-fajl, i tek sad se setih da to nikada nisam odgledo do kraja.
evo, sad ću.
kao i 99F koji mi takođe predugo čuči na hardu.
moraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.
si to gledo, dimbo?
Quotemoraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.
:x Je li to Boban uveo ograničenje na dužinu poruke, pa si počeo da koristiš skraćenice i gdje treba i gdje ne treba?
Quote from: "Harvester"Quotemoraću da proverim i dal je available za skid nj. dokumentarac o izm. stanjima svesti l'autres mondes il tako nekako.
:x Je li to Boban uveo ograničenje na dužinu poruke, pa si počeo da koristiš skraćenice i gdje treba i gdje ne treba?
bio sam gladan dok sam piso, žurio na večeru!
Nisam gledao taj dokumentarac jer ga koliko znam nema na netu. Kratke filmove sam pak sve gledao i jako ih volim...
znate kome uvek možete da se obratite kad se radi o izmenama svesti :)
imam taj dokumentarac o šamanizmu i gledao sam ga. zanimljiv je. cripple će disk dobiti danas popodne, a ghoul kad se vidimo.
Now you're talking!
Sinoć smo Kunac, Žika, mrkoye i ja komisijski poglčedali SAMO JEDNOM SE LJUBI Rajka Grlića. Prišli smo o ovom filmu kao o jednom od bitnih remek-dela SFRJ filma, barem ja ga se takvog sećam iz vremena kada sam ga gledao kao klinac. Međutim, sinoć uopšte nije ostavio takav utisak.
Gledao sam ga dosta davno, kao klinac, i tada mi je film bio impresivan. Danas, hm, kao da to nije isti film. Ne samo da deluje praznije nego onomad, nego rekao bih da mi deluje i prilično nelogično. Iako smo imali prilične padove u pažnji praćenja filma, ceo preokret u kome glavni junak izgubi razum je potpuno nejasan.
Pri početku projekcije sam nešto prokomentarisao tipa "veliki film", a posle mi je bilo malo neprijatno. Iz ove vizure još uvek ne mogu da definišem šta je to ovaj film izgubio u međuvremenu. Naravno, i ja sam bio drugi čovek kada sam ga gledao, ali neverovatno mi je da toliko izgubi na kvalitetu. Biće da mi je kao malom činjenica da partizani nisu goodie two shoes delovalo kao senzacionalno otkriće i da su mi scene seksa delovale šokantnije.
Ipak, kada se ideološka provokativnost i ekskluzivnost scena seksa ostave po strani, SAMO JEDNOM SE LJUBI je jedan osrednji film koji se besramno oslanja na razne art house tradicije koje mahom neuspešno simulira. Ono što mu je saving grace, jeste to što je evidentno da je snimljen u najboljim danima SFRJ filma i ima izvesni tehnički nivo koga danas više nema, u svim domenima, od glume do fotografije i scenografije.
* * 1/2 / * * * *
Još jedan tekst iz edicije Popboks u senci.
GUNS N' ROSES - Chinese Democracy (Geffen, 2008)
Trinaest godina čekanja na Chinese Democracy se sa jedne strane mogu posmatrati kao deo kreativnog procesa u kome je nesigurni superstar pokušavao da napravi album koji je zamislio, usput praveći bend koji je zamislio, pokušavao da se prikači na trendove koji su definisali stadionski rok u tom dugom periodu, a prošla su barem tri - od stadionskog alterna rocka, preko industriala do nu metala i nazad. A sa druge strane, moglo bi se reći da je ovim iščekivanjem Axl zapravo otišao u hibernaciju koja ga je spasila od istrebljenja koje je pokosilo sve druge rok dinosauruse, što on pre svega jeste. Axl je bio rok dinosaurus i kad je bio mlad, i kada su prvi meteoriti grungea počeli da udaraju planetu, on se mudro povukao pripremajući svoj sledeći potez.
Reći da Gunse nismo čuli u ovom priodu je greška. Axl je prvo rasformirao bend i iz prikrajka je gledao šta će biti sa njima i projektima Snakepit, Loaded, Neurotic Outsiders ili Velvet Revolver. Iako su neki kao Neurotic Outsiders stekli izvesni respekt među kritičarima a Velvet Revolver je stekao određeni komericjalni uspeh, Axlu je bilo jasno da to nije rezultat na njegovom nivou. Upravo je rad ovih grupa manje ili više išao tragom kanonskih Gunsa, klizeći na skali od njihove punkoidnosti do kalifornijskog hard rocka.
Ipak, i sam Axl je ispipavao situaciju. Na soundtracku za film End of Days, Gunsi su imali pesmu Oh My God. Te pesme se sećaju samo fanovi i na ovom Geffenovom sampleru imala je nezapaženo mesto. Oh My God je bio znak sličan onome kada medved izađe iz pećine i pogleda vidi li svoju senku, pa ako je ne vidi vrati se da spava, ili kako već. Rezultat ove pesme bio je nepovoljan i Axl se vratio u pećinu.
Ono što je bilo najmudrije je čekanje. Axl je sačekao da muzika kojom se bavi prestane da bude meta kritike i postane retro koji je svima simpatičan. Axl je sačekao da ono po čemu su Gunsi bili poznati a to je megalomanija i aranžerska minucioznost ponovo postane ekskluzivitet i retkost. Axl je realno muzičar koga bi Billy Corgan u svom najpompeznijem stanju pojeo za doručak. Ali, danas čak ni Billy više nije pompezan. Koliko je Billy u vreme Mellon Collie zauzeo Axlovo mesto, sada je ono upražnjeno i čeka na povratak kralja.
S druge strane, iako Axl nije muzičar koji uopšte ima kapacitet da napravi nešto groundbreaking koliko god boravio u studiju, dug boravak i rad na Chinese Democracy učinili su da album zvuči kao jedan prilično upečatljiv artefakt. Pošto su oni predstavnici stadionskog rocka od kojih bi se očekivala inovacija koja bi posramila Axla, tipa Radiohead, takođe u međuvremenu počeli da rade na tragu minimalizma, i ispali iz igre na ovom polju, njegov album danas zaista može da privuče komentare čak i najprobirljivijih kritičara da je vrhunski izrađen, što pre desetak godina sigurno ne bi mogao.
Ukratko, sasvim je verovatno da je Axl kao dinosaurus koji je razvio sposobnost preživljavanja u uslovima ledenog doba, mudro sačekao da mu konkurenti izumru i pođu stranputicom, da ga se ljudi užele, da naprosto postanu radoznali za ono što on radi - pošto, realno, teško da bi Gunsi ikoga zanimali 1994. ili 1998. Ali, danas, oni su interesantni.
Čini se da na Chinese Democracy nema neodoljivih ideja kao na Appetite ili Illusion, nema neuračunljivo velikih hitova na prvu loptu. Međutim, ovaj album je definitivno grower, po mnogo čemu čak i zreliji od ranijih ploča, jer dok se ranije filler kod Gunsa razaznavao, na Chinese Democracy svaka numera ima manji ili veći kvalitet.
Howardhughesovski imidž ovog albuma će, što je još važnije, obezbediti nužnu pažnju u slušanju koja će učiniti da ova teza o growingu Chinese Democracy bude masovno prihvaćena.
Kad je reč o pesmama, svako ima svoje favorite. Ovaj album je kao Roršahova mrlja, pa u tom smislu neću da izdvajam svoje mezimice jer će svako naći svoju omiljenu pesmu.
Deo kritike nudi vrlo ispravnu tezu da je Chinese Democracy poslednji veliki album starog kova pošto je započet u vreme suverene dominacije CDa i mišljen je kao celina. I to je tačno. Slično Radioheadovom In Rainbows koji je reafirmisao fetišizaciju albuma kroz vrlo napredan, gotovo anarhistički pristup distribuciji, Chinese Democracy je na sličan način fetišizovao način dolaska do fizičke kopije (samo u lancu Best Buy), datum izlaska (godinama je pomeran, menjani su izdavači i sl.) i pojavljivanje na top listi (intriga o tome kako će Best Buy dostaviti podatke o prodaji, kako iTunes računa svoju prodaju i sl.). Axl je dakle uspeo da od ovog albuma napravi i prvorazredan rokenrol događaj ove sezone. Dopuštanje da se ceo album čuje na njihovoj MySpace stranici kao i pojavljivanje pesme Shackler's Revenge u popularnoj igri Rock Band 2 pokazuje da Axl i menadžment odlično prate nove trendove u ekspoataciji muzike i pridobijanja fanova.
Kao što je najzad deo kritike u povodu izlaska novog The Cure priznao da bi 4:13 Dream bio najupečatljiviji album godine da su ga izdali neki debitanti, tako se i za Axla može reći da je on bio zadužen da ove sezone da smisao roknrolu i diskografiji.
8/10
^mnogo bolja recenzija nego na popboksu ali je lepo videti da se i artuković ratosiljao nekog anti- tripa.
http://www.popboks.com/tekst.php?ID=6919
Ma, previše ga se ratosiljao. Precenjena ploča. U poređenju sa ovim, Q-Tip od pre neki dan trebalo je da dobije deset uprkos tvojim protestima. :lol:
ma daaaj, q-tip je limunadica...
Drastično se ne slažem. Baš naprotiv mislim da je krajnje elegantno, odmeren, ali ne plitko odrađena smeša soula i hip-hopa od koje bi i raznorazni Rootsi i drugi imali štošta da nauče.
kao što rekoh tamo, čovek je umeo da zamasti i napravi ravnotežu tako da taj drugi, milozvučni q tip dobije svoju izražajnost - na ovom albumu je sve spakovano kao krajnje nenametljiva lounge kompilacija za neki fensi kafić. karikiram malo ali, u odnosu na funk koji je imao, ovaj album nije ni pola kapljice znoja.
Pa, nije, zato što je vrlo plemenito povukao na soul (i malo jazz)stranu a da ipak nije završio u toj lounge baruštini koju ja generalno sigurno tolerišem i manje od tebe. Divna ploča, sjajan flou, hrskavi bitovi, dobro osmišljen skrečing, dostojanstveni pevači. Skoro pa remek-delo. :lol:
Quote from: "Meho Krljic"Skoro pa remek-delo (http://www.popboks.com/tekst.php?ID=6662). :lol:
dakle - 5! slažem se! :evil:
Dobar je Q-Tip. Meho mi ga je nasekao i sa uživanjem ga slšam. Uz kaficu. :evil:
Pogledao sam BUSTING Peter Hyamsa, courtesy of Kunac.
Ovaj film je u svoje vreme bio poznat po protestima gej aktivista koji su ga optuživali za homofobne izlive, za čitave deonice u kojima se homoseksualci ismevaju, i čini se da su te otpužhbe sasvim osnovane. BUSTING nij jedini film u kome Vice cops imaju susrete sa gay club scenom, i nije prvii u kome je ta scena prikazana kao karikirana, setimo se CRUISINGa.
S druge strane, opsiesija gay negativcima, iako su u BUSTINGu, negativca straight, karakteristična je za krimiće sedamdesetih. Štaviše, BUSTING dovodi neke od osobina krimića sedamdsetih do paroksizma, sniman je u dugim kadar sekvencama sa minimiomom krupnih planova, što dovodi do utiska kontrolisane dokumentarnosti; zatim tu je opsesija korupcijom u policiji gde bi se moglo činiti da se BUSTING kači na SERPICO fenomen, iako su zapravo filmovi izašli iste godine; tu je naravno platonska ljubav izmđu dvojice partnera kao osnov budy cop filma u čemu anticpira granddaddy tog žanra FEEBIE AND BEAN koji je izašao iduće godine.
Dakle, BUSTING je u evoluciji buddy cop filma značajan naslov.
Pre svega Elliott Gould je sjajan kao leading man a kasniji ženoubica Robert Blake ga solidno prati kao partner. Zatim, Hyams, koga ja inače ne cenim previše kao reditelja zaista donosi zanimljiv rediteljski koncept sa tim dugim koreografisanik kadrovima i izbegavanjam krupnih planova osim u najdramatičnijim tačkama.
Konačno, scenario je toliko arhetipski buddy script da bi se moglo reći da je Toddov STARSKY AND HUTCH zapravo na nivou priče najviše referisao na BUSTING.
U svakom slučaju, BUSTING je izuzetbo groovy seventies naslov koji maksimalno preporučujem.
* * * / * * * *
Najzad sam pogledao Pyunovu verziju stripa CAPTAIN AMERICA o kojoj sam dosta čitao ali je nikada nisam pogledao.
Ovaj film je nastao u periodu krize i bakrotstva Marvela kada se do njihovih prava između ostalih dokopao i Menahem Golan. Posle raspada njegove čuvene kompanije Cannon, i razlaza sa Yoram Globusom, on je nastavio rad sa firmom 21st Century. I ovo je bila njihova produkcija.
Neke od strip ekranizacija iz vremena kada snimaje filma po stripu nije podrazumevalo rađanje mečke, ogromne budžete, komunikaciju sa fandomom, i što je najvažnije dok još uvek nije postojalo barem tri pristupa junaku, donelo je neke zanimljive naslove kao što je recimo meni izuzetno drag Goldblattov PUNISHER.
Nažalost, CAPTAIN AMERICA nije bio te sreće. Ovo je film u kome Red Skullovog oca igra Mustafa Nadarević, dakle jasno je da smo off to a bad start.
Film je sniman u Jugoslaviji i Jadran Film je jedan od koproducenata a to svakako čini ovaj film curiom, naročito za nas. Lokacije na kojima se priča odvija su prepoznatljive, naročito kad se nalaze na Jadranskoj obali. Od naših glumaca, osim Mustafe, iz prve sam prepoznao još samo Relju Bašića koji igra jednog od zlih industrijalaca u zaveri sa Redom.
WW2 delovi su urađeni kao najslabili italijanski WW2 exploitation. Kasniji delovi kad se junak nađe u savremenom dobu pa se ne snalazi, liči na Cannonove flah omladinske filmove, da bi finale izgledalo kao neki slab eurotrash rip-off Bonda ili neki od nastavaka ARMOUR OF GOD u kojima nema kung fua.
Ono što je u ovom pristupu dobro jeste to što je Pyun izabrao da strip približi određenim filmskim konvencijama i da ga precizno stilski odredi. Ono što nije dobro je to što se opredelio za prilično neslavne tradicije i što je još gore ne dobacuje do reprezentativnijih primeraka italo exploatacije ili B-euro trasha.
Stoga, ovaj film ostaje kao krajnje opskurna fusnota i nije ni čudo što ga Marvel smatra mračnom stranicom svoje istorije koja je obilovala promašajima, ali ipak ne ovolikim.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam RED BALL EXPRESS Budda Boettichera, courtesy of Ginger.
Boetticher je moj najdraži vestern reditelj i svakako među najdražim rediteljima svog vremena. Njegov svedeni, mišićavi stil postao je uzor za mnoge svari koje sam kqasnije voleo na filmu. To je naravno najbolje izraženo kroz njegove filmove sa randolph Scottom, inače jednim od najčuvenijih holivudskih homoseksualaca što celom Boetticherovom mačizmu daje posebnu dimenziju.
RED BALL EXPRESS nije kanonski Boetticher, pošto nije vestern,nema randolpha Scotta i muško-muški odnosi nisu toliko akcentovani. Film jeste smešten u vojsci i prirodno jeda film govori o muško-muškim odnosima, međutim, pošto se bavi nizom različitih sudbina nijedan odnos nije dovoljno razrađen da bi bio boetticherovski.
Film je s druge strane u njegovom maniru vrlo efikasan, zanimljiv, precizan i uspeva da od priče o vojnicima koji su kamionima donosili municiju, hranu i gorivu Pattonoj armiji u Francuskoj napravi solidan B-film. Isto tako, jasno je da ovaj film iako govori o WW2 zapravo kanališe propgandnu motivaciju za rat u koreji. Propblem je u tome što je od nekih B-filmova Boetticher pravio klasike, a od nekih propagandnih filmova (kao što je recimo dokumentarac o kamikazama) i više od jednostrane propagande.
Ovaj film naprosto pokazuje njegovu vrhunsku kompetenciju u časovima kada nije bio autorski nadahnut.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "Meho Krljic"Pa, nije, zato što je vrlo plemenito povukao na soul (i malo jazz)stranu a da ipak nije završio u toj lounge baruštini koju ja generalno sigurno tolerišem i manje od tebe. Divna ploča, sjajan flou, hrskavi bitovi, dobro osmišljen skrečing, dostojanstveni pevači. Skoro pa remek-delo. :lol:
Где би могао да се скине тај албум тог старог доброг аtribecalledquestаша?
...recimo ovde i ovako...
http://rapidshare.com/files/159418801/qtip2k8.rar
Sinoć smo se ponovo okupili u neformalnu družinu The Funky Bunch koju čine mrkoye, čovek iz Valjeva i ja i uputili se na koncert Public Enemyja i Afrike Bambate. Računica je bila da izbegnemo Marchella, i stignemo negde pred Enemy, a potom sačekamo i Afrikin nastup koji je bio najavljen da će uslediti posle njih. Krenuli smo u pustolovinu u maniru WARRIORSa Waltera Hilla.
U mrkoyevom švedskom čeličnom mamojebaču prešli smo tri opštine ne bi li stigli na sastanak čukaričkog opštinskog odbora Black Panthersa koju oni sami nazivaju MK-47 a predvodi je Meho sa svojim mladim, virilnim pomoćnikom DušManom (DušMan je nosio majicu sa natpisom "if god made people, meho krljić made them equal"). Usput se ispostavilo da Afrika nastupa pre Enemyja a ne posle kako je bilo najavljeno, tako da smo na Afriku zakasnili nekih desetak minuta recimo.
Ipak, Afrikin nastup je bio odličan. Spoj dirljive nepretencioznosti i veštine koji se stvorio radost u publici. Sladokuscima je Afrika pružio čak i priliku da vide kako se DušMan uvija uz Princeovu pesmu. Publika je najbolje odreagovala kada je Afrika stavio u miks House of Pain, kao da su saznali da je Everlast osnovao društvo Bostonski božuri koje lobira protiv saostalnosti Kosova. Meho se nervirao što raja bolje reaguje na belački hip-hop, ali ubrzo je bio demantovan kada su se na sceni pojavili Public Enemy a iz publike izbile pesnice stisnute u Black Power Salute.
Public Enemy su odsvirali ceo IT TAKES A NATION pošto je ovaj koncert deo (tj. početak) turneje koja je posvećena dvadesetogodišnjici tog albuma. Svirka je bila sjajna, repovanje je bilo odlično, ako imamo u vidu koliko ti ljudi imaju godina a zvezde večeri su bili Meho i DJ Lord. Meho zbog toga što je na nastup došao spremniji i virilniji od Chuck Da i znao sve pesme, sinhronijski i diahronijski a DJ Lord zato što ja pokazao koliko DJ može biti važan za uspešan rep nastup, i kako može postati zvezda večeri.
Posle IT TAKES A NATION, Public su nastavili svirku sa svojim velikim hitovima i kada su na kraju upitali da li smo dobili ono što smo očekivali za svoje pare, mi koji smo platili karte, morali smo da kažemo da jesmo.
Zaista, PE su pružili odličan nastup od preko dva sata, sa velikom energijom i showmanshipom.
Jedino ometanje nstupa bila je jedna promoterka koja je anketirala prisutne i odvukla je pažnju meni, DušManu i Čoveku Iz Valjeva u najdramatičnijem trenutku. Jedino Meho koji je oženjen repom i mrkoye koji ima devojku nisu odreagovali na ovu srpsku dvojnicu Rebecce Atkinson. Dok smo Čovek iz Valjeva i ja imali klasične grešne misli, DušMan je imao začuđujuće konzervativnu viziju-zamišljao je šta bi joj sve radio prve bračne noći, dakle pošto je oženi, plus je dodatni konzervativni twist bio u tome što je sebe zamišljao kao srpskog vladara u trinaestom veku a nju kao devetogodišnju princezu koju je oženio kako bi spasao zemlju.
Pored Rebeccine dvojnice, cena piva je slično kao na Tuborg Green Festu bila apsurdano visoka, ako imamo u vidu da je ovo promotivna aktivnost za pivo, a prekasno smo provalili da se kupovinom cigareta zapravo može doći do jeftinijeg piva koje se dobija kao poklon uz svaku kupljenu paklicu.
I da, ako izuzmemo DušManovo uvijanje uz Princea, drugi najsnažniji trenutak večeri je Mengele za bubnjevima i Afrika za majkom.
Да, било је одлично синоћ, Флејвор и Чак као да немају близу 50 година, ја сам скакутао као кенгур, што можда више и не приличи мојим годинама, а и био сам у стању битно смањене урачунљивости, изненађујуће је да је и доста клинаца знало текстове...искрено да будем, ипак ми је мало дражи први њихов концерт у Хали спортова, мада је била паклена врућина.Сада сам пун паклица Пал Мала...ех, што ту фору са пивом нисам провалио раније! :cry:
cripple objasnio! :D
ne bih da hejtujem ali imam i jedan i veliki smor od juče a to je nedostatak funka među beogradskim pozerima i klaberima. ljudi nisu vratili ni desetinu onoga što su im dali, ne znam... ta dupeta izgleda ne bi pomerio ni james brown da ustane iz groba i opiči najfunky komade iz svog back cataloguea. ništa bre bolje od bola u listovima do preksutra, promuklosti i znojavosti i to kad imaš zbog čega a juče je bilo milion povoda, ali ljudi ne mogu da se puste...
Quote from: "ginger toxiqo 2 gafotas"...recimo ovde i ovako...
http://rapidshare.com/files/159418801/qtip2k8.rar
Е, да, thanks for the tip!
Quote from: "lou benny"cripple objasnio! :D
ne bih da hejtujem ali imam i jedan i veliki smor od juče a to je nedostatak funka među beogradskim pozerima i klaberima. ljudi nisu vratili ni desetinu onoga što su im dali, ne znam... ta dupeta izgleda ne bi pomerio ni james brown da ustane iz groba i opiči najfunky komade iz svog back cataloguea. ništa bre bolje od bola u listovima do preksutra, promuklosti i znojavosti i to kad imaš zbog čega a juče je bilo milion povoda, ali ljudi ne mogu da se puste...
Зашто си морао да помињеш бол у листовима?! Сад тек почињем да их осећам, damn!
Što se mene tiče, ja sam učinio sve što sam mogao, sa ovakvim kolenom. Ne zovu me slučajno Cripple the funk machine.
Ih, ja čak nisam ni bio svestan da igram uz Princea, pošto ja, kao old skul reper, ne znam nijednu njegovu pesmu. Sve ostalo je istina.
Evo i Uroševog zvaničnog izveštaja sa koncerta u kome se ne pominje DušMan. Jer, DušMan je naša slatka tajna.
http://www.popboks.com/tekst.php?ID=6921
Sinoć je na koncertu bio i prvi recenzent Public Enemyja kod nas, danas naš najpoznatiji filmski montažer Marko Glušac.
Cripple je sve lepo objasnio a i Lubenijev komentar ovde i na popboksu je na mestu. Mada mene to ne potresa preterano, kako rekoh u prikazu, ovo je sve izgledalo kao block party nekom greškom prenesen na binu, posebno Bambaatin nastup koji je bio neviđeno šmekerski i pritom jako jako fanki (barem petnaest minuta je vrteo drum 'n' bass i jungle) i koji bi znatno bolje prošao u primerenijem prostoru gde bi znoj, dezorijentacija i brejkdens odradili svoje. Mengeleu sam, kako i sinoć rekoh, prvi put u životu zavideo (iako je taj čovek svirao i sa Brenom!!!) jer da sam ja imao prilike da onih pet minuta sviram bubnjeve dok Bambaataa emsiuje mislim da bih bukvalno sutra otišao da dam otkaz na poslu i povukao se u penziju da uživam u pomisli na taj momenat do kraja života.
I, da, da li je IKO odgledao Audio Bullys?
Samo ja. I još 100 ljudi, mada se brojka kasnije osula na 50, pa na svega 10ak ljudi ispred bine.
To je ono što ja svrstavam pod neki tehno: dj za gramofonom i baja za mikrofonom koji peva, repuje i pali i žari publiku. Oko 20 do 4 je bio fajront.
srećan svima dan republike
malo hale sportova u vašim životima
http://www.youtube.com/results?search_query=public+enemy+beograd&search_type=
Danas sam se podsetio jednog od klasika skinhead filma BELIEVER Henry Beana, courtesy of Žika. Odlučio sam da ga obnovim jer sutra idem na neki meet and greet sa Holanđanima koji su radili film SKIN, takođe o skinsima koji je bio na FAFu a ovog naslova se najslabije sećam.
Gledao sam ga u vreme kada je izašao, dakle pre sedam godina i bio mi je vrlo inrigantan, iz današnje vizure mi deluje konfuzno. Ryan Gosling je i dalje moćan u glavnoj ulozi, međutim Beanov tretman junakove psihologije znatno manje drži vodu nego što mi se ranije činilo. Naime, kada sam ga prvi put gledao, smetao mi je samo kraj, a ostalo mi je još imalo kakvu takvu logiku. Međutim, iz današnje vizure, iako vrlo intrigantan, taj koncept glavnog junaka se uopšte ne drži, samo ga magnetizam Ryana Goslinga drži na okupu kao smislen karakter.
Na VHSu mi svojevremeno nije toliko smetao ni Beanov relativno rudimentaran low budegt stil. Ipak, iz ove vizure, i Beanova inscenacija deluje prilično fejk. Konačno, iako BELIEVER nudi interesantnije konverzacije, ipak AMERICAN HISTORY X suštinski ima ubedljiviju tezu. a čak je i inspirator nacista iz AHX ubedljiviji i istinitiji od ovih iz BELIEVERa, ali ni njima se ne može poreći da su interesantni na svoj dekadentan način.
Štaviše, BELIEVER u stvari ubedljivije povezuje generalnu antiestablišment transverzalu sa neonacistima i skinhedima. U sebi taj film nosi nešto što je više evropska neonazi priča.
No, činjenica je da BELIEVER iako nije previše dobar, ipak ostaje jako pitak, intrigantan i gledljiv čak i danas.
* * 1/2 / * * * *
Kad vec ides da se vidis sa Holandjanima pitaj ih i zasto kod njih skinhedi prkose zakonu gravitacije kao u onom festivalskom djubretu ( sa odlicnom muzikom doduse) "ex Drummer". Ono jest da je film belgijski ali govori se holandski/flamanski.
http://www.imdb.com/title/tt0812243/
I nek' ti posalju engleski titl za De Lift ! :!:
Pogledao sam HEROIC TRIO Johnnie Toa, courtesy of Ginger.
Iako sam među prvima pokazivao veliko interesovanje za Toa, smatram da je on izuzetno precenjen HK reditelj i ne mogu reći da volim njegovu HK kanonsku fazu. Međutim, HEROIC TRIO nije kanonski To. Kao reditelj akcionih scena potpisan je Ching Siu Tung, a sudeći po količini akcije u ovomk filmu, ovo bi se pre mogao definisati kao Ching Siu Tungov film.
U honkonškoj kinematografiji, Ching Siu Tung spada među meni najdraže reditelje i uprkos uspehu CHINESE GHOST STORY smatram da je vrlo potcenjen. Pre svega, on se uprkos tome što je počeo da solo režira i dalje potpisuje kao akcioni reditelj i koreograf filmova, i mnogi svoju slavu stiču zahvaljujući njemu tako da je recimo Zhang Yimou svoje wuxia filmove radio uz njegovu veliku pomoć.
Ching Siu Tung je međutim samostgalno odličan i vrlo univerzalan reditelj. Ne samo da su mu filmovi u epohi senzacionalni već su mu i filmovi smešteni u sadašnjost jako zanimljivi. O tome svedoči i činjenica da je upravo on režirao najbolji Seagalov DTV film BELLY OF THE BEAST.
HEROIC TRIO je oslonjen na Ching Siu Tungov spektakl, dakle borbe koje obiluju letenjem, rušenjem, susretima sa poludelim evnusima iz daleke prošlosti i savremenom policijom, akrobacijama sa motorciklima i vozovima i sl. Ali, s druge strane, oslonjen je i na sjajnu glumačku podelu u kojoj tri heroine igraju Michelle Yeoh, neprežaljena Anita Mui i Maggie Cheung. Maggie je lako najveći scene-stealer u ovom filmu pošto pokazuje izuzetan dar za komediju. Što se Michelle Yeoh tiče, o njenom crossover uspehu se sve zna i ona u ovom filmu pruža svoju tipičnu "sentimentalnu" borilačku ulogu. Što se Anite Mui tiče, njen prerani odlazak je potresao sve HK fanove, i ovaj film je još jedan od podsetnika na njen značaj.
Treeći adut filma je edgy premisa u kojoj se koncept Hensonovog LABYRINTHa prenosi u savremeni HK u čijem podzemlju žive demoni koji kradu bebe za svoje opskurantističke akcije. U tom smislu film prikazuje smrt dece, ne samo kao slučajno i tragičlno stradanje već ima i jednu moćnu scenu kada Maggie Cheung ubija decu namerno, i to ne neku agresivnu decu, nego na spavanju, a publika treba da bude ubeđena kako je to neizbežan i pozitivan gest ma koliko da je težak.
U urbanim scenama, HEROIC TRIO je sličan BLACK MASKu. U scenama u podzemlju je blizak BRIDE WITH WHITE HAIR i CHINESE GHOST STORY.
Da se Johnnie To držao ovog pravca, sigurno ne bi imao toliko uspeha na Zapadu, ali sticajem okolnosti i zahvaljujući Ching Siu Tungu, ostavio je značajan trag i u ovom žanru.
* * * / * * * *
Inače, HEROIC TRIO je film iz kog se vide inserti sa Maggie u IRMI VEP.
Neil Jordan mi je jedan od najdražih reditelja, ali njegove filmove poslednjih godina gledam sa velikim zakašnjenjem pošto mi se često čine da će biti fijasko i pokušavam da izbegnem razočarenje. THE BRAVE ONE je film od koga sam u prvi mah puno očekivao da bih onda video trejler, konstatovao koliko traje i shvatio da to nije film koji mogu da podnesem u bioskopu. U međuvremenu sam zaboravio na taj film i pre neki dan sam ga se setio, pa sam ga pogledao.
Sve ono od čega sam strahovao u trejleru se ostvarilo. U suštini, reč je o vrlo generic pokušaju da se napravi ozbiljan osvetnički film u savremenim okolnostima koji bi mogao da crossoveruje i kod mainstream publike. Reč je o plemenitoj želji i THE BRAVE ONE po svom zamahu svakako jeste jedan od primera kada studio finansira film sa namerom da snimi nešto više od potrošnog bioskopskog proizvoda. Uostalom, upravo je Neil Jordan u studiju Warner radeći filmove kao što su MICHAEL COLLINS ili BUTCHER BOY i snimao tu vrstu filma.
Isto tako mislim da je Neil Jordan pravi čovek za to. Uostalom, on je upravo u holivudskim okolnostima snimio i neke od svojih najboljih filmova, a neke vrlo generic koncepte je uspevao da učini ekstremno intrigantnim kao što je slučaj sa filmom IN DREAMS, recimo. IN DREAMS je Jordanov RAISING CAIN što se mene tiče.
THE BRAVE ONE od Jordana dobija sve ono što je studio hteo, pre svega jako veštu inscenaciju svega, vrhunski nivo umetničkog i tehničkog rešavanja svakog kadra, ritam koji sugeriše da je reč o nekoj ozbiljnoj priči, dobru glumu.
Međutim, od samog scenarija dobio je jedan nižerazredni scenario koji bi tokom sedamdesetih bio samo jedan od rip-offova DEATH WISHa koji traju 90 minuta, a ovom prilikom je uzdignut na nivo pseudoozbiljnog genrebendera od dva sata. Po neskladu kapaciteta scenarija i filma THE BRAVE ONE svakako liči na NO COUNTRY FOR OLD MEN, s tim što je NO COUNTRY nekako ipak interesantniji.
U tom pogledu, sve ono što Jordan izgradi besprekornom inscenacijom, scenario utuče opštim mestima. I to ne samo na nivou toga što ta opšta smetaju kao sadržaj, već su paradoksalno sve scene koje su opšte mesto tipa policijski uviđaj, isleđivanje i sl. slabije rediteljski rešena od onih scena koje se mogu smatrati svežim ili u neku ruku doprinosom ovog naslova žanru u širem smislu.
Ipak, Jordanova kompetencija u ovom slučaju čini da THE BRAVE ONE ima dovoljno visok nivo da nekome ko nije toliko upoznat ili zadojen vengeance filmom zaista i može da se dopadne. Štaviše, na nivou zamisli, ovaj seriozni vigilante film je legitimna ideja. Nažalost, ne uspeva da prevaziđe nivo samo dobre ideje.
Isto tako na značenjskom planu, THE BRAVE ONE je prilično konfuzan, i moram priznati da meni cela priča sa uzimanjem oružja u šake pa čak i samog incidenta koji će pokrenuti vendetu deluje prilično diskutabilno. Iako pokušava da simulira kako ima zrelo sagledavanje stvari, BRAVE ONE je psihološki i ideološki začuđujuće naivno i površno intoniran, slično kao APSOLUTNIH STO Srdana Golubovića.
U tom smislu moram priznati da na kraju cele priče BRAVE ONE upravo pada u onom domenu u kome je imao zadatak da se izdvoji. Na svu sfeću, iako nije bio hit, ovaj naslov nije bio ni debakl i čini mi se da je Jordanu omogućio da se održi u Holivudu i da posle ovoga ima major projekte.
Moram priznati da se od saradnje Neil Jordana i Joel Silvera više očekivalo, naročito kada se u opticaju našla etiketa vengeance flicka. Ipak, Jodie Foster posle Zemeckisovog maestralnog CONTACTa u suštini mahom kvari projekte odličnih reditelja, i Fincher i Jordan su poklekli u njenim komercijalnim pokušajima, s tim što je PANIC ROOM barem bio veći hit.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirali smo HAJDE DA SE VOLIMO Aleksandra Đorđevića, u kome je spotove radio Stanko Crnobrnja.
Reč je o jednom vrlo specifičnom i sasvim pristojno realizovanom star vehicleu za veliku pop zvezdu koji čak i u svetskim okvirima filmova pravljenih kao vehicle za pop zvezda zauzima značajno mesto. Ovi filmovi nisu poznati po nekom naročitom kvalitetu, i vrlo često su se svodili na to da se zvezda silom pojavljuje u nekakvoj ulozi koja joj odgovara. S druge strane, postoje i odlični primeri ovakvih filmova kao što su recimo oni sa Elvis Presleyem ili Frank Sinatrom u kojima se star vehicle često pretvarao u autohtoni bioskopski klasik.
HAJDE DA SE VOLIMO međutim ima potpuno drugačiji koncept. U njemu ne samo da Brena igra samu sebe već bi se moglo reći da je ovaj film pravljen kao pokušaj da se oko Brene izgradi kult ličnosti. Elementi onoga po čemu smatrali da je Brena larger-than-life sadržani su u ovom filmu, i on je svakako pomogao da se stvori takav utisak.
Ljubav koju osećaju svi junaci ovog filma prema Breni je bezgranična i bezuslovna. Breni u ovom filmu ne mogu da odole čak ni negativci koji žele da je otmu. Brenini susreti sa narodom se jedino mogu porediti sa susretima Tita i Miloševića sa narodom u propagandnim prilozima. Brena ne samo da je fizički superiorna u odnosu na svoje otmičare, da ako treba može da svalada i pilotiranje sportskim avionom, već je sposobna da svojim magnetizmom pobedi i slot mašinu u hotelskoj kockarnici u Kosjeriću.
Takav kult ličnosti prema jednoj pop zvezdi potpuno bi bio nemoguć u nekoj drugoj kulturi osim u slučaju da ova nije imala velikog vođu koji je prethodno uspeo da uspostavi kult ličnosti kao prihvatljiv. Iako danas možda eventalno Bata Živojinović može da emituje takav kult ličnosti oko sebe, ali i on je bačen u blato zajedno sa Titom i Miloševićem sa kojima je bio blizak i u čijoj senci se izgrađivao, takvih zvezda više nema.
Ovaj film je upravo bio smišljen kako bi izgradio kult Brenine ličnosti. U njemu naravno postoji i jasan komični element same Brene koja je u pojedinim situacijama nezgrapna i sl. ali to doprinosi celokupnom homegrown utisku koje je ona gajila, a još više tom komičnom tretmanu sekusalnosti koji je omogućio da Brenini fanovi masovno budu deca.
Druga funkcija filma bila je da predstavi Brenine pesme široj publici putem bioskopa pošto u onom trenutku nije mogla da izvršava dovoljno veliku indoktrinaciju putem televizije koja je tek počinjala da se širi mimo dva kanala. U tome film ne samo da uspeva već pruža Breni i niz spotova spremnih za televizijsku eksploataciju kasnije a da film zaista funkcioniše kao celina.
Sama struktura priče je vodviljska i scenarista & producent Jovan Marković je realizuje rudimentarno ali pristojno, sasvim u skladu sa opštim potrebama filma. Aleksandar Đorđević iskusno hendluje zabunu & slapstick dok Crnobrnja realizuje solidno inkorporirane visokostilizovane videoklipove.
U kasnijim nastavcima nažalost, filmsko pripovedanje ustupa mesto prilično nekoherentnom showcasingu Rakinih zabavljača, iako s druge strane možda ima i veštije dramaturške momente, u fazi kada je pisao Lale Pavlović.
U svakom slučaju, HAJDE DA SE VOLIMO je pop stra vehicle koji u poređenju sa paramerima koji u tom podžanru važe stoji sasvim pristojno i reprezentje jedan trenutak u istoriji Jugoslavije koji je po mnogo čemu neponovljiv.
* * 1/2 / * * * *
Reprizoirao sam MADE IN BRITAIN Alan Clarkea. Ovaj TV film iz 1982. godine stekao je kultni status, pre svega zbog scenery chewing uloge Tim Rotha a zatim i zbog opšte provokacije koju je izazvao.
Kada sam ga gledao prvi put, bio sam klinac i u liku Tim Rotha sam prepoznavao neku vrstu pobune bez razloga, odnosno sa razlogom koji je negde duboko sakriven. Sada kad sam ponovo pogledao TV film, nažalost, jedino što je o liku Tima Rotha može reći jeste da je psihotičar i da Clarke zapravo pokazuje kako je tolerantan i kooperativan pristup delinkventima zapravo neefikasan te da je jedino rešenje represija.
Direktor fotografije Chris Menges, kultna figura u svom poslu, sa Clarkeom je uspeo da postigne taj utisak dokumentarnosti kroz snimanje iz ruke koji će kasnije znatno uticati na britansku televiziju.
Ja sam MiB i gledao 1982. ili par godina kasnije kada ga je naša televizija prikazala i na mene je ostavio baš obnaj utisak koji je autor i, mislim, želeo a to je ta kritika tolerantnog odnosa prema asocijalnim likovima i nužnost represije.
Iako je to dosta spretno pokazano, pogotovo završnica u kojoj TR konačno malo dobije preko pičke i gde se efektno sugeriše da je on razmaženi beli dečak na koga niko nikad nije viknuo, sve je to naravno jedna problematična priča. Autor tera vodu na svoju vodenicu iz sve snage, pogotovo u sceni gde Timu pomaže onaj smpatični crnja da se izbori sa imigrantskom pošasti, koja bi trebalo da je vrhunac, jelte, ironije... Opet, spretno je to urađeno.
Pa da, mislim da je autorova namera da malo podrži represiju nesumnjiva. I to je vrlo interesantno pošto je vreme tačerizma obično podsticalo nastanak antitačerističkih komada sklonijih liberalnom pogledu na stvari. S druge strane, ova priča o slabosti socijalne države je prilično protačeristička.
Scena u kojoj Tim i crnac lome pakistanske prozore je implicitna potvrda kako u junakovom ponašanju nema ideologije i kako je to oportuno. Ali, tu se otvara jedno pitanje, da li bi bilo u redu ukoliko bi on istinski i konzistentno mrzeo crnce i istrajavao na tom konceptu?
Inače, David Leland koji je MADE IN BRITAIN napisao, kasnije je postao poznat po scenariju za film MONA LISA. No, u ovo vreme je u istoj ovoj ediciji priča iz škole pisao još dva TV filma od kojih je jedan režirao Mike Newell... Bilo bi zanimljivo videti da li je Leland bio reakcionaran i u drugim filmovima u ovom periodu.
Da, vidiš, Mona Lisa je zanimljiv ogledni primer jer je tu toliko izmešano motiva konzervativnih i liberalnih da ovako, sa distancom od par decenije ni ne umem da kažem na koju stranu taj film preteže. Doduše, to je režirao Džordan pa je ostavio svoj trag...
Jordan u principu voli da se meša u pisanje scenarija tako da njegov scenaristički upliv u taj film ne smemo zanemariti.
Pošto Popboks nikako da se nakani, evo još jedne recenzije Popboksa u senci
VRELO – Preko reke (PGP-RTS, 2008)
U pojedinim trenucima slušanja grupe Videosex činilo se da jugoslovenska scena ne zaslužuje tako sofisticiranu, a zašto ne reći i vizionarsku grupu. Ceo imidž istočnonemačke Britney Spears na heroinu kako danas opisuju Ladytron anticipirao je ovaj projekat čitavu deceniju i po pre nego što je ta ideja stigla na MTV. Isto mogu reći i Laibach za Rammstein, što nas dovodi do zaključka da su ljudi unutar i oko NSK u znatnoj meri bili vizionari popa.
Vrelo pokušava da izvrši sličan udar kao Videosex. Međutim, pošto umesto Iztoka Turka, iza projekta producentski stoji Vojislav Aralica, kontroverzni kreator mnogih skupih ploča srpske muzike (Bajaga, Van Gogh, Zdravko Čolić), mnogih bitnih ali i bezvrednih projekata, sasvim je očekivano da Turkovu aplikaciju alternative na mejnstrim zamenjuje aplikacija mejnstrima na, uslovno rečeno alternativu. Samim tim, dok je Videosex bio vizionarski projekat, Vrelo je projekat koji se upire da bude sinhronizovan sa savremenim tokovma.
Kako bi se zaostatak za Videosexom sustigao, kvalitet se nadomešćuje kvalitetom. Umesto jedne nedodirljive Anje Rupel, Vrelo ima čak šest zanosnih pevačica plus mušku bend podršku. I ono što je još važnije Aralica i mladići umeju valjano da uposle ovih šest muzičko-erotskih projektila. Njihovo višeglasno pevanje je iskorišćeno za producentski i aranžerski vrlo precizne pop numere u kojima se spajaju svi najkomunikativniji elementi etno muzike sa pseudo-edgy funkom, power popom, industrialom i elektronikom što celom projektu daje tačno odmerenu dozu prijatnog i provokativnog, populističkog i elitističkog. Zahvaljujući Araličinom čvrstom vođstvu, Vrelo ni u jednoj numeri ne odstupa od namere da zabavi, nema izliva pretencioznosti, nema neuspelog humora, nema nijednog iskakanja iz pop šina kome su skloni srpski pop autori kada osete samopouzdanje.
Vrelo je nesumnjivo fabrikovan projekat, u najboljem mislu te reči, na način na koji je Trevor Horn fabrikovao T.A.T.U. s tim što je u ovom konkretnom slučaju ciljna grupa pomerena sa najšire senzacionalističke teen publike na nešto zreliju, za nijansu elitističkiju publiku koja sa tinejdžerima deli potrebu za pop muzikom, ali je želi u otmenijem pakovanju. Isto tako nesumnjivo je da je Aralica u ovom sastavu imao vrhunski materijal za takvo oblikovanje, i da vrhunski pop ovog kalibra ne bi mogao da napravi sa nekim drugim.
Vrelo pružaju sve što se od njih traži, od velikog klupskog stompera Brovi, preko industrialičnih Pošle mome i Teralo Stojne, do autentičnog etno-popa Leto prođe ili jazzy-popa Dođi mali. Kao i na svakoj dobroj pop ploči, ovaj izbor možda nije definitivan i svaka pesma bi mogla biti singl. U tom smislu, Vrelov album pruža čak i više od savremenih pop albuma u svetsklim okvirima koji se svesno pune fillerom jer se konzumiraju preko downloada ili iTunesa pa ni ne moraju da budu koherentna nepogrešiva celina. Pored hitova, još je važnije da Vrelo nude i ostatak paketa kad je o dizajnu reč. Njihovi nastupi su koreografski i kostimografski osmišljeni, njihovi spotovi su glamurozni, oko benda postoji jedna ozbiljno razrađena priča.
U tom smislu, Vrelo uspevaju da vrate na našu scenu ozbiljnost u kreiranju benda koja je gotovo izumrla sa starom državom i opstajala je u retkim poslovno ambicioznim slučajevima poput već pomenutog Van Gogha. Da li će Vrelo napraviti nešto u inostranstvu, veliko je pitanje. Ipak se strana karijera pravi u inostrantsvu a ne u Srbiji, ali saradnja sa No Smoking Orchestrom je svakako dobar put da se promovišu napolju. Što se Srbije tiče, kada bi ovde postojala ikakva smislena scena, Vrelo bi već sada bili među najvećim bendovima kod nas i to što se o njima još uvek polukonspirativno govori ne svedoči o njihovoj realnoj poziciji nego o tome da ne postoje ni naznake bilo kakve scene sa nekakvom hijerarhijom.
Ta situacija se neće još jako dugo promeniti, sve dok se ne uspostave neki smisleniji kanali promocije i distribucije muzike, naša scena će ostati podeljena na rock dinosauruse iz nekih od bivših drćava koji unovčavaju nostalgiju i novu YouTube generaciju koja nema veću pop relevanciju osim hitova koji se viralno šire, a znamo da su virali mahom duhoviti a vrlo retko i kvalitetni vidovi promocije Krajnjeg Proizvoda. Sa scenom u kojoj ima koliko toliko mesta za viral šalu tipa SARS ili MC Stojana nema još uvek mesta za Krajnji Proizvod što Vrelo jeste.
U svakom slučaju, kao što je Videosex bio muzika (& bend) za koju se činilo da je bolja nego što Jugosloveni zaslužuju, tako je i Vrelo u suštini bolje od onoga što Srbija zaslužuje u ovom trenutku. Isto tako, deluje kao poetska pravda to što je i Vrelo kao i Videosex napravilo svoj svetski relevantan pop projekat istražujući našu baštinu i inkorporirajuči je u internacionalne kodove. Osim par saradnji sa Laibachom, Videosex nije napravio ništa napolju. Ostaje nada da će Vrelo osim turneje sa No Smoking Orchestrom uspeti da nešto uradi. Ukoliko bi se išlo tragom one definicije o istočnonemačkoj Britney Spears, za Vrelo bi se moglo reći da su kao Spice Girls kada bi ih okupio Dragoš Kalajić.
9/10
Quote from: "crippled_avenger"Sada kad sam ponovo pogledao TV film, nažalost, jedino što je o liku Tima Rotha može reći jeste da je psihotičar i da Clarke zapravo pokazuje kako je tolerantan i kooperativan pristup delinkventima zapravo neefikasan te da je jedino rešenje represija.
ili da je problem dublji? da je problem u okviru same strukture društva koje npr. ne može da hendluje mladost? (ne mislim preko socijalnih radnika i sl. nego najopštije atmosfere koje čitavo društvo stvara za nastanak toliko neprilagođenih ljudi)
Kada sam ranije gledao ovaj TV film činilo mi se da pokušava da kaže da je problem dublji, međutim, na novo gledanje, sasvim je jasno kako u konkretnom slučaju glavnog junaka problem nije socijalne već duševne prirode. Dok se za njgeovog crnog sidekicka još i može govoriti o nekom socijalnom utemeljenjun problema, kod Timovog lika nema ni govora o tome.
1. The donkeys of Gaza
This summer a demonstration was arranged in Gaza to support human rights.
Eight camels bearing "Save the Children of Gaza" signs; two dozen donkeys, including one in a Hamas headband;10 horses and nearly 100 sheep were brought to the UN building. After a few minutes the beasts started a dirty protest. Some defecated in the streets, while the donkeys started doing what donkeys like best. Journalists found it almost impossible to do a straight piece to camera without some untoward activity behind them.
2. The mythical wombat rape.
Police in New Zealand got a curious phone call. An orchard worker, Arthur Craddock, rang up to say he was being raped by a wombat in New Zealand and that he needed them to help. The police then sat around scratching their heads and wondering what to do. They were interrupted a few minutes later by the phone. It was Arthur again, this time saying he was OK. "Apart from speaking Australian now, I'm pretty all right you know," he told the police operator. Cradock was sentenced to community service for the fiction. Even the police prosecutor seemed more sad than angry, telling the court "alcohol plays a large role in Cradock's life".
3. Shadow the Zedonk turned 30!
A zedonk is half zebra, half donkey. Shadow was born 30 years ago in Colchester zoo, and is one of the few Zedonks in captivity. Zedonks are common on the savannahs of Africa, where the zebra and the ass live in close proximity, and there was even one mentioned in Darwin's Origin of the Species. The Zedonk is the official name but they can also be called a zonkey, zebrass, zebronkey, zebadonk, zenkey, zebrinny or deebra.
Usually the mating involves a lady zebra and a male donkey but there is a zedonk living in Barbados called Alex, who is one of the few zedonks whose dad, not mum, was a zebra.
4. Vladimir Putin's Labrador political enforcer
Russian Prime Minister Vladimir Putin has a Lab called Koni. Putin's devotion to Koni has meant that Koni has become quite a famous dog since Putin's ascent to power. The first time German leader Angela Merkel met Putin she just happened to mention to him that she had a phobia about dogs. It's probably just a coincidence that whenever possible Putin brings Koni with him to meet Merkel. Just to keep her on her toes, no doubt.
Russia's current President, Dmitiri Medvedev has a Siberian colourpoint cat called Dorofei. The tomcat doesn't attend meetings with Mrs Merkel. He's not so tough - Dorofei once got beaten up by ex-Premier Gorbachev's cat.
5. Flocke - the new Knut
Superstar polar bear Knut turned one at the end of 2007. By early 2008 his initial charm had faded, and he slowly morphed into a yellow-furred snarling man-sized bear-beast who was often kept out of sight of zoo-goers in Berlin. Enter Flocke, a rival polar bear cub born in Nuremburg Zoo. Learning from the mistakes of Knut's keepers, where Knut got attached to his keeper then became grief-stricken at his friend's untimely death, four people look after her so that she doesn't get too attached to any one human. She first drew blood from clawing one of her keepers at at 5 weeks old (but didn't mean it). Flocke is fed on a mix of puppy milk, vitamins and cod-liver oil with a shot of maize syrup to prevent constipation.
6. Lion, Tiger or Guerilla?
Going for Gold is a lunchtime game show on channel Five. During the warm-up of the show, contestants are asked a few questions to stop the nerves and loosen up the braincells. On one show's warm-up a very nervous contestant was asked "Which Andrew Lloyd Webber musical features Che Guevara?" "Er, The Lion King?" she answered hopefully. "
No" replied the quizmaster. "It's Evita". "Ahhh replied the contestant, "I thought you meant Shere Khan! "The quizmaster gave her a look for a while before deciding to tell her... "Er, he's in The Jungle Book..."
7. The most useless sniffer dogs in the world
A customs test at Japan's Narita airport placed a quarter of a pound of cannabis in a randomly chosen suitcase on its way to the baggage hold.
The idea was to to test out the new set of sniffer dogs. However the dogs failed to detect the presence of any cannabis and the officer in charge of the test, for reasons we will presumably never know, suddenly found that he could not remember which bag he had put it in. Anyone finding the package was asked to contact customs officials. Unsurprisingly, the lucky air traveller stayed mute.
8. Australia's phantom quokka shokka.
Two years on from Mark Oaten's confessions,his fellow Liberal and leader of the opposition in Australia Troy Buswell admitted being a chair-sniffer. A former staffer in Buswell's office said he once started to grab the office chairs going 'aahww, which one did you sit in? I'll be able to tell'. Buswell was said to be "groaning and making sexually satisfying noises.. It was awful", continued the staffer, "My colleagues were just stunned into silence." Suddenly it was open season on Mr Buswell. A sacked ex-colleague claimed there were "more stories" to come about the party leader which resulted in Buswell being forced to deny publicly that "something inappropriate in the past may have happened between himself and a Quokka", a small wallaby-like marsupial native to Rottnest Island off the West coast of Australia.
9. Kangaroo Karma.
Brendon Erhardt, of Northern Territories, Australia, went out driving to shoot at kangaroos, or so he told police a few hours later when he'd been caught speeding. The police found Mr Erhardt masturbating at the wheel of his car - while doing 150km/h. He had two cannabis plants on the back seat and in his boot was another 5kg of cannabis, two drug pipes and a loaded rifle. For some reason he'd been videoing his act of self-love too. When officers stopped Erhardt he tried to reason with them saying that what he'd done was not dangerous and that "the only person he could hurt was himself." When the officers found the drugs Erhardt claimed he had "found'' the drugs at a rest stop, and that he intended to smoke all of it at home. If sold, the street value was estimated at A$136,000 (or twice that in indigenous communities).
10. RIP Nyac, Youtube sensation.
One day in late 2007 a video of a trip to Vancouver Aquarium was posted on Youtube by an aquarium visitor, Cynthia Holmes. It showed two sea otters floating around holding paws. These two otters, Nyac and her companion Milo, became internet sensations, as the video has racked up almost 12 million views so far. Sadly in September Nyac passed away. Nyac had come to the aquarium in 1989, as one of the few marine wildlife survivors of the Exxon Valdez oil spill, just off Prince William Sound, Alaska, which is still considered one of the world's worst ever environmental disasters. Nyac was one of eight rescued otters to find a home in Vancouver and by summer 2008 she was showing all the signs of advanced age - 20 is considered at the upper age limit for female otters. Her condition worsened and she was diagnosed with leukaemia before leaving Milo for that great otter pool in the sky.
Sinoć sam se u Tuckwoodu podvrgao gledanju filma EAGLE EYE DJ Carusoa. Jako sam voleo SALTON SEA, smatram da je taj film klasik. Ipak, čini mi se da za ovog reditelja više nemam strpljenja.
U međuvremenu je Caruso nažalost prešao na mračnu stranu,među bezlične reditelje koji snimaju konfekcijske filmove. Čak i ja koji najviše uživam u konfekcijskim filmovima, čak i ja koji nemam ništa protiv filmova pravljenih za morone, ne mogu da svarim film pravljen za morone koji su pravili moroni, a to je EAGLE EYE.
Uopšte nema svrhe ulaziti u pitanja uverljivosti ove priče i logičke rupe u njemu. Ovaj film nije ni pravljen kako bi imao smisla. Uostalom neki od meni najdražih filmova su upadljivo neopterećni smislom. Sebe smatram publikom koja je verovatno najblagonaklonija prema ovoj vrsti mindless zabave.
Čak je i Billy Bob Thornton postao predvidljiv u tipičnoj bruckheimerovskoj ulozi za kredibilnog glumca čiji je zadatak da se povremeno pojavi i zabiberi dijaloge.
Ipak, i za mindless zabavu je potrebno imati kakav-takav mind.
EAGLE EYE je u scenarističkom smislu spoj gomile filmova koje smo gledali, što bi bilo u redu da ti filmovi nisu svi od reda bolji od EAGLE EYE, i da ih nismo, što je, realno još važnije gledali relativno nedavno. Dakle, iao u suštini nije greh nahraniti letnji rollercoaster film nekim ranijim uspešnim rešenjima, zašto da ne, ja ne verujem u romantičarski princip originalnosti. Ipak, u poslovnom smislu je potpuno besmisleno snimti rip-off filma koji su ljudi nedavno gledali.
Prošle godine smo imali LIVE FREE OR DIE HARD koji ne samo da je superiorniji od EAGLE EYE, nego u sebi obuhvata većinu rešenja iz potonjeg filma. I onda je sasvim logična reakcija publike da ne ode da gleda EAGLE EYEjer je jako sličan, a uz to još bolji film nedavno gledala.
Međutim, čak i da postoje ti adikti koji žele da vide pomešanu reprizu četvrtog DIE HARD, ENEMY OF THE STATE, TERMINATORa, SEVEN DAYS OF MAY i još mnogo toga drugog, i čak ako su svi oni spremni da gledaju inferiornu mešavinu toga, nisam siguran koliko su nisko spremni da idu.
Prvo, EAGLE EYE je surovo underbudgeted film u odnosu na spektakl koji pokušacva da nam pruži. Stoga su akcione scene bazirane na apstraktnom quick cuttingu koji gotovo sve prepušta mašti. Ne samo da postoje scene u kojima nije jasno šta se zapravo dešava, to nije tako retko, nego postoje scene u kojima nisam siguran ni šta je snimano.
Nemam ništa protiv midbudget akcijaša, štaviše među njima se kriju neki dragi naslovi, pa ipak barem bi DreamWorks trebalo da zna iako postoji mogućnost da se film jeftino snimi, ne postoji mogućnost da se film jeftino gleda.
Osnov promašenosti ovog filma jeste u scenariju i egzekuciji koja ja ograničena kako budžetom tako i rediteljskim moćima, ali nepravedno je zaboraviti glumce. Neke od najvećih holivudskih ikona su se potvrđivale time što su davale smisao besmislenim filmovima. shia definitivno nije taj čovek. Štaviše i Shia je u suštini repriza, kako iz DISTURBIE tako i iz TRANSFOREMERSa. Naravno, i Seagal ceo život igra ex-CIA agente, ali Shia niti ima takvu personu niti ima tako kodifikovane uloge. On već treći put igra isti lik, zbunjenog mladića koji biva uvučen u zaveru koja nadilazi njegove moći ali on nalazi snage da sa njom izađe na kraj. Kada glumac već treći put igra anonimusa tog tipa, onda ili prestaje da bude anonimus u filmu, ili svojim likovima daje neko drugačije svojstvo. Ovako, Shia izgleda kao da je počeo da glumi još u DISTURBIJI a da se kamere nisu zaustavljale ni u TRANSFORMERSima pa sve do EAGLE EYE.
E sad, ja moram da se osvrnem na neke gluposti iz priče koje su me zabavljale tokom filma. Ponavljam, sve ove nelogičnosti o kojima ću da dalje pričati su sasvim prihvatljive za ovu vrstu filma, ali se mogu popiti tek ako je film dobro realizovan. Međutim, kada nije, kao EAGLE EYE, onda ukoliko su dovoljno ekstremne barem mogu biti neamenrno smešne.
ČUVAJTE SE SPOILERA
Dakle, glavni negativac filma je kompjuter. Kompjuter je zao zato što je shvatio da Predsednik i kabinet rade protiv interesa američkog naroda i hoće da ih pobije i smeni pozivajući se na Deklaraciju nezavisnosti i ustav. U tom ime, u dalje tekstu, kompjuter ćemo zvati Koštunica.
Koštunica je dizajniran kao iz neke antiutopije sa Chuck Hestonom. Sasvim je prihvatljivo da kompjuteri a naročito interfejsi u filmu budu malo leši nego u stvarnosti, ali hardversko rešenje zlog kompa u EAGLE EYE je dementno za 2008. godinu.
Kompjuter u cilju likvidiranja vrha SAD osmišljava plan u kome su mu ključni jedan mlad momak, to je Shia, i jedna mlada žena, to je Michelle.
Shia mu je bitan zbog svog DNK jer je jednojajčani blizanac vojnika koji je kontrolisao Koštunicu i sada mu je potreban da bi ga otključao, a žena je važna jer je njeno dete bitno za izazivanje eksplozije koja če ubiti predsednika. Međutim, iako su u celom plotu ovih dvoje ljudi nezamenjivi, kompjuter ih izlaže seriji potpuno besmislenih događaja kako bi ih doveo do pozicije u kojoj će učiniti ono što mu treba. Količna nevažnih a riskantnih zadataka koji oni moraju da učine za Koštunicu pre nego što likvidiraju vrh države je apsurdan, naročito kada se uzme u obzir Koštuničina aposlutna moć nad većim delom američke vojne i civilne elektronike. Jedini komplikovaniji način da dovuče čoveka sa sličnim DNK kako bi ga otključao bio je da natera Shiinog oca da napravi novog sina, pa da ga odgaji u tom pravcu da jednog dana dođe do Koštunice pa da ga otključa...
Ono što je još apsurdnije je to da je Koštunica u pravu, i da ukoliko je film pretendovao na neku političku poentu, američka vlast zaista radi na štetu američkog naroda, tako da kad konačno isključe Koštunicu i film praktično kaže, "Super je da ne postoje nerazumni poštovaoci zakona već da na čelu ostaje oligarhija sklona ljudskim greškama i oportunizmu..."
Moram priznati da me je i toliki rezultat ovog filma u američkim bioskopima iznenadio.
* 1/2 / * * * *
E tako sam se otprilike ja osećao kad sam morao da istrpim dva sata Bayovih Transformersa. I to kaže moron koji i dalje stoji pri tome da mu je Eagle Eye jedno od najprijatnijih bioskopskih iskustava ove godine. :)
Nisi ti moron, ti si naprosto poseban.
specijalan :lol:
Ja sam Vrelo pre neki dan krenuo da slušam i posle jedno pet pesama prebacio na neki poljski death metal.
Da je ono izašlo 1993. godine, verovatno bih bio raspamećen, ovako, ovo mi je kompetentan indastrijal rok ali mi je korišćenje etničkih motiva gimik koji ne izvlači inače neupečatljive pesme. Starost je užasna stvar. :cry:
Da je Srebrenica urađena 1943. godine ne bi bila tako upečatljiva kao 1995.
a i verujem da neki poljski death metal bend pravi upečatljivije pesme od Vrela :lol:
pečataju, što se kaže u narodu
a tako ti i na probi, čim odsviramo pesmu gde ima narodnjačkih motiva, odma posle toga sviraš one blastove.
Ja se u suštini slažem sa Mehom oko toga da ono što radi Vrelo nije novo i nije vizionarski, što sam i podvukao u poređenju sa Iztokom Turkom, u samoj recenziji.
Međutim, današnji mejnstrim ni u svetskim okvirima, u suštini, nije baziran na novim muzičkim stremljenjima. Čini mi se da sam u recenziji jasno podvukao da se Vrelo ne bavi, niti pretenduje da se bavi muzičkim istraživanjem već pravljenjem mejnstrima.
Mislim da je spoj stilova, koji podrazumeva industrial, vrlo mudar jer tačno profiliše publiku kojoj Vrelo želi da se obrati. Industrial rock u tom umekšanom obliku ima prolaz i uživo i u klubu, vrlo je prilagodljiv.
Naravno, nadam se da će na sledećoj ploči da ih se lati neki još classier producent, tipa Iztok, ili ako bude para neki baš bigwig (recimo Butch Vig, ili da budem bezobrazniji Timbaland, ili ovi što rade M.I.A. - to bi bilo interesantno, kako se Vrelo ponaša u urban ili grime kontekstu), i da će celu stvar još da unapredi.
No, za naše uslove, nema šta, ovo je vrhunska stvar. Inače, možda bi bilo zanimljivo za svetske ambicije kada bi našli nekog poznatog da im uradi remix.
Reprizirao sam THE DAY THE EARTH STOOD STILL Roberta Wisea u sklopu priprema za gledanje rimejka. Ovaj film ima nesumnjiv značaj u panteonu SF kinematografije kao primer jednog angažovanog socijalnog pogleda na žanr koji je izašao u vreme kada takav pristup nije bio masovno prisutan u filmovima.
Međutim, gledano iz današnje vizure, sa masom još boljih i zrelijih filmova koji su snimljeni potom a sa istim angažovanim pristupom SFu i vanzemaljcima, reklo bi se da je ovaj naslov sazreo za rimejk. Naprosto, za razliku od mnogih klasika iz tog perioda koji u sebi uspevaju da stvore utisak da su na svakom nivou neponovljivi, da su čak i tehnički impresivni za današnje standarde, Wiseov klasik je isključivo bitan na nivou svog high concepta.
Ono što je najvažnije za njegov koncept je svakako to da je reč o matrici koja se može reinterpretirati u svakoj epohi pošto svako doba nosi svoje tenzije, kao što su u originalnoj verziji tretira pitanje nuklearnog naoružanja i hladnog rata.
Ipak, originalna Wiseova verzija ostaje naslov koji je zanimljiviji kada se o njemu čita nego kada se gleda.
Quote from: "Meho Krljic"Ja sam Vrelo pre neki dan krenuo da slušam i posle jedno pet pesama prebacio na neki poljski death metal.
Verovatno VADER :evil:
Forbes na balkanski načinObjavljeno: Čet, 27. 11. 2008. 12:45 NULA OD ČOVJEKA
Forbes: Magazin za otvorenu diskriminaciju siromašnih
Na naslovnoj stranici prvoga broja balkanskoga Forbesa prikazan je njegovani postariji muškarac, u snježnobijeloj košulji i hlačama boje devinoga govna, koji u ruci drži lopticu za bejzbol, valjda kao simbol vitalnosti, aktivne dokolice i neposustaloga takmičarskog duha. Samo zbog pseudoliberalne prijetvornosti njegova ruka nije uzdignuta u nacistički pozdrav
Piše: Viktor Ivančić
Otkad su reklame postale osnovni sadržaj suvremenih korporativnih medija, poseban oblik ironije predstavlja segment s oglasima koji reklamiraju same medije. Kad medij donosi reklame koje reklamiraju medij, to je neka vrsta živahne korporativne onanije, koja računa na učinak samooplodnje. ,,Kad kupite ovaj magazin saznat ćete kakav magazin možete kupiti." Jednom marketinški opisan, magazin nas nikada neće iznenaditi svojim tekstovima, jer oni su samo neophodne izlike, služe tome da ukrase prostor za oglase - dakle za temeljni sadržaj - i korespondiraju s njihovim porukama. Tisuće različitih reklama, koje promoviraju tisuće različitih proizvoda, međutim, uglavnom se slijevaju u jednu jedinstvenu poruku. Ta poruka glasi: prilagodi se ili crkni!
Jutarnji list od 14. studenoga objavio je oglas na dvije uzastopne desne stranice. Prva stranica potpuno je prazna, otisnuta u prljavoplavoj boji, a na vrhu je istaknuta prijeteća parola: ,,Ne budi nula od čovjeka." Sljedeća stranica, po šabloni već otrcanog trika, donosi ,,razotkrivanje" i nastavak parole: ,,Budi sedam nula."
To je reklama za Forbes, ,,najprodavaniji svjetski poslovni magazin", koji će od 27. studenoga početi izlaziti u balkanskom izdanju. Izdavač je Europapress holding - vlasnik Jutarnjeg lista i 60 posto tiskanih medija u Hrvatskoj - a magazin će, osim u matičnoj zemlji nakladnika, biti namijenjen tržištima Srbije, Slovenije, Crne Gore, Makedonije i Bosne i Hercegovine. Obuhvatit će teren koji se danas naziva ,,regijom", a nekad je bio poznat kao ,,umjetna tvorevina" i ,,tamnica naroda".
Parola ,,Ne budi nula od čovjeka... Budi sedam nula" odnosi se na udarnu temu prvoga broja: to je priča o ,,15 najvećih", skupini tajkuna i vlasnika poslovnih carstava ,,za koje radi regija". ,,Da oni stanu stalo bi sve", glasi podnaslov. ,,Godina krize njima je najbolja godina - kupuju avione, zapošljavaju i guše se u poslu", glasi nadnaslov. Na prvoj su stranici portreti odabrane šestorice: Zlatko Marić, ,,kralj zaštitara", Ivica Todorić, ,,vlasnik Agrokora", Ivan Ergović, ,,NEXE grupa", Mujo Selimović, ,,hranitelj BiH", Miroslav Mišković, ,,Delta Holding", Mirko Šrot, ,,pivo i mediji". ,,Uđi u igru", glasi zavodljivi slogan Forbesa, ,,ne budi nula od čovjeka" nego imaj sedam nula na bankovnom računu.
Kvalificirani tabadžija i sakupljač ferarija: Zlatko Marić
PHOTO: www.nacional.hr
Radi se, po mišljenju ovog potpisnika, o jednome od najjezivijih primjera autoritarnog jezika još od vremena ,,konačnog rješenja" i medijskih običaja kakve je licencirao časopis Der Sturmer. Noseća fotografija na naslovnici startnoga izdanja balkanskoga Forbesa prikazuje njegovanog postarijeg muškarca, u snježnobijeloj košulji i hlačama boje devinoga govna, koji u ruci drži lopticu za bejzbol, valjda kao simbol vitalnosti, aktivne dokolice i neposustaloga takmičarskog duha. Samo zbog pseudoliberalne prijetvornosti njegova ruka nije uzdignuta u nacistički pozdrav.
Autorima reklame barem ne možemo pripisati licemjerje. Njihova poruka je jasna kao psovka: ako nisi bogati guzonja, onda nisi čovjek, nego si ,,nula od čovjeka", ljudska ništica. Ali teško ćeš postati bogati guzonja ako ne čitaš Forbes. Ili ćeš makar uzgajati dužno poštovanje prema bogatim guzonjama kao spasiteljima nacija tek ako čitaš Forbes. Ili ćeš makar, u svojoj gologuzosti, sanjati o tome da postaneš bogati guzonja tek ako te kvalitetno narajca Forbes. U slučaju nekontrolirane noćne polucije, oglas za upijajuće papirnate maramice također ćeš naći u Forbesu.
--------------------------------------------------------------------------------
,,Nula od čovjeka" je Židov u nacističkoj Njemačkoj. Ljudsko biće kojemu su odreknute ljudske osobine i status osobe. Stvor predodređen za odstranjivanje u lager. ,,Ne budi nula od čovjeka", dakle, znači: ne budi Židov u carstvu liberalno-kapitalističkog fašizma. Spasi glavu prije nego te sustav ugnjetavanja do kraja samelje i pretvori u ljudsku ništicu
--------------------------------------------------------------------------------
Neuklopljenost u ambijent bogatih i uspješnih - makar na razini ,,pozitivnih intencija" - podrazumijeva izgon iz svijeta kojemu se priznaju ljudske vrijednosti, kaže nam promotor magazina. Život dostojan čovjeka samo je onaj koji je ovjeren s više nula na domaćem ili inozemnom kontu. Ostati siromašan znači onečovječiti se, izdati svoju ljudsku bit koja se sastoji od njegovane halapljivosti i nagona za stjecanjem. Kapitalizam, kao sustav eksploatacije i bespoštedne konkurencije, tako se nadaje kao biološki zadan, jedini prirodan poredak u kojemu ,,čovjek" pliva kao riba u vodi, ako nije ,,nula", dakako, olovno Ništa koje bespovratno tone ka muljevitom dnu.
Magazin Forbes, i inače namijenjen strukturi lojalnih malograđana, čuven je po svojim rang-listama - kojima defiliraju najbogatiji, najmoćniji, najslavniji, najbezočniji... - pa je vrijednosni sustav koji promiče radikalno natjecateljski. Pobjeda ili smrt! - nešto je kao uređivački kredo i mantra što se servira uvaženim pretplatnicima, uz dodatak: prilagodi se ili crkni! Cjelokupan smisao iscrpljen je u agresivnom posvećenju vladajućeg poretka koji se, obzirno kazano, temelji na zaštiti bogate manjine od većine.
S balkanskim izdanjem, očigledno, doživljavamo i to da nas svaki marketinški klipan može izvrijeđati kako god mu padne na pamet. Tu je na djelu još i zrela faza tranzicijskog kretenizma, kada nastupa vulgarno klasno ponižavanje. Reklama u Jutarnjem listu, naime, blistavi je primjer govora mržnje na klasnoj osnovi. Njome se izražava otvoreno gađenje prema ,,drugima i drugačijima", s tim da oni nisu definirani bojom kože, etničkom pripadnošću ili seksualnom orijentacijom, nego su ,,drugi i drugačiji" siromašni ili nedovoljno bogati. Ono perverzno u cijeloj priči je da izdavač Forbesa s pravom računa kako će i među takvima naći određenu količinu suglasnih, te će dio naklade utopiti pothranjujući osjećaje samoprezira. Izdavač, naravno, ima u vidu i klasičnu prodaju iluzija: nemali je broj onih koji će se zbog same činjenice da drže Forbes u rukama - s ,,informacijama" iz života uspješnih i moćnih - osjećati otrgnutim iz svijeta bezvrijednih, iz kategorije ne-ljudi, makar jedva skrpali četiri i pol eura za polumjesečni primjerak.
Poruka da si ,,nula od čovjeka" ako ne nalikuješ Zlatku Mariću, koji je zgrnuo milijune kao kvalificirani tabadžija, pa sada kolekcionira ferrarije i barokni namještaj, ili ako ne želiš slijediti herojski put neke od ,,regionalnih" inkarnacija Ivice Todorića, koji iz dvorca s 40 soba reinvestira ono što je pokrao na razvalinama socijalizma - ako se zaista hoće pročitati - kod osoba s minimumom higijene može samo lediti krv u žilama. Ona, naime, zrači i dodatnom balkanskom stravom.
Izdavač balkanskog izdanja magazina Forbes: Ninoslav Pavić, gospodar medijskog prostora
PHOTO: www.tportal.hr
Kapitalizam je u ove prostore ulazio kroz stražnja vrata, poguran nacionalističkom jurišnom silom, da bi danas ostao baštinik iste vrste energije. Politički razbojnici omogućili su uspon istoj takvoj ekonomskoj sorti; vladajući sloj utvrdio se besprijekornom koordinacijom barbara. Hraneći medije redovitim indiskrecijama iz svoga poslovnog i privatnog života, koje su kozmetički obrađene tako da imaju auru hrabrosti i muške vizije, oni su stvarni kreatori službenoga ,,pogleda na svijet".
Oni pak koji se, niti u snovima, ne pokoravaju religiji tako propisanog lifestylea - tipu življenja koji si, i da ga žele, ne mogu priuštiti - bit će odbačeni i žrtvovani kao heretici. Nitko za njima neće žaliti, jer optužnica je unaprijed ispisana: to su ljudske ništice, vlasnici uzaludnih egzistencija. Sve miriše po zapaljenoj slami; sve podsjeća na radostan povratak kalvinističkoj vjeri prema kojoj je blizina ekonomskom obilju važila kao znak božje milosti.
U takvim okolnostima, uredništva korporativnih medija i pridruženi marketinški odjeli ustrojeni su kao svojevrsne gestapovske ekspoziture krupnog kapitala, gdje raznorazni Herr Flickovi liberalnog kapitalizma razvijaju strategije borbe protiv potencijalnih neprijatelja režima. Oni ih suočavaju sa svjetonazorskim standardima koji će svakodnevno svjedočiti o dubini njihova poraza. U manje suptilnim prilikama, kao što su ove balkanske, šalju im poruku da je poduzetnički i socijalni ,,neuspjeh" - ili već puki manjak interesa za takvo što - krunski dokaz srozavanja ljudskosti. Nije eksploatacija nehumana, nego je nehumano ako u njoj ne participiraš!
Budući da siromašni ionako najčešće maštaju o tome da postanu bogati, zašto im se - ako to ne uspijevaju - poručuje da su ,,nule" u ljudskom smislu? Sigurno ne zato da ih se ohrabri na bogaćenje, nego zbog potrebe da im se usadi strahopoštovanje prema onima koji su, za razliku od njih, bogatstvo stekli i sada su u prilici nad njima vladati.
U ovakvom tekstu čini mi se primjerenim pozvati na Marxa, koji je, varirajući Hegelovu shemu ,,gospodara i sluge" - na način koji bi danas izazivao jednodušan zazor - ,,ideologijom" smatrao gospodarevu predodžbu svijeta koja je klasno neosviještenom slugi važila kao ,,svijet": ta predodžba, dakle, nije bila vlasništvo sluge nego vlasništvo njegova vlasnika. Njemački filozof Gunther Anders, na tome tragu, opisuje učinak korištenja šablona u medijskim manipuliranjima: ,,Kad se masovnom čovjeku svijet isporučuje u obliku totaliteta šablona, na mjesto svijeta stupa doduše totalitet predodžbi, no ipak takav koji je 'njegov' samo zato što mu se žigoše. 'Neka moja predodžba vama bude svijet', govori volja onoga tko proizvodi matrice. Tako je govorio Hitler."
Konc-logor: Prirodno stanište za nulu od čoveka
PHOTO: WIKIPEDIA
I zbilja: ,,Nula od čovjeka" je Židov u nacističkoj Njemačkoj. Ljudsko biće kojemu su odreknute ljudske osobine i status osobe. Stvor predodređen za odstranjivanje u lager. (Suvremene tvornice, doduše, u kojima se za minimalne naknade crnči od osam do pet, a u zemljama tzv. Trećeg svijeta i mnogo duže, pa još s maloljetnicima koji obaraju norme, ionako se sve manje razlikuju od lagera; radnička klasa općenito postaje zatajeni dio svijeta, njegova nevidljiva biološka infrastruktura: dovoljno je prelistati bilo koje novine i uočiti na koliko su fotografija prikazani bijeli ovratnici, a na koliko radni trliši. Živimo u kulturi razigranih menadžmenta, tu sam pogled na radnika izaziva nelagodu i proplamsaj stida, jer predstavlja izravno suočavanje s ,,neuspjehom".)
,,Ne budi nula od čovjeka", prema tome, znači: ne budi Židov u carstvu liberalno-kapitalističkog fašizma. Spasi glavu prije nego te sustav ugnjetavanja do kraja samelje i pretvori u ljudsku ništicu. Pridruži se barem plutajućoj bagaži malograđana koja će živjeti od svojih fantazija i pripomoći usponu najbeskrupuloznijih.
Naravno, predložak nije rasni nego klasni: prema ,,neuspješnima" - prema suvišnima - razvija se odnos multikulturalne tolerancije, a do neke mjere zajamčena im je sloboda govora, kretanja, potrošnje i ostalih izlišnosti. Ono što možda slijedi je Zakon o klasnoj čistoći, koji je, u nepisanoj formi, već na snazi. Ne samo tzv. urbane vile, nego i čitavi gradski kvartovi postupno bivaju ograđeni visokim zidovima sa sigurnosnim kamerama, a unutar njih vlada čelični princip ,,nemiješanja". Nad mirnim snom elitnoga staleža obično bdiju ,,nule" od ljudi s ,,nulericama", širokim ramenima, opasnim pogledima i slušnim aparatima.
Poseban užas izaziva pomisao kako je najbrojniji dio populacije pripitomljen da bude najmanje osjetljiv na poruke i prakse otvorene diskriminacije. Korporativni mediji, kao proizvođači ,,stanja duha", u tome su bili naročito uspješni: žene, homoseksualci, pripadnici etničkih i vjerskih manjina, svi će oni - u borbi za stjecanje ravnopravnosti - uživati neusporedivo izdašniju javnu (tj. medijsku) potporu od potplaćenih, kakvima najčešće i sami pripadaju. Represija se iskazuje kao strukturalno lukavstvo: prigrlimo sve razlike pod uvjetom da sakrijemo one klasne! Tko bi još zapažao materijalno siromaštvo kraj tolikog ,,bogatstva razlika"?
Propagandne poruke tipa: ,,Ne budi nula od čovjeka... deklariraj se kao Hrvat!", ili: ,,Ne budi nula od čovjeka... uđi u krilo Katoličke crkve!", čak bi i u tradicionalno ksenofobičnoj i katolički zadrtoj Hrvatskoj izazvale javnu sablazan nepodnošljivih razmjera. Ali kazati za nekoga tko se nije poslovno etablirao, nego je ,,neuspješan" u disciplini gomilanja kapitala, da je otpadak ljudskog roda, smeće čovječanstva, ,,nula od čovjeka" - nešto je savršeno normalno; ,,stanje duha" takvo je da se nitko od tih uvreda neće osjetiti iritiranim, jer - kako se računa - sluge su prihvatile svjetonazor gospodara.
Prostačko ponižavanje klase proizvođača u javnome govoru bez teškoća se uklopilo u norme jezika političke korektnosti koje je propisao sustav; poželite li, s druge strane, da se taj sustav razmrvi u prah i pepeo, da se pod naletom nekakvoga istočnog ili južnog povjetarca stropošta kao kula od kamata (Georgij Viktorov), to će bez dvoumljenja biti svrstano u žanr opakoga ,,ekstremizma". Zastupnici suprotnoga mišljenja opremit će se šljemovima i gumenim palicama da se s vama upuste u konstruktivni liberalno-demokratski dijalog.
Izdavač balkanskoga Forbesa, vlasnik Europapress holdinga, također ima više od sedam nula na bankovnom računu i svakako nije ,,nula od čovjeka": ljudske ništice proizvodit će njegove magazine, uključujući Forbes, i u borbi za golo preživljavanje pakirati u celofan ,,društvene kriterije" koji njihovome gazdi omogućuju da ih kreativno tlači. Skupina balkanskih tajkuna, istaknuta na naslovnoj stranici već u prvom broju, punit će Forbes oglasima, i tako osiguravati financijsku pozadinu promidžbenom materijalu koji će širiti opsjenu o ,,prirodnoj" naravi njihove moći.
Ovaj potpisnik ne bi im htio mrsiti račune. A i kad bi htio, ne bi to bio u stanju. Kupite Forbes, uostalom. Za četiri i pol eura, u protuvrijednosti raznih balkanskih valuta, tamo će vam kapitalističke svinje objasniti zašto niste ljudi.
*Tekst objavljen u BH Danima, prenosimo uz dozvolu autora i redakcije BH Dana.
Pogledao sam, zahvaljujući Žikinom požrtvovanju D'AUTRES MONDES Jana Kounena.
Ovaj dokumentarni film bi se mogao podvesti po žanr ego-trip dokumentaraca, slično Kustinom MARADONA BY KUSTURICA. Ne samo da se u njemu reditelj bavi svojim iskustvom, već pokušava da određeni fenomen prikaže kroz primere iz svojih filmova.
Iako je kod Kuste taj ego-trip intenzivniji i Kounen priču o šamanizmu ilustruje svojim insertima. DOBERMANN mu služi kao primer pogrešne, banalne upotrebe droge a animacije iz BLUEBERRYja mu služe kako bi objasnio stanja u koja su ga dovodili šamani.
U tom smislu, D'AUTRES MONDES je companion piece u odnosu na BLUEBERRY pošto objašnjava Kounenovo stanje kada je snimao ovaj film. U tom smislu, Kounen ima i više prava da se koristi svojim insertima od Kuste koji prilično nategnuto pravi paralelu između svojih likova i Maradone.
U svakom slučaju, gledajući film shvatamo da Kounen vrlo lepo zabavljao na svom izletu u šamanizam, ali ni nas nije ostavio kao puke posmatrače. Dokumenti o njegovim iskustvima ispraćeni su vrlo zanimljivim polemikama sa naučnicima koji šamanizmu prilaze sa psihijatrijske, sociološke ili farmakološke strane.
Sigurno je da D'AUTRES MONDES nije kompletan uvid u šamanizam, ali jeste prilično zaokruženo štivo za one koji se tak upoznaju sa temom i zato ga iskreno preporučujem. S druge strane, kao što je poznato, da je ljubav prema Kounenu greh, ja bih goreo paklu te uzmite moju preporuku sa rezervom.
* * * / * * * *
Quote from: "marduk"Quote from: "Meho Krljic"Ja sam Vrelo pre neki dan krenuo da slušam i posle jedno pet pesama prebacio na neki poljski death metal.
Verovatno VADER :evil:
Pa, da. :lol:
Vader su na jednom albumu kao saradnike potpisivali poznate bendove, tipa Depeche Mode je potpisan kao produkcija ili tako nešto, i onda na allmusicu, u karijeri Depeche Mode pisalo da su radili Vaderov album...
Quoteu karijeri Depeche Mode pisalo da su radili Vaderov album...
I Ognjanović je prevodio Криcтину Деваулт...
To sa trećeg ili četvrtog njihovog albuma gde su samo obrade, a među njima i I.F.Y. Bolje zvuči kad ga otpeva muško, zaista...
Pogledao sam BILLION DOLLAR BRAIN Kena Russella. Ovo je film iz serijala o tajnom agentu Harry Palmeru, o kome je pisao Len Deighton. U kanonskoj fazi, snimljena su tri filma o njemu, a pored Russella režirali su Sidney J. Furie i Guy Hamilton.
Kasnije su snimljena i dva DTV nastavka u kojima je igrao Caine.
BILLION DOLLAR BRAIN je svakako najbolji u seriji. Tokom šezdesetih vrlo često su avangardni filmmejkeri radili špijunske filmove. Već sam pominjao QUILLER MEMORANDUM koji je pisao Harold Pinter i koji vrca od off the wall rešenja.
Međutim, kao reditelj, Russell dovodi celu art priču do totalnog ekscesa. BILLION DOLLAR BRAIN je više Russellov film nego što je klasičan repertoarski naslov. Unutar samih scena na nivou mizanscena, Russell je potpuno raspojasan, u celu priču ubacuje dosta arty slapsticka, ali isto tako svojim vrlo zanimljivim kadriranjem oplemenjuje neke od tipičnih situacija iz ove vrste filmova.
Ukoliko ponekad zamišljamo, kako bi recimo izgledao neki Bond film kada bi ga radio neko tipa Kuste u najboljoj formi, onda je BILLION DOLLAR BRAIN odgovor na to pitanje.
Ono što je još luđe jeste da BILLION DOLLAR BRAIN koliko god ekscentričan jeste zapravo jedan od politički najinteresantnijih filmova u svom žanru. Naime, negativac u ovom filmu je američki penzinoisani general koji je postao naftni magnat i sada pokušava da sruši SSSR tako što će izazvati secesiju Letonije, uz pomoć tamošnjih disidenata od kojih su neki, međutim, ranije bili simpatizeri nacista.
Zvuči poznato?
Tokom Palmerovog susreta sa svojim ruskim kolegom, ovaj mu kaže "Možda želiš da nam neko uništi državu, ali ne želiš da to bude neka banda..." Za razliku od nekih zapadnih vlada kasnije, Harry Palmer se složio sa dežmekastim Sovjetom, i stao je na put ratnom pohodu teksaškog naftnog magnata.
Stoga, kao što su neki autorski filmovi Kena Russella istali večito aktuelni, tako se čini da je imao tu sreću da mu i film, koji bi se mogao smatrati "tezgom" bude aktuelan i dan-danas, i da se jedna hiperstilizovana vizija ispunila u stranosti.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE LOVE GURU Marca Schnabela.
Ovaj film je bio planiran kao veliki comeback Mike Myersa, i pokušaj da se sa originalnim materijalom vrati na visine svojih uspešnih franšiza SHREK i AUSTIN POWERS. U tom pokušaju sa ovim filmom nije uspeo, i LOVE GURU ne samo da nije franchise starter nego nije ni bio ni hit, štaviše nije ni vratio uložene pare.
Neuspeh je sasvim opravdan. LOVE GURU svakako nije dobar film, međutim, nije ni toliki promašaj kao što se čini. Štaviše, LOVE GURU je gross out gromada. Myers u njemu uspeva da podigne gross out na nivo autorskog koncepta. Evidentno je da se Myers u ovom filmu sa puno uživanja posvećuje grossoutu koji povremeno dostiže ekstremne razmere i apsolutno prevazilazi rutinsku upotrebu grossouta radi eksploatacije. Za LOVE GURU se može reći sve sem da je reč o rutinskom proizvodu.
Koliko god bizarno zvučalo, u ovom Myers istinski pokušava da istražuje teritoriju grossouta i iako LOVE GURU nije naročito dobar film, sporadično je toliko smešan da zaista potvrđuje Myersa kao jednog od najinteresantnijeg komičara na mejnstrim sceni.
Ne samo da sa ovim filmom potvrđuje svoj status "second best Peter Sellersa" nego zaista čini da sa iščekivanjem pratimo šta će raditi na sledećim projektima. Svi veliki komičari,uključujući i samog Sellersa su snimali filmove koji su povremeno zgražavalči kritiku ali u tim filmovima su probali neke nove stvari koje su kasnije ugradili u klasike. LOVE GURU je takav film.
Inače, ako se ima u vidu potpuni trijumf Boyleovog SLUMDOG MILLIONAIREa i potpuni debakl LOVE GURUa, čini se da je Indija ove godine u raznim domenima obeležila Holivud.
* * 1/2 / * * * *
Ill. Gov. charged in Obama successor probe
Buzz Up Send
Email IM Share
Digg Facebook Newsvine del.icio.us Reddit StumbleUpon Technorati Yahoo! Bookmarks Print By MIKE ROBINSON, Associated Press Writer Mike Robinson, Associated Press Writer – 19 mins ago AP – In this April 18, 2007 file photo, Illinois Gov. Rod Blagojevich speaks at the 45th Annual Illinois Governor's ...
Slideshow: Illinois Gov. Rod Blagojevich Play Video Video: Governor Arrested FOX News Play Video Video: Illinois governor arrested on federal charges AP CHICAGO – Illinois Gov. Rod Blagojevich was arrested on Tuesday on charges he brazenly conspired to sell or trade the U.S. Senate seat left vacant by President-elect Barack Obama to the highest bidder in what a federal prosecutor called a "corruption crime spree."
U.S. Attorney Patrick Fitzgerald told a news conference prosecutors make "no allegations" Obama was aware of any alleged scheming.
Blagojevich also was charged with illegally threatening to withhold state assistance to Tribune Co., the owner of the Chicago Tribune, in the sale of Wrigley Field, according to a federal criminal complaint. In return for state assistance, Blagojevich allegedly wanted members of the paper's editorial board who had been critical of him fired.
"We were in the middle of a corruption crime spree and we wanted to stop it," Fitzgerald said Tuesday, calling the corruption charges against Blagojevich "a truly new low."
Federal investigators bugged the governor's campaign offices and placed a tap on his home phone and Chicago FBI chief Robert Grant said even seasoned investigators were "stunned" by what they heard on the tapes.
Blagojevich spokesman Lucio Guerrero said the governor's office did not have immediate comment on the charges but issued a statement saying the "allegations do nothing to impact the services, duties or function of the State."
A 76-page FBI affidavit said the 51-year-old Democratic governor was intercepted on court-authorized wiretaps over the last month conspiring to sell or trade the vacant Senate seat for personal benefits for himself and his wife, Patti.
Otherwise, Blagojevich considered appointing himself. The affidavit said that as late as Nov. 3, he told his deputy governor that if "they're not going to offer me anything of value I might as well take it."
"I'm going to keep this Senate option for me a real possibility, you know, and therefore I can drive a hard bargain," Blagojevich allegedly said later that day, according to the affidavit, which also quoted him as saying in a remark punctuated by profanity that the seat was "a valuable thing — you just don't give it away for nothing."
The affidavit said Blagojevich also discussed getting a substantial salary for himself at a nonprofit foundation or an organization affiliated with labor unions.
It said Blagojevich also talked about getting his wife placed on corporate boards where she might get $150,000 a year in director's fees.
He also allegedly discussed getting campaign funds for himself or possibly a post in the president's cabinet or an ambassadorship once he left the governor's office. He noted becoming a U.S. senator might remake his image for a possible presidential run in 2016, according to the affidavit. And he allegedly said a Senate seat would also provide him with corporate contacts if he needed a job and present an opportunity for his wife to work as a lobbyist.
"I want to make money," the affidavit quotes him as saying in one conversation.
The affidavit said Blagojevich expressed frustration at being "stuck" as governor and that he would have access to greater resources if he were indicted while in the U.S. Senate than while sitting as governor.
Among those being considered for the Senate post: U.S. Reps. Jesse Jackson Jr., Danny Davis, Jan Schakowsky and Luis Gutierrez; Illinois Senate President Emil Jones and Illinois Department of Veterans Affairs Director Tammy Duckworth.
The affidavit outlined a Nov. 10 call between Blagojevich, his wife, his chief of staff — John Harris, who also was arrested Tuesday — and a group of advisers in which Harris allegedly suggested working out an agreement with the Service Employees International Union.
Under the plan, Blagojevich would appoint a new senator who would be helpful to the president-elect and in turn get a job as head of Change to Win, a group formed by the union. The union would get an unspecified favor from Obama later.
Nothing in the court papers suggested Obama had any part in the discussion. In fact, Blagojevich allegedly said in the same conversation that Obama most likely would not appoint him as secretary of health and human services or to an ambassadorship because of the negative publicity that has surrounded the governor for three years.
One day later, according to the affidavit, Blagojevich allegedly told an associate he knew Obama wanted a specific Senate candidate but "they're not going to give me anything except appreciation." He finished the remark with an expletive.
Blagojevich also was charged with using his authority as governor in an attempt to squeeze out campaign contributions.
Corruption in the Blagojevich administration has been the focus of a federal investigation involving an alleged $7 million scheme aimed at squeezing kickbacks out of companies seeking business from the state. Federal prosecutors have acknowledged they're also investigating "serious allegations of endemic hiring fraud" under Blagojevich, who has a $177,412 salary, though it's unclear whether he accepts the total.
The governor has repeatedly denied any wrongdoing.
Political fundraiser Antoin "Tony" Rezko who raised money for the campaigns of both Blagojevich and Obama is awaiting sentencing after being convicted of fraud and other charges. Blagojevich's chief fundraiser, Christopher G. Kelly, is due to stand trial early next year on charges of obstructing the Internal Revenue Service.
According to Tuesday's complaint, Blagojevich schemed with Rezko, millionaire-fundraiser turned federal witness Stuart Levine and others to get financial benefits for himself and his campaign committee.
Federal prosecutors said Blagojevich and the chairman of his campaign committee have been speeding up corrupt fundraising activities in the last month to get as much money as possible before the end of the year when a new law would curtail his ability to raise contributions from companies with state contracts worth more than $50,000.
According to the affidavit, agents learned Blagojevich was seeking $2.5 million in campaign contributions by the end of the year, with a large part allegedly to come from companies and individuals who have gotten state contracts or appointments.
The affidavit also outlines Blagojevich conversations related to Tribune Co., which has been hoping to sell Wrigley Field, the home of the Chicago Cubs which the publishing giant also owns.
Blagojevich was quoted in court papers as telling Harris in a profanity laced Nov. 4 conversation that his recommendation to Tribune executives was to fire the editorial writers "and get us some editorial support."
Harris is quoted as telling the governor Nov. 11 that an unnamed Tribune Owner, presumably CEO Sam Zell, "got the message and is very sensitive to the issue."
The affidavit said Harris quoted a Tribune financial adviser as saying cuts were coming at the newspaper and "reading between the lines he's going after that section," apparently meaning editorial writers. Blagojevich is quoted as saying: "Oh, that's fantastic."
"Wow," Blagojevich allegedly replied. "Keep our fingers crossed. You're the man. Good job, John."
Harris allegedly told Blagojevich in his conversation with the financial adviser he had singled out deputy editorial page editor John McCormick as "somebody who was the most biased and unfair."
After hearing that, Blagojevich allegedly stressed to the head of a Chicago sports consulting firm that it was important to provide state aid for a Wrigley Field sale.
Blagojevich took the chief executive's office in 2003 as a reformer promising to clean up former Gov. George Ryan's mess.
Ryan, a Republican, is serving a 6-year prison sentence after being convicted on racketeering and fraud charges. A decade-long investigation began with the sale of driver's licenses for bribes and led to the conviction of dozens of people who worked for Ryan when he was secretary of state and governor.
FBI spokesman Frank Bochte said federal agents arrested the governor and Harris simultaneously at their homes at 6:15 a.m. and took them to the Chicago FBI headquarters.
He did not have any details about Blagojevich's arrest, only that he was cooperative with federal agents.
"It was a very calm setting," he said.
The governor was to appear Tuesday before U.S. Magistrate Judge Nan Nolan to answer the charges.
___
Associated Press Writer Don Babwin contributed to this report.
Podsetio sam se klasika Gorana Markovića MAJSTORI, MAJSTORI! Iako su u istoriji SFRJ filma retka spotless remek-dela, a ovo svakako nije jedno od njih, uprkos svim svojim greškama ovaj naslov spada u sam vrh onoga što je kod nas snimano.
Ovaj film Gorana Markovića pre svega odlikuju jako dobro osmišljena konceptualna rešenja na svim nivoima. Na planu priče, sjajno je rešenje što je film smešten u jedan dan, i što praktično prati 24 sata u jednoj školi u koja prilično uverljivo uspeva da smesti niz događaja koji mahom funkcionišu. Zatim, na planu zapleta, odlično je što se film nadovezuje na prepoznatljivu matricu Gogoljevog REVIZORA što čini da se u priču unese neka vrsta ready made znakovitosti koja proističe iz samog Gogoljevog izvornika.
Zatim, na planu režije, lokacja novosagrađene škole je sjajna. Ne samo da je arhitektura sedamdesetih u Jugoslaviji izuzetno fotogenična nego bi se moglo reći da izgleda istovremeno i kao savršen reprezent duha vremena a istovremeno i kao simbol Jugoslavije kao jedne too good to be true platforme što će ona na kraju postati. U samom filmu, u jednom trenutku direktorka počinje da priča kako je škola počela da se kvari kada je postala savremena, dobila novu zgradu, puno učenika i postala ustanopva za uzor. Zar to nije zapravo prilča o Jugoslaviji koja je u svojoj najdekadentnijoj fazi bila najzabavnija.
Na rediteljskom planu, Marković sve radi školski, vrlo precizno i jasno sa rediteljskom kulturom koju ima malo koji naš reditelj.
O glumačkim bravurama i harizmi stavljenim u funkciju da ne govorimo. U filmu su vrlo odmerene i ozbiljne uloge ostvarili čak i Ljuba Moljac i Zoran Radmilović koji su poznati kao sjajni glumci koji razaraju celinu, dok su Berček i Paja Vuisić prosto ponovili ono što ih čini zvezdama a Semka Sokolović Bertok i Pepi Laković su napravili autentične karaktere. Kad je o radu sa glumcima reč, Goran u ovom trenutku svoje karijere nije imao premca.
Uloga Radeta Markovića u ulozi Miloja je briljantno pripremljena, po uzoru na Gogolju i shodno tome Nušića. "Miloje je sila!", naglašava na početku Pepijev lik i ovaj lik je toliko dobro pripremljen kroz reakcije drugih likova da kada se Rade pojavi zaista dominira.
Ono što je u glumačkom smislu najslabiji deo filma jeste Goranova posveta praškoj školi odnosno radu sa naturščicima, a to je sama Keva koja je prilično nezahvalan lik za naturščika jer je pasivna.
Kad je o slabim delovima reč, i deonica sa Milojem i direktorkom ima tendenciju da bud malo konfuzna pošto Milojeva agenda tu postaje malo nejasna.
Takođe, trebalo je izbaciti i prebukvalnu, i isto tako konfuznu poentu filma sa Berčekovom recitacijom pesme o majstorima koja sve zaokružuje na jedan istovremeno i prebukvalan i nejasan način. Sličan problem Goran ima i u TURNEJI sa monologom Jelene Đokić.
Treći nedostatak je prilično preposterous seksualna praksa profesora fizičkog tarzanofila koja nije ni autentinčno perverzna ni smešna.
Međutim, izvan toga MAJSTORI, MAJSTORI! je zaista izvanredan film koji pokazuje šta je zapravo dalo kredibilitet tadašnjoj i kasnijoj dominaciji praške škole koja nažalost kasnije nije postizala ovakve rezultate a iznedrila je i prilično slabe epigone.
Ipak, njihov uspeh nije potpuno proizvoljan a MAJSTORI, MAJSTORI! jeste jedno od objašnjenja.
* * * 1/2 / * * * *
Analysis: Scandal threatens to dog Obama
Buzz Up Send
Email IM Share
Digg Facebook Newsvine del.icio.us Reddit StumbleUpon Technorati Yahoo! Bookmarks Print By LIZ SIDOTI, Associated Press Writer Liz Sidoti, Associated Press Writer – 18 mins ago
Featured Topics: Barack Obama Presidential Transition AP – In this Aug. 17, 2005, file photo Sen. Barack Obama, D-Illinois, left, laughs with Illinois Gov. Rod ...
Play Video Video: What Colorado Projects Would Benefit From Obama? CBS4 Denver Play Video Video: Illinois governor accused of trying to sell Obama's seat KTVK 3TV Phoenix Play Video Video: States compete for stimulus plan KMOV Channel 4 St. Louis WASHINGTON – President-elect Barack Obama hasn't even stepped into office and already a scandal is threatening to dog him.
Obama isn't accused of anything. But the fact that Illinois Gov. Rod Blagojevich, a fellow Democrat, has been charged with trying to sell Obama's now-vacant Senate post gives political opponents an opening to try to link him to the scandal. A slew of questions remain. The investigation is still under way. And the ultimate impact on Obama is far from certain.
He pointedly distanced himself from the case Tuesday, saying, "I had no contact with the governor or his office, and so I was not aware of what was happening" concerning any possible dealing about Blagojevich's appointment of a successor.
In Chicago, U.S. Attorney Patrick Fitzgerald said prosecutors were making no allegations that Obama was aware of any scheming. And Blagojevich himself, in taped conversations cited by prosecutors, suggested that Obama wouldn't be helpful to him. Even if the governor was to appoint a candidate favored by the Obama team, Blagojevich said, "they're not willing to give me anything except appreciation."
Republicans pounced nonetheless.
"The serious nature of the crimes listed by federal prosecutors raises questions about the interaction with Gov. Blagojevich, President-elect Obama and other high ranking officials who will be working for the future president," said Rep. Eric Cantor of Virginia, the new GOP House whip.
Added Robert M. "Mike" Duncan, chairman of the Republican National Committee, "President-elect Barack Obama's comments on the matter are insufficient at best."
Robert Gibbs, an Obama spokesman, said, "We did not know about this recent part of the investigation until today."
The two Illinois politicians have never been especially close and have largely operated in different Democratic Party camps in the state. Blagojevich's disdain for Obama was clear in court documents; he is quoted as calling the president-elect a vulgar term in one phone conversation recorded by the FBI.
Despite all that, at the very least, the episode amounts to a distraction for Obama just six weeks before he's sworn into office while he works to set up his new administration and deal with a national economic crisis. It also raises the specter of notorious Chicago politics, an image Obama has tried to distance himself from during his career.
In court documents, FBI Special Agent Daniel Cain detailed several phone calls between Blagojevich and his aides that were intercepted on court-authorized wiretaps over the past month. Blagojevich is accused of conspiring to sell or trade the vacant Senate seat for personal benefits for himself and his wife, Patti. Among his alleged desires: a Cabinet post, placement at a private foundation in a significant position, campaign contributions or an ambassadorship.
There were signs the continuing investigation could still involve Obama.
It appears that Obama friend Valerie Jarrett, an incoming senior White House adviser, is the person referred to repeatedly in court documents as "Candidate 1." That individual is described as a woman who is "an adviser to the president-elect" and as the person Obama wanted appointed to the Senate seat. Court papers say that Candidate 1 eventually removed herself from consideration for the Senate seat.
Blagojevich talked at length about Candidate 1 in a Nov. 11 phone conversation with an aide.
One day later, Jarrett, a Chicago businesswoman who is one of three co-chairmen of Obama's transition team and was a high-level adviser to his presidential campaign, made it known that she was not interested in the seat. On Nov. 15, Obama announced that Jarrett would be a senior White House adviser and assistant for intergovernmental relations.
Obama's circle of major Illinois political allies and supporters is largely separate from Blagojevich's, with two major exceptions. Both Obama and Blagojevich got extensive money and support from Chicago businessman Antoin "Tony" Rezko, who is awaiting sentencing after being convicted in June on charges of using clout with Blagojevich's administration to help launch a $7 million kickback scheme. And Obama is close to Illinois Senate President Emil Jones, who has been the governor's staunchest legislative ally.
At least one top aide to Obama, Michael Strautmanis, previously worked for Blagojevich. Obama has appointed Strautmanis to serve as White House chief of staff to the presidential assistant for intergovernmental relations and public liaison. The Chicago native was legislative director and counsel to Blagojevich when the governor was a member of Congress and then helped Blagojevich win the governorship in 2002. There is no indication that Strautmanis is involved in the case.
More details on the case could be forthcoming.
Court documents say they don't include all calls dealing with the governor's efforts regarding the Senate appointment. And many people in the documents are referred to by aliases; there's little doubt their identities will eventually surface.
Pogledao sam HOW TO LOSE FRIENDS & ALIENATE PEOPLE Roberta B. Weidea.
Ne samo da je output Simona Pegga kada ne radi sa Edgar Wrightom, očekivano slabiji od nivoa koji su zajedno uspostavili nego mi se čini da je iznenađujuće bled čak i za neke prosečne standarde produkcija u kojima se Pegg kreće. Naime, neverovatno je da Pegg kada se već opredelio za žanr romantične komedije koji je generalno vrlo razvijen, naročito u Britaniji odakle on dolazi, mahom glumi u naslovima koji su ispod proseka čak i u okvirima žanra, dok u nekom širem kontekstu uopšte ni ne mogu da privuku pažnju.
HOW TO LOSE za razliku od RUN FATBOY RUN barem pokušava da bude solidna classy produkcija, ali to ne uspeva da ga izleči od toga da je suštinski potpuno besmislen i šupalj film. Ne samo da ne uspeva da prevaziđe konvencije romcoma što uporno pokušava, nego ne uspeva ni da ih dostigne.
Simon Pegg u svemu tome, uspeva da unese izvesnu harizmu i pokrene stvari, ali HOW TO LOSE je tipičan primer velikog talenta zarobljenog u projektu koji je daleko isod njegovih mogućnosti. U jednoj od kritika, Simona Pegga porede sa Dudley Mooreom, i da, kada se pogledaju projekti bez Wrighta, Pegg ima sličnu putanju sjajnog talenta u mediokritetskom materijalu.
HOW TO LOSE je gledljiv, ali svakako nije film na Peggovom nivou, niti je film koji mu je bio potreban u ovoj fazi.
* * / * * * *
Frontmen Smashing Pumpkinsa Billy Corgan najavio je da njegov bend više neće objavljivati albume i da će se u buduće usredsrediti na singlove.
"Sa albumima smo završili. Nema svrhe. Ljudi ih čak uopšte ne slušaju. Stave ih na iPod, prevuku dva singla i ostalo preskoče", rekao je Corgan Chicago Tribuneu.
On je dodao da bend neće više svirati u velikim dvoranama i da će prestati da se oslanja na stare hitove.
Corganu smeta to što ljudi smatraju da su Pumpkinsi odsvirali svoje.
"Razbesni me kad ljudi misle da smo gotovi, da nemamo budućnost. Skloni se. Ne trebaš nam. Mi nikad nismo bili taj bend. Taj srećni bend. Nastavili smo tamo gde smo stali. Nismo penzionisana grupa koja svira svoje stare hitove", kaže on.
Vođa Pumpkinsa je za raspad benda 2000. godine okrivio gitaristu Jamesa Ihu.
"Bio je toliko negativan. Bukvalno me je dovodio do ludila."
Poslednji album Smashing Pumpkinsa bio je Zeitgeist, objavljen prošle godine.
jesi li odgledao onog "skina"? baš me zanima kako si ga video a i kako korespondira obrada i mladosti i potkulture sa onim što će biti u "šišanju"...
Nisam ga još pogledao, ali koliko sam se obavestio, ne korespondira uopšte.
SKIN je sitnorealistička drama o odnosima roditelja i dece a ŠIŠANJE je 80s ekstravagancija. :D
to mi kaži :!:
Oliver Stone has been at work for six months on an untitled documentary about Venezuelan President Hugo Chavez says Variety.
The doco will not focus on the dramatic rescue of hostages from the militant Columbian FARC group that Chavez helped to broker in February, Stone himself was .
Rather its subject will be the opposition Chavez has faced at home and abroad with his populist socialism reforms, especially from the Bush administration.
It will also cover the 'South American revolution', a trend of leftist politicians being elected to office in Latin America this decade.
Stone hopes to have it ready for next year.
Pogledao sam dugo očekivani JCVD Mabrouka El Mechrija, courtesy of Ginger. Ovaj film je bio dugo i ozbiljno iščekivan pošto se činili da je El Mechri otkrio Sveti Gral filmova sa Van Dammeom u ovoj fazi.
Naime, El Mechri je u ovom filmu pretendovao da adresuje dve ključne opsesije Van dammeovih fanova a to je a) zašto Van Damme kad toliko snima ne pokuša da snimi dobar film b) zašto neko ne pokuša da snimi film o Van Dammeovom životu koji je ionako zanimljiviji od zapleta njegovih renectnih filmova.
Nažalost, El Mechri je samo dotakao ove dve premise a onda je obe upropastio vodeći se sličnim mehanizmom kojim se vodio i Van Damme dok je uništavao svoju karijeru. Prvi kliše pod koji je Van Damme potpao bio je pokušaj da posle par promašaja u najuzbudljivijoj i najkreativnojoj deonici svoje karijere, pokuša da se oživi nastavkom svog najvećeg hita UNIVERSAL SOLDIER, čime se totalno pokopao, a drugi kliše je navlačenje na kokain zbog koga su članovi ekipe nazivali Van Dammea Van Gram. Dakle, Van Damme je čovek klišea koji je propao ponavljajući uspele forme svojih uspelih filmova i poznate klišee sunovrata velikih zvezda.
El Mechri je ponovio slične klišee tako što je svoj film strukturirao kao što kažu kalupi post-RESERVOIR DOGS indie filma, na nejasnoj razmeđi između meta i repertoarskog filma, sa nepotrebnom mešavinom fantazije i realizma, pseudo-anrovske priče i filma-eseja, pokušavši da jedan naslov ugura sve moguće ready made postavke Sundance filma.
Samim tim JCVD je frustrirajući film zato što kako koji sekund odmiče tako se ovaj film udaljava od ogormnog kvaliteta koji je mogao da ima.
Na kraju, postaje čak i prilično mučan nezavisni film u kome negativni apsekti dominiraju nad pozitivnim.
Međutim, svežina koncepta a u kontekstu Van Dammeovog trenutnog stanja omogućuje da se ovaj naslov posmatra kao neka vrsta preokreta u njegovoj karijeri. Naravno da pravi fanovi znaju još od Ringo Lamovog REPLICANTa da on zna da glumi, no lepo je da ovaj festivalski hit sa tim upozna i kritiku koja ne prati DTV ponudu.
Nažalost, El Mechri, koliko god da je uspeo na nivou gimmicka, nije uspeo da istinski snimi bolji filmod onoga što Van damme sada snima. Međutim, iza žaljenja nad propuštenom prilikom ipak ostaje osmeh na licima fanova koji su sada sa ovim prehvaljenim filmom, a koji je u suštini lošiji od mnogih DTV naslova, dobili potvrdu da ni Van Dammeov uspeh niti njegov neuspeh nisu bazirani na realnim rezultatima.
I to je negde tačno, Van Damme je u DTV fazi snimio naslove poput SECOND IN COMMAND, REPLICANT ili IN HELL koji su bolji od njegovih najvećih komercijalnih hitova iz theatrical faze, da ne govorim o tome da je Van Damme bio učilo u holivudskim debijima John Wooa, Tsui Harka i Ringo Lama a da je recimo potpuno zaboravljeni KNOCK OFF jedan izuzetan film u njegovom opusu.
Stoga, JCVD će nadam se Van Dammeu doneti još poneku respektabilnu ulogu u Evropi, u koju bi, a imajući u vidu uspon francuske i ruske industrije industrije akcijaša trebalo i da se preseli.
* * / * * * *
Inače, kad smo već kod aproprijacije akcione zvezde u art-filmu u kojoj igra sama sebe, podsetio bih na odlični IRMA VEP Olivier Assayasa u kome Maggie Cheung igra samu sebe...
Pogledao sam BABYLON AD Mathieu Kassovitza. Moram priznati da me je ovaj film prijatno iznenadio iako mi se sasvim jasno zašto je Kassovitz napravio onoliku frku u vreme izlaska i distancirao se od filma.
U BABYLON ADu krije se Kassovitzov pokušaj da sa holivudskim zvezdama snimi dvoipočasovni genrebending epic koji će možda biti slavljen kao remek-delo a možda i ismejan u Kanu, ali će u svakom slučaju delo biti delo koje je po svojim dimenzijama dostojno ovog nekadašnjeg vunderkinda francuskog filma. I kassovitz je u ovoj priči video priliku da snimi tako nešto. Holivud je i u toj priči a i kasnije kad je pogledao materijal video nešto drugo, SF akcIjaš od 90 minuta sa Vin Dieselom i to je na kraju i prikazao u Americi (to je verzja koju sam i ja gledao).
Iskreno rečeno, iako je sasvim jasno koje su deonice skraćivane, kao i da određeni likovi nemaju razrešenje, ova verzija od 90 minuta je sasvim legitimna. Ipak, s druge strane, sasvim je jasno šta intimno smeta Kassovitzu u njoj. On je naprosto želeo da BABYLON AD bude njegov FIFTH ELEMENT a na kraju je ispalo da je to njegov TRANSPORTER. I ta degradacija od pokušaja da snimi film kao Besson a da na kraju izgleda kao Bessonov minion ga je dotukla.
Ipak, BABYLON AD je vrlo dinamičan i simpatičan film, naročito u prvoj polovini dok se dšava u bivšem Sovjetskom Savezu pošto je to lokacija koja koliko god da je česta u novijim akcijašima, retko kada je dobro realizovana a ovde jeste. U tom segmentu ima niz dinamičnih scena poput recimo prenošenja automobila helikopterom što je inače direktno preuzeto iz igre MERCENARIES na koju me je navukao Meho, čak je vrlo slično i kadrirano.
Isto tako, scena sa nuklearnom podmornicom koja prevozi izbeglice je sjajna.
Iako hand-to-hand combat nije Kassovitzova jača strana, BABYLON AD u celom svom toku odaje utisak jedne solidne classy produkcije. Štaviše, pažljiva realizacija određenih scena, naročito tretman enterijera upravo pokazuje ono po čemu se izdvajaju evropski reditelji kad je reč o kreiranju atmosfere.
Što se gejminga tiče, nekoliko setova neverovatno podsećaju na setove iz igara i čini se da ih je Kassovitz koristio kao referencu. Ipak, za razliku od Paula Andersona, kod njega igre nimalo ne utiču na dramaturgiju filma.
U svakom slučaju, ja sam na onim nivoima na kojima je to moguće zaista uživao u BABYLON AD.
* * 1/2 / * * * *
http://www.youtube.com/watch?v=3XX5dzBfnck&feature=related
Ah... Svakim danom sam sve sigurniji da je Ida žena mog života...
Pogledao sam RESIDENT EVIL: DEGENERATION Makoto Kamiye, i beskrajno sam uživao. Doduše, ja sam fan i RESIDENT EVIL filmova, i Andersonovog i Wittovog i Mulcahyjevog. Ipak, DEGENERATION je ne samo odličan animirani dodatak ovim filmovima već se može posmatrati kao ravnopravan naslov.
Meha bi moglo zanimati to što je scenarista ovog filma Shotaro Suga pisao i igru DEVIL MAY CRY 4.
Iako se ni po budžetu, ni po ambiciji ne može porediti s BEOWULFom, DEGENRATION ima dosta skičnosti sa ovim filmom Roberta Zemeckisa. Naime, bespoštedna akcija koju omogućuje animacija je u ovom filmu dovedena do savršenstva, i što se ambicije u akcionim scenama tiče, retko koji aktuelni igrenjak može da mu parira ne samo po sadržaju akcionih scena nego i po kadriranju.
Kamiya zaista briljantno kadrira akcione scene i svaka od njih je vrlo razrađen set-piece što se retko sreće u animiranim filmovima, a upravo je BEOWULF dobar primer toga. Dok je mo-cap odličan, performace capture je daleko slabiji od BEOWULFa, međutim kada krenu akcione scene, DEGENERATION uopšte ne zaostaje previše.
Još je zanimljivije to što u akcionim scenama Kamiya zaista jako ozbiljno kadrira i nema previše iživljavanja sa pokretima kamere koji su u animiranim ambijentu mogući. Kamiya je na nivou izraza izrazito funkcionalan, i vrlo mudro koristi tehniku koja mu je na raspolaganju.
Što se scenarija tiče, on je vrlo rudimentaran kad je reč o osnovnom zapletu filma, međutim unutar tri čina filma, unutar samih scena, film je jako dobro napisan i osmišljen, a scenarista se odlično izmakao Kamiyi i prepustio mu da puca penale.
Obe akcione scene na aerodromu (uz eho Pekićevog BESNILA) i završna u high tech zgradi korporacije koja je nasledila Umbrellu su sjajno scenaristički postavljene na nivou odnosa likova, koji Kamiya zaista sjajno inkrporira u širu akcionu sliku.
Iako ova animacija nije po svom tonu toliko horor koliko akcijaš, i nije mnogo bliža igra od filmova, Kamiya upeva da napravi i odličan horor momenat koji je u neku ruku filmovima izmicao u monumentalnoj sceni kada inficirani ljudi tupavo izlaze iz olupine aviona. Film obiluje takvim off the wall momentima koji čine da DEGENERATION apsolutno prevazilazi nivo animiranog spin-offa RESIDENT EVIL serije.
Štaviše, nadam se da će producenti istrajati i da će sa ovom ekipom raditi još animiranih filmova na ovu temu, odnosno da neće odustati kao producenti animirane serije STARSHIP TROOPERS.
Da priča nije tako lapidarna u odnosu na RESIDENT EVIL univerzum, DEGENERATION bi imao punokrvni theatrical potencijal, a čini mi se da bi ga mogao imati i sada na tržištima gde je RE serija filmova i igara jako popularna. U Japanu je imao limited release u bioskopima i zaradio je 300ak hiljada dolara.
U svakom slučaju DEGENERATION mi je jedno od najprijatnijih iznenađenja ove sezone. Jedini razlog zašto nije dobio veću ocenu je to što su autori prepričali neke bitne stvari za rasplet priče koje bi po meni morale da budu pokazane čime je, čini se svesno, umanjen theatrical potencijal i generalni "umetnički dojam" filma.
* * * / * * * *
Sad mi je DEGENERATION probudio bloodlust. Setio sam se da je moj najomiljeniji anime reditelj Yoshiaki Kawajiri bio attachovan da radi DTV nastavak Highlandera. I sad odem da vidim šta se dešava sa tim i vidim da je završio. Jel neko gledao to potencijalno remek-delo?
Stephen Norrington ("Blade," "The League of Extraordinary Gentlemen") will write and direct a reinvention of "The Crow" for Relativity Media reports Variety.
James O'Barr's comic followed musician Eric Draven who is murdered trying to rescue his girlfriend from thugs, and returns from the dead one year later to exact vengeance.
Relativity is in negotiations with producer Ed Pressman to acquire the film franchise and finance the film.
Pressman produced the 1994 Alex Proyas-directed adaptation which became infamous for the death of its star Brandon Lee during production.
Proyas' gothic and stylized take will be replaced by a hard-edged, realistic "almost documentary-style" mystery says Norrington.
Quote from: "crippled_avenger"Sad mi je DEGENERATION probudio bloodlust. Setio sam se da je moj najomiljeniji anime reditelj Yoshiaki Kawajiri bio attachovan da radi DTV nastavak Highlandera. I sad odem da vidim šta se dešava sa tim i vidim da je završio. Jel neko gledao to potencijalno remek-delo?
Directors cut:
http://www.megaupload.com/?d=F1A2EWAO
Šta znam... Simpatično ovo izgleda, možda čak kroz zube procedim i lepo, ali za mene hajlender nije hajlender ako se kao čovek ne lati mača. Mada nisam gledao Degeneration, rekao bih da je prebacivanje RE u format (tihim glasom) *
crtanih filmova * nije toliko problematičan jerbo je RE to što jeste, još od prvog dela. Sa druge strane, animirani hajlender gubi onaj retro-junački šmek koji je onomad imao (ako izuzmemo zaista traljav drugi deo zbog blejdranerovskog okruženja) i čini mi se kao nešto što mi moj klinac gurnuo u DVD posle (krišom odrađenog) gledanja Naruta. Da se ne zove Highlander, od mene bi ovo bilo mlaka-do-podgrejana preporuka, a ovako... procenite sami.
Da li sam spomenuo da moja malenkost u suštini ne voli, da ne kažem gadi se, anime? Nisam? Fuck. Taman je ovo zaličilo na half-assed rivju.
Bem ti dupli post.
Dobrodošao nazad na forum.
Kako sam ti napisao u PM, nabavio sam SKINS i serija mi je vrlo cool. Na kojoj tivi to ide kod nas?
Quote from: "crippled_avenger"Dobrodošao nazad na forum.
Kako sam ti napisao u PM, nabavio sam SKINS i serija mi je vrlo cool. Na kojoj tivi to ide kod nas?
Navuko sam neki bronhitis, pa sam se pito gde ću - kud ću... :!:
Skins su, da si ti živ i zdrav, već dvaput u celini i celosti išli na Foxu.
Znam da su išli ali nisam znao na kojoj tivi. Video sam bio u nekom trenutku da se emituje kad još ja nisam počeo da gledam. No, to meni ne menja ništa. Ja samo domaće serije gledam na tivi, ostalo ionako nabavljam na nekoj vrsti gomile.
Drago mi je da si se vratio u akciju. Hvala sa H-LANDERa...
Edgar's Top 29 Films 2008
Yes, there's only 29 films as the year ain't over yet and I still intend to see the following.
THE WRESTLER - next Tuesday.
Also THE READER and TIMECRIMES today.
Still haven't seen FUNNY GAMES, GOMORRAH, VICKY CRISTINA BARCELONA, 4 MONTHS, 3 WEEKS AND TWO DAYS or BOLT in 3-D.
Still intend to see BALLAST, VALKYRIE, REVOLUTIONARY ROAD and WENDY AND LUCY.
Still may see AUSTRALIA and CHE. And more.
But here's my pretty solid end of the year list.
Will update on December 31st!
1 - LET THE RIGHT ONE IN
2 - SYNECDOCHE, NEW YORK
3 - IRON MAN
4 - NOT QUITE HOLLYWOOD: THE WILD, UNTOLD STORY OF OZPLOITATION
5 - MAN ON WIRE
6 - HUNGER
7 - FROST / NIXON
8 - THE DARK KNIGHT
9 - BURN AFTER READING
10 - WALL-E
11 - RACHEL GETTING MARRIED
12 - SLUMDOG MILLIONAIRE
13 - HAPPY GO LUCKY
14 - GRAN TORINO
15 - KUNG FU PANDA (IMAX)
16 - REC
17 - CLOVERFIELD
18 - JCVD
19 - SON OF RAMBOW
20 - RAMBO
21 - THE RUINS
22 - HELLBOY II: THE GOLDEN ARMY
23 - THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON
24 - THE FOOT FIST WAY
25 - TROPIC THUNDER
26 - MILK
27 - W.
28 - ZACK AND MIRI MAKE A PORNO
29 - PINEAPPLE EXPRESS
30...
The 2008 RIKI OH award for insane, senseless violence - RAMBO
Runner up - PUNISHER : WAR ZONE
Some surprising choices I know, but I will defend my choices of 60 year old John Rambo and killer, cell phone imitating vines to all comers.
Now, argue amongst yourselves that THE DARK KNIGHT isn't higher.
The Billionaire's Black Sheep
What's it like when your grandpa is the richest man in the world? For Nicole Buffett, it means forgoing cable TV and health insurance and making do on $40,000 a year. Here, she dishes on her upbringing and why her grandfather Warren Buffett disowned her.
By Leah McGrath Goodman
Brigitte Sire
Nicole Buffett is at home among the neo-hippies who shuffle along the laid-back, tree-lined streets of Berkeley, CA. At an elfin 5 feet tall, clad in a flowing peasant dress and sandals adorned with peace signs, her long hair cascading in ropy dreadlocks to her waist, the 32-year-old abstract painter is just another of the city's free-thinking, granola-crunching denizens. And yet, she's a walking oddity. "The first thing most people think of when they hear my last name is money," she laughs.
Not just money — gobs of it. Nicole Buffett's grandfather is the legendary investor Warren Buffett, whose $58 billion fortune made him the richest man on the planet, a mantle he seized from Bill Gates last fall. So deep are Buffett's pockets that when the financial markets cratered in September, the so-called Oracle of Omaha single-handedly buoyed Wall Street (at least for a day) by plunking down $5 billion on troubled investment bank Goldman Sachs. ("Canonize Warren Buffett," cried one headline on CNBC's Website.) But there's a bitter irony to Buffett's beneficence. Wall Street's white knight is also an unforgiving hardhead when it comes to his own granddaughter, whom he cut off two years ago after a falling-out. "For him to discard me like that was devastating," Nicole says matter-of-factly. "It permanently divided our family."
When Nicole was 4, her singer-songwriter mother married Warren Buffett's youngest child, Peter, a composer for commercials and films. He later adopted Nicole and her identical twin sister, who were embraced as kin by the larger Buffett family — especially Susan, Warren's first wife, an avid music lover and cabaret performer. "A lot of people don't realize that my family is full of artists," says Nicole. (Susan Buffett, who died in 2004, was an early buyer of Nicole's art and named Nicole one of "my adored grandchildren" in her will.)
As a child, Nicole made regular visits to "Grandpa's" modest home in Omaha, where he still lives, purchased in 1958 for $31,500. Despite the humble digs, Nicole remembers the occasional spoils of Buffett's wealth. At Christmas, when she was 5, he gave her a crisp $100 bill from his wallet. Once, she was invited on a private tour of the See's Candies factory he owned. And twice yearly, Peter Buffett packed up his brood for a vacation at his father's compound in Laguna Beach. Nicole also remembers once tiptoeing into her grandfather's study to fetch something, careful not to disturb him while he read the Wall Street Journal. Just as she turned to slip out, Buffett cleared his throat and said, "Nicole, I just want you to know that your grandmother and I are very proud of all that you've accomplished as an artist." "It's a really big deal for him to communicate on such an emotional level," says Nicole, her eyes welling. "So it was a big deal for me."
Nicole was clueless about the scope of the Buffett fortune until she was 17, when her grandfather appeared on the cover of Forbes for having topped the magazine's annual list of the richest Americans. Her classmates nearly stampeded her at school with the news. "I called my dad, and he said, 'Yeah, Grandpa is going to be getting a lot more press, and we're going to have to get used to that. But we'll be living our lives the same way and doing what we always do,'" Nicole says.
In fact, the national media debut only intensified Buffett's efforts to preserve his unaffected lifestyle. Aware of the unfairness of what he calls "the ovarian lottery," Buffett made clear to the family that there'd be no handouts. "For most people, your life is largely determined by the wealth you were — or weren't — born into," Nicole explains. "But our family was supposed to be a meritocracy." That philosophy translated into a near-fanatical devotion to living like regular Joes. Buffett's kids went to public schools and, when they were old enough to drive, shared the family car. "You wouldn't guess it, but I grew up in a household with my parents saying, 'If you're fortunate enough to find something you love, then do it,'" says Peter Buffett.
Committed to instilling those homespun values in his grandkids, Buffett agreed to pay for their college educations — and nothing more. He picked up the six-figure tab for Nicole's art school tuition. Once, Nicole called her grandfather's office to ask if he'd help her buy a futon when she moved to an off-campus apartment. "You know what the rules are: school expenses only," his secretary told her.
Four years ago, following Susan's death, Buffett showed up for his family's annual Christmas gathering clad in a garishly over-the-top red tracksuit and Santa hat, a gift from "Arnie" (California governor Arnold Schwarzenegger). Everyone laughed at the absurdity of it all. When the holiday ended, Nicole raced into Buffett's arms. "We're not a touchy-feely family, so when I did it, the rest of the family seemed a little surprised," Nicole says, beaming. "But he gave me this great big hug back."
It was the last time the pair would share an embrace. Two years later, Nicole agreed to appear in The One Percent, a documentary by Johnson & Johnson heir Jamie Johnson about the gap between rich and poor in America. "I've been very blessed to have my education taken care of, and I have had my living expenses taken care of while I'm in school," she states on camera. None of the Buffetts, a famously press-averse bunch, had ever before appeared in so public a forum to dish about their upbringing. Though Nicole informed her father of her role in the film and he had no objections, she failed to give her grandfather a heads-up. Asked in the film how he'd react to her interview, Nicole responds, "I definitely fear judgment. Money is the spoke in my grandfather's wheel of life."
Nicole concedes that the remarks may have sounded brusque. "I meant that my grandfather is like a Formula One driver who only wants to race — he just loves the game and wants to be the best," she says. But Buffett was galled. He had for some time felt ambivalent about Nicole and her sister's claim to his fortune — though Peter had legally adopted them, he divorced their mother in 1993 and remarried three years later. To make matters worse, while plugging the film on Oprah, Nicole confessed, "It would be nice to be involved with creating things for others with that money and to be involved in it. I feel completely excluded from it."
The perceived sense of entitlement and Nicole's self-appointed role as family spokesperson prompted Buffett to tell Peter that he'd renounce her. A month later, the mega-billionaire mailed Nicole a letter in which he cautioned her about the pitfalls of the Buffett name: "People will react to you based on that 'fact' rather than who you are or what you have accomplished." He punctuated the letter by declaring, "I have not emotionally or legally adopted you as a grandchild, nor have the rest of my family adopted you as a niece or a cousin." Nicole was devastated. "He signed the letter 'Warren,'" she says. "I have a card from him just a year earlier that's signed 'Grandpa.'"
But Buffett's decision was irrevocable. "I don't have an easy answer for where my father is coming from," says Peter Buffett, who speaks to Nicole regularly. "But I know I can't change the spots on a leopard." Jamie Johnson convinced Nicole to tape a follow-up interview, which he added as an emotional postscript to his film. "To pretend like we don't have a familial relationship is not based in reality. I've spent years of my life at his home in Omaha. I'm shocked and hurt," Nicole says.
Now, despite her sterling surname, Buffett is getting by on $40,000 or so a year, largely on the sale of her paintings (collectors include Shirley Temple's daughter Lori Black and Hollywood special-effects guru Scott Ross). There's no denying that the Buffett name piques interest in the art world, where Nicole's pieces have fetched as much as $8000. One of her techniques is to leave unfinished works outside, exposed to the elements. "I like to see what happens," she says, hovering over canvases mottled with sunbursts of color.
Nicole supplements her income by working at a San Francisco boutique, but still can't afford cable or health insurance. Since their falling-out, Buffett has begun mailing sizable Christmas checks to his grandchildren, despite his no-freebies rule. Even so, Nicole vigorously insists that she has no regrets. "I think it shows he's trying to reach out to his grandkids in a more personal way," she says, before pausing. "And probably he's rewarding them for behaving."
In the two years since they last spoke, Nicole has been besieged by her grandfather's image. "I can't turn on the TV or read the paper without seeing him," she says, referring to his role in the Wall Street bailout and as Barack Obama's adviser during his presidential bid. She dreams about a reconciliation, however unlikely. Still, she says she'll never stop being a Buffett. "I will always be self-reliant," she says, curled up on her couch, her dreadlocks draping her body like a quilt. "Grandpa taught me that, and it has set the tone for my life."
Leah McGrath Goodman is editor-at-large for Trader Monthly and is working on a book about the traders who built the global oil market, due out in 2010.
Zahvaljujući Gingeru, podsetio sam se jednog od graddaddyja conspiracy filma CAPRICORN ONE Peter Hyamsa.
Gledajući njegove naslove iz sedamdesetih, počinjem da shvatam te očetne uspehe koji su doveli Hyamsa do pozicije u Holivudu koja me je kasnije mahom nervirala. Nije Hyams oduvek bio mediokritet. Pored BUSTINGa, dobar primer toga je upravo CAPRICORN ONE.
Hyams je pisao scenario za ovaj film u kome meša rollercoaster poteru sa paranoia trilerom u kome se iskazuje skepsa prema establišmentu, nasleđena iz naslova kao što su PARALLAX VIEW. Naravno, CAPRICORN ONE nije toliko pretenciozan kao Pakula ali kao što se ovaj na mala vrata bavi ubistvima Kenneddyjevih, i Hyams ekranizuje jednu od najčuvenijih teorija zavere a to je teorija da ljudi nkad nisu sleteli na Mesec nego da je sve inscenirano u TV studiju.
U ovom slučaju, on govori o futurističkoj misiji na Mars. U samom zapletu Hyams uspeva da postavi jednu briljantno crnohumornu postavku, a to je kako jedna poluplemenita prevara može da postane fatalna i kako lako pozitivni junaci, čak i heroji mogu postati ubice.
Iako je reč o filmu koji u početku ima vrlo komplikovan zaplet, Hyams uspeva da drći relativnu relaksiranost u glumačkoj igri kroz ceo film i da je podrži duhovitim dijalozima.
Šteta je samo što film biva ispušten u razrešenju gde postaje previše neuverljiv, pa gotovo i banalan u svom avanturističkom štihu. Međutim, i kada nastupi taj raspad, ono što su aduti su dobro postavljeni likovi i neke maestralno inscenirane akcione scene.
Naročito je sugestivna upotreba helikoptera MD-500 koji su u istoriji filma poznati kao simbol demonskih futurističkih letilica. Iako ovaj helikopter ne spada u sam vrhunac ponude na tržištu u samom realnom svetu helikoptera, i nije vrhunska borbena mašina, zbog svog futurističkog, gigerovskog dizajna je masovno korišćen na filmu i to mahom kao mašina koju koriste negativci.
Recimo, u filmu FIRE BIRDS terorista vozi MD-500 protiv Cobri i Apachea i svi imaju silne muke da ga pobede iako bi ga u stvarnosti oduvali sa neba. Ovaj dizajn star 40 godina još uvek uzbuđuje filmmejkere.
A Hyams je među prvima fetišizovao ovaj helikopter, i u jednoj sceni maltene uspeva da ostvari utisak kao da dve mašine ovog tipa komuniciraju među sobom i ta scena jeste jedan od vrhunskih primera filmmejkinga u kome autor uspeva da mašini da utisak duše.
CAPRICORN ONE je izuzzetno zanimljiv, vrhunski realizovan film koji uprkos svojim brojnim pre svega dramaturškim nedostacima stoji i dan-danas. Upravo su ti nedostaci ono što autorima naja+vljenog rimejka daju za pravo da pokušaju i da ga usavrše u drugom pokušaju.
* * * / * * * *
Inače, kad smo već kod FIRE BIRDS, a i igre MERCENARIES, pominjanje MD-500 u kontekstu Severne Koreje nije greška. Štaviše, reč je o jednom od retkih tačnih prikaza vazduhoplovstava.
Naime, evo priče
500D: The MD Helicopters 500D is a civilian helicopter which North Korea imported in 1985 by circumventing United States export controls. Ironically, the airframe of the 500D was manufactured in South Korea, was assembled in the United States, and was purchased through a German export firm. The 500D has no attack capabilities, but it can be easily modified to assume the role of a gunship. Of the 87 500Ds North Korea imported, at least 60 are said to be modified in this manner. Although a modified 500D would be effective in the anti-personnel role, it only has a marginal chance of deterring lightly armored vehicles, so it is likely that the 500D would be used in a defensive role or employ guerilla tactics. With a range of 605 km, the 500D should be capable of scouting much of the Korean Peninsula. However, as the civilian version lacks a radar, its role as an observation helicopter would be limited. The ROKA operates a military variant of the 500D known as the 500MD, which could lead to deceptive operations by the North Koreans if their 500Ds were painted with ROKA livery and infiltrated South Korea. Although there are slight differences between the airframes of the 500D and the 500MD, it would be difficult to differentiate between them if a soldier is unfamiliar with the differences or if the helicopter were flying at high speeds. However, this problem could be resolved if an IFF system is implemented, thereby further limiting the 500D's role as an observation helicopter.
Ne treba zaboraviti ni Hughes 500 iz "Plavog groma". Kad naprednom Plavom gromu uništiš motor u kupoli topa možeš da se nosiš s njim čak i u ovoj letelici. Naravno, potrebno je da budeš i vešti i opaki pukovnik vazduhoplovstva s borbenim iskustvom iz Vijetnama.
Old Geordie Jokes Home:
A Geordie goes to his doctor.
Geordie: A've fallen off a ladder like. I've
really hort ma leeg.
Doctor: Can you walk?
Geordie: Work man? I canna hardly even wark.
Old Yorkshire Jokes Home:
A bloke from Yorkshire goes to the jewellers:
He says, "Can tha mek a gold statue o' mi dog?".
"Aye, reckon a can," sez the jeweller.
"Does tha want it eighteen carat?".
"Neigh," sez bloke, "I want it chewin' a bone."
Pogledao sam TRANSPORTER 3 Olivier Megatona, courtesy of Ginger.
Dovoljno me poznajete da znate kako je reći da mi je RANSPORTER 3 jedan od najočekivanijih filmova godine understatement. Puno sam očekivao od novog TRANSPORTERa i mogu reći da sam deo toga i dobio.
Za Olivier Megatona sam znao da je najslabiji u Bessonovoj rediteljskoj ekipi. Njegov film sa jean Marc Barrom i Asiom Argento SIRENE ROUGE je bio prilično slab, a s duge strane, koliko god da mi je HITMAN bio drag, a na njemu je Megaton asistirao Gensu, to je bila jedna od slabije realizovanih Bessonovih produkcija.
Iako je meni prvi TRANSPORTER bi cool, iako ništanaročito, drugi je zaista dao naročit kvalitet seriji. Louis letterier ga ja zaista maestralno napravio i tek sa drugim delom je serija dobila identitet a Louis je i završio u Holivudu snimajući HULKa i započinjući mainstream karijeru. TRANSPORTER2 je isto tako bio u Stathamov uvod u ozbiljan action stardom koji je potom zacementiran CRANKom.
Treći TRANSPORTER je slabiji od drugog, ali što se mene tiče, bolji od prvog dela. Ipak, ove sezone, nije uspeo da bude najbolji Besson-related akcijaš, tu titulu ipak zadržava maestralni Morelov TAKEN. Očiglwedno je kako TRANSPORTER 3 nailazi na razne prepreke koje mu onemogućuju da se istakne.
Ipak, rekao bih da je TRANSPORTER 3 sasvim solidan film. Megaton, kao najslabiji reditelj u serijalu čini da se vide mnogi šavovi u rediteljskom postupku. Recimo, dopušta da ima dve vrlo slične fistfight scene, u jednoj poteri je vrlo očigledno da su slike ubrzane (kako se inače i rade automobilske potere, s tim što se kod majstora to ubrzavanje ne provaljuje), ima najslabije međuljudske odnose u priči, no isto tako u finišu filma isporučuje izvanredna dva set-piecea, sa padom Stathama u reku kojom prilikom ne sme da se odvoji od automobila koji tone, i napad Stathama kolima na voz koji je ludicrous u najboljoj tradiciji drugog dela i moćno urađen.
Inače, TRANSPORTER 3 se dosta oslanja na WEDLOCK koncept narukvice koja onemogućuje junake da se udaljavaju od kola i jedni od drugih, čime se približava koncepciji CRANKa. Postoji čak jedna scena kada Statham pokušava da sustigne auto koji su preoteli koja je vrlo solidna i kao da je preuzeta iz CRANKa.
Ono što je takođe vrlo zanimlivo to je da Megaton još i više od Paul WS Andersona koristi Stathamovu moćnu figuru i u TRANSPORTERu 3 ima još više scena u kojima je Statham u old school maniru go do pojasa. I zaista Statham je verovatno posldnji akcioni heroj koji ima impresivnu fizičku pojavu, naravno ne u maniru Slya i Arnieja, ali definitivno u nekom novomilenijumskom obliku toga. Slično, Arnieju, Statham se trudi da u domenu akcijaša radi što zanimljivije high concpt naslove, kao što je u najboljim danima radio i Arnie, s tim što sama indusrija više nije onako vitalna kao što je bila u njegovo vreme, i lako se sklizne u DTV.
Kao što postoje deonice koje vuku na CRANK tako i napad kolima na voz ima eho Timurovog WANTEDa s tim što je WANTED naravno skuplji i ambiciozniji u toj deonici.
No, TRANSPORTER 3 jeste ono što je nedostajalo fanovima akcionog filma ove sezone, jedan solidan fiks prljave akcije sa harizmatičnom zvezdom. Nadam se da će ukupni zbir omogućiti da se ova serija nastavi.
* * 1/2 / * * * *
Otkud niko ne elaboira smrt Hupera? Ili sam ja propustio? :shock:
Quote from: "zakk"Otkud niko ne elaboira smrt Hupera? Ili sam ja propustio? :shock:
http://www.znaksagite.com/diskusije/viewtopic.php?t=4207&postdays=0&postorder=asc&start=825
fala :oops:
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/12/spy-counter-spy.html
Ima li možda neko jedan raritetan ali ne i sasvim nepoznat film BORN IN FLAMES?
napustio sam 99F posle pola sata; nemam bre živaca da gledam film koji me ne dotiče ni na kakvom dubinskom nivou, niti me adekvatno zabavlja svojom površinom da bih ga gledao sat i po -dva: satirizovanje modernog marketinga, nehumanosti kapitalizma, korporacija, amoralnog mentaliteta itd itd. – sve je to bičevanje mrtvog konja, meni su potrebne jače droge, manje očigledne žrtve i pristupi.
Ko god ima neku primedbu na Kounena, nek se javi ovde...
samo da ilustrujem koliko mi je 99F delovao kao traćenje mog vremena – umesto priče o zapadnoj beloj stoci koja odavno nema ništa ljudsko, i lepo joj je tako, mnogo radije sam pogledao film o (južnoafričkim) crncima koji bi da postanu ljudi.
dakle, TSOTSI (lepa, jaka trojka).
Quote from: "Ghoul"umesto priče o zapadnoj beloj stoci koja odavno nema ništa ljudsko, i lepo joj je tako, mnogo radije sam pogledao film o (južnoafričkim) crncima koji bi da postanu ljudi.
dakle, TSOTSI (lepa, jaka trojka).
Tek sad si ga pogledao, a mislio sam da ja kasnim sa Before the Devil Knows You're Dead... Odličan film, po mojoj tarifi Tsotsi je za 4+, a imaš i poodavno napisanu kritiku na Popboksu, mislim da mu je Kristina dala maksimalnu ocenu...
Quote from: "Milosh"imaš i poodavno napisanu kritiku na Popboksu, mislim da mu je Kristina dala maksimalnu ocenu...
dobro, tu su ipak i materinski instinkti radili, meni je, ovako sa Y hromozomom, to ipak 'samo' jaka trojka:
http://www.dejanognjanovic.com/index.php/FILMOVI-I-TV-/1035-Odg-Sta-se-lepo-od-filmova-gleda.html#1035
Posle dugogodišnje potrage, konačno sam uspeo da lociram filmove o Matt Helmu. Serija filmova o matt Hlmu je Columbijin pokušaj da istovremeno parodira i reinterpretira Bobnda kraje šezdesetih. Nastala su četiri filma sa Dean Martinom u glavnoj ulozi a piotom i TV serija sa Anthony Franciosom.
U ovom periodu bilo je još nekoliko pokušaja da se bondolika koncepcija odvuče u nekom drugom pravcu. U Americi su bili Matt Helm i ultrapsihodelični filmovi o Flintu sa James Coburnom, u Britaniji harry Palmer sa Michael Caineom i sl. Bond je bio fenomen koji je zaista inspirisao ne samo druge studije nego i sam United Artist da ga replicira.
Matt Helm je baziran na romanima Donalda Hamiltona i ukratko bi se mogao opisati kao rat packovski susret s Bondom, pun humora, ili pokušaja humora, poigravanja sa Helmovim alkoholizmom, pošto ga igra Dean Martin, pevanja ili slušanja Dinovih pesama i sporadično vrlo zanimljive akcije.
Iako je AUSTIN POWERS nominalno parodija na Bonda, u suštini Matt Helm je mnogo veći uzor, pošto je zbog Dina ceo hedonistički život ovog superagenta doveden do paroksizma.
Ono što je meni bilo takođe zanimljivo jeste to da su partnerke Matta Helma, iako nude znatno vulgarniju seksualnost od Bondovih, u suštini mnogo upečatljivije. Stella Stevens u THE SILENCERS je uspela da napravi sjajan i upečatljiv karakter i da Dinu ukrade show, dok je Ann-Margret u MURDERERS ROW takođe vrlo solidna.
Za sada sam pogledao prva dva filma THE SILENCERS i MURDERERS ROW iz 1966. Prvi je režirao Phila karlson, kasnije jedan od godfathera exploitation filma, a drugi je radio Henry Levin, jedan od iskusnijih holivudskih rutinera koji je radio sve i svašta u svojoj karijeri.
U THE SILENCERS bih istakao Stellu Stevens koja je napravila sjajnu komičnu ulogu, kao i neka rešenja u postavci doomsday plota koja su kasnije citirana u Bondu, pa čak i neka scenografska rešenja koja su kasnije preslikana u igri FROM RUSSIA WITH LOVE, iako nisu nikada viđena u Bond filmovima. I uopšte reklo bi se da je Helm dosta uticao na Bonda kasnije, iako nijedan od Helm filmova suštinski ne dostiže Bonda.
MURDERES ROW je intresantniji u akcionom smislu i ima internacionalne lokacije za razliku od SILENCERSa koji je smešten u Americi. U domenu potpunog austinpowersovskog kempa jesu scene kada Dino otkriva instituciju diskoteke.
U MURDERERS ROW negativca igra karl malden, kao i godinu dana kasnije u BILLION DOLLAR BRAIN o kome sam već pisao. Iako filmovi o Helmu zaista bude nostalgiju za dekadentnim Technicolorom, poređenje između ovih filmova i onoga što Ken Russell radi u filmu o Harry Plameru, koliko je zaista Stari Holivud bio na izdisaju i van svih tokova u odnosu na potencijale filmsog izraza u tom trenutku.
Naravno, danas, kada je to sve retro, sve deluje nekako drago, ali ovakva poređenja žanrovski bliskih filmova odlično pokazuju okolnosti u kojima je Novi Holivud postao nužnost.
Oba filma o Matt Helmu koja sam do sad pogledao, dobijaju
* * 1/2
Jel ima neko ovaj film?
ivans xtc (2002)
Reviewed by Neil Smith
Updated 11 July 2002
Based on Leo Tolstoy's novella "The Death of Ivan Ilyich", "ivans xtc" (pronounced "Ivan's Ecstasy") was inspired in part by Jay Moloney, the CAA agent and legendary Hollywood figure who, after succumbing to cocaine addiction, hanged himself in 1999.
But it is also an attempt by Bernard Rose to free himself from the Hollywood machine that butchered his 1997 adaptation of "Anna Karenina".
Shot on high definition digital video, "ivans xtc" opens with news of the death of Ivan Beckman (Huston), a charming, charismatic talent agent at the peak of his powers.
Flashing back "Citizen Kane"-style, it then recreates Ivan's final days, in which the triumph of wooing action man Don West (Weller) to his agency is juxtaposed by the sudden discovery that he is suffering from inoperable lung cancer.
Alienated from his family and estranged from his producer girlfriend (Enos), Ivan embarks on a binge of drugs and sex - tellingly held in the same hotel suite where Fatty Arbuckle and Charlie Chaplin used to hold their real-life orgies.
What follows is the most savage attack on Tinseltown since 1992's "The Player", though this time there are no star cameos to sweeten the pill.
Where the Dogme 95 directors had high-minded hopes of bringing cinema back to basics, Rose's use of digital photography is a far more personal challenge to the studios' domination of the industry.
But although it is tinged with his own feelings of bitterness and betrayal, "ivans xtc" nonetheless emerges as a powerful, chilling, and affecting study of one man's dying fall.
mene taj tsotsi smorio
Pogledali smo Kunac i ja hrvatski krimić RUSKO MESO Lukasa Nole. Iako je teško žanrovski definisati ovaj film, najpre bih ga definisao kao krimić.
Naime, priča prati devojku koja želi da istraži i osveti ubistvo svoje sestre koja se bavila prostitucijom. Smatra da je najbolji način za to ukoliko se zaposli u bordelu i sama počne da radi kao kurva.
U bordelu međutim shvata da je vlasnik zapravo umešan u mnogo kritičnije poslove koji će mu doći glave i da mora da stane u red kako bi ga ubila.
Nažalost, sve ono što su ključni elementi zapleta se uglavnom prepriča ili se prebrzo odvija dok nevažne stvari poput dugih priča među kurvama i sl. zauzimaju i previše vremena. U tom smislu RUSKO MESO je odličan primer kako reditelj ne ume da razdvoji važno od nevažnog i koliko je jednu premisu imao kad je pisao a drugu kad je režirao film.
Priča je smeštena u vreme Domovinskog rata tako da su zanimljivi detalji u kojima se sporadično pominju i Srbi, i nabavka oružja za vojsku uz pomoć krimosa i sl. Međutim, suštinski film je na bizaran način potpuno temporalno izmešten pošto ima deonica u kojima javna kuća izgleda kao neki pogrešno shvaćen remiks vestern ikonografije, a ulice Zagreba povremeno dobijaju potpuno sulud exploitation oreol carpenterovskog tipa.
Očigledan uticaj na Nolu ostvario je Tony Scottov TRUE ROMANCE, ima lik narkodilera koji je preslikan Gary Oldman iz ovog filma, kao i završni obračun. Nažalost, Nola je jako pogrešno shvatio Scotta. Gotovo je neverovatno kako neko ko pravi film po uzoru na TRUE ROMANCE može da snimi ovakav film.
Nola je okoreli erotoman pa ne čudi da je rediteljski najzainteresovaniji za scene seksa. Iako ni one nisu poreviše uspešne i začuđujuće malo mesa se vidi, ipak u njima je evidentna snažna rediteljeva zainteresovanost.
U odbranu filma, mogu reći i to da je kopija filma bila prilično užasna, tako da bi možda na očuvanijoj kopiji delovao pristojnije. Ovako, RUSKO MESO ostaje kao nepretenciozna hrvatska preteča Bajićevog LEPOG PLAVOG DUNAVA.
* 1/2 / * * * *
Detalj koji bi mogao zanimati lou bennyja kao hroničara našeg hip-hopa...
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=3033#p3033
Quote from: "crippled_avenger"Smatra da je najbolji način za to ukoliko se zaposli u bordelu i sama počne da radi kao kurva.
Ah, kada bi samo više žena sledilo ovaj zdrav način razmišljanja kako je rešenje za sve životne probleme da postanu kurve (makar i iz hobija!!), svima bi nam bilo lakše!!!
Quote from: "crippled_avenger"Detalj koji bi mogao zanimati lou bennyja kao hroničara našeg hip-hopa...
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=3033#p3033
hahaha
samo mi smrdi to što se kao ipak više stavlja akcenat na tog gitaristu - alo, pa đitre su mrtve?!?! dajte reperima sve ribe u filmu, budimo realni.
Ljubav je kao i gitara jedna arhaična pojava...
Pogledao sam najzad i animirani nastavak HIGHLANDERa. Ovaj vrlo inspirativni film je dobar povod da se da jedna generalna ocena dosadašnje sudbine ovog serijala.
Naime, HIGHLANDER je od svih trenutno DTV serijala verovatno najduže uspevao da bude thetrical. Imajmo na umu da je Dimension u bioskopima distribuiro ENDGAME i da je samo SOURCE bio striktni DTV. Čak je i animirani Kawajiri, kao i DEGENERATION imao limited release u Japanu. Inače, Japan je fasinantno tržište, u njemu je recimo STARSHIP TROOPERS 3:MARAUDER bio theatrical i zaradio je preko 400 000 dolara.
Panzer i davis su se tokom čitavog trajanja srrijala istinski dtrudili da filmove rade relevanti ljudi. Mulcahy je snimio prvi film kao jedan od najuspešnijih reditelja spotova, zatim je njegovu ulogu preuzeo Andy Morahan, takođe jedan od najrespektabilnijih reditelja spotova koji je bio zreo za bioskopski film (radio recimo NOVEMBER RAIN), poom je ENDGAME radio Doug Aarkiokoski koji nije previše poznato ime ali u to vreme je važio za veliku nadu pošto je bio poznati asistent Roberta Rodrigueza. SOURCE je režirao Brett Leonard koji ne samo da je u svoje vreme imao hitove (LAWNMOVER MAN) i kajor projekte (VIRTOUSITY, HIDEAWAY) nego je i SOURCE radio posle velikog umetničkog kambeka sa filmom FEED.
Dakle, HIGHLANDERi su uvek započinjani sa velikom ambicijom. Osnovni problem filmova bio je u slaboj priči, čestim slučajevima da moraju da se retkonuju raniji filmovi, nedoumicama ko je kanonski Highlander Lambert ili Paul i sl. Stoga, velika ambicija producenata se retko kada isplatila, ali je postojala.
Paradoksalno, animirani DTV nastavak radi možda i umetnik sa najvećom reputacijom od svih, uprkos tome što se uključuje u šestom delu. To je Yoshiaki Kawajiri, jdna od najbitnijih figura ortodoksne, žanrovske anime, potpisnik klasika NINJA SCROLL i WICKED CITY kao i ambicioznog VAMPIRE HUNTER D. Kawajiri je u poslednje vreme aktivniji na Zapadu putem, recimo ANIMATRIXa, i uopšte uspeh Braće Wachowski mu je pomogao u afirmaciji.
U svakom slučaju, Kawajiri je napravio zaista impresivan HIGHLANDER film. Iako se ne bi moglo reći da je scenarista David Abramowitz rešio pitanje priče, napisao je scenario u kome nema priče već se ilustruje višemilenijumski sukob dva Highlandera koji obiluje flešbekovma podstaknutim u futurističkom svetu u kome se sprema njihov završni obračun.
U priču o dorbom i zlom besmrtniku, unosi se i klasni momenat. Onaj zli je uvek na strani tirana i okupatora, bilo da je u ulozi Rimljanina ili naciste dok je pozitivac uvek na strani potlačene raje.
Tako je i u budućnosti koja je vrlo karpenterovski, da ne kažem italoapokaliptično urađena. U budućnosti kako negativac postaje dementan, tako je i dizajn mešavina antičkog Rima i nacizma, i taj koncept je sproveden vrlo dosledno u jednom 80s ključu koji je na razmeđi Carpentera i Camerona.
Kao i uvek na nivou priče, Kawajiri je naklonjen Cameronu, tako da i ovde imamo spoj snažn melodrmae i akcije sa motivima žrtvovanja ljubavnika zarad višeg dobra i sl.
Sam stil animacije je vrlo retro, anime iz najboljeg vremena. Jasno je da Kawajiri u Japanu više nije prva liga, pre svega zato što ne radi family friendly stvari, međutim isto tako odlično je što radeći za Zapad, nije prestao da bude zanimljiv i u najboljem smislu oslonjen na japansku tradiciju.
U tom smislu HIGHLANDER je ako uzmemo stilske reference italoapokalipse, Carpentera, Camerona, nekih Kawajirijevih ranijih landmarkova (roboti sa nogama pauka) vrlo apartan film koji po mnogo čemu nema veze sa onim što običan zapadni naručilac očekuje od japanimacije.
* * */ * * * *
Pogledao sam Nachov LOS CRONOCRIMENES.
Moram priznati da je ovo jedan od retkih žanrovskih hype naslova ove sezone koji je uspeo da doraste do svog hypea i da ga zaista opravda. Iako se ne može reći da je reč o punokrvnom klasiku kako ga predstavlaju, reč je o vrlo inteligentnoj žanrovskoj egzibiciji koja čini da se Nacho nametne kao zanimljiv reditelj za budućnost. Kao i većina španskih žanrovskih filmova, iako je snimljen na malom budžetu LOS CRONOCRIMENES ima jako preciznu i dobru egzekuciju.
Nacho je napisao odličan scenario, vrlo inteligentan i približio sve Sgetom Gralu niskobudžetnog a efektnog trilera, slično Ericu Redu nešto ranije ove sezone. Za razliku od Redovog filma koji uspeva da zahvaljujući zvezdi u glavnoj ulozi ima junaka koji biolje komunicira sa publikom, Nacho kreira junaka koji je dosta ubedljiv everyman sa svim svojim manama i vrlinama. Isto tako, iako scenario pledira da nudi dosta iznenađenja, mnoga od njih sam anticipirao, ali ne zato što su banalna već više iz varijante "bilo bi dobro kada bi se sada desilo to" i tako je i bilo. Mislim da je to kompliment za film kada na taj način zabavi gledaoca. Ako imamo u vidu da je ovo tip filma u kome gledalac zbog same teme putovanja kroz vreme očekuje preokrete, jako je važno da film uspeva da funkcioniše i pred vrlo koncentrisanim gledaocem.
Na rediteljskom planu, nacho gradi sjajnu atmosferu. Izražava se vrlo ekonomično. LOS CRNONOCRIMENES nema minimalistički izraz ali ima vrlo ekonomično kadriranje u kamernim okolnostima. Jedini ambiciozniji shot Nacho ubacuje na samom kraju. Ako imamo u vidu "vreme koje uništava sve2 iz IREVERSIBLE Gaspar Noea, ovaj ambiciozni kraj Nachovog filma deluje kao polemika sa Gasparom.
Ono što u svojoj vremenski oneobičenoj košmarnoj viziji Nacho nema to su izgrađeni odnosi među likovima kao kod Gaspara i zato njegov film nema emotivnu težinu pravog remek-dela već ostaje samo vrhunska žanrovska igra, što samo po sebi nije loše. Ako imamo u vidu da u nekim deonicama nacho polemiše i sa Hitchcockom, moglo bi se reći da su njegovi citati osvešćeni, pa me ne bi čudilo da ni ovo poređenje sa Gasparom nije učitavanje. Sasvim je moguće da je film savršen ovakav kakav jeste jer zaista jako dobro funkcioniše, međutim Nacho ne uspeva da prikrije kako iza vešto koncipirane mehanike, ne ostaje puno softvera.
Mađutim, meni to nije smetalo da se u okvirima onoga što jeste lepo zabavim gledajući Nacha. No, to ga onemogućuje da dobije najvišu ocenu. Što se mene tiče iako je reč o vrlo interesantno koncipiranom filmu koji je u svojim okvirima maksimalno iskoristio potencijal i zaslužuje * * * 1/2 na mene je lično ostavio utisak filma koji zaslužuje * * * .
* * * 1/2 / * * * *
LAT DEN RATTE KOMMA IN Tomasa Alfredsona je švedski film o vampirima. Dakle to je istovremeno i švedski film i film o vampririma.
U tome da je reč o švedskom filmu kriju se određeni stereotipi, i ovaj naslov se ne usteže od toga da nam te predrasude ostvari. Ovo nije švedski film u maniru Bo Arne Vibeniusa. Ovo je švedski film na tragu Bergmana. I to zaslužuje svako poštovanje. Naime, umesto aproprijacije žanrovske matrice i transformacije svog izraza u epigonskom maniru, Alfredson je snimio film koji je kvintesencijalno u duhu art house kinematografije njegove zemlje obogativši ga mitologijom vampira.
Šta rade švedski vampiri? Švedski vampiri se smaraju. Švedski vampiri dele sudbinu ostatka napaćenog švedskog naroda s tim što je njima kao i svakoj manjini još teže jer pored toga što se smaraju moraju da nabavljaju krv i ne izlaze na dnevno svetlo. Ovaj film spada u onu grupu ostvarenja čija je poruka da to što pripadaš nekoj ekskluzivnoj, glamuroznoj grupi ne znači da nemaš probleme kao i najobičniji građani.
Isto tako ovo je film povezanosti dve grupe koje svi odbacuju, to su starci i deca, s tim što je ovde starica u stvari u telu deteta od dvanaest godina i bonduje se sa dečakom istih godina. Ovaj bond je vrlo istinit i psihološki je utemeljen. Za razliku od našeg filma AGI I EMA, koji ima nešto od te skandinavske sporosti u sebi te ga ovaj naslov i evocira, ovaj ipak ima razvijenu priču u izvesnom smislu i tom bondu daje hardver u solidnoj priči. Paradigmatično je da u TWILIGHTu imamo starca u telu mladića koji ostvaruje vezu sa seksualno zrelom devojkom, i da je ta veza psihološki paradigmatična na jedan drugi način. Tu se paralele između ovih filmova ne završavaju, barem na nivou priče.
E sad, nažalost, da je film ostao dosledan u tom konceptu švedskog art housea i vampirizma ne bi bilo problema. Međutim, on nije dosledan u tome. Kad se reditelj žalio da ne treba da se radi američki rimejk, on je prenebregao da nam kaže kako je on sam posadio klice najtrošenijih tradicija američkog filma u svoj film. Recimo, ceo subplot sa bullyjima koji muče malo dugokoso Šveđanče, kao da je preslikan iz nekog B-koncepta. I u takvim detaljima, ovaj film izmiče svojoj švedskoj autentičnosti.
Ne kažem ja da u Švedskoj nema maltretiranja slabijih. Sigurno je da ima. Međutim, taj subplot je preočigledno sličan već potrošenim uzorima i preočigledno služi kako bi nam objasnio character arc glavnog junaka. Smatram da je autor morao da osmisli neki zanimljiviji proces kroz koji će se iskazati promena glavnog junaka u odnosu sa vršnjakinjom vampiricom.
Isto tako, da se ne lažemo emocija koju autor cilja između dvoje dece, nezavisno da li radi posao ili ne je besramno manipulativna. Čovek treba da stvarno ima kameno srce kako bi joj odoleo. Međutim, ta emocija nije zarađena autorovom veštinom već samom bestidnom postavkom, što u principu nikada ne bismo oprostili američkom filmu a ovom Švedu se toleriše.
Naravno, neću biti licemer, da sam malo skloniji art house filmu ovog tempa, tu emociju bih popio na keca, bez analize. Nemam da nameru da previše degradiram emociju koju proizvodi ovaj film. Samo želim da naglasim da je ona malo ready made, što ne umanjuje njen efekat.
Što se mene tiče, ja mislim da je sam film i na ovom nivou bez bullyja nudio sasvim dovoljno sadržaja koji bi mogli pokazati dečakovu transformaciju, naročito započeti pa potom zanemarne aspekt dečakove salonske fascinacije nasiljem nasuprot devojčicinoj potrebi da se okreće nasilju kako bi preživela. Čini se da je film prenatrpan motivima. Isto tako bolje bi funkcionisao da se manje bavio odraslim likovima komšija koji su devojčicine žrtve. Zanimljiv je recimo subplot sa ženom koju ujede, ali u suštini, nismo morali da ispratimo i njenu predistoriju pre ujeda. Od ujeda do smrti je sasvim dovoljna deonica koja se mogla inkorporirati u film.
Zatim, film je smešten u prošlost. Osim ukoliko u to vreme u Švedskoj nisu živela deca vampiri ne znam zašto je smešten u epohu, doba Brežnjevljeve vladavine. Ta epoha ni u jednom momentu ne zaigra kao značajan faktor u priči i deluje kao suvišna šminka bez ikakve znakovitosti. Moguće je naravno da u lokalnim švedskim okvirima ta epoha ima neku funkciju. Naravno, film je baziran na romanu, i verovatno je roman smešten tada, no film je po meni samo opterećen tom temporalnom dislokacijom zato što dizajn i detalji odvraćaju pažnju od priče. Dok sam gledao film mislio sam da se radi o epohi kako bi videli ostarele junake u današnje vreme ali to na kraju nismo dobili.
Moram priznati da meni kao nekome ko inače slabije vari švedski art house ovaj film uglavnom nije bio prijatan za gledanje, međutim siguran sam da će biti pravo uživanje onima koji to vole. U tom smislu, smatrajte se upozorenim da oni koji nisu ljubitelji švedskog art blefa nemaju šta da traže u ovom filmu. Pa ipak, verujem da bi svi trebalo da ga pogledaju, a ko mora i nek istrpi pošto u ovom filmu se nazire model ubedljive euroamerikane i solidne reinterpretacije vampirskog mitosa u okvirima serioznog filma bez ikakvih intervencija u kanonu.
Ripper sekvence su vrlo efektno urađene i mislim da u njima Alfredson odlično koristi kontrast između dešavanja u kadru i pristupa kadriranju koji forsira tako da mismatch radnje i tipa kadriranja čini ove scene energičnim i svežim. Što se mene tiče, ja volim dobru ripper sekvencu i ovaj film ih momački isporučuje u vrlo modernom maniru. Scena na bazenu je recimo nešto čega ni se južnokorejanski majstori ne bi postideli.
Ja u principu čak i kada neku tradiciju ne volim, imam sklonost da je poštujem. Ovaj film je pored toga što mi je bio teško snošljiv za gledanje, mogao da zasluži još veće poštovanje da je barem u tom svom švedskom blefu bio dosledan. Međutim, uvodeći bullyje, koncept susreta dva autsajdera, sve te jeftine sentimentalne elemente američkog filma (koji sami po sebi nisu loši ali u jednoj odlično koncipiranoj autohtonoj celini kao što je ova naprosto smetaju), a izbegavajući skupe sentimentalne trikove švedskog filma, ne mogu da kažem da ga poštujem u onoj meri u kojoj je koncept obećavao. No, ne mogu da kažem da ne zaslužuje quantum of respect.
Glumci su odlični. Deca su dobro odabrana i solidno su odigrala svoje uloge. Mislim da je bilo još potencijala da se igra na to da je devojčica starija od svog izgleda, i mislim da je to mogao biti adut filma. Isto tako, mislim da je bilo potencijala da se razradi odnos između devojčice i pratioca, da je možda on u stvari dečak koji je prethodno pošao sa njom, s tim što je on stario a ona nije i da je na kraju taj odnos nekako uveo. Uostalom, ja sam i ovaj odnos u ovakvom filmu čitao tako, da klinac ostaje kao provider za devojčicu koja će ostati večito takva a da se on u tako nepovoljnu pogodbu upušta jer je mali i naivan. Uostalom, devojčica se i upoznaje sa dečakom onda kada matori više ne uspeva da provajduje krv kada počne da pravi greške. Ipak, za takvu radikalnu postavku, devojčica bi morala biti malo veštiji igrač nego što je sada i mi bi to nekako morali da vidimo. No, u svakom slučaju, ovo sa objašnjavanjem prirode muško-ženskih odnosa je vrlo zanimljiva dimenzija filma
Nažalost, ovaj film nije mnogo više od TWILIGHTa za pretenciozniju publiku a svakako je mogao da bude. Manipulativnost koncepta u više navrata zamenjuje težak rad koji mora da se uloži kako bi se u manje manipultivnim okolnostima postigao efekat. No, ja mislim da svako ima pravo na svoj TWILIGHT. U razredu će deo dece voleti TWILIGHT a ona malo pretencioznija koja nose mantile dok svi nose perjane jakne će voleti ovaj švedski film. Ali, oba filma su u suštini manipulacija vampirskim mitosom radi jednog vanžanrovskog cilja. U prvom slučaju to je najbanalniji populizam, u drugom to je art blef koji je imao potencijal da bude zaista remek-delo. Meni je okej i jedno i drugo. U svakom slučaju je švedski film interesantniji jer se ovakvi filmovi pojavljuju mnogo ređe, i za razliku od TWILIGHTa koji je pop cinema karakterističan za Ameriku, Alfredsonov film je poučan nama van Amerike kako da spojimo lokalno sa ortodoksnim žanrovskim koncepcijama.
* * * / * * * *
Pogledao sam ESKALOFRIO Isidra Ortiza.
Reč je o efikasnom i ekonomičnom exploitationu koji vrlo rano uspostavlja neku svoju unutrašnju logiku i ritam i drži ih se do kraja.
Iako nikada osnovni zamajac zapleta vezan za junakovu fotofobiju zapravo ne zaigra u priči, i čini da ESKALOFRIO izgleda kao španska DISTURBIA, što u suštini i jeste, kasnije svojom nepretencioznom pričom i tempom uspeva da zabašuri taj nedostatak.
Moja fascinacija španskom filmskom industrijom je poznata. Iako sam ubeđen da je Holivud na prvom mestu, i ne verujem u one priče da "Holivud nije sposoban da snimi ovo ili ono", ovaj naslov pokazuje da je Španija sposobna da snimi bolju DISTURBIU od američke.
Ortiz je vešt reditelj koji vlada zanatom, i uspeva da snimi film koji bez kompleksa može da se prikazuje uz američki. Ono što njegovom filmu može da ndostaje u kontekstu očekivanja koja publika gaji u odnosu na španski film jeste to što ovde nema više genre bendinga kojim bi se nametnuo.
Ipak, sasvim je očigledno da to Ortizu nije ni bio cilj, da je on želeo da snimi pošten i energičan repertoarski film i da je u tome i uspeo.
ESKOLAFRIO je film posle koga ću potražiti i druge Ortizove naslove. Što se njega samog tiče, on ovim filmom pokazao da je dorastao za Holivud, međutim kada bolje osmotrimo ovaj film, jasno je da Ortiz svoj Holivud već ume da proizvede i u Španiji.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F_HLn_FpXavZg%2FSVO6CAokZeI%2FAAAAAAAAA_U%2Fg3xkK_2Mu84%2Fs1600-h%2FPavle%25252C_Karadzic_%252526_Mladic.jpg&hash=8435fa9542c3a520efd9bdeefb167567b94d9b8f)
Pogledao sam BRANNIGAN Douglasa Hickoxa. Moja ljubav prema matorom i danas već pokojnom Hickoxu je dobrano dokumentovna na ovom forumu.
Ovaj film je njegov pokušaj da se ubaci u holivudski mejnstrim. Nažalost, sam film je takav da je više na liniji nekog kempa nego ozbiljnog ulaza u prvu ligu iz prostog razloga što je reč o pokušaju da se John Wayne, u tom trenutku već prilično oronuo i mator ubaci u milje Clint Eastwooda.
Samim tim John Wayne deluje kao uljez u vlastitom filmu zato što ga Hickox režira u tempu koji Wayneu ne odgovara, sa pričom i likovima koji su svi od reda intrigantniji od Wayneovog lika i čini se da kako film odmiče, Wayne biva istisnut iz samog filma. Sa podelom u kojoj je John Vernon negativac, BRANNIGAN jako vuče na Siegelove filmove iz tog perioda tipa BLACK WINDMILL i sl. Sam Siegel je uspeo da snimi kvintesencijalni Wayneov film u tom periodu, Hickox se u tome nije snašao i u suštini nije uspeo da reši zadatak koji je postavljen pred njega a to je integrcija Waynea u savremene kimenatografske tokove u domenu kriminalističkog filma.
Sam film samim tim ostaje kao prilično zabavan curio sa nekoliko energičnih i vešto postavljenih scena kakve bi se i očekivale od Hickoxa. Edgar Wright ga je prikazivao na Hot Fzztivalu, reviji filmova koja je pratila izlazak filma HOT FUZZ kao preteču susreta mitosa američkog i britanskog policijskog filma. BRANNIGAN to svakako jeste, ali suštinski to preplitanje nije dosledno i dovoljno sprovedeno.
No, na kraju krajeva, kao majstor repertoarskog filma Hickox čini da ovo ostvarenje bude zabavno i a posluži kao solidan fix ljubiteljima 70s krimića kojima Wayne dolazi još samo kao dodatni egzotični dodatak.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SLUMDOG MILLIONAIRE Danny Boylea, courtesy of Ginger.
Reč je o jednom od najboljih filmova godine, ali istovremeno i o jednom od zanimljivijih slučajeva koji su se pojavili u savremenom filmu u poslednje vreme. Naime, SLUMDOG MILLIONAIRE je film koga nije zaobišao uspeh, nominovan je za razne nagrade, pomogao je reputaciji Danny Boylea, naizgled, sve je u redu. Međutim, ono što nije u redu jeste to da je Boyle u suštini snimio jedan punokrvi repertoarski film sa dickensovskom pričom, romansom na egzotičnom mestu, bajkovitom pričom o putu od dna do vrha, odličnim avanturističkim situacijama i uzbudljivim scenama, a da je na kraju ta old school avantura koja bi ranije bila tretirana kao pravi bioskopski film, sada tretirana kao art house.
Film je snimio Warner Independent, da bi zatim zbog nedostatka termina prepustio ovaj film Fox Searchlightu što samo znači kako su bili ubeđeni da je to art house film koji donosi prestiž (ostalo im je ime na špici, osvojili su prestiž) ali da tu nema ozbiljnog biznisa. I to pokazuje koliko je doživljaj filma danas među holivudskim studijima.
SLUMDOG MILLIONAIRE je više nego išta baš grand adventure koji bi ranije bio sasvim legitimno prikazivan u bioskopima nezavisno od toga što u njemu ne glume zvezde. Čak je i pitanje koliko u ovom filmu baš ne glume zvezde jer recimo glavnu ulogu igra mladi Dev Patel koji inače igra u popularnoj britanskoj seriji SKINS (koju inače gleda Boyleova ćerka, pa ga je on tim putem i regrutovao). O bolivudskim glumcima da ne govorimo.
Upravo je i sam film pre svega jedno furiozno postavljanje avanture i romanse u surove uslove savremene Indije, mnogo više nego što je istinski ekspoze života u Indiji. I Boyle zaista mastralno uspeva da unese sve pozitivne atribute oksidentalnog filmmejkinga u priču, nabijajući dobar tempo, kastujući glumce koji se razlikuju i dovodeći priču u parametre koji su svim gledaocima jasni bez prevelikog oslanjanja na neke lokalne kodove koje samo lokalci prepoznaju.
Boyle ne propušta da u sradnji sa svojim snimateljem mezimcem Anthony Dod mantleom, koji je obeležio Boyleov comeback posle lutanja po Americi, odradi niz izuzetno zanimljivih kadrova i da priču kadrira podjednako interesantno i senzacionalno kao što je i sam tempo. Boyleov doživljaj Indije je očigledno vrlo snažan, sa posebnim insistiranjem na gužvi, ogromnim kretanjima masa ljudi i vozil. isto tako, Boyle ne pepoušta da u duhu egzotične melodrame i avanture unese nešto glamura u svoj ghetto faboulous milje mumbajskih slumova, što u ovom konkretnom žanrovskom kontekstu ima smisla.
Važnu ulogu, kao u svim Boyleovim filmovima ima pop muzika. kažem pop muzika pošto Boyleovi filmovi uvek imaju kultne soundtrack albume a ovaj nije izuzetak. Glavni stožeri SLUMDOG MILLIONAIREa su MIA (inače šrilankanka) i AR Rahman. I Boyle sa njima filmu daje posebnu energiju i magnetičnost.
Dev Patel ima makings zvezde, i to je bilo jasno u SKINSu, a u SLUMDOGu to rutinski prenosi na veliki ekran i pokazuje da može da funkcioniše u dugometražnoj priči. Što se ostalih glumaca tiče, oni su odlični, a Boyle odlično koristi specifičan jezik osmišljn za potrebe filma koji je mešavina kolonijalnog i broken Englisha sa hinduom koji je podržan titlovima. Upravo ova manipulacija jezikom potvrđuje da je SLUMDOG bio pripremljen za široku eksploataciju i da čak nije imao ni prepreku stranog jezika opterećenog titlovima.
kad je reč o eventualnim nedostacma filma, meni je u dramaturškom smislu problem bio u tome što se priča pomalo mehanički odvija na bazi flash-backova koji prositiču iz jedne situacije u kojoj ima dosta ponavljanja. Sam mehanizam povezanosti kviza i policijskog isleđivanja na metaforičnom (i konkretnom nivou) je u redu, ali mislim da se možda mogao naći efektniji trigger za prisećanja čak i u tom kontekstu.
Ipak, ono što je meni najzanimljivije to je što u stvari SLUMDOG MILLIONAIRE na neki način ima svoje paralele u našem filmu. Dok sam gledao ovaj film imao sam fleševe na DOM ZA VEŠANJE i RANE. iako bi s moglo reći da us DOM ZA VEŠANJE pre svega ali i RANE bili na neki način prokaženi zbog toga što su se bavili pitoresknijim ali ipak manjinskim delovima našeg društva, kada se pogleda kinematografija koja je kasnije pokušala da izobražava urbane okolnosti i građanski milje, pitanje je čiji su filmovi bili zanimljiviji i energičniji.
Iako je SLUMDOG jedna u suštini racionalna interpretacija ponašanja jednog iracionalnog naroda u iracionalnim okolnostma, ne može se pobeći utisku da je Kusta zapravo prepoznao tu liniju pre 20 godina, ali da je ipak bio potreban britanski i holivudski reditelj kako bi to upakovao u jedan solidan i svima razumljiv bioskopski proizvod.
Ipak, šteta je što na kraju taj bioskopski proizvod nije tako i tretiran nego će završiti manje ili više getoiziran kao art house film i neće doći do klasa koje bi se mogle identifikovati sa pričom.
Izuzetno bizaran detalj jeste to da je koproducent filma Celador, firma koja licencira MILIONERA, iako ovaj kviz ima prilično kontroverznu ulogu u filmu i Boyle ga sigurno ne glorifikuje.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Pogledao sam TAKEN Pierre Morela, courtesy of Ginger.
Dugo sam čekao ovaj film i čekanje se isplatilo. Morel je posle B13 pokazao da nije one trick pony i što je još važnije snimio je još jedan akcioni klasik koji je potpuno različiti od prethodnog pokazujući da ima raznovrsne kapacitete.
TAKEN je jedan od naslova nastalih u Bessonovoj hiperprodukciji, međutim, sasvim je jasno da je ovaj film imao ozbiljniji tretman i da za razliku od drugih filmova u kojima je tek poneka scena dobra, a to su mahom oni pravljeni za francusko tržište, ovaj film je sniman za Ameriku i uspeva da bude zanimljiv i da drži tenziju u celom toku.
Začuđen sam da je ovoliko odugavlačeno sa američkom premijerom. Sasvim je jasno da TAKEN nije film koji može da pretenduje na vrhunske kritike, ali definitivno ima svoje mesto na bioskopskom repertoaru. U Francuskoj je uzeo oko 10 miliona dolara, u Rusiji je sad krenuo i već je na milion,
Pre svega Liam Neeson je zvezda koja zaista čini ovaj film. Liam u njemu pokazuje sve dimenzije svog talenta. Pre svega, Liam je čudovišno snažan za nekoga svojih godina. On ima 55 godina i pokazuje impresivnu fizičku pripremljenost. Zatim, jednoj krajnje generic priči, Neeson daje glumački kredibilitet, on zaista jako ozbiljno igra tog junaka. Toliko ozbiljno da na trenutke postaje hammy, i to u maniru Darkmana što ja takođe obožavam. Liam u hammy pulp izdanju je za mene pravo uživanje.
Zaplet filma je vrlo jednostavan i dobro je što ga Besson i Kamen nisu komplikovali. Film govori o tome šta bi se desilo kada bi neko oteo kći Jasona Bournea. Naravno gledali smo milion puta ovu priču, ali u ovom konkretnom slučaju, za razliku od Bonda gde je bornizacija bila besmislena, ovde bornizacija funkcioniše i Morel zaista uspeva da ovu jednostavnu priču digne na nivo thinking man's action filma.
On to radi pre svega u tome što detaljno, a to je francuski manir generalno, prikazuje junakove radne procese. Iako je film izuzetno zabavan, Morel odaje utisak kako je priči dao nekakav integritet.
Morelove inscenacije su jednostavne i energične. TAKEN sve vreme odaje utisak kako je jako jednostavan, gotovo kao da je mogao biti snimljen u Srbiji. Nažalost, u Srbiji nije mogao biti snimljen pošto su ga očigledno radili ljudi koji znaju svoj posao.
Neesonov junak pored Bourneovih osobina, ima dosta i Bauerovih tako da pored odličnih tuča, pucnjava iz poluautomatskog i automatskog oružja, ubijanja noževima, bacanja pod kola i pod brod i sl., njegov junak i divno muči ljudi na putu do razrešenja misterije ko mu je oteo ćerku.
Film ima i zdravu žanrovsku dozu ksenofobije. Albanci su prikazani kao najgori ološ a ni Arapi nisu bolje prošli. Štaviše, kada kći kaže Neesonu da želi da ide u Pariz, on savršeno plasira svoje negodovanje i sumnju da to tako treba. I nekako kada to Neeson kaže veruješ mu.
Naše gore list Raša Bukvić igra albanskog pimpa. Ima jednu solidnu scenu dijaloga sa Neesonom i posle imaju obračun. Uloga je sasvim dobro urađena, i pokazuje da je Raša vrlo filmičan i energičan. Naravno, i to su pre shvatili stranci nego Srbi.
TAKEN će poslužiti kao produkcioni model i za sledeći Morelov film u kome glumi John Travolta. Nadam se da će prilikom američke bioskopske eksploatacije u januaru iduće godine solidno proći iako je sasvim jasno da ge je Fox iz nekog neobjašnjihovg razloga dumpovao u taj termin.
Mislim da u TAKENu svi akcioni fanovi dobijaju itekako jak fiks u ovoj suši koja nas je pritisla.
* * * / * * * *
Samo dva i po meseca kasnije i ja sam odgledao Taken i, mada je ovo daleko od thinking man's bilo čega, meni je prijalo.
Ponajviše jer je ovo Steven Seagal film beze Stevena Seagala.
Dakle, ima tu nadrealističku palp ideju da jedan čovek obdaren natprirodnim veštinama koje je stekao kroz služenje Ujaku Semu u specijalnim jedinicama ne samo da može kao od šale da se probije kroz nekoliko nivoa surovog kriminalističkog podzemlja, otresajući ramenima metke koje na njega ispaljuju i lomeći ruke i noge svima koji mu stanu na put nego on to još i radi:
* U stranom gradu
* U stranoj zemlji
* Na drugom kontinentu
* Unutar manje od četiri dana
* Boreći se protiv albanskih trgovaca robljem i njihovih arapskih mušterija usred Pariza
* Uprkos izdaji od strane starog operativnog prijatelja i uprkos uroti čitave pariske žandarmerije protiv njega
Ova stripovski postavljena herojska (mini)epopeja još dobija na nadrealističnosti momentima u kojima glavni junak transcendira kulturne prepreke ne samo pomoću fizičke snage i dovitljivosti nego i pukom harizmom pomoću koje postaje sasvim prihvatljivo da se razgovor u filmu između zaraćenih strana odvija na engleskom iako se glavni junak, Amerikanac, u tom trenutku pretvara da radi za parisku policiju.
Naravno, ovi elementi film u mnogome drže ispod nivoa na kome bih mogao da ga proglasim za nešto novo, sveže, originalno i vredno enciklopedijske odrednice, ali egzekucija je veoma solidna i, kao i kod Seagala, čista snaga harizme glavnog junaka i podrazumevana nadmoć (ne samo fizička već i moralna) su dostatni da film lepo otkliza do kraja (uzgred, jedna primetna devijacija od Seagal formule je momenat u kome zločinci za trenutak preokrenu situaciju i Liama lupe po glavi s leđa i zatim ga na kratko drže u zarobljeništvu - ali i ova situacija se prevladava bez uvođenja spoljašnjeg agensa, kao što bi bilo u nekom drugom filmu - recimo deus ex machina pojavljivanjem žrtve trefikinga koju je Liam iz utilitarizma spasao pre pola filma - već umesto toga Liam naprosto koristi sopstvenu izvežbanu percepciju i smisao za improvizaciju).
Dodatak bauerovsko/ bornovskih elemenata je dobrodošao i na trenutke sam imao utisak da gledam Ennisovog Panišera. Scena mučenja albanskog slejv trejdera je primereno eksploatativna ali za mene je hajlajt momenat u kome Liam puca u ni krivu ni dužnu ženu bivšeg prijatelja ne bi li od njega dobio željene informacije. Ruthless!!!
Besson, koji je ovde koscenarista, vrlo šarmantno rukuje podtekstom ksenofobije i američke supremacije koji je jedna od osnovnih ideoloških linija filma, pogađajući bez trunke nameštene ironije to kako klasični '80s osećaj treba da izgleda u savremenom filmu.
Dakle, da rezimiram: Taken je pravi apdejt akcijaša osamdesetih sa sve apsurdnim polubožanskim aspektima glavnog junaka koji vuku korene iz američke superiornosti na moralnom, intelektualnom i ekonomskom planu a umerenost i svedenost sa kojima su ove teme provučene između opet svedenih a veoma efektnih scena akcije, te ponovo vrlo ekonomično režiranih scena istrage i ispitivanja čine ga vrlo prijatnim gledateljskim iskustvom. Hvala Dimbu što mi ga je recno.
Znao sam da ćeš voleti TAKEN! :D
Pogledao sam Soderberghovog CHEa, courtesy of Ginger.
Nemam šta puno da kažem o ovom filmu. Soderbergh je uspeo da razvodni uzbudljivu biografiju jedne od ikona 20. veka. Iako to nisam očekivao, Soderbergh je snimio film o Cheu koji u svom većem delu izgleda kao pokušaj snimanja partizanskog filma od strane nekoga ko nije najbolje shvatio postulate art house filma.
Tako da na kraju CHE deluje naizmenično naivno i pamfletski, ne uspeva da zagrebe površinu Cheovog lika i dela, u pojedinim scenama dijalozi u kojima Che i Fidel časte u maniru "ja tebe serdaru, ti mene vojvodo" deluju kao da su prepisani iz neke vrlo cenzurisane istorijski čitanke.
Soderbergh je imao priliku da snimi veliki emancipatorski film koji samo gostujuća rediteljska zvezda može da snimimpoput Gilla Pontecorva u filmu BATTLE OF ALGIERS koji je istovremeno brzo reagovao na istorijske događaje u Alžiru i, bio žanrovski inovativan jer je spojio cinema verite i politički/ratni film.
Ili je imao priliku da kao Richard Lester u filmu CUBA snimi arty kontemplaciju o kubanskoj revoluciji.
Međutim, Soderbergh se uprkos zavidnom budžetu opredelio da u svom poprilično istrošenom i nezanimljivom pseudorealističkom maniru snimi neke poluzanimljive događaje iz Cheove svakodnevice, kontrastirajući Chea političkog supserstara i Chea borca koji je neustrašivo krvavio gaće po Kubi.
Pogledaću i drugi deo čisto da bih video kako je Soderbergh tumačio dalje odnose Chea i Fidela. Međutim, ovaj prvi me je zaista obeshrabrio, i zaprepašćen sam kako se ovaj naslov našao na brojnim kritičarskim listama.
* * / * * * *
Pogledao sam THE NUDE BOMB britanskog veterana Clive Donnera, i mogu reći da je to jedan od najboljih Bond-spoofova ikada snimljenih. Reč je o dugometražnom filmu baziranom na seriji GET SMART u kome agenta Maxwella Smarta igra Don Adams glumac iz serije.
THE NUDE BOMB je izuzetno duhovit spoof koji se delom oslanja na mušičavu melbrooksovsku komedju (uostalom Brooks i Buck Henry su i kreirali seriju) a delom na izuzetno dinamičan i kreativan slapstick sasvim dostojan starih majstora.
Ova stilizacija toliko dobro funkcioniše da je zaista bila prava hrabrost izmestiti Smarta iz ovog retro konteksta i baš zato Peter Segal i zaslužuje sve pohvale za to što je u priličnoj meri uspeo da naše dobar ključ stilizacije za novog Smarta i da ne potpadne pod uticaj retro tematizacije na tragu AUSTIN POWERSa.
Kao što je ključ stilizacije jako bitan za akcionu komediju, jako je bitan i za špijunske akcione trilere poput Bonda. Otud je jasno koliko tek ključ stilizacije mora da bude važan onima koji pokušavaju da iz žanra komedije polemišu sa akcionim trilerima bondovskog tipa u kojima neumitno moraju da se dotaknu i akcije. U GET SMARTu, Peter Segal čak uspeva da snimi neke akcione scene koje su čak možda i previše ozbiljne imajući u vidu ostatak stilizacije i humora. U THE NUDE BOMB, akcija je data kao slapstick koji povremeno postavlja isskušenja pred kaskadere ali u suštini i dalje ostaje slapstick.
Isto tako, u Segalovom SMARTu, ceo svet je manje-više normalan i racionalan u ključu konvencionalne akcione komedije, jedino je Smart potpuno otkačen, dok je u NUDE BOMB ceo univerzum karikiran s tim što je Smart u svemu tome još i samouveren i nekompetentan.
U svakom slučaju, ljubitelji retro-bondastih stvari treba da vide THE NUDE BOMB kao odličnu old-fashioned zabavu.
* * * / * * * *
Evo, u svečarskoj atmosferi, i spiska filmova o kojima sam na Corneru pisao tokom 2008. godine.
LOS CRONOCRIMENES
HIGHLANDER: THE SERACH FOR VENGEANCE
CAPRICORN ONE
TRANSPORTER 3
THE SILENCERS
MURDERERS ROW
RUSKO MESO
BILLION DOLLAR BRAIN
THE LOVE GURU
MAJSTORI, MAJSTORI!
HOW TO LOSE FRIENDS & ALIENATE PEOPLE
JCVD
BABYLON AD
RESIDENT EVIL: DEGENERATION
HEROIC TRIO
THE BRAVE ONE
HAJDE DA SE VOLIMO
MADE IN BRITAIN
EAGLE EYE
THE DAY THE EARTH STOOD STILL
D'AUTRES MONDES
BUSTING
CAPTAIN AMERICA
RED BALL EXPRESS
BELIEVER
SZABADSAG, SZERELEM
BODY OF LIES
PINEAPPLE EXPRESS
GARDENER OF EDEN
ROBOT JOX
TRES DIAS
SAMO JEDNOM SE LJUBI
NO COUNTRY FOR OLD MEN
THE FLOCK
FRIDAY NIGHT LIGHTS
TALLADEGA NIGHTS
THE BROOD
AMERICAN PIE PRESENTS BETA HOUSE
BLACK SUNDAY
OXFORD MURDERS
PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO
SERIES 7: THE CONTENDERS
BE KIND REWIND
FUNNY GAMES US
DEFINITELY MAYBE
ZVIŽDUK U OSAM
THE HAPPENING
SAMI
HULK
HEAVEN
CHAOS THEORY
BLAST OF SILENCE
THREADS
ŽIVI I MRTVI
THE SUBURBANS
THE RUINS
ROGUE
DRILLBIT TAYLOR
KOD APOKALIPSISA
FOR QUEEN AND COUNTRY
LJUBAV I DRUGI ZLOČINI
NA LEPOM PLAVOM DUNAVU
HANCOCK
PATHOLOGY
STUNTS
MEČENOSEC
LIČNIJ NOMJER
FORGETTING SARAH MARSHALL
WANTED
SAVAGE STREETS
VICE
TURKEY SHOOT
JADESOTURI
ŽEST
CHUGYEOGJA
MACABRE
SEVEN DAYS OF MAY
JUNO
STARSHIP TROOPERS 3: MARAUDER
THE TEMP
STUCK
SOLO CON TU PAREJA
REIGN OF FIRE
HALOA-PRAZNIK KURVI
YOU DON'T MESS WITH THE ZOHAN
THE DARK KNIGHT
MYRIN
NEVER BACK DOWN
SON OF RAMBOW
STUNT ROCK
ART OF WAR 2: THE BETRAYAL
QUEEN BEE STRIKES AGAIN
IF LOOKS COULD KILL
FILM NOIR
TRANSSIBERIAN
THE BABYSITTERS
NO BLADE OF GRASS
REDBELT
VIKAREN
GET SMART
FULL MOON HIGH
DIPLOMA ZA SMRT
THE STRANGERS
LOOKER
THEATER OF BLOOD
TIME AFTER TIME
TWILIGHT
DANTE 01
ONE DAY IN SEPTEMBER
THE INFILTRATOR
KRVOPIJCI
SOS
TRANCERS
RECOUNT
PIKNIK U TOPOLI
U ZATVORU
THE ONE THAT GOT AWAY
USIJANJE
HEROES OF TELEMARK
WEEKEND
OPERATION CROSSBOW
MINISTRY OF FEAR
100 FEET
THE FOOT FIST WAY
THE LAST SHOT
ŠIROKO JE LIŠĆE
LA RAGAZZA DEL VAGONE LETTO
THE END OF THE AFFAIR
HOPSCOTCH
DE LIFT
THE QUILLER MEMORANDUM
ARENA
THE CRIMSON KIMONO
YES MEN
THE DEVIL THUMBS A RIDE
INCIDENT AT LOCH NESS
ASTROPIA
TURNEJA
WHO?
THE GLASS KEY
TOTAL WESTERN
SWEENEY 2
MIS STON
FRAGMENT OF FEAR
MAX PAYNE
OUR MAN IN HAVANA
MIRAGE
TAKEN
DEATH RACE
DANCE OF THE DEAD
WHEELS OF TERROR
NIJE KRAJ
THE TERRORISTS
TROPIC THUNDER
THE HOUSE BUNNY
UNDISPUTED 2. LAST MAN STANDING
HOOPER
GOSTI IZ GALAKSIJE
DEATH DIMENSION
BURN AFTER READING
CITY OF EMBER
BORDER PATROL
SECOND IN COMMAND
AKCIJA STADION
DANGEROUS PARKING
QUANTUM OF SOLACE
BANGKOK DANGEROUS
THE COTTAGE
EXTENSION DU DOMAINE DE LA LUTTE
UNACCOMPANIED MINORS
THE APPLE
WHILE SHE WAS OUT
DONKEY PUNCH
EDEN LAKE
L' AVOCAT DE LA TERREUR
KINO LIKA
OPERATION CONDOR
ENEMY TERRITORY
BORN AMERICAN
DIRTY MARY, CRAZY LARRY
WEIRDSVILLE
ROGUE ASSASSIN
TRUCK TURNER
MALI VOJNICI
PIRANHA
PIRANHA 2
MR. WOODCOCK
MOLJAC
SLUCAJNA SUPUTNICA
SILENT HILL
HAIRSPRAY
RAMBO
CLOVERFIELD
FULL OF IT
THE NINES
CONCORDE AFFAIR
JOHNNY ENGLISH
MADE IN YU
LJUBAVNI ŽIVOT BUDIMIRA TRAJKOVICA
RISE OF THE FOOTSOLDIER
SHOOT EM UP
A L'INTERIEUR
MICHAEL CLAYTON
CALIFORNIA DREAMING
KINSEY
2019
IL CITTADINO SI RIBELLA
KEBAB CONNECTION
SLATKO OD SNOVA
ZOO
RUN FAT BOY RUN
MILOŠ BRANKOVIC
FRIDAY FOSTER
JAS SUM OD TITOV VELES
100 GIRLS
LARS AND THE REAL GIRL
LORDS OF DOGTOWN
CARGO 200
THE LOVELESS
DIE FALSCHER
RAGE TO KILL
ARMED AND DANGEROUS
HAPPY HELL NIGHT
INVASION USA
CRNA MARIJA
ZHMURKI
JUSTICE LEAGUE:THE NEW FRONTIER
CITULJA ZA ESKOBARA
BOARDING GATE
ASTERIX AUX JEUX OLYMPIQUES
SOUTHLAND TALES
SACRIFICE
CLEANER
LE PORNOGRAPHE
KOLLEGIET
LE PRIX DU DANGER
99 FRANCS
IRONIYA SUDBI 2
PU-239
MADE
LES INVISIBLES
FRONTIERE(S)
RENDEZ-VOUS
WEATHER UNDERGROUND
THE MIST
BLACK SAMURAI
STARTER FOR 10
CLAY PIGEONS
WALL STREET
COMBIEN TU M`AIMES
BIRO ZA IZGUBLJENE STVARI
PARALLAX VIEW
POZORIŠNA VEZA
SAVAMALA
SUKEBAN DEKA
STREET KINGS
SPLAV MEDUZE
COBRA NERO
THE BANK JOB
VANTAGE POINT
SCHOOL KILLER
THE MAN IN THE WHITE SUIT
VERLORENE EHRE DE KATHARINA BLUM
FACE
SENKI
NEKA DRUGA ŽENA
GUERREROS
SLEUTH
HALO TAXI
IRON MAN
IRMA VEP
DOOMSDAY
WRONG IS RIGHT
CRVENI UDAR
WAR INC.
BOOT CAMP
CLOAK AND DAGGER
WHAT HAPPENS IN VEGAS
M. BUTTERFLY
OF FREAKS AND MEN
NOZ W WODZIE
ELECTRIC DREAMS
INDIANA JONES AND THE CRYSTAL SKULL
DVOSTRUKI OBRUC
MACHINE GIRL
SEMI-PRO
LAT DEN RATTE KOMMA IN
ESKALOFRIO
SLUMDOG MILLIONAIRE
CHE
THE NUDE BOMB
Pa ti nisi normalan. Kad si sve to stigao da pogledaš??
Cripple je za sve jarane pripremio lep novogodisnji poklon...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2008/12/novogodinji-poklon.html
Dobar poklon, hvala! :!:
E, pa... srećna NG.
Smokijeva vizija da snimi seriju filmova koji će pričati jednu veliku priču i čine veću celinu je poprilično suluda u našim uslovima. Iako postoje serije filmova u kojima pojedinačni nastavci nemaju autonomiju kao samostalni filmovi, svaki od tih naslova nudi nešto atraktivno čime se nameće.
Međutim, kada je reč o generic melodrami najjeftinijeg tipa kojom se bavi Smoki onda ti pojedinačni naslovi nemaju previše smisla pošto im nedostaje zaokružena priča, a u melodrami ovog tipa upravo je zaokružena priča koja uspeva da izmuze neke suze jedini eventualni adut.
Ipak, posle prvog filma, njegovi nastavci sa recastovanim glavnim glumcem su najpre pratili od toga što su bili krajnje lapidarni, bez razvijene priče, bez ikakve zaokruženosti. Delovali su kao epizode neke ne previše zanimljive TV serije koja sporadično ima film look.
Smokijeva old school ekspertiza omogućila je i KONJIMA VRANIMA pa i BLEDOM MESECU da na nivou glumačke igre budu bliži oprobanim formulama srpskog šunda od jalovih pokušaja koje su doneli predstavnici istočnoevropske fondacijske struje u našem filmu. Paradoksalno, baš zbog tog old schoola lakše je gledati Smokija od Stefana Arsenijevića.
Ipak, odustvo zaokružene priče i name casta dovelo je do toga da KONJI VRANI krahiraju na blagajnama, a BLEDI MESEC je overio festivale a nije ni stigao da se nađe u bioskopima. Ne znam tačno šta je ripovano kako bi ova kopija dostigla do mene, no u svakom slučaju, film je overio hrvatsku televiziju u formi TV serije.
U regionalnom kontekstu, zbog film looka kome stremi Smoki, verujem da ovo može da prođe kao upmarket proizvod. BLEDI MESEC je na nivou priče prilično nerazvijen, međutim interesantniji je od KONJA VRANIH pošto uvodi motiv ljubavnog trougla i junaka koji razmišljaju o tome da se zbog ljubavi međusobno ubijaju, kao da ih već nije dovoljno postradalo u prvom filmu.
U svakom slučaju BLEDI MESEC je na nivou scenarija pristojniji od KONJA VRANIH, ali i dalje nije na nivou da stoji kao samostalni film. međutim, isto tako Smokiju se mora odati poštovanje zbog pokušaja da čuva duh old school rutine u filmmejkingu.
U BLEDOM MESECU se čini da je Đorđe Milosavljević čak malo opustio svoje scenarističke mišiće u žanrovskom ključu tako da je recimo ubacio subplot o tome kako Aničin ljubavnik pokušava da ubije njenog muža, zatim verovanje Aničinih sluga da im je mlin naselio vampir, pa i završnicu sa velikim plot revelationom koji se završava ubistvom. U tom smislu i Miladin Čolaković je imao priliku da ubaci neke interesantnije shotove nego što je inače imao kod Olega i Smokija ranije.
Overall, BLEDI MESEC je samo za kompletiste srpskog filmskog taloga, ali nije lišen prijatnih momenata.
Dakako, franšiza će samo napredovati pošto će se Marta Uzelac pretvoriti u Mirku...
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam CHAIN REACTION Ian Barryja, jedan od navodno cenjenijih Ozsploitationa. Reč je o filmu koji je u Maltinu bolje ocenjen od Andrew Davisovog imenjaka, koji je loš, ali ipak je visoka ocena (u Maltinu koji nije naklonjen Ozploitationu) obećavala.
Nažalost, Davisov film je ma koliko loš ipak bolji.
Izuzev činjenice da je film producirao George Miller, tata australijskog žanrovskog filma, i da ga je slikao Russell Boyd, jedan od eminentnijih lokalnih snimatelja, kao i da se Mel Gibson pojavljuje na kratko kao jedan od mehaničara u radionici glavnog junaka, što su sve kurioziteti, THE CHAIN REACTION nije ništa više od solidno realizovanog pokušaja da se sa ozbiljnošću Alana Pakule radi besmislen exploitation sa junakom vozačem trkačkih kola kakav bi radio neko poput Hal Needhama.
U tom spoju Pakule i Needhama, ni jedna ni druga struja nije zadovoljena. Film je prejednostavan da bi bio na liniji ozbiljnog zavereničkog trilera sedamdesetih, a premalo je akcije da bi se nametnuo kao upotrebljiv exploitation.
Ako svemu tome dodamo, seriju besmislenih lirskih pasaža koji su potpuno van konteksta, gotovo kao kultna scena sviranja klavira u filmu USLOVNA SLOBODA (i ovde ima sviranja klavira), jasno je da ovde ne samo da imamo posla sa slabim filmom, nego i sa autorom koji pokušava da prevaziđe konvencije nečega što ni sam nije sposoban da dostigne.
Ti pokušaji genre bendinga kod neveštih autora su mi jako odbojni, a kod Barryja ih ima.
Šteta je što film nije bio bolje osmišljen pošto je Boyd uspeo da prilično solidno uslika priču i da joj da te neke karakteristike exploitationa snimanog van Amerike u kome se oseća da se ekipa mnogo više trudi nego u američkom explitationu. Ipak, na snimanju se ne mogu popraviti neke greške napravljene u pripremama.
* 1/2 / * * * *
Razgovor Tito – Che Guevara, 18. VIII 1959.
Pretsednik Republike Josip Broz Tito primio je danas pre podne članove Misije dobre volje Kube sa izvanrednim ambasadorom dr. Ernestom Guevarom Sernom na čelu.
Prijemu su prisustvovali državni sekretar za inostrane poslove Koča Popović, državni sekretar za poslove narodne odbrane Ivan Gošnjak, generalni sekretar Pretsednika Republike Leo Mates, i savetnik u DSIP Grgur Cviličević.
Drug Pretsednik je pozdravio članove Misije dobre volje sledećim rečima: ,,Pozdravljam drugove sa Kube i izražavam radost što su danas naši gosti predstavnici jedne nedavno izvršene revolucije, koja se bori za svoju nezavisnost. Želio bih da se osjećaju kao da su kod svoje kuće. Ako drugovi žele nešto da čuju od mene, rado ću im odgovoriti."
- Mi smo doputovali u Jugoslaviju - rekao je šef Misije Serna – da vidimo vaše iskustvo i da ga naučimo na najbolji mogući način. Ovde smo došli samo da Vas pozdravimo, a ne da diskutujemo.
Drug Pretsednik: Ali nas mnogo interesuju vaša borba i iskustvo, naročito vaše sadašnje iskustvo.
Ernesto Gevara Serna: - Mi smo mislili da smo svojom revolucijom otkrili ponovno Ameriku. Međutim, da smo ranije upoznali zemlju kao što je Jugoslavija, možda bismo još pre počeli našu revoluciju. Da smo imali priliku da izučimo tuđa iskustva, lakše bi nam išle mnoge stvari, čija smo rešenja morali sami da iznalazimo. Jugoslavija, naravno, nije jedina zemlja koju smo obišli. Posetili smo i druge zemlje, naprimer Indoneziju, u kojoj smo našli i na palme, i na istu boju uniforme.
Drug Gošnjak: - Na prijemu u Beogradu naročito su se žalili na rukovodioce Burme, koji ih uopšte nisu hteli primiti.
Ernesto Gevara Serna: - Ako ovaj razgovor neće biti objavljen u štampi, mogu vam ispričati šta nam se desilo u Burmi, gde smo boravili svega dva dana. O našem dolasku obavestili smo Burmance telegramom iz Kaira. Kad smo stigli u Rangun, primio nas je ministar inostranih poslova, koji nam je rekao da je predsednik vlade zauzet. Posetili smo i ministra trgovine i poljoprivrede, da bismo razgovarali o trgovini i agrarnoj reformi. U glavnom gradu Burme imali smo s američkim atašeom diskusiju o našoj situaciji. Ja sam mu rekao da ćemo ići dalje u sprovođenju agrarne reforme i ostvarivanju ostalih naših planova, iako nam tu mnogo smeta mešanje sa strane. Bio je to vrlo lep razgovor, ako hoćete čak i diplomatski. Međutim, posle njega bili su otkazani svi ručkovi i posete koji su bili predviđeni u ovoj zemlji. U vezi sa isporukom šećera za pirinač primile su nas jedino neke drugorazredne ličnosti, i Burma nije prihvatila ovaj aranžman. Vrlo lepo smo bili primljeni u Egiptu i Indoneziji. U Indiji smo takođe bili lepo primljeni, mada malo tiho. I u Pakistanu smo bili dobro primljeni. U Japanu, moglo bi se reći, uopšte nismo bili primljeni. Zbog stava Japanaca nije moglo doći do trgovinskog sporazuma. U trgovinskoj komori su nam rekli da bi Japan vrlo rado trgovao s Kubom, ali da to nije u njihovoj moći jer ima i viših sila. Za Irak nismo ni vizu mogli dobiti. Posle Jugoslavije posetićemo Sudan, Ganu i Maroko.
Pretsednik Tito: Sudbina je svih revolucija u malim zemljama da imaju teškoća. Prema njima mnogi su oprezni, neki su protiv njih, a vrlo je malo onih koji im daju podršku. U svojoj borbi imaćete još dosta muka. Ali, kad ste već zbacili stari režim, teškoće ne trebaju da vas dekuražiraju. Teže je doduše sačuvati vlast, ali vi ćete u tome uspjeti ako budete uporni. Razumije se, važno je da sada ne napravite neku veću grešku, i da dalje idete postepeno, korak po korak, vodeći računa o međunarodnoj situaciji, unutrašnjim mogućnostima i odnosu snaga. Neke stvari moraćete zadržati za bolja vremena. Vama je sada potrebno da se stabilizirate. Po mom mišljenju, opasno bi bilo da se zaletite u potpuno agrarnu reformu. Bolje bi bilo da je izvršite postepeno. Oružani dio revolucije kod vas je izvršen, narod očekuje nešto i vi morate sprovesti jedan dio agrarne reforme. Ali, vi takođe morate nastojati da ne dozvolite da vas izoliraju u inostranstvu.
Ernesto Gevara Serna: - Koje bi, po Vašem mišljenju, bilo razumno ograničenje veličine poseda?
Drug Pretsednik: - U sprovođenju agrarne reforme čak smo i mi išli postepeno, iako je kod nas situacija bila drukčija. Ne znam, možda je ona i kod vas takva. Mi smo najprije konfiskovali zemlju izdajnika i ratnih zločinaca, a zatim smo postepeno išli. Mislim da je takva linija i u vašoj zemlji. Nisu mi poznate površine latifundija na Kubi i teško bi se moglo reći dokle ih treba ograničiti. Sigurno je da ima krupnih, srednjih i malih. Pošto ima najviše srednjih i sitnih posednika zemlje, ja bi ih sada poštedio i počeo sa najkrupnijima.
Ernesto Gevara Serna: - Na Kubi je agrarna reforma vrlo blaga, jer se dozvoljava posed od 1,300 hektara obradive površine. Ipak, agrarna reforma pogađa 99 % latifundista, i to uglavnom pet američkih kompanija, koje imaju preko pola miliona hektara obradivih površina.
Leo Mates: - To onda nije više samo unutrašnji državni problem, već je i problem odnosa sa SAD.
Drug Pretsednik: - To je druga stvar. Trebalo bi objaviti u formi vladine deklaracije da se ovim kompanijama neće oduzeti zemlja bez naknade, već da će one biti obeštećene. Time biste u moralnom pogledu dobili mnogo u svijetu.
Ernesto Gevara Serna: - Ustvari, nije u pitanju konfiskacija već eksproprijacija, za koju će biti određena naknada prema visini poreske prijave.
Drug Pretsednik: - Kao što je Naser učinio.
Ernesto Gevara Serna: - Kompanije su tražile da se naknada za ovu zemlju isplati odmah, a mi smo predložili da se to učini za 20 godina, uz 4.5 % kamata. Rekli smo da im možemo i odmah isplatiti, ako se eksproprišu ratni zločnici sa Kube koji se sada nalaze u Americi.
Grgur Cviličević: - Prema ustavu, izgleda da su oni dužni da plate odmah.
Ernesto Gevara Serna: - Vlada ima ovlašćenja i po ustavu i od kongresa. Mi smo promenili ustav i na osnovu ove promene možemo se obavezati da ćemo naknadu isplatiti u roku od 20 godina. Amerikanci se pozivaju na stari ustav. Pitali smo Amerikance kakva je razlika između Kube i Japana, gde je prilikom sprovođenja agrarne reforme usvojeno da se naknada izvrši u roku od 20 godina, uz 2-3 % interesa.
Drug Pretsednik: - Situacija je ipak drukčija. Kuba je blizu Amerike i ono što se u njoj događa može uticati i na druge okolne države. U tom dijelu svijeta Kuba postaje primjer i Amerikanci se zato boje da u njihovom susjedstvu ne dođe do poremećaja.
Ernesto Gevara Serna: - Zvanično mi ne možemo saopštiti tu razliku.
Drug Popović: - Ne radi se tu o saopštenju, već o materijalnim interesima.
Ernesto Gevara Serna: - Znamo mi to dobro. Razlika je u tome što Amerikanci nisu imali u Japanu zemlju, a ovde je imaju. U vezi s agrarnom reformom, bilo je razlika u gledištima između komunista u Južnoj Americi, nas i naših komunista. Mi smo išli samo na ograničavanje latifundija, a ne da sada sprovodimo širu agrarnu reformu. Međutim, bili smo prinuđeni da izađemo u susret seljacima i da idemo na sprovođenje ovakve agrarne reforme. Pošli smo dalje, mada su komunisti i neki ljudi iz našeg pokreta smatrali da treba da budemo oprezni.
Drug Pretsednik: - Da, to je problem.
Grgur Cviličević: - Oni se žale da su dosta izolirani u Latinskoj Americi. Nema nijedne vlade, osim u Venecueli, koja ih u izvesnom smislu pomaže. Sam pretsednik u Venecueli, po njihovom mišljenju, je neprijatelj revolucije na Kubi. Ali je venecuelanski narod široko antiamerički raspoložen i sprečava pretsednika da zauzme gori stav prema njima.
Ernesto Gevara Serna: - Kuba nije malo izolovana. Za vreme revolucije u Gvatemali velike zemlje Latinske Amerike – Argentina, Meksiko i Brazilija – bile su na strani progresivnog pokreta u Gvatemali. Sada baš ove zemlje ne pomažu revoluciju na Kubi, jer i same imaju tešku situaciju. Nismo izolovani jedino od Venecuele, Ekvadora i možda Čilea, ali ove zemlje nisu tako važne u Južnoj Americi kao velike zemlje.
Drug Pretsednik: - Utoliko više treba biti oprezniji.
Ernesto Gevara Serna: - Moglo bi se reći da je situacija takva kao da se nalazimo pred nekim pripremama. Amerikanci stoje pred izborima i u ovom momentu ne mogu da učine nešto veće protiv Kube. Nikaragva i Dominikanska Republika, preko kojih Amerikanci mogu da izvrše agresiju, nalaze se i same u dosta teškoj situaciji zbog revolucionarnih pokreta u njima. Te revolucionarne grupe su još dosta male, ali sudeći po sebi, mi znamo kakve mogućnosti postoje kad gerila počne. Možda je i put Hruščova u SAD razlog da se Amerikanci malo blaže drže prema Kubi na panameričkoj konferenciji u Santjagu.
Drug Pretsednik: - Nisu SAD blaže samo prema Kubi, već je čitava situacija takva.
Drug Popović: - Kako gledate na Ujedinjene nacije?
Drug Pretsednik: - Dobro bi bilo da čujemo njihovo mišljenje šta bi se već sada za njih moglo učiniti u Ujedinjenim nacijama, da se sondira teren za slučaj nekog jačeg pritiska. Kako gledaju na to?
Ernesto Gevara Serna: - Svakako da imamo u vidu da osiguramo sebi bolju situaciju i pomoću Ujedinjenih nacija. Prvi korak će biti da raskrinkamo Organizaciju panameričkih država, koja je instrument SAD. Ukoliko tu ne bismo uspeli, mislimo da tražimo pomoć Ujedinjenih nacija. Nadamo se da ćemo u ovoj organizaciji dobiti podršku bandunške grupacije država, od neutralnih zemalja, pa čak i od Istoka. Ne verujemo da bismo dobili pomoć od južnoameričkih država, ali se ove zemlje ne bi mogle frontalno suprotstavljati toj podršci.
Drug Pretsednik: - Ko je vaš pretstavnik u Ujedinjenim nacijama?
Ernesto Gevara Serna: - On je pretstavnik stare ortodoksne partije. Treba da ga promenimo jer je veoma loš.
Drug Popović: - Hoćete li ga zameniti?
Ernesto Gevara Serna: - Hoćemo. Potrebno je da u Ujedinjenim nacijama imamo jačeg čoveka, koji će aktivno raditi i stupati u veze sa pretstavnicima zemalja koje se bore za svoju nezavisnost. Kad je Fidel Kastro dobio odlikovanje od Alžiraca, rekao je da su dve stvari tada bile važne za njega: jedna – da je dobio odlikovanje od Alžiraca, a druga – da ga je istog dana napao magazin ,,Tajm".
Drug Pretsednik: - ,,Tajm" se uvek prvi javi na strani reakcije.
Ernesto Gevara Serna: - Taj magazin čita se dosta se dosta u svetu, pa čak i u Aziji. Jugoslavija je jedina zemlja gde ga nismo videli.
Drug Mates: - On ima edicije i na stranim jezicima.
Ernesto Gevara Serna: - Imamo kod nas tekst o agrarnoj reformi na engleskom. Doneli smo ga, ali ne znamo kome da ga predamo. Imamo ga takođe i na španskom jeziku, ali je svakako za vas lakši tekst na engleskom.
Drug Mates: - Ja ću ga uzeti.
Drug Pretsednik: - Kako stoji s oružanim snagama na Kubi? Imaju li moderno naoružanje?
Ernesto Gevara Serna: - Imamo lako moderno naoružanje severnoameričkog porekla, bacače, bazuke, nešto mina i puškomitraljeza belgiskog porekla. Nemamo protivavionske odbrane, avijacije, a još manje avijatičara.
Drug Mates: - Teže je biti bez avijatičara nego bez aviona, jer se avioni mogu kupiti.
Ernesto Gevara Serna: - Avijatičari su uglavnom prebegli sa Kube, jer su skoro svi bili uz Batistin režim. Vrlo malo ih je ostalo.
Drug Pretsednik: - Vrlo je važno da imate čvrstu armiju, moralno-politički učvršćenu, da u slučaju sukoba ne bi prebegla na drugu stranu...Uslovi za agresiju na Kubu ipak nisu tako laki, jer je to otok.
Drug Mates: - Ali oni nemaju pomorsku odbranu.
Drug Pretsednik: - Invazija nije za njih tako opasna, jer bi to bila već krupna agresija. Daleko je opasniji vazdušni desant, koji se može izvršiti s nekoliko aviona.
Ernesto Gevara Serna: - Desant može doći samo iz SAD. Ali, mi se ne bojimo ovakvih akcija, jer imamo jedinstvo u zemlji, naročito među seljacima.
Drug Pretsednik: - To je vrlo važno.
Ernesto Gevara Serna: - Padobranci koji bi se iskrcali na Kubi ne poznaju teren. Oni ne bi mogli da idu dalje od mesta desanta, jer bi seljaci udarili na njih. Morali bi se okrenuti protiv seljaka i tako bi bili brzo onemogućeni.
Narciso Fernandez Kamizares: - Poznata taktika SAD je da se uvek oslanjaju na oružane snage u južnoameričkim državama. Međutim, Kuba ima čvrstu armiju, koja je izrasla u revoluciji, i koja je jedinstvena, kao i sam narod. U Kubi ne može da dođe do događaja sličnih onim u Gvatemali, jer je armija na strani revolucije.
Drug Pretsednik: - Zato je važno da sačuvate seljaštvo na svojoj strani. Da biste to postigli, treba da idete na sprovođenje agrarne reforme, jer je ona osnovna motorna snaga za učvršćenje i dalje razvijanje revolucije. Mi vam želimo da sa mnogo uspjeha savladate sve teškoće koje imate. Naš narod gaji simpatije prema svim narodima koji se bore za nezavisnost. Ako budete sačuvali jedinstvo u zemlji i ako budete imali čvrstu i dobro naoružanu armiju, makar ona i ne bila velika, teško će se moći nešti izvana učiniti. Jugoslavija je bila skoro u gorem položaju. Za vrijeme rata mi smo se borili protiv Hitlerove Njemačke, najveće sile koja je bila porobila čitavu Evropu, a takodje i protiv Italije, bugarskih i mađarskih fašista i unutrašnjih kvislinga. Sami kvislinzi bili su u početku brojčano jači od nas.
Ernesto Gevara Serna: - Upoznali smo se sa raznim fazama vaše velike borbe. Bili smo i u muzeju u Beogradu. Smatramo da vaša pobeda u ratu predstavlja pravu epopeju. Mi smo sretni što je naša revolucija stajala samo 20.000 života. Zato mi možemo da shvatimo i veličinu žrtava jugoslavenskog naroda, koji je samo u jednoj borbi dao 20.000 ljudi. Znamo i da je Vaša želja da imamo uspeha ne predstavlja kurtoaziju, jer smo videli za vreme našeg putovanja u Jugoslaviji da kod vašeg naroda uživamo iskrene simpatije. Jugoslavija je već rešila mnoge probleme, i mi smo shvatili značaj vaših uspeha i iskustva. Trudićemo se da ih na što adekvatniji način prenesemo svom narodu. U spoljnoj politici nastojaćemo da budemo na vanblokovskim pozicijama, na liniji politike neutralizma, zajedno sa narodima koji idu svojim nezavisnim putovima.
Drug Pretsednik: - Ako vam bude potrebna pomoć i podrška u Ujedinjenim nacijama, vi možete na nju računati. Mi ćemo vas svakako podržati, kao što podržavamo sve narode koji se bore za svoju nezavisnost. Kako stoji sa ekonomskim odnosima između Kube i Jugoslavije?
Grgur Cviličević: - Oni nemaju direktne instrukcije svoje vlade u tom pogledu.
Ernesto Gevara Serna: - Da, to nije bilo uključeno u početku našeg puta i mi nismo imali mogućnost da o ovom pitanju pregovaramo. Činimo sve da uspostavimo što više kontakata da bismo mogli našoj vladi da damo što potpunije informacije.
Drug Mates: - Naša Misija dobre volje započela je na Kubi razgovore o kupovini 140.000 tona šećera, koji su kasnije nastavljeni preko vašingtonske ambasade.
Ernesto Gevara Serna: - Razgovarali smo o tome sa državnim potsekretarom Velebitom. On nam je rekao da bi trebalo izvršiti reviziju tog predloga, s obzirom da će Jugoslavija imati izvanredno bogatu žetvu šećerne repe. Predložio je da se ta količina smanji, odnosno da se konkretizuje vaš predlog da bi odgovarao sadašnjim mogućnostima.
Drug Pretsednik: - Da li su postavili neko drugo pitanje?
Drug Mates: - Oni imaju opšti interes za sva pitanja.
Drug Pretsednik: - Da li će još nešto posetiti u Jugoslaviji?
Grgur Cviličević: - Posetiće Rijeku i brodogradilište ,,Treći maj". Interesuju se za kupovinu brodova i električnih aparata za domaćinstvo. U Ljubljani će posetiti ,,Litostroj".
Drug Pretsednik: - Fabrika električnih aparata za domaćinstva ima u Jugoslaviji više.
Drug Mates: - Najbolje je da posete Maribor.
Ernesto Gevara Serna: - Interesuju nas i fabrike traktora i poljoprivrednih mašina.
Drug Pretsednik: - Takvu fabriku mogli bi vidjeti u Osijeku.
Drug Popović: - Ne mogu oni videti sve fabrike.
Ernesto Gevara Serna: - Ja vidim veliku mogućnost da u vašoj zemlji kupujemo elektrogeneratore.
Grgur Cviličević: - Posetili su tvornicu ,,Rade Končar" i aproksimativne cene, koje su u tvornici dobili, odgovaraju im.
Drug Pretsednik: - U Zagrebu postoji i preduzeće ,,Goran", koje proizvodi aparate za domaćinstvo.
Drug Mates: - Naša Misija dobre volje predložila je da se u glavnim gradovima Jugoslavije i Kube uspostave otpravništva poslova, ako ne i ambasade.
Drug Pretsednik: - Gde u blizini imate ambasadu?
Ernesto Gevara Serna: - Ambasade smo imali svuda gde se dobro živelo. Ja se izvinjavam za odnose naše vlade prema Jugoslaviji. Malo je teško to objasniti, ali je postojao izvestan strah od Jugoslavije kao socijalističke zemlje.
Drug Pretsednik: - ... bolje reći kao komunističke!
Ernesto Gevara Serna: - Mogu Vas uveriti da ću čim dođem na Kubu, poraditi da se otvori pretstavništvo u Beogradu, sa ambasadorom ili otpravnikom poslova u prvo vreme.
Drug Gošnjak: - Da li ostaju duže u našoj zemlji?
Grgur Cviličević: - 21 avgusta putuju za Kairo, gde će ostati samo jedan dan, i nastavljaju putovanje za Sudan.
Drug Gošnjak: - Pitao sam to jer pretpostavljam, pošto su oni još vojnici, da bi ih možda interesovalo da vide neku našu jedinicu, školu itd.
Ernesto Gevara Serna: - U Beogradu već imamo ugovoren kontakt i kratke razgovore sa nekim drugovima iz vojske. Inače, vreme nam je veoma ograničeno.
Grgur Cviličević: - Bili su na mestu gde je vođena Četvrta neprijateljska ofanziva. Jedan naš major objašnjavao je vrlo lepo tadašnje operacije, i pošto su oni dobri vojnici, mnogo su se interesovali.
Ernesto Gevara Serna: - Mi smo zainteresovani da pošaljeno izvestan broj ljudi koji bi se školovali u Jugoslaviji. Samo, mislim da je u pitanju jezik, jer naši seljaci jedva znaju da čitaju i pišu.
Drug Mates: - Do sada, učenje našeg jezika nije pretstavljalo neki ozbiljan problem. Studenti iz Azije i Afrike brzo su ga savladali.
Drug Pretsednik: - U našim školama školuju se Sudanci, Indonežani i dr.
Ernesto Gevara Serna: - Stari ljudi ne mogu ići u škole. Uostalom, u našoj borbi imali smo jednog starca, koji je imao 65 godina. U Indiji sam razgovarao sa Krišnom Menonom o uspostavljanju odnosa i on mi je rekao da u Indiju pošaljemo nekog profesora ili doktora za svog pretstavnika. Nasmejao sam se i rekao – kakvog profesora, kad ga mi nemamo.
Članovi Misije dobre volje oprostili su se zatim s drugom Pretsednikom i zahvalili mu što im je omogućio da provedu s njim u razgovoru preko jedan čas.
Jedan jako zanimljiv tekst Dejana Jovića:
Milutin Obama
Kada ćemo (i hoćemo li) dočekati da neki ,,pripadnik manjine" (recimo Srbin u Hrvatskoj) postane predsjednik Republike (npr. Hrvatske)? Oni koji postavljaju to pitanje, zaboravljaju da je Hrvatska već jednom imala predsjednika (doduše: predsjednika kolektivnog Predsjedništva), koji je bio Srbin: Milutina Baltića, 1983-1984 (ovdje na slici s autorom ovog bloga, snimljeno u Zagrebu, u januaru 2008). U njenom Predsjedništvu, kao i u najvišim partijskim organima (koji su u doba socijalizma bili važniji od državnih) uvijek su bili zastupljeni i Srbi, a ponekad i drugi ,,manjinci". Srbin je, primjerice, bio šef hrvatskog Saveza komunista: Stanko Stojčević, od 1986 do 1989. I Jugoslavija je imala Albanca za jednogodišnjeg predsjednika - Sinana Hasanija, 1986-1987, a u njenom je Predsjedništvu uvijek bio i jedan Albanac (Fadil Hoxha od 1974-1984, Sinan Hasani od 1984-1989, a potom Riza Sapunxhiu, sve dok ga nije zamijenio Sejdo Bajramović).
Paradoksalno je da je u socijalizmu tako nešto bilo moguće - štoviše: da je izgledalo prilično normalnim i nije izazivalo veće kontroverze - a u liberalnoj demokraciji još uvijek čekamo da se dogodi, i pritom držimo da bi to bilo vrlo veliko postignuće.
Bez namjere da generaliziram, ipak treba reći da pod uvjetom da su manjine bile ,,lojalne" (ideologiji i vođi), autoritarni su im poreci ponekad bili spremni dati bolji status nego što bi ga one mogle izboriti u demokratskoj utakmici. U autoritarizmu (najčešće) nema glasanja, pa prema tome nije presudno je li neka grupa (etnička, politička, ideološka, kulturalna) ,,većina" ili ,,manjina". ,,Manjine" zato ponekad (ne uvijek) imaju lakši posao pri ostvarivanju relativne autonomije i osiguravanju statusa, jer ne moraju pregovarati s ,,većinom", nego samo s vrhom političke piramide. Taj vrh im može osigurati više nego što bi dobile na bilo kakvim izborima - na kojima su, već po logici manjeg broja, (u mnogim slučajevima bile) osuđene na status ,,trajne manjine". Autoritarni vođa također može lakše odigrati ulogu ,,neutralnog suca" i ,,zaštitnika manjina", jer on ne predstavlja (u prvom redu) demografsku većinu, nego najčešće neku ideologiju ili posebnu grupu (npr. vojnu elitu).
To sve ne znači, naravno, da je u stvarnom životu ukupni korpus prava i sloboda koje uživaju pripadnici manjina veći u autoritarnom sistemu, nego u demokratskom. Autoritarni su režimi - već po definiciji - manjkavi po pitanju individualnih prava i sloboda. Ali, i u pitanju kolektivnih prava, glavni je kriterij ,,lojalnost", odnosno - poslušnost. Manjine koje nisu lojalne ideologiji i vođi, u tim su sistemima najčešće izložene brutalnostima koje su nezamislive u modernim demokratskim porecima. Pa ipak, sve to ne isključuje paradoks: da su u smislu statusa - dakle, simbolički - a ponekad i u smislu stvarne zaštite i sigurnosti, manjine ponekad u boljoj poziciji u autoritarnom, nego u demokratskom sustavu.
To se, djelomično, odnosi i na nekadašnji jugoslavenski socijalistički sistem. On je vodio računa o manjinama i iz pragmatičkih i iz ideoloških razloga. U ideološkom smislu, on je htio biti potpuno, tj. revolucionarno, drukčiji od liberalne demokracije (koja se temelji na brojanju glasova). Ideologija socijalizma je već po definiciji bila na strani ,,slabih, eksploatiranih i nezaštićenih" - a u kontekstu ,,nacionalnog pitanja", to su upravo manjine. Dijelom i zbog takve politike, a dijelom i kao posljedica historijskih okolnosti (jer su bile na udaru ekstremnih ideologija u Drugom svjetskom ratu, naročito u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini), neke ,,manjine" su veoma doprinijele nastanku i održavanju socijalističke vlasti.
Pragmatički je razlog bio također važan. U Jugoslaviji, naime, nitko nije bio ,,većina": čak i najveća grupa (Srbi) tvorila je ispod 40 posto ukupnog stanovništva. Samo snagom broja glasova, dakle, ona sama ne bi mogla dominirati, pa je i njoj neka općejugoslavenska demokracija bila relativno riskantan politički sistem. To je Jugoslaviju činilo različitom od Čehoslovačke i Sovjetskog Saveza, u kojima Česi i Rusi nisu imali osjećaj da će s padom autoritarnog sistema automatski izgubiti status dominantnog naroda. Za razliku od toga, demokratska Jugoslavija ne bi automatski jamčila prevlast nijednom od njenih naroda - pa ni Srbima. Zato nijednom nije bila ,,automatski" prihvatljiva, i zato nitko nije htio prihvatiti prijedlog (Ante Markovića) o održavanju općejugoslavenskih demokratskih izbora 1990. godine.
U socijalističkoj je Jugoslaviji, pojam ,,manjina" bio politički nekorektan, pa je izbačen iz službenog rječnika. ,,Kod nas nitko nije ni većina ni manjina", rekli su više puta i Tito i Kardelj - postoje samo ravnopravni ,,narodi i narodnosti", bez obzira na brojnost. Institucionalno, to je značilo da su u Predsjedništvu SFRJ Crnogorci (najmanji narod) imali jednak broj predstavnika (jednog) kao i Srbi (najveći narod). To se, doduše, nije događalo na svim nižim razinama: Albanac nikad nije postao predsjednikom Srbije ili Makedonije, niti je neki ne-Slovenac ikad dospio do vrha u Sloveniji. Čak ni na saveznoj razini, nije bilo potpune ravnopravnosti, iako se tome težilo: manjinski jezici bili su ipak tretirani kao drugorazredni, a zastupljenost određenih manjina u vojsci, policiji i saveznoj administraciji bila je daleko ispod-prosječna. To se, naročito, odnosilo na Albance, prema kojima je u svakodnevnom životu bilo mnogo predrasuda - i to u svim krajevima nekadašnje Jugoslavije. No, tome se (bar djelomično) "kontriralo" omogućavanjem prilične razine stvarne autonomije Albanaca na samom Kosovu. Kad je kasnije ta autonomija ukinuta (istovremeno s početkom demokratizacije i s padom socijalizma), Albanci su - s razlogom - osjećali da su izgubili prijašnji status. Oni nikako nisu htjeli postati "manjina" u Srbiji, kao što ni Srbi i Crnogorci nisu htjeli biti "manjina" na Kosovu.
Pad socijalističkog sustava u kome nije bilo ni ,,manjina" ni ,,većina", stvorio je bojazan i strah kod manjina više nego kod većina. Prelazak na sistem u kome je (postalo) važno koliko tko ima glasova, učinio je u Jugoslaviji sve narode potencijalnim ,,manjinama", a na to nitko od njih nije htio pristati. Zašto bi netko bio manjina u velikoj Jugoslaviji (a svatko bi bio), kad može biti većina u svojoj maloj državici? Ta je logika (sa stanovišta racionalnog izbora, potpuno razumljiva) bila u temelju secesionističkih politika koje su se - u odnosu na Jugoslaviju - pojavile u svim krajevima te zemlje. To se odnosilo čak i na najveći narod - Srbe - budući da su se i oni pribojavali Jugoslavije kojom bi - možda - vladala neka (kako je to izrazio makedonski političar Vasil Tupurkovski) ,,neprincipijelna koalicija", koja bi potencijalno mogla glasati protiv ,,interesa Srbije". Srpskoj je političkoj eliti - baš kao i eliti u drugim krajevima Jugoslavije - Jugoslavija pod novim okolnostima odgovarala samo ako bi u njoj bila jamčena "njihova" (nacionalna) većina: a za to je trebalo ili smanjiti jugoslavenski teritorij (recimo: isključenjem Slovenije, Makedonije, i većeg dijela Hrvatske) ili na njemu povećati broj Srba (smanjenjem broja drugih, ili njihovim ,,pretvaranjem u Srbe"). To je uskoro i postao glavni plan srpske politike ,,nakon socijalističke Jugoslavije".
U novonastalim ,,malim državicama", vrijedila je ista logika. Nekadašnji ,,dijelovi konstitutivnih naroda koji žive izvan svoje matične republike" postali su ,,manjine", čiji je broj "trebao" biti što manji. Oni koji nisu pripadnici manjina ne shvaćaju do kraja dubinu te retoričke promjene. No, trebali bi samo zamisliti političku reakciju pripadnika afroameričke zajednice u Sjedinjenim Državama, kad bi se sutra u službenu upotrebu vratio pojam ,,Nigger". Povratak pojma ,,manjina" stvorio je strahove kod pripadnika manjina, da više neće biti tretirani kao ravnopravni građani, nego će biti permanentno isključeni iz odlučivanja. Sve su novostvorene manjine u post-jugoslavenskom prostoru na to burno reagirale. Štoviše, reagirale su istim odgovorom: bolje manja državica u kojoj smo većina, nego veća država gdje smo manjina.
Raspad Jugoslavije, i rat koji je potom nastao, može se - dijelom - objasniti i kao posljedica straha svih u Jugoslaviji (Srba, Hrvata i drugih u odnosu na Jugoslaviju, te raznih novostvorenih ,,manjina" u post-jugoslavenskim državama) da će njihov novi status biti lošiji nego što je bio u socijalizmu, te da će s tom promjenom samo izgubiti. Sve su one reagirale isto: otcjepljenjem teritorije na kojoj su bili većina (ili imali šansu da postanu većina) od veće teritorije na kojoj su (sad postajale i službeno) manjina. Na teritorijama na kojima nije bilo jasno tko je većina, a tko manjina, "trebalo je" to ,,pojasniti": ako treba i istjerivanjem drugih, ili čak i kampanjama ,,etničkog čišćenja". Rat je bio najgori upravo u takvim područjima (npr. Vukovar i cijela Bosna), te u onim ,,enklavama" gdje su pripadnici ,,manjine" remetili kontinuitet novostvorene ,,većinski kontrolirane teritorije".
Da se vratimo na Milutina Baltića i Baracka Obamu. Milutin Baltić postigao je - barem simbolički - ono za što je Baracku Obami trebalo još dvadeset godina. On, doduše, nije bio izabran na demokratskim izborima, nego na unutarpartijskim i unutar-elitskim ,,izborima" na kojima se znalo da jedan predstavnik ,,manjeg naroda" mora uvijek biti predsjednik jedne od glavnih institucija u Hrvatskoj. (On lično na demokratskim izborima nikada ne bi mogao postati predsjednikom, ne toliko zbog toga što je Srbin, nego zato što su njegove retoričke sposobnosti, izgled i godine, kao i politički program kojeg je nudio - daleko od Obaminih.) Barackova je pobjeda na demokratskim izborima daleko značajnija: ona pokazuje da većina može izabrati nekoga tko je pripadnik manjine, te da je spremna za njega glasati. Da su u Jugoslaviji ikada bili slobodni izbori (nakon 1945., kad nijedna grupa više nije imala većinu), bilo bi nužno da neki pripadnik manjine (jer nitko nije bio većina) pobjedi. Pitanje nije, dakle, bi li on (ili ona) mogao pobjediti: morao/morala bi, jer tko god pobjedio, bio bi pripadnik neke grupe kojoj pripada ispod 50 posto stanovništva.
Pitanje je, međutim, bi li nakon toga mogao/mogla održati jedinstvo i stabilnost zemlje.
Sa izvesnim zakašnjenjem pogledao sam film SPECIAL EFFECTS Larry Cohena.
To je film koji sam žarko pokušavao da nabavim odavno a onda kada sam ga nabavio stalno su se pojavljivali neki naslovi koji su mi bili važniji ili su mi pak delovali kao manje zahtevni pa sam ih gledao pre njega. Ipak, najzad sam se nakanio da ga pogledam i mogu reći da je u priličnoj meri ispunio moja očekivanja.
Znao sam da taj film neće biti nešto naročito jer meni je Cohen doista sumnjiv kao reditelj, koliko god da je superioran kao scenarista a ovo jeste koncept koji zahteva superiornog reditelja. Naprosto, film o reditelju koji snima film se po definiciji dotiče odnosa između filma i strvarnosti i potreban je vrhunski majstor da bi odlično rediteljski koncipirao tu razliku.
Larry Cohen nije takav majstor, to je sasvim jasno. Međutim, u ovom filmu se trudio u jednom njujorškom ključu o čemu svedoči i odabir Erica Bogosiana i Ferrarine muze Zoe Tamerlis, tako da je ovaj film na granici između exploitationa i arta. Štaviše reklo bi se da je u njemu, slično Ferrari u najboljim danima, Cohen uzeo pare od onih koji žele da dobiju exploitation i pokušao da snimi art.
Cohen je kao jedan od ortodoksnih žanrovskih autora koji se bave transformacijom formula u ovom filmu nesumnjivo otišao više put žanrovskog eksperimenta nego put nekog istinskog art pristupa, i u rukama reditelja kao De Palme ovo bi mogao biti klasik profila DRESSED TO KILL. Međutim, sa Cohenovom režijom koja svojom robusnošću još više vuče film na exploitation veći deo kontemplacije se gubi i ogoljava se zanimljiv koncept, u suštini hitchcockovski, o grupi ljudi koji kroz prerušavanje, preplitanje iluzije i istine, maske i stvarne ličnosti pokušavaju da vrate smisao u svoje izgubljene živote i vrate se na pravi put.
Osnovni element perverzije leži u tome što Cohen na kraju ni ne osuđuje koncept pretvaranja i presvlačenja. Štaviše on pokazuje da je reč o potpuno legitimnom modelu ukoliko se koristi u prave svrhe.
Kad je reč o samom procesu filmmakinga, Cohen kao i mnogi reditelji dosta simplifikuje samo snimanje filma, ali zato podvlači snažnu privlačnost koju snimanje nosi za ljude izvan posla, u liku policajca koji nadgleda snimanje. Privlačnost snimanja filma nije ilustrovana samo, sada već oveštalim scenama mešanja neznalica u proces rada već i činjenicom da radeći na filmu policajac uspeva da potpuno zaboravi svoj inicijalni poziv.
SPECIAL EFFECTS sasvim sigurno nije vrhunski film ali nesumnjivo jeste reč o jednom vrlo zanimljivom naslovu čija egzotičnost i arty klasa koju je u njega doneo Eric Bogosian nisu bili dovoljni da afirmišu Cohena u art krugovima. Ipak, mislim da ovaj film dosta dobro ilustruje veliki talenat koji je Cohen imao, a danas tek povremeno pokazuje pimpujući neke sjajne premise koje potom eksploatiše do besmisla.
Ono što je meni ipak nesumnjivo važno jeste to da SPECIAL EFFECTS ima energiju da inspiriše i da svojom impozantnom jednostavnošću izraza u kojoj je utkano dosta kompleksnih detalja za razmišljanje može ipak biti neka vrsta putokaza za nove filmotvore.
* * * / * * * *
Pogledajte kako izgleda BG u trejleru za B13 ULTIMATUM...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/01/ghetto-fabulous.html
Pogledao sam TRUCK STOP WOMEN Mark L. Lestera. Ovo je film iz Lesterove rane faze kada se tek probijao kroz AIP filmove prema major projektima i ovo je nažalost jedan od najslabijih među njima.
Iako u filmu ima nekoliko zanimljivih akcionih situacija, uglavnom baziranih na poterama kamiona i automobila, a ima i ponešto potpuno besmislene i ničim izazvane golotinje, TRUCK STOP WOMEN je jedna poprilična exploitation papazjanaija koja je vrlo epizodična bez jasne priče i strukture, karaktera reda i smisla, te mi se čini da je ovaj film koji inače ima krajnje tolerantne ocene u literaturi jako precenjen.
Lesterovi uspeliji naslovi od ovoga su nailazili na oštrije osude, i čini mi se da jedan deo njegovog usuda leži i u tome što je njegov rad pogrešno vrednovan, odnosno slabiji filmovi su mu afirmisani a bolji su marginalizovani.
No, TRUCK STOP WOMEN pripada tom precenjenom domenu njegovog opusa. Film nije sasvim lišpen interesantnih ideja i scena (scena kada stoka u prikolici pobije mafijaške goonove i sl.) ali ukupan utisak je nepovoljan, i ovih 88 minuta ostavljaju utisak kao 188 minuta.
Kad smo već kod Lestera, ima li neko njegov izuzetno zanimljivi film MISBEGOTTEN? Rado bih ga reprizirao...
* 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Ima li možda neko jedan raritetan ali ne i sasvim nepoznat film BORN IN FLAMES?
Auh, sto ce ti ovo zlodjelo? :x Ja sam cak i prespavao jedan dio filma. Ako te bas interesuje, ce ga potrazim jer sam ja to gledao sa VHS-ripa.
Potrazi mi molim te, u njemu glumi Kathryn Bigelow, a ti znas koliko mi to znaci...
Vazi, ne bi trebalo da bude problema sa nalazenjem ovog filma. Javljam ti.
Mada, nisam primjetio Ms. Bigelow, tj. nisam ni znao da ona igra. Sad mi to natjera osmjeh na lice jer sam ovaj flik gledao na jednom casu Feminist Film Theory. :lol:
Pa da, to je neko feminističko lezbijsko iživljavanje, uopšte ne sumnjam da ću biti zgranut, ali Bigelow, tada još uvek pre nego što ju je Cameron ubrao, igra jednu ulogu. Srce moje, bila je mlada tada, razumi je... :D
Pogledao sam SSD Vadima Šmeljeva, o kome sam već pisao povodom filma KOD APOKALIPSISA. Kunac i ja smo ga pogledali u poluregularnim uslovima na DVD ripu ali bez titlova tako da smo ostali uskraćeni za većinu informacija koje se prenose kroz dijalog.
Ipak, čini mi se da nam je u osnovi jasno o čemu se tradi u filmu pošto se radi o prilično jednostaavnom slasheru. Po svom stilskom opredeljenju SSD je glossy slasher smešten u pionirski kamp u kome se 1984. još u vreme SSSR desilo brutalno ubistvo. Danas, 24 godine kasnije u tom kampu se organizuje reality show. Takmičare međutim neko počinje da likvidira jednog po jednog i ubistva počinju da se nadovezuju na davno zabravljeni zločin.
Sama koncepcija je osvežena utoliko što se ova priča sa preplitanjem reality showa i masakra (više na liniji WRONG TURN 2 nego MY LITTLE EYE) dešava u socrealističkoj scenografiji i što su najzad Rusi glavni junaci dok su u mnogim savremenim slasherima i hororima snimanim po Istočnoj Evropi ruski likovi samo dekor.
Međutim, u suštini ovaj ruski film snimljen za Ruse po svojoj egzekuciji i korespondiranju sa savremenim tokovima komercijalnog konfekcijskog horora najviše liči na high profile američke slashere kakvih je sve manje. U stvari film sa kojim bi se po tehničkoj usavršenost SSD najviše mogao porediti je Rennyjev MINDHUNTERS, a u stvari kad se pogleda Vadimov opus on i jeste neka vrsta ruskog Harlina.
Štaviše, ne samo da je po veštini kadriranja i montaže ovaj film jako blizu američkog slashera, već je čak u poređenju sa recentnim naslovima vrlo classy. Moglo bi se reći da u američkom hororu više ni ne obraćaju previše pažnje na naslove ovog profila.
Ono što definitivno smeta u filmu jeste što su ubistva mahom offscreen iako Vadim isporučuje i nekoliko dobrih ripper sekvenci. Ukoliko je to bio njegov dramaturški pokušaj da učini stvari misterioznijim i zanimljivijim, onda je on bio pogrešan pošto u ovoj vrsti filma nasilje slobodno može da počne odmah a kalkuliše se eventualno sa likom ubice ili procentom prikaza čudovišta.
U svakom slučaju SSD je jako prijatan i pitak film za ljubitelje žanra ali i za one koji su samo vikend poklonici pošto ima crossover potencijal ravan američkim naslovima tog tipa.
U Rusiji je zaradio oko milion dolara, što za ruske filmove nije neka rekordna cifra ali nije ni zanemarljiva. Što se budžeta tiče, ne znam koliki je bio ali film definitivno ne oskudeva ni u čemu. Ipak, u odnosu na KOD APOKALIPSISA ovo je kamerniji film za Šmeljeva.
U svakom slučaju, u svom rekonstruisanju dostignuća američke kinematografije u ruskim uslovima, SSD može da stoji kao film koji je preskočio letvicu koju su postavili američki konfekcijski slasheri.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TOWELHEAD Alana Balla. Kada sam čitao kritike za ovaj film, one su bile negativne pre svega zato što su kritičari bili šokirani odsustvom delikatnosti u pristupu priči o seksualnom sazrevanju mlade arapskoameričke devojčice u teksaškom predgrađu za vreme prvog Zalivskog rata. Film je optuživan da je eksploatacija (kao što je recimo i IRREVERSIBLE u Americi etiketiran kao eksploatacija) i da njegov tretman incesta i seksa sa maloletnicima nije poučan.
Međutim, u tim kritikama osim tona Ballove priče niko nije previše osporavao druge kvalitete. Što se mene tiče, bio sam privučen takvim komentarima.
Alan Ball je pisao AMERICAN BEAUTY i što se mene tiče to nije referenca koja me naročito privlači. Posle inicijalnog cinizma i humora u tom filmu sve se pretvaralo u prilično naivno poigravanje stereotipima u liberalnom ključu sve dok film nije postao naivan u svojim predrasudama.
U TOWELHEADu, Ball nije odustao od svog liberalizma, naprotiv, ne samo da je stav tu, nego su i jedini junaci koji su sasvim oslobođeni svih frustracija i zadnjih namera liberali. No, to je normalno, u zaoštrenoj političkoj borbi, Ball očigledno nije želeo da baci bilo kakvu senku na populaciju kojoj pripada. Međutim, za razliku od AMERICAN BEAUTY Ball je u ovom filmu politički zreliji tako da praktično socijalne okolnosti igraju bitnu ulogu u filmu i sami junaci su zapravo pozitivni, samo povremeno jedni drugima čine grozne stvari u pokušaju da dostignu sreću i ostvare neku svoju potrebu. U tom smislu, za razliku od fatalističkog kraja AMERICAN BEAUTY koji je baš zbog tog fatalizma ne samo naivan nego i arhaičan jer savremena tragedija nema ishodište u smrti nego u produžetku nepodnošljivog života, Ball u TOWELHEADu ostavlja mogućnost katarze koja proističe iz priznavanja društvene represije.
Univerzum u kome se priča dešava je blago stilizovan, kao u AMERICAN BEAUTY i jasno je Ballovo nadovezivanje na tradiciju Ibsenove mračne građanske drame. Isto tako, Alan Ball kao deklarisani homoseksualac, dakle čovek koji je spreman na razne potencijalne neprijatnosti kako bi ispoštovao svoje seksualno opredeljenje, podrazumeva da su i njegovi junaci u tom smislu skloni da zabranjena maštanja sporovode u praksi te bi se moglo reći da u njegovom univerzumu junaci imaju puno inhibicija ali i vrlo otvorene ventile da se opuste.
Ono što je po meni ključno bilo za otpor prema ovom filmu, to je Ballova spremnost da mladu junakinju koju maestralno igra Summer Bishil takođe okrivi za lanac strasti u koji je uplela mnoge muškarce. Čini mi se da je kritika očekivala da će klinka biti poptuno abolirana od svake odgovornosti, ali Ball, sasvim ispravno ne misli da je tako. Istovremeno, Summer Bishil, koja inače ima 20 godina, u isto vreme ima atribute i seksualnog objekta i deteta, što je verovatno kritičarima delovalo previše perverzno i šokantno.
U svojoj suštini, Ball je snimio film koji se bavi temama karakterističnim za američki nezavisni film. Međutim, u njemu je prešao granicu i u nekim aspektima pristupa poneo se kao da snima evropski film. Umesto holivudskog filma sa nešto kamernijom pričom i povišenijim intelektualnim tonusom, što bi bila definicija onoga što publika i kritika očekuju od nezavisnog filma, isporučio jenešto što je po ikonografiji američki nezavinsi film ali po odnosima među likovima više liči na neki perverzniji nemački ili francuski film.
Inače, nedavno ukinuti Warner Independent je u 2008. godini imao najzanimljiviju ponudu. Pored TOWELHEADa, imali su Hanekeov FUNNY GAMES (kojim sam bio užasnut ali nesumnjivo je perverzno dati Henekeu da snima holivudski film) i Boyleov SLUMDOG MILLIONAIRE koji je imao šifru za komunikatvni film izvan holivudskog kalupa (ili paradoksalno baš unutar holivudskog kalupa starog kova koji je izgubljen u skladištu nekog od studija).
U svakom slučaju, TOWELHEAD me je zabavio i peporučujem da ga pogledate.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE PSYCHOPATH Freddie Francisa. Iz lige Hammerovih horor i triler reditelja, Francis mi je najdraži pošto je i kao snimatelj i kao reditelj pokušavao da nadgradi B-naslove koji su nastajali u britanskom filmu. Otud ga je Scorsese i angažovao da snima CAPE FEAR.
THE PSYCHOPATH je snimljen 1966. godine po romanu Roberta Blocha. Bizaran odnos majke i sina i sam naslov su vrlo slični sa Blochovom najuspelijom ekranizacijom koju je radio Hitchcock. Nažalost, za razliku od Hitchcockovog filma koji ima sjajnu dramaturgiju THE PSYCHOPATH je nema. Pre svega film nema junaka za koga se publika može vezati, ni među žrtvama ni u liku ubice. Nominalno, jedini junak koji povezuje sve epizode u priči je policijski inspektor koji rešava slučaj serije ubistva. Problem je u tome što niti je ovo film o tom isnpektoru niti o njegovoj dovitljivosti. Štaviše, pošto postavka patologije glavnih junaka ima veze sa filmom PSYCHO, jasno je koliko su po definiciji policajci uljezi u ovom tipu filma. Nažalost, dakle, iako je inspektor najprisutniji pik u filmu, daleko je od suštinski nosećeg lika. Odustvo "ljudskog fakotora" koji bi vezao gledaoca za priču ne biva nadoknađen patologijom, koje ima - ali tek u obliku semena iz kog će izrasti giallo filmovi i autori kao što je Dario Argento (u to vreme Mario Bava uveliko radi, doduše ali se još uvek ne bavi toliko slasherima). Dok kod Argenta sama tehnologija smrti i užasa može da nosi film, ovde je ona vredna hvale ali je tek u embrionalnom obliku. Isto tako, vizuelna pismenost i lucidnost reditelja Freddie Francisa su prisutne ali zatomljene i pre bi se u njima moglo uživati u nekom njegovom plot-heavy trileru poput HYSTERIAe iz 1965. godine. Ipak, nesumnjivo je THE PSYCHOPATH bitna karika u kontekstu evolucije žanra i u njemu se mogu naći razni koncepti koji su potom razvijani.
* * 1/2 / * * * *
HBO and Warner Bros. are set to produce an American remake of the iconic British blue-collar TV drama "Shameless" says Variety.
Original show creator Paul Abbott has long been in talks with various U.S. networks in recent years about such a deal, with NBC previously coming close to setting up the project.
The whimsical drama series, which began in 2004, was set on a public housing estate in Manchester and followed the chaotic Gallagher clan, lead by the feckless but lovable alcohol and drug abuser Frank. Rising film star James McAvoy had a recurring role on the first two seasons.
John Wells ("E.R.") is set to produce the remake.
Pogledao sam FROSTBITEN Andersa Bankea.
Reč je o švedskom vampirskom filmu iz 2006. godine. Naravno, po svom kvalitetu i ambiciji se ne može porediti sa ovogodišnjim Alfredsonovim pogotkom ali moglo bi se reći da je u ovom filmu bilo izvesnih pozajmica iz romana po kome je snimljen LAT DEN RATTE KOMMA IN. Naime, priča sa ruskom devojčcom koju je glavni junak-vampir- vukao sa sobom predstavljaući je kao svoju kćerku delimično podseća na motiv iz romana.
Isto tako, cela priča je smeštena u 30 DAYS OF NIGHT milje, odnosno dešava se za vreme polarne noći kada ja vampirima omogućeno da mesec dana budu u tami i da vršljaju. Nažalost, taj motiv uopšte nije iskorišćen pošto je priča sabijena u samo par dana, i vampiri ni u tih par dana zapravo nemaju nikakav enefit od toga što je stalno noć pošto se masovna vampirska zaraza dešava u nekoliko sati.
Što se samih vampira tiče, moram priznati da oni više liče na pobesnele ljude iz Boyleovih filmova nego na vampire pošto su poprilično neuračunljivi. Totalna neuračunljivost nije isto što i snažna glad, a u FROSTBITENu ima dosta konvencije zombi filma u suštini.
Ono što je lep detalj u tretmanu vampira jeste to da kod Bankea, slično kao i kod Alfredsona, vampiri maksimalno koriste svoju sposbnost da se kreću pritivno sili gravitacije, penju po zidovima, plafonima i sl. i to nije svedeno samo na pojedine scene već je masovno i pruža dobru distinkciju između vampira i ljudi. Mene moram priznati uvek raduje kada autori koriste prednsti moderne tehnologije kako bi klasične filmske monstrume udaljili od humanoidnosti.
Što se mene tiče, Banke se u dizajnu određenih likova previše oslanja na CGI, ali jasno mi je da je to deo njegove globarlne rediteljske strategije. Naime, za razliku od LAT DEN RATTE KOMMA IN, Banke snima svoju varijantu konfencijskog entertaninment horora u kome su efekti ne samo alat za pričanje priče već i senzacija sami po sebi. Sigurno je da animirani monsrum koji je svakodnevna pojava u holivudskom filmu, u švedskom filmu deluje kao velika inovacija koja zaslužuje punu pažnju i privlači publiku.
Isto tako i sama struktura priče je postavljena na tragu popcorn filma sa tinejdžerima kao prenosiocima i genetičarima kao tvorcima vampirske zaraze. Banke u tom smislu stvara dosta solidnu euroamerikanu, i kao u brojnim recentnim sluajevima ulaže mnogo veću energiju nego što bi u takav projekat uložio neki američki reditelj. Bankeiove scene su umešno realizovane, sporadično sa sjajnim smislom za humor, dosta eklektičnosti. On ne nudi svežinu i inovaciju kao Alfredson ali isto tako sasvim korespondira sa prvom ligom filmova tog tipa.
Ipak, u krajnjoj liniji, izuzev švedskog settinga i solidne zanatske kompetencije FROSTBITEN istina ne nudi zaista ništa što već ranije nismo videli nego ostaje u kanonu što je sasvim u redu u kontekstu tradicije i njegove funkcije u miljeu švedskog žanrovskog filma. No, gledaocima to nije dovoljno objašnjenje. Paradoksalno, poznavaoci horora će ovaj film u istorijskom i zanatskom smislu više ceniti od onih koji bi po definicji u njemu mogli više da uživaju jer ne znaju čiji je sve epigon u stvari.
* * 1/2 / * * * *
Inače, zanimljiv detalj o Andersu Bankeu jeste da se školovao u Rusiji i da sada tamo snima jedan akcijaš sa ruskim glumcima, u potpunosti se može smatrati ruskim filmom ali i rimejkom Johnnie Toovog filma BREAKING NEWS.
Hm....svedjanin radi ruski akcioni,a rimejk HK vratolomije. :evil: :!:
Rusi su očigledno potpuno poludeli i postaju jako zanimljavo upravo u domenu repertoarskog filma. Ulažu ogroman novac i imaju budžete ali i box office kao najveće tržište. Sada su počeli da uvoze i strane reditelje, iako je u suštini pitanje koliko je Banke stranac čim je tamo školovan. No, snimatelj na filmu je Britanac, i ima dosta Šveda tu pored Rusa. Film košta četiri miliona dolara. Imali su Rusi i skupkjih filmova od ovoga ali to je ozbiljna cifra za svaku evropsku produkciju.
A počeli su bogme da dovode (i skupo plaćaju) kvalitetne igrače iz NBA lige. Nije to slučajno, Hamo...
Mislim da je to sve žestoko pranje love.
Mada, vidiš Krle se vratio u NBA zbog neizmirenih dugova. Ko zna šta se tamo zbivalo sve. Ipak, letos kad sam video transfere Krstića, Nahbara, Delfina bio sam u šoku a onda se pojavila informacija da nekolicina njih imaju istog agenta. Moguće je da taj tip ima neku šemu sa Rusima.
Pogledao sam ALIEN RAIDERS Bena Rocka. Ovo je prvi film sa Warnerove etikete Raw Feed koji sam pogledao iako sam o njima ranije dosta čitao i delovali su mi vrlo interesantno. Na osnovu ALIEN RAIDERSa čini mi se da Raw Feed zahvaljujući Tony Krantzu i Daniel Myricku ispravno shvata funkciju DTV filma. Oni ne pokušavaju da imitiraju skupe theatrical filmove već zabavljački koncept theatrical žanrovskog filma apliciraju na niskobudžetne okolnosti. Dakle, umesto da koriste niskobudžetni horor kao poligon za umetničko istraživanje, oni u njemu prave entertainment i po tome se razlikuju. U om smislu Raw Feed filmovi neće izroditi novog Lucky McKeeja ali se kod njih može pojaviti novi Scott Spiegel. Štaviše, ALIEN RAIDERS najviše podseća na Spiegelov rad s tim što je za razliku od njega osvežavajuće ozbiljan u doživljaju samog sebe.
Ne liči samo setting u supermaketu na Spiegela i INTRUDER. Cela žanrovska ortodoksnost u low-budget uslovima je na njegovoj liniji. Reditelj Ben Rock vrlo vešto i ekonomično raspolaže resursima na svim nivoima.
Naime, ALIEN RAIDERS je urađen po Raw Feed metodologiji da filmmejkeri dobiju dva miliona dolara i sedam sedmica snimanja. Jasno je da za takav novac neće dobiti vrhunski high concept scenario - njega je ili kupio veliki studio ili ga autor gura kao svoj art-house horor ali zato Rock ima vrlo kompetentan, klišetiziran ali precizan scenario u kome je fokus na svemu onome što u produkcionom smislu manje košta a to su intrige, motivacije i konflikti među likovima. Te likove glume solidni profiji. Ovo je DTV film i ne treba mu zvezda kako bi privukao distributera ili publiku za opening weekend. Stoga, ako produkcija nema para za Jack Bauera, ima za Tony Almeidu i Carlos Bernard radi odličan posao kao leading man i akcioni heroj u ovom filmu. Čak je i na nivou muzike film ekonomičan, ima jednu skupu pesmu od Siouxsie i nju iskoristi na početku kako nabacio atmosferu gledaocu od prvog trenutka.
Što se moneyshotova tiče, njih praktično ni nema iako film ostavlja utisak da je action-packed zbog tenzije među karakterima koju Rock sjajno pumpa. U suštini film na početku ima jednu elaborate pucnjavu i jednu dužu ripper sekvencu uz niz kratkih jump scareova između.
Dok se gleda, ALIEN RAIDERS definivitno jeste film koji bez žaljenja možeš prekinuti svakog sekunda ali isto tako nije dosadan i prijatan je, što cenim. Kad je reč o reditelju, iako je kompetentno uradio ovaj film, nisam siguran da će mu ovo biti ulaz za major film, delom zato što se više ne rade theatrical filmovi ovog tipa ali verujem da će se probiti na TV.
Za razliku od Avi Lernerovih produkcija snimljenih u Bugarskoj, sa nominalno većim zvezdama i budžetima, ALIEN RAIDERS ne samo da je bolji film već se u njemu ogleda i bolja radna etika ekipe koja ga je snimila u LA. U tom smislu, uporedio bih ALIEN RAIDERS sa ZONOM MRTVIH pošto i ZONA donosi taj novi dah entuzijazma u niskobudžetni horor koji ne pretenduje da je art već entertainment.
Upravo naslovi poput ALIEN RAIDERSa jesu ono s čim će se ZONA suočiti na američkom DVD tržištu i mislim da u tom poređenju ZONA bolje stoji jer je mnogo bogatija događajima, egzotična je zbog srpskog settinga i većeg broja lokacja a zanatski nema zaostataka. Iako ALIEN RAIDERS ima odličnu producentsku reputaciju, Raw Fed i Carlos Bernarda iza sebe, mislim da bi ZONA, imajući u vidu konkurenciju, u žanrovskim krugovima mogla biti tretirana kao slična vrsta osveženja.
* * 1/2 / * * * *
Mozda ce Zona u SAD biti distribuirana pod nazivom ZOMBIE RAIDERS?
Dragi naši, evo najzad američkog trejlera za THE HURT LOCKER...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/01/hurt-locker.html
Pogledao sam novi Guy Ritchiejev film ROCKNROLLA. Iako se u ovom filmu prepoznaju njegovi prethodni filmovi, čini mi se da je počeo da sazreva.
Iskreno rečeno, nikada nisam bio neki njegov fan. Mislim da je Matthew Vaughn u toj ekipi zapravo talentovaniji čovek i da će vreme to pokazati. Međutim, Guy je zaslužan što je uopšte otvorena pandorina kutija crowd pleasing britanskog gansgterskog filma iz koje su izašli autori superiorniji od njega poput Jonathan Glazera i Matthew Vaughna pa čak i nekih marginalnijih ali zanimljivih poput Nick Lovea ili Paul McGuigana. Nesumnjivo je Ritchie sa svojim visokooktantskim vickastim naslovima pokazao da britanski pseudogangsterski film može biti zabavan a oni su taj osnov nadgradili. U tom smislu, Ritchie jeste jedna nesumnjivo autentična pojava u istoriji filma poznih devedesetih i ranih dvehiljaditih, koliko god se njegovi filmovi ne mogu ceniti kao istinski zaokružena dela.
Ipak, prošlo je skoro deset godina od trenutka kada je to što je Ritchie radio bilo novo i sveže a trend koji je započeo ostao je samo kao fusnota u poređenjima savremenih gangsterskih komedija sa njegovim ranim radom. I on sam je u međuvremenu pokušavao da se odmakne od svojih korena, neuspelim eksperimentom SWEPT AWAY i nesumnjivo zanimljivim promašajem REVOLVER.
ROCKNROLLA je nominalno povratak na staro. Međutim, iza kompleksne priče prepune slučajnosti, gangsterskog miljea i humora, krije se zapravo film koji je suštinski zreliji od Ritchiejevih ranijih filmova. Naime, s jedne strane, da, u njemu postoje formalna rešenja iz LOCK STOCK i SNATCHa. Ali sa druge strane postoji pokušaj da se svet kriminala sagleda filozofski kao u REVOLVERu. Postoji pokušaj da se uhvati autentična atmosfera Londona koji menjaju ruski tajkuni kao u LAYER CAKE, postoji porkušaj da se proširi asortiman ortaka u glumačkoj ekipi uvođenjem holivudskih geezera Jeremy Pivena i Ludacrisa.
Nevolja je naravno u tome što se svi ovi elementi ne mogu kombinovati tako lako kako je Ritchie mislio. Primera radi, ključni višak u glumačkoj podeli su Piven i Ludacris. Ali, nije samo to problem. Problem je i to što npr. Ritchie osmisli zanimljivu scenu potere kada dva nepobediva Rusa jure glavne junake, ali je onda ispriča u flešbeku kao sećanje jednog od junaka što dakle znači da je on tu poteru preživeo i da ona neće generisati aposlutno nikakvu napetost već će samo poslužiti kao komična ilustracija. I to je recimo neoprostiv dramaturški faul. Međutim, ono što raduje je da Ritchie prilično zanimljivo i inventivno snima tu poteru i onda ona pokazuje da je najzad snimio film čije scene mogu da funkcionišu čak i kad se poslažu po redu.
Isto tako, Ritchie majstorski uspeva da ubrizga energiju u film pred kraj čime u maniru vrlo darovitog komercijalnog reditelja učini da film ostavlja bolji utisak nego što je ostavljao za vreme gledanja. To su sve odlični touchevi i ne čudi me što mnogi smatraju da je ROCKNROLLA veliki Ritchiejev comeback.
Ja ne mogu da kažem da je ovo comeback iz prostog razloga što mislim da Ritchie nije nigde ni odlazio i da su mu filmovi posle SNATCHa u stvari bili filmska škola u kojoj je učio kako da dostigne skill sa kojim bi eventualno opravdao poziciju na koju su ga doveli LOCK STOCK i SNATCH.
I ROCKNROLLA je u tom smislu uspešno položen ispit što primećuje i sam Joel Silver koji je očigledno odabrao Ritchieja da mu bude novi go-to guy. Mislim da bi HOLMES mogao biti prvi pravi ozbiljan Ritchiejev film, pošto će ga potisnuti iz prvog plana i naterati ga da se ozbiljnije bavi pričom i da svoj solidni dar inscenacije upotrebi u nove svrhe. Isto tako, ukoliko se Ritchie odluči da svojom tehnikom priča o Holmesu, to će biti podjednako autentično jer u principu epoha nikada nije bila rađena na taj način kako je on radio SNATCH i LOCK STOCK.
Mark Strong je ponovo scene stealer, s tim što on u ovom filmu kanališe Harry Starka, junaka iz serije THE LONG FIRM u kojoj igra harizmatičnog londonskog gangstera. Gerard Butler je simpatičan u glavnoj ulozi uprkos svim svojim ograničenjima, iako sam ubeđen da bi Statham u njoj bio još mnogo bolji i interesantniji.
Jako me zanima da li će se ROCKNROLLA pojaviti kod nas. Ritchie je popularan reditelj kod nas, jednim delom i zato što je imao veliki grassroots hit sa filmom LOCK STOCK. SNATCH je takođe koliko se sećam ne samo dobro prošao nego je i otvorio Cinemaniju ili tako nešto. Moram da proverim hoće li novi Ritchiejev film uopšte biti prikazan kod nas.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam odličan i vrlo energičan dokumentarni film NOT QUITE HOLLYWOOD Mark Hartleya.
Ovde je reč o vrlo zanimljivoj konstrukciji u kojoj se reafirmiše jedna bitna struja australijskog filma a to je exploitation. Rad autora kao što su George Miller ili Richard Franklin pa konačno i Russell Mulcahy, a uostalom i Simon Wincer je opšte poznat. Konačno, i sam Brian Trenchard-Smith je odavno u raznim B i DTV filmskim kombinacijama širom sveta. Australijski exploitation je dakle zaista uspeo da lansira razne zvezde ne samo u svet glume kao Mela Gibsona nego i u svet filmmakinga. George Miller danas spada u prvu ligu holivudskih reditelja, a drugi su imali svoju šansu da snime prestižne filmove. Još su impresivniji DPjevi koje su intervjuisali autori filma. To su redom danas najprestižnije face u ovom poslu.
Međutim, kada se sakupi na jednom mestu sve ono što se u domenu exploitationa radilo u Australiji, očigledno je da je reč o mnogo ozbiljnijoj strukturi nego što se činilo kada se pogledaju samo njeni peakovi. Ovaj film pored autora intervjuiše i gledaoce filmova i tumači recepciju. U tom smislu je zanimljiv utisak Quentina Tarantina koji oduševljeno govori o Ozploitationu nasuprot par kritičara iz Australije koji se zgražavaju.
Hartley je uz pomoć zaista sjajne ekipe koju između ostalih čini i Jamie Blanks u ulozi montažera uspeo ne samo da sjajno sastavi sagovornike i filmove već i da film obogati izuzetno duhovitima animacijama. Znajući nekoliko Ozploitationa koje sam gledao (ne računajući Millera, Mulcahyja ili Franklina, naravno), inseri iz filmova su iskorišćeni kao ready made, i toliko su efektno izabraani da te naslove reklamiraju bolje od bilo kog trejlera. U tom smislu NOT QUITE HOLLYWOOD, barem što se mog iskustva tiče poprilično i laže, i više spada u domen igranog nego dokumentarnog filma.
No, kako je Godard govorio, najbolji dokumentarni film liči na igrani i obrnuto tako da mu to neću uzeti za zlo.
Ipak, ono što je ključna interesantna linija ovog filma to je da pored ponovnog susreta sa starim znanicma, današnjih sredovečnih MILFova koje se prisećaju kako su nekada bile zanosne bimbos, holivudskih igrača koji se sećaju kako nekada radila bez obraćanja pažnje na bezbednost i u teškim uslovima i sl. jeste njegova funkcija u sadašnjosti.
Naime, nije NOT QUITE HOLLYWOOD samo jedno prisećanje ili reinterpretiranje istorije australijskog filma kako bi se afirmisali velikani exploitationa već i jedna prilično lucidna promocija sadašnje generacije tamošljih žanrovskih autora kao što su sam Blanks (koji je već ispucao svoju holivudsku šansu i sada radi rimejk jednog od filmova koji se elaborira u filmu LONG WEEKEND), McLean (WOLF CREEK, ROGUE) i Whannel/Wan (SAW).
U tom smislu, ne samo da je reč o dragocenom dokumentu, odličnoj zabavi i jednoj interesantnoj kontemplaciji prolaznosti ljudi koji su tu da bi nas zabavili, već se radi i o objašnjavanju tradicije u ključu interesa jedne sada aktuelne grupe autora, i to čini ovaj film jednim kompleksnim delom vrednim pažnje.
* * * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Rusi su očigledno potpuno poludeli i postaju jako zanimljavo upravo u domenu repertoarskog filma. Ulažu ogroman novac i imaju budžete ali i box office kao najveće tržište. Sada su počeli da uvoze i strane reditelje, iako je u suštini pitanje koliko je Banke stranac čim je tamo školovan. No, snimatelj na filmu je Britanac, i ima dosta Šveda tu pored Rusa. Film košta četiri miliona dolara. Imali su Rusi i skupkjih filmova od ovoga ali to je ozbiljna cifra za svaku evropsku produkciju.
Da ni ne spominjemo transfer Katarine R. u ruske filmove i problem sa gasom.
Mislim da sve ukazuje na težnju Rusa ka želji da zavladaju svetom.
Posle dužeg čekanja pogledao sam BLAST! Anthony Hickoxa.
Reč je o filmu čiji sam nastanak pratio pažljivo pre svega zbog toga što je to bio povratnički scenario Stevena De Souze, pisca akcijaša koji je obeležio moje detinjstvo. De Souza je poklekao sredinom devedesetih, i BLAST! je doživljen kao njegov comeback u eri kada je njegov stil već na neki način bio retro.
Sećam se informacija o filmu BLAST! koje su ga tretirale kao potencijalni bioskopski naslov. A onda su odjednom informacije presahle. I na kraju, BLAST! se pojavio kao DTV naslov.
Naravno, DTV status nije sramota, ali je šteta što je nekadašnji scenaristički superstar izgubio priliku da se vrati u bioskope. Kad je reč o samom scenariju, De Souza je napisao DIE HARD klon smešten na naftnu platformu sa negativcima koji se predstavljaju kao ekoteroristi a u stvari imaju zle pljačkaške planove, kao i uvek u ovoj seriji filmova. U tom smislu, De Souzin scenario je jasan, efikasan, i razlikuje se od standardnih DTV scenarija koji često umeju da budu prekomoplikovani na nivou zapleta i da donose nemotivisane preokrete. Ipak, De Souzin scenario je daleko od kvaliteta koji je isporučivao u svojoj major fazi.
Ipak, De Souza nudi par vrlo inventivnih scena, naročito novu foru u tipičnoj sceni zarobljavanja & mučenja glavnog junaka.
Uprkos tome što Anthony Hickox na nekoliko mesta uspeva da napravi scene koje su dostojne theatrical akcijaša, čak sporadično i vrlo interesantne u kontekstu akcionog žanra, sasvim je jasno da je BLAST! ispušten u realizaciji. Glumci su u nekom slučajevima sramotno loše dubbovani, generalna postprodukcija zvuka je užasna i potpuno u klasičnom maniru slabog B-filma, specijalni efekti su na granici kompetentnosti u pojedinim situacijama, scenografija je u određenim scenama dosta slaba i jasno je da je već na snimanju BLAST! krenuo DTV putem.
Kad je reč o glumačkoj podeli, ona je tek bizarna. Vinnie Jones je sasvim OK negativac. Breckin Meyer je sasvim OK goofy sidekick. Nadine Velasquez koju znamo kao Catalinu iz MY NAME IS EARL je classy ženski sidekick glavnom negativcu (zabavno je što je ona u tri tuče arhinemezis Breckin Meyeru). Međutim, komičar Eddie Griifin je akcioni heroj. Ovaj sitni foul mouthed komičar je učinio sve što je mogao, i vidi se da je bio pripremljen za ulogu, ali on ipak ne samo da nije Will Smith koji je fizički neuporedivo spremniji, nego nije ni Eddie Murphy ni Martin Lawrence. Iako se Griffinu kad je trud u pitanju ništa ne može prebaciti, čini se da je ipak on, uprkos svemu prelomio da BLAST! bude DTV jer sa nekim malo klasičnijim akcionim herojem, ovaj film je možda mogao imati nivo da bude theatrical. Uostalom setimo se naslova poput HALF PAST DEAD...
Ipak, sa Griffinom, iako nije theatrical, BLAST! ostaje da stoji kao interesantan eksperiment i pokušaj da se od jednog komičara napravi akciona zvezda. Odmah posle ovog filma, Hickox je sa Jonesom snimio SUBMERGED koji je već bio klasičan Seagalov DTV naslov, i više nije bilo dileme gde Hickox nadalje pripada.
Kad je o njegovom doprinosu reč, sama pripadnost lozi Hickoxovih, Tonyju daje kredibilitet. Nažalost, on za razliku od svog oca nije toliko vešt da može da prevaziđe materijal kojim se bavi i da ga obeleži na bilo koji način.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FULL ECLIPSE Anthony Hickoxa ponovo posle 15 godina. Ove godine su mi bile neverovatne kad sam ih sračunao. Međutim, da, gledao sam ga u ono vreme kad je izašao. I zaista nesumnjivo je da je tada B-film bio bolji. FULL ECLIPSE je bio film koji je u Americi tada uizašao pravo na video ali je na nekim teritorijama izašao u bioskope, sasvim zasluženo.
Pre svega na špici filma zanimljivo je videti logo HBO Films koji se danas mahom vezuje za britanske i američke art house projekte a tokom osamdesetih i početkom devedesetih se nalazio na nizu filmova B-vedeta poput Martin Campbella, Geoff Murphyja, Russell Mulcahyja, pa eto i Anthony Hickoxa. Ovi filmovi su meandrirali između high-class TV produkcije i bioskopskog filma, često samo van Amerike. Tako je i danas sa nekim filmovima ove kuće. Razlika je samo u tome što ona više ne radi pulp.
FULL ECLIPSE je prvoklasan pulp u postavci. Reč je o policijskom akcionom trileru sa twistom - rečju, FULL ECLIPSE je MAGNUM FORCE sa vukodlacima. Zaplet je identičan sa filmom Teda Posta, pravedni maverick policajac otkriva sektu unutar LAPD koja je uzela pravdu u svoje ruke i čisti grad od kriminalaca a tajna njihove efikasnosti i beskrupuloznosti je to što su vukodlaci.
Mario Van Peebles igra glavnog junaka i tada je još uvek bio u stanju da odigra nabildovanog akcionog heroja. Bruce Payne igra negativca kao u mnogim filmovima pre i posle toga. Patsy Kensit igra sexy damsel rasoolućenu između pozitivčevog magnetizma i odanosti negativcima, identično kao u LETHAL WEAPON 2.
Ovo je već vrsta filma sa kojom bi Anthony učinio ponosnim svog pokojnog oca Douglasa. Tony sasvim pošteno sastavlja ovu priču čineći je pre svega dinamičnom.
Jasno je da je scenario propustio nekoliko penala vezanih za premisu. Pre svega, negativčeva ambivalentnost nje podvučena jer on iako je monstrum eliminiše bad guyse bez zadnje namere (nema očekivanog suboplota da on u stvari radi za neki klan i likvidira konkurenciju i sl.). Igra dva alfa-mužjaka, koja je karakteristična za policijski film osamdesetih iz kog dolazi i ovaj naslov u suštini, nije iskorišćena a umesto da mu buddyjeva smrt bude okidač cele priče bolje bi bilo da Mariov lik gleda svog buddyja kako postaje njegov arhi-nemezis.
FULL ECLIPSE je sjajan property za rimejk jer je potentan a ostavlja puno prostora za nadgradnju.
Kao ni američki B-film tako se ni Hickox ni Mario ni Bruce ni Patsy nikada nće vratiti u formu u kojoj su bili kada su isporučili ovaj punokrvni B-film koji ima klasu i intrigantnost, uprkos svim svojim nedostacima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sm REPO! THE GENETIC OPERA Darren Lynn Bousmana. Posle godina rada na serijalu SAW, Bousman je najzad dočekao svoj happy end. Ne samo da je snimio šta je hteo nego je snimio tip filma kakav je danas gotovo istrebljen.
REPO! THE GENETIC OPERA zaista jeste rock opera po svojoj formi. U njemu su sve replike pevane. Dakle, nije reč o mjuziklu u kome ljudi u sred dramske scene počnu da pevaju. Ne, ovde junaci pevaju sve vreme.
Bousman zaslužuje tapšanje po ramenu što je na ovaj način pokušao da ispriča priču. U tome nažalost nije do kraja uspeo. Priču je definitivno uspeo da ispriča i sve je jasno šta se desilo, međutim izostala je drama.
Spoj groteskne priče, grotesknog dizajna i krajnje neobičnog pristupa pripovedanju, doveo je do toga da drama izostane. Međutim, u filmu postoji sasvim dovoljno muzičko-scenskog da sve to isključivo zbog svog hardvera bude gledljivo. Ja inače nisam mogao da izdržim duže od deset minuta SWEENEY TODDa tako da nisam tipična publika za ovu vrstu macabre mjuzikla.
Bousman nije previše uzbudljiv reditelj na nivou čistog filmskog jezika - kadriranja, montaže, ritma. Međutim, REPO! je vrlo ambiciozno i detaljno dizaniran čime Bousman reprezentuje vizuelnu kulturu Tim Burtona koji se u svojim poslednjim filmovima takođe ne opterećuje filmskim jezikom.
Iako koketira sa goth antiutopijom, usled odusutva emocije i čitave campy postavvke, REPO! se ne može nazvati goth uplivom u žanr filmskog mjuzika, međutim po svom hardveru, koketiranju sa ekspresionizmom, cyberpunkom, gothic dizajnom i dark stranom glam rocka, svakako ože biti interesantan i delu goth publčike.
Nisam siguran da bih imao interesovanja da ga opet gledam, pošto je REPO! najslabiji u domenu dramske tenzije koji mene ponajviše zanima, ali mu ne mogu osporiti da se nametnuo kao jedno od najautentičnijih ostvarenja 2008. godine.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film APPALOOSA Ed Harrisa i moram priznati da sam porpilično zbunjen ovim ostvarenjem.
Naime, APPALOOSA je omaž klasičnim vesternima iz vremena kada su vesterni bili punokrvna bioskopska zabava i po svom rediteljskom konceptu gotovo da se nimalo ne razlikuje od filmova koje su snimali reditelji pedesetih ili šezdesetih godina. Naravno, ti rediteljski koncepti su više citirani na nivou imitacije nego što APPALOOSA zaista uspeva da parira filmovima toga vremena na planu snage filmskog izraza.
Aproprijacija tog rediteljskog koncepta iz prošlih vremena izvršena je mahom samo na nivou vizuelnog stila dok je gluma poprilično moderna i samo Renee Zellweger zapravo igra kao što su glumice igrale u staro vreme. Naravno, Ed Harris je stara faca i nema sumnje da on ima personu koja bi se mogla porediti sa glumcima starog kova, međutim on ovde ne igra na način na koji su oni igrali. Dok je Renee potpuno na liniji starih glumica a što je u skladu i sa kadriranjem, edova tough guy perosna je nešto modernija i tek je eho onoga što su bili stari šerifi.
O Viggo Mortensenu da i ne govorim, on je aposlutno lišen bilo kakvog old school magnetizma i preuzimanje priče u njegove ruke na kraju filma je poprilično neobično imajući u vidu da je njegov lik dotle prilično pasivan i da nije do kraja jasno šta ga je prelomilo da odjednom postane lider.
APPALOOSA je dakle film koji je u popriličnoj stilskoj konfuziji jer je jasno da istovremeno pokušava da bude omaž klasičnom vesternu a da opet ne može sasvim da se distancira od činjenice da je prošlo vreme od klasične epohe i da autori moraju svoju poziciju drugačije da misle u odnosu na žanr.
Ja lično nisam neki naročiti zagovornik antivesterna ili demistifikacije vesterna. U tom smislu, meni je zanimljivo da neko dosledno pokušava da evocira vestern u njegovom klasičnom obliku. Međutim, iako nemam ništa ni protiv toga da se kao konceptualna umetnost potpuno transponiraju sve konvencije vesterna, prosto moramo imati u vidu da bukvalno prenošenje konvencije mora rezultirati filmom koji se ne može smatrati repertoarski relevantnim.
No, međutim, ako na sve to dodamo da film zaključuje pesma Tom Pettyja koji pravi pre svega rock sa snažnim uticajem countryja, i da uz svu moju ljubav prema Pettyju ne mogu da odolim utisku da je ova pesma na kraju filma APPALOOSA kič u ravni BLAZE OF GLORY iz YOUNG GUNS 2, onda sam zaista ozbiljno upitan nad tim šta je Ed zapravo imao na umu kada je snimao ovaj film?
Uprkos svim ovim kontradikcijama koji sprečavaju ovaj film da dostigne bilo kakav smisao, reč je o relativno podnošljivom iskustvu za gledanje a onima koji vole da gledaju ljude kako jašu konje po velikim imaginarnim prostranstvima Divljeg Zapada se može i više dopasti.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KIDULTHOOD Menhaj Hude, britanski film na liniji Larry Clarka koji se bavi nestašnom londonskom omladinom.
Za razliku od Larry Clarka koji zbog pokušaja da bude što realističniji na kraju potpuno osuši svoj rediteljski postupak i u najboljim deonicama režira kao neki mladić koji se loži na francuski Novi talas, Huda se koristi svim mogućim filmskim trikovima koji su mu dostupni i od KIDULTHOODa pravi jedno vrlo intenzivno filmsko iskustvo. Upravo integracijom raznih filmskih tradicija, atmosferom muzičkih klipova u pojedinim deonicama (in a good way) i realizmom ispred kamera, Huda uspeva da dokuči deo haosa koji se dešava u glavama njegovih zbunjenih junaka.
Uostalom, kao što su sami njegovi junaci sami sebe hiperdizajnirali (svi uglavnom slušaju grime i oblače se kao gangste) i Huda u pojedinim deonicama snažnim rediteljskim intervencijama dočarava u kom su gasu njegovi junaci u tom trenutku.
Film se dešava u dva dana i veliku količinu događaja uspeva da učini uverljivom time što se drugog dana ne ide u školu zbog samoubistva jedne školske drugarice koju su svi maltretirali. Taj slobodan dan koji je dat radi pijeteta pretvara se u haotičnu orgiju, lutanje po gradu i sve moguće nestašluke.
KIDULTHOOD je privukao pažnju i postigao je solidan uspeh. Iako je dosta mekša od KIDULTHOODa, ali u pojedinim segmentima međuljudskih odnosa i perverznija, na tu priču se nadovezala serija Channel 4 SKINS. Scenarista (i glumac Noel Clarke) prošle godine snimio je i nastavak KIDULTHOODa nazvan ADULTHOOD u kome iste junake prati nekoliko godina kasnije. Kritika je još bolje prihvatila ADULTHOOD od KIDULTHOODa, videćemo kako to izgleda.
U svakom slučaju, KIDULTHOOD je preporuka naročito za one koji prate nove stvari koje dolaze iz Britanije.
* * * / * * * *
Potrazi cu ovo,a i nema razoga da busem skeptican. :)
Da,da ima ovo i nastavak,Adulthood. :lol:
Javi kako ti se čini...
ne uspeh naci (istina traljavim) searchom - jesi l' pisao kritiku The Wrestlera? :lol:
Pisalo se o Wrestleru na topiku Sta se lepo gleda a da horor nije.
Pogledao sam GOOD GUYS WEAR BLACK Ted Posta. Ovo je jedan od retkih old school Chuckovih filmova koje nisam ranije gledao.
Reč je o neupečatljivom ali prilično gledljivom i komunikativnom pokušaju da se snimi conspiracy triler u pakulijanskom maniru samo sa Chuck Norrisom i njegovim specifičnostima. Danas je naravno ta tradicija postala samosvojna i postoji masa akcionih filmova u kojima agent mora da se obračuna sa vlastitom vladom koja je usled korupcije pojedinaca pošla lošim putem.
Međutim, 1979. ta priča o zaveri ima neku težinu, i pominju se relativno sveži događaji kao Vijetnamski rat ili Watergate... U tom smislu, čini se da je ovo jedan od Chuckovih filmova čija se političnost prostire nešto dublje od tipičnih desničarskih fantazija u kojima je učestvovao tokom osamdesetih.
Uostalom, Ted Post je jedan od uglednijih reditelja sa kojima je radio Chuck. Iako Post nema neki naročit opus, ipak je on potpisnik MAGNUM FORCEa, i vrlo solidnog HANG EM HIGH. Naravno, može se reći da je Clint tu bio autor iz senke, ali svejedno, i Post je tu učestvovao.
Egzekucija je sasvim solidna, što se od Posta i očekivalo.
U svakom slučaju, Post je ovom filmu dao ozbiljnost koja će biti kasnije sve oskudnija kod Chucka.
* * 1/2 / * * * *
A u medjuvremenu ja odgledah Kidulthood. Film je dinamican i zabavan, nalikuje kvalitetnom video spotu u jednoj produzenoj formi i prekomernom trajanju.
Poredjenje i slicnost sa Larry Clarkovim temetski slicnim filmovima se moze primetiti, ali Kidulthood je vise koncipiran u nagovestajima i simulacijama, i nedostaje mu vise explicitnosti i hrabrosti. Za razliku od sexualnog kontexta scene nasilja su poslovicno za Britance realisticne i uverljive, ali kako film ide prema kraju, reziser u pokusaju jacanja dramatizacije razvodnjuje pocetnu snagu i bazicnost.Ako kazemo da je Kidulthood mocnije ostvarenje od Clarkovih Teenage Caveman i Ken Park, da ga je nezahvalno porediti sa Kids, ostaje nam Bully, sa kojim nekako i ima najvise slicnosti. Pre par godina bih se zakunuo u Clarkov film, ali danas mislim da su po kvalitetu tu negde. Ipak, Menhaj Huda i Noel Clarke su nekako vise zeleli da impliciraju atmosferu americkih crnackih geta na ulice urbanog Londona, i sa tog aspekta gledano poredjenje sa Clarkom je i nepotrebno.
Ali zato autorski duo nalazi veliku inspriraciju u delima Alanu Clarka i Shane Meadowsa. Ipak, recimo da Meadowsovi Made in England i pogotovo A Room for Romeo Brass, imaju znacajniju karakterizaciju i dramatizaciju, i kvalitetniji su produkti. Nesto malo tu ima i podsecanja na ranije radove Nick Lova, pre svega kroz soundtrack i montazne zahvate.
Pogledao sam DEAD END DRIVE IN Brian Trenchard Smitha.
Ovaj film se smatara postmodernom krunom Ozploitationa i na neki način zaista jeste apartan naslov u tom kontekstu. Nastao je kao Trenchard Smithova reakcija na prelza exploitationa iz bioskopa na video, međutim, ruku na srce, daleko je ovaj film od bilo kakvog omaža drive-inu iako je svojim većim delom smešten na tu lokaciju.
Sam exploitation element filma u vidu akcionih scena, tuča i golotinje, sveden je na minimum. U suštini, ovo je politički film, ekranizacija stare metaforične priče o radnom logoru u kome su nacisti shvatili da će lakše držati zarobljenike ako oni misle da su slobodni. Tako je i ovd drive in u koji su mladi autsajderi namamljeni u stvar koncentracioni logor u kome se okuplja mladež sa kojom društvo nema šta da radi i kafkijanski preokreti ih zadržavaju na tom mesto zauvek a establišment im uz pomoć zlog kinooperatera potura šund filmove (prikazuju se Trenchard-Smithov TURKEY SHOOT i MAN FROM HONG KONG kao i Wincerov SNAPSHOT i Hemmingsov RACE FRO THE YANKEE ZEPHYR), drogu a oni sami među sobom razvijaju razne podele, još dublju delinkvenciju i rasizam.
Iako su razne antiestablišment emocije svojstvene exploitation filmovima, one su jako retko ovoliko politički osmišljene kao u ovom Trenchard-Smithovom filmu i sasvim je nesumnjivo da su one bile osnovni motiv za snimanje ovog filma.
Uostalom, ovo je film koji u suštini čak i nema happy end. Ne želim da spoilujem ali mislim da rasplet događaja među junacima ima vrlo neočekivan razvoj, iako film nema nikakav twist ending.
Trenchard-Smith uspeva da izgradi sporadično vrhunski suspense na bazi tog celog kafkijanskog, košmarnog, zapleta, ali ima i nekoliko odlično realizovanih scena čistog fizičkog stealth suspensea.
Hardverski gledano, sa gomilom nabudženih kola, apokaliptičnom atmosferom i sl. DEAD END DRIVE IN liči na tipičan Ozploitation. Ipak, iako nije vrhunski predstavnik ovog talasa, to ostaje George Miller (hteli mi to ili ne), svakako stoji kao možda i najintrigantniji naslov iz non-exploitation vizure koji svoje mesto svakako može imati u nekim političkim studijama filma.
* * * / * * * *
Chris Evans, Brandon Routh and Brie Larson have joined the cast of "Scott Pilgrim vs. the World," Edgar Wright's adaptation of the cult favorite Oni Press graphic novels for Universal.
"Pilgrim" centers on young slacker Scott Pilgrim (Michael Cera), who meets the woman of his dreams (Mary Elizabeth Winstead) but finds he can win her heart only by battling and defeating her seven evil ex-boyfriends.
The books, by Bryan Lee O'Malley, feature romance, teen angst and plenty of fantastical action involving a large supporting cast. The fifth installment of the book series will be published in February.
Evans plays evil boyfriend No. 2, Lucas Lee, a pro skateboarder-turned-movie star, while Routh plays the third evil boyfriend, Todd Ingram, a rocker with vegan psychic powers.
Larson plays Pilgrim's ex-girlfriend, Envy Adams, for whom he still has feelings.
Also joining the pic, which will shoot Toronto, are Mae Whitman as Roxy Richter, the fourth ex, a female who is half-ninja; Ellen Wong as Knives Chau, who Pilgrim is dating when he meets his dream girl; and Anna Kendrick as Pilgrim's sister.
Mark Webber plays Stephen Stills, a member of Pilgrim's rock band. Alison Pill is the band's drummer and Johnny Simmons is Young Neil, the band's biggest fan. Aubrey Plaza plays Webber's on-again off-again girlfriend.
Satya Bhabha plays an ex-boyfriend who can summon demon hipster girls at will.
Marc Platt, Eric Gitter, Nira Park and Wright are producing. Wright wrote the screenplay with Michael Bacall.
Ronaldo Vasconcellos and Miles Dale are executive producing.
Evans, repped by CAA and 3 Arts, is known for the "Fantastic Four" movies and next appears in the Summit release "Push." Routh, repped by UTA and Main Title, is coming off a comic turn in "Zack and Miri Make a Porno."
Larson, repped by Gersh and Station Three, plays Toni Collette's daughter in Showtime's "United States of Tara," while Kendrick, repped by APA and Artistry Management, appeared in "Twilight" and will star in Jason Reitman's "Up in the Air."
Pogledao sam THE WRESTLER Darrena Aronofskog.
Posle ovog filma zaista sam upitan kuda zapravo ide američki nezavisni film, pre svega u intelektualnom smislu. Mešavina žanrova i stilova koju je Darren pokušao da napravi u ovom filmu je u najmanju ruku besmislena, da ne koristim neke oštrije izraze.
U samoj svojoj suštini, scenario za film THE WRESTLER je staromodna bokserska melodrama smeštena u kontekst profesionalnog rvanja. Dakle, borac na zalasku shvata da mora da se povuče, pokušava da ponovo uspostavi normalan život koji je vlastitom krivicom, a i usled bavljenja borbom, zapustio, to mu ne ide, shvata da jedino moža da nađe spokoj i prihvatanje u ringu i da tamo treba da umre, ljudi iz njegove okoline odluče da ga prihvate ali tada je već kasno, on je krenuo putem bez povratka.
To je jedna velo lepa, upotrebljiva matrica koja se već decenijama koristi na filmu, a u ovom konkretnom slučaju aplicirana je na film o rvaču koji želi da se smuva sa striptizetom (kliše kurve dobrog srca) i da se pomiri sa kćerkom koju je zapustio dok je bio na vrhuncu.
I to bi sve bilo u redu kada bi proizvodilo neku vrstu emocije. Međutim, Aronofsky sve to režira na tragu Von Triera u danima BREAKING THE WAVES, dakle sa dosta pseudodokumentarnosti, dosta prljavim načinom snimanja, dekomponovanim kadrovima, praćenjem protagonista dok bauljaju kroz svet i sl.
Na taj način, Aronofsky emotivno hladi ovu priču koja jedino može da funkcioniše kao hiperemotivni melodramski šund. Ona je u realističkom ključu potpuno neuverljiva, besmislena, a glavni junak umesto tragičnog heroja postaje neka vrsta imbecila koga pratimo jer je frik pa je to zanimljivo.
U tom kontekstu, Mickey Rourke i Marisa Tomei su potpuno zloupotrebljeni. Mickey koristi svoje narušeno fizičko stanje kao adut u ovoj ulozi, ali na kraju meni je bilo više žao njega koga Aronofsky koristi kao cirkusku atrakciju nego junaka koji tobož ima tragičnu sudbinu. Isto važi i za Marisu. Ona mi je jedna od najdražih glumica i raduje me da je vidim golu u ulozi striptizete u ovom filmu. Međutim, ta uloga nije nikakav big deal, niti zahtev, sem što je pola filma gola u njemu, tako da je njena uloga svedena na nivo čistog exploitationa. Spoj ovih meni dragih glumaca koji mi je bio inicijalni draw da ga gledam, na kraju mi je delovao žalosno.
Naravno, sa Mickeyem u kadru i Marisom sporadično, Aronofsky do te mere ima šta da snima da WRESTLER nikada ne postaje sasvim nezanimljiv kao fenomen ili kao gledalačko iskustvo, ali kada se sve sumira, reč je o potpuno bezvrednom delu čija ambicija mi zaista izmiče.
Naime, scenaristga je vrlo dosledno napisao jednu elegičnu melodramu o sumraku dva klišetizirana lika iz holivudske bajke koji su svoju snagu i egzistenciju crpeli iz svojih tela i sada su pali na dno. I mislim da je u tom ključu i morao da je snimi.
U protivnom, njegovi junaci deluju kao karikature koje su gledale previše filmova i stradaju zbog toga.
Von Trier je svoj postupak u BREAKING THE WAVES uspevao da opravda interesantnom pričom koja se poigrava konvencijama. THE WRESTLER nije to, on je pokušaj da nam se kao realizam proda nešto što evidentno nije ubedljivo.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsfluxe.com%2Fwp-content%2Fplugins%2Fwp-o-matic%2Fcache%2F4c5c9_12rounds_poster.jpg&hash=98a5c810a324a256dc0726b3ba823b3b02f1c18d)
Renny Harlin's film crew for Mannerheim biopic includes double Oscar winner
Movie's first night put back to January 2010
print this
Finnish Hollywood director Renny Harlin (Die Hard 2, Cliffhanger, The Long Kiss Goodnight) has manned the film crew for his upcoming Mannerheim biopic of the legendary WW II Finnish War Marshal and sixth President of Finland (1944-46) C.G.E. Mannerheim with foreign talent.
The film's art direction will be handled by 43-year-old Briton Steven Lawrence.
Lawrence, who arrived in Helsinki earlier this week to check out some filming locations, has previously worked as the principal art director on Batman: The Dark Knight, the Bond film Casino Royale, and three Harry Potter films among others. Lawrence was also responsible of the art direction of another World War II film, Enemy at the Gates.
Apparently not all of the film crew tasks have been agreed on yet.
For one, there is no information available yet of who is going to be the film's principal cinematographer. Presumably he, too, will be found through Harlin's Hollywood contacts.
On location the working language will be English, even though the film's screenplay is in Finnish.
The film's line producer is going to be American Michael Flannigan, 45, who already arrived in Finland some time ago.
In California Flannigan has worked with the Millennium Films production company, which produced for example Harlin's 2007 Samuel L. Jackson vehicle Cleaner, as well as Brian De Palma's The Black Dahlia.
In addition to Cleaner and The Black Dahlia, Flannigan's production credits include films such as Mad Money, 88 Minutes and Blonde Ambition.
The most famous person in Harlin's film crew in his chosen field is the principal make-up artist Greg Cannom, whose more than 30-year career in the business includes multiple Academy Award nominations and two wins for Mrs. Doubtfire and Bram Stoker's Dracula.
Cannom, whose exact title is "special effects makeup designer", is going to be a pivotal member of the team, for the film covers several decades of Mannerheim's life.
Most recently Cannom transformed Brad Pitt from a young lad to an aged man in The Curious Case of Benjamin Button. Cannom will face the same task with the Finnish actor Mikko Nousiainen, who has been hired to play the part of Mannerheim.
Harlin's film's Finnish cast was announced already some time ago, but additional actors at least from Sweden, Lithuania, and Poland are still being sought for certain roles. An actor with a Tibetan background is required to play the part of the Dalai Lama.
The production company Solar Films has quietly shifted the first screening of the movie back to January 2010, from an earlier launch date of October 2009.
In actual fact the postponement seems a trivial one, given the long history of the project, which dates back nearly a decade while funding was secured and a screenplay was fine-tuned.
The latest decision suggest that shooting has got going more slowly than forecast, and also perhaps that Renny Harlin's directing commitments in the United States have kept him tied up for longer than had been anticipated.
Pogledao sam YES MAN Peytona Reeda.
Od ovog filma sam puno očekivao upravo zbog Reeda koji je još 2003. sa DOWN WITH LOVE pokazao da je izuzetan reditelj i jedan od možda i najtalentovanijih u domenu savremene američke komedije. Isto tako, i Jim Carrey u poslednje vreme radi sa sjajnim rediteljima, naročito ako imamo u vidu da mu je prethodnu tentpole komediju režirao Dean Parisot, reditelj remek-dela GALAXY QUEST.
U tom smislu, interesantno je da ni Reed ni Parisot nisu uopšte dovoljno cenjeni zbog zaista natprosečnog kvaliteta koji unose u holivudski mejnstrim. Ono što je u izvesnoj meri stvaralo nespokoj vezano za YES MAN jeste to što je projekat požurivan zbog WGA štrajka i plašio sam se da je ulazak u snimanje ovog filma nervozni Warnerov potez u očajničkoj potrebi da snime nešto čime će hraniti svoju distributivnu mašinu.
Međutim, YES MAN je jako dobar film koji nastavlja carreyevu pobedničku seriju high concept komeija koje zapravo imaju sadržaj i imaju smisao izvan gegova i fizičkog humora. Naravno, sve to postoji i ovde ali ipak glavni ključ filma je priča, a u tome je Reed majstor.
Naime, i u svojim ranijim filmovima koji su bili vrlo duhoviti, Reed je uspevao da prodre do priče i da je iznese tako da nijedan od tih filmova nije isključivo zavisio od humora. Sličan slučaj je in sa YES MAN. Ovo je film koji bi funkcionisao i kao reglarna melodrama bez carreya, on je samo dodatak koji čini celu stvar još zabavnijom.
Iako je razlika u godinama upadljiva svakome ko ima ikakvu predstavu o biografiji Jim Carreya i Zooey Deschanel, njih dvojr funkcionišu savršeno kao zaljubljeni par i Reed je tu uspeo da stvori odličnu hemiju. Njih dvoje su u suštini ključ filma i svi ostali likovi realno samo služe kao katalizatori radnje. večiti sidekick Bradley Cooper je svoju ulogu tako i shvatio tako da on drži racionalni centar filma dok su Rhys Darby (kandidat da igra Michael Cainea u eventualnom biopicu) i Danny Masterson tu da ostvare neke agresivnije komičarske role u epizodama. I obojica u tome uspevaju a Rhys Darby ima i veliku zaleđinu u seriji FLIGHT OF THE CONCHORDS tako da ja mislim da mu je YES MAN jedna od stepenica za ulazak u holivudski biznis na velikom ekranu.
YES MAN zaslužuje svaku preporuku jer stoji kao film koji potvrđuje zbog čega se Holivud uvek iznova vraća nekim formulama.
* * * / * * * *
pogleda li taj long-expected The Hurt Locker?
dvdrip kruži netom već nekoliko dana.
Associated Press
MORE: RivalsHigh100 Hoops Rankings | Top 150 prospects for 2009
DALLAS -- A Texas high school girls basketball team on the winning end of a 100-0 game has a case of blowout remorse.
Now officials from The Covenant School say they are trying to do the right thing by seeking a forfeit and apologizing for the margin of victory.
Samantha Peloza grabs a rebound in practice a week after their 100-0 win.
"It is shameful and an embarrassment that this happened," Kyle Queal, the head of the school, said in a statement, adding the forfeit was requested because "a victory without honor is a great loss."
The private Christian school defeated Dallas Academy last week. Covenant was up 59-0 at halftime.
A parent who attended the game told The Associated Press that Covenant continued to make 3-pointers -- even in the fourth quarter. She praised the Covenant players but said spectators and an assistant coach were cheering wildly as their team edged closer to 100 points.
"I think the bad judgment was in the full-court press and the 3-point shots," said Renee Peloza, whose daughter plays for Dallas Academy. "At some point, they should have backed off."
Dallas Academy coach Jeremy Civello told The Dallas Morning News that the game turned into a "layup drill," with the opposing team's guards waiting to steal the ball and drive to the basket. Covenant scored 12 points in the fourth quarter and "finally eased up when they got to 100 with about four minutes left," he said.
Dallas Academy has eight girls on its varsity team and about 20 girls in its high school. It is winless over the last four seasons. The academy boasts of its small class sizes and specializes in teaching students struggling with "learning differences," such as short attention spans or dyslexia.
There is no mercy rule in girls basketball that shortens the game or permits the clock to continue running when scores become lopsided. There is, however, "a golden rule" that should have applied in this contest, said Edd Burleson, the director of the Texas Association of Private and Parochial Schools. Both schools are members of this association, which oversees private school athletics in Texas.
"On a personal note, I told the coach of the losing team how much I admire their girls for continuing to compete against all odds," Burleson said. "They showed much more character than the coach that allowed that score to get out of hand. It's up to the coach to control the outcome."
In the statement on the Covenant Web site, Queal said the game "does not reflect a Christ-like and honorable approach to competition. We humbly apologize for our actions and seek the forgiveness of Dallas Academy, TAPPS and our community."
Covenant coach Micah Grimes did not immediately respond to a message left by The Associated Press on Thursday.
Queal said school officials met with Dallas Academy officials to apologize and praised "each member of the Dallas Academy Varsity Girls Basketball team for their strength, composure and fortitude in a game in which they clearly emerged the winner."
Civello said he appreciated the gesture and has accepted the apology "with no ill feelings."
At a shootaround Thursday, several Dallas Academy players said they were frustrated during the game but felt it was a learning opportunity. They also said they are excited about some of the attention they are receiving from the loss, including an invitation from Dallas Mavericks owner Mark Cuban to see an NBA game from his suite.
"Even if you are losing, you might as well keep playing," said Shelby Hyatt, a freshman on the team. "Keep trying, and it's going to be OK."
Peloza said the coach and other parents praised the Dallas Academy girls afterward for limiting Covenant to 12 points in the fourth quarter. She added that neither her daughter nor her teammates seemed to dwell on the loss.
"Somewhere during that game they got caught up in the moment," Peloza said of the Covenant players, fans and coaches. "Our girls just moved on. That's the happy part of the story."
Quote from: "shrike"pogleda li taj long-expected The Hurt Locker?
dvdrip kruži netom već nekoliko dana.
Upravo ga gleda... :!:
Najzad sam pogledao THE HURT LOCKER Kathryn Bigelow.
Moram priznati da sam oduševljen. Naravno, sasvim je jasno da će ovakva reakcija biti posmatrana kao subjektivno viđenje njenog najvećeg fana na svetu, što i jeste.
Ipak, ubeđen sam da mogu i da obrazložim zašto to mislim.
Naime, od generacije reditelja koji su definisali kinematografiju što se mene tiče, Kathryn Bigelow je praktično jedina uspela da se istinski reinventuje za nove okolnosti i da snimi nesporno relevantan film. James Cameron je sigurno u sjajnoj poziciji, ali on više ne snima filmove već godinama a AVATAR koji snima nije live action film, to jest nije isključivo live action film. Isto važi i za Roberta Zemeckisa. Paul Verhoeven je već u ozbiljnim godinama. John McTiernan je po zatvorima. Renny Harlin radi maltene direct-to-video.
Jedini od te ekipe koji su uspeli da opstanu su Tony Scott, koji se takođe reinventovao i izdigao iznad tipične pozicije studio-reditelja, i evo sada Kathryn.
Međutim, Kathryn je uspela da se podigne kao Feniks iz pepela nekoliko flopova i da van Holivuda snimi film koji ne samo da parira holivudskim nego uspeva da ima i širu prihvaćenost u svetu i na festivalima.
Pre svega, THE HURT LOCKER je verovatno jedan od najakcionijih akcionih filmova prošle godine. U ovom filmu parktično samo postoje scene suspensea i akcije s vrlo malo dramskog tkiva koje ih povezuje i sa zapletom koji formalno jedva da postoji. Film se fokusira na likove i na njihovu transformaciju, i scenaristički je meni bio vrlo zanimljiv kao koncept pošto ima itekako priče u tom scenariju koji je naizgled lišen priče.
Odusutvo nekog dominantnog plota omogućuje filmu da i kroz scenaristički koncept očuva svoj realizam na kome insistira u rediteljskom postupku. Ono što sam prebacio THE WRESTLERu ne mogu da prebacim THE HURT LOCKERu. Ovde nema neke super skrojene priče za koju nas reditelj ubeđuje da je stvarnost. THE HURT LOCKER više izgleda kao skup događaja iz stvarnosti koji poređani daju neku vrstu smisla.
Međutim, čak i u tom polu-dokumentarističkom kontekstu, Kathryn uspeva da napravi upečatljive karaktere, naročito u glavnom liku suicidalnog Dirty Harry minera koji uspeva da dobije ikonične razmere u svojoj navučenosti na rat, ali isto tako da smešten u realistički kontekst otkrije suštinsku patologiju tog odnosa. Dok je u tipičnom holivudskom filmu, takav lik kao što je na primer Martin Riggs u LETHAL WEAPON super, u THE HURT LOCKER je on nesumljivo do kraja formulisan kao promašena sudbina i neko ko je izgubio sposobnost da normalno živi.
Glavni junaci u filmu su Amerikanci, tako da THE HURT LOCKER kao i THE KINGDOM može da se tumači kao reverse-engeineered partizanski film u kome su glavni junaci okupatori. Međutim, u svetu u kome ovi junaci žive u suštini ne vodi se bitka između ideologija nego između jedne ekipe u kojoj su likovi navučeni na rat koji se bave otkrivanjem bombi i domaćini koji se bave smišljanjem što boljih zaseda i eksplozivnih naprava. U Bagdadu kako ga prikazuje Kathryn odavno više niko nema nikakvu političku agendu a deo američke vojske polako gubi razum i počinje da se ponaša vrlo slično svojim protivnicima samo sa još manje uverenja.
Inače, u samom prikazu borbenih dejstava, prikazuju se i američke zločinačke aktivnosti usput, tako da se uopšte ne može reći da govorimo o proameričkom filmu ovde.
Kad je o samoj režiji reč, Kathryn Bigelow je snimila ovaj film sa reduciranim budžetom tako da umesto njenog novoholivudskog baroka, ovde gledamo jako prljav stil baziran na snimanju sa više vrlo pokretljivih kamera, na tragu onoga što rade Paul Greengrass ili što je pokušavao da radi Michael Mann u svojoj digitalnoj fazi. Ako imamo u vidu i tu slobodnu formu scenarija, THE HURT LOCKER je upavo blizak Greengrassu (stimo se kao je BOURNE ULTIMATUM jazzy na nivou scenariju) i po akciji je jako sličan MUNICHu sa tim potpuno neočekivanim blastovima i off-the-wall prikazivanjima akcije. Naravno, unutar tog realističkog postupka sa dosta pozicija kamere, vrlo je jasna geografija, osim u scvenama koje govor u konfuziji i ključni detalji su vrlo dobro plasirani i akcentovani. U svakom slučaju THE HURT LOCKER je pravi primer pričana priče o karakterima kroz akciju.
Borbe su prikazane izuzetno realistično, sa svim svojim frustrirajućim aspektima. Ovo nije film pun vesele akcije i nije gung ho, iako ima glavnog junaka koji je baš takav. ipak, borb se u njemu uglavnom rešavaju strpljenjem, pažnjom, sakrivanjem, ne pogađa svaki metak, ima dosta promašaja, slučajnih ranjavanja i sl.
Što se scena demontiranja bombi tiče, tu je napravljen još jedan maestralan rediteljski zahvat. Naime, jasno je da imamo glavne likove koji neće ili ne bi trbalo da poginu do samog kraja. U tom smislu, samo demontiranje bombi bi po definiciji trebalo da bude lišeno suspensea zato što znamo da neće eksplodirati. Međutim, Mark Boal i Kathryn uvode toliki niz detalja u priču o svakoj demontiranoj bombi, da je svako demontiranje vrlo napeto i zanimljivo i ima neku svoju interesantnu priču. Pored toga, interesantno je da svi poznati glumci u filmu poginu u hitchcockovskom maniru tako da podela prestaje da sugeriše ko je glavni junak iako se kasnije Rennerov lik nametne, ali imajući u vidu stepen razorenosti njegove psihe pitanje je koliko je dobro što je njegov lik preživeo.
DP na filmu je Barry Ackroyd koji je radio Greengrassov UNITED 93 a inače ga znamo kao Loachovog DPa. Uradio je odličan posao. Pored njega, posebno bih istakao Karla Juliussona, scenografa koji je napravio fenomenalnu rekonstrukciju Bagdada u Jordanu i to na vrlo ograničenom budžetu. Ova Islanđanin je stara indie faca i postao je poznat kao Von Trierov saradnik. I zaista scenografija daje ovom filmu jednu posebnu dimenziju i još više produbljuje njegov realistički postupak.
Upravo je izvan Holivuda, u indie uslovima, i u jednom, uslovno rečeno, alternativnom rediteljskom postupku, Kathryn Bigelow uspela da snimi holivudski film starog kova koji je fokusiran na temu, karaktere i njihovu priču, sjajno realizovan, uzbudljiv, na liniji naslova kao što su nekada bili BLACK SUNDAY ili još raniji naslovi o vojnim specijalistima poput TEN SECONDS TO HELL Roberta Aldricha ili HELL IS FOR HEROES Don Siegela, a da istovremeno bude tematski i formalno relevantan na najširem mogućem polju.
Ostaje pitanje koliki će benefit u industriji Kathryn imati sa ovim filmom. Ipak, nesporno je da je sa njim pokazala da apartna pozicija koju ima u odnosu na sistem i veliki kredit koji joj se daje nije slučajan i nezaslužen.
Kathryn se vratila, partizanski, muči, iza leđa!
* * * * / * * * *
Od mene 9/10 i topla preporuka... Interesantno je da će u filmu čak i poklonici hardcore horror gross-outa naći (bar) jednu scenu koja će ih zagrcnuti (all about that lil' kid)...
Da ne govorim o fanovima Ministryja koji trpa kroz ceo film!
deca ginu, a ministry prži?
sounds like my kinda thing!
gledaću već koliko šjutra.
:!:
Jedna Cripplova kontemplacija o stanju distribucije kod nas...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=887
Quoteja sam oduvek voleo to što je Srbija bila sposobna da uzme nekog stranog reditelja ili muzičara i da ga iracionalno fetišizuje do te mere da kod nas bude čuveniji nego kod kuće. Guy je jedan od njih.
:lol:
i ja
Pogledao sam MURDER BY PHONE Michael Andersona.
Moram priznati da me je po svojoj trash premisi podsetio na slučaj kada je jezdimir Vasiljević pričao kako neko planira da ga ubije herc-mašinom, uređajem koji šalje ultrazvuk kroz telefonski signal i kr0oz slušalicu emituje signal koji razara tkivo.
E, MURDER BY PHONE govori o ubici koji koristi telefonski poziv kako bi kroz kabl emitovao jaku struju koja izaziva struni udar i ubija sagovornika.
Naravno, ova premisa je pulpy koliko se samo zamisliti može, a sama realizacija ubistava je prilično jednostavna i nezanimljiva. Isto tako, iako Michael Anderson pokušava da radi ono što mu se očigledno nameće, a to je da fetišizuje telefone i da na neki način ovim uređajima prida demonsku moć, sam suspense element odnosno upitanost da li će junak stradati od poziva telefonom ili ne, počinje tek oko polovine filma, dotle ljudi prilično random stradaju tako da se može reći kako ova omniprezentna pretnja nimalo nije zaigrala.
Međutim, ono na čemu Anderson insistira u krajnjoj liniji ni nije gimmick o telefonu već conspiracy triler o enviromentalisti koji istražuju sriju bizarnih smrti i shvata da bi telefonska kompanija mogla biti umešana u sve to. Baš zato ovaj Andersonov film ostaje na pola puta jer nija bizarni campy horor o telefonima kao katalizatorima smrti an nije ni ozbiljan conspiracy triler.
Film je radila stabilna B-ekipa, među kojima ima i nekih saradnika Clint Eastwooda među scenaristima i poznati canucksploitation snimatelj. No, pored toga što je pismen, ovaj film ne sugeriše da ga je radio iskusni žanropvski egzekutor Michael Anderson, i ovaj film uprkos svojoj atraktivnoj premisi ne ide u prilog tezi da je Anderson nedovoljno cenjen reditelj.
MURDER BY PHONE je zaista daleko od njegovih ključnih naslova kao što su SWORD OF GIDEON, ORCA, LOGAN'S RUN, THE QUILLER MEMORANDUM, OPERATION CROSSBOW, 1984 i THE DAM BUSTERS.
* 1/2 / * * * *
Unsettling Goofiness of the Divided Mind
Sign In to E-Mail or Save This Print Share
LinkedinDiggFacebookMixxYahoo! BuzzPermalinkBy DENNIS LIM
Published: December 24, 2008
IT is customary to praise Jim Carrey as a genius of physical slapstick, the putty-faced, rubber-jointed heir to the silent-era antics of Charlie Chaplin and Buster Keaton and the frenzied convulsions of Jerry Lewis. But it may be more instructive to think of him as a master of the metaphysical.
Skip to next paragraph
Enlarge This Image
Melissa Moseley/Warner Brothers Pictures
Just say yes: Jim Carrey in "Yes Man" as a cranky loan officer turned liberated adventurer.
Multimedia
Trailers and Clips from Jim Carrey films
Enlarge This Image
Melinda Sue Gordon/Parmount Pictures
Narcissistic fantasy: Mr. Carrey in "The Truman Show" as the unwitting star of a long-running live television series.
Since his remarkable breakthrough year of 1994 — when he unleashed his whirligig anarchy in "Ace Ventura: Pet Detective," "The Mask" and "Dumb and Dumber," which together grossed more than $700 million worldwide — Mr. Carrey has played a succession of heroes whose psyches have been cleaved in two, whose identities are dissolving or re-forming, whose sense of reality is subject to manipulation by forces beyond his control and comprehension. His contortions and pratfalls seem to spring from some primal impulse or underlying pathology. He is a physical comedian who specializes in giving visible form to the Jekyll-Hyde moment, the mind-body split.
Mr. Carrey upends the comic archetype of the lovable lunatic. Most of his characters are not especially cuddly, and many of his films, broad comedies and sober Oscar-angling dramas alike, are premised on mental disorders and conditions. They pivot on amnesia ("The Majestic," "Eternal Sunshine of the Spotless Mind") or multiple-personality syndrome ("The Mask," "Me Myself & Irene"). Or they take the form of elaborate narcissistic fantasies, like "Bruce Almighty," whose hero gets to exercise his God complex, and "The Truman Show," whose hero is the unwitting star of his own long-running television series.
In his latest vehicle, "Yes Man" (which opened this month), Mr. Carrey plays a miserable crank who embarks on a self-improvement regimen that compels him to say yes to everything. The character is yet another variation on a Carrey staple: an embodiment of the liberated id. Based on a memoir by Danny Wallace, the film is also a self-conscious reprise of one of Mr. Carrey's biggest hits, "Liar Liar" (1997), in which he played an amoral lawyer magically decreed by his son's birthday wish to tell the truth for a full day.
Thanks to the huge and, for some, alarming success of "Dumb and Dumber," Mr. Carrey was once held up as the emblem for the dumbing down of American culture. But he has always attracted serious-minded partisans eager to mount a highbrow defense of the lowbrow. Many of his early fans saw Mr. Carrey, an alumnus of the Wayans Brothers TV series "In Living Color," as a kind of media satirist. In films like "The Mask," "The Truman Show" and especially "The Cable Guy," Mr. Carrey's characters were, in one way or another, products of television: avenging bastard children of the boob tube whose identities had been assembled from bits and pieces of cultural waste.
That might sound like a stretch, but there is something about Mr. Carrey that encourages musings about the nature and construction of the self. As far back as 1997 the critic Lisa Schwarzbaum had pinpointed his "existential loneliness" as the source of his pathos. A recent essay in The Atlantic by James Parker vigorously fleshes out this idea, defining the Carrey canon as "a uniquely sustained engagement with the problem of the self" and invoking philosophical heavyweights like Soren Kierkegaard, Martin Buber and José Ortega y Gasset. Mr. Carrey is clearly drawn to heavily conceptual material. The either-or propositions that animate the plots of "Liar Liar," "Bruce Almighty" and "Yes Man" have the stark simplicity and weighty significance of a philosophical fable or a Zen koan. Even his less typical films lean toward the cosmic, as when he played a numerologically obsessed dogcatcher in "The Number 23," a Joel Schumacher thriller. Other comic actors have dabbled in metaphysics, but when Adam Sandler channel-surfs his life via remote control in "Click," or Will Ferrell finds that he is the creation of a blocked novelist in "Stranger Than Fiction," the effect is murky or strained.
A high-concept movie requires a truly committed actor who can ensure that its central gimmick remains legible throughout. And Jim Carrey, love him or hate him, is never hard to read and nothing if not committed.
For Mr. Carrey acting has nothing to do with subtlety. His greatest skill is the ability to dramatize emotions and impulses that less expressive — and less elastic — actors must relegate to the realm of suggestion and nuance. The contradictory clamor of inner life is writ large on his face; he's like Meryl Streep in the shape of a Tex Avery cartoon.
At nearly 47 he is a touch less sprightly, but he remains a jolting presence even in a pallid farce like "Yes Man," which mainly confirms that, with the exception of "Eternal Sunshine," Mr. Carrey has for some time now been stuck in films that are less interesting than he is.
The movie also arrives as he faces what could be a professional crossroads. Not counting his voice work in "Horton Hears a Who," this is his first comic role since "Fun With Dick and Jane" in 2005. The prevailing wisdom is that his career is in a comparative slump. Not known as an easy collaborator — he forced a production shutdown on "Dick and Jane" — he fired his longtime agent two years ago, and high-profile projects with the directors Tim Burton and Jay Roach were suspended or scrapped. Mr. Carrey's salaries have been closely watched since his record $20 million payday for "The Cable Guy," a box-office disappointment, and there was much schadenfreude-tinged industry chatter surrounding the deal he signed with Warner Brothers for "Yes Man," forgoing an upfront check for a percentage of the profits. (Hurt by snow and poor reviews, the film still topped the box office its opening weekend, and the studio predicts it ultimately will rival "Dick and Jane" in receipts. But "Yes Man" will not match the blockbuster takes of "Bruce Almighty" and "Liar Liar.")
While Mr. Carrey has never exactly blended into the Hollywood comedy landscape, he seems to stick out even more these days. He has none of the schlumpy quality of younger stars like Mr. Sandler and Seth Rogen. Mr. Carrey may act infantile, but he projects the square-jawed confidence of an old-school leading man, and amid this fraternity of affable losers, he cannot help seeming a belligerent winner.
More than any of his peers Mr. Carrey makes explicit the need and narcissism that are at the anxious heart of comic performance. Implicit in his always-on obnoxiousness is a poignant vulnerability. He can barely share a scene — how can he not be alienated and alone? But after his first few films, and especially after the fearsome hostility of "The Cable Guy," Mr. Carrey's movies have cautiously insisted on his fundamental niceness. In "Bruce Almighty," for instance, the laughs come from Bruce playing God in the Old Testament style, cruel and vengeful, but the film dutifully backpedals into a trite sermon about the responsibility that comes with power.
Mr. Carrey may be consciously steering his movies toward maudlin pop psychology. He has talked about his battle with depression, compared acting to therapy and repeatedly advanced the notion that comedy is rooted in suffering. Plugging "Yes Man" on "Larry King Live" recently, he made the startling declaration that "movies are made by people in pain for people in pain."
In keeping with his existentialist inclinations, Mr. Carrey's movies are almost all journeys of self-discovery, but in "Yes Man," that journey begins and ends at the self-help shelf. Still, a potential reinvention might be around the corner. In "I Love You Phillip Morris," set to have its premiere at the Sundance Film Festival next month, his character is a cop turned con man who unexpectedly falls for his cellmate, played by Ewan McGregor. The prospect of Mr. Carrey playing gay inspires a mix of exhilaration and dread. Will he be vulgar and regressive or flamboyant and transgressive? From this paragon of contradiction, perhaps the best we can hope for is all of the above.
Why Jim Carrey makes us uncomfortable
by James Parker
The Existential Clown
Article Tools
sponsored by:
E-mail Article
Printer Format
Image credit: Daniel Adel
Also see:
Video: "The Fears of a Clown"
James Parker dissects two of Jim Carrey's most unnervingly subversive onscreen moments, and contrasts them with a scene from the Bill Murray film Groundhog Day.
In the year 2038, when we're all living out of corroded Kia Sportages, beneath an ozone layer so threadbare you can toast a slice of bread simply by hanging it out the window, scavengers will make a discovery. In the basement of a ruined midwestern mall they will find, miraculously preserved, a fresco depicting the totemic movie scenes of Jim Carrey: Carrey as Truman Burbank in The Truman Show, standing in a private elevator shaft of rainfall on an otherwise dry beach; as Fletcher Reede in Liar Liar, being attacked by the pen in his own hand; as Charlie Baileygates, the schizophrenic highway patrolman of Me, Myself & Irene, strangling an enormous cow; as Bruce Almighty's Bruce Nolan, with the power of God in his index finger, causing fire hydrants to pop and the skirts of desirable women to billow up around their waists; and as Ace Ventura, bent over, hands on rump, ventriloquizing through parted butt cheeks. After rubbing at the wall with ragged sleeves, the discoverers will fall back in awe. And the voice of the tribal priest will be heard, apostrophizing this huge graffito. "Oh, modern man," he will say, in a voice rich with pity. "How lonely you were, and how divided. And how you loved to talk out of your ass."
Jim Carrey will loom large in our shattered posterity, I believe, because his filmography amounts to a uniquely sustained engagement with the problem of the self. Who knows how the self became such a problem, or when we began to feel the falseness in our nature? "There's another man within me, that's angry with me," wrote Sir Thomas Browne in Religio Medici, three and a half centuries before the scene in Liar Liar where the hero stuffs his own head into the toilet bowl. Other clowns have risen since Carrey first stormed the multiplexes with Ace Ventura: Pet Detective—Will Ferrell, Adam Sandler, Ben Stiller, Seth Rogen—but for more than a decade now, he has been the go-to guy for high-concept metaphysics, for Hollywood's sci-fi of the self. How about ... an insurance salesman who discovers that his whole life is an elaborate fiction created by a malign TV producer?! Or—yeah!—a mendacious lawyer compelled to tell the truth for 24 hours?! Or even a blacklisted screenwriter (The Majestic) who loses his memory and wakes up to find that everybody thinks he's a war hero?!
Movie after movie finds Carrey either confronting God ("Smite me, O mighty Smiter!" he roars in Bruce Almighty) or enacting, violently and outrageously, some version of the dilemma identified by the Spanish existentialist José Ortega y Gasset—that man, as he exists in the world, is "equivalent to an actor bidden to represent the personage which is his real I." One wonders what the French make of him. Here in America, we've been content to regard him as a blockbustering goofball, but in France, beautiful France, where philosophy is king and Jerry Lewis is awarded the Légion d'Honneur, might not they be readying garlands for Jim Carrey?
Yes Man, out this month, is Carrey's latest existential parable. If, as has been speculated, Hans Christian Andersen and Søren Kierkegaard shared a libertine moment in the salons and cellars of 19th-century Copenhagen, they could have brainstormed this movie over drinks. Carrey plays Carl Allen, an office drone and cautious Cuthbert who abruptly starts saying "Yes!" to everything—Korean lessons, cans of Red Bull, love, and life itself. This impulsive assent to existence is characteristically presented in the form of a gift/curse, laid upon Carrey, in this case, by a New Age positivity guru played by Terence Stamp. (The tie-in with Red Bull is a brilliant stroke, of course—no other legal product so generously extends the promise of turning you, if only for half an hour, into Jim Carrey.)
Leaping into lived truth also gets you the girl: Yes Man, like so many Carrey movies, trails off sappily into love. Really, though, where else could it go? To quote Martin Buber: "The world is not comprehensible, but it is embraceable." The point is to commit yourself. Eternal Sunshine of the Spotless Mind imagines a pair of lovers, played by Carrey and Kate Winslet, in the heat-death of their togetherness: bored and disgusted, each submits to a disreputable clinical procedure in which the whole relationship is expunged from their memory banks. It works, but somehow, as freshly minted strangers, they meet again; they are drawn to each other; they begin to fall in love. Then the attempt at mutual erasure comes to light: they learn that they have been through all of this already. What to do? In an overlit, discolored hallway, they stare at each other, grim with foreknowledge—and decide to go for it all over again. How beautiful! Ghastly as they look under the fluorescent tubes, the lovers stand together in this instant on a scuffed little summit of human dignity: by embracing their situation (and each other), they have transcended it.
All of which would be the sheerest philosophical prattle if Jim Carrey didn't so consistently, as a performer, embody these various propositions. Here, buzzing in his shoulder sockets, is the struggle for authenticity; there, warping his tongue, is the torment of becoming. At his most Carrey-esque, he is always trapped mid-metamorphosis, wrestling visibly with the sort of transformative inner pressure that in another context would produce a superhero—or a man-size cockroach. The Mask got it all wrong by making this explicit, by separating the character of Stanley Ipkiss, shat-upon bank clerk, from the green-headed, dance-floor-dominating pimp he became when he put on his magic mask. (Jim Carrey with makeup? And special effects? Jesus, what a waste!) The Farrelly brothers' Me, Myself & Irene, on the other hand, got it exactly right. Charlie Baileygates, Rhode Island state trooper, cuckold, butt of the world, a 6-foot-2-inch walking punch line (like Truman Burbank), goes to confession. "There's something bubbling up inside of me, Father," he whispers fiercely, "and I'm afraid that someday ... I'm gonna explode!" "Where does this rage come from, my son?" murmurs his confessor. "I don't know," Charlie says. "I'm probably just being paranoid here, but I get the feeling that the entire town is laughing at me behind my back." The priest leans forward: "Charlie? That you?" When Charlie explodes, there are no gimmicks. A hissing sound, a distension of the jaw, and he has turned into somebody else: it happens, in other words, behind his eyes.
Without violating the singularity of Carrey's achievement, we can acknowledge that he does have his varying modes—that the explosive physical comedian of Ace Ventura and Liar Liar can be distinguished from the more reined-in and responsible thespian of, say, The Majestic. The former is a creature of spurts and unevenness, clattering from gag to gag, set piece to set piece. His great scenes, his great fits and flare-ups, come jumping out of his often half-baked movies like spikes on a lie detector or surges on a Ouija board. Chip Douglas, the stalker/parasite/no-man of The Cable Guy, is constructed entirely out of such peaks: between the freak-out karaoke version of Jefferson Airplane's "Somebody to Love" and the armored showdown at Medieval Times, he barely exists.
Then there's earnest Carrey, low-voltage Carrey, Carrey the Oscar chaser, dutifully dialing it down for The Majestic and muting himself in The Truman Show. This Carrey excites a peculiar anxiety: you sit there with your scalp prickling, waiting for him to go off. Which he never does. But Carrey can only play it straight when the rest of the world is crooked—laughing at him, deceiving him, or (as in The Majestic) falsely accusing him. More than all the leaping about, it's this strange, unnerving subversion or emptying-out of regular- guyness that makes Carrey the representative jester of our time. That manly grip on normality so prized by your Tom Hankses and your Harrison Fords is for Carrey a wild and desperate bluff. The cheesy jut of his upper teeth, the giant shrugs and nods and lunges of bonhomie, the gargoyle affability—his body is one enormous "tell." ("Good morning!" yodels Truman Burbank, briefcase in hand. "And in case I don't see ya, good afternoon, good evening, and good night!") Carrey's parodic handsomeness only cranks up the dissonance—the sense that we are witnessing a grotesque accommodation between the individual and the crowd, between the imperatives of an authentic existence and the need to rub along in the day-to-day illusion.
This may also be why plenty of moviegoers (my mother-in-law, for example) will tell you that they cannot stand Jim Carrey. A noisome vacancy at the heart of him, a dreadful resounding hollowness, repels them—for a man who regularly pulls down $20 million per picture, his (ahem) "unfavorables" are abnormally high. But they're getting at the core of his genius, these sensitive souls. Carrey's dream sequence of movies is a prophecy, a warning that this clanking ego-apparatus in which each of us walks around, this fissured, monumental self, half Job and half Bertie Wooster, cannot be sustained. Out of his own seemingly bottomless disquiet, Carrey writhes and reaches into the bottomless disquiet of his audience. An oracular bum holds up a handwritten cardboard sign in Bruce Almighty: LIFE IS JUST. We know we're frauds; we fear a reckoning is due.
Carrey is the single performer at his level who seems as though he'd be as happy in a Samuel Beckett play as in a summer blockbuster. Beckett would have dug him, I think—the wintry Irishman liked his clowns, the more existential the better. Mask-faced Buster Keaton turned down the role of Lucky in a 1956 production of Waiting for Godot, but nine years later Beckett managed to corral him into an almost-silent film called Film. It's a bleak little work, not unexpectedly—Keaton scurries rodent-like by city walls, his porkpie hat in place but his face scarved and averted, ducking from the glances of passersby and pausing only to take his own pulse. Rare is the Carrey movie that doesn't feature some comparable scene of evasion or solitary, self-diagnosing crisis.
And what a Lucky he would make! One can see him shuffling, hangdog, compressed, with the rope around his neck, then erupting out of nowhere into Lucky's famous semi-Pentecostal speech: "... A personal God quaquaquaqua with white beard quaquaquaqua outside time without extension who from the heights of divine apathia divine athambia divine aphasia loves us dearly with some exceptions ..." "Mêlée, final vociferations," wrote Beckett in the stage directions. It's Carrey in excelsis. Perhaps he could deliver it out of his ass.
U sklopu ciklusa gledanja Ozploitationa, sa velikim uživanjem pogledao sam FAIR GAME Mario Andreacchioa. O ovom filmu kao primeru iracionalnog Ozploitationa govori baš Tarantino u dokumentarcu NOT QUITE HOLLYWOOD. Naime, u ovom filmu zaista imamo iracionalne junake i dosta iracionalnog ponašanja u jednoj inače prilično racionalnoj postavci.
Grupa kabadahija počinje da bespoštedno i neprekidno maltretira jednu aktivistkinju koja čuva razne životinje na jednoj zabačenoj farmi. Njihove provokacije su u početku naivne i naizgled samo bezobrazne ali onda vremenom kako ona počinje da im odgovara na te provokacije, ulozi počinju da rastu sve dok se taj sukob ne pretvori u borbu na život i smrt.
Sasvim je sigurno da je vezivanje devojke za prednji deo kamioneta inspirisao Tarantina za scene u DEATH PROOFu, međutim izuzetno vešta inscenacija koju su sproveli reditelj Andreacchio i DP Andrew Lesnie (kasnije je psotigao svetsku slavu radeći sa Jacksonom) ostaje impresivna i inspirativna, kao putokaz kako se jedna mala kinematografija nameće u domenu exploitationa.
Naime, Lesnie i Andreacchio su imali sreću da rade sa sjajnim kaskaderima koji su omogućili da snime scene koje u mnogim aspektima nisu nove ali su retko kada tako postavljane ispred kamere. Iako bi se film mogao definisati kao vrlo intenzivan exploitation akcioni triler, njegov suštinski adut nije suspense u najužem smislu reči. Jasno da će junakinja na kraju pobediti siledžije, međutim "kako" je dovedeno na vrhusnki nivo. Stoga pored Lesniea i Andreacchia, istakao bih i sjajnu vozačku i akrobatsku veštinu stunt teama koja izdiže ovaj film iznad znatnog dela konkurencije.
Ono što na dramaturškom planu čini ovaj film svežijim i gledljivijim svakako je to što između junakinje i negativaca postoji dvosmeran odnos. Neki njeni odbrambeni gestovi njih iritiraju, povređuju i provociraju, tako da se između njih razvija nešto doblji odnos od onog između lovca i lovine. O seksualnoj tenziji koja je stvorena između progodnitelja (vrlo različitih i dobro definisanih među sobom) i žrtve (koju igra izazovna Cassandra Delaney) da i ne govorim.
Iako je uspeo da ostvari kontinuiran opus, i to mahom, paradoksalno, u domenu dečjeg filma, Andreacchio nije postao značajan reditelj niti je imao neki relevantniji holivudski plasman što je šteta pošto FAIR GAME baš deluje kao vrsta filma koja bi mogla reditelja dovesti do ozbiljinijeg holivudskog angažmana.
* * * / * * * *
Uh, vraški dobar taj FAIR GAME. Mislim da je na ZS-u sazrelo vreme za OZPLOITATINON topik...
Pogledao sam W. Olivera Stonea.
Reč je o vrlo interesantnom pristupu temi koji
će siguran sam polarizovati gledaoce. Naime, potpuno je legitimno biti zgranut pristupom koji Stone ima prema ovoj temi, a isto tako moguće je i ceniti ga.
Kad je reč o zgražavanju, ono pre svega može da prositiče iz toga što je Stone snimio movie o Bushu. Ovo je film u kome je uzeta Bushova biografija i one je pretvoren u filmski lik koji ima svoju priču, svoju motivaciju, svoju melodramu. To nas dovodi do dva rizika, jedan je da se film iscrpljuje o pronalaženju motiva za njega kao čoveka, što se u filmu i dešava, drugi je da on dobija neku vrstu ljudskosti koja čini da ga razumemo što naravno automatski dovodi do toga da se izgubi iz vida objektivna istina o njegovoj pogubnoj vladavini, što je takođe istina. Dakle, sve ove rizike Stone je uspeo da ostvari.
Da, njegov Dubya zaista ima jasnu motivaciju baziranu na procesu sazrevanja, sukobu sa ocem, pokuušajima da se dokaže, neznanju, naivnosti, uticaju drugih koji njima manipulišu koristeći autoritet izgrađen na znanjima koja on nema. I da, njegov Dubya nakraju zaista ispada kao jedan reformisani bekrija koji je izmanipulisan u seriji događaja koji su ga zadesili kada je postao predsednik.
Međutim, istorvremeno, snimivši movie o Bushu, Stone je uspeo da pruži svež pogled na priču koja je u suštini do sada već dobrano dokumentovana kroz dokumentarne filmove a nije rađena kao movie. I što je još važnije, kroz razradu odeđenih motiva, iako nije pružio dokument pružio je jednu dozu "istine" . Naime, W. bi bio banalna melodrama o sukobu oca i sina i sinovljevom kompleksu da se ne dešava unutar porodice koja sticajem okolnosti vlada svetom.
U tom smislu, sva naizgled banalnost filma W. po meni govori mnogo više o apsolutnoj truleži američkog sistema u kome zapravo iza svega gotovo da ni nema ideologije.
S druge strane, Bush ne samo da je prikazan kao majstor populizma, on bukvalno jeste sve ono za šta se predstavlja. On je slika i prilika svojih glasača i svog naroda. Jedini je problem u tome što, dosta slično svom narodu prima instrukcije za rad od nekih vrlo nezgodnih i manipulativnih ljudi i nema ideološke naočare kao Roddy Piper u THEY LIVE da bi shvatio o čemu se tu zapravo radi.
U filmu W., Bush je čovek koji vlada najmoćnijom zemljom a usput pada na najbanalnije govore svojih savetnika, svoje odluke podržava emocijama koje je osećao prema svom ocu kada je donosio pogrešne odluke. Konačno, on je istinski iznenađen time što u Iraku nije bilo oružja masovnog uništenja a sve analizora iz vizure Texas Holdem Pokera.
Istovremeno, W. je pokazatelj sloma američkog konzervativizma koji reprezentuje Tata Bush i to sloma u kome se zapravo inhibiranost starog korumpiranog konzervativizma iza koga se krije liberalni kapitalizam zamenjuje mešavinom istinskog naivnog konzervativizma i makijavelističke manipulacije iza kojih se kriju interesi velikih korporacija.
W. je film o predsedniku kakvog Amerika zaslužuje i koji na kraju poput i samih Amerikanaca postaje jedna tragikomična figura.
Stone nije režirao film u svom stilu. Inscenacija je vrlo pitka, bliska klasičnoj melodrami, što je dobro ako imamo u vidu da je energija političkog filma sadržana u tome što je W. izašao još za vreme Bushovog mandata.
U toj brzini reakcije svakako se kriju razne klopke, međutim Stone je sa ovim filmom nesumnjivo postavio novi domaći zadatak u domenu visokokomunikativnog, zanatski zaokruženog političkog filma po kome je prepoznatljiv.
* * * / * * * *
Gledajući NICK & NORAH'S INFINITRE PLAYLIST Petera Solleta sve vreme sam mislio na Meha Krljića i to koliko bi on bio zgranut ovim filmom.
Naime, PLAYLIST je film o dvoje mladih ljubitelja indie muzike koji se upoznaju tokom jedne noći kada pokušavaju da stignu na koncert svog omiljenog indie benda. Ekipa ovog filma je toliko zaljubljena u savremeno izvitoperenje indie muzike prisutno u New Yorku da u svom romantičnom prikazu te scene zapravo kao da razotkrivaju sve njene slabosti i tu grotesknu pretenziju spojenu sa predizajniranošću. PLAYLIST je kao DETROIT ROCK CITY (inače apsolutni masterpis) za pi..., pardon indie publiku.
E sad, pored indie scene, autor voli i svoje likove. Voli ih toliko da ne želi da oni zaista imaju neke istinske peripetije, da se sad tu zaista stvori neka drama. I to je ozbiljan problem. Ja to na neki način iz vizure pisanja razumem. Iako su moji tekstovi mahom lišeni takvih suvišnih suptilnosti kao što su karakteri, da, ponekad ih ima i ponekad ih zavolim, ali onda pošto znam da će sve na kraju biti okej, jer pobogu, ja sam pisac, nemam problem sa tim da ih malo namučim. Nažalost, autori PLAYLISTa nisu baš shvatili svoju omnipotentnost u ovom univerzumu tako da svojim junacima stalno gledaju kroz prste i to se katastrofalno odražava na postojanje bilo kakve drame u ovom filmu.
Michael Cera je veliki adut ovog filma. Dok čekamo SCOTT PILGRIM koji bi trebalo da bude njegov magum opus, da ga konačno spoji sa velikim autorom i sl. - on već ovde pokazuje da ima dovoljno šarma da iznese i ovakvu upadljivo praznu priču, pokušaj da se ukrste JUNO i SUPERBAD i da se ubedljivom učini priča u kojoj mladić bira ružniju od dve devojke koje mu se nude.
Ipak, ako film spadne na to da mu je Michael Cera jedini adut, jasno je da imamo posla sa prilično tankim ostvarenjem.
PLAYLIST balansira između konfekcionalnosti holivudskog teen filma i pretenzije Sundance naslova. Međutim, da li je to išta drugo nego konfekcijski film za pretenciozne tinejdžere.
Ipak, našoj publici, naravno PLAYLIST ima posebnu sentimentalnu vrednost jer junaci voze juga ceo film i podrobno ga komentarišu. Ako se ikada bude pojavio u našim bioskopima, trebalo bi da ide pod naslovom, NOĆ U JUGU 45.
* * 1/2 / * * * *
Slutim da bi me taj film toliko iznervirao da bih odmah potom izašao iz kuće i pronašao DušMana da mu na uvo vrištim kako su ti njegovi mladi krivi za sva zla na svetu.
Sudeći po ovom filmu, čak ni DušMan nije toliko posrnuo... :D
Pogledajte ovo.
Izuzetno je bizarno...
http://www.childhelp.org/troopers/video
Premalo krvi u ovim klipovima, ali.. srce im je na pravom mestu...
Pogledao sam TATTOO Roberta Schwentkea. Ovaj film je bio showcase kojim se Schwentke (doduše školovan u Americi) nametnuo Holivudu gde je započeo solidnu karijeru.
TATTOO je tipičan serial killer film, dosta zakasneo u odnosu na inicijalni SE7EN craze, ali na toj liniji high concept filma. Schwentke ga je uradio vrlo glossy, čak možda i previše za moj ukus jer zbog glossa film u pojedinim delovima gubi na ritmu ili postaje statičan.
Međutim, Schwentke u ovom filmu panično pokušava da pokaže šta sve ume a nesumnjivo je da ume svašta. Međutim, iza te grčevite potrebe da snimi glossy showcase, negde se izgubila priča i dostojantsvo ovog filma kao samostalne celine.
Glumačka podela je takođe bleda, čak i u uslovima nemačkog filma koji baš ne obiluje velikim harizmatičnim zvezdama, čini mi se da je Schwentke mogao naći nešto upečatljiviju podelu. Nedopustivo je da gledalac mora da se trudi da prepozna važne junake jer ih igraju glumci čije se fizionomije lako zaboravljaju.
Dakle, problemi filma TATTOO su suštinski, a suštinom se reditelj očigledno nije previše bavio kad je pravio ovu svoju holivudsku vizitkartu. Ne mogu sad da kažem da je to neka prevelika šteta i da se iza glossy površine krije neki izvanredan film, zatomljen nekim sitnim greškama, daleko od toga, ali TATTOO je mogao biti sasvim solidan serial killer film jer ima prilično precizan scenario koji u pojedinim momentima ovakvog filma deluje potpuno ispušteno a iz grčevite potrebe da ponudi preokret na kraju postane i sasvim obesmišljen.
Besmislenost filma o serijskom ubici na nivou logike priče, naravno, ima svoju tradiciju, setimo se De Palme ili Argenta, ali Schwentke je upadljivo anglosaksonski u svom pristupu i kod njega te nejasnoće nemaju šarm i ne postoji neki dominantan stil kojim bi ih on mogao pokriti.
No, u krajnjoj liniji film je vrlo gledljiv, i možda može biti interesantan čak i nekim vikend-ljubiteljima žanra. Ono što je meni bilo interesantno to je da sam neke uticaje filma TATTOO prepoznao u ČETVRTOM ČOVEKU i moglo bi se reći da su ova dva filma u polazu prilično slični. Uopšte, čini mi se da na našu žanrovsku kinematografiju sve više počinju da utiču uspeli evropski modeli transplantacije žanra, i čini mi se da je to vrlo dobar pravac. Naravno, TATTOO u tom smislu nije najsupeliji model jer je jako derivativan u odnosu na američke izvornike, što je u suštini slučaj i sa ČETVRTIM ČOVEKOM. No, stvari se generalno pomeraju i to je dobro.
* * 1/2 / * * * *
Evo svežih utisaka o DRUGU CRNOM U NOBu...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/01/drug-crni.html
malo priče o ukrštenim rečima...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=910
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=914
John Orloff ("A Mighty Heart," "Guardians of Ga'Hoole") will pen the screenplay for "Fleming," a biopic about James Bond author Ian Fleming, for Warner Bros. Pictures and Appian Way says The Hollywood Reporter.
The film will look at critical moments in the life of the colorful author and journalist. The son of a Parliament member, Fleming served as an intelligence officer in the British Navy and later created the Bond character - penning fourteen Bond novels between "Casino Royale" in 1953 and his death in 1964.
Leonardo DiCaprio and Andrew Lazar/Mad Chance also tipped to produce.
Quote from: "crippled_avenger"Ipak, našoj publici, naravno PLAYLIST ima posebnu sentimentalnu vrednost jer junaci voze juga ceo film i podrobno ga komentarišu. Ako se ikada bude pojavio u našim bioskopima, trebalo bi da ide pod naslovom, NOĆ U JUGU 45.
Uh... ja vozim juga. :oops:
Sad bi bilo kakav pokušaj da se ogradim od mladih indieosa verovatno bio neuspešan.
btw, kad već spominjete Pilgrima... petica izlazi u ponedeljak.
Kad smo već kod Pilgrima, imam jedan bizaran problem. Naime, kupio sam nov komp i instalirao sve kako treba, radi mi surf, sve funkcioniše, osim jedne stvari. ne mogu da skidam fajlove sa neta. Naime, krene download i onda se u nekom trenutku, procenat skinutosti varira (nekad se ukoči na 15% fajla od 2 MB, nekad na 80% fajla od 100 MB), samo zaustavi i zakoči. Ima li neko ideju o čemu se radi?
Soulseek mi dočim radi uredno.
Pogledao sam McQ Johna Sturgesa.
Reč je o filmu iz 1974. snimljenom dakle godinu dana pre BRANNIGANa o kome sam nedavno pisao. U oba slučaja, John Wayne pokušava da bude Clint Eastwood i da se modernizuje u skladu sa novim trendovima u tadašnjem svetu repertoarskog mačizma. U oba slučaja, angažovan je bio talentovan reditelj da realizuje film. BRANNIGAN je radio tada vrlo aktuelni i virilni Britanac Douglas Hickox dok je Mc Q režirao John Sturges, čovek od koga se Carpenter učio korišćenju widescreena (to whom it may concern).
U svakom slučaju, oba filma pate od istog problema. John Wayne je naprosto toliko over-the-top u ovim filmovima, toliko je neprilagođen priči, kostimu, dizajnu i ostalim glumcima, pa čak i samoj temi (paranoidna priča filma McQ o korumpiranim policajcima koji konkurišu mafiji na tržištu droge je nešto što naprosto ne može da se desi u svetu u kome obitava Wayne) da ga sam film odbacuje kao strano telo i ma koliko on bio prisutan na ekranu, on polako postaje sporedni lik i pretvra ase u junaka koji uprkos svojoj proaktivnosti zapravbo teško da ima ikakvu ulogu u priči.
Stoga McQ stoji kao bizaran primer teze da onaj ko se najviše pojavljuje na ekranu i ima najveću ulogu u priči, uopšte ne mora biti najvažniji lik.
Kao i Hickox, i Sturges se potrudio da Wayneov film obogati nekim vrlo efektnim akcionim scenama. Wayne toliko ide u Clintovom pravcu da čak dobija i svoj supergun, Ingramov automat kojim se oduševi i sa radošću ga koristi protiv vozila i žive sile.
Jedino u scenama kada se dotiče oružja, stari Wayne izgleda kao da je na svojoj teritoriji i tada se sa ekrana cedi testosteron koji ga je i učinio jednom od najvećih zvezda u istoriji filma.
Kao i BRANNINGAN i McQ je primer kako je nova vrsta filma naprosto imala potrebu za novim zvezdama, i kako novi film zahteva i nove glumce. Sa Clintom, McQueenom ili Chuck Bronsonom ovi filmovi bi imali smisla.
Na svu sreću posle ovih eksperimenata, tada već umorni Wayne dokrajčio je karijeru filmovima koji su mu više priličili i zaokružio ju je Siegelovim remek-delom SHOOTIST sa kojim je otišao u istoriju na najdostojanstveniji način.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film koji sam intenzivno tražio, THE SEVEN-PER- CENT SOLUTION Herbert Rossa.
Reč je o ekranizaciji romana Nicholasa Meyera koji takođe nameravam da pročitam pošto ima odličnu postmodernu postavku i nalazi se na liniji njegovog filma TIME AFTER TIME, s tim što je meni kao Holmesovom fanu (kako Johna tako i Sherlocka) još zanimljiviji od priče o H.G. Wellsu i Jack the Ripperu.
Ono što je u THE SEVEN PER CENT SOLUTIONu sjajno jeste to što scenario uspeva da spoji high adventure, relativno jednostavan i nezamršen detektivski slučaj koji ipak drži pažnju, da nekim ozbiljnim preplitanjima Holmesa i Freuda, sa kojim se on u ovoj priči susreće.
Iako u samoj filmskoj priči, Holmesov metod dominira, i na neki način Holmes više utiče na Freuda nego vice versa, scena kada Freud analizira Holmesa je vintage i daje Holmesovom univerzumu kao celini poptpuni remix.
Ako još imamo u vidu da Freuda glumi Alan Arkin, Watsona Robert Duvall, čemu sam se naročito radovao a Holmesa Nicol Williamson, onda je ovo 70s Holivud at its finest što se tiče glume. Jedino razočarenje jeste Duvall koji je po svemu sudeći dubbovan da bi zvčao engleskije, a od njega sam ja lično kao fan najviše očekivao.
Ono što je najslabija tačka filma jeste režije Herberta Rossa koja je meni bila prearhaična, i mislim da je ako imamo u vidu da se radi o filmu iz 1976. godine, mislim da je imao nesreću što ga nije radio neki ipak nadahnutiji reditelj. U tom smislu, SEVEN PER CENT SOLUTION je zreo za rimejk. Meni od 70s filmova, ipak ostaje za nijansu draži THE PRIVATE LIFE OF SHERLOCK HOLMES, premda THE SEVEN PER CENT SOLUTION ima jači koncept.
Potražite ovaj film, a ja ću uskoro javiti kakva je knjiga.
* * * / * * * *
Pogledao sam THREE THE HARD WAY Gordona Parksa Jr. Ovaj film predstavlja dekadenciju blaxploitationa pošto je njegov high concept u tome da se u istom filmu nađu tri najveće zvezde ovog pravca, Jim Brown, Fred Williamson i Jim Kelly.
Naravno, i sam negativac je najambiciozniji mogući, reč je o nacisti milioneru koji je angažovao naučnika da izmisli otrov čije je osnovno svojstvo da ubija samo crnce. Naravno, ma koliko bizarno zvučalo, i u Južnoj Africi su u vreme Aparthejda pokušavali da pronađu nešto slično. Ponekad se ideje supervillaina poklapaju sa idejama nestašnih ljudi u stvarnosti.
Međutim, kada se sticajem okolnosti ova trojica nađu na tragu milijunaševe zavere, plan da se otrov sipa u vodovode tri američka grada počne da se jalovi.
Nažalost, veličina ovog filma ne uspeva da odgovori količini blaxploitation superstarova u glavnim ulogama. Naime, Jim Brown za nijansu ima veće prisustvo od druge dvojice, što je meni cool jer mi je on jedan od najdražih crnih glumaca, međutim, na kraju cele priče sva trojica kao da su epizodisti u ovom filmu.
Isto tako, scenario nije dovoljno koherentan, iako teško da je najgori u istoriji blaxploitationa. Naprosto, scenaristi nisu bili dovoljno vešti u žongliranju sa tri tako upečatljiva akciona heroja.
Parks uspeva da na nekoliko mesta napravi interesantne akcione scene. Recimo scena kada Jim Kelly uz obilnu uportebu slowmotinoa a bez wireworka šiba masu policajaca je istinski vizionarska, isto se može reći i za Jim Brownovu borbu na jednom postrojenju, kao i za automobilske potere generalno.
Kao vintage exploitation momenat, izdvaja se dolazak tri mučiteljke na motorima koje uz pomoć SM tehnika izvlače info od milionerovog miniona.
Isto tako, zanimljiv detalj u karakterizaciji je šta rade junaci kada odu a svoje zadatke. Jim Brown odlazi kod nekih afrocentričnih ortaka da nabavi oružje, Fred Williamson ne shvata urgentnost situacije i završava u krevetu sa nekom cicom a Jim Kelly odlazi da poseti martial arts školu kod svojih prijatelja Korejanaca.
U svakom slučaju, kao i svi spojevi nekoliko monstruma u hororu, i THREE THE HARD WAY najavljuje ulazak blaxploitationa u dekadenciju, ali spada u njegove pristojnije momente.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EYE OF THE TIGER Richarda Sarafiana.
Ovo je delovalo kao privlačan exploitation u kome se Gary Busey i Yaphet Kotto svete grupi motorista jer su maltertirali malu teksašku varoš.
Nažalost, ni Sarafian 1986. nije više ono što je bio tokom sedamdesetih i film je prilično nedorečen, prepun pozajmica iz mnogo boljih filmova koje se ne uklapaju jedna u drugu i ne čini zbir čak ni tih pozajmljenih komponenata. Motoristi deluju kao da stižu iz duboke postapokalipse poput MAD MAXa, Busey podseća na junaka WALKING TALL i sličnih good ol boy naslova, a drug iz zatvora je ne samo aproprijacija već i omaž Scarfaceu.
O tehničkom aspektu vidžilantizma, ima isto šta da se kaže. Naime, Busey je vijetnamski veteran kome had-to-hand combat kao ni upotreba vatrenog oružja nisu strani. Ali, kada od Scarfacea na poklon dobije jedno vozilo na tragu Bondovih pimped-out vozila sa sve minobacačima, mitraljezima i sl. do kraja biva jasan oportunizam ovog filma.
Konačno, zar nije najveći oportunizam u samom naslovu filma koji je napravljen kako bi bio filmski spin-off velikog muzičkog hita koji su izdali isti producenti koji su i snimili ovaj film, čuveni Scotti Bros.
Nažalost, histerija da se ubaci što više uspešnih elemenata iz drugih filmova nije pomogla ovom naslovu da bude barem elementarno zanimljiv i izdaje gotovo sva očekivanja koja je moguće imati od spoja Sarafiana, Buseya i Kottoa.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam IL DIVO Paola Sorrentina.
Mislim da ovaj film pokazuje zašto je Oliver Stone čak i kada se bavi temom koja je vrlo sveža, i koja je daleko ispod njegovog nivoa, još uvek tata u domenu političkog filma. W. se naime može porediti sa filmom IL DIVO pošto su oba filma groteskni, melodramski prikazi kontroverznih političkih figura čija je politička zaostavština uglavnom krajnje opskurna i negativno konotirana.
Međutim, iako i sam često sklizne u parodiju i grotesku, kao i imitaciju, u filmu W. Stone uspeva da drži uzde filmske priče, da generiše dramu i da priča priču. Jako me zanima kako bi neko ko ne zna ko je Dubya reagovao na taj film, ali mislim da bi ga priča vodila sama po sebi. IL DIVO je potpuno suprotan. Likovi su groteskni, Sorrentino ih prezire, i gledaocu je to jasno, ali ono što nije jasno jeste da li i mi treba da ih preziremo ako ih on prezire i možemo li mu verovati na reč.
Sorrentino na nivou scenarija ne nudi apsolutno nikakvu dramu, niti je uopšte jasno kad se šta dešava. Likovi se razlikuju isključivo po tome što je svaki upadljiva karaikatura. Međutim, u svom grčevitom pokušaju da pobedi konvenciju klasičnog italijanskog političkog filma Sorrentino pribegava jalovoj upotrebi nekih dosta jeftinih trikova u kadriranju i osvetljavanju likova, koristi dosta kadar sekvenci i pokreta kamere ne bi li oneobičio svoj film, čime samo dodatno čini glumce statičnim i dokusuruje dramu koju ionako nije imao u scenariju.
I konačno, kao i Bellochiov film o Aldu Moru, koji je barem u klasičnoj konvenciji italijanskog političkog filma dakle rađen je vrlo svedeno kao najjednostavnija drama i po svom production valueu liči na televizijsku seriju, ni IL DIVO u suštini ne uspeva da prevaziđe tu televizijsku teksturu. Naravno, televizija je napredovala i gle čuda napredovala je baš na način koji sinhronizuje IL DIVO sa njom. Upravo se na televiziji razna ograničenja koja je sprečavaju da bude film rešavaju neobičnim uglovima snimanja ili pokretima kamere kojima se nadoknađuje ovo ili ono. Stoga Sorrentino ne da nije pobegao od onoga čega se bojao, nego se još više upleo u tu klopku.
Međutim, u jednoj ranijoj fazi televizije, snimljeno je nešto što je Sorrentino želeo da dostigne ali mu nije uspelo. To je serija HOUSE OF CARDS u kojoj Ian Richardson igra lukavog torijevca koji savršeno manipuliše polugama vlasti u Velikoj Britaniji upravo zato što se oslanja na slabost, skandale i zakulisne radnje a ne na neki postojan ideološki narativ koji nudi. Svakome ko je gledao HOUSE OF CARDS, inače fikcionalnu, satiričnu seriju koja deluje istinitije od mnogih, IL DIVO izgleda kao prilično uzaludna i slaba kopija.
HOUSE OF CARDS upravo zbog snažnog prisustva drame u scenariju i karikaturalnosti likova koja ne proističe iz loše maske i upadljivo nenormalnog držanja, nego iz njihovih postupaka uprkos kojima imaju ugled u društvu, uspeva da bude tako opasna satira.
Stoga, najpozitivniji aspekt filma IL DIVO je u tome što me je motivisao da ponovo pogledam HOUSE OF CARDS.
* * / * * * *
The Script Assassin
Written by Shira Gotshalk
Robert Mark Kamen was working as a script assassin for Warner Brothers in 1993 when he was introduced to Luc Besson, a meeting that completely reshaped his professional life. After working together on The Professional and The Fifth Element, Besson invited Kamen to join him in his quest of building a mini-studio in Europe, creating "movies that would travel, international movies, you know, action movies," but instead of spending 100 million Hollywood bucks, Besson planned to shell out $18-25 million out of his own pocket. Frustrated with the studio system, Kamen replied, "Sure."
That afternoon, they flew to Los Angeles to pitch a movie to Jet Li. "I said, 'What movie?' He said, 'We'll make it up on the plane.' And for five hours, we sat on the plane, and we made up Kiss of the Dragon," he remembers. He and Li hit it off immediately. "I've been doing martial arts since I was 17, and he's a big hero of mine, and he revered The Karate Kid as being the one true martial arts movie, blah, blah, blah. And that's how we started."
February marks 30 years of writing screenplays, ranging from Karate Kid to The Transporter series to the new Liam Neeson vehicle, Taken. Kamen lives in New York, owns a vineyard in Sonoma, and commutes to work in Paris at Besson's headquarters. Eight movies later, theirs is a happy partnership. "I don't have to deal with studio executives, who are the most frustrating people in the whole world because they can only say no," Kamen beams, "and I've lived happily-ever-after to this day."
In a recent conversation with the Writers Guild of America, West Web site, Kamen discussed how to write fight scenes, kung fu monks, and the secret to keeping sequels fresh.
It seems like Taken is a bit more of a crime thriller than you've worked on before...
Yeah, it's an action/thriller as opposed to just an action/action.
Was that a specific direction you wanted to head in?
No. Here's how this works. Luc and I write scripts together. We conceptualize them together, then I write them, and then he does his Luc Besson things to them, then he goes off, and he produces them. So how Taken came about was Luc came to me and said, "I met this cop, and he told me this amazing story about an auction of women in a chateau outside of Paris; that they broke up this ring. I think this is amazing, so let's make up a story." And then we made up the story of Taken.
Photo: © 2009 20th Century Fox
Maggie Grace in Taken.
Beyond the Karate Kid movies, how has the practice of martial arts informed you as a writer?
Well, I can write great action scenes. Action scenes are written like little movies. They're in three acts, almost, and you have to fill up each act. And since I know a lot about fighting, I can be specific about it. But what I find is, you don't have to when you have great choreographers like Cory Yuen or Woo-ping Yuen, who did Unleashed. You just sort of inform the scene by making it in three acts and let them put in all the technical stuff.
When you're working on sequels, how do you keep the story fresh while maintaining the legend of the characters?
Pure fear. See, you just start with the character, and the character is not gonna change. If it's a sequel, these people are already popularized for your audience. What you do is, you take the rules that you established in the first one, and then you either try to amp it up, or you try to put the character into a more crucial situation. And you just sort of crucial it up and crucial it up until you can't crucial it up anymore. Then it's time to get out.
Do you enjoy writing as a team or do you feel a sense of personal compromise?
No, Luc is one of my best friends. I mean, we -- as much as a totally self-absorbed, French, mogul, producer, director, totally rich person can love another person, he -- we never fight. We never not get along. We both have our established roles in these things. When we have differences of opinion, we talk them out. He usually wins; sometimes I win. He trusts my instincts about stuff he knows nothing about.
I will never, ever question his visual, cinematic instincts. I always say to him, "You know, you're like a camera on legs." I'll write a script, and we'll sit down -- we're gonna do it tomorrow, he's coming in tonight -- and I will read the script out loud to him, what I've written. He will sit there with pen and paper, and he'll just make little notes, little notes, little notes. And then after I'm finished reading, we'll start at page one, and he will say, "Okay, this is what happens: The camera looks here, and it comes here, and then we're gonna move here, and we're gonna make the camera move here, and the girl is sitting at the table, and she's doing this. And then the guy is gonna come up, and they're gonna shoot this way. And the door is gonna open this way. And then when she runs, we're going to close on her feet, Robert, and we're gonna go into one room, another room, into the bathroom. You're gonna go close on her foot. She's gonna put left foot on the toilet, right foot on the ledge. She's gonna tumble herself out the window...
Wow.
And the way we write the scenes is we do that, and then he will literally storyboard these things with the angles and with all his cinematic vision, and he'll take a director, usually he finds these young directors, like Louis Leterrier or Pierre Morel, and he says, "Look, this is how this is. This is the cinematic language we're gonna use, dah, dah, dah." And then he turns them loose, and it cuts out so much stuff. You go right from point A to point Z. They're not masterpieces, but they're really cool movies and very popular.
What is your fantasy writing project now?
I have three. I have one that I wrote about eight or nine years ago for Fox called Brittle Innings. It's the story of Frankenstein playing baseball in 1943 on a semipro team in a small town in Georgia. It's a wonderful script. I mean, it's really great. I love it, and it will never get made. It's a little movie, and I don't have that kind of power.
And the other one is a movie for Chuck Roven. I wrote a script for him literally almost on spec, for nothing. He got the rights to a movie called Oasis, a Korean movie, and I wrote the American version. It is my passion. Anne Hathaway is attached to it. It's a love story between a girl with cerebral palsy and a boy who's just gotten out of prison, who's a little slow. It's great. Not what I usually write.
And then the other one is something I just heard last night that actually might happen. I wrote it for Jet Li called A Monk in New York about a Tibetan monk who's been living in a cave in Tibet for 10 years, and he comes to New York. He wins a contest from Coca-Cola. It's a very funny setup.
Is it a non-kung fu movie or martial arts?
It's a non-kung fu movie. The monk, he fights. When I first wrote the script, Jet said to me, the monk doesn't fight. Jet and I went to a monastery for three weeks in Tibet, and we sat in this monastery in the middle of nowhere. I mean, it was five hours to a telephone. And he kept saying to me, "Robert, the monk doesn't fight." And I kept saying, "Jet, there's nobody who is going to go see a Jet Li movie where the monk doesn't fight." He said, "No, no, the message of Buddhism" -- because he's a very devout Buddhist -- "is that a monk doesn't fight." And then Jet went to see a very revered Tibetan rinpoche, and he said to him, "I'm not gonna do movies anymore." And the guy said, "Are you crazy? You must do movies. This way, you can get the message of Buddhism to people. We do not preach to people who already are non-violent. You want to preach to the violent people, and they won't come see a movie where Jet Li doesn't fight. So you must fight."
And then out of nowhere he called me up and said, "Robert, the monk can fight." I said, but I just constructed a whole script where he doesn't." He said, "So what, go reconstruct." So I reconstructed this whole script where the monk fights, but doesn't fight. Never raises a hand to anybody until the very end. And the bad guy learns his lesson, and the city learns their lesson. And everybody he touches turns good.
So those are my three wishes, and I think at least one of them will come true. But, you know, selling people on a movie where Anne Hathaway spends most of it drooling and gurgling is not so easy.
Do you have any advice for writers who may be struggling or trying to persevere at the beginning of their careers?
Oh, the way I look at it, they are all my direct competition, so I mostly tell all of them to go find another job and become lawyers. No, writing screenplays is so different from other writing, and if you really love it -- a lot of screenwriters write because they want to direct, and they find screenwriting really painful, and they want to get out of it as soon as possible. And if that's the case, I have nothing to say to them. That's their path towards what they really want to do.
But if you want to be pure screenwriter, it's much harder than when I broke in. Everyday there's somebody at the studio that's the flavor of the month. Completely ignore everything about the business, is my advice to anybody writing movies. Because if you pay attention to the business, it will kill you. You have to focus if you just want to be a pure screenwriter. And there aren't a lot of us. There are a lot of guys and girls who want to be directors, who want to be producers, they want to expand. Don't read Variety. Don't listen to gossip. Don't live in L.A., and write.
I write original screenplays every year besides the movies I get made, and I just put them away. Write what makes you excited, and if it makes you excited, and you're any good, it will excite somebody else. And if it doesn't excite them to buy it, it will excite them to let you write something that they have. Focus on what makes you happy every day, because you have to sit down every day and look at that blank page. And what's gonna get you off? What's gonna make you happy that day besides finishing the day, is that you write something that makes you have that particular feeling.
Pogledao sam McVICAR Toma Clegga.
Reč je o filmu koji je producirala filmska kuća grupe The Who, a glavnu ulogu igra Roger Daltrey. Film je pun njihove muzike iako niti je mjuzikl niti govori o rokenrolu.
Reč je zapravo i istinitoj priči naslovnog lika koji je bio poznati britanski kriminalac, poznat po bekstvima iz zatvora koji je na kraju pušten na uslovnu slobodu pre isteka duge robije, delom zaslužene baš zbog bežanja iz zatvora, gde mu je tokom robije stečena diploma iz sociologije uzeta kao olakšavajuća okolnost.
Ako imamo u vidu da sličnu priču o školovanju u zatvoru imamo i kod Harry Starksa u seriji THE LONG FIRM, očigledno je McVicar inspirisao nastanak ovog lika, kao i sama braća Kray.
Nažalost, sam film McVICAR kao da ne prepoznaje ono što je atipično u McVicarovoj biografiji (film su pisali sami McVicar i Clegg) i svodi se na nivo siimpatičnog ali vrlo paušalnog i predvidljivog exploitationa u kom je Clegg režirao par izutenih scena kao što su recimo bekstvo iz zatvora i pljačka banke.
Međutim, kad je reč o samom McVicaru, ovaj film ne nudi aposlutno nijedan detalj po kome se on razlikuje od bilo kog drugog prosečnog filmskog ganstera.
Šteta, pošto je Clegg zaista bio u najboljoj formi kad je radio ovaj film a Daltrey je u naslovnoj ulozi pružio istinski sjajan nastup, potvrđujući da je među boljim glumcima kad je reč o muzičarima.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam TOO LATE THE HERO Roberta Aldricha, jedan od najdražih guys on a mission flickova mog detinjstva.
Smešten je na pacifičko ratište i govori o grupi britanskih vojnika koji zajedno sa jednim američkim stručnjakom polaze u akciju protiv Japanaca čiji je cilj da omogući bezbedan prolazak konvoju američkih brodova.
TOO LATE THE HERO obiluje transgresorskim Aldrichevim potezima, pre svega u tom smislu što su u njemu svi vojnici umesto visokomotivisanih specijalista, vrlo rezignirani lenjivci koji su cinični kako prema ratu tako i prema zemlji za koju ratuju. Njegovi junaci podjednako nemaju nikakve ideale na frontu niti imaju čemu da se vrate u Britaniji.
Štaviše, oni među sobom imaju prilična neslaganja i oko zadataka koje neposredno izvršavaju, pa čak i kada sami zadaci postanu kritični za opstanak velikog broja ljudi. O međusobnim sukobima unutar jedinice da i ne govorimo.
Transgresija postoji i u tome što Aldrichevi junaci ne prezaju ni od ubijanja japanskih ratnih zarobljenika, i ta ubistva, iako imaju praktičan element nisu tretirana sa bilo kakvim simpatijama kao recimo mučenje u seriji 24. Naravno, i sami japanski protivnici su očekivano brutalni i manipulativni, mada ne onoliko koliko bi se očekivalo od tipičnog WW2 akcijaša što TOO LATE THE HERO neusmnjivo jeste i samim tim su ovi novi detalji zapravo vrlo bitno oseveženje koje Aldrich nastavlja da unosi u žanr posle DIRTY DOZENa.
Konačno, kada se samoubilačka misija završi, Aldrichev junak više pokazuje iznurenost i traumatizovanost negokatarzu kakvu bi mogli sresti u naslovima poput WHERE EAGLES DARE.
TOO LATE THE HERO je film iz 1970. godine i on u vrlo kanonizovanom ambijentu WW2 akcionog filma pokazuje niz provokativnih detalja koji ga u suštini čine anticipacijom filmova vijetnamskog ciklusa u kojima se ozbiljno problematizuje uloga Amerike u ratovima.
Oo što su izvesni problemi ovog filma jeste pre svega transformacija američkog junaka koji biva ucenjen da ode u borbu a onda u borbi postane vrlo militantan, što na psihološkom nivou ima smisla, ali i neočekivano vešt, što nema najjasnije temelje. Isto tako, film je mogao u određenim deonicama biti efikasniji u izlaganju priče, naročito u ekspoziciji.
No, TOO LATE THE HERO je nesumnjivo klasik WW2 filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam LITTLE MURDERS Alana Arkina, jedan od kultnih 70s filmova međutim čini se da su godine koje su prošle u međuvremenu otupele oštricu ovog bitnog counterculture filma.
Reč je o All-Star crnoj komediji koja se oslanja na tradiciju apsurda i govori o njujorškom advokatu koji biva usisan u brak sa ambicoznom ženom koja želi da da uzme pod svoje.
Film je prepun napadno bizarnih situacija, distancirane glumačke igre i pretencioznih dijaloga koji su sporadično u redu ali mahom sve izgleda kao jedna od linija novoholivudskog filma koju nikada nisam razumeo a reprezentuju je naslovi poput Lesterove PETUNIE ili opusa Paul MAzurskog. U tom smislu LITTLE MURDERS meni deluje čak i kao najjasniji film, pa samim tim i najkomunikativniji i najuspešniji, ali ta cela tradicija mi je toliko daleka da ne mogu da kažem da mi je to dovoljno.
Elliott Gould je sjajan u glavnoj ulozi, recimo. Ali, iskreno više bih voleo da gledam glumca takvog dara u nekom drugačijem materijalu. Donald Sutherland, njegov partner iz filma MASH na osnovu koga su i stvorili famu o njima dvojici kao komičarskom tandemu (setimo se filma SPYS) ima sjajn kameo, u možda i najduhovitije napisanoj sceni u kojoj ceo alternativni koncept gotovo da ima neko pokriće. Sam Alan Arkin takođe ima izuzetno efektnu ulogu inspektora koja povremeno skrene u agresivnu šmiru.
Arkinova režija je minimalistička. Iako ima krupnih planova, glumcima je zaista prepušteno da igraju, gotovo pozorišno, te angažman Gordona Willisa u ulozi DPa nije mogao da ostavi veći uticaj. LITTLE MURDERS je jedan od granddaddyja Sundance komedije kakvom je danas poznajemo.
* 1/2 / * * * *
Svoj old school niz sam nastavio jednim klasikom CACTUS FLOWER Gene Saksa koji u najboljoj tradiciji Billy Wildera utemeljuje američku romantičnu komediju.
Gene Saks je reditelj koji je snimio kultni film ODD COUPLE u kome su lemmon i Matthau upareni kao i u mnogim Wilderovim klasicima, i ovom filmu on direktno ide Wilderovim stopama iz KISS ME STUPID rimejkujući francuski pozorišni komad o zubaru koji svoju ljubavnicu laže da je oženjen ali kada odluči da je zaista oženi mora da je upozna sa svojom suprugom, za tu ulogu angažuje svoju uptight ali u stvari inhibirano seksi sekretaricu, u koju potom zaista počne da se zaljubljuje.
Najčuvenija rola u ovom filmu je ona koju je ostvarila Goldie Hawn. Ona je posle ove godine napravila ogroman proboj i osvojila oskara. I tu se stvarno nema šta zameriti. Goldie Hawn ne samo da je sjajna u ovom filmu nego je napravila template po kome će se kasnije oblikovati ne samo ona sama već recimo i superstarovi poput Meg Ryan.
Walter Matthau ja stadardno odličan u glavnoj ulozi džangrizavog šmekera, i u punoj je formi. Međutim, u ulozi asistentkinje/sekretarice pravo otkrovenje je Ingrid Bergman koja je ovu ulogu odigrala u svojoj 54. godini (u tom trenutku bila je pet godina starija od Matthaua) ali nije izgubila ne samo svoju enigmatičnu lepotu nego ni smisao za humor i niz set-piece situacija se upravo oslanja na nju. Naravno, podrazumeva se da je njen lik i emocionalni centar filma 6tako da je ona zadužena i za najsentimentalnije deonice.
Izzy Diamond je na bazi francuskog komada napisao briljantan scenario koji istinski vrca od duhovitnosti i ima ekipu koja to ume da odglumi sa maksimalnim efektom tako da je Gene Saks imao nimalo lak zadatak da to sve zarobi, u čemu je uspeo.
Quincy Jone je uradio vrlo atipičan skor ako imamo u vidu njegov tipičan funky stil.
U svakom slučaju CACTUS FLOWER je baš class act i apsolutno ga preporučujem.
* * * * / * * * *
Anybody out there remember it?
For those who don't, Amerika was a highly controversial series that depicted an alternate reality in which the Soviet Union had, in a relatively bloodless transition, invaded and occupied the United States. ABC caught major flack for being willing to air the thing: before it even began, the miniseries was roundly condemned by those who thought that it would only further inflame tensions between the U.S. and Russia, with the Kremlin protesting the show's portrayal of Soviets as unnecessarily hostile and the United Nations complaining that it was cast as a compliant partner in the script's fictitious puppet government.
Bottom line, though: Despite being severely flawed, Amerika, overall, was daring, excellent television -- and maybe it's a testament to its impact that even in an age of exponentially increasing cable and satellite channels and on-demand digital video services it has never been seen on broadcast TV since its initial airing.
Not once.
It doesn't even exist in an official capacity on DVD.
What's interesting is that Amerika focused not on the initial conquest of the United States; it wasn't Red Dawn. In fact, there was very little action to speak of. Instead, it took place ten years after the attack which left the U.S. infrastructure decimated and the country under Soviet control. The America of the series had long since been broken and defeated and existed in its current state only as a place of sad, silent desperation -- a colorless corpse, purged years previously of any will to fight back. Those who would rebel against the firmly entrenched government had already been killed, jailed or "re-educated" and the country itself stood on the verge of being divided into 12 new districts -- the final crushing blow that would end once and for all the dream that had been America.
Ima li neko ovu seriju?
Pogledao sam MACKINTOSH MAN Johna Hustona. Ovaj film je bio apostrofiran kao remek-delo u SVETLU U TAMI iz razloga koji su mi jasni. Špijunski filmovi u kojima se barem u dijalogu spominje Balkan i Jugoslavija ostavljali su snažan utisak na kritičare pajkićevskog opredeljenja.
Međutim, ovaj film je daleko od interesantnog i politički provokativnog u tom smislu. Huston je po adaptaciji romana koju je uradio Walter Hill snimio pastiš dotadašnjih stremljenja špijunskog filma, pre svega na tragu serije PRISONER ili naslova kao šro je QUILLER MEMORANDUM, pa donekle i nešto od filmova o Harry Palmeru.
Iako je priča smeštena u milje tajnih službi, ona ostaje donekle apstraktna, glavnu ulogu imaju neke male, potpuno inkognito agencije koje se bore na velikom špijunskom tržištu. Priča se dešava u neobičnim, i to ne kenadamovski neobičnim ambijentima i mestima u širem smislu, i u suštini svodi se na vrlo lično motivisanu potragu i borbu. Neke političke provokacije niti bilo čega konkretnog ovde sigurno nema.
U tom pastišu tendencija koje smo već gledali, Huston uspeva da se izdvoiji time što njegova režija za razliku od britanskih kolega koji su radili druge pomenute naslove, uopšte nije tako razigrana već on pokušava da bude krajnje realističan, a i sam Paul Newman tako igra u ovoj priči što sad svemu daje izvesnu svežinu. U nekoliko navrata, kao recimo u sceni kada naslovni junak ubija psa koji ga juri ili kada roni kako bi oslobodio svoju partnerku, film počinje da se izdvaja i da liči na neke genrebending naslove kao što je recimo NIGHT MOVES.
Mađutim, genrebendinga i Hustonovih dobro režiranih scena nema dovoljno da bi se ovaj naslov zaista izdigao iz miljea dobro realizovanih ali suštinski već bajatih špijunskih naslova iz sedamdesetih. No, ako uzmemo u obzir kada je film izašao, kao i da će u njemu više uživati oni koji manje poznaju žanr, ne zaslužuje ni neku preoštru ocenu.
* * * / * * * *
videh THE HURT LOCKER i dadoh mu, jedva nekako, ***(*) tj. 4-
kog zanima kako i zašto, nek vidi vrlo opširnu elaboraciju:
http://ljudska_splacina.com/2009/02/hurt-locker.html
Beograd se brani u Bagdadu!
Prvi kadrovi iz BASTERDSA!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/02/prvi-kadrovi-basterdsa.html
Pogledao sam THE WILBY CONSPIRACY Ralpha Nelsona. Ovaj film je hajpovan kao dinamičan chase triler smešten u vreme & milje Aparthejda, što samo u izvesnoj meri i jeste.
Naime, da, ovo jeste film o crnom aktivisti u bekstvu, kome pomaže britanski redarski inženjer, međutim, sam chase je dosta relativizovan time što je šef južnoafričke službe bezbednosti sklon dogovoru i kompromisu tako da u par navrata kada ih uhvate uvek dođe do nekog dogovora što malo ubija suspense.
Drugi problem je to što film pokušava da bude duhovit, da se junaci bonduju, a u nekim situacijama pokušava i da benduje neka žanrovska očekivanja tako da, koliko ga takvi zahvati unapređuju, oni se istovremeno pretvaraju i u digresiju koja naravno razvodnjava osnovnu premisu proisteklu iz potere.
U tom smislu WILBY je poučan pošto pokazuje da film potere ukoliko se već opredeli za taj koncept ne bi smeo puno da luta jer pokušavajući da obogati svoju premisu zapravo otkriva koliko je ona tanka.
WILBY donosi barm jedan izvanredan set-piece u završnici kada grupa pobunjenika sprečava svojim telima helikopter da uzleti. I taj set-piece spada u red retkih detalja po kojima se WILBY razlikuje i biva upamćen.
Podela je odlična. Nesumnjivo je da Poitier i Caine vode igru maetralno, međutim najupečatljiviji karakter ima Nicol Williamson koji igra južnoafričkog rasistu, šefa službe bezbednosti. Williamson se najviše od svih potrudio da izgradi karakter i njegova uloga je uz set-piece sa helikopterom drugi element koji čini ovaj film značajnim.
* * 1/2 / * * * *
Exclusive: Why Alan Moore Hates Comic-Book MoviesWatchmen creator talks Hollywood...BY Sam Ashurst Feb 2nd 2009 12:12PMFILED UNDER: FeaturesUser Comments (8)
<<previous1234next>>
It seems hard to believe after the epic struggle to get it to the big screen, but it's only a matter of weeks before we can all go and see Watchmen at the cinema.
We, like you, can't bloody wait. But there's one man who definitely won't be seeing it, not now, not ever.
totalfilm.com sat down with Alan Moore to find out why he hates the film industry so much.
As you might expect, he doesn't hold back. So if you're easily offended, look away now...
1. Comics don't work as films.
"The main reason why comics can't work as films is largely because everybody who is ultimately in control of the film industry is an accountant.
These people may be able to add up and balance the books, but in every other area they are stupid and incompetent and don't have any talent.
And this is why a film is going to be a work that's done by dozens and dozens and dozens, if not hundreds of people.
They're going to show it to the backers and then they're going to say, we want this in it, and this in it... and where's the monster?"
2. Hollywood is full of idiots.
"We had one particularly dense Hollywood producer say, 'You don't even have to do the book, just stick your name on this idea and I'll make the film and you'll get a lot of money – it's... The League Of Extraordinary Animals! It'll be like Puss In Boots!' And I just said, 'No, no, no. Never mention this to me again.'"
3. Comics are better than blockbusters.
"There is more integrity in comics. It sounds simplistic, but I believe there is a formula that you can apply to almost any work of modern culture...
The more money that's involved in a project the less imagination there will be in the project, and vice versa. If you've got zero budget, you're John Waters, you're Jean Cocteau, you're going to make a brilliant film."
4. Films are a waste of money.
"100 million dollars – that's what they spent on the Watchmen film which nearly didn't come out because of the lawsuit, that's what they spent on The League Of Extraordinary Gentlemen which shouldn't have come out but did anyway.
Do we need any more shitty films in this world? We have quite enough already. Whereas the 100 million dollars could sort out the civil unrest in Haiti. And the books are always superior, anyway."
5. Movie contracts are ridiculous.
"The League film cost 100 million because Sean Connery wanted 17 million of that - and a bigger explosion that the one he'd had in his last film. It's in his contract that he has to have a bigger explosion with every film he's in.
In The Rock he'd blown up an island, and he was demanding in The League that he blow up, was it Venice or something like that? It would have been the moon in his next movie."
6. The modern American comics industry is ideologically flawed.
"Back when I wrote Watchmen I still trusted the viperous bastards, I had a different feeling about American superhero comics and what they meant.
I've recently come to the point where I think that basically most American superhero comics, and this is probably a sweeping generalisation, they're a lot like America's foreign policy.
America has an inordinate fondness for the unfair fight.
That's why I believe guns are so popular in America – because you can ambush people, you can shoot them in the back, you can behave in a very cowardly fashion. Friendly fire, or as we call it everywhere else in the world, American fire.
If you're up there in the stratosphere so that everything on the ground looks like ants, it might be insurgents, it might be an Iraqi wedding party, it might be some English soldiers.
There's that beautiful bit of dialogue from the cockpit video when they say, "You've just bombed a load of Brits." Their pilots say, "Woah, dude, we're going to jail." This is the Iraq war, not Bill And Ted's Excellent Adventure!
I believe that the whole thing about superheroes is they don't like it up them. They would prefer not to get involved in a fight if they don't have superior firepower, or they're invulnerable because they came from the planet Krypton when they were a baby.
I genuinely think it's this squeamishness that's behind the American superhero myth. It's the only country where it's really taken hold. As Brits, we'll go to see American superhero films, just like the rest of the world, but we never really created superheroes of our own.
And as Londoners, when we had that little bit of bother on the 7th July 2005 – after America had two big buildings blown up... Terrible shame, but we had a lot more than two buildings blown up during the '40s when America was providing most of the munitions to Hitler...
But when it happened in England, what was the reaction of the American forces on the 8th of July, as soon as those bombs went off? They pulled the American servicemen outside of the M25, because London was too dangerous for the armed and trained American military men.
Then after a few days, they thought, actually, this does look kind of bad, even for America, let's creep back into London and pretend we've been here all the time."
Jebote, Alan Mur postao Srbin?
Alen je u voom intervjuu prilično indisponiran, po mom mišljenju, i to naročito u domenu svoje skepse prema Holivudu koja po prvi put u njegovom slučaju deluje banalno...
Pogledao sam jedan film koji bi možda mogao biti zanimljiv Mehmetu. Iako sam siguran da bi mu EX-DRUMMER baš legao po svom stilu, THE ROCKER Peter Cattanea bi svakako mogao izmamiti ono što je najteže a to je Mehmetov osmeh.
THE ROCKER je režirao Peter cattaneo, čovek koji je ušao u holivudsku mašineriju posle megauspešnog britanskog hita FUILL MONTY. Moram priznati da ja nisam bio neki fan tog filma. Ipak, iz današnje vizure čini se da su ga radili talentovani ljudi ako imamo u vidu da je kasnije taj scenarista pisao adaptaciju SLUMDOGa. Cattaneo je u ovom filmu pokušao da ponovi formulu FULL MONTYja, dakle da snimi jednu veselu, optimističnu priču o ispunjenja snova, i u tome je što se mene tiče uspeo više nego u MONTYju. Čak i da ne dele reditelja, ROCKER i MONTY bi imali velike sličnosti.
Ovog puta film govori o bubnjaru 80s hair metal benda Vesuvius koji kako bi potpisao ugovor sa izdavačem izbacuje svog odanog bubnjara Fisha i pristaje da nećak šefa diskografske kuće preuzme njegovo mesto. 20 godina kasnije, Fish živi kao luzer, zarobljen u tom trenutku kada su ga drugovi izdali. Međutim, jednog dana ga sestrić pozove da svira u njegovom srednjoškolskom bendu. Fish pristaje i sticajem okolnosti bend postaje velika Internet atrakcija, dobija ugovor sa izdavačkom kućom i Fish počinje da iživljava sve svoje rock star fantazije sve do tačke kada mu ne zapreti mogućnost da se Vesuvius ponovi.
ROCKER je preopterećen raznim high conceptima na kojima je baziran. Čini se da su scenaristi bili malo nesigurni i preopteretili ga sa nekoliko ravnopravno snažnih motiva. Samim tim, film nije onoliko smešan koliko bi se očekivalo od komičara kao što je Rainn Wilson u naslovnoj ulozi.
Međutim, Wilson i ekipa su uspeli da u ovom filmu izgrade karaktere tako da tamo gde komeija zakaže, posao preuzimaju simpatični karakteri i zaokružuju ROCKER kao jedan pitak i simpatičan holivudski produkt.
Pored lika metal bubnjara koji je osvedočeni lovac na MILFove, Mehu će se sigurno dopasti i neki odlični in-jokes sa ljubitelje rokenrola. Uostalom, ovo je film o bubnjaru koji je otpao pre sam početak uspona megapopularnog benda u kome se pojavljuje Pete Best. To treba poštovati.
Cattaneova egzekucija je sigurna, znalačka, i čini se da su producentske okolnosti, a ovaj film je producirao Fox Atomic, Foxova kuća okrenuta mladima, učinile da film bude dosta iščišćen, ali ne i sterilisan.
Konačno, sad već postaje potresno da su neke vrlo made zvezde naše mladosti kao recimo Christina Applegate počele da igraju MILFove, žene u kojima bi svakio pošten geek želeo da provede devet meseci.
* * * / * * * *
Quote from: "Meho Krljic"Jebote, Alan Mur postao Srbin?
srbin, pa još šaman, pa još lavkraftijanac - gde ćeš bolje!
DIMBO, REAGUJ:
evo filma o filmskom kritičaru koji upada u neke komplikacije sa prelepim ženama (očita wishfulfillment fantazija reditelja koji je ionako kritičar)
Rien sur Robert (1999) aka Nothing About Robert
Director: Pascal Bonitzer
Cast:
Fabrice Luchini ... Didier Temple
Sandrine Kiberlain ... Juliette Sauvage
Valentina Cervi ... Aurelie Coquille
Michel Piccoli ... Lord Ariel Chatwick-West
Bernadette Lafont ... Mme. Sauvage
Description: There is something wrong in the life of film critic Didier Temple (Fabrice Luchini). First an article, written a little lightly about a film he hasn't seen, has tarnished his reputation. Then Julienne (Sandrine Kiberlain), his fiancée, finds ecstasy in the arms of a TV director (Edouard Baer), while still pledging her love to Didier. Finally, his encounter with the strange, dark and irresistible Aurélie (Valentina Cervi - absolutely gorgeous young lady) complete messing up his world and blurring his references.
Download Links:
http://rapidshare.com/files/196602882/RienSR.part1.rar.html
http://rapidshare.com/files/196602871/RienSR.part2.rar.html
http://rapidshare.com/files/196602799/RienSR.part3.rar.html
http://rapidshare.com/files/196602826/RienSR.part4.rar.html
http://rapidshare.com/files/196602907/RienSR.part5.rar.html
http://rapidshare.com/files/196620831/RienSR.part6.rar.html
http://rapidshare.com/files/196621342/RienSR.part7.rar.html
http://rapidshare.com/files/196621272/RienSR.part8.rar.html
Rar Password: bbq
si gledo?
vredi li?
Nisam ga gledao. Ali deluje interesantno...
full teaser BASTERDSa
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/02/full-teaser-basterdsa.html
The Hollywood boxing undercard: Tony Kaye vs. David Bergstein
12:42 PM PT, Aug 14 2008
Capitol Films and ThinkFilm impresario David Bergstein has been taking it on the chin in the press in recent months, dogged by charges that his financial woes have led to a string of unpaid bills, lawsuits, layoffs and film production shutdowns. A variety of lawsuits have been filed against ThinkFilm, most notably a suit from Oscar-winning "Taxi to the Dark Side" documentary director Alex Gibney, who charged ThinkFilm with "fraudulently concealing" its ability to properly release the film.
Albie Hecht, the former Nickelodeon chief who produced the Oscar-nominated documentary "War/Dance," told the Hollywood Reporter he still hasn't seen the small advance he was promised from ThinkFilm, calling Bergstein "the biggest disgrace in the film business." After the Reporter's well-reported take-down piece, the industry has been buzzing about who would surface next to take a swing at Bergstein.
As it turns out, his latest combatant is Tony Kaye, who called me yesterday to share his concerns that Bergstein was badmouthing Kaye's new film . For the uninitiated, Kaye is the eccentric British video director (having worked with everyone from the Red Hot Chili Peppers to Johnny Cash to Roger Waters) who got into a huge tussle with New Line Cinema over the release of his 1998 film "American History X." When the studio allowed Edward Norton, its star, to do some re-edits on the film, Kaye had a meltdown, demanding that his name be removed from the film, then got into a dispute with the DGA when the guild wouldn't let him use the pseudonym of Humpty Dumpty. For a while, Kaye's bizarre behavior made him largely unemployable in Hollywood.
Kaye has received better reviews in recent years, especially from the release last year of his abortion documentary, "Lake of Fire." He's been in New Orleans for close to a year, shooting "Blackwater Transit," a dramatic thriller that stars Lawrence Fishburne and Steven Dorff -- why do you forget to name Karl Urban?**-- and is set in the post-Katrina chaos of New Orleans. Kaye believes it will be a big comeback vehicle for him. So why is he suddenly so unhappy with Bergstein?
Kaye contends that Bergstein, beset by continuing financial troubles, is trying to avoid making payments on the movie by claiming Kaye didn't shoot the script he originally agreed to, resulting in a film that is no longer commercially releasable. "I don't know how he can say anything bad about the film, especially since it isn't even finished yet," Kaye told me. "Up until now, I've had a good experience [with Bergstein], but now I'm worried about what's going on. If he's telling people this film is awful, he's really wrong."
Kaye says he recently showed a rough cut of the film to Fishburne. "He told me it was great. He loved it and thought it really captured the chaos and tumult of New Orleans." (I called to get Bergstein's side of the story, but was told he isn't talking.)
The film, Kaye says, is based on the notebook diaries of a New Orleans police officer, who is played by Dorff in the film. The filmmaker admits that the movie's focus changed from its initial inception. "It started out as a 'Die Hard'-type thriller, but I'm not into that kind of film, and they obviously knew that before hiring me. I've made a much more stylish portrait of a city and its attempts to deal with the unprecedented chaos it faced after Katrina."
He insists that he was was fiscally responsible throughout filming and has delivered a film with a commercial sensibility. "I just want to people to know that I'm not the guy I was 10 years ago," he says. "I've done some crazy things, but I'm a different person now. I'm a serious filmmaker and take my job seriously. All that other stuff is in the past."
The proof will be in the pudding. Because of his colorful reputation, it won't be hard to get potential distributors to watch a Tony Kaye film. Getting them to buy it, especially in today's ultra-cautious environment, will be a more challenging proposition.
source: http://latimesblogs.latimes.com/the_big_picture/2008/08/tony-kaye-vs-da.html
Pogledao sam NORTH SEA HIJACK poznat i kao FFOLKES Andrew V. McLaglena. Reč je o hijack trileru smeštenom na naftnu platformu, kojim je na neki način anticipiran film BLAST! Anthony Hickoxa. Interesantno je da su Hickoxov otac i McLaglenov otac bili saradnici John Waynea, s tim što je Andrew stariji tako da je i sam imao priliku da bude Wayneov kućni reditelj kao što mu je otac bio Wayneov glumački partner.
Glavnu ulogu igra Roger Moore. naslovni lik Ffolkes je neobični, ekscentrični pomorski komados i vrhunski podvodni diverzant koji vodi vlastitu školu u Škotskoj. Britanska vlada ga angažuje da se reši terorista koji su brodom oteli naftnu platformu.
Sasvim je jasno da je u ovom filmu iz 1979. Moore bio pimpovan da započne još jednu franšizu pošto je već imao uspeha kao Saint i Bond. Međutim, ovaj lik nije bio dorastao tome, iako sam film uopšte nije loš.
Anthony Perkins je energičan kao negativac a Mooreov lik je začuđujuće detaljno omsišljen, sa puno sitnih zahvata i interesantnih osobina,
McLaglen je snimio film u kome nema puno akcije, nii ima autentične napetosti, međutim dešavanje je pitko i energično i film se pouzdano kreće prema svom zaključenju. U suštini nije naročito relevantan onima koji nisu ljubitelji žanra, ali sasvim je pristojan u ravni rutinskih 70s repertoarskih naslova.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam RED TENT Mihaila Kalatozova. Ovaj film ima i svoj ruski naslov, međutim ruska verzija traje pola sata duže tako da se taman dovoljno razlikuju da se koriste različiti naslovi, kao u slučaju UNSANE i TENEBRAE.
RED TENT je izuzetan film koji ne samo da je sjajno gledalačko iskustvo sam po sebi, nego otvara priliku i za širu diskusiju o jednoj temi koja se često pominje i na ovom forumu. Naime, često se pominje teza kako neki neamerički film "Hiolivud nikada ne bi mogao da snimi". Ta teza je po meni netačna, ako iko može da snimi sve, to je upravo Holivud. Međutim, svakako je da postoje filmovi koje Holivud ne želi da snimi, ili ne želi da ih snimi na određeni način.
RED TENT je primer takvog filma. Naime, ovo je istinita priča o Nobileovoj ekspediciji na Severni Pol. Reč je o temi koja bi zanimala holivudski studio ali već mogu da anticipiram da bi to u onom trenutku, dakle 1969. kad je ruska verzija RED TENTa izašla, to bio film sa masom rir-projekcija, većim delom snimljen u studiju sa ponekim kadrom polarnog eksterijera. Danas pak, ovakva priča bi bila snimljena sa obiljem specijalnih efekata kako bi se nadomestio rad na lokaciji, i bila bi ubedljivija. Međutim, samo u retkim slučajevima, kao što je recimo Cameronov slučaj, Holivud odlazi u ekstreme rada na lokaciji.
Ipak, RED TENT je film u kome se ogleda sva spektakularnost sovjetske kinematografije, i to u rukama najvećeg sovjetskog majstora vizuelnog spektakla. Kalatozov možda ne spada u red sovjetskih reditelja koji su promenili kinematografiju i učinili je ovakom kako je danas poznajemo, međutim, on je svakako patrijarh sovjetskog spektakla koji u pojedinim slučajevima kao što je SOY CUBA stoji kao nedostižna tehnološka enigma.
Iako u trenutku snimanja RED TENTa, Kalatozov već ima dosta godina, reč je o zanatski impresivnom ostvarenju ne samo za svoje vreme već i danas nudi neke scene koje su istinski neverovatno gledalačko iskustvo. I upravo za razliku od holivudskog filma eventualno snimljenog na ovu temu, Kalatozov iza sebe ima logistiku sovjetske kinematografije koja je spremna da podrži ambiciozno snimanje u polarnim predelima, upotrebu brodova i aviona, zidanje scenografije i sl.
Kada se spoje takvi logistički uslovi i reditelj ogromnog vizuelnog dara u najboljoj formi, rezultat nije ništa manje nego impresivan. Američka kritika smatra RED TENT primerom solidno uspelog internacionalnog spektakla. Ova sovjetsko-italijansko-američka korpodukcija imala je sve predispozicije da bude minoran film, međutim, ono što je krajnje neobično jeste do Kalatozov u svom filmu svodi problme tih velikih suštinski iznuđenih koprodukcja na najmanji mogući nivo
Pre svega, retki su filmovi tog tipa koji istinski funcionišu. Ovaj uspeva da funkcioniše na dramskom nivou u vrlo solidnoj meri. Međutim, daleko je od tipičnog, jedva sklopljenog scenarija koji je prepun kompromisa zbog gbrojnih zvezda sa raznih strana.
Štaviše, u dramaturškom smislu RED TENT je možda i najupečatljiviji. Naime, cela priča o pustolovini na Severnom Polu koncipirana je kao flešbek koji se dešava u Nobileovom snu, ili delirijumu kada ga posete kako živi tako i mrtvi učesnici ovog događaja i sude mu zbog njegovo kontroverzne uloge u celoj priči. U tom momentu film dobija ne samo satrtrovske već gotovo brehtovske dimenzije, i nosi jednu nesumnjivo autorsku, ali još više sovjetsku dimenziju gde se priča o odgovornosti (koja je važna za film koji govori o katastrofi iz stvarnog života) dovodi do paroksizma.
Šrto se billinga zvezda tiče,, jasno je da Conneryjevo prvo mesto na špici nije realno. On igra Amundsena, čuvenog istraživača i važnu ulogu, to je nesumnjivo ali glavni je ipak Peter Finch. Claudia Cardinale je Claudia cardinale a Kalatozov joj daje još dodatnu dimenzije inhibirane socijalističke seksualnosti, Mario Adorf i hardy Krueger su na svojoj liniji.
Moćan score uradio je Morricone.
Naravno, posebno pominjanje zaslužuje direktor fotografije Leonid Kalašnjikov koji je svakako heroj ove produkcije i bez čijeg doprinosa ne bi bilo ne samo ovog filma nego većeg dela onoga po čemu je značajan.
Sovjetska verzija izašla je 1969. u SSSRu a 1971. u Americi za Paramount.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam mini-seriju XIII koju je Canal + snimio u pokušaju da uđe na američko televizijsko tržište a istovremeno i sbopjoj publici ponudi produkt na nivou najboljih američkih serija.
U tom cilju, ključne pozicije zauzeli su američki profesionalci, reditelj je Duane Clark koji već godinama režira epizode najgledanijih američkih serija, a mežu producentima je i Peter M. Lenkov, poznat ne samo kao pisac filma DEMOLITION MAN nego i kao showrunner nekih od kasnijih sezona serije 24.
XIII je baziran na graphic novelu koji nisam čitao, ali u svakom slučaju bilo bi greška odbaciti ovu seriju kao novi rip-off 24ke i Bournea. Ona nesumnjivo jeste i to, ali Clark ju je realizovao dovoljno energično da je ja, kao osvedočeni addict za akcijaše i conspiracy trilere više doživljavam kao suplement nego kao istin ski rip-off koji nešto kvari. Iako u samoj svojoj suštini, ne dobacuje do nekog velikog dometa, XIII odlično isporučuje ono na šta su nas u širem smislu navikli pomenuti uzori.
Clarkova egzekucija je glossy, Stephen Dorff je odličan leading man za seriju ovog profila, a glavnog henchmana koji ga juri igra Val Kilmer, tako da bi se moglo reći da je u nekom partalelnom, možda čak i boljem svetu, ova podela danas mogla headlinovati film. Štaviše, svet je u jednom trenutku i pošao tim putem ali onda se predomislio.
U poređenju sa sličnom Dorffovom serijom COVERT ONE: HADES FACTOR po Ludlumu, čini mi se da je XIII kompaktniji, premda koliko se sećam i ta mini-serija mi je bila draga.
Iako XIII ne pripada najpotentnijoj liniji savrmenog televizijskog izraza koji prevazilazi film, stokji kao vrhunski prim,er ranijeg televizijskog izraza koji je nastojao da imitira film. U tom smislu, preporučujem je onima koji sebe nalaze u nekoj od referenci koje sam naveo.
Pogledao sam MOSCOW CHILL Chrisa Soliminea.
Ono što je selling point ovog filma, pored Norman Reedusa, bio je ko-scenarista Andrej Končalovski čime je ova mešavina DTV neo noira i ruskog krimića dobila na specifičnoj težini. I zaista taj protivprirodni brak američkog glumca i ruskog filma čiji je cilj da ruski exploitation film proda na internacionalnom tržištu uspeva da funkcioniše na relativno dostojanstven način.
Naravno, svi klišei su tu. Amerikanac će u Rusiji naravno naći spas i mir, naravno da će u ruševinama socijalizma uprljanim tranzicionim kriminalom naći tragove superiorne ruske civilizacije, ali na svu sreću to sve je realizovano u solidnom tempu. Isto tako formula u kojoj Amerikanac susreće Ruse koji su sticajem okolnosti primorani da govore engleski, daje celoj govornoj postavci solidno opravdanje.
Štaviše, iako sam ja generalno protivnik tih projekata koji silom spajaju teme i glumce iz različitih podneblja, ne mogu da osporim da ima odličnih primera. Recimo, prokaženi BANGKOK DANGEROUS je dobar primer uspele integracije holivudskog glumca u praktično All-Thai postavku. Međutim, na nivou priče i koncepta, nažalost, MOSCOW CHILL ima osnovni problem u tome što ni jedno ni drugo nije naročito zanimljivo. Istovremeno, MOSCOW CHILL u sebi nema čak ni tu vrstu okrenutosti Rusiji. Ne, scenario je u suštini vrlo opterećen potrebom da bude prihvatljiv i dopadljiv na internacionalnom tržištu što je ubilo svu autentičnost.
Međutim, dobar tempo ga čini gledljivim, a soundtrack sastavljen mahom od ruskog hip-hopa čini ga energičnim, tako da se ne može otpisati kao potpuni promašaj.
* * / * * * *
Pogledao sam PLANETU BUR Pavela Klušanceva, čuvenog sovjetskog reditelja SF filmova o putovanjima u svemir. O njemu je pre par godina snimljen i dokumnetarni film koji nisam imao prilike da gledam ali deluje mi izuzetno interesantno.
Klušancev je snimao filmove koji se ne mogu u užem smislu smatrati SF filmovima pošto je u njima naučna fantastika pre svega imala naučnopopularnu dimenziju. Naravno, na osnovu gledanja filma PLANETA BUR sasvim je jasno da Klušancev nije bio opterećen naukom, svakako ne onoliko kao Kubrick kad je radio 2001, međutim isto tako PLANETA BUR je daleko od exploitationa.
Više se radi o fantaziji o putovanju u svemir gde se na Veneri otkrivaju znakovi života koji bi mogao biti i inteligentan, i jako sličan onome na zemlji. Bića koja žive na ovoj planeti su vrlo Harryhausenovska, i mahom su to biljke mesožderi ili dinosaurusi mada na kraju u sceni koju bih najradije poredio sa twist endingom PLANET OF THE APES, pojavljuju se i humanoidni stanovnici Venere.
Ono što je interesantno jeste to da zapravo film ne počiva ni na kakvom sukobu u dramskom smislu. Naravno, Venera je sporadično negostoljubiva planeta, i oko nekih stvari se kosmonauti ne slažu, ali mahom je sve ovo slično putopisu urađenom u hiperstilizovanom izmaštanom svetu. U tom smislu, PLANETA BUR ne donosi u sebi neku tenziju, niti je taj svet koji se prikazuje nešto naročito zanimljiv osim zaista maloj deci i buffovima koje zanima sovjetski SF.
Kad smo već kod buffova, interesantne su nekolike dijaloške kontemplacije o evoluciji i sl. u kojima se jasno čita poruka koju ovaj film šalje deci, a koja je pre svega evolucionistička, naravno, sa ponekim denikenovskim objašnjenjem samog korena života. Naime, ovaj film za širenje života "optužuje" putovanja kroz svemir a staklene šlemove astronauta, opet vrlo denikenovski poredi sa oreolima svetaca. Dakle, PLANETA BUR dolazi iz tog fazona koji i jeste i nije na liniji nauke prihvaćene u SSSRu.
Druga stvar koja je interesantna jeste zaista nesporna sposobnost reditelja da ubedi gledaoca kako se film dešava u nekom drugom svetu. Naime, artificijelnost setova i u enterijeru i eksterijeru je pojačana upotrebom crvenih filtera i film u tom smislu izgleda zaista vrlo distancirano.
Što se specijalnih efekata tiče, ima par scena sa bestežinskim stanjem, iako ruku na srce, u brodovima mahom ima gravitacije, ima par solidnih efekata sa lebdećim vozilom, dok su stvorenja i putovanje kroz svemir krajnje rudimentarni i goofy, i to je još podvučeno time što ovo nije suspense film u kome sad to ima neku horor funkciju nego kako rekoh dosta liči na putopis.
Ipak, iz današnje vizure, to sve deluje i simpatično. PLANETA BUR, na engleski prevedena kao PLANET OF STORMS, poznata je po tome što su scene iz nje semplovane u nekoliko Cormanovih produkcija.
Sovjeti su pored putovanja u svemir, očigledno razvili i svoju školu SF filmova o toj temi koja će najveće priznanje steći sa SOLARISom. U tom smislu je interesantno videti i drugu, pulp stranu te priče.
* * 1/2 / * * * *
Na godišnjicu proglašenja lažne natovske države Kosovo...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F_HLn_FpXavZg%2FSVO6CAokZeI%2FAAAAAAAAA_U%2Fg3xkK_2Mu84%2Fs1600-h%2FPavle%25252C_Karadzic_%252526_Mladic.jpg&hash=8435fa9542c3a520efd9bdeefb167567b94d9b8f)
Pogledao sam NIGHTMARE Freddie Francisa. Ovaj film se može smatrati kanonskim Hammer filmom, između ostalog i po tome što je scenario pisao ćuveni Jimmy Sangster, jedan od ključnih scenarista u opusu ovog studija. NIGHTMARE je Hammerov pokušaj da se nakaći na uspeh Cluzotovog DIABOLIQUE, i u tome uspeva. Naravno, Cluzot kao prvi zadržava auru klasika ali zato Francis kao sledbenik uspeva da snimi film koji zaista stoji čak i 40ak godina posle svoje premijere. Naravno, danas šok i suspense koje je ovaj film generisao u svoje vreme nisu prisutni na taj način, međutim Sangster i Francis uspevaju da snime film koji je konstantno zanimljiv i prilično inteligentan čak i kada se suštinski bavi pričom koja je za današnje uslove done to death. I to je zaista veliki uspeh jer retko koji žanrovski film uspeva da tako opstane.
Scenario je po svojoj strukturi rudimentaran, praktično nema paralelnu radnju, fokusira se prvo na jedan, potom na drugi skup likova što mu u suštini daje auru jedne gotovo arty studije karaktera. Karakteri imaju prilično bujnu putanju trabnsformacije, i Sangster je vrlo efikasno smešta u jedva osamdesetak minuta trajanja.
Francisov rediteljski koncept i pristup fotografiji je u najboljoj tradiciji poznog crno-belog filma, sa odličnim vladanjem prostorom i mizanscenom, i ekonomičnošću rediteljskog izraza koji se oseća, ali nimalo ne smeta priči. već samo prisustvom rediteljskih šavova podcrtava zanatsku minucioznost ovog malog filma. Ova sama priča jeste u suštini jedna igra tako da samim tim njoj i nije potreban rediteljski pristup koji organski ulazi u priču već je uparvo obogaćuju detalji koji pokazuju da je neko prisustvovao snimanju.
Svakako da je nedostatak novine u ovom filmu fatalan za neki njegovu širu recepciju, i uprkos svojoj solidnosti on suštinski nije esencijalan film i nije važan ni za koga drugog do za fanove žanra. Međutim, sasvim sam siguran da će i oni koji slučajno nalete na njega biti jako prijatno iznenađeni i da će uživati.
* * * / * * * *
zanimljivo zvuči ovaj red tent, pa da mu damo šansu:
http://rapidshare.com/files/196089141/The.Red.Tent.part01.rar
http://rapidshare.com/files/196089236/The.Red.Tent.part02.rar
http://rapidshare.com/files/196089254/The.Red.Tent.part03.rar
http://rapidshare.com/files/196107082/The.Red.Tent.part04.rar
http://rapidshare.com/files/196107237/The.Red.Tent.part05.rar
http://rapidshare.com/files/196107280/The.Red.Tent.part06.rar
http://rapidshare.com/files/196124701/The.Red.Tent.part07.rar
http://rapidshare.com/files/196124776/The.Red.Tent.part08.rar
http://rapidshare.com/files/196124784/The.Red.Tent.part09.rar
http://rapidshare.com/files/196138322/The.Red.Tent.part10.rar
http://rapidshare.com/files/196138466/The.Red.Tent.part11.rar
http://rapidshare.com/files/196138629/The.Red.Tent.part12.rar
http://rapidshare.com/files/196152826/The.Red.Tent.part13.rar
http://rapidshare.com/files/196162093/The.Red.Tent.part14.rar
http://rapidshare.com/files/196153069/The.Red.Tent.part15.rar
Rar Password: None
Evo i poneke slike iz one serije AMERIKA za koju sam pitao...
http://www.youtube.com/watch?v=cUftIsd-x1E
Lollobrigida u subotu nastupa u Crnoj kući.
Šta je to Crna kuća?
...Crna kuća je novosadski ekvivalent beogradskom Magacinu, stara kuća okrečena u crno i data na upravljanje kult-alternavcima.
Krip, ako želiš da ideš, u mojim kolima ima mesta... Hm, ovo nije trebalo tako pederski da zvuči.
Take me out tonight
Where theres music and theres people
And they're young and alive
Driving in your car
I never never want to go home
Because I havent got one
Anymore
Hvala na pozivu, međutim sudeći po klimatskoj situaciji, neće biti uslova za moj izlazak. Mada, strašno mi je krivo upravo zato što sve zvuči tako pederski.
Par šarmantnih doživljaja jednog poludelog naroda:
Кастриран због педесет евра
Суботичка јавност је у шоку након прекјучерашњег напада и тешког рањавања Кароља П. (42), које се догодило само три дана након што је ножем избоден кошаркаш ,,Спартака" Миладин Крстић
Алеја кафића: Улица Матије Корвина, у којој је нападнут Миладин Крстић Суботица – У уторак око 19.15 на Ургентно одељење Опште болнице у Суботици примљен је Карољ П. (42) који је нападнут на улици, а затим кастриран. Повреде су обрађене на Ургентном одељењу, након чега је пацијент оперисан , каже се у саопштењу Драгане Пенчић, портпарола Опште болнице. Стање повређеног је стабилно и смештен је на одељење урологије.
Др Нандор Шељмеши који је оперисао повређеног за ,,Политику" каже да је напад извела особа које је можда овај поступак примењивала и раније, могуће код животиња, јер је уочено да нема већих оштећења ткива.
Полиција је о овом догађају издала само штуро саопштење, а како ,,Политика" незванично сазнаје Кароља су на улици у ширем центру града код ,,Мерцедесовог" сервиса, у Улици Отмара Мајера, пресрела четворица која су, наводно, од њега тражили 50 евра. Пошто није имао новац непознати починиоци су га напали и тешко озледили.
Овај, најновији догађај, изазвао је велико узнемирење у граду, у којем је, у последњих неколико дана, забележено више напада ножем од којих је најтежи било рањавање Миладина Крстића, (28) кошаркаша ,,Спартака". Њега је у суботу у центру града напала група младића коју је предводио Ведран Лазаревић (20) који му је и, како је у истрази утврђено, зарио нож у стомак.
– Ова експлозија насиља се не може даље толерисати и до краја седмице организоваћу разговор са представницима Полицијске управе, Окружним судом и органом за прекршаје, јер стање безбедности није на потребном нивоу – изјавио је Саша Вучинић, градоначелник на сусрету са новинарима.
Како је ,,Политици" потврдио Боривоје Муцаљ, начелник Полицијске управе у Суботици, полиција обезбеђује повређеног кошаркаша у болници, што је случај који се овде не памти. Да подсетимо, пре мање од годину дана у школском дворишту вршњак је ножем напао малолетног Момира Милутиновића који је након неколико дана од повреда преминуо. Две седмице касније, у центру града ножем је нападнут Атила Кутлети, а тужилаштво за овај напад терети Слободана Ђорђевића, који се брани са слободе у поступку који још тече пред Окружним судом. Управо након рањавања кошаркаша, у јавности све гласније се чује питање шта су до сада радили полиција, судство, па и судије за прекршаје. Ведран Лазаревић је у притвору који му је одредио Окружни суд у Суботици, али против њега је како ,,Политика" сазнаје до сада поднето 69 прекршајних пријава, и четири кривичне.
И кошаркаши и управа клуба најавили су да ће на првој наредној утакмици у суботу натписима на дресовима за време загревања или транспарентима на трибинама изразити протест против оних на чије понашање институције нису правовремено реаговале, а у првој реакцији управа је нагласила да желе да зауставе дивљање ,,маминих и татиних синова у граду где нико више не може да се осећа безбедним". Иако их нису именовали, њихов став недвосмислено је указивао на чињеницу да је реч о деци имућних родитеља (Слободан је син Војина Ђорђевића, а породица Лазаревић се бави трговином аутомобила и држи локале за игре на срећу) који, како постоји мишљење у јавности, су повлашћени пред појединим државним органима.
Старешина органа за прекршаје судија Љуба Симић за ,,Политику" каже да је против Ведрана Лазаревића подношен велики број прекршајних пријава још док је био малолетник и то за кршење саобраћајних прописа. Пре годину дана новчано је кажњен јер му је пронађен нож у аутомобилу. Тренутно, пред овим органом за прекршаје теку три поступка против Ведрана Лазаревића због туча или насиља над другим лицима и сви ти поступци се решавају убрзано, јер, како објашњава, број пријава говори да није реч о лицима којима се прекршаји дешавају случајно.
Судије се жале да имају тешкоћа у утврђивању чињеница пошто није ретка појава да сведоци или оштећени у оваквим предметима током процеса измене исказ на начин на који више није могуће недвосмислено утврдити кривицу оптужених. Уосталом, по рањавању кошаркаша, по граду су почеле да колају приче како породица Лазаревић оштећеном нуди вансудско поравнање, али је Младен Крстић, брат повређеног кошаркаша одбио такве инсинуације.
– Са нама нико није разговарао и нама ништа од тог новца није потребно. Сада цела породица пати и нама је најважније да Миладин оздрави – одговорио је Младен Крстић на питање ,,Политике".
Александра Исаков
Након сексуалног иживљавања натерао кћерку на самоубиство
У Окружном суду у Новом Саду Слободан Пејовић (63) из Петровца у Црној Гори осуђен на осам година затвора, уз протеривање из Србије
Нови Сад – Кривично веће Окружног суда у Новом Саду, којем је председавала судија Ђурђина Бјелобаба, изрекло је јуче Слободану Пејовићу (63) из Петровца у Црној Гори казну од осам година затвора због тога што је принудио на обљубу своју ванбрачну кћерку Р. К. и потом је наводио да изврши самоубиство. Пејовићу је изречена и мера безбедности – протеривање из Србије у трајању од 10 година, с тим што ће се време рачунати од правоснажности пресуде, али не и период који буде провео на издржавању казне.
Судско веће у овом поступку било је суочено са кривичним делом какво се не памти у аналима правосуђа на овом простору. Утврђено је да је све почело у августу 2005. године када је Пејовић, способан да схвати значај свог дела и да управља својим поступцима, силовао сопствену кћерку у властитој кући у Петровцу (Црна Гора), поступајући при томе са њом крајње монструозно. Уз претњу да ће убити и њу и њену мајку Р. И, најпре јој је, иживљавајући се над њом, предметом у облику мушког полног органа одузео невиност, а затим је силовао. Запретио јој је смрћу уколико се усуди било коме да то открије.
Уз сталне претње, Пејовић је од тада наставио да сексуално злоставља своју кћерку кад год би му се указала прилика. Тако се 22. маја прошле године, након сазнања да Р. К. има момка, нашао у кући у којој је она живела у бачком насељу Плавна. Пошто је мајка несрећне девојке тог дана отишла у Бач, Пејовић је, бесан што кћерка има момка, најпре насилно обљубио, а потом почео бесомучно да је туче, шамара и вуче за косу. Након тога натерао је да гола изађе у двориште куће и ту је поново силовао.
Сутрадан је, настављајући са претњама њој и мајци, а поводом сазнања да има везу, ,,посаветовао" да је најбоље да се убије скакањем у Дунав, а наговестио је да ће се и он наводно убити.
После тога је својим путничким аутомобилом одвезао кћерку на Мост слободе у Новом Саду, натерао је да најпре напише опроштајно писмо, а после на самом мосту непрестано тражио од ње да скочи у реку. У правој драми, у једном тренутку Р. К. је прекорачила заштитну ограду одлучивши да се убије, али се изненада на мосту зауставио непознати аутомобил чији се возач обратио девојци и Пејовићу питањем да ли им је потребна помоћ, и тако спречио трагедију.
Љут што му је пропала намера, Пејовић је после тога одвезао кћерку у хотел у Бачу где је наставио да је сексуално заставља, а то исто чинио је и након повратка кући у Плавни, понижавајући је на најогавнији начин. Ухапшен је непосредно након оргијања 27. маја прошле године од када се налази у притвору.
Судско веће је Слободану Пејовићу продужило притвор до правоснажности пресуде.
С. Живковић
Warner Bros. has picked up the North American rights to the "Edge of Darkness" remake from GK Films reports the trades.
Based on the classic 80's BBC miniseries, "Darkness" has Mel Gibson playing a homicide cop whose 24-year-old daughter is murdered on the steps of his home.
His search for her killers leads him to a world of corporate coverups and government collusion, causing a CIA operative (Ray Winstone) to be sent to clean up the evidence. Danny Huston, Bojana Novakovic and Shawn Roberts also star.
"Casino Royale" and "Goldeneye" director Martin Campbell, who directed the original mini-series, also helms this film version shot on location in Massachusetts.
Shooting wrapped up in November and post-production is in full swing. No release date has yet been locked by the studio.
Quote from: "crippled_avenger"
Након сексуалног иживљавања натерао кћерку на самоубиство
У Окружном суду у Новом Саду Слободан Пејовић (63) из Петровца у Црној Гори осуђен на осам година затвора, уз протеривање из Србије
Ovo nije novinski članak već siže za novelu ili pitch za film!
Pogledao sam PARANOIAC Freddie Francisa. Kao i NIGHTMARE pripada liniji Hammerovih filmova koji se bave pitanjima sirote naslednice koju zlikovci na ovaj ili onaj način pokušavaju da izvaraju, a to je linija koja je u ovom studiju prepoznata kao potentna još od TASTE OF FEAR Setha Holta, zakođe po scenariju Jimmy Sangstera. Dakle, Francis se u ova dva naslova koja sam nedavno gledao zapravo nadovezao na tu priču, miksujući u tu smešu pomalo Hitchcocka iz PSYCHO domena. U svakom slučaju, po strukturi, PARANOIAC je sličan filmu NIGHTMARE, takođe je baziran na velikom plot revelationu pri sredini posle koga se menja fokus sa jedne grupe na drugu grupu junaka, i čini mi se da je strukturalno slabiji i manje skladan ali da je zato emotivno znatno snažniji, ne samo u emociji prema junacima nego i kad je reč o supsenseu i jezi. Stoga, ova dva filma kada im se saberu aduti daju podjednako snažan utisak s tim što im je snaga u različitim tačkama.
Francis je ponovo odlično uspeo da se nađe u zatvorenim prostorima velikog engleskog imanja, i da na malom prostoru stvori sjajnu atmosferu. Stoga i PARANOIAC stoji kao solidan primer crno-belog filmmakinga iz doba njegove pune zrelosti.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Par šarmantnih doživljaja jednog poludelog naroda:
Кастриран због педесет евра
Суботичка јавност је у шоку након прекјучерашњег напада и тешког рањавања Кароља П. (42), које се догодило само три дана након што је ножем избоден кошаркаш ,,Спартака" Миладин Крстић
Алеја кафића: Улица Матије Корвина, у којој је нападнут Миладин Крстић Суботица – У уторак око 19.15 на Ургентно одељење Опште болнице у Суботици примљен је Карољ П. (42) који је нападнут на улици, а затим кастриран. Повреде су обрађене на Ургентном одељењу, након чега је пацијент оперисан , каже се у саопштењу Драгане Пенчић, портпарола Опште болнице. Стање повређеног је стабилно и смештен је на одељење урологије.
Др Нандор Шељмеши који је оперисао повређеног за ,,Политику" каже да је напад извела особа које је можда овај поступак примењивала и раније, могуће код животиња, јер је уочено да нема већих оштећења ткива.
Полиција је о овом догађају издала само штуро саопштење, а како ,,Политика" незванично сазнаје Кароља су на улици у ширем центру града код ,,Мерцедесовог" сервиса, у Улици Отмара Мајера, пресрела четворица која су, наводно, од њега тражили 50 евра. Пошто није имао новац непознати починиоци су га напали и тешко озледили.
sledi tvist:
Subotičanin sam sebe kastriraoPosle trodnevne priče o pljački i razbojništvu, Karolj P. iz Oroma kod Subotice priznao da se sam kastrirao kod kuće.
Pripadnici Policijske uprave u Subotici utvrdili su da je Karolj P. sam sebi naneo teške telesne povrede opasne po život.
Prema saopštenju policije, Karolj P. je u utorak u poslepodnevnim časovima u štali, koja se nalazi u dvorištu njegove kuće u Oromu, sam sebe kastrirao. Nakon što je počeo da krvari, objasnio je svojoj supruzi šta je uradio.
Shvativši da može da iskrvari, supruga ga je odvezla do bolnice, gde je prijavljeno krivično delo razbojništva.
Kao razlog samopovređivanja, Karolj P. naveo je zdravstvene probleme. Kako RTS nezvanično saznaje,
razlog samokastriranja bio je dokaz ljubavi prema supruzi.
U toku sutrašnjeg dana protiv Karolja P. biće podneta krivična prijava zbog lažnog prijavljivanja razbojništva.
Urolog subotičke bolnice rekao je da takv slučaj nije video u svojoj tridesetogodišnjoj praksi i da je Karolj P. sada u stabilnom stanju.
Preciznost sa kojom je to uradio, objašava se činjenicom da se bavio kastriranjem prasadi.
Quote from: "shrike"Kao razlog samopovređivanja, Karolj P. naveo je zdravstvene probleme. Kako RTS nezvanično saznaje, razlog samokastriranja bio je dokaz ljubavi prema supruzi.
već vidim naslove:
DAO ŽENI K**AC
EVO TI K**AC NA DLANU
VOLIM TE – OVOLIKO!
itsl.
Kad smo već kod haosa u Subotici, jel neko možda ima rumunski film BOG NAS SVAKOGA DANA LJUBI U USTA. Taj film sam upamtio kao žestoko ludilo jedne godine na autorskom?
Edit: Sad sam našao neke RS linkove za ovo. Videćemo jel rade...
Pogledao sam THE PRESIDENT'S ANALYST Theodore W. Flickera. ovo ime liči kao pseudonim Theodore Roszaka, ali nije, po IMDBu taj čovek zaista postoji, i tim pre je čudno što izuzev ovog filma, on u svom opusu nema neki upečatljiviji nastup.
PRESIDENT'S ANALYST je 70s politički film u svojoj najslavnijoj formi, istovremeno zabavan, komunikativan i politički antgažovan. Polazi od premise za koju mi nije jasno kako je do sada neko nije uzeo za rimejk. Priča prati njujorškog shrinka koji postaje predsednikov analitičar, i vremenom biva iznuren poslom i strahovima koji prate njegov osetljiv poziv. Kada shvati da ne može bezbedno otići sa te pozicije, počinje da beži a u poteru za njim kreće celokupna špijunska zajednica.
Scenario je skladno napisan sa odlično postavljenim glavnim likom, i što je još važnije sa postupcima lika koji proističu iz njegove profesije i ličnosti. Negativci koji progone glavnog junaka su takođe interesantno postavljeni i dobro glumljeni, a ideološki kredo je vrlo precizan.
Flickerova režija je svedena, danas bi ovakav film bio rađen u jačem tempu, međutim ovaj tempo je sasvim u redu za film iz 1967. koji izgleda znatno modernije nego što bi mu godište sugerisalo. Flicker rediteljski odlično, čak i vrlo energično nalazi ravnotežu između komedije i špijunskog filma. Ako imamo u vidu da je ovaj film u suštini anarhičan, na hipi liniji, tim pre je snažniji od radova koje su na te teme izbacivali Bartel i Mazursky, barem na planu stila.
No, najbolje od svega je što PRESIDENT'S ANALYST u krajnjoj liniji funkcioniše kao repertoarska komedija sa Coburnom u glavnoj ulozi. Štaviše meni je bio i zabavniji od njegovih filmova o Flintu koje bi doduše možda morao da repriziram.
U svakum slučaju, THE PREDIENT'S ANALYST je izvanredan film koji iskreno preporučujem.
* * * 1/2 / * * * *
Sa zakašnjenjem sam pogledao CHARLIE WILSON'S WAR Mike Nicholsa.
Reč je o filmu koji se bavi jednom ideološki ambivalentnom pričom iz istorije američkog uplitanja u tuđa pitanja koja u suštini može da se posmatra i kao companion piece uz gledanje filma W. Olivera Stonea. Naime, reč je o američkoj pomoći avganistanskim pobunjenicima u borbi protiv SSSRa koja je dovela do toga da se desi prvi uspešan Džihad i da se na jednom mestu skupe islamski ekstremisti oz svih zemalja, uključujući i one koji su bili pohapšeni u sekularnim arapksim državama kao što je Egipat, i da se stvori nukleus današnjeg džihadističkog pokreta.
Međutim, kao i W. i CHARLIE WILSON'S WAR pokazuje kako je do takve politike doveo spoj mračnih mahom teksaških interesa, neokonzervativaca koji su želeli uništenje SSSRa i iskrenih populista i oportunista kao što je Charlie Wilson koji je po prvi put u životu odlučio da izgura neki ozbiljan politički proces u životu i izgurao je ovo.
Naravno, CHARLIE WILSON'S WAR može čitati na razne načine. On se može čitati i kao apologija reaganovske politike koja se izmakla kontroli pred kraj, uostalom epitaf cele priče, koji je izrekao Charlie Wilson sugeriše tako nešto, međutim, ja lično sam ga čitao drugačije.
Primer za to su scene koje prelom e Charliea da uleti u priču svim srcem, prilikom posete izbegličkom logoru. U tim scenama imamo sukob kultura u kome je Charlie naravno zapanjen onim što se tu dešava i pokreće akciju u skladu sa onim što bi te ljude zadovoljilo, a ne uzima u obzir kulturološke specifičnosti te ekipe i političku kompleksnost te situacije. S druge strane, te scene se mogu čitati i onako kako ih je Charlie doživeo, dakle najiskrenije i najnaivnije. Iako se čistota Charlievih motiva ne dovodi u pitanje, oni su jasno prljavi motivisani postupcima lobista iz Teksasa, činjenica je da je on u tom izbegličkom kampu našao i realnu motivaciju za proces koji je započeo. Stvar je u tome što u sceni koja prethodi poseti kampu, Charlie tamo biva poslat od strane prepredenog pakistanskog predsednika, sa znanjem da će ga taj prizor prelomiti. Dakle, pitanje je samo da li je i gledalac Charlie Wilson ili nije. Međutim, isto tako, čim postoji mogućnost za ideološku ambivalenciju i čim film barem suštinu svoje poruke ne komunicira svakom gledaocu, ostaje zaključak da politički profil filma nije u potpunosti jasan.
Scenarista Aaron Sorkin je sa dobrom merom ostvario balans između komedije i realizma, tako da je ovo vrlo precizno realizovana satira. Nichols je veteran čija se pozicija graniči sa penzionerskom, međutim ovaj film je realizovao taman kako treba. Iako se ne može reći da režira kao mladić, jasno je da prati kako stvari stoje i da je snimio vrlo savremen film. Ono što mi je smetalo to je insertiranje dokuentarnih snimaka sovjetskih dejstava pomešanih sa igranim rekonsrukcijama koje su inače odlično realizovane, i što je još bizarnije, autentičnije su od nekih dokumentarnih snimaka koje su ubacili u film. Kao i W. i CHARLIE WILSON'S WAR je movie i vrlo je jasno da Nichols pokušava da žanrovski, stilski definiše univerzum Charlie Wilsona negde na razmeđi romantične screwball komedije tridesetih i političkog filma osamdesetih poput WALL STREETa.
Hanks je vrlo solidan i sveden u ulozi Chaarlie Wilsona. Seymour Hoffman je odličan kao CIA spook koji vodi avganistansku priču. Amy Adams je vrlo šarmantna kao Wilsonova pomočnica, dok je po mom mišljenju angažman Julie Roberts nekako najkonfuzniji u celoj priči. Jasna mi je ideja da nekadašnji seks simbol koji se povukao iz mejnstrima igra ocvalu teksašku femme fatale ali ta veza između lika i glumice je mogla biti jača.
Tom Hanks je producent ovog filma. Njegov odnos prema američkoj istoriji je vrlo interesantan. On na HBO producira niz serija koje se bave raznim zanimljivim periodima američke istorije i čini se da je tim putem sad krenuo i na filmu. Mislim da je sklonost autora pa i glumaca Novog Holivuda da se bave istorijom vrlo zanimljiva ako imamo u vidu dosadašnje Miliusove, Spielbergove ili Hanksove pokušaje.
* * * / * * * *
Pogledao sam PUNISHER: WAR ZONE Lexi Alexander. Iskren da budem slutio sam da će mi se ovaj film dopasti, ali nisam znao tačno šta će u njemu i koliko biti dobro. Naime, odbijanje većih holivudskih imena da učestvuju u njemu bio je pouzdan znak da se snima nešto nasilno i besprizorno, daleko od uglađenog imidža koje imaju nedavne ekranizacije Marvelovih stripova. Samo se u jednoj takvoj disreputable atmosferi može snimiti film o Punisheru koji je sam po sebi strip koji služi kao definicija svega onoga što u stripu ne valja kada ga napadju oni koji otpisuju strip kao infantilnu i često antidruštvenu nasilnu zabavu za adolescente. Međutim, Punisher je veliki zbog toga što on to dovodi do paroksizma i podiže besprizornost do umetničke forme, prkazujući priču o junaku koji se sveti zbog smrti svoje porodice i u tome mere ni granice. PUNISHER jasno kanališe frustracije čitalaca koje nisu samo adolescentske, već mogu biti i sasvim odrasle i prikazuje im čoveka koji se bez rezerve posvetio osveti i sporovdi je na razne načine.
U tom smislu PUNISHER: WAR ZONE je apsolutno na liniji stripa. Ako već moram da definišem kog stripa, rekao bih da je na pola puta između ortodoksne i Ennisovske definicije junaka. Što se mene lično tiče, iako neke Ennisove stripove cenim, od mnogih čitalaca stripa i poznavalaca filma se razlikujem po tome što ne mislim da je Ennis filmičan. To što njegovi stripovi liči na neki grup hardboiled filma, ne znači da je to zaista realno izvodljivo na filmu i da bi takvo slaganje recitovanja obscenosti i bizarnog nasilja dobro izgledalo. U tom smislu, raduje me što je Lexi od Ennisa preuzela bizarno nasilje. Arnie je imao nasilnih filmova u svoje vreme, međutim Ray Stevenson, nabildovani Britanac koji je preuzeo ulogu mu baca rukavicu. U filmu WAR ZONE Punisher je nasilan preko svake mere, gorea ima mnogo više nego što smo navikli u akcijašu a poneke scene poput one u kojoj nastaje Jigsaw odišu čistim sadizmom.
U tom smislu, Lexi me je izuzetno obradovala. Unutar opšteg rasula koje nastaje u scenama toliko gory akcije, Lexi ne oskudeva ni u prikazima Ennisovskog humora u nasilju. Dakle, postoji dosta dduhovitih načina ubijanja ljudi. Gore je obilan, i za njegov nastanak je dosta korišćen CGI no goreu se u zube ne gleda. Što se akcije tiče, sama inscenacija i snimanje su vrlo 80s i vrlo konkretni, tako da bi se moglo reći da je film blago arhaiziran u tom smislu što je meni okej. Čini se da bi akcija bila nešto bolje da je bio veći budžet, međutim ovoliko nasilje i krvoproliće se ne bi moglo zamisliti u visokobudžetnom filmu.
Kad je o karakterima reč, Punisher je tih, naravno za nijansu je motivisaniji nego u stripu i ima neke psihološke konotacije u njegovim akcijama, međutim ni u kom slučaju nije kastriran. Kao i Karolj iz Subotice, u par situacija on to sebi radi sam. Jigsaw je vrlo dobro postavljen, premda mi se šminka nije dopala, i mislim da je njegova maska kad je unakažen prilično izveštačena. U scenama kad se njegova maska ističe, film pada i deluje drugoligaškije nego što jeste. Zanimljivo je da ženu agenta FBI kog ubije Punisher pa se zbog toga jako kaje, igra Julie Benz koja je i na televiziji i na filmu zaređala da igra u najnasilnijim filmovima, ako uzmemo u obzir da u WAR ZONE stiže posle DEXTERa i RAMBA. U ovom filmu, ipak ona ima više kičme nego inače, no i dalje je to Julie Benz.
Scenografija je ekstremno 80s što je uglavnom super premda povremeno i iritira, kao recimo u završnoj situaciji gde se ambijent u kome Jigsaw drži taoce previše drži klišea supernegativčevog gnezda.
Uprkos povremenim iskliznućima iz stilizacije, Lexi Alexander uspeva da ostvari koherentan univerzum na tragu filmova iz osamdesetih u kojima smo običavali recimo da gledamo Arnieja i slične momčine, samo još u danima dok su se peli ka stomilionskim budžetima. Da li u slučaju Lexi možemo da govorimo o novoj Kathryn Bigelow? Ne, pošto ovaj film iako se po svojoj grubosti sasvim kvalifikuje, ipak nije blizak opusu Kathryn Bigelow koji je pored nasilne i uzbudljive akcije uvek bio sklon i svakakvim drugim transgresijama kao i naročitoj psihološkoj produbljenosti kako karaktera tako i njihovih odnosa. Upravo superherojski i strip filmovi omogućuju taj potencijal ali Lexi nije ni pokušavala da ga dotakne.
Međutim, ako Lexi nije nova Kathryn ne znači da WAR ZONE nije prava zabava za one koji vole da u okvire svoje zabave dobiju nešto na šta nosu navikli. Upravo to što ovaj film obiluje iznenađujućim stvarima na koje publika nije navikla, kod ove vrste filma, odnosno zato što kopa po tradicijama kojih se stide i njihovi sami protagonisti, WAR ZONE je jako loše prošao na blagajnama. Ipak, čini mi se da niko nije ni mogao računati na neki bolji rezultat sa ovakvim produktom. U tom smislu, ne verujem da će WAR ZONE na bilo koji način biti od značaja za mejnstrim akcionu scenu. Međutim, mislim da bi ovaj film mogao biti poučan DTV sceni koja bi trebalo da se potrudi i da počne da isporučuje ovakav materijal.
* * * / * * * *
Sinoć sam reprizirao POSLEDNJI KRUG U MONCI Aca Boškovića. Reč je o jednom od meni najdražih jugoslovenskih filmova kome se rado vraćam.
Tokom reprize sinoć, navrle su emocije više nego inače. Naime, MONCA je definitivno srpski SCARFACE, a ove godine se slavi 20 godina od njene premijere, tako da sam potpuno u fazonu da treba da se obeleži na isti način kao što je obeleženo 25 godina SCARFACEa, dakle rep albumom. U to ime sam istog časa pustio par signala, da vidim kako će ideja odjeknuti u rep zajednici.
Jer elemenata za rep album ima u ovom filmu. Nisu tu samo snippeti iz dijaloga, čitave scene koje vape da se produže pesmom (vožnja pohotne zagrebačke stoperke prosto vapi za duetom našeg repera i neke hrvatske koleginice, recimo) već i taj fenomen da se MONCA pojavila u čitavom talasu popularizacije gangsterizma u Srbiji. I MONCA u tom smislu, zaista jeste deo tog talasa.
Sa slomom SFRJ, kako su relativizovane vrednosti socijalističkog sistema, odjednom je počela i reafirmacja Giške, Ljube Zemunca, i ostaluih kao neke vrste odmetnika koji su žrtve sistema, u kome su svi krali, samo su oni to radili otvoreno, emigranata koji su u inostranstvu s druge strane krali naravno jer je to inostranstvo, sa posebnim akcentom na tome da su u zatvorima završavali fakultete, naročitim insistiranjem da su ih žene volele i da nikada nisu silovali, i sa eventualnom saradnjom sa sistemom radi likvidicije ustaša i Albanaca po svetu.
Svakako, ove priče su mahom bile daleko od istine, a paradigmatično je da je jedini koji nije označen kao vitez bio Ranko Rubežić o kome se čak i u periodu sveopšte fascinacije kriminalcima pričalo kao ozbiljnom sociopati. Njihova povezanost sa nacionalističkim krugovima u inostranstvu bila je bazirana na nuždi, mnogi od njih su tražili politički azil a onda su morali nekom aktivnošću da ga potkrepe, dočim je njihovo patriotsko ubijanje protivnika režima na kraju bilo katalizator opšte kriminalizacije policije.
MONCA je u tom smislu potpuno izbegla bavljenje Resorom državne bezbednosti, ali je zato pružila sve druge elemente fetišizacije ovih otpadnika. Njen glavni junak Urke je počeo da se bavi kriminalom jer je dolazio sa margine, kriminalu se vratio jer mu društvo nije pružilo priliku da se rehabilituje, a na kraju se latio pištolja kada je nestalo momaka iz stare garde.
Istovremeno, Urke je veliki ljubitelj rokenrola koji pozajmljuje singlice Boba Dylana i Beatlesa malom komšiji koga igra Nikola Đuričko u dečačkim danima. Dakle, u MONCI su krimosi koji imaju četrdesetak godina u tom trenutku u stvari otpadnici od sistema. Svoj kredo o tome kako krade otvoreno u zemlji u kojoj svi kradu Urke otvoreno iznosi u više navrata. U istom tom dijalogu, devojka mu pedlaže da "uzme bolovanje pa da idu u Rovinj na odmor" i zaista, kao da je namerno predstavljena u scena u kojoj jedan priča o potkradanju države a drugi to radi.
Što se konvencije krimića o usponu i padu tiče, ona je maksimalno ispoštovana. Ne samo što imamo junaka koji gubi sve onda kada je najzad našao neki smisao i to zbog svoje tragičke greške (prelazi u posao sa drogom, izdaje strai kredo, pokušava da se prilagodi novim okolnostima) već imamo i izvesnu homoerotsku vezu između Peđe kog igra Goran Sultanović sa Urketom, kao i majčinu skepsu prema tome što Urke ulazi u komunikaciju sa mlađim ženama.
Naravno, finale filma je u najjboljoj tradiciji jugoslovenske dramaturgije slučaja, zbrzano, i nejasno, štaviše tek u montaži je ispalo kao da je Majmun kriv za Urketovu smrt, prethodno je snimljeno kako on pritrči i pokušava da mu pomogne, ali za naše uslove to je sasvim pristojan kraj.
Isto tako scenario je pun Preletovih lokalšovinističkih toucheva kao što su recimo sukobi sa provincijalcima policajcima ili lik zagrebačke stoperke koja želi Karudijanovo telo. Međutim, Beograd u ovom filmu čak i deluje kao pristojan grad a poneki delovi Beograda u izvesnim scenama uspevaju da odmene Milano, iako je deo snimanja rađen i u Italiji.
Naravno, tu su i filmofilski touchevi kao što je recimo bilbord za Ciminov IL SICILIANO ispod koga se desi obračun sa bandom Josifa Tatića, i priče o vesternima.
Isto tako, veliki deo filma sniman je u samom centru grada, na mestima koja se danas zbog komplikovane logistike retko viđaju u našim filmovima, a nekih mesta više ni nema, kao što je recimo terasa hotela "Metropol" na kojoj se Žabac i Urke dogovaraju za svoj posao koji okida celu priču.
Danas kad s pomene nesnimljeni nastavak MONCE, treba se setiti filma LAVIRINT Miroslava Lekića koji je na neki način pokušao da smesti Dragana Nikolića i slične trilerske okolnosti, samo sa okultnim momentom, međutim to nije bilo to, čak ni na tom sentimentalnom nivou. Uopšte, LAVIRINT ima u sebi dosta situacija iz MONCE.
Jedna od njih koja je groteskna u LAVIRINTU jeste Gagina neodoljivost među ženama. U MONCI je Gaga takođe podjednako neobjašnjivo privlačan ženama, ako imamo u vidu da nudi otrcane startove, a da na prvom dejtu, simpatioji odmah kaže "Skini se!" dočim ona malo prkosno gleda pa ipak krene da se skida, a onda je on zaustavi i pokaže malo nežnosti. No, u MONCI je Gaga ipak mlađi, a i kriminalac je.
Međutim, MONCA je imala tu autentičnost i autore koji su više u kontaktu sa materijom čime su uspeli da prevaziđu svoje neobrazovanje i neveštinu. Otud MONCA ni danas nije film bez đavla sa svim svojim anahronizmima.
Jer ono što holivudske zvezde nikada ne mogu da postanu jesu božanstva kao što je to moguće u našoj kinematografiji. A Gaga Nikolić to jeste i zato se njegov impact kod nas može porediti sa onim Tony Montane u našim uslovima.
* * * / * * * *
Da li je Monca prisutna igde u domaćem repu sem u Šanavalava?
To je pitanje za djapeta i Son of Mana...
Serem se na Novi Sad, Crnu kuću i fejsbuk. Jeb'o ih fejsbuk.
Šta se dogodilo? Jesu bile Lolle?
Bile, ali ne bejah ja.
Ispostavilo se da na koncert mogu da uđu samo oni ljudi koji su preko fejsbuka rezervisali karte, što znači da ih u slobodnoj prodaji uopšte nije ni bilo. Predstavnici Crne kuće su cele nedelje zavlačili pošten narod i govorili da će karte biti puštene u prodaju pola sata pred koncert.
Da muka bude još veća, dva put sam prošao pored Ide na ulici, tokom večeri... :cry:
Još jednom se dokazuje koliko je zlo taj fejsbuk.
Ali to nije bila Ida, koliko puta da ti kažemo.
Momak umišlja. Mnogo se potresao što nismo mogli da prisustvujemo koncertu.
Naravno da je bila Ida. Nisam vam ja kriv što ne obraćate pažnju na ljude koji idu (hehe, Idu) pored vas.
Možda si je pomešao sa čuvenom sandžačkom starletom Idom Pešter? :D
Kad sam danas gledao novi FRIDAY THE 13th, prvih 20 minuta sam mislio kao gledam "film-u-filmu", glup film koji gledaju junaci filma. Nažalost, joke was on me, ubrzo sam shvatio da sam ja taj koji gleda glup film. Uopšte reći da je FRIDAY film je već priličćan kompliment. Naime, da, on spolja gledano jeste film, ali u svojoj dubokoj suštini, on nije film čak ni u najeksploatatorskijem smislu reči. Ja zaista ne znam kako neko uopšte pomišlja da išta u ovom filmu može biti zabavno bilo kome, kolike god da ima kriterijume.
Naime, ovaj film u svojim najboljim fazama pokušava da liči na već potrošene, zaboravljene i potisnute konvencije koje su već zaboravljene i odavno se ne smatraju zabavnim i zanimljivim. Ono što ceo slučaj čini još bizarnijim jeste šta major studio želi sa ovim filmom. Naime, major studiji su odavno kao disreputable odbaciji i neke mnogo potentnije tradicije od ove koju invociraju u ovom filmu. Zbog čega bi oni pravili ovakav film?
Uostalom, sam slasher ovog tipa je nastao kao totalna eksploatacija snimana za jako malo od strane ljudi koji ne umeju bolje, ili bar ne mnogo bolje, zar ne? Ovaj film su snimili ljudi koji mogu bolje i mogu sebi da pruže uslove za bolje. Stoga jedini razlog jeste da se snimi "muzejski film", da se rekreira vid zabave koji je nastao iz nužde, ali da se usput ne iznađe nikakav modus kako da stvar istinski na bilo kom nivou funkcioniše.
Inače, ko se nada grudima, da ima ih, ali su sve plastika. A i pojavljuju se u kontekstima polnog opštenja koje, kako bih rekao, više liči na mehaničke prakse nekih životinskih vrsta nego živih ljudi i nije mnogo zanimljivo. Ko očekuje hard-R gore, toga nema čak ni plastičnog. Ovaj film je, da nema ovih loše odabranih grudi, vrlo PG-13 u suštini.
Ogroman pad na blagajnama u drugoj nedelji me raduje.
Već je sam odlazak na večerašnju premijeru ZONE MRTVIH bio podvig. Na put smo se uputili Inglorious Bastardsi, mrkoye za volanom, pored njega Wannsee, a na zadnjem sedištu sabijeni Crown, Gagarin i Crip. Dok smo izlazili, Crown je rekao da će tokom noći biti -11, a moja kuća je već oko 21 bila okovana ledom, tako da sam sa maksimalnom pažnjom prekršio svojprincip da ne izlazim po ledu.
Stisnust trojice krupnih punačkih delija na zadnjem sedištu koja se graničila sa johncandyjevskom groteskom značila je da će ultimativna underdog ekipa stići na underdog event i preokrenuti stvari.
Na ulazu u SC bili su našminkani zombiji koji su se slikali sa posetiocima, a na putu ka sali su se mimoilazili gledaoci GOMORRE i ZONE MRTVIH.
Hol SC se ubrzo ispunio starim znancima ali je bilo i dosta filmskih profesionalaca koji ne dolaze iz fandoma niti sa žanrovske scene i baš me zanimaju njihove reakcije.
U svakom slučaju, u SC je bilo preko tri hiljade ljudi i bio je vrlo solidno popunjen. Sama projekcija je bila pravi Midnight Madness ugođaj, sa usijanom navijačkom atmosferom. Doduđe, tehnički, ona nije bila kako treba jer je bila pretamna, no to je sudbina koju ima svaki film prikazan u SC pošto je u projektoru slaba struja, čak je i sijalica menjana ali ne vredi. :oops: Produkcije koje imaju para zato za SC prave kopiju koja je svetlija.
U svakom slučaju, posle filma sam se sreo sa nekoliko profesionalaca koji nisu sa žanrovske scene i svi oni se slažu da je reč o delu koje nema čega da se stidi, a kada se uzmu u obzir svi faktori, treba i da se ponosi.
Pet Šop Bojsi komponuju muziku za balet
Autor: Beta | Foto:Arhiva | 22.02.2009. - 15:28
Grupa "Pet Šop Bojs", britanski duo dens i elektronskog popa, radi na muzici za novi balet koji bi trebalo da bude postavljen u Londonu 2011.
Reč je o baletu zasnovanom na jednoj bajci Hansa Kristijana Andersena izjavio je pevač grupe Nil Tenant u intervjuu za BBC.
"To je prilično veliki projekat. Treba napisati mnogo muzike, a do sada smo napisali polovinu", naveo je on.
Balet će biti igran u "Sedler's Velsu", najpoznatijoj dvorani za savremeni ples u Londonu.
"Pet Šops Bojs" su pre nekoliko dana dobili nagradu za ukupnu karijeru na dodeli britanskih muzičkih nagrada BRIT.
Duo koji čine Nil Tenant i Kris Lou prodao je više od 50 miliona albuma a najpoznatiji hitovi su im "It's a Sin" i "Always on My Mind". Najnoviji album pod nazivom "Yes" izlazi im u martu.
Izrael najviše kupuje oružje od SAD i Srbije
Ponedeljak, 23. februar 2009. 15:25
Srbija je u periodu 2004-2007. bila među najvećim izvoznicima oružja u Izrael, navodi se u dokumentu koji je Amnesti internešnal (Amnesty International - AI) objavio u ponedeljak na svojoj Internet stranci.
Amnesti navodi da se prema podacima Ujedinjenih nacija, odmah iza SAD - koje su u tom periodu isporučile Izraelu oružje vredno oko 1,3 milijarde dolara, nalazi tadašnja Državna zajednica Srbija i Crna Gora koja je Izraelu prodala oružje u vrednosti od 8.626.560 dolara.
Srbija sama, od 2005. godine, prodala je Izraelu oružje u vrednosti od 6.331.138 dolara.
Iza Srbije, slede Poljska i Rumunija, a Bosna i Hercegovina se nalazi na 13. mestu s prodatim oružjem u vrednosti od 1.880.499 dolara, dok je Albanija na 16. mestu s prodatim oružjem u vrednosti od 1.255.415 dolara.
Srbija se takođe nalazi na listi prvih deset izvoznika municije Izraelu, na kojoj zauzima peto mesto s prodatom municijom u vrednosti od 760.635 dolara, dok je Državna zajednica Srbija i Crna Gora, samo 2004. godine, prodala municiju u vrednosti od 376.681 dolara.
U izveštaju AI objavljena je i tabela zemalja izvoznica konvencionalne vojne opreme Izraelu, prema kojoj su SAD u periodu od 2004. do 2007. Izraelu izvezle opremu za 7,8 milijardi dolara, dok je Francuska izvezla opremu za 60 miliona evra, Rumunija za 21 milion evra, a Britanija za 10.5 miliona funti.
"Prema istraživanju AI i Međunarodne službe za mirovne informacije (NVO sa sedištem u Antverpenu) srpske i bosanske kompanije su izvezle velike količine municije i komponenti za lako naoružanje, kao i artiljerijsku municiju i komponente za minobacače izraelskim kompanijama koje su tim oružjem snadebavale izraleske odbrambene snage", navodi AI.
Dodaje se da su taj izvoz odobrile vlade Srbije, Crne Gore i BiH.
Izraelska vojna industrija (IMI) tokom 2005. i 2006. godine uvezla je milione municije kalibra 5,56 milimetar od fabrike Prvi partizan iz Srbije, navodi AI, dodajući da je takvu municiju koja je kompatibilna s oružjem koje koriste izraelske snage, IMI 2005. naručila iz bosanskih fabrika.
AI je nedavno pozvao na uvođenje embarga na snabdevanje oružja Izraelu i palestinskim vlastima, jer se to oružje može koristiti za ratne zločine.
Ta organizacija takođe poziva Savet bezbednosti UN da pokrene nezavisnu istragu o ratnim zločinima koje su počinile strane u sukobima u pojasu Gaze.
U nedavnoj tronedeljnoj ofanzivi izraelskih snaga na pojas Gaze zbog raketnih napada radikalnog palestinskog pokreta Hamas poginulo je oko 1.300 Palestianaca.
(Beta - foto AI)
glede Zone mrtvih odlučih da ti uzmem reč iz usta koju nećeš javno izgovoriti, zloubotrebim ti topik i izjavim čuveno "don't believe the hype".
da bi se ovom filmu moglo gledati kroz prste potreban je ogroman razmak između istih. lepo je imati veru u srpski žanrovski film ali Zona malo čime opravdava ukazanu nadu. sem maske koja je ipak tehnički deo filma u Zoni se malo šta može naći interesantno za prosečnog konzumenta žanrovskog filma. pitam se kako distributeri nameravaju da namame gledaoce iz Srbije ako glumci govore urnebesnim engleskim kao iz nadsinhronizovanih tajlandskih akcionih filmova. i zašto ovo prodaju kao srpski film?
Zonu bi mogao izvući eventualni superiorni nastavak poput EvilDead serijala.
Potpuno neočekivano naišao sam na film THE ASSASSINATION BUREAU Basila Deardena, prekaljenog žanrovskog reditelja koji je u svom bogatom opusu potpisao i neke značajne filmove, ali se ne može u punoj meri smatrati klasikom.
Ovaj film se može smatrati izvorom iz koga su napravljeni Millarov a još više Bekmambetovljev WANTED. Štaviše, prvih 20 minuta ovoga filma su suštinski osnov filma WANTED, čak i izvesni elementi scenografije pored sličnosti u priči povezuju ove naslove. Čudno je da na neki način ako već nisu potpisali Jack Londona kao pisca po čijem je delu nastao film, barem scenaristu Michaela Relpha nisu potpisali na Bekmambetovljevom filmu. Uostalom, ova sličnost između WANTEDa i ASSASSINATION BUREAU ne samo da je ogromna nego je primećena i ranije kod onih koji su pre WANTEDa gledali ovaj film.
Ono što je posebna draž jeste to što se postmoderni pristup svojstven savremenom stripu ne završava samo na tome da je WANTED aproprorao segmente ASSASSINATION BUREAUa već i po tome što je sam ovaj film sklon tome da se poigrava istorijom i tradicionalnim književnim prikazima određenih lokacija i ličnosti.
Film govori o tajnoj organizaciji Assassination Bureau Ltd. koja se bavi ubianjem ljudi po narudžbi, i za novac, ali pod uslovom da naručilac može da obrazloži zašto da žrtva zaslužuje da umre. Londonska novinarka početkom XX veka, odnosno pred WW1 istražuje tu priču i sama odlučuje da naruči ubistvo. Kada konačno ode u Biro, tamo upoznaje trenutnog šefa Biroa, potomka ruskog emigranta koji je osnovao tu kuću i od njega naručuje njegovo vlastito ubistvo pod optužbom da je naručivao i izvršvao ubistva drugih ljudi. On prihvata narudžbu vlastitog ubistva jer i sam smatra da je Biro izneverio svoju izvornu funkciju i poziva svoje saradnike iz upravnog odbora da ga likvidiraju, u protivnom oni sami će biti likvidirani. Međutim, jedan od njih ima svoj veći plan-planira da ubije celu Evropu i da započne Veliki rat.
Oliver Reed igra Ivana Dragomirova, ruskog potomka koga je otac odgajio da ga nasledi (senka WANTEDa ali i BALKANSKIH PRAVILA :) ) dok Diana Rigg igra novinarku. Ovaj par je fenomenalan. Moram priznati da su meni i Oliver i Diana među dražim glumcima. Diana naravno zbog Emme Peel a Oliver zbog BROODa (premda znam da je to dosta neobičan film kako bi ikoga zavoleo kao zvezdu ali eto, ja i Kurta Russella pre svega volim zbog USED CARS). Njih dvoje su ekstremno harizmatični, i energični, prava je šteta videti koliki potencijal je Reed potom popio i srozao se do projekata koji su bili ispod njegovog nivoa. Što se Diane tiče, ona ne samo da je šarmantna već u ovom filmu gotovo da uspeva da me ubedi u priče starih filmofila kako su stare dive koje su manje pokazivale bile senzualnije od današnjih, raspoloženih na sve.
Negativce takođe igra vrhunska ekipa. predvode ih Telly Savalas i Curt Jurgens, draga imena iz te epohe. Svi sem Reeda iz ove postave su pre ili kasnije overili Bonda. Sam Basil ga nije overio ali što se tiče ovog filma, po rediteljskom umeću koje je pokazao, sigurno je imao predispozicije i da snimi neki film u toj seriji.
Dearden je vrlo dinamično inscenirao priču smeštenu na početak veka, sa odličnim tempom, kadriranjem i glumačkom igrom koji su podržani maštovitom scenografijom koja takođe dosta podseća na strip i odmiče se od istorijske preciznosti ka nekoj vrsti vrlo funkcionalne stilizacije. Dearden je sasvim dorastao Relphovom scenariju koji je maštovito razvio Londonovu premisu, i odlično je održao ravnotežu između akcije i komedije.
* * * * / * * * *
Edgar Wright coming to Bloor Cinema
Shaun of the Dead filmmaker curating series Feb. 28-Apr. 12
Following its successful Kevin Smith Fest, the Bloor Cinema is proud to announce that filmmaker Edgar Wright (director/co-writer, Shaun of the Dead, Hot Fuzz) will be presenting The Wright Stuff, a selection of his favourite movies every week from March 1st through April 12th.
Visit http://www.bloorcinema.com and http://edgarwrighthere.com/the-wright-stuff-toronto/ for further details.
Wright, currently in town shooting the Toronto-set Scott Pilgrim vs. the World (based on the graphic novels by Bryan Lee O'Malley), has chosen a diverse collection of films, from kung fu classics (Stephen Chow's Shaolin Soccer, Jackie Chan's Drunken Master 2) to semi-forgotten musical treasures (Busby Berkeley's Dames, The Monkees' Head) to Torontopocalypse nightmares (David Cronenberg's The Brood, Don McKellar's Last Night). The Bloor will also be showing a double bill of Wright's own films on Saturday, February 28th, and a marathon of his TV series Spaced (originally broadcast from 1999-2001 on the UK 's Channel 4) on Sunday, March 22nd.
Wright will be introducing and doing Q&As following the February 28th and March 1st screenings, and will also attend the others, his schedule permitting.
Single movie tickets are $8 for Bloor Cinema members and $11 for non-members. Double bills are $14 for members and $17 for non-members. (Non-member prices include a six-month Bloor membership.)
A pass for all screenings is $90, or $75 if not including Shaun of the Dead and Hot Fuzz. Pass-holders receive priority seating and 10% off Silver Snail products from the merchandise table set up at various screenings. Passes are available in advance via TOtix (http://totix.ca), Silver Snail, and the Bloor Cinema box office.
SATURDAY, FEBRUARY 28
7:00 Shaun of the Dead (Edgar Wright, 2004)
Wright and star Simon Pegg send a bloody valentine to George Romero and the resurgent popularity of zombie movies, giving the genre a wry British twist.
9:30 Hot Fuzz (Edgar Wright, 2007)
Wright and Pegg reteamed to pay manly homage to action movies, pondering what would happen if a little Michael Bay ADD carnage were injected into a village in the English countryside.
Edgar says, "Watching my two films in other countries is always a trip. Both are weirdly very personal to me: the first being a love/hate letter to London , and in the second I gleefully tear up my very own home town. Clearly I have issues.
"I shall also be bringing an uncut version of DON'T, which features at least seven extra utterances of 'Don't!'"
SUNDAY, MARCH 1
7:00 Shaolin Soccer (Stephen Chow, 2001)
Stephen Chow (Kung Fu Hustle) broke through in North America with this kung fu comedy that plays like a live-action cartoon.
9:30 Riki-Oh: The Story of Ricky (Ngai Kai Lam, 1991)
Based on the manga by Masahiko Takajo and Saruwatari Tetsuya, this comically brutal film is probably best known in North America as the source of the head-crushing clip played nightly on The Daily Show and The Late Late Show during their respective Craig Kilborn eras.
Edgar says, "What a double. Shaolin Soccer blew my mind back in 2001 and deserves even more recognition in the Western world as the magical, hilarious crowd pleaser it is. And as for Riki-Oh, if you haven't seen it before prepare for sheer, bloody awesomeness. You won't believe your peepers. Anyone who has seen it before, is already in line."
SUNDAY, MARCH 8
7:00 The Wanderers (Philip Kaufman, 1979)
Ken Wahl and Karen Allen star in this New York gang film from the director of The Right Stuff and Henry & June.
9:30 The Warriors (Walter Hill, 1979)
This bizarre update of The Odyssey tells the story of the titular posse making its back way home through the territories of rival gangs.
Edgar says, "In 1979, not one but two colourful New York gang films were born. One was a period piece, Philip Kaufman's fantastic 60s-set The Wanderers, and the other is now a period piece, the colourful, incendiary The Warriors. Both are rightly considered cult classics. Come along to both, and argue about which gang is harder: the Baseball Furies or the Ducky Boys. Please: no slashing seats."
COMPLETE LIST OF THE WRIGHT STUFF SCREENINGS:
SATURDAY, FEBRUARY 28
7:00 Shaun of the Dead (Edgar Wright, 2004)
9:30 Hot Fuzz (Edgar Wright, 2007)
SUNDAY, MARCH 1
7:00 Shaolin Soccer (Stephen Chow, 2001)
9:30 Riki-Oh: The Story of Ricky (Ngai Kai Lam, 1991)
SUNDAY, MARCH 8
7:00 The Wanderers (Philip Kaufman, 1979)
9:30 The Warriors (Walter Hill, 1979)
SATURDAY, MARCH 14
9:45 Head (Bob Rafelson, 1968)
SUNDAY, MARCH 15
7:00 Dames (Ray Enright & Busby Berkeley, 1934)
9:00 Phantom of the Paradise (Brian De Palma, 1974)
SUNDAY, MARCH 22
5:00 Spaced Marathon (Edgar Wright, 1999-2001)
SUNDAY, APRIL 5
7:00 Kung Fu film TBA
9:30: Drunken Master 2 (Chia-Liang Liu, 1994)
SUNDAY, APRIL 12
7:00 The Brood (David Cronenberg, 1979)
9:00 Last Night (Don McKellar, 1998)
Posle vrhunskog 60s filmmakinga sa kojim je era starog Holivuda pravila poslednje trzaje pred najezdom Novog Holivuda, oličenog u filmu ASSASSINATION BUREAU, prepustio sam se najprizemnijem što može da ponudi savremeni Holivud. I moram priznati da se nisam pokajao.
Naime, autori filma EXTREME MOVIE, teen sex komedije sa kojim Dimension ne zna šta će i sada ga plasira etiketa Dimension Extreme, verovatno nikome sem meni nisu neka marka. Međutim, ja sam zaista fasciniran njihovim scenaristčkim radom na filmu NOT ANOTHER TEEN MOVIE, jednoj od najinteresantnijih parodija koja se pojavila u istoriji filma ne samo zbog toga što je uspešna, nego i zato što parodira formu koja je u svojoj suštini komična.
EXTREME MOVIE je serija skečeva koje su pisali ljudi sa iskustvom iz SNL i ta sketch show psihologija je odlično aplicirana na formu. Gegovi su hit and miss, kao i uvek u ovakvim filmovima, ali attitude je odličan, prljav, morbidan i pre svega duhovit. Po samoj svojoj strukturi, fakturi produkcije, budžetu, EXTREME MOVIE nije ni blizu NOT ANOTHER TEEN MOVIEa naravno, ali sa svojih 75 minuta, stoji kao zaista sjajna večernja zabava za ljubitelje i poznavaoce, a o teen publici da i ne govorimo.
Michael Cera je glumeći u filmu SUPERBAD učestvovao u pretvaranju teen komedije u neku vrstu respektabilne forme. Meni je od svih Judd Apatow produkcija, iako ne najslabiji, čak ne ni među slabijim, SUPERBAD svakako iza KNOCKED UP. No, uprkos tome što je doneo nekoliko sjajnih glumaca, sjajnih likova, nekako mi se čini da je možda bilo i nekih efektnijih teen komedija koje su zasluživale da ponesu takav hype.
Cera se pojavljuje i u EXTREME MOVIEu, kao učesnik jednog od skečeva, i iako je u svojoj klasičnoj personi iz ARRESTED DEVELOPMENTA ili SUPERBADa, drago mi je što se zapljunuo i u jednoj ovako dirty i besprizorno R-produkciji koja seže u domen teensploitationa.
U svakom slučaju, EXTREME MOVIE preporučujem fanovima.
* * 1/2 / * * * *
Jedan od retkih reditelja koji se ne bave mojim omiljenim žanrovima a čije filmove volim jeste Costa-Gavras. On je u filmskom smislu uspeo da postigne ono što je Sartre radio kao dramski pisac a to je da osmisli jedan specifičan politički izraz u kome se politička polemika i propaganda integrišu sa filmskom formom koja je najprikladija temi.
Primer Gavrasove potentne faze iz sedamdesetih je ETAT DE SIEGE, film o političkom terorizmu u Urugvaju koji uspeva da drži pažnju iako se dramaturški odvija kao neka vrsta novinskog članka, po čemu je verovatno uticao na neke kasnije trijumfalne Scorseseove hronike koje imaju sličnu strukturu.
Naravno, Scorseseov stil je senzacionalan dočim se Gavras vrlo svedeno bavi pokušajem da spoji osnovnu filmsku uverljivost kroz smeštanje filma na stilskoj razmeđi verizma i žanra, i da u sve to unese ekspoze političke situacije i eventualne principijelne rasprave o slučaju.
Takva formalna konstrukcija je isforsirana, ali Gavras uspeva da je učini gledljivom. Iako određenim gledaocima može smetati emotivna distanca, meni je ona prijala zato što mislim da politički film i treba što više da drži gledaoca hladnokrvnim i racionalnim.
ETAT DE SIEGE je sniman u Čileu, što je zanimljivo pošto je reč o osudi sličnog režima u Urugvaju i bilo bi zanimljivo potražiti malo sekundarne literature na temu samog toka snimanja.
Južna Amerika je sada ponovo u fokusu filmmakera koje zanima politika, i fino je malo podsetiti se Gavrasa pred naslove koje priprema Stone.
* * * / * * * *
Crip je kupio nove patike. Posle 15 godina ponovo Reebok. Kakav preokret.
(https://static.reebok.com/images/fluid/customers/c483/30034201/30034201_clickpan/main_variation_R953083_view_FRONT_306x333.jpg)
Ti mora da si nosio starke. :wink:
Actually nisam. Nosio neke skejterske Converse u par navrata ali nikad starke. To je jedna od mladalačkih stvari za koju sam ostao uskraćen. :D
Najzad sam pogledao jedan film koji sam tražio više od 15 godina. Reč je o naslovu koji sam video u jednom katalogu Mosfilma koji je moj otac doneo sa nekog od puteva u Rusiju, i od tada ga tražim. Doduše, u jednom trenutku, bio je izdat na VHSu kod nas, od strane nekog opskurnog izdavača, sećam se da sam ga video na listi u YU VIDEU, ali na kraju nisam uspeo da ga pribavim ni na taj način.
Ipak, rapidshare je čudo a Rusi su osvedočeni pirati. Tako sam uz Gingerovu pomoć uspeo da lociram ODINOČNOE PLAVANIE Mihaila Tumanišvilija, u narodu poznat još i kao ruski Rambo.
I zaista ovaj film iz 1985. godine nesumnjivo jeste odgovor na Ramba i slične filmove o pojedincima koji odlaze po nalogu američke vlade ili tajnih službi ili samoinicijativno na razne tajne zadatke vojne prirode. U tim filmovima su često, a najviše u RAMBU 2 i 3 potkačinjani Sovjeti. Ovaj film po svom godištu, očigledno, jedino je mogao da bude reakcija na RAMBO 2 sa kojim je izašao relativno u isto vreme.
Stoga, imajući u vidu protok vremena, moguće je da ovaj film nije direktna reakcija na Cosmatosov film ali izgkleda kao da jeste.
U njemu se mogu naći razne zanimljive stvari. Pre svega, ovo je film koji prikazuje Ameriku i život u Americi u nekoliko scena. Pošto nije bilo američkih kola, junaci se voze mercedesom (slično kao što se u američkim filmovima sovjetski političari voze mercedesima) a političari se sataju u sobama u kojima pred njima stoje viski, tompusi i bežični telefon. :!: Slično američkim filmovima, dogovori između vladara u senci se dešavaju na golf terenu u toku partije koju prate i kediji u električnim automobilima.
Rekonstrukcija Amerike je dakle pristojna. Što se tiče toga kakvi su Amerikanci, ima ih i poštenih, ali ogrezlih u slatkom potrošačkom životu i oni su oličeni u mladom paru koji krstari morem svojom jedrilicom i upada u nevolje a Sovjeti im pomažu, a ima i zlih kao što su ti matori političari koji žele da izazovu krizu kako bi se Amerika spasila od bankrotiranja u trci za naoružavanjem. :D
Međutim, najzanimljiviji je archvillain, major koga Ameri šalju da obavi tajni zadatak potapanja jednog civilnog broda kako bi za to okrivili sovjetske manevre. To je očvrsnut polulud vijetnamski veteran koga progone sećanja na zverstva koja je ON POČINIO u Vijetnamu, za razliku od ostalih "I hope they let us win this time" Amera iz Ramba i sličnih filmova.
Međutim, kada dođe na tajni zadatak, Amerikanac odlepi i odluči da zaposedne tajnu američku pomorsku bazu i da sam započne otvoreni rat sa SSSRom time što će napasti njihovu flotu. Amerikanci šalju jedan B52 da ga uništi, međutim, sticajem okolnosti, Sovjeti saznaju za to pre njih tako da mala grupa njihovih marinaca, pripadnika mornaričke pešadije i obavi posao pre bombardera.
Ovaj film, deluje kao direktna reakcija na Ramba, slično video odgovorima na videoklipove koje imamo na YouTube. Mađutim, on je po mnogo čemu specifičan i upravo te specifičnosti i čine da Rambo ipak bude superioriiji naslov.
Pre svega, sovjetski junaci nisu larger than life kao Rambo, štaviše, mi našeg pozitivca koji vodi momčine iz mornaričke pešadije upoznajemo tek u 20. minutu. Sve dotle traje set-up sa američkom zaverom. Očigledno je da u tipičnom partijskom duhu, fil previše pažnje posvećuje objašnjavanju zašto je protivnik zao i zašto protivnik greši i ubeđuje nas da je potrebno reagovati. U tom trenutku, hteli ne hteli, Arnis Licitis, litvanski badass koji je glumio u brojnim sovjetskim i ruskim filmovima nesumnjivo postaje glavni lik, sličnu Burtu Lancasteru u TWILIGHT'S LAST GLEAMING.
Zatim, kada krene akcija, kroz sovjetske junake se ne kanališe bilo kakva frsutraciji, oni su vredni i profesionalni, ali ovaj film niti je apologija hladnog profesionalizma kao HURT LOCKER pošto to nije dovoljno potencirano, dočim je Rambo upravo figura kroz koju se niz gledaočevih emocija upija i kanališe.
Konačno, u svom pokušaju da odgovori na Ramba najdirektnije, koristeći se sličnim svedenim stilom, Tumanišvili pokazuje ako nije sposoban da artikuliše propagandnu priču u tim okolnostima, pošo je sovjestka propaganda po svom racionalnom karakteru mnogo opširnija od one koju nosi Rambo, i očigledno je da besprizorna forma ne odgovara prosvetiteljskoj propagnadi koju Tumanišvili gradi.
Konačno, snaga sovjetskog propagandnog filma bila je u grandioznosti, rediteljima kao što je Kalatozov, a Tumanišvili je očigledno, meni vrlo draga B-liga koja u tom trenutku 1985. u SSSRu više ne može da dostigne američku B-ligu.
Što se tehničke egzekucije tče, ona je osrednja. Nije na nivou Ramba, bliža je italo rip-offovima samo bez ekscesa koji je tim naslovima (recimo Margherittijegvom serijalu COMMANDO davao draž) davala količina akcije i nasilje, prvo jer filmu nema previše akcije a drugo zato što nasilje nije na bilo koji način istaknuto.
Bez tih exploitation momenata čini mi se da je ODINOČNOE PLAVANIE bilo slabo konkurentno i u bioskopima moskovskih predgrađa, tamošnjim grindhousema jer se ta ekipa već tada polako snabdevala na ilegalnom VHS tržištu.
Paradoksalno, u stvari, ovaj film je verovatno mogao mnogo bolje da prođe na Zapadu, na kome je poznat pod naslovom SOLO VOYAGE a svojevremeno je bio primer koji je američka propagnda koristila kako bi dala primer negativnog prikazivanja Amerike u sovjetskom filmu. Ipak, na VHS tržištu onog vremena, verujem da je ovaj film imao svoju publiku pre svega van SSSR.
Tumanišvili je reditelj koji je posle ovog flma bio dosta aktivan mahom u žanru kriminalističkog i akcionog filma.
ODINOČNOE PLAVANIE je film koji pokazuje da je ponekad uzalud udariti na protivnika njegovim oružjem, naročito ako to oružje godinama nisi pripremao kao on. Međutim, kao i nogi pormašeni primerci oružja koji nikada nisu postali cenjeni ili ušli u masovnu proizvodnji, ODINOČNOE PLAVANIE je danas kuriozitet i radije se gleda od mnogih američkih izvornika u ovo vreme što pokazuje kako žanrovski film vrlo dobro stari, a to znamo i po našem primeru.
Verzija koju sam ja gledao nema titlove, ali sam ga uglavnom razumeo zahvaljujući tome što sam zapamtio ponešto ruskog iz škole. Međutim, čak i ko ne zna ruski može da isprati ovu rudimentarnu priču. Preporučujem ovaj film pre svega onima koje zanima da se pepuštaju ovakvim filmsko-ideološkim eksperimentima, a zatim i military buffovima koji u ovom filmu mogu da vide mnogo vojne opreme a pre svega meni najfilmičnije i brutalno nsiekorišćene Kamov helikoptere koji zbog svje konstrukcije rotora i relativne neiskorišćenosti na filmu deluju kao vozila budućnosti i mislim da bi sjajno legli čak u nekom visokobudžetnom SFu.
Za razliku od Amerikanaca koji su vođeni profitom obično nastojali da angažuju što boje reditelje za akcione filmove smatrajući ih okosnicom mejnstrim ponude, Sovjeti su drugačije doživljavali svoj mejnstrim i akcentovali su filmove sa većim umetničkim pretenzijama. Ipak, uspeh Timura Bekmambetova pre svega, a zatim i blokbasteri Fjodora Bondarčuka ili Vadima Šmeljeva pokazuju kao Rusi danas mnogo ozbiljnije doživljavaju tzv. "patriotski film".
* * 1/2 / * * * *
Nareži!! I ja ga želim od kada sam u YU Videu čitao o nj!!!
Dogovoreno!
Pogledao sam dokumentarni film IDI AMIN DADA: AUTOPORTRAIT Barbeta Schroedera.
Karakteristika ovog interesantnog filma je to što govori o Idi Aminu kroz njegove intervjue, sa minimalnom intruzijom autora koji samo ređaju intervjue i poneki komentar ubace time što iza određenih izjava ubacuju informaciju o tome šta se desilo kao posledica tog razmišljanja.
Ono što je osnovna karakteristika ovog filma jeste da se karakter Idi Amina slika krozn njegove istupe, monologe i stavove, što nas dovodi do zaključka sličnog onom o filmu W a to je da je Idi Amin bio nedorasla osoba čija je svirepost i bezobrazluk prositicao iz njegove nezrelosti.
Međutim, šta se izvlači kao zaključak iz ovog filma? Prvo to da je i Idi Amin bio čovek sa svojim slabostima i vrlinama, i da se kroz njegovu nepatvorenu ljudskost zamuti odnos prema njegovoj svirepoj vladavine. Zatim, daje se jedan elitistički pogled na stvari, da ne može običan čovek, naročito ne običan čovek u Africi rastrzan atavizmima da vodi vlastitu zemlju, naročito u kontekstu savremene politike, što je na neki način i perfidna apologija kolonijalizma. I konačno, time što se Idi Amin uzima kao ličnost koja je poptuno inokosna, zanemaruju se širi faktori koji su ga doveli na vlast a koji nesumnjivo uključuju i strane sile koje su učestvovale u njegovom postavljanju.
Siguran sam da mnogi od ovih utisaka nisu bili Barbetova namera, već da je on želeo da prikaže jednu koloritnu ličnost sakrivenu iza jednom mistifikovanog režima. Međutim, ovi utisci pokazuju kako je ovaj atraktivni Schroederov pristup zapravo paušalan.
IDI AMIN DADA: AUTOPORTRAIT je odličan kao dopunsko gledanje za one koji su malo šire ispratili ovu temu, i kako rekoh, koncept je zanimljiv. Međutim, čini mi se da Barbet niti autori koji se bave ovakvim temama ne mogu u startu računati na potpunu upućšenost gledalaca i da je ipak ovaj autoprtret morao biti jače kontekstualizovan da bi bolje stajao kao samostalno ostvarenje.
* * * / * * * *
U tom duhu... Legendarni Black Randy & Metrosquad
http://www.youtube.com/watch?v=QdHDefxaJxs
Idi-idi- Idi Amin/I'm your man!
:D :D :D
Hm, jel' pronadje Born in Flames?
Nažalost, još uvek nisam.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Fbornflames.jpg&hash=15948c605039055a7f7853605e88effbb4455c45)
Born in Flames (1983)
Set ten years after the most peaceful revolution in United States history, a revolution in which a socialist government gains power, this films presents a dystopia in which the issues of many progressive groups - minorities, liberals, gay rights organizations, feminists - are ostensibly dealt with by the government, and yet there are still problems with jobs, with gender issues, with governmental preference and violence. In New York City, in this future time, a group of women decide to organize and mobilize, to take the revolution farther than any man - and many women - ever imagined in their lifetimes.
http://www.imdb.com/title/tt0085267/
http://www.dvdverdict.com/reviews/borninflames.php
File Name .........................................: Born In Flames.1983.DVDRip.Xvid-TBMs.avi
File Size (in bytes) ............................: 734,205,952 bytes
Runtime ............................................: 01:19:54
Video Codec ...................................: XviD ISO MPEG-4
Frame Size ......................................: 448x336 (AR: 1.333)
FPS .................................................: 23.976
Video Bitrate ...................................: 1103 kb/s
Bits per Pixel ...................................: 0.306 bpp
B-VOP, N-VOP, QPel, GMC.............: [B-VOP], [], [], []
Audio Codec ...................................: 0x0055 MPEG-1 Layer 3
Sample Rate ...................................: 48000 Hz
Audio Bitrate ...................................: 109 kb/s [2 channel(s)] VBR
No. of audio streams .......................: 1
ZNACI DETEKTOVAN! :wink:
Daj mi link na PM, molim te!
na //www.karagarga.net ima divx, a na
http://cinematik.net ima full dvd sa sve intervjuom reditelja
Quote from: "cutter"Da li je Monca prisutna igde u domaćem repu sem u Šanavalava?
misliš na onu italijansku spikerku koja priča ono "mafia slava"?
inače, što se tiče cripove ideje, bilo bi lepo da se desi tako nešto samo ja mislim, možda grešim, da nema velikog entuzijazma na domaćoj rap sceni što se tiče novih "projekata". većina većih igrača bez kojih taj album ne bi trebalo ni raditi su ili izdali ili uskoro treba da izdaju nove albume a i to rade maltene kao po kazni. (pretpostavljam i iz kreativnih i iz ekonomskih razloga)
opet, to je po 1-2 pesme, nije to nemoguće ali bezvoljnost je čudno stanje...
ja "poslednji krug u monci" nisam dugo gledao a sećam se da mi je bio gotivan. ali nebitno to sad, nego u kontekstu priče o rapu mi se po sećanju čini da taj film ne bi mogao da odigra u odnosu na domaći rap ulogu koju je "scarface" odigrao u odnosu na američki. jer "scarface", tj. toni montana ima tu glad, naboj, usmerenost ka cilju, taj uzimam-sve trip i to je ono što je i najupečatljivije za veliku većinu repera koji su ga semplovali. ("all i have in this world is my balls and my word", "this town's like a great big pussy...", itd) "poslednji krug u monci" mi je ipak tu malo smireniji, dugi oproštaj od starog gangstera koji nije pička, koji će bez sumnje otići guns blazing ali svi znaju i svi znamo da će da ode.
s tim u vezi mislim - predvidljivo :) - da bi srpskog "scarfacea" pre trebalo tražiti u "mlad i zdrav" kad se razgrnu jovanovićeve političke poente. (u stvari, nije čak ni neophodno!) naravno, "poslednji krug u monci" je u većoj meri deo kulturnog zaleđa srpskih klinaca i repera od "mlad i zdrav" ali nijedan od ova dva filma nije ni približno imao takav inicijalni udar pri prvom pojavljivanju (tj. nezavisno od rapa) na kulturu mladih na našim prostorima kakav je imao "scarface" u odnosu na uličnu kulturu mladih kroz '80e. zapravo, "scarface" je kroz rap zvanično kanonizovan nakon što je već ušao u glave a ovi domaći filmovi bi preko rapa trebalo ili da dobiju kanonizaciju na "suvo" ili i da budu kanonizovani i da uđu u glave.
e! ali sad kad razmišljam, "mlad i zdrav" + "posledni krug u monci" mi nekako odgovaraju odnosu "scarface" + "carlito's way"!!! (i "carlito's way" je u određenoj meri semplovan u rapu) možda bi pre trebalo isfurati tu liniju pa ih izvući u paketu. a "mlad i zdrav" za 2 godine slavi 40. tako da... :D
Ja sam već stupio u kontakt sa Rexxonom i pošli smo putem istraživanja šta i kako sa pravima, njemu se ideja sviđa. Mislim da bi ponovo trebalo da pogledaš MONCU.
Što se MLAD I ZDRAV tiče, slažem se i sa tim, ali MONCA je bolja stvar za početak jer generacijski bolje korespondira i zato što u suštini više pripada popularnoj kulturi. MLAD I ZDRAV je više kao Mario Van Peeblesov SWEETBACK. A MONCA je baš SCARFACE.
Uostalom, Oliver Mandić je dosta blizu srpskom Giorgio Moroderu.
e da - gotivne su tike cripe!
xkoenig
u svakom slučaju si izabrao pravog čoveka za saradnju jer "mlad i zdrav" treba sačuvati za prtije i juicea dok je "monca" ipak za umiveniji bg rap. :evil:
Tike su u duhu moje nove saradnje sa Rexxxonom. Jay-Z zonfa. 8)
Potpuno je neverovatno iskustvo kada u dva dana pogledaš uslovno rečeno dva, ako ne žanrovska, filma, a ono barem filmove koji po nekim odrednicama koriste određene forme pa čak i sadržaje karakteristične za žanrovski film, triler i horor, oba nastala na prostoru ex-SFRJ, i oba odlična.
ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE je u tom smislu odličniji jer je reč o filmu evropskog formata, i ni po čemu se ne može porediti sa POKRAJINOM ŠT.2 Vinka Moderndorfera, međutim ni ovaj slovenački film nastao u koprodukciji sa Srbijom nije lišen svog internacionalnog potencijala, iako se ne kvalifikuje kao značajan.
POKRAJINA ŠT. 2 je film u kome je Srbija bila manjinski koproducent i kao takva je filmu pored novca dala i dva važna saradnika. Direktor fotografije je Dušan Joksimović, najpoznatiji kao redovni Dragojevićev DP, a jednu od glavnih uloga igra Slobodan Ćustić. Izuzetno je interesantno videti ovu dvojicu ljudi rekonteksutualizovanih u slovenačkim okolnostima, i sa zadacima bez kojih se ne bi mogao zamisliti ovaj film.
Dušan Joksimović kao DP izuzev velikih Dragojevićevih produkcija nije imao previše sreće sa drugim rediteljima, naročito kada je radio na HDu. Ovaj film je po svom proudkiconom zamahu manji, ali sniman je na filmskoj traci i pokazuje kako Dule ume odlično da se nađe i u kamernijim uslovima, da svoj stil prilagodi srednjeevropskoj upeglanosti i blagoj distanci koju je Modrndorfer želeo kako bi ostvario svoj pipav anrovski koncept.
U filmu koji u sebi meša crnu komediju, triler, slasher i istorijsku konspiraciju, fotografija igra značajnu ulogu pre svega kako bi istovremeno nudila realizam i stilizaciju, u zavisnosti od situacije. Zahtev koji je Moderndorfer postavio pred Joksimovića je nesvakidašnji za naše DPeve, vrlo je složen i Dule ga je odlično obavio, dokazavši da je jedan oa najboljih DPeva u regionu. Kako onda da mu u Srbiji, fotorafije van Dragojevićevih filmova ne valjaju. Odgovor sigurno nije samo u HDu kao tehnici, već verovatno u tome da radi sa autorima koji niti imaju koncept niti mu nameću bilo standard koji mora da dostigne i zadatak koji mora da reši.
Zatim, Slobodan Ćustić je maestralan kao slasher. Njegov slasher je crnohumoran, sav u underplayu, sa odličnom upotrebom onoga što Ćustića inače krasi a to je izvesni spoj šarma i brutalnosti. Ćustić se u ovoj ulozi koristi sredstvma koja se ne razliku puno od onoga što mora da igra u Srbiji, s tim što to ponekad u našem filmu, jer uloge nisu odgovarajuće napisane, deluje kao šmira a ovde ima funkciju. Moderndorfer je dakle pokazao da shvata šta Ćustić može da mu pruži i da je našao ulogu kojoj to odgovara.
Kad je reč o scenariju, Moderndorfer je napisao vrlo interesantan "mali" triler koji kreće kao bezazlena gotovo guyritchiejevska priča (samo zaista guyritchiejevska, nikada ne odluta u TRI PALME ZA DVE BITANGE) a onda polako postaje sve interesantnija, sa sve interesantnijim karakterima, pozadinom koja evocira neke zanimljive istorijsko događaje iz vremena Drugog svetskog rata, obiljem crnog humora i poštenog nasilja. Moderndorfer je odlično prilagodio Ritchieja slovenačkim okolnostima i od njega bi naši autori imali štošta da nauče.
Kada se scenario detaljnije analizira može mu se prebaciti to da se glavni lik nedovoljno transformiše, ali to se može opravdati time što je reč o čoveku koji se stalno pretvara i laže, tako da nema puno vremena da pokazuje neku istinsku emociju. Međutim, unutar tempa koji Moderndorfer nameće (ma koliko paradoksalno zvučalo-slovenački film koji ima tempo) izvesna slabost transformacije glavnog lika može da prođe a marko mandić ga igra sa hladnoćom mladog Daniel Craiga.
Kad je o exploitation ravni reč, film obiluje solidnim nasiljem a još više sočnim seksom za ljubitelje te vrste zabave.
Prikazivanje u Veneciji doduše jeste overstatement kvaliteta ovog filma. Što se moje procene tiče, on može da prođe kao više nego solidno repertoarsko ostvarenje u našim okolnostima, ali sigurno nije nikakva avangardna ili politička pripovest o neprijatnim događajima iz prošlosti. Prošlost se zaista dotiče kao plot device. Moguće je da su elementi prošlosti koji se dotiču kontroverzni, ili istiniti, svejedno, ali ipak ne treba ih izbacivati u prvi plan kada je POKRAJINA pre svega film o sitnom ljubljanskom prevarantu.
S druge strane, moguće je da Moderndorfer u eksploataciji svog filma prepoznao da su istorija i politika dobra udica, pošto je uostalom tema maskra po Sloveniji aktuelna u Italiji (setimo se kontroverzi oko italijanskog TV filma IL CUORE NELL POZZO) jer su 2005. bile godišnjice tih događaja.
Ukoliko je tako, ne mogu ga kriviti. Čovek je radio ono što će najbolje plasirati film, međutim, oni koji očekuju istorijsku priču neće je naći u ovom filmu. U ovom filmu je istorija samo plot device i ništa više. Ipak, sasvim je moguće da je upravo taj segment mračnih oslobodilačkih tajni ono što izdvaja ovaj naslov iz mase sličnih, pa takođe i to treba uzeti u obzir kada se nabraja sve ono što naši autori mogu da nauče iz ovog filma.
Slično kao i u slučaju filma NIJE KRAJ, i POKRAJINA pokazuje da su naši nekadašnji severni sustanari u "tamnici naroda" naučili kako da prave "normalne filmove" dok je nama ta tajna očigledno nestala, ili je možda ukradena i odneta tamo, kao što su svojevremeno srpske fabrike nošene u Sloveniju i Hrvatsku?
* * * / * * * *
@lou benny: da, na spikerku sam mislio.
Mislim da Monca, a pogotovo Mlad i zdrav kao ruža nisu dovoljno referentni današnjoj rep sceni (referentniji su pomenuti Skarfejs i Karlitov put)...jesu esencijalne karike, ali imaju mnogo manji uticaj nego npr Rane, feljtoni u V. novostima i pogotovo Vidimo se u čitulji. A ni oni verovatno nisu toliko referentni danas kao Legija i Zemunci, koji za mene ne pakuju isti panč kao ekipa s početka devedesetih (mada je ikonički potencijal Kneletovog vremena bitan deo dizel rivajvla), dok su dešavanja pre smaknuća Ljube Zemunca suviše arhaična da bi se snimio album koji nije hermetičan.
^naravno, to stoji, i "rane" i "čitulja" jesu korišćene u domaćem rapu, ali ovde je reč, koliko sam ja shvatio cripa, o pokušaju izvlačenja "monce" preko domaćeg rapa.
i ono što je crip naglasio a što ja nisam uzeo u obzir je muzika jer "mlad i zdrav" koliko god sjajan sa muzičke strane, nema domaću autorsku muziku. :( uhhhh, da je jovanović '71 znao za pop mašinu pa da su jednu još siroviju, usmereniju-ka-funku verziju "puta ka suncu" snimili sa sve onim drum breakom i masnim grooveom, kako bi to leglo na razrađeniju scenu onog poslednjeg chasea u filmu...
ovako imamo "moncu" sa oliverom mandićem koji je to svetski odradio i na osnovu kojeg bi mogli da se urade beatovi koji su na tragu tog kitnjastijeg bg rapa a la bassivity. ja držim palčeve cripu da izgura do kraja to jer bi bilo lepo videti da se u srpskom rapu izvede tako jedna smislena producentska akcija!
ali ne znam samo koliko streetwise citata jakih kao zemlja može da se izvuče iz "monce" - bilo bi lepo da crip baci neki pošto mu je sveže sve to. iz "mlad i zdrav" na keca vadim - "cenim dobre frajere koji dobro obučeni tucaju dobre ribone u dobrim kolicima", pa ono "radim šta radim! otkud znam šta radim!!!", pa ono kad mu nudi šljaku za muriju "hoću sve samo da vrisne lova. kolko plaćate?... ja volim red i zakon. kolko plaćate?", "hvala ćale, sviđaš mi se, keve mi", "možeš ubijati - ovo je slobodna zemlja - ali nemoj mrzeti nikoga", "o ženama ne mislim ništa neka misle one o meni", "znate, ribe su ribe, znate za šta služe, šta ja mogu što nisam riba, što ih je život zeznuo?!", pa kad ga pitaju dal je bio tužan kad kaže "nikad! ne volim takva pitanja... u stvari bio sam jednom tužan, mnogo sam bio tužan kad nisam imo love jebeš mi mater!" hard-to-the-muthaphuckkkin-core :!:
pa još masa onih najsočnijih slengova tipa "kaliraš burazeru?", "udario kurcem o ledinu?" ili ono napušavanje one ribe pred sabornom... uhhh. mnogo jak lingo.
Šteta što nije snimljen film po Kad su cvetale tikve sa Draganom Nikolićem kao Vrapčetom.
Hm, tako funky monologa nema pošto nema voiceovere, ali sigurno se može izdvojiti nekoliko scena sa zanimljivim dijalozima, one u kojima Urke objašnjava zašto krade, zatim kada se vozi sa Hrvaticom prema Italiji, saslušanje u policiji. Nakupilo bi se nekoliko skitova.
U stvari treba napraviti tribute Gagi Nikoliću. On povezuje MONCU i MLAD I ZDRAV.
Da, ja sam govorio pre svega o referentnosti u smislu asocijacija kada se pomene kriminal...nezavisno od toga, potencijal za izvlačenje i semplovanje je nesumnjiv.
http://www.youtube.com/watch?v=AtQ1P07OESA
Jedan film ne isključuje druge. Fora je samo motivisati ljude. Videćemo da li će ovo sa MONCOM funkcionisati. Nadam se da će prilikom nekih sledećih jubileja biti novih akcija.
Quote from: "crippled_avenger"
U stvari treba napraviti tribute Gagi Nikoliću. On povezuje MONCU i MLAD I ZDRAV.
ovo mi je bila jedna od poenti u onom povezivanju sa "scarfaceom" i "carlito's wayom" - gaga nikolić vs al pacino :)
dupli post
Pogledao sam THE MAN WHO HAUNTED HIMSELF Basila Deardena, koga sam poceo da pomnije istražujem posle filma ASSASSINATION BUREAU za koji sam sve sigurniji da zapravo predstavlja koren postmodernih, ikonoklastickih, alteristorijskih tendencija savremenog stripa.
THE MAN WHO HAUNTED HIMSELF dolazi iz iste kreativne skupine Michaela Relpha i Basila Deardena, i iako je manje zanimljiv od BUREAUa, ima u sebi štošta sveže, invetnivno i uticajno.
Naime, MAN je prica o coveku koji posle saobracajne nesrece shvata da postoje dogadaji u kojima sam ne ucestvuje i ne seca ih s ali ljudi tvrde da su ga sretali i da je to radio. Pocinje da istražuje o cemu se radi i da li je rec o nekom psihickom poremecaju ili se zaista pojavio njegov dvojnik.
Ovo je film iz 1970. i Philip K. Dick je bio aktivan u tom trenutku tako da se ne može reci da je tu bilo nekog medusobnog uticaja, medutim, što se filma tice, Dearden je pokušao da modernizuje stare ekspresinonisticke price o cepanju licnosti i u tome je delimično uspeo.
Atmosfera je odlična, londonske lokacije su majstorski iskorišćene, Roger Moore je harizmatičan, ali ua završnici zaključenje ostaje konfuzno i zanimljivo na nekom quirky nivou, međutim gledaoce definitivno ostavlja nezadovoljenim.
Međutim, film iako nije dobro zaokružen, jeste vrlo pristojna celina koja stoji i dan-danas.
* * 1/2 / * * * *
U svetlu prethodnih nekoliko strana, par videa...
Saška Krajnc, PDSP: http://www.youtube.com/watch?v=icciyL6dmwc
Giška: http://www.youtube.com/watch?v=UAYustx_9ec
Odgledao sam THE INTERNATIONAL Toma Tykwera. Nažalost, Tikvica još uvek nije uspeo da snimi pravi film kojim bi ispunio svoj potencijal koji u filmovima pokazuje na mahove. kao što u filmu HEAVEN ima briljantnu uvodnu sekvencu koja zaista oduzima dah na jednom gotovo depalmijanskom nivou, tako i u THE INTERNATIONAL ima sjajnu scenu pucnjave u muzeju Guggenheim, koja je briljantna, nudi nekoliko zaista revolucionarnih shotova za koje se upitaš kako su urađeni (recimo pad jednog henchmena prilikom koga se vidi prizemljenje sa velike visine, my guess is ili slikanje unazad ili neke ubrzavanje frejmaže), kao i sama destrukcija muzeja prilikom pucnjave (kombinovano je snimanje u pravom Guggenheimu sa ogromnim setom u Babelsbergu). Unutar ove scene, Tykwer nudi nešto što mi je bilo interesantno a to je dosta gejmerski instinkt da junak mora da ubije protivnika kako bi se dokopao municije i mogao da se pegla dalje. Sličnu gejmersku kauzalnost unutar scene sreo sam samo još kod Paul WS Andersona u DEATH RACE i to mi se dopada.
Izvan toga, postoji par detalja na nivou scenarija koji su bili simpa, recimo zli plot multinacionalne banke je politički pametan i provokativan, ili lik matorog štazijevca koji u istoj sceni postane sjajno postavljen da bi ubrzo tazim bio udavljen u jednom klišetiziranom monologu sa sve optuživanjem i patetikom između policajca idealiste i razočaranog komuniste.
Ne samo da je taj lik mogao da zaigra, nego sam očekivao da on ima neku vrstu plota koja je koherentna sa Štazijevom ranijom praksom a ne da je postao banalni plaćenik (naročito ako imamo u vidu da mu je žena umrla a ćerka se ubila, što je stari fazon za čuvene šefove tajnih službi, setimo se spooky priče o "kući duhova" Franje Herljevića. Međutim, ne, sve se svodi na banalno moraliziranje koje nije u duhuu politički vrlo zrelog negativčevog plota.
Tykwer vrlo nezrelo balansira između realizma i stilizacije i između genrebendinga i konvencije. Ovo je film u kome se istovremeno u pojedinim deonicama likovi razumno ponašaju da bi u sledećoj Clive Owen satima išao Njujorkom u krvavoj košulji sa uvetom koje krvari što je primerenije nekome iz filma u kome rane manje bole.
Nažalost, na kraju ne da preteže konvencija već, rekao bih, konvencija postaje subholivudska, dijalozi izgledaju nezgrapno, a zaplet funkcioniše slabije ne go u prosečnom holivudskom filmu ovog tipa.
Koliko u par detalja Tykwer unapređuje stvari, u još više detalja on unazađuje ovaj film.
THE INTERNATIONALu u prilog ne ide ni izlazak filma QUANTUM OF SOLACE koji ne samo da ima vrlo sličan plot, nego ima i lokacije koje su vrlo slične a rekao bih i moćnije snimljene (izuzev Guggenheima).
Ono što je najbizarnije je da INTERNATIONAL počinje kao paranoia triler u kome zapravo nema peviše paranoje. Nema previše body snatchers atmosfere, nema čak nijedna očekivana izdaja. Ovo je conspiracy film u kome su svi manje-više dobri, i istražitelji zavere uticajne multinacionalne korporacije imaju i previše razumevanja od strane svojih starešina.
U normalnom američkom filmu, čak i Harry Callahan kad juri ubicu dobija manje razumevanja nego kada Clive Owen i sasvim nepotrebni lik Naomi Watts (koji BTW nestane kada film u poslednjih 20ak minuta zaista počne) jure banku koja je ušemljena sa tajnim službama, državama i teroristima. Ovde straešnine imaju puno razumevanja, i nijedan se ne ispostavi kao saradnik zle banke.
Štaviše, jedini autentičan lik koji postoji u filmu je marginalni negativac, mastermind cele operacije koga igra sjajni danski glumac Ulrich Thomsen. On je napravio odličan karakter naizgled finog zapadnog yuppie smrada koji trguje tuđom nesrećom, inače je vrlo pažljiv porodični čovek i prezire nasilje, sve gleda kroz neku minimalističku protestantsku etiku, ali taj karakter u suštini ima samo jednu, krajnje jadnu konfrontaciju sa Clive Owenom koji je klasičan stock character upornog policajca, bez porodice, sa opsesijom vezanom za negativca, žli da se osveti za smrt svojih kolega, sve one old school fore koje volimo, ali ne mogu da budu pružene u Tykwerovom smaranju nego moraju da se garniraju prljavim humorom i još prljavijom akcijom.
Tokom scena između Clive Owena i njegovih kolega u Interpolu, očekivao sam da će se pojaviti neko i reći, "Jeste li čuli šta se desilo koleginici Milius u Pančevu?" Nažalost toga nije bilo. To bi bio lep touch za srpsko tržište.
Pored Interpola, zanimljiva je i diskusija da li je bilo trećeg metka prilikom atentata na jednog političara, na to smo se mogli nasmejati koji put.
Ko želi da vidi malo pravog euro genrebendinga sa američkim glumcima smeštenim u evropsku trilersku perverziju vrhunskog formata neka pogleda DEMONLOVER Olivier Assayasa, ili BOARDING GATE. Njegove filmove ne krasi prevelika racionalnost ali zato imaju groove zbog kog se čovek zaista upita zašro TOG čoveka niko nije odveo da snimi američki film.
* * 1/2 / * * * *
mogu ti reći osvetniče da su oni stihovi koje si uradio za MNA3, "splavovi su Meka i Medina, samo nek se okreće turbina..." bili potpuno genijalni i zaista je šteta što ne potražiš karijeru kao full estradni tekstopisac, jebeš mi sve ako ne bi prejebo i Braju i Marinu, da ne pričamo Novicu.
poenta je da je od tog filma kao kvalietet srpsko društvo upilo samo te stihove, i možeš s punim pravom biti ponosan na to.
generalno, ti si očajan scenarista jer si suviše promišljen, ali kao filmski kritičar, socio-politički analitičar, i nesuđeni turbo tekstopisac, jebeni genije! genije!!!
eto, toliko u ovom javljanju, budi mi pozdravljen, voli te tvoj, deka.
Meku i Medinu je radio Srđan. Ja sam pisao rok stvari. Ono o dedi koji voli Šešelja i sl. :D
Quote from: "crippled_avenger"Meku i Medinu je radio Srđan. Ja sam pisao rok stvari. Ono o dedi koji voli Šešelja i sl. :D
kakva šteta i razočaranje. a ako bi mi napiso tekst za rok stvar kolko bi naplaćivo.
dakle, kao filmski kritičar i socio-politički komentator, jebeni genije!!!
Na Dobu ćemo u predstojećem periodu postaviti intervju s Jovanom Todorovićem, rediteljem BEOGRADSKOG FANTOMA, iz nekoliko krugova. Taman do premijere da ga u celosti izguramo. Intervju će biti prilično in-depth o svim iskušenjima koje je ekipa prevladavala.
Del Toro je video Cháveza
Predsednik Venecuele Hugo Chávez primio je juče Benicia del Tora, koji u projektu Stevena Soderbergha Che igra revolucionara čiji je lik postao ikona antiglobalista širom sveta, Ernesta Guevaru.
Del Toro nije želeo da otkrije detalje posete, ali je izjavio da se dobro proveo sa predsednikom, preneo je AP.
"Fin je", rekao je glumac novinarima nakon boravka u predsedničkoj palati.
Među Chávezovim ranijim posetiocima su Sean Penn, Danny Glover i Kevin Spacey.
Benecio del Toro, koji je rođen u Portugalu, posetio je Venecuelu sa meksičkim glumcem Demiánom Bichirom, koji u Cheu igra Fidela Castra.
Tamo je prisustvovao i snimanju jednog filma u nekadašnjoj areni za borbu s bikovima, koja je pretvorena u kulturni centar, gde je izazvao oduševljenje mladih Venecualanki, koje su zadale izvesne probleme njegovim telohraniteljima.
Posetio je i Grad filma, koji je Chávez pokrenuo 2006.
Ovaj produkcijski kompleks, nastao sa obrazloženjem da Venecuela treba da proizvodi sopstvene filmove kao alternativu "kulturnom imperijalizmu" Holivuda, koštao je Venecuelu 13 miliona dolara (budžet Chea iznosio je 58 miliona dolara).
Čekirajte prvi krug intervjua sa Jovanom Todorovićem, rediteljem BEOGRADSKOG FANTOMA -
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/beogradski-fantom-prvi-krug.html
Poslednjih par dana nisam stizao da zabeležim utiske o pogledanim filmovima, tako da evo malo catching upa.
Prvo sam gledao SHOUT AT THE DEVIL Petera Hunta, jednog od najznačajnijih reditelja akcionih filmova, čiji je značaj manje izražen kroz režije, iako je potpisao ON HER MAJESTYŞ SECRET SERVICE, jedan od najboljih Bond-filmova, a više kroz montaže u kojima je pomogao i uticao da se formuliše jezik savremenog akcionog filma.
Kasnije, kada je postao reditelj, osim ovog Bonda, nije snimio nijedan izraziti klasik ali je potpisao niz vrlo kompetentnih filmova. SHOUT AT THE DEVIL je jedan od njih, i mogao je biti još bolji da je za nijansu umereniji u svojoj ambiciji.
Ovaj film iz 1976. je sub-leonevski pokušaj genre bendovanja u kome je pokušao da spoji komediju o prevarantima sa avanturističkim i ratnim filmom, obiljem cinizma, akcije, romanse i egzotike. U tome umalo uspeva, međutim film ima nekoliko nedopustivih tonalnih shiftova, naročito kada iz jedne maltene screwball pozicije, odjednom postane priča o osveti zbog smrti deteta, od ruke jednog BTW prilično cartoonish negativca.
Međutim, Huntov rediteljski koncept je vrlo zanimljiv. Naime, već je 1976. i tada ima dosta genrebending filmova u kojima se žanrovi tretiraju na atipičan način. Otud i kod Hunta postoje pdoužene sekvence, dosta raznih radnih procesa, mnoge scene imaju prilično razlabavljen narativ, gotovo bez elipsi, i kada se takvo rešenje ponovi više puta jasno je da imamo pola sa konceptom a ne sa greškom.
Nisam do kraja siguran da je to rešenje bilo sasvim opravdano scenarijem koji uprkos svim pokušajima prevazilaženja forme ipak u suštini proizilazi iz jasno kodifikovanih holivudskih kalupa.
Dakle, Hunt je u ovom filmu grčevito pokušavao da snimi nešto drugačiji film, u tome nije uspeo, ali definitivno je ostavio iza sebe ostvarenje koje se pamti. Iako SHOUT AT THE DEVIL ne funkcioniše kao celina, donosi nekoliko maestralnih sekvenci, uparenje Lee Marvina i Roger Moorea (1981. Hunt će upariti Marvina i Chuck Bronsona u DEATH HUNTu) u pokušaju da snimi svoj AFRICAN QUEEN.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ROLE MODELS Davida Waina.
Ovo je high concept komedija sa Seann William Scottom i Paul Ruddom. Pre svega drago mi je što je ovaj film solidno prošao, pre svega zbog Seann William Scotta kome je pretila opasnost da bude prevaziđen kao i ostatak ekipe iz AMERICAN PIE što nije zaslužio jer je za razliku od njih bolje i hrabrije birao projekte.
Scottovo uparenje sa Paul Ruddom je takođe zanimljivo jer Rudd dolazi iz potpuno druge vrste komedije i ovo je na neki način istorijsko pomirenje.
Konačno, što se mene lično tiče najveći adut ovog filma jeste to što u njemu igra Christopher Mintz-Plass poznat još i kao Mclovin iz SUPERBADa. U ovom filmu on igra još jednu McLovinovsku ulogu ali potvrđuje da je nije one hit wonder a nadam se da će se potpuno reinventovati kao Red Mist u Matthwe Vaughnovom KICK-ASSu.
ROLE MODELS je pristojan, prilično konzistentno smešan film, međutim, fali mu jedna dimenzija istinski kohrentne priče koja bi jače povezala karaktere, high concept iz koga polaze i prilično generički zaplet.
Upravo zato ROLE MODELS naprosto ne dobacuje do naslova kao što su WEDDING CRASHERS ili u YES MAN već ostaje jedan solidan upmarket derivat.
No, ni to samo po sebi nije greh.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FLAMMEN OG CITRONEN Ole Christian Madsena, veliki danski hit koji se bavi pokretom otpora u Drugom svetskom ratu.
Iako bi se mogle povući paralele između ZWARTBOEKa i FLAMMEN OG CITRONEN jer su vreme i uslovi nastanka filma dosta slični, rekao bih ipak da je FLAMMEN moderniji u svom senzibilitetu i da više pokazuje ambivalentnost koja je postojala u okupiranim zemljama.
Naime, WW2 filmovi su nas navikli da se Saveznici ili patriote bore protiv nacista kao jedne monolitne brutalne zajednice sa kojom nema nikakve komunikacije, niti nacisti imaju ikakvu fleksibilnost. Međutim, FLAMMEN pokazuje svu konfuziju rata u kome je nacistička okupacija samo katalizator za neku vrstu unutrašnjeg sukoba. Mi to naravno najbolje znamo pošto je Drugi svetski rat pre svega bio prilika za ovdašnje narode i klase da zarate među sobom pa tek onda protiv okupatora.
Iako smo u tome uspeli najdalje da odemo i da posejemo seme sukoba koje i dan-danas daje plodove, u tome nismo bili usamljeni. FLAMMEN je priča o dvojici ubica koji rade za danski pokret otpora i likvidiraju kolaboracioniste. Starešine im naglašavaju da ni sa jednom žrtvom ne komuniciraju pošto ih te mete mogu pokolebati. Međutim, neumitno dolaze do situacije da komuniciraju sa žrtvam,a i to ih zaista dovodi do ogromnog kolebanja, pa čak i do toga da se upitaju u čijem interesu zaista rade.
Isto tako, junaci filma su hladnokrvne ubice koji su do okupacije bili obični ljudi i FLAMMEN najdirektnije pokazuje kako su oni sad postali zapravo nesposobni za normalan život. Toga su svesni i oni-jedan želi da kad danska bude oslobođena ode u Japan sa Amerikancima da i dalje ratuje a drugi misli da posle oslobođenje mora da ode u zatvor kako bi ispaštao zbog stvari koje je počinio za vreme rata.
Iako su autentični Flammen i Citronen posle rata u Danskoj smatrani za velike heroje, što oni na osnovu ovog filma, rekao bih, i jesu, sasvim je sigurno da su njih dvojica proveli rat uplašeni, zbunjeni i mentalno upropašćeni.
Međutim, najveća ironija jeste do da ovaj film zapravo na najbolji mogući način afirmiše ideal politike koja nadilazi poimanje situacije unutar masa i pokazuje da čak ni sami akteri određenih događaja nisu u punoj meri svesni značaja i značenja onoga što rade. I u tome uopšte nije ironičan, pošto na kraju pokazuje da odluke glavešina koje naizgled deluju zaštićene u Londonu i neutralnom Štokholmu zapravo uopšte nisu bez veze kao što su osećali ljudi u samoj bazi. Čini mi se da bi ovakav stav prema političkoj praksi, naročito onoj koja u sebi podrazumeva teror mogao naći simpatije i na levici i na desnici, samo ne među liberalima.
Madsenova režija je vrlo kompetentna, stilski ujednačena, delimično oslonjena na tradicije noira, sa živopsinim prikazom urbane gerilske borbe, objedinjuje visok nivo profesionalizma prikazan u svim sektorima ekipe. On nije na jivou Verhoevena na vrhuncu moći, međutim prža upravo onu vrstu konzistentnosti i pedantnosti koja bi se očekivala od danskog visokobudžetnog filma koji nema čega ni da se stidi u poređenju sa Holivudom. Ono što je meni najbitnije to je da epoha ne pritiska junake, nego oni zaista uspevaju da budu ubedljivi i spontani.
Čini mi se da su naslovi kao LA CONFIDENTIAL a bogami i MUNICH sa svojim kliničkim pristupom spoju trilera i rekonstrukcije epohe, blagotvorno uticali na FLAMMEN OG CITRONEN. Film donosi par set-piece situacija (naročito recimo Citronenova smrt) koje bi imal svoje mesto u ovim naslovima.
Thure Lindhardt i Mads Mikkelsen su ubedljivi u glavnim ulogama, a poseban šarm imaju nemačke zvezde Christian Berkel i Hanns Zichler u ulogama nacista koje su pisane kao produbljeni karakteri.
U svakom slučaju FALMMEN OG CITRONEN je film koji zaslužuje punu peporuku, naročito ljubiteljima noira i WW2 filma.
* * * / * * * *
Politički pregnantan i vrhunski tehnički relaizovan FLAMMEN OG CITRONEN ispratio sam gledanjem DER BAADER MEINHOF KOMPLEXa Ulija Edela.
Možemo polemisati od Bernd Eichengerovom kredibilitetu da se kao producent i scenarista poduhvati pravljenja film o RAFu iz prostog razloga što je on jedan od najbogatijih ljudi u Evropi koji se bave filmom i njegov producentski portfolio duboko seže u američku popcorn produkciju. Dakle, Eichinger dolazi iz jednog drugog miljea unutar nemačkog filma. On nije bio reprezent Novog nemačkog filma već je producirajući rane filmove Ulija Edela (CHRISTIANNE F.), zatim Wolfganga Petersena (NEVERENDING STORY) ili mejnstrim naslove Olivera Hirscbiegela (DER UNTERGANG) ili Toma Tykwera (PERFUME) uticao na približavanje nemačkog filma Holivud pa čak je pospešio i migracije jednog broja reditelja.
Međutim, knjiga Stefana Austa koju je Eichinger odabrao da preradi i producira, nudi jedan prilično hladan i objektivan pogled na događaje koji se zbivali oko RAFa i prve (i delimično druge generacije). Ja sam sticajem okolnosti buff za taj period i mogu reći da je to što film prikazuje manje-više to. Zaista se filmu ne može prebaciti da je neobjektivan ili na bilo čijoj strani.
Objektivno gledano, RAF nisu bili heroji. Njihovi gestovi su bili često histerični ili oportuni, njihova žrtva je neobiča pre svega kada se uzme u obzir milje iz koga dolaze, to da oni nisu bili ljudi koji nemaju šta da izgube a tako su se ponašali.
Isto tako, policija je bila brutalna ali je svakako na mnoge od svojih gestova bila isporovocirana zaista ogromnim uznemirenjima javnog reda i mira koja su ovi izazivali.
Dakle, što se tiče, jednog objektivnog pogleda na događaje, to je manje-više to.
E sad, sasvim je legitimna želja onih koji zastupaju neku od strana da se od neke od njih naprave heroji. Sigurno da ostaje upražnjen prostor da se cela priča sagleda iz jedne subjektivne vizure ili da se barem snažnije opravdaju takve odluke koje su protagonisti ovih događaja donosili. Ipak, čini mi se da su Volker Sclondorff i Margarethe Von Trotta dosta o tim stvarima rekli u svojim fikcionalnim filmovima koji su se zapravo oslanjali na priču o Baader Meinhofu.
U tom smislu, kao recommended filmove ističem KATHARINU BLUM Volkera Schlondorffa u kome se bolje objašnjava sistem desničarskih medija u Nemačkoj a o kome su RAFovci imali izrazito negativno mišljenje pa su čak i napadali štamparije, odnosno DER BLEIERNE ZEIT Margarethe Von Trotte koji kroz fikciju o dve sestre pojašnjava ličnost Gudrun Ensslin i njenog odrastanja u svešteničkoj porodici. Ima tih filmova naravno još, ali ova dva dosta imaju veze sa događajima o kojima govori Edelov film.
Sama egzekucija priče je profi, hladnkorvna, vrlo precizna i solidna sa brutalnim akcionim scenama, dinamičnim odnosima među karakterima, i dobrim tempom koji čini da se film uprkos svom dugom trajanju dobro podnese.
Dobra stvar u filmu je to što Eichinger i Edel nikada ne zaboravljaju da je ovo film pravljen za bioskope i stil je vrlo komunikativan a događaji o kojima se govore su jasni i dobro objašnjeni.
U tom smislu, niko od pristrasnih strana neće biti do kraja zadovoljan ovim filmom, međutim što se šireg gledališta tiče, Eichinger i Edel su im ponudili jednu vrlo dobru istorijsku fresku koja će imati svoje mesto.
Inače, da nije istinita priča u pitanju, DER BAADER MAINHOF KOMPLEX bi se zbog nekih svojih segmenata mogao smatrati exploitation ekscesom. Naime, ne samo da su pored revolucije u ekonomskom i klasnom smislu, članovi grupe verovali u seksualno oslobođanje nego su članice grupe u nekim akcijama učestovale obućene u mini suknje što se viđa još samo kod Japanaca.
* * * / * * * *
Bizarna potraga za svim stvarima vezanim za Kathryn Bigelow dovela me je do filma BORN IN FLAMES u kome ona igra manju ali zapaženu ulogu. Ovaj film Lizzie Borden je poznat i smatra se standardom u domenu LGBT i feminističke kinematografije, no tim pore ga ni u ludilu inače ne bih pogledao. Uostalom, o opredeljenjima dovoljno govori sama rediteljka koja je uzela ime Lizzie Borden.
BORN IN FLAMES je godarovski, haotičan, no budget film koji se oslanja na vrlo raznovrsnu njujoršku umetničku i aktivističku scenu kako bi ispričao priču o Americi deset godina posle socijaldemokratske revolucije u kojoj ipak još uvek nije uspostavljena jednakost i žene dižu svoj glas kako bi se izborile za ravnopravnost.
Priča sama po sebi jeste politički pamflet ali nije lišena potencijala, međutim Lizzie sve to realizuje dostga konfuzno sa ubacivanjem nekih redundantnih muzičkih numera ili dokumentarnih snimaka što svemu daje ton još veće razbarušenosti i neozbiljnosti. To samo po sebi je okej ali celu političku agendu filma svodi na amaterski pokušaj grupe umereno veštih ljudi.
No, unutar svega toga se vidi potencijal tadašnje njujorške scene da izrodi nešto što je moglo bolje funkcionistati, i biti studioznije čak i u godarovbskim razmerama. No, taj potencijal samo može da se nazire i ostaje neiskorišćen a ekstatično prihvatanje filma ovakvog kakav je, pokazuje da u tom trenutku, na toj sceni, nije bilo ni potrebe za bilo čim boljim.
Što se same Lizzie Borden tiče, BORN IN FLAMES joj je ostao najcenjenije delo. Ona je kasnije pokušala da ode u mejnstrim i nije postigla naročit uspeh u umetničkom smislu dok je u političkom smislu njen sledeći film WORKING GIRLS o prostitutkama ostao relativno zapažen. Ono što je interesantno jeste to da je Lizzie Borden, inače deklarisana biseksualka imala dva izleta u mejnstrim softcore u Zalman Kingovom serijalu RED SHOE DIARIES i Playboyevom INSIDE OUT (koji su doduše overili zaista brojni mejnstrim reditelji).
Pored Kathryn, u filmu se od poznatih ličnosti pojavljuje i Eric Bogosian u još manjoj ulozi od nje, a na špici se kao snimatelj pominje vrlo drag mahom DTV reditelj Michael Oblowitz.
Kako funkcionise u poredjenju sa Liquid Sky?
Potpuno su drugačiji filmovi. LIQUID SKY je neuporedivo ozbiljnija kinematografija u odnosu na BORN IN FLAMES.
E, al ovo je već ludilo. I naravno, gde je sranje, tu su i Srbi umešani-
Screenwriter Black Accused By Ex Of Domestic Assault
20 February 2009 8:10 AM, PST | From wenn.com | See recent WENN news
Hollywood screenwriter Shane Black has been hit with a damning $5 million (£3.5 million) lawsuit by his ex-girlfriend, in which she accuses him of beating her up while allegedly high on drugs.
Black, who wrote films such as Lethal Weapon, The Last Boy Scout, and Kiss Kiss Bang Bang, is being sued by Sonya Popovich.
In legal papers filed in Los Angeles County Superior Court on Thursday, Popovich claims Black repeatedly kicked, punched and choked her while they were dating.
She further alleges that on one occasion in 2006, a cocaine-fuelled Black placed a gun in his mouth and threatened to commit suicide - before pointing it in her direction and shooting the wall, reports TMZ.com.
In another incident that same year, Popovich accuses Black of attempting to choke and suffocate her - reportedly leaving her needing medical attention for a hairline split in her oesophagus.
She details how he came to visit her in hospital and allegedly "crawled into (her) bed, removed a vial of cocaine from his pocket, sniffed some cocaine from the vial, and proceeded to masturbate in Plaintiff's hospital bed".
Popovich is seeking damages for assault, battery and emotional distress. It is unknown how long the couple's relationship lasted.
A representative for Black could not be reached for comment as WENN went to press.
Ode nam Salvatore...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/salvatore-samperi-rip.html
Jedna mala analiza Beovizije.
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1286
...moj maleni doprinos istoj temi...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1288
Pogledao sam OSS 117: LE CAIRE NID D'ESPIONS Michela Hazanavicusa iz 2006. godine. Ovaj kimčni spin na čuvenog tajnog agenta iz petparačkih knjiga Jean Brucea ne treba mešati sa serijom filmova iz pedesetih i šezdesetih godina prošlog veka u kojima je OSS 117 bio tretiran kao ozbiljan akcioni junak, francuski pandan James Bondu.
Međutim, nova verzija je komična i više izgleda kao spoof Bondova uz šezdesetih nego kao reakcija na savremene Bond filmove. Vrlo sličnu transformaciju doživeo je STARSKY & HUTCH kada ga se dohvatio Todd Philips u svom filmu.
Hazanavicius je snimio odličan i vizuelno bogat film koji istovbremeno funkcioniše i kao pastiš i kao parodija Bond filmova iz šezedesetih. Hazanavicius naizmenično fetišizuje arhaične filmmakerske tehnike tog doba poput rear projekcije i smenjuje ih sa nekim vrlo moderno realizovanim scenama (groblje kostura na dnu Sueckog kanala, briljantna scena) i očigledno je da ovom filmu pristupa znatno studioznije nego što bi se očekivalo od jednog ovakvog spoofa.
Pored scene u Sueckom kanalu, briljantna je i scena obračuna u hotelskoj sobi a i potonje ikonoklastično polemisanje sa konvencijom prikaza ljubavnih scena iz Bond filmova.
Jean Dujardin je sjajan kao OSS 117, uspeo je da potpuno preuzme fizikalnost Sean Conneryja i da je ironizuje maksimalno, sa sve hipertrofiranim osmehom prepunim biserno belih zuba.
Što se glume tiče, OSS 117 je Dujardinov show a on je komičar koji to uspeva da iznese, a siguran sam da bi mi ta uloga bila još efektnija da mogu da dokučim sve igre rečima i akcentima kojima se služi.
Ja nisam gledao ranije OSS 117 filmove, premda znam da oni praktično sežu još pre Bonda, no samim tim što ih nisam gledao, ne znam u kojoj meri se Hazanavicius osvrtao i na njih.
Ipak, smatram da je ovo čitanje iz ključa polemike sa Bondom sasvim legitimno pošto je danas svaka vrsta filmmakinga u domenu superagenata podložna nekoj vrsti pozicioniranja u odnosu na Bonda.
U svakom slučaju, preporučujem Hazanaviciusov film, iako su nas francuske komedije često učile da ih izbegavamo.
* * * / * * * *
...Beovizija 2009, drugi deo raporta...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1293
SPOILER ALERT
Pogledao sam MARTYRS Pascala Laugiera i najzad mogu reći da se pojavio francuski horor koji je u potpunosti ispunio obećanja koja već godinama dobijamo od njihovih autora. Iako je meni do sada najefektniji odande bio HAUTE TENSION, MARTYRS mi je moram priznati delovao zanimljivije na nivou koncepta, premda zaista postoje snažne sličnosti između ova dva filma.
Laugier je uneo nešto barkerovsko u film i zaista ga je moćno realizovao, pokazavši ne samo da je spreman za Holivud u tehničkom smislu, nego i da je proizveo jedan od tehnički najosmišljenijih horora u poslednjih nekoliko godina.
Fotografija sa dosta pokreta kamere, dosta snimanja iz ruke, odlično koncipiranim subjektivnim planovima koji objašnjavaju prirodu duševnih poremećaja kod junakinja, u spoju sa sjajnom, hladnom i vrlo glossy scenografijom daju filmu zaista vrhunsku upečatljivost i izdižu ga za klasu iznad regularnih horora.
Scenario je vrlo solidan, interesantan, iako ne mogu da kažem da je išta na nivou scenarija groundfbreaing, sve što je u njemu postavljeno sjajno je realizovano i čini mi se da je ovaj film bio znatno zanimljiviji za gledanje nego za čitanje.
Zaista nemam većih zamerki na film, osim jedne koja je krajnje subjektivna. Iako sam poznat kao neko ko se ne drži maksime less is more, niti veruje u to da nešto što se ne vidi može biti strašnije od nečeg što se vidi, ipak sam duboko uveren da bi segment početnih faza maltretiranja junakinje trebalo da se izbaci iz filma, i da je upamtimo u stanju u kom je zarobljena pa rez na stanje u kome ulazi u završnu fazu.
Svako od nas ima neke svoje snažne strahove koji često mogu biti izazvani nečim što spolja gledano deluje bezazleno ili ne naročito opasno. Pa ipak čak i tako nešto može izazvati neopisiv strah. Upravo zato, čini mi se da bi psihološki snažnije za gledaoca bilo da učita šta su radili junakinji nego što smo gledali, po meni dosta blag i prilično neinventivam asortiman maltretiranja u prvim fazama koji ne prevazilazi previše ono zbog čega je Meho Krljić zimus adaptirao podrum. :D Ili je možda bilo interesantnije da ni ne bude nekog eksplicitnog maltreriranja već upravo pritiska na nekim tačkama gde je konkretno ova junakinja osetljiva.
No, ova zamerka ma koliko delovala krupno, zaista ne može da pokvari moćan utisak koji ostavlja ostatak filma. Suštinski, drago mi je to što je ovj film osvežio žanr ali da mu je istovremeno ostao veran na exploitation nivou.
MARTYRS je nesumnjivo jedno lepo otvaranje nove gledalačke godine.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SVETOG GEORGIJA. Nažalost, za ovaj film teško da išta mogu reći sem da mi je žao.
Odavno na ovaj način nisu bili mismatchovani reditelj i materijal, ova drama prosto nije legla Srđanu i on se u ovoj adaptaciji nimalo nije snašao.
Pre svega, ova drama u suštini treba da funkcioniše kao priča o tri karaktera a ne kao spektakl. I u krajnjoj liniji, GEORGIJE čak ni nije filmski spektakl, u filmu postoje neke scene rata, u rovovima po kojima padaju bombe, ali nema scena borbe, nema obračuna, nema nekih masovki koje bi ga kvalifikovale kao spektakl. Selo o čijoj se gradnji pričalo gotovo da ni nema neku bitnu ulogu u filmu, praktično da nema kadrova u kojima se celo selo vidi, i cela fama o spektaklu opteretila je ovaj film preko svake mere. Ko očekuje novi MARŠ NA DRINU, u GEORGIJU ga neće naći.
Međutim, taj mentalitet spektakla doveo je do brojnih kompromisa koji su opteretili film bez ikakvog razloga. Tu je naizgled ponajmanji kompromis Lazar Ristovski. On je delovao kao Damoklov mač nad ovim filmom, međutim, na kraju krajeva, on je u GEORGIJU pružio jednu od svojih najboljih uloga. Međutim, problem je u tome što Ristovski ne leži Srđanu kao reditelju. Zna se ko su Srđanovi glumci, i ja sam sasvim siguran da bi on snimio mnogo bolji film da je recimo Kojo igrao Đorđa jer iako Ristovski nije loše odigrao, on prosto po svom ritmu igranja nije iz Srđanove priče.
Nije tu samo stvar ritma igre, nego je stvar i u glumcima koji svojim pristupom najbolje mogu da iznesu rediteljev koncept. Kojo svojim leading man potencijalom, ali i istovremenim cinizmom može da isprati Srđanovu intelektualnu crtu i emotivnu uzdržanost, i da je čak obogati emocijom, kao recimo u LEPIM SELIMA. Dočim, Laza je klasična old school emo priča, kod njega nema prostora za Srđanov intelekt i uzdržanost.
Problem od Ristovskog se dalje širi na ceo projekat. Ni sam scenario kao adaptacija drame ne dobacuje do nivoa Srđanovog promišljanja situacije, a opet nije ni čista nepatvorena emocija kojoj se publika nada, i koju je u krajnjoj liniji Kovačević uspevao da produkuje uprkos svom vrlo ideologizovanom angažmanu u tekstu.
U samoj adaptaciji, ono što nedostaje na nivou ljubavne priče jeste faza kada su junaci čiju ljubav pratimo srećni, čime bi bila definisana emotivna investicija koju imamo u ostvarenje njihove veze. Međutim, što se scenarističkog koncepta tiče, izuzev tog elementa, ova ljubavna priča formalno dobro stoji, sa sve trenutkom poslednje napetosti koji je dobro postavljen.
Ali, kako nema osnovne emotivne investicije u celu priču, i kako se oko ljubavne priče grana nekoliko drugih zapleta, malo se gubi svest o tome o čemu je zapravo ovaj film, što se vrlo često dešava spektaklima koji obično u osnovi imaju neku vrstu ljubavne priče oko koje se gradi sve ostalo. Međutim, ovde nema spektakla, a ni ljubavna priča nije ubedljiva.
To nas dovodi do sledećeg problema a to je jedna opšta deklarativnost u scenama, gotovo da nema scena u koima se između likova uspostavlja neka hemija. Svaki od njih kao da igra zaseban lik, kao da su svi autistični u svojim monolozima, izdvojeni jedni od drugih sa komunikacoijom svedenom na elementarnme tehničke stvari, ili neke predeklarativne, mahom ideološke sukobe. To je još jedan adut iz ranijih Srđanovih filmova koga ovde nema, a to je hemija među likovima.
Nataša janjić je solidna glumica, ali ona je vrlo bleda kao lik u GEORGIJU. Njena glavna uloga me je samo podsetila na Sonjinu a naročito Katarininu nadmoć u ČARLSTONU ZA OGNJENKU. Mislim da bi pre neka od junakinja OGNJENKE mogla da zavrti ovaj zaplet nesreće i preljube nego Natašin lik ovako kako je koncipiran.
Što se ostalih glumaca tiče, tu se svako snašao u skladu sa svojim potencijalom, a mislim da će ih i publika voleti u skladu sa ličnim preferencama. Što se mene tiče, mislim da je Miki Krstović napravio odličnu minijaturu.
Dete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.
Čini mi se da je upravo radi melodrame koja nije uspela, Srđan pripitomio svoj inače virilni rediteljski stil poznat po dobrom tempu. Ovde se trudi da sve bude ozbiljno, da ne bude previše rediteljske intervencije, i koliko god ja razumeo njegovu potrebu da se "uozbilji", da se povuče u drugi plan, čini mi se da je i to bio veliki Srđanov adut u ranijim filmovima.
Na kraju, GEORGIJE izgleda kao nategnut film o emotivnim budalama koji je snimio hladan i inteligentan čovek pod nadzorom emotivnih budala.
Odrekavši se mogućnosti da do kraja izrazi stav, svoje glumačke postave koja mu odgovara, svog baroknog rediteljskog stila, i ne uspevši to da zameni nekom novopronađenom poetikom, Srđan je izgubio kontrolu nad filmom i snimio jedan, nažalost vrlo lokalni, srpski film.
* * 1/2 / * * * *
QuoteDete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.
Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.
Quote from: "Kunac"QuoteDete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.
Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.
Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste. :evil:
Quote from: "Shozo Hirono"Quote from: "Kunac"QuoteDete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.
Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.
Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste. :evil:
Veoma je verovatno da su proterali zlosrećno dete. I još mu pod nos stavljali smrdljive noge. Bljak, bre.
Quote from: "Kunac"Quote from: "Shozo Hirono"Quote from: "Kunac"QuoteDete glumac odabrano za Vaneta Siročeta je prilično slabo.
Što mu nisu dali ribljeg ulja? Možda bi ojačalo.
Moz su mu mesto ribljeg ulja dali ricinus, ili mozda potentno siriste. :evil:
Veoma je verovatno da su proterali zlosrećno dete. I još mu pod nos stavljali smrdljive noge. Bljak, bre.
E to horor, a ne onaj Martyrs. :evil:
Pogledao sam BLINKENDE LYGTER Anders Thomas Jensena. Jensen je pre svega poznat kao dosta ostvareni danski scenarista koji se potom bavi i režijom.
LYGTER je bio veliki hit u Danskoj 2000. godine a Jensenov opus popisan na IMDBu deluje istinski impresivno i zanimljivo je to da se on u svojjkarijeri bavio raznim žanrovima, i radio sa raznim rediteljima od Lasse Spang Olsena do Von Triera.
LYGTER je međutim jedan prilično neinteresantan film čije su pozitivne kritike koje je dobio širom sveta mahom nezaslužene. Ova krimi komedija koja mutira u priču o prijateljstvu, otkrivanje sebe i pervazilaženju trauma je prilično ravna, uprkos furioznom početku spora i konvenci0onalno realizovana.
Međutim, plot thickens kada se ispostavi da je za nas ovaj film izuzetno značajan, pošto je reč o filmu koji je u potpunosti ripovan u seriji VRATIĆE SE RODE. zaista, ako izuzmemo to da je VRATIĆE SE RODE serija od 25 epizoda, a ovo film od 109 minuta, u suštini svi ključni plotpointi serije sadržani su u ovom filmu. Odlazak kriminalaca na selo kako bi se sakrili a zatim njihovo shvatanje da je na selu super, njihova komunikacija sa meštanima koji im mogu parirati po bizarnosti, slični muški a bogami i ženski likovi, sve to je dosta upadljivo.
Iako je sasvim moguće da ljudma padnu slične ideje na pamet, u slučaju ovog filma i serije to je preupadljivo.
Idite na YouTube i pogledajte trejler za film, iznenađujuće je koliko RODE liče na to.
Nažalost, LYGTER nije najuspeliji film gledan iz moje pozicije, i današnje vizure. Verujem da je kudikamo imao više smisla u ono vreme kada je danski krimić bio u ekspanziji.
* * / * * * *
Nisam ga gledo. Kakav je odnosu na Adamovu jabuku i Zelene mesare?
Mads je pretpostavljam i tamo perfektan u skladu sa ulogom?
Pa nije Mads mnogo eksponiran, ali dobar je...
Bicu slobodan da kazem je Mads u ovom trenutku najbolji glumac mladje generacije van engleskog govornog podrucja. Tacka!
Taman htedoh da kažem da mislim da je Rocco Siffredi bolji od Madsa ali shvatih da je on ipak već stariji.
I to mnogo. :evil:
Gojenje praseta se nastavlja. Pogledajte trejler...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/e-pigs-trailer.html
Mislim da će nam Kunac dati konačni sud ovog filma pošto je PREHOD euro-triler smešten između Slovenije i Italije sa nekim giallo elementima i vrlo, vrlo old school atmosferom.
Šta više, atmosfera je toliko old school da ovaj film zaista izgleda kao film iz osamdesetih, i to čak možda italijanski, fale samo Fiati Regate. Mada ima starih Mercedesa 123.
Ovo je film koji je trebalo da režira Franci Slak, međutim, umro je pre nego što mu je slovenački Filmski Sklad odobrio sredstva. Stoga je film po Slakovim hnacrtima vezanim za scenario i podelu snimio Boris Palčić, mlađi reditelj, inače Slakov đak.
Ne znam u kojoj meri je Palčić pratio neku pretpostavku kakav bi bio Slakov vizuelni stil, ali ovaj film zaista izgleda kao nešto što bi bilo snimljeno u SFRJ tokom osamdesetih, kada je uostalom Slak i ušao u kinematografiju. Štaviše, ono što je meni kao dominantan utisak vezan za ovaj film i jeste taj utisak osamdesetih kod nas. Iako ovakvih filmova tada nije bilo kod nas, PREHOD negde izgleda kao film kakav bi snimili pajkićevci da su se intenzivnije bavili žanrom, i meni je u tom smislu vrlo interesntan. Ruku na srce i dan-danas na FDU nailazi se na ovakve scenarije, nastale iz jednog danas već zastarelog čitanja francuskog neobaroka (bezmalo 30 godina posle početka tog pokreta).
Samim tim, priča proističe iz mešavine art housea i trilera. Film govori o slikaru koji u napadu inspiracije naslika portret nepoznate žene. Na svojoj izložbi, on upoznaje tu ženu i njenim tragom stiže u Trst gde shvata da je ona član jedne misteriozne i kontroverzne međunarodne organizacije a ubrzo i leševi kreću da se gomilaju.
Iako sam očekivao da će autori pokušati da iskoriste trilerski zaplet za neku vrstu pretencioznije, šire metafore, PREHOD začuđujuće ostaje na trilerskoj liniji, a pretenziju zadržava samo u okvirima onoga što mu nudi sama priča.
Rediteljski koncept je sveden, bez previše pozicija i pokreta kamere, vidi se šta rade u širem planu, vidi se ko govori u krupnom planu, i samo u nekoliko scena se film otme i deluje nešto modernije.
Međutim, sam scenario, ma koliko takođe arhaičan na svoj način, zaista je mogao biti predložak za neki 80s old school triler, i nudio je nekoliko ključeva iz kojih se mogao ekranizovati sa više žara, od De palme do Cronenberga. Da SFRJ film osamdesetih nema taj retrko kvalitet bio bih nezadovoljniji opredeljenjem koje je odabrao Palčić.
Znatan deo filma se dešava na engleskom, glumci imaju akcente, ali to je u redu jer je engleski jezik kojim se sporazumevaju Slovenci i Italijani u filmu. Jedinog English-speakera u filmu igra Svetozar Cvetković i iako solidno govori engleski, ipak to nije real deal.
Inače, po kontekstu u koji je smešten, Cvetković u ovom filmu ima lik na liniji Tomasa iz LAVIRINTA.
U poređenju sa LAVIRINTom, PREHOD je zbog svoje budžetske skromnosti, kraćeg trajanja i nepretencioznosti mnogo bolji od LAVIRINTA, premda oba u suštini dolaze iz sličnih retro-kuhinja.
U svakom slučaju, Slovenija je prošle godine imala dva vrlo zanimljiva trilera. POKRAJINA je neuporedvo bolja, ali ni PREHOD nije za otpisivanje.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu priprema za gledanje GEORGIJA, reprizirao sam američku verziju ove priče, TEQUILA SUNRISE Robert Townea, jedno od najbitnijih ostvarenja holivudskog 80s kiča. Kada sam taj film gledao u ono vreme, bio sam mali i očekivao sam nešto drugo od filma koji uparuje Mel Gibsona i Kurt Russella u naponu snage. Međutim, iz današnje vizure, ovaj film uprkos mnogim Towneovim pre svega rediteljskim neveštinama, deluje kao zanimljivo i dostojanstveno ostvarenje sa kraja te senzacionalne filmske decenije.
Prvo, sve što je very 80s danas deluje neviđeno retro i ima još veći kvalitet nego što je onda imalo. Zatim, Mel i Kurt su zaista sjajni leading men u najboljim danima, Raul Julia im parira kao negativac a Michelle Pfeiffer im parira kao damsel in distress.
Iako je namera konfekcijska i komercijalna, Towne u ovom filmu ima prostora da napravi ambivalentan glavni lik narko dilera koji je pre svega poslovni čovek pa tek onda čovek od akcije, da ima policajca koji se drži profesionalnog kodeksa onoliko koliko mora, i da uprkos jednoj očiglednoj noir stilizaciji, njih dvojica zapravo budu ubedljivi i realistični karakteri, i da u mnohim aspektima imaju više veze sa stvarnošću nego mnogi likovi iz filmova po istinitim pričama.
Konačno, film ima happy end koji je s jedne strane prijatno zaključenje cele priče sa omiljenim glumcima ali sa druge strane dolazi izvan noir matrice i na neki način može se čitati kao vrlo ironičan otklon autora jer sama priča ima vrlo logičan kraj u trenutku poslednje napetosti kada sve deluje kao da ima fatalan ishod. Taj element mi se naročito dopada pošto je vrlo subverzivan, denotativno ostaje u domenu happy enda a konotativno čini da srećan ishod deluje kao izmaštani kraj ili neostvaren onirički segment.
Rediteljskih rupa ima dosta, ali Towne ima vrlo talentovane ljude pred kamerom koji čine da pojedine deonice, naročito uvodni drug deal u motelu izgledaju i bolji nego što jesu. U svakom slučaju, TEQUILA SUNRISE je solidan mainstream filmmaking koji bi bio još bolji da ga je snimio neki pravi mainstream reditelj a ne ugledni scenarista.
* * * / * * * *
Sinoć sam sa registrovanim seksualnim prekršiocem mrkoyem bio u Steru da pogledam film HE'S JUST NOT THAT INTO YOU Kena Kwapisa. On je išao zato što je znao da ćemo biti u bioskopu punom žena, kako bi mogao da nađe svoj novi plen, dočim sam ja naprosto želeo da gledam Ginnifer Goodwin na velikom ekranu.
I ono što je najsmešnije od svega jeste da se meni film i dopao na nekom nivou. HE'S JUST NOT THAT INTO YOU je na neki način ona vrsta epskog romcoma kao što je recimo bio LOVE ACTUALLY. Naravno, LOVE ACTUALLY je bio epic iz Working Title univerzuma, dočim je HE'S JUST NOT THAT INTO YOU epic iz američke priče, a i casting koncept je sličan, neke od tentpole romcom faca poput Ben Afflecka, Drew Barrymore ili Jennifer Aniston igraju manje uloge a dopunjeni su newcomerima iz HBO univerzuma kao što su Kevin Connolly (iz ENTOURAGE) ili Ginnifer Goodwin (iz BIG LOVE) ili karakternim glumcima poput Jennifer Connely ili Scarlett Johansson.
I film je sasvim cool. Da, mogao je biti brži i kraći, ali ako imamo u vidu da je pravljen kao kaloričan movie za young-adult ciljnu grupu oba pola, onda to trajanje verovatno ima funkciju da ostavi utisak izvesnog umetničkog digniteta i ispunjenosti koji su potrebni toj publici.
Ono što je meni posebno zanimljiv detalj jeste koliko su ženski likovi, koje igraju manje ili više seks simboli, jako nesrećni u ovom filmu. Naime, još od ROCCO'S BREAKING ASS IN ST. PETERSBURG nisam video toliko dobrih riba koje pate na jednom mestu. U francuskom hororu MARTYRS ima žena koje pate, ali kod njih su dve definisane junakinje (ostale su samo nagoveštene). Čini mi se da je upravo nesnalaženje ovakvih junakinja jedan od osnovnih komičkih pokretača filma.
Muški likovi su manje groteskni nego u komedijama Judda Apatowa koje su sada postale standard za prikazivanje simpatičnih ranjivih stvorenja koja se ponašaju kao svinje. Inače, offtopic, ko voli Judd Apatowa, dobio je nasalednika u liku Jody Hilla čije saradnje sa Danny McBrideom su apatow na kub, pogledajte indie komediju FOOT FIST WAY ili HBO seriju EASTBOUND AND DOWN.
Ono što mi je takođe bilo zanimljivo jeste to što će se uskoro pojaviti srpski film sa sličnim zapletom ČEKAJ ME, JA SIGURNO NEĆU DOĆI. Pored dosta opširnog naslova, ovaj film sa HE'S JUST NOT THAT INTO YOU deli i priču o ljudima koji su zaljubljeni jedni u druge ali tako da je svak zaljubljen u onoga ko je zaljubljen u nekog drugog. Međutim, nekako mi se čini da podela Momčilovićevog filma neće moći da parira ovoj, čak ni u srpskim uslovima. Ipak, Vanja Ejdus nije niti pretenduje da bude srpska Scarlett Johansson, niti je Milica Mihajlović srpska Jennifer Connely (iako kao što je Jennifer u detinjstvu igrala kod Argenta, i Milica je igrala kod Zeke u NEKROFILMU).
To nas dovodi do paradoksa srpskih romantičnih filmova. Slično SKORO SASVIM OBIČNOJ PRIČI Miloša Petričića od pre nekoliko godina koji smo postojanim radom sa psihoanalitičarima uspeli da potisnemo, reditelji naših romantičnih filmova se upadljivo lišavaju usluga dokazano šarmantnih srpskih glumaca u pokušaju da lansiraju neke nove zvezde i miljenike publike, na sceni na kojoj nema previše neotkrivenih talenata.
U tom smislu HE'S JUST NOT THAT INTO YOU ma koliko delovao kao solidan primer rutinskog filma, kada se pogleda iz naše vizure, deluje kao nedostižna stvar, u zemlji u kojoj kako subjektivne tako i objektivne prepreke onemogućavaju nastanak normalnih filmova.
* * * / * * * *
Pogledao sam sinoć NOBEL SON Randalla Millera, jedan od dva indie filma sa Alan Rickmnanom, koje je ovaj rditelj snimio u protekle dve godine. Ako imamo na umu da je Miller dosadašnju karijeru uložio u filmove koji bi se u najmanju ruku mogli nazvati studijskom konfekcijom za jdnokratnu upotrebu, za NOBEL SON i BOTTLE SHOCK bi se moglo reći da su njegov pokušaj da otkrije novi smisao u bavljenju filmom.
Međutim, ako me na išta NOBEL SON podseća to je talas neo noir trilera koje su sredinom devedesetih izbacivale Miramaxoidne kompanije. NOBEL SON je snimljen po toj mustri, sa scenarijem koji očajnički pokušava da bude pametan, karakternim glumcem u centralnoj ali atipičnoj žanrovski definisanoj ulozi i drugopozivcima poput Mary Steenburgen, Billa Pullnmana i Elize Dushku oko njega. Međutim, u ovom materijalu i Rickman spada na nivo šmire Tim Allena i uzalud arči svoj nesumnjivi šarm i klasu.
NOVBEL SON je glossy, velo efikano montiran, flashy slikan ali digresivan i isprazan triler koji je u najboljim delovima tek pitak a ostalim jako pretenciozan u svom pokušaju da zabavi. Trajanje od 110 minuta mu takođe ne pomaže.
Rickmana radi, overiću i Millerov BOTTLE SHOCK, međutim posle NOBEL SON, samnjena su mi očekivanja.
* * / * * * *
Pogledao sam LA VIRGEN DE LOS SICARIOS Barbeta Schroedera. Ovo je film po romanu Fernanda Valleja koji je Barbert snimio još dok je bio u opticaju u Holivudu, pre nego što će uraditi MURDER BY NUMBERS. Međutim, po svojim karakteristikama ovaj film je potpuno suprotan Holivudu. Sniman je na elektronici (tada elektonika još nije bila razvijena kao sada) na lokaciji u Medeljini u polu-gerila uslovima sa sve telohraniteljima koji su obezbeđivali ekipu dok je snimala film.
I zaista film ima dosta koristi od tog alternativnog, gerilskog pristupa, pošto uspeva da integriše grad Medeljin kao jedan od likova i da u priličnoj meri priču preplete sa navikama Medeljinaca i krajevima ovog turbulentnog grada.
Što se tiče vođenja priče, iako Barbet pokušava i u velikoj meri uspeva da je drži pod kontrolom, postoje izvesna ponavljanja u Vallejovoj adaptacija vlastitog romana, međutim, ako imamo u vidu strukturu i fakturu filma, mogla se očekivati čak i veća formalna nefunkcionalnost.
Uprkos velikoj entropiji samog snimanja, Barbet na kraju uspeva da formuliše jedno sasvim pristojno, zaokruženo delo i da u sred holivudske karijere proizvede jedan par exellence art house film.
Kolumbijski glumac German Jaramillo u poedinim trenucima uspeva da kanališe demonsku energiju Iana Richardsona, i glavnu ulogu gej pisca igra dosta odmereno i ubedljivo, i solidno se nosi sa obiljem dijaloga koji mora da izgovara. Svakako da se uz književnika Valleja, Jaramillo izdvaja kao ključni Barbetov partner u ovom filmu.
Ne bi me čudilo da je ovaj roman ili film inspirisao Morrisseya da napiše pesmu FIRST OF THE GANG TO DIE.
* * * / * * * *
Ova kritika dodatno raspaljuje moja velika očekivanja od ovog filma:
SXSW
Observe and Report
By JOE LEYDONRead other reviews about this film
Powered By
Anna Faris and Seth Rogen star in 'Observe and Report.'
• Video interview with Jody Hill and Seth Rogen
A Warner Bros. release, presented in association with Legendary Pictures, of a De Line Pictures production. Produced by Donald De Line. Executive producers, Andrew Haas, Marty Ewing, Thomas Tull, Jon Jashni, William Fay.
Directed, written by Jody Hill.
Ronnie Barnhardt - Seth Rogen
Det. Harrison - Ray Liotta
Dennis - Michael Pena
Brandi - Anna Faris
Mark - Dan Bakkedahl
Charles - Jesse Plemons
John Yuen - John Yuan
Matt Yuen - Matthew Yuan
Mom - Celia Weston
Nell - Collette Wolfe
Saddamn - Aziz Ansari
Think "Travis Bickle: Mall Cop" and you'll have some idea of what to expect from "Observe and Report," writer-director Jody Hill's shockingly and sometimes discomfortingly funny comedy about an unstable security guard who views himself as vigilant protector - and, occasionally, avenging angel - while patrolling a suburban shopping mall. Taking a setup that could have been played for sitcom jokiness and family-friendly slapstick, Hill attempts something much darker, if not downright transgressive, with a pic bound to divide auds and critics into love-it-or-leave-it camps when it opens April 10. It's a gamble that might pay off handsomely for Warners. Or not.
With his hair cropped short, his waistline expanded and his overall vibe suggesting less lovable schlub than fascistic thug, Seth Rogen makes no effort to claim aud sympathy with a nervy lead performance that's in perfect sync with the pic itself. Rogen keeps the aud off-balance in ways that aren't always pleasurable, often indicating that, at any moment, funny business might devolve into serious mayhem - which, on at least three occasions, it does.
Rogen plays Ronnie Barnhardt, security chief at Forest Ridge Mall, a terse, tough-talking fellow who still lives at home with his alcoholic mom (Celia Weston), nurses a crush on a bosomy makeup-counter salesclerk (Anna Faris) and commands the other guards on his watch with the intensity of a Marine sergeant in a war zone.
When the mall is repeatedly stalked by a flasher, Ronnie views the perv as an affront to all that is decent and wholesome in Forest Ridge Mall. He also welcomes the hunt for this unwelcome visitor as a way of proving his potential to become a real police officer. Trouble is, someone who's already a real police officer, the cynical and unsympathetic Det. Harrison (Ray Liotta), is called in by mall management to handle the situation.
For Ronnie, Harrison is an interloper in his jurisdiction. For Harrison, Ronnie is a klutzy rent-a-cop to be humored, then heckled.
Despite all the gleeful vulgarity and non-PC humor of the opening scenes, and despite all the clear signs that Ronnie has a ludicrously exaggerated (and entirely unjustified) sense of self-worth, it's not until around the 20-minute mark that writer-director Hill reveals just how unconventional he intends "Observe and Report" to be. As a prank, Harrison drops Ronnie off in a rough neighborhood, to give the security guard a taste of "real cop" life. What follows is a sequence that is all the more hilarious because the violence is so seriously brutal.
Much like the cruel and clueless martial-arts instructor in Hill's breakthrough debut feature, "The Foot Fist Way," Ronnie is more complex, and much scarier, than the kind of self-deluding boob auds usually encounter in comedies of this sort. With the invaluable aid of Rogen, who's never been better, Hill sustains an impressive degree of tension between seemingly contradictory elements. In fact, time and again throughout "Observe and Report," it may strike some viewers that, with just a few tweaks of the script, the scenario could have been played straight as a psychological drama in the vein of "Taxi Driver" (even though the ending plays more like "The King of Comedy").
At the same time, Hill earns big laughs with comic setpieces that are guaranteed to generate strong word of mouth. Highlights range from explosively funny gross-out gags - Faris is a great sport during the most amusing of these - to scenes of comic violence that elicit winces as well as laughs.
Supporting perfs are nicely disciplined across the board, so Faris and Weston are effectively uninhibited without seeming grotesque, and Liotta never betrays his character's intimidating toughness with a wink or a nod. Other standouts include Colette Wolfe as a Toast-a-Bun barista who warms to Ronnie, and John and Matthew Yuan as twin brothers who toil as Ronnie's most loyal underlings. Michael Pena is also memorable as the security chief's loyal assistant.
Filmed on location in the largely abandoned Winrock Mall in Albuquerque, N.M., "Observe and Report" boasts production values that are unobtrusively sufficient. Pic makes inspired use of a semi-obscure oldie on the soundtrack, the Yardbirds' "Over Under Sideways Down," during a sequence that will make viewers guffaw until they're thoroughly ashamed of themselves.
More than one option(Film) Taxi Driver
(Film) Il Tassinaro
Camera (color), Tim Orr; editor, Zene Baker; music, Joseph Stephens; production designer, Chris Spellman; art director, Masako Masuda; set designer, Robert Fetchman; set decorator, Helen Britten; costume designer, Gary Jones; sound (Dolby), Christopher Gebert; supervising sound editor, Terry Rodman; visual effects, Pacific Vision Prods.; assistant director, Milos Milicevic; second unit director, Gary Hymes; second unit camera, Michael A. Benson; casting, Sheila Jaffe. Reviewed at SXSW Film Festival (Spotlight Premieres), March 16, 2009. MPAA Rating: R. Running time: 86 MIN.
Pogledao sam THE NAKED FACE Bryan Forbesa, triler u Cannon produkciji snimljen po romanu Sidney Sheldona u kome je Roger Moore pokušao da michaelcaineizuje posle završetka svog angažmana u Bond-filmovima.
U filmu je okupljena sjajna ekipa, Rod Steiger i Elliott Gould igraju pandure koji istražuju slučaj ubistava koja se odigravaju oko njujorškog psihijatra koga igra Moore, Art Carney koji praktično reprizira ulogu ostarelog dicka iz THE LATE SHOW Roberta Bentona. Međutim, ni u jednom trenutku, iako ima odlično glumljenih scena, naročito sa Carneyem, Steigerom i Gouldom, ovaj film ne profunkiconiše kao koherentna priča, Mooreov lik ostaje bled i film deluje epizodično pošto sama misterija nije dobro postavljena.
U nekoliko scena pokušaja ubistva, Forbes uspeva da napravi neka energična rešenja ali čak ni na nivou mehanike ovaj film ne uspeva da se izdvoji, a u kontekstu vremena u kome je izašao sporadično čak deluje i anahrono.
Koliko god da je Cannon savršeno radio exploitation a povremeno i filmove sa većim pretenzijama, toliko očigledno nije uspeo da se snađe u ovoj formi upmarket trilera sa solidnim glumcima po romanu Sidney Sheldona.
* * / * * * *
Cripple se obratio naciji povodom krize u kulturi uzrokovane ostavkama.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/03/dalja-destabilizacija.html
LAST BOY SCOUT-like plot:
PHILADELPHIA (AP)—A former NFL quarterback who failed to show for sentencing on drunken driving charges nearly four years ago was killed in a car crash in Greece, authorities said, leaving behind an unsolved mystery involving two suspicious fires and years spent on the lam.
The State Department used fingerprints to determine that the victim of Saturday's crash was William "Jeff" Komlo, according to Jim Vito, Chester County's acting chief detective. Vito said he was initially skeptical, concerned because of Komlo's history that he might have faked his own death.
"Even though we heard that he was deceased, the first reaction was that, well, we better make a positive identification," Vito said.
Once the State Department verified the fingerprints were those of the 52-year-old fugitive, Vito was satisfied.
"As far as we're concerned, we're closing this now."
A State Department spokesman, Noel Clay, declined to comment "out of respect for the family." He would not say where in Greece the accident happened or release any details of the crash.
Komlo played for the Detroit Lions, Atlanta Falcons and Tampa Bay Buccaneers over five NFL seasons from 1979 to 1983.
In July 2005, Komlo failed to show for sentencing on two drunken driving convictions.
Two months earlier, authorities had issued a warrant for Komlo when he didn't appear for a May 10 preliminary hearing on charges in an alleged assault on his girlfriend.
At the time he went missing, Komlo was under investigation for fires at his home in Chester Springs, Pa., and another home in Florida.
Komlo had lived in Chester Springs and worked as an insurance broker in the nearby Philadelphia suburb of Wayne. Authorities did not know what happened to him after he skipped the hearings in 2005.
"This guy apparently has created some intrigue over the years," Vito said.
After getting into 16 games his rookie year with the NFL, the 200-pound, 6-foot-2-inch quarterback played sporadically the rest of his career.
An NFL spokesman did not immediately comment Friday.
Komlo starred at the University of Delaware, leading the Blue Hens to the Division II national championship game in 1978. The Lions picked him in the 9th round of the 1979 NFL draft.
Scott Selheimer, Delaware's sports information director, said the school's thoughts go out to Komlo's friends and family.
"It's a tragic situation where someone, when they were here at the university, was kind of like a hero," Selheimer said. "It's a shame that his life kind of tumbled. He was going through so many troubled situations for so long."
An attorney who had represented Komlo in Palm Beach County, Fla., declined to comment Friday.
Two other attorneys who had represented him in Pennsylvania did not return telephone calls from The Associated Press. A telephone number for his ex-wife could not be located.
Pogledao sam odličan danski triler KANDIDATEN Kaspera Barfoeda. Ovaj film je na danskom box officeo uzeo preko milion i po dolara, i koliko shvatam bio je umereni hit, međutim reč je o odličnom nepretencioznom, svedenom repertoarskom trileru koji ne pokušava da otkrije išta novo ali ono što je prepoznatljivo radi dosta solidno i sveže.
Barfoed polazi od klasične priče o čoveku koji jedne noći posrne u noćnom klubu i krene stranputicom preljube da bi sutradan osvanuo ucenjen ubistvom žene sa kojom se hookupovao. Postavka je vrlo klasična ali je na scenarističkom nivou solidno dalje razvijana. Ja sam lično kao dramaturg imao dosta solidnu ideju šta sledi ali svaki od poteza je bio dobar pravac za rollercoaster, i mislim da publika može jako dobro da uživa u twistovima koje Barfoed nabacuje.
Barfoedova inscenacija je energična, sa sjajnim lokacijama, dobrim pokretima kamere koji podsećaju na DOGME ali nisu dogme, dosta pozicija kamere i dozuma tokom dramskih scena koji svemu daju jednu energičnu atmosferu koja izvire iz DOGME ali se može čitati i u 24, CSI ključu, i čak daje svemu neku visceralnost koja igra na repertoarskom tržištu danas, ako uzmemo u obzir Greengrassa ili Berga.
Naravno, KANDIDATEN nije akcija, ovo je pre svega hitchcockovski noir sa izraženim motivom konspiracije, ali i kad dođe do fizičkih konfrontacija, Barfoed se odlično snalazi u njima. Stoga, KANDIDATEN preporučujem ljubiteljima savremenog euiro krimića, a mislim da ni oni koji žele isključivo holivudski fiks neće biti razočarani ovim ostvarenjem.
Njegov jedini problem je u tome što ne nudi ništa previše novo, i ceo žanr je evolutivnom smislu mogao bez njega, što ga ne čini solidnim predstavnikom unutar onoga što je već osvojeno polje žanrovskog izraza.
* * * / * * * *
Pogledao sam KILLSHOT Johna Maddena. Ovom filmu se nešto dešavalo u postprodukciji i pojavio se na neki poluopskuran, krajnje Weinsteinovski način.
Reč je o adaptaciji Elmore Leonarda koja dolazi iz Tarantinovg kampa, i njegov producent je potpisan na ovom filmu a svojevremeno je i sam QT pominjan kao producent.
Iako ostaje pitanje šta je sve sadržao taj neki duži cut, na osnovu ovoga što se vidi u ovom devedesetominutnom, KILLSHOT ne deluje kao film koji se naročito izdvaja iz mase ambicioznijih polu-Sundance neo noir filmova.
Glumačka podela koju predvode Mickey Rourke, Diane Lane i Thomas Jane, sa talentovanim epizodnim glumcima kao što je Rosario Dawson, daje određeni nivo priči, ali ni oni ni Maddenova dosta inspirisana i energična inscenacija ne mogu da nadomeste suštinsku prazninu cele priče, činjenicu da smo to sve ranije videli u boljim i vitalnijim izdanjima.
Ipak, ono što najviše čudi je relativno visoka reputacija ekipa. I John Madden i Hossein Amini su ugledni britanski profiji od kojih bi se očekivalo da žele da snime ozbiljan holivudski film a ostaju na nivou totalne rutine.
Doduše, maddenova energhija inscenacije boprilačkih scena me raduje pred njegovu režiju THE DEBTa, rimejka izraelskog MOSSAD trilera, koji će nadam se u produkciji Matthew Vaughna i sa odličnom podelom biti znatno interesantniji od ovoga, a koliko shvatam i sam Vaughn će se postarati za to.
* * / * * * *
КАРАКАС – Војска Венецуеле распоређена је данас у лукама и аеродромима у земљи, у складу са новим законом о државној контроли над тим објектима, изјавио је председник Уго Чавез.
До сада су луке и аеродроме контролисале регионалне власти, од којих су неке у рукама опозиције. Према речима Чавеза, они настоје да дестабилишу владу.
Чавез је рекао да је од јутрос почело ,,поновно уједињавање нације и укидање поделе националног јединства, територије, суверенитета".
Војска је преузела пуну контролу над седам лука и аеродрома, међу којима и у граду Маракаибу, другом по величини и нафтном центру на западу земље, које је иначе упориште опозиције.
Директор Националног института за цивилно ваздухопловство Хозе Луис Мартинез изјавио је да је операција спроведена без инцидената и да су ,,нове власти у контакту са претходним".
Опозициони гувернери, који воде пет од 22 регије, осудили су принудно преузимање контроле. Чавез је запретио затворским казнама онима који би се супротставили новим мерама.
Распоређивање војске уследило је дан након великих опозиционих протеста у Маракаибоу, чијем се градоначелнику Мануелу Розалесу, бившем Чавезовом супарнику на председничким изборима, суди по оптужби за корупцију.
Бета-АФП
[објављено: 22/03/2009]
i dobro, jel su krenule kladionice? jel ima već kvote ko će da rokne čaveza - neko od glavnih likova iz vojske ili?
mislim, ne mora to da bude ove godine ali načelno...
Pogledao sam OBRATNIJ OTSČET Vadima Šmeljeva, reditelja o kom sam već pisao povodom filmova KOD APOKALIPSISA i SSD.
OTSČET je akcioni triler o grupi specijalista ruske službe bezbednosti koji rešavaju dojavu da će u Moskvi biti počinjen teroristički čin u sledećih 48 sati i do rezultata dolaze spajajući hakovanje, razvijene instinkte i borilačke veštine svakog pojedinačnog člana tima.
Za razliku od KODA APOKALIPSISA koji je verujem snimljen sa većim budžetom i bez kompleksa u smislu na kave zahvate je Šmeljev spreman, OTSČET je mnogo ambiciozniji u svom pokušaju da liči na Holivud i samim tim nema veliki zamah na planu koncepta akcionih scena. Čini se da se u ovom filmu Šmeljev opredelio da snimi scene za koje je bio siguran da će moći da ih izgura perfektno, u čemu je manje više uspeo, međutim, relativni deficit akcije nije nadomestio nekim drugim adutima izuzev time što je film izuzetno glossy.
U tom smislu, koliko god OTSĆET u tome što jeste bio vrhunski, ima problem u tome što su konkurenstki filmovi znatno dinamičniji i bogatiji, i ova količina akcionih scena bi pre pila vodu u filmu za interesantnijim junacima i zapletom jer ovakav kakav je, po svom pristupu, OTSČET sve svoje rupe mora da nadoknađuje akcijom. Sličan pristup imaju i neki naši reditelji koji žele da rade akciju ali da u tom smislu budu ziheraši i snime besprekorno on što mogu, a toge ja malo, a da usput u scenarističkom smislu ne kompenzuju taj nedostatak akcije.
Ipak, OTSĆET je meni, uz sve nedostatke bio cool i zabavan, a ono gde se dohvatao akcije je bilo odlično. Štaviše, u nekim mirnim scenama, Šmeljevljev stil, očigledno stican kroz reklame, po svojoj ambiciji čak i nadmašuje rešenja u sličnim američkim filmovima.
Ipak, sasvim je jasno zašto se Timur ipak nametnuo kao frontrunner ovog pravca dočim je Šmeljev ostao vrlo kompetentni epigon za lokalnu upotrebu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CROSSPLOT ALvina Rakoffa, bondast film sa Roger Mooreom snimljen nekoliko godina pre nego pšto će Moore zaigrati agenta 007.
U svakom slučaju, ovaj naslov mu je bio prilično solidan showcase za ulogu koju će preuzeti četiri godine kasnije jer u ovom filmu njegov junak, plejboj zaposlen u reklamnoj agenciji upada u jednu bondastu pustolovinu prepunu potera, pucanja, zavera i preokreta.
Osnovni problem filma je u tome što uprkos sporadično atraktivnim set-pieceovima, kao što je recimo potera helikopterom ili jedan footchase u Londonu, zapravo nikada ne uspeva da zaigra kao celina i što zaplet nema neke jače konsekvence na likove koji ostaju sve vreme nepromenjeni i u sličnom tonusu.
Naravno, ja sam prvi koji nema problem sa psihološkom nezrelošću nekog filma, ali kada se film oslanja isključivo na mehaniku mimo karaktera, a još se radi o filmu iz 1969. u kome je teža suspenzija neverice nego u nekom današnjem filmu, i znatno teže ide ako spoljašnjemanifestacije nisu pomognute reakcijom karaktera.
U ovom filmu toga nema tako da čak ni iznenađujuće dobra mehanika fizičke akcije (za ono vreme) nije dovoljna.
Ipak, fanovi bondolike kinematografije, imaju šta da saznaju iz ove fusnote.
* * / * * * *
Ovih dana sam izvršio periodičnu reprizu jednog dragog filma iz osamdesetih, WITCHES OF EASTWICK George Millera.
Ovaj naslov svakako spada među spomenike ekscesivnosti osamdesetih, reč je o ekranizaciji John Updikea koja je u viziji George Millera snimljena kao bizarna bajka za odrasle, sa rediteljskim konvencijama omladinskog filma fantastike i materijalom koji je izrazito adult-oriented.
I rezultat je što se mene tiče fascinantan, iako mi je sasvim legitimno da neko smatra ovaj film potpunom bljuvotinom.
Naime, ta subverzija unutar forme holivudskog spektakla, povezivanje seksualne vitalnosti sa formom koja se obraća mladima, unutar priče o osobama koje zapravo tragaju za vitalnošću, i podmlađuju se zajedno sa pristupom priči u filmu je sjajna.
Čini mi se da je u ovom filmu George Miller, unutar jedne par exelence repertoarske forme, sa velikim zvezdama i specijalnim efektima, postavio transgresorsku priču i pokazao kako se pravi veliki i upečatljiv holivudski debi posle uspelih vanholivudskih filmova.
Pored toga, mislim da je u ovom filmu Miller vrlo mudro upotrebio inače već tada prilično nekontrolisanog Jack Nicholsona i smestio ga u kontekst u kome on može da funkcioniše, što mnogim iskusnijim rediteljima nije pošlo za rukom. I onda zaista uspeva da napravi nešto novo, i tada sveže, od prepoznatljivog zvezdinog schticka, i da Van Horne učini kultnim likom 80s filma.
Kada se pogleda struktura chick flicka pomešana sa bajkovitim pristupom prikazu odnosa i generalnog vizuelnog aspekta, WITCHES OF EASTWICK se može posmatrati kao granddaddy ČARLSTONA ZA OGNJENKU, a mislim da bi neki sličan projekat zapravo bio idealan za Urošev debi u Americi.
* * * 1/2 / * * * *
ShoWest Triumph Award for directing to go to Kathryn Bigelow
Jeremy Kay in Los Angeles
27 Mar 2009 01:36
Hollywood's top female action director Kathryn Bigelow will receive the ShoWest Triumph Award For Outstanding Direction in Las Vegas on April 2.
Bigelow's latest film The Hurt Locker, an Iraq-set thriller about a
bomb disposal unit that stars Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian
Geraghty, will open through Summit Entertainment on June 26.
Her credits include Strange Days, Point Break, Blue Steel, K19: The
Widowmaker, Near Dark and The Weight Of Water.
"Kathryn touches each film she directs with a clarity that is
unprecedented," ShoWest co-managing director Mitch Neuhauser said.
ShoWest runs from March 30-April 2.
Ukoliko neko ko se bavi filmom ili televizijom u Srbiji želi da padne u depresiju, onda treba da pogleda nešto iz BBC produkcije. Recimo, divan a krajnje neupadljiv TV film THE 39 STEPS Jamesa Hawesa u kome je Buchanov roman dobio svoju četvrtu ekranizaciju.
Scenario je pisala Lizzie Mickery koju znamo kao scenaristu TV filma DIRTY WAR i serije STATE WITHIN i adaptacija je naravno prepuna izmena u odnosu na izvorni roman ali i na poznate eksranizacije, među kojima je najčuvenija Hitchova.
Ova ekranizacija je najbliža tradiciji avanturističko-špijunskog filma. Ona krene i ne zaustavlja se. A avanturistički elementi su potentni i retro, taman kako bi ovaj film, arhaičan za bioskop, savršeno pasovao na tivu ne kao nešto što je nedoraslo za bioskop nego kao dopuna bioskopu, kao nešto čega u bioskopu više nema (a u suštini nije bilo loše).
Uslovno rečeno, klasičan status koji ima John Buchan, mogao bi se porediti sa statusom Mir Jam kod nas. Dakle, Buchan je bio Mir Jam za muškarce a njegov roman je bio britanska propaganda u vreme Velikog Rata i to je sasvim jasno, međutim, eto stekao je statuss klasika iako nije reč o značajnoj literaturi.
U tom smislu, impresionira širina pogleda na stvari i spremnost BBC da razne stvari smatra klasičnim i dostojnim vrhunske reinterpretacije.
Pogledao sam THE HOSPITAL Arthura Hillera.
Reč je o kultnoj crnoj komediji iz 1971. koja se po George C. Scottu u glavnoj ulozi i counterculture stavu nadovezuje na Lesterovu PETULIU.
Snimljen po scenariju Paddy Chayefskog, THE HOSPITAL je crna komedija koja počinje kao MASHa a potom se pretvara u maltene antonionijevsku priču o njujorškom lekaru koga mlada neurotičarka, inače poklonica jednog indijanskog kulta pokušava da oslobodi inhibicija.
Njega igra George C. Scott a nju Diana Rigg i spoj ove podele i koncepta zvuči sjajno. Nažalost, koliko god imao nekoliko duhovitih opažanja i nekoliko dobro zamišljenih scena, Paddyjev (inače oskarovski) scenario je konfuzan, digresivan i stilski neujednačen, i u tom smislu, THE HOSPITAL zaslužuje koncizniji rimejk u kome bi se dramaturške nejasnoće razrešile.
Ovako on ostaje zanimjiv za fanove George C. Scotta i fetišiste Diane Rigg (spadam u obe grupe), i kao neka vrsta artefkta koji je proizveo američki politically charged film sedamdesetih, međutim, poprilično pada kao gledalačko iskustvo.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"fetišiste Diane Rigg
potpis
Imaš li možda AVENGERSe iz faze sa njom?
...AVENGERS se da naći u RS modu na Warezu BB, ali je reč o zbilja masivnom materijalu za download - 22 kolor epizode i 13 b/w, svaka po 850-900 MB.
For the Love of Movies: The Story of American Film Criticism
(Documentary)
By JOE LEYDONRead other reviews about this film
Powered By An AG Films production. Produced by Amy Geller, Sharon Brooks. Executive producer, Ellen Poss. Directed, written by Gerald Peary.
With: Harry Knowles, Elvis Mitchell, Roger Ebert, Stanley Kaufmann, Michael Wilmington, B. Ruby Rich, Scott Weinberg, Wesley Morris, Owen Gleiberman, Stuart Klawans, Richard Schickel, John Powers, Lisa Nesselson, A.O. Scott, Harlan Jacobson, Manny Farber, Jonathan Rosenbaum, Andrew Sarris, Molly Haskell, Kenneth Turan, J. Hoberman, Bosley Crowther, Pauline Kael, Lisa Schwarzbaum, Rex Reed, Richard Corliss, Penelope Spheeris, Leonard Maltin, John Waters, Liz Smith, David D'Arcy, Michael Szymanski, Karina Longworth, Jami Bernard, Sarah Polley, Richard Linklater, Jeff Dowd, Doug Liman, David Sterritt, Marshall Herskovitz. Narrator: Patricia Clarkson.
Very much like a survey course for college freshmen, "For the Love of Movies: The Story of American Film Criticism" briskly covers a great deal of ground, and often engages with illuminating insights, but isn't designed to offer anything more than a cursory overview. Pic actually could wind up being a valuable teaching tool for educators in film studies programs, and might also attract receptive auds in cable and pubcast venues. Trouble is, Gerald Peary's once-over-lightly approach may disappoint the very people who'd be most inclined to view a doc on this subject in the first place.
Peary, a vet film critic and historian, spent several years conducting interviews with dozens of reviewers (and a few of the people they've reviewed), which he supplements with archival material and, only occasionally, readings from the work of key subjects.
Pic overall is structured as an era-by-era chronicle, beginning in the early 1900s and ending in the early 21st century, but often interrupts its march of time for comments from critics about their work habits, early influences and hopes (or fears) regarding the future.
Peary does a fine job of balancing gray eminences and young Turks in his lineup of interviewees. Stanley Kaufmann is authoritatively eloquent while describing the earliest reviewers (circa 1909-29) as writers who "were discovering film as they were writing about it." But Elvis Mitchell is all youthful exuberance while recalling his first gig as a critic: "The idea of going to the movies for free? That was like the express train to heaven."
Docu pays due tribute to such early masters as Frank E. Woods (who went on to co-script "The Birth of a Nation") and Otis Ferguson (whose brilliant career was cut short by his death in WWII), and allows some contemporary writers to speak appreciatively and sometimes amusingly about their peers and predecessors.
Stuart Klawans praises the idiosyncratic Manny Farber for writing "nothing that could be considered standard English." And John Powers can barely contain his laughter while recalling his first visit to a critics' gathering where those who had chosen sides in the long-running feuds between Pauline Kael and Andrew Sarris were, quite literally, seated at opposite ends of the room.
In his own interview, Sarris is just classy enough to muffle any remaining animosity he might harbor toward the late Kael. But he and others make little effort to hide their disapproval of another deceased scribe, Bosley Crowther, the longtime New York Times critic whose "moralistic view" of movies drove him to repeatedly pan "Bonnie and Clyde" (a vendetta, as legend has it, that ultimately cost him his job).
For all its attempts to offers an expansive and exhaustive historical account, the docu is riddled with glaring gaps and facile transitions. Some notables are extremely conspicuous by their absence. Inexplicably, there's absolutely no mention of Judith Crist, even though her prominent outlets -- "The Today Show," New York magazine and TV Guide -- made her, arguably, the most widely known U.S. critic in the 1960s and early '70s.
On the other hand, Peary dutifully hits most of the right notes while recycling much of the conventional wisdom, predictably if accurately singling out 1968-80 as the era "when criticism mattered." But while he tries to be balanced, there's no mistaking the disapproval in the docu's tone as it details how, in the Internet age, eager young upstarts are either democratizing or dumbing down film criticism.
Right from the start, "For the Love of Movies" cautions that film criticism currently is "a profession under siege," as newspapers and magazines pinkslip experienced scribes to slash expenses and/or skew younger. Ironically, the docu is even more affecting than it might otherwise have been because, since its completion, far more vets have been dropped from papers and periodicals. For anyone who has kept track of this critical condition, comments by the more wistful interviewees will sound almost painfully melancholy.
Production values are uneven, suggesting the pic was a labor of love cobbled together with pinched pennies. It will be interesting to see if any copyright holders complain about the abundant use of clips from classic movies.
U međuvremenu se nagomilalo nekoliko naslova koje sam gledao a nisam stigao da prokomentarišem.
Prvi među njima je HOUSE CALLS Howarda Zieffa, popularna komedija iz sedamdesetih sa Walter Matthauom i Glendom Jackson u glavnim ulogama, priča o hirurgu udovcu koji malo želi da uživa u postbračnim vezama a onda se pojavi žena u koju se zaljubi i može da bude sa njom samo pod uslovom da se u potpunosti posveti monogamiji.
HOUSE CALLS sam gledao odmah posle THE HOSPITAL i može se reći da taj film spada u seriju 70s komedija o bračnoj krizi među doktorima. S druge strane, imajući u vidu glavnog glumca, može se smestiti i u vezu sa filmom CACTUS FLOWER u kome Matthau igra zubara neženju koji razmišlja o tome da se skrasi.
HOUSE CALLS je neuporedivo efektniji od THE HOSPITAL jer je urađen u konvenciji romantične komedije, što ne umanjuje njegov satirični potencijal i otvorno kritikovanje lekarske etike, naročito u svetlu kapitalizma i činjenice da u tom trenutku lekari formiraju posebnu klasu bogataša u SAD. U tom smislu, HOUSE CALLS je zapravo mnogo efektniji kao politički pamflet od THE HOSPITAL. Dok THE HOSPITAL ima razbarušenost koja liči na njegove poltičke simpatizere, HOUSE CALLS ima pribranost mejnstrim filma bez gubljenja ieološke oštrice.
S druge strane, u poređenju sa CACTUS FLOWER, HOUSE CALLS je manje smešan i manje emotivan. Međutim, CATUS FLOWER jeste na neki način jedan od najboljih wilderovskih filmova koje Wilder nikada nije snimio a to je tough act to follow.
Međutim, HOUSE CALLS i danas stoji kao film visoke klase, kome vreme koje je prošlo nije previše smetalo.
* * * / * * * *
VETAR JE STAO PRED ZORU Radoša Novakovića je film o komunističkim ilegalcima u okupiranom Beogradu koji pokušava da spoji
tradicije trilera sa camusovskim i sartreovskim poimanjima morala i odgovornosti u revolucionarnoj borbi. Ukoliko bi se postavilo
pitanje koja dimenzija bolje funkcioniše, rekao bih da iako su obe eksplicitne, bolje funkcioniše trilersa dimenzija iz prostog
razloga što je zaplet bolje vođen od ideologije.
Naime, ideološka dimezija je zatomljena time što su pripadnici komunističke ilegale prikazani kao plemeniti i humani uprkos svpm,
strahu i obazrivosti, tako da se time devalvira ideološka premisa proistekla iz priče o devojci-ilegalki neočekivano puštenoj iz
Specijalne Policije koju drugovi počnu da sumnjiče za seriju hapšenja ilegalaca po Beogradu. Naprosto, ni Novaković ni Vučo nisu
imali hrabrosti da prikažu komuniste kao nemilosrdne pa samim tim ni odnosi među likovima ne dostižu paradigme koje su postavili
Sartre i Camus.
S druge strane, trilerska dimenzija je dobra pošto kada krenu hapšenja, mi samo znamo da puštanje devojke jeste deo masterplana
koji je osmislio islednik Specijalne Policije ali nismo upoznati sa detaljima tog plana i oni se polako otkrivaju. U tom smislu,
scenario Aleksandra vuča vodi stvari sasvim solidno i nudi nekoliko zgodnih preokreta i situacija.
Interesantni detalji su vezani za lik dede puštene devojke koji je bio učesnik Prvog svetskog rata i svojoj unuki ne može da
uskrati mogućnost da se bori za svoju zemlju, iako se brine za nju. Međutim, najkompleksniji i očekivano najbolje glumljen
karakter je lik Pavla Ugrinovića (ime aludira na čuveni pseudonim Pavle Ugrinov), islednika Specijalne Policije kog igra Branko
Pleša.
Lokacije su sasvim solidne, dosta je korišćen studio, a Novaković pokazuje da je prilično darovit u vizeualnim rešenjima, ne samo
u izboru lokacija (policijsko mučilište na mansardi, sastajalište ilegalaca u Botaničkoj Bašti) već i u tretmanu eksterijera.
Sve to čini VETAR JE STAO PRED ZORU jednim od solidnijih filmova o urbanim ilegalcima, i svakako jednim od ubedljivijih naslova iz
vremena prve faze razvoja naše kinematografije.
* * * / * * * *
Ponovo sam pogledao CONSPIRACY THEORY Richarda Donnera, film koji mi je još onomad 1997. bio vrlo zanimljiv iako ne do kraja dobar. Pomislio sam da će mi sad biti jasnije šta je zapravo problem ovog filma, ali nisam ništa bliži rešenju.
Sličan osećaj povodom ovog filma ima Roger Ebert koji smatra da je reč o sjajnom scenariju za mali film koji je onda studio naduvao da bude veliki spektakl i da je to bila greška. U principu, jedini je Ebert u analizi ovog filma pokušao da dokuči šta je problem jer je bio hookovan celim konceptom.
Ja mislim da je Ebert delimično na tragu problema, ali da ga nije definisao do kraja iz prostog razloga što se i ja slažem da je ovo verovatno najbolji Helgelandov scenario (LA CONFIDENTIAL ne računam) na nivou koncepta i egzekucije. Zaista se retko i u najjačem holivudskom high concept filmu, raspisanom do detalja sreće ovakva osmišljenost likova i stuacija i zaista jako retko u filmu svi elementi high concepta funkcionišu kao ovde.
Pre svega sam koncept priče o teorteičaru zavere koji stalno priča o tim teorijama dok se na kraju ne ispostavi da je jedna od njih tačna, je sjajan. Isto tako je sjajno to što se ispostavi da je on ne samo oko neke od njih u pravu već i da je on sam produkt jedne od zavera.
Zatim, ljubavna priča između dvoje junaka koja je jako slična ljubavnoj priči iz TAXI DRIVERa sa kojim ovaj film otvoreno polemiše, ne samo kroz to što je junakom day job da je taksista, nego i kroz detalje sa muzičarima na ulici, gde ludi muškarac postaje normalniji pored vrlo racionalne žene i vice versa dok se nađu ili ne nađu negde na sredini. Ovde ta ljubavna priča nije klasično nakalemljena kao u većini high concept filmova već govori o junacima i njihovoj transformaciji.
Zatim, sam glavni junak, koji je simpatičan, ali ne na veseo već na vrlo elegičan način, i u stvari je reinmterpretacija Travis Bicklea za nove okolnosti, svakako stoji kao jedan od upečatljivijih karaktera koji su se pojavili u komericjalnom američkom filmu.
Konačno, zaplet je odlično vođen, čak su i pasažne scene dobro osmišljene, a Donner je iako veteran sasvim solidno realizovao celu stvar.
I opet nešto fali filmu kao celini?
Ne znam da li je možda problem u ritmu jer recimo scenaristički znatno slabiji ENEMY OF THE STATE Tony Scotta mnogo bolje funkcioniše i ostavlja snažniji utisak kao celina od CONSPIRACY THEORY. Ili je problem u rediteljskom postupku koji je uz sva unapređenja ipak negde too 80s za svežinu scenarističkog materijala, jer Donner je u krajnjoj liniji gotovo 30 godina stariji čak i od veterana 80s akcijaša.
Ili je možda glavni junak previše mračan i ometa da se dobro osmišljena zabava slobodno razdvaja što bi nas dovelo do paradoksa da je u stvari previše kvaliteta upropastilo film, što se ranije dešavalo dobrim filmovima na blagajni, ali retko kada je suvišpe toga dobrog razaralo film u sebi.
Čini mi se da se možda baš to nemoguće desilo ovom filmu što ga ne čini manje zanimljivim i intrigantnim, naročito profesionalcima koji žele da se udube u neke od tananijih pitanja mehanike filmske priče i žanra u celini. U svakom slučaju, ovo je film kome ću se definitivno vraćati kako bih konačno dijagnosticirao njegov problem.
* * * / * * * *
Tzv. "teorije zavere" su mi zanimljive i trudim se da im pristupim ozbiljno, pa imam jedno viđenje Conspiracy Theory i zašto me taj film nije kupio. Elem, glavni junak je čudak, čovek koji me podseća na ekstremno otuđenog Milana Vidojevića. Unosi on sebe u te teorije, paranoičan je do tačke preteranosti i/ili komik rilifa a la Lone Gunmen. I, što ga u mojim očima pokopava, poverovaće u bilo šta, te će ozbiljne teorije trpati u isti koš sa onima koje to nisu. E, sad, kad on sam postane deo jedne od teorija, on sam nije dovoljno uverljiv glavni junak, a scenario u tom pogledu prema njemu ima ambivalentan stav - i suviše je komičan i paranoičan, pa i neuverljiv zbog toga, da bismo ga gledali u ozbiljnom rešenju zadate situacije.
Po meni, srž problema je scenaristin stav prema samom fenomenu teorija zavere. To jest, čini mi se da je preveliki skeptik ili je jednostavno nedovoljno potkovan u materiji da bi tu temu tretirao kako valja. Otuda ambivalentnost i neuverljivost u inače, filmski gledano, solidno odrađenom delu, 80s or not. Što se mene tiče, da su tu Stoun ili Linklajter (na primer) umešali prste, lopta bi bila spuštena taman toliko da glavni junak, pa samim tim i film, mnogo jasnije znaju kuda će.
Prisećam se sad, a davno je bilo kad sam ga poslednji put gledao, da postoji jedna faktografska greška u (izmišljenoj) teoriji o ubicama sa tri imena. Na stranu i to da pored svih mogućih postojećih teorija zavere scenarista pribegava nekim svojim, dopola osmišljenim. Sve je to klimavo i verujem da se oseća i kod onih koji problematiku ili ne pozaju ili je odbacuju.
E, now we are talking.
Sviđa mi se ovaj pogled koji si izneo. Ima nešto u tom totalnom prihvatanju teorija koje devalvira film. Odlično si izabrao Milana Vidojevića za poređenje. Upavo Vidojević za razliku od Lučića pristupa teorijama iskreno i ubeđeno, dok se kod Lučića vidi određeni cinizam i vidi se da nije autsajder kao Vidojević.
Jerry Fletcher kao junak ima taj problem što sve teorije tretira isto i što se na kraju, osim one priče o pokušaju da ubiju predsednika zemljotresom koja se usput polu-ostvari (vidi se na TV snimku) kao neki comic relief, on zapravo ne provali teoriju, nego je on sam deo zavere a teorijama zavere se bavi kao nekom vrstom psihoterapije kako bi osvestio i savladao činjenicu da su ga pretvarali u bornodinog ubicu. Meni je to kao plot device sasvim u redu.
Ono gde se scenarista klima u tretmanu teorije zavere je u tome što se on na početku sprda sa teorijama zavere, a onda u drugiom delu filma krene da ih sve obistinjuje, seti se priče o helikopteru o kome Jerry priča na početku i helikoptera koji ga zaista nadgleda na kraju. U tom smislu, iako je ovo plod jednog vrlo jasnog scenarističkog zahvata, čini mi se da film od priče o frikovitosti teorija zavere na kraju postaje velika apologija teorije zavere, i nudi tezu da su firkovi u stvari potpuno u pravu.
E sad, istina je tu negde na sredini, a ovaj film po svom opredeljenju ne gađa sredinu.
Inače, da, mislim da bi Stone razvalio ovaj film. za Linklatera nisam baš siguran jer on nema tu Stoneovu dozu aktivizma u pristupu stvarima. Međutim, i sam Stone je protagonista jedne od Jerryjevih teorija.
Pretpostavljam da se slažeš da ovo intrigantan flick koji nije zaslužio onako uniformno odbacivanje kakvo je doživeo kad se pojavio?
Pogledao sam DOED SNOE Tommy Wirkole. Ne pamtim kada sam poslednji put gledao nešto ovako glupo i besmisleno. To samo po sebi ne bi bilo problem, uostalom ovo je film iz podžanra koji karakteriše mnoštvo očajnih naslova (premda moram priznati da samu genezu monstruma nisam baš dokučio), kada taj film ne bi dolazio sa etiketom učesnika Sundancea, i umerenom podrškom žanrovske kritike.
Ta podrška mi zaista nije jasna. Ovaj film osim upadljivo idiotske i neobjašnjene premise ne nudi apsolutno ništa vredno pomena, a i ta premisa sadržana u ideji da zombifikovani nacisti ubijaju tinejdžere na kampovanju teško da može da privuče bilo kakvu pažnju.
Stoga, ovog puta sam se baš opekao zbog svoje otvorenosti ka egzotičnom žanrovskom filmu. DOED SNOE je film beokonskog nivoa, s tim što ga nisu radili naši poznanici pa je još manje zanimljiv.
pa dobro, sam si reko –povodom ZONE MRTVIH- da niko ne ide da gleda zombi film očekujući ne znam kakav scenario, a sad ti ovaj odjednom smeta.
da se razumemo – ne branim DEAD SNOW: to je jedan film isto toliko glup, nepotreban i nebitan, te lišen duha i svakog smisla postojanja koliko i ZONA MRTVIH.
razlika je samo u tome što je uslikan i režiran znatno bolje od ZONE, što su splatter efekti bolji i raznovrsniji (i pregledniji, tj uslikani tako da se u njima može uživati), što je gluma nešto bolja no u ZONI, te što ima više akcije a manje dosadnog tupljenja.
zbog svega toga, DEAD SNOW je znatno gledljiviji i zabavniji film od ZONE MRTVIH.
koju si ishvalio na sva usta.
ah, da: nju su radili beokonski drugari, pa je zato zanimljivija...
Imaš odgovor na svom terenu, na HORORu, da ne kopiramo sad na nekoliko topika.
Heh, ko bi rekao da Trent ima ovako sladak smisao za humor:
Najn Inč Nejl šala za ovogodišnji Prvi April (http://www.nin.com/strobelight/)
Ko bi rekao da Trent ume da se zeza... :D
...ovonedeljni broj Sveta javlja da je "Atelje TRAG" (poznat po saradnji sa Jelenom Karleušom) nabavio čuvenu i čudotvornu Timbalandovu klavijaturu, a da će je ponoviti u cilju izrade hita za Milana Stankovića!
"...svakom pravo poštujem do krvi, ali mora da se zna ko je bio prvi"
Pogledao sam THE CHILDREN Toma Shanklanda.
Uh, ovo je verovatno jedan od bizarnijih filmova koje sam gledao. Naime, odavno nisam video ovakav spoj vrlo solidne egzekucije i potpunog odsustva bilo kakvog smisla i logike u filmu. Meni ne smeta kada film nije opterećen logikom i smislom. Štaviše, umem zaista da uživam u takvim filmovima. Međutim, u filmu THE CHILDREN u pojedinim momentima zaista nisam uspevao da dokučim o čemu se radi i to ne in a good way.
Shankland je odličan reditelj, ja znam njegov rad sa tive i nimalo me nije iznenadio što je zaista sjajno realizovao ovaj film. međutim, čini mi se da ono što je želeo da ostane tajna za gledaoce (šta se zapravo dešava sa decom?) ostaje tajna i za samog reditelja, i da ni on nije baš najsvesniji kako da koncipira svoju priču.
Očigledno je da je Shankland hteo da uzme jedan high concept koji je atraktivan ali suštinski banalan, a to je da se usled neke infekcije deca okrenu protiv roditelja, i da ga malo zamulja, tj. da deca ne postanu carpenterovski demoni bez ličnosti nego da naizmenično lude i ubijaju sačuvavši sposobnost da budu umiljata, a onda je na tom putu uveo još neke elemente (neuverljiva sposobnost dece da anticipiraju i izazivaju nesreće koje bi teško izazvali čak i neki zreliji i vešti ljudi) koji su ceo high concept doveli u domen potpune proizvoljnosti, pošto deca napadaju roditelje nezavisno čiji su, a kako kasnije vidimo i nezavisno od uzrasta.
Ako tome dodamo da bi onda vrlo lako i sami roditelji mogli napadati svoje roditelje, postavlja se pitanje zašto ni četrdesetogodišnjaci nisu poludeli. Okej, na ovoj zabavi nije bilo njihovih roditelja, okej, ali zašto četrdesetogodišnjaci nisu imali simptome infekcije i povraćanja?
U svakom slučaju, svaki ulazak u logiku ovog filma je izlišan.
Ono što je osnovno pitanja dalje jeste da li film uprkos svojoj nelogičnosti isporučuje kakvu-takvu zabavu. Hm, i na to pitanje je teško odgovoriti. THE CHILDREN nije neka naročita exploitation extravaganza argentovskog tipa iako ima par groovy scena, mada se dosta toga dešava i van kadra, ili u upadljivoj elipsi.
Ali, s druge strane, film je zaista kratak i meni nije bio dosadan. Ne mogu da kažem sad da sam na bilo kom nivou zadovoljan, ali opet s druge strane, lagao bih ako bih rekao da mi je bilo strašno teško da ga pogledam do kraja.
Ako tome dodamo da je Shankland zaista celu stvar vrlo dobro postavio, da su mi glumci, a i deca bili sasvim u redu, i da je u vizuelnom smislu film izuzetno artikulisan, onda THE CHILDREN ne mogu da odbacim kao totalni promašaj.
Kao potpuni buff za Cronenbergov BROOD naravno da mi THE CHILDREN stoji jako daleko od paradigme ove vrste filma, međutim ne mgu mu osporiti jedan krupan kvalitet. U svojim kvalitetima i nedostacima (prilično velikim nedostacima kad smo već kod toga) THE CHILDREN je barem krajnje konzistentan. Konzistentnost je meni nedostajala u recenctnim britanskim žanrovskim filmovima kao što su EDEN LAKE, THE COTTAGE ili DONKEY PUNCH. Iako je suštinski, THE CHILDREN istinski jedino bolji od THE COTTAGE (s kojim deli scenaristu), on ima tu vrlinu konzistentnosti koja u velikoj meri, barem što se mene tiče, degradira i EDEN LAKE i DONKEY PUNCH.
U tom smislu, nadam se da će nova britanska scena koja je po raznim filmovima pokazivala razne adute, ali što se mene tiče nije još pružila neko kompletno delo, najzad uspeti da snimi jedno koje će biti u potpunosti zaokruženo.
* * 1/2 / * * * *
Notorious.2009.DVDRip.XviD-P2P
Tooooooooooooooooooooooooooooooooo!
Biggie je u kući!
Hollywood screenwriter Shane Black is fighting back against his ex-girlfriend's accusations of drug-fuelled abuse, insisting she made up the allegations and sued him after he refused to hand over a $1.5 million (£1.02 million) bribe.
Sonya Popovich filed suit against Black, who wrote films such as Lethal Weapon and Kiss Kiss Bang Bang, in February, claiming the writer repeatedly kicked, punched and choked her while they were dating back in 2006.
She further alleges that on one occasion, a cocaine-fuelled Black placed a gun in his mouth and threatened to commit suicide - before pointing it in her direction and shooting the wall.
But Black has blasted the allegations and is countersuing Popovich, claiming she is the one with the cocaine addiction and violent temper.
In legal papers filed in a Los Angeles court in March, Black accuses Popovich of smashing a glass vase against his head in one drug-fuelled rage, while hitting and scratching him on other occasions.
He also claims his former lover once got so high on cocaine, she lay "on the floor and began cutting her own arms and legs with broken glass."
And Black insists the legal action is her attempt to scam money from him after her lawyers sent a draft of the lawsuit to the star, "demanding that Black pay $1,500,000 to Popovich if Black wanted to avoid a 'sordid public trial," reports TMZ.com.
bigi je govno neopevano :oops:
Quote from: "lou benny"bigi je govno neopevano :oops:
Ako misliš na lešinu, ili fazu u kojoj se trenutno nalazi, onda je.
Ali zar ga nije opevao Puf Dedi? :idea:
Posle dužeg vremena, latio sam se bioskopske kopije, solidne ali ipak bioskopske, kako bih zadovoljio bloodlust povodom novog filma Rennyja Harlina.
U svakom slučaju, 12 ROUNDS je rennyjev povratak onome što najbolje radi, a to je akcija. Posle lutanja sa COVENANTom i CLEANERom koji su imali tek izvesne dodirne tačke sa dosadašnjim Rennyjevim radom, 12 ROUNDS je punokrvni, visokooktanski akcijaš.
Renny u Holivudu više ne važi za prvu rediteljsku ligu o čemu svedoči to da je 12 ROUNDS film od 22 miliona dolara, sa rvačem John Cenom u glavnoj ulozi i scenarijem Daniela Kunke koga ne mogu da tuže za ripovanje SPEEDa, DIE HARD WITH A VENGEANCE i POINT BREAKa samo zbog toga što su to sve Foxovi propertyji kao i sam 12 ROUNDS.
Međutim, kada se sve ovo uzme u obzir, 12 ROUNDS je pošten akcijaš kakav paradoksalno odavno nismo gledali. Naime, ako imamo u vidu budžet, Renny je prevazišao konkurenciju ovog tipa. Iako i filmovi poput CRANKa koštaju približno slično, oni pokušavaju da nadoknade svoju budžetsku svedenost nekim quirky detaljima. Nei 12 ROUNDS koji hrabro stupa vrlo ozbiljno tamo gde su stupali DIE HARD WITH A VENGEANCE, SPEED i POINT BREAK, bez ikakve ironije, napornog humora i sl.
Film je prepun akcije, izuzetno je dinamičan, iako je oslonjen na klišee, oni ne smetaju jer Renny sa neverovatnom lakoćom izlaže priču. Što se odnosa budžeta i onoga što isporučuje film tiče, 12 ROUNDS je apsolutno u ravni skupljih filmova ovog tipa.
John Cena u glavnoj ulozi izgleda, kako ga je jedan američki kritičar definisao, kao Matt Damon izobličen od steroida, i svakako da bi neki harizmatičniji glumac bio bolji za ulogu akcionog heroja, neko kao Jason Statham recimo bi sigurno uzdigao ovaj film. Međutim, u kontekstu ovolike količine akcije i tempa, Cena funckioniše pošto uglavnom ćuti i radi. Upravo je Statham karakterističan po takvim ulogama, i Cena sa njim deli još jednu karakteristiku a to je povratak čiste mišićne mase na ekran. Međutim, dok je Stathamovo telo brižljivo oblikovano, Cena deluje kao produkt steroida, i to dosrta neistesan, no s druge strane, vraća jedan od dragih aduta 80s akcionih heroja a to je čista fizička snaga junaka koja povremeno zaigra. To odavno nismo videli.
Što se Rennyjeve režije tiče, ona je najbliža Peter Bergovom multi-cam pristupu, o čemu svedoči i angažovanje David Boyda, DPa koji radi Bergovu seriju FRIDAY NIGHT LIGHTS.
Pa ipak, same akcinoe sekvence su vrlo old school po svojoj koncepciji i Renny zaista uspeva da mudro spoji old school i nu school i da iz žongliranja sa velikim brojem pozicija i pokreta kamere napravi delo velike energije.
Što se bioskopske sudbine filma tiče, otvaranje od 5 miliona nije bilo senzacionalno, no trenutna konkurencija je prejaka, film nije prikazan kritičarima, i izašao je u relativno malo sala. Međutim, posle DTV distribucije CLEANERa za Harlina je dobro da se vratio u theatrical milje.
* * * / * * * *
Par fotki e-prasica
http://3.bp.blogspot.com/_OjMiCmvmfKw/Sbf_Ka70nlI/AAAAAAAAAGM/Jpo3Tu6oufE/s1600-h/054_prerender_01.00041.jpg
http://4.bp.blogspot.com/_OjMiCmvmfKw/Sbf_Xw_3eYI/AAAAAAAAAGU/OISRjYAh9pU/s1600-h/031_prerender_novi+%280-00-02-10%29.jpg
Pogledao sam sinoć posmrtne ostatke filma POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA Dragoljuba Ivkova koje je Ginger vrlo dostojanstveno privolio na disk, ako imamo u vidu da mi je otac pričao kako je ovaj film još pre telekiniranja bio dostupan na nekoj prilično potrošenoj kopiji koju je život ozbiljno izmontirao.
Ovaj film je u suštini jedini reprezent opsesije naših scenografa krimi žanrom. Pored srpskog Cedrica Gibbonsa, Dragoljuba Ivkova, koji je uspeo da pored zmašne scenografske karijere i režira dva filma, veliki fan krimića bio je i čuveni Vladislav Lašić ali nažalost svoj krimi scenario nikada nije realizovao.
POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA je specifičan krimić pre svega po tome što ga je proizveo Kino Klub Beograd, dakle kuća u kojoj su ponili crnotalasovski, i koja se nije bavila mejnstrim i žanrovskim filmom. U tom smislu, POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA ima neka aletrenativna obeležja koja ga razlikuju od krimića koje je u to vreme snimao Žika Mitrović.
Naime, Ivkov donosi snažnije uticaje francuskom Novog Talasa, ili recimo ekscentričnih krimića koje su radili autori poput Josepha Loseya. DP je bio Aleksandar Petković, jedan od najbitnijih DPjeva u istoriji naše kinematografije, a svakako najbitniji za Crni Talas, i film ima visoku vizuelnu kulturu. Naravno, teško je govoriti o vizuelnoj kulturi filma kad se gleda na ovako ruiniranoj kopiji, ali primećuju se lucidno izabrani uglovi snimanja i dobar vizuelni izraz sa malim brojem pozicija kamere.
Ovaj film je interesantan i zbog poprilično hrabrog pokušaja da se snime automobilske potere koje su, imajući u vidu vreme kada su nastale, sasvim pristojne.
Scenario potpisuju glumac Dušan Janićijević i Milan Nikolić. Morao bih da proverim da li je to THE Milan Nikolić čuveni SFRJ pisac krimića ali pretpostavljam da jeste, sudeći po žanru. Film je lepo koncipiran na nivou preokreta, samo vođenje priče je moglo biti veštije, međutim za naše uslocve, pa čak i uslove euro krimića tog vremena, to je sasvim u redu.
Ako imamo u vidu novotalasovske i ekscentrične uticaje, POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA je vrlo skladan film. Sigurno bi bio skladniji da je američki, ili barem rađen pod američkim uticajem kao što je u to vreme radio Žika Mitrović.
Na svu sreću, novotalasovski uticaji su prisutni u poigravanju kompozicijom kadra i izvesnim dijaloškim deonicama, ali ne razbijaju osnovnu uverljivost filmskog prizora kao što je to bio slučaj kod samih francuskih izvornika.
Možda me utisak vara jer je kopija koju sam gledao dosta propala, ali POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA je jedan vrlo solidan mali film. Gledao sam ga kao dete i bio mi je spooky i nejasan. Sada sa većim strpljenjem ostavlja bolji utisak, naročito kao karika u evoluciji žanra kod nas.
* * * / * * * *
Malo RTS ezoterije...
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1641
...on the topic, Kovač br. 2...
Синиша Ковачевић: Моје је да корим род
Мој основни посао је да поставим питање, да људе забринем, не да их уљуљкавам. Можете горку таблету дати неком и са оном шећерном емулзијом, али ја сам изабрао да је изгњечим и да је понудим као лек са потпуном свешћу о комплетној горчини, каже аутор серије "Горки плодови" у интервјуу за Интернет портал РТС-а.
Синиша Ковачевић је "Горке плодове" написао као круну свог (досадашњег) рада, као писац који и уме, и зна, и може. За своје студенте, за нашу децу, за све оне који ће на овом згаришту наше нације, наших уништених живота и опште срамоте изградити, Боже дај, ново доба.
Ковачевић је рекапитулирао, дефинисао и детронизирао све оно што је последњи тренутак да видимо са екрана телевизије која је, као Медијски јавни сервис, дужна, пре свега, да да својим гледаоцима, за њихово и своје душевно здравље.
Претходним исказом завршен је текст рецензије Ковачевићеве серије, а нама је тај део послужио и као шлагворт са разговор са аутором који још од младалачких дана није избегавао да "плива против струје".
Ви сте драмски писац који није бежао од тешких тема, али, да ли сте се надали да ће обрада таквих тема изазвати толико бурне реакције и да ће "Горки плодови" привући велики број гледалаца?
Оно што одређује тај фамозни индекс гледаности је квалитет. Суштина је у томе да је некадашња југословенска, а сада српска телевизијска публика подизана на врло високим естетским стандардима некадашњих серија.
Одличан темељ, постамент будућим серијским програмима, поставио је велики телевизијски уметник Лола Ђукић. Али касније се то, кроз један озбиљан уметнички третман, претворило у нешто што су телевизијски празници, буквално.
То је само стицај политичких и социолошких околности што је једног тренутка производња екстремно квалитетних и добрих серија престала - да вас подсетим на раније серије које су рађене овде од "Чедомира Илића" до "Камионџија", преко фантастичних руралних серија какве су биле "Музиканти" или "Грађани села Луга", па ремек дела какви су "Више од игре" а, у исто време, одличне серије бивше браће као што су "Мало мисто", "У регистратури" или "Грунтовчани", "Рођаци и синови", "Куда иду дивље свиње"...
А сад, зашто је серија веома гледана. Ја ћу вам без имало лажне скромности одговорити зато што је веома добра.
Због тога што је она одлично писана, одлично режирана, одлично глумљена, зато што је актуелна, жестока у осуди свега онога што наш човек препознаје као омчу око индивидуалног или колективног врата сасвим свеједно, зато што је другачија од других.
За "Горке плодове" сте рекли да је дело писно "без аутоцензуре". Шта је захваљујући томе публика добила и шта је то Вама значило током стварања?
Кад сам рекао аутоцензура, мислио сам на једну специфичну врсту аутоцензуре која је индукована сиротињом.
Кад почињете да пишете сцене за филм или за телевизијску серију или за позоришну представу чак, парадоксално, али је тако, ви полазите од претпоставке да би то било снимљено или да би то било играно у позоришту... Па кажете, хајде да нема дванаест ликова колико то захтева биологија и органика тог комада, него ћу смањити на осам да би било јефтиније.
Па ћу онда тих осам ипак свести на шест. Па ћу рећи, уместо да ми се драма дешава у 18. веку, јер је онда потребан костим из тог периода, специфична врста реквизита, оружја... хајде нек се дешава у 20. веку.
И на крају, уместо да пишете серију и да је режирате на начин на који она то заслужује и који захтева, ви дођете до тога да сте урадили причу о два човека у сандуку за кромпир.
Тако да сам ја овај пут, свесно и с намером, уз помоћ својих младих сарадница, које су све моје бивше студенткиње, правио серију по властитом укусу, ризикујући да никад не буде снимљена.
Ако је потребна сцена у којој главни јунак трчи по аеродромској писти за женом која га напушта авионом летећи на Нови Зеланд, ја сам ту сцену написао ризикујући да она не буде снимљена. Ако ми је било потребно крцато Народно позориште, ја сам такву сцену написао, ако ми је требало да се из брода у поноћ на сред Дунава искрцава шверцована роба, ја сам ту сцену написао. Ако ми је била потребна гардијска јединица постројена са комплетном опремом, ја сам то написао.
Стицајем околности разних, дакако и способности мојих продуцената и фактора среће, ја сам све то успео да снимим.
Серија је лишена и аутоцензуре у том смислу да она непорециво говори "попу поп, а бобу боб", али је та врста одсуства цензуре која иде ка симплификацији и појефтињењу саме серије једнако опасна по серију, као и страх од политичких реперкусија.
У том смислу, ова серија је управо онаква каква је требало да буде и ја немам ни један алиби за ту серију, дакле комплетна одговорност је моја, ја од овога боље не умем.
Уметност је сведок времена
Да ли ангажованост писца у Вашем случају значи да критика друштва и мора да буде оштра, директна и опора?
Имате одличну серију "Бела лађа" која нема ту врсту опорости, која је критична а која критикује с једном одређеном количином беневоленце. То је ствар сензибилитета.
Имате, опет с друге стране могућност да кроз властити интелектуални ауторски исказ ви сведочите о свом времену. То је отисак вашег срца у прашини вашег времена.
Мој лични став, мој избор је да сведочим на начин на који ја то радим и тврдим да је уметност бољи сведок, него било која друга сведочења.
Шта мислите шта је боље сведочанство једног времена, Политика из 1921. године или Нушићева "Госпођа министарка"?
Из те појачане одговорности, да се на основу ваших сведочења архивира вечитост једног времена, "ars longa, vita brevis", кажу Латини, тај систем вредности се увећава, што не значи да кроз добру комедију такође не сведочите о свом времену.
Шта је "Народни посланик" него једна каламбурски духвита, бескрајно духовита, сурова критика једног времена, једног накарадног парламентаризма и једног накарадног система вредности.
Шта се десило са системом вредности од времена које приказује, рецимо, "Велика драма" до времена осликаног у "Горким плодовима"?
Све се променило нагоре. Сад сте дошли до нечега што ову земљу чини најнесрећнијом земљом у Европи. То је просто неопозиво.
У категорији емоционалне географије, најзначајнији простор ове земље је окупиран. На њему је проглашена нека назови држава.
То је место у коме су рођени српска држава, култура, језик духовност, традиција, најлепше песме лирске и епске. Свима нама је место рођења Косово, без обзира на то да ли сте рођени у Земуну или Сомбору.
Имате други северни део те предивне земље која је тако овог тренутка покушава да обуче неку аустроугарску риту која се зове квази аутономија, то је сад краћи пут у неко будуће отцепљење.
Имате милион и по Срба преко Дрине који су загледани у Београд као у Јерусалим, а из Београда не добијају ништа, и којима се прети врло артикулисно, у политичком смислу, једним брзим, не бих рекао унијаћењем, али једном брзом асимилацијом унутар неке унитарне Босне и Херцеговине.
Имате овде систем вредности у коме нема друштвеног сегмента у коме нисте произвели мафију, почев од предшколске, школске, медицинске, факултетске, спортске, нарко, грађевинске, саобраћајне, да не набрајам даље.
И имате трагичну и тужну слику да је пола милиона најлепших људи одлучило да тамо негде рађа неку децу чији језик њихове дедови и бабе овде неће разумевати.
И имате трагичну слику и ситуацију да 30.000 Срба више умре, него што се роди. То вам је као да се један Сомбор или једно Смедерево сваке године избрише са мапе Србије.
Имате трагичну слику да се миграциона политика ове земље држи ван сваке контроле, да је комплетна источна и јужна Србија на путу за Београд.
Драмски писац Аца Поповић је са доста цинизма говорио "у комунизму сви ћемо живети у Београду". Ми ћемо ту комунистичку утопију остварити врло брзо, при том нам држава зашикарује и закоровљује.
Имате ситуацију да ова земља има потпуно оштећен суверенитете, готово да га нема, да ви за сваку важну политичу одлуку морате питати америчког, немачког или холандског амбасадора.
Имате тугу и опомену с државе. Имате владу која је на власт дошла лажући народ бескрупулозно, дакле, гледајући у икону са руком на јеванђељу су били у стању бесловесно да лажу. Да вас подсетим о тим неким акцијама где ће свако добити хиљаду и кусур евра, да је Фијат на путу за Крагујевац, а да је Мерцедес на путу за Прибој, да ће се Боингови авиони производити у Панчеву.
И сад сте у једном политичком амалгаму у коме је само до власти, дошло до тога да ће се ове старе лажи елиминисати, не извињењем, не идејом да се тражи да се опрости него фабрикацијом нових већим лажи.
Имате пример једног тајкунског богаћења у коме су два посто грађана Србије узели 98 процената комплетног богатства ове земље, а 98 процената сиротиње батрга да некако расподели оних преосталих два посто.
Имате ситуацију да се у Војводини групишу латифундије какве никад у њеној историји нису постојале. Дунђерски никад у историји нису имали толико земље, колико имају садашњи латифундисти.
Мој основни посао је да поставим питање, да људе забринем, не да их уљуљкавам. Можете горку таблету дати неком и са оном шећерном емулзијом, може, али ја сам изабрао не да је намажем том емулзијом, него да је изгњечим и да је понудим као лек са потпуном свешћу о комплетној горчини.
Моје је да вам ставим камен у ципелу. Моје је да вам укажем на то, наука је ту да даје одговоре.
Ја ћу да питам, да вас забрињавам, а политика и наука, научне дисциплине треба да знају одговоре.
Лепо је живети за отаџбину
Ваша дела говоре о великим националним заблудама, која наша заблуда је најопаснија за опстанак?
Ја мислим да је најопаснија ствар што ми понављамо грешке, што се из тог колективног трагизма и из колективаног дешавања не извлаче никакве поуке.
Буквално смо као народ склони да исту врсту грешке поновимо за 10-15 или 20-30 година.
Да се појави нека друга политичка оптика у којој ће свет, као што је крајем 80-их одлучио да Југославија не треба да постоји, ако се у главама неког Обаме или тако неког појави идеја да сада поново због одређених геостратешких разлога треба формирату Југославију, први који ће у тај караказан потрчати биће Срби.
Биће потребне две песме о братству и јединству и да поново зајапурени потрчимо да бранимо Трст или да Триглав сматрамо својим.
Друга ствар, то је потреба да се кроз једну мортуалну естетику подигне комплетна митологема о потреба да се гине.
Немам ништа против. Ја немам морално право да говорим против погибија за неке велике узвишене циљеве, јер бих тако говорио против Термопила, против Мојковачке битке, против Галипоља, против Ватерлоа, против московске или стаљинградске битке.
Постоје историјски тренуци кад је то заиста неопходно, али постоје прилике и ситуације кад треба кроз неки идеалистички поглед на свет величати живот и рађање.
Има ли шта лепше него да се гине за отаџбину - па има: Да се за њу живи, да се кроз тај искорак од мортуалне ка тој естетици живота, радости живљења, производње радости, производње деце, производње потомака дође до нечега што је један нови квалитет.
Говорим о томе да је лепо волети, да је лепо бити вољен, али са свешћу о томе да постоји одређена врста ирационалних љубави које су недвосмислене и о којима се не полемише.
То је љубав према детету. Нисте сигурно бирали рођено дете па га волите свом љубављу овог света, али са одговорношћу да приметите и хендикепе код тог свог детета. Ако вам је дете слабовидо или приметите разрокост, ви сте не у обавези да то приметите него је то нешто што се од вас очекује. Нећете рећи моје дете је око соколово, него ћете то дете за руку па ћете га месецима водити на неке корективне вежбе.
Нисте бирали ни родитеље, па претпостављам да их волите са свом силином неке љубави коју заслужују. Можда тата попије неки вињак више него што бисте ви волели, можда мама има неки килограм више, можда мама има само основну школу, а тата је металостругар, можда бисмо више волели... али је љубав према њима, без обзира што нису изборна категорија, нека цивилизацијска или инстиктивна константа.
И напокон, долазимо до љубави према отаџбини, према земљи која нам је дата. Ни једну од тих ситуација нисте бирали и сад се појављује систем вредности у коме вам неко каже да је љубав према отаџбини непотребна.
Реците то неком Французу, он ће вам рећи да сте луди, послаће вас код неуропсихијатра.
Напокон, четврта љубав о којој говоримо је такође ирационална, је партнер. Кад укључите рацио већ је касно.
То су ствари које не можете рационално опредељивати, али оне вас не ослобаћају одговорности да о њима говорите.
Ми имамо као народ и фантастичних особина. Ми смо прво креативни, интелигентни, гостољубиви, лако учимо, заиста с једном фантастичном лакоћом.
Мислим да смо интелигентан народ врло, с једном богатом традицијом, с једном врло развијеном уметничком жицом.
С друге стране смо народ који нешто нема претерано развијену свест о колективитету, о томе да ваша слобода није неограничена, него да завршава тамо где хендикепира слободе других људи.
Јако бих волео да преузмемо неке европске хигијенске навике и кад шетамо псе и кад бацамо ђубре, да водимо рачуна о најугрожениојим слојевима друштва, а то су најмлађи и најстарији суграђани.
Али то је просто нешто, што смо ми. Е сад моје је што рекао Стерија да "карам род", да корим.
Обичан човек, политика и етика
"Горки плодови" показују немоћ обичног човека. Има ли наде за мале људе, имају ли ипак неки начин да се боре са суровом свакодневицом и где је праг људског достојанства?
Не знам где је праг, бојим се да не постоји. Постоји тај имагинарни орган у сваком човеку који се зове трпило и оно је код неког тање, код неког дебље, па неком лакше пуца, неком брже.
Али се питате где је то колективно у Аушвицу, у Јасеновцу. Питате се где је то колективно трпило кад двојица Усташа спроводе сто људи тек благо везаних неким жицама да их гурну у јаму у Херцеговини.
Е сада та врста колективног инструмента за самоодбрану такође постоји. Да га нема не би било Француске револуције, да га нема не би било Спартакове побуне робова у старом Риму, да га нема не би Наполеон онако страховито био поражен у Русији.
Мали човек, знате како свако може да мења свет у оној мери у којој му је дато, не можемо говорити о једнакој одговорности.
Пекар је ту да прави добар хлеб и да не краде на мери, да ако продаје хлеб од килограм да тај хлеб заиста буде килограм да не буде 900 грама, лекар је ту да лечи, колико год може боље и да му не пада напамет да фаворизује неког ко ће му гурнути 100 евра или чоколаду у џеп, учитељ је ту да учи.
Тако се поправља човечанство, тако што обућар ради добро обућу, лекар одлучно лечи, а политичар, дајући све од себе са свешћу о властитој одговорности, покушава да буде колективну усрећитељ.
Њихов опис радног места, њихов посао је да колективно усрећују или да колективно унесрећују.
Њихов посао није богатсво и пут до привилегија, није пут до црних џипова, макар их поклањали и симпатизери странака, није пут до до Дедиња, макар само рентирали неку вилу тамо, него је то једна тешка, ужасно тешка теретна врећа која се носи са идејом и свешћу да сте изгубили право на приватност, право на грешку, да није пријатно бити окружен боди гардовима.
Никада више не можете прошетати Кнез Михаиловом или попити хладно пиво у августу с пријатељима на Дунаву, јер ће вас или неко извређати, или прићи да вас потапше по рамену, или покушати да убије, или тражити услугу од вас. То су тешке ствари.
То није нимало весео живот, али је то ствар нечијег избора, ко им је крив сами су то хтели. У том смислу без неких радикалних промена, али не толико промена "сјаши Курта да узјаши Мурта" мора доћи власт која ће бити свесна властите историјске одговорности, која ће платоновски следити идеју да су политика и етика две рођене сестре и да морају руку под руку.
Политика без морала није политика, то је тлачење, а на адресама наших политичара, нарочито ових који су на власти, етика се или иселила или пакује кофере.
РТС као духовна вертикала
Oсновни квалитет РТС-а овог тренутка је што има тако добру понуду од руралних серија какав је "Рођак са села" и Бајићева серија, преко сатирично интонираних критичких серија какве су Павићеве "Беле лађе" до одличне Шотрине мелодраме, која у једном одличном новелистичком венецуеланском обрасцу проналази упориште у специфичностима домаћег тла.
Тај успех није нимало случајан. Основни квалитет, компаративна предност РТС-а је, у овом тренутку, богатство понуде.
Индекс гледаности националној кући не треба никад да буде приоритет, то није ваша основна брига.
Ваша брига треба да буде да направите одличан програм: информативни, спортски, музички, документарни, образовни, драмски, серијски. И онда ако се као последица одличног програма појави индекс гледаности онда толико боље.
Али немојте никад пренебрећи чињеницу да у трци између Бетовена и Даре Бубамаре, Бетовен увек губи - мада немам ништа против дотичне госпође.
У том смислу ако производите добар програм доћи ће и гледаност.
Додајте томе и одређену врсту маркетиншке препарације која је сад неопходна. Раније није требало да рекламирате телевизијски производм, сада је то врло потребно и имећете гледаност.
Национална телевизија је култулорошки стуб носач. Вама је ново модерно време определило функцију да представљате тај корифејски, светионички феномен културног дисперзирања једне нације.
Знате ли да рецимо деца у Новом Саду немају биоскоп, знате ли да ниједан дечак или девојчица из Прокупља, Сремске Митровице или Пријепоља никад неће бити у позоришту у свом граду. Знате ли колико је библиотека затворено да би се отвориле кладионице, знате ли, знате ли...
У том смислу, ви сте могућност некој деци да, пре доласка у на студије Београд, виде шта је позориште, да први пут у животу чују неки концерт класичне музике, да гледају своју репрезентацију на светском првенству у Аустралију у било чему И ту врсту корифејности, ту врсту, без имало патетике, националне службе ви морате да поделите на најбољи могући начин и са посебном свешћу о властитој посебности.
Ове остале приватне телевизије то немају. Они у трци за гледаношћу самим тим и за новцем да би преживели, имају право на уступке, то право им се не сме одузети, дочим ви као неко ко представљату ту духовну вертикалу на то нема право.
Биобиблиографија
Синиша Ковачевић је рођен је 30.05.1954. године у Сремској Митровици.
Факултет драмских уметности, одсек за драматургију, завршава у Београду као најбољи студент у својој генерацији. Пише за радио, филм, телевизију и позориште.
Бави се филмско
Utamničen niški popularizator filma
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/04/hapsenje-niskog-pirata.html
Pogledao sam THE GRAVY TRAIN Jacka Starretta. Starretta sam zapazio kao vrlo solidnog grindhouse reditelja sa filmovima A SMALL TOWN IN TEXAS, RACE WITH THE DEVIL i pokušajem mejnstrim blaxploitationa sa CLEPOATROM JONES.
THE GRAVY TRAIN mu je od svih ovih možda najkompletniji film, iako moram priznati da i RACE WITH THE DEVIL ima svoje adute, gledan noću na VHSu.
Ovo je film na kome je pod pseudonimom, kao scenarista radio Terry Malick. Ne znam koliki je njegov doprinos tome što je ovaj film vrlo razbarušen, veseo, anarhičan, i transgresivan. Međutim, THE GRAVY TRAIN apsolutno jeste na liniji veselih anarhičnih akcionih komedija tog perioda koje su porodile ceo 80s buddy podžanr, naslova kao što su FREEBIE AND THE BEAN ili BUSTING.
Ono što je glavni adut filma GRAVY TRAIN su karakteri koji su zaista definisani svojim nerealnim ambicijama i svojim apsurdnim doživljajem sveta koji su doneli sa sela u veliki grad. Drugi adut je svakako par sjajnih scena, a naročito finale koje se dešava u zgradi koju uparvo ruše velikom kuglom za rušenje, koje je zaista ingeniozno i nadrasta inače vrlo jasne B-korene ovog filma.
Zbog svoje kompaktnosti, dinamičniosti i energije, GRAVY TRAIN zaslužuje svaku pohvalu. Starrett nije dovoljno vešt reditelj (bio) da snimi klask, ali snimio je jedan solidan B-film koji odlično funkcioniše i danas, što je velika stvar imajući u vidu da je namera u polazu bila da se snimi nešto za jednokratnu upotrebu.
* * * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Utamničen niški popularizator filma
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/04/hapsenje-niskog-pirata.html
...i još na istu temu...
Intervju, Lidija Komlen-Nikolić, posebni tužilac za visokotehnički kriminal
ZATVOR ZA UPORNE PIRATE
Uspešni smo u suzbijanju piraterije, ali nam nedostaje zakonska regulativa za borbu protiv prevara putem interneta
Posebna tužiteljka za visokotehnički kriminal Lidija Komlen-Nikolić kaže da su srpski sudovi konačno, umesto novčanih i uslovnih, za pirateriju počeli da izriču i bezuslovne zatvorske kazne, ali se ima obzira prema izvršiocima koji su mladi i nezaposleni ljudi.
U intervjuu za Press Nikolićka kaže da su za poslednje dve godine donesene 62 pravosnažne presude za povredu intelektualne svojine, od čega je 90 posto za pirateriju. Od tog broja samo su dve presude bezuslovne i izrečene su u Nišu.
.
- Reč je o višestrukim povratnicima, koji su pre toga dobijali i novčane i uslovne kazne. Koliko znam, ta dva lica su izdržala svoje zatvorske kazne.
Najavljen je stroži odnos prema izvršiocima krivičnog dela piraterije?
- Da, u 2007. godini šestoro ljudi dobilo je bezuslovne kazne zatvora za pirateriju, pa prema tome ne mislim da je sud blag kada je o izvršiocima ovog krivičnog dela reč. Jer, postoje okolnosti koje moraju da se ispune da bi neko dobio bezuslovnu zatvorsku kaznu. Postoje krivična dela koja su društveno opasna i ona koja to nisu. Većina izvršilaca krivičnih dela su muškog pola, između 20 i 25 godina, dakle mladi ljudi, i mahom nezaposleni. Sud je uzeo u obzir sve okolnosti i nije bilo osnova da se neka osoba koja ranije nije osuđivana odmah šalje u zatvor.
Šta se dešava sa zaplenjenim materijalom?
- U dogovoru sa Okružnim sudom, krenuli smo sa uništavanjem diskova. Samo prošle godine na teritoriji Srbije oduzeto je oko 190.000 diskova. Najveći problem je to što moramo da platimo uništavanje materijala, a to se još uvek radi reciklažom, što je skup postupak. Ali, ne postoji drugi način, nažalost. Oni predstavljaju ekološki problem i ne mogu da se bace jer materijal od kojih su napravljeni ne razgrađuje se u prirodi.
U poslednje vreme aktuelne su i prevare putem interneta, šta preduzimate povodom takvih pojava?
- Bavimo se internet prevarama i takozvanom internet piraterijom, ali nam je najveći problem nedostatak zakonske regulative. Što se tiče dečje pornografije, za to, nažalost, još uvek nismo nadležni. Imamo, na primer, veliki problem sa upotrebom platnih kartica, a u poslednje vreme veoma su popularna je elektronska krađa novca, ali ni za tu vrstu kriminala još uvek nismo nadležni. Pre desetak dana poslali smo dopis Ministarstvu pravde da izmeni član zakona.
Četiri godine borbe
Posebno tužilaštvo za borbu protiv visokotehničkog kriminala osnovano je 18. jula 2005. godine stupanjem na pravnu snagu Zakona o organizaciji i nadležnosti državnih organa za borbu protiv visokotehnološkog kriminala. Lidiju Komlen-Nikolić imenovao je republički tužilac, 20. februara 2007. godine, za posebnog tužioca za borbu protiv visokotehnološkog kriminala. U Odeljenju za visokotehnološki kriminal u Okružnom sudu u Beogradu formirano je istražno odeljenje sa dvojicom sudija.
Faris Shocked By Movie Sex Scene
7 April 2009 9:15 AM, PDT
Anna Faris was horrified when she shot her sex scene with Seth Rogen in new movie Observe And Report, because she had to be unconscious, naked and covered in vomit.
Rogen's mall cop uses tequila to lure Faris' character into bed in the new comedy.
The actress only agreed to go ahead with the scene because she was convinced it would never be approved by studio censors.
She tells Starpulse.com, "(Director) Jody (Hill) was like, 'Okay, you guys are having sex and you're going to have some vomit come out of your mouth, you're passed out and your boobs are jiggling all over.'
"I was like, there's no way (they'll let this pass)'. There's no way. I'll do it, sure, because I don't want to be a stick in the mud but there's no way this is going to make it in the movie."
But the scene did make the final cut - and now Faris has seen the footage, she's had a change of heart: "I'm grateful, I'm grateful. I'm grateful that the movie is unapologetic."
Pogledao sam 11:14 Greg Marcksa, film iz 2003. godine koji je realizovala ekipa vrlo ozbiljnih profija kao klasičan showcase crnohumorni neo nir. Tako se recimo pored Marcksa koji je na kraju skončao kao DTV reditelj, u ekipi pojavljuje Shane Hurblut, McGjev DP na TERMINATOR SALVATION i poznati britanski kompozitor Clint Mansell. Među producentima je pak Hilary Swank, a film je na kraju distribuirao New Line.
Ovo sve sugeriše da je reč o nekakvom ozbiljnom ostvarenju, međutim 11:14 je krajnje rutinska rašomonska crna komedija, koja svoj pretenciozni pokušaj da bude edgy zaista vrlo slabo obogaćuje nekim istinski kvalitetnim idejama, ta čak i sporadični interesantni i bizarni detalji bivaju utopljeni u masi krajnje mediokritetskih rešenja.
Stoga 11:14 funkcioniše isključino na nivou čak ne ni pojedinačnih scena, već više na nivou pojedinačnih situacija unutar scena. Što se tehničke realizacije tiče, ona je vrhunska i uopšte ne čudi da je Shane posle postao McGjev snimatelj.
Ipak, uprkos dobrim kritikama reditelj Marcks je izvukao deblji kraj što je moram priznati interesantno, ne zato što mislim da je to veliki gubitak za američku kinematografiju niti da on zaslužuje da radi nešto ambicioznije, nego prosto zbog toga što je ovaj film na nivou čiste mehanike i inscenacije vrlo solidan i pokazuje da bi on mogao da uradi i neki studio film. Isto tako, kritike u uglednim časopisima su podržavale ovaj film, pa je tim pre čudno da je skončao radeći DTv za Joel Silverovu kuću Zinc.
Ipak, očigldno da ova vrsta indie filma više nije dovoljna da se izgura showcase koji bi ubedio studio, što možda i nije tako loše.
* * / * * * *
Pogledao sam DRIVE, HE SAID Jacka Nicholsona.
Nicholson je u kreativnom smislu možda i najveći u ligi novoholivudskih glumaca koji su se tokom sedamdesetih nadmetali za titulu najboljeg, u ekipi sa Al Pacinom i Robert de Nirom. Iako su i Pacino i De Niro imali svoj projekte ali pre svega u vanity domenu, Nicholson je eksperimentisao sa režijom i pisanjem scenarija još u fazi kada je bio u Cormanovoj ekipi, dakle dok još uvek nije imao vanity o kome bi iko brinuo.
DRIVE, HE SAID je njegov debitanstki film, prepun problema i rupa ali sa jednom nepatvorenom nerhijom kakva se retko sreće. Iako ne funkcioniše sasvim kao celina, DRIVE, HE SAID je uspeo instinktivno da zarobi enerhiju američkih fakulteta u vreme anti-ratnog pokreta, pokušaja oslobođenja kroz seks i drogu, i kma koliko paradoksalno zvučalo, da bude jedan od napotentnijih filmova na temo, of all things, amaterske univerzitetske košarke.
Stepen uspešnog kanalisanja svoje ljubavi prema košarci koji Nicholson pokazuje u ovom filmu je neverovatan. Danas kada glumi u često bizarno komercijalizovanim filmovima, mahom samog sebe ili sedi u prvom redu na utakmicama Lakersa, Nicholson ume da deluje karikaturalno, ali DRIVE, HE SAID je upravo primer puta koji je morao da pređe kako bi i danas imao ogroman street cred.
Nicholson ne igra u ovom filmu. Glavnu ulogu igra William Tepper, takođe jedna od svestranih faca američkog nezavisnog filma i pozorišta tog vremena. On donosi jednu ulogu koja je po svom konceptu slična nečemu što radi Elliott Gould, samo još relaksiranija, distanciranije i uverljivija. Michael Margiotta pak igra ulogu koju bi u filmu zapravo igrao Jack Nicholson, sudeći po intenzitetu i character arcu lika koji glumi da je lud kako bi izbegao mobilizaciju sve dok zaista i ne poludi.
Ipak, možda najupečatljiviju rolu ima Bruce Dern kao košarkaški trener. Uopšte ceo košarkaški zaplet je i najzanimljiviji u filmu, jer je on zapravo to što ga naročito izdvaja. Dern donosi ubedljiovost liku košarkaškog pedagoga, opsednutog pobedama i rešavanjem problema u ekipi.
Nicholsonova reiteljska egzekucija je u principu novotalasovska, sa posebnim nadahnućem u scenama košarke, dosta eksplicitnog seksa i dobro vođenim glumcima.
DRIVE, HE SAID ne funkcioniše kao idealna celina, međutim, svi nedostaci mu se mogu oprostiti pošto ispunjava osnovnu funkciju nezavisnog filma a to je da ponudi nešto van glavnog toka.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE RAPTURE Michaela Tolkina.
Ranije sam još čuo bio o ovom filmu da je interesantan. Međutim, nikako mi nije dolazio na red, i sad kad je došao moram priznati da sam uživao u njemu.
THE RAPTURE je daleko od dobrog filma, on ima masu problema. Međutim, vrlo je interesantan, i na liniji je američkog nezavisnog filma iz pre-Sundance faze kada su ti filmovi još uvek bili na razmeđi arta i repertoarskog filma.
Tolkin je jedan od najinteresantnijih aktivnih holivudskih scenarista, naročito u tom trenutku, setimo da je on posle ovog naslova potpisao Altmanov PLAYER. U ovom scenariju, on vrlo efikasno vodi priču, sve se razvija iz scene u scenu, na neki način struktura je dosta fragmentarna, i to ne u smislu jedinstva radnje nego prosto scene među sobom imaju veći vremenski razmak, a ta neprestana progresija podseća na pozorišni komad, u najboljem smislu.
Štaviše, film je blago stilizovan sa plošnim i interesentnim likovima koji su više tipovi nego karakteri i po svojoj fakturi ovaj scenario više liči na dramu.
Ono što je meni bilo interesantno jeste Tolkinova priča o histeriji o Drugom dolasku koja gomilu oportunista i grešnika ujedinjuje u mističnu zajednicu. Oni su u početku ziloti, da bi kasnije polako unutar te zajednice počeli da gube razum i da se udaljavaju od čistote potrebne kada se drugi dolazak desi.
Tolkin je sjajno uspeo da zarobi taj američki, gotovo racionalni pristup veri, tim bizarnim malim zajednicama, i iako je reč o priči sa elementima fantastike, čak i horora i dosta stilizacije, na neki način RAPTURE je preteča serije BIG LOVE. Iako je RAPTURE drama o misteriju, a BIG LOVE je realistička drama sa bizarnom postavkom o poligamistima u Juti, oseća se sličan odnos likova prema veri.
Upravo interesantnom postavkom likova i priče, Tolkin prevazilazi svoju zaista vrlo rudimentarnu inscenaciju koja biva potisnuta u drugi plan onim što se zbiva u kadru. Ipak, sigurno je da zbog Tolkinove nerazvijene režije ovaj film ne može da se kandiduje za najvišu ocenu. Ipak, pošto mi je bio intrigantan, možda ću ga malo i preceniti.
* * * / * * * *
Ima li neko brit trilere DEFENCE OF THE REALM i COMPLICITY?
Complicity je bio prošle godine na Avali.
Complicity
http://www.demonoid.com/files/details/1595891/3305651/
http://cinemageddon.org/details.php?id=18117
zatraži reseed, mislim da će ti izaći u susret.
Defence of the Realm ima na KG ali to je komplikovanije skinuti.
p.s. smeju li direktni linkovi?
Tuđmanov intervju kraj maja-početak juna 1999.
Pitanje: Predsjedniče, kako objašnjavate to što je upravo sada došla optužba protiv Miloševića od Suda u Haagu i kakve će posljedice ona imati na rat?
Tudjman: Optužba je došla sada jer, očito, dva mjeseca napada NATO-ovih snage nisu dali očekivane rezultate, odnosno nisu natjerali Miloševića da napusti scenu. Radi se o pokušaju, putem Haaškog suda, udara na Miloševića kao pravog krivca za velikosrpsku politiku. No, žele se postići i promjene u zemlji.
Vjerujete li da će ta situacija pomoći promjeni i tko bi, po Vašem mišljenju, mogao biti novi sugovornik?
Ne znam. Ne mogu to predvidjeti. Tijekom svih ovih godina, od 1992. do daytonskih mirovnih sporazuma, međunarodna je zajednica tražila drugoga sugovornika u Beogradu, no na kraju je uvijek dolazila do zaključka da ga nema i da su svi drugi iznosili još radikalnije zahtjeve od Miloševića.
Što osobno osjećate spram Miloševićeve sudbine, hrvatskog neprijatelja broj jedan?
Naravno, on je bio najveći neprijatelj Hrvatske. Treba ipak znati da nije on bio idejni tvorac »Velike Srbije«. Nacrt »Velike Srbije« rođen je u Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti (SANU). Milošević je samo bio onaj koji ga je proveo.
Jeste li očekivali da će ovako završiti?
Da će biti poražen, jesam. Jer, unatoč činjenici da je svim svojim snagama vodio agresiju protiv Hrvatske i Bosne i Hercegovine, od Slovenije je odustao, bio je poražen i na političkom i na vojnom planu. Takav poraz Srbija nije pretrpjela od vremena Kosovske bitke, prije više od šest stotina godina. No, u provedbi plana »Velike Srbije«, Milošević je pokazao više realizma od drugih srpskih političara. Bio je dovoljno realističan da shvati kako ne može računati na činjenicu da će Hrvatska prihvatiti srpska traženja za zaposjedanjem više od polovice njezina teritorija. No, ima i druga stvar. Međunarodna zajednica nikada nije u potpunosti shvatila da nedavni događaji na teritoriju bivše Jugoslavije nisu samo posljedice osobne Miloševićeve ili nečije druge politike, nego da uzroke treba tražiti u neriješenim pitanjima povijesnog nasljeđa, u raspadu Otomanskog Carstva, habsburškog carstva, Jugoslavije i u sukobima između Zapadne Europe i Rusije.
Što će se dogoditi?
Svaki rat, dakle i ovaj, mora završiti, na ovaj ili onaj način, za stolom. Sama bombardiranja ne nose očekivane rezultate. Štoviše, čak bi se i moglo kazati da NATO-ove bombe na svoj način snaže moć ekstremističkih krugova i samoga Miloševića. Dovoljno je pogledati kako je reagiralo srpsko javno mnijenje, od koncerata na trgu do narodnih prosvjeda. To je iracionalno ponašanje. Treba, međutim, podsjetiti da Srbi još i sada slave obljetnicu bitke na Kosovu polju iz 1389. Danas postoje svi preduvjeti da srpski narod ovaj rat slavi sljedećih 600 godina. U Srbiji je pobijedila iracionalna velikosrpska ideja koja se temelji na postulatu: gdje ima ijednog Srbina, tamo je Srbija. A to je nešto na što zapadni svijet mora računati.
Između Srbije i Crne Gore, sukob je već postao otvoren. Hoće li doći do secesije?
Ne isključujem privremeno odcjepljenje Crne Gore, no još jednom treba biti realist. Povijesno, većina Crnogoraca orijentirana je prema »Velikoj Srbiji«. Od Vuka Karadžića, koji je u prošlom stoljeću nametnuo zajednički jezik Srbima, Hrvatima i Crnogorcima, sve do Radovana Karadžića iz naših dana, koji je također Crnogorac. Od Puniše Račića, koji je ubio hrvatske vođe u jugoslavenskom monarhističkom parlamentu u Beogradu, do samog Miloševića, Crnogorca po rođenju. Zato se ne treba previše zanositi.
Nakon duge šutnje, Vi ste prije nekoliko dana iznijeli mirovnu inicijativu za Kosovo.
Ponajprije, nije istina da smo šutjeli. Hrvatska je zauzela stajalište - žao nam je radi neuspjeha političkih pregovora i da je došlo do okrutnog rata koji ne vidimo samo na Kosovu, nego u cijeloj Jugoslaviji. Ne može se zanijekati da je na neki način hrvatsko javno mnijenje bilo zadovoljno što vidi da Srbija sada osjeća ratne teškoće, one iste koje su Srbi nanijeli Hrvatskoj i Bosni. No, istodobno, hrvatsko javno mnijenje vrlo dobro zna da taj rat, koji na teritoriju Jugoslavije traje više od dva mjeseca, nanosi jako velike gospodarske i političke štete. I Hrvatskoj. Ne samo turizmu i dolasku stranoga kapitala. Zato je naš interes da rat što prije završi.
Nakon okrutnosti počinjenih protiv Albanaca, je li još moguće zamisliti neku autonomiju ili se neovisnost Kosovačini neizbježnom?
Već ima više od milijun albanskih izbjeglica. Teško je zamisliti da se ti ljudi mogu vratiti kućama u prijašnjim uvjetima. Bez nekog političkog rješenja neće biti mira. Povijesna je činjenica da je Kosovo kolijevka srpske nacije, da se na Kosovu nalaze najvažniji povijesni srpski spomenici, pravoslavni manastiri. Treba krenuti od stvarnosti, od demografskih izvješća, ali i od strateških interesa. Treba voditi računa o tomu, bez obzira tko je na vlasti u Beogradu. Treba, dakle, naći okvir unutar kojega će se moći stvoriti uvjeti za suživot tako da Srbi mogu zadovoljiti svoje nacionalne zahtjeve i osigurati si postojanje u dijelu Kosova u kojemu su prisutniji, dok u drugom dijelu treba zajamčiti najveću autonomiju Albancima.
Znači li to podjelu?
Vjerojatno. Ne isključujem to.
Hrvatska je poduprla NATO-ovu akciju i ustupila svoj zračni proctor za savezničke zračne napade. Uzimajući u obzir složenu normalizaciju odnosa sa Srbijom, je li se radilo o teškoj odluci?
Jasno, to je bila teška odluka. No, Hrvatska nije imala drugog izlaza pred jedinstvom Europe i Amerike. Mislim da se isto može kazati za Italiju. Vaša zemlja sigurno nije sretna zbog ovog rata. Čuju se glasovi protivljenja u javnosti, ali i u službenim krugovima, jer rat pogađa i Italiju, štetama za turizam, bombama u Jadranu.
Ako bi se sukob nastavio i ako bi val srpskih izbjeglica htio ući u Hrvatsku, biste li ih prihvatili?
Ne.
Zašto?
Zato što bi to značilo u Hrvatskoj stvoriti novo Kosovo. Neovisnošću i rađanjem demokratske Hrvatske, nismo željeli da Srbi odu. Osobno sam upućivao pozive da ostanu, no oni su slijedili zapovijedi čelnika iz Srbije i otišli. Da nije bilo naše vojne pobjede, cijela bi Hrvatska bila veliko Kosovo, i gore. Svakog se dana u Hrvatskoj otkrivaju nove masovne grobnice. Pola milijuna hrvatskih prognanika istjerale su iz njihovih kuća srpske snage koje su zaposjele naš teritorij. Bit će potrebna desetljeća prije nego će se moći prevladati psihološke rane i prije nego će se stvoriti uvjeti za suživot. Ipak smo na tom polju postigli iznenađujuće rezultate; vratilo se 60.000 srpskih izbjeglica koje su napustile Hrvatsku.
Edvard Kardelj: na tridesetu godišnjicu smrti
Spomenik Kardelju u Ljubljani
Prije trideset godina, 10. februara 1979. u Ljubljani je umro Edvard Kardelj. Mlađim generacijama, to ime možda ne znači puno. No, u posljednje vrijeme, što pod utjecajem novih istraživanja o jugoslavenskoj povijesti (a naročito raspadu Jugoslavije), a što zbog pokušaja da se pronađe neka alternativa liberalno-kapitalističkom sistemu, interes za Kardelja u akademskim krugovima je donekle ponovno ,,oživio". Znam za dvojicu kolega, koji su se u posljednjih nekoliko godina ozbiljnije bavili Kardeljem, pa se njegovo ime sad ponovno pojavljuje u ozbiljnijim studijama.
Edvard Kardelj bio je važna ličnost jugoslavenske povijesti 20. stoljeća. Bio je glavni ideolog jugoslavenskog socijalističkog sistema, a nakon pada Aleksandra Rankovića (1966.) imao je moć koja se mogla usporediti samo s Titovom. Štoviše, u ustavnoj debati (od 1967.-1974.) njegove su ideje i politički manevri u mnogočemu ,,nadjačali" Titove, pa je Jugoslavija u tom posljednjem razdoblju bila više Kardeljeva, nego Titova. Naročito je Kardeljeva trebala postati Jugoslavija nakon Tita, koju Kardelj nije dočekao.
Kako je bilo moguće da netko tko je ipak bio samo ,,broj 2" u jugoslavenskoj socijalističkoj hijerarhiji, ostvari toliki utjecaj, i da na kraju prevagne nad Titom? Prvo, radilo se o samom Titovom karakteru, naročito u kasnijim godinama života. Tito je počeo kao revolucionar, a završio kao konzervativac i pragmatičar, sklon kompromisima. Kad god je mogao, pokušao je izbjeći sukob, pa je često ostavljao da skriveni sukobi dugo tinjanju. Kardelj se, međutim, uspješno "izmakivao" (dijelom i tako što je veći dio godine provodio u Ljubljani), a također mu je i trebao kao neka vrsta "revolucionarne savjesti". Uz to, Kardelj je prema njemu pokazivao iznimnu lojalnost, koja je čak išla do toga da su u određenim trenucima jedan s drugim bili na Vi. Njegova supruga, Pepca (koju sam, nekim čudom, poznavao) istakla je upravo taj aspekt kao ključan za objašnjenje Kardeljeve dugovječnosti u Titovoj blizini (koja je opet, bila, uvijek kombinirana stanovitom distancom prema njemu). "Nikada nije zaboravio da je Tito osoba broj 1", rekla mi je jednom prilikom. Drugo, Tito je došao na vlast kao već tada stariji čovjek (1945. je već imao 53 godine, a to su u tadašnje vrijeme bile ozbiljne godine), pa je zapravo cijela njegova vladavina - a naročito nakon 1963. - jedan stalni pokušaj da se ostave neki solidni temelji za Jugoslaviju nakon njega. Kardelj je ponudio upravo takvu viziju, pa ju je Tito - koji sam nije bio vizionar, a i po prirodi je bio suviše pesimističan da bi vjerovao u neke dugoročne projekcije - ,,konstatirao", ako već ne i (svim srcem) prihvatio.
Kardelj je bio - više od Tita, i vjerojatno više od većine drugih komunista - čovjek ideologije, relativno tvrd u ideološkoj viziji neke idealne socijalističke zajednice (ne i ,,države" - pojam ,,država" za njega je bio i ostao vezan za ,,prethodne epohe", odnosno za liberalno-kapitalistički sistem). Istodobno, njegova vizija o Jugoslaviji koja, zapravo, kako je rekao, ,,nije ni federacija, ni konfederacija, a više ni država u klasičnom smislu", odgovarala je republikama i pokrajinama (odnosno njihovim političkim elitama) čak i u većoj mjeri od Titove ideje o ,,bratstvu i jedinstvu", odnosno ,,socijalističkom jugoslavenstvu". Promovirajući jednakost većih i manjih naroda, te oštro se suprotstavljajući konceptu etatističkog jugoslavenstva (a taj je pojam shvaćao apsolutno preširoko, pa je i u stvarnim jugoslavenskim osjećajima građana uglavnom vidio potencijalnu opasnost), Kardelj je oko sebe okupio prilično široku koaliciju predstavnika republika i pokrajina, te je s njima oblikovao sistem kojemu je glavna ideja bila - ,,poslije Tita, ne hvala, nikad više nitko sličan".
Pod njegovim je rukovodstvom, naime, formiran sistem u kome je Tito praktički tretiran kao ,,neponovljiva iznimka". Lukavim manevrom, Tito je postao ,,doživotni predsjednik Jugoslavije" (iako uvjetno, tj. samo pod uvjetom da ga Skupština SFRJ izabere, a ona je to učinila tek 1974., kad je on prihvatio kardeljistički Ustav, koji mu nije bio po svemu po volji), ali je zato pristao na to da postane jedna vrsta prazne, simboličke moći. Tito je u Kardeljevoj Jugoslaviji (od 1974. nadalje) postao neka vrsta ,,mita" i ,,božanstva". Što je više bio ,,mit", to je manje bio središte stvarne političke moći. U Kardeljevoj Jugoslaviji, sve su Titove funkcije imale ,,dublere" - uspostavljeno je Predsjedništvo SFRJ, Predsjedništvo CK SKJ, a i njegov ,,uži kabinet" je često donosio odluke umjesto njega. Napokon, Tito je morao prihvatiti da se njegove funkcije (predsjednik Republike, predsjednik SKJ i maršal Jugoslavije) ukinu nakon njega. Ograničenja njegove stvarne moći najbolje su se vidjela u drugoj polovici sedamdesetih, kad više nije odlučivao čak ni o svom braku, a u javnosti se pojavljivao ofarbane kose, najčešće s pudlicama. Pa ipak, vjerojatno mu je godilo da ga se tretira kao ,,neponovljiv slučaj". Kardelj - a s njim i ta nova koalicija mlađih lidera iz republika i pokrajina - iskoristila je njegovu staračku taštinu, ali ga je pritom podsjećala i na stvarne ciljeve socijalističke revolucije: odumiranje države, vlast radničke klase, te zaštitu malih i ,,nezaštićenih" naroda.
Zbog toga što je uspio ograničiti Titovu moć, kao i osigurati (Ustavom) relativno visok stupanj nezavisnosti republika (a i pokrajina), Kardelj je u posljednjih nekoliko godina svog života (od 1974. do 1979.) uživao ogromnu podršku vođa u svim republikama i pokrajinama. On im je (a ne toliko Tito) osigurao daljnju decentralizaciju i detitoizaciju Jugoslavije nakon smrti njenog velikog vođe. Omogućio im je da se ,,oslobode" saveznog vrha, čija je moć nestajala zajedno sa snagom i energijom ostarjelog Tita. Titovu su smrt, mnogi od njih jedva dočekali. Da se to odnosi i na srpsko rukovodstvo iz tih godina, najbolje se može vidjeti u dnevnicima Draže Markovića (objavljenim 1987. i 1988.), u kojima on o Titu govori kritički, a o Kardelju prilično panegirički. Sjećam se i razgovora s Dražom u njegovom stanu u Ulici kneginje Zorke u Beogradu, u augustu 2001. - i tada je ponovio takvu ocjenu. I Petar Stambolić je o Kardelju mislio slično - ističući da je njegova ideologija udaljila Jugoslaviju od sovjetskog staljinizma, a da je u unutrašnjim odnosima bio protivnik etatizma, nacionalizma i liberalizma. Ustavom iz 1974. formalno je obnovio srpsku državnost, a potom je (1977.) - za razliku od Tita - imao puno razumijevanje za srpsku kritiku ponašanja dviju pokrajina - Vojvodine i Kosova. O nekom Kardeljevom antisrpstvu se, obojica njih kažu, ne može ni pomisliti.
Kardelj je bio Titov najbliži i najdugovječniji suradnik, ali i njegov glavni rival, jedini koji ga je ipak ,,nadmudrio". Uspješno je manevrirao kroz Scile i Haribde komunističke politike, ali je pritom ostao u daleko većoj mjeri odan ideologiji marksizma i doktrini samoupravljanja čak i od samog Tita. Milovan Đilas je smatrao da je ,,u dubini duše" Kardelj dijelio s njim kritički odnos prema sistemu, te da je bio dio ,,liberalnog krila" Saveza komunista Jugoslavije. No, istodobno, upravo je Kardelj bio taj koji je na Trećem partijskom plenumu, 1954., napisao i pročitao glavnu ,,optužnicu" protiv Đilasa. I kasnije je bio prilično rigidan, a prema ideološkim protivnicima i vrlo netolerantan. Ali, ipak, u svojoj zadnjoj ideološkoj knjizi (,,Pravci razvoja političkog sistema socijalističkog samoupravljanja"), koja je proglašena službenim dokumentom u pripremi partijskog kongresa - što samo pokazuje kakvu je moć Kardelj imao u sedamdesetim - Kardelj izriče sasvim liberalan stav: da sreću čovjeku ne može donijeti ni partija, ni država, ni politički sistem, nego je može ostvariti (pazi sad!) samo on sam!
U tridesetim godinama, kad je ušao u partijsko vodstvo, Kardelj je bio - baš kao i Tito - staljinist. Njegova knjiga ,,Razvoj slovenskog nacionalnog pitanja", bila je utemeljena na Staljinovoj teoriji i nacijama (usput rečeno, preko Josipa Vidmara poslao ju je i Vladku Mačeku, s posvetom). Tek je u drugom izdanju, u kasnim pedesetim godinama, revidirao Staljinovu definiciju. A opet, ni na koga Sovjeti kasnije nisu gledali s tolikim skepticizmom, kao na njega. Njegov Program SKJ (iz 1958., s redakturom Dobrice Ćosića, Titovog omiljenog pisca) bio je crvena krpa sovjetskim marksistima. Zbog njega su krajem pedesetih i početkom šezdesetih jugoslavensko-sovjetski odnosi ponovno zahladili, nakon inicijalnog otopljavanja iz 1955. i 1956.
Kardelj nije bio slovenski nacionalist, i nije htio da se Jugoslavija raspadne, iako je - naravno - znao (iz vlastitog iskustva) da bi se to moglo dogoditi, pod određenim okolnostima. No, vjerovao je da bi svaka od tih mogućih okolnosti bila lošija za jugoslavenske narode, od toga da ostanu zajedno - naravno, pod uvjetom da Jugoslavija ostane socijalistička, što se činilo neupitnim u okolnostima Hladnog rata. I doista - u doba Hladnog rata, bilo je potpuno nezamislivo da bi se bilo koja evropska zemlja mogla raspasti, ili da bi mogla promijeniti ideološku orijentaciju. On je, osim toga, aktivno radio na očuvanju ,,statusa quo" u Evropi, pa je bio jedan od onih koji su odlučujuće doprinijeli konačnom priznavanju jugoslavensko-talijanske i jugoslavensko-austrijske granice sredinom sedamdesetih. To je izazvalo nemale otpore među samim Slovencima, pa i slovenskim partijskim političarima. Bio je promotor slovenske samobitnosti u okviru Jugoslavije, a slovenske je separatiste upozoravao da ,,ne treba ubiti vola zbog kile mesa". No, druga bi stvar bila u slučaju da Jugoslavija više ne bude socijalistička zemlja.
No, nije bio ni jugoslavenski nacionalist. U komunistički je ,,pokret" ušao pod neposrednim iskustvom bitke između slovenskih rudara u Zagorju ob Savi s Organizacijom jugoslavenskih nacionalista (ORJUNOM), koju su komunisti vidjeli kao stub međuratnog režima. Za razliku od Tita, koji je bio zatvoren samo u hrvatskim zatvorima i u Mariboru, Kardelj je u predratnom razdoblju bio skoro do smrti premlaćen u Glavnjači. U većoj mjeri od Tita, bio je protivnik dominacije većih naroda i većih jezika nad manjim narodima i identitetima. Za razliku od Tita, koji je cijelo vrijeme flertovao s idejom jugoslavenstva (pa se ponekad i izjašnjavao kao Jugoslaven), Kardelj je smatrao da formiranje neke jugoslavenske nacije jednostavno ne dolazi u obzir. Niti je poželjno, niti je moguće. Ali, glavni razlog za to je bio ideološki. Kardelj se pitao - kakvog bi smisla imao cijeli revolucionarni prevrat, ako bi se nakon njega nastavilo s istom politikom glede ,,nacionalnog pitanja", kao što je bila ona koja se (kako je on interpretirao) provodila u međuratnoj Jugoslaviji. Drugo, u pokušaju formiranja jugoslavenske nacije, vidio je tragove staljinizma i ,,državnog socijalizma". Po obje te osnove - jer ga je prisjećala na međuratnu Kraljevinu, i na Staljinov SSSR - ta mu je ideja bila ,,sumnjiva" i neprihvatljiva.
Po njemu - a ta je interpretacija s vremenom postala doista dominantna u jugoslavenskom zakonodavstvu i ideologiji - smisao Jugoslavije je bio u zaštiti slabih i malih jugoslavenskih naroda, a ne u stvaranju jedne - jugoslavenske - nacije. On je na tome inzistirao čak i onda kad je realnost na terenu bila drukčija, odnosno kad se u Jugoslaviji stvarno razvio osjećaj zajedništva i jugoslavenstva. Oni koji su promovirali taj jugoslavenski identitet, s Kardeljeve su pozicije gledano, bili sumnjivi. Biti Jugoslaven u smislu socijalističke ideologije - da, ali biti Jugoslaven u smislu nacionalnog identiteta - ne. Zato su Jugoslaveni (kojih je bio priličan broj) tretirani kao ,,nacionalno neopredjeljeni", a nikad nijedan nije postao, recimo, član Predsjedništva Jugoslavije. Paradoksalno, Kardelj je vjerovao da država odumire (i treba da odumre), ali nacije ne. Jugoslavenske je nacije smatrao ,,dovršenima", pa nije dopuštao niti da neka nova ,,nastane", niti da neka stara ,,nestane".
Što se tiče države - njegovo je gledanje bilo ortodoksno marksističko. Vjerovao je da je država - kao što ju je opisao Engels - samo ,,izvršni odbor vladajuće klase". Smisao socijalizma je da uništi klasnu strukturu društva. Jednom kad se to dogodi, država će postati nepotrebna, pa će - odumrijeti. Socijalizam je za njega bio prijelazno razdoblje iz državnog u bezdržavno stanje. On nije etatizam, nego je negacija etatizma. On se oslanja na ,,društvo" (society, odatle je dobio i ime), a ne državu. Za Kardelja - najmarksističkijeg od svih jugoslavenskih komunista - uspjeh socijalizma mjerio se stupnjem u kojem mu uspijeva državu prisiliti na odumiranje. Što manje države, to više socijalizma - i obratno. Ideja da je moguće spojiti ,,državu" i ,,socijalizam" - u nekom ,,državnom socijalizmu" - bila mu je sasvim neprihvatljiva. To se odnosilo na svaku državu, pa i na Jugoslaviju. U tom je smislu, Kardelj doista govorio o Jugoslaviji kao ,,tranzicijskoj tvorevini". Jednog dana, vjerovao je, živjet ćemo u svijetu bez države. Tito je na to cinično ,,odgovorio", jednom prilikom rekavši da je to, doduše, točno, ali da i svaki čovjek neizbježno jednog dana umre, no da to ne znači da se to mora dogoditi već sutra, ili da ga treba ubiti prije nego mu je vrijeme. Sve u svoje vrijeme.
No, imajući u vidu da država treba biti sve slabija, a ne jača, jugoslavenski su komunisti poticali permanentnu decentralizaciju i ,,podruštvljavanje države". Sve što je Kardelj smislio, bilo je inspirirano ideologijom ,,odumiranja države": samoupravljanje, općenarodna obrana, decentralizacija ne samo s federalne razine na republike i pokrajine, nego i s tih razina na općine, pa i mjesne zajednice, stvaranje raznih OOUR-a i sličnih mikro-jedinica, itd. Jugoslavija je bila sve više decentralizirana, ne samo zbog toga što je Kardelj imao svijest o osjetljivosti nacionalnog pitanja (koga su komunisti i sami upotrebljavali kao fitilj za revoluciju, pa su se bojali da bi to i njima mogli uraditi njihovi protivnici), nego i zato (čak i: prije svega zato) što je to bilo nužno ako se mislilo ozbiljno o ,,odumiranju države".
Tu je, po mom mišljenju, početak priče o raspadu Jugoslavije kao države - ali i istodobnom raspadu svih njenih pojedinačnih ,,nacionalnih država", do kojeg je došlo samo deset godina nakon Kardeljeve i Titove smrti. Jer, nije se raspala samo Jugoslavija kao država - raspale su se i njene republike, i to tako da ni do danas neke od njih nisu ,,sastavljene". To se najviše odnosi na dvije koje su bile ,,Jugoslavija u malom": Bosnu i Hercegovinu (koja je to bila po svom etničkom sastavu) i Srbiju (koja je jedina imala složenu unutrašnju strukturu, jer je jedina imala pokrajine).
Raspad Jugoslavije bio je, s jedne strane, posljedica upravo činjenice da se država ,,razvlastila" iznutra i to u mjeri u kojoj je postala potpuno nemoćna pred prvim ozbiljnijih izazovima: ideološkim, ekonomskim, međunarodnopolitičkim i sigurnosnim. Na drugoj strani, pomalo paradoksalno, raspad Jugoslavije kao države je i rezultat uspjeha socijalističkog projekta, koji je i sam inzistirao na tome da država treba postati što slabija. Raspad Jugoslavije je iznenadio jugoslavenske komuniste, ali - veće je iznenađenje to što ih je iznenadio, nego što se dogodio. Sve su se socijalističke države - a naročito socijalističke federacije - srušile iznutra, kao kule od karata. Čak i jednonacionalne su postale lak plijen mafijaških struktura, i raznih alternativnih ideološko-političkih grupa. Danas ih sastavlja (kao efikasne države) Europska Unija - dajući golem novac da bi ojačala policiju, carinu, porezni sistem i pravosuđe: dakle, institucije države, a ne društva. Pad socijalističke ideologije je naročito pogodio socijalističke federacije u Evropi, a potpuno je uništio Istočnu Njemačku. Nacionalizam se u svima njima pojavio kao glavna alternativa socijalističkom internacionalizmu. No, od svih se upravo Jugoslavija - u kojoj je koncept ,,odumiranja države" najdalje napredovao - raspala na najdrastičniji način: u totalnom kaosu i tragičnom ratu.
Iako su Kardeljeve namjere bile plemenite i inspirirane potpuno suprotnim ciljevima, njegov je sistem - bez obzira na te namjere - na kraju stvorio pretpostavke za ostvarenje onoga čega se on sam najviše plašio: obnovu nacionalizma, a u nekim krajevima i fašizma i staljinizma. Od njegovog djela nije mnogo ostalo. No, pitanje je odnosi li se to isto i na njegovu viziju nekog budućeg - vjerojatno neostvarivog - svijeta.
GORKE TRAVE Žike Mitrovića je relativno sporedan film u njegovom opusu. Međutim, gledan iz današnje vizure, to je možda jedan od naših najrelevantnijih filmova iz prošlosti koji objašnjava našu poziciju danas, i to ne samo kao društva već i kao kinematografije.
Naime, GORKE TRAVE je priča o tužiocu koji progoni naciste posle Drugog svetskog rata u Zapadnoj Nemačkoj. Nailazi na jednog nekadašnjeg upravnika logora koji sada radi u farmaceutskoj kući ali nikako ne može da ga optuži bez svedočenja jedne njegove nekadašnje žrtve koja je pred suđenje odlučila da se povuče i ne izjasni se na sudu. Tužilac u tom cilju poziva jugoslovenskog novinara koji je zabeležio njeno potresno svedočanstvo da pokuša da je ubedi. Zbunjeni njenim odbijanjem da svedoči oni otkrivaju da iza njene odluke stoje brojne pretnje neonacističkih grupa ali i opšte stanje u nemačkom društvu koje nije raskrstilo sa nacizmom.
U glavnoj ulozi pojavila se Irene Papas, u to vreme poznata evropska i svetska zvezda. U tom momentu ona je već snimila GUNS OF NAVARONE i ZORBU. Slično važi i za ostale glumce koji su bili već poznati i sa obimnim opusima. Moglo bi se reći da su GORKE TRAVE bile ambiciozna koprodukcija sa solidnim tržišnim potencijalom.
Sama tema je vrlo zanimljiva pošto ne samo da govori o žrtvama Holokausta nego i o tome kako su nacisti uspeli da opstanu često na uticajnim položajima u zapadnonemačkom društvu. Na određeni način, pored konkretne Holokaust priče, GORKE TRAVE se mogu posmatrati kao studija i kritika zapadnonemačkog društva. Iako se može na celu stvar gledati kao na dodatnu potvrdu nemačkog poraza da im jedan jugoslovenski reditelj snima film u kome ih kritikuje, s druge strane, ako uzmemo u obzir, temu, njene socijalne implikacije i glumačku podelu, može se reći da je Žika Mitrović u tom momentu radio projekat koji je po svojim dimenzijama dostojan ozbiljnog evropskog reditelja, što dovoljno opisuje njegovu poziciju kao jednog od ključnih reditelja "jugoslovenskog imperijalnog filma".
Danas je situacija potpuno obrnuta. Nemački producenti danas finansiraju filmove u kojima se Srbija tretira kao jedno bolesno društvo, umesto poznatih internacionalknih zvezda u njima igraju naši što čini da sve liči na neki Third World Cinema, a našti reditelji eventualno mogu da se dokopaju projekta ukoliko bi snimili nešto što Srbe predstavlja naciste.
U tom smislu, Mitrovićev film deluje kao negativ onoga što danas postoji kod nas.
Na planu same filmske priče, GORKE TRAVE su jedna vrlo interesantna priča, u kojoj Mitrović vodi glumce sa nešto više teatralnosti nego što je potrebno, a scene košmara i prisećanja na logor radi sa dosta žara tako da neke od njih ne samo da deluju kinky već imaju i neku vrstu horor atmosfere.
Samo finale filma je hitchcockovsko u najboljem smislu, i spada u red najmaestralnijih Mitrovićevih sekvenci. Naravno, ukupno vrlo povoljnom utisku pomaže i to što je ovaj film sačuvan na izuzetno dobroj kopiji za razliku od nekih drugih Mitrovićevih radova i dobro je gledati ga u uslovima koji su približni onim u kojima gledamo neke njegove savremenike. Upravo finale filma sa scenom jednog hitchcockovskog delirijuma, potvrđuje Mitrovića kao majstora čija je veština prevazilazila jugoslovenske okvire.
Scenario Fride Petrović (za Mitrovića pisala i VANDU KOS) i Michaela Mansfielda (radio brojne nemačke filmove i serije) previše ima literarnog u pristupu priči, a premalo dramskog, tako da u filmu ima previše sećanja, i to ne u smislu flešbeka, već unutar dijaloga, a premalo je sukoba i tenzije.
Međutim, sa vrlo umerenom dužinom ispod sat i po, interesantnom temom, vrlo kompetentnom Mitrovićevom realizacijom i ponekim kako rekoh vrlo ekskluzivnim bezmalo horor zahvatima, GORKE TRAVE je vrlo prijatno gledalačko iskustvo.
* * * / * * * *
Holocaust movie vikend nastavio sam sa izraelskim filmom HA-HOV Assafa Bernsteina. Reč je o odličnom filmu koji na svu sreću vapi za rimejkom te nije šteta što će mu taj rimejk i priuštiti Matthew Vaughn, u režiji John Maddena.
Naime, Bernstein prosto nije imao ni veštinu ni production values da sa punom ubedljivošću realizuje priču o troje operativaca Mossada koji su tokom šezdesetih postali heroji posle likvidacije ozloglašenog naciste koji se krio u Nemačkoj da bi se nekoliko decenija kasnije odjednom u Ukraijni pojavio starac koji tvrdi da je on ozloglašeni nacista, i ovi se okupili da odu da vide o čemu se radi.
Bernstein odlično vodi priču, u maniru najboljeg Euro trilera, vrlo jasno i neperetenciozno, sa odličnom glumačkom podelom i govorom na onim jezicima koji se u scenama logično koriste tako da je film ravnopravno na hebrejskom, nemačkom i ruskom.
Pored toga, Bernestein odlično postavlja neke scene, i uspeva da osveži neke situacije koje bi mogle biti opšta mesta.
Nažalost, HA-HOV napsroto uprkos svim ovim pohvalama koje Bernstein zaslužuje nema production value filma kao što je MUNICH, naprosto se oseća izvsna neveština izraelskih i ukrajinskih ekipa koje sve čine prilično arhaičnim. I ukoliko Madden sa holivudskim glumcima to prevaziđe, od HA-HOV će biti napravljen sjajan film.
* * * / * * * *
Sinoć sam organizovao Jack Nicholson double-bill.
Prvo sam pogledao opskurni jednočasovni quickie THE WILD RIDE Harvey Bermana iz 1960. o nestašnim hot roderima. Ti kratki filmovi iz ove epohe uvek imaju neki izvesni šarm kada se čita najava, nažalost, sami po sebi su jedva vredni pažnje.
Ovaj kokretno je zanimljiv zbog Jack Nicholsona koji je zaista ubedljiv u glavnoj ulozi mladog, antipatičnog delinkventa, međutim, kada je film ionako već prilično tanušan u svakom aspektu a još ima i tako odvratnog junaka u centru pažnje, zaista nije previše interesantan za gledanje, osim kao potvrda da se vrhunski glumac prepoznaje u svim okolnostima.
Od poznatih ljudi koji se pojavljuju u ekipi istakao bih Monte Hellmana potpisanog na mestu montažera.
* 1/2 / * * * *
Potom sam pogledao THE TRIP Rogera Cormana. Ovaj film je svakako jedan od najinteresantnijih u Cormanovoj karijeri i idološki jedan od najpregnantnijih. U ovom filmu Nicholson nije glumio ali je pisao scenario.
THE TRIP je važan film za tumačenje zato što se u njemu na vrlo kompleksan način raspliće odnos ondašnjih filmmakera i kontrakulturnih tokova u tadašnjoj Americi. Iako je Corman radio LSD kako bi se pripremio za snimanje, on je realno ipak bio gost u tom svetu.
U tom smislu THE TRIP je istovremeno podla ekspoatacija scene sa pokušajem da je proda nazad njenim učesnicima, svedočanstvo o nekim njenim akterima (u filmu igraju Fonda i Hopper) i neka vrsta lažnog moraliteta koja bi uopšte omogućila prikazivanje (cinični natpis na početku o štetnosti LSDa). Dok je DRIVE, HE SAID o kome sam nešto ranije pisao tek ogledalo ove priče, THE TRIP ima kompleksniju ambiciju.
U tom smislu, sam film je negde na granici između prikaza istinskog acid tripa, u tom smislu ima nekih vrlo pronicljivih detalja po kojima se vidi da ekipa zna o čemu priča, i nekih sekvenci u kojima Corman pokušava da psihodeličnim učini neka od svojih tradicionalnih obeležja.
Isto tako, film u pojedinim deonicama postaje previše racionalan, u plasmanu svoje poente. Naročito recimo u sceni suđenja koja meša politički tetatar i Cormanove ekranizacije Poea.
Sve to ga čini prilično slabim dokumentom o acidu, ali isto tako vrlo intresantnim za tumačenje stanja na tadašnjoj filmskoj sceni, Cormanovih svetonazora i odnosa exploitationa i arta.
Naime, uz sve ograde, i činjenicu da je potom snimljeno puno znatno uspešnijih filmova o tripovanju, nikada exploitation i art scena nisu bili bliži jedan drugom. Naravno, u tom čudnom savezništvu, trpeli su i jedan i drugi, ali taj priod je omogućio produkciju bez prsedana po kvantitetu a samim tim i kvalitetu koji je proizašao.
Što se mesta u Cormanovom opusu tiče, ovo mu svakako nije najbolji film, ali jeste jedan od najinteresantnijih, i jedan od onih koji će opstati kao dokument i pokušaj da svoje vreme uhvati za gušu.
Peter Fonda i Bruce Dern, poznati duet iz biker filmova su odlični u ulogama uglađenih narkofila, na neki način Cormanovog alter-ega koji ima vikend-odnos sa acid kulturom San Franciska.
* * * / * * * *
Onima koji vole ortodoksniji 80s electro pop preporučujem http://www.myspace.com/ljubavnici
Pogledao sam izuzetno interesantan britanski triler ENDURING LOVE Rogera Michella, ekranizaciju popularnog romana Iana McEwana. ENDURING LOVE je nešto potpuno neočekivano od Michella koji se etablirao sa megahitom NOTTING HILL, da bi potom pokušao da snimi star-driven a opet thinking man's film CHANGING LANES, i na kraju se vratio u Britaniju da radi zanimljive, provokativne slipstream projekte.
ENDURING LOVE je snimio između dve saradnje sa Kureishijem, filmova MOTHER i VENUS koji su oba nekonvencionalne ljubavne drame. ENDURING LOVE pak je triler koji ima već akcenat na drami nego na thrillovima, počinje kao priča o krivici da bi se polako transformisao u FATAL ATTRACTION između dvojice muškaraca.
Iako bi se Michellu i scenaristi Joe Penhallu moglo prebaciti da je film na dramatzurškom nivou mogao biti intenzivniji, sasvim je jasno da je ovo pre svega drama pa tek onda triler. Međutim, izvesni elementi ove drame se pretvaraju u potentne trilerske preokrete i daju bizaran ton filmu.
Daniel Craig i Rhys Ifans su sjajni u glavnim ulogama. Craig kao prilično otuđeni savremeni čovek i Ifans kao neko kome evidentno nije dobro a da uz to nije negativac koji u tome uživa nego mu zaista nije dobro. Najslabija karika je Samantha Morton koja između njih dvojice nije do kraja uspela da razjasni svoj karakter.
Međutim, ono što je najjači adut filma je svakako Michellova moćna režija, kadriranje koje je istinski maestralno, pokazuje da za njega nema tajni. Na čisto vizuelnom nivou ENDURING LOVE je nesvakidašnji film iz koga mnogi reditelji imaju štošta da nauče. Zaista, film ovako visoke vizuelne kulture ne samo iza već i ispred kamere se retko viđa.
ENDURING LOVE je film neobične elegancije, i jedna sasvim legitimna interpretacija priče koja je već imala svoj ikonični film. U tom smislu, ENDURING LOVE nije previše svež. U svakom drugom, jeste.
* * * / * * * *
Ode nam Marilyn Chambers...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/04/marilyn-chambers-rip.html
Ghoul bi mogao da podseti... u knjizi Cronenberg on Cronenberg, on je govorio kako je imao neke probleme sa njenim menadžerom u vreme rada na RABIDu, zar ne?
jeste, njen muž joj je bio i menadžer, al ne sećam se tačno zašto se bunio, čini mi se da je za nju imao lukrativnije ADULT poslove od para koje su joj nuđene za RABID, ili tako nekako. nisam pri kući/knjizi trenutno, ali ima tu zanimljivih detalja.
uključujući i poznati detalj da je kronenberg za tu ulogu hteo sisi spejsek (PRE nego što je KERI izašla) ali su mu producenti nametnuli merilin. s kojom je na kraju ipak bio zadovoljan.
Pogledao sam NOTORIOUS George Tillmana Jr.
Želeo sam da mi se opvaj film dopadne. Obećavam da nisam uzeo da ga gledam iz varijante da želim da vidim "svoj film" o Biggieju. Negda sam ček i želeo da ovo bude što klasičniji biopic jer mislim da je subverzivno da se o Biggieju snimi što glamurozniji i što holivudskiji biografski film jer bi time gangsta rep dobio mesto u svetu umetnosti kakvo imaju još samo ljudi koji se bave klasičnim formama. Mislio sam da bi bio velii korak kada bi Biggioe dobio film kakav recimo ima Ali.
Nažalost, NOTORIOUS nije takav film. On jeste holivudizovan, ali ne na holivudski već na jedan primitivan, naivan način. Film koji su producirali Vonetta Wallace i Puffy svakako da nije mogao bit protiv Biggieja, međutim nije smeo biti ni ovoliki falsifikat.
Sudeći po ovom filmu, Biggieja odmah možemo prijaviti Vatikanu za ulogu mučenika, a Puffy je zreo za beatifikaciju. Njihov odnos je naivan do te mere, da više liči na odnos dvojice liova u nekoj parodiji poput WALK HARD nego na odnos dvojice najdivnijih ljudi u bilo kakvom fikcionalnom filmu. Kako rekoh, ni ne očekujem da ih ovaj film problematizuje, ali ako su stvari stvano ovako išle, ako je ovo dokument, a siguran sam da nije, ali ako jeste, onda je NOTORIOUS najveća demistifikacija Biggie Smallsa koja se mogla zamisliti. Suge Knight u vreme najveće Death Row-Bad Boy beefa ne bi mogao da zamisli ovakav film.
I ne samo to, dotaći ću se teme koja je u filmu možda i najbolje objašnjena, a to je tema 2Pacovog i Biggiejevog ubistva. Ta tema je obrađena tako da se ne zna ko su počinioci. Međutim, ako gledamo film i pokušamo da nađemo u Biggiejevoj okolini ljude koji bi imali motiv, to je definitivno Puffy. Scena u kojoj Biggie priča Puffu kako želi da krene drugim putem, kako ne želi više da roka gangsta rep, a Puff na trenutak USTUKNE, a onda ga prijateljski zagrli, je odglumljena kako bi u nekom amaterskom pozorištu odigrali lika koji planira da najboljem prijatelju zabije nož u leđa.
Scene sa porodicom su cheesy do nivoa parodije. Vonetta je prikazana kao stroga, skromna, principijelna žena, a scene u kojoj je Biggie podržva u borbi sa opakom bolešću predstavljaju možda i najneuverljivije u filmu.
Što se Lil Kim i Faith Evans tiče, nisam siguran zašto se Lil Kim žali pošto je Biggie prikazan kao čovek koji se generalno nije najbolje snalazio sa ženama, i njih dve su sudeći po ovom filmu pružile Biggieju svoju ljubav, svaka na svoj način, ali on se ponašao kao junak iz pesama Crvene Jabuke kada ju je pruzeo Nikša Bratoš - nije se vezati mogao.
Beef sa Tupacom je prikazan dosta naivno, sa nesporazumima koji su na nivou telenovele, i odsustvom komunikacije koje je zapanjujuće, tako da me film nije ubedio da je sve ovako teklo. Dodao bih da i U OVOM segmentu, Sv. Puffy ispada kao katalizator sukoba pošto ubeđuje Biggija da ne treba da pozove 2Paca jer kao nije trenutak usled nekog tankog opravdanja.
Što se Biggiejevog kriminalnog rada tiče. Film mi je bio simpatičan kada vidimo da je Biggie prodavao krek trudnicama. U tom trenutku sam mislio da će imati smisla. Međutim, kada posle sretne tu istu ženu, srećnu i zdravu, sa zdravim detetom, mislim da to najbolje objašnjava karakter ovog filma. Biggie je prodavao lekovit krek. Čak i da je ovo istina a život je često neverovatniji od umetnosti, nisam siguran koliko ovo ima smisla.
Što se onoga što je glavni adut filma tiče, a to je glavni glumac Jamal Woolard, on je zaista sjajan i uspeva da me ubedi da nije glumac nego debeli reper. I zaista je sjajno skinuo Biggieja. Međutim, kao ni ceo film, ni on nije uspeo da me ubedi da je Notorious B.I.G. Čini mi se da Woolard, nekako ima peviše milu facu za Notoriousa koji je bio upadljivo odbojna faca i to mu je bio imidž. No, Woolardu se ne može osporiti da je napravio odličnu ulogu i da ima perspektivu kao glumac.
Na kraju krajeva, ono što je najimpresivnije u priči o Biggieju, ovaj film nije ispričao. Naime, on je ubijen kad je imao nepunih 25 godina, a za to vreme je uspeo da postane rep superstar, proda desetine miliona albuma, bude narko diler, prođe robiju, začne nekoliko dece, zaradi milione, potpuno preokrene svoj život. I da na tako tragičan način skonča tako mlad. Biološki aspekt Biggiejog uspona je potpuno neverovatan, ako uzmemo u obzir njegov uzrast i šta je sve uspeo da uradi. Pogledajmo recimo gde je bio Biggie u DušManovim godinama. Dakle, da je taj aspekt bolje analiziran, dobili bismo film koji je priča o čoveku čije je dostignuće istinski neverovatno. Ovaj film samo na kraju kaže koliko je Biggie imao godina ali tokom same priče uopšte ne akcentuje da je on zapravo bio mlad.
Drugi aspekt je taj aspekt estetizacije smrti. 2Pac i Biggi se zaista mogu čitati kao nastavljači Marine Abramović, umetnici kojima je smrt bila sastavni deo izraza. Njihov uspon i pad imaju dimenzije antičke tragedije. Uspeli su radeći nešto što je moralo biti kažnjeno smrću. I na ovoj liniji se mogla napraviti istinska glorifikacija Biggieja.
Ali ne, umesto svega toga, dobili smo prilično zbunjen i zbunjujući film koji ne može da funkconiše kao message movie za starije od 7 godina. Uostalom, oni kojima treba message movie, i kod kojih bi mogao da upali, neće poverovati u neubedljivu melodramu ovog filma.
Što se tehničke realizacije tiče, NOTORIOUS je komptenetno realizovan i šteta je što je toliki hardver uzalud potrošen.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"Međutim, ako gledamo film i pokušamo da nađemo u Biggiejevoj okolini ljude koji bi imali motiv, to je definitivno Puffy.
I ne ako samo gledamo film. Ovo sam tvrdio otkad sam shvatio da tamo negde pada neko rokanje, mada me generalno za te repere zabole patka. Hoću reći, šta bi taj Paf uradio da nije roknut Notorijus? Bio bi sajdkik i ništa drugo. Notorijusovo ubistvo je za Pafa ekvivalent padanja sekire u med jer mu je upravo ono bilo odskočna daska. Bar ja to tako vidim, ovako sa strane.
Baš kao što je Demokratska stranka čak DVA ekstremna skoka ... ehm ... popularnosti može da zahvali ubistvima. Ne insinuiram ništa, samo primećujem. Kao što primećujem da jedan mlađani političar godinama baštini tekovine Đinđićeve (r)evolucije, a sam je, čini se, imao kontakte sa onima koji su za ubistvo osuđeni ili bi bili osuđeni da (surprise, surprise) nisu pružali otpor ne ispalivši ni metak iz automatske puške.
Odlutah ja malo, ali je taj Paf sumnjiv ez hel. Nije da me nešto probada u grudima zbog svega toga, jer su Everlast i Ill Bill live&kicking i to mi je što se repa tiče dovoljno.
Generalna teorija jeste da su i za Tupakovo i Bigijevo ubistvo odgovorni Kripsi (pogotovo što su i Bladsi nastali iz njih :D)- čak je pri Bigijevom shooter bio u plavom odelu... za neke i previše očigledno. Druga interesantna stvar jeste mogućnost da je Šug uspeo da izađe iz vegaske pucnjave jedva ogreban po glavi - izgleda da je korpulentni Tupak uspeo da ga zakloni. Posle je tvrdio da je metak zaostao u lobanji al to po svoj prilici nije istina. Opet, on je bio odmah do Tupaka dok se Pafi vozio na bezbednoj distanci iza Bigija, okružen telohraniteljima. Nisam (još?) pogledao film, ali me interesuje dali se, koliko i kako pominju te dve bande, i sam Šug? Za Faith Evans bolje da ne pitam.
Pretpostavljam da nije bilo previše uputno... jes da ima bif sa Akonovom ekipom i da je da je poslao ekipu da orobi Detaila, ali trenutno je na slobodi... a možda i nije uputno previše teoretisati. Kada bi sveli izbor za organizatora ubistva na Šuga i Pafija, utisak je da Šug ima bolje organizacione kontakte za tako nešto (plus tvrdnja da je morao da sredi i Bigija kada je već sredio Tupaka, čisto da skrene pažnju na ubistva kao posledice east coast-west coast sukoba), ali je i očigledan izbor. Za Tupaka je pao određen retaliation (možda po principu "mrtva usta ne govore", kao što je stradao Kadafi), za Bigija ne znam. Ali ovaj motiv, da Bigi želi da napusti gengsta rep nije toliko bitan sem ako ne pominje i da želi da raskine saradnju sa Pafijem. Sa te strane, Šug-2pac odnos ima opipljiviji potencijalni novčani katalizator.
U NOTORIOUSu se uopšte ne ulazi u to ko je ubica. Ubice su neke apstraktne osobe u oba slučaja. Ja lično mislim da su Suge i Puff tu imali neku ulogu, a ima onaj dokumentarac u kome lik svedoči da je bio bagman kada je Suge davao pare of-duty delijama iz Ramparta, tako da to nije ništa novo. Imaju čak dva dokumentarca koji se bave teorijom da iza oba rokanja stoji Suge.
Međutim, kako rekoh, u filmu se niko ne dotiče te priče.
Ono što je meni za Puffa zanimljivo kao teza jeste to da je on možda video kako se Sugeu isplatilo ubistvo 2Paca. To ima izvesni smisao.
U svetu kriminala ne postoji odmazda. To je jedna od dosta naivnih laži kojima se prikriva likvidacije neprijatnih svedoka. Nema tu časti ili prijateljstva. Niko nikada nije ubio rivala iz osvete. Uostalom setimo se Skoletovog ubistva. To je jedan od primera "odbrane časti" iz naše sredine.
Dobro, čin odmazde kao pokazatelj vitalnosti ugrožene organizacije nije retka pojava. Kao ni random ubistva zbog inicijacije, street creda, nebolovanja od daltonizma itd.
Odabrana ekipa sa Sagite je pogledala WATCHMEN.
Ova ekranizacija je kataklizma istorijskih razmera. Ukoliko ste mislili da ne postoji čovek koji može da napravi budalu od Alan Moorea, takav se pojavio. Zack Snyder je tu da ponizi Moorea čak i pred fanovima, i da se upitamo kako može nešto kao što je knjiga WATCHMEN da navede nekoga da snimi ovo.
Zahvaljujući Snyderu, svi oni koji nisu čitali knjigu neće ni pomisliti da uzmu da je prelistaju pošto nijedan od njenih ključnih aduta Snyder ne samo da nije realizovao, nego nije ni razumeo.
Još od samih početaka Snyderovog rada, bilo je jasno da će on pre ili kasnije shvatiti da zaostaje za vršnjacima. Mislim da je WATCHMEN taj slučaj. Naime, od jednog brutalno realističnog stripa u kome alternativna istorija postoji sa nekim razlogom, superheroji žive u svetu sa ljudima koji imaju svoje strasti i mane, gde se sukobljavaju velike moći i velike ideje sa svakodnevicom, Snyder je napravio hiperstilizovan svet u kome je politika karikaturalna - Nixon je našminkana nakaza, koja manje liči na Nixona od gumene maske iz POINT BREAKa, fizički zakoni su bendovani do krajnje granice kroz silovani i omniprezentni slowmotion i čestu upotrebu greenscreena, naročito u scenama sa običnim ljudima koji imaju obične ljudske moći. Dramske scene su unintentionally smešne, ali što je još strašnije, upotreba muzike je bukvalno na nivou HOT SHOTSa. Potpuno je neverovatno da je neko pustio ovoliki spektakl sa onako upotrebljenim pesmama ukomponovanim u kičasta vizuelna rešenja.
Što se vizuelnog spektakla tiče, on je sam po sebi pogrešan kao koncept jer WATCHMEN nije vizuelno spektakularan strip. To je strip vrlo svedenog crteža koji pleni svojom odmerenošću a ne barokom. WATCHMEN čak nije ni barok, to je kič u kome se spajaju nespojvi sadržaji i forme, bivaju prenagalašeni i čine jednu celinu koja može prijati samo nekome ko nema elementarnog ukusa.
Međutim, ne samo da je film jedno ozbiljno ponižavanje knjige, i da je film jedan neukusan kič. Ovaj film ima 162 minuta trajanja, iako u suštini ima priče za film od 45 minuta. U prva dva sata se ređaju origin storyji koji u najvećoj meri nemaju apsolutno nikakav uticaj na ishod priče, potpuno su digresivni i nevažni za ceo plot. Dakle, ovo je film koji nikada ne počne. A za to vreme dok ne počinje je ekstremno loš. A onda počne i idalje je ekstremno loš.
O tome da je ovaj film ne samo slab već i vrlo namerno grozan, najbolji svedoči afera sa Dr. Manhattanovom ćunom. Naime, u stripu, Manhattan se postepeno ogoljuje kako se distancira od sveta. U filmu je on od starta weenie wagger. I to što se mene tiče, nije problem, iako čini mi se privlači pažnju na nebitne stvari.
Međutim, kada se u završnim scenama Ozymandiasovog revelationa, Manhattan pojavi sa ćunom koja se klati po kadru, to već izgleda kao Đenkina pojava na kraju MARATONACA. To je već nekako drsko, prema sceni, prema gledaocima, prema drami, prema smislu.
Ali, što je najgore od svega, ovo nije neki bezorazluk Ken Russella, nije ovo drskost u ravni nekog 70s ili 80s ekscesa. Nije ovo FLASH GORDON ili POPEYE. Ne, ovo je delo jednog ozbiljnog idiota, koji pravi ozbiljan film, upinje se da rekonstruiše knjigu, i u toj rekonstrukciji bira sve najpogrešnije i najnevažnije aspekte knjige. Ova ekranizacija je toliko idiotska da između ostalog zanemaruje bitne aspekte PRIČE a rekonstruiše čak i izgled KORICA na početku filma.
Ono što se meni sada iz ove vizure čini jeste da u suštini, ako imamo u vidu da je Moore čak bacio i kletvu na ovu ekranizaciju, in play ulazi teorija jednog mog druga, koji smatra da je samo kreten poput Snydera mogao uopšte da se attachuje na ovom filmu jer niko ko ima iole dostojanstva ne bi radio film na koji autor stripa baca fatvu.
Još koji novi kadar iz BASTERDSa.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/04/bastards-tease.html
Cripple does Skrobonja
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1680
Quote from: "crippled_avenger"Cripple does Skrobonja
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1680
postoje još neki akteri tog dela HOMER priče koji se tiče brutalno retkih horor naslova, a naročito azijatskog podrijetla, a još je zabavnija priča kojim putem su dospevali kod gorana... neke od njih je goran snimao sa satelita (a kasnije nabavio i dvd), ali brojni opskurniji azijati (tipa HYPNOSIS, ORGAN itsl.) kao i klasici tipa AUDITION, dolazili su do gorana zahvaljujući jednom domaćem horor fanatiku koga ovde neću imenovati.
Mel's Billion-Dollar BattleThe celebrity subculture embraces many conflicted, contorted individuals, but I've never encountered a more tortured soul than Mel Gibson. So it isn't surprising that he is now caught up in what may be Hollywood's priciest divorce suit.
Few in this town would empathize with Gibson – he is mind-bendingly wealthy, his personal views are erratic and he has never exactly courted favor in the community. Still, there is something downright poignant about anyone as messed up – and as talented – as Gibson. My own personal encounters with him have run the gamut from fun to frosty.
What brings all this to mind is the fact that Gibson and his wife are suing each other for divorce after almost 30 years. Mel and Robyn just want out and at stake is almost a billion dollars. Paradoxically, it's one of the greatest fortunes ever to come from, well, religion. Bear in mind that Gibson is a conservative Catholic, that much of his wealth comes from a movie called "The Passion of the Christ" and that he is a family man with seven kids.
Gibson owns an island in Fiji, has ranches in both Costa Rica and Australia and also has built a $30 million church in Malibu called the Holy Family Catholic Church. In recent years, he has sold ranches in Montana and an estate in Connecticut.
I have been in the company of Mel Gibson when he has been out-of-his-mind drunk, shouting denunciations of Vatican teachings. I've also been with him when he was subdued and sober, and full of remorse for his anti-Semitic blatherings. I have never really known anyone whose extremes of opinion and behavior have been more explosive.
Or, for that matter, who possessed so much raw talent. His last directorial effort, "Apocalypto," was, in my opinion, one of the most underrated films of its epoch. It displayed brilliant filmmaking technique, yet also that Gibsonian perversity. Its over-the-top violence kept many away and Gibson's reputation negated any opportunity for awards.
Now Gibson is exactly where he least wants to be – center stage amid a personal ordeal. Again, most of us would instinctively express empathy for the man for whom no one wants to express empathy.
All things considered, I do.
Ukoliko postoji neki film koji treba osuđivati zbog očajne interpretacije neke vaćne istorijske teme onda je to EICHMANN Robert Youga. Kada se poglrda ovaj film potpuno je jasno zbog čega čeka na svoju premijeru još od 2007. godine uprkos tome što u njemu igraju ugledne internacionalne zvezde Franka Potente i Thomas Kretshchmann kao i ugledni britanski komičar Stephen Fry.
EICHMANN je film snimljen po istinitim transkriptima sa Eichmannovih saslušanja kada je odveden u Izrael, i čak se na kraju filma iz offa čuje autentičan glas islednika Avnera Lessa u kome on upozorava pokoljenja da postoje latentni Eichmanni koji se mogu ispiliti u svakoj vrsti diktature. Ni glumci, ni Avnerovo lično prisustvo ne sugerišu da je reč o autsajderskom projektu.
Međutim, EICHMANN je toliko grozan da se to jedva da opisati. Thomas Kretschmann je interesantan glumac i on uspeva da napravi neku vrtu karaktera od Eichmanna, međutim, događaji koji su izabrani kao ilustracija onoga što je Eichmannov lik i delo su krajnje sporni. Naime, film kreće od bozarne premise da se Eichmannov ćivot i rad opišu iz vizure njegovih ljubavnih veza koje je imao za vreme rata, među kojima su bili i veze sa Jevrejkama. To je passe pristup, ali hajde, ako je prošlo Liliani Cavani, zašto ne bi i Youngu. Međutim, onda uslede dva gotovo karikatiralna flešbeka i priča se zatim vrati u neku rutinsku liniju da islednik mora da izvuče Eichmannovo priznanje za neko vreme.
Razni događaji su naprosto nabacani u filmu, i na kraju više nije ni jasno šta je bila tema, da li Eichmannov ljubavni život ime veze sa njegovom prilježnošću u ubijanju Jevreja ili ne, šta je bio tužiočev problem. Na kraju više ništa nije jasno.
I u tom smislu, EICHMANN ne samo da ne stoji kao upotrebljivo bioskopsko ostvarenje nego je ispod nivoa čak i osrednjih televizijskih programa na ovu temu.
Čak i najveći buffovi za Holocaust filmove treba da propuste ovu havariju. Na svu sreću Eichmannov slučaj je barem izdašno filmovan.
Quote from: "crippled_avenger"Cripple does Skrobonja
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1680
Heh, heh, naročito mi se sviđa ono: ... koji je iznajmljujući neke materijale za koje nisu uvek bila regulisana autorska prava... :!:
crippled_avenger je pokrio većinu bitnih detalja, ja još malo da se nadovežem jerbo sam pogledao Notorious... jao. Nakon ovoga valja se zapitati koliku moć ima Pafi kao manipulator, a koliko drugi iz Bigijevog okruženja misle da je ovakva predstava njegovog lika i dela dobra, pre svega njegova keva, dama nad damama i svetica. A i sina mu je angažovao.
Zaista nemam bitne zamerke na Vulardov trud, pošteno se i ugojio i odrepovao, mada zaista ne podseća previše na Bigija ni glasom a ni u faci. Meni liči na crnog Elvisa. Kad smo kod rase, bilo mi je zabavno pratiti kako prolaze belci u filmu – najpre imamo zlog učitelja, standardne pandure, belca neradnika u studiju, uštogljenog matičara i naravno kurvu koju Fejt isprebija svojim pucketavim noktima.
Kao u većini loših biografskih filmova i ovde je problem što se režiser usredsređuje na snimanje događaja iz Bigijevog života po sistemu scena sa unapred zacrtanim trajanjem i naglim prelascima. Jedina priča kojom to pokušava povezati jeste ona o Bigiju Aladinu i dobrom duhu iz zlatne lampe/anđelu/čoveku nad čovecima koji ga je prosvetlio, mentorisao, prepoznao i stvorio. Daleko od toga da ove zamerke mogu ići na Tilmanovu adresu, on je u najboljem slučaju tupavi mediokritet i jasno je ko progovara kroz njega.
Još jedan film u kome se pokazuje da crnci teško uspevaju da sami sebe izraze van karikatura – belački blaxploitation ih je u odnosu na ovakve pokušaje, kroz svu igru sa predrasudama predstavio sa kudikamo više dostojanstva. Jer i ovde imamo upinjanje da se pokaže mudrost, obrazovanje, svete majke, odani dileri, crni seksipil i toplina, beli đavoli... ali bez trunke igre i ironije. Licemerje, kontradiktornost su nepoželjne teme, iako provejavaju filmom. Kada se takva nesvest upari sa traljavom agendom dobijemo ovako nešto, proizvod u kome jedino namera nije nenamerna.
Ne znam da li je film rešio dilemu o tome da li je Bigi ikad bio gore u seksu, ali je sa te strane takođe predstavljen onako kako su mislili da je najbolje moguće, ne snalazi se sa ženama ali fatalan jeste.
Tupak Šakur je predstavljen kao veoma talentovan, snažan inspirator, ali i totalni psiho sa ličnošću koja je pocepana na mnogo više od dva dela. Takvi detalji su u najboljem duhu RTS informativnog programa iz tog perioda. Em Bigi provali da ovaj visi sa gangsterima kao prvi omen buduće tragedije, pa ga upucaju tako da poremeti pameću... tu Bigi za svaki slučaj kaže da nije on, a Pafi da 2pac ide u zatvor zbog seks abjusa što televizor ponovi za svaki slučaj. Posle ga čovek u crvenom odelu šeta kao besnog psa.
Interesantno je što film rekreira neke kultne dokumentarne scene (http://www.youtube.com/watch?v=4rKnMp9U-Lg), i nota o Tupakovoj all out gangsta psihozi pred kraj života nije predaleko od istine, ali sama agenda jeste. Jer baš je to ono što govori o toj strani Istoka kao uvijenom društvu, "dragi prijatelji" marketinga koji će se verovatno uvaliti bitnom delu ciljane publike i u ovom formatu.
No, sve to nije neočekivano. Ono što me najviše zanimalo jeste prikaz početka raskola, nakon Tupakovog upucavanja, pa do ubistva u Vegasu. Početak feuda je zaista komičan, i uopšte ceo taj period je prikazan kao nesporazum između dva anđela i jednog psihopate dobrog srca, gde su oni dostojanstveno i muški podneli pljuvačku sa Zapada. Takvim slikanjem konfuzije je taj događaj debelo pojednostavljen. I zaista, Istok je retko kada izgledao tako inferiorno kao kada se gleda kroz prizmu ovog filma.
Problem koji svodi šanse da će se o ovome snimiti išta smelo na minimum jeste to što i Paf i Šug sve ovo nadgledaju – ovaj nije smeo mnogo da ga opljune u filmu te ga je prikazao samo kao zlokobnu figuru. Ako zgutam previše simbola, mogao bih reći da ga je optužio i time što kad Bigi ulazi u kola pre ubistva, na zastane, a pogled mu se gubi... dok dobar deo kadra zauzima crveni far, pre toga imamo i crveni sako... Pucnjava je mutna – ko su ti zli ljudi? O tome ništa. beše to zlo vreme, nije prikazano čak ni da je ubica bio u plavom, jer bi to očigledno povuklo previše pitanja.
Stoga, ljudi blisko vezani za ovo, da ne kažem umešani su živi, i kako tome pristupiti a da ne stigne masna tužba? Šanse za direktniji pristup, makar to bio i film koji ne samo da krivi istoriju poput ovog, već totalno divlja sa svim mogućim teorijama i mogućnostima zavere, što bih itekako pozdravio, su minimalne. Ovo nije dosadan film... pretpostavljam, bar ne za one koje zanima tematika i čitanje agende. Na kraju smo dobili priču o ljušturi a ne o čoveku. Umesto, na primer, da neko na početku pusti ovaj spot (http://www.youtube.com/watch?v=OsT8FaZnzdE) a onda krene sa pričom o Bigiju i sa Bigijevom pričom. Tu i belac deluje sposobno :D
A zašto bi se neko odavde do te mere ložio na nekog repera odande da je voljan da gubi vreme na ovakve filmove? Oni nemaju veze ne samo s nama, nego ni sa ostatkom sveta.
Quote from: "Goran Skrobonja"Quote from: "crippled_avenger"Cripple does Skrobonja
http://www.citymagazine.rs/blog/?p=1680
Heh, heh, naročito mi se sviđa ono: ... koji je iznajmljujući neke materijale za koje nisu uvek bila regulisana autorska prava... :!:
To je kao kad se za nekoga ko je alkoholičar kaže da "alkohol igra značajnu ulogu u njegovom životu". :D
@mac
Jer tako je u mogućnosti?
Pogledao sam FIVE MINUTES OF HEAVEN Olivera Hirschbigela. Reč je o njegovom povratničkom filmu posle neuspele holivudske avanture. INVASION je sigurno najmračniji scenario za odlazak bilo kog evropskog reditelja u Holivud. Ipak, sudeći po filmu FIVE MINUTES OF HEAVEN, Hirschbigel se vratio zreliji iz Holivuda, i čak bih rekao da je sada veštiji kao reditelj nego što je ikada bio.
U tom smislu FIVE MINUTES OF HEAVEN je odlično realizovan "mali" film u maniru BBC filmova, sa minimalističkom pričom o susretu ubice i žrtvinog brata u Svernoj Irskoj i raspletu njihovog dugo očekivanog susreta.
Što se glumaca tiče, uprkos brojnim scenama u kojima se vide kao mladi, film nose Liam Neeson i James Nesbitt. Neeson je odličan, kao i uvek, u dobrom underplayu, dok je Nesbitt dosta agresivan u nesigurnosti i gnevu svog lika.
Hirschbigel u nekoliko navrata kompromituje minimalizam svoje priče, pre svega sa uvođenjem lika ukrajinske imigrantkinje koja radi za TV mrežu koja organizuje susret ove dvojice ljudi. Njen imigrantsi status je znakovit ali mi je potpuno njasna njena funckija osim ukoliko cilj nije bio da na neki način pokaže potpuno neutralnu poziciju ili da recimo celu stvar marinira u nekoj EU političkoj korektnosti.
U svakom slučaju, FIVE MINUTES OF HEAVEN je stidljiv ali ubedljiv Hirschbigelov comeback, i možda čak i najbolji film u njegovoj karijeri.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DEATHSPORT na kome su kao reditelji radili Allan Arkush, Nicholas Niciphor i Roger Corman. Ipak, tendencija je da se ovaj film smatra Arkushevim. Arkush je bio u ekipi sa Joe Danteom, montažer trejlera za Cormanove filmove, i njih dvojica su ušli u produkciju sa naslovima kao što su HOLLYWOOD BOULEVARD i ROCK'N'ROLL HIGH SCHOOL koji nisu bili tipičan cormanovski exploitation. DEATHSPORT se pojavio u trenutku kada je Cormanov svet exploitationa već ušao u krizu jer su se pojavili Spielberg i Lucas kao reditelji koji su model B-filma uveli u A-ligu i sve je manje bilo mesta za cormanovske B-produkcije koje im više nisu mogle parirati. Joe Dante se ubrzo našao među Spielbergovim Amblin favoritima a Arkush je prešao na televiziju gde i dan-danas radi high-profile serije poput HEROES.
DEATHSPORT se u Cormanovoj filmografiji smatra minornim naslovom, pokušajem da se ponovi formula po kojoj je uspeo DEATH RACE kroz spajanje antiutopijske budućnosti, igre smrti i David Carradinea. Međutim, DEATHSPORT uprkos surovim ocenama uopšte nije loš exploitation film. On nema političku i satiričnu dimenziju koju je Paul Bartel doneo DEATH RACEu, ali zato ima jednu specifičnu dinamičnost exploitation filma koja čini se se više nego glatko proguta priča o postapokaliptičnom svetu u kome se u gradovima koji su preživeli katastrofu organizuju gladijatorske borbe sa preživelima koje dovode iz zaražene divljine.
Nizak budžet, sporadično loši specijalni efekti i potpuno preposterous zaplet su nadoknađeni tempom. Svaka scena pomera priču korak napred i donosi nešto novo, a glumci sve glume vrlo strejt, kao da je likovima apsolutno jasno šta se zbiva. Montaža i kadriranje su vrlo dobri i prate taj tempo, maksimalno koristeći budžet.
Iako praksa uvođenja Cormanovih reditelja u skuplje projekte dokazuje da oni koji su radili sjajan exploitation mogu da rade i vrhunski A-film, činjenica je da B-film iziskuje posebno umeće koje je potpuno apartno. Naime, u A-filmu je pre svega potrebna veština vođenja priče, razdvajanje važnog od nevažnog, tehnička kompetencija, dočim je za B-film i exploitation potrebno da se pre svega dobro radi sa raspoloživim resursima, ne samo u materijalnom već i u konceptualnom smislu. To znači da B-film pre svega treba da apostrofira svoje adute, da mora u tome da bude istrajan, da ni ne pokušava da se vodi principima A-filma jer ni ne pokušava da ima njegove kvalitete. Ukoliko B-film ima sreće pa su mu aduti u likovima, priči ili tehničkoj veštini, to je sjajno jer može da prevaziđe svoje ograničenje, ali ako nije taj slučaj, a uglavnom nije, onda je ta sposobnost pravljenja B-filma ključna.
Jedna od ključnih stvari u pravljenju B-filma, kao i u montaži A-filma, jeste ono što ti nudi sam materijal. Corman je bio majstor takvih zahvata. U montaŽi svakog filma, naravno materijal diktira ono što ulazi u film, jasno je šta je uspelo, šta nije, jasno je da li neki detalji nude neke mogućnosti koje nisu bile predviđene scenarijem. Međutim, u B-filmu materijal otvara mogućnosti u najširem smislu, pošto se sve mora maksimalno iskoristiti, od glumca do lokacije, i sve se mora maksimalno iscediti. Čini mi se da je Arkush to u priličnoj meri uradio u ovom filmu.
DEATHSPORT je takav film. Potencijalni train wreck od koga su znalci napravili nešto gledljivo, sporadično čak i zabavno. U tom smislu, jasno je da DEATHSPORT ne stoji uz vrhunske filmove koje je Corman proizveo, od kojih su mnogi bili upravo potvrda značaja B-filma za istoriju kinematografije, ali isto tako pokazuje zanatsku veštinu i unutar marginalnih naslova, pravljenih sa svim osobinama trainwrecka i srećom da izbegnu tu sudbinu.
* * 1/2 / * * * *
Koga zanima da pročita jedan vrlo kvalitetan i interesantan roman, evo radosne vesti. U IPSu ima da se kupi Profilovo izdanje romana DJECA PATRASA Zorana Ferića. U filmskim terminima, ovaj roman bih opisao kao susret Miše Radivojevića i/ili Gorana Markovića sa Cronenbergom iz svojih potentnih dana. Nije reč o hororu, pre o neobičnom ljubavnom romanu, ali ima vrlo ljupkih i morbidnih detalja.
Jackie Chan's China comments prompt backlash (AP)Source: AP Sun Apr 19, 2009, 4:20 am EDT Buzz up! Share
email imdel.ici.ousdiggfacebook
HONG KONG - Action star Jackie Chan 's comments wondering whether Chinese people "need to be controlled" have drawn sharp rebuke in his native Hong Kong and in Taiwan .
Chan told a business forum in the southern Chinese province of Hainan that a free society may not be beneficial for China 's authoritarian mainland.
"I'm not sure if it's good to have freedom or not," Chan said Saturday. "I'm gradually beginning to feel that we Chinese need to be controlled. If we're not being controlled, we'll just do what we want."
He went on to say that freedoms in Hong Kong and Taiwan made those societies "chaotic."
Chan's comments drew applause from a predominantly Chinese audience of business leaders, but did not sit well with lawmakers in Taiwan and Hong Kong.
"He's insulted the Chinese people. Chinese people aren't pets," Hong Kong pro-democracy legislator Leung Kwok-hung told The Associated Press. "Chinese society needs a democratic system to protect human rights and rule of law."
Another lawmaker, Albert Ho, called the comments "racist," adding: "People around the world are running their own countries. Why can't Chinese do the same?"
Former British colony Hong Kong enjoys Western-style civil liberties and some democratic elections under Chinese rule. Half of its 60-member legislature is elected, with the other half picked by special interest groups. But Hong Kong's leader is chosen by a panel stacked with Beijing loyalists.
In democratically self-ruled Taiwan, which split from mainland China during a civil war in 1949, legislator Huang Wei-che said Chan himself "has enjoyed freedom and democracy and has reaped the economic benefits of capitalism. But he has yet to grasp the true meaning of freedom and democracy."
Chan's comments were reported by news outlets in Hong Kong and Taiwan, but were ignored by the mainland Chinese press.
Although Chan was a fierce critic of the brutal crackdown on pro-democracy protesters in Beijing's Tiananmen Square in June 1989, which killed at least hundreds, he has not publicly criticized China's government in recent years and is immensely popular on the mainland.
He performed during the opening and closing ceremonies of the Beijing Olympics and took part in the Olympic torch relay .
Chan also is vice chairman of the China Film Association, a key industry group.
___
Associated Press writer Annie Huang in Taipei contributed to this report.
Povremeno se pojave neki filmovi koji pripadaju žanru koji inače pratim, i sticajem okolnosti ih propustim. A onda kao za baksuz baš te naslove pogleda masa ljudi koji inače ne prate film i konstatntno su šokirani kako baš taj nisam gledao, kao da je taj film zapravo ključni reprezent žanra. WAITING... je jedan od takvih filmova. Više ni ne mogu tačno da se setim ko mi se sve kleo u taj film, ali sada bih voleo da lociram te ljude i da ih kaznim pošto ne pamtim kada sam gledao toliko slabu komediju sa tako jakim komičarskim star powerom, barem na papiru.
U ovom filmu dream team čine Ryan Reynolds (ne Meho, ne mešaj ga sa svojom miljenicom Ryaan Reynolds), Anna Faris, Luis Guzman i Justin Long. Međutim, Anna Faris ima ulogu koja po svojoj veličini i zahtevima je daleko ispod njenog renomea, Guzman ima gnusnu gross out ulogu bez ikakvog pokrića i humora, Justin Long ponavlja svoju generic neurotičnu personu u jednom osrednjem izdanju, i jedino Ryan Reynolds uspeva da konvertuje stoj star power u kakav-takav kvalitet.
WAITING... je high concept, high profile varijacija na CLERKSe, smeštena u restoran prepun frustriranih zaposlenih. Međutim, umesto minimalizma CLERKSa. WAITING... se iscrpljuje u pokušajima da bude ambiciozan, da ima što bizarnije likove, što gnusnije gross out fore, što raskošniju vizuelnost, i onda u tim mnogim pokušajima gubi i tu sitnu česticu humora koju ima.
Slagao bih ako bih rekao da u filmu ne postoje barem četiri laugh out loud monenta, i da delovi sa Reynoldsom nisu konzistentno šarmantni, međutim, isto tako ima puno neduhovitih, usiljenih, pa čak i pretencioznih deonica.
Ipak, ono što mislim da je zavelo ljude koji su mi preporučivali WAITING... jeste to što ovaj film iza svega još kao pokušava da bude i ozbiljan, da nešto zaista kaže o životu i svetu, da i time oplemeni svoju već krhku strukturu. Ta vrsta pretencioznosti pali kod srpskih gledalaca, koje je First Production već solidno kondicionirao uvozom brojnih Miramax naslova.
* * / * * * *
Quote from: "crippled_avenger"U ovom filmu dream team čine Ryan Reynolds (ne Meho, ne mešaj ga sa svojom miljenicom Ryaan Reynolds),
Dođavola :x :x :x :x
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg208.imageshack.us%2Fimg208%2F5057%2Fkanta.png&hash=050eea7e15e9a607f50830eaa901202f5ea25eb3)
http://link.brightcove.com/services/player/bcpid301778988?bctid=1786874783
Quote from: "crippled_avenger"(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg208.imageshack.us%2Fimg208%2F5057%2Fkanta.png&hash=050eea7e15e9a607f50830eaa901202f5ea25eb3)
:!: :!: :!:
Pogledao sam film WILD CHILD Nick Moorea. Ideja je bila da pogledam novu komediju Working Titlea u kojoj glumi Nick Frost. Billing Nicka Frosta u ovom filmu je dosta visok, međutim, on u suštini ima samo jednu, i to relativno prosečnu scenu.
Bez Frosta, teško da je ovaj film imao išta da mi ponudi pošto je reč o filmu za tween devojčice o razmaženoj bogatašici iz Malibua koju šalju u boarding school u Engleskoj gde nekako ona uspeva da pomogne tamošnjim devojkama a i one koječemu nauče nju.
Međutim, WILD CHILD uprkos vrlo kompetentnoj egzekuciji Nick Moorea koji je inače do rediteljskog giga došao kao dugogodinji montažer Working Title filmova, nije postigao naročit uspeh. Mislim da je problem u tome što je to engleski film pravljen za američko tržište, koji je ostao negde na pola puta između Amerike i Britanije jer je prikaz Amerike u njemu nekako površan i distanciran, a prikaz Britanije je isti takav u pokušaju da film bude iz američke vizure. Drugo, za razliku od filma HOUSE BUNNY koji je doduše za stariju publiku, gde je negde jasno koja će znanja i iskustva junakine razmeniti, u WILD CHILDu se pojavljuje problem što engleske boarding school devojčice suštinski nemaju šta lepo da nauče od male bogatašice iz Malibua.
I onda zapravo, ona njoj pružaju jedno suštinsko dovođnje u red, a ona njima pruža to da ih nauči da agresivno igraju taj neki bizarni engleski sport kojim se bave i da se ponašaju kao čirlidersice, i to je to. ta razmena među karakterima nije ravnopravna. Štaviše, usiljena je, i film na nivou karaktera nema onu dinamiku koja je potrebna čak i za neki tween film.
Otud WILD CHILD nije na nivou tipičnih visokokvalitetnih produkata kuće Working Title. Ipak, nesporno je kompetentno realizovan, i mislim da nudi sasvim dovoljno svojoj ciljnoj grupi uprkos tim nekim rupama u supstanci koje ta ciljna grupa instinktivno takođe oeća, koliko god da je autori nipodaštavaju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FINGERS Jamesa Tobacka.
Toback je nesumnjivo jedan od alfa-mužjaka američkog nezavisnog filma koji nije uspeo da se probije koliko Martin Scorsese i Oliver Stone sa kojim deli niz osobina. Razlozi za to pre svega leže u tome što Tobackovi filmove ne funkcionišu uvek na nivou celine, spajaju energičnost, senzualnost, političnost i pretencioznost često na dosta grub način, pa Toback praktično nije uspeo da crossoveruje. Međutim, kako god bilo, uspeo je da opstane do današnjeg dana, uprkos svemu i sebi samom, a o njegovom over-the-top karakteru najbolje govore da se među njegovim dragim prijateljima nalaze imena poput pokojnog Don Simpsona ili nestašnog Mike Tysona.
FINGERS je Tobackov klasik sa početka karijere, njegov calling card za dalje uspehe. Film govori o mladom pijanisti koga igra Harvey Keitel čiju karijeru ometa to što za oca mora da radi kao uterivač dugova, a suočen je i sa izvesnom seksualnom disfunkcijom.
Iako je postavka sa mladim pijanistom koji radi kao uterivač pretenciozna, i vuče na Novi Talas, a inače zapravo u filmu suštinski nikada naročito ne zaigraju ni jedna od te dve profesije, iza svega krije se zanimljiva studija karaktera koji je stilizovan ali u sebi zarobljava izvesnu količinu besa, kakva se retko viđala do tada na filmu. U stvari, bilo je besa, ali su Toback i Keitel uspeli da artikulišu svež pogled na to.
Ono po čemu se Tobackov film izdvaja od MEAN STREETSa svakako su mačizam i potpuno apartan pogled na seksualnost. U tom smislu, Jim Brown, moj inače omiljeni crni glumac iz te epohe, u FINGERSu je ostvario jedno od svojih najneobičnijih uloga, u potpunom art ključu.
DEČKO KOJI OBEĆAVA Miše Radivojevića jako podseća na FINGERS, i ne bi me čudilo da se malo Tobackovog duha prelilo kod Miše ili Nebojše pošto je FINGERS ranije snimljen.
Iako je zub vremena u mnogim segmentima nagrizao FINGERS, i dalje se može osetiti njegova energija i neurotičnost, i dalje je zanimljiv za gledanje, upečatljiv zbog Tobackove direktnosti, Keitelove glume i reinvencije Jim Browna.
* * 1/2 / * * * *
Kan jači nego ikad
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=8&t=537
sto mu muka, moraću da se maskiram u dubravku lakić i nekako se badisnečujem tamo ove godine!
lars fon trir - sa hororom!
čanvuk park - sa hororom!
gaspar noe - sa... uh, novim filmom (koji će sigurno imati horora neke vrste)!
tarantino - sa kopiladi!
novi haneke!
Bong Joon Ho!
Hanno Hofer, Razvan Marculescu, Cristian Mungiu, Constantin Propescu and Ioanna Uricaru - Tales From The Golden Age !
Pavel Lounguine - Tzar! (ovo je, da podsetimo, baja koji je pre par godina potpisao ono genijalno OSTRVO!)
ZAISTA, KAN NIKAD JAČI! :!:
Koliko čujem ide ekipa SRPSKOG FILMA pa možda možeš njima da se prišljamčiš...
Retko kada se desi da pogledam film za koji sam siguran da će biti omiljeni film Meha Krljića i Johna Reynoldsa. Međutim, oko ovog filma sam naročito zadovoljan jer sam ga locirao i pomenuo na Mehovom corneru još dok je bio nedostupan, kad sam pročitao kritiku.
Reč je o filmu EX-DRUMMER Koena Mortiera, ekranizaciji romana Hermana Brusselmansa, koji bi se po meni mogao nazvati onim što je punk film u 21. veku. To nema veze sa samom činjenicom da govori o grupi ljudi koji cepaju HC. Stvar je u pristupu priči i filmu. Naime EX-DRUMMER se drži jedne dosta rudimentarne forme, i ne odustaje od sirovosti, a istovremeno ta sirovost nije diletantska, štaviše, u pojedinim deonicama Koen pokazuje da zna znanje, i to ne samo na nivou pukog pričanja priče koje je dosta džezersko, nije disciplinovano, ali upravo iz kontrr čini EX-DRUMMER jednim nekonvencionalno elegantnim filmom, nego čak i na nivou tehničke usavršenosti, pa čak i vizuelne atrakcije.
U pojedinim monmentima čak Koenovo poigravanje vizuelnim sredstvima deluje detinjasto, ali nikada nije banalno jer je potkrepljeno rediteljskom veštinom da se zahvat realizuje.
Drugi punk segment je udar na javni moral koji je odrađen u almodovarovskom ključu. Film donosi nepodnošljivu lakoću bizarnosti. Smešten je u svetu u kome se bizarni, gross događajii prikazuju u punom sjaju, a da pritom nisu osuđeni, nego se ispoljavaju spontano, proističu iz širih grotesknih okolnosti. Iako priču pratimo iz vizure piščevog alterega koji služi kao spona sa gledaocima, odnosno "normalnim svetom", taj junak je vrlo radoznao i relaksiran u smon istraživanju tog polusveta.
EX-DRUMMER bi se na neki način mogao smatrati pretečom PORNO BANDE. Govori o sličnom potonuću normalnog čoveka, umetnika, rediteljevog i gledaočevog alterega u prostor raznih transgresija. Donosi i sličnu energiju u pristupu. Ipak, Mladenov film je meni interesantniji jer je naprosto više oslonjen na trulež našeg društva, dok se EX-DRUMMER bavi ekscesom u društvu u kome realno postoji i druga priča, dočim se Mladen bavi jedinom pričom vrednom pričanja.
U to ime, očekujem Mehove i Johnove reakcije na ovo ostvarenje.
* * * / * * * *
Mmmmm... jel dostupan na uobičajenim Warez lokacijama?
Verovatno jeste, ali Srbine, ja ću ti ga narezati... Nije red da se smucaš po sajtovima gde se nalaze materijali za koje nisu do kraja rešena autorska prava...
"Ex-Drummer" je verovatno najvece arty-farty govno od filma koji je snimljen u zadnjih n godina. Ovaj deo recenzije sa imdb-a( gde se inace gomila kretena odusevljava ovom gluposcu) najbolje opisuje ovu nesnosnu budalastinu:
My mom says I'm a good director
"Author: Sandcooler from Belgium
Never have I see a film so blatantly begging us to be shocked.That's all there is to it,but brains from the prank store or constant bare ass are not going to do the trick.I don't necessarily need to be told anything of value,but seriously,tell something,make a plot,add things to it.Don't just have one boring beating after another,it fails to be funny,it fails to be anything.Also the director wanted to show of his (limited) technical skills.It's pathetic,like a little kid showing his carpentry skills.Koen lives on his ceiling.Why?Because the director thought it would be the coolest thing ever..."
xhang
Reprizirao sam CLASS OF 1999 Mark L. Lestera. Iako se CLASS OF 1984 smatra njegovim klasikom a 1999 neuspelim nastavkom, i uprkos tome što ima istine u obe definicije, 1999 je film koji je ipak zanimljiviji nego što se naizgled čini.
Pre svega, CLASS OF 1999 je film koji je nastao u eri kada je B-film zaista odumirao i kada su B-formule bile uzdignute na nivo vrhunske A-produkcije. U tom smislu, Lesterov pokušaj da snimi cormanovski film o mladima za TERMINATOR crowd je za svaku pohvalu, ali zaista ima problem kada se pojavljuje godinu-dve dana pre nego što je za TERMINATOR-crowd snimljen T2. Naprosto, nivo filmova za tu publiku je toliko porastao da CLASS OF 1999 tu nije imao šta da traži. S druge strane, ovaj film ima svojih campy kvaliteta, ali realno u njemu postoji jako zabavan film od 70 minuta. Kada traje 90 minuta, daleko je on dosadnog. Ovde se ne postavlja pitanje dužine u tom kontekstu već prosto na nivou kvaliteta. Očigledno je naime, da se u ovom filmu Lester nije služio ekonomijom izbacivanja slabijih ili manje uspelih delova, i umesto da je snimio odbranjih film od 70 minuta, dobili smo film od 90 minuta prepun rupa i slabih delova.
Isto tako, zašto ne reći, u ovom filmu postoji nekoliko detalja koji ga devalviraju, a zaista su bili ispravljivi. Pre svega bande iz 1999. previše liče na bande iz 1984. i čak u kontekstu trenutka kada film nastaje, deluju prilično retro a da tu nema onog retrofuturističkog šmeka iz Marshallovog DOOMSDAYa. Zatim detalji poput iritantne plave perike Stacy Keacha koja devalvira ovog jednodimenzionalnog ali ipak vrlo upotrebljivog glumca od jake karike u filmu do detalja po kome se CLASS OF 1999 najviše definiše kao smeće.
Ono što je zanimljivo svakako je politički domen koji proističe iz priče, pre svega ideja da haos proizvodi represiju koja u početku stiče simpatije a onda se neumitno pretvara u čistu diktaturu i siledžijstvo, odnosno trenutak kada se bande ujedinjuju protiv zajedničkog neprijatelja. Ovi elementi koji asociraju na fašizam i klasnu borbu sami po sebi nisu ništa naročito ali su u ovom filmu retka konsekventno sprovedena stvar, i sasvim je bizarno da je adut jednog Lesterovog filma zapravo politički, no tako je.
B-filmovi su poznati po svom kapacitetu da kanališu gnev publike, da čak podilaze izvesnim buntovničkim sentimentima mladih gledalaca. Međutim, same okolnosti izlaska filma CLASS OF 1999 i izvesni elementi Lesterove egzekucije učinili su da se ovaj film zapravo nikome ne obraća i da ničiji bes ne kanališe.
Najbolji primer izmeštenosti ovog filma za mlade jeste to da se na špici prvog filma čuje u tom trenutku savršeno relevantna pesma Alice Coopera. I onda, kada se u sred ovog filma začuje HEAD LIKE A HOLE Nine Inch Nailsa, i kada se stvori utisak kako je Lester, neznano kako u tom trenutku nabo muzički puls, pa čak bio i ispred svog vremena jer DOWNWARD SPIRAL dolazi kasnije, ubrzo na završnoj špici začujemo temu filma koju peva prokleti Midge Ure, potpuno passe muzičar u tom trenutku.
Od Lesterovih aduta, u ovom filmu, izdvaja se samo relativno energično finale u kome se vidi da su uložene solidne pare i da se dobro radilo na svim poljima, od ideje, preko kadriranja do efekata. U ostatku scena, Lester je nažalost slabiji nego inače.
CLASS OF 1999 je bio u bioskopima. Lester je početkom devedesetih nažalost imao pogrešne filmove u bioskopima. Neki od njegovih tadašnjih DTV naslova su mnogo više zasluživali da idu u bioskope od CLASS OF 1999.
* * / * * * *
Jo, jebote, ja to nisam gledo, a Class of 1984 mi je gilti pležr iz detinjstva. Mogo bi to narezati!!!!!!!!!!!!!!! Lester... čovek je nepravedno skrajnuti kralj treša osamdesetih kome bi danas trebalo posvećivati kurseve na univerzitetima. Pa samo je Commando film na kome bi se dalo napisati nekoliko doktorskih disertacija.
Režem ti. Nemaš brige. Na tebi je samo da zakažeš geek summit na najvišem nivou...
Ajde dođite ti & Žika na Pera Deformera tunajt?
Dogovorićemo se telefonom.
Jes. Jes vi vil.
Pogledao sam DUPLICITY Tony Gilroya.
Gilroy mi je drag kao scenarista ali mi je njegova debitantska režija MICHAEL CLAYTON bio krajnje tanak film. U njemu je pokušao da nam kao nešto sasvim novo proda jednu potpuno prežvakanu priču o zaveri velike korporacije, i njene spremnosti da ubije čoveka, kao da to već nismoi milijardu puta videli u filmovima sa Lorenzo Llamasom. Doduše, verovatno kada bismo poznvali nekoga koga u "stvarnosti" korporacija hoće da ubije, ne bi delovalo tako prežvakamo, ali što se mene tiče CLAYTON je nedovoljno bio realističan i nikada nije prevazišao to da je movie.
S druge strane, DUPLICITY je takođe movie koji se bavi nečim što je prežvakano, međutim stilski je mnogo koherentniji i suštinski je bogatiji. Naime, DUPILICITY je priča o prelasku špijuna iz tajnih službi u privatni sektor, o obaveštajnim službama velikih korporacija koje špijunraju konkurenciju i štite se od protivničke špijunaže, propuštena kroz dramaturški filer Mametovih trilera u kojima preokreti i izdaje postaju toliko brojni da su dovedeni do paroksizma. Gilroy gotovo lecarreovski tretira špijunski element, dočim što se trilera tiče, ima te mametovske inflacje obrta ali on uspeva da prevaziđe njena ograničenja prvo time što su u glavnim ulogma Clive Owen i Julia Roberts, i što je od Clive Owena, čak i u tom nesigurnom svetu prevare i laži napravljen zanimljiv i ubedljiv lik za koga gledalac ipak navija, dok je sdruge strane na psihološkom planu napravio likove koji su svesni u kakvom svetu žive i čija je osnovna nesreća u tome što ne veruju jdno drugom, a jedva da veruju i sami sebi.
U toj atmosferi nepoverennja, preokreti imaju ssvim drugi kontekst i ne degradiraju priču. Ono gde se Gilroy možda dramaturški zaigrao jesu flešbekovi koji su u pojedinim momentima označeni ali često i nisu i to onda ume da stvori konfuziju, naročito kod gledalaca koji očekuju da im holivudski film sve servira. Ja ne očekujm da mi film sve servira, ali mislim da bih recimo da je malo jasniji, ovaj film bio prijatniji nekim casual viewerima.
U tehničkom smislu, čini se da je DP Robert Elswitt uzeo stvar pod svoje i DUPLICITY ima nešto 70s atmosfere. U svakom slučaju DUPLICITY nije neki naročito vizuelno razvijen film ali je elegantan i predstavlja napredak u odnosu na MICHAEL CLAYTON.
DUPLICITY je upmarket zabava, sudeći po rezultatima sa američkih blagajni, nema previše publike za to ali čini mi se da se ovaj film neće smatrati promašajem ni u kom slučaju.
* * * / * * * *
Sinoć je elitni Sagitaški deathsquad bio na koncertu Pero Defformera.
U uvodnom razgovoru u obližnjem Costa Coffeeu, Meho, DušMan i ja smo se već pripremili kroz nekoliko čašica prljavog, lascivnog i dementnog razgovora za misterij koji će biti nesumnjivo dementan i prljav.
Tako je i bilo. Pero Defformero su nešto zaista posebno na našoj sceni. Iako naizgled oni liče na Nervoznog Poštara ili Hali Gali Halida, pa na neki način spajajući klasike među metalskim rifovima i folk, nadovezuju se i na Let 3, oni su po svemu apartna pojava. Naime, svi ovi navedeni su manje ili više, u spajanju folka i rocka, pokazivali kakav takav osećaj za sklad, za lepo, za invenciju, za prožimanje ove dve forme.
Dočim, Pero Defformero prže metal i beharaju folk u svojim najekscesivnijim formama, bez ikakvog pokušaja da od toga prave išta elegantno, lepo ili, hm, prihvatljivo. Iako Pero Defformero nisu lišeni ironije, ni prema metalu ni prema folku, a mislim da ne grešim kad konstatujem da je ironija vrlo pošteno i ravnomerno raspoređena, ono što je najperverznije od svega je što barem uživo oni ne proizvode ništa drugo od punokrvnog narodnog posela, i kalorične metal svirke, u isto vreme ili na smenu.
Uprkos sveprožimajućoj ironiji, oni su realno potpuno na izvorištu ova dva pravca koja ih uzbuđuju. To su potvrdili i brojni metalci na svirci čije uživanje u ovom događaju uopšte nije bilo srazmerno smislu za humor. Naravno, da, humor igra važnu ulogu, ali zar humor nema svoje mesto kako u samom izrazu folka tako i u metalu. Uostalom, u ova dva žanra, danas, objektivno čak i najortodokisniji predstavnici nastupaju sa izvesnom dozom humora.
Ono što je posebna draž, izvan opisanog koncepta jeste sam nastup Pera Defformera. Prvo, najzad imamo kostimiran bend koji ne izgleda kao grupa posetilaca koji su izašli iz publike i dohvatili se instrumenata. Moram priznati da neobično cenim bendove koji se trude da izgledaju drugačije od svoje publike. Mislim da je to gest elementarnog kućnog vaspitanja. Zatim, na samom nastupu, Pero Defformero dopunski obogaćuju svoje pesme, već bazirane na poznatim rifovima, sa nizom detalja, što u smislu pozajmica iz poznatih pesama, što u smislu nekih infantilnih ali savršeno simpatičnih detalja tipa imitiranja dilej efekta u pevanju.
Konačno, kako je Nikola Kinovia dobro primetio, uspeli su održe prilično visok tonus sa pesmama koje su mahom slične po tempu i (visokom) intenzitetu što je dosta teško čak i kada se raspolaže nekim pesmama masovnog uništenja, o čemu možemo da posvedočimo ŽiKKKa i ja svojim iskustvom sa YU Wave derneka. Ne znam kako, ali Pero Defformero su u tome uspeli.
U svakom slučaju, sinoć je u SKCu bio vrlo solidan nastup i drago mi je što sam popustio Mehovim nepristojnim ponudama da dođem na svirku.
Pogledao sam ponovo NEIGHBORS Johna G. Avildsena, jednu od upečatljivijih komedija koje pamtim iz detinjstva. Reč je o poslednjem filmu Johna Belushija u kome je sparingovao sa dan Aykroydom, plus Cathy Moriarty koju sam najviše zapamtio pošto sam film gledao u nežnim godinama. I zaista Belushi je u ovom filmu ostvario jednu od svojih najzrelijih uloga, potpuno je u underplayu, Dan Aykroyd je izuzetno energičan, a cathy Moriarty je ubedljiva kao fatalna komšinica.
NEIGHBORS je film koji je doživljen kao dosta kontroverzan. Deo kritike ga hvali a još veći deo ga žestoko osporava. Reč je o komediji koja se u mnogim aspektima graniči sa mračnim, neprijatnim, prljavim, nečim šo nije smešno, ali sva ta graničenja i povremeni prelasci granice ne proizilaze iz toga što komedija nije dobra, već upravo zbog toga što film deo svog humora upravo crpi iz te transgresivnosti.
Bilo bi preterano tražiti korene nekih kasnijih naslova u ovom filmu. Ne mislim da ovaj film nije mogao uticati, barem posvesno (na mene sigurno jeste) ali nije reč o klasiku koji se može smatrati obaveznim u bilo kom smislu. Ipak, u njemu se anticipiraju komika neprijatnosti na koju igralu Larry David ili Ricky Gervais, komika mračne situacije i ozbiljno poremećenih likova kakvu srećemo kod Jody Hilla, ili anarhičnost Alana Balla. Sasvim je, naravno, moguće da ništa od ovoga zapravo ne vuče koene iz NEIGHBORSa, ali oni koji to vole u ovom filmu mogu da uživaju...
John G. Avildsen je potpuno atipičan izbor za režiranje ovog filma, i svakako nije reč o naslovu koji spada u njegove kanonske filmove, iako je meni možd baš ovaj najinteresantniji u njegovom opusu. Ipak, ako bih ga smeštao negde u parametrima opusa rditelja specijalizovanih za komediju, svakako da je na liniji Landisa, pre nego Dantea, ali svakako onih koji su skloni mešanju komedije i horora.
Humor u NEIGHBORSu nije toliko crn koliko je mračan a junaci su na granici sivog i crnog sve vreme, uključujući i glavnog lika sa kojim se identifikujemo.
Komedija kao žanr je koncipirana da priču privodi ponovnom uspostavljanju reda. Međutim, NEIGHBORS se završava jednim potpuno anarhičnim, gotovo nihilističkim krajem gde junak odlučuje da živi sa onima koje naizmenično mrzi ili ih se plaši, umesto sa onima kojima je do tog trenutka proveo ceo život u nekoj vrsti naizgled uzrne zajednice. Ovakav ishod sam po sebi deluje potpuno neočekivano, ako imamo u vidu konvenciju, međutim, očigledno je prostekao iz romana Thomasa bergera po kome je film snimljen, i isto tako očigledno je da ovaj film u polazu nije pretendovao da bude još jedan Belushi-Aykroyd vehicle, nego možda i nešto više.
U svakom slučaju, ovaj VHS rip je podsetio na jedan drag film u kome i dalje mogu da uživam što mi se retko dešava.
* * * / * * * *
Pogledao sam TYSON Jamesa Tobacka.
Ovo je na nivou umešanih imena i koncepta delovalo kao interesantan spoj. O Tobacku sam već pisao, poznato je da je on Tysonov prijatelj i da je poznat kao neko ko je od najranijih dana bio impresioniran virilnim afroamerikancima koje je smatrao kontratežom učmalosti bele Amerike.
U TYSONu, dokumentarnom filmu koji je producirao sam Tyson, sa još par crnih celebritiyja kao što su recimo Nas i Carmelo Anthony, sam Gvozdeni Mike priča priču. I na tom nivou kao TYSON ON TYSON film je zanimljiv, zato što pored poznatih detalja o teškom odrastanju, učešću u bandama, boksu i sl. , Tyson jako voli da govori o ljubavi i seksu, a znamo da je zbog toga najviše stradao i završio u zatvoru što je verovatno osakatilo njegovu karijeru.
U tom smislu, TYSON deluje vrlo dragoceno jer je u njemu Mike čini se prilično iskren, a reklo bi se i zanimljiv čovek. Problem nastaje u tome što mi se čini da ni sam Mike nije do kraja ukapirao ko je, tako da ma koliko iskren zapravo ni on ne razume do kraja svoju poziciju.
Tyson je naime veliki bokserski šampion. Uvek će biti u senci Alija iz prostog razloga što on nikada zapravo nije istupio iz ograničenja koja mu je nametnuo establišment, nije svom sportu dao neki dublji socijalni ili politički smisao, međutim, upravo kao zver odgajena u kapitalizmu, on je najbolje reprezentovao ispranu surovost savremenog sporta. Njegovi ekscesi su apsolutno slika i prilika okolnosti koje okružuju savremeni sport a ekstremnost njegove sudbine pojačana je time što se bavi boksom koji je od nivoa organizacije i menadžmenta pa sve do samog karaktera sporta, u kome se profesionalni i amaterski znatno razlikuju, oduvek bio najveći magnet za ološ.
Iako su svi sportovi prepuni raznog ološa i ogromnog broja ljudi koji žive na grbači sportista, boks je sigurno najekstremniji primer toga, a u tim esktremnim okolnostima, Mike je poseban slučaj.
Nažalost, sam Mike nije sposoban da shvati tu kompleksnu poziciju, a ovaj film se ne odmiče od njegove vizure.
Isto tako, Toback se fokusira na Mikea i ne pokušava da činjenične išta više obogati njegove iskaze tako da ni sam timeline njegove životne priče nije do kraja jasan.
Uprkos tome što je Tyson jedna larger than life pojava, i njegovo svedočenje je dragoceno, ipak ova tema je sa ovim filmom ostala nezaokružena.
Prošle godine u Kanu, stalno su bila poređenja između TYSONa i Kustinog MARADONE. Mislim da je ocena kako je TYSON bolji od KUSTURICE bila pogrešna. Naime, Kusturičin film u suštini previše kontekstualizuje Maradonu i odlazi u drugu krajnost u odnosu na TYSONa, ali isto tako upravo kroz taj pokušaj da šire sagleda Maradonu zapravo ipak ozbiljnije prilazi problemu.
* * 1/2 / * * * *
James Toback: His Life's a Movie, and He's the Star
By RICK MARIN
AMES TOBACK brought two props to lunch at the Fine & Schapiro deli on the Upper West Side last month. One was Raymond Durgnat's recent biography of King Vidor, which contained a picture of Mr. Toback and Mr. Vidor on the set of Mr. Toback's 1982 movie "Love and Money." The other was "Immobilarity," a CD by the rapper Raekwon, a member of the Wu-Tang Clan, with a dedication in the liner notes to "James 'The Music Man' Toback."
"From King Vidor to Wu Tang," Mr. Toback exulted over matzoh ball soup, hot dogs and a diet cream soda. "The range of American film!"
Few directors can boast a career like Mr. Toback's. Fewer still might want to. Half a dozen movies that have not always rubbed critics the right way, or translated into huge box office profits (or losses, for that matter). And yet, at 55, this idiosyncratic writer-director still makes the movies he wants to, lures marquee stars, finds the money men and, lately, makes the cut at the big film festivals. He's got outsider credentials, insider connections and one Oscar nomination (his screenplay for "Bugsy").
What's more, as John Calley, the chairman of Sony Pictures, said, "His life is more interesting than his films, which is rarely true anymore."
Mr. Calley bought "Black and White" for Sony's Screen Gems division. The movie is scheduled for release in April, the same month as a retrospective of Mr. Toback's work at the Screening Room in Manhattan. The series will run the gamut of Mr. Toback's eclectic oeuvre. "Fingers" (1978), his dark directorial debut, with Harvey Keitel as an aspiring concert pianist who can't stop busting heads for his loan-shark father. "The Big Bang" (1989), a documentary riff on Mr. Toback's theory of the universe as a great cosmic orgasm. And his last one, on a related theme: "Two Girls and a Guy" (1997).
Sex is to Mr. Toback what violence is to Quentin Tarantino, who once said he used to play "Fingers" at the video store where he worked until the owner told him it was scaring the customers.
"Black and White" begins with two white female teenagers and a black man groping one another against a tree in Central Park -- a scene that was recut three times to get the film from an NC-17 to an R.
One of the teenagers is portrayed by Bijou Phillips as a privileged private-school girl and hip-hop groupie. The man is played by Power, executive producer of the Wu-Tang Clan, whose character, Rich Bower, is the leader of a rap group who moonlights as a gang and drug lord.
Fred R. Conrad/The New York Times
James Toback still makes the movies he wants to.
--------------------------------------------------------------------------------
Besides black-white relations, other Toback obsessions woven into the loose, interlocking story lines are gambling, murder and sexual triangulations.
The eclectic cast includes Brooke Shields, Ben Stiller, Claudia Schiffer, Allan Houston (of the New York Knicks), Robert Downey Jr. and Mike Tyson, as himself. In keeping with the film's rough, documentary feel, much of the dialogue was improvised. Power said he ad-libbed about 40 percent of his lines.
"Jim, obviously, he's not a dude that's like from the ghetto or anything like that, so he wouldn't be able to fill in certain words," he said. "The situations and scenes were set. We just had to do the deliverance."
David Thomson, a film critic and longtime friend of Mr. Toback's, said of the film's experimental style, "He's getting back to what he's best at: these very low-budget and very interesting exploratory films."
"Black and White" started with a budget of $1.6 million, then grew to $5 million as more stars signed on. The idea, Mr. Toback said, came from his belief that "the race-sex mix is the single most significant social phenomenon of the whole post-civil rights era," and that not until now has the final interracial taboo been broken by Generations X and Y.
"While there are certainly big blocks of racism and skinheads and all that, who I think have been overwritten about and overemphasized, a far more pervasive phenomenon is a complete erasure of racial barriers in sexual behavior," he said. Talking to some Manhattan high-schoolers about their sexual histories in the course of researching the film, Mr. Toback said that he found they "often can't immediately remember what the racial balance is, it's so insignificant."
The pervasive influence of hip-hop music and culture "is, more than anything, responsible for that," Mr. Toback continued.
Which raises an important question: How does a guy who talks this much ever get a movie made?
More than anything, Mr. Toback is a compulsive raconteur. A discursive, digressive lecturer. It's easy to imagine him in front of a classroom at the City College of New York, where he taught English after obtaining degrees from Harvard and Columbia. City College's eclectic faculty then included Joseph Heller, William Burroughs and Israel Horovitz -- the father of Adam Horovitz, whose white-boy rap group, the Beastie Boys, Mr. Toback put on the soundtrack of his 1987 movie, "The Pick-Up Artist."
Mr. Toback's screenplay for "The Gambler" (1974) is a thinly fictionalized account of his City College years. Directed by Karel Reisz, the film stars James Caan as a college professor with a bad gambling habit and an impressive wardrobe of tight, chest-hair-revealing shirts.
"I wore those shirts!" said Mr. Toback, who nowadays clothes himself more sensibly, in dark jackets, long overcoats and a scalp-concealing baseball cap. A beard is the only vestige of his swinging 70's self.
So how does a white, middle-aged director who grew up on Central Park West make an authentic movie about black culture? Even one who spent a year living at Jim Brown's house in the Hollywood Hills researching his 1971 book, "Jim"?
He knows what it's like to be "the only white guy in a totally black orgiastic world," he said. "But that was 20 years ago. I'm not living with Jim Brown. This is hip-hop. I could live with these Wu-Tang guys for 10 years and not be better at writing their dialogue than they are at inventing it. Why would I want to tell them what to say? Their entire identity is linguistically based."
Mr. Toback said he told the actors they had to get "from point A to point R in a scene" and left the specifics to them. The movie's unforgettable moment is Mr. Tyson's reaction when Mr. Downey, playing Ms. Shields's gay husband, makes a pass at him.
"Mike didn't know Downey was going to hit on him," Mr. Toback said. "I just said, 'Downey is going to come up and talk to you.' To Downey, all I said was, 'Approach Mike, hit on him.' And to Brooke I said, 'Shoot them with your camcorder, watch what happens and if you want to join in, join in.' I was startled when she hit on Mike.' "
Unpredictable scenes like the Tyson-Downey-Shields encounter are what make a Toback film, rather than, say, plot.
Mr. Thomson observed that "in terms of narrative, he doesn't always have the strongest grasp of his material. Sometimes they get a little silly." In "Exposed" (1983), Nastassja Kinski plays a fashion model who gets mixed up with terrorists. "Not a very good film," Mr. Thomson concluded.
But, as the screenwriter Robert Towne said: "There's always something in all of them. Something very unexpected, very insightful."
The same is often said of Mr. Toback himself. Warren Beatty, who has known him since the critic Pauline Kael suggested they meet in 1978, said of his friend, "Let me put it this way: Jimmy is not boring."
This may be the secret of Mr. Toback's success, or at least his access.
"No one who meets him is ever bored," Mr. Thomson said. "They say, 'Come to this party,' or whatever, and because of this he's had access to a lot of places ordinary people wouldn't get into. He's got a proclivity for staying up late enough to see the really terrible things that go on. And he's got an appetite and a memory for them."
Mr. Thomson likens being with Mr. Toback to being in a movie. "I have been with Jim when he has said, 'Oh my God, I left a money belt in the restaurant and it's got a lot of cash in it that I need to pay off a debt,' " he said. "And we went back and there was this black leather thing packed with high-denomination bills. Clearly, some pretty large transaction was in the offing."
Once, the two men found themselves gridlocked on Santa Monica Boulevard. "He sees an attractive woman three or four cars back, so he goes back to talk to her and leaves me sitting in traffic," Mr. Thomson said, adding, "He was a little more inclined to do this a few years ago."
So inclined was he that Spy magazine once chronicled Mr. Toback's own exploits as a pickup artist. He has been known to stop women in the street and offer them parts in his films, flashing his Directors Guild of America card to prove he is in a position to do so.
Mr. Toback, who is married to Stephanie Kempf, called the article slander and "an occupational hazard of personal filmmaking." He complained that the coverage of him in the media has subjected him "to personality stuff no other directors are subjected to" because he has never hired a publicist.
In a way, he is his own best -- and worst -- publicist. He can talk nearly nonstop about himself, his work, his life. He seems to know, or have known, everyone. His first marriage was to Consuelo Sarah Churchill Vanderbilt Russell, daughter of Lady Sarah Spencer Churchill. Mr. Beatty and Jeff Berg, the chairman of International Creative Management, are among his close friends. He is a memoir waiting to happen, though someone else will have to extract it from him, since he doesn't type.
Capable of dropping names that leave a dent in the floor, Mr. Toback prefers to see his biography as a necessary adjunct to his films. "My life has been lived by thousands of people far more radical and interesting than me in whatever area -- sex, gambling, drugs, any of those things," he said. "What is different about me is that I'm making movies and using aspects of what I picked up over the years, and letting people expose and reveal themselves through characters that they create either with me or that I've created for them."
And he's calmed down. No more cigarettes or alcohol. Gambling is, he said, "an enemy in abeyance." He gave up recreational drugs after a bad acid trip in college. LSD was still legal then, and he says he ate a shoeboxful of of the stuff, then flipped out for eight days, not counting the two days he lay unconscious after being injected with an antidote.
"It was the seminal psychological experience of my life," he said. It is also the centerpiece of the film he wants to do next, "Harvard Man." Don Simpson, another close friend, had agreed to produce the movie if Mr. Toback would do a rewrite of the 1995 Simpson-Bruckheimer action movie "Bad Boys," which he did. One night, Mr. Toback was on the phone with Simpson, who said he was going to talk to Joe Roth, the chairman of Walt Disney Studios, in the morning about making the "Harvard Man" deal. The next morning, Mr. Toback got a call from Mr. Berg, his agent -- not about a deal, but to tell him Simpson had died the night before. "Simpson hung up the phone and went into the bathroom and died," Mr. Toback said.
But that's another movie.
Pogledao sam ANOTHER COUNTRY Mareka Kanievske. Očekivao sam ovaj film po drami Juliana Mitchella sa velikom pažnjom, pošto se drama uslovno rečeno bavi Guy Burgessom i njegovim doživljajima na fakultetu. Međutim, film je malo je reći konfuzan i nedorečen, sa neobičnom ihnibiranošću ako imamo u vidu da je to film iz 1984. godine.
Ako na sve dodamo da aluzija na Guy Burgessa opšte ne liči na njega, i da na Burgessa više liči lik koji bi trebalo da bude Maclean, postavlja se ozbiljno pitanje smisla ovog filma. Prvo, ako ovo nije film o Burgessu, barem u prenesenom smislu, onda zaista nema previše smisla kao samostalno delo i fikcija. Drugo, tretman ovako interesantne teme je neverovatn o inhibiran čak i u odnosu na BBC TV dramu BLUNT koja se pojavila pre njega i u kojoj Tony Hopkins igra Burgessa a Ian Richardson Blunta.
Kanievska je celu stvar zanatski zaokružio ali je dosta jasno da on nije reditelj za velika dela što će potvrditi dosta bitan simbol osamdesetih LESS THAN ZERO koji svoj kultni status više duguje svemu ostalom sem Kanievski.
* 1/2 / * * * * [/list]
Malo Popboksa u senci
TINTED WINDOWS-Tinted Windows (S-Curve, 2009)
Adam Schlesinger je na poslednjih par albuma Fountains of Wayne pokazao kako će mu kriza diskografskih kuća, opadanje prodaje albuma na diskovima i rast prodaje pesama putem iTunesa sasvim dobro doći pošto na njima mahom nije uspevao da napravi više od dve istinski zapažene pesme. Na albumu supergrupe Tinted Windows, slučaj je vrlo sličan. Tinted Windows će ovu sezonu obeležiti sa jednim i po power pop hitom i devet i po prilično ravnih, formulaičnih power pop pesama koji su eventualno auralno prijatne slušaocu, ali ko pa zbog takvog efekta sluša power pop?
Jedina istinski simpatična stvar vezana za Tinted Windows je sam koncept rudimentarnog power popa oko koga su se našli Adam Schlesinger, njegov dugogodišnji prijatelj i saigrač James Iha, njihov idol bubnjar Cheap Tricka Bun E. Carlos (uticaj Cheap Tricka na američku scenu je nesaglediv i čini mi se da kod nas još uvek nije osvešćen) i najveće iznenađenje Taylor Hanson, srednji među braćom Hanson koji su još kao deca imali blokbaster ploču. Kad je reč o ovom bizarniom skupu, sasvim je jasno kako su se našli Adam i James, pa čak i to kako su se setili Buna koji je sa svojim arena bendom Cheap Trick i definisao gitarski pop, ali Taylor ostaje enigma pošto nije do kraja jasno da li je ideja Tinted Windowsa da prave polu-autistični ortodoksni power pop ili da lansiraju Taylora kao gitarskog Justina Timberlakea.
Ako im je ovo prvo cilj, onda su uspeli. Tinted Windows će naći svoje mesto u slušalicama svakog power pop geeka. Međutim, ako ciljaju na ovo drugo, onda je reč o nešto težoj mada ne i nemogućoj misiji. Naime, američko tržište ume da izrodi neočekivan power pop hit. Jedna reklama može da promeni stvari. Pesma na nekom soundtracku može da postane ključ. Ipak, na osnovu samog albuma, čini se da od Taylora neće biti gitarski Justin barem za sad.
Sličan eksperimenet je zajedno sa Ken Stringfellowom, Adam Schlesinger več napravio sa grupom Swirl 360 koja je trebalo da bude neka vrsta power pop boy banda. Videli smo kako je taj eksperiment završio, Stringfellow je završio radeći album sa Velikim Prezirom. Ako Tinted Windows propadne, Schlesingeru ne gine album sa Lutkama.
No, kada se sve sabere i oduzme, Tinted Windows barem nemaju nijednu potpuno promašenu pesmu, niti išta čega bi se stideli na ovoj ploči. Ako tome dodamo da je Tinted Windows dovoljno old school da zaista bude sklonište od savremenih tendencija u mainstreamu ili indieu, čini mi se da atmosfera "bolje prošlosti" takođe može biti adut ovog albuma.
Pod punom odgovornošću mogu preporučiti slušanje singla Kind of Girl (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/04/adam-iha-kick-in.html). Eventualno zatim Dead Serious. Sve ostalo slušajte na svoju odgovornost, ne zbog toga zato što vam se nešto može desiti nego baš zato što neće.
6/10
Pogledao sam UNMAN, WITTERING AND ZIGO Johna Mackenziea. Ovo je jedan od filmova za kojima smo Aca Radivojević i ja dugo tragali. A onda kada se konačno pojavio, pogodilo se da sam pisao nešto slično i odložio sam gledanje ovog filma kako me ne bi zbunjivao. Sad kad sam malo spustio loptu na svom tekstu, konačno sam pogledao UNMANa i moram priznati da sam prezadovoljan filmom. Kad je reč o potencijalnim paralelama između ovoga što sam pisao i UNMANa takođe, iskustvo je bilo zanimljivo pošto se dotiču nekih sličnih situacija. No, o tome nekom drugom prilikom.
Dakle, sam Mackenziejev film spada u red naslova zahvaljujući kojima je David Hemmings zaista jedan od ključnih žanrovskih glumaca sedamdesetih. UNMAN svakako ima svoje mesto uz BLOWUP, FRAGMENT OF FEAR, PROFONDO ROSSO, JUGGERNAUT ili BARBARELLA, i u njemu je Hemmings u punoj formi. I u tom ključu ga je najbolje čitati.
Naime, koliko su Antonioni, Argento, Lester ili Vadim bili cutting edge u tim godinama, toliko je i Mackenzie u UNMANu doneo svežine ovoj priči. To zvuči gotovo neverovatno ako imamo u vidu ostatak Mackenziejevog opusa. UNMAN je nesumnjivo jedini njegov film u kome on odaje utisak da je u bilo kom trenutku u vremenu bio mlad. Njegovi klasici poput FOURTH PROTOCOLa ili LONG GOOD FRIDAYa su oduvek odavali utisak solidnosti i discipline, bez suvišnih zahvata, sa vrlo tvrdim pristupom. UNMAN je potpuno drugačiji, sa puno kretanja kamere, obiljem vizuelnih detalja koji su sami sebi svrha (u najboljem smislu), glumačkom igrom gde se smenjuju Hemmingsov personality acting i gotovo pozorišna igra klinaca koji nadopunjuju replike jedni drugih, po formi blisko antičkom horu (uostalom film je baziran na pozorišnom komadu) a u filmu odlično rekontekstualizovano kao simbol njihovog obešenjaštva.
Mackenzie odlično vodi priču, čini da se lako pređe preko svih neuverljivosti i da se sve zaokruži na efektan i svež način, naročito ako imamo u krštenicu filma.
Ipak, čudi kako se izuzev u par knjiga, UNMAN retko gde pominje kao bitan naslov britanskog žanrovskog filma, kao jedna od karika koje nedostaju u evoluciji Hammera prema novijim žanrovskim okolnostima, a još je čudnije da je Maltin jedna od tih knjiga.
No, kako god, ispunio je očekivanja koja su se nagomilavala godinama i čak mi je otkrio jdnu potpuno novu dimenziju Mackenziejevog rada.
* * * 1/2 / * * * *
ja mu dao 3+
http://ljudska_splacina.com/2009/03/unman-wittering-and-zigo.html
The Friend Zone
Pagafantas (Spain)
By JONATHAN HOLLANDRead other reviews about this film
Powered By A Manga Films release of a Telespan 2000, Antena 3 Films, Sayaka Producciones Audiovisuales production, in collaboration with Canal Plus, ETB. (International sales: Telespan 2000, Madrid.) Produced by Tomas Cimadevilla, Mercedes Gamero. Executive producers, Maria Angulo, Tedy Villalba, Nahikar Ipina. Directed by Borja Cobeaga. Screenplay, Cobeaga, Diego San Jose.
With: Gorka Otxoa, Sabrina Garciarena, Julian Lopez, Oscar Ladoire, Kiti Manver, Maria Asquerino, Michel Brown, Barbara Santa Cruz.
A solidly built gag machine that aims only to entertain, "The Friend Zone" bids for lowbrow laughs, and mostly brings them home. Though there's nothing remotely new in this knockabout tale of a lovelorn teen struggling to woo the girl of his dreams, first-timer Borja Cobeaga's ability to find a new spin for old wheels -- and an immensely likable central perf -- set the pic apart from the Spanish comedy pack. The fact that our luckless hero seeks love rather than just sex gives "Friend" a broad family appeal that, despite multiple local references, could give it legs beyond the Spanish zone.
Gawky, geeky Chema (Gorka Otxoa) has just split from Elisa (Barbara Santa Cruz) and now heads out every night with buddy Ruben (Julian Lopez) in search of a replacement. He lives with his mother, Gloria (Kiti Manver) and the elderly Senora Begona (Maria Asquerino). Uncle Jaime (Oscar Ladoire, aces), who carries a candle for Gloria and is an older but none-the-wiser Chema, is a regular visitor.
Throwing out the trash one night, Chema meets lively Argentinian beauty Claudia (Sabrina Garciarena). A wannabe hairstylist, Claudia needs someone to practice on, so Chema happily submits to having his hair done in the manner of Enrique Bunbury, the Spanish singer he most hates. The Chema-Claudia relationship provides one comic setpiece after another -- a secret birthday celebration for Chema is the comic highpoint -- in this well-played farce.
Importantly, the pic contains not a single moment that could even remotely be called offensive, and some of the clever dialogue is authentically witty.
Claudia sees Chema only as the friend he doesn't want to be -- indeed, being called her "friend" is enough to plunge him into depression. (Pic's title is a reference to the zone where Chema doesn't want to be.)
The attempts of the indefatigably romantic Uncle Jaime to get together with Gloria provide a nice parallel plot, and Jaime comically dispenses advice about love he's unable to follow himself.
Both Otxoa and Garciarena pull off successful balancing acts that bring some nuance to things: Otxoa, with his hangdog expression, never seems merely pathetic; and Garciarena, via a delightfully lively perf, never loses viewer sympathy despite treating Chema appallingly.
Spanish title translates as "the guy who gets the Fantas," while his better-looking friend gets the girl. Decent production values are better than those of most Spanish debut comedies.
More than one option(Co) Canal Plus
Filmography, Year, Role
(Co) Canal Plus
Filmography, Year, RoleMore than one option(Person) Teddy Villalba
(Person) Tedy Villalba
(Person) Tedy Villalba
Camera (color), Alfonso Postigo; editor, Raul de Torres; music, Aranzazu Calleja; art director, Arri y Biaffra; sound (Dolby Digital), Agustin Peinado. Reviewed at Malaga Film Festival (competing), April 24, 2009. Running time: 80 MIN.
Mackenzie ne prestaje da iznenađuje. Naime, iako sam veliki fan, nisam mogao ni da naslutim koliko je čiča bio nestašan kad je bio mlad.
Pogledao sam APACHE, namenski film od 26 minuta koji je snimio kako bi za račun državnih zdravstvenih službi ukazao na opasnosti koje vrebaju decu koja se igraju u blizini poljoprivredne mašinerije ili na poljoprivrednim dobrima. Ova premisa zvuči kao nešto krajnje nezanimljivo i većina reditelja bi ovo zaduženje doživelo kao apsolutno dno svog stvaralaštva, i isporučila bi neki sterlian informercial. Doduše, u tome ima i dosta autocenzure pošto me iskreno čudi kako je Mackenzie uspeo da izgura ovakvu priču.
Naime, on je snimio vrlo morbidan kratkometražni horor film u kome deca stradaju po strukturi Agathinih malih crnaca ili Indijanaca, kako god. Uostalom, deca se u ovom filmu i igraju Apača sve vreme, i film je vrlo bogat u simboličkoj ravni. Isato tako ovo nije Francuska pa da država omogući Marcu Carou, Gasparu Noeu i Lucili Hadžihalilović da se iživljavaju na temu zaštite od AIDSa, niti je ovo tako senzualna tema. Kada svemu dodamo da je ovaj filmić snimljen pre tri decenije, sve dobija potpuno nadrealnu dimenziju. Kako mu je moglo pasti na pamet da snimi ovakav film?
Deca stradaju jedno po jedno, kao kod Agathe, u vrlo napetim i surovim scenama koje nisu gore ali su svakako vrlo upečatljive. U pozadini idu njihove priče o tome kako žele da budu kao Apači koji brane svoju zemlju što se može čitati i kao priča o deci koja brane svoj sužen prostor za igru. Još je perverznije to što deca surovo stradaju od mašinerije i sredstava koji omogućuju pravljenje hrane, što njihovom dečjem trabunjanja o ideologiji apača što podrazumeva i priču o odbrani svojih prehrambenih resursa daje posebnu dimenziju.
Međutim, posebnu simboličku ravan imaju daće povodom sahrana dece koje deca poimaju kao partyje i uopšte ne shvataju njihov pravi smisao. Postepenim objašnjavanjem "posledica smrti" film dobija autentičnu art dimenziju.
Pored Mackenziea, na ovom filmu sjajan posao je uradio Phil Meheux, koga inače mahom znamo kao redovnog direktora fotografije Martina Campbella.
Ne znam kako je APACHE bio prihvaćen u vreme kada je izašao i da li su naručioci bili zadovoljni ali siguran sam da je ostao jedan od retkih namenskih filmova koji se gledaju i dan-danas.
The Girlfriend Experience
David D'Arcy in New York
29 Apr 2009 14:33
Dir. Steven Soderbergh, US, 2009, 77 mins
Steven Soderbergh continues his series of low-budget, digitally-shot features for HDNet with The Girlfriend Experience, dealing with prostitution and marking the mainstream debut of adult film actress Sasha Grey. With barely any sex on the screen, the film suggests more than it shows and, despite its small canvas, is a stylistic coup for the director's low-budget ambitions.
The Girlfriend Experience should easily surpass the $145,000 domestic haul of Soderbergh's Bubble (2005), the first in his planned series of six such features. With Grey attracting wide-spread media attention, this should play well in US art houses at the very least.
Soderbergh's camera (using the name Peter Andrews) follows high-priced call girl Chelsea (Grey) between her encounters with rich business men in early middle age who seek relief from a collapsing economy. Although she's not in any danger, her job threatens boyfriend Chris (Chris Santos), a restless personal trainer who earns far less than her $2,000-an-hour fee.
In Soderbergh's financially-endangered realm of Manhattan's top restaurants and hotel rooms in late 2008, Chelsea's clients fret about their businesses and advise her on broader financial trends even as they're losing their own money. Yet Chelsea is building her own business, branding herself on escort sites, and possibly trading up from Chris with the right client.
This narrative experiment - film's script is credited to Brian Koppelman and David Levien, and is reportedly seven pages long – is set in the fall of pre-election 2008 has no real beginning or end, no studied winks about links between business and prostitution, no threat of violence (a la Klute) or romance (Pretty Woman). With composure, assurance and a film-like depth to the digital image, Soderbergh has created a character who doesn't just sell sex, but a relationship – "the girlfriend experience."
Shot elegantly in mostly available light with the Red Camera (as in Bubble), Soderbergh's New York interiors have a calm verisimilitude which complement Chelsea's sexy, steely demeanour. If there's drama here, it's in the sense that this fragile world may be coming apart. Yet in depression and war, it's clear that Chelsea's profession will survive.
Soderbergh calls the process behind The Girlfriend Experience "structured improvisation". With a cast of non-professional actors (except for Grey), the film's dramatic approach mirrors the uneasiness of an economy which is shifting by the day. Soderbegh in his 20th feature achieves what he has sought throughout his low-budget, quickly-filmed projects: not the well-made scene, but realistic human drama.
It is clear from Grey's voice that she is not a conventionally-trained actress, yet her character moves like someone who knows the territory rich men inhabit – she is sexually confident and yearns to join the class that she serves. Grey is perfect casting for the part, likewise her ensemble of paunchy rich johns (who could easily be Chris's exercise clients) hit the right notes of persuasive realism.
Designated comic relief comes from a pompous internet escort reviewer (critic Glenn Kenny), who cajoles a quid pro quo out of Chelsea - she expects that he'll praise her on the web. Bad times bring out charlatans in every business.
Production Companies
2929 Productions
HDNet Films
US Distributor/international sales
Magnolia Pictures
+1 212-924-6701 x201
Producer
Gregory Jacobs
Screenwriters
Brian Koppelman
David Levien
Cinematography
Peter Andrews
Main Cast
Sasha Grey
Chris Santos
Philip Eytan
Glenn Kenny
Timothy Davis
David Levien
Mark Jacobson
Pogledao sam OKOVANE ŠOFERE Vladimira Pavlovića.
Kopija je bila jedva gledljiva tako da moj sud o ovom filmu treba uzeti sa velikom rezervom. Ovo je jedna od onih bizarnih telekiniranih kopija u kojoj kamera luta po ekranu, i uopšte ne znam kako je neko uopšte "snimio" ovo elektronsko izdanje filma.
Ipak, kako god bilo, ne verujem da bi bolja kopija učinila ovaj film suštinski boljim, iako bi možda sam čin gledanja bio podnošljiviji.
OKOVANI ŠOFERI je sovjetsko-jugoslovenska koprodukcija između Mosfilma i crnogorskih filmskih kuća. Režirao je Vladimir Pavlović, jedna gotovo ratkodraževićevska ličnost našeg filma. Debitovao je sa niskobudžetnim filmom DECA VOJVODE ŠMITA u Kino Klubu, da bi se potom povezao sa Rusima i provodio vreme pola u Jugoslaviji a pola u SSSRu. U tom periodu su razne priče kolale o njemu, od toga da je IBovac do toga da je špijun jedne od strana, međutim, definitivno je spadao u veštije poznavaoce sovjetskog sistema što se tiče korupcije, šverca i bio je go to guy ako je ikome bilo potrebno da mu se nešto završi u SSSR. Takođe, bio je veliki erotoman, a SSSR je bio idealno mesto za tu vrstu akcija. U vreme kada je radio za Mosfilm, imao je kancelariju tačno preko puta Kurosawine što govori o njegovom položaju u SSSR. Pavlović je čovek o kome bi bilo zanimljivo snimiti biopic.
U svakom slučaju, kad se povezao sa Rusima, nažalost napustio ga je talenat tako da su OKOVANI ŠOFERI film u kome se očekivano visok tehnički nivo ruske ekipe, koji je u tom trenutku iznad našeg partizanskog filma, smenjuje sa očajnim vođenjem karaktera i priče što je šteta pošto OKOVANI ŠOFERI imaju premisu blisku NADNICI ZA STRAH i production value koji je mogao da ispoštuje tu koncepciju. Na sve to izašao je dve godine pre Billy Friedkinovog SORCERERa, tako da nije imao ni taj vid konkurencije.
U svakom slučaju,. OKOVANI ŠOFERI su samo za najfanatičnije ljubitelje partizanskog filma i kompletiste.
* 1/2 / * * * *
QuoteIt is clear from Grey's voice that she is not a conventionally-trained actress, yet her character moves like someone who knows the territory rich men inhabit – she is sexually confident and yearns to join the class that she serves. Grey is perfect casting for the part, likewise her ensemble of paunchy rich johns (who could easily be Chris's exercise clients) hit the right notes of persuasive realism.
Videćemo... Skino sam još neke Saše Grej i Stoje samo za tebe (dobro, malo i za sebe). Stoja inače ostavlja komentare po sajtovima na kojima se piše o njoj. Carica.
Pazi, postoje stvari o Stoyi koje ću ti ispripovedati nasamo... Ukratko, velika je carica.
Pogledao sam KING OF CALIFORNIA Mike Cahilla.
Ovaj indie film nastao u produkciji Alexandera Paynea i nalazi se na liniji indie filmova koji su zapravo vrlo snažno vezani za neke lokalne američke kolorite, u ovom konkretnom slučaju, za istu državu kojom se i Payne bavio u SIDEWAYSu.
Međutim, KING OF CALIFORNIA je meni efektniji od SIDEWAYSa, prvo jer ima razvijeniju priču, drugo zato što uspeva da spoji jednu dosta interesantnu, žanrovsku priču o potrazi za blagom sa karakterima i njihovim tenzijama. Ekstremni poduhvat potrage za blagom u sred savremene Kalifornije, savršeno je motivisan odnosom između kćerke i neuračunljivog oca, u kome je Cahill pronicljivo pepoznao tendenciju dece da na neki način opravdaju zablude svojih roditelja, da im daju smisao.
KING OF CALIFORNIA polazi od premise da je dete spremno da ode jako daleko u pokušaju da nekako pred sobom i drugima dokaže kako otac nije potpuni promašaj, i na tom putu uspeva da proizvede izvesnu emociju, najpre zahvaljujući Michaelu Douglasu i Evan Rachel Wood u glavnim ulogama.
Evan Rachel Wood je ubedljiva kao junakinja koja ne povezuje svoju mladost sa radošću pošto je na smenu napuštena ili brine o neuračunljivom ocu. Douglas je odličan kao neuračunljivi otac čijim je hirovima, ma koliko bizarni bili nemoguće odoleti. Što se mene tiče, jedina stvar koja mi smeta oko Douglasove uloge jeste što je namerno devirilizovan i raščupan, umesto da igra ostarelu verziju svoje uglađene, zalizane persone iz osamdesetih i ranih devedesetih. Ipak, čini se da nju još uvek čuva i ne eksploatiše. No, možda će u svom sledećem, takođe verovatno indie filmu SOLITARY MAN, sudeći po sadržaju, adresovati uloge poput Gordona Gekkoa. No, čak i bez Douglasove zalizanosti, ovaj film asocira na jednu od bitnijih rola u njegovom opusu a to je ROMANCING THE STONE. KING OF CALIFORNIA na neki način jeste indie pogled na ROMANCING THE STONE, bez spektakla i glamura, sa kalifornijskom realnošću šoping molova umesto džungle, sa bolešću kao osnovnim motivom.
Cahillova režija je mogla biti bolja. On je na mnogo mesta stilski nekonzistentan, ali nije mnogo slabiji od tipičnih Sundance autora. Što se Douglasopve sklonosti da snima indie filmove tiče, ona je za svaku pohvalu, i očigledno on sada želi da igra manje uloge u blokbasterima a glavne u stvarima za koje misli da imaju smisla što je za svaku pohvalu. KING OF CALIFORNIA je nesumnjivo projekat koji opravdava tu tendenciju.
* * * / * * * *
Pogledao sam KONGEKABALE Nikolaja Arcela, danski film koji se pojavio negde u slično vreme kada i serija STATE OF PLAY, odnosno nekih godinu dana kasnije. STATE OF PLAY i KONGEKABALE su vrlo slični, što naravno ne znači automatski optužbu da je Arcel ripovao Paul Abbotta, već pre da je vrlo zreo scenarista i reditelj.
KONGEKABALE uspeva da prevaziđe svoju kamernost prilično solidnom fotografijom i kadriranjem, premda uvek ostaje na ivici TV proizvoda, ali TV poizvoda vrhunskog kvaliteta što je za mnoge kinematografije ionako neizbežno, za još veći broj nedostižno.
Ono što je najveći kvalitet filma KONGEKABALE i što ga izdvaja od sličnih filmova o upornim i hrabrim novinarima koji se bore za svoju priču, suočavaju sa zataškavanjima i neprihvatanjima, jeste u tome što sami ulozi unutar priče zapravo nisu preveliki. Ima zavere ali zavera nije prenaglašena, prevelika, ne uključuje neke zastrašujuće centre moći, niko neće ići na robiju kada se sve razotkrije, a opet kroz karaktere Arcel uspeva da nas ubedi kako su ulozi suštinski veliki, i po tome ovaj film zauzima posebno mesto.
Oduvek sam bio ljubitelj danskog žanrovskog filma, međutim u poslednje vreme naročito uživam u njihovim trilerima i počinjem da se čudim kako nisu još zapaženiji, kako njihovi reditelji ne dobijaju veću priliku, i kako se ne otkupljuje više priča za rimejk.
Sasvim je moguće da je razlog u snazi danske industrije koja proizvodi dosta filmova i u kojoj zapravo, slično Koreji, reditelji rade potpuno raznovrsne filmove i retki su oni sa doslednim opusom što čini da većina (osim naravno očiglednih favorita) budu doživljeni kao neka vrsta vrhunskih egzekutora, klasičnih profesionalaca koji ne nude ništa novo. I u krajnjoj liniji, da, zaista ti filmovi retko kad nude nešto revolucionarno, ali isto tako na relativno skromnom budžetu nude vrhunsku reintrepretaciju onoga što je već postignuto.
* * * / * * * *
Slobodan Obradović je napisao odličan tekst o Milanu Jeliću
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/05/opus-milana-jelica.html
Pogledao sam COMPLICITY Gavina Millara, škotski triler o nečemu što je naizgled zavera a u stvari je plot serijskog ubice sa krajnje ličnom vendetom u vidu.
Millarov film je snimljen po Banksovom romanu, koji nisam čirtao, ali se u svakom slučaju ne može smatrati dobro napisanim, barem u filmskom smislu. Scenario se iscrpljuje u detaljima koji su potpuno nevažni za glavnu priču a da čak ne daju ni posebnu boju karakterima. To deluje dosta čudno ako imamo u vidu da je scenario pisao Bryan Elsley koji je sa svojm sinom kreirao seriju SKINS dosta karaktaresitičnu po konciznosti.
U svakom slučaju čini se da su Millar i Elsley vrlo uporno pokušavali da COMPLICITY bude genrebending triler koji će rušiti konvencije i nadovezati se na tradiciju započetu na tom mestu sa TRAINSPOTTINGom i sličnim projektima, međutim u ovoj vrsti ta filma ta razbarušenost prosto ne funkcioniše osim ako je ne radi veliki majstor što oni očigledno nisu.
Jonny Lee Miller i Brian Cox sjajni glumci, pravi leadovi i partneri, ali uloge kao što je ova donekle i objašnjavaju zašto je Jonny Lee Miller nešto slično engleskom Stephen Dorffu. Iako su i dalje svi spremni da mu daju priliku, on nikako da snimi TO. COMPLICITY je čak film koji je i bolje prošao nego što je zaslužio a ispraćen je i poređenjima sa DEFENCE OF THE REALM, svakako nezasluženim laskanjem.
Millarova egzekucija je solidna i svakako su njegovi problemi uglavnom vezani za vođenje priče i likova, odnosno sagledavanje filma kao celine.
* * / * * * *
Pogledao sam prvi od dva filma o Jacques Mesrineu koji je režirao Jean-Francous Richet. Prvi se zove L'INSTINCT DE MORT i da nije reč o priči podeljenoj od dva filma, mogao bi da računa na neku od najviših ocena. Ovako, ne mogu ga oceniti sa više od * * * .
Richet je imao neuspelu avanturu u Holivudu. Iako solidan film, njegov ASSAULT ON PRECINT 13 nije prošao naročito dobro. Međutim, ono što ga nije ubilo učinilo ga je jačim, iz Amerike se vratio sa zanatskom veštinom i kredibilitetom da privuče veći budžet. Otud diptih o Mesrineu ima budžet od 80 miliona dolara (ilustracije radi MUNICH koji se bavi sličnom epohom, u formi jednog ali zato vrlo dugog filma, imao je budžet od 75) i samo u prvom filmu dešava de kroz cele šezdesete na prostoru od Francuske, preko Kanade i Španije do Arizone.
Rekonstrukcija epohe je briljantna, na tankoj granici između moviea i realizma, na tragu već pomenutog MUNICHa, u smeru kog se ni sam Michael Mann ne bi postideo. Kostimi i scenografija su besprekorni i igraju važnu ulogu u priči.
Richet prilazi Mesrineu sa otvorenim simpatijama. On je glavni lik i njegova motivacija je jasna. Ono što je u domenu iracionalnog a takođe funkcioniše, to je njegova surovost i odvažnost u vršenju krivičnih dela koja ga je učinila atipičnim kriminalcema na kraju i public enemyjem. Iako nije potpuni ludak kao Australijanac iz istinite priče i filma CHOPPER, Mesrineu nisu strani izlivi ludila, ali kako nam ga Richet prikazuje oni su obično vezani za situacije u kojima ga frustrira neka nepravda.
Uprkos ograničenjima koja nameće forma od dva filma (verovatno osmišljena kako bi se film isplatio na blagajnama, to jest kako bi ista publika otišla dva puta da vidi isti film) a ona su pre svega vezana za to da film ne funkcioniše kao koherentna celina, Richet uspeva da postavi dosta dobar zamajac priče i film uglavnom uspeva da prevaziđe okvire tipične hronike o usponu i padu jednog kriminalca, nudi likove za koje se gledalac vezuje i istinski napete situacije. Film se zaključuje cliffhangerom koji nije nepodnošljiv, koga ne zanima dalje nije ucenjen da gleda, ali definitivno film se zaključuje na kraju jednog poglavlja u Mesrineovom životu posle koga je jasno da će doći još zanimljivih događaja. Otud je interesantno da drugi film L'ENNEMI PUBLIC nije dostigao box-office prvog.
Cassell nesumnjivo nosi ceo film i nudi vrlo ubedljivu i harizmatičnu interpretaciju Mesrinea, kako u scenama porodičnog života tako i u akciji. U drugom filmu će mu psaringovati Mathieu Amalric i Samuel Le Bihan pa ćemo videti da li će oni ublažiti njegovu dominaciju.
Richetova rediteljska rešenja su mahom maestralna. Film je smešten u šezdesete i sedamdesete i Richet koristi dosta rediteljskih rešenja iz tadašnjih filmova, pomešanih sa savremenim tehničkim kapacitetima. Richet maestralno koristi depalmijanske split-screenove a direktor fotografije Robert Gantz (kog sam zapazio još u vreme MINDHUNTERSa) uspeva da napravi fakturu slike karakterističnu za tadašnje filmove (verujem da se to još bolje vidi u bioskopu nego na DVD ripu).
U svakom slučaju, čak i u domenu megaspektakla, što L'INSTINCT DE MORT svakako jeste, Cassell potvrđuje svoju harizmatičnost i pokazuje da je što se izbora projekata tiče i dalje najrelevantnija francuska zvezda.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.impawards.com%2F2009%2Fposters%2Fhurt_locker_ver3.jpg&hash=684322a1b7c7305e90653acd97822c2b8a1c35b3)
Dugo ti je trebalo da odlgledaš Mesrine. :)
Ne baš. Tek sam sad nabavio oba dela a prethodno sam imao samo drugi sa nekim fuš srpskim titlom tako da sam ga pogledao dosta promptno, trećeg dana od kad mi se kopija našla u rukama. E sad, verujem da je kopija kružila i ranije, ali do mene nije stigla. Večeras ću da napravim pauzu popšto idem u bioskop pa ću sutra uveče verovatno overiti drugi deo od koga očekujem još više!
Otišao sam da gledam 17 AGAIN ali pošto je došlo do neke omaške u programu, pogledao sam WOLVERINE Gavina Hooda.
Moram da se složim sa svima onima kojima ovaj film, hm, nije loš. Zapravo, ne mogu da kažem da nije loš, jer, loš je, ali sam kao i Mehmet prijatno iznenađen time koliko je ovaj film nekako potpuno u redu. Očekivao sam trainwreck neviđenih razmera i nisam ga dobio. Štaviše, moram priznati, ma koliko blasfemično zvuučalo, WOLVERINE je verovatno X-MEN film u kome sam najviše uživao. Moram priznati, ja sam najviše očekivao od prvog dela i on mi je bio dosta slab. Drugi deo mi je od ovih koji se nude, na nivou čiste izvedbe verovatno najbolji, međutim WOLVERINE mi je najprijatniji.
Iako je svakome jasno da Gavin Hood nije dorastao snimanju holivudskog spektakla, da WOLVERINE ne izgleda kao film od 140 miliona dolara, da su efekti zaista očajni a u slučaju Xavierove pojave graniče se sa grotesknim, nekako ovaj film ima prednost u odnosu na VEĆINU Marvel filmova, izuzev BLADEa i PUNISHER: WAR ZONE u tome što je potpuno nepetenciozan.
Ja ne potcenjujem potencijale stripa, Mehmet mi je svedok. Pokušavam da marljivo čitam razne stvari i cenim ih. Međutim, ta količina naknadne pameti koju autori unose u Marvel filmove mi je postala ogavna a X-MEN je bio najagresivniji primer toga. Singer je tolio insistirao na svemu onome što X-MEN konotativno reprezentuje da je zaboravio da pravi film o ljudima kojima izlaze metalne kandže iz šake, for fuck's sake. Mislim, da, okej, to ima neko značenje, i lepo je da to znaš, ali kao što je sam strip uspeo da se za svoje pravo na značenje izbori kroz bavljenje totalnim pulpom, i ti druže takođe moraš da se za to izboriš teškim putem. Ekipa poput Singera nije bila spremna na to. Svi su prilazili materiji kao da snimaju nobelovca, ali X-MEN nažaost neće sam od sebe da napravi genijalan film, i zato su ti filmovi meandrirali između potpune infantilnosti i nepodnošljive pretenzije.
E sad, Gavin Hood je otišao u drugi ekstrem i snimio je film koji izgleda kao film o čoveku kome izlazi gvozdena oštrica iz šake. I u tom smislu koliko se Singer bavio "pravom merom stripa" u konotativnom smislu, Hood se njome bavi u denotativnom smislu. i zato WOLVERINE izgleda kao neki B-film iz 1985., kao Lundgrenov PUNISHER. Okej, naravno, nije toliko juicy, nasilan, infantilan, ali je to u suštini B-film.
I kao takav je sasvim podnošljiv. Tu su hammy glumci koji rade posao poput Danny Hustona, koga ja obožavam i mislim da je najzad dobio adekvatan tretman kao supporting player u holivudskim filmovima. Meni je i Ryan Reynolds, ma koliko Deadpool bio blasfemično odrađen kao lik, sasvim u redu. Jackman i Schreiber su takođe u skladu sa zadatkom. Niko neće dobiti oskara za glumu ovde, šmira se na sve strane, ali to je okej jer ovo je B-film o čoveku kome izrasta gvožđe iz ruke.
Ako neko očekuje nešto drugo, to ovde neće dobiti. Ovde nema metafore, nema nekog dubljeg značenja (osim onih koja ima svaki film snimljen u skladu sa konvencijama) i nema onog transgresivnog potencijala stripa. Međutim, ono što postoji, za razliku od WATCHMENa, jeste da IMA FILMA. Ovo je osrednji, tanak, sporadično dosadan film, ali je IPAK FILM, što se za WATCHMEN teško može reći.
U tom smislu, ma koliko delovalo degradirujuće u odnosu na perfekcionisičke ekranizacije stripova, WOLVERINE je povratak esenciji i jedan korak koji, ma koliko da je trapav, treba pozdraviti. Najzad imamo film a ne pretencioznu stilski neujednačenu slikovnicu po stripu. Štaviše, upravo zbog tog sniženog ključa u svakom smislu, WOLVERINE je jedan od retkih modernih comic book filmova koji meni čak deluje relativno konzistentno i ubedljivo u spoju realnosti i comic book mašte. A taj spoj funkcioniše jer je sve movie. Čovek kome raste metalna kandža i ruke, sreće stock movie karaktere i to onda pije vodu.
BTW, čak mi je i montažna sekvenca tokom špice koju sam nazvao CRNI GRUJA SA SUPERMOĆIMA gotivnija od montažne sekvence u WATCHMENu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-05-2009, 20:57:54
Ne baš. Tek sam sad nabavio oba dela a prethodno sam imao samo drugi sa nekim fuš srpskim titlom tako da sam ga pogledao dosta promptno, trećeg dana od kad mi se kopija našla u rukama. E sad, verujem da je kopija kružila i ranije, ali do mene nije stigla. Večeras ću da napravim pauzu popšto idem u bioskop pa ću sutra uveče verovatno overiti drugi deo od koga očekujem još više!
U principu drugi deo, ili njegova R5 verizija, je isplivao još pre par meseci. Ali nije bilo prevoda.
Od pre mesec dana dostupan je dvdrip i naš titl. :)
Evo nečeg za Kripleta NiNovca i tehnofila (http://new.music.yahoo.com/blogs/heard/2773/apple-makes-nin-hurt/):
QuoteApple Makes NIN Hurt
Future-thinking, technology-embracing Nine Inch Nails leader Trent Reznor--who left Interscope Records in 2007 and now independently releases music using technologies like BitTorrent--recently further delved into the digital age by creating a new, GPS-enabled iPhone app that allows fans to interact with each other at concerts in real time. It's a pretty cool tool for NIN diehards, sort of like a NIN-specialized Twitter.
But the new update of the NIN app seems to have downward-spiraled, so to speak, as it has been rejected by Apple due to "obscene, pornographic, offensive, or defamatory content."
Trent just posted this bummer news on Twitter, saying: "Apple rejects the NIN iPhone update because it contains objectionable content. The objectionable content referenced is [the NIN album] The Downward Spiral."
Trent also discussed the controversy on the Nine Inch Nails website, likening the situation to one NIN dealt with previously:
"I'll voice the same issue I had with Wal-Mart years ago, which is a matter of consistency and hypocrisy. Wal-Mart went on a rampage years ago insisting all music they carry be censored of all profanity and 'clean' versions be made for them to carry. Bands (including Nirvana) tripped over themselves editing out words, changing album art, etc to meet Wal-Mart's standards of decency--because Wal-Mart sells a lot of records. NIN refused, and you'll notice a pretty empty NIN section at any Wal-Mart. My reasoning was this: I can understand if you want the moral posturing of not having any "indecent" material for sale--but you could literally turn around 180 degrees from where the NIN record would be and purchase the film 'Scarface' completely uncensored, or buy a copy of Grand Theft Auto where you can be rewarded for beating up prostitutes. How does that make sense?"
Seems like the iPhone has become a pretty hate machine for Trent.
Dodjavola, hteo sam da ga postujem na jedan potpuno drugi forum, a onda sam tamo pisao o NINu ovde postovao WOLV...
Samo da te podsetim da si par postova iznad već okačio ovaj prikaz.
Heheheh.
Nego, evo jedna super aplikacija za tebe kad pazariš ajFoun:
http://www.youtube.com/watch?v=-j-DGrWry6k
Ono što htedoh reći o NINu...
Pratim Trenta sad na Twitteru. Nema ništa tužnije od američkog wannabe hipstera. Činjenica da je DOWNWARD SPIRAL sporan pokazuje koliko dugo Trent zapravo nije napravio nešto što može isprovocirati bilo kakvu reakciju i, isto tako, koliko je dugo mnogo više promoter Applea nego "najopasnija rok zvezda na svetu". Od svega što je radio, sasvim je jasno mogle su izrasti razne abominacije, ali promoter Applea i decentni fan prevaziđenog alterna roka delovao je kao najmanje verovatan ishod. Trent Reznor čak nije ni dostojanstveno ostario i posenilio kao Morrissey.
Inače, nisam iPhone tip, ja sam more of a Nokia guy. Renny Harlin, Jari Litmanen, Nokia.
Spike TV has picked up the off-net rights to HBO laffer "Entourage," which will launch on the guy-oriented cabler in January.
Off-net deal includes all 78 episodes of "Entourage" to date, as well as the show's upcoming sixth season and future episodes not yet produced.
Deal reps the first time "Entourage" has been sold into syndication. E! Entertainment and TV Guide Network were also in the bidding for the comedy.
"Entourage" is "the epitome of aspirational television for guys," said Spike TV programming VP John Griffin.
Doug Ellin is the creator and exec producer of "Entourage." Stephen Levinson, Rob Weiss, Denis Biggs and Mark Wahlberg also exec produce.
Pogledao sam MY BLOODY VALENTINE Patrick Lussiera. U univerzumu besmislenih rimejkova koje kruniše Nispelov potpuno besmisleni FRIDAY o kome sam već pisao kao nečemu što me je izrazito uznemirilo, VALENTINE nije baš najgore smeće koje je neko mogao da snimi, a uostalom ako imamo u vidu i ceo 3D gimmick, možda ima i nekog williamcastleovskog opravdanja za ovakav film.
Prosto, sa ili bez 3D gimmicka, 2009. godine je potreban naročiti entuizijazam da bi se pogledao ovakav film. Ne kažem da sad padaju oko mene filmovi vredniji gledanja, ali ipak revival ove forme slasher filma bez ikakvog osveženja (kakvo je recimo nudio SCREAM) zaista nema previše smisla. Fotografiju sa tim prevelikim oštrinama ne bih komentarisao, pošto to verovatno prositiče iz određenih uslovnosti 3D snimanja. Isto važi i za samu kompoziciju ubistava u kojima ima dosta predmeta koji lete po dubini kadra, a što pretpostavljam ima snažniji efekat kad se gleda u 3D.
Međutim koje se tu pojavljuje veliko je kao kuća. Naime, sve je to u redu, exploitation baziran na arhaičnoj formi, 3D gimmick i sl. Ali čemu onda duge dijaloške scene? Hoće neko da mi kaže da i one dobro izgledaju u 3D? Mislim, OK, ja znam da su snimane drame u 3D, svi znamo da je i Hitchcock hteo da radi svoje kamerne komade u 3D ali nekako bih rekao da Lussier ovde nije iz tog razloga snimao te dramske scene.
S druge strane, histerija oko Lussierovih ubistava mi je takođe nejasna. Okej, da, VALENTNE verovatno ima za nijansu razrađenija i veselija ubistva nego neki drugi gnusni slasheri prikazani nedavno, ali to što Lussierove lešine od scena ubistava pokazuju nekakav puls ne znači da su sasvim zdrave, niti da ijedan od brojnih udaraca pijukom zaista boli.
Ono na čemu MY BLOODY VALENTINE pada je upravo ta iznenadna Lussierova potreba da nam pored toga što snima exploitation po arhaičnom blueprintu, i pravi 3D extravaganzu, još sve to kao uobliči u kao neku priču. I tu nažalost lobuje, jer uz sve simpatije prema eksploataciji, žanru i sl. ovakav MY BLOODY VALENTINE ipak ne može da prođe kao PRIČA i kao OZBILJAN FILM.
MY BLOODY VALENTINE je koncipiran kao cirkus i trebalo je da ostane cirkus. Sa svojim pokušajem da bude film, postaje priličan promašaj. Jedina stvar koja me čudi u celom ovom slučaju je to što film nije bio bolan za gledanje. Zaista sam progutao dosta glatko, bez većih problema, valjda je praznina celog koncepta lišila film bilo kakve težine kojom pritiska gledaoca. MY BLOODY VALENTINE je slab i dosadan film koji nekako, ne znam kako, ne ostavlja utisak dosade. valjda je toliko šupalj da ne može ni da iziritira.
U svakom slučaju, MY BLOODY VALENTINE je još jedan od filmova za koje mi nije jasno kako su uspeli da na neki način budu event u svetu žanra. Okej, niko nije rekao da je ovo neko epohalno ostvarenje ali izmamio je neke sasvim neutemeljene simpatije koje ne shvatam ni u jednom aspektu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam i L'ENNEMI PUBLIC NO.1, drugi film o Mesrineu.
Nisam pogrešio što sam puno očekivao od drugog filma. Naime, pošto je uvođenje lika i njegovih navika obavljeno u prvom filmu, drugi nudi non-stop akciju koja je sjajno realizovana i pokazuje da Richet nesumnjivo stoji kao vrhunski reditelj repertoarskog filma u svetskim okvirima. U ovom filmu se nije libio da uzme američke saradnike. O DPu sam već pisao ali ovde bih napomenuo da je montažer bio Bill Pankow, De Palmin montažer koji je potpisao neke od njegovih najekscesivnijih naslova. Uzimanje takvog montažera je autentičan evropski touch u maniru "politike autora". Naime, Richet je svesno u mnogim sekvencama o čemu sam pisao u prikazu prvog filma išao De Palminom linijom i ko je bolji čovcek za montiranje tako nečega od De Palminog montažera glavom i bradom.
Kao i prvi film, i ovaj ne može da se kvalifikuje za najvišu ocenu u mom sistemu pošto ne može da stoji kao samostalan naslov. Štaviše, drugi ima još manju autonomiju od prvog. Međutim, drugi film nudi jedan zanimljiv element koji u prvom nije toliko istaknut. Naime, u poslednjih godinu i po dana pojavila su se četiri odlična filma koja govoe o fatalnom spletu kriminala i politike koji je određene kriminalce koštao glave, i štaviše učinio da ih strukture bezbednosti praktično i eleminišu iako bi ih da su se samo bavili kriminalom tolerisale. Prvi je bio savakako THE BANK JOB Rogera Donaldsona koji govori o poznatoj pljački iz 1971. godine i daje jedan pogled na prilično misteriozan događaj u kome je rutinska pljačka odjednom postala obaveštajni zadatak u koji su umešani kako Tajne službe tako i najsurovije kriminalne organizacije. Zatim, tu je DER BAADER MEINHOF KOMPLEX Uli Edela, u kome se jedan nestašan mladić kao što je bio Andreas Baader radikalizuje i postaje čuveni terorista, tu su zatim dva naslova o Mesrineu i naš BEOGRADSKI FANTOM.
Sva četiri (nominalno pet) filmova u glavnim ulogama imaju evropske filmske zvezde koje treba da daju posebnu ikoničnost liku. Jason Statham u celu priču ulazi posle serije fikcionalnih, stilizovanih likova gangstera; Moritz Bleibtreu je imao generalnu probu uloge Andreasa Baadera igrajući mladog nemačkog aktivistu po imenu Andreas u Spielbergovom MUNICHu; Vincent Cassell je odigrao Mesrinea potvrdivši se još jednom kao vrhunski glumac i vrhunska zvezda francuskog filma; i konačno Milutin Milošević u star-making roli u BEOGRADSKOM FANTOMU.
U sva četiri slučaja, reč je dakle o istinitim pričama, realizovanim u maniru repertoarskog filma, sa harizmatičnim glumcima čiji junaci dele sličnu sudbinu. Priče sva četiri filma dele skepsu prema sistemu i stav da je sudbina tih ljudi prelomljena kroz odluku da svoj kriminalni opus obogate političkim stavom.
Mesrine je u tom smislu najbliži grupi Baader-Meinhof jer je imao razvijenu svest o manipulisanju medijima, a u nekoliko navrata u svojoj poznoj karijeri se i pozivao na Baaderovce. Koliko je i Beogradski fantom shvatao moć medija i pozivao radio da najavi svoje vožnje, njegove akcije su trajale prekratko u jednoj previše zatvorenoj državi da bi mogao od sebe da izgradi takvu medijsku zvezdu kao što je uradio Mesrine. Štaviše, Mesrineova potreba da manipuliše medijima na neki način bila je i osnovni motiv u njegovim poznim godinama bavljenja kriminalom.
Kao što sam najavio u prethodnom prikazu, u ovom filmu Cassell ima jače partnere. Le Bihan je solidan ali neupečatljiv, dok je Mathieu Amalric (još jedan alumnus iz MUNICHa) sjajan kao Mesrineov obazrivi ali vrlo lukavi i odvažni kompanjon.
Filmove o Mesrineu je prvobitno trebalo da režira Barbet Schroeder. Iako je Richet zaista uradio vrhunski posao, sasvim je sigurno da bi Schroeder pružio zanimljiv film. Možda bi akcenti bili kudikamo drugačiji, išli više na realizam i političnost, ali je nesumnjivo Richet rasvetlio i tu dimenziju. Filmovi o Mesrineu su primer pšozitivnog američkog uticaja na evropski film.
* * * / * * * *
Pogledao sam 17 AGAIN Burr Steersa.
Najjači utuisak sa ove projekcije je zapravo ključ ovog filma. Naime, u samom finišu, jedan (muževan) muški glas u sali, negde iza mene, bezmalo je uzviknuo, ushićeno "U, al bi jebao ovog Zac Efrona!" i na neki način rekao je ono što je ostatak sale osećao.
Da, zapravo ceo ovaj film baziran je oko zaista neverovatne seksualne privlačnosti koju sa sobom nosi Zac Efron. Naravno, tinejdžerske svih polova (trademark by Meho K.) ga žele iz romantičnih razloga, ostali bi ga overili iz čiste potrebe da se iživljavaju, da unište nešto lepo, da ga devirilizuju, da povrate ravnotežu u svet.
17 AGAIN je u svojoj samoj suštini jedna dosta flah komedija o zameni identiteta (a to je toliko provaljen koncept da je čak i u Srbiji nedavno snimljen jedan tkav film :D) odnosno o sredovečnom čoveku koji se jednog dana budi podmlađen (u svakom slučaju bolje od naslova iz naših novina "Probudio se zaklan"), upisuje se u srednju školu i kada mu se ponovo pruži prilika da ispuni svoje dečačke snove, zbog čije je neispunjenosti bio nesrećan u braku, shvata da je u stvari ipak bolje bilo onako kad je samo mislio da je neuspešan a u stvari nije umeo da uživa u životu.
Za razliku od ostalih američkih filmova koji afirmišu autsajdere, ovaj film je kao THEY LIVE u tom smislu da gledaocu pokušava da prikaže ugao iz koga zapravo sve izgleda u redu. I na neki način to je lep pedagoški model za mladu publiku (kojoj je ovaj film pre svega namenjen) kako ne bi bili užasnuti kada počnu da liče na svoje roditelje.
Međutim, catch koji prodaje celu priču, dovodi decu u bioskope i sl. jeste Zac Efron koji zaista ima makings zvezde starog kova. On nosi ceo film i čini da se 17 AGAIN zaista izdvoji i negde zasluži status major filma, i nečega što je vredno pažnje.
Međutim, za Efrona bi bilo dobro ukoliko bi uskoro počeo da snima i nešto malo ozbiljnije pošto bi bilo šteta da svoj nesporan šarm ne iskoristi i u filmovima u kojima je vredno pažnje nešto izuzev njega. 17 AGAIN nije film koji ima puno toga da ponudi izuzev Efronovog showcasea. Međutim, sa njim u celoj priči, čini se da je New Line proizveo nešto što sasvim ispunjava svoju funkciju, ostavlja tween publiku prezadovoljnom, pa čak stiče i izvesne simpatije kritike zbog solidnih fundamentalsa cele produkcije.
Slično timskom sportu, međutim za film je ipak potrebno nešto više od samo jedne zvezde i svih ostalih svedenih na epizode, tako da se nadam da će Efron uskoro imati i neki dobar team effort.
* * 1/2 / * * * *
Da ne bude zabune ja ni Metjuu Periju ne bih oprostio.
The Girlfriend Experience
Even being a big fan of Steven Soderbergh's, I was very skeptical going into this. I just assumed this would be another one of those call girl films in which a girl narrates and tells us the secrets of the trade, while also demonstrating how normal she is, just like everyone else. I was so happy to discover that this was pretty much the polar opposite of what I expected. Like his earlier film "Bubble," Soderbergh casts primarily non-actors, playing variations of themselves, with dialogue that is primarily improvised. Now one can't talk about this movie without mentioning that one of these actors is adult film actress Sasha Grey. To be honest, I'm not THAT familiar with Grey's work outside this film, though I am aware of her. I can't say that she's a fantastic actress, in her first mainstream role, but it is inspired casting nonetheless. Grey is fearless, confident, and comfortable in her profession, which really shines through with her improvised scenes. And these improvised scenes only include dialogue. There is no sex in this film, which may seem strange for a film about a highly paid escort. At the panel discussion afterwards, Soderbergh talked about how people had fantasies about seeing Hollywood celebrities in intimate and sexual situations, and wanted to see if he could take someone who has been seen in primarily sexual situations and see if the fantasy works in reverse by showing her in emotionally intimate and honest moments. The experiment is a success, as Grey not only seems much sexier fully clothed, but also gives an incredibly moving and vulnerable performance. Chris Santos, the real life personal trainer, as her boyfriend is also quite good, though his story and scenes are mostly separate from Grey's and I would have liked a little more interaction between the two. This is certainly going to be a love it or hate it movie that will cause much debate. I found it fascinating and I can't wait to see it again. Soderbergh and Grey's panel discussion afterwards was hilarious and insightful. I could probably listen to him speak for six hours or more. The film will open late May, but it's on demand right now, and Soderbergh said that the on demand version has an alternate ending that is not on the theatrical cut, nor will it be on the DVD, but he wouldn't expand on that further. However you see it, I highly recommend it.
Hot Docs
Best Worst Movie
(Documentary)
By JOHN ANDERSONRead other reviews about this film
Powered By A Magic Stone Prods. presentation. (International sales: Echo Lake Prods., Los Angeles.) Produced by Lindsay Rowles Stephenson, Michael Paul Stephenson, Brad Klopman, Jim McKeon, Mary Francis Groom, Ace Goerig. Executive producers, Alan Hunter, Hugh Hunter. Directed by Michael Paul Stephenson.
With: George Hardy, Claudio Fragasso, Margo Prey, Jason Steadman, Darren Ewing.
George Hardy's reaction when he first saw himself onscreen? "This is bad ... this is really, really bad ... " Not just bad: The worst -- at least according to an entire cult following, plus "Best Worst Movie," Michael Paul Stephenson's strangely moving, insightful and entertaining docu about the wildly incompetent "Troll 2," the people who made it, the phenomenon of bad-movie fandom and the irresistible allure of celebrity. Theatrical seems a longshot, but widespread festival play, broadcast and ancillary release could make the pic even more of an insider fave than its subject.
Helmer Stephenson was a kid actor when he appeared in "Troll 2," but he more or less turns the movie over to small-town Alabama dentist Hardy, who in 1989 was living in Salt Lake City. There, on a whim, Hardy answered a casting call for a low-budget horror movie being shot locally by Italian director Claudio Fragasso. He made the movie. And then forgot about it. As, apparently, did most of the people in the cast.
What they later discovered -- some to their delight, others to their horror -- was that the resulting "Troll 2" (originally titled "Goblin" and with no relation to "Troll") had become a fanboy favorite and the lowest-ranking movie ever on Rotten Tomatoes' T-Meter (a zero); its dialogue had evolved into cult slogans, and Hardy and the rest of the cast were now camp celebrities. When your own mother admits she walked out of your movie halfway through -- as Hardy's admits she did -- you know you've got something unholy on your hands. Somehow, Fragasso's weird, plotless, Ed Wood-ish exercise in ineptitude had touched the soul of Nerd Nation.
At the outset, "Best Worst Movie" reps a weird testimonial to Hardy, who really does come across as the world's nicest guy; even his ex-wife thinks he's great. This sets him up as a prime example of what can happen to a person when fame -- even the odd, fringy kind accorded by "Troll 2" -- takes over your life. Hardy begins attending a series of screenings held in different cities; he's treated like Elvis; he eats it up. A charming, guileless kind of guy, Hardy never loses his humanity, but he does start to think a career in acting might have been a good idea -- at which point, the story of "Troll 2" becomes, for the first time ever, truly terrifying.
"Best Worst Movie" is set up as a triptych of sorts, a three-part saga of cinematic incompetence. Unfortunately, it's the first part that's the most fun, with people loving Hardy and Hardy loving the attention. But then Fragasso comes to town, expecting redemption and validation, and reality, such as it is, along with artistic failure and trampled ego, takes the happy air out of the party balloon.
In what passes as part three, Hardy and fellow "Troll 2" cast member Darren Ewing visit memorabilia shows, where "Troll 2" is only a tiny blip on the "Star Trek"/"Star Wars"/"Nightmare on Elm Street" radar screen, and the two start to get depressed by the small turnout. Making matters worse, Hardy is repulsed by the parade of human oddities in each convention hall. "Only about 5% of the people here floss their teeth on a daily basis," he notes.
But "Best Worst Movie" is anything but a downer. It's consistently funny and smart about celebrity, vanity and bad movies -- and what makes them lovable. (There's no cynicism in "Troll 2," says writer M.J. Simpson; the movie "seems to have been made by people who knew how to make a film, but had suffered quite a heavy blow to the head.") "Best Worst Movie" also stars nice people, like Hardy, Ewing and Connie Young, who played Hardy's daughter, and to this day has never listed "Troll 2" on her resume.
Production values are better than "Troll 2."
Camera (color, HD), Katie Graham, Carl Indriago; editors, Andrew Matthews, Graham; music, Bobby Tahouri; supervising sound editor/re-recording mixer, Woody Woodhall. Reviewed at Hot Docs Film Festival (World Showcase), Toronto, May 5, 2009. (Also in SXSW Film Festival -- competing.) Running time: 91 MIN.
U sklopu pripreme za početak gledanja serije CURB YOUR ENTHUSIASM, pogledao sam film Larry Davida SOUR GRAPES iz 1998. godine. Ovaj film je danas maltene zaboravljen iako je u svoje vreme polarizovao kritiku, jedni su ga smatrali kultnim ostvarenjem a drugi su mislili da je to nešto najgore ikada snimljeno. Istina je negde na pola puta. Naime, Larry David u ovom filmu ne uspeva da pobegne od svojih televizijskih korena, on je izgradio ime i karijeru radeći SEINFELD i to se oseća u ovom filmu, i u pozitivnom i u negativnom smislu. U pozitivnom smislu svakako zbog toga što je serija puna vrlo pametnih i vrlo duhovitih rešenja koje joj pored sitkomske, daju i atmosferu old school komedija Billy Wildera recimo, a u negativnom smislu zato što David ne može da pobegne od sitkoma kako u vizuelnom tako i u dramaturškom smislu i film odaje utisak epizode TV serije od sat i po. Da, on deluje kao epizoda iznadprosečne TV serije u to nema sumnje, ali filmske fakture u tome zaista skoro da nema.
Druga stvar koja smeta filmu, a možda i ne bi smetala seriji jste podela koju predvode Steven Webber i Craig Bierko. Na filmu, Craig Bierko nikada nije uspeo da se nametne da bude išta više od sjajnog epizodiste iako on po svojoj glumačkoj anatomiji ima izvesne predispozicije zvezde. Međutim, on je na ničijoj zemlji između onoga što je nekada bio Mel Gibson i onoga što je sad Jason Segel, i kao takav nije našao svoje mesto. Webber je osrednji glumac na sličan način. Moguće je da bi ova podela bila sjajna u seriji, ali njih dvojica nisu dorasli filmu, naročito ako imamo u vidu da je ovo forma kakvu bi trebalo da nose baš high concept glumci.
Međutim, izvan toga što SOUR GRAPES nema autentični crossover potencijal, za ljubitelje žanra, reč je o vrlo zanimljivom delu, nedoraslom bioskopu ali sasvim solidnom za konzumiranje na TVu, sa dosta vrlo zdravog crnog humora koji David nije mogao da plasira na syndicated televiziji a oduvek je želeo da prikaže.
* * 1/2 / * * * *
The Sasha Grey Experience
Violet Blue: An exclusive interview with the star of Steven Soderbergh's "The Girlfriend Experience"
Violet Blue, special to SF Gate
Thursday, May 7, 2009
--------------------------------------------------------------------------------
Print E-mail del.icio.us
Digg
Technorati
Reddit
Facebook Slashdot
Fark
Newsvine
Google Bookmarks
Yahoo! Buzz
Share Comments (62) Georgia (default)
Verdana
Times New Roman
ArialFont | Size:
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
Images
View More Images
--------------------------------------------------------------------------------
Violet Blue
The Sasha Grey Experience Violet Blue: An exclusive interview with the... 05.07.09
Manufacturing Outrage Violet Blue: Why the SF Weekly should be 'whipped... 04.30.09
Bye Bye Bisexual Violet Blue: Does bisexual fakery ruin it for the rest of us? 04.23.09
Jimmyjane: the eco-sexy lifestyle Violet Blue: Local high-end sex toy... 04.16.09
More Violet Blue »
--------------------------------------------------------------------------------
Steven Soderbergh did a lot of unpredictable things with his new film "The Girlfriend Experience." At the January Sundance sneak preview of the film he projected a 1080p reduction of the file, then a "work in progress." This week he released it on Amazon as a video on demand rental before it hits theaters on May 22. Soderbergh shot it with a 4K-Red digital camera (a camera so light and light-sensitive that only two scenes in the film required more illumination than was already in the room), he made the film in 16 days for a budget of $1.7 million, it was largely improvised, and he cast non-professional actors. He said he "hired real people and turned them loose" including journalist Mark Jacobsen cast as a journalist and movie reviewer Glenn Kenny playing an escort reviewer. That he cast Sasha Grey as the high-end Manhattan sex worker was exciting but not entirely unpredictable; Grey herself is as complex and layered and mesmerizing as a Soderbergh film itself -- that's why Grey's fans cross all kinds of cultural and moral divides.
For me, Sasha Grey is "The Girlfriend Experience" (trailer) personified. A "girlfriend experience" (as shown in the film) is an expensive branch of sex work where a groomed, cultured, and pedigreed escort is the client's companion: physically, intellectually, and emotionally. Yes, there is nudity in the film, but there is no hardcore or explicit sex, as many assumed would be when it was made known that Soderbergh cast an adult actress in the role of sex worker. This just glares the "girlfriend experience" Hollywood perception in the face -- do you want to see Grey naked and having sex? You can. Go right ahead. Big f-ing deal. It's as if Soderbergh and Grey are both saying now that that's out of the way, let's say something interesting about the so-called "girlfriend experience."
Sasha Grey occupies a hyperpublic, female-sexual-power groundbreaking space shared with the "neu wave" of young female porn performers such as Lorelei Lee (articulate eloquence), Dana DeArmond (vanguard realist), Kimberly Kane (cutting-edge visionary), April Flores (muse), and Madison Young (soft-spoken shock troop of female sexual power). Grey, like the others I mentioned, plays the porn femme to a delicious "T" and undermines the icon in the most subversive way, shattering all the underlying anti-porn messages that surround everything she does (and yes, the sexual shame that still permeates the majority of the mainstream porn industry.) In fact, she has a mission statement (video, contains language NSFW).
Grey does not trust journalists, and she shouldn't, nor should anyone else for that matter. Like her amazing colleagues, Sasha Grey is articulate, smarter than the journalists and pundits who bring their assumptions to work, and she more than "sees the forest for the trees" when it comes to sex and media hyperbole. Like me, Grey was also on The Tyra Banks Show, and like Grey, I had a really hard time trying to be who I really was -- though I did, despite all their efforts to control my appearance and message. Grey and I both videoblogged about our experiences -- here's hers (video). In Grey's situation, they tried to make her look and seem like a young brainless victim: the exact opposite of the image she repeatedly projects and demonstrates.
In Shot By Kern (link is not work safe: vbs.tv/shows/shot-by-kern/sasha-grey/) she writes her artist's statement stating, "I have a huge appetite for sex and self-exploration. I wanted to express my sexuality as a strong woman, to push my own boundaries and see which part of my psyche would take me to my next euphoric sexual experience. I wanted to do all of this in a sex positive way. Despite the controversy that surrounds this industry, I felt I could ultimately bring an enigmatic quality to it. I decided that if my instinct continued to push me toward the reality of this, and the dissatisfaction with my education continued, I would seize the opportunity on my own."
So when I had a chance to ask Sasha Grey a few questions, I totally seized that opportunity -- and crowd-sourced questions for her from my Twitter stream. James Rocchi wrote that "The Girlfriend Experience" is "an experience that goes far beyond sex. And yet still includes it." Just like Sasha Grey.
Violet Blue: In your new film, Steven Soderbergh's "The Girlfriend Experience" you play an escort named Chelsea. Did you find any intersections between your real-life personality and Chelsea's?
Sasha Grey: The thing I related to most, was Chelsea's distrust for the journalist that interviewed her (no disrespect to you). I have had some stiff run-ins with the media, and in Chelsea's case she is a very paranoid person by nature (as we see with her purchasing pre-paid phones) so she approached the interview with a negative outlook.
VB: Was there anything about playing Chelsea that challenged you?
SG: Yes, Steven wanted a very natural feel to the film and have me bring in my personality -- I had to find a way to do that while also creating a character.
VB: I know this is over-simplification, but in the past you've stated that you are drawn to sexual expression not simply for work but as a self-described exploratory artist. Has this changed?
SG: No, this hasn't changed at all. I am constantly looking for new ways to challenge myself in all mediums, whether it be sex, music, writing, acting, etc.
VB: What's the most common assumption people make about you, and what do you have to say about it?
SG: ::Insert Stereotype:: "You are entitled to your own opinion, but until you have a fact, don't judge me, and I won't judge you."
VB: Any predictions (or hopes) for the future of porn?
SG: That more and more performers continue to break new ground and challenge the status quo of what this industry "is."
VB: What's next for you?
SG: Continuing to do press for "The Girlfriend Experience," working on my directorial debut for my new company Grey Art, writing a sex philosophy book, and shooting a few indie films in the summer as well!
Crowd sourced questions from Twitter:
@Richard_Kadrey: Who do you want your inevitable cyborg love doll to be in a sex scandal with?
SG (Twitter): The pope.
@zaffi: Was it a hard transition 2 go from adult movie star to independent movie star? What kind of movies do u want 2 continue to make?
SG: Not so much, I enjoyed the experience. I wouldn't want to answer part two-then I would subconsciously be putting a boundary or limit on what I can or can't do/achieve.
@jonnyangry: Was there ever a [porn] shoot you turned down? If so, why?
SG: I've turned down shoots if I didn't want to have sex with the person.
@elliotscott: How has the music project been progressing?
SG: It's been great, because there are no limitations. Our next record will be released through Dias.
--------------------------------------------------------------------------------
Violet Blue is author and editor of nearly two dozen sexual health books and erotica collections. She is a professional sex educator, lecturer, podcaster, blogger, vlogger, porn/erotica reviewer and machine artist. She has written for outlets ranging from Forbes.com to O, The Oprah Magazine.
Violet is also a fetish model, an art machines expert, a Laughing Squid guest blogger, GETV reporter, SF Appeal staffer, sexy food blogger at BrokeAss Gourmet, fun to follow on Twitter, a San Francisco native and a Forbes Web Celeb. Her tech site is Techyum; her audio and e-books are at Digita Publications.
For more information and links to Web sites discussed in Open Source Sex, go to Violet Blue's Web site, tinynibbles.com.
Pogledao sam STAR TREK J.J. Abramsa. Uprkos tome što nisam ni Trekkie a ni poštovalac Abramsoovog rada, moram priznati da sam odlepio.
Abrams je uspeo da snimi film u kome je praktično postigao nemoguće a to je film koji uspeva da ostane u arhaičnoj konvenciji STAR TREKa a da uspuit zaista funkcioniše i kao punokrvni bioskopski film. Nedostavci filma su istinski malobrojni, ali su zato svi oni nesumnjivo proistekli iz određenih konvencija STAR TREKa koje se ne mogu promeniti. Iako moram priznati da nisam gledao sve STAR TREK filmove, od ovih koje sam gledao najbolji mi je bio WRATH OF KHAN i to ja zaista bio dobar film. Što se mene tiče Abramsov TREK ga je po svemu prevazišao osim po jednoj stvari a to je negativac.
O negativcu ću prvo i govoriti. Nera igra Eric Bana. Kada se Bana prvi put probio na amričko tržište fascinantnom ulogom u filmu CHOPPER, Ebert je rekao da mu proriče sjajnu karijeru i da ćemo ga uskoro verovatno viti kao negativca u Bondu. Međutim, Bana je imao sjajniju karijeru od ove, i odmah je postao leading man i pozitivac, čak i u filmu TROY gde je igrao antagonistu. Potom su usledili HULK i MUNICH. Ovo je prvi film u kome Bana igra holivudskog high concept negativca. Međutim, sam negativac u ovom filmu nije toliko zanimljiv i akcentovan kao što bi se očekivalo od kastovanja ovakve zvezde. Propsto je neverovatno da je Bana kastovan za ulogu ovog obima i reklo bi se da je Nero verovatno skraćen u montaži.
No, to ne umanjuje draž koju srpskom gledaocu nudi STAR TREK, film u kome je Rus najpametniji a šugavog negativca igra Hrvat.
Što se drugog high profile glumca u filmu tiče, barem u geek domenu, Simon Pegg je solidan ali ništa više od toga kao Scotty, i njegova uloga čak i nije previše prisutna u filmu, iako je vrlo značajna.
Međutim, ekipa broda Enterprise je sjajna. Zachary Quinto je savršen kao Spock a činjenica da sasvim ravnopravno sparinguje sa Leonard Nimoyem to u potpunosti potvrđuje. Abrams je napravio sjajnu hemiju među junacima u posadi broda i vidi se da se iz toga bez problema može izroditi nova franšiza. Svemu tome je svakako dobrineo Abramsov televizijski senzibilitet koji odgovara ovakvom konceptu sa dosta likova, često u vrlo statičnim situacijama (iako su Orci i Kurtzman zaista učinili sve da razbijaju inherentnu statičnost STAR TREKa), i stvaranju hemije među njima, kao i postavljanju relativno nepoznatih glumaca u ikonične karaktere. To su sve faktori koji nisu postojali u postavci MI3 i zato taj film nije bio dobar jer je bio potpuno suprotan, trebalo je da bude movie nošen zvezdom, a to Abrams tada nije umeo da ostvari.
Od samog početka, Abrams uvodi nove elemente u seriju. Scenografija njegovog broda je mnogo bolja od one koje znamo iz ranijih filmova i serija, zatim scene na Zemlji nose energiju koje pre liče na neki film iz produkcije Dona Simpsona i Jerry Bruckheimera nego na STAR TREK i jasno je da Abrams čini sve da STAR TREK prbliži oprobanim i energičnim movie frekvencijama. Scvena kada mali Kirk vozi vintage Ford Mustang i sluša Beastie Boyse je uvod koji pokazuje da će sve izaći na dobro.
Kao što je i očekivano naravno, obično su ti neki bočni elementi koji su uneti izvan STAR TREKa i najzanimljiviji, recimo sukob Kirka sa dva monstruma na jednoj zaleđenoj planeti (jedan od njih liči na umanjeno čudovište iz CLOVERFIELDa). Međutim, tih pobočnih elemenata je sasvim dovoljno da učine film zanimljivim i onima koji nisu TREK fanovi, a da su istovremeno odlično integrisani u film kao celinu.
Otud je i film na blagajnama pokazao ogroman crossover potencijal koji niko nije očekivao. Međutim, Abramsov STAR TREK zaista ima kapacitet da regrutuje nove fanove. Ako imamo u vidu da poslednje STAR TREK serije čak ni najzagriženiji nerdovi nisu gledali, onda je reč o obnovi celokupne franšize na svim nivoima.
Isto tako, dobro je što novi reboot nimalo nije pretenciozan. Cela stvar se odvija potpuno relaksirano, nema opterećujućih scena i poenti, sve je lagano i veselo, baš kako treba. Posle svih X-MENOova i DARK KNIGHTova, najzad opet imamo film koji tretira jednu pop mitologiju kao nešto što je pravljeno da se ljudi zabave a ne da se iscrpljuju ekranizovanjem naknadnih znanja.
Scenario je u tom duhu, ali istovremeno upeva i da održi tenziju na vrlo solidnom nivou, mumbo-jumbo koji objašnjava celu situaciju je vrlo efikasno plasiran i ne usporava radnju, i data mu je izvesna emotivna dimenzija, odnosno krajnje pitko je plasiran. U tom smislu od Orcija i Kurtzmana zaista ima šta da se nauči.
Konačno, pošto nisam TREK fan, za mene je film imao i jednu finu kemp dimenziju. Verujem da će ga Trekkies gledati sa jednom ozbiljnošću koja će im razarati um, dok su meni mnoge stvari bile vesele iz čistog kemp ključa. Neću da ih sada spojlujem, ali čini mi se da je i Abrams vrlo svestan da neke detalje namerno tretira kao finu kemp glazuru i da ništa tu nije slučajno.
STAR TREK je zaista moćno otvaranje ovogodišnje letnje sezone. Nadam se da će konkurencija dobro odgovoriti na podizanje letvice koje uradio Abrams.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-05-2009, 13:28:24
No, to ne umanjuje draž koju srpskom gledaocu nudi STAR TREK, film u kome je Rus najpametniji a šugavog negativca igra Hrvat.
* * * 1/2 / * * * *
hm, ok, ako je tako onda možda ipak pružim šansu tom trek-rebootu, ali zaista, ZAISTA ne mogu da smislim ni tu seriju (TV) ni taj serijal 'filmova' niti išta vezano za taj univerzum uključujući njegove fanatične ljubitelje (za koje mislim da su opasni po sebe i druge i da ih ne bi trebalo puštati na ulicu).
Ja ne da ne volim STAR TREK nego ne volim ni STAR WARS ali ovo je stvarno cool. Nisam siguran koliko će se tebi konkretno dojmiti ovaj film pošto je pravljen kao letnji entertainment, vrlo je proamerički (negativac Nero, iako ga igra Hrvat, je u stvari Srbin-lik koji počini genocid jer je razočaran u međunarodnu zajednicu) i lagan, no pije se sa tom već pomenutom blagom kemp glazurom, ali do sada ovo je svakako (izuzev GALAXY QUESTa koji ostaje remek-delo) najbliže nečemu iz te STAR TREK priče što je prišlo zaokruženom filmu.
Quote from: Ghoul on 12-05-2009, 14:44:59hm, ok, ako je tako onda možda ipak pružim šansu tom trek-rebootu, ali zaista, ZAISTA ne mogu da smislim ni tu seriju (TV) ni taj serijal 'filmova' niti išta vezano za taj univerzum uključujući njegove fanatične ljubitelje (za koje mislim da su opasni po sebe i druge i da ih ne bi trebalo puštati na ulicu).
Pogledaj. Ako ništa drugo, gotovo sam siguran da ti film neće biti dosadan. Ni ja nisam neki Star Trek gik, mada jesam pogledao sve filmove. Ovaj novi je prilično prijemčiv za širu publiku, koju zabole za Star Trek, a opet bih rekao da ni fanovi neće biti razočarani. Od ovih ranijih filmova jedina dva koja su, po meni, odlični su Wrath of Khan i Undiscovered Country, i upravo ta dva je režirao Nicholas Meyer, što verujem da nije slučajno. S druge strane, ova poslednja dva pre reboota - Insurrection i Nemesis su prilično loši, tako da je tim pre ovo što je Abrams izveo sa Star Trekom još veće postignuće. Dakle, jedna dinamična (tu mislim kako i na akciju tako i na odnose među likovima), zabavna svemirska avantura (a akcentom na avanturu), uz taman onoliko SF gikovštine koliko je potrebno i uz uglavnom dobro doziran humor (imajući obzir ko su scenaristi toga sam se najviše pribojavao, ali sem par nepotrebnih pošalica sve je uglavnom na mestu i humor proizilazi iz likova, a ne usiljenih situacija). Abramsova režija je nekakav čudan hibrid filmske i televizijske režije, što daje na dinamici, posebno u onim formalno statičnijim scenama, ali povremeno dovodi do blage dezorijentacije kada krene konkretnija akcija, ali nije strašno, mada se kamera solidno drma, čisto ako nekome to baš smeta, a Abrams je malko preterao i sa lense flare efektima. Glumci su svi odreda dobri, a Karl Urban je u svojoj epizodi uspeo da perfektno uće u lik Boonesa. Meni je i Bana bio super kao negativac baš zato što je relativno jednostavan kao lik i efektan u toj svedenosti (i deluje fizički opasno, šteta što nema više tih neposrednih, face to face scena borbe sa njim), njega zanima samo osveta i ima dobar razlog da bude prilično nadrkan i to je to; mada, slažem se da nedostaje njegovog prisustva u smislu koliko mu je vremena posvećeno i koliko sam pročitao nešto od toga je zaista otišlo u montaži. Nekome će možda zasmetati to što se zaplet u dobroj meri oslanja na nekoliko how convenient momenata, ali izgleda da je i sam Abrams bio toga svestan, pa je kasnije u filmu suptilno provukao priču o sudbini da to pokrije. Dakle, ja sam prilično zadovoljan i jedva čekam da vidim u kom pravcu će priča dalje da krene, glavno da su postavljeni zdravi osnovi i da film osim toga uspeva da stoji i za sebe, mada mu je prevashodna uloga da bude svojevrsni pilot. Inače, svidela mi se i muzika, i premda jeste repetativna, mislim da se Giachinnova tema može porediti sa onom Hornerovom iz Khana, dakle, nije to ipak Goldsmith, ali je prilično efektno i ulazi u uši. Inače, jedan momenat se može posmatrati i kao posveta Đoganiju (očekivao sam da criple ovo prvi pomene), pošto Kirk u jednom trenutku "voli ženu zelenu."
4
Quote from: Milosh on 12-05-2009, 15:16:07
Inače, jedan momenat se može posmatrati i kao posveta Đoganiju (očekivao sam da criple ovo prvi pomene), pošto Kirk u jednom trenutku "voli ženu zelenu." 4
Da, naravno, o tome pričam ceo dan. ali sam zaboravio da uvrstim u post. Imao sam previše utisaka.
I naravno, kada mladi spock kaže matorom Spocku da mora da naposti Flotu kako bi produžio vulkansku rasu a matori mu kaže da nema potrebe, da će on to da radi... To je hit...
Quote from: Ghoul on 12-05-2009, 14:44:59
(za koje mislim da su opasni po sebe i druge i da ih ne bi trebalo puštati na ulicu).
potpis
Maverick director Gaspar Noe, whose feature Enter The Void is screening in competition, is hatching a sex film.
He says the as yet untitled film will be a "a joyful porn movie – a joyful movie with explicit sex." Noe's regular backers Wild Bunch are again in the frame to handle it.
Noe promises that the new film will be very different in tone to his contribution to erotic portmanteau film Destricted (which he says was "really sad.") The film will be made with unknown actors.
"I never saw a movie that mixed both real emotions and explicit sex," Noe explained. "In life, [sex] is the focus of most people. They are not obsessed with money or social recognition. They are obsessed with sex. Why do we never see it portrayed for the joy it brings."
The film, which the director is pitching as "a small family movie," will be shot simply and with a small crew. Formally, Noe says, it will be the antithesis of the highly complex, effects-driven, Tokyo-shot Enter The Void. "Working in Japan with 60 people in the crew was a lot of fun but once you've had had a big, big party, you want to have a calm Sunday. I would say my erotic movie is going to be my Sunday."
I da, naravno. Čestitam Dan bezbednosti!
Quote from: crippled_avenger on 13-05-2009, 12:46:24
Noe promises that the new film will be very different in tone to his contribution to erotic portmanteau film Destricted (which he says was "really sad.") The film will be made with unknown actors.
Ne vidim niti jedan razlog zašto ne bi opet angažovao Coralie. :roll:
Posle nekoliko dana pauze, Crip se vraća sa utiscima o jednom od najmukotrpnijih filmova koje je gledao u poslednje vreme. Reč je o filmu FRANKLYN Geralda McMorrowa.
Ovaj film mi je bio jedan od očekivanijih prošle sezone. Očekivao sam da će McMorrow snimiti britansku indie varijaciju na V FOR VENDETTA. Međutim, ono što je on snimio je mnogo pre britanska indie varijacija na KROJAČEVA TAJNU.
FRANKLYN je konfuzna papazjanija koja pokušava da smesti V FOR VENDETTA koncepciju u milje KROJAČEVE TAJNE, i to četiri godine posle oba ova naslova, s tim što po narativnoj kohezivnosti više liči na KROJAČA nego na VENDETTU.
FRANKLYN je nemoguće pratiti, ne toliko što je išta u ovom filmu loše na mikroplanu, koliko zbog toga što se smenjuju infantilna rediteljska rešenja i potpuno opskurna priča sklopljena oko intruige koja je svakome iole nagledanom čoveku jasna a onome ko nije ionako nije interesantna. Kada se tome doda glumačka poela u kojoj paradiraju glumci koji liče jedni na druge pa zato sve još više zbunjuje, dobijamo film u odnosu na koji KROJAČ ima prednost jer je kudikamo jasniji u izlaganju svoje ideje.
FRANKLYNa sam željno iščekivao i moram piznati da me odavno neki most anticipated film nije toliko zgadio.
Pogledao sam THE GIRLFRIEND EXPERIENCE Stevena Soderbergha.
Sama činjenica da u filmu glumi Sasha Grey učinila ga je jednim od najočekivanijih u sezoni, međutim, njena glumačka veština prevazišla je sva moja očekivanja i moram priznati da se ubrzo posle početka filma, iako film govori o ženi kojoj je seks profesija, potpuno zaboravlja da je u glavnoj ulozi Sasha Grey. Sasha je još u svojim porno ulogama pokazivala da je izuzetno talentovana za dramske scene i na neki način dramske scene i jesu bile njen ključni selling point. Kad kažem dramske scene, a imamo u vidu da Sasha mahom igra u gonzo filmovima, onda pre svega mislim na uvode scena i njen personality.
Odlično je što je Sasha prenela punu efektnost svog personalityja u THE GIRLFRIEND EXPERIENCE. Iako se može postaviti pitanje, može li Sasha da pruži išta više od personality actinga, i iako se može konstatovati da je THE GIRLFRIEND EXPERIENCE one-note performance, niko ne može osporiti da većina indie glumaca i jesu takvi i da samim tim Sasha Grey nesumnjivo ima budućnost barem kao indie glumica.
Sasha je okosnica filma. Ko očekuje da vidi seks sa Sashom, praktično ga neće videti. Ona je ovde potpuno rekontektualizovana i pratimo razvoj njenog lika, high class escorta naizgled neprobojnog (nikako zlatnog srca) u periodu početka ekonomske krize kada kriza prvo počinje kao tema razgovora na večeri sa klijentom da bi se zatim pretvorila u vrlo suptilan motiv cele priče, i Damoklov mač nad njenim odnosom sa momkom, inače trenerom u teretani koji pruža drugu vrstu usluiga bogatim japijima (koji najednom upadaju u krizu).
Posle dugo vremena, Soderbergh je snimio višeslojan film u kome se pored osnovne melodrame njegovih junaka tretira i pozicija raznih ljudi u hijerarhiji globalnog kapitalizma. U svojim hit and miss pokušajima simuliranja art house ugođaja, čini mi se da je Soderbergh ovde najbliži svom idealu, i da mu je ovo najbolji film još od OUT OF SIGHT.
Tome svakako doprinosi i Soderberghova fotografija koja je najzad izbrušena, više nema onog poluamaterizma koji je opterećivao mnoge njegove naslove, naročito recentne. Iako je kadriranje svedeno, slika je glossy i uspeva da kanališe određenu senzualnost Njujorka.
Višeslojnosti filma svakako doprinosi i scenario Soderberghovih od skora redovnih saigrača David Leviena i Briana Koppelmana koji su počeli sa ROUNDERSom, onda lutali neko vreme i sada ponovo počeli da rade potentne stvari. Štaviše, smatram da je THE GIRLFRIEND EXPERIENCE zapravo uvod u njihov rediteljski debi SOLITARY MAN koji Soderbergh producira i govori o mogulu automobilske industrije iz osamdesetih (igra ga 80s mogul himself - Michael Douglas) i slutim da bi ta priča možda mogla biti povezana sa daljim istraživanjem japi dekadencije (keyword: John DeLorean).
Ipak, sasvim je sigurno da koncentracija koju su Soderbergh i ekipa uložili u ovaj film ne bi bila toliko efektna da nije Sashe, ne samo zbog njene ubedljive uloge, već i zbog toga što je u domnu "obićnog filma" reč o potpuno novom licu koje u ovom kontkstu deluje potpuno sveže i fascinantno talentovano.
* * * / * * * *
Pogledao sam ZIFT Javora Gardeva i ukoliko bi ovaj film morao da se sumira u jednoj rečenici onda je najlakše reći da je to "bugarski MILOŠ BRANKOVIĆ". Oba filma su snimljena crno-belo i oba filma pokušavaju da daju neku vrstu arty vizije noira. MILOŠ BRANKOVIĆ smešta crno-belu fotografiju u noir ključu u savremene okolnosti, kao priču o potonuću savremenog čoveka u stilizovani kriminal u stilizovanom Sin City Beogradu, dok Gardev aplicira crno-belu fotku na Sofiju iz klasične noir ere, dakle od kraja tridesetih do početka četrdesetih, slobodno uzima niz noir mitema i meša ih sa tipičnim tradicijama istočnoevropskog filma koje podrazumevaju suočavanje sa represivnim režimima, izvesne vizuelne konvencije, i od toga pravi svoju formulu arty noira.
Oba filma u pojedinim delovima imaju stripovsku stilizaciju, sa junacima koji svojim fizionomijama i kostimima automatski asociraju na profesiju, stalež i poziciju u odnosu na glavnog junaka.
Dok je politička agenda MILOŠA BRANKOVIĆA jasna, čak preeksplicitna, Gardev i scenarista Vladislav Todorov u principu dotiču mnoge političke teme ali teško je reći da uprkos izobilju ideoloških simbola, ovaj film ima ikakvu ideju. I mislim da je to jedan od dosta važnih i krupnih nedostataka ovog filma. Čini mi se da je Gardev vrlo svesno pokušao da snimi balkanski žanrovski miks sa referencom na noir kao što je Dragojević učinio u LEPIM SELIMA u odnosu na ratni film i RANAMA u odnosu na geto-film, i da mu je u tom procesu upravo sam Dragojević bio uzor, ali na tom putu je izgubio suštinsku ideju koja bi objedinjavala ove različite žanrovske pristupe.
Ono što je Dragojevićeve kanonske filmove držalo na okupu upravo jeste ideja, i što je ta osnovna ideja bila slabija to su i ti filmovi bili slabiji. Za Gardeva je teško reći da ima jasnu ideju, izuzev da ekranizuje jedan očigledno duhovit i maštovit roman.
Interesantno je da i MILOŠ BRALKOVIĆ i ZIFT kao značajan plot point uzimaju motiv nacionalizovane imovine, uzete od građanske klase. Pošto se dešava u vreme komunističke vladavine, ZIFT pokušava da se pozicionira i u odnosu na nju, ali se ne odmiče previše od opštih mesta. U domenu noira koji je prilično socijalno determinisan žanr, dosta je bitna definicija u kakvom društvu se to dešava, i Gardev sigurno ne uspeva da nam da zaokruženu definiciju.
S druge strane, scenarista Todorov očigledno pokušava da očuva digresivnost romana i u scenariju. Film je prepun flešbekova i prepričavanja anegdota od kojih neke kasnije zaigraju kao matrica za dalje događaje a neke ne.
Na kraju ono što drži celu stvar na okupu jeste upravo noir priča, i ono što je najjasnije jeste referenca na noir zaplete i na noir istoriju. Međutim, iako se nominalno ovaj film može definisati kao neo noir, on to svakako nije po svojoj nameri i potencijalu.
U tom smislu, kao što to često biva u evropskom filmu, autori kreću od ideje da prevaziđu žanr a na kraju završe sa filmom čije su jedine vrline upravo proistekle iz neuništivnosti žanra.
Što se zanatske kompetencije tiče, Gardev se služi mešavinom stilova u kadriranju, očigledno je da na nivou rediteljskog koncepta ide od scene do scene, neke su uspelije od drugih, međutim, za regionalne uslove, Gardev je vrlo pristojan reditelj.
ZIFT je prikazan na nekoliko festivala, između ostalog je u Moskvi dobio nagradu, a bio je bugarski kandidat za oskara.
Interesantno je da je jedan ovako atipičan regionalni film uspeo da se nametne kao bugarski predstavnik za oskara, naročito ako imamo u vidu da je njihova kinematografija fondacijski infiltrirana kao i naša.
* * 1/2 / * * * *
Mother
16 May, 2009 | By Mike Goodridge
Dir: Bong Joon-ho. 2009. South Korea. 129 minutes.
Bong Joon-ho channels Pedro Almodovar in his fourth feature, an operatic melodrama revolving around a knockout central performance from TV star Kim Hye-ja. Filled with the elegant compositions and mood-drenched cinematography which are becoming Bong's specialty, Mother is a largely satisfying film which marks the director out as South Korea's most versatile young auteur.
The combination of Bong and local TV star Kim should ensure enormous local success in Korea. Overseas, buyers might not be initially turned on by the title and an aging actress in the lead role, but once they see the world-class film-making and Hitchcockian murder mystery elements in the completed film, sales should be brisk to major arthouse distributors like Diaphana, which pre-bought France at AFM last year. It should comfortably beat Park Chan-wook's Thirst to the Korean Oscar submission.
Kim is renowned in Korea for playing a loving mother in long running TV series The Rustic Diary, so Bong is clearly toying with her public persona here by casting her as a mother whose devotion to her emotionally and mentally backward son leads her into some excessive behaviour. Her endlessly expressive face, racked with pain and anguish, is the central attraction here, helping to overcome some of the story's more far-fetched plot points.
The film takes a while to find its groove, and the first half hour feels unsure, playing for cheap laughs at the expense of a childlike adult, before the high drama kicks in. Even the pre-credit sequence in which Kim walks across a meadow and dances to camera implies the tongue-in-cheek playfulness prevalent in Bong's superhit monster movie The Host.
Hye-ja is an overprotective single mother in her fifties who always keeps an eye on her son Do-joon (Won Bin). Even though he's 27, he behaves like a child, forgets what he has said from one minute to the next and seems to have little sense of everyday dangers. In the opening scene, he is playing in the road with a dog when a large Mercedes Benz knocks him over and speeds off. Relatively unhurt, he and his best friend Jin- tae chase the Benz to the local golf course where Do-joon collects numerous golf balls before the two friends attack the Benz drivers with sticks.
Later that night Do-joon determines to go out and have sex with a girl but gets so drunk that he is thrown out of a bar. On the way home he follows a school girl home and propositions her, but she throws a rock at him and chases him away.
The next day, however, the police find the girl dead with one of the golf balls inscribed with Do-joon's name lying beside her. He is arrested and charged with murder.
His imprisonment spurs Hye-ja into action as her maternal instincts kick in. Convinced that her son is harmless, she determines to prove his innocence and investigates the case herself, learning more about the schoolgirl's personal life and identifying alternative suspects. Along the way, her own past reappears to haunt her.
Once the investigation begins, Hye-ja will apparently go to any length to liberate her son. Indeed, the surprises of the story as it spirals into Vertigo-style flashback and shocking revelations elevate the film beyond mere thriller into high-octane Almodovar territory. Lee Byeong-woo's wonderfully Herrman-esque score underlines the Hitchcockian influence, while cinematographer Hong Kyung-pyo (Eye For An Eye, Taegukgi) invests the rain-soaked milieus and gloomy interiors with stylized panache and bold lighting reminiscent of the all-at-night action of The Host.
A evo i Variety kritike Bonga...
Cannes
Mother
Madeo (South Korea)
By DEREK ELLEY
'Mother'
'Mother'
A CJ Entertainment release of a CJ Entertainment, Barunson presentation of a Barunson production. (International sales: CJ Entertainment, Seoul.) Produced by Seo Woo-shik, Park Tae-jun. Executive producer, Miky Lee. Co-executive producers, Katharine Kim, Mun Yang-gweon. Directed by Bong Joon-ho. Screenplay, Park Eun-gyo, Bong; story, Bong.
With: Kim Hye-ja, Weon Bin, Jin Gu.
Asian movies with "mother" in the title often augur two hours of female fortitude, sibling devotion and saccharine. But Bong Joon-ho's "Mother" is a mutha of a different kind -- an engrossing portrait of a feisty Korean widow determined to prove her emotionally fragile son innocent of murder. Less visionary than Bong's 2003 serial-killer mystery, "Memories of Murder," but with the same skillfully natural evocation of a rural community hiding dark secrets, "Mother" will prove a tougher sell than Bong's hit monster movie, "The Host," but should get a warm embrace from upscale auds, despite having been unjustly denied a competition berth at Cannes.
For viewers in South Korea (where the pic opens May 28), one of the main attractions will be lead thesp Kim Hye-ja, totally unknown outside the country (except marginally for the 1999 mother-daughter pic "Mayonnaise") but already a domestic legend for her maternal portraits over the past 30 years. Here, however, Bong subverts the 67-year-old thesp's usual screen image with a role that's wiry to the core; the character's love for her son is shown to be non-negotiable and, on the outside, unsentimental.
Do-jun (Weon Bin) is a 27-year-old borderline simpleton who still lives with his long-widowed mother (Kim) in a small, unremarkable South Korean town. Much to his mom's displeasure, his best friend is bad boy Jin-tae (Jin Gu), who ribs him about still being a virgin. When Do-jun narrowly escapes being mowed down in a hit-and-run accident, Jin-tae relishes the chance of a punch-up; he and Do-jun pursue the privileged perps to a golf club where they dispense street justice.
But soon Do-jun finds himself embroiled in harsher justice when he's arrested for the brutal murder of a young girl. Though he has an alibi of sorts -- getting drunk in a bar while waiting for Jin-tae to turn up -- a golf ball with his name on it is found by the body. The confused Do-jun proves an easy target for the lazy local cops to conveniently extract a confession.
His mother, however, is convinced of her son's innocence, and sets out as a one-woman task force to find out the truth. Initially, she focuses on Jin-tae's apparent guilt, but the story is not so simple.
As in "Memories of Murder," Bong economically steeps the viewer in the mindset of the rural community while retaining a slightly ironic distance and occasionally throwing curveballs. When the mother-with-a-mission strides through the landscape, a crazy brass-band march accompanies her on the soundtrack; physical violence has a habit of erupting unexpectedly; and when the story develops a sudden dramatic impetus, composer Lee Byeong-woo ("The Host") cranks up the gently simmering atmosphere with genre-like music.
Key casting is aces, led by a deglammed Kim, forcefully low-key as the mother who seems capable of anything to protect her son; she also shows surprising physical strength when the occasion demands it. Weon, who began his career as a boyish-looking teen idol, is almost unrecognizable here as the complexly layered Do-jun, while Jin, so good as a psychotic killer in the recent "Truck," brings a palpable physical intensity to Jin-tae.
Acute widescreen lensing by the versatile Hong Gyeong-pyo, better known for his work on visually flashier projects ("Il Mare," "Taegukgi," "Save the Green Planet!"), seamlessly knits together a large number of diverse locations into a single town.
More than one option
Camera (color, widescreen), Hong Gyeong-pyo; editor, Mun Se-gyeong; music, Lee Byeong-woo; production designer, Ryu Seong-heui; sound, in Dolby Digital; visual effects, AZworks. Reviewed at Cannes Film Festival (Un Certain Regard), May 16, 2009. Runnin
Pogledao sam novi film William Malonea PARASOMNIA. Moram priznati da je Malone jedan od onih reditlja za čiji svaki film smatram da je zanimljiv, ali da isto tako nikada nije isporučio istinski zaokruženo delo. Njegovi raniji filmovi su uvek u nekim segmentima bivali bolji od onoga što treba da budu, i to paradoksalno dovodilo do toga da izgledaju kao da su slabiji nego što su mogli da budu. Malone se uvek koristio istrošenim, poznatim matricama i unapređivao ih je svojim specifičnim vizuelnim stilom u koji je unosio dosta uticaja ekspresionizma, dosta depalmijanske iracionalnosti i generalno činio da filmovi imaju određene arty deonice.
Malone svakako nije prvi reditelj koji se upleo u horor sa idejom da ga obogati arty detaljima, ekspresionizmom, iracionalnošću, bez previše brige za priču. Međuitim, Malone je verovatno jedini iz srednje generacije američkih B-reditelja koji je tim putem išao toliko daleko, u industriji koja generalno ne toleriše tu vrstu eksperimenta. Otud je i malone sada na ničijoj zemlji, ne radi vrhunski mainstream, ne radi ni exploitation već luta pustarama indie horora.
U tom smislu, PARASOMNIA je potentno ostvarenje indie horora koje kreće iz miljea kakav je karakterističan recimu za Lucky McKeeja i odlazi u pravcu raznih ekspresionističkih elemenata i završava blizu Tim Burtona.
Naravno, Malone je mnogo visceralniji od McKeeja i od Burtona tako da već od prvog kadra i špice vidimo da je reč o radu jednog samouverenog, iskusnog i veštog reditelja kome ni kasniji indie setting ne smeta previše. Ono gde film pada to su tipične neuralgične tačke horor filmova, poput scena sa policijom koja u većini naslova ovog tipa redovno izgleda kao višak, a kada pandura igra Jeffrey Combs deluje kao manje uspeli deo filma Stuarta Gordona iz osamdesetih. Iako Maloneov film ne pledira da nudi logičnu priču, ovaj segment sa policajcima prosto ne pripada inače vrlo konzistentnom univerzumu koji je u svim drugim segmentima Malone ostvario.
Međutim, ukoliko se čovek upusti u glednje Malonea i zna šta da očekuje, PARASOMNIA mu izuzev opterećujećg plota sa policijskom istragom nudi vizeulno ekspresivan pulpy tobogan, smešten u indie parametre. Ono što međutim, običan gledalac, ljubitelj žanra ili ne, ponovo ima kao problem sa Maloneom je gde smestiti ovaj film. Naime, PARSOMNIA je suviše pulpy za indie horor, koliko god bila neozbiljna i trashy u postavci ipak nije trash, a opet svi ovi elementi ma koliko zanatski bili vešto realizovani jako su daleko od mainstreama.
PARASOMNIA je dakle još jedan Maloneov naslov koji uprkos svojoj intrigantnosti i veštini nekako ne može da nađe svoje mesto na tržištu što je štta pšošto su popred Malonea i njegovi saradnici, naročito DP Christian Sebaldt sa kojim je radio i FEARDOTCOM. Sebaldt je napravio odličnu indie fotku, sa vrlo ambicioznim rešenjima, na malom budžetu, koja sasvim funkcionišu, a veštim rukovanjem objektivima dodao je celoj priči potrebnu oniričku atmosferu pošto se film bavi pitanjima spavanja i hipnoze.
* * * / * * * *
Zahvaljujući Shozovom i mrkoyevom joint effortu, pogledao sam TOKYO! omnibus od tri priče koji se nastavlja na prethopdni pariski omnibus u kome je doduše bilo više reditelja.
Selekcija reditelja je zanimljiva. Producenti su izabrali tri različita autora koji se suštinski obraćaju trima različitim publikama. Njihove publike su priličnoj meri, i u brojnim tačkama preklapaju, ali ipak Gondry, Carax i Bong su reprezenti apartnih mileja savremene internacionalne kinematografije.
Najveće ime među njima svakako je Leos Carax, reditelj koji je jedna od ikona francuskog neobaroka koji nažalost nije uspeo da postigne svetski uspeh kao njegovi savremenici i saborci Besson ili Beineix zbog svoje neukrotive sklonosti ka provokaciji, evropskom art ekscesu i bezobzirnošću prema publici. Upravo zato, on nije bio sposoban da proizvede film Bessonove komunikativnosti ili pitki art house kao Beineix ali ostao kao jedan od cenjenih enfant terriblea francuskog filma koji više nije dete. Carax je i dalje velika atrakcija evropskog filma, što potvrđuje i ovaj film.
S druge strane, tu je Michel Gondry, takođe francuska art house faca koja je paradoksalno vezanija za američku hipstersku scenu, i iako radi filmove i u Evropi, ipak je Amerika njegov ključni teren. Gondry je vremenom uspeo da se osamostali od scene koja je nastala oko scenariste Charlie Kaufmana i da pođe svojim arty putem, međutim vezanost za Ameriku u suštini nije raskinuo.
Konačno, tu je Bong Joon Ho, što se mene tiče, najznačajniji reditelj u ovoj ekipi, veliki genre bender koji snima megahitove za korojeske bioskope koji zbog svog vrhunskog umetničkog dometa u Evropi prolaze kao festivalski favoriti. Bong Joon Ho je što se mene tiče pretekao Chan Wook Parka koji je ranije držao vrlo sličnu poziciju u korejskom i svetskom filmu, a to je čak i internacionalna kritika počela da primećuje. Ipak, sve do ove godine, Bong je ipak imao manju težinu od Caraxa i Gondryja.
Međutim, u omnibusu TOKYO!, Bongova priča je daleko najbolja. Iako se on i dalje služi tim vrlo specifičnim korejskim ritmom pričanja priče, sa vrlo neobičnim kadriranjem, izuzetnom vizuelnom kulturom filma i tehničkim perfekcionizmom koji krasi njegove filmove i inače, SHAKING TOKYO je u suštini najkomunikativnija priča u omnibusu. Naime, Bong je odbio da se uključi u trku i nadmetanje sa Gondryjem i Caraxom u ludilu bez pokrića pa je snimio jedan film koji je precizan, racionalan, sa jasnom emocijom, temom i idejom.
Svojom apsolutnom tehničkom superiornošću, priča o hikikomoriju, i trenutku kada on izađe na ulicu a svi ostali se povuku u kuće, u vrlo kratkom trajanju nudi zaokruženu priču, socijalni angažman, kako već rekoh jasnu emociju i ideju. Vrlo je lako moguće da Bong bude ismejan kao što su često đaci koji nauče za ispit ismejani od strane slackera, kada se uporedi sa Gondryjem ili Caraxom, međutim siguran sam da je ne samo snimio najbolji film u omnibusu nego je bio i najkorektniji prema Tokiju kao gradu domaćinu.
* * * 1/2 / * * * *
Zašto govorim o korektnosti prema Tokiju kao gradu domaćinu? Pa zato što iako se i Bong bavi japanskim ekscentričnostzima, on im daje neku vrstu čudnog dostojanstva dočim se Gondry i Carax bave nekim freakshow elementima u kojima grad Tokio i njegovi stanovnici ipsadaju žešći debili.
Gondryjev film je u svom većem delu klasična euro-realistička postavka o dvoje mladih ljudi bez para koji pokušavaju da nađu stan a mladić se usput u BE KIND REWIND maniru bavi filmom, da bi onda u jednom momentu počela kafkijanska transformacija glavne junakinje i film potpuno promenio žanrovski predznak, po čemu me je na sitno podsetio na Miikeov ODISHON.
U Gondryjevom filmu prikazana je mračna strana Tokija gde grad izgleda mnogo više kao Manila nego kao Tokio, sa prljavštinom i prenaseljenošću, neljubaznim službenicima i sl.
Sama priča je manie-više solidno odrađen arty blef u kome Gondry spaja svoju sklonost ka pretencioznom realizmu i neke vizuelne trikove po kojima je poznat iz svojih spotova. Iako je utisak koji je ova priča ostavila na mene slab, nesumnjivo je da ona ipak ima dovoljno kompetencije da se nekome i jako dopadne.
* * 1/2 / * * * *
I naravno, tu je granddaddy Leos Carax koji u svojoj priči ostaje na svojoj liniji bezobrazluka sa koje ne skreće. On polemiše sa mitom o Godzilli, tako šo prikazuje priču o neimenovanom humanodinom freaku koji izlazi iz kanalizacije i cima građane Tokija. Posle jednog krajnje iracionalnog (i odlično režiranog) murder spreeja, freaka hvataju, a kao jedini koji može da komunicira sa njim dolazi francuski advokat, freak slične fizionomije, sa advokatskim pristupom Jacques Vergesa i počinje suđenje.
Carax stvara priču pereubovskog pristupa stvarima koja nadalje preuzima iracionalnu premisu i tretira je kao običnu, racionalnu socijalnu satiru. Prikaz Japana je flah, Carax se dosta oslanja na predrasude koje imamo o japanskom društvu, i suštinski, za razliku od Bonga koji iz japanske priče cedi univerzalno značenje, i Gondryja koji je kvinetsencijalno tokijski, Carax koristi Tokio kako bi snimio svoj, francuski film koji se tamo dešava, sticajem okolnosti.
I u tom smislu, Carax je snimio "svoj" film koji se razlikuje od njegovog kanonskog opusa utoliko što je bliži žanru komdije, međutim sama postavka i razbarušenost su isti kao i u njegovim drugim radovma.
Isto kao i Gondry, Carax je snimio film koji ima kapacitet da se dopadne publici koju to zanima.
* * 1/2 / * * * *
Iako je mene suštinski samo Bobngov film istinski zadiovoljio, TOKYO! je jedan od retkih omnibusa koji zapravo nema slabu priču. Kada čitam stranu kritiku štaviše, mislim da će jedino u Srbiji Bongova priča biti smatrana najboljom. U drugim zemljama se hvale potpuno druge priče što pokazuje da je TOKYO! uspeo eksperiment koji se zahvaljujući ovakvoj selekciji reditelja obraća jako širokoj publici u kojoj doduše nikoga zapravo neće u potpunosti zadovoljiti.
Inglourious Basterds
(U.S. - Germany)
By TODD MCCARTHY
Brad Pitt stars in Quentin Tarantino's 'Inglourious Basterds.'
A Weinstein Co. (in U.S.)/Universal Pictures Intl. (foreign) release of A Band Apart (U.S.)/Zehnte Babelsberg (Germany) production. (International sales; Universal Pictures Intl., London.) Produced by Lawrence Bender. Executive producers, Erica Steinberg, Lloyd Phillips, Bob Weinstein, Harvey Weinstein. Co-producers, Henning Molfenter, Carl L. Woebcken, Christoph Fisser.
Directed, written by Quentin Tarantino.
Lt. Aldo Raine - Brad Pitt
Shosanna - Melanie Laurent
Col. Hans Landa - Christoph Waltz
Sgt. Donny Donowitz - Eli Roth
Lt. Archie Hicox - Michael Fassbender
Bridget von Hammersmark - Diane Kruger
Fredrick Zoller - Daniel Bruhl
Sgt. Hugo Stiglitz - Til Schweiger
Cpl. Wilhelm Wicki - Gedeon Burkhard
Marcel - Jacky Ido
Pfc. Smithson Utivich - B.J. Novak
Pfc. Omar Ulmer - Omar Doom
Major Hellstrom - August Diehl
Perrier Lapadite - Denis Menochet
Joseph Goebbels - Sylvester Groth
Hitler - Martin Wuttke
General Ed Fenech - Mike Myers
Francesca Mondino - Julie Dreyfus
Sgt. Rachtman - Richard Samuel
Master Sgt. Wilhelm/Pola Negri Alexander Fehling
Winston Churchill - Rod Taylor
(English, German, French, Italian dialogue)
"Inglourious Basterds" is a violent fairy tale, an increasingly entertaining fantasia in which the history of World War II is wildly reimagined so that the cinema can play the decisive role in destroying the Third Reich. Quentin Tarantino's long-gestating war saga invests a long-simmering revenge plot with reworkings of innumerable genre conventions, but only fully finds its tonal footing about halfway through, after which it's off to the races. By turns surprising, nutty, windy, audacious and a bit caught up in its own cleverness, the picture is a completely distinctive piece of American pop art with a strong Euro flavor that's new for the director. Several explosive scenes and the names of Tarantino and topliner Brad Pitt promise brawny commercial prospects, especially internationally, as the preponderance of subtitled dialogue might put off a certain slice of the prospective domestic audience.
In no meaningful way based upon Enzo G. Castellari's schlock 1978 Italian WWII programmer of the same title, Tarantino's deliberately misspelled namesake has been in the oven for many years, initially as a would-be "The Dirty Dozen"-style bad boys "mission" adventure and until very recently as a massive miniseries-length epic spanning the entire war. The narrow mission focus has prevailed in the end, but not in the way that might have been expected, as the group of Jewish avengers led by Pitt's Tennessee Lt. Aldo Raine rep only one component of a vast ensemble that feeds into a Nazi-foiling plot only a hardcore film buff could have dreamed up.
In fact, the best characters are non-Yanks, all of whom speak their own languages and one or two others to boot. But this commendable gesture toward linguistic accuracy is virtually the only realistic aspect of the picture, which otherwise soars on its flights of fancy and deliberate anachronisms -- the use of David Bowie's "Putting Out the Fire" at a crucial point is particularly inispired -- and flattens out only when Tarantino gets too carried away with over-elaborated dialogue scenes, a problem that could easily be addressed with some slight trimming between now and the skedded August opening.
Never less than enjoyable and more than that in the second half, "Basterds" is divided into five "chapters," the first being "Once Upon a Time in Nazi-Occupied France." Wording not only reflects the Sergio Leone-style nature of the opening scene, in which notorious Nazi "Jew Hunter" Col. Hans Landa (Christoph Waltz) arrives at a farmhouse to ferret out a hidden Jewish family, but honestly reflects the fantastical nature of the narrative to come.
The long discussion in which Landa engages the nervous farmer establishes, in slightly protracted fashion, Landa's erudition and his relaxed, self-amused way of leading up to the lethal moment. It also provides Waltz, a good-looking 40ish actor who carries off dialogue in four languages with consummate ease, with an early chance to claim the picture as his own, which he does.
One member of the Jewish family, young Shosanna (Melanie Laurent), escapes the massacre, only to surface three years later, in 1944, as the owner of a cinema in occupied Paris. Now a very quickly grown-up blonde, Shosanna endures the unwelcome advances of Nazi war hero Frederick Zoller (Daniel Bruhl), who calls himself "the German Sgt. York" for his exploits at taking out dozens of Allied soldierssinglehandedly, a feat celebrated in a new German movie, "Nation's Pride," starring Zoller himself.
In short order, Shosanna is compelled to tolerate the company of the infamous Dr. Goebbels (Sylvester Groth) as well that of Landa, who informs her at length that the Nazis want to take over her theater to hold the premiere of Zoller's film, an event to be attended by Nazidom's elite. As difficult as it is for Shosanna to bear these monsters, the event does provide the long-suffering woman the opportunity she's been waiting for to strike back at her family's killer and other Nazis in the bargain.
A notable continuity issue crops up here, as Shosanna is told the gala screening is to be held that very evening. In the next chapter, "Operation Kino," a British commando leader (and former film critic), Lt. Archie Hicox (Michael Fassbender), is told by a general (Mike Myers, amusing and greatly made-over) that the opening will take place three days hence. Quite apart from Shosanna's own plot, the Brits, in league with the Basterds, plan to infiltrate the premiere courtesy of their invaluable secret agent, beauteous German leading lady Bridget von Hammersmark (Diane Kruger).
Once this mission is set in motion, pic clicks confidently on all cylinders. Before this point, some scenes feel overly attenuated; the leisurely exchange between Landa and Shosanna in a Paris restaurant features needlessly repetitious dialogue has a deadened, airless quality due to the almost total absence of ambient sound and surrounding activity. The Basterds' first appearance, in which they gleefully display their grisly Nazi-scalping technique and which features much twangy, down-home speechifying by Pitt, also proves less amusing than was no doubt intended.
By contrast, a long tavern sequence in which the group of reveling spies -- including Bridget, Hicox, Til Schweiger's renegade German and Gedeon Burkhard's undercover corporal -- party on until coming under the suspicion of a Gestapo officer (August Diehl, excellent), is vintage Tarantino, brimming with delicious dialogue, wonderful linguistic mixing, lively group interplay and tension slowly built to a convulsive climax. Scene vaults the picture straight into its grand climax, in which all the top Nazis, including Goebbels, Goerring and, crazily enough, Hitler himself, conveniently place themselves under one roof awaiting the madly inventive fate devised for them by Shosanna.
While World War II has probably inspired as much fiction as any other single topic in film history, "Inglourious Basterds" is one of the few to have brazenly altered history to such an extent. Because he carefully sets up the approach at the outset, as well as through his sense of style, Tarantino gets away with it, and is in a position to fine-tune the picture before locking a final cut. Other scenes ripe for pruning are all those featuring Hitler prior to the grand finale, interludes that come off as cartoony, unconvincing and unnecessary.
In a true ensemble picture, Waltz stands head and shoulders above the rest with a lusty performance in the juiciest role. Laurent is appealingly thoughtful and observant as the young lady awaiting her chance, Fassbender cuts a dashing figure, speaks with a wonderfully clipped accent and rather resembles Daniel Day-Lewis here, and Kruger is far more engaging and animated than she's heretofore been in her big international pictures. Pitt clearly enjoys rolling his former moonshine runner's accent around in his mouth, although his performance is overly defined by constantly jutting jaw and furrowed brow. Inferring a measure of self-evaluation by Tarantino, some viewers will take exception to the film's final line, in which Aldo admires his climactic bit of brutal handiwork: "I think this just might be my masterpiece."
Shot almost entirely at Babelsberg Studio outside Berlin, with brief location work in Paris, pic features terrific production values across the boards, from David Wasco's rich production design and Anna Sheppard's fine costumes to Robert Richardson's clear-eyed, beautifully framed lensing and Sally Menke's sharply timed editing. Tarantino eschews a traditional score in favor of a crazy stew of source music, ranging eclectically from Dimitri Tiomkin's "The Green Leaves of Summer" from "The Alamo" and some Mike Curb motorcycle movie music to eight selections from the Ennio Morricone library.
Basterd Eli Roth shot the black-and-white battle footage from the "Nation's Pride" film-within-a-film, which features glimpses of original "Inglorious Bastards" star Bo Swenson.
More than one option(Person) Mike Myers
Voice, Characters as Source Material, Song
(Person) Mike Myers
Driver
(Person) Mike Myers
ScreenplayMore than one option(Person) Rod Taylor
Sound Editor
(Person) Rod Taylor
ActorMore than one option(Person) Sergio Leone
Actor, Director, Executive Producer
(Person) Sergio Leone
ActorMore than one option(Person) Robert Richardson
Camera Operator, Cinematographer, Director of Photography
(Person) Robbie Richardson
(Person) Robert Richardson
Editor
(Person) Robert Richardson
Driver, Transportation
(Person) Robert Richardson
Assistant Property Master, Assistant Props, Set DresserMore than one option(Film) The Alamo
2004 - Dennis Quaid, John Lee Hancock
(Film) The Alamo
1960 - John Wayne, John WayneCamera (Deluxe color, Panavision widescreen), Robert Richardson; editor, Sally Menke; music supervisor, Mary Ramos; production designer, David Wasco; supervising art director, Sebastian Krawinkel; art director, Stephan Gessler, Marco Bittner Rosser, David Scheunemann; set decorator, Sandy Reynolds Wasco; costume designer, Anna B. Sheppard; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Mark Ulano; supervising sound editor, Wylie Stateman; re-recording mixers, Michael Minkler, Tony Lamberti; sound designers, Harry Cohen, Ann Scibelli; visual effects designer, John Dykstra; visual effects supervisor, Victor Mueller; special effects supervisors, Gerd Feuchter, Uli Nefzer; special makeup effects, Gregory Nicotero, Howard Berger; stunt coordinators, Jeff Dashnaw, Bud Davis, Antje "Angie" Rau (Germany); associate producer, Pilar Savone; assistant directors, William Paul Clark, Bruce Moriarty; casting, Johanna Ray, Jenny Jue, Simone Bar, Olivier Carbone. Reviewed at Cannes Film Festival (competing), May 20, 2009. Running time: 152 MIN.
(English, German, French, Italian dialogue)
Inglourious Basterds
20 May, 2009 | By Mike Goodridge
Dir/scr: Quentin Tarantino. 2009. US-Germany. 154 minutes.
An intermittently-inspired World War II epic which illustrates both Quentin Tarantino's brilliance and his tendency towards indulgence, Inglourious Basterds is composed of a series of long-running vignettes strung together by a slender story thread. The problem is that no one character or set of characters runs through the entire two-and-a-half hour running time, and, with some of the scenes running up to half an hour each, the thread of the drama is left disjointed and the focus ever-changing.
Above-the-title star Brad Pitt plays the captain of a troupe of Jewish American renegades dubbed the Inglorious Bastards, but Pitt is far from the centre of attention and both French actress Melanie Laurent and German actor Christoph Waltz both have more screen time and juicier roles. That, combined with the fact that most of the film is in French and German, will limit the film's box office prospects, principally in the subtitle-wary US where The Weinstein Company is opening wide on August 21. A big launch weekend should be guaranteed on the names of Pitt and Tarantino and the strong advance campaign which has been building on the internet, but like the Kill Bill films, it might fall fast in subsequent weeks.
Universal Pictures co-financed the film in return for international where audiences will be more receptive, especially in Europe. Results in Germany are unpredictable. A version of the script was leaked on the internet last year and already caused a firestorm in the German media, especially since the film – in which ordinary German soldiers are seen beaten and scalped – received considerable public funding from the government.
The Cannes world premiere ran to a shorter-than-expected 154 minutes but it still offers considerable challenges to the attention span of mainstream audiences. Even though there is some action and a fair smattering of Tarantino's customary blood-spilling, the film-maker devotes much of the running time to dialogue. As might be expected, Tarantino, the screenwriter shows off his ear for a witty back-and-forth or monologue with flamboyant frequency, often to the detriment of dramatic momentum.
And while much of the camerawork is tighter and more restrained than usual in a Tarantino opus, as befits the period, he still can't resist imposing a myriad of ostentatious references to other films on his original story (only the title is borrowed from Enzo Castellari's 1978 film). From constant references to Pabst and Riefenstahl to pieces of score from Dimitri Tiomkin (The Alamo), Ennio Morricone (multiple Italian scores, The Battle Of Algiers) and even snatches of music lifted from more recent horror movies like The Entity and Cat People (David Bowie's song Putting Out Fire) to hints of every war movie ever made, Tarantino once again insists on wearing his cinephilia on his sleeve. Some film lovers might appreciate his homages, others might view it as an obtrusive demonstration of a dearth of original ideas.
The opening scene alone, in which SS colonel Hans Landa (Waltz, perfectly evil) intimidates a French farmer (played by Denis Menochet) in 1941, runs to over 20 minutes, an indication of how the film is to continue. The result of the "friendly" interrogation is the massacre of a Jewish family hiding out under the floorboards although the teenage daughter of the family Shosanna (Laurent) escapes.
The second scene – already previewed in trailers – sees Lt Aldo Raine (Pitt, one-note in heavy Tennessee accent) briefing 12 Jewish American soldiers on their upcoming mission which is to fly behind enemy lines and kill as many Nazis as possible. Each is charged with collecting 100 Nazi scalps. Among the group are Sgt Donny Donowitz (Roth) who becomes famous for beating his victims to death with a baseball bat and a German soldier who has defected to the Allied side called Hugo Stiglitz (Schweiger, who doesn't say a word in the film).
The drama, scattered among so many characters as it is, eventually evolves into a 1944 plot called Operation Kino to blow up Goebbels, Goring, Bormann and other members of the German High Command at a cinema in Paris where a Goebbels propaganda film starring "the German Sergeant York" Daniel Bruhl is to have its premiere. The cinema is owned by Sosanna, now masquerading as a gentile, who has attracted the unwanted romantic advances of Bruhl.
The most brilliant section of the film sees a British spy (Fassbender) and two of the Bastards arriving in an underground bar to rendezvous with German film star and double agent Bridget von Hammersmark (Kruger). But when they arrive, they unexpectedly find a party of Nazis getting drunk and playing games. When the British spy's accent is questioned by one of the soldiers, a senior German major (Diehl) emerges from the shadows and a tense face off ensues.
Ironically Tarantino's dialogue here is not as tricksy or self- consciously clever as in other sections and the scene works through sheer tension and the skills of the excellent ensemble.
Other supporting players include Mike Myers, somewhat ridiculous as an upper-crust English general, Martin Wuttke as Hitler, the venerable Rod Taylor as Winston Churchill and cameos by Inglorious Bastards star Bo Svenson and Castellari himself. Tarantino regular Samuel L Jackson contributes a jarring voiceover midway through.
The cinema-set finale – which contains more than one fantastical turn of events – is suitably dramatic, and although Tarantino ends the film with Pitt, the real heroes of the film are women – namely the characters played by Laurent and Kruger, both giving showy star turns before grisly demises. With those two on the poster, the film could have been sold as Kill Adolf, Parts 1 & 2.
Meni to zvuči prilično dobro. Mislim, većina ovih 'zamerki' se da primeniti i na Palp Fikšn, tako da ne verujem da ću sa tim imati problema. Samo dok nije kompulzivnocitirajući plićak poput Kila Bila, dobro je.
Pogledao sam vrlo interesantan australijski indie triler/horor ACOLYTES izvesnog Jon Hewitta. Koliko vidim, Hewitt je pedesetogodišnjak i radio je nekoliko stvari pre ovog filma, međutim, po ACOLYTES bi se pre reklo da je reč o debitantskom filmu nekog aspiring filmmakera. U svakom slučaju posle ovog filma a na osnovu opisa naslova REDBALL i BLOODLUST (navodno zabranjenog u Britaniji) svakak0o bih potražio i njegove ranije filmove.
Naime, ACOLYTES savršeno simulira stil skrupuloznog indie filma na liniji Gus Van Santa i Larry Clarka, kako kroz glumu glavnih likova, tako i kroz dizajn i fotografiju i ACOLYTES (izuzev dosta traljavog tona na mojoj kopiji) deluje kao prilično upmarket film. Govori o troje mladih koji shvataju da su locirali grob jedne od žrtava serijskog ubice. Odlučuju da ga kontaktiraju i ucene, na krajnje neobičan način.
Ono što Hewittov film izdvaja od tipičnog edgy gritty Sundance trilera oslovnjenog na gusvansantovsku formu jesu vrlo oštri preokrti. Dok se kod Gus Van Santa priča razvija čehovljevski bez prevelikih preokreta, ovde su junaci raspoloženi za razne nestašluke a u par navrata scenaristi i preteruju u izvrtanju priče radi preokreta.
Međutim, Hewitt uspeva da napravi odličnu atmosferu i da u 87 minuta trajanja svoju već dosta puta viđenu priču učini svežom, pa čak i na tom nivou indie filma vrlo konkurentnom. zaista, u tom Gus Van Sant/Larry Clark univerzumu, Hewitt uopšte ne zaostaje na nivou vizuelne kulture.
Ono što ostaje kao pitanje jeste ravnoteža izmešđu žanrovske supstance i arty filma. Naime, u pojdinim deonicima žanr zahtev brži tempo, dok u nekim deonicama arty faktura zahteva mirniju manje senzacionalističku priču. Iako je ACOLYTES pitak film, čini mi se da hewitt nije uvek najbolje mirio te dve tendencije. Ipak, iako ACOLYTES možda nije veliki domet svakako stoji kao solidan primer genrebendinga.
* * 1/2 / * * * *
Enter The Void
22 May, 2009 | By Mike Goodridge
Dir: Gaspar Noé, France. 2009. 163mins.
Almost defying definition in contemporary cinematic terms, Gaspar Noe's third feature film Enter The Void is a wild, hallucinatory mindfuck for adults which sees the director explore new shooting techniques and ambitious special effects to capture a young man's journey after death. More experience than narrative, it runs to a massive 163 minutes, meandering and careening in and out of story and into visual realms and moods that are nothing short of hypnotic. It is a film that will instantly achieve cult status among young adults. If audiences care to, they can lose themselves in Noe's images and trip on his imagination. If they don't, they will be bored to tears.
Bound to divide critics and audiences as decisively as 2002's Irreversible, Enter The Void is clearly the work of a visionary mind who plunges into darkness literally and thematically at any given opportunity. Scenes here – from the graphic performance of an abortion to extensive drug use, violence and frequent, explicit sex acts – will render it a limited distribution prospect with the most prohibitive censorship ratings available. But with his first two features Seul Contre Tous and Irreversible, Noe has built a loyal following bound to lap up his latest no-holds-barred opus. Life on DVD could be even more profitable, and adventurous viewers will no doubt adopt the film as an accompaniment for booze and drugs use.
Still unfinished in its Cannes competition screening – and 13 minutes longer than the festival had advertised – Enter The Void begins from the subjective vision of the lead character, an American slacker and budding drug dealer called Oscar (Brown) living in Tokyo, complete with blinks that block out the image every few seconds. 30 minutes into the film, he is killed and from then on the characters and buildings are viewed from above as if he is watching.
Noe's use of crane shots both in Tokyo, in studios and in modelwork is staggeringly original, and he tracks characters through the city by speeding over the buildings from aerial vantage points.
The film starts as Oscar's sister Linda (the ever-naked De La Huerta) leaves the apartment they share to go to work and he then experiments with DMT – a drug which occurs in the brain during an accident or at point of death. While he is in mid-trip (which Noe visualises using animated spirals), Oscar gets a phone call from his English friend Victor (Alexander) asking him to bring his drugs to a local bar called The Void. He is joined by his Alex (Cyril Roy), a drug buddy of Oscar's whom Linda disapproves of.
But when Oscar walks into the bar, he realises that it is a setup and the police chase him into the toilet, eventually shooting him dead.
From then on, Oscar's spirit can only observe as Alex goes on the run from the police, Linda falls apart after his death and finds that she is pregnant by her clubowner boyfriend Bruno (Cary Hayes) and Victor is racked by guilt at his role in the incident.
But Noe also tracks back in time, to Oscar and Linda's childhood where we see the horrific car crash which killed their parents, and to the days leading up to Oscar's death in which Victor finds out that Oscar slept with his mother.
As the film enters its third hour, the plot goes out of focus as the film starts to explore sexuality and the creation of new life. A lengthy final sequence tracks couples having sex in Love Hotel (a studio creation based on the Japanese concept of love hotels) and new life is created. Indeed Noe actually shows us the penis ejaculating into the vagina in full frame glory.
The characters are all fairly uninteresting and some are indeed loathsome, but that is not the point. The film defies cinema convention in every way. It is almost like an adult video game with no rules, or an art installation which evolves into something immersive and sensory. One thing is certain. Spiked with all the tricks, sound effects and technological invention at Noe's disposal, Enter The Void is a trip.
Production companies
Wild Bunch
Fidelite Films
Buf Compagnie
Les Cinemas De La Zone
International sales
Wild Bunch
(33) 53 10 42 56
Producers
Brahim Chioua
Vincent Maraval
Olivier Delbosc
Marc Missonier
Pierre Buffin
Gaspar Noé
Cinematography
Benoit Debie
Production design
Kikuo Ohta
Gene Carriere
Editor
Gaspar Noé
Marc Boucrot
Jerome Pesnel
Main cast
Nathaniel Brown
Paz De La Huerta
Cyril Roy
Emily Alyn Lind
Jesse Kuhn
Konačno sam pogledao SERBIAN SCARS, danas u 19h, drug i ja smo bili potpuno sami u oronuloj sali bioskopa "zvezda". Film je prikazan sa digitalnog zapisa što je svemu dalo poseban grindhouse ugođaj.
U dubini duše, nadao sam se da će film biti odvratan na zabavan način, ali nije bio. Postoji mogućnost da sam ja malo izgubio sposobnost da uživam u smeću, a možda ovaj film nije loš na zabavan način.
Hajde da na početku postavimo SERBIAN SCARS u kontekst novog serbsploitation talasa. ZONA MRTVIH je daleko bolje od SERBIAN SCARS iako SCARSi imaju izvesnu superiornost u nekim važnim domenima. Pre svega, montaža SCARSa je mnogo bolja i čini film efikasnijim i nepretencioznijim od ZONE. SCARS ima onu klasičnu exploitation monatažu o kojoj sam već govorio kada sam pisao o DEATHSPORTu. Ni ne pretvara se da je reč o nekom ozbiljnom storytellingu već pokušava da iz materijala snimljenog za dva dinara napravi što efektniju celinu. Dok ZONA pada zbog tog pričam-ti-priču momenta.
Drugi superioran detalj je svakako gluma pošto SERBIAN SCARS ima više English-speakera u prvoj postavi, a i oni koji nisu bolje govore engleski od spornih članova ZONINE podele. Isto tako, SCARS realno ima mnogo jaču glumačku postavu, ne samo zbog Madsena, Dacascosa, pa čak i Huffa, nego i zbog Sergeja.
Ipak, uprkos ovim trima prednostima SCARSa, ZONA je mnogo bolji film. Iako su SCARS i ZONA snimani približno isti broj dana - ZONA je snimana 30, a SCARSi 28, ZONA nudi mnogo više akcije, mnogo više spektakularnih scena, mnogo više pucnjave. Iako ima lošije glumce, ZONA ima mnogo boljeg leada, pošto SCARSi pored živih Madsena i Dacascosa kao leada ima nedonošče Rajčića. Konačno, iako je lošije montirana, ZONA ima koherentniju priču, jasnije su namere junaka i njihovi problemi.
Konačno, u samom materijalu se vidi da je ZONA maštovitije realizovana. SCARS u svojim akcionim set-pieceovima ne prevazilazi nivo filma DO KOSKE.
U tom smislu, iako se ni u slučaju ZONE ni SCARSa ne može govoriti o stvarima koje iskoračuju previše izvan onoga što smo navikli da gledamo u domenu srpskih egzekucija tipičnih žanrrovskih figura (scene pucnjave i sl.), ZONA je ipak bliža boljim srpskim primerima takvih stvari nego SCARSi.
Sad sam u žurbi pa ću u sledećim satima, pisati još detaljnije utiske.
Cannes
Enter the Void
Soudain le Vide (France)
By ROB NELSON
'Enter the Void'
'Enter the Void'
A Fidelite, BUF, Wild Bunch presentation, with the participation of Canal Plus, Eurimages, Ministere de la Culture et de la Communication (CNC), Filmforderungsanstalt (FFA). (International sales: Wild Bunch, Paris.) Produced by Brahim Chioua, Vincent Maraval, Olivier Delbosc, Marc Missonnier, Pierre Buffin, Gaspar Noe. Directed, written by Gaspar Noe.
With: Nathaniel Brown, Paz de la Huerta, Cyril Roy, Emily Alyn Lind, Jesse Kuhn, Olly Alexander, Masato Tanno, Cary Hayes, Sara Stockbridge, Sakiko Fukuhara, Nobu Imai, Emi Takeuchi, Janice Sicotte-Beliveau, Simon Chamberland.
Billed by director Gaspar Noe as a "psychedelic melodrama" inspired by his hallucinogen-powered screening of "Lady in the Lake," "Enter the Void" suggests the Gallic provocateur should get some better drugs. Not clever enough to be truly pretentious, Noe's tiresomely gimmicky film about a low-level Tokyo drug dealer who enjoys one long, last trip after dying proves to be the ne plus ultra of nothing much. Having come in under the wire for Cannes competition, "Enter the Void" may once again be ready to enter the editing room.
While the overall audacity of the project can't easily be denied, "Enter the Void" delivers an altogether different kind of pain than the director's earlier pair of punishing provocations, "I Stand Alone" and "Irreversible." Not even Noe's detractors expect his work to be boring, but, at 162 minutes, the new film has more than its share of longueurs -- despite showing what happens after death as seeing a lot of people having sex.
Noe's opening scene of a Kubrickian "star child" journey -- triggered by the dope-smoking dealer's repeated tokes -- sends false promises that "Enter the Void" will be a methamphetamine-era version of the ultimate trip in "2001."
But, the film contains only a half-dozen or so vision-questing shots that could help it to pass as avant-garde. Some viewers will nonetheless insist on calling this an exercise in pure cinema; many others will prefer to describe it as pure trash.
Including graphic images of an abortion procedure, "Enter the Void" eventually becomes a vulgar version of a kid's "Where did I come from?" query, complete with a shot from the p.o.v. of an egg-bound sperm. It begins, though, merely as a puerile fantasy of what happens after death.
In the course of a drug deal gone bad, young Oscar (Nathaniel Brown) dies from a gunshot wound in the filthy toilet stall of the Void, a club that some will insist is of the same corpus as the Rectum in "Irreversible." Never subtle, Noe unleashes a literally flashy stroboscopic effect as our hero breaks on through to the other side.
Flashbacks reveal Oscar to have made a childhood promise to his sister Linda (Paz de la Huerta) -- now a stripper -- that he'd never leave her. True to his pledge, and despite having been cremated, Oscar floats spectrally through Tokyo.
Via digital effects, the camera -- i.e., Oscar's watchful spirit -- seems to fly above city streets, up the sides of skyscrapers, through walls, and down various passages including a fallopian tube and, appropriately, a sewer.
For better or worse, the film's production team has adequately fulfilled the director's wishes, which include far too many sweeping shots of neon-bathed Tokyo at night.
In terms of style, the film does begin with a certain integrity, mirroring the fully subjective approach of "Lady in the Lake," Robert Montgomery's 1947 noir. But soon enough, the camera is all over the place -- spiraling into the void of Oscar's bullet hole and out of a child's playground crawl space, for example.
In another stylistic copout, the film's many flashback scenes aren't arranged according to the character's drug- and death-induced free associations, but rather based on Noe's sense of what rudimentary info his audience may require to follow the barebones narrative.
Notwithstanding de la Huerta's full-frontal turn, the actors often perform with their backs to the camera. The film's English dialogue, exceedingly banal and overemphatically delivered, seems designed for international screening sans subtitles or dubbing. The soundtrack alternates between Christian organ music, bass-heavy club beats, and a persistent churning noise familiar to those who've seen Noe's other films.
More than two hours in, as Noe's camera roves at random through the so-called Love Hotel, the film peaks with a series of explicit sex scenes. The last of countless putative endings finds the director suggesting that after the one's umbilical cord is cut, it's all downhill from there.
In Cannes, the film was screened sans credits save for "ENTER" at the beginning and, aptly enough, "THE VOID" at the end.
More than one option
Camera (DV, widescreen), Benoit Debie; editors, Noe, Marc Boucrot, Jerome Pesnel; production designers, Kikuo Ohta, Jean Carriere; costume designers, Tony Crosbie, Nicoletta Massone; sound (Dolby Digital), Ken Yasumoto; sound mixers, Ryotaro Harada, Claude Lahaye; re-recording sound mixer, Lars Ginzel; visual effects artistic director, Pierre Buffin; visual effects supervisor, Geoffrey Niquet; associate producers, Philippe Bober, Valerio de Paolis, Nicolas Leclerq; assistant directors, Jimbo Hideaki, Toshio Hanaoka, Michael Williams. Reviewed at Cannes Film Festival (competing), May 22, 2009. Running time: 162 MIN.
Da se na trenutak vratimo SERBIAN SCARSu.
Dakle, ovo je film koji više liči na neki neuspeli srpski pokušaj žanrovskog filma nego na DTV. U tom smislu teško je naći poređenje u DTV tradiciji. Možda je eventualno Dolph Lundgren po ex-SSSRu snimao filmove ovog kapaciteta, uostalom njegovi DTV naslovi su poznati kao najslabiji u tom kvartetu Seagal-Van Damme-Snipes-Lundgren. Jedino je Dolph od ovih delija radio DTV sa istinski inept rediteljima, što Brent Huff u teoriji možda i nije, međutim sa saradnicima koje je imao u ovom filmu, sigurno da i nije mogao bolje.
Inside info kaže da je Huff bio očajan na snimanju i da je jedini razlog zbog kog je uopšte ostao do kraja bio honorar koji je očekivao i bez kog nije smeo da se vrati kući.
U tom smislu, Huff čak i glumi u filmu, kao i line producer Todd Whitaker, što SERBIAN SCARSu daje šarm studentskog filma.
Što se netačnosti i gluposti u filmu tiče, mislim da su Kunac i Ginger pobrojali većinu. Ja bih možda dodao da šiptarski terorista kog igra Madsen konstantno komentariše američki bejzbol i koristi ga kao metaforu za neke svoje priče, što je zaista dosta neobično ako imamo u vidu da bejzbol nije previše popularan u Evropi.
Međutim, ono što je moj primarni utisak vezan za ovaj film jeste ego trip iz koga je on nastao. Zaista je nestvarno da je neko toliko očigledno netalentovan za glumu, i toliko nefilmičan kao što je Vladimir Rajčić preduzeo ovoliku akciju ne bi li snimio svoj showcase i postao akciona zvezda. Tako nešto je pokušao Gidra, ali ne samo da je njegov finalni produkt bio mnogo zabavniji, uostalom radio ga je italo veteran Guido Zurlli, nego osim naših lokalnih glumaca, i koliko se sećam jednog šibadžije iz tadašnjih borilačkih filmova (da li je to bio neko tipa Bolo Yeunga ili tako nešto - koji ima jednu scenu snimljenu na nekoj plaži - očigledno mimo snimanja celog filma) zaista nema nijedno iole ugledno ime na špici. Potpuno je neverovatno da je Rajčić učinio toliki napor da dovede Madsena i Dacascosa, ljude koji imaju ne samo ime već i izvesni šarm u posrnulosti svojih karijera, a u krajnjoj liniji povremeno dobijaju barem epizodne uloge u theatrical naslovima. Zaista nijedan naslov u Dacascosovoj filmografiji recimo ne sugeriše da bi on spao na to da glumi sa Rajčićem i da mu bude sidekick.
S druge strane, potpuno iracionalna medijska promocija u kojoj već dve i po godine, Rajčići lažu našu javnost (što je njihovo pravo) i novinari koji sve te kaži objavljuju bez ikakve provere, dostiže svoj vrhunac u trenutku kad se film (nije) pojavio u bioskopima a gluposti i dalje nastavljaju da izlaze po štampi. To je posle Rajčićevog ego tripa svakako drugi najsnažniji utisak.
Pogledao sam De Palmin MURDER A LA MOD.
Ovaj film je značajan pre svega po tome što u sebi objedinjuje dve dominantne tendencije ranog De Palme, a to su godardovski uticaj i hitchcockovski uticaj. Kasnije, on nije imao filmova koji bi ovako eksplicitno objedinjavali te tendencije.
Upravo zahvaljujući toj mešavini, ovaj film i funkcioniše. Od Godarda preuzima ironiju i frenetičnost, kao i cinično bavljenje miljeom exploitation filma, dok od Hitcha preuzima razradu teme, pa čak i neke fetiše koji su živopisani još u knjizi razgovora sa Truffautom.
U stilskom smislu, De Palma već u ovom filmu, i to još za Hitchovog života, pokazuje neke od metoda kojima planira da dopuni i obogati Hitchov već pozamašni opus, a to je uvođenje rašomonski brojnih vizura, zatim korišćenje oniričkih, iracionalnih momenata bez ikakve racionalne zaleđine koju je Hitch ipak imao čak i u svojim najpsihodeličnijim zahvatima.
U tom smislu MURDER A LA MOD iz 1967. godine zapravo anticipira neke De Palmine kasnije klasike, pre svih DRESSED TO KILL recimo, i u širem smislu, rekao bih da je MURDER A LA MOD kao matrica daljeg razvoja njegovog opusa sasvim sigurno ključni De Palmin film rane faze iako je konvencionalno gledanje da su to GREETINGS/HI MOM.
Otud mi je i čudno da je MURDER A LA MOD ovako kasno stigao na piratsku ponudu.
Uprkos svemu što sam napisao, na kraju moram dodati mali disclaimer da je film snimljen kao vrlo indie projekat u Njujorku i da kao takav uprkos Hitchovim uticajima ipak ostaje pre svega godardovski indie projekat sa snažnim začetkom kanonskog De Palme, tako da oni koji očekuju BODY DOUBLE sigurno neće dobiti takav film od MURDER A LA MOD.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE REALITY OF THE VIRTUAL Bena Wrighta. od svih Žižek-related dokumentaraca ovaj je najsuvlji pošto je zapravo reč o jednoj talking head beleški Žižekovog predavanja. sasvim je sigurno da su radovi Astre Taylor ili PERVERT'S GUIDE vizuelno zanilmljiviji.
Međutim, po stilu ovaj dokumentarac asocira na čuveni Lacanov TV snimak predavanja na koji Žižek aludira u u dokumentarcu ŽIŽEK! i zahvaljujući samom Žižeku na neki čudan način daje bizarni legitimitet talking head formi.
Film ima samo nekoliko rezova. Gotovo je neverovatno koliko konzistentno Žižek govori u kontinuitetu, i iako naizgled talking head forma deluje odbojno, film poprima obrise impresivne kadar sekvence. Kao što nas u pojedinim filmovima kao što je CHILDREN OF MEN impresionira trik u kome akcija izgleda kao da je snimljena u jednom kadru, tako i Žižekovo izlaganje deluje kao najbolje odigrana monodrama.
U kontekstu samih Žižekovih učenja, meni je sve što ovde govori bilo manje više poznato. Ipak rekao bih da ovaj film možda i ponajviše govori o Žižekovom odnosu prema filozofiji a manje se bavi filmom i popularnom kulturom, premda ima i toga. U svakom slučaju, u mnogim stvarima će biti poznat barem onima koji su gledali druge Žižek-filmove.
Inače, Žižek će držati, ili je već držao predavanje u Zagrebu na festivalu subverzivnog filma, ne znam da li je neko bio...
Sinoć sam reprizirao MIDNIGHT EXPRESS Alana Parkera.
Ovaj film iz 1978. godine, iako ga je režirao Alan Parker, jedan od izvornih hip britanskih reditelja, sasvim sigurno spada među kultna ostvarenja Novog Holivuda i ubraja se među klasike koji su spajali repertoarsku atraktivnost, zanatsku veštinu, umetničku pretenziju i politički angažman.
MIDNIGHT EXPRESS stoji kao bitan i upečatljiv film i dan-danas. Ono što mu je delimično umanjilo efekat svakako je pionirska uloga u domenu ovako radikalnog prikaza robijaškog života koji do tada nije bio ovoliko eksplicitno prikazan a danas se svi zatvorski filmovi maltene više bave tabuima nego pokušajima besktva i sličnim "zdravim" zatvorskim temama.
Parkerov pristup kombinuje dokumentarnu fakturu slike sa košmarnom stilizacijom oličenom u odlično adaptiranim malteškim ambijentima i bošovskom selekcijom sporednih glumaca i statista koji turskom zatvoru daju košmarna svojstva.
Scenario Olivera Stonea je efikasan, dobro kombinuje utisak o protoku vremena sa svojevrsnim jedinstvom radnje, i uspeva da učini seriju epizoda konzistentnim narativom i ujednačenom celinom. Transformacija glavnog junaka je dobro postavljena na nivou scenarija, i Parker sa Stoneom pritiska pravu dugmad.
Ono što Meho svakako očkuje od mene jeste i komentar na score Giorgia Morodera. Kao i Stone, i Moroder je nagrađen oskarom za ovaj film, i oni su se kasnije reuniteovali sa De palmom na filmu SCARFACE. Čini mi se da je ovaj score starog kova, i da pripada vremenu kada su muzičke teme iz filmova same za sebe pretendovale da budu memorabilne. Čini mi se da takvih tema više nema. Iako, Moroder u svom izrazu uvek nabacuje emociju na prvu loptu, ovaj lektronski skor savršeno ide uz ovaj film i ovu epohu. U akademskom smislu definicije filsmke muzike, možemo ga osporavati ali Moroderov skor funkcioniše kao artefakt.
Kada sam prvi put pogledao MIDNIGHT EXPRESS, on je pred mene došao kao kultni film generacije mojih roditelja. Oni su se identifikovali sa glavnim junakom, kao ljudi iz Prvog Sveta razumeli su junakove nevolje u Trećem Svetu. Njihovo sećanje na Tursku tog doba bilo je prilično skično prikazu koji nude Parker i Stone. Moja prva percepcija filma bila je slična njihovoj. I ja sam se identifikovao sa glavnim junakom.
Međutim, sad kad sam ga reprizirao, moram priznati sve više se identifikujem sa ljudima iz Trećeg Sveta. Uprkos nesumnjivoj sposobnosti filma da me emocionalno attachuje, ono što mi je neki osnovni utisak bio je da Ameri treba da budu surovo kažnjeni zbog toga što su tu skromnu i neuređenu zemlju smatrali za mesto na kome mogu da prave svinjarije, drogiraju se i sl.
Još više me je iznenadilo to što MIDNIGHT EXPRESS može da funkcioniše čak i kad se gleda iz te vizure. Iako nema sumnje da je film izrazito rasistički, da su Turci prikazani ne samo kao bahati, odvratni i korumpirani već i fizički deformisani, muke kroz koje prolazi glavni junak ostavljaju utisak sasvim solidne odmazde i za njegov prekršaj a bogami i za ovakav prikaz Turaka. Zvanični stav turskih vlasti protiv ovog filma je razumljiv. Doduše sam Billy Hayes se ogradio od filma i rekao da je Stone dosta izmenio njegovu priču, međutim Stoneova karakteristična energija ubačena u film, zaista može da nagradi i gledaoce koji ne prilaze ovoj priči sa očekivanom pro-First World vizurom.
U tom smislu, MIDNIGHT EXPRESS je film za koji sam sasvim siguran da danas biva drugačije doživljen nego u vreme premijere, naročito ako imamo u vidu Guantanamo kao iskustvo, i mislim da je šteta što 30. godišnjica ovog filma nije više obeležena pošto bi sigurno došli do nekih zanimljivih zaključaka.
* * * 1/2 / * * * *
The Hangover
By JOE LEYDON
Read other reviews about this film
Powered By MRQE Review
'The Hangover'
Zach Galifianaskis (left). Bradley Cooper and Ed Helms star in the Warner Bros. comedy, 'The Hangover.'
More than one option
* (Person) Bradley Cooper
Actor
* (Person) Bradley Cooper
A Warner Bros. release and presentation in association with Legendary Pictures of a Green Hat Films production. Produced by Todd Phillips, Dan Goldberg. Executive producers, Thomas Tull, Jon Jashni, William Fay, Scott Budnick, Chris Bender, J.C. Spink. Co-producers, David A. Siegel, Jeffrey Wetzel. Directed by Todd Phillips. Screenplay, Jon Lucas, Scott Moore.
Phil - Bradley Cooper
Stu - Ed Helms
Alan - Zach Galifianakis
Doug - Justin Bartha
Jade - Heather Graham
Tracy - Sasha Barrese
Sid - Jeffrey Tambor
Mr. Chow - Ken Jeong
Melissa - Rachel Harris
Mike Tyson - Himself
Black Doug - Mike Epps
The trailers and TV spots suggest it's just another beer-and-boobs, party-hearty farce, but "The Hangover" is surprisingly clever as well as R-rated rowdy. At once raucously free-wheeling and meticulously contrived, pic satisfies as a boys-gone-wild laff riot that also clicks as a seriocomic beat-the-clock detective story. Reviews and word-of-mouth could help this profanely funny comedy exceed expectations and achieve the status of breakout hit. Homevid biz should be equally impressive after a leggy summertime theatrical run.
Helmer Todd Phillips ("Old School," "Road Trip") grabs attention right from the get-go with an edgy-funny prologue that triggers an extended flashback. It's a smart move, in that the vaguely foreboding intro adds an intriguing undercurrent to the comedy in otherwise ordinary (if not generic) expository scenes.
Two days before he ties the knot with his rich and gorgeous fiancee, blandly affable Doug (Justin Bartha) takes off for a brief Las Vegas sojourn with three groomsmen: His two best buddies -- Phil (Bradley Cooper), a cynical and sardonic high school teacher, and Stu (Ed Helms), a dentist usually kept on a tight leash by his nagging girlfriend (a truly monstrous Rachel Harris) -- and Alan (Zach Galifianakis), Doug's future brother-in-law, a lumpy lunk who's all too eager to befriend and belong.
Even with odd-man-out Alan along for the ride, the bachelor-partiers enjoy a wild night of booze-fueled revelry in Sin City. The next morning, however, three of them awaken in their posh hotel suite with only the haziest of memories about the previous evening's events, and no explanation at all for the snarling tiger in their bathroom and the crying baby in their closet.
Worse, they have no earthly idea what happened to the inexplicably missing Doug.
Exhibiting an ingenuity one might not expect from the same writers who gave us "Four Christmases" and "Ghosts of Girlfriends Past," scripters Jon Lucas and Scott Moore provide one uproarious pay-off after another as the groomsmen frantically scramble to retrace their steps so they can reconnect with the misplaced (or, quite possibly, waylaid) groom.
Their circuitous journey brings them in contact with, among others, Taser-wielding cops, angry Asian gamblers, a perky stripper (a chipper Heather Graham) with newly forged ties to Stu, and an unexpectedly equanimous but not infinitely patient Mike Tyson (played, in a bold stroke of casting, by Tyson).
Early on, it's revealed that the revelers weren't merely drunk, they were drugged while cutting an antic swath through the Vegas night world. Oddly enough, that's just enough to anchor the pic in something like real-world logic, even as the plot takes ever more outlandish twists and turns. In fact, it's tempting to read "The Hangover" as a wild-and-crazy spin on a scenario that would have been entirely suitable for a deadly serious '40s film noir.
The humor is unapologetically raunchy -- a closing-credits photo montage includes some borderline NC-17 naughtiness -- and sporadically brutal. Helmer Phillips sustains an overall tone of anything-goes swagger that he neatly subverts with steadily mounting desperation and ego-deflating humiliations. Throughout it all, however, Cooper, Helms and even Galifianakis (whose character comes closest to caricature) remain sufficiently disciplined to refrain from going too far over the top.
Bartha does well in a thankless role, but he's simply not visible long enough to make as much impact. On the other hand, Ken Jeong makes the absolute most of his limited screen time as an effete antagonist whose mincing trash talk likely will be quoted extensively by the pic's fans.
Lenser Lawrence Sher does an excellent job of subtly enhancing the sense of danger lying just below the comic surface. Other tech credits are fine. Jokey references to "Rain Man" and "A Beautiful Mind" are amusing, but not nearly as funny as the pic's self-aware reference to the cliched notion that there's nothing as hilarious as a pratfall by a fat man.
Camera (Technicolor), Lawrence Sher; editor, Debra Neil-Fisher; music, Christophe Beck; music supervisors, George Drakoulias, Randall Poster; production designer, Bill Brzeski; supervising art director, Andrew Max Cahn; art director, A. Todd Holland; set decorator, Danielle Berman; costume designer, Louise Mingenbach; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Lee Orloff; assistant director, Jeffrey J.P. Wetzel; casting, Juel Bestrop, Seth Yanklewitz. Reviewed at AMC Studio 30, Houston, May 20, 2009. MPAA Rating: R. Running time: 99 MIN.
Quote from: crippled_avenger on 25-05-2009, 13:00:35
Sinoć sam reprizirao MIDNIGHT EXPRESS Alana Parkera.
Smejaćeš se, al ja taj film nikad gledo. :cry:
Narezaću ti ga. Film spada među klasike.
Reprizirao sam BULLETPROOF koji sam svojevremeno gledao na VHSu pod naslovom OTOPRAN NA METKE. Kao detetu ovaj film mi je bio osrednji, ali OK, i moram priznati da vreme prema njemu nije bilo blagonaklono.
Steve Carver je jedan od B/C reditelja koji je živopisan u SVETLU U TAMI, ali iz ove vizure zaista je vrlo diskutabilno da li je on zaslužio toliku pažnju. U masi najrazličitijih repertoarskih filmova koje je snimio, bilo je i onih pristojnih, u to nema sumnje, međutim, većina njegovih filmova su mahom žestoka hekačina bez izrazito interesantnih delova. Steve Carver nesumnjivo jeste reditelj čiji masivni opus zaslužuje poštovanje, ali nisam siguran da možemo govoriti o nekom autoru kad je o njemu reč.
BULLETPROOF je film koji spaja high concept Prljavog Harija i Ramba, imamo lik usamljenog policajca, ratnog veterana koga vlada angažuje da spase vojno osoblčje oteto u Meksiku od strane bizarne latinoameričko-arapske koalicije, koju čine Kubanci, Nikaragvanci i Libijci, da bi im se na kraju priče pridružili i Sovjeti.
BULLETPROOF naravno, i to niko nije ni očekivao, ne dostiže Harija i Ramba. Međutim, izuzev u bizarnom detalju da Gary Busey sa izvesnom lakoćom rpi sakaćenje mecima i dosad je primio 39 zrna, teško da nude išta novo u tom domenu koji su mapirali ovi naslovi. Jedno od svojstava exploitationa je derivativnost, ali ono podrazumeva da se u rip-offu barem nešto doda, ili pak da se stvar unapredi, ili u krajnjoj liniji da sve bude potpuno isto ali da bude snimljeno u nekoj drugoj kinematografiji pa da iz toga crpi ekskluzivnost.
Nažalost, BULLETPROOF ne čini apsolutno ništa od toga u cilju kreiranja bilo čega iole distinktivnog, i ostaje kao oskudna hendikepirana verzija B-akcionog filma koji očajnički pokušava da bude major film, ali nije sposban za to, a nema ni slobodu ni eksces B-filma.
Naslovi poput BULLETPROOFa ili EYE OF THE TIGER su upravo i sprečili Buseyev uspon u leading mana i akcionog heroja tako da je on u ovoj vrsti filma ostao samo kao sjajan villain (LETHAL WEAPON) ili kao sidekick (POINT BREAK). Ruku na srce, ostaje pitanje, ima li Gary Busey potencijala da bude leading man, odnosno da li je imao. Ja sam njegov fan pa bih rekao da jeste, ali ovi filmovi to ne potvrđuju i u njima čak ni personality actor kao što je Busey ne uspeva da nađe ni tu jednu notu na koju mora da igra.
Carverova režija u BULLETPROOFu je prilično slaba za standarde koji su tada postojali čak i u domenu B-filma. iako su iskusni ljudi poput Steve Carvera ili richarda sarafiana bili zaduženi za Buseyeve leading man pokušaje, u oba slučaja su obojica ipak bili ispod svog nivoa, tako da bi se moglo reći da Busey nije imao previše sreće sa njima.
Ipak, ideja filma u kome Busey igra akcionog heroja a Steve carver režira, ostahje privlačna na nivou artefakta. Ako se tome doda da henry Silva po xyiti put igra generic villaina, i da se to što je generic villain pretvara u osnovnu draž, onda ipak ne mogu da kažem da BULLETPROOF nije na neki način drag film.
* 1/2 / * * * *
Posle nekoliko godina potrage najzad sam pogledao SUSAN'S PLAN Johna Landisa. U vreme kada se ovaj naslov pojavio na piratskom VHSu, Radivojević ga je zapazio kao totalni curio ali ja nisam stigao da ga pogledam tada da bi potom postao nedostupan i nestao sa radara.
Ipak, on je uspeo da ga locira, i najzad sam ga se i ja dokopao.
SUSAN'S PLAN je nepravdeno zanemaren film. Sasvim je sigurno da je reč o jednom naizgled generic pokušaju neo noir komedije kakav je Miramax pravio na tone u to vreme, ali Landis mu je nesumnjivo dao određene toucheve iracionalnosti po kojima se izdvaja iz mase. Drugi aspekt po kome se izdvaja svakako je All-Star glumačka podela u kopjoj nema nekih bankable zvezda (osim paradoksalno Rob Schneidera) ali ima dosta poznatih faca, od Michael Biehna do Lare Flynn Boyle.
I ono što je najvažije od svega, svi su raspoloženi da daju sve od sebe, naročito Lara, i da nas dobro zabave, što se generalno u ovoj vrsti indie filma retko sreće, pošto zvezde imaju tendenciju da budu uzdržanije u ovakvim projektima nego u blockbusterima ili par totalnom art-houseu.
Landisov scenarističko-rediteljski pristup je pre svega baziran na vrlo efikasnom i dinamičnom izlaganju priče zahvaljujući kome se sve ono što je generic lako apsolvira a prijatne bizarnosti dolaze do izražaja.
Za SUSAN'S PLAN je teško reći da je dobar film, ali nesumnjivo je reč o Landisovom filmu i to je samo po sebi dovoljna preporuka za ljubitelje i poznavaoce.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-05-2009, 12:48:58
Posle nekoliko godina potrage najzad sam pogledao SUSAN'S PLAN Johna Landisa. U vreme kada se ovaj naslov pojavio na piratskom VHSu, Radivojević ga je zapazio kao totalni curio ali ja nisam stigao da ga pogledam tada da bi potom postao nedostupan i nestao sa radara.
Ipak, on je uspeo da ga locira, i najzad sam ga se i ja dokopao.
SUSAN'S PLAN je nepravdeno zanemaren film. Sasvim je sigurno da je reč o jednom naizgled generic pokušaju neo noir komedije kakav je Miramax pravio na tone u to vreme, ali Landis mu je nesumnjivo dao određene toucheve iracionalnosti po kojima se izdvaja iz mase. Drugi aspekt po kome se izdvaja svakako je All-Star glumačka podela u kopjoj nema nekih bankable zvezda (osim paradoksalno Rob Schneidera) ali ima dosta poznatih faca, od Michael Biehna do Lare Flynn Boyle.
I ono što je najvažije od svega, svi su raspoloženi da daju sve od sebe, naročito Lara, i da nas dobro zabave, što se generalno u ovoj vrsti indie filma retko sreće, pošto zvezde imaju tendenciju da budu uzdržanije u ovakvim projektima nego u blockbusterima ili par totalnom art-houseu.
Landisov scenarističko-rediteljski pristup je pre svega baziran na vrlo efikasnom i dinamičnom izlaganju priče zahvaljujući kome se sve ono što je generic lako apsolvira a prijatne bizarnosti dolaze do izražaja.
Za SUSAN'S PLAN je teško reći da je dobar film, ali nesumnjivo je reč o Landisovom filmu i to je samo po sebi dovoljna preporuka za ljubitelje i poznavaoce.
* * 1/2 / * * * *
Hot damn, ja ovo tražim već dugo! :(
QuoteSinoć sam reprizirao MIDNIGHT EXPRESS Alana Parkera.
Ovo je tipičan primjer da ekstremni rasizam ne mora da naruši odličnost filma. Naravno, ovo je potpuno bezbjedan rasizam - lako je reći za Turke da su "nacija svinja", isto kao što je Sajnfeldu lako reći da su Srbi prljavi. Baš bih volio da vidim neki obrnuti primjer, npr. da neko za Amerikance kaže "nacija svinja" ili za Jevreje da "ne vole da se kupaju". Vjerujem da bi se podiglo više od jedne obrve.
Inače, Bili Hejs, po čijoj knjizi (i iskustvu) je snimljen Midnight Express bio je valjda vrlo nezadovoljan filmom, jer njegovo iskustvo u zatvoru uopšte nije bilo toliko grozno. Stoun je napisao scenario donekle inspirisan Hejsovom pričom, ali prvenstveno kao neku vrstu stejtmenta o onome što ga je u tom trenutku mučilo, siromah. Mada mi sad nije baš najjasnije kako je to ispalo tako, budući da su Stoun i Hejs po čitav dan provodili u hotelskoj sobi i... pisali scenario.
Neke od stvari koje su dodane u film jeste Hejsova djevojka (samim tim i ona bizarna scena masturbacije), napadi seksualno agresivnog stražara i njegovo ubistvo, odbijanje udvaranja onog lika s bradom (Hejs je imao dobrovoljne hormosesualne odnose tokom boravka u zatvoru) i još neke stvari. David Puttnam, producent filma, nazvao je Hejsovu knjigu nepoštenom, još nisam dokučio iz kojeg razloga.
Quote from: Miraždžika on 27-05-2009, 14:31:28
Quote from: crippled_avenger on 27-05-2009, 12:48:58
Posle nekoliko godina potrage najzad sam pogledao SUSAN'S PLAN Johna Landisa. U vreme kada se ovaj naslov pojavio na piratskom VHSu, Radivojević ga je zapazio kao totalni curio ali ja nisam stigao da ga pogledam tada da bi potom postao nedostupan i nestao sa radara.
Ipak, on je uspeo da ga locira, i najzad sam ga se i ja dokopao.
SUSAN'S PLAN je nepravdeno zanemaren film. Sasvim je sigurno da je reč o jednom naizgled generic pokušaju neo noir komedije kakav je Miramax pravio na tone u to vreme, ali Landis mu je nesumnjivo dao određene toucheve iracionalnosti po kojima se izdvaja iz mase. Drugi aspekt po kome se izdvaja svakako je All-Star glumačka podela u kopjoj nema nekih bankable zvezda (osim paradoksalno Rob Schneidera) ali ima dosta poznatih faca, od Michael Biehna do Lare Flynn Boyle.
I ono što je najvažije od svega, svi su raspoloženi da daju sve od sebe, naročito Lara, i da nas dobro zabave, što se generalno u ovoj vrsti indie filma retko sreće, pošto zvezde imaju tendenciju da budu uzdržanije u ovakvim projektima nego u blockbusterima ili par totalnom art-houseu.
Landisov scenarističko-rediteljski pristup je pre svega baziran na vrlo efikasnom i dinamičnom izlaganju priče zahvaljujući kome se sve ono što je generic lako apsolvira a prijatne bizarnosti dolaze do izražaja.
Za SUSAN'S PLAN je teško reći da je dobar film, ali nesumnjivo je reč o Landisovom filmu i to je samo po sebi dovoljna preporuka za ljubitelje i poznavaoce.
* * 1/2 / * * * *
Hot damn, ja ovo tražim već dugo! :(
...možda ovo pomogne miraždžiki da ublaži bol...
http://rapidshare.com/files/161863967/Susans_Plan__1998_.part1.rar
http://rapidshare.com/files/161870780/Susans_Plan__1998_.part2.rar
http://rapidshare.com/files/161877933/Susans_Plan__1998_.part3.rar
http://rapidshare.com/files/161884933/Susans_Plan__1998_.part4.rar
http://rapidshare.com/files/161891901/Susans_Plan__1998_.part5.rar
http://rapidshare.com/files/161899277/Susans_Plan__1998_.part6.rar
http://rapidshare.com/files/161905898/Susans_Plan__1998_.part7.rar
http://rapidshare.com/files/161908921/Susans_Plan__1998_.part8.rar...nema lozinke
Ali, zar nije najdivnija parafraza MIDNIGHT EXPRESSa scena u CABLE GUY kad dođe Jim Carrey da poseti Brodericka, ogoli grudi, nasloni se na stakleni zid i poviče OH BILLY! :D
Cripple se obratio naciji u studentskom listu POLITIKOLOG... Koga zanima iscrpna i iscrpljujuća analiza stvari...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/05/state-of-play.html
Džindžeru, živio ti meni sto godina!
Pogledao sam FAST AND FURIOUS Justina Lina u bioskopu.
Ako se izuzme TOKYO DRIFT koji je zaista bio najinteresantniji u seriji zbog tokijskih lokacija, ovaj četvrti deo je verovatno najsolidniji film. Meni je orvi bio tanak i u njemu uopšte nisam video potencijal da bude franchise-starter i moram priznati da su mi svi kasniji nastavci uključujući i grozni Singletonov 2 FAST 2 FURIOUS bili zanimljiviji iako je 2 FAST realno gori od prvog dela.
Ono što mi je bila osnovna karakteristika prvog filma prenosi se i u četvrti, a to je da se suočavamo sa totalno B-filmom koji je realizovan sa sterilnošću A-filma. Dok su 2 FAST i DRIFT imali neku upečatljivost u settingu, prvi i četvrti se dešavaju na lokacijama tipičnog 70s car chase filma, dakle Kalifornija, Meksiko i sl. ali nemaju taj juice 70s car filmova. U tom smislu Tarantinov DEATH PROOF je primer te vrste filma koja je overflowing with juice.
Ako bismo napravili analogiju sa kolima, a ona je sasvim legitimna u ovom slučaju, FAST AND FURIOUS je priča o nabudženim muscle cars a realizovana je kao klasičan assembly line proizvod, sa svim mogućim kočnicama koje obezbeđuju bezbednost gledalaca.
Ovo je redak film o automobilima u kome reditelj ne uspeva da fetišizuje kola. Čak je i FANTOM, nekih stotinak puta jeftiniji film otišao dalje u čistoj fetišizaciji kola od FAST AND FURIOUS. Isto tako, FANTOM ima više autentičnih vozačkih majstorija, pošto je FAST AND FURIOUS toliko opterećen CGI efektima, da se uopšte ne dobija utisak impresivnih driving skillsa kaskaderske ekipe što je valjda suština ove vrste filma.
FAST AND FURIOUS je paradokalno najmanje zanimljiv kada krene vožnja, i najbolja akciona scena u filmu je footchase što je poseban paradoks sa car chase movie.
Isto važi i za ostatak filma, Vin Diesel i Paul Walker su cool, ali Linova režija je sterilna, bez nekog jasnog stava, Lin vrlo mejnstrimaški beleži priču i vidi se da zna većinu stvari na nivou zanata ali prosto nema tu neke naročite energije. Iz ove vizure, potpuno je nejasno kako je Justin Lin uopšte došao u poziciju da bude hip reditelj u nekom trenutku.
Međutim, isto tako, sasvim je jasno zašto je ovaj film bio toliki hit. U sezoni kada je publika iznurena WATCHMENom i ostalim prtencioznim blokbasterima, ovaj film je ponudio stara dobra balana zadovoljstva koja nikoga ne opterećuju, snimili su seksi ribe, kola, mišićave glumce, pucnjavu, i narod je pohrlio da to vidi da se malo odmori. Otuzd je šteta što umesto Johna Cene, Harlin u 12 ROUNDS nije imao nekog glumca pošto je to mnogo superiorniji film ovog tipa, i sigurno bi bio veći hit.
Isto važi i u odnosu na ovu franšizu. FAST AND FURIOUS bi bio sočniji da ga je režirao neki potvrđeni veteran.
* * / * * * *
A Short Clarification
Slavoj Zizek
A new text by Ian Parker is circulating around the net - available, among other sites, at www.discourseunit.com - which begins with the claim that, towards the end of the 1980s, when the Communist regime in Yugoslavia was in its death throes, I acted as a "commissar" monitoring and controlling dissident activity – here is the full paragraph:
"Let us start with a true story. In the middle of a crisis and crackdown in Slovenia toward the end of the 1980s Slavoj Žižek telephones an academic colleague in Britain late at night. This is before Slovenia seceded from Yugoslavia and when the League of Slovene Communists was making some last desperate attempts to maintain power. The crackdown was directed at the opposition movement, in which Žižek and the artistic political grouping Neue Slowenische Kunst, were active. So, Žižek is on the phone during this political crisis in an agitated state. He tells his colleague how bad things are, that there is a total clampdown on the opposition. His colleague is sympathetic. Žižek goes on to tell him that things are even worse than that, for in every workplace a 'commissar' has been appointed to monitor and control dissident activity. His colleague is very sympathetic, even slightly alarmed by the picture Žižek is painting. And it is even worse than that, Žižek says, for even in the universities, in every department a commissar has been appointed to keep order. His colleague in Britain exclaims that this is indeed dreadful. And, Žižek then informs him that there is only one good thing in the midst of all this. What is that, his colleague asks. In my department, Žižek says, 'I am the commissar'."
One should note the serious implications of these lines: I am accused of nothing less than being an infortmant of the Communist power against dissidents. Let me be as clear and unequivocal as possible: this "true story" is entirely false, everything in it is a lie. Not only was I never any kind of a "commissar," I also never boasted – ironically or truthfully – via a phone – or any other – conversation that I am anything like that. The only thing to add is that anyone who knows a little bit about Slovenia in the late 1980s will immediately see that the "true story" doersn't make sense, for two obvious reasons. First, which "department" should be "mine"? In Yugoslavia, I was never employed at any university department - how could I then be active there as a "commissar"? Second, from (at least) the middle of 1980s, the Communist party effectively lost control over the employment politics at the university. At the Institute of Sociology where I was then formally employed (formally, since I already spent most of the time abroad), if a candidate for a job was suspected to be too closely linked to the Communist party circles, he had no chance of getting the job – at the end of the 1980s, to be "against" the regime was already a way to make a career!
Bio sam danas sa mrkoyem na press projekciji TERMINATOR SALVATIONa. Šta da kažem sem da sam potpuno raspamećen, a da je čak i stari h8r mrkoye oduševljen filmom. SALVATION je nesumnjivo film za više gledanja, i na nivou čisto tehničke egzekucije donosi niz stvari koje su zaista sada po prvi put viđene.
Iako sam se plašio kako će izgledati film u kome se priča prethodnih filmova uvodi u domen onoga što zapravo nije osnovna tema, to jest kada se ulazi u samu tehnologiju katastrofe koja je tek pokretač priče u prethodnim nastavcima, a ako imamo u vidu negativno iskustvo sa MATRIX REVOLUTIONS, mogu reći da sam izašao prezadovoljan sa filma pre svega na nivou priče. Naime, na vrlo širokoj ravni detalja i krupnih tačaka, u rasponu od sklonosti mladog Kyle Reecea da nosi retro Nikes do ožiljka na licu Johna Connora ili celokupnog hronomocijskog zapleta, ovaj film zadovoljava. Da, on može poslužii kao samo jedna epizoda u nekoj višedelnoj sagi, ali isto tako može da stoji i kao samostalan film a ja sam poznat po tome da ipak najviše štujem samostalne i zaokružene filmove.
Borba ostataka poklanog američkog naroda, isteranog sa svojih dvoipovekovnih ognjišta, u ovom filmu pre svega liči na odličan ratni film u kome se ljudi bore protiv mašina. Mašine nemaju onaj horor momenat koji su imale u prva dva Terminatora. Sada je nekako jasnije kako ih ubiti, a uostalom, i ti koji su preživeli su uopšte živi jer su hardassovi, ali mašine su opake, podmukle, zle i vrlo vrlo žilave.
McG nas uvodi u drugu fazu totalnog rata sa mašinama. S jedne strane, dakle, ovde nema horor-nevinosti prvog susreta sa mašinama iz prva dva filma, ali zato mašine su mnogo raznovrsnije i imaju razne oblike, bore se i u vodi, i na nebu, a o zemlji da i ne govorimo.
Priče o tome kako su mašine simpatičnije od ljudi su potpuno neosnovane. Christian Bale glumi u CAPS LOCKu ali ga nema puno dok je Sam Worthington do jaja i nameće se kao novi akcioni heroj. Ne samo da je predsednik Warnera Alan Horn bio u pravu kada je McGu savertovao da ako hoće nekog čvrstog momka ode u Australiju, nego ga ni Tatko nije slučajno uzeo za AVATAR. Sam je emotivni centar filma i supeva da iznese tu rolu sasvim uverljivo ako imamo u vidu o koliko neuverljivoj premisi se radi. Bale u CAPS LOCKu takođe ima smisla sada kada je rekontekstualizovan u vođu koji ima utisak da je prorok, a zašto ne reći jer nije spoiler, kada je tretiran kao vođa u koga ne veruju baš svi. Baleov John Connor je kao neka vrsta Kapetana Dragana u borbi protiv mašina.
Mašine kao negativci uspevaju da probude emociju. Mislim, naravno, teško je reći "Ubi ga mašina, majku joj ustašku" ali dizajn je takav da kao i u prvim delovima, spaja funkcionalnost mašine i čisto gigerovsko zlo. U tom smislu, ja zaista nisam imao odsustvo emocija gledajući film.
S druge strane, žalili su da nema zabave. Hm, pa mislim ovo je dosta zabavan film, i u tom smislu, on ima jednu ozbiljnost ali ona nije tako napadfna kao u DARK KNIGHTu. Iako sad nema previše viceva kao u ranijim filmovima, pošto je i situacija kudikamo kritičnija, meni su reference na ranije filmove bile savršeno zabavne. Neke replike se ponavljaju, Kyle nosi patike iz osamdesetih, a ne želim da spojlujem koliko značaj za priču filma ima pesma Gunsa iz T2. Mislim, to je detalj na koji će i Meho reagovati krajnje prostodušno.
Što se akcije tiče, McG ga prži za sve pare. Akcija je pregledna, lepo inscenairana, scenografija je sjajna, efekti su vrhunski, ima svih mogućih vidova akcije, ima kad Worthington nasrne sekirom na mašinu, ima svega što čovek može da poželi. Međutim, ono što je revolucionarno jeste što su neke od tih sekvenci rađene iz jednog kadra to jest napravljene su da izgleda kao da je iz jednog kadra, i to je kao CHILDREN OF MEN dignuto na nivo akcionog spektakla. U tom smislu, film ima tog gejmerskog duha u najboljem smislu, a ubačeno je gejminga i u dramaturgiju jer se pred likove postavljaju zadaci koje rešavaju, cela inscenacija je bazirana na tome da gledalac misli zajedno sa junakom. Ja nisam neki gejmer ali zahvaljujući Mehu igram dosta igara, i meni je iz te vizure ovo prijalo.
Shaneova fotka je takođe sjajna i do sada takav kolorit nije tako intenzivno korišćen. Meni je kao detetu osamdesetih smetalo što u budućnosti postoji obdanica. Međutim, ova obdanica je sick, ima taj neki efekat post-nuklearnog holokausta i u principu ne deluje uopšte okrepljujuće čega sam se najviše plašio već je jako uznemirujuća.
McG se mnogo kurčio pred film i što se mene tiče, imao je razlog za tu samouverenost. TERMINATOR SALVATION je sjajan akcijaš. Ne želim da ga poredim sa ranijim jer svi znamo šta su raniji filmovi bili, naročito prva dva, a i sam treći (koji meni nije previše sporan) je imao Arnolda u glavnoj ulozi.
U bezarnoldskom svetu (izuzev camea koji je do jaja) na koji smo osuđeni, SALVATION je vredan dodatak TERMINATOR univerzumu. Kao što ništa ni ne pokušavam da poredim sa prvim delovima, neću ni ovaj.
U svakom slučaju, 2018. godine, kada krene odsudna borba za odbranu nejači protiv Skyneta, Ratko Mladić će imati 76. godina. Biće već star, ali mislim da će on naučiti robote kako da plaču.
* * * 1/2 / * * * *
http://www.wharf.co.uk/2009/05/linda-hamilton-terminator-shou.html
Linda Hamilton: Terminator should be terminated
By John Hill on May 27, 2009 5:43 PM |
Tagged with:
* Arnold Schwarzenegger,
* Christian Bale,
* Dante's Peak,
* Excel London,
* Holy Water,
* James Cameron,
* Lena Headey,
* Linda Hamilton,
* MCM Expo,
* Sarah Connor Chronicles,
* Sigourney Weaver,
* Terminator,
* Terminator Salvation
aa-may28-linda3.jpg
As Sarah Connor, Linda Hamilton wouldn't dream of giving up, even if a fiery-eyed Terminator was chasing her out of the wreckage of a tanker with her car keys and her left leg in its hand.
But with a fourth movie on the way, Linda the actress thinks it might be time to send the franchise to the scrapyard after 25 years.
Linda sat out the third Terminator movie in 2003, but returned to provide a voice-over for Terminator Salvation, which was released in the US on May 14 and appears in British cinemas next Wednesday (June 3).
However, she revealed to fans at Excel's MCM Expo last weekend that she probably would have let the metal icon die after two outings.
She said: "I thought it was perfect with two films. It was a complete circle, and it was enough in itself. But there will always be those who will try and milk the cow.
"I didn't like the third one particularly. I didn't think it had that spark.
"I haven't seen the fourth one but I did some voice work in it. If they can do it and make it good, I wish them all the best. But James Cameron really drove the films forward. It was his vision that really made it soar and it's hard to repeat that."
Linda revealed she "auditioned and auditioned and auditioned" for the role of Sarah Connor, an everyday woman who discovers her destiny as the mother figure of the resistance when a robot from the future turns up and starts stalking her with a gun shop full of weaponry.
She said: "I didn't really look at the script and say 'This is going to be the next major hit'. And it wasn't. It was a slow burn and collected its fan base over a period of time.
"I was actually worried at first that Arnold was going to be in it. I wasn't sure he was going to serve the film. Then I saw how good he was at being that robot.
"He's one of a kind. He's a monolith. He's a force of nature. If he was late on set, it was because he was talking to George Bush Senior, the president."
After Terminator, Arnold Schwarzenegger became one of Hollywood's big box office titans, while Linda also found herself enjoying a higher profile - while enduring some suffocating typecasting.
linda.jpg
She said: "After Terminator, they [Hollywood] only saw me as a lesbian or a cop or a military officer.
"I went into the first meeting with the director from Dante's Peak, and he said 'You've never played a part like this before. It's normal'. Normal comes easy to most of us.
"You have to go in and win this kind of work. People think I'll chew up the scenery and kill all the other actors."
So she's no psychotic ham or hired killer. But that doesn't mean she hasn't got a strategy if she spots a Terminator ambling down her drive.
She quipped: "I think that after playing that part, I have a strategy for anything that comes into my house.
"I've got weapons buried and a flashlight and knives. I'm ready."
Beyond the sequels, the Terminator franchise had a brief life as a TV series. Terminator: The Sarah Connor Chronicles was cancelled this month, and the new Sarah - 300's Brit actress Lena Headey - was frequently criticised for being less ripped than her movie counterpart.
Linda said: "I'd only seen her in 300 but I was very impressed and she's quite a looker, so I was like 'Yeah!'".
"I saw the pilot episode. But I really don't watch that much TV as I'm so busy.
"It's the hardest thing to step into someone else's shoes and trying to fill them. I was doing a play called Laura, which had once starred Gene Tierney. Every damn review said 'She's no Gene Tierney'."
MCM011220.jpg
While Linda is hailed for helping to create a rare female role model in the action world, she was bemused by the interest in Sarah Connor's toned physique.
She said: "Sigourney [Weaver] did it before me [in Alien] and we have [director] James Cameron to thank for that too.
"Never in a million years did I expect the fuss over my body. When everyone started to say 'I want your arms', I was really surprised.
"I was playing a character in a hell of the world's making. She's in so much pain. Why would anyone want to be like that?"
Linda married James Cameron in 1997, but divorced him after two years. She still ranks him as one of the best directors she has worked for.
She said: "It's James Cameron for sure, although not all of him is perfect.
"I remember finishing the first film and I left thinking 'The director is rooting for the machines'. He did not have a way with people at all. But he's such a general and a planner and very inspiring to work with. He's the most invested person on the set. I respect him for that.
"Quite often, though, the best director is someone who leaves you alone to do your best work, and they have a lot to admire about them because they know how to get out of the way."
Another Terminator tantrum made the news in the run up to the release of the fourth film, much to Linda's disgust.
MCM010220.jpg
Star Christian Bale - who plays resistance leader John Connor - was videoed ranting and swearing at a crew member who walked into his shot on set. The clip became a huge talking point around the world.
Linda said: "I'm ashamed to call myself his mother.
"You'll never find me acting like that and I wouldn't tolerate that from other actors.
"As far as Jim [James Cameron] went, he was normally the one having the temper tantrum so there was no room for anyone else to have one.
"How embarrassing was that? It's everything that's wrong with LA. Super stars, super egos and super bad manners."
Linda is now juggling stage work with comedy roles, such as the upcoming film Holy Water which follows a Viagra heist. She doesn't think that the world will need a real Sarah Connor anytime soon, but doesn't seem to be a fan of machines anyway, whether they're planning to wipe out mankind or not.
She said: "I don't really think there's a risk of AI taking over from mankind. It's pretty far-fetched.
"Science wrongly-applied can be really bad. It's not AI so much as cloning, and bringing back a prehistoric elephant just because we have the DNA and can do it.
"I just don't do machines. I have a cellphone I never use. I don't watch TV or use computers. I'd much rather go to bed with a good book."
Terminator Salvation opens on Wednesday June 3
Share: Comments (1)
| Permalink |
* delicious
* digg this
* newsvine.gif
* stumble.gif
* facebook.gif
Quint chats with The Hurt Locker's Kathryn Bigelow and Mark Boal about explosions, snipers and much more!!!
Ahoy, squirts! Quint here to present an interview I did with Kathryn Bigelow and Mark Boal, director and writer of THE HURT LOCKER. I saw this film when it played SXSW (also where I did this interview) and loved it. It's the rare war film that balances honesty with a real cinematic experience. The flick isn't preachy, it isn't a strong statement movie, it's a slice of life in the Middle East.
The fact that we follow a bomb squad gives it that WAGES OF FEAR tension that suddenly changes it from the typical (and unsuccessful) modern day war movies, as both Bigelow and Boal are quick to point out below.
The conversation got off to a bit of a rocky start, I think... not bad, but a tad awkward. I'm a big fan of Bigelow's vampire flick NEAR DARK and thought I'd kick things off with that, but as you'll see below she very nice about it, but it didn't get the conversation started like I hoped it would. But I think it smoothes out when we really get started.
Hope you dig the chat!
Quint: Thank you guys for talking with me. I really liked the movie and I'm a huge fan of NEAR DARK.
Kathryn Bigelow: Oh, good.
Quint: I remember seeing it for the first time on cable as a young teen. It was very striking, just different from everything else from the era. I'm sure you probably get a lot of NEAR DARK love from people in my generation...
Kathryn Bigelow: That's nice, though. It's always nice to hear. It's great.
Quint: I didn't really know too much about Hurt Locker before seeing it last night. I just knew that you were involved and that was about it. I knew I was seeing it at the festival, so I didn't want to start digging up trailers and clips and reviews and all of that stuff, so it was a real surprise to me. I love these kinds of movies and it really seemed to have a similarity to stuff like SORCERER or WAGES OF FEAR in that you just wrack up the tension and you kind of combine that with the character building...
Kathryn Bigelow: Characters defined through action.
Quint: Exactly. If you have characters you like around stuff that will blow them up, then suddenly the tension really does work, you know? It's kind of the Hitchcock thing where you learn about characters and then you show the bomb under the table. Was that anything you thought of in those movies?
Kathryn Bigelow: WAGES OF FEAR is just near and dear to probably all of our hearts, probably not a direct reference in this. This was more, I think, conceived and designed as a combat film and also classic war dramas. If there were any touchstones, it would be more along those lines, but really in all honesty, I think that one of our mandates was to keep it as authentic and realistic and in that sense it's as original as... Because it's a really under-reported war and I think a day in the life of a bomb tech in Baghdad, I think most people... certainly I knew little to nothing about as a result to how the media has treated it in this particular conflict, as opposed to Vietnam, where there was a lot of saturation, also a lot of mortality, but here it's simply because a) how the media has treated it and also it's just too dangerous. As a film, I think it shows, it's a 360 degree threat parameter, so that being said, I think it is it's own kind of animal, something as a result of firs-hand observation.
Quint: Mark, I would assume you probably felt a deep responsibility yourself to portray this realistically or at least write it realistically because you got to know a lot of these people as a reporter covering the war.
Mark Boal: That's true, although it's a movie and it's entertainment and I hope people approach it that way and approach it as... to me, the greatest compliment is "I was on the edge of my seat" and then the second greatest compliment is "I didn't know it was really like that," so I was very concerned with being accurate and authentic and faithful to real life within the contexts of a movie, which is not a documentary. If we got the screwdriver wrong or... that's because the other screwdriver didn't look as exciting as the screwdriver we used and so it's kind of like a hybrid in that way.
Quint: You will get that through a lot more by wrapping it in real entertainment. If you made it dry, then people wouldn't have gotten the message and it wouldn't have spread as far at least.
Mark Boal: That's probably true, yeah.
Kathryn Bigelow: Yeah, but it's always combining like facts and accessibility, you know, kind of like truth and access and seeing where that balance and that interface is. That's where I think the script is pretty successful.
Quint: You also go out of your way to show... even some of the more non exciting aspects, like showing the real sniper fight and just how that is where it's not a video game where you are just exchanging shots that go right in the head. I love that aspect of it. I love the waiting and the tension.
Kathryn Bigelow: And also the distances. I think people... I certainly have never seen it in a film before, which is what those 50 calibers are capable of, I mean that kind of distance... Everything is always kind of telescoped in a way that doesn't seem as truly impossible... I mean shooting somebody a mile and a half away...
Quint: And how it's not crystal clear when you are looking through the scope and it's blurry.
Kathryn Bigelow: And they are moving and you are moving, yeah exactly.
Quint: It's not as simple as point and shoot. I don't know why, but I have a very interest in sniping stories and stuff and I've watched stuff on Discovery Channel with war stories where it is such an elite group that can actually do it and be able to calibrate the wind and calibrate...
Kathryn Bigelow: And their breathing. If you have seen footage of these guys doing what they are doing, they have to almost slow their heart down.
Quint: Their very heartbeat will...
Kathryn Bigelow: Will affect it, exactly.
Quint: That's great. That was a part of the movie that I didn't expect. When it came to the bomb stuff, I was like "OK, I can see where this is going," and I thought that that was going to be the main focus, but you vary it up. You have your lead pretty much going undercover when he's searching for the boy's father, street gunfights, the sniper stuff, the mercenaries... You kept me on my toes I guess is what I'm trying to say.
Mark Boal: That's probably hard to do since you probably have big toes since you have seen so many movies.
Quint: I do. My toes are huge! (laughs) But yeah even though you said that you very much wrote it for a film-going audience and took real experiences and made it more entertaining, was there anything specific from your experiences over there that you brought over?
Mark Boal: I didn't mean by that that we kind of juiced it, it's just more of a compression of stuff in terms of timelines and stuff like that.
Quint: So, pretty much everything in the movie you saw?
Mark Boal: It's pretty much authentic in terms of the situations that either I saw or that I heard about. That is really what the bombs look like. That is really how they go about disarming them, for the most part. There are some things that we left out. You obviously want to protect the troops there in harm's way and not show too much, but that's pretty much the deal, especially at that time period.
It's a little different now since the war has changed a little bit, but at that time, that's pretty much what they did and they would pretty much drive around finding bombs in garbage bags and in the middle of the road and tied to trees and buried in things.
Kathryn Bigelow: That's why I think that type of warfare is kind of prototypical. It's not air to ground or ground to ground.
Quint: It's not like John Wayne fighting the Japanese.
Kathryn Bigelow: In the Vietnam era, the journalists were able to stay behind the front line, because you actually knew where the front line was. There is no line in this conflict and that was what I think what was so extraordinary to me when he came back and was telling this story about literally everything is a threat. Everything. To try to convey that...
Quint: You showed that with even the body bombs and stuff... I had heard of that and you see it in some Vietnam films where they rig bodies, but how they actually had the body on the slab, I thought that was a great scene at that arms warehouse or where ever that is.
Kathryn Bigelow: Yeah, the bomb factory.
Quint: Mark, how did you find making the transition? I'm sure it's probably the number one question you are always asked, so I hope it's not too boring.
Kathryn Bigelow: No, it's a good one.
Mark Boal: Which transition?
Kathryn Bigelow: From journalist to screenwriter.
Quint: Yeah, was the writing any different in terms of your process?
Mark Boal: Well, it's a pretty steep learning curve, but fortunately I had good teachers in Kathryn and before that Paul Haggis. I enjoyed it. It's nice and it's a shitload of work, to be honest. But it's thrilling to have as your first screenplay Paul Haggis as the guy you are sitting next to writing with and to have as your second Kathryn Bigelow, it's like you just went to graduate school and elementary school and preschool all at once and either your head is going to explode or you are going to come out of their knowing a little bit more than you do...
Quint: Sink or swim.
Mark Boal: Yeah, sink or swim, but it was cool. I love journalism and I love being able to import some of the things that make journalism great into movies and I love to try to... The whole thing with journalism, obviously as you know, is authenticity and accuracy and all of that so, to me, what I wish for more of in movies that I see is more of that. I wish there was more realism. I wish we were more into that. I like fantasies as much as the next guy, but what I really like is when I can believe in something, so that's kind of cool.
Kathryn Bigelow: As a filmmaker, being given an opportunity to work on something both topical and relevant and that's where the world of film, certainly for me, and taking a topical journalistic approach is... I mean, if the medium could really be relevant I think that's it's present sweet spot.
Quint: You kind of hit the nail on the head with this one, because you always hear that "It's not a traditional war" and in your mind you have an idea of what that is, but seeing what is depicted in your film really puts your preconceived notions of what's going on over there...
Kathryn Bigelow: That's the interesting thing.
Quint: This really makes it tangible.
Kathryn Bigelow: There was this article in THE NEW YORK TIMES were, at that point there were four thousand deaths and only six photographs of people killed in action that had ever been published, so in other words all I am saying is there's this incredible inequity in terms of information. Don't you agree?
Mark Boal: I do, but I don't want it to sound like we are making a public service announcement. Obviously if you see the movie, you know, but if you are trying to flip through the internet and trying to figure out whether you want to watch something or not, I'd like people to understand that this is an "edge of your seat" movie, ideally. If I can be a salesman for a second, you know what I mean?
Quint: You can take the message or not and you can still enjoy the movie.
Mark Boal: You can still eat your popcorn is my point. You don't have to bring your homework book with you.
Quint: Well, then let's talk about the explosions!
Mark Boal: Alright! Now we're talking! (laughs) Blow some shit up!
Quint: Another thing that I dug about the movie is that the explosions are almost the co-stars of the movie, like each one was varied and different and I was just wondering how you determined...
Kathryn Bigelow: Lot of particulate matter. I mean, (Mark) saw these detonations over there and in fact, tell them what the bomb guys would say about Hollywood films.
Mark Boal: Well, I would watch TV at night sometimes and they would go "There's another HME." I'd go, "What's that?" "Hollywood Movie Explosion."
What it means is that big ball of flame is basically vaporized gasoline which is how the special effects guys make those things, they just take a shitload of gasoline and light it on fire and it makes a big fireball. But an actual artillery round or C4 military explosive, when they blow them up in a combat situation, like in Bagdhad, it's not gasoline. They aren't blowing up gasoline, they are blowing up what's called "High order explosives" and it just looks different. It looks like it does in (this) movie.
I was like "Really? Movie explosions aren't realistic?" and then the next day you see a real bomb go off and you're like "Oh yeah, they're not."
The guy that was our special effects guy, Richard Stutsman, who is a pretty high end special effects guy and he's done a lot of really big movies, but one of the other things he does is he consults with the military as a side thing. He builds IED's and stuff for them to train on and he's part of a whole thing at Fort Irwin where they have their IED program out there. So, when Kathryn said to him "Not a movie explosions, a real explosion," he knew what we were talking about.
Kathryn Bigelow: He was so sick and tired of seeing those movie explosions...
Mark Boal: He had worked with the military. He knows all of those guys.
Quint: So, he must have known how to recreate it.
Mark Boal: And he knew how to do it without actually killing anybody, because I was always like "Can't we just use real C4?" and he would be like "No, Mark."
Quint: "We can hire somebody who's sick or something..."
Mark Boal: We were getting some of our supplies from the Jordanian military, basic equipment, they were like "Can we give you the C4?" and he was like "No, I can't. We have to use this black powder..." They were like "Black powder? Like for a musket?" and he's like "Yeah, we use it for movies." It was very confusing to them, like "Why not just use C4?" They were like "We have the best C4!" "Can't use that, sorry..."
Quint: When you are saying this, I imagine a guy in a suit with a briefcase full of plastic explosives.
Mark Boal: It's like a military guy in a warehouse... with stacks of C4.
Quint: Did you have to work the actors closely with the pyrotechnic guys and the stunt guys and all of that stuff? I would imagine safety had to be...
Kathryn Bigelow: Yeah, safety was number one, but they all did a kind of boot camp at various bases, predominantly Fort Irwin. Anthony (Mackie) spent a little bit of time at Fort Brag and so they did their boot camp and spent time with EOD techs, learning from them and then on set with pyrotechnic guys just to try to get a sense of what the explosions are going to be like, what the protocol would be. And then, of course, learning how to shoot the Barrett (sniper rifle), which you shoot with the real guns and then go to blanks when you are on camera.
Mark Boal: That's a real Barrett!
Kathryn Bigelow: It's real, but the shell...
Quint: I'd imagine they have a different kick.
Kathryn Bigelow: That one has a kick no matter what you use. (laughs) That was pretty serious.
Mark Boal: It's loud as all hell, too.
Quint: What's next for both of you guys?
Kathryn Bigelow: I'm working on a few things, but right now selling the movie.
Mark Boal: Promoting this thing!
Quint: You are still a little while out, right? It doesn't come out until June?
Mark Boal: The end of June and then (rolling out) early July.
Quint: So these are the early days. You've got months of this to look forward to!
Mark Boal: We are kind of like the Little Engine That Could. The movie is independently made. I don't know how much you know about it or care about that stuff, but it was kind of financed pretty much on a wing and a prayer and we just got distribution from Summit, the studio, and we sold it in Toronto, but up until then it was like "Hey man, how much money do you have left on your Visa?" It's actually pretty thrilling to be at this place where you are like "It's actually going to come out, you're sitting across from Ain't It Cool News, it's like a real fucking movie!" (laughs)
Kathryn Bigelow: The good news with that is that we had complete creative control and I have final cut. There was not interference whatever.
Mark Boal: That's actually the secret as to if it's any good, she had full control.
Quint: Going through the studio, you couldn't have shot a movie that we have been talking about, that balances the combat with character.
Kathryn Bigelow: Never. I mean, we shot five kilometers from the Iraqi border. Barry Ackroyd, the world's greatest cinematographer, and I kept wanting to just drive across the border. "Let's just shoot in Iraq," but the security guys kept saying "There are too many snipers, I can't guarantee... You can go shoot there, but I can't guarantee that you will come back." You could throw a stone like five kilometers, but my point is the idea of taking a production to the middle east, let alone with no creative interference and final cut, it's a great way to work.
Quint: When Summit picked it up, they didn't ask for any changes or anything? I know that sometimes happens.
Kathryn Bigelow: No, it's absolutely unadulterated.
Quint: "This is the movie, take it or leave it."
Kathryn Bigelow: Kind of, but in a nice way. Patrick Waxberger just loves the movie. I've known him for a while, so I was hopeful that they would like it and they loved it.
Mark Boal: They have been really great about understanding that it can work in an art type context, but also in a commercial type context.
Quint: That it can play in multiplexes.
Kathryn Bigelow: Exactly.
Mark Boal: They did understand that and feel that way and they are feeling that way more and more.
Kathryn Bigelow: It has gotten a really tremendous response...
Mark Boal: It's you guys with the press that have actually, to be honest, been the most influential in terms of getting people to say "Shit, we could make some money on this," which is what you want, because then they support it.
Quint: And then they actually put some money into the ads.
Kathryn Bigelow: It's like a self fulfilling prophecy.
Mark Boal: It's a "Chicken or the egg" type of thing.
Quint: Cool. Thank you guys so much for taking the time to talk with me!
See, once it got going I think it's actually a really good little chat, covering lots of ground. Pretty crazy to hear about how close they were to the real warzone and I loved the Jordanian army guys trying to push real C4 on to the special effects coordinator.
Seriously, this is a damn intense flick. Give HURT LOCKER a view when it comes out. It's the kind of movie that doesn't force you to turn your mind off to enjoy it, but it also doesn't feel like you're in a classroom as the projector is whirring.
-Quint
Pogledao sam MARIN BOI Jong-seok Yoona.
Iako je u par navrata polazio putem koji mi je delovao sumnjivo, kada sumiram utiske, MARIN BOI spada među korejske repertoarske filmove koji su mi se dopali. Gledano, izvan Bonga i Chan Wooka koji su klasa za sebe, Koreja ima sjajnu repertoarsku kinematografiju i sve je više njihovih filmova koji prevazilaze početnu derivativnost koja je opterećivala njihove izvorne blokbastere. S jedne strane, upravo kroz autore kao što je Bong Koreja predstavlja avangardu u domenu repertoarskog filma, dočim s druge strane, Koreja ima i drugu stranu repetoarskog filma a to je pokušaj nadholivuđivanja sa Holivudom, u nekim projektima koji možda nemaju neku veći internmacionalnu ubedljivost ili relevantnost ali stoje kao simbol snage korejske kinematografije da proizvede vlastitu varijaciju na holivudski kanon, kopiju koja je u ravni originala, homegrown film koji ne mora da se oslanja na originalnost i snalažljivost kako bi dobro stzajao pored holivudskog filma.
U tom smislu, MARIN BOI spada među projekte koji svakako nisu nužni za gledanje najširoj publici jer svakako lakše je gledati krimić ovog tipa sa nekim poznatim američkim glumcima, ali gledano iz vizure zanata, MARIN BOI nimalo ne zaostaje za savremenim krimićima iz SAD ili Francuske.
Francusku sam naveo kao zemlju iz koje MARIN BOI uzima deo svog šmeka u rasponu od fetišističkog prikaza sveta kriminala svojstvenog Melvilleu do fascinacije prirodom i morem po kojoj je recimo poznat Besson. Kako IMDB kaže, debitant Jong-seok Yoon, pokazuje zavidnu veštinu u oblikovanju ovog elegantnog trilera. Kao što je kod Korejanaca već tradicionalno, on donosi sveć pristup kadriranju sa otvaranjam scena iz specifičnih uglova, a u finalu, u kome se pojavljuje solidan, mada ne i savršen CGI, ide putem totalne holivudske ekstravagance. Taj korejski pristup kadriranju ispraćen je relativno konvencionalnim, gotovo zapadnim pristupom tempu, doduše sa više francuskog no američkog šmeka u ekonomiji unutar scena. Međutim, nesumnjivo je da ovakav materijal niko na svetu više ne bi tretirao sa ovolikom pažnjom i elegancijom, osim možda ponekog Francuza kao što je Schoendoerffer.
Ipak, ono što mi je bilo najspornije to je u neku ruku prenatrpana priča koja ipak na kraju supeva da profunkcioniše. Iako junak realno ima previše motiva, i to motiva tipičnih za noir dakle sa sve zabranjenom romansom sa šefovom ženom, pritiskom policije, undercover ubacivanjem, kockarskim dugom i sl. - u krajnjoj instanci Jong-seok Yoon uspeva da to sve nekako opravda u svom scenariju. Ono što filmu daje posebnu draž jeste to što se u tačkama kada priča počne da deluje predvidljivo ili generic, obično desi neki preokret koji možda na preformuliše žanr ali promeša karte protivno očekivanju gledalaca a opet upravo u skladu sa njihovom potrebom da se prevaziđe kliše. Još je važnije to što film ne donosi nelogične preokrete. Svi preokreti su logični i dobro koncipirani, utemeljeni u priči, tako da ne tone u neki oportunizam, proizvoljnost ili poništavanje do tada izgrađene priče.
Iako MARIN BOI nema neki suštinski crossover potencija zbog koga bi obična publika morala da ga pogleda, sasvim je sigurno da čak i najtipičniji konzument zapadnog filma u njemu može da uživa. što se onih koji iz Koreje očekuju isključivo inovaciju tiče, ni oni neće naći previše toga novog u ovom filmu. Međutim, realno MARIN BOI je vrlo kvalitetan repertoarski film koji potvrđuje dominantnu poziciju Južne Koreje na internacionalnoj sceni.
* * * / * * * *
Branko Schmidt je lako mogao postati junak knjige KAKO JE REDATELJ BRANIO HRVATSKU, ako imamo u vidu njegov nacionalistički angažman u vreme odvajanja zemlje. Otud je njego politički korektan film METASTAZE poprilično iznenađenje, i to ne samo na isključivo ieološkom nivou.
Naime, što se ideologije tiče, METASTAZE su tipična pseudo-realistička priča o grupi Bad Blue Boysa i njihovom potonuću u svet heroina, alkohola i gubljenja vremena, bez nekog dubljeg istraživanja manipulacije istim tim ljudima, dolaska heroina na tribine i njegove funkcije i sl. U duhu nedavnih Peranovićevih pustolovina, interesantan detalj je svakako lečenje jednog od junaka u katoličkom rehab centru u Španiji gde se skidao sa paje. Na planu scenarija, METASTAZE su recimo dosta bliske filmu SUTRA UJUTRU Olega Novkovića, s tim što je Schmidtov ambijent nešto zanimljiviji, ili je pak Zagreb nama neko inostranstvo, majka mu stara, pa nam deluje kao nešto novo tj. ne znamo koliko Schmidt fejkuje.
Kako god bilo, scenario je koncipiran tako da priču podređuje likovima, ali da istovremeno ima i likove i priču, i mislim da je taj balans dobro napravljen. Što se samih likova i priče tiče, Schmidtov defetistički pristup deluje dosta iskonstruisano, i likovi u suštini spadaju u klišee. Nerazumevanja i sukobi među junacima su generic, i jedino što je novo jeste pristup realizaciji.
A novina u realizaciji je ono sledeće iznenađenje, a to je da Schmidt koji je do sada bio prepoznat kao reditelj sa vrlo akademskim pristupom, u ovom filmu pokušava da bude vrlo trvd, prljav, da snima iz ruke i u tom pristupu je konsekventan. Iako, naravno, tako prljavo snimljen film u Hrvatskoj više liči na Beogradsku Hroniku nego na neku fotku Barry Ackroyda, za svaku je pohvalu što je matori barem pokušao da doslednije primeni jedan od rediteljskih koncepata koji su jako dugo prisutni u svetskom filmu a kod nas se o njime mnogo više priča nego što se rade.
U ideološkom smislu najciničnije je svakako Schmidtovo vrlo uporno akcentovanje ksenofobije, naconalizma i rasizma kao velikog problema hrvatskog društva, koji su dopunjeni problem veterana Domovinskog rata i tim sukobom kao traumom. Kao neko ko je podžravao zakuvavanje te situacije, čudno je da se Schmidt toliko preokrenuo, naročito ako imamo u vidu da je pored hrvatskog nacionalizma njegov output u nezavisnoj Hrvatskoj bio i vrlo antikomunistički.
Gluma je pristojna. U pojedinim fazame je neubeljiva, vidi se da neki glumci ne mogu da se snađu o konceptu kadar-sekvnce, pre svega Ivo Gregurević. rene Bitorajac pak, iako ne donosi najbolju, pružu barem najenergičniju ulogu. Kao i ranije, glavni junak, onaj sa kojim jašemu - u vstren rečniku, dosta je pasivan. najubedljiviji svakako je Robert Ugrina kao Kizo.
U svakom slučaju, METASTAZE uprkos svim ovim kontradikcijama stoje kao pristojan i solidan film za lokalnu upotrebu, i kao znak da nas Hrvati iz godine u godinue u proseku sustižu. Mladen, Jovan i Spaske su ove godine malo digli letvicu, ali hrvatski mejnstrim je trenutno jači od našeg.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRUCK Hyeong-jin Kwona.
Odlučio sam da nastavim za pozitivnim trendom korejskih filmova, i sa TRUCKom sam koliko-toliko nastavio tu seriju. Iako TRUCK ima određenih problema pre svega na nivou prenategnute motivacije likova, koja je prenapadna, kao i zbog nekih neuverljivih reakcija glavnog junaka koje prilično razbijaju iluziju, opet je reč o vrlo solidnom korejskom žanrovskom filmu čije je osnovno svojstvo da se ponovo radi o tipu filma koji niko drugi sem Korejanaca ne bi radio sa tolikom umetničkom i produkcionom ambicijom.
Ovako mala priča o očajničkom pokušaju siromašnog kamiondžije da sakupi novac za kćerkinu operaciju bacajući leševe za mafiju i njegovom susretu sa serijskim ubicom, nigde ne bi bila ovako maštovito i glossy realizovana.
U tom smislu, kao i u slučaju sa MARIN BOIjem i još nekim filmovima, Južna Koreja stoji kao bastion vrlo specifičnog i ambicioznog pristupa žanru.
Izvan rediteljske ambicije, TRUCK je vrlo kompetentno vođen i solidno režiran, tako da izvesne greške na nivou scenarija, preduga ekspozicija sa vrlo očiglednim ishodima određenih scena i sl. mogu da se oproste. Štaviše, TRUCK ima natprosečno interesantne odnose među karakterima ako imamo u vidu da je glavni negativac serijski ubica sa krajnje generic backstoryjem.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu industrijske špijunaže povodom ŠIŠANJA, pogledao sam ruskog učesnika berlinskog festivala Россия 88 Pavela Bardina.
Mislim da je ovo film po Son of Manovom ukusu, pošto problemu skinheda prilazi dokumentaristički, odnosno pseudo-dokumentaristički pošto je koncipiran kao lažni dokumentarac sačinjen od snimaka koji beleže doživljaje grupe ruskih skinheda. Ipak, unutar toga postoji neka vrsta labave priče koja sve ovo vodi ka nekoj vrsti zaključenja. Son of Man je u odnosu na ŠIŠANJE imao sasvim legitimnu primedbu da je taj film isuviše movie, i na svu sreću, evo filma na tu temu koji nije nimalo movie.
Skinhedi su neobična grupacija tako da oni ne deluju realistično ni u stvarnosti sa svojom hiperdizajniranošću. Ipak. Bardin uspeva da uhvati njihov autentičan look i da bez mnogo dubinskog objašnjavanja prikaže ovaj fenomen.
Ono što je problem jeste to što njihovi autentični doživljaji nisu dovoljno zanimljivi da bi funkcionisali kao film, a isto tako ima nekih situacija za koje ne deluje da bi iko dopustio da budu snimljene što samim tim devalvira pseudodokumentarni pristup priči.
U tom smislu, Россия 88 liči na neku vrstu lutajućeg metka u ideološkom smislu, pošto uprkos svom realizmu zapravo seže vrlo plitko u fenomen kojim se bavi. Mislim da ga skinsi vrlo lako mogu gledati kao video pismo svojih drugara iz Rusije, a da ga levičari mogu gledati kao dokument o zabludelim marginalcima. Možda Bardin nije ni imao neku jasniju ideju od toga, ili ja pak baš to želeo, ali čini se da koliko god postupci junaka bili "teški" i sirovi, smisao im nekako izostaje.
U svakom slučaju, u odnosu na stilizovanost i filmski jezik ŠIŠANJA, Россия 88 nudi nešto potpuno drugačije. Po bilbordu za film MAMMA MIA inače rekao bih da je počeo sa snimanjem posle ŠIŠANJA.
U poređenju sa MADE IN ENGLAND, koliko god taj film pretendovao da bude realističan, Россия 88 je još ekscesivnija u tome. Glumci i reditelj su solidno obavili taj zadatak. Ipak, čini mi se da je trajanje od 103 minuta ipak preambiciozno za ovu formu i da ovakvom filmu pre priliči nekih 90 minuta trajanja i manje.
* * / * * * *
Bong Joon-ho's thriller Mother has beaten Park Chan-wook's Thirst to become the biggest opener of the year in South Korea.
According to the Korean Film Council, the film has racked up 1.03 million admissions since it opened on Thursday May 28.
As Bong's previous thrillers, Memories Of Murder and The Host, both broke local box office records – the latter taking a whopping 13 million admissions – Mother was already one of the most anticipated Korean films of the year along with Thirst.
After recent buzz from Cannes, where it screened in Un Certain Regard, local anticipation reached fever pitch and CJ Entertainment opened the film on 756 screens.
Despite the seven-day national mourning period leading up the funeral of late ex-president Roh Moo-hyun on Friday, the film clocked up over 200,000 admissions on its first day (Thursday) and took more than 800,000 admissions on the following days.
Also rated '18 and over' and distributed by CJ Entertainment (on 633 screens), Park Chan-wook's Cannes competition film Thirst took 170,000 admissions on its first day and 820,558 in its first four days. The film made it over the 1 million admissions mark on the fifth day of its run, which included two public holidays and a weekend.
Mother was followed by Terminator Salvation, distributed by Lotte Entertainment, with 627,037 admissions; Angels & Demons (SPRI BVI) with 135,797; My Girlfriend Is An Agent (Lotte) with 111,981, Coraline (UPI) with 44,472, and Castaway On The Moon (Cinema Service) with 41,763.
Preliminary box office rankings are according to admissions numbers, with definitive Top Ten gross figures announced Tuesdays in Screendaily.com's Global Box Office category.
Pogledao sam CRUSH AND BLUSH Kyoung-mi Leeja. To je ekscentrična korejska romantična komedija koju je producirao i pisao Chan Wook Park, a zanimljiv detalj je i to da je među scenaristima filma i Eun-kyo Park, saradnik na scenariju na novom Bongovom filmu MOTHER.
CRUSH AND BLUSH nudi Chan Wookov pogled na tipičan kanon romantične komedije na tragu BRIDGET JONES, obogaćen nekim tipično korejskim dodacima pre svega u formi neobično opsesivnih likova koji čine da junakinja koja bi inače u tipičnom zapadnom romcomu bila ružno pače, u ovom postane neka vrsta monstruma koja ni ne zasluži, niti dobije hepiend.
Zapadna kritika je hvalila prvu polovinu filma a imala je problem sa opadanjem tempa i ispovednim situacijama u drugoj, međutim, meni je upravo ta druga polovina ono po čemu se ovaj naslov izdvaja. Situacija suđenja na kraju tokom koga junaci pričaju šta su radili i njihove postupci se procenjuju počinje kao serija tipičnih Richard Curtis-ispovsti a onda se pšretvara u chanwookovsku situaciju kada se otkriva plot behind the plot. Ono što je osnovna razlika jeste to što bi kod Chan Wooka tu imali revelation nečega što ne znamo a u ovom slučaju se onome što znamo i što nam deluje kao niz tipičnih romcom radnji daje nova dimenzija.
Za razliku od većine azijskih komedija u mom slučaju, CRUSH AND BLUSH mi je bio zanimljiv pre svega zato što se ne oslanja previše na gegove, a one situacije koje su u širem smislu smešne prevazišle su kulturološku barijeru. Tempo je dobar a posebno drag touch su cameo uloge Chan Wook Parka i Bong Joon Hoa u filmu.
Film nema vizuelnu ekspresivnost Bongovih i Chan Wookovih filmova ali sasvim dobro izgleda i mislim da ima crossover potencijal i za Zapad.
* * * / * * * *
Pogledao sam PUSH Paul McGuigana. od ovog reditelja sam jako mnogo očekivao još od njegovih engleskih dana međutim trebalo mu je dosta dugo da se nađe i pokaže svoj potencijal ne samo na nivou nego i na nivou celine.
Konačno je to uspeo da radi. naime, PUSH je TAKEN za ovu sezonu. Doduše, PUSH se dosta razlikuje od TAKENa po tome što nema tako jednostavnu, rudimentarnu priču, štaviše vrlo je složen na nivou same mehanike zapleta, međutim, može se porediti po toj underdog poziciji iz koje se odjednom pojavljuje izuzetno energičan akcioni film koi nudi odgovor na pitanje kako raditi superherojski film u realističnim okolnostima.
Paul McGuiganov film se u tom smislu porediti po impactu sa BLADEom Stephena Norringtona s tim što je Norringtonov film pored intergracije superheroja u stvarnost bio bitan i zbog nekih drugih stvari.
S druge strane, McGuigan pre svega nudi integraciju superheroju u jednu zanimljivu, ali suštinski vrlo gritty fakturu smeštenog u Hong Kong i to u Hong Kong koji više liči na ono što gledamo lokaciju u HK filmovima nego u američkim, sa jednim pristupom lokaciji koji jemene u pojedinim deonicama podsetio na Assayasa u filmu BOARDING GATE.
Zatim, McGuigan je snimio sjajno osmšljen film u kome se sve vreme koriste supermoći junaka (junaci poseduje razne vrste telekinetičkih moći) a one imaju kako fizičke, tako i mentalne i optičke manifstacije, i onda kroz niz sitnih detalja pokazuje efekat njihove snage. Ti sitni detalji čine da priča u tim okolnostima bude uverljiva.
Ako se izuzme relativno bleg glavni glumac Chris Evans, koji je simpatičan i hunky ali nije prvorazredni materijal još uvek, glumačka podela je sjajna. Dakota fanning je vrlo atipična, neslatka tinejdžerka, Camilla belle je grungy love interest, a negativac je Djimon Hounssou kriminalno slabo korišćen personality actro koji sve češće nalazi svoje mesto u produkcijama koje distribuira Summit.
McGuiganova režija je sjajna, film je snimljen za 38 miliona a deluje znantno skuplje. Da ga kritika nije otpisala u startu jer očigldno nije bio pimpovan film koji je pravljen da bude kvalitetan i da je neko preuzeo odgovornost da ga hypuje, mislim da je mogao imati ubedljiviji rezultat.
McGuigan prevazilazi budžetsko ograničenje upravo kroz lucidno korišćenje manjih detalja, dinamičnu inscenaciju dramskih scena u kojima se osećaju najpozitivnije tradicije britanske škole, i odličnu upotrebu lokacija koje i bez velike destrukcije daju filmu naročit production value.
Neki uticaju deep cut HK akcijaša su očigledni u McGuiganovom hip pristupu, i u ovom konkretnom slučaju činjenica da je McGuigan hip upravo daje klasu projektu. Taj HK tocuh se naročito oseća na planu izbora lokacija, koje u mom sećanju evociraju uspomene na remek-dela poput BEYOND HYPOTHERMIA, BLACK MASK i sl.
PUSH verovatno neće iznedriti franšizu što je šteta, mislim da je mogao. Ipak, ovaj film će sigurno nekada biti otkriven kao akcijaš vredan pažnje.
Iako se po svom zahvatu ovaj film kreće u domenu filmova koji kod mene teško imaju iznad * * *, mcguigan će biti ocenjen ipak nešto jačom ocenom zbog odličnog prevazilaženja ograničenja jednog dosta prisutnog žanra.
* * * 1/2 / * * * *
Five Favorite Films with Adult Film Star Sasha Grey
The Girlfriend Experience star opens up on her cinematic tastes.
by Jen Yamato | May 21, 2009
Discuss Article | Blog Article
Page | 1 2
Sasha Grey
Filmmaker Steven Soderbergh made waves when he premiered his latest film, The Girlfriend Experience, at this year's Sundance Film Festival -- not so much due to its subject, a high class call girl, but rather thanks to who plays her: adult film actress Sasha Grey, the 21-year-old award-winning star of countless films we can't mention here. An avowed cinephile and French New Wave enthusiast who once considered taking the stage name Anna Karina (and has been known as a Godard devotee ever since), Grey shared her Five Favorite Films with Rotten Tomatoes, revealing a penchant for intense character dramas that dare to be honest and open -- much like Grey herself. Read on for more about Sasha Grey's Five Favorite Films, her improvised central performance in The Girlfriend Experience, what it was like to share the screen with film critic Glenn Kenny (who appears in a cameo role), and more.
Stroszek (1977, 100% Tomatometer)
StroszekStroszek by Werner Herzog. It's such a hard movie not to like. You have this character who has these hopes and dreams, he wants to come to America and he's a struggling, failed musician but he also really cares about everybody else around him, and he doesn't judge the people around him, no matter what their faults may be. I like the characters and just the story itself.
Pierrot le Fou (1965, 76% Tomatometer)
Pierrot Le FouTo me, it's just a very romantic story. It's the ultimate, "let's just drop everything and run away together" movie; the way the story was told was so unique. There's one scene in particular where Anna Karina is on the beach, and she rolls over and she just says, "F--- me." To put that in a film in that time period -- you just didn't expect that to come out of her mouth. It's titillating, I guess you could say.
Fat Girl (2001, 72% Tomatometer)
Fat GirlI don't really know how to go into detail about it; the story is so intense, and you're not made to feel a certain way towards these characters. You see this mom who's kind of a b---- and doesn't really care about her youngest daughter, and you see this older sister who's a b----... especially at the end, you don't really feel sorry for these people.
I had a list of films that my theater teacher gave me, when I was about 14 or 15. One of the things he always told the class was you should be watching one film per week, to study other actors and study the language of film. Fat Girl just happened to be one of the films on the list.
A Woman Under the Influence (1973, 91% Tomatometer)
A Woman Under the InfluenceI think there's something about all of these films that resonate with me -- they're all stories and situations between characters that you couldn't make with an American studio today. A Woman Under the Influence is so raw, it's so wrong... it's like, you knew those neighbors. It's a really emotional film, and I think for John Cassavetes to have his own wife play that character, it was even more challenging and even more of a risk.
Escape From New York (1981, 81% Tomatometer)
Escape From New YorkIt's John Carpenter! I mean, come on. John Carpenter, Kurt Russell as f---in' Snake Plisskin -- it doesn't really get any better than that.
Was that on your theater teacher's list?
It was not. [Laughs]
Žižekov postmoderni diskurs kritike i bjesomučne dekonstrukcije neoliberalnog modela istovremeno ga i podržava, prikazujući čitavu eksploatatorsku strukturu kao nedodirljivu tvorevinu koja sablasno pluta iznad svih antagonizama. Žižek time samo reproducira i utvrđuje već postojeću društvenu pasivnost, hitchcockovski manipulirajući ljudima.
http://www.h-alter.org/vijesti/kultura/hickokovski-kontrarevolucionar
Hmm, biće da sam ja gledao neki drugi Push s istim glumcima, jer mu ne bih ni tri zvezde dao. Al' dobro, ja nisam išao u te kritičarske škole. Možda je problem bio u kopiji.
Economy May 2009 Atlantic
The crash has laid bare many unpleasant truths about the United States. One of the most alarming, says a former chief economist of the International Monetary Fund, is that the finance industry has effectively captured our government—a state of affairs that more typically describes emerging markets, and is at the center of many emerging-market crises. If the IMF's staff could speak freely about the U.S., it would tell us what it tells all countries in this situation: recovery will fail unless we break the financial oligarchy that is blocking essential reform. And if we are to prevent a true depression, we're running out of time.
by Simon Johnson
The Quiet Coup
Article Tools
sponsored by:
E-mail Article
Printer Format
Image credit: Jim Bourg/Reuters/Corbis
One thing you learn rather quickly when working at the International Monetary Fund is that no one is ever very happy to see you. Typically, your "clients" come in only after private capital has abandoned them, after regional trading-bloc partners have been unable to throw a strong enough lifeline, after last-ditch attempts to borrow from powerful friends like China or the European Union have fallen through. You're never at the top of anyone's dance card.
The reason, of course, is that the IMF specializes in telling its clients what they don't want to hear. I should know; I pressed painful changes on many foreign officials during my time there as chief economist in 2007 and 2008. And I felt the effects of IMF pressure, at least indirectly, when I worked with governments in Eastern Europe as they struggled after 1989, and with the private sector in Asia and Latin America during the crises of the late 1990s and early 2000s. Over that time, from every vantage point, I saw firsthand the steady flow of officials—from Ukraine, Russia, Thailand, Indonesia, South Korea, and elsewhere—trudging to the fund when circumstances were dire and all else had failed.
Every crisis is different, of course. Ukraine faced hyperinflation in 1994; Russia desperately needed help when its short-term-debt rollover scheme exploded in the summer of 1998; the Indonesian rupiah plunged in 1997, nearly leveling the corporate economy; that same year, South Korea's 30-year economic miracle ground to a halt when foreign banks suddenly refused to extend new credit.
But I must tell you, to IMF officials, all of these crises looked depressingly similar. Each country, of course, needed a loan, but more than that, each needed to make big changes so that the loan could really work. Almost always, countries in crisis need to learn to live within their means after a period of excess—exports must be increased, and imports cut—and the goal is to do this without the most horrible of recessions. Naturally, the fund's economists spend time figuring out the policies—budget, money supply, and the like—that make sense in this context. Yet the economic solution is seldom very hard to work out.
No, the real concern of the fund's senior staff, and the biggest obstacle to recovery, is almost invariably the politics of countries in crisis.
Typically, these countries are in a desperate economic situation for one simple reason—the powerful elites within them overreached in good times and took too many risks. Emerging-market governments and their private-sector allies commonly form a tight-knit—and, most of the time, genteel—oligarchy, running the country rather like a profit-seeking company in which they are the controlling shareholders. When a country like Indonesia or South Korea or Russia grows, so do the ambitions of its captains of industry. As masters of their mini-universe, these people make some investments that clearly benefit the broader economy, but they also start making bigger and riskier bets. They reckon—correctly, in most cases—that their political connections will allow them to push onto the government any substantial problems that arise.
In Russia, for instance, the private sector is now in serious trouble because, over the past five years or so, it borrowed at least $490 billion from global banks and investors on the assumption that the country's energy sector could support a permanent increase in consumption throughout the economy. As Russia's oligarchs spent this capital, acquiring other companies and embarking on ambitious investment plans that generated jobs, their importance to the political elite increased. Growing political support meant better access to lucrative contracts, tax breaks, and subsidies. And foreign investors could not have been more pleased; all other things being equal, they prefer to lend money to people who have the implicit backing of their national governments, even if that backing gives off the faint whiff of corruption.
But inevitably, emerging-market oligarchs get carried away; they waste money and build massive business empires on a mountain of debt. Local banks, sometimes pressured by the government, become too willing to extend credit to the elite and to those who depend on them. Overborrowing always ends badly, whether for an individual, a company, or a country. Sooner or later, credit conditions become tighter and no one will lend you money on anything close to affordable terms.
The downward spiral that follows is remarkably steep. Enormous companies teeter on the brink of default, and the local banks that have lent to them collapse. Yesterday's "public-private partnerships" are relabeled "crony capitalism." With credit unavailable, economic paralysis ensues, and conditions just get worse and worse. The government is forced to draw down its foreign-currency reserves to pay for imports, service debt, and cover private losses. But these reserves will eventually run out. If the country cannot right itself before that happens, it will default on its sovereign debt and become an economic pariah. The government, in its race to stop the bleeding, will typically need to wipe out some of the national champions—now hemorrhaging cash—and usually restructure a banking system that's gone badly out of balance. It will, in other words, need to squeeze at least some of its oligarchs.
Squeezing the oligarchs, though, is seldom the strategy of choice among emerging-market governments. Quite the contrary: at the outset of the crisis, the oligarchs are usually among the first to get extra help from the government, such as preferential access to foreign currency, or maybe a nice tax break, or—here's a classic Kremlin bailout technique—the assumption of private debt obligations by the government. Under duress, generosity toward old friends takes many innovative forms. Meanwhile, needing to squeeze someone, most emerging-market governments look first to ordinary working folk—at least until the riots grow too large.
Eventually, as the oligarchs in Putin's Russia now realize, some within the elite have to lose out before recovery can begin. It's a game of musical chairs: there just aren't enough currency reserves to take care of everyone, and the government cannot afford to take over private-sector debt completely.
So the IMF staff looks into the eyes of the minister of finance and decides whether the government is serious yet. The fund will give even a country like Russia a loan eventually, but first it wants to make sure Prime Minister Putin is ready, willing, and able to be tough on some of his friends. If he is not ready to throw former pals to the wolves, the fund can wait. And when he is ready, the fund is happy to make helpful suggestions—particularly with regard to wresting control of the banking system from the hands of the most incompetent and avaricious "entrepreneurs."
Of course, Putin's ex-friends will fight back. They'll mobilize allies, work the system, and put pressure on other parts of the government to get additional subsidies. In extreme cases, they'll even try subversion—including calling up their contacts in the American foreign-policy establishment, as the Ukrainians did with some success in the late 1990s.
Many IMF programs "go off track" (a euphemism) precisely because the government can't stay tough on erstwhile cronies, and the consequences are massive inflation or other disasters. A program "goes back on track" once the government prevails or powerful oligarchs sort out among themselves who will govern—and thus win or lose—under the IMF-supported plan. The real fight in Thailand and Indonesia in 1997 was about which powerful families would lose their banks. In Thailand, it was handled relatively smoothly. In Indonesia, it led to the fall of President Suharto and economic chaos.
From long years of experience, the IMF staff knows its program will succeed—stabilizing the economy and enabling growth—only if at least some of the powerful oligarchs who did so much to create the underlying problems take a hit. This is the problem of all emerging markets.
Becoming a Banana Republic
In its depth and suddenness, the U.S. economic and financial crisis is shockingly reminiscent of moments we have recently seen in emerging markets (and only in emerging markets): South Korea (1997), Malaysia (1998), Russia and Argentina (time and again). In each of those cases, global investors, afraid that the country or its financial sector wouldn't be able to pay off mountainous debt, suddenly stopped lending. And in each case, that fear became self-fulfilling, as banks that couldn't roll over their debt did, in fact, become unable to pay. This is precisely what drove Lehman Brothers into bankruptcy on September 15, causing all sources of funding to the U.S. financial sector to dry up overnight. Just as in emerging-market crises, the weakness in the banking system has quickly rippled out into the rest of the economy, causing a severe economic contraction and hardship for millions of people.
But there's a deeper and more disturbing similarity: elite business interests—financiers, in the case of the U.S.—played a central role in creating the crisis, making ever-larger gambles, with the implicit backing of the government, until the inevitable collapse. More alarming, they are now using their influence to prevent precisely the sorts of reforms that are needed, and fast, to pull the economy out of its nosedive. The government seems helpless, or unwilling, to act against them.
Top investment bankers and government officials like to lay the blame for the current crisis on the lowering of U.S. interest rates after the dotcom bust or, even better—in a "buck stops somewhere else" sort of way—on the flow of savings out of China. Some on the right like to complain about Fannie Mae or Freddie Mac, or even about longer-standing efforts to promote broader homeownership. And, of course, it is axiomatic to everyone that the regulators responsible for "safety and soundness" were fast asleep at the wheel.
But these various policies—lightweight regulation, cheap money, the unwritten Chinese-American economic alliance, the promotion of homeownership—had something in common. Even though some are traditionally associated with Democrats and some with Republicans, they all benefited the financial sector. Policy changes that might have forestalled the crisis but would have limited the financial sector's profits—such as Brooksley Born's now-famous attempts to regulate credit-default swaps at the Commodity Futures Trading Commission, in 1998—were ignored or swept aside.
The financial industry has not always enjoyed such favored treatment. But for the past 25 years or so, finance has boomed, becoming ever more powerful. The boom began with the Reagan years, and it only gained strength with the deregulatory policies of the Clinton and George W. Bush administrations. Several other factors helped fuel the financial industry's ascent. Paul Volcker's monetary policy in the 1980s, and the increased volatility in interest rates that accompanied it, made bond trading much more lucrative. The invention of securitization, interest-rate swaps, and credit-default swaps greatly increased the volume of transactions that bankers could make money on. And an aging and increasingly wealthy population invested more and more money in securities, helped by the invention of the IRA and the 401(k) plan. Together, these developments vastly increased the profit opportunities in financial services.
Click the chart above for a larger view
Not surprisingly, Wall Street ran with these opportunities. From 1973 to 1985, the financial sector never earned more than 16 percent of domestic corporate profits. In 1986, that figure reached 19 percent. In the 1990s, it oscillated between 21 percent and 30 percent, higher than it had ever been in the postwar period. This decade, it reached 41 percent. Pay rose just as dramatically. From 1948 to 1982, average compensation in the financial sector ranged between 99 percent and 108 percent of the average for all domestic private industries. From 1983, it shot upward, reaching 181 percent in 2007.
The great wealth that the financial sector created and concentrated gave bankers enormous political weight—a weight not seen in the U.S. since the era of J.P. Morgan (the man). In that period, the banking panic of 1907 could be stopped only by coordination among private-sector bankers: no government entity was able to offer an effective response. But that first age of banking oligarchs came to an end with the passage of significant banking regulation in response to the Great Depression; the reemergence of an American financial oligarchy is quite recent.
The Wall Street–Washington Corridor
Of course, the U.S. is unique. And just as we have the world's most advanced economy, military, and technology, we also have its most advanced oligarchy.
In a primitive political system, power is transmitted through violence, or the threat of violence: military coups, private militias, and so on. In a less primitive system more typical of emerging markets, power is transmitted via money: bribes, kickbacks, and offshore bank accounts. Although lobbying and campaign contributions certainly play major roles in the American political system, old-fashioned corruption—envelopes stuffed with $100 bills—is probably a sideshow today, Jack Abramoff notwithstanding.
Instead, the American financial industry gained political power by amassing a kind of cultural capital—a belief system. Once, perhaps, what was good for General Motors was good for the country. Over the past decade, the attitude took hold that what was good for Wall Street was good for the country. The banking-and-securities industry has become one of the top contributors to political campaigns, but at the peak of its influence, it did not have to buy favors the way, for example, the tobacco companies or military contractors might have to. Instead, it benefited from the fact that Washington insiders already believed that large financial institutions and free-flowing capital markets were crucial to America's position in the world.
One channel of influence was, of course, the flow of individuals between Wall Street and Washington. Robert Rubin, once the co-chairman of Goldman Sachs, served in Washington as Treasury secretary under Clinton, and later became chairman of Citigroup's executive committee. Henry Paulson, CEO of Goldman Sachs during the long boom, became Treasury secretary under George W.Bush. John Snow, Paulson's predecessor, left to become chairman of Cerberus Capital Management, a large private-equity firm that also counts Dan Quayle among its executives. Alan Greenspan, after leaving the Federal Reserve, became a consultant to Pimco, perhaps the biggest player in international bond markets.
These personal connections were multiplied many times over at the lower levels of the past three presidential administrations, strengthening the ties between Washington and Wall Street. It has become something of a tradition for Goldman Sachs employees to go into public service after they leave the firm. The flow of Goldman alumni—including Jon Corzine, now the governor of New Jersey, along with Rubin and Paulson—not only placed people with Wall Street's worldview in the halls of power; it also helped create an image of Goldman (inside the Beltway, at least) as an institution that was itself almost a form of public service.
Wall Street is a very seductive place, imbued with an air of power. Its executives truly believe that they control the levers that make the world go round. A civil servant from Washington invited into their conference rooms, even if just for a meeting, could be forgiven for falling under their sway. Throughout my time at the IMF, I was struck by the easy access of leading financiers to the highest U.S. government officials, and the interweaving of the two career tracks. I vividly remember a meeting in early 2008—attended by top policy makers from a handful of rich countries—at which the chair casually proclaimed, to the room's general approval, that the best preparation for becoming a central-bank governor was to work first as an investment banker.
A whole generation of policy makers has been mesmerized by Wall Street, always and utterly convinced that whatever the banks said was true. Alan Greenspan's pronouncements in favor of unregulated financial markets are well known. Yet Greenspan was hardly alone. This is what Ben Bernanke, the man who succeeded him, said in 2006: "The management of market risk and credit risk has become increasingly sophisticated. ... Banking organizations of all sizes have made substantial strides over the past two decades in their ability to measure and manage risks."
Of course, this was mostly an illusion. Regulators, legislators, and academics almost all assumed that the managers of these banks knew what they were doing. In retrospect, they didn't. AIG's Financial Products division, for instance, made $2.5 billion in pretax profits in 2005, largely by selling underpriced insurance on complex, poorly understood securities. Often described as "picking up nickels in front of a steamroller," this strategy is profitable in ordinary years, and catastrophic in bad ones. As of last fall, AIG had outstanding insurance on more than $400 billion in securities. To date, the U.S. government, in an effort to rescue the company, has committed about $180 billion in investments and loans to cover losses that AIG's sophisticated risk modeling had said were virtually impossible.
Wall Street's seductive power extended even (or especially) to finance and economics professors, historically confined to the cramped offices of universities and the pursuit of Nobel Prizes. As mathematical finance became more and more essential to practical finance, professors increasingly took positions as consultants or partners at financial institutions. Myron Scholes and Robert Merton, Nobel laureates both, were perhaps the most famous; they took board seats at the hedge fund Long-Term Capital Management in 1994, before the fund famously flamed out at the end of the decade. But many others beat similar paths. This migration gave the stamp of academic legitimacy (and the intimidating aura of intellectual rigor) to the burgeoning world of high finance.
As more and more of the rich made their money in finance, the cult of finance seeped into the culture at large. Works like Barbarians at the Gate, Wall Street, and Bonfire of the Vanities—all intended as cautionary tales—served only to increase Wall Street's mystique. Michael Lewis noted in Portfolio last year that when he wrote Liar's Poker, an insider's account of the financial industry, in 1989, he had hoped the book might provoke outrage at Wall Street's hubris and excess. Instead, he found himself "knee-deep in letters from students at Ohio State who wanted to know if I had any other secrets to share. ... They'd read my book as a how-to manual." Even Wall Street's criminals, like Michael Milken and Ivan Boesky, became larger than life. In a society that celebrates the idea of making money, it was easy to infer that the interests of the financial sector were the same as the interests of the country—and that the winners in the financial sector knew better what was good for America than did the career civil servants in Washington. Faith in free financial markets grew into conventional wisdom—trumpeted on the editorial pages of The Wall Street Journal and on the floor of Congress.
From this confluence of campaign finance, personal connections, and ideology there flowed, in just the past decade, a river of deregulatory policies that is, in hindsight, astonishing:
• insistence on free movement of capital across borders;
• the repeal of Depression-era regulations separating commercial and investment banking;
• a congressional ban on the regulation of credit-default swaps;
• major increases in the amount of leverage allowed to investment banks;
• a light (dare I say invisible?) hand at the Securities and Exchange Commission in its regulatory enforcement;
• an international agreement to allow banks to measure their own riskiness;
• and an intentional failure to update regulations so as to keep up with the tremendous pace of financial innovation.
The mood that accompanied these measures in Washington seemed to swing between nonchalance and outright celebration: finance unleashed, it was thought, would continue to propel the economy to greater heights.
America's Oligarchs and the Financial Crisis
The oligarchy and the government policies that aided it did not alone cause the financial crisis that exploded last year. Many other factors contributed, including excessive borrowing by households and lax lending standards out on the fringes of the financial world. But major commercial and investment banks—and the hedge funds that ran alongside them—were the big beneficiaries of the twin housing and equity-market bubbles of this decade, their profits fed by an ever-increasing volume of transactions founded on a relatively small base of actual physical assets. Each time a loan was sold, packaged, securitized, and resold, banks took their transaction fees, and the hedge funds buying those securities reaped ever-larger fees as their holdings grew.
Because everyone was getting richer, and the health of the national economy depended so heavily on growth in real estate and finance, no one in Washington had any incentive to question what was going on. Instead, Fed Chairman Greenspan and President Bush insisted metronomically that the economy was fundamentally sound and that the tremendous growth in complex securities and credit-default swaps was evidence of a healthy economy where risk was distributed safely.
In the summer of 2007, signs of strain started appearing. The boom had produced so much debt that even a small economic stumble could cause major problems, and rising delinquencies in subprime mortgages proved the stumbling block. Ever since, the financial sector and the federal government have been behaving exactly the way one would expect them to, in light of past emerging-market crises.
By now, the princes of the financial world have of course been stripped naked as leaders and strategists—at least in the eyes of most Americans. But as the months have rolled by, financial elites have continued to assume that their position as the economy's favored children is safe, despite the wreckage they have caused.
Stanley O'Neal, the CEO of Merrill Lynch, pushed his firm heavily into the mortgage-backed-securities market at its peak in 2005 and 2006; in October 2007, he acknowledged, "The bottom line is, we—I—got it wrong by being overexposed to subprime, and we suffered as a result of impaired liquidity in that market. No one is more disappointed than I am in that result." O'Neal took home a $14 million bonus in 2006; in 2007, he walked away from Merrill with a severance package worth $162 million, although it is presumably worth much less today.
In October, John Thain, Merrill Lynch's final CEO, reportedly lobbied his board of directors for a bonus of $30 million or more, eventually reducing his demand to $10 million in December; he withdrew the request, under a firestorm of protest, only after it was leaked to The Wall Street Journal. Merrill Lynch as a whole was no better: it moved its bonus payments, $4 billion in total, forward to December, presumably to avoid the possibility that they would be reduced by Bank of America, which would own Merrill beginning on January 1. Wall Street paid out $18 billion in year-end bonuses last year to its New York City employees, after the government disbursed $243 billion in emergency assistance to the financial sector.
In a financial panic, the government must respond with both speed and overwhelming force. The root problem is uncertainty—in our case, uncertainty about whether the major banks have sufficient assets to cover their liabilities. Half measures combined with wishful thinking and a wait-and-see attitude cannot overcome this uncertainty. And the longer the response takes, the longer the uncertainty will stymie the flow of credit, sap consumer confidence, and cripple the economy—ultimately making the problem much harder to solve. Yet the principal characteristics of the government's response to the financial crisis have been delay, lack of transparency, and an unwillingness to upset the financial sector.
The response so far is perhaps best described as "policy by deal": when a major financial institution gets into trouble, the Treasury Department and the Federal Reserve engineer a bailout over the weekend and announce on Monday that everything is fine. In March 2008, Bear Stearns was sold to JP Morgan Chase in what looked to many like a gift to JP Morgan. (Jamie Dimon, JP Morgan's CEO, sits on the board of directors of the Federal Reserve Bank of New York, which, along with the Treasury Department, brokered the deal.) In September, we saw the sale of Merrill Lynch to Bank of America, the first bailout of AIG, and the takeover and immediate sale of Washington Mutual to JP Morgan—all of which were brokered by the government. In October, nine large banks were recapitalized on the same day behind closed doors in Washington. This, in turn, was followed by additional bailouts for Citigroup, AIG, Bank of America, Citigroup (again), and AIG (again).
Some of these deals may have been reasonable responses to the immediate situation. But it was never clear (and still isn't) what combination of interests was being served, and how. Treasury and the Fed did not act according to any publicly articulated principles, but just worked out a transaction and claimed it was the best that could be done under the circumstances. This was late-night, backroom dealing, pure and simple.
Throughout the crisis, the government has taken extreme care not to upset the interests of the financial institutions, or to question the basic outlines of the system that got us here. In September 2008, Henry Paulson asked Congress for $700 billion to buy toxic assets from banks, with no strings attached and no judicial review of his purchase decisions. Many observers suspected that the purpose was to overpay for those assets and thereby take the problem off the banks' hands—indeed, that is the only way that buying toxic assets would have helped anything. Perhaps because there was no way to make such a blatant subsidy politically acceptable, that plan was shelved.
Instead, the money was used to recapitalize banks, buying shares in them on terms that were grossly favorable to the banks themselves. As the crisis has deepened and financial institutions have needed more help, the government has gotten more and more creative in figuring out ways to provide banks with subsidies that are too complex for the general public to understand. The first AIG bailout, which was on relatively good terms for the taxpayer, was supplemented by three further bailouts whose terms were more AIG-friendly. The second Citigroup bailout and the Bank of America bailout included complex asset guarantees that provided the banks with insurance at below-market rates. The third Citigroup bailout, in late February, converted government-owned preferred stock to common stock at a price significantly higher than the market price—a subsidy that probably even most Wall Street Journal readers would miss on first reading. And the convertible preferred shares that the Treasury will buy under the new Financial Stability Plan give the conversion option (and thus the upside) to the banks, not the government.
This latest plan—which is likely to provide cheap loans to hedge funds and others so that they can buy distressed bank assets at relatively high prices—has been heavily influenced by the financial sector, and Treasury has made no secret of that. As Neel Kashkari, a senior Treasury official under both Henry Paulson and Tim Geithner (and a Goldman alum) told Congress in March, "We had received inbound unsolicited proposals from people in the private sector saying, 'We have capital on the sidelines; we want to go after [distressed bank] assets.'" And the plan lets them do just that: "By marrying government capital—taxpayer capital—with private-sector capital and providing financing, you can enable those investors to then go after those assets at a price that makes sense for the investors and at a price that makes sense for the banks." Kashkari didn't mention anything about what makes sense for the third group involved: the taxpayers.
Even leaving aside fairness to taxpayers, the government's velvet-glove approach with the banks is deeply troubling, for one simple reason: it is inadequate to change the behavior of a financial sector accustomed to doing business on its own terms, at a time when that behavior must change. As an unnamed senior bank official said to The New York Times last fall, "It doesn't matter how much Hank Paulson gives us, no one is going to lend a nickel until the economy turns." But there's the rub: the economy can't recover until the banks are healthy and willing to lend.
The Way Out
Looking just at the financial crisis (and leaving aside some problems of the larger economy), we face at least two major, interrelated problems. The first is a desperately ill banking sector that threatens to choke off any incipient recovery that the fiscal stimulus might generate. The second is a political balance of power that gives the financial sector a veto over public policy, even as that sector loses popular support.
Big banks, it seems, have only gained political strength since the crisis began. And this is not surprising. With the financial system so fragile, the damage that a major bank failure could cause—Lehman was small relative to Citigroup or Bank of America—is much greater than it would be during ordinary times. The banks have been exploiting this fear as they wring favorable deals out of Washington. Bank of America obtained its second bailout package (in January) after warning the government that it might not be able to go through with the acquisition of Merrill Lynch, a prospect that Treasury did not want to consider.
The challenges the United States faces are familiar territory to the people at the IMF. If you hid the name of the country and just showed them the numbers, there is no doubt what old IMF hands would say: nationalize troubled banks and break them up as necessary.
In some ways, of course, the government has already taken control of the banking system. It has essentially guaranteed the liabilities of the biggest banks, and it is their only plausible source of capital today. Meanwhile, the Federal Reserve has taken on a major role in providing credit to the economy—the function that the private banking sector is supposed to be performing, but isn't. Yet there are limits to what the Fed can do on its own; consumers and businesses are still dependent on banks that lack the balance sheets and the incentives to make the loans the economy needs, and the government has no real control over who runs the banks, or over what they do.
At the root of the banks' problems are the large losses they have undoubtedly taken on their securities and loan portfolios. But they don't want to recognize the full extent of their losses, because that would likely expose them as insolvent. So they talk down the problem, and ask for handouts that aren't enough to make them healthy (again, they can't reveal the size of the handouts that would be necessary for that), but are enough to keep them upright a little longer. This behavior is corrosive: unhealthy banks either don't lend (hoarding money to shore up reserves) or they make desperate gambles on high-risk loans and investments that could pay off big, but probably won't pay off at all. In either case, the economy suffers further, and as it does, bank assets themselves continue to deteriorate—creating a highly destructive vicious cycle.
To break this cycle, the government must force the banks to acknowledge the scale of their problems. As the IMF understands (and as the U.S. government itself has insisted to multiple emerging-market countries in the past), the most direct way to do this is nationalization. Instead, Treasury is trying to negotiate bailouts bank by bank, and behaving as if the banks hold all the cards—contorting the terms of each deal to minimize government ownership while forswearing government influence over bank strategy or operations. Under these conditions, cleaning up bank balance sheets is impossible.
Nationalization would not imply permanent state ownership. The IMF's advice would be, essentially: scale up the standard Federal Deposit Insurance Corporation process. An FDIC "intervention" is basically a government-managed bankruptcy procedure for banks. It would allow the government to wipe out bank shareholders, replace failed management, clean up the balance sheets, and then sell the banks back to the private sector. The main advantage is immediate recognition of the problem so that it can be solved before it grows worse.
The government needs to inspect the balance sheets and identify the banks that cannot survive a severe recession. These banks should face a choice: write down your assets to their true value and raise private capital within 30 days, or be taken over by the government. The government would write down the toxic assets of banks taken into receivership—recognizing reality—and transfer those assets to a separate government entity, which would attempt to salvage whatever value is possible for the taxpayer (as the Resolution Trust Corporation did after the savings-and-loan debacle of the 1980s). The rump banks—cleansed and able to lend safely, and hence trusted again by other lenders and investors—could then be sold off.
Cleaning up the megabanks will be complex. And it will be expensive for the taxpayer; according to the latest IMF numbers, the cleanup of the banking system would probably cost close to $1.5 trillion (or 10 percent of our GDP) in the long term. But only decisive government action—exposing the full extent of the financial rot and restoring some set of banks to publicly verifiable health—can cure the financial sector as a whole.
This may seem like strong medicine. But in fact, while necessary, it is insufficient. The second problem the U.S. faces—the power of the oligarchy—is just as important as the immediate crisis of lending. And the advice from the IMF on this front would again be simple: break the oligarchy.
Oversize institutions disproportionately influence public policy; the major banks we have today draw much of their power from being too big to fail. Nationalization and re-privatization would not change that; while the replacement of the bank executives who got us into this crisis would be just and sensible, ultimately, the swapping-out of one set of powerful managers for another would change only the names of the oligarchs.
Ideally, big banks should be sold in medium-size pieces, divided regionally or by type of business. Where this proves impractical—since we'll want to sell the banks quickly—they could be sold whole, but with the requirement of being broken up within a short time. Banks that remain in private hands should also be subject to size limitations.
This may seem like a crude and arbitrary step, but it is the best way to limit the power of individual institutions in a sector that is essential to the economy as a whole. Of course, some people will complain about the "efficiency costs" of a more fragmented banking system, and these costs are real. But so are the costs when a bank that is too big to fail—a financial weapon of mass self-destruction—explodes. Anything that is too big to fail is too big to exist.
To ensure systematic bank breakup, and to prevent the eventual reemergence of dangerous behemoths, we also need to overhaul our antitrust legislation. Laws put in place more than 100 years ago to combat industrial monopolies were not designed to address the problem we now face. The problem in the financial sector today is not that a given firm might have enough market share to influence prices; it is that one firm or a small set of interconnected firms, by failing, can bring down the economy. The Obama administration's fiscal stimulus evokes FDR, but what we need to imitate here is Teddy Roosevelt's trust-busting.
Caps on executive compensation, while redolent of populism, might help restore the political balance of power and deter the emergence of a new oligarchy. Wall Street's main attraction—to the people who work there and to the government officials who were only too happy to bask in its reflected glory—has been the astounding amount of money that could be made. Limiting that money would reduce the allure of the financial sector and make it more like any other industry.
Still, outright pay caps are clumsy, especially in the long run. And most money is now made in largely unregulated private hedge funds and private-equity firms, so lowering pay would be complicated. Regulation and taxation should be part of the solution. Over time, though, the largest part may involve more transparency and competition, which would bring financial-industry fees down. To those who say this would drive financial activities to other countries, we can now safely say: fine.
Two Paths
To paraphrase Joseph Schumpeter, the early-20th-century economist, everyone has elites; the important thing is to change them from time to time. If the U.S. were just another country, coming to the IMF with hat in hand, I might be fairly optimistic about its future. Most of the emerging-market crises that I've mentioned ended relatively quickly, and gave way, for the most part, to relatively strong recoveries. But this, alas, brings us to the limit of the analogy between the U.S. and emerging markets.
Emerging-market countries have only a precarious hold on wealth, and are weaklings globally. When they get into trouble, they quite literally run out of money—or at least out of foreign currency, without which they cannot survive. They must make difficult decisions; ultimately, aggressive action is baked into the cake. But the U.S., of course, is the world's most powerful nation, rich beyond measure, and blessed with the exorbitant privilege of paying its foreign debts in its own currency, which it can print. As a result, it could very well stumble along for years—as Japan did during its lost decade—never summoning the courage to do what it needs to do, and never really recovering. A clean break with the past—involving the takeover and cleanup of major banks—hardly looks like a sure thing right now. Certainly no one at the IMF can force it.
In my view, the U.S. faces two plausible scenarios. The first involves complicated bank-by-bank deals and a continual drumbeat of (repeated) bailouts, like the ones we saw in February with Citigroup and AIG. The administration will try to muddle through, and confusion will reign.
Boris Fyodorov, the late finance minister of Russia, struggled for much of the past 20 years against oligarchs, corruption, and abuse of authority in all its forms. He liked to say that confusion and chaos were very much in the interests of the powerful—letting them take things, legally and illegally, with impunity. When inflation is high, who can say what a piece of property is really worth? When the credit system is supported by byzantine government arrangements and backroom deals, how do you know that you aren't being fleeced?
Our future could be one in which continued tumult feeds the looting of the financial system, and we talk more and more about exactly how our oligarchs became bandits and how the economy just can't seem to get into gear.
The second scenario begins more bleakly, and might end that way too. But it does provide at least some hope that we'll be shaken out of our torpor. It goes like this: the global economy continues to deteriorate, the banking system in east-central Europe collapses, and—because eastern Europe's banks are mostly owned by western European banks—justifiable fears of government insolvency spread throughout the Continent. Creditors take further hits and confidence falls further. The Asian economies that export manufactured goods are devastated, and the commodity producers in Latin America and Africa are not much better off. A dramatic worsening of the global environment forces the U.S. economy, already staggering, down onto both knees. The baseline growth rates used in the administration's current budget are increasingly seen as unrealistic, and the rosy "stress scenario" that the U.S. Treasury is currently using to evaluate banks' balance sheets becomes a source of great embarrassment.
Under this kind of pressure, and faced with the prospect of a national and global collapse, minds may become more concentrated.
The conventional wisdom among the elite is still that the current slump "cannot be as bad as the Great Depression." This view is wrong. What we face now could, in fact, be worse than the Great Depression—because the world is now so much more interconnected and because the banking sector is now so big. We face a synchronized downturn in almost all countries, a weakening of confidence among individuals and firms, and major problems for government finances. If our leadership wakes up to the potential consequences, we may yet see dramatic action on the banking system and a breaking of the old elite. Let us hope it is not then too late.
Quote from: mac on 03-06-2009, 11:54:39
Hmm, biće da sam ja gledao neki drugi Push s istim glumcima, jer mu ne bih ni tri zvezde dao. Al' dobro, ja nisam išao u te kritičarske škole. Možda je problem bio u kopiji.
Sasvim je moguće da je mene ponela emocija i da film nije toliko dobar. Prosto ponekad se desi da film ubode neke stvari po tvom ukusu i onda ga preceniš.
Quote from: crippled_avenger on 03-06-2009, 12:45:56
Quote from: mac on 03-06-2009, 11:54:39
Hmm, biće da sam ja gledao neki drugi Push s istim glumcima, jer mu ne bih ni tri zvezde dao. Al' dobro, ja nisam išao u te kritičarske škole. Možda je problem bio u kopiji.
Sasvim je moguće da je mene ponela emocija i da film nije toliko dobar. Prosto ponekad se desi da film ubode neke stvari po tvom ukusu i onda ga preceniš.
tako je.
dešava se i najboljima.
zato ja ni samom sebi ne verujem dok ne prođe neko vreme.
ali češće mi se desi da neki film precenim nego da potcenim.
obično kad gledam svoje ocene od pre 6-12 meseci revidiram ih u smislu da ponečemu oduzmem po pola ocene, vrlo retko, skoro nikad, ne dodajem.
a PUSH mi uopšte nije delovao vrednim gledanja, mada, posle dimbove dijatrib,e MOŽDA mu i poklonim bar pokušaj ako ne i celo gledanje.
Quote from: Ghoul on 03-06-2009, 15:51:33
Quote from: crippled_avenger on 03-06-2009, 12:45:56
Quote from: mac on 03-06-2009, 11:54:39
Hmm, biće da sam ja gledao neki drugi Push s istim glumcima, jer mu ne bih ni tri zvezde dao. Al' dobro, ja nisam išao u te kritičarske škole. Možda je problem bio u kopiji.
Sasvim je moguće da je mene ponela emocija i da film nije toliko dobar. Prosto ponekad se desi da film ubode neke stvari po tvom ukusu i onda ga preceniš.
tako je.
dešava se i najboljima.
zato ja ni samom sebi ne verujem dok ne prođe neko vreme.
ali češće mi se desi da neki film precenim nego da potcenim.
obično kad gledam svoje ocene od pre 6-12 meseci revidiram ih u smislu da ponečemu oduzmem po pola ocene, vrlo retko, skoro nikad, ne dodajem.
a PUSH mi uopšte nije delovao vrednim gledanja, mada, posle dimbove dijatrib,e MOŽDA mu i poklonim bar pokušaj ako ne i celo gledanje.
@Ghoul
Znaš kako, ja mislim da se filmovi snimaju kako bi se gledali jednom. To je njihova primarna funkcija. U tom smislu, ja cenim filmove koji ostavljaju dobar utisak posle prvog gledanja. Filmovi koji su groweri naravno imaju neki drugi kvalitet, ali ni filmovi koji su dobri samo čim se pogledaju nisu za potcenjivanje.
Što se PUSH tiče, nisam siguran koliko će ti se dopasti, to nije vrsta filma koju pratiš i ceniš. Mislim, on samo u nekom širem okviru ima veze sa SCANNERSom, ali u suštini to je jedna comic book priča obogaćena vibrantnošću wongkarwaijevskog Hong Konga i McGuiganovom vrlo energičnom režijom i lucidnim dizajnom. S druge strane, isto tako nije sad to neki landmark klasik koji bi uprkos tome štp tu vrstu filmova ne gledaš, trebalo da vidiš. Ovaj film je ipak više pomak u tom mulju žanra koji će pre prepoznati ljubitelji & poznavaoci.
Ja sam ga jutros ponovo pogledao, i na nivou priče sam primetio neke nove detalje (a pošto je reč o ljudima koji imaju sposobnost da manipulišu tuđim mislima, falsifikuju sećanja i sl. tu postoji nešto složenija struktura) koji mi sinoć nisu nedostajali, a danas mi čak rediteljski deluju još šmekerskije jer su potpuno ležerno ugrađeni u priču, bez nekih gromoglasnih akcenata sa kojima bi inače bili postavljeni u nekom tipičnom major filmu.
Summit sa tim B a opet theatrical žanrovskim filmovima sve više počinje da odmenjuje New Line. To je vrlo zanimljiva tendencija.
ja sam, naravno, bliži stanovištu da ono što ne vredi gledati bar dvaput, ne vredi nijednom – ali od toga često odstupam, naročito zbog horora koje ipak po dužnosti ispratim čak i onda kada mi je jasno da su osrednji, ili gore od toga, ali zbog nečeg žanrovski zanimljivi i vredni fenomenološki ili već kako; a slično važi i za poneke ne-horore za koje se ubedim da su značajni iz nekog razloga, iako privatno ne očekujem previše od njih.
na osnovu kritika, a i svoje grbe koja me retko prevari, PUSH mi deluje kao materijal za mojih **(*) tj. 3- , dakle, nešto što MOŽE ALI NE MORA, 50-50 razloga za (ne)gledanje. uostalom, ja ni JUMPERA nisam gledo, a javlja mi se da je ovo along those lines of quality.
možda se prelomim zbog dakote.
Quote from: Ghoul on 03-06-2009, 16:40:11uostalom, ja ni JUMPERA nisam gledo, a javlja mi se da je ovo along those lines of quality.
Nemoj. Nisam još pogledao Push, ali Jumper je užasan i ne zavređuje ni to jedno gledanje, ocena:
2-
Upravo tvoje poređenje sa JUMPERom pokazuje da nisi čovek za ovu vrstu filma. PUSH je znatno drugačiji i ozbiljniji film, a o veštini egzekucije na svim nivoima da i ne govorim.
molio bih da uđe u zapisnik da sam ja upoređivao svoje SLUTNJE o ta 2 filma, a nisam upoređivao FILMOVE (koje nisam ni gledao).
ako sam pogrešio u svom hunchu da je PUSH tek generic teen-oriented mild-SF programmer, i ako je PUSH značajno drugačija vrsta filma, to ću adekvatno i naglasiti u svom rivjuu kad/ako ga pogledam.
Cripp hoće da kaže da je Push vrlo-dobar-do-odličan generic teen-oriented mild-SF programmer.
Uzgred, šta je to programmer?
Quote from: macšta je to programmer?
To ti je valjda nešto između A i B muvija. Ovde izgleda više naginje ka B. Jebena reč.
programmer je repertoarski film sa vrlo jasnim fokusom i mestom u programskoj politici nekog producenta/distributera. Obično je reč o filmu čiji se parametri znaju još pre pisanja scenarija. Dakle, recimo, treba nam teen oriented mild SF jer to puštamo u proleće, tad nam je program u bioskopima tako profilisan. Otud izraz programmer.
U pricipu ta reč se najviše vezuje za dane studio-sistema kada su studiji imali specijalizovane reditelje i glumce i štancovali filmovi određene vrste, recimo warner Bros gangsterske filmove. Sad su se stvari malo promenile pa reditelji imaju više dostojanstva premda im je suština posla u mnogim slučajevima ista kao u vreme studio sistema.
Pogledao sam OSMA VRATA Nikole Tanhofera.
Nikola Tanhofer je jedan od zanimljivijih reditelja ex-SFRJ filma, reč je o vrhunskom stilisti jugoslovenskog filma sa izraženom nakolonšću ka suspense filmu i noir zahvatima.
OSMA VRATA je drama sa elementima suspense trilera smeštena u vreme okupacije i po tome je vrlo sličan Novakovićevom VETAR JE STAO PRED ZORU koji je izašao iste godine.
Ova dva filma su filmovi blizanci. Oba govore o starom profesoru zarobljenom u deliktanoj situaciji jer mu je unuka/ćerka povezana sa ilegalcima a kvislinška policija joj je na tragu.
Oba filma su stilski na vrhunskom nivou, sa ubedljivom crno-belom fotografijom, i oba donose likove harizmatičnih agenata Specijalne Policije. Kod Novakovića u toj ulozi briljira Branko Pleša, kod Tanhofera igra je Jovan Milićević, vlika noir faca našeg filma.
Tanhoferov kolaboracionista čak i ima nedićevsku retoriku, govori o napaćenoj Srbiji, redu koji mora da se uspostavi u njoj, i tome kako Srbi po okupacijom moraju da se ispomažu kako bi preživeli okupatore koji hoće da ih satru. Međutim, iz Milićevićeve glume je jasno kako je to samo jedan od pokušaja zlog kvislinga da prevari glavnog junaka.
Glavno težište filma je dilema glavnog junaka, penzionisanog peofesora peplašenog ratom ako da reaguje kada mu tokom najobičnije vožnje tramvajem, ilegalac u bekstvu odradi hand-in-hand i prosledi osetljivi dokument koji bi mogao kompromitovati celu organizaciju. Profsor ne želi da bude potkazivač ali se plaši posledica ukoliko to bude tajio pred policijom i drama kreće sartreovsko-camusovskim putem.
Ono gde je Tanhoferov film u izvesnoj prednosti u odnosu na Novakovićem jeste to što se u principu ne ulazi u odnose unutar partizanske organizacije tako da ni nema tipične naivnosti i plemenitosti partizana koja kvari ovu vrstu zaoštrene moralne drame. Novaković je pak jači u tom domenu akcije jer je njegova priča raspoređena na više lokacija dok je Tanhofer dominantno smešten u profesorov stan.
Ipak, Tanhofer donosi u film dve briljantne sekvence. Prva je potera za tramvajem koja je onako vintage chase u našoj kinematografiji a druga je suspense sitiuacija sa kolicima za bebu koja pokazuje da Tanhofer ima (odnosno da je imao) cluzotovski dar za napeto.
Te dve sekvence su antologijske. Ako tome dodamo da izuzev izvesne preterane kamernosti srdišnjeg dela, film nema većih nedostataka, mislim da su OSMA VRATA jedan od važnijih filmova o urbanim ilegalcima za vreme NOBa.
Što se istorije našeg žanrovskog filma tiče, treba naglasiti da su asistenti režije na filmu bili Miki Stamenković i Stipe Delić.
* * * / * * * *
Pogledao sam TAE-POONG Kwak Kyung-taeka, akcioni film koji je važio za najskuplji u istoriji južnokorejskog filma, sa budžetom od 15 miliona. na korejskim blagajnama je zaradio oko 25 miliona dolara što je solidan skor ali nije uspeo da postigne značajniji internacionalni uspeh, o čemu će biti reči nešto kasnije.
TAE-POONG spada u red holivudizovanih južnokorejskih akcionih filmova. Zahvaljujući visokom budžetu, on i izgleda kao vrlo solidan američki akcioni film. Južnokorejski holivudizovani žanrovski filmovi su najbolji onda kada sa većom ozbiljnošću od samog Holivuda prilaze nekoj žanrovskoj matrici koja bi tamo inače bila rutinski odrađena bez truda, novca i inspiracije. U slučaju, TE-POONGa, bave se matricom koja je možda za današnji Holivud malo prevaziđena ali kada se radila, bila je tretirano vrlo ambiciozno. U tom smislu, TAE-POONG ostavlja sličan utisak kao SHIRI ili TUBE, impresionira svojom mogućnošću falsifikovanja holivudskog ugođaja, ali ti filmovi su ipak, pre svega na nivou priče korak nazad.
Naravno, TAE-POONG je za klasu iznad prve generacije ovih epigonskih filmova kao što su bili PAHNTOM SUBMARINE i sl.
Međutim, za razliku od SHIRI i TUBE, TAE-POONG pokušava i da unese neke korejske toucheve u celu priču iako je okosnica i dalje rip-off američkog filma (PACEMAKER i THE ROCK). Korejska dopuna svemu tome je teška melodrama na korejski način kojom se objašnjava motivacija glavnog negativca. Naime, negativac je pokušao da kao dete da pobegne sa Severa na Jug, međutim diplomate Južne Koreje su ih izigrale u Pekingu, porodica je vraćena na Sever i on i sestra su jedva izbegli pokolj ali su pošli putem koji ih je koštao raznih poniženja, a nju i zdravlja.
Središnji deo filma i završnica ulaze u weepie teritoriju sa svim mogućim touchevima korejske patetike, uključujući i objektifikaciju sablasno lepe sestre na umoru u OLDBOY maniru. Posle akcione završnice, sledi još jedna deonica teške melodrame, i na neki način tu Kwak i poentira ključnu karakteristiku svog akcijaša, a to je da je reč o filmu sa jasnom političkom porukom koja ne samo da je data implicitno, već i vrlo agresivno, ne samo kroz tu gotovo incestuoznu melodramu već i kroz glavnog junaka koji shvata negativca kao svog zabludelog prijatelja (premda film suštinski ne nudi nikakav mannovski ili wooovski dualizam).
A šta je politička poenta? Pre svega, Sever je naravno mesto potpunog zla, beznađa i gladi. To je uzeto kao aksiom pa film ni ne polemiše sa tim. Zatim, Južna Koreja nije dovoljno učinila za braću sa Severa i ne sme da prestane da misli na njih-njihove muke su strašne i niko im zapravo ne može pomoći osim Juga. Film nameće da treba još agresivnije razmišljati o tome kako da im se pomogne jer administracija ponekad zaboravi na njih kako bi vodlila globalnu politiku. I konačno, treće, Amerika se peviše meša, ona jeste saveznik ali je Jug je mnogo kompetentniji da rešava svoje probleme od njih.
U principu, antiameričko raspoloženje je sasvim legitimno u južnokorejskom filmu, uostalom zar THE HOST nije jedan od simbola antiamerikanizma u recentnoj produkciji.
E sad, ono što čudi je da je TAE-POONG u jednom trenutku uzeo da distribuira DreamWorks u Americi. Ovaj film ima production values i to nije sporno, ali realno, nije reč o nekom cutting edge žanrovskom filmu koji bi bio interesantan Dream Worksu. U to vreme je bila i priča o rimejku, što je tek potpuno besmisleno, jer upravo je TAE-POONG rip-off Dream Worksovog PEACEMAKERa. :oops:
Čini mi se da iza odluke da tako ugledan distributer plasira film u Americi stoji neka vrsta lobističke priče pošto ni mnogo uspešniji & kvalitetniji korejski filmovi nisu imali tako moćnog distributera.
Film je vrlo loše prošao u Americi, zaradio je tek 100ak hiljada dolara. Kritika ga je primila dosta polovično, premda je bilo onih kojima se umereno dopao. Međutim, razlog za neuspeh je vrlo jasan, iako TAE-POONG nije dosadan, s jedne strane na nivou akcije nije naročito senzacionalan a s druge, sa tom depresivnom melodramom naprosto nije zabavan. Ljubitelji azijske akcije vole kada im je film začinjen nekom vrstom patetike i melodrame, ali ovde su ti weepie delovi malo izdvojeni iz celine, i zaista deluju nametljivo. Štaviše, neki od tih flešbekova su lako mogli biti uklonjeni.
Stoga, TAE-POONG je holivudizovani akcijaš preopterećen svojom političkom agendom. Kwak je postigao istorijski uspeh sa svojim filmom FRIENDS a posle toga je dosta lutao sa naslovima poput CHAMP i TYPHOON. Čini se da se sa novim filmom vratio u formu, ali taj još uvek nisam pogledao.
Iako TAE-POONG nije loš film, čini se da je zapadna kritika od njega ipak više očekivala.
U svakom slučaju, ukoliko se spremate da gledate ovaj film očekujte nešto kao apgrejdovanu, sentimentalniju verziju SHIRIja.
* * 1/2 / * * * *
Push je itekako vredan gledanja i preporučio bih ga svima, pa i Ghoulu, pošto mislim da film nadilazi inicijalni kocept i dotični (pod)žanr i mada nije klasik, u pitanju je odličan bioskopski film koji je pritom inteligentno i vešto napisan. Dakle, potpuna antiteza bezveznog Jumpera. U 1h i 45 minuta je uspostavljen i izuzetno živo predstavljen jedan univerzum sa svojim pravilima i junacima koji u njemu obitavaju da sam ja nakon filma imao osećaj da sam pogledao čitavu sezonu jedne serije i da jedva čekam na narednu! Ovako se pravi film koji je zaokružen kao celina, a da ujedno ostavlja prostor za nastavak. Takođe, osim naracije tokom najavne špice u toku samog filma nema previše objašnjavanja, iako se stalno uvode novi i novi detalji koji obogaćuju i komplikuju zaplet. Obrti sutakođe vrlo logični i onaj glavni me je iznenadio, mada nije u pitanju ništa preterano pametno, već sam bio dovoljno zabavljen filmom da mi nije ni padalo na pamet: "šta ako..." U tom smislu, potpuno mi je jasno zašto je film slabo prošao u bioskopima, pošto film više igra na kartu trilera i dinamike među likovima, dok je akcija gotovo sve vreme u drugom planu; dok loše kritike mogu samo da objasnim lenjošću kritičara kojima je isto tako lakše da razmišljaju po fiokama, a očito da Push nisu znali gde da utrpaju. 4
Miloshe, dobro je, taman sam pomislio da ludim. Sada sam ponovo stekao samopouzdanje...
TERMINATOR TIMELINE :D
http://www.empireonline.com/features/terminator-timeline/
Pogledao sam BRONSON Nicolasa Winding Refna.
Opus ovog reditelja je bogat i sjajnim filmovima i promašajima a BRONSON je jedan od njegovih najambicioznijih promašaja. Nije reč o promašaju koji ga degradira kao reditelja, štaviše pre bih rekao da je reč o promašaju koji ga reafirmiše kao reditelja sklonog eksperimentima, što je za svaku pohvalu, ako imamo u vidu da je vrlo lako mogao da se prepusti formulama koje su mu uspevale.
U ovom filmu, Refn pokušava da ide stazama koje su pre njega prešli Kubrick, Fassbinder i mnogi tanki pozorišni reditelji, uzima priču o prestupniku koji sebe doživljava kao umetnika i zabavljača i proučava njegovu priču.
Refn pokušava da film postavi u tri ravni, kao rekonstrukciju događaja iz Bronsonovog života, kabare u kome on priča životnu priču i okvir u kome se on direktno obraća publici. Ta rešenja već sama po sebi ističu da Refn u ovom filmu donosi nekakav rediteljski postupak, i Refn tretira taj postupak sa velikim P. Otud na svakom koraku pokušava da nam pokaže kako ovo nije običan film i kako je Postupak na delu, otud intenzivna upotreba klasične muzike a potom, i plesne elektronske muzike, bez ikakvog naročitog opravdanja pošto ukoliko je želeo da spaja sliku i zvuk u neku vrstu video rada, u tome svakako nije uspeo pošto je na nivou inscenacije BRONSON krajnje mediokritetski film, sa dosta ravnim i konvencionalnim, čak tromim kadriranjem, sporadičnim pokušajima krajnje banalne simobolike u kompoziciji kadra, ali ni u tome nije konzistentan.
Sama Bronsonova priča je po svom karakteru repetitivna, a film zbog svoje fassbinderovske stilizacije ne nudi čak ni dokumentarnu dimenziju cele priče. Događaji se ponavljaju, on divlja na prvom, drugom, trećem, četvrtom mestu, lik se ne razvija, i na kraju se sve završi tamo gde se i počelo. Bronson je bio i ostao idiot ali čak nemamo ni istorijski pregled njegovog idiotizma, koji je verovatno impresivan čim je od 34 godine robije, 30 proveo u samici, niti postoji neka iole smislena politička dimenzija priče, sukob njega sa sistemom, ili bilo šta.
Čak ni ta banalnost BRONSONa ne može da bude servirana na efektan način zbog neobično suvog rediteljskog pristupa i krajnje konvencionalne vizuelnosti koja se graniči sa arhaičnošću. BRONSON se po svojoj ispraznosti može porediti sa sličnim britanskim filmom McVICAR s tim što ovaj film Toma Clegga barem ima neke dobro režirane suspense scene kojima pokriva tu banalnost.
BRONSON se pojavljuje u trenutku kada su se jdan za drugim pojavili filmovi o Andreasu Baaderu, Jacques Mesrineu i Vladi Vailjeviću, trojici elinkvenata iz sedamdesetih koji su svaki na svoj način manipulisali medijima, ponašali se iracionalno i postali zvezde. BRONSON ne liči ni na jedan od ova tri filma po Postupku, ali je istovremeno i neuporedivo slabiji i besmisleniji od sva tri.
Tom Hardy je u glavnoj ulozi na nivou imitacije. U njegovoj bučnoj interpretaciji teško da se može govoriti o izgrađenom karakteru, on se samo transformisao u persiflažu Bronsona i to je to.
No, kako rekoh, čini mi se da Refn nije uzalud potrošio vreme snimajući ovaj film i smatram da se nije ni mnogo ponovio. Nadam se da će mu sledeći eksperiment biti uspešniji.
Pogledao sam sinoć THE MIRACLE Neil Jordana. Uprkos velikoj ljubavi prema ovom reditelju, taj konkretan naslov mi je uvek delovao prilično nezanimljivo i stalno mi je promicao. Sada sam se naterao da ga pogledam i smatram da je reč o minornom naslovu u opusu ovog velikog reditelja.
Jedina stvar koja se može izdvojiti kao značajna u ovom filmu jeste to što Neil Jordan u njemu dotiče neke od svojih opsesija koje će biti prisutne u kasnijim (ali i ranijim) filmovima, tematizaciju atmosfere džez klubova (kao u DANNY BOY), sklonost ga grotesknoj prirodi izvođačkih umetnosti i crikusa, pregnantnim ljubavnim pričama itd.
Ono što ubija ovaj film baziran na relativno interesantnoj premisi koju neću iznostiti da je ne bio spoilovao, jeste pretncioznost Jordanovog postupka u kome on pokušava da prikaže coming-of-age priču o odrastanju dvoje mladih savremenih Iraca pod uticajem francuskog Novog talasa, italijanskog neorealizma pa čak i noira. Sve te uticaje pre svega integriše u scenario i čini likove krajnje neuverljivima i antipatičnima i priča se ruši upravo pod tom pretenzijom.
Ako pored toga još imamo u vidu, da Jordan uprkos svojim pretencioznim kontinentalnim Euro uticajima, na kraju krajeva obično drži tempo holivudskog filma i da THE MIRACLE uprkos svojoj sporadičnoj ispraznosti, ima dosta pitak ritam, onda film ne uspeva da bude čak ni dosledna arty gnjavaža.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam izvanredno zanimljiv dokumentarac FRITSUD JA BLONDINIID Arbo Tammiksaara koji govori o baltičkim glumcima koji su igrali naciste u sovjetskim filmovima. Film je dostupan i pod nazivom NAZIS AND BLONDES.
Reč je o estonsko-letonskom filmu u kome je zabeležn hepening u jednom dvorcu kada su dodeljene nagrade najboljim baltičkim glumcima zapamćenim po ulogama nacista. Sama dodela je organizovana u nacističkom dekoru, sa kukastim krstovima, devojčicama u uniformama i sl. i sve je imalo jednu kemp dimenziju.
Međutim, stvar prestaje da bude kemp onda kada se ispostavi da većina baltičkih glumaca dolazi iz zemalja koje su zapravo bile na strani nacista, i da oni sami, na neki način, po svojim sećanjima iz Drugog svetskog rata, Nemce pamte u mnogo boljem svetlu nego Sovjete, da se na neki način trude da opravdaju svoj angažman u komunističkoj propagandi, i da je zapravo njihovo igranje Nemaca danas njima njima ipak više od nekog običnog posla.
Ako imamo u vidu da su mnogi ozloglašeni nacisti upravo potekli iz baltičkih država, pa uostalom i sam Rosenberg, kao i da su u tom kraju danas najaktivnije udruge veterana koji su se borili na strani nacista, cela priča sa tamošnjim glumcima koji igrajunaciste dobija još dublju ideološku dimenziju.
Na svu sreću, autori ovog filma su svesni te dublje ideološke dimnezije. Nisu do karaja sposobni da se sa njom izbore, međutim, za svaku je pohvalu to da su je sagledali kao deo teme. Kao sagovornik, paradoksalno najslabiji je ruski kritičar koji pokušava da imitira Žižeka i to radi dosta nemušto, praktično ne nudeći nikakav dublji uvid u mehaniku sovjetskog filma.
Inserti i primeri iz filmova su vrlo razmovrsni, mnogi naslovi su mi bili nepoznati, a koliko shvatam ima i nekih zanemarljive umetničke vrednosti ali u svakom slučaju podrobnije ću se raspitati o njima i videti da li se tu mogu iskopati neki izgubljeni klasici.
Ono što je meni kao buffu za partizanski film vrlo interesantno to je tema igranja nacista i kolaboracionista u okolnostima u kojima se odjednom promene okolnosti i oni koji su do juče bili negativci sada postanu neka vrsta žrtava ili čak pozitivaca. Kao što se u baltičkim epublikama, danas maltene izjdnačila uloga komunista i nacista, tako se i u ex-SFRJ promenio odnos prema četnicima, kvislinzima, ustašama itd. u tom smislu bi bilo zanimljivo napraviti neku našu varijantu ovog dokumentarnog filma o negativcima koji to više nisu.
* * * / * * * *
Pogledao sam Joheunnom nabbeunnom isanghannom Kim Ji-Woona, poznatiji pod naslovom THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD.
Poznato je da sam ja prema prethodnim Kimovim filmovima imao prilične rezerve, TALE OF TWO SISTERS mi je ostavio utisak dosta kičaste reakcije na japanske horore, a BITTERSWEET LIFE mi je bio mediokritetska, ponovo kič reinterpretacija najprežvakanijih klišea HK krimi filma.
THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD mi je u tom smislu korak napred za Kima, iz prostog razloga što se u ovom konkretnom slučaju bavi žanrom koji je legitimnije reciklirati (dočim su TALE i LIFE bili više u domenu imitacije jer nijedan od datih žanrova nije retro) a pošto mu je primarna potreba da polemiše sa špageti vesternom, dakle sa jednom aproprijacijom izvornog vesterna, ovde je reč o znatno održivijoj žanrovskoj pozajmici. Naime, kada se imitiraju konkretne miteme već poznate u žanrovskim, a u slučaju špageti vesterna i širim, okolnostima, onda je jako bitno da se film jasno pozicionira u svojim namerama. Ili se radi o rip-offu čija je ideja da se preuzme aktuelna ili uspešna žanrovska matrica i da se predstavi na novi, svežiji način koji bi bio konkurentan na žanrovskom tržištu (što je u neku ruku Kim radio sa svojim prethodnim filmovima, ali realno nije bio bolji od onih od kojih je pozajmljivao) ili se ekshumira neka poznata matrica koja se onda ili ponovo oživljava ili interpretira unekom drugom ključu. Izvorni špageti vesterni su bili exploitation koji je u pojedinim izdanjima postajkao vrhunska umetnost (naročito u radu Sergio Leonea). Kim preuzima špageti vestern kao polazište i od njega pravi film koji istovremeno želi da bude i omaž žanru ali i kurentan exploitation, i u tome uglavnom uspeva.
Leone je reditelj koji je danas mezimče čak i najpretencioznijih art reditelja. U tom smislu, Kimu nije teško da svaki njegov omaž Leoneu bude prepoznat kao hvale vredan umetnički zahvat. Ipak, isto tako, na leonoevsku konstrukciju, Kim je nadogradio odlično postavljene akcione sekvence i dinamičnu priču koji danas imaju itekakvu exploitation vrednost o čemu najbolje svedoči sjajan rezultat sa južnokorejskih blagajni. Jedina stvar koja vuče na art u filmu jeste skor koji je i najslabiji deo filma sa nekonzistentnim konceptom koji je u rasponu od nekih bregovićevskih polki, do morikoneovskih tema pa čak i hip-hop beatova, s tim što taj miks nije tako vešt kao recimo u KILL BILLu u kome je i izbor muzike umetničko delo. Izvesna ironija izražena u muzici na svu sreću uglavnom ne remeti sada već poznatu južnokorejsku pefrekciju u tehničkoj izvedbi.
Iako se ponovo radi o žanrovskoj matrici koje se Holivud ne bi latio sa ovim stepenom budžetske i zanatske ozbiljnosti, što sam već ranije pepoznao kao jednu od karakteristika južnokorejskog repertoarskog filma, u konkretnom slučaju THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD važno je napomenuti da je prošle godine baš Holivud imao jedan film sa vrlo uporedivom poetikom. To je bio četvrti INDIANA JONES, koji u poređenju sa THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD izgleda kao inferioran proizvod nastao u jednoj manje razvijenoj kinematografiji.
Po osmišljenosti pokreta kamere i montaže u akcionim scenama kao i na nivou egzekucije stuntova THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD je na vrhunskom nivou, naročito ako imamo u vidu konkretan milje u kome se sve dešava a to je Mandžurija u svojim vestern aspektima. Nekih 40ak godina posle izvornih špageti vesterna, Kim daje u tehničkom smislu ultimativnu interpretaciju te estetike.
Jedino što Kimu nedostaje u odnosu na špageti vesterne jesu američki glumci koji su obeležili ključne Leoneove naslove. Iako ni Kimovi nisu loši, on je jedan od poslednjih internacionalno afirmisanih korejskih reditelja čiji se likovi ponekad ne razlikuju, gledano iz vizure zapadnog gledaoca. Ipak, čini mi se da je to mnogo manje nego ranije.
S druge strane, to što nema američkih glumaca, u startu je onemogućilo ovaj film da bude interacionalna bioskopska senzacija kao što su bili Leoneovi vesterni. Naravno, nisu azijski glumci jedina prepreka. Kim ima odeđenu azijsku iracionalnost u ambiciji svog filma, kako u trajanju tako i u količini događaja, i čini mi se da su savremeni blokbasteri svedeniji od ovoga. Iako se ne može reći da THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD dosadan, može se konstatovati da je malo presadržajan i da su izvesni delovi mogli biti uklonjeni.
Primetna je tendencija raznih vanameričkih kinematografija u poslednje vreme da se izražavaju kroz filmove koji su pravljeni po matricama određenih vesterna. Kod nas su najbolji primeri toga DUST, ČARLSTON ZA OGNJENKU i SVETI GEORGIJE, a THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD je sjajan primer kako se to radi.
Iako se formalno reći da THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD donosi nešto novo u tehničkom i formalnom smislu (kao što se moglo reći za THE HOST), činjenica je da se jako etko viđaju akcinose sekvence realizovane sa takvom pažnjom i ambicijom, i da je Kim očigledno jedan od retkih savremenih reditelja koji akciju smatra umetničkom formom, pa za to zaslužuje sve pohvale.
* * * / * * * *
Eto sad konfuzije. Meni je ovaj zaslužio veću ocenu od Pusha.
Znaš kako, filmovi se razlikuju po svojim dometima, pretenzijama, kapacitetima, uslovima u kojima su nastali. PUSH je film koji ima znatno manju pretenziju od THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD, proporcionalno manji budžet i manju autorsku autonomiju, a čini mi se da je McGuigan napravio skladniju i kompaktniju celinu u tim uslovima. Njegov film nije savršen ali u uslovima u kojima je nastao i sa ambicijama koje je imao, nije mogao biti mnogo bolji, a još je manji prostor za napredak na planu onoga što je sam reditelj mogao da uradi.
THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD upravo ima nešto veći broj stvari u kojima je Kim mogao biti mudriji i lucidniji, nastao je u većoj slobodi i kvalitet svojih pojedinačnih segmenata nije spojio u sasvim skladnu celinu. Upravo na nivou detalja THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD je upečatljiviji od PUSH, kao i po svojoj egzotičnosti, ali filmovi imaju i neku svoju unutrašnju prirodu i smatram da je PUSH mnogo više u skladu sa svojom unutrašnjom prirodom.
U tom smislu, ono što čini ocenu jeste ispunjavanje određenih kriterijuma o okviru zadatih parametara. E sad, razumljivo je da nešto voliš manje, nešto više, pa ti se onda i čini da je to što više voliš kvalitetnije.
Sa tri godine zakašnjenja pogledao sam film WORLD TRADE CENTER Olivera Stonea. Ovaj film se davao u vreme kada sam bio u bolnici. Dok sam stao na noge, izašao je iz bioskopa. Potom sam imao neku piratsku kopiju koja je iz razumljivih razloga bila neupotrebljiva pošto se film većim delom dešava u tami. Onda mi je nestao sa radara uprkos tome što sam veliki Stoneov fan i smatram ga jednim od najvećih aktivnih američkih reditelja.
Konačno sam pogledao film i mogu reći da je WTC verovatno najbliže što je Stone prišao lošem filmu računajući i njegove početničke horore THE HAND i SEIYURE. Stone je u svojoj karijeri svakako snimao filmove koje su neki smatrali lošim ali su jako retko ti filmovi imali izražene zanatske probleme, izuzev već pomenutih THE HAND i SEIZURE. Za razliku od ova dva početniča, niskobudžetna filma, WTC nema problem na nivou puke egzekucije koliko na nivou same koncepcije.
Ideološka pregnantnost 11. septembra je nesporna, i do nje se kao predmeta analiza Stoneovog filma neumitno mora doći. Međutim, osnovni problem filma WTC je dramaturško-rediteljski.
Naime, reč je o filmu po istinitoj priči te su likovi i radnje pre svega definisani onim što se stvarno desilo. A likovi o kojima se priča su policajci se na glavu srušio WTC i oni su ostali zaglavljeni u ruševinama a drugu liniju čine likovi članova njihovih porodica.
Tu nastupaju dva problema. Prvo, zaglavljeni ljudi u ruševinama su zatočeni u tami i nepomični su. To stanje nije filmično i podesno je za neku dramu apsurda ili polemičku dramu, s tim što istinita priča ne dozvoljava beckettovski ili sartreovski dijalog. tako da su njihove diskusije predviljdive i banalne, kao i život sam. Možda bi u nekim drugim uslovima, dva junaka zaglavljena u ruševinama bili sjajna premisa. U okvirima ove istinite priče naprosto nisu.
Drugo-porodice koje čekaju ishod njihove situacije su u toliko dramatičnoj poziciji da se ona sasvim prirodno jako teško može dočarati u formi istinite priče, kroz radnje likova baziranih na stvarnim ličnostima.
Šta radi čovek u tako dramatičnoj situaciji? U principu, isto što radi i neko kome nije toliko dramatično.
Ono što je sveobuhvatan osećaj jeste da je stvarnim ličnostima koje su prošle kroz ovu životnu dramu sigurno bilo mnogo zanimljivije nego nama kao gledaocima. I to je veliki poraz za Stonea.
Ono što se u svemu ovome Stoneu ne može prebaciti jeste to da manipuliše emocijama. Iako je njegov rediteljski postupak uvek vrlo direktan i bez previše diskretnih zahvata, u ovom filmu Stone više ide linijom Gus Van Santa i gomilanja događaja koji bi valjda trebalo da ostave nekakav ukupan utisak kod gledaoca, nego što istinski vodi priču sa razvojem likova, dramskim sukobom i sl.
Ipak, što se mene tiče, ukupan utisak je da je Andrea Berloff napisao najmanje zanimljivu od svih priča koje su se desile 11. septembra. Interesantno je to da su dva filma o 11. septembru, UNITED 93 i WTC zapravo vrlo slični po tome što pokušavaju da se bez većih intervencija fokusiraju na "male priče" koje su se zbile tog dana, s tim što je Greengrassova ipak kudikamo bitnija.
U ideološkom smislu, interesantan je taj fokus na "malu priču", na stradanje pojedinaca, i kod Stonea i kod Greengrassa. Naime, obojica su poznati kao politički angažovani autori i očigledno je da su se oni našli zbunjeni 11. septemborm. s jedne strane, sve o čemu su ranije pričali se obistinilo, a s druge strane, osetili su se da su deo kolektiva koji je ušao u "pustinju realnog". osetivši potrebu da se obojica izjasne o 9/11, oni su se opredelili za "male priče"-možda ubeđeni da se "veliku priču" već ranije ispričali.
Međutim, unutar te male priče, ono na šta nisu udarili jeste upravo odgovornost malih ljudi za 9/11, i činjenica da je taj gest cena koju je Amerika morala da plati za svoju političku i ekonomsku dominaciju koja je omogućila poslove i prihode protagonistima svih tih "malih priča". Elementa krivice te vrste nema ni kod Greengraasa ni kod Stonea. Razlika je samo u tome što je Greengrass snimio dobar film a Stone nije.
* 1/2 / * * * *
The crimes of the real-life Bernard Madoff make "Wall Street's" Gordon Gekko look like a three-card Monte dealer. But Gekko would never have been perp-walked before a phalanx of New York photographers in a baseball cap and windbreaker. If anything, he would have worn a Brioni suit. And we would have loved it. Because even on Wall Street, we want our pirates to be swashbucklers.
And that's why few cold, calculating and ruthless characters have been as incongruously romantic as Gordon Gekko.
"Gekko continues to be a larger-than-life character," says director Oliver Stone, who, like Michael Douglas, will be reprising his role on the "Wall Street" sequel, "Money Never Sleeps," currently in pre-production. "Like Tony Montana, even 20 years later, I get more reactions to him than most characters in my films."
That Stone would compare Gekko to the hero of "Scarface" is not insignificant: He and co-writer Stanley Weiser created their corporate raider at the height of the go-go Reagan '80s, as a reflection of that avaricious era and its rogue's gallery of predatory financiers (Ivan Boesky, Michael Milken, Carl Icahn). Stone says people continue to describe Gekko to him in various ways: "Pathologically evil." "Heroic bandit." "Financial cowboy." All spell "outlaw," which is how Douglas played him, earning the 1987 best actor Oscar in the process.
Douglas captured the same two traits that have made villains from Iago to Michael Corleone irresistible: an outsider status imposed by birth (which he can't control), crossed with superior intellect and cunning (which he can). Gekko is supposedly a graduate of New York's City College, working in an Ivy League world; that he has gone bad is partly seen as an issue of class, which makes Americans reflexively love him.
"The consistency between Gordon Gekko and Michael Douglas was in their charisma and passion," says Stone, "except that Gekko's motives were malevolent. But both are survivors -- men who find a way to succeed, who have willed themselves to second acts in their lives.
"Here's a guy who fell from grace but never lost his ambition and voracity for success," Stone adds of Gekko. "He's a quintessentially American story. And seeing how he manages to survive in this new shark tank 22 years later is a fascinating and challenging proposition. So much has changed. Not just Gordon Gekko. The world, too."
Alex de la Iglesia, the incoming president of the Spanish Film Academy, is planning to tackle piracy and improve the quality and distribution of local film during his tenure.
Speaking exclusively to ScreenDaily, he said he wants to recover the respect for the Spanish film industry that has been hit hard by piracy and improve distribution of local titles at home and abroad.
The director of The Oxford Murders, who takes on the presidency later this month, is planning to hold discussions with distributors, exhibitors and sales agents over the next few months in a bid to help develop and promote the industry.
"We have a lot of talented directors and producers in Spain, and I want to make sure they are happy working here. Too often we see local film makers doing well and then leaving straight for Hollywood."
In terms of tackling piracy, de la Iglesia says that the industry needs to work with internet service providers to stop people accessing illegal content but that the industry also needs to find alternatives, such as simultaneous release patterns.
Speaking at the Madrid De Cine event, he also confirmed that Kiefer Sutherland will play the role of Philip Mortimer in his new English-language criminal thriller The Yellow Mark.
Sutherland and Hugh Laurie had been rumoured to take the lead roles in the $34m Spanish (Tornasol Films)- French (La Fabrique De Films) co-production, but de la Iglesia confirmed that only Sutherland has so far signed on. It will shoot later his year.
Pogledao sam I LOVE YOU, MAN Johna Hamburga, čoveka koji je poznat kao scenarista filma MEET THE PARENTS i reditelj solidne komedije sa Ben Stillerom ALONG CAME POLLY.
Kao i uvek kad je Hamburg umešan reč je o high concept romantičnoj komediji. U ovom konkretnom slučaju reč je o čoveku koji je oduvek lepo komunicirao sa ženama ali nije imao puno bliskih muških prijatelja. Kako bi to prevazišao, on kreće da traži novog čoveka za ulogu najboljeg prijatelja i kada ga nađe oni postaju najbolji prijatelji ali to prijateljstvo počinje da ugrožava njegovu bsprekornu vezu sa verenicom.
Moram priznati da sam za vreme ovog filma bio malo dekoncentrisan, tome su doprineli neki događajii neposredno pre projekcije, a i sama sala bioskopa Kolosej u kojoj se čuo ton TERMINATOR SALVATIONa iz susedne sale kao i vrlo bučan klima uređaj. Iako sam odrastao gledajući filmove u groznim bioskopima i uopšte nemam fetiš za te nove fensi bioskope, ukoliko neko insistira na tome da je napravio jako kvalitetan bioskop onda bi bilo lepo da on zaista bude takav. Projekcija dakle nije uspela da me fokusira na film, tako da mi je utisak o filmu I LOVE YOU, MAN to da je smešan, ali nekako i tanak na nivou onog nekog suštinskog katarzičnog dejstva koje savremene komedije obično nose.
Naime, nove komedije koje stižu u Holivuda su upravo i potentne zbog tog nekog terapeutskog dejstva koje imaju i koje je smešteno ispod gegova. Ovaj film pak je smešan ali je u suštini prazan čemo doprinose i vrlo bledi glumci u glavnim ulogama.
Paul Rudd i Jason Segel su ipak drugopozivci iz sveta Judd Apatowa i sa njihovim likovima uvek imam problem u tome što me ne zanimaju i ne navijam za njih, iako to priča traži od mene. Kao i FORGETTING SARAH MARSHALL (Segelov vehicle) koji je kudikamo čak i bogatili u tom suštinskom smislu, ili ROLE MODELS (Ruddov vehicle), i I LOVE YOU ostaje na pola puta.
Štaviše, čini mi se da je ovo film koji bi tu željenu dubinu svakako dobio da je njemu zaigrao Jim Carrey jedan od najvećih shrinkova savremene američke komedije.
Uostalom, i sam Hamburg je svoju reputaciju igradio radeći sa Stillerom, jednom nadmoćnom glumačkom zvezdom.
Na svu sreću taj nedostatak produbljenosti verovatno neće smetati publici koja nema prevelika umetnička očekivanja od bioskopske komedije, o čemu svedoče i solidan box office i solidne američke kritike ovog filma.
* * 1/2 / * * * *
http://www.theonion.com/content/opinion/but_if_we_started_dating_it?utm_source=most_pop_pop
Quote from: crippled_avenger on 10-06-2009, 12:26:42Alex de la Iglesia, the incoming president of the Spanish Film Academy, is planning to tackle piracy and improve the quality and distribution of local film during his tenure.
Alex da la Iglesia je PREDSEDNIK
IČEGA?!
Pa to je fenomenalno! :|
Od njega sam gledao samo Acción mutante, El día de la Bestia i Perdita Durango i svime sam bio oduševljen! :D
Video sam da je posle radio manje sektaške filmove, al da postao prez, pa to je krajnje zabavna činjenica :)
DEPS Antuna Vrdoljaka je nastao u periodu kada su se Dragan Nikolić i Bekim Fehmiui još uvek nadmetali za poziciju najvećeg badassa u jugoslovenskoj kinematografiji.
U ovom filmu Bekim igra hrvatskog delinkventa koji je kroz vezu sa pohotnom Srpkinjom (igra je Milena Dravić) kojoj čak nije strana ni prodaja ljubavi bacio rukavicu na koju će 15 godina kasnije Gaga Nikolić odgovoriti scenom sa pohotnom autostoperkom iz MONCE. :D Film prati priču naslovnog junaka, delinkventa čiji je otac bio politički obeležen a majka mu je bila prostitutka (takođe je igra Milena Dravić) i njegov mentalni dvoboj sa inspektorom (igra ga Fabijan Šovagović) koji želi da ga smesti iza rešetaka.
U stilskom smislu, Vrdoljak je vrlo konfuzan u tretmanu ove priče. Naime, u filmu se smenjuju pristupi filmskom prizoru, kako na nivou mizanscena tako i ritma. Pojedine reminiscencije traju kratko a neke se protežu na maltene trećinu filma i na kraju se gubi jasna ideja o čemu ovaj film zapravo govori. Da li je to biografija jednog prestupnika, priča o potrazi jednog marginalca za ljubavlju ili žestoka psihoanalitička provokacija ako imamo u vidu njegovu ljubavnu priču sa ženom koju igra ista glumica kao i njegovu majku.
Očigledno je Vrdoljak upao u jednu od čestih klopki koje su čekale naše reditelje tog vremena a to je želja da krenu iz žanra i obuhvate sve moguće aspekte a na kraju su završavali ne obradivši nijedan.
U konkretnom slučaju DEPSa, film je i najzanimljiviji zbog ljubavne priče između muškarca i žene koja deli istu profesiju i lik kao i njegova majka. Ako imamo u vidu edipalnu dimenziju majčinog bavljenja kurvanjem, onda to svemu daje vrlo interesantnu dimenziju koje je Vrdoljak morao biti svestan.
Šta je onda problem u tom veoma zanimljivom domenu? Hm, pa problem je u tome što ishodište te priče ljubavi sa majkom/devojkom ne proističe iz njihovog fatalnog odnosa nego se priča završi iz spoja kriminalno-socijalnog motiva koji je vezan za Depsovo bavljenje kriminalom.
Kao što znamo još od James Cagneya i WHITE HEAT, poznati su primeri snažne edipalne vezanosti lika gangstera za majku. U tom smislu DEPS nije izuzetak niti novina, osim u jugoslovenskim okvirima. Međutim, isto tako, u fikcionalnim filmovima o usponu i padu gangstera obično ulazak žene u život glavnog junaka dovodi do njegovog sloma ili krize.
I na Depsa utiče žena, i to prilično blagotvorno, ali teško je reći da njen ulazak u njegov život ima ikakav uticaj na rasplet ove priče.
Vrdoljak je u ovom periodu već bio označen kao nepodoban zbog svog nacionalizma i povezanosti sa "proljećem". Film se završava optimistično zahvaljujući tome što Deps i njegova izabranica odlaze iz zemlje. Vrdoljak se u filmu bavi čitavom serijom likova i nekima koji su nebitni za priču daje značajnu ulogu i vreme čime potpuno razbija ionako labavu formu. ono što su tisci iz te priče je da socijalistički Zagreb trune, vladaju malograđanština, lažni moral, prostitucija, ljudi su spremni za okretanje vidžilantizmu (jedan od junaka koji čekaju na isleđivanje sa Depsom je vigilante koji se preoblači u kauboja) i društvo je generalno nespremno da rehabilituje gubitnike i odbačene svake vrste. Politička nepodobnost Depsovog oca sasvim sigurno nije slučajan motiv, na njoj se ne insistira ali ne može se reći da je sasvim nevažna.
Relja Bašić je takođe interesantan u psihoanalitičkom smislu. On naime predstavlja sve ono što Deps prezire, grotesknog alkoholičara, uličnog filozofa, džeparoša i skitnicu. Međutim, ono što je jedina transformacija Depsa kroz film jeste to što on u finišu filma shvati da je njegova budućnost da se jednog dana pretvori u lik Relje Bašića i to saznanje ga prelomi da krene drugim putem.
DEPS je film pun vrlo zanimljivih elemenata. Izuzev deonica u kojima Milena Dravić groteskno našminkana igra Depsovu majku gluma je solidna. Vrdoljakovi dijalozi su pretenciozni i često prekomplikovani ali Bekim i Milena uglavnom uspevaju da ih savladaju, kao i Fabijan, koji je uostalom dobar špreher, to se zna.
Bekim i Milena uspevaju da stvore utisak o ubedljivom odnosu iako taj odnos suštinski nije produbljen. Ipak, njih dvoje su dovoljno harizmatični glumci da ga učine ubedljivim i da izazovu emociju u gledaocu.
Bekim luči coolness u ulozi Depsa i šteta je što nije imao više uloga na ovoj tough guy/krimos liniji, jer definitivno ima sjajan attitude i izdvaja se sa svojim izuzetnim izgledom
U svakom slučaju, izuzev ljudi koje zanimaju curio naslovi ili neki od motiva koje sam naveo, DEPS svakako nije film koji bi trebalo da reprizira šira publika.
* * / * * * *
Koga zanima jedan pretenciozan članak o jugonostalgiji, evo...
http://www.kvartmagazin.rs/active/sr-latin/home/clanak/_params/kv_clk_id/2352.html
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fz.about.com%2Fd%2Fmovies%2F1%2F0%2FJ%2FY%2FT%2Fthehangoverbabyposter.jpg&hash=5f8e37208fbe34eadc83cc0f581c3d3db32f8ad6)
Volim kada me neki film opovrgne u crnim slutnjama. Od filma HITNA POMOĆ sam očekivao da će biti strahota, da će biti jedan od onih filmova koji će probuditi sakrivenog pisca saopštenja Hezbolaha i poslati me na jednu sesiju suicidalnog blogovanja, što su donekle potrkepljivale i najave sa nekih internih projekcija.
I onda kada sam pogledao film, ne mogu reći da mi je dobar, ne mogu reći da mi se dopao, niti da bih ga opet pogledao, ali svakako bih rekao da je ovo legitiman vid problematičnog filma.
Kada sam izašao sa projekcije, sreo sam Purišu Đorđevića koji je potpuno otkinuo na film i bio iz fazona da je ovo najbolji film u poslednjih nekoliko godina. Purišine filmove ja teško i da mogu da gledam, ali ne mogu da kažem da nemam nikakvo poštovanje za stvari koje je radio niti da sporim da je to nekada & nekome imalo smisla. Isto tako potpuno mogu da poštujem njegov stav i da ga smatram nekom vrste potvrde utiska koji sam ja izneo sa ovog filma.
Naime, HITNA POMOĆ je pre svega film koji u sebi sadrži nešto što se inače u filmovima podrazumeva a to je da postoji neka vrsta kadriranja, u smislu da događaj nije samo zabeležen nego i da se vodilo računa o tome gde stoji kamera i odakle snima koju situaciju. Imajte na umu, ne kažem da je HITNA POMOĆ vizuelni spektakl, daleko od toga, ali jeste film u kome reditelj pokušava da bude pismen, da snima neke kadrove koji su konsekventni i čine neku celinu ne samo pukkim smenjivanjem planova, nego i nekim pomeranjima u odnosu na ugao snimanja. Kao što rekoh to VEĆINA NORMALNIH filmova ima, i teško da će to iko ko nije duboko zagazio u mulj srpskog filma primetiti, ali oni koji malo pšromišljaju film svakako hoće.
Gornja konstatacija je naravno tužna, jer ni u jednoj normalnoj kinematografiji HITNA POMOĆ ne bi bila posmatrana kao film bilo kakve vizuelnosti, ali mi smo spali na to da je već pismen film apsolutni izuzetak.
Zatim, priča. Film se negde od polovine potpuno raspada u paramparčad. Iako ne dolazi do potpunog gubitka uverljivosti filmskog prizora kao kod Puriše, kapiram da je Puriša digovao ou drugu polovinu. Međutim, prva polovina je sasvim cool i donosi neke ingeniozne scene i neke vrlo kompetentne delove.
Ingeniozne deonice su u segmentu u kome se osuđuje NGO sektor kroz reinterpretaciju čuvenog događaja sa edukatorom maslačkom i onim seks skandalom koji se desio u NGO kampu. Kod Radovanovića postoji čitav plotline o tome koji je užasno zanimljiv, na neki način čak i kinky te verujem da će oni koji uživati u objektifikovanju dečjih tela u ovome naročito uživati. Agenda osude NGO sektor anije kao u MILOŠU BRANKOVIĆU gde je to srovedeno dosta direktno i agresivno, koz stilizovane likove zlih NGO lezbijki, dočim je kod Radovanovića to dosta ozbiljnije i smešteno je u jedan širi politički plot u kome sam se moram priznati i ja izgubio.
Naime, Radovanović ubacuje dosta dokumentarnog materijala u film. Priča počinje pred 5. oktobar i privodi se kraju recimo 2005. godine. U toj priči, gledamo slom Miloševićevog režima oličen kroz potpunu agoniju starih prvoboraca i odmazdu prema voditeljki RTSa iz Miloševićevog doba, gde nekako s jedna strane, radovanović prikazuje da je režim bio truo ali s druge strane ne uživa u tim scenama odmazde, štaviše, meni te scene odmazde ni ne liče na nešto što se dešavalo. Ovde recimo ima scena šišanja deteta. Koliko se sećam nekom SPSovcu jeste bilo ošišano dete, da li Bojiću ili tako nekom, ali kada se to prikaže u filmu izdvojeno onda se stvori utisak da je to generalna sudbina Miloševićevih ljudi.
U dokumentanim snimcima koji su uneti prati se dosta i Điniđićev rad u tranzicionoj Srbiji, njegova smrt je bitan plot point u jednom trenutku. S jedne strane, količina Đinđićevih dokumentrnih snimaka zaista može zasmetatai svakom koji nije poštovalac, ali s druge strane, Radovanović u istom tom delu filma pokazuje jedan sunovrat u Srbiji, NGO koje vršljaju sa nekim besmislenim pa čak i perverznim programima, prikazuje sudbinu dvojice dečaka izbeglih sa Kosova kojima su tamo ubijeni roditelji,. i na kraju ja zaista ne znam da li je to unošenje Đinđićevih snimaka neka prođinđićevska ili antiđinđićevska agenda.
Iako se film toliko do detalja bavi politikom da se definitvno može okarakterisati kao politički film, mislim da mu je politička agenda konfuzna, što je možda i u redu jer su razna čitanja moguća. Međutim, ako je žleo neko jedno konkretno čitanje, Radovanović onda nije uspeo.
Glumci su ujednačeni. Nema tu sad nekih izvanrednih uloga niti odskakanja od nekog nivoa koji je ranije uspostavljen kod tih glumaca. Deca su sporadično solidno, a nekada malo poziraju, no to je rizik sa kojim se mora računati. Drago mi je da je Tanasije Uzunović ostvario još jednu vrlo solidnu ulogu i da ima neku vrstu comebacka. On je sjajna filmska pojava, kao uostalom i Miki Krstović i što se mne tiče on je sledeći za resurrection!
HITNA POMOĆ u krajnjem zbiru nije sad neki naročito značajan art house film, ali za razliku od arhaičnih i prizemnih gluposti poput TURNEJE koje su art samo zato jer su suviše nevešta za mejnstrim, HITNA POMOĆ jeste kakav takav art house, ili kako bi to naši neuki novinari rekli "autorski film". To što meni takav film može da prija samo ako je jako kvalitetan, to je moj problem, ali ovo jeste ta vrsta filma, i mislim da će imati svoju publiku, mahom na festivalima, na kojima neće imati neki značajan uspeh, ali će biti isto ono što je i 40% filmova na FESTu a to je neki osrednji domet.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg37.imageshack.us%2Fimg37%2F2904%2Fmangup.th.jpg&hash=0a56df055786536bf8406a04acc5d0370a560154) (http://img37.imageshack.us/i/mangup.jpg/)
If you listen to Warner Bros' version of the back story behind The Hangover, this weekend's #1 film and the third highest R-rated comedy opening, it sounds so very simple like a class in Hit Moviemaking 101. (And I'm assured the total pay of all three lead actors doesn't even add up to the perk package that Will Ferrell had on Land of The Lost.) So Hangover spec script is penned by the screenwriting team of Jon Lucas and Scott Moore and gets to director Todd Phillips, who reads the screenplay and loves it and has a deal at the studio. BenderSpink's Chris Bender then approaches Warner Bros SVP of production Greg Silverman with the script and director already in place. Jeff Robinov, who has been/is a fan of Phillips, makes the deal. "It was one of those things that simply came together -- a script, a director, and all the ducks were in a row," a WB source tells me.
Oh really? Well, here's what I first thought was the full and complete story of how The Hangover got made. (And why wasn't any of the following mentioned in Sunday's New York Times story about New Line and Warner Bros?? Now people are coming out of the woodwork to tell me there's still more missing info. I'll keep updating. But, for now, here's what I know:
It all started with Chris Bender who heard the story of how his Hollywood friend went mysteriously missing from his bachelor party in Las Vegas. The pal (photo, right) was film producer Tripp Vinson (The Guardian, The Number 23, and now the Red Dawn remake) who in 2002 was engaged to marry Endeavor motion picture lit agent Adriana Alberghetti. Like always happens, the real facts don't quite match up with the movie. There was no wedding scheduled that same weekend. Instead, the bachelor party was held months earlier. It consisted of 30 guys booked into the Hard Rock Hotel for a wild night of partying at a succession of Vegas restaurants, clubs and strip joints.
"I remember being a drunken fool, as you're supposed to do at your bachelor party, and having a really good time with all my friends," Vinson told me. "But then I remember being a mess. And when people are fucked up, crazy shit happens." That's when Tripp went missing from his bash. Even now, all Vinson knows is, "I got separated from my friends, and I blacked out. And when I was revived, I was in a strip club being threatened with a very, very large bill I was supposed to pay. It was not a fun experience at the time, but it made for a funny story."
Bender thought it would make a great movie. So he kicked the idea around with the Four Christmases writing team of Lucas and Moore who had a good working relationship with New Line. So did Bender who produced both New Line pics Monster-In-Law and Just Friends, on which the writing pair did some uncredited work. It turned out that New Line really wanted a Bachelor Party-set-in-Las Vegas movie, and SVP/COO Richard Brener wanted to buy the pitch for $750,000. Everyone was excited -- but then New Line boss Bob Shaye threw up a roadblock: he said he'd only buy it if the movie could be called, What Happens In Vegas. But the phrase that relaunched Sin City proved a nightmare to purchase since so many people claimed to have come up with it. When New Line couldn't clear the title, Shaye didn't buy the film. (In 2008, 20th Century Fox used that title. Clearly, it had better lawyers.)
The writers went off and wrote. But by then they wanted a huge raise for the project. New Line passed at that price (as did every other studio) -- especially with 2 other bachelor party movies being fast-tracked at Universal. So then the writers and BenderSpink decided to spec it out with the understanding that New Line would get first crack. But when the spec was finished, CAA agent Gregory McKnight attached Old School director Todd Phillips to the project and slipped it to Warner Bros because Phillips had a first-look deal there. At the time, Phillips' star wasn't very high: he'd stumbled with Starsky & Hutch at Warner Bros, and been replaced as the director of Borat. But Warner Bros nonetheless bought the spec script pre-emptively. (My sources claim McKnight sold the script without Bender. And it was only after Bender showed WB lawyers his email exchanges with Lucas-Moore that the studio finally agreed he'd helped develop the concept.)
Then again, back in 2003, the same Greg Silverman bought a pitch from Mark Perez for The Afterparty, in which a young man enjoys his Las Vegas bachelor party so much he can't remember anything about it. Then, as he and his fiancee make last-minute preparations for their big day, the strange characters he befriended during his lost weekend -- including a chicken and a tiger -- begin to make surprise appearances. Silverman was to oversee the project. Jamie Kennedy was attached.
Meanwhile, under Silverman's supervision, Phillips and Jeremy Gerelick (The Break Up) did a rewrite described to me as vast of The Hangover inserting the the baby, the tiger, Mike Tyson, the gangster, the cop car, and more. (Some say the duo was "robbed" of a credit by the WGA arbitration.) Bender after his armtwisting got a fee and an executive producer credit as a "make-good". New Line was left holding its dick. And now Phillips has the sequel underway.
As for Tripp Vinson, he wasn't involved with the movie at all. "I wasn't even aware of it. Once the spec went out, I became aware of it. I know they embellished the story." Nor did Warner Bros buy his life rights: he laughed when I told him a good lawyer could secure a trust fund for his kid. As for Chris Bender, this is the 3rd time he's taken a real-life Hollywood producer's life story and put it on the big screen. You may already know this, but Chris Bender claims American Pie is based on his own high school experiences (Jason Biggs plays Bender), and that's why Bender received a co-producer credit on the pic. (However, others maintain that American Pie was based on the life of Adam Herz, the writer. The original title was East Great Falls High, which was the high school Herz went to. Bender helped Herz develop it.) And Just Friends also was supposedly based on Bender's life and he got a producer credit on that, too.
Meanwhile, Warner Bros studio chairman Alan Horn is still trying to claim to the Los Angeles Times that all the credit for this movie goes to his studio, and to his little-liked No. 2, Warner Bros. Pictures Group President Jeff Robinov. "It was Jeff and his troops who got Todd Phillips involved [No, that was CAA], allowed the movie to be R-rated [It was always R-rated], and let Todd make the movie he wanted to make [Because Robinov can't do comedy to save his life, and at best it was exec Greg Silverman.] He clearly knew what he was doing." Statements like this prove the old adage that you always know a mogul's lying because his lips are moving.
Pogledao sam THE GREAT BUCK HOWARD Sean McGinlyja i neobično uživao. Reč je o jednom vrlo nepretencioznom filmu koji bi inače bio major release ali je verovatno zbog indie-friendly podele procenjeno da će bolje proći ako krene kroz indie circuit.
Nisam siguran koliko ovaj film suštinski ima indie atributa jer je reč o maestralno realizovanoj oldfashioned holivudskoj priči iz showbiz miljea i jedina stvar koja bi se mogla izdvojiti kao indie jeste atmosfera na tragu David Mameta i njegovih ranijih filigranskih tekstova kao što je recimo bio WATER ENGINE. Drugi nslov koji mi pada na pamet je THAT THING YOU DO! Toma Hanksa.
Tom Hanks je dosta prirodna referenca pošto je THE GREAT BUCK HOWARD njegova produkcija a on igra i oca glavnog junaka kog inače glumi njegov sin Colin Hanks. Ja sam već poznat po tome što izuzetno cenim Hanksov producentski i rediteljski rad i THE GREAT BUCK HOWARD je tipičan primer toga.
Već od sjajne špice, Sean McGinly pokazuje da nas čeka classy ride. Potom maestralno vodi jednostavnu i nepretencioznu priču o momku koji se oseća otuđeno na koledžu i ne raduje se studijama prava a onda odluči da okrene novi list i postane asistent poznatog ali ocvalog mađioničara.
John Malkovich i njegov upečatljivi izraz deluju sasvim ubedljivo u naslovnoj ulozi Great Buck Howada. Ovo je idealna rola za glumca koji je odavno počo da prerasta svoje likove i svoje deonice pretvorio u sopstveni show - iz prostog razloga što je reč o junaku kome je show popio život. Colin Hanks je u starmaking ulozi zbunjenog momka i posle ovog filma svakako zaslužuje pažnju. Mametovski i u krajnjoj liniji mađioničarski kredibilitet donosi Ricky Jay.
Sean McGinly i Tak Fujimoto su u vizuelnom smislu sjajno koncipirali film. Kadriranje i fotografija u sprezi sa kostimom i scenografijom čine da film bude potpuno temporalno izmešten. Naime, film se dešava sada ali cela atmosfera je retro u skladu sa životnom pričom naslovnog junaka koji je realno čovek prošlog vremena i funkcioniše u ambijentima čije je vreme prošlo.
Izvesna sentimentalna i feelgood nota u spoju sa tradicionalističkim optimizmom starog Holivuda ume da učini ovaj film deplasiranim ovog trenutka. Međutim, svi ti elementi su vrlo vešto realizovani i čini mi se da je ovo film odlično odmerenih i potpuno ispunjenih ambicija i potencijala, tako da ima svoje mesto.
Posle ovog naslova, Sean McGinly i Colin Hanks se svakako nameću kao tipovi koje treba pratiti.
* * * * / * * * *
Dosad se nije dogodilo da željno iščekujem da vidim jednu komediju, ali eto, šta ću, padam na hajp. The Hangover me privlači na nekoliko planova. Prvo, Hengover je demon sa kojim žestoko ratujem već drugu deceniju. Drugo, režirao je Tod Filips, autor dokumentrca o Dži Dži Alinu. Treće, Tod i ja delimo rođendan (kao i Nikol Debur). Četvrto, ta priča... hm... obećava.
Pogledao sam DACHIMAWA LEE Seong-wan Ryooa. Od Ryooa sam prethodno gledao ARAHAN i taj film mi je bio simpatičan, čak razmišljam da ga ponovo repriziram, premda nije bio ujednačen.
DACHIMAWA LEE je Bond-spoof. Lokalni Bond-spoofovi generalno imaju tendenciju da internacionalno prepoznatljive miteme Bond-filmova spoje sa lokalnim temama, i u tome je njihova suština. Lokalni Bond-spoofovi pre svega oslonac grade na spoju visokostilizovanih Bond okolnosti sa lokalnom bizarnošću. U tom smislu, bilo mi je dosta teško da ispratim sve slojeve filma DACHIMAWA LEE jer sam siguran da je obilovao lokalnim referencama i etničkim stereotipima (Kinezi, Japanci) koje ja nisam mogao da razumem. Sasvim je moguće, dakle, da je ovaj film mnogo efektniji Korejancima nego što je bio meni.
S druge strane, kad je reč o tehničkoj egzekuciji, DACHIMAWA LEE nimalo nije ispušten kao što se čsto dešava komedijama. U tehničkom smislu, reč je o ozbiljnom repertoarskom filmu koji se može meriti sa sličnim spy spoofovima sa drugih tržišta kao što su AUSTIN POWERS ili OSS 117.
U nekim kritikama sam video da DACHIMAWA LEE referiše i na neki podžanr korejskih akcionih filmova iz sedamdesetih. Sa tim arhaičnim pravcem nisam upoznat. Možda je to pitanje za Shoza.
Upravo zato, mislim da su me nepoznavanje korejskog mentaliteta i izvesnih tradicija tamošnjeg filma u priličnoj meri hendikepirali u razumevanju ovog inače vrlo pristojnog naslova.
* * 1/2 / * * * *
Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam STRANDVASKAREN Mikaela Hafstroma. ONDSKAN sam gledao još u ono vreme kad se pojavio na VHSu, a ovaj sam propustio kad je bio kod nas u bioskopima, čini mi se u Domu Omladine.
Nije ni čudo da je Hafstrom završio u Holivudu pošto je već u ovom filmu u pojedinim deonicama pokazao da je profi vrhunske klase. Završne deonice na jezeru su apsolutno na holivudskom nivou a i čitav tok filma pre toga je vrlo glossy.
Što se samog vođenja priče tiče, STRANDVASKAREN je vrlo konfuzan film koji nije dovoljno ekspresivan na nivou horora da bi istrpeo toliku količinu nejasnoća i dramaturških rupa. Ovo je vrsta filma koja upravo zbog svoje holivudske mejnstrim fakture treba da bude jasan, ili da na drugi način zasluži pravo na aljkavu dramaturgiju.
Međutim, na mikro planu, Hafstrom manje-više dobro vlada materijom. Koliko god film bio šupalj kao celina, on je uspeo da osmisli nekoliko vrlo kvalitetnih scena koje po svojoj egzekuciji vrlo dobro spajaju tekovine glossy komercijalnog i upmarket art filma u pojedinim delovima.
Ne samo da scenaristički problemi čine da na kraju priča filma teško koga može zadovoljiti već i tokom samog dešavanja, čini se da je ono formalno moglo biti postavljeno na veštiji način. Ipak, STRANDVASKAREN zbog ukupne zanatske solidnosti stoji kao solidan primer skandinavskog repertoarskog horora sa internacionalnom ambicijom.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fblogs.indystar.com%2Fvarvelblog%2F07062006.jpg&hash=e2f48adf350786aaa2e13bab82cca9af06c0848c)
Pogledao sam THE HANGOVER Todda Phillipsa.
Do believe the hype. Odavno Holivud nije isporučio ovakvu raspojasanu buddy komediju, koja zaista uživa u svom R-rejtingu, i još važnije tretira svoju priču ozbiljno u svakom smislu. Pored sjajnih glumaca, duhovitog scenarija i svega što je potrebno za uspešnu komediju, poseban adut filma je to što ga Phillips ne ispušta u rediteljskom smislu kao što bi bilo tipično za komediju. Ovo nije komedija sa nekom flah scenografijom, kadriranjem koje se svodi na beleženje dešavanja i sl. Ne, ovo je film koji je slikan i dizajniran kao najozbiljnija priča i u tom smislu, THE HANGOVER u startu odaje utisak classy projekta. Na svu sreću takvih filmova je sve više i čini se da R-rated komedija posle WEDDING CRASHERSa dobija sve zanimljivije reditelje.
Film je strukturiran kao triler o amneziji i osnovni kvalitet scenarija je u tome što bi film verovatno bio interesantan čak i da nije smešan, što je najveći kompliment za savremenu komediju. Priča se stalno razvija, otkrivaju se novi detalji, i u u sklopu sa kako već rekoh ozbiljnom inscenacijom THE HANGOVER povremeno zaliči na ultrabizaran triler.
Što se humora tiče, ne samo da je iznenađujuće ekstreman, i to ne samo u smislu gross outa, nego generalno, da sam zaista u nekoliko navrata hteo da se zacenim od smeha. Svakako ću ovaj film pogledati opet baš zbog toga. Na svu sreću, ekstremnost humora ne kvari komunikaciju gledalaca sa likovima.
Prethodni klasik na ovu temu je VERY BAD THINGS Petera Berga, film koji neizmerno volim, i THE HANGOVER mu se pridružuje u toj liniji momačkih filmova. Ono što je razlika između VERY BAD THINGS i THE HANGOVER je što je VERY BAD THINGS crna komedija koja je krajnje over the top. THE HANGOVER ima over the top momenata, ali svako ko se ikada napio na nekom mestu daleko od kuće, imao amnezije posle određenih pijanstava ili imao problem sa agresivnim albanskim pimpom na Kritu, dok gleda ovaj film oseća kako to sve uopšte nije daleko od istine. I smatram da je to dodatni kvalitet THE HANGOVERa.
Što se Bradley Coopera tiče, ovo je starmaking uloga ali on je već bio na putu da bude zvezda. Ipak, pored njega veliku korist od ovog filma imaće Ed Helms i Zach Galifianakis koji će zahvaljujući njemu dobiti zasluženo mesto kao komičari koji su raspoloženi da eksperimentišu. Osnovna razlika između THE HANGOVER i WEDDING CRASHERS je upravo u konceptu glmačke podele. Naime, CRASHERS insistira na zvezdama i njihovom magnetizmu, baziran je oko njihovog izvarednog šarma i figura koje besprekorno ivode, dok je THE HANGOVER kao horor u kome igraju nepoznati glumci i sve je mnogo nepredvidljivije u njihovoj igri.
Kao veliki fan Todda Phillipsa, oduvek sam znao da je on istinski autor, i drago mi je da se ta klasa više u odnosu na ostale pokazala sada i na blagajnama i da se u potpunosti vratio u igru posle neuspeha filma SCHOOL FOR SCOUNDRELS. Štaviše, THE HANGOVER je postao pravi fenomen, ne samo zbog svog skora nego i zbog slobode koju je Todd izborio tako da se nadam da će sada nastaviti da radi interesantne projekte.
U svakom slučaju, jasno je da je THE HANGOVER the komedija ove godine, sa punim pravom.
* * * 1/2 / * * * *
Mene postavka filma podseća na The Night Before sa Kianu Rivsom.
Quote from: mac on 18-06-2009, 11:24:26Mene postavka filma podseća na The Night Before sa Kianu Rivsom.
The Night Before je sjajan film!
Sto mu vampira, i ja volim taj film, ali sam se stidio da priznam! :!:
Pogledao sam GP-506 Su-Chang Konga.
Slutim da će Zekin upcumming projekat NEPRIJATELJ biti nešto na ovoj liniji, doduše sa manje protagonista. U svakom slučaju mislim da mu može biti zanimljivo da pogleda ovaj film.
GP-506 ima dosta dobrih stvari i tri problema koja ga degradiraju kao celinu. Pre svega, mešavina prospektivnog i retrospektivnog izlaganja priče čini da film ide dosta ravno i da se nijedna od priča, ni ova sadašnja ni ona prošla ne razviju u potpunosti, i to ne u smislu samog sklopa događaja već pre svega na nivou intenziteta i narativnog zamajca. Dakle GP-506 je prilično ravan.
Sama premisa nije najoriginalnija. U suštini, iako film nema originalnost, dragoceno je barem to što nije reč o priči koja je već milijardu puta snimljena i obesmišljena, odnosno s jedne strane to je večiti motiv horor filma koji se uvek da reintrerpretirati, a s druge strane iako Kong ne daje sad neku najsvežiju interpretaciju, njegov put kojim ide je solidno realizovan.
Treći problem je vojnički milje koji dovodi do toga da nama Korejanci vrlo slično izgledaju i nastupa konfuzija kada krenu da se smenjuju sadašnjost i flešbekovi, iako moram priznati da te smene same po sebi nisu rđavo postavljene. U tom smislu, čudno je da Kong nije više poveo računa o izvoznim kapacitetima filma pošto barem Korejanci u poslednje vreme nastoje da kastuju različite ljude, farbaju ih u plavo i sl. Doduše, vojnički milje onemogućuje te modne detalje. Čini mi se da je samo pojedine likove baš kroz kostim Kong označavao, ali to nepažljivom i nestrpljivom gledaocu nije dovoljno. Stoga, pvaj problem je najpre primedba subjektivnog zapadnog gledaoca.
Sve ostalo u filmu je na prilično dobrom nivou i zaista je reč o jpš jednoj classy korejskoj produkciji. GP-506 mi je pored očiglednih referenci kao što su THING, INVASION OF THE BODY SNATCHERS i sl. podsetio i na McTiernanov BASIC pre svega po strukturi. i upravo bi Kong najviše mogao da nauči od McTa kako se gradi dimanika u filmu ove vrste, naročito jer je GP-506 čak i sadržajniji od BASICa. Međutim, McTjevo vladanje filmskim sredstavima i dinamikom izlaganja, čini BASIC daleko snažnijim i efektnijim filmom.
Kongova egzekucija je vrlo kompetentna, i film zaista sjajno izgleda, potpuno je na nivou holivudskog filma ovog tipa, ne samo na nivou fotografije i scenografije već i efektnih scena pucnjave, kao i vrlo solidne glume. Po svom stilu GP-506 spada u red već pomenutih korejskih repertoarskih filmova koji na ozbiljniji način od Amerikanaca danas rade neke njihove žanrovske matrice.
Strana kritika je u više navrata poredila GP-506 sa Chan Wook Parkovim JSA. Ipak, to su različiti filmovi i GP-506 ima sličnosti sa JSA koliko i sa KARAULOM Rajka Grlića. Sva tri su filmovi o izolovanim graničarima, ali se svaki ipak znatno razlikuje po svojoj ambiciji.
Iako kao JSA, GP-506 smrtno ozbiljno uzima svoju premisu, ipak je u svom polazu mnogo više exploitation i idejna pretenzija o virusu nasilnosti koji obuzima vojnike je tu više radi obligatory horor metafore nego što je GP-506 film sa tezom.
U svakom slučaju, GP-506 je solidan žanrovski film sa ogromnim izvoznim potencijalom na nivou izvedbe i određenim ograničenjem na Zapadu zbog glumačke podele koja u spoju sa složenijim tretmanom vremena čini film konfuznim manje pažljivom zapadnom gledaocu.
* * * / * * * *
Pogledao sam SPRING BREAKDOWN Ryana Shirakija. Reč je o iznenađujuće kvalitetnoj DTV teen komediji koja je sudeći po glumačkoj podeli u kojoj su Amy Poehler, Parker Posey i Amber Tamblyn. Film je izašao za Warner Premiere, i sudeći po dosta slabo napravljenoj špici, poluskupom soundtrackom, čini se da je ovaj naslov možda u nekoj fazi trebalo da bude theatrical pa da je Warner tokom procesa odustao od toga.
U svakom slučaju, ono što je recimo osnovna razlika ovog filma u odnosu na THE HANGOVER je to što SPRING BREAKDOWN na nivou realizaciju ima svu bahatost komedije. Dakle, sve je flah na nivou dizajna, vidi se da ekipa iz kamere nije imala prevelike pretenzije sa ovim filmom. Ne samo po priči, koja je na neki način ženski rimejk OLD SCHOOLa, nego i po tehničkog egzekuciji, film podseća na 80s komedije.
Međutim, gluma je iznad proseka. Tri glavne glumice su sjajne a Parker Posey igra potpuno atipičnu ulogu za svoje standarde, pošto ovaj film nimalo nije indie.
S druge strane, sasvim je moguće da je Parker upravo zbog tog izvrtanja konvencija mislila da film možda i ima neku polemičku crtu u odnosu na tradiciju teen komedija, ko zna...
Ono što je najbitnije da dobra gluma i solidan scenario dovode do toga da je film duhovit i dinamičan. 83 minuta su prava mera da tempo nikada ne opadne i da se sve zaokruži kako treba.
U svakom slučaju, smatram da ljubitelji i poznavaoci ne treba da propuste ovaj naslov.
* * * / * * * *
...I told you so.
Beogradski bioskopski repertoar je baš postao uzbudljiv ovih dana. Sinoć sam pogledao Richard Curtisov THE BOAT THAT ROCKED i mogu reći da ovaj film isporučuje onu vrstu visokokalorične britanske dramedije koja se očekivala još od Curtisovog filma LOVE ACTUALLY. U LOVE ACTUALLY se od naslova, preko Curtisovog scenarističkog i rediteljskog potpisa, očekivalo da bude definitivna romantična komedija, da bude spoj svih svojih delova, All-Star glumačke podele koja se inače ne pojavljuje u takvom broju osim u ponekom indie filmu, Curtisovog pisanja koje po prvi put tumači on sam i same teme za koju se pretpostavljalo da je Curtis poznaje do same srži. Međutim, film na kraju nije bio toliko kvalitetan, pre svega nije bio kompaktan, i više se radilo o pokušaju punom pogodaka i promašaja.
THE BOAT THAT ROCKED je film koji ima veliku ambiciju. Očigledno je da se Curtis prihvata režije samo ako ako scenario ima pretenziju da bude definitivna priča o nečemu, međutim krajnji rezultat je neuporedivo superiorniji od LOVE ACTUALLY.
Kao i LOVE, i BOAT ima All-star podelu koja igra brojne važne likove u priči o piratskom radiju koji je tokom šezdesetih emitovao rokenrol ukotvljen u Severnom Moru kako bi zadovoljio slušaoce koji za vreme zlatne ere rokenrola nisu dobijali više od 45 minuta ove muzike dnevno sa BBCa. Međutim, iako su likovi brojni, Curtis među njima pravi jasnu hijerarhiju, postoji glavni lik i postoji generalni okvir priče koji on maestralno uspeva da uspostavi i da ih provede vrlo konsekventno od početka do kraja. Iako se za samo finale filma može reći da je suvišno u nekom strogo formalnom smislu, čini mi se da je Curtis smestio idejnost filma upravo u tu deonicu, i da je to onaj iracionalni element koji poseduje svaki filmski klasik.
O Curtisovoj scenarističkoj veštini ne treba trošiti reči, od provokativne satirične komedije do najpopularnijih romantičnih komedija, on je već dokazao da je vrhunski pisac a THE BOAT THAT ROCKED je samo još jedna potvrda toga. Samo vrlo iskusan pisac može da se snađe sa ovolikim brojem karaktera i motiva a da svi ostanu podjednako zanimljivi i da se ne izgubi generalna pripovedačka ideja o celini. Ipak, u ovom domenu vladanja celinom treba pohvaliti i rad montažera Emme E. Hickox. Ovaj film je delom pravljen na papiru ali u znatnoj meri i u montaži, i na planu korišćenja filmskih izražajnih sredstava, nesumnjivo je korak napred u odnosu na LOVE. Inače, ljubiteljima B-filma će biti drag podatak da je Emma Hickox kćer Douglasa Hickoxa i sestra Anthonyja Hickoxa!
Drugi superioran segment je fotografija Danny Cohena koja je konzistentna u tonu, sa znatno zrelijom kompozicijom kadra nego u LOVE, i ako imamo u vidu Curtisov scenaristički background, sasvim je sigurno da je Cohen na ovom filmu imao još veći doprinos nego što ima na filmovima koje snimaju reditelji sa jačom filmskom ili vizuelnom kulturom. Cohen je sjajno savladao scenografiju broda, i pomogao Curtisu da se iznenađujuće dobro snađe u vrlo napetim i spektakularnim scenama pred kraj filma.
Glumačka poela funkcioniše kao tim. Niko se ne izdvaja, i svako će imati svoje favorite. Bill Nighy je začuđujuće smiren u glavnoj ulozi vlasnika broda, Rhys Ifans je koncentrisan kao DJ superstar, Phil Seymour Hoffman je napravio lik koji se nadovezuje na Lestera Bangsa iz ALMOST FAMOUS a Rhys Darby i Nick Frost su se nametnuli po prvi put i kao glumci u mejnstrim komediji. Keneth Branagh i Emma Thompson su se evidentno ludo zabavili, a meni je Emmina uloga iako je manja mnogo zanimljivija od Kennethove.
Poređenje sa ALMOST FAMOUS nije bez osnova, pre svega zato što ponovo imamo fikcionalizovan prikaz fenomena koji je zaista postojao, ponovo je posmatran kroz lik mladića koji ulazi u svet rokenrola, s tim što se ALMOST FAMOUS fokusira na aspekt turneja 70s bendova a THE BOAT THAT ROCKED na posao radio DJa.
Ukoliko uzmemo u obzir spoj teme radio DJa čiju stanicu hoće da zatvore i broda na kome se odvijapriča, moglo bi se reći da THE BOAT THAT ROCKED spaja premise dva nezaboravna ostvarenja Darka Bajića, CRNI BOMBARDER i NA LEPOM PLAVOM DUNAVU.
Soundtrack kombinuje vrlo poznate sa nekim manje poznatim grupama i numerama, međutim, sve ključne psme za priču su ipak vrlo poznati klasici. To sigurno može smetati onima koji su skloni cratediggingu, ali s druge strane, film zaista jeste smešten u epohu kada je nastalo verovatno najviše klasika, u vreme najveće produktivnosti najvećih bendova u istoriji rokenrola, tako da meni nije smetalo što film ne nudi previše deep cutova, iako ima i toga.
U svakom slučaju, THE BOAT THAT ROCKED je uz THE HANGOVER film koji trenutno zaslužuje najveću pažnju i treba ga pogledati što pre pošto čini mi se da narod uopšte nema predstavu o čemu se zapravo radi i sva je prilika da bi film ubrzo mogao nestati iz bioskopa. Isto tako, ne obazirite se na strane kritike koje su dosta mlako primile film pošto ta argumentacija zaista ne stoji i ponovo se čini kao da nisu gledali isti film kao i mi.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OORLOGSWINTER Martina Koolhovena, holandski WW2 film koji se dobro uklapa u ceo trend novih filmova o Drugopm svetskom ratu koji nastaju kako u Evropi tako i u Americi. Ono što je vrlo interesantno kroz celu istoriju filma u Holandiji jeste traumatizovanost Holanđana Drugim svetskim ratom. Njih su snažno traumatizovali ne samo nemački zločini, pitanja pokreta otpora i Holokausta već i odnos samih Holanđana prema okupatorima.
Sasvim jasna istorijska distanca prema vremenu okupacije omogućila je Holanđanima da se prema okupaciji ponašaju relaksiranje, nema potrebe za nekom tipičnom demonmizacijom Nemaca koja je u suštini posle prvih nekoliko decenija WW2 filmova i dovela do toga da su nacisti maltene prepoznatljiviji kao negativci iz filmova nego kao osobe koje su zaista postojale. Novi evropski trend takvih filmova upravo pokušava da malo više prikaže tu sivu liniju, međutim to mnogo više radi u domenu prikazivanja kolaboracionista nego samih Nemaca. Očigledno je da u Zapadnoj Evropi ipak ne postoje dileme o tome da su Nemci bili negativci u Drugom svetskom ratu i čini se da novi talas filmova o okupaciji možda još i efektnije pokazuje sve aspekte nemačkog projekta dominacije u Drugom svetskom ratu, i da sve deluje još strašnije onda kad je sivo.
OORLOGSWINTER je kao apgrejdovana verzija jugoslovenskog filma o deci koja pomažu oborenom američkom pilotu. U ovom slučaju holandski tinejdžer pomaže oborenom britanskom pilotu, i pošto je svestan da su Nemci infiltrirali pokret otpora odlučuje da mu pomaže sam što se ispostavlja kao vrlo komplčikovana akcija.
Martin Koolhoven je snimio vrlo energičan i moderan film smešten u epohu, i ovaj naslov spada među one poput FLAMMEN OG CITRONEN koji se služe modernijim izražajnim sredstvima da prikažu jednu već dosta filmovanu epohu. Koolhoven relativno uspešno uspeva da balansira između avanturističke ratne priče i realističke drame, ima pojedinih scena koje su bliže blago dignutoj realnosti ratnog akcionog filma, međutim mladi protagonista u centru svih događaja ne gubi svest o konzistenmtmosti lika i njegova sjajna glouma drži ceo film na okupu.
Koolhoven je dao svež pogled na sve već poznate elemente i iako OORLOGSWINTER ne donosi ništa suštinski novo WW2 filmu, pokazuje kako se radi savremeni evropski repertoarski film na tu već dosta potrošenu, ali ništa manje atraktivnu temu.
* * 1/2 / * * * *
Jedan tekst o savremenom talasu WW2 filmova...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/06/roeni-9maja.html
Pogledao sam SECRET DEFENSE Philippe Haima, film koji mi je spadao među očekivanije. Kritika iz Screen Dailyja je sugerisala da je reč o francuskom odgovoru na BODY OF LIES. Tome sam se neobično radovao, pre svega zbog neobične tišine francuskih filmmakera prema temi islamskog terorizma. Ta tišina je očekivana pošto je jedino Francuska zapravo podložna tome da u njoj Al Kaida zaista postane masovni narodni pokret, te ima smisla što filmmakeri nisu hteli da čačkaju kad ih već teroristi zaobilaze.
Haimov film je opisan kao topical u Screen Dailyju iako bih ja pre rekao da je reć o vrlo stilizovanom špijunskom trileru smeštenom u klasičan movie reality. Štavoše, rekao bih da je BODY OF LIES daleko realističniji od SECRET DEFENSE. Navodno učešće oravih eksperata DGSE u nastanku filma nije doprinelo stvaranju iole višeg stepena realizma.
Ne samo da teroristi planiraju da izvedu plot sa neurotoksinom koji izgleda kao flourescentno žuta tečnost spakovana u upadljivi srebrni koferčić nego je i HAimova egzekucija više na liniji nekog TV proizvoda tipa 24 ili STATE WITHIN nego HURT LOCKERa. U tom smislu, Screen Daily je žešće dezinformisao.
THE KINGDOM Peter Berga i BODY OF LIES Ridley Scotta su nedostižni uzor za SECRET DEFENSE između ostalog i zato što Haim uopšte ni ne pokušava da se oslno na tipična oružja francuskog žanrovskog filma kao slični naslovi LES PATRIOTES ili AGENTS SECRETS već forsira američki pravac u kome realno jedva da dobacuje do TV nivoa.
Nekoliko tačnih namedropovanja u smislu Muslim Brotherhooda ili Abu Nidala ipak ne mogu da daju naročit kredibilitet priči, pošto na svakom koraku njena ubedljivost u prikazu modus operandija terorističke organizacije biva dezavuisanja. Tako recimo glavni terorista u filmu više liči na Hani Pashu iz BODY OF LIES nego na pravog kontrolora iz senke.
Film je nesporno dinamičan i ima nekoliko sjajnih scena, međutim Haim definitivno nije reditelj koji je sposoban da američkim oružjem razbija holivudsku hegemoniju u domenu repertoarskog filma.
Stoga, SECRET DEFENSE ostaje kao film za ljubitelje priča o bliskoistočnim teroristima ili one spremne da se zabave slabijim prepevom BODY OF LIES. Da je Haim pokušao da preradi nešto kao što je SYIRANA manje bi pogrešio.
* * 1/2 / * * * *
http://www.aintitcool.com/node/41513
Pogledao sam TRANSFORMERS: REVENGE OF THE FALLEN Michaela Baya i moram priznati da me je ovaj film pre svega naterao da pomislim neke stvari za koje sam mislio da ih nikada neću pomisliti.
To se pre svega odnosi na smisao rada na drugom delu TRANSFORMERSa. Da se razumemo, smisao mi je sasvim jasan, kad je reč o producentima. Isto tako, ni meni kao gledaocu smisao gledanja drugog dela nije izmakao. Međutim, TRANSFORMERS 2 je kao i prvi deo film monumentanlnog tehničkog zahvata koji se radi jako dugo, jako naporno i nije mi jasno kako Michaela Baya ne mrzi da po drugi put radi manje ili više isti film.
Što se prvog dela tiče, meni se dopao i štaviše mislim da je to bio vrlo interesantan film upravo u tom smislu što je uspeo da pretvorii priču o Transformersima u zabavan igrani film, i da koliko-toliko prevaziđe apsurdnost same premise.
Drugi deo, radi to isto, s tim što se priča odvija u univerzumu za koji nije potreban preveliki uvod. Kempi draž drugom delu daju razvijeniji karakteri robota, i karakterna interakcija među robotima koje je bilo manje u prvom delu, a u suštini ona jeste jedan od osnovnih elemenata upečatljivosti animirane franšize. Koncept transformrsa kao mašina sa ljudskim slabostima biva razvijeniji u drugom delu, ali ipak to je nedovoljno da bi se odagnao utisak već viđenog.
Lošem utsku doprinosi otvaranje filma u Šangaju koje deluje prilično mlako i jeftino. Veliki akcioni filmovi se ne odlikuju po tome šta se dešava u prvom planu već po onome kako reditelj i ekipa rešavaju drugi plan. Uvek je taj drugi plan zapravo onaj konac koji delo krasi. A u TRANSFORMERSu 2, nažalost u prvoj sceni taj drugi plan potere šangajskim autoputem čine kola koja se kreću pravolinijski, kao da putem ne ide ogromni robot na velikom točku koji ruši i gazi sve. U inspirisanijm akcijašu, kola bi stala, narod bi izašao iz njih i razbežao se po drugom planu, ponašao bi se ubedljivije u rediteljevom pokušaju da tu scenu učini što uverljivijom koliko god ona bila apsurdna. Cameron je najveći reditelj akcionih filmova ne samo zato što se u TRUE LIES Arnie rve sa teroristom na Harrieru, već i zato što kada puca iz topa, vidimo rikošete kako otkidaju parčiće zgrade i završavaju u moru. Bay je ranije imao strpljenja da e bavi ovakvim detaljima, u TRANSFORMERSU 2 nema. Ovaj film je na akcionom planu dosta flah. Nesumnjivo ima par sjajnih scena, ali sve ono što su bile neuraggične tačke prvog filma u smislu inscenacije CGI-heavy akcije ponavlja se opet.
Štaviše, reklo bi se da se Bay u pojedinim detaljima ponavlja. Recimo ima scenu slučajnog konzumiranja droge sličnu kao u BAD BOYS 2, u par navrata koristi tipične BAD BOYS kadrove kada kamera kruži oko prenapaljenih junaka, a donosi i dosta sličnih scena preuzetih iz ARMAGEDDONa. Meni je to kao Bayovom fanu okej, ali čini mi se da u ovom filmu to samo služi kao podsetnik na njegova bolja izdanja.
Štaviše junak u sobi ima poster iz BAD BOYS 2, ali i CLOVERFIELD i čini mi se V FOR VENDETTA... :D
Ono što je najuspelije u filmu jeste humor. Humora ima dosta i uglavnom je smešno. Ljudi po svom šarmu dominiraju nad robotima, slično prvom filmu, s tim što je ovde humor još naglašeniji.
Iako manje skladan od prvog filma, TRANSFORMERS 2 uglavnom funkcioniše kao celina. Sigurno bih znatno bolje reagovao da je ovo PRVI film o Transformersima. Glupo je reći da je trebalo da se zadrže na jednom filmu o Transformersima pošto mitologija izmišljena oko ovih igračaka nije Sveto pismo, međutim, suštinski, da, Transformersi su bili izazov i da na taj izazov je uspešno odgovoreno. Posle prvog filma je u suštini trebalo da se krene dalje. Drugi deo neće baciti senku na prvi, ali čini mi se da će naprosto biti znatno slabije prihvaćen jer ne odlazi ni korak dalje od prvog.
U tom smislu sam upitan nad Bayovom odlukom da potroši godinu i po-dve svog života radeći ovaj film, ne zato što mislim da bi on to vreme proveo radeći nešto što ima više smisla nego zato što mi se čini da bi prirodnje bilo da pred sebe postavi neki novi izazov. TRANSFORMERS 2 je film bez ikakvog izazova, u najboljim deonicama ponavljanje prvog dela.
Kada je McG pozvao Michaela Baya početkom letnje sezone na dick measuring contest, niko nije ni slutio da će McG svakako biti moralni pobednik. Mislim, okej, kako može neko ko ima toliko ogromne eksplozije i leteće džinovske robote i Megan Fox da izgubi bilo koji dick measuring contest? Naravno da ne može, ali McG ima neuporedivo bolji film na nivou celine. xcheers
Inače, teško nemati simpatije za film u kome glavnog junaka zavede zla Deseptikonka u ljudskom obliku.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-06-2009, 12:07:16Ono što je najuspelije u filmu jeste humor. Humora ima dosta i uglavnom je smešno.
Heh, zanimljivo je da se doslovno sve kritike koje sam pročitao slažu u tome da je ovo ubedljivo najgora stvar u filmu, a obzirom koliko se meni dopao "humor" u prvom filmu, spremam se na dva i po sata čistog mazohizma. :lol:
Propo dicks measuringa, a iz Harijeve kritike The Hurt Lockera; ume i on (mada vrlo retko) da ponekad zvuči sasvim lucidno:
"I saw this and TRANSFORMERS: REVENGE OF THE FALLEN in the same day - and the common thought would be that Michael Bay would be where I got my testosterone fix, but if anything - Kathryn Bigelow made Bay look dickless by comparison. Sure Bay has the bigger explosions, more outrageous action - but none of that reveals an ounce about being a MAN - on the contrary, it only reveals one's insecurity regarding manhood."
Pa znaš kako, verovatno da ti "fanovi" Transformersa ne vole kada u filmu o gigantskim vanzemaljcima koji se pretvaraju u motorna vozila i aparate, postoji humor. :!:
Ima i toga, ali ja bih rekao da Bejov infantilni humor funkcioniše SAMO u R-rated Bad Boys mijeu, bar što se mene tiče. No, živi bili, pa videli (i popljuvali). :)
Hm, pa da. Mislim bolje je kad je R, ali ovo je film u kome junaka zavodi zla Deseptikonka. Dakle, pristup humoru je potpuno neočekivan.
Pogledao sam KNOWING Alexa Proyasa. Očekivanja su mi bila snižena i ne spadam među one koji misle da je Proyas nešto više od reditelja koji je u masi bezličnih uspeo pomalo da se izdvoji, no uprkos svemu ovaj film me je neprijatno iznenadio.
Ghoul je već elaborirao svoje ideološke probleme s ovim filmom, te u tom smislu, mislim da bi ga trebalo sagledati iz jednog drugog ugla. Naime, nije osnovni problem ovog filma što je glup, to se negde u ovoj vrsti filma i podrazumeva. Mislim, ovo je film o čoveku koji je našao papir star 50 godina na kome su zapisane cifre koje najavljuju velike nesreće-u startu je to nezgodan teren i zaplet koji može da skrene u glupost. No, i kad je skrenuo, ne bi to bilo problematično da film nije dodatno zaglupljen time što pokušava da bude pametan.
Ova vrsta paradoksa dopunske gluposti proistekla je iz pametovanja koji nije samo uznemirujuće zbog toga što film pretenduje da je pametan a glup je. Svakako da je i to problem ali još su veći problem forme u kojima ovaj film pokušava da istakne svoju pamet. Tako je recimo glavni junak profesor MITa, njegov sin je pasionirani gledalac Discovery Channela, svi oko njega su šarmantni i pametni, Proyas nam nabija na nos koliko je ovo upmarket milje, koliko je ovo film koji se navodno izdvaja. A onda u tom miljeu slede scene tipa, Nicolas Cage sedi, pije viski i razmišlja dok u pozadini svira klasična muzika. Više se ni RTSove emisije o kulturi ne služe toliko izanđalim klišeima. Scena u kojoj Cage otkrije povezanost brojeva sa tragedijama je na nivou Braće Zucker. Ne samo što je prvi broj 9/11/01 nego zato što Cageu tobože taj raspored brojeva ne pada prvi na pamet. Nego on malo luta gledajući u 91101 razmišljajući da li je to možda 91/101 ili šta je...
Da ne govorimo o trojici spodoba izbeglih iz DARK CITYja koje su tu da nas podsete da Cageov pronalak pročkih brojeva poseduje i onostranu dimenziju, što nama inače ne bi palo na pamet.
U pokušaju da ovo bude film koji će prevazići žanr, Proyas paradoksalno pribegava najklišetiziranijim karakterima a onda to sve predato Cageu u ruke dobija produbljenost u formi junakove nesigurnosti i mucanja koje bi trebalo da znači da je reč o atipičnom liku i jednom vrhunskom filmu pošto tipični filmski junaci inače ne mucaju i umeju da se izražavaju kao normalne osobe.
Zaljubljenost u vlastiti film nesumnjivo može da pruži autoru određeno samopouzdanje i da filmu doda čak i klasu više. KNOWING je upravo suprotan slučaj. Što je Proyas ambiciozniji prema materijalu, to je film slabiji.
KNOWING se u izvesnoj meri može smatrati rimejkom Shymalanovog SIGNS. U oba slučaja, glavni junak je čovek koji je izgubio veru posle gubitka žene u nesreći, i u oba slučaja je sam lom koji dovodi do gubitka vere potpuno besmislen. Međutim, isto tako, u oba slučaja, vanzemaljci su katalizator junakovog povratka veri. Koliko god suludo zvvučalo, koliko i Shymalan i Proyas imali sličan motiv pri gubitku vere, Shymalan ima bolje i logičnije koncipiran povratak vere. Naime, u njegovom filmu žena na samrti kaže Melu Gibosnu nešto što on smatra bulažnjenjem i usled toga smatra da život nema smisla jer bi mu, da Smisla ima, ona rekla nešto smisleno na kraju svog životnog puta. Mešđutim, u finalu filma, to što mu je ona rekla zapravo ima ključnu ulogu u situaciji obračuna sa vanzemaljcima.
U KNOWINGu pak, junak počinje ponovo da veruje u poredak u trenutku kada počne da veruje u nešto sasvim iracionalno. Iako vera sama po sebi jeste iracionalna, KNOWING je apsurdan po tome što u njemu iracionalna vera biva nagrađena nečim ultraracionalnim a to je učešće u projektu novog nastanka sveta posle apokalipse koji moderiraju vanzemaljci.
U tom smislu, KNOWING jeste film o veri ali je i film o tome kako su u stvari vanzenmaljci ta viša sila u koju inače verujemo. I toj rascepljenosti između vere kao ozbiljne i pretenciozne teme i pulp premise denikenovskog usmerenja, Proyas baulja u bezmalo dva sata ovog filma.
Vanzemaljci nisu po prvi put bili zamajac za film o veri, setimo se Zemeckisovog filma CONTACT, ali taj je film je neupordivo taktičniji od ovoga.
Ono što se Proyasu ne može uzeti za zlo jeste barem da film nije dosadan i da se sporadično naleti na poneku zgodnu scenu. Međutim, uprkos tome što nije dosadan, potreban je priličan mazohistički da se edalaca probije kroz ovaj nesrećni spoj pretenzije i pulpa.
* 1/2 / * * * *
Uh, kad pomenu Šjamalana: upravo sam odgledao tizer za The last airbender. Da ne radi i scenario, još bih se i radovao...
Najzad sam pogledao FIRED UP Willa Glucka, najhypovaniju teen komediju ovog proleća.
Iako film nije ostavio tako snažan utisak koji je premisa o dva jocka koji se infiltriraju u kamp za cheerleadersice nudila, pošto je reč o high conceptu koji bi trebalo da obećava AMERICAN PIE dimenzije hita, Gluck je snimio prilično solidnu teen komediju koja nije naročito sveža niti nepredvidljiva, ali je u onome što jeste, vrlo kompetentno realizovana.
Nicholas D'Agosto i Eric Christian Olsen su odličan par komičara i oni su prva instanca na kojoj se ovaj naslov izdvaja. Njih dvojica su pružili sjajne uloge i odlično funkcionišu kao tandem, pojednostavljena, omladinska varijanta Vince Vaughna i Owena Wilsona.
Drugi aspekt su pojedine ekscentrične scene od kojih je gledanje filma BRING IT ON svakako highlight. Međutim, takvih scena i likova nema previše kako bi se FIRED UP nametnuo kao izrazito natprosečna teen komedija. Štaviše, čini mi se da duboku konvencionalnost scenarija i režije, pre svega uspevaju da prevaziđu Olsen i D'Agosto. Ipak, zahvaljujući njima, film je konstantno engaging, i nema veće padove u intenzitetu koji su karakteristični za ovaj žanr.
Ipak, ako se uzme u obzir da su ćak i među DTV naslovima počeli da se pojavljuju sjajni naslovi poput BETA HOUSE ili SPRING BREAKDOWN, čini se da FIRED UP nije onoliko cutting edge koliko je Screen Gems očekivao. Interesantno je da se očigledno i teen komedija poput akcije polako seli na DTV.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ALL MY FRIENDS ARE LEAVING BRISBANE Louise Alston, australijski indie romcom koji se bavi velikim očekivanjima koja mladi Australijanci vezuju za dvogodišnji boravak u Britaniji koji im je omogućen kao članovima Komonvelta. Na neki način, za ovaj film bi se moglo reći da se bavi temom emigracije što deluje dosta čudno iz naše vizure pošto Australija nama deluje kao cilj za emigraciju a ne kao mesto iz koga bi se neko selio. Naravno, jasno je da film zastupa ideju kako treba ostati u Australiji, ali je isto tako zbog svoje teme i dometa pre svega lokalan. Glumci su solidni, šarmantni ali bez nekog većeg potencijala radi kog bi ih uvezli Britanija i Holivud a inscenacija je na razmeđi između modernih britanskih TV serija i totalnog low budget minimalizma. U principu, internacionalna kritika je vrlo dobro primila ovaj film ali izuzev engleskog na kome junaci govore, ne postoji ništa naročito internacionalno relevantno ili komunikativno u njemu.
* * 1/2 / * * * *
ПРАКСИС И МАРКС У 21. ВЕКУ
Интелигенција у Србији је заћутала
Практична критика друштва била је једна од главних особина филозофије ,,Праксиса", а то је оно што данас више не постоји, рекла је Загорка Голубовић на трибини у Дому омладине
Загорка Голубовић Да ли је праксис, последњи велики марксистички филозофски правац бивше Југославије, потребан у 21. веку, и времену економске кризе изазване либералним капитализмом? У времену када се све чешће посеже за запостављеним делима Карла Маркса.
Интелектуалцима који су били окупљени око часописа ,,Праксис", истакнутог гласила у току шездесетих и седамдесетих година прошлог века, марксизам, као филозофско промишљање света је неопходан, јер права, дубоко промишљена критика друштва, по њима, више не постоји.
Према речима Загорке Голубовић, главне уреднице ,,Праксиса", и утемељивача антропологије на универзитетима бивше Југославије, часопис ,,Праксис" био је трн у оку Централног комитета, што је на крају и довело до гашења те, некада угледне публикације. На недавно одржаној трибини посвећеној ,,Праксису", у београдском Дому омладине коју је организовао филозоф Ненад Даковић, Загорка Голубовић је истакла да би из искуства ,,Праксиса" нови интелектуалци могли много да науче, а пре свега то да је неопходно прихватати лични ризик, како би дошло до резултата.
– Важно је истаћи да праксис није био јединствени филозофски правац који су у дело спроводили истомишљеници, као нека врста секте. Напротив, међу нама је било честих размимоилажења у ставовима, али је приступ био исти – рекла је Загорка Голубовић и истакла да је тада, у условима реалног социјализма, било готово немогуће окупити људе који желе да стварају дијалоге, што је и била основна идеја редакције часописа, која је чланке о друштвеним проблемима у СФРЈ писала под крилатицом Карла Маркса ,,Критика свега постојећег".
Голубовићева је истакла да је у вези са ,,Праксисом" потребно разјаснити да часопис није био, како тврде злонамерни критичари, десна рука режима.
– ,,Праксис" је био прва едиција која је стварана апсолутно без икакве цензуре. Стварали смо слободно, али са ограничењима – објаснила је Загорка Голубовић.
Она је истакла да режиму Јосипа Броза никако није била по вољи активност ,,Праксиса", и то илустровала на примеру Корчуланске летње школе, која је окупљала филозофе ,,Праксиса". Иако је школа, захваљујући посетама праксисоваца, изазвала туристички бум у шездесетим годинама прошлог века, на крају је укинута под образложењем да квари туризам у тим крајевима.
– Зашто ми данас говоримо о ,,Праксису"? Зато што и у Енглеској, Француској и Америци говоре о Марксу. Ко данас узме у руке бројеве часописа, видеће колико је он актуелан. Едиција је штампана у време када је било великих притисака и цензуре, а данас се о друштвеним проблемима углавном ћути. Изгледа да је интелигенција у Србији заћутала – истакла је Загорка Голубовић.
Она је ,,замрзнуто" стање критике друштва упоредила са стањем у источној Европи средином прошлог века, када је постојао термин ,,унутрашња емиграција", када су интелектуалци били начелно против режима, али пошто ничим нису могли да га промене, бирали су да не говоре.
Једна од особина ,,Праксиса", која би по Голубовићевој свакако требало да буде примењена у 21. веку, јесте активистички део његовог деловања, јер се бавио критиком у теорији, али и практичном критиком друштва у којем је настајао, што, према њеном тврђењу, данас не постоји.
– Својим доследним ставом изазивали смо бес режима, и наилазили смо на отпор интелектуалаца који су управо били ћутолози – тврди Загорка Голубовић.
Голубовићева се осврнула и на студентске протесте 1968. године, рекавши да их је покренула група ортодоксних марксиста, који нису били за дијалог.
У успехе часописа ,,Праксис" Голубовићева убраја и критичке текстове који су писани о национализму, што се режиму није свиђало.
– Из нашег рада могла би да се извуче поука да без ризика ништа добро не може да се уради, и то је оно што препоручујем новим филозофима – рекла је Загорка Голубовић упозоривши да се слој интелектуалаца истањио, те да већина њих само жели удобну директорку фотељу.
Одговарајући на питања слушалаца на трибини, Загорка Голубовић је закључила да антиглобалистички покрет, који би могао да се сврста у активну критику капитализма, не представља критику друштва, јер не нуди никакво решење, и да би евентуално неки алтерглобалистички покрет могао да буде оно што је био ,,Праксис" у току шездесетих година прошлог века.
– Не кажем да је ,,Праксис" примењив у смислу актуелности, говорила сам о критичком приступу друштву, који, тврдим, не постоји – истакла је Загорка Голубовић.
На питање новинара како је дошло до раслојавања праксисоваца приликом распада бивше Југославије, осврнула се и на лик и дело Михаила Марковића, још једног истакнутог праксисовца, који је приступио Социјалистичкој партији Србије.
– Не слажем се да је било раслојавања, као што сам већ рекла, у ,,Праксису" је било много различитих мишљења, ми смо се често размимоилазили, а са Марковићем се нисам слагала ни онда. Када сам га једном питала како је могао да постане ,,милошевићевац", он ми је одговорио да ће Милошевић спасити социјализам – рекла је Загорка Голубовић.
Станко Стаменковић
----------------------------------------------------------------
Михаило Марковић: Мој политички ангажман повезан је са идејама ,,Праксиса"
Михаило МарковићМихаило Марковић, филозоф, аутор програма Социјалистичке партије Србије, један од потписника меморандума САНУ, свакако је један од најконтроверзнијих припадника редакције часописа ,,Праксис". Загорка Голубовић и он су кренули са истих позиција, да би приликом распада Југославије, Голубовићева остала дисидент, док је Марковић приступио СПС-у. Занимљиво, обоје се слажу у једном, суштинском питању њиховог рада у току постојања часописа, од 1965. до 1975. године: часопис је био борбен, друштвено ангажован, и критиковао је, како је истакао Марковић, ,,бирократска изопачавања марксистичке мисли".Марковић такође сматра су идеје ,,Праксиса" у 21. веку актуелније него у време лажног просперитета и владавине ,,новог светског поретка"
Зашто је ,,Праксис" био важан као друштвена појава?
Његов друштвени значај је у томе што је довео у питање основне идеолошке принципе режима који је владао у Југославији, монопол политичке моћи Савеза комуниста, свођење велике ослободилачке идеје самоуправе на идеолошки мит, доживотну власт председника Тита, почетак транзиције социјализма у капитализам, под плаштом привредне реформе 1975. године... Часопис је стекао знатни углед међу интелектуалцима и омладином и утицао је на избијање студентске побуне 1968. године. Зато је он морао доћи у сукоб са тадашњим властима, и 1975. године био је забрањен, као и Корчуланска летња школа, коју карактеришу исти људи и исте идеје.
Како је дошло до гашења часописа ,,Праксис"?
Загребачкој редакцији је 1975. године политичко руководство Хрватске саопштило да се више неће толерисати ни издавање ,,Праксиса" ни одржавање Летње корчуланске школе. Тада се заједница ,,Праксис" поделила. Њен загребачки део, са изузетком Рудија Супека, прихватио је да је то крај часописа и летње школе. Београдски део, са изузетком Андрије Крешића и Миладина Животића, одлучио је да часопис и даље издаје, макар и у иностранству. Нађен је врло угледан издавач (Блеквелс у Оксфорду), и часопис је, без икакве материјалне помоћи, захваљујући бесплатном раду уредника и сарадника, као и довољном броју претплатника, излазио још читаву деценију, под именом ,,Praksis international".
Да ли Ваш политички ангажман у току деведесетих година има везе са ,,Праксисом"?
Моје политичко ангажовање тада јесте било у складу са идејама ,,Праксиса", и радо бих полемисао са онима који би то желели да оспоре. Потребне су, разуме се, дистинкције. Најпре, моје политичко ангажовање у току деведесетих има бар три различита периода. Године 1990. прихватио сам нову Социјалистичку партију Србије и пристао да пишем за њу програмске основе. Оне су допуњене 1992. године. Може се лако доказати да тај програм потпуно почива на хуманистичким идејама Маркса и ,,Праксиса". Већ 1992. године више нисам потпредседник СПС-а. Долази до постепеног отуђивања, јер се од програма у све већој мери одступа. Године 1994. водим јавну полемику са Миром Марковић и 1995. године јавно критикујем Слободана Милошевића. У новембру 1995. сам одстрањен са свих функција у СПС-у.
Друго је питање какве би биле идеје ,,Праксиса" о националним сукобима у Југославији, да је он још постојао деведесетих година. Тај проблем шездесетих година нисмо имали, јер смо сви били Југословени. Али већ 1961. године, Тито је изјавио да се не може бити Југословен по националности и да је он лично Хрват. Већ 1972. године смо на захтев колега из Загреба морали да Југословенско филозофско друштво претворимо у Савез републичких филозофских друштава Југославије. Деведесетих година би у духу Марксових хуманистичких идеја било могуће рећи једино да сваки народ има право да се бори за равноправност и против националног угњетавања. Али, шта то у пракси значи, нисмо се ни ми у Београду могли сложити.
С. Б. С.
[објављено: 27/06/2009]
Pogledao sam RX Ariela Vromana. To je indie triler o troje mladih koji odlaze da kupe drogu u meksiku i onda zbog svoje nesposobnosti dolaze u sukob sa lokalnim dilerima.
U tom smislu, film je inovativban jer su glavni junaci sami sebi najveći protivnici a kriminalci su samo surovi katalizator nesreće koju su sami izazvali.
Drugi dosta solidan element filma su glavni junaci i njihova interakcija. Igraju ih Eric Balfour i Colin Hanks. Hanks je sjajan i slojevit kao oportuni ortak koji poveže Balfourovog lika sa meksičkim dilerima i šteta je što njegov lik nestane na polovini filma. Balfour je pak vrlo konzistentan u ulozi čoveka koji nije po svom mentalnom sklopu kriminalac ali je primoram da se okuša u tom miljeu i konstantno primenjuje rezone iz običnog života na nešto što je vrlo neobično.
Meksički narkodileri su takođe postavljeni mimo očekivanja, kao par gejeva koji žive u zabiti i u slobodno vreme organizuju maskenbale na kojima se gosti preoblače u naciste i likove iz bajki. Scene sa dilerima imaju izvesnu svežu atmosferičnost.
OSnovni problem filma je u tome što ima prilično ravno i konfuzno finale u kome i negativci i glavni junaci počinju da se ponašaju upadljivo čudno. U toj fazi film postaje nepredvidljiv samo utoliko što je neubedljiv.
Ni sa zaokruženijim rešenjima na nivou priče, RX ne bi bio vrhunski film ali bi barem bio celovit indie triler malog dometa. Ovako, međutim, RX je više skup odličnih detalja unutar jednog osrednjeg koncepta koji ne čini zadovoljavajuću celinu. Postavljen u kontekst showcasea za talente koji su ga radili, međutim, RX sasvim završava posao, pre svega za Hanksa.
* * 1/2 / * * * *
Treći deo serijala GOAL koji je režirao Andy Morahan, predstavlja verovatno jedan od najdekadentnijih sequela u istoriji filmskih franšiza. Čitava postavka serijala GOAL je od starta bila prilično dekadentna i u to nema sumnje. Teško je film koji su sponzorisali FIFA i Adidas mogao da bude išta u suštini zdravo. Međutim, prvi film Danny Cannona je bio pristojan i predstavljao je fudbalski film nove generacije sa nekim dobrim rešenjima i glossy egzekucijom, i naravno određenim neuralgičnim tačkama vezanim za same scene fudbala. Drugi deo je više pošao putem ENTOURAGE smeštenog u svet fudbala, za razliku od prvog koji je više bio ROCKY. Ipak, kao ni Britanac u prvom delu, ni Španac Serra u drugom nije uspeo da u potpunosti reši problem fudbalskih scena.
Međutim, treći deo pokazuje da su posle relativnog neuspeha prvog i totalnog neuspeha drugog dela, producenti digli ruke, tako da čak ni ono što je bilo suština filma, a to je praćenje glavnog junaka Santija, od meksičkog geto fudbala u LA, preko Njukasla i Madrida do svetskog prvenstva, biva promenjeno i u trećem delu je Santi samo sporedni lik, koliko god to suludo zvučalo.
Naravno, kada franšiza ode dođavola, jedan od prvih koji je napušta je glavni glumac, međutim, u ovom konkretnom slučaju, Kuno Becker je taj glumac, dakle glumac koji nema šta mnogo pametnije da radi inače, pošto uglavnom glumi u nekim daytime soapovima i sl.
Sve to daje utisak da je treći GOAL zapravo samo snimljen da bi se ispunila forma, da bi se ispoštovao ugovor koji porazumeva tri filma, i potpuno je neverovatno da je došlo do ovolikog pada nivoa filma. To je još čudnije pošto ga režira Andy Morahan, našoj publici poznat kao reditelj filma HIGHLANDER 3 koji svakako nije vrhunsko umetničko ostvarenje ali je nesumnjivo bio theatrical film u svoje vreme. Ako tome dodamo da je Morahan bio vrhunski reditelj muzičklih spotova, šokira totalna tehnička nekompetentnost ovog filma. GOAL 3 nije mnogog iznad nivoa britanskih fudbalskih soap opera kao što su DREAM TEAM i sl.
E sad ono što je poseban element ludila jeste to što je film povezan sa Svetskim prvenstvom u Nemačkoj 2006. Kada je sniman prvi film, to prvenstvo je delovalo kao odliačn termin za zaključenje trilogije ali danas je bliže prvenstvo 2010. i Južnoj Africi nego 2006. a pokušaju da igrači budu ubačeni u utakmice koje smo gledali je ne samo šokantno tehnički loš (tek za nijansu bolje od ONA VOLI ZVEZDU) nego je i besmisleno jer ih čini delom mečeva za koje znamo kako su se završile.
I ENTOURAGE ima tih događaja koji su se zaista desili u koje se ubacuju fikcionalni likovi, ali tamo je to mnogo veštij izvedeno nego ovde.
Konačno, čini se da je posle prvog filma koji je obratio pažnju na tamnu stranu fudbala u vidu povreda, noćnog života, žena, droge i sl. drugi i treći film se mnogo buše bave tim aspektom. Ceo treći film je potpuno apsurdno antifudbalski, ali ne na neki suštinski način, nego pre svega na nivou loše napisane sapunske opere. Ja volim sportske filmove koji se završavaju porazom, meni je to OK i u ANY GIVEN SUNDAY i u FRIDAY NIGHT LIGHTS, međutim serijal GOAL je ozbiljno zalutao.
Ne samo dakle što je film grozan i silom snimljen, ne samo što je gori od televizijskih i boljih DTV proizvoda, nego je na tom putu apsolutno izgubio suštinu koja je činila seriju. Ja ne znam tačno šta je bio originalni plan za treći film sa Kuno Beckerom, dok je Lawrence Bender još uvek vodio show, ali kladim se da ideja nije bila ovo.
Pomeranje akcenta sa fudbalskog puta na melodramu među junacima nije loša intencija. Najbolji sportski filmovi se i oslanjaju na priče o likovima, ali ovde se izgubio fudbalski fokus, utakmice su maltene potpuno lišene uticaja na junake, a melodrama je besramno plitka.
GOAL 3 je prošao potpuno nezapaženo, za razliku od prvog dela koji je imao veliki hype. Međutim, na fenomenološkom nivou, GOAL 3 je možda i potentniji za analizu od prethodna dva jer puno govori o surovosti filmskog biznisa i sudbini oportuno koncipiranih filmova. Sada se inače kod nas sprema jedan film ovog tipa, o Svetskom prvenstvu u Urugvaju 1930. i plašim se da bi mogao biti vrlo oportun.
Pogledao sam izuzetno interesantan televizijski film MURDER BY MOONLIGHT Michael Lindsay-Hogga. Lindsay-Hogg nije neki naročit reditelj, ali je ipak čovek sa respektabilnim opusom. Pored izuzetno značajnih rokenrol, naročito koncertnih, filmova, ubeležio je i neke legitimne igrenjake. MURDER BY MOONLIGHT je TV film koji je proizvela London Weekend Television u saradnji sa američkim Viacomom. Stoga je na TV filmu radila kvalitetnija ekipa no inače. DP je bio redovni Lesterov saradnik David Watkin a muziku je pisao Trevor Jones koji je peakovao početkom devedesetih.
Ono što svemu daje bizarnu dimanziju i što čini najveći problem filma je glumačka podela. MURDER je priča o ubistvu koje se desilo na Mesecu, unutar američkog rudarskog kompleksa koji je lociran u sovjetskom sektoru. Stoga ubistvo istražuju sovjetski i američki istražitelj.
Sovjetskog istražitelja sjajno igra Julian Sands i ovoj futurističkoj comic book postavci nudi sjajnu ulogu Rusa sa tvrdim akcentom engleskog i pronicljivim ledenim pogledom uz obaveznu transformaciju i otopljavanje kako priča odmiče. Sandsova glma je stilizovana i stripovska sa vrlo očiglednim postupcima ali to sjajno odgovara materijalu koji je vrlo pulpy. Sandsovog starešinmu igra Brian Cox.
Ono gde problem nastupa jeste to što američkog istražitelja igra Brigitte Nielsen. Nielsenova je zaista groteskna pojava i njena celokupna telesnost je toliko bizarna da se njena gluma čini još kao najmanji problem. Sve dok se pojavi ona u sedmom minutu, MURDER deluje kao izgubljeni klasik a od sedmog minuta zbog nje stvar odlazi dođavola pošto u filmu nema Slya ili Arnieja da joj pariraju nenormalnošću svog izgleda. Iako ni Julian Sands ne izgleda baš svakodnevno, on u odnosu na nju deluje savršeno normalno.
Ipak, negde oko polovine gledalac se navikne na Brigitte jer dizajn stanice i priča koja je jednostavna, ali efektna, nepretenciozna ali politički osvešćena, nastavljaju da drže film na okupu.
Ovaj TV film bi se najbolje mogao definisati kao police procedural ili murder mystery i praktično ima samo par ripper sekvenci, no Lindsay-Hogg nudi nešto carpenterovske atmosfere zahvaljujući dugim kadrovima, proleterskoj atmosferi lunarne kolonije i synth skoru Trevora Jonesa.
Ono što mi se naročito dopalo je to što se priča u skladu sa svojim mogućnostima i budžetom osvrće i na elemente lunarne realnosti kao što su bestežinsko stanje i vakuum. Naravno, unutar stanice postoji "veštačka gravitacija" ali ovi neprijateljski uslovi imaju svoju ulogu u priči.
Futuristički look sovjetske ekipe je vrlo cool i minimalistički kako na nivou kostima tako i samih ambijenata koji deluju pulpy ubedljivo.
Ovaj TV film u kome SAD i SSSR žive u Hladnom ratu i u dalekoj budućnosti, izašao je 1989. godine kada je verovatno delovao prilično passe. Danas, međutim, crpi poseban kvalitet iz tog retro elementa.
Apropo GOAL-a, da ne citiram sad bezveze ceo post, meni je prvi deo bio baš onako, lepo si to rekao - pristojan.
Fino utrošeno vreme. A o 'finoći' glavnog protagoniste neću da govorim. He iS sO cUte! xrotaeye
Priča je tipična, ali fudbalski momenti su ipak malo pomerili granicu, ali ne previše. Bilo je par primetnih grešaka koje su bole oči. E, već drugi deo me je prilično smorio, tako da posle njega nisam imala preteranu želju da vidim šta se dešava u trećem. Posle ovoga što si napisao ne verujem ni da ću ga pogledati.
Zaista nema potrebe da trošiš svoje vreme na treći GOAL, pošto čak ni oni koji su ga snimali nisu bili spremni da troše svoje.
Slažem se sa tobom oko prva dva. Meni je drugi čak imao jednu perverznu ideološku dimenziju pošto u njemu junak biva kažnjen zbog svoje dve najveće ljubavi, one medicinske sestre (ona ga smara u nekom potpuno iracionalnom ljubavnom zapletu) i ljubavi prema igri (kada se povredi pikajući fudbal u garaži sa drugom što bi upravo trebalo da bude situacija koja simbolizuje čistotu fudbala koji se ne igra za pare i sl.)
BTW, ovaj Murder by Moonlight imaš? Mislim, shvatam da je to u najboljem slučaju Guilty Pleasure, ali... kao večiti fan Brigit Nilsen, možda bi trebalo da ga pogledam.
Normalno. Hajde zakaži sastanak otadžbinske uprave da ti ga donesem...
Evo, dok mi žena ozdravi...
Quote from: crippled_avenger on 29-06-2009, 12:36:47
(ona ga smara u nekom potpuno iracionalnom ljubavnom zapletu)
Iz tipično ženskog ugla posmatranja, rekla bih da se radi o potpuno racionalnom ljubavnom zapletu, malo preuveličanom, ali realnom. Ja tipično žensko nisam, i poznavajući sebe - sigurna sam da se ne bih tako ponašala, ali znam mnoge devojke koje bi.
Tipična žena će ti uvek reći da nije tipićna žena. Po tome ih prepoznaješ. :D
Slažem se sa elementom racionalnog ljubavnog zapleta u smislu realizma. Štaviše, njihov ljubavni zaplet je iracionalno realističan u odnosu na racionalnu stilizovanost celokupnog filma. Potpuno je u konvenciji žanra da njih dvoje imaju ljubavni problem. Međutim, isto tako je u konvenciji žanra da mi u nekom trenutku shvatimo zašto su oni jedno za drugo i zašto bi uopšte trebalo navijati da budu zajedno. U filmu GOAL 2 je sve manje ili više dignuto u odnosu na realnost osim ljubavnog odnosa koji je po svojoj neprijatnosti naturalistički, i ne uspeva da ostvari bilo kakvu pozitivnu emociju.
Odavno je poznata teorija koja dovodi u pitanje teoriju hepienda u holivudskom filmu, hepienda oličenog brakom da budem precizan. To jest, postavlja pitanje, da li je brak hepiend ili znak sloma glavnih junaka. Međutim, u filmu GOAL 2 ta teorija dobija svoju prvu praktičnu potvrdu. Eventualni brak junaka u tom filmu nikako ne bi bio hepiend.
...nego, kad smo već kod toga, je li istina da melodrama nije žanr??? Nena Duck se zaklinje da je tako.
Quote from: crippled_avenger on 29-06-2009, 16:47:59
Tipična žena će ti uvek reći da nije tipićna žena. Po tome ih prepoznaješ. :D.
jako vickasto s tvoje strane. :)
...zbog ove male greškice u kucanju, u ušima mi odzvanja Titov glas i njegovo izgovaranje reči tipična. :lol:
Vickastost i preciznost u kucanju ne uspevaju na istom organizmu. :)
Quote from: crippled_avenger on 29-06-2009, 17:32:19
Vickastost i preciznost u kucanju ne uspevaju na istom organizmu. :)
zato je mudri hič govorio da su žene idealne da budu sekretarice, daktilografkinje, frizerke i tako to, a ne da budu reditelji, stvaraoci, pisci i sl.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F_gTJMEP-c2fo%2FSXCTVlv6ADI%2FAAAAAAAAJsg%2FFiDhsQXidkk%2Fs400%2Fwife%2Bt%2Bshirt.jpg&hash=035b2e5f008ab2ff7e46f1be67ddcf217ac5179c)
xjap
sigurna sam da je zanimljivo ženama dizati tlak,
ali ja volim kad mi je tlak iznad normale,
tako da...samo nastavite. :|
gde god se pojavi acaciA sagitaši krenu da se nadmeću u muškom šovinizmu. to je meni dirljivo.
Ovo što je Hitch rekao je jedna vrlo gruba procena koja nije tačna, ili bi se pre moglo reći da u njoj stoji samo deo istine, te je upotrebljiva samo kao prevaziđeni chat up line, kako je Ghoul uostalom i koristi.
I sam Hitch je u više navrata pio vodu sa tog izvora i lepo sarađivao na materijalu koji su proizvele kreativne žene.
Moje iskustvo vezano za žene u poslu jeste to da one za razliku od muškaraca ne mogu da imaju tako konzistentan output, da sporije rade, ali vrlo često znatno kvalitetnije. To važi i u pisanju i u režiji. Razlozi za to su pre svega psihološki. Žene naprosto mnogo osetljivije percipiraju svet i samim tim imaju bogatija iskustva koja potom pretaču u svoja dela. Ali ta detaljnija percepcija naravno ima svoju cenu, tako da u proseku ženski autori imaju manju frekvenciju pisanja i snimanja. Sećam se kad sam bio na fakultetu da su koleginice uvek imale znatno bolje radove na ispitima ali zato gotovo da uopšte nisu radile scenarije za studentske filmove i sl.
Isto tako, žene su manje prodorne u socijalnom smislu, i slabije se fokusiraju na poslovni aspekt u komunikaciji.
U tom smislu, dakle, u svetu filma, muškarci pretvaraju svoju sposobnost da se bave suštinski nevažnim, ili manje važnim stvarima u prednost. I otud je neproporcionalno više uspešnih muškaraca u svetu filma-međutim, to ne znači da nema velikih ženskih reditelja i pisaca. Štaviše, reklo bi se da su u proseku žene bolji reditelji od muškaraca, u toj ukupnoj sumi filmova i reditelja, stiče se utisak da su žene koje se su probile do filma očigledno imale više da kažu od muškaraca koji često snimaju filmove bez nekog naročitog razloga.
e, neka si im rekao! ni žena to ne bi lepše napisala! ;)
Nisam ja ovde naišla na šovinistu. Bar ne još uvek. Da, Ghoul je najglasniji po šovinističkim i mizoginim izjavama,
ali on se samo tako predstavlja. Mislim da je to jedan od njegovih načina da privuče pažnju. Naravno, žensku.
Ne verujem da to stvarno misli. A i da misli, baš me briga.
Naravno da ne misli, on je u stvari samo dečak željan malo pažnje i nežnosti...
akacijo, ne razočaravaj me.
da li je moguće da i najpametnije žene nasedaju na fore muškaraca koji im govore ono što bi one želele da čuju (cripple) umesto da prihvate one koji im kazuju istinu (ghoul)?
ovo gore je kripl napisao samo kako bi se dodvorio lepšem polu, to je svakom mudoposedujućem građaninu jasno.
da si pročitao post do kraja, možda bi ti bilo jasnije da tvoja istina meni deluje kao laž.
daj da čujem tu pravu istinu, pa je možda i prihvatim.
dodvoravanje ne želim da komentarišem...mislim, stvarno... :roll:
Ghoul je radeći na fakultetu naučio prvi trik ocvalih profesora kako da privuku pažnju studentkinja, a to je da na predavanju kažu nešto naizgled mizogino i time ih uključe u raspravu. To nije samo trik za stupanje u komunikaciju nego i za stvaranje pažnje na času, i to je potpuno legitimno oružje. Ja za tim, na svu sreću, nemam potrebe pošto sam uglavnom zanimljiv. :D
Naravno da Ghoul nije mizogin. To se može zaključiti iz soft spota koji odavno ima za otaku a odnedavno i acaciU. Jedini damari iskrene Ghoulove ljubavi mogu se osetiti kada se bavi sa otaku, acaciOM i Acom Radivojevićem, i zato su to meni najomiljeniji postovi na Sagiti. xremyb
Quote from: Ghoul on 29-06-2009, 22:32:08da li je moguće da i najpametnije žene nasedaju na fore muškaraca koji im govore ono što bi one želele da čuju umesto da prihvate one koji im kazuju istinu?
Naravno. Zar to već nisi shvatio, prihvatio i pomirio se s tim? Ako nisi, krajnje je vreme...
Quote from: acaciA on 29-06-2009, 20:06:38Da, Ghoul je najglasniji po šovinističkim i mizoginim izjavama, ali on se samo tako predstavlja. Mislim da je to jedan od njegovih načina da privuče pažnju. Naravno, žensku.
Apsolutno tačno, mada ne znam koliko mu uspeva.
dakle, Miloše, mogla bih da ti budem koleginica!
znam ja to odavno, šteta što odoh u neke druge vode. :x
cripple, posle ovog tvog posta mi je malo jasnije šta se krije iza Ghoulovih reči. :lol:
Quote from: Milosh on 30-06-2009, 02:55:06
Quote from: Ghoul on 29-06-2009, 22:32:08da li je moguće da i najpametnije žene nasedaju na fore muškaraca koji im govore ono što bi one želele da čuju umesto da prihvate one koji im kazuju istinu?
Naravno. Zar to već nisi shvatio, prihvatio i pomirio se s tim? Ako nisi, krajnje je vreme...
naravno da sam shvatio odavno, i naravno da se nisam pomirio s tim, a prihvatam samo ponekad, privremeno, kad okolnosti nalože.
Ghoul polazi od toga da su žene debili koji ne mogu sami da shvate istinu i da on treba da dođe da im je saopšti. Problem je u tome što je Ghoul, kao specijalista za konstatovanje očiglednog, u određenim oblastima, kako života tako i kinematografije, apsolutno nekompetentan da konstatuje čak i ono što je očigledno. U domenu horora, tu nema spora, Ghoul savršeno konstatuje očigledno, i to ume da ilustruje nizom primera iz istorije.
Međutim, na svu sreću, Ghoul lepo reaguje na ljubav, valjda kao i svi, i sav se raspekmezi (ko voli slano, može da kaže raspilavi) kad ga neko voli. Ghoul je u stvari maza. Maza lavkraftovskog tipa - tzv. Gmaza.
Quote from: crippled_avenger on 30-06-2009, 10:47:38
Ghoul polazi od toga da su žene debili koji ne mogu sami da shvate istinu i da on treba da dođe da im je saopšti.
stvarno mi je neprijatno kad vidim koliko je dimbo spreman da se ponizi kako bi se dodvorio ženskom polu.
isprva mi je to bilo dirljivo, ali sad već njegovo savijanje unazad u pravcu 'odbrane žena' (koje niko nije ni napadao) prelazi u oblast degutantnog, da ne kažem opscenog!
Quote from: Ghoul on 30-06-2009, 13:02:44
stvarno mi je neprijatno kad vidim koliko je dimbo spreman da se ponizi kako bi se dodvorio ženskom polu.
isprva mi je to bilo dirljivo, ali sad već njegovo savijanje unazad u pravcu 'odbrane žena' (koje niko nije ni napadao) prelazi u oblast degutantnog, da ne kažem opscenog!
Ghoul je kao oni dečaci u osnovnoj školi koji nazivaju pederima dečake koji razgovaraju sa devojčicama.
Dimbo je kao oni dečaci u osnovnoj školi koji hoće da zbare curu na foru 'dobrog druga', punog razumevanja, koji bi da je brane od bullyja i zaštite od svih nepogoda.
Meni se čini da je ovoga puta Ghoulov kung fu jači od Cripplovog.
vi, dečki, ste stvarno nešto posebno!
Podsetio sam se filma TRENER Puriše Đorđevića. To je jedan od najbizarnijih filmskih incidenata u istoriji SFRJ kinematografije. Naime, na pulskom festivalu, sam Puriša se odrekao tog filma i sam priznao da je loš. Posle njega snimio je još jedan film a potom je napravio pauzu od skoro dvadeset godina do filma TANGO JE TUŽNA MISAO KOJA SE PLEŠE.
Bez namere da zvučim cinično prema Puriši, meni TRENER svakako ne spada među njegove slabije filmove. Doduše, sasvim je moguće da ja ne razumem njegovu poetiku na pravi način. Istoričari filma generalno smatraju da su najbolji Purišini radovi vezani za Drugi svetski rat i da je njegov kanonski opus vezan za neobični lirski prikaz rata.
TRENER je u suštini sportski film, fudbalska priča propuštena kroz vizuru Purišinog apsurdnog i često infantilnog pristupa u svim ravnima, od scenarija do kadriranja i montaže. Kao i većina Purišinih filmova, TRENER naizmenično igleda kao legitiman arty film i smejanje publici u lice. No, ukoliko se to toleriše Godardu zašto ne bi i Puriši.
Ono što je interesantno u celoj priči jeste Purišin vrlo pesimističan i ciničan prilaz fudbalu. Naime, Puriša je poznat kao veliki ljubitelj fudbala i otud ne čudi da je izabrao ovu temu. Međutim, njegov prikaz fudbala je mračan, što ga čini aktuelnim i danas. Fudbalom dakle vladaju sumnjivi političari i privrednici, igračima se trguje kao da su stoka, utakmice se nameštaju, unutar sistema je potpuna hipokrizija, primat nad igrom na svim nivoima preuzima novac. Iako se u filmskom smislu, TRENER ne može smatrati naročito relevantnim u intrenacionalnim okvirima, domenu naslova koji nude kritički pogled na sport, u čisto ideološkom smislu,. svakako da zauzima svoje mesto i u svetskim okvirima. Pored lokalnog motiva socijalističkih rukovodilaca i njihove umešanosti u stvari koje ne poznaju, na planu ideologije sporta, interesantan movtiv je uticaj kulta sportske prognoze na igru. Danas, kad su kladionice ne samo sponzori klubova već često i vlasnici, ova tema deluje vizionarski.
Nažalost, interesantna ideološka postavka i neka kvalitetna rešenja oličena ne samo kroz efektnu, retku glavnu ulogu Tanasija Uzunovića nego i kroz sporadično vrlo kultivisano snimanje monumentalnih fudbalskih stadiona čija arhitektura deluje izuzetno filmično. Međutim, film je, kao i uvek kod Puriše opterećen nizom besmislenih rešenja i scena. Te besmislice čine da se ovaj film teško kome može preporučiti osim najzagriženijim ljubiteljima fudbala.
To je prava šteta pošto se retko sreće film u kome glavni junak, srpski trener, oseća grižu savesti što odlazi da radi u Nemačkoj, pošto mu je otac ubijen kao zarobljenik u Dahauu. Da, it's that kinky. Očigledno da Purišina sećanja na rat nisu izbledela čak ni u ovoj savremenoj temi.
Na špici se mogu naći neka vrlo zanimljiva imena. Među asistentima režije su David Albahari i "oskarovac" Čedomir Kolar. Među konsultantima su naš čuveni fudbaler Petar "Radi" Radenković i trener Gojko Zec.
Gojko Zec je inače čovek sa filmskom biografijom. Ne njegovu preporuku je Radovan Karadžić posećivao fudbalere Crvene Zvezde kada su bili u krizi formei savetovao ih o dughovnoj ravnoteži i ishrani. Za Zeca je postojao i trač da je homosekuslaca što su navijači Partizana ovekovečili i u pesmi "Zvezda ima dva pedera-direktora i trenera" da bi na kraju život skončao kao žrtva misterioznog ubistva u Africi, za koje neki kažu da je ritualno.
Fudbalske scene su solidno realizvane, snimljena je igra i glumci koji učestvuju u njoj, dok su pune tribine snimane tokom pravih utakmica. Ako imamo u vidu wire fu preterivanja iz serijala GOAL, ovaj old school pristup deluje okrepljujuće.
Najsmešnije od svega je to što je TRENER po svojoj strukturi zapravo vrlo racionalno i tradicionalno postavljen sportski film i što bi u rukama iole pribranijeg reditelja, to zapravo bila odlična sportska melodrama. TRENER je recimo film koji bi sjajo bilo rimejkovati, u nekom racionalnom maniru, pošto bi podsećao na ANY GIVEN SUNDAY. Čak ne bi okolnosti morale previše da se apdejtuju jer kako rekoh savremeni srpski fudbal dugo vuče korene svojih sistemskih bolesti. O konvencionalnosti scenarističke postavke, u najboljem smislu, govori činjenica da se film zaključuje velikom dramatičnom utkamicom kroz koju se razrešavaju sudbine likova.
Kada se sve ovo uzme u obzir, TRENER je daleko od Purišinog najgoreg filma. Što se mene tiče, to je njegov najinteresantniji film, najmanje prevaziđen gledano iz današnje vizure. Ipak, sasvim je razumljivo da imajući u vidu tendfencije jugoslovenskog filma te 1978. godine, kada je praška škola već u punom zamahu, Purišin spoj konvencionalne strukture i ideje sa prevaziđenim avangardnim rešenjima nije imao previše smisla.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE STEAM EXPERIMENT Phillippe Martineza. Iako Martinez spada u ligu DTV producenata koji su uvek na granici da snime theatrical film, njegov rediteljski rad nikada nije uspeo da bude išta više od glossy DTVa. Za razliku od, recimo, WAKE OF DEATH gde je taj gloss učinio da se film izdvoji u moru Van Dammeovih DTVa, STEAM EXPERIMENT je besmislen SAW rip-off kome ni potentan B-cast sa Val Kilmerom, Armand Assanteom i Eric Robertsom ne može da pomogne.
mrkoye does Ferić
http://popboks.com/tekst.php?ID=7494 (http://popboks.com/tekst.php?ID=7494)
Pogledao sam TV film KOBE DOIN' WORK koji je za ESPN Films režirao Spike Lee.
Ideja ovog filma je da prikaže jedan radni dan u Kobeovom životu, dakle pripreme za utakmicu, samu utakmicu i šta se dešava posle. Glavni deo filma čini upravo utakmica na kojoj kamere prate isključivo Kobea a on komentariše svoje poteze, objašnjava rezon iza svih postupaka i sl.
Pre ovog filma, već je snimljen jedan sličan u kome se prati Zinedine Zidane tokom jedne utakmice.
Iako je nesumnjivo interesantno gledati utakmicu sa fokusom na jednog igrača, i sam Kobe je vrlo rečit i raspoložen za priču, postoje neke stvari koje evidentno nedostaju. primera radi, instrukcije Phil Jacksona su svedene na minimum tako da gledajući ovaj film izgleda kao da Kobe uopšte ne komunicira sa Jacksonom tokom utakmice, što naravno nije tačno. Iako je Kobe lider tima i neka vrsta trenera na samom terenu, ipak Phil ima veću ulogu nego što ovaj film pokazuje.
Što se same košarkaške igre tiče, KOBE DOIN' WORK prateći Kobea pokazuje nekoliko zanimjivih stvari, pre svega situacije bez lopte, i koliko napora i pažnje kobe ulaže u to, povratke u odbranu, samu odbranu, postavljanje i sl. , zatim na vrlo tvrdu igru, guranje i sl. konačno na broj neuspelih pokušaja koji se pojavljuju na putu do onih koji posle završe na highlight reelu.
Zatim, tu je i interakcija sa sudijama, i naravno među igračima. Na utakmici je za Lakerse u prvoj petorci bio i Vladimir Radmanović, s tim što Kobe nije imao puno komunikacije sa njim.
Ono što je interesantan detalj je da utakmica koju je Lee snimao, protiv Spursa, jeste bila pobeda Lakersa ali nije bila tipična Kobe partija sa 50 poena, već da je mnogo više igrao za tim.
Osim Leejevih fanova i ljubitelja košarke, mislim da ostatak publike nema ništa naročito da vidi u ovom TV filmu.
Ovo je veselo...
http://englishrussia.com/?p=2998 (http://englishrussia.com/?p=2998)
ti se baš baviš 'sportom' ovih dana, a? :)
Došli sportski filmovi na red. Tako se pogodilo. Nema veze sa Univerzijadom.
Dugo sam tražio prvi film iz antiholivudskog diptiha Bernard Rosea, IVANSXTC. iz 2002. godine. Kada sam ga krajem prošle godine konačno locirao, zagubio sam disk na kome je bio tek nedavno sam uspeo da ga lociram.
IVANSXTC. je film sa kojim je Bernard Rose započeo svoju introspektivnu antiholivudsku fazu, velikim delom motivisan uznemirujućim iskustvom koje je imao sa studijima, naročito Warnerom za koji je snimao novu ekranizaciju Ane Karenjine. Posle tog filma, praktično, Rose odlučuje da se osamostali, verovatno ubeđen da dalja kohabitacija sa studijima nema naročitog smisla. Iako je Rose imao dosta solidan holivudski opus, očigledno da spada među engleske hip reditelje sa kraćim fitiljem, ne toliko kratkim kao Tony Kaye ali ne ni mnogo dužim od Stephen Norringtona.
Roseovim otcepljenjem, Holivud svakako jeste izgubio vrlo lucidnog reditelja izuzetne vizuelne pismenosti, ali čini mi se da ni kroz IVANSXTC. ni kroz SNUFF MOVIE nije dobio istinski opasnog protivnika.
Rose se naime odmetnuo u reditelje koji su početkom dvehiljaditih utočište našli u snimanju digitalnom tehnikom. i to ne u high-tech smislu kao Michael Mann već upravo u prljavom cinema verite stilu. Štaviše, baš su holivudski migranti Barbert Schroeder i Bernard Rose snimili svoje potentne, autonomne filmove na digitalnoj tehnici ali su tom prilikom morali da žrtvuju i širu publiku.
U tom smislu, Bernard Rose je snimio film velike snage i snažne kritičraske recepcije ali je isto tako reč o naslovu koji je uprkos vrhunskoj reputaciji danas bezmalo nedostupan. O tome govori ne samo to da su ga jedva locirali moji jataci nego je i DVD koji sam hteo da naručim preko Amazona bio rasprodat. Dakle, IVANSXTC. je film koji maltene ne postoji.
To je šteta jer Rose je snimio vrlo interesantnu studiju holivudskog sistema. Film je istovremeno i ekranizacija Tolstoja i priča inspirisana autodestrukcijom holivudskog agenta Jay Moloneya. Ono po čemu se ovaj film razlikuje od drugih "filmova o Holivudu" jeste to što zapravo pokazuje koliko film kao takav u stvari uopšte ne zanima ljude tamo.
U tipičnim filmovima o Holivudu ili imamo humoristički pristup industriji u kome se ona ismeva ili se govori o sukobu umetnika i sistema. Ipak, oba ova pristupa imaju neku vrstu suštinskog optimizma u sebi. u IVANSXTC. junak sve zajedno, u suštini baš briga za film, oni se ponašaju kao antički bogovi, imaju nadljudski položaj u svom svetu i sve ljudske osobine i poroke. Jedina stvar koju nemaju je besmrtnost. U tom smislu, IVANSXTC. je film o agentu koji misli da je svemoćan sve dok se nije suočio sa tim da je smrtno bolestan. Film pokazuje njegovu nemoć da se suoči sa time.
Slično filmu PERMANENT MIDNIGHT Davida Veloza i IVANSXTC. prikazuje čoveka koji u doba najvećeg poslovnog uspeha prolazi kroz najsnažniju traumu a da to okolina ne primećuje.
Za razliku od Jan Kouneneovog 99 FRANCS, IVANSXTC je sniman prljavo, sa dosta dokumentarističkog pristuipa iako Rose ne može da pobegne od svoje kultivisane vizuelnosti barem na nivou kadriranja. U film je prisutna tehnička nesavršenost digitalnog snimka ali to ne smeta rediteljskom konceptu.
Kičma filma je svakako Danny Huston, ubedljiv epizodista koji je sve bolji i bolji kako vreme odmiče i raduje me što dobija sve više kvalitetnih uloga u ozbiljnim filmovima. Ovde on igra glavnu ulogu. Jasno je zašto nije leading man u major filmovima, ali je zato idealan lead za indie film što je i Roseu jasno te je uradio još jedan indie film sa njim posle IVANSXTC. Taj film ponovo nikako ne uspevam da nađem. Ono što Huston ima je pre svega larger-han-life persona i dovoljan glumački dar da liku automatski pruži slojevitost. upravo z glavnom liku Ivana, u ovom filmu, on uspeva da stvori interesantan, ubedljiv lik a da njegov slom, uprkos svim simpatijama koje izgradi, ne bude patetičan.
Scenario je prilagođen produkcionim uslovima, sve scne su koncipirane kao cinema verite ali film definitivno ima jasno vođenu priču.
U tom smislu, IVANSXTC. je zapravo film straog kova koji mora da bude indie jer Holivud ne nudi više toliko prostora ozbiljnim pričama. Sva njegova alternativniost je u suštini u uslovima rada i vezana je za tehniku. Sigurno je da ovakav tehnički odmak automatski diskvalifikuje film iz nekih ravni eksploatacije ali IVANSXTC. upravo pokazuje kako se tehnička sirovost kadra nadoknađuje njegovim sadržajem. Nažalost, za razliku od ovog filma, tehničko raspuštanje često nije praćeno adekvatnim pojačavanjem sadržaja i idejnosti.
Rose upravo sada radi MR. NICE, priču o čuvenom 70s narkodileru Howardu Marksukoga će igrati Rhys Ifans. Time se pridružuje talasu koji su počeli MUNICHovi sinovi DER BAADER MEINHOF KOMPLEX, MESRINE i BEOGRADSKI FANTOM. Sudeći po nekim fotkama, taj film će biti Roseov povratak u onu raskošnu vizuelnost na koju smo navikli.
* * * / * * * *
Crip does Roger McGuinn
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg200.imageshack.us%2Fimg200%2F1147%2Fphotodimbooo.jpg&hash=280199bd188cb640b68ae63febca4547ff336f87)
U julu 2008. jedna od priča vezanih za IVANSXTC.
WILL A ROSE BLOOM AT ICM? Director Bernard Rose has signed with ICM, where the filmmaker hopes to get behind the camera, perhaps with a horror project he's writing that harkens back to his horror skills honed on "Candyman," the fright franchise he hatched. Nothing in his imagination could approach the fright factor of his ordeal to direct his latest pic "ivansxtc," a drama about the rise and fall of a Hollywood superagent many figure was patterned after former CAA tenpercenter Jay Moloney. Rose wrote the pic with wife Lisa Enos, who also signed with ICM, and the director said they went broke once his agents at CAA dumped the pic. "There has obviously been a tremendous problem getting the film to the public, and I think its content pissed off all the buyers for one reason or other," said Rose. "When CAA dropped the film, it seemed to have the kiss of death on it and since they stopped trying to sell it in March 2000, I've been carrying it around to festivals. I've been agentless since it became clear to us they weren't going to sell the film and we were going to be saddled with the debt." Though Rose's resume covers the gamut, from the Frankie Goes to Hollywood video "Relax" to "Immortal Beloved" and "Anna Karenina," "ivansxtc" wouldn't have been an easy sell even if CAA hawked it. A small distribber, Artistic License, has put it in small U.S. release, with European territories about to follow suit. Rose has paid a high price for his devotion. "At one point, we were literally homeless," he said. "We were in Chicago, our car was repossessed in the middle of a very harsh winter. Before we could sell the film, we had to settle some outstanding claims involving the music and we had to sell almost every belonging we owned in Chicago. ... It's an honest movie that reflects the world I lived in at that point. It might have struck a nerve, but only because it told the truth. I never felt what we were doing was telling an anti-Hollywood movie." He hopes to get paid for the next job, however.
Dokle će se u ovim sažetim isečcima o Rouzu izbegavati njegov potcenjeni masterpis Paperhouse ?! :(
bojim se, sve dok ti ne preduzmeš nešto po tom pitanju - ne isključujući ni nasilne mere kao last resort, ako se kritičari ne uzmu pameti!
Nezrelo nipodaštavanje verovatno ide od britanskih kritičara koji mu umanjuju originalnost; ali s obzirom da je Rouzov klasik dovoljno kontemplativan i prepun skrivenih poruka i simbola, neozbiljno je I DALJE tvrdoglavo umanjivati njegovu vrednost posle dvadeset godina.
Inače u rangu sa The Company of Wolves. Ali beskrajno skrajnut.
ne bih išao tako daleko da je u rangu sa The Company of Wolves, ali svakako jeste natprosečan i nezasluženo skrajnut.
ipak, za razliku od jordana koji je sa ogromnim uspehom zakoračio i u mejnstrim, rose to niti hoće niti može, pa je stoga i sudbina njegovih ranih radova mračnija, jer je znatno manja potencijalna ciljna grupa kojoj bi se oni ponudili - tj. ogromna većina gledalaca, pa možda čak i mnogi filmofili, neće smesta rouzovo ime prepoznati ili moći da povežu s nečim njima poznatim. candyman mu je jedini veći mejnstrim uspeh... :(
A sigurno mu neće pomoći ni snimanje OČAJNIH filmova kao što je SNUFF.
U rangu kroz broj simboličnih očitavanja i podkonteksta; za nijansu slabiji.
Jordan je imao krimi izlete, i bolje se adaptirao širem auditorijuma.
Rose je to isto pokušao sa Betovenom i Tolstojem, i nije baš uspeo kao Irac.
Quote from: Harvester on 03-07-2009, 16:09:47
A sigurno mu neće pomoći ni snimanje OČAJNIH filmova kao što je SNUFF.
Oćeš reći da Snuff neće bolje proći nego Stuff? :evil:
Pogledao sam celovečernji pilot za seriju THE NO.1 LADIES' DETECTIVE AGENCY koji je režirao Anthony Minghella a od romana Alexander McCall Smitha adaptirali Minghella i Richard Curtis.
Reč je o classy TV proizvodu kakav se i očekuje od BBCa. Najveća vrlina ovog pilota je generalno solidna glumačka podela, u kojoj se bez problema u maloj ulozi pojavi zvezda kao Idris Elba, međutim ključni adut serije je bez sumnje Jill Scott, poznata pevačica koja igra glavnu junakinju. Jill Scott je donela neverovatnu harizmu u lik punačke detektivke i ona je svakako ključ uspeha serije. Za televizijsku seriju je ipak najbitniji glavni glumac, i televizijski glumci se po kvalitetima koje poseduju razlikuju od filmskih glumaca. Televizija ima svoj tempo i pre svega zahteva da glumac bude ličnost koju publika želi da iznova gleda što na filmu nije preko potreban atribut. Otud su retki glumci koji uspešno prelaze sa filma na televiziju i obrnuto, a znamo slučajeve osrednjih filmskih glumaca koji se ispostavljaju kao genijalni na televiziji.
U svakom slučaju, Jill Scott je prava podela i zahvaljujući pre svega njoj, pilot hookuje gledaoca za ostatak serije.
Kad je reč o samom zapletu, jasno je da se radi o seriji koja je samo formalno detektivska, odnosno da se na bazi detektivske strukture govori o nečem drugom, odnosno da je ovo mnogo više bocvanski BRIDGET JONES nego CSI. U tom smislu raduje promena okolnosti, smeštanje jedne mejnstrim priče u Afriku, među lokalno stanovništvo je interesantno osveženje.
Na planu konvencije detektivskog filma, pliot od nje dosta odstupa ali je jasna namera autora da akcenat bude na stavovima glavnog karaktera a ne na dedukciji ili napetosti. Štaviše, suštinki mehanizam postavljen u pilotu je da junakinja, kroz svoj pogled na svet, uspešno rešava slučajeve. Kod samih slučajeva je dobro to što su mahom kvintesencijalno afrički sa motivima zamene identiteta i vradžbina.
Ono što je vrlo zanimljivo jeste pitanje da li će Bridget Jones momenat ostati glavnii u preostalim epizodama kada će zapleti romana verovatno morati da se sabija na kraću minutažu i kada bude postojala mogućnost da detektivski zaplet postane dominantan.
Irski setting filma DEMENTIA 13 Francis Ford Coppole čini da ovaj naslov podseti na Hammer produkcije mnogo pre nego na Cormanove filmove, što u suštini jeste. Ono po čemu se ovaj naslov razlikuje od Hammer filmova jeste to što je priča potpuno nerazgovetna i film najbolje funkcioniše kao neka vrsta video instalacije. Drugu ekipu je režirao Jack Hill što je vrlo interesantno pošto je teško odrediti šta je radio koji unit. Ipak, u svakom slučaju film ima dosta energičnu inscenaciju što ga čini podnošljivim uprkos apsolutno nejasnom zapletu. Što se samog Coppole tiče, ovaj film teško da najavljuje pojavu velikog autora ali sigurno pokazuje da ga nisu radili ljudi koji su zalutali na set.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam neprodati jednoipočasovni pilot za seriju VIRTUALITY Petera Berga koji je snimljen po scenariju Michaela Taylora i priči koju potpisuju Taylor i Ronald D. Moore. Fox nije kupio ovu seriju a videćemo da li će se neka druga mreža zainteresovati za ovu seriju posle rejtinga i utiska pilota.
Što se mene tiče, Moore i Taylor su reprezenti jednog sada već zastarelog stila pisanja američkih serija a to je kombinovanje dosta tupih deonica akcentiranih preokretom koji onda malo promeša karte i spreči gledaoca da promeni kanal. Sporadična ekskluzivnost preokreta međutim ne može da ublaži otupljujuću prazninu prethodnih scena. Taj stil pisanja je mogao da prođe pre osam godina ali dana s je to jako bajato. Štaviše, čini mi se da kriza gledanosti Mooreovih stvari nije u tome što je to suviše dobro i ne crossoveruje izvan prosvećene fanbaze nego samo odana fanbaza može toliko dugo da ostane odana nečemu što je pregazilo vreme.
Ruku na srce, Mooreu i Tayloru se ne može osporiti da umeju da smisle koncept a u ovom slučaju to je space opera u koju su uračunate moderne okolnosti, dakle savremeno ponašanje likova, svakodnevna hijerarhija i relativno antiutopijska medijska kultura koja se ogleda u reality showu koji prati sudbinsku misiju svemirskog broda.
Motivi sudbinske misije svemirskog broda, reality showa i mutnih interesa bogatih nalogodavaca spojeni su sa pleonazam high conceptom virtual realityja koji članovi posade koriste u terapijske svrhe kako bi lakše podneli desetogodišnje putovanje. Upravo iz tog VR devicea, koji je BTW na nižem nivou od Squida iz STRANGE DAYS, i proističe sva ona "mudrost" kojom Moore i Taylor pokušavaju da pretvore VIRTUALITY u nekakav pametan SF ali ovakav SF kakav oni pišu može da bude pametan samo budalama koje i 2009. godine mogu da se prime na obrte tipa "Da li je stvarnost stvarna?" i slične varijante. Vreme takvog SFa je odavno prošlo.
Peter Berg je vrlo pošteno realizovao VIRTUALITY. Ipak, kao izvršni producent svakako zaslužuje packu zbog odabira ovakvog scenarija. No, što se egzekucije tiče, Berg svakako nudi definisan rediteljski postupak. VR scene su režirane konvencionalno sa dosta statičnih pozicija kamere ili sa glatkim, tipičnim, laganim pokretima kamere dok je "realnost" sirovija sa dosta dekomponovanih kadrova, snimanja iz ruke i naglih pokreta. DP na pilotu je bio Stephen McNutt tako da je to "prljavije" snimanje više na tragu GALACTICE nego FRIDAY NIGHT LIGHTS u kome je kidanje kao DP realitzovao David Boyd a pre njega u filmu Tobias Schleisser. Što se glumačke podele tiče, ova grupa mi nije bila izrazito harizmatična i uprkos činjenici da su junaci u stalnom kličču, za sat i po priče nisu se definisali jasni karakteri i sukobi što bi pilot u formi TV filma morao da uradi. iako je Berg masjtor multicama, ne samo u akcionim, već i dramskim scenama, i to pokazuje i ovde, osim povremenih bljesaka spontanosti, iz mase materijala nije formulisao karaktere.
Ne znam da li će Sci-Fi kupiti kupiti ovu seriju kao što je Moore najavljivao ali čini mi se da je ne bih dalje gledao.
Što se Berga tiče, on se ovim pilotom, barem u tehničkom smislu, nije obrukao a nadam se da će imati više sreće ove jeseni sa serijom TRAUMA o ekipi hitne pomoći. Ja sam kao dete sanjao o tome da budem vozač hitne pomoći i TRAUMA CENTER mi je bio omiljena serija. Ne znam da li će TRAUMA biti rimejk te serije ali čekam je sa pažnjom.
Da ne bude zabune, meni je VR kao tema zanimljiv ali naprosto čini mi se da je to tema koja je apsolvirana početkom devedesetih što se televizije tiče u seriji WILD PALMS, jednom od velikih trzaja koji su bili uvod u kasniju renesansu televizijskih formi i dovođnje do toga da je danas sporadično američka televizija interesantnija od filma.
Pogledao sam THE HANDMAID'S TALE Volkera Schlondorffa, ekranizaciju romana Margaret Atwood po scenariju Harolda Pintera, koja se može smatrati pretečom Cuaronovog CHILDREN OF MEN, baziranog na romanu PD Jamesa. Roman Margared Atwood je izašao pre Jamesovog tako da je ovo u svakom smislu preteča.
Ova dva filma dele mnogo više od premise o antiutopijskom svetu u kome su ljudi postali neplodni. Naime, ova dva filma postavljaju sličnu temu u opuse dva slična reditelja-u sličnoj poziciji. Naime, i Cuaron i Schlondorff su doseljenici u Holivud i obojica su snimili ove filmove u fazi kada su bili smatrani svežim vizionarima i kada su im producenti dopuštali da radeći na ničijoj zemlji između indie filma i major filma pokušaju transformaciju žanra. Dakle, obe ove priče sa sličnom pemisom potpisali su autori u fazi pokušaja da uče Amerikance filmu.
U tom pokušaju, Cuaron je uspešniji pošto je njegov film pored neočekivane serioznosti i angažovanosti premise bio i tehnički inovativan pa je odjeknuo više dok je Schlondorff potpuno zanemario pokušaj ikakvog vizuelnog ili tehničkog pomeranja i sklopio film koji je u vizuelnom ili tehničkom smislu čak pitomiji od nekih njegovih nemačkih naslova.
Pa ipak i Schlondorffov film su radili vrhunski profiji te epohe - scenario je napisao Harold Pinter, muziku Ryuichi Sakamoto a od zvezda igraju Robert Duvall, Faye Dunaway i Aidan Qinn. Ipak, uprkos tim mejnstrim imenima, Schlondorff je snimio par exellence politički film, feminističku fantastiku a pročišćenost političkog filma podvlači vrlo flah stilizacija "bliske budućnosti" u Americi, posle blage apokalipse.
Štaviše, ako imamo u vidu da je ovo film iz 1990. dakle produžetak osamdeseteih, apokalipsa i tiranija oličeni u crnim službenim kolima i uniformma više liče na nekog Carpentera nego na 1984. Ipak, na svu sreću, ovo nije ona vrsta apokalipse u kojoj se ljudi odmah obuku u kožu i ošišaju na čiroki frizuru.
Natasha Richardson igra ženu kadru da začne koju su uhvatile represivne vlasti pseudofašističke ržave Gilead nastale na tlu SAD, kada je pokušavala da pobegne preko granice. Pošto su zbog rata i zagađenja žene masovno postale sterilne, ona biva odvedena u internat u kome se podučavaju žene zadužene da rađaju decu privilegovanim članovima društva čije su supruge sterilne. Čitav sistem ovih surogat-majki je zasnovan na pseudo-religijskom konceptu i po dolasku u kuću, ona je suočena sa nizom specifičnih pravila, pohotnim domaćinom i njegovom sterilnom ženom.
Atwood je u ovu antiutopijsku žanrovsku priču integrisala niz feminističkih teza i jasnu kritiku određenih društvenih formacija koje u određenim društvenim okolnostima bivaju dovedene do ekscesa. Međutim, upravo korz eksces ona jasno pokušava da kritikuje mirnodopsku formu tih konvencija. Isto tako, u toj priči, kako ju j Pinter adaptirao, svakako se nalazi uzbudljiv film, uprkos njegovim vrlo teatralnim zahvatima, pre svega na nivou melodije dijaloga.
Priča smeštena u budućnost u kojoj su vođe inspirisane Hitlerovom maksimom da je najmoćnij oružje Trećeg Rajha materica nemačke žene, povlači određene paralele sa Cameronovim TERMINATORom u kome je sama suština zapleta vezana za pol glavne junakinje. Naravno, za razliku od istorijske uloge materice Sarahe Connor, Atwood insistira na borbi za aistoričnu i apolitičnu poziciju ženine sposobnosti da rađa.
Međutim, sam Schlondorff kao da ne želi da iz te priče stvori punokrvan film sa emotivnim efektom i interesantnom vizuelnošću već ga namerno ostavlja praznim i nezaokruženim. To bi možda moglo da prođe u evropskom filmu, ali TALE je ipak američki film, igran na vrlo konvencionalan način i reklo bi se da ta konvencionalna metod gluma još više otvara taj problem polovičnosti. Ako imamo u vidu da je Sclondorff u filmu PALMETTO pokazao da uime da snimi visokooktanski noir sa snažnim emotivnim efektom, pre bih rekao da mu je taj hladnokrvni postupak bio namera ili barem ustupak nedovoljnom budžetu.
Uprkos tome, čini mi se da maštovitom i strpljivom gledaocu ovaj film može biti vrlo interesantan. Uostalom, kada fašisti, slični negativcima iz V FOR VENDETTA, dođu na vlast, za sebe ipak sačuvaju klub koji podseća na vreme razvrata i u njemu se slušaju Fine Young Cannibals.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ALONE WITH HER Eric Nicholasa. Reč je o interesantnom indie trileru koji uzima jedan već korišćen koncept a to je pripovedanje iz vizure raznih surveillance kamera i realizuje ga do te mere pitko da se izvesna nekonzistentnost ni ne oseti kao problem.
Ono što se takođe ne oseća kao problem je i to da je film surovi low budget kome upravo rediteljski koncept omogućuje da se izdvoji i nametne kao naslov vredan pažnje.
Međutim, ono što je ključni uspeh Eric Nicholasa, kao reditelja i scenariste, jeste jedan izuzetno redak utisak koji proizvodi ovaj film. Naime, uprkos tome što film i bukvalno gledamo iz vizure stalkera, on ni u jednom trenutku nema naše simpatije. Ako imamo u vidu da je reč o stalkeru čiji je cilj da se zbliži sa devojkom kojom je opsednut, da nema dakle nikakav izrazito gnusan plan, vrlo je zanimljivo da ne privlači gledaočeve simpatije, barem kao čudak koji pokušava da svoju relativno prihvatljivu nameru ispuni neprihvatljivim sredstvima. Uostalom, u većini filmova se ubicama i stalkerima u nosećoj ulozi, publika se na ovom ili onom nivou identifikuje. U filmovima veće umetničke vrednosti kao što je recimo Hitchcockov PSYCHO, tu su fascinacija Normanovom pedantnošću i tragički aspekt njegove duševne bolesti. u manje sofisticiranim filmovima kao što su brojni slešeri, autori namerno pobuđuju sadističke porive kod gledalaca, delimično legitimisane puritanskim impulsom da se kažnjavavaju ekscesivna uživanja.
U ALONE WITH HER, međutim, iako stalkerovi postupci deluju sporadično vrlo osmišljeno, oni su uglavnom jalovi, a ni onda, kada se on nađe u prilici da se emotivno poveže sa svojim predmetom čežnje, umesto emocije joj nudi opsesiju, i to sve ga čini vrlo antipatičnim likom čak i za najzagriženije fanove filmskih negativaca. Moglo bi se reći da ovog junaka gledalac prezire jer je neuspešan, što ima veze sa generalnim američkim doživljajem inteligencije kao sposobnosti da čovek reši svoje probleme. Bez te vrste inteligencije, lik ostaje sa svojom ogoljenom patologijom.
Eric Nicholas je maksimalno iskoristio potencijal glumačke podele. Ana Claudia Talancon je imala težak zadatak da bude prisutna u ogromnom procentu filma i da dobro odmeri ravnotežu između hiperrealizma i movie efikasnosti u glumi. Colin Hanks je solidan kao nesigurni slabić/stalker iz čijih kako uspešnih tako i neuspešnih gestova isijava patologija što je od najvećeg značaja za pravilnu percepciju takvog lika. Ako imamo u vidu filmove koji su skloni da od serijskih ubica prave ikone, opredeljenje Nicholasa i Hanksa da naprave lik koji je na samoj granici socijalne prihvatljivosti je interesantan polaz. Iako je Hanksov lik stalno prisutan kao posmatrač, on se ne pojavljuje previše na ekranu ali Nicholas kroz rediteljski koncept čini njegovo prisustvo opipljivim.
Nicholas ne čini stalking glamuroznim, čak ni peviše filmičnim. On kroz tehnike stalkinga priča jednu pre svega kamernu priču. Međutim, tamo gde ne uspeva kao bitan stalking film, uspeva kao solidna melodrama o ženi o kojoj istinski brine njen voajer i nemogućnosti veze između njih jer je on ipak bolestan.
Ako se tome doda da vešto varajući u sprovođenju koncepta posmatranja kroz surveillance kamere, i birajući trajanje od vrlo ekonomičnih 80 minuta, stvara jedan neobično dinamičan film, reklo bi se da ALONE WITH HER ima adute u potpuno neočekivanim aspektima.
* * * / * * * *
Todd Phillips will next direct the road trip comedy "Due Date" and follow one year later with "The Hangover 2."
The commitments come one day after "The Hangover" crossed the $210 million domestic gross mark and surpassed "Wedding Crashers" to become the second biggest grossing R-rated comedy ever.
That puts Phillips on track to earn $35 million or more on "The Hangover" after he gave back his salary and gross position to become an equity investment partner in the pic alongside financiers Warner Bros. and Legendary Pictures. Move allowed him to make the film with Zach Galifianakis, Bradley Cooper and Ed Helms, who were not proven at the box office.
Galifianakis will play one of the two leads in "Due Date," an Alan R. Cohen and Alan Freedland script that was revised by Adam Sztykiel. In the comedy about fatherhood, an expectant dad and his unlikely travel companion (Galifianakis) race cross-country in hopes of making it home for the birth of his first child.
Both "Due Date" and "The Hangover 2" will follow the same production track as "The Hangover." The plan is for the "Due Date" shoot to begin Oct. 6, and the film will be released next year in the first weekend of June, just like "The Hangover." The sequel will begin production in October 2010 and will be released Memorial Day weekend 2011.
Warner Bros. hired Phillips and Scot Armstrong to begin writing "The Hangover 2" right after early test scores left the studio optimistic that it had a winner (Daily Variety, April 5).
More than one option
* (Co) Daily Variety
Filmography, Year, Role
* (Co) Daily Variety
The film has become WB's biggest grossing comedy ever, trailing only "Beverly Hills Cop" ($234 million) in grosses for an R-rated comedy. Studio believes "The Hangover" will finish around $240 million to become the biggest domestic grossing comedy ever and the third highest grossing R-rated film ever, behind "The Passion of the Christ" and "The Matrix Reloaded."
Phillips never wagered as smartly as he did on "The Hangover." Because he insisted on his cast, WB Pictures Group prexy Jeff Robinov gave him a budget ceiling of $34 million, and the only way Phillips could make that number was to work for scale and use salary and gross to buy his way into being an equity investor.
Had the comedy not covered the studio's investment in budget and P&A, Phillips would have lost. But Phillips liked his script, had seen Galifianakis 15 times doing standup and felt Helms and Cooper were poised for breakout performances. The gamble gave him slightly more than 15% of the film's revenue, which makes possible a payday that will be far higher than if he had taken his usual fee.
Neither Phillips nor WB would comment on his payday, but the director said it was less about money than making a movie the way he wanted to.
"To me, the casting was as crystal clear as it was on 'Old School,' " Phillips said. "I remember some executives just didn't understand the casting, and on 'The Hangover,' I felt we'd been seeing the same faces in a lot of comedies, and that it was time to mix it up.
"Warners was a bit apprehensive, but Jeff said very politely, 'Look, I'll make the version you want... if you can do it for this number. That number basically required me to take no money and cut back in other areas as well. But I'll gamble on myself anytime."
Robinov made clear that he and WB chief Alan Horn will be happy to pay off the director's winning bet.
"We liked that script, we believed in Todd, and we were trying to break into the comedy business, something Warner Bros. wasn't known for," Robinov said. "Greenlighting 'The Hangover' with three actors who, though talented, weren't well known, put a lot of pressure on the budget. We couldn't be happier for Todd. He believed in the picture and took a risk alongside the studio, and he deserves this."
Phillips had several projects percolating including "Man-Witch," the comedy that he originally expected to direct with Jack Black. Galifianakis is being courted as the possible star, but Phillips has stepped out as director. His Green Hat Films banner will produce with Neal Moritz, and they will look for a new helmer.
Phillips won't gamble on either of the next two films, earning his new deal, which is an escalated upfront fee against first dollar gross, in a deal made by CAA.
Pogledao sam THE HUMAN CONTRACT debitantsku režiju Jade Pinkett-Smith. Ako imamo u vidu da je reč o vanity projektu supruge trenutno najsiplativijeg glumca na svetu i da se na osnovu Jadinog ranijeg rada nihe moglo naslutiti šta je zanima, THE HUMAN CONTRACT je prijatno iznenađenje na nivou koncepta.
THE HUMAN CONTRACT je erotska melodrama smeštena u svet japija bez nekog prvoloptaškog high concepta. Film je vrlo glossy realizovan i oslanja se na potvrđene ali manje glamurozne i slavne glumce. Na osnovu svega ovoga čini se da je produkcioni koncept ovog filma (producent je sam Will Smith) da se priča ispriča na najbolji mogući način. Međutim, na kraju ipak nije sasvim jasno šta je cilj ovog filma. Naime, suviše je konvencionalan na nivou izraza da bi bio indie a suviše je lišen glumačkih i pripovedačkih hookova da bi bio major. Otud ne čudi što je završio pravo na DVDu iako sam koncept nije DTV.
Relativna produkciona neopredeljenost filma omogućavala bi u teoriji da se nađe u nekakvoj "zlatnoj sredini" ali u kreativnom smislu nema nićega zlatnog filma, čak ni tuševa pošto seks kojim se film bavi nije iz tog fazona.
Jada Pinkett-Smith je nesumnjivo znala šta da traži od svojih saradnika i u prikazu Los Anđelesa, kao i ambijenata u kojima junaci žive ima nešto od atmosfere karakteristične za fazu Michaela Manna pre nego što je izgubio razum.
Čak i sama priča nije neinteresantna, međutim, glumci su antipatični, a bez star-powera Jada nema dovoljno rediteljske veštine da ovoj priči ulije uverljivost. Iako je na planu dramske uverljivosti THE HUMAN CONTRACT čak i pitomiji od sličnih naslova poput 9 1/2 WEEKS ili DISCLOSURE, Jada nije reditelj Lyneovog ili Levinsonovog kalibra da bi dotle dobacilai to ne samo na pukom tehničkom nivou koji je, kako rekoh, vrlo dobar, već na organizovanju same suštine filma.
Iako THE HUMAN CONTRACT nije kvalitetan film, on ipak pokazuje da je Jada perspektivan reditelj i sa pažnjom treba sačekati njen eventualni sledeći film. Isto tako, vrlo je zanimljivo da je Jadin film priča gledana isključivo iz muške vizure sa ženskim likovima koji suštinski nisu u fokusus a uklopljeni su u tipove majke, sestre i bludnice. U širem smislu, međutim, zanimljivo je da filmova kao što je THE HUMAN CONTRACT nema previše. Ljubavni filmovi su danas mahom ili epoha ili romantična komedija ili erotski triler, a eventualne savremene melodrame i ljubavni filmovi su svedeni na herc-naslove sa Richard Gereom. U tom smislu, u THE HUMAN CONTRACT jedini ženski impuls koji Jada pokazuje je konstatacija da na tržištu nema serioznih filmova o partnerskim odnosima među savremenim ljudima, u najboljim godinama.
Šteta je dakle što je najveći deo lepote ovog filma unutrašnji i što Jadine evidentno lucidne namere nisu oblikovale kvalitetniju celinu.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam ČOVJEK KOJI JE VOLIO SPROVODE Zorana Tadića. Ovaj naslov spada u red Tadićevih metafizičkih krimića. Dakle, ovaj film je na liniji započetoj RITMOM ZLOČINA, u spoju sa oštrijom socijalnom kritikom koja jebila karakteristična za Tadićeve naslove poput SNA O RUŽI.
Nažalost, ni u ČOVJEKU, Tadić nije uspeo da ponovi uspeh RITMA ZLOČINA pre svega u domenu glume i atmosfere. Koliko god RITAM ZLOČINA stajao kao vanvremenski klasik, ako mu se u analizi oduzme ta aura koja krasi velike klasike (a to je da odaju utisak večite relevantnosti čak i u tehničkom smislu) - ipak nesumnjivo je reč o filmu koji je po svom vizuelnom konceptu a naročito glumi bio ne samo u skladu sa svojim vremenom već i ispred njega. Dok je u vizuelnom smislu taj film krasio dosledan minimalizam, gluma u njemu je bila neobično spontana sa tečno izgovorenim tekstom koji je pritom bio pinterovski sofisticiran.
Taj minimalizam se u kasnijim Tadićevim filmovima pretvarao u arhaičnost. Njegovi kadrovi su postali grubo sklopljeni i često jedva komptenetnti, bez naročitog osećaja za tempo, kako unutar kadra tako i u montaži.
Dok je u RITMU ZLOČINA, koncept dugih kadrova činio atmosferu, ovde nema koncepta, sve je zapravo vrlo konvencionalno snimljeno nego su kadrovi predugi ui odnosu na rezove pa zato deluje kao da je ovo film dugih kadrova. Sa tom tromošću u kadriranju i montaži, problem postoji i sa scenografijom koja je u većem delu filma bazirana na nekim starim ambijentima što silom temporalno izmešđta film bez ikakve svrhe,.
Ukoliko analizi toga temporalnog izmeštanja jedne hrvatske varošice dodamo i poludisidentski stav o progonu političkih neistzomišljenika posle rata, moguće je da da je Tadić želeo da stvori atmosferu nekakvog hrvatskog samoizgiona, unutrašnje emigracije, nekakve Stare Hrvatske koja nestaje.
Glavni junak filma je bibliotekar. Žanr kirimića je sam po sebi jako vezan za književnost. Literatura je ne samo osnov krimića već je vrlo često i ambijent u kome se krimići dešavaju vezan za književnike, knjige i sl. Međutim, junakova profesija bibliotekara zapravo nikada ne zaigra i knjige suštinski nemaju nikakvu ulogu što je dramaturški propust. Naravno, gledano iz vizure ruševina jugoslovnske kinematografije, lik zaposlen u biblioteci deluje čak i kao kreativno rešenje.
Ni sam RITAM ZLOČINA nije bio strukturiran kao suspense triler ali krimi zapet u njemu je stvarao neku vrstu nelagodne atmosfere i napetosti, možda čak bliže hororu nego krimiću. Ni ČOVJEK nije strukturiran kao suspense film ali u njemu krimi zaplet gotovo da nema apsolutno nikakvu svrhu pošto se čini da nimalo ne utiče na junake, i njegov uticaj se svodi na twist ending u kome se zapravo ispriča svrha tog podzapleta i zaključenje je dosta razočaravajuće.
Ivica Vidović, kao alumnus iz RITMA ZLOČINA nije ni blizu tog dometa. Spor je u igri, zajedno sa ostatkom ekipe.
Ta arhaičnost postupka na svim nivoima čini ovaj film ne samo deplasiranim u svoje vreme već bi se reklo i pretencioznim.
U tom smislu, jedini nevažan ali ubedljiv adut ovog filma jeste apartnost Tadićeve poetike u jugoslovenskim okvirima koja njegove vizije redovno činila simpatičnim i vrednim podrške.
* * / * * * *
Pogledao sam IZBAVITELJA Krste Papića, posle dobrih desetak godina. Kao i ranije, i sada me raduje što je takav film snimljen u SFRJ pošto se definitivno izdvaja, međutim i dalje mi nije jasna tačna svrha tog filma.
IZBAVITELJ je adaptacija proze ruskog pisca Aleksandra Grina koju su uradili Krsto Papić, Ivo Brešan i Zoran Tadić. Film je smešten u nedefinisanu prošlost, jedno društvo pred raspadom, slično Vajmarskoj republici, u kome mladi pisac otkriva za zaveru bodysnatching pacova koji se pretvaraju u ljude. Nisam čitao prozu na kojoj je film baziran ali Papić sledi liniju kafkijansko-ekspresionističkog tona priče. Kao i sam nemački ekspresionizam na filmu, i ovaj film bi trebalo da ima neku vrstu prenesenog značenja ili u kontekstu istraživanja ljudske psihe ili politike. Pošto, u IZBAVITELJU, akcenat nije na duševnom stanju junaka, uostalom sama zavera je tretirana stilizovano tek onoliko koliko diktira sama izmeštenost priče, smatram da se eventualna idejnost ovog filma traži u domenu politik.
Politika filmova iz BODY SNATCHERS tradicije, imala je snažnu rezonantnost jer su ti filmovi bili smešteni u konkretne savremene društvene okolnosti. Međutim, sa izmeštanjem priče u doba neke odumiruće buržoaske države, Papić gubi mogućnost da govori o SFRJ. U tom smislu, ja i jesam u dilemi da li on govori o SFRJ ili ne, odnosno da li je uopšte želeo da govori o njoj. Ako jeste, onda je oštrica subverzivnosti ovog filma sasvim otupela.
Ako nije, odnosno ako govori zaista o neimenovanom buržoaskom društvu koje truli, onda je to direktna aluzija na nacizam ili komunizam. Naime, obe ove ideologije su u polazu računale na krizu buržoaske društvene formacije kao đubrivo za svoj rast - u filmu se u mističnoj nemačkoj knjizi čak i kaže da ljudi-pacovi čekaju doba krize da krenu u svoj pohod. Ono što je interesantno je da ljude-pacove u taj pohod vodi Izbavitelj, glavni pacov koji dolazi sa strane što više liči na komuniste (čije su vođe poput Lenjina, Tita ili Castra bile u egzilu i došle sa strane) nego na naciste.
Dakle, Papićeva metafora je najbliža implicitnoj osudi komunizma, međutim suštinski, IZBAVITELJ ne nudi neku istinski artikulisanu ideološku agendu.
A film sam po sebi ne može da opstane bez neke teze pošto je stilizovana i izmeštena priča sasvim lišena uverljivosti i bilo kakvog hooka izuzev politike.
IZBAVITELJ se na neki način može smatrati dedom KROJAČEVE TAJNE. Vrlo me zanima da vidim i taj nezvanični nastavak koji je Papić snimio pre neku godinu. Dobio je izuzetno negativne kritike a kako i ne bi ako imamo u vidu iz čega je izrastao.
U kontekstu žanrovske tradcije ne ex-jugoslovenskim prostorima, IZBAVITELJ je često naglašavan kao bitan naslov i on na neki način i jeste paradigmatičan jer spaja politiku i žanr (u izvesnom smislu) što je karakteristika naših najuspešnijih žanrovskih filmova, poput VARIOLE VERE i VEĆ VIĐENO, kao i nove generacije sa BANDOM i SRPSKIM FILMOM. Međutim, ova četiri naslova su politički hrabriji od IZBAVITELJA koji ostaje nesumnjivi curio za istoriju jugoslovenskog filma ali i ništa više od toga.
* * / * * * *
sve je tačno tako kako si reko.
naivan je to film, i žanrovski i idejno...
Nema boljeg načina da se proslavi attachovanjea Tomasa Alfredsona za TINKER TAILOR SOLDIER SPY od gledanja filma THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD Martina Ritta, prve i verovatno najkvalitetnije ekranizacije le Carrea.
Sam ovaj roman je nesumnjivo najznačajniji le Carreov roman iz rane faze, jedna od onih knjiga sa kojima je on zapravo uneo nešto novo u špijunsku literaturu. Slično se može reći i za Rittov film. Naime, uvreženo je mišljenje da je le Carre počeo da razbija hegemoniju James Bonda na ekranu što nije istina. I pre le Carrea su postojale istinite priče o tajnim službama, pored naravno (super)herojskih filmova o superšpijunima, među kojima je Bond zapravo tek produžetak jedne ranije tradicije. uostalom, ne zaboravimo da je Graham Greene bio jedan vrlo ozbiljan pisac koji je sa visokim umetničkim integritetom pisao o tajnim službama još pre le Carrea.
Međutim, le Carre je celu tu stvar apdejtovao stvrajući svet potpune moralne ambivalencije, svet antiheroja u kome je Zapad pozitivniji od Impreije Zla utoliko što mu je to jedino preostalo. Njegov odnos prema zapadnom bloku je ciničan, ne prikazuje da tu ima išta vredno spasavanja a ljudi koji to rade su često kukavice i pokvarenjaci. To naravno ne znači da le Carreovi romani nemaju izvesni emotivni potencijal, a THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD je najbolji primer toga, međutim, ta emocija izrasta ispod naslaga cinizma i hladnoće i dolazi od junaka koji je izvan tog špijunskog kruga. Štaviše, najemotivniji momenti u le Carreovim romanima dolaze od izmanipulianizh ljudi koji su pioni njegovih glavnih junaka.
U Rittovom filmu se po prvi put pojavljuje i George Smiley, anti-Bond if there ever was one, i biće vrlo zanimljivo ko će kod Alfredsona igrati ovu ulogu koju je u principu najviše popularizovao Alec Guiness u BBC seriji.
Rittova interpretacija priče je triler sa snažnim elementima melodrame. On vrlo mudro insistira na intelektualnom aspektu samog sukoba, i izuzev same suspense završnice, ovo nije film u kome se priča prelama u fizičkom smislu. Napetosti svakako ima, u par navrata vrlo hitchcockovski koncipirane, međutim, ključne situacije se rešavaju među samim likovima, u trenutku.
Priču čine brojni preokreti, i svi oni su ma koliko veliki plasirani vrlo ubedljivo i logično proističu iz postavljene priče.
Ako imamo u vidu krštenicu filma, Rittov vizuelni pristup je jednostavan i efektan, bez ikakve karikaturalnosti u prikazu špijunskog sveta, ili razlika između Zapada i Istoka. U tom smislu, Ritt je blizak Hitchcocku, s tim pšto njegov svet ipak nije toliko hiperstilizovan kao Hitchov.
Glumci su, kako se i očekuje od ovakve glumačke podele, vrhunski, i svi rade u funkciji priče.
Ono što THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD jedino čini arhaičnim jeste to što smo u današnjem filmu navikli na nešto širi prikaz veta u kome se priča dešava i više ne postoje filmovi sa tako ekskluzivnim fokusom na karaktere kao što je ovo Rittovo ostvarenje. Po svom bavljenju likovima, mahom u enterijerima, Ritt podseća na američki noir. Međutim, ako imamo u vidu da su do pre neku godinu špijunske romane mahom realizovali reditelji akcionih filmova, kao spektakl, a da u suštini takve romane treba da snimaju reditelji drama, Rittov polaz je ispravan. I tim pre je radosna vest da će Alfredson ekranizovati TINKER TAILOR...
* * * 1/2 / * * * *
Matthew Vaughn Tells Mr. Beaks How He Plans To KICK-ASS At Comic Con!
Modesty does not exist in KICK-ASS' dojo. It's all right there on the cover of the first issue: "The Greatest Superhero Book of All Time Is Finally Here!" So why should anything change now that it's a film?
Though director Matthew Vaughn isn't boasting that he's made "The Greatest Superhero Movie of All Time" or anything crazy like that, he is extremely confident that his adaptation of the Mark Millar/John Romita Jr. comic book series is singular, massively entertaining, and, most importantly, violent as fuck. The independently-produced film stars Aaron Johnson as Dave Lizewski, an unpopular high school student who up and decides to become a costumed crimefighter called "Kick-Ass". Sounds like a goofy teen comedy or an escapist yarn straight out of the '80s Amblin playbook, right? Try SPIDER-MAN crossed with DEATH WISH - only Dave isn't avenging much of anything (his mother's dead, but she was felled by an aneurism), and he's not very good at the "fighting" part of crimefighting (which nearly gets him killed in the early going). But he's got moxie. And a lead pipe. And when his second feat of derring-do hits YouTube, Kick-Ass suddenly becomes a worldwide phenomenon.
Dave's rise to fame draws the attention of a truly effective masked vigilante duo in Big Daddy and Hit Girl aka Damon and Mindy Macready. They're a father-daughter team: Damon is thirty-five; Mindy is eleven. But they're both stone-cold killers, and they're out to take down ruthless mob boss Frank D'Amico (Mark Strong) - whose son, Chris (Christopher Mintz-Plasse), also gets into the superhero business as Kick-Ass's sidekick, Red Mist. You may think you know where this is going, but Vaughn and Goldman (following Millar's lead) consistently defy expectations along the way.
KICK-ASS was enormously entertaining as a screenplay, but its lightness of tone was so completely at odds with its graphic, John Woo-esque bloodletting that I couldn't help but worry that it might fail to make sense visually. I still haven't seen a frame of footage, but the fact that a recent test audience flipped for the film is heartening. Recruited audiences generally have a low tolerance for anything that's not pitched right down the middle, so if they responded strongly to something this offbeat, Vaughn's surely got the goods.
We'll get a better sense of what's up with KICK-ASS on Thursday, July 23rd at 5:45 PM, when Vaughn screens select scenes from the film for 7,000 rabid geeks at Comic Con. As I said last week, this is a unique make-or-break situation for the San Diego Convention Center's hangar-sized Hall H. The fate of this movie is riding on the fans' reaction. Will they be capable of registering awe two hours after James Cameron does his nasty thing with their eyeballs during the AVATAR panel?
When you put it like that, even Vaughn has to wonder if he's fucked. Fortunately, he loves his movie - and thinks you will, too.
Matthew Vaughn: I'm nervous. I don't even know when the bloody thing is coming out. I always look at FIGHT CLUB, and how that was getting all of this press and attention. Then they push it back, and it dies due to being released at the wrong time.
Beaks: But FIGHT CLUB was, from the beginning, a studio production. KICK-ASS is independent, correct?
Vaughn: (Proudly) 100%. This is the most independent film I've made since LOCK, STOCK [AND TWO SMOKING BARRELS].
Beaks: But you're partnered with Plan B. Has their involvement been helpful?
Vaughn: Plan B got on board because I sent it to Pitt [with whom Vaughn had previously worked on SNATCH]. I was so scared. Basically, all of the studios said no to the film. And so quickly. It was weird. I got a hold of some of the studios' coverage for the project, and the coverage was fantastic. So it was a strange that they gave it good coverage but wouldn't engage in the process of even asking what I would do with the film. There was just this knee-jerk reaction to it - which, in a way, is understandable. The film breaks a lot of taboos, and has certain elements that, if you're a studio executive, might make you think, "Why in the hell would we make a film like this?" One thing I don't think anyone got from the script was how humorous and fun it is. It was hard to understand the tone and the humor and the style of what I was going for. It was very similar to the beginning of the journey for LOCK, STOCK, where nobody got the script. They were like, "Is it a gangster film, is it a comedy? What is this? We don't get it! We're not making it!" So we thought "Fair enough. Screw you guys, we're going to go off and make it."
We just test screened [KICK-ASS] three days ago, and I can genuinely say what LOCK, STOCK did for gangster movies, we're doing for comic book/superhero films.
Beaks: You know, when I read the script for KICK-ASS, my first reaction was, "Oh, my god! This is great! But how in the hell are they going to get away with this?"
Vaughn: Well, the good news is I think we pulled it off. I don't want to sound too arrogant about the thing because there's nothing worse than someone saying, "I made the best damn movie of all time!", then you watch it, and you go, "Yeah..." I can say this... not that it means much... but it's definitely the best movie I've ever made. That doesn't mean it's a great film. But, for me, I think I punched above my weight.
Beaks: But LAYER CAKE's a great film, so that's saying something.
Vaughn: You know, I'm very proud of LAYER CAKE because I had no fucking idea what I was doing when I decided to direct it. LAYER CAKE is quite a conventional movie. I based it on all the '70s thrillers that I loved. KICK-ASS is like nothing else that I've ever done - or a lot of other people have. I remember when we made LOCK, STOCK, and looking at Guy going, "You fucking dude! You've made a fucking great film! This is so exciting!" It was so much fun waiting to see the reaction of an audience to LOCK, STOCK in England. We thought, "They may hate it, but if they get it, they'll really get it." And I think KICK-ASS is a movie that I can guarantee you will either 100% think is a pile of dog shit, or you're going to love it. There will be no in-between reaction to the film. It's going to be one or the other.
Beaks: That's the reaction I figured the film would engender after I read the script. Honestly, it struck me as the strangest hybrid of SPIDER-MAN and DEATH WISH. The vigilante aspect of it was just so hardcore.
Vaughn: I used to love DEATH WISH as a kid.
Beaks: Well, yeah, so did I.
Vaughn: It's funny you say that, because with LAYER CAKE and STARDUST, people would watch the films and talk about a reference. And they'd always name one of my favorite films. And I go, "Fuck! That must've fazed me." It's quite extraordinary the influence the movies you see as a kid... I think it's very hard to disassociate those memories and not be affected by them. It's funny you say DEATH WISH. The idea of DEATH WISH in this movie has never occurred to me until you said that just now. But there is definitely some similarity.
Beaks: I can tell you the exact moment I flashed on DEATH WISH. It's the moment when he pulls out the lead pipe. That reminded me of Kersey whipping out the sock filled with quarters.
Vaughn: Yeah. (Laughs)
Beaks: It's his first act of violence. And as it's happening, you're thinking "Crap, this is for real!" I think that's one of the most striking things about KICK-ASS: it's a superhero movie that is, on many levels, for real.
Vaughn: There's nothing in this film that couldn't happen. Some of the actions sequences are... you know, we're making a movie, so I pushed the boundaries as far as I could. There are a few moments you'd maybe pull off one in a million times if you were doing it for real. But I tried to ground this as much in reality without it being a documentary.
Beaks: Making this without studio involvement, did that force you to compromise anything creatively? Did you have to lose anything because it might've been too big [for the budget]?
Vaughn: It's funny you say that. My only advice to filmmakers now is "If you don't have any studio involvement, if you have less financial reward or choices... take the less money route. You'll have the time of your life." I had so much fun making this movie. There have been no politics to deal with. I'm not getting notes saying, "Could you make it happy?" or "Could you make it sad?", and then you end up in some horrible nowhere land. There are certain sequences that, if I had a little more money and a little more time, would be better. But there are also sequences that are a lot better because I didn't have the money or time, so we had to think of a way of shooting it quickly, and that made it better.
Beaks: I'm sure the reduced budget put a major emphasis on getting the casting right.
Vaughn: I nearly postponed the movie for a year because I couldn't find Dave. I just couldn't find Kick-Ass. It was a Friday morning, and I said to the guys, "We're going back to London tonight, and we're postponing the movie until we figure out who's playing Dave." Then Mr. Aaron Johnson came in, who, mark my words, is going to be a huge movie star. I just saw NOWHERE BOY, where he plays John Lennon, and it is a ten-out-of-ten performance. The whole film is fantastic, but he is phenomenal in it. I actually feel like a juvenile moron for what I did to that kid compared to what he does in that film.
Beaks: What sort of qualities does he bring to the character?
Vaughn: He has that charisma where you believe every word he says. He can also stand in front of the camera and say nothing, but you still want to watch him. He's fun. The actor I think he'll become is Robert Downey, Jr. He's very similar to him.
Beaks: That's high praise. I imagine the other tricky piece of casting was finding Mindy/Hit Girl. That's the one character I need to see in action before I believe it can be done.
Vaughn: Okay. When you watch it... I will bet you any amount of money you want... anything at any odds... I'll give you a million-to-one odds if you want... that you will a) fall in love with her, b) buy her, and c) think, "My god, I just saw the Jodie Foster/Natalie Portman of this generation."
Beaks: (Laughing) I love that you're calling your shot. This is so refreshing.
Vaughn: I really mean that. That's the one thing. If this movie was STAR WARS, she'd be Han Solo.
Beaks: I love that one of the first images we've seen is her pointing the gun straight at the camera like Clint Eastwood on the poster of MAGNUM FORCE.
Vaughn: You know your good movies. Maybe I'm cynical about the film industry, but it's quite hard to have discussions with people in Hollywood and talk about movies that were made [prior to 2000]. I grew up on '70s and '80s movies, and, to me, that's it: Dirty Harry.
Beaks: So are you infusing the superhero film with a 1970s grittiness?
Vaughn: Sort of. My DP [Ben Davis], who's great, wanted to shoot it a bit grittier, but I've actually gone for a high, glossy, colorful palette. I said this needs to look like SPIDER-MAN. It needs to look like this big, glossy American movie, even though we haven't got $200 million. We made sure we used these new anamorphic lenses. I think they're the G series. They're unbelievable. For me, that makes the movie more like... "What the fuck is going on?" It's what the characters are doing and what the action is, but shot in a style of the big Hollywood films that you're used to. For me, I thought that if I shot it grittily, you'd then expect gritty shit to happen. So I thought let's do the opposite; let's make it glossy, so you could easily see these characters in SPIDER-MAN. but it's like "What would happen if Spider-Man were in the real world?"
Beaks: There are a lot of people who aren't used to seeing comic book movies with a good deal of blood in them. So when WATCHMEN came out, it kind of blew their minds. That film also had a very clean look, and I think mainstream audiences had a hard time wrapping their minds around that. Now that you're testing the film, are you running into people comparing it to WATCHMEN?
Vaughn: No. The test scores... I'm not even going to tell you what they were because you wouldn't believe me. They were just phenomenal. And two of the things that were singled out for praise was that it was unique - it was like nothing anyone had seen before - and that it was fun. I think the difference between WATCHMEN and KICK-ASS is... I mean, I thought WATCHMEN as a piece of filmmaking was exquisite; I thought Zack Snyder did stuff that was jaw-droppingly brilliant. My only criticism of it was that I thought it was a little too faithful to the structure of the comic. It just felt episodic; the narrative drive wasn't working. That's the one thing I would've changed.
But it was very serious, WATCHMEN, and [KICK-ASS] isn't. It hasn't got a serious bone in its body, to be frank. But it ain't a spoof or a comedy either. When I say it's not serious, I mean it's meant to be fun. Someone described it as "Teenage Tarantino". And as much as I'd love to think I could walk on that man's coattails, that a description that made me smile.
Beaks: But that's appropriate. You are calling back the iconography of all of these superhero movies. It's that magpie approach to genre. You borrow a little from this film, and a little from that film. So if people are then saying it's unique, well, that's very Tarantino.
Vaughn: I hope so. You'll have to watch the film and tell me yourself. That's the weird thing: we're discussing the film, and you haven't seen it.
Beaks: Yeah, you're getting me all fired up.
Vaughn: Well, I'm excited. I really am.
Beaks: Just to eliminate any doubt: this is an R-rated film?
Vaughn: Yes. Although we've got no sex in it. I don't quite understand the ratings system in America. Apparently, I can say to you, "I'm going to fuck you up bad tonight!", and you'll get a PG-13. But if I say, "I wanna fuck you bad tonight!", you get an R. I was scratching my head at that one when I found that out.
Beaks: But there is actually viscera being exploded across the screen, right? I remember this passage from the script: "The viewing window is decorated with Danil's insides." If there are images like that in your movie, then I think you've got an R.
Vaughn: There are. (Laughs)
Beaks: Good.
Vaughn: I mean, I've held back on some of it. It's funny: we're doing the blood at the moment with visual effects, and I'm struggling to make a decision. I have one idea that we'll take the drawings from the comic and do the blood like that; we'll make it very cartoony, comic book blood. Then I looked at it, and... it looked really cool in the stabbing and stuff, but afterwards, you were like, "What does that mean? Is there comic book blood on the floor?" These are a few things which I probably should've made a decision on before I shot it. (Laughs)
Beaks: How are you going to incorporate the animated scenes we've been hearing about?
Vaughn: Basically, there's a scene where it's the backstory of how Mindy and Damon become Big Daddy and Hit Girl. I was just looking at it, and I was like, "Fuck, I'm going to have to get someone who looks like a young Cage, and then a two-year-old and a four-year-old Mindy. And then I'm going to have to shoot in fifteen or sixteen different locations. This is going to cost a fortune!" And then we came up with this premise where Big Daddy is brainwashing Hit Girl into thinking all of this is fine [by drawing] all of the gangsters as comic books. That's her life: reading comic books. And Big Daddy is also a comic book artist; he makes his money drawing comic books. So Mark and I had this idea where... he draws the Big Daddy and Hit Girl comic, which he gives to her to read. And what happens is another character finds this comic and reads it. It's not going to be animated like a cartoon or a manga. John has drawn the comic which the character would've drawn, and we're just going to give it a 3-D look with a little movement. It should look cool. I haven't seen it yet. We're working on it at the moment. But we're not trying to do a KILL BILL moment. It should have a very different feel to it. I hope. (Laughs)
Beaks: : One of the things readers of the comic are wondering is how you're going to complete the arc of the story.
Vaughn: Look, Mark is smart and organized. When he pitched it to me, he had the first comic with an outline of all the other seven comics. He had two-page synopses of each one. And when I saw that, I said, "Fuck! I've got the movie in my head, and I'm going to change this, this and that." And he said, "That's a great idea; that'll work in the comic", and, "That wouldn't work in the comic." They're as faithful to each other as could be possible so that the comic is good and the movie is good. But they have similar endings.
Beaks: : You know, after seeing how he's used in YEAR ONE and thinking about what he'll be doing in KICK-ASS, it occurs to me that Christopher Mintz-Plasse might have a future in villainy.
Vaughn: The thing about Red Mist is that his dad is the baddie in this film. We've got Mark Strong, who's fucking great by the way. I think Mark is going to have his Tim Roth moment in the sense that... I was living in L.A. at the time when RESERVOIR DOGS came out, and I remember hearing a lot about this new American actor named Tim Roth. And I was like, "Oh, really?" (Laughs) But the thing about Red Mist is that he's not as black-and-white as a villain. He's a comic book lover as well, so he has a lot in common with Dave. And every time he's hanging out with him, they're enjoying it. When they put on Danny Elfman music as they're driving Mist Mobile, they're both living the dream. You sort of like him. You do get to hating him because he screws him over, but you do like him.
Beaks: So what about the release date? Do you have any idea where this might land on the calendar?
Vaughn: It depends. I might do a screening at my house on Christmas Day for my family and friends, and say, "How's this for the world's most expensive home video of all time?" But there's been a lot of interest now from the studios. I think they're understanding that... I don't want to tempt fate, but I would say we'll probably copy the 300 model of watching it for the first time at Comic Con, fingers crossed people like what they see, and, if they do, build off of that and release in the first quarter of next year during spring break.
Beaks: I love that Comic Con has become a geek film festival of sorts.
Vaughn: Well, I've never been! And I can't wait! I was meant to go three different times, but failed. I was meant to go for X-MEN 3, then that failed. Then I was meant to go for THOR. And also STARDUST. So fourth time lucky. (Laughs) I've got no idea what to expect. It's funny, but I'm both thrilled and bummed out that AVATAR is on earlier than us. I'm thrilled because I'm going to try to sneak in and see some of it, but at the same time I'm thinking, "How in the hell is anyone going to take notice of us when you've got AVATAR playing?"
You know, the thing about this movie - and this is why I was adamant about launching at Comic Con - is that ultimately any one of the 7,000 guys who are watching that footage [in Hall H at Comic Con] could be the lead in this film. This is a movie about people who love comics. And that's another thing: I've seen a lot of very good trailers over the last few years turn into pretty lousy movies. So we're not doing the big trailer. I'm just going to show some scenes. It's just like, "Here you go! The scenes aren't finished, they're straight off the AVID, but... here are some scenes. And hopefully you'll like the scenes enough to then want to see more when we get the bloody film finished!" (Laughs)
Beaks: I think that's the way to go. I think that's what Guillermo del Toro would call "Showing your dick."
Vaughn: Well, they might need a magnifying glass, but there you go.
Beaks: So if the film takes off, have you already thought about franchise possibilities? How would you continue the story?
Vaughn: This is the annoying thing. I don't want to tempt fate. But Mark and I over a couple of beers came up with one of the funniest, coolest idea for a sequel that we would only be able to get away with if the film does well. We'd sort of dial it up to eleven, shall we say. (Laughs)
Beaks: Well, if these kids take off like you say they're going to, you'll be paying them three times as much as you did on the first movie.
Vaughn: Which means fuck all still.
Beaks: (Laughs) Really?
Vaughn: (Laughing) Yeah. They didn't get paid a lot. Neither did I. It really was a labor of love.
Beaks: But it sounds like it was worth it.
Vaughn: It's really got me so excited about being a director. It was just so fun. It's how films should be. Films should be about taking risks and pushing boundaries. The problem with the film business is that it's become too homogenized.
Wait until you see Cage in this. It's like he's gone back to the WILD AT HEART/RAISING ARIZONA days.
Beaks: He's that unhinged?
Vaughn: In a different way.He's done a cool-as-hell performance. I really mean this. I wish I could just start screening the movie for everyone, but I've got to finish the bloody thing!
Personally, I think Vaughn should commandeer one of those multiplex screens in the Gaslamp District on Thursday night and show the whole goddamn movie. But the Hall H footage will suffice. For now.
Faithfully submitted,
Mr. Beaks
Pogledao sam LISICE Krste Papića. Za razliku od IZBAVITELJA, ovd već imamo posla sa izrazito relevantnim filmom.
Scenario su napisali Mirko Kovač i Krsto Papić i u ovom filmu je Kovač u formi bliskoj MALIM VOJNICIMA. Ruku na srce, MALI VOJNICI su jači high cocnept od LISICA, i imaju veći internacionalni appeal, ali LISICE su takođe odlično postavljen scenario sa sjajnim konceptom i mračnim ishodom koji proističe iz samog miljea i karaktera.
Zaista, svi naši aktuelni scenaristi i reditelji koji pretenduju da donesu neku sliku mraka i zla koje vlada na našim prostorima, za početak treba da prouče ovaj Kovačev diptih i pokušaju da ga dostignu.
Iako se na nivou strukture i postavke određenih scena, LISICE svakako mogu osporavati pošto u nekoliko navrata postoje izvesne teatralne postavke u izlaganju likova, scenario je impozantno moderan, i što se tiče poznavanja stukture naši scenaristi u međuvremenu, nažalost, nisu daleko odmakli od ovoga. Kao FESTEN pre FESTENa, LISICE se dešavaju u rasponu od nekoliko sati tokom svadbe jednog hercegovskog Hrvata 1948. godine.
Tokom svadbe počinje da se odvija jedna perverzna igra dominacije između lokalnog partijskog funkcionera koji je uvaženi gost, lokalnog naroda i utvara u liko nekoliko oznaša koji su tu došli da privedu nekoga ali niko ne zna koga.
U toku svadbe će se u nekoliko navrata preokretati odnosi među likovima i to vrlo uverljivo a sve će kulminirati vrhunski fatalističkom završnicom.
Da se poređenje sa FESTENom samo ne nameće, LISICE bi se mogle smatrati jugoslovenskom pretečeom IRREVERSIBLEa.
Naime, pored mračnih tajni i odnosa, LISICE donose jednu suspreghnutu ali opipljuvu sekusalnost koja se oslobađa u dve upečatljive, antologijske, scene - jedna je devojačka proto-lezbejska igra a druga je produžena scena silovanja. U kinematografiji poznatoj po scenama silovanja LISICE su dale vrlo značajan doprinos sa jednom od dostojanstvenijih i umetnički oblikovanijih scena tog tipa.
Papićev rediteljski koncept je minimalistički u skladu sa samim miljeom koji je krševit i opor, te je takav i film. Ipak, vrlo se vodi računa o mizanscenu i Papić ističe filmične elemente kako same lokacije tako i svadbe kao rituala.
Fabijan Šovagović u ulozi dobrohotnog mladoženje koji sluti tragediju je kao i uvek klasa za sebe. Jagoda Kaloper kao Višnja je vrlo hrabro i svedeno odigrala svoju ulogu koja ju je uz MISTERIJE ORGANIZMA potvrdila kao jednog od seks simbola jugoslovenskog art filma.
U političkom smislu, Kovač i Papić su napravili zreo film koji ilustruje fatalni spoj ideologije čijem je sprovođenju inherentan teror i našeg mentaliteta. Film je smešten u vreme IBa, tada još uvek ne sasvim prepoznatog kao devijantnog, naročito ne u Hrvatskoj, te u tom smislu, može se smtarti vrlo provokativnim iako nominalno ne udara na sistem već na njegovu zaostavštinu. LISICE su jedan od retkih hrvatskih filmova koji se smatraju delom Crnog Talasa.
Uz MALE VOJNIKE, LISICE se mogu gledati i kao doble-bill sa BALADOM O SVIREPOM... pošto je tema dosta slična ali BALADA ima više lirski i apolitičniji pristup. Osramoćenu ženu u oba filma inače igra Jagoda Kaloper, ali i mimo toga, među sasmim glavnim junacima tih filmova postoje izvesne sličnosti.
U svakom slučaju, LISICE su must-see za svakog ljubitelja jugoslovenskog filma koji bi želeo da ga malo bolje upozna.
* * * / * * * *
Svijet
Žižek: Ahmadinedžad je islamofašist, a Musavi plače za prošlošću Piše: Slavoj Žižek
Foto: AFP
Jedan od najuglednijih svjetskih filozofa za Jutarnji tumači krizu
Kad se autoritarni režim približi svojoj konačnoj krizi, njegovo rastakanje u pravilu ide u dva koraka. Prije samog kolapsa dogodi se misteriozni proboj: iznenada ljudi znaju da je igra završena i više se ne boje. Ne samo da režim gubi svoj legitimitet, već se njegovo korištenje moći doživljava kao impotentna panična reakcija. Kao u crtićima: mačka dođe na rub ponora, ali nastavi hodati ignorirajući činjenicu da ispod nogu nema tla; padati počinje tek kad pogleda dolje i ugleda bezdan. Kad pak izgubi autoritet, režim je kao ta mačka: da bi pao, treba ga samo podsjetiti da pogleda...
U "Šahu šahova", klasičnoj analizi Homeinijeve revolucije, Ryszard Kapuscinski je precizno locirao trenutak proboja: na raskrižju u Teheranu jedan se prosvjednik odbio maknuti kad je na njega povikao policajac i posramljeni se redarstvenik povukao; za par sati cijeli je Teheran znao za ovaj incident i iako su ulične bitke trajale mjesecima, svi su znali da je igra završena. Događa li se nešto slično sada?
više iz rubrike
SVIJET
Sekularna reakcija
Postoji mnogo verzija događaja u Teheranu. Neki u prosvjedima vide kulminaciju prozapadnjačkog "reformskog pokreta" u skladu s "narančastom" revolucijom u Ukrajini, sekularnu reakciju na Homeinijevu revoluciju. Podržavaju prosvjede kao prvi korak prema novom liberalno-demokratskom Iranu oslobođenom muslimanskog fundamentalizma.
S druge su strane skeptici koji misle da je Ahmadinedžad stvarno pobijedio: on je glas većine, dok podrška Musaviju dolazi od srednje klase i zlatne mladeži. Ukratko: ostavimo se iluzija i suočimo se s činjenicom da Iran u Ahmadinedžadu ima predsjednika kakvog zaslužuje. Zatim, ima onih koji se odriču Musavija jer je dio klerikalnog establišmenta čije su razlike od Ahmadinedžada uglavnom kozmetičke: želi nastaviti nuklearnih program, protivi se priznavanju Izraela, uživao je podršku Homeinija kao premijer za rata protiv Iraka.
Slavoj Žižek
Sveobuhvatna solidarnost
Sve ove suprotstavljene verzije iščtavaju iranske proteste po obrascu islamski radikali protiv prozapadnih liberalnih reformista te zbog toga ne mogu ispravno locirati Musavija: je li on reformist kojeg podržava zapad i koji želi više ljudskih sloboda i tržišnu ekonomiju ili je član klerikalnog establišmenta čija moguća pobjeda ne bi ni na koji ozbiljniji način utjecala na prirodu režima? Tako oscilacije potvrđuju da nitko nije shvatio istinsku prirodu prosvjeda.
Zelena boja koju su prihvatili Musavijevi pristaše, uzvici "Allah akbar" koji odjekuju u večernjoj tami, jasno indiciraju da oni vide svoje aktivnosti kao ponavljanje Homeinijeve revolucije iz 1979. godine, kao povratak njezinim korijenima, poništavanje kasnijeg iskvarivanja revolucije. Povratak korijenima nije samo pragmatičan; on se još više odnosi na način djelovanja masa: empatično jedinstvo naroda, sveobuhvatna solidarnost, kao prijeteći marš tisuća u potpunoj tišini. Na djelu je stvarni narodni ustanak prevarenih partizana Homeinijeve revolucije.
Nekoliko je ključnih konzekvenci koje se moraju izvući iz ovog uvida. Prvo, Ahmadinedžad nije heroj islamske sirotinje, nego stvarno iskvareni islamofašistički populist, vrst iranskog Berlusconija, čija mješavina klaunovskog nastupa i bezobzirne politike sile izaziva tjeskobu među većinom ajatolaha.
Stvarni potencijal u Iranu
Njegova demagoška podjela mrvica sirotinji ne smije zavarati: iza njega nisu samo organi policijske represije i vrlo zapadnjački aparat PR-a nego i snažna nova klasa bogatih, rezultat korupcije režima (Iranska revolucionarna garda nije milicija radne klase, nego megakorporacija, najjači centar bogatstva u zemlji).
I na kraju, ovo znači da postoji stvarni oslobađajući potencijal u islamu - za pronalaženje "dobrog" islama ne treba se vraćati u 10. stoljeće, on je ovdje, pred našim očima.
Budućnost je neizvjesna - najvjerojatnije će oni na vlasti obuzdati narodnu eksploziju i mačka neće pasti u bezdan. No, to više neće biti isti režim, nego samo još jedna korumpirana autoritarna vlast među ostalima. Kako god završilo, izuzetno je važno imati na umu da svjedočimo velikom emancipacijskom događaju koji se ne uklapa u okvir borbe između prozapadnih liberala i protuzapanih fundamentalista. Izgubimo li zbog našeg ciničnog pragmatizma mogućnost prepoznavanja ove emancipacijske dimenzije, tada mi na Zapadu stvarno ulazimo u postdemokratsku eru, spremni za naše Ahmadinedžade. Talijani već znaju njegovo ime: Berlusconi. Drugi čekaju u redu. (preveo Ž. Trkanjec)
Revolucija je bila mnogo više
Treba uvidjeti razliku između Karubija i Musavija. Karubi je stvaran reformist koji predlaže iransku verziju politike identiteta (identity politics), nudeći protuusluge. Musavi je drukčiji: njegovo ime znači stvarno oživljavanje narodnog sna koji je krijepio Homeinijevu revoluciju. Ako je, pak, taj san bio utopija, u njemu treba prepoznati stvarnu utopiju same revolucije. To znači da se Homeinijeva revolucija iz 1979. ne može svesti samo na preuzimanje vlasti od strane radikalnih islamista - bila je mnogo više. Treba se sjetiti nevjerojatnog vrenja prve godine nakon revolucije, eksplozije političke i socijalne kreativnosti koja je oduzimala dah, organizacijskih eksperimenata i debata među studentima i običnim ljudima. Činjenica da je tu eksploziju trebalo ugušiti demonstrira da je Homeinijeva revolucija bila autentični politički događaj, trenutno otvaranje koje je dalo maha snagama socijalne promjene za koje se do tada nije čulo, trenutak u kojem se "sve činilo mogućim". Slijedilo je zatvaranje kako je islamski establišment preuzimao političku kontrolu. Frojdovski rečeno, sadašnji protestni pokret je "povratak zatomljenog" Homeinijeve revolucije.
Jadni ljevičari s Ahmadinedžadom
Najjadniji su ljevičari koji podupiru Ahmadinedžada: oni stvarno misle da se radi o iranskoj neovisnosti. Ahmadinedžad je pobijedio jer zastupa neovisnost zemlje, otkrio je korupciju elite i iskoristio novac od nafte kako bi poboljšao prihode siromašne većine - to je, kako nam se govori, pravi Ahmadinedžad iza slike fanatika koji negira holokaust kakvu nam nude zapadni mediji.
Prema njima, sada je u Iranu na djelu ponavljanje 1953. i rušenje Mossadehga, udar protiv legitimnog predsjednika koji financira Zapad. No,tu se ignoriraju činjenice: velik odaziv na izbore, 85 %, može biti objašnjen jedino kao prosvjedno glasanje.
Pogledao sam poslednji film Fritz Langa DIE 1000 AUGEN DER DR. MABUSE.
U ovom završnom filmu, istoričari filma Langov come back posle nekoliko razočaravajućih posleratnih naslova u kojima se bavio temama i ambijentima gde njegov talenat nije mogao doći do izražaja.
Poslednji MABUSE je Langov povratak na tematski i stilski krug koji ga je učinio poznatim, to je tema manipulacije, psihičke nestabilnosti, paranoje, neobičnih ambijenata, višeslojnih zapleta... Štaviše, iako sam Mabuse nije junak ovog filma, Lang se nadovezuje na svoje početne uspehe sa Mabuseom koga su kasnije mnogi tumačili jednim iracionalnim predviđanjem demona nacizma u Nemačkoj.
u ovom filmu je glavni negativac neko ko kopira Mabuseov sistem rada kako bi zastrašio svet, neko ko je naslednik, reklo bi se neomabuzeovac, što bi se u pšrincipu moglo čitati i kao neonacista. Infrastruktura koja omogućuje neo-Mabuseu da čini zlodela jeste hotel čiju su gradnju počeli nacisti.
Sama tema nadzora i kamera vezana je sa temom nacizma jer je hotel počet 1944. i kako se u filmu kaže, nacisti su ga gradili tako da bi mogli da nadziru stanare. Boravak u toj represivnoj strukturi, reklo bi se Represivnom Hotelu, čini to zdanje likom za sebe.
Na nivou simbola, Langova priča je jasna, strukture nasleđene od nacista omogućuju pojavu neo-nacvizma ili drugog oblika poretka tog tipa koji bi se njima služio. Neonacizam je u to gvreme, ovaj film je iz 1960. dakle neposredno posle rata, još uvek bio vrlo prisutna tema u repertoarskom filmu. U tom smislu, čini se da tema nacizma funkcioniše ne samo kao langova opsesija nego i kao legitimna repertoarska atrakcija. Uostalom, THE QUILLER MEMORANDUM nekoliko godina kasnije nudi još paranoidniju, reklo bi se podjednako ekspresionističku sliku razgranataog neonacizma u Zapadnoj Nemačkoj.
Ono što se od Langa kao jednog tradicionalnog inovatora nije očekivalo, to je da će njegov film delovati tako staromodno u stilskom smislu. Nažaliost, čini se da sam Lang pred kraj karijere nije bio sposoban da adekvatno i moderno primeni VLASTITE inovacije, i dok su žanrovski reditelji u tom trenutku već radili zanimljive stvari pod njegovim uticajem, on je delovao izuzetno staromodno.
Po svojoj statičnosti, u većem delu trajanja, ovaj film izgleda kao neki marginalniji krimić iz četrdesetih i razlikuje se po tome što za razoliku od noir naslova tog tipa ima veći budžet i ambcioznije setove. Međutim, u suštini, rediteljski postupak je vrlo arhaičan, štop se prenosi i na scenario koji je konfuzan i epizodičan. Naravno, ubrzo će pre svega kod Italijana a potom i kod nekih američkih reditelja poput De Palme (pa i kod samog Hitchcocka) izvesna iracionalnost u scenariju igrati ulogu, međutim u poslednjem Langovom filmu, iracionalnost je bliža nedorađenosti nego ekspresionizmu.
Ovaj film je sasvim pristojan i interesantan za gledanje, ali nije na nivou koji bi trebalo da ima Langov testament. Niz refrenci na vlastiti opus pokazuje da ga je i Lang koncipirao kao rekapitulaciju vlastite karijere.
Ljubiteljima jugoslovenskog filma je interesantno da glavni glumac iz ovog filma Peter Van Eyck, Nemac iz brojnih holivudskih filmova, ali i evropskih naslova, samo tri godine posle rada sa Langom u Jugoslaviji snima film OSTRVA Jovana Živanovića, sa Elke Sommer.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-07-2009, 17:56:55
Ono što se od Langa kao jednog tradicionalnog inovatora nije očekivalo, to je da će njegov film delovati tako staromodno u stilskom smislu. Nažaliost, čini se da sam Lang pred kraj karijere nije bio sposoban da adekvatno i moderno primeni VLASTITE inovacije, i dok su žanrovski reditelji u tom trenutku već radili zanimljive stvari pod njegovim uticajem, on je delovao izuzetno staromodno.
mda.
na žalost, koliko je lang pred kraj života bio nepouzdan, neuračunljiv, sumnjivog ukusa itd. najbolje se vidi u činjenici da je skoro-negledljiv, a u svakom slučaju marginalni, bezvezni film NECRONOMICON jessa franca dizao u nebesa kao nešto najerotičnije što je ikada video... :(
da lang daje seal of approval jednom franku - to je zaista dno apsurda.
Pogledao sam BRUNO Larry Charlesa i moram priznati da sam se silno razočarao. Ne samo da Cohen i Charles ovog puta nisu uspeli da priđu intrigantnosti BORATa, nego scene deluju krajnje neubedljivo i samim tim su i znatno manje smešne. Naravno, sasvim je jasno šta su oni planirali da bude smešno, ali to je na kraju ispalo mahom samo besprizorno i nekako bezveze. Neubedljivost je svakako subjektivna kategorija, i na nju puno utiče i sam medijski prostor koji je u međuvremenu zauzeo Cohen. Međutim, BRUNO je morao biti film koji računa na to, i nudi rešenje kako da to prevaziđe. Sasvim je moguće da je ovaj film zanimljiviji nekome ko ne zna apsolutnio ništa o Cohenu. Ali, taj koji ne zna ništa o Cohenu, ne zna ništa ni o temama kojih se ovaj film dotiče te ga opet ne može razumeti.
Dakle, mislim da je BRUNO u lose-lose situaciji.
Ne mogu da kažem da se za vreme filma nisam smejao. Ali, to je bilo više reda radi, da ispoštujem Cohena, trud i ostatak gledalaca nego što mi je sad zaista bilo naročito smešno.
Ono što mi deluje kao jedna od zamki ovog filma to je utisak da se ovog puta sama ekipa dobro provodila na snimanju. Ima scena koje deluju da je na samom snimanju bilo ultrazabavno ali ta zabava se nije baš prenela i na publiku koja tone gleda uživo.
Kad je reč o homofobiji, svakako da ima osnova za takve otpužbe. Film tretira homoseksualnost kao nešto smešno i groteskno, ali na sve to - teško da će usrećiti i homofobe, pošto je taj humor toliko moronski da u suštini film ni nema neku ideološku agendu. Preoštro je reći da je film namerno homofoban, to je samo utisak, ali takav efekat proističe iz neosmišljenosti a ne iz neke namere.
Cohenov humor je uvek imao neku posebnu dimenziju, pre svega u političkom smislu. Toga ovde gotvo da nema. Ima sjajnih detalja, recimo kada Mel Gibsona zove Fuhrer ili uzme Meksikance da luže kao stolice i naziva ih Mexican chair people, ali u suštini, Cohenova prepoznatljiva pamet je izostala.
Ono što u filmu postoji to je gross out, snimljen pseudodokumentaristički, i to je manje više to, a od Charlesa i Cohena se očekivalo više.
* * / * * * *
počinješ da zvučiš kao severin franić
Quote from: mrkoye on 16-07-2009, 02:25:02
počinješ da zvučiš kao severin franić
Zato što želim da me Ana Franić naziva & doživljava "taticom"...
Reprizirao sam jedan od velikih klasika jugoslovenske kinematografije, KAKO SU S VOLELI ROMEO I JULIJA Jovana Živanovića. Ovaj film iz 1966. godine mi je bio sjajan kada sam ga gledao prvi put na VHSu i na svu sreću rip je prilično solidan što je za ovaj film izuzetno važno pošto su Jovan Živanović i direktor fotografije Branko Ivatović napravili vrhunski posao.
Viozeulni aspekt ovog filma na sve to, zaista nije ključni element ovog ostvarenja. Ovaj film nije ČARLSTON ZA OGNJENKU pa da se vizuelni aspekt smatra selling pointom. Štaviše, ključ ovog filma je više u mešavini DAME S KAMELIJAMA i NOZ W WODZIE Romana Polanskog.
Jednostavna ljubavna priča beogradskog mangupa koga tokom odsluženja vojnog roka velika ljubav ostavi zbog perspektivnog diplomate koji je može izvući iz užasa prigradskih dvorišta, suštinski omogućuje da s secira tkivo tadašđnjeg jugoslovenskog društva.
Slično Kokanu Rakonjcu, Živanović zajedno sa scenaristima Žikom Lazićem i saradnikom Mihizom, savršeno dotiče velike društvene probleme kroz malu priču.
Ono što filmu daje posbnu snagu i intelektualnu dimenziju jeste labilnost glavnog junaka čije se ljubavno razočaranje pretvara u gnev i drskost. Iako je postavka imala u sebi sve predispozicije da sklizne u patetiku, Živanović i Lazić su to sprečili.
Kad je reč o već pomenutom vizuelnom aspektu, ne samo da je film izuzetan na planu korišćenja beogradskih i primorskih lokacija već je briljantno kadriran i vidi se da su kompozicije i pokreti kamere postavljeni tako da s u montaži postigne naročita energičnost.
U tom spoju izuzetne vizulne kulture i višeslojne ljubavne priče, KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA spada u sam vrh jugoslovenskog urbanog filma i ostaje večito aktuelan.
Pre nekih 20 godina, reditelj Nedeljko Despotović želeo je da snimi uslovni nastavak ovog filma KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA: 20 GODINA KASNIJE. Ideja je bila da se počne na sahrani Stoleta Stanojlovića a da se prvi film koristi kao ready made i flešbek. Iako su kontakti sa glumcima bili odmaklu, od tog projekta na kraju nije bilo ništa.
KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA spada među najveće klasike jugoslovenskog filma i stoji kao primer danas nedostižne kultivisanosti filmskog izraza.
* * * 1/2 / * * * *
Warner Bros. has hired Matt Manfredi and Phil Hay to write "Staycation," a film that Todd Phillips will produce through his WB-based Green Hat Films banner.
Phillips hatched the concept and brought it to Manfredi and Hay. The title gives a clue to the story, but Phillips and the studio would not divulge a logline, though sources said that, as with Phillips' comedies like "The Hangover," this will be a male-driven laffer.
Phillips is producing, but he has made no commitment to direct at this point. Green Hat's Scott Budnick will be exec producer along with Robert Kosberg and Bruce Nash.
Much like comedy director-producer peers like Judd Apatow, Phillips is using the success of "The Hangover" to develop a coterie of reliable writers as WB gets further into the laffer game.
The scribes rewrote "Man-Witch," an original script by Josh Stolberg and Bobby Florsheim, about a schoolteacher who abruptly discovers he possesses witchlike abilities and is sent to "witch school" by the coven that takes him in.
Phillips nearly directed the project with Jack Black until the actor dropped out. "The Hangover" star Zach Galifianakis was briefly attached, until Phillips decided to next direct the comedy "Due Date" with the actor. He will produce "Man-Witch" with Neal Moritz, and Galifianakis is no longer attached to it.
Manfredi and Hay, who started out writing the dramas "Aeon Flux" and "Crazy/Beautiful," most recently scripted "Clash of the Titans" for WB and shepherded it through production, and they are currently writing "The Boys," an action comedy adaptation of the Garth Ennis graphic novels, for Sony and Moritz. The scribes also wrote the supernatural comedy "R.I.P.D." for Universal.
The scribes are repped by UTA, Phillips by CAA.
Pogledao sam ŠTIĆENIKA Vladana Brace Slijepčevića, isto snimljnog 1966. kao i KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA. Oba filma pripadaju vrlo sličnoj liniji kinematografije koja kanališe nezadovoljstvo društvenim okolnostima, s tim što je Živanovićev film pristupačniji sa definisanijim likovima dok je Slijepčevićev na nivou scenarija postavljen sa dosta podrazumevanja i nejasnoća.
ŠTIĆENIK i KAKO SU SE VOLELI ROMEO I JULIJA dele opsesivno razobličavanje novonastalih klasa i elita u jugoslovenskom društvu i sukob generacija stasalih u posleratnoj SFRJ sa generacijom kojoj je ključna stavka u CVu bio NOB. To je sigurno bila traumatična tema već 1966. godine i sasvim je sigurnom društvo bilo u velikoj dilemi kako da se postavi prma tom problemu. I Živanović i Slijepčević su u tom smislu, naravno, na strani generacija stasalih posle rata, ali obojica prikazuju NOB veterane kao ljude sa magnetizmom i životnim iskustvom.
Ono što je razlika je to da je glavni junak ŠTIĆENIKA - Ivan Stanojević koga igra Ljubiša Samardžić, besramni karijerista spreman na sve. Za razliku od ROMEA I JULIJE, glavni junak ovog filma je toksičan, i on se u truloj hijerarhiji savršeno snalazi upravo zato što je spreman da bude hladnokrviniji i otrovniji od drugih. Dakle, ŠTIĆENIK je film o prljavim ljudima koji su na vrhu i još prljavijim ljudima koji se bore kako bi dospeli na taj vrh.
Po svojoj strukturi i razvoju karaktera, ŠTIĆENIK jako podseća na gangsterske filmove o usponu i padu, o dolasku mladog momka u veliki grad, njegovo otkrivanje sveta gangsterizma i potom stradanj u tom istom svetu.
U konkretnom slučaju ŠTIĆENIKA, glavni junak strada zato što je u međuvremenu zaboravio zbog čega je uopšte krenuo da se uspinje hijerarhijom, i zato što je to zaboravio na kraju strada u grčvitom pokušaju da s vrati sbi.
Jovan Ćirilov je pisao ovaj scenario i nesumnjivo j reč o jednom od najzanimljivijih scenarija svoje epohe koji brojnim ulogama i funkcijama Jovana Ćirilova dodaje i mesto značajnog scenariste. Ne trba zaboraviti ni Bogdana Jovanovića kao saradnika na scenariju koji je u to vrme često bio script doktor.
Vladan Slijepčević je jedan od najznačajnijih reditelja u istoriji naše kinematografije, ne samo po opusu, nego pre svga kao pedagog. On je učio film u Britaniji i njegov program ržij je i danas kičma kursa na FDU.
U nekoliko navrata, ŠTIĆENIK upada u klopku toga što nam nije do kraja jasno da li je Ivan kvalittan čovk ili nije, ta dosta bitna karakteristika sigurno bi doprinela utisku zapleta o njegovom kvarenju.
U svakom slučaju, ŠTIĆENIK je vrlo provokativan film čije su se teme nepotizma i negativne selekcije produžile do današnjeg dana, t ne čudi da u poslednje vme Ljubiša Samardžić priprma rimjek tog filma.
* * * / * * * *
Moj utisak o filmu PUBLIC ENEMIES je uprkos najboljoj volji vrlo pristrasan. Kao die hard fan Michaela Manna, pogledao sam ovaj film sa velikim zakašnjenjem proisteklim iz strepnje za to što ću zateći u bioskopu, a onda kada sam otišao & zatekao, sa maksimalno sniženim očekivanjima, nisam mogao da odolim a da ne uživam u pojedinim mahom kratkim deonicama filma, i da nekako nalazim opravdanje svom omiljnom reditelju.
Međutim, generalno, da je iko drugi sem Manna radio ovaj film, rekao bih da je taj čovek potpuna budala. Mann na svojoj strani naprosto ima taj adut pošto je nesporno da on ume da režira i da sada pokušava da pravi nekakav eksperiment. To je sasvim jasno. Stoga on ima onaj neki kredibilitet čoveka koji ume da radi po pravilima i odlučuje da ih krši. Problem je u tome što kršenje tih pravila ne vodi nikuda.
PUBLIC ENEMIES u samoj svojoj suštini ima niz problema koji samo naizgled proizilaze iz Mannovog pristupa a zapravo proizilaze iz nekonzistntnosti pristupa. Pre svega u dramaturškom smislu, Mann još od MIAMI VICE voli da ima tu nekakvu pinterovsku postavku scena bez formalne ekspozicije u kojoj bi s razumelo ko je ko, nego ulazimo u sred situacije i onda se kroz nju probijamo sami, sami razabiramo ko je glavni junak, ko su ostali i koje su njihove osobine. Takav pristup nas dovodi do toga da mi o mnogim likovima koji okružuju Dillingera praktično ne saznamo ništa do samog kraja filma a i o njemu samom saznamo ono što nam on kaže.
Međutim, ja bih taj pristup prihvatio kao takav da ga Mann ne preseca ljubavnom pričom između Dillingera i Billie koja j postavljna kao najveći mogući kliše, ne deluje uopšte verovatno da su ti ljudi tako komunicirali i tako govorili jedni s drugima. Ova ljubavna priča je kao neki spoof na gangsterske filmove.
Isto tako neki jako bitni odnosi, recimo onaj između Dillingera i Ane, koji nastupa kada Billie dopadne robije zbog njega, je ostao van ekrana iako bi publici bilo vrlo zanimljivo da vidi kakav je to čovek koji prisustvuje dok mu hapse veliku ljubav a onda ode da se druži sa kurvama i do kakvog je to preloma došlo u njemu.
Što s podele tiče, ona je grozna. Christian Bale u ulozi Melvina Purvisa je na svu sreću u underplayu, Mann ga je obuzdao, ali s upravo u underplayu vidi koliko je Bale prazan. Johnny Depp je neubedljiv kao Dillinger. Uopšte ne deluje opasno, i mislim da je Mann kao veliki mačo reditelj, trebalo za potrebe ovog filma da uzme i nekog muževnog glumca. Depp naprosto deluje suviše slabićki za takvu ulogu. U Miliusovom filmu Warren Oates svakako nije bio fizički najsuperiorniji ali je bio vrlo muževan što j potrebno za ovaj lik. Depp naprosto nije man enough for the job. Branka Katić glumi svom snagom, kao u srpskom filmu, i to je msigurno najslabija uloga u filmu. Nisam do kraja razumeo kastovanje Francuskinje u lik Amerikanke francuskog porekla i siguran sam da bi neka američka glumica to bolje odigrala ali Cotillard je OK.
Što se zloglasnog HDa tiče, intresantno je gledati film smešten u epohu, a da je snimljen kao ultramodran film. Međutim, Mannov stil varira od nekih hiperdizaniranih varijanti do hiperrealizma kakav pruža HD tako da je u vizuelnom smislu, PUBLIC ENEMIES prilično nekonzistentno iskustvo. Meni je kao fanu takav pristup bio zanimljiv ali razumem i ako je nekome nedopustiv. U svakom slučaju, PUBLIC ENEMIES u vizuelnom smislu nije konzistentno i zaokruženo delo.
Ono gde je Mann superioran svakako je njegova pažnja prema praksi policajaca i kriminalaca. PUBLIC ENEMIES u tom smislu uspeva da objasni rezone koji su stajali iza rada i jednih i drugih. Isto tako, film ima nekoliko efektnih scena, kako vizuelno, tako i dramski, u kojima se vidi da ih je radio majstor. Međutim, na nivou celine, PUBLIC ENEMIES prosto ne stoji.
Miliusov DILLINGER, iako je faktografski verovatno manje verodostojan ipak stoji kao daleko superiorniji FILM o ovoj temi.
Nažalost, kako rekoh pristrasan sam te sam sklon tome da mislim da PUBLIC ENEMIES jedino može biti gori u stvarnost od ovoga kako ga opisujem.
* * 1/2 / * * * *
slutim da je dimbov opis tačan, i da bi ovo meni -koji manna ne volim skoro nimalo- bilo nesnosno.
radije ću još jednom da pogledam milijusovog dilindžera, jer od tog filma ne mogu da se umorim.
Miliusov DILLINGER je neuporedivo bolji, ta dva se ne mogu ni porediti.
Ja sinoć ni u jednom trenutku nisam pomislio na DILLINGERa upravo zato što je toliko klasa superiorniji da te PUBLIC ENEMIES ni ne podstiče da misliš na filmove u tom rangu. PUBLIC ENEMIES bih pre poredio recimo sa ROAD TO PERDITION... To je taj fazon.
Reprizirao sam QUIZ SHOW Roberta Redforda, jedan od autentičnih predstavnika old school kvalitetnog i ozbiljnog filmmakinga u poslednjih 20 godina. QUIZ SHOW je vrhunsko ostvarenje u svakom smislu. Pored vrhunske egzekucije i uzbudljive priče ima i vrlo interesantan ideološki plan koji ne zastareva.
Priča o mladom ambicioznom političaru koji istražuje slučaj nameštanja kvizova, na površini deluje kao priča o korupciji televizijske industrije čiji je tok uzbudljiv a ishod je hepiend. Međutim, iza te priče u kojoj se sistem potvrdio kao tek (polu)efikasan, odnosno, priče u kojoj je država kaznila neposredne izvođače radova ali ne i naručioce iz velikih korporacija i TV mreža, krije se jedna suštinska mračna slika tadašnje Amerike, a to je društvo u kome postoje snažne kako rasne tako i klasne podele, postoje ljudi kojima se bezrezervno veruje i oni čija se istina dovodi u pitanje.
Duh nespremnosti svih ljudi u ovom filmu da optuže Charlesa Van Dorena, uključujući i glavnog junaka koji ga je zapravo razotkrio je ključ za razumevanje ove priče. Drugi ključ je svakako nepravda koju praktično podstiču gledaoci, i to nepravda bazirana na izvesnim oblicima rasizma i klasne netrpeljivosti. A na kraju cele priče, ironično, gledaoci bivaju tretirani kao oni koji su prevareni i oštećeni kvizom, i iz svega izlaze nepromenjeni. Otud ne čudi da film počinje i završava songovima Bertolda Brechta i Kurta Weilla iz "Opere za groš".
Druga sjajna dimenzija ovog filma je potpuna ambivalentnost koja vlada u toj situaciji. Svi su na neki način upleteni i svi vide svoje interese u ovoj aferi. Ovo je film o tortalnoj hipokriziji u kome zapravo nema žrtve, svi su manje ili više krivi, čak i glavni istražitelj koji ne želi da optuži Van Dorena. Ipak, Redford uspeva da iznijansira likove tako da sasvim jasno glavni istražitelj Goodwin ipak uslovno stoji kao pozitivni junak.
Glumačka postava koju predvode John Torturro, Ralph Fiennes, Rob Morrow i David Paymer je sjajna. Svaki od njih donosi svoj stil glume koji se uklapa u celinu a opet čini ove pojedinačne karaktere upečatljivim i vezuje ih za različit socijalni i moralni milje. Redfordova egzekucija je odlična, ne samo zbog sjajnih produkcionih vrednosti već i zbog saradnje sa Scorseseovim čuvenim DPjem Michael Ballhausom koji je svoju saradnju sa Scorseseom počeo kao Fassbinderov DP od kog se očekivalo da mu pomogne u low budget fazi a na kraju je izrastao u jednog od najraskošnijih DPjeva u Holivudu.
Iz današnje vizure, interesantno je videti Rob Morrowa koga je ovaj film lansirao kako je u međuvremenu nestao jer nije kasnije imao uloge ovog kalibra. Međutim, on je u ovom filmu sasvim u redu kao neko ko je došao iz Torturrovog miljea ali je po obrazovanju bliži Fiennesu.
QUIZ SHOW se pojavio u periodu kada je već kenulo raslojavanje između filmova sa većom umetničkom i društvenom ambicijom i onoga što bi se moglo nazvati entertainmentom. Ovaj naslov je upravo spojio te dve tendencije unutar jednog naslova. Ipak, na kraju čini se da je Akademija bila blagonaklonija nego publika i film nije postigao naročit uspeh na blagajnama, a nagrađen je sa dosta nominacija.
* * * 1/2 / * * * *
Jel poseduje neko film DOLLARS Richarda Brooksa, sa Goldie Hawn i Warren Beattyjem? Rado bih ga reprizirao...
zašto ne daunlouduješ?
npr. sa cinemageddona
ako si zainteresovan dobićeš na pm user/pass.
Jel ga ima tamo?
http://cinemageddon.org/details.php?id=41149 (http://cinemageddon.org/details.php?id=41149)
Hvala!
Pogledao sam IDIOCRACY Mike Judgea sa velikim zakašnjenjem. Reč je o simpatičnoj satiričnioj komediji o glupacima koji su zavladali Amerikom zato što su bili virilniji od pametnih i 2500. godine su konačno prevladali.
Glavni junak film je vojnik prosečnih intelektualnih mogućnosti koga zamrznu radi eksperimenta i zaborave. On se budi 2505. godine i ispostavlja se da je najpametniji čovek na svetu.
IDIOCRACY po konceptu liči na Woody Allenov SLEEPER, međutim, naravno, pristupi humoru su različiti, iako je u oba slučaja reč o satairičnom prilazu budućnosti.
Ono što je u samoj strukturi humora interesantno jeste to da Judge satirički prilazi vladavini glupaka koristeći njihove gluposti kao osnovni izvor humora ali ono što se dešava u većini slučajeva uglavnom može biti smešno upravo ljubiteljima glupljeg i grubljeg humora. Tako, recimo, Judge ima scenu u kojoj glupšak gleda neku komediju za glupake i naravno ona je groteskna, smešna zato što uopšte nije smešna, međutim, u samoj suštini nije mnogo daleko od Judgeovog humora.
Isto tako, kako film odmiče, prezir prema glupacima se gubi i na kraju iz njih izbija humanost koja čini da antiutopijski svet na koji Judge upozorava, uprkos svojoj ekstremnosti nekako postane prihvatljiv. Slična kao i sa Beavisom i Buttheadom čija je humoristička funkcija jasna, na kraju se ispostavilo da je ova serija više poslužila za senzibilizaciju javnosti prema stvarnim Beavisima i Buttheadima, nego što je išta promenila.
U tom smislu, ciljna grupa filma IDIOCRACY svakako su oni koje sam Judge matra glupljim delomm publike, a sam film nema dovoljan pedagoški impact da na njih utiče.
To ne proističe samo iz Judgeovoe okrenutosti gross out humoru nego i iz ironije koja postoji ne samo u priči već i u njegovom odnosu prema junacima i idejnosti filma.
Kad je reč o samom prikazu budućnosti, interesantno je da su crnci i druge manjine vrlo zastupljeni, i da štaviše, Judge insistira na tome kako će neki etnički stereotipi u svetu glupih postati dominantan kulturni model. To bi se moglo smatrati, uslovno rečeno, rasističkim. Koliko god je u filmu CITY OF EMBER bilo upadljivo odsustvo ne-belaca u podzemnom gradu koji čuva narod od apokalipse, toliko je ovde glupost poistovećena jednim delom i sa manjinama.
U suštini, naravno, film kao što je IDIOCRACY ne bi ni podsticao na ovu vrstu analize da ga Judge nije postavio tako pretenciozno i da filmm u međuvremenu nije stekao neku vrstu kultnog statusa i oreol žrtve ozloglašenog Foxa.
Gledan samo kao reperetoarski film, IDICRACY je dinamičan, sporadično vrlo duhovit, sa lepim dizajnom antiutopijske budućnosti i rediteljskim rešenjima koja ga čine koherentnim.
Nažalost, Judgeova ironija u pristupu priči i likovima čini da film ne dobije neki naročit magnetizam i da ne vetzuje gledaoca. Naprosto, Luke Wilson i njegov karakter su suviše neupečatljivi da bi držali pažnju. Maya Rudolph je s druge strane znatno življa kao leading lady i šteta je što joj Luke uglavnom ne parira.
Rekao bih da je apatičnost glavnog junaka znak Judgeove pretencioznosti i koketiranja sa indie filmom.
Iako mislim da je ovaj film mogao imati pristojan uspeh upravo među onima koje kritikuje, Fox ga nije ambicioznije distribuirao. Jasno je da je Fox na neki način prepoznao Judgeovu pretenziju, čak bih rekao da to što nije pušten ljubiteljima glupe komedije predstavlja potesku pravdu za ovaj interesantan ali nezaokružen film.
* * 1/2 / * * * *
http://www.totalfilm.com/features/apatow-on-apatow (http://www.totalfilm.com/features/apatow-on-apatow)
Pogledao sam ADVENTURELAND Grega Mottole koji je posle ogromnog uspeha filma SUPERBAD snimio svoj lični, praktično autopbiografski film o odrastanju 1987. godine i letnjem poslu u luna parku tokom koga se druži, zbližava i razdvaja grupa mladih.
Mottola je počeo kao indie reditelj da bi zatim postigao veliki uspeh sa sitkomima na televiziji i filmom SUPERBAD, a ADVENTURELAND spaja te dve tendencije, dakle komediju na liniji Judd Apatowa i indie senzibilitet. Međutim, indie senzibilitet prevladava tako da je ADVENTURELAND više na liniji JUNO ili NICK AND NORAH'S nego SUPERBADa. Jedino što mu nedostaje da bi se sasvim nadovezao na JUNO i N+N je upravo Michael Cera, zvezda filma SUPERBAD, koji je u ovom filmu zamenjen svojim dvojnikom Jesse Eisenbergom. Ipak, Mottolin vrlo neperetnciozni senzibilitet i vešto storytelling čine da ADVENTURELAND ostavlja bolju utisak od JUNO i N+N.
Dakle, ADVENTURELAND je u stvari indie film o sazrevanju sa Michael Cerom, koji je režirao Cerin redovni reditelj, ali u njemu samog Cere nema. Ali, kako rekoh, Jesse je dvojnik, dakle, kao da ga ima.
Što se samog filma tiče, sve smo to već videli, sam film nije loš u tome što pokušava da bude, ima konzistentan ton, nije dosadan, međutim, suštinski ne nudi ništa po čemu bi se izdvojio. Svi klišei te vrste filma su tu, s tim što nas Mottolina vešto izgrađena atmosfera ubeđuje kako je reč o nečemu vrednijem nego što suštinski jeste. Ukoliko je ADVENTURELAND zaista toliko autobiografski koliko Mottola pokušava da kaže, onda američka omladina zaista živi onako kako nam je masa filmova prethodno prikazala.
Mottolin entuzijazam da nam na najbolji mogući način prikaže svoje odrastanje ilustrovan je i vrlo skupim soundtrackom na kome je zaista masa ogromnih muzičkih hitova iz tog vremena, ali to nekako više nije dovoljno, jer realno filmovi na sličnu temu, iz tog vremena su imali još autentičnije soundtracke. naprosto tada se ta muzika dešavala i najveća je draž čuti neki potpuno zaboravljen bend koji je tada bio velika nada ili čak veliki hit.
Ipak, ako imamo o vidu da je ovo film o ljudima Mehovog uzrasta, nemoguće je da im ne zaigra srce kada čuju BREAKING THE LAW od Judasa ili Husker Du. Pitanje je samo da li je to izazvala pesma ili starost.
Mottola je od najtalentovanijeg sledbenika Judda Apatowa, želeo da pođe putem Cameron Crowea i sa ovim filmom je to delimično uspeo. ADVENTURELAND je svakako naslov koji može jako lepo da privuče pažnju ljubitelja žanra ali crossover potencijala tu nema. Ipak, suva kompetencija sa kojom mottola radi i činjenica da mu je ovo treći celovečernji film a da se svaki do sada razlikovao, plus vest da upravo snima Working Title komediju sa Simon Peggom i Nick Frostom, čini da se on definitivno nametne kao jedno apartno ime savremenog američkog filma.
* * * / * * * *
http://www.variety.com/index.asp?layout=hottopic&id=3186&ref=ssp (http://www.variety.com/index.asp?layout=hottopic&id=3186&ref=ssp)
Pogledao sam QUAI DES ORFEVRES Henri-Georges Cluzota, jedan od filmova ovog velikog reditelja koji se smatra klasikom. Ipak, ono što je dominantni utisak kada sam ga pogledao jeste da nije reč o naslovu koji se naročito izdvaja. Nesumnjivo, Cluzot je dobar reditelj čiji su filmovi jasni i razumljivi, a oni najbolji su napeti i upečatljivi, ipak čini se da je na realizaciji ovog filma bio angažovan samo onaj pismeni deo Cluzotove autorske ličnosti.
QUAI nije ništa više od pristojnog spoja bračne melodrame i whodunit murder mysteryje, sa junacima koji taje štošta jedni od drugih i grotesknog detektiva-njuškala koji im ne da mira. Međutim, čak ni ubistvo i tajne ispletene oko tog čina nisu dovoljne da bi ovaj film učinile izrazito zanimljivim, sve smo to već videli u noir filmovima tog vremena, i to prikazano na znatno bolji način.
Jedino što bi moglo izdvojiti ovaj Cluzotov naslov jeste utisak da je u vreme izlaska 1947. godine bio relativno moderan i efektan, ali s druge strane, sve ovo čime se on bavi u ovom filmu, do tada je manje više bilo apsolvirano, i QUAI nije pružio apsolutno ništa novo u internacionalnim okvirima te se njegov eventualni značajan može vezati za lokalne, francuske okvire.
* * 1/2 / * * * *
Da li si gledao Gavrana (Le corbeau) i ako jesi, kako bi ocenio taj film?
Jesam. To mi je bezmalo remek-delo. Uskoro ću ga reprizirati.
Quote from: crippled_avenger on 24-07-2009, 18:15:32Jesam. To mi je bezmalo remek-delo. Uskoro ću ga reprizirati.
Fino. Baš sam nameravao da ga po prvi put pogledam ovih dana. Les diaboliques i La salaire de la peur su mi među omiljenim filmovima, a nikako da pogledam i ostalo od Clouzota.
mene je DIJABOLIQUES baš razočarao na nedavnu reprizu, a GAVRAN mi čuči na bisti palade već godinama - trebalo bi da ga i ja uskoro osmotrim!
Quote from: Ghoul on 24-07-2009, 18:38:28mene je DIJABOLIQUES baš razočarao na nedavnu reprizu...
Hm, morao bih i ja da ga repriziram, davno sam ga gledao; a "Nadnica za strah" me je i na nedavnu reprizu jednako oduševila, to je najbolji (jedini?) primer gde su i original i rimejk jednako genijalni filmovi.
Invasion Of The Body Snatchers takođe. Prve dve verzije.
Cluzotovi filmovi su generalno više za ljubitelje i poznavaoce nego što su sami po sebi uzbudljivo gledalačko iskustvo pošto su u međuvremenu toliko puta ripovani da sve ono što je u njima bilo sveže, danas deluje kao kliše.
Reprizirao sam klasični heist film DOLLAR$ Richarda Brooksa. Gledao sam ga pre petnaestak godina, kada sam bio na oporavku u Banji, na nekom malom crno-belom televizoru, i sada sam ga po prvi put pogledao u koloru.
U ovom filmu Brooks do maksimuma koristi nekoliko aduta koje ima u rukama. Prvo, naravno, to su Warren Beatty i Goldie Hawn u glavnim ulogama, zatim hamburška lokacija i generalni severnoevropski setting, i konačno sama priča koja ni ne pokušava da bude išta više od žanrovske egzibicije u kojoj će Brooks pokazati svoje rediteljske moći.
Od svih ovih aduta, jedini koji je možda manje korišćen nego što bi trebalo je Beatty koji je vrlo dobar ali ne i onoliko harizmatičan koliko bi trebalo da bude. U svakom slučaju, Beatty sigurno nije prvi leading man iz sedamdesetih kog je zasenila Goldie Hawn, sjajna u ovom filmu. Zatim, hamburške lokacije su izuzetne i Brooks insistira na sumornom hamburškom miljeu u kome se sreću razni marginalci, prostitutke, putnici, mornari i kriminalci. Po pesimizmu miljea u širem smislu DOLLAR$ malo podseća na Siegelove filmove, naročito CHARLEY VARRICK.
Konačno, Brooksova egzekucija je iskusna i bezobrazna, sa završnom poterom koja traje preko 20 minuta, dovodi temu potere do paroksizma, i kao većina najboljih 70s potera ima taj sjajan adut koji današnje potere nemaju, a to je da se vidi da su to radili živi ljudi. I pre toga, Brooks ima nekoliko ekscesivnih scena. Pored potere, scena pljačke banke je vrlo uspešan eksces u domenu suspense sekvenci i retki su reditelji poput Brooksa kojima ovaj vid iživljavanja zapravo može da prođe.
Mizanscen je sjajno postavlje, Brooks, iako je debitovao 1950. (u potpuno drugoj epohi), postavlja scene sa dosta pokreta kamere i vrlo modernih rešenja za ono vreme, kako na planu kadriranja tako i u domenu koreografisanja glumaca u kadru.
Iako film ima nekoliko hitchcockovski, dakle, kanonski postavljenih suspense sekvenci, Brooks u suštini ne dovodi svoje junake u preveliku opasnost već se više trudi da gledaoci uživaju u lukavosti njihovog plana što čini gledanje ovog filma još prijatnijim. Naravno, ja sam veliki fan filmova u kojima glavni junaci upadaju u nevolje, ali ponekad su takve situacije suvišne i klišetizirane i Brooks je to prepoznao.
Pored spremnosti velikog studija kao što je Columbia da pruži Brooksu priliku da se na ovaj način iskaže, ono što budi nostalgiju je činjenica da je reč o jednom relativno high concept, nepretencioznom filmu, sa velikim i harizmatičnim zvezdama, kakvih danas ima sve manje. U današnje vreme bi film sa ovakvom premisom morao da bude dopunjen i pokvaren nizom bombastičnih detalja, i zato ovakvih filmova ima sve manje.
Jedina veća zamerka koju imam je nekonzistentan skor Quincy Jonesa koji je u svojim funkier deonicama sjajan, ali naprosto Jones previše eksperimentiše sa različitim eksperimentima i na kraju score deluje kao da je uzet iz više filmova.
U svakom slučaju, DOLLAR$ je sjajan i uzbudljiv film koji stoji kao jedan od spomenika američkog repertoarskog filma sedamdesetih.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PRETTY MAIDS ALL IN A ROW Roger Vadima, jedan od svakako najekscentričnijih MGMovaih filmova.
Kada se smesti u istorijski kontekst, ovaj film iz 1971. godine vrlo jasno može da se smesti u nekoliko tradicija. S jedne strane reč je o filmu koji se u ono vreme nazivao "sex comedy" čemu u prilog govo4ri i kastovanje Rock Hudsona u glavnoj ulozi, pošto je on u to vreme već imao vrlo uspešnu seriju sex comedyja, mahom sa Doris Day. Štaviše, recimo, ebert u svojoj kritici tretira ovaj film kao Hudsonov sex comedy. Međutim, izuzev eventualno u polazu, u glavi šefova studija MGM, ovaj film je mogao biti tertiran kao sex comedy sa Rock Hudsonom. Naime, iako u filmu ima i sexa i komedije, Vadim je snimio jedan bezobrazan spoj seksa i politike, kakav dugo nije bio niti će biti viđen u Holivudu, sve do recimo Verhoevena. Naravno, Vadimovi filmovi ne liče ne Verhoevenove, ali pripadaju istoj liniji bezobrazluka unutar studio sistema.
PRETTY MAIDS ALL IN A ROW je baziran na romanu Francis Pollinija, a scenario je napisao Gene Roddenberry, što je već samo po sebi vrhunski kuriozitet.
I ono što je najvažnije, film najmanje liči na sex comedy, kakav bi recimo sa Hudosnom i Doris Day snimio Frank Tashlin a mnogo više na tadašnje indie novoholivudske filmove poput Lesterove PETULIE, Hillerovog THE HOSPITAL, Arkinovog LITTLE MURDERS i konačno Vadimovog erotomanskog prosedea.
Sama priča o razvratnom srednješkolskom psihologu i njegovom pokušaju da mladom učeniku pomogne u sazrevanju je u osnovi crna komedija, apsolutno lišena bilo kakvog moralnog kompasa, što je za holivudski film vrlo neobično. Ono što je još interesantnije jeste apsolutni cinizam u odnosu na temu sazrevanja i stupanja u seksualne kontakte koji su, iako bi se od Vadima očekivalo da im prilazi krajnje entuzijastično, zapravo tretirani kao neka vrsta devijacije.
U tom smislu, poseban značaj upravo ima kastovanje Rocka Hudsona. Danas e o Hudsonovom seksualnom životu zna maltene sve, međutim, moramo imati na umu da je on, bio vrlo klozetovan homoseksualac, i da je njegov filmski imidž bio vrlo muževan i elegantan. U ovom filmu, Hudson igra junaka koji je zapušten, više liči na Dean Martina on a bad day, nego nekog tipičnog Hudsonovog junaka. Naravno, ni samog Hudsona život nije mazio pošto je i sam bio ljubitelj pušenja cigareta i alkohola, međutim, vrlo je interesantno videti hiperklozetovanog Hudsona u ulozi neurednog perverta, koji zavodi masu maloletnica ali u suštini najveću vezanost i poverenje pruža jednom mladom muškarcu koga priprema za svog naslednika. U tom smislu dakle, kao što bi se za Novi Holivud moglo reći da je američki film učinio ponovo relevantnim time što ga je približio gledaocima i njihovoj stvarnosti, za Vadimov film bi se moglo reći da je Hudsonovu filmsku personu približio samom Hudsonu i dao mu novoholivudski tretman.
Vadim je reditelj sa vrlo jasnim prilazom inscenaciji i njegov holivudsi film je na nivou postupka dosta sličan njegovim evropskim ostvarenjima, sa dosta arty momenata, ali i nekih erotskih toucheva koji su bliži komedijama Salvatore Samperija. Za razliku od Verhoevena, nažalost, Vadim nije imao zanatsku veštinu sa kojom bi mogao parirati holivudskim velikanima. Ipak, as fas as such films go, Vadim nije mnogo slabiji od Hillera i Arkina.
U svakom slučaju, PRETTY MAIDS ALL IN A ROW je izuzetno interesantan studio-film, pravi primer kako izgleda kada evropski reditelj ode da uči Amere pameti.
* * * / * * * *
opsa, ove CURICE ćemo da pristavimo na skidanje!
Robert Downey Jr. will join "The Hangover" scene-stealer Zach Galifianakis in the comedy "Due Date" for Warner Bros. Pictures says Variety.
Downey will play an expectant father who finds himself on a road trip with a mismatched partner, as he races to get there before the birth of his first child.
Galifianakis plays his road trip mate. Director Todd Phillips has previously referred to the project as "a buddy comedy without the buddies."
Shooting kicks off in September, in Atlanta, Arizona and Los Angeles,
In theory, last summer's $1 billion haul for Warner Bros.' "The Dark Knight" should have supercharged the studio's plans to spin off DC Comics' stable of superheroes into successful film franchises.
But Warner Bros. still doesn't have an overall strategy, even as it has firmed plans for the "Green Lantern" feature set for July 17, 2011. It recently put the glowing ring on Ryan Reynolds to star in the actioner that will be directed by Martin Campbell, two-time Bond franchise rebooter.
The studio has access to well-known characters such as Batman, Superman, Wonder Woman, Aquaman and the Flash -- properties that have the potential to mint a lot of coin for the coffers of Warner Bros.' various divisions should a pic score with audiences.
The DC move would seem like a no-brainer. But it's easier said than done. Studio executives admit to being delayed by the writers' strike and then by the takeover of New Line. And WB toppers Alan Horn and Jeff Robinov would like the studio and DC to closely develop superhero pics together, rather than hand off projects to individual producers. They're also aiming for each division at the studio to time the release of everything --from licensed merchandise like T-shirts and action figures to exclusive DVDs, videogames and digital content -- to when a pic gets released in order to build up the tentpole's franchise potential.
Meanwhile, the Home Entertainment and Interactive divisions aren't waiting for the big features to roll out; they're moving ahead with DC-based projects of their own.
However, the studio has yet to tap an executive to shepherd DC Comics' adaptations the way Marvel has a dedicated team to run its own film division. DC currently consults on projects the studio is developing.
Warner Bros. has spent years trying to come up with a strategy, the way Marvel has done with its own comicbook properties.
And outside of "Green Lantern," Warner Bros. has yet to officially announce plans on which superhero it will greenlight next. Ask the studio about the next Batman installment and it says it's all up to how director Christopher Nolan wants to proceed. Marvel, on the other hand, has skedded its next pics -- "Iron Man 2," "Thor," "Captain America" and "The Avengers" -- through 2012.
For now, DC's far lesser-known properties are moving forward, with supernatural Western "Jonah Hex" out next year and actioner "The Losers" headed into production, while projects for better-known characters like Aquaman, the Flash, Green Arrow and Shazam are still being developed.
Another reboot of Superman is also in the works, but needs to start production by 2011 in order to bow before the character rights revert to the heirs of Superman creators Joe Shuster and Jerry Siegel, in 2013, who will demand steep licensing fees.
While a date has not yet been set, the studio does want a new Batman pic for summer 2012.
Spy thriller "Red," with Bruce Willis attached, isn't even being made at Warners, but Summit Entertainment.
More obscure characters can still strike a chord with audiences. Marvel proved that when it successfully launched "Iron Man" as one of Hollywood's top new film franchises. The character wasn't that well known among the masses, but the pic banked $585 million at the box office, with a sequel due out next summer.
The pokey development of DC's superhero business has spurred Warner Bros.' other divisions to come up with their own ways to capitalize on the characters.
This week, Warner Home Entertainment hyped its own "Green Lantern" pic "First Flight" at Comic-Con in San Diego. The animated direct-to-DVD film is the latest in a line of more adult-skewing PG-13 films the division has produced with Warner Bros. Animation that are based on DC's characters and have performed well at retail.
Last year, it released "Wonder Woman," and "Batman: Gotham Knight," "Justice League: The New Frontier" and "Superman: Doomsday" before that. "Superman/Batman: Public Enemies" is next. "Doomsday" remains one of its top earners, with more than $9.4 million; the toons are made for around $3.5 million apiece.
Meanwhile, Warner Bros. Interactive is developing a "Green Lantern" videogame, and is off and running with plans to produce games based on DC characters that appeal to various age groups and turn into their own franchises. For Batman, that ranges from the cutesy "Lego Batman" to the far edgier "Batman: Arkham Asylum" that's forthcoming.
It's easy to compare DC with Marvel, given their comicbook businesses. But making movies has been a little easier for Marvel.
Marvel isn't owned by a major conglom, and is set up to make decisions faster, whereas DC is just one of the many divisions under Time Warner.
The performance of a pic also can move Marvel's stock price, so it constantly needs to keep investors updated on its development pipeline. Time Warner is so large, with so many media divisions under its belt, that despite the impressive haul of "The Dark Knight," the pic hardly affected the company's stock at all. So WB doesn't need to be in a hurry to have DC's caped crusaders make the leap to the bigscreen.
In fact, why rush when taking time to develop Warners' superhero pics can lead to a revived Batman franchise that dominates at the box office, instead of a high-profile stumble like "Catwoman" or the lukewarm reception afforded "Superman Returns?"
The only ones clamoring for the films are the fans. And that's just the way Warner Bros. wants it
Pogledao sam NIGHT AND DAY Michaela Curtiza, Warneriov Technicolor mjuzikl o životu i radu Cole Portera iz 1946. godine.
Ovaj biografski mjuzikl snimljen je u maniru tadašnjih velikih filsmkih revija u kojima su muzičke tačke često same sebi bile svrha, i nisu bile naročito uklopljene u širi smisao filma. Naravno, čak i u to doba, u kvalitetnim mjuziklima su muzičke deonice bile dobro dramski postavljene i nisu bile showstopperi. Međutim, u NIGHT AND DAY one jesu showstopper i uprkos tome što su pesme sjajne a tačke sporadično jako dobre, modernom gledaocu, kao i onome ko voli kvalitetan mjuzikl, one stoje kao osnovni problem filma. Ipak, istini za volju, u vreme kada je NIGHT AND DAY izašao, te tačke su smatrane dovoljno atraktivnim da zabave publiku, tako da je u svoje vreme NIGHT AND DAY smatran za čudovišno komercijalan poduhvat. Ipak, film očigledno nije dobro stario, i reklo bi se da je ostao na nivou efemernog repertoarskog filma svog vremena.
Druga atipičnost filma NIGHT AND DAY je glumačka podela. Cole Portera igra Cary Grant, veliki holivudski bog koji ipak nije najpoznatiji po mjuziklima tako da on u ovom filmu deluje pasivje nego inače pošto naprosto ne učestvuje dovoljno u muzičkim tačkama.
NIGHT AND DAY je film je glumio u filmu DE-LOVELY Irwina Winklera, praktično pola veka starijem biopicu Cole Portera. I tu se svakako nalazi najzanimljivija dimenzija ovog filma. Naime, opva dva naslova treba puštati na fakultetu kao double-bill jer se čini kao da ne govore o istoj osobi, odnosno kao da da govore o različitim osobama koje se isto zovu.
NIGHT AND DAY je izuzetno fikcionalizovao Cole Porterovu biografiju. Sasvim očekivano, naravno, prikrio je njegovu homoseksualnost a isto tako je i njegovoj životnoj sudbini dao fikcionalnu dramaturšku strukturu. Međutim, sam pokušaj klozetovanja Cole Portera u filmu NIGHT AND DAY je jedna od onih laži koje govore istinu. Naime, Curtizovo objašnjenje da je Cole više voleo posao od žena i da je zato prema njima bio naizmenično nežan i uzdržan deluje vrlo naivno tako da NIGHT AND DAY ne uspeva da velikom fikcionalizacijom suštinski prikrije Porterovu krajnju uzdržanost prema ženama i njegove čudne navike u komunikaciji sa njima.
Inače, jedna od najzanimljivijih scena u filmu DE-LOVELY je upravo ona kada Kevin Kline koji stu igra Portera gleda Cary Granta u NIGHT AND DAY.
NIGHT AND DAY se ne može smatrati značajnim mjuziklom ali svakako jeste delo koje je za ljubitelje muzike i one koji proučavaju istoriju filma steklo poseban značaj.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam MORTAL THOUGHTS Alana Rudolpha, polu-indie triler sa početka devedesetih koji je bio pet project Demi Moore, i jedan od uvodnih indie filmova u kasnijem vrlo bogatom indie opusu njenog tadašnjeg supruga Bruce Willisa. Ako imamo u vidu da je Willis u tom trenutku bio u velikom usponu, tim pre njegova uloga muža siledžije oko čijeg se ubistva razvija film deluje još hrabrije.
Nominalno, MORTAL nije indie film, distribuirala ga je Columbia, čak je i zaradio solidan novac, međutim, režirao ga je Alan Rudolph, čovek sa nezavisne scene plus glumci igraju against type i to mu daje indie elemente.
Willis je i kasnije imao vrlo razvijen odnos sa Rudolphom i sam je finansirao njegov pozni film BREAKFAST OF CHAMPIONS.
MORTAL THOUGHTS je interesantan triler baziran na flešbekovima, sa preokretom koji je meni pio vodu kad sam bio klinac, premda danas mislim da ne bi, u kome okvir istrage koji okida flešbekove tek pomalo usporava radnju, reklo bi se manje nego inače, ali svakako deluje kao višak. Međutim, upravo taj okvir omogućuje ono što je osnov ove priče a to je nepouzdani narator.
Glumački stil sa dosta igranja na akcente radničke klase ima svoje korene u filmovima iz sedamdesetih, dok je Rudolphov vzuelni koncept nešto moderniji, bliži osamdesetim, pa u pojedinim scenama dolazi do nesklada između glumačke igre i njegovog vizuelnog koncepta. Ipak, nesumnjivo je da ovaj indie film ima production value major trilera svog vremena.
Štaviše, vreme izlaska ovog filma sugeriše da je ovo vrlo lako mogao biti i full major film ako imamo u vidu da su tada bili vrlo moderni trileri o odraslim ljudima i porodičnim traumama kao što su SLEEPING WITH THE ENEMY, HAND THAT ROCKS THE CRADLE, CONSENTING ADULTS... Međutim, ako pogledamo glumačku podelu, onda bi u major filmu Willis sigurno pre igrao nešto na tragu COLOR OF THE NIGHT nego kao ovde (iako je imao pre par godina sličnu rolu u filmu PERFECT STRANGERS James Foleya).
U ovom filmu je očigledno glumcima priča bila bitnija od high concepta, i otud i indie etiketa.
Kada sam uzeo da ga reprizram, očekivao sam da će mi izgledati kao vanity project koji zaslužuje da bude zaboravljen, ali nije, film je sasvim pristojan, ali ne i onoliko dobar koliko su autori mislili.
* * 1/2 / * * * *
I Vern je konačno pogledao "The Hurt Locker":
http://outlawvern.com/2009/07/28/the-hurt-locker/#more-5502 (http://outlawvern.com/2009/07/28/the-hurt-locker/#more-5502)
THE HURT LOCKER is the best movie of 2009 so far excluding all movies about old men who fly around using balloons. It's a tightly constructed action-suspense movie, but also a character piece and an acting showcase. It takes place in Iraq 2004 and it says something about war, but it's not especially political. It's more about a place and a time and a mindset. Nobody in the movie talks about why the Americans are in Iraq or whether they should be. They're just there. It's their job, they gotta survive until the end of their rotation (the days are counted down onscreen).
This is the story of a 3-man bomb disposal unit. They get a new team leader at the beginning, and he's played by Jeremy Renner. I don't know if his team recognizes him from DAHMER like I did, but shit man, look out. From the beginning he seems a little unstable and alot reckless, and they gotta worry if this will prevent them from getting safely to the end of that countdown.
But a plot description like that doesn't do justice to this character at all. He's not a psycho. He's not gonna snap like Colonel Kurtz or start talking to fake looking severed heads like Bokeem Woodbine in DEAD PRESIDENTS. He's addicted to risk and has some kind of a non-vigilante death wish, but he's human, he's 3-dimensional, he's a good guy. The worst things he does are kind of the most sane, the ones he does out of an anger and hurt about what somebody did to somebody he cared about. And this guy is charismatic too. Not like Jim Jones charismatic, more like Martin Riggs. He's funny, he's cool, he makes you feel better when he calls you "buddy."
And I mention Riggs on purpose because I also saw this as a little bit of a deconstruction of the crazy over the edge heroes of action movies. In movies like LETHAL WEAPON he does something insane and suicidal, and you laugh at the other characters getting freaked out by it. In this movie you agree with those other people. This guy is gonna get them all killed.
Renner is perfect in the role, spectacular without being showy. I think he'll get an Oscar nomination and a bunch of big roles that hopefully don't waste his talent too much. In fact I'm gonna go ahead and predict that they'll give him one of the big comic book roles. We can have Chopper as Hulk, Patrick Bateman as Batman and Jeffrey Dahmer as Captain America.
The rest of the cast (including that guy who played Tupac in NOTORIOUS) are also perfect, but the biggest star besides Renner is director Kathryn Bigelow. You know and love her as the director of NEAR DARK, BLUE STEEL and POINT BREAK. She never was hugely prolific and had been MIA from the big screen since '02, but now all the sudden she's back and showing today's male action directors for the little girls they are. She takes that stupid modern shakycam style and applies it with discipline. Admittedly I got a little woozy here and there from unsteady cameras, but I always knew exactly what I needed to know. Any chaos is deliberate, otherwise you know the geography, the stakes, the goal.
An example of how masterfully this thing is put together is the opening bomb disposal sequence. On the surface it's a terrific suspense sequence and a great guest appearance for Guy Pearce. But also it sets up the whole movie. It establishes the correct procedure for the bomb disposal (so we can compare to later when it's done incorrectly). It establishes what can go wrong even under the most careful circumstances (so we know what to fear). It also sets up the realistic style of the movie, the casual professionalism of the characters and their sense of gallows humor. That's another thing Bigelow shows the fellas up for – she keeps a consistent grim tone and still comes up with more laughs than directors who shall remain nameless who can't stop themselves from interrupting every supposedly tense scene with twenty five lame improvised quips and sight gags.
I don't consider this a pro or anti war movie, but some people might read it different ways because you can bring your own ideas to it. In the book Jarhead Anthony Swofford wrote that there's no such thing as an anti-war movie because the soldiers will whoop and holler even if it's CASUALTIES OF WAR or something. Early on I think THE HURT LOCKER could make war seem glamorous to some people. Their job isn't about shooting people, it's about saving lives and limbs by dismantling these roadside bombs. And they have a sort of arrogant pose in the face of death because they're so good at what they do. They're cool. But it would be hard to watch it without seeing the conflict they're stuck in as senseless and fruitless. It's like they're stuck in purgatory. They're there because people are making bombs and people are making bombs because they're there and all they can do is wait for their time to leave and then somebody else will do it and nothing will change. In their line of work there's not progress, there's not a goal to work toward. Just keep dismantling bombs until you blow up or go home. It's like some '80s arcade game.
So it carves this precise picture of a surreal zone of hopelessness where these poor bastards are stuck facing these intense situations every day. The movie makes it easy to see through their eyes, seeing that everyone watches them and everyone is a potential threat. They're trying to take apart these explosives while heads poke out of windows and towers all around and any one of them could have a cell phone that could detonate the bomb. And it's hard for them to communicate with these people, and the movie usually leaves us with the soldiers, having our suspicions about who's out to get them but not really knowing for sure. These characters aren't real abusive towards civilians or anything but they treat them coldly in ways that I obviously don't agree with, but I can see why they do it. They don't want to blow up.
The screenplay is by Mark Boal, who knows his shit because he was embedded with a bomb squad. He might've also been embedded with a screenwriting class because he knows how to write a hell of a movie. He avoids the standard war movie formulas in favor of an episodic survival kind of structure. Almost all of the war movie cliches are avoided. He might've started some new ones though, because the detailed looks at bomb disposing robots and protective suits are interesting material that other directors will want to start including in their movies.
I always liked Kathryn Bigelow, but in many ways this is better than anything she's done before. It's great to see someone you were ready to give up on suddenly come back harder than ever.
o ovom rivjuu LOCKERA, i o njegovoj navodnoj 'nepolitičnosti' - na adekvatnom topiku:
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=7952 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=7952)
Vern me citira>
Međutim, čak i u tom polu-dokumentarističkom kontekstu, Kathryn uspeva da napravi upečatljive karaktere, naročito u glavnom liku suicidalnog Dirty Harry minera koji uspeva da dobije ikonične razmere u svojoj navučenosti na rat, ali isto tako da smešten u realistički kontekst otkrije suštinsku patologiju tog odnosa. Dok je u tipičnom holivudskom filmu, takav lik kao što je na primer Martin Riggs u LETHAL WEAPON super, u THE HURT LOCKER je on nesumljivo do kraja formulisan kao promašena sudbina i neko ko je izgubio sposobnost da normalno živi.
Reprizirao sam CHOPPERA Andrew Dominika.
Ako me sećanje ne vara, gledao sam ga na VHSu svojevremeno, iznajmljenom iz video kluba HOMER. To je dakle bilo baš davno. U svakom slučaju, industrijska špijunaža me je naterala da ga ponovo pogledam. Iz prvog gledanja sam upamtio sjajnu ulogu Erica Bane a sada je već postalo istorija koliko je ta uloga bila ključna za njegovu kasniju afirmaciju. Ostatak filma mi nije ostavio naročit utisak, ali milim da je banina glumačka igra bila sasvim dovoljna da se pokaže kao vrlo solidan temelj filma.
Na novo gleanje, iznenadilo me je koliko je Refnov BRONSON zapravo preuzeo Dominikovih rešenja. Pre svega na nivou kompozicije kadra, poigravanja svetlima, u izvesnoj meri i kad je reč i o ritmu i o stavu. Iako je BRONSON naravno u startu evocirao uspomenu na CHOPPER, tek me je repriza CHOPPERa podsetila koliko su to zapravo slični filmovi.
CHOPPER je naravno znatno efektiniji zato što ipak ima nekakvu unutrašnju logiku koliko god da je koncipiran kao isečak iz Chopperovog života koji ima sumnjivu dramaturšku, a nesumnjivo i malu faktografsku vrednost. Ono što je CHOPPERova prednost u odnosu na BRONSON je pre svega to što je ovo nepretenciozan film, i to ne samo na nivou pretenzije filma kao celine, nego i pretenzije samog rediteljskog koncepta.
Iako i Refn i Dominik imaju upadljivih sličnosti u želji da se njihovo prisustvo iza kamere oseti u ovom filmu i da rediteljeva ruka bude itekako vidljiva, Dominik ipak ne maltretira svoju publiku. To, i Banina zaista posvećena, mudro koncipirana uloga čine CHOPPERa boljim.
Van komparacije sa BRONSONom, CHOPPER je zapravo solidan primer australijskog niskobudžetnog filma koji spaja exploitation temu i quirky pristup ali ne uspeva da crossoveruje van svog kapaciteta.
Na svu sreću, CHOPPER je bio dobar showcase za banu i Dominika i obojica su se izborili da kasnije rade stvari koje žele.
* * 1/2 / * * * *
Najzad se pojavio DVD rip filma CRANK: HIGH VOLTAGE. Taylor i Neveldine su snimili film posle koga čovek mora da sedne i odahne i to u najpozitivnijem smislu tog gesta.
CRANK: HIGH VOLTAGE je dosta teško nazvati filmom per se, pošto to nije u onom akademskom smislu. Naime, reference koje bi se pre mogle koristiti jeste da je to walkthrough GTA koji je snimio Takashi Miike. Ja nemam problem da to nazovem filmom ali znam dosta ljudi koji imaju.
Mislim da je taj spoj GTA i Takashi Miikea najbolja referenca za ovaj film. Prvih deset minuta filma su apsolutno čist Takashi Miike i u principu film ni kasnije nije mnogo drugačiji. Štaviše, reklo bi se da je Miike svesna refrenca u ovom filmu, naročito ako imamo u vidu dizajn trijada koji više liče na miikeovske jakuze. E sad u filmovima poput DEAD OR ALIVE i sl. Miike ima takve deonice koje traju po nekoliko minuta. Ovde ludilo traje neprestano sat i po vremena. Rečju, HIGH VOLTAGE je kao Miike bez dosadnih delova.
Što se GTA reference tiče, LA iz ovog filma je apsolutno kao Vice City. Neveldine i Taylor uživaju u groteksnim prikazima gang kulture i nesposobne policije, većina ljudi koji se pojavljuju na ulici su stripovski gang likovi kakvi bi se očekivali u GTA. Svi imaju neke gadne planove i namere, fenomenalno su dizajnirani i zaista kao da su izašli iz neke jako cool igrice.
Konačno, treći uticaj su stripovi. Određeni koncepti, recimo ideja o demigod stoletnjem kinezu Poon Dongu i još nekim stvarima koje neću spoilovati, dolaze pravo iz nečega što liči na garthennisovštinu prvog reda, s tim što je očišćeno od Ennisovih često besmislenih dijaloških tirada.
Dakle, sasvim je jasno odakle na planu uticaja dolaze Neveldine i Taylor. Oni su vanbračna deca Meha Krljića. Ironija je samo u tome što sam Meho ne bi snimio ovakav film ali bi zato svojim pogubnim uticajem naterao svakog drugog da snimi ovakav film. O produženosti Mehove nevidljive ruke svedoči i to da je muziku za film napisao Mike Patton.
Što se egzekucije tiče, Neveldine i Taylor idu korak dalje što se tiče kinetičnosti svog postupka. HIGH VOLTAGE je ozbiljan atak na čula na svakom smislu, ali nekako je u svojoj agresiji, mešavini stilova i nekoherentnosti uspeo da bude dosledan i na kraju ostavlja utisak jedne sasvim zaokružene celine. Dakle, ovaj film uspeva da iz svoje nekonzistentnosti izgradi ubedljiv koncept, ali isto tako zahteva gledaoca koji je raspoložen da ga Neveldine i Taylor siluju sat i po vremena. Meni to nije bilo problem, pošto u principu volim da igram GTA igre i nemam problem sa tom vrstom pritiska ali verujem da ima gledalaca koji to ne mogu da podnesu.
Teško je reći da li je HIGH VOLTAGE nešto novo u svetu filma, ili je samo naprosto nešto drugačije, ali nesumnjivo je da se ne može meriti tipičnim akademskim aršinima. Druga stvar koja me raduje jeste to da u svetu akcionog filma najzad imamo film koji nije za svakoga, što je odavno počelo da nam nedostaje. Naime, kada su akcijaši pistali mejnstrim i kada su praktično postali okosnica A-filma, onda su se odjednom pretvorili u vrhunac mejnstrim izraza.
I tada su akcijaši izgubili oštricu koju su imali u svojim sjajnim danima, kada su nastajali tako obsceni naslovi poput recimo Lesterovog COMMANDOa. HIGH VOLTAGE je ta vrsta filma. Teško je za njega reći da je sjajan film na način na koji je to GONE WITH THE WIND, niti da je za svakoga, ali upravo mu ta ekskluzivnost i autsajderska pozicija daje glavni ideološki atribut kao važnom vesniku autentičnog grindhouse revivala. SDve ono o čemu Rodriguez priča, Neveldine i Taylor rade.
Ove godine je američki repertoarski film počeo da ubacuje sjajne naslove iz B-produkcije, prvo je TAKEN koji smo mi gledali prošle godine dominirao na blagajnama, onda su se pojavili PUSH i HIGH VOLTAGE. Mislim da ljubitelji B-filma mogu biti zadovoljni.
Prava je šteta što HIGH VOLTAGE nije bio veći hit pošto mislim da je sa njim Statham postao jedna od retkih zvezda koja uporedo ima dve cutting edge akcione franšize, i dva sjajna lika u njima, Franka Martina i Chev Cheliosa. Nažalost, čini se da posle skora poslednjih nastavaka, te franšize neko vreme neće ići u bioskope i Stathamov trud ostaje pomalo nenagrađen.
* * * * / * * * *
Heh, pomalo sam se zabrinuo kad sam video u kojoj se meri slažem sa avengerom kad je reč o nastavku Cranka (mada bih mu ipak dao manju ocenu), pogotovo što se meni prvi deo i nije previše svideo. Međutim, u nastavku je koncept dodatno radikalizovan, a još je i na mikro nivou čitav film još sumanutiji do te mere da vam dođe da pauzirate film pošto nite sigurni da li ste videli to što ste videli! Dakle, ovo je bukvalno ona varijanta gde se skupi grupa ortaka koji se napiju i/ili naduvaju i onda krenu da ispaljuju sumanute ideje; e sad, zamislite da neko na osnovu svega toga snimi film bez ikakve cenzure i zadrške... Poređenje sa Miikeom, koje sam pročitao na još jednom mestu pre gledanja filma, ima smisla, s tim što mislim da bi Miike ipak snimio drugačiji film, verovatno nešto ambiciozniji, možda i bolji, a možda i ne. Ima tu dosta nasumičnih scena koje su prilično dobre i unutar i van konteksta kao što je ludačka Godzilla fight scena. Međutim, ono što je, bar što se mene tiče, presudilo da se nastavak Cranka nametne kao znatno superiorniji film u odnosu na prvi deo je daleko bolja režija. Atak na čula ovde nije bez izvesne zadrške u vizuelnom smislu, i reditelji uspevaju da se kad je to potrebno obuzdaju, a da u ključnim trenucima nagaze na gas. Jedina scena za koju mislim da je bolje funkcionisala u prvom delu je scena seksa na javnom mestu sa Amy Smart koja ovde deluje nekako previše usiljeno i pozerski. U principu, o nastavku Cranka bi se moglo pisati u sitna crevca kad je reč o pojedinim scenama i gegovima, ali najbolje je da svako film pogleda sa što manje predznanja, mada je ovo film koji se voli ili mrzi, i teško je to 100% racionalno potkrepiti i opravdati.
... eto, a mene CRANK 2 nije oduševio; zasmetala mi je prezasićenost audio-vizuelnim senzacijama, te mi je na kraju zaličio na ranije radove Dannyja Boyla, ali na nekako pogrešan način. Uz to, iako sam pobornik apologije za preterivanje i neumerenost, mislim da su one CRANK 2 odvele u pravcu van okvira igranog filma (to je ta radikalizacija izraza koju Milosh pominje). Ne sporim da mi je film na mahove bio zabavan, da sam oduševljen posvetom INTERZONI Derana Sarafiana (i ostalim sličnim naslovima) u samom finišu filma, koja izgleda kao nešto nad čim bi balavili junaci Tarantinovih filmovima u scenama verbalnog nadgornjavanja, kao i da sam oduševljen (New Balance 670, kako mi je ukazao Avenger) patikama u kojima Statham juri tokom čitavog filma, ali sam u krajnjem zbiru imao utisak da gledam film koji je šarm prvog dela trampio za samodovoljno, i time nesuvislo preterivanje dečije vrste...
Meni je ova priča sasvim dovoljna da večeras svučem ovaj rip i posvetim mu vikend-vreme.
Miloshe, ja sam prvobitno mislio da uopšte ne ocenim film, jer prosto prevazilazi svaki kriterijum, ali sam mu na kraju dao ocenu koja je vrlo apstraktna i pre svega je bazirana na opštem značaju koji ovo ostvarenje ima. Zaista teško je reći da li je reč o remek-delu ili potpunoj budalaštini, ali mene je ovaj film istinski impresionirao.
Real-life Miike sigurno NE BI snimio ovakav film, jer kako rekoh, ovaj film uzima ono što je kod Miikea akcenat i drži to 90 minuta dok Miike kao što znamo voli duge intervale koji čine te akcente još efektnijim. međutim, ovo jeste vrlo jasna polemika sa Miikeom i u to nema nikakve sumnje. Trebalo bi potražiti neke intervjue sa Neveldineom i Taylorom da vidimo da li ga pominju. Mada, i da ga ne pominju, stvar je očigledna.
...jeste pojednostavljivanje, ali da učinimo stvari jasnijima - CRANK: HIGH VOLTAGE se da opisati kao SHOOT'EM UP na speedu i uz obilje bestidnosti...otud i bliskost sa nekim od Miikeovih radova...
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 31-07-2009, 12:59:30
...jeste pojednostavljivanje, ali da učinimo stvari jasnijima - CRANK: HIGH VOLTAGE se da opisati kao SHOOT'EM UP na speedu i uz obilje bestidnosti...otud i bliskost sa nekim od Miikeovih radova...
To, Srbine!!! Prodao si mi ga kako mi ga ni Kripl nije prodao!!!!!!!!!!!!!
Mehmete, za srce si me ujeo...
...onda budi kao Šeki Turković svojevremeno - Ćovek sa srca dva!
Pazi, Kriple, nemoj ovo doživljavati kao izdaju, znaš da sam ti veran onako kako samo pripadnik verske zajednice koja je zasnovana na mnogoženstvu ume da bude veran, više sam mislio na to da sam tokom čitanja tvog ekspozea sve vreme čekao da dropuješ referencu na Shoot 'em up, a nisi. I to me onda malo zabolelo. Pomislio sam, možda mi se samo pričinjava, možda ovaj Haj Voltidž nije tako zabavan kako Kriple pokušava da ga proda. A onda dođe Dži-men i prozove Šutemap. Srce mi je zaigralo u cvetnoj pesmi!!!
Znaš kako, meni je HIGH VOLTAGE neuporedivo bolji od SHOOT EM UP. Gingerova referenca nije netačna, štaviše, slažem se sa njom. Stvar je samo u tome da je HIGH VOLTAGE mnogo bolji film od SHOOT EM UPa i da onda nisam razmišljao u toj klasi naslova.
Razlika između HIGH VOLTAGE i SHOOT EM UPa je suštinska i odnosi se na to što je SHOOT EM UP pripitomljena verzija nečega što je insane, a HIGH VOLTAGE jeste insane.
Kad god sam čitao neke sinopsise azijskih filmova, nekih live mangi i sl. obično sam zamišljao da ću dobiti film kao što je HIGH VOLTAGE i redovno bih bio razočaran. Tipa, u sinopsisu imaš neko ludilo a u actual filmu je to dato kroz dijalog ili off screen. HIGH VOLTAGE je zaista insane.
Ginger je rekao da je HIGH VOLTAGE kao neki film o kome bi tarantinovi junaci pričali. I mislim da je to sjajna referenca. S tim, što je HIGH VOLTAGE onoliko efektan koliko ti filmovi obično nisu kada ih actually pogledaš.
HIGH VOLTAGE je Tarantinov dijalog koji se ostvario.
Meni je ipak bolji Šutemap.
To nismo ni dovodili u sumnju.
Crank 2 je meni, eto, kudikamo bolji od prvog. Ali, razmišljao sam, možda su presudna bila očekivanja. Naime, taj prvi je za mene imao hendikep u vidu hajpovanja. Zaista sam očekivao nešto... ne znam ni ja šta, pa sam dobio jedan punokrvni akcijaš i ništa preterano više od toga. Ako izuzmemo scenu seksa, naravno; sama činjenica da ona toliko "bode oči" praktično znači da je film kao celina pre svega - ravan.
Od dvojke, pak, nisam očekivao baš ništa osim da bude sranje. Kad su se pojavili oni prvi CAM-ovi i kad sam prvi put video postere i sl... bio sam uveren da je sranje. A onda, kad sam ga pogledao, dobio sam pesnicu u zube. I sad mi malo trnu i još uvek ne mogu da dokučim da li su bila presudna očekivanja or vot.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg13.imageshack.us%2Fimg13%2F4641%2Fsrbin.jpg&hash=dd78e146b2d5d3a0b8fea255fbbe7decedf69c47)
Reprizirao sam MISBEGOTTEN Mark L. Lestera po scenariju Larry Cohena. Iako je ovaj film snimljen po romanu, u suštini Cohen u njemu završava svoj triptih filmova o psihopatama koje progone trudne žene. Taj triprih je započeo tačno 30 godina pre ovog filma sa DADDY GONE A-HUNTING a zatim je par godina pre imao Hickoxov INVASION OF PRIVACY. Cohen je poznat kao scenarista koji uzme jednu premisu i onda je muze do iznemoglosti a njemu su trudnoća i novorođenčad draga tema i mimo ova tri filma.
U tom smislu, nisam čitao roman koji je Cohen adaptirao, ali u svakom slučaju, nezavisno od source materiala, reč je o filmu koji je potpuno u Larryjevom kanonu. Ono što je još važnije jeste to što je MISBEGOTTEN jedan od najboljih Cohenovih scenarija u karijeri. Ovo nije scenario nekih naročito senzacionalnih koncepata, naročito ne u odnosu na neke od Larryjevih oportunijih naslova, međutim, reč je o filmu koji se izdvaja po tome što ima junake koji nisu naivni i nisu budale, imaju motivaciju i situacije u koje upadaju sagledavaju lucidnije nego u mnogim trilerima ove vrste. Ono što je jeoš zabavnije jeste to što Cohen postavlja junake u niz klišetiziranih situacija iz stalker/slasher domena i svaku od njih upravo osvežava time što se junaci ponašaju pametnije od tipičnih filmskih junaka čija naivnost pokreće priču napred.
U tom smislu, ovo je scenario koji ide putanjom koja nam je naizgled poznata ali je do sada nismo prešli sa ovako pribranim junacima i to čini priču izuzetno interesantnom.
Ono što kod Cohena u većini slučajeva postoji jeste idejni aspekt filma pa ne čudi da je njegov opus oduvek privlačio kritičare poput Bogdana Zlatića kojima su ideologija i religija često bitniji od same dramaturgije. U ovom konkretnom trileru, ideološke premise su vrlo horor. Glavni junaci bivaju kažnjeni zato što ne prihvataju prirodne zakonitosti već žele da idu na veštačku oplodnju čime sebi navlače psihopatu na vrat i otvaraju vrata užasa koji nema kraj. Štaviše, ako analiziramo Cohenov moralizatorski pristup premisi, čini se da je u ovom slučaju moraliziranje malo ovrdone čak i za one najsklonije moralizaciji. Naime, u ranijim filmovima, Cohen je više koketirao sa kaznom za abortus, a veštačka oplodnja je u tom smislu kao motiv neistražena teritorija i nije kodifikovana kao abortus.
U svakom slučaju, Cohenov odličan scenario dobija solidan B-tretman od Mark L. Lestera. Iako je reč o relativno kamernoj priči, nažalost u ovoj fazi lesterova produkcija nije bila dorasla ovakvom scenariju. kad kažem da pšrodukcija nije dorasla ne mislim na novac i budžet koliko na produkciju u širem smislu, na ceo milje u kome je film nastao. Sasvim je sigurno da bi osim Kevina Dillona, Lester mogao da zameni sve ostale glumce u ovom filmu. dillon je dao naročitu ranjivost svom psihopati, što ovaj glumac i inače radi, ali ostatak podele je bled i tanak. isto važi i za lokacije. Čini mi se da se Lesterov redovni saradnik i major league DP Mark Irwin mogao nešto bolje snaći u ovom filmu.
Da je film imao upečatljivije glumce i interesantnije lokacije, siguran sam da bi ga snaga Cohenovog scenarija uzdigla iznad cable/DTV miljea u kome je ostao. Iako na IMDB ima suludo nisku ocenu, na svu sreću online kritika je prepoznala njegove kvalitete i MISBEGOTTEN danas stoji kao film koji prijatno iznenađuje sve oni koji ga pogledaju.
* * * / * * * *
Pogledao sam DTV nastavak ROAD TRIPa, nazvan BEER PONG. ROAD TRIP i EURO TRIP su svaki na svoj način značajni filmovi u svom žanru ali BEER PONG nažalost nije uspeo da se nadoveže na aktuelni trend kvalitetnih DTV nastavaka teen komedija kao što je serija AMERICAN PIE niti kvalitetnih DTV originala kao što je SPRING BREAKDOWN.
Upravo je reditelj BEER PONGa Steve Rash, inače jedan od retkih vrlo ostvarenih theatrical reditelja koji radi DTV (BUDDY HOLLY STORY, CAN'T BUY ME LOVE) u saradnji sa scenaristom Brad Riddelom i započeo trend kvalittnih DTV teen komedija sa filmom AMERICAN PIE PRESENTS BAND CAMP. To prijatno iznenađenje je bilo početak oživljavanja DTV serije AMERICAN PIE koje će biti krunisano izvanrednim filmom BETA HOUSE.
Međutim, Rash i Riddel su u trećem ROAD TRIP filmu ispod nivoa TV produkcije. Priča se razvija na nivou čiste mehanike žanra, humor uglavnom nije previše smešan, a Rash ne uspeva čak ni da plasira neko od svojih reditelsjkih rešenja kojima je bio poznat.
Rezultat je jedva podnošljiv ali potpuno uzaludan DTV film koji ne ispunjava svoju funkciju, a to je najveći greh koji DTV film može da počini.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam najzad OBSERVE AND REPORT Jody Hilla.
Ono što na početku moram da kažem jeste da Jody Hill nije poklekao u svom prvom filmu koji su producirali Warner i Warnerov partner za preskupe projekte, Legendary, već da je snimio film koji je korak napred u odnosu na FOOT FIST WAY i to u pravom smeru.
O FOOT FIST WAY sam svojevremeno pisao na http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg157638;topicseen#msg157638 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg157638;topicseen#msg157638) a OBSERVE AND REPORT je tu istu poetiku prilagodio prepoznatljivijim zvezdama koje su svemu dale dodatni kvalitet i komunikativnost.
Međutim, suštinski i dalje je reč o komediji koja svoj humor ne zasniva na smešnom već više na tragičnom ili na neki groteskan način, istinitom. Seth Rogen igra junaka koji je Travis Bickle u najavi, i nekako je za ovaj film i dobro i loše što se PAUL BLART pojavio neposredno pre ovog filma. Loše je zato što u principu nije dobro kad se slični filmovi pojave u kratkom rasponu, a naročito kad jedan od njih bude neuporedivo uspešniji na blagajnama od drugog kao što je bio slučaj sa BLARTom, čime je na mala vrata PG-13 komedija odnela prevagu nad R-rejtovanom. Ali, s druge strane, upravo je činjenica da je PAUL BLART family komedija koju je producirala Sandlerova kuća pokazao kako istu temu mall copa oni tretiraju na različit način i koliko se razlikuje polaz tipične studio komedije i Jody Hilla.
U oba slučaja imamo likove autsajdera koji pokušavaju da dokažu da njihov besmisleni posao nije besmislen i dobijaju priliku za to. Razlika je samo u tome što je Paul Blart simpatični buca koji zaslužuje da pobedi a Ronnie iz OBSERVE AND RPORT je prilično poremećen lik krajnje sumnjivih moralnih vrednosti, opterećen snovima čija je validnost krajnje diskutabilna. Međutim, upravo ta mračna, opasna, za Amerikance zastrašujuća strana Ronniejevog lika je ključ kvaliteta Jody Hillovog filma.
Teško je reći da se gledalac može identifikovati sa Ronniejem iz prostog razloga što onaj ko ima iste mane kao on neće sebi to priznati, naravno, ali isto tako Ronnie jeste jedan od onih potentnih likova koji čine američku komediju psihološki relevantnom, o čemu se već ranije govorilo. Ronniejeva sudbina ispričana na filmu ima terapeutsko dejstvo i njegova apsolutno tragična sudbina je još tragičnija pošto je smeštena u komediju.
Naime, da je ovaj film tragedija, kao TAXI DRIVER, Ronnijeva agonija bi imala neku vrstu katarze. Međutim, pošto je reč o komediji a struktura komedije je da vraća red u poremećeni sistem, tako se i Ronnie na kraju priče vraća na početak, samo za nijansu zreliji nego što je bio ali suštinski neizlečen od svog suludog pogleda na svet. U tom smislu, američka komedija je često mnogo bliža savremenoj pozorišnoj trahediji. Koliko je film zapravo danas oslonjeniji na aristotelovske principe od savremenog pozorišta toliko baš komedija liči na savremeni teatar i savremenu definiciju tragedije kao kontinuirane patnje koja nema kraj, i gde je smrt easy way out.
Jody Hill je snimio ovaj sa indie pristupom koji je imao i u FOOT FIST WAY i u EASTBOUND AND DOWN. OBSERVE AND REPORT je malo poliraniji pošto je ipak major film, ali u principu nepogrešivo je vidljiv indie pristup u režiji. Ono što je najteže u rediteljskom smislu jeste kako definisati ton ovog filma pošto se kako rekoh ne insistra toliko na gegovimaa opet bilo bi pogrešno da je sve ultrarealistično i uverljivo. U tom smislu, Jody Hill kombinuje komičnu stilizaciju i grungy, realistični izgled filma i stalno se kreće po ivici. Očigledan je njegov pokušaj da konfrontira svoje junake sa realnošću, pa tako konfrontira i njihove uvrnute aspekte sa realizmom u pristupu. Tako su recimo svi izlivi nasilja vrlo heavy, i realistični u velikoj meri.
Ono što ovaj film nema, to je određena elegancija u pripovedanju na koju smo navikli. Jody Hill je vrlo indie u tom smislu i reklo bi se da se ne drži postulata konvencionalne dramaturgije, a nekih je možda i mogao. Svakako da razvoj Ronniejevog lika drži film na okupu, ali postoje određeni motivi koji se pojave pa nestanu i sl. i to je možda bilo moguće popraviti. U tom smislu, film iznenađjuće brzo teče, ako imamo u vidu da sama priča nije sasvim celovita i da povremeno meandrira.
Jedan prijatelj sa vrlo istančanim ukusom za savremenu komediju uporedio je ovaj film sa PUNCH DRUNK LOVE. Meni je taj Andersonov film gnusan zato što je pretenciozan i previše rekontekstualizuje Sandlera. međutim, u suštini ovi filmovi jesu slični pošto i OBSERVE AND REPORT uzima zvezde i miteme mejnstrim komedije i interpretira ih u indie ključu.
Jedna od paušalnih definicija razlike između evropskog i holivudskog filma, sa kojom se ne slažem, jeste da evropski filmovi govore o ljudima a američki pričaju priče. OSERVE AND REPORT je pre svega film o jednom čoveku, i sve osim toga je sporedno, i to je nešto što se ne očekuje od komedije sa Seth Rogenom.
OBSERVE AND REPORT je priča o junaku o kome bi pevao Bora Čorba u svojim najboljim danima kada je sjajno umeo da spoji patnju, luzerstvo i humor.
Da je kao film iz sadašnje faze bio bi srpski film-dakakako, bolan i potresan samo na drugi način.
* * * / * * * *
Reprizirao sam ATTACK FORCE Z Tima Burstalla, australijski WW2 akcijaš navodno baziran na istinitim pričama australazijske specijalne jedinice koja je opreisala protiv Japanaca. Ovaj film sam gledao kao davno, pre skoro 20 godina, i ostao mi je u sećanju kao vrlo dinamičan i nasilan WW2 akcijaš. O najčuvenijem podvigu ove jedinice, infiltraciji u singapursku luku, kod nas je prikazivana i TV serija THE HEROES.
Ono po čemu je danas poznat film ATTACK FORCE Z jeste glumačka podela u kojoj je bio vrlo mladi Mel Gibson, još uvek neafirmisani Sam Neill i to je pružilo priliku John Philip Lawu da, ni kriv ni dužan, ima first billing.
Radost ubijanja okupatora je na nivou Brian G. Huttona, da ne kažem Hajrudina Krvavca. Štaviše, vojnici Sila osovine su verovatno najlegitimnija meta za iživljavanje filmskih autora u istoriji medija. Čak i neke životinjske vrste ili izmišljeni monstrumi bivaju tertirani humanije od njih.
U konkretnom slučaju ATTACK FORCE Z, egzekucija Japanaca je krajnje hladnokrvna i surova. Reklo bi se čak da su saveznički komandosi suroviji od Japanaca. Upravo su hladnokrvnost i surovost saveznika, iako ih igraju simpatični glumci, nešto po čemu se ATTACK FORCE Z izdvaja. Naime, komandosi ne prezaju od toga čak ni da uklone nedužne civile ukoliko bi moglui dovesti Japance do njih a isto važi i za ranjene drugove.
Drugi adut filma je to što je snimljen krajem sedamdesetih/početkom osamdesetih, i donosi neka rešenja akcionog filma tog doba te u nekim sekvencama deluje modernije od "guys on a mission" filmova jer su oni nastajali dosta ranije.
Uprkos modernizaciji ono što ATACK FORCE Z nije uspeo da prevaziđe jeste rasistički prikaz Japanaca koji je tradicionalan za WW2 filmove i ide u dva ekstrema gde je jedan prikazivanje Japanaca kao izbezumljene horde budala a drugi hipertrofiran prikaz časnih i sentimentalnih aristokrata. Japanci u oba slučaja bivaju tretirani rasistički. Od svih pripadnika Sila osovine, Japanci svakako imaju najgoru reprezentaciju na filmu i retki su filmovi koji to prevazilaze.
Burstallova režija je vrlo sigurna sa naročito efektnom prvom deonicom filma u kojoj skoro deset minuta nema fijaloga u scenama iskrcavanja na ostrvo.
Što se akcionih scena tiče, Burstall se u njima snalazi bolje nego u melodramskim a jednih i drugih ima podjednako. Dok akcione scene imaju dobar tempo, melodramske su vrlo spore i flah, sa neubedljivom razmenom emocija koja je u najboljim deonicama cheesy a u slabijim skoror pa nenamerno smešna.
John Philip Law ima veću ulogu od Gibsona i Neilla, međutim, njih dvojica se svojim šarmom izdvajaju iako role hladnokrvnih komandosa ne daju puno pilika za bravure.
ATTACK FORCE Z je prijatan guys on a mission film ali ne nudi ništa naročio onima koji nisu ljubitelji WW2 filma ili pak nisu fanovi Mela Gibsona.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CODE NAME SOLDIER Jamesa Glickenhausa. Ranije nisam gledao ovaj Glickenhausov film iako njegov opus smatram jednim od interesantnijih opusa B-reditelja iz osamdesetih. Glickenhaus nije dugo radio. Povukao se pre 50. godine, i nije ušao u DTV fazu. U vreme kada je tokom osamdesetih radio, potpisivao je prilično stylish i prilično nasilne exploitation filmove. Verovatno najkvalitetniji film koji je snimio je BLUE JEAN COP, verovatno najpopularniji je EXTERMINATOR a pokušaj ulaska u major mainstream bio je PROTECTOR sa Jackie Chanom.
SOLDIER je 80s akcijaš sa samog početka njegovog rada. U njemu glavnu ulogu igra Ken Wahl, hunk iz 80ih koji pored izvanrednog hunky izgleda nije imao dovoljno energije da se izbori za svoje mesto i ubrzo je izbledeo iako je dobio masu prilika da se pokaže. U Glickenhausovom filmu, Wahl igra glavnu ulogu ali realno, njegov lik je više najvažniji deo slagalice nego nisilac filma.
Glickenhaus je u dramaturškom smislu vrlo pretenciozno postavio film, u ključu soficticiranih hladnoratovskih trilera poput TELEFONa Dona Siegela i sličnih naslova koji su spajali elegantne likove sa senzacionalnim lokacijama, raznim zanimljivim radnim procesima, i koncipirali priču kroz seriju radnji koje tek na kraju akumuliraju smisao. Međutim, Glickenhaus s druge strane i pored takve strukture pokušava da pruži publici biggest bang for the buck tako da se umesto nekih sofisticiranih vinjeta akumuliraju manje ili više efektne akcione scene pa ne čudi da deo kritike smatra SOLDIER primerom filma u kome je zaplet potpuno podređen akciji. pre bi se reklo da je u ovom filmu zaplet podređen Glickenhausovom pokušaju da definiše neku sofisticiranu formu.
u svakoms lučaju, Glickenhaus ne uspeva do kraja u pokušaju da pruži publici sofisticirani akcioni triler, ali sa druge strane svakako da potpisuje jedan od zanimljivijih B-akcijaša iz osamdesetih u kome su pokušani izvesni transgresivni postupci koje treba ceniti iako nisu do kraja uspeli.
Slično samom ken Wahlu, tako i Glickenhaus u ovom filmu ne uspeva da potentne elemente sastavi u celinu. Očigledno je da je sebi želeo da privuče sofisticiranu publiku a na kraju je završio sa naslovom koji se može dopasti samo njegovim hardcore fanovima.
* * / * * * *
Za fanove Weezera
http://www.ptesquad.com/more/pte018.html (http://www.ptesquad.com/more/pte018.html)
Pogledao sam CHARADE Stanley Donena, čuveni romantični triler sa Cary Grantom i Audrey Hepburn.
Nekoliko faktora čini ovaj vrlo solidan triler subhičkokovskim. Pre svega, iako se u glavnoj ulozi pojavljuje Cary Grant, on je već u godinama viš nije materijal za virilnog hičkokovskog hroja. Daleko je CHARADE od nekog filma sa ocvalom neuporebljivom zvezdom, naravno. Cary je i dalje vrlo sposoban, ali čini se da je u ovom filmu on sam previše svestan svojih godina. Naime, Cary Grant je glumac koji je poznat po tome da je svoju karijeru maksimalno osmišljavao. U tom smislu, on se povukao tačno u trenutku kada je shvatio da ne može više da bude leading man. U filmu CHARADE, on je leading man koji j svstan svojih godina i to u više navrata naglašava Audry Hepburn tokom njnih romantičnih pokušaja. Međutim, čini se da ta situacija sa Grantovim godinama u nekom krajnjem zbiru nije naročito zaigrala i da je on kao zvezda sa bogatom konotativnom vrednošću slabije iskorišćen. Ipak, nesumnjivo je zadovoljstvo gledati Granta čak i kada iz njega nije izvučen maksimum.
Uključivanje Granta u ovakav zaplet aludira na Hitchcockove trilere NOTORIOUS i NORTH BY NORTHWEST. Međutim, u scenarističkom smislu, predložak Peter Stonea nudi barem dva izneveravanja Hitchovih principa koja u načelu ne bi bila problem da su zamenjena nečim boljim. Pre svega, Stone ne prikazuje konspiraciju kao McGuffin već je pojašnjava što je dosta pojeftinjuje. Zatim, preokreti u priči ne generišu uvek suspense. Svakako da neki od njih bivaju produbljeni suspenseom ali neki ostaju tek preokreti i time devalviraju gledaočevu vezanost za priču.
Stoneov scnario ima i dva vanhičkokovska problema. Prvi je izvesna neuverljivost ponašanja junaka suočenih sa opasnošću - oni umesto da beže ili da se obrate nekoj višoj instanci, ostaju tamo gde su ugroženi i bez razloga igraju neke međusobne igre a drugi je izvesna naivnost glavne junakinje koja u svakom smislu ima slabu transformaciju do kraja filma. I sam Hitchcock često ima zaplete u kojima junaci ostaju u opasnosti iako bi im bolje bilo da pobegnu ali on to uvek i motiviše.
Izvan ovih nedostataka, Stoneov scnario je vrlo atraktivan i dinamičan, sa nekoliko sjajno osmišljenih scena i pametnim dijalozima.
Režija Stanley Donena je solidna ako imamo u vidu da ovaj žanr nije njegov fah. CHARADE je bliži holivudskom spektaklu opšte prakse nego nečemu što bi snimili specijalisti za triler poput Hitchcocka ili Siegela.
CHARADE je primer kvalitetnog staroholivudskog filma iz vremena kada se Novi Holivud već kuvao i spremao da počne svoju dominaciju. Reč je o odličnom fiilmu u kome se ipak osećalo da gubi korak sa senzibilitetom publike.
U tom smislu je Grant kao najveća zvezda ovog doba vrlo mudro napustio glumu kada je bilo jasno da tu više nema ničega za njega. Tada su ne samo njegovi omiljeni reditelji bili u defanzivi već se čak i u slučaju uspelih filmova poput CHARADE osećalo kako bi to neko bolje uradio. Mladi leading manovi sa novim stilom glume već su mu disali za vrat. Međutim, sam finiš njegove karijere činili su odlični filmovi kao CHARADE iz 1963. godine. Njihov kvalitet nije bio sporan ali relevantnost jeste i Grant je već 1966. godine snimio svoj poslednji film.
* * * / * * * *
Cripple does Parade
http://www.borba.rs/content/view/8100/123/ (http://www.borba.rs/content/view/8100/123/)
Quote from: crippled_avenger on 07-08-2009, 13:47:05
Cripple does Parade
najava laže:
kolko vidim u textu, Cripple doesn't do Parade.
Postoje filmovi koje povremeno repriziram pošto po svom konceptu nude nešto što bi trebalo da mi prija ali nekako nije uspelo prilikom ranijih gledanja. Jedan od takvih filmova je SOLDIER Paul WS Andersona. U vreme kada je izašao, to mi je bio među najočekivanijim filmovima godine. Svemirski rimejk Stevensovog SHANEa sa Kurt Russellom je delovao kao nešto što bi moralo da mi legne. Ne samo da je Kurt ikona, već su tu bile još neke, u ono vreme sam već imao oformljenu ljubav za Gary Buseya a u međuvremenu sam zavoleo i Connie Nielsen i Jason Isaacsa. Međutim, koliko god ovaj film imao adut u Russellu i, što da se lažemo, Andersonu, stvar koja me je od starta naročito ubeđivala da je reč o važnom filmu bio je scenario David Webb Peoplesa, pisca koji nije pisao mnogo ali je sa onim što je uradio nesumnjivo obeležio žanr. Naravno, uz BLADE RUNNER, UNFORGIVEN i TWELVE MONKEYS, Peoples je uradio i SALUTE OF THE JUGGER no, i taj film je drag na neki svoj dementni način.
Nekako, susret Russella i Peoplesa značio je da taj film nije bez đavla i sad sam posle ko zna koje reprize uspeo da dijagnostikujem njegovu osnovnu vrlinu koju mu je paradoksalno i osnovna mana.
Naime, SOLDIER jeste film koji je režirao paul WS Anderson, u kome Kurt Russell igra supervojnika bačenog bukvalno u đubre na planetu smetlište. Ali, istovremeno, koliko god to suludo zvučalo za film te premise, to je ozbiljan film o ponovnom očovečenju jednog robotizovanog ratnika.
I zaista, Andersonova režija tome ide u prilog, on pokušava da bude ozbiljan koliko god može u tako specifičnom SF ambijentu. Za SOLDIER se ne može reći da je hard SF kao što neki govore jer naprosto u njemu ne postoji premisa koja u skladu sa nekim novim naučnim pronalaskom tumači pitanje ljudskosti i sl. Međutim, to jeste jedna vrlo ozbiljna priča u psihološkom smislu, smeštena u petparačke okolnosti.
Već mogu da zamislim Andersona, tada mladog britanskog hot shota u Holivudu, kako bira Peoplesov scenario zato što je sjajan, zato što stiže od pedigriranog pisca i sjajno se čita, i snima SOLDIER, film koji će verovatno biti upamćen kao njegov najveći umetnički i poslovni promašaj.
I upravo bi se SOLDIER mogao uzeti kao paradigma tog best unmade scripta o kojima se stalno priča. Očigledno je Anderson u tom trenutku imao mogućnost da se izbori da snima takav scnario, a Peoples je poznat kao pisac best unmade scriptova -setimo se slučaja sa Braćom Coen - i vidimo je završio sa filmom koji je daleko od bezvrednog ali je svakako vrlo nepristupačan ako se uzme u obzir obim zahvata u produkcionom smislu.
Bez ikakve namere da branim šefove studija, mislim da svakako SOLDIER stoji kao primer best unmade scripta i zašto unmade scripts uglavnom i treba da ostanu unmade, odnsno da posluže kao showcase piscima za neke izvesnije projekte.
SOLDIER je film koji tek sada, sa desetak godina distance, počinje da ima smisla. Dok je u svoje vreme izgledao kao dosadan, patetičan, sporadično čak i nevešto režiran tentpole akcijaš, sa tih desetak godina patine, on dobija dostojanstvo retro SFa, kakav bi ranije snimali sa Chuck Hestonom.
Kurt Russell vrlo dobro preuzima Hestonov tip ozbiljne ali ipak cheesy glume i gradi jedan fizički monumentalan i prenaglašeno psihički traumatizovan lik. smatram da ova rola izmeštena iz konteksta filma od 80 miliona dolara i preneta u svet serioznog SF filma iz 70ih savršeno ima ima smisla. Ipak, 1998. godine, Kurtova uloga u kojoj on izgovori 79 reči za 99 minuta smatrana je apsurdnom.
Štaviše, smatram da je i sam Anderson bio prilično svestan kakav film snima jer SOLDIER u suštini nije režiran kao akcioni film. SOLDIER je baš režiran kao genre bender sa dugim kadrovima u kojima Kurt biva suprotstavljen apokaliptičnim pejzažima, sa brojnim situacijama u kojima se on, bez reči, suočava sa duševnim i fizičkim stihijama. te scene naprosto ne bi tako izgledale u tipičnom akcionom filmu već bi sve bilo ubrzano, apsolutno u funkciji zapleta i spektakla. SOLDIER je definitivno pretenciozniji od toga.
Ono što bi se moglo prebaciti Andersonu jeste to što nije definisao neki savremeni rediteljski postupak nego se držao već pomenutih sedamdesetih, ali to je primedba čiji značaj vremenom bledi jer, realno, danas je SOLDIER retro. Ipak, znajući hipness Andersonove režje inače, i komunikativnost Russellovih uloga, rekao bih da je ovo sve bio deo koncepta.
Pored herojskog SFa sedamdesetih, naslova kao što su PLANET OF THE APES, SOYLENT GREN, OMEGA MAN, na film je uticao i akcioni opus osamdesetih. Zbog setova prva refreneca je MAD MAX ali po načinu borbe prepoznatljiv je i RAMBO. upravo taj RAMBO aspekt priče na neki način sugeriše da se Anderson blago ironično postavlja prema materijalu iako ne kliza u pravcu STARSHIP TROOPERSa. Štaviše, znatno satiričniji Verhoevenov film zapravo ima znatno moderniji rediteljski koncept iako svesno forsira retrofuturističnost.
Peoplesov scenario je u samom korenu tog koncepta i taj tekst je započeo to podizanje letvice koje Anderson i publika nisu mogli da isprate. o Peoplesovim neskrivenim pretenzijama govori izjava da je on smatrao SOLDIER "sidequelom" BLADE RUNNERA. Ljudi iz studija obično vrlo dobro prepoznaju takve scenarije i to su ti koji uprkos svom kvalitetu na kraju ne bivaju snimljeni. To su scenariji za koje industrija i publika uslovno rečeno nisu dorasli. Uostalom, industrija se dugo opirala i samom SOLDIERu. Scenario je čekao 15 godina na snimanje.
U slučaju SOLDIERa to je bio scenario o retrofuturističkom ratniku koji postaje čovek. Da bi taj film bio snimljen, zbog scenografije i miljea u kome se dešava morao je da bude skup. Da bi bio skup, morao je da bude marketovan kao akcioni film. A u suštini, to nije bio akcioni film, već drama sa nešto akcije, i tako je stekao etiketu skandaloznog flopa.
Oni koje ne cene Andersona ovom spisku pogrešnih odluka mogu dodati i uslovnost da režiju tog filma ne dobija najkvalitetniji već najaktuelniji reditelj. Međutim, kod Andersona se mogla naslutiti sklonost ka kontemplativnosti. On jeste bio golden boy koji je potpisao MORTAL KOMBAT, ali je isto tako snimio i EVENT HORIZON.
Paradoksalno, u širem smislu, Anderson je naročito na planu pokušanog, u stvari snimio svoj ključni film u SOLDIERu. Iako ne bih išao toliko daleko da SOLDIER smatram Andersonovim najboljim filmom, svakako mislim da mu je ovo daleko najznačajniji film i najhrabriji projekat u koji se upustio. Štaviše, čini mi se da je upravo SOLDIER film u kome bi se eventualno mogao kriti neki Andersonov kultni status, ukoliko neko bude zainteresovan da se bavi takvim stvarima. zanimljivo je da fandom nije prepoznao suštinske ambicije SOLDIERa, naročito ako imamo u vidu da taj krug ceni i daleko opskurnije naslove manjeg dometa. Izvesni bezobrazluk SOLDIERa svakako je razlog što Anderson dugo posle ovog filma nije snimao prave studio-filmove, praktično sve do DEATH RACE.
Ispod naslaga pogrešnih odluka i što je još važnije pogrešnih očekivanja krije se jedan zapravo vrlo ortodoksan retro SF koji sa starenjem dobija na značaju i kvalitetu.
* * * / * * * *
Ja poštujem taj film. Verovatno je flopnuo zato što nema jednu Rejčel iz Blejd Ranera da nam valjano ukaže na junakovu ljudskost.
Prvi dan Banje
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-1.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-1.html)
Quote from: crippled_avenger on 07-08-2009, 21:37:02
SOLDIER Paul WS Andersona.
* * * / * * * *
taj film mi je o-o-odličan.
Paramount is reteaming "The Hurt Locker" director Kathryn Bigelow and writer Mark Boal on action-adventure "Triple Frontier," with Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander producing through their Atlas Entertainment banner.
"Triple Frontier" is described as a high-stakes ensemble project. Boal and Bigelow, who will both exec produce, sold the original idea together; the logline is being kept under wraps.
Boal's writing the script, set in the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge -- making "la triple frontera" difficult to monitor and a haven for organized crime.
"The Hurt Locker" has turned in a solid box office performance since Summit released the Iraq war thriller, grossing $9 million in seven weeks of limited release.
Boal wrote the "Locker" screenplay after spending several weeks embedded with an Army bomb squad, and Bigelow shot the film in Vancouver and Jordan and set it in 2004 Baghdad.
Roven, who produced "The Dark Knight," told Daily Variety he's hoping to begin production on "Triple Frontier" next year. He's in post-production on historical drama "Season of the Witch" and is producing "Warcraft" with Sam Raimi for Warner Bros. and retirement community comedy "Winter's Discontent" with Larry Charles directing for Columbia.
More than one option
* (Co) Daily Variety
Filmography, Year, Role
* (Co) Daily Variety
Warner Bros. set Jose Padilha last year to direct "A Willing Patriot," a terrorism-themed action thriller also set in the notorious border area.
banja - dan drugi
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-drugi.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-drugi.html)
banja - dan treći
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-treci.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-treci.html)
banja - dan četvrti
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-cetvrti.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-cetvrti.html)
Pogledao sam THE BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER Irvinga Reisa, iz 1947. godine.
Reč je o romantičnoj komediji sa Cary Grantom, Shirley Temple i Mirnom Loy koja je pre svega zapamćena po tome što je za nju Sidney Sheldon osvojio oskara.
Shedlonov scenario za BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER je preteča savremenih high concept romantičnih komedija u kojima se iza koncepta razvija ljubavna priča, ali se ponekad ne zna šta je bitnije autorima, koncept koji spaja junake ili emocija koja se razvija među njima.
U tom smislu, iako je film konstatno zabavan, ono što je osnovni emotivni sadržaj priče, ostaje sporedno, a u prvi plan izlaze sjajne komičarske role Cary Granta i Shirley Temple.
Iako se BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER ne ubraja među najveće Grantove klasike, nesumnjivo je reč o filmu koji potvrđuje konstano visok kvalitet njegovog outputa, i što je još važnije može da prođe kao zabavan film i preko 60 godina kasnije.
* * * / * * * *
Pogledao sam CIPELICE NA ASFALTU, omnibus sa tri priče o deci iz 1956. godine.
To je bio film u kome su afirmisani tada mladi reditelji Boško Vučinić, Zdravko Randić i Ljubomir Radičević. Boško Vučinić je ostvario karijeru kao reditelj kratkih i dokumentarnih filmova dok su Randić i Radičević imali i dugometražne filmove iako su obojica mogli postići i više. Randić je snimio nekoliko filmova ali je ostao poznatiji kao pomoćnik reditelja, dok je Radičević potpisao klasik LJUBAV I MODA, ali nije radio više celovečernjih filmova.
ZORICA
Najbolju priču u omnibusu snimio je Boško Vučinić i njegov kratki film o maloj devojčici koja ima dve-tri godine (po mojoj laičkoj proceni) koja izađe iz dvorišta vrtića i pođe sa svojim ljubimcem-psom, da bi zatim zalutala u gradu stoji kao jedan od najinteresantnijih kratkih filmova snimljenih kod nas. Iako nije reč o slapsticku kao što je bio recimo BABY'S DAY OUT, Vučinićev film impresionira svojim reditelsjkim rukopisom u kome postoji minimum dijaloga i sve je koncipirano kao film bez dijaloga o lutanju male devojčice kroz grad. Na tom putu se smenjuju scene kako fizičkog suspensea tako i znakovite situacije o društvenim odnosima pošto ljudi ili ne primećuju ništa čudno u tome što malo dete luta gradom ili se pak ne potrude se dovoljno da je vrate roditeljima.
Ako uzmemo u obzir zanimljivu, bizarnu premisu, Vučinićev film je pre svega izuzetno uverljiv, a pored toga sa akcentom na čist film, gotovo sasvim lišen dijaloga, on potpisuje delo visoke umetničke vrednosti koje je relevantno i dan-danas.
* * * * / * * * *
LJUTKO
Priča Zdravka Randića LJUTKO je po svom postupku klasičnija i manje elegantna od Vučinićeve i govori o grupi dece koja žele da drže u zgradi malog psa uprkos tome što im to ne dozvoljava nastojnica zgrade. Deca započinju rat sa njom oko psa i taman kada se uičini da su je ubedili da ih psuti da drže psa, pas nestaje...
Randićev film je malo konfuzan na nivou scenarija, i nema vizuelnu eleganciju kao Vučinićev, ali zato vrlo vešto koristi decu. Naime, za razliku od mnogih reditelja koji očekuju od dece da izađu u kadar i odglume sve što treba, Randić dosta koristi efekat Kulješov i interpretaciju dece-glumaca gradi kroz snimke njihovih lica i kontraplanove dešavanja ispred njih, stvarajući značenja. Time uspeva da izvuče nešto efektnije dečje role.
Za razliku od ZORICE koja je vrlo energičan i veseo film, LJUTKO koketira i sa izvesnom sentimentalnošću i depresivnošću koji su inherentni dečjim filmovima.
* * * / * * * *
GVOZDENI ORAO
GVOZDENI ORAO je priča Ljubomira Radičevića. Očigledno je da u CIPELICAMA NA ASFALTU postoji gradacija, da se film razvija od mlađe ka starijoj deci, i treća priča je kao srpski STAND BY ME, o grupi malih uličara koji se, iako su već na pragu puberteta, igraju kauboja i Indijanaca i onda odlučuju da se u toj igri posluže pravim pištoljem.
Radičevićev film je interesantan i energičan, vizuelno zanimljiviji od Randićevog, sa provokativnom pričom koja ima i neke napete situacije.
Upravo Radičevićev film postavlja ključnu dilemu vezanu za CIPELICE NA ASFALTUa to je pitanje da li je reč o filmu sa decom ili o filmu za decu. Iako u ovoj trećoj priči postojemračniji elementi, reč o cautionary taleu, poučnom slučaju i čini se da su CIPELICE NA APSFALTU kda se sve sabere i oduzme ipak i film za decu.
* * * / * * * *
Sva trojica reditelja su na nivou rediteljskog postupka unela nešto sveže i novo u tadašnji jugoslovenski film i ovaj omnibus je odličan showcase. Stoga je prava šteta da niko od njih kasnije, izuzev Randića, nije ostvario bogatiju karijeru sa celovečernjim igranim filmovima pošto su sa CIPELICAMA pokazali da su zreli da obnove našu kinematografiju.
Quote from: crippled_avenger on 14-08-2009, 12:54:29Pogledao sam CIPELICE NA APSFALTU, omnibus sa tri priče o deci iz 1956. godine.
Zaboravio si da makar uzgred pomeneš ono što, siguran sam, sve forumaše živo zanima, a to je scallopov filmski debi!
Kako se scallop zove u svetovnom životu?
Quote from: crippled_avenger on 14-08-2009, 13:07:56
Kako se scallop zove u svetovnom životu?
Radmilo Anđelković
banja - dan peti
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-peti.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/08/vrnjacka-banja-dan-peti.html)
Radmilo Anđelković igra glavnu ulogu u trećoj priči sa tinejdžerima i odličan je.
Nathan Lane and Matthew Broderick were worth every zero in the historic $100,000-a-week paycheck that each earned for returning to "The Producers" in 2003. Since then, many Broadway pundits have often assumed that every superstar pockets that sum as well: Julia Roberts in "Three Days of Rain," Hugh Jackman and Daniel Craig in the upcoming "A Steady Rain" and, of course, Lane and Broderick again in the 2005 revival of "The Odd Couple."
In almost all cases, even the biggest stars are not guaranteed six figures but rather a five-figure sum plus a percentage of the gross and, following that, a percentage of the profits, if there are any. In the end, the star's take can, indeed, dance around that magical $100,000 a week, if not top it.
But there's a whole other issue of marquee names: Not just what the stars earn, but what the stars bring in. This past season offered reminders that a big name alone is not enough to guarantee sales. And that stars who appeared in top-grossing films sometimes were outshone by actors who are from the pay-cable realm.
Lane and Broderick certainly proved they were worth it with "Odd Couple." Despite mixed reviews, the play grossed like a musical (in excess of $800,000 a week), and extended its six-month run to nine. Roberts, despite negative reviews, produced sales of more than $12 million for the 12-week run of "Three Days of Rain," a production that entered the black during is fifth week.
"A Steady Rain," or the Wolverine Meets Bond play, as it is known along Shubert Alley, should generate similar numbers in a similar size theater, the only difference being how many tix get sold at a premium price. Those added dollars could depend on the reviews. Recoupment might take a week or two longer than "Three Days" since there aretwo big stars, not one. Jackman and Craig have the added challenge of appearing in a relatively unknown drama, about two cops, by a Broadway deb, Keith Huff.
On the strength of Roberts' name alone, the 2006 Amex ad for "Three Days of Rain" produced $7 million in sales in 48 hours. The Amex ad for "A Steady Rain" brought in $3 million in two days. Was it the recession? Or could Roberts rake in another quick $7 million for her sophomore effort after a disappointing legit debut? (Elizabeth Taylor, who proved to be B.O. gold in the 1981 revival of "Little Foxes," tanked two years later in "Private Lives" despite the added wattage of her most famous ex-husband, Richard Burton.)
With the exception of those withheld house/premium seats, "A Steady Rain" can be expected to sell out prior to the show's first preview Sept. 10. In this case, Jackman's movie pedigree may impact sales less than his previous Broadway outing, 2003's "The Boy From Oz," which showcased a Tony-winning perf that has acquired a legendary patina.
Certainly Jackman and Craig, headlining a two-hander, can expect to earn more than fellow movie star Jude Law, who appears alongside 20 other actors in the upcoming "Hamlet." Such a mass effort necessitates a deal closer to that of Denzel Washington, who was guaranteed a lowball weekly sum (plus percentages of gross and profits) for his stint in the equally populated "Julius Caesar," which turned into a B.O. winner despite mixed reviews.
Speaking of the Bard, bad reviews completely scuttled the 2000 "Macbeth" starring Kelsey Grammer. While auds wanted to see Washington (and hopefully Law) perform Shakespeare, TV's Frasier might have had more B.O. clout if he'd returned to the boards in, say, "Charley's Aunt."
It's that strange alchemy of title and actor. John Leguizamo made $75,000 a week in his solo "Sexaholix" in 2003, but last season closed in "American Buffalo" after only eight regular perfs.
Even amidst a huge ensemble, Washington and Law do better money-wise in a commercial production than stars like David Hyde Pierce, Laura Linney or Broderick who appear in nonprofit productions that invoke a favored-nations deal where all actors get the same salary: about $2,000 a week.
In its June issue, a Vanity Fair photo spread proclaimed "Broadway's Starry Season" even though most of those film actors failed to pack them in. Daniel Radcliffe in the buff was not enough to fill those "Equus" seats with his "Harry Potter" fans -- at least those old enough to be admitted. And perhaps their Oscar gold was a bit too old, but Jane Fonda, Jeremy Irons, Geoffrey Rush and Susan Sarandon headlined B.O. disappointments with, respectively, "33 Variations," "Impressionism" and "Exit the King."
Then again, imagine how those shows would have done if they'd been stocked with the actors who populated "Mary Stuart," "The Norman Conquests" and "Reasons to Be Pretty" -- all critically acclaimed plays that lost money. (Producers take note: auds are a lot less friendly these days than crix.)
There's a crass, often broken B.O. rule for plays. To find success at the box office, producers need to fill at least two of the following three slots: stars, good reviews and a popular title.
"Blithe Spirit," which recouped one week before closing, failed to deliver raves, but it did have Angela Lansbury and a popular Noel Coward title. "God of Carnage" had the reviews and James Gandolfini. And before he succumbed to his sushi attack, Jeremy Piven sold tix to "Speed-the-Plow," buoyed by good reviews.
If there's any new wrinkle in the Broadway B.O. sweepstakes, it's the emergence of the HBO star as a potent legit force.
Thanks to "The Sopranos" and "Entourage," Gandolfini and Piven mean something to that older TV viewer who also buys Broadway tix. It's a phenom that has been taking shape for a few years now.
Back in August 2002, Edie Falco's name over the title (coupled with that of Stanley Tucci's and good reviews) immediately pushed the revival of "Frankie and Johnny in the Clair de Lune" to the Belasco's Theater gross potential.
A more clear-cut example of HBO's star-making power came in the form of "Six Feet Under's" Michael C. Hall, his 2002 appearance in the long-running "Chicago" revival causing a huge 32% (or $121,680) uptick there. And during the 2001-02 season, Cynthia Nixon of "Sex and the City" headlined "The Women," turning it into the Roundabout's highest-grossing play to date at its American Airlines Theater.
Falco's name, however, failed to ignite the box office in her followup effort, a poorly received 2004 revival of " 'night, Mother."
Again, it was proof that stars sell, but at least one other ingredient -- the reviews or the title -- has to be in place. Roberts was the exception that proves the rule: She sold tix regardless. Jackman and Craig look on track to do the same. How nice for everybody if "A Steady Rain" actually turns out to be good theater as well.
Pogledao sam MOTHER, JUGS & SPEED Peter Yatesa, komičnu dramu iz 1976. godine u kojoj je na crnohumorni, provokativan način, tretirana tema privatnih sanitetskih službi u (tada) savremenom Los Anđelesu.
Iako bi se za ovaj film moglo reći da izgleda kao jedna prilično neuravnotežena žanrovska mešavina, bez naročite poente i sa nejasnim stavovima, Yates ga je upriličio kao dinamičnu i gledljivu 70s varijantu prljave dramedije koja meša razne žanrove i iznosi često oprečne i svakako politički nekorektne stavove. Primeri takvih filmova su recimo FEEBIE AND THE BEAN ili BUSTING u domenu policijskog filma, a i paramedic film na neki način ima veze sa policijskim filmom pošto je reč o ljudima koji u suštini rade sličan posao. Mešđutim, čini se da uvođenje nasilja i podzemlja u svet, uslovno rečeno, medicine, deluje dosta neobično, a neki junaci, iako su vrlo negativni nisu totalno satanizovani, pa ne čude reakcije dela kritike koja je bila zbunjena stilskom nedosledošću i čistom amoralnošću nekih deonica. Ono što takođe sprečava mnoge delove da profunkcionišu jesu grčeviti pokušaju reditelja i scenariste, uglednog Yatesa i tada vrlo aktuelnog Tom Mankiewicza da konstatntno proizvode atrackije, bez prevelikog obaziranja na film kao celinu u bilo kom smislu.
Glumačka podela je sjana, puna zvezda kao što su Bill Cosby, Harvey Keitel i Raquel Welch, dok su u epizodnim ulogama glumci popur Bruce Davisona. Iako nijedan od njih nije ostvario svoju najbolju ulogu, svako pokazuje zašto je u tom trenutku bio zvezda.
Danas je ovaj film sa punim pravom zaboravljen i realno, osim onima koji vole nekog od ovih glumaca, ili naprosto ljubiteljima Peter Yatesa, teško da bi i imalo smisla gledati ga. Međutim, iako nije značajan, nije potpuno za otpisivanje. Yates čak i u ovako konfuznoj celini donosi tu nepodnošljivu lakoću i pitkost 70s filmmakinga, sjajne lokacije i sjajna kola i konačno velike zvezde koje čak ni osrednji materijal ne može previše da omete u isporučivanju onoga što najbolje rade.
* * 1/2 / * * * *
What if the first feature you shoot becomes a cult classic?
Given the reaction of the fanboy crowd, which went "completely bonkers" over footage shown at Comic-Con for "District 9," a sci-fi thriller about aliens on Earth that doubles as a doculike fable about tribal conflicts, cinematographer Trent Opaloch has a good feeling about the film.
"(It was) one of the craziest things I've ever seen," Opaloch says. "They were so into it, it was surreal. The room was vibrating."
Part of the credit, of course, must go to fanboy fave Peter Jackson, who produced the vfx-heavy pic, set in South Africa and directed by Opaloch's longtime collaborator Neill Blomkamp. Opaloch and Blomkamp worked on shorts for vidgame "Halo," and Opaloch was onboard the feature version, which was to be produced by Jackson, before it stalled.
Canadian-born Opaloch, who cut his teeth on commercials and musicvideos, used the sleek skyscrapers of Johannesburg and a squalid apartheid-era township as the backdrop for "District 9," which hit U.S. theaters Aug. 14.
He captured the film's stressed, jerky footage entirely on digital, mostly with the Red One camera, which he says the producers picked after some hemming and hawing.
"We decided to shoot on the Red because there was so much handheld work, and we were happy with the results from the testing," he says.
His team used as many as nine Red cameras -- owned personally by Jackson -- and some Sony EX1 and EX3 cameras for secondary work. Opaloch was impressed with the Red's performance, especially with all the handheld work he had to do in windy and dusty conditions.
Still, Opaloch cautions against "getting caught up in the hype" surrounding Red and advises learning from others' experiences, especially when it comes to manipulating Red-captured content.
"I'm a film guy at heart," he says.
Pogledao sam najzad film 4 Ilije Hržanovskog. O ovom filmu sam čuo još za vreme FESTa, čini mi se 2005. ili 2006. godine ali nikako da se nakanim da ga overim i konačno sam uspeo. Hržanovskij je snimio jedan vrlo interesantan film, u jednom art house maniru koji ne podnosim, međutim, uprkos tome, smatram da je reč o filmu velike energije i naročitog hipnotičkog vizuelnog kvaliteta.
Iako je ideološka agenda Vladimira Sorokina jasna iz njegovog književnog rada, i iako se ovaj film o potpunom truljenju ruskog društva, suštinski uklapa u nju, za ovaj film bi se moglo reći da se bavi naslagama groznih stvari koje prevazilaze uzani ideološki krug Sorokinovog antiputinizma.
Štaviše, autorasizam ovog filma ne osporava mogućnost da negde, an nekom mestu postoje Rusi koji su u redu, ali ovi konkretni kojima se ovde bavi su apsolutno užasni, zarobljeni u jednom spletu vlastitih groznih odnosa i vladajućeg sistema koji se ne obazire na ljudski život.
4 je film koji pokazuje da je Hržanovskij reditelj velikog dara pošto unutar ovog stilski poprilično nedoslednog filma, u kome se mešaju duge dijaloške scene, pokazivačka dramaturgija i (ono što je najefektnije) prikaz životnih tokova maltene bez dramarurške intervencije, on vrlo dobro realizuje svaki od tih segmenata. Šteta je samo što svoje očigledno velike sposobnosti nekritički pokazuje umesto da ih sačuva za neki sledeći film (koga BTW, već četiri godine nema, uprkos solidnom festivalskom uspehu filma 4).
Svi oni iracionalni, metafizički, hipnotički zahvati koje Hržanovskij sprovodi, ostaju upadljivo neoptećeni smislom. Ne kažem da to smeta filmu dok se gleda, ali kada se napravi lista istinski značajnih fiolmova u istoriji, većina njih obično ima neku stilsku i značenjsku zaokruženost koju ova mizantropska filmska opera nema. To naravno ne znači da je film bezvredan već bi se pre reklo da dosta nemarno prilazi svojim vrednostima.
Ono što je ključ uspeha ove vrste filma, ne samo u slučaju Hržanovskog, nego i inače, jeste zapravo krajnje ozbiljan pristup, bez ustupaka publici, ili politici. Samo na taj način ovakva priča može zaista da funkcioniše, i upravo zato, samo retki naši filmovi ovog tipa nude ovakvu snagu. Drugi značajan detalj jeste visoka vizuelna kultivisanost njegovog rediteljskog rukopisa. Ovaj film je u vizuelnom smislu ambiciozniji od većine art house filmova, i fotografija sjajno uspeva da zarobi prljavštinu, bez ikakvog glamura koji se često nenamerno stvara.
Tim pre je šteta što na kraju mnoge stvari na nivou priče, a samim tim i značenja nisu jasne i što film uprkos svojoj snazi ostaje prilično nedorečen.
* * 1/2 / * * * *
The darker side of the funny biz
Comedy can be a dicey calling
By PETER BART
The downbeat reception accorded to "Funny People" was daunting not only to Judd Apatow but also to the fraternity of comics that he has nurtured. It's still unclear what impact all this will have on their careers -- or egos.
I thought about the cohesiveness of the Apatow fraternity this week as I read a lively new book about an earlier band of funny men. In "I'm Dying Up Here," William Knoedelseder chronicles the rise of Jay Leno, David Letterman and Robin Williams, and also their less illustrious brethren of that period -- Freddie Prinze, Steve Lubetkin and George Miller, among others.
They were all part of a stream of comedic incorrigibles who migrated to Los Angeles in the '70s to try out for the new comedy clubs and maybe even land a dream slot on Johnny Carson. It was arguably the "golden age of standup," but many seeking their comedy Camelot also ended up mired in a world of blow and booze.
According to Knoedelseder, who covered the scene for the Los Angeles Times, Letterman and Leno were stalwarts from the start -- focused and driven. Letterman arrived with his wife, two nervous kids from Indiana; he was timid about doing standup but felt it was the only way to land a lucrative writing job.
Leno, by contrast, not only exuded confidence but also was one of the "good guys" in helping other comics. By contrast, Robin Williams, according to the book, became notorious among his fellow comics for stealing their best material, always professing his innocence.
Most of the wannabe comedy stars had to scratch around for food and lodging while they awaited audiences with the likes of Mitzi Shore at the Comedy Store or Budd Friedman at the Improv.
Though the clubs began to pull in lines of patrons, the standups soon realized they weren't getting paid -- the chance to perform was itself the reward. Toward the end of the'70s, the comics found themselves caught up in a bizarre semi-strike against their employers -- one that ultimately brought them some money but also broke up the sense of camaraderie, triggered a tragic suicide and sent some of the comics back home.
Knoedelseder reminds us that comedy is a dicey calling -- not that Apatow and his friends need those reminders at the moment. I suppose that the lesson for Apatow is that, to most people, the business of being funny is not really a funny business.
Maybe not, but it's nonetheless filled with vivid and talented characters, and they're a show onto themselves.
Reprizirao sam danas već zaboravljenu akcionu buddy komediju BULLETPROOF Ernesta Dickersona. Početkom devedesetih, proslavljeni Spike Leejev DP Ernest Dickerson počeo je da ražira, mahom B-akcijaše i horore, ali i pokušaje "autrskog" filma na Leejevoj liniji. U svetu horora se bolje snašao tako da je tu ostvario neku vrtu kontinuiteta.
BULLETPROOF je buddy akciona komedija sa Damon Wayansom i Adam Sandlerom na tragu buddy filmova kao što su 48 HRS. ovo je bio jedan od ranih Sandlerovih vehiclea, i jedan od ranih hitova. Sa izuzetkom ZOHANa u izvesnom smislu, Sandler kasnije nije koketirao sa akcijom.
BULLETPROOF danas izgleda bolje nego u svoje vreme pošto su 1996. još uvek stari klasici buddy akcionog filma bili nedavna prošlost. U tom smislu, naravno da BULLETPROOF nije mogao da prođe kod ondašnjih fanova. Međutim, koliko sam se onomad gnušao ovog filma, toliko mi je danas sasvim u redu.
Osnovni problem je u Dickersonovom prilazu inscenaciji akcionih scena koje deluju dosta neubedljivo i tačno su vidljivi šavovi uz pomoć kojih reditelj "lažira" situaciju. Isto tako humor koji se koristi nije previše smešen, međutim, nije ni naporan, začuđujuće je vezan za priču i služi joj, a priča se razvija munjevito pošto i sam film traje kraće od 90 minuta.
Sandler i Wayans su sasvim okej buddies, i po Sandleru je već ovde vidljivo da ima veliki potencijal, naročito u odnosu na Wayansa koji je pak imao veliki hype bez pokrića u to vreme, i nije mogao da iznese film sam. U BULLETPROOFu, Wayans je nominalno glavni lik, ali je Sandler ipak scenestealer.
Scenarista BULLETPROOFa je Joe Gayton, čovek koji je već dugo prisutan na sceni. Prvi veliki projekat mu je bio scenario za UNCOMMON VALOR a najrecentniji je DTV naslov BORDER PATROL sa Van Dammeom. Gayton svakako nije klasa velikih scenarista buddy filma kao što su Shane Black i Steven De Souza. Inače, njegov brat je poznatiji Tony Gayton koji je pisao SALTON SEA i MURDER BY NUMBERS.
* * / * * * *
Kathryn Bigelow: Director with a different take
Kathryn Bigelow, who made her name with Point Break, is back after a long fallow period and her latest movie is set to bring her fresh acclaim
*
Comments (2)
* Buzz up!
* Digg it
* William Skidelsky
*
o William Skidelsky
o The Observer, Sunday 16 August 2009
o Article history
Kathryn Bigelow has a thing about climbing mountains. The 57-year-old director, known for her relentless, action-driven plots and her visceral depictions of male violence, once climbed Mount Kilimanjaro in sub-zero temperatures because, she said: "I like to be strong." More recently, while filming her latest movie, The Hurt Locker, in the Jordanian desert, she startled fellow crew members by scaling a forbiddingly high sand dune in order to shoot a scene of a bomb being detonated. "There were lots of macho guys on the set, SAS, not to mention all these young, studly actors, and all these guys were falling by the wayside," a colleague recalls. "I said to myself, I'm not walking this hill, no way in hell. I drive up and Kathryn is already at the top. She's beaten everyone up there."
If beating tough young men to the top of a sand dune represents no great challenge for Bigelow, then that's probably because she has spent so much of her adult life traversing one of the most treacherous – and male-dominated – career slopes of all. Bigelow is one of a small band of female directors (others include Nora Ephron and Penny Marshall) who has made it close to the summit of Hollywood, overcoming the sexism of the studio system to forge a successful career spanning more than two decades. More unusually still, Bigelow has worked throughout her career in that traditional male stronghold, the action adventure genre.
After starting out in her twenties as a conceptual artist and then working briefly as a film academic, Bigelow shot to prominence in the late Eighties with her cult classic Near Dark, about a gang of vampires in the American west. From there, she went on to make her two best-known films, the surfing/heist movie Point Break (1991), starring Keanu Reeves, and the futuristic action drama Strange Days (1995), scripted by Titanic director James Cameron, to whom she was briefly married. In the last decade or so, Bigelow's career has slowed and her more recent films haven't hit the commercial or critical heights of her early work. It is seven years since her last movie, the submarine drama K-19, came out, a long, fallow period even by the standards of Hollywood.
But if Bigelow was starting to be written off in some quarters, her career now looks set for a remarkable revival. The Hurt Locker, which opens in Britain later this month, is already causing quite a stir. Set in Iraq during the early days of the American occupation, it focuses on a bomb disposal unit whose job is to dismantle roadside bombs planted by insurgents. The main character, Sergeant James, played by Jeremy Renner, is an adventurer addicted to the thrill of high-risk situations, in other words, a typical Bigelow creation.
The film, unlike most of Bigelow's previous work, is relentlessly realistic, something dictated by its origins in reportage. It started out as a series of articles by scriptwriter and co-producer Mark Boal, who spent time embedded with an ordnance disposal unit. The film played at last year's Venice Film Festival and at Edinburgh this summer to rapturous receptions – one critic hailed it as a "masterclass in experiential action cinema". It has been described as "the best film yet to come out of Iraq" and it is being touted as an Oscar contender.
But there have also been disapproving mutterings about its avoidance of political commentary. Although by no means a tub-thumping celebration of American military muscle in the manner of Top Gun, The Hurt Locker doesn't take an overtly critical view of the occupation, something that separates it from other Iraq films such as Lions for Lambs and In the Valley of Elah. Not everyone has been comfortable with this and one British critic went so far as to say that the film "could pass for propaganda".
This reflects something curious about Bigelow, which is that there is surprisingly little agreement as to exactly what kind of film director she is. Is she right wing or left wing? Radical or conservative? Different people say different things. As a woman who has triumphed in Hollywood – and done so working exclusively in the action genre – it is hardly surprising that she has often been hailed as a feminist pioneer.
But Bigelow has always resisted the "feminist" label and others have argued that, on the contrary, her interest in masculinity (several of her films feature no female characters at all) represents a form of directorial cross-dressing, a betrayal of her true identity in order to conform to the sexist expectations of Hollywood.
What is clear is that Bigelow is going to disappoint anyone expecting explicit political or social messages from her films. She has never been remotely interested in being a campaigner. As film writer Mark Cousins points out, she belongs to a more formalist, apolitical tradition of film-making, one interested above all in the aesthetic possibilities of movement and action. Cousins says that this places her in a "rare position" for a female director and he compares her, intriguingly, to Leni Riefenstahl, whose most famous films celebrated the physical spectacle of fascism. "Most women directors in Hollywood have become prominent because of virtues that are feminine cliches –they're very good at relationships or juggling different characters," Cousins says. "But Bigelow, like Riefenstahl, is more interested in action – in sensation rather than relationships or psychology."
Bigelow's own comments about her new film suggest more straightforward motivations. "War's dirty little secret is that some men love it," she recently told Newsweek. "I'm trying to unpack why, to look at what it means to be a hero in the context of 21st-century combat."
Bigelow was born in 1951 in the countryside near San Francisco, the only child of a librarian and a manager of a paint factory. She recalls being a gawky and solitary child whose height (she is just under six foot and remains forbiddingly thin) made her socially awkward. As a teenager, she became passionate about Raphael – she would enlarge details of his paintings into huge canvases in the garage. She studied at the San Francisco Art Institute before moving in the early Seventies to New York, where she immersed herself in the downtown art scene, hanging out with conceptual artists such as Richard Serra and Philip Glass.
But she found the art world cut off and gradually moved into film. She took a masters in film criticism at Columbia where she studied under Susan Sontag and fell in love with foreign directors such as Passolini and Fassbinder. A trip to a double bill of Mean Streets and The Wild Bunch proved a defining moment. "It took all my semiotic Lacanian deconstructivist saturation and torqued it," she says. "I realised that there's a more muscular approach to film-making that I found very inspiring."
Bigelow made her first feature, The Loveless (starring Willem Dafoe in his screen debut), in 1982. She resisted the temptation immediately to forge ahead with directing and took up a post teaching film theory in Los Angeles. Inevitably, however, her proximity to Hollywood was a temptation and she completed her first big-budget production, Near Dark, in 1987. Successes such as Blue Steel (1989), Point Break and Strange Days soon followed.
Philip French, the Observer's film critic, recalls the excitement that surrounded Bigelow during this period. "She really was the first women to make her name as a genre director working in the Hollywood studio system. Yvonne Tasker, professor of film studies at East Anglia, remembers the excitement Bigelow's early films provoked in academic circles. "There were endless discussions about how they subtly subverted the traditional Hollywood storylines and gender representations, about her deconstructions of masculinity and the male gaze."
But this excitement gave rise to disappointment when Bigelow's career seemed to stall and, more recently, discussion has concerned the reasons for this falling away. Some point to Hollywood's glass ceiling. Others claim, more cynically (and with not much evidence), that Bigelow's early successes were only ever really down to her relationship with James Cameron.
Mark Cousins has a slightly different take, attributing the recent slowdown of her career to the effects of the digital revolution of the late 1990s and early 2000s, which, he says, led to studios becoming more conservative. "I think at times of technological change the film world plays safe. Hollywood had patted itself on its back that it had this high-profile women director, but when technology changed it stuck with male directors. The revolution acted as a kind of shakedown."
But as her enthusiasm for mountain-climbing shows, Bigelow has never been someone to let obstacles stand in her way for long. The good news for her many fans is that, with her new film, she is back doing what she always has done best: ramping up the tension and the violence as she portrays the often mad and excessive, but also crazily exciting, world of modern masculinity.
Profile
Born 27 November 1951, in San Carlos, California, an only child. Studied at the San Francisco Art Institute. In the early Eighties, after the release of her first feature film, The Loveless (1982), she moved from New York to Los Angeles. She was married to the film director James Cameron from 1989-1991. She is currently single and lives with two dogs and one cat.
Best of Times Her acclaimed 1995 sci-fi action adventure Strange Days, starring Ralph Fiennes and Juliette Lewis, which Rolling Stone described as "dazzling" and "era-defining" and which grossed nearly $8m at the box office
Worst of Times Her 2002 Soviet submarine blockbuster K-19: The Widowmaker, starring Harrison Ford, which cost $100m but recouped considerably less.
What she says "I began to exercise a lot of cinematic muscle with the precepts I had learned in the New York art world. Film was intriguing. I began to think of art as elitist; film was not. So I got into film and the holy grail was making a spectacle with a conscience – something I couldn't have done without that background."
What others say "The Hurt Locker is the best non-documentary American feature made yet about the war in Iraq... You may emerge from it shaken, exhilarated and drained, but you will also be thinking." AO Scott, New York Times
Pogledao sam BANLIEUE 13 ULTIMATUM Patricka Alessandrina.
Iako me je ovaj film po definiciji zanimao kao nastavak izvornog B13 koji predstavlja bitnu kariku u evoluciji savremenog akcionog filma - iz najmanje dva razloga - prvo zbog uvođenja parkoura u svetski akcioni mainstream (iako ovo nije prvi parkour film), drugo zbog pomeranja Pierre Morela sa mesta DPa na poziciju reditelja što je kasnije rezultiralo filmom TAKEN. Sporedni efekti kao što je odlazak Cyril Rafaellija u Holivud su takođe bitni.
Međutim, dodatnu pažnju privukao je zbog toga što je sniman u Beogradu. Prošle godine sam bio u poseti jednom od setova, i drago mi je što je baš scena čije smo snimanje gledali ušla u film. Tokom posete setu, srpski filmski radnici su se ponašali kao da to što rade reditelj Alessandrin (stari Bessonov saradnik koji ipak nikada nije bio u prvoj ligi njegovih ljudi) i DP Jean-Francois Hensgens nije ništa posebno, da su oni viđali i ozbiljnije ekipe.
Međutim, rezultat je jedan od najinteresantnijih prikaza Beograda ikada privoljenih na filmsku traku. Beograd u principu najviše glumi naslovni geto i novobeogradske zgrade su okosnica svih situacija u B13. Scenografski i kostimografski, NBG je potpuno transformisan i izgleda kao osavremenjena apokaliptična geto vizija iz nekog Carpenterovog filma tipa ESCAPE FROM NEW YORK, samo sa, naravno, modernijim prikazom bandi koje su etnički još egzotičnije.
Novi Beograd je poprište i nekih sjajnih akcionih scena, među kojima se naravno izdvaja potera za David Belleom po novobeogradskim soliterima. Mislim da oni koji žive na Novom Beogradu mogu još preciznije konstatovati šta je snimano u kom kraju odnosno bloku.
B13 je bio inovativan film zbog uvođenja parkoura ui mainstream (raniji parkour filmovi su bili više francuski fenomen) ali je u pojedinim segmentima bio nešto slabije dizajniran. B13 ULTIMATUM je zaokruženiji na nivou ukupnog produkcionog dizajna i dok je B13 bio šupalj u tom domenu, ULTIMATUM deluje kao da je temeljno urađen. Kad je reč o rediteljskom konceptu, Alessandrin uvodi dosta kadrova snimljenih steadicamom, i dosta kadrova u kojima praktično kruži oko glumaca a pogled oko glumca od 360 stepeni daje filmu naročitu produkcionu vrednost i atmosferu. Alessandrin i Hensgens insistiraju na pokretima kamere, i prenose sve one najpozitivnije uticaje britanskih i američkih televizijskih serija.
Borilačke scene su sjajne, i imaju taj utisak da su ih ljudi stvarno izvodili pred kamerama, dakle nema quick-cuttinga, sve je jasno. Štaviše, pojedini kadrovi se ponavljaju u različitim brzinama što s jedne strane jeste tradicija potekla od Peckinpaha, i kasnije Hong Konga, ali u suštini, mislim da je u ovom filmu više u službi reprize dobrog poteza iz sportskog prenosa, odnosno da postoje kadrovi kojima je ekipa bila izrazito oduševljena i da je prosto želela da ih ponovi. Međuim, to je sasvim u konvenciji žanra.
Ono što bi se na širem planu, kako scenaristički, tako i rediteljski, moglo zameriti filmu B13 ULTIMATUM jeste prilično antiklimaktično finale. Umesto velike spektakularne akcije, film se završava sa par cheesy mrinih scena, čiji problem nije u tome što su cheesy, to je usotalom takođe u konvenciji, nego zato što na kraju nema velike katarzične borbe već se katarza odvija na nivou karaktera a bez fizičke manifestacije. Ne mogu reći da pe toga nisam bio zadovoljen količnom borbe, ali očekivao sam da će i negativci imati neke borilačke skillove. Nažalost, Besson ih je koncipirao kao wimpove manipulante bez borilačkih veština.
Ono što iz današnje vizure deluje potpuno neverovatno jeste činjenica da uparvo Francuska proizvodi back to basics akcijaše u kojima su ponovo u prvom planu fizičke sposobnosti performera što je ranije bilo isključivo vezano za HK, zatim da su to priče koje imaju taj neki američki, otpadnički, geto pristup kakav smo viđali kod Carpentera i Hilla, i samim tim se obraća publici sa margine. Dok se ranije i sam Bessonov opus mogao smatrati nekom vrstom upmarket žanrovskog filma, za elitizam unutar repertoarskog filma, danas je američki repertoarski film postao više elitistički od francuskog. Filmovi poput B13 i TAKEN su naslovi koje je zaista lako zamisliti da se puštaju u 20. oktobru. I ono što je još važnijem, ti filmovi su zaista stilski relavntni i nude nešto novo, iako se bave onim što bi se uslovno moglo smtrati "starim" na neki način i prevaziđenim.
Posle dosta dugog perioda proizvodnje polovičnih akcionih filmova Europa Corp. najzad pravi kvalitetne, zaokružene filmove i ima svoje mesto na savremenom akcionom tržištu, i to ne samo u komercijalnom već i u estetskom smislu.
Što se Beograda tiče, mislim da je B13U zanimljiv showcase za beogradske lokacije a i priličan šamar našim rediteljima koji često sa mnogo manje uspeha slikaju Novi Beograd.
* * * / * * * *
Smešno pitanje: na kom jeziku je film? I postoji li već HD verzija čiji bih rip skinuo? Otkad sam kupio HD televizor razmazio sam se do te mere da odbijam čak i Transformers 2 da gledam dok se ne pojavi BR rip.
Film je snimljen na jeziku tela, a dijalozi su na francuskom sa nekim groznim prevodom na engleski ali sasvim je upotrebljiv za potrebe takvog narativa.
Što se BR ripa tiče, to već ne znam...
Dobro, i loš engleski je dobar za mene koji ne znam nikakav francuski. A za HD rip sam se ionako uzalud nadao, suviše je svež film za to, pretpostavljam...
Greh je gledati grindhouse na HD ripu.
Ovo je film snimljen na Novom Beogradu. Zamisli HD varijantu Novog Beograda.
Ima neke istine u tome što govoriš. Pogledaćemo onda.
U to ime, evo nekoliko Transformers-related pošalica:
The 8 Shittiest Transformer Disguises (http://www.cracked.com/article_17400_p1.html)
Transformers 2: Michael Bay's Rejected Script (http://www.cracked.com/article_17248_transformers-2-michael-bays-rejected-script.html)
5 Reasons Megatron Should Have Fired Starscream Years Ago (http://www.cracked.com/article_16954_5-reasons-megatron-should-have-fired-starscream-years-ago.html)
Banlieue 13 Ultimatum BRRip FRENCH XviD AC3-DEViSE
http://www.opensubtitles.org/en/download/sub/3549518 (http://www.opensubtitles.org/en/download/sub/3549518)
Srbija.
Ima li ko ideju gde bi se mogao naći film Hickey & Boggs
http://www.imdb.com/title/tt0068698/ (http://www.imdb.com/title/tt0068698/)
...da ti tvoja pudla kaže nešto - don't look any further!!!
Pogledao sam novozelandski low budget horor DIAGNOSIS DEATH Jasona Stuttera. Hype za ovaj film bio je neumeren, između ostalog poredio ga je i sa SHAUN OF THE DEAD. Ovaj film međutim nema veze sa tim. Jedino što ga može povezati sa SHAUNom jeste to što u filmu igraju glumci iz kultne televizijske komedije - u konkretnom slučaju manje uloge u filmu imaju glumci iz HBO serije FLIGHT OF THE CONCHORDS. I tu se poređenje završava.
Stutterov film je snimljen na razmeđi no budgeta i low budgeta, kompetentno na nekom elementarnom nivou da se vidi šta rade i ko govori ali bez nekih rešenja kojima bi se prevazišla očigledna ograničenja budžeta. Isto važi i za scenario koji je nepretenciozan i efikasan ali teško da prevazilazi konvencije ghost filma ili J-horora na koje se nadovezuje.
Kada se sve uzme u obzir, DIAGNOSIS DEATH je čak upadljivo podnošljiv, ako imamo u vidu koliko je zapravo beznačajan.
* * / * * * *
Moram priznati da me nikada nije preterano zabavljalo kada podbaci neki veliki reditelj kao što je recimo Tarantino, naročito ne sada, kada je oskudica dobrih filmova i zanimljivih autora jer se postavlja pitanje - ako je on izgubio kompas, ko će onda da snima dobre filmove?
Međutim, INGLOURIOUS BASTERDS je nezapamćen promašaj čija je promašenost do te mere impozantna da je verovatno ona i najveća vrlina ovog filma. Naime, ako bi se čisto nepatvoreno izdrkavanje izbacilo iz filma, ostala bi jedna potpuno šuplja WW2 komedija, ne mnogo bolja od DRUGA CRNOG, sastavljena iz oko pet dugih dijaloških scena sa sporadičnim humorom.
Samo čist eksces Tarantinovog postupka, da film sa toliko malo radnje traje dve i po sata, uzdiže ovaj film u ravan nekog kanskog promašaja kakav bi recimo snimio Wim Wenders da je duhovit. Harry Knowles je pokušao na AICN da spinuje ovaj film kao WW2 film kakav ne očekujemo, ali to eventualno važi samo za Amerikance jer ga oni sebi ne mogu opisati. Međutim, mi imamo tradiciju u koju ipak možemo da ga smestimo. Mi smo imali filmove o WW2 koji su kombinovali sentimentalnost Holokausta i komediju, kao recimo BALKAN EKSPRES, na koji BASTERDSi liče u svojim najboljim momentima, zatim filmove u kojima Srbi nadmudruju Nemce gde su ratne strahote nekako u drugom planu kao što je recimo PLJAČKA TREĆEG RAJHA, i konačno imamo totalno smeće na koje BASTERDSi liče u scenama kad se pojavi Hitler, a to je CRNI GRUJA.
Tretirati ovaj film kao delo u tradiciji KILL BILLa je možda teorijski delimično tačno, ali sve ono što postoji u KILL BILLu ovde nedostaje. KILL BILL je bio autoreferentan film koji polemiše sa grindhouse tradicijom ali je po ugođaju u suštini dorastao pravom grindhouse filmu, ima napetost, karaktere, akciju. BASTERDS nema ništa od toga, štaviše nedovoljno je i autorefrentan, a čitava deonica koja se bavi tradicijom nemačkog filma, pre i za vreme Goebbelsa (što je BTW artiest i nažalost najzabavniji deo filma) je dosta površna i liči na neku naivnu festivalsku foru ispod Tarantinovog nivoa.
Brad Pittova uloga je bukvalno u maniru Nenada Jezdića iz DRUGA CRNOG, jedna besmislena persiflaža neusklađena sa ostatkom ekipe koja kao da igra u nekom potpuno drugom filmu. Njegova uloga pored toga što je grozna, izuzetno je i mala tako da je Pitt kao name above the title laž u slučaju ovog filma.
BASTERDSi nisu guys on a mission film, što je u principu kritika i najavljivala, te nema nekog naročitog smisla referenca na Castellarijev naslov. Međutim, teško je definisati šta BASTERDSi jesu - jel to FOUR ROOMS sa nacistima? Jel to prva polovina DEATH PROOF samo sa nacistima?
Dakle, imao je Tarantino u svom opusu filmove koji su najavljivali potencijal za ovakvo iskliznuće ali nikada zapravo nije i snimio u celini takav film. Sada jeste i to baš sa temom od koje se toliko mnogo očekivalo. I na projektu koji je imao tako sjajnu reputaciju.
I za kraj, ono što je najstrašnije od svega - nije problem BASTERDSa u tome što nisu ono što sam ja mislio da će biti, što nisu ono što je on najavljivao, što su dosadni, besmisleni, nekonzistentni i sl. Problem je u tome što su BASTERDSi jedan jako slabo realizovan film, koji tehnički jako loše izgleda, sa fotografijom koja je možda najslabija u opusu inače vrsnog DPa Roberta Richardsona, scenografijom koja liči na najskromnije WW2 filmove a da to nije namerno. Film deluje snimljen na brzaka (a snimljen je dosta brzo, počeo je prošle jesen a prikazan je sad u Kanu), bez mnogo truda, i QT nas ni u tom domenu nije ispoštovao. I to je ono što je možda i najtragičnije u vezi sa BASTERDSima.
plissken mi je javio da je film neopisivo đubre, ali mislio sam da je to možda tek još jedna njegova idiosinkrazija. uostalom, njemu se ni martirs nije dopao nimalo.
a sada...
iskren da budem, nisam baš ništa očekivao od ovog filma, ali opet...
Hm, to za Martirs je očigledno dokaz da Plissken nije sasvim bez ukusa (što bi neko mogao da zaključi na osnovu njegovog nevoljenja Silent Night, Bloody Night i najboljih epizoda MoH serije).
...evo nakon prospavane noći, moj sud nepromenjen - iako je neosporno reč o promašaju, prenatrpanom a glupavom ostvarenju, IG pruža mogućnost da u njemu uživate na pogrešan način, tačnije na način koji autor nikako ne bi doživeo kao kompliment, jer IG ostavlja utisak prenabudženog trasha beslovesne, neinventivne vrste... a i Schweigera su uklonili nerazumno brzo!
***ipak, večeras overavam PELHAM 123 Tonyja Scotta, možda me to razvedri i vrati veru u umeće prvoligaša...
Ako dobijem italo-vizu, ucestvovacu u masterclassu sa Jan Kounenom. Potvrdjeno. Morao sam da podelim sa vama.
Daće valjda Italijani, nisu ni oni srca kamenog.
Crash, bang, wallop what a pictureSummer means action at the cinema, so here's Shane Black, the master of the art, giving Sam Delaney a masterclass in thrills
Buzz up!
Digg it
Sam Delaney
The Guardian, Friday 22 May 2009
Article history
Pay off ... John Travolta and Nicolas Cage in Face/Off. Photograph: Allstar/Cinetext/Paramount
A man, a mission, a fiendishly clever bad guy, some guns and a few explosions. It's the classic recipe for a good action movie. Back in the 1980s, Shane Black became Hollywood's go-to screenwriter for that sort of stuff. He wrote Lethal Weapon when he was just 23 and went on to write scripts for Last Action Hero, The Last Boy Scout and The Long Kiss Goodnight. As the forthcoming 12 Rounds bucks the recent summer blockbuster trend for self-indulgent CGI, aliens, superheroes and implausibly large-scale battles - to transport us back to a time when heroes would conquer villains with nothing more than courage, a revolver and a stock of sardonic one-liners - this is his masterclass of moves no action movie should be without.
12 Rounds Release: 2009 Country: USA Cert (UK): 12A Runtime: 108 mins Directors: Renny Harlin Cast: Aidan Gillen, Ashley Scott, Brian White, Gonzalo Menendez, John Cena, Steve Harris More on this film 1. An action-driven plot
That sounds obvious but I see a lot of movies these days that have a bunch of scenes that concern the plot and a bunch of separate scenes that feature the action. But you could lift all the action scenes out wholesale and it would make no difference to the meaning of the film. The action should always go hand in hand with the story so it's all invisibly interconnected. Take the original Star Wars movies: every action sequence is perfectly timed and is designed not just to excite the audience on a visceral level but also to reveal crucial elements of the plot and characters.
2. Highs and lows
An action movie should, like any other, follow the narrative traditions of literature. That means there should be subtlety, a slow build and a gradual bringing together of all the separate threads of the plot. To see all of it coming together slowly is very rewarding for the audience. But if you make everything go at 100 miles per hour from the outset, it loses any impact or meaning. I mean, if a flying truck lands on the bonnet of your car, it should be shocking and scary. But if stuff like that is happening constantly throughout the film, it becomes mundane. An action film can have too much action; picture an equaliser on a stereo, with all the knobs pegged at 10. It becomes a cacophony and is, ultimately, quite boring. Now picture the high-low variations in a film such as Jaws. The lulls, the high points: it's essentially a well-choreographed dance with the viewer.
3. Sudden impact
I have a friend who is a paramedic. Recently he told me about finding a guy who had fallen off a ledge over a freeway and died instantly. The guy had been skipping along with a friend, telling her about a party he was going to, hopped on to a ledge and a second later he was gone. That's how moments of drama unfold in real life. Quickly, spontaneously and with no warning. That's how they should be in action films, too. Violence and action should suddenly punctuate perfectly normal circumstances. Take the moment when the house explodes in Lethal Weapon: these two guys, who we've already established are a pair of plodding cops, wander up to the building and suddenly, boom! The explosion was immense but it was the only thing of that scale in the entire movie. It was supposed to be shocking and wild and sudden. You could see the protagonists were scared by it. Often, those moments are just stretched out for too long, like in Die Another Day: Bond is driving around on this ice sheet and his car flips on its roof. He pops the ejector seat to make the car flip back on to its wheels and the audience gasp. Now, if he'd quickly fired his rockets and nailed the bad guy it would have been the perfect end to the sequence and the audience would have applauded. But instead they stretched the sequence out for another 10 minutes and it just got dull.
4. Throwaway gags
I always have humour in my action movies. I think characters that make jokes under fire are more real. It somehow helps put you in their shoes. But only if the jokes are conversational and not stupid. I think in recent times people have gone overboard with a certain type of Jerry Lewis style. But I used to love older movies where the jokes were more throwaway: that effortless riffing that Nick Nolte and Eddie Murphy did so well in 48 Hrs - remember when they're trailing a suspect and Eddie says: "For a cop you're pretty stupid, man. You're driving too close." And Nick says: "Yeah, well, most cops are pretty stupid, but seeing as you landed in jail what does that make you?" Real people in real situations don't stop and wait for their gags to be registered and applauded. They just chuck them out as they go along.
5. Subjective action
I try to make all the action in my movies subjective; to give a sense of what it would feel like to actually be a part of it. You might see a person disappear in the shadows and then a shot come out of nowhere. A great example of this style is the shootout scene in No Country For Old Men. You're in the protagonist's shoes. What surprises him surprises you. Another example, probably the best ever, is the shootout in Butch Cassidy and the Sundance Kid. You don't remember specific beats - just the crash of guns, the headlong suicide run, the crescendo and out. It builds perfectly and really creates a harrowing atmosphere.
6. Awkwardness
Amid moments of violence there are often moments of awkwardness. I try to take advantage of the humour and the horror that come from this. In The Hitcher there is a scene where the protagonist wakes up to find that everyone in the police station is dead and the police dog is eating the throat of a corpse. Touches like that lend an uncomfortable realism, like one of those scenes where two men are struggling for a gun, it goes off and they realise they have accidentally shot an innocent bystander. It's good to show the absurd things that actually happen during chaotic moments of violence. Another great example is in Pulp Fiction, when they're driving along and John Travolta accidentally shoots the kid in the back seat.
7. Conventions stood on their head
Say you have a character who walks into a haunted house. They realise there's a ghost there and they decide to investigate further. But if I was writing the movie, I would have that character run out of the house the moment he realises it's haunted - and not stop running for 10 miles. It's not what the audience is expecting - but it's exactly what would happen in real life. In Kiss Kiss Bang Bang I had a character playing Russian roulette. He put a single bullet in a gun and spun the chamber. The tension built - and then he blew his own brains out. Which isn't what you usually expect to happen when you see a Russian roulette scene. You have to keep surprising your audience.
8. Set-ups and pay-offs
There's a great example of this in Face/Off. Near the start of the film John Travolta explains to his daughter how to defend herself with a knife: he says she should stab a guy in the leg and twist the knife once it's in there. By the end of the film, the audience has half-forgotten the scene. But when the daughter has a bad guy holding a gun to her head and pulls out a knife, everybody remembers. When she stabs him in the leg, they cheer. And when she twists it, they cheer louder. Audiences love those moments when something from much earlier in the film comes back and makes them slap their foreheads and say to themselves, "Of course!" Sometimes I write a scene and I think to myself: "That would be even better if I'd somehow set it up earlier in the film." So I turn back to page 15, insert a set-up and wind up looking like a genius who had planned it like that all along.
9. Reversals
There was a great gag in the TV show Hee Haw that sums up the idea of reversals. A guy is telling a story about a man who fell out of a plane. His friend says: "Oh no, he fell out of a plane? That's bad!" And the first guy says: "Well, he had a parachute." So the second guy says: "Oh, that's good." But then the first guy says: "Yeah, but the parachute didn't open." And so it goes on: the guy had a second parachute, but that one had a rip in it, but it was OK because there was a haystack below him but then it turned out the haystack had a pitchfork sticking out of it. And so on. Action sequences need this constant reversal of fortune. Like where the hero kills a snake but in the process opens a cupboard that's filled with a hundred more snakes. For this kind of rapid back and forth, check out the Luke/Vader duel at the end of Empire Strikes Back.
10. Quality of edge
If someone fires a gun in a movie, it should always be a big deal. I don't like movies where someone shoots at someone else but they just run away and manage to dodge the bullet. Or people are all firing at each other continuously for 10 minutes. You need shock and impact and a genuine sense of peril whenever violence takes place. It can't just be a crazy circus with no jeopardy. For a good example of violence with a real edge, look at Three Kings, where there's an aside solely about getting shot and a detailed explanation of developing sepsis. Later in the film, there's one gunfight and when a guy gets shot, you instantly remember that explanation. Boom. You feel like the world's ending. You realise that the character needs help, now!
• 12 Rounds is released on 27 May
• This article was amended on 26 May 2009 to correct the impression given in the original first paragraph that Shane Black worked on 12 Rounds.
Smislena priča od čoveka koji je napisao nekoliko smislenih filmova.
SEXY KILLER Miguela Martija je film koji sam, uprkos pomešanim reakcijama, dočekao sa pažnjom, I to je bila najveća greška. reč je o crowd-pleaseru koji ne zaslužuje naročitu pažnju i koji najbolje funkcioniše ako od njega ništa ne očekuješ.
Što se mene lično tiče, reditelj Miguel Marti i scenarista Paco Cabezas počinili su najveći mogući filmski greh - snimili su film koji ne pretenduje da bude išta više nego zabava, i da bi to postgli, rekao bih, namerno su ga lišili smisla. Iako su meni najdraži oni filmovi kojima je prevashodna svrha da budu zabava, i iako duboko verujem da je prevashodna svrha filma kao forme da bude zabava, a da je umetnost nadgradnja - svakako dobrodošla ali ne i nužna - ono što me izbezumljuje su filmovi koji pokazuju da su ih autori nekako namerno zaglupljivali.
SEXY KILLER je jedan od takvih filmova. Spolja gledano, to je jedna vesela horor-triler-komedija sa solidnim nivoom egzekucije u odnosu na filmove svog profila. Međutim, u dubokoj suštini krije se zatomljena pretenzija koju autori zatrpavaju naslagama benignih aseptičnih atrakcija, kao da mi nismo sposobni da to shvatimo.
Pre svega, tu je odnos ovog filma prema Almodovaru. Nije samo španski milje asocijacija na Almodovara, sama suština filma je almodovarovska - priča je bazirana na melodramskom ekscesu u krajnje neobičnim okolnostima. Razlika je međutim u tome što ovaj film forsira neobične okolnosti kao atrakciju umesto da ide Almodovarovom linijom i zapravo ih učini prihvatljivim i naizgled normalnim.
Slično važi i za socijalnu kritiku. Ona je načeta kroz seciranje nekoliko prepoznatljivih slojeva da bi se posle od nje odustalo, ne samo u smislu angažmana nego i u okvirima žanrovskog poigravanja određenim elementima. Odjednom, u ovom filmu ne važe čak ni one tipične žanrovske odrednice kažnjavanja za prekršaj i sl.
Konačno, koketiranje sa filmofilijom, tako svojestveno postmodernim, parodičnim, hororima ovde je konfuzno, nedosledno, bez jasne agende. Film kreće kao neka post-SCREAM varijanta koja u svoje reference ubraja i SCREAM i onda kasnije, čak u ključnoj situaciji koju ne bih spoilovao počinje da funkcioniše u nekoj vrlo nejasnoj konvenciji.
Svi ovi nedostaci bi se olako mogli prebaciti na neveštinu autora. Međutim, neki detalji u realizaciji tih zahvata sugerišu da su to vešti ljudi koji umeju kad hoće ali su SEXY KILLER namerno dumb downocvali.
Tako zaglupljen SEXY KILLER je vrlo prijatan za gledanje i živahan, ali nema taj suštinski koncept da ga poveže u celinu. Čak i mnogo gluplji filmovi, mnogo manje talentovanih i kompetentnih ljudi, uspevaju da bolju funkcionišu od SEXY KILLERa jer su u svojoj nameri, koliko god glupoj, iskreni.
SEXY KILLER izgleda kao vic koji duhovit čovek pokušava da prilagodi debilu i u tom prilagođavanju niti vic funkcioniše niti su debili, to jest mi, toliko glupi da ne procene da ih neko ozbiljno potcenjuje i "štedi".
SEXY KILLER ne samo da potcenjuje publiku već i špansku kinematografiju koju istovremeno citira ali i tretira kao neku trećesvetsku industriju kojoj se može prodati neka trećerazredna ili barem halfhearted interpretacija američkog žanrovskog šunda iz post-indie ključa Roberta Rodrigueza. Španija međutim ne samo da nije Treći svet nego je svakih nekoliko godina u poziciji lidera na svetskoj žanrovskoj sceni.
Nadam se da će Marti i Cabezas posle ovog filma snimiti neki u kome će biti spremni da nas tretirau kao sebi ravne pošto u pojedinim deonicama SEXY KILLERa pokazuju potencijal.
* * 1/2 / * * * *
Imao sam velika očekivanja od filma THE STONE KILLER Michaela Winnera. Ovaj film iz 1973. godine bio je Winnerov pokušaj da odgovori na Siegelov DIRTY HARRY uzevši Charlie Bronsona umesto Clinta.
Nažalost, Bronson, iako ogromna ikona, nije uspeo da učini glavnog junaka, surovog i efikasnog detektiva, podjednako efektnim kao što je Clint svog, a Winner nije dostigao eleganciju Siegelovog rediteljskog rukopisa, i što je još važnije, nije koncipirao svoj film kao jednostavnu priču o sukobu karaktera i sistema nego ga je preopteretio suviše komplikovanom i konfuznom trilerskom pričom (bližom MAGNUM FORCEu BTW) tako da THE STONE KILLER u svom većem delu prikazuje neke suštinski sporedne scene u odnosu na samu suštinu DIRTY HARRY-like filma.
Ovo je vrlo neobično za Winnera, koji je nesumnjivo imao iskliznuća ka komplikovanim pričama kao što je recimo bio SCORPIO, ali kad god je radio sa Charliejem znao je koji su njegovi aduti i nije grešio. Ovde je Bronsona smestio u vrlo komplikovanu priču, u kojoj ga je primorao da ima dosta dijaloških scena, što Bronsonu nije jača strana, i što je još gore, mnogi drugi likovi imaju dosta dijaloških scena.
Isto tako, kasnije su ovakve priče o sukobu policajca i velike zavere, poput LETHAL WEAPON, postale standard ali su tada rađene u veštije postavljenoj strukturi dok bi se za THE STONE KILLER reklo da ima dosta slabu strukturu, i da je priču trebalo izlagati na drugi način.
Što se akcije tiče, ovo svakako nije najbolja Winnerova režija, ali nesumnjivo je da su neke scene majstorski snimljene a naročito se izdvaja scena kada Bronson juri jednog osumnjičenog na motoru i nekoliko pucnjava u zaršnici.
Interesantno je da se THE STONE KILLER smara jednim od cenjenijih Winnerovih filmova, a Ebert ga je u svoje vreme smatrao najboljim post-DIRTY HARRY filmom što je zaista interesantno.
U svakom slučaju, ovaj film je samo za Winnerove i Bronsonove fanove.
* * 1/2 / * * * *
BTW, jel se negde pojavio Winnerov FIREPOWER?
ima na Cinematik, BitHQ, Cinemageddon, Karagarga u DVD i dvdrip verzijama
Hvala!
Pogledao sam BLOOD: THE LAST VAMPIRE Chris Nahona. Nesumnjivo je da u većini slučajeva ljubav prema žanrovskom filmu proističe iz oduševljanja vrhunskim naslovima koji su bili sposobni da prevaziđu žanr, ili u slučaju izuzetaka koji potvrđuju pravilo - iz ljubavi prema nakaradnim primercima žanrovskog ekscesa koji uništava filmove. Iz ta dva ekstrema stvorile su se dve tradicije u kojoj s jedne strane, deo autora pokušava da unapredi i prevaziđe žanr a u drugoj su oni koje zanima izvrgavanje žanra ruglu. usled ove dve tendencije, negde se izgubila srednja linija žanrovskog filma u kome se pravila poštuju, ni ne unapeđuju, ni ne skrnave.
BLOOD pripada toj srednjoj liniji. Nahon je snimio petparački film po petparačkoj premisi i to je nekima neoprostivo pošto je prethodna anime interpretacija te premise bila znatno interesantnija, bogatija i umetnički vrednija. Slično filmu WOLVERINE u odnosu na X-MEN, Nahon je sveo priču na ono što je njen denotativni sadržaj i snimio film u skladu sa tim.
Srećni smo što živimo u svetu u kome filmovi sa vioelntnim japanskim učenicama mogu da budu umetnost - jer, hm, takve priče inače su obično šund. I to nam Nahon potvrđuje.
Što se mene lično tiče, dosta sam se nagledao hongkonškog i japanskog filma da mi japanski setting i manga nisu po definiciji nešto hip tako da od BLOODa nisam očekivao isto što i prosečan zapadni gledalac koji je navikao da dobija samo vrhunske primerke azijskog žanrovskog filma i/ili evropske režije. BLOOD ne donosi ništa čega u Holivudu inače nema, kao što ni većina azijskih filmova nastalih u ovakvom aranžmanu ne postiže ništa naročito novo. BLOOD sigurno nije tip internacionalnog superhita, međutim, sam film nije ništa gori od nekog tipičnog azijskog akcijaša za lokalnu upotrebu.
Iako na umetničkom nivou ne dobacuje do izvorne anime, Nahon priča ovu priču sa efikasnošću i žarom. Rezultat je petparački film o petparačkoj temi koji je istovremeno potpuno nepretenciozan i razoružavajuće iskren u svojoj besmislenosti.
Iako se na nivou detalja jasno vidi da je Nahon oksientalni reditelj, pre svega na nivou tempa, a ztim i koetiranja sa nekim wongkarwaijevskih rešenjima na planu fotografije - čemu su skloni zapadni reditelji kada snimaju urbanu Aziju - u filmu su vrlo snažni azijski uticaji.
To se pre svega oseća u akcionim scenama koje su svima sporne. U njima je Nahonov zapadni uticaj izražen kroz quick-cutting kojim je očigledno želeo da povisi energetski nivo borbe, dočim je preterana upotreba digitalnih efekata potpuno azijski fazon i masovno je prisutna u borilačkim filmovima iz post-MATRIX vremena kada je zlatno doba HK već prošlo. Upravo je slavljeni Cory Yuen, što se mene tiče manje talentovani Yuen (Yuen Woo Ping je prava vera), bio prvi popularizator te ekstremne upotrebe efekata koja je potom tek u Koreji dobila neku vrstu umetničkog digniteta u filmu VOLCANO HIGH gde su SFX wire fu borbe imale barokne dimenzije i nadmatriksile MATRIX. Imajući sve ovo u vidu, meni borbe ovakve-kakve su, nisu previše smetale, ali razumem i one kojima to ne odgovara.
Naročito mislim da orotodoksnijim fanovima Nahonov eklektični pristup može delovati prenatrpano. Naime, ono što je interesantno u BLOODu je da Nahon i Yuen imaju u polazu HK pristup koreografiji u filmu koji govori o Japanu i japanskim borbenim tehnikama. Međutim, s duge strane, Nahon insistira na presecanju i komadanju protivnika što je totalno japanski prilaz snimanju swordplaya još od Kenji Misumija. Štaviše, kod Misumija su komadanja i sečenja protivnika na pola akcenti dok je kod Nahona to redovna praksa. Čini se da je Nahon mogao potpuno da se opusti jer su ti koji bivaju komadani demoni u ljudskom obliku i prema njima je legitimno nemati milosti. Konačno, treći bitan sastojak je korejski high gloss i heavy CGI. Osim možda ponegde u Koreji, nije često pravljen ovakav miks raznih tehnika i pristupa.
Što se glumaca tiče, Nahon je blagotvorno uticao da ne bude konfuzije među azijskim likovima.
Inače, od Nahona sam puno očekivao. BLOOD nije ispunio to očekivanje ali nije ni potpuno dezavuisao moje poverenje u ovog reditelja. Kao što sam već ranije pisao, apsurdnim spletom okolnosti, Francuska je postala centar za interpretaciju HK filma. Olivier Assayas je pišući za Cahiers otvorio tu priču a kasnije ju je i kreativno dotakao kroz IRMA VEP i BOARDING GATE pa na neki način i DEMONLOVER. Christophe Gans je takođe pisao a posle je snimio CRYING FREEMAN, ekranizaciju mange. Međutim, Nahon je možda i najdalje otišao jer debitovao je režirajući Jet Lija, jedno od najvećih božanstava hongkonške bioskopske akcije, u Bessonovoj produkciji KISS OF THE DRAGON a sada je praktično uradio i punokrvni azijski film, doduše tempiran za internacionalno tržište. Nahon se, u tom smislu, može smatrati jednim od pionira aktuelnog francuskog akcionog revivala.
S jedne strane, šteta je što u trenutku apsolutnog trijumfa bessonovskog/francuskog pogleda na akciju sa filmom TAKEN, Nahon igra marginalnu ulogu na svetskoj sceni, ali s druige strane, veliki je čast biti Zapadnjak i raditi azijski akcioni film, u Aziji, i za azijske producente, sa mahom lokalnom ekipom. Štaviše, Nahon je na azijskom terenu, uprkos već napomenutim zapadnim uplivima, uspeo je da napravi film koji je zarobio u sebi tu iracionalnost azijskog repertoarskog filma, što je u konkretnom slučaju i dobro i loše.
Naravno, sasvim je jasno da veći deo publike i kritike nema ovu vrstu studioznog pogleda na Nahonov opus te se nadam da mu relativni neuspeh ovog filma neće zatvoriti vrata za dalji rad. BLOOD je pristojno prošao u Aziji a sasvim sigurno će privući veliku pažnju na kućnim formatima. Gde god da skonča sa sledećim filmom, makar to bio i DTV, Nahon je reditelj koga i dalje treba pratiti sa pažnjom.
* * * / * * * *
http://www.bfi.org.uk/sightandsound/feature/49563 (http://www.bfi.org.uk/sightandsound/feature/49563)
Postoje filmovi koji imaju ozbiljne probleme, međutim uspevaju da me zavedu nekim retkim kvalitetima i sklon sam da im dam previsoku ocenu koju objektivno ne zaslužuju, ali bih lagao kada bih rekao da na mene nisu ostavili moćan utisak. Jedan od njih je HICKEY & BOGGS Roberta Culpa, film za kojim sam tragao jako dugo i za koji sam saznao tako što sam video da je reč o scenariju Waltera Hilla. Za razliku od drugih Hillovih filmova, ovaj naslov nije imao sreće na home videu, imao je neke razne opskurne izdavače i maltene su bolji bili snimci sa TCMa nego regularni VHSovi i DVDovi. Ipak, zahvaljujći Kuncu uspeo sam da nabavim odličan rip.
Ono što je krupan problem ću naglasiti prvo, pošto ukoliko vam je ovaj aspekt filma bitan, mislim da treba odmah da prestanete da razmišljate o gledanju HICKEY & BOGGS. Dakle, priča je u globalu jasna, ali je na nivou detalja i praćenja svih karaktera i njihovih postupaka dosta konfuzna. U tom smislu, ne samo da je samo razrešenje malo nejasno, ali svakako zbog nasilja katarzično, nego je ovde ona čuvena anegdota o tome kako ni sam Chandler nije znao šta se desilo u BIG SLEEPu dovedena do paroksizma. Priča svakako sama po sebi nije hook ovog filma i ukoliko vam je praćenje priče do detalja esencija percepcije filma onda ovo nije film za vas. Štaviše, moguće je pratiti samu priču u širem smislu, detektive suočene sa slučajem, ali povremeno postoji problem zbunjujućih detalja i nejasne funkcije određenih likova. Mislim da je ova greška verovatno proistekla iz scenarija koji je bio jasan za čitanje ali kada je snimljen nije bio baš jasan za gledanje jer je mnoge stvari rešavao žargonom ili sitnim detaljima u dijalogu.
Međutim, ono što je sjajno to su atmosfera, ambijenti, glumci i generalna postavka na niovu zapleta i karaktera. Robert Culp je sa ovim svojim prvim i jedinim filmom pokazao da bi se mogao uvrstiti među talentovanije reditelje američkog krimića sedamdesetih. Ono što čini da bude slabiji od Siegela i drugih teškaša jeste upravo dimenzija vođenja priče ali to je nešto čime bi sigurno ovladao da se više bavio režijom. Culp je slovio za velikog prijatelja sama peckinpaha, tako da mu je sigurno i on dosta pomogao u snalaženju.
Bill Cosby i Robert Culp su sjajni kao dvojica depresivnih private dickova čiji se privatni i profesionalni životi raspadaju. Iako nisam do sada nailazio na otvorne refreneca mislim da se uticaj HICKEY & BOGGSa proteže do Shane Blacka, da je ovaj film jedna od karika koja u evoluciji američkog krimića vodi do njega. S druge strane, naravno na samog Hilla je nesumnjivo uticala hardboiled klasika sa svojim složenim zapletima u koje se uključuju iznureni i posrnuli detektivi. Međutim, tu klasičnu postavku, Hill boji reakcijom na šđezdesete tako da se među likovima pored Organizacije, nalaze i crni revolucionari koji iza paravana svoje političke borbe kriju kriminalne aktivnosti, a među negativcima ima i homoseksualaca i pedofila, iako je ovaj film vrlo decentan i ne ide putem otvorene homofobije kao BUSTING ili FREEBIE AND THE BEAN.
U ovom filmu prepoznajem i uticaj na ranog Ellroya. Na neki način HICKEY & BOGGS je anticipacija njegove serije sa Lloyd Hopkinsom. Uostalom u ovom filmu se pojavljuje i James Woods, Lloyd Hopkins lično, a zaplet je vrlo složen što je upravo karakteristično za njega.
Sunčani Los Anđeles je sjajno slikao legendarni Bill Butler koji će ubrzo potom slikati i JAWS, i danas spada među najpoštovanije DP veterane. Culp i Butler su postavili i nekoliko izuzetnih akcionih scena koje spadaju među vrhunce 70s krimića.
Culp je dakle zaista istinsko otkrovenje kao reditelj i prava je šteta što uprkos relativno pozitivnom utisku kritike, ovaj film nije našao svoju publiku koja je verovatno navikla da gleda Culpa i Cosbyja u kontekstu serije I SPY i ovako depresivan film ih je potpuno zbunio i odbio. Da je Culp nastavio da se bavi režijom, sasvim je moguće da bi postigao čak i veći uspeh kao reditelj nego kao glumac, i zaista spada među retke glumce-filmmakere čija režija zasenjuje glumački rad.
Iako je realna ocena oko * * 1/2 ili * * * usled ozbiljnosti navedenog problema ja ću sada malo preterati kako bih preneo svoje uživanje.
* * * 1/2 / * * * *
Jel neko gledao ovaj film?
Movie Review
Goldengirl (1979)
June 15, 1979
Screen: A Witty 'Goldengirl':Nurtured to Win
By VINCENT CANBY
Published: June 15, 1979
"GOLDENGIRL," which opens today at Loews State 2 and other theaters, is something of an oddity — a cross between a science-fiction film and a horror film in which there are no spaceships and few futuristic gadgets. It has a monster, but the monster possesses the astonishingly lifelike shape of Susan Anton, the tall, blond, California-born actress, model and singer, best known nationally as the television spokeswoman for Muriel cigars.
The melodrama, directed by Joseph Sargent and adapted by John Kohn from a novel by Peter Lear, is set in 1980 and is about the attempts of a mad but mannerly neo-Nazi doctor, played by Curt Jurgens, to produce a superwoman. The guinea pig is his adopted daughter, Goldine (Miss Anton), who has been specially fed, exercised and physically and emotionally conditioned since childhood to become a track star, more specifically, to win three gold medals for running at the 1980 Moscow Olympics.
To finance his project, the old scientist has sold shares in his daughter's future earnings to a group of businessmen, who, in turn, have brought in a merchandising wizard, played by James Coburn, to insure that they get their money's worth.
"Goldengirl" is a wittily conceived and executed movie that, with the straightest of faces, manages to satirize the kind of big business that surrounds so-called amateur sports today. It also sends up science and science-fiction while getting in a few jabs at a civilization that systematically pollutes its environment for short-term gains.
The environment here is the amazing Goldine, also called Goldengirl, and she's splendid. She's an Alp that walks, talks, runs, smiles and in all other ways is extremely human, but who may now and then say something like, "I'm just a simple American girl born to win three Olympic gold medals."
Though Goldine thinks she was born in this shape, we in the audience know better (or worse). Goldine didn't come naturally by her extraordinary size and talent. Since she was a little girl, her father has been stabbing her with long needles that didn't contain the vitamins he said, but all sorts of strange hormones, which eventually do her no good. Inside that magnificent body, a terrible wasteland is being created.
"Goldengirl" is a very intelligent movie of its kind, written and directed in the same brisk style that marked Mr. Sargent's earlier "Colossus — The Forbin Project." If the producers aren't entirely successful in persuading us that the scenes shot at the 1980 Moscow Olympics were really shot there, that's not as important as the effectiveness of the performers. They're all good, particularly Mr. Jurgens, who not many years ago was playing Werner von Braun as a hero; Mr. Coburn, and Leslie Caron, who appears as Goldine's in-house behavioral psychologist.
The star, though, is Miss Anton. Farrah Fawcett-Majors clone or not, she's a sight for sore eyes, and I suspect she may also be a very acceptable actress. This is not intended to put down what she does here, which is quite a lot. It's only to admit that it's difficult to understand a phenomenon as spectacular as this after a single viewing. She's one sunrise I'd like to see again.
"Goldengirl," which has been rated PG ("Parental Guidance Suggested"), contains some vulgar language and one slightly suggestive situation.
Nurtured to Win
GOLDENGIRL, directed by Joseph Sargent; screenplay by John Kohn, from the novel by Peter Lear; director of photography, Stevan Larner; film editor, George Nicholson; produced by Danny O'Donovan; released by the Avco Embassy Pictures Corporation. At Loews State 2, Broadway and 45th Street; Loews Tower East, 72d Street and Third Avenue, and other theaters. Running time: 104 minutes. This film is rated PG.
Najzad sam popunio jednu veliku rupu u gledanju 70s krimića i, uslovno rečeno, blaxploitationa. Konačno sam pogledao ACROSS 110th STREET Barry Sheara iz 1972. i mogu eći da se radi o jednom od najznačajnijih krimića iz sedamdesetih.
Ovaj film se ne može definisati kao čist blaxploitation iz prostog razloga što mu ciljna grupa nisu crnci ili barem nisu isključivo crnci. Međutim, milje u kome se film dešava svakako jeste blaxploitation pošto je poprište dešavanja Harlem a podjednaku ulogu u filmu imaju tri low key harlemovska bandita koji rip-offuju mafiju, italijanska mafija koja u saradnji sa svojim crnim kolegama traže tu trojicu i par detektiva - iskusni belac i mladi, ambiciozni by the book crnac. Shears uspeva da napravi savršen balans u praćenju sve tri linije priče i što je još važnije uspeva da film učuini uzbudljivim a da niko ne postane apsolutni negativac ili pozitivac.
Oni koji sa najbliži tome da budu negativci su italijanski mafijaši koji se ponašaju kao kolonizatori Harlema, ali realno, i oni su vrlo dobro motivisani i njihova brutalnost je apsolutno isprovocirana neočekivanom brutalnošću trojice bandita prilikom pljačke. Rasizam postoji u svim porama društva, u ovom filmu, i među policajcima i među gangsterima samo što se različito manifestuje. Shear uspeva da zarobi tu nervozu ranih sedamdesetih, i tu rasnu tenziju proisteklu kako iz već odavno uspostavljenih društvenih odnosa tako i iz nepoverenja među ljudima koji godinama žive razdvojeno, a sada odjednom nekako moraju da žive zajedno.
Iako su rasne barijere bile prevaziđene u holivudskom filmu mnogo pre ovog filma, upravo je ta rasna tenzija koja postoji u ACROSS neverovatna i dragocena, i kladio bih se, mnogo bliža situaciji na terenu. U svakom slučaju, čini mi se da se strah od izlaska iz Harlema koji imaju crni likovi u ovom filmu kasnije preneo na geto-filmove iz ranih devedesetih.
Shearova režija je zapanjujuće zrela ako imamo u vidu da je on prevashodno bio televizijski reditelj, i da je snimio tek nekoliko interesantnih igranih filmova. Iz njegovog televizijskog iskustva svakako proizilazi sigurnost i efikasnost u pričanju priče, i jak tempo izlaganja, međutim neke inscenacije su toliko moćne, čak i skoro 40 godina kasnije, da u Shearu otkrivaju veliki talenat.
Ono što je još zanimljivije, to je Shearova okrenutost dokumentarističkim rešenjima. Ako pogledamo recimo THE STONE KILLER Michaela Winnera, violentan pandurski film iz 1973. godine videćemo da čak i vrlo hip reditelji (što je Winner svakako bio) početkom sedamdesetih još uvek imaju taj jedan malo ex-katedra pristup mizanscenu, smirenost u komponovanju scena u kojoj se insistira na tome da je sve to ipak koreografisano i da je sve to ipak movie. Shear takođe ne dopušta slučajnosti, ali njegove scene su pune ljudi, slučajnih prolaznika, policijska stanica je puna raznih nesrećnika koji upadaju u reč jedni drugima što filmu daje još frenetičniju atmosferu.
U akcionim scenama Shear se trudi da maksimalno razvije situacije, da se odnosi među likovima unutar akcione scene menjaju, da se dešavaju iznenađenja i improvizacije što svemu dodaje klasu više.
Anthony Quinn je odličan kao ostareli policajac koji ne može da se suoči sa time da više nije glavni a Yaphet Kotto mu parira kao mladi up and coming policajac, koji se razlikuje od drugih crnaca jer je savršen upravo u belačkoj igri. Anthony Franciosa kao mafijaš je takođe sjajan jer uspeva da odbrani sadizam svog lika.
Film je inače izuzetno nasilan i ima dosta krvoprolića, u kome se doduše dosta često koristi nešto svetlija lažna krv, karakteristična za 70s filmove.
ACROSS 110th STREET je apsolutna preporuka.
* * * * / * * * *
Mogao bi to narezati svom brkatom muhamedanskom prijatelju!!!!
Dakako.
U znak večne zahvalnosti evo Žižeka na ručku sa Fajnenšl Tajmzom (http://www.filozofija.info/index.php?option=com_content&view=article&id=283:lunch-with-the-ft-slavoj-iek&catid=48:philosophy&Itemid=60).
Pogledao sam THE INFORMERS Gregora Jordana po zbirci kratkih priča Bret Eastona Ellisa. Ellis je jedan od pisaca koji uprono bivaju ekranizovani iako su filmovi po njihovoj prozi do sada uspevali da zarobe tek deo onoga što ta proza nudi. LESS THAN ZERO je konvertovao Ellisovu prozu u omladinsku melodramu o problemu narkomanije, dao joj izvesnu emotivnost i toplinu koje nisu svojstvene Ellisovoj prozi, i pokušao da u jednom vrlo konvencionalnom maniru pokuša da nađe "tipičan" film u njegovoj knjizi. Potom je snimljen AMERICAN PSYCHO, katasrofalana film u svakom pogledu koji je pokazao da je Ellisova proza iako naizgled ima jasan zaplet zapravo nefilmična jer je vrlo kontemplativna i u njoj detalji igraju važnu ulogu. RULES OF ATTRACTION je bio cirkus, kao AMERICAN PIE za edgy publiku, Avary je snimio farsu po Ellisu ali sam film je bio simpatičan nezavisno od knjige.
THE INFORMERS je produkcija samog Ellisa dakle po definiciji trebalo bi da je ovo najbliže onomoe kako on sam vidi svoju prozu. I zaista, ovo nema veze ni sa jednim dosadašnjim filmom. Nema topline i emocije kao u LESS THAN ZERO, bizarnost pojedinih dšavanja ne vodi put farse. Problem je samo u tome što emotivna hladnoća nije zamenjena inteligencijom i kliničkim pristupom, već je film banalan i hladan, sa likovima koji su namerno ispražnjeni ali u toj praznini nije ništa zauzelo mesto nedostajućeg duhovnog sadržaja.
Slično važi i za rekonstrukciju epohe. Gregor Jordan želi da ostavi utisak da se film dešava 1983. godine, ali to je pre svega postigao time što u kadru nema stvari koje izgledaju kao da su iz 2009. ali ne i time što se po nečemu vidi 1983.
Što se vizuelnog koncepta tiče, Gregor Jordan želi da sve izgleda glossy i to dovodi do toga da svin deluju ukočeno kao u SKORO SASVIM OBIČNOJ PRIČI. Naravno, gloss jeste deo Elisovog koncepta, i na neki način njegovi likovi jesu manekeni (u smislu i models ali i mannequins) ali ovde to šteti storytellingu. Isto tako rediteljski stil ne aludira na osamdesete, i čini mi se da je Jordan bolje mogao da evocira osamdeste da je išao linijom 80s glossa na trago Michaela Manna ili Ridley Scotta.
Barem jedna priča u celini je višak. Što se glumaca iče, Jordan je napravio neobičan spoj talentovanih i harizmatičnih glumaca sa nekim vrlo bledim i neupečatljivim glumcima koje iz kadra u kadar pokušavam da identifikujem koji lik igraju i tu često dolazi do disbalansa. Iznenađujuće zrelu ulogu napravio je Chris Isaak, autentična 80s ikona, ne samo u muzičkom već i u muzičkom smislu. Ipak, najtragikomičnija uloga je Amber Heard. Ona je u ovom filmu htela da pruži sve te je pola filma gola. Nekako je tužno videti njen pokušaj da se žrtvuje za umetnost, a da pri tom misli da je nesrećni INFORMERS ta umetnost. Amber Heard provodi toliku minutažu gola da to na neki način dovodi do demistifikacije nje kao sex simbola, što je šteta jer bila je na dobrom putu.
INFORMERS je imao dobru nameru ali nažalost ne da je nisje ispunio nego je na kraju ostavio slabiji utisak od nekih drugih ekranizacija koje nisu imale toliko dobru direkciju ali su bile vitalne kao filmovi, a to su LESS THAN ZERO i RULES OF ATTRACTION. Ipak, film se može podneti ukoliko u njemu ima išta što vas zanima.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-08-2009, 11:23:28
Chris Isaak, autentična 80s ikona, ne samo u muzičkom već i u muzičkom smislu.
Sviđa mi se tvoj apsurdistički humor. :lol:
Chris je bio toliko huge u kasnim osamdesetim da ja sve do devedesetih nisam tacno ni znao cime se on bavi. Bio je all over the place.
garantno pismo rocca siffredija je urodilo plodom. dobio sam italijansku vizu.
Da li ćeš biti i počasni gost na snimanju jubilarnog Rocco Animal Trainer 30?
Naravno, postoji li bolja platforma za lansiranje mog porno aliasa "Timothy John Byford" od tog filma? Pored toga, učestvovaću u ROCCO'S DIPLOMATIC IMMUNITY u kome Rocco računa na mene kao na showrunnera.
Pa ti ćeš biti novi Omar Galante!!!! Samo pazi, znaš da je on morao da preživi i vatreno krštenje u Rocco ravishes transsexuals in Brazil, ili kako se već zvao taj divni film u kome OG prvih pet minuta misli da ima žestoku predigru sa prelepom, mada krupnom devojkom.
Rocco voli da drži svoje mladiće u vojničkoj disciplini tako da su obavezna i razna vatrena krštenja. Valjda ću se izboriti.
Pa kad je Nacho Vidal postavio te visoke, military grade standarde za porno glumce. Krivite njega!!!
Nacho Vidal i Generalissimus Franco su najpoznatiji pripadnici španske Legije stranaca u istoriji te jedinice.
Ali Načo je, za razliku od Franka uspeo da osvoji svet!!!!
Pa, srećan rođendan, Srbine!!!
Hvala, Srbine!
"...svakom pravo poštujem do krvi, alči ipak mora da se zna ko je bio prvi..."
Pogledao sam canucksploitation film BREAKING POINT Boba Clarka iz 1976. godine. Ako izuzmemo Cronenberga koji je sa samo par naslova bio prisutan u canucksploitationu, i zaista bi bilo blasfemično ovog genija smeštati u taj okvir, Bob Clark je verovatno najveći reditelj ove škole exploitation filma.
BREAKING POINT je Clarkov upliv u klasičan 70s vigilante film. Clark je u principu izgradio ime radeći slashere i teen komedije ali je imao i vrlo uspešne izlete u druge žanrove, recimo MURDER BY DECREE o Sherlock Holmesu. Ipak, ne može se reći da je poznat po svojim akcionim trilerima što je možda i dobro jer se BREAKING POINT upravo izdvaja po tome što u rediteljskom postupku Clark iskazuje svoj horor senzibilitet.
BREAKING POINT donosi dosta akcije, ali ta akcija je koncipirna sa dosta brutalnosti i horor suspensea, većina akcionih situacija ima prilično kreativan akcioni uvod, sa sporadično vrlo spooky horor atmosferom, i to je Clarkov pečat koji čini da se ovaj film izdvoji.
Naročito značajan je Clarkov doprinos zbog toga što je u glavnoj ulozi Bo Svenson, jedan od svakako nižerazrednih akcionih heroja ove decenije, i ovaj naslov spada među Svensonove blistavije trenutke pošto on kao B-faca nije ni imao previše prilike da radi s vrhunskim rediteljima. Isto tako, Clarkov film bi sigurno bio zapaženiji da ga je snimio sa nekim akcionim herojem iz A-lige.
Slaba zvezda i prežvakani materijal, dakle, nisu umanjili Clarkovu kreativnost i BREAKING POINT spada među izgubljene dragulje 70s exploitationa, ako ne po ukupnom dometu, a ono barem po Clarkovoj sposbnosti da prevaziđe ograničenja produkcije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BREAKOUT Toma Griesa iz 1975. godine. Tom Gries je bio iskuan TV reditelj koji se potom bavio repertoarskim filmom bez izraženijeg identiteta, ali ostao je zapaćeni kao pristojan zanatlija, o čemu svedoči i ovaj avanturistički triler sa Charles Bronsonom u ulozi pilota-plaćenika koji treba da spase ferjmovanog Amerikanca iz meksičkog zatvora kog igra Robert Duvall.
Gries se mnogo bolje snalazi u scenama koje su tvrde i grube, a za njih ima i oslonac i u Bronsonu i Duvallu, dočim film u principu pada kada pokušava da se prikloni lakšim tonovima za koje su zaduženi Randy Quaid i Sheree North. Štaviše, čini se kao da Tom Gries kombinuje dva filma u jednom a da je jedan od njih znatno efektniji.
Griesov tempo pripovedanja je visok, film je dinamičan, tako da i sa tim neuspelim komičnim detaljima, vrlo brzo prelazi preko stvari koje ne funkcionišu i vraća se na pravi put.
Akcione situacije su režirane vrlo mišićavo i nasilno a u samom finalu ima jedan dismemberment koji je vrlo prijatno iznenađenja i većina čak i najtvrđih exploitation reditelja bi ga ostavila off screen.
Zaplet BREAKOUTa sa izvlačenjem iz zatvora uz pomoć helikoptera, podsetio me je na jedan film koji sam voleo kao dete LA FILLE DE L'AIR iz 1992. godine koji je danas poprilično zaboravljen. Naravno, BREAKOUT nije istinita priča kao ovaj francuski film, ali očigledno su fikcionalni i stvarni likovi podelili neke iste ideje na kraju krajeva.
BREAKOUT zbog svojih neuspelih izleta u komično nije skladan film kakav je mogao da bude ali je vrlo dobar fiks za sve ljubitelje 70s akcije i Chucka Bronsona.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam SUPERFLY Gordona Parksa Juniora kako bih iz novog pokušaja uspeo da dokučim zašto ovaj naslov smatraju klasikom blaxploitationa. Nažalost, moram priznati, to mi ni u ponovnom gledanju nije uspelo. Za razliku od filmova njegovog oca Gordona Parksa koji ga je nažalost nadživeo jer je Junior poginuo u 45. godini u avionskoj nesreći u Nairobiju, sin je voleo da u svoj rad ubaci i neka avangardna arty rešenja, dosta distance između gledaoca i junaka i time je dodao nepotrebnu hladnoću svom filmu koji se trudi da bude realističniji od tipičnog blaxploitationa ali nema sadržaj koji s izlaže klinički. Ako tome dodamo da Ron O'Neal definitivno nije prvoligaška blaxploitation zvezda, onda je SUPERFLY film čiji se rediteljski minimalizam graniči sa diletantizmom, likovi su neupečatljivi i sve se svodi na to da muzika Curtis Mayfielda drži film na okupu.
Element realističnosti po kome se SUPERFLY razlikuje od tipičnog blaxploitationa izražen je kroz insistiranje na ekonomskoj dimenziji prodaje droge i manjem akcentu na nasilju i antibelačkom sentimentu. Štaviše, Junior ima dosta ciničan stav prema crnačkim radikalnim snagama koje dotiče u filmu.
Iako SUPERFLY stoji kao jedan od najvećih klasika blaxploitationa, moram priznati da to za mene i dalje ostaje sasvim neopravdano, no repriziraću ga još koji put pa ću možda shvatiti.
* 1/2 / * * * *
hehe, rođeni smo istog dana. xcheers
(ako ti je stvarno rođendan danas :?:)
Srećan rođendan Acacia & Cripple! xcheers
Sretan rođendan i od mene! xcheers
Btw, gledam na imdb-u ko je od poznatih faca rođen na ovaj dan. Tu su između ostalih Michael Jackson, Ingrid Bergman, Carla Gugino, William Friedkin, Rebecca De Mornay, Joel Schumacher. Lijepo društvo. :)
Hvala. :)
Jeste. Stvarno mi je rođendan 29. avgusta.
Srećan rođendan acaciA.
Pogledao sam I, THE JURY Richarda T. Heffrona. Reč je o vrlo slobodnoj adaptaciji romana Mickey Spillanea koju je napisao Larry Cohen. Ovaj naslov je već ekranizovan 1953. i to u 3D, pošto je tada bila prethodna, prva faza 3D histerije.
I, THE JURY je old school 2D fun. U stvari, pošto je reč o filmu iz 1982. ne bi se moglo reći da je to tada bio old school film i zbog svog spoja noir rešenja, velikih paradržavnih konspiracija i prilično visokookatnske akcije, rekao bih čak da je ovaj film u priličnoj meri anticipirao neka dešavanja u američkom policijskom filmu osamdesetih jer u sedamdesetim su bili policijski filmovi sa akcijom ali obično je akcija je bila obrnuto proporcionalna ozbiljnosti zapleta.
Cohen je konstruisao solidan zaplet koji atraktivnošću pojedinih detalja i visokim tempom uspeva da prevaziđe i određene nedostatke i nelogičnosti. Cohen u svom tipičnom maniru uspeva da sitnim detaljima obogati karaktere, naročito negativaca koji obično ostaju generic. Ovde recimo kroz scenu susreta Hammerove pomoćnice sa majkom psycho killera, savršeno uspeva da na pulpy nivou objasni njegov M.o. i učini ga u okvirima filma ubedljivijim nego što smo navikli. isto se odnosi i na radnje unutar scena, Cohen ume da ih obogati off-the-wall detaljima i I, THE JURY zaista na osnovu scenarističkih rešenja deluje bolje od tipičnih filmova tog tipa.
Sama zavera je isto vrlo zanimljiva i rekao bih da je odavde Brian Helgeland štošta aproprirao za svoj scenario CONSPIRACY THEORY u smislu onoga što radi CIA a on sad je dodao naravno ključni catch a to je opsednutost glavnog junaka teorijama zavere.
Armand Assante je u ovom filmu očigledno bio groomovan da bude leading man, međutim, upravo odavde je i jasno zašto on nije imao taj kapacitet. U fizičkom smislu bio je suviše nizak i zdepast za leading mana, i po stilu glume nije bio u underplayu, a s druge strane nije kalibar De Nira ili Pacina koji su bili leading men tog profila u tom trenutku. Assante je ostao negde između. Međutim, naravno, on iz ove vizure daje filmu vrlo simpatičnu hardboiled dimenziju koja funkcioniše na retro planu.
Richard T. Heffron je inscenirao nekoliko maestralnih sekvenci. Iako se Heffron ne snalazi idealno kada film koketira sa blagom komedijom i erotikom, te deonice prolaze dosta lako zahvaljujući visokom tempu a Cohenova scenaristička rešenja i energična akcija sve kompenzuju. Negde sam čitao ranije da je Cohen trebalo da režira ovaj film. Iako ga izuzetno poštujem, mislim da je dobro što je otpušten jer nisam siguran da bi on napravio film ovog nivoa.
I, THE JURY je nesumnjivo jedan ne samo underrated već i neobično kreativan film u podžanru kog je na kraju dotukla formulaičnost. Međutim, I, THE JURY spada u naslove sa početka tog talasa i objašnjava kako je cela stvar krenula.
* * * / * * * *
You wanna know my favorite part of the story that Borys Kit ran regarding the now-officially-in-development "Bad Boys III" this morning?
It's this paragraph:
"The 'Boys' movies feature Smith and Lawrence as Miami detectives Mike Lowrey and Marcus Burnett, caught up in cases involving car chases and explosions."
Borys, there is no finer way to sum up the appeal of the films than that, and I thank you for the precision of that description. "Cases involving car chases and explosions," indeed.
I'm not the world's biggest Michael Bay fan, but I dearly love "Bad Boys II." In fact, I think it's the high point on his filmography, and one of the most savagely reprehensible giant-budget action films of all time. It is absolutely without any moral compass, and that's sort of fascinating to watch. As stories go, "Bad Boys II" is wafer-thin, particularly bizarre considering how good the writers were that they threw at the movie. Jerry Stahl. Ron Shelton. Seriously talented guys there.
[more after the jump]
I don't know that we need a "Bad Boys III," but if they're going to do it, I assume all the main players would need to come back. Without Will Smith, Martin Lawrence, Jerry Bruckheimer, and Michael Bay all participating, I don't think it would be a "Bad Boys" movie. These are not films about narrative... they're about excess and bad behavior and, yes, pure unfiltered Bayhem.
Say what you will about the "Transformers" movies, but they both feel to me like Bay has his hands tied when he's working in the PG-13 realm, like he's always straining to get filthy and remembering that he can't. When he's unleashed, as he was with "Bad Boys II," the results are jaw-dropping. There's nothing recognizably human about the behavior of any of the main characters in the film, and the entire thing makes you wonder if this is supposed to be a cop film about what happens when you give sociopaths badges.
And, yet, in a world where we have games like the "Grand Theft Auto" series, it is refreshing to see an action movie that acknowledges that sometimes, we just want to see people do terrible, spectacular damage to one another.
I haven't read anything by Peter Craig, but this is the second big assignment that I hope he gets right. He's also adapting "Cowboy Bebop" as a feature, and that's such a great original piece of material that I hope he's a wonderful, smart, subtle writer who can build great and unique set pieces. But for "Bad Boys III," I hope he can also tap into that 13-year-old-with-poor-role-models vibe, all cranked up on sugar and caffeine and whippets. That's what made the second one such a filthy, filthy pleasure, and nothing less than that will be acceptable if this one ever ends up in front of a camera.
Reprizirao sam ako ne grandaddyja, a ono svakako daddyja savremenih hitman fiolmova sa art pretenzijom, THE HIT Stephena Frearsa iz 1984. godine. Ako je ikada bogati i često dosta konfuzni opus Stephena Frearsa uspeo da vas iziritira, treba se podsetiti njegovih odličnih filmova kako bi se nanovo razumelo zašto je on veliki reditelj.
THE HIT je film koji odjekuje dan-danas. Zar se SEXY BEAST Jonathan Glazera ili LIMEY Stevena Soderbergha ne mogu posmatrati kao produžetak ili eho ove priče u kojoj Terence Stamp igra engleskog gangstera koji je našao utočište u Španiji ali su ga stari prijatelji koje je izdao locirali i poslali par ubica koji čine John Hurt i Tim Roth da ga locira i privede u Pariz gde će ga oni lično ubiti.
THE HIT se ubrzo iz vrlo energičnog minimalističkog krimića pretvara u road movie i dramu o grupi vrlo interesantnih i specifičnih karaktera koji su u konstantnom mentalnom dvoboju i zbunjuju jedni druge. U tom smislu, iako je THE HIT nesporno krimić, ovo je istovremeno i road movie i ozbiljna psihološka drama, dakle reč je o genre bending ostvarenju.
Peter Prince kao scenarista pravi minimum grešaka. Naravno, postoje neki detalji koji su suvišni ili su mogli biti bolje osmišljeni, ali u samoj suštini, reč je o sjajnom scenariju. Frearsova režija je sigurna, kako na nivou rada sa glumcima, tako i kad je reč o kadriranju i dizajnu cele stvari.
Kao i uvek, najbolje niskobudžetne filmove snimaju najbogatije kinematografije, na to smo se maltene već navikli. THE HIT je primer pravog, ubedljivog filmskog minimalizma koji funkcioniše i kao žanr, i kao genrebending, i kao repertoarski krimić i kao film sa umetničkom petenzijom, a da pritom u samoj postavci ostane nepretenciozan već da funkcioniše iz miljea, karaktera i situacija.
U svakom slučaju, ko nije pogledao ovaj film, obavezno to treba da uradi.
* * * 1/2 / * * * *
Kathryn Bigelow: interview
Kathryn Bigelow discusses 'The Hurt Locker', the film that's being called the best fiction film on the Iraq war
In the early 1990s, Kathryn Bigelow was hailed as the first female director to cross the threshold of mainstream Hollywood with films like 'Near Dark' and 'Point Break'. Though her 2000s have so far been fairly quiet with films like 'K-19: The Widowmaker', her new film, 'The Hurt Locker', about the dangerous routines of bomb disposal experts (or 'explosive ordnance disposal operators' – EODs) in Iraq, is arguably also her best.
The film has been released in the US where it received superb reviews. Do you enjoy reading critics of your films?
'Well, certainly these I have! I've read them and memorised them. No, only kidding. It's incredibly gratifying to see that sort of enthusiasm for the film.'
'The Hurt Locker' is set in Baghdad during the Iraq conflict. Are you a fan of films like 'Lions for Lambs', 'In the Valley of Elah' and 'Battle for Haditha' that offer fictional accounts of war?
'To be honest, I've been immersed in this for so long – we started on it in 2005 – that I made a decision not to see how other directors dealt with the conflict. What I wanted to do with "The Hurt Locker" was try and offer a realistic and accurate war movie based on a journalistic source rather than using classified military material.'
When did you first come in contact with the film's writer, Mark Boal?
'I love reportage journalism, and was a big fan of a lot of the writing Mark had done. We met just before his embed with an EOD unit in Baghdad, and when he came back, we started talking about his experiences with characters and, I think it occurred to us simultaneously, that this would be an interesting departure point for a film.'
With the EODs, if feels like these fascinating, unheralded characters have been unearthed.
'These men are like surgeons. When you're invited into EOD, you've proved you have an incredible motor dexterity and engineering acumen. You've got to be able to look at a nest of wires and make a call in seconds. If you're out there for too long, the enemy will shoot you. Unlike a surgeon, though, if they make a mistake, the patient dies – if you make a mistake, you die.'
The film strikes a good balance between action and character.
'On one hand, I feel that EODs arguably have the most dangerous job in the world. Yet in the US, it's an all-volunteer military, so you're then offered a very interesting psychological angle to deal with. What does it take to walk towards something that I imagine you and I would be running from?'
Jeremy Renner's gung-ho Sergeant James is the film's key character. When you cast the movie, what qualities were you looking for ?
'First and foremost I was looking for a brilliant actor, as most filmmakers do, I hope! I'd seen him in the film "Dahmer", and even though his character is different from that film, the truth and honesty in the performance were there. I sent him the script, he was in London at the time shooting "28 Weeks Later... ", we spent a few hours on the phone and then I knew I was speaking to Sgt James. I cast him and we hadn't even met.'
Was Sgt James based on a real person?
'It's all at the end of the day a work of fiction, but I know that Mark was inspired by people he spent time with that have aspects of Renner's character. You get the bravado and swagger, but also the tenderness.'
You choose to keep an emotional distance from the Iraqi locals. Why?
'This is a film told from the specific point of view of the US solders. Mark was there with the troops and the representation of the Iraqi insurgents is merely one man's honest description of the situation. I'm sure it's different now, but at the time when he went out, one of the big frustrations was the impossibility of communication. There were no language skills and not enough interpreters for everybody to use.
'Certainly this is conjecture on my part, but this would have added to a real sense of isolation, confusion and, let's be honest, a large element of threat. For lack of a better way to describe it, I feel this conflict has been very abstract, in that we think of war as having a front and rear, as maybe being fought in a field or in a jungle, but never in a densely populated urban setting. It's the idea that there is no safe zone. Everywhere is volatile all the time.'
'The Hurt Locker' is released on August 28.
Author: Interview: David Jenkins
Reprizirao sam FIREPOWER Michaela Winnera, jedan od svakako najdražih akcionih trilera mog detinjstva.
I dan-danas, FIREPOWER stoji kao jedan od najboljih Winnerovih filmova. Scenario je vrlo dobar, efikasan, pun obrta i zanimljivih karaktera, drži visok tempo i omogućuje da film dluje pametniji nego što jeste. Tome svakako doprinosi i James Coburn koji je snimio masu žanrovskih filmova tokom sedamdesetih, ali je uvek bio akcioni heroj koji igra iz kontre, sa jednim smanjenim tonusom i blagim cinizmom. Coburn je često igrao negativce tako da su samim tim njegovi pozitivci u polazu, nezavisno od scenarija zapravo antiheroji. Coburnova star persona je, kako rekoh dala filmu dopunsku sofisticiranost. Isto važi i za Sophiu Loren koja je zvezda koju ipak ne poistovećujemo sa akcionim žanrom i to sve daje utisak da je FIREPOWER za klasu iznad tipičnog akcijaša iz 1979. godine.
Ostatak glumačke ekipe je takođe All-Star a zapaženu ulogu imao i O.J. Simpson, čija uloga ima i vrlo interesantnu političku dimenziju. Pošto je glavni zadatak junaka u filmu da privedu bogataša koji beži od američkog suda, akcija podrazumeva dosta infiltracije, a coveri u koje se ubacuje O:J., iako je njegov junak ekspert za elektroniku, su uglavnom coveri đubretara, posluge, šofera i sl.
Winner je maksimalno iskoristio lokacije na kojima se film dešava. Do te mere je u tome uspešan da deo kritika aludira da je film i sniman zato da bi prikazivao lepe ljude na lepim lokacjama, što samo delimično ima smisla, jer Winner te lepe ljude i lokacije zaista odlično koristi u svojoj žanrovskoj priči.
Akcija je dobro osmišljena i vrlo efektno režirana. Unutar akcionih scena, Winner takođe ima dramaturgiju, u borbi ima dosta nadigravanja tako da čak i kada krenu totalni haos i destrukcija u finalu, film ne postaje nižeazredan.
FIREPOWER, iako vrlo ambiciozan, ipak nije studio film, reč je o bogatoj nezavisnoj produkciji. I optud je u njemu prisutna tako specifična internacionalna mešavina zvezda kakva se obično ne bi videla u studio-filmu ovog profila. Istiskivanje nezavisnih i evropskih producenata je dovela do toga da se američki akcioni triler kasnije uniformisao i ovakvih projekata je bilo sve manje. Čak i kad su euro producenti pravili pokušaje žanrovskog filma sa ovakvim zvezdama, filmovi nisu imali reditelja Winnerovog kalibra. U tom smislu, FIREPOWER je primer jedne vrste filma koja je danas izumrla.
* * * 1/2 / * * * *
Apsolutno jedan od najboljih akcionih filmova u mojoj evidenciji. Mogo bi ga narezati jer ne umem da lociram kopiju.
Cripple i mrkoye su stigli do Italije. Danas sledi zavrsni proboj do finalne destinacije.
Pazite se ustaša.
Protivno svim ocekivanja, uspeli smo.
Misija je uspela. Ne da sam upoznao Kounena, nego smo hangovali vrlo dugo i vodili konstruktivan razgovor o raznim temama. Sada mogu i da umrem. Sto je verovatno najrealnija opcija. I najbolja za sve.
Ne preteruj, prvo treba da mi narežeš Fajerpauer, a ja tebi nekolicinu novih Saša Grej.
Venice
South of the Border
(Docu)
By JAY WEISSBERG
A Pentagrama Films, New Element production, in association with Good Apple. Produced by Fernando Sulichin, Jose Ibanez, Rob Wilson. Executive producers, Chris Hanley, Juan Riva, Serge Lobo.
Directed by Oliver Stone. Written by Tariq Ali, Stone.
With: Tariq Ali, Hugo Chavez, Bart Jones, Gregory Wilpert, Eduardo Porter, Scott Wilson, Evo Morales, Cristina Kirchner, Nestor Kirchner, Fernando Lugo, Lula da Silva, Raul Castro, Rafael Correa.
Narrator: Oliver Stone.
Venezuelan President Hugo Chavez is the jocular knight of grassroots democracy in Oliver Stone's paean to Latin American leftism, "South of the Border." A predictable compendium of Fox News clips on one side and peasants glad-handing their leaders on the other, the docu offers little genuine information and no investigative research, adopting a style even more polemical than Stone's earlier docus on Fidel Castro and Yasser Arafat. Helmer's name guarantees cable play and Euro exposure, and the mix of interviewed pundits, flashy news excerpts and Stone's relaxed chats with heads of state will certainly work best on the smallscreen.
Stone's thrust -- that Intl. Monetary Fund policy, backed by the Bush administration, was designed to keep Latin America subservient to their big, bad neighbor up north -- is largely inarguable. Venezuela's economic disparities, thanks to its enormous oil reserves, are among the more obvious examples of self-interested U.S. policy, dictated by the need to control access to cheap petroleum. Yet Stone doesn't explain how that's worked for the last 100 years.
To an even greater degree, Stone demonizes the "private media" whose name he cannot mention without a sneer. Helmer presents a full panoply of predictably ridiculous Fox News and CNN clips, all speaking of Chavez as a bogeyman in contrast to the nice, fleshy leader Stone pals with on the presidential jet. In Stone's world, shades of gray don't exist, and Chavez must either be the dictator of Condoleezza Rice's warnings or an angel of democracy.
Some facts, such as Chavez's referendums to hold on to power beyond constitutional limits, are ignored, though even Chavez's ally, former Argentine president Nestor Kirchner, warns that it's problematic for one man to represent the revolution. So enamored is Stone with his subject, who has metaphorically dressed himself in the guise of South American liberator Simon Bolivar, that the director travels to neighboring countries to speak to their leaders, all with the idea of countering U.S. propaganda. There's something embarrassing about the way he coddles up to these figures, asking Chavez what time he went to sleep, or kicking a soccer ball around with Bolivian President Evo Morales.
"South of the Border" at first seems like a natural pairing with Michael Moore's "Capitalism: A Love Story," and the two were presented on consecutive days at the Venice Film Festival. But the two helmers are miles apart: Where Moore worships a sentimentalized Average Joe, Stone kneels before King Power. Fascinated with left-wing strong men, Stone rarely has time for the Everyman, unless they're happy folk making music and cheering on their leaders.
While the poor are frequently mentioned, Stone doesn't take a camera into the slums to interview them or speak to aid agencies working with the indigent. It's the men in power (and women, such as Argentine President Cristina Kirchner) who entice Stone, as already seen in his docus on Castro.
Some credit must go to Tariq Ali, a generally more reasoned commentator who acts here as both co-scripter and talking head. Music fosters a triumphalist image of Chavez, complete with noble drum rolls to accompany the march of his personality revolution.
Second Unit DirectorCamera (color), Albert Maysles, Carlos Marcovich, Lucas Fuica; editors, Alexis Chavez, Elisa Bonora; music, Adam Peters; sound, Juan Carlos Prieto; line producer, Steven Pines; associate producers, Tara Tremaine, Suzie Gilbert, Victor Ibanez, Jean Pierre Marois. Reviewed at Venice Film Festival (noncompeting), Sept. 6, 2009. Running time: 78 MIN. English, Spanish, Portuguese dialogue.
Evo prvog izvestaja sa festivala Circuito Off
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-1.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-1.html)
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-2_11.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-2_11.html)
Crip i mrkoye su se vratili sa svog neverovatnog putovanja. We are back in black.
Pogledao sam UOMINI SI NASCE POLIZIOTTI SI MUORE Ruggera Deodata. Ovo ja nazivam pravom italo preradom američkog izvornika. Ovaj film iz 1976. godine vrlo brzo reaguje na američke trendove, kopira ih do izvesne granice i onda ih transformiše u skladu sa onim što Italija može da ponudi.
U Italiji su u vreme izlska ovog filma već nastajali policijski filmovi u kojima su građani ili nekorumpirani policajci uzimali zakon u svoje ruke, i to je bila jedna od refleksija nepoverenja građana u sistem, slično onome što se dešavalo i u Americi sa naslovima kao što su DIRTY HARRY, WALKING TALL ili SERPICO. Međutim, kako su u Americi ovi mačo filmovi počeli polako da klizaju u parodiju i intenzivan homoerotizam sa uvođenjem koncepta dueta detektiva, što je najočitije u filmovima BUSTING i FREEBIE AND THE BEAN, taj uticaj je dospeo i do Italije. U tom smislu, iako je DIRTY HARRY na neki način granddaddy ovakvih filmova, mislim da on nije parava refrenca za bazični uticaj. UOMINI SI NASCE POLIZIOTTI SI MUORE se pre svega nadovezuje na FREEBIE AND THE BEAN.
Čitao sam negde da je Fernando Di Leo, jedan od scenarista ovog filma, i jedan od najvažnijih velikana italijanskog policijskog filma, prvobitno čak i nameravao da glavni junaci, policajci pripadnici tajnog odreda budu gej, ali da je ta ideja odbačena kao preekstremna iako je u mnogim segmentima filma ostala prisutna. To je apsolutno uticaj BUSTINGa i FREEBIE AND THE BEAN čiji je homoerotski naboj toliko snažan da čak u pojedinim deonicama postaju homofobni.
Ovde junaci imaju vrlo istaknutu libidinalnu ekonomiju. Njihovi napadi na žene su groteskno prenaglašeni i gotovo uvek podrazumevaju da oni nastupaju u paru, žive sami u stanu i voze se zajdno na motoru, pripijeni jedan uz drugoga. Čak i da sami junaci u trenutku kada se film dešava nisu svesni da su gej, pitanje je trenutka kada će im se "mačevi ukrstiti". Tome svakako doprinosi i njihov istovremeno nežan i mačo izgled koji je prenaglašen do granice potpune homoseksualnosti. Siguran sam da, ako tome dodamo i navodnu Di Leovu izvornu nameru, ništa od ovoga nije slučajno.
Isto tako kao u FREEBIEu, osnovni sukob sa negativcem, kao i sam negativac zapravo i nije previše bitan. Negativac sam po sebi nije loš, čak je u pojedinim aspektima i zanimljiviji od proseka, ali on deluje nešto slabije jer naprosto sam po sebi nije važan za priču, što je protivno DIRTY HARRY tradiciji pošto je u njoj negativac ne samo važan za priču nego je i dorastao glavnom junaku.
U UOMINI SI NASCE POLIZIOTTI SI MUORE, negativac je tu samo zato da bi borba ove dvojice junaka protiv zločina imala neku vrstu zaokruženije forme, no ni postojanje centralnog negativca ne pomaže u borbi protiv suštinske epizodičnosti ovog filma.
Međutim, epizodičnost ovog filma nije ni najmanji problem, pošto su epizode pre svega izuzetno zanimljive i inventivne a Deodato nudi svež rediteljski pogled na stvari pošto akciju čini brutalnijom i inventivnije postavljenom od tipičnih akcionih reditelja kao što su u tom trenutku bili Enzo Castellari i sl. Naravno, niko ne spori da je Enzo znao znanje, ali Deodato je prišao akciji na drugi način, sa izvesnim čak i horor elementima, dosta radnog procesa, buildupa, postavljanja situacija, dramaturgijom ubistva svakog pojedinačnog negativca ili slučajnog prolaznika, sa dosta dokumentarističkim pristupom snimanju stuntova, i to je dalo filmu naročitu svežinu.
Ne čudi što je Deodato radio horor, jer kako sam već milion puta napomenuo, okosnicu modernog akcionog filma kakvim ga poznajemo, čine upravo filmovi reditelja koji su radili horore pre akcijaša. U Deodatovom konkretnom slučaju, on nije pre ovog filma snimio svoje ključne naslove u žanru horora, ali svakako se potom u hororu najbolje iskazao, i koreni toga se mogu videti i u vrhunskoj filmskoj pismenosti i svežini njegovog pristupa policijskoj akciji ovde.
Film je snimljen sa malim budžetom ali ni u čemu ne oskudeva jer je maestralno snimljen. Gledao sam neku kopiju u kojoj svetlo nije baš matchovano iz kadra u kadar ali kapiram da je to popravljeno na nekim novijim DVDovima. Ako nije, sigurno će biti popravljeno na nekim drugim izdanjima.
U svakom slučaju UOMINI SI NASCE POLIZIOTTI SI MUORE je baš delight kako za ljubitelje Euro Crime filmova tako i za ljubitelje 70s krimića generalno jer ovo je film nastao u periodu kada Holivud još uvek nije imao apsolutni monopol.
* * * / * * * *
Pogledao sam BLOOD AND BONE Bena Ramseya. Posle jako dugo vremena pojavio se jedan bending DTV film koji odstupa od suštinskih klišea ove podvrste i zato se izdvaja kao jedan od najboljih izdanaka ove produkcije. Ben Ramsey po vokaciji nije reditelj. Njegov prethodni film LOVE AND A BULLET je imao DTV sudbinu ali je po svom pristupu više bio indie, i bio je odličan jer je prišao formi hitman filma iz jedne sveže vizure čime je nadoknadio Ramseyev relativno rudimentaran pristup vizuelnosti. I BLOOD AND BONE je negde na granici između indie i DTV filma, ako gledamo iz današnje vizure i podele, premda suštinski, da su sada sedamdesete ili osamdesete bio bi to naprosto B-film.
Ono po čemu se BLOOD AND BONE izdvaja je prvo podela. Michael Jai White je imao jedan shot at glory kao theatrical glumac. Nije uspeo da ga iskoristi, međutim, nikada nije utonuo ni u DTV konfekciju. U izvesnom smislu, reklo bi se da nije imao ni sreće, njegove scene koje znamo iz KILL BILL trejlera nisu ušle u taj film, i možda je baš Tarantino bio onaj ko ga je mogao vratiti u bioskop. Ove jeseni, ipak Michael Jai White bi trebalo da se vrati u bioskope sa indie blaxploitation omažom BLACK DYNAMITE koji je posle Sundancea dobio major distribuciju.
Ono što Michael Jai White ima, a Seagal i Van Damme su izgubili (Snipes se još manje-više drži) jeste ulični kredibilitet. Kao što se nekada govorilo o Seagalovim doživljajima i poznavanju borilačkih veština, tako se danas govori o Whiteu. Za razliku od njih dvojice, White je relevantan na ulicama, na forumima se polemiiše da li više radi full contact ili druge vrste karatea. Same scene borbe u BLOOD AND BONE koreografisao je J.J. Perry sa kojim je White već radio u Isaac Florentineovom filmu UNDISPUTED 2. Kao što je poznato UNDISPUTED 2 se smatra možda najboljim DTV nastavkom u istoriji, a mnogima je Florentineov film čak i bolji od Hillovog, što mislim da je ipak preterana tvrdnja. U svakom slučaju, u BLOOD AND BONE, Perry poseže za žicom, ali je uveliko smanjio doživljaj u odnosu na UNDISPUTED 2 ili druge radove sa Florentineom, i borbe su dosta realističnije.
Međutim, BLOOD AND BONE nije film koji se iscrpljuje previše u borbama. U suštini film donosi samo dve duže borbe, u svim ostalim White dominira i pobeđuje protivnike vrlo lako, a te dve koje su duže su onako čist MMA na silu, krv i cimanje i vrlo su efektne.
Sam setting je vrlo 80s. Film je snimljen sa malim budžetom i blago su stilizovani settinzi. Dakle, to je spoj glamura, hip-hop undergrounda. Na borbama se pojavljuje gomila gangbangera, choloa, tu je uvek i DJ sa gramofonima da prati situaciju, sve ima neku hillovsku 80s atmosferu iz njegovih stilizovanijih naslova. Film na koji BLOOD AND BONE možda i najviše podseća jeste Brian Helgelandov/Paul Abascalov PAYBACK po svojoj scenografiji i dizajnu.
White je naravno totalni badass. Uz Stathama, on je jedan od retkih savremenih akcionih heroja koji ima neverovatno fizičku pojavu i kada takva gromada nekoga šutne, gledaocu nije svejedno, a takav ugođaj odavno nismo videli. White je, kao što znamo poznat i kao solidan glumac tako da vrlo efektno isporučuje svoju man of few words personu.
Film donosi i neobično razvijen lik negativca koga odlično igra Eamonn Walker koji je već dobijao priliku u biopskopskim filmovima. Iako, ovo nije film u kome se Whiteov i Walkerov lik suštinski direktno sučeljavaju sve do trenutka kada zaplet u drugoj polovini ne pođe tim putem, njihove priče prikazane su paralelno u jednom mannovskom maniru. Odavno na filmu, ne samo DTV nego i inače, nije viđen ovako razvijen lik negativca. Pored toga, uz sve očekivane klišee koji mogu postojati u liku negativca, scenarista Michael Andrews i Ben Ramsey dodaju neke vrlo zanimljive detalje. Jedan od njih je da Walkerov lik želi da se probije u svet high rolling belih mahera i tu se pojavljuj element rasne tenzije koji aposlutno dokazuje da je BLOOD AND BONE u svojoj suštini punokrvni blaxploitation.
Tokom špice, sa negativcem se desi sjajan detalj koji neću spoilovati, ali potpuno je transgresivan.
Ko je na osnovu second billinga očekivao Julian Sandsa u ovom filmu, neće ga se nagledati. Čini se da kinky Englez nije imao više od tri snimajuća dana, tako da Walker zalužuje second billing a Sandsa bi pre trebalo potpisati kao "and Julian Sands".
Ulični kredibilitet Whitea i ekipe potvrđuje i gostovanje mnogih stvarnih MMA zvezda među kojima je i Gina Carano koja će igrati glavnu ulogu u sledećem filmu Stevena Soderbergha.
Ben Ramsey kako rekoh nije redtelj visoke vizuelne kulture i film je prilično nedosledan u svom vizuelnom stilu. Akcione scene su rađene sa dosta kamere iz ruke ali ne shaky cam tipa nego više sa ulaženjem u akciju dok su dramske scene ponekad i previše oslonjene na kadar-sekvnce i generalno duge kadrove. U smislu inscenacije, dakle, ima daleko veštijih DTV reditelja od Ramseya. Međutim, ono što je suštinska prednost ovog filma na planu režije jeste Ramseyev pristup priči. Iako on nije najveštiji DTV reditelj, ovoj priči prilazi potpuno ozbiljno i ne snima "DTV film", ne snima neki konvencionalan proizvod već zaista priča priču. U STV filmovima, a često i u nekim major filmovima, oseća se kako se reditelji previše drže formule, ne samo na nivou sadržaja nego i u režiji. Ramsey zaista "priča priču" i ovaj film, možda baš zbog Ramseyevog neiskustva, iako je u suštini reč o prilično generic postavci, deluje potpuno kao pokušaj pričanja originalne priče. Ramsey režira film kao da niko ranije nije snimio neku borilačku priču, i ta energija je zaista neodoljiva.
Mnogi vrlo vešti reditelji su zarobljeni u DTV svetu i njihov duh biva slomljen upravo tim formulama. Ramsey je osveženje jer on uprkos tome što radi DTV film pokušava da se izrazi i ispriča nešto što je sjajno i vraća nas na liniju starih B-filmova.
Zahvaljujući toj arhaičnosti, BLOOD AND BONE prevazilazi svoje nedostatke i u DTV milje donosi ono što smo svi priželjkivali a to su reditelji koji zaista žele da se iskažu i ispričaju nešto u toj formi. Drago mi je da je to prepoznato.
* * * / * * * *
Farewell
L'affaire farewell (France)
By TODD MCCARTHY
A Nord-Ouest Films, Le Bureau, Pathe, France 2 Cinema, Blackfeet Pictures, Une Hirondelle Prods. co-production. (International sales: Pathe Intl., Paris/London.) Produced by Christophe Rossignon, Bertrand Faivre, Philip Boeffard. Directed by Christian Carion. Screenplay, Eric Raynaud, based on the book "Bonjour Farewell" by Serguei Kostine; adaptation and dialogue, Carion.
Grigoriev - Emir Kusturica
Pierre - Guillaume Canet
Jessica - Alexandra Maria Lara
Natasha - Ingeborga Dapkunaite
Choukov ... - Oleksii Gorbunov
Alina - Dina Korzun
Mitterrand - Philippe Magnan
Reagan - Fred Ward
Hutton - David Soul
Feeney - Willem Dafoe
Igor - Evgenie Kharlanov
Anatoly - Valentin Varetsky
An extraordinary but little-known episode in international espionage, one that greatly greased the rails for the Soviet Union's downfall, is fluently recounted in "Farewell." If this were an amped-up American production, it would, given its subject matter, be one of the most heavily promoted films of the year. But it is largely a Russian-French story and properly a European film in which the two leads are played, in an inspired casting coup, by two well-known directors, Emir Kusturica and Guillaume Canet. Intelligent handling should make Christian Carion's compelling picture a solid international success at least throughout the Western world.
It's puzzling that the story is not better known of how the Soviets' extensive network of spies in the United States, some in place for decades, became almost entirely compromised in the early '80s. But it is to the advantage of "Farewell" (the French code name of the KGB source) that it has remained unfamiliar and therefore all the more astonishing as it plays out in the clear, methodical script by Eric Raynaud, working from a book by Serguei Kostine.
It all came down to one man, in real life Vladimir Vetrov, here called Grigoriev, a KGB colonel who, in middle age, still admires the original communist ideals but realizes that dream has become irreversibly corrupted under Brezhnev and Andropov. Well aware that he'll likely never live to see the change, he acts so the world might be different for his teenage son and subsequent generations.
To avoid detection, Grigoriev (the rangy, big-headed Kusturica) knows he must avoid contact with any foreign agents on the KGB's map and indeed completely flusters French engineer Pierre (the more diminutive Canet), who works for Thomson in Moscow, when he passes him an initial batch of documents. The flummoxed Frenchman has little desire for involvement in the cloak-and-dagger world, and his resistance grows when he imagines his family might be endangered. Nonetheless, he passes his information on to his boss, who is well connected at the Elysee Palace.
The early, Moscow-set scenes possess a distinctive fascination for the settings alone (ironically, but for a few background shots, these were all shot in Finland and the Ukraine), as well as for the tension and humor stemming from the men's interactions. With his life at risk, Grigoriev is the calmer of the two, keen to discuss French poetry and music and uninterested in any compensation save liquor, chocolates and Western music for his Queen fanatic son Igor (Evgenie Kharlanov). Pierre, by contrast, is uptight, agitated and henpecked by his whiny, incredibly annoying wife Jessica (Alexandra Maria Lara).
Still, the contents of Grigoriev's packages are dynamite and quickly accepted as authentic in the West; an early delivery includes such tidbits from KGB files as the complete engineering plans for the U.S. Space Shuttle. At a G7 summit when both are quite new to office, French President Mitterrand (Philippe Magnan) overcomes the initial distrust of Ronald Reagan (Fred Ward) by passing the information along, thereby starting in motion revelations that enabled Reagan to gain the strong upper hand over the U.S.S.R. of Gorbachev.
Like any good thriller, this is the story of deceptions within deceptions, of characters who, no matter the extreme precautions they take, gradually feel themselves painted into a corner. Grigoriev loves his wife, Natasha (Ingeborga Dapkunaite), and particularly his son, but can disclose nothing to them. He even possibly endangers his position by entering into an ambiguous affair with a woman at the KGB, just as he's due to get his hands on the so-called "X-list," which names all Soviet agents worldwide.
It's juicy, fascinating stuff, well orchestrated by Carion ("Merry Christmas") and finely thesped -- especially by Kusturica, who has acted on occasion (Patrice Leconte's "The Widow of Saint-Pierre," Neil Jordan's "The Good Thief"), moves through the plot's maze like a big, agile bear and speaks Russian with a certain accent that in no way detracts from his credibility. Carion keeps things simmering on medium-high heat throughout, and the tension arguably could have been ratcheted up further in the final stretch, which is marred by contrived and conventional suspense-film ploys.
Although Ward proves a pretty good physical match for Reagan, the voice doesn't catch the real man's clarity and authority, and Reagan admirers will be annoyed that he's been made into a borderline boob -- not a figure of ridicule, exactly, but lacking the appropriate stature and poise. At one point he's even shown watching "The Man Who Shot Liberty Valance" (the crucial gunning down of Lee Marvin) and commenting to an aide as to how he was once meant to work with John Ford.
Production values are aces and accurate down to the smallest details of Russian life at the time.
Camera (color), Walther Vanden Ende; editor, Andrea Sedlackova; music, Clint Mansell; production designer, Stephane Riga; set decorator, Jean-Michel Simonet; costume designer, Corinne Jorry; sound (Dolby Digital/DTS), Pierre Mertens; sound designer, Thomas Desjonqueres; line producer, Eve Machuel; associate producers, Romain Le Grand, Leonard Glowinski; assistant director, Thierry Verrier; casting, Susie Figgis, Gigi Akoka (France). Reviewed at Telluride Film Festival, Sept. 5, 2009. (Also in Toronto Film Festival -- Special Presentations.) Running time: 110 MIN.
(Russian, French, English dialogue)
Bogami ste me ti i Džindžer sad napal'li na Blood and Bone. Slutim da ću ga gledati.
---ja sam juče, nakon poduuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuže potrage, upecao i skinuo LOVE AND A BULLET, Ramseyjevo viđenje nastavka priče THE BIG HIT, te uskoro obnavljam i to gradivo...
LOVE AND A BULLET je mnogo drugačiji od THE BIG HIT jer Ramsey nije majstor bioskopske akcije kao Kirk Wong, ali ono što su off the wall scenaristička rešenja iz BIG HITa imaš in abundance u LOVE AND A BULLET.
Posle duže potrage, konačno sam pogledao film OPERACION OGRO Gilla Pontecorva. Ovaj film je izuzetno zanimao ne samo zato što ga je radio jedan od rodonačelnika savremenog političkog filma, preteča Coste Gavrasa i sličnih reditelja, već i zato što govori o vrlo zanimljivom slučaju atentata na Carrera Blanca koji je bio predviđen za Francovog naslednika i sa njegovom smrću je praktično okončana vladavina frankizma jer frakcije nisu više mogle da se dogovore.
Pontecorvo u ovom filmu pokušava da prikaže kako nije samo ETA imala simpatije za ideju ubistva Carrera Blanca, što je u prinicpu tačno jer je Carrerovu smrt prigrlila i opozicija koja je zbog fašizma pobegla iz zemlje. On u nekoliko scena koje su dosta neubedljive pokazuje kako su se maltene spontano u Madridu povezali ETA i sindikalisti i to na čisto privatnom nivou što ne deluje previše verovatno, ako imamo na umu da je ETA bila u deep coveru. Isto tako, Pontecorvo prikazuje da je ETA imala antifašističku agendu, iako ne treba smetnuti s uma ni teoriju da je zapravo Blancovo ubistvo isto tako moglo biti iskorišćeno kao neka vrsta provokacije koja bi dodatno radikalizovala Baskijce.
OPERACION OGRO je od svih Pontecorvovih filmova možda i najviše u tradiciji političkog filma, sa vrlo jasnom aproprijacijom filmske mehanike kako bi se ispričala priča i camusovsko-sartreovskim dijalozima. Unutar te priče, osnovne dileme i jesu delimično vezane za to koju agendu treba da ima ETA, pošto određeni njeni nacionalistički nastrojeni članovi smatraju da bi ukidanje fašizma, izvodljivo kroz Blancovo ubistvo svakako olakšalo stvari u Baskiji ali da ne bi dovelo do nacionalnog oslobođenja te da bi i posle njegove smrti bila nužna oružana borba, dočim mejnstrim struja smatra da posle ukidanja fašizma, ETA može da izađe u javnost i da se bori za svoja prava kroz javnost. Na kraju, lik nacionaliste biva prikazan kao romantična figura, a mejnstrim linija kao mudra ali pragmatična, nacionalista gine a ovi koji su izašli u javnost ostaju upitani ko je bio u pravu.
Sam Pontecorvo ne daje taj odgovor, i reklo bi se da je njemu borba protiv fašizma veći prioritet od baskijske nacionalne borbe, iako film u pojedinim deonicama svakako fetišizuje njihova snažna nacionalna osećanja.
Sam rediteljski postupak je vrlo hladan i klinički, do detalja je prikazan radni proces njihovih priprema, prvo za otmicu, zatim za ubistvo Carrera Blanca. Ono gde se najpre vide konceptualna ograničenja političkog filma jesu dijalozi koji su vrlo deklarativni u pojedinim situacijama i Pontecorvo se zajedno sa glumcima nije do kraja izborio sa tim problemom iako je među scenaristima filma bio i čuveni italijanski pisac Ugo Pirro (između ostalog radio i u jugoslovenskoj kinematografiji). Isto tako, gluma povremeno odudara od Pontecorvovog hladnog pristupa i postaje sentimentalna. Sporan je i kraj koji je Pontecorvo morao da mnjea pošto je film izašao u vreme otmice Alda Mora. U dramaturškom smislu postoje izvesne sumnjive stvari i čini se da je to iznuđeno u post-produkciji.
Iako OPERACION OGRO nije onoliko virilan kao Pontecorvov BATTLE OF ALGIERS, reč je o vrlo interesantnom filmu koji sasvim solidno funkcioniše uprkos svojim formalnim ograničenjima i političkom opterećenju. Ipak, nisam siguran da bi mogao biti zanimljiv ikome koga ne zanimaju ovaj žanr i tema. Isto tako, treba imati na umu da su izvesne odmazde prema učesnicima atentata počinjene 1978. godine a da je film izašao 1979. godine te da ih nije mogao uzeti u obzir.
* * 1/2 / * * * *
Ondine
(Ireland-U.S.)
By TODD MCCARTHY
A Wayfare Entertainment presentation in association with Bord Scannan na hEireann/Film Board of an Octagon Films/Wayfare Entertainment/Little Wave production. (International sales: Paramount Vantage, Hollywood.) Produced by Neil Jordan, James Flynn, Ben Browning. Executive producers, Michael Maher, Peter Rawlinson, Ned Dowd. Directed, written by Neil Jordan.
Syracuse - Colin Farrell
Ondine - Alicja Bachleda
Annie - Alison Barry
Alex - Tony Curran
Vladic - Emil Hostina
Maura - Dervla Kirwan
Priest - Stephen Rea
A fairy tale mashed up against the jagged unpleasantries of the modern world, "Ondine" is a film of unusual narrative currents and pungent tonal effects. Literary to its marrow both in its Irish-lilted language and the storytelling tradition upon which it draws, this modestly scaled home-base outing from Neil Jordan is a decidedly specialized affair that will appeal only to certain tastes, but there's plenty to appreciate if you let it seep in. In a market that demands must-see elements especially from indie-style features, the film can't expect more than fair returns.
Making one of his periodic returns to shoot in Ireland, this time to the fishing village of Castletownbere on the rugged Beara peninsula in the Southwest, Jordan here examines ideas related to luck, destiny, the distinction between physical and moral rehabilitation, the advantages of being willing to believe in good fortune, the value of storytelling, and the light and dark sides of fairy tales and life. Some of it is fanciful and some harsh, resulting in a deliberate collision of moods that defines the picture's personality.
"Anything strange or wonderful?" the scrappy fisherman named Syracuse (Colin Farrell) inquires of his 10-year-old daughter upon greeting her, and the two adjectives more or less describe everything that happens in this yarn, beginning with the opening, in which Syracuse raises his fishing net from the bay to find within it a young woman who, unaccountably, is alive. Although fearful she could be an asylum seeker, he prefers to imagine otherwise, that she's Ondine, "the girl who came from the water," a sign that his run of rotten luck is at an end and he may now look forward to seven years of good fortune. Encouraging this view is the fact that his catches increase enormously with her arrival.
As the scruffy fellow relates the yarn in the form of a scarcely disguised kids' story to his daughter, that's what she chooses to believe, too. Annie (Alison Barry), who lives with her disgruntled mom and the latter's loutish boyfriend, is confined to a wheelchair part-time due to weekly dialysis treatments, but has the sharpest mind and most articulate tongue in town. For whatever reason, Ondine (Alicja Bachleda) doesn't want to be seen by outsiders, but Annie is the exception, visiting at the little cottage her dad keeps down by the bay and elaborating on his tale, and local legends, with the conviction that Ondine is one of the selkies -- creatures who periodically emerge from the sea, fall in love with a human and grant a wish, only to return to the deep.
It takes a skilled writer to reconcile these wispy notions with the gritty realism that results, in this instance, in bloody violence, but Jordan is deeply versed in both these narrative veins and able to blend them into a single strand. Even if one can't be too surprised by the eventual revelations of who Ondine is and who she's hiding from, the incongruities remain startling, the plot twists "curiouser and curiouser," as father and daughter like to say. Farfetched as it may be, the little fable makes an appealing case for the idea that, once you look at something a certain way, it will be easier to justify what happens as a consequence of having understood and believed things that way in the first place.
A lone wolf who's been on the wagon for more than two years but can't live down his reputation as the village clown, Syracuse is kind and patient with his beauteous guest, who has a trace of an accent and whose perceived otherworldliness initially enforces a certain distance vis-a-vis her savior. When the inevitable passionate intimacy occurs, it coincides with the arrival in town of a dark stranger and difficulties for all concerned.
The unusual story conception is bolstered by the picture's strong physicality, which derives from cinematographer Christopher Doyle's moody, muscular rendering of coastal County Cork's alternately rocky and verdant landscapes. Bleak one moment, the setting looks like a cousin of Brigadoon the next, with weather that never wants to make up its mind. A notably unusual score by Kjartan Sveinsson at times achieves haunting effects.
Farrell is first-rate as a man with a dicey past who decides the wind has shifted in his favor, even if only for a while. Alert and good at quicksilver mood changes, the actor trades on his personal reputation by investing Syracuse with a healthy, self-deprecating attitude toward his errant past, especially in exchanges with the local priest (Stephen Rea) who knows him all too well. He's also splendid with young Barry, graciously allowing the newcomer to steal every scene she's in; captivating and terribly funny in her matter-of-fact display of Annie's bluntness, intelligence, nonchalant bravery and assertive certainty as to how things are, she gives one of the great kid performances of recent times.
The role of Ondine is tricky in that the character must remain mysterious and undefined for a long stretch, and then not become too ordinary once all is revealed. A Polish thesp who surfaced in the 2007 film "Trade," Bachleda is strong-featured and looks powerful enough to be a creature at home on land or at sea. She is also effective at letting her true and emotional self out at the crucial juncture.
Some of the thicker Irish accents will pose a problem for auds in the U.S. and elsewhere.
More than one option
* (Co) Bord Scannan na hEireann
* (Co) Irish Film Board
More than one option
* (Person) Michael Maher
Actor
* (Person) Michael Maher
More than one option
* (Person) James Flynn
Executive Producer, Producer, Associate Producer
* (Person) James Cary Flynn
* (Person) James P Flynn
* (Person) James Flynn
Finance Manager
* (Person) James Flynn
Assistant Editor, Associate Editor, Editor
* (Person) James Flynn
Actor
More than one option
* (Person) Colin Farrell
Actor
* (Person) Colin Farrell
Actor
More than one option
* (Person) Christopher Doyle
Actor
* (Person) Christopher Doyle
Director, Cinematographer, Director of Photography
* (Person) Christopher Doyle
Actor
* (Person) Christopher Doyle
Director, Stunt Double, Stunt Player
Camera (color), Christopher Doyle; editor, Tony Lawson; music, Kjartan Sveinsson; music supervisor, Becky Bentham, Abbie Lister; production designer, Anna Rackard; art director, Mark Lowry, Martin Goulding; set decorator, Judy Farr; costume designer, Eimer Ni Mhaoldomhnaigh; sound (Dolby Digital), Brendan Deasy; supervising sound editor, Sarah Gaines; re-recording mixer, Tom Johnson; stunt coordinator, Mark Mottram; line producer, Karen Richards; assistant director, Jamie Christopher; additional camera, Roger Pratt; second unit camera, Nick Lawson; casting, Susie Figgis, Frank Moiselle, Nuala Moiselle. Reviewed at Toronto Film Festival (Special Presentations), Sept. 14, 2009. RUNNING TIME: 110 MIN.
Pogledao sam FREQUENTLY ASKED QUESTIONS ABOUT TIME TRAVEL Garetha Carrivicka. Najave za ovaj film su bile ambiciozne, opet je to trebalo da bude za SF ono što je SHAUN bio za zombi film. U ovom konkretnom slučaju SHAUNizacija je trebalo da udari na DR WHOa. Međutim, ni u filmskom, ni u zanatskom, ni u idejnom, pa čak ni u budžetskom smislu ovaj film nije na nivou SHAUNa. Naime, tačno je da su Pegg i Wright došli sa tive da rade film, i da su neke televizijske koncepcije preneli na veliki ekran, ali to su uradili na način koji je u pojedinim deonicama posramio i vrlo ambiciozne filmove i za SHAUN zaista nema dileme da je reč o bioskopu. Carrivickov film pak je mnogo bliži televiziji u tehničkom smislu, a i na nivou scenarija, i to ne baš vrhunskoj savremenoj televiziji.
Film odaje background ekipe i na rediteljskom nivou je razmeđi između sitcoma i skit showa. Doduše, film nikada nije dosadan, i sporadično su situacije zanimljive, ali tu prave kinematografije i bioskopskog ugođaja zaista nema. Mislim da bi mnogo pravednije bilo da je ovo ostvarenje tretirano kao TV film čak možda kao TV drama ili pilot za seriju.
Ono u čemu je film prilično snažan jeste tipična britanska sposobnost da se izraze u kamernim uslovima. Iako bi naravno za ovu priču bilo sjajno da je realizovana na više lokacija i sa većim budžetom, sasvim je u redu high concept da se sve dešava vezano za pub. Ono što je iznenađujuće slabo a očekivalo bi se od Britanaca jeste postavka karaktera koji su prilično tanki, i čiji geekdom iz koga polazi film nije previše ubedljiv. Mathiesenovi likovi su znatno ispod geek nivoa Wrightovih filmova, što ne iznenađuje ali i nekih slabijih naslova. Njihovo geekovanje je vezano za apsolutno opšta mesta spoljašnjeg doživljaja geekova koji u suštini ne deluje ubedljivo. Ovaj secnario deluje kao nešto što kao da nisu pisali geekovi. Pradoksalno čak, sama priča o time travelu sugeriše solidan nivo geekdoma i neverovatno je kako se nije preneo u likove.
Glumačka podela je uglavnom odlična. Anna Faris igra glavnu žensku ulogu, ali ovo je film o muškarcima, tako da je njena rola suštinski sporedna. Chris O'Dowd, koga znamo iz filma THE BOAT THAT ROCKED i Dean Lennox Kelly koga znamo po ulozi Keva u izvanrednoj britanskoj seriji SHAMELESS. Najslabija tačka te glavne trojke je Marc Wooton. Chris O'Dowd je primus inter pares među njima i ima sasvim solidan star potential, ali ipak nedovoljan da sam prevaziđe scenaristička ograničenja svog lika.
FREQUENTLY ASKED QUESTIONS ABOUT TIME TRAVEL je simpatičan TV film sa kojim se sudbina surovo poigrala i bacila ga u bioskope. U tom smislu ko očekuje domete u skladu sa bombastičnim najavama, neće ih dobiti, no to ipak ne znači da ovde nema izvesnog kvaliteta.
* * 1/2 / * * * *
Posto sam i ja pogledao "Frequently Asked Questions About Time Travel" moj utisak o filmu je manje-vise isti kao i kod Kripla sa par malih razlika. Naime, po meni, film ima sasvim dobar nivo geekovstvine jer u sustini tri lika u filmu i nisu geekovi( jedan nije potpuno(Pete), jedan je kao lik nejasno odredjen(Toby) a treci je geek ali iskljucivo za putovanje kroz vreme(Ray). Najslabiji deo filma ustvari predstavlja gluma Chris O'Dowd-a. Jednostavno receno, on kao glumac ocigledno ima samo jedan nivo glume a to je kao Roy iz "IT crowd-a" i to je to. I u "The Boat That Rocked" i ovde samo ponavlja taj lik ne menjajuci ga ni malo, tako da ja u njemu ne vidim bas neki star potencijal. Dok mu ne isteknu njegovih 15 minuta slave OK.
Inace, kome je do ovako neceg tj Comedy | Romance | Sci-Fi sa temom putovanja kroz vreme preporucio bih daleko superiorniji Spanski(katalonski) tv film "Tempus fugit" http://www.imdb.com/title/tt0390545/ (http://www.imdb.com/title/tt0390545/) e to je tek prava stvar.
Chris O'Dowd očigledno ima jednu personu koju besomučno koristi, slažem se, ali to radi posao, što se mene tiče.
TEMPUS FUGIT nisam gledao ali potražiću.
Pribavio sam taj FAQATT (na srpskom: fakat). Još samo da odgledam :)
Pogledao sam sinoć DIE FAELSCHUNG Volkera Schloenorffa. Dugo sam želeo da vdim ovaj film pošto mi je spoj priče o građanskom ratu i Bejrutu i Volkera kao iskusnog reditelja Novog nemačkog filma sa posebnim akcentom na politički film delovala obećavajuće. Posebno zanimljivo mi je delovala činjenica da je film sniman u Bejrutu i to u vreme ratnih dejstava.
Ono što sam dobio međutim ne liči na ono što sam očekivao, ali to ipak ne znači da film nije vrlo kvalitetan i interesantan. Naime, bejrutske borbe i tenzije između falangista i Palestinaca, Orijenta i Zapada i sl. služe samo kao pozadina za jednu vrlo arty priču o ličnom istraživanju dvoje Zapadnjaka i njihovim emotivnim lutanjima, upitanosti i sl.
Schloendorf međutim ne beži od političke dimenzije libanskih neprijatnosti i one su uvek tu prisutne, ali ipak više u drugom planu, i na neki način gotovo kao podrazumevani faktor, nešto što se automatski uzima u obzir kada se dotiče taj milje.
Ipak, ono što je najinteresantnije jesu same bejrutske lokacije. Film je sniman u Bejrutu ali ponekad mesto koje je stvarno razoreno više liči na scenografiju nego da je pravljen dekor ruševina, što Schloendorffovom postuipku i fotografiji Igora Luthera daje posebnu dimenziju.
Ono što je u političkom smislu zanimljivo to je da na lokaciji u Bejrutu, Schloedorf ne traži puno argumenata za političku borbu koja s vodi na Zapadu već mnogo pre nalazi povode za razmatranje intimnog života Zapadnjaka što je interesantan preokret.
Za razliku od nekih potonjih Volkerovih radova koji su sporadično delovali površno i nedovoljno ubedljivo, ponekad čak i otaljano, DIE FALSCHUNG ga prikazuje u punoj rediteljskoj formi ne samo u umetničkom nego i u tehničko-zanatskom smislu.
* * * / * * * *
Ako ne budete sutra imali pametnija posla, u 19h u tribinskoj sali Doma omladine bice održano prvo u seriji predavanja KINEMATOGRAFIJA U SENCI. Ova serija od trinaest predavanja baviće se istorijom srpskog i jugoslovenskog filma, iskazanom na jedan drugačiji način, iz jedne sveže vizure.
Sutra se bavimo počecima kinematografije na našim prostorima, dakle od kraja 19. veka do kraja Drugog svetskog rata. Gost bi trebalo da bude Dinko Tucaković.
Eto, koga zanima nek svrati.
Pogledah i ja upravo Frequently Asked Question About Time Travel i utisak mi je za nijansu pozitivniji. Poređenja sa Shaun of the Dead imaju smisla u nekom opštem smislu, ovo je sličan film po duhu i za razliku od brojnih što britanskih što američkih filmova iz proteklih godina koje su olako poredili za Shaunom ovaj je makar solidno duhovit. U osnovi ovo jeste odličan TV film (a podseća i na pilot za kakvu seriju) i to se možda najviše oseća na planu režije (mada nisam ni očekivao do te mere kreativnu i preciznu režiju kao kod Wrighta), dok je scenario sasvim dobar, iako stoji da likovi nisu dovoljno razrađeni i da tu najviše trpi pomalo tipski gikovski lik Tobija. O'Dowd zaista glumi gotovo isto kao i u The IT Crowd, ali i lik mu je sličan a pošto inače volim tu seriju meni to nije smetalo. Zapravo, voleo bih da pogledam nastavak sa istim junacima iako imam utisak da je otvoren kraj (sa sve dvema bonus scenama u toku špice) tu samo radi štosa. Ono što mi je malo zasmetalo je što su morali da ubace i konkretnog negativca u priču i to mi je delovalo malko usiljeno, ali srećom pa ne ode previše vremena na to. Propo zamerke o gikovštini i kako je ona plasirana ja nisam imao utisak da ovo nisu pisali gikovi već pre da je pisao neko ko jeste gik, ali sa namerom da se dopadne i negikovima. Kako god, ovo mi je baš fino leglo nakon pretežno smaračke Braće Blum.
Quote from: raindelay on 17-09-2009, 12:58:54Inace, kome je do ovako neceg tj Comedy | Romance | Sci-Fi sa temom putovanja kroz vreme preporucio bih daleko superiorniji Spanski(katalonski) tv film "Tempus fugit" http://www.imdb.com/title/tt0390545/ (http://www.imdb.com/title/tt0390545/) e to je tek prava stvar.
Hvala na preporuci! Upravo sad čitam kratki opis filma koji deluje prilično obećavajuće...
Au, crni dan za pedere, em im otkazali paradu, em izgubili Slovenci...
Quote from: crippled_avenger on 20-09-2009, 00:47:27
Au, crni dan za pedere, em im otkazali paradu, em izgubili Slovenci...
xjump
xrofl
Moj prvi komšija, slabo zalečeni narkoman, i njegov meni nepoznati drugar uglavnom su spominjali neke konjušare i obećavali seks sa isključivo ženskim delom porodica, te ne znam šta da mislim o tome. Nisam imao živaca da gledam celu tekmu, pa sam ispratio samo najuzbudljivije. Kraj i produžetak. Zamenio sam košarku Distriktom 9.
Ja sam na FB stavio status kako smo kao Ranko Žeravica i ja pomogli Dudi da pokaže Zdovcu kako prolaze oni koji izdaju svoju zemlju i napuste reprezentaciju na EP u Rimu 1991. godine. Usled toga, Čalija sa B92 me je obrisao sa spiska prijatelja. Divan detalj. :)
Quote from: crippled_avenger on 20-09-2009, 12:34:03Ja sam na FB stavio status kako smo kao Ranko Žeravica i ja pomogli Dudi da pokaže Zdovcu kako prolaze oni koji izdaju svoju zemlju i napuste reprezentaciju na EP u Rimu 1991. godine. Usled toga, Čalija sa B92 me je obrisao sa spiska prijatelja. Divan detalj.
Heh, video sam to... Ako nije tajna, koliko te je ljudi do sada obrisalo sa spiska prijatelja zbog tvojih statusa?
Do sada me niko nije obrisao, samo sam ja brisao druge zbog komentara na statusima ako su bili uvredljivi, šovinistički i sl. Ja u principu svima koji dođu sa imenom i prezimenom dam da mi budu prijatelji, ali ako se ne ponašaju lepo, eliminišem ih.
Čalija je u tom smislu prvi, iako ne kapiram baš tačno šta je njega nateralo da pomisli da sam bolestan (kako je napisao u svom komentaru). Status je onako jugonostalgičarski, uopšte nije nacionalistički. Zdovc je napustio SFRJ koju je tada Duda trenirao.
potpuno te razumem.
imajući u vidu kako su prošle ostale reprezentacije u susretima sa našom, njegovo odsustvo se zaboravilo. bespredmetno je da može biti uvredljivo i pogrdno.
ali ne razumem ni brisanje tuđih postova i cenzurisanje komentara, bez obzira na stepen uvredljivosti i netolerantnosti.
deljenjeinternetšamaraipackijejednakourušanjanjudemokratskihslobodasajberspejsa. :)
Nisi me razumeo, nisam brisao komentare nego sam iz prijatelja brisao komentatore, koje ionako ne poznajem ,da ne bli zlostavljali ostatak mojih FB prijatelja. Mislim da je to slično životu, ako ti neko ne prija, ne družiš se više s njim... Ipak FB profil nije isto što i forum gde ljudi po definiciji ne moraju imati ništa zajedničko sa vlasnikom i adminom.
ovo liči na jedan ozbiljan 'chian of abuse & molestation' xrofl
Pogledao sam THE SEX THIEF Martina Campbella. Ovaj film je jedan curio sa početka njegove karijere, britanski sexploitation koji je uspeo da se izdvoji svojom vrlo veštom inscenacijom i dijalozima koji su bolji od tipičnih radova te vrste. U tom smislu, ne čudi da je Martin Campbell uspeo da vrlo lako nastavi sa radom u mainstream filmu, ali isto tako ovaj naslov nije vredan pažnje onima koji nisu Campbellovi fanovi.
Pogledao sam THE DAMNED UNITED Toma Hoopera i izuzetno sam uživao.
Toma Hoopera pratim još iz njegovih britanskih televizijskih a posle i HBO angažmana. Odmah je bilo jano da je reč o vrhunskom reditelju, a THE DAMNED UNITED je to samo potvrdio.
Hooper je po scenariju Petera Morgana (koji je adxaptirao roman David Peacea) snimio film o Brianu Cloughu, čuvenom engleskom fudbalskom treneru koji je bio poznat po svojoj svojeglavosti i vatrenosti. Morgan je maestralno kocipirao scenario i uspeo je kroz vrlo jednostavnu strukturu da ispriča jednu dužu i obimniju priču. Morgan se vrlo vešto koristi flešbekovima. Kao okosnicu priče bira Cloughov čuveni rad u Leeds Unitedu, jednom ukletom klubu, u kome je proveo čitava 44 dana, i za to vreme je uspeo da izazove puč među igračima koji su bili odani starom treneru, a flešbekove okida Cloughovim akcijama koje imaju koren u nekim ranijim događajima i na taj način priča priču o čitavoj dotadašnjoj Cloughovoj karijeri i daje dosta dobar pregled ko je i kakav je bio Clough.
Po Peaceu i Morganu, Cloughova sudbina ima dimenziju antičke drame jer je njegov osnovni motiv bio da uzvrati nekadašnjem menadžeru Leedsa Donu Revieu za poniženje koje mu je ovaj priredio prilikom jednog gostovanja i taj događaj se smatra prelomnim za Cloughovu izuzetnu ambiciju. Kada se toj ambiciji doda Cloughov swagger, imamo zaista izuzetan filmski lik. Knjiga na kojoj je film baziran, nije naišla na odobravanje kako Cloughove porodice tako i nekih igrača koje je trenirao i oni su za knjigu rekli da je fiction based on fact. U prilog tome govori i svojevrsna zaokruženost ove filmske priče, kako na nivou zapleta tako i na planu emocija, što se retko sreće u stvarnosti, ali nema spora da je Clough dobio filmsku biografiju kakva se samo poželetei može jer je iz ovog filma jasno da je reč o značajnoj i interesantnoj ličnosti.
Hooper se bavi temom iz sveta fudbala ali sportska dimenzija cele priče ne čini film nejasnim onima koji ne prate fudbal. Morgan je vrlo dobro prilagodio priču pre svega intimnoj dimenziji, sve je bazirano na karakterima a fudbal je samo profesija kojom se oni bave. Poznavanje fudbala u konkretnom slučaju može biti samo dopunski razlog za uživanje u filmu.
Hooperov vizuelni koncept je vrlo precizan i sveden a upotreba modernih rešenja je izuzetno vešta i neprimetna te samo doprinosi utisku jednostavnosti. Hooperov rediteljski postupak je toliko vešt da u pojedinim trenucima deluje kako je lako snimiti ovakav film, i to je najveći kompliment za jednog reditelja. Rekonstrukcija epohe je sjajna, nenametljiva i ubedljiva sa blagom dozuom fetišizma za 60s i 70s modu i kola, ali bez preterivanja.
Michael Sheen i Peter Morgan imaju već dugotrajnu saradnju u filmovima o istorijskim ličnostima i Sheen je odigrao već toliki broj istorijskih ličnosti da bi ga mogli nazvati britanskim Tihomirom Stanićem. Međutim, nesporno je da je Sheen zaista sjajan u ulozi Clougha i da je mu doneo izvanredan šarm i ispratio je njegov sportski bezobrazluk i medijsku inteligenciju u potpunosti. Podršku Sheenu daju imena kao što su Timothy Spall, Colm Meaney i Jim Broadbent i što se kvaliteta glumačke podele tiče, nema spora da je ovo vrhunski primerak britanskog filma.
THE DAMNED UNITED je produkcija BBC Filmsa, distribuira ga Sony, i u Britaniji je zaradio nešto preko tri miliona dolara (koštao je 10). Nadam se da će i na preostalim teritorijama gde izlazi ove jeseni naići na pažnju publike jer to zaista zaslužuje. THE DAMNED UNITED je dostojan produžetak BBC Films biopicova poput THE LIFE AND DEATH OF PETER SELLERS u kojima moderni reditelji daju svoja viđenja interesantnih ličnosti i događaja.
* * * 1/2 / * * * *
Cripple vs Kounen
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-3.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/09/circuito-off-san-servolo-dan-3.html)
Pogledao sam INFESTATION Kyle Rankina.
Reč je o niskobudžetnom, očigledno DTV hororu (ne znam šta je bila namera autora) snimljenom u Bugarskoj, među čijim producentima se nalazi i Mel Gibosnova tvrtka Icon koja nam je pružila jedan od boljih žanrovskih filmova ove sezone - PUSH. U svakom slučaju, INFESTATION nije na nivou PUSHa, nije čak ni theatrical, ali u domenu DFTV low budget horor komedije, vrlo je pristojan.
Pre svega film ima dva odlična glumca. Glavnu ulogu igra Chris Marquette koji je ostvario zapažene epizode u filmovima THE GIRL NEXT DOOR i ALPHA DOG (možda neko ceni i neke druge njegove uloge, ove dve ja pamtim) s tim što sada više nije klinac, porastao je i pomalo podseća na John Cusacka. U svakom slučaju, Marquette je napravio vrlo simpatičan lik luzera koji treba da predvodi pobunu ljudi protiv invazije džinovskih buba. Drugi izvanredan glumac je Ray Wise, majstor kad je reč o rolama psihotičnih očeva a INFESTATION nije izuzetak.
Kyle Rankin se opredelio za stil koji je dosta sličan Elkayemovom EIGHT LEGGED FREAKS, dakle ključ stilizacije je campy, sa bubama koje su groteskne, ne previše ubedljive i koncipirane kao mešavina prilično slabog CGI i podnošljivog fizičkog efekta. Međutim, taj efekat ne smeta jer Rankin očigledno ni n pretenduje da snima THE HOST. Ograničenja rada u Bugarskoj su prisutna pre svega na nivou lokacija i scenografije koja naprosto nije dovoljno zanimljiva.
Na planu inscenacije ipak, Rankin zalužuje pohvalu zbog toga šo je uprkos slabom CGIju u nekoliko navrata doneo vrlo zanimljiva rešenja interakcije glumaca i lutaka sa fizičkim objektima ili u mešavini sa CGI, tipa leteća buba otme čoveka i podigne ga sa zemlje a onda zapne za nešto i sl.
Kad je reč o kadriranju, Rankin je u pojedinim situacijama dosta ambiciozan i šteta je što ekipa nije dorasla da to isprati nekim boljim sadržajem unutar kadra. U svakom slučaju, Rankin nije reditelj bez dara i treba pratiti šta će dalje raditi, nadam se u boljim uslovima.
Što se same priče tiče, low budget film diktira postojanje niza kamernih scena iz "šta ćemo, kako ćemo" asortimana, što meni u principu ne prija, ali Rankin efikasno prelazi preko toga. Struktura filma je interesantna, i stilizacija je vrlo precizna što je izuzetno važno.
Bube i ceo horor element su više iz nekog gooey fazona nego što su zaista strašni, ali to je takođe u konvenciji.
Međutim, uprkos svim ovim kvalitetima, budžet i sam koncept ne mogu da omoguće INFESTATIONu da bude neki izuzetan film. Poređenja sa Underwoodovim TREMORSima su svakako preteraa jer je to bez ikakve dileme theatrical rad. INFESTATION je simpatičan i kreativan DTV film koji može imati svoje zasluženo mesto samo u žanriovskom getu bez maltene ikakvog crossover potencijala.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FUZZ Richard A. Colle. Taj film mi je privukao pažnju zato što je to projekat koji je trebalo da režira Brian De Palma, ali je iz nekog razloga napustio projekat. U svakom slučaju, reč je o jednom od atipičnih policijskih filmova sa početka sedamdesetih čija je osnovna karakteristika da u žanr policijskog filma hoće da unese koncepciju komedije na tragu MASHa, dakle da spoji bizarnu realističnot i nasilnost sa apsurdom.
Ta mešavina ne funkcioniše toliko dobro na nivou celine, međutim film ima izvesnu energiju i apartnost pa ne čudi ni da je ostao zapažen. Ovo je jedan od retkih policijskih filmova u kojima Burt Reynolds nije akcioni heroj, i iako je on glavna zvezda filma, uopšte ne dominira u zapletu, štaviše FUZZ je više ensemble piece.
FUZZ je film koji je prilično teško preporučiti ali svakako mislim da treba da ga pogledaju svi oni koji žele da se bolje upoznaju sa istorijom američkog policijskog filma. Na ovoj liniji se svakako može napomenuti i Aldrichev CHOIRBOYS.
* * 1/2 / * * * *
Ja ga se sećam sa dosta izmešanih emocija. Prvi put kad sam ga gledao sa možda 12-13 godina, bio mi je dosadan jer, kako i sam kažeš, nije ovo klasičan policijski/ akcioni film kakav sam u tom nežnom dobu očekivao. No na ponovljena gledanja shvatio sam dublje slojeve i subverzivnu komponentu filma i moram da kažem da ga sad smatram dosta interesantnim u detaljima ako ne najuspelijim u smislu celine. Ima ona sjajna scena kada onom tipu izleti "nigger" pa krene da se izvinjava, a brat ga odvede izvan vidokruga kamere i prepegla. Pjur gold.
Ma da. Ima tu sjajnih stvari, ali tu vrstu ekscesa je inače jako teško sklopiti u celinu. No, što se istorije u širem smislu tiče, važno ostvarenje.
Tragom sjajnog utiska koji je ostavio Tom Hooperov THE DAMNED UNITED, sinoć sam reprizirao njegovu mini-seriju PRIME SUSPECTa nazvanu THE LAST WITNESS.
Ono što je naročito interesantno u ovoj mini-seriji je tema pošto govori o londonskom epilogu situacije iz Bosne kada su Srbi postali dželati da ne bi ponovo bili žrtve. Ako tome dodamo ultimativnog, sada već GILFa, Helen Mirren koja me naročito asocira na bosanske događaje jer bi bila apsolutno idelana da igra Biljanu Plavšić u eventualnom biopicu, THE LAST WITNESS je pravi sevdah reunion.
Scenario je napisao Peter Berry, koji je prošle sezone imao jednu dosta tanku BBC seriju THE LAST ENEMY, i u THE LAST WITNESSu je primetno da je uradio vrlo solidno istraživanje. naravno, to istraživanje se upadljivo završava na tome da su u Bosni Srbi ubijali nemoćne Muslimane (iako ruku na srce, nagoveštava se da je jednom srpskom junaku spaljena kuća što je u skladu sa presudom naseru Oriću za uništavanje imovine). Što se datuma događaja tiče, zločin čije svedoke eliminišu srpski zločinci pobegli u Britaniju desio se 12. juna 1992. Iako se ne pominje mesto, reklo bi se da je reč o Višegradu pošto je u principu u to vreme tamo bilo sličnih aktivnosti, premda po opisu zločina, akcija više liči na Srebrenicu. Međutim, ipak najveće priznaje za research zaslužuje ime srpskog zločinca Milan Lukić, identično imenu čoveka koji je učinio višegradske nepriijatnosti upečatljivim.
Lukića u seriji igra Oleg Menjšikov, a njegovog henchmana Žigića, hrvatski glumac Velibor Topić. U principu, zadovoljan sam ovim kastom, Srbi su barem mačo, i njihovi dijalozi na srpskom nisu besmisleni, iako naravno Menjšikov je Rus. Topića znamo po ulozi Vijalija u ŽIVIMA I MRTVIMA Kristijana Milića i KINGDOM OF HEAVEN Ridleya Scotta, a imao je tu čast da se bije sa Van Dammeom u filmu SECOND IN COMMAND.
Bosanku Jasminu igra, uslovno rečeno, zvezda evropskog filma Ingeborga Dapkunaite, litvanska glumica. Takođe, pojavljuju se i britanske zvezde Liam Cunningham, Frank Finlay i fantastični Mark Strong.
Za razliku od drugih PRIME SUSPECT serijala, HE LAST WITNESS je prirodno malo cheesy, malo opterećen zapadnjačkom krivicom kako prema žrtvama rata u Bosni tako i prema emigrantima, ali verovatno da to iz britanske vizure deluje drugačije, angažovano i mudro.
Berryjev scenario je vrlo solidan. Iako je ključni twist jasan od prvog minuta, PRIME SUSPECT se nikada nije ni bazirao na preokretima već na kombinaciji whodunita i police procedurala u kome se prikupljaju dokazi protiv osumnjičenog. U principu, policijski rad i jeste takav u stvarnosti, mnogo su veći problemi vezani za prikupljanje dokaza nego za konstatovanje ko je počinilac.
Što se vizuelnog aspekta tiče, PRIME SUSPECT je poznat kao vrlo konvencionalno realizovana serija, sa akcentom na glumačku igru, dileme glavne junakinje i sl. Međutim, Tom Hooper joj daje zavidnu dozu vizuelne svežine, pre svega kroz izbor lokacja a zatim i kroz kompoziciju kadra koja je smirenom stilu, dakle bez shaky cama i brojnih rezova, dala ipak jednu dodatnu vizuelnu dimenziju. U ovoj mini-seriji postoji barem jedna antologijska sekvenca, to je set-piece u bolnici, kakva se retko sreće na televiziji.
U principu, THE LAST WITNESS je odlična televizija, a kad je reč o stepenu istraženosti problema, realno, nije mnogo manje istražena od nekog tendencioznog filma koji bi kod nas nastao u regionu. To je vrlo važno imati na umu pošto vrlo često gledamo serije i filmove o drugima pa je dobro povremeno imati priliku da uporediš koliko autori promašuju.
Kad smo već kod britanskih filmova o fudbalu, jel neko nailazio na Paul Greengrassov TV film THE FIX?
Pogledao sam interesantan iako ne baš dobar film GOLDENGIRL Josepha Sargenta. Reč je o vrlo bizarnom ostvarenju koje je prvobitno bilo koncipirano kao mini-serija ali je onda cuttovano u regularan film zbog bizarnog spelta okolnosti da se film dešava na Olimpijadi u Moskvi 1980. i govori o amweričkim sportistima tamo, što je delovalo kao dobra ideja za vreme snimanja, a na kraju su međutim SAD bojkotovale ovu Olimpijadu i obesmislile takav zaplet.
Međutim, pored tog zapleta sa Olimpijadom, na granici krajnje apsurdnog je i osnovni zaplet koji govori o bivšem nacisti, genetičaru koji je usvojio devojčicu i uz terapiju je pretvorio u ultimativnu atletsku šampionku. Međutim, u pozadini ovog dosta prenaglašenog zapleta krije se zapravo jedan od prvih filmova koji ne samo da problematizuje sport nego otvara pitanje dopinga na suštinskom nivou i kontemplira o tome koliko su sami sportisti spremni da žrtvuju vlastito zdravlje radi zarade.
Ako imamo u vidu da je ovo film iz 1979. godine kada komercijalizacija sporta još nije bila na ovom nivou na kom je danas, i kada su atlete sa spektakularnim rezultatima, poput Marka Spitza još uvek bile slavljene zbog svojih sportskih dostignuća koja su se kretala u domenu ljudskog a ne nadljudskog, onda je GOLDENGIRL kroz svoju prenaglašenost zapravo anticipirao period trkačica iz DDRa ili današnjih šampiona kao što je Michael Phelps.
To da je film isceđen iz mini-serije oseća se na planu razvoja likova, pre svega naslovne junakinje, koja se povremeno ponaša kao robot a povremeno, ima i dileme, pa čak i nagoveštenu, ali ne i sasvim razvijenu romantičnu vezu sa svojim agentom kog igra James Coburn.
Coburnov lik je vrlo interesantan pošto anticipira Jerry Maguirea. On je cinični agent željan novca koji ipak želi samo da zastupa sportiste čije motive razume, makar oni bili i čista pohlepa. Njegovu sumnju u Goldengirl budi činjenica da njene motive sasvim ne razume što je i prirodno jer je njeno telo kreirao ex-Nazi usvojitelj a psihu stručni psiholozi. Njegova ideologija je dakle nešto što bi se uslovno moglo nazvati "kapitalizmom sa ljudskim likom", uživanje u besramnom interesu dok god se razumeju njegovi psihološki motivi.
Sargentova režija je kompetentna, rekonstrukcije takmičenja su prilično dobre i vešto su kombinovani televizijski snimci i rekonstrukcije, kao i vizuelna upotreba televizijskog prenosa kao segmenta sporta.
U svakom slučaju, GOLDENGIRL je baš fusnota ali mislim da može biti zanimljiv ljubiteljima sportskog filma kao primer treš postavke koja se na kraju desila u stvarnosti, i još uvek traje.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-09-2009, 16:43:47
Kad smo već kod britanskih filmova o fudbalu, jel neko nailazio na Paul Greengrassov TV film THE FIX?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2FTheFixavi_000023423.jpg&hash=b671db93723f9fe4f1cc60f0153bdce6fa63b171)
Našao si samo ovaj frejm ili ceo film?
ma imam ga već odavno, samo nisam znao gde je narezan. nađen, samo ga nikada nisam odgledao.
odustao sam kada sam doznao da su na ovoj bbc america verziji blurovane grudi maggie o'neill. xrofl
Ako imaš neku ideju odakle si ga skinuo, pošalji mi molim te PM.
Pogledao sam sinoć GI JOE: THE RISE OF COBRA Stephena Sommersa u prilično praznom Tuckwoodu i moram priznati da ovaj film na najbolji mogući način zaključuje jednu sjajnu letnju sezonu. Sve ono što je trebalo da nam pruži TRANSFORMERS 2 i nažalost nije, pružio nam je GI JOE.
Naravno, teško da je iko od nas ovde idealna publika za ovaj film pošto čak ni ja kao neko ko je voleo GI Joe kao klinac nisam ispratio najnovije tendencije, a koliko vidim mitologija je dosta izmenjena, e sad ne znam prati li to novi strip i toyline ili su scenaristi uzeli sebi slobodu. U svakom slučaju oni koji očekuju stari GI Joe od ovog filma ga neće dobiti.
Međutim, ono što će svakako dobiti je najbolji film za desetogodišnjake koji kao desetogodišnjaci nismo dobili. Sommers je snimio svoj daleko najbolji film i konačno su njegovi afiniteti za stripovsku akciju, humor, hiperstilizaciju i maštovita rešenja došli do punog izražaja. Sommersovi raniji filmovi, izuzev VAN HELSINGa, imali su problem što počnu dobro i onda se raspadnu. VAN HELSING je pak uspeo da bude konzistentno simpatičan, ali GI JOE je uspeo da sve vreme bude visokooktanski cirkus. GI JOE je jedan od onih filmova za decu koji je potpuno unapologetic, u kome teško da ima išta poučno i kosntruktivno, to je podilaženje svim najnižim porivima kupcima GI Joe igračaka u velikom stilu i zato je ovaj film perfektan reprezent svoje vrste.
Pre svega, Sommers je uspeo da odlično kontekstualizuje postojanje GI Joe mitologije unutar realnosti i da stvori taj podsmešljivi odnos prema tim ionako suvišnim zakonima gravitacije i uopšte uređenog društva kakvim ga poznajemo. GI JOE uvodi gledaoca u paralelni svet koji je savršena interpretacija univerzuma u kome klinci vide svoje GI Joe figure, i u tom smislu, Sommers je savršeno pogodio psihološki aspekt igranja tim figurama - da, okružuje nas običan svet, ali iza njegovih kulisa dešava se rat high-tech boraca.
Ono što mi je eventualno zasmetalo jeste dizajn nekih GI Joe vozila i opreme iz prostog razloga što su u moje vreme GI Joe gadgeti bili varijacija na već postojeća oružja i opremu dočim ovde dosta tih vozila i oružja ne liči. Međutim, to je zaista minorna primedba nekoga ko je ionako gun freak jer dizajn je sam po sebi odličan, dosledan i sveobuhvatan.
Što se dakle ciljne grupe tiče, Sommers je snimio film posle čijeg gledanja tipičan primerak onih kojima je film namenjen može samo da zanemi od potrebe da što više kaže.
Što se nas ostalih tiče, mislim da je suštinski manje važno kakav je ovo film, ali u suštini cool je. Produžena akciona sekvenca u Parizu je istinski maestralna, spada u red najboljih privoljenih na film ove godine, u to nema nikakva sumnje, i u takvim situacijama GI JOE prevazilazi svoju exploitation koncepciju i postaje zaista delo vredno pažnje.
Takvih situacija ima još u par navrata.
Ono što zaslužuje najveće priznanje jeste Sommersovo zaista majstorsko baratanje stilizacijom i tempom filma, kao i glumcima koji zaista vrlo tačno glume svoje toyline likove. Kadriranje je konzistentno kroz ceo film, a DP Mitchell Amundsen, kome ova vrsta akcije nije strana, slikao je i Timurov WANTED, uspeva da održi konzistentan ton filma sve vreme, i da pripremi fotku za obilje specijalnih efekata.
GI JOE zaista ima masu specijalnih efekata, a Sommersov ton je takav da ne smeta čak ni kada film zaliči na animaciju odnosno kada u kadru ima više animiranih objekata od fizičkih setova i pravih ljudi.
U svakom slučaju, GI JOE je savršen primerak jednog krajnje reakcionarnog prilaza franšizi i holivudski eksces u najpozitivnijem smislu.
* * * / * * * *
radovao bih se da ovo bude dobro:
Surrogates
By TODD MCCARTHY
A Walt Disney Studios Motion Pictures release of a Touchstone Pictures presentation of a Mandeville Films/Top Shelf production. Produced by David Hoberman, Todd Lieberman, Max Handelman. Executive producers, David Nicksay, Elizabeth Banks. Directed by Jonathan Mostow. Screenplay, John Brancato, Michael Ferris, based on the graphic novel by Robert Venditti, Brett Weldele.
Thomas Greer - Bruce Willis
Jennifer Peters - Radha Mitchell
Maggie Greer - Rosamund Pike
Andrew Stone - Boris Kodjoe
Young Canter - James Francis Ginty
Dr. Lionel Canter - James Cromwell
The Prophet - Ving Rhames
Strickland - Jack Noseworthy
Bobby - Devin Ratray
Colonel Brendon - Michael Cudlit
A film about robots that might find its biggest fans among Luddites, "Surrogates" is an intense and eerily plausible sci-fi thriller. Set in a future that uncannily resembles the present day (it must be one of the first pictures with a car chase featuring a Prius), Jonathan Mostow's smart speculative suspenser imagines a time when people can live through ideal versions of themselves while they sit wired up at home. Commercial prospects would seem solid but for the misleading and off-putting ad campaign, with very good international and ancillary careers in store for this Bruce Willis starrer.
Effective science fiction often reflects the preoccupations and anxieties of the moment when it is made, and "Surrogates," based on a graphic novel by Robert Venditti and Brett Weldele, certainly speaks to the way people today increasingly live on their computers and other electronic devices and project themselves into the world through them. The idea that one day we may need to choose between living life directly or virtually provides the dramatic tension for the script by Mostow's "Terminator 3" collaborators John Brancato and Michael Ferris.
Rapid-fire opening credits montage reveals the technological advances that lead to the "now" of the story. With 99% of the population connected to surrogates, crime, racism and other ills have been eradicated and the streets are filled with nothing but young and attractive people. An amusing, entirely credible throwaway scene shows a military war room that resembles an orderly video arcade, with a distant desert war being fought by surrogate soldiers (who can't be killed, only mechanically damaged) visible on screens.
So life is good; everyone is pretty, there's no physical danger and people can live out their fantasies from the comfort of their "stim chairs," where no one has to see them age. There is a small dropout movement that rejects surrogacy, led by a charismatic figure called the Prophet (Ving Rhames), but these scruffy losers are confined to "reservations" where they lead a subsistence existence (and are conspicuous by virtue of their exceptional unattractiveness).
But trouble comes to paradise when two humans die when their surrogates are "killed," which is not supposed to happen. It doesn't take FBI agents Thomas Greer (Willis) and Jennifer Peters (Radha Mitchell) long to figure out that a rebel has gotten his hands on a unique weapon capable of bridging the surrogate/controller divide.
Willis' appearance is at first disconcerting; with smooth features and a blond toupe, he looks about 35, and there is something just a little off about how Greer, Peters and others stare, don't register reactions immediately and move in ever-so-slightly abrupt ways. They look like heavily retouched photographs come to life through fractional time-delay, providing just the right, light touch of creepiness to a population that looks as though it stepped out of the pages of Vogue and GQ.
Drama turns on how Greer, deprived of his surrogate after a hair-raising helicopter pursuit and crash, re-enters the world in true human form (Willis with the more familiar bald pate and goatee), much to the consternation of his wife, Maggie (Rosamund Pike), who's addicted to the surrogate lifestyle and, in a nutshell, isn't interested in growing old together. In "aged" form, Greer sticks out on the streets of Boston like a Rip Van Winkle at a singles' bar as he tries to get to the bottom of the mystery, which involves a trip to the "reservation" for a confrontation with the Prophet and, ultimately, a search for the elusive inventor of the surrogates, Dr. Lionel Canter (James Cromwell), who long ago split with the giant corporation that markets the replicants.
Mostow includes sufficient de rigueur action scenes for the popcorn crowd, and he's good at them, but what keeps the film flying at a comparatively high altitude is the sharply focused manner in which it follows through on its premise. There are aspects of the surrogate lifestyle -- reproduction, for starters -- that aren't addressed, but the picture refuses to be distracted by inessentials, and pays off on everything it sets up.
"Surrogates" distinguishes itself from countless other thematically overlapping films by being not about robots run amok, but about humans seduced by the easy life; humanity here has "advanced" so far that it has become subordinate to its substitute. As a cautionary sci-fier, it's not all that far removed from such classics as "The Day the Earth Stood Still" and "Invasion of the Body Snatchers," and if eyebrows are raised over the issue that "Surrogates" runs only 88 minutes, it's worth remembering that the those two '50s originals ran just 92 and 80 minutes, respectively.
With the exception of Willis, who effectively trots out his wary but determined Everyman persona once his well-scrubbed substitute goes MIA, the actors are mostly required to look great and behave with a certain glacial impenetrability, which Mitchell, Pike, Boris Kodjoe (as an FBI supervisor) and James Francis Ginty (as Canter's surrogate) lead the way in doing. Devin Ratray gets good mileage out of his role as a computer whiz too proud of his corpulent geekiness to consider a more glamorous substitute.
Production values are immaculate.
Camera (Deluxe color, Deluxe prints domestic, Technicolor prints international, Panavision widescreen), Oliver Wood; editor, Kevin Stitt; music, Richard Marvin; production designer, Jeff Mann; supervising art director, Dan Webster; art director, Tom Reta; set designers, Al Hobbs, Stephen Christensen, Lorrie Campbell, Domenic Silvestri, E. David Cosier; set decorator, Fainche MacCarthy; costume designer, April Ferry; sound (Dolby Digital/SDDS/DTS), Tom Williams; supervising sound editor/sound designer, Jon Johnson; re-recording mixers, David E. Fluhr, Myron Nettinga; visual effects supervisor, Mark Stetson; visual effects, Sandbox FX, MPC, Synthespian Studios, Brickyard Filmworks; makeup effects, Gregory Nicotero, Howard Berger; stunt coordinator, Jery Hewitt; assistant director, Nil Otero; second unit director, Simon Crane; second unit camera, Igor Meglic; casting, Jane Jenkins, Janet Hirshenson, Michelle Lewitt. Reviewed at Walt Disney Studios, Burbank, Sept. 23, 2009. MPAA Rating: PG-13. Running time: 88 MIN.
na osnovu trejlera deluje zabavno, kao najbolji mostow od breakdowna... nije da ima da preskoči naročito visok prag, doduše.
Pošto HICKEY & BOGGS ne prestaje da me progoni, malo sam searchovao po netu i naišao sam na utisak da nisam sam u tome. Naime, na ovaj film sam nailazio u filmografijama Waltera Hilla, ali nikada nije bio dostupan. Sve ono što me mejnstrim literatura pisala o njemu bilo je krajnje šturo i neprivlačno, stvarao se utisak da nije reč o esencijalnom filmu. Onda sam ga zaboravio i ponovo otkrio dok sam casually listao Maltin, a ubrzo ga je Kunac locirao. Anyhow, na Internetu sam našao sporadične kritike koje rehabilituju film a opet nigde neku zvaničnu rehabilitaciju, naročitu ne neku koja bi ga izvukla iz 70s konteksta i neonoir priče i nadovezala na Shane Blacka što je bila moja teorija.
Konačno sam našao dokaze da je imao i svojevrsnu zvaničnu rehabilitaciju na QT festu u Austinu:
Now... the third film of the night was... I thought supposed to be a change of pace. It's a 70's crime film from America... starring Robert Culp and Bill Cosby. The poster for the film made it out to be kinda funny.... and ya know... I guess there could be a kinda funny aspect... but this movie left me devastated.
Robert Culp directed this jewel... and he and Bill Cosby are acting their asses off. Bill... Robert.... What the hell happened. Dudes, you guys were the cat's meow in this flick.
The movie is called HICKEY & BOGGS... and those guys are Private Dicks... gone from the police forces they used to serve... now on the ass end of the profession. Laws are being passed to force them to basically just serve summons and hunt down scapegoats on bail bonds.
This isn't the Phillip Marlowe universe anymore. They hang in bars... check their answering services... Bill has an ex-wife that doesn't much care for him... a kid he hardly ever sees.... Robert Culp lives in strip clubs, with a glass teat pouring whiskey in his gullet... going home to be satisfied with whores...
Robert Culp and Bill Cosby are not in a happy place.
They get a little gig... turns out to suck really bad for them.
This is what the LETHAL WEAPON movies weren't brave enough to be. The first film hinted in this direction... but collapsed. As Quentin pointed out... this was in the vein of THE LONG GOODBYE... the script was by WALTER HILL.... his first produced credit... Peckinpah picked up THE GETAWAY... and well... you know the rest of the story. But this is a lost film to my ears and eyes... I'd never seen or heard of it.
Why the hell did Robert Culp direct ONE movie? I mean, this was great. It had me in tears, laughing and wincing in pain.
There are some images... things with Cosby that I will not shake. A shot of a dissipated Robert Culp... staring glassy eyed.. mesmerized but gone... a vanished man... great face work by Culp in this. This movie changes one's opinion of these two.
This should be a movie that becomes very well known... but it's not on video... it is not on dvd or laserdisc. This movie... like the others tonight, do not exist.
Reprizirao sam MADIGAN Donalda Siegela. Ovo je film koji predstavlja most između njegovog starog kriminalističkog opusa koji je bio izuzetno značajan i DIRTY HARRY faze koja spada među bitnije događaje u istoriji filma. Ono što je izdvajalo MADIGANa u vreme kada je izašao, danas verovatno stoji kao najveći problem i smeta skladnoj građi ovog filma kao celine a to je paralelno praćenje akcije dvojice detektiva i problema koje imaju dvojica ljudi na čelu policije.
Ova dubinska postavka u odnosu na njujoršku policiju svakako da je izdvajala ovaj film, ali suštinski, te dve priče nisu imale puno veze jedna sa drugom, premda naravno, upravo nas je DIRTY HARRY i naučio tom skladu i preciznosti policijskog filma.
Interesantno je da je iste godine kada je snimio MADIGANa, Siegel snimio i COOGAN'S BLUFF koji je u stvari bio generalna proba za DIRTY HARRY i koji je strukturalno znatno čvršći.
Ipak, u ovakvoj strukturi sa dosta karaktera, Siegel odlično vodi likove i uspeva da stvori potentnu dramu, koja nosi u sebi i dosta suptilne provokativnosti koja nije bila prečesta u prednovoholivudskom filmu.
Siegelove inscenacije su nesumnjivo vešte i dinamične, i film ima izuzetno energičan tok, brz tempo i dinamičku usklađenost svih scena, iako se na nivou scenarija, kako već rekoh, uslovno rečeno radi o dva filma u jednom.
Ako bi od ta dva filma morao da izaberem zanimljiviji, to je svakako ovaj o detektivu Madiganu i njegovoj poteri za ubicom, i sasvim je jasno u kom se domenu Siegel najbolje snalazi. Na svu sreću, posle ovog A-filma u kome je raskoš A-produkcije donekle gušila Siegelovu preciznost, iako je on uspeo vrlo dobro da se izbori sa pretencioznom pričom, u sledećim A-naslovima, Siegel će transplantirati svoju B-efikasnost i praktično reanimirati A-film svežom B-krvlju.
* * * / * * * *
There's film school. And then there's film school the Werner Herzog way.
In typical take-no-prisoners style, Herzog plans to teach guerrilla filmmaking, at a cost of $1,450 for a weekend, Jan. 8-10 in Los Angeles. And he's quick to caution the faint of heart to stay away from what he's dubbed the Rogue Film School.
"Censorship will be enforced," he says. "There will be no talk of shamans, of yoga classes, nutritional values, herbal teas, discovering your Boundaries, and Inner Growth."
Herzog -- whose credits include pics ranging from "Aguirre, Wrath of God" to "Grizzly Man" and the "Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans" -- warned applicants not to bring their laptops. Instead, he promises to offer insight into such areas as "the exhilaration of being shot at unsuccessfully" and "the neutralization of bureaucracy."
"The Rogue Film School is not for the faint-hearted; it is for those who have traveled on foot, who have worked as bouncers in sex clubs or as wardens in a lunatic asylum, for those who are willing to learn about lock-picking or forging shooting permits in countries not favoring their projects," he says. "In short: it is for those who have a sense for poetry. For those who are pilgrims. For those who can tell a story to 4-year-old children and hold their attention. For those who have a fire burning within. For those who have a dream."
In addition to those passionate insights, participants will receive a signed copy of Herzog's "Conquest of the Useless."
Pogledao sam TV film THE DEAL Stephena Frearsa iz 2003. godine, film koji je preteča Frearsovog nagrađenog THE QUEEN i mogu reći da mi je THE DEAL još interesantniji, ne samo zato što je reč o manje poznatoj priči, nego zato što je i Frears u najboljoj rediteljskoj formi.
THE DEAL govori o usponu Tony Blaira i Gordona Browna kroz redove Laburističke Partije, od vremena potpune dominacije Torijevaca sve do okolnosti u kojima je Laburistička Partija došla do neumitne pobede, i sukoba za liderstvo u stranci koje je izbilo između njih.
Film se fokusira na događaje koji su doveli do toga da Blair za kog se uvek računalo da je Brownov sidekick, što je on na neki način i bio ili tek "Torijevac među Laburistima", postane lider Partije, uprkos svim očekivanjima, pa čak i njegovom političkom karakteru koji je bio dosta atipičan za dotadašnje laburističke lidere.
Michael Sheen i David Morrissey su sjajni u ulogama Blaira i Browna, a Peter Morganov scenario je postavljen u njegovom tipičnom stilu, dakle sa dobro trigerovanim flešbekovima, upotrebom televizijskih snimaka, medijskih isečaka i vrlo jasno postavljenim motivacijama u drami. Iako se u nekim Morganovim scenarijima čak ta preciznost motivacije postavlja i kao problem, u TV filmu THE DEAL, to zaista pije vodu.
THE DEAL je naišao na izvesne kritike kad je izašao, pre svega od strane Laburista, i nije imao preveliku ljubaznodst političara dok je sniman. Međutim, uprkos tome što su neke situacije, prirodno morale biti dopisane, nema nekih suštinskih primedbi na kredibilnost Morganove postavke.
Frears režira u punoj formi. iako je ovo u suštini kamerni komad, fokusiran na karaktere, uspeva da izvuče maksimalan broj atraktivnih rešenja na nivou kadriranja i da podseti na doba kada je zapravo i postao ono što je danas.
Mislim da je THE DEAL jedan od onih filmova baziranih na istinitim pričama koji mogu da crossoveruju i prema onima koje ta konkretna priča ne zanima.
Šta su čitulje?
Facebook za penzionere.
xrofl
pošlo mi mleko na nos... a ja čak i ne pijem mleko!
Quote from: The Thing on 27-09-2009, 18:48:23pošlo mi mleko na nos... a ja čak i ne pijem mleko!
onda to mora da je nešto što podseća na mleko, a nije mleko.
pitam se samo – šta će to u tvom nosu?
Why that's preposterous! I never swal... er, I mean that was a joke from South Park, yeah that's it!
Cartman:: Oh, oh, Jesus. I was laughing so hard–the milk came out of my nose.
Stan:: Dude, you weren't drinking any milk.
Cartman:: Huh?
Stan:: You have to be drinking milk for that to happen.
Cartman:: Not with me, man.
Konačno sam pogledao STATE OF PLAY, film Kevina Macdonalda. Kao veliki fan serije, dugo sam oklevao, pa ni sada kad sam konačno pogledao film ne mogu da kažem da sam ga baš gledao na pravi način jer je utisak serije još uvek prejak. U tom smislu, svakako ne osećam da sam prava publika za ovaj film, a naročito ne za uživanje u njemu pošto me je misao o odnosu serije i rimejka sve vreme pratila i ometala mi je uživanje u filmu.
Ipak, ono što svakako mogu da konstatujem jeste pre svega da je reč o vrlo ambicioznom filmu i pokušaju pravljenja thinking man's trilera što je za svako poštovanje. Štaviše, scenaristička adaptacija izvornog predloška Paul Abbotta na kojoj su potpisani Matthew Michael Carnahan, Tony Gilroy i Billy Ray (a Peter Morgan je radio uncredited) pre svega pokazuje izuzetnu analitičnost, prepoznavanje svih potencijalnih motiva, eliminisanje suvišnih plotlineova iz serije, sve je vrlo precizno, ali ima jedan veliki problem. U toj masi dobrih scenarističkih procena, i pokušaju da se priča koncipira sa što jačim tempom i što više događaja, negde se izgubio razvoj likova tako da na kraju umesto karaktera imamo samo marionete kojima manipuliše priča, a sve scene u kojima se tobože radi na karakterima deluju dosta usiljeno i workmanlike jer kao da su svi autori fokusirani na priču.
Ipak, sama priča je dovoljno interesantna da i karakteri svedeni tipove mogu da piju vodu.
E sad, kako rekoh, serija je ostavila utisak na mene i tamo su karakteri vrlo razrađeni tako da je sasvim moguće da je u stvari isto dovoljno razvijen na nivou karaktera, ali ipak nisam siguran u to.
Isto tako, sasvim sam siguran da bi izvorna podela Edward Norton - Brad Pitt čak i sa ovakvim tekstom bila efektnija od ove sa kojom sam završili a predvode je Russell Crowe i Ben Affleck. Doduše, Helen Mirren umesto Bill Nighyja i Jason Bateman u ulozi Dominic Foya su svakako sjajna rešenja. Doduše, lepotica Rachel McAdams je preveliki ustupak u ulozi Delle.
I konačno, na nivou stila, STATE OF PLAY želi u isto vreme da bude moderan i realistički triler, ali i holivudska, writing against the clock apologija štampanim medijima. Macdonald u principu uspeva da održi balans između tih tendencija ali sasvim je jasno da bi film bio bolji da je ambicija u žanrovskom smislu bila jednostavnija.
Macdonald se odlično pokazao kao reditelj i reč je o slučaju mudrog izbora reditelja. Da ovo nije Working Title film, sigurno bi studio angažovao nekog tipičnog triler reditelja, a Macdonald je jasno ponudio određenu nadgradnju i što je još važnije, pokazao je da može da se uhvati u koštac sa holivudskim projektom velike ambicije.
Kako rekoh, sasvim je moguće da je većina mojih primedbi proistekla iz opterećenosti serijom. U svakom slučaju, ono što se može potvrditi je da autori filma nisu ni izdali ni prodali seriju na bilo koji način i da su mahom ključni twistovi očuvani.
* * * / * * * *
Pogledao sam najzad LOVE THE BEAST Erica Bane, dokumentarac o njegovoj ljubavi prema automobilima i pokušaju da učestvuje na autotrci Targa Tasmania. Reč je o vrlo simpatičnom i efektnom dokumentarcu u kome je Eric Bana iskoristio sav svoj star power kako ispred tako i iza kamere, i omogućio svojoj intimnoj priči o automobilima da na ekranu okupi likove poput Jeremy Clarksona, Dr. Phila i Jay Lenoa, plus da celu stvar izuzetno dobro snimi.
Posebnu draž filmu daje serija neočekivanih događaja koji su se desili tokom trke, zahvaljujući kojima film dobija neočekivani obrt.
Eric Bana ne beži od toga da se kroz dokumentarac pozabavi storytellingom i ima par situacija u kojima on ipak nije dorastao kao reditelj da prikrije fikciju, odnosno, postoji par akcenata za koje se vidi da su fejk. Međutim, čak i ako su poneke sekvence fejk, njihova sama suština ima istinu i uporište u celoj situaciji, tako da to ne smeta filmu kao celini.
U tom smislu, LOVE THE BEAST nije samo film za car freakove jer ima priču i emociju koja može da crossoveruje, ali, objektivno, car freakovi će jedini imati puno razumevanje za ono što Bana pokušava da kaže.
Ono što je najvažnije jeste to da je Bana izabrao dovoljno dobru temu i da je film odlično realizovan tako da LOVE THE BEAST ni u kom slučaju ne može biti otpisan kao vanity project.
* * * / * * * *
Comic Relief - Prime Cracker (http://www.youtube.com/watch?v=7s8uxq7sfBo#ws-normal)
:lol: Prosto da čovek poželi da su iskombinovali Crackera i Prime Suspecta i u nekoj ozbiljnoj varijanti...
Hvala!
Fitza i Jane su na neki način kombinovali pošto je jedan plot line koji je bio predviđen za PRIME SUSPECT na kraju završio u CRACKERu.
Pogledao sam FROST/NIXON Rona Howarda, još jedan u nizu filmova po Peter Morganovim scenarijima koje catching upujem u poslednje vreme. Ovaj film je baziran na Peter Morganovoj pozorišnoj drami o Nixonovom intervjuu sa David Frostom.
Uprkos izvanrednom Stoneovom NIXONu koji je dao jedan vrlo uravnotežen pogled na njegov politički rad, ovaj predsednik je daleko od filmski iscrpljene teme. Štaviše, pre bi se moglo reći da je Stoneov NIXON ključna referenca ali ne i definitivni film koji obesmišljava sve ostale.
U tom smislu FROST/NIXON dodaje jednu novu dimenziju Nixonovom liku i delu, i što je još važnije pokazuje jednu krajnje paradoksalnu dimenziju Nixonove ličnosti u igranom filmu. Naime, iako je Nixon sve do mlađeg Busha bio smatran za najgoreg predsednika u američkoj istoriji, nekoga ko je za svog mandata upropastio zemlju i narušio ugled svoje funkcije, filmovi o njemu prikazuju jednu tragičnu figuru koja je jako daleko od demona kakvim je inače predstavljen. Štaviše, čini mi se da srećem sve više ljudi koji imaju simpatije prema Nixonu kao uzoru "narodnjačkog" političara u savremenoj kinematografiji kojima je Stoneov NIXON sveti spis.
Ponekad se čini da je u stvari Nixon tipičan primer onog paradoksa filma koji kroz svoju problematizaciju Amerike zapravo veliča Ameriku, da kroz akcentovanje njene mračne strane pokazuje njenu širkogrudost oličenu u tome što je spremna sa time da se suoči. A uostalom zar Nixon nije upravo i bio na čelu države u periodu kada su se dešavali svi ključni punktovi poput Vijetnama, zavera i sl.
Međutim, na kraju, Nixonova sudbina sa sve strahovitim padom, sa njegovom antipatičnošću koja se graniči sa hendikepom, na neki način pokazuje kao da sistem funkcioniše, i da količina, energija i kvalitet filmskih junaka koji se bore protiv njega, njemu paradoksalno podižu cenu.
U tom smislu, Langellin Nixon nije izuzetak. I kod Howarda je on tragična figura, predsednik kome svinjarije nisu uspele jer je bio antipatičan, čovek sa gotovo šarmantnim ličnim idiosinkrazijama.
Međutim, pored prilično interesantne priče, lepe rekonsrukcije epohe i odlične glume, FROST/NIXON postiže još jednu stvar. Naime, on uspeva da prikaže jednu vrlo specifičnu retoričku sposbnost političara koji su na visokim mestima. U scenama snimanja intervjua u kojima Nixon dominira, Frostov lik, koji misli da je video sve i pričao sa svakim, biva bukvalno samleven Nixonovom rečitošću.
Moram priznati da sam u par navrata imao slično iskustvo u suretu sa ljudima koji se bave politikom i od tada više nikada ne gunđam kako bih nekome od njih pokazao u duelu kada nešto gledam na TVu. Ta verbalna i mentalna snaga ozbiljnih političara i atmosfera koju umeju da stvore je neverovatna i Morganov tekst to savršeno prenosi.
Howardova režija je nenametljiva, scenario i gluma su stavljeni u prvi plan tako da Ron nije imao mnogo prostora za grešku. Dobra stvar na nivou scenarija je i to što se i oni koji ne poznaju Nixonov slučaj lako mogu uključiti i razumeti suštinu Frostovog problema i impacta koji je doneo intervju.
* * * 1/2 / * * * *
I istorijski gledano, Nikson se mozhe po mnogo chemu smatrati tragichnom figurom. Pored toga shto su ga uhvatili na delu koje od americhkih predsednika nisu chinili samo oni kojima to tehnologija u to doba nije omogucavala i shto su ga najvishe pljuvali zbog sranja koja je zapravo nasledio od Kenedija (koji ga je dobio chisto na bazi svojeg dechachkog izgleda), ostaje chinjenica da Niksona prosto NIKO NIJE VOLEO, chak ni oni koji su za njega glasali.
Na kraju je ostala i ona njegova famozna izjava (koja se pojavljuje, koliko se secam, i u Stounovom filmu) kada je izgubio u trci za guvenera Kalifornije: "You won't have Nixon to kick around anymore" koja se chini kao paradigmatichna izjava koju je mogao da daje svakih par godina.
Pa, da, on je zapravo bio solidan predsednik ako imamo u vidu to da su svi njegovi konstruktivni potezi aposlutno zasenjeni negativnim. Očigledno je Nixon u priličnoj meri žrtva klasnih odnosa. Naprosto, nije pripadao klasi na čiju je vladavinu narod senzibiliziran.
Bush Jr. je s druge strane imao nepatvoreni populizam do te mene, da je u stvari on maltene bio i na nivou svojih glasača. Ali, s druge strane Bush dolazi iz porodice koja ima tradiciju vladanja Amerikom.
Sa zakašnjenjem sam pogledao THANK YOU FOR SMOKING Jasona Reitmana. Ovaj film mi se više dojmio od JUNO pre svega zato što se za razliku od koketiranja sa indie obrascima u JUNO ovaj više bavi old school satirom u poslovnom svetu što je pre karakteristika nekih starih majstora kao što je recimo bio Wilder. Naravno, Reitmana je teško porediti sa Wilderom jer on ipak ima drugačiji pristup ali THANK YOU FOR SMOKING preuzima neke koncepcije wilderovske komedije.
Reitman ima odličnu premisu, i u principu otvara je vrlo dobro, ali kako film odmiče tako i njegov odnos prema celoj priči postaje sve manje intenzivan i film se završava na izmaku snaga, ali na svu sreću početak je dovoljno furiozan i onda to opadanje energije u sledećih 90 minuta biva zaustavljeno na vreme. No, činjenica je da u ovoj priči o spin doktoru koja pokušava da bude inteligentna, kraj deluje manje inteligentno i od početka priče i od samog glavnog junaka.
Međutim, ono što se Reitmanu ne može osporiti to je sjajna glumačka ekipa, sa sve izuzetno interesantnim Cameron Brightom u ulozi sina Aarona Eckharta, i visok tempo priče koja se razvija sa lakoćom i pitkošću čime prevazilazi izvesne nedoslednosti u stilizaciji.
U svakom slučaju, kad je reč o debitantskim filmovima, THANK YOU FOR SMOKING je film koji obećava, kao što obećava i najavljeni Reitmanov povratak u sličan korporativni milje sa novim filmom.
* * * / * * * *
Peter Bartov pogled na Romana:
It's remarkable that a 32-year-old crime committed by a 76-year-old man who has not been in the U.S. since 1978 can stir such intense controversy in the community.
The debate resonated with me because Roman Polanski has been a presence in my life for some 40 years and I have occasionally argued with myself about his conduct.
Polanski is indeed a living cauldron -- a man whose moods can signal both great warmth and also peril.
Cultured and well-read, Polanski can be the ideal dinner companion. As a filmmaker he becomes obsessive and stubbornly self-destructive. In the Hollywood of the '70s, he was the ultimate sybarite who was not content unless he was poised at a precipice. The Polanski of Paris became the devoted artist and family man -- a man of maturity and perspective.
I've always felt a measure of guilt for the role I played in luring him to Hollywood. In the Paramount days I found the perfect Polanski property, a hit novel called "Rosemary's Baby," but I was unable to persuade Polanski to venture into the arms of a Hollywood studio. Robert Evans was brilliantly persuasive and he became Roman's friend and mentor.
"Rosemary's Baby" and "Chinatown" established Polanski's reputation as a superstar filmmaker. The Manson murders, however, dredged up the dark years Polanski had tried to repress -- his escape from the Nazis, then the Russians, the deaths of his loved ones.
I had never known anyone who, as a young man, had survived such searing tragedies.
But even during his "hot" Hollywood years, danger seemed to hover nearby. Before Sharon Tate was murdered, several of his friends and working colleagues had met with bizarre accidents. I once said to Evans, "I love Roman, but he's a dangerous person to have as a friend."
It seemed as though Polanski courted danger, even after his incident in the hot tub and his resulting exile from the U.S. He was always photographed at the wrong time with the wrong companions. Even as I knew he was working hard in film or theater, the "noise" around him suggested scandal and peril.
Two years ago, I spent time with him at the Cannes Film Festival, and he seemed to be in a buoyant mood. But when I asked him whether he'd ever like to live in Hollywood again, he was nervous and indecisive. It seemed as though he wanted the right to return and deal with the problems of the past. At the same time his life in Hollywood had, in some ways, been a re-run of the nightmares of his past.
Under the present circumstances, I hope he will never return whether by choice or by mandate of the court. Though I acknowledge that his crime was a hideous one, Roman Polanski is an artist who has suffered greatly, who has caused and survived great danger and who, after all, deserves to live his life.
Daleko najbolji film koji sam uspeo da pogledam na ovogodišnjem nacionalnom festivalu slovenačkog filma u Portorožu je DISTORZIJA Mihe Hočevara.
U Sloveniji vlada slična situacija kao u Srbiji kad je reč o odnosu prema komercijalnom i nepretencioznom filmu. Naime, iako komedije imaju jako visoku gledanost poput KAJMAKA I MARMELADE ili PETLOVOG DORUČKA (oba su bila i u našim bioskopima) one nisu previše cenjene kao žanr, i to je potpuno legitimno, ali istovremeno postoje stalne žalbe na to kako je slovenački film slabo gledan. Uprkos tome, ne postoje pokušaji pravljenja ozbiljnijeg i kvalitetnijeg komercijalnog filma, iako ruku na srce, ni navedeni komercijalni hitovi nisu previše slabi.
O šokantno slaboj gledanosti domaćeg filma u Sloveniji najbolje govori podatak da je vrlo soidan film Vinka Moderndorfera POKRAJINA ŠT. 2 imao tek 3000 gledalaca.
U svakom slučaju, DISTORZIJA je primer omladinskog filma koji nije u najužem smislu populistička komedija ali je vrlo komunikativan i ima veliki komercjalni potencijal. Reč je o vrlo ozbiljnoj produkciji Televizije Slovenija, ekranizaciji bestselera pisca Dušana Dima koja po svom production valueu izgleda kao film, i paradoksalno, u vreme festivala nije dobila novac od Filmskog sklada za prebacivanje na filmsku traku. Ipak, pošto je film lepo primljen na festivalu, možda će se okolnosti promeniti.
U svakom slučaju, u Portorožu se ponovio scenario iz ovogodišnje Vrnjačke Banje sa BEOGRADSKIM FANTOMOM, sala je uprkos popodnevnom terminu bila vrlo popunjena i film j probudio najveću reakciju od svih kojima sam ja prisustvovao u Portorožu.
Hočevarova priča je oslonjna na konvenciju omladinskog filma. Glavni junak je mladi panker koji želi da se izbori za mesto na sceni sa svojim bednom, ali nikako ne može da nađe odgovarajućeg pevača, plus ga na svakom koraku opstruiraju konkurenti iz rivalskog šminkerskog benda. Uz sve to idu i sve druge miteme filma o odrastanju, problemi sa devojkama, roditeljima i sl.
DISTORZIJA je nesumnjivo oslonjena na klišee i poznate taktike ali sve njih uspeva da plasira vrlo uspešno i da bude jedan od retkih omladinskih filmova iz regiona koji uspeva da uspešno aproprira miteme američkog omladinskog filma. Prvobitno su opet Slovenci bili dosta uspešni na tu temu u Košakovom AUTSAJDERUa ali taj film suštinski više pripada korpusu jugoslovenskog filma nostalgije sa političkom dimenzijom dočim je DISTORZIJA savremeni omladinski film.
Iako je reč o vrlo konciznoj urbanoj medlodrami, reditelj Hočevar, direktor fotografije Aleš Belak (koji kod nas često radi kao steadicam specijalista) i scenograf Miha Ferkov napravili su jako dobro vizuelno rešenje. Lokacije su sjajno izabrane, i sporadično vrlo atraktivne, Belak i Hočevar u kadriranju koriste dosta vrlo funkcionalnih pokreta kamere i dobro zarobljavaju teskobu urbanog života na planu kolorita tako da DISTORZIJA u svojim najboljim deonicama podseća na neke britanske filmove i serije.
Unutar kadra, priču nosi odlična glumačka podela u kojoj tinejdžeri odlično igraju tinejdžere.
Ako imamo na umu da sam gledao film bez titlova i da sam na nivou detalja u dijalogu svakako imao jezičku barijeru, a da sam ipak sve razumeo i uživao u filmu, mislim da je DISTORZIJA vrlo uspešan naslov i nadam se da će odlična reakcija publike na festivalu biti dovoljna da mu omogući dolazak u slovenačke bioskope, a nadam se i dobru gledanost.
* * * / * * * *
Prvi film koji sam pogledao na festivalu bio je OSEBNA PRTLJAGA Janeza Lapajnea, film koji je napisao zajedno sa jednim od najhajpovanijim mladih slovenačkih reditelja i scenarista, još uvek studentom Nejcom Svobodom.
Ukoliko bi u dve reči trebalo definisati ovaj film, onda bi se mogao opisati kao slovenački rip-off DAMAGEa Louis Mallea, koji su starije žene u vreme sankcija konzumirale kod nas pod naslovom KOBNA VEZA.
Ono što Lapajne unosi kao novinu u izvornu premisu flma DAMAGE a to je pliot o ocu koji se smuva sa sinovljevom devojkom jesu neki vrlo simpatični crnohumorni elementi, neki iznenadni preokreti koji odvode film u pravcu VERY BAD THINGSa. Međutim, u scenarističkom smislu Lapajne ne završava film u pravom trenutku već u fazama kada situacija postane dinamična i zaslužuje klimaks, on ulazi u neka lutanja, ponavljanja, i otud film koji bi idealno trajao sat i po traje dva sata.
Iako film deluje vrlo inscenirano, jasno koncipirano i scenaristički i vizuelno, toom razgovora posle filma Lapajne nas je sve zapanjio svojom pričom o tome kako mu je uzor bio Mike Leigh i tu se negde otkrilo da je njegova pretenzija dosta neusklađena sa mogućnostima, i što je još važnije sa prirodnom materijala.
U vizuelnom smislu, film je vrlo interesantan jer je sniman Redom i da nije grejdinga koji je insistirao na crnom (što je na kraju doveo do toga da na crnim površinama uključujući i kostime nema kontrasta), moglo bi se reći da je vrlo solidno realizovan. Ambijenti u kojima se dešava su karakteristični za višu srednju klasu, dosta su glossy što u određenoj meri podcrtava Lapajneovu pretenziju da snimi upmarket projekat i na neki način ga izmesti iz regiona.
OSEBNA PRTLJAGA je stoga ineresantan film koji nažalost na kraju ipak biva sabotiran nekontrolisanom pretenzijom svog autora, i pored nekoliko interesantnih scena uglavnmom pobuđuje gledaoca da razmišlja koje bi scene izbacio a koje skratio. No, ako uzmemo u obzir generalni nivo regionalnog filma ovakav utisak čak nije loš.
* * 1/2 / * * * *
Crip does Portoroz...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/10/portoroz-09.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/10/portoroz-09.html)
Dugo sam se kanio da gledam ROMAN POLANSKI: WANTED & DESIRED Mirne Zenovich i sad me je ova afera fasttrackovala da ga pogledam. Krajnji utisak je da se radi o vrlo zanimljivom filmu koji prikazuje čitav slučaj iz svih mogućih vizura i ostavlja gledaocu da sam donese svoje zaključke. Ono što je meni lično bilo potencijalno najspornije jeste pokušaj da se Romanovo ponašanje poveže sa pričom njegovih filmova, i toga u filmu ima, ali pre svega iz vizure javnog tužioca a ne autora filma. Meni je lično ta teza o Samanthinom kao inscenaciji Romanovih opsesivnih scena potpuno idiotska, i na svu sreću, autori ne idu tom linijom premda deo atmosfere grade i na insertima iz filmova.
Naravno, svako sada može da ima svoje utsike, a moj je da ovaj film zapravo pokazuje kako je Polanskog izneverio pravni sistem koji je suštinski bio koncipiran tako da neko ko je dovoljno bogat i moćan kao on može da se izvuče sa čim god hoće. Uloga medija je tretirana kao negativna, međutim, zar nisu mediji na neki način sastavni deo njegove profesije, popularizacije njegovog rada i njega kao ličnosti? Zar u krajnjoj liniji, isti ti mediji nisu upravo i zaslužni za njegov status u javnosti i društvu, i seriju nekažnjenih zavođenja drugih maloletnica na čelu sa Nastassjom Kinski?
Rezoni i strahovi koje gaje Polanski i njegova okolina su potpuno dekadentni a pravne zloupotrebe i razne vansudske nagodbe koje su se dešavale su uglavnom išle u njegovu korist i bile su koncipirane tako da on ne robija ili da minimalno bude lišen slobode. Konačno, situacija u kojoj se on opredelio da pobegne takođe se svodila na par meseci robije, u uslovima u kojima su upravnici zatvora (kao što je već pokazao slučaj u Chinu) maksimalno predusretljivi.
Ono što je meni u svemu najšokantnije jeste stvaranje generalne atmosfere u kojoj Polanski može da seksualno opšti sa trinaestogodišnjakinjom za koju zna da je trinaestogodišnjakinja, a zato istovremeno ne sme da se deranžira dalje maltene ni dana. Cela priča o Holokaustu i smrti Sharon Tate kao trauma zaista ne opravdava njegovo ponašanje prema ovoj devojčici? Zašto ga ta trauma nije oplemenila nego mu je dala iluziju da može da radi šta hoće.
Ni ovaj film ne ulazi u ove očigledne paradokse, ali barem ne staje iza njih kao nedavna peticija koju su masovno potpisali evropski reditelji.
U tom smislu, WANTED & DESIRED je neočekivano odmeren i zato je reč o vrlo interesantnom ostvarenju, naročtio ovih dana.
* * * 1/2 / * * * *
iznenađuje me da baš ti, od svih ljudi, nemaš dovoljnu širinu da dopustiš da neko može da funkcioniše drugačije od tebe.
odgovor na ovo tvoje dvoumljenje polanski sam daje u filmu, u intervjuu u kome ga pitaju – kako je mogo, 6 meseci nakon ubistva šaron tejt, da dopusti da ga uslikaju u nekim alpima il tako nekom mestu, sa nekim mladim curama.
tu sam se čak i ja, kao militantni branitelj polanskog, našo u čudu: 'aha, dragi moj, kako ćeš na OVO da odgovoriš? malopre si vrlo ubedljivo plakao zbog nje, i bio baš ubedljiv pričajući da si jedino s njom bio srećan! aj sad da te vidim, otkud sad ove fufe?'
a polanski zapravo kaže nešto što savršeno mogu da razumem, iako ja ne funkcionišem tako i ja tako ne bih postupio (valjda) – kaže, otprilike:
'različiti ljudi različito reaguju na veliki bol koji ih zadesi... neki se povuku u manastir... a neki – u javnu kuću...'
uveren sam da to nije lukava dosetka za vađenje iz bule već zaista iskren odgovor.
to je vidljivo iz celog njegovog života. njemu su žene bile *neophodne*.
ne zato što je bio neki neutaživi sex-manijak (mada, možda i zato, otkud znam) nego zato što je odrastao sam, proveo rat bez roditelja, služio švabama kao meta za gađanje – ukratko, prerano se suočio sa mrakom, zlom i – samoćom. i zato je meni potpuno razumljivo i objašnjivo da on nije mogao da podnese samoću više nego neki prosečan čovek koji je odrastao i sazrevao u kolko-tolko normalnim uslovima.
ne bih da zalazim dublje u psihoanalizu ali imam neke jasne pretpostavke i o njegovoj fixaciji na mlađe devojke – koja je, opet, izraženija od 'obične' prosečne muške sklonosti nimfetama, i opet ima veze sa njim lično i konkretno... u svakom slučaju, ne bih žurio da ga osuđujem za bilo šta, čak i za stvari koje su mi lično nedovoljno shvatljive ili koje normalnom čoveku ne bih prihvatio ni sa kakvim opravdanjem.
anyway, my take na ovaj isti film, sa istom ocenom, je ovde:
http://ljudska_splacina.com/2009/10/roman-polanski-wanted-and-desired-2008.html (http://ljudska_splacina.com/2009/10/roman-polanski-wanted-and-desired-2008.html)
Slažem se ja sa tobom i razumem Polanskog na bezmalo isti način, kad je reč o analizi njegove traume.
Ali, ja za razliku od tebe to što razumem ne smatram da je nešto dobro i ne opravdavam. U tome je razlika. Ja razumem razne stvari, razumem razne neizbežne stvari, ali ma koliko bile neizbežne, to razumevanje mi nije korak ka opravdavanju toga.
Jedan od razloga zašto je svaki seks sa maloletnom osobom krivično delo jeste to što on iako je možda dobrovoljan sa maloletnikove strane, i iako - narodski rečeno - maloletnik izaziva, treba da bude izbegnut od strane punoletne osobe koja se smatra odgovornom. U tom smislu, Roman je znajući o čemu se radi posegao za onim za čim su posezali i Nemci a to je taj odnos dominacije. Ni oni ne bi njega mučili da nisu bili a) nadmoćni b) da se nisu osećali toliko samouvereno kao da su iznad svakog zakona. Tako se osetio i Polanski. Pomislio je da je sad najzad došlo njegovih 5 minuta da može da radi šta hoće kome god hoće. I u tome je osnovni problem.
U tom smislu moj problem sa Polanskim nije u percepciji njegovog traumatskog jezgra nego njegove izvitoperene etike što je on, nažalost, od sirotog Jevrejina i žrtve iz Poljske nažalost postao obesni beli bogataš iz Holivuda.
Zar nije ceo njegov sudski proces zapravo priča o tome kako obesni beli bogataši mogu da se nagode sa državom kako god im padne na pamet zahvaljujući tome što imaju novac i popularnost. I to u Kaliforniji, a gledali smo onaj dokumentarac što je Son of Man preporučio kako tamo INAČE prolaze pedofili iz plebsa u onom Tamnom Vilajetu u koji ih država nelegalno tera posle zatvora.
I, mislim da to nije okej, ni kad radi Polanski, ni kad radi Izrael, ni kad rade Srbi u poslednjem ratu jer onda samo postaješ isti kao onaj koji ti je izazvao traumu. Postati dželat da ne bi opet postao žrtva zvuči lepo na papiru, i dok se Izrael i Srbi još barem negde izražavaju u istom žanru kao dželati kao kada su bili žrtve, Polanski ne radi čak ni to.
U tom smislu, ja razumem da on više nije smeo da bude sam, i poznajem takve ljude. I ja potpuno razumem da je posle traume Holokausta i Sharon Tate pohrlio u zagrljaj drugih žena (setimo se Ferićeve teze o tome kako muškarci plaču iz romana SMRT DJEVOJČICE SA ŽIGICAMA) ali ipak ja tu njegovu reakciju na traumu ne smatram nečim nad čim mogu da se sažalim, pa u tom smislu ne vidim razlog ni da se drugi sažale nad tim, niti da ga time opravdavaju.
Mislim da je sasvim u redu, uzeti sve to u obzir prilikom objašnjavanja, ali ja koliko vidim u svim pismima podrške kako je Polanski veliki umetnik kojije propatio mnogo. Ukoliko se on ceo život borio da ne živi u svetu u kome mogu da budu vladavina zločina, haos i samovolja, i ako je bio žrtva toga, onda treba da bude spreman da živi u pravnoj državi. Drugo, šta to znači da je on veliki umetnik? Ako je veliki umetnik opet ne sme da radi šta hoće.
Setimo se pokojnog Michaela Jacksona - Sud nikada nije dokazao nijednu optužbu protiv njega, za razliku od Polanskog koji im se ne samo namestio nego i sam priznao, a život i karijera su mu bili potpuno razoreni.
Polanski je dakle od žrtve nacizma postao dosta sličan samim nacistima, na kraju je čak slično nacistima i pobegao u zemlju iz koje ne mogu da ga izruče.
dupli post
Oscar-winning Pulp Fiction screenwriter Roger Avary has been sentenced to a year in jail after killing a friend in a drink driving crash in the US.
The 44-year-old writer pleaded guilty in August to vehicular manslaughter while intoxicated.
He told the Californian court that the incident had "profoundly altered me to the very core of my being".
Andreas Zini was killed in the crash. which happened last year, and Avery's wife was injured.
Contribution
Ventura County Superior Court Judge Edward Brodie also sentenced Avary to five years of probation.
It was revealed in court that the writer had separately settled a civil action filed by Mr Zini's family for $4.1 million (£2.5 million).
The accident happened after Avery drove home from a restaurant with his wife Gretchen and Mr Zini.
Investigators said he crashed his Mercedes into a telephone pole at more than 100 miles (160 km) per hour, killing 34-year-old Mr Zini.
Avary co-wrote the screenplay for Pulp Fiction, which starred John Travolta, with the film's director, Quentin Tarantino.
However, Avary's contribution to the movie has been subject to debate, with Tarantino downplaying his former friend's involvement.
Journalist Sharon Waxman claims in her book Rebels On The Backlot that the former friends fell out over it.
Quote from: crippled_avenger on 07-10-2009, 13:14:27Ali, ja za razliku od tebe to što razumem ne smatram da je nešto dobro i ne opravdavam. U tome je razlika. Ja razumem razne stvari, razumem razne neizbežne stvari, ali ma koliko bile neizbežne, to razumevanje mi nije korak ka opravdavanju toga.
ne razumeš.
ja ne opravdavam to što je uradio i ne mislim da je to nešto dobro.
mislim da ga je trebalo goniti onda kad se to desilo i kazniti ga, onda, po zakonu i propisima, računajući tu i sve olakšavajuće okolnosti uključujući i njegovo bogatstvo i slavu, namiriti 'žrtvu', namiriti 'pravdu' i pustiti čoveka.
ako se danas nazivam militantnim braniteljem polanskog, to znači samo to da DANAS, posle svega, posle načina na koji je sudskom travestijom sjeban, mislim da ga ne treba apsiti i gnjaviti uopšte, da je kažnjen mnogo više nego što je trebalo (iako na nelegalan način, iživljavanjem jednog idiota).
Danas u Blicu neki tip priča kako je "odležao" dva meseca uslovne kazne zbog braka sa maloletnicom. Naravno i danas su u srećnom braku, a na primeru se vidi kako je takav zakon u određenim slučajevima besmislen.
A ovaj citat: "Jedan od razloga zašto je svaki seks sa maloletnom osobom krivično delo jeste to što on iako je možda dobrovoljan sa maloletnikove strane, i iako - narodski rečeno - maloletnik izaziva, treba da bude izbegnut od strane punoletne osobe koja se smatra odgovornom."
nema smisla.
Da, Alex, ALI, u ovom filmu se vidi kako Romana u nekoliko navrata pitaju da li je u braku sa Samanthom. Verovatno bi bilo drugačije da su u braku (ne znam kako zakon stoji sa stuipanjem mlađih maloletnika u brak i sl.).
Ghoule, što se tiče tvoje teze o cimanju Romana danas, seti se filma, na kraju filma ti vidiš da mu američko pravosuđe izlazi u susret i da on nije hteo da ode na to suđenje jer je postojala mogućnost TV prenosa. Ali, koliko sam ja razumeo onaj zaključak, njegov izlazak pred sud bio bi neka vrsta formalnosti, zar ne? Ipak, imaj na umu da kad dođeš u situaciju da te za nešto tuži država, to jest kad te država goni po službenoj dužnosti, onda taj državni mehanizam sam po sebi nije fleksibilan i zato treba jako puno imati takta kada nekoga tužiš državi (recimo kao kad su Goran i Cvele tužili onog klinca za TURNEJU i sad tu nema nazad, sada njega juri država), ali i strpljenja da to sve očistiš i privedeš kraju.
Maršal Tito sa Stamford bridža
Sreda, 7. oktobar 2009. 14:20
Didije Drogba je vođa Čelsija, a liderske sposobnosti je stekao još kao mali, učeći od Josipa Broza?!
Njegova majka Klotild bila je veliki obožavalac jugoslovenskog maršala, čiju je hrabrost i borbeni duh naročito cenila, pa je sina Didijea zvala "Tito".
"Kada sam bila trudna sa Didijeom, izuzetno sam poštovala maršala Tita i njegove vrednosti", izjavila je Klotild za engleski "San".
"Volela sam ga zbog njegove hrabrosti i zato sam Didijea prozvala Tito", pojasnila je majka centarfora Čelsija i reprezentacije Obale Slonovače
Maršal Tito sa Stamford bridža
Uprkos paraleli sa doživotnim vladarom SFR Jugoslavije, Didije Drogba nema nameru da postane predsednik Obale Slonovače.
"Zadovoljan sam onim što sada radim i znam da se moj glas čuje dovoljno daleko", poručio je najbolji strelac ekipe sa Stamford bridža.
(MONDO)
Quote from: crippled_avenger on 07-10-2009, 17:20:39Ghoule, što se tiče tvoje teze o cimanju Romana danas, seti se filma, na kraju filma ti vidiš da mu američko pravosuđe izlazi u susret i da on nije hteo da ode na to suđenje jer je postojala mogućnost TV prenosa.
ja to ne vidim kao izlaženje u susret nego kao pokušaj NOVE TRAVESTIJE.
zbog čega bi ikakav sudija bilo gde insistirao da se njegov slučaj prenosi na TV?
i zašto bi iko pristao na to, bez obzira na prekršaj ili zločin?
kao što se u filmu jasno vidi, novinari i mediji su polanskom naneli toliko zla - da nije te proklete fotke iz minhena sa oktoberfesta, i da nije sudijine sujete kad je to video u novinama - čitavo suđenje bi drugačije prošlo.
da ne govorim u zlu koje su mu naneli u slučaju šeron tejt.
ukratko, neko koga su mediji toliko uništili apsolutno ima pravo da ne želi da od ovoga prave još jedan ŠOU.
bilo ko na nj. mestu bi imao sva prava da ne pristane pod tim uslovima, a
on ima 150% prava da kaže 'no,thanks, no tv'.
Pogledao sam DISTRICT 9 Neilla Blomkampa i moram priznati da je reč o jednom sjajnom zaokruživanju ove letnje sezone. DISTRICT 9 je ne samo izuzetan film, doduše ne bih ga nazvao iznenađenjem jer je još od ALIVE IN JOBURG i priče da treba da režira HALO, bilo jasno da je Blomkamp tip od kog se puno očekuje, nego je i ono što jako volim da vidim a to je neholivudski film koji je potpukao Holivud na njegovom terenu.
DISTRICT 9 počinje sa dokumentarnom fakturom a potom se pretvara u docu-dramu na nivou pristupa pričanja priči, i to je jedna od retkih formalnih mana filma, što nije ostao dosledan u tom postupku. Međutim, ni u jednom trenutku se taj formalni raskorak, to iskakanje, zaista ne može smatrati suštinskim problemom zato što je priča dovoljno interesantna da svako formalno cepidlačenje čini potpuno neukusnim. Uostalom touch na kraju kada se ispiše na ekranu sudbina likova kao da je sve ovo stvarno docudrama je ingeniozno jer je tačno pogođena atmosfera filmova po istinitim pričama. Holivud je napipao da bi ova vrsta poludokumentarnog pristupa bio put za monster filmove, još od SIGNS su upravo te dokumentarne vinjete bile najbolji delovi holivudskih monster filmova, međutim CLOVERFIELD je kao vrhunac te tendencije bio veliki promašaj.
Blomkampov film u sebi spaja dokumentarnu fakturu ali nema problem sa tim da publici pruži i nešto pravog holivudskog storytellinga. U tom smislu, DISTRICT 9 me je dosta podsetio na Camerona, i to ne samo zbog toga što je u osnovi svega ljubavna priča, nego i zato što partnerstvo između čoveka i vanzemaljca podseća na ALIEN NATION Grahama Bakera u koji je Cameron bio ozbiljno umešan. U tom smislu, mislim da DISTRICT 9 jako efektno i bez previše cheesinessa plasira sve one obavezne humanističke figure koje formalno izdižu SF priče iznad pukog exploitationa, pulpa i senzacije.
Ipak, svakako da razumevanje između čoveka i vanzemaljca nije osnovna politička dimenzija ovog filma i da je njegova ključna politička ravan komentar Aparthejda. Mnogi detaji poput predloga da se vanzemaljci pobiju selektivnim virusom datiraju iz vremena Aparthejda, i sjajno je da je Blomkamp snimio u suštini film o Južnoafrikancima, sa južnoafričkom ideološkom agendom koji je pokorio američki box office, a da u filmu nema apsolutno ni traga bilo čemu holivudskom ili američkom. Mislim da je to fenomenalan uspeh i velika nada da je i dalje moguće snimiti relevantan repertoarski film van Holivuda. To je bilo jasno i ranije, sa naslovima kao što je Bongov HOST, ali sa DISTRICT 9 se ispostavilo da je sa takvim filmom moguće i dominirati na B.O.
Što se samog filma tiče, egzekucija je besprekorna, scenografija i akcija su sjajni, reč je o spoju koji me je povremeno podsećao na Camerona (naročito kad se Wikus lati egzoskeleta - ko ne odlepi na tu scenu-zalutao je u bioskop) a u nekim frenetičnim delovima i na BAD BOYS 2 o čijem je statusu klaska već i snimljen jedan divan film HOT FUZZ.
Činjenica je da Nigerijci imaju puno pravo da tuže jer se prema njima film odnosi nešto grublje (odnosno nema političke korektnosti u smislu da je takvo ponašanje devijacija unutar jedne etničke grupe) ali u principu, oni u filmu imaju prilično bad ass dimenziju, naročito u scenama vradžbina i holdupa sličnog onom velikom set-pieceu u BAD BOYS 2.
DISTRICT 9 je po dva osnova jako sličan filmu EDIT I JA. Prvo u oba filma ima glavnog junaka koji iznutra počinje da se transformiše u drugo biće i drugo u oba slučaju imamo vrlo pozitivan trend par exellence žanrovskog produkta oslonjenog na američke miteme koji ne jebe Ameriku 2%, a DISTRICT 9 ima tu prednost što je pokorio američki B.O. Ali, to ne čini uspeh EDIT I JA manjim, pošto su oba filma nastala u formi koja je vrlo ekskluzivna za lokalnu kinematografiju i koja prosto zapomaže za stranim (američkim) mešanjem.
Naravno, ne treba zanemariti autoritet Peter Jacksona u ovoj celoj priči i što se njega tiče, sa ovim naslovom se vratio onome zbog čega smo ga svi voleli. S tim što je naravno, Blomkamp odveo stvari korak dalje, možda bi ovako izgledali Jacksonovi filmovi da se nije posvetio Tolikenu, ali Blomkamp udnosi u sve to dosta svog uticaja, ali akcionims scenama oseća se jacksonovski hard-R.
Ako je ovako snimio DISTRICT 9 za 30 miliona, onda je jasno da bi HALO izuo sa većim parama. U svakom slučaju, biće zanimljivo šta će Blomkamp sledeće snimiti.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MADEO Bong Joon-hoa. Bong mi je jedan od najomiljenijih reditelja i što je još važnije smatram ga jednim od najinteresantnijih reditelja koji su aktivni u ovom trenutku. Kao i uvek kada je o takvim rediteljima reč, njegovom novom filmu prišao sam sa velikom tremom, i drago mi je da Bong uzvraća with a vengeance.
MADEO je višeslojno delo koje je po miljeu u kom se dešava slično filmu MEMORIES OF MURDER ali je po postavci karaktera i upornoj borbi glavne junakinje da spase svoje dete bliži pročišćenosti motiva u HOSTu. Međutim, u suštini, MADEO se razlikuje od ova dva filma pošto je reč o višeslojnom filmu kome je suštinski priča na drugom mestu, iako je sama po sebi odlična i može sasvim da opravda postojanje filma.
Na nivou priče, MADEO je pokušaj pravljenja realističnog hitchcockovskog filma u kinky korejskim uslovima, i na tom nivou Bong radi sjajan posao, genrebendujući kao mator, uvopdeći neke elementne koje obično preskačemo u hitchcockovskom filmu jer se podrazumevaju (majčin pokušaj da osloni na sistem i advokat) i dajući im poseban crnohumorni spin, sa sve preokretima koji su neočekivani a opet logični i ubedljivi.
Međutim, ta dimenzija zapravo nije ključ ovog filma. Taj ključ se ne nalazi ni u Bongovom karakteristično veštom, gotovo naturalističkom prikazivanju ekonomskog rezona svake njegove priče, odnosno smeštanjem radnje u okolnosti koje su određene finansijskim stanjem junaka i korupcijom društva, iako je i to dimenzija koja je izražena u ovom filmu.
Ključ je po meni o psihološkoj studiji majčinstva kao takvog i traumatskog jezgra koje čini odnos majke i sina. Iako su Bongovi junaci konkretni likovi sa svojom konkretnom pričom, Bong se uspeo da u filmu MADEO zarobi to traumatsko jezgro odnosa majke i sina, krivice, problema vaspitanja, svega na šta je majka spremna, majčine solidarnosti sa drugim majkama i sl. Upravo ekscesivnost određenih detalja iz odnosa konkretne majke i konkretnog sina, kasnije motiiše ekscesivnost određenih Majčinih postupaka, međutim, zapravo svi ti detalji čine sliku jednog opšteg psihološkog profila "majke-kao-takve".
U tom smislu, MADEO je deo dosta duge linije filmova o bolnom odnosu majke i sina, a rekao bih da spada među najprodubljenije i svakako najkompletnije kad je reč o psihološkim implikacijama tog odnosa. Kad je reč o azijskom filmu koji često ume da sklizne u senzacionalizam, MADEO spada među psihološki najubedljivije i što je još važnije najpregnantnije naslove.
Bong Jong-ho je majstor inscenacije što smo već znali, u ovom filmu je više na liniji MEMORIES OF MURDER nego HOSTa. Ipak, i na tom umanjenom prostoru uspeva da inscenira nekoliko moćnih set-pieceova i što je još važnije da maestralna rešenja casually plasira u potpuno neočekivanim situacijama i naizgled konvencionalnim scenama.
Kritike su bile u pravu kad su naglašavale da MADEO treba da bude u glavnom a ne u sporednom programu Kana jer zaista je reč o filmu sa visokim dometom.
* * * 1/2 / * * * *
malo je razvucen za razliku od 'mom-a' ali je jako dobar.
Bong Joon-ho je odlican, 3/3 do sada bez promasaja.
kad smo kod koreanaca, kad ce vise taj 'thirst'....
Za ovo kao da su mene pitali :)
Quote from: crippled_avenger on 09-10-2009, 18:25:55
Za ovo kao da su mene pitali :)
Wesley Snipes and director Abel Ferrara, who previously teamed on 1990 cult pic "King of New York", are re-teaming on the action-thriller "Game of Death" reports Variety.
Snipes will star as a politician's bodyguard who must fend off five of the world's top assassins. Zoe Bell and Robert Davi co-star.
James Agnew penned the script and shooting kicks off this week in Detroit.
Pogledao sam INSIDE OUT Peter Duffella koji je smatran ustupkom u njegovoj karijeri pošto je pre njega snimio ENGLAND MADE ME, studiju života u nacističkoj Nemačkoj koju su kritičari poredili sa Viscontijevim LA CADUTA DEGLI DEI i Fosseovim CABARETom. Otud je INSIDE OUT kao heist film bio iznenađenje. Peter Duffell je inače jedan od "stranaca u raju" pošto je ENGLAND MADE ME sniman u SFRJ.
1975. godine, INSIDE OUT je bio jedan u nizu caper filmova u kojima su kombinovani holivudski talenat i evropske lokacije. Jedan od boljih primera te vrste filma jeste DOLLAR$ Richarda Brooksa o kom sam pisao nedavno.
Ono što je izdvojilo INSIDE OUT jeste high concept pošto je to heist film koji govori o grupi WW2 veterana sa obe strane koji se okupljaju da bi opljačkali Hitlerovo zklati.
Njihova ideja uključuje i otmicu hessovske figure iz špandauastog zatvora i insceniranje halucinantne scene u kojoj ga ubeđuju da Rajh nije izgubio ne bi li ga nekako navukli da im oda gde je sakriveno Firerovo zlato. Takve scene jesu iskorak iz žanra na nivou radnje.
Međutim, osnovno prevazilaženje caper konvencije nalazi se unutar samog high concepta a to je da se zapravo ceo zaplet odvija na tipičan WW2 goys-on-a-mission način, s tim što se sve dešava u današnje vreme, u kome oni odrađuju svoje rutine iz WW2 uključujući i preoblačenje u tuđe uniforme, diverzije i sl. plus sa tim ambivalentnim odnosom prema ieologiji, odnosno sposbnošću bivših Saveznika i nacista da se udruže oko novca i zaborave svoje neprijateljstvo.
Iako su ove postavke sasvim čitljive iz filma, nažalost, Duffell na njima ne insistira u dovoljnoj meri kako bi INSIDE OUT do kraja ipunio svoj ideološki potencijal, kako u odnosu na politiku tako i u odnosu na istoriju filma.
Cast koji predvode Telly Savalas, Robert Culp i James Mason je odličan, ali Duffell je previše flah u vođenju priče, njihov plan je toliko složen da tokom filma ni ne nailazi na neke veće opstrukcije (jer nema vremena za to) koje bi generisale suspense a opet nije dovoljno intligentan kako bi gledalac uživao u njegovom postupnom ispunjenju.
INSIDE OUT je stoga šarmantan caper film lišen suspensea i sa dosta promašenih prilika na značenjskom planu. Kao predlog za eventualni double bill sa INSIDE OUT dao bih WILD GEESE 2 Peter Hunta.
* * 1/2 / * * * *
Kao iskren ljubitelj DTV filmova, uvek sam imao najviše problema sa DTV hororima. Naime, dok je kod akcije ili komedije jasno da se u DTV izdanju prikazuju neki potrošeni ili prevaziđeni obrasci tih žanrova koje studiji ne smatraju relevantnim za bioskop, ali im je jasno da oni i dalje imaju svoje fanove - kao što u njima glume popularni glumci koji nisu dovoljno reputable za bioskop uprkos velikoj fanbazi - horor je još u VHS vreme bio prisutan sa naslovima koji naprosto nisu dobacivali do bioskopa jer su bili suviše jeftini i slabi, derivativni i sl.
Tako je bilo i na početku DVDa.
DVD filmovi se naravno razlikuju od VHSa i to će potvrditi svaki fan. Međutim, u početku je DVD takođe bio mesto za horore koji nisu dobacili do bioskopa.
Međutim, kad je krenula DTV produkcija, odjednom se postavilo pitanje, koja je njena svrha - da li se za DVD prave filmovi koji su suviše formalno arhaični za bioskop? Za tim suštinski nema potrebe jer se danas apsolutno sve forme horora uključujući i najreakcionarnije forme slešera smatraju podesnim za bioskop. Da li su to sequeli serijala? Donekle, ali i danas postoje theatrical serijali poput SAW ili FINAL DESTINATION koji su odavno iskoračili iz okvira nastavka sa smislom u puku eksploataciju, dakle ni to nije primarni cilj.
Ono što je se dakle postavilo kao dilema jeste - okej, nezavisni producenti i sirotinja snimaju šta mogu ali ako studiji koji greenlightuju thearical filmove počnu da snimaju DTV horor šta je njihov cilj? Da idu korak dalje od onoga što inače mogu da plasiraju u u bioskope? Da pruže više naslova sličnog profila kao što su oni na bioskopskom meniju= Da uzmu novac od hardcore fanova za koje nema ništa u bioskopu ali ih ima sasvim dovoljno da opravdaju DTV izdanje?
Odgovor na ova pitanja čekao sam sa strepnjom ali i određenom dozom optimizma jer se u DTV hororu teorijski mogla stvoriti atmosfera slična onoj u B-filmu sedamdesetih kada je nekoliko talentovanih ljudi angažovano da hrani prikazivačku mašinu. U najmanju ruku, očekivao sam da će se u DTV hororu pojaviti neki od starih & zaboravljenih majstora.
Nažalost, izuzev BLAIR WITCH ekipe, slabo su se mladi talenti opredeljivali za DTV i više su išli linijom Sundance horora koja zbog svog koketiranja sa indie konvencijom ima druga ograničenja.
Warner Premiere je među prvima sa Tony Krantzom počeo da radi DTV sa nekakovom ambicijom preko etikete Raw Feed i ideja iza tih filmova bila je da se za male pare snimaju zanimljivi filmovi sa solidnom autonomijom reditelja i ta serija filmova ponudila je nekoliko interesantnih naslova ali ništa naročito dobro kao standalone naslov.
Krantzovi filmovi su imali poneku foru na nivou premise, podele ili režije, u pojedinim slučajevima ličili su na solidne TV filmove kakvi su pre desetak godina išli na kablovsku televiziju. Ono što je međutim bila njihova prednost jeste to što nisu bili exploitation na prvu loptu već su pokušavali da budu inteligentniji od proseka.
Kada su Joel Silver i Robert Zeemckis 1999. počeli sa svojom kućom Dark Castle, u prvih nekoliko naslova su rimejkovali Castlea i išli njegovom linijom gimmick-driven horor-showa. U međuvremenu, Zemeckis se povukao iz te priče, a Silverov Dark Castle postao je Warnerova etiketa za mid-budget genrea fare opšte prakse.
U tom smislu, očekivao sam dosta od filma THE HILLS RUN RED Dave Parkera koji dolazi iz Dark Castlea i što je još važnije spada među DTV horore koji su dobili izuzetne kritike u kojima piše da je to u najmanju fuku film iznad proseka.
Ponadao sam se da će HILLS RUN RED ponuditi nešto čega nema inače u theatrical filmovima. Međutim, ono što me je pre svega zapanjilo jste jako tanka egzekucija. Koliko god da je taj film sniman u Bugarskoj, on zaista ne liči na film i deluje kao epizoda slabije TV serje u tehničkom smislu. Kao ljubitelj DTVa dakako preferiram rumunski u odnosu na bugarski DTV ali ipak i bugarski uglavnom izgleda bolje od ovoga. Rediteljski postupak je bezidejan i jedino što ga spasava od totalnog kolapsa jeste jednostavnost u pristupu priči svojstvena DTV hackerima. Ambicije filma su toliko jasne da reditelj ne može previše da zaluta.
Scena nasilja su realizovane ispod proseka. Krvoproliće izgleda jadno i neubedljivo. U pojedinim scenama, imajući u vidu temu filma, mislio sam čak da će ti zaklani ljudi ustati i da je to sve šala. Nažalost, ne, Parker je želeo da nas ubedi kako oni stvarno ginu. Jedino gore od nasilja realizovana je golotinja koja je bazirana na neubedljivim situacijama i artificijelnom osvetljenju koje ubijaju svaku senzualnost u spoju sa potpuno miscastovanom Sophie Monk koja je inače poznata starleta i koju bi svako sa pola mozga potpuno drugačije snimao. Naime, Sophie Monk je na početku karijere igrala Marilyn Monroe u biografskom filmu o Nathalie Wood i valjda bi od tada trebalo da bude jasno da je ona pre svega seks simbol na nivou znaka, što je kasnije bilo jasno i u SEX AND DEATH 101, CLICKu ili SPRING BREAKDOWNu, da je ona glumica koja igra simbole bimboa u PG-13 filmova i da je njeno skidanje na ekranu po definiciji potpuno deplasirano jer ona igra nekoga ko je sexy ali ona sama po sebi nije sexy jer je njena čulnost prenaglašena.
Ako su nasilje i seks aduti ovog filma, onda je to sve ostalo samo na nivou pokušaja.
Međutim, ono što je kao neka suštinska dimenzija po kojoj bi ovaj film trebalo da se izdvoji jeste ideja o potrazi za starim filmom, životom koji u rukama ludog reditelja postaje horor film i sl. a to su premise koje su toliko passe da ove godine čak i u Srbiji imamo dva takva filma. Ako tome dodamo relativno nedavni CIGARETTE BURNS Johna Carpentera, čak ni ta ideja nadogradnje filma ne stoji.
O ideološkoj dimenziji filma da strašan horor prave bolesni ljudi neću ni da govorim. To je uostalom potpuno deplasirano u startu, ali mora se pomenuti jer nema nčeg licemernijeg od lošeg filma koji komentariše pravljenje filma. Ako tome dodamo da tinejdžerskoj ciljnoj grupi ovog filma, po definiciji, ideja potrage za starim hororom neće imati previše smisla, a da će zato iziritirati sve one koje je ta tema privukla, ovaj pokušaj gnrebendinga je čist autogol.
Kad je reč o formi, ja u tom smislu nemam ništa protiv filmova koji se obraćaju tinejdžerima i pokušavaju da im serviraju udicu za nešto ozbiljnije, ali ovo nije taj film jer se čak i u DTV miljeu mogu naći bolji naslovi.
Ono što bi se eventualno moglo izneti kao vrlina filma jeste to što je kratak, što imamo sreće da nije reč o filmu koji traje 80 minuta a ostavlja utisak kao da traje 180.
Ono što mi je krivo jeste što sam zaista želeo da mi se ovaj film dopadne. A uz sve to, pošto je reč o DTV naslovu, niam čak imao ni neka očekivanja već samo dobru volju, u svemu sam pokušao da nađem nešto pozitivno i na kraju mi to nije uspelo.
* 1/2 / * * * *
Naleteh pre par dana na film The Secret Invasion (1964) R. Cormana snimljenog u bivšoj SFRJ sa sličnom tematikom kao i Dirty Dozen pa me zanima je li vredan skidanja, pod uslovom da si ga gledao.
Gledao sam ga. Čini mi se da sam možda i pisao o njemu na Corneru. Izuzetan film u svakom smislu. Vredan skidanja itekako.
Boris Dežulović, Nezavisne
Srpski zetovi
1. oktobar 2009.
Prvi hrvatski predsjednik dr Franjo Tuđman svojedobno je svečano zahvalio dragom Bogu što mu žena nije ni Srpkinja ni Židovka. Moglo bi se reći da ja nisam te sreće, ali sreća nema ništa s tim. Kao osvjedočeni ateist bolje valjda nisam ni zaslužio. Franjo Tuđman kao veliki Hrvat i katolik svoju je sreću zaslužio i ima Kome zahvaliti. Ja, eto, ne mogu Bogu zahvaliti što mi žena nije Srpkinja.
U posljednjem broju opskurnog zadarskog tjednika ingenioznog naziva "Hrvatski list", ugledni hrvatski hrvatolog Gojko Borić na šest je stranica objavio opsežnu znanstvenu studiju o najvećim hrvatskim kroatofobima i srbofilima, mrziteljima svega hrvatskog i dragim gostima Beograda, od Miljenka Jergovića i Igora Mandića do Jagode Buić i Gorana Babića.
"Najzadrtiji je u ovom nizu beogradskih Hrvata splitski pamfletist i nadriknjiževnik Boris Dežulović", piše gospodin Borić, velikom fotografijom osnažujući moje uvjerljivo prvo mjesto na listi najzadrtijih kroatofoba i srbofila.
Osjetio sam kako mi uz kičmu stupaju trnci, svaka se srpska dlaka na mojim srpskim rukama naježila od gordosti i ponosa, i jedva sam dočekao pročitati kako sam i čime zaslužio titulu najzadrtijeg hrvatskog antihrvata. Bit će to sigurno moje ustrajno, dvadesetogodišnje antihrvatsko djelovanje, feralovska biografija, pedantno bilježenje svakog hrvatskog zločinčića nad Srbima, patološka mržnja prema Crkvi u Hrvata, ima toga u mojoj biografiji za počasno članstvo u Srpskoj akademiji i čin četničkog pukovnika.
I što je od svega toga ugledni hrvatolog Gojko Borić naveo kao najveću moju zaslugu za titulu "najzadrtijeg" hrvatofoba i srbofila? Tek činjenicu da je Dežulović "srpski zet i od prije nekoliko godina živi u svome Beogradu"!
Moj je srpski ponos naglo opao i zamijenio ga je autentični srpski gnev. Sve što sam u ovih dvadeset godina uradio za gospodina Borića nije ništa vrijedno, džabe sam dva desetljeća punio "Feralove" i "Globusove" stranice bolesnom mržnjom prema Hrvatima i Hrvatskoj, zalud sam o Lori, Pakračkoj poljani i Jasenovcu ispisao više stranica od Viktora Novaka, zaludu sam o Thompsonu i ustašama ispisao više stranica od Milana Bulajića i uzalud spjevao mahabharatu sotonskih stihova o hrvatskoj crkvi - sve to jedva da bi bilo dovoljno za redak u studiji o najvećim hrvatskim srbofilima da nisam na kraju povukao očajnički potez, preselio se u Beograd, postao srpski zet i "najzadrtiji među beogradskim Hrvatima".
Ugledni hrvatolog o tim stvarima, međutim, zna više od mene. Zapravo, čini se da o tome svatko zna više od mene.
"Svatko zna", podsjeća tako gospodin Borić, "da su srpski zetovi posebna kategorija srpskih nacionalista koji žele biti veće Srbende od Šumadinaca, kako bi dokazali 'opravdanost' svoga bijega iz jedne u drugu naciju."
Možda - ne želim proturiječiti znanstvenom autoritetu gospodina Borića - možda je zaista tako, možda su Šumadinci zaista najveće Srbende, možda su stvarno još samo srpski zetovi veće Srbende od njih, ali ako je uistinu tako, to opasno dezavuira i dikreditira sve antihrvatske napore hrvatskih Srbendi, od Miroslava Krleže do Igora Mandića. Nekad je, eto, trebalo ispisati cijelu jednu bibliografiju na srpskoj ekavici, voditi po časopisima i kongresima žestoke rasprave, ozbiljan trud i cijeli život trebalo je uložiti da bi se zaslužila titula hrvatskog izdajnika i srboljupca, a danas je, po Borićevoj definiciji, dovoljno preseliti se u Beograd i oženiti se sa Srpkinjom.
Bit će da je to stoga što ja ne razumijem nacionalnu biologiju. Profesor Borić objasnio je tu stvar davno, ima tome više od deset godina, u "Slobodnoj Dalmaciji": "Nedavno sam na simpoziju o mržnji u Hrvatskom novinarskom društvu čuo jednog mladića kako veli da je za njega seksualni osjećaj važniji od nacionalnog osjećaja. Možda to vrijedi za njega, ali on se time mislio narugati svima onima za koje je pripadnost nekoj naciji nešto posve prirodno. Seksualni nagon imaju i majmuni."
Neki bi ignorant gospodina Borića mogao upitati kako je to točno nacionalni osjećaj prirodan, ako ga nemaju majmuni? Možda se Gojko Borić time mislio narugati svima onima za koje je seksualni nagon nešto posve prirodno. Nacionalni osjećaj, naime, imaju i Srbi.
U tome, međutim, i jest kvaka. Srbi, baš kao i majmuni, nemaju nacionalni osjećaj, već samo seksualni nagon. Hrvati, sa druge strane, nemaju seksualni nagon - ono što majmune i Srbe odvaja od ljudi - već razvijeni nacionalni osjećaj. Nacionalni osjećaj u Hrvata je vrlo izražen, u prosjeku dugačak osam centimetara, a kad su naročito uzbuđeni, poput profesora Borića, zna dosegnuti i cijelih jedanaest. Kod Srba - naročito kod Srbendi poput mene, koji umjesto nacionalnog imaju seksualni nagon, pa vode ljubav, a ne rat - nacionalni se pak osjećaj nikad nije razvio: oni, baš kao i majmuni, između nogu imaju obični penis, evolucijski atavizam kojim zbijaju glupave i neduhovite pošalice o Hrvatima kao nacionalnim manijacima.
Tu leži objašnjenje Borićeve hrabre teze o meni kao najzadrtijem hrvatskom srbofilu, izvedene iz matične knjige vjenčanih - prava Srbenda nema nacionalni osjećaj - džabe im sve ekavske bibliografije, rasprave, intervjui, eseji i srbofilske deklaracije - već samo seksualni. Srbin se ne postaje jednostranom odlukom, poput Ive Andrića, već seksualnim putem: zato je srpski zet veća Srbenda od Šumadinca, koji je Srbin samo zbog toga što su mu otac i majka Srbi, dakle potpuno slučajno. Dočim Hrvati, za razliku od Srba i majmuna, pažljivo biraju roditelje. Ukratko - kako sam ja shvatio poantu Borićevog ogleda - Hrvat se rađa, a Srbin jebe.
Nakon čega meni - majmunu, Srbendi i najzadrtijem od svih hrvatskih kroatofoba i srbofila - ostaje samo zahvaliti dragom Bogu što mi je žena Srpkinja.
Sa velikim uživanjem pogledao sam TV film Paul Schradera WITCH HUNT. Ova HBO produkcija iz 1994. bio je drugi film o detektivu H.P. Lovecraftu koji rešava slučajeve u alternativnoj američkoj prošlosti u kojoj su ljudi masovno ovladali magijom.
Scenario za oba filma napisao je Joseph Dougherty koji je potom ostvario karijeru na televiziji ali maštovitost ovih filmova sugeriše da je mogao postići još više. S druge strane, možda i nije pošto WITCH HUNT pruža jednu naročitu vrstu ugođaja. Štaviše, rekao bih da poseban ugođaj nudi ljudima koji su završili FDU pošto je WITCH HUNT skup svega što su pajkićevci želeli da snime a nisu umeli/smeli. Taj spoj filma-o-filmu, polemike o Holivudu, politike i ezoterije potpuno je na liniji pajkićevskih vizija koje pak proističu iz spisa Kennetha Angera i sličnih holivudskih autsajdera.
Sasvim je jasno da je zaplet o makartističkom progonu magijaša metafora o komunizmu, međutim, ono što je interesantno jeste sama priroda magije koja je istovremeno izvor mnogo toga pozitivnog ali i negativnog. Ako u tom smislu, Dougherty i Schrader tumače komunizam bez jednodimenzionalnog predznaka, onda WITCH HUNTa spada među zrelije političke metafore na filmu jer inače komunizam u američkom filmu obično biva tretiran ili kao nešto pozitivno, ili kao negativno, ili kao dezideologizovana razbibriga grupe cool ljudi i idealista.
Naravno, sasvim je moguće i da su se Schrader i Dougherty zaustavili na tome da im je naprosto zgodno da u svojoj alternativnoj istoriji iskoriste magiju radi metafore.
Ukoliko ipak poverujemo da nisu, onda se pored dvoseklog mača komunizma u WITCH HUNTu otvara još jedna ideološka linija tretmana političke prakse. Naime, tradicija konzervativne ali i liberalne političke misli otpisuje komunizam kao opciju zbog uverenja da realpolitika ne dozvoljava koncept magičnih, genijalnih rešenja, revolucionarnh preokreta sa permanentnim rezultatima, odnosno da su politički procesi dugi i postupni. Uvođenjem ideje magije kao zamene za komunizam u Americi pedesetih i progonom koji vrši cinični dvolični korumpirani mejnstrim političar, Dougherty i Schrader dotiču samu bit ove filozofije.
Međutim, izvan ideološke dimenzije koja smešta WITCH HUNT uz rame sa televizijskim draguljem liberalnog-aktivističkog-levičarskog Holivuda istog tog vremena s početka devedesetih a to je izvanredna serija WILD PALMS, Dougherty nudi jedan vrlo maštovit i duhovit scenario koji se poigrava sa noir ključem kako na nivou priče tako i i na nivou dizajna.
Schrader nije majstor režije kao Zemeckis ili Curtis Hanson pa da WITCH HUNT digne na nivo jedne od definitivnih dekonstrukcija Holivuda kao što su oni uradili sa ROGER RABBITom i LA CONFIDENTIAL ali ako imamo u vidu da je ovo ipak TV film iz 1994. gopdine, mora se priznati da je uradio sasvim solidan posao.
WITCH HUNT zbog svoje teme obiluje specijalnim efektima koji su iz današnje vizure naravno naivni ali ako imamo u vidu da su tih dana T2, JURASSIC PARK i DEATH BECOMES HER bili vrhunac specijalnih efekata (a WITCH HUNT je po prirodi svojih efekata najbliži DEATH BECOMES HER) onda su oni u stvari iznenađujuće dobri za jednu ovako atipičnu televizijsku produkciju.
Glumačka podela je odlična - Penelope Ann Miller je sjajna femme fatale a Julian Sands i Eric Bogosian su briljantni negativci. Najslabija tačka je Dennis Hopper koji nema dovoljno magnetizma i energije u glavnoj ulozi detektiva Lovecrafta koji je jedna chandlerovska figura za koju je potreban drugačiji stil glume.
U svakom slučaju, WITCH HUNT stoji kao izuzetno interesantan curio i jedna od najpotentnijih tačaka u Schraderovoj sasvim solidnoj rediteljskoj karijeri.
Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam PAPARAZZI Paul Abascala. Iako sam veliki fan Firerovog rada, i kao reditelja i kao producenta, i smatram da je sa APOCALYPTOm dokazao da je jedan od najinteresantnijih holivudskih umova, ovaj naslov mi je nekako izmakao u vreme premijere 2004. godine.
Jedan od razloga je i reditelj Paul Abascal, bivši frizer, koji je preuzeo režiju izvanrednog filma PAYBACK od Helgelanda i proslavio se na tako neprijatan način. Iako se između filmova mogu povući jasne paralele - oba su svedene osvetničke priče o junako koji je jasno definisao svoju odmazdu od koje ne odustaje, u PAYBACKu je jesano da je Abascal nasledio plodan materija A-klase od Helgelanda.
PAPARAZZI je u polazu zanimljiv upravo zbog svoje svedenosti i jednostavnosti premise o glumcu iz akcionih filmova koji se sveti paparacima koji mu uništavaju život. Jednostavnost postupka čini ga komunikativnim ali ga isto tako tema u kojoj je celebrity glavni junak čini i pomalo hermetičnim, što svemu daje interesantnu dimenziju jer PAPARAZZI u stvari ne pritiska dugmiće publike kao većina drugih vengeance filmova koji bude ono nasilno u publici već više izražava stav filmskih radnika. Reko bi se da je PAPARAZZI intimni exploitation film.
Međutim, upravo se kroz ovako svedenu postavku pokazuje koliki su majstori bili reditelj sedamdesetih jer, za razliku od njih, Abascal ne uspeva da postigne čak ni minimalnu ubedljivost. Iako su i Winner & ekipa imali ponekad likove koji su preterano pozitivni i suočeni sa neoprostivo negativnim i na bazi toga, amltene bez sive zone, gradili film, Abasacl se ne snalazi u takvoj podeli. Njegovi junaci su crno-beli i to ne samo da ne pije vodu nego i smeta.
Štaviše, Cole Hauser kao glavni junak postaje antipatičan pre svega zbog toga koliko je pozitivan, kao da njegov lik nema nikakav drugi unutrašnji život izuzev da ispoljava svoju dobrohotnost.
Kroz Abascalov film se možda najjasnije može razumeti značaj ljukskog faktoa čak i u jednoj ovako mehaničkoj strukturi. Očigledno je da su podele iz sedamdesetih umele bolje da publici prodaju takvu naivnost.
Sigurno da toj neubedljivosti doprinosi i sam Cole Hauser u glavnoj ulozi koji ima hladnoću i grubost mladog James Remara ali nema, ili bar u ovoj fazi nije imao ono što je potrebo za leading mana. Hauser profunckioniše kao glumac tek u fazi kada njegov lik krene da se sveti i čini krivična dela i tada odaje utisak da se u anđelu krije demon. Ipak, kada to krene svaka kopča sa njegovim likom je nepovratno izgubljena.
Negativci sa kojima se suočava su nešto kaloričniji i igraju ih Tom Sizemore i Daniel Baldwin ali oni nisu pravi takmaci Hauseru jer su fizički slabiji u direktnoj konfrontaciji, a kao likovi su pak pitoreskniji tako da izgledaju kao da su iz dva različita filma.
Ako nesposobnosti glumca dodamo zaista nizak nivo Abascalove realizacije koji je bliži DTVu nego bioskopu, PAPRAZZI uspeva da funkcioniše samo na nivou lepo zamišljene, efikasne diverzije koja oživljava obrasce koji su isuviše passe za mejnstrim (osim kad ih radi Cronenberg u HISTORY OF VIOLENCE) i suviše pretenciozni za DTV. I upravo na toj ničijoj zemlji, PAPARAZZI gradi svoju autentičnost kako što ju je superiorno realizovani PAYBACK izgradio 1999. godine.
PAPRAZZI je naravno suviše redak primer reakcionarnog vengeance filma u savremenom Holivudu da prođe nezapaženo. Šteta je samo što je očajno napravljen.
* * / * * * *
Pogledao sam LONGFORD, izuzetno interesantnu koprodukciju HBOa i Channel Foura o Lordu Longfordu, britanskom aristokrati koji se posvetio posećivanju i pomaganju zatvorenika u Britaniji. Film je režirao Tom Hooper a scenario je napisao Peter Morgan.
Ukoliko vas zanima da pogledate ovaj film, a nema razloga da ga preskačete, onda nemojte pretraživati mnogo o slučaju Myre Hindley, pošto je njena situacija fokus ovog filma a slučaj je prepun twistova koji čine da ova istinita priča postane znatno uzbudljivija nego što bi se od ove forme očekivalo.
Tom Hooper uspeva da napravi vrlo lep vizuelan ugođaj od ove priče koja je u najavi mogla biti krajnje kamerna i nezanimljiva. U ovom filmu primenjuje sve trikove koji su mu dostupni, ali uspeva da sklopi koherentnu celinu zato što uvođenje različitih stilskih rešenja korespondira sa situacijom i emocijom u priči, tako da je pružio odličnom DPu Danny Cohenu (koga znamo po filmu BOAT THAT ROCKED) priliku da se iskaže. Hooper vrlo uspešno kombinuje glossy rekonstrukciju epohe (BTW maestralno kocipiranu na vrlo malom prostoru i sa razumnim budžetom), realistične deonice bazirane na handheld kameri koja daje nov prisup epohi i ozbiljne studiozne dramske scene, uz veštu upotrebu dokumentarnog materijala.
Kao i uvek Peter Morgan u postupku kombinuje medijsku sliku sa ulazima u same autentične događaje koje ubedljivo rekonstruiše. Ono što je najvažnije jeste da film ne izbegava većinu potencijalnih aspekata koje je imao kontakt između Longforda i Hindleyeve, ali isto tako ne presuđuje šta je tu bilo po sredi. Isto tako, Morgan uspeva da od svog glavnog lika i njegove istinite priče napravi uzbudljivu dramu, iako ovog puta za razliku od drugih svojih radova, ne ubacuje neki arhetipski motiv koji pokreće istorijske događaje.
Ipak, na kraju, film ima vrlo kontemplativno i psihološki produbljeno zaključenje.
U svakom slučaju, ko je raspoložen za ovu vrstu priče plus glumački sparing Jima Broadbenta i Samanthe Morton, ne sme da ga propusti.
Pogledao sam vrlo neobičan partizanski film KRVAVI PUT iz 1955. godine. Ovaj film je koprodukcija Jugoslavije i Norveške i govori o nevoljama jugoslovenskih interniraca koji su odvedeni na prinudni rad u Norvešku. Film je režirao jedan od najvećih majstora jugoslovenskofg posleratnog filma Radoš Novaković u saradnji sa norveškim snimateljem i rediteljem Kaere Bergstoemom.
U filmu igra pomešana jugoslovensko-norveška podela, a koriste se jezici na kojima govore likovi, dale srpski, norveški i nemački.
Nažalost, izuzev norveških glumaca, krajolik je dosta generic i realno taj asortiman lokacija mogao je biti pronađen u SFRJ i bez norveškog ko-reditelja. Isto tako, dosta situacija je smešteno u enterijer tako da nimalo nisu iskorišćeni kako aduti Norveške kao lokacije tako i ta borba čoveka sa prirodom i tema izmeštenosti junaka iz prirodne sredine.
U svakom slučaju, iako spada među retke filmove koji se bave ratom na području Norveške, KRVAVI PUT ne može da konkuriše ozbiljnijim klasicima kao što je HEROES OF TELEMARK niti čak filmovima iz Novakovićevog opusa.
* * / * * * *
Bash sam sinoc chuo za ovaj film od devojke koja radi pri Norveshkoj ambasadi, i bash me je zainteresovao. Drago mi je shto valja.
Hm, možda si loše protumačio ovo što sam napisao. Nije baš da valja, ali je pristojan. Mogao je biti i bolji.
Mislio je da valja (se valja). Pitak, gledljiv, lak za varenje. :lol:
Reprizirao sam sinoć EŠALON DOKTORA M, prvi film Žike Mitrovića, sigurno jedan od najefektnijih debija u istoriji naše kinematografije.
U ovom filmu, Mitrović je po prvi put ponudio svoju formulu kosovskog vesterna u priči o doktoru koji mora da preveze ranjenike iz izolovane Drenice do Peći, vođi balista koji je strah i trepet u tom kraju, i mladim emancipovanim Albancima koji žele da se izvuku iz tog ekstremističkog kruga.
Za razliku od tipičnih WW2 filmova, iako se formalno ovaj film dešava posle oslobođenja Kosova, i dalje su balisti u dosluhu sa Vermahtom dakle formalno je i dalje reč o WW2 filmu, likovi su mnogo bolje motivisani. Naime, s jedne strane imamo junake koji su antifašisti čiji je proboj motivisan nedostatkom lekova a sa druge balističkog vođu koji je zapravo iz begovske kuće i bori se protiv komunista pošto se plaši da će mu oni oduzeti zemlju i podeliti seljacima.
Sukob emancipovanih Albanaca i balista je takođe vrlo zanimljiv pošto je beg školovao mladog sinovca kako bi završio prava i bio vlast kada se oni izbore za svoje interese, odnosno preuzmu vlast ali se obrazovani okrenuo protiv njegga. U scenama njihove konfrontacije, obojica imaju podjednako dobre argumente i reklo bi se da iako je nastao u trenutku kada je na Kosovu bilo veliko nasilje i haos, EŠALON DOKTORA M. nije plakatski film.
Kad je reč o akciji, Mitrović se potpuno vodio konvencijom vesterna i EŠALON DOKTORA M. je srpski STAGECOACH, sa zavšnicom u klisuri koja spada među najmoćnije akcione scene ikada privoljene na filmsku traku u SFRJ.
Film je crno-beli, ali sasvim je na liniji američkih B-ratnih filmova tog perioda, i po dinamici i po dramaturgiji koja vrlo precizna i odlično razvija priču.
Žika Mitrović je sa ovim filmom pokazao koliko može da pruži i iskazao je žanrovsku preciznost kakva se kasnije retko sretala u našoj kinematografiji. Prostor Kosova i Makedonije ostaće teritorija na kojoj se on najbolje snalazio. Ubrzo potom uslediće njegov najveći hit u sličnom miljeu KAPETAN LEŠI i jedan od njegovih najboljih filmova, a svakako među najboljim jugoslovenskim, BRAT DOKTORA HOMERA.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-10-2009, 01:22:01
Hm, možda si loše protumačio ovo što sam napisao. Nije baš da valja, ali je pristojan. Mogao je biti i bolji.
Mislio sam u smislu 'vredi pogledati' :)
Pogledao sam NEVJERU Vladimira Pogačića, ekranizaciju drame EKVINOCIJ Ive Vojnovića.
Reč je o melodrami smeštenoj u Dubrovnik 19. veka, recimo. Ivo Vojnović je u svom opusu ostavio uglavnom vrlo elegične melodrame o višoj duborovačkoj klasi, njenoj dekadenciji i sentimentalnim sudbinama.
U scenariju Momčila Ilića i režiji Vladimira Pogačića, Vojnović dobija adekvatan tretman oličen kroz pismenu realizaciju i savršeno vladanje melodramskim ekscesom.
Uprkos Pogačićevoj rediteljskoj pismenosti, NEVJERA jeste arhaičan film za 1953. godinu, međutim pošto se film dešava u epohi, Pogačićeva akademska preciznost više svojstvena tridesetim godinama, ne smeta sadržaju i on svojim svedenim ali konzistentnim stilom, uz preciznu upotrebu dubrovačkih lokacija i detalja uspeva da ispriča priču koja ima solidne karaktera i komunicira sa gledalištem.
Nažalost, kopija na kojoj danas postoji ovaj film sa velikim šumom u zvuku onemogućava da ova melodrama bude interesantnija bilo kome sem filmofilima.
Međutim, iza bazične melodrame, odnosno intrige o bivšim i sadašnjim ljubavima, gresima iz mladosti i teskobnom naličju duborovačkih gospara koji su mahom vodili život koji sebi ne mogu da priušte, Pogačić je vrlo vibrantnio zarobio osudu uloge lokalnih moreplovaca u kolonizaciji Amerike.
Kolonizacija Amerike prikazana je kao usud siromašnih i u nju odlaze oni bez ikakve nade a ako prežive vraćaju se kao promenjeni i iskvareni.
Pažljivijim gledaocima jugoslovenskog filma biće zanimljivo da vide Severina Bijelića kao mladog romantičnog heroja pošto je kasnije mahom bio poznat po ulogama zadriglih sleazy pokvarenjaka. Interesantno je videti i Rahelu Ferariu maloj ulozim u kojoj je već dosta zbabljena.
Ukoliko imamo u vidu da je NEVJERA film koji je izašao 1953. godine, samo osam godina posle krvavog rata i razaranja, reč je o vrlo reprezentativnom delu i ekranizaciji dramskog klasika.
* * * / * * * *
Cripple nastupa u subotu u 19:00 u Domu omladine na drugom predavanju iz serije KINEMATOGRAFIJA U SENCI
http://www.domomladine.org/sr_RS/news/1153/17.html (http://www.domomladine.org/sr_RS/news/1153/17.html)
Pogledao sam POSLEDNJI MOST Helmuta Kautnera, WW2 film koji je ovaj veliki nemački reditelj snimio 1954. godine u SFRJ.
U ovom filmu, pored Kautnera, koji je veliko ime nemačkog filma, učestvuju i velike nemačke zvezde Bernhard Wicki i Maria Schell. O Kautneru je dovoljno reći da ga recimo Dinko Tucaković smatra najvećim stilistom posle Max Ophulsa, što je po meni malo preterano, no ipak nesumnjivo je reč o izuzetno značajnom reditelju koji je svojim doalskom u Jugoslvaiju u tom trenutku doneo jedan potpuno novi nivo filmmakinga.
Kautner je dosta režirao posle rata ali njegovi ključni filmovi nastali su za vreme Trećeg Rajha. Ipak, za razliku od Harlana, njegov rad za vreme nacizma nije bio sporan pošto su njegovi filmovi uglavnom bili slabo vezani za propagiranje nacizma, a neki su smatrani defetističkim. Stoga je on već 1947. nastavio a radom.
Kautnerov film se po zrelosti rediteljskog rukopisa definitivno izdvaja iz ponude jugoslovenskog filma u tom trenutku i u potpunosti je reč o naslovu koji je sinhron sa aktuelnom kinematografijom svog vremena.
Sama priča govori o nemačkoj lekarki koji otmu partizani i ona im prvo nevoljno pomaže ali zatim shvati njihovu borbu i odlučuje da im iskreno pomogne koliko može. Iako je poetna priče prilično na prvu loptu, Maria Schell i Kautner su napravili relativno interesantan lik pošto ona ni u jdnim trenutku ne postaje antideutscher već naprosto misli da je partizanima potrebna pomoć.
Drugi detalj po kome se POSLEDNJI MOST izdvaja iz kanona tipičnog partizanskog filma jeste vremenski period koji zauzima priča. Naime, u ovo vreme, a i kasnije, partizanski filmovi su se uglavnom bavili jednom akcijom a POSLEDNJI MOST pokušava da israti ceo ratni angažman svoje junakinje koji u ovouj priči obuhvata tri velike operacije među kojima je centralna evakuacija ranjenika koja će kasnije biti spektakularno ovekovečena u filmu Veljka Bulajića BITKA NA NERETVI.
Jugoslovenski likovi imaju značajnu ulogu u filmu ali oni su više tu u funkciji ilustrovanja NOBa stranoj publici i po filmu bi se reklo da je više reč o nemačkom pokajničćkom filmu ili jugoslovenskom filmu tempiranom za inostranstvo. Ako imammo u vidu da je reč o koprodukciji, ovaj film je verovatno i jedno i drugo.
Scene bitaka su majstorski realizovane. Brza Neretva ima značajnu ulogu u najspektakularnijem obračunu između partizana i nemačkih borbenih čamaca. Sam stil borbe je realističan iako Kautner ne preza ni od stuntova ni od melodrame. Ipak, POSLEDNJI MOST još uvek spada u onu ranu fazu partizanskog filma u kome je akcenat na stradanju, pričama o nabavci lekova, tihoj ilegali, sakrivanju, pre nego što je došlo do Yugoslav empowement filmova Hajrduina Krvavca u kojima su partizani transformisali u punokrvne akcione heroje a Mitrovićevim vestren obrascim priključeni su i comic book uticaji.
U suštini, pedesete u partizanskom filmu obeležene su pijetetom i krajnje ozbiljnim tretmanom ratnog iskustva i traume.
POSLEDNJI MOST je zahvaljujući Helmutu Kautneru jedan od stilski najuspelijih jugoslovenskih filmova tokom pedesetih i solidna ratna priča koja veštinom egzekucije prevazilazi neke od svojih ideoloških naivnosti.
* * * / * * * *
Pogledao sam TRICK R TREAT Michaela Doughertyja. Moram priznati da mi je potpuno jasno zašto Warner nije pustio ovaj film u bioskope. Pre svega, prilično je očigledno da je ovo bio Doughertyjev pet project odnosno vanity project iza koga su stali Warner i Bryan Singer u vreme njihovog SUPERMANa i da su Singeru & Doughertyju jako opale akcije kad se ovaj mega-projekat pretvorio u pronmašaj. Dakle, posle izlaska SUPERMANa ovaj film je morao sam da se izbori za svoje mesto.
A film sam po sebi u suštini teško može da se izbori za mesto u bioskopu pošto je Daugherty snimio jednu slikovnicu o Halloweenu, nešto što bi se moglo definisati kao SHORTCUTS za one sa Amblin doživljajem horora, sa nizom malih, kratkih vijeta koje ne uspevaju da razviju pripovedačku energiju za trajanje od 80 minuta.
Iako je TRICK R TREAT imao poređenja sa CREEPSHOWom, razlikuje se upravo po tome što nije reč o antologiji već jednom tobožnjem preplitanju priča. Naravno to preplitanje je izvršeno silom i što je još gore po kadriranju bi se reklo da su se autori nadimali od ponosa zbog tih usiljenih rešenja.
Ono što se Doughertyjevom filmu računa kao vrlina jeste dizajn i egzekucija, ali ja moram priznati da mi je ta fetišizacija najinfantilnijih manifestacija Noći veštica samo smetala.
isto tako ja sam osvedočeni ljubitelj Amblina ali Dougherty nema ključne adute te poetike a to su kvalitetni likovi i energične inscenacije. U tom smislu, poređenja TRICK R TREAT sa MONSTER HOUSEom smatram potpuno blasfemičnim.
TRICK R TREAT u svakom slučaju, dakle, nije ono što nam je najavljivanio pod etiketom divnog malog filma koji zli studio nije razumeo.
Ipak, sigurno mu se ne može osporiti da je pitak i da nije dosadan koliko god da je isprazan, zahvaljujući krajnje ekonomičnom trajanju. Isto tako, za razliku od filmova koji su u polazu DTV, TRICK R TREAT ima production value i veštinu egzekucije koju oni nemaju, a cenu mu svakako podiže i to što za razliku od ostalih DTV filmova nije najdirektiniji besprizrni exploitation.
* * 1/2 / * * * *
In celebration of Inglorious Basterds #1 box office weekend. Here's director Quentin Tarantino's list of top 20 films from 1992 to the present. These are the films that he admires the most, since he became a director. Be sure to check out the video below.
#1 "Battle Royale" by Kinji Fukasaku
#2 "Anything Else" by Woody Allen
#3 "Audition" by Takashi Miike
#4 "The Blade" by Troy Harks
#5 "Boogie Nights" by Paul Thomas Anderson
#6 "Dazed and Confused" by Richard Linklater
#7 "Dogville" by Lars von Trier
#8 "Fight Club" by David Fincher
#9 "Friday" by F. Gary Gray
#10 "The Host" by Joon-ho Bong
#11 "The Insider" by Michael Mann
#12 "Joint Security Area" by Chan-wook Park
#13 "Lost in Translation" by Sofia Coppola
#14 "The Matrix" by The Wachowski Brothers
#15 "Memories of Murder" by Joon-ho Bong
#16 "Super Cop" by Stanley Tong
#17 "Shaun of the Dead" by Edgar Wright
#18 "Speed" by Jan de Bont
#19 "Team America World Police" by Trey Parker
#20 "Unbreakable" by M. Night Shyamalan
The Host Director Bong Joon-ho Chats About His Upcoming Sci-Fi Project, Snow Piercer
Posted on Tuesday, October 13th, 2009 by Devindra Hardawar
Along with Park Chan-wook, Bong Joon-ho is one of the many great cinematic talents that heralded a new wave of film-making from South Korea. He's perhaps most famous for his brilliant family-centered monster film, The Host, and his previous effort Memories of Murder breathed new life into the police procedural. While doing rounds for his latest film, Mother, Joon-ho chatted with Frosty at Collider about his next project, a post-apocalyptic sci-fi film entitled Snow Piercer—an adaptation of the French graphic novel, Le Transperceneige. The project was formerly titled Transperceneige, and is being produced by Chan-wook.
The story takes place in a world covered by ice and snow, and it centers on a train full of travelers struggling coexist while they continue to cling to familiar class structures. As is usually the case with these sorts of stories, it seems to be an exploration of human nature when pushed to the brink. Apparently Joon-ho has wanted to tackle this project since 2005, before he went on to make The Host. He hopes to start filming in 2011. Joon-ho mentioned that he was attracted to the darker aspects of the French graphic novel, but that his film won't be a direct adaptation.
At first glance, this project reminds me a lot of the setup for Blindness, and I hope it ends up better than Fernando Mereilles' attempt at this sort of story. Joon-ho is a much more focused filmmaker, and he's been getting better with every film—which is more than I can say for Mereilles at this point. Blindness relied far too heavily on shock and plumbing the depth of human depravity without really having a point. Luckily, those aren't mistakes I can see Joon-ho making with his film.
Pogledao sam INJU Barbeta Schroedera, interesantan starački triler kojim Barbet pokazuje da je i dalje relativno vitalan i da može da postigne izvesne rezultate u igranom filmu.
Kad kažem relativno vitalan, pre svega mislim na njegovu sigurnost u pričanju priče, još uvek razvijenu sposobnost da drži film pod kontrolom što se tiče tempa i jasnoće. Ono gde je u ovom konkretnom filmu Barbet nešto slabiji jeste sam filmski deo, odnosno reklo bi se da je izostao neki interesantniji vizuelni koncept koji bi upotpunio ovu pulpy priču.
Kad je reč o referencama koje INJU evocira pre svega je to TENEBRAE Dario Argenta, zatim Olivier Assayasov DEMONLOVER a iz drugog plana sigurno i Ridley Scottov BLACK RAIN. Na TENEBRAE, INJU liči po samim osnovima svog plota, s tim što se Barbet fokusira na priču dok Argentu priča služi kao kostur za igradnju set-pieceova. S druge strane, sa DEONLOVERom deli susret Francuske i Japana na nivo culture clasha i odnosa Oksidentalaca prema pop kulturi, međutim, Assayasov film je mnogo energičniji, živopisniji, opušteniji u odnosu na Aziju čak i onda kad je fetišizuje. Detektivksa priča i stereotipi Japana podsećaju na BLACK RAIN Ridley Scotta koji je međutim imao jasan vizuelni koncept i nadovezivao se na tradiciju 80s policijskog filma. U odnosu, dakle, na ove referentne naslove sa pulpy pričom i fascinacijom Japanom, INJU nema uzbudljiv vizelani koncept i na kraju po konvencionalnosti režije najviše liči na M. BUTTERFLY.
Na svu sreću, konvencionalnost u postupku ne remeti njegovu dinamiku i, ruku na srce, imajući u vidu u kojim je godinama Barbert, nema čega da se stidi.
Problem nastupa sa žanrovskim određenjem pošto je ovakva straight interpretacija jedne tako pulpy priče poslednji put mogla da prođe kod Fritz Langa. Iako Barbet fokus stavlja na priču odnosno zaplet, njihov ton i razrešenje teško da mofgu biti sveži sami za sebe. Štaviše, ne samo da je plot twist očigledan već je i nezadovoljavajući, čak i za one koje nije razmazila Južna Koreja. Iako je ovo film koji ne zavisi od twista, ipak jeste priča koja mora imati sposobnost da manipuliše gledaocem i izaziva neku reakciju a rekao bih da Barbet to radi blago i akademski.
Na svu sreću pulp polaz je kao korov i uprkos svemu drži celu stvar na okupu te INJU paradoskalno najbolji utisak ostavlja upravo zbog onoga što je u njemu najbanalnije i najnaivnije a to je priča o piscu koji u Japanu pokušava da nađe selindžerovsku figuru opasnog krimi-pisca. Niko ne ume bolje da fetišizuje neku profesiju od Francuza, niti da sofisticiranije zapakuje olinjali šund zaplet. Ako tome dodamo da je Barbet reditelj koji je možda Francuz sa najdužim stažom u savremenom Holivudu gde je snimio neke odlične filmove, i što je još važnije, nijedan koji bar u nekom aspektu nije bio nezanimljiv, INJU je vrlo zdrav projekat. Savakako da nije ispunio sve potencijale, no osetile su se i pozitivne strane Barbetove staračke ali ipak znalačke ruke, između ostalog i u tretmanu hit and miss francuskog stara Benoit Magimela i zato INJU stoji kao prijatan old fashioned misterija koja će biti najintereantnija onima koji ne znaju ništa i onima koji znaju sve o krimiću. Ipak, nema veliku budućnost na najvećem tržištu a to je ono u sredini.
* * * / * * * *
Pogledao sam DOGHOUSE Jake Westa. Ponekad se upitam da li su budale ovi koji snimaju ovakve filmove ili sam ja budala što ih gledam. Jake West je režirao film EVIL ALIENS, film koji sam gledao ali ga se nimalo ne sećam što mi se zaista retko dešava. Međutim, kao što se ne sećam filma, ne sećam se ni da mi je bio nešto upečatljivo antipatičan, ne pamtim kao nešto izrazito negativno. Kad je reč o DOGHOUSEu, ovo je film koji ću verovatno bolje zapamtiti zbog high concepta. Priča prati grupu londonskih geezera koji odlaze da se odmore od žena i bonduju kako bi oporavili jednog od njih koji prolazi kroz težak razvod. Međutim, na tom putu dolaze u selo u kome su žene pobesnele od virusa koji je pušten kako bi vojska oprobala oružje kojim okreće jednu polovinu populaciju protiv druge.
Usled uticaja virusa žene postaju tzv. "zombirds", dakle kao zombiji koji nisu infektivni, polu-inteligentni, nekad brzi-nekad spori. Kako god bilo, žene koje postaju zombiji u principu bivaju lišene svake ljudske (uključujući i ženske) osobine i u tom smislu, jedina invencija je to što su izbezumljeni zombiji žene i to je otprilike to. dakle, nema apsolutno ničeg suštinskog u tom sukobu, nema ničega što bi bio neki smislen komentar na muško-ženske odnose, osim eto prilike da se muškarci među sobom bonduju suočeni sa opasnošću.
DOGHOUSE je jedan od opiljaka SHAUN OF THE DEADa i njegovog izuzetnog kritičkog i komercijalnog uspeha. Jake West čak ni ne krije da se nadovezuje na SHAUNa čak i po nekim detaljima na planu kadriranja koje se nadovezuje na televizijsku tradiciju (u najboljem smislu), dakle sa dosta pokreta kamere, pozicija kamere i energičnim inscenacijama.
Ono što je čest kvalitet recentnih horora je barem to da ne traju dugo. DOGHOUSE ima tu vrlinu, i svakako nije dosadan. Međutim, iako Westa ne smatram nekim velikim i potentnim talentom, ono što je imalo kvalitet jeste glumačka podela u kojoj su Danny Dyer, Stephen Graham i Noel Clarke i šteta je što nisu imali interesantnije protivnike. Jedina interesantna stvar vezana za zombirds jeste to što su u pojedinim scenama koreografisane kao da je reč o plesu a ne o agresiji i to je na neki način inovativno.
U svakom slučaju, DOGHOUSE je film koji je podnošljiv ali potpuno uzaludan. Iako razumem exploitation i razumem da filmovi po definiciji ne moraju biti opterećeni smislom, ponekad mi je zaista žao kada se ovoliki potencijal ne osmisli bolje.
* * / * * * *
Retko kad se pojave filmovi sa natpisom MEHO KRLJIĆ na sebi, ali kad se pojavi onda uglavnom kickuju ass.
Pogledao sam THE TOURNAMENT Scotta Manna, film koji je sticajem nesrećnih okolnosti, iako potpuno razumljivo, ako imamo u vidu glumačku podelu, skončao kao DTV jer nema neku izrazitu zvezdu u podeli. To je šteta pošto je THE TOURNAMENT sniman kao da će ići u bioskope i stoji kao jedno od najčistijih akcionih iskustava ove sezone.
Ovakav nivo tehničke egzekucije i inventivnosti se nikad ne sreće u DTV filmovima a čini mi se da ga je sve manje i u bioskopskim akcijašima. THE TOURNAMENT ima jednostavnost TAKENa i količinu akcije CRANKa, s tim što je po stilu bliži TAKENa, dakle akcija je jasna, pregledna, uzbudljiva. Ono po čemu se međutim razlikuje od njih jeste količina krvoprolića koja je najbliža DISTRICT 9u. Naime, odnos prema ljudskim telima dosta je sličan odnosu prema telima vanzemaljaca, Mann bez pardona ljudima amputira i lomi udove a mogu da nabrojim barem tri lika koji bukvalno bivaju razneti u kadru, u paramparčad sa sve parčićima mesa i litrima krvi koji se rasipaju okolo.
Ukoliko imamo u vidu da na nivou dijaloga i odnosa među likovima ovaj film nema neku obscenost i da je vrlo ozbiljan, količina čistog carnagea izazvanog upotrebom kako vatrenog oružja i eksplozvnih naprava, tako i hladnog oružja i motornih vozila je zaista neverovatan i THE TOURNAMENT je hard, hard R.
Ono što je najdivnije to je da ni na nivou priče TOURMANET nije loš. Priča je konvencionalna, govori o BATTLE ROYALEičnom turniru na kome se 30 ubica ubija do poslednjeg, ali u svemu tome ima svežinu i tempo.
Konačno, dolazimo do česte DTV boljke koju THE TOURNAMET neshvatljiv dobro prevazilazi a to su lokacije. Naime, film se dešava na severu Engleske a sniman je tamo i u Bugarskoj. Međutim, toliko je dobro realizovan da zaista ni u jednoj sceni ne postoji utisak da Bugarska dublira Englesku. Što se toga tiče, Scott Mann je apsolutno izgurao maksimum. Šokirao me je podatak da je film čak i slikao Bugarin Emil Topuzov, pošto ni najokreliji DTV obično ne slikaju Bugari ali čovek je uradio fantastičan posao i mislim da bi bez problema mogao da slika holivudski film.
THE TOURNAMENT je ona vrsta DTV filma koji smo svi želeli a to je DTV koji je praktično suviše cool da bi bio theatrical. I zaista ne verujem da bi ijedan studio dozvoio sebi akcioni film koji je ovoliko hard-R. IMDB navodi da je ovaj film koštao 12 miliona dolara i ako je to zaista cena onda se Scott Mann automatski preporučuje za neku dalju holivudsku akciju.
Što se akcionih heroja tiče, Kelly Hu igra glavnu ulogu i odlična je, i kad treba da se glumi i kad treba da se ubija, Liam Cunningham je pouzdan kao glavni mastermind, Ving Rhames je pripitomljen koliko je to moguće, Robert Carlyle dodaje svemu klasu kao sveštenik slučajno uhvaćen u celom ludilu Turnira, Sebastien Foucan koga znamo kao parkour assassina iz CASINO ROYALE ima zapažen showcase za svoje talente kao i Scott Adkins o čijem sam potencijalu već pisao (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=3234#p3234 (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=3234#p3234) i http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=2469#p2469 (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=2469#p2469)). Dakle, Scott Mann je pre svega znalački skupio bećare na jednom mestu i u vrlo ekonimičnoj postavci snimio svojevrstan All-Star film.
Prava je šteta što mejnstrim nije propulzivniji jer sam siguran da bi uz dobar word of moth ovaj film uprkos nedostatku zvezda mogao napravitinekakav posao u bioskopima, naročito zato što akciona publika ume da ceni akciju samu po sebi i što je još važnije, pošto bi zaista vredelo videti ovaj mayhem na velikom ekranu.
U svakom slučaju, THE TOURNAMENT je sve ono što je SHOOT EM UP želeo da bude. Voleli to ili ne.
* * * / * * * *
Ooo, wow, eto, znam šta ću večeras raditi!!!
Bićeš vrlo prijatno iznenađen!
Pogledao sam LARGO WINCH Jerome Sallea, adaptaciju poznatog stripa koji doduše nisam čitao, tako da u tom smislu nisam merodavan da procenim kakav je u odnosu na strip i da li su možda neki od nedostataka filma zapravo proistekli iz stripa i sl.
Ono što je osnovni problem LARGO WINCHa kao filma je to što je cela postavka intrigantna, ali vrlo naivno sprovedena. Naime, pitanje naslednika vlasnika velike korporacije je izuzetno zanimljiva tema za film jer realno mnoge porodice nisu spremne da ostvare biološki kontinuitet dominacije nad određenim kapitalom a o poslovnoj veštini naslednika da i ne govorimo. Međutim, ovde je ta interesantna tema tek dotaknuta što je možda u skladu sa konvencijom stripa, međutim ako je osnovno polje delovanja junaka u ovom filmu poslovni svet, onda je to sigurno moglo da se nadogradi.
Film nije dosadan i obiluje događajima ali ono što mu nedostaje je intenzitet. Sve je nekako blago, neobavezno, bez nekog istinskog odnosa među likovima, drame, napetosti. I, u principu film koji ipak pretenduje da bue avanturistički mora da bude u tom smislu ubedljiviji.
Tomer Sisley je bled u glavnoj ulozi. Ono što je nama zanimljivo jeste to da se priča velikim delom dešava u Hrvatskoj koja je snimana na Siciliji ali glumi dosta naših glumaca, pre svih Raša Bukvić i Miki Manojlović koji imaju velika i značajne uloge, a Bojana Panić ima nešto manju. Miki i Raša igraju ozbiljne, izgrađene karaktere i jasno je da imaju tretman ozbiljnih glumaca.
Interesantno je da su se Hrvati oduvek žalili kako su Srbi, Krajišnici, bili glavni policajci u Hrvatskoj, tako da recimo i u ovom filmu neki od hrvatskih policajaca nose dvoglave orlove na ramenu i na zgradi policije piše ПОЛИЦИЈА. Uprkos brojnim domaćim glumcima očigledno je scenografe ponela emocija.
Jerome Salle je rukovodio filmom koji je imao solidan budžet i brojne vrlo fotogenične lokacije, ipak njegova rediteljska veština nije dovoljno velika da ih i maksimalno iskoristi tako da LARGO WINCH ostaje negde, u najmanju ruku, na pola puta.
* * / * * * *
Reprizirao sam FIGHTING BACK Lewis Teaguea. Ovaj vigilante film se razlikovao od svojih savremenika i konkurencije po tome što je za razliku od tipičnih žanrovskih egzibicija pokušao da produbi priču o vidžilantizmu i postavi je u širi društveni kontekst.
Naravno, FIGHTING BAXCK pre svega ostaje klasičan vigialnte film na nivou postavke i većinskog dela sadržaja. Ipak, bendovanje konvencije oličeno je u tome što junakovo uzimanje pravde u svoje ruke počinje da dobija političćku težinu, privlači na svoju stranu do policije, društvenih institucija, bizniosmena a na kraju rezultira i junakovim direktnim političkim angažmanom u borbi na lokalnim izborima.
Naravno, ovo je film iz 1982. goduine godine koji uprkos svemu ostaje exploitation tako da sve ove nuspojave vidžilantizma bivaju trtirane kao nešto pozitivno. Štaviše, film u pojedinim delovima postaje moralno ambivalentan - kada glavni junak napravi pakt sa mafijom da slobodno goni ulične bande (mahom crnce) i narkodilere, ili kada na nagoor biznismena odučuje da postane političar kako bi ozvaničio svoja gledišta.
U poslednje vreme oseća se blag revival vigilante filma u Anmerici, s tim što bi naravno neke stvari iz FIGHTING BACKa bile nezamislive. Pre svega, ideja o o osnivanju grupe građana koja će kontrolisati ulice i "pomagati policiji" danas bi u startu imala negativnu konotaciju, primer je HOT FUZZ a s druge strane i u holivudskom kanonu - vidžilantizam je pojedinačna disciplina, ne timski sport - setimo se osude svakog organizovanog vidžilantizma u filmu MAGNUM FORCE gde mu na put staje vigilante patrijarh Diorty Harry. Ipak, upskos tome, kroz istoriju exploitationa u Holivudu uvek je bilo i izuzetaka kao što je WALKING TALL.
Jedina kontroverza koju na nivou zapleta FIGHTING BACK razrešava jeste pitanje rasizma pošto je ovo u suštini film o borbi bele buržoacije i crnih uličara. Međutim, svesni da bi to moglo neprijatno da izgleda, autori peglaju taj problem.
Tom Skerritt je odličan u glavnoj ulozi pokretača cele akcije i uz njega glavni adut filma je Lewis Teague, jedan od svakako najkompetentnijih Cormanovih učenika koji tako dobro vlada tempom filma i odlično inscenira sve situacije, naročito akcione prizore na skromnom budžetu. Iakon nije uspeo da ostvari tematski i žanrovski konzistentan opus, Teague je svakako jedno od najpouzdanijih imena američkog repertoarskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Inside the Apocalyptic Soviet Doomsday Machine
By Nicholas Thompson Email 09.21.09
The technical name was Perimeter, but some called it Mertvaya Ruka, Dead Hand.
Illustration: Ryan Kelly
Listen: Author Nicholas Thompson Discusses Dead Hand on NPR's All Things Considered
Valery Yarynich glances nervously over his shoulder. Clad in a brown leather jacket, the 72-year-old former Soviet colonel is hunkered in the back of the dimly lit Iron Gate restaurant in Washington, DC. It's March 2009—the Berlin Wall came down two decades ago—but the lean and fit Yarynich is as jumpy as an informant dodging the KGB. He begins to whisper, quietly but firmly.
"The Perimeter system is very, very nice," he says. "We remove unique responsibility from high politicians and the military." He looks around again.
Yarynich is talking about Russia's doomsday machine. That's right, an actual doomsday device—a real, functioning version of the ultimate weapon, always presumed to exist only as a fantasy of apocalypse-obsessed science fiction writers and paranoid über-hawks. The thing that historian Lewis Mumford called "the central symbol of this scientifically organized nightmare of mass extermination." Turns out Yarynich, a 30-year veteran of the Soviet Strategic Rocket Forces and Soviet General Staff, helped build one.
Chart source: Bulletin of the Atomic Scientists, Natural Resources Defense Council
The point of the system, he explains, was to guarantee an automatic Soviet response to an American nuclear strike. Even if the US crippled the USSR with a surprise attack, the Soviets could still hit back. It wouldn't matter if the US blew up the Kremlin, took out the defense ministry, severed the communications network, and killed everyone with stars on their shoulders. Ground-based sensors would detect that a devastating blow had been struck and a counterattack would be launched.
The technical name was Perimeter, but some called it Mertvaya Ruka, or Dead Hand. It was built 25 years ago and remained a closely guarded secret. With the demise of the USSR, word of the system did leak out, but few people seemed to notice. In fact, though Yarynich and a former Minuteman launch officer named Bruce Blair have been writing about Perimeter since 1993 in numerous books and newspaper articles, its existence has not penetrated the public mind or the corridors of power. The Russians still won't discuss it, and Americans at the highest levels—including former top officials at the State Department and White House—say they've never heard of it. When I recently told former CIA director James Woolsey that the USSR had built a doomsday device, his eyes grew cold. "I hope to God the Soviets were more sensible than that." They weren't.
The system remains so shrouded that Yarynich worries his continued openness puts him in danger. He might have a point: One Soviet official who spoke with Americans about the system died in a mysterious fall down a staircase. But Yarynich takes the risk. He believes the world needs to know about Dead Hand. Because, after all, it is still in place.
The system that Yarynich helped build came online in 1985, after some of the most dangerous years of the Cold War. Throughout the '70s, the USSR had steadily narrowed the long US lead in nuclear firepower. At the same time, post-Vietnam, recession-era America seemed weak and confused. Then in strode Ronald Reagan, promising that the days of retreat were over. It was morning in America, he said, and twilight in the Soviet Union.
Part of the new president's hard-line approach was to make the Soviets believe that the US was unafraid of nuclear war. Many of his advisers had long advocated modeling and actively planning for nuclear combat. These were the progeny of Herman Kahn, author of On Thermonuclear War and Thinking About the Unthinkable. They believed that the side with the largest arsenal and an expressed readiness to use it would gain leverage during every crisis
The new administration began expanding the US nuclear arsenal and priming the silos. And it backed up the bombs with bluster. In his 1981 Senate confirmation hearings, Eugene Rostow, incoming head of the Arms Control and Disarmament Agency, signaled that the US just might be crazy enough to use its weapons, declaring that Japan "not only survived but flourished after the nuclear attack" of 1945. Speaking of a possible US-Soviet exchange, he said, "Some estimates predict that there would be 10 million casualties on one side and 100 million on another. But that is not the whole of the population."
Meanwhile, in ways both small and large, US behavior toward the Soviets took on a harsher edge. Soviet ambassador Anatoly Dobrynin lost his reserved parking pass at the State Department. US troops swooped into tiny Grenada to defeat communism in Operation Urgent Fury. US naval exercises pushed ever closer to Soviet waters.
The strategy worked. Moscow soon believed the new US leadership really was ready to fight a nuclear war. But the Soviets also became convinced that the US was now willing to start a nuclear war. "The policy of the Reagan administration has to be seen as adventurous and serving the goal of world domination," Soviet marshal Nikolai Ogarkov told a gathering of the Warsaw Pact chiefs of staff in September 1982. "In 1941, too, there were many among us who warned against war and many who did not believe a war was coming," Ogarkov said, referring to the German invasion of his country. "Thus, the situation is not only very serious but also very dangerous."
A few months later, Reagan made one of the most provocative moves of the Cold War. He announced that the US was going to develop a shield of lasers and nuclear weapons in space to defend against Soviet warheads. He called it missile defense; critics mocked it as "Star Wars."
To Moscow it was the Death Star—and it confirmed that the US was planning an attack. It would be impossible for the system to stop thousands of incoming Soviet missiles at once, so missile defense made sense only as a way of mopping up after an initial US strike. The US would first fire its thousands of weapons at Soviet cities and missile silos. Some Soviet weapons would survive for a retaliatory launch, but Reagan's shield could block many of those. Thus, Star Wars would nullify the long-standing doctrine of mutually assured destruction, the principle that neither side would ever start a nuclear war since neither could survive a counterattack.
As we know now, Reagan was not planning a first strike. According to his private diaries and personal letters, he genuinely believed he was bringing about lasting peace. (He once told Gorbachev he might be a reincarnation of the human who invented the first shield.) The system, Reagan insisted, was purely defensive. But as the Soviets knew, if the Americans were mobilizing for attack, that's exactly what you'd expect them to say. And according to Cold War logic, if you think the other side is about to launch, you should do one of two things: Either launch first or convince the enemy that you can strike back even if you're dead.
Perimeter ensures the ability to strike back, but it's no hair-trigger device. It was designed to lie semi-dormant until switched on by a high official in a crisis. Then it would begin monitoring a network of seismic, radiation, and air pressure sensors for signs of nuclear explosions. Before launching any retaliatory strike, the system had to check off four if/then propositions: If it was turned on, then it would try to determine that a nuclear weapon had hit Soviet soil. If it seemed that one had, the system would check to see if any communication links to the war room of the Soviet General Staff remained. If they did, and if some amount of time—likely ranging from 15 minutes to an hour—passed without further indications of attack, the machine would assume officials were still living who could order the counterattack and shut down. But if the line to the General Staff went dead, then Perimeter would infer that apocalypse had arrived. It would immediately transfer launch authority to whoever was manning the system at that moment deep inside a protected bunker—bypassing layers and layers of normal command authority. At that point, the ability to destroy the world would fall to whoever was on duty: maybe a high minister sent in during the crisis, maybe a 25-year-old junior officer fresh out of military academy. And if that person decided to press the button ... If/then. If/then. If/then. If/then.
Once initiated, the counterattack would be controlled by so-called command missiles. Hidden in hardened silos designed to withstand the massive blast and electromagnetic pulses of a nuclear explosion, these missiles would launch first and then radio down coded orders to whatever Soviet weapons had survived the first strike. At that point, the machines will have taken over the war. Soaring over the smoldering, radioactive ruins of the motherland, and with all ground communications destroyed, the command missiles would lead the destruction of the US.
The US did build versions of these technologies, deploying command missiles in what was called the Emergency Rocket Communications System. It also developed seismic and radiation sensors to monitor for nuclear tests or explosions the world over. But the US never combined it all into a system of zombie retaliation. It feared accidents and the one mistake that could end it all.
Instead, airborne American crews with the capacity and authority to launch retaliatory strikes were kept aloft throughout the Cold War. Their mission was similar to Perimeter's, but the system relied more on people and less on machines.
And in keeping with the principles of Cold War game theory, the US told the Soviets all about it.
Great Moments in Nuclear Game Theory
Permissive Action Links
When: 1960s
What: Midway through the Cold War, American leaders began to worry that a rogue US officer might launch a small, unauthorized strike, prompting massive retaliation. So in 1962, Robert McNamara ordered every nuclear weapon locked with numerical codes.
Effect: None. Irritated by the restriction, Strategic Air Command set all the codes to strings of zeros. The Defense Department didn't learn of the subterfuge until 1977.
US-Soviet Hotline
When: 1963
What: The USSR and US set up a direct line, reserved for emergencies. The goal was to prevent miscommunication about nuclear launches.
Effect: Unclear. To many it was a safeguard. But one Defense official in the 1970s hypothesized that the Soviet leader could authorize a small strike and then call to blame the launch on a renegade, saying, "But if you promise not to respond, I will order an absolute lockdown immediately."
Missile Defense
When: 1983
What: President Reagan proposed a system of nuclear weapons and lasers in space to shoot down enemy missiles. He considered it a tool for peace and promised to share the technology.
Effect: Destabilizing. The Soviets believed the true purpose of the "Star Wars" system was to back up a US first strike. The technology couldn't stop a massive Soviet launch, they figured, but it might thwart a weakened Soviet response.
Airborne Command Post
When: 1961-1990
What: For three decades, the US kept aircraft in the sky 24/7 that could communicate with missile silos and give the launch order if ground-based command centers were ever destroyed.
Effect: Stabilizing. Known as Looking Glass, it was the American equivalent of Perimeter, guaranteeing that the US could launch a counterattack. And the US told the Soviets all about it, ensuring that it served as a deterrent.
The first mention of a doomsday machine, according to P. D. Smith, author of Doomsday Men, was on an NBC radio broadcast in February 1950, when the atomic scientist Leo Szilard described a hypothetical system of hydrogen bombs that could cover the world in radioactive dust and end all human life. "Who would want to kill everybody on earth?" he asked rhetorically. Someone who wanted to deter an attacker. If Moscow were on the brink of military defeat, for example, it could halt an invasion by declaring, "We will detonate our H-bombs."
A decade and a half later, Stanley Kubrick's satirical masterpiece Dr. Strangelove permanently embedded the idea in the public imagination. In the movie, a rogue US general sends his bomber wing to preemptively strike the USSR. The Soviet ambassador then reveals that his country has just deployed a device that will automatically respond to any nuclear attack by cloaking the planet in deadly "cobalt-thorium-G."
"The whole point of the doomsday machine is lost if you keep it a secret!" cries Dr. Strangelove. "Why didn't you tell the world?" After all, such a device works as a deterrent only if the enemy is aware of its existence. In the movie, the Soviet ambassador can only lamely respond, "It was to be announced at the party congress on Monday."
In real life, however, many Mondays and many party congresses passed after Perimeter was created. So why didn't the Soviets tell the world, or at least the White House, about it? No evidence exists that top Reagan administration officials knew anything about a Soviet doomsday plan. George Shultz, secretary of state for most of Reagan's presidency, told me that he had never heard of it.
In fact, the Soviet military didn't even inform its own civilian arms negotiators. "I was never told about Perimeter," says Yuli Kvitsinsky, lead Soviet negotiator at the time the device was created. And the brass still won't talk about it today. In addition to Yarynich, a few other people confirmed the existence of the system to me—notably former Soviet space official Alexander Zheleznyakov and defense adviser Vitali Tsygichko—but most questions about it are still met with scowls and sharp nyets. At an interview in Moscow this February with Vladimir Dvorkin, another former official in the Strategic Rocket Forces, I was ushered out of the room almost as soon as I brought up the topic.
So why was the US not informed about Perimeter? Kremlinologists have long noted the Soviet military's extreme penchant for secrecy, but surely that couldn't fully explain what appears to be a self-defeating strategic error of extraordinary magnitude.
The silence can be attributed partly to fears that the US would figure out how to disable the system. But the principal reason is more complicated and surprising. According to both Yarynich and Zheleznyakov, Perimeter was never meant as a traditional doomsday machine. The Soviets had taken game theory one step further than Kubrick, Szilard, and everyone else: They built a system to deter themselves.
By guaranteeing that Moscow could hit back, Perimeter was actually designed to keep an overeager Soviet military or civilian leader from launching prematurely during a crisis. The point, Zheleznyakov says, was "to cool down all these hotheads and extremists. No matter what was going to happen, there still would be revenge. Those who attack us will be punished."
And Perimeter bought the Soviets time. After the US installed deadly accurate Pershing II missiles on German bases in December 1983, Kremlin military planners assumed they would have only 10 to 15 minutes from the moment radar picked up an attack until impact. Given the paranoia of the era, it is not unimaginable that a malfunctioning radar, a flock of geese that looked like an incoming warhead, or a misinterpreted American war exercise could have triggered a catastrophe. Indeed, all these events actually occurred at some point. If they had happened at the same time, Armageddon might have ensued.
Perimeter solved that problem. If Soviet radar picked up an ominous but ambiguous signal, the leaders could turn on Perimeter and wait. If it turned out to be geese, they could relax and Perimeter would stand down. Confirming actual detonations on Soviet soil is far easier than confirming distant launches. "That is why we have the system," Yarynich says. "To avoid a tragic mistake. "
The mistake that both Yarynich and his counterpart in the United States, Bruce Blair, want to avoid now is silence. It's long past time for the world to come to grips with Perimeter, they argue. The system may no longer be a central element of Russian strategy—US-based Russian arms expert Pavel Podvig calls it now "just another cog in the machine"—but Dead Hand is still armed.
To Blair, who today runs a think tank in Washington called the World Security Institute, such dismissals are unacceptable. Though neither he nor anyone in the US has up-to-the-minute information on Perimeter, he sees the Russians' refusal to retire it as yet another example of the insufficient reduction of forces on both sides. There is no reason, he says, to have thousands of armed missiles on something close to hair-trigger alert. Despite how far the world has come, there's still plenty of opportunity for colossal mistakes. When I talked to him recently, he spoke both in sorrow and in anger: "The Cold War is over. But we act the same way that we used to."
Yarynich, likewise, is committed to the principle that knowledge about nuclear command and control means safety. But he also believes that Perimeter can still serve a useful purpose. Yes, it was designed as a self-deterrent, and it filled that role well during the hottest days of the Cold War. But, he wonders, couldn't it now also play the traditional role of a doomsday device? Couldn't it deter future enemies if publicized?
The waters of international conflict never stay calm for long. A recent case in point was the heated exchange between the Bush administration and Russian president Vladimir Putin over Georgia. "It's nonsense not to talk about Perimeter," Yarynich says. If the existence of the device isn't made public, he adds, "we have more risk in future crises. And crisis is inevitable."
As Yarynich describes Perimeter with pride, I challenge him with the classic critique of such systems: What if they fail? What if something goes wrong? What if a computer virus, earthquake, reactor meltdown, and power outage conspire to convince the system that war has begun?
Yarynich sips his beer and dismisses my concerns. Even given an unthinkable series of accidents, he reminds me, there would still be at least one human hand to prevent Perimeter from ending the world. Prior to 1985, he says, the Soviets designed several automatic systems that could launch counterattacks without any human involvement whatsoever. But all these devices were rejected by the high command. Perimeter, he points out, was never a truly autonomous doomsday device. "If there are explosions and all communications are broken," he says, "then the people in this facility can—I would like to underline can—launch."
Yes, I agree, a human could decide in the end not to press the button. But that person is a soldier, isolated in an underground bunker, surrounded by evidence that the enemy has just destroyed his homeland and everyone he knows. Sensors have gone off; timers are ticking. There's a checklist, and soldiers are trained to follow checklists.
Wouldn't any officer just launch? I ask Yarynich what he would do if he were alone in the bunker. He shakes his head. "I cannot say if I would push the button."
It might not actually be a button, he then explains. It could now be some kind of a key or other secure form of switch. He's not absolutely sure. After all, he says, Dead Hand is continuously being upgraded.
Senior editor Nicholas Thompson (nicholas_thompson@wired.com) is the author of The Hawk and the Dove: Paul Nitze, George Kennan, and the History of the Cold War.
YU Wave čestitka dana oslobođenja Beograda
YU Wave čestitka 20. oktobra, dana oslobođenja Beograda (http://www.youtube.com/watch?v=FTB0TQHUAfw#normal)
Odgledah The Tournament. Dražesno. Mada moram da se žalim da je na nivou pripovedanja isuviše konvencionalan to jest da svoj zaplet i preokret zasniva na izuzetno očiglednoj premisi, ne nastoji da na bilo koji način iznenadi gledaoca, ne radi previše na motivaciji likova (pogotovo na liku koga glumi Kelly Hu) i, možda ključno, propušta priliku da uveže u priču nekakav politički podtekst sa jedne strane, dok sa druge ne ide dovoljno daleko u razradi apsurdnosti svojih političkih i drugih pretpostavki. Hoću da kažem, očekivao sam nekakav Dead or Alive prelazak u nadrealizam koji nikad nije došao. U tom smislu, Shoot 'em up mi je zabavniji film naprosto jer divlje uživa u svojoj razuzdanosti, dok se The Tournament trudi da održi privid ozbiljnosti iako za to nema potrebe.
No, što se tiče izvedbe, ovo je stvarno impresivno, sve akcione scene su odlično osmišljene i realizovane, Sebastien Foucan čini mi se ima i dužu minutažu nego u Casino Royale, a Ian Somerhalder solidno prevazilazi svoju prettyboy personu i daje jednog ubedljivog ubilačkog sadistu sa juga Amerike (ovo je ujedno najbliže što film prilazi ikakvom političkom komentaru). Da je ušao u bioskope, doduše, ne verujem da bi bogznašta postigao baš zbog tog nedostatka prave zvezde međ glavnim ulogama. Robert Carlyle je standardno dobar, ali on je ipak epizoda ovde...
Slažem se, ali žao mi je što nije overio bioskope naprosto zato što u principu ovako čiste (a uz to dobro urađene) akcije generalno nema u bioskopima. Čovek zaista mora da se napne pa da se seti ovakvog akcijaša koji je bio theatrical.
Foucan ima svakako veći exposure nego u CASINO ROYALE i što se mene tiče, scena kada ga kola guraju po kolovozu je potpuno neviđena, a finale u autobusu sa njim je istinska majstorija.
Nadam se bar da će DTV producenti naučiti nešto iz ovog filma i zahvaljujući njemu podići nivo svojih produkcija.
Reprizirao am SHOPPING, debitantski film Paul W.S. Andersona koji sam gledao dosta davno još u eri VHSa. Došlo je vreme da ga repriziram, u najmanju ruku zato što Paul W.S. ovih dana počinje snimanje četvrtog RESIDENT EVILa, projekta za koji je sasvim neočekivano da ga on režira. Naime, posle prvog dela, Anderson je preuzeo ulogu producenta i scenariste, i holivudski playeri se retko kad iz takve pozicije vraćaju režiji izuzev ako ne planiraju neki radikalan zahvat kao Wes Craven u NEW NIGHTMARE.
S jedne strane, moguće je da Anderson sprema nekakv reboot serijala, uostalom i četvrti deo igre bio je osveženje (Meho, ispravi me ako grešim) a možda je naprosto klima takva da Anderson ne može da dobije greenlight za bilo šta drugo.
Deo hip britanskih reditelja u Holivudu počeo je odmah u Fabrici snova posle uspešne reklamdžijske karijere. Neki kao Anderson su pak došli u Ameriku sa britanskim debijem.
SHOPPING nije bio ulaznica za Andersonove najamabicioznije projekte kao što su EVENT HORIZON i SOLDIER ali jeste za njegov iznenađujući hit MORTAL KOMBAT koji mu je omogućio da u jednom trenutku bude holivudski golden boy.
Hip Britanci su poznati po svojoj okrenutosti zeitgeistu i besomučnom korišćenju aktuelne pop muzike i stilskih rešenja u svojim filmovima. Štaviše, reklo bi se da je većini njih to i omogućilo poziciju u Holivudu. Takav rediteljski postupak neumitno dovodi do rizika da film ubrzo deluje zastarelo.
To se upravo desilo SHOPPINGu. iako je ovaj film i u odnosu na 1994. kad je izašao delovao blago temporalno izmešten zbog snažne walterhillovske stilizacije urbanog pakla tmurne Engleske, danas on liči na kompromitantne slike iz nečije mladosti.
Danas ugledni glumci Jude Law, Jason Isaacs, Sean Pertwee i Sean Bean izgledaju neprepoznatljivo, infantilno dizajnirani do te mere da bi im se SHOPPING mogao spočitati kao greh iz mladosti.
To ne znači da je SHOPPING loš film. Štaviše, reč je o iznenađujuće pristojnom i dinamičlnom filmu ukoliko imamo u vidu koliko je isprazan.
Ispraznost ne proističe iz teme i miljea već iz Andersonog krajnje negližoznog odnosa prema karakterima i priči. Naime, debitantski filmovi obično pate od rediteljeve želje da kaže što više. Andersonov pati od toga što on nema apsolutno ništa da kaže. SHOPPING se svodi na njegovu osveženu varijantu priče o buntovnicima, reklo bi se, bez razloga (premda Cause naravno ima šire značenje).
Jedini žar koji u filmu postoji s Andersonove strane jeste snažan filmmejkerski instinkt. Koliko god SHOPPING nemao supstancu, toliko Anderson ima želju da pokaže šta zna. Sa evidntno malim budžetom, on inscenira odlične potere, situacije urbanog revolta a izbopr realnih lokacija je izvanrdan i istinski filmičan. U tom smislu, na neki način, Anderson se gotovo dirljivo preporučuje za holivudskog egzekutora, praznu zanatsku ljušturu u koju studio treba da ulije sadržaj.
Na neki način, reklo bi se da je sa SOLDIERom (koji sam nedavno detaljno elaborirao) Anderson krenuo putem sazrevanja i borbe za integritet a stuido film nikako nije bio mesto za to.
Ipak, upravo sagledavajući SHOPPING kao delo koje je pokazalo Andersonov zanatski potencijal i poredeći ga sa prošlogodišnjim DEATH RACE (sa kojim deli dosta sličnosti) vidi se koliko je Paul W.S. u međuvremenu napredovao i kako je njegov rediteljski pristup obogaćen stavom u međuvremenu.
On u DEATH RACEu ume tačno da definiše likove i atmosferu što mu u SHOPPINGu uglavnom ne uspeva, i da opredeli publiku na čijoj će strani biti. Isto tako akciju i nasilje bolje stavlja u funkciju priče i likova. Iako je reč o trivijalnim formama koje naizgled ne zahtevaju preveliko umeće na tom polju, upravo poređenje između ovih nasova pokazuje tu razliku, i koliko je vladanje likovima bitno za akcioni film sa prividnim akcentom na spektaklu.
Otud zapravo film sa interesantnijom i emotivijom premisom, i više scena posvećenih iskazivanju likova (SHOPPING) u rukama manje iskusnog Andersona deluje slabije od potpuno konfekcijskog scenarija (DEATH RACE) u rukama zrelijeg.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-10-2009, 12:08:16
S jedne strane, moguće je da Anderson sprema nekakv reboot serijala, uostalom i četvrti deo igre bio je osveženje (Meho, ispravi me ako grešim)
Ne grešiš. Iako se tebi Resi 4 nije dopao na prvi pogled, vredi da se pomučiš.
Pomučiću se. I PATH OF NEO me je isprva odbijao pa sam sad hooked.
Ako je Neo žgoljavi haker koji samo priključivanjem na mašinu može da postane alfa mužjak, šta smo onda mi koji se priključujemo na drugu mašinu koja nam omogućuje da vodimo njega priključenog na mašinu?
Kad shvatiš da Kristof Klark ili Roko Sifredi sebi ne postavljaju ovakva pitanja, shvatićeš i zašto su oni - oni, a mi - mi.
E moj Mehmete...
Pogledao sam britanski TV film BLADE ON THE FEATHER Richarda Loncrainea, po drami Dennisa Pottera. Potter je jedan od navažnijih britanskih dramskih pisaca XX veka i krajem sedamdesetih, početkom osamdesetih, napisao je seriju drama za televiziju. Iako njegov rad na filmu ne može da se poredi sa karijerama koje su tu ostvarili njegovi savremenici Harold Pinter i Tom Stoppard, što se televizije tiče, a naročito tradicionalne britanske forme TV drame, Potterov domet je izuzetan.
Richard Loncraine je kao mlad reditelj snimio niz TV projekata među njima i dve Potterove drame. Druga je bila BRIMSTONE AND TREACLE čije je emitovanje BBC zabranio.
U rediteljskoj postavci, Loncraine je učinio sve što je mogao da prevaziđe suštinsku teatralnost Potterovog teksta o starom profesoru (Donald Pleasence), njegovoj disfunkcionalnoj porodici, batleru (Denholm Elliott) i mladom posetiocu (Tom Conti) koji potpuno poremeti njihove živote. I u tome je uspeo - Loncraine je transformisao statičnost i polemičnost tipične TV drame u jednu formu koja najvioše podseća na francuske intelektualističke filmove.
Međutim, za razliku od Rohmera i njemu sličnih, Loncraine radi na osnovu emotivno i intelektualno dinamičnog Potterovog teksta, i zahvaljujući tome BLADE ON THE FEATHER ostavlja snažan i nadahnut utisak. Ne čudi da je Loncraine ubrzo uspeo da se nametne kao interesantan filmski rditelj koji vešto kombinuje autorske i čisto plaćeničke angažmane, do te mere da se ponekad ni ne oseća razlika.
U tom smislu je interesantan dijalog o Wimbledonu kao obeležju Engleske, koji kao da anticipira Loncraineov kasniji Working Title film WIMBLEDON, kao kad dijalog o Titanicu u STRANGE DAYSu nekako najavljuje kasniji Cameronov film.
kakav je u poredjenju sa epom o raspevanom detektivu?
Ne mogu se porediti jer BLADE je realizam bez ikakvih iskoraka u stilizaciju i fantastiku.
znači misterija bez surealnih fantazija.
Pa nije baš misterija, više nešto što bi se definisalo kao "drama u užem smislu", IMDB je malo misleading. ovo je pre svega drama o karakterima i njihovim odnosima smeštena u špijunski milje...
ma jasno: njima čim nešto zamiriše na špijune, odmah ga proglase za mistreriju.
Pogledao sam MY ONE AND ONLY Richarda Loncrainea koji se smatra nekom vrstom autobiografske priče slavnog glumca George Hamiltona. Ova priča se bavi njegovom ranom mladošću i praktično se završava situacijom koja je započela njegovu glumačku karijeru i to svemu daje posebnu dimenziju pošto je osnovna percepcija Hamiltona da je on neka vrsta campy celebrity figure, jetsettera 'pa tek unda relevantnog glumca. Ovaj film daje potpuno drugačiji pogled na njega i produbljuje njegovu priču.
Naime, Hamiltonova majka je u jednom trenutku napustila njegovog oca, raspusnog šefa džez orkestra i povela sinove na put po Americi na kome je obilazila svoje bivše momke, sada već oženjene ili razvedene ljude u pokušaju da nađe novog muža. Renee Zellweger u ulozi majke uspeva da njenom ekscentričnom ponašanju da dozu izuzetne psihološke ubedljivosti i da ovom neobičnom gestu da istinitost jer je primer Hamiltonove majke zapravo priča o mnogo širem lutanju žena koje na izmaku svoje privlačnosti treba da se suoče sa promenama u odnosu muškaraca prema njima.
S druge strane, u ulozi Hamiltona, Logan Lerman uspeva da bude centar identifikacije gledaoca kao glavni lik koji je s jedne strane racionalan ali sa druge strane ubedljivo nam prenosi svoju odanost majci usled koje je spreman da učestvuje i u njenim ekscentričnim akcijama.
MY ONE AND ONLY ima odlične glumce i izuzetno duhovit, gotovo wilderovski, scenario koji potpisuje Charlie Peters. Moram priznati da me je ovoliko ludican scenario iznenadio pošto je Petersov dosadašnji output bio prilično mediokritetski. Ipak, čini se da je ozbiljnost ovog projekta u smislu da nije reč o studio filmu, da je reč o biografskoj priči smeštenoj u epohu motivisao ekipu da radi ozbiljnije. Tim pre je interesntan film jer je u suštini reč o tragikomediji, i MY ONE AND ONLY pokazuje nivo filmmejkinga koji bi bilo lepo češće sretati u glavnotokovskom filmu.
Loncraine je vrlo precizno i nepretenciozno realizovao film, sa krajnje relaksiranim odnosom prema epohi. Loncraine ne upada u klopku iscrpljivanja u period detaljima već film ima odnos prema scenografiji i kostimu kao da je snimljen tokom pedesetih i iako nudi dobru rekonstrukciju epohe na njoj ne insistira.
* * * 1/2 / * * * *
Study: big budget, big profit
Pics costing more than $100 mil make more money
By MARC GRASER
Films boasting production pricetags of more than $100 million actually generate higher returns than mid-range pics, averaging $247 million in net profits per release, according to the study by SNL Kagan, which analyzed all films released on 1,000 or more screens from 2004-08.
Pics that cost $90 million-$100 million earned an average of $118 million.
When it comes to specific genres, animated films performed most strongly, averaging $221 million in net profits per toon. Sci-fi and fantasy films follow at $125 million.
The least profitable of the 10 genres listed in the study were horror pics, with an average domestic gross of $33 million and an average net profit of $17.9 million, and thrillers, with an average domestic gross of $40 million and an average net profit of $13.7 million.
The study, "Economics of Motion Pictures," analyzed 764 films. Net profits were based on a typical distribution fee scenario at major studios. SNL Kagan tallied 83 films with budgets of more than $100 million during the four-year period. (The study did not factor in marketing expenditures, however.)
The results support what many in Hollywood have long believed: That mid-range pics, with budgets of around $50 million, are riskier bets.
But the success of pricier pics is also due to the fact that studios have been more careful in choosing projects in which to invest considerable coin and launch expensive marketing campaigns around -- more recently, f/x-filled tentpoles have featured well-known superheroes or have been sequels to well-established franchises. Such projects have proved safer bets because they lure a large number of moviegoers and result in the minting of more coin from other areas like homevid and consumer products, as well.
The study also found that the box office has thrived during the recession.
Through August, admissions this year were up 5.1% to 938 million and total domestic gross rose 7.3% to $6.9 billion, SNL Kagan said.
But it warned that the DVD biz, Hollywood's "largest revenue source," is taking a hit, with sales down 6.8% last year to $14.8 billion. (Figures are Kagan's and may not agree with other industry sources.)
"Consumers are increasingly turning to Redbox's $1 kiosk rentals and Netflix's all-you-can-watch DVD and streaming services," said SNL Kagan analyst Wade Holden. "Going forward, we expect the sell-through industry will continue to decline despite growth in high definition. We estimate video sell-through revenue will drop 13% to $12.86 billion in 2009 as VOD technologies begin to erode market share."
Sinoć sam pogledao LA MORT EN DIRECT Bertranda Taverniera. Tavernier je meni svakako najdraži među evropskim rediteljima koji su sedamdesetih i osamdesetih počeli da se bave euroamerikanom, možda upravo zbog toga što su njegovi filmovi vrlo dobro spajali Evropu i Ameriku i pričali evropske priče sa ameriočkom preciznošću i efikasnošću. LA MORT EN DIRECT je film koji nesumnjivo ima realtzivnu pripovedačćku efikasnost američkog filma ali evropska priča koju predstavlja je prilično pretenciozna, a u suštini čak ne toliko ni pšretenciozna koliko prazna u svom pokušaju da ostane suptilna.
LA MORT EN DIRECT je jedan od onih evropskih art-house filmova sa američkim glumcima koje, u principu, volim jer upravokroz angažman američkih glumaca nekoj zanimljivoj priči daju holivudsku težinu, i ovaj film zaista ostavlja utisak jednog kliničkog problemskog 70s filma kakav bi recimo snimio Alan J. Pakula, s tim što Pakula ne bi ponudio tako radikalan koncept.
Sam koncept više nije radikalan jer se u međuvremenu već ostvario a to je da u budućnosti postoji reality televizija u kojoj se snimaju tragični događaji iz života "običnih" pojedinaca. Pošto se upravo pre par meseci plot ovog filma bukvalno ponovio prilikom umiranja poznate učesnice britanskog Big Brothera, LA MORT EN DIRECT danas više nema svoju subverzivnost o monstruoznom kapacitetu elektronskih medija.
Međutim, glavni adut filma, ta premisa, zahvaljujući celom settingu tmurne 70s Evrope nekako čak i deluje interesanatno danas. Problem je u tome što odnos između dvoje glavnih likova, tipa koji radi za TV mrežu i kome je kamera ugrađena u glavu, i žene koja boluje od neizlečive bolesti a on je zadužen da je undercover prati i snima radi reality show programa. Osnovni problem je njihov odnos koji je nedovoljno zanimljiv, nejasan, bez nekih konkretnih punktova i preslab je da bi bio kontra osnovnom konceptu o TV emisiji.
Međutim, na nivou gledalačkog iskustva, Tavernierove režije koja kroz upotrebu kompleksnih kadar sekvenci na neki način anticipira CHILDREN OF MEN, susreta američkih i evropskih glumaca i celokupne atmosfere atipične za SF film, LA MORT EN DIRECT nesumnjivo jeste interesantan - samo naprosto nije onoliko dobar i bitan koliko kažu da jeste.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam UBIJ ME NEŽNO Boštjana Hladnika. Hladnik je u principu bio poznatiji po svojim ranijim radovima koji su predstavljali slovenački doprinos modernizaciji jugoslovenskog filma. On je bio u Francuskoj angažovan između ostalog i kao Chabrolov asistent a režirao je filmove i u Nemačkoj. Njegovi najsupešniji filmovi nastali su pod uticajem Novog talasa a tokom sedamdesetih počinje da radi filmove kojima je forma primarnija a osetni su uticaji i njegove erotomanije.
Otud UBIJ ME NEŽNO spada među neobičnija gledalačka iskustva snimljena u SFRJ, mešavinu Puriše Đorđevića i Jessa Franca, smeštena u ambijente koji imaju više veze sa austrougarskom ili Mediteranom nego sa lokacijama na koje smo navikli u jugoslovenskom filmu. U tom smislu, UBIJ ME NEŽNO na svim nivoima odudara od jugoslovenskog filma.
Teško je prepričati o čemu se radi u filmu ali ukratko to je jedna trashy priča o čudnovatim ličnim, erotskim i nasilnim doživljajima grupe pulp likova koje zamišlja ostarela pulp književnica. Inscenacija je namerno naivna i pokušava da parodira konvencije raznih pulp žanrova. Iako ima i krvoprolića i ovoga i onoga, ipak najveći akcenat je na erotici.
Iako bi teško mogao biti smatran dobrim filmom, pošto su slične priče o odnosu stvarnosti i fikcije ranije već rađene na mnogo bolji način, UBIJ ME NEŽNO ima interesantnu glumačku podelu doraslu Hladnikovoj persiflaži, i stoji kao jedan izuzetno zanimljiv eksces u istoriji SFRJ filma.
Hey folks, Harry here... with the latest gift from the Alamo's HIGHBALL. Sunday night may be the HIGHBALL's Grand Opening - but already it has delivered one helluva cool scoop.
Last night, a friend was having her birthday party there - at a pair of bowling lanes. Yoko and I went down and it was to be an evening of friends, drinks, cake and bowling. When who should appear, but Shane Black. He's in town for another function entirely, but he came over to chat a bit with me. Somewhere, the Mighty Joe Hallenbeck was crying.
When I asked him what he was working on, he shocked me with the revelation that he was going to be writing a script for DOC SAVAGE, which Orci & Kurtzman (those STAR TREK, EAGLE EYE, TRANSFORMERS guys) were producing.
If you've been reading the site for the past 14 years - you know that I'm a Doc Savage freak. We've tracked the property as it has been developed and redeveloped and almost made many many times. Even now, AB King is typing up an email to ask me if I asked Shane Black if he was writing this to star Arnie. No AB, that never crossed my mind.
However, I did inquire if they were modernizing the character. I asked this with dread in my belly, and Shane passed the test by saying the character can not be separated from the 30s. This is correct. Right now, he is preparing to write the script. He has decided that Doc needs to have his Fabulous Five. It will be an original DOC SAVAGE story that attempts to encapsulate the feeling of the whole collection of Lester Dent's work.
We then talked quite a bit about George Pal's wildly off-base version. Frankly, I'm absolutely thrilled that Orci & Kurtzman handed this one off to SHANE BLACK - he understands how to write dialogue for MEN in films - and having him pen a new adventure for Clark Savage Jr and his awesome 5 partners in adventure and enterprise... Monk, Ham, Long Tom, Johnny and Renny... well, it just makes me hold my breath for a director announcement. Let's pray this gets handled just right!
Pogledao sam PERFECT GETAWAY Davida Twohyja, film od kog nisam previše očekivao ali naravno od Twohyja se uvek očekuje nešto barem interesantno.
U ovom konkretnom slučaju izuzev vrlo lepe lokacije i nekoliko energično insceniranih situacija, Twohy nije pružio ništa vredno pažnje.
Pre svega u ovom trileru vlada manjak thrillsa i u prvoj polovini filma čak bi se reklo da Twohy maltene snima triler kko bi u stvari snimio dramu koju mu studio ne dopušta da snimi. Međutim, onda i tu prilično tanku dramu degradira preokretom koji je istovremeno previdljiv i nelogičan iako je paradigma preokreta da budu nepredvidljivi i logični.
Sporadične suspense i pseudo.akcione scene deluju kao da su isuviše na steroidima u odnosu na ostatak materijala tako da se na kraju postavlja pitanje da li su to neke simpatične scene zapravo protivne tonu filma.
U svakom slučaju, PERFECT GETAWAY je film koji suštinski pripada jednoj već ionako istrošenoj formuli koju su mnogi veći autori od Twohyja (najbolji primer je Curtis Hanson) već bezbroj puta bolje primenili. U tom smislu, Twohy je suštinski ne obogaćuje, ne uspeva da iskoristi solidan potencijal atipičnog casta i što je možda najgore, kroz senzacionalističke obrte umesto zabave emituje samo vlastitu nesigurnost.
* * / * * * *
Pogledao sam SIGNALE NAD GRADOM Žike Mitrovića koji je nastao kao fikcija sa elementime istinite priče, po scenariju koji su napisali sami Žika i Slavko Goldstein. Goldstein i Žika su sarađivali u nekoliko navrata, a Goldstein je napisao i AKCIJU STADION Dušana Vukotića, jedan od najinteresantnijih WW2 filmova snimljenih z SFRJ.
SIGNALI NAD GRADOM je jednostavna ali efektna priča o dvojici komunista koje zarobljavaju ustaše u Karlovcu 1941. godine i pokušaju komunista, kako gradskih ilegalčaca tako i partizana da ih oslobode u najkraćem mogućem roku.
Mitrović se bavio sličnom temom i u filmu OPERACIJA BEOGRAD, Međutim, SIGNALI NAD GRADOM se razlikuju od OPERACIJE BEOGRAD prvo po tome što su na nivou zapleta SIGNALI jednostavniji, drugo sam grad koji igra jako važnu ulogu u priči (uostalom u oba filma se nalazi grad u naslovu) deluje mnogo drugačije od Beograda. Za razliku od noćne akcije u vrlo urbanizovanom Beogradu, Karlovac je varošica sa dosta ruralnog u sebi i Mitrović ga snima po danu.
Sama priča kombinuje pokušaj spasavanja iz vizure infiltriranih ilegalaca-špijuna i tipičnih šumskih boraca, sa tradicionalnim touchevima guys on a mission flickova koji uključuju i presvlačenje u neprijateljske uniforme. Osnovna razlika je u tome što se partizani presvlače u domobrane tako da se ne igra na jezičku barijeru.
Film je dinamičan i prijatan za gledanje, i ako tražimo paradigmu američkog filma koju je gađao Žika onda je to u dosta elemenata recimo gangsterski film, iako je sama završnica u vestern konvenciji.
Za razliku od izuzetne AKCIJE STADION, Goldstein (i Mitrović) jedino podbacuju u tome što film nije naročito napet. Štaviše, misija se odvija dosta lagano i nijedna teškoća koja se postavlja pred partizane nije suštinski teška i nerešiva. Ipak, kasnije, Mitrović uglavnom nije pravio ovakve greške.
Branko Ivatović je kao DP uradio vrlo solidan posao sa svojom crno-belom fotografijom i održao konzistentnu atmosferu filma.
Što se glumaca tiče, scenario je takav da likovi među sobom ne uspevaju da razviju bilo kakvu hemiju, između ostalog i zato što nema likova koji stalno imaju zajedničke scene. Međutim, podelu čine zvezde i Žika je duet Aca Gavrić-Marija Tocinoska kasnije samo transplantirao u KAPETAN LEŠI.
SIGNALI NAD GRADOM su solidan partizanski film. Ipak, Mitrović je kasnije još bolje radio u okvirima ove formule i ovaj naslov se može smatrati samo zagrevanjem za njegova upečatljivija dela. Međutim, isto tako, reč je o naslovu koji je daleko ispred većeg dela konkurencije.
* * 1/2 / * * * *
Pre nekog vremena pogledao sam Argentov GIALLO. Ipak, uzdržao sam se od toga da pišem odmah o tom filmu kako se cela priča ne bi svela na paušalno konstatovanje da je reč o groznom filmu. Ipak, velikan kao što je Dario nije zalužio da se bude tako površan prema njemu čak i kad je posrnuo.
Jedna od osnovnih stvari vezanih za recepciju Argentovog rada je to da su njegovi filmovi zahtevali strpljenje i da je prošao dosta osporavanja dok nije došao do svog današnjeg statusa jednog nesporno uvaženog filmmejkera internacionalonog renomea.
U tom smislu, interesantno je kako su oni koji su ima pažnje i sluha za Argenta tako lako digli ruke od njega kad su počeli da se ređaju IL CARTAIO, GIALLO i sl.
Upravo je GIALLO u tom smislu interesantan jer on zaista izgleda kao nešto što su opisivali kritičari koji nisu razumeli njegove klaske. Gotovo da se savršeno uklapa u posprdne ili oštre komentare na koje su nailiazili PROFONDO ROSSO ili OPERA.
U tom smislu, intresantno je da Argento što je ugledniji i priznatiji, praktično snima sve banalnije i petparačkije filmove, kao da je namerno sebe pokušao da sve na nivo karikature kakvom su ga neki predstavljali u vreme dok je još bio genije.
Ako tome dodamo da se sa TERZA MADRE i GIALLO, Argento zapravo posrao na sve ono što se smatralo transgresivnim, oniričkum, autentično iracionalnim, vrednim u dve struje svog stvaralaštva i na neki način sugeriosao da ako u tome nema smisla sad kad je najzreliji, zašto bi bilo više smisla u fazi kada je bio početnik.
I zaista, čini se da što je više teorije ispisano o Argentu, njegov rad postaje sve gluplji i površniji.
Tome se svakako ne može naći opravdanje u krivici producenata. Oni danas upravo vape za onim što je Argento nekada bio a to je kvalitetan Euro-flavored horor kojim če njegova fanbaza i eventualni festivali biti zadovoljni.
Sam GIALLO je navodno bio optrećen mešanjem producenata ali sam kvalitet materijala, glume, šminke, kostima, sugeriše javašluk na najbazičnijem nivou i loša rešenja u aspektima gde se producenti sigurno nisu mešali.
Otpisati Argentova recentna saplitanja kao puku senilnost mislim da je easy way out jer niti je ijedan od tih filmova imao prizvuk tezge niti danas postoji tržište koja zanimaju italijanski hackovi. Danas, što se Evrope tiče nesumnjivo najbolje prolaze dobri i provokativni naslovi i očigledno je prošlo vreme Jessa Franca i Lucio Fulcija.
Po nekim patternima stranputica reditelja-veterana do krize dolazi ili usled nerazumevanja okoline za starog majstora (što u Argentovom slučaju sudeći po imenima koja attachuje, frekvenciji rada i priznanju svakako nije slučaj) ili zbog grčevitog pokušđaja da porbaju nešto novo, da se pokažu na neki drugi način (što se za Argenta na prvi pogld ne bi moglo reći) ili pak zbog potonuća u vlastiti manirizam.
Potonuće u manirizam bi se eventualno moglo aplicirati na Argento kada je reč o izboru tema ali svakako ne i kada je reč o egzekuciji.
Upravo taj odnos forme i sadržaja koji je bio osnov Argentovih ranih uspeha, sada je potpuno poremećen i njegovo vladanje formom u recentnim radovima je gotovo nepostojeće. Sasvim je sigurno i sam Argento svestan koliko su njegovi set-pieceovi bili ključni za uspeh i suštinski, manirizam bi se ponajpre u njegovom slučaju mogao manifstovati u forsiranju set-pieceova suprotno zahtevima priče.
Međutim, ne, Argentov skorašnji opus se u odnosu na rani upravo razlikuje po miljeu, temama i zapletima i to je vrlo neobično.
Isto tako, interesantno je da po prvi put u karijeri u tri poseldnja filma, HITCHCOCK, TERZA MADRE i GIALLOu daje vrlo jasne refrenece već u naslovu koji se odnose na uzor, žanr ili tačke iz vlastitog opusa.
Reklo bi se dakle da su ovi poslednji naslovi na neki način Argentov rad koji se hrani samim sobom, međutim, postavlja se pitanje svrhe & namere tih filmova.
Po prenaglašenosti motiva kojima se bavi, dizajnu likova i sl. GIALLO najviše liči na parodiju. Količina klišea na nivou zapleta i karaktera i neke deonice koje odišu potpunom anahronošću navode na pomisao da je reč o direktnoj parodiji. Otud ovom filmu nedostaju svi oni touchevi koji je Argentov "uzdizao" i "izdvajao" svoje kanonske filmove.
Gluma Adrien Brodyja i Emmanuelle Seigner doprinosi utisku parodije. Brody kao da kanališe neku Italo trashy verziju Al Pacina iz HEAT. Kad smo već kod Pacina, njegov trag nas dovodi do naslova koji kanališe sličnu vrstu naivnog manipulisanja klišeima a to je CRUISING William Friedkina.
GIALLO međutim nije dovoljno dobra parodija a njegovi groteskni elementi nisu dovoljno interesantni da bi se mogao percipirati kao subkulturni artefakt tipa CRUISING.
Sve ove petpostavke dovode do hipoteze da Argento to sve radi namerno, to jest da možda ne snima loše filmove namerno, već da namerno pokušava da parodira žanr u čemu nije naročito vešt.
I tu se uviđa pattern oji ga dovodi u vezu sa još jednim posrnulim majstorom a to je Cronenberg. Naime, po Cronenbergovom recentnom opusu oličenom u HISTORY OF VIOLENCE i EASTERN PROMISES, on beži od svog kanonskog opusa vezanog za horor u nešto gde se zapravo rediteljski ne snalazi.
Rekao bih da Argento takođe želi da pobegne iz horora ali da pošto ne može da nađe finansijere za bilo šta drugo, jer nema Cronenbergov praktični festivalski ugled (Croneberg je učesnik i pobednik a Argento je ipak tek na nivou retrospektiva prisutan na festivalima) onda on beži od horora urađenog na svoj način tako što ga obesmišljava.
Nažalost, ti pokušaji unapređivanja na kraju završavaju kao unazađivanje a Argento se kako već rekoh srozava na sve ono loše što su učitavali oni koji nisu imali strpljenja da ga razumeju.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/10/neprocitani-scenariji.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/10/neprocitani-scenariji.html)
Hey folks, Harry here... Ok - so when I was talking to Shane Black at the HIGHBALL here in Austin, I was absolutely positive that he said Orci & Kurtzman as being the producers of the DOC SAVAGE film that he was set to start writing. Turns out, that's not the case. Today, I received a call from Shane Black's manager to clarify what was obviously a very odd communication issue. (I only had one drink that night) But it turns out that DOC SAVAGE is being produced by Neal Moritz and Ori Marmur for SONY PICTURES.
With those two involved, it makes me wonder if they're thinking about Vin Diesel for this... which I would not really know how I'd feel. Vin's voice just doesn't sound like my imagination ever "heard" Savage speak with. Shane's manager is quite excited about the project and hopes it moves along quickly. That said, ever since I've started this site, Doc Savage has been in a constant and ever evolving creative endeavor... From Frank Darabont, Chuck Russell & Arnold chatting about it - to rumored developments with Sam Raimi's company and even Kerry Conran being rumored.
Where will The Man Of Bronze end up? It's anybody's guess - but let's see how Shane's script turns out! That's where this chapter will begin!
Reprizirao sam THE JIGSAW MAN Terence Younga, špijunski film iz 1983. godine. Ranije sam ga gledao na nekom jezivom Vansovom VHS originalu i bio mi je prilično konfuzan. No novo gledanje rekao bih da je zapravo reč o jednom vrlo jednostavnom filmu koji je možda čak i prejednostavan za lecarreovsku stilizaciju koju koristi. Naime, u ovo vreme su već postojale ozbiljne adaptacije Le Carrea, naročito one krajnje kompleksne za BBC sa Alec Guinnesom, i publika je bila spremna za to.
Jednostavnost intrige čini da na kraju THE JIGSAW MAN koji definitivno jeste špijunski film pređe i na ničiju zemlju izmađu špijunskog filma i krimića. Otud ne čudi da je ovaj film prvobitno trebalo da režira Mike Hodges koji je sa Caineom radio vrlo čiste i suštinski jednostavne krimiće PULP i GET CARTER.
Na kraju film je režirao Terence Young, reditelj čiji je output varirao u kvalitetu a u konkretnom slučaju THE JIGSAW MAN pokazao je i Youngovu sklonost ka saradnji sa oportunim producentima (ipak, neprevaziđena je njegova saradnja sa Mooniesima na filmu INCHON) pošto je u jdnom trenutku snimanje prekinuto što sigurno doprinosi osećaju diskontinuiranosti.
Direktor fotografije bio je čuveni Freddie Francis, o kome sam već dosta pisao ali se ne bi moglo reći da ovaj film nosi neki njegov naročiti pečat. Kao second unit director potpisan je Peter Hunt no meni se čini da je on verovatno bio angažovan za neki reshoot pošto je on bio sklon takvim akcijama, setimo se Siegelovog ROUGH CUTa.
U svakom slučaju, sva ova slavna imena nisu uspela da pomognu JIGSAW MANu da bude išta bolji od tek sporadično solidnog filma, a Michael Caine i Laurence Olivier su ostali praktično neiskorišćeni, između ostalog i zato što nemaju previše zajedničkih scena, te se ne bi moglo reći ni da je došlo do SLEUTH reuniona.
Ono po čemu JIGSAW MAN eventualno može biti zanimljiv jeste to što je reč o još jednoj priči iz asortimana razrada britanske traume o izdaji Kima Phillbyja i ekipe. Sve drugo u ovom filmu je prilično nevažno.
* * / * * * *
evo nešto staro, a od skora na dvd-u.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Fcaksdmk.jpg&hash=8529c7c6c2c436262eb3e15cc948909b5819fe70)
About:
The film follows a group of martial artists seeking revenge after being crippled by Tu Tin-To (Chen Kuan Tai), a martial arts master, and his son (Lu Feng).
Return of the 5 Deadly Venoms sets the tone of vengeance from the opening scene. Chu Twin, a master of tiger style Kung Fu, returns home to find his wife murdered and his son crippled having his arms cut off from the elbows down. Chu Twin has iron arms constructed for his son and trains him in the art of Kung Fu. Even though Chu Twin and his son, Chu Cho Chang, got murderous vengeance against their wrong doers they were still filled with bitterness and evil. During Chu Twin's reign over his village, he and his son crippled four men. These atrocities would set the stage for a classic Kung Fu film about brotherhood and bloody revenge.
The town blacksmith, Mr. Wei, was forced to drink a liquid to make him mute, then was deafened by a two-handed ear clap delivered by Chu Twin himself. Mr. Way had mouthed off earlier in the tavern because he wanted to sit upstairs but Chu Twin and his entourage occupied it. After Wei was forced to leave the tavern, a traveling hawker was blinded by the iron fingers of Chu Cho Chang for supporting the same sentiments as Wei. Another traveler who wishes to hire the blacksmith has his legs chopped off below the knee at the orders of Chu Twin, who had declared the blacksmith's business off limits. One day a young Kung Fu master known as Yuan Yi comes to town and discovers the tortures committed by Chu Twin and goes to avenge the three crippled men. Yuan Yi is good, but he is young master, and alone is no match for Master Twin, his son, and his best strong arm, Mr. Wan. Yuan Yi is defeated, and bound in chains. Chu Twin turns him into an idiot by crushing his head in an iron head vice.
Together the now four disabled men travel to Yuan Yi's master's temple, where they are trained in Kung Fu. Each heightening his remaining senses to compensate for his individual disability. Wei, deaf and mute, learns sign language to communicate and wears reflective bands so he can see what he can't hear. The hawker's ears become his eyes, with the pin point accuracy to hear a leaf falling and stick it with a dart. Mr. Way outfits the leg less gimp with prosthetic iron legs and feet. Yuan Yi needed no further training, for he was already a master, however his Kung Fu was now more like Idiot Fu, constantly laughing and playing while fighting as if he were playing a child's game. The four men make plans to return to town on Chu Twin's 45th birthday and exact their revenge. Mr. Wan, Chu Twin's enforcer, hires other Kung Fu masters to stop the unlikely heroes. The other masters, though very strong, underestimate and cannot stop the four.
In the final fight extra long fight scene the four misfit masters defeat Chu Twin and Chu Cho Chang, however Yuan Yi, the master of Idiot Fu, is killed sacrificing himself for another, all the while giddily laughing like a child. Return of the 5 Deadly Venoms is a classic Hong Kong Kung Fu film, making full use of the genres tell tale qualities of vengeance, loyalty, and brotherhood. Produced by Sir Run Run Shaw this film is Kung Fu through and through. With the theme of revenge, long fight scenes, training and the overcoming of strife, comic relief, and the final freeze frame shot symbolizing brotherhood and loyalty with the three remaining heroes walking away, hands joined and raised in victory.
Crippled Avengers is characterized by its long, uninterrupted action sequences, and its campy storyline and dialogue. The characters are examples of disabled fighters (a blind man, a deaf-mute and an amputee), a popular motif in many martial arts films of the period
Type: Kung Fu Classic
Country: Hong Kong
Language: Chinese (Mandarin)
Director: Cheh Chang
Cast: Kuan Tai Chen, Feng Lu, Philip Kwok,...
Subtitles: English .srt & English / Chinese (traditional) .idx/.sub
Oooo, prelepo, skinuće se!!
E, odlično, sad ćete upoznati Cripplov origin story.
A evo i Žižeka na Peščaniku (http://www.pescanik.net/content/view/3889/196/):
QuoteJedino iznenađenje u čitavom finansijskom krahu 2008. jeste činjenica da je ideja o njegovoj neizbežnosti toliko široko prihvaćena. Setimo se demonstracija koje su u poteklih deset godina obavezno pratile svaki skup Međunarodnog monetarnog fonda i Svetske banke: protesti nisu bili podstaknuti samo uobičajenim antiglobalizacijskim motivima (sve veća eksploatacija zemalja Trećeg sveta itd), već i činjenicom da su banke stvarale iluziju rasta igrajući se fiktivnim novcem, kao i uverenjem ljudi da će se sve završiti krahom. Nisu samo ekonomisti poput Pola Krugmana i Džozefa Stiglica upozoravali na moguću opasnost i objasnili nam da oni koji obećavaju kontinuirani rast nemaju pojma o čemu govore. U Vašingtonu je 2000. godine demonstriralo toliko ljudi da su gradske vlasti morale da izvedu na ulice 3.500 policajaca. Usledila su masovna hapšenja, suzavac i pendrečenje. Policija je navikla da potiskuje istinu.
Posle ovog produženog perioda dobrovoljne dezinformisanosti, nije ni čudo što, kako je jedan posmatrač rekao po izbijanju krize, ,,niko nije znao šta da se radi". Očekivanja su deo igre: reakcija tržišta ne zavisi samo od toga koliko ljudi veruju u neku intervenciju, već više od toga koliko su uvereni da drugi veruju u nju. Tu samoreferentnost je Džon Mejnard Kejnz davno lepo opisao uporedivši berzu sa šašavom igrom u kojoj učesnici treba da izaberu nekoliko lepih devojaka sa stotina fotografija, a pobediće onaj koji izabere devojku koja najviše odgovara prosečnom ukusu: ,,Nije poenta izabrati najlepše devojke, pa čak ni one koje su najlepše po prosečnom ukusu. Došli smo do trećeg stepena gde predviđamo šta prosek misli da će biti prosečno mišljenje." Zato moramo birati bez predznanja koje bi nam omogućilo razuman izbor, tj. po rečima Džona Greja: ,,Prinuđeni smo da živimo kao da smo slobodni."
Na vrhuncu krize, Džozef Stiglic je uprkos konsenzusu ekonomista da plan spasavanja Henka Polsona neće uspeti, napisao kako ,,političari u ovakvoj situaciji jednostavno moraju nešto da učine. Zato se moramo nadati da se iz sporazuma postignutog uz otrovni koktel privatnih interesa, naopake ekonomije i desničarske ideologije može izroditi plan koji funkcioniše – ili čiji neuspeh neće napraviti preveliku štetu." Bio je u pravu, jer su tržišta uglavnom zasnovana na poverenju (čak i na verovanju u poverenje drugih), tako da kad se mediji zabrinu ,,kako će tržište reagovati" na plan spasavanja, to nije samo pitanje realnih posledica plana već i poverenja tržišta u njegovu efikasnost. Zato plan spasavanja može da uspe, čak iako je ekonomski nerazuman.
Pritisak da se ,,nešto učini" liči na neki sujeverni nagon da nešto preduzmemo dok posmatramo proces nad kojim nemamo nikakvu kontrolu. Zar se ono što radimo često na sastoji od takvih gestova? Stara floskula ,,Nemoj samo da pričaš, uradi nešto!" jedna je od najglupljih rečenica koje čovek može da izgovori, čak i kada se glupost meri po niskim standardima zdravog razuma. Možda je problem u tome što u poslednje vreme radimo previše, petljamo se u prirodu, uništavamo životnu okolinu i tako dalje. Možda je došlo vreme da zastanemo, razmislimo i kažemo pravu stvar. Istina, često o nečemu raspravljamo umesto da na tome radimo, ali ponekad nešto radimo upravo kako ne bismo o tome razgovarali ili mislili. Recimo, bacamo 700 miliona dolara na problem umesto da razmislimo kako je do njega uopšte došlo.
Petnaestog jula 2008. republikanski senator Džim Baning napao je direktora Federalnih rezervi Bena Bernankea tvrdeći da njegov predlog jasno pokazuje da je ,,socijalizam u Americi živ i zdrav": ,,Sada Federalne rezerve žele da budu sistemski regulator rizika. Ali sam Fed je sistemski rizik. Dati veća ovlašćenja Fedu isto je kao da detetu koje vam je razbilo prozor igrajući bejzbol poklonite još veću palicu i mislite da ćete tako rešiti problem." Baning je ponovo napao 23. septembra: ,,Neko mora da pretrpi gubitke. Ili ćemo pustiti da ljudi koji su doneli pogrešne odluke snose posledice, ili ćemo problem proširiti na sve ostale. A sekretar upravo to predlaže – da problem Volstrita raspodelimo na sve poreske obveznike. Ovo masovno spasavanje nije rešenje – to je finansijski socijalizam i neameričko delovanje." Baning je prvi javno otkrio logiku koja stoji iza republikanskog nepristajanja na plan spasavanja, koje je kulminiralo kada je 29. septembra Predstavnički dom odbio Polsonov predlog.
Primetite kako je republikansko odbijanje plana obrazloženo terminologijom ,,klasnog rata": Volstrit protiv ,,običnih građana". Zašto da pomažemo onima sa Volstrita koji su stvorili krizu, dok istovremeno od običnih zaduženih građana tražimo da za to plate? Nije li to očigledan primer onoga što se u ekonomskoj teoriji zove moralni rizik. Recimo, ako plaćam osiguranje protiv požara, da li ću biti manje oprezan sa vatrom (ili čak sam zapaliti svoje potpuno osigurane ali neprofitabilne nekretnine)? Isto važi i za velike banke: zar one nisu zaštićene od velikih gubitaka dok istovremeno mogu da zadrže profit?
Trebalo bi da se zamislimo nad ovom neočekivanom podudarnošću levičarskih i republikanskih stavova. Obe strane podjednako preziru velike špekulante i korporacijske menadžere koji profitiraju od riskantnih odluka, ali ih od propasti štite ,,zlatni padobrani". Setite se one okrutne šale iz filma Ernsta Lubiča Biti ili ne biti: kada nacistu Erharta pitaju za nemačke koncentracione logore u okupiranoj Poljskoj, on odgovara: ,,Mi se koncentrišemo, a Poljaci logoruju". Zar se isto to ne može reći za skandalozno bankrotstvo Enrona u novembru 2001, koje se može protumačiti kao svojevrsni ironični komentar na ideju društva zasnovanog na riziku? Hiljade ljudi koji su ostali bez posla i ušteđevine bilo je izloženo riziku, a nisu se o tome ništa pitali – za njih je rizik bio datost. S druge strane, oni koji su imali uvida u rizik, kao i mogućnost da u toj situaciji nešto menjaju (konkretno, oni na rukovodećim mestima), minimizirali su svoj rizik unovčavanjem svojih akcija i opcija pre nego što su firme bankrotirale. Mi zaista živimo u društvu rizičnih izbora, ali u tom društvu jedni biraju, a drugi rizikuju.
Da li je onda plan spasavanja stvarno ,,socijalistički" korak? Ako jeste, to je vrlo čudan oblik socijalizma, gde primarni cilj nije pomoć siromašnima, već bogatima; ne dužnicima već zajmodavcima. Vrhunska ironija je u tome što je ,,socijalizovanje" bankarskog sistema prihvatljivo onda kada se njime spasava kapitalizam. Socijalizam ne valja – osim kada služi za stabilizovanje kapitalizma. (Primetite paralele sa današnjom Kinom: Komunistička partija na isti način koristi kapitalizam da učvrsti svoj ,,socijalistički" režim.)
Ali šta ako je ,,moralni rizik" sastavni deo same strukture kapitalizma? To jest, ako su te dve stvari neodvojive: socijalna pomoć običnom narodu zavisi od uspeha Volstrita. Dakle, iako republikanski populisti koji odbijaju plan spasavanja čine pogrešnu stvar iz pravih razloga, zagovornici plana rade pravu stvar iz pogrešnih razloga. Ta veza nije dvosmerna – ako je nešto dobro za Volstrit ne znači da je dobro i za običan narod, ali običan narod ne može da napreduje ako je Volstrit u krizi. Ova asimetrija daje Volstritu prednost.
Setite se uobičajenih trickle-down[1] argumenata protiv egalitarističke preraspodele: umesto da siromašni budu sve bogatiji, bogati će biti sve siromašniji. Daleko od toga da je ovaj stav samo antiintervencionistički – on demonstrira vrlo ispravno shvatanje državnog ekonomskog intervencionizma: iako bismo svi želeli da siromašni budu bogatiji, pomagati im direktno bilo bi kontraproduktivno, jer oni nisu dinamični i produktivni društveni element. Jedina neophodna intervencija jeste ona koja pomaže bogatima da se i dalje bogate; tako će se profit automatski preliti i na siromašne. Danas ova ideja opstaje u uverenju da ako ubrizgamo dovoljno novca u Volstrit, na kraju će se taj novac preliti i na obične građane i pomoći običnim radnicima. Dakle, ako želite da ljudi imaju novac da kupe kuću, nemojte ga davati direktno njima, već onima koji će im odobriti kredit. To je jedini način da se postigne pravi prosperitet. U suprotnom bi država samo raspodelila sredstva onima u nevolji na uštrb onih zaista produktivnih.
Prema tome, oni koji propovedaju da je potrebno prekinuti sa finansijskim spekulacijama i vratiti se na ,,realnu privredu" proizvodnje roba koje zadovoljavaju prave ljudske potrebe, ne razumeju samu suštinu kapitalizma: finansijska cirkulacija koja samu sebe pokreće i uvećava jeste jedina dimenzija Realnog, za razliku od realnosti proizvodnje. Ova neodređenost je razjašnjena tokom nedavnog kraha, kada smo istovremeno bombardovani zahtevima za povratak na ,,realnu privredu" i podsećani da je finansijska cirkulacija – tj. zdravi finansijski sistem – pokretačka snaga naše privrede. Kakva je to čudna pokretačka snaga ako ona nije deo ,,realne privrede"? Da li je ,,realna privreda" sama po sebi jedan beživotni leš? Tako je populistički slogan ,,Spasite ljude, a ne Volstrit" potpuno pogrešan: time se ignoriše činjenica da ljude u kapitalizmu pokreće upravo Volstrit. Ako srušmo zid koji ih razdvaja, nastupiće panika i inflacija. Gaj Sorman, tipični ideolog savremenog kapitalizma, u pravu je kada tvrdi: ,,Ne postoji ekonomsko opravdanje za razdvajanje tog 'virtuelnog kapitalizma' od 'realnog kapitalizma': nikad ništa realno nije proizvedeno a da prvo nije finansirano... čak i u vreme finansijske krize, globalna korist od novih finansijskih tržišta daleko je veća od štete koju su ona proizvela."
I dok nas finansijski krahovi očigledno podsećaju da cirkulacija kapitala nije neki samoodrživi zatvoreni krug – već da podrazumeva realnost u okviru koje se proizvodi prava roba za zadovoljenje ljudskih potreba – malo naprednija lekcija jeste da nema povratka na ovu stvarnost, bez obzira na retoriku koja poručuje ,,hajde da se vratimo iz virtuelnog prostora finansijske spekulacije na prave ljude koji proizvode i troše". Paradoks kapitalizma je u tome što ne možete da izbacite prljavu vodu finansijskih spekulacija, a da zadržite zdravo dete ,,realne" ekonomije.
Lako je ovakvo rezonovanje odbaciti kao licemernu odbranu bogatih. Problem je u tome što, ukoliko se zadržimo na kapitalističkom poretku, u tome ima istine. Zato podrška demokrata planu spasavanja nije u suprotnosti sa njihovim levičarskim uverenjima. To ne bi bio slučaj da su prihvatili premisu republikanskih populista: da su (pravi, autentični) kapitalizam i slobodno tržište popularne radničke ideje, dok je državna intervencija samo strategija viših klasa osmišljena radi eksploatacije običnog radnog naroda. Tako je sukob kapitalizma i socijalizma postao sukob običnog radnog naroda i više klase. Ali u intervenisanju države u bankarskom sistemu ili privredi uopšte nema ničega novog. Skorašnji krah je i sam rezultat takve intervencije: nakon pucanja internet mehura 2001. (koji je razotkrio samu suštinu problema ,,intelektualne svojine), odlučeno je da krediti moraju biti dostupniji građanima, kako bi se rast preusmerio na tržište nekretnina. (Tako je pravi uzrok kraha 2008. bila neodrživost intelektualne svojine.)
Ne postoji neutralno tržište: u svakoj situaciji političke odluke regulišu tržišne konfiguracije. Pravo pitanje nije ,,Treba li država da interveniše?" već ,,Kakva je državna intervencija neophodna?" A ovo je pitanje za realnu politiku: potreba da se definišu osnovne ,,apolitične" koordinate naših života. Sva politička pitanja su na neki način izvanpartijska: ona se dotiču pitanja ,,Šta je naša država?" Tako rasprava o planu spasavanja predstavlja pravu politiku, utoliko što se odnosi na odluke o osnovnim karakteristikama našeg društvenog i privrednog života, i u tom procesu ona budi duhove klasne borbe. Ne postoji ,,objektivno" stručno mišljenje koje samo čeka na primenu; čovek jednostavno mora da izabere jednu ili drugu stranu, politički.
Postoji realna mogućnost da najveća žrtva tekuće krize ne bude kapitalizam već sama levica, jer je njena nesposobnost da ponudi dostižnu globalnu alternativu ponovo postala svima očigledna. Levica je uhvaćena nespremna, kao da su skorašnji događaji uz određeni proračunati rizik i namešteni upravo da se pokaže kako čak i u vreme ozbiljne krize ne postoji prava alternativa kapitalizmu. Imanuel Kant nije na konzervativno geslo ,,Ne razmišljaj, slušaj!" odgovorio naredbom ,,Ne slušaj, razmišljaj!" nego ,,Slušaj, ali razmišljaj!" Kada smo fokusirani na nešto poput plana o spasavanju, trebalo bi da imamo na umu da, pošto se radi o svojevrsnoj uceni, moramo da se odupremo populističkom porivu da izrazimo svoj bes i tako povredimo sami sebe. Umesto takvog impotentnog ispada, trebalo bi da kontrolišemo svoj gnev i da ga pretočimo u hladnokrvnu odlučnost da razmišljamo – da o svemu razmislimo u radikalnim kategorijama i da se zapitamo kakvo je to društvo koje omogućava ovakvu ucenu.
Slavoj Žižek, štampano izdanje Harper's Magazine, oktobar 2009.
Preveo Ivica Pavlović
Izuzev ponovne aplikacije stare teze kako ne treba delovati po svaku cenu već stati i razmisliti, Žižek deluje neobično defetistički u ovom tekstu. Doduše, zar ni sam Marx nije zapravo bio najveći fetišista kapitalizma?
Reprizirao sam juče THE LONG GOOD FRIDAY Johna Mackenziea. Iako za reprizu ovog remek-dela nikada nije potreban neki naročiti razlog, to se prosto radi, ovog puta sam imao razlog a to je ulični DVD sa ovim filmom koji sam nedavno kupio. Izdavač je Delta Video i DVD je naravno bare bones, no to mu je najmanji problem. Mnogo veći problem je prevod koji je nedostojan ovakvog klasika. Mogu samo da žalim ljude koji uzmu da gledaju ovaj film i potrebna im je pomoć prevoda, a sigurno je takvih mnogo ako imamo u vidu da je film smešten u gangsterski milje u kome se ljudi inače izražavaju u žargonu i govore nepravilno. Po tome koliko prevod promašuje, rekao bih čak kao da nije rađen po dijalog listi nego na sluh, što mi zvuči još neverovatnije.
U svakom slučaju, srpski DVD barem nije ništa gori od dobrog DiVXa koji imam kad je o slici reč.
O filmu gotovo da ne treba trošiti reči. John Mackenzie je snimio jedan od najznačajnijih gangsterskih filmova u istoriji, apsolutno character-driven delo koje je međutim utemeljeno na izvanrednom plotu, a Mackenzie uspeva da ih pomiri vrlo veštim vođenjem priče i nikada ne biva zaveden zapletom već ga koristi kao situaciju u kojoj posmatramo njegovog junaka.
Kad je o samim karakterima reč od pseudo-konzervativca Harolda koji ima tipičan gangstrerski dvostruki moral (kasnije doveden do globalnog pepoznavanja u liku Tony Soprana) do gay hitmana Colina, i naročito mudre gangsterske supruge Victorie, THE LONG GOOD FRIDAY bolje od samog Kaminskog sumira psihološke profile junaka gangsterskog filma i reklo bi se da je ovo jedan od psihološki najrafiniranijih naslova u istoriji žanra.
Međutim, čovek koji je nepravedno zapostavljen jeste DP Phil Meheux koji je aktivan i danas, i to mahom kao DP Martina Campbella što mu omogućuje da radi high profile projekte. Meheux je sa Mackenziejem radio dva izuzetno bitna žanrovska filma, barem za mene čak i formativna, a to su THE LONG GODD FRIDAY i THE FOURTH PROTOCOL a kroz saradnju sa Campbellom, rad na seriji THE PROFESSIONALS i filmu WHO DARES WINS praktično je definisao svojevrsni siegelovski look britanskog trilera i akcijaša ranih osamdesetih. Meheux je sigurno imao značajnu ulogu u definisanju tog tvrdog i zapravo skoro minimalističkog stila inscenacije sa iznenadnim i munjevitim izlivima nasilja, a njemu na dušu verovatno ide i otkrivanje Pierce Brosnana koji ima vrlo bitan bit part u THE LONG GOOD FRIDAYu a kasnije je glavni villain(?) u THE FOURTH PROTOCOLu a inače je praktično debitovao u epizodi BLOOD SPORTS koju je u seriji THE PROFESSIONALS režirao upravo Meheux!
Mackenzie i Meheux su na neki način u stilskom smislu našli tačku na pola puta između Francuske i Amerike, spojivši francusku delikatnost i diskretnost prilaza žanru i američku efikasnost, ne prezajući od scena bez dijaloga koje su karakteristične i za američki film sedamdesetih koliko i za Melvillea, ali isto tako prilagođavajući ih osamdesetim kad je reč o tempu.
U tom smislu THE LONG GOOD FRIDAY i THE FOURTH PROTOCOL su na neki način filmovi blizanci koje treba sagledavati u paru iako je naravno THE LONG GOOD FRIDAY priznatiji i, reklo bi se, uspeliji film. Međutim oba stoje kao vrhunske 80s reinterpretacije filmskih obrazaca koji su svojstveni britanskoj kinematografiji.
* * * 1/2 / * * * *
Synth Britannia & JG Ballard
Laura Kaye Laura Kaye | 15:19 UK time, Friday, 16 October 2009
Early on when we were discussing themes and motifs to explore in Synth Britannia the topic of JG Ballard came up in conversation. It was immediately clear that there were parallels between Ballard and the work of the earliest synth pioneers. The world Ballard described in books like Crash and Concrete Island felt like a dystopian vision of the future and yet it was actually the present day rendered alien - a world of motorways, concrete underpasses, airports, subways lit with fluorescent lights, spaghetti junctions and giant concrete tower blocks. In short, this was 70s Britain - old Victorian slums and city centres eviscerated and concreted over.
heaven17_large.jpgHeaven 17
This link between the environment and the music became very apparent on our travels around Britain to meet the pioneers of synthesizer music. All of the early synth artists found themselves making music in urban areas from the run down, empty streets of East London to industrial Sheffield under the shadow of the massive concrete Park Hill Estate. By a fortuitous coincidence just at the moment that the world started looking like this, the affordable synthesizer arrived on the market and musicians looking for a way to express their feelings of alienation in this new concrete jungle found just the thing in its strange, eerie, inhuman sounds. The cityscapes of the 70s posed a challenge to artists to write something that would fit there. Songs like John Foxx's Underpass and The Normal's Warm Leatherette are straight from the pages of Ballard and every artist we asked about their influences confessed to being a fan.
However when the 70s gave way to the 80s, synth's potential to be a shiny soundtrack to a shiny new world was noticed. Gone were long overcoats and concrete highrises and in were a besuited, pony-tailed Heaven 17 making a deal in front of a glass skyscraper. Martyn Ware seemed oddly shocked that Heaven 17 was taken up by the yuppie crowd - "Let's all make a bomb was supposed to be ironic!" he moaned. The synthesizer became a way of producing the sounds of a whole band or orchestra, and you could make something like electronic soul.
Inevitably it all got watered down and ubiquitous. And there was something cheesy about the polyphonic synths that replaced their earlier monophonic cousins... but it is interesting that today, just at the moment that Synth Britannia is being shown, that current artists like La Roux and Little Boots are turning to the early synth pioneers for those rawer synth sounds that are still fantastically futuristic even today.
Pogledao sam PULP Mike Hodgesa, pokušaj avangardnog ironičnog krimića u kome se ponovo sastala ekipa iz GET CARTERa. Hodgesov opus u najboljem izdanju karakterišu preciznost, jednostavnost i žanrovska doslednost o čemu svedoče GET CARTER i CROUPIER i u principu kad god je pokušavao da iskorači van toga nije se toliko dobro snalazio.
PULP, međutim, iako nije dobar kao njegovi vrhunski filmovi, nije ni promašaj. osnovni problem ovog filma je neujednačenost proistekla iz pokušaja da se jedna interesantna konvencionalna krimi priča obogati nekim ekscentričnim često čak i slapstick i apsurdnim detaljima. Hodgesu takva stilska mešavina očigledno ne dolazi spontano i PULP je tako vrlo usiljeno transgresivan.
Međutim, hteo Hodges to ili ne, film najveći kvalitet crpi iz svoje suštinske krimi postavke i koliko god Hodges bežao od nje, ona se iznova potvrđuje kao njegov najveći adut.
Humorističćki i ironični element tek sporadično uspeva da doprinese utisku filma, kroz pojedine efektne scene od kojih se po kvalitetu nesumnj9ivo izdvaja uvodna scena u daktilografskom birou.
Iako se u PULPu sporadično javljaju refernce na pulp pisce (najviše na izvanrednog Ross Macdonalda koga doduše ja ni ne smatram za pulp) i sama priča je pulpy, ali u krajnem skoru ovaj film, uprkos naslovu, nije suštinski bitno ostvarenje kad je reč o nadovezivanju na tradicije i konvencije, odnopsno njihovo komentarisanje.
Iako se za Hodgesa može reći da se i u svojim serioznim filmovima koristio poznatim pulpy mitemama, njegova najveća snaga bila je u tome što je kodifikovanom gangsterskom miljeu ulivao ubedljivost.
U tom smislu, Hodges očigledno zaista nije pravi čovek za takve postmodrne zahvate.
PULP nije onoliko dobar film koliko bi tema, Caine i Hodges obećavali ali nije ni onoliko promašen koliko je mogao biti.
* * 1/2 / * * * *
Kakav je Hodgesov I'll Sleep When I'm Dead?
...I'll Sleep When I'm Dead je poput Get Carter osvetnička priča, ali mu fali žesta, i to puno, pomalo je cerebralan, na trenutke i cerebralan, pomalo povuče i na Medakovu BRAĆU KREJ, prvenstvena falinka mu je što ima praznog hoda, što je odveć eseijstički nastrojen, ali ga vredi pogledati zbog opšte bizzranosti (pojašnjenje ovog poslednjeg bi bio i spoiler, te ću se uzdržati)...
I'LL SLEEP je kao neuspela mešavina CROUPIERa po tome što glumi Clive Owen i GET CARTERa po tipu zapleta. Ali, može da se pogleda.
Pogledao sam DEATH TRAIN, TV film snimljen po likovima koje je osmislio Alistair MacLean, u režiji David Jacksona, koji je pre svega zanimljiv po tome što je sniman u Hrvatskoj i Sloveniji početkom nedavnih neprijatnosti a drugi razlog je što se Pierce Brosnan kroz lik Michaela Grahama zgrevao za ulogu James Bonda. I zaista, ako imamo u vidu da je igrao u dve ekranizacije Grahamovih avantura, u DEATH TRAINu igra agenta koji više komandos nego špijun ova rola je dosta slična onome što je kasnije igrao u GOLDENEYE. U drugoj ekranizaciji NIGHT WATCH, Brosnan je Grahama igrao više kao špijuna.
Credit Jadran Filma kao koproducenta ovog TV filma koji je imao i veliki plasman na VHS tržištu širom sveta, potvrđuje veliku reputaciju Jadran Filma u svetu korpodukcija. Kad je reč o onome što su u ovom trenutku mogli da pruže "strancima u raju", to je uglavnom old school akcija, old school stuntovi su pucanjem i vozovima koji u tom trenutku možda nisu bili na nivou nekog visokobudžetnog akcionog filma ali svakako jesu više nego dobri kada treba da daju film look nekoj TV produkciji iz tog perioda.
U svakom slučaju, film iako je sniman u Hrvatskoj i Sloveniji uspeva da sasvim pristojno slaže nemačke lokacije kao i neke non-descript američke eksterijere.
Iako je izašao 1992. DEATH TRAIN se u suštini nadovezuje na tradicije ekranizacija Sheldona, Ludluma i Higginsa koje su počele tokom osamdesetih i stoje kao deo tadašnje televizijske kulture.
Zaplet sa vozom koji nosi atomske bombe u principu dominira i ne pruža puno prilike Brosnanu ili Stewartu da razviju svoje likove ali u retkim deonicama kada je ostalo mesta za karaktere, Brosnan se služi rutinskim ali efektnim šarmom tipičnog agenta koji krši naređenja ali je uvek u pravu.
Da nema veze Brosnana kasnje sa Bondom i da nas ne zanima kako izgleda ex-Yu na ekranu, teško da bi postojalo išta što bi moglo preporučiti ovaj rutinski TV proizvod za gledanje.
Jesu li se u nekoj formi na netu pojavili THE HANGED MAN i BABY FACE NELSON Dona Siegela?
Quote from: crippled_avenger on 30-10-2009, 20:20:35
Jesu li se u nekoj formi na netu pojavili THE HANGED MAN i BABY FACE NELSON Dona Siegela?
užasan vhs na cg bfnelsona još odavno obitava.
Pogledao sam THE CANDIDATE Michael Ritchieja iz 1972. godine. Iste ove godine, on je imao i svoje remek-delo PRIME CUT i reklo bi se da ovo ključna sezona njegovog "zlatnog autorskog perioda" koji se zaključuje intrigantnim promašajem THE ISLAND.
Iako se na početku karijere doticao raznih tema, uvek su su kroz sve priče provejavali satirični i ikonoklastični elementi. U tom smislu, THE CANDIDATE je u svoje vreme smatran za čistu satiru iako danas ovaj film potpuno funkcioniše kao realistička drama.
Ono što izdvaja THE CANDIDATE iz bogate filmografije političkog i angažovanog filma sedamdesetih jeste scenario Jeremy Larnera (nagrađen "oskarom") čija je osnovna karakteristika da unutar glavnopg junaka nalazi ratzloge za njegov uspon i pad. Još je važnije to što što nejgov unutrašnji razlog da otupi svoju ideološku oštricu tokom izborne trke nije prost oportunizam ili glad za vlašću već naprosto želja da se istraje u jednoj borbi čije j osnovno opruže populizam. Isto tako, "sistem" nije prikazan kao svomoguća mašinerija koja sve uništava i sažvaće već naprosto kao generator atmosfere koja relativizuje sve vrednosti.
Vrlo zanimljiv aspekt priče je i to da dok se beskompromisni kandidat transformiše, on ni u jednom trenutku ne zaboravlja odakle je pošao u ideološkom smislu već pokušava da inkorporira svoju ideološku svežinu u političku praksu.
Konačno, Larnerov scenario pravi izvanrednu razliku između borbe za vlast i dolaska na vlast/vladanja.
Kada se sve ovo uzme u obzir, iako je ideja filma angažovana, i iako se kroz Redforda i kroz vlastitu priču može tumačiti kao artefakt liberalnog Holivuda, čini se da je ovaj naslov pre svega jedan od najefektnijih prikaza političke borbe kao takve.
Štaviše, kandidat koji se transformiše je liberal koji se kandiduje ispred Demokrata, tako da na neki način, ovaj film može biti percipiran i kao skepsa prema tom spoju aktivizma i partijskog života.
Ritchie forsira pseudo-dokumentaristiki stil u kome se ekipa sjajno snalazi a Redford (slično DOWNHILL RACERu) biva u potpunosti rekontekstualizovan. Naime, za razliku od topline i šarma koje Redford inače emituje u svojim tipičnim leading man rolama u konvencionalnim glossy holivudskim produkcijama, kod Ritchiejva i u DOWNHILLu i ovde deluje vrlo hladno i sračunato što mu daje dodatnu dimenziju.
Za razliku od svog junaka koji tokom kampanje umekšava i prilagođava svoju poruku, Ritchie se uglavnom čuva simplifikacija i ceo film strukturira kao artikulisanu slika iz kampanje mnogo više nego tipičan narativni film sa intencionalnom višeslojnošću.
Međutim, kroz verite stil, Ritchie postiže upravo sve ono što treba da ima uzbudljiv igrenjak i dokazuje se kao majstor.
Na osnovu izvesnih detalja, rekao bih da je THE CANDIDATE uticao na stil Peter Morgana.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BBC dokumentarac SYNTH BRITANNIA i preporučio bih ga svakome ko je ljubitelj i poznavalac li barem zainteresovan za ovu temu. Naravno, Meho i AD su bili prve žrtve moje egzaltacije jer se već u 15. minutu pojavljuje Giorgio Moroder u segmentu koji govori o njegovom uticaju na Human League, ali je osnov uticaja na synth pop postavljen dosta široko od Kraftwerka i Wendy (odnosno Walter) Carlosovog skora za CLOCKWORK ORANGE, preko Morodera do ideja koje su crpili uz Ballardove proze.
Dokumentarac je vrlo dinamičan, obuhvata sve ključne igrače, kako one koji su dospeli do mejnstrima kao i one koji se nisu borili za top liste i ostali su kao alternativci i inovatori. Isto tako, dokumentarac obuhvata sve aspekte nastajanja muzike, od tehničkog do plasmana u medijima.
Kao i obično u BBC dokumentarcima jasno je data socijalna situacija koja je iznedrila britansku synth scenu i autori naročito insistiraju na uslovima i ambijentima koji su inspirisali muzičare.
Iznenađuje dosta malo prisustvo Pet Shop Boysa u filmu i razlog je verovatno u tome što oni nisu bili pioniri ni u stvaralačkom ni u popističkom smislu.
U svakom slučaju, za kraj je izabrana idealna pesma a to je TOGETHER IN ELECTRIC DREAMS iz Barronovog remek-dela koju zajedno izvode Phil Oakey i Giorgio Moroder.
Jel se negde za download pojavila serija AMERIKA koja se smatra kontroverznom pratnjom RED DAWNa?
Pogledao sam I'LL NEVER FORGET WHAT'S'ISNAME Michaela Winnera, pretečzu savremenih filmova o nezadovoljnim advertising stručnjacima kao što su 99 FRANCS i sl.
Interesantno je da je ovaj film nastao 1967., dakle u vreme kada svet reklame nije postojao u formi kakvu danas poznajemo i kada marketinška mašinerija još uvek nije razvila svoju samosvest i tu patetičnu potrebu da se reafirmiše kroz ciničan prilaz samoj sebi.
U tom smislu, Winner je kulji od ovih novih jer barem ni u jednom momentu ne fetišizuje svet advertisinga, ne prikazuje ih kao velike genije zarobljene u svetu korporacija radi kojih traće svoju genijalnost, i što je najveselije od svega, film zaključuje reklama koju je snimao glavni junak kao provokaciju (motiv sličan 99 FRANCS) i ona je ne samo vrlo interesantna kao koncept nego zaista deluje autentično bezobrazno i podseća na najbolje radove britanske škole tokom osamdesetih, kda je reklama doživela svoju evoluciju i piočela ozbiljno da utiče na film ne samo kroz transfer ljudi nego i kroz preuzimanje estetike koja je dolazila u paketu sa ljudima.
Ostatak narativa o ličnom sunovratu jednog pojedinca je interesantan, dat je u razbarušenom duhu tadašnjeg filma, na liniji nečega što bi radili autori poput Lestera ili Mazurskog, samo sa vrlo visceralnim rediteljskim postupkom koji je karakterističan za Winnera.
Krajnje je ironično da je početak Winnerove karijere u Britaniji obeležio upravo niz antiestablišment komedija dok je potom u Hoklivudu on postao ekspert za akciju, a naročito za hendlovanje Chucka Bronsona. Otud, zahvaljujući holivudskom delu karijere, sasvim prirodno postoji utisak o Winneru kao jednodimenzionalnom reditelju.
Ovaj film je put da se prikaže i ta njegova druga dimenzija u najboljem svetlu i što je još važnije da se pokaže kako je bio sposoban da proizvede film koji može da stoji uz rame sa najcenjenijim naslovima tog perioda, i da izvuče odlične uloge iz vrlo nezgodnih Olivera Reeda i Orsona Wellesa.
* * * / * * * *
GAMER je odličan! Zapravo, u pitanju je ona vrsta filma koji se ili voli ili mrzi, pa ga je u tom smislu teško tek tako preporučiti, ali ovo što Neveldine i Taylor rade i što kulminira (ili je u pitanju tek početak?) u GAMERU je teško poredivo sa bilo čime, bar kad je reč o američkom mejnstrim filmu, iako film povremeno podseća i na njihov Crank 2, i na Death Race, i na Running Mana (u neku ruku, ovo je neoficijelni rimejk) i bar što se mene tiče, bolji je od svih tih filmova. Ako stignem, videću da napišem neki duži tekst o ovom filmu, pošto je krcat neverovatnim detaljima. Npr. kad gl. junak eksira bocu alkohola pre borbe sve vreme sam mozgao kog je đavola to uradio, a onda par minuta kasnije sledi odlično objašnjenje koje mi nikad ne bi palo na pamet. Ima takvih stvari još dosta. Kad je reč o režiji film je sve vreme na granici da postane vizuelno negledljiv, ali je nikada ne prelazi i ta vrsta agresivne režije u ovom slučaju savršeno podupire zaplet, Majkl Bej bi mogao ponešto da nauči od ovih momaka. Crank 2 je po opštem ugođaju možda još bliže tom nekom gejmerskom iskustvu ovaploćenom u formi filma (ali neka to ljudi koji su u toku sa video-igrama presude, ja sam za to ipak laik), ali u slučaju GAMERA to nije samo stvar stilizacije već je i suštinski deo priče u kojoj pak ima mesta i za bezumnu eksploataciju i za satiru, i ništa od toga nije NIMALO suptilno ali zato jeste VRLO promišljeno. U GAMERU ima mesta čak i za mjuzikl... Pretpostavljan da će se avengeru film dopasti (zato i postujem ovde), ali stvarno ne znam za ostale, pošto je ovo, kao što rekoh, zaista ekstreman primer love it or hate it filma. U iskušenju sam da mu dam čak 4+ i da ga stavim u top deset filmova godine (trenutna ocena je 4), ali još moraju da mi se slegnu utisci, a da ne pričam o tome što imam želju da ga pogledam još jednom. Izgleda da je ADD generacija najzad dobila svoje (neshvaćene) umetnike, a da mi je neko tako nešto rekao pre par godina mislio bih da je lud.
Savršeno, baš si me obradovao ovom vešću. Radujem se GAMERu neizmerno.
Sad mu se i ja radujem. A strepeo sam.
'Gamer' je isto nekompetentno spotovsko smece koje pokusava da uzdigne karakter zaostalog projekta kao sto je 'Crank' time sto ce vise obratiti panju na 'pricu' i 'likove' kroz fantazmagoricnu reziju koja vise ima namjere nego smisla. Samo akcionoj fabuli dodaj zacin krvozedne distopije i svijet je tvoj i vec si u startu pribavio zanimanje volsebnog satiriste, te si istovremeno otkacen i kul, da ne kazem i revolucionaran u svojim nastojanjima.
Sto se tice mentola koji su radili 'Gamer', svesrdno im zelim mnogo narednih istih marihuanskih projekata na cijoj ce spici pisati A Neveldine/Taylor Movie kako bi mi, odavno gladni dobroga filma, znali odakle dolaze oni cerebralno najizazovniji; definitivno se radi o brutalnom amalgamu koji se slobodno moze - a vjerovatno i hoce - nazvati 'Uliksom' za klince koji se tek upoznavaju sa filmskim medijom. Zao mi je jedino sto filmovi Tonyja Scotta redom sve vise pocinju da zadobijaju slicne nesuvisle obrise.
Takodje ne kapiram ljude koji mogu da odvoje vise od minute i po ne bi li napisali recenziju za ovakve privatne tripove namijenjene tinejdzerima. Sve ono sto je receno u 'Idiocracy' glede pada IQ-a kod covjecanstva u narednim generacijama apsolutno je tacno - glavni talas naici ce kroz sve mongolodniju literaturu i filmove poput Neveldine/Taylor projekata.
Jos jedna paralela, na neki nacin, mozda se moze povuci i sa Flynnovim 'Brainscanom', daleko daleko inventivnijim filmom, mada je pravi hriscanski grijeh bilo sta dovoditi u vezu sa ovim blatom.
Pa. Pa. Pa. Pa...u tome je poenta!
Neveldine/Tejlor su filmski ekvivalent onoga kada roditelji uhvate klinca da pushi i kazhu "ocesh da pushish? e, sad cesh da popushish celu paklu!"
Pa kome sad da verujemo? Milošu ili Trippu? Hmm...Tripp mi je ubedljiviji (a i piše sjajne prikaze). Ovaj GAMER ću sigurno da zaobiđem. :)
Ja, pak, mislim da su TRANSFORMERS 2 i slični preskupi a profitabilni (dakle, gledani) filmovi ti koji nas približavaju ka (neizbežnom?) ASS - THE MOVIE, dok se ovo što rade Neveldine i Taylor ipak razlikuje od pomenutog i da je u pitanju neka vrsta iskrenog i zanimljivog eksperimenta koji će verovatno završiti kao slepo crevo kinematografije. Bej kao da namenski snima filmove za idiote, dok Neveldine i Taylor kao da ih snimaju pre svega za sebe. Pa da, ali nije li to isto, ako konstatujemo kako su i njih dvojica idioti? Ja bih rekao da čak i u tom slučaju postoji razlika u smislu manjka proračunatosti u rediteljskom pristupu, a ne bih rekao da su idioti zbog mnogih zanimljivih detalja (kao npr. scena u liftu) koje su provukli kroz GAMERA - eksploatacija, satira, zajebancija, dosetka... ili zapravo sve to u jednom i bačeno (ispljunuto) direktno u lice gledaoca kroz agresivnu režiju na granici poremećaja u opažanju. U teoriji, trebalo bi da bude negledljivo, ali u praksi uspeva da pogodi žicu kod nekih. Kad smo već Tonija Skota, meni je npr. DOMINO bio gotovo negledljiv i doživeo sam ga kao pozu i celuloidno izdrkavanje, dok sam u GAMERU kroz donekle sličnu vizuelnu glazuru uočio kičmu u smislu ideje i stava koja sve te šarene slike povezuje u jednu doslednu celinu. Pokušaću da ovo još malo smislenije artikulišem, ali velika preporuka sa još većom zadrškom i dalje stoji - mnogi će ovaj film potpuno mrzeti i ja ih sasvim razumem.
ima li nekih rs linkova (a koji nisu TS kopija) za gamera?
...još uvek ne, Milosh, Kunac i ja smo ga odgledali sinoć u hladnoći Centra Sava u okviru Cinemanije, a film ulazi u srpske meseci do kraja novembra (distributer - Millenium Film)...
film je budalastina ali zabavan. guilty pleasure s namerom. ako se ne varam, milosh je, bez obzira sto su oni ludaci iz sca iskljucili grejanje, posle projekcije bio ekstatican. a i prorocki raspolozen - predvideo je da ce se gamer veoma dopasti cripplu.
Filmmakers Mark Neveldine and Brian Taylor ("Crank," "Gamer") are set to produce the high-intensity drama series "Zeroes" for NBC says The Hollywood Reporter.
"Zeroes" chronicles the last hour of a crisis situation and refers to a fictional team of guys called in as a last resort who are "absolutely ruthless" in their use of force.
The pair are penning the potential pilot and are expected to direct.
Pogledao sam BELLMAN AND TRUE Richarda Loncrainea, jedan neočekivano izvanredan film. Naime, u vreme kada je izašao, dobio je kritike kao interesantan ali ne do kraja uspeo pokušaj bendovanja heist filma. Međutim, meni iz današnje vizure deluje kao izuzetno uspeo pokušaj bendovanja haist filma i jedan od onih naslova koji su doprineli vitalnosti i snazi britanskog krimića.
Film govori o programeru, alkoholičaru, koji pristaje da za gangstere, u početku u zameniu za novac a kasnije u zamenu za sinovljevu bezbednost, pomogne u pljački banke za koju je nekada radio. Skoro 20 godina kasnije, Loncraine je kao hack u Holivudu režirao FIREWALL koji je na nivou same teme u stvari vrlo sličan BELLMAN AND TRUE ali taj film nije bio dobar, a još je interesantnije to da kritika kad je pisala o FIREWALLu nije ni primetila sličnost sa BELLMANom. Jedan od razloga zašto ovo nije posmatrano kao deo nekakvog autorskog kontinuiteta jeste i to što je FIREWALL trebalo da snima Mark Pellington koji se povukao iz projekta zbog suprugine iznenadne smrti.
U svakom slučaju, BELLMAN benduje heist film na nekoliko nivoa. Prvo glavni junak je ucenjeni depresivac, karakter sa bogatim unutrašnjim životom i problemima koji daleko prevazilaze osnovnu intrigu pljačke i onih ličnih problema koje sa sobom nosi takav čin. Zatim, reč o je o filmu u kome high tech pljačku organizuje (suštinski vrlo realističan) matori nerdy birokrata, ovde savremenu tehniku ne dotiču mladi hip stručnjaci, ona je posao umornih inženjera kojima je tehnike suštinski preko glave, koji su njome rezignirani. Konačno, sama high tech priča smeštena je na low tech lokacije, sve se dešava u starim napuštenim kućama koje su pred rušenjem, a utisak margine na kojoj bauljaju gangsteri pojačan je i time što izuzev matorog programera i njegovog sina u ovom filmu svi muškarci su gangsteri i sve žene su prostitutke.
Loncraine se vrhunski snalazi u oba sgmenta filma, i u dramskom i u suspense domenu, a taj prelaz između intimističke skoro arty drame i kasnijeg visokooktanskog 70s heist dela paklenog tempa deluje sasvim prirodno što je zaista veliki poduhvat.
U svakom slučaju, BELLMAN AND TRUE je film koji treba rehabilitovati ipogledati ponovo zato što je zaista reč o izvanrednom i inspirativnom ostvarenju.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GOODS: LIVE HARD, SELL HARD Neal Brennana.
Ovaj vehicle Jeremy Pivena je dočekan na nož od strane kritike i realno nije reč o filmu koji će mu stvoriti neku poziciju u holivudskom mejnstrimu, odnosno neće ga učiniti headlinerom, iako je već skoro dve decenije nadomak takvog statusa. Međutim, film uopšte nije loš. Nije toliko moćan kao Zemeckisov USED CARS, ali realno šta jeste?
U svakom slučaju THE GOODS je vrlo duhovita prljava R-rated komedija sa obiljem tvrdog humora koji ponekad jeste moronski ali je i tada smešan. Ovo je film koji suštinski nema puno kvaliteta koji bi ga mogli preporučiti izvan smeha, i u tom smislu se razlikuje od one linije komedija koje su u principu kvalitetne priče čak i kada nisu smešne (odavno sam pastovao onaj esej o Jim Carreyu koji je dobro artikulisao moje već najavljene slutnje o specifičnoj psihološkoj dimenziji njegovih filmova). Dakle, svakako da je Piven trebalo da ima kvalitetniji vehicle.
Međutim, ovaj film je meni bio zaista smešan i nošen odličnom podelom koju pre svega drži Piven (sporadično kanališući Ari Golda) ali ima i dobre dodatke u Ving Rhamesu, David Koechneru, Tony Haleu, Ken Jeongu i u kameu Will Ferrella.
Brenannova egzekucija je jednostavna. Gegovi su dobro realizovani a film nimalo nije zapušten u vizuelnom smislu.
U svakom slučaju, THE GOODS je film koji preporučujem sa zadrškom jer zaista je reč o naslovu koji puno zavisi od toga da li će pogoditi gledaočev senzibilitet.
* * * / * * * *
Poslednji pozdrav Maxu, našem omiljenom videotekaru by Cripple and Aca Radivojević
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/11/kraj-jedne-ere-max-rip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/11/kraj-jedne-ere-max-rip.html)
Dugo sam se kanio da gledam LUCKY YOU Curtisa Hansona. Iako mi je Hanson jedan od omiljenih reditelja, sve najave i kritike koje sam video bile su odbojne i izbegavao sam ga da se ne bih previše razočarao. Naprosto tema i format filma su mi delovali kao promašaj u najavi.
Konačno, ipak skupio sam snagu i rekao bih da su sve slutnje koje sam imao uglavnom bile tačne, ali da nisu toliko drastične. Naime, LUCKY YOU je film o pokerašima u savremenom Vegasu kada je poker postao biznis, sport, medijski ispraćena atrakcija i kada su konckarske kompulzivne osobine prikrivene, dakle bez neke romantike ili fatalizma koji je ranije okruživao kockare. I sam Vegas postao je neka vrsta korporacije a atmosfera kocke ostala je samo neka vrsta poze.
Sam pristup priči je vrlo 70s, i kada glavni junak govori o backgroundu svog oca koji je sada pokeraš, a nekada je bio profesor književnosti, oseća se eho Karel Reiszovog filma THE GAMBLER po scenariju James Tobacka. Ta 70s atmosfera oseća se i u prilazu likovima i Hanson kao da snima svoj 70s film u kome umesto James Caana ili Robert Duvalla igra Eric Bana. A Baninog oca igra baš Duvall.
U nameri da film bude ozbiljan i atmosferičan, Hanson ga namerno drži u malo sporijem tempu što svemu dodaje na ozbiljnosti, što se ispostavlja kao dvosekli mač pošto je priča vrlo svedena i jasna, i čini se da nema tu psihološku produbljenost koju Hanson vidi u njoj.
Ono međutim što u filmu postoji jeste pravi master class iz režije, kad je reč o partijama pokera. Ja sam laik za karte i znam nešto najosnovnije o tome, međutim, Hanson maestralno uspeva da izvuče psihološku dimenziju iz pokeraških dvoboja. Iako bi se filmu moglo spočitati da je dosadan zbog partija pokera, one su u suštini psihološki pregnantne i vrlo vešto režirane. Ne mogu da kažem da sam do karaja filma uspeo da razumem sve detalje partija, ali sam razumeo sve psihološke nijanse.
Nažalost, na kraju ono što je osnovni problem filma jeste primena 70s senzibiliteta na sterilizovani savremeni Vegas u kome nema previše povoda za film niti pathos svojstven ozbiljnom 70s filmu što čini da LUCKY YOU bude vešto realizovan film koji naprosto nije dovoljno zanimljiv, osim kao excercise u Hansonovom izvanrednom poznavanju zanata i uživanja u gledanju velikih zvezda što očigldno nije bilo dovoljno da ga spreči u tome da posrne kao ogroman flop.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE STAR CHAMBER Peter Hyamsa.
Ovaj film sam gledao i ranije i nije mi se mnogo dopao a prilikom ove reprize shvatio sam i zašto je to tako. Uprkos atraktivnoj poreli koju predvodi Michael Douglas, interesantnoj premisi, film je preopterećen neubedljivim i pre svega loše strukturiranim scenarijem.
Nedopustivo je da bazična premisa filma, ono što je glavna tema i što je izloženo u sinopsisu krene da se dešava na polovini filma.
Neuverljivost pak proističe iz heavyhanded buildupa u kome se kroz niz zaista bizarno neuverljivih sporova (iako je moguće da su bazirani na slučajevima koji su se zaista desili, Hymas očigledno ne pravi dobru razliku između uverljivog i mogućeg) glavni junak gura prema osveti michaelwinnerovskog profila.
Na kraju jedino vredno pažnje u filmu su Mike i Yaphett i par dobro postavljenih scena ali kao celina STAR CHAMBER ne stoji ni na drugo gledanje.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fmoviesmedia.ign.com%2Fmovies%2Fimage%2Farticle%2F104%2F1042741%2Fkick-ass-20091105023324497.jpg&hash=5111076fef20b4f52e740f5210171c347f1c9d9d)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fmoviesmedia.ign.com%2Fmovies%2Fimage%2Farticle%2F104%2F1042741%2Fkick-ass-20091105023321794.jpg&hash=293815adef19efa57dde62a217e5f83af8b8c3ec)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fmoviesmedia.ign.com%2Fmovies%2Fimage%2Farticle%2F104%2F1042741%2Fkick-ass-20091105023320279.jpg&hash=7b14775971f309cda4ab3c71324c0f044498c65f)
Pogledao sam VENUS Rogera Michella, po scenariju Hanifa Kureishija. Posle filma MOTHER koji bio skrojen za Meha Krljića, VENUS se obraća ostatku muške populacije.
Doduše, za razliku od MOTHERa koji na relativno afirmativan način govori o GILF seksu i bavi se reakcijom okoline na oživljenu seksualnost jedne starije žene, VENUS je dosta delikatna priča o zaljubljivanju jako starog muškarca u jako mladu devojku i mogućnostima njihovog odnosa.
Kao što u MOTHERu, Michell nije uzeo Helen Mirren ili kog drugog prvoloptaškog GILFa za žensku ulogu, tako i ovde dedu (iz Rogače :) ) igra Peter O'Toole koji je zaista ekstremno oronuo.
Kureishijev scenario se vrlo vešto igra ulogom "dirty old mana" i svi likovi su svesni te dimenzije, a odnos između dede i klinke je efektan i dvosmeran.
O'Toole u filmu igra glumca i na neki način, VENUS je kontemplacija o starenju i srozavanju statusa, lošim navikama koje su neizlečćive i individualnom doživlaju sreće. O'Toole je u tom smislu vrlo hrabar jer je bio spreman da igrajući glumca VENUS pretvori u svoj SUNSET BLVD.
Ako imamo u vidu sve teme kojih se film dotiče, melodrama o deki i devojčici u stvari je samo manje važan hardver.
Michell je, očekivano, maestralno realizovao film i ponovo pokazao kako vizuelno uzbudljiv može da bude film koji je u suštinikamerna drama. Povrh svega, ono što je najvažnije jeste da izbegava potencijalnu patetičnost priče i drži je na liniji prilično zdrave sentimentalnosti.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GRASSHOPPER Jerry Parisa sa Jacqueline Bisset i Jim Brownom. Jim Brown mi je bio primardni draw da pogledam ovaj interesantan, klinički postavljen moralitet o sunovratu devojke iz kanadske provincije koja posrne u Las Vegasu. Jim Brown igra glavnu mušku ulogu, ex-ragbistu koji u Vegasu radi kao maskota jednog od kazina.
S jedne strane, THE GRASSHOPPER se može sagledavati kao priča o besperspektivnosti života belaca koji ne znaju šta će sa sobom (Bisset) i crnaca koje je društvo potrošilo (završena sportska karijera), međutim, dok je priča Brownovog lika univerzalnija za celu populaciju, njen sunovrat je dosta personalizovan, i u tome leži osnovni problem filma. Naime, glavna junakinja ima dosta karakterističnih ličnih osobina da se tretira kao istinski filmski karakter, dočim je njena sudbina sama po sebi postavljena potpuno po obrascu nekakvog morality playa.
Film je solidno realizovan, sa nekoliko zanimljivo postavljenih likova, među kojima je najinteresantniji gej prijatelj glavne junakinje.
Uprkos dosta bolnim klišeima kojima film pribegava, deluje dosta sveže u kontekstu američkog filma šezdesetih, i paradoksalno, prilično je zabavan iako se ne može optužiti da eksploatatorski prilazi problemu.
* * 1/2 / * * * *
a svi koji su se jimu zamerili u filmu prošli su kao vitmen, prajs i hadad. :evil: :lol:
Mislim da treba obratiti pažnju na suštinsku razliku Jim Brownovih uloga u belačkim filmovima, odnosno filmovima za belce i blaxploitationu. Ako se uzmu u obzir njegovi white-oriented filmovi, on je jedan od najinteresantnijih karakternih glumaca tog perioda. Uloga u FINGERSu Jamesa Tobacka je čista perverzija, recimo...
O svojoj neprolaznoj fascinaciji filmom SPLIT Gordona Flemynga sam već pisao...
Inače, ne znam ima li negde film KENNER u kome se Brown pegla sa Indusima...
Pogledao sam korejski SHILJONG Kim Seong-honga. Iako volim korejski repertoarski film i nalazim dosta dobrih naslova izvan onog najslavnijeg mejnstrima ili festivalskog krema, ponekad naletim na minu kao što je ovaj ultrabesmisleni film baziran na istinitoj priči o ludaku koji je na svom salašu kraj Seula silovao i ubijao žene, dok je muškarce naprosto uklanjao da ne smetaju.
Gotovo je neverovatno da istinita priča razvije i rasplete kao najklišetiziraniji C-film, a krivica je autora da te klišee niuje obogatio auetntičnim, uverljivim ili barem dokumentarnim. Ovako, sa tako tankom realizacijom i imidžom istinite priče, SHILJONG stoji kao bizarna potvrda da narod u Koreji živi kao u nižerazrednom korejskom filmu. I to samo po sebi nije loša tema za film, ali svakako ne nižerazredni korejski...
Upravo to preplitanje stvarnosti i filma, činjenica da je slučaj iz stvarnosti tolio sličan filmu, trebalo je da bude osnov za nadgradnju priče. Umesto toga, dobili smo inferiorni film TRUCKovog profila...
* 1/2 / * * * *
WEEZER – Raditude (DGC/Interscope, 2009)
Posle svakog self-titled albuma, Weezer je navikao publiku da isporuči jedan intimistički, ispovedni. Posle debitantskog Plavog albuma usledio je Pinkerton, koji se na duže staze može smatrati verovatno i najuticajnijim koji je ovaj bend proizveo. Posle Zelenog, usledio je Maladroit na kome je Rivers Cuomo pokazao autodestruktivnu lakoću pravljenja pop pesama koja ga je na toj konkretnoj ploči skupo koštala pošto je opijen vlastitim talentom na kraju sam leakovao sve pesme u demo formi a u pokušaju da završeni album učini remek-delom usput zaboravio da ga učini naprosto odličnim i da kroz aranžman, produkciju, razdvajanje kvalitetnog od slabijeg uradi finalne zahvate koji će izuzetan demo pretvoriti u dobru ploču. I upravo negde od ove tačke, odnosno od Zelenog albuma američki Loša luta u potrazi za novim masterpisom...
Raditude koji je usledio posle Crvenog je na neki način bliži pop kanonima koji su svojstveni Weezerovim self-titled albumima. Ploču otvara odličan punokrvni hit (If You're Wondering If I Want You To) I Want You To u kome distorzirane 70s gitare u strofama zamenjuje Paul Weller meets Violent Femmes svirka, da bi u refrenu do izražaja došao tipičan Riversov Buddy Holly meets Rush stil. Već u stihovima se kroz pominjanje refrenci kao što su Slayer majice i gledanje Titanica u bioskopu, pop boji nostalgičnom notom odnosno Rivers ni ne pokušava da pravi power pop koji se obraća savremenoj publici ili barem ne pokušava da ih laže kako im komunicira neko savremeno iskustvo. Već u drugoj pesmi I'm Your Daddy, Rivers pravi čist power pop kakav odavno nije tako dobro sačinio, sa skladom svih potrebnih detalja, a u trećoj The Girl Got Hot pravi jedan od onih Weezer komada koji nisu jaki u melodiji ali su nenadmašni na nivou čiste power pop mehanike – u ranijem opusu takav singl je recimo bio Beverly Hills.
Što se stvari laganih tiče, Rivers je i u tom aspektu na nivou nekih ranijih pogodaka. Pre svih tu je predvidljiva ali efektna Put Me Back Together, a odmah do nje I Don't Want to Let You Go u kojoj Rivers zna šta radi čak ni kad nije previše inspirisan.
Kao na Pinkertonu, Rivers ima izlete u tvrđe, dramatičnije gitarske komade sa Pixies/Dinosaur Jr teritorije, i na ovom albumu to je pesma In the Mall, a toj grupaciji suštinski pripada i Turn Me Round. Ipak, čini se da je Rivers ubedljivije simulirao Blacka i Mascisa ranije nego sada.
U svakom slučaju, ono što je uvek najrizičnije kod Riversa jesu pokušaji da uvede nešto novo. Iako poznavaocima njegovog muzičkog ukusa i kolekcija demo snimaka, interesovanje za hip-hop nije nepoznato (na kolekciji Alone ima čak i obrada Ice Cubea), gostovanje Lil Waynea na pesmi Can't Stop Partying jeste zvučalo zastrašujuće. Međutim, sama pesma nije zastrašujuća, u njoj Rivers govori o svom potonuću u svet beskrajnog i besciljnog provoda a stilski je na liniji novih britanskih gitarskih koketiranja sa plesnom muzikom. Čak ni Lil Wayneovo gostovanje nije skandalozno, samo je nekako, hm, nepotrebno. Ipak, ako imamo u vidu da su Riversa kao malog zbog astme zvali Weezy, možda to sve ima neke veze...
Drugi pokušaj inovacije kroz uvođenje indijskih post-beatleoidnih toucheva u pesmi Love Is the Answer paradoksalno u teoriji deluje kao manji rizik od Waynea, ali se u praksi pokazao kao potpuni promašaj. Naime, dok se od Riversove pop kulturne eklektičnosti očekuje da se zaigra i zaluta u refertencama, njegovom žanru i konceptu zaista ne odgovara ta indijska pseudomistična dimenzija. Nije Rivers prvi koji je neumesno koketirao sa njim, ali za razliku od Blura, on kao američki geek patriarch nema imidž koji može da apsorbuje takvo iskliznuće. Naprosto, Weezer je grupa koja je svoju muzičku ograničenost podigla na nivo koncepta i sada je prekasno da proširuju polje borbe. Rivers je kao stari metalac u svojoj karijeri ne samo kroz namecheckovanje već i kroz lični primer istrajavanja u besmislenim stvarima dokazao da je veran ideji. I sada je malo kasno da traga za smislom.
U svakom slučaju, ako se izuzme ovaj jedan sramotan komad, Raditude je povratak Weezera u formu, sada u jednom novom kontekstu omatorelih ljudi koji su se poslednji put osećali srećno početkom devedesetih, i nemaju problem sa tim. Uostalom i oni koji su svoj coming of age imali između sredine dedesetih i početka dvehiljaditih imaju pravo na sreću i veseli power pop.
Sledeći na redu za reinvenciju su Blink-182 koji su mudro iskoristili Weezerovo tržište dok je Rivers bio u mirovini (mada kod Blinka ne treba zanemariti ni faktor Offspringove krize), a povratničku turneju odradili zajedno.
7/10
Andrew Kevin Walker and David Fincher together again!?!
Ahoy, squirts! Quint here. Yes, it appears David Fincher and Andrew Kevin Walker are reteaming. No, it's not for 8ight, though that would be pretty damn ridiculous-awesome.
Fincher is attached to direct and Walker to write a remake of THE REINCARNATION OF PETER PROUD, which was a novel that was adapted in the '70s by the book's author Max Ehrlich for director J. Lee Thompson (Cape Fear, The Guns of Navarone, Happy Birthday To Me). So says THR's Heat Vision blog.
It's a fairly twisted story about a professor that starts to experience visions of a previous incarnation... which leads to some fairly John Phillipsy craziness.
So, yeah... right up their alley. Again, I'd love to see something original from this collaboration, but at the end of the day I just want a good movie.
Fincher is supposed to attack this project after THE SOCIAL EXPERIMENT which is just about to lens.
-Quint
quint@aintitcool.com
Follow Me On Twitter
I Vern je lepo reagovao na THE TOURNAMENT:
kill each other and the last one standing gets ten million dollars. With that premise and generic title this doesn't sound like the kind of DTV I would like. And with Ving Rhames and Robert Carlyle starring I have to wonder if this was intended for theatrical release, which could also be a bad sign. We don't want another EDISON FORCE on our hands. But the great Scott Adkins (UNDISPUTED II, SPECIAL FORCES, etc.) is in this so I'd been keeping my eye out ever since I spotted it on his IMDb page. It was released by the fucking Weinsteins with their pain in the ass exclusive deals (how the fuck do I get my friend to watch MARTYRS if he can't find it anywhere?) so I didn't know it came out until I got some emails about it. Two different people said it was even better than BLOOD AND BONE, which I'd pre-emptively declared best DTV action movie of the year.
mp_tournamentOne way I knew BLOOD AND BONE was gonna be special was that the opening scene hooked me. Honestly, that doesn't happen in most DTV, but it happens in THE TOURNAMENT. It's the last legs of the Tournament and it's come down to three guys: one wounded and dying, one Ving Rhames out of bullets, the other one some evil guy who's taunting Ving. You can tell some serious shit has gone down because the walls are literally covered in blood, the place is on fire and a crazed zebra is loose in the building. Okay, the zebra I made up, but still, I appreciate the chaotic scene that's set here.
Suddenly Ving spots some dead person's assault rifle across the room and knows it's his only chance, so he runs and does a TRANSPORTER style floor-slide, lubricated by the huge puddles of blood and guts left in the Tournament's wake. Also there's a part where Ving leaps over something using the medium of the stunt double. That was a funny idea.
The main story takes place 7 years later, and Ving returns to the Tournament because somebody in it murdered his wife. By the way, a tip for the world's greatest assassins: you don't need ten million dollars. You are a highly paid professional as it is. I know you think you're hot shit but if you enter the Tournament just for the money you're a moron. Only do it for a good reason such as revenge.
To my surprise though the movie keeps Ving at a distance and develops two other protagonists: Carlyle as an alcoholic priest forced into the Tournament when he accidentally swallows one of their explosive tracking devices (long story) and Kelly Hu as a hit woman who tries to protect the priest. Her reasons for being in the game give it some good melodrama, they're a combination of tragic, noble, self-serving and suicidal. I ended up rooting for both her and Ving even though they're trying to kill each other.
Unfortunately Adkins (playing Yuri Petrov, another evil Russian) faces Hu right at the beginning, so you know he's a goner. At least he gets in one fight with some of his trademark flying kicks and stuff, but they should've used him more. Same goes for Sebastien Foucan (the CASINO ROYALE free-runner and one of the creators of parkour). He's in it longer than Adkins, but another parkour chase would've been nice.
Most of the other characters are obnoxious villains, but don't worry, they die fast. It doesn't hold back with the violence – lots of bloody bullet hits, face torchings, car flips, stabbings, explosions (both vehicle and human). The biggest action scene involves a gas truck chasing a city bus, exchanging gun fire and trying to run each other off the road while Hu and Foucan fight hand-to-hand in the back of the bus. Foucan jumps onto the bus from an overpass and swings around on the bars inside, so I'm tempted to call it parkour vs. kung fu. But then again Dirty Harry jumped off an overpass onto a bus and personally I don't consider Clint to be a parkour guy. So that might not count.
It's kind of cool how you think Ving is gonna be the hero, but it shifts perspective and in this section of the movie he's The Terminator. And I like seeing Rhames playing a straight up violent badass again. The character is kind of a silly cliche (you can tell he's a good hitman because he's well dressed in a black vest and white shirt) but he seems to get into it. I enjoyed his scenery chewing in the climax where he confronts his enemy while overcome with emotion and a mortal wounding. He almost seems drunk.
The main villain gets it good, but he's not really the kind of villain that's fun to watch. He's the kind who spends the entire movie standing at an evil table blowing alot of hot air while watching a bunch of computer screens. You also gotta keep hearing the two nerd tech guys talking real cocky about we have such and such online and we've lost visual contact and all that shit. And one of the guys I kept thinking was Devin Feraci from chud.com.
But I never got bored. Without a doubt this is topnotch DTV. I don't agree that it's the best of the year – I felt more connected to the characters and action of BLOOD AND BONE. It's funnier and cleverer and both the hero and villain are good enough that I'm anxious to see them return in other movies. With THE TOURNAMENT I'd definitely watch a sequel, but I'm not gonna beg for one. Still, I can see why people would consider it best of the year, and it's great to have more than one legitimately good DTV to argue over. (We're still waiting on NINJA too, although I guess it opened already in Malaysia. And I'll be seeing THE KEEPER very soon.)
The director is named Scott Mann. One of the three writers, Gary Young, wrote the upcoming Michael Caine revenge movie HARRY BROWN.
Pogledao sam ZOMBIELAND Rubena Fleischera. Moram priznati da su mi izmakli ti kvaliteti koji su bili izvor ogromnog oduševljenja ovim filmom. Ne samo da su mi likovi svi od reda, izuzev Bill Murraya bili potpuno bledi i antipatični nego me je šokirao spoj priličnog odsustva smisla za humor sa prilično idolentnim, generalno nemaštovitim pristupom priči.
Zaista je tužno da glavni aduti filma koji ima ekskluzivnu poziciju da bude verovatno najskuplji film u istoriji zombi filma budu prizori slupanih kola na autoputevima i utisak vaskolike apokalipse, da ključni centerpiece filma bude geg kakav se vidi jednom sedmično u ENTOURAGE, a da sve ostalo bude do te mere polovno da maltene glumci ponavljaju svoje likove iz drugih filmova (i to u lošem smislu).
Jesse Eisenberg koji je neka vrsta turobnog Michaela Cere igra glavnu ulogu koja je repriza njegovog lika iz ADVENTURELAND (čak u oba filma zabavni park ima značajnu ulogu a slično se i zovu). Woody Harrelson igra karikaturu. Emma Stone igra svoj lik iz SUPERBAD. Bill Murray igra sam sebe. Tu je Bill možda najinteresantniji, on je kao čovek koji se na maskenbalu pojavi maskiranog u samog sebe, reklo bi se vrlo lakanovski.
I što je najgore od svega, svi ti polovni izraubovani likovi su isti kao i inače u svojim matičnim filmovima s tim što je ovde materijal slabiji.
Eisenbergov lik je naročito paradigmatičan pošto se dotiče nečega o čemu sam ranije već pisao a to je smrtonosni upliv geekovštine u holivudski film.
Naime, kada su prvi geekovi, Spielberg i Lucas ušli u kinematografiju, oni nisu zaboravili da geekovi za geekove ne treba da prave filmove o geekovima nego filmove za geekovanje. To je pravilo kog su se držali čak i kada je junak geek. Zato njihovi filmski geekovi nisu obični geekovi već ikone.
Sa uspehom Bill Gatesa, geekdom ulazi u globalnu modu ali sama reprezentacija tog miljea na filmu postaje dekadentna, a vrlo često i neumesna u određenim kontekstima.
Geekovi kao i druga živa bića koja se hrane mesom vlastite vrste od toga polude ili obole a ZOMBIELAND je upravo to, hranjenje geekova geekovskim mesom što nas naravno dovodi do štetnih efekata, a o tome kroz samu premisu govori i ZOMBIELAND jer u ovom filmu zombiji nastaju po principu bolesti ludih krava.
U tom smislu, kao geeku, glavni geek mi je odbojan. Kao što većinu ljudi rođaci odbijaju u seksualnom smislu, tako ni meni priča o ovom junaku nije delovala podatno za neki filmski eros.
O Woodyjevom liku pak, koji je debilno izvitoperenje svega onoga što čini ikonične filmske junake da i ne govorim. Zar nije upravo ovaj lik poniženje svih onih Snake Plisskena i njemu sličnih koje geekovi vole?
Likovi sestara hustlerki su kudikamo zanimljiviji ali svi njihovi subverzivni potencijali prokockani su u situaciju kada one pristanu da se voze sa njima dvojicom.
Baš bi me bilo briga za te junake, da li navijam za karaktere ili ne, i da li su mi simpatični za gledanje, da ima zombi akcije ili da barem film toliko ne insistira na tim prokletim likovima. Međutim, zombi akcije nema previše a i kad je ima nije ni napeta ni kreativna. Jedino što se izdvaja kao adut kad je reč o zombi akciji jeste holivudska produkcija oličena ne samo u novcu već i u zanatskoj veštini i egzekuciji pojedinih kadrova.
SHAUN OF THE DEAD je film sa kojim se ZOMBIELAND najpre da porediti pošto oba govore o geekovima preuzetim iz neke već postojeće forme i smeštenim u zombi okolnosti. SHAUN je neuporedivo bolji pre svega jer su njegovi geekovi heroji, fikcionalni likovi čije su osobine kolio god bazirane na zbilji ipak umetnički uobličene, estetizovane, obogaćene smislom.
Dočim, ZOMBIELANDov social outcast ako se eventualno i može tumačiti kao edgy karakterizacija, do kraja filma ima transformaciju koja ga ne samo svodi na nivo "običnog čoveka" nego u njegovim postupcima čak ni dok nije "transformisan" ne sadrži apsolutno ništa od njegove tobožnje specifičnosti. Najžalosnije je od svega što kad se sve sabere, on na kraju filma čak ne postane ni heroj jer ne uradi ništa što već ranije nije radio, dok se držao pravila da se ne treba ponašati kao heroj. Autori čak nisu uspeli da osmisle ni taj jedan jedini gest koji bi realizovao i tu jeftinu transformaciju. Jedino po čemu se glavni junak ZOMBIELANDa razlikuje od prosečnog junaka AMERICAN PIE je odsustvo smisla za humor i optimizma.
ZOMBIELAND je inače ne samo upadljivo neduhovit film već bih rekao da u njemu nema nešto previše ni pokušaja humora.
Jedino istinsko bendovanje konvencije zombi filma u ZOMBIELAND jesto to da nijedan od ključnih junaka ne gine. To rešenje bi da nije proisteklo iz autorske nemoći bilo naprosto skandalozno. Upravo najveća majstorija ali i rizik (pa što ne reći i izvor ključne neuralgične tačke) SHAUNa jeste to što važni i omiljeni likovi stradaju uprkos tome što je to komedija i zabavan film. Ova ekipa očigldno nije imala hrabrosti ni da pokuša da reši tu jednačinu već je sve prevaziđeno time što ljudi u ovom filmu ne ginu kako bi valjda emocije ostale sterilne.
Moram priznati da sam se plašio da će ZOMBIELAND obesmisliti rad koji smo mrkoye i ja uložili u MONTE ZOMBIE. Taj rad je već dovoljno obesmišljen činjenicom da smo napisali scenario za zombi film koji se dešava u Crnoj Gori ali bio bi još obesmišljeniji da je ZOMBIELAND na neki način još napravio korak napred u reformi žanrovskih postulata. Uz opasnost da zvučim neskromno, mislim da bi autori ZOMBIELANDa upravo mogli mnogo da nauče iz MONTE ZOMBIEja.
Međutim, ne raduje me to što je MZ toliko cutting edge u odnosu na ZOMBIELAND. Mislim da je sramota naći se u situaciji da ljudi sa apsolutne žanrovske i kinematografske margine imaju svežiju viziju od nekoga ko dobija tako retku priliku unutar velikog studija.
* * 1/2 / * * * *
Hej, gdje nestade moj komentar???
Izvinjavam se, glup sam. Mislio na pitanje o nesnimljenim scenarijima, ali zaboravio sam da je to na topiku o Zombielandu a ne ovde.
Quote from: Harvester on 10-11-2009, 03:20:14Izvinjavam se, glup sam.
Hoćeš li i ovo staviti u potpis u nekom trenutku? ;)
Pa ne znam, ne volim baš da citiram samog sebe, naročito izjave u kojima ispadam glup.
Quote from: Harvester on 10-11-2009, 04:14:40
Pa ne znam, ne volim baš da citiram samog sebe, naročito izjave u kojima ispadam glup.
zar imaš i neke druge?
Pogledao sam BLACK DYNAMITE Scotta Sandersa.
Reč je o vrlo neobičnom hibridu pošto bi se moglo reći da je BD istovremeno i rekonstrukcija i parodija blaxploitationa, odnosno da ključni efekat crpi iz verne rekonstrukcije tehničkih i pripovedačkih naivnosti klasičnog blaxploitationa. Tek u drugoj polovini BD odlazi u otvoreniju parodiju i apsurd, dočim je u prvom delu maltene straight blaxploitation.
Dok je UNDERCOVER BROTHER bio manje radikalan u svom pristupu i samim tim vršio je aproprijaciju blaxploitation tradicije za širu publiku, BLACK DYNAMITE je baš za ljubitelje & poznavaoce i čini mi se da je reč o filmu koji podrazumeva da gledalac ima veliko predznanje, a u protivnom bi mu film delovao potpuno negledljivo i nejasno.
Rekonstrukcija blaxploitationa je realizovana zaista sjajno na svim nivoima, od šminke i setova, izbora kola i oružja, insertiranja stock footagea do kadriranja i montaže.
U fazama kada film postaje parodičan i apsurdan, humor je prilično dobar i vitalan.
Sve objedinjuje Michael Jai White koji naslovnog junaka igra savršeno deadpan, na dobro odmerenoj srazmeri autentičnog blaxploitation mačizma i karikature. Isto važi i za većinu ostale glumačke podele.
Međutim, sve to je objedinjeno u delo čiji je domet zaista prilično interni i u kome neki causal gledaoci apsolutno nemaju šta da traže. BD je maltene film esej izuzetne hermetičnosti i sticaj okolnosti je hteo da mu tema bude jedna populistička forma. U tom smislu, odluka studija Sony da ga kupi na Sundanceu deluje potpuno nejasno jer mi ne deluje kao naslov koji može da privuče širu publiku.
U tome se krije i najkrupnija zamerka BDu. On je toliko uronjen u blaxploitation tradiciju da zaista ne može da stoji kao samostalno delo, što su blaxploitation klasici na koje referiše ipak mogli...
* * 1/2 / * * * *
David Carradine vs. Michael Jai White (http://www.youtube.com/watch?v=vw6vWnW0i5o#normal)
Priča koju sam čuo pre par godina je potvrđena u knjizi, Michael Mann je zaista sreo Otta Skorzenyja 1969. godine :)
Reprizirao sam THE SPLIT Gordona Flemynga. Reč je o filmu koji sam već više puta pominjao na ovom topiku. Još u vreme kad sam ga prvi put zarobio na VHSu sa TCMa, ostavljao mi je utisak jedne od najpotentnijih ekranizacija Donalda Westlakea, odnosno Richarda Starka, njegovog hardboiled pseudonima.
Starkovi romani su imali tu sreću da dožive niz vrlo različitih ekranizacija a Parkera su igrali glumci u rasponu od Lee Marvina do Roberta Duvalla ili Mel Gibsona.
Gordon Flemyng i Jim Brown nude jednu svedenu, preciznu verziju Starka i Parkera. Flemyngov fokus je na vrlo čistom pričanju priče, bez suvišnih scena i bez ikakvih digresija. Fokusiranost filma prenosi se i na sam univerzum priče koji naseljavaju potpuno posvećeni likovi bz suvišnih osobina ili nepotrebnih karakternih vinjeta. U tom smislu, za razliku od drugih filmova o Parkeru, ovde Starkov glavni junak ima protivnike koji mu mogu parirati po posvećenosti i profesionalizmu.
To je vrlo važno pošto je glavna fascinacija publike Parkerom upravo vezana za profesionalizam i on nije karakter koji stiče simparije svojim pozitivnim ljudskim osobinama.
Godinu dna pre SPLITa, izašao je POINT BLANK Johna Boormana koji ne cenim naročito zbog pretencioznog postupka koji guši čak i sjajnu ikoničnu rolu Lee Marvinja. U tom filmu, Parker se suočava sa likovima koje zbunjuje njegov tvrdoglavi pokušaj da uzme ono što mu pripada. U SPLITu pak svi žele samo ono što im pripada što Parkerov lik dovodi u poziciju specifične ambivalentnosti pošto im je on na neki način sada "dužan".
Motivacija sukoba između "pozitivaca" i "negativaca" je manje bazirana na suprotnostima nego u konfliktu iz MAGNUM FORCE jer su u u njemu Dirty Harry i tajna vigilante organizacija dve strane iste medalje dok su u THE SPLIT svi manje ili više Parker. Doduše, svi smo mi pomalo Parker.
Lee Marvinu je bilo lakše da igra Parkera jer je na bazi njegove unikatnosti u tom miljeu pravio lik. Jim Brown u SPLČITu ne samo da imam oponente sa sličnom motivacijom već ih igraju Gene Hackman, Warren Oates, Donald Sutherland i Ernest Borgnine. U takvoj ekipi je jako teško ostati centar filma ali Brown to uspeva zahvalčjujući svojoj čudovišno velikoj harizmi. Upravo uloga u SPLITu stoji kao jedan od dokaza da je Brown tokom šezdesetih i sedamdesetih bio mnogo više od vrhunskog sportiste koji je postao glumac.
U svakom slučaju, u plejadi glumaca koji su igrali Parkera, iako svako ima svog miljenika, Brown je favorit iz senke.
Isto važi i za sam THE SPLIT u filmografiji Westlake/Stark ekranizacija. Iako ima onih koje su poznatije i omiljenije, teško da se mogu osporiti efikasnost i elegancija Flemyngovog pristupa.
Teaser za KICK-ASS
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/11/kick-ass.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/11/kick-ass.html)
Pogledao sam A GUIDE FOR THE MARRIED MAN Gene Kellyja.
Ako imamo u vidu da u ovoj komediji o oženjenom čoveku koji želi da nauči kako da vara svoju suprugu, glavnu ulogu igra Walter Matthau, očekivanja su bila opravdano visoka. Ipak je on glumac koji je uloge tog tipa, kod Billy Wildera, ili ekranizacijama Neil Simona doveo do savršenstva. Nažalost, Kellyjev film gotovo da nema priču, više je reč o nekakvoj seriji skečeva, koji ne samo da nemaju strukturu nego ni nisu naročito smešni.
Ipak, Matthau i ekipa čine da GUIDE nikada ne bude neprijatan za gledanje, a slutim da je možda u svoje vreme čak smatran i solidnim repertoarskim potezom. Kako god bilo reč je o jednom od starih naslova koje ne treba rehabilitovati.
* * / * * * *
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=4451#p4451 (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?p=4451#p4451)
Jel ima neko BBC TV film HOME po Ballardu?
Ne znam imaš li pristup cinemageddonu ili karagargi ali tamo imaju taj film.
Super. Hvala!
2015. U EU ulaze i Makedonija, BiH, Turska, Albanija, Kosovo, Srbija i Crna Gora.
2017. Zapošljava se prvi naš čovjek u administraciji EU-a.
2018. Prvi naš čovjek u administraciji EU-a zapošljava svoju, ženinu i kumovu rodbinu, kao i članove obitelji najbližih susjeda, a i neke ljude iz svog rodnog kraja.
2019. Naši već čine 10% administracije EU.
2022. Udio naših u administraciji je 60%. EU administracija povećava plaće tri puta, uvodi fleksibilno radno vrijeme i južnoslavenske jezike kao službene.
2024. Zbog stresa, 90% članova EU administracije je na bolovanju. Najviše bolovanja bilježi se u razdoblju od 15.6. do 15.10. i od 15.12. do 15.1. Bolesnici su viđeni po Mediteranu, na Baliju i Alpama, gdje se o trošku EU liječe od stresa. Zakonom se uređuje da EU snosi najveći dio troškova liječenja bolesnih. Do njihovog povratka na posao zapošljavaju se novi radnici.
2025. Broj Zapadnih Balkanaca u EU administraciji je 90%. Makedonci na referendumu ponovo odbacuju euro.
2026. Dolazi do rezanja troškova i otpuštaju se čistačice, kuhari, vozači - svi do jednog belgijski državljani.
Udio Balkanaca u EU administraciji doseže 99,3%.
2027. Hrvatska dobiva nove kredite EU-a, među kojima i onaj za uzgoj dudovog svilca i ćubastog gnjurca. Hrvatsko predsjedništvo okončava šestomjesečni mandat. Crna Gora uspješno okončava proces privatizacije.
Od siječnja 2028. presjedavanje Unijom preuzima Beograd .
2028. Njemačka u veljači istupa iz Europske unije. Mjesec dana kasnije to čine Francuska i Finska, a do kraja godine, za vrijeme albanskog presjedavanja i Velika Britanija, Belgija, Danska, Švedska, Nizozemska, Luksemburg, Italija, Španjolska, Portugal , Austrija, Češka, Litva, Latvija, Estonija, Grčka i Slovenija.
Sve ove zemlje uvode rigorozne vize za državljane zemalja EU-a.
http://www.webdesignerdepot.com/2009/11/40-seriously-funny-print-ads/ (http://www.webdesignerdepot.com/2009/11/40-seriously-funny-print-ads/)
Aaaaaaaaaaaaa, dobre ove reklame. Šteta što sam u kancelariji pa moram da se uzdržavam od glasnog smejanja.
Pogledao sam THE HOT ROCK Petera Yatesa. Reč je o ekranizaciji romana Donalda Westlakea koji je prvobitno trebalo da bude roman o Parkeru sa Starkovim potpisom međutim Westlake je shvatio da je priča suviše komična, da se tako nešto Parkeru ne bi desilo i dodelio je zaplet svom relaksiranijem junaku Dortmunderu. Adaptaciju HOT ROCKa napisao je William Goldman, svakako jedan od ključnih scenrista u istoriji Holivuda a režija je prepuštena Yatesu, izuzetnom profesionalcu koji je u to vreme bio u najpotentnijoj fazi.
Iako se THE HOT ROCK smatra velikim klasikom, po meni ono što najviše nedostaje ovom filmu jeste autentični suspense. Priča je koncipirana da bude cool i easygoing i glumačka ekipa u kojoj Redford igra Dortmundera a George Segal mu igra sidekicka, svakako ima potencijal da to i uradi, međutim sam fokus heistova je više vezan za komplikovane planove nego za teškoće koje nastaju u realizaciji tih planova.
Iz tog razloga, zabava ostaje kvalitetna ali i praznija nego što bi bilo da je ubačeno malo autentične napetosti.
Ipak, to ne čini THE HOT ROCK manje važnim naslovom i jednim od najupečatljivijih predstavnika 70s heist filma. Redfor i Segal su zaista maestralni a Yates ume da stvori odličnu atmosferu proisteklu iz Goldmanovog duhovitog dinamičnog i duhovitog scenarija. U tom smislu THE HOT ROCK je pre svega škola kako se radi heist film čiji akcenat nije na suspenseu već na smirenosti glavnog junaka i zanimljivo osmišljenim pljačkama i preokretima.
* * * / * * * *
http://www.aintitcool.com/node/43029 (http://www.aintitcool.com/node/43029)
ZAŠTOOOOOOO?
Benjamin Button director David Fincher (a favorite here on Reel Loop) along with Media Rights Capital are teaming up to produce a series of hour-long dramas based on the novel House of Cards from author Michael Dobbs. It's also based on Ian Richardson's Emmy-winning mini-series.
The new project will fuse black comedy with Shakespearean elements which will focus on a scheming U.S. politician "with his eye on the top job." The original series was set in 1980s during the end of the Thatcher years in Great Britain.
"David Fincher, whose body of work speaks for itself, is sure to put an unforgettable stamp on the celebrated British series," MRC CEO Modi Wiczyk said.
The series will be pitched to networks soon.
Source: The Hollywood Reporter
Pogledao sam MOON Duncana Jonesa.
Razumem one kojima se film dopao. Duncan ga je snimio kao jedan od onih filmova za koje nekako jako želiš da ti se dopadnu. Dugo nije bilo SFa na filma, i to naročito ne ovog profila, tih kao malih pametnih priča koje podsećaju na jednostavne kratke priče velikana SF književnosti u kojima postoji ozbiljan odnos čoveka i tehnologije, uticaja budućih dostignuća na društvo, preokreta, svih tih ljupkih detalja. Plus film je vrlo dobro realizovan, minimalistički a opet visokoestetizovano, u neku ruku fetišistički. Plus sve ima tu indie auru, pokušava da izađe iz šablona i sl.
Nažalost, uprkos toj lepoj emociji koju MOON budi kao proizvod, sam film nije naročito kvalitetan. U svojih 97 minuta uspeva da bude predug, i to ne samo zbog ozbiljnog nedostatka događaja već pre svega zbog Duncanovog odnosa prema pričanju priče. Naime, drama mora da počiva na nekoj vrsti tenzije i sukoba i toga u ovom filmu nema. Niti likovi dramatično reaguju na situaciju u kojoj su se našli, niti ulaze u neki ozbiljan sukob među sobom, niti u krajnjoj liniji, što se već graniči sa ozbiljnim prevazilaženjem konvencija žanra, ulaze u sukob sa samom tehnologijom, odnosno HALolikim kompjuterom na svojoj stanici.
Meni je "lik" kompjutera možda i najzanimljiviji. Naime, sasvim je moguće napraviti lik kompjutera jer čak i u fazi kada nisu AI kompjuteri mogu zahvaljujući svojoj spoosobnosti da prave greške da razviju neku vrstu "karaktera" u odnosu na korisnika. Međutim, kompjuter u MOONu je najproizvoljnije napisan "lik kompjutera" ili "robota" sa kojim sam se ikada susreo a njegova "humanost" nije opravdana zapletom, odnosno nije naučio "zašto ljudi plaču" kao kiborg u T2, recimo.
Što je još gore, likovi ne reaguju previše burno ni na otkriće svog "stanja", odnosno onoga što bi trebalo da bude glavna drama u filmu, odnosno hajde da kažem osnovni metafizički SF problem cele priče.
Odsustvo drame u suočavanju likova sa situacijom na neki način obezvređuje upravo tu SF suštinu dela, i ubija ključni sadržaj koji bi trebalo da produkuje ta SF premisa.
Sasvim je moguće da je Duncan hteo da napravi neku vrstu čehovljevskog filma u kome se dramatična situacija kontemplira vrlo smireno, bez sukoba drame i velikih preokreta, ali onda se naprosto reditelj mora služiti drugačijim sredstvima i snimati film u drugačijem tempu. Nažalost, ja bih rekao da Duncan u smislu izražajnih sredstava ne odmiče puno od arsenala kojim se koriste mejnstrim reditelji, i u tom smisli greši pošto ovi svoje priče baziraju na drami i intenzivnim reakcijama likova na situaciju.
U tom smislu, MOON donosi neke interesantne elemente ali ih suštinski ne povezuje u kvalitetnu celinu i čak bih rekao da je upravo sve ono što je najzanimljivije na nivou koncepta na kraju postalo ključni problem ovog filma.
Ipak, Duncan Jones je reditelj čiji bih novi film svakako pogledao sa pažnjom. MOON me podseća na one debije britanskih reditelja sa kraja devedesetih, tipa Jonathana Glazera ili Paul McGuigana, koji su imali dosta problema ali su najavljivali autore koji imaju potencijal ili barem reditelje čiji će filmovi uvek biti interesantni ako već ne i dobri. Mislim da Duncan Jones spada među takve reditelje.
* * 1/2 / * * * *
Tako nekako sam ga i ja doživeo. Film koji jako želi da udari u tanku žicu, natera gledaoca da se zapita ko smo i kuda idemo time što, kao rastače identitete i ne sukobljava čoveka sa mašinom (kako na početku lažno hintuje) nego pokazuje mašinu kao humaniju od ljudske, birokracke, mašine i sve to, ali zapravo to sve ostavlja na nivou koncepta i umesto toga daje jednu duodramu (plus kompjuter) koja, avaj, ne ide nikuda. Plus direktno laže gledaoca (vizuelne halucinacije na početku koje sugerišu da protagonist živi u izmenjenoj relanosti), što nije baš način da me pridobije.
Pogledao sam TORMENTED Jon Wrighta i moram priznati da sam mnogo više očekivao. Britanci su sa TV serijama kao što su SKINS, SHAMELESS ili TEACHERS pokazali da su cutting edge u prikazivanju high school miljea a SKINS je u tom smislu baš paradigmatičan jer je pored mode, zvuka, ukusa i mirisa mladosti uspeo da zarobi i tu neku suštinsku iracionalnost koju nosi to životno doba.
Iako dosta pratim serije, za SKINS sam tek čuo kad me je na nju uputio John Reynolds, tada je to još uvek bio prevashodno britanski fenomen, a kasnije sam od Johna saznao i da je emitovana kod nas. Ipak, ta serija kod nas još nema popularnost koju zaslužuje pa je otud sasvim logično da je u dosadašnjim komentarima TORMENTEDa na ZS izostaje ključna referenca na SKINS.
Od SKINSa TORMENTED preuzima svoj pristup mladim likovima, sa hipnessom koji prelazi u stilizaciju, zrelom mešavinom fikcionog ekscesa i realizma, dosta pokreta kamere i glasnim soundtrackom.
Za razliku od SKINSa, međutim, TORMENTED svoju energiju često pretvara u konfuziju a dinamičnost u nedorečenost i uprkos visokom tempu koji podstiče, Wright jako slabo i neubedljivo izlaže svoje likove.
Engleska je društvo sa razvijenim klasnim razlikama. Nema drugog mesta na kome je Marx mogao biti tako inspirisan da piše o toj temi. Pa ipak, ma koliko jasne, klasne razlike se ne preslikavaju tako eksplicitno u međuljudske odnose i svakodnevni život i razlike među grupacijama u školi nisu tako oštre i ekskluzivne u svarnom životu kao što ovaj film pokazuje. Uostalom, barem u Engleskoj su klasne razlike toliko jasne da svi đaci u školi pripadaju istoj ili sličnoj klasi i da samim tim podele među njima ne mogu biti tako radikalne jer postoji suštinski tie that binds them. Po tome su barem engleske škole poznate. TORMENTED iako je utemeljen koliko-toliko u stvarnosti, gradi odnose među đacima kao da je Lesterov CLASS OF 84 a školski život junaka može da bude ubedljiv samo gledaocu koji pohađa predškolsko.
U aspekt školske socijalne hijerarhije ne bih ni ulazio toliko detaljno da TORMENTED ne spada u red onih filmova koji na pogrešan način pokušavaju da se poigravaju frustracijom svojih gledalaca tinejdžera. Kad kažem pogrešan, ne mislim na neki potencijalni negativan uticaj filma na gledaoca jer u to ne verujem, nego mi je odvratno kad neko eksploatiše gledaočevu frustraciju i još je očajan u tome.
Što se horor invencije tiče, slasherova priroda je prilično mutna, to je nekakav ghost zombie, tako da se TORMENTED može posmatrati i kao uslovni rimejk desetina sličnih filmova o zajebavanom detetu koje se vraća da se sveti, s tim što je po kvalitetu svog "horor" koncepta negde iza ŠEJTANOVOG RATNIKA. To ne bi bilo toliko loše da je reč o srpskom filmu, ali TORMENTED je nastao u kulturi koja ima bolje predstavnike u obe sfere koje pokušava da zahvati.
Jon Wrightova režija je televizijska. Stil liči na TV serije i to ne bi smetalo da sve nije tako flah. Glumcima, pa samom kadriranju nedostaje conviction, sve je to površno i mehanički postavljeno. O Wrightovom rediteljskom postupku i stilemama kojima se služi najbolje govori to koliko puta koristi generic slowmotione školskih klika kako idu kroz dvorište.
Što se glumaca tiče, lepo je videti SKINS alumne April Pearson (igrala bitnu ulogu Michelle) i Larissu Wilson u TORMENTEDu ali Alex Pettyfer, kolika god da je teen zvezda nije Nicholas Hoult niti TORMENTED ima svog Dev Patela.
Jedini kvalitet TORMENTEDa na tržištu savremenog horora je to što u domenu generic teen slashera, većina konkurencije nema priliku da se osloni na SKINS i lošije izgleda. Međutim, ta blaga upmarket tendencija TORMENTEDa ne sme da nas zavara.
* 1/2 / * * * *
Omiljeni horori Marty Scorsesea:
Just in time for Halloween and exclusively for The Daily Beast, the man who brought you Taxi Driver and The Departed shares his favorite horror movies of all time. Plus, watch clips of the scariest scenes.
1. THE HAUNTING
"You may not believe in ghosts but you cannot deny terror!" was the tagline for this absolutely terrifying 1963 Robert Wise picture about the investigation of a house plagued by violently assaultive spirits.
2. ISLE OF THE DEAD
There's a moment in this Val Lewton picture, about plague victims trapped on an island during the Greek civil war, that never fails to scare me. let's just say that it involves premature burial.
3. THE UNINVITED
Another, more benign haunted house picture, set in England, no less atmospheric than The Haunting—the tone is very delicate, and the sense of fear is woven into the setting, the gentility of the characters.
11 Scariest Horror Movies of All Time
by Martin Scorsese
Info
RSS
Martin Scorsese
Martin Scorsese is one of the most celebrated and influential directors in cinema history. He won the Academy Award for Best Director in 2007, for The Departed.
X Close
Martin Scorsese
Emails
|
print
Single Page
|
text
-
+
Facebook
|
Twitter
|
Digg
|
Enter your email address:
Enter the recipients' email addresses, separated by commas:
Message:
Your email has been sent.
Thanks for recommending The Daily Beast!
X Close
4. THE ENTITY
Barbara Hershey plays a woman who is brutally raped and ravished by an invisible force in this truly terrifying picture. The banal settings, the California-modern house, accentuate the unnerving quality.
5. DEAD OF NIGHT
A British classic: four tales told by four strangers mysteriously gathered in a country house, each one extremely disquieting, climaxing with a montage in which elements from all the stories converge into a crescendo of madness. Like The Uninvited, it's very playful...and then it gets under your skin.
6. THE CHANGELING
Another haunted house movie, filled with sadness and dread. George C. Scott, recovering from the death of his wife and child, discovers the angry ghost of another dead child in the mansion where he's staying.
7. THE SHINING
I never read the Stephen King novel, I have no idea how faithful it is or isn't, but Kubrick made a majestically terrifying movie, where what you don't see or comprehend shadows every move the characters make.
8. THE EXORCIST
A classic, endlessly parodied, very familiar— and it's as utterly horrifying as it was the day it came out. That room—the cold, the purple light, the demonic transformations: it really haunts you.
9. NIGHT OF THE DEMON
Jacques Tourneur made this picture about ancient curses near the end of his career, but it's as potent as his films for Val Lewton. Forget the demon itself—again, it's what you don't see that's so powerful.
10. THE INNOCENTS
This Jack Clayton adaptation of The Turn of the Screw is one of the rare pictures that does justice to Henry James. It's beautifully crafted and acted, immaculately shot (by Freddie Francis), and very scary.
11. PSYCHO
Again, it's so familiar that you think: great movie, but it's not so scary anymore. Then you watch it...and quickly start thinking again. The shower...the swamp...the relationship between mother and son—it's extremely disturbing on so many levels. It's also a great work of art.
pa dobro, ne može se poreći da skorseze zna znanje, ali mi ova lista deluje kao da njome indirektno pimpuje svoj apkaming horor ŠATER AJLEND (kad ono beše izlazi?) sa ovolikom prevlašću haunted-house filmova.
sem toga, iznenađuje me da na listu nije stavio PEEPING TOMA + nekog bavu (recimo, KILL BABY KILL mnijem da bi mu bio najdraži od gothica).
uprkos visokom kvalitetu svih pobrojanih filmova, ISLE OF THE DEAD + THE UNINVITED + THE ENTITY + THE CHANGELING ipak nisu ista liga sa ostalima.
the changeling je za klasu bolji od prethodno nabrojana 3.
Marty voli Bavu. Scene masakra u KUNDUNu su otvoreno uradjene pod Bavinim uticajem. Isto vazi i za Hammer horore, uostalom Marty je zvao Freddie Francisa da mu slika CAPE FEAR. Stoga i ja isto verujem da je SHUTTER motivisao haunted house dominaciju.
Helena Bonham Carter, Jennifer Ehle, Guy Pearce, Derek Jacobi and Michael Gambon have joined the cast of Tom Hooper's historical drama The King's Speech, which started shooting today (November 13).
Based on the screenplay by David Seidler, the film is about the unorthodox relationship between England's King George VI, to be played by Colin Firth, and his Australian speech therapist – Geoffrey Rush - who helped him to overcome his stammer. Firth and Rush had already been announced.
See-Saw Film's Iain Canning and Emile Sherman and Bedlam Productions' Gareth Unwin are producing.
The Kings Speech will shoot for seven weeks, taking in UK locations such as Lancaster House, the Bradford Bulls Stadium, Ely Cathedral, Harley Street and Battersea Power Station.
The Weinstein Company and FilmNation are handling international sales and The Weinstien Company has picked up the US rights to the project as well as licensing rights in Germany, France, China, Hong Kong, Latin America, Benelux and Scandinavia. Momentum has picked up UK rights, whilst Transmission Films will distribute in Australia and New Zealand.
The project is also being supported by the UK Film Council, Aegis Film Fund, and Molinare London.
Pogledao sam MILANO CALIBRO 9 Fernanda Di Lea.
Di Leo je legenda italijanskog krimića i policijskog filma i smatra se jednom od najbolje čuvanih tajni italijanskog filma, iako u suštini nije tajno pošto je Tarantino njegov osvedočeni fan.
Meni je do sada najbolje što sam gledao od Di Lea, bio scenario za Deodatov VIOLENT COPS, ostalo što je režirao mi je bilo dosta tanko, iako nesporno zanimljivo.
MILANO CALIBRO 9 je sličan slučaj. Reč je o jednom preočiglednom primeru budget filmmakinga u kome nažalost nema snalažljivosti italijanskih majstora eksploatacije i Di Leo ne uspeva da prevaziđe ozbiljna ograničenja. Film je opterećen predugim dijaloškim scenama u kojima likovi zaista nemaju šta da kažu, i onda brbljaju o raznoraznim glupostima i ponavljaju se, ne bi li postigli potrebnu minutažu. Kada bi se film analizirao, sasvim je jasno da je u suštini sačinjen od malog broja predugih scena. Sam zaplet nije naročito interesantan. Prizori borbe, potere i nasilja su OK, takođe mlo opterećeni niskim budžetom ali definitivno u tim fazama film živne.
Čini se da je ovaj film iz 1972. svakako mogao da prođe u tom trenutku kao nešto novo i sveže a nedostaci u tehničkom i budžetskom smislu sigurno su bili manje očigledni nego danas. Međutim, realno, MILANO CALIBRO 9 nije opstao do danas i potpuno je prevaziđen i marginalan.
* 1/2 / * * * *
Malo zabave za ljubitelje i poznavaoce
http://www.fabrikaknjiga.co.rs/rec/65/113.pdf (http://www.fabrikaknjiga.co.rs/rec/65/113.pdf)
vrlo zanimljiv tekst. tera me da razmišljam gde smo to pogrešili, jer po svemu sudeći kada budemo ponovo gradili samoupravljanje moraćemo da revidiramo postavke druga kardelja.
Jesi li ti čitao JUGOSLAVIJU, DRŽAVU KOJA JE ODUMRLA istog autora?
nisam, prelistavao sam je kod tebe par puta, deluje super, nadam se da ćeš mi je posuditi.
Hoću. To je knjiga koju sam nameravao da kupujem ljudima na poklon jer zaista daje dosta staloženo objašnjenje šta se desilo, i što je još važnije pošto je proistekla iz naučnog rada onda obuhvata i sve dosadašnje teorijske pristupe raspadu zemlje.
Ono što mi je naravno naročito drago jeste to što ova knjiga koju je pisao Hrvat na ozbiljnim i relevantnim postdiplomskim studijama na Zapadu, bloger na B92 i koju je kod nas izdao Samizdat, pre svega nije antisrpska i vrlo pošteno sagledava srpsku poziciju.
I šta je zaključak knjige? Raspad je bio istorijska neminovnost?
Mislim da je trebalo da je pročitaš, vrlo je komplikovan zaključak...
Universal Pictures has acquired "TMI," a comic vehicle for Ryan Reynolds and Anna Faris. Pic becomes one of the first purchases made by the new U regime of Adam Fogelson and Donna Langley.
Scripted by Kirsten "Kiwi" Smith and Marc Klein, the comic premise is that while honesty is the best policy for a relationship, "too much information" might not be the best thing.
Andrew Panay ("Old Dogs") will produce with Jonathon Komack Martin, latter of whom partners with Reynolds in Dark Trick Films. Reynolds will be executive producer.
Fogelson and Langley were upped to the chairman and co-chair posts at U last month, replacing Marc Shmuger and David Linde (Daily Variety, Oct. 6). The shakeup came on the heels of a series of box office misfires for the studio.
Reynolds, who is coming off "X-Men Origins: Wolverine" and "The Proposal," next stars as the title character in the Martin Campbell-directed "Green Lantern."
"TMI" is a possible candidate to follow that superhero effort.
Pogledao sam THE KREUTZER SONATU Bernarda Rosea, drugi film iz njegovog ciklusa ekranizacija Tolstoja sa Danny Hustonom.
Iako je IVANS XTC koji sam tek nedavno uspeo da trackdownujem, protumačen kao bolji od ova dva, ja bih rekao da THE KREUTZER SONATA uopšte nije za bacanje, pa ni u poređenju sa IVANSom.
IVANS ima širi angažman pošto kritikuje Holivud i svakako je doprineo romantičnoj auri Bernard Rosea kao maverick reditelja, ali KREUTZER je ništa ne umanjuje. Ovaj film ne kritikuje Holivud per se, iako je smešten uglavnom u elitne delove LA i govori o ljudima koji imaju veze sa džet setom, međutim u svom polazu je mnogo intimniji.
Prateći isti stil, handheld, verite pristupa priči i igri, sa dosta improvizacije, ponovo oslonjen isključivo na pleća Danny Hustona, Rose uspeva da stvori vrlo ubedljivu atmosferu potonuća glavnog junaka u pakao ljubomore, i glumačka sugestivnost uspeva da uzdigne ovu priču od opšteg mesta, odmakne je od stereotipa i približi arhetipu.
Rose u svom rediteljskom minimalizmu, koliko god ja voleo njegovu stylish fazu, izgleda pronalazi sebe, i mislim da između nekih generic holivudskih projekata i ovoga, dobro je što je izabrao ovo. Huston je upravo Roseovo glumačko otkriće. Svakako, jeste Huston ušao u centar pažnje kod Figgisa, ali Rose ga je učinio punokrvnim leading manom i ja mislim da još jedino Michael Douglas može biti Dannyjev takmac kad je reč o sposobnosti da prikaže sunovrat američkog alfa-mužjaka iz viših klasa.
Hustonova partnerka u ovom filmu Elisabeth Roehm je ubedljivija od Roseove supruge Lise Enos u IVANS XTC i prilično je neustrašiva kad je reč o količini i vidovima seksa koje izobražava sa Danny Boyem. Ipak, nije sve u seksu već i u tome što Roehm vrlo dobro igra to što Hustona izluđuje.
U svakom slučaju preporučujem ovaj film ljubiteljima Rosea iz eksperimentalne arty faze (ali u smislu IVANSa ne SNUFFa), Hustona i minimalističkih psihologiziranja.
* * * / * * * *
Michael Haneke: I may collaborate with Michel HouellebecqThe Austrian director of The White Ribbon reveals that he and the controversial French author have discussed working together
Mutual admiration society ... Michael Haneke and Michel Houellebecq.
Both are savage pessimists. Both have redefined the limits of their respective art forms. Both have expressed their admiration for the other. But it's only now that the possibility of their working together has been confirmed.
In London to promote his new film, The White Ribbon, Michael Haneke revealed to guardian.co.uk/film that he and the controversial author Michel Houellebecq had discussed mutual projects.
"I've read every book of Houlellebecq's and wondered myself whether we could perhaps work together," he said. "We have considered it and talked about it, but he's got so much to do and I've got so much to do, so we haven't got very far yet."
Houellebecq has long been interested in transferring his work to the cinema. His novel, Atomised, was adapted for the big screen in 2006, while his self-directed film of his most recent novel, The Possibility of an Island, met with critical derision last year. The latter includes a lengthy discussion of Haneke's merits as film-maker.
In an interview to promote Hidden in 2005, Haneke acknowledged the novelist's appreciation of his work and said that, to some extent, he concurred with Houellebecq's take on him as a moralist. Last year, Haneke drew further parallels between them, calling Houellebecq "an author who is both tender and furious at the same time. A bit like me." For good measure, the pair also share the same agent.
The White Ribbon, which is released in the UK today, won the Palme d'Or at the Cannes film festival earlier this year. A tale of random violence set in small-town Germany on the eve of the first world war, responses to the film have been warm, but discussion of the director's intention more mixed.
This is something for which Haneke abdicates responsibility. "Everyone should have their own interpretation," he said. "Whether it matches my intentions when I made the film is not important. A large audience in a cinema will all see a different film. A book exists in the same number of versions as there are readers."
Pogledao sam THERE'S A GIRL IN MY SOUP Roy Boultinga, snimljen po drami Terence Frisbyja koja je bila veliki pozorišni hit.
Spoj Peter Sellersa i Goldie Hawn u filmu koji je najavljen kao sex comedy, i sve to samo godinu dana pošto je Goldie osvojila oskara za maestralni CACTUS FLOWER obećavao je da će film izazvati salve smeha. I većina kritika je ubrzo vrlo razočarano konstatovala da film nije pružio dovoljno smeha, da je Sellers indisponiran i sl.
Inače, ovo snimanje je poznato po tome da je Goldie uspela da pridobije kapricioznog i nestabilnog Sellersa o sve je proteklo u relativnom redu i miru.
Činjenica je da film nije previše smešan i da Sellers nije napravio neku urnebesnu ulogu, odnosno da je Goldie inspirisanija od njega. Međutim, ja ovaj film nisam ni doživeo kao komediju, više kao ljubavnu dramu koja inklinira ka tome da bude smešna. Iako ima nekoliko vrlo dobro koncipiranih i napisanih scena između glavnih junaka, koje su više drama nego komedija, činjenica je da je SOUP u pojedinim situacijama pojednostavljen kako bi bio komedija, međutim Frisbyjev tekst ima priču i mimo humora, i funkcioniše čak i onda kad film nije smešan.
Međutim, čini se da je high concept glumačka podela potopila film i da se nije dovoljno radilo na produbljivanju njihovog zapleta od momenta kada je premisa odlično i na izvesnom nivou psihološki ubedljivo i istinito postavljena.
Peter Sellers je vrlo smiren, ozbiljan, iako naravno ovo nije rola na liniji LOLITAe, ali isto tako dosta je solidan na toj ničijoj zemlji između komedije i melodrame. Ono što je najbitnije što kada je u spuštenom ključu, kada ne briljira, Sellers nikako nije prazan, što svakako ume da bude rizik sa tom vrstom glumaca.
Goldie je naravno u ovoj fazi bila u punoj formi i tu nema šta mnogo da se priča.
THERE'S A GIRL je najbolji kada se gleda kao ljubavna drama ali je u tom segmentu hendikepiran pojdnostavljenošću svoje druge polovine. U svakom slučaju, oni koji očekuju komediju doraslu imenima Goldie i Sellersa u ovom filmu je neće naći.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BUTTERFLY ON A WHEEL Mike Barkera. Pre samo deset godina, ekipa koja je radila ovaj film imala je potpuno drugačiju poziciju. Pierce Brsnan je bio James Bond, internacionalni superstar, Mike Barker je u to vreme snimio BEST LAID PLANS - izvanredan neo noir po scenariju Teda Grifina i dlovalo je da je velika karijera pred njim (kao i pred Griffinom koji je ipak kasnije našao svoje mesto u glavnom toku) a Maria Bello i Gerard Butler su bili tek na početku. Danas je međutim na najvišoj poziciji upravo onaj koji je najslabija karaika ovog filma - Gerry Butler; Barker je poluopskurni hacker; Brosnan je i dalje zvezda ali luta u potrazi za hitom i identitetom posle Bonda dočim je Maria Bello ostvarila pristojnu karijeru.
U filmu BUTTERFLY ON A WHEEL, svi oni rade najbolje što umeju, ali nema pisca Griffinovog nadahnuća da napiše sxcenario i nažalost Butleru je prepušteno da vuče film na svojim plećima a on je u ovoj grupi najmanje zanimljiv glumac.
Bilo bi interesantno uporediti BUTTERFLY sa LAW ABIDING CITIZEN pošto imaju sličan motiv running against the clock ucene s tom što je BUTTERFLY na kamernijoj home invasion liniji josephrubenovskog tipa sa malim uplivom COLLATERALa i DIE HARD WITH A VENGEANCE.
Gerard Butler je neubedljiv kao japi, on je naprosto prevelika sirovina za tu ulogu. Ne deluje ni kao brainiac niti kao neko ko bi bio muž Marie Bello.
Maria Bello i Pierce Brosnan su odlični. Bello uspeva da unese svežinu u tipski lik supruge u nevolji a Brosnan se iz Bonda polako vraća svojim rolama sa početka karijere kad je bio elegantan negativac. Naravno, za razliku od FOURTH PROTOCOL i LONG GOOD FRIDAY, Brosnan je sad vipe produbljeni negativac tomcruiseovskog tipa iz COLLATERALa.
Barkerova inscenacija je energična i vrlo vešta i pokazuje da i dalje ima onog žara iz BEST LAID PLANS. Šteta je samo u tome što je BUTTERFLY bajat home invasion triler koji bi možda bio hit da je bio među prvima ali sada je nažalost na DTV teritoriji.
Ne može se reći da film nema tu by-the-numbers korektnost u konstruisanju scena, čak je i bolje realizovan od tipičnog trilera ali realno nema tu sočnosti karaktera koja bi vezala publiku i bila emotivna podloga za suspense.
Najstrašnije od svega je to što sam od početka filma imao svest o tome da će ishodovati preokretom i da je BUTTERFLY jedan od onih trilera kao što je IDENTITY koji svoju rutinsku strukturu kompenzuju obrtom. Postojao je, nažalost, samo jedan logičan twist koji je mogao spasiti film i dati mu neku vrstu smisla. I na kraju se zaista desi proekret, ali to nije onaj koji je bio nužan već jedan od onih koji potpuno obezvrede film.
Na kraju, BUTTERFLY čak nije ni pao na testu inteligencije već je propustio jednu priliku da sebi obezbedi bilo kakav smisao. No, vrlo solidna realizacija, ekonomično trajanje i zvezde preporučuju ga kao pisme time filler.
* * 1/2 / * * * *
Ovo je mozda najbolje mjesto da se spomene Zemeckis. Njegov Chtistmas Carol je skoro patetican i apsolutno nepotreban pokusaj da napravi Burtonovski crtko. Mnogo razocaravajuceg, nedorecenog pathosa, a sve ono sto nije Diksensovo davi se u kakofoniji i raspojasanim, beznacajnim eksplozijama. Na mahove dramaturski zaista amaterski odradjeno, s obzirom ko ga je radio; a i pisao. Iako i ovdje podmece svoj ateizam na velika vrata - ili nesto slicno tome - Zemeckis bi zaista vec jednom trebao da se lati snimanja pravih filmova; ovakve treba da producira. U posljednje doba kvalitet animiranih - i ne samo animiranih - projekata svakako je drasticno opao pa ne cudi sto je i Zemeckis uletio u ovo kolo. 5/10
Pogledaću Boba. Moram priznati da me ovaj projekat nimalo nije intrigirao od starta iako BEOWULF jako volim, no ipak Zemeckis se u ovom miljeu bolje pokazao kao producent afirmišući Gila Kenana...
Uh majku mu, a ja se baš zagrijao za Christmas Carol :-(
Ma super je Carol, ali imam istu zamerku kao i na prethodna dva - mora li, Bobe, ta gnusna kvazi-stvarna animacija?
No, ako se to zanemari, sasvim dobar film.
A šta ćemo sa onim ateizmom?
Nemam ideju o kakvom ateizmu se pricha, moglo bi se prichati o svojevrsnoj POLIteistichkoj agendi, ali ateistichkoj? Ja to ne videh.
Pogledao sam Nicholas Meyerov THE DECEIVERS. Reč je o vrlo neobičnom filmu, tim pre jer je reč o produciji Ismaila Merchanta a znamo kakve filmove je on pravio.
Doduše, postoji teorija kako su Merchant-Ivory bili ključna produkciona kuća za prikazivanje britanske prošlosti dočim je Working Title kuća koja najbolje prikazuje britansku sadašnjost. U tom smislu kao što je u poslednje vreme i Working Title sa naslovima kao što su SHAUN, HOT FUZZ ili GONE iskoračio iz tipičnih richardcurtisovskih okvira, tako nešto je radio i Merchant, doduše samo sa ovim naslovom.
Pierce Brosnan igra britanskog oficira u Indiji početkom 19. veka koji shvata da postoji tajno društvo ubica Thuggee koje ubija putnike na zabačenim stazama, a potom prodaje njihovu robu. Međutim, to tajno društvo ima i mističnu dimenziju pošto sebe smatraju sledbenicima boginje Kali i imaju vrlo razvijen sistem rituala koji podrazumeva religijske običaje ali i konzumiranje halucinogenih opijata.
Oficir se, prilično neuverljivo, ubacuje undercover u društvo, i počinje da učestvuje u akcijama zajedno sa njima i polaku gubi ideju kako da se iz svega toga izvuče odnosno kao da ih uništi.
Meyer je intrigantan pisac, a pristojan reditelj, međutim, nažalost on se u ovoj priči nije snašao na adekvatan način pošto pre svega, sve je izuzetno zastarelo na planu inscenacije, vođenja priče i neverovatno je da je neko uopšte snimio ovakav film i pustio ga 1988. Da nije u koloru, DECEIVERS bi jako podsećao na kosovske vesterne Žike Mitrovića, koji su pak snimani dobrih četvrt veka pre njega.
U tom mitrovićevskom smislu, Meyer uspeva da uhvati izvesne nijanse lokalne atmosfere i ta rediteljska anahronost u pojedinim sekvencama dobije smisao jer epohi daje neki specifičan kvalitet fizičke opipljivosti, koji često nedostaje filmskim rekonstrukcijama, međutim, to ipak nije dovoljno da opravda ovakav rediteljski postupak.
Što se tiče vođenja priče, jako je teško uopšte preći preko neuverljive infiltracije glavnog junaka među opake ubice, a kasnije, zaplet se ne razvija u skladu sa svojim potencijalom.
Iako se pojedine scene po napetosti i strukturi, te uvođenju halucinogenih detalja graniče sa hororom i sporadično donose efekat, sve je to prilično tanko.
Međutim, sama priča koja je bazirana na istinitim događajima nudi veliki potencijal, čak možda i za rimejk i to sigurno dodatno devalvira domet Meyerovog filma.
* * / * * * *
Pogledao sam RIOT IN CELL BLOCK 11 Dona Siegela.
Ovaj film je jedan od početnih Siegelovih uspeha kada je radio još u dubokoj B-produkciji. Na samom filmu značajan doprinos dao je i i njegov tadašnji pomoćnik režije Sam Peckinpah koji mu je pomogao da okupi razne besprizornike da statiraju kao zatvorenici, a isto tako ugled Samove porodice omoguićio je snimanje u Folsomu.
Ovaj film donosi preciznost i jednostavnost Siegelove B-faze, svedenost postavke spojene sa psihološkom pregnantnošću dramskih situacija i interesantnim karakterima. Za razliku od većine sličnih B-filmova tog vremena koji danas deluju prazno, Siegelovi stoje zbog upečatljivih likova i izuzetnih vizuelnih rešenja koja izdižu materijal na viši nivo.
Kroz vešto kombinovanje igranog i dokumentarnog materijala, Siegel istovremeno svojoj minimalističkoj B-priči daje production value i socijalni značaj, i što je još važnije, autorsku slobodu B-filma koristi da bi napravio priču u sivoj zoni kakva nije bila svojstvena Holivudu tog vremena.
Po nivou odsustva hepienda, RIOT IN CELL BLOCK 11 bi se mogao posmatrati i kao neka vrsta zatvorskog, političkog noira, a tretman medija u ovom filmu i njihove uloge u političkoj borbi može se smatrati apsolutno vizionarskim.
U tom smislu, RIOT je odličan primer kako su majstori uspevali ne samo da estetski prevaziđu ograničenja B-filma nego i da proizvedu film koji ima neočekivanu ideološku provokativnost i angažman kakav je obično očekivan od A-filma uglednih autora.
* * * / * * * *
Reprizirao sam CHANGING LANES Rogera Michella. Ovom filmu je frustrirajuće malo falilo da bude sjajan. Štaviše, rekao bih da je imao sreće što na putu ka sjajnom filmu, autori nisu zaboravili da snime dobar film.
Ovaj film je svakako dobar sa nekoliko briljantnih deonica i idejom koja ga smešta na liniju interesantnih major filmova posvećenih analizi anksioznosti savremenog američkog japija, kao što su recimo bili WALL STREET ili FALLING DOWN. Paradigmatično, oba sa Michael Douglasom, o kome sam već pisao kao o zaštitnom licu filmova na ovu temu.
Scenario koji su napisali Chap Taylor i Michael Tolkin pokušava i uglavnom uspeva da funkcioniše na dva koloseka. Onaj koji je denotativan je suštinski krajnje redak a to je priča o dva čoveka, civila, koji čine sve što je u njihovoj moći da jedan drugom ozbiljno zagorčaju život. Takve stvari su obično ili ostavljene za komediju ili to rade policajci, serijske ubice i sl. U CHANGING LANES su to dva obična čoveka koji se bore, podmeću i svete, manje-više u legalnim okrvirima, s malim iskliznućima u movie logiku. Na ovom planu film ipak ima najveći problem, a to je što su unutar situacija koje su koncipirane kao moralne probe, i u miljeu koji je prepun moralne ambivalencije, junaci dosta jasni u svojoj suštinskoj dobroti. Naročito mislim da je Affleckov lik trebalo da bude nešto ciničniji i da posle near death saobraćajne nesreće pređe na stranu Dobra.
Ono što međutim besprekorno funkcioniše jeste ideološka dimenzija prikaza američkog društva, koja je retko oštra i retko razborita za američki film, pošto razobličava ne samo korporaivno licemerje nego i sve one tzv. humanitarne akcije kojima se kupuje miran san. Žižek je ispisao tomove o tome a ovaj film je na toj liniji.
Roger Michell je celu priču besprekorno i dinamično realizovao, i CHANGING LANES sasvim legitimno može da se gleda kao triler o urbanoj anksioznosti iako je u suštini pre svega politički film.
Tolkin je na nivou tretmana karaktera, već napisao sličnu priču u Altmanovom PLAYERu, i tamo je upravo taj element likova bolje funkcionisao. Međutim, ako se uzme u obzir vrlo konzistentan opus sa naslovima kao što su PLAYER, CHANGING LANES, NEW AGE i RAPTURE, Tolkin se nameće kao jedan od najinteresantnijih angažovanih scenarista u Holivudu koji unutar major filma preispituje socijalne odnose.
* * * / * * * *
In Defence of Marxism
First Extraordinary Congress of the PSUV - Chavez calls for the Fifth International
Written by Alan Woods, from the Congress of the PSUV Monday, 23 November 2009
At the opening session of the PSUV congress Chavez made a very radical left-wing speech, calling for the setting up of a new international, explaining that it was necessary to destroy the bourgeois state and replace it with a revolutionary state, but also referring to the bureaucracy within the Bolivarian movement itself. It was clearly a speech that reflects the enormous pressure from the masses below who are getting tired of talk about socialism, while real progress towards genuine change appears to be frustratingly slow.
First Extraordinary Congress of the PSUVOn Saturday November 21, the First Extraordinary Congress of the United Socialist Party of Venezuela (PSUV) commenced its sessions with the attendance of 772 red-shirted delegates. The majority were workers, peasants and students, elected by around 2.5 million voters (the total membership on paper is seven million!). The atmosphere was one of enthusiasm and expectation.
After a warming up session of revolutionary songs and a couple of opening speeches from visiting dignitaries from Nicaragua and El Salvador, Hugo Chavez opened the proceedings with a five hour speech that finished shortly after midnight.
The main emphasis of the first part of his speech was the need to set up a new revolutionary international, which he referred to as the Fifth International. Chavez pointed out that Marx had set up the First International, Engels participated in the founding of the Second International, Lenin founded the Third International and Leon Trotsky the Fourth, but that for different reasons, none of these Internationals existed today.
Chavez pointed out that all these Internationals were originally based in Europe, reflecting the class battles in Europe at that time, but that today the epicentre of world revolution was in Latin America, and especially in Venezuela. He pointed to the presence at the Congress of 55 left parties from 39 countries, which had signed a document called the Caracas Agreement (El Compromiso de Caracas), based on the idea of a worldwide fight against imperialism and capitalism, for socialism.
He stressed this idea repeatedly in the course of his speech, which also contained many radical ideas, attacks against capitalism, which he said was a threat to the future of the human race. Referring to the world capitalist crisis, he condemned the attempts of western governments to save the system with lavish state bailouts. Our task, he said, was not to save capitalism but to destroy it.
Referring to the situation in Venezuela, he stated that they had not yet succeeded in eliminating capitalism but were moving in that direction. His announcement that they were going to take over seven banks was greeted with enthusiastic applause. He denounced the Venezuelan oligarchy as a Fifth Column, which had sold out to imperialism.
Chavez pointed out that the state in Venezuela remained a capitalist state and this was a central problem for the revolution. Waving a copy of Lenin's State and Revolution (which he recommended all the delegates to read), he said that he accepted Lenin's view that it was necessary to destroy the bourgeois state and replace it with a revolutionary state, and this task remained to be carried out.
Turning to the problem of bureaucracy, he warned that he was aware that some of the delegates present had been elected by irregular means and that some people were only interested in getting elected to parliament or as mayors and governors, which he described as unacceptable.
psuv_1st_ext_congress_1.jpgOn the recent conflict with Colombia, he repeated his demand for the establishment of a people's militia, and that every worker, peasant, student, man and woman, should receive military training, and that this must not remain on paper but be put into practice.
"I attach great importance to this congress," Chavez said, "and intend to take an active part in its proceedings." He insisted that the congress should not end tomorrow (Sunday) but should continue to meet periodically for the next few months, so as to debate all these questions thoroughly. He insisted that the debates must be democratic, taking different opinions into consideration and that delegates must report back to the rank and file and discuss with them all the different proposals and documents.
The President emphasized that the next year would be difficult. The opposition would do everything possible to win the elections to the National Assembly in September 2010. "After that they will go for me," he said. At this point one delegate shouted out: "They will go for all of us!"
All this highlights the central problem. After 11 years there are signs that the masses are becoming impatient and frustrated with the slow pace of the revolution. The crisis of capitalism is having an effect, and many are disgusted with the bureaucracy and corruption they see everywhere, including within the Bolivarian Movement itself.
This frustration sometimes expresses itself in strikes. The President expressed his frustration at some strikes, although he appealed for a dialogue with the workers. But behind this is a general feeling that those in the leadership of the revolution are out of touch and do not listen to the masses or understand their problems.
During his speech, Chavez also stressed the need to recover the traditions of revolutionary trade unionism, since the working class has to play a leading role in the revolution. "The consciousness of the working class is key to the building of socialism", he said, adding that there must be a close alliance between the party and the workers.
It is clear that Chavez is attempting to use the congress to breathe new life into the revolution. Let us hope that this will be the starting point for a new advance of the Bolivarian Revolution, which can only succeed by going onto the offensive, braking radically with capitalism, striking blows against the reactionary oligarchy and establishing a genuine workers' state as the necessary condition for advancing to socialism and launching a revolutionary wave throughout the Americas and on a world scale.
Caracas, 21st November
Pogledao sam THE DEEP Peter Yatesa, jednu od post-JAWS ekranizacija romana Petera Benchleya koje su označile nastanak prilično bizarnih promašaja. Prvi među njima bio je THE DEEP iz 1977. godina a drugi je još bizarniji i vrlo uvrnuti THE ISLAND Michael Ritchieja.
THE DEEP ima vrlo čudan problem proistekao iz toga što se previše vremena u filmu troši na razrešavanje misterije koja ne samo da je nevažna za suštinu filmskog izraza kojim se Yates bavi ovde, a to je glossy suspense triler, nego toj misteriji koja je naravno pulp daje i neku pseudoistorijsku dimenziju, čak kao da akcenat filma stavlja na nju što je potpuno pogrešno i u krajnjoj liniji devalviralo je film.
U deonicama kada se likovi ne iscrpljuju pričama o potopljenim brodovima, Yates donosi iznenađujuće energičan i nasilan triler sa ogromnom minutažom maestralno realizovanih podvodnih scena. Ov su glavni adut, ali pored njih, postoji i jedna izvanredna tuča na industrijskom liftu, sjajna potera uskim putem kada kamion preteći goni junake na mopedima i produžena tuča dvojice silosa u kući Robert Shawa.
Shaw, u podeli ponovljenoj iz JAWS, igra malo arhaičnijim stilom od Noltea i Gosseta i razbija ton filma, ali ipak lepo ga je videti na ekranu u jednom ovakvom mačo kontekstu.
Yates u suspense scenama briljira i drži nivo produkcije na visokom nivou. Ipak, kao što već rekoh on je vinovnik i osnovnog pripovedačkog problema filma. Ipak, THE DEEP je esencijalan naslov za ljubitelje underwater trilera jer uprkos brojnim nedostacima spada među moćnije realizovane naslove tog tipa.
Stockwellov INTO THE BLUE je par decenija kasnije pokazao kako se sa pravom minutažom i dozom pretenzije radi triler ovog tipa.
* * 1/2 / * * * *
Ne znam da li si video ovo:
Betty Boop -Sama 2- (http://www.youtube.com/watch?v=yO1Uaxm09Ms#normal)
Teen pop zamalo pa atrakcija iz NS-a, Betty Boop, koja je skrenula na sebe pažnju pesmom Sama (na Beoviziji pre 3-4 dine), je uradila obradu pesme Via Talasa i nazvala je Sama 2. Kao da njihova prva Sama nije bila dovoljni omaž...
Koje njesr@ od tzv. "covera", od sasvim pristojnog popa Via Talas (za neupucene: Bojan Pecar prije EKV + Mira Mijatovic, vojs, OD-okoncavsa cerka Cvijetina Mijatovica)...
Evo i originalne, usporedbe radi:
VIA Talas - Sama (1983) (http://www.youtube.com/watch?v=r_UXSBU4Its&feature=related#normal)
A ova im je ponajbolja, "Banana Reggae":
BANANA REGGAE - VIA TALAS (http://www.youtube.com/watch?v=fjFrOv_xOgY&feature=related#normal)
***
DušMan zna šta čoveka može da obraduje... :)
CBS' Leslie Moonves is a big sports fan, but he's doubtless happy that his pal Mark Harmon -- the star of what's now the network's most-watched show, "NCIS" -- wasn't a more gifted quarterback.
It's funny how things work out. In the case of Harmon, who starred at UCLA in the early '70s, the lack of an NFL-caliber throwing arm required exploring other pursuits. Like so many quarterbacks and tailbacks before and since, he found his next role not behind a center but in front of a camera. And based on recent history, it seems safe to conclude that had he been a better QB, he probably would have been a less successful actor.
As career options go, mamas who want their babies to grow up to be broadcasters should urge them to be quarterbacks -- and attending school in Los Angeles, capitalizing on the geographic proximity to Hollywood, isn't a bad idea, either.
USC and UCLA meet again on the football field this week, offering a reminder about the gaudy number of game analysts and actors produced by those two football programs alone.
UCLA alum Troy Aikman is currently one of Fox's premiere color men, while Pat Haden (a contemporary of Harmon's at USC) does the same on NBC's Notre Dame football coverage. Other QBs -- including UCLA's David Norrie, Tom Ramsey, Wayne Cook and Matt Stevens, and USC's Sean Salisbury, Rodney Peete and Paul McDonald -- all found outlets talking about football once they could no longer play it. Nor does that lineup include 'SC tailbacks-turned-"Monday Night Football" announcers Frank Gifford and O.J. Simpson -- before, well, you know.
Acting has generally been less hospitable to football players than the broadcast booth. While many were afforded opportunities, few genuine NFL stars who matriculated to screen roles -- think Simpson, Don Meredith, Jim Brown, Joe Namath, Rosey Grier, Merlin Olsen -- enjoyed much longevity.
Former Los Angeles Ram Fred Dryer ("Hunter") would be an exception; collegiate standouts like Dean Cain and Dwayne Johnson had their football careers marred or ended by injuries, as did (reaching back several decades) USC's John Wayne and Florida State's Burt Reynolds.
Like most of those who flourished as actors, Harmon too had to grapple with the reality that NFL stardom wasn't in the cards. (Harmon's father, Tom, an all-American at Michigan, segued into broadcasting and called UCLA games when his son was there, and even played a broadcaster in a number of movies.)
Harmon -- who, in addition to the breakout year for "NCIS," will provide the voice of Superman, no less, in an upcoming "Justice League" animated feature -- declined to be interviewed, perhaps harboring no desire to be seen as reliving his gridiron glory days. This is understandable, though I confess to having occasional fond memories about throwing a touchdown pass in an intramural game seen by nobody, whereas 90,000 screaming fans can bear witness to his exploits.
Harmon's quarterbacking resume included leading UCLA's upset of a powerhouse Nebraska team during a season in which the Bruins went 9-1-1, were ranked in the top 10 and vied for a Rose Bowl berth. Nevertheless, he fell short of the milestones enjoyed by Haden and 'SC, which soundly defeated the Bruins and went on to win a national championship.
Having sat in what were perhaps the worst seats in the L.A. Memorial Coliseum in 1973, I remember watching the Trojans pound Harmon and his teammates. Yet whatever disappointment the actor might have felt then, it's fair to say he went on to snatch more than his share of victory from the jaws of defeat.
It's unknown whether the future will work out as serendipitously for the quarterbacks in this year's USC-UCLA game. If history is any guide, however, the odds are good that whomever loses actually has the better chance of still being seen on TV years from now -- at a minimum wearing a suit and clutching a microphone, if not getting ready for his closeup.
Quote from: crippled_avenger on 25-11-2009, 11:19:25
DušMan zna šta čoveka može da obraduje... :)
Na prvom mesto zato što sam se i ja sam obradovao. Mislim, kaver je stvarno njesra (ko što reče David), ali sam ja spreman da oformim bend i napravim nekakav mejnstrim uspeh, samo da bih imao priliku da orgijam sa članicama benda Betty Boop.
Ako hoćeš, možeš da se pridružiš Nimanijima?
Ali ja sam čovek bez sluha koji ne zna da kaže slovo r.
Dakle, ja sam Djule.
A kad smo već kod tog ratnog zločinca, već par dana sam u užasno negativnom raspoloženju koje je nastupilo posle gledanja sekvence novog spota Van Goga(feat. Ramirez):
Meni nije ni do čega | Van Gogh | Lavirint (http://www.youtube.com/watch?v=E9W8Kn8DZ-0#noexternalembed-normal)
:)
Za početak ćeš da nam budeš grupi, pa onda kad ispečeš zanat roudi, pa onda kad se bend raspadne, Đule...
Mudar plan. Tako je i Đule krenuo, pa vidi dokle je dogurao...
Quote from: DušMan on 25-11-2009, 11:58:59
Ali ja sam čovek bez sluha koji ne zna da kaže slovo r.
Dakle, ja sam Djule.
Cuti, mozda si i Melkor...
Zbirka četiri priče smeštene u motelsku sobu pod naslovom MOTEL SEONINJANG Park Ki-Yonga dokazuje bolnu istinu da je čak i Bong Joon Ho, velikan savremenog svetskog filma, nekada bio student.
Bong je u ovom zajedničkom zločinačkom poduhvatu imao ulogu saučesnika, potpisan je kao pomoćnik režije i ko-scenarista.
Što se posla pomoćnika tiče, uradio ga je vrlo dobro i omogućio je Wong Kar Waijevom redovnom saradniku Christopher Doyleu da postigne svoje karakteristične zahvate i omogući da Park Ki-Yongov showcase film dobije iznenađujuće visok nivo egzekucije.
Kad je reč o scenariju, međutim, MOTEL je tipičan studentski rad, pretenciozan bez pokrića, grčevit u pokušaju da pokaže šta sve autori znaju i donosi nekoliko najpre neubedljivih priča koje se ipak automatski aboliraju time što jedna od priča govori o snimanju studentskog filma.
Ta priča o snimanju studentskog filma u krajnjoj liniji zapravo razotkriva suštinski krajnje benignu klinačku prirodu ovog ostvarenja koje izgleda kao korejski film kako ga zamišljaju oni čije je strpljenje za azijsku kinematografiju nepovratno osakaćeno FESTom.
* * / * * * *
Pogledao sam čuvenu BAKLAVU Aleksa Petrova i mogu reći da mi je to bio jedno od mučnijih iskustava. Naime, taj film po svom pristupu priči i stilizaciji jako podseća na Želimira Žilnka a po svom vizuelnom konceptu, u najboljim deonicama podseća na spotove Van Gogha iz sredine devedesetih. Reč je o nekakvom pretencioznom, autorasističkom kolažu žilnikovskih situacija, uglavnom lišenih nekog smisla, montiranih na nekakvu generic muziku koja je daleko ispod Breginog nivoa balkansploitationa i bliža je liniji Kal ili No Smoking Orchestre.
Žiklnik međutim u svojim filmovima uvek ima neke zanimljive likove ili temu, o potici da ne govorimo, dočim je BAKLAVA kao neki histeričan pokušaj lošeg reditelja spotova da snimi nekakav film o balkanskom haosu i užasu.
U svakom slučaju, meni je BAKLAVA zaista bila nepodnošljiva i pogledao sam je do kraja isključivo da bih imao pravo da je pljujem.
ma dobro to, al ta pedofilija, golotinja, sexovi, šokovi...?
o čemu se tu radi?
Pa pazi, mislim da oni njega jure što je verovatno iskoristio neku napuštenu decu, bez odobrenja i sl. Nema tu ničeg naročitog što se seksa tiče. Ima scena gubljenja nevinosti na tragu RANA, ima kad se neka dva klinca poljube (NE OBLJUBE, SAMO POLJUBE) u usta, i to je što se dece tiče uglavnom to...
Nema u BAKLAVI ničeg što ranije nije viđeno.
Nema ni nekih šokova. Kako rekoh, to je pomešan Žilnik (samo prilično ispražnjen značenja i vrlo mejnstrimizopvan u ideološkom smislu) i nižerazredni, balkanski model videospota. U stvari ceo film je kao veliki videospot jer najveći deo zvučnog zapisa čini muzika.
Možda bi se na nekom nivou BAKLAVA mogla porediti sa ZAVETOM, ali meni je ZAVET mnogo luđi i bolji. I, ma koliko bizarno zvučalo, dosledniji u underground (da ne kažem UNDERGRAND) estetici.
BAKLAVA je u odnosu na PORNO BANDU i SRPSKI FILM na nivou predškolske priredbe u svakom smislu.
Dok čekaš sabah sa Žižekom...
http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizeK_Apocalypse_questions.mp3 (http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizeK_Apocalypse_questions.mp3)
http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizek_Apocalypse.mp3 (http://backdoorbroadcasting.net/archive/audio/2009_11_24/2009_11_24_SlajovZizek_Apocalypse.mp3)
Pogledao sam mini-seriju Channel Foura A VERY BRITISH COUP koju je režirao Mick Jackson, doajen britanske televizije čiji je TV film THREADS smatran klasikom, a ova serija je snimljena po romanu Chris Mullina, u adaptaciji Alana Platera.
Situacija u kojoj je se BBC i Channel Four takmiče u kvalitetu, po meni je oduvek bila beskrajno uzbudljiva i moram priznati da sam jako često bio na strani Channel Foura jer je naprosto morao da nadmaši BBC i kroz neku vrstu provokacije i pomeranja standarda. COUP je jedna od takvih serija.
COUP je, u izvesnoj meri, neka vrsta aletrnativne istorije. Naime, serija govori o dolasku laburističke partije na vlast i vladavini premijera koji dolazi iz tvrde struje unutar partije i glavni zaplet čine njegovi pokušaji da realizuje najradikalnije laburističke koncepcije, od potpunog nuklearnog razoružavanja Velike Britanije do odvajanja od pritiska MMFa i uklanjanja američkih baza. Paralelno s tim, prate se pokušaji Amerikanaca i vojnobezbednosnih struktura da ulone ovu pretnju.
Reč je o aletrnativnoj istoriji ne zbog toga što se ova priča nikada nije desila već zato što je te 1988. godine u laburističkoj partiji najtvrđa struja već bila uklonjena što je ubrzo dovelo do dolaska Tony Blaira, "torijevca među laburistima" na čelo.
Iako bi se zbog svoje teme i vrlo direktnog političkog komentara izraženog blagom stilizacijom A VERY BRITISH COUP mogao da se poredi sa briljantnom HOUSE OF CARDS, COUP ipak ne nudi tu vrstu perverznog uživanja u savršenoj manipulaciji tajnama i lažima u svetu politike već temu tretira vrlo ozbiljno i zabrinuto iako što se stila tiče nij reč o potpunom realizmu. Razlog za to je ideološkom opredeljenju, autora koji za razliku od HOUSE OF CARDS koji se fokusira na ličnost u COUP ipak pokušavaju da ponude priču o političkoj promeni i konkretna politička rešenja imaju primat.
Scenariji koji se primenjuju za svrgavanje glavnog junaka su dobro poznati, čak i nama u Srbiji a neka rešenja, kao što je recimo smrt naučnika čii je savet ključ za donošenje političke odluke, dočekaćemo tek kasnije, odnosno u Blairovoj eri.
Interesantno je da društvo koji može da proizvede ovakvu seriju 1988. godine, koja se bavi ne prednostima laburista već maltene nostalgijom za njihovim tvrdim krilom, praktično u isto vreme izglasa novu torijevsku vladu.
Na neki način, moglo bi se reći da se COUP iako mu je primarna meta bezbednosnovojnoindustrijski kompleks kojim manipuliše Amerika, u stvari snažna kritika tadašnjeg stanja u laburističkoj partiji. U tom smislu, možda je upravo malodušnost ovog tipa i pomagala torijevcima na izborima.
U svakom slučaju, A VERY BRITISH COUP je primer ozbiljne, relevantne i hrabre televizije kakva nastaje u okvirima razvijene kreativne konkurencije.
Zahvaljujući Mehovoj ažurnosti pogledao sam PANDORUM Christiana Alvarta.
Film nije toliko loš kako pričaju, premda jeste prilično bezveze. Međutim, koliko god bio prilično bezveze za gledanje, bio mi je izuzetno zanimljiv za analizu.
Paul WS Anderson je producirao PANDORUM i iako nije bio ni scenarista ni reditelj, neusmnjivo je da je imao važnu kreativnu ulogu u ovom filmu. Kada sam pisao o Andersonovom filmu DEATH RACE, spomenuo sam Andrsonova rešenja koja su prenela gejmerski duh u sekvencu trke kada se iznenada u borbu uključi i veliki naoružani šleper. Još je u toj sekvenci bio jasan vrlo dobar vid aproprijacije gejmerskog iskustva odnosno mentaliteta i dramaturgije igre na film.
PANDORUM s druge strane na nivou celog filma donosi atmosferu igre, pre svega kroz jedan globalni utisak da gledalac pre svega tokom gledanja prisustvuje priči u kojoj je likovima jako zanimljivo ali njemu baš i nije. U tom smislu, PANDORUM ostavlja utisak gledanja igre koju neko drugi igra i čini se da bi sve bilo mnogo zanimljivije kada bi tebi neko dao džojstik u šake.
PANDORUM ima priču koja se odvija potpuno kao u igri. Prelazak prepreka nagrađen je scenom u kojoj se unapređuje plot, saznaje deo slagalice i postavlja situacija za sledeću borbu. I tako u nekoliko navrata. Problem je u tome što razmere borbe, uloga i ciljeva za koje se junak bori nikada nisu do kraja jasne gledaocu, iako glumci emituju utisak da je likovima sve aposlutno jasno i da je njima vrlo zanimljivo.
Isto tako, vrlo je interesantno da se situacije slično igri prevazilaze i da kada se nešto "prevaziđe", da ne kažem "pređe", obično se ne vraća niti zaigra kasnije.
Kao što sam mislio da je u konstrukciji pomenute scene u DEATH RACE, primena igara bila povod za cutting edge dramaturško rešenje, tako u PANDORUMu ona odmaže filmu, ali moram priznati da mi je u tom smislu, promišljanje takve dramaturške situacije bilo vrlo interesantno, i da sam gledajući PANDORUM zaista mnogo naučio.
Na neki način, može se reći da je PANDORUM jedna prilično eksperimentalna sturktura u tim delikatnim aspektima vođenja priče. I svakako rezultati govore da je reč o neuspelom eksperimentu. Ipak, meni je drago što se ovakav eksperiment desio i osećam se gledalački bogatiji posle ovog filma.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-11-2009, 14:25:52koliko god bio prilično bezveze za gledanje, bio mi je izuzetno zanimljiv za analizu.
ovo bi trebalo da staviš u potpis, ovoje suština tvog kreda.
Da, ja volim da razmisljam o filmovima. Sta mogu...
hteo sam reći - ponekad imam utisak da filmovi za tebe postoje da bi tebi poslužili povod za neku, što originalniju, analizu (nevezano nužno za to koliko ona ima veze s mozgom), a ne za uživanje u gledanju.
to je, što bi ti reko, legitimno, ne sporim - samo zapažam.
Ja naravno najviše volim kada uživam u gledanju, ali sam razvio sposobnost da uživam čak i onda kada mi film ne pruža estetski ugođaj u konvencionalnom smislu. Mislim da je to deformacija koju sam razvio iz profesionalnih razloga, odnosno pokušaja da što bolje razumem kako vrste filma koje ne volim, tako i probleme pojedinih filmova i i greške koje su dovele do toga da oni ne funkcionišu.
Naravno, potpuno je razumljivo da neko ima i krajnje antiintelektualistički odnos prema filmu, filmovi se uostalom i ne prave zato da bi se o njima previše mislilo. Oni se pre svega prave za gledanje i gledalačko uživanje.
U konkretnom slučaju PANDORUMa, meni je recimo taj film bio zanimljiv jer mene kao profesionalca zanima da ako neki film ne funkcioniše, dokučim i zašto je to tako, da se ne zadržim na tome da mi se film ne sviđa. Kod nekih filmova je to lako dokučiti, a ima nekih koji ostanu enigma.
Pogledao sam GAMER Neveldinea i Taylora.
Da razjasnim odmah na početku, za mene je nastavak CRANKa njihov definitivni film (još uvek, voleo bih da ga prevaziđu mada ne znam kako :) ) i GAMER je, po mom mišljenju, ipak znatno slabiji pošto za razliku od CRANKa koketira sa nekom vrstom respektabilnosti, smisla i angažmana.
Isto tako, moj subjektivni odnos prema Gerardu Butleru je znatno nepovoljniji od njegovog generalnog imidža. Za razliku od Stathama čiji sam fan, Butler mi je sirovina čiji uspeh ne razumem u potpunosti, i iako ne mogu osporiti da on elementarno funkcioniše u kontekstu GAMERa, šteta je što tu ulogu ne igra Statham, naročito pošto se dobro pokazao u vrlo sličnom DEATH RACEu.
GAMER na neki način i pripada toj DEATH RACE koncepciji, savremenog futurističkog filma izmeštenog tek nekoliko godina u budućnost u kome se reality TV bavi programima u kojima s ljudi međusobno ubijaju. To je kao SF premisa u suštini vrlo pase, GAMER konkretno liči na RUNNING MAN, a sam RUNNING MAN ima preteče u naslovima kao što je LE PRIX DU DANGER i sl.
Na nivou koncepta dakle Neveldine i Taylor se bave dosta bajatom postavkom i na nju kao takvu troše dosta vremena tako da se ne može reći da im je ona samo opravdanje za snimanje akcionih scena. Međutim, u toj zaostalosti i naivnosti SF premise i njihovim tretmanom antiutopijskog društva i pokreta otpora u njemu, leži i jedan od najvećih retro-kvaliteta ovog filma a to je jedna carpenterovska atmosfera na tragu THEY LIVE. U ovom filmu, Nevedine i Taylor vrlo carpenterovski prave film-artefakt, u kome interesantni detalji nadilaze film i dramski sadržaj kao celinu, i slično njemu nude jednu prilično retro vizuru, u njihovom konkretnom slučaju pre svega u ključu osamdesetih.
Verhoeven je u svojim futurističkim filmovima, naročito u TOTAL RECALL pravio slične zahvate, s tim što je Verhoeven ipak ozbiljan autor čiji filmovi imaju jedan zaokružen integritet dok su Neveldine & Taylor više nestašni klinci filmmakeri u čemu i jeste njihov osnovni šarm.
Kad je reč o stilu, smireniji je nego u CRANKu, i Neveldine & Taylor imaju neke specifične zahteve na koje dosta solidno odgovaraju, a to su scene igara u kojima su uspeli da zarobe taj utisak da nije reč o običnoj akcionoj situaciji nego da tu postoji još nešto pored toga i svakako da te sekvence imaju autorski pečat.
Ipak, za razliku od CRANKa, akcija nije non-stop, ima tu i dosta scena u kojima se izlaže zaplet i u njima se Neveldine & Taylor pristojno snalaze.
Što se odnosa prema igrama tiče, a to je tema ovih par dana, posle PANDORUMa, za razliku od CRANKa koji je potpuno na liniji GTA i uspeva da zarobi psihologiju ugođaja u toj igri na najbolji mogući način, GAMER, iako se formalno bavi igrom, nudi u stvari vrlo naivan prikaz igre i igranja.
GAMER u svakom slučaju donosi nesvakidašnju energiju za savremene uslove. I što je još važnije, nudi jedan vrlo lep retro ugođaj. Ipak, sasvim je sigurno da ima neobično usku ciljnu grupu pošto ne znam koliko su ovi kvaliteti zanimljivi široj publici danas. U tom smislu ne čudi tendencija da se Neveldine & Taylor istisnu van bioskopskog filma.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi.ebayimg.com%2F19%2F%21BfuG70QBWk%7E%24%28KGrHqMH-EUErfFbc%2BuvBLCZtp64gQ%7E%7E_12.JPG&hash=e0f8fc9615d94719100b388853be5e0e4bf7c1f2)
Pogledao sam film NINJA Isaaca Florentinea.
Isaac Florentine je delovao kao nova velika nada DTV filma, kada je postigao veliki uspeh sa UNDISPUTED 2, međutim, na kraju, ispostavilo se da je on započeo neke stvari a da su drugi više imali koristi. Možda to ima vze i sa nekim njegovim rediteljskim ograničenjaima, ali činjenica je da je Florentine lansirao Scott Adkinsa, da je Florentine uveo Michael Jai Whitea u respektabilne DTV vode, konačno da je on među prbima uveo JJ Perryja kao koreografa akcije.
Ove godine, Michael Jai White je imao BLOOD AND BONE a JJ je privukao pažnju u TORURNAMENTu a oba ova naslova su tokom sezone proglašena za najbolje DTV filmove, možda čak i u istoriji ovog produkcionog profila. I u oba slučaja, Isaacovi saradnici rade bez njega.
NINJA je film sa Scott Adkinsom. Reklo bi se da je profilisan da bude DTV parnjak NINJA ASSASSINu, da se na najbolji mogući način eksploatiše taj revival ninja filma.
Kao klinac bio sam veliki fan ninja filmova i ono što sam najviše voleo u njima, od naslova sa Sho Koshugijem, preko FIVE ELEMENT NINJA pa sve do potpunih opskurnosti tipa filipinsko-američkog NINJA WARRIORS sa Ron Marchinijem, jeste taj spooky momenat u kome su njihovi načini ubijanja na ivici horora, i ta pozicija da u suštini niko se drugih ninji ne može da ih pobedi, da je pred njima i najmoćnija policija sa konvencionalnim vatrenim oružjem, nemoćna.
NINJA Isaac Florentinea nažalost više je na liniji konvencionalnog martial artsa i ninje nisu apsolutno nadmoćne, pa i same povremeno posegnu za vatrenim oružjem. U tom smislu, ovaj naslov ne može da zadovolji ikoga ko je tokom osamdesetih pasionirano čitao časopis TAJNE NINĐI ili pak odrastao uz ovu vrstu apsoultne mistifikacije tog miljea.
Scott Adkins je cool u glavnoj ulozi i još od vremena kada je Dolph Lundgren bio kadar da se bije nismo imali krupnog belca koji ovako dobro vlada veštinama, bez problema odrađuje udarce nogom i razna bacanja. Od starta je bilo jasno da će Adkins biti leading man i u ovom filmu je to i ispunio.
Kad je reč o akciji, Isaac isporučuje nekoliko vrlo solidnih od kojih su napad u stanu i borba u vozu najspektakularnije. Ono gde Isaac međutim pada jeste vezivno tkivo u kome on zaista ne uspeva da postigne visok nivo, ne samo zato što je priča bezveze (nismo se ni okupili zbog priče) nego ti delovi deluju kao da su malo nemarnije realizovani.
Čitav film deluje malo arhaično, što je OK, ali povremeno koristi savremene efekete i wire fu što ga čini neujednačenim. Sasvim sigurno posle TOURNAMENTa, Isaa Florentine pripada drugoj ligi, a Scott Adkins bi trebalo da se potrudi kao leading man prilikom izbora projekata.
NINJA je u tom smislu cool projekat, ima kopču sa bioskopskim filmom na koji aludira (u Maleziji čak ide i u bioskope) i to je sve u redu. Međutim, DTV je odmakao od ovog nivoa tokom 2009. a taj pomak se u ovom filmu nije osetio.
* * / * * * *
for my nigga crip (http://www.tackfilm.se/en/?id=1259434728296RA60) xjap
Pogledao sam PREDMESTJE Vinka Moderndorfera. Dopao mi se prethodno njegov POKRAJINA ŠT.2, i iako PREDMESTJE u stilskom smislu nije toliko blisko žanru ili nečemu što ja više pratim i volim, sigurno je reč o kompletnijem i zaokruženijem filmu. Dok je osnovni kvalitet POKRAJINE bila sposobnost da kroz senzacionalistička rešenja, prevaziđe brojne nejasnoće i nedostatke, PREDMESTJE je mnogo temeljnije postavljen film koji ne seže za senzacionalizmom, premda, obiluje vrlo atraktivnim deonicama.
Filmovi kao što je PREDMESTJE nesumnjivo dosta liče na evropski film, na neki recimo španski ili eventualno francuski film o nezadovoljstvu belih muškaraca srednje klase u predgrađima, i iako bi neko mogao reći da je derivativan, međutim, čini se da slovenački film očigledno ima određeni korpus tema koji je jugoslovenskom filmu generalno bio stran, kao što je recimo pitanje doseljenika i ekonomske imigracije. U tom smislu, ova priča koja se bazira na tenzijama prema doseljenicima nama može delovati neobično u ambijentu koji nam je ipak polupoznat.
Moderndorferov stil uspeva međutim da uvede posebnu dimenziju crnog humora, pa čak i elemenata horora u solidno fundiran socijalni kontekst, i prilično dobro psihološki postavljene likove. Ipak, rediteljeva ideja svakako bila da komunicira na nivou srednjeevropskog filma, ta stilska iskliznuća prema trileru i hororu nisu toliko barokna kao u POKRAJINI. Međutim, ona postoje i odlično zaokružuju priču.
Naravno, površinski ksenofobni problem proističe iz nerazrešenih libidinalnih pitanja, klozetovane homosekusalnosti, frustracije, alkoholizma, i Moderndorfer je vrlo otvoren, čak razigran u tematizaciji tih pitanja i što je još važnije ni u jednom momentu njegovi nesrećni likovi ne deluju patetično.
Upravo ta razigranost mu i omogućuje da jednu skoro pa crnotalasovsku priču o grupi usamljenih, frustriranih sredovečnih Slovenaca u ljubljanskom predgrađu, i njihovu opsesiju mladim parom doseljenika i njihovim seksualnim životom, polako odvede u pravcu voajerizma, pa na kraju i nekih mračnijih delatnosti a da to sve deluje kao prirodan i uverljiv razvoj.
Film je slikao Dušan Joksimović i zaista kako sam već primetio i u POKRAJINI čim se izmesti iz naših uslova vrati se u formu. Recimo, ovako je trebalo da izgleda ČEKAJ ME JA SIGURNO NEĆU DOĆI. To je nivo na kome bi trebalo da se radi provokativna drama sa socijalnom i seksualnom provokativnošću.
Zaista po dometu filma, na svim nivoima, očigledno je da je reč o ostvarenju koje prevazilazi naše regionalne okvire.
* * * / * * * *
http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/shane-black-hollywood-interview.html (http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/shane-black-hollywood-interview.html)
http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/09/walter-hill-hollywood-interview.html (http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/09/walter-hill-hollywood-interview.html)
http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/10/robert-towne-hollywood-interview.html (http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2009/10/robert-towne-hollywood-interview.html)
http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/robert-towne-hollywood-interview.html (http://thehollywoodinterview.blogspot.com/2008/01/robert-towne-hollywood-interview.html)
Ima li išta dekadentnije od Cripplea i generala Mirkovića u drugom Dnevniku RTSa...?
http://rts.rs/page/stories/ci/story/124/%D0%94%D1%80%D1%83%D1%88%D1%82%D0%B2%D0%BE/332811/%D0%88%D1%83%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BB%D0%B3%D0%B8%D1%87%D0%B0%D1%80%D0%B8+%D0%BE%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%B6%D0%B8%D0%BB%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B7%D0%BD%D0%B8%D0%BA.html (http://rts.rs/page/stories/ci/story/124/%D0%94%D1%80%D1%83%D1%88%D1%82%D0%B2%D0%BE/332811/%D0%88%D1%83%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BB%D0%B3%D0%B8%D1%87%D0%B0%D1%80%D0%B8+%D0%BE%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%B6%D0%B8%D0%BB%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%B0%D0%B7%D0%BD%D0%B8%D0%BA.html)
hehe, last known good configuration! xrofl
sjajno!
:) ekipa sagovornika je krajnje eklektična, ali meni je general ipak najbitniji...
From Paris with love
27 November, 2009 | By Mike Goodridge
Paris-based EuropaCorp has cemented its early standing as one of the world's most prolific vertically integrated film outfits. Pierre-Ange Le Pogam talks to Mike Goodridge about the company he co-founded with Luc Besson, how it has achieved global profile from a distinctively French base and its next steps
Who am I to teach them lessons?" says Pierre-Ange Le Pogam, managing director of EuropaCorp, when I ask him about the Hollywood studio model and why it is faltering of late. "I suppose that, like in the music business, the studios were living on easy revenues and weren't thinking about the future. The owners hire people to be the bosses, the bosses hire other people. Everybody wants to protect his ass so they hire 20 people to do jobs which 10 people could do. So the overheads are too big for the potential revenues and it's not the culture to make a film for less than $80m when it could cost $50m."
The studios could learn a lesson or two from EuropaCorp. Le Pogam says that when he and Luc Besson first conceived the company in 2000, it was a "tiny studio model", and even now in 2009, 65 films and one IPO later, the company only employs 90 people.
"There's no comparison with the studios because we don't have the network of distribution around the world, except a little production office in Los Angeles and a little office in Tokyo to help market the movies in Japan. But we think of ourselves as a small, vertically integrated studio."
Lean machine
EuropaCorp's staff is remarkably lean, consisting of 12 people in French theatrical distribution under Philippe Kaempf, one acquisitions executive in Eleanore de Prunele, three for French video as part of the Fox Pathé EuropaCorp joint venture, and four for international sales under Pascal Degove and Marie-Laure Montironi. The remaining 70-plus are engaged in production, finance, legal and public company administration. "Every aspect is done within EuropaCorp with a small team," says Le Pogam.
"The goal is to produce or co-produce nine or 10 movies a year and acquire three to five from elsewhere, so the distribution company has 15 films a year."
I meet him when he is in London to deliver the keynote speech at the London Production Finance Market in October. EuropaCorp's success on a global scale is clearly intimidating to many of the UK producers in the audience, puzzled by the fact the UK has been unable to create its own EuropaCorps. But, behind his gruff French charm and humour, Le Pogam is a disciplined entrepreneur. He spent 26 years in the business before setting up EuropaCorp, 20 of them at Gaumont, and laid the groundwork for his own company by sucking up as much knowledge as he could from every business model he came across.
At the heart of EuropaCorp, he says, is the production division. "The main agenda of our company is to attract projects, develop them and produce them, and then the distribution system is at the disposal of each movie," he explains. "The goal is to produce or co-produce nine or 10 movies a year and acquire three to five from elsewhere, so the distribution company has 15 films a year."
The production agenda is split between French and English-language films. Both strands have been, on the whole, remarkably successful with the Taxi and Arthur franchises and winners such as Tell No One and The Singer in French, and Taken, the Transporter films, Kiss Of The Dragon and Cannes prize winner TheThreeBurials Of Melquiades Estrada in English. In fact, EuropaCorp is arguably the most successful producer of English-language films outside the US, consistently delivering high-concept action movies and thrillers which are as polished as anything coming out of Los Angeles.
Creative risk-taking
Yet the company also takes creative risks that would make Hollywood balk. When EuropaCorp was casting 2008-09 box-office smash Taken, for example, Besson and Le Pogam were insistent that Liam Neeson remain in the lead role, even when a potential US studio partner on the film did not like the idea.
Fortunately, the studio that went on to take the film, 20th Century Fox, loved the notion of Neeson in the role and the rest is history. Even though Taken had been released almost everywhere else in the world, Fox managed to gross $140m in the US after opening the film on Superbowl weekend this year.
EuropaCorp also stepped up to finance gay love story I Love You, Phillip Morris, with Jim Carrey and Ewan McGregor, and Tommy Lee Jones' directorial debut The Three Burials Of Melquiades Estrada, one of the sensations of Cannes 2005, when no US company would commit to either.
The production arm's creative chutzpah is down to both principals. Besson, probably France's most successful living director, works closely with all the company's film-makers in development and production, rather like Steven Spielberg at DreamWorks. Le Pogam, meanwhile, brought in a CEO last year in Jean-Julien Baronnet so he could focus more on production and leave the running of the company in safe hands. "We are creative, we have ideas," says Le Pogam. "We know how to shoot movies and we enjoy experimenting with new ways of using the camera or set design. We have made so many movies that we know great cinematographers, directors, design people, actors. We believe in them and they believe in our capacity to nurture them."
"We know how to shoot movies and we enjoy experimenting with new ways of using the camera or set design."
Indeed, among EuropaCorp's discoveries are Pierre Morel, who made his first film, District 13, with EuropaCorp before graduating to the company's bigger-budget titles Taken and From Paris With Love (pictured). There is Louis Leterrier, who directed Transporter 2 and Danny The Dog (aka Unleashed) before moving on to The Incredible Hulk and Clash Of The Titans in Hollywood. That's not to mention directors such as Ariel Zeitoun, Guillaume Canet, Xavier Giannoli, Gérard Krawczyk and actor-turned-director Richard Berry, who have worked with EuropaCorp on multiple French-language titles.
The French distribution arm is key to the modus operandi, working on each film from the start of production and informing the subsequent global distribution, not too far removed from the US studio system and its US domestic campaigns. Steve Rubin, former head of UFD and Warner Bros in France, was appointed vice-president, international marketing, in April to strengthen the international marketing offering for distributors.
In the US, where EuropaCorp has strong relationships with studios such as Sony, Fox, Lionsgate and Disney, among others, Le Pogam prefers to work on finding the right home for each film than strike an output or partnership arrangement. "All of these guys are very professional," says Le Pogam, "and we like working with them. Fox did a great job on Taken and their marketing team was full of ideas for the film. We had the right movie but they did the right job to make it successful."
Laying the foundations
Le Pogam knew he had to be exposed to Hollywood business models before moving further in his career. He was the man behind the Gaumont/Disney distribution partnership hatched in 1992, and used the vehicle to become intimately acquainted with the Hollywood models. "The doors were open to me," he recalls. "I could go to Michael Eisner and Jeffrey Katzenberg, the Disney guy from Mexico, the guy from Japan. I learned how they established their power in the world. And all the time I was thinking, 'I know we can never be the same but we don't need to be the same, we just need to create a system in which we could use what they have created and learn from it.' We created movies before them in Europe, but they created the business before us. Now we have to take it back."
Le Pogam had met Besson at the Avoriaz Film Festival in 1983, where Besson's first film, Le Dernier Combat, was screening. Le Pogam was taken by the picture, booked it into Gaumont theatres and helped Besson book it into other circuits. The two became friends and Le Pogam brought Besson into Gaumont, where he made a string of hits including Subway, The Big Blue, Atlantis and the $100m (€70m) sci-fi epic The Fifth Element.
"I know we can never be the same but we don't need to be the same [as Hollywood], we just need to create a system in which we could use what they have created and learn from it."
Both Le Pogam and Besson became disenchanted with Gaumont when the French major refused to finance a proposed Besson production called Taxi in 1998. Besson took it to then-fledgling distributor ARP, and the film was a hit, scoring 6 million admissions in France and spawning a four-film franchise.
Hatching EuropaCorp
At Cannes 2000, Le Pogam sat down with Besson, who was president of the jury that year, and the two decided to start EuropaCorp. "Luc explained the financial situation of his little production company [called Leeloo Productions] and I told him he would generate something like €15m out of the video business on Taxi 2 and that we should use that money to set up EuropaCorp."
The original plan was, says Le Pogam, "to capture the margin of the distribution business. We know how to make movies cost-effectively, and I say that without arrogance. If we get a final budget of 10, we will always work to make that eight without cutting anything from the artistic side. We drew in French TV, some international partners and, depending on the movie, some equity partners to finance the films. We had a business model that said we would not greenlight a movie unless we could match 80% of our total risk.
"Meanwhile, on the distribution side, we are better able to control media spending and bear the overheads," he continues.
Going public
In July 2007, in an effort to move on to the next step of growth, Le Pogam and Besson took the company public on the French stock exchange. "We needed money," he says. "We needed an institutional representation so that Hollywood would take us seriously when we went to make offers to talent, and we needed cash to move into bigger projects. We wanted to increase the potential revenues for our catalogue and we wanted to acquire Roissy Films and their catalogue, and we needed €25m for that."
"We wanted to grow, but the only alternative was sharing the company with a big media group and that's not what we wanted."
The IPO of a 21% share in the company was successful and delivered €76.1m — $95m at the time — to the company. Besson retained a 62% stake, through his holding company Front Line, while Le Pogam has an 8.05% share. He is happy with the IPO decision, even while it entails the pressure of delivering numbers to stockholders every year and maintaining a share price.
"We wanted to grow, but the only alternative was sharing the company with a big media group and that's not what we wanted," he says. "We're not children. We know that you have to have money in your company, you have to have rules, and four years later we are delivering the numbers that we have predicted."
The share price started at €15.50 — $23 — and, at the time of going to press, was trading at €7.55 — $11.20 — but Le Pogam says he is in it for the long term. The company has been in profit since inception and posted net profits of $11.5m (€7.8m) in the financial year 2008.
"Yes, media stock is being bashed around at the moment, but we don't care so much because we're not out to sell the company," he says. "We believe that, year after year, the financial world will believe in our model."
Ambitious slate
The company is certainly poised for further film successes with the second Arthur film, Arthur And The Revenge Of Maltazard, opening in France on December 2 (and the third in December 2010), a sequel to Taken set to go into production next year, and some ambitious French films also lined up for release in 2010. These include Besson's $37m (€25m) The Extraordinary Adventures Of Adele Blanc-Sec (pictured), Eric Lartigau's $20.8m (€14m) film of Douglas Kennedy's The Big Picture and Guillaume Canet's next film, the $18m Significant Others starring Francois Cluzet and Marion Cotillard. Then, on the action stage, there is John Travolta-starrer From Paris With Love, directed by Morel, and Richard Berry's thriller 22 Bullets.
"We never believe a franchise is going to be easy. When we start to work on the production and distribution of each new movie, we know nothing."
In 2011 comes A Monster In Paris, an animated movie directed by Bibo Bergeron (Shark Tale) set in 1910 Paris, which has been in production for three years. That's not to mention an aggressive push into TV production on both the French and English-language fronts.
EuropaCorp is also a partner in the $45m (€30m) Paris Studios with Quinta Communications which is set to begin construction in December for a 2012 opening. The megastudio will house nine soundstages.
But for all the growth, Le Pogam says EuropaCorp is determined never to be complacent and lose sight of the creative raison d'etre. "We have all these movies on a yearly basis," he says, "and we have provided an industrial approach to our system, but we believe each movie is a prototype. We never believe a franchise is going to be easy. When we start to work on the production and distribution of each new movie, we know nothing."
Pierre-Ange Le Pogam
Le Pogam began his career in 1975 as an assistant director at La Clef cinema in Paris. He later became director of the venue and went on to manage distribution company Les Films Moliere from 1976-81.
In 1981, he moved to Gaumont and was in charge of programming the company's cinema circuit.
In 1985 he took over Gaumont's distribution arm in charge of acquisitions, marketing and distribution, and brought in Luc Besson's Subway to the company.
In 1992, he created and took management control of the Gaumont/BVI distribution joint venture. In 1996, he was promoted to president of worldwide distribution and marketing at Gaumont.
In 2000 he left his post at Gaumont on September 15; three days later he opened EuropaCorp in partnership with Luc Besson.
In 2005, Besson directs Angel-A, his first film for the company, followed by animated hit Arthur And The Minimoys in 2006.
The company goes public on the French stock exchange in 2007, raising $113m (€76.1m) for further growth.
In 2008-09, Taken becomes the company's biggest success to date with a worldwide gross of $227m.
Pogledao sam J'AI VU TUER BEN BARKA Serge Le Perona. Reč je o izuzetno interesantnom filmu, kako za ljubitelje klasičnog krimića, tako i za one koji vole istinite priče iz političke i filmske istorije.
Ono što je politička priča jeste otmica i ubistvo Mehdija Ben Barke, velikog severnoafričkog revolucionara koji je bio jedan od simbola antikolonijalnog pokreta početkom šezdesetih. To je jedna od velikih teorija zavere, i njegova sudbina je istovremeno vrlo jasna a opet nikada nije do kraja rasvetljena.
Inače, jedna od priča vezana za rasplet afere Marović-Delon bila je da je Uroš Milićević ubijen zato što je bio svedok Ben Barkine otmice a ne zbog ucenjivanja Delona.
No, kako god bilo, BEN BARKA je istinita priča, odnosno rekonstrukcija iskaza Georges Figona, propalice, harizmatičnog čoveka sa oboda džet seta koji je iskorišćen kako bi namamio Ben Barku i Pariz gde su ga u kooperaciji oteli francuski agenti i predali ga mafiji i marokanskim tajnim službama. Figonov sunovrat kreće kada zbog neizmirenh obaveza za ovaj posao a zatim i lične alavosti on kreće da prodaje medjima priču o otmici Ben Barke te ubrzo biva pronađen mrtav, kao žrtva vrlo neubedljivog samoubistva.
Le Peron je film koncipirao kao classy krimić sa sve Figonovom naracijom iz groba kao u SUNSET BLVD. i dosta dokumentarnih snimaka koji smeštaju priču u pilitički kontekst tadašnje Francuske. Rekonstrukcija epohe je stylish i što je još važnije vrlo filmofilska.
Ono što je ljubiteljima filma još zanimljivije jeste subplot u kome je Figon navukao Ben Barku pričom da priprema dokumentarni film o antikolonijalizmu, na kome rade Georges Franju i Marguerite Duras. Franju je poznat po svom kultnom filmu LE YEUX SANS VISAGE. Franju je jako bitna figura francuskog filma a u ovom filmu ga igra Jean-Pierre Leaud, čovek koji je specijalizovan za uloge reditelja (to je već radio u IRMA VEP i LE PORNOGRAPHE). Franjuov lik je vrlo interesantno prikazan, kao i Durasova, tako da je očigledno i sam Le Peron mudro prepoznao da su digresije sa njima posebna pikantnost ove priče.
Charles Berling je na neki način već postao francuski James Woods u francuskom VIDEODROMEu zvanom DEMONLOVER, a ovde nastavlja da ide tom linijom. Napravio je odličnu ulogu kao Figon i uspeo je da uhvati sve aspekte njegove ambivalentne ličnosti.
BEN BARKA je u tom smislu quite a catch i film koji zaslužuje da bude poznatiji nego što jeste.
* * * / * * * *
Jedan tekst iz KVARTa, možda nekome može biti interesantan...
http://www.kvartmagazin.rs/active/sr-latin/home/clanak/_params/kv_clk_id/9174.html (http://www.kvartmagazin.rs/active/sr-latin/home/clanak/_params/kv_clk_id/9174.html)
Pogledao sam A FILM WITH ME IN IT Iana Fitzgibbona koji je dosta hajpovan posle prvih prikazivanja na festivalima.
Međutim, reč je o kamernoj crnoj komediji sa velikom dozom apsurda koja nimalo nije vredna pažnje. Nažalost, niti je komedija smešna, niti je apsurd u bilo kom smislu znakovit tako da se simpatija za ovo ostvarenje može tražiti samo u njegovoj kamernosti.
Porediti ovaj naslov sa klasicima kao što su TROUBLE WITH HARRY, WEEKEND AT BERNIE'S ili VERY BAD THINGS, nažalost, potdeplasirano. Čak ne stoji poređenje ni sa slabijim primerima ovog tipa.
Scenario glumca Mark Dohertyja je početnički što se ne ogleda samo u formalnoj nepreciznosti već i u tome što su glavni junaci glumac i scenarista u pokušaju.
To uvođenje filmmakinga kao teme je primer nesigurnosti i nema apsolutno nikakvu suštinsku svrhu ni na nivou karakterizacije niti zapleta.
Aspiracija da se bave filmom čini junake još uzaludnijim i odbojnijim nego što već jesu,
Jedini cool detalj u filmu je to što Neil Jordan ima cameo ulogu.
* 1/2 / * * * *
"The Hangover" director Todd Phillips tells Entertainment Weekly he's currently at the halfway point in the script for the upcoming sequel to this year's comedy smash.
The change of setting won't be a bother for the helmer who says "What people loved about The Hangover was not Las Vegas or the bachelor party but these three characters. I think you can take those characters and put them in other situations, and you don't need the sell of Vegas and a bachelor party and all that other stuff."
Bradley Cooper, Ed Helms, and Zach Galifianakis are all expected to return for the film. Where this potential new location might be however is being kept under wraps for now.
Phillips is also at work on the comedy "Due Date" right now which stars Robert Downey Jr., Galifianakis, Michelle Monaghan, and Jaime Foxx.
British thesp Christopher Eccleston ("Heroes," "Doctor Who," "Elizabeth") has signed on to play John Lennon in Blast! Films and BBC Four's biopic "Naked Lennon" reports Variety.
Set between 1967 and 1971, the film deals with the end of Lennon's first marriage to Cynthia, Yoko Ono entering his life, the death of manager Brian Epstein and the band's own messy and acrimonious disintegration.
"Torchwood" and "Absolutely Fabulous" actress Naoko Mori, who appeared opposite Eccleston in a 2005 episode of "Doctor Who", is set to play Yoko. Also in the cast are Claudine Blakely ("Lark Rise to Candleford," "Pride and Prejudice") as his first wife, Andrew Scott ("Longitude," "John Adams") as Paul McCartney, and Rory Kinnear ("Quantum of Solace," "Cranford") as Brian Epstein
Robert Jones, creator of BBC's acclaimed series "Party Animals", penned the script. Filming is underway in London for an airing sometime next year.
The project comes not long after "Nowhere Boy", Sam Taylor Wood's 1950's-set feature film which looks at Lennon's teenage years and has so far drawn mixed reviews.
Kathryn Bigelow opens 'Locker'
Director builds characters amid action
By JOHN ANDERSON
Kathryn Bigelow
If there were any questions about her gift for marrying art to commerce, Kathryn Bigelow exploded them once and for all this year with "The Hurt Locker," her nerve-racking drama about bravery, fraternity and bomb defusing in Iraq. Having set herself apart early on with "Blue Steel," "Point Break" and "Strange Days," Bigelow has made a boy's game her own with brawny adventure movies and has flexed her filmic muscles outside the system for more than 20 years.
GENESIS: "Mark Boal wrote what I thought was a poignant story of friendship and camaraderie under the most difficult and unimaginable circumstances. It really captured, for me, the American experience in these two wars, seen through the eyes of three young men who represent universal types and are at the same time unique human beings."
VISION: "I felt the war was somewhat underreported and abstract and I welcomed the chance to take a journey into unfamiliar terrain. Looking back, for those of us that didn't go to Iraq and Afghanistan and are on the home side of it, had life been different, had we been born in a different town, any one of us might have ended up in the military. These are not strangers that we should ignore; they are people just like you and me."
CHALLENGES: "No production is easy; ours was especially complicated due to the intensity and detail of the action setpieces, which we had to shoot in searing summer heat in the high desert."
MAGIC: "One of the great, unexpected rewards of shooting in Amman, Jordan, was that we were able to employ Iraqi refugees in the production in various capacities, and even onscreen as actors and bit players."
NEXT: " 'Triple Frontier,' an intense ensemble piece that takes place in a region of South America known as the Triple Frontier (the border zone between Paraguay, Argentina and Brazil). Mark Boal is currently writing the script."
'Hurt Locker:' Capturing the sound of war
Recording on set was key to realism in Summit pic
By PETER CARANICAS
'The Hurt Locker'
Helmer Kathryn Bigelow's 'The Hurt Locker' recorded almost all of its sound on location in Jordan, near the Iraq border.
What does war sound like? Since the advent of talkies, hundreds of movies -- "All Quiet on the Western Front," "To Hell and Back," "Saving Private Ryan" -- have tried to answer that question through recorded sound, Foley work, audio effects and the arts of sound mixing and editing.
Most recently, "The Hurt Locker" has riveted audiences with evocative sounds of the Iraq war that advance a tense, gritty storyline. Its realism is based on capturing as much of the audio as possible on location in Jordan, near the Iraq border, rather than in the studio.
"We recorded almost everything on the set, including the dialogue," said Paul Ottosson, who has a triple credit as re-recording mixer, sound designer and supervising sound editor. "On the entire movie we have maybe less than 10 principal ADR (automated dialogue recording, or in-studio looping) lines. "That's very uncommon. Most movies I've worked have around 1,000 principal replaced lines."
Ottosson and helmer Kathryn Bigelow decided early on they would take the more authentic -- and difficult -- path of production recording because it's impossible to re-create in a studio the intensity of the warlike conditions in which the film was shot.
"When we did the first recording with an actor it was clear right away this was never going to work," Ottosson says. "During the filming they were under pressure. It was hot, they were carrying all this gear. They may have been acting but they were living under circumstances that made their performances coherent, like they were really in the war zone.
"If instead they rolled into an air-conditioned ADR stage at 10 a.m., had a donut and a latte, it was really hard to match those performances," he says. "Kathryn said, 'We have to try to make the recorded dialogue work, because the ADR just won't.' So every single person on the set was miked, we had two boom mics for every shot, and mics further back to capture the texture of everything."
Ottosson treated the film's explosions as visceral experiences, capturing the shock wave that hits the body before the sound reaches the ears. "You die not from shrapnel but the expanding air that blows up your lungs," he says.
Back in Los Angeles, "an immense amount of Foley work" was added. Ottosson also used local sounds like "goats, city noises, whatever (sound mixer) Ray Beckett could get his hands on" in Jordan. With only about 45 minutes of music, "much of the movie had to be orchestrated with sounds."
"Kathryn made it clear how important sound was for this movie," Ottosson adds, "just like it's important in the military. If the enemy is nearby, you need to determine what a sound is, where it's coming from and make a decision in a split second. We wanted the movie to keep you on edge and to make you feel like you are in it instead of just watching it."
Paradigm signings: d.p.'s Alan Caso ("Big Love") and Ron Garcia ("Gilmore Girls"). Bookings: editor Joe Hobeck on TNT's "Delta Blues"; stunt coordinator Andy Cheng on Roger Donaldson's "Hungry Rabbit Jumps"; and costume designer Wendy Chuck on Alexander Payne's "The Descendants." In commercials Paradigm booked production designer Ricardo Jattan for Dannon Yogurt, Cablevision and Eclipse; and d.p. Michael Pescasio on an ESPN bowl game promo.
Montana bookings: producer Tony Winley on Gary McKendry's "The Killer Elite"; d.p.'s Stephen Kazmierski on Nick Stagliano's "Good Day for It" and David Rudd on the Nick Swardson sketch show for Comedy Central; production designers Mark Hofeling on Disney Channel's "Den Brothers," Robb Wilson King on Lifetime's "Something in the Dark" and Ricardo Spinace on USA's pilot "Facing Kate"; costume designers Karyn Wagner on TNT's "Hawthorne" and Alexandra Welker on Epix's "Tough Trade"; and editor Todd Ramsay on Giorgio Serafini's "Game of Death."
baš si surovo izignorirao moj poklončić :cry:
Nisam iskulirao nego mi ne radi zvuk na kompu pa ne mogu da ga adekvatno konzumiram... Kad se snađem za neki net gde mogu, javljam se...
Pogledao sam TRIANGLE Christophera Smitha. Moram priznati da nisam bio među onima koji su saučestvovali u oduševljenju filmom SEVERANCE. A pošto je to svakako Smithov bolji od prethodnih filmova, a uostalom CREEP se koliko shvatam nikome nije dopao, moguće je da mi ovaj reditelj ne leži i da ja ne uspevam da razumem šta je to u njegovom radu dobro.
TRIANGLE je besraman i što je najgore od svega inferioran rip-off CRONOCRIMENESa od one vrste u kojima junaci dođu na napušten brod i onda se čude kako to napušten brod ide sam, a nikome ne padne na pamet da se našao u nekoj vrsti žešće prenaglašene simbolike za smrt, silazak uma ili tako nešto. Smith pokušava da nam proda naivni i prežvakani zaplet te vrste po hiljaditi put u jednom generic miljeu, sa pristupom zapletu koji smo već videli kod Nacha i u settingom koji smo videli desetinama puta.
Na sve to, kod Nacha barem nismo imali nekoliko situacija u kojim junak pokušava da objasni ludilo koje se dešava, cepanje vremena i razuma na kriške. Kod Nacha je barem jedan junak koji vodi celu priču i njemu je jasno šta se dešava. Što se publike, u fazi kada stvari postanu nejasne, svaki iole inteligentan i nagledan čovek ionako će dići ruke od pokušaja da ovo dešavanje obogati ikakvim smislom.
Što se egzekucije tiče, Smith je ovde ambiciozan, to mu se ne može osporiti, ali tu nema ničega što već ranije nije viđeno, a opet nije dovoljno groundbraking da bi u filmu moglo da se uživa na nivou čistog production valuea. U pojedinim momentima, naročito u finišu, Smith se malo odmiče od konvencionalnog kadriranje, čak koristi neka rešenja svojstvena azijskoj kinematografiji ali to je sve zanemarljivo da bi filmu dalo ikakv kvalitet.
TRIANGLE je još jedan od onih filmova čiji me uspeh u žanrovskim okvirima zaista šokira. Čak i da nema CRONOCRIMENESa od prošle godine, i da na neki način to sve nije tako nedavno prevaziđeno, šokantno je to da TRIANGLE ima isti problem kao Mangoldov IDENTITY u kome se dosta dosadna i kruta supstanca osmišljava preokretiom na kraju. Ovde se to dešava preokretima unutar dešavanja ali ne treba imati iluzija da se supstanca TRIANGLEa svodi na tipično šikaniranje sub-SHINING tipa sa obiljem pseudopsiholoških toucheva koji mi zaista nisu potrebni iz vizure čoveka koji ovakvu premisu smatra korektnom i gledanjem svake ionako mediokritetske scene po tri puta, iz kao različitih uglova, vremena, stanja ličnosti.
* 1/2 / * * * *
Nije baš tačno da se Creep nikome nije dopao. Meni jeste, umereno, možda za zrnce više nego Gulu (npr) koji nije toliki sucker za filmove koji se događaju po kanalizacijama, tunelima i katakombama. Ne znam šta misli Miloš, on ih isto tako voli.
Ako ćemo iskreno, meni je Creep nešto bolji od Severance koji me je ostavio relativno razočaranim.
Quote from: John Reynolds on 03-12-2009, 13:49:58
Nije baš tačno da se Creep nikome nije dopao. Meni jeste, umereno, možda za zrnce više nego Gulu (npr) koji nije toliki sucker za filmove koji se događaju po kanalizacijama, tunelima i katakombama. Ne znam šta misli Miloš, on ih isto tako voli.
Ako ćemo iskreno, meni je Creep nešto bolji od Severance koji me je ostavio relativno razočaranim.
Isti slučaj i kod mene, Severance me je ostavio ravnodušnim i brzo sam ga zaboravio, a Creep mi je umereno prijao.
Meni je Creep bio super. Mali srednjebudzetni hororchic sa odlichnom atmosferom i nekoliko izvanrednih trenutaka.
Da ne spominjem da je zapocheo ceo taj trend subway horora, kojih sada ima 3-4 godishnje (i svi su loshiji od Creepa).
Quote from: Le Samourai on 03-12-2009, 16:45:07(i svi su loshiji od Creepa).
Hm, ovde se ne bih složio, End of the Line je meni bolji od Creepa, pa i Midnight Meat Train (iako je slabiji od izvorne priče).
ali zato severance ima odličan soundtrack, a u završnoj špici i efektnu obradu we'll meet again. :)
Hm, zaboravih na Midnight Meat Train, koji je svakako mnogo bolji. Mozhda ga i zaboravih jer ga ne stavljam u istu ravan sa ostalim subway hororima, poshto ga drzhim za jedan od vrhunaca horora iz poslednjih godina.
End of the Line nisam pogledao, ali overicu, kad kazhesh da valja.
I meni je CREEP bolji od SEVERANCE ali moram priznati da mi je SEVERANCE u ravni onih filmova čiji mi je uspeh apsolutno nejasan. Na njega stalno nailazim ikao referenatn naslov u literaturi razne vrste i često se zbunim otkud on tu. To što mi je CREEP bolji ne govori doduše mnogo jer kako rekoh, ne razumem hype oko Smitha.
Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?
Quote from: John Reynolds on 03-12-2009, 17:59:25
Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?
JESI. :lol:
Quote from: John Reynolds on 03-12-2009, 17:59:25
Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?
Actually, to uopšte nije daleko od istine, ali meni je taj film prijao.
Quote from: Harvester on 03-12-2009, 19:51:19
Quote from: John Reynolds on 03-12-2009, 17:59:25
Da li sam jedini koji misli da je Midnight Meat Train prenabudženo spotovsko sranje koje ne samo što je skrnavljenje izvornika, nego je i definitivni dokaz da takav pristup hororu veoma slabo funkcioniše (ako nije torčerporn ili zajebancija)?
Actually, to uopšte nije daleko od istine, ali meni je taj film prijao.
Kad bih upalio MTV uveren sam da bih uhvatio poneki spot prijatan oku, ali sa sramotnom muzikom. MMT sam doživeo otprilike tako. Prenabudženost, našminkanost, efekti i trista čuda na ekranu su tih sat i po zamaskirali potpunu šupljinu koja mi je ostala kao lični utisak nakon gledanja. Da ne spominjem da mi nijedan hororistični živac nije ni zaigrao.
Gulčina mi sad reče da mu se Korner otvara šlogirano, da su mu dugmeta za postovanje pobegla van ekrana, te je zamolio da u duhu oftopika o Smitu postujem linkove ka njegovim prikazima, tj. rivjuima. Ima tu malo i Miloša, pa evo:
http://ljudska_splacina.com/2009/12/creep-2004-severance-2006.html (http://ljudska_splacina.com/2009/12/creep-2004-severance-2006.html)
http://ljudska_splacina.com/2009/12/triangle-2009.html (http://ljudska_splacina.com/2009/12/triangle-2009.html)
To je zbog onog posta sa suludo dugim linkom. Mozhe se izbeci lupanjem spejsa u delu za post dok ne dodjesh do dugmica. Ili da neko edituje taj verdammte post.
Quote from: John Reynolds on 03-12-2009, 22:24:41
Gulčina mi sad reče da mu se Korner otvara šlogirano, da su mu dugmeta za postovanje pobegla van ekrana, te je zamolio da u duhu oftopika o Smitu postujem linkove ka njegovim prikazima, tj. rivjuima. Ima tu malo i Miloša, pa evo:
Svi topici hoće da mu se otvore, samo ovaj neće :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.aintitcool.com%2Fimages2009%2FKickAssRedMistBig.jpg&hash=7b90e2abb130774f4e8ce1e6c9c63bd1a06f7785)
Pogledao sam KONEC VEČNOSTI Andreja Jermaša, sovjetsku ekranizaciju Isaaca Asimova iz 1987. godine. Ako postoji nekakvo dekadentno gledalačko iskustvo, onda je to ovaj film, ne samo zato što je reč o sovjetskoj ekranizaciji Asimovljevog romana, već i zbog celokupnog pristupa priči.
Naime, reč je o filmu od 137 minuta koji se većim delom dešava u svetu Večnosti, dakle posle 24. veka, u hiperstilizovanoj scenografiji, i odvija se toliko sporo da bi pravi tempo dobio tek kada bi se ubrzao barem dva puta ako ne i više.
Ako se ima u vidu da je reč o filmu iz 1987. godine, efekti su neverovatno old school i potpuno su u tom ruskom stilu specijalnih efekata koji se razlikuje od američkog po tome što čak ni ne pokušava da bude uverljiv već više ide putem stvaranja nekakave autonomne vizuelne senzacije.
Najprijatniji adut filma je svakako uloga sovjetskog seks simbola Vere Sotnikove. Nikada seks simboli nisu tako ubedljivi nego kada ih isteše jedan veliki represivni režim.
Drugi adut represivnog režima jeste to što je reč o sovjetskom filmu koji se dešava u miljeu, uslovno rečeno, naseljenom Amerikancima, ili barem ljudima sa njihovim imenima a sve sem natpisa je na ruskom. Kao što u američkom filmu Rusi govore engleski. Taj princip kulturne hegemonije je vrlo cool.
U političkom smislu, KONEC VEČNOSTI može biti posmatran kao subverzivan jer se bavi temom grupe ljudi koju oblikuju budućnost čovečanstva i njihova samovolja onda određuje sve procese. To dosta može da liči na komunističku partiju iako su sasvim sigurno komunisti mislili da to govori o ljudima koji vode tržišne ekonomije. Kako god bilo, posle raspada SSSR, Jermaš je mogao da se hvali kako je bio subverzivan, iako na Internetu nema podataka o njegovim kasnijim radovima.
U svakom slučaju, ljubitelji SFa i oni koje zanima filmska istorija treb da ga overe čisto kao informaciju.
* 1/2 / * * * *
"Entourage" executive producer Mark Wahlberg tells The Hollywood Reporter that a film version of the hit HBO show could happen, but not until the show is over.
The actor/producer said he believes there are two more seasons left in the show. After that? "We'll see; there could be more. But then, a movie"
"It is not out of the realm of possibility. Right now, the creators are concentrating on the new season" says an HBO spokeswoman.
Konačno sam pogledao jedan od najočekivanijih filmova a to je HARRY BROWN Daniela Barbera, po scenariju Gary Younga (THE TOURNAMENT) i u produkciji Matthew Vaughna.
Svakako da mi je upravo Vaughnova produkcija ulivala najveće poverenje u ovaj film pošto se čini da je, od kada se oslobodio holivudskih studija i uzeo stvar u svoje ruke, započeo nekoliko intrigantnih projekata od kojih mi je rimejk izraelskog HA-HOV još intrigantniji, a o KICK-ASS da ne govorimo.
HARRY BROWN je varijacija na DEATH WISH koja za razliku od brojnih sličnih filmova ima dve razlike. Prva je to što Daniel Barber režira film kao vrlo ozbiljnu priču o konkretnim likovima, a druga je Michael Caine koji čini da transformacija forme u odnosu na sadržaj bude moguća. Gary Young je napisao prilično konvencionalan i osrednje maštovit scenario. Iako se ne može reći da je to slab predložak, ipak nije reč o genrebending scenariju ni u jednom smislu i sa lošijom režijom & leadom to bi zaista bilo na Charlie Bronsonovoj teritoriji. Međutim, Barber i Caine uspevaju da uzdignu materijal. Barberovo kadriranje je vrlo stylish, podseća na novu liniji hip britanskih reditelja koji se ne iscrpljuju u quick cuttingu, recimo dosta liči na Tom Hoopera, po tom konceptu, a kast koji čine Michael Caine, Emily Mortimer i Liam Cunningham čine da pojedine stereotipne situacije zaigraju kao arhetipske.
U pojedinim deonicama film čak dobija i izvesnu perverznu konotaciju pošto se stvara utisak kako su svi klinci zli uličari, policija u kojoj su ljudi srednjih godina nesposobni a samo su starci kadri da se obračunaju. Ipak, mislim da ta ideja nije poristekla od samih autora i da je ta konotacija slučajna.
Što se tiče prikaza mladih delinkvenata, urađen je vrlo dobro, moderno i ubedljivo, osim u deonici kada Harry kupuje oružje kod izopačenog dilera svega. Ono što je u toj sceni neubedljivo jeste sposobnost toliko ruiniranog junaka da u bilo čemu uživa, a ovaj uspeva na neki način, i mislim da jedino u toj deonici HARRY BROWN gubi elementarnu ubedljivost, no to je zaista samo jedan krupan faul.
Sigurno da je recepciju kod kritike omela i dosta politički nekorektna agenda filma i to ne u smislu osude političke korektnosti već zbog nekih old school detalja u ocrnjivanju negativaca (što je tako 70s) gde neko da bi bio negativac istovremeno i sadistički upražnjava homoseksualne odnose ili pak ima neke druge perverznme navike, od čega su nas filmovi malo odučili. Ipak u ocrnjivanju negativaca, film ne odluta kao DEATH SENTENCE Jamesa Wana od pre dve godine.
Vaughnova produkcija, Barberova režija i caineovo sparingovanje sa Emily Mortimer uspešno su uspeli da uzdignu ovaj film od njegove realne suštine i da zaista uspešno naprave genrebending potez. HARRY BROWN nije remek-delo, ali je vrlo solidan i prijatan film koji postiže nekoliko vrlo složenih ciljeva, a to je pre svega uozbiljenje već istrošene vigilante formule. Mnogi filmovi su imali probleme kada su pokušali da učine nešto slično.
U svakom slučaju, HARRY BROWN me je naterao da pružim priliku Clintovom GRAN TORINOu iako sam se odavno zarekao da njegove nove filmove neću gledati da ne kvarim utisak.
* * * / * * * *
Ono što je malo zbunjujuće jeste da Caine u svojoj bogatoj karijeri zapravo nema lik koji bi se mogao smatrazi mladđom verzijom Harry Browna, ili još bolje rečeno, čija bi ostarela verzija bio Harry Brown, to svakako nije ni Carter, ni Palmer, možda eventualno neko kap Tosh Hearne, ali to ipak nije tako poznat lik...
Pogledao sam CAST A DEADLY SPELL Martina Campbella, po scenariju Josepha Doughertyja. Prethodno sam već govorio o TV filmu WITCH HUNT koji je bio drugi deo ovog HBO diptiha o privatnom detektivu Lovecraftu i njegovim slučajevima u posleratnom Los Anđelesu iz kanonske noir ere u kome se otvoreno i masovno praktikuje magija.
CAST A DEADLY SPELL se dosta razlikuje od WITCH HUNTa, međuim, uprkos tome što se razlikuju, oba imaju neopisivo visok kvalitet proistekao iz vrlo živopisne realizacije sjajnog scenarija. Schraderov WITCH HUNT je više na liniji jedne stylish arty analize Holivuda kroz prizmu Doughertyjevog pogleda na svet, dok je CAST pre svega proučavanje noir konvencije iz ove obogaćene vizure, sa Campbellovom vrlo efikasnom rediteljskom egzekucijom koja je bliža žanru od Schraderove vizije.
Iako creature efekata ima i u WITCH HUNTu i sasvim su u redu u odnosu na vreme kada je film nastao i činjenicu da je reč o TV projektu, CAST ima ozbiljniji creature rad, na kraju se čak pojavljuje i jedan od Old Ones (ili su to Old Ones u celini, ne razumem se dovoljno u lavkraftovske monstrume) i Campbell ih vrlo dobro koristi ako imamo u vidu budžetska ograničenja.
Podela je drugačija od WITCH HUNTa. Umesto Hoppera, Lovecrafta igra Fred Ward i rekao bih da je on znatno bolje rešenje za ovog junaka i da bi WITCH HUNT funkcionisao još bolje da je on igrao detektiva. Negativac je stari lavkraftijanski znanac iz NECRONOMICONa David Warner (a i iz IN THE MOUTH OF MADNESS), glumac čiji su negativci postali već standard i uopšte ko bi drugi tako ležerno naručivao potragu za tom knjigom (što je osnovni zaplet CAST A DEADLY SPELL) od njega. Prijatno iznenađenje je Julianne Moore koja igra noirish femme fatale, vrlo vešto i nepretenciozno, što smo u međuvremenu malo uspeli da zaboravimo.
CAST A SPELL, uz WITCH HUNT, o čemu sam već govorio zapravo stoji kao scenaristička preteča savremenih stripova koji su posle knjiga odlučili da razne postmoderne spojeve pomere korak napred. Ono što je u CAST i WITCH HUNTu dobro jeste činjenica da su uprkos svojim TV korenima uspeli da na najbolji i najfilmičniji način adaptiraju tu suštinski vrlo literarnu postavku. U tom smislu CAST i HUNT su najbliži DYLAN DOGu ili HELLBLAZERu među američkim filmovima, i ako je ikoga trebalo angažovati za te projekte, to je upravo Doherty.
Mel Gibson is set to make a film in Veracruz next year says The Hollywood Reporter.
Gibson visited Ignacio Allende prison in the Gulf coast state in April 2008 in readiness for the shoot in January, but no details such as a title or story are forthcoming.
Gibson filmed his 2006 Mayan-language movie "Apocalypto" in Veracruz.
http://www.sportske.net/vest/medjunarodni-fudbal/kako-opljackati-banku-poslednjeg-dana-sezone-11365.html (http://www.sportske.net/vest/medjunarodni-fudbal/kako-opljackati-banku-poslednjeg-dana-sezone-11365.html)
uzeše mi zaplet :( doduše ja sam mislio na beograd u subotu 30.6.1990.
Da je tog dana sve pošlo kako treba SFRJ bi na prvenstvu u Južnoj Africi, Ganu dočekala sa sastavom Pletikosa - Ivanović, Vidić, Ćorluka - Srna, Krasić, Stanković,Rambo Petković, Modrić - Ibrahiimović, Džeko
Posle duge potrage uspeo sam da lociram i pogledam DEFENCE OF THE REALM Davida Druryja. Ovaj conspiracy triler spada među lasike žanra, međutim iz ove vizure, vreme ga je mnogo više pregazilo od recimo Loachovog HIDDEN AGENDA koji po meni danas ima jaču atmosferu.
Gabriel Byrne nije dovoljno efektan leading man u ovoj engleskoj verziji PARALLAX VIEWa, a razmere zavere koju on kao novinar pokušava da razotkrije ne opravdavaju u odovljnoj meri radikalnost postupaka koje primenjuje sistem iz senke. To se naročito odnosi na samu optimističnu završnicu, neku vrstu političkog hepienda koji nudi Drury.
S druge strane, DEFENCE je nesumnjivo vrlo atmosferičan i u pojedinim deonicama uspeva da zarobi taj 80s stil britanske paranoje koji je doveden do savršenstva u Campbellovoj seriji EDGE OF DARKNESS.
U svakom slučaju, REALM je i dalje esencijalan film za ljubitelje ovog žanra i teme ali ima minimalan crossover potencijal.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE COVE Louie Psihoyosa, dokumentarni film o borcima za spas delfina širom sveta a naročito u mestu Taiji u Japanu gde se topkom godine organizuju najveći masakri delfina.
THE COVE spada u domen eco-thriller dokumentaraca u kojima se priča o nekom prirodnom fenomenu ili ekološkoj krizi tretira kao uzbudljiva trilerska postavka i približava ove naslove paradigmi godardovskog tipa, da je dobar dokumentarni film kao igrani.
U slučaju THE COVE, film je prilično dinamičan, uz izvesna ponavljanja za koja mislim da čak i nisu plod greške već više potrebe autora na nam ukucaju u glavu svoju poentu i neobičnu priču svojih glavnih protagonista.
Ono što je svakako dobro jeste vrlo živopisan opis ličnosti koje učestvuju u raskrinkavanju ubica delfina i na neki način, osim ukoliko čovek nije treehugging liberal ne postoji apsolutna identifikacija sa njima.
Štaviše, mislim da gledalac kojim je lakše manipulisati može da sagleda vrlo objektivnu ambivalentnost situacije upravo iz materijala koji donosi THE COVE, iako je bez ikakve sumnje film koncipiran tako da pomogne borbi za spas delfina.
Međutim, upravo sam karakter aktivista i insistiranje na surovim prizorima ubijanja delfina, odnosno, insistiranje na omogućavanju da se delfini puste da rade šta hoće (iako paradoksalno, ljudi nikada nisu pušteni da rade šta hoće) može da stvori vrlo jasan gledaočev otpor prema tezi filma.
Glavni junak Rick O'Barry, dreser delfina na seriji FLIPPER koji je u jednom trenutku shvatio da je praktično glavni krivac za pretvaranje delfina u cirkuske životinje, svakako je jedan od najinteresantnijih mogućih likova za film i on tu priču jako dobro nosi pošto je njegov aktivizam spoj ozbiljnih eko-terorističkih akcija i YES MEN-subverzije.
Zbog očigledne atraktivnosti teme, jasno je kako je O'Barry uspeo da skupi ekipu holivudskih profesionalaca, filmskih radnika da mu pomognu da se probije da zaliva na Taijiju gde se polu-skriveno ubijaju delfini.
I zaista priča nosi u sebi suspense i atrakivnost i prava je šteta što poređenje između ljudi i delfina ostaje u domenu nauke i lirskih prepoznavanja inteligentnih bića u delfinima dok je potpuno zanemaren taj marksistički aspekt analize položaja delfina gde oni sa ljudima dele ne samo inteligenciju, samosvest i mogućnost komunikacije već i činjenicu da su primorani da rade.
Isto tako, kada se gledaju scene masakra delfina, one rade na jednom emotivnom nivou ali ako se gledalac izmakne od očigledne brutalnosti ostaje priličan besmisao u tim prizorima jer nije pitanje konkretna brutalnost, nego je pitaje mašinerija koja dovodi do toga i politika koja se krije iza toga.
Sa pričom o štetnosti mesa delfina, film načinje tu temu ali suštinski ne dolazi do zadovoljavajućeg zaključka i/ili objašnejnje zašto vlasti tolerišu plasman lošeg mesa na tržište.
Dakle, THE COVE je tehnički prvoklasan ali ideološki prilično prazan dokumentarac o sjajno odabranoj temi, sa sjajno odabranim likovima koje je život oblikovao koji na kraju upada u vlastitu klopku infantilizacije teme koja jemogla biti još pregnantnija.
Ipak, nepravedno bi bilo smatrati ovaj film slabim. On samo naprosto nije onoliko dobar koliko je mogao da bude.
* * * / * * * *
Pogledao sam LAW ABIDING CITIZEN F. Gary Graya. Čak i ja kao ljubitelj stupidnih filmova, moram da priznam da je ovaj praktično negledljiv. Najveći greh ovog filma međutim nije u tome pšto je toliko glup, nego što je ubeđen da je zapravo pametan, što je i učinilo da se za ovaj priojekat attachuju zvezde kao što su Jamie Foxx i Gerard Butler.
U poslednje vreme, moji komentari se sve češće pretvaraju u rantove protiv Gerry Butlera. Sasvim je moguće da nisam senzibiliziran za njegov stil glume i da mi treba još vremena da provalim u čemu je štos sa njim, ali u LAW ABIDING CITIZEN Jamie Foxx, koji mi takođe nije favorit, zaista ima neuporedivo više simpatija.
LAW ABIDING CITIZEN je film za koji je jako teško reći da ima ideološku dimenziju, međutim, čak i naivnosti se mogu čitati kao ideološka dimenzija. Pre svega, film je smešten u istu onu pravnu krizu američkog društva kakva postoji u filmu THE STAR CHAMBER. Dakle, sudovi nisu sposobni da presude protiv najbrutalnijih zločinaca-marginalaca zbog tog prokletog pravnog sistema koji svima kvari sreću čak i kada je pravda tako jasna. U sedamdesetim, pošto su se ti filmovi obraćali nižim klasama, a često su ih i snimali ljudi koji nisu bili naročito emancipovani, ta nesposobnost junaka i publike da razumeju finese pravnog sistema nekako je delovala simpatično. Danas, to već deluje moronski. Naročito deluje moronski kada je pravda nedostižna u slučaju presude ljudima koji su marginalci i psihopate dakle po definiciji nemaju korumpirane tužioce, mafijaške advokate, pretnje svedocima i ostale pravne lekove iza sebe.
U svakom slučaju, Pensilvanija je nemoćna pre dvojicom zarozanmih, zaraslih, masnih kretena koji su ubili porodicu Gerarda Butlera, ali ne i njega (sic!) te on deset godina kasnije odlučuje da pokaže tužiocu koji se nagodio kao bi ovi bili (u legalnim okvirima maksimalno) kažnjeni, kako je pravni sistem u stvari jedan apsurd kombinujući verbalne tirade šešeljevskog tipa na sudu sa praksom DIE HARD vs SAW tipa na ulicama.
To što je Gerryjev lik tako sposoban da organizuje haos iako je zatočen, objašnjeno je time što je on radio u think tanku CIAe za osmišljavanje atentata. Dakle, on je brainiac koji smišlja atentate a inače vodi wimpy miran život sa porodicom, bez obezbeđenja, a home invasion koji pretrpi NEMA NIKAKVE VEZE sa ovom profesijom kojom se inače bavi i za koju bi bilo logično da je motivisala i neku vrstu odmazde pošto je ipak reč o poslu koji se ne bavi radovanjem ljudi. Povrh svega, čak se ni na jedan način ne analizira dimenzija njegove osvete iz vizure toga da neko ko krši zakone u ime vlasti i države (da, atentat je protivzakonit, Gerry) možda ima malo pomeren prag razumevanja za zakone koji se inače primenjuju.
Potreba ovog filma da bude pametan, i uverenje da mu je pamet adut proističe iz brojnih dramskih scena u kojima Jamie i Gerry smrtno ozbiljno razmenjuju tupave teze o odgovornosti, prošlosti, budućnosti, zločinu, kazni, smrti deteta, životu deteta, šta bi mrtvi žena i dete rekli da vide ovo što se dešava i sličnim temama koje mogu da podele ljudi čije je živote peplelea zlehuda sudbina.
Jamie Foxx inače igra vrlo proaktivnog tužioca koji nema problem sa tim ni da istrči na teren ako treba, iako, ruku na srce, nema konkretnih fizičkih konfrontacija koje bi bile motivisane nekom pulpy postavkom tipa da je pre pravnog fakulteta bio marinac.
LAW ABIDING CITIZEN nije akcioni film, i sekvence koje u njemu imaju veze sa akcijom su više vezane za egzekucije koje se vrše mitraljezima, eksplozijama i sl. što je arsenal akcionog filma, međutimnema akcije u smislu prave punokrvne konfrontacije.
Kurt Wimmer je imao nezasluženi uspeh sa filmom EQUILIBRIUM a LAW ABIDING CITIZEN iako nema takvu unisonu podršku kritike uglavnom biva defiisan kao dve trećine odličnog filma. Moram priznati da su meni sve trećine ovde podjednako loše i ne bih nijednu naročito izdvajao.
* 1/2 / * * * *
Two bacteria walk into a bar.
The barman says "Sorry we don't serve bacteria".
Bacteria say, "But we work here, we're staph."
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.roditelj.com%2Fforums%2Fstyle_emoticons%2Fnew%2Fhappy51.gif&hash=22946431cf2de6b73f8b763e9781bb656a3cdb73)
Hteo sam da otvorim poseban topik "lilit, reaguj" za ovaj vic, a onda sam pomislio da ćeš ga i sama pronaći :)
Pogledao sam EXTRACT Mike Judgea koji je po svojoj postavci na neki način bio ready made pošto je vratio Jasona Batemana u ARRESTED DEVELOPMENT milje. Nažalost, Judge, iako je stari majsotr komedije, nraročito televizijske, i naročito one vezane za radno mesto, u EXTRACTu deluje suviše laid back da bi film uspeo da bude išta više nego simpatičan.
Ipak, EXTRACT nikada suštinski ne profunkcioniše kao pravi film i punokrvna komedija. Na neki način, više je jasno šta Judge radi, nego što on zaista uspeva da to izvede. Međutim, sa glumcem kao što je Bateman koji čini kičmu filma i dovoljno talentopvanom back-up ekipom, Judge uspeva da snagom svoje podele izgura film do kraja i da zahvaljujući nepretencioznom trajanju, u ukupnom skoru to bude prijatno iskustvo.
Međutim, uprkos efektnosti Batemana, Afflecka i ekipe, EXTRACT je zapravo vrlo šupalj. No, efekti koje proizvode talentovani pojedinci jesu legitimna rediteljska strategija i Judge je sa njom ovog puta imao sreće.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-12-2009, 21:04:22
Hteo sam da otvorim poseban topik "lilit, reaguj" za ovaj vic, a onda sam pomislio da ćeš ga i sama pronaći :)
mal ne padoh sa stolice koliko sam se smejala kad sam ga procitala. :)
Pogledao sam JENNIFER'S BODY Karyn Kusame, čiji je osnovni autorski adut doduše oskarovski status scenaristkinje Diablo Cody. U tom smislu, ovaj film bi se isto tako mogao opisati kao JENNIFER'S BODY Diablo Cody.
Čini se da je upravo Diablo i osnovna slabost ovog filma. Iako je Karyn Kusama učinila sve što je u njenoj moći da BODY bude high-profile projekat, da izgleda kao jedno ambiciozno pričanje konkretne priče a ne još jedan mali horor film smešten u tinejdžerski milje, gledalac se ne može oteti utisku da je reč o jednoj prejednostavnoj, predvidivoj pa zašto ne reći i banalnoj priči. Međutim, dijagnoza ovog filma je nešto dublja. Naime, nije ovaj film banalan zato što autori ne znaju kako da naprave relevantniji high school horor nego upravo zbog pokušaja da se benduju konvencije. Kao u sličnim projektima kada se oskarovci late formi koje se smatraju trvijijalnijim ali isto tako ideološki ili psihoanalitički potentnim, dobijamo filmove u kojima podtekst dolazi u prvi plan. Najbolji primer za to je X-MEN Bryana Singera koji se iscrpljivao u plasiranju onoga što se može tumačiti kao idejni kostur mitologije superheroja.
Slično Singeru, i Diablo Cody u JENNIFER'S BODY pokušava da esencijalizuje neke od tipičnih značenja ili tumačenja tinejdžerskog horora i izbacuje ih u prvi plan. Ono što je u drugim filmovima podtekst, kod Diablo je sama suština priče, nalazi se u prvom planu. Kao i kod svakog pokušaja esencijalizacije uvek se stvara utisak da se barata predrasudama i u fazi kada nešto što je inače podtekst odjednom počne da se bukvalno dešava u prvom planu, pre svega imamo jedan ispražnjen film, koji paradoksalno nema podtekst, redak primer high school horora koji se hrani vlastitim značenjima i na kraju ne znači ništa, a kroz besumučnu eksploataciju podteksta na kraju čini da posumnjamo i u sam kanon.
Ova inverzija je interesantna jer opterećivanjem prvog plana tipičnim tumačenjima horora vezanim za libidinalnu ekonomiju, pitanja poretka, konzervativizma i sl. kao da se zapravo cela ta priča obesmišljava. Kao da se u ovom filmu na nivo podteksta guraju formalne konvencije žanra. Ako u tipičnom teen slasheru imamo situaciju u kojoj se npr. sečivo tretira kao falusni simbol, u JB imamo falusni simbol sveden na nivo sečiva.
Iako se ne može reći da JB uspeva da zaista funkcioniše kao film, svakako je reč o dragocenom eksperimentu i školskom primeru kako preveliko poznavanje konotativnih potencijala žanra može da povede pretenciozne autore na stranputicu. Sve izvan te ključne inverzije koja izdvaja ovaj film, prilično je solidno. Megan Fox vrlo dobro ekonomiše vlastitom objektifikacijom, još se nije potpuno demistifikovala kao Amber Heard a Amanda Seyfried koju znamo iz BIG LOVE debituje ulogom koja ima visok kvalitet i pomaže filmu da prevaziđe svaki pokušaj smeštanja u exploitation okvire.
Kusama je već u AEON FLUX pokazala da ume da napravi zabavan film u okolnostima koje deluju da su done to death i u JB uspeva da postigne sve obavezne figure, da ubaci i malo indie genrebendinga (milje podseća na provinciju iz američkog indie filma, u kojoj se dešava i JUNO) ali i da prijatno iznenadi naročito u scenama na bazenu ili u ludnici.
Imajući sve ovo u vidu, JB je zapravo mnogo interesantniji za poznavaoce žanra nego za običnu žanrovsku publiku koja ipak želi da im podtekst bude u drugom planu, kako dolikuje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BOX Richarda Kellyja. Ja spadam među one koji su zgranuti DONNIE DARKOm ali zato štujem TALES. THE BOX je po svom utisku negde između. Iako je mnogo jasniji od DONNIE DARKO, ipak ne uspeva da stvori tu apokaliptičnu atmosferu kao TALES, ali ima par svojih aduta.
Osnovni problem filma je dramaturški. Kelly nije baš najubedljivije konstruisao situaciju u kojoj se bračni par zaintrigira idejom dugmeta. Cela inicijalna priča o kutiji nije dovoljno ubedljva. Potom, film se izgubi u vrlo apstraktnoj, nejasnoj konspiraciji koja je dovela do nastanka kutije što čini da se u priličnoj meri zaboravi ceo egzistencijalistički zaplet smešten u samu osnovu priče. Problem je u tome što se film i završava egzistencijalističkom pozicijom, kao što i počinje i ceo taj SF deo u sredini se ispostavlja kao suvišan i nedovoljno zanimljiv.
Osnovni adut filma je atmosfera koju je Kelly izgradio smeštajući THE BOX u 1976. i koristeći se dizajnom, pa i elementima kadriranja koji su preuzeti iz radova Alana J. Pakule a delimično i Briana De Palme. Taj dizajnerski deo koji objedinjuje scenografijju, kostim, muziku i fotografiju je odličan.
Iako sedamdesete nisu epoha koja se može smatrati automatski podesnom za ovu vrstu piče. Pedesete bi pre bile milje u kome je ovako nešto sasvim očekivano, i iako smeštanje priče u sedamdesete nema neki drugi smisao, cela rekonstrukcija epohe na nivou artefakta je interesantna i stoji kao ključni klvalitet THE BOXa.
Zahvaljujući poigravanju sa sedamdesetim, THE BOX je uspeo da bude vrlo gledljiv i da prikrije svoju suštinsku besmislenost, i nametne se kao interesantan eksces.
* * 1/2 / * * * *
Kad sam procitao Kriplovu recenziju pomislio sam da zbilja nema vajde da gledam The Box. Hocu reci, sve sto je Kelly do danas uradio - napisao/rezirao - u glavi mi se svelo kao cin prilicno netalentovanog Charlie Kaufmann wannabeja (ipak, biti poput Kaufmana ne pise se kao golemi kompliment u mojoj knjizi utisaka); tako mi se makar isprva ucinilo.
U stvari, Kriplova kritika najposlije mi je ispala neshvatljiva, sa rijecima 'eksces' & 'egzistencijalizam', nijednom se pritom ne dotaknuvsi price osim sto je spomenuo njenu neubjedljivost; kao da je recenzirao neki drugi film, ali mislim da kapiram covjekov senzibilitet. Ako vec neko moze da smogne snage i za Kellyjev Southland Tales kaze da je jak i ocito atmosferican film, onda je sasvim razumljivo da spocita Capricorn One u svakom drugom kadru filma Hanover Street. Kelly je, valjda, takav i nimalo ne krivim recenzenta. Samo sam ocekivao mnogo manju ocjenu.
Radi se o jednostavnoj mracnoj tvejnovskoj paraboli o konstantnom ljudskom padu u iskusenje ispricanu u Twilight Zone maniru. Stavise, The Box uopste nije veliki film, ali se divim Kellyjevoj odvaznosti da od Mathesonove price (dugacke samo pet-sest strana; u stvari, vise je to geg/vic nego prica) nacini jedan podesan i fino svedeni romancic. Dovoljno je bio ubjedljiv da mene zadrzi pred ekranom citavih 90 minuta, sto je cudo samo po sebi, makar kada je novi Holivud u pitanju. Recimo, ne bih se bunio da procitam ovakvu verziju Mathesonove price "Button, Button", inace jedne od njegovih poznatijih.
Fotka je skoro bezgresna – imao sam osjecaj kao da ponovo gledam Amitvil, ili neki slicni film iz te ere – a ono sto je Kriplu mozda ukazalo na 1950-te gdje bi film iz nekog razloga daleko bolje legao (pretpostavljam, zbog egzistencijalizma? ili mozda zato sto je to bila doba ucestalih NLO susreta, ili tako nesto...?) vjerovatno je bio enterijer kuce u kojoj protagonisti zive; zbilja je kao iz 50-ih, preuzeto sa seta "I Love Lucy" u boji. Meni, naprotiv, 70-te djeluju prilicno simetricno za ono sto sam vidio; mozda se ta era moze nazvati i dekoracijom (na prvo gledanje), ali s te strane mislim da se ni sa 50-tim – cak ni dramaturski – ne bi moglo drasticnije manipulisati.
Glumci su zacudo odlicni; isto se moze reci i za muzicki skor.
Kraj je patetican, a posebno zbog jednog jedva cujnog (moguceg) objasnjenja koje Marsden pominje dok se rastaje sa Gospodinom Stewardom pokusavajuci time da zadovolji svoju sujetu, premda kontam da to sranje samo odmaze gledaocu, odnosno cjelokupnom utisku. Svrsetak je dovoljno dobar, iako naveliko predvidljiv; ovo je, najposlije, nesto veoma blisko Twilight Zone karakteru i svrsetak mora biti takav, tako da objasnjenje sto sam malocas spomenuo nekako otvoreno zazjapi kada - nakon svega - krene odjavna spica; to je jedina krupnija oscilacija u prici, po mome misljenju.
Dakle, ocito Kripl i ja dajemo istu ocjenu ovom filmu, samo moja malenkost sa osjetno manjim stepenom melanholije. 7/10
Mislim da si u ovom odgovru nesvesno dao odgovor na jedno vrlo važno pitanje, a to je trajanje filma. Rekao si da ti je prijalo 90 minuta. Imaj na umu da film traje skoro dva sata. THE BOX je idealna priča za 90 minuta. Kao što je Mathesonova BUTTON, BUTTON upravo sjajna jer je kratka i u mnogim detaljima apstraktna.
Kelly ima klasičan problem nesposobnosti da razdvaja važno od nevažnog,. Film se otvara situacijom u kojoj ljudima stiže kutija i ponuda. Onda usledi ničim izazvana ozbiljna polemika o toj stvari koja je krajnje neubedljiva. Mnogo pre bih popio priču da su oni to shvatili kao šalu pa pritisnuli, jer se (uzevši u obzir da muž rasklopi kutiju i shvati da u njoj nema ničega) to jedino može shvatiti kao šala, i onda da se stvari otmu kontroli.
Onda središnji deo sa objašnjavanjem plota oko boxa. Tu film potpuno zaluta i pokušava da eksplicira nešto što je bolje da ostane mistično, ozbilujno podrivajući, između ostalog i vlastitu tematizaciju ljudske odgovornosti, postupaka koji definišu čoveka, njegovu sudbinu i sl.
I konačno tek na kraju, film nudi pravu dilemu, iako kantovski gledano, ni tu neke prave dileme nema, ali okej barem je dramski dobro postavljena.
U tim meandriranjima i neubedljivostima, najbolji aspekt je ta 70s atmosfera zavere, države za koju se ne zna za koga radi. Pedesete bi bile očekivaniji setting, upravo kao što si i sam rekao zbog češćih UFO susreta i većim preplitanjem SFa pulpy tipa sa nekom vrstom ideološke znakovitosti. Ali, ne žalim se na sedamdesete, naprotiv...
Mislim da čovek shvati da ga je ozbiljno pregazilo vreme onda kada počne da se raduje filmu koji zajedno potpisuju Anthony Waller i Everett De Roche kao da je reč o nečemu istinski značajnom. Realno gledano, De Roche kao ozploitation scenarista još i ima neku staru slavu, ali Waller je jedan od neprežaljenih talenata koji posle izuzetnog filma MUTE WITNESS zaista nije uspeo da realizuje potencijal koji je nagovestio, pre svega u prvoj deonici ovog filma i spada među one neverwas reditelje koji se povremeno pojave. Činjenica da je posle MUTE WITNESSa, Waller radio studio film dokazuje da on nije samo zajednička halucinacija Ace Radivojevića i mene, ali isto tako, teško je bilo kome danas argumentovati kako i zašto je on važan.
U svakom slučaju, Waller i De Roche su napisali Wallerov come back film NINE MILES DOWN. Defuiniciju come back treba uzeti krajnje uslovno pošto bi povratak podrazumevao da je Waller pre toga negde bio. Međutim, na neki DTV način, Waller se jeste vratio, i snimio je uz De Rocheovu pomoć jedan prilično autorski DTV horor koji ne pokušava da bude generic kopija skupljeg/aktuelnog filma (iako po mnogim elementima jeste generic i jeste kopija ali na autorskoj liniji).
Everett De Roche celoj priči daje svedenost i jednostavnost koja je krasila njegove ozploitation klasike, naročito one koje je radio sa Richardom Franklinom, a to je baziranje priče na malom broju likova, izolovanim lokacijama i uvođenje halucinacija kao okosnice pripovedanja. U tom smislu NINE MILES DOWN je sveden pročišćen film sa dva lika čiji odnosi se otimaju kontroli usled serije gadnih halucinacija.
Setting izmeštene istraživačke stanice u pustinji donosi malo atmosfere THINGa, a sama scenografija je znatno bolja nego inače u DTV filmovima. Waller očigledno bira pravu veličinu projekta koju može da istera na dostupnom budžetu. Međutim, uprkos svedenosti priče na dva lika i obilju scena u kojima su likovi sami, suočeni sa vlastitim demonima, De Roche i Waller čine da sve bude vrlo dinamično i priča se vrlo efikasno razvija.
U tom smislu, Waller i De Roche pre svega kao scenaristi, iako se NINE MILES DOWN ne može smatrati sad nekim naročito inovativnim scenarijem , pokazuju vrlo dobro old school postavku, snalažljivost koja evocira uspomenu na uspele filmove iz osamdesetih, vezanih ne samo za De Rochea nego i imena poput Tom Hollanda (koji je zapravo posle De Rochea i preutzeo Richarda Franklina).
U smislu egzekucije, Waller se vraća svojim set-piece sekvencama koje su obeležile MUTE WITNESS i ima nekoliko svojih tipičnih depalmijanskih zahvata sa dugim pokretima kamere, odrazima u ogledalu i ostalim trikovima koje je nasledio od starog majstora. Nažalost, ovo je DTV film i upravo mu nedostaju oni neki detalji koji bi tom postupku dali punokrvnost. Da li je problem u miksu tona (koja je najčešća karakteristika po kojoj se prepoznaje B-film) ili u nekimd etaljima rekvizite ili scenografije, ali u svakom slučaju Wallerovi rediteljski zahvati look like the real thing, ali to ipak nekako nisu.
Headliner filma, što je verovatno omogućilo nastanak ovog naslova, ali mu je verovatno i jedan od hendikep je Adrian Paul. Bivši Highlander očigledno još uvek ima fanbazu negde i još uvek može da headlinuje film. I on zaista čini sve što može, međutim, isto tako daje filmu nepogrešivi DTV utisak. Sa Paulom sparinguje Kate Nauta koju znamo po ulozi raskalašne asasinke Lole u TRANSPORTERu 2 Louisa Letteriera. Ni ona baš nije vrhunska karakterna glumica, te među njima nema disbalansa. Sigurno je da bi film bio znatno efektniji da je ljudski faktor na ekranu bio prilagođeniji temi i snažniji na nivou razvoja karaktera.
U svakom slučaju, NINE MILES DOWN je film koji nastavlja pozitivan trend u svetu DTVa i nagoveštava kako se u ovoj produkciji dešavaju stvari koje je Will uporedio sa previranjima na američkoj televiziji početkom veka. U krajnjem skoru, dobro je da se Waller vratio sa interesantnim, "autorskim" hororom i proizveo naslov koji ima smisla.
* * * / * * * *
ovo je kupljeno već na imena Anthony Waller i Everett De Roche, a ovo ostalo pisanije je samo šlag na tortu.
će pogledamo asap.
Pogledao sam MESSAGES DELETED Roba Cowana čiji je osnovni hook to što je reč o novom scenariju Larry Cohena. Uprkos Larryjevoj hiperprodukciji, svaki njegov rad je uvek vredan pažnje. Uprkos naslovu i telefonskoj sekretarici kao važnom delu plota, MESSAGES ipak nije film iz telefonske PHONE BOOTH-CELLULAR faze već je više reč o filmu koji se bavi prirodom filmmakinga, slično Cohenovom SPECIAL EFFECTS. Dok se EFFECTS bavio pozicijom reditelja, MESSAGES se bavi pozicijom scenariste, pisanja i interpretira sve to u jednom hitchcockovskom ključu.
Relativno odustvo inspiracije, Cohen majstorski nadoknađuje time što se fokusira na potpunu dekonstrukciju i praktično preuzimajući jedan klasičan hitchcockovski zaplet o nevino optuženom čoveku, jednu već dosta korišćenu formulu, razvoj karaktera bazira na diskusijama o scenaristici. Štaviše, kada se ne dešava zaplet, pošto je film o profesoru screenwritinga, dijalozi su uglavnom neka vrsta analize i predavanja na temu klišea i dramaturgije. To je zaista dosta dobar način da se prikrije autosrka istrošenost. :)
U pedagoškom smislu, Cohen u ovom filmu ne pruža ništa novo, ovo nije film PLAYERovog zamaha. Ipak, iako se bavi svetom scenarija, nije film isključivo za buffove, kada komentariše filmove koristi se vrlo poznatim primerima i vrlo je pitak.
Cowanova egzekucija je u maniru B-filma, na razmeđi VHS i DVD faze. Po produkcionom profilu, MESSAGES DELETED je na liniji MISBEGOTTENa, recimo, s tim što je MISBEGOTTEN bolji film, naročito zbog ubedljivijeg scenarija i Lesterove superiorne režije.
To ne znači da je MESSAGES DELETED slab scenario, već bih pre rekao da je reč o hitchcockovskoj igrariji kojoj je potreban bolji reditelj od Cowana. Matthew Lillard na svu sreću uopšte nije loš leading man i uopšte nije suviše goofy (a to me je plašilo) a i kad jeste goofy to je sasvim u liku. Nažalost, isto tako mora se zabeležiti da se Deborah Kara Unger malo zbabila, ali to je u redu jer ni ne pokušava da se pravi da je mlada. Kara je sada zrela za Mehmeta.
MESSAGES DELETED je tip filma koga je sve manje, a to je B-krimić, sa old school postavkom, jednostavnošću, lišen velikih pretenzija, na liniji onoga što je za kabl ili VHS radio Lester. Cowan i Gohen su sjajno popunili tu prazninu, a što je još važnije, ovog puta Cohen nije podvalio slab skript, ovaj tejkst je sasvim mogao završiti u nekom manjem major filmu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-12-2009, 21:52:37Kara je sada zrela za Mehmeta.
a i mehmet je zreo za karu.
Pogledao sam CARRIERS braće Pastor. Ovaj apokaliptični indie film je dumpovan od strane Paramount Vantage i ko zna šta bi bilo sa njim da ne igra novi kapetan Kirk - Chris Pine.
Međutim, reč je o jednom od, što se mene tiče, najboljih indie koketiranja sa žanrom u poslednjih par godina. Film obiluje zaista energičnim suspenseom, i mogao bi se žanmrovski definisati kao triler smešten u zastrašujuću, premda ne i horor postapokaliptične okolnosti, u Americi koju je pomorio neki nepoznati virus. Virus ne pretvara ljude u flesh eating zveri, ali Pastori ga prikazuju vrlo živopsino i maestralno prenose junakov strah od zaraze na gledaoce.
Naravno, kao i uvek, ispostaviće se da su zdravi ljudi opasniji jedni za druge od zaraženih, i Pastori zaista uspostavljaju ubedljive likove i odnose koji su višedimenzionalni. Tako je recimo glavni junak koga igra Pine, alfamužjak čije su osobine daleko od herojskih ali su zato njegove veštine osnov preživljavanja cele grupe, i Pastori odlično prikazuju donošenje tih kompormisnih odluka koje drže ekipu na okupu.
Spookiest scena je vezana za zdrave ljude, i to je svakako priustno u njihovoj varijaciju na tipičnu kid at the candy stsituaciju iz apokaliptičnog filma, kada begunci stignu u napušteni bogataški resort a onda shvate da nisu jedini koji su se setili da bi mogli da ga poharaju.
Suspense je maestralno realizovan i što se toga tiče, braća Pastor pružaju nešto na nivou čistih funmdamentalsa filmske režije što odavno nismo videli u takvom obliku. Bilo bi šteta da ne nastave tom linijom.
Vrlo atmosferičnu fotografiju uradio je Benoit Debie, koga znamo kao DPa filma IRREVERSIBLE (a potom i Argentovog IL CARTAIO) i on je ovde uradio zaista izvanredan posao.
Prava je šteta što CARRIERS nije privukao malo veću pažnju pošto je zaista zaslužuje, naročito ako imamo u vidu minimalističke produkcione okolnosti u kojima je nastao.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-12-2009, 11:39:53
Imaj na umu da film traje skoro dva sata. THE BOX je idealna priča za 90 minuta. Kao što je Mathesonova BUTTON, BUTTON upravo sjajna jer je kratka i u mnogim detaljima apstraktna.
Mogao sam se zakleti da se film zavrsava na 90-tom minutu. Brzo mi je isao.
Sinoc ga je gledao i Willie of the Whips. Odusevio se prvom polovinom i potom, na kraju, kada nista nije shvatio [ako je sta tamo imalo da se shvati] - potpuno se razocarao.
Jel ima neko da mi preporuči dobar i efikasan program za popravku Word fajlova?
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kick-ass-insert.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kick-ass-insert.html)
Quote from: crippled_avenger on 15-12-2009, 13:06:07
Jel ima neko da mi preporuči dobar i efikasan program za popravku Word fajlova?
http://www.openoffice.org/ (http://www.openoffice.org/)
:)
U duhu godišnjih rekapitulacija polako prikupljam spisak filmova o kojima sam pisao tokom ove godine. Idemo po mesecima.
Naslovi koje sam živopisao u januaru:
BLEDI MESEC
CHAIN REACTION
SPECIAL EFFECTS
TRUCK STOP WOMEN
SSD
TOWELHEAD
THE PSYCHOPATH
FROSTBITEN
ALIEN RAIDERS
ROCKNROLLA
NOT QUITE HOLLYWOOD
BLAST!
FULL ECLIPSE
REPO! THE GENETIC OPERA
APPALOOSA
KIDULTHOOD
GOOD GUYS WEAR BLACK
DEAD END DRIVE IN
THE WRESTLER
YES MAN
THE HURT LOCKER
MURDER BY PHONE
FAIR GAME
W.
NICK & NORAH'S INFINITRE PLAYLIST
TATTOO
McQ
Pogledao sam ENDGAME Pete Travisa. Deo javnosti tretira ovaj naslov kao TV film a s druge strane, bio je u bioskopima, i deo kritike ga je tretirao kao bioskopski film. Ako je reč o TV filmu onda je svakako reč o jednom ostvarenju koje je pre svega produkciono daleko iznad proseka, premda nije i neviđeno u televizijskim okvirima, dočim, ako je reč o filmu, onda spada u red skromnijih političkih filmova ali ni u kom smislu nije previše hendikepirano kao biosopsko ostvarenje za specijalizovanu publiku.
Reditelj Pete Travis je štićenik Paul Greengrassa, ovaj mu je producirao sličan tip istinite priče u filmu OMAGH, a potom je pokušao i kao Greengrass da se iskaže u američkom repertoarskom filmu sa naslovom VANTAGE POINT. Nažalost, Travis za sada nije ništa više o B-varijante Greengrassa.
U ENDGAMEu, Travis se služi Greengrassovim rešenjima, kamerom iz ruke i quickcuttingom kako bi doprineo tempu pšriče i osećaju dokumentarnosti i u tom smislu ENDGAME funkcioniše. Glumci su takođe odlični. Jedini problem ostaje u tome što ENDGAME zapravo govori o ličnostima čija je lična komunikacija dovela do početka pregovora o padu Aparthejda ali sama suština tih pregovora koja je zapravo najinteresantnija uopšte nije dotaknuta. Aparthejd kao uređenje je do te mere bizarno da je sigurno sam politički sadržaj razmontiranja tog sistema bio interesantan i sigurno bi funkcionisao na filmu. Međutim, Travis i pisac nam ga ne nude, odnosno nude u nekim širim crtama, tako da na kraju nije jasno kako je promena sistema zapravo tekla.
Ono što se nameće kao jedino istinski intrigantno jeste to što su pregovore organizovali britanski kapitalisti, vlasnici rudnika zlata pošto su shvatili da je Aparthejd loš za njihov posao, kako u medijskom smislu tako i zbog pretnje građanskog rata.
Poseban kvalitet filma je odlična rekonstrukcija epohe. Ipak, šteta je što tako veliki trud nije obogaćen zanimljivijom političkom dimenzijom. Često politički filmovi bivaju opterećeni politikom a zanemare psihologiju. Reklo bi se da ENDGAME ima obrnuti problem.
* * 1/2 / * * * *
Živopisani naslovi u februaru:
THE SEVEN-PER- CENT SOLUTION
THREE THE HARD WAY
EYE OF THE TIGER
IL DIVO
McVICAR
TOO LATE THE HERO
LITTLE MURDERS
CACTUS FLOWER
MACKINTOSH MAN
THE WILBY CONSPIRACY
THE ROCKER
NORTH SEA HIJACK
RED TENT
MOSCOW CHILL
PLANETA BUR
NIGHTMARE
PARANOIAC
THE PRESIDENT'S ANALYST
CHARLIE WILSON'S WAR
PUNISHER: WAR ZONE
POSLEDNJI KRUG U MONCI
FRIDAY THE 13th
THE ASSASSINATION BUREAU
EXTREME MOVIE
ETAT DE SIEGE
ODINOČNOE PLAVANIE
IDI AMIN DADA: AUTOPORTRAIT
Spisak za mart:
POKRAJINA ŠT. 2
THE MAN WHO HAUNTED HIMSELF
THE INTERNATIONAL
SHOUT AT THE DEVIL
ROLE MODELS
FLAMMEN OG CITRONEN
DER BAADER MEINHOF KOMPLEX
BORN IN FLAMES
OSS 117: LE CAIRE NID D'ESPIONS
MARTYRS
SVETI GEORGIJE UBIJA AZDAHU
BLINKENDE LYGTER
PREHOD
TEQUILA SUNRISE
HE'S JUST NOT THAT INTO YOU
NOBEL SON
LA VIRGEN DE LOS SICARIOS
THE NAKED FACE
KANDIDATEN
KILLSHOT
OBRATNIJ OTSČET
CROSSPLOT
WITCHES OF EASTWICK
THE HOSPITAL
Pogledao sam novi HALLOWEEN 2 Roba Zombiea. U svetu heavy metal muzičara koji su se posvetili pravljenju filmova Zombie je realno nesporan autoritet, naročito od kad je Jonas Akerlund snimio onaj generic serial killer film, Snydera nema a Gervasi se posvetio pravljenju dokumentaraca o Anvilu. H2 je nesumnjivo primer tzv. "Zombiejevog parnog filma", dakle obično bi sa nekim neparnim filmom, tipa prvim 1000 CORPSES načeo neku temu a sa drugim bi je autorski zaokružio. U slučaju HALLOWEEN 2, lovo je nesumnjivo jedan autorski projekat i mislim da je zanimljivo to što je Zombie pokušao da napravi. Problem je samo u tome što film nema previše smisla.
Naime, Zombie je već u svom prvom rimejku pokušao da malo više pokaže Michaelov origin story, a u drugom delu, na tragu SCREAM 2 bavi se uticajem Myersovog masakra na okolinu plus nastavlja putem origin storyja objašnjavajući nam kako Myers inače provodi vreme kad je nemrtav na dane kad nije njegov omiljeni praznik. Doduše, Myers nije fokus ove priče, u fokusu su junaci koji su preživeli prvi masakr, dr Loomis i ekipa i svi oni na različite načine, uglavnom bez ikakve interakcije sa Myersom leče svoje traume.
Nije ovo prvi HALLOWEEN film u kome je Myers marginalizovan, ali svakako jeste neobično da bude ovoliko marginalizovan u filmu u kome igra bitnu ulogu. Kad kažem da je marginalizovan onda pod tim mislim da ima malo njegove prepoznatljive aktivnosti, a da isto tako ima previše njegovog origina, koji je uvek bolje ostaviti netaknut.
Međutim, Zombie očigledno u pšokušaju da se razlikuje od ostalih filmova preteruje i na kraju snima HALLOWEEN koji nema naročite veze sa izvbornom franšizom, i gubi se u besmislenim digresijama što nije karaktzeristika kanona ove serije. Ono što je još važnije jeste da su te digresije tip budalaštine koji može eventualno da bude zanimljiv čitaocima stripova koji se oduševljavaju F-bomb replikama, ali realno to je sve mahom neka usiljena šega ili usiljena psihologizacija, na tragun nekakvog pseudo-realizma. Rob Zombie je ipak heavy metal pevač i nije autor tog kalibra da može da ovlada jednom tako stilizovanom žanrovskom pričom i da je učini smislenim realizmom.
Otud je H2 hendikepirana drama koja se zbog naziva sporadično trudi da bude slasher.
Sam Myers osim što je banalizovan i što mu je psihološko stanje opisano na tragu spotova Tarsema Singha, po svom modus operandiju više liči na Leatherfacea ili Jasona, nego na Myersa.
Zombie zaslužuje priznanje za svoj pokušaj bendovanja žanra, i pokušaj da prevaziđe okvire svog hellbilly kiča koji ga je proslavio. Nažalost to proširenje područja borbe mu nije pošlo od ruke i H2 je film koji je možda dragoceniji od mnogih generic slashera ali od većine nije bolji.
Takođe ne bih rekao da je H2 najgori horor koji je stigao u bioskope 2009. Čak sam i ja pogledao par gorih kandidata.
* 1/2 / * * * *
Odgledao sam Nine Miles Down. Ja imam običaj da reagujem kao malo dijete na određene pojave, pa tako moje oduševljenje nerijetko izbriše svaki trag objektivnosti, ali sad, pri zdravoj pameti i sa kritičke distance, imam muda da ustvrdim da se radi o najboljem filmu godine. Ono što najviše raduje jeste činjenica da se Waller nije samo nominalno vratio, već da je isporučio jedno vanserijski kompaktno djelo.
Kripl je rekao da se radi o generičkom žanrovskom djelu, i to stoji. U pravu je i za to da se radi o majstorskoj egzekuciji. I slažem se s njim da se radi o još jednom od ovogodišnjih od gejmčejndžera u DTV svijetu. Međutim, mislim da se previđa činjenica da ovaj film ne vraća kredibilitet ovom svijetu samo u kontekstu produkcijskog formata, već i u nevjerovatnom estetskom skoku. Hoću da kažem da se važnost ovog filma neizmjerno uvećava činjenicom da je ovaj autsajderski film na gotovo svakom nivou superiorniji od ovogodišnjeg žanrovskog favorita koji rabi iste motive. U tom smislu, oba filma pričaju istu priču, samo iz druge vizure, ali i stepena ambicioznosti. Dakle, imamo situaciju gdje je jedan DTV film zaboravljenog one-hit-wonder reditelja, both estetski i ideološki, kompleksniji od navodnog remek-djela velikog autora. Ja sam potpuno svjestan toga da će se von Trierova (u suštini isprazna) priča iščitavati u ne znam kakvim Lacan-goes-New-Age ključevima i proglašavati djelom suvog genija, kao i da će Wallerov film dobiti tek po neku usputnu pohvalu sve dok ne završi kao skrajnuti kult-klasik DTV produkcije, tako da ovo moje pisanije treba shvatiti kao bijedni fanovski pokušaj da se bar malo ublaži nepravda.
Dok je von Trierov film najzanimljiviji u nesumnjivo interesantnoj deteritorijalizaciji bazičnih simbola zapadne civilizacije, Wallerovo djelo onako B-filmski neambiciozno prevazilazi prepreke koje fon Trier nije umio: naime, Nine Miles Down ima jaku priču, gdje je dihtomija On/Ona i sav simbolički kapital koji ide uz nju tek nešto što značenjski upotpunjuje priču ili proizilazi iz nje, a ne pretenciozni ezoterični performans čiji je svaki zaključak usiljena intelektualistička intervencija. U tom smislu, Wallerov film možda ne nudi tako ,,suptilno" prikazanu veliku (kulturnu) istinu kao von Trier u epilogu svog filma – to da žena je uvijek okrenuta ka muškarcu, u smislu sopstvene simboličke egzistencije – ali je snimio svakako zaokruženiji, kvalitetniji i, ako baš želite, inteligentniji film. U oba flika imamo situaciju gdje se bol za izgubljenim najvoljenijim(a) reartikuliše kao vezivni materijal koji drži novouspostavljenju konfiguraciju odnosa između Njega i Nje. Dok je se u Antihristu radi o gubitku djeteta koje ima za posledicu totalno ludilo kod majke koja osjeća krivicu, u Nine Miles Down imamo gubitak cijele porodice koji tek nakon šest godina rezultira potpunim ludilom oca koji osjeća krivicu. U tom kontekstu, von Trier izvodi svoj drugi, ali nažalost i poslednji, zanimljivi zaključak: nakon pokušaja odstranjivanja klitorisa, Ona shvata da to suštinski ništa ne mijenja, odnosno da svaki pokušaj klitoridektomije nema isti efekat kao kastracija, u smislu da pruža simboličku smrt, pa se okreće ka odstranjivaju supruga – jer jedini način da Ona počini simboličko samoubistvo jeste da ukloni Njega. Otud se sve odigrava u šumi kao simbolu za predsimboličku eks-sistenciju žene, jedinom mjestu gdje njen, uslovno rečeno, identitet nije eksterne prirode. I von Trier tu staje. Ostatak filma je stilska vježba.
S druge strane, Waller priča zaokruženu priču. Njegova polazna osnova jeste simboličke prirode i govori o svojevrsnom egzodusu demona nesvjesnog u zonu svjesnog: naučni tim sastavljen isključivo od muškaraca bušenjem Zemljine kore boldly goes where no man has ever gone before, ali ih iz tih dubina zapu'ne gas od kog poavetaju i počnu da se (samo)ubijaju. Međutim, jedini preživjeli iz tima zapravo je žena. Naravno, protagonista ubrzo skapira da nešto nije u redu: otkud Ona tu kad ne postoji nijedan dokument koji veli da je žena bila član ekspedicije. Ono što slijedi ne predstavlja, kako se može učiniti na prvi pogled, anti-tezu von Trierove osnovne premise: i ovdje je On taj koji ostaje pozitivno definisan i čvrsto pozicioniran u stvarnosti, dok je ona ta čiji je identitet fluidnog, spektralnog karaktera. Međutim, dok je kod von Triera Ona jasno pozicinirana u odnosu na Njega, u smislu da je utemeljena u traumi, kod Wallera dugo vremena ne znamo šta je ona zapravo – žena ili krvožedni zavodljivi demon. Jednostavno ne postoji referencijalni okvir unutar kojeg bi je pozicionirali, osim Njegove bujne mašte unutar koje ona, po automatizmu, izlazi iz dihotomije On/Ona, jer može biti bilo šta. I tu Waller šije von Triera: horor, odnosno saspens ne može biti proizvod eksternog tumačenja simbola, već je proizvod simboličkog otkrovenja kroz narativ. Tako imamo situaciju u kojoj prava opasnost ženske autodestruktivnosti jeste to što je neizvodljiva bez kolateralne štete u kojoj je i muškarac fizički odstranjen. I dok je kod von Triera žena shvatila da je put ka samoubistvu odstranjenje sopstvenog muškarca, Waller ide dalje: žena protagoniste počinjava prirodno samoubistvo, ali njen "višak vrijednosti" i dalje opstoji u simboličkoj ravni – ona je tu s njim, opasna kao da je stvarna, i proizvodi fizičke efekte u stvarnosti. Dakle, dok je von Trirov zaključak čisto intelektualni, Wallerov posledica priče: iako je fizički odstranjena, ona je opasna. Na kraju, mnogo suptilnije i ljepše od von Triera, Waller pravni zaključak da u simboličkoj ravni Žena jeste vještica. Tome u prilog govori i to da Njega ne mori samo pokojna mu žena, već i novoupoznata naučnica, koja je opet percipirana kao demon, i to zahvaljujući spektralnoj postojanosti njegove bivše supruge. Do kraja filma, svi Njegovi pokušaji da eliminiše naučnicu propadaju, i nakon što greškom pomisli da je ubio (što opet govori u prilog moje priče), shvata da njeno odstranjivanje nije kraj njegovim morama, već da samoubistvo njegove žene neće biti dovršen čin dok on ne digne ruku na sebe. Što i čini u jednoj od najljepših završnica koje sam imao prilike da vidim.
Možda će neko reći da previše serem, ali čini mi se da ja Wallerov film mnogo jači upravo u onoj dimenziji filma zbog koje se Antihrist proglašava remek-djelom. Najveća mana Nine Miles Down jeste nedostatak boljih glumaca za glavne role. Međutim, Wallerova egzekucija, koja od starta uspostavlja zanimljiv ritam i onda negdje na pola filma upada u krešendo koji se ne okončava do rolling credits, uspijeva da vas natjera da zanemarite glumu i fokusirate se na priču. Ona jeste jednostavna, ali je isto i tako osmišljena do detalja. Ili se bar meni tako čini. I što je najvažnije, jeziva je. Ne govorim samo o jump-scare momentima koji su me zbilja uplašili, već uspijeva da svojim implikacijama probudi neki nemir u meni koji Antihrist nije mogao. U svakom slučaju, preliminarno izjavljujem – bar dok ne ovjerim Avatar – da se radi o najboljem filmu godine. Ili se bar meni tako čini.
Will, nisam se još naterao da gledam ANTICHRIST, ali mislim da ću se slagati sa tvojom definicijom. NINE MILES DOWN je izuzetan film i definitivni je grower. Mislim da je ključna stvar koju si pomenuo horor, odnosno saspens ne može biti proizvod eksternog tumačenja simbola, već je proizvod simboličkog otkrovenja kroz narativ. i to je problem sa kojim se suočavaju arty reditelji kada se late horora ili uopšta arty autori. Oni kreću iz simbola prema narativu umesto da je obrnuto. Time sam se upravo bavio u analizi filma JENNIFER'S BODY a ti si to ovde još bolje formulisao.
Naišao sam na interesantnu priču na jednom forumu, so here we go...
Podzemni aerodrom "Željava" sve do 1992 godine bio je najmoćnija vojna baza u tadašnjoj SFRJ, a zasigurno i na celom evropskom kontinentu. Takve tipove podzemnih objekata ima vrlo malo zemalja, a najpoznatiji po izradi su Šveđani i upravo je njihov model iskorišten pri konstruisanju ovog aerodroma. Sam objekat lociran je na granici BiH i Hrvatske i upravo je to zapečatilo njegovu dalju sudbinu. Naime za vreme rata u Hrvatskoj 1991 aerodrom je intenzivno korišten, no međutim izbijanjem sukoba u BiH, njegova dalja perspektiva sa geostrateškog položaja bila je neodrživa. Stoga je objekat krajem maja 1992 od strane JNA onesposobljen za dalje korištenje i do dan danas nije, a i zasigurno neće biti osposobljen još dugi niz godina (ako to neko i planira). Posle "rušenja" dobar deo objekta ostavljen je tadašnjoj vojsci RSK, a jedan manji deo koji je pripadao teritoriji BiH bio je pod kontrolom Armije BiH. 1995 u operaciji "Oluja" biva zauzet od strane A.BiH no međutim vrlo brzo je predat HV. Trenutna situacija oko ove bivše vazduhoplovne baze nije se ni malo promenila, takoreći ista je kakva je bila 1992 - aerodrom i prateći objekti neupotrebljivi su i nisu odoleli zubu vremena tako da objekti koji su uništeni '92 i '95 izgledaju još gore. Na kraju ovog teksta prezentovaću i poslednje aktuelne fotografije snimljene 2003g. Inače Hrvatski mediji uveliko nagoveštavaju da bi namena ove bivše baze mogla uskoro biti izmenjena . Naime, MUP RH želi ovde izgraditi centar za azilante jer je mesto idealno zbog blizine granice, što bi u prevodu značilo da je Hrvatska i definitivno digla ruke oko obnove baze.
O kakvom se objektu radi, kada je projektovan, kako napravljen i koje su mu karakteristike pokušaću objasniti u sledećem tekstu .Objekat je projektovan još davne 1957g. pod šifrovanim nazivom "Objekat 505" u realizaiji Specijalnog odelenja građevinske uprave tadašnjeg Ministarstva odbrane(MO). Glavni projektanti i realizatori projekta su puk.dr.Lj.Kodelja i p.pukV.Smirnov (inače ruski carski emigrant) .Pre toga izvršen je odabir lokacije i određena geološka ispitivanja. Zbog izuzetnog geostrateškog položaja u tadašnjoj FNRJ (dubina teritorije) i prirodne zaravni podno planine Plješevice, te blizine grada Bihaća (R.BiH) i Ličkog Petrovog Sela (RH) izabrana je mikro lokacija. Tek sredinom 1959g. otpočeli su prvi građevinski radovi na terenu . Poslovi su povereni vojnom GP."Soča". Uporedo je počela gradnja poletno sletnih staza i kopanje tunela u utrobi Plješevice. Tu su graditelji naišli na prvi veći problem - naime kako je planina bila sastavljena od izuzetno čvrstih dolomitnih stena moralo se intenzivno koristiti miniranje, ali su projektanti smislili specijalan sitem rušenja "punim i praznim punjenjem" gotovo u santimetar. Ovo je naročito efikasno delovalo jer su izgrađene galerije morale po projektu biti širine 20m. i visine 8m. te dužine više od 1km .Pod najvećim stepenom tajnosti radilo se u tri smene sa gotovo 250 angažovanih radnika. Kompletni radovi završeni su 1965g. kada je obavljen tehnički prijem a prve jedinice JRV počele su bazirati tek naredne godine.
Baza koja je tada završena izgledala je impresivno - ukupno su u utrobi planine bile izgrađene tri galerije+jedna pomoćna (kao rezervni izlaz) koje su se spajale na "raskrsnici" gde je postojao i jedan slepi krak za remont aviona visine 12m. Ove tri galerije imale su impresivne dimenzije - bile su dužine 400,500 i 350 m, svaka visine 8 i širine 20m . Grandiozna baza bila je projektovana sa sistemom zaštite da izdrži direktan pogodak nuklearnog projektila jačine 20kt. ravno onog koji je bačen na Nagasaki. Stoga je ispred ulaza u svaku galeriju napravljena predkomora tzv."blenda" odnosno betonski štitovi koji su se spuštali polukružno sa tavanice raspoređeni na svakih desetak metara radi amortizacije ogromnog pritiska da masivna vata od čelika i betona ne bi trpela udar veći od tri atmosfere. Ulaz u svaku galeriju zatvarala su već pomenuta vrata. Svaka od četvoro bila su debljine 1; visoka 21 i široka 9m .Svaka su težila 100 tona i bila su pokretna i hermetički su zatvarala galerije. U samom objektu inače bila je izgrađena kompletna infrastruktura za boravak više stotina zaposlenih od restorana,spavaonica,kancelarija,ambulante pa do tehničkih radionica,moćne agregatne stanice za proizvodnju el.energije(u slučaju blokade objekta),skladišta kerozina i ubojnih sredstava(UBS). U samom središtu objekta postojao je i lift kojim se osoblje "podizalo" na visinu od 30-tak metara iznad nivoa baze gde se nalazio teško uočljivi betonski bunker (gledano sa piste) u kom je postojao kontrolni toranj i iz njega se navodila avijacija. Objekat je projektovan tako da je u slučaju totalnog rata bio autonoman da obezbedi neprestano dejstvovanje sopstvene avijacije (bilo je bazirano oko 60 MiG-ova 21) gotovo sedam dana bez dopune gorivom i UBS. Baza je snabdevana kerozinom podzemnim cevovodom iz vojnog skladišta na brdu Pokoj kod Bihaća - sam cevovod bio je dug preko 20 km. Vanjsko skladište UBS bilo je udaljeno oko 5km. u selu V.Polje. Zanimljivo je pomenuti da je pri kopanju tunela nađena reka ponornica tako da je i to bio jedan dodatni plus-baza nije morala brinuti o snabdevanju vodom u slučaju blokade. U samom objektu od njegovog otvaranja radio je sistem klimatizacije koji je za ono vreme bio pravo remek delo. U objektu je održavana konstantna temperatura i vršena filtracija vazduha. Vanjski deo objekta tj.aerodrom sastojao se od 5 pista (2 poletno-sletne i 3 poletne) te kasarne (koja je ujedno bila i logistička baza) u blizini L.Petrovog sela.
Na samom vrhu planine Plješevica (1650m.) bili su instalirani Britanski radari S-613 najmoderniji u to vreme, sa dometom preko 400 km sa kojim je nadgledana gotovo cela teritorija Italije , Austrije i dobar deo Mađarske. Takođe i tu je urađen podzemni objekat sa operativnim centrom.
Radari su bili uvezani u jedinstveni sistem PVO JNA i nalazili su se u sistemu VOJIN (vazdušno osmatranje,javljanje i navođenje).Od celokupnog sistema koji je bio vezan za sam aerodrom jedino su ovi radari i sam položaj ostali aktivni od 1992 do 1995. Radari su 1995 od strane VRSK uništeni da ne bi pali u ruke HV.
Na samom aerodromu do preselenja kompletnih eskadrila sa osobljem na aerodrom Ponikve kod Užica, bazirao je 117 Lap. (lovačko-avijacijski puk) sa 3 eskadrile lovaca-bombardera MiG-21 PF ; i 323 Iae (izviđačko-avijacijska eskadrila) sa avionima MiG-21R. Planirano je da avione u doglednoj budućnosti zamene aparati MiG-29 ali okolnosti u okruženju su to osujetile. Čak je počelo proširivanje jednog od ulaza za smeštaj 29-ki - naime da bi se smestio ovaj tip vazduhoplova morala je da se proširi "betonska zavesa" na ulazu u objekat. Ta tzv.zavesa projektovana je prema profilu 21-ce koji ima jedan vertikalni stabilizator. Pošto 29-ka ima dva vertikalca, moralo se pristupiti "doradi". Ipak majstori se nisu mnogo mučili-ostalo je samo na ideji.
U bivšoj SFRJ jedini približan objekat sličan ovom izgrađen je u Prištini (aerodrom Slatina), ali on je mnogo manji i nebi mogao parirati ni po čemu Bihaćkom aerodromu.
Postoji procena da je objekat i aerodrom tadašnju državu koštao u ono vreme (a naravno i sada) fantastičnih 4 milijarde USD.
Sa tim novcem mogao se izgraditi supermoderni autoput sa četiri trake (sa pratećim objektima) od Triglava do Đevđelije !!!
Ovaj celokupni tekst sastavio sam iz više izvora. Koristio sam materijale i podatke sa svih strana. Bilo je tu i neverovatnih tekstova, pogotovo onih koje sam pokupio iz Hrvatskih izvora. Tako naprimer navođeni su podatci da su jedinice JNA koje su minirale aerodrom u maju 1992 digle u vazduh i vozače kamiona koji su navodno u njima dovezli eksploziv za tu namenu.... Istina je da su miniranje poletno-sletnih staza i zarušavanje ulaza u galerije izvršili iskusni inžinjerci JNA ali ne sa nekim vozačima kamiona - kao da smo ih imali višak!
Drugo, ne bi me ništa ponukalo da napišem tekst o ovom objektu da i sam nisam boravio u njemu i to pred sam odlazak i napuštanje jedinica JNA. Tada sam imao priliku da uđem u već gotovo opustele galerije koje su "zjapile" prazne jer su avioni otišli još poodavno. Ne mogu opisati taj osećaj boravka unutra. Neverovatno je bilo poći kroz te ogromne tunele koji su iznutra bili bukvalno "prelakirani" nekom sjajnom farbom tako da imate osećaj da se nalazite u nekom naučno-fantastičnom filmu....zaista neopisivo. To mi je bio prvi i poslednji put da uđem u taj objekat.
Sada ruiniran i propao može jedino (kao što mnogi kažu) da posluži kao jedno ogromno uzgajalište pečuraka
Pogledao sam MUTANTS David Morleya.
Moram priznati da sam od ovog filma dobio nešto potpuno drugačije od onoga što sam očekivao. Međutim to ne znači da je reč o naročito kvalitetnom filmu, niti da je to iznenađenje samo po sebi vrlina. MUTANTS se otvara kao pristojan 28 DAYS LATER derivat da bi se potom pretvorio u varijaciju na THE FLY što je ključno iznenađenje. Doduše, MUTANTS nema isti tip pretenzije kao THE FLY, ali sličnosti su očigledne. Nažalost, kada se u sred THE FLY situacije dogodi DAWN OF THE DEAD preokret, odnosno kada se našim junacima pridruže postapokaliptični scavengeri koji su tu da nam pokažu kako nam nisu podivljali flesh eating monstrumi najveći protivnik, film gubi fokus i sve do samog akcionog finala (u kome opet zaigra THE FLY momenat) deluje poprilično besciljno.
Međutim, uprkos tim "praznim" deonicama (odlazak po gorivo i sl.) MUTANTS je efektan zato što je kratak i krajnje nepretenciozan. Iako u filmu nema nijednog originalnog rešenja, on obogaćuje kanon flesh eating undead filma time što se fokusira na period transformacije ujedenog i tretira ga kao biće koje može nešto duže da očuva integritet ličnosti (verovatno zbog toga što bi mu žena kad bi bio ranjen, krvi dala, kako kaže pesnik) i ne postaje odmah bezumni monstrum. Tu čak imamo i staru PREDATOR/ALIEN foru sa nenapadanjem trudne žene što se vidi i u nekim drugim monster hororima.
U svakom slčaju MUTANTS je prijatan film koji nažalost po svom značaju nije u rangu najuspešnijih francuskih horora koje smo gledali u poslednje vreme ali ipak pokazuje globalno visok nivo njihove žanrovske produkcije.
* * 1/2 / * * * *
Ćakulanje sa Shane Blackom iz najnovijeg broja Creative Screenwriting:
If you're even a casual reader of CS Weekly or our parent, Creative Screenwriting Magazine, you already know who Shane Black is. For those who came in late, he's one of the legends behind the million-dollar spec-script boom 20 years ago, writer of films like The Monster Squad, Lethal Weapon, and The Long Kiss Goodnight. More recently he returned to Hollywood as the writer-director of the award-winning Kiss Kiss, Bang Bang, which propelled Robert Downey Jr. back into the public eye.
With so many of his films set during the holiday season, we thought it would be fun to speak with Black about how Christmas became such a key part of his storytelling. So, without further ado, here is Shane Black, talking about Santa, Christmas, and Frankenstein in the Wild West.
What were some of your favorite Christmas specials and movies growing up?
Well, it's interesting. I watch all the old Christmas movies and I like them for odd reasons. Like It's A Wonderful Life. It's a Christmas movie, but within it they have a lot of bizarre, Capra-esque touches that are more indicative of life. The scene where the gym starts to open -- the floor starts to pull back and there's a swimming pool underneath. Someone falls in and then everyone just jumps in the pool. That moment is as fresh today as it was back then. That kind of crazy improv moment where everyone starts laughing and jumping in. Even as a kid I was struck by that.
My favorite Christmas film is probably this Spanish Santa Claus movie. It's called Santa Claus, and I even used a bit of it in Kiss Kiss, Bang Bang. Basically, Santa Claus fights the Devil. The Devil tries to stop Christmas. There's this one scene where he just runs around the room doing gymnastics. The Devil's this really athletic, slightly gay-looking guy who can blow flames through a phone line. If he calls you on the phone, flames come out the receiver and they singe your ear. That's probably my favorite. Santa's really lame and the effects are terrible. You've got to see it.
My other favorite is called Santa and the Ice Cream Bunny. It was filmed in Florida in broad daylight. Santa's sled is stuck because there's no snow, and they're all waiting for the Ice Cream Bunny. While they're waiting Santa tells all the kids the story of Jack and the Beanstalk, which takes roughly 50 -75 minutes. At the end of which the Ice Cream Bunny shows up and everyone says, "Now we're safe." I can't believe some of the frauds -- even as a child -- that were perpetrated on me. [chuckles]
About half your films have been set at Christmas. I know your first script, Shadow Company, was originally set at Halloween, and then you rewrote it as Christmas in a later draft. Why?
Yeah. Christmas for some reason... Even though it's a worldwide phenomenon, I always associate it with a certain kind of American way of life. It's also sort of a hushed period, during which, for a period of time, we agree to suspend hostility. I'm always fascinated by the almost palpable sense in the air that something's different at Christmas.
If you look at a tipping-point scenario -- how many people does it take to start a standing ovation? Just one. And then in five seconds two other people, then three, then four, then 75,000 are clapping. Because the tipping point is as simple as one person pushing in that direction. And it can go ugly just as easily. One person starts to get out of hand and then everyone's out of hand.
So Christmas to me represented the best we have in terms of keeping things on that side of the dial. A period in which, for whatever reason, [you're] more likely to bump into someone on the street and have them say, "Oh, hey man, my bad," than to have him say, "Fuck you, buddy! Watch where you're going!" That was remarkable to me.
Also, if you look at it as a substance -- as a thing more than an idea -- Christmas exists out here in California but in these indescribably beautiful ways to me. It's not a 40-foot Christmas tree on the White House lawn, it's a little broken, plastic Madonna with a bulb inside hanging off a Mexican lunch wagon. It's a little strand of colored light in some cheap trailer in the blinding sunlight, but it's still protesting its Christmas-ness. I adore little touches of Christmas. It's like talismans. You walk around and these are the magic. Little bits of Christmas that remind us this doesn't have to be a blinded, blighted, sun-washed, hostile place to live. Christmas has always had that magic ability to me, to exist almost like a magic substance that you find little bit of if you dig carefully enough for it. I know that sounds kind of crazy.
No, I'm actually intrigued. When did you develop this view? Was Lethal Weapon set at Christmas because of this or did the philosophy of Christmas develop along the way?
Along the way. Well, Lethal Weapon is a Frankenstein story to me. It's a guy who's a monster of sorts, who sits in his trailer and watches TV. People despise him, they revile him. It's like a Western. They think the West is tame. They think they're safe and secure in this sedentary little suburbia. This sort of lulling effect that whatever violence and terror are in the world, we've managed to secure ourselves from it. But Frankenstein in his trailer, he's been with violence, he's lived violence. He knows that it's still there. The West is not tame, it is not gentrified. When violence, in Lethal Weapon, comes to the suburbs and takes this guy's daughter and kills cops, they go to Frankenstein and say, "Look, we hate you for what you do. We think you're an anomaly at best and a monster at worst, but now we need you because you're the only one who understands this. We forgot that violence is still there, and you're the one who can deal with that, so now we need to let you out of your cage." That was the idea. Christmas, it seemed to me, was the most pleasant, lulling, hypnotizing atmosphere in which to forget that violence can be so sudden and swift and just invade our private lives.
How do you generally write? Do you use outlines or notecards or just start cranking it out from page one?
I don't really use notecards. What I do is I try to figure out what the piece is about and link that to the story arc or the character arc. I always think there's two things going on in any script -- there's the story and then there's the plot. The plot is the events. If it's a heist film, it's how they get in and out. But the story is why we're there, why we're watching the events. It's what's going on with the characters. And theme above that. Once I get those things, once I know what the theme is and what it's about, I can start trying on story beats and plot beats to see if they feel like they're moving, but they have to relate to the overall theme.
If you look at The Dark Knight, you'll find before those guys wrote a word of script, they knew exactly what their movie was about. All the themes were in place. Sometimes they had to bend the scenes in The Dark Knight to fit the theme they were trying to get across. It's clear they didn't write the scenes and then look for what they were about, they clearly knew where they were headed.
Did you actually study screenwriting?
Nah. I took theater classes at UCLA. I was studying stagecraft and acting. It was a Mickey Mouse major. My finals often were painting sets, y'know? It was kind of a cakewalk though college. I liked theater, I liked movies, but I'd never seen a screenplay, and I thought they were impossibly difficult. Coming from back East, I just assumed movies were something that floated through the ether and appeared on your TV screen and some magician wrote them, but there was certainly no way I could. Then I read a script and it was so easy. I read another one and said, "I can do this. This is really rather simple." So I never took classes, I just read scripts I loved.
My style, such as it is, that sometime people comment on, is really cribbed from two sources. One is William Goldman, who has a kind of chummy, folksy storytelling style. It's almost as though a guy in a bar is talking to you from his bar stool. And then Walter Hill, who is just completely terse and sparing and has this real Spartan prose that has this wonderful effect of just gut-punching you. I took those two and I slammed them together, and that's what I use. People say it's interesting. Mostly it's a rip-off. It's Goldman meets Walter Hill.
Did you always write like this or are there some older, clumsier Shane Black scripts that will never see the light of day?
No, the first scripts I wrote were written after I decided to go out and see what they look like. So I picked up William Goldman, I picked up Walter Hill, and then I wrote Shadow Company, which even on the page, the '84 version, looks exactly like a Goldman script. Lethal Weapon, it's pretty much in the style of those two writers. Material is different, I'm talking solely about the style on the page and learning the logistics of how to do it. Those two were my mentors. Later mentors were people like James L. Brooks, who taught me an amazing amount, and Joel Silver, of all people, qualifies as a mentor.
Now, you took some time off and came back with Kiss Kiss, Bang Bang. Did planning to direct it change how you approached writing it?
No, I thought about that. That was when I was dealing with Jim Brooks. He basically said, "You don't need to worry because you direct on paper. You don't call shots, but you call mood and you call progression and pace and emphasis and just about everything else." So, I may have even done a little more of that on Kiss Kiss, Bang Bang.
Now that you've sat in the director's chair, has it changed how you approach a script?
No, except I'm even more conscious of what will later be shoe leather. The greatest shoemakers in the world supposedly can make a pair of shoes and leave no [extra] leather. They don't waste any. I'm very conscious now as a director. If you've got two scenes, like a newscaster and a scene before that of a conversation, can't you have the conversation with the newscaster in the background and do it in one? It's just shoe leather. No shoe leather.
A lot of people have offbeat movies they watch this time of year, and it's probably safe to say a bunch of them are your movies. Is there anything unusual you like to watch at the holidays?
Oddly enough, every year about this time, for no reason I can fathom, I watch The Exorcist, my favorite movie [chuckles]. Every year I'm reminded of how it doesn't age, not one single day. It's as riveting as it ever has been.
Peter Clines looks forward to his annual viewing of The Long Kiss Goodnight with spiked eggnog and good friends. He can often be found ranting on his cleverly named blog, Writer on Writing. His first novel, Ex-Heroes, will be released in fall 2009.
Izašao novi American Pie movie: American.Pie.The.Book.of.Love.DVDRip.XviD-RUBY
Po pregledavanju na brzaka bih rekao da je ovaj deo najkvalitetniji od svih str8-to-DVD delova. Bar ima poznatih glumaca and stuff.
Nabavio sam ga i čeka na overu... :)
Pogledao sam sinoć ATTACK OF THE 50 FT. WOMAN Christophera Guesta, atipičan projekat u opusu ovog reditelja ako imamo na umu po kakvim filmovima je inače poznat. Ključni hook koji me je privukao gledanju ovog rimejka jeste scenario Josepha Doughertyja kome je ovo bio deo HBO triptiha zajedno sa CAST A DEADLY SPELL i WITCH HUNT.
Iako ATTACK nije toliko ambiciozan i genre bending kao CAST i WITCH, i u njega Dougherty uvodi elemente, pre svega u domenu implementacije feminističkih parola, koji čine da bude nešto više od campy rimejka camp klasika.
Dougherty pored svog intelektualnog produbljivanja campa, ponovo uspeva da stvori vrlo old school odnos među likovima i Guest ga rediteljski prati, smeštajući ovu priču u jedan potpuno temporalno izmešten kontekst u kome se mahom voze stara kola, a opet po programu bioskopa bi se reklo da se film u najmanju ruku dešava 1986. a čak možda i 1989. (u zavisnosti od toga koji cut pomenutog filma se prikazuje).
Specijalni efekti su cheesy i to sasvim odgovara priči, ne bi ni valjalo da su bolji i uverljiviji a gluma je u skladu sa campy opredeljenjem.
Početkom i sredinom devedestih američke kablovske televizije polagale su dosta u rimejkove stvarih 50s B-filmova, setimo se čitavog serijala Rebel Highway koji je uradio Showtime. HBO je otišao korak dalje u svojim saradnjama sa Doughertyjem i pored rimejka pružio je i ozbiljnu rekontekstualizaciju tog materijala, po čemu HBO postupak, kako sam već pisao, jako podseća na kreativne trendove iz savremenog američkog stripa u kome su i klasični heroji dobili edgy reinvenciju.
Iako nije na nivou CASTa i HUNTa, jer je prosto izvorni materijal manje atraktivan, ATTACK je još jedan zajednički trijumf HBOa i Doughertyja.
Godišnji izveštaj
http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kominike-19-2009-godina-zapleta.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2009/12/kominike-19-2009-godina-zapleta.html)
dimbo, kad ćeš da pogledaš tatka?
nećeš valjda da čekaš proleće?
Nemam problem sa tim da mi AVATAR bude poslednji film koji ću gledati, ali imam problem sa tim da nastradam na putu do projekcije, pa da mi poslednji film koji sam gledao bude neki random.
verovao ili ne, ali zaista saosećam s tobom - ja bih poludeo na tvom mestu, dakle, da recimo ričard stenli 12 godina sprema svoj IN THE MOUTH OF MADNESS s budžetom od 130 miliona $ i da onda taj film dođe u niški multiplex u 3D tehnici, a da ja iz nekog razloga NE MOGU da odem da ga gledam pa da ga jebeš... :(
Pa jebiga, ja sam na ivici suicida već nedelju dana, šta da ti pričam...
Jel ume neko da nadje titlove za film `Bert - den siste oskulden`? Teen naslov koji je snimio Tomas LET THE RIGHT ONE Alfredson?
Pogledao sam TELL-TALE Michaela Cueste. Ovo je projekat koji su producirala Braća Scott a Cuestu znamo kao jednog od ključnih ljudi na seriji DEXTER. Scenario je napisao David Callaham po Poeovoj priči. Callahama znamo po scenariju za film HORSEMEN, ali i DOOM. U svakom slučaju, TELL-TALE je koncipiran kao interesantan "mali" triler, u kome se filmski već eksploatisan motiv orlakovih ruku inverzira u tom smislu što transplantirani organ tera primaoca transplatacije da se sveti onima koji su ubili donora.
Koncept je interesantan, Cuesta se trudi da pristup svemu bude ozbiljan, čak ima nekoliko scena koje su potpuno off the wall kao npr. kada otac vodi ćerku na izložbu poznatih medicinskih eksponata kako bi joj pokazao skelet čoveka koji je umro od bolesti od koje i ona pati. Međutim, kao celina, film ne funkcioniše, naprosto ima previše elemenata koji su prazni, nedovoljno razvijeni, i to na kraju dezavuiše čak i vrlo interesantan izvorni koncept. U tom smislu, moglo bi se konstatovati da je ova premisa možda čak i interesantnija recimo za korejski film. U ovoj vrlo suvoj strejt interpretaciji, mnoga dobro oprobana scenaristička pravila američkog filma pokazuju svoja ograničenja. Isto tako, neki vanamerički film na ovu temu bi bio interesantniji jer se Cuesta iscrpljuje u već previše pua viđenim ambijentima, previše puta viđenim međuljudskim odnosima u odnosu na koje sama premisa više nije dovoljna inovacija.
Ono što Cuesta doduše u odnosu na tipičan major filma nema, jeste živopisniji cast. Josh Luca sprosto nije dovoljno interesantan da bi funkcionisao kao leading man u ovakvoj ulozi, ne zato što je slab glumac već zato što nije zvezda i ne čudi nas da ga je srce nateralo da bude ubica. Sigurno bi ovaj film imao drugi predznak da glavnog junaka igra neka prepoznatljivija zvezda.
Na kraju se dobija film koji ima svežu premisu i kome se ne može previše toga zameriti, osim što naprosto nije dovoljno vitalan.
* * 1/2 / * * * *
mda, slab je TELL-TALE.
2+ po meni.
neverovatno drveno i nenadahnuto, te smešno-ozbiljno tretiranje jedne u suštini TALES FROM THE CRYPT premise (koja ovde nema blage veze sa poovom pričom).
jedino je lavkraftov providens lepo uslikan, ali to je sve. i uvek zabavni ali ovde under-used brian cox.
Slazhem se sa ocenama. Lepo je to izrezhirano, na trenutke chak inspirisano, ali scenario je previshe prazan za bilo kakve ozbiljnije domete.
Pored toga, osim one jedne replike na kraju filma, nema bash nikakve veze sa Poom.
Pitam se shta bi Kronenberg iz sredine 80tih napravio od ovog filma.
ovo je fundamentalno neozbiljan materijal za kronenberga.
vrh od ovakve premise izvukao je kronenbergov koscenarista na DEAD RINGERSU u filmu koji je erik red režiro - BODY PARTS.
taj film je znao šta je i kakav je i nije ni pokušavao da glumi DEAD RINGERS 2 - to je good genre pulp fun, i to je to, bez pretenzija koje nepotrebno opterećuju ovog TEL TEJLA.
On ima formu koja je kao ozbiljna iako je zapravo i sama forma pulp, a pokušava da bude nubedljivo ozbiljan. Ni u jednom momentu nisam verovao Josh Lucasu, i njegovo skliznuće u ubijanje mi nije bilo transformacija. Iako nisam čitao Poea, twist sa kraja je jasan od prvog minuta, ja sam čak mislio da će biti radikalniji (recimo da će biti istio twist ali sa kćerkom :) ).
U periodu posle izvanrednih MALIH VOJNIKA sa kojima se plasirao do Kana, Čengić je na tragu Makavejeva i Žilnika snimio film ULOGA MOJE PORODICE U SVJETSKOJ REVOLUCIJI. Ovaj film smo gledali komisijski Macavity, Leon Zoldar i ja, a oni su čitali i roman ranije (nasuprot mene koji sam samo gledao film) i kažu da film gotovo nema veze sa romanom.
I Čengić je snimio makavejevljevsko iživljavanje što kraja nema a ni početka. Svakako je reč o provokaciji, a makavejevljevski kredibilitet brani angažovanjem Branka Vučićevića kao scenariste i spiritus movensa. Međutimm za razliku od Maka, Čengić ima problem u tome što u izvesnom smislu on naprosto ima potrebu za nekom narativnom logikom jer ipak dolazi iz jednog strejt doživljaja filma kao storytellinga, i onda za razliku od Maka ostaje na pola puta.
U tom smislu, meni je i dalje u Čengićevom opusu kao ključni naslovi izdvajaju MALI VOJNICI i PISMO GLAVA a oba su realistički filmovi.
Simpatičan detalj jeste to što je ULOGA neka vrsta mjuzikla u kome je Korni Grupa pružili soundtrack. Ipak, ta stvar nije dovedena do svoje krajnje kenrussellovske konsekvence. Iako bi se mogle praviti neke paralele između Makavejeva i Kena Russella, ipak je ULOGA možda najbliže što je kod nas snimljeno najrazuzdanijem Russellu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam dokumentarni film LEILA KHALED: HIJACKER Line Makboul, Palestinke odrasle u Švedskoj koja je odlučila da snimi dokumentarac o Leili Khaled, svojoj sunarodnici koja je krejem šezdestih/početkom sedamdesetih odradila dve vrlo uspele i medijski pokrivene otmice aviona koje su dosta uticale na popularizaciju palestinske oslobodilačke borbe. Moguće je da nas je život u Srbiji deformisao ali danas u filmu koji je Lina snimila o Leili sa idejom da pokaže kako je to jedna neobična žena u odnosu na nju, jelte, normalnu, običnu ženu, Leila deluje mnogo normalnije od Line...
Mnogi Linini gestovi deluju kao prilično izveštačeno liberalno femkanje - njeno donošenje cigle iz kuće iz koje je Leila proterana u Haifi, usled koga se Leila rasplače (i to čini mi se više da bi ispoštovala Linu nego što ju je taj gest zaiista ganuo), zatim njena infantilna pitanja o sukobu u kojima ona kao pokušava da dođe do objektivne istine o tome šta se tamo dešavalo, sa sve tobožnjim ključnim pitanjem da li je Leila svesna da je njena akcija dala lošu reputaciju Palestincima (da li je?) sa kojim se film završava, i na koje Lina kao ne dobije odgovor - sve su to simptomi jedne ozbiljne mešavine ideološke naivnosti i podmukle želje za eksploatacijom.
S druge strane, Leila je sila, emancipovana žena koja živi u izbeglištvu u Jordanu, ima smisao za humor, vrlo razložno razmišlja o stvarima, i ima moralni highground jer nikoga nije ubila prilikom otmica. za razliku od uprepodobljene Line, Leila se ponaša potpuno normalno, svesna je situacije, uporna je ali i lišena patetike, krajnje razložno tumači sve aspekte svog angažmana uključujući i medijski aspekt. Moram priznati da me je Leila dosta podsetila na srpske žene njenih godina, otprilike godište moje majke (Meho, don't even think about it), i to me je malo zbunilo pošto potvrđuje da smo zapravo vrlo blizu da postanemo kao Palestinci, ako već i nismo... Kad kažem Palestinci, nemam neki rasistički odnos prema tome, već ih se upravo sećam kao ljudi koje smo gledali na TVu kako stradaju, a sada smo to postali mi, samo što smo dosta pasivniji...
Ipak, mislim da je ova subjektivna opservacija pridala filmu određene kvalitete koje on realno za nekog drugog gledaoca nema, te je ovo više ostvarenje za ljubitelje i poznavaoce...
http://www.empireonline.com/news/story.asp?NID=26575 (http://www.empireonline.com/news/story.asp?NID=26575)
Ukoliko je ikada snimljen film sa posvetom Mehmetu K. to je onda THE MOTHER Rogera Michella, perverzna melodrama snimljena po scenariju Hanifa Kureishija o baki koja ostaje udovica i stupa u vezu sa momkom svoje rezvedene ćerke, inače po struci građevinskim radnikom.
Michell je je vrlo radikalan ali ne i senzacionalistički nastrojen u pričanju ove priče. Pre svega, baku ne igra Helen Mirren, Julie Christie ili neki od GILFova koji bi mogao da igrao u serijalu MOJA NANA JE SPERMAHOLIČARKa već Anne Reid koja stvarno jeste nana.
Ona i Daniel Craig ostvarili su zaista sjajne uloge kao par u vrtlogu strasti koja se u najmanju ruku smatra transgresivnom. Međutim, još je važnije to što uprkos tako radikalnom zapletu Kureishi i Michell ni u jednom trenutku ne zaboravljaju bigger picture porodičnih odnosa i generacijskog sukoba koji je vrlo ubedljivo prenet.
Michell je sa DPjem Alwinom Kuchlerom ponovo postigao sjajan rezultat i THE MOTHER pokazuje kako kamerna drama može da bude fantastično vizuelno iskustvo. Nema nikakve sumnje da je Michell jedan od vizuelno najuzbudljivijih reditelja među onima koje zanimaju solidne karakterne melodrame, i ako imamo u vidu novu direkciju filmova o Bondu u kojima teskoba i melodrama ulogu, prava je šteta što je Michell napustio QUANTUM OF SOLACE.
U svakom slučaju, THE MOTHER je, kao i VENUS, nastao nekoliko godina kasnije, odlična saradnja Michella i Kureishija. Ova saradnja je započeta još na seriji BUDDHA OF SUBURBIA sa kojom već neko vreme imam problem u nabavci, ali nadam se da ću i nju overiti uskoro.
* * * 1/2 / * * * *
Čika Kure ume pravog muškarca da dirne u srce, nema tu zbora.
eto ti ga sad: koliko je ovo rip-off kultnog Harold and Maude.
haha, onaj neuspeli pokušaj samoubistva (vešanja) sa početka filma. :|danas se vrtimo u suicidnim krugovima. xcheers xrofl
Pokušaj vešanja?
Rodzer Michel je zakon. Ima samo jednog dana neko da ga primeti, i da mu u istoj godini da Zlatnu Palmu i sve Oskare.
Ako je zajebavanje nestalo kada je Tatko počeo da snima AVATAR, onda ga ima još manje sada kada ge je Cripple pogledao u 2D.
Reći da AVATAR nije gamechanger može samo čovek koji inače svakog vikenda gleda pandoranske partizanske filmove o njihovoj oslobodilačkoj borbi protivu Zle Korporacije. Pošto je za sada, Pandora jedna imaginarna planeta, i pošto sudeći po AVATARu, meštani tamo mahom provode vreme baveći se lovom, ekstremnim sportovima i komunikacijom sa precima, i nemaju kinematografiju, rekao bih da je takvih ljudi jako malo.
Što se gamechanginga tiče, činjenica da je ovo film u kome gledalac prati priču i korespondira sa CGI likovima bez ikakvih problema, jeste suština gamechanginga. Posle ovog filma, u teoriji, zaista više nema granica. Jedina razlika je u tome što je AVATAR once in ten years experience jer se po preciznosti ovog filma vidi da nije reč o projektu snimljenom usput za godinu dana.
Reći da priča filma ne valja je takođe blasfemija. Reč je o jednom wagnerijanskom mitu koji na ideološkom planu uopšte nije bezveze i iako može biti doživljen kao treehuggerska fantazija, to nimalo nije. Naime, da, priča je jednostavna, nema ogromnu količinu dodataka, preokreta, iznenađenja, jer je ovo priča o čoveku koji u promenjenim okolnostima postaje heroj.
Glavni junak Jake Sully, je možda najsličniji Johnny Utahu iz POINT BREAKa. On dolazi iz jedne oportune pozicije plaćenika koji je postao invalid i čiji život može da dobije smisao isključivo spletom okolnosti da ima iste gene kao brat. Premešten na planetu Pandoru u telu vanzemaljca on počinje prvo da prevazilazi svoju invalidnost, zatim sreće društvo koje je drugačije od onog koje je na zemlji i konačno počinje da prevazilazi svoje mogućnosti i postaje heroj. U tom smislu, iako je AVATAR jedna zaokružena priča, realno to je origin story Jake Sullyja.
Jake Sully ima tri vrlo interesantna aspekta kao junak. Najočigledniji je onaj socijalno-politički. On je vojni invalid koji mora da se dopunski ponizi ne bi li dobio operaciju koja će mu ponovo omogućiti da hoda. On je postao vojni invalid u Venecueli, koja vrlo slična Pandori ima velike resurse i vlast koja poštuje vlastita pravila.
Drugi aspekt je svakako aspekt njegove gotovo cronenbergovske simbioze sa avatarom. Naime, on komunicira sa avatarom preko STRANGE DAYSičnog devicea, koji u suštini nema veze sa MATRIXom jer naprosto smrt avatara ne znači smrt "vozača". Međutim, on kada postane avatar, prvo stupa u jednu fizički opipljivu vezu sa prirodom ("planeta koja misli" dosta podseća na SOLARIS čiji je dosta slabi rimejk Cameron producirao) a potom razvija i neku vrstu seksualnog nagona prema vanzemaljki što je prilično transgresivna tačka. Iako je njihova ljubavna priča iz domena očekivanog, po zakonitostima bajke, jer ona je njihova princeza i sl. vrlo je neobično da neko ko je nesumnjivo ipak čovek (u telu vanzemaljca) sposoban da razvije fizičku privlačnost sa bićem druge rase, konstitucije itd.
Treći aspekt je ono što Jake donosi kao čovek, belac, među vanzemaljce. Ono čemu ih on uči zapravo jesu dve stvari. Jedno je efikasnije ubijanje, dakle, on donosi organizovan mehanizam ubijanja u njihov svet jer je očigledno to jedino čemu ljudi mogu da ih nauče. I druga stvar kojoj ih uči je ratna propaganda. U suštini, njegov ključni potez kojim se vraća u pleme jeste vid ratne propagande, a to je pripitomljavanje nepripripitomljive ptice kojim on svesno stiče status polubožanstva.
Dakle, njima belac pomaže da se odbrane, ali daleko od toga da ih belac nauči ičemu lepom.
Što se Na'avija tiče, njihov život se s jedne strane može čitati kao klišetiziran prikaz života primitivaca. Ali, sa druge strane, oni ipak nisu na nižem evolutivnom stepenu. Štaviše, ja bih rekao da oni žive kao današnji bogataši koji su rešili svoje probleme, dakle bave se ekstremnim sportom, lovom i pokušavaju da komuniciraju sa iskustvom predaka. Kada sam letos upoznao Jana Kounena, jednog nesumnjivo modernog i imućnog čoveka koga tehnika, savremenost i sl. vrlo zanimaju, tema koja ga je u razgovoru najviše uzbuđivala bilo je konzumiranje ajovaske koje mu je omogućavale da prolazi kroz neka halucinantna stanja i po svom uverenju između ostalog komunicira sa precima i sl. Na'avi imaju biološki osnov za to i oni kroz svoj biološki stupanj mogu biti tretirani ili kao korak iza nas u evoluciji ili kao korak ispred, kao kultura koja još nije stekla gard ili kultura koja ga nije podigla. Isto tako, vrlo je interesantno da Cameron njihovoj veri daje biološke osnove koji su doduše naučnicima sa Zemlje nedovoljno razumljivi.
Što se vanzemaljaca tiče, moram priznati da su mi Jake i Neytiri bili appealing, da sam kupio i njihov odnos i da sam im verovao kao likovima. Naravno, najveću vizuelnu ekspresivnost imaju scene kada su njih dvoje u svojim izvornim stanjima, ona kao Na'avi a on kao čovek, i to Cameron maestralno koristi.
Ono što je gamechanging na nivou režije jeste upravo smrtno ozbiljan tretman animiranih likova i konstruisanje nekoliko pregnantnih dramskih situacija između njih. U pojedinim scenama jedino što nas podseća na efekat jeste to što znamo da nema glumaca koji su vitki plavi džinovi.
Inače, vitki plavi džinovi sa prenaglašenim ljudskim proporcijama na neki način apsolutno su na liniji fetišizacije Arnieja koji je nešto slično samo što nije specijalni efekat. Cameron voli takve glumce koji ljudske fizičke osobine dovode do ekscesa.
Akcione scene su prepune omaža samome sebi, nije tu samo ALIENS u igri, ključni centerpiece sa raketom i velikom letilicom direktan je citat TRUE LIESa a kroz ceo film Tatko je fino rasporedio detalje koji asociraju na njegove ranije radove. Iako je završna akcija impresivna, i sadrži upravo ono što je oduvek činilo Tatkovu akciju impresivnom a to je spoj odluka karaktera sa neverovatnom brigom o detaljima, sukobom koji može da podstakne navijanje i sl. mislim da je pogrešno tumačiti da je taj set-piece ključni cameronovski touch u filmu. Štaviše, rekao bih da je to prosto prirodna kulminacija izgradnje glavnog lika i odnosa među njima.
Pažnja posvećena likovima ako imamo u vidu da je reč o CGI filmu zaista je neverovatna i po tome se vidi da je Tatko čovek od integriteta koji igra po svojim pravilima.
Antiamerički sentiment je otvoreno zastupljen i negativci su dvodimenzionalni utoliko što se ponašaju BUKVALNO kao američki političari. U tom smislu, čini mi se da će svaki narod koji su Amerikanci maltretirali u poslednje vreme imati sa čim da se identifikuje.
Priča o borbi na prostoru na kome su sadržane svetinje i celokupna tradicija jednog naroda mene jako podseća na naš slučaj sa Kosovom u kome svetinje zbog svog kulturnog značaja u periodu tuirske vladavine imaju ne samo sakralnu već i kulturnu vrednost. Naravno, naš narod nije kao Na'avi, ali u suštini, ja sam se identifikovao sa njihovom borbom. Naravno, nije Cameron snimao film o Kosovu, ali čini mi se da je AVATAR univerzalni film o američkom zločinu i olakšanju koje potlačeni ima kada im uzvrati manje-više istom merom.
U krajnjoj liniji dakle očuvanje drveta nije vezano za očuvanje prirode kao takve, biološke vrste, već tradicije i načina života koji su sticajem okolnosti povezani sa prirodom. Mnogo pre hipika i tree huggera bili su mnogi, koje bi čak danas mogli smatrati i desničarima koji su delili takve sentimente. U tom smislu, Na'avi nisu GreenPeace već pre bića sa nekim dubljim doživljajem sveta.
Kao i svakom odličnom filmu, AVATARu je moguće naći gomilu mana, i to je sudbina velikih dela. Međutim, interesantno je koliko posle naslova koji su bili relevantni na ulicama celog sveta, Cameron danas konstituiše neo-mit koji je realno najaktuelniji na pločnicima Bagdada, Kosovske Mitrovice, Karakasa i Teherana.
Ja se sećam onog vozača taksija koji je vodio ljubav s dinjom...
dinja čolić?
Pogledao sam GIVE 'EM HELL MALONE Russella Mulcahyja. Šta reći sem da je DTV prostor postao ekstremno uzbudljiv. Mulcahy je u DTV uslovima snimio svoju varijaciju na SIN CITY koja je meni lično još efektnija od SIN CITYja pošto se Mulcahy opredelio da snima film a ne da pravi pokretni strip. iako Rodriguezovo ostvarenje kao koncept i eksperiment ima značajnu vrednost, sasvim je sigurno da je u rediteljskom smislu taj film otvorio vrata naslovima kao što su 300 i WATCHMEN čiji je kvalitet kao filmova bio ništavan. MALONE je full-blooded film, samosvesni pulp sa duhovitim scenarijem i izuzetno živahnom rediteljskom egzekucijom.
Iako je evidentno da Mulcahy nije raspolagao velikim budžetom, pre svega u domenu scenografije, on je uspeo da sasvim solidno napravi taj melanž dizajna pedesetih (i likova koji žive i ponašaju se kao u pedesetim), a da je globalno reč o savremenom svetu. U toj mešavini artefakata jedne filmske epohe i savremenog sveta, Mulcahy ne može da ide u totalni eksces kao Miller i Rodriguez ali sve to nadoknađuje kroz izuzetno vispren scenario i ekstremno energično realizovanu akciju koja je prepuna najspektakularnijeg krvoprolića.
Mulcahy zaista odavno nije bio ovako inspirisan kad je reč kako o akcionim scenama tako i o celokupnoj inscenaciji filma i reklo bi se da je ovaj skromno budžetirani film video kao neku vrstu prilike za produžetak theatrical renesanse koja se dogodila sa RESIDENT EVIL EXTINCTION. Ipak uprkos Thomasu Janeu, teško je očekivati da će MALONE biti theatrical jer je ipak reč o exploitationu.
Pošto se DTV filmovi mahom skromniji pokušaji da se snime nekakvi rip-offovi aktuelnih filmova, rekao bih da po svojoj doslednoj stripvskoj stilizaciji, a uostalom i po svom stripovskom miljeu koji dosta podseća na Millera, ovaj naslov pretenduje da bude DTV varijanta SIN CITYja.
Thomas Jane je dosta neprimetno skliznuo u sferu DTVa. I u njoj sada radi ipak znatno inovativnije projekte nego što je tipičan DTV koristeći priliku koju nosi B-film kad je reč o slobodi izraza. Sam zaplet malo podseća na PUNISHERa kog je Jane ensleighovoj verziji i rekao bizh da je šteta što taj PUNISHER nije ovako urađen jer da jeste, mislim da bi bio uspešniji i da Jane možda danas ne bi bio u DTVu. Štaviše, MALONE u pojedinim apsektima čak i liči na PUNISHER strip posle Ennisove transformacije.
Poseban vid DTV dostojanstva ovaj film crpi iz toga što je evidentno reč o filmu koji je dobar i koji, što je još važnije, teško da bi mogao da se snimi kao major film.
Uz BLOOD AND BONE, NINE MILES DOWN i THE TOURNAMENT, GIVE 'EM HELL MALONE se pridružuje ovogoišnjoj listi DTV filmova koji su po mnogo čemu bolji od bioskopskih, zaista guraju stvari napred ili ih drže na visokom nivou koji je theatrical film ispustio.
* * * / * * * *
Give 'Em Hell, Malone je ustvari Sin City koji želite da gledate iznova nakon prvog gledanja. Odličan film.
Rasel je car i znao sam da to ima u sebi! Jedva čekam da pogledam ovo!
Quote from: Will-O-The-Wisp on 26-12-2009, 02:48:04
Give 'Em Hell, Malone je ustvari Sin City koji želite da gledate iznova nakon prvog gledanja. Odličan film.
Aha, znachi drugim rechima, po svemu je kao Sin City.
Quote from: Will-O-The-Wisp on 26-12-2009, 02:48:04
Give 'Em Hell, Malone je ustvari Sin City koji želite da gledate iznova nakon prvog gledanja. Odličan film.
To je najbolja definicija!
Amanda Blank "Might Like You Better" (http://www.youtube.com/watch?v=krL6gbR-9bA#normal)
Ja ću ove godine morati da napravim posebnu DTV listu. Mislim da ne mogu DTV filmovi da budu na listi zajedno sa theatrical filmovima, i to ne zato što nisu bolji nego zato što ipak nisu imali podjednaku priliku da se istaknu...
Filmovi živopisani u aprilu:
HOUSE CALLS
VETAR JE STAO PRED ZORU
CONSPIRACY THEORY
DOED SNOE
THE CHILDREN
12 ROUNDS
POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA
THE GRAVY TRAIN
11:14
DRIVE, HE SAID
THE RAPTURE
GORKE TRAVE
HA-HOV
THE WILD RIDE
THE TRIP
ENDURING LOVE
NOTORIOUS
WATCHMEN
EICHMANN
FIVE MINUTES OF HEAVEN
DEATHSPORT
WAITING...
WILD CHILD
FINGERS
EX-DRUMMER
CLASS OF 1999
DUPLICITY
NEIGHBORS
TYSON
ANOTHER COUNTRY
UNMAN, WITTERING AND ZIGO
APACHE
OKOVANI ŠOFERI
Podsetio sam se filma PRE ISTINE Kokana Rakonjca. Reč je o filmu koji dokazuje da Kokan među našim rediteljima spada među one sa najsnažnijim i najupečatljivijim rukopisom. Njegov pristup vizuelnoj strani filma pokazuje da je reč o rođenom filmmejkeru koji ima neverovatan instinkt i PRE ISTINE stoji kao film koji izgleda neopisivo sveže i danas.
U saradnji sa Aleksandrom Petkovićem, najčuvenijim DPjem Crnog Talasa, Rakonjac je snimio film u kome su likovi slikani na realnim objektima, u Beogradu koji izgleda kao upečatljiva metropola izuzetno zanimljive arhitekture, mahom su snimljeni iz donjeg rakursa što vizuelnom konceptu daje poseban kvalitet. Ti donji rakursi čine da glumačke veličine Branka Plešđ i Ljube Tadića deluju još monumentalnije, njihovi likovi se izdvajaju kao figure specifične likovnosti, a konceptu donjih rakursa izuzetno doprinosi i izuzetno vešta upotreba pokreta kamere i širokougaonih objektiva u pojedinim situacijama.
Štaviše, PRE ISTINE spada među retke jugoslovenske filmove koji se mogu posmatrati kao čisto vizuelno iskustvo, mogu se pustiti kao pokretne slike bez tona i imati smisao zbog vešte realizacije. U konkretnom slučaju PRE ISTINE, Rakonjac pokazuje svoj filmmejkerski instinkt i u tome što smešta glumce na realne lokacije i sjajno ih slika dajući zaista poseban kvalitet prostoru i njihovom kretanju.
Kad je reč o vođenju priče, scenario je napisao književnik Branimir Šćepanović koji je pisao brojne i raznovrsne scenarije, među kojima neke kvalitetne adaptacije ali i neke plakatske filmove poput SUTJESKE. U Rakonjčevom maniru, prioča je vođena nelinearno i ta nelinearnost u ovom filmu nema neku naročitu funkciju, čak bi se oglo reći da šteti filmu i da je zapravo nelinearno vođeje priče osnovni problem ovog filma.
Ipak, PRE ISTINE je moćno ostvarenje autentičnog maverick filmmakera koje treba pogledati sa punom pažnjom. Rakonjčevim opusom sam bio oduševljen još kao tinejdžer i sada je vreme da se malo podsetim na njegove klasike.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DIVLJE SEME Kokana Rakonjca, snimljeno po scenariju Žike Lazića koji je, kako već rekoh, pre nego što je posle spao na to da piše SELJAKE bio vrlo relevantan scenarista. DIVLJE SEME bi se najpre moglo porediti sa POHODOM Đorđa Kadijevića sa kojim deli vrlo mračnu atmosferu seoskog života i priču o jednom otpadniku koji se u tom svetu snalazi koristeći se nasiljem. Ipak, DIVLJE SEME je jednostavnije u svom izrazu, dosta je slično nekom mračnom vesternu tipa HIGH PLAINS DRIFTER a osvetnički/psihopatski pohod glavnog junaka ima u sebi dosta simbolike koja se može povezati i sa širim aspektima društvene kritike, kako prošlog, tako i sadašnjeg sistema. Rakonjac se smatra velikim autorom jugoslovenskog urbanog filma pa je tim pre zanimljivo ga kako se snalazi u ambijentu sela.
U vizuelnom smislu, Rakonjac je i dalje prvoligaš, ali se bez urbanih lokacija drugačije ponaša, jednostavnije kadrira, kadrovi traju duže i pokreti kamere imaju više epskog zamaha, odnosno ima više krana nego fara. Isto tako, ako je PRE ISTINE jedan od najefektnije snimanih filmova sa upotrebom donjeg rakursa, u DIVLJEM SEMENU ima više gornjeg rakursa iako upotreba tih rešenja nije ekscesivna kao izvesni delovi rediteljskog postupka u PRE ISTINE.
Ljuba Tadić je potpuni bad ass u glavnoj ulozi, ubedljivi man of few words koji nema problema da ubedljivo plasira vrlo old school monolog, i njegova glumačka karijera iz poznih godina kada se više bazirao na govoru, dubokom glasu i sl. činila je da malo zaboravimo na to koliko je on fizički bio impresivan leading man. Upravo uovom periodu Ljuba je mogao da se opiše kao jugoslovenski Richard Harris, ubedljiv glumac izuzetne ekspresivnosti koja može da bude i starinska ali i moderna, ispraćena sjajnim fizičkim izgledom. Tadić nosi film i daje svom liku posebnu dimenziju na granici između savršene bistrine, moralne superiornosti i čistog ludila.
Jelena Žigon je ekstremno sexy, Jagoda Kaloper-style u ulozi žene čije transgresije motivišu junakovo psihopatsko ponašanje.
Poređenje sa vesternom ne znači da je reč o akcionom filmu iako Rakonjac donosi nekoliko izuzetno efektnih ubistava. Ali, atmosfera i efkiasnost izlaganja priče svojstveni vesternu se osećaju. Jedan od razloga je to što je reč o ruralnoj sredini koja je nesporno srpska ali je njena lokalizacija vrlo svedena i atmosfera podseća na imaginarne teritorije svojstvene vesternu.
* * * / * * * *
Gde si pronashao Divlje Seme? Rakonjac mi je mozhda i omiljeni domaci rezhiser, ali ovaj naslov nikako ne uspevam da pronadjem.
Quote from: Le Samourai on 28-12-2009, 05:41:45
Gde si pronashao Divlje Seme?
http://rapidshare.com/files/117344403/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part1.rar
http://rapidshare.com/files/117345737/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part2.rar
http://rapidshare.com/files/117347073/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part3.rar
http://rapidshare.com/files/117348525/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part4.rar
http://rapidshare.com/files/117349839/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part5.rar
http://rapidshare.com/files/117351234/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part6.rar
http://rapidshare.com/files/117352582/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part7.rar
http://rapidshare.com/files/117353009/Divlje.Seme.1967.rapid-news.net.part8.rar
pass: rapid-news.net
Quote from: crippled_avenger on 28-12-2009, 03:18:36Boris Tadić je potpuni bad ass u glavnoj ulozi, ubedljivi man of few words koji nema problema da ubedljivo plasira vrlo old school monolog, i njegova glumačka karijera iz poznih godina kada se više bazirao na govoru, dubokom glasu i sl. činila je da malo zaboravimo na to koliko je on fizički bio impresivan leading man. Upravo uovom periodu Boris je mogao da se opiše kao jugoslovenski George Clooney, ubedljiv glumac izuzetne ekspresivnosti koja može da bude i starinska ali i moderna, ispraćena sjajnim fizičkim izgledom. Tadić nosi film i daje svom liku posebnu dimenziju na granici između savršene bistrine, moralne superiornosti i čistog ludila.
:D
Opet se tripuješ tokom dijagonalnog pregleda teksta, a? ;)
Pogledao sam ZAZIDANE Kokana Rakonjca, svojevrsni sequel filma PRE ISTINE. To je produžetak priče o junaku strahinji Petroviću koji se doduše može gledati i bez predznanja iz filma PRE ISTINE. ZAZIDANI se u stilskom smislu nadovezuju na Rakonjčevu apsolutnu filmmejkersku superiornost s tim što su lišeni interesantnih lokacija jer se naprosto dešavaju u zatvoru a zatvor je ipak mnogo češće filmovan od 60s Beograda.
Posebno je interesantno da je Rakonjac koristio PRE ISTINE kao ready made u flešbekovima.
Iako nema ekscesivne upotrebe donjih rakursa, nesumnjivo je da je su i ZAZIDANI izuzetno zanimljivi na planu kompozicije kadra i korišćenja lokacije.
Međutim, lokacija i situacije vode priču u pravcu jedne blage tearalnosti ali Rakonjac to vrlo solidno prevazilazi, zahvaljujući kako svojoj rediteljskoj kultivisanosti tako i vrlo interesantnom tekstu Branimira Šćepanovića koji ima vrlo dobro postavljene fundamentalne dramske vrednosti.
Strahinja ponovo odlično funkcioniše kao lik a dodat mu je i lik čuvara zatvora (iako Danilo Bata stojković igra potpuno drugog junaka u PRE ISTINE) i među njima se razvija specifična hemija kako na nivou borbe karaktera tako i na nivou blage homoerotske dimenzije za koju bih rekao da je intencionalna.
Film je dosta direktan kako na nivou prikaza policijske represije tako i raznih društvenih kontradikcija, ali ipak ne može se reći da je to film koji se suštinski bavi podrivanjem sistema više bi se reklo da ne smatra svoju publiku naivnom.
Nažalost, ZAZIDANI su bili poslednji Rakonjčev film. Naravno, uvek ostaje pitanje da li bi ovaj interesantni, talentovani i objektivno neobično plodni autor postigao neki veći uspeh, a što se Jugoslavije tiče, on je za života postao jedan od reditelja koji su priznati, na koje se računa ali nije imao internacionalni uspeh. Dakle, da li bi imao internacionalini uspeh, teško je reći, međutim, svakako da ZAZIDANI i PRE ISTINE spadaju među jugoslovenske filmove koji se mogu prikazati strancima.
Ljuba Tadić i Danilo Bata Stojković zaista nose film i nema dileme da je reč o dvojici vrhunskih glumaca koji su uostalom bili Rakonjčeva velika inspiracija i redovni saradnici.
Fotografiju je kao i u PRE ISTINE radio Aleksandar Petković, verovatno ključni DP Crnog talasa i ikona Kino Kluba u kome je stasao i sam Rakonjac. Ipak, u ovoj fazi, iako je Kino Klub radio PRE ISTINE, Rakonjac već radio za Avala Film, jugoslovenski major studio.
* * * / * * * *
Reprizirao sam NEMIRNE Kokana Rakonjca. Iako se ovaj film može smatrati njegovim calling cardom, realno, možda je reč o naslovu iz njegovog opusa kog je zaista najviše pregazilo vreme. NEMIRNI i dan-danas imaju svežinu koncepta odnosno imaju koncept koji i danas u filmovima može da bude svež a to je ideja malog događaja koji počinje da širi svoj uticaj gotovo koncentrično i menja sudbine ljudi.
Međutim, problem je u tome što neke od epizoda koje ilustruju tu ideju i koje čine ovaj film, uprkos pojedinim glumačkim bravurama naprosto ne stoje danas, deluju naivno, u nekim detaljima čak i previše humoristički.
Scenario Dušana Savkovića dakle nije dorastao Rakonjčevoj ambiciji, i u tom smislu NEMIRNI funkcionišu sjajno u pojedinim deonicama dok u nekim drugim potone u sferu proseka srpskog filma 60ih.
Ono što je nesporno jeste da je Rakonjac vrlo energičan u vizuelnom smislu i da donosi niz sjajnih rešenja. Ipak, to nije dovoljno da NEMIRNE izdigne nivoa jako bitnog filma svog vremena čija relevantnost ipak ostaje u tom vremenu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MAN SOM HATAR KVINNOR Niels Ardena Opleva. Oplev je Danac a za scenarističku adaptaciju zadužen je Nikolaj Arcel koji je pisao i režirao KONGEKABALE o kome sam pisao još svojevremeno. Dakle, u ovoj skandinavskoj koprodukciji, Danci su dobili ključna autorska mesta.
Arcel je u KONGEKABALE napravio dansku vrziju STATE OF PLAY, međutim u ovom scenariju nije uspeo da postigne tu atmosferu istraživanja i sakupljanja dokaza koju je imao u tom filmu iako je zapravo tema vrlo slična. U tom smislus, vrlo logična istraga iz knjige Stiega Larssona prikazana je dosta konfuzno u filmu, a to je dosta čudno jer film traje 150 minuta, dakle ne može se reći da uslovi nisu obećavali skrupuloznu preradu knjige.
Neka od rešenja u sažimanju građe su odlična i dramaturški efektna, neka baš i ne. Ono što se može istaći kao osnovni problem na nivou scenarija jeste to što je reč o whodunit u kome uopšte nije došlo do razrade likova osumnjičenih tako da je u tom smislu potpuno svejedno ko će na kraju biti ubica.
Međutim, još i veći problem je Oplev koji je snimio film u tradiciji skupe ali neinspirisane televizije. Događaji se ređaju mehanički ali izuzev te proste televizijske mehanike nema nekog suštinskog rediteljskog postupka koji bi činio film kao celinu.
Sasvim je sigurno da je ovaj film, imajući u vidu skandinavsku ekonomičnost planiran da se emituje kao serija, i kao serija bi bio nešto smisleniji premda je danas televizija ipak otišla korak dalje u rediteljskom smislu od suve mehanike koju pruža Oplev. Iako naizgled dakle, on barata solidnom produkcijom i lokacijama i tehnički sve deluje prilično okej (mada ne na nivou najjačih tamošnjih filmova) tu ipak nema filmskog identiteta niti moderne televizije BBC kalibra.
Ovim nedostacima treba dodati i prilično antipatičnu glumačku podelu. Doduše, moguće je da ovi glumci nešto više znače na svojim matičnim teritorijama.
Gledajući ovaj film, mogu da razumem kako su se osećali fanovi LORD OF THE RINGS kada je Jackson snimio film. Naime, meni se čini da je i ovaj "film" više pravljen kao slikovnica za one koji su čitali knjigu nego kao autonomna filmska priča bazirana na knjizi. Isto tako, nisam siguran da neko ko nije čitao knjigu uopšte može da ima strpljenja za ovu misteriju koja je interesantnija za knjigu nego za film.
U svakom slučaju teško da ovaj naslov može imati smisla bilo kome ko nije čitao knjigu i šteta je upoznavati se sa Stiegom preko ovog filma.
* * / * * * *
Ne bih se baš u potpunosti saglasio sa prethodnim postom. Dva od četiri je preniska ocena po mom mišljenju. Na toj skali ja bih filmu dao bar 2 i po. Bez obzira što je knjiga neuporedivo bolja od filma nastalog po njoj, Muškarci koji mrze žene: The Movie ima čime da se podiči. Pre svega, film je ostao prilično veran Lašonovom predlošku, što je za mene bio veliki plus. Načinjene izmene su uglavnom bile neophodne da bi film uopšte bio moguć - već je i njegovo sadašnje trajanje problematično, da je još duži verovatno ne bi mogao u bioskope. Dalje, film je dobro snimljen, deluje krajnje kompetentno i profi. Glumci su korektni, naročito Noomi Rapace kao Lisbeth Salander. Ta uloga je bila posebno zahtevna i slabije opremljena glumica bi potopila film - što se, na sreću, nije dogodilo. Meni nije bila antipatična. Ne više nego što je lik zahtevao.
Ipak, pretpostavljam da se slažeš da je bolje čitati knjigu nego se upoznavati sa njom preko ovog filma?
Definitivno.
Knjiga je zaista odličan krimić, film je tako-tako.
Lašon je bio sjajan u izgradnji zapleta i likova, mada ne i neki stilista. Mislim da će njegovi romani tek dobiti dostojnu filmsku adaptaciju. Ko zna, možda čak i u Americi?
Datum premijere UNIVERSAL SOLDIER 3: REGENERATION, iako se zbog par TV sequela može dovesti u pitanje da li je ovo treći ili peti deo, pao je najnezgodnije moguće vreme. Naime DTV se promenio, naslovi kao BLOOD AND BONE, THE TOURNAMENT ili NINE MILES DOWN a o GIVE EM HELL MALONE da i ne govorimo, doveli su do toga da DTV scena više nije ono što je bila. U tom smislu, DTV je podigao letvicu a REGENERATION je preskaće samo u par segmenata.
Uvodna akciona sekvenca obećava da otac i sin Hyams donose theatrical kvalitet filmu, i zaista u toj sceni se ne štede ni kreativni na materijalni potencijali. Očigledno je da se istočnoevropski setting koristi na tragu završnice filma BOURNE SUPREMACY i REGENERATION nudi dosta solidnu simulaciju toga.
Međutim, ubrzo posle toga usledi pad. Kada teroristi zauzmu Černobilj, usledi niz scena pregovora i dijaloga koje su statične, neopterećene toliko lošom glumom i slabim dijalozima koliko zaista nepodnošljivo statičnom rediteljskom egzekucijom, kao da nikome nije stalo do tih scena. I onda se takve dijaloške scene ređaju da bi se malo razbile još jednom akcionom, i to nažalost tek osrednjom zbog toga što je njen protagonista topbillovani UFC šibadžija Andrej Arlovski (ne Meho, nije sin Terese orlowski) koji je verovatno sjajan ako nekog treba da prebije u stvarnosti, ali nije atraktivan za film jer je sirovina sa jako rudimentarnim borilačkim pokretima i harizmom ravnom nuli. Iako su UniSol vojnici tu da ne bi imali karakter i emocije, cela poenta prvog filma bila je da govori o karakteru koji se probija ispod naslaga brejnvošinga, posle smrti i uskrsnuća.
Oko polovine filma u igru se vraća Van Damme i to na velika vrata. Naime, Luc je posle traumatičnog iskustva uzrokovanog time što je ubijen, zamrznut, oživljen i u više navrata uključen u sukobe sa superubicama slične životne priče, otišao u Švajcarsku kako bi se malo socijalizovao. Naravno, socijalizacija teško ide što je i očekivano imajući u vidu njegov problem. Sav mukom postignuti progres nažalost mora biti doveden u pitanje kada svetski mir ponovo mora da bude zaštićen nekontrolisanom destrukcijom, bolom i nasiljem koje samo Luc može da ostvari.
Negde u toj fazi, i Dolph ulazi u igru i tu film zaživi na svom drugom koloseku, koji je bio prisutan i u prvom filmu, a to je horor dimenzija. Dolph sjajno igra nabildovanog bolesnika i zaista unosi spooky atmosferu. Svemu tome doprinosi to što je Dolph dovoljno omatorio da zaista izgleda kao vlastiti leš (dočim Van Damme ne liči više ni na svoj leš koliko je izobličen).
Sa Van Dammeom i Dolphom u igri film dobija na karakteru. I onda kada se prebrode par scena sa lažnim dilemama u smislu da li Luca ipak vratiti u borbu ili ne, imajući u vidu kakve bi to posledice imalo po njega, kreće završna akciona etapa koja se grubo rečeno sastoji iz tri dela.
Prvi deo čini povratak Hyamsovih u svet spektakularnih kadar sekvenci koje je tata H. pravio u filmu BUSTING. Lucov upad u Černobilj je urađen u CHILDREN OF MEN maniru. Kad kažem maniru, onda upozoravam da ne očekujete Cuaronov nivo već oslanjanje na to i tu film dolazi na jako visok nivo. U pojedinim momentima, ove scene nose i nešto zdravog smisla za humor.
Zatim sledi scena u kojoj se obračunavaju Van Damme i Dolph koja je isto sjajna. Ona doduše nije iz jednog kadra ali je stepen destrukcije koji oni anlišuju kako na tela svojih dublera tako i scenografiju ogroman plus je sama Dolphova smrt bazirana na izopačenom crnohumornom nasilju sa kojim smo se eventualno mogli sresti kod Verhoevena u TOTAL RECALL.
Konačno, Van Damme uspeva da malo razigra Arlovskog, ali realno Van Damme se bije za obojicu. Andrej je drvo javorovo tako da čak ni Van Damme ne uspeva da ga razigra u dovoljnoj meri. No, taj fajt je solidan.
Nažalost, kao što se iz ovog komentara jasno vidi REGENERATION ne funkcioniše kao celina, a to se posle onih gorenavedenih odličnih naslova ne može više tolerisati u DTVu. Na nivou pojedinačnih akcionih scena, Hyamsi pokazuju da su klasa i da tu ima theatrical štofa. Još jedan detalj je skor koji je vrlo old school, vrlo 80s sa nekim starinskim efektima na koje smo navikli u tadašnjem SFu. Taj skor daje pojedinim scenama neku vrstu identiteta i izdvaja ih.
Čudno je da su Van Damme i Lundgren ovako slabo prisutni u filmu. Iako ima topbilling, ni Arlovski nema suštinski bitnu ulogu on počne film kao marioneta negativaca a tako ga i završi, tako da ovom filmu nedostaje pravi junak. Moram priznati da me zbunjuje ovakvo odsustvo fokusa kad je reč o likovima, iako je jasno da očigledno producenti žele da polako zamene Lundgrena i Van Dammea u franšizi. Ipak, čudno je da umesto njih nije uveden neki novi noseći junak.
Koliko god ova vrsta dramaturškog problematizovanja delovala suvišno u priči o DTV filmu zaista je jako teško ispratiti DTV akcijaš bez jasne ideje ko je noseći lik, između ostalog i zato što onda akcija nema akcenat.
Najavljeni su još neki filmovi sa Arlovskim i ne znam šta da mislim o tome. U ovom filmu on je jedna Kane Hodderovska figura, maltene više ukrućeni slasher nego unisol ili fighter i ne znam koliki su njegovi potencijali za neku DTV karijeru. Međutim, očigledno je Istočna Evropa od jeftine lokacije za DTV filmove postala i bitno tržište za njih i sada diktira uslove. Ipak,imajući u vidu veliku popularnost UFC koja je mene zaobišla, u suštini je dobro imati martial arts zvezdu koja je relevantna i u samom oktagonu.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F_pEfamUaFFX8%2FSzyHUcoEEII%2FAAAAAAAAAS0%2FNxI8ciyuB-4%2Fs400%2Fdn10.gif&hash=6e209e2e8d4843c6aed50ddb57fb71024e45dfb0)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.satinmovie.com%2Fblog%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F10%2Fhangover2.jpg&hash=7e11268c21d4f2d4bd6ba572130800c719389a3f)
Kod Drew Barrymore je od starta bilo jasno da tu postoji nešto više i da ona ima instinkt koji prevazilazi tipičnu glumačku zvezdu. Izbor projekata, kako glumačka tako i producentski, govorio je da ona ima dosta zanimljivu agendu i WHIP IT je to nesumnjivo pokazao. Iako nije profilisan kao neki film svojom temom ili produkcijom pretenduje da bude nešto značajno, reč je o old school žanrovskom filmu koji ima sve one kvalitete koji su učinili B-film tako proslavljenom i često analiziranom formom.
WHIP IT je 80s omladinski film snimljen 2009. o devojci iz malog provincijskog mesta u teksasu koja u Austinu, centru liberalnog Teksasa otkriva svoju ljubav prema roller derbyju. Naravno, sasvim je jasno da je roller derby vrlo otvorena zamena za lezbijsku zajednicu, i da je film zapravo o tome, međutim za razliku od interesantnih ali ipak banalnih filmova Angele Robinson, ovaj zaista funkcioniše iznad te metaforične ravni kao istinski sportski film, i potpuno ubedljiva omladinska drama u kojoj Drew na masi mesta ubacuje goofy detalje koji pokazuju kako je zapravo taj film nešto drugo.
U tom smislu WHIP IT je sjajan throwback za stare 70s i 80s omladinske filmove, sa tim odličnim spojem ozbiljnosti i naivnosti koji je naročito bio prisutan u tom periodu.
Glumačka rešnja imaju indie šmek, blaga preteranost u ekspresiji je simpatična i WHIP IT se može sagledavati i kao neka vrsta produžetka JUNO drugim, mišićavijim sredstvima, sa manje pretenzije u postupku i ozbiljnijim dometima kad je reč o značenju.
Međutim, ono što je najmaestralnije u filmu je svakako glumačka podela. Ellen Page u glavnoj ulozi je okružena fantastičnom ekipom koja bi se mogla porediti sa INGLOURIOS BASTERDS, da je kojim slučajem Tarantino snimio film koji ima iole smisla. Od Tarantinove veteranke Zoe Bell preko Kristen Wiig, Alle Shawkat iz ARRESTED DEVELOPMENT, Marcie Gay Harden pa sve do same Drew, Ellen predvodi izvanredan ansambl koji ne čine zvezde ali su to sjajni profiji i sjajan tim koji uprkos svojim bravurama omogućuju njoj da odigra ključne poteze kao uostalom i u samoj sportskoj priči.
Što se egzekucije tiče, Drew je očigledno skupila kompetentnu ekipu i u stilskom smislu tu nema lutanja a film čak ima i jednu vrlo šarmantnu lirsku, vrlo filmičnu, ljubavnu scenu koja pokazuje dobar filmmejkerski instinkt. Muzika je baziraa na prilično hip selekciji pesama ali one u principu ne progurtaju film dočim parčići koji su score vuku na 70s rešenja koja su u poslednje vreme dosta česta.
WHIP IT mi je bio među najočekivanijim filmovima jer sam predosećao da se tu nešto zanimljivo dešava i nisam se prevario. Imajući u vidu specifičnost materijala koji piše Shauna Cross, u šta sam imao priliku da se uverim nedavno čitajući scvenario za IF I STAY, reč je o piscu čiji scenariji vrlo lako mogu da skliznu u totalni besmisao, patetiku i kliše ako su bez jasnog rediteljskog vođenja, i Drew je to itekako uspela da prevaziđe pokazujući izgrađen rediteljski instinkt. Videćemo šta će se desiti za IF I STAY od koga Summit očekuje da bude novi malo mračniji film za TWILIGHT crowd.
* * * / * * * *
Pogledao sam PUKOVNIKOVICU Đorđa Kadijevića. Reč je o filmu koji dobija na naročitom značaju ako imamo u vidu da se bavi temom uticaja jedne gradske, otmenije žene na muškarce u toku prvog svetskog rata. Ta tema je u proteklih godinu dana, u filmovima SVETI GEORGIJE i BESA bila na neki način najviše tretirana i nametnula se kao ključna kad je reč o obdelavanju priča iz tog perioda.
Kadijevićev film ima ogroman potencijal i prava je šteta što usled prilično slabe dramaturgije na nivou vođenja priče i uvođenja preokreta odnosno konstruisanja situacija i konačno nedoslednog rediteljskog postupka nije više iskoristio potencijal koji je priča imala.
Naime, situacija da pred kraj rata, pukovnik gubitničke austrougarske vojske biva više uznemiren time što mu dolazi žena usled čega više ne može da kurvari, nudi ogroman potencijal, a naročito kada se njegovi vojnici potrude da pošto objave da je mrtav tako i bude. Nažalost, jedan od ključnih preokreta u filmu vezanih za priču o podmetanju leša pati od dosta slabe dramaturške postavke koja ne samo da ga minimalno koristi na planu zapleta već na neki način želja njgovih ljudi da ga smaknu ostaje na nivou podrazumevanja, i situacija smaknuća ne nosi nikakvu dramatičnost, iako je to itekako mogla.
Osnovna priča o dva vojnika zadužena da brinu o njegovoj ženi uspeva da očuva svoju znakovitost i vrlo je jasan taj gubitak poštovanja koji oni pokazuju kada pukovnik pogine, odnosno kada se ispostavi da je sila koja ih kolonizovala (njih dvojica su Srbin i Mađar) na izdisaju. Nažalost, na toj liniji zapleta najviše se pokazuje nekonzistentnost Kadijevićevog rediteljskog postupka pošto su ova dva junaka u pojedinim momentima gotovo tatijevske karikature a najboljim fazama su tipični slackeri iz vojske što je nekako i najubedljivije.
Sporadično PUKOVNIKOVICA zaista pokazuje potencijal da bude jedna krvavo ozbiljna varijacije na TWO MULES FOR SISTER SARA, ali nažalost u ukupnom skoru, Kadijević i ekipa prave previše grešaka u koracima i gotovo pretvaraju u veresiju.
PUKOVNIKOVICA čak i sa tom dramaturškom zakržljalošću i nedoslednim rediteljskim postupkom ipak ima kvalitet i svakako spada među filmove koje treba pogledati. Štaviše, određeni broj nedostataka joj se može oprostiti iz prostog razloga što je ovo ipak film iz 1972. kada naš film nije u embrionalnoj fazi i već je produkovao jako ozbiljna remek-dela ali ipak određena supotilnost i minucioznost rediteljskog postupka u to vreme još uvek nisu postojali kod nas i nisu bili omasovljeni.
Sasvim je moguće da bi čak i takav postupak sa sve slapstick i gotovo grossout elementima funkcionisao u interpretaciji nekoga ko ima dar za komediju ali nažalost, Kadijević nije reditelj sa takvim smislom za humor na ekranu.
U svakom slučaju, PUKOVNIKOVICA nesumnjivo jeste vanserijski film, i naslov koji treba ispratiti sa pažnjom. Samo je šteta što nije onoliko dobar koliko je mogao da bude.
* * 1/2 / * * * *
Filmovi živopisani u maju:
KING OF CALIFORNIA
KONGEKABALE
COMPLICITY
L'INSTINCT DE MORT
WOLVERINE
MY BLOODY VALENTINE
L'ENNEMI PUBLIC NO.1
17 AGAIN
SOUR GRAPES
STAR TREK
FRANKLYN
THE GIRLFRIEND EXPERIENCE
ZIFT
PARASOMNIA
TOKYO!
ACOLYTES
SERBIAN SCARS
MURDER A LA MOD
MIDNIGHT EXPRESS
BULLETPROOF
SUSAN'S PLAN
FAST AND FURIOUS
TERMINATOR SALVATION
MARIN BOI
Reprizirao sam BESMRTNU MLADOST Vojislava Nanovića, jedan od prvih filmova nastalih u posleratnoj Jugoslaviji. U odnosu na prvo gledanje, sada mi je delovao slabije, međutim, to ga ne čini manje zanimljivim. Naime, Nanović je bio poznati beogradski ilegalac, na neki način on je bio nekakav Prle ili Tihi i u BESMRTNOJ MLADOSTI je kanalisao svoja iskustva iz rata. BESMRTNA MLADOST je u tom smislu pionirski primer filma o urbanoj gerili za vreme NOBa. Nanovićev rediteljski postupak je naravno početnički, i to kod samog reditelja koliko na nivou cele infrastrukture, iako se vidi da ima rediteljski dar Nanović u tom trenutku nema uslove da ispuni svoju viziju u potpunosti. U tom smislu, BESMRTNA MLADOST je zanimljiva kao priča koja je na nivou postavke priče vrlo realistična i bliska istorijskim događajima.
Naime, Nanovićevi likovi su ilegalci koji odrađuju nekakve low-key kombinacije, neke sitne pickupove, distribuciju letaka, krađe oružja, male diverzije. Dakle, oni su daleko od comic book akcije OTPISANIH sa masovnim masakrima Nemaca. E sad, izvesna teatralnost glume, poneka slabija rešenja na nivou mizanscena, odsustvo glavne priče i dramskog konflikta na nivou celine, čine da film ne bude onoliko ubedljiv kao neke kasnje priče o ilegalcima koje su paradoksalno verovatno bile dalje od istine.
U to smislu, interesantno je da BESMRTNA MLADOST u sebi nosi dosta od atmosfere omladinskog filma jer nanovićevi likovi su manje-više goloruki i protiv okupatora sprovode minimalno nasilje, više ih pobeđuju nekom vrstom dečjeg nestašluka, a motivisani su mešavinom patriotizma i infantilnosti.
BESMRTNA MLADOST je takođe jedan od retkih filmova koji prikazuje scenu pregovora između mladih ilegalaca komunista i patriota monarhističkog usmerenja. Iako ih na kraju monarhisti odaju, ali više iz ličnih nego ideoloških razloga, ovo je redak film koji pokaztuje saradnju komunista i rojalista u antifašističkoj borbi. Kasnije će zbog takvih scena (prikazivanje četnika u umerenijem svetlu) Nanović imati probleme sa filmom ŠOLAJA.
Na nivou kadriranja, Nanović se služi jednostavnim ali artikulisanim , pismenim stilom i vrlo dobro realizuje potere i suspense scene. U tome mu znatno pomaže i sam grad Beograd koji je bio prepun ruševina i zaista je ima sveže rane posle rata koji se završio tek tri-četiri godine pre toga.
Iako ima par plakatskih scena, u kojima se naivni propagandizam oličava uglavnom u nemotivisanim monolozima, Nanovićev film je inače začuđujuće odmeren i na nivou same suštine i priče nije plakatski već je pre svega fokusiran na likove i njihove aktivnosti.
Sve ovo čini BESMRTNU MLADOST jednim od atipičnih i neobično zanimljivih partizanskih filmova, kao i jednim od ključnih naslova iz segmenta o "urbanoj gerili".
* * * / * * * *
Jel postoje titlovi za film FURIA Alexandre Aje?
Pogledao sam THE TIME TRAVELER'S WIFE Roberta Schwentkea. I ovaj naslov je spadao među najočekivanije i itekako je ispunio očekivanja. Schwentkeov film je baziran na romanu Audrey Niffenegger. Roman nisam čitao, ali mislim da je Bruce Joel Rubin uradio izuzetno zanimljivu adaptaciju koja je po mnogo čemu krajnje neobična. Naime, THE TIME TRAVELER'S WIFE je po svojoj daramaturškoj strukturi vrlo arty i ja bih ga definisao kao primer projekta o kakvom evropski reditelj sanja u Holivudu.
Reč je zanimljivoj i potpuno atipičnoj premisi, kvalitetnom scenariju i okolnostima u kojima to može da se snimi za solidne pare sa velikim zvezdama. To je san svakog evropskog reditelja kada ode u Holivud, a za Schwentkea bih rekao da, imajući u vidu njegove evropske filmove, verovatno baš u Holivuduu snimio svoj najavangardniji film. Iako je film dosta solidno prošao u bioskopima, jedina prednost koju bi ovaj naslov imao u Evropi jeste to što bi da je evropski film bio tretiran kao ozbiljno remek-delo a osvojio bi sigurno i neku veliku festivalsku nagradu
Nažalost, u holivudskim okolnostima, TIME TRAVELER'S WIFE naišao je na niz prepreka, prvo se New Line koji ga je proizveo (obratite pažnju na New Line tradiciju filmova o putovanju kroz vreme sa THE BUTTERFLY EFFECT) fuzionisao sa Warnerom a zatim je sam producent filma, Brad Pitt, imao sličan projekat BENJAMIN BUTTON što je dodatno odložilo premijeru TIME TRAVELERa. Ako se tome dodaju i prilične komplikacije vezane za to kako treba marketovati ovaj film jer je njegovu ciljnu grupu zbog krajnje neobične strukture, jako teško definisati, na kraju je pušten kao ljubavna drama, bez većih petenzija.
I formalno, TIME TRAVELER'S WIFE jeste ljubavna drama, ali u najboljem smislu te reči, nikako ne na liniji Nicholasa Sparksa. Premisa sa čovekom koji putuje kroz vreme protiv svoje volje predstavlja osnov za ljubavnu priču o dvoje ljudi koji su osuđeni jedno na drugo i čiji je odnos ugrožen zbog hendikepa jednog od njih. Međutim, pošto je junakov hendikep do te mere bizaran, to uopšte ne izgleda patetično jer je identifikacija na nivou gledaočeve percepcije da mu se tako nešto može desiti apsolutno nemoguća.
Zatim, ono što je naročito interesantno jeste to da se premisa sa putovanjem kroz vreme samo tumači kroz konsekvence na ljubavni/bračni odnos dvoje ljudi, nema nikakve zavere, borbe sa nekim negativcima i sl. pored toga. Odnos koji se razvija između likova je interesantan i ima vrlo ozbiljnu dimenziju, Schwentke i Rubin koriste jednu krajnje bizarnu premisu kako bi tumačili ozbiljne probleme. Taj spoj normalnog, racionalnog i apsolutno sumanutog, podsetio je na Cronenberga, a film ima i jednu apsolutno vintage cronenbergovsku deonicu.
Na neki način, TIME TRAVELER'S WIFE je najbolji superherojski film ikada snimljen pošto tematizuje sudbinu čoveka koji ima hendikep jako sličan supermoćima kakve kroz nesreće i traume stiču superheroji i prelama ih kroz prizmu običnog života i nemogućnosti emotivnog ostvarivanja usled tog problema. Naravno, nikada nijedna strip ekranizacija neće moći da bude ovakva ali ja bih svakako tumačio TIME TRAVELER'S WIFE i iz kanona superherojskog filma.
U dramaturškom smislu, Rubin je vrlo interesantno postavio scenario. Naime, za razliku od tipične holivudske dramaturgije u kojoj bi glavni junak imao proaktivniju ulogu, uzimao stvari u svoje ruke i sve bi bilo garnirano sa više logike, TIME TRAVELER je napisan kao jedan experience u kome se vremena mešaju, životna dob likova se razlikuje pre svega po frizurama, ali film nije konfuzan, ili je konfuzan onoliko koliko je cela situacija konfuzna junacima. Ovako atipičan dramaturški pristup svakako pomaže tom overall arty utisku filma.
Kad je reč o samoj temi putovanja kroz vreme, ovde je hronomocija samo device i u tom smislu logiku tog segmenta treba zanemariti. Dakle, ovo nije film o putovanju kroz vreme za one koje zanima sama tehnologija tog čina jer će oni sigurno naići na gomilu grešaka. Međutim, što se konkretne priče tiče, taj motiv je vešto postavljen i konsekventno upotrebljen.
Prava je šteta što studio nije imao veće ambicije sa ovim filmom, pre svega u smislu plasmana na festivale i borbe za nagrade. Isto tako, smatram da je solidan bioskopski uspeh zaista fantastična stvar za film koji je ovoliko off-the-wall, i pokazuje zaista izvanredno gledalačko obrazovanje i toleranciju svoje publike.
* * * 1/2 / * * * *
Filmovi živopisani u junu:
METASTAZE
TRUCK
Россия 88
CRUSH AND BLUSH
PUSH
OSMA VRATA
TAE-POONG
BRONSON
THE MIRACLE
FRITSUD JA BLONDINIID
THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD
WORLD TRADE CENTER
I LOVE YOU, MAN
DEPS
HITNA POMOĆ
THE GREAT BUCK HOWARD
DACHIMAWA LEE
STRANDVASKAREN
THE HANGOVER
GP-506
SPRING BREAKDOWN
THE BOAT THAT ROCKED
OORLOGSWINTER
SECRET DEFENSE
TRANSFORMERS: REVENGE OF THE FALLEN
KNOWING
FIRED UP
ALL MY FRIENDS ARE LEAVING BRISBANE
RX
GOAL 3
MURDER BY MOONLIGHT
Whisky hangover 'worse than vodka', study suggests
Whisky
Whisky produces a bad hangover
Drinking whisky will result in a worse hangover than vodka, according to research by US scientists.
The reason might lie in the number of molecules called "congeners" which it contains compared to vodka, the Brown University team said.
But the study also suggested that sticking to vodka all night rather than whisky would not improve your performance at work the next day.
The study is published in Alcoholism: Clinical and Experimental Research.
Drinking too much of any alcoholic drink can have a number of undesireable short and long-term effects
Chris Sorek, DrinkAware
The 95 volunteers for the research, all healthy alcohol users, had one night of "acclimatisation" before drinking either whisky or vodka the following night.
They were given enough alcohol to put them a third over the legal driving limit for the UK.
On the third night they were given a "placebo" drink containing no alcohol.
On each occasion, they were then asked how they felt the following day, and were tested on how well they could concentrate on tasks.
The volunteers who drank whisky reported far more hangover symptoms such as headache nausea, thirst and fatigue compared with those who drank vodka.
However, the overall performance at the concentration task was roughly the same between the two groups.
Professor Damaris Rohsenow, who led the research at Brown University in Rhode Island, said: "While people felt worse, they didn't perform worse after bourbon (a type of whiskey made in the US) than after vodka."
He said that the study also showed that workers in "safety-sensitive" roles could be impaired by drinking - long after the alcohol itself had disappeared from the bloodstream.
Chemical trace
The study, which also monitored sleeping patterns in the volunteers, found that disrupted sleep was no worse in either group.
The reason why whisky might cause more unpleasant hangovers might lie in the number of molecules called "congeners" which it contains compared to vodka, said Professor Rohsenow.
These include small amounts of chemicals such as acetone, acetaldehyde and tannins.
Chris Sorek, the chief executive of charity Drinkaware, said that social drinkers should be aware that no alcoholic drink removed the risk of a hangover.
He said: "Christmas is a time to socialise and celebrate, but many people will be drinking excessively - drinking too much of any alcoholic drink can have a number of undesirable short and long-term effects."
While exceeding recommended daily limits might mean hangovers the following day, he said, in the long term, regular heavy drinking could increase the risk of cancer or liver disease.
jel kažu nešto za lozu, rum i tekilu? xnerd
Ne znam, ali ovo je retka oblast nauke koja me zaista zanima...
Nauka o mamuruku? xrotaeye
Inače, čitam sad, u UK je vozački limit 0.8 što, realno gledano, jeste neka razumna granica. Ovi ispitanici su napijani do oko 1, što baš i nije mortus pijanstvo, te mi nije baš najjasnije kakav su to ujutru mamurluk mogli da imaju. Što se mene tiče, ne slažem se sa rezultatima. Sa votkom sam u ratu baš zbog jutarnjih problema koji se sastoje u neobičnom svojstvu tog pića - kad se naločem vode (a to je neophodno posle burne noći, jelte), javi mi se osećaj ošamućenosti, skoro opijenosti. Viski, a naročito burbon, takve efekte nema i osim krša u ustima, ne zaziva jutarnje proklinjanje protekle večeri.
Mamurluk nije od etanola, već od raznih g koje meću u ta pića, a možda i od metanola, kojeg ima, nije da nema.
Moja iskustva sa mamurlukom nažalost dolaze sa godinama. Kao mlad sam pio kao Radivokević i nije mi bilo ništa, ali onda su odjednom počele da mi se dešavaju tegobe sa mamurlukom, da se budim pijan i sl. U tom smislu, ja zaista nisam poznavao pojam mamurluka sve do svoje 24. godine. A do 24. sam najviše pio. Ono što je najbolji lek za mamurluk jeste preventiva. Dakle, ne preventiva u smislu da se ne pije, već preventiva u smislu da ukoliko si u stanju da se pobrineš za sebe, na neki način već pred pokušaj spavanja obaviš određene radnje koje će biti reakcija na potencijalni mamurluk. John je pomenuo hidriranje. Great minds think alike. To je obavezno. Ja recimo štujem i preemptivno uzimanje nekog sedativa ili leka za bolove (naravno u dogovoru sa ličnim lekarom da se sve to ne bi pretvorilo u koktelčić, na svu sreću uvek u društvu ima neki lekar ili džanki koji se razume u lekove), vitamini takođe nisu loši, premda ja moram priznati ne verujem u lekove za mamurluk bazirane na buđenju organizma i uvek sam više za one koji smanjuju bol ili uspavljuju. Ono što je takođe dobra preventiva jeste da se ne zaspi odmah, i da se šđto više metabolizuje alkohol dok si budan.
Ono što je problem jeste to da ako si pijan kao letva, teško da išta od ovoga uopšte možeš da organizuješ.
Mamurluci od vodke su među onima koji ti zgade to piće zauvek, premda svako trovanje od alkohola ti generalno zgadi to piće zauvek, tako da sam ja u jednom trenutku čak bio u fazi da više nemam šta da pijem te sam neka pića morao da vratim iz mirovine.
Ono što je nezgodno kod pijanstva jeste mešanje pića, čemu čak i najiskusniji pribegavaju u fazi kad su pijani kao letve. U tom smislu, imao sam niz iskustava, a kao najpaklenija kombinacija izdvojili su se jeger, absint i pivo pre jedno dva meseca. Premda jedan od najdekadentnijih koktela koje sam ikada pio jeste loza prvijenac i absint. To je za ljubitelje i poznavaoce.
Pogledao sam STEEL AND LACE Ernesta Farina, naslov koji pamtim iz slavnih dana VHSa. Iako se vreme VHSa još uvek ne može smatrati klasičnim DTVom, naročito ne period 1991. iz kog dolazi ovaj film, realno reč je o naslovu koji je i u to vreme bio namenjen video tržištu.
STEEL AND LACE sam konkretno pogledao zbog istraživanja opusa Josepha Doughertyja. Iako ovaj film ima svakako dosta interesantan scenario u odnosu na tipične VHS projekte iz tog vremena, ovo nije showcase Doughertyjevog dara kakav je pokazivao u naslovima poput CAST A DEADLY SPELL i WITCH HUNT. Ovde nema transgresivnosti tih filmova, i uprkos tome što ima nekoliko kinky detalja, uostalom David DeCoteau je bio jedan od producenata te ne čudi što je kinkiest detalj upravo iz njegovog faha.
Ernest Farino je specijalista za specijalne efekte koji je želeo da se okuša kao reditelj sa ovim naslovom i na svu sreću nije ga iskoristio kao tipičan SFX showcase već je zaista, u skladu sa svojim skromnim moćima pokušao da ispriča priču.
Iako kada se sve sabere i oduzme, STEEL AND LACE ne prevazilazi svoj C-produkcioni milje, i ima mnogo više exploitation elemenata negop nekog eventualnog indie šarma, reč je o pristojnom ostvarenju u okvirima onoga što su diktirali uslovi. Ipak, u toj vrsti produkcije jedini smisao imaju oni koji je prevazilaze a STEEL AND LACE ne spada među njih.
* * / * * * *
Ponekad me zaista rastuži stanje savremenog horora. Naime, iako je glupo reći da je išta lako snimiti, može se konstatovati da je zaista malo potrebno da se neki naslov pretvori u senzaciju nezavisnog horora. HOUSE OF THE DEVIL Ti Westa je najbolji primer toga.
Ovaj film nesumnjivo ima nekakav rediteljski koncept i u većem delu se sprovodi nekakav rediteljski postupak, međutim, to je otprilike sve što nudi ovaj film a to je ipak nedovoljno da se smatra ozbiljnim ostvarenjem.
Moja primedba čak i nije vezana za prvih 70 minuta filma u kojima se ne desi apsolutno ništa, kako bi se moglo očekivati. Štaviše, ja mislim da je taj očigledni problem zapravo najmanja mana filma. Ti West nas od početka priče ubaci u svoj ritam izlaganja priče i na neki način ko preživi prvih deset minuta prilagodi svoj organizam tome kako se odvija sledećih sat vremena. Ne mogu pri zdravoj pameti tvrditi da je tih prvih 70 minuta dobro, nije, ali nije nepodnošljivo i taj eutanazirani ritam ima svojih draži ali isto tako dovodi do išćekivanja ozbiljnog paybacka, i to ne u smislu da se sada strpljenje mora nagraditi ozbiljnim nasiljem već upravo da se ta serioznost i atipičnost moraju produžiti kad stignemo u ripper domen. Dakle, očekuje se interesantan rasplet, nešto zanimljivo, nekonvencionalno, dakako i spektakularno nasilno.
U tom smislu, Ti Westov najveći greh nije u tome što je prikazao satanizam kao nešto dosadno već u tome što ga je prikazao kao nešto banalno, skoro svakodnevno, ali ne in a good way. Naime, čak i ljudi koji nisu veliki poznavaoci horora, doživljavaju zaplete sa žrtvovanjem, satanističkim ritualima kao neku vrstu opšteg mesta, kao nešto što se viđa svaki dan. A o ljubiteljima horora da ne govorimo. Međutim, satanizam u HOUSE OF THE DEVIL je ne samo nedorečen, nego je do te mere banalan i infantilan, da je sam prikaz rituala zaista na nivou rituala kakav bi videli u crtanom filmu.
O nekim bazičnim stvarima od kojih zavisi dobar okultisitčki film da ne govorimo. HOUSE nam ne daje odgovore na ključna pitanja: Jesu li ovi satanisti neke budale amateri ili vrhunski okultisti? Jesu li oni zaista sposobni da učine to što misle, odnosno jesu li u Ti Westovom svetu moguće takve stvari (kraj za koji se opredelio sa sve uticajem droge i aluzijama na začeće je besramno jeftin)? Jesu li oni u tome uspeli slučajno ili namerno? Ako je uspelo, jel uspelo zbog njih ili zbog nje? Postoje li neki suštinski razlozi zbog kojih je ova devojka izabrana?
Sam ritual je zaista onako kako bi ga neko napisao za potrebe komedije koja ima satanističko žrtvovanje kao jedan od usputnih gegova. Nedorečenost motiva sekte bi bila legitimna kada bi ovo bio ozbiljan film koji kao ne želi da daje neke konačne odgovore jer je svestan da je njih nemoguće dati. Međutim, ovo nije takva vrsta filma. Ovo je film koji kada se dođe do horor invencije pada izuzetno nisko. Ono što stvar čini još bizarnijom jeste taj build up do žrtvovanja sa traženjem bejbisterke, njenim čekanjem i sl. koji nema apsolutno nikakav smisao u široj slici. Ja se ne razumem previše u satanizam ali koliko znam za ritual nije potrebno da se neko pre rituala dobrano smori, ili grešim? Ako grešim, trebalo je da nas autor obavesti o tome, da nam kaže da žrtva mora da se smori. Isto tako, otvara se čitav niz pitanja vezanih za uverljivost cele priče oko njenog regrutovanja koja u principu ne bih postavljao da film ne insistira toliko na tom ritmu koji bi trebalo da nam otkriva štošta a ne otkriva ništa.
Radujem se Tomu Noonanu u ulozi zlog okultiste as much as the next guy, ali nažalost Tom je omatorio i više nije spooky. Nešto se desilo, i ja sam iznenađen pošto je Noonan podela za to 1/1. Što se Mary tiče ona samo doprinosi neuverljivosti cele stvari. Zaista u godini kad smo gledali MARTYRS teško je spustiti se ovako nisko. Dok je Tom ikona za sva vremena, Mary ipak ima veze sa jednim humorističkim prilazom žanru i ona kao znak dovodi do prilične konfuzije pošto oneozbiljuje stvar koja je na nivou autorove ambicije vrlo ambiciozna i pretenciozna.
I to nas dovodi do cele 80s fakture. Prvo 80s filmovi o sektama su bili svakakvi, bilo je i gorih od Ti Westovog ali su svi imali conviction a ovaj to nema. Ti filmovi su na neki način pokušavali da nas ubede u svoje priče, a Ti West prvo vešto a zatim sve lošije balansira između želje da snimi film iz osamdesetih i snimanja filma o osamdesetim. Ukoliko je Ti West pokušao da nas podseti na te filmove, onda je u tome svakako uspeo, ali iz ove vizure zaista deluje uzaludno ulaganje takvog truda u jedan tako efemeran naum.
U svakom slučaju, HOUSE je simpatičan pokušaj ali na nivou rezultata reč je o jednom priličnom promašaju čijim autorima ne treba stvarati iluziju da ovo ima smisla. Šteta je što je veliki deo kritike to već uradio. Ukoliko nezavisni horor ostane na nivou pravljenja ovako polovičnih naslova teško da se može očekivati neki preporod na sceni.
* ½ / * * * *
Pogledao sam THE INVENTION OF LYING Matthew Robinsona i Ricky Gervaisa. Moram priznati da mi je za sada još uvek izmakla sposobnost razumevanja zašto je Gervais kultni komičar. Nemam ništa protiv njega i povremeno su mi njegovi TV radovi smešni, ali moram priznati da je to vid humora koji je prilično antipatičan. THE INVENTION OF LYINGS se jedva može i nazvati filmom pošto je reč o jednom vrlo jednostavno koncipiranom, sub-televizijski realizovanom high-concept skeču produženom da traje sat i po.
Ne može se Gervaisu i Robinsonu spočitati da film nije inteligentno postavljen na određenom nivou, međutim naprosto postoje određeni domeni filmskog izraza u kojima inteligencija ne može nadoknaditi odsustvo autentične filmičnosti i filmmejkerskog talenta i to se u ovom filmu itekako oseća. Cela priča sa svetom u kome svi govore istinu a samo jedan čovek zna da laže toliko je high concept da se na neki način highness of concept okreće protiv filma. Na sve to, Gervais i Robinson još i "varaju" pošto su ljudi pored toga što su iskreni uglavnom i priglupi što je prilično iritantno, i mislim da je pravi izazov trebalo da bude to da ljudi iako ne umeju da lažu ipak nisu budale, odnosno da iako sposobnost ekonomisanja iznošenjem svojih misli jeste jedna od karakteristika normalnog čoveka, ona ne utiče na neke duge sposobnosti pojedinca.
U tom smislu INVETION kliza i u sfere Judgeovog IDIOCRACYja koji je takođe imao svojih tegoba ali je ipak daleko bolji i efektniji film od INVENTIONa.
Nisam gledao Koeppov film sa gervaisom tako da ne znam kako funkcioniše kada ga drugi režiraju, ali u svakom slučaju INVENTION OF LYING deluje kao neka jako zastarela didaktička komedija nastala van Holivuda pre nekoliko decenija.
* 1/2 / * * * *
Hm, nisam baš siguran da Gervais vara gledaoce u načinu na koji je predstavio junake i svet u kome obitavaju, i mislim da je otvoreno pitanje kako bi se ljudi ponašali u takvim okolnostima, ali to je već stvar za neke psihološke analize. Kontrola sopstvenih misli je do te mere jedan suštinski deo našeg društva da je doslovno nezamislivo kako bi svet izgledao da toga nema. Između iskrenosti i gluposti se u svakodnevnom životu može povući veza kad je reč o praktičnim posledicama po pojedinca, a u ovakvom slučaju se dolazi u jedan prilično bizaran ekstrem koji je zaista teško pojmiti i Gervais je dao neko svoje zabavno tumačenje koje povremeno ima karakter skeča, ali se ne zadržava samo na tome. Mislim da je bolje pitanje da li bi takvo društvo uopšte moglo da postoji i da evoluira u nešto uređeno i napredno, ali to je već stvar osnovne postavke bez koje i nema filma, prihvatiš je ili ne. Meni ovakva postavka pije vodu zato što je dosledna, i Gervais unutar nje uspeva da pokrene neke zanimljiva pitanja u vezi religije i prirode muško-ženskih veza, da plasira i par (bar što se mene tiče) ubedljivih melodramskih momenata, i da, što je najvažnije, bude veoma duhovit; ja sam se nekoliko puta glasno nasmejao tokom ovog filma, a cenim da je to ipak najbitnije. Ghost Town je na sličnoj liniji kad je reč o tretmanu gl. junaka kao i Invention of Lying, ali je i klasičniji rom-com u kome nije toliko naglasak na high conceptu, pa bi ti se on možda i više svideo. Doduše, imaj u vidu da ja sve ovo pričam kao veliki Gervaisov fan i da smatram da je to što su on i Merchant uradili sa The Office i Extras vrhunci nove britanske komedije (tj. dramedije), na istom nivou (iako, naravno, različitog senzibiliteta) sa radovima Edgara Wrighta i Simona Pegga.
Filmovi živopisani u julu:
TRENER
THE STEAM EXPERIMENT
IVANSXTC.
DEMENTIA 13
THE HANDMAID'S TALE
ALONE WITH HER
THE HUMAN CONTRACT
ČOVJEK KOJI JE VOLIO SPROVODE
IZBAVITELJ
THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD
LISICE
DIE 1000 AUGEN DER DR. MABUSE
BRUNO
KAKO SU S VOLELI ROMEO I JULIJA
ŠTIĆENIK
PUBLIC ENEMIES
QUIZ SHOW
IDIOCRACY
ADVENTURELAND
QUAI DES ORFEVRES
DOLLAR$
PRETTY MAIDS ALL IN A ROW
NIGHT AND DAY
MORTAL THOUGHTS
CHOPPER
CRANK: HIGH VOLTAGE
Filmovi živopisani u avgustu:
MISBEGOTTEN
BEER PONG
OBSERVE AND REPORT
ATTACK FORCE Z
CODE NAME SOLDIER
CHARADE
SOLDIER
THE BACHELOR AND THE BOBBY-SOXER
CIPELICE NA ASFALTU
MOTHER, JUGS & SPEED
4
BULLETPROOF
BANLIEUE 13 ULTIMATUM
DIAGNOSIS DEATH
INGLOURIOUS BASTERDS
SEXY KILLER
THE STONE KILLER
BLOOD: THE LAST VAMPIRE
HICKEY & BOGGS
ACROSS 110th STREET
THE INFORMERS
BREAKING POINT
BREAKOUT
SUPERFLY
I, THE JURY
THE HIT
Filmovi živopisani u septembru:
FIREPOWER
UOMINI SI NASCE POLIZIOTTI SI MUORE
BLOOD AND BONE
OPERACION OGRO
FREQUENTLY ASKED QUESTIONS ABOUT TIME TRAVEL
DIE FAELSCHUNG
THE SEX THIEF
THE DAMNED UNITED
INFESTATION
FUZZ
GOLDENGIRL
GI JOE: THE RISE OF COBRA
STATE OF PLAY
LOVE THE BEAST
FROST/NIXON
Filmovi iz oktobra:
THANK YOU FOR SMOKING
DISTORZIJA
OSEBNA PRTLJAGA
ROMAN POLANSKI: WANTED & DESIRED
DISTRICT 9
MADEO
INSIDE OUT
HILLS RUN RED
WITCH HUNT
PAPARAZZI
KRVAVI PUT
EŠALON DOKTORA M
NEVJERA
POSLEDNJI MOST
TRICK R TREAT
INJU
DOGHOUSE
THE TOURNAMENT
LARGO WINCH
FIGHTING BACK
SHOPPING
MY ONE AND ONLY
LA MORT EN DIRECT
UBIJ ME NEŽNO
PERFECT GETAWAY
SIGNALI NAD GRADOM
GIALLO
THE JIGSAW MAN
THE LONG GOOD FRIDAY
PULP
THE CANDIDATE
Filmovi iz novembra:
I'LL NEVER FORGET WHAT'S'ISNAME
BELLMAN AND TRUE
THE GOODS: LIVE HARD, SELL HARD
LUCKY YOU
THE STAR CHAMBER
VENUS
THE GRASSHOPPER
SHILJONG
ZOMBIELAND
BLACK DYNAMITE
THE SPLIT
A GUIDE FOR THE MARRIED MAN
THE HOT ROCK
MOON
TORMENTED
MILANO CALIBRO 9
THE KREUTZER SONATA
THERE'S A GIRL IN MY SOUP
BUTTERFLY ON A WHEEL
THE DECEIVERS
RIOT IN CELL BLOCK 11
CHANGING LANES
THE DEEP
MOTEL SEONINJANG
BAKLAVA
PANDORUM
GAMER
NINJA
PREDMESTJE
Filmovi živopisani u decembru:
J'AI VU TUER BEN BARKA
A FILM WITH ME IN IT
TRIANGLE
KONEC VEČNOSTI
HARRY BROWN
DEFENCE OF THE REALM
THE COVE
LAW ABIDING CITIZEN
EXTRACT
JENNIFER'S BODY
THE BOX
NINE MILES DOWN
MESSAGES DELETED
CARRIERS
ENDGAME
HALLOWEEN 2
MUTANTS
ATTACK OF THE 50 FT. WOMAN
TELL-TALE
ULOGA MOJE PORODICE U SVJETSKOJ REVOLUCIJI
LEILA KHALED: HIJACKER
THE MOTHER
AVATAR
GIVE 'EM HELL MALONE
PRE ISTINE
DIVLJE SEME
ZAZIDANI
NEMIRNI
MAN SOM HATAR KVINNOR
UNIVERSAL SOLDIER 3: REGENERATION
je l' ti to najesen(oktobar, novembar) ponestalo farbe, pa nisi vise zivopisao? :?:
Takav je običaj. :)
Reprizirao sam LEPTIROV OBLAK Zdravka Randića. On je u ovom eseju o Omladinskom filmu spadao među filmove o mladima koje su pravili stariji reditelji i moglo bi se reći da je reč o paradigmatičnom primeru takvog filma.
Naime, u ovom naslovu se kroz prizmu priče o mladom čoveku zapravo prelamaju određene poetičke koncepcije filma koji zapravo govori o nekom ranijem vremenu. Zar ne možemo LEPTIROV OBLAK smatrati nekom vrstom rimejka BUBAŠINTERA sa praktično preslikanim porodičnim odnosima, a na neki način, kad je reč o tematizovanju straha o homoseksualnosti čak i filmom koji (neuspešno) preslikava i subverzivne strategije Jelićevog remek-dela?
Sa Zoranom Cvijanovićem u glavnoj ulozi, i to čitavu deceniju i po pre nego što je otkrio svoju populističku personu, ovaj film ubija vlastitu komunikativnost i polazi putem neke vrste arty tumačenja mladalačke teskobne egzistencije, iako po svojoj strukturi, to zapravo nije. Cvijanovićev junak je zbunjen, hermetičan, prilično nejasan, sa nekom melanholijom koja ne liči na tipičan pitak prikaz puberteta.
Izbegavanje hepienda na kraju i sama završnica u kojoj Cvijanović više liči na nekog Hanekeovog smarača nego na normalnog momka, pošto mora da se odrekne od tipične, željene, konvencionalne putanje sazrevanja i opredeljuje se za neke alternativnije seksualne prakse odnosno drugu vrstu razrešenja svojih libidanlnih potreba, koje takođe opet podsećaju na odnos iz BUBAŠINTERA u kome umesto LEPTIROVE prodavačice, tetka preuzima inicijativu.
Dakle, osnov problema LEPTIROVOG OBLAKA je u tome što Mihić i Randić sprovode poetiku iz nekog drugog vremena, baziranu na odnosima koji su važili u nekim drugim okolnostima, i ta poetika je toliko snažna, na nivou scenarističkog rukopisa pre svega, da se naprosto ne može primeniti na druge okolnosti.
Jugoslovensko društvo se od vremena BUBAŠINTERA do LEPTIROVOG OBLAKA naprosto previše transformisalo da bi se ista specifična poetika mogla primenjivati. Pre svega desilo se Bijelo Dugme, 1977. desila se Hajdučka česma i više nije bilo isto biti mlad u SFRJ. Iako je sam BUBAŠINTER film iz 1971. taj film je mentalno ipak nekako malo više u šezdesetim, to je film u kome se ne oseća da je u Beogradu već igrana KOSA i sl. No, taj film ima neke druge autentične kvalitete zbog kojih ga smatram jednim od najbitnijih klasika.
Inače moramo imati na umu da je upravo Mihić kreirao koncept generic jugoslovenske filmske porodice, odnosno on u saradnji sa Kozomarom, a to je dakle porodica na čijem je čelu Danilo Bata Stojković, naizgled namrgođeni i rigidni a zapravo dobroćudni predstavnik srednje klase koji ima jasnu viziju kako sin treba da se razvija.
Praška škola je kasnije preuzela ovu strukturu porodice koja je profunkcionisala još u obodnim ostvarenjima Crnog talasa a do danas nismo imali novu definiciju porodice u srpskom filmu, i otud sve češće u filmovima imamo junake koji nemaju porodicu, čiji su roditelji umrli ili žive u inostranstvu.
U tom smislu, LEPTIROV OBLAK je sa likovima koje igraju Seka Sablić i Paja Vuisić potpuno na liniji.
Bijelo Dugme kao muzička podloga nažalost nije dovoljno da zarobi utisak kako je to biti mlad 1977. godine.
* * / * * * *
Tokom gledanja SHERLOCK HOLMESa Guy Ritchieja, sigurno da je poseban efekat proisticao iz prijatne okolnosti da je sala bila prepuna što svakako dopinosi prijatnom utisku. Film je vrlo solidan. Naravno, u njemu se otvara nekoliko tema koje su sporne.
Prva tema je gde je ovaj Holmes u odnosu na ranije filmske inkarnacije. Kad je reč o ranijim filmovima najviše liči na Levinsonovog Holmesa u Spielbergovoj produkciji pošto se dotiče teme okultizma i nudi brojne akcione set-pieceove. Moramo imati na umu da su najbolji filmovi o Holmesu upravo i bili oni transgresivni, kao i da su ključne ideje u toj vrsti filmova proisticale iz priča koje su iskoračile izvan Conan Doyleovog kanona. Ne samo da se Basilov Holmes borio sa nacistima, nego se kao najzanimljiviji filmovi o Holmesu izdvajaju PRIVATE LIFE Billy Wildera, SEVEN-PER-CENT SOLUTION Herberta Rossa (više na nivou ideje nego same rediteljske egzekucije) ili MURDER BY DECREE Boba Clarka. Svi ti filmovi su drugačiji od konvencionalne i televizijske verzije Homesa koje smatramo kanonskim.
Ritchiejev Holmes se razlikuje po tome što je reč o buddy filmu, o Holmesu u post KISS KISS BANG BANG danima, bez Blackovog šarma i humora naravno, ali sa Downeyem u glavnoj ulozi koji radi ono što je radio u KKBB plus sa obnovljenom idejom buddy filma koju je Black na neki način i vaspostavio u sam centar holivudskih komercijalnih koncepata, zajedno sa producentom Joel Silverom koji je uostalom radio i HOLMESa. U toj buddy hemiji očuvani su elementi Holmesovog i Watsonovog karaktera, njihove tipične osobine predstavljaju osnov njihove komunikacije i u tom smislu scenario je vrlo pažljiv i skrupulozan.
Isto važi i za strukturu samih postupaka glavnih junaka. Iako priča po strukturi nema veze za tipičnim Holmes pričama u kojima se postavi misterija a onda se prati kako se ona razotkriva, sakupljaju tragovi i sl. i moglo bi se reći da je bazirana više na DIE HARD mustri, što je takođe Joel Silverovo maslo, same akcije junaka su potpuno u skladu sa likom. Da, Holmes se dosta bije, ali su tuče postavljene tako da nam pokazuju kako je ta tuča samo artikulacija njegovog ozbiljnog razmišljanja o tome kako da naudi protivniku. Isto važi ia za sve akcione detalje, svaki od njih u sebi ima neke element dedukcije kojim se približava Holmesovom karakteru. Iako, možemo reći da ta akciona dimenzija nije nešto po čemu je Holmes poznat, iako znamo da se on vrlo dobro snalazio u opasnim situacijama čak i u pitomijim adaptacijama, ne može se osporiti da je ona ovde apsoluno personalizovana i da akcija zaista nije generic.
Isto važi i za negativca. Mark Strong je jedna jeremybrettovska pojava i bilo bi interesantno videti ga u ulozi Holmesa, možda u nekoj britanskoj seriji. Njegov negativac je na liniji Moriartyja (iako se i sam Moriarty pojavljuje i uspostavlja kao veliki arhinemezis) i Rit lepo pravi jednu steampunk interpretaciju Holmes-negativca.
Irene Adler se, ako imamo u vidu taj homoerotski odnos između Downeya i Lawa, koji je uostalom u samo osnovu Silverovog prilaza buddy junacima, ispostavlja kao višak, i ona je možda ponajviše zapravo ustupak tradiciji Holmes-filmova u ulozi žene kroz koji se objašnjava zašto Holmes ne voli žene. Doduše, Rachel McAdams ne uspeva do kraja da kanališe tu fatalnost i superiornost i do kraja filma ostavlja utisak nekakve damsel in distress koja je sporadično istinski bespomoćna, pa čak i nežna.
Ritchiejevo vođenje priče je bolje nego ikad a inscenacije su cool, sa rekonstrukcijom prljavom melting pot Londona koji liči na dickensovski košmar, bez prevelikih ličnih rediteljskih obeležja. Očigledno je da se Guy podredio funkciji pripovedača, da je svoje želje podredio potrebama priče i to čini SHERLOCK HOLMESa njegovim najboljim filmom.
Drago mi je da se Joel Silver sa ovim lepim filmom vratio na velika vrata, i da je u jednoj tako eksploatisanoj i prepoznatljivoj mitologiji ostavio i svoj autorski pečat kao producent prepoznatljivog stila.
* * * 1/2 / * * * *
http://www.aintitcool.com/node/43574 (http://www.aintitcool.com/node/43574)
www.allocine.fr/video/player_gen_cmedia=18945050.html (http://www.allocine.fr/video/player_gen_cmedia=18945050.html)
Pogledao sam sinoć KO PUCA OTVORIĆE MU SE Marka Babca, jednu od produkcija Kino Kluba Beograd. U ovoj fazi, moglo bi se reći da je Kino Klub praktično imao već prepoznatljivu estetiku. Pre svega crno-bela fotografija Aleksandra Petkovića je zaista izuzetna, kako po veštini upotrebe lokacije tako i po kompoziciji kadra a Marko Babac, lekar po struci i pionir filmske montaže kod nas, daje filmu naročit ritam. U tom smislu, što se kadriranja i ritma tiče, KO PUCA OTVORIĆE MU SE zaista izgleda kao cutting-edge projekat na liniji koju će kasnije do savršenstva dovesti Kokan Rakonjac.
Ono gde Babčev film pada jeste scenario. Vasko Ivanović je napisao predložak koji ima probleme na više nivoa. KO PUCA je priča o grupi mladih otpadnika koji se okreću delinkvenciji jer su naprosto nezzadovoljni svojim mestom u društvu, jedan od njih dolazi iz teškog socijalnog miljea, dok su drugih dvoje iz viših klasa i naprosto osećaju neku vrstu besmisla. Ovi junaci komuniciraju stihovima ili lirskim pričama što daje filmu jednu nepotrebnu dozu pretencioznosti i junaci na kraju više liče na duševne bolesnike nego na ljude koji su zbog svoje naročite osetljivosti napustili normalne društvene tokove. U tom smislu, KO PUCA zapravo liči na najčistiju staljinističku dogmu po tome što prestupa kao duševne bolesnike ili u slučaju ovog filma neku vrstu neprilagođenih, navnih, histeričnih budala.
Likovi policajaca su upadljivo pozitivni i humani, tolerantniji nego što bi se očekivalo u diskursu ove vrste filma. Iako po formi KO PUCA ne liči na režimski film, po svom krajnjem rezultatu liči na neku vrstu strogo kontrolisane avangardne propagande.
U tom ideološkom smislu, KO PUCA predstavlja jednu krajnje atipičnu produkciju Kino Kluba. No, u svakom slučaju, vizuelni aspekt, inscenacija i egzekucija preporučuju ovaj naslov za reprizu.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam OPKLADU Zdravka Randića. Reč je o filmu za koji je scenario napisao Živojin Pavlović i moglo bi se reći da ovaj film stoji kao neka vrsta restla Crnog talasa. S jedne strane imamo teskobu Crnog talasa, u smislu spoja teške ekonomske sitiuacije, života na margini u jezivim ambijentima sa miljeom radnika i industrije koji je u jednom "čistom" duhu industrijalizacije prethodno opisivao Jovan Živanović a Randić i ekipa atakuju baš na tu tekovinu. Randićev film je negde na ničijoj zemlji između Pavlovića i Živanovića a možda bi se čak u pojedinim deonicama mogli osetiti i uticaji Puriše Đorđevića u smislu ubacivanja bizarnog tatijevskog humora. Ipak, ne treba poistovećivati svaki apsurd i nadrealizam sa Purišom, u tom periodu je bilo raznih autora koji su stvarali pod tim uticajem a Purišu sam izdvojio kao nekoga ko je najdalje otišao prateći tu liniju.
Na neki način put žene do tada zarobljene na selu u grad, deluje kao odlazak iza duge u ČAROBNJAKU IZ OZA i reklo bi se da posle naturalizma života na selu počinje neka vrsta nadrealističkog humora.
I taj nadrealistički momenat predstavlja verovatno i jedini značajan doprinos ovog naslova Crnom talasu. Taj nadrealistički element koji počne u gradu je jasan na nivou postupka, i generalnog opadanja ubedljivosti priče.
Izvan toga, smatram da je OPKLADA u stvari jedan film kome nedostaje kako idejna tako i formalna zaokruženost koju je rad Živojina Pavlovića imao. Ne bih išao toliko daleko da kažem kako je Pavlović dao Randiću svoj nedovoljno dobar scenario ali bi se moglo reći da ovaj scenario ima dosta neuspelih eksperimenata u sebi. Isto tako, moglo bi se reći da ovaj film ima izvesni deficit dešavanja i da se dosta minutaže ispunjava raznim vidovima praznog hoda koji je manje ili više pristojno integrisan.
* * / * * * *
Uprkos snažnom otporu, mrkoye me je naterao da pogledam ORDINARY PEOPLE Vladimira Perišića. To je film na koji se može gledati hladne glave, racionalno, a može se gledati i emotivno.
Hajde prvo da pokušam hladne glave, racionalno.
Dakle, već godinama postoji tendencija da apolonijski pristup filmu odnosi prevagu na festivalima. i da se dionizijski pristup čiji je verovatno najpoznatiji savremeni festivalski reprezent bio Emir Kusturica sve više ustupa mesto hladnim, racionalnim, filmski krajnje svedenim delima, u kojima se isprva uspostavljao novi obrazac filmskog realizma, ubedljivosti, dokumentarnosti, rediteljski postupak je čišćen od bilo kakvih intervencija koje bi pokazivale rediteljevo usmeravanje priče ili pogleda gledaoca, da bi zatim prevaguunutar tog miljea počeka da odnosi antonionijevska linija intelektualističkog filma koji je po ugođaju koji nudi gledaocu bio koncipiran pre svega kao audiovizuelni ambijent za kontemplaciju, dakle film koji se ne gleda nego uz koji se misli.
Naravno u tom periodu preostale su i sve druge podvrste festivalski uspešnog filma i ne možemo osporiti da su nas upravo festivali u tom periodu upoznali i sa nekim punokrvnim filmmejkerima kao što je Chan Wook Park. Ipak, reklo bi se da se ovaj trend pre svega preselio u donji dom festivalske ponude kao nekakva paradigma dočim je istinski filmmejkerski izraz preostao reiteljima koji su zaista majstori. Rečju, samo je Chan Wook Park snimajući chanwookparkovske filmove mogao da se plasira na festivale dočim su oni koji nisu niti ime, niti izuzetan talenat, morali da do festivala dolaze kroz rovove fondacija, samih festivalskih radionica, internacionalnih korpodukcija i sl.
U tom smislu ORDINARY PEOPLE je potpuno očekivani proizvod sveta u kome je Haneke redovni osvajač Zlatnih palmi. ORDINARY PEOPLE jeste kao neki sirotinjski CACHE što mu u krajnjoj liniji i pristaje jer dolazi iz jedne sirotinjske kinematografije a sadržaj mu je nahranjen ratnim doživljajima o kojima je evropska javnost već dovoljno informisana.
Na manifestacijama na kojima više kvalitet filma ne samo da nije presudan nego ni ostvarenja koja se prikazuju ne moraju da imaju svojstva filma u klasičnom smislu te reči, ORDINARY PEOPLE je sasvim razumljiv učesnik. Ako se neki od, hajde da kažemo, vrhunskih reprezenata tog anti-filmskog pristupa filmu još i mogu posmatrati kao nekakvi interesantni fenomeni i autori (Haneke, Von Trier, Dumont i slični bećari) logično je da njihove klice negledljivosti samo mogu izrasti u plodnom tlu zaostale srpske kinematografske grude.
Ono što se Vladimiru Perišiću mora priznati to je da on poznaje pravila festivalske igre, da je u ovom filmu odigrao na sve ili ništa, bez stida se latio najveće moguće teme koja postoji (i nemojmo se lagati, ovo je film o Srbima) i latio se najpretencioznijeg mogućeg stila koji postoji i snimio je film koji takes no prisoners. Ako se kod Von Triera i Hanekea još može prepoznati sad tu kao neka fora, odbljesak veštine ili talenta, ili čak neka vrsta zatomljenog dara (naročito kod Von Triera), kod Perišića toga nema. On ne mora da se pravi da ne zna šta radi. On stvarno ne zna šta da radi. I stvarno ne ume da snimi bolje od ovoga. I u tom smislu, ja skidam kapu. Ovakav film je samo naizgled lako snimiti. Ali, delo koje je ovoliko protivno svakoj logici ne samo filmske naracije već i filmskog intelektualiziranja može da snimi neko samo ko se naročito psiho-fizički pročistio pre snimanja.
Ako imamo u vidu da na tim festivalima očigledno decision making pozicije imaju ljudi koji misle, s pravom ili ne, da je ovo put kojim film treba da ide, da je to dobro, da je to prava stvar, sasvim je očigledno da je potrebno iskreno naučiti nova pravila igre. Prvo zapravo treba razumeti taj svet u kome se ORDINARY PEOPLE uopšte javno prikazuje, a zatim naravno, oni koje to zanima treba i da nauče da se izražavaju na takav način.
Uostalom, setimo se da na samim počecima filma kao popularne forme, ni način na koji danas dožuivljavamo film, kao storytelling nije bio zapravo jedini koji se nudio, i da je bilo ekih (čak i danas aktivnih) mišljenja da film treba da ide potpuno drugim putem. U tom smislu, film je na festigalima koji bi trebalo da reprezentuju avangardu već pošao drugim putem, i ORDINARY PEOPLE je naš doprinos tom putu.
Uostalom, kao što na holivudskim filmovima imamo čest slučaj da slavni reditelj producira film mlađem i da na neki način prenosi pečat svoje poetike tako je i ovde jedan od ko-producenata Sabolč Tolnai, reditelj PEŠČANIKa, a Perišić je njegov šegrt s tim što je juniorov film suprotan po svojim problemima. Dok je Sabolč prekomplikovan i hermetičan, Perišić je prejasan i prejednostavan, dok je Tolnai ipak na neki način pokušaj da se primene neka filmska rešenja, Perišić se više vodi poetikom nemontiranog Dnevnikovog dodatka, kadriranjem baziranog na konceptu slučajno uključene kamere i sl.
Rečju, ORDINARY PEOPLE je forma koju ja ne razumem, ali očigledno dosta bitnijih od mene je vole i poštuju.
Sjajno!!! :!:
A sad nam daj iracionalno.
čudi me da nijednom nije upotrebio svoju dragu floskulu 'izdajnički film'.
za šta je čuva, ako ne za OVO?
Čuvam je za iracionalni deo koji će se baviti svim onim emocijama koje mi je probudio ovaj film inače snimljen kako ne bi izazivao emocije.
'snimljen kako ne bi izazivao emocije?'
si siguran?
meni se javlja da je snimljen kako bi čovek kad izađe iz bioskopa reko: 'pu, al su svinje ovi srbi, ta stoka i treba da se zatre!'
zar to nije emocija?
Kad će iracionalni dio?
Nije snimljen da bi izazivao emocije već da bi bio klinička studija. Veruj mi, gledao sam film. A to sa Srbima tek planiram da elaboriram. :)
Suštinski izvor frustracije vezan za ORDINARY PEOPLE je to što taj film nadilazi diskurzivne moći srpskih kritičara. Po prvi put mi je drago što se više ne bavim kritikom jer je ovo film pred kojim bih zanemeo. Naime, problem naše kritikr je u tome što mi još uvek nemamo razvijen sistem procenjivanja te "nove vrste" filmova i kojoj sam govorio.
Da, naravno, neko će napisati komentar da li mu se nešto sviđa, da li mu je nešto dubokoumno ili ne, ali ta nova vrsta festivalskih filmova se ne svodi na to. Čitao sam objašnjenje Miroljuba Stojanovića zašto je uvrstio ORDINARY PEOPLE na svoju godišnju top listu. To njegovo objašnjenje sa obiljem filiozofskog rečnika liči na taj neki diskurs koji bi se mogao uhvatitit u koštac sa ovakvim filmom. Svi mi ostali smo prosto dinosaurusi koji treba da se bave "starim filmom" - repertoarskim, žanrovskim, onim nastalim po postulatima kojima smo ovladali.
Kao što je filozofija uzela arty pozorište pod svoje, kao da će isto učiniti i filmu, barem tom festivalskom.
Moja kritika ovog filma je uzaludna jer ovaj film nije ni mišljen kao nešto što treba da ispuni bilo kakve kriterijume.
ORDINARY PEOPLE je film koji poražava time što u njemu ne samo da ništa nije dobro nego nema ničega što deluje kao da je trebalo da valja. To je film nastao po nekim drugim, nepoznatim merilima koja mi niti znamo, a ja, pravo da vam kažem nemam ni strpljenja da ih učim.
Očigledno se ta radikalnost postupka isplatila Perišiću jer stigao je u nekakvu selekciju u Kanu. Ali, imajmo na umu, ORDINARY PEOPLE je estetski možda i najradikalniji zaokret u istoriji našeg filma.
Ako smo pre ovog filma optuživali Stefana Arsenijevića da se dodvorava festivalima, da prati savremene trendove, grešili smo dušu. U odnosu na Perišića, on je klasicista kao John Ford. A Srdan je ne samo klasicista, nego i vragolasti populista, kao Billy Wilder.
Što se politike tiče, Perišić dovodi izdaju do paroksizma. Kao kad se u SOUTH PARKu šale o gay cowboys eating pudding, ovo je film o Serbs killing people. Pozicija srpskog zločina je univerzalizoivana do te mere da se ovaj film svodi na Srbe koji ubijaju negde, nekad, juče, danas ili sutra. Ali, nema sumnje da su to Srbi. Prvo, govore srpski, drugo, nose srpske uniforme sa maskirnom šarom VJ koju su isključivo nosili Srbi. Dakle, sve priče da nije film o Srbima su bullshit.
Međutim, taman kad smo došli do antisrpskog elementa, Perišić nas opet frustrira time što ne daje nikakvu naznaku o tome ko su žrtve. Jesu li to muške glave iz Srebrenice, Hrvati iz Ovčare, ljudi iz štamparije koji nisu sprečili štampanje Vladušićevog FORWARDa, članovi Znaka Sagite koji nisu kupili ZLATNU KNJIGU, grupa pedofila koja kidnapuje i siluje decu po okolini, Srbi koji su se dobrovoljno prijavaili da budu streljani? Ne znamo ništa o tome.
Znamo samo da mladići na putu do gubilišta slušaju radio na kome, sudeći po glasu spikera i dikciji, režimski medij govori o suzbijanju nekakve terorističke pobudne. To liči na Kosovo, ali je snimano u Vojvodini. Jesu li teroristi stvarno napravili pobunu ili radio laže?
O svemu tome ne znamo ništa.
Dakle, bednik uspeva da se izmakne čak i kad se dođe do jedinog opipljivog elementa ovog filma.
Što se njegovih intervjua tiče, oni su zasigurno integralni deo uživanja u ovom filmu pošto bi se po tim intervjuima reklo da je Perišić u najmanju ruku Herzog po svom proživljavanju teme i ponašanju na setu. Poređenje filma i intervjua je možda i najveća draž.
Quote from: crippled_avenger on 12-01-2010, 13:00:47
Što se politike tiče, Perišić dovodi izdaju do paroksizma. Kao kad se u SOUTH PARKu šale o gay cowboys eating pudding, ovo je film o Serbs killing people. Pozicija srpskog zločina je univerzalizoivana do te mere da se ovaj film svodi na Srbe koji ubijaju negde, nekad, juče, danas ili sutra. Ali, nema sumnje da su to Srbi. Prvo, govore srpski, drugo, nose srpske uniforme sa maskirnom šarom VJ koju su isključivo nosili Srbi. Dakle, sve priče da nije film o Srbima su bullshit.
Its Always Sunny in Philadelphia Season 5 Episode 11. new M. Night Shyamalan movie Serbs killing people (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.spikytv.com%2Fimages%2FITS-ALWAYS-SUNNY-IN-PHILADELPHIA-3-550x366.jpg&hash=24bdf5b20841d36b0da3c2b366d5c56a06b082c7) :|
Текст прогласа о референдуму о НАТО-у Грађани Србије су једини позвани да одлучују о својој будућности. У такве одлуке спада и питање чланства Србије у НАТО, на које се легитиман одговор може дати само на демократском референдуму.
Ми доле потписани захтевамо благовремено расписивање референдума како грађани Србије ово питање не би оставили без веродостојног одговора и тако непозванима и неовлашћенима омогућили да на њега одговоре по својој вољи уместо грађана Србије.
Речју да је "Србија исток западу и запад истоку" одређен је и њен пут и њен идентитет и њен положај међу народима. Србија никад није била члан ни једног, било источног било западног војног савеза. А кад није до сад, било би неразумно и погубно да то учини баш сад уласком у једини још преостали војни савез.
Остајући верна себи и својим традицијама, војно неутрална Србија није никакав изузетак. И низ европских држава, чланица ЕУ, нису чланице НАТО из својих принципијелних, историјских, политичких, економских, идеолошких, моралних разлога.
За такав статус, уз све те разлоге, Србија има и један разлог више, разлог какав нема ни једна друга држава, разлог познат читавом свету, а то је злочиначко бомбардовање и уништавање Србије и њеног народа, од стране НАТО алијансе, уз гажење свих освештаних норми међународног права. Тај разлог није извучен из незапамћених времена, нити је за тај злочин одговоран неки други, а не овај исти НАТО.
Преко тог разлога српски народ не може прећи, а да не пређе преко свог памћења и свог достојанства. Уз то, са најважнијих говорница света, Србија је више пута објавила ,,да никада неће признати независну државу Косово". А то значи и да никада неће ући у НАТО. "Независно Косово" је дело НАТО алијансе која је ту лажну државу створила и у њој себи доделила врховну и неприкосновену власт. Уласком у НАТО Србија би зато једновремено признала независност Косова.
Као и друге европске државе које нису чланице НАТО, ни Србија не би била ни мање европска, ни мање демократска, ни мање успешна. Остајући војно неутрална, ни Србија се ни са ким не конфронтира, па ни са НАТО.
На путу напретка, стабилности и мира, отворена за сарадњу са свима, чувајући свој суверенитет, Србија би сачувала своју част и обезбедила достојну будућност новим нараштајима. Зато је неопходно да се о овом судбоносном питању изјасне грађани Србије и на референдуму кажу последњу реч.
Потписници:
Матија Бећковић, академик
проф. др Светозар Стојановић
Емир Кустурица, редитељ
др Војислав Коштуница
Милован Данојлић, академик
Коста Христић, новинар
Добрица Ћосић, академик
Милорад Екмечић, академик
Чедомир Попов, академик, председник Матице српске
Бата Михајловић, академик
Михаило Ђурић, академик
митрополит Амфилохије
Михаило Марковић, академик
Јадранка Јовановић, примадона
Василије Крестић, академик
Синиша Ковачевић, редитељ
Момо Капор, академик
генерал Јагош Стевановић
Коста Чавошки, академик
владика Артемије
Драгослав Михаиловић, академик
Петар Омчикус, академик
др Бошко Мијатовић
Драгољуб Живојиновић, академик
проф. др Небојша Митић, декан Медицинског факултета
у Косовској Митровици
ЊКВ принц Владимир Карађорђевић
ЊКВ принцеза Бригита Карађорђевић
Душан Ковачевић, академик
проф. др Радослав Бубањ, ректор Универзитета у Нишу
Слободан Ракитић, књижевник
владика жички Хризостом
проф. др Душанка Јововић, декан Правног факултета у Косовској Митровици
проф. др Смиља Аврамов
Драган Недељковић, академик
Коса Бокшан, сликар
владика Атанасије Јефтић
Драган Јочић, некадашњи министар МУП-а
проф. др Срећко Милачић, декан Економског факултета у Косовској Митровици
Бора Ђорђевић, песник
Милош Благојевић, академик
Милорад Вучелић, новинар
проф. др Томислав Трифић, декан Факултета уметности
у Косовској Митровици
проф. др Данило Баста
Љиљана Благојевић, глумица
проф.др Драган Поповић
Љиљана Смајловић, новинар
Владо Стругар, академик
проф. др Мирјана Васовић
проф. др Слободан Самарџић
Петар Краљ, глумац
Михаило Војводић, академик
проф. др Божидар Лековић, декан Економског факултета у Суботици
Слободан Рељић, новинар
проф. др Ратко Марковић
Јагош Ђуретић, издавач
проф. др Стеван Настасић
др Миша Ђурковић
Светлана Васовић Мекина, новинар
Душан Михајловић, некадашњи министар МУП-а
Марко Недић, књижевник
Танасије Узуновић, глумац
проф. др Благоје Бабић
проф. др Радмила Накарада
др Марко Јакшић
проф. др Мирјана Стефановски
Раде Булатовић, адвокат
проф. др Милован Здравковић
др Славенко Терзић
др Милан Ивановић
Мирослав Јосић Вишњић, књижевник
проф. др Милена Микалачки, декан Факултета спорта и физичке културе у Новом Саду
Марина Рајевић, новинар
проф. др Александар Јовановић
Цисана Мурисидзе, редитељ
проф. др Миле Савић
Никола Вујичић, књижевник
проф. др Драган Аранђеловић, декан Грађевинског факултета у Нишу
Горан Султановић, глумац
Иван Јевтић, академик
Алекса Буха, академик
др Милан Јанковић
др Драгомир Л. Антонић
проф. др Милан Брдар
Зоран Вацић, издавач
проф. др Драгослав Аћимовић, декан Факултета уметности у Нишу
Ђорђе Вукадиновић, уредник НСПМ
проф. др Александар Васић
Бошко Обрадовић, публициста
проф. др Весна Ломпар
генерал Бранислав Петровић
проф. др Миладин Костић
Андреј Шепетковски, глумац
проф. др Стеван Ђорђевић
Рајко Петров Ного, академик
Слободан Дивјак, публициста
Слободан Реметић, академик
Слободан Деспот, издавач
проф. др Ранко Бабић
Предраг Р. Драгић Кијук, књижевник
др Зоран Аврамовић
проф. др Радмило Рончевић
Бранимир Нешић, издавач
др Недељко Радосављевић
генерал Бранислав Дашић
Гојко Ђого, академик
проф. др Горан Релић
Драган Лакићевић, књижевник
проф. др Слободан Антић
Недељка Бискуп Михаиловић, економиста
др Саша Бубањ
Љубомир Кљакић, публициста
проф. др Јован Младеновић
Боривоје Рашуо, књижевник
Момчило Мрдаковић, редитељ
генерал Радојко Николић
проф. др Владимир Мако, декан Архитектонског факултета у Београду
Владимир Радомировић, новинар
др Слободан Вуковић
др Ђуро Ковачевић
Александар Митић, новинар
проф. др Мило Ломпар
Димитрије Војнов, драматург
проф. др Зоран Којовић
Игор Ивановић, публициста
проф. др Стеван Станковски
др Драгана Митровић
Игор Турчиновић, продуцент
др Игор Вуковић
Миливоје Глишић, новинар
генерал Драган Илић
проф. др Часлав Копривица
Миливоје Иванишевић, публициста
проф. др Ђорђије Вуковић
Зоран Радојичић, издавач
др Милан Јовановић
Никола Томашевић, спортиста
проф. др Слободан Миленковић
пуковник Слободан Стојановић
др Миле Бјелајац
Раде Калик, публициста
проф. др Бранко Ракић
Милош Јовановић, научни истраживач
др Бранислав Неранџић
Слободан Ерић, новинар
др Драган Благојевић
др Божидар Јовановић
Бранко Радун, публициста
др Борислав Гајић
Александар Никитовић, научни истраживач
др Слободан Симић
Јово Цвјетиновић, публициста
др Александар Крапеж
Мирослав Тохољ, књижевник
проф. др Зоран Ђорђевић
др Веселин Перовић
Петар Петковић, научни истраживач
др Драган Урошевић
Павле Ћосић, књижевник
проф. др Драган Раденовић
Миленко Васић, електроинжењер
др Вељко Вујичић
Срђан Фуртула, издавач
др Зоран Огњановић
проф. др Драгиша Бојовић
Радован Калабић, књижевник
проф. др Александар Фатић
Душан Савић, спортиста
проф. др Драгољуб Петковић
Милош Миловановић, математичар
проф. др Александар Грубор
Зорица Кубуровић, књижевник
др Владимир Драговић
Батић Бачевић, новинар
проф. др Ратко Станковић
др Милорад Миленковић
Милутин Шошкић, спортиста
проф. др Ненад Живановић
Радован Тврдишић, публициста
др Милена Радновић
Милан Лане Гутовић, глумац
др Ненад Младеновић
Љуба Поповић, академик
проф. др Слободан Стојиљковић
Светислав Бајић, издавач
др Стана Никчевић
Брана Црнчевић, књижевник
Нада Момировић, правник
др Слободан Здравковић
Милош Шобајић, сликар
Тадија Качар, спортиста
проф. др Александар Илић
проф. др Бранко Крсмановић
Мирослав Цера Михаиловић, књижевник
др Драго Његован, кустос Музеј Града Новог Сада
др Томислав Угарковић
Борис Милосављевић, научни истраживач
др Владимир Ђурић
проф. др Александар Липковски
Ђорђе Баралић, математичар
проф. др Љубиша Деспотовић
проф. др Зоран Јевтовић
E, sad ću uzinat da glasam ZA!
Е ја ћу у инат свим ЕУфоричарима и грађаноидима да гласам за савез са РУСИЈОМ!
Realno, cela ekipa je na spisku - Matija, Kusta, Dobrica, Pušan, Đogo, Nogo i Cripple. :)
Pogledao sam EL SEGUNDO NOMBRE Paco Plaze. Plaza se, po mom mišljenju, izdvojio iz čitave plejade španskih žanrovskih reditelja iz postamenabarovskog perioda i nezasluženo se nalazio u senci Jaume Balaguera sa kojim je doduše na kraju stekao svetsku slavu radeći REC. U svakom slučaju, kao u seriji PELICULAS PARA NO DORMIR i filmu ROMASANTA, Plaza nudi jedan vrlo solidan, klasičan pristup pričanju filmske priče, bez naročitih flashy detalja ali sa apsolutnim vladanjem svim potrebnim stilemama. Za razliku od Balaguerovih, Plazini filmovi bolje funkconišu na nivou celine, čak i onda kada nisu bazirana na previše atraktivnoj premisi.
EL SEGUND NOMBRE je jedna od Filmaxovih ekranizacija Ramsey Campbella koja je usledila upravo poslBalaguerovog LOS SIN NOMBRE. Iako je LOS SIN NOMBRE atraktivniji u postavci, Plazin film je znatno bolji upravo na nivou celine, vođenja priče, postavk karaktera i ritma.
Campbellova premisa kao takva nije ništa naročito. Reč je o okultnom trileru koji se manje-više bazira na seriji opštih mesta, te ako izuzmemo Balaguera, najpre bi se mogao porediti sa svojim savremenikom Miroslava Lekića LAVIRINT. Međutim, upravo u poređenju NOMBRE i LAVIRINT se vidi kako talentovan rditelj mnogo efektnije ume da savlada opšta mesta.
Ono što se može nametnuti kao problem jeste izvesna temporalno-geografska izmeštenost priče. Iako svi likovi imaju engleska imena, a neke čak i igraju engleski glumci, dakle moguće je da postoji i verzija na engleskom, iako je ova koju sam ja gledao dubbovana na španski, film se dešava na nekom nepoznatom mestu koje nije ni Engleska ni Amerika i nema jasnu geografsku odrednicu što zasigurno mesta. Po natpisima i člancima u novinama to jete neka lokacija na kojoj se koristi engleski jezik, ali se ne shvata jel to Amerika, Britanija ili Malta. Filmax je kasnije znatno bolje artikulisao svoje ambiciju da se izbori za internacionalna tržišta.
Ta geografska izmeštenost lišava film njegove atmosfere. I gubi upravo jeta koji je doveo do Amenabarovog prodora.
Drugi problem je već tradicionalna neuralgična tačka horor filma, a to je lik policajca koji celu, vrlo svedenu priču vodi u pravcu nekakve groteske ili persiflaže. Mislim da je red da se napiše jedan esej u tome u kome će se objasniti zbog čega tako masovno likovi policajaca devalviraju dostignuća horora i samo smetaju u ovoj vrsti filma pošto su retko kada dobro uklopljeni u priču. To je interesantna tema koja se retko dotiče.
U svim ostali aspektima NOMBRE je solidan i nenametljiv film, čija blaga arhaičnost rediteljskog postupka u spoju sa geografskom nedefinisanošću na kraju počinje da doprinosi ugođaju.
* * 1/2 / * * * *
Gah... Nisi mi ga baš prodo. Meni je i Los Sin Nombre bio polupečen - mada treba uzeti u obzir da ja i nisam idealan horor gledalac - a ovo deluje i manje ubedljivo...
Quote from: Meho Krljic on 14-01-2010, 13:31:41a ovo deluje i manje ubedljivo...
i jeste.
a i zaboravljiviji je u svojoj nedopečenosti - LOS SIN NOMBRE bar ima primetniji rediteljski pečat, upečatljive slike, a ovo sam upola već zaboravio - školski primer moje **(*) ocene.
gledljivo, ali neupečatljivo.
Onda skoro sigurno neću ni da trošim vreme na njega. Ionako tek hvatam zalet da gledam Vinyan.
Nisam ni pokušavao da ga prodam bilo kome o čemu svedoči i ocena od * * 1/2. Ovo je više za ljubitelje i poznavaoce. Iako LOS SIN NOMBRE ima upečatljivije slike, ovaj je ipak bolji film na nivou vođenja priče. Iz LOS SIN NOMBE sam jedino i upamtio poneki still, juče sam čak morao da konsultujem ljude koji ga se sećaju ne bih li se podsetio o čemu se radi za slučaj da SEGUNDO ima neke veze sa tim. A meni je inače LOS SIN NOMBRE bio očajan. Imam čak i jednu dobru anegdotu vezanu za prikazivanje tog filma na Cinemaniji. :)
Pa, da čujemo!!!!
Ja više ne mogu tačno da se setim da li je to bila Cinemanija ili neka revija tog tipa samo sa drugim nazivom, u svakom slučaju, pozovu Radivojevića i mene da gostujemo na nekoj televiziji i da najavimo filmove koji će se prikazivati. Koliko se sećam snimali su nas u holu SC i kad smo došli tamo ispostavi se da svaki kritičar priča o dva filma ali da su pre nas već snimili neke druge i da su nama ostali samo neki ogrisci. U svakom slučaju, među tim naslovima bio je i LOS SIN NOMBRE koji smo očekivali sa velikom pažnjom jer je Fangoriji imao odlične najave a kako već rekoh to je period neposredno posle Amenabarovog proboija i tada je delovalo da Španci ne mogu da omaše.
Ja više ne mogu da se setim o kojim sam filmovima govorio, ali sam oba gledao i prema oba sam bio uzdržan do umereno pozitivan.
I Radivojević krene da govori na neviđeno, kako je LOS SIN NOMBRE do jaja, kako je to budućnost horora, kako taj film pokazuje kako treba da se radi, onako ga baš ponese emocija iz sve snage, kako samo njega ume da ponese. I kada se završi taj govor, ostanemo u SC na filmovima. Na svu sreću iste večeri išao je i LOS SIN NOMBRE.
I onda pogledamo film. Ajme meni. U njemu nije bio gotovo ničega što bi moglo opravdati onakve pohvale.
Moram priznati da sam i ja navukao dosta ljudi da dođu da ga gledaju najavljujući u privatnom razgovoru da bi trebalo da bude zanimljiv, ali jedno je kad malo izneveriš ortake, drugo je kad preko sredstava javnog informisanja kažeš da je neka budalaština super. I ne samo super, već budućnost žanra. Na svu sreću, Aca nije bio jedini na svetu koji je izneo taj stav, a kasnije su se pojavili i ljudi koji actually vole taj film.
Sad mi je malo jasnije otkud ja u bioskopu na tom filmu :cry:
Odličan film taj Los sin nombre.
Nego, cripple, koliko sam ja shvatio iz tvog posta, ti tvrdiš da je Plaza bolji režiser od Lekića? :evil:
Harvi, ti znaš da sam ja uvek sklon tim provokacijama :)
Pogledao sam TRAGOVE CRNE DEVOJKE Zdravka Randića. U ovom filmu Randić na neki način snima mušku verziju OPKLADE, sa Borisom Dvornikom koji luta velegradom tražeći misterioznu ženu koja ga je zavela. Priča je potpuno analogna, čak je i podela slična, tu su Dvornik i Paja u sličnim ulogama, s tim što je Neda Spasojević donela jedan još moderniji pristup glumi koji je imala Dušica Žegarac u OPKLADI.
Isto tako, Randić ima jednu, uslovno rečenu suvišnu epizodu koja remeti ravnotežu filma i u TRAGOVIMA, a to je ceo segment sa likom Bate Živojinovića, odnosno njegova solistička arija u kojoj nema Dvornika. Film je realno mogao da bude i bez tog segmenta koji sam po sebi nije loš niti nezanimljiv ali ne pripada celini i priči koju Randić izlaže od početka. Međutim, ova suvišna deonica i sasvim vidljiva digresija bolje stoji TRAGOVIMA nego nadrealizam u OPKLADI iz prostog razloga što je usklađena sa stilom filma. Samim tim, OPKLADA i TRAGOVI dele bezmalo suštinsku manu, ali su se TRAGOVI sa njom bolje izborili.
Na neki način reklo bi se kao da su TRAGOVI poboljšani pokušaj snimanja istog filma u odnosu na OPKLADU, pa ni ne čudi da je autorska ekipa ponovljena iz prvog naslova, odnosno da su oba filma izašla u rasponu od godinu-dve dana.
Neda Spasojević ima vrlo zahtevnu ulogu prostitutke čije je loše ponašanje na neki način esencijalizovano u maniru film noira. Iako ima prostora za socijalno objašnjenje, što Randić i Pavlović i nude u priči junakinje koju igra Ružica Sokić, kod Nedinog lika nema opravdanja a ona svoje zadnje namere čak i otkriva krajnje eksplicitno u jednoj od scena. To je vrlo interesantno rešenje, gotovo ekspresionističko po tonu (a znamo koliko noir duguje ekspresionizmu) koje na neki način ublažava melodramu koja je u korenu ove priče. Ishod ove melodrame mogao je biti manje-više isti i da se ostalo u okvirima socijalno motivisane melodrame i interesantno je piutanje zašto su Randić i Pavlović posegli za ovakvom karakterizacijom?
Kako već rekoh, Neda Spasojević je donela jedan moderniji stil glume u ovaj film, sa bržim izgovaranjem replika i jednom spontanijom ekspresijom i ona zaista uspeva da izgradi lik zanimljive žene sa margine bez ikakve glamurizacije tog miljea kakvo je pružala Sofia Loren ili skretanja u grotesku kakvo nosi Masina kod Fellinija.
U svakom slučaju TRAGOVI CRNE DEVOJKE je kvalitetan i po izvesnim detaljima atipičan film Crnog talasa i jedan od boljih scenarija u opusu Živojina Pavlovića.
* * * / * * * *
Pogledao sam PAINTBALL Daniel Benmayora, sledeći u nizu naslova sa kojim pokušavam da catchupujem neke od prpuštenih Filmaxovih naslova i uopšte recentnijih španskih ostvarenja. Ovom filmu sam dao ocenu više nego što pruža na nivou opšteg dostignuča isključivo zbog jedne dobre exploitation atmosfere koja provejava kroz film.
Naime, PAINTBALL je jedna dobro postavljena hostelična priča o grupi paintball entuzijasta koji odlaze na poligon negde u istoročnoj Evropi i tamo dožive da ih dočekaju psihopate sa bojevom municijom. To je onako klasična exploitation postavka koja realno uvek pali. Ovde naravno lepo zaigra taj SOUTHERN COMFORT momenat neravnopravne borbe, plus na svu sreću negativci ne naprave grešku te među takmičarima nema bivših Zelenih beretki i sličnih penzionisanih supermena kakvi im obično mrse konce u ovakvim akcijama.
Isto tako, film je na razmeđi suspense akcijaša i torture porna i ta ravnoteža pruža zanimljivu mešavinu exploitatgion ugođaja. Iako ni u jednoj od ovih varijanti film ne ide do kraja, pruža obe vrste zahvata iz prostog razloga što balansira kako bi ispoštovao svoj izuzetno nizak ali isto tako i izuzetno ekonomično utrošen budžet.
i upravo taj budžetski momenat je i najdraži. Ne znam koliko je koštao ovaj film ali verujem da je reč o minimalnosj sumi. Snimljen je na engleskom, doduše bez ijedne recognizable zvezde, kako bi što bolje mogao da se plasira na tržištu i tim pre je jasno da je reč o niskobužetnom radu. Međutim, uprkos tom niskom budžetu, reditelj Benmayor pre svega poteže sve moguće trikove kako bi film u svojih 85 minuta zaista imao visok intenzitet. Nema praznog hoda, nema besmislenih dijaloških scena kojima se kupuje vreme, Benmayor ga radi kao heavy metal bend skromnog talenta koji ipak zna da mu svirka funkcioniše dok god je gas pritisnut do daske. I u principu, u toj ideji uspeva. Šumski ambijent i potere slikane su sa dosta shakycama koji će sigurno smetati onima koji to ne vole, ali koji je, hteli mi to ili ne, prihvaćena taktika podizanja cene low budget filmu. Benmayor u nekoliko navrata uspeva da ovu shakycam strategiju vrlo dobro rediteljski iskoristi i to kada se gledalac najmanje nada. Kostim koji je naizgled potpuno generic, odlično igra i daje filmu šmek nekakvog ratnog filma a isto važi i za tih malo enterijera u kojima se kriju villaini koji su kreativno postavljeni.
Da Benmayor nije toliko agresivan u postavci, od prvog do poslednjeg sekunda, i to bukvalno do poslednjeg sekunda, film bi se raspao. Ali on to ne dozvoljava, i činjenica da ovakvo niskobudžetno rađanje mečke uspeva da drži na okupu, a da pri tom nije posegao za nekim tipičnim jefitnim trikovima B-produkcije, nego se trudi da film bude visokoktanski, e za to svaka čast. I otud pola ocene više.
Drugo u tih pola ocene više ulazi i nekoliko ljupkih detalja iz završnice filma koja je zaista na jako visokom nivou i vidi se da kada se suzi broj likova, Benmayor još bolje profukciioniše.
Kad je reč o kritikama, one su bile dosta negativne prema ovom filmu i ja to razumem. Španci su nas navikli na žanrovske filmove visokog nivoa, originalnih koncepata i sl. Međutim, iako PAINTBALL nikako ne spada u tu grupu filmova, moram priznati da meni spada među dinamičnije i poštenije low budget exploitation naslove jer s jedne strane ne beži u nekakav high concept da bi prikrio svoje nedostatke već se neustrašivo hvata u koštac sa velikim dečacima. Ove godine se dešava generalni revival DTV produkcije, i ovaj naslov se na neki način može ubrojati u DTV jer nije realno očekivati da bi negde išao u bioskope, ali po svom žaru svakako porevazilazi DTV nivo iz onog prošlog vremena i može da se meri sa aktuelnim hitovima tog tipa. Filmu je učinjena medveđa usluga što je prikazivan na festivalima i bio meren kriterijumima koji važe za theatrical film.
Teško je reći kakva je budućnost pred Benmayorom, da li je on španski Brian Trenchard-Smith ili George Miller, ali voleo bih da vidim još neke njegove filmove.
* * * / * * * *
PAINTBALL je bio u španskim bioskopima, dakle nije DTV ali na svetskom nivou sigurno da je mahom bio DTV.
Možete li da mi preporučite neki sajt na kome mogu da konvertujem i sačuvam u mp3 obliku muziku sa MySpacea? Ranije sam koristio neki kog više nema.
uh-huh, za to ima sajtovi? ja otvorim saund fordz, pritisnem crveno dugme i pustim to nesto.
los sin nombre je meni bio bas strasan film te stoga i zato: dobar.
Pogledao sam VARUH MEJE Maje Weiss. Jedan od scenarista je saradnik Bruce La Brucea, koji se shodno tome zove Brock Norman Brock, a potom je radio i BRONSON Nicholas Winding Refna.
U svakom slučaju, ako VARUH MEJE pripada bilo kojoj tradiciji, to je svakako jugoslovenski film, pre svega po svom spoju fantastičnih elemenata, horor atmosfere sa svim i svačim, od melodrame, preko politike seksualnih sloboda, preko borbe za autonomiju pojedinca do osude ultradesničarskih stremljenja u Sloveniji.
Takva mešavina raznih vrlo izraženih pretenzija kao što znamo obično daje problematične filmove, uostalom mi najbolje znamo bolesti jugoslovenskog filma, međutim VARUH MEJE je ipak neobičan po tome što se koristi elementima fantastike i horora što ga čini atipičnim.
Iako se za VARUH MEJE ne može reći da je užem smislu horor, on ima napetu i spooky atmosferu na tragu čiitave tradicije priča o urbanim junacima koji zalutaju u ruralnom području, a po tome veslanja kroz kanjon, najviše podseća na DELIVERANCE, premda završnica na vašaru aludira i na derivat DELIVERANCEa SOUTHERN COMFORT.
Što se elemenata fantastike tiče, oni su još nejasniji pošto se u prvom delu filma pominju tek kao jedna od priča vezanih za jednu od junakinja i tek u završnici usledi deonica izgrađena na fantastici koja ostavlja utisak prilične nemotivisanosti, a reklo bi se i da čini film dosta nejasnim u krajnjem ishodištu i to ne na lynchovski način, ondosno teško da se može uživati u tome što je bizarno i nejasno.
Svakako da toj neubedljivosti nejasnog završetka pomaže i dosta arhaična, školska, pomalo kruta realizacija. Iako se za Maju Weiss ne može reći da ne zna šta radi, ovaj film je prilično konvencionalno realizovan u odnosu na vlastitu scenarističku ambiciju. Ipak, u filmu ima nekoliko prilično cheesy inaivnih rediteljskih momenata naročito u dvema scenama smeštenim u rok klub gde rediteljka prebanalno prikazuje emociju koju pobuđuje muzika jednog hard core (ili je tad to već bio nekakav emo) benda.
Pored već tradicionalne osude ksenofobije i generalne zatvorenosti slovenačkog društva koja je postala jedna od tradlcionalnih tema slovenačkog filma posle raspada zajedničke države, interesantan je tretman Hrvatske koja je prikazana kao divljina koje se Slovenci plaše, prostor kojim lutaju izbezumljeni ratni veterani i svuda preti potencijalna opasnost. Očigledno je da budenovski rčeno, svako ima svoj Balkan na Balkanu a slovenački počinje u Hrvatskoj. Suštinsku fascinaciju i strah od Hrvatske (koji se može podvesti i pod izvesnu mešavinu žanrovske konvencije i/ili pokušaja da se film začini radi festivalske publike) ne poništava ni to što junakinje ipak najviše postradaju upravo u Sloveniji i od Slovenaca.
Uprkos tome što ovaj film nije nešto naročito, mislim da ga vredi pogledati u najmanju ruku kao bizaran slučaj uvoza stranog scenariste na jugoslovensko podneblje.
Isto tako, mislim da upravo vaj vid mešavine uticaja reprezentuje jedan dominantan odnos prema žanru u regionu i sasvim sigurno bi recimo pajkićevski žanrovski filmovi ličili na ovaj da su snimljeni.
* * / * * * *
Kathryn Bigelow is attached to direct "Held By The Taliban," based on David Rohde's series of articles in the NY Times http://bit.ly/6GKRNT (http://bit.ly/6GKRNT)
"During a recent password audit in a company - it was found that a person was using the following password:
MickieMinniePlutoHueyLouieDeweyDonaldGoofySacramento
When asked why such a long password - that person said she was told it had to be 8 characters and include at least one capital..."
Posle duže potrage za titlovima, pogledao sam i EL REY DE LA MONTANA Gonzalo Lopez-Gallega. Reč je o filmu koji bi se mogao smatrati svojevrsnom anticipacijom britanskog EDEN LAKE, s tim što po formi više ima veze sa naslovima kao što su recimo PHONE BOOTH i u svoja prva dva čina se upravo bavi klasičnim šikaniranjem tog tipa, sa everyman junakom koga ganja nepoznati snajperista.
Posle prilično ekscentričnih ranih filmova koji ipak mahom nisu uspevali da funkcionišu na nivou celine, Gallego u EL REYu snima jedan dosta konvencionalan film. Iz ranijih filmva preneo je izvanredno visok stepen rediteljske kompetencije, i EL REY je prepoznatljiv po vrsnoj realizaciji.
Međutim, na nivou celine, iako se ovog puta ne bavi stilizacijom, nadrealističkim situacijama ili šokantnim detaljima, EL REY ostavlja utisak jedne prilično artificijelne celine, kojoj samo Gallegova veština daje neki privid organskog jedinstva priče. Međutim, u suštini, EL REY je nasilna mešavina suspense trilera, sa pričom o moralu i nekakvim širim ideološkim implikacijama.
Suspense triler proističe iz mahom odlično insceniranih situacija u kojima nepoznati snajperisti progone glavnog junaka, koga odlično igra Leonardo Sbaraglia i njegove sapatnike. Moralni aspekt proističe iz odluka koje pod pritiskom donosi glavni junak koje su povremeno iznenađujuće sebične, premda ih to ne čini savršeno uverljivim iz prostog razloga što Gallego u svojoj proceni psiholoških reakcija obično zanemaruje faktor iracionalne solidarnosti koji nastaje u nevolji. No, u svakom slučaju, poveremene svinjarije koje napravi glavni junak daju određenu svežinu EL REYu i konačno šira ideološka osuda proističe iz samog identiteta snajperista.
Ono što je problem sa identitetom snajperista jeste što Gallego u njihovo ponašanje pokušava da učita i jedan sporan, a u poslednje vreme dosta korišćen motiv, a to je psihološko deformisanje ličnosti usled igranja igara. U poedinim kadorvima ovih junaka, Gallego se koristi planovima koji su nesumnjivo proistekli koji su FPS igre kadrirane. Štaviše, postoje čak kadrovi u kojima simulira čin zamene oružja iz FPS igre, dakle asocijacija je preočigledna, i istovremeno potpuno izlišna. Film je naime smešten na selo, gde neki drugi vidovi virilnosti, ludila, nagona sa samoodržanjem i drugih snažnih instinktivnih reakcija mogu navesti na ubilačko ponašanje. Iako je naravno i na selu moguće igrati FPS, malo je verovatno da neko toliko izopačen igranjem može da postane tako kompetentan ubica na terenu. Dakle, mislim da je Gallega malo ponela emocija u ovom ideološkom egmentu i da je u tom aspektu prilično neubedljiv.
Kao gledalačko iskustvo, iako je prenatrpan i u mnogo čemu nedosledan, a u pojedinim situacijama i nedovoljno inventivan, EL REY DE LA MONTANA je svakako vrlo solidan film i pozdan znak ozbiljnosti španske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
Directors Kathryn Bigelow ("The Hurt Locker") and Terrence Malick ("The New World," "The Thin Red Line") are said to be circling the Afghanistan-themed "Held by the Taliban" says The Hollywood Reporter.
The film will adapt a five-part New York Times series about journalist David Rohde's experience as a captive of the Taliban in Afghanistan for seven months. He and two Afghan colleagues were kidnapped as they traveled to an interview with a Taliban commander outside of Kabul.
Stephen Belber ("Management") is attached to adapt while Kathleen Kennedy and Frank Marshall will produce. The package will go out to studios shortly.
Bigelow, the easy favourite to take the best directing Oscar next month for her 'Locker' work, is NOT attached despite reports. So far the director has only expressed interest in the articles.
Malick's involvement is a bit stranger, the director saying he wants to act as a producer and pitch his take on the material to buyers. Further details are expected in coming days.
THE ROAD Johna Hillcoata je pokušaj snimanja intelektualnog filma za glupake, odnosno pokušaj pretenciozne obrade jedne pulp teme koja je do sada viđena više puta, i to vrlo često i u pretencioznom ruhu. Dakle THE ROAD ne nudi ništa novo, u svom prikazu apokalipse koja je indie utoliko što je glavni glumac šugavi i bezlični Viggo Mortensen, zbog koga se u svakom drugom kadru upitam "Ko je ovaj čovek?" da bih se zatim setio da je ovo film u kome nema puno likova. Cormacov roman nisam čitao ali sasvim je moguće da roman ima smisla. Koliko sam shvatio, pisan je nekim svedenim kasmijevskim stilom i moguće je da likovi imaju neke dileme koje su eksternalizovane, a da je kamijevski zaplet poslužio kao osnova za definisanje radnji likova i da su samim tim na neki način od romana ostale samo formalne manifesticije radnje bez prave suštine Cormacovog umetničkog stava. Meni se doduše ni NO COUNTRY FOR OLD MEN nije naročito dopao, to jest delovao mi je kao neka pretenciozna varijacija na rutinski triler iz 70ih ili 80ih tipa FLASHPOINT ili tako nekog naslova.
Izuzev kao prikaz teškoća sa kojima se suočava samohrani otac u periodu apokalipse i problemima na koje nailazi u odgoju maloletnog sina okruženog kako opasnostima tako i lošim uticajima koje predstavlaju kanibali, siledžije, zatrovana priroda i sl. THE ROAD ima malo toga da ponudi. Pošto se često govori o nekim kontemplativnim momentima ovog filma, nisam siguran u kome pravcu bi ta kontemplacija mogla ići? Kako bi bilo jako nezgodno deci i nemoćnima u slučaju smaka sveta i omasovljenja kanibalizma? Kako je apokalipsa štetna po zdravlje? Ili bi trebalo kroz ovu priču zapravo razmislimo o svojim sadašnjim životima, temama poput odnosa dece i roditelja, mladih i starih, zdravih i nemoćnih i sl.? Sve ove teme su potpuno legitimne za razmišljanje ali ovaj film nije naročito podsticajan ni za jednu od njih.
Rediteljski postupak je tragikomičan u svojoj pretencioznosti. Da bi film bio ozbiljniji likovi svaku repliku ponove jedni drugima tri puta a glumci igraju kao da se prisećaju teksta koji su u sred dubla zaboravili. Viggov prikaz postapokalipštične teskobe je na tragu Vlade Georgijeva, usiljeni promukao glas, akcentovane radnje, dugi, prodorni pogledi, pogrbljen hod. Apokalipsa kao da dobija neku vrstu boemske glamurizacije u Viggovoj mamurnoj interpretaciji. Isto važi i za vizuelna rešenja. Svaki kadar je duži nego što treba da bi film ličio na umetnički iako u kadru nema ničega vrednog tako dugog kadra. Akcenti na detalje koji su kao bitni za priču, tipa burma na prstu, metak na stolu, revolver u ruci, su na nivou studentskog filma u smislu ponosnog pokazivanja kako vlada osnovnim stvarima. Hillcoat očigledno hoće da se ubije od režiranja ali to je sve samo doprinelo groznom utisku.
U tehničkom smislu, scenografska rekonstrukcija apokalipse je izrazito neuverljiva i svodi se na poneki artificijelni total gde vidimo neki ambijent sa razrušenim zgradama i onda sledi neki generic enterijer ili priroda. Dakle, ni na nivou vizuelnog spektakla, Hillcoat ne dočarava apokalipsu. Nisam gledao njegov raniji film, ali mi je ideja vesterna po scenariju Nicka Cavea delovala izuzetno odbojno, barem koliko i režija Đorđa Balaševića. U tom smislu, ne znam koliko je THE ROAD korak napred ili nazad za njega.
Međutim, ono što je najveći problem ovog filma je upravo to što je potpuno neubedljiv u svom prikazu Kraja Sveta. Ne samo što je sam povod apokalispe nejasan, to je uostalom manje važno, nego je potonuće u totalni haos, kanibalizam i rasulo, a da nije reč o akcionom filmu potpuno neuverljivo. U stvari, bilo bi inovativno snimiti film o tome kako ljudi uspevaju da se dovedu u red posle apokalipse. Uostalom sve te razorene tekovine civilizacije na koje nailaze Otac i Sin u ROADu upravo su podsećanje na to da ljudi čak ni u većoj nultoj civilizacijskoj tački od ove nisu potpuno postali zveri već su to konstatno prevazilazili.
O tome da film zapravo nikad ne počne i da se na svakih deset minuta može bez problema završiti, ne treba trošiti reči. U dramaturškom smislu, THE ROAD je serija epizoda koje postaju monotone, naročito jer ne donose ništa naročito novo i junaci se izvlače iz opasnosti na manje-više iste načine.l
Verovatno je da BOOK OF ELI Braće Hughes ima više veze sa THE ROADom jer je smešten u sličnom univerzumu, i možda je bolji jer ipak ima jasniju repertoarsku funkciju. Međutim, kao zasigurno superiorniji film na temu apokalipse ove godine nameće se CARRIERS upravo zbog toga što razmatra mračnu stranu ljudske prirode na ubedljiv način, i nekako slovesnije oblikuje svet u kome je sve otišlo dođavola. U tom smislu je šteta što CARRIERS nije prošao zapaženije.
Neobična je i ta tendencija da Guy Pearce ima cameo uloge u poslednje vreme. U HURT LOCKERu je otvorio film a u ROADu ga zatvara. Ipak je on odličan glumac koji zaslužuje da se razigra.
THE ROAD podseća na onu priču o dedi i unuku koji su zalutali u močvaru koja je obeležila Unkovićevo predsedavanje Skupštinom Srbije. Slično onom zbunjenom poslaniku, Hillcoat nam stalno naglašava kako ne treba da se smejemo jer će kraj biti tužan. Nažalost, nema Unkovića da nas upozori da se ne smejemo pripovedaču.
* 1/2 / * * * *
Slazem se totalno. Prelos film.
Pogledao sam MEN WHO STARE AT GOATS Granta Heslova. O ovoj temi sam imao izvesno predznanje na osnovu dokumentarne serije CRAZY RULERS OF THE WORLD po kojoj je film i snimljen, i moram priznati da me ni istinita priča nije sasvim impresionirala. Naprosto, neke od ideja kojima su se bavili pripadnici vojske u želji da postanu supervojnici su s jedne strane budalaste, a s druge strane pogrešno je snimati dokumentarac koji se s tim u startu srpda jer ta dvostruka groteska otupljuje oštricu cele priče. Drugo, a to je nešto čemu ni pisac Peter Straughan i reditelj Grant Heslov nisu odoleli, jeste da ti likovi upravo zbog svoje naivnosti i ubeđenosti u te budalaste ideje deluju simpatično.
I zaista, jedino što je zaista vredno pažnje u emotivnom smislu u ovoj priči jeste entuzijazam grupe morona koji je zarazan i koji na kraju ne samo da postaje simpatičan nekome ko posmatra tu priču sa strane, nego u filmu THE MEN WHO STARE AT GOATS postaje noseći element u razrešenju filma, gde ti fanatici postaju pozitivni junaci.
U tom smislu, reklo bi se da uprkos svojoj satiričnoj postavci i ideološkoj provokaciji, MEN WHO STARE AT GOATS ne beži od svog emotivnog jezgra, pa štaviše, reklo bi se da ne beži ni od američkog idealizma kome se zapravo kao mana konstatuje samo ta devijacija da je zloupotrebljen u loše svrhe. Završnica donosi određena caprijanska rešenja čija je meta upravo ta privatnička outsorsovanost rata korporacijama, dočim se gluposti koje država finansira na kraju tretiraju kao nešto bezazleno.
I to je u suštini i utisak koji ostavlja i CRAZY RULERS s tim što autori dokumentarca ostaju besmisleno cinični i pokušavaju da raskrinkaju temu koja je sama po sebi beskrajno naivna. Ovo skliznuće prema emotivnom utisku priče nauizgled je protivno političkoj funkciji filma. Uostalom zar odavno nije poznato positovećivanje idealističkih pogleda sa reakcijom a materijalističkih sa progresom? :) Međutim, film upravo svoje najbolje momente i doživljava u fazama kada se Heslov i Straughan oslobode svog satiričnog grča.
George Clooney pokušava da bude Warren Beatty svoje generacije, da iskoristi svoju poziciju superstara i da na osnovu toga radi zanimljive filmove koji će pored komercijalne imati i umetničku vrednost i politički angažman, i u tome uspeva barem u onoj meri u kojoj dvehilajdite mogu da pariraju sedamdesetim. Dakle, njegovi pokušaji su podjednako uporni kao Beattyjevi, ali autori sa kojima radi nisu na nivou onih sa kojima su radili Beatty ili Redford.
U konkretnom slučaju MEN WHO STARE AT GOATS, moguće je da američka javnost, naročito oni koji nisu ispratili izvornu Ronsonovu priču, ne gledaju na isti način na ovu temu, da je njima ovo zanimljivije i provokativnije. Uostalom, mi smo vrlo loša publika za sve one filmove koji razobličavaju Ameriku iz prostog razloga što je to kod nas deo uobičajenog diskursa.
Međutim, kada se ideologija skloni na stranu, ovaj film ima ozbiljne probleme pre svega na nivou same strukture u kojoj je jasno da su Ronsonovi nalazi osnov flešbekova, a da je Straughanov road movie kroz Irak koji pokazuje razne kontradikcije situacije tamo krajnje generic i da zaista ni u jednom momentu ne uspeva da se izdigne iznad toga da služi kao puka kičma priče. To je generalno svojstvo zapleta koji se u političkom filmu koriste kao kostur za ideološke zahvate, a to je da jako često izgledaju kao skup konvencija koje toostvarenje čine narativnim filmom. I MEN WHO STARE upada u tu klasičnu klopku, a reklo bi se da i previše energije troši baš na taj kostur, motivisanje glevnog junaka kroz priču o supruzi i sl.
Iako Heslov drži dobar tempo, i glumci su All-Star podela (Stephen Lang opet igra rigidno vojno lice :) ) što čini film izuzetno pitkim i gledljivim, komedija mahom nije previše smešna, i film promašuje da suštinski angažuje gledaoca. Kad je reč o neverovatnim ali istinitim pričama ovog tipa, meni je CHARLIE WILSON'S WAR bio efektniji, čak i kao komedija iako se više držao istinitih događaja.
Ipak, ako imamo u vidu da su sličnim putem pre njega išli neuspeli naslovi kao što je bio nesrećni WAR INC., MEN WHO STARE AT GOATS je ne samo među uspešnijim filmovima ove vrste već bi se moglo reći da je i na blagajnama zaradio više nego drugi aktuelni filmovi o Iraku.
Međutim, uprkos nesposonost da zaista profunkcioniše kao film, THE MEN WHO STARE AT GOATS ispunjava svoju programsku ulogu, i čini još jedan korak na putu transformacije Clooneya u Beattyja. U domenu političkog filma, Heslov očigledno nije snimio film koji nadilazi ograničenja žanra ali isto tako nije otišao ni previše ispod proseka.
* * 1/2 / * * * *
Clooney je dobar, ali Beatty je genije.
Šteta je što Vlada Mančić nije pre MEN WHO STARE AT GOATS snimio dugometražnu verziju svojih RAKETA.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.aintitcool.com%2Fimages2009%2Fcopoutsheet1.jpg&hash=7f70580e7dceb4328e15df62dda4f107bf9366a8)
Pogledao sam EROGENU ZONU Dejana Karaklajića, jedan od overlooked naslova "praške škole" koji ima u sebi izvesne karakteristike američkog filma i u tom smislu moglo bi se reći da ne liči dovoljno na karakteristične naslove reditelja iz ovog talasa, izuzev na Gorana Markovića čiji su filmovi na sličnoj na liniji, naročito u ranoj fazi. Scenario su napisali sam Karaklajić i Slobodan Stojanović, a kao saradnici na scenariju radili su Rajko Grlić i Goran Marković. Marković i Grlić su ponovili svoju polishing ulogu koju su imali na Karaklajićevom BUDIMIRU TRAJKOVIĆU.
Da ne bude zabune, Karaklajić je završio FDU a ne FAMU, ali sam ga poistovetio sa praškom školom zbog kontakta sa Goranom i Rajkom i izražavanja u sličnom stilsko-tematskom okviru.
EROGENA ZONA odlično ilustruje nužnost pojavljivanja "praške škole" u odnosu na autore Crnog talasa. Naime, kao što pokazuje primer filma o kome smo nedavno diskutovali LEPTIROV OBLAK, autori iz Crnog talasa nisu umeli da zarobe promenu u društvenim odnosima koja se desila u međuvremenu, od njihovog rada šezdesetih do početka osamdesetih, a realno Jugoslavija iz 1981. kada se recimo dešava EROGENA ZONA nije ista sa Jugoslavijom iz ranog rada Gordana Mihića i Kozomare.
U ovoj Jugoslaviji se već voze BMWi, igra se tenis, sluša Oliver Mandić, priča se o privatnom biznisu, poljoprivredni kombinati su skloni krajnje tržišnom razmišljanju, pošalice na relaciji Srbi-Slovenci se smatraju simpatičnim. Ukratko, Jugoslavija koju u svojim najboljim filmovima dotiče "praška škola" više nije dogmatična, to je sada zemlja trula od konzumerizma i suvišne slobode odlučivanja proistekle iz samoupravljanja a bez suštinske demokratije. Otud se "praška škola" vrlo često okreće epohi jer je epoha na neki način lakša za prikazivanje a umetnički dojam se automatski stiče prikazivanjem neke kontroverzne teme.
Međutim, možda i najupečatljiviji naslovi su oni koji su savremeni poput MAJSTORI, MAJSTORI, SPECIJALNOG VASPITANJA, TAJVANSKE KANASTE ili EROGENE ZONE. Isto tako, zanimljivo je da su najveći ukupni uspeh ipak imali filmovi vezani za epohu poput SJEĆAŠ LI SE DOLLY BELL, OTAC NA SLUŽBENOM PUTU, SAMO JEDNOM SE LJUBI ili restlovi Crnog Talasa poput ČUVARA PLAŽE ili ponekog rada Srđana Karanovića.
Karaklajić nesumnjivo nije najbolji reditelj ovog pravca, ali EROGENA ZONA je znatan napredak u odnosu na BUDIMIRA TRAJKOVIĆA koji je delovao artificijelno, dočim je ovaj film dosta blizak pulsu tadašnjeg Beograda, tadašnjih generacijskih sukoba i društvenih kontradikcija.
Iako na nivou scenarija ima neke od tradicionalnih problema jugoslovenske dramaturgije koji se pre svega vezuju za to da se završava spojem destrukcije i metafore, i krajnje iracionalnim ponašanjem glavnog junaka, sam predložak je zapravo prilično dobar i višeslojan. Priča o veterinaru koji se vraća iz vojske u Sloveniji, gde je bio kerovođa na granici, u Beograd gde istovremeno mora da rešava probleme sa dve žene, ocem slavnim fudbalerom koji želi da mu nađe posao po svojoj meri, i vlastitim pokušajima da samostalno izgradi svoj identitet radeći u struci, u kombinatu za odgajanje živine, otvara niz mogućnosti. Metaforičnost zaposlenja u cronenbergovskim uslovima kombinata za odgajanje živine (u finišu filma, ima čak nekoliko horor cue rešenja u skoru Miće Markovića koji je ipak iza odličnog skora koji je uradio za POZORIŠNU VEZU ali je zato zeitgeist uhvaćen numerama Olivera Mandića) maksimalno je iskorišćena i otvara celu priču o odnosu zdrave i industrijske hrane kako u konkretnom denotativnom smislu tako i u širem metaforičkom domenu zagađenosti društva. Činjenica da je reč o visokoobrazovanom junaku koji ima profesiju čini ovaj film posebno interesantnim, naročito u ključu Žikine teme istraživanja pozicije intelektualca/profesionalca u našoj kinematografiji.
Cela tema junakovog snalaženja u kombinatu i njegovih preduzimljivih poteza podseća na društveno kritičke američke filmove sedamdesetih, a na neki način može naći koren i u jugoslovenskom filmu pedesetih i šezdesetih, naslovima kao što su POGON B Vojislava Nanovića, ZENICA i TE NOĆI Jovana Živanovića, UZAVRELI GRAD Veljka Bulajića, iako realno tamo preduzimljivost biva nagrađena od strane etičnog kolektiva. U tom smislu cinizam korporacija i društva u celini jako podseća na dramaturgiju nekog filma u kome smo lako mogli gledati mladog Robert Redforda, recimo.
Podela je takođe zanimljiva. U glavnoj ulozi je Milan Gutović, iz doba kad je bio u najboljim danima i on nudi jednu pravu filmsku glumu, u underplayu, sa specifičnom atmosferičnošću lika ali ne bez šarma. Ipak, šarm je drugačiji od onoga koji je plasirao posle u pučkim komedijama. Gutović je okosnica filma i pokazuje kolika je šteta što kasnije nije istrajao u ozbiljnom radu.
Karaklajić nije vrhunski reditelj i to se vidi u par scena koje su nešto teže, pre svega zbog situacija koje prikazuju. Međutim, EROGENA ZONA sasvim funkcioniše uprkos tim manjim nedostacima i pruža jednu vrlo interesantnu vremensku kapsulu osamdesetih, sa smislenom višeslojnom pričom.
EROGENA ZONA nije veliki film, ogromnog zamaha i bitne teme, za čim su ubrzo autori "praške škole" počeli da čeznu, ali je jako dobar predstavnik onoga što su oni najbolje radili.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-01-2010, 12:51:19
Kao gledalačko iskustvo, iako je prenatrpan i u mnogo čemu nedosledan, a u pojedinim situacijama i nedovoljno inventivan, EL REY DE LA MONTANA je svakako vrlo solidan film i pozdan znak ozbiljnosti španske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
Уистину, добар је тај шпањолац, солидно усликани предели, стене и планине су највећи квалитети. А и она шпањолкиња није хрђава. Саспенс на солидном нивоу. Вредно гледања, иако је пуно дежави делова.
Pogledao sam poljski film WILCZYCA Mareka Piestraka. Ovaj film o vukodlaku se uslovno može nazvati hororom iako zapravo nije konstituisan sa tipičnim žanrovskim ambicijama u cilju stvaranja strave, užasa, nelagode, napetosti već je pre svega koncipiran kao "pričanje priče" bez previše žanrovskih konvencija. Ako imamo u vidu da je reč o filmu iz 1983. godine, kada vukodlak kao tema više ne samo da nije inovativan već je i poprilično često eksploatisan u žanru, Piestrakov pristup deluje prilično out of place.
Pa ipak, WILCZYCA deluje vrlo prijatno uprkos svojim ozbiljnim problemima zato što generalno nema puno naslova koji se mogu ubrojati u horore iza Gvozdene zavese, i po svojoj atmosferi podseća na filmove Đorđa Kadijevića snimljene kod nas, što u startu snižava kriterijume i uvodi ga u jednu potpuno drugu ravan posmatranja. Na svojoj strani Piestrak svakako ima kvalitet koji istočnoevropske kinematografije tog doba a to je da tada ne postoje schlock niskobudžetni filmovi, sve se radi ozbiljno i koliko-toliko profesionalno.
Ipak, reklo bi se da je Kadijević znatno superiorniji reditelj od Piestraka, ne samo zato što je njegova interpetacija sličnih tema superiornija i upečatljivija već i zato što Piestrak ima ozbiljne probleme ne samo unutar žanrovskog izraza već i generalno na nivou vođenja priče. WILCZYCA je zbog toga jedan pre svega konfuzan film, sa prilično nezanimljivim glavnim junakom i ozbiljnim problemima kad je reč o razumljivosti dešavanja.
U svakom slučaju, gledanje ovog filma je bitna informacija za sve ljubitelje žanra a nama koji smo navikli na jugoslovensku kinematografiju nudi dosta prepoznatljivih zahvata i nimalo nije dosadan.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 14-01-2010, 13:38:14
Onda skoro sigurno neću ni da trošim vreme na njega. Ionako tek hvatam zalet da gledam Vinyan.Ionako tek hvatam zalet da gledam Vinyan.
Daklea, osobe koje još nisu pogledale Vinyan su: Meho, Krip, Harv. Do prekjuče sam i ja tu spada(l)o :-)
Saopštenje za javnost!
Vikimedija Srbije objavljuje statističke podatke za 2009. godinu
Iz Srbije na englesku - iz Surinama na srpsku Vikipediju
Beograd 21.01.2010 - U Srbiji, najposećenija je Vikipedija na engleskom jeziku sa 61.8% poseta. Vikipedija na srpskom jeziku je na drugom mestu sa 21,7% poseta. Razlog većoj poseti Vikipediji na engleskom jeziku leži u tome što obuhvata više članaka, ali i u tome što se u Srbiji veliki broj korisnika Interneta služi engleskim jezikom. Mnoge pojmove, posebno one koji su karakteristični za anglosaksonsku kulturu, istoriju, nauku ili praksu možete samo i isključivo pronaći na Vikipediji na engleskom.
U Srbiji, posle engleske i srpske, najposećenije su Vikipedije iz bivših Jugoslovenskih republika. Prva među njima je hrvatska Vikipedija (2,5%), sledi srpskohrvatska (2,1%) i na kraju bošnjačka (1,2%). Od jezika manjina, iz Srbije su najposećenije Vikipedije na albanskom (2.4%) i mađarskom (0,7%) jeziku, a od stranih jezika, pored engleskog, posećene su Vikipedije na nemačkom (1,4%) i francuskom (0,6%) jeziku.
Što se tiče Hrvatske, takođe je najposećenija Vikipedija na engleskom jeziku (61,2%), a sledi Vikipedija na hrvatskom jeziku (29,1%) pa na bošnjačkom (2,6%) a tek iza nemačke Vikipedije (1,6%) pozicionirana je Vikipedija na srpskom (1%).
U Bosni i Hercegovini, posle engleske Vikipedije (54,6%), najposećenije su hrvatska (19,5%), srpska (9,1%) pa bošnjačka (8,9%).
U Crnoj Gori, Vikipediju na engleskom jeziku (55,4%) prate srpska (24,7%), hrvatska (8,5%), srpskohrvatska (3,1%), ruska (1,7%) pa bošnjačka (1,5%).
U Makedoniji najposećenija je Vikipedija na engleskom (65,8%), zatim na makedonskom (14,7%) jeziku, a na trećem mestu po ukupnom broju poseta je Vikipedija na srpskom jeziku sa 5,1% posećenosti.
Ukoliko posmatramo zemlje iz kojih se posećuje Vikipedija na srpskom jeziku utvrdićemo da je nešto više od polovine poseta iz Srbije, zatim iz Slovenije (8,5%), pa iz Sjedinjenih Američkih Država (5,7%), zatim iz Bosne i Hercegovine (5,1%) i Nemačke (4,9%).
Vikipedija na makedonskom jeziku posećenija je iz Slovenije (30,6%) i Nemačke (23,7%) nego iz Makedonije (23,3%).
Vikipedija na albanskom jeziku najposećenija je iz Albanije (25%) i Srbije (22%).
Od neočekivanih zemalja, Vikipedija na srpskom jeziku beleži značajan broj poseta iz Surinama. Uzrok tome je što je jezički kod za srpski jezik isti kao državni kod za Surinam (sr), te mnogi građani surinama kucajući u svom brauzeru http://sr.wikipedia.org (http://sr.wikipedia.org) ni ne slute da će završiti na strancima njima potpuno nepoznatog jezika.
Pogledao SMOKIN' ACES 2: ASSASSINS' BALL P.J. Pescea. Ovo je jedan od DTV nastavaka kojima se bavio i sam autor izvornika. Joe Carnahan je bio izvršni producent i pisao je priču za ovaj film, a na svom blogu je pokazivao da se intenzivno bavi ovim projektom usput, dakle pored pripreme svojih bioskopskih naslova.
U svakom slučaju ASSASSINS' BALL ponavlja formulu bioskopskog izvornika, ponovo imamo skup plaćenih ubica pozvanih na javni konkurs za ubistvo ličnosti koju štiti FBI.
Naravno, ne treba ni podsećati da je ASSASSINS' BALL snimljen sa neuporedivo manjim budžetom od bioskopskog filma što ga lišava osnovnog aduta tog filma, a to je glossy egzekucija. Iako ja ne volim previše SMOKIN' ACES ne mogu osporiti da donosi jednu tonyscottovsku glossy egzekuciju i da kad akcija krene, onda nema šale. Kod Pescea, zadržan je osnovni problem prvog filma a to je da se početak akcije dugo čeka, da se iscrpljujemo nizom karakternih vinjeta koje nisu previše zanimljive, i da kad krene akcija, realno, Pesce radi sve što može sa tim malim budžetom koji mu je dodeljen.
Ono po čemu je Pesce bio poznat u svojim najboljim filmovima, pre svega DESPERATE TRAIL i SNIPER 3 jeste da je uspevao da u TV ili DTV okolnostima postigne kvalitet theatrical filma. U SMOKIN' ACES, on se međutim kreće linijom TV i DTV domena, štaviše sa više iskoraka u TV domen, sa nekim setovima i rediteljskim rešenjima (split-screens kao u 24) koji vuku na nešto slabiju televiziju. Dakle, ASSASSINS' BALL nema film look ni u jednom momentu. I sigurno se ne ubraja u onu prvu DTV ligu o kojoj smo govorili u poslednje vreme.
Međutim, ono što Pesce donosi jeste ogromna količina raimijevskih zahvata iz DARKMAN/CRIMEWAVE domena, naravno u skladu sa SMOKIN' ACES tradicijom i na kraju ovaj film ipak ima neki osobeni identitet, i svesno koketira sa svojim niskom budžetom.
U suštini, paradoksalno, iako nema kapaciteta čak ni za neki veći DTV domet, osnovni nedostatak sequela proističe iz osnovnog nedostatka bioskopskaog originala.
Jedino u čemu je suštinski Pesce mogao biti bolji, a inače i jeste bolji, može biti glumačka podela. Tom Berenger prosto nije više u stanju da bude sniman a Vinnie Jones ipak nema dovoljan star power da bude jedino drugo prepoznatljivo lice u ovom filmu. Prosto glumci su suviše neupečatljivi za ovu vrstu adrenalinskog rollercoastera. Uostalom i bez zvezda su se mogli okupiti neki personality actori.
U svakom slučaju, pesce nije snimio nekakav generic DTV sequel, ali krajnji rezultat je više u nekom curio domenu.
* * / * * * *
Pogledao sam FASUTO SUKUWADDO poznatiji kao FIRST SQUAD - THE MOMENT OF TRUTH Yoshiharu Ashinoa i moram priznati da je reč o izuzetnom ostvarenju koje naravno ima poseban efekat na mene kao ljubitelja WW2 filma i totalitarnih ideologija. Moram priznati da je mene kao ljubitelja anime pregazilo vreme u priličnoj meri. Ja još uvek živim u svetu u kome je Yoshiaki Kawajiri najveći majstor a kapiram da je anime u međuvremenu otišla mnogo koraka dalje. U tom smislu, ne znam gde se ovaj naslov nalazi u odnosu na savremene anime tokove, jer kako rekoh, moje intenzivno praćenje anime je praistorijsko, osim naravno catchupovanja sa novim radovima velikana iz mog vremena.
Ovaj naslov sam svojevremeno zapazio i trejler mi je bio super, međutim onda mi je nestao sa radara i sada me je kritika sa Popboksa obavestila da je leakovao odličan screener sa hardcoded subovima.
Kako god bilo, prvi element koji je osvežavajući kad je reč o FIRST SQUADu je to što se film istovremeno koristi stilemama anime ali iskoračuje u potpunosti iz tog tematskog kruga što je izuzetno zanimljivo. Iako je dizajn likova radio Japanac, prisutni su pored anime konvencija u dizajnu likova i uticaji sovjetske propagande kao i sovjetskog WW2 filma. Ne bih išao toliko daleko da kažem da se prepoznaje Elem Klimov (koliko shvatam scenarista i prioducent Aljoša Klimov nije Elemov sin) u kadriranju scena ali svakako da postoje neki uticaji igranog WW2 filma na planu izbora planova u kadriranju i sl. Uvođenje novih elemenata u često vrlo predvidljivi svet anime vizuelizacije je dobrodošao.
Film traje 70ak minuta, i jedan deo trajanja nadoknađen je slično BEOGRADSKOM FANTOMU, odnosno mockumentary iskazima učesnika, stručnih saradnika, psihijatara i istoričara i to filmu daje jedan poseban šmek i uopšte ne remeti ukupan utisak.
U tom smislu, kada traje anime akcija, a ona u principu ipak zauzima daleko najveći deo filma, nema ustupaka i sve je vrlo dinamično. Autori vrlo dobro konstruišu akcentovane situacije, prelomne tačke u priči i karakterima i čini se da je film upravo zbog svog niskog budžeta upravo pošteđen onoga u čemu se anime film realno najslabije iskazuje a to su intervali odnosno deonice koje malo spuštaju intenzitet akcije i konflikta pred sledeću akcentovanu situaciju. U tom smislu, mockumentary je mudro rešenje. U svakom slučaju, iako verovatno jeste, mockumentary segment zaista ne izgleda kao cop out već kao jedan cool dodatak. Neko će reći da je izbegavanje scena-intervala u anime filmu izbegavanje onoga što je teško i to je možda tačno, ali meni je lagla ta cormanovska snalažljivost, kao što mi je bila sasvim u redu i u FANTOMU.
Kad je reč o samoj priči, zaplet, lokacije, ambijenti i junaci su odlično postavljeni. Pulpy postavka savršeno funkcioniše u anime miljeu, a istorijska istina u koju je sve smešteno daje priči zapravo nekakvu mitsku auru. Reklo bi se da monumentalnost Istočnog fronta kao mesta i događaja daje svemu jednu posebnu težinu upravo u ravni binarnosti bajke, odnosno borbe Dobra i Zla.
Isto tako, stileme mange su dobro integrisane u priču, tako da steampunk rešenja postoje ali nisu prenaglašena, anime chicks postoje ali funkcionišu u kontekstu (obratiti pažnju na undercover Nemice), i stilizacija je krajnje uravnotežena.
Što se eventualnih primedbi tiče, svakako je kraj mogao doneti klimaktičniju bitku, međutim zaplet koji dovodi do kraja je sasvim dovoljno dinamičan da relativno jednosmeran kraj u kome nema puno napetosti može da stoji i kao neka vrsta kode.
Ono što se može uzeti kao generalna primedba jeste i to da nam je anime kao filmska forma do sada prižio masterpisove od po dva sata sa izgrađenim situacijama i detaljnim set-pieceovima, dočim FIRST SQUAD generalno drži svoje situacije dosta kratkim iako ne i nedorečenim. Razloga za to je možda i to što se koketiralo sa idejom da ovo bude pilot za TV seriju koji je pretvoren u film. Međutim, ja moram priznati da se nisam osećao ni prevarenim ni uskraćenim jer su nove stvari koje film donosi i privlačnost miljea u kome se dešava sasvim dovoljni da prevaziđe to što nije full-blooded anime rampage od 110 minuta. Iako su na ovom filmu radili Japanci, reč je ipak o korpodukciji i mislim da je ovo odličan prvi korak.
o kulturološkoj dimenziji toga da je snimljen anime film o sovjetskoj borbi sa nacistima, na Istočnom frontu, ne treba trošiti reči. To je zaista tema za jedno vrlo ozbiljno razmatranje spajanja pop kulture i istorijskih događaja od izuzetnog značaja za izgradnju kulturnog identiteta. Isto tako, slično DISTRICT 9 i EDIT I JA, ovaj film suštinski ima tu retko viđenu autonomiju koja postaje sve aktuelnija u poslednje vreme a to je da se apropriraju strane žanrovske matrice i primenjuju na priču sa lokalnim likovima, bez ikakve intruzije stranaca koji inače imaju pravo da im se dešavaju takve priče. Na neki način, u ovom filmu Japanci imaju snažan kreativan pečat više kao pomagači u artikulisanju filma i tehničkoj realizaciji nego što utiču na samu supstancu priče kojoj su pozajmili samo stil.
FIRST SQUAD je izuzetno interesantan pokušaj koji na samom kraju nudi mogućnost nastavka iako stoji kao nesumnjiva standalone celina. Kako sam se ogradio na početku, ne znam gde ovaj film stoji danas u svetu anime, ali je što se mene tiče, u svetu ratnoh i isto;oevropskog filma, zaista predstavlja osveženje bez sumnje i treba ga pogledati.
* * * 1/2 / * * * *
Mogu li da pitam nešto što me već neko vreme zanima?
Da li kod ocenjivanja (zvezdice) domaćih filmova imaš blaži kriterijum nego kod stranih, ili su ocene univerzalne?
Imam blaži kriterijum. Znatno blaži.
Mada, naravno, zvezdice su tu čisto da upute na prioritetnost gledanja nekog filma, po mom mišljenju, nisam od onih koji misle da se filmovi mogu egzaktno ocenjivati.
Drago mi je što ste pitanje o domaćim filmovima postavili posle komentara o jednom ruskom. Sviđa mi se način na koji razmišljate. :)
Hvala. Nemoj mi persirati, molim te...
Persirao i meni, a da nece tebi. xrofl Ipak je on jedan lepo vaspitan decko. Srecom, prestao je brzo, a mislim da sam i ja zavapila isto sto i ti. :)
Daymnnn. Meni nikad nije persirao, a ja stariji od tebe.
Ma to nema veze s godinama vec s autoritetom. xrofl
Meni je poslednji put persirao kad sam kao kajronista radio "Dimitrijev dnevnik", a i to je bilo samo jednom.
Au, Johne, koliko sam novca dao shrinkovima ne bih li to potisnuo. I sad se sve vraca.
To što si mi persirao? Što si toliko na kraj srca, nisi mogao da znaš kuda će nas životni putevi potom voditi. A i rekoh, bilo je to samo jednom.
S tim u vezi, postoji neka mala mogućnost da negde u svojim spisima imam košuljicu za "Dimitrijev dnevnik". Naime, na poleđini sam zapisao jedan svoj potpuno bizaran san, pa sam sačuvao ceo taj papir.
Ne što sam ti persirao. Moja sećanja na ekipu te emsije su pozitivna. :)
Govorim o celoj emisiji. :)
Još malo Popboksa u senci:
Motion City Soundtrack - My Dinosaur Life (Sony, 2010)
Motion City Soundtrack već poslednjih nekoliko godina pokazuju koliko je teško naslediti i zameniti Weezer i Blink-182 na polju naizgled nepodnošljivo jednostavnog pop punka ili power popa. Iako su do sada uspeli da se izbore za mejdžor ugovore, da se istaknu veštim wordplay rešenjima kao što je njihova najbolja numera u karijeri "Fell In Love Without You", MCS ipak nisu uspeli da postanu metadonska zamena za narečene uzore. Ipak, zanimljivo je da ni industrija ni kritika još uvek nisu sasvim odustali od podrške MCSu u pokušaju da postanu Blink umesto Weezera iako su mnogo brže okrenuli leđa nekim realno potentnijim kandidatima kao što su Pink Spiders.
Na njihovom novom albumu, mesto producenta zauzima Mark Hoppus iz Blinka, međutim ni on ne uspeva da izleči sterilnost njihovog rokenrola. Dok se interesantan wordplay nalazi u naslovima numera kao što su "Weakend" ili "A Lifeless Ordinary (Need a Little Help)", uprkos tome što se bave formom u kojoj generičnost nije mana, MCS nepogrešivo promašuju da napišu hit. Različiti vokalni aranžani koji su u rasponu od standardnog NoFX/Blink-182 višeglasja do nekih izleta put Morrisseya (Disappear) deluju više kao potez očajnika nego kao neka vrsta pevačke raznovrsnosti.
Izlišno je najglašavati da bend sa ovako suženim muzičkim diskursom nema šta da ponudi izvan efektnih party tunes, radio hitova ili banalnih i baš zato neodoljivih emo komada, a nažalost ništa od toga se ne može naći na ovoj ploči koja je nepotreban detalj čak i za najfanatičnije ljubitelje žanra.
Atheist Rap - Priče matorih pokvarenjaka (Slobodan download, 2009)
Složićemo se da u poslednje vreme nije previše teško nači besplatan download bilo kog albuma čak i iz digitalno zaostalijih kultura kao što je naša, te album dat za besplatno skidanje u tehničkom smislu nije ništa naročito ekskluzivno. Međutim, kada to učini jedan od najtiražnijih srpskih bendova ipak jeste vest vredna pažnje. Iako postoji i CD izdanje za fanove sa adekvatnim benefitima, Atheist Rap su dali svoj album za besplatan download preko sajta srpskog zastupnika kuće Converse. Taj potez se uklapa u internacionalni trend povezivanja brendova i muzičara, i ne bi predstavljao ništa naročito ekskluzivno kada ne bi bio atipičan za Srbiju iz prostog razloga što su vrlo retke korporacije koje koriste rokenrol za promociju pošto kod nas ova muzika ne nosi adekvatan publicitet i uticaj na terenu. U svakom slučaju, gledano čisto teorijski srpski Converse učinio je nešto što bi teško pošlo za rukom i njihovj glavnoj filijali a to je da u okviru svoje kampanje ima stari punk bend neokrnjenog kredibiliteta (iako to nije lako, setimo se bizarnog srozavanja Atheistovih komšija Zbogom Brus Li).
Kad je reč o muzici koju ovaj stari bend donosi stvari stoje malo drugačije. Iako Atheist Rap nisu upadljivo sklerotičniji od svojih ispisnika širom sveta, "Priče matorih pokvarenjaka" nisu mnogo drugačije od poznih albuma velikih ali već potrošenih uzora poput NoFX. To su pesme napravljene po već istrošenim formulama koje samo neki mlad i prenapaljen bend može da oživi. Bilo bi licemerno nazvati ih slabim, ali dosta je teško doživeti ih kao istinski kvalitetne.
Atheisti nisu više bend koji može da u potpunosti reanimira formule. Međutim, sa zrelošću stekli su jedan atribut koji se mora poštovati. Što su stariji sve su ortodoksniji i sve je manje pokušaja crossovera ili crowdpleasinga. U tom smislu kod benda koji je ovako predvidljiv teško je izdvojiti neki favorit za iPod. Ali, ako već mora da se izdvoji neka stvar, onda neka to bude "Njanjava" koja odskače od opšteg bekrijsko-kontraškog angsta svojom banalnom ljubavnom temom. Uostalom, ako iko ima bestidnije ljubavne pesme od metalaca to su upravo punkeri. Otud je zanimljivo kako niko nije parirao posprdnim tekstovima o metalskim baladama jednim o nemaloj tradiciji punk gafova na istu temu.
Tjah. Ovo o Ateistima, samo u mnogo manje reči, napisao je DušMan posle koncerta Sperera pre oko pola godine.
Pa nema o Ateistima šta drugo da se kaže. Mislim, to je to. I što se mene tiče, to je sasvim u redu za veteranski sastav.
Da i ja sam slično napisao na pravom Popboksu.
Tako je. Meho je još stručnije obuhvatio tu opštu ambivalentnost njihovog albuma, sa još preciznijim refrencama.
Proteklih dana sam pogledao nekoliko filmova, međutim, počeću od najsvežijeg. To je ANGEL OF DEATH Paul Etheregea. Ovaj film mi je izuzetno lepo prijao, ne osporavam mogućnost da je to proisteklo što sam pre njega gledao DR. M i AN EDUCATION pa mi je art house izašao na nos. Iako, Etherege kao ime ne obećava previše, imajući u vidu da mu je prethodni film HELLBENT koji mi je bio interesantan isključivo kao curio jer je reč o slešeru pravljenom o gej zajednici za gej publiku, ali realno nema tu mnogo istinskog kvaliteta. Međutim, Etherege u ovom filmu pokazuje potpuno drugo lice i ispistavlja se kao vrlo snalažljiv i ekonomičan reditelj koji na mikrobudžetu uspeva da snimi vrlo solidan i energičan materijal.
ANGEL OF DEATH je DTV film kompiliran iz web serije koju je pisao Ed Brubaker, krimi pisac i strip scenarista. Epizodičnost web serije se uopšte ne oseća kao problem, i priča ne deluje iscepkano, iako je otprilike jasno u kojim scenama su bili šavovi između epizoda. Brubaker je napisao vrlo sveden i efektan scenario koji ne donosi ništa novo, ali sve to staro što radi ostvaruje vrlo solidno, i što je još važnije Brubakerov scenario je dobar predložak za ovu vrstu produkcionog minmalizma koji se sreće u web serijama. Brubaker se u ovoj priči koristi klišeima krimića, hardboiled hitman filma i plasira ih sa pravom B-ubedljivošću. Ono što je definitivno seveže u ovom filmu prvo je produkcioni format. Web-serije su po definiciji vrlo jednostavna i jeftina forma i reitelji su primorani da budu inventivni. Prevačene sa weba i spojene u DTV film, samim tim ove epizode donose jednu novu dozu low budget inventivnosti DTV filmu što većini ovih naslova nedostaje. Po miljeu u koji je smešten, ANGEL OF DEATH najviše podseća na GIVE EM HELL MALONE, jer Btubaker ne može pobeći od tog comic book senzibiliteta, koji deo publike automatski asocira na SIN CITY. Međutim, Brubaker se naprosto hrani istim uticajima kao i Miller. Iako, Etherege nema iste uslove kao Mulcahy u baroknom MALONEu, u svojim svedenim okvirima jako lepo realizuje tu priču.
Drugi element svežine je Zoe Bell koja je posle uloge kod tarantina očigledno nastavila da radi birajući zanimljive uloge. U 2009. posle WHIP IT uradila je ovo i zaista to su dva atipična i upečatljiva ostvarenja. Pretpostavljam da Gina Carano koju sada hypuje Soderbergh ima veći star potencijal, ali Zoe Bell kao naslednica velikog ozploitation stuntmana Grant Pagea, i ima apsolutni street cred što se tiče stuntove, što se vidi i u ovom filmu. Njena gluma je u underplayu, bez rizika, bez mogućnosti za grešku a akcioni prizori su odlični u tom klaustrofobičnom low budget maniru.
Ono što je možda i ključni kvalitet filma ANGEL OF DEATH je da se radi o filmu koji ne bi imao smisla sa većim budžetom, drugim glumcima, ili na velikom ekranu, on je takav kakav je. To je DTV i ponosi se time. Kao takav treba da bude i procenjivan. U svakom slučaju ANGEL OF DEATH je deo novog DTV talasa o kome sam već pisao.
* * * / * * * *
Zoe Bell je carica. ja sam ovo skino pre sto godina i svako malo se oštrim da pogledam i uvek se nešto ispreči. Poznato je da se na Brubakera ložim baš onakoodistinski (in a gay way, između ostalog). Pogledaću ga čim prije!!!
Edge of Darkness
(U.S.-U.K.)
By BRIAN LOWRY
A Warner Bros. (in U.S.) release presented in association with GK Films of a GK Films (U.S.)/BBC Films (U.K.)/Icon Prods. (U.S.) production. Produced by Graham King, Tim Headington, Michael Wearing. Executive producers, Dan Rissner, David M. Thompson, Suzanne Warren, Gail Lyon, E. Bennett Walsh. Co-executive producer, Jamie Laurenson. Co-producers, Lucienne Papon, Kwame L. Parker. Directed by Martin Campbell. Screenplay, William Monahan, Andrew Bovell, based on the television series written by Troy Kennedy Martin.
Thomas Craven - Mel Gibson
Darius Jedburgh - Ray Winstone
Jack Bennett - Danny Huston
Emma Craven - Bojana Novakovic
Burnham - Shawn Roberts
Millroy - David Aaron Baker
Whitehouse - Jay O. Sanders
Moore - Denis O'Hare
The backstory might be the most interesting part of "Edge of Darkness," and no, that doesn't refer to star Mel Gibson's somewhat checkered history. "Casino Royale" and "Mask of Zorro" helmsman Martin Campbell remakes a BAFTA award-bejeweled six-hour BBC miniseries he directed 25 years ago. Yet as with the recent "State of Play," the miniseries-to-movie transfor standing, relatively limited action should also dampen box office prospects.
Given his association with revenge plots both as a director and an actor, Gibson's first star turn since "Signs" and "We Were Soldiers" in 2002 is well suited and finds him in fine form. He's Thomas Craven, a tough Boston cop, who sees his only daughter, Emma (Bojana Novakovic), gunned down in front of him early on.
At first, the assumption is that some enemy of Craven's must be responsible. Yet Emma's fidgety demeanor and bouts of nausea soon point to another, more insidious culprit and a dense web of corruption -- one that involves the major government-connected corporation for which she worked, headed by the imperious Jack Bennett (Danny Huston) from a sprawling hillside facility.
Craven's search for answers also brings him into contact with a shadowy fixer named Jedburgh, wryly played by Ray Winstone, who seems content to let the cop pursue his mission so long as it doesn't interfere with his own. Haunted by visions of his daughter, Craven assures him, "I'm not gonna arrest anyone," but that doesn't mean there won't be considerable collateral damage as he begins overturning rocks.
Writers William Monahan ("The Departed") and Andrew Bovell have done their best to update the Thatcher-era politics of the original, but they're hampered by the glut of similarly themed fare conceived during the intervening quarter-century. They also devote considerable time to conveying Craven's psychological torment, which resonates emotionally but frankly bogs down amid the clue-sifting and revenge-seeking aspects of the plot. In terms of consistent visceral thrills, "Taken" this isn't -- despite Campbell's demonstrable flair for shooting action.
Darkness" is better served by its cast -- with Winstone's world-weary, conflicted character especially intriguing; it's too bad there isn't time for more of him. Then again, that's true of other supporting players as well, whose motivations -- including Emma's -- would surely benefit from more detail. (One amusing footnote: A senator in the movie is identified as a Republican from Massachusetts, which might have sounded laughable were it not for the unexpected results in the recent election there.)
Campbell's topnotch production team yields predictably polished results, but the director's decision to revisit the late Troy Kennedy Martin's teleplay, finally, feels lacking. And while this is hardly the only mid-'80s artifact being reanimated a generation later -- from the upcoming "The A-Team" to ABC's "V" revival -- "Darkness" returns with only its outlines intact, while lacking much of its edge.
Camera (Technicolor, Panavision widescreen), Phil Meheux; editor, Stuart Baird; music, Howard Shore; production designer, Tom Sanders; supervising art director, Gregory A. Berry; art director, Suzan Wexler; set decorator, Jay Hart; costume designer, Lindy Hemming; sound (Dolby Digital/SDDS/DTS), Pud Cusack; supervising sound editors, Alan Robert Murray, Bub Asman; assistant director, Jamie Marshall; second unit director, John Mahaffie; casting, Pam Dixon. Reviewed at Warner Bros. screening room, Burbank, Jan. 20, 2010. MPAA Rating: R. Running time: 117 MIN.
Film Reviews
Edge of Darkness -- Film Review
By Michael Rechtshaffen, January 24, 2010 10:00 ET
Cast and Crew
Executive Producer: Gail Lyon
Executive Producer: E. Bennett Walsh
Executive Producer: Tim Headington
Executive Producer: Danton Rissner
Executive Producer: Suzanne Warren
Executive Producer: David Thompson
Producer: Graham King
Producer: Michael Wearing
Associate producer: Lucienne Papon
Director: Martin Campbell
Screen Writer: William Monahan
Screen Writer: Andrew Bovell
Director of Photography: Phil Meheux
Line Producer: E. Bennett Walsh
Unit Prod. Manager: E. Bennett Walsh
First Assistant Director: Jamie Marshall
Prod. Designer: Tom Sanders
Art Director: Susan Wexler
Set Decorator: Jay R. Hart
Costume Designer: Lindy Hemming
Special Effects: Bruce Sternheimer
Visual Effects Supervisor: Kent Houston
Sound mixer: Pud Cusack
Casting director: Pam Dixon
Unit Publicist: Blaise Noto
Cast: Mel Gibson (Thomas Craven), Danny Huston (Bennett), Bojana Novakovic (Emma Craven), Shawn Roberts (Burnham), Ray Winstone (Darius Jedburgh), Gbenga Akinnagbe (Actor)
Bottom Line: An intense Mel Gibson performance anchors this brutally effective crime thriller.
Taking on his first lead role since 2002's "Signs," Mel Gibson returns to form in "Edge of Darkness" as an agonized homicide detective determined to avenge the murder of his only daughter, uncovering corporate corruption and political conspiracy in the process.
If the subject matter seems familiar, it's likely because director Martin Campbell has returned to the scene of his highly regarded 1985 British miniseries of the same name, to largely explosive effect.
Whether the performance will deliver Gibson boxoffice redemption in the wake of his well-known personal issues will have more to do with audience response to the violent film's dark subject matter.
But at this juncture, the choice of vehicle would seen to be a smarter fit than, say, a frothy romantic comedy.
Relocating from the original Yorkshire to Boston, the film's focus remains essentially the same, centering on Gibson's Thomas Craven, a career cop whose adult daughter, Emma (Bojana Novakovic), is gunned down on the front steps of his home.
Driven by grief and guilt, believing that he was the intended target, Craven stops at nothing to track down her killer, but along the way he uncovers disturbing truths about her job at a top security-research compound with shadowy ties to the government.
Condensing a six-hour TV serial and turning it into a contemporary two-hour feature can be a tricky bit of business, as the makers of last year's "State of Play" discovered.
Screenwriters William Monahan ("The Departed") and Andrew Bovell ("Lantana") come close to pulling it off.
Although it has retained much of its grit and intrigue, bringing the original Troy Kennedy Martin script up to speed from its original mid-'80s nuclear-arms race context is another matter. Their attempts to update the political agenda result in a scenario that comes off a tad far-fetched where its villains are concerned.
But in between the two "Edge of Darkness" assignments, director Campbell did a couple of Bond pictures -- most notably "Casino Royale" -- and that raw, sinewy energy comes very much into play here.
He also has the ideal protagonist in Gibson's equally raw portrayal of a man with nothing left to lose, though his startlingly craggy appearance admittedly requires a few minutes of adjustment.
Also sturdy are the supporting players, particularly Ray Winstone as a quietly threatening government op with a license to clean up potential messes and Danny Huston as a nefarious corporate head honcho.
Technical assist is first class all the way, from Phil Meheux's evocatively murky cinematography to Stuart Baird's cut-to-the-chase editing and Howard Shore's edgy score.
Opens: Friday, Jan. 29 (Warner Bros.)
The basis of director Adrian Grenier's latest feature, is to explore the relationship between the paparazzi and the celebrity through the eyes of teenage paparazzo Austin Visschedyk. When the 13-year old snapped a photo of Grenier (best known as Vincent chase in HBO's popular "Entourage"), little did young Austin have a clue that his life was about to change.
Turning the tables on the teen photographer, Grenier stepped on the other side of the lens in an attempt to mentor a teenager obsessed with the lure of the Hollywood lifestyle. Grenier develops a meaningful relationship with his camera-clicking young friend as he attempts to reconcile their mutual exploitation. Indeed, Grenier puts himself on the line here, trying to make sense of his own recently acquired fame.
"Teenage Paparazzo" is a highly entertaining film, confidently directed by an obviously talented filmmaker. The film certainly tries to further demystify this unending fascination we have with celebrity culture and the relationship between certain types of media and the Hollywood famous. There are interviews with celebrities famous for different reasons from Paris Hilton to Matt Damon and a caustic Alec Baldwin who offer their own unique perspectives, while his interviews with his "Entourage" cast mates are somewhat innocuous and irrelevant.
If this is a study of the impact of fame and celebrity, Grenier adopts the proposition that he is famous and a genuine facet of this celebrity culture. By making this film about his own celebrity, it seems that Grenier is adding to his own celebrity. In addition, the film's subject, this 13-year old obsessed with everything fame related, while clearly a smart kid, comes across as smug, bratty and eager to embrace a specific profession which further comes across in an unflattering light.
Some of "Teenage Paparazzo" is old hat and has been dealt with in other forms of media. We know it's dangerous, intrusive and can lead to tragedy, so what is Grenier doing that is particularly audacious? Not that much, but it his exploration of the nature of mentoring that becomes the dramatic core of Grenier's narrative which is often obscured by peripheral details and interviews that are out of place with his thematic concerns.
But what is evident that once "Entourage" is done, Grenier has a career as a filmmaker waiting in the wings, should he choose to pursue it. He does have a narrative eye, a wonderful visual sense of clarity and an eye for detail. While "Teenage Paparazzo" is not without its flaws, it is still the work of a confident and smart director who is bound to find his overall voice in the immediate future.
Edge Of Darkness
24 January, 2010 | By Mike Goodridge
Dir: Martin Campbell. US. 2009. 117 mins.
Director Martin Campbell updates his classic six-part 1985 UK miniseries to a two-hour, US-set feature, and, even with plot and structure pared down, manages to remain faithful to the somber mood and dense conspiracy of the original some 25 years down the line.
It's a deadly serious film, lacking some of the wit and droll characterisations which made the original miniseries more palatable
Although its paranoid trappings about nuclear weapons and radiation are more fitting to the eighties than today, Campbell's new Edge Of Darkness is a taut adult thriller which should be a mid-size early-year performer for Warner Bros in the domestic market when it opens on Feb 29 and for independent distributors who bought it outside the US who are releasing in the first quarter.
The film has been styled as a starring vehicle for 54-year-old Mel Gibson and will be a test for his star power as he looks to restore some luster to his market value after several well-publicised incidents in his personal life. He's still got charisma in spades, and plays the lead character, a tough Boston cop investigating the murder of his daughter, with haunted conviction. It's up to the audience to decide whether they believe in him.
As co-written by William Monahan, who won an Oscar for adapting Infernal Affairs into The Departed, Edge Of Darkness is a masculine affair bearing some similarities in tone to the Scorsese picture for its all-pervasive violence and high body count. But Campbell and Gibson work hard to sustain the emotional core of a parent grieving for a child even as the bullets fly.
Homicide detective Thomas Craven (Gibson) welcomes his daughter Emma (Novakovic) home to Boston for a vist; although she appears unwell, he prepares dinner. Just as they are about to sit down, however, the doorbell rings and she is gunned down on the steps of the house.
While Craven's police colleagues assume he was the intended target of the killing and she got in the way, Craven himself becomes suspicious when he finds a gun amongst Emma's possessions. He visits her boyfriend, who appears to fear for his life, and her employer Jack Bennett (Huston), the head of a private research facility called Northmoor which has various government weapons contracts.
As Craven investigates further, it becomes clear that Emma discovered shady goings-on at Northmoor and was trying to expose them. But Bennet and his associates – including high-ranking government officials and a mysterious fixer called Jedburgh (Winstone) – will do everything in their power to stop Craven from uncovering the truth.
It's a deadly serious film, lacking some of the wit and droll characterisations which made the original miniseries more palatable. Winstone's character especially – an Englishman in the US – has been darkened from Joe Don Baker's colourful Yank in London. And Gibson rarely cracks a smile as Craven, whereas Bob Peck managed some mordant humour that leavened the mood in 1985.
The writers have contemporised the conspiracy recipe to include a dash of Halliburton and a soupcon of terrorist warfare, but the villains from the eighties are the same – crooked government officials and private weapons manufacturers peddling mass destruction for profit. Plus ca change...
Pogledao sam DR. M Claude Chabrola. To je Chabrolova parafrazagovog MABUSEa smeštena u futuristički hlandoratovski Berlin. Film je batiran na romanu Norberta Jacquesa koji je Chabrol adaptirao sa svojim saradnicima, i jedan od prvih i osnovnih problema filma jeste upravo hladnoratovski setting koji ne samo da nije razrađen, nije ni iskorišćen, a smešten je u nekakvu blisku budućnot u filmu iz 1990. godine. Dakle, Chabrol je na tom planu potpuno promašio u političkom smislu, i pošto je hladnoratovski setting već nefunkcionalan za sam zaplet, reklo bi se da je DR. M u startu bio jedna promašena vizija.
Po svom stilu, ponajviše podseća na Tavernierov LA MORT EN DIRECT. Međutim, iako LA MORT EN DIRECT nije najbolji Tavernierov film, Chabrolov iako je snimljen deset godina kasnije deluje zastarelije i nekako naivnije u svakom smislu u odnosu na BTa. Ovo poređenje ne stoji samo zato što oba filma imaju futurističku temu o medijskoj manipulaciji u istom evropskom settingu, već je vezano i za produkcija. Oba su koprodukcije u kojima Tavernier pokazuje kako se izvlači maksimum iz nepovoljne situacije koju korpodukcioni zahtevi donose u smislu zastupljenosti internacionalne ekipe, dočim Chabrol na svakom koraku prave ustupke tako da DR. M deluje karikaturalno u svom spoju poptuno arhaičnog rediteljskog postupka, konfuznog vođenja priče i glume po kojoj se vidi da se glumci među sobom ne razumeju.
Svakako, uprkos priličnom Chabrolovom nesnalaženju u ovoj vrsti filma postoji spoj perverzne radoznalosti u gledanju potencijalnog spektakla koji se raspada (naprosto DR. M sadrži suviše zanimljivih elemenata da bi se olako otpisao, i jedne vrste genuiguing momenata na uelbekovskoj liniji, u delu zapleta koji se bavi suicidalnom sektom kojoj je stožer jedno moderno letovalište. U tim deonicima film uspeva da pruži ponešto novo i dobro, u odnosu na ostatak manje više sveden na masu pogrešno iskorišćene produkcione raskoši.
Glumačka ekipa koju je Chabrol imao u ovom filmu je odlična i ona je jedan od slabo iskorišćenih potencijala ovog projekta.
* * / * * * *
Još pre neki dan pogledao sam AN EDUCATION Lone Scherfig i jako je teškon sabrati utiske o ovom filmu, i to ne zbog toga što je na mene lično ostavio snažan utisak, pošto nije, nego pe svega zato što je vrlo neobičan. Naime, u prvom planu ovog filma je jedna u suštini klasična moralizatorska priča, kao nekakva apdejtovana verzija Mir-Jam, nesumnjivo odlično vođena i realizovana, ali isto tako nesumnjivo mir-jamična što u startu osporava neku ozbiljniju produbljenost ovog filma izuzev veštog baratanja stereotipima. Međutim, isto tako, film ima jednu dosta prikrivenu drugu dimenziju koja na intelektualnom nivou legitimiše to baratanje stereotipima i na svaku optužbu zaista se unutar samog filma može pronaći adut koji će ga braniti.
I tu nastupa moj osnovni problem u proceni ovog filma, jer AN EDUCATION me nesumnjivo jeste dojmio kao odlično realizovan mirjamični chick flick, koji ne zaslužuje da se tretira kao nešto ozbilujnije od toga. A opet u samom filmu su prisutni elementi koji ga objektivno čine promišljnijim nego što izgleda. Ukratko rečeno, ugođaji koji se pružaju gledanjem EDUCATIONa su nesumnjivi, ali dosta površni, a pre svega su namenjeni ženskoj publici i svima onima koji se tako osećaju. Dočim, suštinski kvaliteti ovog filma proističu iz razmišljanja o njemu, ukoliko gledalac oseti potrebu za tim posle gledanja, što će se verovatno retko dešavati.
Ono što se nalazi u toj pozadini koja nije eksplicitno vidljiva odnosno vidljiva je ali nije stavljena u prvi plan jeste pre svega kritika klasnog sistema Velike Britanije koji u priličnoj meri determiniše zablude glavne junakinje i podstiče njene probleme sa životnim odlukama i identitetom, čak i onda kada se te odluke donose u ravni mirjamičnih opredeljenja.
Rekonstrukcija epohe je vrlo solidna, stvorena je jedna fetišistička atmosfera Britanije sa početka šezdesetih a Lone svakako vrlo vešto vodi priču i izvlači maksimum iz glumaca.
* * * / * * * *
Pogledao sam BLOOD CREEK Joela Schumachera. Moram priznati da sam se radovao ovom filmu pošto je Joel ipak vešt i suštinski zanemaren reditelj, jednim velikim delom i zato što je dosta dugo bio precenjen.
BLOOD CREEK je film koji počne odlično i prvih 40 minuta Joel pokazuje da je vešt reditelj, upečatljive vizuelne i pripovedačke kulture. I onda od 40. minuta, film se raspada u paramparčad, pretvara se u jednu totalnu budalaštinu, grotesku, osmišljenu bez ikakvog ukusa i smisla. Od 40. minuta, Joel ima par scena koje su zanimljive, i reklo bi se nikada viđene, i to u hororu nije beznačajan argument, međutim potpuna beslovesnot priče, dupliranje groteksnotsi namera i izgleda glavnog negativca/monstruma i sl. čini da se u drugoj polovini te zanimljive scene potpuno obezvrede.
Ne čudio da je film na kraju završio na DVDu. Očigledno je da Schumacher posle godina rada na prestižnim i skupim projektima nije shvatio da se u svetu niskobudžetnog horora, geške ne mogu popravljati dosnimavanjem već da film naprosto samo bude bačen u đubre.
Što se tehničke realizacije tiče, Joel je maksimalno komptentan a ko imamo u vidu da ima već 70 godina i vrlo moderan. U tom smislu BLOOD CREEK je svakako tehnički dobacio do nivoa bioskopskog filma. Ipak, sasvim je razumljivo da je ceo koncept potpuno neodbranjiv u bilo kojim theatrical okvirima.
Otud se postavlja ozbiljno pitanje kako je uopšte neko odobrio snimanje ovakvog filma i šta je Joela gurnulo u celu priču. Reklo bi se da je na papiru eventualno ova priča delovala kao interesantan EVIL DEADičan film a da je Joel mislio kako će snimajući takav film pružiti publici nešto sveže i šokantno i u punom sjaju se vratiti u horor žanr u kome je svojevremeno imao uspeha. Međutim, očigledno da se senzacionalizam sa papira nije preneo na ekran, barem ne u ovako serioznoj rediteljskoj intepretaciji i da je ovo možda više bio materijal za nekog naivnog reditelja kakav je bio Sam Raimi.
Drugi adut ovog filma, pored odlične prve polovine jeste i to što nije dosadan čak i kada postane besmislen.
Za ljubitelje jugoslovenskog filma interesantno je da je direktor fotografije na BLOOD CREEKu bio hrvatski DP Darko Suvak koji je radio igrane filmove Lukasa Nole.
U svakom slučaju, BLOOD CREEK je interesantan curio barem kao saplitanje poznatog reditelja unutar žanra.
* * 1/2 / * * * *
QuoteZa ljubitelje jugoslovenskog filma interesantno je da je direktor fotografije na BLOOD CREEKu bio hrvatski DP Darko Suvak koji je radio igrane filmove Lukasa Nole.
Incidentally, u Nolinim filmovima valja jedino - fotografija.
Mel Gibson kicks ass!
Exclusive Interview: Mel Gibson for "Edge of Darkness"email to a friend By Paul Fischer Monday January 25th 2010 11:22AM
Mel Gibson temporarily quit acting to focus on directing his passion projects. At 54 though, he decided it was time to come back, and come back he has done with a vengeance with "Edge of Darkness". Based on the British miniseries directed by Martin Campbell, who also made this big screen version, Gibson plays a Boston cop trying to uncover the truth about his daughter's murder.
Twenty-nine years after Gibson's very first interview with Paul Fischer, the pair spent some time talking about the film, directing and Vikings in this, his one and only online interview for the film.
Question: Now, after this period of time where you were behind the camera, and you focused on rediscovering the filmmaking side of you – why, at this particular juncture in your life, do you want to go back to acting again?
Gibson: Well, it just seemed like a good time to do it. I sort of missed it. I felt I'd like to try this again. I mean, the excitement of it sort of felt like I might have something to bring to it. I stopped because I felt I was getting stale. It's not that anything I did was horrific, but I felt that I was a little stale, and that I needed a breather and maybe walk away and see if I could come back and shed some bad habits, and maybe sort of mature with some better ones.
Question: Did this script somehow resonate with you on any kind of personal level as a father?
Gibson: Well, of course it did, yeah. It wasn't the script that necessarily brought me back, but it was just time to come back. It just happened to be the most compelling, best piece of material that I saw when it was time to come back. It could have been something else. But I dug it, and the players were good. You know, Martin and Ray and Graham King, and I thought, "Let's go, you know? This could be damn good." Andrew Bovell wrote a draft, and I thought, "You know, that's got some virtues." Then they got Bill Monahan on it, he sort of changed it a bit and it just kept getting better and better and better.
Question: Did you avoid watching the original miniseries?
Gibson: I watched the original miniseries in the '80s, obviously never realizing I'd be working on it and I really liked it. It was one of those things that I would stop and watch. I didn't do that with many things, but I watched that because I found it really fascinating. But I did not re-watch it though.
Question: Was any version of the script as political as the original, or was it felt that it needed to be toned down because of trying to reach a broader audience?
Gibson: I think that the political comment in the series was during that time of Thatcher with a lot of strikes, and the economy was up the creek. There was a lot of anger in the country and I think it just kind of soaked in that backwash. You saw signs of that anger, and that sort of malaise that was going on at that time. So it just had this kind of smell about it. With this and with it being under two hours, you kind of had to sort of like shove a few things out there.
Question: What about the darkness of it? This character goes through some pretty emotional changes.
Gibson: Yeah.
Question: It's very intense stuff. Was it easy for you to get back into that kind of psyche of a character?
Gibson: Oh, yeah. I think so. To realize who he is wasn't so hard. I mean, once you sort of understand Boston detectives, and stuff like that – and I met these guys. These guys are, like, they're tough dudes, but they're as soft as anybody else, in a way. They're just hardened by what they've done and they're by the book, well, the ones I met were by the book. They've all got families.
Question: Did you try to immerse yourself in the Boston cop culture as much as you could?
Gibson: Yeah. I hung with those guys. They let me know who they were. I observed. I let them know who I was. It wasn't so far away.
Question: There's a lot of physical stuff in the film. Do you keep in shape naturally or did you have to get back in shape for the fight scene?
Gibson: Well, the only thing I did with that was just I ordered a chiropractor for the day after because I knew what it was going to feel like. I knew I was going to wake up like road kill and I did. You don't bounce back as quick as you used to, and that guy's 25 right, and he's taking it easy on you. It's not a pleasant experience, you know. Things don't pop back the way they used to but it's okay. So long as it still looks good.
Question: Do you naturally stay in shape?
Gibson: I don't work out much. I try and eat right and exercise a little. That sounds horrible. I quit smoking so that's something in the right direction. There's no more fun things left. I just don't do anything fun anymore. But that's dying, isn't it? You die in stages, right? You let things go in pieces. It's more than halfway through, right?
Question: How different an actor do you think you might have been on this, given the last two movies you did as a director? Did you approach film acting any differently this time around?
Gibson: Yes, I think so, but I'm not sure. I know I approached it differently, but I'm not sure I can qualify how. I really can't. It's just a long time. That time away informs choices I'd make now that I wouldn't have made then. I think it's really hard to qualify what they were, but I think basically you're always really trying to look for some kind of level of truth, even if you have to adjust it for the camera or the situation, and whether or not you can find it – it's up to the audience member, whether they see it in your or not. How well you're lying to them.
Question: So do you think you approached acting any differently prior to directing "The Passion of the Christ" and "Apocalypto"?
Gibson: I think maybe a little less self-indulgent with it. I think from directing, you learn to be less indulgent with yourself. You kind of understand what it takes to do it, and you're more inclined to just get up there and do it. I think it's a young actor's thing, which is good. You've got to go through the process.
Question: As a filmmaker, you directed these last two movies for you. As an actor, do you have very different criteria?
Gibson: Well, I think you're always doing them for everybody else. I think one has to have in mind that you're sharing the story. And boy, if you lose sight of that, you're really in trouble.
Question: You didn't expect "The Passion of the Christ" to be what it ended up becoming, did you?
Gibson: No, I didn't expect it to resonate so much. I really didn't. That shocked me. I was making it for myself. But one still has to think, "Well, I'm an audience member. Would I want to see it?" The same with Apocalypto. People keep asking "Whoa, how'd you do that?" That's why I can't wait to get my teeth into this Viking thing with Leo.
Question: So as a director, that's your next thing?
Gibson: I think so. I think it's the Viking movie.
Question: Is it going to be really violent? "Apocalypto"-type violence? I mean, is it going to be that intense?
Gibson: What do you think? I mean, who were the Vikings? Probably the worst bunch of motherfuckers –
Question: I know, savages.
Gibson: Savage animals. I mean, animals. And nice at home, but as soon as they get to somebody else's place, they were monsters.
Question: And you're doing it in –
Gibson: Well, what else? Old Norse. Otherwise, it's not scary.
Question: You really don't like movies that take risks, do you?
Gibson: Well I believe that's actually a safer bet. I mean, it's going to be very effective.
Question: Who are you casting in that?
Gibson: Leo DiCaprio.
Question: And he's going to speak in Old Norse?
Gibson: I hope so... and you're going to see him in a different way, because I'll make sure you do. Even he'll be surprised. [LAUGHTER]
Question: Now, you also did this movie with Jodie Foster, "The Beaver". So did you just decide, "You know what? It'd be nice to do something that I could just be completely ridiculous."
Gibson: Yeah. It wasn't completely ridiculous. It was actually pretty serious shit. I mean she's serious as a heart attack, this gal and she's amazing. She's focused, she's intelligent and she had something to say with this film. It's not a goofy story, man. It talks about clinical depression and about how people cope with it. Okay, it's got a very bizarre aspect to it, like there is a beaver puppet, but she's playing the fucking thing for real, dude. It's a guy using a puppet to survive. It's like the full-on comedy. It sounds like it should be.
Question: How did Jodie surprise you as a director?
Gibson: She always surprises me. No matter what she does, she surprises me. She held onto a truth and a conviction and a vision and sometimes I'm like, "Well, that is ballsy, girl, but I'll go with you." You know? And off we went, you know? It was fun.
Question: How surprised are you that George is doing a new "Mad Max"?
Gibson: Not at all. He's been planning it for years.
Question: Would you do a cameo? Is he begging you to do a cameo?
Gibson: No, not at all. We've talked about it. We said – "Hey, how you doing." You know, we've cleared it. It's no biggie. No biggie. It's his franchise. It's his to do with as he wishes and I'm looking forward to seeing it. Good luck to him. I mean I think he's a genius. Everything he does, everything he turns his hand to, is somehow, extraordinary. So, I can't wait to see what he does with it.
Question: Is there a character you'd like to revisit? Martin Riggs is definitely – out.
Gibson: Boy, Riggs has been put through the wringer, I tell you. Who'd I like to revisit? Hamlet. Yeah [laughs].
Question: When do you plan on starting the Viking film, and would you like to work in Australia again?
Gibson: Yeah. I would say that if we did the Viking thing, it'd probably have to be down in the southern hemisphere anyway, to take advantage of the light. I'm not sure, really, where to film it. Would I like to work in Australia again? Of course. I will. I don't know on what yet.
Question: As a director?
Gibson: Yeah. As a director, I want to get down there because there's such talent there. It's flowing out of the place. It's getting over here. [LAUGHTER] It's swimming over here.
Question: I know. They're everywhere.
Gibson: They're everywhere!
Question: Those bloody Australians. Are you happy? Is this the happiest you've been, do you think?
Gibson: I'm pretty happy, yeah. I'm pretty happy.
Question: It's been a pretty interesting few years for you.
Gibson: Are you kidding? It's all over the joint. It's all over the place, llike a mad woman's lunch. But hey, it's not boring and sometimes it's painful, sometimes it's blissful, sometimes it's joyful. It's all over the place, but it ain't boring.
Question: Was there a point during your period off that you considered not coming back?
Gibson: Yeah, of course, yeah. Probably further toward the beginning and then as time went on, you think eh, maybe I should try again. You don't know. That's why I didn't make some big pronouncement, "I am quitting, I'm retiring." I didn't want to do that but I just thought I'd back away for a while.
Question: Were you discouraged or tired?
Gibson: Just tired and bored with it, you know. I've done that a couple o' times. I just walked away and just spent a year not doing it, do something else. I think it's a natural thing. As soon as something starts getting a little tedious and you want to spice it up again, you kind of have to change it.
Question: Are you a protective dad in real life, and is it especially hard with daughters?
Gibson: Yeah, well, I think I am a protective dad. I've never really been in situations, fortunately, where the kids have been in some of harrowing dangerous experience. I related one the other day. It's pretty basic. I remember I went to the pharmacy to buy some formula for my newly born twins. They're now 27. I brought my 21 month old to the pharmacy with me because my wife was occupied with twins. It was in Coogee in Sydney. There was a pharmacy right on the corner and then there was the Coogee Bay road, really busy road.
We had a nurse from New Zealand at the time who used to help out during the day and go home at four. So it's that time, we're in the pharmacy, I'm buying formula and I take my eyes off the child for a second. The next thing, I look up, I'm saying, "Well, what's the difference between this one and that?" I look up and I see my child standing about maybe 25 yards away on the edge of the curb and the nurse at a bus stop on the other side with traffic blowing in front of her waving her hands in a 'no' gesture. My kid was going out there to say hi to her.
Well, okay. 25 yards and not much time to get the kid. So needless to say, there's an old man with broken ribs and a lady with a footprint on her face. I completely wrecked the place to get to my kid. I broke everything and ran through things and lifted things and threw them out of the way to pluck her out before she got struck by a car. So yeah, you'll do anything for your kids, even kill somebody. [Laughs] But the poor woman, I had to apologize to a lot of people afterwards and they didn't understand. They get very angry of course because you've knocked an old lady over.
Question: Have you learned anything exciting while you were recharging away from the industry?
Gibson: Well, I didn't really get away from the industry. I learned a lot about the industry. I learned about writing. I learned about conceiving, from conception to writing, bringing that to the screen to sort of mounting a film to producing it to directing it to actually single handedly marketing and distributing and doing everything except exhibition. I think I did it. It's almost kind of the full thing. Now I bought a bunch of theaters in Australia, the Dendy chain. So I'm an exhibitor as well.
Interesantno je kako Rumunija odlično izgleda kod Schumachera. Zaista se ne bi reklo da je tamo sniman film.
ni za HAUTE TENSION se ne bi reklo, pa opet... rumunija do francuske!
Rumunija je svakako prekrasna zemlja. Peh je jedino što je puna Rumuna.
Reprizirao sam KAFKU Stevena Soderbergha. Jako sam voleo ovaj film kao klinac, čak sam na fakultetu pisao jedan scenario po uzoru na njega, tako da mi je bilo zanimljivo da ga obnovim i vidim kako sada stoji.
Iako se ne može reći da je KAFKA u potpunosti uspeo film, mislim da to nije totalni promašaj kako su ga proglašavali u vreme izlaska i smatrali ga potpunim Soderberghovim sunovratom. Ono što je osnovni izvor neravnoteže ovog filma jeste zapravo pitanje senzibiliteta koji je primenjen u kombinovanju Kafkine ličnosti, Kafkine proze i potencijalnih filmskih implikacija koje su proistekle iz toga. Naime, Soderbergh prilazi izuzetno racionalno spajanju pisca, njegove ličnosti i njegove proze, a samoj prozi prilazi kao predlošku iz koga se mogu izvući mnogi uticaji, pre svega na film. Međutim, Kafkina proza je mnogo intimističkija nego što je Soderbergh tretira i njegov pokušaj da kroz fikciju eksternalizuje neke njene segmente zapravo nije tačan. Međutim, slagali se mi ili ne sa idejom da u filmu o Kafki, kao piscu i opusu, odnosno inspirisanom piscem i opusom, Soderbergh ide toliko daleko da namecheckuje Murnaua, Orlaca i da finale bude u koloru sa kenadamovskom scenografijom, KAFKA je jedan izuzetno energičan i zanimljiv arty triler koji uprkos konstantnom bekstvu od mejnstrim senzibiliteta, zapravo najbolje funkcioniše kao entertainment, i zbog tog utiska upravo je najpogrešnije čitati ga u ključu vezanom za Kafku.
Soderbergh je u ovom filmu najavljuje opsesiju kojoj će se kasnije u nekoliko navrata vraćati a to je rekonstrukcija stilema starog filma, naročito noira, i time će se najeksplicitinije baviti u THE GOOD GERMAN. Uostalom, zar nije neo noir i bio put Soderberghovog povratka u Prvu ligu preko OUT OF SIGHT, odličnog filma, koji smo već zaboravili zbog njegovih lutanja.
Ne treba zanemariti ni uticaj Lem Dobbsa, Soderberghovog scenariste koji je sličnu atmosferu postigao i nešto kasnije u filmu DARK CITY ali koji nažalost dosta retko radi iako slovi za pisca nekih od najboljih nesnimljenih scenarija u Holivudu.
Interesantno je uporediti KAFKU kao izrazito racionalan, reklo bi se paradoksalno holivudski film uprkos svojoj ogromnoj arty pretenziji, sa PEŠČANIKOM Sabolča Tolnaija koji pokušava nešto slično, prepliće Danila Kiša sa delom, isto je crno-beli, ali je do te mere iracionalan da se film raspada pod tim pritiskom.
* * * / * * * *
Hej, odlično da si ovo reprizirao! Podsjeti me molim te da li se u filmu eksplicitno navodi da je u pitanju FRANC Kafka? Meni se nekako čini da njega oslovljavaju isključivo po prezimenu, ali sad film gledao jako davno, pa ne mogu da budem siguran.
oslovljavaju ga sa kafka. ima čak i diskusija e sad možda ima negde da kažu i franc, ali mislim da ne i da je to fora.
Massawyrm returns from the EDGE OF DARKNESS and proclaims it the return of the Mel Gibson we love!
Hola all. Massawyrm here.
Before you walk into this, you have to ask yourself something. Gibson has been gone for three and a half years; he hasn't acted (as a lead) in eight. He's been taking shit steadily since PASSION OF THE CHRIST and became a national joke (at best) after his drunken roadside arrest in 2006. Since then he's done AA and gotten a divorce. But he has a legendary career filled with classic films and Oscar wins. So with all the shit he's going to take, all the jaded interviews, all the op-eds about his statements, every bit of tabloid dirt that is going to get tossed around, and a real Hollywood legacy at stake, you have to ask yourself this: how good does a script have to be to get a guy like Gibson to step out in the open and face all that? Once you've answered that for yourself, you begin to get an idea of how good EDGE OF DARKNESS really is.
If EDGE OF DARKNESS weren't a pre-established property based upon a mini-series from the 1980's (which was, like the film, also directed by Martin Campbell) one might believe it was a film cobbled together with from a series of ideas based upon all of Mel Gibson's best films. Instead, it is a script that so plays to everything that Gibson does well and loves to star in, that it is incredibly clear why this script resonated with him. It's about a father who watches his daughter gunned down in front of him, sets out to solve the murder only to uncover a vast conspiracy filled with sinister characters and then has to get some hardcore revenge on some very bad people. Meanwhile, he's hallucinating moments and conversations with his dead daughter who meant the very world to him. And come on, if there's one absolute Hollywood law, dating all the way back to MAD MAX, it is that you DO NOT FUCK with Mel Gibson's family.
This evokes all of the very best moments and ideals of a Mel Gibson movie without ever being so crass as to rip them off. Gibson hasn't been this good in a LONG time. He comes out swinging in this like he really has something to prove. He seems hungry, and his portrayal of grief-stricken father Craven is incredible. This isn't just a manly role; it is a MAN'S MAN role. This is a character for The Duke in his prime. Or Yul Brynner. Or Charlton Heston. He's not a guy you expect to walk up and kick everyone's ass. He's the guy who has been kicking everyone's ass for thirty years and doesn't take shit from anybody. Craven is simple man, yet a smart man. He loves his daughter, he loves his job and he tries every day to do right by both. And when that goes sour, all he has left is putting a little boot to ass the good old fashioned way.
The film hits all the right notes, playing this as a slow burn thriller light on the score and heavy on the mood. It's a detective story, one that goes above and beyond that of a simple whodunit. To its credit, just as it seems to be losing a little steam, just as you think it is becoming your typical paint-by-numbers thriller, just as the villains seem a little too mustache-twirly, they drop the bomb on you and lay out an explanation that frankly earns every bit of tension they are trying to build. While it proves to be a simple story, it is one with very nuanced complications.
But taking the film to 11 is Ray Winstone, who shares a handful of really potent scenes with Gibson that are the very heart and soul of the movie. Winstone is fixer, a shadow dwelling string puller who gets called in when things are going really bad – and while he may be seemingly at odds with Gibson's Craven, he finds something of an unspoken bond with him and the two seem to share one of those classic style "forbidden friendships" built on a mutual respect. Watching these two powerhouses act off of one another is one of those simple joys that we just don't get to see in filmmaking often enough in this day and age. These scenes have a very Scott Brothers feel to them in terms of their simplicity, elegance and out and out badassery.
Martin Campbell has outdone himself again. Here's a guy who has a very hit and miss record punctuated by a few truly spectacular movies. This is one of those. Stylish, cool and incredibly well acted, the only complaint this will really garner will be about its pacing – something that noir fans will LOVE. I get why the studio is trying to sell this as TAKEN, what with being thematically similar and all – but it isn't that kind of film. This is closer to being a spiritual cousin of MYSTIC RIVER, MAN ON FIRE, and THE SEARCHERS. It isn't so much a film about showcasing action as it is showing a good man put in a very bad situation. But when the film does get down and dirty, it does so with all the trademark hard hitting brutality you've come to expect from Campbell.
Easily one of Gibson's greatest performances, EDGE OF DARKNESS is an absolute must see for anyone who has ever loved Mel Gibson. It's a film with a script so sharply written the words seem to float off of the page into the film, and while I'm not certain who did more work here – William Monahan or Andrew Bovell (It feels far closer to Monahan's DEPARTED and KINGDOM OF HEAVEN than anything Bovell has ever worked on), both will no doubt be quite proud to have this as a credit. There's nary an imperfection to be found. So how good of a script does it take to get Gibson to crawl out of hiding? THIS GOOD. Really fucking good. Highly recommended.
Until next time friends, smoke 'em if ya got 'em.
Massawyrm
Ovo je senzacionalna vest. PASSENGERS spada među par najboljih scenarija koja sam ikada čitao i može da bude fascinantan film:
Director Gabriele Muccino ("The Pursuit of Happyness," "Seven Pounds") is in advanced negotiations to helm the sci-fi romance feature "Passengers" for Morgan Creek reports Variety.
Jon Spaihts's script is set in the future on a spacecraft making a centuries-long interstellar voyage to a new planet. Due to a computer glitch, a single passenger (Keanu Reeves) awakens from cryogenic sleep 90 years before anyone else.
Faced with the prospect of growing old and dying alone, he, in turn, awakens a beautiful woman. Stephen Hamel and James G. Robinson will produce with filming to kick off in the Summer.
20 years later, greed's still good for Douglas in 'Wall Street' sequel
|
ABOUT THE MOVIE
About the movie:
Wall Street: Money Never Sleeps
Due: Spring
By Susan Wloszczyna, USA TODAY
NEW YORK — Gordon Gekko, that cutthroat swashbuckler of a corporate raider who once sneered "Lunch is for wimps," is holding sway over a table at a jammed Manhattan restaurant.
GALLERY: Exclusive first look at 'Wall Street' sequel
COMING THIS YEAR: More remakes and sequels
No, it's not an '80s flashback but a scene being shot for Wall Street: Money Never Sleeps, a sequel to the 1987 original due this spring that takes place more than 20 years later.
Instead of the ambition-served-raw atmosphere of the 21 Club depicted in the first film, the locale is Shun Lee, an Upper West Side institution where decorative demon-eyed monkeys dangle above the bar like mute witnesses. And rather than coercing a would-be high-stakes player into doing his shady bidding, Gekko is focused on reconnecting with Winnie, his estranged daughter whom he hardly knows after serving a hefty 14-year jail sentence for insider trading.
Just as he's about to seal the deal emotionally, he spies a familiar figure heading his way: Graydon Carter, the woolly-haired gatekeeper of Vanity Fair. He gets up and greets the editor: "It's Gordon. Gordon Gekko. Congratulations. Love the work you're doing."
Carter, clearly not recognizing the onetime Fortune cover boy, mutters, "Oh, thanks very much," before continuing to the door. Following right behind: Gekko's fed-up daughter.
On the surface, times have indeed changed since the first movie introduced this slick, suspender-sporting embodiment of Reagan-era capitalism. Anyone who has seen the film recently can't help but be taken aback by the now-ridiculous brick-size cellphone Gekko so proudly totes around. (That retro piece of tech as well as Charlie Sheen's Bud Fox earn cameos in the second Wall Street.)
But there was a recession then. There's a recession now. And greed, which Michael Douglas as Gekko so memorably declared as being good in the role that won him an Oscar, hasn't just survived. It has thrived amid easy credit, subprime mortgages and a nation that ignored the signs of a coming market collapse.
Which is the main reason why director Oliver Stone, who has made a good living out of documenting crucial moments in America's recent past with such movies as Born on the Fourthof July,JFK and World Trade Center, deigned to do his first sequel.
'Superficial rich'
"In my father's world, making a million was a ton," says Stone, the son of a stockbroker. "I come back to Wall Street now, and it's not a million dollars. It's a billion dollars. And a billion is nothing. They don't even consider that the beginning of a hedge fund. That is what is amazing about the '90s and 2000s — how rich people got. But it is a weird kind of rich. Maybe a superficial rich."
He passed on the initial script for a follow-up. But then Douglas and returning producer Edward R. Pressman brought him a new draft, and he finally bit. "I guess the crash, which happened in the meantime, made it more interesting. But I didn't want to do anything to glorify the pigs. Because they were pigs, and we know that."
It was the personal relationships between the characters that most attracted him. "We have three generations, and they are all vying for power."
Besides an older and bitter Gekko, there is Shia LaBeouf's Jacob Moore, a 20-ish hedge-fund trader who just happens to be engaged to Winnie (Carey Mulligan of An Education) and strikes a secret alliance with his future father-in-law. Plus, Josh Brolin is the new-style Gekko, a cold-blooded fortysomething investment banker named Bretton James who becomes Jacob's boss after his former mentor, played by Frank Langella, dies.
1987 was a very big year
For Douglas, 65, revisiting the white-collar icon — who rivals Hannibal Lecter in popularity when it comes to movie villains — is a pleasure, especially since he hasn't had a film with much cultural influence since he played a drug czar in 2000's Traffic.
Recalling 1987, he says, "It was sort of my year as an actor that really changed everything." Not only did he win an Academy Award as Gekko, but he also starred in the erotic box-office sensation Fatal Attraction. His biggest previous success was as a producer on the 1975 best-picture winner One Flew Over the Cuckoo's Nest. Before Wall Street, "People would say to me, 'Why do you want to act? Why don't you just produce?' "
He also welcomed the chance to reunite with Stone, who was on his own career high after 1986's Platoon won best picture and director. "He always creates a slamdance — it's in your face," Douglas says. "His style is halfway between a docudrama and opera. He threatened me the first time around. I mean that in the best sense. He tests you. He's a Vietnam vet. You are either in the trenches with him or you're not."
Gladly taking the leap into those trenches is LaBeouf, eager to show he can do more than skedaddle away from computer-generated metal giants in the Transformers blockbusters.
"It was a nice opportunity for me as an actor," he says. "I'm an Oliver Stone fan, the script was really good, and I knew it would be a really top-notch cast."
He impressed those around him by enthusiastically researching the heady world of proprietary trading, arriving in Manhattan 2½ months early to learn the ropes. And the attitude.
"It is a live-by-the-seat-of-your-pants mentality," he says. "I talked to a lot of Goldman Sachs people, and one of the requirements of getting a job takes place in the first five minutes of an interview. They take you out to eat. The minute the menu hits the table, if you can't order within 30 seconds, you don't have the job."
Being in the new Wall Street had some side benefits, such as when he put his newfound trading skills to work. "I opened up an account when I first met Oliver," LaBeouf says. "It was $20,000. This morning, it was $297,000."
Another plus: He and Mulligan, the 24-year-old British breakout star who probably will be in the Oscar race this year, became a couple off-screen, too.
"They are an item, and there you go," Douglas says. "I warned them, 'Don't ever do that.' But they are having a great time."
For those who think Gekko is reformed after being behind bars or undergoes redemption in the sequel, Stone assures that this is one creature who still has some tricks up his well-pressed sleeves. "He might have the charm of a Michael Douglas, but he is a reptile at heart."
Sometimes with Axl Rose, all you need is just a little patience. Other times, you need a little more than a little. Guns n' Roses' Wednesday night concert in Winnipeg, Canada — their first North American date (and fifth show overall) since the release of Chinese Democracy in 2008 — was, thankfully, a case of the former.
Axl in action: check out photos from Guns n' Roses' marathon opening-night gig.
After making the world wait nearly a generation for his sixth studio album, and then keeping fans on hold for more than a year for a tour, Rose wasted little time getting down to business in the Great White North. The frontman and his septet took the stage shortly after 10:40 p.m. — practically a matinee for the notorious Rose. And once they got down to business, they certainly made up for any lost time, treating 7,500 fans at the city's MTS Centre to a high-energy three-hour marathon of new material and classic G n' R hits.
Following the basic template laid out on the band's Asian dates in December, they kicked open the doors with the title cut from Chinese Democracy, followed by the one-two-three punch of "Welcome to the Jungle," "It's So Easy" and "Mr. Brownstone" from 1987's Appetite for Destruction. From the moment Rose opened his mouth to scream, "You know where you are? You're in the jungle, baybeeee!" it was clear his corroded air-raid siren of a voice had lost little of its range, rage or power. Likewise, the rest of the band — guitarists Richard Fortus, Ron "Bumblefoot" Thal and DJ Ashba, keyboardists Dizzy Reed and Chris Pitman, drummer Frank Ferrer and bassist Tommy Stinson (formerly of The Replacements) — hit the ground running, tearing through most of Appetite and Democracy, with a few cuts from the 1991 Use Your Illusion albums (including covers of "Live and Let Die" and "Knockin' on Heaven's Door") sprinkled in for good measure.
Although he appeared to be in good spirits, between songs Rose kept fairly quiet, offering little beyond the usual thank-yous and how-is-everybody banter. In fact, for a guy who wields such a commanding musical presence, he spent much of the evening shining the spotlight on his bandmates, bolting from the stage during every instrumental break and introducing nearly every player for a solo segment (best of the bunch: Stinson's suitably snotty bash 'n' pop version of the Who's "My Generation"). Rose also posted a backstage photo on his Twitter, and wrote, "Excited 2 get this rolling. In r off time we'll b helping Mounties flush out Al Qaeda. (What's that aboot, Eh? jk)" in one of his first three tweets since the new year began.
The gigantic three-runway black stage and high-tech production — which included all the requisite video screens, moving light trusses, pyro, percussion bombs and confetti cannons — also commanded plenty of attention. But not enough to overshadow Rose's and co.'s triumphant return to North America. Now, you just have to wait for them to make it to the States. All you need is just a little ... well, you know.
Set List:
"Chinese Democracy"
"Welcome to the Jungle"
"It's So Easy"
"Mr. Brownstone"
"Shackler's Revenge"
Richard Fortus Spotlight
"Live and Let Die"
"Sorry"
"If the World"
Dizzy Reed Solo
"Street of Dreams"
"Better"
"You Could Be Mine"
DJ Ashba Spotlight
"Sweet Child o' Mine"
"I.R.S."
Axl Rose Piano Solo
"November Rain"
"Scraped"
"O Canada" / "Pink Panther" (Bumblefoot Spotlight)
"Out Ta Get Me"
"Knockin' on Heaven's Door"
"Nightrain"
Encore:
"Madagascar"
"This I Love"
Frank Ferrer Drum Solo
"Rocket Queen"
"My Generation" (Tommy Stinson Spotlight)
"Patience"
"Paradise City"
To je negde blizu sat ipo... Ako je izdržao a da ne krepa, dobro je...
Pogledao sam THE MARSEILLE CONTRACT poznat još i pod naslovom THE DESTRUCTORS Roberta Parrisha. Reč je o pristojnom krimiću smeštenom u Marsej koji se bavi intrigom oko nedodirljivog narko barona i očajnićkom pokušaju DEA agenta da ga se reši tako što će angažovati plaćenog ubicu da ga ubije pošto se ispostavilo da nikako ne mogu da skupe dokaze.
Parrish uprkos prilično neutegnutoj strukturi sa dosta praznog hoda uspeva da napravi interesantan krimić koji ima sjajne glumce i vrlo zanimljive lokacije i jedino što me nedostaje je to što nije napet. Doduše, Remy Julienne je napravio nekoliko vrlo dobrih car stuntova tako da se ne može reći da nema adrenalinskih detalja, međutim, nema nekog suštinskog suspensea i skladne strukture.
Ako se sve to uzme u obzir, ovaj naslov je samo za ljubitelje žanra ili fanove nekih od glumaca koji se u njemu pojavljuju.
* * 1/2 / * * * *
Mel Gibson is in talks to star in Universal Pictures' spy thriller "Cold Warrior."
Project reunites Gibson with "Lethal Weapon" scribe Shane Black, who is helming.
Based on a script by Chuck Mondry, pic centers on a spy from the Cold War era who comes out of retirement to team with a younger agent from the new school to confront a domestic terrorism threat orchestrated by Russia.
Pic will be produced by Michelle Manning ("The Eye"). David Greenblatt and Anthony Bagarozzi are also producing.Gibson has been absent from the bigscreen ever since his 2006 drunken-driving arrest, when he reportedly made anti-Semitic remarks. In the ensuing years, Hollywood's majors have been reluctant to cast the actor in a starring role, and Gibson has instead signed on to a number of independently financed projects, including "Edge of Darkness," which opens Friday. He recently completed production on Jodie Foster's "Beaver."
"Cold Warrior" marks the actor's return to toplining a studio-backed project.
Gibson will begin shooting in March the indie action drama "How I Spent My Summer Vacation," based on a screenplay he penned. He told Daily Variety that he is hoping to segue to "Cold Warrior" in June. Gibson also recently committed to direct Leonardo DiCaprio in a pic about Viking culture to be financed by GK Films. That pic has no start date.
Wall Street 2 - Money Never Sleeps -Trailer #1 (http://www.youtube.com/watch?v=9tNun95UvXI#normal)
Koga zanima malo razglabanja o švedskim krimićima, there you go...
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/download.php?id=11 (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/download.php?id=11)
Pogledao sam ZLATNU PRAĆKU Radivoja Lole Đukića. Ranije sam sporadično naletao na ovaj film kad je bio emitovan na televiziji ali nikada ga nisam odgledao u celini.
Reći da se radi o jednom dekadentnom ostvarenju je žestok understatement. Možda je ovo pravi film za analizu kroz opis onoga što se dešava.
Film je uokviren pričom koja se dešava u budućnosti u kojoj Čkalja igra bogataša srpskog porekla iz Amerike koji priča o dobu kada je njegov pradeda došao na tolo Amerike, bežeći od turskog zuluma i dinastičkih sukoba.
Ambijent u kome sedi "Čkalja iz budućnosti" je stilizovan i sadrži niz gedžeta koji prikazuju da je reč o budućnosti (prozori koji se otvaraju tapšanjem, lampe koje se gase duvanjem, automatizovane ruke koje dodaju flašu) ali da u svakom slučaju nije reč o nauci koja je išta suštinski promenila.
U daljini, u Čkaljinom futurističkom domu čuju se odjeci eksplozija. U jednom trenutku, on se uplaši da su to eksplozije koje odekuju u okolini i umiri se kada shvati da one dopiru iz Azije.
Čkaljini unuci se vide u susednoj sobi kao deca koja sviraju električnu gitaru, "treniraju" karate i provode vreme u nekakvoj dokolici.
To "treniranje karatea" mi je partikularno ljubak detalj.
Lola Đukić u ovim framing sekvencama sa početka i kraja filma eksplicitno ismeva kapritalizam, konzumerizam, eksploataciju kolonija i dokolicu Amerike što je vrlo interesantno jer se retko kada u našim filmovima videla ta vrsta otčkog diskursa u formi flah antiutopije, bez ikakvog drugog sadržaja.
Iako sam taj tekst realno nije big deal, ni ideološki ni estetski, jeste u kontekstu našeg filma.
Kada krene priča u epohi Divljeg Zapada, ona se može podeliti na dva segmenta.
Jedan segment je Đukićev komentar vesterna, i prikaza života na Divljem Zapadu koji je karakterističan za klasični vestern.
U ovom segmentu, Đukić se služi nizom avangardnih, gotovo tatijevskih rešenja. Recimo, američki junaci gotovo da ne izgovaraju rečenice, samo poneku reč poput "Yes". Ovoaj gotovo nemi uvod ispaćen je voiceoverom koji nije podvučen u celom trajanju scena već je prisutan sa ponekom rečenicom, preuzimajući funkciju natpisa iz nemog filma.
Ova deonica naročito sa pričom o muškarcima koji se ubijaju zbog malobrojnih žena jako podseća na ČARLSTON ZA OGNJENKU s tim što je u svojim formalnim rešenjima još ekscesivnija.
Naravno, u ovoj deonici, Đukić ubacuje dosta i ideoloških preimdbni na postupke koji su još u vreme Divljeg Zapada postavili temelje savremenog kapitalizma u Americi.
Drugi segment filma jeste ono što je zapravo i osnov high concepta kojim se Đukić služi a to je snalaženje grupe srpskih doseljenika na Divljem Zapadu.
Nui u ovoj deonici, Đukić ne iodustaje od ideološke dimenzje tu škakljiva jer se dotiče etničkih stereotipa vezanih za srpski narod.
Culture-clash je iznenađujuće dobro postavljen i Đukić ne izbegava element jezičke barijere već insistira na njemu.
Kao kontrast raspričanim Srbima, tu su kauboji i stereotipi sa Divljeg Zapada koji izgovaraju tek poneku, svima razumljivu reč engleskog jezika.
Đukić meastrelno uspeva da čisto filmskim sredstvima ostvari film o jezičkoj barijeri bez ijednog titla.
Kad je reč o razli u ponašanju primenjena je "srpska logika" u odnosu na običaje Divljeg zapada kaop što je tradicija dvoboja koju glavni junak automatski odbacuje kao "nečovečnu" i to ne iz poslovičnog kukavičluka.
superiornost Srna u odnosu na tipske junake zatečene na Divljem Zapadu proitsiče pre svega iz onih osobina koje krase Srbe iz viceva dakle domišljatosti, vešte manipulacije ključnim istorijskim događajima koji se koriste kao matrica za rešavanje aktuelnih problema, spoja oportunizma i otpora prema nepravdi.
Kao osnSrba na Divljem Zapadu akcentovana je nesloga koju promućurni glavni junak Sibin (igra ga takođe Čkalja) rešava tako što pto se prerušava u svog protivnika i šikanira ostale srpske doseljenike kako bi se ujedinili uprkos odsustvu solidarnosti.
Trenutak ujedinjenja Srba protiv revolveraša naravno akcentovan je govorom u kome se evociraju Kosovo, Prvi i Drugi srpski ustanak i stvara se atmosfera za novi obračun.
Lik lakomislenog, oprotunog i kada se napije pohotnog sveštenika koji se na kraju ispostavi kao pozitivac ali ne zbog mantije već zato što je čovek iz naroda, posebno je zanimljiva ilustracija Đukićeve ideološke ekvilibristike a podseća na lik Fratra Tucka iz ROBIN HOODa.
Ogroman broj ideja unetih u jedan film, uzeo je danak na planu celovitosti dela i jasnoće priče. tako recimo romantični subplot koji izvorno motiviše Sibina biva potpuno zapušten i zaboravljen u toku filma.
Međutim, iznenanđujuće je koliko je ZLATNA PRAĆKA zapravo intrigantan film sakriven ispod krinke one joke premise - "Čkalja na Divljem Zapadu". Reklo bi se čak da savremene evropske komedije o Divljem Zapadu poput LUCKY LUKE mogu štošta da nauče od ovog filma.
* * 1/2 / * * * *
Edge of Darkness
Drama. Starring Mel Gibson, Bojana Novakovic and Danny Huston. Directed by Martin Campbell. (R. 117 minutes. At Bay Area theaters.)
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
In the six years since his last big-screen role, Mel Gibson has taken on the look of an aging parent. He plays a Boston police detective with a grown-up daughter, and seeing him with her - that is, seeing Gibson playing opposite the young actress who plays his daughter - is like seeing an older guy who accepts that his life energy is ebbing and who takes comfort that his vitality lives undiminished in his child.
Gibson has only one scene with the daughter (Bojana Novakovic) in "Edge of Darkness," and he plays it with the gentle self-consciousness of someone not old but getting old, who senses that the power balance between parent and offspring has imperceptibly shifted in favor of the younger generation. This is touching to see, and so when the daughter is killed - this happens within five minutes of the opening credits - it lands with an awful impact. Director Martin Campbell films Gibson staring into space in the aftermath looking small and weakened, as if he's not only lost his reason for living but also half his physical strength.
Welcome to the Gibson Zone. For better and sometimes worse, this actor is about anguish - to be specific, spiritual anguish as expressed through physical suffering. Gibson brings this tangible, deep-lived-in pain to "Edge of Darkness," a pain that goes way beyond the usual this-time-it's-personal nonsense that we find in most crime movies.
As Gibson plays it, the death of the daughter is not a misfortune, not merely a sad thing that happened, but a cataclysm. It's a rearranging of the planets and a revelation of dimensions of human suffering that no one knew existed.
Take that quality - Gibson's ability to feel it and make you feel it - and combine it with the storytelling skill of Campbell, who directed the best James Bond film of a generation, "Casino Royale," and you have the recipe for a crime drama that's exciting in the moment and that lingers in the mind.
The film is based on a six-part BBC drama, which Campbell directed in 1985. In adapting six episodes into less than two hours, screenwriters William Monahan and Andrew Bovell have crafted a tightly plotted story, loaded (but not overwhelmed) with incident. The grieving detective (Gibson) starts tugging on a loose thread and finds himself starting to unravel fathomless conspiracies involving politicians, paid assassins and corporate villains.
It's an arresting clash of forces: The bad guys have everything, but they have everything to lose; and the lone hero has no power, except the power that comes with having no limits. He's lost everything already.
Gibson, who was a convincing Southerner in "We Were Soldiers," becomes an honest East Coast working man in "Edge of Darkness," assuming the sounds of a blue-collar Boston accent and all the things that go with it, too - the facial expressions, the social diffidence, the way of looking at life.
The detective doesn't start out a superhero, and he doesn't morph into one as the movie progresses. Gibson plays him at all times as a regular guy, out of his depth, trying to get from one minute to the next as he encounters people so depraved, he can hardly believe it.
Against Gibson's aura of uncomplicated decency his co-stars' villainy gets to stand out in sharp relief. As a nuclear executive, Danny Huston seems mentally convoluted and baroque, and Dennis O'Hare's government bureaucrat is like some fretting fiend, unwilling to slow down for one second to consider obscure matters such as truth or common decency. Damian Young plays a Massachusetts senator as the worst kind of stuffed shirt: corrupt, complacent and oozing politeness.
These villains are specific, of course, but they're also archetypes for the things people fear - unseen powers running our lives, running our world, threatening to take what's most precious from us. I don't see "Edge of Darkness" as a great movie, or a particularly exalted one, but I do see it as one made by people who know where the buttons are - and who know how to press them. Hard.
-- Advisory: This film contains strong language and graphic violence.
Priprema se jugoslovenski odgovor na SYNTH BRITANNIA
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/01/tesla-tunes.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/01/tesla-tunes.html)
Mel Gibson sticks close to edge
Star keeps a hand in Hollywood while remaining a maverick
By PETER BART
It's been a surprise to find Mel Gibson out there, trolling the talkshow circuit on behalf of his new film, "Edge of Darkness." Whenever Gibson and the media intersect one always anticipates a collision of some sort, but he's getting by this time with only a couple of dented fenders.
Behind all this is the reality that, after a three-year interval, Mel's back -- in fact, he's gearing up for his busiest period ever. When I encountered him the other day, he made it clear, "I like the action. I realize that everything in this industry is changing, but with change comes opportunity."
Gibson, of course, has helped promulgate these changes, creating and funding his own films -- a pursuit that has been at once mindbendingly profitable and also provocative. A lot of people do not like either Gibson or his movies. Working with him in the past, I've always found him to be the total professional, but his mind seems both a brilliant resource and a minefield.
The studios can't figure Gibson out either, but they don't need to. He is marshalling an array of projects that is much too eclectic for studio tastes. The public may think of Gibson in terms of action pictures, but he has just wrapped a gentle, low-budget film directed by Jodie Foster in which he plays a depressed man who tends to wear a beaver hand puppet. He made the film because, as he puts it, "Jodie is a wonderfully erudite and decisive filmmaker."
Gibson also has been busy writing scripts (he co-wrote "Apocalypto" with Farhad Safinia), but this time the upshot is a film with the eccentric title "How I Spent My Summer Vacation." Gibson's character, in fact, spent it in a Mexican jail. Adrian Grunberg, who was Gibson's assistant director on "Apocalypto," will be entrusted to direct.
Gibson revisits more familiar terrain next with a Viking action drama to star Leonardo DiCaprio. William Monahan, who wrote "The Departed," has created a script which, Gibson says, is intended to "scare the shit out of you." This journey back to the 9th century will depict a people who "gloried in battle." They were like "monsters from the sea," Gibson says, but he wants to frame his film as a culture-clash drama about a doomed people.
I asked Gibson if he would entertain the idea of shooting in 3D, and his response was that he wanted to see "Avatar" before that deliberation. "I went to the theater twice and couldn't get in," he says. "I even bought tickets in advance and the place was still too crowded. I suppose that defines why the movie is a game changer."
A champion of digital, Gibson says he welcomes the revolution in technology that's overtaking the business. Most of all, he says, he wants to stay busy and to keep reinventing the rules. And he wants to work with other filmmakers of a like mind -- he's looking to star in Universal's "Cold Warrior" for the splendidly eccentric Shane Black, who directed "Kiss Kiss Bang Bang" and wrote the "Lethal Weapon" series that Gibson starred in.
"My hiatus is over," Gibson avers, and he clearly means it. He doesn't need anyone's money or permission to make a movie, and he knows that he's not adept at functioning within the machine of corporate Hollywood.
"I identify with those filmmakers who need to do their own thing," Gibson says with a combination of resignation and whimsy. "I like that fraternity. That's a fraternity I want to belong in."
He has a point.
Hopper always a surreal surprise
Whenever I spent time with Dennis Hopper over the years I always came away with the same feeling: The man seems even more surreal than the paintings he's collected.
On one occasion Hopper came after me with a loaded gun. On another he spoke thoughtfully about his early days working beside James Dean and John Wayne.
Hopper, who is gravely ill with cancer, has excelled as an actor, filmmaker, art collector and photographer and has done everything he can to self-destruct in each of those arenas. As he hovers near death, I have a tough time believing he really existed.
Even amid his present illness, Hopper has figured in a bizarre divorce battle. Documents assert drug use, gun threats and bitter battles over his extraordinary art collection. Clearly Hopper is not the sort to go away peacefully.
Looking back on his life, it seems impossible someone could have starred in a film like "Giant" only to blow his career as a star, or to have directed a seminal movie like "Easy Rider" only to disappear as a filmmaker.
Born in Dodge City, Kansas, Hopper once told me that when he informed his parents of his interest in art and in acting, they regarded him as a freak. On one level, they were right, of course.
If he passes, the town will never be the same.
YouTube - Broadcast Yourself. (http://www.youtube.com/watch?v=OaWFeGxuXgM&feature=player_embedded#)
'The 40 Year Old Virgin Who Knocked Up Sarah Marshall and Felt Superbad About It'
Jesi vid'o ovo? Deluje superlejm.
Ti si jedini pominjao Harryja Palmera, bar tako kaže pretraga.
Kakav je Len Deighton's The Ipcress File (1965)? Naleteo sam na film no ne skida mi se 10GB uzalud.
Nije vredan za 10 GB. Skini eventualno 700ak MB.
Pogledao sam MACBETH Geoffrey Wrighta. Kada sam čuo za izlazak ovog filma, pre par godina, bio mi je "most anticipated" naslov jer Wright je bio interesantan reditelj kad je počinjao i on je na neki način bio australijski adut u Holivudu početkom devedesetih. Na kraju, snimio je samo CHERRY FALLS, slovio je kao kandidat za režiju SILVER SURFERa i vratio se kući. U isto vreme, australijski adut bio je i Baz Luhrmann koji je meni uvek bio manje zanimljiv od Wrighta i nisam nikada razumeo taj hype oko njega.
U svakom slučaju, Luhrmann je 1996. započeo eru osavremenjenih ekranizacija Shakespearea sa svojim blokbasterom ROMEO + JULIET u kome je spojio Bardove rečenice sa napumpanim savremenim settingom. Malo je tužno videti kako Wright deset godina kasnije pokušava da uradi to isto sa MACBETHom.
Zabavna koincidencija svakako je to da Romea kod Luhrmanna igra Di Caprio a Macbetha kod Wrighta Worthington i da su ove Oz ekranizacije dramskih klasika zapravo prethodile ulogama koje su ovi glumci ostvarili Cameronovim recordbreakerima.
Pošto je posle ROMEO + JULIET usledila serija filmova poput Almereydinog HAMLETa pa smo čak i u Srbiji imali GUČU i ciganskog HAMLETa, MACBETH dolazi kao već izlišan naslov u seriji modernizacija.
Nije reč o tome da ne treba snimati osavremenjene edgy ekranizacije Shakespearea, naprotiv. Mislim da bi takvi projekti bili odličan recept za mlade autore poput Mladena Đorđevića da preko ovih komada uhvate neku kopču sa međunarodnim tokovima. Ali, svakako je besmisleno to raditi kopirajući Luhrmanna. Pre svega, Luhrmann je snimio holivudski mejdžor film, uhvatio zeitgeist, iskoristio trenutak u kome je to moglo da zaigra, a Wright želi da to isto uradi u post-ozploitation miljeu, da snimi MACBETHa na tragu DOBERMANNa u kinematografiji koja je na tu temu pružila CHOPPER.
Otud je najslabili deo filma upravo aproprijacija Shakespeareovog teksta. Dijalozi koje gflumci izgovaraju u stihu ne prolaze kao u ROMEO + JULIET. Taj trenutak je nepovratno prošao.
Međutim, Wrightov odnos prema dramskom tekstu je vrlo interesantan iz jedne potpuno druge vizure. Naime, on se poprilično potrudio da rekontekstualizuje Shakespearea u savremene okolnosti i u tom praćenju elemenata drame koje "prevodi" u okolnosti svog "čitanja" ponaša se gotovo štreberski. U tom smislu, Wrightov film izgleda kao ekranizacija neke studiozne, osrednje kreativne pozorišne predstave a ne samog teksta. Wrightovo opterećenje analizom teksta svojstvenije je teatru nego filmu.
U tom smislu, Wright ne nudi preterano relevantno čitanje Shakespearea. paradoksalno, njegov MACBETH ne bi bio naročita predstava jer bi smeštanjem u svet podzemlja postao suviše partikularan i izgubila bi se kontemplativnost komada.
Kao što se odavno pred pzorištem postavilo pitanje šta je zapravo teatar danas, naročito kada je dramski teatar jedna prevaziđena, u najboljem slučaju, muzejska forma, mislim da će se to pitanje skorije nego što mislimo postaviti i pred film, a o tome svedoči i čitava tendencija savremenog festivalskog filma koji je sve dalji i dalji od postulata na koje smo navikli. Naravno, kao što i danas dramski teatar na globalnom nivou čini veći deo produkcije, iako je najveći deo toga potpuno irelevantan pred sudom kritike, tako ne treba očekivati ni izumiranje filma kakvim ga volimo, ali je isto tako moguće da on ubrzo u formi koju mi vrednujemo bude potpuno odbačen u intelektualnim krugovima.
Ipak, Wright je poprilično neopterećen time. Njegov film iako ne funkcioniše u konvencionalnom smislu, svakako ne spada u naslove koji su taj "korak napred".
Štaviše, reklo bi se da izvan analize teksta, prevođenja elemenata u nove okolnosti, Wright žarko želi da napravi energičan gangsterski film.
U tom smislu, najveću pomoć dobija od Worthingtona koji u ovoj podeli deluje najsposobnije da igra gangstera i izgovara Shakespearea u isto vreme. ostali uglavnom to ne uspevaju i replike su mahom showstopperi.
Završnica koja po svom toku i ishodu podseća na SCARFACE Briana De palme, tek delimično evocira uspomenu na taj film. Jasno je da se MACBETH i SCARFACE ne mogu porediti i da je De Palma snimio klasik a Wright oportuni pokušaj comebacka, međutim u toj paraleli najviše iznenađuje koliko SCARFACE upravo zbog čistote svog filmskog izraza uspeva da bude znakovitiji i sadržajniji od ovog filma koji iza sebe ima svu silu Shakespeareovog nespornog remek-dela.
Uprkos tome što je neuspeh i što suštinski nije izbalansiran kao gledalačko iskustvo, MACBETH treba da se pogleda kao jedan ćorsokak u filmskim interpretacijama velikog pisca. Na tehničkom planu, Australija nije ono što je bila u vreme George Millera i Richarda Franklina ali Wrtight je snimio jedan pristojno insceniran i zanatski kompetentan gangsterski film što se hardvera tiče. Međutim, ukupni zanatski utisak je subholivudski i sem za Worthingtona teško da je MACBETH ikome mogao da posluži kao prporuka za Holivud.
* * / * * * *
History was made Saturday night as Kathryn Bigelow became the first woman to win the Director's Guild of America Outstanding Direction of a feature film award for "The Hurt Locker."
Bigelow defeated a number of strong nominees including her ex-husband, but now good friend James Cameron ("Avatar"), Quentin Tarantino ("Inglourious Basterds"), Lee Daniels ("Precious") and Jason Reitman ("Up in the Air"). Only twice in the past ten years has a DGA winner not gone on to win the equivalent Academy Award. Those exceptions occurred in 2001 when Ang Lee won for "Crouching Tiger, Hidden Dragon" (Steven Soderbergh won the Oscar for "Traffic") and in 2002 when Rob Marshall won for "Chicago" (Roman Polanski won the Oscar that year for "The Pianist"). In that time span, it should be noted the last six DGA winners went on to win Oscar.
Many will now speculate that this win along with the PGA win means that "Avatar's" frontrunner status for Best Picture is not as strong as once believed. It would be quite a David vs. Goliath story if "Hurt Locker," which made only $12 million in the U.S. (but was No. 1 in DVD rental chart last week) defeated Cameron's "Avatar" for Oscar's biggest prize. The critically acclaimed blockbuster will soon pass $2 billion worldwide and break "Titanic's" domestic record of $600 million within the week. Money plus respect usually talks in Oscarland, but that doesn't mean the Director's statue won't go to Bigelow. In fact, this pundit would be shocked if it didn't.
TV winners included "Mad Men" and a surprise win for "Modern Family." The complete list of 2010 Director's Guild of America winners are as follows:
DGA Award for Outstanding Direction of a Feature Film
Winner: Kathryn Bigelow, "The Hurt Locker"
DGA Award for Outstanding Direction of a Feature Documentary
Winner: Louie Psihoyos, "The Cove"
DGA Award for Outstanding Direction of a Movie for Television
Winner: Michael Sucsy, "Grey Gardens"
DGA Award for Outstanding Direction of a Dramatic Series Night
Winner: Lesli Linka Glatter, "Mad Men," "Guy Walks Into An Advertising Agency"
DGA Award for Outstanding Direction of a Comedy Series
Winner: Jason Winer, "Modern Family," Pilot
DGA Award for Outstanding Direction of a Musical Variety program
Winner: Don Mischner, "We Are One: The Obama Inaugural Celebration"
DGA Award for Outstanding Direction of a Reality Program
Winner: Craig Borders, "Build It Bigger Season 3": "Hong Kong Bridge"
DGA Award for Outstanding Direction of a Daytime Serial
Winner: Christopher Goutman, "As The World Turns," "Once Upon A Time"
DGA Award for Outstanding Direction in Commercials
Winner: Tom Kuntz - Eyebrows, Cadbury; Tailor, Skittles; Scents For Gents, Old Spice; Tips, Career Builder
Reprizirao sam THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY Petera Weira. Ovaj film sam gledao dosta davno i sazreo je trenutak za reprizu.
Uprkos tome što je star već skoro trideset godina, Weirov film i danas stoji kao uzbudljiv spektakl starog kova u kome se prepliću romansa, političke i istorijske okolnosti. Istovremeno, iako stoji kao klasik, činjenica je da ima nekoliko obeležja svog vremena, pre svega skor Maurice Jarrea koji ulazi u oštru komepticiju sa skorom Giorgio Morodera za MIDNIGHT EXPRESS za verovatno najneumesniju upotrebu elektronske muzike u odnosu na priču filma. Međutim, iz današnje perspektive, zar nisu upravo takvi Jarreovi i Moroderovi ekscesi nešto što daje poseban šmek naslovima kao što su MIDNIGHT EXPRESS i THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY? Štaviše, na ovoJarreova tema mi je više pila vodu nego kad sam gledao prvi put jer stoji kao detalj koji čini ovaj film specifičnim artefaktom.
Nedostaci filma proističu upravo iz Weirove transgresivnosti, odnosno, reklo bi se da Weir prilazi dosta nekonvencionalno jednoj klasičnoj formi i da bizarnost odnosa između glavnih junaka na neki način baš i ne odgovara efektu koji bi trebalo da proizvede spektakl ovog formata. U pojedinim detaljima ostaju određene nedorečenosti koje su svakako umetnička sloboda, ali ovo je forma u kojoj te slobode ne sme da bude previše. Pretenciozno je reći da je Weir bolji reditelj od materijala koji radi, ali reklo bi se da u pojedinim detaljima, on u ovom trenutku nije poetički bio sasvim na liniji žanra u kome se izražava. Drugi nedostatak koji se primećuje ne proističe iz velikog kvaliteta i vitalnosti već je više na nivou greške. Na početku third acta, sukob između Guya i Jily je dat dosta ovlaš i dramatičnost situacije kada on odaje informaciju koju mu je ona dala trebalo je da bude akcentovaija i razrađenija.
Ipak, ukupan utisak je više nego pozitivan, pre svega zato što Weir inače sjajno razdvaja važno od nevažnog, u vizuelnom smislu nudi odličan spoj klasičnog i svežeg pogleda na pričanje priča i uspeva da napravi onu vrstu timeless klasika koju je ovaj zaplet implicirao.
* * * 1/2 / * * * *
Dobra je Godina opasnog življenja! Piter Vir je genije i uvijek je znao da odabere odličnu muziku za svoje filmove. Npr. u ovom je zdipio Vangelisovu temu L'enfant iz dokumentarca Opera sauvage i transformisao je u fenomenalnu ljubavnu temu. Sjećam se kako je upravo Vangelis u jednom intervjuu rekao kako mu nekad daju previše slobode u pisanju muzike - npr. neka scena, zavisno od muzike koju on napiše, može da bude smiješna, tužna, strašna, bilo šta. Ovaj primjer nam pokazuje obrnuto - kako muzički kontekst može da zavisi od pratećeg filmskog (šta god to značilo).
A tu je i Linda Hant u sporednoj muškoj ulozi :-)
Pogledao sam THE INFORMANT! Stevena Soderbergha. Reč je o ekranizaciji knjige Kurta Eichenwalda koji je u poslednje vreme imao dosta uspeha sa svojim dokumentarnim knjigama o malverzacijama u američkoj privredi tako da mu je otkupljena i knjiga o Enronu. Ovaj film se može sagledavati u paru sa MICHAEL CLAYTONom Tony Gilryoa koji je Soderbergh producirao. Dok je MICHAEL CLAYTON uzeo priču o korporativnom fikseru pokajniku i pokušao da je da u realističkom ključu i na kraju je imao naporan film koji je na nivou konspiracije prevaziđen, na nivou realizma neubedljiv i mlak, THE INFORMANT! je svež pre svega zbog toga što istovremeno prikazuje i korporativnu zaveru ali po prvi put dovodi u pitanje i čoveka koji tu zaveru razobličava. Za razliku od fikcionalnog CLAYTONa, istinita priča u THE INFORMANTu je izuzetno zanimljiva i deluje kao odličan komentar u odnosu na celu tradiciju filmova o korporativnim zaverama, možda baš zato što je čovek koji je u njenom centru pasionirani čitalac Michaela Crichtona i Johna Grishama. Ovo je film o korporativnoj zaveri smešten u stvarni svet, u kome je korporativna zavera već postala deo pop kulture, i pokazuje kako u suštini nema nevinih visokopozicioniranih ljudi u korporacijama.
Razvoj priče je vrlo zabavan i na neki način sudbina je udesila da bude nepredviljivije od tipičnog trilera. Ipak, za razliku od CLAYTONa, THE INFORMANT! nije ni pretendovao da bude triler već više komedija po istinitoj priči. Iako se za ovaj film ne može reći da je komedija po tome što izaziva salve smeha, iako ima izuzetno smešnih situacija, u klasičnom smislu jeste reč o komediji upravo zbog groteskno nerealnih ambicija junaka koje su, da ironija bude veća, bazirane na istinitoj priči.
Matt Damon je sasvim solidan u glavnoj ulozi za koju se ugojio i pokušao da odradi Clooneyevu SYRIANA rutinu. Nije reč o velikoj roli, ali uloga je sasvim funkcionalna i proširuje Damonovo polje delovanja. Soderbergh se još uvek nije vratio svojim lush indie zahvatima kakve je pravio u saradnji sa Lachmanom, ali zato nema ni nekih uzaludnih vizuelnih eksperimenata, već je egzekucija vrlo strejt, i u službi priče, te se može reći da se vraća u formu.
Nisam siguran koliko THE INFORMANT!" može biti zanimljiv onima koje ne interesuje ova tema, ali svakako zaslužuje pažnju.
* * * / * * * *
Taramount javlja:
NA IVICI TAME (THE EDGE OF DARKNESS)
U bioskopima od 25. marta 2010.
Režija: Martin Campbell
Uloge: Mel Gibson, Ray Winstone, Danny Huston, Bojana Novaković
Žanr: drama/triler
"Na ivici tame" je emotivno nabijen triler smešten na raskrsnici politike i velikog biznisa. Tomas Krejven (Mel Gibson) je veteran, detektiv za ubistva bostonske policijske stanice i samohrani otac. Kada njegova jedinica, 24-godišnja Ema (Bojana Novaković), bude ubijena na pragu njegove kuće svi će pretpostaviti da je on bio meta. Ali on će uskoro početi da sumnja u suprotno i započeće misiju u kojoj će pokušati da razotkrije tajni život njegove ćerke i sazna nešto o njenom ubistvu. Njegova istraga će ga dovesti do opasnog, izopačenog sveta korporativnih zataškavanja, vladinih tajnih dogovora i ubistva i do sumnjivog vladinog operativca Darijusa Džedbura (Rej Vinston) koji je poslat da ukloni dokaze. Krejvenova samostalna potraga za odgovorima vezanim za smrt njegove ćerke pretvoriće se u odiseju emotivnog otkrića i iskupljenja.
In the latest twist in a fascinating duel for the best director Oscar, Kathryn Bigelow (pictured) was reinstated as favourite after she won the Directors Guild Of America's (DGA) top prize on Saturday night [30].
Bigelow, the first woman to win the DGA honour and a multi-award winner from critics groups and other awards bodies all season for The Hurt Locker, beat out her former husband James Cameron (Avatar) at the 62nd Annual DGA Awards Dinner in Los Angeles.
Cameron won the Golden Globe, however Bigelow now has history on her side as all eyes turn to the Academy Awards nominations on Tuesday.
DGA winners have gone on to claim the best director Oscar on all but six occasions since the DGA award was launched in 1948. Rob Marshall was the most recent example of a director who failed to do the double: he won the DGA award in 2002 for Chicago but lost out at the Academy Awards to Roman Polanski for The Pianist.
In the only other feature award, Louie Psihoyos won documentary honours for The Cove.
As previously announced, Norman Jewison received the DGA Lifetime Achievement Award for Distinguished Achievement in Motion Picture Direction. Walt Disney Company president and CEO Bob Iger and Warner Bros Entertainment chairman and CEO Barry Meyer received DGA Honorary Life Member Awards.
Pogledao sam CRIME ZONE Luisa Llose, njegovu debitantsku režiju iz 1989. godine, snimljenu pod pokroviteljstvom Rogera Cormana. U ovom filmu se vidljiva sva ona svojstva zbog kojih je kinematografija bila bolja osamdesetih nego danas. Pre svega, iako je ovo niskobudžetni exploitation film, u samoj svojoj suštini, postapokaliptična antiutopija na tragu mnogih SFova tog doba, sa uticajima BLADE RUNNERa, malo MAD MAXa, malo TERMINATORa, reč je nesumnjivo o naslovu u koji je Luis Llosa for better of worse doneo neko svoje lično viđenje. I što je još važnije, ovaj film je uprkos svojim ograničenjima bio dovoljan da mu donese neke bolje poslove koji će kulminirati pristojnom karijerom u Holivudu.
Suština Llosine dobre sudbine na ovom filmu proističe iz toga što je Corman bio exploitation producent sa rediteljskim iskustvom koji je znao da je za exploitation dovoljno da to bude film koji će u najširem smislu pratiti postulate onjoga što je trend ali da nije nikakav problem ni ako film u svojoj srži bude nekakva atipična da ne kažem "autorska" priča. otud su mnogi odlični reditelji počeli kod Cormana i imali mogućnost da u njegovim produkcijama pokažu svežinu svog talenta iako su formalno radili exploitation. Na taj način i Llosa snima film koji je svakako više od exploitation SFa koji služi da bi hranio distributivne mreže kompanija sa niskom kupovnom moći.
Naravno, može se dosta problematizovati koji su dometi Llosinog prevazilaženja okolnosti. Međutim, činjenica je da jako dugo u poslednje vreme nije bilo naslova u DTV produkciji koji su imali ovaj stepen samosvojnosti, i da su donedavno ti filmovi mahom izgledali kao hendikepirani major filmovi bez većeg autorskog pečata. Sada je to počelo da se menja u DTV produkciji. Međutim, tokom sedamdesetih i osamdesetih to je bilo pravilo.
Llosa je snimao ovaj film u Peruu sa delimično američkom podelom u kome su se kao zvezde izdvojili David Carradine i Sharilyn Fenn. U produkcionom smislu, Llosa se mudro služi modernom arhitekturom koja je prisutna u Peruu, kao i u većem delu Južne Amerike što se u filmovima jako prenbregava (futuristički svet TOTAL RECALLa je sniman u Mexico Cityju), tako da razne betonske strukture glume antiutopijsku arhitekturu, a poneke lokacije su došminkane ubacivanjem neona. Llosa nije low budget majstor Manoogianovog kalibra, ali je ta prilično očigledna snalažljivost vrlo simpatična.
U narativnom smislu, ključ Llosinog odstupanja od klišea je zbog fokusa na likove. Dakle, kostur Llosine priče nije žanrovski zaplet nego odnos dvoje likova u koje se umeša žanrovski zaplet. I paradoksalno, upravo i to je jedan snalažljiv low budget zahvat. Naime, sa fokusom na likove i njihov odnos, žanrovsko gradivo koje je u ovoj vrsti filma skupo, dolazi u drugi plan i ima ga manje.
Iako je Llosa štedljiv i prilično je očigledno da nije radio sa vrhunskom tehničkom ekipom, CRIME ZONE ima nekoliko efektnih scena koje uspevaju upravo zbog njegovog rediteljskog nerva.
CRIME ZONE nije važan film, to je nesumnjivo film svog vremena sa jasnim profilom i zadatkom. Međutim, svakako je reč o naslovu koji objašnjava zašto su osamdesete bile tako inspirativne u domenu B-filma.
Inače, pošto je film sniman u Peruu, mogu se videti detalji koji su interesantni ljubiteljima naoružanja, recimo helikopteri Mi-8 na aerodromu sa koga junaci pokušavaju da pobegnu. Uostalom, dosta često je u B-filmu osamdesetih bilo flešovanja egzotične lokalne vojne opreme. Meni su recimo omiljeni bili južnoafrički oklopni transporteri Casspir koji su se često pojavljivali u filmovima snimanim u Južnoj Africi iako se nikada nisu dešavali tamo, i mislim da ih Neill Blomkamp odlično i namerno izrespektovao u DISTRICT 9. U tom smislu, Luis Llosa propušta priliku da iskoristi maltene potpuno neiskorišćene i potpuno futurističke helikoptere Kamov koji dan-danas zbog svojih koaksijalnih rotora deluju kao letelice iz AVATARa, a trebalo bi da ih je bilo u Peruun u to doba. No, u svakom slučaju, ovo je ionako interludij za military freakove i nema veze sa utiskom filma.
* * 1/2 / * * * *
Inače, scenarista CRIME ZONE Daryl Haney je igrao Amerikanca u RATU UŽIVO.
Posle Llosinog CRIME ZONE, nastavio sam lutanja bespućima južnoameričke kinematografije gledanjem ovogodišnjeg argentinskog kandidata za oskara EL SECRETO DE SUS OJOS Juana Jose Campanelle. Reč je o velikom povratku danas već pomalo zanemarenog žanra tzv. "normalnog filma". Reč je o melodrami sa svim mogćim tearjerking elementima, na tragu velikog hita Šabana Šaulića "Dođi da ostarimo zajedno" čija je okosnica kriminalistička priča o nerešenom ubistvu čije razrešenje progoni glavnog junaka 25 godina.
Campabnellin rediteljski postupak je nepretenciozan i jasan. Iako film donosi jedan genijalan set-piece na stadionu, vrlo je konvencionalno režiran, gotovo je arhaičan u pojedinim scenama međutim sasvim je jasno da je fokus na konvencionalnom storytellingu tako da ne smeta to odsustvo vizuelne ambicije.
Iako je priča zapravo vrlo jednostavna, u svojoj adaptaciji romana Campanella uspeva vrlo dobro da očuva integritet sva tri aspekta svog filma, i ljubavne priče i misterije i socijalne kritike birokratije u vreme diktature tokom sedamdesetih. Diktatura je naročito suptilno dotaknuta, i to ne iz vizure žrtava već upravo ljudi koji čine taj nesposobni aparat.
Kada se sve uzme u obzir, EL SECRETO je pristojan konvencionalni film sa velikim crowdpleasing potencijalnom koji je verovatno svojom klasičnom emocionalnošću appealovao članovima Akademije.
* * * / * * * *
Razlozi za gledanje filma UNION CITY Marka Riecherta svakako su fetišistićki pošto je na njemu Kathryn Bigelow radila kao sekretarica režije. Međutim, i pored toga, ovaj film dolazi sa dosta ozbiljnom reputacijom jednog od punk chic noir naslova iz produkcije Monty Montgomeryja koji je sa Kathryn kasnije radio takođe retro priču LOVELESS.
UNION CITY takođe donosi fetišističku atmosferu angerovskog tipa u noir ekranizaciji Cornella Woolricha koja kombinuje evropsku, gotovo kafkijansku teskobu sa hitchcockovskim elementima body disposala i suspensea u kamernom ambijentu. Fotografija Edwarda Lachmana najavljuje ga kao jednog od ključnih DPjeva američkog nezavisnog filma a Reichertova egzekucija je svedena i precizna. Među glumcima se u malim ulogama pojavljuju kasniji potvrđeni profiji poput CCH Pounder ali svakako najveće otkriće ovog filma je Debbie Harry, tri godine pre VIDEODROMEa koja se dokazuje kao sasvim upotrebljiva u glumačkom smislu.
Iako Reichert dolazi iz miljea arty kratkih filmova, UNION CITY je arty ali nije hermetičan i sporadično nudi i neka vrlo konvencionalna gledalačka zadovoljstva. U svakom slučaju, reč je o filmu za ljubitelje i poznavaoce indie filma i noira, koji teško može biti dovoljno interesantan van tog miljea.
* * * / * * * *
MIRKO I SLAVKO je ekranizacija stripa Desimira Živovića koji je proizvela izdavačka kuća Dečje Novine iz Gornjeg Milanovca kao producent. Decenijama pre nego što će Marvel postati prvi strip izdavač koji producira filmove po svojim propertyjima, Dečje Novine su to uradile u SFRJ. Tori Janković je bio reditelj specijalizovan za mračnu stranu rata, i u svetu partizanskog filma, on je mahom radio filmove o nacističkim zločinima, naslove kao što su CRVENA ZEMLJA i KRVAVA BAJKA. Bio je depresivan, alkoholičar i izvršio je samoubistvo a ta depresivna crta bila je očigledna i u njegovim filmovima koji su u fazi kada je partizanski film već postao žanrovska egzibicija bili vrlo mračni i teskobni. Jednim delom, Janković se doticao i sa Crnim talasom.
IGMANSKI MARŠ Zdravka Šozre, takođe jedna od teskobnijih NOB tema bio je Jankovićev pet project i navodno je činjenica da je izgubio režiju tog projekta ubrzala njegov psihički slom koji će rezultirati samoubistvom.
U tom smislu, angažovanje Torija Jankovića da režira MIRKA I SLAVKA bio je neobičan potez koji je usledio osam godina posle izlaska prvog stripa. Umesto nekog življeg reditelja sklonijeg striposvkoj stilizaciji, kao što je recimo Hajrudin Krvavac, Janković je doneo posebnu teskobu ovom projektu i njegov angažman podseća na trend angažovanja serioznih reditelja poput Ang Leeja ili Kennetha Branagha da rade Marvelove ekranizacije.
Otud MIRKO I SLAVKO ne nudi pulpy akciju kao strip, reč je o origin storyju, dark and gritty filmu sa izraženim art elementima.
Film počinje nacističkim upadom u selo kojom prilikom svi pdrasli bivaju odvedeni. Deca ostaju sama u selu i preuzimaju funkcije odraslih simulirajući njihove uloge što je vrlo arty rešenje. Prošlog leta sam u Italiji gledao izvanredan danski film VI DER BLEV TILBAGE koji ima sličnu temu samo sa SF premisom i naravno deca nisu primorana da krenu u gerilski rat kao ovde. Ta arty dimenzija u kojoj se deca igraju odraslih nije nova, naročito je poznata u raznim pozorišnim komadima ali je na filmu uvek interesantna i daje ovom filmu dodatnu dimenziju.
Zatim se naravno deca aktiviraju u borbi, s tim što su Mirko i Slavku tu više vođe kolektivnog otpora nego zasebni superheroji. Ono što je dobro rešenje jeste to što deca koriste svoje autentične klinačke fore u gerilskim akcijama i neke od njih su tako osmišljene da samo deca mogu da ih izvedu.
Ona arty dimenzija o kojoj sam govorio i generalno mračna atmosfera u kojoj ginu roditelji i druga deca čini da ovaj film malo promaši svoju ciljnu grupu i da postane pretenciozniji jer kako rekoh, ovde nema onog uživanja u ubijanju Nemaca kao kod Krvavca. Međutim, MIRKO I SLAVKO je vrlo zanimljiv film, upravo zbog te dimenzije trasgresivne strip ekranizacije koja poozbiljuje comic book property.
Kopija koju sam gledao je nekakav asinhroni VHS rip tako da na osnovu nje zaista ne mogu ući u nekakvo ocenjivanje stilksih i zanatskih elemenata filma, ali u suštini MIRKO I SLAVKO deluje kao kompetentan partizanski film svog doba, negde na nivou proseka unutar žanra ali sa daleko interesantnijom premisom.
A stripovi?
Stripovi su u procesu downloada... :)
Pogledao sam TEST PILOTA PIRXA Mareka Piestraka, čiji sam film WILCZYCA gledao nedavno. PIRX je potpuno drugačiji, i znatno kvalitetniji film. U njemu Piestrak pokazuje talenat za žanrovski filmmaking koji je tek nagovestio u WILCZYCI i razrađuje ga na vrlo zanimljiv način. reč je o ekranizaciji romana Stanislawa Lema. Iako se radi o piscu čija je najčuvenija ekranizacija SOLYARIS, PIRX je mešavina intelektualnog pristupa SFu i čistog žanrovskog ugođaja koji mešta trilerske zahvate u SF ambijent.
Film govori o naslovnog junaku, čuvenom astronautu poslatom da misiju na kojoj će deo posade činiti androidi, sa ciljem da se proceni da visokorazvijeni androidi mogu da se uposle na zadacima koji su rizični za ljudi. Piestrak je u tretmanu problema androida očuvao elemente socijalnog promšljanja njihovog eventualnog uvođenja u akciju, iz aspekta etike, nezaposlenosti i sl. a kada brod dospe u svemir, kreće trilerski zaplet jer s jedne strane Pirx pokušava da shvati ko je android, a članovi ekipe počinju da pokazuju jedni druge a s druge strane sam android dolazi na ideju da pobije ljude pošto je program sračunao da je to najbolje za njegovu vrlo kompleksnu agendu.
Ono što je meni lično bio najveći nedostatak filma jeste to što govori o Amerikancima. Iako Piestrak DOSTA DOBRO rekonstruiše SAD, odnosno zapadne zemlje, mnogo bolje nego što u pojedinim filmovima iz tog perioda, dakle s kraja sedamdesetih, Ameri rekonstruišu istočni blok, ali više bih voleo da se film dešava u SSSRu ili nekom autentičnom istočnoevropskom ambijentu. Međutim ljubitelji soc-futurističke arhitekture imaju nekoliko sjajnih ambijenata koje mogu videti, a rekao bih da Piestrak sa dosta upotrebe hand held kamere (što je radio i posle u WILCZICI) daje jednu svežu dimenziju žanrovskom okviru. Prva polovina filma je na tragu PARALLAX VIEW/ CAPRICORN ONE trilera a druga je bliža klaustrofobičnim spaceship naslovima toga doba, sa odličnim setovima unutar broda i nažalost dosta slabijim snimcima eksterijera u svemiru.
U svakom slučaju, dramaturški najzanimljiviji deo i po meni najveći problem u narativnoj dimenziji ovog filma jeste klimaks koji se prekida u ključnom trenutku i onda sagldava na suđenju. Naravno, holivudski film nas je navikao da se klimaks prati u kontinuitetu dočim karakteristika socijalističkog pristupa priči jeste upravo kočenje i analiza kroz motiv suđenja i samim tim artikulisanja nesumnjive pouke kroz diskusije. Brecht se recimo dosta poigravao tim konceptom u svojoj dramaturgiji. Naravno, to u priličnoj meri utuče konvencionalan rilerski ugođaj ali isto tako daje i definitivan pečat ovom poljsko-sovjetskom filmu koji ne samo da rekonstruiše Ameriku na ekranu nego ni previše ne zaostaje za tadašnjim tamošnjim filmom.
Ovaj naslov je aposlutna preporuka za ljubitelje žanra.
* * * / * * * *
Eric Bana is in the final negotiations to join "Hanna" for Focus Features reports Variety.
Saoirse Ronan plays a 14-year-old girl who has grown up entirely in a remote woods where her father has taught her to become a lethal assassin.
She soon leaves the woods for the first time and sets out on a job to kill a high-ranking government official with many secrets.
Seth Lochhead penned the script while Joe Wright ("Atonement") is set to direct. Shooting kicks off in Germany in March.
Pogledao sam XX Kente Fukasakua, jednog od meni najdražih japanskih reditelja, upravo zbog toga što je uspešno spojio zapadni odnos prema ritmu sa fetišizmom svojstvenim japanskoj kinematografiji. Ubeđen sam da je Kenta bio izuzetno važan u radu na poslednjem, a možda i najvećem filmu pokojnog oca Kinjija BATORU ROWAIARU, upravo kao second unit director i scenarista i da je značajno doprineo kako samom konceptu filma tako i vrlo modernoj egzekuciji. Ja sam jedan od retkih koji obožavaju i BR nastavak a mislim da je Kenta uradio odličan posao i u revivalu franšize SUKEBAN.
U XX, Kenta ponovo pokazuje svoj dar za stvaranje energičnog repetoarskog filma, spaja određene elemente J-horora sa živahnošću raimijevskog pristupa stvarima koji podrazumevaju atmosferičnost, suspense, jump scares, kontrolisani goofiness koncepta sa finom dozom humora koji ipak ne devalvira celu priču u pravcu groteske.
U ovoj mešavini pristupa izuzetno je bitno da je Kenta sve vreme svestan koliko je goofy cela premisa i vešto žonglira time, tako da sve što je u filmu smešno namerno je smešno, i isto važi za sva preterivanja. Ono što je vrlo interesantno jeste i korišćenje određenih dosta radikalnih dramaturških rešenja sa flešbekovima i postepenim otkrivanjem likova u rašomonskom maniru što u suštini nije svojstveno slešerima koji se bave negativnim aspektima seoskog turizma. Ono što je najvažnije jeste da ti diskontinuiteti ne remete generalni adrenalinski rush koji stvara Kenta već ga uvećavaju amplifikujući određene situacije, naročito na početku, a potom odlažu payoff i uvećavaju "neizvesnost", iako ovo nije vrsta filma u kojoj je gledalac istinski upitan kako će da se završi.
Što se tehničke egzekucije tiče, Kenta pokazuje svoju zrelost koja daleko prevazilazi konkurenciju i što se tiče kadriranja i montaže, ovo je sve na visokom nivou.
XX se ne izdvaja kao naročito bitan J-horor iz prostog razloga što uprkos svom kvalitetu ne donosi previše lokalnog i atipičnog u svetskim okvirima. Pa ipak, zbog svoje odlične upotrebe mobilnog telefona, te neuralgične tačke savremenog horora, reč je o značajnom filmu pre svega sa zanatske strane. Kod Kente, mobilni telefon igra značajnu ulogu, i junaci ga intenzivno koriste, za razliku od ostatka žanra u kome mobilnom uglavnom nestane domet čim dođe u backwoods.
* * * / * * * *
Pogledao sam IKARIE XB-1 Jindricha Pollacka, čehoslovački SF iz 1963. godine na čijem scenariju je radio i Stanislaw Lem. Reč je o vrlo interesantnom crno-belom filmu o potrazi za planetom na kojoj ima života u galaksiji Alpha Centauri. Koncipiran je kao priča o posadi velikog svemirskog broda u XXII veku i njihovim sukobima koji proističu kako iz međusobnih tenzija tako i iz nepoznatog zračenja koje odjednom počinje da ih muči.
Efekti su vrlo interesantni, makete brodova u svemiru nisu uopšte loše realizovane ako imamo u vidu kada je film sniman, a scenografija svemirskog broda je u pojedinim segmentima zaista izvanredna. To je i očekivano od čehoslovačke produkcije. Uostalom tamo je rađeno puno specijalnizh efekata i za strane filmove, između ostalog i jugoslovenske. Najveći set-piece je svakako odlazak na svemirski brod iz XX veka na koji slučajno naiđu tokom svog puta i na kome otkrivaju mrtve putnike i članove posade. Taj set-piece je izvanredno realizovan sa sve uvođenjem bestežinskog stanja a unutar broda nalazi se i jedini primer eksplicitne antikapitalističke kritike.
Ono što je problem filma jeste dosta slobodna struktura sa nekoliko ravnopravnih likova koji se slabo razlikuju među sobom. To dorpinosi izvesnoj spontanosti u glumačkoj igri i razvoju karaktera ali sa druge strane, film nema glavnog junaka i na kraju u nisu ravnopravnih oseti se odsustvo pravih junaka.
IKARIE XB-1 uvezen je i u Ameriku i distribuiran je u recutovanoj verziji pod naslovom VOYAGE TO THE END OF THE UNIVERSE.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FLIGHTPLAN Roberta Schwentkea na boljoj kopiji od one na kojoj sam ga prvi put overio.
Kade se uzmu u obzir brojna ograničenja scenarija Petera Dowlinga i Billy Raya koji je u početku rehash Hitchcockovog klasika LADY VANISHES a u završnici postaje poprilično apsurdan, Schwentke je uradio izuzetan posao, učinivši da FLIGHTPLAN čak i u svojim najspornijim deonicama bude prijatan.
Osnovni aduti FLIGHTPLANa su Jodie Foster i Schwentke. Iako ne spadam među one koji fetišizuju Jodie Foster, ona zaista donosi jedan naročit intenzitet flavnom liku koji teško da iko drugi može da matchuje. Njena interpretacija izbezumljene majke u spoju sa njenom potpunom aseksualizovanošću iz poslednje faze daje interesantne rezultate u FLIGHTPLANu. Jodie pruža neuporedivo više nego u PANIC ROOMu u kome ima sličnu rolu, velikim delom i zato što Schwentke bolje kontroliše sličan klaustrofobični enterijer od Finchera.
Dok se Fincher u PANIC ROOMu dosta iscrpljivao rešenjima baziranim na specijalnim efektima i karakternim glumcima u banalnim ulogama. Schwentke operiše više u depalmijanskom ključu. Odavno nije viđen film u kome reditelj do te mere uživa u mogućnosti da pravi zanimljive pokrete kamere, suspense set-pieceove, da se igra poterama kroz klaustrofobične prostore, odrazima u ogledalu, snimcima surveillance kamera i sl.
Doduše, za razliku od De Palme, Schwentke se ne bavi larpurlartističkim tretmanom blochovskog trilera već tehnotrilerom koji u principu manje nudi potencijala za tu vrstu čisto filmskog užitka jer se manje bavi arhetipskim pitanjima, odnosno čistijim oblicima erosa i tanatosa. Međutim, veština rediteljske egzekucije mu se ne može osporiti.
Snaga Jodie Foster u spoju sa Schwentkeovim rukopisom čine da se FLIGHTPLAN uprkos svim scenarističkim brljotinama pogleda sa uživanjem.
* * * / * * * *
Wow! Nakon godina i godina traženja konačno sam uspio da nađem još nekog kome se ovaj film sviđa! :!:
:)
Quote from: Harvester on 09-02-2010, 00:15:20
Wow! Nakon godina i godina traženja konačno sam uspio da nađem još nekog kome se ovaj film sviđa! :!:
dvojica su se tako smuvali.
Dobar je Flightplan, više nego solidan. Što pa da mi se ne sviđa...
Pogledao sam WALKING THE EDGE izvesnog Norberta Meisela kome je to jedini film. Reč je o exploitation naslovu u kome glavnog junaka igra Robert Forster a negativca Joe Spinell. Forster i scenraista Curt Allen kasnije su radili film HOLLYWOOD HARRY koji je Forster sam i režirao i mislim da je to zanimljiviji naslov. WALKING THE EDGE je interesantan utoliko što na izvesnom nivou anticipira COLLATERAL pošto govori o taksisti koga ubica koristi za svoju misiju, s tim što ovog puta to nije hitman već žena koja se sveti za smrt muža i sina, što je ne sprečava da negde pred third act nađe i telesnu utehu sa Forsterom. U svakom slučaju, reč je o surovom low budgetu koji ne prevazilazi svoja zaista brojna ograničenja.
* 1/2 / * * * *
Sam Worthington will star in murder mystery "Texas Killing Fields," with Michael Mann producing through his Forward Pass shingle along with Michael Jaffe. Bill Block's QED Intl. is financing.
Mann's daughter, Ami Canaan Mann, will direct from Donald F. Ferrarone's script; lensing will start in April in Louisiana. Script focuses on the true story of a pair of police officers who undertook to solve two decades of disappearances and homicides -- totalling as many as 60 victims -- in the industrial wastelands surrounding Gulf Coast refineries.
Worthington will portray a local homicide detective who works with a New York transplant to wage a war against the unknown but fierce killers.
Block will begin to sell international rights at the European Film Market in Berlin. CAA, which reps Michael Mann and Worthington, set up the project with QED; QED and CAA are co-representing domestic rights.
Worthington's involvement with "Texas Killing Fields" had first been reported in November by the Pajiba website. The "Avatar" star is attached to star in another sci-fier, "The Last Days of American Crime," and was recently shooting the John Madden-helmed remake of "The Debt" opposite Helen Mirren.
Worthington also toplines Warner Bros.' epic "Clash of the Titans," due out April 2.
Michael Mann produced, directed and wrote "Public Enemies" and was one of the producers on "Hancock." QED financed "District 9."
Reprizirao sam MURDER BY DECREE Boba Clarka. Na novo gledanje, dopao mi se manje nego na prvo, ali i dalje je reč o jednoj od najzanimljivijih ekranizacija Holmesa i svakako je reč o jednoj od prerada koje uzimaju u obzir duh vremena u kome se snima. Clarkov Holmes mi je na novo gledanje imao problem na nivou vođenja priče. Iako je na kraju sve jasno zahvaljujući razrešenju koje Holmes praktično ispriča, u jednom trenutku postaje ne samo konfuzno već i teško za praćenje, pa rekao bih čak i nezanimjivo jer je teško učestvovati u detektivskom zapletu koji je nejasan i pominjanju imena koja nisi zaista uspeo da identifikuješ.
Update u odnosu na tipičnog Holmesa pre svega ogleda se u tome što Clark dolazi iz Canucksploitation škole i u post-doyleovskom romanu pronalazi sasvim dovoljno toucheva koji mu omogućuju da tretira Holmesa kao deo jedne slasher priče sa znatnim uticajem conspiracy trilera, oslobođenog političkog prilaza pitanjima monarhije i sl. U tom smislu MURDER BY DECREE je preteča FROM HELL kao fikcionalni rad inspirasan poznatom teorijom prerano preminulog Stephena Knighta. Inače, koren mnogih savremenih stripova se može naći u filmovima baš iz šezdesetih i sadamdesetih, kao što je FROM HELL na tragu MURDER BY DECREE tako je Millarov WANTED potpuno prepisan Deardenov ASSASSINATION BUREAU. Doduše, Knightova teorija je bila do te mere popularna da se ne moraju povlačiti paralele između Moorevovog stripa i Clarkovog filma.
Isto tako, zanimljivo je da su sedamdesete donele tri možda i najzanimljivija Holmesa, a to su Wildeov PRIVATE LIFE, Rossovu ekranizaciju Meyerovog romana SEVEN-PER-CENT SOLUTION i MURDER BY DECREE. Svaka od njih se poigravala sa Doyleovim kanonom. To je svakako učinio i Ritchie u svom odličnom novom HOLMESu, ali ipak ne u toj meri. On je više apdejtovao celu stvar nego što se poigravao.
Iako je Clarkov Holmes jedan od boljih, Plummer i Mason, dva velika glumca ipak nisu među najboljim interpretatorima Holmesa i Watsona. Naravno, oni su iskusni profesionalci i sve je na nivou ali rekao bih da nisu doneli ništa naročito interesantno i novo svojim likovima.
Clarkove egzekucija je međutim vrlo efektna, glumačka podela je zaista All-Star i rekao bih da kad je eč o upotrebi subjektivnih planova i pokreta kamere, iako je prošlo tridesetak godina od ovog filma, MURDER BY DECREE možemo smatrati naslovom u kome se primenjuju moderna rešenja na priču iz epohe.
U svakom slučaju, Clark je dobro iskoristio slobodu koja proističe iz okolnosti u kojima nije, za razliku od Ritchijea, primoran da isporuči definitivnog Holmesa već jednu slobodnu varijaciju.
* * * / * * * *
TEHRAN, Iran – President Mahmoud Ahmadinejad claimed Thursday that Iran has produced its first batch of uranium enriched to a higher level, saying his country will not be bullied by the West into curtailing its nuclear program a day after the U.S. imposed new sanctions.
Ahmadinejad reiterated to hundreds of thousands of cheering Iranians on the anniversary of the 1979 foundation of the Islamic republic that the country was now a "nuclear state," an announcement he's made before. He insisted that Iran had no intention of building nuclear weapons.
It was not clear how much enriched material had actually been produced just two days after the process was announced to have started.
The United States and some of its allies accuse Tehran of using its civilian nuclear program as a cover to build nuclear weapons but Tehran denies the charge, saying the program is just geared toward generating electricity.
"I want to announce with a loud voice here that the first package of 20 percent fuel was produced and provided to the scientists," he said.
Enriching uranium produces fuel for a nuclear power plants but can also be used to create material for atomic weapons if enriched further to 90 percent or more.
"We have the capability to enrich uranium more than 20 percent or 80 percent but we don't enrich (to this level) because we don't need it," he said in a speech broadcast live on state television.
Iran announced Tuesday it was beginning the process of enriching its uranium stockpile to a higher level. The international community reacted by discussing the imposition of new U.N. sanctions.
The U.S. Treasury Department went ahead on Wednesday and froze the assets in U.S. jurisdictions of a Revolutionary Guard general and four subsidiaries of a construction firm he runs for their alleged involvement in producing and spreading weapons of mass destruction.
Tehran has said it wants to further enrich the uranium — which is still substantially below the 90 percent plus level used in the fissile core of nuclear warheads — as a part of a plan to fuel its research reactor that provides medical isotopes to hundreds of thousands of Iranians undergoing cancer treatment.
But the West says Tehran is not capable of turning the material into the fuel rods needed by the reactor. Instead it fears that Iran wants to enrich the uranium to make nuclear weapons.
Ahmadinejad restated Iran's position that it was not seeking to build nuclear weapons.
"When we say we do not manufacture the bomb, we mean it, and we do not believe in manufacturing a bomb," he told the crowd. "If we wanted to manufacture a bomb, we would announce it."
"We told them the Iranian nation will never give in to bullying and illogical remarks," Ahmadinejad added.
Western powers blame Tehran for rejecting an internationally endorsed plan to defuse the situation by having Iran export its low enriched uranium for enrichment abroad and returned as fuel rods for the Tehran reactor.
Iran, in turn, asserts it had no choice but to start enriching to higher levels because its suggested changes to the international plan were rejected.
The president said Iran will triple the production of its low-enriched uranium in the future but didn't elaborate.
"God willing, daily production (of low enriched uranium) will be tripled," he said.
A confidential document from the U.N. nuclear agency shared Wednesday with The Associated Press said Iran's initial effort at higher enrichment is modest, using only a small amount of feedstock and a fraction of its capacities.
Jel neko nailazio na Internetu na dowload filma THE NEW AGE Michaela Tolkina?
Ne, ali tek da znaš, dostupan je pristojan, mada daleko od savršenog skriner Nindže Asasina.
Mogao bi mi proslediti linkove na PM...
Stižu.
Momački. Hvala.
Sinoć sam reprizirao SALVADOR Olivera Stonea. Kao i kada sam ga gledao prvi put, mislim da je to jedan od njegovih potcenjenih filmova i da bi sigurno bolje prošao da nije bio uvertira za PLATOON. Recimo, da je izašao posle PLATOONa bio bi posmatran kao klasik jer realno to i jeste. U SALVADORu, Stone preuzima paradigme dokudrame Coste Gavrasa i apdejtuje ih u skladu sa postulatima kvalitetnog 80s filmmakinga i to one podgrupe 80s filmova u kojima je James Woods leading man, sa junakom koji je ubedljiv, lak sa identifikaciju pre svega zbog svoje problematične naravi. SALVADOR i VIDEODROME su svakako najmoćniji predstavnici tog "James Woods as leading man" pravca a iza njeh je takođe potcenjeni COP.
U svakom slučaju, Stone iako vodi svog junaka, fikcionalizovani verziju poznatog novinara Richarda Boylea kroz sve ključne događaje vezane za građanski rat u Salvadoru, od ubistva kardinala Romera, o kome je kasnije snimljen film sa Raul Juliom, preko ubistva i silovanja američkih časnih sestara do same seljačke bune.
Međutim, uprkos brojnim istorijskim događajaima koje obuhvata Stobneov film je nepogrešivo fokusiran na Boylea i kroz njegovu priču odlično prikazuje rasulo koje je vladalo u detabilizovanoj zemlji čijoj su nevolji znatno pomogle i razne američke intervencije. Stone dobija veliku pomoć od Roberta Richardsona, nesumnjivo jednog od najvećih DPjeva u istoriji, koji vrlo dobro artikuliše poludokumentaristzički stil uspevajući da unutar njega plasira i istinski spektakl.
SALVADOR je izvanredan film kome se čak ne može spočitati ni crno-beli pogled na svet jer postoje scene u kojima Stone problematizuje i ponašanje revolucionara u trenutku kada se nađu u poziciji da presuđuju.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-02-2010, 14:20:44preko ubistva i silovanja američkih časnih sestara
valjda prvo silovanja pa ubistva?! :(
Dopusti da različiti ljudi na različite načine uživaju u ženama.
Formalno, moglo bi se reći da nisu isključivo Braća Wachowski zaslužna za ulazak Joela Silvera, velikana akcionog filma, u martial arts priču. On je već pre THE MATRIXa infiltrirao Jet Lija u Holivud kroz ulogu negativca u filmu LETHAL WEAPON 4. Međutim, Silver još od 1995. i Donnerovog filma ASSASSINS sarađuje sa Wachowskima a i sam MATRIX je već bio odmakao u vreme rada na LETHAL WEAPON 4 te bi se moglo reći da su oni glavni uticaj na Silverovo upoznavanje hongkonškog i generalno azijskog akcionog uticaja. U tom smislu, posle THE MATRIX, Silver je uradio par inicijalnih Jet Lijevih star vehiclea u Holivudu, i paradoksalno jedino što je bilo očekivano – nije se dogodilo – Wachowski nikada nisu imali Jet Lija i svom filmu. Iako je trebalo, Li na kraju nije igrao u RELOADEDu. U međuvremenu, Li se već polupenzionisao a Wachowski su otkrili novog azijskog mezimca, korejskog Zac Efrona/Justin Timberlakea pod umetničkim imenom Rain. Ovog puta they tasted the goods themselves dajući mu ulogu u SPEED RACERu a potom i producirajući NINJA ASSASSIN sa Joel Silverom.
Silver je u međuvremenu postao poverenik studija Warner Bros za martial arts filmove. Pre Silverovih uspeha sa MATRIXom i Jetom, Warner je imao tradiciju martial arts filmova, oni su distribuirali klasike Robert Clousea ENTER THE DRAGON sa Bruce Leejem i BLACK BELT JONES sa Jim Kellyjem a kroz dobar relationship sa Jerry Weintraubom prvi su, istina neuspešno, dovodili Jackie Chana u Ameriku još početkom osamdesetih. Uostalom, Warner je prvi pružio priliku Brandon Leeju u izvanrednom a danas zaboravljenom akcijašu Marka L. Lestera SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO u kome se Brandon upario sa Dolph Lundrenom. Ovo pozitivno iskustvo tradicionalno konzervativnog Warnera, olakšalo je Silverov posao i prihvatanje Jeta i Raina.
Za razliku od Jet Lija čije je prve filmove režirao Silverov omiljeni DP Andrzej Bartkowiak i akcione scene radio Cory Yuen (dočim je MATRIXe radio bolji Yuen – Yuen Woo Ping) a scenarije je pisala manje-više anonimna skupina pisaca, Rainov debi je počastvovan time što ga je uz Matthew Sanda pisao vrlo ugledni J. Michael Straczynski a režirao je James McTeigue, nekadašnji second unit na filmovima Braće Wachowski koji je postigao izuzetan uspeh sa filmom V FOR VENDETTA i stekao vrlo solidnu poziciju u fandomu. Ako se tome doda da su sami Wachowski bili producenti, onda je NINJA ASSASSIN više nego respektabilan paket koji bi prihvatila čak i neka dokazana zvezda.
Tim pre čudi što je film toliko low-key. Anticipacija na akcionom tržištu bila je toliko velika da je preteča nove generacije DTV reditelja Isaac Florentine snimio rip-off naslovljen NINJA sa najperspektivnijim leading manom DTVa Britancem Scott Adkinsom kako bi eksploatisao očekivanu nindža pomamu. Međutim, NINJA ASSASSIN je toliko low key da je po dometima vrlo blizak Florentineu, i to ne zato što je ovaj snimio izuzetno kvalitetan film.
Kao ljubitelj DTVa u nekoliko navrata sam bio na ivici da konstatujem da je NINJA bolji od NINJA ASSASSINa ali realno nije. Silverova produkcija je ipak na višem nivou, ali nažalost ne onolikom koliko bi trebalo.
Za razliku od Scott Adkinsa, Rain nema street cred kao martial artist. U vreme kada Steven Soderbergh snima svoj novi film KNOCKOUT sa UFC šampionkom Ginom Carano, a na DTV terenu sve više ulaze pravi UFC šampioni ili istinski majstori borilačkih veština kao Michael Jai White, prilično je apsurdna odluka da se stvara veštačka martial arts zvezda na globalnom planu. U tom smislu zanimljivo je videti upravo kako će Azija nasesti na ovaj pokušaj premda tamo pevačke zvezde lakše postaju akcioni heroji nego na Zapadu. Kao pevač i plesač, Rain je u odličnoj fizičkoj kondiciji i pripremljen je za realizaciju raznih koreografija. To pokazuje u filmu. Problem je to što su sve ta zadate akrobacije i borbe prilično nezanimljive i slabo tu ima uzbudljivih zahvata. Isto tako, čini se da Rain pošto po vokaciji nije martial artist ne emituje tu energiju uživanja u vlastitoj telesonosti koje inače imaju pravi martial arts starovi. Disciplina i izvršavanje koreografija ne mogu da nadoknade odsustvo potpune kontrole nad telom kao borbenom mašinom.
McTeigue genealno ima problem sa definisanjem telesnosti nindži. Postoji nekoliko scena u kojima nindže vrše masakr a ne vide se. Demonska dimenzija nindži tretirana u horor ključu legitimisana je još u trećem Firstenbergovom NINJI a oni su u mnogim naslovima tretirani kao nekakvi martial arts slasheri. Dakle, to je jedna prepoznata strategija prikazivanja nindži kao bezmalo natprirodnog izvora užasa. Međutim, čak i u svojim najdemonskijim interoretacijama, nindže se prikazuju na ekranu. Pored uvodnog masakra u kome se nindža ne vidi, nekoliko akcionih scena je dato u elipsi a to je već nešto što se retko viđa.
Struktura je preopterećena flešbekovima na Rainov traumatičan odgoj u klanu zlih nindža asasina i mislim da je to pokušaj ostvarivanja nekakvog genrebendinga koji je najmanje uspeo. Prvo, McTeigue režira te scene ultrakonvencionalno bez ikakve stilizacije u formi kič dodataka, dreamlike usporavanja i sličnih rešenja kojima su obično glazirani takvi flešbekovi. Usled konvencionalne režije, usrov odgoj u klanu deluje infantilno i potpuno neuverljivo, naročito ako imamo u vidu da bi u nekakvom timelineu to trebalo da se dešava u Japanu tokom devedesetih godina prošlog veka. Uprkos japanskom tradicionalizmu teško da bi hram u kome zla sekta asasina obučava siročad prošla neopaženo. Čak nema ni nekog duhovitog rešenja tipa da se ispostavi da je hram rekonstruisan u nekom Kazahstan u ili nekoj drugoj haotičnoj državi.
Drugi segment preopterećenja dolazi iz trilerskog zapleta sa agentima Europola koji su nabasali na nindža zaveru. Taj segment je valjda trebalo da utemelji ovu priču u "našoj realnosti" ali je u suštini samo usporava a ako imamo u vidu obim flešbekova koji su kao "film u filmu" ovaj zaplet ne stoji ni kao kostur na koji se nadograđuju akcione scene.
Kad je o akciji reč, već je opšte mesto naglasiti kako zbog quick cuttinga nije baš jasno šta se zbiva. I to je mahom podnošljivo u ovom filmu. Međutim, tu postoje još dva problema. Prvo, akcije nema dovoljno, drugo, ni kad je ima, postavka scena nije naročito zanimljiva. Svakako da je McTeigue imao bolje uslove od Florentinea pa ih ne mogu porediti. Ipak, akcija u ovom filmu podseća na Nahonov BLOOD THE LAST VAMPIRE koji je sličan na mnogim nivoima, od kastovanja korejske zvezde do ambijenata i u svakom smislu je Nahon daleko superiorniji. Rekao bih da u ovom trenutku Besson kao producent uspešnije koketira sa Azijom od Silvera. Silver i Besson su u isto vreme počeli da rade sa Lijem, i upravo je Nahon u Bessonovoj produkciji snimio solidni KISS OF DRAGON da bi zatim, opet sa Bessonom, Louis Letterier snimio najbolji Jetov English-speaking film DANNY THE DOG.
McTeigue je u intervjuima naglašavao da će u ovom filmu izbegavati wirework i držao se toga, međutim, nije uspeo da smisli ništa bolje. Ono što je za pohvalu jeste to što je film hard R. Komadanje i sečenje protivnika na kriške početo kod Kenji Misumija razvija se eksponencijalno. CGI je olakšao snimanje scvena tog tipa i McTeigue se maksimalno služi novim izumima. McTeigue koristi krv kao likovni element i to je jedini segment koji se može istaći.
Pored same inscenacije drugi veliki rediteljski problem je to što nindže ne deluju previše ubedljivo. Naprosto, McTeigue nije stvorio atmosferu u kojoj primena tog asortimana veština deluje ubedljivo a o kostimima da i ne govorim. Stoga, NINJA ASSASSIN ima problem nekih savremenih superhero filmova a to je da junaci ne funkcionišu u svojim ikoničnim kostimima.
Pored krvi, jedini drugi atribut koji treba pohvaliti jeste to što su borbe, kad do njih najzad dođe, zaista bespoštedne.
NINJA Isaaca Florentinea je do te mere sličan film da me ne bi čudilo da su tokom rada nabavili scenario McTeigueovog filma i ripovali odatle. Međutim, ono što je ostalo u McTeigueovom filmu jeste odnos prema nindžama koji je vrlo defetistički. Za razliku od ranijih filmova koji su popularizovali nindže kroz likove pozitivnih poznavalaca njihovih veština, NINJA ASSASSIN prvo ima pogrešan naslov – njegov glavni junak je protivnik ninja assassina i stalno pokušava da ne bude jedan od njih, Drugo, kako je reč o junaku koji će pronaći svoj mir jedino kada obogati život vrlo surovom osvetom – Raizo deluje kao neko ko ne uživa u primenjivanju svoje veštine što gledaoca ostavlja prilično indiferentnim, čak razočaranim, u odnosu na milje koji bi trebalo da je zavodljiv. U tom smislu, ne da NINJA ASSASSIN nije sposoban da počne novu nindža epidemiju u pop kulturi već bih rekao da je sa sobom pokopao i DTV rip-offove koji su u cormanovskom smislu urađeni paralelno.
O finalnom showdownu u kome SWATovci upadnu u hram i koristeći vatreno oružje savladaju nindže da ne govorim. To je jedan od najblasfemičnijih udara na mitlogiju nindži koji decenijama iz filma u film obesmišljavaju vatrenu moć svojim skillovima.
NINJA ASSASSIN je prošao solidno u Americi premda se veliki rezulatati očekuju u ostatku sveta naročito Aziji. Internacionalni B.O. još uvek nije kompletiran no čini se da tu nema potencijala za franšizu jer cela priča naprosto nije zaživela. Doduše, Silver je aktivan na DTV tržištu tako da bi NINJA ASSASSIN mogao započeti serijal tog profila.
Brojni iznenađujući kreativni autogolovi pokazuju prilično kreativno posrtanje Wachowskih, od scenarija preko podele do usvajanja McTeigueovog rediteljskog koncepta. Deo kritike je za NINJA ASSASSIN pomirljivo rekao da je upravo ono što mu naslov kaže. Problem ovog filma je u tome što ne dobacuje do tog krajnje rudimentarnog dometa koji se naslućuje iz naslova.
* 1/2 / * * * *
Kuku, a ja se upravo oštrim da ga pogledam.
Dobro, nije tako strašno kako sam se uplašio. Zapravo, Ninja Assassin je klasična eksploatacijska vežba i njegov ubedljivo najveći problem je što eksploatacijsku formulu ni po čemu ne prevazilazi, niti pokušava da je iskomentariše, subvertira ili barem pokaže da je svestan raskoraka između budžeta i ambicije. (Da ne bude zabune: ambicija skromna, budžet veliki). Osim u domenu akcionih scena, Ninja Assassin skoro ni po čemu ne izlazi iz okvira DTV filmova, što znači da mu se može zameriti izuzetno klišeizirana priča, jako ravni likovi, te tekst kome fali živosti ili barem one linera. Ali, s druge strane, od pravog DTV filma se sve ovo očekuje i za mene je bilo prijatno saznanje da McTeigue i ekipa nisu osetili potrebu za bilo kakvim postmodernim odmacima i namigivanjem publici. Dakle, Ninja Assassin svoje loše strane nosi bez hroptanja i veruje da to treba tako da izgleda, bez ironije i usiljenog humora. Da, odnos između Raina i Naomi Harris je apsolutno neubedljiv a mistifikacija nindži je urnebesno prostačka, ali to za moj novac dosta iskupljuju akcione scene koje su dobro osmišljene i, zapravo uglavnom bolje od 99% ovakvih scena u holivudskim filmovima. Iznenađenje je da mi brza montaža nije smetala jer se njome najčešće prikrivaju fizičke nedoraslosti glumaca. Ovde je ona imala efekat ubrzavanja akcije i ubeđivanja gledaoca da prisustvuje nečem što obični ljudi ne mogu da rade, a Rain (i njegovi dubleri) mi je delovao vrlo prisutan u scenama. Sviđa mi se što je CGI korišćen za stvari koje realno u Holivudu ne bi mogle da se snime sa pravim alatom, na primer Rainovo vitlanje kusari-gamom, a poslednji duel sa sve nestajanjem i reverse-wind potezima je kao ispao iz Itagakijevih Ninja Gaiden igara, preteran, nestvaran ali ubedljiv.
Sho Kosugi je 100% pogodio svoju ulogu.
Da, ovaj film nije remek-delo ali za holivudski visokobudžetni pokušaj nindža-eksploatacije više me je nego prijatno iznenadio.
Pazi, bilo bi ti strašnije da te nisam malo senzibilizirao.
J. Michael se vadi da je napisao scenario za tri dana, odnosno 53 sata pisanja. Mislim, OK, to zvuči ekstremno, ali kad muka natera, tjeskoba pritisne, za to vreme može da se napiše podnošljiva prva ruka skripta. :) Bio sam na tom mestu par puta.
Problem je u tome što se film iscrpljuje upravo u stvarima koje zavise od scenarija. Trilerska priča koja je spora, razvučena a zaista ne donosi nova saznanja, flešbekovi koji su potpuno van fokusa i rediteljski i u svakom smislu. Mislim, pazi, kad smo već kod Wachowskih, seti se kako oni hendluju japanski hram u onim training akcijama u PATH OF NEO. Ili poneki azijski setting na početku RELOADEDa. Ne očekujem sofistikaciju, očekujem kič, ali mi McTeigue ni to ne nudi.
Ovo je film koji je za 40 miliona koliko je koštao MORAO biti bolji. Lepo je što nema ironije i humora, slažem se. Ali ono što sam ja očekivao je film od ljudi koji "znaju", i koji imaju da nam kažu nešto sveže, ili bar znalački. A ispalo je DTV koji u principu mahom radi ko stigne, očajan zbog činjenice što nije Ang Lee. :) Moraš imati na umu da je rezultat znatno ispod reputacije svojih autora.
E sad, što se borbi tiče, realno, meni je ta bespoštednost bila super. Ta potpuna agresija, klanica koja nema kraja, nema pauze, nema praštanja, nema varijanti da negativac strada zbog svoje mane, nego brate execution style. Pošto si gledao film, možemo da uđemo u specifcs (naravno, znaš da sam se tome radovao), rokanje sa čičom na kraju je dobro, i jurnjava ulicom kojom ide saobraćaj je dobra zamisao (ne znam da li si gledao BEYOND HYPOTHERMIA, tu ima slična scena, još luđa jer ti je stalo do likova). I mnogo mi je žao što nije odrađeno rokanje u turskoj praonici. To mi je delovalo kao ludilo u najavi, naročito sa onako dementnim gory ishodom (to je početak filma i bio sam jako srećan). Actually, voleo bih da vidim DVD, možda je to deleted scene. Nemoguće da je nisu snimili, mada slutim da nisu... :)
Nije da nisi u pravu, i evo mog opširnijeg prikaza koji se u mnogome slaže sa tvojim impresijama (http://cvecezla.wordpress.com/2010/02/13/ninja-assassin/). Kako sam ja od filma zapravo očekivao da me iznervira (jer o McTeigueu nemam neko mišljenje a i Wachowski mi idu na jaja), bio sam prijatno zatečen jednim doslednim DTV proizvodom koji, istina, slabo pravda pedeset milijuna uloženih u njega, ali pleni krvlju i atraktivnom koreografijom. U principu glavna stvar kod koje se ne slažemo je koreografija, koja je meni, za američki film, znatno iznad proseka.
Lepo si ga živopisao.
Pogledao sam CABIN FEVER 2: SPRING FEVER Ti Westa. Moram priznati da sam Eli Rothov CABIN FEVER već poprilično zaboravio, ali koliko se sećam smetalo mi je to što nije bio dovoljno horor i naravno što nije dobar po svim ostalim merilima. Ti West je to nadoknadio u ovom živahnom DTV nastavku koji naravno treba meriti drugim aršinima, ali uprkos tome što sam zaboravio prvi film, čini mi se da mi je nastavak bio zabavniji. Dok je prvi film imao iracionalno veliki fokus na karaktere i njihove melodrame, a rekao bih da je u tom segmentu na kraju bio i najuspešniji, premda ne naročito uspešan, SPRING FEVER se više oslanja na klišetiziranu varijantu teen komedije u spoju sa hororom. Teen komedija je na tragu SUPERBAD a horor je gory i zabavan. Detalj odsecanja ruke u sequelu podsetio me je na EVIL DEAD 2, ali zaista ne reba uzalud potezati Raimijev klasik. Nema potrebe za tim. Ti West prilazi ovom filmu nepretenciozno ali ipak sa snalažljivošću i ambicijom indie reditelja tako da snima DTV film koji je daleko iznad proseka. Jedan od problema sa Eli Rothovom vizijom zaraze je između ostalog u tome što ona ne pobuđuje agresiju i samim tim to truljenje ima tendenciju da ne bude filmično, međutim Ti West i ekipa koriste zaoštravanje odnosa među likovima da bi motivisali gore, gross out i nasilje i u tom smislu West čini sve što mu pada na pamet. U tom smislu, West sprovodi dosta grossout zahvata nesumnjivo najnižeg nivoa, ali to u okolnostima ovog filma deluje sasvim na mestu, a slično je i sa raznim vidovima gadosti, amputacija, rana, povređivanja i samopovređivanja. Ti West se ponaša kao Eli Rothov mlađi bart u ovom filmu i rekao bih da je u horor smislu kreativniji od njega. Što se tiče tehničke egzekucije, film nije previše opterećen visokim tehničkim dometima, i ima izvesni stepen indie naivnosti u realizaciji ali to je svakako autentičnije od mnogih glossy projekata koji nisu toliko bezobrazni. U svakom slučaju CABIN FEVER deluje kao potentna DTV serija, i pokazuje kako neki ozbiljni filmovi mogu da budu simpatični kada se reinventuju kao neozbiljni. Rothov film je uprkos komediji sebe ipak shvatao ozbiljno, West nema takvih iluzija, a za razliku od Rotha koji je u intervjuima obećavao čudo, West je disownovao film što je taman dovelo očekivanja na pravu meru.
* * 1/2 / * * * *
Wow, ovo zvuči dobro! Doduše, ne mogu da kažem da film odmah leti na listu filmova za gledanje jer se već odavno nalazi na toj listi ;-)
U međuvremenu sam razvio jednu teoriju o NINJA ASSASSINu a to je da film nije koštao 40 miliona, već da je to sve hoax. Jer naprosto, nemoguće je da film od 40 miliona bude takav. Pre bih rekao da je tu palo neko pranje para, prikrivanje i sl. Naime, Silver ima još od V FOR VENDETTA neku šemu da snima u Nemačkoj i da mu oni tamo sufinansiraju filmove. Mislim da je on ceo NINJA ASSASSIN snimio od njihovih para dakle za 10ak miliona o čemu svedoči sledeći podatak:
"Filming began in Berlin, Germany at the end of April 2008. Medienboard Berlin-Brandenburg provided filmmakers US$1 million in funding, and Germany's Federal Film Fund provided an additional US$9 million to the film's funding. Filming took place in Babelsberg Studios and on location throughout Berlin."
Wow! Pa od tog Silvera bi čak i Dodik imao šta da nauči o pranju novca.
Ma američki producenti su veće Bjele od Bjele. Naročito ova ekipa oko Avija Lernera koja radi DTV u Bugarskoj. Tamo recimo postoje neke poreske olakšice, vraćanja PDVa i slično i oni na svakom filmu zarade još dok ga snimaju.
Shutter Island
13 February, 2010 | By Tim Grierson
Dir: Martin Scorsese. US. 2009. 138mins.
Clearly flawed but entirely involving, Shutter Island is a superb genre thriller elevated by director Martin Scorsese's consummate skill. Based on Dennis Lehane's novel about two federal marshals trying to track down an escaped patient from a remote mental institution, this occasionally operatic psychological drama weaves an impressive spell, and even though it overstays its welcome, the film is simply too engrossing to deny.
Scorsese focuses his energies on creating a pulpy, highly entertaining genre film which clearly harks back to the horror films of yesteryear
World premiering out of competition at the Berlin Film Festival and opening February 19 in the US and several other territories, Shutter Island caters to adult audiences, which will be attracted to this grown-up thriller because of Scorsese and Leonardo DiCaprio's involvement – Oscar winner The Departed ($290m worldwide) being their last collaboration in 2006. The commercial and critical success of Lehan's previously adapted Mystic River (by Clint Eastwood) and Gone Baby Gone will also help.
Shutter Island should benefit from strong reviews and a demographic that will respond to positive word-of-mouth to give it a much longer theatrical life than its opening weekend.
In 1954, Teddy Daniels (DiCaprio), a US Marshal haunted by the death of his wife (Michelle Williams), heads to Shutter Island with his new partner Chuck Aule (Mark Ruffalo) to determine the whereabouts of a missing psychopath (Emily Mortimer) from the island's renowned mental hospital. But hints soon arise that the hospital may be hiding dark secrets about its deranged patients.
As with The Departed, Scorsese focuses his energies on creating a pulpy, highly entertaining genre film. Considering Shutter Island's period trappings and creepy locales, the director is clearly harking back to the horror films of yesteryear, most notably The Cabinet Of Dr. Caligari, in which psychological scares and foreboding atmosphere are more important than any rampant gore. Done poorly, such cinematic referencing could potentially lead to an artificial tone, but Scorsese absorbs his influences so completely that Shutter Island never feels arid or self-conscious.
With the help of cinematographer Robert Richardson and production designer Dante Ferretti, Scorsese turns the film's principal setting, Ashecliffe Hospital, into a dank, claustrophobic lair that's perfect for the elegant mind games which will soon be visited upon Teddy as he tries to uncover the truth about the institution.
While it's little surprise that the Marshal's investigation will not go smoothly, Laeta Kalogridis's screenplay deepens the drama by digging into the characters' back-stories and teasing out possible answers for what's really going on at the hospital. Scorsese takes sizable risks with elaborate, wilfully melodramatic dream sequences and flashbacks that add to the film's temporal disorientation, but on the whole they're very successfully rendered, giving the audience the same sense of looming unease that plagues Teddy and Chuck.
In keeping with the film's increasingly surreal tone, music supervisor (and long-time Scorsese collaborator) Robbie Robertson draws from a diverse range of instrumental and pop music which is sometimes representative of the era (such as Johnny Ray's crooning '50s ballad Cry) but occasionally more contemporary (such as minimalist composer John Adams' gorgeous '70s orchestral piece Christian Zeal And Activity), which furthers Shutter Island's strategy of faithfully adhering to its time period while simultaneously evoking a mind-state that seems to transcend chronological boundaries.
Unfortunately, at well past two hours in length, Shutter Island can't maintain its feverish grip on the audience, as certain thematic points and narrative tricks are repeated until they lose their potency. In addition, the mystery's outcome, though masterfully delivered, isn't entirely a surprise, which makes its slow reveal somewhat anticlimactic.
Still, the performances are largely first-rate. DiCaprio can sometimes still seem too baby-faced to fully embody the role of the emotionally tortured Teddy, but he remains an extremely empathetic actor. Ruffalo perhaps leans too heavily on noir clichés for his role as Teddy's loyal partner, but Ben Kingsley perfectly embodies his part as the institution's brilliant (and potentially diabolical) head doctor.
Shutter Island
By TODD MCCARTHY
A Paramount release of a Phoenix Pictures production in association with Sikelia Prods. and Appian Way. Produced by Mike Medavoy, Arnold W. Messer, Bradley J. Fischer, Martin Scorsese. Executive producers, Chris Brigham, Laeta Kalogridis, Dennis Lehane, Gianni Nunnari, Louis Phillips. Co-producers, Joseph Reidy, Emma Tillinger, Amy Herman. Directed by Martin Scorsese. Screenplay, Laeta Kalogridis, based on the novel by Dennis Lehane.
Teddy Daniels - Leonardo DiCaprio
Chuck Aule - Mark Ruffalo
Dr. Cawley - Ben Kingsley
Dr. Naehring - Max von Sydow
Dolores - Michelle Williams
Rachel 1 - Emily Mortimer
Rachel 2 - Patricia Clarkson
George Noyce - Jackie Earle Haley
Warden - Ted Levine
Deputy Warden McPherson - John Carroll
Lynch Laeddis - Elias Koteas
Expert, screw-turning narrative filmmaking put at the service of old-dark-madhouse claptrap, "Shutter Island" arguably occupies a similar place in Martin Scorsese's filmography as "The Shining" does in Stanley Kubrick's. In his first dramatic feature since "The Departed," Scorsese applies his protean skill and unsurpassed knowledge of Hollywood genres to create a dark, intense thriller involving insanity, ghastly memories, mind-alteration and violence, all wrapped in a story about the search for a missing patient at an island asylum. A topnotch cast headed by Leonardo DiCaprio looks to lead this Paramount release, postponed from its original opening date last fall to Feb. 19, to muscular returns in all markets.
As Kubrick did with Stephen King's novel, Scorsese uncustomarily ventures here into bestseller territory that obliges him to deliver certain expected ingredients for the mass audience and adhere to formula more than has been his nature over the years. Although "The Departed" and "Cape Fear" come close, "Shutter Island" is the film that most forces the director to walk the straight and narrow in terms of carefully and clearly telling a story; if testing himself within that discipline was his intention, this most devoted of cinema students among major American directors gets an "A."
He also chose his material well. Dennis Lehane's 2003 novel is quite a few notches above the norm for mass-market popular fiction; ingeniously structured and populated with a rogue's gallery of intriguing, deceptive characters, the book is a real page-turner, spiked with game-changing twists, which draws upon perfectly legitimate medical, legal, historical and political issues.
It even offers an ending sufficiently ambiguous enough to inspire genuine debate. At its heart, however, it's still a potboiler, smartly fashioned to yank the reader this way and that while providing a veneer of moral inquiry for respectability's sake.
The script by Laeta Kalogridis (an exec producer on "Avatar" said to have worked closely with James Cameron on developing the project) faithfully hews to the letter and spirit of Lehane's tome, leaving Scorsese and his top-drawer collaborators with the largely technical task of crafting a drum-tight suspenser that won't take on too much water via the many memory flashbacks and surprise developments.
Working in a format that recalls the moody, low-budget horror mysteries of the 1940s produced at RKO by Val Lewton -- most pointedly "Isle of the Dead" and "The Seventh Victim," but in a far more visually vivid and explicit style -- Scorsese employs an exquisite modern equivalent of old-fashioned process work to show U.S. Marshals Teddy Daniels (DiCaprio) and Chuck Aule (Mark Ruffalo) chugging the 11 miles on a ferry between Boston and the eponymous island that's home to Ashecliffe Hospital
Warned by welcoming deputy warden (the excellent John Carroll Lynch) that the place houses only "the most dangerous, damaged patients," the two men get an eyeful of weird, zombie-like inmates doing menial work around an institution that resembles an impenetrable fortress -- because it was built as one, for use during the Civil War.
It's a heavy, deeply ominous place, outfitted by production designer Dante Ferretti to instill not only menace but also unease and anxiety; it's deliberately made difficult for Teddy and Chuck, as well as for the viewer, to understand the proximity of one place to another, to know where one stands literally and figuratively, to decide where it's safe and where it's not. Cloaking the mood is the pervasive disquiet of the Cold War tension of 1954.
This makes it harder to get a handle on the task at hand, which is finding Rachel Solando, the murderer of her three children, who somehow escaped from her tiny room, got past guards and presumably made her way out onto the island. The man in charge, Dr. Cawley (Ben Kingsley), is elegant, erudite and helpful, albeit only up to a point, and after interviewing staff and patients, Teddy and Chuck begin to feel they're on a fool's errand.
But there are forces that keep the men on the rocky, densely forested island.
Teddy, a grizzled World War II vet tormented by the fiery death of his wife (Michelle Williams in flashbacks) two years before -- as well as by visions of the corpses he found at Dachau upon helping liberate the concentration camp -- finds a cryptic note left by Rachel in her room that drives him forward. He may have hidden reasons of his own for sticking around. Then there's a gathering storm, which cuts off telephone and ferry service even before reaching full hurricane-level intensity.
One can rest assured that Teddy is not alone in concealing secret motives and agendas. In fact, everyone has them and, beginning an hour in, they are parcelled out in astutely measured doses to keep you hanging on to the very end.
Along the way, there are encounters with a brilliant doctor with a suspicious German accent (Max von Sydow); a perilous descent into the bowels of the notorious Ward C, home to the worst of the worst; rising suspicions about what really goes on in this place and accompanying doubt as to whether anyone who arrives on Shutter Island ever is allowed to leave.
This is high-end popcorn fare adorned with a glittering pedigree by a powerhouse cast and crew. DiCaprio appears deeply into his role; a lot is asked of him, physically and emotionally, and his battle-and-tragedy-scarred veteran embodies a tangible anguish. Ruffalo is ideally cast as the older but junior agent who takes a lighter approach to serious matters. If this story had been made in the heyday of noir, Kirk Douglas could have played Teddy and Robert Mitchum would have been a perfect Chuck.
Kingsley and von Sydow bring their smooth confidence to bear on their roles as institution big shots, while Jackie Earle Haley and Patricia Clarkson score in their individual big scenes.
But the greatest interest lies in the craftsmanship, which is provided in spades by Ferretti, cinematographer Robert Richardson, visual effects and second-unit overseer Rob Legato, costume designer Sandy Powell, editor Thelma Schoonmaker and dozens of others. Even when it's clear Scorsese has decided to employ fakery and allow it to be obvious, it's done with elegance and beauty.
Of at least equal interest is the soundtrack, supervised by Robbie Robertson, which employs mostly modern serious and classical music in the same manner of intelligent sampling that Scorsese normally uses rock and borrowed movie compositions. The sudden infusions of discordant, atonal and otherwise unsettling passages by Ligeti, Penderecki, Cage, Adams and, more traditionally, Mahler, among numerous others, further amplifies the sought-after climate of malignant ambiguity.
Camera (Deluxe color, Panavision widescreen), Robert Richardson; editor, Thelma Schoonmaker; music supervisor, Robbie Robertson; production designer, Dante Ferretti; supervising art director, Robert Guerra; art directors, Christina Wilson, Max Biscoe; set decorator, Francesca Lo Schiavo; costume designer, Sandy Powell; sound (Dolgy Digital/DTS/SDDS), Petur Hliddal; supervising sound editors, Philip Stockton, Eugene Gearty; re-recording mixer, Tom Fleischman; visual effects supervisor, Rob Legato; visual effects, the Basement, the Syndicate, New Deal Studios; special effects coordinator, R. Bruce Steinheimer; special visual makeup effects, Legacy Effects; stunt coordinator, George Aguilar; assistant director, Joseph Reidy; second unit director-camera, Legato; casting, Ellen Lewis, Meghan Rafferty. Reviewed at Paramount Studios, Los Angeles, Feb. 10, 2010. (In Berlin Film Festival -- noncompeting.) MPAA Rating: R. Running time: 138 MIN.
With: Robin Bartlett, Christopher Denham, Nellie Sciutto, Joe Sikora, Curtiss I' Cook, Ray Anthony Thomas, Joseph McKenna, Ruby Jerins.
e, ako je tako, to me već unapred vrlo veseli!
nema boljeg horora nego kad ga se dovati MAJSTOR sa strane; baš sam juče, gledajući MISTIK RIVER, razmišljao kolko bi dobro bilo kad bi deda klint napravio jedan čist HOROR...
Uznemiren jalovom profesionalnošću NINJA ASSASSINa odlučio sam da se malo okrepim ljupkim amaterizmom Prachye Pinkaewa i da pogledam CHOCOLATE. Nažalost tokom gledanja ovog filma, uglavnom mi se samo opet gledao ONG BAK jer čini mi se da Pinkaew previše želi da se uozbilji u odnosu na ono što najbolje radi a to je ROĐEN KAO RATNIK - samo dobar. U svojim filmovima sa Tony Jaaom, Pinkaew je stekao svetsku relevantnost upravo zato što je vratio borilački film marginalcima u svakom smislu. Dakle, ne samo da su junaci bili marginalci u okolnostima koje su egzotične i goofy već je i sam proces filmmakinga vraćen autorima koji nisu na mnogo višem nivou, kao što je i bilo u izvorno Bruce Leejevo vreme Lo Weija i slične ekipe. Pinkaew je vratio borilački film na ulice, uličarima, ispred i iza kamere. Kada se pojavio ONG BAK, sada već dosta davno, to je bio moj primarni utisak, ali očigledno da je internacionalna recepcija bila drugačija i da je ubedila Pinkaewa kako je on sada kao neki ozbiljan reditelj. I zaista CHOCOLATE pokušava da se bazira na nekakvoj wooovskoj melodrami spojenoj sa takashimiikeovskim opštim mestima u domenu prikazivanja bande (trandže u bandi), ali naravno jako naivno ostvarenoj i ta melodrama zauzima dosta prostora. Realno, Pinkaew je u svojim tajlandskim cutovima filmova uvek imao predugu predigru na putu do akcije (ONG BAK u Bessonovom cutu je mnogo efikasniji u tom smislu, ali opterećenje melodramom je neizlečivi problem tajlandskih akcijaša tako da nije Pinkaew sam kriv za to) ali nekako sve do ovog filma njegov rediteljski postupak u odnosu na priču nije bio tako pretenciozan.
Rekao bih čak da je sam Besson bolje shvatio Pinkaewa i da su u stvari BANLIEU filmovi sa parkour zvezdama na neki način njegova intrepretacija tog uličnog stila koji je oživeo Pinkaew sa ONG BAKom.
No, kada se konačno dođe do akcije, s jedne strane šteta što Tony Jaa nije tu jer on realno jeste retka autentična akciona zvezda koja se pojavila poslednjih godina i voleo bih da ga opet gledam u saradnji sa Pinkaewom, ali sa druge strane, Yatin Mitananda (hajpovana pod umetničkim imenom JeeJa Yanin) ima odličan potencijal i dobro se snalazi u Pinkaewljevom jackiechanovskom rediteljskom postupku u kome svežinu nosi ta snuff dimenzija kaskaderskog rada. Štaviše, sudeći po sinopsisu za Pinkaewov najavljeni zapadni debi sa Djimon Hounsouom, rekao bih da već u njemu ima uloga za Mitanandu. Ukoliko taj film bude ostvaren, mislim da bi to sigurno bilo interesantno iamjući u vidu da Djimon ima odličan martial arts potencijal.
Kada se lati wireworka, osim u stuntovima u samom klimaksu filma koji su maestralno urađeni u svim aspektima, Pinkaew nije dovoljno ubedljiv. Međutim, dok god se drži oprobanih jackiechanovskih gimnastičko-baletskih domena akcije, tu zaista vraća pravu telesnost martial arts filmu, udarce koji bole (set-piece na pijaci) nešto što nedostaje poslednjih godina čak i kod J.J. Perryja i što srećemo maltene samo kod parkourovaca, mada se mora priznati da su neke koreografije Jeffa Imade u Bourne-filmovima bile dosta blizu tome.
Najbriljantniji fight u filmu i mislim da o tome postoji konsenzus, jeste kada Zen susretne svog glitchevitog antipoda, dečka u Adidas trenerci sa tikovima. To je maestralan touch na nivou storytellinga kroz borbu i da je Pinkaew imao samo zrno rediteljskog dara onda bi razvio subplot sa ovim dečakom i priču o tome kako mafija traži special klinca kako bi parirao autističnoj devojčici sa kojom ne mogu da izađu na kraj. No, Pinkaew je dosta jednodimenzionalan tako da je ono što je zapravo ključ filma prisutno tek u jednoj tuči od nekoliko minuta. Štaviše, reklo bi se da ekstremnost dečakovog problema u "običnom životu" i upotrebljivost istog u borbi podsećaju da je i Zen možda mogla imati neke takve toucheve u svom borilačkom stilu.
CHOCOLATE je film u kome ne funkcioniše ništa od onoga što je Pinkaew želeo da unese kao unapređenje svog stila ali je zato perfektno sve ono što je pokušao da ostavi iza sebe. Na kraju se sve svodi na odličnu akciju sa harizmatičnim borcem u centru zbivanja što Yatin svakako jeste a tridesetak minuta diletantske drame je tu samo da bi se oprostio zbog akcije.
* * 1/2 / * * * *
Njeno puno prezime trebalo bi da je Vismitananda.
Otherwise, dobro odmeren prikaz!!!!!!!!!
Quote from: crippled_avenger on 13-02-2010, 12:13:36
U međuvremenu sam razvio jednu teoriju o NINJA ASSASSINu a to je da film nije koštao 40 miliona, već da je to sve hoax. Jer naprosto, nemoguće je da film od 40 miliona bude takav. Pre bih rekao da je tu palo neko pranje para, prikrivanje i sl. Naime, Silver ima još od V FOR VENDETTA neku šemu da snima u Nemačkoj i da mu oni tamo sufinansiraju filmove. Mislim da je on ceo NINJA ASSASSIN snimio od njihovih para dakle za 10ak miliona o čemu svedoči sledeći podatak:
"Filming began in Berlin, Germany at the end of April 2008. Medienboard Berlin-Brandenburg provided filmmakers US$1 million in funding, and Germany's Federal Film Fund provided an additional US$9 million to the film's funding. Filming took place in Babelsberg Studios and on location throughout Berlin."
Samo da se nadovežem da ovo sa finansiranjem filmova u Nemačkoj.
Uve Bol koristi neke olakšice koje nemački zakoni daju, da nije toga verovatno nikada ne bi snimio nijedan film nakon Alone in The Dark.
Evo to malo bolje sročeno:
The law allowed investors in German-owned films to write off 100% of their investment as a tax deduction; it also allowed them to invest borrowed money and write off any fees associated with the loan. The investor was then only required to pay taxes on the profits made by the movie; if the movie loses money, the investor got a tax writeoff.
In the DVD commentary of Alone in the Dark, Boll explains how he funds his films: "Maybe you know it but it's not so easy to finance movies in total. And the reason I am able to do these kind of movies is I have a tax shelter fund in Germany, and if you invest in a movie in Germany you get basically fifty percent back from the Government."
Dupli post.
U pravu si Mehmete, tako je to kad se oslanjam na krhko pamcenje...
Pogledao sam OUT OF BOUNDS Richard Tugglea u kome se skupila ekipa Clintovih saradnika. Tuggle je režirao manje bitan Clintov triler TIGHTROPE a DP je Bruce Surtees, ključni čovek u Clintovoj ranoj, kanonskoj fazi kad je reč o fotografiji. Međutim, OUT OF BOUNDS je nažalost potpuno besmislen i naivan chase thriller koji je jedino referentan kao zanimljiv pejzaž subkulturnog Los Anđelesa 1986. godine. Muziku je radio Stewart Copeland a na soundtracku se mogu čuti od The Smithsa do Sammy Haggara. Međutim, najveći kuriozitet filma je to što u jednom klubu sviraju Siouxsie & the Banshees kao klupski bend i to je možda i najveća atrakcija koju nudi ovaj promašaj.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam NINE Roba Marshalla. Moram priznati da sam očekivao trainwreck pošto odavno jedan major film nije na ovaj način kritikovan, i moram priznati da mi je upravo možda zbog sniženih očekivanja, ovaj naslov bio izuzetno zanimljiv. NINE je dakako film sa ozbiljnim problemom i to je problem koji je vazan za jedan od ključnih segmenata filma, reč je o samom žanrovskom određenju. Naime, NINE je mjuzikl u kome je muzički aspekt narativno neuklopljen i što je još gore filmski potpuno zakržljao. Ne samo da pesme nemaju apsolutno nikakav značaj za radnju već je reč o numerama koje junaci izvode u nekakvim artificijelnim ambijentima koji nemaju veze sa scenom u kojoj se dešava situacija koja je dramski okidač za numeru. U tom smislu, film bi ziasta bio bolji bez tih numera, a rekao bih da ga je maltene bilo moguće i izmontirati bez njih. Kada god imamo film u kome se neka scena bez problema može izbaciti a da film ostane netaknut, u problemu smo, ali kada film u kome se mogu izbaciti scene koje su suština njegovog žanrovskog izraza, onde je to zaista veliki problem.
Međutim, dramski deo filma, u konvencionalnom delu je izvanredan i sasvim mi je jasno zašti je izbirljivi Day Lewis izabrao igra u ovom mjuziklu. Moguće je da ja imam profesionalnu deformaciju i da zbog toga pažljivije i drugačije posmatram filmove o filmašima, ali NINE je jedan od izuzetno pregnantnih naslova, što i ne čudi pošto je prvopotpisani na scenariju Michael Tolkin, scenarista o čijim se filmovima može reći ovo ili ono ali je on pisac koji savršeno razume samu esenciju filmskog izraza i što je još važnije procesa nastanka filma, o čemu svedoči možda i najbitniji film na temu, Altmanovo povratničko remek-delo PLAYER.
Scenarista PLAYERa u adaptaciji Arthura Kopita, uspeva da uhvati esenciju perioda kada su filmski reditelji bili šamani, i kada je kako bi rekao lou benny njihov koeficijent plejerizma bio enroman. Guido Contini koje samo na prvi pogled parafraza Mastroianija iz OTTO E MEZZO, koji je pak samo na prvi pogled parafraza samog Fellinija, upravo je otelotvorenje tog reditelja čiji je zadatak da snima filmove koji treba da hipnotišu mase iluzijom 24 sličice u sekundi, autor koji mora istovremeno umetnik i zabavljač, autor iz perioda kada je film bio naivniji i bitniji, kada je bio i storytelling i informacija. Takve reditelje danas nemamo, a Tolkin savršeno uspeva da zabeleži sve aspekte u kojima su takvi reditelji delovali. Od dizajna imidža neke zemlje, u NINE se govori o Italiji, ali imamo još radikalnije primere reditelja-šamana koji su svoje lokalne kulture formulisali na način da su na kraju stvarnost preoblikovali u skladu sa slikama iz tih filmova (najbolji primer El Indio) do njihove ličnosti koja je morala da bude uzbudljiva kao film (primeri su brojni). Danas, talvih reditelja ili nema ili ih ima malo.
Daniel Day Lewis savršeno uspeva da zarobi tu preopterećenu izmučenu ličnost koja treba da napravi film u okolnostima u kojima sam život liči na film. Žene koje se pojavljuju oko njega, podređene su Day Lewisu, i nažalost zbog nefunkcionalnosti muzičkih numera koje bi trebalo da formulišu njihove karaktere ti likovi ne uspevaju da peđu rampu. Međutim, iz Day Lewisovog odnosa prema njima, pošto kao i uvek junaka igra partner isto onoliko koliko i sam glumac, ti likovi uspevaju da profunkcionišu.
Muzičke numere su vrlo skromne i u muzičkom i u vizuelnom smislu, dočim je sama rekontrukcija epohe skromnija nego što bi se očekivala ali sasvim u redu. Rob Marshall se vrlo dobro snalazi u dramskom delu iako bi on trebalo ne samo da je specijalista za mjuzikl nego i rodonačeklnik novog talasa mjuzikla sa filmom CHICAGO. NINE nema tu revizionističku potentnost u žanru mjuzila ali je kako rekoh izvanredna studija filma i autora iz jedne epohe koje više nema. U tom smislu, meni nije izostala ni emocija, no kako rekoh ja sam ipak profesionalno (i na još neke načine) deformisan te mislim da moj pogled na ovaj naslov možda nije toliko referentan za obično gledalište.
U svakom slučaju, mislim da je reč o naslovu vrednom pažnje i pravom comebacku Michaela Tolkina.
* * * / * * * *
Problem sa montažom bi trebalo je da je vrlo lako rješiv na DVD-u. Ako su chapteri urađeni kako treba, tj. ako je svaka numera poseban chapter, onda može da se preskoči jednim klikom na dugme :-)
Pa pazi, znali su oni to pa su ubacili malo paralelne montaže te ga ne možeš izlečiti chapterima. Međutim, uzeti screener i program za montažu, film za jedno popodne može da se napravi da bude bombonica. :)
Jebeni Slovenci, uvek su bili takvi:
Po tragični smrti uglednega zdravnika Saša Baričeviča, ki so ga do smrti oklali njegovi trije bulmastifi, na dan prihajajo šokantni podatki, ki po mnenju preiskovalcev govorijo o dvojnem življenju Ljubljančana, ki je poznal pol slovenske elite.
Znano je, da je bil Sašo Baričevič rojen kot ženska Saša, po koncu gimnazije pa se je odločil spremeniti spol. Nekateri policisti, ki tega niso vedeli, so bili toliko bolj presenečeni ob pogledu na golo in delno razmesarjeno telo, ki so ga v torek ob prihodu na kraj napada našli na tleh garaže na Oražnovi ulici 11 v Ljubljani. Na prizorišču tragedije so našli tudi nekaj deset centimetrov dolg umentni penis (dildo) s pasom za pripenjanje okrog bokov. Šokirani policisti so tudi videli, da je bil čez umetni penis nataknjen kondom.
V strašnih bolečinah umirajoči Baričevič je bil med prihodom prvih policistov še živ in je tiho govoril "Ne ne ...". Bil je povsem gol. Takšnega so ga skozi nekaj časa odprto garažo videli tudi redki sosedje, vendar so očitno napačno sklepali, da so mu obleko požrli psi, v resnici pa je bil Sašo Baričevič ob tragičnem dogodku povsem brez obleke.
Zanimivo je, da so pri prvem veterinarskem pregledu ustreljenih oziroma evtanaziranih živali ugotovili tudi nekatere fizične spremembe na njihovih telesih, ki namigujejo na nenavadna dogajanja, celo na sodomijo.
"Tega ne bo mogoče prikriti, to bo prišlo ven, to je videlo preveč ljudi," je že v sredo popoldne dejal vir Požareporta, saj naj bi bile te ugotovitve znane več kot dvajset ljudem. Prav domnevno sprevržen odnos, ki naj bi ga imel Baričevič do psov, naj bi pojasnjeval vedenje bulmastifov, ki so po mnenju številnih kinologov in ljubitejev psov "morali biti na nek način sprovocirani". Vse to bo znano po opravljeni pasji patologiji, če seveda psov ne bodo prehitro krematizirali in tako hitro uničili vse dokaze.
Mnogi kinologi, ki se bojijo, da bi zaradi Baričevičevih bulmastifov nastala vsesplošna gonja proti psom, želijo, da se zgodba, kaj se je v torek popoldne zares dogajalo med stenami Baričevičeve garaže, do konca in povsem razišče. Vendar mnogi dvomijo v to, da bo resnica kdaj prišla na dan, saj je Baričevič, solastnik Medicinskega centra Barsos, poznal celo vrsto slovenskih politikov in drugih vplivnežev, med njimi tudi odvetnika Mira Senico, ki je veliko naredil za to, da so Baričeviču nevarne pse vrnili. V Baričevičevi kliniki so na menedžerske preglede hodili znani poslovneži. Zato obstaja bojazen, da bi mnogi skušali preprečiti izbruh dokazov, ki utegnejo pričati o 'dvojnem živjenju' uglednega zdravnika.
U slici i reči:
http://slowwwenia.enaa.com/prikaziCL.asp?ClID=43800 (http://slowwwenia.enaa.com/prikaziCL.asp?ClID=43800)
Reprizirao sam film HOFFA Danny De Vita. Reč je o jednom izvanrednom primerku filma po istinitoj priči sa početka devedesetih u kome je De Vito potvrdio da je ne samo zanimljiv reditelj već i da je sposoban da izgura jednu jako zahtevnu priču ne samo u produkcionom već i rediteljskom smislu. Iako je reč o scorseseovskom miljeu, De Vito je ovaj film radio sa De Palminom ekipom, scenario je pisao David Mamet a DP je bio Stephen H. Burum.
Mamet je napisao izuzetan scenario koji je optuživan da je navijački za Hoffu ili da je previše hladan, međutim, ni jedna ni druga etiketa mu se ne mogu olako prilepiti. Naime, strukturalno, Mametov scenario je u klasičnom holivudskom maniru priča na tragu filmova Elie Kazana, valjano strukturirana istorijska hronika koja prati karakter kroz istorijske događaje, ne lutajući izvan karaktera i njegovih doživljaja. Međutim, ključno Mametovo oruže - dijalog - ovde ima posebnu dimenziju pošto je uspeo da ostvari vrlo suptilnu dijalošku konstrukciju koja sjajno opisuje donošenje odluka koje su mračne, teške, nelegalne, beu da ih verbalizuje i time savršeno objašnjava taj svet u kome mnoge stvari ostaju nedorečene iako su savršeno iskomunicirane. Samo u takvom svetu je Hoffa mogao imati sudbinu kakvu je imao.
Burum i De Vito u vizuelnom smislu stvaraju delo izuzetne pismenosti, sa vladanjem svim aspektima koje u mnogim sferama prevazilazi filmove bazirane na karakteru i relativno kamernim situacijama a da pritom vizuelne bravure (po kojima je De Vito poznat) ne ometaju pričanje priče. U tom smislu, HOFFA ima nečeg depalmijanskog u sebi.
Osnovni element razlikovanja u odnosu na Scorseseove epove o mafiji, GOODFELLAS i CASINO jeste to što HOFFA ima striktno dramsku strukturu u aristotelovskom smislu dočim Scorsese ima epsku. Međutim, uprkos tome De Vitov film ne deluje hendikeprirano ili suženo u bilo kom smislu i cela priča se vrlo lepo razume.
Zahvaljujući Mametovom dijalogu, HOFFA je film koji zaista ne zauzima strane. Nicholsonova harizma je uvek dvosekli mač i to pomaže da ovaj film bude vrlo kompleksan portret jedne kompleksne ličnosti snažnog i ubedljivog mačo stava i borbenosti.
* * * 1/2 / * * * *
Taxi for von Trier?
16 February, 2010 | By Geoffrey Macnab
It was a meeting of heavyweights. Over the weekend, Martin Scorsese and Lars von Trier came face to face here in Berlin.
Their encounter provoked a flurry of speculation in the Danish media about a potential collaboration between the two directors. It has been speculated that von Trier was going to have Scorsese re-do Taxi Driver, putting hurdles in his way as he had done with Jorgen Leth in The Five Obstructions.
Zentropa sources have been busy denying the rumours. "I have seen it [the story] in the Danish film magazine and what is written there is not true," von Trier's business partner Peter Aalbaek Jensen told Screen.
Jensen confirmed the directors had met at the Berlinale but said rumours von Trier wanted to re-make Taxi Driver were "rubbish".
In a UK interview last year, von Trier revealed that at one stage he had tried to make a series called 'Films that made me make films', in which he would ask film-makers he admired about the movies that influenced them.
Pogledao sam EDGE OF DARKNESS Martina Campbella, što se mene tiče, jedan od najočekivanijih filmova 2010. godine. Na ključnim nivoima, uprkos jednom velikom nedostatku, ovaj film je isporučio i mogu reći da sam zadivoljan a onim što je slabo sam prevashodno iznenađen i zbunjen.
Mel Gibson se vratio with a vengeance. Mel je i dalje force to be reckoned with i u ovom filmu on pokazuje da je mnogo više od akcionog heroja. Zaista dominira ekranom i bez problema nosi jako tešku ulogu kroz ceo film, bez maltene ijedne scene u kojoj se odmara. A uloga je vrlo lako mogla skliznuti u neuverljivost i neukus, ipak je ubistvo kćerke u pitanju, i ipak je to ona situacija u kojoj se čovek već nalazio još na početku karijere. Međutim, ovde nema ponavljanja, Mel Gibson isporučuje i to je sve na nivou.
Isto se može reći i za sve ključne supporting igrače, pre svih Ray Winstonea i Danny Hustona koji su sjajni "špreheri" i dobro sparinguju sa Melom.
Drugi bitan element je scenario Williama Monahana i Andrew Bovella koji je odličan i iako je lišio film tog iracionalnog, definišućeg aspekta totalne iracionalnosti koji bio osnov serije Troy Kennedy Martina, uspeva da pruži novi spin conspiracy filmu time što na novi način prikazuje workings negativaca.
Ono što iznenađuje to je prilično tanka egzekucija Martina Campbella. Dakako, ima tu lepih detalja, ali film je potpuno neubedljiv na nivou production designa, na ulicama nema prolaznika, sva kola su jednolična i ganc nova, ljudi borave u ambijentima koji ne odaju utisak da u njima iko živi, a u pojedinim scenama mizanscen je na nivou srpskog filma tipa lik ustane, dođe, stane, govori, nema onih varijanti tipa ljudi hodaju i glume i sl. Martin Campbell je stari profi koji zna šta radi i rekao bih da je ovo neka vrsta cronebergovskog iskliznuća u nešto što on pogrešno doživljava kao ozbiljnost, ili je pak znak neumitnog starenja. Imajmo na umu, Campbell je jedan od najstarijih među high profile rediteljima kojima studiji prepuštaju blokbastere. zahvaljujući slabom production designu, EDGE OF DARKNESS u pojedinim momentima izgleda kao ČETVRTI ČOVEK a ponekad i kao DTV. Na svu sreću, Mel i scenario su dovoljno jaki da celu priču održe na površini. Ipak, koliko me istinski čudi unisono hvaljenje Campbellovog profesionalizma u vizuelnom smislu, toliko me ne čudi slab odziv publike na film. Mislim da su izuzev Mela aduti ovog filma presofisticirani i zamaskirani apatičnošću Campbellove egzekucije.
Bojana Novaković ima bitnu ulogu u filmu. Čovek koji režira APOCALYPTO i žena koja glumi u ŠIŠANJU imaju dovoljno neuračunljivosti u sebi da prođu kao otac i kćerka.
U svakom slučaju, EDGE OF DARKNESS je povratak Mela glumi sa jednom od potentnijih uoga u njegovom opusu. Šteta je što sam film nije na nivou njegovih najboljih po nivou egzekucije. Međutim, na svu sreću EDGE je primer kako zvezda može da podigne slabiji production i techical values na viši nivo.
* * * / * * * *
Načeo sam seriju MASTERS OF SCIENCE FICTION i to epizodom JERRY WAS A MAN po Heinleinovoj priči koju je režirao i adaptirao Michael Tolkin. Siroti Heinelin samo je u početku tretiran kao ozbiljan pisac na ekranu a od Verhoevenovog STARSHIP TROOPERSa, uglavnom je povod za prilično oštru satiru. Tolkin ide Verhoevenovim putem i JERRY WAS A MAN kao da je smešten u isti svet kao STARSHIP TROOPERS. Ne znam koliko je Heinleinova priča nudila motiva ali Tolkin ovde showcasuje svoje tipične opsesije, priče o ljudima čiji je um skrhan nekontrolisanim konzumerizmom, infantilizovanim doživljajem svega, sa opsesijom instant duhovnošću, tako da priča o ženi koja počinje da tretira kućnog kiborga kao čoveka naravno otvara mogućnost za uelbekovski nihilizam i podrivanje svih vrednosti uz uredno potkačinjanje svih strana.
Ono što olakšava posao Tolkinu jeste sam žanr to jest otvorenost SFa prema raznim vrstama zapleta. Tolkin se mudro drži kamernih okolnosti sa začuđujuće lucidnim dizajnom i veštom tehničkom realizacijom. On je realno čovek početka devedesetih i u tom smislu ovu epizodu najpre bih poredio sa HBO radovima Josepha Doughertyja.
"The Hurt Locker" and "Strange Days" helmer Kathryn Bigelow is set to direct the pilot episode of HBO's drama "The Miraculous Year" says The Hollywood Reporter.
The light family drama is described as "an examination of a New York family as seen through the lens of a charismatic, self-destructive Broadway composer".
Feature writer John Logan ("The Aviator," "Gladiator," "The Last Samurai") created the series and penned the pilot which will begin filming in the early Summer. Logan, Bigelow and Lydia Pilcher will executive produce.
HBO has numerous projects in the works with high profile actors and directors involved including Martin Scorsese's "Boardwalk Empire", Michael Mann's "Luck", the Russell Crowe-produced "Emergency Sex ", a David Fincher-produced crime drama, the Todd Haynes mini-series "Mildred Pierce", and of course the completed Spielberg/Hanks-produced mini-series "The Pacific".
Bigelow's next film project is "Triple Frontier" with her "Hurt Locker" scribe Mark Boal penning the script. The story is set around the various cities that populate the Triple Frontier, the junction of Paraguay, Argentina, and Brazil which is a haven for illegal activity.
Malo Popboksa u senci:
NESALOMIVI - Isti onaj dečak (Dallas Records, 2010)
Bend Nesalomivi, power pop produžetak TV Morona, egzistirao je na nizu
raznoraznih snimaka, što radijskih hit singlova "Ja imam ideju" i
"95-52-95" što nekih zapisa poput živog unplugged nastupa na Radiju
B92. "Isti onaj dečak" je njihov prvi album, u stvari zbirka
prearanžiranih starih i nekih novih pesama koja uključuje i dva
pomenuta hit singla. Singlovi su ostavljeni za kraj albuma iako bi
možda bilo bolje da su stavljeni bliže početku kako bi malo podigli
tempo ove prilično lagane kolekcije pesama.
Sličnost Nesalomivih sa drugim vedetama beogradske power pop scene,
kao što su pre svega najautentičniji među njima Qrve (Kurve, Komadosi,
Isto jako), i delimično Akcija, jeste u tome da su ostavili malo
studijskih ostvarenja i da njihova muzika živi mahom po butlezima. U
konkretnom slučaju Nesalomivih ono što su naši izdavaći i slušaoci
propustili da čuju (u ono vreme) jeste serija midtempo numera u kojima
autor iz punk rock miljea pokušava da uđe u power pop kolosek. U
slučaju Prljavog kazališta i Pilota, to je bio recept za
svejugoslovensku slavu, dočim Nesalomivi ipak nemaju tu vrstu pop
konciznosti.
Većina pesama su jednoličan midtempo sa vokalom koji zvuči prilično
početnički, mada ne bez potencijala i songwritingom koji u najboljim
fazama podseća na laganije Bajagine pesme iz najbolje faze, tipa "Znam
čoveka". Ono što Nesalomive razlikuje od Bajage jeste odsustvo
izvođaćke harizme i urbanog humora i to se tek delimično nadoknađuje
swaggerjackovanjem tradicije belačkog soula, sa protagonistom koji kao
novinu u diskurs domaćeg pop pesnika unosi izvesno samopouzdanje, do
tada rezervisano samo za odabrane Bosance.
Ipak, Nesalomivi su daleko od prevratničkog odmaka od pasivnosti kakav
su recimo doneli Afghan Whigs u vreme Smashing Pumpkinsa, i
samouverenost protagoniste pesama nije ispraćena dominacijom na
muzičkom terenu. Ipak, kada bi se u muzičko-vremenskom kontinuumu
tražio neki apsolutni uzor Nesalomivima to bi svakako bio bend Greg
Dullija (koji je u vreme kad su Nesalomivi bili osnovani takođe bio u
povoju, ali danas se može posmatrati kao legitiman uzor).
Izuzev u singlovima, "Isti onaj dečak" nema ni kreativnu ni izvođaćku
lakoću, čini se kao da pesme ne odgovaraju profilu benda, pate od
prevelikog broja stihova koji se jedva nadovezuju na melodiju, i ploča
bi sigurno prošla kroz izvesne redukcije u saradnji sa iskusnijim
producentom. Nažalost, takvih nema dovoljno na našoj sceni niti ih je
bilo u ono vreme.
U svakom slučaju, Nesalomivi su bitni za dokumentaciju svih srpskih
power pop fanova. Iako teško mogu da dosegnu kultni status Kurvi,
Akcije ili Lutaka, oni imaju svoje mesto u istoriji scene. Međutim,
izvan tog miljea, teko da "isti onaj dečak" ikome može biti
interesantan.
5/10
Pogledao sam KAERLIGHED PA FILM Ole Bornedala. Reč je o filmu koji objašnjava paradigmu koju je pokušao da dostigne Srdan u svom abandonovanom (?) projektu OBOREN POGLED i kasnije u KLOPCI. Ovo je ta vrsta arty euro-trilera sa transgresivnom pričom i holivudskom realizacijom ali superiorno realizovana.
Bornedal je jedan od palih evropskih anđela sa početka devedesetih koji su otišli u Miramax i uiglavnom proćerdali ugovore koje su im Weisnteini dali. Doduše, Bornedal je snimio čak solidan film po svom evropskom originalu, ali kasnije nije razvio dalju karijeru.
U nekim naslovima koje je radio po povratku, Bornedal je pokazivao tehničku kompetentnost holivudskog nivoa a u VIKARENu čak i sklonost narativu koji je po svojoj postavci bliži holivudskom filmu. U novom filmu, uz pomoć DPa Dana Laustsena koji ima holivudsko iskustvo pravi tehnički besprekorno realizovan arty triler sa izvanrednom vizuelnom kulturom, pričom koja je uvek na granici melodrame i trilera i majstorskom montažom koja daje posebnu dubini strukturi.
Iako scenario u pojedinim tačkama nudi izvesna neubedljiva rešenja, Bornedal to uspeva da prevaziđe maksimalnim korišćenjem svake dramske situacije, uključujući tu i one malo verovatne koje kroz mudro korišćenje čini krajnje ubedljivim i intrigantnim. Bornedal u ovom filmu prepoznaje većinu dugmadi koja mu priča nudi i pritiska ih kako treba.
Ono što je bio najveći rizik jeste filmska samosvet glavnog junaka data u parafrazi klasičnog noir voiceovera. Na svu sreću, film nikada ne postaje žanrovski pastiš već je pre reč o filmu sa junakom koji je svestan postojanja kinematografije i žanrovskih konvencija iz filmova.
Naš čovek Dejan Lučić, koji je posle Refnovih i Spang Olsenovih filmova imao cameo u KLOPCI kao čovek koga ubija Glogovac ima dosta bitnu ulogu. Međutim, najveći gem ovog filma je Šveđanka Rebecka Hemse koju znamo iz STRANDVASKARENa. Ona je odlična u ulozi komatozne femma fatale i uspeva da iskomunicira energiju i ubedi publiku kako je zavela glavnog junaka. Danski leading man Nikolaj Lie Kaas ima odličan turn u manjoj ulozi glavnog negativca. Gluma je kompetentna i na očekivano visokom nivou.
Ne znam koji su Bornedalovi planovi, ali ovo je tip filma koji bi nekom drugom reditelju obezbedio priliku u Holivudu. Nisam siguiran da li bi se on vraćao ili ne ali sudeći po profilu ovog filma, rekao bih da ga zanima tehnički usavršen filmmaking kakvim bi mogao da se bavi u Holivudu.
* * * / * * * *
Znači, definitivno vrijedno skidanja & gledanja?
Definitivno. Mada, sigurno će biti možda previše apolonijski za tvoj ukus. I može te iznervirati što film sporadično misli da je pametniji nego što jeste. Ali, u svakom slučaju treba da ga čekiraš.
Druga epizoda serijala MASTERS OF SCIENCE FICTION koju sam pogledao je THE DISCARDED po priči Harlana Ellisona koju je uz samog književnika adaptirao Josh Olson, scenarista Cronenbergovog HISTORY OF VIOLENCE koji je takođe adaptacija, doduše stripa. Epizodu je režirao Jonathan Frakes, reditelj koji je počeo kao glumac, dobio par velikih prilika i isto tako ubrzo potonuo u opskurnost televizijskih serija. Iako se THUNDERBIRDS smatra Frakesovim career killerom, olako se zaboravlja CLOCKSTOPPERS koji uopšte nije bio rđav omladinski film.
U svakom slučaju DISCARDED je impresivan televizijski rad, sa velikanima John Hurtom i Brian Dennehyjem i grotesknim makeupom na tragu TOTAL RECALLa. U smislu edginessa MOSF je na osnovu ove dve epizode koje sam do sada pogledao daleko ispred MOH a to važi i za inspirisanost.
Frakes možda nije veliko ime kao reditelj ali u DISCARDEDu snima ballsy televiziju sa galerijom gross disfigured likova u svemirskom brodu, specijalnim efektima koji su odlični i nimalo nisu crowdpleasing i očekivano znalačkom glumom koja svemu daje visok nivo.
Kao i u Tolkinovoj epizodi, akcenat je na karakterima i Ellisonova priča koja je zaokružena. ali ne i opterećena masom događaja, pruža idealan prostor da se kroz karaktere ispriča sve što treba. Dok su kod Tolkina odnosi među ljudima deformisani, kod Frakesa su to tela i u toj grotesknoj telesnosti uspeva da prikaže savršeno očuvane tradicionalne mane čovečanstva.
Samo je savremena američka televizija dovoljno hrabra da snimi priču sa ovoliko grotesknim likovimna i ovaj projekat pokazuje se kao pravi primer kako u poslednje vreme televizija pobeđuje kinematografiju u SAD. DISCARDED bi da je pokušan da se snimi kao film sigurno završio kao jedan od onih kultnih Gilliamovih projekata o čijem se nesnimanju priča decenijama.
Da je reč o celovečernjem filmu, DISCARDED bi automatski imao kultni status.
ja već pristavio.
dobar je OLE, mada mi se onaj sa učiteljicom (skoro) ništa nije dopao.
VIKAREN je bezveze ALI moramo imati na umu da je to evropski film a oni ionako služe da ima šta da se gleda u pauzi između dva američka ili južnokorejska. U tom smislu, VIKAREN je podnošljiv, ali da je recimo američki ili južnokorejski, a takav, ne bi bio...
Jel neko možda nailazio na film L'ATTENTA Yvesa Boisseta za download, poznat još i kao FRENCH CONSPIRACY?
Verovatno si mislio na ovo:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg204.imageshack.us%2Fimg204%2F8238%2Flattentat.jpg&hash=bf509b8c908558a004bade9b2bdeb0a994dc8f6b)
Ima po privatnim trekerima, na cinemageddon (odavde je lakše skinuti) i karagarga.
Jesam na taj sam mislio. A, jel ima titlova?
Pogledao sam UN HOMME EST MORT poznat još i kao OUTSIDE MAN Jacques Deraya. Deray je jedan od velikana francuskog policijskog filma, naročito je poznat po svojim saradnjama sa Belmondom, a ovo mu je možda i najznačajniji film.
Naime, UN HOMME EST MORT je jedan od najizrazitijih i najuspelijih primera euroamerikane, pre nego što je ta ideja u potpunost arthouseovana kroz rad evropskih autora. Deray odlazi korak dalje od Melvillea koji je u oba svoja "američka" filma bio nedorečen i konfuzan i nudi istinsku, žanrovski profilisanu priču sa odličnim spojem evropskog i američkog senzibiliteta i što je još važnije majstorski uhvaćenom dimenzijom susreta/sudara civilizacija.
Jean-Louis Trintignant igra francuskog hitmana, ultracool elegantnog dasu koji odlazi da obavi zadatak u LA (što je inače bila česta praksa u sedamdesetim a i danas) i nađe se u nevolji kada shvati da naručioci hoće da ga eliminišu kao nezgodnog svedoka. Odjednom se nalazi u bekstvu u gradu koji ne poznaje, i zemlji čiji su mu običaji strani i čijim jezikom tek osrednje vlada.
LA kojim luta Trintignant je isti onaj LA na čijim ulicama su Hickey i Boggs a Deray čini da sam grad sa svojim brojnim idiosinkrazijama postane ravnopravan junak priče. Na neki način, ovaj film stoji kao jedan od upečatljivijih LA naslova svoje epohe upravo zbog svežeg pogleda koji nudi stranac.
Za razliku od Melvilleove pretencioznosti o postavljanju odnosa između Amerike i Francuske, i unutar kriminalnog podzemlja, Deray nudi efikasnot američkih reditelja što je očigledno u majstorski urađenim akcionim scenama a od melvilovskog prostora stvarima preuzima samo fetišizaciju radnog procesa ali je ne dovodi da apsurda kao pokojni Jean-Pierre.
Ono što je jedan od glavnih atributa ovog filma jeste gotovo siegelovska iščišćenost sukoba. Trintignant se sukobljava sa Scheiderom i Deray se fokusira na igru mačke i miša između ova dva izrazita individulaca, obojica imaju harizmu filmske zvezde i sedamdesete su period naročite elegancije krimića, tako da je to sukob dva supersmooth hitmana.
Ann-Margret i Angie Dickinson su uprkos svom potencijalu, mahom u drugom planu, iza ove dvojice pimpova.
UN HOMME EST MORT je po svemu izuzetan film i odličan recept kako mogu da funkcionišu spojevi različitih žanrovskih škola. Iako su potekli iz sličnih korena, američki i francuski krimić se suštinski razlikuju a Deray u ovom filmu uspeva da ih pomiri.
* * * / * * * *
P.S. Inače, bizarna trivia je da dečaka kog Trintignant išamara igra Jackie Earle Haley kad je bio mali. :)
Iako se to ne bi očekivalo od mene, prilično sam veliki fan Želimira Žilnika. U tom smislu STARA ŠKOLA KAPITALIZMA i dalje uspeva da obnovi ono što je najveći adut njegovog rada a to je prepoznavanje političkih tendencija odnosno ta čudna mešavina dokumentarizma i diletantizma u igranom segmentu koja ipak čini neki potpuno apartan filmski rukopis koji je sasvim funkcionalan na ničijoj zemlji između art-housea i video arta.
Žilnikova režija i dalje ima gotovo tinejdžersku energiju kako na nivou samih događaja koje beleži tako i vizuelnog koncepta koji ne posustaje od svoje JACKASS autentičnosti. Neobično je koliko neki stari reditelji kod nas deluju virilnije i mlađe od mnogih mlađih. U tom smislu, nije čudno što je Žilnik velikan.
U izvesnom smislu, dobio je naslednika u Mladenu Đorđeviću koji je Žilnikovu poetiku apgrejdovao u smislu ubedljivosti filmskog prizora ali Đorđević nije uspeo da ga nasledi na planu političke relevantnosti gde je ostao u domenu ubedljivog ali konvencionalnog peplitanja žanrovskih strategija i ideoloških opservacija koje su generalne i odnose se na neke trajnije procese. Žilnik je međutim mladalački aktuelan a u slučaju STARE ŠKOLE KAPITALIZMA reklo bi se da je čak topical i da je bio vizionar ako imamo u vidu kako se razvijala priča sa hapšenjem anarhista što je u stvari manje važna priča od generalne priče o radničkim štrajkovima.
Žilnik je prepoznao talas u trenutku kada je to još bio samo niz izdvojenih ali prilično masovnih incidenata i povezao ga sa anarhističkom pričom a nju samo je onda povezao sa komunističkom scenom u širem smislu, kako sa teoretičarima koji su nespremni da se uključe u borbu i žele da žive u kuli od bjelokosti tako i sa drugim neanarhističkim grupacijama.
Konkretno znam da je bilo još scna koje nisu ušle u film a u kojima su se pojavljivale još neke ličnosti sa scene.
Posle spaljivanja američke zastave i nekoliko blokada fakulteta, srpska komunistička ekipa se vratila u igru a podmladak Trivunčeve generacije je došao u žižu ne samo medija već i bezbednosnih struktura. S druge strane, česti i masovni štrajkovi postali su gorući društveni problem, a sve to je na neki način anticipirano u ovom filmu.
Međutim, ono što u političkom smislu jeste autogol je to što Žilnik u svom pristupu problemu spoj autentičnih likova u izmišljenim situacijama prikazan na filmski naivan način pretvara u svojevrsnu freakshow komediju koja devalvira ne samo političke aktiviste čije je učešće u ovom filmu bilo njihov lični izbor i očigledno pogrešna procena jer ni sami nisu mogli naslutiti da će se njihova priča do te mere aktuelizovati da će im ovakav komičan pristup biti kontraproduktivan. Međutim, tu su i radnici koji ipak nemaju toliki nivo političke svesti i koji podcrtavaju taj freakshow element a pritom nemaju ideološku agendu u svemu tome. Reklo bi se da su oni ako ne izmanipulisani a onda nezreli i da nije trebalo da pretvaraju svoj problem u komediju.
Iako je film u suštini na njihovoj strani i to nije sporno, smatram da nije dobro da se takav politički problem pretvara u komediju zbog toga što se time pretvara u nešto podnošljivo. U tom smislu, još pre nekoliko godina pisao sam o anestetičkoj ulozi Indexovaca za vreme Miloševića, iako su oni verovatno želeli da mu iskreno pružaju otpor ali su na kraju režimu dali ljudsko lice, pokazali da su i oni komični na neki način. Čini mi se da je to Žilnik uradio u ovom filmu. Uostalim, i Žilnik je imao svoje koketiranje sa Indexovcima u svom filmu koji je snimio sa Mićkom.
Na kraju STARA ŠKOLA KAPITALIZMA postaje neka vrsta zabave, sa političkim tonom, i gledalac posle cele priče može ali i ne mora biti išta obavešteniji o problemu.
Kad je reč o ličnoj harizmi, iz ovog filma je jasno zašto je Trivunac lider, a generalno se kao zanimljiviji protagonisti pokazuju veterani Lazar Stojanović i Branislav Stojanović-Trša, stari beogradski lakanovac. U suštini i njihov fikcionalni odnos u filmu je najzanimljiviji i Žilniku je najbliži generacijski.
U svakom slučaju STARA ŠKOLA KAPITALIZMA je jedan od najbitnijih događaja sezone i to je jasno. Šteta je samo što politički aspekt nema veći impact, to jest nije pravilno usmeren.
Nove političke okolnosti nose sa sobom i potrebu za novom vrstom političkog filma. Bilo bi dobro da se pojave neki novi reditelji koji će preuzeti štafetu od Žilnika.
Pogledao sam TONY Gerarda Johnsona. Iako u određenom smislu stoje poređenja sa McNaughtonovim HENRYjem, ovo ipak nije film tog kalibra. Interesantan je kao prikaz svakodnevnog života jednog potpuno asocijalnog, neupotrebljivog čoveka i njegovoj potrebi da povremeno ponekog ubije. Pošto je evidentno reč o bolesnom čoveku, i vrlo realističnom prikazu Johnson nam je priuštio jednu prču bez tradicionalne dramaturgije u smislu postojanje nekakve logike koju bi gledalac mogao prepoznati i iskomunicirati. To je potpuno očekivano i u redu, ali samim tim svodi TONYja na poslasticu za ljubitelje fenomena serial killera, i za ljubitelje kontemplativnog filma u kome sam film ne angažuje gledaoce već služi kao ambijentalni video rad za usputno razmišljanje. U oba ova segmenta, TONY je prilično uspešan i fokusiran film.
* * 1/2 / * * * *
http://englishrussia.com/?p=1782 (http://englishrussia.com/?p=1782)
Alejandro Amenabar je uspeo da sa svojim petim filmom postane zastrašujuće irelevantan reditelj. Uprkos tome što sam obožavao prva tri, četvrti mi je bio toliko odvratan na nivou teme da ga nisam ni gledao a nije trebalo puno da se nasluti da će mu taj film biti i formalno najuspešniji kad je reč o usponu unutar internacionalnog filmskog establišmenta, "oskara" i sl. Međutim, dok je MAR ADENTRO bio cripplesploitation film koji je tipičnoj socijalno angažovanoj temi dodao neke manje rabljene moralne dileme, poput priče o eutanaziji, AGORA je pokušaj pravljenja istorijskog spektakla koji pokušava da spoji prostosrdačnost arhaičnih istorijskih rekonstukcija koje su zastarele (without being pleasantly oldfashioned) sa nekakvim kao racionalističkim pogledom na stvari koji samo može da pobudi cinizam. AGORA spaja naivnost biblijskih filmova pedesetih i šezdesetih sa prlično infantilnim pokušajem da se kroz manipulativnu gung ho priču objasni problem naučnog rada i ideje progresa u okolnostima verskog rata. Revizionistički aspekt proizilazi iz oštre kritike hrišćanskih velikodostojnika i njihovih sledbenika, ali ta kritika je nedorečena jer je potpuno izmeštena van istorijskog i šireg političkog konteksta što je nedopustivo za bilo koji ozbiljan pokušaj kritike i praktično se spušta na nivo jednostavnosti poruka koje su prenošene masama upravo u vreme masovnih histerija koje su i dovele do spaljivanja aleksandrijske biblioteke.
Da ironija bude veća, Amenabarov pokušaj da nam kao revolucionarno prikaže nešto što je do te mere opšte poznato pada upravo u poređenju sa dva estetski ultraradikalna filma velikog katolika Mela Gibsona, možda najvećeg deklarisanog reakcionara u mejnstrim filmu danas. Gibsonove rekonstrukcije su neuporedivo radikalnije i modernije od Amenabarovih koje su gotovo apsurdne u svojoj holivudizovanosti, junacima čiji su odnosi na nivou telenovele i broken Englishom koji kao da je izašao iz neke stare italo biblesploitation produkcije. Amenabarovom univerzumu se ne veruje ni un jednom monentu a motivacije likova su do te mere uprošćene da bi se reklo da su i ispod nivoa starih biblijskih filmova koji su u ključnim dramskim čvorištima barem donosili dileme glavnih junaka.
Međutim, poseban stepen apsurda vezan je za spoj naivne kinematografije i jednog infantilizovanja teme kroz primenu savremenih pogleda na svet u odnosu na neke potpuno drugačije odnose. Upravo je Gibson naročito efektno kroz istorijsku rekonstrukciju i korišćenje jezika koji se tada govorio uspeo da dočara koliko se svet u kome su se te priče dešavale razlikovao, dočim Amenabar pokušava da kroz naivnu polusavremenu psihologizaciju objasni šta su u stvari bili motivi.
I na kraju cela priča deluje ambivalentno. Na nivou glume ta prevaziđena holivudska škola čini da svi izgledaju ili kao da zaista veruju u ovo ili ono, ili da su naprosto zli i pokvareni, nema nikakve prave analize i objašnjavanja društvenih mehanizama. Na analizi insistiram upravo zbog Amenabarove prosvetiteljske teze koju pokušava da provede.
Na kraju, gledalac se zaista upita zašto nije snimio bolji film kad je tako napredan i pametan.
Nažalost, ni u arhaičnoj holivudskoj poetici nije istrajao jer likovi jesu banalni ali se zato jako teško razlikuju i o njihovim karakterima, pa čak ni tipovima ne saznajemo previše. Film u drugoj polovini postaje vrlo konfuzan a priča o Hipatijinim istraživanjima i verskom ratu počinje da se poprilično razdvaja. Neki junaci koje u prvoj polovini postavi kao bitne posle prekida i protoka vremena na sredini filma nestaju, njihova sudbina i motivacije postaju potpuno nejasni a AGORA zaslužuje naziv AGONIJA, iako je taj naslov Elem Klimov u svakom smislu ispoštovao u svom filmu o Raspućinu.
Baš mi je žao što je peti film ispao ovakav jer upravo je AGORA trebalo da bude projekat u kome će Amenabar kapitalizovati svoju izvanrednu internacionalnu poziciju. U izvednom smislu, AGORA po određenim elementima neuspeha podseća na GEORGIJA, koji je takođe peti film svog reditelja, s tim što GEORGIJE nije doživeo solidnu prođu koju AGORA uprkos svojim nedostacima ipak jeste imala, sa nastupima na festivalima, solidnim rezultatom na blagajnama i španskim nagradama. Nažalost, čini se da Amenabar neće posle ovakvog posrnuća biti ošamaren i vraćen na pravi put.
Columbia Pictures is set to return to the Bronze Age.
Studio is bringing Doc Savage -- known as the Man of Bronze and hero of pulp novels, films and comicbooks -- back to the bigscreen.
Shane Black is attached to direct the film from a screenplay he is penning with Anthony Bagarozzi and Chuck Mondry. Neal Moritz ("Fast and Furious") will produce through his Sony-based Original Film banner.
One of the most popular characters in the pulps of the 1930s and '40s, Doc Savage was also popularized on radio, film and TV. Trained since birth to be nearly superhuman in every way, Doc Savage uses his skills and powers to fight evil all over the world.
"Doc Savage is an icon, a character with limitless possibilities," said Columbia co-president Matt Tolmach of the character, who is by turns a scientist, physician, adventurer, inventor, explorer and researcher. "We have had a great experience working with Neal to bring another classic character of the era, the Green Hornet, to a new generation of fans, and we think he and Shane make the ideal team to bring Doc Savage back to the bigscreen."
Black, who was one of the highest-paid scribes of late '80s and early '90s when he penned such screenplays as "Lethal Weapon" and "The Long Kiss Goodnight," segued to directing in recent years. He made his helming debut with the Robert Downey Jr. starrer "Kiss Kiss Bang Bang" (2005).
He's also known for his vast collection of antique detective books and pulp fiction.
Bagarozzi and Mondry's credits include "Cold Warrior" and "Tick-Tock," which is in development at Columbia.
Proteklih dana pogledao sam dva interesantna filma sa Danny Dyerom, B-zvezdom kinematografije koja nema B-produkciju u pravom smislu. Međutim, on jeste zvezda barem po tome što je headliner repertoarskih filmova pravljenih pretežno za britansku publiku koji retko kada dolaze u bioskope drugih zemalja i tamo su mahom DTV.
Prvi je MALICE IN WONDERLAND, dosta slobodna ekranizacija knjige Bojana Baće koju je režirao Simon Fellows, jedan od najtalentovanijih DTV reditelja iz asortimana onih koji su pokušavali da dovedu Snipesa i Van Dammea u red. U svakom slučaju Fellows će ostati upamćen kao reditelj njihovih boljih DTV naslova a MALICE IN WONDERLAND je njegov pokušaj da se izvuče iz DTV sveta pravljenjem jednog indie filma u kome želi da pokaže apsolutno sve što zna.
MALICE IN WONDERLAND je indie u tom smislu što ima tu AFTER HOURS atmosferu urbanog košmara, spojenu sa chase thriller strukturom i naravno poigravanjem sa celom ALICE IN WONDERLAND pričom i detaljima. U tom smislu film ne funkcioniše ni kao bajka ni kao žanrovski film ali u svojoj suštini pokušava da bude nekakav ugođaj na tragu STREETS OF FIRE i sličnih naslova, no naprosto nema u njemu te atmosfere i tog kvaliteta.
Ipak, uprkos tome što MALICE IN WONDERLAND ne dobacuje do tog jako visokog dometa kome stremi, film je prilično solidno realizovan, nije dosadan, ima u njemu lepih detalja i što se Fellowsovog showcasea tiče, nadam se da mu ovaj film može doneti neki respektabilniji posao.
Maggie Grace i Danny Dyer su dobri u glavnim ulogama. Dyer je personality actor i u ovom filmu igra ulogu koja mu odgovara tako da tu nema greške. Solidnu podelu podržava DP Christopher Ross koji ima dobar CV zahvaljujući naslovima kao što su EDEN LAKE, LONDON TO BRIGHTON ili serija MISFITS i tu Fellows ima sreće što radi sa boljom ekipom nego inače u DTV situacijama.
U svakom slučaju, MALICE IN WONDERLAND je simpatičan film koji time nadoknađuje to što nije istinski dobar. Ako imamo u vidu da uskoro izlazi Burtonov ALICE, čini se da će Fellows ponovo biti doživljen kao neko ko radi niskobudženi rip-off...
* * 1/2 / * * * *
Drugi film koji sam pogledao je DEAD MAN RUNNING u kome se uigranom dvojcu Tamer Hassan-Danny Dyer pridružuje i 50 Cent kao negativac. Ponovo je reč o chase thrilleru u kome je otkucavanje časovnika jedan od bitnih elemenata zapleta a ovde je umesto ALICE IN WONDERLAND glavni uzor dosta prevaziđen komični gangsterski milje iz filmova Guy Ritchieja. Reditelj Alex De Rakoff ima interesantnu biografiju koja uključuje i rad na igri GTA 2, a uostalom i Dyer je svojim glasom overio GTA.
Uprkos tome što ni u jednom aspektu ne iznenađuje, DEAD MAN RUNNING je zapravo sasvim gledljivo oživljavanje jedne formule koju je sve pregazilo i zaista spada među prijatnije naslove tog tipa pošto se De Rakoff ni ne pravi da zaista priča neku ozbiljnu priču nego nam više pokazuje kako ume da radi tipične žanrovske figure. Izvesna nepretencioznost koju De Rakoff donosi čini da mi je DEAD MAN RUNNING bio čak i prijatniji od izvornih Ritchiejevih filmova na ovu temu koju su uvek imali izvesnu dozu samozaljubljenosti i neosnovanog samopouzdanja.
Ekipa ovog filma kao da zna da je cela priča lagana žanrovska egzibicija i nema laganja publike.
Fiddy ima malu ali važnu ulogu i uopšte nije loš.
De Rakoff vlada zanatom tako da je film efikasan i vrlo glossy uprkos zaista minimalnom budžetu na čijem su skupljanju radili i Rio Ferdinand i Ashley Cole kojima je ovo producentski debi.
U svakom slučaju DEAD MAN RUNNING je pristojan film za ljubitelje ovog rukavca britanske ponude.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SLEEPING DOGS Rogera Donaldsona iz 1977. godine, prvi novozelandski film koji je imao širu distribuciju u Americi. Danas je Novi Zeland poznat po brojnim success stories svojih reditelja i po velikoj tehničkoj bazi ali u ono vreme, to je bila zemlja sa marginalnom filmskom produkcijom ne samo na planu kvaliteta već i kvantiteta. U međuvremenu, Novi Zeland je lansirao nekoliko svetskih superstarova među kojima Donaldson zauzima posebno mesto. Donaldson je uprkos svom nenametljivom nastupu ostvario sjajan opus a naslovi poput pre svega WHITE SANDS a zatim i NO WAY OUT i GETAWAY čine da se velikom pažnjom čekam svaki njegov projekat.
SLEEPING DOGS je Donaldsonov debi koji je pored njega lansirao i Sam Neilla. Nastao je slobodno inspirsan romanom John Steada i govori o represivnom režimu koji zavlada Novim Zeladnom usled ekonomske krize što je bilo krajnje neobično za to podneblje u tom trenutku jer Novi Zeland je zemlja velike površine ali sa malim brojem stanovnika i ekonomskom/društvenom formacijom koja jako teško može skliznuti u takvo rasulo. U vccentru priče je čovek koji je neutralan ne želi da se prikloni ni fašističkim vlastima ni revolucionarima ali sticaj okolnosti ga uvlači u taj sukob i on postaje član pokreta otpora.
Interesantno je da su nekoliko godina kasnije u Australiji snimljeni Brian Trenchard-Smithovi TURKEY SHOOT i DEAD END DRIVE IN koji su se takođe bavili antiutopijskim represivnim društvom u žanrovskom ključu. Ove godine trebalo bi da izađe i rediteljski debi australijskog scenariste Stuart Beattieja TOMORROW, WHEN THE WAR BEGAN koji se najavljuje kao australijski RED DAWN. Dakle, Australija i Novi Zeland imaju ozbiljnu tradiciju antiutopije na filmu.
Film je vrlo solidno realizovan, Sam Neill ima leading man potencijal, to je jasno, a Donaldson pokazuje da vlada osnovnim zahvatima akcionog filma, plus ima veliku pomoć sjajnog DPa Michaela Seresina koji je u to vreme već počeo da radi sa Alan Parkerom. O pionirskim danima lokalne produkcije svedoči i to da je Alun Bollinger, kasnije DP slavnog Peter Jacksona bio rasvetljivač na ovom filmu. Kao američki gost u celoj priči pojavljuje se Warren Oates u upčetaljivoj epizodi američkog specijaliste dovedenog da očisti jedan kraj od pobunjenika.
Problem je u tome što Donaldson na početku svoje karijere nije uspeo da uravnoteži odnos ozbiljne karakterne studije i akcionog filma i čini se da scene između akcionih situacija ne donose dovoljno zanimljivih detalja da bi opravdale toliko trajanje. Otud SLEEPING DOGS ima ozbiljan problem sa ritmom.
U krajnjoj liniji, SLEEPING DOGS više stoji kao objava jednog velikog reditekljskog potencijala nego kao kvalitetan film sam po sebi.
* * / * * * *
Pogledao sam REVOLVER Sergio Sollime i reč je o prvorazrednom Euro Crime naslovu koji maksimalno koristi činjenicu da u svojoj podeli ima dva takva alfa-mužjaka kao što su Oliver Reed i Fabio Testi. Po energiji koju Reed emituje, REVOLVER me je podsetio na maestralni SITTING TARGET Douglasa Hickoxa u kome on igra begunca iz zatvora dok u REVOLVERu igra upravnika, a obojicu junaka povezuje osvetnički zaplet sa ženom.
Sollima je za klasu bolji od tipičnih italijanskih poliziotescchija pre svega po tome što jako dobro vlada filmmakingom na nivou celine i trudi se u svim scenama, ne samo u onim koje su vezane za nasilje ili seks. Isto važi i za priču koja je višeslojnija nego tipičan italijanski policijski film, i ima razrešenje koje se ne svodi na puki obračun kroz nasilje i ubistvo, već je tipičan nasilni ishod obogaćen još nekim zahvatima i studioznijom društvenom kritikom. Svakako, policijski filmovi su uvek reflektovali stanje u italijanskom društvu, REVOLVER nije izuzetak ali čini se da ju je Sollima bolje promislio nego što to čine reditelji poput Di Lea i njegovih pulena.
Oliver Reed je već u ovom periodu pokazivao da mu alkohol igra važnu ulogu u životu ali još je bio daleko od potpunog haosa i igranja u svemu i svačemu u koje će zapasti tokom osamdesetih. Fabio Testi je naravno na nivou i odlično dopunjuje kombinaciju sa Reedom upravo onom vrstom elegancije koju ovaj nema.
O ambiciji REVOLVERa svedoči i to što je reč o italijansko-francusko-nemačkoj koprodukciji a tipične italijanske lokacije obogaćuju i odlične scene na pariskim ulicama. Čini mi se da je tradicija francuskog političkog filma sigurno doprinela da se malo uozbilji taj ideološki kontekst cele priče. Ipak, ne treba imati iluzije, ovaj naslov je duboko ukorenjen u italijanskoj tradiciji policijskog filma ali su Sollima i producenti uspeli da prevaziđu tipična ograničenja tog miljea i izgurali su film sa internacionalnim appealom.
* * * / * * * *
gde i kako stoji taj revolver u odnosu na deodatov live like a cop, die like a man (violent cops)?
Meni je Deodatov film jako prijatan, u pojedinim deonicama odličan, ali ovo je ipak ozbiljna kinematografija. Deodato se pre svega bavio ripovanjem naslova poput FREEBIE AND BEAN, a REVOLVER je više u nekom ozbiljnijem FRENCH CONNECTION fazonu.
Михаило Марковић: Трагика деведесетих није могла да се избегне... Трагика деведесетих није могла да се избегне већом еластичношћу Србије
С-300 ВАЖНИЈИ ОД МЕТРОА
Михаило Марковић, највећи српски (и јужнословенски) филозоф XX века, преминуо је фебруара 2010., у 87. години живота. Ово је његов последњи објављени текст. Текст је објављен као један од двадесетак прилога у књизи ,,Деведесете данас", Радета Брајовића, која се у издању ,,Чигоја Штампе", Београд, појавила у јануару ове године.
Академик Михаило Марковић: Деведесете године су један од најдраматичнијих и најтрагичнијих периода у историји српског народа. Изгубили смо готово све што смо огромним напорима и жртвама стекли у току претходна два века.
ДЕВЕДЕСЕТЕ године су један од најдраматичнијих и најтрагичнијих периода у историји српског народа. Изгубили смо готово све што смо огромним напорима и жртвама стекли у току претходна два века.
1. Разбијена је заједничка држава јужно - словенских народа.
2. Пропао је пројекат стварања хуманијег, социјалистичког друштва.
3. Готово сви наши савезници постали су непријатељи. Управо смо сведоци даљег разбијања и садистичког кажњавања српског народа.
1 - Од распада до распада
ИДЕЈА Југославије је била нереална од почетка. Може се, међутим, разумети невоља из које је она настала.
Поред Јевреја, Срби су једини народ на свету који је поробљавању претпоставио одлазак са сопствене територије. У годинама 1690. и 1737., после повлачења аустријских трупа на челу са принцем Еугеном Савојским и неуспеха у борби за ослобађање од Турака, патријарх Арсеније III Чарнојевић, затим патријарх Арсеније IV Шакабента, извели су Србе с Косова и Метохије и одвели их у напуштене земље Хрватске (данас Српска Крајина) и јужне Угарске (данас Војводина). Због тога су дошли у вековни сукоб с Мађарима, а нарочито с Хрватима. (Били су слободни сељаци окружени хрватском властелом и кметством, били су православци у католичком мору.) Што је још горе, од земаља тако разбијених није се могла направити држава. Срби се нису могли помирити с тим да оставе свој народ у положају немоћних, потлачених мањина.
Због грандоманије својих вођа (пре свега, краља Александра I) Срби нису искористили јединствену прилику, која им се указала после Лондонског споразума 1915. године, да направе државу српских земаља. Уместо тога, направили су Југославију, на основу погрешне претпоставке да је реч о јединственом народу који је носио три имена и био састављен од три братска племена. Та држава је привремено задовољавала потребу Хрвата и Словенаца да искористе углед Србије, као победничке, савезничке државе, да избегну плаћање ратне одштете (као делови поражене Аустро-Угарске) и да се (захваљујући спској војсци) спасу од долазеће социјалне револуције (која је већ буктала у Мађарској и Баварској). Та држава није ваљано функционисала већ двадесетих година, распала се 1941. и била поново осуђена на пропаст усвајањем Устава од 1974. године.
Поред Јевреја, Срби су једини народ на свету који је поробљавању претпоставио одлазак са сопствене територије.
У свим републикама развијали су се сепаратистички покрети. У условима инфлације и стагнације, свака нација је желела сопствену самосталну националну државу. Развијене републике (Словенија, Хрватска) нису више желеле да алиментирају Савезни фонд за помоћ неразвијеним републикама и покрајини Косово и Метохија. Уставом из 1974. године уведен је (углавном) конфедерални државни модел, у коме је свакој републици признат статус суверене државе, која води самосталну привредну, финансијску и сваку другу политику, и која више сарађује са суседним државама него са осталим републикама сопствене државе.
Отворени сецесионизам (пре свега, у Словенији, Хрватској и на Косову и Метохији) снажно су подржавале водеће силе глобализма. Једно од кључних начела идеиологије и политике глобализма била је критика институције националне државе и идеје националне суверености. Разбијање националних (и, пре свега, много-националних) држава - као што су били Совјетски Савез, Југославија, Чехословачка и друге, водио је стварању региона, који су били лак плен мултинационалних корпорација. Југославија је, можда, још имала шансу да је морала да се носи само са унутрашњим сепаратизмом. Шпанија, на пример, преживљава јак сецесионистички покрет не само у Баскији, већ и у натпросечно развијеној Каталонији.
Отворени сецесионизам снажно су подржавале водеће силе глобализма.
Једно од кључних начела идеиологије и политике глобализма била је критика институције националне државе и идеје националне суверености.
Разбијање националних (и, пре свега, много-националних) држава - као што су били Совјетски Савез, Југославија, Чехословачка и друге, водио је стварању региона, који су били лак плен мултинационалних корпорација.
САД су 1995. године, поред оружја и неопходне логистике, послале своје пензионисане генерале (из организације MPRI - Military Professionals Resources Inc.) да обучавају албанске терористе из ОВК-а и да припреме хрватску војску за операције ,,Бљесак" и ,,Олуја".
Већ 1989. године је, међутим, на Западу проглашено да за Југославијом нема више потребе ( јер је распадом Совјетског Савеза нестала потреба за Југославијом као браном његовој наводној инвазији). Аустрија, Ватикан и Немачка су већ 1990 - 1991., а Европска заједница и САД 1991 - 1992. године, политички и војнички пружиле сваку подршку сецесионизму. Аустрија, Немачка и Мађарска су 1991. године продавале велике количине оружја и муниције Словенцима, Хрватима, босанским муслиманима и косовским Албанцима. САД су 1995. године, поред оружја и неопходне логистике, послале своје пензионисане генерале (из организације MPRI - Military Professionals Resources Inc.) да обучавају албанске терористе из ОВК-а и да припреме хрватску војску за операције ,,Бљесак" и ,,Олуја". И тако, 1991. своје отцепљење су прогласиле Словенија и Хрватска, 1992. Босна и Херцеговина и Македонија, 2006. Црна Гора, 2008. године Косово и СССР
Очевици смо даљег разарања Србије покушајима да се наметне статут о аутономности Војводине, политизацијом сукоба међу муслиманима Рашке (Санџака), пројектом регионализације Србије ( који се из ЕЗ намеће Србији, али не и Хрватској ).
Илузорно је мислити да се распарчавање Југославије могло спречити већом еластичношћу и опортунизмом Србије. Југославија се, наводно, могла сачувати у конфедералном облику да Србија није одбила да о пројекту конфедерализације уопште разговара. У ствари, одлука о потпуном разбијању Југославије већ је била донета у центрима глобализма (,,Савет за спољне послове", ,,Трилатерална комисија", ,,Билдерберг група"). Разлика је једино у томе што би она била спроведена у два уместо у једном кораку. Признајући границе суверених држава Хрватске, Босне и Херцеговине и других, Србија би се најпре одрекла својих мањина, па би се онда конфедерација распала. Овако је, захваљујући одбрамбеном рату, трајно спасена бар једна од српских земаља: Република Српска.
2 - Спречен трећи пут
Илузорно је мислити да се распарчавање Југославије могло спречити већом еластичношћу и опортунизмом Србије.
У ствари, одлука о потпуном разбијању Југославије већ је била донета у центрима глобализма (,,Савет за спољне послове", ,,Трилатерална комисија", ,,Билдерберг група").
СОЦИЈАЛИЗАМ је, баш у време свог пропадања у Совјетском Савезу и источној Европи, 1989-90. године, у Србији забележио један од највећих успеха у својој историји. На првим послератним, демократским, вишепартијским изборима, Социјалистичка партија Србије освојила је чак четири петине укупних мандата за републичку Народну скупштину. Не схватајући како је то било могуће после брзог пада левичарских режима на истоку Европе, опозиција, издашно помогнута од конзервативног Запада, покушала је да сруши власт масовном побуном 9. марта 1991, сличном оној која је крајем 1989. године успела у Румунији. Тенкови су изашли на улице и ред је заведен истре вечери.
У чему је била специфичност Србије, у односу на све друге источно - европске земље, укључујући и Совјетски Савез? Једино у Србији и у Русији догодиле су се истинске социјалистичке револуције. Али, у Русији и осталим земљама Варшавског пакта на снази је био ригидни, бирократски систем (тзв. реални социјализам), док је у Србији, још од Титових времена, имало елемената тржишне привреде и смоуправе, да би 1988 -89. године, под Милошевићем, биле спроведене значајне демократске реформе (укидање вербалног деликта, ослобађање медија, увођење мултипартијског система, даља афирмација тржишне привреде, итд).
Специфична разлика је и то што је социјалистичка традиција у Србији, већ од времена Светозара Марковића, имала дубоке корене и уживала велику популарност код народа (рани радикали Николе Пашића, Димитрије Ценић, Васа Пелагић, социјал - демократија Димитрија Туцовића, итд).
Социјалистичка традиција у Србији, већ од времена Светозара Марковића, имала je дубоке корене и уживала велику популарност код народа
У критичном моменту, када је социјализам доживео пад у читавој Европи, на челу Србије нашао се изузетно способан лидер који је успео да у партију укључи неке од најугледнијих српских интелектуалаца (поред осталих, и шест академика). Прокламован је и широко прихваћен један трећи историјски пут - алтернатива ,,нео-либерализму" Запада и ,,реалном социјализму" Истока.
Нажалост, историјска ситуација била је крајње неповољна. Западни глобализам, тада на врхунцу моћи, на челу са Сједињеним Државама Америке, једином преосталом светском супер - силом, није био спреман да толерише било какве остатке ,,комунизма" у Европи.
Сем тога, врх Социјалистичке партије и сам председник Слободан Милошевић, учинили су низ катастрофалних грешака у периоду 1992-2000. године. Толерисано је стварање слоја ратних богаташа, дата им је политичка моћ преко тобожње леве партије супруге председника Милошевића, развила се неподношљива корупција у друштвеним предузећима, против ње се социјалистичка власт борила на парадоксалан начин доношењем Закона о приватизацији! Затим, отуђене су знатне родољубиве снаге завођењем блокаде против Републике Српске, најзад, прихваћен је ултиматум Ахтисарија и повучена војска са Косова и Метохије.
Ниједна власт не би преживела овакве грешке уз три страховита ударца споља: разбијања Југославије, потпуне блокаде (економске, политичке, културне и сваке друге) и агресије НАТО-а 1999. године. Земља се одбранила и преживела, али је Социјалистичка партија Србије изгубила председничке изборе, 5. октобра 2000. године. Губитак власти довео је до брзог укидања свих тековина социјализма у Србији.
3 - Пријатељи постали непријатељи
КАКО се десило да су готово сви наши савезници 90-их година постали наши непријатељи?
Врх Социјалистичке партије и сам председник Слободан Милошевић, учинили су низ катастрофалних грешака у периоду 1992-2000. године.
Толерисано је стварање слоја ратних богаташа, дата им је политичка моћ преко тобожње леве партије супруге председника Милошевића, развила се неподношљива корупција у друштвеним предузећима, против ње се социјалистичка власт борила на парадоксалан начин, доношењем Закона о приватизацији!
Отуђене су знатне родољубиве снаге завођењем блокаде против Републике Српске, најзад, прихваћен је ултиматум Ахтисарија и повучена војска са Косова и Метохије.
Да би се схватио историјски контекст у коме се ова промена одиграла, мора се узети у обзир енергетска криза у којој се нашло човечанство крајем Другог миленијума. Дошло се до застрашујуће јасне свести да ће, већ у току двадесет и првог века, све залихе нафте у свету бити исцрпљене. С обзиром на то да се преостале веће количине налазе на Блиском истоку, на подручју Каспијског мора и у Сибиру, водеће силе глобализма (САД и њихови савезници) су закључиле да их се морају дочепати милом или силом. У питању је било преживљавање њиховог ,,начина живота", дакле једне дубоко неправичне потрошачке цивилизације.
Да би завладале територијама на којима се налазе извори неопходних сировина и енергената, САД већ деценијама улажу огромна материјална средства у производњу оружја, у развој нових ратних технологија, у одржавање бројних војних база, расутих по целој кугли земљиној, у куповину интелектуалаца, политичара и новинара који ће на жељени начин обликовати светско јавно мњење. Тако је створена идеологија глобализма која се залаже за формирање једне (разуме се, про-америчке) ,,светске владе", која одбацује ,,национализам", националну државу и идеју националне суверености као нешто заостало и превазиђено, која у државама-жртвама изазива унутрашње раздоре и сукобе, која их сатанизује у случају њиховог отпора, пре него што их нападне или изнутра разбије.
С обзиром на то да се преостале веће количине налазе на Блиском истоку, на подручју Каспијског мора и у Сибиру, водеће силе глобализма су закључиле да их се морају дочепати милом или силом.
У питању је било преживљавање њиховог ,,начина живота", дакле једне дубоко неправичне потрошачке цивилизације.
На нашу огромну несрећу, водеће силе глобализма означиле су Балкан као простор на коме морају успоставити пуну контролу.
Јер, у свим војним плановима усмереним према Блиском истоку, Балкан је простор на коме ће се налазити кључне војне базе, преко кога ће се кретати војска ка Истоку, а нафта ка Западу.
На нашу огромну несрећу, водеће силе глобализма означиле су Балкан као простор на коме морају успоставити пуну контролу. Јер, у свим војним плановима усмереним према Блиском истоку, Балкан је простор на коме ће се налазити кључне војне базе (као Бонд Стил на Космету), преко кога ће се кретати војска ка Истоку, а нафта ка Западу. Од балканских држава се, према томе, захтевала апсолутна послушност. Требало је да преко њиховог ваздушног простора прелећу авиони, да се њиховим путевима и железницама пребацују Нато-трупе (бесплатно), да им на располагање ставе своје аеродроме и своје територије за војне базе, да одустану од примене унутрашњих закона на војнике Нато-а, да шаљу своје војнике у Нато-ратове, речју, да без поговора чине све што се од њих тражи. То је свуда прихватано, чак и у старим, поносним земљама као што су Шпанија или Мађарска. Само у Србији то није могло тако проћи.
Већ октобра 1991. године нашли смо се у сукобу са лордом Карингтоном, када је поставио ултиматум: ,,Или ћемо признати границе отцепљених република" и свести тамошње делове српског народа на беспомоћне, угрожене мањине - ,,или нам следе санкције, а можда и бомбардовање". Ултиматум је глатко одбијен, као и захтев за отцепљењем Косова и Метохије и гомила захтева из Рамбујеа.
Није, разуме се, тачно да су се сви ратови могли избећи, па и сукоб са Нато-алијансом, да смо били довољно еластични и да смо чинили извесне уступке. Милошевић је био више него еластичан и учинио је огроман број уступака. Спасао је, примера ради, Дејтонску конференцију, јер се одрекао Сарајева, Брчког и коридора према Фочи. То му је признао и Холбрук, у својој књизи о Дејтонској конференцији. Али, преко одређене границе није могао да иде. (А када је отишао и направио компромис са Ахтисаријем и Черномирдином - изгубио је власт).
Срби су народ чврстог карактера - за разлику од већине других народа. Такав постојан карактер дошао је као последица успешне одбране од Византије, Турске, Аустрије, Немачке, Информбироа, а 1999. године и од Америке. Можда ће га једном променити порази слични овима из деведесетих година. Али, дотле нећемо пристајати на неограничену покорност и неправду.
А шта је било са светском хегемонијом САД-а и њених савезника?
Ишчезну санак пусти заувек!
Тако су нам се савезници претворили у непријатеље. Скупо смо платили своју непокорност. Али су велику цену платили и они који су целе деведесете провели идући из сукоба у сукоб са Србијом - од Хрватске 1991. до Косова и Метохије 1999. године. За то време Руси су се дигли из мртвих, а Кина развила у једну од најјачих и најбогатијих замаља света. А шта је било са светском хегемонијом САД-а и њених савезника? Ишчезну санак пусти заувек!
Михаило Марковић, 23.02.2010.
QuoteМихаило Марковић, 23.02.2010.
:?
Piše čovek iz groba, eto šta ti je akademik! Originalni tekst (bolje organizovan) na sledećem linku:
http://www.slobodanjovanovic.org/2010/02/23/mihailo-markovic-tragika-devedesetih-nije-mogla-da-se-izbegne/ (http://www.slobodanjovanovic.org/2010/02/23/mihailo-markovic-tragika-devedesetih-nije-mogla-da-se-izbegne/)
Pogledao sam PLANET 51 koji je režirao Jorge Blanco u saradnji sa Javier Abadom i Marcosom Martinezom, po scenariju Joe Stillmana koji je imao iskustva iz rada na SHREKu. PLANET 51 je nepravedno ocrnjen film. Iako ga je TriStar distribuirao, nisam nesklon teoriji zavere da je je pritisak kritičara na ovaj film iz pokušaja da se zaštiti monopol američkih studija. PLANET 51 svakako jeste sub-pixarovski proizvod, ali, budimo realni, šta nije?
U redu, da, PLANET 51 nije cutting edge kao Pixar no rekao bih dve stvari, niti išta drugo dostiže Pixar niti je PLANET 51 slabiji od SVIH Pixar naslova. U tom smislu obrušavanje kritike na ovaj odlično osmišljen i lepo realizvan film deluje zaista apsurdno. Uostalom, i publika je sasvim pristojno odreagovakla na ovaj film. Šteta je što nije dostigao SHREKove cifre, jer je meni ovo neuporedivo bolje od SHREKa u svakom smislu, ali rezultat je onako sočan underdog uspeh uprkos svemu.
Ono što je možda zasmetalo kritičarima jeste činjenica da je PLANET 51 film u kome vanzemaljci imaju Gigerove Osme putnike kao kućne ljubimce. Ovi likovi su toliko potentni da čak i smešteni u kontekst dečjeg animiranog filma nose spooky dimenziju i mislim da PLANET 51 bolje od svih eseja zajedno uspeva da dokaže da su Gigerovi Alieni strašni čak i kad su potpuno redizajnirani za potrebe dečjeg filma. Doduše, Alieni su evidentno crni humor namenjen roditeljima koji su u bioskopu sa decom i samo rdoitelji mogu u potpunosti da shvate celu foru sa kiselinom i facehuggingom.
Ceo high concet sa vanzemaljskom planetom na kojoj svi žive kao u pedesetim u SAD i čovekom koji sleće na njihovu planetu ovaploćujući sve njihove strahove izgrađene iz 50s style lolalnih stripova i filmova je odličan. I otvara brojne mogućnosti koje Stillman odlično koristi.
PLANET 51 je pre svega baziran na scenariju, ali nepravedno je reći da animatori nisu uradili solidan posao, o čemu najbolje svedoči to da je ovo jedna od malobrojnih non-Disney produkcija sa appealing karakterima koji piju vodu i u dramskim/dijaloškim scenama.
Čitav film je baziran na jednoj polemici sa tradicijom pop kulture i filmova svih žanrova, a u tom smislu je zanimljiv WALL-Ejevski mali robot koga je sasvim moguće tumačiti kao posvetu WALL-Eju s tim što ako imamo na umu vreme potrebno da se realizujje animirani film teško da su autori filma PLANET 51 mogli razmišljati baš na takvom nivou posvete. U svakom slučaju, PLANET 51 ima svog WALL-Eja koji uopšte nije za staro gvožđe i na njemu je bazirano nekoliko izvanrednih scena bez dijaloga.
Mali zeleni su simpatično realizovani, razlikuju se među sobom i simpatični su, i kad je reč o dizajnu likova, iako je astronaut Chuck fino oblikovan, možda je trebalo malo više da liči na Rocka (ne Mehmete, ne Siffredija već Dwayne Johnsona) koji mu je pozajmio glas. međutim, i ovako to je jedan vrlo solidno dizajniran film koji prevazilazi tipične probleme u oblikovanju likova koji nastaju u non-Disney produkcijama.
Isto važi i za detalje, obratite pažnju na natpise na šlemovima malih zelenih vojnika poput CORN TO KILL kao aluziju na FULL METAL JACKET i parafraze automobilskih dizajna na vanzemaljskim hovermobilima kao i niz detalja koji su citati iz filmova savršeno integrisani u radnju. Postoji i nekoliko punova usmerenih prema Bob Dylanu, takođe dobro integrisanih, i očigledno je da su autori hteli malo da dotaknu i šezdesete.
U svakom slučaju, ovaj studio Ilion Animation je tvrtka koju treba pratiti jer se konačno izvan Amerike dešava nešto jako ozbiljno na polju tehnički napredne mejnstrim animacije, i to ne samo u smislu autsorsinga posla već i u kreativnom smislu. Izbor američke teme je mudar potez za plasman na svetskom tržištu i zanimljivo je to da je adut filma upravo američki scenario, dok je tehnološki segment vanamerički, iako bi se očekivalo potpuno obrnuto.
* * * 1/2 / * * * *
Ja sam isto kad sam ga odgledao pomislio kako je u pitanju nekakva zavera američkih kritičara da odbrane svoju produkciju. Planet 51 je vrlo sigurno realizovan, duhovit, zaokruženog koncepta i, mada je istina da nema ekstra dozu piksarovske emotivnosti i CGI raskoša (iako jeste emotivan i grafički izvrstan), to mi se čini kao nedovoljan argument za toliko zatiranje od strane kritičara. Posebno mi je bilo bizarno što se filmu spočitava da ima mnogo referenci na pop-kulturu jer to, kao, deca neće razumeti... Mislim, film su pravili Španci, for gads sejk, dakle, ako je njima to pilo vodu ja ne vidim neki problem... Kad se Planet 51 uporedi sa nekim drugm radovima, na primer sa Battle for Terra, njegova kvalitetna produkcija i sigurna režija još više upadaju u oči... Tako da - zavera, nema druge.
Realno gledano, Pixar je off the hook. Oni su toliko van svih kriterijuma da je pogrešno porediti bilo šta sa njima, zar ne?
Ali što se non-Pixar radova tiče, naročito kad je reč o DreamWorks animacijama, ICE AGEOVIMA i sl. ovo je sasvim kvalitetan rad. BATTLE FOR TERRA doduše još nisam gledao, ali koliko shvatam on nije toliko mejnstrim, više je kao neki TITAN AE? Ili grešim?
http://www.mymodernmet.com/profiles/blogs/baftas-best-film-nominees-by (http://www.mymodernmet.com/profiles/blogs/baftas-best-film-nominees-by)
Pogledao sam FROM PARIS WITH LOVE Pierre Morela, reditelja koji je počeo kao snimatelj a svetsku slavu stekao sa B13 i potom se potvrdio sa TAKEN. Mudro je što je pre iozlaska FROM PARIS WITH LOVE potpisao ugovore za rad na nekoliko novih filmova pošto ga PARIS ne pokazuje u najboljem svetlu. Iako se za PARIS ne može reći da je slab film, daleko od toga, ipak to nije naslov čiji reditelj posle toga dobija veliki holivudski projekat. Po svom anarhičnom duhu, najviše podseća na LONG KISS GOODNIGHT iako je mnogo, neuporedivo slabiji od tog filma. S druge strane po priči bi se mogao nadovezati na još jedan film koji je kopija Blackovog stila without actually being Shane Black a to je SWORDFISH u kome Travolta igra sličnog rogue agenta. Ipk, SWORDFISH je zahvaljujući stilu Dominica Sene daleko elegantniji film.
FROM PARIS WITH LOVE prvo ima dva junaka koja su izrazito antipatična. Travolta igra bahatog special ops agenta čiji često apsurdni postuipci, naravno, imaju dublji smisao i zapravo su savršeno sračunati, i mladog japija diplomatu koji bi hteo da bude tajni agent koji je tu da bude neka vrsta kopče sa svetom gledalaca. Nažalost, situacije nisu dovoljno maštovite a neke od boljih kao što je recimo shootout u soliteru, a u izvesnoj meri i chase na autoputu su maznute iz Peter Bergovog KINGDOMa i rekao bih jako slabo rekontruisane u odnosu na ono što je Berg napravio. Iako se i za TAKEN može reći da nije bio apsolutno originalan u svojim akcionim postavkama taj film je imao jednostavnost i Neesonovu glumačku igru koja je činila da ta generic akciona postavka funkcioniše na jednom arhetipskom nivou. U PARISu međutim, svi pokušaji da se snimi nešto sveže iz situacije u situaciju deluju sve bajatije.
Ako tome dodamo da nijedan od leadova, a naročito Travolta nema potencijal da bude u bilo kom smislu uverljiv kao akcioni junak, za razliku od Neesona, onda dobijamo film koji više deluje sklopljeno nego snimljeno. Morel očajnički pokušava da ubaci što više actual Travolte u akcione scene i to radi tako što mu snima dosta krupnih planova unutar set-pieceova, međutim činjenica da mu se lice vidi samo u krupnim planovima unutar akcione scene ima samo suprotni efekat.
No, daleko od toga da je film dosadan i u potpunosti nezanimljiv. Isto tako međutim, upadljivo je da ovo nije film koji čak evocira neku vrstu žaljenja za propuštenim prilikama. Naprosto suviše je daleko od dobrog filma da bi pobuđivao tu vrstu impulsa kod gledalaca,.
FROM PARIS WITH LOVE je dakle u odnosu na B13 i TAKEN, i Morelovu generalnu reputaciju, slab film i nema potencijal da ponovi TAKENov senzacionalni uspeh. Izuzev toga, reč je o podnošljivom akcijašu, ali i filmu koji neće vratiti ovaj žanr u prvi plan niti biti referenca za buduće naslove. Štaviše, PARIS me je uglavnom postakao da repriziram barem akcione scene iz KINGDOMa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam austrijski film DIE WANNSEEKONFERENZ o kome sam čitao dosta još davnih dana a sada sam konačno uspeo i da ga obtainujem. Reč je o televizijskom filmu koji je imao i izvesnu bioskopsku eksploataciju u kome je u maniru verbatim dramaturgije prikazan čuveni sastanak u Wannseeju na kome je dogovoren Endlosung. Na sličnu temu kasnije snimljen je CONSPIRACY ali sa nemačkim glumcima to deluje mnogo ubedljivije.
Tekst koji ličnosti izgovaraju baziran je na nemačkim arhivama i istraživanjima istoričara Holokausta a film se dešava u realtimeu. Heinz Schirk je realizovao sve vrlo precizno bez ikakvih preteranih intervencija i ceo teret je na glumcima pošto je tekst koji oni izgovaraju u svakom zamislivom smislu neverovatan. Glumci su uspeli da uhvate tu atmosferu istrebljivanja Jevreja kao nečeg čemu se prilazi ležerno, kao još jednom posle koji će se lakše raditi ukoliko tu bude i malo šale, flertovanja sa sekretaricom i sl.
Najprofilisaniji likovi su Heydrich i Eichmann. Eichmann je upadljivo nesiguran, verovatno i zbog svoje komunikacije sa Jevrejima koja mu je ipak onemogućavala da ih tretira kao statistiku. I Heydrich koji je u stvari jedan dosta tanak birokrata koji ne pokazuje taj zastrašujući potencijal o kome se govorilo, koji je čak sezao do toga da je smatran potencijalnim Hitlerovim naslednikom.
Ukoliko je želeo da snimi film o zločinu, Vladimir Perišić je trebalo da pogleda ovaj film, i prvo što bi shvatio da ima imalo mozga jeste u kakvim situacijama istina o nečemu može biti luđa od bilo kakve konstrukcije, teatra apsurda i sl. Zatim, shvatio bi koliko je deplasirano ikada u bilo kom kontekstu uporediti srpske zločine u Bosni sa nacističkim, koliko to nema nikakve veze jedno sa drugim. No, čak i na nivou puke estetike, nezavisno politike, istorije i tipa zločina, svako sa imalo razuma shvatio bi da inteligentan čovek možek da snimi nešto što ima smisla čak i kad ne zna previše.
To su autori WANNSEEKONFERENZa uradili. Snimili su solidnu, not too flashy rekonstrukciju sastanka u Wannseeju i realno, pustili su da istorija uradi posao za njih. Na neki način, politika je uradila posao za Perišića, pošto je isključivo zahvaljujući njoj u spoju sa apsolutnim odsustvom bilo kakvih filmskih zahvata podložnih vrednovanju, uspeo da ostvari nekakav uspeh. Međutim, za razliku od WANNSEEKONFERENZ, ORDINARY PEOPLE će verovatno biti zaboravljeni osim u srcima čitalaca e-novina.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE WOLFMAN Joe Johnstona. Film je prilično slab, i uprkos tome što mu se može naći nekoliko olakšavajućih okolnosti, reč je o krajnje nezadovoljavajućem gledalačkom iskustvu.
Prva olakšavajuća okolnost jeste to što je reč o jednoj vrlo problematičnoj produkciji. Kao šđto znamo prvi scenario napisao je Andrew Kevin Walker za marka Romaneka da režira, to je jedan film, a onda su dovedeni David Self da preprave i Joe Johnston da režira što je realno potpuno drugi film. I to ne po svaku cenu lošiji film, ali prosto drugi film. To je sigurno doprinelo tome da film na kraju ostavlja prilično polovičan utisak, kao da u izvesnim segmentima nije razvijen kako treba. Ako se tome dodaju recutovi i reshootovi, činjenica da je film i ovakav ispao deluje kao uspeh.
Zatim, olakšavajuća okolnost je to da je reč o pokušaju da se rebootuje izvorni WOLFMAN koji je Universalov klasik koji je bio template i potom bio done to death do te mere da objektivno danas jako retko imamo funkcionalne werewolf filmove bazirane na misteriji o tome šta je izvor problema. Čak i klasik poput HOWLINGa ima taj problem. S druge strane, imali smo nekoliko odličnih revizionističkih naslova kao što su DOG SOLDIERS i GINGER SNAPS ali zadatak postavljen pred ovu dvojicu scenarista i par reditelja bio je da snime muzejski film, da snime osavremenjenu varijantu onoga što već znamo, da ovaj film bude nova verzija onog starog a to ne pije vodu.
Jedan razlog zašto ne pije vodu jeste i Benicio Del Toro u glavnoj ulozi koji je možda faca ovako, ali realno nije glumac koji može da iznese blockbuster, nije Johnny Depp ili Russell Crowe i najviše podseća na Olivera Reeda, mladog i poročnog u Hammer filmovima poput PARANOIACa Freddie Francisa u kojima pokušava da malo žavće gothic scenografiju svojom glumom. O Tony Hopkinsu i toboženjem twistu ne treba trošiti reči. Ovo je prvi film na kome je Andy Walker potpisan na kome se twist vidi iz aviona.
Drugi razlog zašto ova vrsta konvencionalne strukture ne funkcioniše jeste odsustvo melodrame. Frojdistička postavka nije lišena potentnosti ali odnosi između sina i oca su isuviše nerazvijeni da bi se razvilo traumatsko jezgro koje se potom eksternalizuje kroz borbu između sina i oca koji je jouisseur i poseduje sve žene u njegovoj okolini.
S druge strane, kada imamo glavnog junaka, načelno, pozitivca koji je monstrum tipa FLY ili WOLFMAN mora postojati ljubavna priča koja na neki način biva onemogućena njegovom transformaicjom. Tu ljubavnu priču ovde u suštini nemamo iako se ona tu pojavi u formi natuknute konvencije. Emily Blunt je potpuno ispuštena i kao lik i kao glumački potencijal.
Konačno, Benicio ni kao pojava ni kao karakter nije naročito zanimljiv, nije ni heroj, nije ni antiheroj, on je jedna prazna pojava koja luta kroz film i ispada glupa u društvu pošto sve shvata poslednji.
U tehničkom smislu, WOLFMAN nije ništa naročito. Okej, skup je to film, sve je to manje-više na nivou, ali recimo Guy Ritchie, iako radi u drugačijem žanrovskom ključu donosi mnogo ubedljiviji i življi London od Johnstona. Johnstonov London je šotrijanski sa obligatory ishendlovanim statistima koji mehanički prolaze kroz drugi plan i starim gađevinama čija arhitektura zapravo nikada ne zaigra na pravi način izuzev u sceni piotapanja u lednu vodu.
Transformacije i monstrumi su mi najveći letdown. Očekivao sam više a wolf on wolf finale je nedopustivo jer se vukodlaci ne samo ne razlikuju te se jedva razaznaje koji je koji, nego imaju manju ekspresivnost nego što bi se očekivalo od makeupa tog kalibra.
Moram priznati da me je u pojedinim momentima, lenjost ovog projekta podsetila na SVU TU RAVNICU s tim što RAVNICA ima svežiji setting i zabavniji zaplet.
THE WOLFMAN je dakle film nerazvijene priče, slabih i antipatičnih likova sa tek ponekom zanimljivom deonicom, koji je doduše ako imamo u vidu težinu zadatka postavljenu pred autore mogao da bude promašaj i u kompetentnijim rukama.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam FLORES NEGRAS Davida Carrerasa, španski špijunski film koji spada u red savremnih evropskih trilera koji nažalost imaju TV-look. Sličan je naslovima kao što su KONGEKABALE ili recimo ekranizacijama Stiega Larssona. Za razliku od ovih severnjačkih uspeha, međutim, FLORES NEGRAS pokušava da ponovi strukturu old school francuskog političkog filma sa dramaturgijom u kojoj nema puno pripovedanja ili objašnjavanja što čini da se prvih pola sata jedva i razume o čemu se tu baš tačno radi. Kasnije kada priča kickinuje, osnovni problemi su televizijska egzekucija u smislu krajnje predvidlvog, konvencionalnog kadriranja koje za male pare pokušava da bude flashy i jednog od tipičnih Filmaxovih problema u pojedinim produkcijama a to je što svi junaci govore španski i teško ih je geografski odrediti odakle su. Isto tako, gostovanja Maximiliana Schella i Marie Grazie Cuccinote su možda suvišna i opterećuju narativ znakovitošću ovih zvezda.
Isto tako, ishod u odnosu na specifičan, bezmalo melvilovski početak ostaje dosta konvencionalan i ne prati sve ono u šta smo investirali toliko koncentracije i energije.
U svakom slučaju FLORES NEGRAS je marginalan film, samo za ljubitelje i poznavaoce.
* * / * * * *
Pogledao sam LA DECIMA VITTIMA Elio Petrija, film koji sjajno ide kao žanrovska dopuna uz Rob Marshallov NINE. Reč je o nesumnjivo evropskoj reinterpretaciji jedne žanrovske satire o antiutopijskom društvu kome je ubijanje dozvoljeno pripadnicima određenog kluba kako bi se narod izduvao i izbegli ratovi sa samo sa tim dodatkom što je Sheckleyev high concept režiran u dekadentnoj produkciji Carla Pontija sa vrlo inspirisanim Elio Petrijem na čelu, i redovnim Fellinijevim saradnikom Tonino Guerom među piscima.
Sigurno je Sheckley pisao svoj roman sa idejom da to bude upozorenje i satira koja predviđa novu i ubedljivu realnost ali Petri i Ponti su celim smeštanjem priče u swingin' Rome, dodali filmu jednu dolce vita glazuru koja samo doprinosi utisku futurističkog sveta u kome ljudi zaista gube razum.
Marcello Mastroiani, za ovu priliku ofarban u plavo je dovoljno cool i harizmatičan da pored njega čak i drvo javorovo Ursula Andress pije vodu kao glumica a setovi su ekstremno razigrani i prijatni.
Uprkos političkoj napaljenosti priče, Elio Petri nije zaboravio da film treba da bude vizuelno ekspresivan i energičan tako da Italija bliske budućnosti izgleda fantastično čak i na skromnom budžetu a svi arty zahvati deluju kao lepa dopuna i osveženje a ne kao nepodnošljiva digresija što bi sigurno bilo svojstveno Francuzima. Na određeni način, sa sve ofarbanim Marcellom, na planu hemije među likovima i designa, Petri anticipira Jewisonovog CROWNa. U tom smislu još očekivanije deluje priča od pre nekoliko godina da je ovaj projekat trebalo da rimejkuje McTiernan koji se već zapljunuo solidnim rimejkom CROWNa. Ovo jeste očigledno stil koji je McTiernana formirao u izvesnoj meri kao filmofila na samim počecima. Uostalom Petrijev film je sigurno dosta uticao i na anarhičan stil pojedinih novoholivudskih naslova oslonjenih na spoj žanra i avangarde.
* * * / * * * *
FLEŠBEK Aleksandra Jankovića se ispostavio kao jedan vrlo interesantan debitantski film koji je imao krajnje curious produkcionu sudbinu iz čijih je kandži manje-više uspeo da se izvuče. Reč je o filmu koji je na konkursu beogradskog Sekretarijata za kulturu pobedio na osnovu scenarija Duška Premovića, inače glumca sa čijim smo se scenarističkim prvencem već upoznali u TV filmu Marka Novakovića NEKO ME IPAK ČEKA, da bi potom krenula potraga za rediteljem u kojoj je angažovan Janković.
Janković se ispostavio kao najveći adut ovog filma, a Premović svakako kao njegov najveći problem. Premovićev uticaj je negativan i na nivou scenarija i na nivou glume. Dok se kao fizička pojava Premović može nametnuti kao solidan, čak i filmičan glumac, na tragu James Gandolfinija/Takeshi Kitana, što sugeriše i sam scenario, on postaje katastrofalan čim progovori. Iako njegov lik u ovom filmu ne govori mnogo, govori sasvim dovoljno da u priličnoj meri onemogući Jankovićev rad i da ugrozi mnoge scene. Iako se zbog male količine replika, Premović-glumac ne može okriviti da je previše oštetio film, čini se da je film mogao biti znatno snažniji sa drugim glumcem u ovoj ulozi.
Kao scenarista, reklo bi se da Premović već poprima obrise autora i da ima jednu kronenbergovsku opsesiju ginekologijom i pitanjima neželjene trudnoće tako da bi se stil koji je on ustoličio mogao nazvati "ginekološkim neorealizmom". Janković uspeva manje ili više dobro da se izbori sa Premovićevim scenama u kojima se situacije osrednje potentnosti razvlače do iznemoglosti i nazad, i sasvim je sigurno da bi mladom reditelju posao bio olakšan da je scenario bio sadržajniji, sa bogatijim likovima, raznovrsnijim radnjama i bolje vođenim zapletom.
S druge strane, sve ono što su nedostaci Premovića kao pisca, Janković dobro pokriva poznavanjem filma, i za piščeve greške nalazi stilska rešenja u kojima takv greške mogu da se prihvate.
Iako su svi ovi problemi sa Premovićem u centru dosta krupni, Janković i njegov DP Igor Šunter s druge strane uglavnom uspevaju da mu budu dobra protivteža. Koristeći se kadar-sekvencama, odličnom crno-belom fotografijom, inventivnim kadriranjem i vrlo lepo odabranim lokacijama, Janković u većem delu uspeva da zamaskira sve nedostatke retorikom art-house filma i Crnog talasa i u smislu vizuelne prerade tog crnotalasovskog materijala najviše podseća na Kokana Rakonjca. Sasvim je sigurno da bi sa boljim repro-materijalom, Janković uspeo da izgura još bolji film i na neki način ova partija sa hendikepom samo pokazuje jedan vrlo potentan talenat koji je nažalost zarobljen u kinematografiji koja ne ume da pravilno profliše materijal i ambijent za rad.
Naprosto, reditelj Jankovićevog talenta zarobljen je u produkcionim okolnostima u kojima finansijeri misle da je Premovićev scenario dobar, i dok god bude takva situacija, i rezultati će više biti na nivou velikih obećanja nego velikih dometa. Pa ipak, FLEŠBEK nudi razloge za optimizam uprkos opštoj truleži u kojoj je nastao.
Nadam se da će FLEŠBEK biti dobro prihvaćen uprkos svojim nedostacima i da će omogućiti Jankoviću da snimi i neki novi film u kome će svoj talenat spojiti sa adekvatnijim materijalom.
Janković pripada novoj generaciji reditelja koja sada ulazi u kinematografiju i uz Nikolu Ležaića on će ih reprezentovati ove sezone. Na osnovu njihovih studentskih filmova među kojima su verovatno najpoznatiji radovi Jelene Tvrdišić i Vladimira Mančića bilo je jasno da će doneti nešto novo u našu kinematografiju, jedan svež izraz i poznavanje tehnike koje do sada nije bilo toliko zastupljeno. I Janković je to uprkos svemu pokazao u FLEŠBEKU. U tom smislu, premijera ovog filma je bitan korak za ulazak jedne potpuno nove generacije u naš film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam REC 2 Paca Plaze i Jaume Balaguera i moram priznati da se odavno nisam suočio sa filmom čije je postojanje toliko besmisleno. Pre svega, cela priča o novom/starom talasu horor filmova čiji je rediteljski koncept baziran na ovoj ili onoj vrsti dokumentarnosti za mene nikada nije nosio neku vrstu ontološke ekskluzivnosti. Film koji je znalački realizovan čak i u najkonvencionalnijoj postavci po definiciji može da bude izuzetno ubedljiv i pokušaj da se kroz tehniku snimanja uvećava ubedljivo9st oduvek mi je delovala poprilično debilno. Uostalom, meni su takvi filmovi obično zanimljiviji zbog tretmana dokumentarne ili televizijske konvencije na nivou medijuma a ne kao vid ubedljivosti. U tom smislu mi je i prvi REC bio zanimljiv pre svega kao film koji uvodi jednu čisto tehničkju konvenciju u pričanje priče, kao sve je snimljeno sa jednom kamerom pa je samim tim više komplikovanih kadar-sekvenci ili gore prizora odrađenih u jednom kadru i sl.
REC 2 kad je reč o broju kamera pokušava da bude kao ALIENS u odnosu na ALIEN. A i sama priča sa ulaskom vojske u lokaciju iz prvog filma asocira na Cameronov sequel. Međutim, sa tolikim brojem kamera kojima Plaza i Balagueto žongliraju naprosto se gubi potreba za zlopaćenjem gledalaca koji su u prvom RECu imali neki razlog što gledaju dekomponovane kadrove snimljene u tami. Sada gledamo to isto samo iz više pozicija, što istovremeno obesmišljava i pojeftinjuje koncept i traći gledaočevo strpljenje.
Ukoliko se o nečemu kao što je priča uopšte može govoriti u slučaju RECa, mislim da je to u REC 2 dovedeno do paroksizma jer su čini se Plaza i balaguero preozbiljno shvatili gimmick iz prvog filma. Naime u REC 2 je sada gimmick detaljno objašnjen a centar dešavanja je kuća iz prvog filma što nam sugeriše jako sujetan pogled na stvari a to je da se u prvom RECu dogodilo nešto vredno revisitovanja. Žao mi je što moram da objavim da se u prvom RECu koji je inače meni drag film nije desilo ništa vredno revisitovanja i da je ova vrsta analize događaja iz prvog filma vrlo bliska jednom od zvanično najgorih filmova svih vremena po svom konceptu a to je čuveni BEYOND THE POSEIDON ADVENTURE.
Nastavci su tu da bi ponovili formulu uspešnog izvornika u ovom ili onom smislu, ili kroz prenošenje likova ili nekih drugih svojstvenih okolnosti. U slučaju REC 2 preneto je ono što je najnevažnije u prvom filmu, a to je gimmick koji je izazvao nasilno ponašanje poludelih stanara, i ono što je u prvom filmu apsolvirano, a to je akcija na toj lokaciji. Mislim da je svakako i vizuelni koncept bio bitan deo prvog filma koji je trebalo preneti, a da je on u suštini jako pogrešno transformisan u ovom nastavku.
Uvođenje više kamera ekvivalentno je igranju multiplayer FPSa solo. Dakle, da, moguće je, ali istinske koordinacije nema nego se u drugog shootera prelazi bez jasne taktike, onda kada je onaj iz čije vizure u tom trenutku igraš taktički neupotrebljiv ili suviše ranjen i bez metaka. Ali, zar nije smisao igre upravo u tome da se snađeš kada si ranjen i bez metaka? Isto pitanje se postavlja i u RECu 2. Zar nije smisao jedne kamere u prvom filmu bio u tome da se ostvari integritet njenog prisustva u jednom prostoru i situaciji i da upravo kroz tu ograničenost jedne vizure narativ dobija svoj novi smisao odstupajući od Hitchcockove paradigme filma kao parčeta kolača. sa prelaskom iz vizure u vizuru, film ne dobija apsolutno ništa na dinamici, a samo otvara razne loose ends.
Izvorni REC je uvek balansirao na granici negledjivosti, da li je potrebno naglasiti da je REC 2 prelazi te da je uglavnom negledljiv i mukotrpan. Ovaj naslov je bio šlajfovanje u mestu za Plazu a u izvesnom smislu i za Balaguera koga manje cenim od Plaze. Nadam se da će shvatiti da je REC dead end i da će se krenuti u nekim drugim pravcima. Ni ovom filmu se ne može osporiti tehnička kompetencija i sasvim je sigurno da ih je obojicu ovaj naslov ustoličio kao cutting edge tehničare, i tim pre je važno da to stečeno znanje prikažu u nečem zanimljivijem.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ARMORED Nimroda Antala. Ako je postiojao neki razlog da ne bude snimljen američki rimejk CONVOYEURa sa Ericom Banom i po scenariju Andrew Kevin Walkera, onda to svakako nije ovaj film.
ARMORED je s jedne strane dobar primer Nimrodovg mudrog vođenja karijere u kojoj je posle par nepretencioznih malih repertoarskih filmova uspeo da dođe do potencijalnog blokbastera sa PREDATORSom. Ono što je loše je to da su i VACANCY i ARMORED prilično bezveze filmovi koji u izvesnoj meri pokazuju potencijal ali onda ga ispuste na krajnje početnički način.
ARMORED je film koji je prvih pola sata relativno simpatičan naivni blue collar B-film čija se tupost može oprostiti jer podseća na filmove za publiku sa jeftinijim kartama, nižim kriterijumima i sl. kakvi su nastajali sve negde do sredine devedesetih. Mislim da su sva poređenja sa 70s filmovima deplasirana i da ARMORED možda najviše liči na neki film koji bi 1995. snimio F. Gary Gray. Motivacija glavnog junaka i ceo ambijent u kome on živi su beskrajno naivni i funkcionišu na nekom najrudimentarnijem nivou motivacije kakav bi ove godine koristio eventualno Prachya Pinkaew.
Međutim, kada dođemo do glavne situacije u filmu a to je pljačka koja pođe po zlu, film postane prilično negledljiv pošto se osnovnoj premisi da čovek koji je spreman da ukrade 42 miliona dolara neće da ubije ili bar toleriše ubistvo hoboa nimalo ne veruje. Od tog momenta, sva psihologija pada u vodu, ne samo u odnosu na postupak glavnog junaka već i u odnosu na poznavanje mentaliteta publike od strane autora.
Takav preokret u liku može da iznese samo veliki glumac, a Columbus Short nije taj. Štaviše, Short je najmanje poznat u ovoj glumačkoj podeli, ima najmanje ubedljiv i njemu se najmanje veruje. S druge strane, Matt Dillon kao kolovođa bande igra bliže nekoj ulozi fikcionalnog glumca Johnny Drame kog u seriji ENTOURAGE igra njegov manje uspešni brat Kevin a Fishburne i Jean Reno su tu bez ikakvog razloga i njihova pepoznatljivost čak i smeta filmu. Neki od njih u glavnoj ulozi možda bi uspeo da podari neku vrstu uverljivosti junaku koji pokušava da ospori i životnu i filmsku istinu da jedna vrsta zločina vodi u drugu.
Zatim, oni kojima pljačka ne ide za rukom i ništa drugo ne ide za rukom su negativci a ne glavni junak. On je polupasivan, i imamo situaciju u kojoj gledalac nema za koga da navija, naročito jer su negativci proaktivniji i ubedljiviji od pozitivca a opet su i dovoljno odvratni i bledi da se sa njima ne može ostvariti bilo kakva identifikacija. Ukoliko su autori gađali neki DIE HARD vibe potpuno su ga omašili jer je u DIE HARD McClane bio aktivan i negativcima je sve išlo kako treba dok se on nije uključio, pa i onda je bilo faza kada je sve bilo okej.
Kod Nimroda međutim vlada besmisao. Nikome ništa ne funkcioniše a film nije komedija i onda je naprosto sve mučno.
Što se tehničke egzekucije tiče, gledali smo puno boljih filmova, a bez da se poteže TRESPASS. ARMORED je podnošljiv, kompetentan film ali nije mnogo daleko od DTV nivoa i onog beskrajnog niza heist komedija sa ocvalim zvezdama koje pretenduju na bioskop pa završe na videu. Nimrod je imao sreće da je ovaj naslov uspeo da istraje u svojoj theatrical nameni.
ARMORED počinje kao film kome se nema puno zameriti ali na kraju se zamerke gomilaju sve do jednog sveopšteg nepovoljnog utiska. kakav god bio rimejk CONVOYEURa je imao više potencijala i zaista je šteta ako ga je ARMORED sada onemogućio.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BABY FACE NELSON Dona Siegela na dosta surovom VHS ripu koji je međutim ipak premala diverzija da bi umanjio izuzetnu efektnost ovog moćnog B-filma u kome Siegel već počinje da se zagreva za svoja remek-dela iz sedamdesetih. BABY FACE NELSON nije previše oslonjen na istoriju, i više je reč o gangsterskom filmu iz tradicije Warner Bros melodrama sa James Cagneyem čiju didaktičnost smenjuje Siegelov antiestablišment stav a zvezdu hiperaktivni Mickey Rooney koji je manje-više postavio standard i za kasnije uloge Baby Face Nelsona u istorijski fundiranijim naslovima.
Nelson, sporedni lik iz DILLINGERa ili PUBLIC ENEMIESa, kod Siegela ima pivotalnu ulogu i zanimljivo je videti Dillingera gurnutog u drugi plan. Siegel se fokusira na Nelsonovu snažnu ljubomoru i seksualnu frustraciju koja je inače poznata kao denotativni aspekt gangsterskog filma a ovde izlazi u prvi plan, što čii da Dillinger deluje kao prilično jednodimenzionalan i dosta razuman lik.
Uz svu agresiju i paranoju koju Nelson nosi sa sobom, Siegel međutim nikada ne ostavlja svog junaka kao karikaturu, i kad je reč o većini Nelsonovih strahova uglavnom se ispostavlja da je bio u pravu. Naravno, verovatno je ovaj film bio grozan svim onim gledaocima koji su poznavali pravu istinu o Nelsonovom psihopatskom ponašanju, pa ni ne čudi da je svoju rehabilitaciju kao kultni B-film doživeo tek kasnije.
Scene obračuna su izuzetno efikasno realizovane na minimalnom budžetu, i čini se da je oskudica samo inspirisala Siegela da bude još radikalniji. Rooney kao stari šmirant samo doprinosi snazi Siegelovog izraza u ovom filmu. Scena Nelsonove smrti je međutim potpuni masterpis naročito u scenarističkom smislu i primer vrhunskog rada unutar B-filma.
* * * / * * * *
How do you follow up a look at corrupt Wall Street types? If you're Oliver Stone, you indulge in a little three-way romance and some light drug use. No, we're not printing some huge tabloid story – it's the subject of his likely next film, revenge thriller Savages.
According to Deadline Hollywood, Stone has locked in a deal to co-write, direct and produce a film based on Don Winslow's novel, which will hit the shops in July.
The plot finds two friends from a California beach community who share a girlfriend and make a great living growing and selling top-notch pot. But then a Mexican cartel tries to harsh their financial buzz and when they refuse the gang's demands, the Mexicans kidnap their girlfriend and demand all their marijuana proceeds from the last few years as ransom for her safe return.
Our heroes decide that instead of paying, they'll figure out a plan to rescue the girl take their revenge and then skip town. Bet that goes well...
Pogledao sam BUCHANAN RIDES ALONE Budda Boettichera, jedan od njegovih kanonskih vesterna sa Randolph Scottom u kome se jednostavnost i preciznost Buddovog rediteljskog postupka prepliće sa neobično složenim scenarijem prepunim preokreta kakvi nisu svojstveni za vesterne. Iako Budd i Scott čine da ovo nepogrešivo bude Boetticherov kanonski rad, autorska ličnost čiji se pečat oseća je scenarista Charles Lang koji je adaptirao roman Jonasa Warda.
* * * / * * * *
Pogledao sam DROWNING POOL Stuarta Rosenberga, drugi film o Harperu, filmskoj interpretaciji Ross MacDonaldovog literarnog junaka Archera. Zajedno sa HARPERom i kasnijim TWILIGHTom koji samo formalno nema veze sa MacDonaldom i lik se drugačije zove, čini triptih Newmanovih private dick filmova. Dok je HARPER od sva tri najcenjeniji, meni je upravo DROWNING POOL najkvalitetniji. HARPER je solidan film koji je pregazilo vreme, TWILIGHT je film koji ima sve sastojke masterpisa ali mu nedostaje veća kohezija, ali DROWNING POOL sa scenarijem Keenana Wynna, Lorenzo Semplea i Waltera Hilla nudi pravi spoj Newmanove harizme, filmskog tretmana detektivske priče i odlično izgrađene atmosfere kojoj je detektivski zaplet samo okvir sa niz čisto filmskih zahvata koji se odlikuju naizmenično potentnim dramskim situacijama, vizuelnim bravurama i u krajnjoj liniji veštom izgradnjom atmosfere private dick filmova sedamdesetih. Uostalom, sedamdesete su filmski drugačija decenija od šezdesetih, a HARPER je ipak 60s film. DROWNING POOL je 70s film u punom smislu te reči.
Čini se da je ovaj film u svojoj recepciji imao problem toga što ga je režirao Stuart Rosenberg koji je često shvatan kao Newmanov hack (i u tome ima izvesne istine, Rosenberg je režirao neke njegove pet projecte poput WUSA) a tokom sedamdesetih već je bio period kada su autori ušli u žanrovski film i bili svesni svoje "autorske pozicije". Rosenberg nikada nije stekao taj status ali ovaj konkretni naslov nije slabiji od nečega što su u to vreme radili autori poput Bentona. Walter Hill sa DROWNING POOLom iako je trećepotpisani nastavlja posle HICKEY & BOGGSa talas izvanrednih private dick filmova.
Ako će DROWNING POOL biti zapamćen po nekoj sceni, to je onda naslovna scena bekstva iz ludničkog kupatila koja je pravi punokrvni 70s set-piece sa dosta suspensea i sjajnih rešenja na svim nivoima. Rosenberg je imao elitnog saradnika u liku vrsnog DPa Gordona Willisa koji je među onima koji su obeležili sedamdesete.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FRENCH CONSPIRACY Yves Boisseta, dubbovanu verziju njegovog filma L'ATTENTAT koja je skraćenjem od nekih pola sata prilagođena za eksploataciju u Americi. Sasvim je sigurno da u ovoj verziji, Amerikanci mogu, i treba da razumeju FRENCH CONSPIRACY kao triler o čoveku koji je zbog svog oportunizma uvučen u opaku zaveru obaveštajnih službi. Međutim, u Evropi, a naročito u Francuskoj, L'ATTENTAT ima mnogo dublju funkciju. To je film koji fikcionalizuje slučaj otmice i ubistva Ben Barke i reč je o prepoznatljivoj priči koja je kasnije, sa pravim imenima i ekranizovana u filmu o kome sam već pisao.
Kod Boisseta priča je praktično ista s tim što su imena izmenjena, verovatno da bi se izbedgle tužbe. Trintignant igra ulogu koju je kasnije igrao Berling, glavni junak je politički angažovani novinar a ne tabloidni izdavač i filmski producent u pokušaju, a ono što je novina i po svemu najfikcionalnije jeste lik američkog novinara kog igra Roy Scheider. Čini mi se da je američki novinar više tu kao neka vrsta vrlo jasne političke aluzije i njegova funkcija u priči ima najartificijelniju poziciju. Interesantno je da su Trintignant i Scheider iste godine, dakle 1972. nastupili u dva filma zajedno. Drugi je izvanredni Derayov krimić OUTSIDE MAN o kome sam nedavno pisao.
Trintignant je odličan u glavnoj ulozi zbunjenog bivšeg aktiviste i novinara opterećenog krivicom i okruženog ljudima koji ga po formatu daleko prevazilaze. Scheider je cool i slick ali nije pružio ništa više od funkcionalne role. Michel Piccoli je izrazito spooky kao negativac i povremeno podseti na Christopher Leeja.
Boisset se pažljivo kreće granicom između trilera i političkog filma ali ta mešavina naizmenično funkcioniše i propada u ovom cutu. Objektivno, tek je Oliver Stone uspeo da u potpunosti napravi idealan spoj za kojim su tragali reditelji sedamdesetih kada su se hvatali u koštac sa fikcionalizacijom ili rekonstrukcijom istinitih događaja. Boissetov problem je u tome što u trilerskom ključu ne ide do kraja zbog poijeteta prema istinitoj priči a opet ni samu istinitu priči ne prikazuje dokumentarno već pokušava da je unapredi kroz žanrovske konvencije tako da taj žanrovski hibrid ne funkcioniše najbolje. Međutim, svakako da su ovi filmovi bitni kao temelj onoga što su posle nadogradili pre svih Stone a zatim i Greengrass.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu istraživanja za esej o Mihizovom scenarističkom radu reprizirao sam ORLOVI RANO LETE Soje Jovanović, ekranizaciju romana Branka Ćopića na čijoj su adaptacijiji radili Mihiz, Soja i DP Nenad Jovičić.
Jovičić je jedan od ključnih DPjeva u jugoslovenskoj kinematografiji pre sve po nekim landmark filmovima koje je radio među kojima je i prvi kolor u POP ĆIRI I POP SPIRI a među njegove izuzetne fotografije svakako bih uvrstio crno-beli fantasy ČUDOTVORNI MAČ Vojislava Nanovića ili senzacionalni kolor LJUBAV JE MODA. Međutim, Jovičić je bio atipičan i po tome što je često imao ulogu ko-scenariste na filmovima i neke vrste ko-autora koju je još na nivou scenarija vršio upliv i nudio vizuelna rešenja. Otud se Jovičić namtnuo kao jedan od najstudioznijih DPjeva u našem filmu.
ORLOVI RANO LETE je interesantan iz današnje vizure zbog jednog Ćopićevog detalja a to je korišćenje priče o Drekavcu koji plaši stanovništvo. Kod Dragojevića je Drekavac okosnica priče o tunelu, dočim u ORLOVIMA Drekavac predstavlja jedan od detalja i strahova onih koji zalaze u šumu. Dok je kod Dragojevića, Drekavac postavljen kao svojevrsni demon potisnutog nacionalizma i nenamirenih dugova, kod Ćopića u ORLOVIMA a naročito u filmu nema te vrste nacionalnih sukoba. Oni su direktni kroz sukob lokalnog stanovništva i ustaša. Sam film se nalazi duboko ukorenjen u tzv. Drugoj fazi partizanskog filma kada je NOB korišćen kao milje u kome se dešava određena vrsta žanrovske priče. u konkretnom slučaju ORLOVA, to je omladinska, pustolovna, priča sa snažnim mentalitetskim zaleđem a sam rat je samo milje i povod za veliku pustolovinu i obračun na samom kraju. Likovi ustaša nemaju nikakav identitet, oni su tu kao bezimeni amorfni negativci i u izvesnom smislu, film se njima toliko malo bavi da je njihova negativnost više esencijalizovana kroz istorijsko iskustvo nego kroz njihove gestove u filmu.
Kad je reč o samoj adaptaciji ona u dramaturškom smislu nije dobra pošto su se Soja i Mihiz opredelili da ne vode klasičnu priču nego da film baziraju na nekoliko situacija koje kroz svoju gradaciju dovode do transformacije likova. Samim tim, nema klasičnog razvoja priče ni na planu dinamike već je film grubo podeljen na dva dela. Prvi deo traje do pola filma i to je priča o tome kako su klinci bežeći od škole postali hajduci a drugi deo je kako njihovo hajdučko iskustvo može biti korisno tokom rata sa ustašama. U formalnom smislu, svakako da je početak drugog svetskog trebalo da ima snažniji efekat na priču, i da posluži kao uzbuđujući momenat koji pokreće priču a da ujedinjenje starih i mladih bude neka vrsta kulminacije posle koje ništa više neće biti isto.
Na globalnom nivou, drugi problem je dosta delikatan miks laganih dečjih zavrzlama sa dosta ozbiljnim ratnim pitanjima i to ne zbog nasilja u jednom neočekivanom kontekstu već zbog prilično neubedljivog, plakatskog, efekta koji film ima na kraju pošto u poslednjizh pet minuta od jedne relativno dezideologizovane priče o nekim juncima postaje propartizanski pamflet bez ikakvog smisla i uvod jednu nepotrebnu patetičnu dimenziju koja ne prositiče ni iz situacije ni iz karaktera.
Deca kao učesnici rata ili osobe traumatizovane ratom jesu jedna od bitnih karakteristika partizanskog filma. Uostalom za r nisu deca simbol totalnog rata u kome jedna strana upošlajava apsolutne sve ljudske resurse nezavisno od pola i životne dobi. U tradiciji partizanskog filma imamo naslove poptut MIRKA I SLAVKA i SAŠE u kojima deca ubijaju, a zatim i BOŠKA BUHU u kome je situacija sa decom-ratnicima data u jednom osećajnijem maniru. Na potpuno suprotnom polu su Čengićevi MALI VOJNICI koji ozbiljno govore o ratnim traumama dece koja su prošla Drugi svetski rat. ORLOVI RANO LETE su najbliži fikcionalnosti MIRKA I SLAVKA i sentimentu BOŠKA BUHE ali bez dece koja zaista ubijaju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Z.P.G. Michaela Campusa, reditelja čiji je najpoznatiji film THE MACK, jedan od esencijalnih blaxploitation naslova na temu pimpova. Otud je još neobičnije da je snimio i jedan vrlo ambiciozan belački arty film kao što je Z.P.G. koji je možda u svoje vreme bio too much ali danas ima vrlo prijatnu retro atmosferu serioznog distopijskog SFa.
Premisa je sledeća, na Zemlji je usled zagađenja i prevelike naseljenosti sve izumrlo, sva bića sem ljudi koji su sposobni da se ispomognu mašinama su predmet muzejskih postavki, čovečanstvo se hrani na slamčicu i zabranjeno je rađanje dece na 30 godina. Ljudi koji dobiju decu tokom moratorijuma bivaju ubijeni, a režim je vrlo represivan i nadgleda građane, a među ljudima enma solidarnosti i dosta je potkazivanja.
U stilskom smislu, Campusov film je vrlo evropski, nema konvencionalno američko pripovedanje već se više oslanja na atmosferu, duge scene i suptilnija ispoljavanja likova. Iako kritika u načelu više ceni prvu polovinu filma, meni je mnogo zanimljivija druga polovina a to je situacija kada glavni junaci koje igraju Oliver Reed i Geraldine Chaplin dobiju dete i kako na to reaguju ne samo oni sami, nego i njihovi najbolji prijatelji. Z.P.G. je u tom smislu mnogo efektniji kao priča o živoitu pojedinca u savremenom svetu bez autoniomije i diskrecije što mu je primarna tema, kojoj je uz rame tema potrebe ljudi za potomstvom u određenoj životnoj dobi koja je ove tretirana više psihološki nego biološki. Tek iza toga su teme društvene represje proistkle iz krize i ekološke kataklizme.
Z.P.G. sa nadovezuje na distopijske 60s i 70s naslove kao što je SILENT RUNNING ali po spoju Olivera Reeda i atmosferičnosti sa temom roditeljstva, ni BROOD nije daleko kao referenca na ugođaj koji Campus pokušava da pruži. U periodu kada je ovakvog SFa inače bilo više, Z.P.G. se nije izdvajao ali iz današnje vizure uizgleda kao jedan izuzetno zanimljiv i lepo realizovan film čiji eho se može prepoznati u nekim savremenim filmom.
U tom smislu, Z.P.G. je danas verovatno cenjeniji nego 1972. kada je izašao i kada je konkurencija bila veća. Film je inače sniman u Danskoj što daje poseban šmek određenim lokacijama.
* * * / * * * *
Thanks for the tip! Ovo zvuči odlično a naravno u svom neobrazovanju nisam čuo za ovaj film prije.
Pogledao sam ROJ Miće Popovića, film koji je on sam i napisao uz konsultacije sa Mihizom, montažerom Vanjom Bjenjašem i pomoćnikom režije Srboljubom Stankovićem. Reč je o zanimljivom filmu koji uspeva da prevaziđe svoje prilično ozbiljne nedostatke. Nedostaci su vezani za scenario filma ROJ koji je na nivou dijaloga, a rekao bih i određenih kako pripovedačkih (pa samim tim i mizanscenskih) postavki, previše teatralan i deluje zaista arhaično za 1966. godinu kada se pojavio, čak i za jugoslovenske uslove.
Na nivou strukture, ROJ podseća na Kurosawin RASHOMON i mislim da je to bila svesna odluka pošto i po mnogim drugim elementima podseća na ovaj tada već prepoznati klasik svetskog filma. Popović i Kurosawa su došli u film iz slikarstva, s tim što je kurosawa napustio slikarstvo da bi se bavio filmom a kod Popovića je bila obrnuto. Slikarsko obrazovanje koje donosi Popović oseća se na nivou kompozicije kadra i osvetljenja u ovom crno-belom filmu, koji je na svu sreću ripovan sa lepo očuvane kopije.
Iako na nivou mizanscena često zaluta u teatralnost, u svom većem delu funkcioniše kao vrlo zanimljiv i vizuelno izbrušen film u kome je čak i ono što je teatralno izvanredno slikano. Atmosfera Srbije iz vremena Prvog srpskog ustanka je izvanredno dočarana i blasgo stilizovana, po čemu podeća na Kurosawine prikaze feudalnog Japana.
Sam sadržaj je ipak adut koji je uz rame sa vizuelnošću koju su postigli Popović i DP Miodrag Marković koji je inače bio ne samo redovan Popovićev saradnik, već u čuveni DP na nizu bitnih filmova. Film je baziran na suđenju kao okosnici priče a tok procesa i ispitivanje okida retrospekcije. Suđenje kao dramaturška forma je karakteristično za socijalizam a do vrhunca ga je doveo Bertold Brecht. U tom smislu, ROJ se po svojoj složenosti i po višeslojnosti postupaka likova može uporediti sa Brechtovim KAVKASKIM KRUGOM KREDOM. Doduše, Popović ne preza od toga da uz intelektualni napor kod gledalaca uključi i emocije, i to radi namerno za razliku od Brechta. Naravno, ishodište je potpuno različito. Popovićeva teza, Istina, svrha žrtve jeste očuvanje porodice, produžetak života uprkos pritisku i jedna vrsta instinkta za preživljavanjem koja se manifestuje kroz često gotovo neobjašnjivo kompleksne odluke.
Naravno da se ROJ može i mora tumačiti kao neka vrsta kritike tada aktuelne situacije a pre svega isključivosti oslobodilaca posle Drugog svetskog rata. Mihiz je već u tom periodu napisao svoju dramu BANOVIĆ STRAHINJA i pošao je putem egzistencijalističkih tumačenja srspke epske poezije. Iako, ovaj film nije baziran na poeziji, dešava se u vreme u kome su takve pesme ispevane i sasvim je sigurno da je sličan intelektualni pristup primenjen na tu epohu.
* * * / * * * *
Pogledao sam SILOM OTAC Soje Jovanović, adaptaciju Nušića koja je urađena po istom principu koji je koristila i kada je radila DILIŽANSU SNOVA po Steriji. Mihiz je u ovoj adaptaciji kombinovao komade OBIČAN ČOVEK, SUMNJIVO LICE i PUT OKO SVETA, koristeći i izvesne Nušićeve autobiografske elemente, i naravio je jednu celinu koja je na nivou koncepta izuzetno lucidna, reklo bi se čak proistekla iz spojeva Universalovih monster likova koji su najavili dekadenciju serijala u svoje vreme.
Ova ideja je delimično ispraćena jednim montažnim rešenjem koje je svojstveno tzv. Serbian Cuttingu, ali i američkom exploitation filmu a to je da su neke retrospekcije ili maštanja junaka date kroz korišćenje već postojećeg footagea kao ready madea, u konkretnom slučaju Sojinih filmova SUMNJIVO LICE i PUT OKO SVETA. Iste godine, Kokan Rakonjac je umetnički opravdano i mnogo veštije uradio to isto u filmu ZAZIDANI svojevrsnom nastavku filma PRE ISTINE.
Nažalost, sam scenario i nova priča koju nude Soja i Mihiz sa starim likovima ne stoje, imaju ozbiljne strukturalne probleme, uprkos dosta jednostavnoj vodviljskoj postavci i DILIŽANSA SNOVA danas ostaje mnogo potentniji materijal za analizu. Samim tim i iskorišćene situacije iz starih filmova, iako su funkcionalne u kontekstu i ne "kupuju" mnpogo minutaže Soji, ostavljaju utisak da je ovo eksploatacija pre nego umetnički postupak, ali za to je pre svega kriva slabost drugih elemenata.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam POCKET MONEY Stuarta Rosenberga, po scenariju Terrence Malicka, vrlo offbeat savremeni vestern u kome Paul Newman i Lee Marvin igraju dvojicu luzera iz savremene Amerike koji odlaze u Meksiko da kupe stoku po povoljnoj ceni. U Meksiku oni upadaju u razne nevolje, koje ni u jednom trenutku nisu suštinski opasne i film je više neka vrsta polu-košmarne priče o životu dvojice luzera zarobljenih u jezivo neetičnom svetu, sa pokvarenim poslodavcima, parnterima i ološem na svakom koraku, nego što je triler. U tom smislu, zaplet je podjednako bitan koliko i character study ali je razlika u odnosu na konvencionalni postupak u tome što zaplet ne nosi sa sobom radikalne pretnje junakovoj egzistenciji niti mu eventualni hepiend rešava išta.
Terry Malick je u ovom scenariju iskoristio priliku da se zagreje za svoje kasnije mnogo poznatije autorske projekte a Newman i Marvin se odmaraju od svojih tipičnih screen persona. Rosenberg i kultni novoholivudski DP Laszlo Kovacs daju filmu izvanredan look i atmosferu sa mešavinom rustikalnog i modernog u Americi i čistom pastoralnošću Meksika. Ipak, uživanje u ovom filmu je dosta subjektivna stvar, meni lično je legao jer sam uspostavio kopču sa junacima, iako je sasvim moguće da bude i odbojan delu gledališta o čemu svedoče i mahom negativne kritike.
* * * / * * * *
Pogledao sam DERVIŠ I SMRT Zdravka Velimirovića, ekranizaciju čuvenog romana Meše Selimovića koju je adaptirao Mihiz u saradnji sa rediteljem. ovaj film sam gledao i ranije i tada mi je delovao slabije, odnosno prepoznatljivi ciljevi koje je želeo da postigne, delovali su manje ispunjeno nego sada.
Na nivou načelnog koncepta, Velimirović je manje-više doneo dobre odluke. Problem je sama realizacija tog koncepta. Naime, ovo je film koji ekranizuje roman smešten u okolnosti dekadencije turske imperije i u sebi nosi dosta egzistencijalističkog tona, sa junacima koji govore između redova, koriste se citatima uz Kurana u međusobnoj komunikaciji i svaki postupak ima zaleđinu. Scenario koji su napisali Mihiz i Velimirović u priličnoj meri uspeva da eksternalizuje sve ono što su značajne tačke u romanu, odnosno pored samog sklopa događaja prenosi i solidan deo njegove kontemplativnosti. Međutim u scenatiju prosto ima ispuštenih detalja kao što je uvođenje voiceovera na početku koji osim showcaseovanja lepote Selimovićevog jezika ne nudi ništa drugo i ne javlja se kao device kasnije, a zatim i dosta neosmišljenih scena bez dijaloga u kojima se priča iskazuje kroz fizičku radnju.
Velimirović je mudro koncipirao DERVIŠA kao film sa dosta ćutanja, i tom atmosferom dvosmislenosti i potkazivanja koja je prepoznatljiva na našem podneblju. Međutim, njegova režija je suviše heavyhanded za tu vrstu suptilnosti. Ceo Velimirovićev postupak deluje prilično grubo i rudimentarno za 1974. godinu kada je film nastao, i tragovi dobre atmosfere i zamisli gube se u nekim dosta loše postavljenim situacijama. Selimovićev predložak naprosto zahteva rediteljsku preciznost koju on u toj fazi nije imao i u tom smislu možda bi danas neki reditelj sa preciznim rukopisom mogao da se lati ovakvog filma.
Što se glumaca tiče, Voja Mirić je ostvario ulogu karijere kao Nurudin Ahmed a pored njegove istakao bih i rolu Pavla Vujisića kao senilnog muftije koja ima izuzetnu ekspresivnost i doprinosi utisku potpunog truljenja imperije.
Ono što filmu daje jednu interesantnu ideološku dimenziju jeste činjenica da govori o društvu koje je u dekadenciji, mistiofikovanoj vlasti koju oni koji je se dočepaju tretiraju kao neku vrstu metafizičkog problema, i ispituju je kao neki zaseban entitet dostupan samo odabranima, i konačno sa senilnim muftijom koji je nesposoban za komunikaciju ali je u stvari glavni. U tom smislu DERVIŠ I SMRT izlazi u trenutku kada sama SFRJ počinje tako da izgleda u fazi prelaska iz Titove u Kardeljevu Jugoslaviju. Doduše i sam Selimović je imao jasnu ideju da aludira na savremenu vlast ali je roman svojim kvalitetom prevazišao te aktuelne ravni čitanja.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DALEKO NEBO Stjepana Čikeša, reditelja koji je pre svega bio dokumentarista i ima zanemarljiv igrani opus. Njegova specijalnost bili su dokumentarci posvećeni avijaciji pa ne čudi da je baš on režirao film DALEKO NEBO koji bi se mogao smatrati jugoslovenskim TOP GUNom pre TOP GUNa. Ovo je priča didaktičkog, propagandnog, karaktera o mladom pilotu lovca MiG-21 koji tokom jednog dramatičnog leta počinje da se seća kako ge je majka jedva pustila da upiše Vazduhoplovnu gimnaziju u Mostaru pošto mu je otac poginuo kao pilot JNA. Na školi on mora da se suoči sa teškoćama koje pored same obuke predstavlja pritisak koji na njega vrši još uvek prisutno sećanje na oca među pilotima, zatim majčini pokušaji da ga ispiše iz pilotske škole i testovi kojima ga podvrgava poptpukovnik prijatelj njegovog oca.
DALEKO NEBO u principu ide istom linijom mistifikacije pilotskog poziva koja je kasnije korišćena u TOP GUNu ali realno i mnogo puta pre toga. Mladi pilot je u suštini adrenaline junkie što pokazuje prilikom jednog neovlašćenog skakanja padobranom, opsednut je željom da uspe u onome što otac nije a to je da spusti pokvaren avion umesto da iz njega po pravilimma službe iskoči, a ima i devojku koja se bavi fetišističkom profesijom - ona je balerina. E sad, ono što DALEKO NEBO to je ta eksploatativnost TOP GUNa, film je istovremeno naivniji ali i pošteniji u svom pokušaju da iz jedne "humane" vizure prikaže posao pilota. Otud junakov borbeni zadatak nije da se dogfightuje sa nekim već da ispita let nepoznatog letećeg objekta za koji se ispostavi da je meteorološki balon. U tom smislu, DALEKO NEBO nije sexually charged fetišizam vojske koji će povećati broj prijavljivanja već jedan film čija je svrha zapravo nejasna i ukratko se može podvseti o onome kako stari reditelji vide ono što bi mladi trebalo da gledaju a da te mlade uopšte ne razumeju.
Čikeš je reditelj trećepozivac i kao i u mnogim stvarima vezanim za SFRJ posao je dat potpuno pogrešnom čoveku. Čikeš u saradnji sa Petrom Lalovićem uspeva da u pojedinim situacijama zabeleži poneki interesantan aerial photography u scenama obuke, a tu ima i dosta dokumentarnih snimaka. Nažalost sam borbeni zadatak u MiGu-21 je prilično heavyhanded kako na nivou mečovanja doba dana kada se zadatak izvršava tako i na nivou efekata koji su mahom izbegnuti time što se ništa ne dešava nego što su konkretno slabi. Astronautski skafander MiGa-21 je izuzetno filmičan i u izvesnom minimalističkom ključu je mogao još bolje zaigrati kao kostimografsko rešenje. Isto važi i za glumce. Nenad Nenadović naprosto nema energičnost da bi odigrao jugoslovenskog Mavericka. On je simpatičan i to nije sporno ali nije dovoljno ubedljiv kao karakter koji bilo koga može da ubedi u bilo šta a nekmoli majku da ga pusti da stavlja glavu u torbu. S druge strane, Žarko Radić je mogao da bude mnogo bolje isorišćen u ulozi jugoslovenskog Vipera jer on ima tu hladnokrvnost i eleganciju Toma Skerritta.
Moram da vidim da li je radio Serbian Cutting u scenama flešbeka na očevu pogibiju, rekao bih da jeste i te crno-bele scene su neuporedivo bolje od onih iz "sadašnjosti". Pokušaću da shvatim o kom je filmu reč.
Ni Ksenija Zečević nije baš Giorgio Moroder i film ima neku pretencioznu muziku pod etno uticajem koja relativno može da igra u nekom spoju sa prikazima neba i lepih predela gde je film sniman.
DALEKO NEBO bi se mogao smatrati diptihom uz film NAJBOLJI Dejana Šorka koji je direktno i nastao pod uticajem TOP GUNa, kao ideja da se snimi film koji bi pospešio regrutaciju momaka u JNA, a više je ličio po priči na HEARTBREAK RIDGE. U principu, koliko god imala uspeha sa ratnim filmovima, jugoslovenska kinematografija nije imala sreće sa herojskim prikazivanjem savremenih vojnih lica i mnogo više uspeha u filmovima u kojima je vojska negativno ili karikaturalno prikazana. U principu, služenje vojnog roka jeste jedna od interesantnih tema za veliki broj Jugoslovena, pa i za same reditelje koji su prošli kroz to, ali očigledno da se na filmu najbolje iskazivala trauma služenja vojske.
* * / * * * *
P.S. Kad smo vec kod TOP GUNa, zna li neko za japanski rip-off sa kraja osamdesetih, najkasnije do 1991. u kome teraju F-15ice umesto Tomcata?
Istraživanje o Mihizu dovelo me je do interesantnog primera gostovanja "stranaca u Raju" a to je film APPUNTAMENTO COL DISONORE Adriana Bolzonija koji je poznatiji kao scenarista nego kao reditelj brojnih italo naslova. Na ovom filmu potpisan je svojim amerikanizovanim imenom Robert McCahon a Mihiz je navodno potpisan među piscima kao Finley Hunt. Finley Hunt i McCahon se pominju na IMDBu i povodom jednog drugog filma, vesterna RUNNING WILD, i to kao odvojeni entiteti te bi se vrlo lako moglo konstatovati da su to verovatno Bolzoni-related pseudonimi kada i Hunt i McCahon ne bi imali upisane godine rođenje i smrti na IMDB.
U svakom slučaju, pošto je Avala Film koproducent ovog filma iz 1970. nema sumnje da je Mihiz bio umešan u rad na filmu. Reč je o vrlo pristojnom, nimalo eksploatatorskom naslovu koji se bavi tursko-grčkim sukobom na Kipru i britanskim oficirom koji pokušava da izbori primirje. Film je izrazito progrčki pošto Grci jedini imaju razvijene karaktere dok su turci prikazani kao tipovi. Doduše i glavni negativci filma su Grci ali ti negativci-ekstremisti su prevashodno prikazani kao devijacija u legitimnom grčkom pokretu za nezavisnost.
Zlog raspopa ekstremistu glumi Klaus Kinski, a dobrohotnog vođu otpora-težaka Hermesa igra Adolfo Celi, stara italo faca. Od italo glumaca treba naglasiti Evu Renzi koja se zapljunula jednog kod Argenta i Britanku za italo filmove Margaret Lee. Glavnu ulogu igra Michael Craig a Britance još reprezentuje George Sanders. U smislu glumačke podele, ovo je zapravo dosta classy rad, i uz ozbiljnost teme i odsustvo pokušaja da se rip-offuju neuporedivo skuplji i ambiciozniji filmovi, već sa idejom samo da se ispriča priča, APPUNTAMENTO deluje iznenađujuće pristojno.
Bolzoni ga je prilično sigurno realizovao na hercegovačkim i dubrovačkim lokacijama te je maksimalno iskoristio potencijale koje mu nudi taj ambijent sa svojom orijentalnom arhitekturom i primorjem.
Iako se na kraju sve svede na jednu dosta konvencionalnu kolonijalnu priču o Zapadnjaku koji shvata da Zapad ne treba da se meša u političke procese u stranoj zemlji, Bolzoni vodi celu stvar prilično kompetentno i kada se sve uzme u obzir, ovaj naslov spada među bolje koji su snimani na prostoru SFRJ.
* * 1/2 / * * * *
Mr. Beaks And Paul Greengrass Kick Back In The GREEN ZONE!
Suggested by Rajiv Chandrasekaran's IMPERIAL LIFE IN THE EMERALD CITY, Paul Greengrass's GREEN ZONE places the viewer at Clusterfuck Center during the early days of America's occupation of Iraq, where lies and sheer incompetence combined to touch off a bloody insurrection that left thousands of soldiers and civilians dead. Had the film been strictly "based on" Chandrasekaran's tome, it probably would've been a minutiae-laden docudrama depicting the institutional failure that nudged the door open for the insurgency. But Greengrass and screenwriter Brian Helgeland are more interested in the larger conflict of the Bush administration versus the CIA, and how the former wrecked a country by buying into their own invented reality - concocted to justify the invasion of Iraq in the first place - wholesale. It's big-picture stuff (To De-Baathify or Not De-Baathify), with the build-up to the disbanding of the Iraqi Army playing as one long, surprisingly tense (given that we know the outcome) suspense beat.
At the center of GREEN ZONE is Miller (Matt Damon), a Mobile Exploration (MET) officer who begins to question his WMD-hunting mission when, time and again, his team risks their lives to infiltrate an empty, dust-caked factory space. The intel is consistently wrong, yet everyone - his superiors, his fellow officers, the media - seems to believe it's only a matter of time before the weapons magically turn up. Miller, however, has had enough of following bunk orders, so he strays from the reservation in order to chase down the truth; this puts him in league with the CIA - which, for the first time ever in a left-leaning film, comes off as a semi-competent, non-nefarious organization.
Greengrass openly admits that he's embraced thriller conventions to entertain his audience; as for whether he wants them to feel anything more than satisfaction at having been entertained (i.e. the indignation that books like Chandrasekaran's provoked), he ain't saying. Mostly, he's just proud of his work, particularly the execution of the final action sequence - a frantic twenty-minute pursuit of a moving target which outdoes anything he pulled off in the BOURNE movies.
And, yes, he is done with the BOURNE franchise. He explains why in the below interview.
Mr. Beaks: Do you see GREEN ZONE as a merging of your docudrama and mainstream action-filmmaking sensibilities?
Paul Greengrass: Yes, I do actually. I think that's bang-on. In fact, that was sort of a conscious thing, to see if I could do it and what would be the result. I would say that I wanted it to be leaning more towards the action-thriller. To marry the two.
Beaks: But you do have an obligation to the historical record, obviously.
Greengrass: Right.
Beaks: How do you keep that in sight while still delivering a film that entertains in a relatively conventional manner?
Greengrass: If you make films, you're telling stories. That's what you're doing, really. And you're trying to find stories that people want to listen to. It's not journalism or history: it's making movies. So when you're thinking about "Where can I make a thriller..." thrillers thrive on extremity, don't they. Whether it's extreme physical environments - dangerous places - or extreme moral environments. Preferably, you want both. That's kind of where I started. You don't start with the historical record in that sense. It's important down the line, but you've got to start with the story. And the story always was a story of a guy who shows up in that place with a very noble mission. His mission is not his own; he's doing his duty, which is to find the weapons and disarm the dictator. And when he gets there, there's nothing there.
That's where I started. That was exactly where we all started with this thing - at least, I did anyway, as did, I suspect, a vast majority of people across the world. We had that feeling of "Here it is, we're going to go in and [find the WMDs]," and nothing's there. That felt entirely at one with the historical record. That's what those guys did: they went in with pieces of paper telling them to go to Places X, Y and Z, and there they will find [the WMDs]. And when they got there, they didn't find them. I talked to many of those MET guys - all of the soldiers who are part of Miller's team [in the film] are ex-MET guys who did that job, who went across the border. They had to fight their way through dangers, and then found there was nothing there.
Here's the point: that's such a great premise for a thriller. What you get is a character who walks out and says, "Wait a second. You told us they were there. What's going on?" That's a great premise for a thriller because that's what you want your hero in a thriller to be: a guy who bucks the system, asks the question and won't let go; he'll go to any lengths to get his answer to find the truth. That's the true answer to your question: you start with a premise that is entirely realistic, and then you unfold it in the most dramatic way that you possibly can. It's one man's search for the truth. That's as old a plot as thrillers have ever had. And it's always a great one because it takes your hero into darker and darker conspiracies, and inevitably into more danger. So you've got a great thriller unfolding, but then you're trying to set the background to the world as accurately as possible. For instance, the debates between the CIA guy who's saying, "Look, if we get rid of the Army, there's going to be civil war in six months," and the Pentagon guy saying, "We beat the Iraqi Army. We're going to [disband them]." Those were the debates at the time. The decision to de-Baathify was the crucial decision; it was a very dramatic moment, as anyone who's read Rajiv Chandrasekaran's book knows. That's both true, but also a fantastic backdrop to a thriller because it raises the stakes - which is what you always want in a thriller. You feel like the hero is standing at a vital moment.
Lastly, the real backdrop of Baghdad, going back to what I said about thrillers thriving on extremity, that world was a surreal world. One of the things I'm proudest of with the film is that you really feel that environment in a way you've never felt it before: the Green Zone and the palace... that's all incredibly well-drawn and true-to-life.
You've got to tell a great story. You've got to tell a story that is a thriller. But along the way, you're harnessing it to a real backdrop. I can point you to a hundred thrillers that have done that. It's always great because your audience is then pitched into an exciting environment that means a lot, but, front and center, they're getting a great story of a heroic guy searching for the truth.
Beaks: Having read the book, you've presented the Green Zone exactly the way I imagined it. For me, the book provoked laughter first, and then sheer outrage at the avoidable folly of it all. What exactly are you trying to provoke or elicit from the viewer emotionally with your film?
Greengrass: Honestly and truly? You've got to give them a rewarding experience in a movie theater. That means you've got to deliver for them a genre that they understand and love - i.e. the conspiracy action-thriller genre. It's got to work on that level unquestionably. Along the way, I believe that audiences also like that genre delivered with some intelligence and ambition. That's what I tried to do in the BOURNE movies, and that's what I'm trying to do here. They're different pieces, of course, but I think that that's what you're trying to do. In any given year, how many big action movies are there? They're a tried-and-tested movie that people want to go see. But you can't make them all samey; guys like you would rightly criticize us if we did. You've got to find a way to do those kinds of pieces in fresh ways.
Personally, I think these pieces get enormously re-engergized when you reintroduce them to what's really happening out there - because they're getting the genre piece that's very tried-and-tested and incredibly satisfying, but also getting some sort of originality and intelligence in with it. Hopefully... I mean, it's for you to judge... but hopefully you're getting the really rewarding night in the theater, and then you'll talk about it afterwards. It will stay with you. That seems to me to be a really great ambition to have in the action-thriller genre. I believe these things can be of really good quality; they draw strength from being set in the real world.
But am I trying to make people angry? Not at all. You're trying to give people a rewarding experience, and part of what makes it rewarding is that it's a take on the real world.
Beaks: Anyone who was watching television will be familiar with the issues being argued here, so your film then has to give us a deeper look into it.
Greengrass: You're propelled through it in a way that you've never been before.
Beaks: Speaking of "propelled", I want to talk about the editing of the final action sequence, which has two men frantically chasing the same target for very different reasons. What's fascinating about this sequence is that, even though we're never entirely sure where we are geographically, we're never struggling to get our bearings. We're as focused on the target as they are, so their movement makes sense. How do you keep that straight?
Greengrass: The way you keep it straight, and it's always imperative to me to keep it straight so that you are clear, is by a lot of hard work, careful planning, careful shooting and careful editing. That's the honest truth of it. What makes an action sequence great in my view - and I've done a few, but I'm very proud of that twenty minute sequence at the end - is that your action has got to support character and not the other way around. In other words, your characters can't just run around willy-nilly. Your action is designed to take your character from one type of person to another, so the action movements have got to reflect substantial growth in the character. Then you marry that with thematic development, narrative development, so that the story changes and moves on through the action. Lastly, you've got to render that action sequence with two things that fight each other radically: one is, with the most intense energy, the pace you can summon with the most scrupulous attention to detail so that you understand, as every beat in the action sequence unfolds, what every character in that action sequence is reacting to, or what his or her thought process is. You track it accurately. If you can marry all of those things into one, so that you've almost got a piece of music with acceleration and deceleration and obstacles to overcome, and then a blinding kind of finale flourish... if you can do all of that, then you've got a great action sequence.
The clarity is absolutely imperative. Otherwise, it's just a load of movement and you've no involvement in it or ability to live with it; you're just watching it as spectacle, and that's not exciting. What's exciting is when you're inside it as an immersive thing, and you're within the character's thought process. "He's run there because of that and is now intent on doing this, and this character has now got to do that because of this in order to do that." You're getting the collision of detailed thought processes, and that is the difference between looking at something that's rendered at pace but within pure focus, as opposed to something that is rendered out-of-focus, that is blurred and unsatisfying.
Beaks: How long did it take to pull that sequence together in the editing room?
Greengrass: A long, long time. (Laughs) I couldn't put a time on it, but several months. There were so many complex strands that we were pulling together.
Beaks: What would make a return to the BOURNE franchise rewarding for you?
Greengrass: I've moved on from the BOURNE franchise. I enjoyed my time there. It was fantastic. I am the number one fan of the franchise, but I just felt at the end of [GREEN ZONE] that I wanted to move on to do different sorts of things, and making another BOURNE film was not one of my priorities for the foreseeable future. I explained that to the studio, and they were incredibly understanding.
You know, this is actually what should happen in a franchise. A franchise shouldn't belong to one director. You're just guesting; you come to the franchise and give it whatever you can contribute. And when you've given it your all - as I think I did with those two films - you go "Well, I've done what I can do, and now I need to move on, do different things, and learn some new tricks!"
Beaks: Would that be to continue in the vein of GREEN ZONE, with stories based on reality?
Greengrass: No, I think I need to do something completely different. It's time for my romantic comedy.
Paul Greengrass's GREEN ZONE hurtles into theaters Friday, March 12th.
Faithfully submitted,
Mr. Beaks
Adam Yauch iz Beastie Boysa uspešno se oporavlja od raka pljuvačnih žlezda i očekuje izlazak sledećeg albuma svog benda, Hot Sauce Comittee Part 1.
"Osećam se bolje, bilo je opasno neko vreme, ali sad mi se polako vraća snaga. Bilo je baš razočravajuće otkazati turneju i odložiti izlazak albuma, ali doktori su mi naredili. Možda ga izdamo u septembru, a možda i ne, zavisi od mog zdravlja. Želimo da izdamo, ali moram opet da preslušamo", kaže Yauch za Entertainment Weekly.
Hot Sauce Committee Part 1 je skoro bio završen u septembru 2009. godine.
"Baš sam razgovarao skoro telefonom sa Adamom Horovitzem i Mike D-ijem o doradi albuma. Već smo ga završili pre godinu, tako da ćemo samo pregledati i doterati, samo da se uverimo da zaista to želimo da izbacimo i da smo zadovoljni. Milsim da nećemo puno menajti", dodaje Yauch.
Pogledao sam CAPTIVE Paula Mayersberga, Roegovog scenarista koji je snimio ovaj hipsterski arty film 1986. godine i prošao vrlo solidno. Međutim, 24 godine kasnije, ova cela priča više ne pije vodu, i iako u ovom filmu ima zahvata koji su so 80s da na neki način moraju stvoriti osećaj nostalgije, a to su pre svega koketiranja sa estetikom videoklipa (uostalom koautor muzike je The Edge) i korišćenje nartivnih strategija bajke pa i izvesne bajkovite simbolike, u krajnjem zbiru, CAPTIVE naprosto ne uspeva da bude dovoljno intelektualno utemeljen kako bi prevazišao svoje odsustvo komunikacije sa gledaocem. Pokušaji komunikacije sa gledaocem su prisutni i to je najgore od svega, gledalac bi trebalo da može da iskomunicira sa junacima i njihovom pobzudnom koja parafrazira slučaj Patty Hearst i uključuje ga u jedan prilično arhaičan narativ o pobuni mladih bogataša svojstven nekoj ranijoj deceniji u tako eksplicitnoj formi.
Irina Brook, kćer čuvenog Petera, potrudila se u glavnoj ulozi ali realno nema leading lady materijal, i u suštini jedina prava zvezda filma je Oliver Reed koji igra sporednu ulogu njenog bogatog oca.
Mayersberg daje filmu prilično mejnstrim izgled na planu fotografije i rediteljskog koncepta i u tom smislu ovo je jedan od 80s filmova koji su pokušavali da crossoveruju, što su mu delimično i omogućile dosta pozitivne kritike. Međutim, danas ovaj film ne stoji te je s pravom i zaboravljen.
* * / * * * *
The body-swap comedy is a well-worn cinematic concept, but Ryan Reynolds and Jason Bateman will be hoping we all find it fresh and new, since they've signed on to Universal's The Change-Up.
Written by The Hangover's Jon Lucas and Scott Moore, the film focuses on two guys – one, a settled, married family man; the other a lazy bachelor type who has his pick of sexy ladies. Guess who'll be playing which part (we'd like them to cast against type and make Reynolds the married man and Bateman the wild child). When, due to some unknown mishap, the pair swaps bodies, they each get a taste of the other's life and, no prizes for guessing, learn a little something about what they might be missing in the world.
Wedding Crashers director David Dobkin is behind the camera, so hopefully he'll pull off something fun, especially with two talented comedians in the lead roles.
Pogledao sam SEEDPEOPLE jednog od B/C-favorita iz osamdesetih Peter Manoogiana čiji su najbolji filmovi, pre svih ENEMY TERRITORY pokazali novi nivo snalažljivosti kada je reč o filmmakingu sa minimalnim budžetom. SEEDPEOPLE je film koji je proizveo Full Moon u fazi svog deala sa Paramountom, ali nažalost kada je došao do pozicije da ima major distribuciju Manoogian je snimio film koji ima dosta prevaziđenu premisu i dosta inferiorne specijalne efekte koji zasenjuju njegov inače tradicionalno solidan filmmaking koji se ogleda u solidnom vođenju priče i likova i dobrom tempu kojim se sve razvija.
Čak ni ideja da se pravi rip-off INVASION OF THE BODY SNATCHERS nije loša, ali smeštenaje te priče na selu predstavlja problem iz osnovnog razloga što je u malim mestima generalno svaka promena u ponašanju izrazito upadljiva jer je malo stanovnika, a još krupniji problem je dizajn samih vanzemaljskih (?) monstruma koji obuzimaju ljude i planiraju da se razmnožavaju potpuno bezveze i više podseća na neke neuspele Muppete nego zastrašujuće kolonizatore planete Zemlje.
Loš dizajn u priličnoj meri devalvira high spirit koji Manoogian postiže sa anonimnom podelom i malim budžetom, lišivši film ikakvog horor appeala.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam A DOPPIA FACCIA Riccarda Frede, giallo na čijem je scenariju po romanu Edgar Wallacea radio i Lucio Fulci. Moje poznavanje giallo filma izvan onih koje su radili poznati reditelji poput Argenta ili Fulcija je dosta skromno tako da ne mogu tačno da odredim koje je mesto ovog naslova u toj tradiciji.
Kako god bilo, reč je o vrlo solidnom filmu koji govori o industrijalcu koji posle ubuistva svoje supruge nailazi na stag film u kome se ona pojavljuje, navodno snimljen posle njene smrti i počinje da istražuje misteriju iza toga. Sama misterija je bazirana na twistu koji je prilično očigledan, ali Freda je uspeo da napravi dobru atmosferu, solidno rekonstruiše London u ovoj nemačko-italijanskoj produkciji i da u izvesnom smislu bude među prvima koji koristi porno film kao plot device.
Klaus Kinski je odličan u glavnoj ulozi uznemirenog supruga sa bolnom istorijom bračnog odnosa sa suprugom, i čini sve ne samo da predstavi lik već i da posluži Fredinim dramaturškim aspiracijama. Production design i fotografija su takođe vrlo solidni, a prikazi noćnog života obiluju neuverljivim ali simpatičnim ekscesom kakav je karakterističan za filmove na prelazu iz šezdesetih u sedamdesete.
* * 1/2 / * * * *
POgledao sam POGON B Vojislava Nanovića, jedan od ključnih hawksovskih filmova o susretu white collar i blue collar mačoa na poslu industrijalizacije u posleratnoj Jugoslaviji. Na tu temu svakako treba pogledati ZENICU i TE NOĆI Jovana Živanovića. POGONU B naročito je sličan TE NOĆI pošto govori o konkretnim avanturama na poslu koje se dešavaju inženjerima i radnicima dok se uporedo raspliću njihove lične i šire poslovne priče.
POGON B je interesantan zbog aproprijacije potpuno američke strukture filma o podvizima profesionalaca na terenu u jednu socijalističku okolnost u kojoj Nanović upravo zahvaljujući settingu vrši inverziju američkog klišea. Film naime govori o radnicima Pogona za eksploataciju nafte čija probna bušenja ne daju rezultate ali geolog iz ekipe veruje da su našli lokaciju koja zapravo jeste bogata naftom samo treba još strpljenja. Centrala peduzeća je skeptična i posle serije neuspelih pokzušaja sličnog tipa želi da zatvori naslovni pogon i da radnike preraspodeli na drugo mesto. Dakle, za razliku od američkog filma u kome bi se priča verovatno bavila radnicima koje firma tera da buše uprkos tome što nema nafte ili bi pak oni morali da se bore za ono u šta veruju pošto bi ih u protivnom čekao otkaz. Ovde je upravo suprotno, radnici zapravo ne žele da upadnu u labavu poslovnu praksu socijalizma odnosno žele da se ponašaju u skladu sa svojom verom u rad i nalaženje nafte i koliko god sa jedne strane ovaj film delovao kao reafirmacija kapitalističkih vrednosti u smislu da imamo radnike koji žele da budu produktivni i vole da se muče umesto da se okoriste socijalističkom društvenom formacijom, ovaj film se može tumačiti i kao suptilna apologija socijalizma jer sugeriše kako u novim, humanim okolnostima ljudi zapravo "vole da rade" i u radu umesto da skapavaju za novac, zapravo uživaju i nalaze način da se ispolje.
Koja je od ove dve agende preovlađujuća teško je reći premda lik koji preokreće situaciju jeste Mane Karakas, Ličanin koji se vraća u Jugoslaviju posle duge karijere buišača u Teksasu, Arizoni i Venecueli. On donosi dosta tog oportunog pogleda na svet u pogledu potrage za naftom, i predstavlja i najdirektniju vezu sa američkom tradicijom sličnih filmova pošto po svojoj biografiji zapravo jeste lik koji bi se mogao sresti u nekom Hawksovom filmu. Međutim, ono što je upadljivo kod Maneta Karakasa jeste da je i on iako je neko ko je očvrsnuo u surovom kapitalizmu američkog naftaškog biznisa, upadljivo nezainteresovan za novac i da svoj fanatizam crpi iz želje da nalazi nalazišta nafte.
Socijalistički pogled na privredu dosta je kritikovan u liku nesposobnih birokrata koji vode firmu iako nemaju dovoljno iskustava sa terena kako bi razumeli intuitivnu dimenziju posla, ali isto tako takvi likovi i jesu konvencija u ovoj vrsti holivudske priče. Ipak, prepoznavanje konkretnih rešenja u smislu organizacije, čini ovaj film ubedljivijom kritikom.
Umesto ideje novca i sigurnosti obezbeđene tim putem, POGON B kombinuje hawksovski idealizam dobro obavljenog posla i avanturizma, sa socijalističkim vrenostima ispoljavanja kroz rad. Kao i kod Živanovića i ovde ženu igraju dosta važnu ulogu i uglavnom smetaju momcima u njihovom bondovanju s tim što u TE NOĆI i ZENICI na kraju lik Radeta Markovića u oba slučaja uspeva da ofrmira funkcionalan brak dok u POGONU B, junaci praktično beže od žena koje su im autori izabrali za hepiend.
Pored Hawksa, kao eksplicitan uticaj prepoznaje se i Clozotov LA SALAIRE DE LA PEUR u vrlo dobro realizovanoj suspense sekvenci gašenja požara uz pomoć nitroglicerina koja maksimalno koristi pomoć koju je filmu pružio Naftagas u domenu location shootinga.
Prevashodno dečji glumac i zabavljač Dragan Laković je pomalo neočekivani leading man ali najveće otkriće je Pavle Vujisić u ulozi Maneta Karakasa koja je dosta drugačija od njegovih tipičnih falstafovskih kreacija i podseća malo na Hustonov SIERRA MADRE.
Nanovićev rukopis je disciplinovan, vođenje priče je jasno i scenario koji je napisao u saradnji sa Arsenom Diklićem i Bogdanom Jovanovićem je vrlo solidan. Otud ne čudi da je u pojedinim tekstovima o POGONU B, ovaj film zbog svog naslova korišćen kao paradigma zdravog B-filma ili pokušaja B-filma u jugoslovenskoj kinematografiji.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-03-2010, 20:57:30
Pogledao sam SEEDPEOPLE jednog od B/C-favorita iz osamdesetih Peter Manoogiana čiji su najbolji filmovi, pre svih ENEMY TERRITORY pokazali novi nivo snalažljivosti kada je reč o filmmakingu sa minimalnim budžetom. SEEDPEOPLE je film koji je proizveo Full Moon u fazi svog deala sa Paramountom, ali nažalost kada je došao do pozicije da ima major distribuciju Manoogian je snimio film koji ima dosta prevaziđenu premisu i dosta inferiorne specijalne efekte koji zasenjuju njegov inače tradicionalno solidan filmmaking koji se ogleda u solidnom vođenju priče i likova i dobrom tempu kojim se sve razvija.
Čak ni ideja da se pravi rip-off INVASION OF THE BODY SNATCHERS nije loša, ali smeštenaje te priče na selu predstavlja problem iz osnovnog razloga što je u malim mestima generalno svaka promena u ponašanju izrazito upadljiva jer je malo stanovnika, a još krupniji problem je dizajn samih vanzemaljskih (?) monstruma koji obuzimaju ljude i planiraju da se razmnožavaju potpuno bezveze i više podseća na neke neuspele Muppete nego zastrašujuće kolonizatore planete Zemlje.
Loš dizajn u priličnoj meri devalvira high spirit koji Manoogian postiže sa anonimnom podelom i malim budžetom, lišivši film ikakvog horor appeala.
* 1/2 / * * * *
Telepatija. Baš sam juče na IMDb-u čeprkao po Manooiganovom opusu, inpirisan njegovim sci-fi remek-djelom ELIMINATORS :-)
ENEMY TERRITORY je bas ono klasik sa muzejskim potencijalom. Uostalom, Kaminski je pisao. To je ludilo po sebi...
Pogledao sam novi ruski akcioni fantasy Zapreshchennaya realnost Konstantina Maksimova, koji je na zapadu poznat i pod nazivom INTERCEPTOR. Po svojoj postavci, vrlo je slični STRAŽAMA Timura Bekmambetova. Opet imamo sile Dobra i Zla koje pokušavaju da drže ekvilibrijum na Zemlji, u našoj realnosti, s tim što ovoga puta za razliku od Bekmambetova, autori ne pokušavaju da snime film koji će b9ti bajkoviti epic već pre svega vrlo konkretan akcioni film, maltene DTV pročišćenosti i jednostavnosti sa fantasy tonom.
U tom smislu, INTERCEPTOR najviše i podseća na nešto što bi recimo Van Damme isporučio 1995. samo sa post-MATRIX specijalnim efektima i wireworkom. Ono što međutim izdvaja INTERCEPTORa od nekog tipičnog DTVa ili jeftinijeg theatrical akcijaša sa Zapada jeste to što je on u svojoj zemlji ipak mejnstrim i to se oseća na nivou realizacije (i odnosa prema priči) koja je ipak nešto ozbiljnija nego u miljeima koji to tretiraju kao potpuno potrošnu robu.
Isto bi se moglo reći i za lokacije. One su u INTERCEPTORu neuporedivo bolje nego u savremenim zapadnim filmovima tog tipa koji se mahom snimaju u tmurnoj Bugarskoj.
Iako su specijalni efekti u STRAŽAMA a naročito DNEVNOJ bili bolji i ambiciozniji, a usotalom ti filmovi su bili i skuplji, sama činjenica da je reč o krajnje nepretencioznom filmu pokazuje kako SFX u Rusiji više nije nikakav big deal i kako može da se pojavi i u manje ambicioznim filmovima.
* * / * * * *
Pogledao sam dokumentarni film PERSONA NON GRATA Olivera Stonea koji je nastao u okviru HBO serije AMERICA UNDERCOVER ali je potom eksploatisan i kao dokumentarni film na festivalima a ne samo kao TV program. U ovom filmu Stone pokušava da prikaže sukob između Izraelca i Palestinaca i odlazi na lice mesta gde uspeva da zabeleži niz zanimljivish stvari.
Naravno, izraelski političari su vrlo vesternizovani i oni u principu reprodukuju svoju liniju, nema tu mnogo iznenađenja, ali Stone uspeva da ih profiliše po stavu i da ima sreće te Netaniyahu ima jednu zanimljivu situaciju kada se tokom intervjua dogodi suicide bombing. Palestinci su takođe po svojim pričama, a naročito ekipa iz Hamasa u domenu očekivanog. I taj očekivani deo je u principu morao da bude takav, da bi se priča postavila u neki okvir. Stone se trudi da sve bude hiperkinetično kao i uvek kod njega i uprkos tome što je u zrelim godinama u montažu ulaže pubertetsku energiju što ja volim, ali sasvim je legitimno biti i zgrožen takvim zahvatima.
Ono što je biser dokumentarca, jeste Stoneov susret sa momcima iz Al Aqse koji su suicide bomberi sa agendom sekularne Palestine. To je ono što izdvaja ovaj film pored stila i to je priceless. Ukratko, momci su dosta suprotni našim predrasudama koje bi imali o suicide bomberima, deluju vrlo cool, staloženo, i što je najparadoksalnije, sekularno, čak sa izvesnim smislom za humor, a njihovi zahtevi su realni i uopšte ne liče na Osamine zahteve za neograničenim Džihadom i sl.
U svakom slučaju PERSONU NON GRATU možemo smatrati dosta pristojnim, nepristrasnim filmom u onom smislu u kome se Stoneova eksplicitna politička agenda može smatrati nepristrasnom. Ja sam u principu dosta pristrasan u celoj priči, pa ne mogu da ocenim jel film objektivan (ili konstruktivno subjektivan) ili ne, ali meni nije smetao, što dakle može značiti da je i on pristrasan. Ipak, rekao bih da nije, već da dosta dobro pokazuje suštinsku razliku u pristupima i metodima koja čini da se Izraelci i Palestinci zapravo ispoljavaju u različitim ravnima, jer Izraelci imaju suštinski sve poluge sile, suštinsku podršku najmoćnijih zemalja, a Palestinci su potpuno podređeni ali zato raspoloženi za vidove otpora neshvatljive oksidentalnom čoveku i sa slow burning simpatijama međunarodne javnosti što onemogućuje da se bilo koja od dve strane odrekne svojih zahteva koji su u nekoliko tačaka nepomirljivi.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE HUMAN FACTOR Otto Premingera. To je njegov poslednji film koji je u principu bio slabo prihvaćen od kritike, ali ta etiketa je apsolutno nezaslužena. Film jeste u određenim aspektima starački, u filmu se uostalom susreću starci Preminger i Graham Greene čiju prozu ekranizuje ali ima tu i svežih sastojaka kao što je recimo scenaristička adaptacija Toma Stopparda koja donosi dosta pinterovskog u celu priču i film ima izuzetno vrcave dijaloge u tom ključu. Greene je iskusan pisac i teško je reći da neko mlađi od njega može da se smatra uticajem, ali HUMAN FACTOR dosta liči na lecarreovske ekranizacije iz šezdesetih i sedamdesetih, sa dosta ciničnim prilazom poslu špijuna i "malim", intimističkim pričama, često toliko suptilnim da se graniče sa nejasnim.
Greeneov roman i Stoppardov scenario snažno vuku na Le Carreov trag, sa tom razlikom što je kod njih dvojice priča apsolutno jasna. Filmu bi se mogla dati izvesna primedba kad je reč o strukturi pošto su dosta obilmni flešbekovi mogli biti bolje integrisani u tkivo filma, ali kada se sve uzme u obzir, HUMAN FACTOR nije strukturalno problematičniji od filmova svog vremena.
Glavnu ulogu tumači Nicol Williamson koji ovde igra Britanca sa antiaparthejd agendom, što je direktno suprotno njegovoj ulozi u filmu WILBY CONSPIRACY gde upravo igra južnoafričkog intelligence agenta. Štaviše, u filmu HUMAN FACTOR Nicol se praktično sreće sa svojim likom iz WILBYja. Od glumaca interesantan je podatak da je u ovom filmu introuduceovana Iman koju mahom znamo kao supermodela i vrlo solidno igra.
Premingerov rukopis je siguran, sveden ali sasvim efektan, i razmera trilera, špijunske intrige i melodramskih detalja koji uz društvenu kritiku benduju žanr je sasvim dobra. U tom smislu, HUMAN FACTOR je više nego nepravedno oklevetan i proglašen za minor work.
* * * / * * * *
Pogledao sam NEKA OSTANE MEĐU NAMA Rajka Grlića. Ko god se opredeli da pogleda ovaj film imaće priliku da se susretne sa jednim velikim rediteljem u akciji - naime, Lordan Zafranović ima kameo u jednoj sceni u nekom buena vista croat clubu za penzionere.
Film je vrlo interesantan zato što Grlić uspeva da za razliku od većine svojih vršnjaka a bogami i savremenika ovde u regionu snimi film koji govori o NEČEMU. To nije dobar film, i naravno, doći ćemo do toga, ne treba gajiti iluzije, ali već činjenica da je film o NEČEMU, da nije neka politički (ne)korektna konstrukcija, neki pokušaj da se osvetli ovaj ili onaj fenomen koji nas realno ne zanima, ili je zanimljiv potpuno marginalnoj grupi ljudi, čini ovaj naslov dobrodošlim osveženjem. Grlić je filmski pedagog u Americi i ovaj element je svakako poučan za studente.
Film inače govori o preljubi.
Reklo bi se da je NEKA OSTANE MEĐU NAMA zapravo vrlo dobro učilo za studente, pošto im pokazuje ne samo nešto što treba da se radi, a to je da se snimi film o NEČEMU, nego im pokazuje još više kako stvari ne treba da se rade, i to je pedagoški, profesor je pogrešio da ne bi oni morali.
Film počinje scenom u kojoj braća posećuju oca na samrti u bolnici. Kada uđu u sobu, kanski đaci među nama ponadaju se suptilnom omažu filmu CRASH. Cronebergovom, ne Haggisovom. Umesto toga, Grlić nas iznenađuje i kroz otkriće sveske pune crteža muškaraca sa erekcijom izazvanom posetama osobe sa crvenim naočarima (kasnije otkrijemo da je reč o medicinskom osoblju) reč je o vrlo ljupkom omažu fimu SUPERBAD Grega Mottole. Na neki način, ovaj film je kao priča o ostarelim Jonah Hillu i Michael Ceri - ne samo da se vidi kakavi će biti ti likovi kad omatore, nego se vidi i kako će izgledati filmovi o njima. Nažalost, ovaj film nema svog McLovina, njega je verovatno dočekao Sergej Trifunović u TURNEJI ili ako je imao manje reće u SRPSKOM FILMU.
S jedne strane, dobro je da se Grlić opredelio za saradnju sa piscem Antom Tomićem koji je ipak mlađi čovek i donosi neku novu energiju, za razliku od svojih vršnjaka koji su se povukli u sebe i ne traže pomoć mlađih. Bilo bi sjajno da se obratio i još nekome ko se malo razume u filmsku dramaturgiju pošto bi onda scenario imao bolju strukturu, dramski bolje postavljenu, jer ovako reč je o filmu koji uprkos krajnje rudimentarnom sklopu događaja na momente deluje nejasno, i to ne bazirano na autorovoj nameri. Isto tako, plot pointi su potpuno rasuti po filmu, a faktura ipak nije takva da je ovo film-meditacija. Da ne govorimo o tome da se neke teže, i samim tim zanimljivije scene, olako preskaču.
Recimo, glavni junaci, braća koje igraju Miki Manojlović i Boris Navojec frekventno zavode mlade ženske. Međutim, mi ni u jednoj sceni ne vidimo kako oni makeuju move, čime oni to zapravo rade, Grlić nam ne odaje tricks of trade, kao zadnji metak čuva ih samo za sebe, tako da su njihovi susreti sa tim "prljavim klinkama" osim realnog ponosa što možemo da vidimo kako Predsednik Upravnog odbora Filmskog centra Srbije overava hrvatsko glumište, na nivou manje inventivnog pornića. Meni motivacija Sashe Grey nikada nije bila sporna ni u jednom njenom filmu. Ali čak i Saška je u međuvremenu snimila THE GIRLFIEND EXPERIENCE sa Soderberghom u kome ima motivisan lik. U tom delu sa klinkama, Grlić i Tomić ne deluju kao da ne znaju, nego se čini kao da su neiskreni, kao da nešto kriju od nas.
To je prosto pitanje poštovanja bioskopskog gledaoca. Gledajući američki film čovek nauči kako da napravi atomsku bombu, a Grlić & Tomić nće da nam za 300 dinara prodaju nešto ipak manje opasno a podjednako važno, naročito za one koji smatraju da put do žena ne mora da podrazumeva mučeništvo prilikom Džihada.
Zatim, svaku bračnu svađu vidimo samo na njenom početku a malo nam fali deo kako se pomire što je zapravo uvek ključni i najzanimljiviji deo svađe.
Grlićevi studenti mogu da nauče dosta i o tome kako se ne postavlja motivacija junaka. Neke motivacije su prilično tanke, naročito recimo preokret kada se Mikijev lik autuje pred ženom u jednoj situaciji koja je postavljena kao rutinska (odlazak u bolnicu) i ne dešava se prvi put.
Konačno, film nudi studentima i mali tečaj iz istorije filma kroz zaplet sa bankarskom službenicom koja proneveri novac radi ljubavnika. To kao zaplet može da prođe samo u filmskoj praistoriji, pa i tada mahom u nemačkom ekpresionizmu koji nije baš bio opterećen realizmom.
Kao prvi Grlićev film u kome se uopšte koriste računari i mobilni telefoni, NEKA OSTANE je interesantan i zbog toga što imamo i lik zlog frustriranog nerda koji zbog svoje nesrećne zaljubljenosti u jednu od ljubavnica glavnog junaka, odlučuje da ga outuje. Naravno, nerd je kao što smo i očekivali iskompleksirani slabić, premda na kraju on pobeđuje pred Sudom Istorije ali više kao znak poraza našeg virilnog glavnog junaka nego zato što je to kao nerd zaslužio.
Na kraju, odnosi među junacima su toliko korozivni da je teško konstatovati šta je poruka ovog filma, a trebalo bi da bude neke poruke jer se tako ogromni melodramski preokreti ipak nisu napisali sami i bez ikakve svrhe.
Kad je o glumačkoj podeli reč, Miki Manojlović je opet seksualni objekat kao i u BESI Grlićevog vršnjaka i saradnika Srđana Karanovića. Ovaj film dakle nastavlja trend objektifikacije naših starih glumaca.
Grlićeva okenutost erotici u ovom filmu je za svaku pohvalu, to odavno nismo imali, a realno u SAMO JEDNOM SE LJUBI, ponovo sa Mikijem, on jeste ostvario nekakav landmark na tu temu u našoj kinematografiji. U SAMO JEDNOM SE LJUBI je seks nekako bio čistiji, čedniji, melodramski, svi su bili mlađi, dok je u ovom filmu prljaviji, sa starijim glumcima, pravim uživanjem za ljubitelje MILF akcije, i sa potpuno novim tumačenjem replike "Primi me natrag" koju jedan brat govori supruzi a drugi pelazi na delo u drugoj sceni. U tom smislu, ovde imamo dosta raznovrsne seksualne prakse kojih se laćaju likovi, a Grlić pokušava da nam pripoveda i na taj način te recmo junak isključivo sa ljubavnicom praktikuje analni seks čime nam je jasno stavljeno do znanja da je njihov odnos "drugačiji". Jedno od neispunjenih obećanja koje se ponavlja naizmenično kao zahtev i kao molba je potreba za ejakulacijom po grudima ili kako se to u Zagrebu kaže "svršavanju na sise". Pošto smo gledali film u 6D sali Koloseja, plašio sam se da možda nema nekog efekta koji bi trebalo da nam tu situaciju učini živopisnijom.
Problem u erotskim scenama je scenarističke prirode. Grlićevi studenti iz ovog filma imaju priliku da nauče da nekakav pillow ili dirty talk ume da deluje potpuno apsurdno kada se prenese na ekran, van konteksta. Ovi likovi vole da govore prljavo i inače a i kada dođe do najgoreg i to prosto deluje kao da je eventualno samo tim likovima zanimljivo a gledaocima je uglavnom neprijatno. razumem to rešenje kao razotkivanje intime, ali onda treba ići do kraja a ne tako polovično.
Meni lično je Mikijev zagrebački govor bio malo preteran. Mislim da koliko god on bio ubedljiv u tome, pošto znamo da tako ne govori, trebalo je biti umereniji. kao što bi snimak čoveka kako zaista leti delovao ljudima neuverljivo koliko i specijalni efekat u SUPERMANu tako i meni ta vrsta jezičke autentičnosti deluje kao neko glumačko iživljavanje. Ako je američkom glumcu izazov da glumi debila, svakako je i srpskom da glumi Hrvata, ali ipak, nismo deca, moglo je i bez toga.
Grlićev tretman Zagreba kao lokacije je interesantan. Trninićeva fotografija pokušava da bude dosta glossy, ali čini se da se u toj upeglanosti izgubio identitet grada koji je Grlić, ponovo sa Mikijem u filmu ZA SREĆU JE POTREBNO TROJE sjajno uhvatio.
Isto važi i za duh vremena. Grlićevi studenti iz ovog filma lako mogu naučiti da je najteže snimati film o savremenim okolnostima, naročito na nivou kostima i šminke. Primer toga je lik kćerke mlađeg brata koja je istovremena goth, punk i emo. U redu, možda je hteo da kaže da se ona traži pa objedinjuje te stilove, ali ta kompleksnost lika nije ni nagoveštena tako da sirota devojka izgleda kao potpuni fashion victim iz tri modna rata i buntovnik opšte prakse.
NEKA OSTANE MEĐU NAMA je poučan film.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-03-2010, 03:08:55dok je u ovom filmu prljaviji, sa starijim glumcima, pravim uživanjem za ljubitelje MILF akcije
Quote from: crippled_avenger on 16-03-2010, 03:08:55Primer toga je lik kćerke mlađeg brata koja je istovremena goth, punk i emo.
Znači ima nešto i za Mehu i za Dušmana. :lol:
btw ovaj film te je izgleda baš inspirisao...
Pogledao sam THE BOOK OF ELI Braće Hughes. Ovaj film se može ukratko definisati kao Denzelov I AM LEGEND. Međutim, razlika između ova dva filma je u tome što ELI ima masu nedostataka koji su sitni, dok LEGEND ima samo par koji su nažalost krupni. Kada se sve sabere, ELI je ipak bolji film na nivou celine jer taj niz sitnih nedostataka ne uspeva da u potpunosti naruši dobre elemente. U LEGENDu nažalost ti problemi naruše sve ono što je dobro.
ELI se dešava u apokalipsi koja pobuđuje ljude da se ponašaju kao stilizovani retrofuturistički vestern negativci. Nisu baš svi u fazonu da teraju kosu na prirodno kao u DOOMSDAYu, ali zato u oba kakvu-takvu civilizaciju vodi Malcolm McDowell. Oslonjenost ELIja na vestern je na neki način znakovito jer u izvesnom smislu film govori o tome kako se rebuilduje američka nacija, i ponovo prolazi kroz period Divljeg Zapada. Međutim, prenošenje strukture vesterna u izvesne segmente scenografije i kostima meni deluje malo dosadno, iako, realno, verovatno je reč samo o subjektivnom umoru od takvih varijanti.
Film je prepun omaža filmovima Sergia Leonea, delom Sergia Corbuccija i Ferdinanda Baldija, i pored suštinskog, ideološkog aspekta vesterna kao žanrovske matrice, Hughesovi nemaju problem ni sa tim da se poigraju i nekim drugim stilemama ovog žanra.
Sam zaplet o čoveku koji nosi Bibliju preko apokaliptičnog wastelanda, nema naročito izraženu duhovnu dimenziju. Ovo je više film o očuvanju civilizacije, njenih tekovina, u smislu knjiga, muzike i sl. a Biblija je tretirana pre svega kao knjiga koja ima moć u dominaciji nad ljudima kod glavnog negativca, do smirujućeg štiva koje mu daje snagu kod naslovnog junaka. Ta igra oko Biblije je ideološki i najzanimljiviji aspekt filma, i Hughesovi uspevaju da na tu temu ostanu krajnje ambivalentni bez jeftinih odgovora.
Jednim delom, teško je i biti naročito spiritualan u filmu u kome se priča o čoveku koji prenosi Bibliju zaključuje prizorom Mile Kunis koja u stilu Linde Hamilton iz 1984. sa mačetom na leđima odlazi u sunset kako bi se najebala familije ekipi iz svog rodnog grada.
samo par majstora kakvi su Braća Hughes mogu da tako uspešno balansiraju banalnim i spiritualnim i da učine da ELI istovremeno ne bude ni potpuni treš a ni potpuni fijasko proistekao iz pretencioznosti. Njihov rediteljski koncept je za klasu iznad rutinera koji bi takvu priču odveli u neke heavyhanded vode, dok Hughesovi istovremeno uspevaju da budu vrlo sveži na nivou inscenacije akcionih scena, shootouti u gradu i na imanju matorih kanibala su izvanredni, u CHILDREN OF MEN maniru, boja neba je surova, neprirodna sa sunčveim zracima koji prže u kadru (slično smo imali i u TERMINATOR SALVATION) a možda je i najbitniji rediteljski touch odnos između Denzelovog i Garyjevog lika. Denzel je klasičan Man With No Name, too cool for school, iznad toga da se posluži sa Milom Kunis, a Gary je u stvari neka vrsta kapitaliste u fazi primarne akumulacije kapitala koji pokušava da se dokopa Biblije kako bi pacifikovao svoje "podanike". Iako je Gary denotativno gadan lik, i tu nema zbora, kada se sve sabere i oduzme, jedini prostor u kome postoji kakav-takav red je njegova kapitalistička varošica u kojoj se sve može kupiti onim što se tada koristi umesto novca. Iako u par situacija Oldman ode u svoje afektacije iz LEONa, uostalom set-up likova i liči na LEON, ovde je prilično smiren i u underplayu i nema tipične potrebe za totalnom destrukcijom koju inače pokazuju holivudski negativci.
Majstori režije se poznaju po tome kako hendluju henchmene i ovde su henchmeni odlično rešeni a Ray Stevenson je napravio dobar i atipičan lik.
Iako BOOK OF ELI nije u potpunosti uspeo film, reč je o filmu koji je na dosta dobar način pokušao da prevaziđe konvencije i nadam se da će označiti povratak Braće Hughes u igru posle oklevetanog FROM HELLa. I da, ko voli FALLOUT, imaće u čemu da uživa.
* * * / * * * *
Zar ovo sa biblijom nije neki spojler? Nisam gledao film, ali stekao sam utisak da se na početku ne zna šta to junak nosi.
jeste spojler.
gledaoci su tokom većeg dela filma navođeni da misle kako je u torbici - NEKRONOMIKON!
Nije spojler. Od početka je jasno. Preokret je nešto drugo. U svim kritikama se govori o tome da je reč o Bibliji. Dakle, Biblija se pominje u svim prepričavanjima filma.
Pogledao sam BIG FAN Roberta Siegela, rediteljski film scenariste WRESTLERa, i rekao bih da mi se ovaj film više dopao od njegovog calling carda jer je istovremeno nepretenciozniji i slojevitiji. Film je ponovo smešten u groteskne okvire "američkog sporta" i problem posmatra iz vizure opsesivnog fana koji dobije batine od NFL zvezde koju pokuša da polu-stalkuje, a zatim pored fizičkog doživi i virtuelni meltdown kada se u fanovskoj zajednici potpuno autuje ko je on, i koliki je zapravo luzer.
BIG FAN ne nudi previše konkretnih preokreta u priči i na taj način drži tenziju i odražava nesigurnost svog glavnog junaka. svi postupci, od ponašanja fana do zvezdinog histeričnog napada na njega smešteni su u sivu zonu, a isto važi i za pojmove normalnog i socijalizovanog života navijačeve okoline u opoziciji sa njegovom asocijalnošću. Ovo nije film koji opsesivnim fanovima daje za pravo, i ne donosi bilo kakvu apologiju toga, što je u suštini pravo osveženje za savremeni Holivud koji u poslednje vreme previše podilazi geekovima nesvesno podrivajući samu suštinu geek kulture, ali isto tako ni ne osuđuje tu vrstu posvećenosti kao nešto uanpred lošije od "konvencionalnih" životnih izbora. u tom smislu BIG FAN je vrlo efektan film.
Patton Oswalt u glavnoj ulozi, iako je underdog u svakom smislu, vrlo dobro kanališe junakove deluzije tako da na kraju priče, on nije nimalo likeable geek na kakvog smo navikli u komediji, ali nije ni Rupert Pupkin. On je kao bezopasnija verzija Ronnieja iz OBSERVE AND REPORT, kao njegova realistična varijanta, dakle bez romantičnog subplota, sa beskrajnom usamljenošću koju ni filmska dramaturgija ne može da ublaži.
Siegelov rediteljski koncept je u indie ključu, ide na realizam sa dosta kamere iz ruke, dugim kadrovima, insistiranjem na atmosferi i takav postupak ima smisla u ovom filmu. Iako film traje ispod 90 minuta, ima par situacija koje su se mogle ukloniti zbog svoje repetitivnosti a pe svega su vezane za odnos glavnog junaka i policajca koji istražuje njegov slučaj.
Tony Scottov FAN je nudio senzacionalističku verziju ove priče ali film nije dostigao hype kojim je bio okružen i moćnu glumačku podelu. Deceniju i po kasnije, Siegel uspeva da to postigne sa jednim manjim filmom koji ozbiljno tretira temu koja je lako mogla skliznuti put isprazne komedije tipa CELTIC PRIDE ili by the numbers trilera kao što je FAN. BIG FAN nije definitivni film na ovu temu, ali svakako jeste jedan od boljih.
* * * / * * * *
Pogledao sam PREDICTIONS OF FIRE poznat i kao PREROKBE OGNJA Michaela Bensona, dokumentarni film koji se bavi celokupnim NSK pokretom koji je internacionalno poznat pre svega kroz rad Laibacha, ali je objedinjavao i neke druge umetničke aktivnosti poput slikarske grupe Irwin i sl. PREROKBE se više bave globalnom aktivnošću NSK, i stavlja veći akcenat na Irwinovce i slovenačku scenu u širem smislu, analizirajući njihov odnos sa tradicijama totalitarizma i pozicijom u odnosu na komunizam i fašizam.
Među sagovornicima pojavljuje se Slavoj Žižek koji praktično parafrazira svoj poznati tekst o NSK, a ostali sagovornici potvrđuju sveopštu osmišljenost tog koncepta. Ono što PREROKBE nažalost ne objašnjavaju jeste ključno pitanje da li je ekipa NSK imala neku zaleđinu kada je prilično drsko delovala u okolnostima SFRJ koja je ipak bila jedna država sa priličnim ograničenjima javnog govora, odnosno da li su imali neku odstupnicu, neke pokrovitelje. U tom smislu, PREROKBE pokazuju širinu koncepta ali ne i ključni praktični element cele priče.
U vizuelnom smislu, PREROKBE je odlično realizovan i na neki način sam film je deo NSK zaostavštine. Jedan od savetnika na filmu bio je i Lazar Stojanović koga možemo i videti na snimku otvaranja Irwinove izložbe u Njujorku, pa zato ne treba da čudi histerična anitmiloševićevska pozicija filma u kojoj je on naravnmo tretiran kao nacionalista-fundamentalista.
U svakom slučaju, PREROKBE treba pogledati kao vrlo poučnu priču o izgradnji jednog umetničkog koncepta kakav nije viđen ni pre ni posle na našim prostorima.
* * * / * * * *
Pogledao sam SUPERMAN/BATMAN: PUBLIC ENEMIES Sama Liua. Šteta je što je u tehničkom pogledu animacije, ovaj jedan od inferiornijih DC animiranih filmova pošto je najveći akcenat na akciji, koja je sporadično vrlo interesantno koncipirana i smeštena na odlične lokacije. Kad je reč o samom scenariju, baziran je na Loebovom stripu, i u izvesnom smislu ove animacije su se do sada pokazale kao odličan vehicle za prikazivanje nekih left-field varijanti DC univerzuma. U redu, ne toliko left-field kao kada se likova lati neko kao Morrison, ali svakako inovativno u smislu globalnih odnosa među samim superherojima.
Najveća žrtva tanke animacije je Toyman koji se pojavio kao villain u SUPERMAN:DOOMSDAYu dok se u PUBLIC ENEMIES pojavljuje kao Hiro Okamura. Završnica filma se dešava u njegovom compoundu u kome između ostalog u akciju ulazi i mecha koju je sagradio po uzoru na figuru Supermana i Batmana. To je u najavi bilo prava poslastica na nivou animacije, ali u ovom obliku ostalo je više kao jako cool zamisao koja stavi osmeh na lice gledaocu i digne film za klasu iznad, ali se ne koristi do kraja.
Druga sekvenca koju bih izdvojio je dvoboj Metallo protiv Supermana a potom i Batmana. To je dobro osmišljena akciona sekvenca sa razvijenom dramaturgijom samog toka borbe, preokretima i napetošću. Dramaturška razvijesnot te borbe uspeva da učini da se zanemari rudimentarnost animacije.
Iako spada među slabije animirane DTV naslove, PUBLIC ENEMIES zahvaljujući ovim dvema scenama ostaje animacija koju ipak treba pogledati.
* * 1/2 / * * * *
Hmm, ja sam skinuo al nisam stigao da pogledam... Taj strip je, vremenom pomalo izgubio na relevantnosti pa mi ovo nije bilo hitno...
Meni se u tom DC animiranom univerzumu dopada to što su raspoloženi da se igraju odnosima među likovima kao što su Batman i Superman, što u dogledno vreme nećemo imati u holivudskom filmu iako smo bili nadomak toga u BATMAN VS SUPERMAN. Inače, i u tom filmu je kao villain trebalo da se pojavi Toyman, koliko kapiram tada još Hiro nije bio izmišljen.
Ako si čitao strip, ova animacija ti nije esencijalna.
Pogledao sam vrlo atipičan vestern Nicholasa Raya RUN FOR COVER. Reč je o naizgled tipičnom star westernu pravljenom kao vehicle za tada već ostarelog Jamesa Cagneya u kome postoji niz specifičnih detalja po kojima se izdvaja. Rayev zaplet sa nekada problematičnim tipom koji postepeno postaje šerif i ulazi u sukobe sa bandom koja konstantno pljačka u njegovom srezu na nivou sklopa događaja ima dosta klasičnu vestern priču, međutim Ray nudi vrlo apartan pogled na pripovedanje i nudi poseban fokus na karaktere koji se razvijaju vrlo detaljno i metodično, i svaki ima dosta jasan kredo.
Milje u kome se dešava priča je zanimljiv pošto Cagney komunicira sa švedskim emigrantima na Zapadu, i dosta se insistira na jednom old country pogledu koji nije tipičan, u vesternima najčešće irski. U tom smislu, RUN FOR COVER dotičući se doseljenika sa skandinavskim poreklom, na određeni način anticipira etnički obojenu tradiciju prisutnu kasnije u američkom indie filmu, što je njegovo vrlo prepoznatljivo svojstvo.
U tom smislu, RUN FOR COVER isporučuje na dva nivoa, i kao genre bender i kao programmer i potvrđuje da je Ray veliki reditelj svoje generacije.
* * * / * * * *
Chloe Moretz will star in suspense thriller The Fields.
The 13-year-old Kick-Ass actress revealed on her Twitter page that she has a role in Ami Canaan Mann's movie opposite Sam Worthington and Jeffrey Dean Morgan.
Writing about her upcoming plans, Moretz said that she is doing "a film with Martin Scorsese called The Invention Of Hugo Cabret and then a film with Ami Mann directing called The Fields".
The Fields, which will be produced by Mann's father and Heat director Michael Mann, centres on two cops who take on a case of disappearances and homicides, stretching back 20 years and 60 victims, in the wastelands surrounding Texas's Gulf Coast refineries.
The project is slated to go into production in April, but Moretz's involvement suggests that it may film later if she has to star in the Scorsese project first.
Jessica Chastain ("Jolene," "Stolen," "Law & Order: Trial By Jury") has scored the female lead role in the dark murder thriller "The Fields" for Forward Pass says The Hollywood Reporter.
Based on a true story, the story follows a pair of cops investigating a string of nearly sixty unsolved murders over two decades amidst the oil refineries and industrial wastelands of in the south-east Gulf Coast region of Texas. He soon finds himself fighting two sets of fierce killers in an effort to save a street kid named Little Anne.
Chastain will play a former rodeo queen turned homicide detective and the ex-wife of Worthington's character. She's also on the hunt for the killers, whether he helps or not.
Don Ferrarone penned the script and Ami Canaan Mann will direct. Jeffrey Dean Morgan also stars with shooting to kick off in April in Louisiana.
Chastain also starred with Worthington in John Madden's "The Debt" remake where the pair played the younger incarnations of Helen Mirren and Ciaran Hinds' characters. Due to the collapse of Miramax, it's uncertain if that film will ever see the light of day.
Reprizirao sam THE CONVERSATION Francisa Forda Coppole, s pravom jedan od najbitnijih filmova sedamdesetih. Ono što je meni zapravo ostavilo najveći utisak pri svakom od gledanja, pa i sada, jeste izvanredan rediteljski postupak koji je Coppola uneo u ovaj film i to mi je moram priznati bitniji element od psihološke dimenzije, koja je svakako važna, i političke, koja je svojstvena toj epohi u američkom filmu.
CONVERSATION je pre svega izvanredno montiran film, išao bih čak toliko daleko da kažem da je reč o jednom od najbolje montiranih filmova u filmskoj moderni. Ako ostavimo po strani filmove u kojima je montaža maltene prvi put otkrivena i u izvesnom smislu prvi put primenjena u određenim aspektima, THE CONVERSATION je film u kome montaža postiže svoju punu zrelost i to ne samo kao pripovedačka tehnika, već i kao izraz same kinestezije.
U suštini, u THE CONVERSATIONu, na neki način, jako je teško i definiosati koliko postoji scenario, za štaje ovaj film BTW nominovan za oskara a koliko je sve proisteklo iz montaže, kog za montažu nije bilo, što je potpuno apsurdno. Sasvim očekivano, sam scenario je predviđao da se ova priča slaže iz parčića i da svoj audiovizuelni sadržaj bazira na ponavljanju i variranju određenih audio-vizuelnih materijala, ali tek kroz konkretan montažni zahvat, ova koncepcija je zaživela, pa je u tom smislu i sam scenario ovde više knjiga montaže nego literarni filmski predložak baziran na opisu radnje i dijaloga, odnosno izlaganja događaja.
U tom smislu, koliko je ovaj film pre svega showcase za Coppolu i Hackmana, i oni i jesu glavni u ovom filmu, to je još više za velikog majstora Waltera Murcha. Ko se do sada nije zainteresovao za njegovu knjigu koja je dostupna kod nas, mislim da je THE CONVERSATION nešto što bi ih moglo prelomiti.
O psihološkom profilu priče, govorio je Slavoj Žižek kroz svoju lakanovsku analizu i sama činjenica da se tu sasvim ravnopravno sa naslovima kao što je PSYCHO dovoljno govori o snazi ovog Coppolinog filma. Intereantno je da je Hackman u izvesnom smislu napravio omaž liku Harry Caula kroz lik Brilla u Tony Scottovom ENEMY OF THE STATE, iste godine kada je Paul Newman u liku Harry Rossa napravio parafrazu Lou Harpera.
Zanimljiv detalj vezan za CONVERSTAION je to da je slikan on location u San Franciscu i da se dešava u tom gradu a da nekako lokacija mnogo više liči na NYC. Inače, Bill Butler je ostvario izvanrednu fotografiju u ovom filmu i s pravom spada među majstore svoje decenije kao što su Laszlo Kovacs, Gordon Willis ili Bruce Surtees čem,u su svako doprineli i ovakvi klasici na kojima je radio.
* * * * / * * * *
Jeste, ovaj film je malčice u zapećku zahvaljujući Kumovima i Apokalipsi, ali veliko je to ostvarenje. Kevin Martin je krajem devedesetih snimio i album Tapping the Conversation, kao neki post-festum saundtrak i, mada nisam siguran koliko bi se brutalni, abrazivni hip-hop-dub slagao sa Kopolinim filmom, meni je to sjajna ploča (koje on, BTW nije mogo da se seti kada sam ga onomad intervjuisao :? )
Ma da, ovaj film se oficijelno smatra klasikom, ali ga realno ne prikazuju često i nema toliki hajp.
Nedopustivo kasno za jednog fana Tony Scotta pogledao sam TAKING OF PELHAM 123. Kad je bio ui bioskopima, nekako nisam uspeo da ga uhvatim, posle se čekao DVD rip i evo sad je došao na dnevni red.
Tony je u saradnji sa Denzelom snimio neke od svojih ključnih filmova, ali je istovremeno sa njim i odradio neke od manje upečatljivih kao što je DEJA VU, a TAKING spada u tu vrstu filmova. Scottov opus se uopšteno može podeliti na filmove u kojima on eksperimentiše i one u kojima nalaze iz eksperimenata aplicira na mejnstrim i TAKING je takav film.
Scott se u međuvremenu izborio za poziciju prvoligaškog reditelja koji radi u najboljim uslovima i ima sve elemente na nivou, i TAKING je takav film. Scenario Briana Helgelanda pokazuje rukopis jednog iskusnog scenariste koji se izdvaja, Tobias Schleisser koji je došao do Tonyja kao Peter Bergov DP, odlično uspeva da isprati Tonyjev hiperkinetični stil a production design je vrlo dobro osmišljen.
Ono što, međutim, Tony i njegova ekipa ne uspevaju da prevaziđu jeste suštinski problem ove premise koji je bio prisutan još u Sargentovom originalu, a to je što sama otmica u metrou nekako nije previše zanimljiva, a igra između nedužnog službenika i dijaboličnog otmičara je statična.
U filmu iz 1974. glavni aduti koji se pamte bili su glumci i skor David Shirea, Walter Matthau i Robert Shaw, odnosno skor David Shirea. Nažalost, kod Tonyja, Denzel i Johntra ne ponavljaju ono što su postigli Matthau i Shaw i to ne zbog toga što su novi glumci slabi nego pre svega zbog toga što je Matthau bio grumpy antizvezda, lik koji je u nekoliko navrata igrao triler heroje, čak i akcione heroje, ali potpuno iz kontre. Denzel, iako pokušava da bude gojazan i sl. u ovom filmu je naprosto filmska zvezda, sa harizmom koja se ne može prikriti i to onda prosto izneverava suštinu tog lika.
Što se Shawa i Johntre tiče, oni su sličniji u svom scenerychewingu, a što se same postavke tiče, Helgelandov negativac je bolje postavljen nego u originalu i ima solidan DIE HARDičan backstory.
Kad je o skoru reč, Scott se opredelio za upotrebu vće postojeće muzike i nešto malo incidentne muzike a izdvajka se potentna upotrema remixovanih Jay-Za i Ricka Rubina sa 99 PROBLEMS. Ipak, Shire je bio jači...
Ipak, Scott u krajnjoj liniji ne uspeva da prevaziđe tu pomenutu statičnost, a zatim i taj problem sa premisom, no ne može mu se osporiti da to sve realizuje na najvišem mogućem nivou, sa izvanrednim location shootingom.
Film naravno oživi kada se pokrene akcija, a Helgeland se ne može okriviti da si dijaloške situacije nije ponudio materijal - pošto jeste. Ali, naprosto, kada je nešto nefilmično, onda se taj problem može samo ublažiti ali ne i izlečiti.
Rekao bih da će novi Tonyjev teamup sa Denzelom, UNSTOPPABLE, ponovo vezan za vozove, ali ovog puta vozove u pokretu, biti bolji, jer vozovi su jedna od esencijalnih filmskih tema od samog početka. Ni Braća Limijer nisu snimala voz koji stoji već voz koji ulazi u stanicu.
* * 1/2 / * * * *
Meni je, pošto su mi očekivanja bila vrlo niska, Tonyjev rimejk bio sasvim svarljiv. Čak sam i Denzela proguutao kao gojaznog službernika a Džontra nije ni morao da glumi kada sam ga video sa ONIM brkovima.
Rimejk je svarljiv. Ali od Tonyja i ovolike produkcije se očekuje više.
Nova hit majica.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fmedia.paperblog.fr%2Fi%2F217%2F2173974%2Fscorsese-version-hard-rock-L-1.jpeg&hash=97465138779963004e72dd12faec65f02f9a26a4)
Pogledao sam RAGING PHOENIX, produkciju Pracyha Pinkaewa koju je režirao Rashane Limtrakul.
Limtrakul za razliku od svog producenta jako insistira na estetizaciji prizora i čini se da su mu osvetljenje i kvalitet slike bitniji od rezultata koji nose sa sobom pokret u kadru i spojevi kadrova, tako da je veći deo filma prilično slabo montiran, bez previše dara za postavljanje akcionih scena u montažnom smislu. Isto tako, akcione scene su mahom snimljene iz više pozicija kamere što dovodi do velikih diskontinuiteta koji otkrivaju da su situacije lažirane i snimane na parče. Naravno, ni kod Pinkaewa nije sve stvarno, ali on ipak mnogo veštije prikriva svoj bag of tricks. Ipak, upravo u tim nijansama se poznaju majstori i razlikuju Yuen Woo Ping od Cory Yuena.
Woo Ping je dobra refernca za Limtrakulov film zato što se i ovde koristi drunken boxing, ali nažalost ne onoliko efektno kako u Hong Kongu i čini se da se pijanstvo kao stil borbe pojavljuje sporadično ali da Limtrakul često i zaboravi da se praktikuje drunken borba i ima neke prilično strejt tuče.
Na svu sreću, Limtrakul ima neki najbazičniji instinkt za postavljenje martial arts filma kao priče i borbe su sve bolje kako se približavamo finalu što je dosta važno jer se i u boljim martial arts produkcijama dešava da borbe sa početka zasene kasnije.
Ono što Limtrakul međutim sjajno radi a to je da čuva tradicije koje je počeo Pinkaew, a to je da martial arts film mora biti malo prljav i malo naivan, mora biti malo disreputable, a ako dolazi iz Azije i malo iracionalan. Dok Pinkaew sada radi američki film a već u CHOCOLATE je pokušao da se "uozbilji", Linmtrakul drži tu liniju i mnoge objektivne mane su zapravo garancija da je reč o jednom relaksiranom i nepretencioznom borilačkom filmu.
Yanin se posle CHOCOLATE potvrdila kao zvezda i ono što joj sada jedino fali jeste moćan i bolje zaokružen & osmišljen film.
Sa dizajnom likova, ubacivanjem ofarbanih kosa i lokalnog hip-hopa, Limtrakul se uklapa u azijski post-manga ambijent i jedina neuralgična tačka tajlandskih akcijaša ostaje predugo trajanje, te ne čudi Bessonovo kraćenje ONG BAKa. Iako se ne bih složio sa delom kritike da RAGING PHOENIX oskudeva u akciji pre finala, svakako je da ima scena koje su bez griže savesti mogle biti izbačene.
U svakom slučaju, RAGING PHOENIX je obavezna lektira za ljubitelje i poznavaoce...
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 05-03-2010, 16:35:58
Pogledao sam BUCHANAN RIDES ALONE Budda Boettichera, jedan od njegovih kanonskih vesterna sa Randolph Scottom u kome se jednostavnost i preciznost Buddovog rediteljskog postupka prepliće sa neobično složenim scenarijem prepunim preokreta kakvi nisu svojstveni za vesterne. Iako Budd i Scott čine da ovo nepogrešivo bude Boetticherov kanonski rad, autorska ličnost čiji se pečat oseća je scenarista Charles Lang koji je adaptirao roman Jonasa Warda.
* * * / * * * *
На много мјеста сам чуо све најбоље о вестернима Buddа Boetticherа па се одавно каним да узмем комплет (Tall T / Decision at Sundown / Buchanan Rides Alone / Ride Lonesome / Comanche Station), али све преча од прече. Дајем часну пионирску ријеч да ћи то учинити чим цијена падне испод историјском минимума од 31 долара.
Da, Raging Phoenix je blagi letdaun jer je de fakto slabiji film od Čokolade, što se i dalo očekivati kada ga je Pinkaew autorsovao Limtrakulu. Odnosno, posle Čokolade sam ja očekivao ozbiljniji film koji bi Vismitanandu promovisao u zvezdu, za šta ona ima potencijala, ali Raging Phoenix nije TAJ film, a videćemo koji će biti. Inače, trenutno se spremam da pogledam Pinkaewljev akcijaš iz 2006., Born to Fight koji deluje obećavajuće. Jesi li ga gledao?
Nisam, ali se spremam. Mislim da ću pre njega pogledati MERANTHAU.
Od Meanthaua očekujem ipak manje nego od Pinkaewa.
Ja očekujem da naučim nešto novo. Ne očekujem kvalitet, više sam radoznao.
Oproštaj od Roberta Culpa
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/03/robert-culp-rip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/03/robert-culp-rip.html)
Pogledao sam QUINTET Roberta Altmana koji se smatra jednim od najvećih promašaja u opusu kako ovog reditelja tako i glavnog glumca Paul Newmana. I zaista QUINTET se zasluženo može smatrati promašajem. Predug je, pretenciozan, konfuzan i nedovoljno ubedljiv na intelektualnom planu, da ne kažem glup. Altman je pokušao da se već pri kraju ciklusa futurističkih filmova velikih svetskih autora uključi u tu priču ali izmakla mu je inspiracija kakavu su imali Kubrick ili Tarkovski, iako je sigurno gađao tu vrstu dometa.
Altmanova post-apokalipsa govori o zaleđenom svetu u kome ljudi iz mešavine oportunih, adrenalinskih, i opskurantističko-religioznih razloga igraju neku igra na tragu Elio Petriejeve/Scheckleyeve DECIMA VITTIMA čija pravila i smisao nikada nisu do kraja razjašnjeni.
Glavni junak je Paul Newman čija trudna žena strada kao kolateralna žrtva jedne od akcija u toj igri ubijanja, i onda on odlučuje da vidi o čemu se tu zapravo radi. sama istraga je na nivou motivacije potpuno besmislena jer s jedne strane, njemu je jasno ko je počinilac, a jasno mu je i da postoji igra, ali on valjda želi da ukine tu igru ili ne znam ni ja šta. Da, motivi su toliko zamršeni.
Dizajn zaleđenog grada, snimanog u Kanadi je interesantan, ima zanimljivih detalja ali daleko od toga da film ima neki epic scope. Tragovi ranije civilizacije su više dati kao detalji nego kao razrađen ambijent.
QUINTET je naporno ali na kraju krajeva zanimljivo gledalačko iskustvo za ljubitelje postapokaliptičnog filma i Newman-Altman kompletiste. Ipak, reč o jednom od onih promašaja kojima vreme nije pomoglo da se reafirmišu u drugoj epohi.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam THE QUIET EARTH Geoffa Murphyja, jednog od meni najdražih novozelandskih reditelja. Ako iko ume da snimi showcase film, to su onda reditelji iz ANZAC predela, i Murphy u tom smislu nije izuzetak. QUIET EARTH je i dan-danas jedan od zanimljivijih internacionalnih attention-grabbera kad je reč o vanameričkim rediteljima.
Murphy je pre ovog naslova već imao par zapaženih filmova, ali iz njegove domovinske faze QUIET EARTH ostaje internacionalno zapamćen (premda je i vrlo zanimljivi UTU izuzetno vredan pažnje).
Ovaj film ima puno problema ali i na drugo gledanje je i dalje zanimljiv. osnovni problem proističe iz samog koncepta, pošto se Murphy naprosto najbolje nalazi u konvencionalnijim narativima i najbolje filmove je snimio baveći se naizgled potrošenim žanrovima poput vesterna ili akcionog trilera. U QUIET EARTHu on nije sasvim dorastao zadatku u prvoj polovini priče kada film govori o poslednjem čoveku na svetu zato što s jedne strane, film nije dovoljno interesantan da bi mislio umesto gledaoca i nije dovoljno kontemplativan da bi gledalac mogao sam da se prepusti mislima potaknut prizorima, nego je negde između.
Kada se priča vrati u konvencionalnije dramske tokove, Murphy se bolje snalazi ali se tada i sam film nađe na predvidljivijoj teritoriji.
Ono što je osnovni adut QUIET EARTHa pored sjajnog koncepta, jeste Murphyjeva vizuellizacija pa ne čudi da je vrlo brzo posle njega počeo da radi ozbiljnije holivudske projekte. Prava je šteta što je Murphy danas marginalizovan kao reditelj iako je i dalje veliki autoritet na Novom Zelandu o čemu svedoči i izuzetno značajna pozicija pomoćnika režije na Jacksonovoj LOTR trilogiji. Inače, reklo bi se da su mlađi reditelji dosta prevazišli Murphyja po holivudskoj reputaciji. Tako je recimo Lee Tamahori bio njemu pomoćnik na QUIET EARTH da bi na kraju Murphy bio njegov na XXX2. Novozelandske špice podsećaju na Cormanove po tome koliko se poznatih imena može locirati na najrazličitijim pozicijama u filmskoj ekipi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BANK SHOT Gowera Championa. Champion je poznat kao brodveski koreograf, dobitnik brojnih Tonyja i u tom smislu BANK SHOT je potpuno drugačiji projekat od bilo čega što se očekivalo od reditelja takvotg profila. Reč je o heist filmu sa elementima 70s chase komeije, po romanu čuvenog Donalda Westlakea. BANK SHOT se smatra svojevrsnim nastavkom hita HOT ROCK Petera Yatesa u kome je glavni junak Westlakeov stalni lik, lopov Dortmunder.
Dortmunder se u BANK SHOTu zove Ballantine, i umesto Redforda igra ga George C. Scotta, u jednoj od svojih tradicionalnih grumpy rola. Odlično ga podržava ekipa u rasponu od Joanne Cassidy do čuvenog Frank McRaea, i uprkos tome što Champion očigledno forsira malo pojačanu glumu, film nikada ne odlazi u persiflažu.
Scenario Wendella Mayesa je duhovit i uspeva da razigra vrlo bizarnu premisu o lopovu koji umesto da opljačka banku, odlučuje da je ukrade celu i potom pljačka natenane. Scenario je pun duhovitih detalja čemu doprinosi i režija Gowera Championa koja je prilično left-field.
Po vokaciji koreograf, Champion odlično koreografiše kretanja ljudi i vozila u kadru i reklo bi se da dosta svog koncepta u pokretima kamere preuzima od velikih uzora iz sveta filmskog mjuzikla kao što je recimo Buzz Berkeley. U tom smislu, najzabavnije je kako Champion insistira na kretanjima u drugom planu dajući dešavanjima pred kamerom visok nivo osmišljenosti. U tom smislu, BANK SHOT donosi potpuno atipično korišćenje pokreta kamere i objektiva za heist žanr i ovu vrstu akcione komedije onog doba.
BANK SHOT se u izvesnoj meri nadovezuje i na car crash filmove tog doba ali reč je o svakako kompleksnijem i osmišljenijem filmu od exploitationa koji je na tu temu snimao Hal Needham i slična ekipa.
* * * / * * * *
Pogledao sam dugo očekivani novi film Nicolas Boukhriefa CORTEX. Čekanje se itekako isplatilo. Reč je o pravom evropskom trilčeru za sladokusce, sa premisom i glumačkom podelom koje nastavljaju korak dalje od onoga gde je MEMENTO stao i vrše potpunu rekonstrukciju mitske figuire francuskog filmskog policajca.
Već u Novom Holivudu imamo filmove u kojima se dekonstruišu američki hard boiled detektivi kod Bentona ili Altmana ili Richardsa, ali u CORTEXu Boukhrief ide do kraja razarajući najmoćnije oružje tog junaka a to je njegov mozak.
Glavnog junaka igra Andre Dussollier koji u principu nije bitan glumac što se tiče policijskog filma, ali pošto je francuska produkcija policiera velika, imao je on svoj fair share. Kao što su Nahona reinventovali reditelji poput Noea i Aje, Dussolliera je reinvetovao neoklasicista Frederic Schoedoerffer. Boukrieff je deo te ekipe sa Noeom i Kassovitzom, pa bi se moglo reći da je i Dussollier generacijski glumac-fetiš.
U podeli značajnu, kako po funkciji tako i po filmofilskom značaju, ulogu ima Marthe Keller, u jednoj pravoj Meho-friendly GILF ulozi. Marthe je odigrala neke od najsenzualnijih žena sedamdesetih a iz njenog bogatog opusa, ja bih lično izdvojio BLACK SUNDAY, moj lični favorit i svakako FEDORU. Na neki način, ima malo elemenata FEDORE u njenoj roli u CORTEXu.
Zaplet filma je sjajno postavljen, ni gledalac ni sam junak zbog njegovog oboljenja nisu do kraja sigurni šta se dešava, da li ima osnova za njegovu sumnju da domom hara ubica ili je to sve samo eho starog policijskog uma koji se probija kroz slojeve alchajmerizovanog tkiva. Ovaj film je showcase za reditelja i glavnog glumca i Dussollier je vitalniji nego ikad što je inače vrlo istinito jer jedan od osnovnih problema sa senilnim ljudima jeste upravo to što im je telo zdravije od mozga i to dovodi do opasnih situacija. U tom smislu, ovaj film je vrlo istinit i ne koristi alchajmerizam samo kao plot device.
Boukhrief ni u jednom trenutku ne zaluta previše u grotesku, iako naravno ima dosta fino integrisanog humora proisteklog iz bizarnosti cele situacije.
Senilnost junaka doduše dovodi do jedinog dramaturškog problema filma a to je što razrešenje ima izvesne nepripremljene elemente, ali, da su ranije jače pripremani, onda bi alchajmerizam bio korišćen u manje misterioznom ključu. Međutim, ova formalna zamerka je zaista opravdana sadržajem filma.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam novu rusku produkciju Timura Bekmambetova CHERNAYA MOLNIYA koji je producirao studio Universal kroz svoju podružnicu Focus iako je reč o full-blooded ruskom filmu za rusko tržište. Poslednjih godina, rusko tržište postalo je self-contained, pa ne čudi da se Universal posle dobrog iskustva sa Timurom odlučio da se aktivnije posveti uzimanju para. U tome su itekako uspeli. Ovaj film je koštao osam miliona a zaradio je dvadesetak. Timur je gađao svoj oprobani novogodišnji frejm kao sa IS 2 i ispostavilo se da je ovo jedan od najčistijih pogodaka Universala u 2009. godini.
Kad je reč o samom filmu, reč je o vrlo interesantnom slučaju. Naime, Dmitrij Kiseljev i Aleksandr Vojtinski snimili su film koji je potpuno analogan Raimijevom SPIDER-MANu. Poređenja sa stripom namerno izbegavam jer mislim da je u ovom slučaju prevashodno reč o aluziji na sam film a pojedina rešenja i setinzi su na čisto Raimijevoj liniji.
Ono što je međutim bizarno jeste što njihov Peter Parker ne dobija sam supermoći uz pomoć kojih prvo reguliše svoj život a zatim i počine da se bori na strani dobra, već pronalazi auto koji ima kartakteristike iz domena tehničke fantastike. Reč je o polovnoj Volgi iz pedesetih koja je nabudžena sa nekim nano-pogonom, može da leti i sl. U tom smislu, reč je o jednom vrlo zabavnom vidu ne samo lokalnog car fetišizma, već i jednog šireg manifestovanja nacionalne moći i glorifikovanja tradicije koja nije za bacanje.
Štaviše, kada negativci shvate kako ih mladi supeheroj pobeđuje, oni prave svoj odgovor, ali u formi Mercedesa koga Volga naravno na kraju porazi.
I uopšte ta igra između simbolike Volge i Mercedesa je ključna u filmu. Peter Parker naime želi Mercedes jer misli da će zahvaljujući njemu pridobiti i devojku koja mu se sviđa. Za rođendan od oca dobija auto, ali taj auto je matora Volga. Do kraja filma međutim, Peter Parker će se zahvaljivati svom ocu na ovom poklonu koji je lejsovan zabranjenom sovjetskom nano-tehnologijom.
Ruski filmovi čak i kad su komercijalni dosta su slični ruskim igračkama. Iako je sve zabava, ipak mora da bude i nešto poučno, ali ne usput nego akcentovano poučno, tako da autori plasiraju par heavyhanded ali upravo zato ždanovistički simpatičnih poruka u toku filma pre svega o tome kako boj ne bije svijetlo oružje, ali ako do svijetlog oružja dođe, deduška je ostavio unucima razna iznenađenja. :) Valjda tako mora kod supersila.
CM se u tom smislu može tumačiti i kao TRANSFORMERS za staljiniste. Koba je zatekao zemlju u kojoj su seljaci orali plugovima a ostavio ju je u posedu nano-tehnologije.
Iako se za film ne može reći da je by the numbers jer suštinski ovaj film je više koncipiran by the book, preveliko oslanjanje na američke uzore svakako smeta inostranom gledaocu jer sve ono što je drugačije je suviše lokalno, a sve ono što je internacionalno smo videli već sto puta, često u boljim varijantama. Međutim, zbog ovoga ne treba olako otpisati ovaj film jer je on u suštini pravljen za rusko tržište i ta lokalna dimenzija tamo savršeno pije vodu. U izvesnom smislu, CM je autonomniji od američkih blokbastera ove vrste jer ni ne pokušava da se nametne kao konkurentan na internacionalnom tržištu.
Ipak, zahvaljujući svojoj bizarnoj premisi i činjenici da su jako retki ovako ortodoksni superhero filmovi, on će svakako naći publiku kao curio ako ne kao repertoarski akcijaš.
Sama akcija sa letećom Volgom je bizarna i dosta podseća na situacije iz BACK TO THE FUTURE sa letećim kolima, mnogo pre nego iz FIFTH ELEMENTa. To je u izvesnom smislu i logićno pošto se BBTF osim u drugom delu i dešava u okolnostima gde kola ne lete stalno.
Specijalni efekti su osrednji. Ispod nivoa iz druge STRAŽE ali na sasvim podnošljivom su nivou ako imamo u vidu koliko bizarne stvari treba da iskažu. Naprosto nema efekta koji može učiniti leteću Volgu ubedljivim rešenjem.
Film je apsolutno svestan svoje kemp dimenzije i nesumnjivo je da Volga pored nacionalnog ponosa i ideološkog značenja pokazuje i da autori imaju sklonost ka humoru.
U tom smislu, CM nije toliko dobar koliko suštinski fascinantan film jer se zaista retko sreću tako ambiciozni naslovi napravljeni za striktno lokalnu upotrebu.
* * / * * * *
Hm, zvuči kao Spajdermen + Transformers + Black Moon Rising. Štono kažu "where do I sign?"
:)
BLACK MOON RISING bi bio referenca da je akcija sa Volgom iole racionalna. Ovako, you have to see it to define it. Više je kao Carpenterov CHRISTINE :)
Kad pominjete Timura nabavio sam The Arena i nisam mogao da verujem da je samo tri godine nakon tog krša snimio Noćnu stražu.
laugier je samo 4 godine posle st. ange snimio martyrs.
ARENA je bio hack za Cormana, doduše znatno bolji od stvari koje je u tom trenutku čiča proizvodio. DOZOR je došao posle duge pauze. Posle ARENE se čulo za Timura, ali više zbog čudnog imena nego zbog filma. Jedini koji je posle ARENE rekao da će to biti veliki reditelj bio je Uroš Stojanović. Ne znam tačno na osnovu čega. :)
Pogledao sam HUMAN ZOO Rie Rasmussen. Ovaj film spada u bizarnijih stotinak minuta koji se mogu videti na temu srpske situacije.
Reći da je reč o antisrpskom filmu je understatement. Ali, s druge strane, reći da je to jedini utisak koji nosi ovaj film je ipak netačno. Rie je snimila sumanut, početnički film koji može da se pokazuje kao primer prenatrpanosti debitantskog filma. Ovaj film je istovremeno priča o nesnalaženje emigranata, priča o Srbiji i njenim problemima, gangsterska saga i ljubavni film. I sve te niti su do te mere razdvojene da su se iz HUMAN ZOOa mogla izmontirati tri kratka filma, i od svaki bi bio bolji film od ove celine.
Direktor fotografije bio je Thierry Arbogast, redovni Bessonov DP koji je prvi overio Rie svojom kamerom u De Palminom poslednjem masterpisu FEMME FATALE. Nažalost, ni Arbogast ne uspeva da digne ovaj film iznad nivoa boljeg, da ne kažem skupljeg srpskog filma, i to jednog slabije montiranog srpskog filma. Dakle, čak ni Bessonova produkcija sa brojnim saradnicima koje nudi nije uspela da ispolira ovaj film.
Rie kao reditelj i scenarista nije uspela da se snađe uprkos dobrim uslovima a kao glumica je potpuno besmislena, a snimljena je tako da čak ni ne izgleda naročito dobro. Kad kažem da ne izgleda dobro, to ne podrazumeva da je ona za potrebe ovog filma prestala da bude zgodna ženska, ali prosto, u svim ranijim filmovima, od kojih je najsenzualnije slikao Arbogast izgledala je bolje. Ipak, njeni fanovi su nagrađeni brojnim i često slabo motivisanim scenama seksa.
Ono što je bizarno jeste to da je jako teško odrediti ne samo žanr ovog filma već i njegovu ciljnu grupu. S jedne strane, ovaj film jeste drama sa socijalnim i političkim elementima ali su istovremeno u njemu zastupljeni brojni sex and violence momenti koji vuku na exploitation stranu EuropaCorpa.
U tom smislu, HUMAN ZOO se može posmatrati i kao brisanje potencijalnih rasističkih fleka iz TAKENa. U ovom filmu glavna junakinja je etnička Albanka sa Kosova koja 1998. godine uz pomoć krimosa dobrog srca - nezainteresovanog za srpsko nacionalno pitanje - beži grobaru sa lopate iz razrušene kosovske varošice po čijim ulicama idu razulareni Srbi, ubijaju ljude po ulici i siluju a u prvintnim razgovorima percipiraju albansko stanovništvo kao "pacove koji se kote", životinje, nižu rasu i sl.
Ono što je meni nejasno, zapravo, jeste kako naše poznate glumce poput Nikole Đurička koji igra tog dobrohotnog Srbina, što je zapravo i glavna muška uloga u filmu, ili Branislava Lečića, nije sramota da igraju u ovakvom filmu. Ideološka agenda na stranu, uostalom Lečić je bio u LDPu, film je u najmanju ruku jednostran, i nimalo nije hrabar jer samo podgreva već dobro utemeljene i poznate predrasude prema Srbima. U tom smislu, ove uloge ne nose nikakvu hrabrost, samo povlađivanje stereotipima i potpuno mi je nejasan interes koji tako poznati, omiljeni i dobro plaćeni glumci mogu da imaju u tako kompromitantnim ulogama. Sigurno nije reč o novcu, jer oni ipak zarađuju sasvim dovoljno, a verovatno nije ni građenje inostrane karijere jer upadljivo nisu zainteresovani za to.
HUMAN ZOO se neobično detaljno bavi Srbijom, prikazuje period banditizma, bombardovanja, potom petooktobarske promene i život posle. Naravno, u tom prikazu takođe podilazi stereotipima koji su nažalost ustaljeni i kod nas a to je da se ljudi neprestano ubijaju po ulicama, idu okolo sa isukanim oružjem i sl. Jedini simpatičan detalj je što se u klubu sluša pravi turbo folk, za razliku od naših filmova u kojima nema hrabrosti da se ide do te mere do kraja.
Glavni junaci u priči iz ratne/tranzicione Srbije su spasena Albanka i gangster koji ju je spasao a zaplet je vezan za njegovo snalaženje u svetu podzemlja i sl. Međutim, cela ta krimi priča je upadljivo naslonjena na istorijske događaje što je potpuno neočekivano za ovu vrstu filma i u tim segmentima HUMAN ZOO više liči na NATAŠU nego na neki strani film.
Što se kurioziteta u podeli tiče, zanimljivo je videti Cyrill Raffaelija u kameo ulozi koja nije stunt-related i Jelenu Gavrilović u jednoj sex & violence situaciji u kojoj se zagreva za SRPSKI FILM.
HUMAN ZOO je opasan promašaj, ali je nama izuzetno zanimljiv jer uprkos vrlo agresivnoj antisrpskoj agendi vezanoj za Kosovo, kasnije pokazuje bizarnu vezanost za naše teme koju je teško objasniti. Ako se Refnov PUSHER 3 mogao objasniti, njegova zemljakinja je potpuno neobjašnjivo fascinirana nijansama miloševićevske Srbije.
* 1/2 / * * * *
znači, još jedan za seciranje na chexploitationu.
ok, skinut je još pre neki dan, samo još da se žrtvujem... :(
Anna Faris ("Scary Movie," "The House Bunny") is tipped to headline a remake of the 1980 Goldie Hawn comedy "Private Benjamin" for New Line reports Risky Biz Blog.
In the original Hawn played a privileged woman who entered the army after her husband dies on their wedding night.
The plan is to update the comedy for contemporary times with laughs less at the military's expense and more on the fish-out-of-water and self-empowerment themes the premise delivers.
Amy Talkington is in discussions to adapt the script. The original 'Benjamin' won a WGA award for its screenplay, and scored Oscar nominations for its script, actress (Hawn) and supporting actress (Eileen Brennan).
Pogledao sam SLOVENKU Damjana Kozolea. Prvi utisak je svakako to da se sudeći po ovom filmu, a ne moramo sumnjati u njegovu autentičnost, u Ljubljani za 200 evra može naći vrlo solidna poslovna pratnja, i da su to verovatno jedine kurve u kosmosu kojima se ne plaća unapred.
Kada se pogleda broj producenata i država koje su finansirale ovaj film, čovek bi pomislio da je Kozole snimio LORD OF THE RINGS. A zapravo snimio je jedan solidan, pristojan mali film o devojci iz Krškog koja živi u Ljubljani kao working girl.
Kozole se dakle vraća u slovenački Springfield iz filma REZERVNI DELI. Ako se u REZERVNIM slovenački Homer Simpson bavio švercovanjem azijskih emigranata, u ovom filmu on je ostareli hard roker sa ćerkom koja se prostituiiše u Ljubljani. Dva zapleta, jedan o "Slovenkinim" doživljajima u svetu prostitucije i drugi o odnosu sa ocem, u više navrata zaprete da pretvore SLOVENKU u nekoherentan film, ali do kraja cele priče Kozole uspeva da ga zaokruži na zadovoljavajući način, da svemu da smisao, čak i da izbegne tipično jugoslovensko dramaturško razrešenje koje podrazumeva smrt junaka.
Nina Ivanišin je odlična u naslovnoj ulozi i njena mala uloga iz NEKA OSTANE MEĐU NAMA je dobar uvod u goods koje ovde deliveruje.
Kozole je opterećen temom EU i plasira niz prilično heavyhanded detalja vaznih za svoju evroskepsu. Jedan je svakako subplot sa kreditom za kupovinu stana koji gura junakinju sve dublje a drugi je to što su "Slovenkini" klijenti mahom stranci, delegati iz EU koji učestvuju na nekom skupu u Ljubljani. Iako je dosta eksplicitan u tom smislu, srce mu je na pravom mestu, iako je to mesto opšte.
Detalj koji se mora naročito izdvojiti pored Nine Ivanišin jesu likovi pimpova koji pokušavaju da uzmu glavnu junakinju pod svoje. Oni su pravi delight za ljubitelje Pimp Cineme i egzotičan dodatak ovom podžanru na svetskom nivou.
Muziku su radili Silence, i od toga sam mnogo očekivao, ali nisu se baš pretrgli. Ima samo par incidentnih tema koje ne liče na njih i na špici se čuje RUNALONG.
SLOVENKA je vrlo solidan mejnstrim film koji se ne izdvaja, ali mu se ne može mnogo zameriti. Po svom nivou daleko je iznad naše produkcije, a po zrelosti i konzistentnosti izdvaja se i u regionalnim okvirima.
* * * / * * * *
Quote from: Ghoul on 30-03-2010, 14:22:41
laugier je samo 4 godine posle st. ange snimio martyrs.
A to je kao neki napredak?
dobar je martyrs.
Jeste. Ali u St. Ange ima full frontal scena trudnice pod tušem.
I penned the suckiest movie ever - sorry!
By J.D. SHAPIRO
This month, "Battlefield Earth," the blockbuster bomb based on the novel by Scientology founder L. Ron Hubbard, won the Razzie for "Worst Movie of the Decade." J.D. Shapiro, the film's first screenwriter, accepted the award in person. Shapiro, who also wrote the screenplay for "Robin Hood: Men in Tights," "We Married Margo," and is developing a King Arthur spoof called "524 AD" (524AD.com), explains what it's like to be attached to one of Hollywood's most notorious flops.
Let me start by apologizing to anyone who went to see "Battlefield Earth."
©Warner Bros NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
©Warner Bros
NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
APHOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
AP
HOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
It wasn't as I intended -- promise. No one sets out to make a train wreck. Actually, comparing it to a train wreck isn't really fair to train wrecks, because people actually want to watch those.
It started, as so many of my choices do, with my Willy Wonker.
It was 1994, and I had read an article in Premiere magazine saying that the Celebrity Center, the Scientology epicenter in Los Angeles, was a great place to meet women.
Willy convinced me to go check it out. Touring the building, I didn't find any eligible women at first, but I did meet Karen Hollander, president of the center, who said she was a fan of "Robin Hood: Men in Tights." We ended up talking for over two hours. She told me why Scientology is so great. I told her that, when it comes to organized religion, anything a person does to reward, threaten and try to control people by using an unknown like the afterlife is dangerous.
Nonetheless, Karen called me a few days later asking if I'd be interested in turning any of L. Ron Hubbard's books into movies. Eventually, I had dinner with John Travolta, his wife Kelly Preston, Karen -- about 10 Scientologists in all. John asked me, "So, J.D., what brought you to Scientology?"
I told him. John smiled and replied, "We have tech that can help you handle that." I don't know if he meant they had technology that would help me get laid or technology that would stop Willy from doing the majority of my thinking.
I researched Scientology before signing on to the movie, to make sure I wasn't making anything that would indoctrinate people. I took a few courses, including the Purification Rundown, or Purif. You go to CC every day, take vitamins and go in and out of a sauna so toxins are released from your body. You're supposed to reach an "End Point." I never did, but I was bored so I told them I had a vision of L. Ron. They said, "What did he say?" "Pull my finger," was my response. They said I was done.
During my Scientology research, I met an employee who I instantly had a crush on. She was kind of a priestess, and had dedicated her life to working for the church by becoming a Sea Org member. She said that she signed a billion-year contract. I said, "What! Really?" She said she got paid a small stipend of $50 a week, to which I said, "Can you get an advance on the billion years, like say, a mere $500,000?" And then she said as a Sea Org member, you can't have sex unless you're married. I asked her if she was married. She said yes. So I said, "Great! That means we can have sex!"
As far as I know, I am the only non-Scientologist to ever be on their cruise ship, the Freewind. I was a bit of an oddity, walking around in a robe, sandals, smoking Cuban cigars and drinking fine scotch (Scientologists are not allowed to drink while taking courses). I also got one of the best massages ever. My friends asked if I got a "happy ending." I said, "Yes, I got off the ship."
But if you're reading this to get the dirt on Scientology, sorry, no one ever tried to force me to do anything.
Even after all the "trouble" I'd gotten into, people at the church liked me, so I read "Battlefield Earth" and agreed to come up with a pitch to take to studios.
©Warner Bros NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
©Warner Bros
NUCLEAR BOMB: Forest Whitaker and John Travolta in "Battlefield Earth." The big-screen disaster based on the L. Ron Hubbard novel won a coveted Razzie for Worst Movie of the Decade.
APHOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
AP
HOLDING IT HIGH -- Writer J.D. Shapiro accepts his Razzie award.
I met with Mike Marcus, the president of MGM, and pitched him my take. He loved it, and the next day negotiations went under way. A few days after I finished the script, a very excited Travolta called, told me he "loved it," and wanted to have dinner. At dinner, John said again how much he loved the script and called it "The 'Schindler's List' of sci-fi."
My script was very, VERY different than what ended up on the screen. My screenplay was darker, grittier and had a very compelling story with rich characters. What my screenplay didn't have was slow motion at every turn, Dutch tilts, campy dialogue, aliens in KISS boots, and everyone wearing Bob Marley wigs.
Shortly after that, John officially attached himself to the project. Then several A-list directors expressed interest in making the movie, MGM had a budget of $100 million, and life was grrrrreat! I got studio notes that were typical studio notes. Nothing too crazy. I incorporated the notes I felt worked, blew off the bad ones and did a polish. I sent it to the studio, thinking the next I'd hear is what director is attached.
Then I got another batch of notes. I thought it was a joke. They changed the entire tone. I knew these notes would kill the movie. The notes wanted me to lose key scenes, add ridiculous scenes, take out some of the key characters. I asked Mike where they came from. He said, "From us." But when I pressed him, he said, "From John's camp, but we agree with them."
I refused to incorporate the notes into the script and was fired.
I HAVE no idea why they wanted to go in this new direction, but here's what I heard from someone in John's camp: Out of all the books L. Ron wrote, this was the one the church founder wanted most to become a movie. He wrote extensive notes on how the movie should be made.
Many people called it a Scientology movie. It wasn't when I wrote it, and I don't feel it was in the final product. Yes, writers put their beliefs into a story. Sometimes it's subtle (I guess L. Ron had something against the color purple, I have no idea why), sometimes not so subtle (L. Ron hated psychiatry and psychologists, thus the reason, and I'm just guessing here, that the bad aliens were called "Psychlos").
The only time I saw the movie was at the premiere, which was one too many times.
Once it was decided that I would share a writing credit, I wanted to use my pseudonym, Sir Nick Knack. I was told I couldn't do that, because if a writer gets paid over a certain amount of money, they can't. I could have taken my name completely off the movie, but my agent and attorney talked me out of it. There was a lot of money at stake.
Now, looking back at the movie with fresh eyes, I can't help but be strangely proud of it. Because out of all the sucky movies, mine is the suckiest.
In the end, did Scientology get me laid? What do you think? No way do you get any action by boldly going up to a woman and proclaiming, "I wrote Battlefield Earth!" If anything, I'm trying to figure out a way to bottle it and use it as birth control. I'll make a mint!
Pogledao sam THE SPY IN BLACK iz 1939. godine, prvu saradnju Michaela Powella i Emerica Pressburgera, autorskog tima koji je ostavio neizbrisiv pečat na film četrdesetih i pedesetih nizom unikatnih i vrhunski stilizovanih naslova. SPY IN BLACK ne pripada toj kanonskoj fazi ali je svakako uvod u njihova izvanredna ostvarenja i nosi neka od njihovih specifičnih obeležja.
Ta obeležja su u formalnom smislu vrlo solidan scenario sa dobro postavljenim karakterima, situacijama, preokretima i finom dozom ironije. Iako su Powell i Pressburger dosta radili za vreme rata i njihovi filmovi su bili jedna od okosnica britanske propagande, a ponekad su čak nailazili i na kritike jer im se naizmenično spočitavalo da su previše propgqanadni odnosno premalo efektni u tom smislu, SPY IN BLACK sasvim funkcioniše kao apartna filmska priča, bez ideološkog predznaka. Svakako da film iz 1939. koji govori o nemačkim špijunskim pokušajima u Škotskoj za vreme Velikog rata ima itekakvu propagandnu dimenziju i ne može je prikriti, to je ipak era LADY VANISHES, ali Powell i Pressburger je prevazilaze, između ostalog i time što sve junake prikazuju kao profesionalce koji rade posao za svoje zemlje bez esencijalizacije nnjihovih loših osobina.
U vizuelnom smislu, Powell pravi top notch film za 1939. godinu sa nizom sjajnih kadrova koji su kao i često u njegovoj kanonskoj fazi ispred svog vremena a u sekvencama mornaričkih bitaka najavljuje svoju opsesiju iz 49th PARALLEL.
Ono što je suptilna najava kasnijih svojstava Powell-Pressburger produkcija jeste pozitivan nemački lik što je bila jedna od krajnje kontroverznih osobina njihovog opusa. Conrad Veidt, sa kojim će godinu dana kasnije raditi još čuveniji špijunski film CONTRABAND igra tog "dostojanstvenog Nemca" za kog se gledalac emotivno vezuje.
SPY IN BLACK je istorijski trenutak zbog susreta Powella i Pressburgera i u tom smislu važno ostvarenje za sve ljubitelje istorije filma. Kao pojedinačni film, možda je ipak značajnije kao ilustraciju ovog perioda u nihovom radu pogledati CONTRABAND.
* * * / * * * *
Pogledao sam LA PLAISIR (ET SES PETITS TRACAS) Nicolas Boukhriefa, jedan od ranijih filmova u francuskom Novom Novom Talasu, na čijoj su špici svi na okupu. Boukhrief je režirao, Kassovitz i Cassell glume a na špici se autor zahvaljuje Janu Kounenu, Gasparu Noeu i Lucili Hadžihalilović.
Reč je o jednom od tipičnijih "francuskih" filmova za ovu ekipu pošto tematizuje međuljudske, ljubavne odnose, seks i sl. Međutim, Boukhriefov prilaz tome je brutalan, seedy i dosta crnohumoran, s time što je struktura filma bazirana na pričama iz kojih po jedan junak prelazi u sledeću (dosta slično BURETU BARUTA iz iste godine) više arty pa zato prvi utisak može da zavara.
Ipak, Boukhriefov univerzum je postavljen po zakonitostima koje poštuju Noe i Kounen s tim što je u stilskom polazu naizgled nešto konvencionalniji i u izvesnoj meri parodira blagu atmosferu francuskih filmova. Na početku PLAISIR izgleda kao neki francuski film u kome će se za dva sata desiti tri i po stvari i stvaranje takve atmosfere je namera, sa sve akcentovanim pariskim lokacijama, izletima na lepa italijanska mesta i sl. Međutim, na svakom od tih mesta dešavaju se vrlo dinamične i zaokružene priče, sa dosta vrlo prljavog seksa i perverznog nasilja koje potpuno remeti izvorna očekivanja.
Ipak, uprkos toj parodiji "francuskog filma" kao stilskog opredeljenja, Boukhrief ne uspeva da odoli i nekim vrlo flashy rešenjima sa pokretima kamere i upotrebom subjektivnih planova no to ne remeti utisak o stilskoj zaokruženosti filma.
Među pričama ima snažnijih i slabijih ali na svu sreću, film nije hit and miss već je vrlo solidan pa je pitanje šta je slabije a šta bolje više individualno.
Cassell i Kassovitz su glavne zvezde, međutim show ipak krade Michele Placido, zvezda mog detinjstva iz serije PIOVRA koji ovde igra ocvalog advokata vikend-homoseksualca i nudi jednu potpuno drugačiju ulogu od onih na koje smo navikli.
Iako se u osnovi služi pripovedačkim strategijama jedne već dosta prevaziđene vrste filma, Boukhrief ih obogaćuje potpuno drugačijim sadržajem.
* * * / * * * *
Hickey and Boggs su esencija.
Još jednom ću morati da ga ogledam da bih pohvatao sve konce, ali jasno je da se radi o izgubljenom dragulju. Ono što je najinteresantnije u vezi ovog filma jeste način na koji se Culp bavi političkim tenzijama sedamdesetih: politički markeri su više rekviziti na setu, nego što su dio same priče. Štaviše, uopšte ne izgledaju bitno, a opet su esencijalni za njeno razumijevanje. U tom smislu, nijedan cop flick sedamdesetih nije bio manje angažovaniji, a više relevantniji za razumijevanje ove dekade. Velika zasluga za to ide Billu Butleru.
Najveća mana filma jeste montaža, koja u akcionim scenama izgleda kao šetanje kanala na TV-u. Samo je dodatno doprinijela konfuziji.
Zbilja veliki film.
Drago mi je da ti se dopao, i da više nisam usamljen u fetišizovanju tog naslova. Inače, TCM je uradio detaljan storyline :)
http://www.tcm.com/tcmdb/title.jsp?stid=17585 (http://www.tcm.com/tcmdb/title.jsp?stid=17585)
Reprizirao sam jedan od filmova koji su mi obeležili detinjstvo - BMX BANDITS Brian Trenchard-Smitha, naslov koji se nepravedno gotovo isključivo vezuje za one rubrike o ranim radovima poznatih zvezda, objašnjenje imena bendova, iako je zapravo reč o filmu čiji je istorijski značaj kao beleške o BMX pomami s početka osamdesetih mnogo veći.
U tom smislu, Trenchard-Smith, velikan Ozploitationa upravo isporučuje ono što se od ovakvog filma traži, priču oslonjenu na mlade junake - tinejdžere koji uspevaju da nađu smisao u primeni svojih neverovatnih BMX skillova. Koliko se priča može pričati gotovo isključivo kroz BMX akrobacije i ponešto pratećeg kriminalističkog plota, Trenchard- Smith pokazuje do maksimuma i nadovezuje se suštinski na svoje showcase filmove koje je radio sa Grant Pageom, pre svih STUNT ROCK koji je u priličnoj meri bio inspiracija za Tarantinov DEATH PROOF.
Izvan BMX stuntova, film je dosta konvencionalan, sa postavkom omladinskih likova koji su dosta slični Amblin tradiciji, ali ipak ne toliko dobri i upečatljivi i negativcima koji su zapravo vrlo spooky ali ih Trenchard-Smith ublažava time što ih kad god su na granici da postanu zaista opasni tretira kao slapstick pajace. Ipak ta umekšavanja su toliko očigledna i toliko manje ubedljiva od dark detalja da je jasno na kojoj strani je rediteljevo srce. Iako je formalno film vrlo prijemčiv i koncipiran kao family-friendly zabava, Trenchard-Smith u nekoliko navrata mora da ispravlja pogrešan utisak koji ostavljaju njegovi suštnski anarhični mladi junaci.
Za razliku od Amblin junaka, Trenchard-Smithovi junaci praktično žive potpuno off the grid iako su deca, školu i roditelje samo povremeno pomenu i film je, da nema tih family values punchlineova zapravo vrlo asocijalan. Ovu temu mladalačke pobune i represivnog sistema Trenchard-Smith je odlično elaborirao u filmu DEAD END DRIVE-IN sa čijim junacima ovi iz BMX BANDITSa imaju itekako veze.
Kad je reč o ranim radovima, pored Nicole Kidman treba zabeležiti da je i danas čuveni, prestižni DP John Seale snimao ovaj film.
BMX BANDITS naravno danas nema onaj uticaj na mene kao kad sam bio dete koje vozi bicikl, ali ipak mi je drago da nije reč o potpuno besmislenom filmu već i da mi je i danas u izvesnom smislu bio zanimljiv za gledanje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LAST EMBRACE Jonathan Demmea, film iz perioda kada je prelazio iz cormanovske u mejnstrim fazu. Kao i mnoge cormanovske špice i ova UA produkcija ima dosta imena na zanimljivim pozicijama, tako je recimo čuveni indie DP Ed Lachman pomoćni snimatelj, Scott Rudin je radio kasting a kasniji producing partner Toma Hanksa Gary Goetzman se pojavljuje u kameo ulozi vodiča na Nijagarinim vodopadima...
Među onima koji su poznati iz drugih razloga treba navesti i kameo pojavu Joe Spinella.
Demme u ovom filmu pravi jednu od 70s parafraza Hitchcocka sa tom specifičnošću što je film baziran na jednom pinčonovskom zapletu u kome se teorije zavere nadovezuju jedna na drugu a ona krajnja je potpuno u duhu njegove OBJAVE BROJA 49. Otud i toliki broj Hitchovih citata ima smisla, iako se mora priznati da je Demme uspeo da ih integriše u zaplet.
Roy Scheider nije ušao nepripremljen u ovu priču pošto je iza sebe već imao nekoliko leading man rola a sličan hičkokovski ugođaj pružiće i tri godine kasnije u Bentonovom STILL OF THE NIGHT.
Kad je reč o rediteljskom rukopisu, Demme i DP Tak Fujimoto (čije fotografije lično najviše volim u jednom drugom ključu, a to su filmovi u kojima rekonstruiše epohu) ne nude ništa apartno, nema tu nekog naročitog ličnog pečata kao kod De Palme ali nesporno je to kompetentan i obavešten mejnstruim u koji su inkorporirani svi tokovi. U tom smislu, Demme nije koristio ovaj film da pokazuje šta sve zna, ali je na nivou čistog storytellinga na druge načine pokazao da zna dosta, i u principu vidljivi su osnovi koji će kasnije rezultirati u SILENCE OF THE LAMBS.
* * * / * * * *
Pogledao sam STAKEOUT ON DOPE STREET Irvina Kershnera iz 1958. godine koji je savremenoj publici pre svega zanimljiv po tome što ga je James Ellroy hypeovao tokom svog ciklusa na TCMu. Film je vrlo zanimljiv i koristi se strukturom docudrame koja je bila dosta prisutna u niskobudžetnom krimiću pedesetih i služila rediteljima poput Donalda Siegela u nekim od efektnijih naslova.
Film ima zanimljivou postavku o trojici mladića koji pronalaze torbu sa drogom i odlučuju da je plasiraju na tržištu ali ubrzo postaju meta ukrštene potere mafije i policije. Po strukturi zapleta, STAKEOUT ON DOPE STREET je dosta sličan klasiku ACROSS 110th STREET i u izvesnom smislu Kershner je sa ponešto efektnog location shootinga anticipirao ovaj ipak znatno superiorniji i pregnantniji film.
Ipak, na kreaju, Kershner nije dovoljno iskusan da prevaziđe potrebu producenata da film bude moralitet i da na barem tri nivoa plasira svoju poruku a budžet je vrlo nizak čak i za ondašnje standarde tako da reditelj ne može da se razmahne kad je reč o lokacijama i akciji.
Ipak, STAKEOUT izvlači maksimum iz onoga što može i stoji kao efikasan i tvrd B-krimić koji najavljuje pojavljivanje značajnog reditelja.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fmontrealradioguy.files.wordpress.com%2F2007%2F11%2Fgrumpy-baby.jpg&hash=d82e80952f42f0f477d2f176f83e325b93467f5f)
Disney, Zemeckis enter 'Dark Life'
Studio and ImageMovers to adapt young adult novel
By MARC GRASER
Disney and Robert Zemeckis are eyeing the ocean floor as the setting for a new family franchise.
The Mouse House and ImageMovers have wrapped a deal to partner with the Gotham Group to adapt Kat Falls' upcoming young adult novel "Dark Life," with Zemeckis attached to direct.
Book is set in a near-future world in which rising ocean levels and natural catastrophes have led some people to homestead on the ocean floor, and kids to develop supernatural powers. Story centers on an underwater teenage boy and a surface girl who join forces to uncover a government conspiracy.
Project fits in well with Disney's new mandate to create family friendly fare that can be exploited across the company's various platforms and spawn sequels.
The Gotham Group won the rights to "Dark Life" after making a preemptive bid to buy the manuscript earlier this year (Daily Variety, Jan. 25). Book will be published by Scholastic in May, backed by a major marketing push. Two books had initially been planned, but could now expand to more installments.
Zemeckis, Jack Rapke and Steve Starkey will produce through ImageMovers with Jackie Levine shepherding the project for the shingle. Ellen Goldsmith-Vein and Lee Stollman will produce through Gotham.
Whether the film will be produced using Zemeckis' favored performance-capture process has yet to be determined. In a cost-cutting move, Disney last month said it will pull the plug on ImageMovers Digital, based in Marin County, Calif., by the end of the year once "Mars Needs Moms" wraps. The facility produced the performance-capture work on "The Polar Express," "Beowulf" and "A Christmas Carol."
ImageMovers is still developing Disney's remake of "The Yellow Submarine" and is behind an adaptation of "Airman," based on Eoin Colfer's kids' book, and "The Stoneheart Trilogy," a young-adult fantasy book series by Charlie Fletcher, also at the Mouse House.
Gotham's recent credits include "The Spiderwick Chronicles" for Paramount/Nickelodeon Movies. The company's upcoming slate includes "Quantum Quest," a large-format 3D CGI film based on NASA's Cassini Mission; "Saving Juliet" at Disney; "The Maze Runner" and "The Devil You Know" at 20th Century Fox; and "Wicked" and "Stargirl" at DreamWorks.
Falls is a graduate screenwriting program professor at Northwestern U.
Pogledao sam CELDA 211 Daniel Monzona. Još od filma KOVAK BOX koji je bio jedna jako energična žanrovska egzibicija, od Monzona sam dosta očekivao. CELDA 211 je njegov pokušaj da ode korak napred i prevaziđe brojna produkciono-žanrovska ofgraničenja koja mu je nametao KOVAK BOX kao ipak španski surogat američkog trilera. Ipak, rekao bih da mu je upravo izvesni stepen žanrovske konvencionalnosti u KOVAK BOXu pomogao da usmeri svoje pripovedanje a u filmu CELDA 211 kao da mu nedostaje ta struktura.
Za film CELDA 211 ne može se reći da je strukturalno raspušten, čak naprotiv, vrlo je precizno strukturiran, do te mere da taj pripovedački kostur smeta i čini da se film prilično mehanički odvija. Ako se tome doda prilično televizijski look cele produkcije, a to je dosta retko za španski film koji obično ima holivudski film-look, na kraju Monzonov rad deluje kao nešto kvalitetnija TV produkcija. U KOVAK BOXu, žanrovske konvencije i jednostavna struktura nudile su mogućnost da ih Monzon nadgradi određenim iracionalnim detaljima, naročito na nivou atmosfere i vizuelnih detalja. U CELDA 211, Monzon jedva uspeva da ispuni vrlo složenu i zahtevnu strukturu pa neke naročite nadgradnje nažalost nema.
I po samom naslovu i po zapletu CELDA 211 pokušava da se nadoveže na Siegelov RIOT IN CELL BLOCK 11 i da bude njegova osavremenjena evropska varijanta. Nažalost, Monzon ne uspeva da dostigne ni dokumentarnost ni moralnu ambivalentnost Siegelovog filma upravo zbog svoje nametljive strukturiranosti i prepoznatljivih formula u postavci i transformaciji karaktera.
Uprkos svim ovim nedostacima, CELDA 211 je dinamičan i zanimljiv film, sa ponekim zanimljivim deonicama, među kojima se kao autentičan koncept izdvaja priča sa ETA teroristima kao taocima.
Ipak, veliki uspeh ovog filma je prilično nezaslužen, jer kada se sve sabere i oduzme, ovo ipak nije prvorazredan španski materijal.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SHUTTER ISLAND Martina Scorsesea. Moj soft spot za Martyja je jako veliki, on ipak spada u najuži krug mojih najomiljenijih reditelja, tako da ću ovom prilikom pokušati da objasnim zašto sam ipak uživao u ovom filmu za koji je sasvim pravedno reći da je veliki promašaj a možda i nešto strašnije od toga.
Ono što je meni pre svega osnovni problem jeste to što SHUTTER ISLAND ima makings poprilične havarije, ali lagao bih ako bih rekao da u njemu nisam beskrajno uživao. Mogućnost da gledam 138 minuta Scorseseovog filma, a ovaj film u stilskom smislu i po gotovo nedodirljivo visokom nivou veštine i fetišizma sa kojim je realizovan to svakako jeste, za mene je sasvim dovoljna da izađem prezadovoljan iz bioskopa.
I u onom elementarnom zanatskom smislu, SHUTTER ISLAND svakako jeste Martyjev film. On više nije inovator koji savršeno vlada stilemama klasika filmske moderne, on sada jeste klasik filmske moderne i to izbija iz svakog kadra ovog visokoestetizovanog filma koji spaja stilizaciju holivudskog filma na nivou fakture slike gde se prepliću realizam i bajka sa prepoznatljivim senzibilitetom evropskog filma na nivou ritma i odnosa prema prirodi koja ima značajnu ulogu ne samo kao ambijent već i kao činilac, lik u priči. I zaista, da je reč o evropskom filmu, SHUTTER ISLAND bi bio slavljen kao potpuni klasik.
Međutim, SHUTTER ISLAND nije evropski film, to je Sciorseseov film koji se pogrešno prodaje entertainment iz masterove ruke, kao nešto što se nadovezuje na CAPE FEAR, odnosno taj Scorseseov pogled na žanr, ali ovaj film je nešto drugo. Slično DEPARTEDu i SHUTTER ISLAND u stvari spada u depalmijanske Scorseseove filmove. Suštinski, CAPE FEAR se razlikuje od SHUTTER ISLANDa po tome što je jasan i konsekventan u svom storytellingu dok je SHUTTER ISLAND iracionalan i potpuno na tragu De Palmine upotrebe iracionalnih narativa koja u izvesnom smislu proističe iz transgresivnih tradicija reditelja kao što je Sam Fuller. Dok je u DEPARTEDu, Scorsese snimio inferioran depalmijanski triler komercijalne forme, u SHUTTER ISLANDu on se laća De Palme iz njegove umetničke faze totalnog pseudo-schlocka kao što je DRESSED TO KILL.
Osnovna razlika između ova dva majstora jeste u tome što je De Palma, iako mu u jednom periodu to nije priznavano, mnogo više artistički nastrojen od Scorsesea dok je Marty više klasičniji holivudski storyteller koji je mudrim odabirom tema i uvođenjem avangardnih tehnika stekao veći umetnički kredibilitet. Čini se da sada Marty polako ulazi u artističkije vode nego ikad, i SHUTTER ISLAND je upravo po svojoj depalmijanskoj iracionalnosti na nivou postupka u stvari možda njegov najavangardniji film a formalna besmislenost priče je više postupak nego greška.
Problem filma u tom smislu je što traje 138 minuta i što Scorsese svoju depalmijansku varijantu nije uobročio u delo od devedesetak ili sto minuta već je snimio film koji po svojim dimenzijama naprosto deluje kao film koji pokušava nešto da kaže, a SHUTTER ISLAND nije takav film već jedno čisto filmofilsko iskustvo u kome se prepliću Powell, Fuller i Robert Bloch.
U zavisnosti od stepena tolerancije prema nenarativnim bravurama Martina Scorsesea, varira i recepcija ovog filma. U tom smislu meni se ovaj film neobično dopao, delom i zato što je iskoračio iz očekivanja koja sam imao od ekranizacije Lehaneovog romana.
Slično važi i za podelu. Iako pripadam srpskom bratstvu ljudi koji ne razumeju DiCapriov začaj kao glumca, očigledno je da nas niko ne pita, odnosno da njega u Americi, tamo gde je to važno, smatraju za sjajnog glumca. I zaista, i u ovom filmu, kao i u mnogim prethodnim, kada ostavim svoju averziju na stranu, on stvarno tačno igra svog junaka, tu mu se ne može bilo šta zameriti osim činjenica da je DiCaprio. Ostatak podele je mnogo bili srpskom ukusu tako da tu već nema greške.
Meni se film izuzetno dopao ali iskreno saučestvujem i razumem bol onih kojima nije.
* * * / * * * *
Pogledao sam CONTRABAND Michaela Powella, produžetak i saradnje i estetike koju je započeo sa Pressburgerom na SPY IN BLACK. Nažalost, meni ovaj film, iako je u literaturi cenjeniji od SPY IN BLACK nije toliko zanimljiv, i u tom periodu i Lang i Hitchcock su slične filmove ipak radili mnogo veštije. Po samoj postavci, ovaj film je na hitchcockovskoj liniji, ali su pokušaji humora za razliku od Hitcha mahom nakalemljeni na priču i ne funkcionišu kao integralni deo.
Za razliku od SPY IN BLACK koji koristi priču iz Velikog rata kao WW2 propagandu, ovo je već i sasvim otvoreno priča o nemačkim agenturama u zamračenom Londonu pod bombama. I ovde nam Nemca kao pozitivnog junaka kako je to tipično za Powella i Pressburgera već je glavni junak "neutralni" Danac - ali treba imati na umu da je priča smeštena u 1939.
Conrad Veidt igra glavnu ulogu kao i u prethodnom filmu i ponovo je solidan ali bez neke prave zvezdane harizme. Tehnička egzekucija je naravno vrlo solidna kako bi se i očekivalo od Powella.
* * 1/2 / * * * *
http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm (http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm)
Pogledao sam COP OUT Kevina Smitha. To mi je bio jedan od najočekivanijih filmova godine iako od samog filma nisam previše očekivao.
U sklopu industrijske špijunaže, pročitao sam scenario Robba i Marca Cullena i taj tekst je na mene ostavio solidan utisak. Bio je to pismen i sasvim artikulisan buddy cop flma koji je aproprirao sve tradicije ovog podžanra, dodajući im izvesne aspekte žanrovske samosveti pre svega kroz uzimanje u obzir teorije o homoerotskoj dimenziji odnosa među junacima u buddy cop filmu. To preplitanje teorijskih postavki koje se smatraju konvencionalnim i same žanrovske prekse nije novo u ovom podžanru i najbolji primer toga je Edgar Wrightov HOT FUZZ.
Ono što je od njihovog scenarija ostalo netaknuto jeste sam zaplet i upravo je ta mehanika razvoja priče neštop što je adut ovog filma krajnje preopterećenog glumačkim samoupravljanjem.
Bruce Willis se već naizgovarao provokativnih one-linera u MOONLIGHTINGu tako da je on ovde u underplayu. Seann William Scott je isto tako prilično miran ako imamo na umu rarzuzdanu glumu koju je Kevin Smith dopustio. Međutim, Willisov buddy u filmu Tracy Morgan je nepodnošljivo agresivan i on je nosilac većine problema ovog filma. Svi njegovi pokušaji humora, imitacije, monologa, one-linera su upadljivo nesmešni i kad god je u sceni fokus na njemu, film se zaustavi.
One-lineri, i to često u iritantnom modusu su obeležje buddy cop filma od samih njegovih korena u filmovima FREEBIE AND THE BEAN i BUSTING pa sve do rada Shane Blacka koji u KISS KISS BANG BANG čak i namerno insistira na iritantnoj količini one-linera koji su tu svesno plasirani i na svu sreću jako su uspeli i duhoviti. Nezavisno od toga da li je isti postupak primenjen u COP OUTu ili ne, ali u njemu humor ne funkcioniše i po tom aspektu više podseća na dekadentnije buddy cop naslove poput BULLETPROOFa Ernie Dickersona ili LETHAL WEAPON 4.
Ono što je, međutim, neočekivani adut filma jeste sama inscenacija koja dosta podseća na krimiće i čini se da je iskusni David R. Ellis kao reditelj druge ekipe uradio dobar posao da COP OUT približi žanru. Čak su i dramske scene režirane uz upotrebu objektiva i planova koji se koriste u trilerima.
Što se dizajna tiče, film vrlo simpatično izgleda, goonovi su sasvim u redu a Willis je u punoj formi. Naročit detalj je dizajn zvuka oslonjen na soundtrack koji je mešavina skora legendarnog Morodervog asistenta i učenika Haralda Faltermayera koji je pisao čuvene teme za BEVERLY HILLS COP i 80s cop flickove poput TANGO & CASH ili FATAL BEAUTY kao i velikih hitova osamdesetih i devedesetih. Između ostalih, film otvara Beastie Boys himna NO SLEEP TILL BROOKLYN koja je krasila soundtrack za film OUT FOR JUSTICE sa Stevenom Seagalom.
Akcionih scena nema puno, ali one koje su prisutne deluju vrlo pristojno, i to se od Kevina Smitha nije očekivalo. Zapravo, Smith je ponajviše podbacio upravo u onome što je trebalo da mu bude adut a to je humor.
Prava je šteta što COP OUT nije bolji i što u montaži nije istaknuta Willisova možda već dosta puta viđena ali efikasna persona već je u igri ostala Morganova zaista preagresivna i potpuno neuspela kreacija.
COP OUT nije bio koncipiran kao dekonstrukcija Willisove cop persone, i ovo nije SHOOTIST za tu vrstu likova, iako su porodični odnosi u priči svakako sledeća faza onih uspostavljenih u osamdesetim, u smislu da policajčeva ćerka više u pubertetu a on rasteruje momke nego je sad već pred udajom koju otac podržava.
BAD BOYS 2 ostaje savremeni standard za ovu vrstu prljavog buddy cop fima a jedan od atributa koji se ne mogu osporiti COP OUTu jeste to da je pun neukusnog humora i samim tim izuzetno prljav. Reč je o propuštenoj prilici koja je oslonjena na žanr zahvaljujući kome ovaj konkretan naslov ostaje gledljiv a sporadično i zabavan.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam A NYOMOZO Attile Galambosa i mogu reći da se retko kada takav početnički film izdvoji iz taloga lokalne kinematografije i uopšte dođe do internacionalne publike.
Usled izvesnih sličnosti sa KLOPKOM najlakše je porediti ga sa tim Golubovićevim filmom. Čak su i prezimena Galambos i Golubović na neki način slična. Poređenje je uglavnom u korist KLOPKE i jedini adut koji je na Attilinoj strani je to što je ovaj film nešto manje preteciozan.
U oba slučaja imamo junaka koji radi lečenja dragog člana porodice odlučuje da ubije čoveka i kasnije se suočava sa posledicama tog čina koji je, gle čuda, ipak mnogo nezgodniji nego što prosečan ubica bez iskustva ali sa spremnošću da se dokazuje, može da pomisli, ako je poreklom iz tranzicione Evrope. E sad kod Attile, taj junak je mađarski Dexter, samo što je u američkoj seriji taj forenzičar sklon ubijanju simpatičan i intereantan a Attilin je prilično isprazan frik koji pokušava da dovede tradicionalnu mađarsku depresivnost do paroksizma.
Ipak, high concept Attilinog filma se ne završava na tom DEXTER meets KLOPKA gimmicku, pored toga tu su i deonice u kojima autor komentariše savremenu kinematografiju kroz dijaloge glavnog junaka sa biletarima u bioskopu, odnosno kroz scene na samim projekcijama što je krajnje infantilan polaz, zatim imamo satirične oniričke scene u kojima se iznosi socijalnokritička dimenzija filma, i na kraju je jako teško utvrditi o čemu se zapravo u ovom filmu radi. Odnosno, jasno je o čemu se radi ali nije jasno šta je glavna tema. Da li je glavna tema Dexterov pokušaj da otkrije ko mu je naručio ubistvo i da na taj način postigne nešto što nam do kraja nije jasno - recimo iskupljenje? Ili je ključ u hičkokovskoj melodrami koja se dešava uporedo i koja je na neki način u stvari ogledalo junakovog stanja odnosno pokazuje kroz kakvu promenu on prolazi, if any.
Iako Attila unosi niz raznih tema i motiva, one nažalost uopšte nemaju nikakvu vezu ili je ta veza marginalna. Njegova profesija forenzičara nema veze sa zapletom izuzev vinjeta u kojima gledamo ljude kako stradaju i završavaju na njegovom stolu, a ti ljudi mahom nemaju apsolutno nikakav značaj za zaplet. Kad je reč o samom ubistvu, forenzički zanat eventualno može da bude adut prilikom ubijanja, ali u krajnjoj konsekvenci u završnici filma ispostavlja se da Dexter nije angažovan zbog svoje profesije već zbog nečeg drugog, usled čega na kraju sve deluje kao neubedljiva konstrukcija u maniru studentskog filma.
U tehničkom smislu, A NYOMOZO je pristojno realizovan. U principu, jedna od karakteristika evropskih krimića u poslednje vreme je da se zapravo sa dosta visokim budžetom bave temama koje je Holivud odavno zapostavio i više ih ni ne radi sa takvim budžetima. Attila insistira na glossy lokacijama i fotki ali to otvara neke druge probleme. Recimo Dexterov stan deluje vrlo luksuzno i neobično i uopšte nije u skladu sa njegovom navodno teškom finansijskom situacijom.
A NYOMOZO je debitantski film i to pokazuje na svakom koraku pošto reditelj čini većinu početničkih grešaka kao što su prenatrpavanje filma raznim motivima, citati i komentari na sve i svašta bez ikakve funkcije i sve to ispraćeno krajnjem samozaljubljenošću što na kraju dovodi do jako sporog tempa i preterane dužine, pretvorivši ovaj film u jedan od onih naslova koji najbolje funkcionišu kad se u plejeru barem duplo ubrzaju.
Ipak, ako imamo u vidu iz kakve žanrovski nerazvijene kinematografije dolazi, A NYOMOZO zaslužuje da mu se malo progleda kroz prste i očekivati nešto više od rediteljevog sledećeg filma.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 11-04-2010, 02:34:24
http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm (http://www.scorsesefilmfreixenet.com/video_eng.htm)
Scorsese does Hitchcock!
fantastično! :!:
eh, kad bi sve reklame bile ovakve... xrotaeye
Ima ih ponekad, sećaš se one Mannove za Mercedes?
Michael Mann 'Lucky Star' Mercedes Benz SL500 Advert (http://www.youtube.com/watch?v=YoCLxp2W9xE#)
Ili Blomkampove za Adidas?
Yellow by Neill Blomkamp (http://www.youtube.com/watch?v=Jmd8BDiB-qU#)
ili John Woo-ova za BMW?
BMW Films - The Hire - Hostage (http://www.youtube.com/watch?v=Dcmn32s6ZSQ&feature=related#)
ove za BMW reklamnu kampanju su zaista dobre.
stavih samo Woo-a, ali ima još 7 zanimljivih i manje zanimljivih režisera koji su dali svoj doprinos.
ali, ali, ali!... i pored toga što ih ima ponekad, ipak je ovo što je Scorsese uradio neponovljivo i sjajno! :!:
Jesi li ti gledala Scorsesovu reklamu za Armani u kojoj je otkrio Christinu Marsillach i kasnije je preporučio Argentu za OPERU?
Emporio Armani Vintage Spot CM Commercial (http://www.youtube.com/watch?v=6tuJDAr6b7w#)
U ovoj BMW seriji, favoriti su mi bili Tony Scott čiji je filmić bio potpuno ludilo sa sve Gary Oldmanom i James Brownom, i Joe Carnahan. Mada ni pokojni Frankenheimer nije bio hrđav.
Obnovili smo projekcije ponedeljkom i prvi film koji je pogledala tročlana komisija Macavity, Žika i Cripple bio je POTRAŽI VANDU KOS Živorada Žike Mitrovića.
Mitrovićev film je jedan izuzetni mali hidden gem, lepo postavljena misterija o post-WW2 vendeti i potrazi za krivcima u posleratnom Sarajevu u kojoj žena traži osobu na koju ju je uputio brat za slučaj da mu se nešto desi a onda mu se i desilo - hapšenje + smrt u Jasenovcu.
Mitrović iznenađujuće filmski pismeno vodi priču, svedenim, efikasnim sredstvima, sa jasnim izlaganjem karaktera i priče, odličnom upotrebom lokacije koje zaista izgledaju kao Rim iz najboljih dana i glumcima koji su u underplayu.
POTRAŽI VANDU KOS spada u red retkih filmova u kojima su jugoslovenski reditelji pokazali visoku disciplinu u rediteljskom izrazu i efikasnu upotrebu klasičnih stilema. U tom smislu, ovaj naslov spada među one koji najbolje reprezentuju Mitrovićevo umeće.
Razlog za priličnu zanemarenost VANDE KOS i u opusu Žike Mitrovića i u korpusu jugoslovenske kinematografije verovatno leži u tome što ovo nije film sa nekom prevelikom temom, vrlo je jednostavan, sveden, bez velikih pretenzija, razrešenje je odlično koncipirano ali je bazirano na intimi karaktera a ne na velikim herojskim gestovima ili političkim poentama. U tom smislu, reklo bi se da je intimističko razrešenje misterije poprilično izvan tokova u prikazivanju WW2 događaja čak i na internacionalnom nivou.
U scenama susreta žene koja traži ko joj je odao brata i majke ubijenog domobrana koji je praktično bio egzekutor, Mitrović ne beži od toga da se intimni gubitak majke i sestre izjednači uprkos ideološkoj suprotstavljenosti njihovih najmilijih, te bi se moglo reći da je film politički neopterećeniji nego što bi se očekivalo od jugoslovenskog filma iz 1957.
Scenario književnice Fride Filipović sa kojom je Žika potom radio i na GORKIM TRAVAMA ima ženu kao centralnog junaka, i u oba slučaja ona piše o junakinjama sa traumom iz rata koju pokušavaju da razreše kasnije. Za razliku od Irene Papas u GORKIM TRAVAMA koja je žrtva međunarodne intrige odbeglih nacista i želi da pobegne od trauma, VANDA KOS prikazuje junakinju koja želi da se suoči sa tajnama i da se osveti. Otud ne čudi da je omiljena uloga, i neostvareni san glavne junakinje da igra u ANTIGONI što nudi izvesnu vrstu mistek matrice za njenu priču.
SPOILER ALERT!
Isto tako, zanimljivo je da glavna junakinja pronalazi krivca u tinejdžerki koja je odala njenog brata zbog svoje pubertetske zaljubljenosti u njega. Dakle, umesto političke intrige, pitanja kamijevsko-sartrovskog tipa i sl. - motivacija ostaje u okvirima intimnih osećaja ženskih junaka.
Fridina glavna junakinja kada shvati šta je motiv, automatski oprašta devojčici, praktično bez ijedne scene nekakve dileme ili lomova u njoj.
Isto važi i za odnos osvetnice Olge sa majkom domobrana-egzekutora. I njih dve se automatski razumeju bez ikakve potrebe za polemikom.
Ovaj trougao ženskih likova Olga-devojčica-majka spada među interesantnije postavljene odnose u Mitrovićevom opusu. Ako se tome doda i četvrta žena, a to je Vanda Kos, svojevrsna Crna Dalija ili Laura, prema kojoj svaka od ove tri ima specifičan odnos, i to ne samo u kontekstu priče već i zbog seksualne prirode veze sa mrtvim junakom, film dobija i specifičnu dimenziju za psihoanalitički pristup.
VANDA KOS dakle svakako nudi materijal za dublju analizu, i ono što je najbolje jeste da su svi odnosi vrlo spontano postavljeni, odnosno bez ikakve teorijske ambicije samog autora.
KRAJ SPOILERA
POTRAŽI VANDU KOS je naslov koji je zreo za rehabilitaciju ne bi li zauzeo mesto koje zaslužuje.
* * * / * * * *
"The Hangover" director Todd Phillips and producer Joel Silver are teaming for the $12 million hard R-rated film "Project X" at Warner Bros. Pictures says Deadline New York.
Story details are being kept top secret while the cast will be made up entirely of unknowns. Phillips and Silver will produce while newcomer Nima Nourizadeh will make his feature directorial debut on the film.
Matt Drake penned the script and shooting kicks off June 14th in Los Angeles.
Quote from: crippled_avenger on 13-04-2010, 04:04:50
Jesi li ti gledala Scorsesovu reklamu za Armani u kojoj je otkrio Christinu Marsillach i kasnije je preporučio Argentu za OPERU?
mmm, preslatka je Christinica, ali ni ovaj slatkiš s njom nije loš.
ha! evo ga Lynch i njegovo ludilo... ni ovo nisam ranije gledala.
PlayStation 2 commercial (http://www.youtube.com/watch?v=h28Kbdfmvbk&feature=related#)
e, dosta je više.
umesto da spavam, ja gledam reklame! xrotaeye
Evo jednog vrlo zanimljivog teksta...
http://www.pescanik.net/content/view/4836/1306/ (http://www.pescanik.net/content/view/4836/1306/)
Pogledao sam THE DEADLY AFFAIR Sidney Lumeta, film baziran na romanu John le Carrea CALL FOR THE DEAD. Kao veliki fan le Carrea, mogu reći da je ovaj film dosta drugačiji od adaptacija ovog pisca pošto bi se reklo da ga je Lumet sveo na dosta konkretniju trilersku premisu koja na planu špijunske intrige gubi tipičnu lecarreovsku višeslojnost i cinizam.
Međutim, upravo ono što i drži ovaj film gledljivim, ispod naslaga Lumetove bezlične režije i nefokusirane naracije jeste Le Carre i njegovi transgresivni međuljudski odnosi najpre oličeni kroz "dežntlmenski brak" glavnog junaka i njegove supruge a zatim i kroz samu špijusnku zaveru koja je bazirana na specifičnim intimnim "aranžmanima".
Upravo u tim intimističkim scenama, Lumetov film postaje najzanimljiviji, dočim u trilerskom segmentu ostaje jedino zanimljiv zbog namerno biranih opskurnih londonskih lokacija ali je nepovratno lišen napetosti i tenzije bilo koje vrste.
Glumačka ekipa koju predvodi James Mason sa Harry Andrewsom i Maximilian Schellom je solidna, ali nije iznad svojih tipično dobrih dometa.
Scenario Paul Dehna, koji je radio adaptaciju za neuporedivo superiorniji Rittov film THE SPY WHO CAME IN FORM THE COLD očigledno ide na pojednostavljivanje le Carreovog narativa, što je po definiciji pametan postupak, ali ne u slučaju Lumeta kome nedostaje suptilnost u režiji kako bi tu priču sproveo do kraja.
Ipak, sam literarni predložak nudi dovoljno specifičnih detalja i karaktera kako bi se DEADLY AFFAIR nesumnjivo izdvojio kao naslov u tzv. "oporoj" fazi špijunskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CLASH OF THE TITANS Louisa Letteriera. I, šta reći sem da je potpuno promenio definiciju filma u kome francuski sineasta uz pomoć vrhunskih britanskih karakternih glumaca tumači mit iz antičke tradicije.
Ulaziti u dublju estetsku raspravu o ovom filmu je besmisleno jer je reč o spoju mitske stvarnosti sa Holivudom, dakle autor je imao pravo i obavezu da od filma napravi cirkus i u tome je uspeo. Kao cirkus, CLASH je moderan i u dramaturškom smislu jako sličan kompjuterskim igrama. Pre svega, zanimljivo je kako svaka veća bitka ima svoj tutorial, dakle ima scenu u kojoj naš junak nauči kako da savlada prepreku, a i svi gedžeti koji će mu biti potrebni su plantovani kao u igri (u čemu prednjači Zevsov mač koji je bukvalno postavljen kao detalj u igri). U tom smislu, scene sa bogovima, postavljena kao kič najvišeg reda sa sve britanskim karakternim glumcima u zadimljenoj scenografiji deluju kao spoken word filmići koji se javljaju posle svakog odigranog nivoa.
Kao fan serije SKINS nezadovoljan sam malom minutažom koju je dobila Kaya Scodelario. Reklo bi se da je njen lik sigurno imao neku značajniju funkciju u poziciji Andromedine služavke, ali je zato Nicholas Hoult ostao zapažen kao deo Persejeve inglorious bastards grupe koja ide da ubije Krakena. Glumačka podela u toj hardass grupi je odlična, tu je Ashraf iz KINGDOMa, Liam Cunningham iz LITTLE PRINCESS (šalim se, naravno, znamo mi ko je & šta je Liam) i Mads Mikkelsen koji je tu da svemu doda jedno umetničko opterećenje, malo duže poglede i istrulele zube.
Ono što je osnovni problem u dramaturškom smislu jeste nedostatak proistekao iz strukture igre upravo na nivou postavke zapleta pošto praktično imamo samo radnje glavnih junaka bez kontraradnje negativaca, odnosno sa kontraradnjom u najmanjoj mogućoj meri. U tom smislu izvan set-pieceova koji su sporadično vrlo uzbudljivi, pre svih borba sa škorpijama koja me je podsetila na STARSHIP TROOPERS i borba sa Meduzom koja ima dobru koreografiju i inventivnu pretnju po junake, u filmu suštinski nema pravog suspensea proisteklog na nivou priče. I mislim da je to razlog izvesne praznine koja se oseća u dramskom smislu.
Kad je o Samu Worthingtonu reč, ovo je druga uloga uz TERMINATOR SALVATION koju je Warner lineupovao kada se saznalo da će Sam igrati u AVATARu. Warner je imao dobro iskustvo sa mačoima iz Australije i želi da ponovi taj recept sa Wiorthingtonom što i ne čudi od jednog studija poznatog po svojoj konzervativnosti. U tom smislu, vrlo je zanimljivo kako Sam ima vrlo prepoznatljivu postavku karaktera u ova tri filma. U AVATARu, on je čovek koji bi da postane Na'avi. U SALVATIONu on je robot koji želi da postane čovek. U CLASHu je polubog koji može da bira između statusa boga i čoveka i insistira na tome da bude čovek. Dakle, sve tri uloge bazirane su na junakovoj podeljenosti i sve tri igra isti glumac.
Worthington je dobar akcioni heroj. Pre svega ubedljiv je u scenama borbe, najbolji je kada ćuti i bori se i može da parira po mačizmu ostatku ekipe u kojoj svakako ima konkurenciju, a uverljivo je i da je Neesonov sin.
U glumačkom smislu, najslabiji je Fiennes koji je od Hada napravio karikaturu, persiflažu negativca kojoj su ponekad skloni britanski karakterni glumci. Britanci obično bivaju angažovani kako bi negativcima dali neku vrstu produbljensti, ali na kraju priče, Fiennes se gubi u površinskim efektima, i u njegovom Hadu nema ni tame ni dubine ni nekog iskonskog zla, samo apsolutno glumčevo neverovanje u lik.
Po postavci mnogih scena, naročito završnice, pa čak i po dramskoj postavci situacije u kojoj Persej pripitomi Pegaza, CLASH u detaljima podseća na AVATAR.
Ulaziti u nelogičnosti kada je zaplet ovakvog filma u pitanju, naravno potpuno je besmisleno. Ipak, postoji jedna nelogičnost na čisto emotivnom nivou koja me je zbunila jer je potpuno protiv konvencije, čak na neki način ima i sadističku dimenziju. Ukoliko je već odavno prisutna teorija da hepiend filma zavisi od tačke u kojoj se priča prekine, odnosno da se klasicistička postavka braka kao srećnog ishoda može problematizovati, onda je to u CLASHu prisutno već na samom početku veze. Naime, na kraju film Zeus vasksne Io kako Persej ne bi bio sam. Problem je u tome što je ona ranije rekla kako je osuđena na večnu mladost, kako je gledala svoje voljene kako odlaze i kako joj je generalno dosta svega. Njena smrt koja je u borbi sa Meduzom imala svrhu delovala je kao neka vrsta hepienda za njen lik. Međutim, onda je Zevs vaskrsne. Situacija u kojoj ona dođe do neke vrste intimne situacije sa Persejem nije dovoljan razlog da joj se agonija tako nastavi. Ili jeste, ali ona Perseja očekuje vrlo naporan brak.
Kao što je i sa mačoima, tako je i sa DPjevima. Film je slikao Peter Menzies. Iako je film CGI heavy, DP sa onakvih downunder prostranstva ume da zabeleži impresivan prirodni pejzaž, njegovu grandioznost i surovost i CLASH OF THE TITANS onda kad treba ima tu vrstu interakcije između junaka i prirodnog okruženja.
Zaista za CLASH OF THE TITANS je teško reći da je dobar film, ali za razliku od raznih skorašnjih ekranizacija raznih propertyja, knjiga, kolekcija igračaka i igara, ipak više film nego slikovnica, i to je za svaku pohvalu.
* * * / * * * *
With the MGM and Miramax catalogues both on the block, John Hazelton explores the health of the dwindling library business and looks at whether emerging platforms will improve revenues
Libraries aren't what they used to be. That, at least, seems to be the view of potential buyers involved in US film and TV library deals. It's seconded by many analysts and valuation experts, who say that the worth of libraries has fallen by as much as 50% over the past five years.
Several recent library-based deals suggest the assessment is probably correct. When the original bidding deadline for MGM ― whose worth lies mainly in a 4,000-title library including the Pink Panther and Rocky films and the control of rights to the James Bond franchise ― arrived in mid-March, only three potential buyers were thought to have come through with firm offers. And all three bids ― from Time Warner, Lionsgate and Access Industries ― were reportedly well below the $2bn being sought by MGM's consortium of owners, which five years ago paid $4.8bn for the studio.
Lionsgate has subsequently pulled out of the auction.
The bidding deadline for Miramax ― whose 600-title library includes award-winners ranging from Shakespeare In Love (shared with Universal) and The English Patient to Pulp Fiction and No Country For Old Men (shared with Paramount) ― had to be extended until April 5. The companies thought most likely to bid ― The Weinstein Company and Platinum Equity Partners ― were at press time said to be fielding offers in the $400m-$500m range, a long way from the $700m being asked by the seller, the Walt Disney Company.
In February, meanwhile, Viacom got a bargain when it bought back control of the DreamWorks SKG film library ― whose 59 titles include Saving Private Ryan and American Beauty ― for a reported $400m, after having sold it to an investor group in 2006 for $900m.
Losing value
The values of the MGM and Miramax libraries have been adversely affected by the two companies' specific circumstances. MGM, analysts say, has over-licensed its library and failed to add value through new production (last year the studio had only three films released, with the best box office showing coming from the remake of The Taking Of Pelham 123, which was distributed by Sony, one of MGM's current owners). And Miramax often acquired its films, so rights to a lot of its titles are likely to revert back to the films' owners when licences expire.
The values of the two catalogues have also been affected, however, by market developments that have changed the earning potential of all libraries ― and made them more difficult to value.
"In the past, libraries were valued by a simple multiple of the cash flow,"points out Charles Segars, CEO of Ovation TV, a possible bidder for Miramax. "And that was based on extremely definable distribution platforms.
"Now that there are many platforms, and windows and price points are not very definable, the long-tail value of a library is very difficult to decide."
Library values have been most significantly affected by declining DVD sales and rentals. At its 2004-06 peak, the DVD format provided library owners with a whole new market for catalogue titles. The format's decline ― total spending has dropped 18% in the US since 2006 ― has severely eroded library values, and the new Blu-ray disc format, which so far has been used mostly for new releases, has made up only a fraction of the difference.
TV sales of library features have been in decline as well (annual global TV revenue from the MGM library has reportedly dropped from $500m to $350m in recent years).
Free-TV outlets in the international market have been hurt during the recession by a slump in advertising and are relying more on local productions than acquisitions from Hollywood. And US pay-TV services such as Showtime, Starz and HBO, once known primarily as movie channels, are now investing more of their budgets in original programming. "They're making an economic decision that they're better off putting cash into series," says industry consultant Seth Willenson.
Declines in traditional markets for library product should eventually be offset by fresh exploitation opportunities. Those opportunities, however, may take some time to develop.
Video on demand offers the most immediate prospects ― research firm Screen Digest has predicted that global VoD spending will go from $2.9bn in 2009 to $5.3bn in 2012 ― but for the time being it remains a limited market.
"We've seen significant pick-ups in pay per view and on demand," says Arnaud Levy, managing director of London-based firm Media & Entertainment Advisors.
"For some titles, sales have doubled or tripled in the last couple of years.
So that's mitigating things a little bit, but not completely."
Digital delivery systems allowing consumers to download or stream movies should create another new market for library product, but as yet the revenue is unpredictable.
"Electronic sell-through is still a tiny, tiny market," says SNL Kagan senior analyst Derek Baine, "and a lot of people have been disappointed by what's happened in new media."
Baine cites the example of wireless rights sales to international telephone companies. Five years ago, he says, such deals were producing significant minimum guarantee payments for library owners; now deals are done on a revenue-sharing basis and produce minimal returns.
Uncertainty about library revenues ― and hence values ― has made buying and managing libraries a much more complex business. Financing library acquisitions ― and borrowing money against libraries that are already owned ― have become more difficult as a result of the problems encountered by banks in a couple of library deals.
"Library lending is an area where there have been some very significant problems recently resulting in write-offs," says Jared Underwood, senior vice president and entertainment group manager at Comerica Bank. "So it's an area where you are going to see much tighter underwriting at banks, with some banks getting out of library lending altogether."
Mining for profits
And exploiting a library is now more of a challenge for buyers of every stripe. Studio-owning conglomerates such as Time Warner and News Corp (which made an offer for MGM earlier this year) have traditionally been able to get the most out of libraries ― by maintaining a flow of new projects into their catalogues and by packaging the new films with older titles for TV sales purposes.
"The studios have done the best job of mining their libraries by using their locomotives in very aggressive and strategic ways," says Larry Gerbrandt, principal of Media Valuation Partners.
But independents have also been in the running for recent libraries. Besides Lionsgate, The Weinstein Company and Access (Russian-born entrepreneur Len Blavatnik's US-based industrial group, which last year bought the Icon Group's UK operations), indies including Summit and StudioCanal are also believed to have considered bidding for Miramax or MGM.
For a larger independent, a library can be a significant source of steady income ― Lionsgate recently revealed the 12,000-title library it has already amassed has generated average annual revenue of $267m for the past three years ― and a valuable tangible asset.
In the current market, smaller independent companies with specialised strategic abilities could become library players as well.
According to Charles Segars, Ovation ― which as of late March was still considering partnering with another company to bid for Miramax ― is the kind of operation that is well placed to make the most of emerging library opportunities.
With an arts-based cable channel available in 40 million US homes, its own VoD platform, a soon-to-be-launched high-definition channel and a broadband website, Ovation, Segars believes, is positioned to "figure out the formula" for using new platforms to fully exploit the Miramax library.
"If you're a library company and you just buy more library, that's not going to do it," he says.
"You have to be a company that controls domestic and foreign distribution as well as a company that has strong inroads into linear cable distribution and VoD platforms."
Nadam se da će novi Boukhrief brže leakovati...
Dir: Nicolas Boukhrief. France. 2009. 105 mins
This brutally glossy cop thriller (released in France as Gardiens de l'ordre) features a standout performance by the ever-impressive Cécile de France as a cop who joins her partner for some after-hours sleuthing to try and bring down a deadly drug cartel.
Cécile de France is especially impressive as the stony faced cop willing to take some serious risks.
Sold internationally by Gaumont as Sphinx (which relates to a new line in drugs rather than any Egyptian theme), the film could find a home in markets fond of a tasty French 'policier', or keen to exploit Belgian actress Cécile de France's growing profile – she gave strong performances in Mesrine and Orchestra Seats, and has a lead role in Clint Eastwood's upcoming supernatural drama Hereafter.
Cop Julie (de France) is teamed with newly transferred officer Simon (Fred Testot), but when a fellow cop is killed during a seemingly ordinary raid they unearth a new and dangerous line of designer amphetamines – luminous tablets known on the street as sphinx.
They arrest the drugged-up businessman who killed their colleague, but corruption within the police force sees the man released and Julie and Simon accused of blundering the arrest. They decide to prove their innocence by posing as drug dealers by night, and working their way into the drug cartel's hierarchy.
Simon becomes increasingly unhinged as they work their way deeper into the cartel, and the pair take over a plush flat that is officially part of a police investigation as part of their cover. But the cartel suspect them, leading to an explosive climax in the ringleader's mansion.
In truth there is little original about Sphinx, but it is a nicely paced cop thriller that delivers in terms of action, with Cécile de France especially impressive as the stony faced cop willing to take some serious risks. She and Fred Testot make a good-looking team, with their chemistry the real driving-force of the film.
Pogledao sam Jean-Pierre Jeunetov MICMACS. U izvesnom smislu, Jeunet je parafrazirao Kusturični ZAVET, samo dve-tri godine kasnije i pokazao da je Profa u svom naizgled najvećem promašaju bio zapravo trendeseter. Meni je lično ZAVET jedan vrlo drag film, verovatno lično najdraži u Kustinom opusu i drago mi je da je neko Jeunetovog profila pokazao da to zapravo nije dead end. Doduše, nije to vrsta filma u koju se ja previše investiram, niti me naročito zanima šta će biti trend, ali, u plimi ORDINARY PEOPLEova, ovo je lep protiv-otrov.
Ono gde je Jeunet superiorniji od Profe u ovoj fazi, dakle post-filačevskoj jeste tehnička realizacija. MICMACS je glossy i fetištistički urađen, što Kusta od razlaza sa Vilkom i Krekom nije uspevao da postigne. Međutim, tatijevski humor u spoju sa postavkama savremenog repertoarskog filma je nepogrešivo sličan, s tim što je ZAVET divlji, pun bizarnog nasilja i nekontrolisane seksualnosti, dok je Jeunetov film više fetišizacija francuskog pogleda na svet.
Ono gde je Emir superiorniji storytller od Jeuneta jeste i to što su kod njega svi junaci konzistetntno nenormalni dok Jeunet ima problem sa tim što pokušava da pravi konflikt između ekscentričnih pozitivaca i relativno normalnih, blago karikiranih negativaca, i tu nastupa disbalans jer da bi ta vrsta ludila egzistirala čitav univerzum dosledno mora biti pomeren.
Obojica dele političku poruku iza osavremenjenog tatijevskog ludila, a kod Jeuneta se kao jedna od zavera internacionalnih trgovaca oružjem pominje i "eksplozija na sarajevskoj pijaci" u inače dosta konvencionalnoj poruci o štetnosti vojnoindustrijskog kompleksa.
U svakom slučaju, Jeunet je snimio film sa snažnim autorskim pečatom, sa dosta oslanjanja na tradiciju i uopšte pretenzija na bioskopski rezulatatom sa ovakvim filmom je dostojna poštovanja. Ljubitelji art-house komedije i te vrste quirkinessa sigurno će ceniti ovaj film više od mene.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam GONE BABY GONE Bena Afflecka, po romanu Dennis Lehanea. Ovaj film sam pogledao sa zakašnjenjem. Ipak, nikada nije kasno za jedan vrlo solidan krimić i vrlo interesantan, neočekivano zreo rediteljski debi Bena Afflecka koji me je moram priznati izuzetno prijatno iznenadio ovim filmom. Naime, još od vremena kada je bio ko-scenarista GOOD WILL HUNTINGa, Affleck je pokazivao afinitet prema filmmakingu, tako da u tom smislu nije potpuno iznenađenje da je snimio dobar film. Ipak, zrelost ovog debija je nesvakidašnja.
DP na filmu bio je John Toll, čovek koji ima iskustva u radu sa debitantima i rediteljima koji dolaze iz nekog drugog miljea, tako da je sigurno i on pomogao Afflecku da se lakše snađe. Međutim, u ovom filmu, gluma je izvanredna a Affleck uspeva da na nivou celog filma održi visok nivo psihološke ozbiljnosti i ubedljivosti.
Roman kao misterija sa dva glavna junaka, parom privatnih detektiva, ima određene uslovnosti sa kojima Affleck nije uspeo da se do kraja izbori. Pre svega u filmu junakinja deluje kao višak, kao nepotreban dodatak glavnom junaku. Iako on uspeva da na nivou scenarija iskoristi ženski lik kako bi se promene unutar slučaja odražavale na njihov ljubavni odnos, i to radi dosta dobro, a žena služi i kao katalizator dilema za glavnog junaka, uprkos vrlo veštom prikrivanju ona deluje kao višak.
Ipak Casey Affleck i Michelle Monaghan su odlični u glavnim ulogama tako da se disfuncionalnost ovih likova zaista svodi na dramaturški detalj.
Affleck tretira Lehaneovu priču kao dramu, konkretnu priču o konkretnim likovima, bez prevelikog oslanjanja na žanr i žanrovske konvencije, ali ne i potpuno bez njih, i u tom postupku je konsekventan čak i na samom kraju kada integritet priče ozbiljno uzdrma bizaran obrt koji bi savršeno pasovao južnokorejskom filmu ali ne i američkom.
Završni obrt je svakako jedna od ključnih tačaka za diskusiju o GONE BABY GONE. On se u izvesnom smislu može braniti, ali je potpuno neuverljiv u kontekstu ove same misterije i uzevši o obzir milje iz koga junaci dolaze. Međutim, pored onih koji smatraju da je obrt neuverljiv ima i onih koji doživljavaju da je taj preokret u stvari ključno osvežavanje žanra koje nudi ovaj film. Dakle, ta neuralgična tačka nekome može biti primer autentičnosti, nažalost meni nije.
Ipak, posle niza filmova koji gledaoca ostavljaju ravnodušnim, lepo je naići na film u kome se nalazi nešto što otvara polemiku.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-04-2010, 13:32:34
Završni obrt je svakako jedna od ključnih tačaka za diskusiju o GONE BABY GONE. On se u izvesnom smislu može braniti, ali je potpuno neuverljiv u kontekstu ove same misterije i uzevši o obzir milje iz koga junaci dolaze. Međutim, pored onih koji smatraju da je obrt neuverljiv ima i onih koji doživljavaju da je taj preokret u stvari ključno osvežavanje žanra koje nudi ovaj film. Dakle, ta neuralgična tačka nekome može biti primer autentičnosti, nažalost meni nije.
Ja sam taj film gledala odavno i cini mi se da je kasnio zbog otmice one engleske devojcice u Portugaliji na letovanju. Cak je bilo spekulacija u novinama da je zbog tog dogadjaja i sam kraj filma izmenjen.
Da, distribucija je bila izmenjena zbog otmice devojčice. Ne znam da li je kraj izmenjen zbog nje, ali znam da je u Britaniji izašao sa zakašnjenjem. Otkud to da je uopšte prikazan u Austriji. Ipak, austrijski track record sa otetom decom je besprekoran?
Pogledao sam Ole Bornedalov FRI OS FRA DET ONDE i reč je o priličnom promašaju posle vrlo intresantnog i vešto realizovanog KAERLIGHED PA FILM. Iako se ni za FRI OS FRA DET ONDE ne može reći da je slabo realizovan, niti sasvim lišen zanimljivosti, čini se da se kroz ceo film Bornedal bori sa pokušajima da oneobiči jednu vrlo jednostavnu gotovo rudimentarnu priču i to pokušava da uradi na svim nivoima, od uvođenja naratora koji ruši "četvrti zid" pa sve do formalnih detalja vezanih za prikazivanje protoka vremena i sl. pa sve do fotografije sa izrazito stilizovanim kolorom koji ne funkcioniše, sličnu u VIKARENu, i interesantnim stylish pokretima kamere koji su najbolji deo filma. Uprkos tome što je preterao na polju osvetljenja, Dan Laustsen je u ostalim domenima isporućio jako kvalitetnu fotografiju i to je jedan od aduta filma.
Ono što je najneobičnije u ovom inače dosta konvencionalnom filmu ispod flashy površine jeste to što je mentalitetski ovaj film bliži balkanskim filmskim tradicijama nego danskim. FRI OS FRA DET ONDE liči na nezvanični rimejk LISICA Krste Papića i ima nekih upadljivih sličnosti naročito u završnici, a scena destruktivnog seoskog veselja po svojoj frenetičnosti podseća dosta na Kusturicu ili Paskaljevića. U izvesnom smislu balkanizacija Danske je prisutna u filmovima njihovih autora još od Refnovih PUSHERa, naročito trećeg dela, ali ovo je po prvi put da se ne samo balkanska sudbina i mentalitet, već i kinematografska tradicija javljaju kao agens u danskom filmu.
Balkanski kredibilitet daje i činjenica da se film vrti oko junaka iz Bosne, Alena, kog igra Bojan Navojec, inače hrvatski glumac, nedavno smo ga gledali u filmu NEKA OSTANE MEĐU NAMA Rajka Grlića. On je naravno tretiran kao uljez, plemeniti divljak, nesposoban da prevaziđe svoju ratnu traumu i snađe se u danskim okolnostima.
Odgovor danskog društva na njega je predvidljiva. Neki među njima reaguju rasistički, i to su oni sa margine. Obrazovaniji reaguju naravno sofistikovano i u duhu ljudskih prava a pred kraj se Bornedal dosta eksplicitno opredeljuje da publici kaže kako a) istini nije jednostavna b) ceo sukob proističe iz klasnih tenzija i libidinalne ekonomije. U tom smislu, ideologija filma FRI OS FRA DET ONDE je jasna ali i mehanički izložena.
FRI OS FRA DET ONDE je film čiji se šavovi vide. Bornedal nije uspeo da spoji elemente kojima se služio u ubedljivu celinu. Otud je film stilski nekonzistentan, sa velikim padovima u ritmu i mnogim lutanjima na planu vođenja priča. Ipak, reč je o zanimljivom naslovu za one koje zanimaju tokovi evropskog filma i pozicije Balkana u svemu tome.
* * / * * * *
da, da, u proseku, posle 10 godina se sazna u kom podrumu zavrse. Bas proslog meseca je neki desetogodisnji decak uspeo da se otrgne iz ruku tipa koji je pokusao da ga uvuce u kola koja su bila u pokretu. policija naravno nije nasla napadace iako u zvanicnom izvestaju kazu da je auto sa rumunskim tablicama vec 5 puta bio u slicnim akcijama, ali ne mogu da ga pronadju jer niko nije zapisao broj tablica. da ne verujes.
Za ovo nisam znao ranije...
02/28/2006: BMW brings you the next chapter in Branded Entertainment with www.bmw-audiobooks.com (http://www.bmw-audiobooks.com).
Inspired by the success of bmwfilms.com and "The Hire" Internet series of short films, bmw-audiobooks.com showcases some of the finest contemporary writing talent today, including Karin Slaughter (Kisscut, Faithless, Indelible), Don Winslow (The Power of the Dog, California Fire and Life), James Flint (The Book of Ash, 52 Ways to Magic America), and Simon Kernick (The Crime Trade, The Murder Exchange). The four debut short stories mix the best in BMW product with contemporary original literature.
Each story is about an hour in length and was written exclusively for bmw-audiobooks.com. The stories can only be found in audio format, and can only be downloaded from the Internet. The website also provides background information about the authors and allows users the opportunity to submit reviews.
The audio books can be downloaded for playback in any digital format. Of course, the best place to hear the stories is behind the wheel of a BMW as the visualization of the characters and the action come alive creating 'theater of the mind.'
BMW Audio Books launch schedule:
* February 2: Don Winslow "Beautiful Ride"
* February 16: James Flint "Master of the Storm"
* March 2: Simon Kernick "The Debt"
* March 16: Karin Slaughter "Cold Cold Hear
Obraćanje naciji povodom KATANCA ZA BOL i drugih prevoda...
http://www.b92.net/kultura/moj_ugao.php?nav_id=425298 (http://www.b92.net/kultura/moj_ugao.php?nav_id=425298)
Sphinx
Gardiens de l'ordre (France)
By JORDAN MINTZER
A Gaumont release of a Les Films du Worso, Gaumont, Entre Chien et Loup production, with participation of Canal Plus, CineCinema, TPS Star. (International sales: Gaumont, Paris.) Produced by Sylvie Pialat. Directed by Nicolas Boukhrief. Screenplay, Boukhrief, Dan Sasson.
With: Cecile de France, Fred Testot, Julien Boisselier, Nicolas Marie, Stephan Wojtowicz, Nanou Garcia, Stephane Jobert, Jean-Michel Noirey, Gilles Gaston-Dreyfus, Foued Nassah, Vincent Rottiers.
Perhaps the greatest riddle of Gallic policier "Sphinx" is that it was made in 2009 and not 1989. This very old-school suspenser -- about two rogue cops infiltrating a faux-seedy underworld of kvetching criminals, neon decor and thumping techno music -- is occasionally rescued by scribe-helmer Nicolas Boukhrief's taut direction and hearty perfs by Cecile de France and Fred Testot. Otherwise, with a message that amounts to "drugs mess with your brain" and a taxing running time, pic will need more than two, three or four legs to carry it beyond France and Belgium.
In a city that looks nothing like Paris and a lot like downtown Hartford, night-patrol officers Julie (de France) and Simon (Testot) stumble upon a rabidly high rich kid (Vincent Rottiers), who shoots down their partner (Stephane Jobert) and blames the mishap on them. Since the kid is the son of a local politician and was found with a pack of fluorescent pills known as "Sphinx," the only way the cops can clear their names is to track down the drug's dealers.
As Julie goes undercover -- cue the vulgar leather dresses and caked-on makeup -- to convince a greasy club owner (Julien Boisselier) she can sell his stash, Simon is forced to test a tad too much of their product, and does some stupid things like killing a middleman or brandishing a handgun in broad daylight. Despite such snafus, their relationship grows ever more intimate and they begin to find their way toward redemption.
Beyond taking place in the kinds of discos, parking garages, basement labs and modernist villas found in throwaway cop thrillers of the '80s and '90s, pic bears a superficial resemblance to Gaspar Noe's latest exercise in cinematic freebasing, "Enter the Void." But while Noe's work does an impressive (to the point of suspicious) job of depicting the dangers of pill-popping and the back-alley lifestyles of druggies and dealers, Boukhrief's film never feels real or menacing enough.
That's too bad, because certain action scenes -- especially a well-paced break-in at the police precinct -- are handled with impressive fluidity, though they're not at the level of the helmer's best work, 2004's "Cash Truck." If anything, it seems as if Boukhrief had tried to steer away from the muddled experimentation of his last pic, "Cortex," toward something more commercial, but wound up with too-generic results.
De France ("A Secret") and former TV comic Testot ("You'll Miss Me") manage to generate strong chemistry as two working-class victims of bureaucratic corruption, but their characters never have the smarts one would hope for, mostly functioning on pure energy and questionable instincts.
Pro tech package is backed by Nicolas Baby's electro score, which, beyond a catchy opening melody a la Ennio Morricone, feels as standardized as everything else.
Camera (color), Dominique Colin; editor, Lydia Decobert; music, Nicolas Baby; production designer, Maamar Ech-Cheikh; costume designer, Annie Thiellement; sound (Dolby), Lucien Balibar, Aymeric Devoldere, Nicolas Becker, Philippe Amouroux; special effects supervisor; Georges Demetrau; assistant director, James Canal; casting, Boukhrief, David Bertrand. Reviewed at UGC Cine Cite Les Halles 7, Paris, April 17, 2010. (In City of Lights, City of Angels Film Festival.) Running time: 104 MIN.
PARIS -- Olivier Assayas' "Carlos," an $18 million three-part series about the Venezuelan terrorist Ilich Ramirez Sanchez, has nabbed an out-of-competition slot at the Cannes Film Festival.
Co-produced and co-financed by Canal Plus, the five-and-a-half hour biopic toplines Venezuelan thesp Edgar Ramirez ("Che: Part One") in the lead role, along with Julia Hummer and Alexander Beyer.
Assayas, whose films "Clean," "Demonlover" and "Les Destinees Sentimentales" have competed for the Palme d'Or, had never worked in TV before.
The French helmer said he was seduced by the idea of making a compelling and artistically ambitious film dealing with recent history and real people.
"Not long ago, the idea of making a film about Carlos would have scared French producers," Assayas said. "But nowadays I sense that we're being encouraged to make films that have a contemporary dimension."
Series will air on primetime Canal Plus in late May and Sundance Channel will air it in the fall. StudioCanal is handling international sales on the series and a two-hour-and-half feature-length version.
Another addition to the Cannes Film Festival's official selection is "5 X Favela," a remake of Carlos Diegues' 1962 film "Cinco Vezes Favela."
Pic will unspool in the special screening section.
"Favela" is an omnibus directed by five film students from Rio, which were mentored by some of Brazil's top directors, including Fernando Meirelles, Walter Salles and Daniel Filho.
Modestly budgeted at around $2 million, the film is produced by Luz Magica and co-produced by Globo Filmes and the Rio Mayor's office. "Favela" is also partly funded by Brazil's richest man, Eike Batista, through his company OGX.
John Hopewell contributed to this report.
Komisija Macavity, Žika i Cripple pogledali omnibus VRTLOG koji su radili Hajrudin Krvavac i Gojko Šipovac. Po jednu priču je radio svaki reditelj a jednu su radili i zajedno.
VRTLOG je prilično početnički film u kome se tek u trećoj priči nagoveštava Krvavčev dar, dok su prve dve dosta slične nekom tvrđem realizmu iz partizanskog miljea, gde se možda kao paradigmatičan naslov za poređenje može uzeti TRI Saše Petrovića. Naravno, TRI je izašao godinu dana kasnije, tako da sigurno nije mogao biti uzor ali rekao bih da je taj film dobar primer koji su krajnji dometi ovog pristupa.
Krvavac i Šipovac nažalost nisu dobacili do tog dometa, ali svakako da postoje neke zanimljivo postavljene situacije u kojima su se lepo snašli.
Najslabije funkcioniše priča koja je bazirana na psihološkom dvoboju koji je sav u pogledima na početku, a ni druga priča gde je psihološki sukob eksternalizovaniji kroz priču o dva partizana koji lutaju kroz močvaru i žele da se probiju kroz obruč (neke od situacija u močvari podsećaju na Bambinovu pogibiju u MOSTu). Film stane na noge kada je postavljen konvencionalnije, sa zaokruženijim karakterima, jasnom dramskom situacijom i melodramskim odnosom i tu se jasno vidi da je Krvavac punokrvini reditelj komunikativnog repertoarskog filma kome nije mesto u umetničkim eksperimentima.
Naprosto, kada se bavi suptilnim, eteričnim, neopipljivim kinestetičkim zahvatima, VRTLOG je samo simulacija umetničkog filma, dočim kada se sve konkretizuje postaje pravi film.
* * / * * * *
"The Messenger" writer/director Oren Moverman will pen and direct "Rampart" for Lightstream Pictures reports Variety.
Based on a story by James Ellroy, the action follows a single cop against the backdrop of the corruption scandal surrounding anti-gang unit of the LAPD's Rampart Division in the late 1990s.
Over 70 officers were implicated in misconduct which included unprovoked shootings, beatings, planting of evidence, framing of suspects, stealing and dealing narcotics, bank robbery, perjury and covering up evidence.
Production Weekly hints that 'Messenger' co-stars Woody Harrelson and Ben Foster could join the project. Lawrence Inglee and Paul Currie will produce.
Pogledao sam BUICK RIVIERU Gorana Rušinovića. Rušinović se sa ovim filmom potpuno reinventovao posle "dokoskastog" MONDO BOBOA i "kroječaevatajnastog" SVJETSKOG ČUDOVIŠTA kao ozbiljan indie reditelj euroamerikanskog profila. Film je snimljen u Americi a fotografiju je radio Igor Martinović, jedan od talentovanijih ex-jugoloscvenskih DPjeva na radu u inostranstvu, tako da BUICK RIVIERA zaista izgleda kao inostrani art-house film. Rušinović na nivou ritma, kadriranja i generalnog pripovedačkog koncepta prati reditelje poput Wendersa koji su sa izvesnim evropskim senzibilitetom prišli Americi, a na nivou odnosa prema priči, na početku filma pravi jedan od onih art-house naslova koji su više pravljeni da se uz njih razmišlja nego da se prate kao priča u koju se gledalac uživljava u konvencionalnom smislu.
Film ulazi u pšrobleme onda kada započne odnos Srbina i Muslimana u Americi koji celu priču počinju kao Bosanci, međusobno se identifikujući i pomažući a završavaju je u konfliktu koji je nažalost potpuno nemotivisan i nije u samoj osnovi nacionalno obojen. U svom bežanju od konvencionalnog filma, u neku vrstu vizuelno ekspresije, artizma, suptilnosti, višeznačnosti i sl. Rušinović je izbegao i da definiše svoje junake a naročito njihove motivacije tako da na kraju njihov sukob koji je nažalost izuzetno konvencionalan i gotovo banalan u dramatarškom smislu zahteva itekako dobro motivisanje, a toga nema. Očigledno je da sam scenario nastao po Jergovićevoj prozi nije onoliko iznad konvencije koliko je Rušinović priželjkivao.
Slavko Štimac je prilično slab u glavnoj ulozi. Iako je i on sam imao emigrantsko iskustvo, a reklo bi se da spada među one koji su traumatizovani raspadom Jugoslavije, on se u toj ulozi nije našao, i uprkos Rušinovićevom generalnom tone-downovanju filma, Štimac je sav u spoljnjim gestovima, bez ikakve vere u lik, iako bi njegov Hasan trebalo da čini centar cele teskobe. Leon Lučev s druge strane ima drugačiji lik mnogo više oslonjen na klišee o vatrenim Bosancima tako da on bolje prikriva svoje odsusutvo odnosa prema karakteru o kome na posnpvu filma saznajemo još manje nego o Hasanu.
U suštini, BUICK RIVIERA je u svojim najboljim delovima, hermetična, atmosferična studija o čoveku izgubljenom u stranoj zemlji a u najslabijim pokušaj da se snimi film o karakterima po scenariju u kome ti karakteri ne postoje.
U krajnjem zbiru, Rušinović je ipak snimio jedan film koji se pre svega po svojoj vizuelnoj artikulaciji i američkim lokacijama i izdvaja od ostatka ponude u regionu. Šteta je samo što je ipak dosta slab za neke internacionalne okvire u koje je po svom hardveru mogao da zakorači.
* * / * * * *
"The Lift" Robert Zemeckis' First Student Film (1972) (http://www.youtube.com/watch?v=oDt-EoryNRE#lq-lq2-hq-vhq)
Exclusive: Todd Phillips Talks PROJECT X
by Steve 'Frosty' Weintraub Posted:April 20th, 2010 at 5:49 pm
*
*
*
* 0diggsdigg
slice_todd_phillips_project_x_01.jpg
For the last week we've been reporting on director Todd Phillip's (The Hangover, Old School) mysterious Project X movie. What we knew already was Phillip's was "godfathering" the $12 million dollar project at Warner Bros. He is producing the film with Joel Silver and Nima Nourizadeh making his feature debut after a career directing commercials and music videos. The film reportedly centers on an "outrageous high concept". Since that time, the concept has been rumored to be "a party movie."
But the big news about the project was how they want to cast the film. Unlike most movies that cast actors with resume's and agents, for Project X, Phillips and WB want to open it up to people that normally never have a chance to get in a movie. To do this, they launched ProjectXOpenCall with the goal of finding "unknown actors/real people of all ethnicities," and who "Must be legal 18 & able to play 18 years old, U.S. residents only." If you submit, you need to tell your most embarrassing story, your craziest party story, if you wanted to impress someone at a club show us how you would dance, and the one thing you do that makes your friends laugh.
Since news of the project hit the net, many rumors have been circulating about Project X. Rather than post them here, I decided to try and get Todd Phillips on the phone to try and give me some updates. While he wouldn't talk about all the online rumors, I did find out a lot. Hit the jump for more:
Todd_Phillips_image (2).jpgBefore going any further, one of the reasons I got to speak with Phillips today is FirstShowing's article on the project. They had some new info today:
At the time of our initial report, I jested about the secrecy surrounding this being similar to the shrouded development of Cloverfield, but it turns out that reference may be more accurate than we initially thought. The film is described as a party movie, but unlike films like Can't Hardly Wait and other such one-night-of-chaos films before it, this will be shot in cinema-vérité style, where the audience will experience the party only through the first-person observer view of the camera, so essentially, we will be at the party too. Much like the Hud character in Cloverfield, the role of the observer through which we experience the party will be voice-over only. And to seal the deal on this party-going experience, the entire film will be presented in 3D (there's a chance it could be shot in 3D, but with a $15 million budget, I don't think that's the case). The project is high concept in using cinema-vérité simply for a raunchy comedy, but the core of the "story" isn't anything more than a standard party movie. We've been told there is a script as well, so it won't be all mumblecore style improv. What should make it more realistic, intimate and genuine is their desire to use only unknown actors for the film combined with this shooting style.
When Phillips and I first started talking, the first thing he wanted to address were the voice over and 3D rumors. He said it's not going to be in 3D and the voice over is absolutely not true. He also told me calling Project X a "party movie" is like calling The Hangover a "bachelor party film." He said rather what they are hoping with the film is "a new and interesting approach" to storytelling with this genre of film.
He then wanted to address the rumors that the website they set up for casting the movie was some sort of hoax or that it's some sort of set up. He 100% denied that.
Todd_Phillips_image (4).jpg
Instead simply stating that they are just trying to find some new faces and thought that might be an interesting way to find some people who otherwise may not have had a chance to 'audition' for a film. He then told me in addition to the website they are also using traditional methods of casting. Meaning, if you have an agent and a resume, you can still get cast. But the hope is to find a lot of new faces.
After some time talking about casting, he told me the goal is to try and film the movie this July/August but it's "contingent on getting an interesting cast together." He said if they can't get a cast they're happy with, they'll put the movie on hold until they do.
Finally, we started talking about the title Project X and how everything about the project is mysterious. He told me the movie was never meant to be a "top secret" film. The fact is, they currently don't have a title and they threw Project X on as a title page on the scripts just for inside the office. Someone assumed it was a big top secret thing and word started to spread.
As far as not sending out scripts to people, he said he tries to never send out scripts because if you do you'll often see some of your jokes on TV 8 months before your movie comes out.
We talked for awhile, and the vibe I got was they're trying to put together a cool little comedy with new actors and maybe a new way of telling the story. If they can cast it and everyone's happy, it's getting shot this summer and Warner Bros. will release it sometime next year.
Pogledao sam SIXTY SIX Paula Weilanda, jedan od vrlo dobrih, iako manje poznatih Working Title naslova u kojima se obrađuje jedna od opsesivnih tema head honchoa Working Titlea a to je odrastanje i život u jevrejskoj zajednici. Doduše, za Working Title, tim tipom istraživanja mahom se bave Braća Coen, ali je eto i Weiland dao svoj doprinos.
Ako imamo u vidu da se SIXTY SIX bavi jednom od opsesivnih tema komedija iz jevrejskog miljea a to je Bar Mitzvah, i da je producent filma Tim Bevan možda jedini put bio u tabloidima upravo zbog raskalašnog Bar Mitzvaha svoga sina, onda je ovo svakako bio passion project za sve koji su ga radili.
Za Paula Weilanda, inače vrlo pristojnog rutinera koji je režirao sve i svašta, svakako - jer reč je o njegovoj autobiografskoj priči koju su za film napisali Peter Straughan i Bridget O'Connor a jedan od producenata je Richard Curtis pa ne čudi da film u nekoliko navrata ima curtisovske formalne toucheve.
Film je perfrektno realizovan, u Working Title maniru, sa zaokruženim likovima, obiljen finih detalja i fetišističkom rekonstrukcijom epohe. Ono gde se pojavljuju izvesni problemi jeste gorči deo ove bittersweet priče koji sporadično deluje preozbiljno u odnosu na sveukupni ton, a pojedini detalji o likovima su zapravo mnogo simptomatičniji za njihove tragične sudbine nego što ih autori tretiraju.
Međutim, uprkos tim sitnim nedostacima, SIXTY SIX poseduju klasu koju garantuju Working Title produkcije i uprkos tome što se često koristi jeftinim trikovima uspeva jako dobro da ih plasira i sa njima izvuče željeni efekat kod publike.
* * * / * * * *
Hitler reacts to the Hitler parodies being removed from YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=kBO5dh9qrIQ#lq-lq2-hq-vhq-hd)
Ne mogu ovo sad da gledam jer sam na poslu i pravim se da vredno radim, ali... uklanjaju ove videe sa JuTjuba??? WTF??? Ko je toliko lud da to čini i zbog čega??? Copyright?? Ali, ovo su jasna satirično/ parodična dela, što ih stavlja unutar fair use teritorije...
To pokušava da objasni i ovaj video.
To je, što bi rekao Jebašfini, "Bogata Fegetacija".
Pogledao BBCjevu TV dramu BREAKING THE CODE koju je po dramskom tekstu Hugh Whitemorea režirao veteran Herbert Wise. Reč je o TV drami iz 1996. godine i u principu to nije reprezent onoga što danas BBC radi, i ne pripada novom televizijskom izrazu koji nas očarava poslednjih godina. Međutim, ništa manje, reč je o delu čija solidnost naročito u domenu glume impresionira. Scenario proistekao iz biografske drame o Alanu Turingu razvija se dosta mehanički, međutim Derek Jacobi u ulozi starog homoseksualca, koju je ona kao stari homoseksualaca doveo do savršenstva, uspeva da plasira čak i najdelikatnije i najopširnije deonice bez greške. Otud pored njega i neko ko nije glumac ali jeste personality kao što je Harold Pinter može da se nametne kroz vrlo solidno glumačko ostvarenje.
Ovaj televizijski film ima jednu liberalnu ali u svojoj suštini zapravo suptilnu homofobnu poruku krou priču o čuvenom naučniku Alana Turingu koji je uprkos svojoj naučničkoj genijalnosti (on je jedan od očeva računarskih tehnologija) imao probleme zbog svoje homoseksualnosti. Ovaj film upada u klopku legitimisanja nečijeg seksualnog opredeljenja kroz njegovo dostignuće na drugim poljima što je danas u ovoj vrsti filma mahom prevaziđeno.
Ipak, ništa manje ova drama dosta dobro kanališe sve tegobe sa kojima su se suočavali oni koji su imali tu priliku da budu uhvaćeni u svojim nestašlucima u Britaniji pedesetih kada homosekusalnost nije bila dekriminalizovana.
Pored onih koje zanima Turingova privatna sudbina, ova TV drama nudi i dosta zanimljivih uvida u Turingov naučni rad i pristup uz pomoć koga je i uspeo da napravi mašinu za dešifrovanje nemačkog ENIGMA koda.
Za zakašnjenjem sam pogledao GONE Ringana Ledwidgea. Reč je o naizgled atipičnom filmu za Working Title iako je to zapravo njihov povratak korenima u Australiji odakle dolazi Tim Bevan (koji je preciznije ečeno sa Novog Zelanda). U svakom slučaju WT ima svoju kuću Down Under a na ovoj produkciji se pored njih pojavila i Nira Park, producentkinja zaslužna za filmove Edgara Wrighta. Otud je GONE u produkcionom i tehničkom smislu znatno ambicioniji od tipičnog trilera o ljudima koji sreću psihopatu u australijskoj pustari.
Film je pre svega atipičan na nivou scenarija pošto se u žanrovskom smislu pre može definisati kao bizarna melodrama sa krvavim ishodom nego tipičan triler. Odnosi među junacima su dati vrlo suptilno sa uverljivošću koja je više psihološka nego dramaturška i sve do završne deonice film je slowburning melodrama na tragu NOZ W WODZIE pre nego što se pšretvori u odličan i vrlo efektan suspense triler.
Iako deo kritike zamera filmu taj shift u tonu, meni je to sasvim u redu jer kada krene suspense i kada počnu ripper sekvence, sve i dalje ostaje u dokmenu fizički uverljivog, niko se ne pretvara u superheroja i suspense je građen na najortodoksniji hičkokovski način pa bi se na kraju zbog spoja psihološki čitljivih međuljudskih odnosa koji eskaliraju u triler, ovaj film mogao smatrati aproprijacijom Hitchovih paradigmi.
Film je izvanredno slikan, vrlo moderan rad DPa Bena Seresina kako u klaustrofobičćnim enterijerima tako i u provincijskim eskterijerima bio je evidentan još u odličnom filmu BEST LAID PLANS Mike Barkera te ne čudi što danas Seresin radi i velike akcione blokbastere poput novog filma Tony Scotta.
Glumci su odlični. Scott Mechlowitz kog smo već upoznali kao backpackera u EUROTRIPu sa dosta underplaya igra psihopatu a Shaun Evans (kog znaju fanovi serije TEACHERS) i Amelia Warner su solidni kao britanski par koji on pokušava da razdvoji i uništi.
Ono što sporadično opstruira film jeste izbegavanje egzaktnije postavljenih motivacija i insistiranje na tome da se ključne promene u likovima dešavaju u nekom drugom planu što čini da film u pojedinim deonicama postane hermetičan. Međutim, sam pripovedački koncepta je hrabar i zaslužuje svaku pohvalu.
* * * / * * * *
Reprizirao sam MAD MAX George Millera. To je jedan od granddaddy naslova ozploitationa i jedan od ključnih filmova za razvoj savremenog repertoarskog filma uopšte. Ipak, realno, značaj prvog MAD MAXa je pre svega u tome što je omogućio da bude snimljen ROAD WARRIOR koji je zapravo ostavio trag i uticaj.
Prvi MAD MAX je u tom smislu više poštovan iz pijeteta nego zbog nekog realnog značajna a njegov uspeh je u svakom smislu bio poguran uspehom nastavka/rimejka. I zaista, ROAD WARRIOR koji je već pretendovao da bude ozbiljan bioskopski film sa internacionalnom ambicijom nudi mnogo više žanrovske ortodoksije od originala. I što je još paradoksalnije nudi mnogo više Mad Maxa iako se tako ne zove od MAD MAXa samog.
Čitajući recimo Pajkićevu kritiku a on je ponudio jednu od dosta artikulisanih među rezervisanim kritikama ovog filma, sasvim je jasno da je jedan od sistemsnkih problema u recepciji ovog filma zapravo njegovo odstupanje od tipične žanrovske strukture.
Pre svega, glavnog, naslovnog, junaka, praktično nema u gotovo celom prvom činu, da bi on zapravo tek negde oko polovine počeo da dominira pričom a tek u trećem činu preuzeo stvar u svoje ruke. Iako je Mel Gibson i u ovom filmu, na vrlo malom prostoru uspeo da se nametne kao ikona, naročnito u završnici kada izvršava prvu od svojih brojnih kasnijih osveta na velikom ekranu, i iako je ova uloga izuzetna naročito u toj završnici kada igra praktično bez dijaloga, i koristi telo kao vrlo bitno, gotovo ballardovsko izražajno sredstvo, tek će u ROAD WARRIORu, on postati svojevrsni naslednik Clint Eastwooda, uključujući i njegovu Man With No Name personu,
Zatim, film obiluje digresijama, satiričnim pasažima, raznim vidovima genrebendovanja kojima nisu bili neskloni čaj ni najoštriji eksploatatori poput Italijana, ali rekao bih da to kod Millera najbolje funkcioniše jer je uspeo da stvori stripovski stilizovan svet koji truli na svim nivoima.
U tom smislu, MAD MAX je znatno bliži naslovima kao što je CLOCKWORK ORANGE nego što su Leoneovi vesterni, ali u filmskom izrazu ima i jednog drugog, i što je još važnije film funkcioniše na oba plana.
Ono gde je Miller svakako ubedljiviji jeste leoneovski segment. MAD MAX i danas impresionira svojom surovošću i rediteljevim instinktivnim umećem da prikaže nasilje na najživopisiniji način, čak i onda kada ga daje u elipsi. MAD MAX je i za današnje standarde zapanjujuće surov film. Mnogi filmovi su pomerili granice što se tiče krvoprolića i raznih tipova stvari koje se dešavaju u ljudima ali retko ko je uspeo da postigne taj gotovo opipljivi osećaj nasilja, povređivanja, sakaćenja kao Miller u ovom filmu.
Učinivši film vrlo ozbiljnim, kako na polju surovosti, tako i na polju satire, MAD MAX zapravo nije previše zabavan film u nekom striktno repertoarskom smislu jer ima i određene pretenziju a i vidove surovosti koji nisu baš zabavni. Ipak, teško mu se mogu osporiti dinamičnost i senzacionalne akcione sekvence koje svojim low-budget stuntovima koje je Miller snimio u saradnji sa DPjem David Eggbyjem i kaskaderom Grant Pageom daje filmu dodatnu dimenziju surovosti.
Kada se uzmu u obzir svi elementi kojima je baratao Miller u ovom filmu, zaista je jako kritikovati ovaj naslov iz pozicije žanrovske ortodoksije jer sam narativ nudi više dokaza koji dokazuju da ovo nije bio film koji isključivo pretenduje na exploitation status. Štaviše, Millerov film je dosta cronenbergovski (opsesija automobilima na stranu) upravo zbog tog spoja exploitationa kao puta do filma i pokušaja da se preko toga iskaže još nešto - s tim što je kod Cronenberga to "nešto" mnogo zanimljivije.
* * * 1/2 / * * * *
Pa, da, baš tako. Na prvo gledanje, Road Warrior mi je bio draži od MM, ali sam docnije shvatio da je to jer je RW pravoverni žanrovski film dok MM zapravo iskače iz žanra i zapravo ima dublje stvari da kaže o hjumen kondišnu, da satiriše itd. Veliki filmovi oba, ali prvi mi je danas važniji.
MM je film koji iskreno obozhavam, dok mi je RW bio zabavan film, ali nishta previshe znachajno.
Mada, ja sam ovaj serijal otkrio tek pod stare dane, posle svoje 18te, tako da mi je razumljivo zashto bi nekome ko ih je gledao kao klinac RW bio bolji od MM.
Ja sam gledao oba kao klinac. RW mi je na VHSu poklonio Robert Nemeček i to mi je bila jedna od prvih kaseta u mojoj, ličnoj kolekciji jer su dotle filmove sakupljali moji roditelji. I mogu reći da je RW jedan od onih filmova koji su me raspametili a da mi je MM bio dosta hevi i nekako nedovoljno zabavan tada a suviše uznemirujući. To jest, i RW mi je bio uznemirujući ali na zabavniji način. Trebalo mi je vremena da prepoznam kvalitet MAD MAXa.
MM je svakako mnogo vishe slow-burning od RW. Ima tu duzhih perioda u potpunosti bez dijaloga, chesto i skoro bez zvuka, duzhih kadrova, uostalom ima tu i mnogo vishe shirine u kadrovima, gotovo da istinskih krupnjaka i nema, dok RW odmah na pochetku ima chak i onaj famozni voiceover i generalno je dosta vishe zasnovan na dijalozima, glumachkoj igri i nekoj klasichnijem rezhijskom pristupu.
Naravno, oba filma su sjajna, ali MM ima taj neki kvalitet vishe.
Po nahu bi se reklo da je MAD MAX radi bržeg snimanja rađen bez snimanja tona u hongkonškom stilu.
Fri Apr 23, 2010 3:05 pm EDT
Smith: 'In three years, Durant will be the best player in basketball'
By Dan Devine
Emotions ran high last night after the Oklahoma City Thunder's 101-96 victory over the Los Angeles Lakers in Game 3 of their first-round Western Conference Playoffs series -- the organization's first-ever playoff win, provided you forget (as many associated with the league seem wont to) that the franchise once won an NBA championship (and employed Michael Cage's Jheri curl) as the ever-soulful Seattle SuperSonics before the NBA saw fit to take a Kathy Bates sledgehammer to the Emerald née Queen City's heart.
And it's not hard to understand why. Both OKC newcomers and old-salt pure-hearts who've long evangelized about coach Scott Brooks' young Thunder found themselves equal parts geeked up about the Broingtons' first taste of postseason success, amped about how great the Loud City crowd was, and generally just high on basketball coming off of another fantastic installment in the opening round's best series. It was, without question, the kind of moment in which otherwise rational people can get caught up.
Enter TNT commentator Kenny Smith, who said during the network's post-game show that he believes "in three years, Kevin Durant(notes) will be the best player in basketball." He said it three times, so we know he didn't misspeak. The video above proves it. This happened.
The statement, of course, drew strong responses from colleagues Charles Barkley (who quipped, "LeBron James is rolling over in his grave") and Chris Webber(notes), who predicted that in three years, Bron-Bron's going to be trying to average a triple-double for a full season, toying with contemporary basketball constructs and post-pace-adjustment-era statistical models in the way that Dr. Manhattan just sort of thought it'd be interesting to create life on Mars. (OK, I added that last part.)
With apologies to those who continue to argue that Kobe Bryant(notes) is the best player alive until James wins a ring or four, the point made by Barkley and Webber is one on which most of the basketball-watching public has come to agree -- that LeBron's showing us the athletic equivalent of Mozart putting ink to staff paper, while everybody else, even the great ones, are still merely playing basketball.
Smith aims to defend his point by reintroducing a distinction that he used earlier in the evening to make a situational pro-Kobe argument -- that while James is clearly the league's preeminent physical specimen, he is not clearly the most skilled practitioner of basketball-playing; at least, not in all facets of the game or in all possible game scenarios. Employing this tactic, also known as the "If you needed to make one shot to win the game, you'd take Kobe over everybody" line of reasoning, Smith claimed that "in three years, [Durant's] improvement with surpass [James'] because he will do other things in the game to help his team win."
(Also, I kid you not, when Kenny first made this point last night, he set up the following apples-to-oranges/LBJ-to-Kobe analogy: "You can argue over apples and oranges all day, but sometimes an orange ... it cures certain scurvy." To be fair, that's indisputable, and the primary reason that Kobe needs to be your number 1 option if you're playing pickup ball on the deck of a pirate ship out on the Sargasso Sea in the mid-18th century. You simply cannot overestimate his salvific citrus qualities.)
Listen, the prospect of how good Kevin Durant can be should excite anyone with eyes to see, ears to hear and a heart that beats. He just averaged 30.1 points and 7.6 rebounds per game for a full season, shooting 47.6 percent from the floor, 36.5 percent from three-point land and 90 percent from the line, at the age of 21. He's a 6-foot-9-inch match-up nightmare with in-the-gym range, go-go Gadget arms that afford him clean looks over just about any defender and, as we saw last night, the ability and propensity to crash the boards (a career-high 19 rebounds, more than half of them coming in the first half while he was still struggling with his shot) and cause problems for elite players on the defensive end (putting him on Kobe late in the fourth completely changed the Lakers' fortunes). He's a beast, he's a dog, he's a micky-ficky problem.
Thing is, LeBron James is, too. While he and Durant rebound (their respective Total Rebound Rates are 11.1 and 11.0, according to Hoopdata) and block shots (both average 0.9 swats per 36 minutes, according to Basketball-Reference) at roughly the same rate, the King assists on teammates' buckets two-and-a-half times more frequently as Durant, ending 23.4 percent of possessions with a dime to KD's 9.09 percent (thanks again, Hoopdata). Plus, while it was great to see Durant check Kobe late in last night's affair, LeBron's been pulling "I got this" duty for a couple of years now. And at 25 years old himself, it ain't like James is in danger of becoming Wise LeBron anytime soon.
I don't know, dude. I can understand what Smith's saying, but to me, it seems like a tough, tough sell. But what do you think?
Does Kenny have a point? Could Kevin Durant become the best basketball player in the NBA, even while LeBron James(notes) still calls the league home? Does anybody else even enter the "in three years" picture? Weigh in down below, all the while keeping in mind just how fortunate we are that we've got futures this bright to banter
Quote from: crippled_avenger on 25-04-2010, 14:03:14
Po nahu bi se reklo da je MAD MAX radi bržeg snimanja rađen bez snimanja tona u hongkonškom stilu.
Nisam siguran, ali znam da na dvdjevima postoje dva tona, jedan na "australijskom," a drugi na nekom umerenijem, "americkom" akcentu engleskog. Naravno, izvorni je "australijski" ali je zanimljivo da su ga dabovali za americhko trzhishte iako je u startu bio na engleskom. Ne znam da li su isti proces proshli i drugi ozsploitation naslovi.
Moguće da sam onda uvek imao posla sa umerenijom verzijom. Danas se filmovi mahom i rade sa dosta ADR. Zapanjujuće malo tona sa seta dospeva u filmove jer tehnika je sada razvijenija, ali onomad se to baš videlo. Šta ima od bonusa na DVDu?
Nowadays, clients are more likely to tell their reps: "What I really want to do is polish scripts."
For Hollywood's dozen or so top-tier script doctors, that means commanding $250,000-$300,000 a week, being booked months in advance and keeping their efforts largely cloaked in anonymity.
Script rewrites have been part of the filmmaking process since the days when Irving Thalberg kept a stable of scribes competing for his affections at MGM. But in recent years, the trend of tapping the industry's most expensive writers to polish studio pictures has become a high-end cottage industry as the majors increasingly bank on tentpoles and seek the extra bit of insurance that comes from getting the second (or third, or fourth) opinion of writers they trust.
And it's not just studio execs. Stars such as Will Smith, Matt Damon and Vince Vaughn have their go-to writers who are brought in, at some point, on virtually all of their projects.
The current crop of in-demand rewriters is mostly male and differ in their levels of experience. Some have Oscars, which usually brings a salary bump. All are paid handsomely for polishes. David Koepp, Hollywood's reigning top-paid scribe for penning such scripts as "Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull" and "War of the Worlds," also leads a pack of script surgeons that includes John August, Jamie Vanderbilt, Aline Brosh McKenna, Steve Zaillian, Scott Frank, Akiva Goldsman, Brian Helgeland, Simon Kinberg, Dana Fox, Eric Roth, Gary Ross, John Logan, Lowell Ganz and Babaloo Mandel, Paul Attanasio, Allan Loeb, Aaron Sorkin, Susannah Grant and Ron Bass.
The downside, of course, is that so many hands on a screenplay can leave the voice of a picture disjointed at best and schizophrenic at worst. The results of test screenings and focus groups play a big part in driving the urgency for last-minute rewrites on pics that have already reached the post-production stage. And while even A-list screenwriters have had to endure rewrites, there's a hush-hush aspect to these jobs that makes the whole issue something that few in the creative community want to address. (A number of writers contacted for this story declined to speak for the record, as did numerous studio execs and talent reps.)
"This current system is broken," says one lit manager. "You have your midlevel writer responsible for most of the screenplay, and then the studio pays a ton of money for someone else to come in and own it, and it doesn't make for a cohesive thing."
For top-shelf scribes, however, the rewrite market is a welcome growth area at a time when film and TV salaries are getting slashed and studios are cutting back on their development spending and release slates. For the lucky few, it's steady work that's outrageously lucrative.
During the past year, studio fave Scott Frank came in to punch up dialogue on everything from Sony's "The Bounty Hunter" to Fox's upcoming Tom Cruise-Cameron Diaz starrer "Knight and Day."
Dana Fox, another scribe high on the script polishing food chain, also did work on "Knight and Day" and has become the favored script doctor for thesp Vaughn. Will Smith relies on Goldsman, and Damon counts on George Nolfi for 11th-hour dialogue tweaks.
Like talent, studios keep their favorite writers on speed dial. For instance, Sony frequently works with Zaillian, who was brought in during post-production for less than a week of uncredited emergency work on the upcoming Angelina Jolie starrer "Salt." Though Helgeland and Terry George had previously contributed to the Kurt Wimmer-penned screenplay before lensing began, Zaillian "did the Hail Mary at the end," as one insider described it, by writing material for reshoots.
20th Century Fox is partial to McKenna and Kinberg, who are known for their respective specialties: romantic comedy dialogue and action sequences. The two scribes did uncredited rewrite work on the Steve Carell-Tina Fey starrer "Date Night."
Some of the most frequently tapped polishers haven't had official onscreen credits in years. Jim Uhls, who has only one screenplay credit since penning "Fight Club" more than a decade ago, works regularly as an uncredited gun-for-hire. Shane Black, who once earned the distinction as Hollywood's highest-paid screenwriter, also is high on many studio wish-lists for being a closer.
But as rewriting becomes the norm, some biz veterans wonder if it is worth the extra time and expense.
In the view of one production prexy, the answer is "sometimes." But the exec cautions "sometimes you have to spend even more money to fix the problem created by the script doctor you just hired. It's a crapshoot."
Another production topper explains that spending big on late-stage revisions is a necessity.
"Once a movie is greenlit, you're no longer spending development dollars, so it's not speculative spending," the exec says. "You're now making an investment on making this the best movie it can be. And at that point in the process, that last 10% of the script is the most important."
Though the job seems ideal -- big bucks and no fingerprints if a film flops at the B.O. -- experienced rewriters note that they face unique pressure to perform, which makes them earn every penny.
"You have a director, a studio head and an actor who are all freaked out when you come on to a project for a couple of weeks of work," said one busy rewriter. "Their careers are on the line, and they're looking to you to save this f---ing thing."
Furthermore, the writer said that a two-week $500,000 gig can often turn into six weeks or even two months.
"I've never turned it in and said, 'Good luck with that. Bye," the scribe explains. "It's not like it's two weeks and you can go to Europe for rest of the year. I'm on call. And they will call you constantly. And I'll always do the extra work because you never want to burn out a studio."
Manager-producer JC Spink likened it to a high-wire act. "For that kind of money, you have to be able to close consistently," he explains. "You don't get many strikes for that kind of money."
Some writers, particularly those who are successful in selling original screenplays, might look down on these assignments. But one agent bristles at that attitude.
"I tell my writers, 'Alexander Payne did rewrites on 'Jurassic Park 3.' You're not above it,' " the agent quips.
In fact, Payne and partner Jim Taylor became two of U's favorite comedy script doctors. The pair came in on a polish assignment for the Adam Sandler vehicle "I Now Pronounce You Chuck and Larry," wound up overhauling the script and eventually shared screenplay credit with the pic's original scribe, Barry Fanaro.
Beyond the pool of established screenwriters, there are plenty of TV scribes who put in uncredited time on features. As studios become more budget-conscious, TV writers have become an inexpensive (by comparison) alternative. One "baby" TV scribe recently signed up for a three-week rewrite gig with a studio that couldn't afford to throw big rewrite money at a particular project. The writer earned a mere $1,500 a day but delivered a fresh perspective.
"TV workers know how to work under extreme pressure, and they are totally collaborative," said one production prexy.
Sitcom writers have long picked up extra coin during summer hiatus periods doing polishes and punch-ups on scripts. For years, the "Friends" writers room was famously the go-to place for any studio with a comedy script in need of more yuks. Nowadays, scribes on "The Office" and "30 Rock," among other hit series, have no shortage of offers.
But not all TV writers come cheap. "Arrested Development" creator Mitch Hurwitz is among the notable showrunners who has pulled down big bucks for his uncredited labor on feature scripts.
Despite earning up to $60,000 a day, the gig isn't right for everyone.
As another lit manager notes, "You don't see Diablo Cody doing polishes. Her voice is too original, and if she came in and punched up dialogue on someone else's script, it would probably sound out of place
Quote from: crippled_avenger on 25-04-2010, 16:08:55
Moguće da sam onda uvek imao posla sa umerenijom verzijom. Danas se filmovi mahom i rade sa dosta ADR. Zapanjujuće malo tona sa seta dospeva u filmove jer tehnika je sada razvijenija, ali onomad se to baš videlo. Šta ima od bonusa na DVDu?
Mda, sada je chesto sve u eksterijeru ADR, da ne spominjem akcije poput one kada je dobar deo LotR sniman pored aerodroma, te im je originalan zvuk prosharan poletanjima aviona. Sada su mogucnosti i znanja takve da to vishe nikoga ne brine. Chak i u domacim produkcijama zvuk postaje sve respektabilniji.
Taj Dvd koji sam ja gledao pre desetak godina bio je sirot, i nije imao neke dodatke posebno vredne pazhnje (ili, ochigledno, secanja), ali izashao je u medjuvremenu Special Edition koji deluje dosta bogatije.
Čudi me da se do sada nije pojavilo kvalitetno DVD izdanje ovog klasika.
Ovde je boxset koji sadrži sva tri filma, ali bez dodataka i sa otvorenim pitanjem da li je Road Warrior u punoj ili cenzurisanoj verziji
http://www.amazon.co.uk/Mad-Max-Trilogy-Beyond-Thunderdome/dp/B000WBZZ2A/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=dvd&qid=1272229723&sr=8-1 (http://www.amazon.co.uk/Mad-Max-Trilogy-Beyond-Thunderdome/dp/B000WBZZ2A/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=dvd&qid=1272229723&sr=8-1)
YouTube - Broadcast Yourself. (http://www.youtube.com/watch?v=_xD5xjahxac#)
Pogledao sam TV film Johna Schlesingera AN ENGLISHMAN ABROAD koji je po ispovesti australijske glumice Coral Browne napisao Alan Bennet. Ovo je BBC produkcija iz 1983. godine koja se na dosta bizaran način odnosi prema izvornom materijalu pošto Browne igra samu sebe iako je priča smeštena u 1958. godinu.
Reč je o njenoj istinitoj priči o susretu sa Guy Burgessom u Moskvi 1958. godine, dakle posle njegovog bekstva sa Zapada u SSSR. Burgess je izuzetno zanimljiv lik i o kembridžskoj petorci sam pogledao praktično sve što je snimljeno izuzev TV filma u kome Burgessa igra Derek Jacobi.
U ovom filmu, Burgessa igra Alan Bates koji uspeva da dosta dobro zarobi njegovu melanholiju posle bekstva. Naime, Burgess je od cele ekipe najteže podneo bekstvo. Još u seriji CAMBRIDGE SPIES vidi se njegova nostalgija dok se brodom udaljavao od Britanije, a istoričari kažu da je njegovo bekstvo sa Donaldom MacLeanom navodno sporno i zbog toga što Burgess nije bio obavešten da ga prebacuju u SSSR. U svakom slučaju u SSSRu, on se za razliku od MacLeana nije dobro snašao, nije naučio ruski, nedostajale su mu razne stvari iz Britanije, naročito odeća, a smetao mu je i sovjetski dosta tvrd odnos prema homoseksualnosti iako mu je KGB dodelio ljubavnika. U filmu HUMAN FACTOR Otto Premingera aludira se da je taj ljubavnik bio KGBovac pošto se u tom filmu pojavljuje burgessolik junak na kraju. U AN ENGLISHMAN ABROAD, taj ljubavnik je neki električar iz pozorišta za koga Burgess kaže da je verovatno kažnjen time što mu je dodeljen da bude ljubavnik, ali da iako je KGB umešan sam tip nije KGB-agent.
U svakom slučaju, Bates je dobro dočarao Burgessovo sporo alkoholno samoubistvo koje je, ruku na srce, počelo još u Americi, i koje je od svih glumaca koji su igrali Burgessa najbolje dočarao Tony Hopkins u BLUNTu. Ipak, Bates uspeva da generalno pokaže Burgessa na kraju životnog puta, lišenog onoga što mu je ipak bilo najvažnije u životu a to su sitna zadovoljstva, iako je uspeo da dope do onoga što mu je bilo bitno a to je sistem koji je priželjkivao.
Bennett to dosta otvoreno i artikuliše, pokazujući kako Burgess suočen sa ekscesnim ostvarenjem ideje za koju se borio shvata koliko su mu detalji zapravo bitni.
Od kembridžske ekipe, u SSSRu najbolje se snašao MacLean, a 1958. godine svi oni su realno bili na putu da budu gurnuti pod tepih, te prilično bedan Burgessov lifestyle u Moskvi deluje sasvim ubedljivo a Schlesinger dobro dočarava teskobu ranog poststaljinizma.
Ono što je generalni problem ovog projekta je Coral Browne koja je u svojoj ispovesti čini mi se jedna od onih ličnosti koja je u svom prepričavanju priče najpametnija, najiskrenija i sl. To se moglo malo umeriti a bilo bi dobro da i ona nije igrala pošto ipak ne deluje kao da ima 45 godina koliko je imala 1958. no to je verovatno neki Schlesingerov rediteljski koncept koji nije do kraja profunkcionisao.
Dir: Kim Chapiron. Canada-France. 2009. 88mins
Dog Pound doesn't hide its despair about the juvenile prison where its grim story takes place. From a young French director, Kim Chapiron (who made 2006 film Sheitan), this drama is a chilling walk through a training ground for violence and aggression.
Although the film conforms to prison-movie formulas, Chapiron creates a look that's unusually stark.
The critics are likely to rally around Dog Pound, which can stand up on its own bare-boned terms to comparisons with Jacques Audiard's A Prophet. Without stars, the English-language prison drama is likely to remain in the art house circuit, though home entertainment demand will rise if any of its young actors leverages the well-crafted film as a calling card to higher-profile roles.
Dog Pound follows three young offenders with a camera that couldn't be closer to the skin. Cinematographer Andre Chemetoff sustains that tactility throughout the film, so the cramped spaces are felt as much as seen.
The script by Jeremie Delon and Chapiron is spare. Much of the action is silent, and almost all that's known of the characters is revealed in a prologue that shows them committing their crimes. There are no gestural speeches, and Dog Pound isn't sentimental about their innocence. One highjacks a car. Another blinds an abusive prison guard.
Although the film conforms to prison-movie formulas, as green prisoners enter a vicious culture of aggression inside the walls, Chapiron creates a look that's unusually stark. Props are as minimal as the dialogue, ensuring that the drama plays on the actor's faces, and on the young bodies that inevitably collide.
Alan Clarke's films of the 1980s seem a strong inspiration for the look of Dog Pound, and the "white trash" photographs of American youths by Larry Clark are reflected in the casting. Adam Butcher, who plays the wildly explosive Banks, has the gaunt fiery look of a Larry Clark subject. The fleshy prison bullies ooze with sadism.
For a film directed and written (in English) by Frenchmen, clichés about the US are generally absent. There's no cheap anti-Americanism, nor is there noble-savage exoticism of wild children behind bars, no knee-jerk depiction of prison guards as predators. Insiders are still likely to find the prison in Dog Pound (shot in New Brunswick, Canada), however brutal, to be far too humane for a US institution.
As Davis, a cocky comfortable high school drug dealer who gets caught and jailed, Shane Kippel (of the popular Canadian television series DeGrassi) shows the vulnerable incredulity of the kid who never thought the everyday abuses of prison life could happen to him.
Mateo Morales plays Angel (a rare case in Dog Pound of a name telegraphing assumptions about a character) as a gentle naïf, albeit one who steals cars and clubs their owners.
Chapiron's instinct for realism is strong, despite the obligatory prison rape and hunger strike that trigger the film's crescendo. There's genuine assurance in this second film by a director who's only 28, and reason to expect even better.
Production Companies: Partizan Films, Grana Productions
International Sales: Wild Bunch www.wildbunch.biz (http://www.wildbunch.biz)
Producer: Georges Berman
Co-Producer: Sam Grana
Screenwriters: Kim Chapiron. Jeremie Delon
Cinematography: Andre Chemetoff
Editor: Benjamin Weill
Music: K'naan, Nikkfurie (La Caution)
Main Cast : Adam Butcher, Shane Kippel, Mateo Morales, Slim Twig, Taylor Poulin, Dewshane Williams, Lawrence Bayne
Pogledao sam CHANEL COCO & IGOR STRAVINSKY Jana Kounena. Reč je o filmu koji se potpuno razlikuje od Kounenovog stila na koji smo do sada navikli. Ovog puta snimio je jedan krajnje klasicistički postavljen film kome je po Kounenovim rečima uzor bio Scorsese iz svoje AGE OF INNOCENCE faze mnogo više nego Lucile Hadžihalilović iz INNOCENCE faze, u svakom slučaju.
U tom smislu, Kounen pokušava da napravi ono što bismo očekivali od ovakvog naslova, suptilan francuski mentalno-erotski dvoboj između kreatorke i kompozitora, koji su umeli da kreiraju i iskomponuju sve osim svojih sudbina.
Scenario je postavljen gotovo rohmerovski, dakle bez tipičnog postavljanja spolja vođenog narativa već se priča uglavnom izlaže kroz situacije i likove i taj sistem uglavnom funkcioniše.
Knjigu Chrisa Greenhalgha je prvobitno trebalo da ekranizuje Billy Friedkin, međutim sa njim film nikako nije uspevao da se spakuje, i onda je Kounen praktično došao na gotovo pripremljen projekat.
Pored uvodnog set-piecea na Igorovoj premijeri, Kounen koristi još nekoliko prilika da ubaci nešto svog vizuelnog stila a ljubak detalj je i to što svi govore na jezicima koje su zaista koristili.
Mads Mikkelsen je standardan, sa tim dodatkom da glumi na ruskom a Anna Mouglalis je odlična i dominantnija od njega u glumačkoj podeli. Fin curio je da ruskog grofa igra Raša Bukvić koji zaista glumi u sve prestižnijim projektima.
Ne mogu reći da me je tema ovog Kounenovog filma zaintrigirala, ali filmu se ne može osporiti visok zanatski nivo i teško da se ovakva priča može bolje interpretirati.
* * * / * * * *
Omnilab Media has released details of Irish director Gary McKendry's The Killer Elite, the next chapter in the company's plan to produce studio-style movies in Australia.
Omnilab Media has released details of Irish director Gary McKendry's The Killer Elite, the next chapter in the company's plan to produce studio-style movies in Australia.
Cameras roll on May 13 on the action thriller starring Clive Owen (Children Of Men) and Jason Statham (The Bank Job); after two months of filming in Melbourne and surrounds the team moves to Wales.
Based on Sir Ranulph Fiennes' 1993 novel The Feather Man, the script tells of a team of assassins headed by Danny Bryce (Statham), hunting down former members of the Special Air Service. Resistance comes in the shape of Spike (Owen), one of those protecting the ex soldiers.
Inferno Entertainment are handling sales and the producers are Australians Tony Winley, who co-produced Charlotte's Web and The Great Raid, and Michael Boughen, executive producer of Omnilab production arm Ambience Entertainment.
It is understood that Omnilab has put up a significant slice of the financing, most of which will be spent in Australia; Film Victoria is providing a grant designed to secure the picture for that state.
Omnilab managing director Christopher Mapp and two of his most senior film executives, Matthew Street and David Whealy, are executive producers.
Steve Chasman, who will also get an executive producer credit, was originally listed as a producer when Inferno was first touting the film, before it was taken over by Omnilab. At that time the budget was $40m.
Screen Australia has given The Killer Elite a provisional certificate. This is the closest producers can get to a guarantee that a film will get a final certificate and thus be eligible to claim back 40% of its Australian expenditure under the producer offset in place for Australian films and international co-productions. Claims can only be made after completion of a film.
Privately owned by the Mapp family, Omnilab joined with Kennedy Miller Mitchell to set up Dr D Studios, which is currently busy on George Miller's Happy Feet 2, and is in post-production on Stuart Beattie's directorial debut Tomorrow When The War Began.
Omnilab is one of the biggest service providers to Australia's film and television industry, and Christopher Mapp is driving the expansion into production.
Pogledao sam 9:06 Igora Šterka i mogu reći da je ovaj film za mene bio priličan letdown, pre svega jer sam jako mnogo očekivao. Ove godine sam bio u Portorožu kada je bukvalno uzeo sve nagrade i potukao Kozolea do nogu, ali u odnosu na Kozoleovu SLOVENKU, meni je 9:06 možda potencijalno zanimljiviji ali na nivou krajnjeg rezultata neuporedivo slabiji film.
Šterk i scenrista Siniša Dragin opredelili su se za pravljenje jednog egzistencijalističkog para-krimića, sa većim akcentom na egzistencijalizam nego na krimić, što je meni potpuno u redu, i negde na tom putu su umetničku ambiciju počeli da ispoljavaju kroz pre svega nejasan narativ u kome se umetnički postupak najviše ispoljava time što su načini izlaganja priče konfuzni. U redu, ovo nije vrsta filma u kojoj se priča izlaže gledaocu pitko i u redu je ako gledalac treba da se pomuči, ali u određenom trenutku kada se pomuči shvati da je slagalica koju (intelektualno) slaže zapravo dosta banalna a u pojedinim psihološkim nijansama čak i detinjasta.
DP Simon Tanšek u pojedinim trenucima isporučuje zaista sjajne kadrove, ali pošto ne verujem u mastering ex-yu DVDova ni inače, a ovo je gledano na DVDu, imao bih neke primedbe na osvetljenje, pošto u određenim deonicama gloss ovog filma podseti na televiziju. Međutim, hajde da zbog DVDa i mogućnosti da je loše masterovan, ostavimo pitanja osvetljenja po strani.
Film koji je u 9_06 najviše parfraziran je TENANT i rekao bih da je to vrlo očigledna referenca, međutim, ovde naprosto nema te harizme, ni u rediteljskom, a ni u glumačkom smislu. Film ima ne samo upadljivo antipatičnu podelu, već je u nekim ulogama podela čak i takva da se likovi nedovoljno razlikuju (primer su ljubavnice glavnog junaka).
Za razliku od POKRAJINE ŠT. 2 u kome poigravanje žanrom daje lep pay off, ovde se pokreću neki jako rafinirani mehanizmi svojstveni filmskim klasicima ali malo koji funkcioniše.
Film je navodno dobio smisao u montaži, i kažu, napor našeg čuvenog montažera Petra Markovića ga je spasao. Postupak koji je svojstven za Peru je skraćivanje filma (setimo se njegove operacije sklapanja filma DIŠI DUBOKO) ali ovog puta 9:06 odaje utisak predugog filma čak i sa trajanjem od 71 minut.
* * / * * * *
Smrt Roberta Culpa učinila je da na Internetu masovnije postane dostupan HANNIE CAULDER, vestern Burta Kennedyja snimljen u britanskoj produkciji. Kennedy je jedna od najznačajnijih figura u istoriji vesterna, i kao scenarista koji je radio sa takvim velikanima kao što je Budd Boetticher i samostalno kao reditelj koji je uneo specifičnu vrstu humora u američki star-vestern.
HANNIE CAULDER je snimljen u britanskoj produkciji 1971. godine i u tom smislu, ima u sebi dosta stilema svojstvenih špageti-vesternu, odnosno interpretacijama vesterna koje su snimane van Amerike, uprkos tome što je reč o radu američkog reditelja. To se pre svega odnosi na samu primenu formula vestern filma koje bivaju potpuno geografski dislocirane i smeštene u jedan potpuno proizvoljan milje, oličen u specifičnom Tex-Mex spoju prirodno proizašlom iz činjenica da je film sniman u Španiji.
U tom smislu, uprkos Burtovoj umešanosti, HANNIE CAULDER se najpre može smatrati špageti-vesternom.
Ono što je najtransgresivnije u samoj postavci jeste sam koncept po kom su postavljeni likovi. Naime, Kennedy kombinuje komediju, romansu i vrlo tvrd vigilante zaplet baziran na vrlo neprijatnim događajima. Film uporedo prati tri desperadosa koje igraju vestern ikone Strother Martin, Jack Elam i Ernest Borgnine koji su istovremeno surovi i malo goofy, žrtvu kojoj su njih trojica ubili muža i brutalno je silovali - koju igra Raquel Welch i u većem delu filma nosi pončo na golo telo (jedinstven slučaj neprekidno objektifikovane žrtve silovanja na filmu) i Man With No Name figure lovca na ucene koji joj pomaže da se osveti a igra ga Robert Culp stilizovan kao revolveraš-intelektualac-Clint Eastwood egzistencijalista.
Priča se razvija vrlo pitko uprkos neobičnom paralelnom toku, i odnos koji razvijaju Culp i Welch u pojedinim momentima podseti na TWO MULES FOR SISTER SARA.
Međutim, kada nasilje krene da se dešava, izuzetno je krvavo, surovo i što je najvažnije Kennedy po uzoru na Peckinpaha intenzivno koristi slow-motion i nalazi mu vrlo konkretnu svrhu unutar akcionih scena. Očigledno je da Kennedy kao jedna old school rediteljska figura nije do kraja prihvatio slow-motion kao vid estetizacije nasilja, i otud ga je koristio kao vid narativnog oplemenjivanja akcionih situacija.
HANNIE CAULDER je neobičan i vrlo kvalitetan vestern koji je nažalost ostao zanemaren kao prrimer poznog Kenedyjevog exploitation naslova. Izveštaji sa snimanja govorili su o malodušnosti ekipe - recimo Culp je snimao ovaj film u nadi da će mu Trigon omogućiti da dobije three picture deal kao reditelj. Ipak, u samom filmu se ne vidi da je reč o naslovu koji su članovi ekipe radili čekajući nešto bolje.
* * * / * * * *
Pogledao sam POUR ELLE Fred Cavayea, francuski triler koji je došao sa velikim preporukama i već snimljenim holivudskim rimejkom. Ovo je jedan od onih filmova kojima bi uprkos hypeu, holivudski rimejk zapravo pomogao, ali ako imamo u vidu da ga režira Paul Haggis, ko zna šta će biti krajnji rezultat.
Ono što je osnovni problem Cavayeovog filma je sama postavka o belcu iz francuske srednje klase čija supruga nevino biva osuđena na drakonsku kaznu zatvora zbog ubistva koje nije počinila. Do sada smo se previše puta uverili da Zapad osim u pop kulturnim delima koja pokušavaju da na takvom primeru iskažu neku vrstu vlastite anksioznosti zbog drugih stvari, u principu tako ne funkcioniše.
Dakle, POUR ELLE ne pije vodu na nivou premise a junak je suviše white collar da bi privukao bilo kakvu simpatiju. Isto tako, njega cela situacija sa suprugom urne u kontakt sa podzemljem ali na kraju on izb tog kontakta izlazi nepromenjen, neokrznut praktično i što je najvažnije bez razumevanja za problem. U tom smislu POUR ELLE je na emotivnom nivou jedna potpuno ravna linija o pseudo-dramatičnom nerazumevanju pojedinca sa birokratijom, a podzemlje u koje čovek biva gurnut, i Treći svet u koji na kraju beži dati su kao totalni kliše, istovremenog izvorišta delinkvencije odnosno raja za begunce.
Sama Cavayeova egzekucija pokušava da spoji u sebi smrtnu ozbiljnost francuskog filma i hardver američkog trilera ali ni u jednom ni u drugom ne uspeva tako da je film čak i onda kad je pristojan krajnje neuverljiv na nivou fakture miljea u kome se dešava a u pojedinim situacijama, naročito kad je reč o suspenseu, dosta nevešt.
Na kraju, POUR ELLE me je u stvari samo podsetio da repriziram superioran primer sličnog filma, mnogo realističniji film LA FILLE DE L'AIR Marouna Bagdadija, jedan od zaboravljenih klasika iz bioskopa pod sankcijama.
* * / * * * *
Domestic box office hit a record $10.6 billion in 2009 according to the MPAA and is on track to soar even higher this year. Worldwide box office hit $29.9 billion in 2009, up 7.6% over 2008.
The Blu-ray disc biz also boomed in the first quarter of 2010 vs. the same period last year, with sell-through up 74% and rentals up 36%, per trade org Digital Entertainment Group. Digital distribution, including download purchases and VOD, rose 27% to $617 million.
So why are the studios capping star salaries, laying off workers and squeezing suppliers?
Because none of the gains on the theatrical side, in Blu-ray or via new distribution channels is enough to compensate for the ongoing decline in overall home entertainment, the area from which the studios have drawn their biggest revenues since 1986.
Domestic consumer spending on pre-recorded home-entertainment content -- including DVD and Blu-ray purchases and rentals, plus digital distribution -- dropped 8% to $4.8 billion in the first quarter of 2010 compared with the same period last year, according to stats the DEG released April 15.
Rentals (which had been a relatively bright spot in 2009) declined 14% in the quarter, while sell-through numbers fell by 11% to about $2.5 billion, and while 3D is boosting theatrical revenues now and offers some enticing prospects for enhancing home-video revenues when the technology ramps up for consumer use down the road, the studios are continuing to see erosion to their bottom line.
The health of Hollywood is often gauged by the mainstream media in terms of B.O. numbers, and weekend box office reports are a staple of TV newscasts. But those aren't the numbers that drive the studio divisions: Home entertainment brings in 2 1/2 times greater revenue than theatrical does (nearly $26 billion last year, vs. close to $10.6 billion for domestic B.O.), per research outfit Strategy Analytics.
This means box office would have to grow by 2.5% to offset each 1% decline in home entertainment revenue. And that's not gonna happen.
Given the first-quarter home-entertainment drops, box office would have to jump at least 20% to compensate -- and that doesn't even take into account the fact that film coin is often shared with third parties.
Richard Greenfield, analyst at BTIG, reminds that revenues at the box office are split roughly 50-50 with exhibitors, "so a box office dollar isn't worth as much as a home entertainment dollar."
Adds Tom Adams of Adams Media Research, "The studios get up to 75%-80% of the dollars spent at retail, vs. half of the dollars spent at the box office."
Per Adams, for the past several years, coin from theatrical exhibition has contributed a mere 20%-25% to domestic studio revenues, with most of the rest coming from at-home markets, including rentals and sales, VOD, pay TV and free TV.
Licensing to broadcast, basic cable and pay TV is "easy money" and a steady $2 billion-a-year business for the studios domestically, says Adams, though revenues have been creeping lower. The downside, however, is that some of the deals the studios sign with feevee purveyors like HBO, Showtime and Starz restrict what they can do on the Internet.
"(The studios) realize a bird in the hand is better than accepting less of a fee on the pay TV front to pursue a technology that is not yet setting the world on fire," says Adams.
For many, a transition to on-demand services represents home entertainment's best hope.
Steve Beeks, prexy and co-chief operating officer of Lions-gate, points out that while the overall home-entertainment business remains vibrant, the future lies in the growth of on-demand revenue, which he defines broadly to include content delivered via cable, satellite and broadband.
"Not only is on-demand revenue growing dramatically but studios stand to benefit from the significantly higher margins in an on-demand transaction," he says, "This inherent increase ... is enough to lift studio margins for home entertainment overall."
How they handle that growth prospect remains to be seen. When negotiations with the guilds gear up, as they will again this year ahead of contract expirations in 2011, the studios have traditionally cried poverty and fought to avoid giving ground on homevideo residuals. But to shareholders eager for good news in quarterly earnings reports, they routinely tout robust homevideo revenues -- even for titles that didn't do much theatrically.
But, not surprisingly, with lower physical costs and higher potential profit margins, the studios are eager to boost their on-demand revenues. They're just not there yet.
"The problem is, the smaller home-entertainment segments (i.e., Blu-ray and digital) are growing, but right now it's not enough to compensate for the decline in standard DVD," says SNL Kagan analyst Wade Holden.
"The studios need to start figuring out all the different channels to the end users," says Strategy Analytics' Martin Olausson. "It'll be more fragmented. But digital distribution, whether it's online or within managed cable networks, is where they need to focus. We don't envision any new packaged media after Blu-ray."
So while high-profile titles like Fox's "Avatar" sold 6.7 million copies in four days in North America -- 2.7 million of them on Blu-ray -- and Summit's "Twilight: New Moon" sold 4 million units in two days, it would take an awful lot of such collectible titles to reverse the overall trend in home entertainment.
Of course, a key factor in both theatrical and homevideo remains the potential impact of 3D.
DreamWorks Animation topper Jeffrey Katzenberg, in an April 9 interview with Daily Variety, said the additional B.O. revenues generated by premium ticket prices for 3D releases can offset the declines in homevideo.
"The net revenue from a successful 3D release to the studios is greater than the erosion in the DVD market," he said. "It has been for us (at DreamWorks Animation)."
Going forward, Katzenberg said, 75% to 80% of DreamWorks Animation's admissions will come from 3D theaters, which charge a ticket premium of 40% to 50%. "Do the math on it. It's a tremendous opportunity."
The other studios also are reaping the stereoscopic dividends.
"This year, higher ticket prices for 3D have already accounted for 25% of domestic box office revenue," says Paul Dergarabedian, prexy of the box office division at Hollywood.com. "The revenue is from four 3D movies," he added, referring to "Avatar," "Alice in Wonderland," "Clash of the Titans" and "How to Train Your Dragon."
"If you took 3D out of the equation, we'd be in a totally different situation, but that's like saying if you took the moon out of the sky."
If it proves durable for the long haul, 3D could be the rising tide that lifts all boats. But whether it can lift them high enough to overcome the whirlpool afflicting home entertainment remains to be seen.
Worst Sci Fi book covers
http://www.goodshowsir.co.uk/ (http://www.goodshowsir.co.uk/)
Eh, sad, the worst... Za većinu ovih važi so bad it's good.
Reprizirao sam BRAIN SMASHER... A LOVE STORY Alberta Pyuna, To je jedan od filmova u kojima je Andrew Dice Clay pokušao da postane akciona zvezda sa smislom za humor. Posle odličnog FORD FAIRLANEa koji ipak nije bio hit, Clay je prešao u B-produkciju i pokušao da ponovi formulu. BRAIN SMASHER je u tom smislu nadovezivanje u najbukvalnijem smislu - ponovo je reč o stripovskoj stilizaciji, pokušaju da se Clay profiliše kao nešto što će kasnije recimo biti Rock, a u tom trenutku mogao bi biti opisan kao samoironični Stallone.
Rock je međutim, pre svega počeo kao glumac sa ogromnim potencijalom u fizičkom smislu i smislom za humor koji se nametnuo iz drugog plana, dočim Clay je komičar i njegova fizičke predispozicije se svode na to što je krupan dok u samoj akciji nije baš ubedljiv. Harlin je to umeo da savlada u FORD FAIRLANEu ai Pyun nije taj kalibar.
Ipak, ono što je adut BRAIN SMASHERa jeste da se Pyun ovde rip-offovanjem filma koji nije preskup, kao inače, i produkciono BRAIN SMASHER ne szaotaje previše za vrstom studio B-filma koju imitira, plus Clay i Teri Hatcher su dosta atipičan zanimljiv kast koji uspeva da prevaziđe ozbiljna ograničenja scenarija i Pyuna.
U tom smislu, BRAIN SMASHER je nevažan i tanak, ali prijatan film koji je već 1993. završio direktno na VHSu iako je prethodni Pyunov film NEMESIS bio theatrical. Posle ovoga, Clay je snimio još jedan akcijaš NO CONTEST, rip-off DIE HARDa u kome je igrao negativca i posle toga se nije vraćao akcionom filmu. Šteta.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fbyfiles.storage.live.com%2Fy1pskt1rEPKmmZTLgtvyFA2Z-mQcY2h7vspfWD1a_O1rvw1OepSxxrEhPQxM5iwz2nBlvvFRDi-vKM&hash=a13243b049c271e7f31590b6b12ba5fd13d8a902)
:shock: :shock: :shock:
:| :| :| :| :| :| :| :|
To je to. Jugoslovenski MUNICH.
Oliver Stone is taking his docu "South of the Border" on a whirlwind tour with a series of premieres in Spain and South America to be attended by the presidents of Argentina, Bolivia, Ecuador, Paraguay and Venezuela.
Tour kicks off in Madrid on May 18 with a fund-raiser dedicated to Haiti relief that will be attended by many of the leaders.
Docu tracks Stone's journey through South America last year and the ascent to power of Venezuelan President Hugo Chavez and other South American leaders responsible for changes in the region. Rollout in Latin America begins in Caracas on May 28, where Chavez will attend. On May 30, Ecuador's President Rafael Correa will be at the Quito preem with a debut in Sao Paolo, Brazil the following day.
On June 1, Bolivia's President Evo Morales will travel to the mountainous region of Cochabamba for an outdoor screening. Paraguay's President Fernando Lugo will host a premiere June 2. Docu unspools the next day in Buenos Aires. Pic bowed at Venice with Chavez in attendance, and will be released in more than 30 countries. Cinema Libre Studio releases it in the U.S. on June 25.
Pogledao sam A SINGLE MAN rediteljski debi modnog kreatora Toma Forda. Reč je o ekranizaciji romana Christophera Isherwooda, jednog od književnika čije se viđenje homoseksualnosti smatra među najubedljivijim, kao i pozicija unutar gay zajednice. Isherwood je najpoznatiji po tome što su po fragmentima njegove knjige napisali CABARET Boba Fossea, ali imao je i druge ekranizacije svog rada a radio je i kao scenarista.
Tom Ford je snimio izuzetno zanimljiv rediteljski debi. Fordu režija nije strana jer je predvodio neke od televizijskih kampanja za promociju svojih kolekcija i to iskustvo iz reklama se oseća u njegovom dosta sugestivnom korišćenju boje i promena u koloritu koje prati raspoloženje glavnog junaka. Ono čime Ford suvereno vlada to je domen estetizacije priče. On je doveo epohu u kojoj se film dešava (rane šezdesete) do nivoa fetiša, što u principu nije nov zahvat, gledali smo slične zahvate u MAD MEN, a tu epohu je overio i REVOLUTIONARY ROAD Sama Mendesa.
U ovom konteklstu, kao priča data iz vizure profesora homoseksualca u kasnim srednjim godinama koji se polako gasi posle smrti svog dugogodišnjeg partnera, taj rediteljski koncept apsolutno ima smisla.
Ono što je takođe značajno jeste da Fordov postupak istovremeno ima identitet, izražen kroz korišćenje promena boje (što mu je kritika prebacila) i fetišizaciju epohe (što mu kritika odobrava) ali da je u samoj suštini vrlo bojažljiv i školski, u najboljem smislu. Ford je samouverenost zamenio obazrivošću početnika u najboljem smislu i zato je A SINGLE MAN pre svega jasan i konzistentan film.
Colin Firth je pružio jednu izvanrednu ulogu. Teško je reći da li mu je ovo loga karijere, ali svakako se izdvaja i izbacuje ga od jakog britanskog drugoligaša u samu prvu ligu. Juliane Moore je uspela da svoj visok nivo uklopi u priču a Nicholas Hoult je sa ovim filmom posle reinvencije u seriji SKINS konačno napravio i nešto sa čime može da se plasira i na američkom tržištu i da se vrati na veliki ekran u velikom stilu. Na polju glume, Ford pokazuje izuzetnu zrelost koja podseća na naslove kao što je ICE STORM Ang Leeja.
Svi ovi dobri potezi čine da A SINGLE MAN bude jedan od onih debitantskih filmova koji pevazilaze hype oko ličnosti reditelja pristiglog izvan filmskog miljea i zaista se nameću kao bitni naslovi u sezoni.
* * * / * * * *
Skip Woods ("Hitman," "Swordfish," "The A-Team") is in negotiations to pen a script for a fifth "Die Hard" for 20th Century Fox reports Risky Biz Blog.
The storyline for the next film is being kept under wraps. The last outing of John McClane, 2007's "Live Free or Die Hard", pulled in a strong $378 million in worldwide grosses.
Alex Young ("Unstoppable") is producing. Willis is next committed to star in the video game adaptation "Kane & Lynch" shooting later this year.
Pogledao sam jedan izvanredan i potpuno zaboravljen klasik špijunskog filma koga samo mali deo kritike uopšte smatra relevantnim a to je A DANDY IN ASPIC Anthony Manna, koji je po vlastitom romanu napisao Derek Marlowe. Mann je umro za vreme snimanja ovog filma tako da je film do kraja snimao Laurence Harvey, međutim ne oseća se ta nekonzistenost u rediteljskom postupku. Štaviše, ovaj film iz 1968. godine ima neverovatno moderan i atraktivan rediteljski postupak a u vizuelnom smislu, nikada se ne bi reklo da je Mann najbitniji zbog svojih vesterna sa Jimmy Stewartom. Mann je doduše važan i zbog svoje noir faze a ključni adut njegove rediteljske poetike jeste vezan za unošenje uticaja noira u vestern i rekontekstualizacije Divljeg Zapada u jednom mračnom i pretećem pravcu. Manna je doduše posthumno rehabilitovao Martin Scorsese kao zaboravljenog klasika i neprekidno je insistirao na njegovom značaju.
A DANDY IN ASPIC je špijunski film smešten u London i Zapadni Berlin koji prikazuje ove lokacije kao atmosferične, prepune pretećih obeležja i vešto se poigrava sa nekim od tipičnih prizora koje smo očekivali od ovih mesta.
Naročit akcenat stavljen je na upotrebu vizuelnih sredstava za prikazivanje psihološđke transformacije glavnog junaka, od objektiva do kadriranja i pokreta kamere, i to je urađeno na bezmalo avangardan način, naročito ako imamo u vidu da u tom periodu slične eksperimente unutar žanr trilera rade autori poput Antonionija. U svom poslednjem filmu, iskusni holivudski profesionalac deluje svežije i vitalnije od mnogih mlađih konkurenata.
Posebnu dimenziju svemu daje scenario Derek Marlowea koji je prepun crnog humora i ciničnih dijaloga i zapravo vrlo je jasan, iako mu je deo kritike spočitavao da je konfuzan. Ipak, pre će biti da su razlozi za tu dosta paušalnu diskvalifikaciju koja je uostalom netačna proistekli iz toga što ovaj naslov nije ni analiziran sa punom pažnjom.
Laurence Harvey je enigmatičan u glavnoj ulozi ali realno nedostaje mu harizme da bi bio pravi leading man, iako ta ambivalentnost gledalaca prema glavnom glumcu potpuno u skladu sa osobinama junaka koga igra otac Tony Scottove muze Domino. Ostatak ekipe u kojoj su i Tom Courtenay i Mia Farrow je odličan a Mia svemu daje poseban arty šmek tada vrlo aktuelnog trenda kooky junakinja koje je apsolvirala Goldie Hawn.
A DANDY IN ASPIC je hidden gem i na ovaj naslov svakako treba obratiti pažnju, čak možda i početi istraživanje Manna od njega jer upravo ovde ima najviše kopči sa savremenim filmskim izrazom.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ruski horor FOBOS nemačkog đaka Olega Asadulina. Reč je o produkciji Fjodora Bondarčuka koga znamo po pristojnoj DEVETOJ ČETI i ozloglašenoj ekranizaciji Braće Strugacki. Bondarčukovo ime otprilike objašnjava šta nas čeka u FOBOSu. Reč je o ruskoj kopiji američkog omladinskog horora na liniji FINAL DESTINATIONa recimo koja pokušava dosta površno da neke od potrebnih obaveznih figura učini lokalnim, ali nedovoljno da bi film dobio ikakvu autentičnost.
Ja nisam još uvek pogledao četvrti FINAL DESTINATION, ali voleo sam prva dva, naročito drugi, tako da meni generalno ovahj high concept nije problem. Međutim, pored te FINAL DESTINATION dimenzije, FOBOS se oslanja i na bezbrojne filmove o tinejdžerima zaglavljenim u nekom prostoru u kome se prepliću zle zamke sa njihovim međusobnim trvenjima tako da FOBOS nema tu relativnu raznovrsnost i razigranost koju su imali FINAL DESTINATION filmovi.
Ono što se može može posmatrati kao ruski pečat scenariste Aleksandra Ševcova (koji je prilična zvezda u Rusiji zahvaljujući uspešnom serijalu MI IZ BUDUŠĆEVO) na američkoj formuli jesu odnosi među likovima koji su u velikoj meri determisnisani imovnim stanjem, odnosno provejava kritički odnos prema novim bogatašima, sitnom lopovluku njihovih zaposlenih i besprizornom životu njihovih potomaka a sam high concept vezan je za ukleto tajno postrojenje u kome mladi bogataš želi da otvori klub. Do kraja filma ova galerija nezanimljivih karaktera čak uspeva i da zaživi ali početak je dosta naporan za gledanje.
Pored relativne zanimljivosti činjenice da je ovo ruski rip-off američke formule u kome ekipa pokušava da se nadholivuđuje sa samim Holivudom (a to u ovom žanru više nije novo, setimo se filma SSD Vadima Šmeljeva) ono što se mora istaći jeste vrhunska tehnička realizacija koja zaista nimalo ne zaostaje za američkim theatrical filmom ovog tipa (FOBOS je koštao oko 2,5 miliona dolara i na ruskom box ofice je skorovao oko 0,6) i izuzetno zanimljiva scenografija koja čak i prevazuilazi američke filmove ovog tipa po svom dizajnu i funkcionalnosti u okvirima zahteva priče.
Ova tehnička veština, čini stvar u izvesnom smislu i žalosnijom pošto je očigledno da su dosta veliki resursi iskorišćeni za ponavljanje formule koju je neko već odavno apsolvirao. Ipak, ako imamo u vidu da su ruski blokbasteri generalno koncipirani tako da repliciraju direktno američkim filmovima i da ih samo zanima da im pariraju, onda je ekipa uradila dobar posao.
Sasvim sigurno da ovaj tehnički zahvat neće biti nenangrađen i na međunarodnom DVD tržištu koje ipak ne dobija često DTV naslov ovako visokog produkcionog nivoa.
* * / * * * *
Nastoj da preskočiš četvrti Final Destination (osim ako ti eventualno ne padne u ruke 3D verzija). Ne donosi apsolutno ništa novo, a ima za klasu iritantnije likove od prethodnih nastavaka.
Pošto su neredi prošli, vreme je da se svako vrati na svoj radni zadatak.
:-)
Pogledao sam THE LOSERS Sylvain Whitea. Reč je o ekranizaciciji DC stripa koja paradoksalno iako je upadljivo nepretencioznija od WATCHMENa deli neke od istih problema sa tim filmom. Pre svega na nivou scenarija, Peter Berg (koji je bio razmatran i za reditelja ovog filma) i James Vanderbilt (koji je na kraju radio shooting draft) praktično baziraju film na prvom od story arcu stripa i to bezmalo doslovno. U tom smislu, ko god je čitao strip praktično već zna većinu situacija a neke su izmenjene tek na nivou detalja.
Zatim, u vizuelnom smislu, ovo je ekranizacija u kojoj su uzeti u obzir i Andy Diggle i Jock tretirani kao autori jer je film u vizuelnom smislu jako vezan za strip, od scenografije preko kostima do celokupnog dizajna karaktera. U tom smislu THE LOSERS u bukvalnom smislu tretira termin "stripovske stilizacije".
Scott Kevan je kao DP to relativno konsekventno uspeo da realizuje, međutim reditelj Sylvain White se poprilično izgubio u toj estetizaciji LOSERSa i na kraju smo završili sa filmom koji je na planu filmske akcije dosta tanak, previše oslonjen na CGI, i dosta opterećen odnosom prema grafičkom rešenju stripa a suviše negližozan prema pokretu unutar kadra, pozicijama kamere (izvan estetizacije) i upotrebi slow motiona koji se mahom koristi da bi fetišizovao određene prizore i nema funkciju na nivou ritma koju je imao svojevremeno od Peckinpaha do Wooa i Braće Wachowski koji su ga svaki na svoj način reinventovali.
U tom smislu LOSERS je sličan WATCHMENu jer je dosledna rekonstrukcija stripa ali ne funkcioniše sasvim u skladu sa svojim filmskim pretenzijama. Ipak, pošto je sam strip izuzetno jednostavan, rudimentaran po svojoj priči i bliži formi filma još u startu, te je onda i konkretan film kudikamo efektniji od Snyderovog WATCHMENa.
Naime, Digglove situacije su u osnovi dobre, i to što ih White nije izgradio do kraja ne znači da one ne stoje u filmu. Isto važi i za pojedine Digglove dijaloge koji su često lobovanje, kao i inače u savremenom stripu ali nekada i imaju smisla. NAjstripovskiji lik svakako je negativac koga igra Jason Patric. Iako je verovatno on doveden da filmu da klasu, na kraju je on pre svega tu da bi uvećao pulp efekat.
Što se samog tima koji čine Jeffrey Dean Morgan, Chris Evans, Zoe saldana, Columbus Short, Idris Elba i Oscar Jaenada, oni su prilično solidni s tim što u suštini ima likova koji se po svojim osobinama dupliraju tako da je tu Columbus Short odnosno Cougar ispao svojevrsni višak. Pošto film nije prošao naročito dobro, neće biti nastavka pa nećemo ni imati priliku da vidimo da li bi se "okrnjen" tim bolje snašao u nastavcima.
U svakom slučaju THE LOSERS je simpatičan film, za koji je šteta što nije ubedljiviji u akcionom domenu. Isto tako, šteta je što tri naslova studija Warner koja su ovog proleća ciljala mušku publiku akcionog filma nisu prošli bolje, iako na kraju dana ni COP OUT ni THE LOSERS neće biti komericjalni promašaji, ali neće biti ni hitovi koji će podstaći nastanak novih filmova sličnog tipa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film METROPIA Tarika Saleha. Kad sam pročitao sinopsis i video da je Zentropa producent pomislio sam da sam taj film već gledao ali na kraju sam shvatio da sam ga pomešao sa filmom ONE POINT O sa Jeremy Sistom koji je producirala ZentAmerica ali u kome takođe igra Udo Kier.
Oba se bave temom teskobne egzistencije kafkijanski koncipiranog službenika u antiutopijskim okolnostima s tim što je METROPIA animirani film koji ima dosta zanimljiv vizuelni koncept u kome se pravi kolaž između animacije i snimljenog detalja, ali nažalost to ne prati i pričom koja je konfuzna, prilično već prevaziđena po svojim stilskim i ideološkim implikacijama i nedovoljno dinamična da bi održala pažnju pri tako radikalnom vizuelnom konceptu u kome se prožimaju animacija, kolaž i karikatura.
Film je očigledno imao velike pretenzije na indie tržištu o čemu govori podela među onima koji su pozajmili glasove a tu se mogu naći Vincent Gallo, Juliete Lewis, Stellan Skarsgaard i Udo Kier. Mđutim ta američka vokalna podela samo doprinosi konfuziji u priči koja je toliko oslonjena na Evropu.
U svakom slučaju, iako je već ranije bilo sličnih evropskih naslova kao što je recimo FREE JIMMY, METROPIA eventualno zalužuje pažnju kao informacija za fanove animacije i profesionalce.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam klasik Monte Hellmana COCKFIGHTER po scenariju Charlesa Willeforda koji je adaptirao vlastiti roman. Willeford je pisac sa čijim opusom me je upoznao ratko radunović i reč o jednom od sjajnih nastavljača odnosno savremenika pre svih Elmore Leonarda ali i Donald Westlakea i cele te struje duhovitog ali ipak tvrdog krimića. COCKFIGHTER nije krimić iako je smešten u svet cockfightinga koji je sam po sebi jedna zabranjena disciplina zbog svoje krvoločnosti, klađenja i sl. Ipak, ima država u SAD u kojima je cockfighting potpuno dozvoljena disciplina, o čemu svedoči i vrlo duhoviti tagline filma na kome su radili Joe Dante i Allan Arkush, tada još službenici Rogera Cormana: He came into town with his cock in hand, and what he did with it was illegal in 49 states.
Iza tako senzacionalističkog naslova jedino što se ne krije je nekakav exploitation film i COCKFIGHTER je više depresivni savremeni vestern obogaćen Willefordovim smislom za humor. Film je svakako dinamičan i komunikativan ali u ovom konkretnom slučaju, završni proizvod koji je dopao Cormanu u ruke je atmosferičan, sporadično vizuelno impresivan film o mentalitetu, inatu i autodestrukciji smešten u vrlo interesantan milje.
Deo kritike je tumačio COCKFIGHTERa kao studiju o seksualnosti ali ja ne bih išao toliko daleko niti mislim da taj pravac zbog samog naslova uopšte mora da se smešta u domen denotativnog, a isto važi i za temu američkog društvenog tkiva. Po strukturi, COCKFIGHTER je ponajviše zapravo bokserski film koji je dobro realizovan i dodatno unapređen odličnim izborom teme. Samim tim on dobro ilustruje jedan segment društvene margine.
U izvesnim segmentima svakako da su Hellman i Willeford ostali nedorečeni, a čini se da je cela postavka sa junakom koji se obavezao na zavet ćutanja dok ne prevaziđe prepreku koju je sebi zacrtao istovremeno i potentna dramska postavka i lobovanje. Međutim, nedostaci ovog filma su minorni ukoliko imamo u vidu milje u kome je nastao i koliko je prevazišao sva ograničenja nametnuvši se kao jedno od bitnijih ostvarenja sedamdesetih na nivou celokupne kinematografije.
* * * / * * * *
Pogledao sam KICK ASS Matthew Vaughna po stripu Marka Millara jedan od most anticipated naslova ove godine. Ono što mi je drago jeste da je film kao forma pomogao Millarovom stripu da prevaziđe svoje nedostatke. Scenario Jane Goldman i Matthew Vaughna je vrlo skrupulozna adaptacija Millara koja se dosta oslanja na strip ali za razliku od LOSERSa, Millar i Goldman su ga i pomalo menjali i dosta vizuelno unapredili tako da film nije ponavljanje onima koji su čitali strip.
Ono što je specifična stilizacija KICK ASSa jeste da se film dešava u konzistentnom miljeu koji nije striktno realističan, odnosno to je milje u kome određena stilizovana ponašanja mogu da prođu. Dakle to je filmska realnost u kojoj su mafijaši ne sasvim nesvesni reinvencije tog miljea iz vremena Tony Soprana ali imaju dosta praksi iz pred-sopranovske faze.
Ono što je važno to je da Matthew Vaughn drži sve konce stilizacije i ne pušta film da sklizne u bilo kom pravcu i po tome KICK ASS najviše podseća na BLADE Stephena Norringtona. Naravno, razlike između BLADEa i KICK ASSa su suštinske, jer BLADE je film o isključivo neobičnim ljudima koji su uključeni u suklob u "našem svetu" dok je KICK ASS film o "običnim" ljudima koji žele da u stvarnosti sprovode moral iz superherojskog stripa.
S druge strane, KICK ASS je film u kome stvari ne treba da se razvijaju u nekom grotesknom pravcu, odnosno cilj je da stvari ishoduju akcijom, i u tom smislu potpuno je opravdana ta mala izmeštenost sveta koja dozvoljava na kraju totalni akcioni mayhem. U tom smislu, oni koji očekuju kontemplaciju o razlici između realnosti i superherojskog etosa ne treba da očekuju previše od KICK ASSa. Ovo je samo jedan od segmenata ovog filma.
U tom smislu može se reći da je KICK ASS zapravo pastiš pop kulturnih konvencija high school filma, mafijaškog filma i superherojskog stripa, s tim što je strip tretiran kao artefakt koji postaje agens a konvencije teen i mafijaškog filma su tretirane kao "realnost".
U tom smislu jedina nedoslednost koju sam primetio jeste Aaron Johnson u ulozi dečaka koji postaje Kick Ass. Ovaj junak je koncipiran kao "običan" i on to zaista jeste. Problem je u tome što realnost filma koja je malo odmaknuta ne toleriše tu vrstu "običnosti" i zato su u principu svi oko Kick Assa scene stealeri.
U vizuelnom smislu, Vaughn je u saradnji sa DPjem Ben Davisom očuvao izvesnu artificijelnost stripovskog sveta, izražene kontraste u koloritu, svedenost detalja u pojedinim situacijama. Slično Whiteu u LOSERSu, on zaista pravi konzistentnu "stripovsku stilizaciju".
Međutim, ono što je bolje nego u LOSERSima je to što je Vaughn mnogo hrabriji i aktivniji u akcionim situacijama i fetišizacija stripovskog dizjana ga ne sprečava da se raspusti u akcionim sekvencama i da napravi neke zaista sjajne set-pieceove. Vaughn je engleski reditelj i ovaj film nije holivudski spektakl, to treba imati na umu tako da je i akcija u njemu drugačija nego u američkom filmu, sa više akcenta na pojedinačne kadrove, i po tome su LOSERSi opet slični i opet daleko slabiji.
Izuzev Johnsona, i u izvesnom smislu Marka Stronga koji je dobar ali ne nudi ništa više od parafraze De Nira, svi ostali glumci su izvanredi. Chloe Moretz će sasvim sigurno imati veliku karijeru a ako imamo u vidu da je line-upovala LET ME IN, HUGO CABRET i TEXAS KILLING FIELDS ima velike šanse da dok poraste ima i sjajan skor zanimljivih projekata. Nic Cage je odigrao pre svega simpatičnu ulogu koja je zanimljiva na nivou izbora materijala. Međutim, Mintz-Plasse je scene stealer. On jeste u izvesnom smislu i ovde produžetak McLovina, ali bi svakome ko nije gledao SUPERBAD ova rola delovala antologijski i da nije McLovina, pamtili bi ga kao Red Mista.
KICK ASS je sasvim ispunio svoja očekivanja i nesumnjivo je reč o vrlo bitnoj i vrlo kvalitetnoj ekranizaciji stripa. Iz ove vizure zanimljivo je kako su Britanci ne samo u svetu stripa već i u svetu filma postali značajan faktor u reinvenciji comic book propertyja. Posle Steve Norringtona, Vaughn nastavlja tu britansku liniju. A Branagh planira da se nadoveže sa THORom.
* * * /* * * *
Wth, izgleda da Norington radi Vranu?!
To je neka priča, ali u poslednje vreme mnogo ga najavljuju a malo na kraju zaista snimi...
Pogledao sam vrlo interesantan, kloverfildast, ali jako zanimljiv niskobudžetni britanski film SALVAGE Lawrenece Gougha koji kombinuje žanrovske koncepte kamerne drame, filma katastrofe i neke varijacije na zombi-film.
Film se bavi porodičnom dramom između poročne majke (MILFa) i kćerke koja joj dolazi u posetu za vreme Božića kada u okolini dolazi do izlivanja neke toksičćne materije koja uzrokuje transformacije ljudi u izdeformisane ubice. Na ulice izlaze vojnici, a majka pokušava da se ponovo nađe sa kćerkom koja je posle svađe pobegla iz kuće uz pomoć svog inače oženjenog ljubavnika sa kojim je imala one night stand.
Situacija u kvartu napadnutom zarazom polako eskalira i majka koja u početku dobija uverevanja da treba da sedi u kući i ćeka da se stvari smire, mora da izađe napolje...
Gough režira u mešavini britanskog televizijskog stila sa dosta pokreta kamere i fakturom slike koja je dosta old school, nimalo nije glamurozna i podseća na filmove Ken Loacha. Ne preza od toga da snima suspense scene ili jump scares, a sami oboleli agresivci su prikazani vrlo gadno i na vrlo old school način. Gough dosta dobro prožima dramu i ripper sekvence sa većim akcentom na drami ali sa dovoljno vešto postavljenoma stmoferom da oni željni akcije i horora neće biti razočarani.
U ovakvoj vrsti filma, koji pokušava da ode iza scene jedne tipšično žanrovske priče i da je gleda iz duge vizure, uvek se može polemisati sa tim šta je prikazano a šta nije, ali u svakom slučaju SALVAGE je delo vrlo moćnog rediteljskog rukopisa koji čini da se Goughov sledeći film čeka sa pažnjom.
* * * / * * * *
Obratite pažnju koje izabere na kraju
Comercial Havaianas - Closet (Daniel de Oliveira e Vanessa Giacomo) (http://www.youtube.com/watch?v=VNgqHBRaSA0#lq-lq2-hq)
Kunac i ja smo komisijski pogledali film DARK ECHOES George Robothama, poznatog kaskadera, koji je sniman na Bledu u Sloveniji i govori o undead starom kapetanu koji izlazi na obalu i ubija naslednike porodica koje su krive za njegovu smrt. Ukratko, DARK ECHOES se može definisati kao rip-off Carpenterovog FOGa snimljen za jako malo novca od strane ne preterano talentovaih filmmakera.
Ovaj film je danas sa pravom zaboravljen, ali nama je naravno zanimljiv pošto u njemu možemo da vidimo neka nama dobro poznata lica poput Tanje Bošković, Duška Tadića, Janeza Vrhoveca, Mirjane "Leptirice" Nikolić, Dragana Bjelogrlića i Gorana Sultanovića. Vrhovec čak pada i kao prva žrtva u filmu a najerazrađeniji victim set-piece u filmu ima Neda Arnerić koja igra naivnu čobanicu koju undead satera u ambis. Nažalost, u filmu nema skidanja tako da je Neda ostvarila jednu atipičnu rolu u svojoj karijeri.
O reputaciji stranih glumaca, Kunac zna mogo više ali koliko sam ga shvatio glavnu ulogu igra zvezda iz nemačkih krimića koja je bila aktuelna koju deceniju ranije. U tom smislu malo je apsurdno što je u filmu tretirana kao neka vrsta polu-mlade romantične figure i ima karakter koji baš ne odgovara glumičinim godinama.
Efekata maske i gorea ima u određenoj meri i uglavnom su jako slabi, osim jednog inventivnog i prilično bukvalnog "ispadanja" mozga. Tehnička ekipa je uglavnom naša. Muziku koja je bazirana na synthovima radili su Sanja Ilić i Sloba Marković, pioniri naše elektronike i skor je u principu rip-off tada aktuielnih synth skorova. Scenografija Vladislava Lašića je generic ali uglavnom ispunjava funkciju da se u Sloveniji lažu austriojski ambijenti, iako u nekoliko navrata probijaju neki jugoslovenski dizajnirani ambijenti naročito u nekim eksterijernim ugostiteljskim objektima.
Film ima nekoliko guilty pleasure scena, pored ubistva Nede Arnerić, mahom vezanih za lik vračare/veštice/vođe kulta Frau Ziemler koja organizuje ritualne skupove u jednoj pećini.
U svakom slučaju, ovo jematerijal samo za fanatične filmske arheologe koje zanimaju stvari snimljene na prostoru ex-YU.
Inače, film je izašao 1986. godine a sniman je 1982. ili 1983. po nekim informacijama što podatak sa IMDBa o 1977. kao godini izlaska čini potpuno promašenim.
Quote from: crippled_avenger on 11-05-2010, 03:43:49
Nažalost, u filmu nema skidanja
Neda,Tanja,Mira i ništa? Nemoguće bre,jeste li pažljivo gledali?
Taj film je onda stvarno raritet u svakom smislu.
Tanja je u kupaćem kostimu. Mira možda ima nešto malo u jednoj grupnoj sceni. Neda je zakopčana do grla.
Nedovoljno. Ja još u srcu nosim prekrasnu Tanjinu ulogu u Čoveku sa četiri noge. Onako besraman komad boškovićsploitacije je neviđen na ovim (a i drugim) prostorima.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F_KWpXQlUCpQ4%2FS-W3TEsjgpI%2FAAAAAAAADEc%2FplwFeevpSBc%2Fs1600%2FCarlosPoster.jpg&hash=b5f205841f591d9d8d082241a62a3f8cb2dc7717)
Pogledao sam L'EAU FROIDE Olivier Assayasa, film koji bi se mogao smatrati neoklasicističkim ako tekovine Novog Talasa smatramo klasikom. Naime, predstavnik francuskog Novog Novog Talasa prošao je sličnu školu kao novotalasovci samo pra godina kasnije. Posle pisanja za Cahiers i specijalizaciej za azijski, naročito hongkonški film, Assayas je postao reditelj. Negovo porodično stablo inače dolazi iz potpuno anti-novotalasovskih korena-njegov otac je Jacques Remy, scenarista koji se upravo bavio kinematografijom protiv koje su novotalasovsci uspeli.
Assayas u svom film L'EAU FROIDE uspeva da učini nešto što naizgled deluje dosta jednostavno a to je oživljavanje novotalasovskih rediteljskih manirizama na tragu ranog Godarda po stilu i ranog Truffauta po temi, ali primenjenim na priču koja evocira uspomenu na njegovu adolescenciju. Film je smešten u 1972. i deo je grupe filmova koji su bili koncipirani kao dela reditelja insipirisana njihovom mladošću. Ono što je međutim dragoceno u ovom Assayasovom filmu jeste to što pored manirizma novotalasovaca uspeva da rekreira i njihovu energiju i L'EAU FROIDE ima onu viruletnost koju su nosili i njegovi uzori. Sasvim je sigurno da ovaj film ima snagu da stilski odredi nekog mlađeg, labilnijeg wannabe filmmakera i to je najznačajnija dimenzija assayasovog postupka ovde.
Njegov prikaz mladosti je pre svega baziran na ideji da je mladost skup nekonsekventnih postupaka, neuroza i iluzija, a odnos između mladih i starih, odnosno između pobunjenika i establišmenta je zapravo odnos između dve generacije podjednako zbunjenih i izgubljenih ljudi koji nisu sposobni da reše bilo šta ali su neki među njima na poziciji da donose odluke. U tom smislu, Assayas prikazuje jedan svet baziran na entropiji gde je deo junaka pobunjen a drugi deo je naprosto umoran.
Jedan od zadataka postavljenih pred reditelje bio je da u filmu mora biti scena žurke tako da je ima i kod Assayasa. Soundtrack je prilično raskošan sa dosta skupih klasika a ako imamo u vidu da je film smešten u 1972,. godinu rekao bih da možda ima i nekih anahronizama.
Glavnu junakinju igra Virginie Ledoyen, genetski modifikovana glumica stvorena kako bi meni približila francuski film. Ovo joj je prva ali ne i poslednja saradnja sa Assayasom i zaista je ubedljiva kao i njen partner Cyprien Fouquet.
Denis Lenoir je odlično ispratio Assayasovu zamisao u ulozi DPa i L'EAU FROIDE je u svakom smislu jedan nadahnut i vešto realizovan film čiji blagi utisak nezaokruženosti proističe iz preplitanja stila i teme, odnosno zato što poenkad tema ovog filma postaje sam stil.
* * * / * * * *
Pogledao sam povratničku režiju Yuen Woo Pinga TRUE LEGEND. Meni je Yuen Woo Ping jedan od najdražih, ako ne i najdraži hongkonški reditelj. Iako naravno ne spadaju svi filmovi u njegov kanonski opus tipa TIGER CAGE ili IN THE LINE OF DUTY, ono što volim je stvarno klasika i pokazuje da je on nesporno najbolji koreograf među Yuenima. DRUNKEN MASTER, IRON MONKEY a naročito TAI CHI MASTER spadaju ne samo u vrhunac njegovog opusa već stoje i kao najbitnije tačke glumaca koji su u njima igrali.
Nažalost, u novom filmu Yuen Woo Ping pokazuje da luta. Godine rada na poslu akcionog koreografa učinile su da malo izgubi rediteljski edge. Ranije je pored akcije, Woo Ping odlično vodio priču, o okvirima onoga što su zahtevi žanra. Uostalom pogledajmo TAI CHI. Sada međutim, u ovom talasu renesanse HK filma, Yuen ne uspeva da nađe ono po čemu se ranije izdvajao. U izvesnom smislu Yuen Woo Pinga je iskvario Zapad. I to ne samo u smislu pokušaja da približi HK film zapadnoj publici. Štaviše, TRUE LEGEND ima manji potencijal crossovera nego ikada. Problem je u tome što on primenjuje neke stvari koje je pokupio sa Zapada u lokalnim filmovima koji nemaju puno perspektive van matičnog tržišta u Kini.
Prvo, TRUE LEGEND je neopravdano ambiciozan na nivou priče. Yuen Woo Ping nudi tri filma, ili barem dva filma u jednom. Od ta dva, barem jedan, to jest samo razrešenje priče na borilčačkom turniru je apsolutni višak jer se ne bavi onim što je osnovna tema filma niti postavka karaktera. Svakako da su izvesni motivi u tom razrešenju proistekli iz tog središnjeg dela, ali oni sugerišu jednu epsku strukturu koju sama priča ne zaslužuje.
Glumačka podela je lokalna, bez ikakve mogućnosti crossovera. Meni kao nekome ko ipak poznaje HK film ali ne može da pobegne od problema nerazlikovanja azijskih glumaca, ovaj naslov nije bio tegoba. Junaci su kastovani tako da se razlikuju, međutim, glumci su potpuno lišeni harizme. U zanemarljivo maloj ulozi pojavljuje se Michelle Yeoh.
Ono što je najzanimljivije na nivou reference jeste Yuen Woo Pingova polemika sa KILL BILLom. Ne samo da se u maloj ulozi negativca pojavljuje David Carradine već i Gordon Liu igra rolu vrlo sličnu Pei Meiju. Inače, Yuen Woo Ping je bio koreograf borbi u KILL BILLu i izvorno je razmatran da igra Pei Meija.
Pored toga, film nudi sličnu priču o osveti i rehabilitaciji povređenog junaka, tehniku Five Deadly Venoms i živosahranjivanje junakinje.
Ono što je možda najveći letdown su borbe. Yuen Woo Ping je doveo wirework do ovoga što je on danas, i tu mi wirework sam po sebi ne smeta. Međutim, ovde je zaista prevelik spoj CGIja sa wireworkom, a čak su i čitavi setovi CGI tako da se izgubio onaj stari utuisak da u tim borbama ima istinske akrobatike i čisto filmskih trikova sa kamerom i montažom. CGI sve to obesmišljava i čini se da umesto proširi horizont Yuenovih zahvata on ih sužava.
Tako se TRUE LEGEND svodi na sećanje na neke mnogo bolje filmove čiji se duh povremeno oseti u ponekoj situaciji, ali to ipak nije dovoljno od jednog takvog reditelja kao što je Yuen Woo Ping.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffarm1.static.flickr.com%2F35%2F73941528_bd19f324c3.jpg&hash=eedc18677be1f00bc50b3e48d1d204e3cc6c209b)
A 20th Century Fox release of an Edward R. Pressman production in association with Dune Entertainment. Produced by Pressman, Eric Kopeloff. Executive producers, Celia Costas, Alex Young, Alessandro Camon. Directed by Oliver Stone. Screenplay, Allan Loeb, Stephen Schiff, based on characters created by Stanley Weiser, Stone.
Gordon Gekko - Michael Douglas
Jake Moore - Shia LaBeouf
Bretton James - Josh Brolin
Winnie Gekko - Carey Mulligan
Julie Steinhardt - Eli Wallach
Jake's Mother - Susan Sarandon
Louis Zabel - Frank Langella
"Is greed good?" muses Michael Douglas in "Wall Street: Money Never Sleeps," and one can't help but wonder in return: Has Gordon Gekko gone soft? The answer is, sort of -- a development that takes some of the bite out of Oliver Stone's shrewdly opportunistic, glibly entertaining sequel, which offers another surface-skimming peek inside the power corridors of global finance, this time during the 2008 economic crisis. Still, the chance to see Douglas reprise his seminal role is sure to stimulate interest among the original's many fans, giving Fox's Sept. 24 release a shot at bullish returns in most markets.
Intended as a cautionary tale on the pitfalls of unchecked ambition and greed, Stone's 1987 original instead had the effect of turning Douglas' hugely charismatic (and Oscar-winning) villain into a household name and boardroom icon -- an inspiration to the very power players and Wall Street wannabes for whom he set such a terrible example. But the intervening years, particularly the past decade, have given us no shortage of real-life wake-up calls -- from Enron and Bernie Madoff to the worst financial meltdown since the Great Depression -- and Stone, to his credit, takes a less finger-wagging approach this time around, trusting audiences to feel sufficiently chastened going in.
Stone also seems well aware that the last thing most moviegoers want is a depressing dramatization or comprehensive overview of what has become a grim everyday reality. Thus, one tycoon's suicide by subway train notwithstanding, the overall mood is brisk, light, even playful. Scribes Allan Loeb and Stephen Schiff have taken care to distill complex economic concepts into terms a non-finance major can keep up with (illustrated by a few too many zippy graphics, split-screen montages and shots of the Gotham skyline), all the while supplying Gekko with a steady stream of barbed aphorisms to chew on and spit out for his and the viewer's delectation.
The opening scene finds Gekko being released from federal prison, having served eight years for corporate malfeasance. Unshaven and virtually penniless, the dispirited icon disappears for the first half-hour as the film leaps forward seven years to introduce whip-smart Manhattan go-getter Jake Moore (Shia LaBeouf). Unlike Charlie Sheen's Bud Fox, Jake has already made his first million as a trader for Keller Zabel Investments, run by his gruffly affectionate mentor, Louis Zabel (Frank Langella). But Jake, the film takes pains to note, is a good liberal at heart; his real passion is alternative energy, and he has a steady relationship with left-leaning blogger Winnie (Carey Mulligan), who conveniently happens to be Gekko's daughter.
Casually dropping terms such as "speculation" and "leveraged debt," along with frequent references to the plummeting housing market, the film establishes the initial signs of unrest as Keller Zabel, whose stock price has plunged amid rumors of massive debt, is swiftly taken over by Zabel's bitter rival, billionaire raider Bretton James (Josh Brolin). Devastated and yearning for payback, Jake gets his shot when Bretton, seeing the young man's talent potential, offers him a job at his firm, whose partners include Julie Steinhardt (Eli Wallach), a fount of wisdom old enough to have lived through the Depression.
To leverage his position, Jake does some personal insider trading of his own with Gekko, who gives Jake crafty advice in return for access to Winnie, who has never forgiven her father's crimes. It's a setup for a keen investigation of what happens when the professional gets in bed with the personal -- a new definition of "moral hazard" -- and Jake finds himself in over his head as he exploits both the market and the media in the interests of petty revenge.
LaBeouf (who, between this and "Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull," seems to be the new poster boy for franchise renewals) looks even more boyish than Sheen did, and while he talks a good line, he's less assured when called upon to shed earnest tears, which is often. Mulligan does better, bringing solid reserves of emotion to a role that at times threatens to tip over into sanctimony, and her eventual heart-to-heart with Douglas, breaking years of angry silence, is surprisingly wrenching stuff.
Like the first film, "Money Never Sleeps" deploys Douglas sparingly, which has the desired effect -- when he's not onscreen, you wish he were -- but also keeps the actor from giving the sort of fully rounded characterization he did in the recent indie "Solitary Man," in which he also played a smooth talker in search of redemption. Older, grayer and perhaps a touch less snakelike, Douglas is still insinuatingly good, and his performance lays the groundwork for the film's one spectacularly cynical twist -- one that proves too much for the film's crowd-pleasing instincts to bear. Suffice it to say that, in dramatic terms, Stone winds up bailing out his characters.
Still, after his attempts to branch out slightly with "World Trade Center" and "W.," "Money Never Sleeps" finds Stone at ease in a way he hasn't been in years, his camera moving assuredly from high-powered charity banquets to the Federal Reserve Board's inner chambers to de rigueur shots of the trading-room floor. Tech package is polished all around, although the editing -- mixing in fades, dissolves, iris shots and other retro transitions -- seems a bit over-caffeinated. In a nod to the 1987 film, songs by David Byrne and Brian Eno fill out the soundtrack.
Camera (Deluxe color, widescreen), Rodrigo Prieto; editors, Julie Monroe, David Brenner; music, Craig Armstrong; production designer, Kristi Zea; art director, Paul D. Kelly; set decorator, Diane Lederman; costume designer, Ellen Mirojnick; sound (Dolby/DTS), Tod A. Maitland; supervising sound editor, Wylie Stateman; re-recording mixers, Scott Millan, Michael Keller; visual effects supervisor, Paul Graff; visual effects, Crazy Horse Effects, Look Effects, G. Creative Solutions, With a Twist; stunt coordinators, George A. Aguilar, Stephen Pope; assistant director, Adrian Grunberg; second unit director, Antoine Douaihy; second unit camera, Patrick Capone; casting, Sarah Halley Finn, Kathleen Chopin. Reviewed at Cannes Film Festival (noncompeting), May 14, 2010. Running time: 130 MIN.
With: Austin Pendleton, Sylvia Miles, John Bedford Lloyd, Vanessa Ferlito, John Buffalo Mailer, Jason Clarke, Oliver Stone, Charlie Sheen.
Film Reviews
Wall Street: Money Never Sleeps -- Film Review
By Kirk Honeycutt, May 14, 2010 08:23 ET
"Wall Street: Money Never Sleeps"
Bottom Line: One of the better sequels in a long time.
CANNES -- Oliver Stone's 1987 film "Wall Street" took viewers into an exotic world. Those were the days when financial news occupied the gray back pages of newspapers. Suddenly, here was a movie about banking that looked like a thriller -- traders talked a mile a minute, brokers did deals between gulps of coffee, millions of dollars moved in the twinkling of an eye, people talked on cell phones (albeit the size of a brick), and men could change destiny through insider trading. You also learned that, in the by-now iconic phrase uttered by its anti-hero, Gordon Gekko, "greed is good."
Stone returns to this world in "Wall Street: Money Never Sleeps," but there's nothing exotic about it anymore. It's featured on the nightly news in every unemployment statistic and freshly announced corporate downsizing. The bank bailout debate still rages, and arrogant banking kingpins looks less like anti-heroes than out-and-out villains.
So Stone and his savvy writers, Allan Loeb and Stephen Schiff, have crafted a tale that takes advantage of viewer's newfound knowledge and cynicism. At its heart is a pair of good young people wanting to put money into green energy while all around them there revolves, like an evil planetary system, gravitational forces that know only unregulated (in every sense of the word) chicanery.
More Cannes coverage
Thus "Money Never Sleeps" is that rare sequel that took its time -- 23 years -- so it not only advances a story but also has something new to say. The film overheats now and then but blame this on filmmaking passion. One senses a fully engaged filmmaker at the helm, driving the movie at a lightning pace as if in a hurry to get to the next scene or next aphorism that further illuminates this dark world.
How audiences will react to revelations that may no longer be revelations is hard to say. But Stone has cast his movie well with Shia LaBeouf, Josh Brolin and Carey Mulligan to attract younger viewers while Michael Douglas' return as Gekko can't help being a major lure.
Wisely, Gekko becomes a subplot. While the opening sequence details his release from prison in 2001, along with some good jokes about that ancient cell phone and the limo that pulls up being for a rapper not him, the story settles quickly on a young proprietary trader Jake Moore (LaBeouf), who just happens to be in love with Winnie Gekko (Mulligan), Gordon's estranged daughter.
The focus thus shifts to the pre-2008 bubble, where Jake gets caught off-guard by a meltdown in his own investment banking firm. Its head and his mentor (Frank Langella) takes a huge fall when a governmental bail-out never materializes and an old nemesis, Bretton James (Brolin), a partner in a rival bank, pounces on the firm like a vulture smelling carrion.
Jake finds a small way to get revenge for his old boss, which catches James' attention. Rather than settle the score, James offers Jake a job. Which only postpones Jake's determination to avenge his mentor.
Meanwhile Jake takes in a lecture by Gekko, who is promoting his new book, "Is Greed Good?" Jake approaches the author and offers to help facilitate a rapprochement between father and daughter. Gekko agrees but, as is his nature, plays things cagey.
About Town gallery
So a story about the new Wall Street gets entwined with one about Gekko struggling to rehabilitate his image and regain respect in financial circles. Prison hasn't softened Gekko up but it has perhaps sharpened his moral perceptions.
Looking at the new Wall Street, he remarks, "I was small time compared to these crooks." His book anticipates the meltdown but -- shades of the old Gekko -- he wishes he had $100 million to take advantage of it.
Can you win two Oscars playing the same role? An actor rarely gets the opportunity to revive a breakthrough role in a way that allows him to rethink the character in terms of changes time has wrought and to reflect on where fatal flaws once lay. Douglas does this brilliantly.
He does so by carrying on with a character very reminiscent of the original, with the same mannerisms and slicked-back hair, but instead of a defiant, cocky pirate, he is now a man with patience, one willing to wait for the opportunity to strike and to put family first -- if it can be arranged on his terms.
LaBeouf nicely balances his character's idealism with cold-eyed pragmatism. He gets the earnestness but also the steely determination.
Mulligan and Brolin deliver extremely strong supporting roles with attention-grabbing characters that could star in other movies.
Veterans Eli Wallach, Susan Sarandon and, of course, Langella make vivid impressions with their screen time.
Stone gets too fancy here and there. He and his "Alexander" cinematographer Rodrigo Prieto swoop the camera around Manhattan as if it were attached to a bird. A heavy reliance on multiple screens, graphics and digital tricks makes it feel like you're watching CNN with all its computer-screen busy-ness.
This often distracts from what the characters are saying. With most movies, this may not be a bad idea, but the dialogue here is so forceful you want to savor every zinger.
Venue: Festival de Cannes -- Out of Competition
20th Century Fox
Production companies: An Edward Pressman production
Cast: Michael Douglas, Shia LaBeouf, Josh Brolin, Carey Mulligan, Eli Wallach, Susan Sarandon, Frank Langella
Director: Oliver Stone
Screenwriters: Allan Loeb, Stephen Schiff
Based on characters created by: Stanley Weiser, Oliver Stone
Producer: Edward Pressman, Eric Kopeloff
Executive producers: Alessandro Camon, Alex Young, Celia Costas
Director of photography: Rodrigo Prieto
Production designer: Kristi Zea
Music: Craig Armstrong
Costume designer: Ellen Mirojnick
Editors: David Brenner, Julie Monroe
PG-13, 131 minutes
The world financial markets may well be in freefall, but according to Oliver Stone's slickly stylish sequel to his successful financial film Wall Street 'money never sleeps'. Quite what that actually means is never overly clear, but the wheeler-dealer, champagne-guzzling lifestyle of the world's financial whizkids still makes the perfect backdrop for engrossing drama.
Oliver Stone directs with a suitably slick style.
In the original film - made 22 years ago - Michael Douglas was at his charismatic best as Gordon Gekko, the cigar-chomping money mogul who spouted slogans - "greed is good" and "lunch is for wimps" - while making millions before breakfast.
This glossy and well-cast sequel sees Gekko released from prison (he was sent down for insider dealing and a series of other dodgy financial naughtiness) and reinventing himself as an author (his bestseller is unsurprisingly titled Is Greed Good?) and still eyeing opportunities to re-insert himself amongst the big beasts of Wall Street.
The film - screening Out of Competition at Cannes and bringing with it a welcome dose of Hollywood glamour - is likely to be a strong early Fall performer for Twentieth Fox, with the smart balance between Michael Douglas and the original movie
The film opens in 2001 with Gordon Gekko having served his time and released back onto the streets, allowing an early big laugh as he is handed back his massively clunky old-fashioned mobile phone. It may well have featured on the trailer, but it is still a funny scene.
Fast forward eight years and no longer the king of Wall Street, Gekko - longhaired and no longer sporting his signature red braces (blessedly Wall Street fashions have moved on since then) - is touting himself as an author.
Meanwhile his daughter Winnie (Carey Mulligan) is running a campaigning website while her market trader boyfriend Jake Moore (Shia LaBeouf) is making money at venerable Keller Zabel Investments, run by his mentor Louis Zabel (Frank Langella), while also trying to find investment for a green energy project.
When rumours that Keller Zabel is saddled with billions in toxic debt, Bretton James (Josh Brolin), a partner at a rival investment bank, forces pressure onto his rival, with Louis Zabel eventually deciding to take his own life rather than face the collapse of his company.
Jake initially gets to know Gekko in the hope he can re-unite him with Winnie, but after the Zabel collapse he starts to take his advice on how to take revenge on Bretton James. Winnie warns him not to trust Gekko, but Jake is increasingly confident about his abilities to read both people and the markets.
The closer Jake becomes to Gekko the more Winnie gets upset, and as the financial markets start to collapse around them Gekko takes his chance to force his way in amongst the big beasts of the financial world. But he has to decide if will lose all chance of rebuilding a relationship with Winnie in his single-minded pursuit of money.
Michael Douglas slips in and out of the film, offering up more than a few memorable quotes in an attempt to rival the first film for classic lines (we get "getting old is for sissies" and "money is a she - a bitch that never sleeps"), but at heart this film is about the new green-minded generation up against the suit-wearing traders, with Shia LaBeouf mature and confidently impressive as the good-hearted trader.
Douglas knows how to control his screen time and is nicely shark-eyed as conniving and controlling Gekko. Frank Langella is terrific as the charismatic fading banker, while Josh Brolin (who starred as George Bush in Oliver Stone's last film W) is suitably oily but hardly villainous.
Of greater shame is that the delightfully elfin Carey Mulligan is never given enough to do, with Michael Douglas over-powering the handful of scenes she has with him. Her character is a rather bland blog-warrior with a nice line in clothes, but it would have been nice to have seen more feistiness from her.
Oliver Stone directs with a suitably slick style, making great use of his New York locations and not afraid to throw in an obvious linking shot (scenes of kids blowing bubbles in Central Park cues up the bursting of the financial bubble) and also gives himself a couple of cameo scenes. Running well over two hours, Wall Street: Money Never Sleeps lacks a real sense of dramatic urgency, but one can't deny its polish and poise.
Cannes Review: Wall Street: Money Never Sleeps
by Joe Utichi May 14th 2010 // 12:02PM
Filed under: Cannes, Theatrical Reviews, Festival Reports
It's been 23 years since Oliver Stone delivered the first Wall Street and introduced the world to the bad guy most traders these days seem to have taken inspiration from, but it's been a worthy wait. At the Cannes premiere of Wall Street: Money Never Sleeps one thing is certain: Gordon Gekko is back.
Released from prison 7 years prior to the beginning of our story, Gekko (Michael Douglas) is a changed man. Unable to get back into his old game and estranged from his daughter Winnie (Carey Mulligan) he's totally broken, and it's not until long into the film, when his actions change the game, that he's once again familiar to us.
And, in fact, after the brief prologue which appears in the trailer, Gekko doesn't actually arrive on screen until the 30-40 minute mark, though he's teased at, like the shark in Jaws, every so often. Instead the story picks up with Shia LaBeouf's character, Jacob, a promising young trader dating Gekko's daughter whose job is destroyed when the investment bank he works for collapses, along with his boss and longtime mentor Lewis Zabel (Frank Langella).
It's through his relationship with Winnie that Jacob meets Gekko and, much like he did with Bud Fox in the original, he takes the young trader under his wing. Of course nothing's so simple with Gordon Gekko, and so the film begins to twist and turn, especially with the introduction of corrupt fat cat Bretton James (Josh Brolin).
It's clear Stone injects plenty of personal politics into the film, and it sets itself against real headlines in 2008. But nevertheless, the story is too compelling for that ever to become too jarring, and actually it's clear that setting the story in this world provides justification to deliver the sequel at all. The markets are a changed place, for better and for worse, and it's interesting watching these characters - some old, some new - interact with that world.
Stone's tone is probably a little off kilter with what most might expect – this isn't a case of more of the same – and there are a few knowing cameos (including Graydon Carter and Stone himself) that distract just a little. A one-scene appearance from Bud Fox (Charlie Sheen) provides a nice continuity with the original, and it's fantastic to witness his first encounter with Gekko since that fateful scene in Central Park.
Douglas is in fine form and slips comfortably back into Gekko's skin, while his interactions with Shia LaBeouf's Jacob are just totally gripping. LaBeouf acquits himself well, too, in a performance a good deal less overstated than we've seen from him in the past.
But most impressive, given how much of the original relied solely on getting to know Fox and Gekko, is that the supporting characters are all fully-formed and integral to the story in one way or another. Brolin might be the foil for Gekko, who's more the hero this time than he was last, but there are plenty of shades of grey for both men, and Bretton James is far from a one-note villain.
Carey Mulligan continues to prove herself as one of Britain's greatest young actors. As Winnie Gekko, she nails the emotion of her character perfectly. And even though Susan Sarandon appears only two or three times as Jacob's mother, her subplot neither outstays its welcome nor is too underdeveloped.
Few could have expected much from Wall Street 2, particularly judging recent form from both Stone and Douglas and the introduction of a new cast of characters. The original is a tough film to live up to, but Money Never Sleeps does exactly that, striking an original direction and proving to be a masterful companion piece.
We didn't need to know what Gordon did next, but Wall Street 2 makes us glad we do.
Wall Street: Money Never Sleeps
May 14, 2010 05:59 PM by Pete Hammond
4.0 stars
4.0 dollars
Today, greed is unironically bad, but this movie is great
moneyneversleepsreview.pngWith the woes of Wall Street constantly in the headlines, Oliver Stone could not have picked a better time to reignite Wall Street. The 1987 original starred Charlie Sheen (who has an amusing cameo in this version) as the hotshot protégé of Michael Douglas in his Oscar winning turn as the slippery and shrewd stock wizard, Gordon Gekko. In this revamp, Gekko turns up harried and grayer but still hunting for a way back into the "game" after serving 23 years in prison for his bad trading habits. He's now gotten involved with another young hotshot (Shia LaBeouf), who happens to be engaged to Gekko's estranged daughter. Combining a strong family story with Stone's precise and knowledgeable insights about the way the finance industry works-or doesn't work, as the case may be-this 2010 update is worth its weight in gold futures and should help 20th Century Fox's stock rise when it's released on September 23rd, a full 4 months after this week's splashy debut as an out of competition entry at the Cannes Film Festival. Box office should be brisk and prospects assured on DVD, where this crafty follow-up will be essential back-to-back viewing with the original to see how far we haven't really come.
Much like Martin Scorsese's The Color of Money (1986), which updated Paul Newman's Fast Eddie Felson character from the 1961 film The Hustler, Stone and his screenwriters Allan Loeb and Stephen Schiff are skillfully using the long period between original and sequel to allow the "reformed" veteran to show the ropes to the eager young player before letting that old itch to be back in the "game" take over.
This version opens with Gekko freed from prison, alone and broke with basically just an Edsel-old cell phone that's (comically) returned to him on his release. He's estranged from his daughter, Winnie (Carey Mulligan), who wants nothing to do with him, and in fact blames her father for the drug overdose death of her brother (it's an eerily uncomfortable connection to Douglas' own real life situation with son Cameron). Despite her disdain for Wall Street, she is engaged to idealistic investment banker Jake Moore (Shia LaBeouf) who is being mentored by an old lion investment firm head, Louis Zabel (Frank Langella). When tragedy strikes and Zabel's firm collapses, arrogant Wall Street manipulator, Bretton James (Josh Brolin) buys the firm for virtually nothing and recruits the promising Jake, who wrongly sees this as a chance to show his stuff. Jake tries to assist some reconciliation between Winnie and her dad but actually ends up covertly teaming up with Gekko, who has written a best selling expose of Wall Street and spends most of his time giving lectures or attending his book signings. Through Jake, Gordon sees a way in against his nemesis James ("You stop telling lies about me and I'll stop telling the truth about you," Gekko memorably utters to the hard-nosed trader). Jake makes some bad decisions that power the second half of the film, during which Douglas' character becomes a lethal player once more, forsaking whatever familial ties that bind.
Brilliantly cast, Wall Street 2 is a crackerjack powerhouse of a movie that shines a light on the financial machinations described by Warren Buffet as "an economic Pearl Harbor." Douglas is once again superb, getting most of his action in the last hour but not losing any of the luster of his Oscar-winning role. LaBeouf is solid and engaging and Mulligan is wonderful as the moral center of the movie. Brolin is great but not overbearing as the main villain of the piece and Susan Sarandon has some nice, if brief, scenes as Jake's money-grubbing mom. Langella proves integral in the first part of the film while another veteran, 93 year old Eli Wallach playing a feisty company patriarch, steals every scene he's in.
Stone's surprisingly vital revisit to his hit 1987 movie only really falters right at the end, when it appears to succumb more to old Hollywood conventions than to Wall Street's. But like the key characters in the film it still leaves us wanting more.
Distributor: 20th Century Fox
Cast: Michael Douglas, Shia LaBeouf, Carey Mulligan, Susan Sarandon, Josh Brolin, Frank Langella and Eli Wallach
Director: Oliver Stone
Screenwriters: Allan Loeb and Stephen Schiff
Producers: Edward R. Pressman, Eric Kopeloff, Michael Douglas and Oliver Stone
Genre: Drama
Rating: PG-13 for brief strong language and thematic elements.
Running time: 131 min.
Release date: September 23, 2010
Pogledao sam BLACK GUNN Robert Hartford-Davisa, blaxploitation film koji je režirao Britanac, belac, do tada dokazan pre svega u žanru horora. Kao što sam već ranije naglasio, Jim Brown je meni najdraži blaxploitation glumac i u ovom filmu on ima priliku da u svoju filmografiju ubroji još jedan stylish naslov sa britanskim pečatom.
1968. godine, Brown je igrao u krimiću THE SPLIT Gordona Flemynga, takođe Britanca, po romanu Donalda Westlakea odnosno Richarda Starka. BLACK GUNN je drugačiji film utoliko što THE SPLIT nije bio blaxpoitation a GUNN jeste,
Sva Blaxploitation obeležja su tu. Jim Brown je potpuni uber-mensch, superioran u svakom smislu, od virilnosti do tanatosa. Zatim, sukob je sa the Manom, belcem zlih namera koji radi za Organization - belo kriminalno udruženje izrazito rasističkog stava. Konačno, leža glavnom junako čuvaju crni militanti. Black Action Group je jasna parafraza Black Panthersa. Iako se glavni junak sa njima u načelu slaže ideološki, ne opravdava njihov način borbe sve dok ne dođe u fazu totalne osvete.
Hartford-Davis kao belac ima dovoljnoi mere u dopuštanju crnim likovima da džajvuju u čemu crni velikani blaxploitationa poput Gordan Parks Jra. nisu imali mere. Glumačka podela je izvanredna, pošto The Mana igra Martin Landau a vođu B.A.G. Bernie Casey.
Hartford-Davis donosi dosta sjajnih rediteljskih rešenja iz svog evropskog i horor backgrounda tako da BLACK GUNN ima vrlo lepo realizovano akcione set-pieceove sa dosta upotrebe subjektivnih planova, širokougaonih objektiva i karakteristično svetle boje krvi svojestvene 70s exploitationu.
Paradoksalno, literatura ne prepoznaje BLACK GUNN kao bitan blaxploitation naslov a smatra ga prosečnim ostvarenjem, ali ja ne bih pre rekao da je reč o potcenjenom filmu koji ne odstupa od formule ali je zato sprovodi izuzetno dobro.
* * * / * * * *
Pogledao sam AFTER DARKNESS Sergio Guerraza i Dominique Othenin-Gerarda. Reč je o jednom od retkih filmova Johna Hurta i Juliana Sandsa o kojima praktično nema kritika. Po IMDB profilu naslutilo bi se da je reč o nekom exploitation hororu snimljenom u Španiji, međutim reč je o filmu koji je u suštini psihološka drama u kojoj se elementi horora javljaju isključivo na planu vizuelnih rešenja i kadriranja. Film je vrlo atmosferičan sa dosta subjektivnih planova i pokreta kamere svojstvenim za argentovski i depalmijanski horor.
Sama priča je posvećena dvojici braće Britanaca u Španiji od kojih je jedan hospitalizovan u ludnici a drugi pokušava da mu pomogne tako što će ga sam lečiti. Kako film odmiče tako ludilo počinje da se širi, ne samo među junacima već i u strukturi filma, ali, na sreću ili ne sreću, ne zahvata gledaoca tako da film postaje prično nerazumljiv.
Hurt i Sands su očekivano odlični. Sandsu prirodno sjajno leži uloga ludaka. Victoria Abril glumi ali se ne ističe i deluje kao silom dodati španski element.
* * / * * * *
Talking about the "Wall Street" sequel at the Cannes Film Festival, director Oliver Stone says he's definitely open to doing another one.
When asked by Reuters, Stone said "Why not? We left it open at the end in a way on which we can hang a 'Wall Street 3. We'll have Gekko (Michael Douglas) back and maybe Josh Brolin, too"
Early reviews for the upcoming sequel are proving strong, the most frequent criticism focusing on the final act.
Pošten dečko:
Cannes 2010: Shia LaBeouf: We botched the last Indiana Jones
May 15, 2010 | 3:48 pm
Indianajon
The last time Shia LaBeouf came to Cannes, in 2008, it was to promote "Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull," the revival of the swashbuckling adventure franchise that went on to earn a whopping $787 million around the world. LaBeouf is back on the Croisette this weekend to flog "Wall Street: Money Never Sleeps," another revival of a classic from several decades ago. But he's not willing to forget about what he says were rampant problems with Indy 4 -- and he doesn't expect fans to, either.
"I feel like I dropped the ball on the legacy that people loved and cherished," LaBeouf said, explaining that this upped the ante for him before he began shooting the "Wall Street" sequel. "If I was going to do it twice, my career was over. So this was fight-or-flight for me."
Meeting with reporters Saturday on a terrace at the Hotel du Cap, he had some strong, confessional words about his acting in the film, which he said he felt didn't convince anyone that he was the action hero the movie claimed him to be. "You get to monkey-swinging and things like that and you can blame it on the writer and you can blame it on Steven [Spielberg, who directed]. But the actor's job is to make it come alive and make it work, and I couldn't do it. So that's my fault. Simple."
LaBeouf said that he could have kept quiet, especially given the movie's blockbuster status, but didn't think the film had fooled anyone. "I think the audience is pretty intelligent. I think they know when you've made ... . And I think if you don't acknowledge it, then why do they trust you the next time you're promoting a movie." LaBeouf went on to say he wasn't the only star on the film who felt that way. "We [Harrison Ford and LaBeouf] had major discussions. He wasn't happy with it either. Look, the movie could have been updated. There was a reason it wasn't universally accepted."
LaBeouf added, "We need to be able to satiate the appetite," he said. "I think we just misinterpreted what we were trying to satiate."
Asked whether this was difficult to say, given his deep relationship with Spielberg, LaBeouf continued with the directness.
"I'll probably get a call. But he needs to hear this. I love him. I love Steven. I have a relationship with Steven that supersedes our business work. And believe me, I talk to him often enough to know that I'm not out of line. And I would never disrespect the man. I think he's a genius, and he's given me my whole life. He's done so much great work that there's no need for him to feel vulnerable about one film. But when you drop the ball you drop the ball."
Interviewing LaBeouf is a unique experience. It's nearly impossible not to like the 23-year-old, who carries an honesty and a winning sincerity that endears him to you despite, or because of, his mispronunciation of words such as "schoolastic" and "hyperboil" (as though the word for exaggeration connotes a manic skin blemish). He's refreshingly honest, apparently engaged with subjects far beyond movies and willing to throw out whatever playbook his publicists no doubt beg him to use.
He's also relentlessly intense and unfailingly earnest, taking every question hyper-seriously. When asked whether shooting "Wall Street: Money Never Sleeps" gave him some insight on what was wrong with our financial system, he said this, with exactly no interruptions:
"You can make the marketplace more transparent. If people had known who was paying for the mortgages instead of having to rely on Moody's triple-A (bull) rating -- transparency would have helped. The triple A rating thing is ridiculous. That's like Oliver [Stone] paying you for a review. The people who were bundling this toxic crap were paying Moody's for the review of their crap. That's ridiculous. You can't have bank holding companies acting as hedge funds. You can't have them taking a million-dollar pension plan for Joe Schmo the bus driver and treat it with the same risk appetite that you treat George Soros' pocket money. It's fundamentally ridiculous. And it hasn't gotten better very recently, actually. They went from bundling mortgages that were crap to bundling life insurance policies and betting on people's deaths. And you can't blame it all on the Street.... People's mentality needs to change. If the Greece contagion thing takes off and it goes from Spain to Ireland to Portugal things are going to change drastically for the world. Soup kitchens, it won't be that type of change. You won't get a depression that way. But it'll be very difficult. I think, my generation, it's hard to have hope when you got a $700-trillion derivatives debt to pay and a bubble about to explode and $500 trillion worth of GDP. You took all the money in the world and put it in a pot, you're $200 trillion short. It's scary, man. You know the average person born today owes $8,000? The average person getting out of college owes $75,000 with no job. I mean it's scary. My generation, it's a scary situation."
If only some of that energy had come through in the last Indiana Jones.
-- Steven Zeitchik, reporting from Cannes, France
Pogledao sam THE RISE AND FALL OF LEGS DIAMOND Budda Boettichera, gangsterski film iz 1960. godine sa kojim je Warner Bros želeo da se malo vrati na teren žanra u kome je bio jako uspešan tokom tridesetih i četrdesetih.
Boetticher je poznat po svojim klasičnim vesternima i vrlo je zanimljivo kako se snalazi u uslovima urbanog gangsterskog filma. U urbanom miljeu, njegov rediteljski postupak je i dalje jasan i sveden, reklo bi se da je za nijansu slabiji u savladavanju drugog plana i stvaranju ubedljive atmosfere rekonstrukcije epohe. U izvesnom smislu svet u kome se dešava njegov film deluje blago artificijelno, reklo bi se čak i arhaično, iako objektivno gledano, filmovi tog tipa, dakle crno-beli filmovi B-profila tog perioda manje više izgledaju tako. Ipak, reklo bi se da se u tom periodu, u koloru i u drugim žanrovima naprosto dešavaju uzbudljivije stvari.
1957. godine, Don Siegel je snimio BABY FACE NELSONa u kome su se direktno preplitali eros i tanatos, kriminal i seksualna tenzija a LEGS DIMANOND je produžetak te energične linije.
Boetticherov film ima paklen tempo i slično sociopati u centru Siegelovog filma kog igra Mickey Rooney, i Budd pravi vrlo kompleksan lik Legsa Diamonda koji je istovremeno bolesno ambiciozan, podmukao, spreman na svaku vrstu zloupotrebe da bi došao do cilja ali i impozantno usamljen u svojoj borbi što je u suštni i jedina kopča preko koje se gledalac može identifikovati sa njim. Ray Danton koji igra Diamonda i koji nije velika zvezda, vrlo dobro uspeva da spoji simpatičnu spoljašnjost i neizlečivu ambiciju svog junaka. Danton upravo zbog odsustva neke prepoznatljive magnetičnosti jer se u svojoj karijeri nije nametnuo kao prava zvezda i pozitivac uspeva da plasira tu ambivalentnost lika.
U tom smislu, iako gledalac tokom filma uspeva da razvije određenu simpartiju za Legsa Diamonda, kada se sve uzme u obzir Boetticherov film je daleko od sentimentalnog prikaza gangsterskog života.
Sasvim je sigurno da LEGS DIAMOND u svoje vreme nije bio naročito bitan naslov u filmskim tokovima jer su se tada već dešavale neke druge stvari u kinematografiji. Ali, sada, 50 godina kasnije, stoji kao značajan film značajnog autora iz koga štošta može da se nauči.
* * * / * * * *
Nepoželjna Bigelow
Sledeći film oskarovke Kathryn Bigelow radnog naslova Triple Frontier, o oblasti tromeđe Paragvaja, Argentine i Brazila poznatoj po krijumčarenju droge i oružja, ne nailazi na podršku kod predstavnika vlasti tih zemalja.
"Koliko će nas koštati da operemo sliku o nama posle toga? Bilo bi glupo da podržimo film", prokomentarisala za list La Nación ministarka za turizam Paragvaja, dodavši da bi loša reputacija negativno uticala na ekonomiju njene zemlje.
Njen argentinski kolega se slaže da postoji rizik od slabljenja turizma u najjačoj turističkoj regiji svih triju zemalja, oblasti Iguaçu, vodopada koji su među najvišim na svetu.
Sa druge strane, predstavnik gradskih vlasti u brazilskom Foz do Iguaçu je poručio rediteljki da može da računa na bilo koju vrstu pomoći.
Triple Frontier je zamišljen kao akcioni film o životu u pomenutoj oblasti.
Novinar Mark Boal, scenarista The Hurt Lockera će uraditi scenario i za Triple Frontier.
Prema tvrdnjama američkih vlasti, grad Ciudad del Este u Paragvaju, sa brojnom arapskom zajednicom je centar grupa koje finansiraju međunarodne terorističke organizacije.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.popboks.com%2Fimg%2Fvesti%2Fbigelow.jpg&hash=04780719ca35c6b01d7050f40d115bc0ddcd69b9)
May 15, 2010
Review: Wall Street: Money Never Sleeps
Kate Muir, Cannes
* 8 Comments
Recommend? (8)
131 minutes
Gordon Gekko, the venal king of Wall Street, is back with this simple message: "I once said greed is good... but now it seems it's legal." In this sequel, Gekko has been released after eight years in jail for financial fiddling and has gone from trading oil to selling snake oil, in the form of a self-help book, Is Greed Good?
Michael Douglas reprises the role that brought him an Oscar after he encapsulated the Eighties in three words. Now the director Oliver Stone is taking another bite in Wall Street: Money Never Sleeps, which shows the financial markets in gruesome meltdown from 2008 onwards. With the joyous zeal of a convert, Gekko says that speculation is the root of all evil, and sums up the situation: "You're all pretty much f***ed."
The film centres on Jake Moore, played by Shia LaBeouf. He is a thrusting young trader at a bank suspiciously similar to Bear Stearns and his speciality is renewable energy deals. He has a beautiful girlfriend, Winnie, who runs a green news website, and is played by Carey Mulligan in pixie-Audrey Hepburn mode. Unfortunately, her second name is Gekko. She is Gordon's estranged daughter.
Related Links
* Times Archive, 1970: Where greed is the creed
* What it's really like at Cannes
* My first day at Cannes
Jake's bank crashes and is bought out by Churchill Schwartz (a JP Morgan lookalike) for next to nothing, bringing Jake's mentor down with it. Soon Jake is working for Churchill Schwartz and looking for revenge. Gekko is there to help, in exchange for Jake arranging a rapprochement with Winnie. Jake goes into battle with the bank's head honcho, the hammily wicked Bretton James (Josh Brolin) — think of Simon Cowell, but handsome. James has the Goya painting Saturn Devouring His Son on his wall.
James and Jake have a traditional Masters of the Universe duel. They're helicoptered into New England in the autumn, put on tight black leathers and have a motorbike race through the (oddly empty) roads on big red and black Ducatis. Brrum, brrum. Then they have a fight. It's their schlong-song.
Soon James is swept up in the financial apocalypse too. As his bank crashes under the burden of toxic debt, he growls: "This is too big to fail." Wall Street: Money Never Sleeps is under a similar weight of expectation and, for my money, the 1987 version is better.
Stone is trying far too hard to explain the inexplicable, and there are graphs on the New York skyline, falling dominoes, bursting bubbles and neon share prices beamed on to the streets. The financial dramas Enron and The Power of Yes struggled with number-boredom too. If you don't work in the financial sector, I suggest you take a crib sheet to the film explaining terms such as sub-prime mortgage-backed securities and credit default swaps.
You'll also need to know the basic principles of nuclear fusion-based seawater energy production.
Beneath the information overload there are some great performances, and Douglas is still terrific, though increasingly raddled. Gekko's hair precisely mirrors his mood, from scruffy to bouffant and then greasily slick. Mulligan is a natural, down-to-earth Winnie, and it's pleasing that Stone avoided the obvious actressy choices of those off-the-shelf American Jessicas (Biel, Alba etc). LaBeouf does a steady job, but there is something about him that says "airline attendant" to me. He lacks ballast.
I wonder how this will play with the generation that has not seen the original, and whether the drama works without the comic references to the past. But Wall Street 2 gets four stars for old time's sake — and for its music by David Byrne and Brian Eno, appropriately retro choices.
Wall Street - then and now
Then Gordon Gekko was a lone raider on Wall Street, devouring companies by the force of his personality alone
Now Finance is too global for one individual to dominate, as the new film's subtitle, Money Never Sleeps, hints
Then "Greed is good" was Wall Street's most famous slogan
Now Financiers say emollient things such as "only adequate remuneration will attract the best talent that can help the financial sector drive the economy forward"
Then The true yuppie could not live without a mobile phone the same size as his Filofax
Now The desperate need for constant connectivity has merely been slimmed down. While sending work e-mails on the BlackBerry with one hand, today's financier will be retweeting dirty jokes on his iPhone with the other. But he will look no less annoying
Then The route to the top chosen by a thrusting young Bud Fox was stockbroking
Now Stockbrokers give off the slightly staid air of the suburbs and the best and the brashest trade in complex derivatives
Then "Lunch is for wimps," Gekko declared, with the 1980s tycoon powering through the deals while the rest of us grazed
Now Most people's lunch breaks are no more than an "al desko" sandwich in front of the computer
Pogledao sam BEAR ISLAND Dona Sharpa, film po romanu Alistaira MacLeana. Ovaj naslov je neopravdano oklevetan. To ne znači da je naročito dobar, ali isto tako nije trebalo ni da bude ubrojan među mnogobrojne All-Star promašaje iz sedamdesetih jer to zaista nije.
MacLeanov roman je smešten na zanimljivu lokaciju, u polarne predele ostrva u Barencovom moru, među internacionalnu naučničku ekipu koja je to došla da bi proučavala klimatske promene da bi se ubrzo uspostavilo da sve nije onako kao što smo mislili odnosno da nije protivnik naučnik iz Varšavskog pakta koji želi da manipuliše rezultatima promena klime u korist SSSRa već da se sve vrti oko nekadašnje nemačke podmorničke baze iz doba Drugog svetskog rata.
Priča i dramske scene nisu jača strana ovog filma, iako su manje više korektne. Međutim, zato su scene akcije na snegu koje su brojne, zaista izvanredno zanimljive. Isto važi i za set-pieceove na vodi.
Glumačka ekipa deluje ne naročito inspirisano. Očigledno je da je Donald Sutherland lead koga u tom periodu zanima druga vrsta filma, a slično je i sa Vanessom Redgrave, međutim, svi oni su manje-više na nivou.
Zahvaljujući lokacijama i akciji, BEAR ISLAND ima smisla ali teško da ima razloga da ga gledaju oni koji nisu ljubitelji i kompletisti.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam IRON MAN 2 Jon Favreaua i mogu reći da spadam među one kojima je bolji od keca. Prvo ovde nema te hipoteke origin storyja koji se odvija praktično odsečeno od same priče filma. Ovde je sve manje više u funkciji priče, jedne šire priče svakako ali i jedne celovite priče unutar filma. I dalje tu postoje neke stvari koje mi smetaju, to su pre svega neki tonal shifts ali mnogo ih je manje nego u prvom filmu i to je za svaku pohvalu.
Ono što mi suštinski smeta to je što Favreau nije uspeo u dva aspekta. I to oba važna.
Prvi važan je rediteljski postupak koji ne objedinjuje sve segmente filma već IRON MAN 2 nažalost deluje kao jedna celina u kojoj su razni set-pieceovi, svi uglavnom dobri, zašiveni međusobno. To je naravno, jako teško postići u ovoj vrsti filma i stilizacije, ali pravim majstorima to uspeva i nema tog počinjanja drugog filma kako se promeni situacija i potonjeg vraćanja u prvi film.
Drugi važan aspekt je sama IRON MAN akcija. Nažalost, u tom domenu Favreau po meni ima jednu pirovu pobedu. Uspeo je da napravi film u kome se govori o ljudima se metalnim egzoskeletima a da je zaista ljudski faktor dominantan i to je sjajno. Međutim, same mecche zapravo deluju suvišno u toj celini i one su, izuzev situacije u Monte Karlu, kada, upadljivo, Stark nije Iron Man, u suštini manje zanimljiv deo filma.
Drugi problem ovog krupnog problema je sama tehnička realizacija egzoskeleta. Naime, meni oni ni u jednoj situaciji ne deluju gvozdeno, ne deluju kao mehanika. U stvari deluju kao animacija, deluju besmisleno i nemaju neko fizičko svojstvo. Iako u AVATARu i DISTRICT 9 junaci rukuju realističnijim uređajima, koji vuku korene još iz ALIENSa, čini mi se da je i IRON MAN mogao da u sebe uklopi još malo te mehanike.
No, IRON MAN 2 iako ne postiže neke od kriterijuma da bude klasik, svakako jeste zabavan film u kome sam uživao u priličnoj meri.
* * 1/2 / * * * *
Još malo Popboksa u senci.
http://mislitemojomglavom.com/?p=862 (http://mislitemojomglavom.com/?p=862)
Courtney/ Hole još stvaraju i neko/ ti to actually još sluša??? Život je stvarno pun iznenađenja!!
Poslušao sam zbog Corgana.
Dubina tvoje ljubavi se može meriti samo sa dubinom tvoje perverznosti. U to ime, oćemo na Pera Deformera u Petak?
Zašto da ne? Bićemo u kontaktu oko te ideje!
Već se nesputano radujem!!!
Ovo je svakako jedan od radova koji sam najviše očekivao ove godine:
An IFC Films/Sundance Channel (in U.S.) release of a Film En Stock production, in co-production with Egoli Tossell Film, StudioCanal, Cinecinema, TV5 Monde, BETV, the CNC, the Procirep and Angoa Intl. Sales StudioCanal, with the participation of Canal Plus, Arte France. (International sales: StudioCanal, Paris.) Produced by Daniel Leconte. Executive producer, Raphael Cohen. Co-producer, Jens Meurer. Directed by Olivier Assayas. Screenplay, Assayas, Dan Franck, based on an original idea by Daniel Leconte.
With: Edgar Ramirez, Alexander Scheer, Nora von Waldstatten, Christoph Bach, Ahmad Kaabour, Fadi Abi Samra, Rodney El-Haddad, Julia Hummer, Rami Farah, Zeid Hamdan, Talal El-Jurdi, Fadi Abi Samra, Aljoscha Stadelmann.
Bravura narrative filmmaking on a hugely ambitious scale, "Carlos" is a spectacular achievement. Tracing the rise and fall of Ilich Ramirez Sanchez, the Venezuelan terrorist whose pro-Palestinian activities earned him global notoriety in the '70s and '80s, Olivier Assayas' sprawling yet incisive three-part epic compacts some 30-odd years of history into almost six hours of thrilling, kinetic, psychologically revealing portraiture. Prestigious festival berths will drum up excitement for a picture produced for television but absolutely made for the bigscreen, set to be released Stateside by IFC in both its full version and a 2 1/2-hour cut this fall.
Ever the chameleon, Assayas makes another of his switchblade transitions here, moving from the humanist pleasures of "Summer Hours" to the biggest and, extravagant length aside, arguably most commercial canvas he's ever worked on. Result is a landmark contribution to the recent flush of movies devoted to '70s terrorism, including Koji Wakamatsu's "United Red Army," Uli Edel's "The Baader Meinhof Complex" and Barbet Schroeder's docu "Terror's Advocate" (which devotes a full chapter to Sanchez).
Dense in detail, rich in verisimilitude, displaying a focused grip on its material and fully trusting a smart audience to keep up, "Carlos" is, at 5 1/2 hours, a marvel of concision, and for all its nonstop globe-trotting and language-switching, its energy rarely flags; it's difficult to imagine a shorter edit as coherent as the world-premiere version presented at Cannes. (Pic will air in its entirety this month in Europe on Canal Plus and in the U.S. in October on Sundance Channel; the shorter cut will be available on-demand.)
Wisely skipping Sanchez's formative years and focusing instead on his career, Assayas adopts a rigorous procedural approach that's perfectly suited to the restless camera movements and crisp, intuitive editing that have characterized even those films of his that weren't action-driven. Working from a version of events that, as the opening titles announce, has been fictionalized for the screen, Assayas and co-scribe Dan Franck resist the temptation to glamorize an iconic murderer or explain away his psychology, though their panoramic vision packs enough telling details to offer audiences the proper view of their subject, as someone worthy of intense interest but little admiration.
Part one begins in 1973, as 23-year-old radical Sanchez (Edgar Ramirez) pushes his way into the Popular Front for the Liberation of Palestine, led by Beirut-based militant Wadie Haddad (Ahmad Kaabour). Impulsive, impassioned and not a little sure of himself, Sanchez, smooth-shaven except for his very long sideburns, takes on the nom de guerre of Carlos ("the Jackal" is never mentioned); working under PFLP Euro chief Michel Moukharbal (Fadi Abi Samra), he quickly proves his mettle by spearheading a series of missions in London.
Staged with finesse and matter-of-fact bloodshed, these nerve-wracking operations include the Japanese Red Army's 1974 raid on the French Embassy in the Hague and failed attacks on an El Al jetliner, culminating in a tense scenario in which Carlos, cornered by French intelligence agents, is forced into decisive, violent action. Though the outcome establishes Carlos as a soldier to be reckoned with, Haddad chastises him for having become too much of a Western celebrity and warns him to exercise more discipline.
With Carlos having sprouted a beard and a gut to go along with his revolutionary ambition, the film surges ahead with tremendous urgency into its second and strongest segment, largely devoted to the December 1975 raid on a conference at OPEC headquarters in Vienna, an operation primarily funded and orchestrated by Saddam Hussein. Leading a commando consisting of Lebanese No. 2 Khalid (Rodney El-Haddad) and two German revolutionaries, Angie (Christoph Bach) and the murderously unstable Nada (Julia Hummer, frightening and intense), Carlos intends to execute the oil ministers of Saudi Arabia and Iran, but the plan goes awry when their getaway plane is unable to reach its intended destination, Baghdad.
A brilliantly sustained tour de force, this hostage sequence is the glittering, galvanizing centerpiece of "Carlos," marking the man's most famous feat yet while also foreshadowing his downfall as he proves all too willing to waver in his commitment to his "anti-imperialist" cause. Ejected from the PFLP, Carlos decides to form his own organization and heads to East Berlin, where he joins forces with Stasi agent Johannes Weinrich (Alexander Scheer). He also steals Weinrich's revolution-minded wife, Magdalena Kopp (Nora von Waldstatten), in one of many scenes emphasizing Carlos' virility and sexual greed.
As the second chapter bleeds into the third, circa 1979, the picture devotes much time to laying out the extraordinarily complicated details of Carlos' Iron Curtain phase, which finds him based in Hungary and sheltered by Syria, smuggling weapons between Budapest and East Berlin. The bombings of a French train and a car outside an Arab newspaper office in Paris are among the atrocities swiftly covered here, mostly via actual news footage (which Assayas weaves in effectively throughout).
Though ostensibly at large and in charge, Carlos is increasingly constrained by the shifting geopolitical landscape and finds himself abandoned by one ally after another. By the end of the Cold War, this once-international militant is a man without a country, finally forced to lead a fugitive existence in Sudan. Part three reps the film's longest, least engrossing passage, but that's to be expected, given the nature of the antihero's slow, inevitable downfall.
It's also the passage that reveals the full shape of Carlos' true character -- high-minded yet corruptible, ruthless yet naive, a master manipulator ultimately outmanipulated by the vast network of interlocking political and financial interests in Europe and the Middle East. Assayas sprinkles moments of mordant humor throughout the film, pointing up the sheer absurdity of the man's delusions, never more so than when Carlos denounces capitalism in one scene and, several beats later, surprises Magdalena with a new Mercedes.
Himself born in Venezuela and fluent in five languages, the perfectly cast Ramirez (from "Che," Steven Soderbergh's very different portrait of a self-styled revolutionary) holds Carlos' many contradictions together in an indelible performance, maintaining a fearsome intensity through the first two-thirds before gradually draining away the charisma and athleticism (and piling on the weight); he's convincing at every age and every stage. The film is Ramirez's star-making show, but it's been well cast down to the smallest role; Kaabour and Hummer register with particular force, and von Waldstatten does well in a somewhat standard-issue role as the increasingly embittered wife.
An enormous logistical undertaking with more than 120 actors and a 92-day shoot across multiple countries, the French-German co-production was embattled at several stages, ironically if predictably, by politically complicated negotiations to shoot in countries such as Yemen and Sudan (Lebanon stood in for most of the Middle East locations). Nonetheless, the result is a seamless big picture with superior tech work all around; Yorick Le Saux and Denis Lenoir's widescreen 35mm lensing sparkles and sizzles, and the contributions of editors Luc Barnier and Marion Monnier, maximizing both clarity and momentum, cannot be overstated. Song choices amp up the atmosphere, especially in the '70s sequences.
For the record, Sanchez has reportedly objected to the picture on grounds of inaccuracy from La Sante Prison, where he is serving a life sentence.
Camera (color, widescreen), Yorick Le Saux, Denis Lenoir; editors, Luc Barnier, Marion Monnier; set designer, Francois-Renaud Labarthe; costume designer, Jurgen Doering; sound, Daniel Sobrino, Olivier Goinard; historical adviser, Stephen Smith; assistant director, Luc Bricault; casting, Antoinette Boulat, Anja Dihrberg, Nicole Kamato, Rosa Estevez. Reviewed at Cannes Film Festival (noncompeting), May 19, 2010. Running time: 330 MIN. (Part One: 100 MIN. Part two: 107 MIN. Part Three: 123 MIN.)
(English, French, Spanish, Japanese, German, Arabic, Russian, Hungarian dialogue)
Pogledao sam A SERIOUS MAN Braće Coen u fazi kada je moje interesovanje za njihov rad dostiglo apsolutni minimum. U stvari, ovo je bio film koji sam planirao da ne gledam, jedna onako bizarna, ezoterična komedija u kojoj oni planiraju da do ekscesa dovedu svoju trenutnu, meni potpuno besmislenu fazu.
Međutim, umesto toga, dobio sam film koji ih sasvim rehabilituje, i stoji kao nešto među najboljim u njihovoj čitavoj karijeri. A SERIOUS MAN je film koji uspeva u potpunosti da spoji sklonost ka bizarnoj komediji sa izvesnim formama istinske metafizike ili barem kontemplativnosti. Očigledno su Coenovi upravo u svom jevrejskom nasleđu koje je u osnovi ovog filma uspeli da nađu ključ koji će im omogućiti da po prvi put u karijeri snime film koji je istinski višeslojan i nema metafizičku postavku na nivou stonerskog vica.
Ritam filma i Deakinsova vizuelna koncepcija su praktično perfektni. U epohi kada je rekonstrukcija pedesetih i šezdesetih postala deo mode, Coenovi snimaju film u kome se šezdesete fetišizuju na jedan fundamentalan način pre svega kroz siustema vrednosti koji opstaje na površini ali je suštinski potpuno korodirao te shodno tome omogućuje da se apsurdnost mitskih matrica koje dopunjuju veru glavnog junaka dovedu do ekscesa.
Film se otvara jednom apsurdnom prićom iz jevrejske tradicije od koje se očekuje moralna pouka jer je narativ tako uspostavljen a dobija se paradoks i kasnije se rako razvija i priča među junacima koji su odgajeni u tom duhu i sada treba da prihvate kako im vera neće dati konkretan odgovor.
Odličan dodatak svemu tome je i profesija glavnog junaka koji je profesor fizike i kome su apsurdi, paradoksi i entropija svakodnevni posao.
A SERIOUS MAN je jedan od onih filmova o kojima se sjajno može teortetisati društvu čak i bez upotrebe psihoaktivnih supstanci. Iako svakako nije prvi film te vrste ikada snimljen, sigurno je prvi film Braće Coen koji je meni ostavio takav utisak i pružio toliko višeslojan užitak.
A SERIOUS MAN je odličan companion piece za čitanje Žižekove knjige ON BELIEF jer zapravo dosta govori o psihoanalitičkoj dimenziji vere.
* * * 1/2 / * * * *
Odličan film, bez sumnje.
Serious man je najbolji film za diskusiju koji sam gledao u ovom veku. Potencijali za razmishljanja i promishljanja su gotovo beskrajni.
Dobro je. Nisam usamljen.
Dir: Olivier Assayas. France 2010. 319mins.
The life, times and decline of a notorious figure are depicted in forensic detail and massively ambitious scope in Carlos, a hugely compelling if unwieldy three-part fictional biography of Ilich Ramírez Sánchez, the terrorist and revolutionary. Better known under his nom de guerre Carlos and - though the name is never used here - the media sobriquet 'the Jackal', Sánchez was a legendary headline-grabber in the 1970s, notably for taking hostage the delegates of an OPEC conference in Vienna and for a number of killings, for which he is currently serving time in France.
Compellingly serious, Carlos presents us with a very different era, politically and culturally.
Based on extensive research, the film nevertheless advertises itself in its opening titles as a fiction - partly because grey areas remain in Carlos's biography - but comes across as a serious attempt to explore the career, motivations and personality of a figure who not only stands as an icon of a certain period of terrorism, but also represents many of the contradictions and complexities of modern international politics.
In Cannes, Carlos was shown out of competition in Cannes in its entirety, making for an only sometimes gruelling experience - notably in the final stretch, which flags slightly as Carlos's career goes into decline and finally exhausted stasis. But the film was never intended to be seen in one marathon sitting. It is a three-part drama made for television - it was screened simultaneously with its bow on Canal+ - but is intensely cinematic and narratively driven.
It has definite potential for theatrical exposure, following extended two-part dramas on similar iconic figures (Steven Soderbergh's Che, Jean-François Richet's Mesrine), but might profitably be rejigged for cinemas - trimming and rearranging as a two-parter could be done without overdue compromise. In its full version, Carlos should find international television sales and ancillary success, plus festival exposure as one of the year's major screen events.
The film shows Assayas switching with brio from his more familiar intimate mode (such as Clean, Summer Hours), without overtly playing the genre games of Demonlover or Irma Vep. Carlos comes across as a detached imaginative reconstruction, somewhat in the vein of The Battle of Algiers and Paul Greengrass's United 93.
A hugely complex internationally-shot undertaking, the film not only skips locations with happy-go-lucky verve - Paris, London, Budapest, Beirut, Khartoum et al - but features dialogue in several languages including French, Spanish, English, Arabic and Hungarian, all apparently delivered with equal fluency by lead actor Edgar Ramírez.
Despite the three-part structure, the film is more of an organic whole than Che. The first section covers the rise of Venezuelan-born Sánchez in the 1970s, his enlistment with the PFLP (Popular Front for the Liberation of Palestine) and a series of exploits including his involvement in the Japanese Red Army's assault on the French Embassy in the Hague. Part two, dramatically the tightest, shows Carlos leading a hijack of OPEC delegates and his subsequent flight with hostages on a DC9. Final third shows Carlos in decline, as he becomes less an active militant, more a mercenary entrepreneur and a hunted celebrity, constantly on the move.
Compellingly serious, Carlos presents us with a very different era, politically and culturally, but never adopts the somewhat ironic, stylised attitude to the recent past that marked Mesrine and the 2008 German film The Baader-Meinhof Complex. Assayas and co-writer Dan Franck, using research by Stephen Smith, treat Sanchez's career with journalistic seriousness, rather than adopting genre trappings - although the action scenes, executed with brisk urgency, exude thriller panache. There are incidental low-key comic touches, as the film deals with a now unimaginable period of casual security - a time when it was possible to waltz into OPEC headquarters unsuspected, while dressed in full Che Guevara regalia, beret and all.
A virtuoso editing feat of editing, the film skips propulsively between locations, using on-screen captions to introduce its multifarious dramatis personae - better-known figures including then-KGB chief Yuri Andropov, Sheikh Yamani and notorious lawyer Jacques Vergès.
Alongside Carlos, key figures include his sidekick Johannes Weinrich (Scheer) and the latter's girlfriend Magdalena Kopp (von Waldstatten), who becomes Carlos's mistress. Christoph Bach also impresses as ideologically and morally conflicted cell member Hans-Joachim Klein, aka 'Angie', with Ahmad Kaabour as Carlos's PFLP boss Wadie Haddad, a constant in a labyrthine narrative of shifting allegiances.
The film never romanticises Carlos, although it depicts his own increasing tendency to romanticise himself: Sanchez appears as a complex, authoritative figure, horrifying but ultimately unknowable. His polyglot skills and protean appearance - from 1970s hipster to Che clone to paunchy mustachioed businessman - emphasise his elusive nature. Strictly covering two decades, early 70s to early 90s, the film doesn't pretend to offer a back-story, although in a brief interview scene, Sanchez claims that he inherited Marxism in his blood. The film explores the applications of his adaptable, pragmatic Marxism, which variously takes in allegiances with the KGB and Saddam Hussein, while would-be freedom fighter Weinrich is happily in bed with East Germany's Stasi.
At the film's centre is an extraordinary performance by Ramirez, who plays Carlos as a charismatic, authoritative and deeply dangerous figure, plus a hardcore womanising macho. It's a reserved, tightly controlled performance, Carlos only starting to lose his cool when his OPEC exploit starts going wrong. In part 3, living in permanent nomadic exile, his frenetic shoutings-down to his circle wax positively Hitlerian.
There are only a few awkward moments: notably, the initial bedroom encounter between Carlos and Kopp, when the film momentarily slips into the generic spy-sex mode that Assayas explored in his meta-genre exercise Boarding Gate. The film slightly runs out of steam in Part 3, where the drama is slowed down by excessive exposition and little decisive action - although it is part of the narrative logic to show Carlos's life getting mired in stasis. The final build-up to his apprehension in Sudan by French security forces is a nail-biter.
Carlos ultimately comes across less as a character study than as a history lesson in the best sense, and proves one of the most achieved docu-fiction undertakings in recent cinema. Archive TV material is used sparingly, to good effect, as is punchy guitar-based rock, notably by Wire.
Production companies: Film en Stock, Egoli Tossell Film
French distribution: Studio Canal
International sales
: Studio Canal, (3) 1 71 35 35 35
Screenplay: Olivier Assayas, Dan Franck
Producer: Daniel Leconte
Cinematography: Yorick le Saux, Denis Lenoir
Editors: Luc Barnier, Marion Monnier
Production designer: François-Renaud Labarthe
Main cast: Edgar Ramirez, Alexander Scheer, Nora von Waldstätten, Ahmad Kaabour, Christoph Bach
Undisputed 3 isporučio! I to big time. :D
Čekam tvoje utiske, ali ja ga danas sigurno još jednom gledam. Filmčina i po!! :|
Ohoho. On je na listi prioriteta. Privoljen je na disk, nevaljali kučkin sin!
Privoleh ga i ja, ali peglaju se neki filmovi i fotke, pa ne bi trebalo... Srce hoce, ali glava govori ne.
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 21-05-2010, 19:06:14Undisputed 3 isporučio! I to big time. :D
Undisputed 3 isporuchio i...kako se kazhe? PREporuchio!
Ovo je ubedljivo najbolji film od pochetka renesanse STV naslova, i Florentajn pokazuje da je ipak dominantan u toj grupi autora, da ne kazhem filmskom pravcu. Istina je da U3 nema divljachki dobru fotografiju Tournamenta, ali je zato karakterizacija, razvoj tenzije i, na kraju, koreografija fajtova prosto zadivljujuca. Vidi se da je budzet bio malo veci nego na U2, pa je samim time ovaj nastavak definitivno sluchaj bigger and better.
Jedina zamerka koja bi se mogla izneti na rachun ovog filma je treshast nachin na koji je na trenutke izmontiran - Isak obozhava one zum rezove gde sa shireg na krupni plan (ili obrnuto) prelazi koristeci montazhni efekat nalik zumu, shto negde funkcionishe super (vidi - makljazha u dodzou u Ninji) ali ovde preteruje sa tim gimmickom.
Ukupan utisak, pak, je sjajan. Adkins tako reprezentuje u ulozi Bojke da mi je neverovatno kako znachajno manje ubedljivo deluje u drugim ulogama (uglavnom pozitivaca). Ovaj put okruzhen zlikovcima bez "dobrog" protagoniste kao u prethodnom delu, ostavlja se prostora za losh vs zao stil nadmetanja shto ce svakom fanu zhanrovskog filma naravno izuzetno prijati. Ovde su svi ruzhni, prljavi i zli i ne pokushava se da se od toga pobegne, ali naravnu tu ima i tih honor among thieves (u ovom sluchaju murderers) trenutaka, kao shto svaki zatvorski ili fajterski film treba i mora da ima.
U3 je masterpis, o njemu spremam opsežan zapis.
Pogledao sam CRNCE Devića i Jurića.
Kod ovog filma dosta je teško odlučiti odakle da se počne. U tom smislu počeo bih od analize rediteljskog koncepta i rezultata koji su u tom domenu postignuti.
Dević i Jurić su definitivno ciljali da snime jedan kontemplativan film koji treba da služi gledaocu kao hrana za razmišljanje i od tog domena pa i u ostalim CRNCI su itekako par ORDINARY PEOPLEu. Sam vizuelni koncept sa sirovom fotografijom, dugim kadrovima, ambijentima koji se raspadaju, znakovitom socijalističkom arhitekturom koja sada biva rekontekstualizovana kao improvizovana kasarna, pokretima kamere koji prate junake i sl. nudi dosta potencijala za odrđenu vrstu filmski pismenog izraza. U tom smislu, CRNCI su m bili interesantniji od Perišićevog ORDINARY PEOPLE.
Dević i Jurić nude mnogo više dramskog od Perišića. Perišić postavlja infantilno pitanje kako to neko može da ubija ljude i bavi se maltene isključivo njima sa minimum intervencija u bilo kom smislu dok Dević i Jurić ipak odlaze u sfere određenog dramskog konflita. U tom smislu, njihov film je pitkiji od Perišićevog, ali ako uzmemo u obzir filmocidnu koncepciju koje su se latili, Perišićev postupak deluje skrupuloznije i hrabrije. Naime, uvođenjem dramskih scena i sukoba među likovima Dević i Jurić su razvodnili svoj koncept i ostali negde na pola puta jer ni jedan ni drugi postupak nisu ispoštovali do maksimuma.
Isto važi i za senzacionalistički kraj, odnosno početak priče, u šumi kada se stvar razrešava gotovo antički, što zaista ne liči na taj koncept filma bez priče, samo sa stanjima i nekim događajima kroz koje se iskazuju likovi.
Pomalo je čudno pomenuti THE HURT LOCKER u glibu filmova kao što su ORDINARY PEOPLE i CRNCI ali zapravo Kathryn Bigelow je najdalje otišla u formulisanju te vrste filma.
Međutim, ovi esetetski problemi su samo deo mojih nevolja sa ovim naslovom. Naime, ja imam jedan krupan zanatski problem sa njim a to je što ja zapravo nisam razumeo o čemu se radi u ovom filmu. Odnosno razumeo sam šta sad ti neki likovi tu rade i delimično šta hoće, i u manjoj meri šta su njihovi problemi ali nikako nisam uspeo da sintetizujem temu filma iz toga.
Zatim, tema ratnog zločina i Glavaševih garaža je dotaknuta kroz dva i po dijaloga. Saznajemo da se nešto desilo u garaži zbog čega Ivu Gregurevića hoće da ostavi žena. Šta se tamo desilo? Mi koji smo senzibilizirani na to da su Hrvati zlikovci i uom gasu živimo već 20 ili 60 godina u zavisnosti od porodičnog bekgraunda naravno znamo šta je to. Znaju i Hrvati. Ali, recimo, da sam Englez koji nije imao iskustvo da mu Hrvati ubiju bližnjeg, mislio bih da su se Ivo i Emir švajsali u garaži i da narod priča tračeve o tome a ne da su provodili (ratne?) zločine u njoj...
Zaista taj motiv suočavanja sa zločinom je potpuno stavljen u drugi plan, ako ne i dublje.
Naravno, meni je kao nekome iz Srbije, slučaj garaže poznata priča koja se podrazumeva, i ne znam kako u Hrvatskoj odjekuje pomen garaže, odnosno da li postoji ta svest o zločinima iz Domovinskog rata u javnom diskursu, pa to možda na lokalnom trenu ima više smisla, ali meni je to, kako rekoh dato kao nešto sporedno i marginalno.
Zatim, likovi. Lažni miner, lopov koji je tu protiv svoje volje - to jst ne ratuje mu se ali bolje i to nego zatvor & dobrohotni narkoman kome je ratnog zločina preko glave i sad bi malo da bude dobar. Hm. Ne znam. Ne verujem nimalo tim junacima.
Vođa paravojne formacije sa bračnim problemima nažalost nije Tony Soprano, odnosno bio bi genrebenderski lik kada mu bračni problem ne bi bio vezan za zločine koji su tema filma već da oni postoje i inače.
Ko je Emir Hadžihafisbegović? Jel on neki starešina regularne vojske? Po filmu bi se reklo da je on Hrvat iz Bosne, a jasna je znakovitost te postavke u hrvatskim uslovima - ipak su to dani Gojka Šušaka i razonode.
Konačno, SPOILER ALERT, zašto se oni pobiju na kraju? Zato što je vođa koga ostavlja žena nesposoban vojskovođa i vodi ih u krug? Zato što je vikao na njih? Zato što je narkomanu dosadio rat?
Mislim, previše je to nedoslednosti i nejasnoća da bi CRNCI bio film koji išta više od mazohističkog iskustva za kompletiste.
No, možda grešim. Ipak, medni deluje da je ovo film koji može biti eventualno razumljiv onima koji su preživeli boravak u jedinici komandanta Ive i crnu vijetnamku čuvaju u ormanu kao lepu uspomenu.
Pogledao sam UNDISPUTED 3: REDEMPTION Isaaca Florentinea, ali mi je trebalo malo vremena da artikulišem utisak jer ovaj film stoji kao nova faza u razvoju DTV estetike.
Naime, ovo je film u kome je glavni junak Bojka, negativac koji postane sapatnik u drugom delu, Prvi film je bio theatrical rad u kome su se susretli Ving Rhames i Wesley Snipes u režiji Waltera Hilla. Drugi je bio sniman u Bugarskoj sa Michael Jai Whiteom kao začinom koji svemu treba da pruži viši nivo i ukus theatrical iskustva. Treći je, međutim, čista unapologetic DTV priča, bez ikakvog pokušaja da komunicira sa svetom mejnstrima, bioskopa, bilo čega. Naravno, uvek možemo reći da je tu Čileanac Marko Zaror, koji ima izvesnu težinu u geek zajednici, ali je theatrical samo u rodnoj zemlji, i da budem iskren, nisam imao priliku da naiđem na njegove filmove, mada bih voleo da overim nešto od toga.
Dakle, čak je i J.J. Perry otišao i sada radi majore. Florentine je u izvesnom smislu regenrisao ne samo DTV već i major scenu.
Na neki način, ekipa UNDISPUTED 3 je toliko DTV da podseća na očajnike koji su protagonisti filma. Ako je ranije dakle bilo osramoćenih šampiona iz slobodnog sveta, sada su samo inmatesi unutra.
I upravo kao što inmatesi nekako najbolje funkcionišu među sobom, i razumeju se, tako i U3 ima svoju autohtonu DTV estetiku koja je potpuno pročišćena.
Nesumnjivo je da klasikke akcionog žanra čine filmovi koji su bili genrebenderi koji su na ovaj ili onaj način umeli da obogate idiome, međutim, vremenom, akcioni film je postao kao i horor opterećen svim onim domenima koje je u njemu prepoznala teorija i u strukturalnom smislu, akcioni film je počeo da se degeneriše.
U3 je u tom smislu potpuno čist. Svakako da publici sklonoj mejnstrim akciji deluje glupo, nedorađeno i rudimentarno, a poznavaoci filmskog zanata bi mogli imati primedbe na to što se u filmu optika praktično i ne koristi ili ako je i ima to su neki groteskni široki objektivi, montaža je prepuna jeftinih trikova i sl.
Međutim, ovaj film jedan drugi adut a to je vraćanje prljavštine akcionom filmu i udaljavanje ovog žanra od multipleksa i industrije. Florentine u izvesnom smislu radi isto ono što i Chabrol u art-house filma, bez obaziranja na potrebe mejnstrim publike za zaokruženim filmom eksperimentiše u onim domenima u kojima je on najjači, i ja tako i gledam na ovaj film.
U tom smislu, nije važno da li Florentine to radi svesno ili zato što ne zna bolje, ali on je uspeo da izgradi jedan potpuno samosvojan i autohton koncept akcionog filma u kome je dosledan i nema koketiranja sa mejnstrimom.
S jedne strane, njegov adut su borbe. Dok je J.J. Perry bio tu, bilo je više wireworka, sada je tu Latrell Stovall - za kog se čini da će uskoro otići iz DTVa takođe - koji je suprotan J.J.u i mnogo više je na liniji čistog MMA sa malo enhancementa. Florentine usotalom već dosta koristi usporavanja i ubrzavanja da bi akcentovao udarce i poteze tako da su oni kompatibilni.
Činjenica da su junaci u ringu, u bokserskim gaćama čini da se stvar radi bez previše rigginga, sa dosta otvorenim kartama i to sve poteze čini još impresivnijim. Iako ima nekih koji se ne slažu, ja mislim da je Scott Adkins skoro sasvim kompletirana akciona zvezda kojoj fali jedan segment a to je signature način borbe. Međutim, U3 svakako nije film u kome se to može postići jer je sam stil akcije vrlo direktan.
Drugi aspekt u kome je Florentine jak je postavka jednostavnih badassova koji funkcionišu a u Scottu Adkinsu koji je njegovo svojevrsno otkriće je našao glumca koji to odlično kanališe. Bojka je uspeo da izraste od jednog izvorno disposable lika polu-mistke ličnosti koja u freeze-frameu zaključuje film. To samo naizgled deluje lako, ali u suštini potrebno je tu itekako ozbiljno glumačko i rediteljsko vođenje.
Raniji DTV naslovi su uvek imali tendenciju da imitiraju A-naslove i da budu neka vrsta jeftinije kopije tih filmova. avi lerner i cela post-Cannon ekipa bili su pioniri tog postupka i u mnogim svojim naslovima su pravili razne kombinacije kako bi po postigli. Od tih varijanti najbolje su se ispostavile one sa početka dvehiljaditih kada su doveli HK majstore da rade Seagala i Van Dammea te su tom prilikom nastali njihovi ponajbolji filmovi poput REPLICANTa, IN HELL ili BELLY OF THE BEAST.
Ipak, u istorijskom smislu, smatram da je Florentineov rad ne samo značajniji već da je u izvesnom smislu već i prepoznat jer je on uspeo da baveći se jednom ovako ekskluzivonom formom koja ne podilazi trendovima ili preovlađujućim kriterijumima izgradi ime i vlastitu poetiku. Vremenom, nisu samo Will-O'-The-Wisp i Vern poznavaoci Florentiena već i mnogi drugi.
Ono što je u političkom smislu najzanimljivije jeste ko je zapravo publika ovog reditelja i ove vrste filma izvan svojevrsne grupe filmskih intelektualaca? To je ono što je meni interesantno. Na koji način danas Florentine komunicira sa ovim filmom na terenu, na ulicama a aduta za ulicu ima jer kod njega uvek igraju martial artisti sa street credom.
U tom smislu, ovaj film pored Scott Adkinsa ima jedan specifičan hook za kotivisanje publike a to je Marko Zaror koji barem u Čileu ima težinu na terenu a logično je očekivati da je bitan u celoj Južnoj Americi. Ako tome dodamo da je reditelj Izraelac, glavni glumac Britanac a setovi su u Bugarskoj, U3 iz amerike dobija samo originalni predložak i distributivnu mrežu koju treba da nahrani. U izvesnom smislu dakle ovo je neamerički žanrovski film koji se obraća intelektualcima, marginalcima i Južnoamerikancima. Skoro kao Žižek...
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2010, 04:34:34
Pogledao sam UNDISPUTED 3: REDEMPTION Isaaca Florentinea, ali mi je trebalo malo vremena da artikulišem utisak jer ovaj film stoji kao nova faza u razvoju DTV estetike.
Treći je, međutim, čista unapologetic DTV priča, bez ikakvog pokušaja da komunicira sa svetom mejnstrima, bioskopa, bilo čega.
Florentine je u izvesnom smislu regenrisao ne samo DTV već i major scenu.
I upravo kao što inmatesi nekako najbolje funkcionišu među sobom, i razumeju se, tako i U3 ima svoju autohtonu DTV estetiku koja je potpuno pročišćena.
U3 je u tom smislu potpuno čist. Svakako da publici sklonoj mejnstrim akciji deluje glupo, nedorađeno i rudimentarno, a poznavaoci filmskog zanata bi mogli imati primedbe na to što se u filmu optika praktično i ne koristi ili ako je i ima to su neki groteskni široki objektivi, montaža je prepuna jeftinih trikova i sl.
U tom smislu, nije važno da li Florentine to radi svesno ili zato što ne zna bolje, ali on je uspeo da izgradi jedan potpuno samosvojan i autohton koncept akcionog filma u kome je dosledan i nema koketiranja sa mejnstrimom.
U izvesnom smislu dakle ovo je neamerički žanrovski film koji se obraća intelektualcima, marginalcima i Južnoamerikancima. Skoro kao Žižek...
Kripl, hoćeš da kažeš da sada možemo pobjednički da obznanimo da je DTV film napravio neophodni pomak, esencijalnu transformaciju od
klase po sebi u
klasu za sebe? :!:
Apsolutno. Mislim da je zrelo da se kaže tako nešto.
Filmed in London and Washington by Kennedy/Marshall Prods. and Rainmark Films in association with BBC Films and presented by HBO Films. Executive producers, Kathleen Kennedy, Frank Marshall, Andrew Harries, Christine Langan, Peter Morgan; producers, Frank Doelger, Tracey Scoffield, Ann Wingate; director, Richard Loncraine; writer, Morgan; camera, Barry Ackroyd;
Tony Blair - Michael Sheen
Bill Clinton - Dennis Quaid
Hillary Rodham Clinton - Hope Davis
Cherie Blair - Helen McCrory
At the heart of "The Special Relationship" is a political "crush," as Tony Blair's wife, Cherie, puts it -- one that takes a roundabout path to staining the reputation of British Prime Minister Blair. The third in writer Peter Morgan's Blair trilogy starring Michael Sheen (the others being HBO's "The Deal" and the theatrically released "The Queen"), this latest movie proves an undistinguished addition that's something less than the sum of its parts, despite showily casting Bill and Hillary Clinton, played by Dennis Quaid and Hope Davis, as key supporting players in Blair's education.
Beginning in 1992, Blair is introduced being briefed by Clinton's advisers on how to repackage liberalism in a new, more voter-friendly formula. Blair is instantly smitten, especially when President Clinton agrees to meet with him in 1996 prior to the British elections, not-so-subtly signaling to the world that he thinks Blair is going to win.
Blair's wife, Cherie (Helen McCrory), is amused by Blair's infatuation with Clinton, suggesting they are very much alike "minus the tarty girlfriends." It's a prescient notion, especially since the Monica Lewinsky scandal is about to erupt and largely consume Clinton's presidency, at which point Blair essentially eclipses him -- taking the lead in pressing for military intervention in Kosovo on humanitarian grounds, while his American counterpart wrestles with domestic limitations.
Sheen is so accomplished as Blair by now that "The Special Relationship" certainly merits affording it the 90-some-odd minutes, but working from Morgan's script, director Richard Loncraine's movie is straightjacketed by its episodic nature. And while Quaid and Davis are made up to look like their real-life characters and have the cadence of their voices down -- her Hillary, down to the hearty laugh, is uncannily accurate -- they only seldom get under the skin, emerging as gifted impressions but little else.
Morgan seems to recognize as much, trying to bridge the intimacy gap by frequently showing the couples engaging in private chats in unguarded settings -- Blair is in the bath at one point, for example, and in bed in another. All told, though, it's a rather cheap way of fostering a sense of fly-on-the-wall access that, in the case of the Clintons, never really approaches genuine insight.
Indeed, the decidedly British nature of the project makes the Clintons only significant in their influence on Blair -- a fact that becomes eminently clear in Clinton and Blair's final meeting and the closing-credit sequence anticipating how the next U.S. president, George W. Bush, will help squander Blair's popularity.
For all that, while the relationship depicted between these world leaders is kind of special, as for the movie itself? Not so much.
Production designer, Maria Djurkovic; editor, Melanie Oliver; music, Alexandre Desplat; casting, Nina Gold. RUNNING TIME: 94 MIN.
Pogledao sam LA HORDE Yannick Dahana i Benjamina Rochera. Ovaj high concept zombie akcijaš je dinamična moderna parafraza Manoogianovog klasika ENEMY TERRITORY samo sa zombijima gde se u borbi protiv podivljalih, brzih & snažnih zombija udružuju odmetnuti panduri i kriminalac koga su došli da ubiju iz osvete a ulogu Jan Michael Vincenta iz ENEMY TERRITORYja preuzima svojevrsni veteran iz Vijetnama, matorac koji je učestvopvao u francuskim ratovima u Indokini među kojima je i čuvena bitka Dien Bien Phu. Ne znam da li je Yves Pignot koji igra veterana imao neko iskustvo kao glumac u filmovima o ratu u Indokini, odnosno da li izbor njega za tu ulogu ima neku naročitu znakovitost.
Kako god bilo u borbi protiv zombija ujedinjuju se crnci banditi, njihov beli saborac i policajci a rasisitičku predrasudu srušenu pred zombijima brani lik veterana. U Francuskoj su takođe nastali housing projects slični američkim a afroamerička subkultura je tu preuzela ulogu agensa tako da paradoksalno ENEMY TERRITORY kao koncept danas možda i više pije vodu u Francuskoj nego u Americi.
Dahan i Rocher su u ovom filmu nažalost ispustili priliku da naprave dublju studiju društvenih okolnosti u odnosu na žanr. U izvesnom smislu i same društvene okolnosti, kao recimo sličnost pariskih naselja getu iz američkih filmova gurnula ih je ka svojevrsnoj generičnosti a matori veteran iz Indokine (u bukvalnom smislu francuskog Vijetnama) ispušten je u pravcu energičnog comic reliefa.
Na nivou egzekucije, ono što im se mora priznati jeste da vladaju flashinessom u smislu inscenacije i da su akcije sa zombijama mahom vrlo atraktibvno realizovane sa odličnim i raskošnim makeupom i krvoprolićem, interesantnim pokretima kamere i montažnim rešenjima, kao i sa nekim efektima koji su svojstveni stop-motion animaciji. U tom smislu, LA HORDE uglavnom ne donosi neku izgrađenu režiju u smislu generisanja suspensea ali svakako donosi mnogo raznih raspojasanih atrakcija od kojih subjektivni planovi veterana sa mitraljezom kojim kosi zombije moram priznati evociraju ikatarzične momente iz igranja pucačkih igara.
Specijalni efekti kojima se ilustruje apokalipsa koja zahvata čitav grad su povremeno zanimljivo koncipirani kroz odsjaje i sl. a ponekad se vidi neubedljiv greenscreen rad i CGI. Ipak, to ne ispada previše iz nekog standarda evropskog filma.
LA HORDE je međutim u svakoj deonici nepretenciozan film u kome se svakako više moglo uraditi na motivaciji likova ali između neke nevešte half-cocked psihologizacije koja ko zna kako bi ispala i ovako dinamičnog devil may care pristupa, imajući u vidu da su reditelji debitanti, biram ovo drugo.
* * 1/2 / * * * *
Carlos (2010)
Director: Olivier Assayas
3
Time Out rating
Average user rating
No reviews
Movie review
From Time Out Online
Reviewed at the 2010 Cannes Film Festival
Rumour has it that Thierry Frémaux wanted to include Olivier Assayas' five-hours-plus account of Carlos the Jackal's activities from the mid-'70s until his death in competition at this year's Cannes, but was overruled because the film was made for French TV channel Canal +. It ended up receiving a special out-of-competition screening, but judging by the rapturous reception it received, it's perhaps a pity Frémaux didn't get his way.
Certainly, the film doesn't feel anything like television. It's shot in Scope, boasts the fleet way with narrative, camera movement and cutting that are characteristic of Assayas at his best and has a sense of scale, depth and seriousness of purpose that is esssentially cinematic. The closest comparison, I suppose, would be Soderbergh's 'Che'; though Assayas' film is formally more conventional, it displays a similar interest both in providing plenty of historical detail and in exploring certain ideological issues. That said, it's more of a straightforward character study than Soderbergh's examination of the revolutionary process, and in that respect it benefits from a superb performance from Edgar Ramírez in the title role.
He receives strong support from the rest of the cast, and there is no denying that 'Carlos' is a very impressive achievement. It's just a pity that the third and final part runs out of steam a little; having combined intelligent political discussion with some gripping action sequences during the first three and a half hours, Assayas finds himself constrained by history itself, as the last act becomes a matter of Carlos simply moving from hiding place to hiding place until his inevitable capture.
Pogledao sam REYKJAVIK WHALE WATCHING MASSACRE Julius Kempa. To je jedan od retkih islandskih horora, ali svakako da sam imao prilična očekivanja iz nekoliko razloga. Pre svega, islandska kinematografija je vrlo razvijena i ima sjajne resurse, a izbacila je i nekoliko internacionalno priznatih autora dok je s druge strane ovaj projekat po imenima na špici više koncipiran kao art film nego kao exploitation. Uostalom scenarista filma je Sjon koji je pisao pesme za Bjork a među producentima su veliki finski igrač Markus Selin koji je lansirao Renny Harlina i Mike Downey koji je usual suspect na mnogim ex-jugoslovenskim produkcijama.
Ono što je u osnovi bila Sjonova ideja jeste da napravi islandski rimejk odnosno aproprijaciju TEXAS CHAINSAW MASSACREu na temu sukoba sofisticiranih stranaca koji dolaze da gledaju kitove i starih islanđana nostalgičnih za vremenom kada su bili Vikinzi i lovili morske nemani, i naravno dobro podgrejanih inbreedingom.
Ipak, kada se ta ideja sprovela u delo sve se pretvorilo u rutinski slasher koji nema ni trunku zaumne atmosfere TCMa ali zato ima izvanrednu tehničku realizaciju i monumentalne islandske lokacije koje mu stvarno daju izvanredan production value. Ta tehnička realizacija i ambicija se retko viđaju u hororu, naročito u hororu ovog TCM podžanra, i na tom nivou MASSACRE vredi pogledati.
Prosto je neverovatno kako su se ambicije i dometi pomešali na tako čudan način u ovom filmu i koliko je zaista sjajnih resursa pa i zanatske veštine uloženo u nešto tako besmisleno.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-05-2010, 03:56:59
na temu sukoba sofisticiranih stranaca koji dolaze da gledaju kitove i starih islanđana nostalgičnih za vremenom kada su bili Vikinzi i lovili morske nemani
...nešto tako besmisleno
ponekad stvarno ne shvaćam tvoje stavove. gdje je pošlo ukrivo u tvojoj kognitivnoj mapi, pitam se tad.
ajde ono forsiranje nerazumijevanja Crnaca, to se može promatrati u auri nekog revanšizma (makar mi je skroz nečuveno kada inzistiraš da je nerazumljivo i lakonski se pitaš "zašto se oni pobiju na kraju?", KADA je to tako evidentno iskazano kroz film)
ali ovo etiketiranje besmislenošću
ha zez, jedno besmisleno si prikeljio sceni "s autom" iz Crnaca; drugo besmisleno ovako dovitljivoj radnji
stvarno ne vidim besmislenosti ni u jednoj od tih
ovako kako si formulirao radnju, ekspresno si me zainteresirao za film; obično ne gledam tu vrstu filmova, makar s vremena na vrijeme znam si priuštiti, no ovaj ciklus rednecki vs građani mi je baš po guštu
besmisleno. kako?
pa vrlo je smislena ideja napetost između prirodnog i kulturnog.
Pazi, nije ideja besmislena. Ideja je u teoriji sjajna ali nije sprovedena u konsekventno delo, a ja nisam imao snage da sad ulazim u neku detaljniju eksplikaciju pošto me je film iznervirao.
Teorijska postavka je čitljiva ali nije efektno sprovedena samim tim nema kapacitet da komunicira sa publikom.
Aproprijacija TCM kao koncepta je jasna. Međutim, TCM je bio film koji je u estetskom smislu bio left-field, koji je već unutar rediteljskog postupka sugerisao da je više od horora, da je to u suštini politički film. Ovaj film ima zanatski vešt ali suštinski sterilan rediteljski postupak koji stavlja nedovoljan akcenat na sve one segmente u kojima ovaj film planira da prevaziđe žanr. I na kraju se pretvara u žanrovski korektan excercise koji ideološki potencijal svodi na grotesku.
A ideološki potencijal je sjajan. Prvo imamo taj suštinski sukob, dakle ljudi koji su nekada lovili kitove sada love ljude koji vole kitove i prolaze nekažnjeno. To je sjajno kad ti ja prepričam, ali iz filma se ta teza čita kao površan detalj koji samo motiviše carnage.
Zatim motiv inbreedinga, jako bitan na Islandu, čiji je genetski pool vrlo oskudan i uopšte cela genetaska priča je tamo poznata, ali ovde je to dato kao natuknica koja više liči na bezvezan rip-off iz američkog filma.
Dakle, nešto što je imalo potencijal da bude višeslojno na kraju je svedeno na nivo apliciranja detalja u jednoj suštinski sterilnoj i ispraznoj celini.
Čak i parafraza finala Romerovog NIGHT OF THE LIVING DEAD koje je toliko nabijeno značenjem u izvorniku, ovde nema nikakvu dubinu.
Pogledao sam YOUTH IN REVOLT Miguela Artete, jedan iz kanonske faze Michael Cerinih filmova o DušManu, s tim što je ovoga puta DušMan zarobljen u indie pomalo left-field postavci u kojoj je coming-of-age obogaćen nešto bizarnijim, često intelektualističkim humorom i formalnim zahvatima kao što su cepanje ličnosti i animacija.
Ceri se mora priznati da iako se drži već oprobane formule kad je reč o njegovoj screen personi i to radi zaista perfektno, istovrmeno zaista pokušava da je smesti u maksimalno raznovrstan asortiman različitih filmova i lično se nadam da će SCOTT PILGRIM biti krunsko delo tog talasa, i da će onda Cera naći način kako da produži dalje.
No, dok je još uvek u DušMan modeu, projekti kao YOUTH IN REVOLT su way to go jer se u njima ono što je kad je reč o Ceri već savladano i apsolvirano zaista plasira na svežiji način.
Ono što je najveći uspeh Artetinog filma i Nashove adaptacije C.D. Payneovog romana je to što humor koji očigledno dolazi iz knjige zaista uspeva da funkcioniše i u filmu. Replike bazirane na usiljenom i često deplasiranom korišćenju literarnosti u izražavanju koje su mogle biti klopka za glumce, palirane su virtuozno i pokazuju da takav vid pisanja nije dead end ako postoji ekipa koja je dovoljno kompetentna da to lepo plasira. U tom smislu, YOUTH IN REVOLT je film iz koga filmmakeri mogu dosta da nauče.
Ovo svakako nije veliki film, ali je sasvim odgovarajući za one koje ova vrsta filmmakinga zanima.
* * * / * * * *
Trejler za CARLOSa Olivier Assayasa (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/05/carlos-trailer.html)
NIKE WRITE THE FUTURE - FULL LENGTH VERSION (http://www.youtube.com/watch?v=idLG6jh23yE#lq-lq2-hq-vhq-hd)
E ovo je već genijalan link
http://www.nk-news.net/extras/insult_generator.php (http://www.nk-news.net/extras/insult_generator.php)
pa jel vrijedi pogledati taj islandski masakr?
ima li u filmu BAŠ TE radnje na način kako si je formulirao: starosjedioci maltretiraju pridošlice? jel to razvidno iz radnje?
makar kažeš da ima krasne prirode, lijepih scena - sviđa mi se i to
Pa pogledaj, ja sam filmski radnik, jako mi je teško da kažem da neki film ne treba pogledati. :)
Morning Glory - Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=FjCFcasXIvM&feature=player_embedded#lq-lq2-hq)
Rodzer Michel i Dzef Goldblum na istom projektu! It must be a dream...
Rodžer "Notting Hill" Mičel? Da, to će nesumnjivo da bude REMEK-DJELO.
Ne, nego Rodzer "Changin Lanes + Venus" Michel.
Roger Michell je jedan od najpismenijih reditelja koji trenutno rade. ENDURING LOVE je film koji pleni rediteljskim postupkom na svim nivoima, a u vizuelnom smislu je besprekoran. Isto važi i za njegove povratničke brit naslove VENUS i MOTHER. Zanimljivo je da je posle CHANGING LANES, koji uopšte nije loše prošao, Michell NAPUŠTA Holivud kako bi radio izazovnije stvari. Dakle, nisu njega flopovi oterali nego je sam tako hteo, premda je imao i nešto zdravstvenih problema. Bio je nadomak povratku u Holivud sa Bondom za koga ga je pimpova Daniel Craig ali je na kraju odbio obsceni payday koji mu je nuđen za taj posao iako je isprva bio attachovan.
U tom smislu, MORNING GLORY je itekako u nekom trenutku morao imati neki smisao čim se Michell opredelio da mu to bude novi američki film...
Quote from: crippled_avenger on 26-05-2010, 19:17:51Roger Michell je jedan od najpismenijih reditelja koji trenutno rade.
Slazhem se u potpunosti.
Evo lepe vesti, Stoya je prvo proglašena za komandira (http://fleshbot.com/5113558/say-hello-to-your-extreme-pornstar-champion), a posle i za sveticu (http://fleshbot.com/5546331/stoya-is-a-pornsaint) :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi50.tinypic.com%2F10xugsy.jpg&hash=683d2dce0776f76ec21e7a5a33bb1969376f1825)
Žika i ja smo danas komisijski pogledali film NJIH DVOJICA Žorža Skrigina iz 1955. godine, snimljen po scenariju Stoleta jankovića, ratnog veterana koji će kasnije postati u partijskom smislu najviše pozicionirani filmski radnik u SFRJ.
Skrigin je snimio film u tzv. prvoj fazi partizanskog filma dakle u periodu kada su iskustva iz rata još uvek bila sveža i taj period se odlikuje filmovima koji se vrlo studiozno bave ratnim dešavanjima, nude ozbiljnu motivaciju likova kako među komunistima, tako i među kolaboracionistima i iako na kraju, kad je reč o poenti uglavnom bivaju propagandistički i crni-beli, nisu takvi u karakterizaciji. Moglo bi se reći da je u tom periodu sećanje na rat još uvek bilo dovoljno snažno da se nije moglo olako pojednostaviti u filmovima.
NJIH DVOJICA je film koji govori o dvojici komšija na selu u Mačvi oko kog operacije vode partizani, četnici i Nemci. Posle jednog krvavog obračuna, seljak čiji je sin u partizanima preuzima brigu o jednom ranjenom isnovljenom saborcu. Komšija to saznaje i počinje da misli kako će taj gest dovesti odmazdu četnika i Nemaca ptoriv svih njih...
Kao u ideologiji, i u dramaturgiji, socijalizam je preferirao dijalektiku kao polazište, dolaženje do zaključaka kroz sučeljavanje i sl. I u ovom filmu mi imamo priču koja govori o ljudima koji biraju između četnika i partizana, ratovanja i prikrivanja, patriotizma i ličnog interesa i sl.
Međutim, kada imamo film u kom su četnici na taj način karikirani kao ovde onda ceo potencijalno egzistencijalistički koncept priče pada u vodu pred vrlo direktnim esencijalizovanjem osobina jedne grupe junaka.
S druge strane, kao što je dijalektika ovog filma zapravo formalna, tako ni njegova filmska egzekucije nije naročito reprezentativna. Skrigin je svakako u tom periodu bio reditelj sa određenim iskustvom i ovaj film nije zanatski sporan ali isto tako u tom periodu već postoje reditelji sa upečatljivijim rukopisom.
* * / * * * *
Kunac i ja smo danas komisijski pogledali DRUŠTVENU IGRU Srđana Karanovića. Reč je o jednom vrlo interesantnom art-house filmu sa vrlo radikalnim pristupom češkim i novotalasovskim tradicijama poigravanja sa konvencijama pripovedanja. U njemu, Karanović meša češku sklonost ka jednostavnim pričama i narturščicima u njima sa novotalasovskom samosvešću o odnosu na sam medijum u najmanje dve ravni - u samoj formi i u aproprijaciji gledalačkog iskustva i njenog uključivanja u sam film.
High concept filma je sledeći - napravljen je javni konkurs na kome su se ljudi koji nisu glumci javili sa fotografijama, pismima o sebi i vizijama u kakvom bi filmu voleli da igraju. Karanović je to potom uklopio u jedan narativ koji je relativno konzistentan, vrlo teatralan ali sa niziom nesumnjivo lucidnih rešenja na nivou mizanscena. I zaista kada se gleda ovaj film, poprilično je jasno da je Điđa bio prilično ozbiljan vizionar u svoje vreme.
Ono štomeđutim ovaj film odvaja od statusa apsolutnog klasika i približava ga nemalom statusu izuzetno značajnog filma jeste to što mnoga rešenja ipak ostavljaju utisak hermetičnosti dočim su svi veliki klasici ipak i komunikativni barem na jednoj ravni.
Ipak, DRUŠTVENA IGRA svakako spada među najinventivnije filmove koje je proizvela naša kinematografija i u izvesnom smislu preuzimajući nešto što je već počeo Žilnik vodi sve još jedan korak dalje.
* * * / * * * *
Forget Stallone and Schwarzenegger. This year's Cannes market unleashed a tsunami of action movies starring 21st Century tough guys like Gerard Butler, Jason Statham and Clive Owen.
The Cannes market this year had a serious injection of testosterone, namely in the shape of rugged male stars Gerard Butler, Matthew McConaughey, Clive Owen and Jason Statham. Every other project coming into Screen's busy news desk during the market featured one of these four gents.
Butler has long been an independent favourite in movies like Gamer and Law Abiding Citizen, and this market he was being touted in Lionsgate's Machine Gun Preacher in which he plays a former Hells Angel who sets up a mercenary army to rescue children from African war zones.
McConaughey, who has been a fixture in studio romcoms and action movies for some years, was back on the indie buyer radar in both Lakeshore's The Lincoln Lawyer playing an LA defence attorney on the case of a lifetime and in Inferno's Line Of Fire as a cop who takes on the Mafia and his colleagues to save his family.
Owen was the key selling point in action thriller Medallion as a bank robber whose daughter is kidnapped by a former accomplice. Parlay Films was selling. Owen is also the headliner in Nu Image/Millenium's Trust as a man seeking revenge on the internet predator who assaulted his daughter, and he is teamed with Statham in The Killer Elite, another action thriller about a group of Black Ops agents tracking down a rogue group of SAS assassins. Inferno was selling.
In addition to The Killer Elite, Jason Statham is the lead in IM Global's Safe – you guessed it, an action thriller – in which he will play a former elite agent who falls foul of the Triads, Russian mafia and corrupt New York authorities when he finds a safe-cracking combination. Statham, of course, is a market stalwart after the Transporter and Crank films, War, The Bank Job and The Expendables.
The independent financing world was also home this Cannes to Dwayne Johnson (in IM Global's Protection), Bruce Willis and Jamie Foxx (in Nu Image/Millenium's Kane & Lynch) and the ubiquitous Nicolas Cage whose latest portfolio of action projects included Drive Angry (Nu Image/Millenium) and The Hungry Rabbit Jumps (Endgame).
It feels like 1988 when the market was dominated by high octane action thrillers featuring larger-than-life bruisers such as Schwarzenegger, Stallone, Van Damme and Lundgren and companies like Carolco and Cannon cannily exploited the ancillary market hunger for action.
If the action stars these days are more grizzled and less obviously musclebound, that is a sign of the times and audience desire to see more realistically vulnerable characters. But the message in the market is clear – old style action pics revolving around pursuit and/or revenge are the order of the day. After all, what was global box office hit Taken but an old-fashioned shoot em up revenge story built around an unlikely action star in Liam Neeson?
Of course, action and name actors like Butler, McConaughey, Owen and Statham are reliable performers in today's fragile marketplace which is demanding sure bets over dangerous over-priced arthouse projects. Hard-nosed action tends to have a long life on DVD and TV, appeals to the key teenage boy demographic as well as adults and has the potential to develop into tasty franchises, whereas comedy or drama often don't work for foreign distributors. Put those same actors into comedy and the results are far less consistent than in thrillers. Drama meanwhile is a dirty word these days.
This influx of guy movies doesn't bode well for artistically ambitious film-making in the international sales arena, nor for films targeted at or starring women. Having said that, one woman action machine Angelina Jolie is carrying the female action torch. The billboard for her Sony summer movie Salt – which was originally designed as a vehicle for Tom Cruise – perched majestically atop the Carlton Hotel in Cannes this year indicating that Jolie is once more challenging us to buy a female action hero, a feat she nimbly pulled off in Tomb Raider in 2001 and Wanted in 2008. Knowing Jolie, she could very well succeed, but in the reactionary independent market, these days it's very much a man's game.
Quoteand he is teamed with Statham in The Killer Elite, another action thriller about a group of Black Ops agents tracking down a rogue group of SAS assassins.
Da nije ovo rimejk istoimenog Pekinpoovog filma?
Nažalost nije. Ovo je po romanu jednog britanskog avanturiste i aristokrate.
Pogledao sam VALHALLA RISING Nicolas Winding Refna. To je pravi primer heavy metal filmmakinga nove generacije. Winding Refn i Mikkelsen kao i svaki pravi metalci su pre svega šljakeri i znaju da svaki dinar mora da se zaradi. Otud je VALHALLA RISING film koji je pretenciozan na apsolutnim svim zamislivim nivoima izraza. To je film ĆUTANJA u kome junaci ĆUTE za sve pare. Ćute iz sve snage, ćute naglas, reklo bi se, a progovaraju samo onda kada treba da kažu neku važnu metaforu na engleskom, obično u pauzama meditacije ili dosta agresivnog nasilja koje provode jedni nad drugima. Potpuno je u duhu heavy metala da govore na engleskom. Uostalom nema dobrog Viking metala koji nije malo preveo drevne misli, priče o junacima i bogovima na savremeni engleski jezik.
Gde to rade? To rade u surovoj škotskoj planini nad kojom huči vetar i nadvija se magla naravno. Surova klima nadvija se nad ove ćutljive i surove ljude koji drže Madsa Mikkelsena na povocu i gnušaju se nad hrišćanima u pauzama masakra među sobom.
Kako to rade? To rade ćuteći, ponekad u slow motionu koji estetizuje nasilje i fetišizuje poziciju ovih surovih skromnih težaka u najboljoj tradiciji heavy metal spota s početka devedesetih.
Kao i svaki dobar heavy metal album o Vikinzima, VALHALLA RISING je podeljen na poglavlja, da bi ličio na knjigu. Da bi bio više od filma, kao što su albumi o Vikinzima više od albuma. Knjigu bardova sa kojima je Refn u dosluhu dok Burzum ne izađe sa mardelja. Naslovi poglavlju su kul. Ima poglavlje "Silent Warrior", to je dobar naslov za jednu mid-tempo numeru. Ima poglavlje "Hell". To je centerpiece.
Mads Mikkelsen je kul ali na jedan osobito kul način. On je kul među onima koji su kul. On dolazi zato što mora da dođe. Nijedan poglavica ga nije držao duže od pet godina. On dolazi da sa svim završi. On je rođen kao vihor... Ne pardon. On dolazi zato što mora da dođe. On je najćutljiviji i pod najambicioznijim je make-upom. On ima scene u kojima roni i u kojima sanja snove koji se boje u crveno. Kada mu stari hrišćanin kaže da se bol nalazi u duši, Mads ga značajno pogleda. Verovatno zato što on dolazi iz pakla.
Mads je prijatelj sa dečakom. Dečakom koji manje ćuti. To je katolički koncept koji se javlja među Vikinzima i na kraju dovodi do toga da oni postanu hrišćani. Na svu sreću, ipak dečaka nije mrzelo i da posreduje između Madsa i ljudi koje susreću u nizu iznenađujuće konvencionalno dramskih scena za ovu vrstu pretencioznog pokušaja povratka "čistom filmu".
U stvari povratak "čistom filmu" je možda i najmanje postignut u ovom filmu jer su dramske scene bazirane na upadljivo pozorišnom mizanscenu iz domena "dođe, stane, priča" pristupa režiji, kao da još nismo došli do "hodaju & glume" stadijuma. A replike su kako rekoh, bogate metaforama, iz perioda ranog kopirajtinga vikinške i hrišćanske mitologije. Pošto su ovo junaci koji ne govore mnogo, osim kada se nađu u situaciji iz SINOVACA na brodu zalutalom u magli, oni sve vreme diskutuju o samoj suštini života, religije, sudbine, bola, prokletstva i sl. Među njima nema small talka, samo suva ezoterija, tajne bolne i neizrecive.
Sound design je toliko prenaglašen da gura film u pravcu parodije. Udarci koji označavju smene scena u totalima oblačnih planina, zatim zvuci vađenja mačeva i krckanja kostiju su ridikulozni. Isto važi i za muziku koja se dosta dugo uzdržava od toga bude išta manje od ultrapretenciozna, droneasta ali kad pri kraju zatreba itekako ume da pumpa ritam sekcija.
Montažna sekvenca u svakako najpretencioznijem poglavlju "Hell" - u kome saznajemo prvo jednu veliku istinu a to je da je Amerika bila jedna najobičnija livada dok su vikinzi jeli viljuškama, u stvari ne, nisu jeli viljuškama, ali su držali Madsa na povocu što je jedna progresivna SM praksa, danas sigurno prisutna i legalizovana u vikinšlim zemljama - sadrži paralelnu montažu Madsa koji slaže kamenje, dečaka koji kontemplativno luta po blatu i sodomije između dva ratna druga dok ostali okolo puze. Da li ovo je kraj o kom je mama pričala Đuletu? Ili samo pokušaj fontritizacije filma kako ne bi previše bio melgibsoidan?
Kako protumačiti ovaj film? Možda je Mads u stvari inkarnacija Odina. Možda je sve ovo samo FRP koji igra grupa naših savremenika koji se izvitoperio u pravo nasilje. Sudeći po vukojebini u kojoj se junaci kreću, oni su tu lako mogli da dođu samo da bi na miru pogasili svoje SonY Ericssone - jer pravi Vikinzi ne furaju iPhone - i malo ćutali uz usputne izlive nasilja i druženje sa dečacima. Da se film završi kadrom u kome svi ustaju i odlaze da sednu u svoje džipove, ne bi uopšte pokvarilo ugođaj.
Inaće, Vikinge više mori žeđ nego glad. Refn stalno insistira na vodi kao problemu i to ne samo tokom lutanja na brodu.
Ne sporim da ova vrsta pustolovine, spoja maksimalne pretenzije i potpune budalaštine, nekome može biti zanimljiva. Čak mislim da je ovo povratak u kakav-takav smislen vid filmmakinga za Refna posle trećerazredne kopije CHOPPERa i McVICARa poznate pod naslovom BRONSON. U izvesnom smislu razumem i diskusiju o značenjima ovog filma jer verovatno i Burzumovi albumi podstiču na diskusiju među fanovima. Ako u ovakvom filmu međutim uzmemo enigmatičan kraj kao primer znakovitosti, nikada ne treba odbaciti mogućnost da ga Refn nije ovako završio zato što nije umeo bolje.
Ipak, samo bih molio da ne smetnemo s uma da je ovo ipak jedna detinjasta trećerazredna kempizacija vikinškog miljea, sa pomalo šarmantnog nasilja i mladalačkog nihilizma, plitke filozofije koja nije previše originalna, i sve to ima svoju publiku ali na duže staze ne može se smatrati naročito vrednim. U suštini, VALHALLA RISING je kao 300 za onu decu koja su suviše pretenciozna da im se Snyderov film dopadne.
Kao i svaki dobar heavy metal album i VALHALLA RISING ima jedan adut koji mu se ne može osporiti. Winding Refn pokazuje hvale vrednu istrajnost i ubeđenje dok nam prikazuje nešto što je u suštini potpuno besmisleno i sasvim je sigurno da i deo tog ličnog ubeđenja doprinosi harizmi ovog filma. U tom smislu, nisam bio nešto naročito iziritiran ovim filmom jer kad već imamo ORDINARY PEOPLE o Srbima i CRNCE o Hrvatima red je da se snimi jedan takav i o Vikinzima. Nažalost, Refn je u odnosu na Perišića i Devića & Juriča najmanje radikalan u formalnom smislu i paradoksalno uprkos toj sveobuhvatnoj Refnovoj pretenziji, VALHALLA RISING ostaje na pola puta između Europe i Sigur Ros, delom i zbog brojnih produkcionih ustupaka (najpre engleskog jezika koji je presavremen).
Pogledao sam THE GHOST WRITER Romana Polanskog koji je realizovao po scenariju samog Harrisa. Čitao sam i roman i već sam pisao o njemu kako sam prilično nezadovoljan. Naime, Harrisov roman izgleda kao da je pisan da bi se prodao radi ekranizacije. U romanu praktično nema ništa više od onoga što ima u filmu, ni na nivou dešavanja, niti kad je reč o razvoju likova, Međutim, film sa tom količinom priče i takvom dramaturgijom može da prođe.
Reč je o trileru sa znatnim uplivom misterije i svakako da mi je to što sam pročitao roman, i što je film doslovna ekranizacija romana eventualno umanjilo ugođaj u tom smislu iznenađenja, ali ipak, ni dok sam čitao knjigu nije ovo bio plot napakovan naročitim preokretima.
Polanski je u tom smislu imao prostora da vodi show kako hoće i zahvaljujći odličnoj podeli koju čpine McGregor, Brosnan i Olivia Williams, on to i uspeva. Ovo nije barokni starački triler kao SHUTTER ISLAND, ali svakako jeste siguran potez starog majstora koji ne obogaćuje njegov kanon ali pokazuje da je i dalje klasa.
Polanski svoje majstorstvo pokazuje na sitnim detaljima, rediteljskim rešenjima u vođenju likova i kontrolisanja glumaca, nekim starim rešenjima koja su i dalje funkcionalana i prava je šteta što Harrisov materijal nije još provokativniji jer, nažalost, već ove sedmice izlazi Loncraineov SPECIAL RELATIONSHIP koji će se u formi istinite priče pozbaviti odnosom Clintona i Blaira.
* * 1/2 / * * * *
Kad smo već kod Rogera Michella, poseduje li neko njegovu seriju BUDDHA OF SUBURBIA? To stalno pitam i niko nema...
Nike Crab (http://www.youtube.com/watch?v=I525BRSnO1E&feature=player_embedded#lq-hq)
The Black Keys - Tighten Up [OFFICIAL VIDEO] (http://www.youtube.com/watch?v=mpaPBCBjSVc#lq-lq2-hq)
Pogledao sam CHRYSALIS Julien Leclercqa. Reč je o filmu koji ne doseže do hypea koji je oko njega napravljen, ali u svakom slučaju jeste vredan gledanja.
Ono što je problem ovog debija jeste prilično neiskustvo autorske ekipe u vođenju trilerske priče. Naime, sve do pola filma, praktično, priča u suštini ni ne počne u formalnom smislu a gledaocu je na osnovu nabacanih elemenata praktično sve jasno šta će i kako da bude i o čemu je film. To u principu nije dobro za triler koji ima veće pretenzije od toga da bude proziran gledaocu.
Zatim, reditelj u principu pokazuje dar za vizuelna rešenja na nivou kadriranja i dizajna, ali film nažalost nije uzbudljiv ispod glossa koji donosi setting Pariza iz bliske budućnosti. Štaviše, sve ono što je novo, i futurističko u filmu nije previše zanimljivo i film bi bio mnogo potentniji da se dešava danas odnosno da danas postoji tih par tehničkih pronalazaka koji čine priču filma.
Isto tako, reditelj ne nudi previše invencije u domenu rešavanje nekih naizgled jednostavnih a zapravo jako teških scena što se osmišljavanja tiče, a to su scene dijaloga ili razmišljanja. Tu je gotovo paradoksalno arhaičan.
U vizuelnom smislu, film svakako ima veliki uticaj stripa.
Ono što se izdvaja kao pozitivno jeste relativno solidan tempo i nekoliko zanimljivih akcionih scena, naročito vrlo brutalnih tuča koje podsećaju na koreografije Jeffa Imade iz serija filmova o Jason Bourneu.
Ovo je sve u svemu obećavajući debi i od ovog reditelja treba očekivati napredak u sledećem filmu.
* * 1/2 / * * * *
Ovo je istorijska pobeda Yu Wavea
Marlon Brutal FAVELA feat CRVENA JABUKA (http://www.youtube.com/watch?v=7GLOiopx0Ks#lq-lq2-hq-vhq)
pretera ga ti sa ocenom za CHRYSALIS
Verovatno jesam, ali svi ste se toliko iscimali za linkove da iz zahvalnosti nisam mogao da mu dam manje od * * 1/2 / * * * * :)
Pogledao sam THAT MAN BOLT koji kao reditelji zajednu potpisuju Henry Levin i David Lowell Rich, obojica druga liga američkog repertoarskog filma šezdesetih i sedamdesetih. Reč je o Universalovom filmu sa Fred Williamsonom u glavnoj ulozi, dakle ambicioznom blaxploitationu koji smešta ovu ikonu u ulogu internacionalnog kurira i ubacuje ga u akciju na relaciji Makao-Los Anđeles-Hong Kong.
Williamson dobija priliku da shwoffuje svoje bortilačke sposobnosti koje su znatno manje od Jim Kellyjevih, ali on ima fizičke predispozicije da svaka akcija koju sprovede automatski deluje istovremeno zastrašujuće i nezgrapno a ovde ima od straight edge pesničenja u aerodromskom WCu sa sve lomljenjem inventara do odlaska na ostrvo na kome je svojevremeno i sam primio tajnu samoodbrambenih veština a sada se tamo obučavaju najskuplje ubice na svetu.
Pored borilačkih veština, ima malo potera kolima i malo pucanja a u tom segmentu se izdvaja borba u fabrici fireworksa koja kulminira požarom.
Levin i Lowell Rich su hekeri i imaju belački pogled na ceo blaxploitation koncept tako da je Williamson dakako virilan i superiroan ali bez tog funky elementa što sigurno proističe i iz njegovih ograničenja kao glumca. Ja u pr9incipu više i volim belačke blaxploitatione, ali onda kada su ti autori motivisaniji od Levina i Lowell Richa. Isto tako, film ima nekih ne baš dobrodošlih upliva bondovskih detalja koji remete dosta jasan spoj blaxploitationa i kung fua koji je prepoznatljiv.
Ipak, THAT MAN BOLT je dinamičan, nepretenciozan i uspeva da dosta uspešno prevaziđe odsustvo istinske intrige.
* * 1/2 / * * * *
...ovo je prikladan kutak za vest:
Studio "Voltage pictures" koji je producirao film "Katanac za bol" Ketrin Bigelou, podneo je tužbu protiv pet hiljada korisnika Interneta u SAD koji su među sobom ilegalno razmenjivali ovaj film.
Optuženi, koji su identifikovani po IP adresama, terete se za kršenje autorskih prava. Smatra se da je ovo jedna od najvećih tužbi ikada podignutih protiv pojedinaca. Svih pet hiljada optuženih najpre će dobiti pismo u kojem će im biti ponuđena nagodba u iznosu od 1.500 dolara. Ukoliko ne pristanu na nagodbu, biće im zaprećena deset puta viša kauna u slučaju da budu proglašeni krivim.
Film "Katanac za bol" našao se na sajtovima za razmenu video sadržaja šest meseci pre zvaničnog prikazivanja. Iako je skrenula veliku pažnju javnosti i osvojila šest Oskara, drama o vojnicima u Iraku nije imala uspeha u bioskopima gde je zaradio "samo" 17 miliona dolara.
"Smatramo da je važno da se ljudi ponašaju odgovorno kako bismo zaštitili radna mesta i opstanak filmske industrije", piše u saopštenju studija.
(MONDO)
http://www.mondo.rs/s171810/Film/Katanac_za_bol_-_pet_hiljada_tuzbi.html (http://www.mondo.rs/s171810/Film/Katanac_za_bol_-_pet_hiljada_tuzbi.html)
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=5085.msg253662#msg253662 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=5085.msg253662#msg253662)
Pogledao sam THE FORTUNE Mike Nicholsa po scenariju Carole Eastman koji spada u red najčuvenijih holivudskih promašaja. Snimili su ga reditelj koji je imao kultni status ali ne i komercijalne hitove u tom trenutku i glumci koji su tada mogli da rade šta hoće, po kultnom scenariju koji je u jednoj fazi imao čitavih 240 strana. Rezultat je zanimljiv, i tebalo je da proče dvadesetak godina pre nego što su Braća Coen rehabilitovala ovaj film.
U suštini, nikako nije reč o izgubljenom klasiku, i ta rehabilitacija ima smisla utoliko što upravo zahvaljujući Braći Coen danas ova vrsta noir komedije stoji kao standard i dosta potrošena formula. U ono vreme, snimanje ovakvog filma od strane dve tako velike zvezde jeste bio ozbiljan iskorak.
Što se samog filma tiče, izvan koncepta, Nichols, Beatty, Nicholson i Stockard Channing svakako imaju dovoljno aduta da ovaj film nikada ne postane istinski slab ali svakako se od njih očekuje da pruže više od tek upotrebljive farse sa elementima slepstika. THE FORTUNE traje 88 minuta a čini se da je po svedenosti koncepta mogao da bude još kraći, i kao da je negde izmakla ta dimenzija koja izdvajala taj scenario.
Uprkos svemu, ovakva ekipa i ambicija čine THE FORTUNE filmom koji vredi videti i daju mu dimenziju koju samo ekipa velikog kalibra može da pruži jednom promašaju. S druge strane, THE FORTUNE se može tumačiti i kao mračniji, nezavisniji odgovor na filmove sa Newmanom i Redfordom u kome su bad boys poput Beattyja i Nicholsona pokušali da daju svoje viđenje toga i na neki način završili sa jednim hermetičnim ostvarenjem jer ih je umetnička ambicija previše ponela.
* * 1/2 / * * * *
Konačno se pojavila kopija filma I LOVE YOU PHILLIP MORRIS Johna Reque i Glenna Ficarre, jedan od najočekivanijih filmova godine. Očekivanim ga pre svega čini činjenica da je reč o rediteljskom debiju scenarističkog para koji stoji iza klasika BAD SANTA ali i sama glumačka podela koju predvodi Jim Carrey sa Ewan McGregorom. Carrey kao što smo već konstatovali u ovom filmu nastavlja liniju svojih uloga koje ispod komedije nudi ozbiljnu psihološku dimenziju i jedan prepoznatljivi idejni sloj, i u tom smislu ovaj film iako je indie i teško da će imati premijeru u Americi zapravo predstavlja pervertiranu Carreyevu komičarsku personu i upravo zbog toga nailazi na teškoće.
I LOVE YOU PHILLIP MORRIS je indie film koji se služi stilemama major filma. Ovaj film je snimljen po istinitoj priči koju tretira kao Jim Carreyevu edgy komediju (najpre na um pada ME MYSELF AND IRENE) i uprkos tome što se dotiče provokativnih tačaka kao što su homoseksualnost, korporativna pohlepa, teksaška konzervativnost, AIDS i sl. uopšte ne posustaje u svom swaggeru i ni u jednom momentu ne tone u sentimentalnost osim u fazama kada se sa istim grubo šali.
Dakle, nije problem u tome što Jim Carrey igra gej junaka pa distributeri neće da mu naruše imidž. Problem je pre svega u tome što je ovaj film po svom stilu daleko od indie pijeteta koji bi podrazumevao tu temu i zvezdu u njoj. Ovo nije uloga koja će Carreyu doneti oskara. Ovo je pre tipična Jim Carrey uloga u filmu koji je natprosečno zanimljiv i provokativan.
U tom smislu, film koji je najsličniji I LOVE PHILLIP MORRISu je FUN WITH DICK AND JANE s tim što je ovo obogaćeno dopdatnim gross elementom homoseksualnih snošaja.
Sam svet homoseksualaca je prikazan bez naročitog ideološkog opterećenja, i dosta su podvučeni karikaturalni elementi flamboyant gayeva. U izvesnom smislu, ovaj film je apsolutno primer post-PHILADELPHIA Holivuda u kome je činjenica da je neko gej na tematskom nivou sporedna stvar, odnosno bitna je onoliko koliko je seksualno opredeljenje bitno samom junaku. U konkretnom slučaju, homoeksualnost znatno određuje Carreyevog junaka ali ne određuje sam film. Referenca u tom smislu može biti KISS KISS BANG BANG.
Ewan McGregor je u ovom filmu dosta sličan svojoj ulozi iz filma MEN WHO STARE AT GOATS. Štaviše oba filma počinju disclaimerom da je ovo STVARNO istinita priča. Ipak I LOVE YOU je mnogo dinamičniji i složeniji film od GOATSa. I u tom smislu, GOATS koji je bio ibndie polu-hit formalnu nudi manju subverzivnost čim je stigao u bioskope.
Requa i Ficara su se pokazali kao vrlo kompetentni reditelji i ovaj film je u stilskom smislu ne samo vrlo artikulisan nego upravo na nivou postupka nudi najviše prostora za diskusiju. Niko ne bi očekivao da će debitanti ponuditi ovako formalno provokativan film. Vrlo živopisnu fotografiju pružio je izvrsni meksički DP Xavier Perez Grobet kog sam zapazio još u vreme kad je sarađivao sa Gil Kenanom.
I LOVE YOU PHILLIP MORRIS je formalno subverzivan, duhovit i dinamičan film koji se izvanredno uklapa u kanon Carreyevih filmova koji kroz fizičku i gross komediju zapravo dotiču ozbiljne psihološke dimenzije egzistencije savremenog čoveka. Pošto ne spada ni u tipične Carreyeve komedije ni u indie film, ova nezavisna produkcija imala je problem da nađe distributera za Ameriku.
* * * / * * * *
Kada se opredelim za gledanje danskog trilera znam da će to biti film određenog nivoa, iako niko ne garantuje da će svaki biti na visokom kinematografskom nivou KANDIDATENa ili da neće biti na granici TV utiska kao KONGEKABALE. Međutim, čak i trileri najnižeg nivoa pokazuju jednu polu-skrivenu dimenziju danskog repertoarskog filma koju svet tek otkriva i tek polako počinje da importuje reditelje odande u Holivud.
HEADHUNTER Rumle Hammericha nalazi se nege na pola puta između onoga što su KONGEKABALE i KANDIDATEN. Pre svega ono što je sjajno obeležje danskih trilera je sve veći odmak u odnosu na kriminalni milje i pomeranje prema likovima koji se bave provokativnim i amoralnim delima u legalnim tokovima. U konkretnom slučaju HEADHUNTERa to je priča o intrigama unutar velikog privrednog koncerna i headhunteru koga stari bogataš angažuje da nađe menadžera koji će naslediti rukovođenje firmom umesto njegovog nesposobnog sina. Ulog za headhuntera je veliki pošto je njegov mali sin teško bolestan a koncern u čije se probleme uključio je vlasništvo bolnice koja može da mu pomogne.
Tim zapletom ovaj korporativni triler dobija jednu dopunsku psihološku dimenziju o odnosu očeva i sinova. Umesto ubistava i policije, ovo je svet u kome se problemi rešavaju pogodbama, ucenama, sakupljanjem dokaza i kroz medije, po čemu je ovaj film dosta sličan KONGEKABALEu. Iako Hammerich nije na nivo KANDIDATENa po kinetičnosti svog postupka, uz pomoć iskusnog danskog DPa Dana Laustsena uspeva da stvori vrlo specifičnu atmosferu hladnog i kišnog Kopenhagena uz odlične setove, kako sterilnih stanova u kojima junaci žive tako i njihovih radnih mesta koja su u potpunoj suprotnosti sa krčmom u kojoj stoluje osamdesetpetogodišnji tajkun.
U mnogim segmentima, film ima određene rupe u zapletu i manje ili veće nelogičnosti, od kojih je najveća ona u kojoj glavni junak, deklarisani socijalista i cinik pokazuje lojalnost prema starom kapitalisti koji brine o tome kako će proći njegova baština. U taj motiv nisam poverovao do kraja, iako Hammerich pokušava da ga opravda time što tokom ove priče junak uči neke bitne lekcije o očinstvu koje prevazilazi puki evolucionistički pogled na opstanak najjačih.
U svakom slučaju HEADHUNTER je pristojan upscale trilerom sa dosta elegantnih rešenja, interesantnim karakterima i rolom Larsa Mikkelsena koji pokazuje da Mads nije jedini talenat u familiji i da štaviše Larsu bolje ide underplay nego Madsu. Ipak, oko Larsa ima dosta likova koji su mogli biti efektnije kastovani.
* * 1/2 / * * * *
Pogledala Filipa Morisa,zvuk je bio neobradjen strasno,al ipak izdrzala do kraja.
Juan Mekgregor u ulozi povucenog geja je odlican za razliku od Kerija koji je svoju ulogu potpuno izkarikirao, bas je preterao. Sam film mi je bio pomalo naivan,ne znam ovo je valjda prica po istinitom dogadjaju.Suvise je konfuzan scenario vise nism mogla da pratim cime se sve to Keri bavi,jeste mu zahtevna uloga ali on to po meni nije znao da iznese.Steta.
Trebalo je da pogledaš sa dobrim tonom jer ima dobra kopija, treba ipak lepo ispratiti dijaloge i sl.
ako jos neki baksuz skine ovu losu kopiju samo neka smanji basove skroz da bude podnosljivo za slusanje,ovo ne bih ponovo gledala to je sigurno.
Novi film Gregora Jordana koji nam je podario zlodelo THE INFORMERS po Bret Easton Ellisu zove se UNTHINKABLE i uprkos glumačkoj podeli u kojoj se nalaze Samuel L. Jackson i Michael Sheen otišao je pravo na DTV. Kada se pogleda film, jasno je da Jordan nije proizveo ostvarenje bioskopskog dometa i to ne (samo) zato što je loš nego zato što liči na TV film i to iz one ranije epohe.
Priča govori o bivšem američkom vojniku, stručnjaku za bombe koji je posao Musliman, radikalizovao se i napravio tri atomske bombe koje je postavio u ti američka velegrada. On pada u ruke vojsci i agencijama za bezbednost i oni počinju da ga muče ne bi li saznali gde su bombe.
Amerikanca koji je promenio veru igra Michael Sheen ali ne dobija priliku da naročito briljira osim što dokazuje kako može da glumi i sa drugim akcentom i da se fizički istakne.
Mučitelja igra Samuel L. Jackson. Reč je o ridikulozno prenaduvanom liku koji se skriva od potencijalnih ubica poslatih da se osvete za intervencije koje uradio tokom nekih prethodnih isleđivanja. Njegova supruga je dobra Muslimanka, iz Bosne, koju su silovale njene komšije i ubile jojporodicu a Sama je upoznala kada je uhapšena pošto je pobila zločince i njihove porodice.
Ona međutim stoji tu kao primer Muslimana čiju su borbu Amerikanci podržali a na određeni način simbolizuje i sve te "male bezbednosne pretnje" koji sede po americi i ovi ih širokogrudo tolerišu.
UNTHINKABLE nije film koji se mogao smatrati proameričkim ili propatriotactovskim na prvi pogled. Svakako da pokušava da bude više od nečega što je smislio Robert Corchran. Međutim, ovaj film nema naročitu produbljenost da bi se odmakao od pokušaja da bude drama o problemima likova iz 24. U izvesnom smislu, UNTHINKABLE podseća na politički kontrolisane, zatomljene pseudo-drame iz NOBa koje kao imaju egzistencijalističku dimenziju ali su na Kraju na istoj liniji kao i BITKA ZA NERETVU.
Serija 24 i njeno vrlo fetišističko i afirmativno prikazivanje torture već je motivisalo Slavoja Žižeka da napiše esej o problemu torture. Ukratko, Žižek je u tom tekstu rekao da sama tortura nije neočekivani deo borbe protiv terorizma ali da je problem u tome što se ona legalizuje. UNTHINKABLE se fokusira na taj problem, ali ne samo da je slabija od Žižeka u tom diskursu već se bavi nepostojećom dilemom. Dokle je čovek spreman da ode da bi spasao šest miliona života? I tu dileme nema - spreman je da ode daleko. To znamo. Ako je ekspert za torturu i isleđivanje, sigurno još malo dalje nego neki civil. Ali, tu prave dileme nema.
Drugo pitanje je pranje ruku od torture među ljudima iz struktura. Tu temu je ovaj film tek načeo. Međutim, oni koji se badjuovski rečeno drže pravila (zakona i sl.) deluju potpuno karikaturalno u ovoj vrsti sukoba.
Na kraju, UNTHINKABLE postaje pretenciozni torture porn u kome mučenje ne samo da je ishodište i ne samo da se odvija od strane "pozitivaca" prema "negativcima" nego je sam mučitelj u liku Samuela L. Jacksona jedna hardboiled figura, tvrdoće dovedene do paroksizma. dakle, tortura je maksimalno fetišizovana kao praksa koju ne tolerišu slabići iz konvencije američkog policijskog filma u kome je sistem uvek korumpiran ali uvek ima taj jedan pojedinac koji rešava svar. U ovom filmu taj pojedinac je Mučitelj.
Naravno, pošto je Mučitelj u svetu pre Jack Bauera bio obično negativac, Woodward i Jordan moraju da posegnu za raznim prenaglašavanjima kako bi ga definisali kao heroja. Inače, što se samih tehnika tiče, film je u tom smislu dosta realističan, čak i onda kada se posegne za "unthinkabilnim" metodama.
Kada se 24 pojavio, dosta brzo su ga se latili intelektualci - setimo se mametovog polovičnog ali meni ipak dragog SPARTANa. Rod Lurie je takođe u sličnom teatralnom ključu imao film DETERRENCE a sličnu rolu ovoj u DTVu Jackson je igrao u harlinovom CLEANERu. Inače, UNTHINKABLE na nivou premise ima izvesne sličnosti sa scenarijem Shane Blackovih štićenika Anthony Bagarozzija i Chuck Mondryja TICK-TOCK koji je prodat za velike pare pre desetak godina, ali nije snimljen - delom jer ga je sreija 24 zbog real time razvoja priče.
Scenario je napisao Britana Peter Woodward, sin pokojnog Edwarda. Možda je tekst i imao nekog smisla pre nego što ga se latio Sam the Man.
U svakom slučaju, UNTHINKABLE je tamo gde zaslužuje, na malom ekranu, gde i ima najviše smisla.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam francusku parafrazu SILENCE OF THE LAMBS koja se zove LA CHAMBRE DES MORTS Alfreda Lota po romanu Francka Thillieza. Reč je o vrlo zanimljivo realizovanom filmu čiji je osnovni problem u tome što Lot uvodi previše motiva i previše različitih filmova u svoje ostvarenje i stvara jednu prenatrpanu i nekonzistentnu celinu u kojoj su svi elementi dobro realizovani ali se ne mogu dobro sklopiti.
Prvi film je policijski procedural sa Melanie Laurent koja je posle stekla svetsku slavu sa INGLOURIOS BASTERDSima, koja ovde pokazuje da je spremna da preuzme baklju od Virginie Ledoyen. Njen lik je fino razrađen, u mešavini pristojne policijske drame i arty detaljima poput sexploitation scene samozadovoljavanja pod tušem. Upravo takvi, naizgled dobrodošli, detalji pokazuju da se Lot ne kontroliše u smislu razdvajanja važnog od nevažnog.
Drugi film je priča o dvojici otpuštenih radnika koji slučajno zgaze čoveka koji je nosio otkup za otetu kćer i time trigeruju serijskog ubicu u kidnaperu. I ta priča takođe ima svoj kvalitet, i iako se kreće po obodu psihološke ubedljivosti, relativno funkcioniše čak i u spoju sa prvom pričom jer policijskoj istrazi dodaje realistički aspekt slučajnosti kao faktora u jednom procesu.
Ono što je zapravo potpuno deplasirano a takođe prilično lepo realizovano jeste SILENCE OF THE LAMBS momenat sa samim ubicom postavljen u ključu tomasherisovskog baroka sa sve ogromnom dungeon kućom, seksualno devijatnom i traumatizovanom ličnošću ubice koja se manifestuje kroz seriju vrlo eksperisvnih ali i stilizovanih scena. Ovaj segment potpuno odudara od relativnog realizma koji je do tada uspostavljen i čini da barem deo sa dvojicom otpuštenih bude suvišan.
Lot sve ovo vrlo vešto realizuje. Tempo filma je malo sporiji i mislim da je priča dobro raspoređena ali suštinski previše prazna za trajanje od 115 minuta i da je ovo film koji ne bi smeo da traje više od 100.
Ipak, film je svakako vredan pažnje, naročito ljubiteljima francuskog žanrovskog filma i ljubiteljima serijskih ubica.
* * 1/2 / * * * *
Psychatric Answering Machine Typography Animation (http://www.youtube.com/watch?v=pxkM3YTWu9s&feature=related#lq-lq2-hq-vhq)
Pogledao sam ONDINE Neil Jordana. U svom sada već ustaljenom ritmu smenjivanja holivudskog mejnstrim (mada uvek malo left-field) filma sa irskim art-houseom, Jordan snima izazovan film koji je neskriveno višeslojan.
Na površini, ako se gleda iz vizure "pričam ti priču" aspekta, ovaj film ne spada u moje favorite iz Jordanovog opusa, međutim, po svojoj produbljenosti, reč je o jednom od najbogatijih naslova, uz rame sa njegovom maestralnom adaptacijom Grahama Greenea.
ONDINE je na nivou tumačenja folk-mitologije u savremenim okolnostima, sukoba čiste ideologije sa realnošću, postigao sve ono što nisu Islanđani u filmu HARPOON o kome sam nedavno pisao. Na svu sreću, u ovom filmu je Jordan na jednom drugom mestu dao Islanđanima priliku da se iskupe.
ONDINE je film baziran na jednom vrlo suptilnom psihološkom cepanju. Film govori o skromnom siromašnom ribaru, lečenom alkoholičaru koji jednog dana u svojoj ribarskoj mreži pronalazi zbunjenu devojku koja slabo govori engleski i peva neku potpuno nepoznatu čarobnu pesmu na nepoznatom jeziku. Pošto ovaj slučaj suviše podseća na bajke o susretima ribara i "žena iz mora" on počinje i da je tretira kao neku vrstu morske sirene koja se pojavila.
Ovaj film nema elemente fantastike. Sve što se dešava u njemu je apsolutno realistično i konsekventno. Jedino što ima veze sa fantastikom je opredeljenje junaka, i to je ono gde ideologija, stupa na scenu, da događaje koji im se dešavaju misle u okvirima bajkovitog diskursa. Iako pripadaju nižim klasama, Jordanovi junaci nisu deluzionalni i apsolutno im je jasna osnova događaja sa kojima se suočavaju, međutim, pošto su nespremni da se suoče sa činjenicom da Zapadni Evropljanin iz nižih klasa ženu iz bajke jedino može da nađe isključivo pod uslovom da upeca istočnoevropsku žrtvu trgovine ljudima, oni odlučuju da ostanu u svojoj ideološkoj poziciji tumačenja sveta kroz prizmu fantastike.
Mitska matrica lokalnog folklora je dakle ideološko "zakrivljenje" realnosti koje daje filozofsku istinu životu Jordanovih junaka i oni čine sve da se mogućnost takvog percipiranja stvari održi što duže. Do kraja filma, junaci će postepeno morati da odbace tu ideološku poziciju ali će im ideologija bajke omogućiti potpunu indiviuaciju i razvoj na tom "putu heroja".
Jordanova pripovedačka veština očigledna je još od prvih kadrova u kojima se u savršeno glatkom spoju tri pozicije kamere započinja priče iz širokog prikaza zaliva do brodića glavnog junaka u situaciji koja bi većinu nervoznijih početnika naterala na neki od "vidi šta sve znam" pokušaja da to urade u jednom kadru. Do samog kraja, on će potvrditi da je u smislu vladanja pripovedačkim rešenjima i vizuelnim izražavanjem jedan od najpismenijih reditelja na savremenoj sceni.
Ako bi se Jordanov ONDINE morao smestiti u neku tendenciju savremenog filma, sa tim spojem socijalne teme, žanrovskih stilema i bajkovitosti, najpre se može smatrati nekom vrstom polemike sa Emirom Kusturicom, sa kojim je uostalom Jordan i sarađivao u filmu THE GOOD THIEF. ONDINE je po svom trouglu otac-dete-ljubavnica vrlo sličan filmu ŽIVOT JE ČUDO i mnogo artikulisaniji naravno.
Jedno od tipičnijih kusturicijanskih rešenja je upotreba muzike kod Jordana koja je naizmenično lirska i u cilju stvaranja monumentalnog soundscapea a u jednom drugom smislu (koji će čitavoj publici biti jasan prilikom završnog twista, a manjem delu će biti jasan još na početku) vrlo ironična. Ono što je Kusturice bio Bregović, kod Jordana su Islanđani Sigur Ros koji su napisali skor i učestvovali na soundtracku, a Jordan ih je zaista u potpunosti upotrebio, intregrišući ne samo njihovu muziku u film nego i njihov high concept u samu priču.
ONDINE je izuzetan film i pokazatelj da je Jordan u velikoj formi, iz koje nikada nije ni izlazio, već je samo sazrevao. Iako se u ONDINE mogu prepoznati motivi iz nekih ranijih Jordanovih radova čemu je on inače sklon (zar nije BREAKFAST ON PLUTO radikalizovani CRYING GAME? dok bi se ONDINE mogao posmatrati kao iskomplikovani MIRACLE), ovde je nesumnjivo više reč o sazrevanju nego o ponavljanju.
* * * / * * * *
Mark Wahlberg tells MTV News that he's keen to get to work on the film spin-off of HBO hit series "Entourage".
"I am more focused on making that movie than my own films. I just think we can make a great movie. I think people always wanted [it] and have complained that the episodes are too short — they've always wanted more. I think we're going to do it" said the actor during Sunday's 2010 MTV Movie Awards.
No date is yet set though the film would likely come after the series and would wrap up events in the finale - "We're going to have six episodes next year and end with a bang and then in the trailer you see [Ari Gold (Jeremy Piven) and his associate, Lloyd] waking up together in Vegas not knowing what happened."
The series kicks off its seventh season at the end of the month.
Pogledao sam THE MISSIONARY Richarda Loncrainea, projekat Michaela Palina u kome je on imao ulogu glavnog glumca, scenariste i producenta. THE MISSIONARY je throwback starih Ealing komedija u kojima se jednostavne priče prožimaju suptilnim apsurdom i lascivnošću, i Palinovo pajtonovsko preterivanje tek povremeno izbija na videlo, između ostalog zahvaljujući Loncraineovoj naizgled svedenoj a zapravo vrlo promišljenoj režiji koja simulira jednostavnost Ealing filmova a u stvari je vrlo sofisticirana.
Oni koji očekuju valjanje od smeha, neće ga naći u ovom filmu, međutim film je konstatno smešan u jednoj manjoj, blažoj meri. U tom smislu sasvim je legitimno prebaciti ovom filmu što nema velikog smeha u sebi barem kao payoff ali je ovaj Loncraineov postupak vrlo konzistentan i ja nisam imao taj problem.
Ono što sam ja imao kao problem jeste Palinovo nesnalažanje na nivou celine. Iako je čest slučaj u komedijama da karakteri ostaje nepromenjeni, njegov karakter se u toku priče menja ali publika ni u jednom trenutku nije do kraja uopućena u njegovu transformaciju. Isto tako, ovo je film koji ima problem na nivou celovitosti priče iako se, ruku na srce, ne može optužiti da je samo zbirka skečeva. Uprkos zato što u priličnoj meri funkcioniše kao priča, šteta je što ta priča nije zaokruženija.
* * 1/2 / * * * *
Sjećam se da sam gledao taj film nekad davno i da sam bio umjereno razočaran, upravo zbog tog što si napisao - Michael Palin, a smijeha ni od korova.
Pogledao sam GREEN ZONE Paula Greengrassa, jedan vrlo neobičan proizvod Greengrassove griže savesti. Posle dva filma o BOURNEu kojima je stekao ogroman komercijalni ugled i naslova koji su bili prepuni politike i omogućili mu da dođe do mejnstrima, Greengrass je pokušao da snimi spoj BOURNEa i političkog filma, neku vrstu poučnog akcionog filma baziranog na jednoj od najznačajnijih liberalskih knjiga o Iraku - IMPERIAL LIFE IN THE EMERALD CITY Rajiva Chandrasekarana.
Scenario Briana Helgelanda koncipiran je kao akcijaš par excellence sa sve strukturom na tragu COLLATERALa i 24ke gde je cela priča praktično smeštena u jedan dan i čitav film je jedna ogromna potera sa elementima istrage. Karakteri su takođe postavljeni u vrlo konzervativnom akcijaškom modusu sa junakom-autsajderom, nekorumpiranim pojedincem u korumpiranoj organizaciji koji veruje da radi pravu stvar i polako otkriva kako stvari nisu onakve kako su mu govorili.
E sad, ono gde ulazi prvi utisak neujednačenosti jeste sama zavera koju hrabri pojedinac otkriva, a to je da WMDova nema u Iraku, i da je film smešten u epohu i relativno "istinit" kontekst. Čudno je gledati visokooktanski akcijaš po, uslovno rečeno, stvarnim događajima, i to smešten u blisku prošlost koja je istorijski već obrađena. THE KINGDOM Petera Berga je u tom smislu bio lišen problema jer je bio smešten u sadašnjost i nije imao to breme istorije koje bi smetalo trileu i akciji. Ovde međutim postoji problem sa tim spojem akcije i istorije koji čini da mnoge stvari deluju neubedljivo, odnosno ubedljive su za akcijaš ali ne i za ozbiljne istorijske okolnosti koje Greengrass neumitno dotiče.
Greengrass se ne može okriviti da je u bilo kom trenutku odstupio od konvencije akcijaša, ali čitav kontekst je tako postavljen da film neumitno gura ka nekoj vrsti tematizacije istorije, i zato iz ove vizure THE HURT LOCKER i THE KINGDOM stoje kao daleko superiorniji filmovi sa suprotnih polova estetskog spektra.
Ono što u političkom smislu nudi Greengrass kao viđenje situacije u Iraku je vrlo interesantno i subverzivno, a ukratko teza je da su se Amerikanci olako odrekli funkcioneri BAASa i njihove sposbnosti da zavedu red prepustivši stvari nespremnim Iračanima i lokalnim disidentima. Ovo je vrlo značajan aspekt jer u principu, ako izuzmemo HOUSE OF SADDAM, ovo je redak primer priznanja iračke suštinske sekularnosti koju je invazija uništila.
Međutim, sama forma akcionog filma sa underdog junakom naprosto podrazumeva da je nemoguće očuvati distancu prema njemu, i to zamućuje intelektualni domet ovog filma jer, verovatno nasuprot Greengrassovim viđenjima, suštinski reafirmiše tezu da vojsku čine ispravni pojedinci pod lošim vođstvom (što je manje sporno, tu ima elemenata klasne solidarnosti) ali da oni imaju sposobnost da speče sistem od preterane devijacije.
Ta vrsta garancije funkcionisanja sistema kroz pojedince koji su spremni da se suoče sa korumpioranom vlašću i šefovima jeste jedna od osnova policijskog filma i suptilne fetišizacije "pravde" u odnosu na "pravo".
To naravno ima smisla kada se pojavi filozofski koncipiran lik poput Dirty Harryja, ali glavni junak filma GREEN ZONE nažalost nema tako upečatljiv etos. Njegov osnovni problem je što ono što je pričala vlas o napadu na Irak nije istina, ali da je istina to sve bi bilo u redu.
Kad je reč o rediteljskoj egzekuciji, Greengrass je napravio rollercoaster, film krene i ne staje, čak i u bukvalnom smislu, međutim, nema set-pieceova kao u BOURNEovima, već dosta liči na Michael Manna. U svakom slučaju, film je dinamičan i energičan.
Iako se ne može reći da je GREN ZONE doneo srećan spoj politike i žanrovskih konvencija, svakako je reč o eksperimentu koji uprkos svom polovićnom uspehu treba da bude podržan.
* * * / * * * *
Pogledao sam prvi deo najočekivanijeg televizijskog projekta godine CARLOSa Olivier Assayasa. Ova biografska priča o čuvenom Iljiču Ramirezu snimljena je u formi petočasovnog materijala podeljenog u tri televizijska filma, a u nekom trenutku će u Americi izaći i bioskopska verzija od dva i po sata.
CARLOS je odličan dodatak talasu filmova koji na tragu Spielbergovog MUNICHa fetišizovali sedamdesete kroz priče o tadašnjim odmetnicima poput dvodelnog MESRINEa, Donaldsonovog BANK JOBa, Edelovog DER BAADER MEINHOF KOMPLEX ili BEOGRADSKOG FANTOMA Jovana Todorovića.
Prvi film se bavi periodom od 1973. do 1975. Dakle, periodom od kada se Carlos uključio u evroppske operacije do početka akcije otmice ministara OPECa. Ova deonica u Carlosovoj karijeri je izuzetbno atraktivna, politički delikatna i važna za formiranje njegove ličnosti i javnog imidža što će kasnije biti od najvećeg značaja u razumevanju ovog čoveka.
Assayas i scenarista Dan Franck postavili su vrlo dinamičan uvod u priču o Carlosu u kome uprkos tome što imaju pet sati prostora nema praznog hoda. Priča je izložena kroz akcije, kako fizičke tako i pregovaračke kojima se carlos polako uspinje lestvicom palestinske oružane borbe, i polako od mladog mačo idealiste koji voli oružje i žene postaje pesnica moćnih političkih-finansijskih-logističkih zaštitnika pojedinih palestinskih frakcija, u konkretnom slučaju Saddama i Iraka.
Assayas nudi gledaocu dosta autonomije, priča se razvija kroz radnju i povremene uplive medijske slike tog vremena koja je odlično integrisana u priču. Jako je teško odoleti harizmi pojedinih Carlosovih gestova ali se Assayas ne može optužiti da je na bilo koji način u ovom filmu nasilje učinio glamuroznim (što se može reći za Spielbergov MUNICH) premda naravno ovaj film govori o romantičnom terorizmu sedamdesetih i ne može se pobeći od te atmosfere.
Kad je reč o inscenaciji, Assayas je ovde u svom žanrovskom modu, sjajno spaja potrebe trilera i realizma, nudi napete i ubedljive sekvence sa sjajnom rekonstrukcijom epohe na nekoliko kontinenata. Film su radila dva DPa, Lenoir i Le Saux i fotografija je odlična u svim aspektima.
Multilingualni Edgar Ramirez za potrebe ovog filma POSTAJE Carlos i popunjava rupu koju je ostavio Beniciov odlazak u mejnstrim. Ramirez sa ovim filmom automatski postaje zvezda latino glumiša što je već obećavao i u svojim prvim holivudskim nastupima posle kojih se činilo da je posustao.
* * * 1/2 / * * * *
Je l' tačno da je Carlos za seriju rekao da je gomila laži i izmišljotina i podneo tužbu protiv autora?
Jeste. :)
Martin Scorsese's editor Thelma Schoonmaker talks about moving into 3D with The Invention of Hugo Cabret.
A
Editor Thelma Schoonmaker, Martin Scorsese's longtime collaborator, sounds energized at the prospect of working in 3D for their next film, The Invention of Hugo Cabret. "It's a whole new kind of film for us," she says. "It's very visual, very little dialogue, lots of opportunities for wonderful 3D shots, because the boy's job is to keep the clocks wound, so you can imagine the giant wheels being built. Everyone's very excited about it. It will have a broad appeal, it won't just be Scorsese fans going to this, it will be kids and families and Scorsese fans."
Cabret is based on Brian Selznick's best-selling children's book about an orphan in 1930s Paris. GK Films is producing and Sony is distributing. Production on the project begins June 28.
She says Scorsese is excited about the 3D work. "Scorsese is in love with [3D]. He looked at Avatar and Alice [in Wonderland] and Scorsese didn't feel that the 3D he saw was as interesting as in the old ones like Dial M for Murder and House of Wax. He's decided he wants to be stronger with 3D to make it jump out at you. He's going to go a little bit further with it."
For her role, Schoonmaker will still be cutting in 2D "because it's too hard on the eyes to cut it in 3D" but will make adjustments for the format — "you have to learn not to cut from a wide shot to a close shot," for instance.
Schoonmaker has been working with Scorsese since 1980's Raging Bull, and says she isn't sure that all technological advancements in the past three decades have inspired better work in the industry as a whole. "Digital editing did help me but I think it did bring in an overabundance of cutting. It's become overused: chop chop chop chop chop. Whatever happened to the famous masterful shot?"
Schoonmaker was speaking during a public masterclass (and a roundtable interview with journalists) at the inaugural Aruba International Film Festival, which runs through June 11. Schoonmaker spent 14 years of her childhood in Aruba, but hadn't returned to the island in 55 years. "I was busy," she said by way of apology to the locals.
To a packed cinema at AIFF, she talked about the "mysterious craft" of editing and showed clips of her own work such as Goodfellas, Gangs Of New York and The Aviator and influential films such as Sergei Eistenstein's Battleship Potemkin, Anthony Asquith's A Cottage on Dartmoor, and A Canterbury Tale, directed by her late husband Michael Powell.
Schoonmaker revealed some details of her close working relationship with Scorsese. "I read the scripts only once, I want to see the film as it develops on the dailies and I can say 'This is going well, this is the way it's coming through.'"
She works on at least 12 different cuts of each film, she notes. "Like a lady who has lost weight and she's just getting to that point where she can fit into that favourite dress, you get the film down to just about the right cut. You can feel it when it happens."
"We don't argue, if we really feel strongly we'll do it two ways — my way and his way — and screen for friends, and we ask them. But we don't fight about his films. It's almost like one mind now. I know what he wants, and if I have a better idea he's the first person to accept it."
Pogledao sam drugi deo CARLOSa u kome se on pretvara iz nekoga ko nazire manipulaciju terorističkim krugovima i zloupotrebu revolucije u vrlo ozbiljnog kapitalistu tadašnjeg terorizma.
Drugi film pokriva period od otmice čelnika OPEC do 1978. godine kada Carlos uspostavlja veze sa Štazijem, Irakom i postaje potpuno nezavisni igrač u svetu terorizma.
U ovom filmu i carlos prolazi kroz fizičku transformaciju, od virilnog gerilca koji se u Beču oblači kao Che, postaje svojevrsni teroristički trgovački putnik, u odelu, a skvotove u kojima sedi sa radikalizovanim studentima u Parizu, zamenjuju luksuzni hoteli na Bliskom Istoku i hladni istočnonemački ambijenti.
Akciju iz prvog filma smenjuje politička intriga širom sveta, tako da posle akcionog uvoda, Assayas prebacuje akcenat na vrlo potentnu temu Carlosovg snalaženja u stiuaciji kada je shvatio da mu je terorizam jedino životno opredeljenje i perspektiva. Naravno, Assayas kao reditelj čiji su koreni u realističkoj drami, odlično vodi i taj segment priče, ne gubeći iz vida vizuelnu atraktivnost i konzistentan koncept u rekonstrukciji epohe.
Najzanimljiviji lik u ovom segmentu je Magadelna Kopp koju je carlos preoteo svom drugu iz terorističke ćelije a koja je posle bila prdmet njegove ljubomore dok ju je Verges posećivao u zatvoru. Assayas je prikazuje kao fatalnu ženu u terorističkim krugovima, čak i za standarde virilnog Carlosa kome su žene uvek posvećivale pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam i treći deo CARLOSa. Ovaj se bavi periodom od njegovog preseljenja u Istočnu Evropu i povezivanja sa sirijskom, libijskom i istočnonemačkom službom, prati deonicu u kojoj službe polako dižu ruke od njega, prodaju ga i završava se izgnanstvom u Sudanu i konačno hapšenjem.
Kada se uzme CARLOS u celini, ovo je možda i najodmereniji i politički najzreliji prikaz terorizma sedamdesetih. Iako, obiluje napetošću, CARLOS nije triler koji jednostavno koncipira simpatije i antipatije, niti koristi terorizam radi prikazivanja spektakla već vrlo minuciozno prikazuje procese koji su motivisali, podsticali i omogućavali terorizam tokom najuzbudljivij epohe ovog vida borbe. Naravno, mnogi elementi koji su važili u ono vreme mogu se preneti i u današnje vreme.
Uostalom, tenzija između Starih i Novih terorista oseća se kada carlos za račun Sirije odlazi u Nemačku da eliminiše vođe zloglasnog Islamskog Bratstva iz koge će kasnije izrasti radikjalizovani Avganistanci i na kraju Al Kaida.
Carlos je dve godine za račun Libijaca pripremao atenta na Sadata a kada je to učinilo Bratstvo, oni su mu postali svojevrsna konkurencija na tržištu.
Film nažalost ne prikazuje hapšenje Carlosa 1976. u Jugoslaviji i prebacivanje za Bagdad. O tome se dosta pisalo, a imao sam priliku da upoznam pilota koji ga je vozio tom prilikom putničkim avionom JATa i po njegovim rečima, Carlos je bio vrlo nepoverljiv i nezgodan tip. Isto tako, nema ni jugoslovenske femme fatale Nede Vidaković koja ima značajno mesto u Schroederovom dokumentarcu o Vergesu, Carlosovom advokatu. Ipak, Verges se pojavljuje kao značajan lik, naročito vezano za robiju Magdalene Kopp.
Jugoslavija je prikazana samo kroz pripremu bombe u Ljubljani i Postojni tokom Carlosove pariske kampanje za oslobađanje Magdalene Kopp iz zatvora i atmosfera SFRJ je prilično efektno rekonstruisana.
Sudanski period je naročito zanimljiv zbog specifičnosti lokalnog režima i njihove posebne verzije verskog fundamentalizma u kome se Carlos nije baš najbolje snašao. Specifičnost lokalnog režima svakako je dovela i do specifične, lagane, postepene prodaje Carlosa stranim službama.
Ipak, Assayasov film sugeriše da je Carlos poslednjih dana bio u fatalističkom raspoloženju i da je naslućivao da mu se bliži kraj, s tim što se on nadao smrti u borbi a ne hapšenju. Isto tako, Carlos kod Assayasa odaje utisak nepoverljivog čoveka koga nimalo ne čudi neizbežna izdaja u vlastitim redovima.
Ono što je posebno efektno jeste Carlosovo lutanje u periodu kada više nije bilo terorizma kojim bi se bavio i njegova potpuna nesposobnost da se prilagodi tim novim okolnostima.
Iako je u petočasovnoj verziji, ovo pravo uživanje, čini se da je sasvim moguće napraviti i cut od 150 minuta i rado bioh tako nšto pogledao u bioskopu jer ovaj projekat nesumnjivo ima kvalitet i za tu vrstu eksploatacije što je potvrđeno i prikazivanjem petočasovnog cuta u Kanu.
* * * 1/2 / * * * *
Poštovani prijatelji,
posle nekoliko meseci priprema izdavačka kuća Booka zvanično startuje sa svojim izdavačkim programom koji će činiti kvalitetna dela savremene književnosti.
Sa velikim zadovoljstvom možemo da najavimo izlazak naše prve dve knjige koje će se pojaviti za nekoliko dana. Autor obe je velika francuska književna zvezda Frederik Begbede, a naslovi su: U pomoć, molim za oproštaj i Francuski roman.
U pomoć, molim za oproštaj je nastavak kultnog i megauspešnog romana 399 dinara dok je Francuski roman dobitnik ugledne književne nagrade ,,Renaudot". U pitanju je autobiografija ovog kontraverznog pisca, džetsetera i velike medijske zvezde i po mnogim kritičarima njegovo najbolje delo do sada.
Ono što daje posebnu težinu startu naše izdavačke delatnosti je dolazak pisca na premijerno predstavljanje naših prvih naslova. Zahvaljujući prijateljima iz kompanije Zepter imamo veliku čast da ugostimo Frederika Begbedea u Beogradu. Književni superstar boraviće u našem glavnom gradu dva dana, 25. i 26. juna, a svi ljubitelji njegovih knjiga imaće jedinstvenu priliku da se druže sa njim u subotu 26. juna kada će u knjižari Delfi (SKC) od 15 do 16h potpisivati knjige.
Zainteresovani predstavnici medija imaće priliku da naprava kratak intervju sa Begbedeom u petak 25. juna u prostorijama Muzeju Zepter (Knez Mihailova 42) u 18h na promociji knjiga i u subotu u knjižari Delfi u periodu od 14:30 do 15:00, u periodu pre početka potpisivanja knjiga i druženja sa čitaocima.
Pozivamo vas da se akreditujete za intervju sa njim što pre jer su periodi u kojima će biti dostupan medijima vrlo ograničeni. Takođe vas pozivam da u svojim medijima najavite ovaj važan kulturni događaj i da ga ispratite na adekvatan način.
Na raspolaganju smo vam za sve dodatne informacije,
Ivan Bevc
Izdavačka kuća Booka
office@booka.in
www.booka.in (http://www.booka.in)
O KNJIGAMA
U POMOĆ, MOLIM ZA OPROŠTAJ
Oktav se vratio. Bivši copywriter iz 399 dinara sada nosi šapku. Luta Moskvom kroz sneg i dolare u potrazi za savršenim licem. Njegova nova profesija? ,,Talent scout"! Posao iz snova. Agencija za manekene plaća Oktava da bi uspostavio kontakt sa najlepšim devojkama na svetu. ,,Gospodo, naš cilj je jednostavan: tri milijarde žena treba da požele da liče na jednu te istu." A on treba da nađe tu jednu. Ova satira razotkriva tiraniju mladosti i diktaturu lepote. Ali to nije sve. Oktav ide u susret Apokalipsi – Leni, tinejdžerki iz Sankt Peterburga, u koju će se zaljubiti prvi i poslednji put. U nedavno obnovljenoj crkvi, ispovediće svoje grehe jednom popu koji klima glavom sa puno saosećanja. Ko će koga spasiti? Ko će prvi stradati? U pomoć, molim za oproštaj je priča o čoveku koji misli da je slobodan kao Rusija i koji će shvatiti da sloboda ne postoji.
Reč kritike:
Sve vreme tog apokaliptičnog koktela, te trke na rubu ponora, protkane zajedljivim humorom, ali takođe i osećajnošću i silom teže između smeha i straha, zabavljamo se i uznemireni smo. Na kraju nas to izgubljeno dete pogađa do ganuća.
Le Monde
Nećemo ovde da prepričavamo redosled ruskih avantura tog ciničnog erotomana, tim više primamljivog i podnošljivo depresivnog, koji u besanim noćima luta oko zatvorenih crkvi. Samo treba da znamo da je Begbede jednom novom snagom okružio svetačkim oreolom tu ispovest Oktava Paranga i da mu to ide jako dobro. Telerama
FRANCUSKI ROMAN
Ovo je priča o Emi Bovari iz sedamdesetih koja je posle razvoda ponovila ono isto prećutkivanje prethodne generacije o nesrećama tokom dva rata.
Ovo je priča o čoveku koji je postao hedonista da bi se osvetio za to što je bio ostavljen, o ciničnom ocu koji je postao takav jer mu je srce bilo slomljeno.
Ovo je priča o starijem bratu, koji je učinio sve samo da ne bi ličio na svoje roditelje, i o mlađem, koji je učinio sve samo da ne bi ličio na svog starijeg brata.
Ovo je priča o melanholičnom dečaku koji je odrastao u zemlji koja se ubila, koga su vaspitali roditelji deprimirani svojim neuspešnim brakom.
Ovo je priča o zemlji koja je uspela da izgubi dva rata praveći se kao da ih je dobila, a zatim uspela da izgubi svoje kolonijalno carstvo praveći se da to nije uopšte važno za njen ugled i veličinu.
Ovo je priča o novom ljudskom rodu ili o tome kako su katolički monarhisti postali globalizovani kapitalisti. Takav je život koji sam živeo: francuski roman.
Reč kritike:
Noćobdija je napisao svoju najbolju knjigu.
Lire
Lire
Nemoguće je mrzeti ovu knjigu. Begbede je previše inteligentan da izbegne
sve zamke koje bi književna kritika mogla da mu postavi. Uspeva čak
i da nas dirne...
Livres hebdo
Livres hebdo
Francuski roman je njegov najdirljiviji roman.
Le Magazine Littéraire
Le Magazine Littérai
Obe knjige prevela je: Ivana Misirlić-Bigard
O PISCU
Frederik Begbede (1965.) je jedan od najznačajnijih, najprovokativnijih i najpopularnijih savremenih francuskih pisaca. Do sada je objavio romane: Mémoire d'un jeune homme dérangé, Vacances dans le coma, L'amour dure trois ans,: 399 dinara, Windows on the World, L'égoïste romantique, U pomoć, za molim za oproštaj, Francuski roman. Osim pisanjem bavio se i advertajzingom, radio je za brojne magazine, vodio je TV šou, a 1994. osnovao je književnu nagradu "Prix de Flore" koja se svakog novembra dodeljuje talentovanim piscima (među dobitnicima su Mišel Uelbek i Ameli Notomb) u legendarnom Cafe de Flore.
Za Francuski roman je 2009. dobio izuzetno značajnu "Renaudot" nagradu.
Njegov nezvanični internet sajt je S.N.O.B. (Site Non Officiel de Frédéric Beigbeder) i nalazi se na adresi www.beigbeder.net (http://www.beigbeder.net)
Pogledao sam HOT TUB TIME MACHINE Steve Pinka. Ovaj film mi je bio prilčično mučno gledalačko iskustvo, i to ne zato što je slab, barem ne previše slab, koliko sam se osećao izdanim upravo u onom aspektu u kome sam pohvalio Steve Pinka kada je radio film ACCEPTED. Tada sam mislio da je on uspeo da učini dosta ubedljivom premisu o samoupravljanju na koledžu koji sami za sebe organizuju college dropouti i da na neki način sjajno uspeva da rekontekstualizuje i modernizuje uobrazilju o skrivenim unutrašnjim potencijalima koje ima svako od nas i može da ih razvije kroz ličnu inicijativu.
HOT TUB TIME MACHINE je međutim sve suprotno ACCEPTEDu i razrešenje ovog filma koji je koncipiran kao pastiš 80s omladinskih filmova spada među najciničnije i pokazuje da autori ovog filma uopšte nisu ukapirali šta je bila suština teen filma osamdesetih. Dok se film gubi u masi referenci, detalja, skečeva i raznih vrsta naknadne pameti, na kraju se završava time što jedan od glavnih junaka stiče bogatstvo praktično na isti način kao negativac iz BACK TO THE FUTURE 2. Ako imamo u vidu da je HOT TUB u najbukvalnijem smislu ako ne rip-off BTTF a onda aproprijacija mnogih njegovih rešenja, onda imamo jednu potpunu zamenu paradigme.
Dok je BTTF nudio zapravo mogućnost glavnom junaku da putujući kroz vreme doživi pustolovinu koja će mu omogućiti da realizuje svoje već postojeće potencijale i da se suoči sa traumatskim aspektom svojih edipalnih nagona, HOT TUB TIME MACHINE dobrih 20 godina kasnije plasira tezu Gordona Gekkoa GREED IS GOOD i to u godini kada Oliver Stone snima bookend nastavak u kome se ta teza razobličava. Činjenica da su junaci prevashodno posle putovanja kroz vreme i suočavanja sa traumatskim događajima koji su ih formirali, na kraju promenjeni time što su se obogatili zahvaljujući tome što je jedan od njih ostao u propšlosti i menjao istoriju, a da to praktično nij tretirano sa imalo cinizma, deluje monstruozno ako se u isto vreme apropriraju tekovine Johna Hughesa koji je definisao geekove kao sjajne tipove čije vreme još nije došlo.
Drugi aspekt ispunjenja junaka jeste menjanje prošlosti kroz upoznavanje sa osobama koje ranije nisu znali, dakle pored novca kao drugi "spoljni" element uvode se nove osobe. To je apsolutno protivno kanonu 80s filma a nažalost, nije predstavljeno kao afirnmacija radoznalosti, kršenja pravila i sl.
Film je opterećen referentnim dijalozima, koji su povremeno zanimljivi ali uglavnom predvidivi, a pošto imamo temu putovanja kroz vreme, dosta je prisutan i suvišni mumbo jumbo o tom problemu koji je ionako nevažan jer je svima jasno da hronomocija nije glavna stvar u ovom filmu.
Slično važi i za zaplet koji je složen, baziran na brojnim artificijelnim rešenjima i nedovoljno proizilazi iz karaktera pto je bio ključ 80s filma. Mi danas iz filma osamdesetih PRE SVEGA pamtimo karaktere pa tek onda iskomplikovane zaplete čak i u slučaju BTTF.
Sama realizacija je na nivou i film je sporadično smešan. Međutim, HOT TUB TIME MACHINE nema tu potrebnu spontanost spajanja karaktera, humora i dubokih ožiljaka gledanja 80s filma kakvu recimo ima Todd Philips. U tom smislu, HOT TUB je slabiji i od HANGOVERa na koji formalno dosta liči i od OLD SCHOOLa sa kojim deli slične ambicije.
HOT TUB TIME MACHINE je zanimljiv artefakt baziran na osamdesetim. Nažalost, zbunjujuće je koliko John Cusack, ovde ne samo glumac već i producent, nije ukapirao dekadu i žanr koji je obeležio.
* * 1/2 / * * * *
A evo kako je Pink obećavao
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg77795#msg77795 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg77795#msg77795)
Pogledao sam britanski triler EXAM Stuart Hazeldinea koji po svom high conceptu dijabolične regrutacije u ime bogate korporacije podseća na Reygadasov preskupi EL METODO. Dok je EL METODO priča koja se dešava u danima dok ispred velike korporativne zgrade besne antiglobalistički neredi. EXAM se s druge strane dešava u bliskoj budućnosti, u zgradi korporacije koja je smislila lek koji je spasao čovečanstvo i predvođen je genijem koji izbegava javnost.
Dakle, u odnosu na EL METODO koji ima politički stav u odnosu na problem korporacija, ili recimo HEADHUNTER o kome sam nedavno govorio sa svojim darvinističkim pogledima na život jedne kompanije, EXAM u izvesnom smislu fetišizuje korporacije pokazujući kako su one nemilosrdne jer traže odgovorne i uvek spremne ljude a sami kandidati su slabi i zato se budi ono najgore (i najbolje) u njima.
U tom smislu, EXAM nas ne vodi apsolutno nigde gde nismo ranije već bili u ovoj vrsti filma o grupi ljudi zatvorenih u nekoj prostoriji gde svako reprezentuje određenu rasu, klasu i pol. Ta dramaturgija vica naročito gura film u pravcu poente, uostalom i sami vicevi streme ka poenti a autopr ovog filma nažalost slabo šta ima da pruži.
EXAM je glumački i rediteljski sporveden osrednje, bez nekih inovativnih rešenja ali sa određenim nivoom u kome Hazeldine ne pobeđuje kamernost, kao Stone u filmu TALK RADIO, ali svakako sa njom igra barem nerešeno.
U svakom slučaju, EXAM nije značajan film i ne postiže nužan domet jednog malog, navodno opakog, žanrovskog nezavisnog filma za koji se izdaje.
* * / * * * *
Pogledao sam THE CRAZIES Brecka Eisnera i mogu reći da me je film vrlo lepo zabavio. Romerov original sam gledao ali sam ga već dosta i zaboravio, no rimejk me je podstakao da ga pogledam opet. Ono u čemu je original ubedljiviji svakako jeste dimenzija društvenog angažmana koja je kod Romera dosta snažna, ne samo zbog teme vojne intervencije među ljudima u unutrašnjosti, kulture oružja i sl. nego i zbog psihološke dimenzije nemogućnosti da se razluči ko je oboleo a ko je naprosto samo histeričan.
Kod Eisnera ta pitanja su u drugom planu, i iako ne mogu osporiti da ona jesu deo konotativne dimenzije ovog filma i da će pažljiv gledalac sigurno primetiti da ona negde duboko postoje, ovaj film je suviše visceralan da bi se bavio time na otvoreniji način. Filmovi iz sedamdesetih su definitivno imali mnogo otvoreniji, reklo bi se neviniji pogled na žanrovske miteme, priča o sindormu poludelih ljudi tretirana je mnogo dublje nego danas kada je to već postalo deo žanrovskog folklora i prikazano je u beskrajno mnogo filmova.
Naravno, i u Romerovo vreme, već smo imali INVASION OF THE BODY SNATHERS koji je otvorio tu temu, dakle, ona je tada već bila afirmisana, ali on je pripadao generaciji koja je tokom sedamdesetih poželela da ostavi vlastiti pečat u Holivudu i temeljno reinterpretira neke dotaknute teme.
Eisnera ne zanima ta vrsta pečata, što ne znači da THE CRAZIES nije u suštini vrlo zabavan pre svega akcioni pa tek onda horor film koji odličnim rolama Timothy Oliphanta i Radhe Mitchell te izuzetno energičnim inscenacijama Brecka Eisnera, inače sina jednog od najmoćnihih holivudskih mogula, uspeva da se istakne u gomili sličnih filmova.
Eisner na planu vođenja priče i vizuelne kulture, pomognut belgijskim DPjem Maxime Alexanderom koji je radio sa Alexander Ajom, nudi vrlo efekatan ankcioni horor, sa dosta jump scareova, odlično insceniranim poterama, sakrivanjima, lomljavama i eksplozijama i u tom smislu, THE CRAZIES pruža dosta prijatnih detalja koji jasno profilišu film.
Ukoliko se film doživi u skladu sa tim kako ga je Eisner koncipirao, onda je reč o vrlo solidnom ostvarenju. Ako se očekuje ono pšo čemu se Romero svojevremeno izdvajao, onda THE CRAZIES nudi jednu potpuno drugačiju direkciju.
* * * / * * * *
2ND UPDATE (below): I can report exclusively that the Writers Guild recently decided the credits on The A-Team, the movie based on the '80s TV show and opening this weekend. There were 11 screenwriters who worked on the film -- 5 single writers and 3 teams of two: Kevin Broadbin, Bruce Feirstein, Jayson Rothwell, Laurence M. Konner and Mark Rosenthal, Michael Brandt and Derek Haas, Skip Woods, Joe Carnahan & Brian Bloom, Mathew Carnahan. And that's with the interruption of the writers strike. The final credit now reads: "Written by Joe Carnahan & Brian Bloom and Skip Woods. Created by Frank Lupo & Stephen J. Cannell." In other words, 11 writers, and in the end, the director and his partner get first position credit. The WGA has a history of idiotic credits decisions. But the story behind these 11 writers that interests me most is how Alex Young lost control of The A-Team.
A-teamThe pic comes out Friday following almost 10 years in development, millions of dollars in script costs, all for a movie version of a forgotten TV show that 20th Century Fox already is predicting to reporters may not gross more in its opening weekend than the recent 4th installment of the Die Hard franchise. Not since examples like Sister Act and Armegeddon and G.I. Joe have so many screenwriters labored so much to produce so little. (This is not about whether the movie's any good. It's about yet another unoriginal movie idea emanating from Hollywood and how it was developed.) So I chuckled when I read a trade review today that started out: "Beginning with the sound era, studios and films producers have longed for a way to eliminate the screenwriter from the filmmaking process. By and large, writers are prickly personalities who absorb too much time, demand too much credit and need to be kept clear of the set, where they might interfere with the director, who is, after all, the real auteur of the film. With The A-Team, a Fox film derived from a 1980s TV series, this dream now is a reality. The film seems nearly writer-free. Absolutely no time gets wasted on story, character development or logic."
alex young 1Some believe in the fish-stinks-from-the-head theory of studio politics. But in actuality I know that Tom Rothman wasn't that close to the tortured A-Team development process itself. Instead, everyone lays the responsibility squarely at the feet of Alex Young who took charge of the pic while an SVP of production at 20th in 2002 (after the expensive rights had been bought by Fox 2000 and then moved over to main Fox). Young, one of the most disliked movie execs inside and outside Building 88 but for whom Rothman always had a soft spot. Young, who rose to become co-president of production at 20th with Emma Watts in 2007, and then crashed and burned last October only to become a producer on the lot. But not before making sure to wrangle himself a producer's credit on The A-Team. And there he was at the A Team premiere, "smug on the Red Carpet, giving bro-hugs with everyone in the production," a source related to me. "He lucked out and got put on it as producer, which is ironic because in development he almost destroyed it. If it's a hit he gets to take a victory lap as if he's the man who assured its success. I think it was just the opposite."
So what in god's name was his problem? Why so many stops and starts and about-faces? And how could there have been so many writers? One Young defender tells me, "TV shows into movies usually take years and years, and often never emerge at all. I don't think it was inordinate. Indeed, there is only one writer and a writing team credited on the movie, and for a summer action film, that's not a lot these days. I don't really know what went on in the early development years with it, but those credits do accurately reflect the version of the movie that got made. But bottom line, it's terrific fun and all of a piece, more so than most 'Action Jacksons'."
But talk to insiders, and you'll hear a very different story of panic, lies, and mimicry by the executive. Young is not untalented: he oversaw several of Fox's money-making guy movies. But go back through the development process and he tried to make The A-Team anything but the A-Team -- when that's what the studio expected to release as the start of a badly needed action franchise. I'm told that, at various points in the process, Young declared that A-Team should be "gritty like Bourne" (a big hit at the time) or "in the style of 24" (he considered hiring that TV show's writers) or "Hard R like Tarantino" (which is "ridiculous because Tom Rothman would never have allowed that. Rothman hates R-rated movies more than anything for box office reasons," a source reminds me.)
Most inexplicably, Young asked one seasoned writer to delete all the humor from the movie. Also to that end, I'm told Alex did everything possible to keep Stephen J Cannell, who made the TV show such a hit and had script and story approval, away from the project, to the point of lying to him continuously about where the project stood in terms of its development, and ordering writers not to talk to Cannell about their script if he phoned.
And Young lied to the writers, again and again and again. "He flat-out lies, 'We're not thinking of firing you,' and you read in the trades that you've been replaced," one scribe told me. The structure of the movie was always the same: instead of committing a crime in Vietnam, this A-Team had committed a crime in Iraq. But Young would never even get back to scribes once they'd handed in a draft trying to move the story forward and expecting Alex's notes in return. But the notes never came. "It's his personality. It's not that he says 'no'. It's that he says 'yes', 'I love the story', 'the work is great', and then you never hear from him again," one scribe recounted to me.
Alex hired every kind of writer, from Feirstein an uber-experienced scribe who'd written several Bond movies during the Pierce Brosnan tenure, to Rothwell who was so young and inexperienced he got the gig only because he'd sold a script called Invaders to Warner Bros and used that as a writing sample. And then there were all the countless writers who tried and failed to get the gig. None were to Alex's liking. Writers complained to agents who said and did nothing. As one of my insiders put it, "To the major agencies, it was another open writing assignment."
What wasn't to the writers' liking was an executive so arrogant that on several occasions he actually "ran the script through his own typewriter," one scribe tells me. "I'm not kidding. He wrote pages." And another source confirms to me, "he was rewriting stuff personally." Still another tells me: "He micromanages scripts (down to insulting writers about grammar, which he's often wrong about), he rewrites scripts himself in violation of every guild rule, and along with fancying himself a screenwriter, he considers himself a story genius – without realizing that most of ideas are clichés he comes up with are all the latest clichés from the movie he saw last weekend."
[UPDATE: Young's POV, according to sources, is that he wasn't able to really take the opportunity to pause in the movie's development, and reassess what it should be, until during the writers strike. Right afterward, he hired Skip Woods, whom Alex has credited as the one who "really cracked The A-Team", with Joe Carnahan and Brian Bloom "taking it home" by reworking the characters and dialogue when Carnahan signed on to direct. But by then the project was on fast forward and Young had to get out of its way.]
[2ND UPDATE: A Fox insider now tells me that Cannell was consulted on the pic after Joe Carnahan came aboard, and flew up to Canada once it went into production. "He has been closer to this movie than any rights holder has been," the studio emailed. But Cannell also is saying now that he'd been unhappy with previous drafts of the film.]
Along the way, Young met and married a TV actress in a fairy tale romance described as such in the pages of US and People only to find himself a seeming nanosecond later embroiled in an ugly divorce from Private Practice star Kate Walsh chronicled on the Internet. Yes, it was embarrassing for the studio to have a top executive badmouthed repeatedly by TMZ for trying to shake her down for every nickel. And it even entangled ABC Entertainment czar Steve McPherson whom Young was legally forcing to talk about the contract which the network gave Walsh. I heard Alex lost focus. "That started getting back to bosses, because people were complaining on the physical production side that he wasn't returning calls," an insider tells me. "And then he was getting caught in lies."
[UPDATE: Young himself likes to claim "the utmost respect for writers" and consider "many of them my closest, closest friends", according to sources, and believes that as an exec and as a producer he likes "as much as humanly possible" to stay with one writer throughout.]
Others say Young's relationships with writers are hanging by a thread. "He doesn't realize that all writers talk about executives. Even among writers who he's made movies with, his rep is god-awful. There's at least one who refused to work on a Fox rewrite unless they promised him Alex wouldn't be involved. You can burn lots of writers if you're good about it, and make good movies. People still want to work with you. But Alex isn't good about it, and the movies he turns out speak for themselves." As will The A-Team at the box office this weekend.
Meni to mirise na samo takav flop.
Pogledao sam HIERRO Gabe Ibaneza. Ljubitelji fudbala biće razočarani ali ovo nije biopic o Fernandu Hierru. Pre bi se reklo da sam ovog filma naučio da HIERRO na španskom znači SHUTTER ISLAND pošto je Ibanez snimio vrlo lepu/džepnu varijantu ove Lehaneove odnosno Scorseseove priče. Od evidentnih uticaja, prepoznao bih i Romana Polanskog, a brojne scene sa trajektom kao da evociraju GHOST WRITERa. Oba klasika zazvana HIERROm doduše izašla su posle Ibanezovog filma i nemaju konkretne veze, samo mogu poslužiti kao kompliment da je Ibanez na liniji velikih majstora.
HIERRO je priča o ženi čije dete nestane tokom puta trajektom. Ona, traumatizovana tim događajem, pokušava da se odmakne od svega ali kada je pozovu da identifikuje njegovo telo, ona shvata da to nije njegov leš i počinje da ga traži na malom ostrvu na koje je putovala kada je dečak navodno pao sa trajekta u more.
Ibanez ima background u svetu reklama i animacije i to daje filmu naročitu vizuelnu artikulaciju i sklonost da se izražava u slikama na vrlo ubedljiv način, tako da je HIERRO pre svega film atmosfere i u tom smislu spoj trilera, misterija i čistog spookinessa jako podseća na Polanskog. Film u završnici kreće put klasičnijeg suspensea u čemu se Ibanez takođe sjajno snalazi, ali HIERRO svakako nije film za one koji očekuju konvencionalna triler/horor rešenja.
Pored ostrva i potrage za nestalom osobom, HIERRO deli sa SHUTTER ISLANDom i neuravnoteženog, traumatizovanog, protagonistu, pripovedanje koje uključuje dosta halucinacija glavne junakinje i slične zahvate. U tom smislu, HIERRO nije ni za one kojima se SHUTTER ISLAND suštinski nije dopao, s tim što po svom formatu, trajanju od 90ak minuta i sl. možda stoji kao bolji SHUTTER ISLAND od samog SHUTTER ISLANDa za one kojima je Scorseseov film bio naprosto predug.
Bombastična poređenja sa Scorseseom i Polanskim svakako čine Ibaneza figurom koja obećava. U ovom filmu pokazao je retku sposobnost reditelja reklama i animacije da odlično definišu lokacije, da učine da svako parče prostora, rekvizite ili kostima zaigra. sa glumcima se takođe dosta solidno snašao. Iako HIERRO nema snagu filmova kakve su Scorsese i Polanski snimali na početku svoje karijere, niti tu originalnost, ono što Ibanez svakako već sada može da zasluži jeste naslov potentnog reditelja sa sposobnošću da uzdigne materijal iznad tipičnih rešenja i da mu pruži izvesnu arty auru u najboljem smislu te reči.
* * * / * * * *
Pogledao sam SKATE OR DIE, francuski akcioni film čji su claim to fame dva imena na špici. Kao scenrista potpisao se Chris Nahon, jedan od najubedljivijih reditelja koji je izašao iz Bessonovog EuropaCorpa i prilično rano se otisnuo u vode samostalne borbe na tržištu. Drugo ime je Miguel Courtois koji je režirao vrlo zanimljiv film o borbio španske policije protiv ETA, EL LOBO sa Eduardom Noriegom.
SKATE OR DIE je film koji donosi dosta vrlo fino realizovanih potera, i moglo bi se reći da je na tragu YAMAKASIja, s tim što nema situacija sa parkourom ili nekom novom veštinom već su potere bazirane oko veštine glavnih junaka na skejtu i inače u urbanom snalaženju.
Osnovni problem filma je vezan za likove koji su nedovoljno atraktivni kako u psihološkom tako i u akrobatskom smislu da bi učinili da ovaj film bude išta više nego showcase stvari koje smo manje više znali, poput toga da je Courtois kompetentan reditelj koji može da u evropskim uslovima sasvim dobro simulira američki akcioni film.
U tom smislu, SKATE OF DIE je pre svega film za die hard akcione fanove i ljubitelje francuskog repertoarskog filma koji su kompletisti, ali izuzev zanatske kompetentnsti ne nudi ništa više od toga.
* * / * * * *
Pogledao sam X-25 JAVLJA Františeka Čapa, vrlo neobičan film o NOBu koji govori o aktivnostima špjuna infiltriranog u nacistički štab (približno slične teme dotiče se i Hadžićeva ABECEDA STRAHA) u, koliko sam shvatio Zagrebu, pošto se pominju ustaše. S druge strane, film se dešava u Ljubljani, ali kolaboracionisti koji su prikazani najviše liče na ustaše. Jedan od scenarista ovog filma je naš poznati pisac krimića Milan Nikolić i on je stilski dosta obeležio ovaj film pošto ga je smestio izvan tipičnog miljea urbane ilegalne borbe koja je prikazana u filmovima Nikole Tanhofera, Radoša Novakovića ili Žike Mitrovića, i više je smešteno u salone, što bi i trebalo da bude svojstveno Čehu Františeku Čapu koji je upravo došao u naš film iz kinematografije poznate po salonskim melodramama i komedijama.
U ovom filmu iz 1960. godine, stil je uredan ali prilično arhaičan, međutim Čap je dovoljno kompetentan da učini ovu arhaičnost da liči na postupak a ne na početničku grešku. Vrlo je zanimljiva i glumačka podela koju čine srpski glumci poput Dušana Janićijevića, Aleksandra Gavrića i Tamare Miletić očigledno izabrani po utisku koji ostavljaju na ekranu, što je jdan pristup prilično stranm rediteljima sa naših prostora.
Ono gde se Nikolić i Čap nisu snašli jeste ritam priče, i čini se da je uvod predug u odnosu na samu misiju koju na kraju treba da sprovede X-25.
Rodoljubiva premisa po kojoj naši zapadni susedi iz SFRJ zapravo nisu bez dileme bili kolaboracionisti ima dosta napadnih ispoljavanja pre svega kroz lik majke koja kori svog sina što radi za naciste a on ne sme da joj kaže da je u stvari undercover. Upravo ta vrsta melodramskog ekscesa svojstvena je Čapovom veteranskom srednjeeevropskom senzibilitetu.
U filmu nema previše akcije, i izuzev jedne iznenađujuće dobre tuče čak i za današnje standarde, Čapov film ima manji intenzitet od Tanhofera i Mitrovića na sličnu temu.
Gledao sam dosta surov TV rip ali na svu sreću ima titlove pošto je film snimljen sa slovenačkom nahsinhronizacijom. To ne treba da čudi jer je Čap najveći deo svoje jugoslovenske faze, klasike poput VESNE, i realizovao u Sloveniji i nešto manje u Bosni.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LES ESPIONS Henri-Georges Clouzota, po romanu Egona Hostovskog. Reč je o špijunskoj farsi iz 1957. godine koja je tempirana da polemiše sa Hitchcockom. Za razliku od Hitchcocka koji je svoju specifičnu psihološku dimenziju gradio na uvođenju apsurda u klasične triler/suspense zaplete, Clouzot je sav baziran na apsurdu i farsi i hitchcockovske elemente dovodi do paroksizma, pa se u tom smislu LES ESPIONS iako je formalno reč o trileru sa elementima komedije može posmatrati i kao parodija žanra.
Clouzotov stil je više baziran na dinamičnom mizanscenu nego na kadriranju. Film je vrlo konzervativno ali pouzdano kadriran a glumačka igra je na liniji hitchcockovske ekscentričnosti. Ono što međutim Clouzot nema jeste centralni "normalan" lik kakvog bi kod Hitcha igrali Cary Grant ili Jimmy Stewart. Njegov glavni lik je na tom tragu, ali ipak suviše je naivan i previše pije da bi se gledalac mogao sasvim vezati za njega i njegovo rezonovanje. Taj element naročito podvlači parodičnu dimenziju ovog filma.
Ipak, pošto ovaj film sagledavamo istorijski, svakako da je reč o značajnom naslovu i jednoj atipičnoj refleksiji hladnog rata prema kome Clouzot ima krajnje ciničan odnos.
* * * / * * * *
Pronašao sam preko Gugla da već desetak puta na ZS rečima dovodiš nešto do paroksizma. Šta je za tebe paroksizam? Viki rečnik daje definiciju, iznenadi izliv aktivnosti, http://en.wiktionary.org/wiki/paroxysm (http://en.wiktionary.org/wiki/paroxysm) , i uglavnom ima veze sa medicinom.
Pogledao sam MILANO ODIA poznat i kao ALMOST HUMAN Umberta Lenzija, jedan od onih naslova koji pokazuje da je reč o zapravo vrlo ozbiljno i talentovanom reditelju koji je prečesto tezgario i rušio kredibilitet sumnjivim i slabo budžetiranim projektima.
Reč je o atipičnom polizioteschiju u čijem su centru zapravo počinioci zločina predvođeni manonovskom figurom razbojnika i psihopate koji meša socijalnu demagogiju o vlastitoj obespravljenosti sa pohlepom i hladnokrvnim ubistvima za koja misli da su put do savršenog zločina bez svedoka. Film prati njegov uspon i pad - uspon i osamostaljenje koji počinju kada biva izbačen iz ozbiljne bande i pad koji usledi kada posle serije ubistava, pljački i otmice razluti policijskog isnpektora koji celu stvar shvati lično.
Lenzi insistira na tome kako je policija nemoćna pred zločinom zbog nedovoljnih ovlašćenja, ali u tom policijskom domenu film deluje najmanje ubedljivo. Naime, ako smo u filmu STAR CHAMBER imali problem neuverljivosti zbog bizarnih proceduralnih grešaka usled kojih zločinci bivaju pušteni na slobodu, u ovom filmu problem je u tome što inspektor zaista očekuje da maltene bez dokaza ljudi budu osuđeni na kazne. Naravno, znamo da junaci policijskih filmova rade tako što se oslanjaju na hunch i da im je on često bitniji i od dokaza, ali ovde inspektor kog igra Henry Silva maltene ni sam nema dovoljno dokaza na osnovu kojih bi okrivio negativca.
U tom smislu, negativci su znatno ubedljiviji od policajaca, i uprkos tome što ovo nije caper movie u kome postoji bilo kakva simpatija prema počiniocima krivičnog dela, oni jesu glavni junaci i po razvijenosti karaktera i po screetimeu. Upravo, scene sa negativcima i čine da se ovaj film izdvoji dok su policijske scene dosta sterilne i bez uinspiracije u likovima.
Takvo prebacivanje fokusa sa heroja na negativce čini da film deluje žanrovski nejasno. Naravno još od Schillera je sasvim legitimno imati antiheroja kao glavnog junaka, ali Lenzijev junak je psihopata bez ičeg herojskog, čak je lišen i magnetizma svojstvenog duševnim bolesnicima koji recimo ima Hannibal Lecter. Tomas Milian vrlo ubedljivo igra ovog junaka i u pojedinim trenucima po liku podseća na Rocca Sifreddija.
Kad smo već kod Rocca, Lenzi naravno dosta insistira na sexploitation elementu ove priče, ali u ovom konkretnom slučaju, ta dimenzija zaista produbljuje lik jer glavni negativac povremeno živi od žigolo-akcija, i ovo samo doprinosi preciznom definisanju miljea iz kog dolazi taj lik. nažalost, Lenzi nije učinio isto kad je reč o likovima policajaca.
U političkom smislu, film je vrlo desno. Ne samo da je bilo kakav vid pravne države ništavan spram nagonima za pravdom koje imaju Odabrani, a na koje niko drugi nema pravo, već je i svaki vid primećivanja klasne raslojenosti, neravnopravnosti i sl. zapravo skriveni poziv na kriminal. O tome da u društvu postoji neka dublja vrednost sem kapitala, pokazuje i razlika među buržoaskim likovima - tu ima i onih koji su jak karakter i onih koji su dekadentni slabići, na taj način Lenzi pokušava da uspostavi identifikaciju sa gledaocima iz nižih klasa, bez suštinskog postavljanja u njihovu klasnu vizuru.
Ishod filma je klasično ubistvo. Iako u tipičnim policijskim filmovima, čak i vigilante nalovima, glavni junak na kraju, koliko god žleo da ubije negativca, ipak nekako biva opravdam i to počini u nekoj vrsti samoodbrane, makar utoliko što mu se plan da ubije negativca izjalovi, kod Lenzija je završnica sa smrtnom kaznom koju sprovodi inspektor čisto ubistvo, što priznaje i počinilac koji se po izvršenju ubistva patetično prepušta sistemu priznajući delo.
Hladnokrvna ubistva nisu strana italijanskom policijskom filmu, a hipertrofiranje određenih tendencija američkog filma kao što je vigilante pravac, svojstvena je italijanskom pristupu repertoarskom filmu.
* * 1/2 / * * * *
paroksizam (grč. paroxysmos ogorčenje, pooštrenje)
zaoštrenost, pooštrenost; med. pojačavanje karakterističnih simptoma neke bolesti, koji se javlja u nastupima, do krajnjih granica (npr. kod neuralgičnih, epileptičnih i dr. nastupa); fig. najviši stupanj bola, strasti, gneva, očajanja, uzbuđenosti uopšte.
http://www.vokabular.org/?lang=sr-lat&search=PAROKSIZAM (http://www.vokabular.org/?lang=sr-lat&search=PAROKSIZAM)
Reprizirao sam DAN ČETRNAESTI Zdravka Velimirovića, jednog od reditelja koji je imao značajno mesto u jugoslovenskom mejnstrimu šezdesetih i sedamdesetih da bi potom kao deo "crnogorskog klana" na FDU bio oklevetan i osporavan u celosti svog opusa iako njegov rad to ne zaslužuje.
Iako smatram i da je DOROTEJ vrhunsko delo, DAN ČETRNAESTI je verovatno Velimirovićev najbolji film, poznat po tome da je na scenariju sarađivao i Borislav Pekić. Velimirović je inače voleo da na scenarijima sarađuje sa književnicima, a DAN ČETRNAESTI se bavi temom zatvora, jednom od opsesivnih Pekićevih tema.
DAN ČETRNAESTI je film vrlo moderne strukture za vreme u kome je nastao i prati sudbinu četiri zatvorenika puštena na četrnaest dana iz zatvora, na redovno odsustvo za one koji su se dobro vladali. Svaki od njih ima probleme sa snalaženjem na slobodi - jedan zato što ga je porodica prevazišla i odbacila jer je sa odlaskom u zatvor izgubio svoje mesto u građanskom miljeu iz kog potiče; drugi jer pokušava da nađe svedoka koji će mu pomoći da dokaže da je nevin; treći je iz stare porodice prevaranata koji tokom odsustva pronalazi ženu zbog koje je spreman da se porpavi; četvrti je progonjen zločinom iz strasti koji je počinio i on mu onemogućava da normalno funkcioniše i uspostavi kontakt sa ljudima.
Sve četiri priče imaju svoje adute. Četvrta priča je možda ponajviše opterećena lirskim nabojem i formalno najkonfuznija, međutim u njoj igra Cica Perović i onda se ona uzdiže na viši nivo kroz glumu.
Velimirovićev prikaz utrobe Beograda nije naturalistički kao u Crnom talasu ili moderan kao kod Rakonjca. Velimirović je školovan na IDHECu pa ne čudi da njegov rad najviše liči na francuski film u svim mogućim inkarnacijama, od Tatija do urbane melodrame iz koje će izrasti Novi talas. Međutim, Velimirović u ovoj fazi uspeva da održi stilsku konzistentnost, i da njegov Beograd spada među ubedljivije prikaze prestonice u kinematografiji tog doba.
Što se rukopisa u vizuelnom smislu tiče, Velimirović ima izvesnih problema sa ženskom podelom gde forsira isti tip žena koje danas, sa istorijskom distancom, mogu da se pomešaju jedna sa drugom. Kad je reč o kadriranju, Velimirović ne beži od prilika da estetizuje pojedine situacije ali sve je to urađeno sa merom bez odstupanja od celovitosti filma.
U svakom slučaju, DAN ČETRNAESTI je film koji ni najzadrtiji protivnici Velimirovića, ne mogu da ospore. Svakako, on je imao veliih promašaja u karijeri, to niko ne spori, ali ima i barem dva-tri filma koja se izdvajaju, čime malo koji reditelj može da se pohvali.
* * * 1/2 / * * * *
Mogo bi mi to spržiti ako je diviks u pitanju. Nisam ga gledao a volio bih.
Biće mi zadovoljstvo da ti ga spržim. To je stvarno dobar film.
Onda mi ga, s oproštenjem - sprži!!!
Novi srpski film dobio je zaista izvanredan showcase na novom i vrlo ozbiljnom filmskom sajtu http://www.cameralucida.me (http://www.cameralucida.me)
Vladan Petković je uspeo da na jednom mestu skupi i predstavi priču o onome što se kuva u našoj kinematografiji.
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_8.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_8.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_9.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_9.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s1.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s1.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s2.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s2.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s3.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s3.html)
http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s4.html (http://www.cameralucida.me/balkanfilm_10_s4.html)
Pročitajte obavezno.
Pogledao sam THE DEATH AND LIFE OF BOBBY Z Johna Herzfelda, snimljen po romanu Dona Winslowa, pisca koga upravo čitam. Ovaj film je imao DTV sudbinu, ne sasvim zasluženo, i ne sasvim nezasluženo. Roman Dona Winslowa nije adaptiran na način na koji se inače adaptiraju velikani krimi žanra poput Ellroya ili Lehanea, već su ga scenaristi Bob Krakower i Allen Lawrence, kojima je ovo praktično jedini credit te vrste adaptirali u vrlo jednostavan krimi chase movie, a po onome što sada čitam od Winslowa, sigurno je u ovom romanu bilo nešto više od tipičnog svedenog zapleta.
Inventivnost Winslowa se oseća u tom smislu što THE DEATH AND LIFE OF BOBBY Z deluje svežije i maštovitije od tipičnog krimića, a po nekim zahtevima koje postavlja pred reditelja, pre svega kroz uvođenja lika deteta u priču, prevazilazi tipičan žanrovski okvir. To i budžet od 22 miliona dolara svedoče o tome kako je film sniman sa bioskopskom ambicijom.
Ako se izuzmu DTV utisci vezani za muziku i miks zvuka koji su očigledno proizvod štednje u post-produkciji kada se shvatilo da će film biti tek DTV, Herzfeldova egzekucija je tek sporadično na zadovoljavajućem nivou i to tek u scenama tuča, dok su dramske scene u najboljem slučaju tek konvencionalne.
Ipak priča je dovoljno intrigantna, likovi su dovoljno interesantni i tempo je dovoljno intenzivan da BOBBY Z nesumnjivo ostavlja utisak jednog poštenog B-filma bez sposobnosti da sasvim prevaziđe svoja ograničenja ali sa dobrim pokušajem da to sprovede.
Paul Walker ponovo igra undercover lika, kao u FAST AND FURIOUS iako se ovaj film pre može porediti sa RUNNING SCARED, s tim što je RUNNING ipak znatno ubedljiviji film, ali to je ta linija. Larry Fishburne je važan ali ipak sporedan lik tako da Walker najviše sparibnguje sa Oliviom Wilde. Nažalost, velika slabost filma je odabir deteta koje Walkerov lik spase - loš kasting deteta u velikoj meri devalvira ostala dobra rešenja.
Ako bi se gledao u čistom DTV ključu, BOBBY Z je ostvarenje koje se izdvaja, pa ipak moramo biti svesni da je izvorna ambicija bila bioskopska.
* * 1/2 / * * * *
U Pressu je izašao jedan revijalni, ali u suštini simpatičan tekst o partizanskom filmu
http://www.pressonline.rs/sr/vesti/magazin/story/123241/Balkanski%20vestern:%20Rat%20crvenih%20kauboja%20i%20Indijanaca%20s%20bradom.html (http://www.pressonline.rs/sr/vesti/magazin/story/123241/Balkanski%20vestern:%20Rat%20crvenih%20kauboja%20i%20Indijanaca%20s%20bradom.html)
Pogledao sam JEDANAESTU ZAPOVIJED Vanče Kljakovića, krajnje neobičan film nastao u koprodukciji Morava Filma i Jadran Filma. dok je Jadran bio pe svega proizvođač filmova, Morava je više bila distributer, dakle ovo je film koji je imao izvesnu komercijalnu pretenziju.
O komercijalnim pretenzijama svedoči i to što je kao autor ideje potpisan danas već oskrovac Branko Lustig koji je tada radio u "Jadran Filmu", a on kao producent po vokaciji sasvim sigurno ima neku vrstu komercijalne ideje. Scenaristi su Marijan Arhanić i Davorin Stipetić.
Međutim, JEDANAESTA ZAPOVIJED je skoro pa hermetičan film, neka vrsta preteče Miše Radivojevića, samo ne toliko efektna kao što su bili njegovi filmovi. Šta bi bio komercijalni uzor? Pa, verovatno italijanske seks komedije i uopšte evropski film tog tipa u kome se sloj lascivnosti pokriva društvenom kritikom i politikom.
JEDANAESTA ZAPOVIJED je film koji ima veseo ton ali nije komedija. Film je vrlo high concept - dešava se u jednom stanu i ima samo dva lika, inženjera i ratnog veterana koji dolazi u posetu svom ratnom drugu koji je postao rukovodilac i rukovodiočevu raspuštenu petnaestogodišnju ćerku koja divlja po kući i onda kao Lolita počinje da zavodi i zadirkuje očevog prijatelja koji uprkos svojoj boračkoj stamenosti ne može ostati ravnodušan.
Društvena kritika je prisutna na više nivoa. S jedne strane imamo lik devojke koju su roditelji zapustili kako bi jurili svoju karijeru i mesto u društvenoj hijerarhiji, zatim tu je sukob između jednog borca koji se opredelio za rad i drugog koji je u politici, i konačno tu je politički najsubverzivbniji deo - u sceni kada junakinjna pokazuje gostu nameštaj govori o komadima koji su "ukradeni iz samostana", pravljeni po meri i sl. JEDANAESTA ZAPOVIJED nije prvi film u kome se pokazuje snažan otpor mlađih generacija prema učesnicima rata, to već imamo od sredine šezdesetih u jugoslovenskom filmu ali ovde je to dosta izraženo.
Ono što je neobično u filmu je glumačka podela. Dragomir Bojanić Gidra, dok još uvek nije sasvim izgubio smisao kao glumac igrajući Žiku, igra veterana. Gidra je u ovoj ulozi iznenađujuće pristojan. On nije Cary Grant i svakako nije Rock Hudson, ali na neki bizaran način, kada se sagleda njegov opus Gidra jeste naš glumac koji se ponajviše specijalizovao za seks komedije.
Vesna Malohodžić igra devojčicu iako ne odaje utisak petnaestogodišnjakinje, možda zato što je u vreme snimanja već imala 22 godine. Dok je Gidra u priličnom underplayu, ona tek povremeno uspeva da od lika devojčice napravi nešto ubedljivo i dosta se gubi u površinskim efektima.
Kljaković je uz veliku pomoć čuvenog DPa Tomislava Pintera napravio film koji ima začuđujuće moderan vizuelni izraz sa vrlo izraženom estetizacijom u pojedinim scenama. U tom segmentu se vidi da je Kljaković imao ozbiljniju umetničku pretenziju i da je želeo da snimi jugoslovensku verziju older man-kooky girl filmova poput PETULIAe Richarda Lestera.
Za JEDANAESTU ZAPOVIJED se ne može reći da funkcioniše kao celina niti da je ostavila značajniji trag ali svakako je reč o zanimljivoj fusnoti u istoriji jugoslovenskog filma.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-06-2010, 17:18:00
Pogledao sam MILANO ODIA poznat i kao ALMOST HUMAN Umberta Lenzija, jedan od onih naslova koji pokazuje da je reč o zapravo vrlo ozbiljno i talentovanom reditelju koji je prečesto tezgario i rušio kredibilitet sumnjivim i slabo budžetiranim projektima.
Добро је да уважени Критичар није са'ранио још једног италијанског жанровског редитеља као што је ономад то урадио са Фернандом Ди Леом, по мени потпуно неправедно. Можда је разлог и то, уз све квалитете филма, што Валтера Грандија на крају можемо звати 'crippled avenger'.
Quote from: crippled_avenger on 24-06-2010, 17:18:00
U političkom smislu, film je vrlo desno. Ne samo da je bilo kakav vid pravne države ništavan spram nagonima za pravdom koje imaju Odabrani, a na koje niko drugi nema pravo, već je i svaki vid primećivanja klasne raslojenosti, neravnopravnosti i sl. zapravo skriveni poziv na kriminal. O tome da u društvu postoji neka dublja vrednost sem kapitala, pokazuje i razlika među buržoaskim likovima - tu ima i onih koji su jak karakter i onih koji su dekadentni slabići, na taj način Lenzi pokušava da uspostavi identifikaciju sa gledaocima iz nižih klasa, bez suštinskog postavljanja u njihovu klasnu vizuru.
Ishod filma je klasično ubistvo. Iako u tipičnim policijskim filmovima, čak i vigilante nalovima, glavni junak na kraju, koliko god žleo da ubije negativca, ipak nekako biva opravdam i to počini u nekoj vrsti samoodbrane, makar utoliko što mu se plan da ubije negativca izjalovi, kod Lenzija je završnica sa smrtnom kaznom koju sprovodi inspektor čisto ubistvo, što priznaje i počinilac koji se po izvršenju ubistva patetično prepušta sistemu priznajući delo.
Имамо сличан случај и код једног left-wing редитеља и то Дамијана Дамијанија у филму 'Confessione di un commissario dei polizia al procuratore della repubblica' (Confessions of а Police Captain) гдје комесар Бонавија хладнокрвно убија једног 'угледног' грађевинског предузимача, иначе шефа подземља. Међутим, и Гранди и Бонавија то формално чине као обични грађани пошто су прије тога поднијели оставке на своје положаје.
Meni je Hercfeldovih 15 Minutes bio fenomenalan, a i 2 Days in the Valley mi se takodje dosta dopao svojevremeno. Drago mi je shto se vraca filmovima, i definitivno cu overiti i Bobija.
Da se razumemo, nisam ja sahranio Di Lea, a i kako bih kad je reč o značajnom reditelju italijanskog policijskog filma, ja sam govorio o samo jednom od naslova na kojima je radio. Pre toga imaš pohvalu jedne njegove scenarističke saradnje sa Deodatom.
Što se Herzfelda tiče, biću iskren, 15 MINUTES je izašao u trenutku kad je bilo mnogo jakih naslova na tržištu i tada mi se nije nametnuo, ali bio je to dobar trenutak. Možda da je izašao u nekoj sušnijoj sezoni bio bi mi efektniji.
Dva dana u dolini je odličan, a 15 minuta je toliko smeće da se to riječima ne da opisati. Smeće na kvadrat, takoreći.
Ja Di Lea drzhim za najboljeg italo-pandurskog autora. Mada, nije da sam gledao previshe drugih. Ali, globalno gledano u kontekstu policier zhanra, Di Leo je u samom vrhu.
Di Leo je skroz bitan lik. Svojevremeno je Scorsese čak morao da odgovara na primedbe geekova zašto Di Lea nije uvrstio u svoj dokumentarni film o italijanskoj kinematografiji.
Pogledao sam CHICKEN RUN Peter Lorda i Nick Parka, prvu saradnju Aardmana i Dream Worksa koju sam sticajem okolnosti propustio u vrme inicijalnog prikazivanja. Kao i u slučaju svih ostalih Aardman produkcija reč je o vrlo inventivnom animiranom filmu. Ono po čemu se CHICKEN RUN razlikuje, nije samo to što je ovo bio prvi pokušaj njihove afirmacije na holivudskoj sceni već i po tome što je reč o filmu koji u prva dva čina nije onoliko duhovit koliko smo navikli od Aardmana i tek u trećem činu nailazimo na njihov prepoznatljivi humor.
Međutim, ono što impresionira u prva dva čina jeste rad na animiranim karakterima koji su izuzetno ekspresivni, a posebnu draž filmu daje direktna polemika sa naslovima POW-camp podžanra WW2 filmova na koje se CHICKEN RUN direktno nadovezuje. Usled ove opsežne filmofilske refrenece sa sve citiranjem kadrova iz filmova kao što je GREAT ESCAPE i sl.
Film se dešava u Britaniji a jedan od glavnih likova je Amerikanac što spontano dovodi i do sukoba kultura koji je vrlo interesantan i prikazuje snažan otpor Britanaca američkoj dominaciji, potpuno atipično za film koji pretenduje da se dopadne američkoj publici i tamo ostvari nekakav rezultat.
Ipak, čini se da te reference neće biti baš najjasnije deci kao primarnoj ciljnoj grupi ovog filma. Otud ne čudi da su se Aardmanovci ubrzo vratili sveprisunostti humora u svojim filmovima.
CHICKEN RUN je redak primer filma prevashodno namenjenog deci u kome detalji namenjeni njihovim roditeljima počinju da dominiraju.
* * * / * * * *
Pogledao sam MY ENEMY'S ENEMY Kevina Macdonalda, dokumentarac koji se nameće kao dodatak Schroederovom filmu o Jacques Vergesu. macdonald je snimio vrlo efektan i ozbiljan dokumentarac o Klausu Barbieju, ratnom zločincu koji je jako dugo živeo na slobodi i maltene bio prisutan u javnosti zato što je pomagao američkim tajnim službama u borbi protiv komunizma. Koliko god njegov period proveden u Boliviji delovao egzotično, najzanimljivije je to što je on par godina posle Drugog svetskog rata praktično živo u Nemačkoj iako su zločini u Francuskoj bili poznati a nije gonjen jer je sarađivao sa Amerikancima i imao je inkriminišuće informacije i o pojedinim francuskim političarima.
Film je vrlo dinamičan i pored intervjua vrlo bogato je ilustrovan i arhivskim materijalom koji je u priličnoj meri vezan i za samog Barbiea koji je očigledno voleo da se slika. Iako cela postavka prosto vuče autora ka zauzimanju stava, Macdonald ostaje dosta uzdržan koliko je to moguće u odnosu na svinjarije koje opisuje.
MY ENEMY'S ENEMY je odličan mejnstrim dokumentarac koji zapravo pokazuje koliko je stvarnost bila ambivalentnija od slike striktnog antinacizma koju mi danas imamo.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam adaptaciju Ballardove priče THE ENORMOUS SPACE koju je napisao i režirao Richard Curson Smith, iskusni britanski televizijski reditelj. Ova adaptacija je uglavnom bazirana na Ballardovoj priči ali su u nju uneti elementi i nekih drugih njegovih radova.
Reč je o jednočasovnom televizijskom filmu koji uspeva da se izbori sa vrlo komplikovanim high conceptom a to je da govori o jednom čoveku zarobljenom u jednoj najobičnojoj kući. Antony Sher je uradio odličan posao u glavnoj ulozi naučnika koji polako gubi razum, a scene u kojima se glavnom junaku silom prilika ipak pridruži partner služe kao odmorišta u ovoj dosta radikalnoj postavci.
Curson Smith u suštini dobro zarobljava Ballardovu opsesivnu temu ponovnog promišljanja savremenih svakodnevnih ambijenata, njihovog truljenja ili pretećeg karaktera. Isto tako, ekranizacijom ove potentne ali suštinski ne toliko filmične priče, samo pokazuje koliko bi neke druge knjige iz ove Ballardove faze bile interesantne za filmovanje.
Curson Smith pre svega stavlja akcenat na Shera kao glumca, ali HOME je prosto koncept koji vapi za ozbiljnim vizuelnim rešenjima i Curson Smith ih realizuje u jednom vrlo uspelom ključu.
BBC Four uopšte nema problem ni sa hermetičnošću ovog projekta ni sa prisustvom horor elemenata koji su kao i uvek kod Ballarda izraženiji kroz krizu junakove ličnosti nego kroz tipične ripper elemente (premda ima i toga) tako da HOME zaista prevazilazi domen tipične televizijske adaptacije literarnog klasika, ili zabave, i nesumnjivo je reč o art house ostvarenju. Ako imamo u vidu da je nastalo za televiziju, to ovaj projekat čini još ekskluzivnijim i fascinantnijim.
Ocjena?
Televizijske filmove ne ocenjujem brojem - svakako, treba pogledati.
Think Mel Gibson's last rant was ugly? He may have topped himself.
In 2006, the actor famously unleashed an anti-Semitic tirade during his DUI arrest a few years ago. Now the Lethal Weapon star may be in even more trouble after allegedly being taped while using the N-word and spewing a lot of other horrible things.
"You're an embarrassment to me. You look like a f--king pig in heat and if you get raped by a pack of n---ers it will be your fault," Gibson is heard on tape, according to RadarOnline.
Gibson's rep declined to comment on the latest rant, which reportedly comes courtesy of a recording made by baby mama Oksana Grigorieva during an ugly argument at the height of the couple's breakup and custody fight.
If we were Mel's camp, we'd be keeping our mouths shut, too.
Per the website, the star also called Oksana a "whore" and a "c--t," among other unsavory put-downs.
"How dare you act like such a bitch when I have been so f--king nice," he is quoted at one point.
"I am going to come and burn the f--king house down...but you will blow me first," goes another quote.
The not-so-veiled threats are in addition to a slew of inflammatory emails the 54-year-old Gibson supposedly sent that the 40-year-old Russian musician has held on to, presumably for safe keeping in the event she needs them in a court of law.
The Oscar winner is locked in a nasty court battle with Grigorieva, the mother of his nine-month-old daughter, over financial and custody arrangements in the wake of their separation back in April. Oksana has reportedly taken out a restraining order against him after she claimed he got "extremely violent" and punched her twice in the face. Gibson's lawyer described this exchange as a "loud argument."
Gibson, as everyone remembers, made headlines for his notorious drunken outburst in which he yelled at Malibu's Finest after he was busted for driving under the influence in 2006, saying, "F--king Jews...Jews are responsible for all the wars in the world."
Gibson's reputation and career took a major hit, especially in the wake of allegations of anti-Semitism in his 2004 blockbuster The Passion of the Christ. But after keeping a low profile and issuing several public apologies, people in Hollywood seemed to forgive and forget.
But if this latest outburst is true, will they be able to forgive him again?
Read more: http://uk.eonline.com/uberblog/b188579_report_mel_gibsonrsquos_new_racist_rant.html?utm_source=eonline&utm_medium=rssfeeds&utm_campaign=imdb_tv-movies#ixzz0sWWWDop6 (http://uk.eonline.com/uberblog/b188579_report_mel_gibsonrsquos_new_racist_rant.html?utm_source=eonline&utm_medium=rssfeeds&utm_campaign=imdb_tv-movies#ixzz0sWWWDop6)
Ovi Australijanci su fini čak i kad se vređaju.
Quote"I am going to come and burn the f--king house down...but you will blow me first,"
Čovek ume da ispostavi svoje prioritete.
Opet si me preduhitrio u nameri ta citiram tu ključnu misao koja je višeslojna, nudi nagoveštaj pomirenja, potvrdu da je Melster pre čovek Erosa nego Tanatosa...
Pogledao sam KOTU 905 Mata Relje, film koji bi se uslovno mogao nazvati partizanskim iako se zapravo bavi fazom "jurenja bande" po vrletima.
Mate Relja je snimio film po scenariju Milutina Jankovića koji je u našoj kinematografiji scenaristički opus koji obeležavaju efikasni, žanrovski filmovi smešteni u udbaški milje. Janković je pisao OPASNI TRAG koji govori o aktivnostima Službe na Kosovu dok KOTA 905 govori o mladom operativcu OZNE koji se infiltrira u četničku grupu koja se krije na planinskom području i vešto koristi podršku lokalnih gazda, ucenu i geografski položaj.
Zaplet je vrlo jednostavan ali precizno koncipiran, kada OZNA presretne radio signal četničke grupe, ona infiltrira svog čoveka umesto predstavnika emigracije koji im je poslat. Stvari se komplikuju kada u posetu ocu, inače četničom jataku, dođe devojka iz grada koja je prethodno sasvim slučajno srela kapetana OZNE koji se sada predstavlja kao Major kraljevske vojske.
Likovi su izloženi efikasno, i na nivou zapleta KOTA 905 spada u red uspelijih "malih" partizanskih filmova. Relja se naročito istakao sa odabirom glumačke podele pošto je ulogu leading mana dao Dušku Bulajiću, jednom od najupečatljivijih lepotana naše kinematografije tog doba, dok se u sporednim ulogama među četnicima mogu videti Pavle Vujisić, Milan Srdoč, Stole Aranđelović i Dušan Janićijević koji likovima četnika daju jednu humanu dimenziju. Štaviše, četnici su u ovom filmu prikazani kao ljudi koji ne mogu da prihvate poraz, ali su izgubili iluzije i motivaciju, žele da se vrate kući, ali su ometeni deluzijama svojih oficira (Majora Momira, vođu četnika igra Ilija Džuvalekovski) ili psihopata koji su okusili krv i ne mogu da se adaptiraju na bilo šta drugo (lik kog igra Stole Aranđelović).
Jedan od osnovnih dramaturških problema je zapravo u tome što maltene veći akcenat daje skrivanju četnika nego operaciji protiv njih, ali se film svakako i izdvaja po tome što četnici nisu prikazani crno-belo kao u mnogim drugim filmovima.
Relja je realizovao film prilično kompetenetno, uz pomoć čuvenog DPa Tomislava Pintera, ali ne može se govoriti o nekim naročitim rediteljskim obeležjima koja bi izdvojila ovaj film. Ipak, za pohvalu je to što iako se ne izdvaja KOTA 905 spada među kompetentnije realizovane filmove svog žanra & vremena.
* * * / * * * *
Pogledao sam LASSITER Rogera Younga, drugi pokušaj Golden Harvesta da učini Toma Sellecka bioskopskom zvezdom uz pomoć studija Warner. Selleck u to vreme još uvek nije uspeo da preboli odbijanje Indiana Jonesa, pa ne čudi da je LASSITER heist film smešten u London 1939. u kome britanska policija ucenjuje američkog lopova da ukrade dijamante iz nemačke ambasade.
Roger Young je reditelj koji nam je poznat po televizijskoj verziji BOURNE IDENTITYja sa Richard Chamberlainom, a ovaj film je snimio u saradnji sa starim iskusnim DPjem Gil Taylorom koji je je overio reditelje od Polanskog do Donnera, tako da je LASSITER jedan vrlo stylish film koji sjajno koristi epohu i londonske lokacije.
Tom Selleck ima leading man potencijal. Iako se može reći da on sam ne nudi ništa novo i da u to vreme već ima nekoliko glumaca tog profila, i sa takvim mogućnostima, on sasvim dobro igra glavnog junaka i uspeva da postigne sve obavezne figure kada je reč o šarmu, neposrednosti hitchockovskih junaka iz TO CATCH A THIEF stila,
Scenario Davida Taylora je jednostavan, opterećen svim mogućim klišeima, ali Young u saradnji sa Selleckom i Bob Hoskinsom koji igra policajca ucenjivača uspeva da te klišee plasira efektno. Ono što Taylor donosi kao novinu jeste bizarna seksualnog nemačke negativke, njena sklonost ka prljavom i bolnom seksu koja je nagoveštena u nekoliko dosta direktnih detalja. U tom smislu LASSITER je efikasan i uprkos tome što na kraju niti nudi išta novo, niti pred glavnog junaka postavlja neko ozbiljno iskušenje, funkcioniše kao sasvim solidna zabava koja nije samo za one koji žele da gledaju špijunske i lopovske intrige iz predratnog Londona.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam UI-HYEONG-JE Hun Janga, poznat i kao SECRET REUNION. Film mi je bio izuzetno zanimljiv i lepo mi je legao. Kada je SHIRI uspeo da omasovi i internacionalizuje visokobudžetni korejski repertoarski film uvodeći koncept rip-offa na visokom nivou kao koncept, nešto što je delovalo kao dead end na kraju se pretvorilo u početak razvoja jedne vrlo kvalitetne i autentične filmske industrije koja će potom iznedriti Chan Wooka i Bonga. UI-HYEONG-JE je povratak na liniju te rip-off koncepcije, ali sa iskustvom vrlo kreativne kinematografije nastale u međuvremenu.
Ono što karakteriše UI-HYEONG-JE je pre svega utisak da taj rip-off više nije samo mehaničko preslikavanje američkog uzora već i da uspeva da funkcioniše na nivou karaktera i emocije što raniji filmovi tog tipa nisu uspevali. Sigurno je tome doprineo i Song Kang-ho koji je uostalom almunus SHIRIja iako ga prevashodno znamo po radu sa Chan Wookom i Bongom.
Song ovde ima ulogu sa kojom želi da se nametne kao korejski Bruce Willis. Njegov lik počinje kao južnokorejski Jack Bauer a potom ga sudbina učini tamošnjom Joe Hallenbeckom. Buddy formula se sprovodi spajanjem njega sa starim severnokorejskim rivalom. Pošto je obojicu napustila matična služba, oni su primorani da rade kao private dickovi na ponižavajućem poslu lova na odbegle mail order brides, iako zapravo pokušavaju i da rade jedan drugom o glavi.
UI-HYEONG-JE što se mene tiče, ima koncept pravljen za lokalno tržište ali uspeva da se nametne kao sasvim pristojan dodatak internacionalnoj tradiciji buddy cop filma. Svakako da kao i inače sa azijskim filmom ima tih nekih uneasy promena u tonu između ozbiljnosti i komedije, ali to je svedeno na minimum. Doduše, sasvim je moguće da mi je film lepo legao jer sam sucker za buddy cop filmove.
Interesantno je koliki stepen uvažavanja prema pojedincima iz Severne Koreje pokazuju južnokorejski autori. Ako imamo na umu stepen zaoštrenosti odnosa, čini se da su ovi filmovi pravljeni ne samo kako bi pokazali empatiju prema narodu, nego kao da postoji i svest o tome da se gledaju na Severu. Znamo da je Kim Jong Il ozbiljno potegao da nabavi SHIRI u vreme izlaska, a ovaj film će mu biti još zanimljiviji jer se deo zapleta odnosi i na ubistvo njegovog odbeglog rođaka.
Film nudi dosta male bondinga i bromancinga za one koji to vole ali i dva izvanredna akciona set-piecea u kojima Hun Jang radi onu vrstu akcije po kojoj je Holivud poznat i pokazuje da to itekako može dobro i ubedljivo da se uradi u Koreji.
U krajnjem zbiru, što potvrđuje i odličan rezultat sa blagajni, UI-HYEONG-JE nudi odličan crowd pleasing, u jednoj formi koju je proslavio Holivud ali joj se sve ređe vraća na pravi način.
* * * / * * * *
Pogledao sam ČUDNU NOĆ Milana Jelića, rediteljev pokušaj da se posle godina lutanja i tezgarenja vrati ozbiljnom filmu. Ovu melodramu iz savremenog života, posvećenu mladim ljudima koji pokušavaju da zajedno sa celokupnim društvom pređu iz komunizma u kapitalizam, napisala je Maja Volk a Jelić je za DPa uzeo tada još uvek mladog Predraga Bambića, starog kinoamatera i redovnog saradnika Milutina Petrovića od koga je tražio da snimi film u jednoj poludokumentarnoj/gotovo novotalasovskoj fakturi.
Nažalost, ishod je više televizijski i to u smislu RTBa iz tog vremena, s tim što su ipak najveći problem glumci. Peđa Bjelac, koji je kasnije postao poznat po epizodama u američkim filmovima i upečatljivom kameu u KAD PORASTEM BIĆU KENGUR u ovom filmu izgleda kao jedan od najslabijih leading manova našeg filma, i upečatljiv izgled ne uspeva da isprati iole ubedljivom glumom. Njegova direktna partnerka je Olivera Ježina koja ponavlja svoju misguided "ozbiljnost" koju je pokazala kod Jelića još u MATURANTIMA.
Dakle, osnovni problem ČUDNE NOĆI je jako loša i neubedljiva gluma koju ne uspeva da nadomesti već tradicionalno osrednji scenario koji se na kraju od jedne potencijalno zanimljive priče o mladima u sred društvene promene i pitanju ostati ili otići, na kraju svodi na jednu od najprisutnijih trauma u jugoslovenskom filmu a to je problem trudnoće i stambenog pitanja.
Jelić je očigledno predugo tezgario da bi se mogao vratiti onom nivou koji je pokazivao u BUBAŠINTERu i zato je ČUDNA NOĆ iako pokušaj respektabilnog filma zapravo još opskurnija od nekih njegovih šundova.
Pogledao sam izvanredan kratkometražni film INFLUENZA Bong Joon Hoa.
Film je koncipuiran kao kolekcija CCTV snimaka jednog čoveka koji od tipično socijalno ugroženog nezaposlenog pojedinca postaje beskrupulozni lopov i na kraju ubica sa psihopatskim ponašanjem.
Bong je maestralno režirao ovaj film ne samo zbog sjajne postavke mizan kadrova koji se beleže CCTV kamerama već i zbog poigravanja sa samom percepcijom unutar prizora, naročito u slučaju kamera koje nude mogućnost split-screen slike ili švenka.
Štaviše, INFLUENZA je film koji je naizgled jednostavan ali zapravo poziva na više gledanja kako bi se uhvatili svi detalji u Bongovoj egzekuciji.
Naravno, u osnovi svega je izuzetno britak humor ovog reditelja & scenariste od koga INFLUENZA vrca i crni humor izbija iz samih situacija. INFLUENZA je aposlutna preporuka za sve one koje zanima kratki film a naročito one koji žele da se bave filmom.
Influenza je zapravo film u kojem se mozhda i najbolje vidi veshtina i umece Bonga kao rezhisera. Lako je kad sve mozhe, kao u bioskopskom filmu, ali ovde su mu alati za pripovedanje gotovo nepostojeci, a opet uspeva da napravi sjajan film. Influenza je primer toga kako veliki rezhiser pravi film sa, u filmskom smislu, bukvalno obe ruke vezane iza ledja.
Posle duže potrage uspeo sam da pogledam film WUSA Stuarta Rosenberga, snimljen po romanu Roberta Stonea. Reč oe Newmanovom pet projectu iz 1970. godine u kome je želeo da kanališe svoj liberalni angažman kroz ekranizaciju intelektualističke, ali pomalo i junkie proze Robert Stonea i priču o lutalici i prevarantu, u duši liberalu koji postaje DJ na ultradesničarskoj radio stanici i postaje deo jedne šire rasističke političke zavere.
WUSA se dotiče brojnih tema, života na margini, hipi pokreta, rasne segregacije, evangelista šarlatana, političkog oportunizma i sl. ali na kraju svega film se svodi na masu polu-pretencioznih dijaloških scena postavljenih između nešto efektnijih dramskih čvorišta.
Rosenberg u rediteljskom smislu kombinuje ekspresivnost Novog Holivuda naslonjenu na francuske uzore i klasičnije pripovedačke tehnike, a Newman gradi karakter koji je ubedljiv ali polako počinje da opterećuje praćenje celine. Pa ipak, WUSA iako je evidentno reč o promašaju, i najsabijoj saradnji između Newmana i Rosenberga, ne prestaje da bude izuzetno intrigantan do samog kraja i vredi ga videti kao jednu od manifestacija holivudskog liberalizma sedamdesetih.
* * 1/2 / * * * *
To je, pretpostavljam, objektivan rivju iz neutralne perspektive. Ali koliko to stvarno može da se svidi jednom prosječnom ultradesničaru?
Ne može da se zaista svidi nikome, ali neće uvrediti ultradesničara.
Pogledao sam KILLER VS KILLERS odstupan i pod naslovom DEATH COMMANDO pozni rad velikana italijanskog krimića Fernanda Di Lea iz 1985. godine. ovaj naslov mu je i poslednji u bogatom opusu i ne može se reći da se Di Leo oprostio vrhunskim ostvarenjem.
U žanru italijanskog krimića koji je tada već blizu izdisaja, sa Henry Silvom u glavnoj ulozi, što je u tom trenutku već poprilično bizarna odluka i tehničkom realizacijom koja je na granici amaterizma, Di Leo ipak uspeva da sprovede nekoliko inventivnih rešenja i da snimi film koji se u izvesnom smislu izdvaja.
Henry Silva kao leading man je bizaran jer naprosto nije leading man, mator je i pogrbljen a to ne nadoknađuje glumačkim talentom. Di Leo međutim konstituiše njegov lik kao ćutljivog usamljenika - plaćenog ubicu koji ima svoj vlastiti zoo vrt i voli da ljude ubija bazukom čak i kad su sami i nezaštićeni što je vrsta ekscesa kome čovek eventualno može biti sklon u igri kada ima manjak protivnika i višak protivtenkovskih raketa, a na one koje ne raznese pušta životinje. Nažalost, ovo je zanimljivije na nivou ideje nego što je Di Leo uspeo da realizuje.
Isto važi i za ostatak filma koji je daleko manje ekscesan ali podjednako slabo realizovan.
Di Leo nudi i neku vrstu političkog stava na nivou samog zapleta, KILLER iz naslova je plaćeni ubica sa, očekivano, tvrdim moralnim kodeksom koji se sukobi sa naručiocima posla, velikom naftaškom korporacijom koja iako se bavi legalnim tokovima, u stvari nema nikakav etički kodeks. Ipak, u vreme izlaska ovog filma, to je već bio dobro poznat etički obrt.
KILLER VS KILLERS je dinamičan, ali ipak nedovoljno kvalitetan film kojim bi se oprostio majstor tog profila.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam film ROMA VIOLENTA Marino Girolamija, reditelja čije je najznačajnije ostvarenje u istoriji filma to što je napravio Enza Castellarija. Ovaj film snimio je u svojoj 61. godini i bez ikakve sumnje, sa oxca je dosta talenta prešlo na sina. Dok je Enzo radio kanonske bitne polizioteschije sa Francom Nerom, otac u ovom filmu režira Francovog dvojnika Maurizio Merlija, u priči koja je svojstvena italijanskom policijskom filmu.
Ponovo imamo glavnog junaka policajca koji je nezadovoljan sistemom jer je sud nesposoban da osudi počiniocenajtežih dela, i svoju nesposobnost da razdvoji pravdu od zakona počinje da ispoljava kroz vigilante akcije, prvo ubijajući zločince na zadatku a potom i pridružujući se grupi građana koji su nekada u životu bili žrtve nekažnjenog zločina i sada se organizovano posvećuju istrebljivanju kriminala na rimskim pločnicima.
ROMA VIOLENTA je u tom smislu parafraza brojnih američkih filmova o samoorganizovanju građana protiv kriminalaca, a pošto je policajac umešan u to, oseća se i eho MAGNUM FORCEa Teda Posta iz 1973. godine.
Girolamijev film donosi hammy glumu i heavyhanded melodramu kao osnov za zaplet a akcija je nasilna, efikasna i kao što je svojstveno italijanskom policijskom filmu puna odličnih automobilskih potera. Ono u čemu su Italijani iz ovog perioda generalno slabi jeste stuntwork u tučama pa u tom smislu Girolami nije izuzetak.
Scenario je dosta epizodičan i slabo je strukturiran jer se razočarani policajac tek duboko u drugoj polovini filma pridružuje vigilante grupi a na nivou celog filma ne postoji glavni negativac koga policajac progoni, a reklo bi se i da su likovi svih prekršilaca zapravo dosta slični i mogu se pomešati.
Dakle, VIOLENTA ROMA kao filmska celina nije skladno izgrađen. Međutim, kao exploitation film je sasvim kompetentan i efektan.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.empireonline.com%2Fimages%2Fimage_index%2Fhw800%2F42709.jpg&hash=467517a7d282e00dd9e2e4a0565569d4bd03b3aa)
Pogledao sam IL GIUSTIZIERE SFIDA LA CITTA Umberta Lenzija. U ovom filmu Lenzi sarađuje sa Tomasom Milianom koji igra ulogu Ramba (navodno scenarista je čitao roman FIRST BLOOD pa se inspirisao) ali ukupni rezultat je slabiji od filma MILANO ODIA.
Prvo Milianov lik bajkera-sociopate-usamljenika-pravednika je mnogo manje zanimljiv od negativca iz MILANO ODIA a zatim i zaplet je krajnje konfuzno izložen, sa ponovljenim Lenzijevim problemom da podjednak akcenat stavlja i na pozitivce i na negativce. Međutim, u ovom filmu, zapleta je prosto previše za film u kome on ne može da se isprati zbog nejasnoća u pripovedanju, tako da filmu nedostaje dinamičnost.
Publika koja je kupljena u prvih desetak minuta filma pričom o bajkeru izuzetne borilačke snalažljivosti koji odlučuje da pomogne privatnoj kompaniji za obezbeđenje da pričuva neki tovar i/ili pronađe jedno oteto dete, svakako ne želi da se kasnije film bavi time kako ovaj junak stvaru zavadu među mafijaškim porodicama.
Naprosto Rambo nema dovoljno akcije, a i to što ima nije naročito upečatljivo. Ako uzmemo u obzir da su reditelji italijanskih krimića stavljali naročit akcenat na motorcikle (uostalom zar likvidacija sa motora nije poznat italijanski stil ubijanja) onda je ipak prilično mali broj bike stuntova i uopšte akcionih situacija.
Ako tome dodamo nekonzistentan ton i slabe likove, dobija se utisak jednog osrednjeg filma u žanru koji se samo u svojim vrhunskim izdanjima može podičiti relevatnošću u širim okvirima.
* * / * * * *
Pogledao sam THE ECLIPSE Conora McPhersona. Posle ogromne količine italo-šunda koju sam gledao ovih dana, pretpostavljao sam da će mi bilo šta od anglosaksonske kinematografije ostaviti utisak potpunog remek-dela, i to je tek delimično tačno.
Naime, THE ECLIPSE je film koji ima dosta stila, dosta kvaliteta, nekoliko maestralnih scena kako na rediteljskom planu tako i kad je reč o glumačkim bravurama. Nažalost, ono što McPherson jedino nije uspeo da realizuje jeste smislen spoj jumpy priče o duhovima i vrlo solidne studije karaktera.
To čini THE ECLIPSE jednim filmom koji se raspada pod pritiskom preambiciznog žanrovskog hibrida u kome je horor element apsolutno suvišan i samo smeta ubedljivoj i emotivnoj priči o usamljenom piscu-amateru iz malog irskog mesta u kome volontira na književnom festivalu.
S druge strane, THE ECLIPSE je pogrešno tumačiti kao horor nadograđen odličnom dramom, a to je učinio deo kritike, jer ovaj film naprosto nije to.
Ipak, uprkos ovom vrlo ozbiljnom problemu, smatram da je reč o filmu koji treba da pogledaju ljubitelji solidne britanske drame u kojoj je Conor McPherson svakako jedan od potvrđenih kadrova.
Ciaran Hinds u glavnoj ulozi je izuzetan, ostvaruje odličnu savremenu ulogu i pokazuje da itekako može sam da iznese film. Aidan Quinn nudi zapaženu epizodu.
Šteta je što ECLIPSE nije nastavio pozitivan trend koji je počeo (McPhersonov zaštitnik) Neil Jordan sa ONDINE kada je reč o irskim genrebending naslovima.
* * 1/2 / * * * *
In an exclusive interview with In Touch, Mel Gibson's former mistress, Violet Kowal, claims that Mel was terrifying and threatened her life. "His threats scared me so badly," Violet tells In Touch, "I left town and went into hiding for almost a month." Violet says she met Mel at the Hotel Bel-Air in 2007, when he was still married to his wife, Robyn. Two years later, in July 2009, after Mel was divorced but dating Oksana, Violet claims she got a call from the star. "I agreed to go visit him at his Malibu compound," she explains. The two had sex for the first time, though Violet was uneasy. "He didn't want to use protection, but I insisted," she says. "He seemed paranoid and anxious. He chain-smoked before and after we had sex. It was weird." Mel's attorney has said that Violet's story is an "absurd fabrication." Violet and Mel had "passionate" sex six more times, but she claims his dark side was bubbling under the surface. "He would get very aggressive and angry if I was not available," she explains, "even yelling and demanding to come to my home when I refused to see him."
Ovo mi deluje fejk
Recording of Mel Gibon's Alleged Racist Rant (http://www.youtube.com/watch?v=IBj_xCKaWoo#normal)
Pogledao sam AD OGNO COSTA Giuliana Montalda, poznat još i pod nazivnom GRAND SLAM, jedan od najboljih i najznačajnijih italijanskih krimića u istoriji.
Reč je o ambicioznom i, za italijanske uslove, pedantno realizovanom heist filmu o internacionalnoj grupi lopova čiji je zadatak da obiju sef banke u Riju a sakupljaju se u Njujorku, Londonu, Parizu, Madridu da bi se završnica desila u Rimu.
Masterminda iza cele pljačke igra Edward G. Robinson, ikona američkog gangsterskog filma, devojku zaposlenu u banci u parafrazi svoje role iz Hitchcockovog PSYCHOa igra Janet Leigh a tim pljačkaša predvodi Klaus Kinski. Montaldo je skupio odličan tim rezervista za glavne uloge i odsustvo pravih zvezda nadogradio je strpljivom režijom, ulaskom u radni proces i sirovim suspenseom čiju energiju ne može da pokvari ni sporadično aljkava egzekucija, svojstvena Italijanima.
GRAND SLAM je film koji apsolutno zaslužuje kultni status koji ima. Montaldo nažalost posle ovog filma nije snimio delo takve ubedljivosti, radio je niz biografskih i/ ili istorijskih filmova a okušao se i u brojnim korpodukcijama sa američkim glumcima koje međutim nisu bile prava stvar jer nisu bile ni Holivud ni Evropa. Zanimljivo je da je Montaldo snimio nekoliko svojih filmova na prostoru bivše Jugoslavije, a da je u njegovom biografskom filmu o Dostojevskog iz 2008. glavnu ulopgu igrao Miki Manojlović. To što u svom opusu nema filma tako prepoznat kao što je GRAND SLAM ne znači da Montaldo nema ugled i on je jedan opd retkih italijanskih reditelja koji su overili žanrovski film a posle stekli visoku reputaciju.
Ovaj film je svakako vrlo jasan primer da je reč o ozbiljnom reditelju.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2010, 13:54:14
Pogledao sam AD OGNO COSTA Giuliana Montalda, poznat još i pod nazivnom GRAND SLAM, jedan od najboljih i najznačajnijih italijanskih krimića u istoriji.
....
GRAND SLAM je film koji apsolutno zaslužuje kultni status koji ima. Montaldo nažalost posle ovog filma nije snimio delo takve ubedljivosti, radio je niz biografskih i/ ili istorijskih filmova a okušao se i u brojnim korpodukcijama sa američkim glumcima koje međutim nisu bile prava stvar jer nisu bile ni Holivud ni Evropa...
* * * 1/2 / * * * *
A 'Gli intoccabili' (Machine Gun McCain)? На жалост, ако изузмемо non-English-friendly њемачки DVD, до сада је овај филм није имао одговарајућу презентацију на видеу. Срећом, ствари се мијењају...
MACHINE GUN McCAIN je film koji sam mislio da pomenem, ali ipak nije klasa kao GRAND SLAM.
Posle 16 godina reprizirao sam film WOLF koji sam gledao na VHSu u vreme premijere. Ovaj film Mike Nicholsa mi je ostao u sećanju kao nešto što mi nije pružilo ono što sam očekivao tada ali na novo gledanje zapravo mislim da sam tek sada postao ciljna grupa za taj film. Deo kritike je definisao WOLF kao film sa vukodlacima koji nije za publiku koja inače gleda vukodlake i ta definicija stoji. WOLF je posle Coppoline ekranizacije DRACULAe, bio još jedan od high profile filmova koji se u eri kada je horor bio na margini bioskopske ponude doticao horor mitema.
U WOLFu je pre svega reč o trileru, horora zapravo i nema, a likantropija je prikazana kao postepeno i ireverzibilno transformisanje čoveka u vuka, dakle čitava mitologija je drugačije konstituisana. Ono što Nichols međutim radi sa temom likantropije jeste da je aktuelizuje u miljeu visoke srednje klase i koristi je kao simbol transformacije pojedinca i njegovog drugačijeg snalaženja u toj klasnoj formaciji.
U tom smislu, slično TEEN WOLFu paradoksalno, likantropija nije problem glavnog junaka već rešenje za njegove probleme utoliko što otkriva neke njegove sakrivene zatomljene potencijale, i to ne u smislu animalnih instinkata ili sposobnosti da sprovodi nasilje već pre svega u pojačanoj percepciji koja pored fizičke dovodi i do većeg emotivnog zapažanja.
U tom smislu, iako je po strukturi svakako reč o trileru, i preuzetio si mnogi lementi ranijih WOLFMANa, Nicholsov film zapravo nije tipičan film o vukodlacima već pre svega ljubavni triler u kome čovek kroz kletvu postaje bolja verzija sebe i onda neumitno strada.
Jack Nicholson je već dosta uspešno i na sličan način doticao temu žanra, fatastike i horora u Millerovom WITCHES OF EASTWICK u kome je bilo reč o sličnoj primeni žanrovskih obrazaca. WOLF je neobično sveden film i u tom smislu ne može se porediti sa živopisnim Millerovim ostvarenjem ali Nichols zato isporučuje niz izuzetnih dramskih scena, znatno pomognutim sjajnim scenarijem koji je napisao odd couple Jim Harrison i Wesley Strick. Strick je u to vreme bio specijalista za skuplji triler tipa CAPE FEAR ili FINAL ANALYSIS dok je Jim Harrison književnik potpruno drugačijeg senzibiliteta koji je obogatio Strickovu žanrovsku kompetenciju.
Michelle Pfieffer je žena oko koje se bore dva vuka i seksualna dimenzija je majstorski podcrtana, a seksualnost koju emituju vukodlaci jack Nicholson je snažna i izopačena, tako da se uprkos Nicholsovoj pitomoj ekranizaciji, ne može sakriti ta iskra.
Zanimljivo je kako se kao dva ključna elementa koja muče savrmenog čoveka i popravljaju zahvaljujući likantropiji podvlače posao i seksualni život, i u izvesnom smislu većina emocija u ovom filmu proističe iz tog dualizma. WOLF je i rediteljski i ideološki nesumnjivo film osamdeetih u kojima je posao po prvi put u tolikoj meri bio povezan sa seksom, pre svega u likovima koje je tumačio Michael Douglas kod Stonea, Lynea i Levinsona.
Iako je Rick Baker radio masku, nje zapravo u ovom filmu i nema puno, odnosno nema punih transformacija, likantropija se više manifestuje kao vampirizan nego kao nastanak monstruma u pravom smislu.
Nicholsov WOLF je u svakom slučaju film koji zaslužuje reprizu.
* * * / * * * *
Gledao sam Wolfa u vrijeme kad se pojavio i čini mi se da sam bio prilično zadovoljan, al u svakom slučaju si u pravu da zaslužuje reprizu. Sjećam se da mi je tad bilo apsolutno nevjerovatno da je Džek Nikolson pozitivac a Džejms Spejder negativac :-)
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2010, 20:07:37
U WOLFu je pre svega reč o trileru, horora zapravo i nema, a likantropija je prikazana kao postepeno i ireverzibilno transformisanje čoveka u vuka, dakle čitava mitologija je drugačije konstituisana. Ono što Nichols međutim radi sa temom likantropije jeste da je aktuelizuje u miljeu visoke srednje klase i koristi je kao simbol transformacije pojedinca i njegovog drugačijeg snalaženja u toj klasnoj formaciji.
Wolf je vrlo dobar film, jedan od boljih filmova Majka Nikolsa i boljih te godine, koji se može (naročito uz vremenske pauze) gledati više puta.
Ali citirana rečenica mi je vrlo interesantna. Ukazuje na to da sve one rasprave, da li horor postoji kao žanr ili ne, nisu ni malo bez smisla. Ponajviše validnih argumenata da horor nije zaseban žanr vezano je za književnost (koliko se sećam ZŽ je se u glavnom vezivao za literaturu u odbrani takvog stava), a ponajmanje za film, jer filmski horor žanr pored tematske ima izraženu stilsku (režija, način snimanja...) karakteristiku, pa ako se teme vukodlaka, vampira, zombija itd mogu tumačiti kao (mračniji) deo žanra fantazije, postoje čisto karakteristike filmskog jezika koje odvajaju horor kao žanr.
Te karakteristike nema Wolf, kao ni Kopolin Drakula, zato ih neki i ne svrstavaju u (čiste) horore, mada znamo da bi oni koji sve svrstavaju u horor to učinili bez problema.
Pogledao sam IL BOSS Fernanda Di Lea iz 1973. godine koji spada u njegovu kanonsku fazu u kojoj su nastali najbolji filmovi. Za razliku od njegovih filmova smeštenih u Milanu na severu, ovaj se dešava u Palermu na Siciliji. Di Leo se ovoga puta fokusira na tradicionalnu mafiju i njene unutrašnje obračune kojima prilazi sa kombinacijom realističnog, gotovo angažovanog izlaganja sistema korupcije i grešaka u sistemu sa exploitation elementom usamljenog i beskrupuloznog ubice koji se poput Westlaekeovog parkera uspinje kroz hijerarhiju amoralnih bosova i njihovih sluga.
Ćutljivog asasina koji pridobija ceo klan samo za sebe igra Henry Silva prema kome je Di Leo očigledno imao afinitet i ponovo imamo neubedljivog leading mana, koji opet, voli da gađa ljude preteranim kalibrima, u konkretnom slučaju pojedince ubija tromblonima, ali i drugim oružjima.
Sama inscenacija je inače veštija i fokusiranija nego inače kod Di Lea, sa kompetentnijim izborom planova i pokretima kamere, i generalno više elegancije.
Ono što je tipično za Di Lea a i izdvaja ga to je odnos prema ženama koje su tretirane istovremeno kao seksualni objekti, žrtve seksualnog nasilja ali i i bića vrlo često sposobna da u tome uživaju. Kod Di Lea je seks često na ivici silovanja ali se i silovanje često pretvara u seks u kome oba partnera uživaju. IL BOSS donosi ovo drugo kroz lik mafijaške kćeri koja je sticajem okolnosti narkoman i nimfomanka pa joj ne smeta što je otmičari siluju, čak naprotiv, ona u tome uživa.
Italijanski krimići obiluju silovanjima i objektifikacijama žena, međutim, Di Leovi se među njima naročito izdvajaju.
Di Leo uspeva dosta solidno da uhvati atmosferu nepotizma i porodične atmosfere među mafijašima sa juga, ali u tom realističkom ključu ne ide previše daleko, i generalno ima veliki problem sa odvajanjem važnog i nevažnog tako da uprkos brojnim idiosinkrazijama njegovi likovi ostaju krajnje tipski.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BEYOND THE POLE David L. Williamsa, britamsku mockumentary komediju u kojoj se ismevaju eco-disaster dokumentarci i filmovi poput TOUCHING THE VOID. Ne samo da ovaj film ne uspeva da dosegne sam VOID ili pak bilo koji od uspešnijih eco-disaster filmova, i na kraju deluje samo kao manje uspešan predstavnik žanra koji pokušava da parodira. U filmu je slabo šta meni bilo smeštno, ali čini mi se da ni nekom drugom gledaocu ovaj film neće ponudtiti više smeha. BEYOND THE POLE je kompetentno realizovan što se hardvera tiče, ali to nije dovoljno za preporuku bilo koje vrste.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ILUZIJU Krste Papića iz 1967. godine, urbanu melodramu o ljubavnom trouglu, između dva brata, jednog starijeg inače ratnog veterana i njegovog mlađeg brata i devojke zbog koje stariji rasturio svoj brak ali joj je mlađi bliži po godinama i senzibilitetu.
Iako je u prvom planu melodrama, ILUZIJA je tek blago prikrivena socijalna kritika koja se zapravo bavi, tada već dosta aritikulisanim konfliktom "boraca" i posleratnih generacija odnosno idealima mladih koji shvataju da socijalističko društvo koje je izgrađeno zapravo nije onoliko pošteno koliko režim sugeriše da jeste.
U tom smislu, stariji brat je tipičan primer đilasovske "nove klase" ali mlađi brat nije primer studenta "šezdesetosmaša" niti nekoga ko bi mogao postati ta vrsta buntovnika. Ovde su studenti prikazani više kao bunovnici kojima ni ulica nije strana, u smislu kafane ili tuče, ali ideali nekih od njih su čisti.
Papićeva režija je sigurna, bez neke vizuelne raskoši ali vrlo efikasna i precizna u glumačkom smislu. Zanimljivo je da mlađeg brata igra Slobodan "Lobi" Dimitrijević, jedan potcenjen glumac iz tog perioda a da njegovog druga u epizodnoj ulozi igra baš mladi rade Šerbedžija, koji iz današnje vizure deluje kao prirodna podela za tu ulogu.
Papić je u ILUZIJI uspeo da isporuči najbolji primer onoga što bi se u istorji SFRJ filma moglo nazvati problemskim filmom, ali ovaj naslov se isto tako može rangirati i među uspešnijim urbanim melodramama. Ovaj naslov vrlo dobro zarobljava osnovne društvene i generacijske kontradikcije tog doba i jedno društvo koje počinje da mutira i udaljava se od svog bazičnog ideološkog narativa na čjem braniku ostaju oni koji bi trebalo da ga napadaju iz generacijske pozicije.
* * * / * * * *
Mogao bi zapamtiti da mi i to nasiječeš, to jest ako se radi o diviksu.
Radi se. Biće nasiječen.
Alan Moore se obraća javnosti
http://thequietus.com/articles/04603-alan-moore-interview-unearthing-2 (http://thequietus.com/articles/04603-alan-moore-interview-unearthing-2)
Virus srpstva ga i dalje drži
QuoteHave you turned your back on superheroes now?
AM: I'm interested in the superhero in real life, but not the comic book version. I've had some distancing thoughts about them recently. I've come to the conclusion that what superheroes might be — in their current incarnation, at least — is a symbol of American reluctance to involve themselves in any kind of conflict without massive tactical superiority. I think this is the same whether you have the advantage of carpet bombing from altitude or if you come from the planet Krypton as a baby and have increased powers in Earth's lower gravity. That's not what superheroes meant to me when I was a kid. To me, they represented a wellspring of the imagination. Superman had a dog in a cape! He had a city in a bottle! It was wonderful stuff for a seven-year-old boy to think about. But I suspect that a lot of superheroes now are basically about the unfair fight. You know: people wouldn't bully me if I could turn into the Hulk.
Ali inače solidan intervju.
Lep intervju, ali realno, već je zašao u duboko ponavljanje.
Jeste, mada me rajca da iščekiram ovaj Unearthing. Mislim, Alan Moore, uparen sa nekim mojim omiljenim muzičarima, moglo bi to biti valjano.
Hm. Imam utisak kao da sam ovaj post već pisao na Corneru, ali pošto ne mogu da ga nađem, pepričaću šta sam prvobitno zabeležio.
pojeden u crashu ili ne, ovaj post je govorio o gledanju filma KILLERS.
Sinoć sam posle dužeg izbivanja iz bioskopa pogledao film KILLERS Roberta Luketica koji mi, priznaću nije ni bio liste prioriteta, i gledao mi se a i izbegavao, no prelomila je činjenica da nije bilo A-TEAMa u odgovarajućem terminu. Kako bilo, nije mi žao što sam pogledao KILLERS, to nije dobar film, nije film za preporuku, ali svakako nije neprijatno iskustvo ako se slučajno naleti na njega.
KILLERS je označio ponovnu priliku da uživam, u radu dragog DPa Russella Carpentera i pisanju Ted Griffina koji je bio second-billed iza Bob DeRose, a Ashton i Katherine su star pairing koji mi je mnogo atrakticniji od Cruisera i Diaz u KNIGHT AND DAY, filmu upadljivo slične tematike.
KILLERS se nadovezuje na seriju filmova u kojima junak otkriva da mu je supružnik/kolega/komšija plaćeni ubica/superagent i naslove poput MR. AND MRS. SMITH Doug Limana (koji mi je bio cool) ili WHOLE NINE YARDS Jonathan Lynna. U ovom nizu, KILLERS ne nudi ništa novo ali to što radi sprovodi prilično pristojno.
Pre svega, Ashton i Katherine su zvezde u punoj formi i sve dobre replike sprovode do cilja kako treba, tako da čak i one koje evidentno ne funkcionišu ne deluju kao preveliki promašaj. Njihova gluma se može uporediti sa hemijom zvezda u sitkomu i film ima malo tog televizijskog utiska u sebi, ali u ovoj vrsti žanrovskog hibrida gde se mešaju akcija i komedija - komedija itekako može da opravda TV look.
Posebno lep detalj u podeli je Tom Selleck u ulozi njenog oca koji pokazuje da je odličan igrač sa klupe i glumac koga se ne treba olako odreći.
Luketic nije akcioni reditelj ali Russell Carpenter jedte jedan od najvećih snimatelja akcije poslednjih decenija tako da oni u saradnji sa stuntmenima isporučuju prilično solidne, sporadično čak i duhovite akcione sekvence i obračune i film je u tom smislu vrlo pošten i što je još važnije dobra akcija ne odudara od tona filma.
U stvari taj hitchcockovski ton filma sa screwball elementom gde je Ashton kao Cary Grant a Katherina kao Kim Novak predstavlja adut filma. Koliko god sama priča bila neoriginalna, Luketic ne odstupa od tona koji je postavio i u tom tonu akcija i komedija idu zajedno.
Iako je šteta što KILLERS nije upečatljiviji film, svakako da nije zaslužio takvo iživljavanje od strane kritike koja kao da ga je iskoristila da počisti prostor pred izlazak upadljivo sličnog KNIGHT AND DAY koji je doduše imao skoro dvostruko veći budžet, premda će po zaradi na kraju ta dva filma u Americi proći maltene isto.
* * 1/2 / * * * *
Hm, ja sam taman mislio da to ne gledam, a sad...
Ketrin Hajgl je Ketrin Hajgl, ali Cripple je Cripple...
Nemoj sad da bude da sam te ja naterao da gledaš i da me posle pozivaš na odgovornost.
Quote from: crippled_avenger on 16-07-2010, 23:37:56
Nemoj sad da bude da sam te ja naterao da gledaš i da me posle pozivaš na odgovornost.
Too late! :evil:
Reprizirao sam GUNMEN Derana Sarafiana, jedan od nezaboravnih B-akcijaša sa početka devedesetih, iz onog kratkog vremenskog raspona kada je B-akcioni film bio prisutan u bioskopima a da je imao u sebi nešto A-rediteljske kompetencije. Iako je Sarafian preko oca Richarda deo holivudske aristokratije, pa je možda bilo malo popuštanja prema njemu, on je imao sreće da je uspeo da se izvuče iz guttera B-priodukcije, omiriše A-produkciju i dožiovi svojevrstan hepiend kao reditelj prestižnih televizijskih serija.
U fazi rada u A-produkciji, on je radio filmove koji su imali snažnu exploitation akcionu notu, setimo se izvanrednog akcijaša TERMINAL VELOCITY sa Charlie Sheenom. Ono što je bila karakteristika Sarafianovih A-filmova jeste da je s jedne strane nudio izvanrednu tehničku egzekuciju, prepoznatljivu po in-your-face rešenjima i potpuno odsustvo bilo kakva pretenzije koja je itekako počela da se javlja u ovom žanru pod uticajem Camerona i McTiernana.
U tom smislu, televizija je hepiend za sarafiana, iako bi famovi svakako voleli da ga vide kako opert radi neki skup akcijaš.
GUNMEN je srednjebudžetni akcijaš sa početka devedesetih, nezavisno finansiran, u kome glavne uloge igraju Christopher Lambert, Mario Van Peebles, Denis Leary i Patrick Stewart a cameo uloge ostvarili su Learyjevi MTV drugari Dre i Lover plus Big Daddy Kane.
Dešava se u Meksiku i govori o odd coupleu, prevarantu i policajcu u potrazui za stashom drug moneya koji je sakrio veliki narko baron.
Film je sačinjen od potere, hapšenja, torture, bekstva i tako u krug, sa svim očekivanim mačo ritualima koji se mogu pojaviti u ovoj DEFIANT ONES formuli pomešanoj sa tradicijom špageti vesterna, uključujući i epigonstvo i plagijate svojstvene tom žanru. Inače, zanimljivo je da je scenario pisao Stephen Sommers, koji je potom uspeo da se nametne i održi kao prepoznatljivi autor infantilne holivudske zabave.
Kada film krene, sarafian pruža 90 minuta neprekidnog exploitationa, trk, pucnjave, stuntova i prljavog humora, i iako GUNMEN ne uspeva da sve to složi u nekou koherentniju celinu, nesumnjivo je da ovako prijatnih filmova više gotovo i da nema.
* * 1/2 / * * * *
Wow, to zvuči odlično!
Pogledao sam REPO MEN Miguela Sapochnika, snimljen po romanu Erica Garcie, SF akcijaš koji pokušava da bude savremeni pokušaj filma na tragu BLADERUNNERa ili LOGAN'S RUNa, pa u krajnjoj liniji i SOYLENT GREENa. Jude Law i Forest Whitaker su glumci koji su upravo potvrda visoke umetničke ambicije ovog filma, koji u izvesnom smislu i jeste jedan od onih filmova o kojima se stalno priča kao nekim mnogo ludim, edgy projektima za koje se studiji i reditelji attachuju a na kraju ih nikada ne snime.
REPO MEN u principu ima sve odlike takvopg projekta, dovoljno "oneobičene" akcije da privuče glumce-elitiste, a opet dovoljno konvencionalne da ih podrže studio i veći finansijeri. Konačno, studiji nesporno možda i najveću slobodu dopuštaju kada je reč o SF projektima, i na neki način, jedini žanr koji se dosta ozbiljno i ambiciozno shvata u studijima je SF te mu se dopušta nešto transgresije i originalnosti.
REPO MEN međutim na dosta mesta pokazuje kako postoje dosta solidni razlozi zašto se ti izvikani scenariji ne snimaju. Naime, sve ono što je originalno u ovom filmu svodi se an nivo vica i usiljene ruštvene kritike koja je jasna na nivou loglinea filma. Ideja je dakle da u budućnosti, ljudi često menjaju obolele organe a da ih biotech firme daju na kredit, te da postoje repo men koji te organe ako isplata ne stigne na vreme, oduzimaju.
To je interesantno kao ideja za novinsku kolumnu, ali na nivou celog filma, pisci i Sapochnik ne uspevaju da postignu utisak da je reč o ičemu dubljem od malo groteksnijeg SF akcionog zapleta koji pak na nivou akcije ne funkcioniše jer autor ipak misli da ima nešto da kaže pa film usporava u mnogim deonicama unoseći banalne i predvidljive dramske scene.
Osim te pretenzije koja utiče na trajanje i ritam filma, osim jedno 15 minuta viška i celih komada filma koji su se mogli izbaciti, i generalno pretencioznog tona, REPO MEN iza sebe krije pristojan akcioni B-film.
Možda bi neko mogao reći da on u sebi na podjednakoj dubini krije i podjednako zanimljiv kontemplativni SF, ali ja nisam od tih. Mislim da je REPO MENov društveni angažman izuzetno jasan i čitljiv već u ovoj formi i da ga ovi autori ne bi mogli bolje pdorubiti, između ostalog i zato što je ovo film sa mehaničkim razvojem karaktera - recimo glavni junak shvata da je reposession organa ružna praksa onda kada on postaje srećni posenik transplantiranog srca.
Glumačka ekipa je odlična, Jude Law i Alice Braga nose filjm bez problema a fanovi Carice Van Houten će biti razočarani koliko je njena uloga mala i beznačajna.
Sapochnik kao reditelj sa iskustvom u svetu videoklipova i meksički DP Enrique Chediak nude visokoestetizovano nasilje i interesantne ambijente i dizajn likova. Meni je lično smetala sapochnikova okrenutost upotrebi pop muzike kao zvučne slike između ostalog i zato što se oslanja na savremenu muziku a film se dešava u budućnosti.
U svakom slučaju, u proporciji sa nekritičkim uživanjem u provokativnim sadržajima koji su sami sebi svrha, utisak o ovom filmu nekome može biti još i povoljniji. Sasvim sam siguran da ima ljudi koji će mnogo više ceniti završnicu u kojoj se hirurgija i seks bukvalno izjednačavaju dovodeći Cronenbergovu paradigmu na ekran u najvulgarnijoj formi.
* * 1/2 / * * * *
Malo Popboksa u senci
http://mislitemojomglavom.com/?p=1101 (http://mislitemojomglavom.com/?p=1101)
Could Mel Gibson Go to Jail?
By Ken Lee
Sunday July 18, 2010 02:30 PM EDT
Dominique Charriau/WireImage
Facebook
Twitter
E-mail
As the all-out custody war between Mel Gibson and ex-girlfriend Oksana Grigorieva roils on, sheriffs continue their criminal probe of the actor for domestic violence allegations. Five experts discuss what's at stake.
Could Gibson be facing jail time?
"I doubt it," says former L.A. prosecutor Jeffery Rubenstein. "At most, Mel will probably be charged with misdemeanor domestic violence. Oksana's alleged injuries don't seem to rise to a felony level and because Mel has no serious prior convictions, that'll also lessen his chances of a felony. His alleged threats, while horrifying and completely over-the-top, aren't necessarily a crime; there has to be evidence of a real intent to carry them out. If convicted, he'll probably get probation and counseling."
Gibson has accused Oksana of extortion. What are the chances she'll be convicted?
"It sounds like a far-fetched accusation and more of a basic defensive reaction by his legal team," says L.A. criminal defense attorney Trent Copeland. "Extortion will be very difficult to prove. It's completely routine to use incriminating evidence as leverage against another in a legal proceeding. But if she's found guilty of this, it'd be a felony, and punishment would be upwards of one year in jail."
Will the leaked tapes purportedly of Mel and Oksana be admissible in court?
"In general, it's illegal to tape someone without their knowledge but it's sometimes allowed in domestic violence situations," says L.A. criminal defense attorney Steve Sitkoff. "But the law in that regard isn't clear cut; there's lots of gray area. If the tapes are deemed illegal, they won't exist to a jury. The motive of the taping appears suspect; Oksana is extremely calm and appears to be provoking him. And if Mel was under the influence while making his threats, that would make it even harder to prove criminal intent."
Are the tapes authentic? Could there have been parts edited out?
"I wouldn't be surprised at all if the tapes were altered in some way, but that doesn't mean they aren't authentic," says Dallas-based forensic tape analyst Herbert Joe. "It's all up to the judge to determine the [overall] trustworthiness of the tapes on the whole."
Grigorieva reportedly asked the court to strip Gibson of all custody rights last Thursday, but she was denied. Why?
"It's clear the judge didn't feel Mel was any imminent threat to the baby," says L.A. family lawyer Scott Weston. "As terrifying as the tapes sound, it doesn't necessarily mean he's a danger to his daughter – and that's the judge's main concern. The judge is certainly going to want to determine if he committed any domestic violence, and if so, the judge can extend restraining orders against him and order him to counseling. This is going to be a long slog of a case with many hearings ahead; there won't be a quick resolution."
• Reporting by SARA HAMMEL
Jim Carrey is set to star in the $20 million comedy "Pierre Pierre" reports Deadline New York.
Carrey plays an extremely obnoxious Frenchman smuggling a stolen painting from Paris to London.
Jason Reitman was previously slated to direct when the project was setup at Fox Atomic. Now Larry Charles ("Borat") will take the helm.
Edwin Cannistraci and Frederick Seton penned the script.
Pogledao sam CHERRYBOMB koji su režirali Lisa Barros D'Sa i Glenn Leyburn. Reč je o britanskom youthsploitation filmu smeštenom u Severnu Irsku koji se nadovezuje na tradicije započete filmovima poput KIIDULTHOOD i serijama poput SUGAR RUSH ili SKINS ali sa dosta serioznim pristupom, bez previše humora ili žarenja & paljenja kojih ima u navedenim serijama.
Ono po čemu se CHERRYBOMB izdvaja jeste glumačka podela koju opredvode Robert Sheehan koga znamo iz serije MISFITS i Rupert Grint koga znamo iz HARRY POTTERa. Dok je Sheehan u MISFITSu zapravo već dao jedno viđenje SKINSa, Grintu je ovo odličan iskorak iz POTTERa i u ovom filmu pokazuje da se odlično snalazi u omladinskoj drami koja zarobljava frustraciju, strast i gnev svojstvene ovoj grupaciji.
Sheehan i Grint zaista uspevaju da sa svojim likovima postignu sve ono što treba i da uz pomoć vrhunskog dizajna kako na nivou scenografije tako i fotografije Damien Elliotta iznesu ovu "malu" priču na nivo jednog vrlo efektnog "malog" filma. U tom smislu, CHERRYBOMB sasvim ispunjava svoj domet. Ipak, nisam siguran da može biti naročito interesantan onima koji ne vole omladinske filmove i navedene serije.
Naslov filma inače nema veze sa pesmom severnoirskog power pop sastava Ash iako je i sam smešten u njihov rodni kraj.
* * * / * * * *
Pogledao sam quirky indie triler CARELESS Petera Spearsa u kome Colin Hanks igra mladog nesnađenog ljubitelja književnosti zaposlenog u prodavnici detektivskih romana koji jednog dana u svojoj kuhinji pronalazi odsečen prst i pokušava da razreši misteriju kako je taj prst uopšte dospeo u njegov dom.
Od tog trenutka postaje vrlo zanimljiva mešavina romantične komedije, misterije i slacker indie postupaka, realizovan u dosta tvrdom indie duhu, ali sa dosta dobrom atmosferom koja nadoknađuje grubu tehničku realizaciju koja je verovatno i onemogućila ovom filmu da postane bioskopski naslov ozbiljnijih ambicija.
Pa ipak, softver na nivou podele i scenarija pokazuje na koji način se mogu nadomestiti ozbiljni tehnički nedostaci i u najmanju ruku snimiti solidan showcase film.
Colin Hanks je odličan u glavnoj ulozi everymana uvučenog u misteriju na tragu Lynchovog BLUE VELVETa koja kasnije doduše ima više pynchonovski nego lynchovski rasplet. Od svojevrsnih zvezda u filmu se pojavljuje još i Tony Shalhoub u ulozi njegovog oca, nažalost bez omaža Monku, njegovom detektivskom liku. Ostatak ekipe čine indie glumci koji su na sasvim solidnom nivou.
Inače, knjiga koju tokom čitavog filma Hanks pokušava da pročita je MOVIEGOER Walkera Percyja. :)
* * * / * * * *
Film
Oliver Stone
Oliver Stone and the politics of film-makingThere's no let-up for Hollywod's most controversial director – the sequel to Wall Street, a documentary about Hugo Chávez and his most ambitious and personal project to date, the secret history of America
Tweet this
Carole Cadwalladr The Observer, Sunday 18 July 2010
Oliver Stone photographed near his Los Angeles office. Photograph: Barry J Holmes for the Observer
Oliver Stone is a man's man. Of this I have no doubt before meeting him. Not just because of his status as a sort of latter-day Ernest Hemingway, an action man with a reputation for women and drugs who won the Purple Heart for bravery in Vietnam, and then an Oscar for reproducing his experiences on celluloid. But because the most compelling sequences from his latest film, a documentary called South of the Border, show him hanging out with Venezuela's president, Hugo Chávez, chewing the cud about politics and war, talking very much mano a mano.
It's an impression that's reinforced moments before I meet him in his Los Angeles office when the photographer appears and shows me some of the portraits he's taken. They're slightly startling because Stone has a new moustache, a big, bristling, Zapata number, and in the tiny digital frame on the back of the camera, he looks like it's him who really ought to be dressed in military fatigues and running his own small South American regime.
Then he ambles in, distractedly. "Suzie!" he calls to his co-producer. "Where are my glasses? I think I've lost my glasses."
We both look at him. He has one pair of glasses on the top of his head. And another pair on a piece of cord around his neck.
"They're on your head," says Suzie.
"Do you think you could go and look for them? They're very valuable to me."
Suzie hesitates and then, having seemingly witnessed this sort of situation before, says: "OK!" and disappears out the room. Two minutes later, Stone puts his hand to his head. "Suzie! I've found them! They were on my head!"
Suzie reappears at the door. "I know," she says. "I told you."
"Did you? Jesus! What, now I can't even hear?"
It's a rather nice surprise, this. The bumbling, the self-accusation, the absentmindedness. On paper, he's so much the alpha male that, as one interviewer put it: "One expects to find antler stubs under his thatch of suspiciously too-black hair." As well as his war record, there are his various arrests for possession of drugs, as well as his well-rehearsed views on monogamy ("unnatural"). But, mostly, there's the work.
There seems an almost hyper-masculinity to Stone's oeuvre. He's the director of Platoon, one of the most highly rated Vietnam films of all time, a film that was based on his experience. The war spawned a further two films, Born on the Fourth of July and Heaven & Earth. He made one of the most violent and controversial films of the 90s, Natural Born Killers. And he's had a fascination with some of the most powerful men on earth, having made films about no fewer than three American presidents: the Oscar-winning JFK, Nixon and, most recently, W, about George W Bush.
In the flesh, however, he's more like an amiable professor. There's a sort of otherworldly air of distraction and he reminds me of one of those old-fashioned Marxist academics who have now all but disappeared. Although he's not a Marxist, he has a strictly Stoneist view of the world and to this end he has facts, figures, theses, arguments, names, dates, an entire view not just of contemporary politics but also history.
But one of the most appealing aspects of Stone is the sheer depth and breadth of his interests and ambition. In addition to tackling socialism (and how Chávez has fanned its flames across South America) in South of the Border, he has also, this year, taken on capitalism in Wall Street: Money Never Sleeps, the much-awaited return this September of Gordon Gekko to a Wall Street where greed isn't just good, it's legal. Two films, two ideological systems, and yet this pales in the face of his next project: a 10-part documentary series for HBO, Oliver Stone's Secret History of America.
He's right in the throes of it. "It's my big project. It's something I want to leave behind. And we're now in the third fucking year of it," he says. "It's a war. They're in that room next door working on it right now. It's an ongoing odyssey."
It's a truly massive project, a personal mission, the encapsulation seemingly of all that Oliver Stone has thought and read and felt in the 63 years of his life so far, and by the end of the interview I feel slightly anxious about it on his behalf. After all, Stone's passion projects haven't always ended well. Platoon did. It was the film that he had to make, a heavily autobiographical account of his Vietnam war, "a grunt's-eye view", and won him his second Oscar (his first was for writing the screenplay of Midnight Express). But Alexander, his magnum opus, a biopic of Alexander the Great that he at one point calls "his life's work", was savaged by the critics.
The reception of South of the Border in the States is, I imagine, a small taste of what is to come. If Platoon was a grunt's-eye view of war, South of the Border is a leftie's-eye view of South America and he's spent the last few weeks fighting off criticism: that he's a patsy; a Chávista; that he didn't speak to any of the opposition figures. "But that wasn't what we set out to do!" says Stone. "I let him talk. That way you see him as he sees himself. It's a psychiatrist's technique."
It's interesting that he brings this up. He's been in analysis three times, he tells me later. But the biggest surprise about Oliver Stone, and perhaps his greatest contradiction, is that for somebody who is such a doer, who has such a relentless drive to work, who has done and accomplished so much, who started his career writing scripts for Scarface and Midnight Express and has gone on to direct nearly 20 feature films and several documentaries – is that he's also an introvert and a self-critical one at that.
He can quote, verbatim, unfavourable reviews he's received years after the event. More than this, there's an introspective aspect to his nature that is quite at odds with the macho persona. And, for all the argument and theorising, it becomes apparent that Stone is a creature of his emotions. He makes the films he does because he feels he has to. Many of his career decisions seem to be motivated not by good sense, money or the esteem of his peers – he's driven by something far more internal than that.
In an old interview, Stone once said that his films are an "emotional barometer" for him. The violence of Natural Born Killers came out of the anger and sadness he felt when his second wife and mother of his two sons, Elizabeth, left him. So, I wonder, what attracted him to the competing issues at stake in South of the Border and Wall Street: Money Never Sleeps?
"My father was a Republican. And he hated Roosevelt. And that's sort of been the battle of my life, I think. You have to understand that I grew up a Republican conservative. I hated Castro. And I put my money where my mouth was because I went to war, but I understood pretty quickly that this was another place, another culture, and we would never fit in there.
"It's the same story in Afghanistan, Iraq and South America. It's white people meeting people who they think they are better than. And I feel that this war is the war of my life. I've seen it over and over again and if I can do one thing with what's left of my remaining years, it's just to cry it out and say it, I hope, with enough entertainment that people will want see it."
In this context, South of the Border is simply another variant on this, his life's work. What the film makes clear is how much of a bogeyman Chávez is in the United States. The first half of the film, a not-altogether-successful Michael Moore-esque homily, features clips from the US news media (or "the missile shield", as Stone refers to it) with Fox News declaring that Chávez is "as big a threat as Osama bin Laden".
It's in the second half that the film comes to life, though, where Stone meets Chávez. "I liked him. He's very warm and very gracious. And he's a bear. I've always said that if he looked like Woody Allen he'd play a lot better with the world press. I think men are threatened by his physicality."
The affection seems to be mutual. At one point, standing on a runway in the dark, Chávez points to a building where he was imprisoned during a coup and where some of his men lost their lives. "As an ex-soldier I understand," says Stone and Chávez rests his hand upon his shoulder.
Making a documentary "was the last thing I wanted to do," says Stone. "It was Fernando Sulichin who I worked with on Comandante [the 2003 documentary of Stone interviewing Fidel Castro] and who is funding Secret History who suckered me in. And we went and we talked to Chávez and he said, 'Don't just take my word for it; go and talk to these other presidents.' So that's what we did, we went on this road trip." He jaunts off and chews coca and talks socialism with Bolivia's Evo Morales and meets Brazil's Lula da Silva, Paraguay's Fernando Lugo, Ecuador's Rafael Correa and Cuba's Raúl Castro. "The result," says Stone, "is this weird little thing. What is it? It's not a documentary."
It is, just not an entirely sane one, with two halves that don't quite fit together, but it's still a fascinating glimpse of Chávez and an overview of a massive popular movement on one of the largest continents of the world.
"I'm not an interviewer, I'm a director. And I go to these places and take advantage of the status that I have as a film-maker and can treat the person like an equal. And I'm not hostile. I give them face time. We don't even know the names of these guys in the United States."
Fundamentally, Oliver Stone is doing it his way because he can and because he's spent his life doing things his way. He's as idiosyncratic as they come, jumping from genre to genre, from indie documentaries to studio blockbusters. Hitting spectacularly with some (he's won three Oscars), missing spectacularly with others (Nixon, like Alexander, was brutally panned). He's always been impossible to pigeonhole, to predict quite where he'll go next.
There are high hopes for Wall Street: Money Never Sleeps. I rewatch Wall Street on the plane over and enjoy it as much as I did when I first saw it years ago. It's completely of its time – mobile phones the size of breeze blocks, an array of kitchen equipment so dazzling it gets its own special sequence (I give you the microwave and the hand-held blender). But it has stood the test of time.
Released in 1987, it was a brilliant, prescient taste of what was to come: the crash later that year; the insider trading scandals. I also spot Stone in a cameo I hadn't noticed before. He's plays a moneyman, a financier.
"I was playing my father, Lou," he says. And, had the 60s and Vietnam not blown him off course, it's what Stone might very well have become. It was what he was born to. His father was a stockbroker, who met Oliver's French mother in Paris during the second world war. Stone had a privileged, if emotionally austere, upbringing at an east coast boarding school. His mother was often absent and then disappeared altogether: aged 15, his headmaster called him into his office and informed him that his parents were getting divorced.
He went to Yale – he was in the same year as George Bush – and it's here that his conventional, bourgeois upbringing breaks down. He dropped out, deciding first to try to write a novel and then to enlist.
I read a quote, I say, where he says that he felt he wouldn't be properly human if he didn't know what war was. "There was something bugging me," he says. "Yale was a problem for me. I was not a happy young man. I didn't feel good in my skin. I'm glad I left but it was very painful at the time. My father thought I was pissing away my life. I was becoming an infantry soldier and I was going to become one of life's unfortunates. I wasn't going to amount to much. He was worried. And frankly so was I."
You've spent the rest of your life proving him wrong? "In a way, although it took me years. Coming back from Vietnam was extremely difficult. My father did, towards the end of his life, believe that Vietnam was a mistake, but we had many, many fights about it."
What would your father have made of the Wall Street of the last few years? I ask. "Look, he was pissed off when we left the gold standard in '73, although'73 is actually very interesting. It's a really crucial year, because the income of the average working man flattened out in '73 and never went up in spending ability. But meanwhile the productivity of America went up like this. Where did that money go? It went to CEOs and stock holders. It went to the banks."
The most remarkable aspect of Wall Street was that the villain of the piece, Gordon Gekko, became a hero to a new generation of moneymen. Michael Douglas claims that he's unable to go out for dinner in New York without having a hedge fund manager slap him on the back and thank him for inspiring him to enter Wall Street.
But if the first film was an old-fashioned, rite-of-passage story about a young man, Bud Fox, corrupted by greed, is there a take-home message from Wall Street 2?
"It's a fun movie, an entertaining movie. The first one I think you'd say is a morality tale and I think this one is too. In the sense of what is important? Are there more important values than money?"
Were you wary of glamourising it, given what happened to Gekko?
"It's 23 years on and greed will go on for the rest of times. And envy. Envy plays a big role in this film too. If you pass all the regulations in the world, they'll try and get around that. I have no problem with people wanting to make money. But don't make the banks into hedge funds, which is what they did.
"There's something Douglas says in the movie. He says that in 2008, of the corporate profits in the US, 47% were from finance-related companies. In the old America, it was 17%. It became the main business of America. We became a giant casino."
There is a father and son at the heart of the first Wall Street, as there is in much of Stone's work. It's a relationship that has clearly preoccupied him. But Lou Stone was perhaps not your standard, uptight New York stockbroker: he paid for Stone to lose his virginity to a prostitute at the age of 16. Stone has raised two sons himself now – Sean, 26, and Michael, 18. Has that made him see his father differently?
"Sure, but even before I had my sons, I was very father-oriented. He was a very powerful man. But you must remember my mother was very powerful too."
Ah yes, his mother. Jacqueline Goddet met Lou Stone when he was working as an aide to Eisenhower. She does sound like an extraordinary character, I say. "She still is – she's 88 and a party animal. She loves people and they love her. She called me the other night and she'd been out on the 4th of July weekend until two in the morning."
Perhaps Stone's greatest exploration of his relationship with his mother is in his novel, A Child's Night Dream. He started writing it when he was 17 and returned to it at 50, a period that he refers to as his midlife crisis. "I'd been criticised and loved, and criticised and loved, I mean, really, extremely... Nixon had just come out and had flopped. And I loved Nixon. I thought it was one of my more mature works and it had not been well-received. But it didn't matter. I returned to the book. I knew that it would never have a big circulation, but it mattered to me and I got it out. I just stopped making films for two years and basically did that. I think I lost my way and I felt like the book was putting me back."
Was writing the novel a way of reckoning with the past and in particular his mother? After all, there is a character called Oliver Stone who is sexually obsessed with his mother... "Yeah, well, there were two Stones, William and Oliver; they were two sides to me. But, yes that's correct. There was no incest, but my mother was very French and very free. It wasn't a big deal to walk around naked in the house and stuff like that."
I tell him about an extraordinary quote I have found from her a few years ago, where his mother says" "Oliver didn't just love me. He was in love with me."
"Is that right?" he says. "Ha, ha, ha. Well, she was a great tease. If that's the case, it's a classic Freudian case, the frustrations of an Oedipus complex. The son wants the mother but never gets her because she's the first woman in his life."
"Does that make sense to you?" I ask. "The Freudian explanation?"
"Absolutely. Your mother's body is the first thing you know and, frankly, it's very attractive and it turns you on. But you don't know what to do so it's a tremendous puzzle."
Usually, when an interviewer discovers something interesting about a subject, it's repeated in every article thereafter, but I find only one piece from the mid-90s, an interview with Elizabeth Stone, in which she claims that it was his mother who initiated him sexually. She says that Jacqueline had told her: "He couldn't relax and I had to show him."
"It's not clear," the interviewer goes on, "from detailed interviews with Elizabeth, Oliver and his mother, Jacqueline, what actually occurred. Elizabeth claims that Jacqueline Stone touched her teenage son's genitals and masturbated him. Jacqueline heatedly denies it."
So, I ask him straight out: "Did your mother teach you how to masturbate?"
"Well, I can't live with denial – sure."
"She physically showed you?"
"It was no big deal. It's not English. It's French. It was no big deal. I wasn't attracted to her. You have to understand. After a certain point, I grew up and I moved on. And I've had successful relations – with everybody!"
He says this a joke, but it's also true. He is a self-confessed womaniser. Elizabeth, his second wife, (his first, Najwa Sarkis, was Lebanese ) is said to have left him after having finally run out of patience with his extramarital dalliances. "It's on the record," says Stone. "And I don't like to lie. That's bullshit. It's not a big deal... I'm not running for office."
The Asian mentality is very different, he says, to the Anglo-Saxon one. "That's why I loved Asia when I was young. When I went over there, it was a revelation. I could never quite come back. I always had difficulties readjusting to the Anglo-Saxon mentality with women."
It is why his third wife, Sun-jung Jung, understands him, he says. "She's cool. She's Korean. Different mentality. Mutual respect... she laughs and trills and she sings when she speaks. I love the sound of her voice."
Their daughter, Tara, is 14. "She's part of that new generation, Asian-American. We're really going through it now. I mean, she's 14 – she does respect me but she does give me a hard time. But it's fun. She's smart. We go to the movies. She loves talking about movies."
Has having a daughter changed his attitude to women? "Yes it has. It's harder to be blind. Sometimes, you have to be blind to jump into some of these things, but when you see your daughter in some of these women... you see the human side more clearly than before."
I wonder aloud whether his relationship with his daughter will inform his female characters. His films have always seemed to me to be explorations of masculinity, of male relationships, in one form or another, but then his world, for years, was male. He was an only child and incarcerated for years in an all-male boarding school, before going to an all-male Yale. Discovering women in Vietnam, he says, he felt like Gauguin in the South Seas. "They were these ripe fruits."
He starts reciting his female characters, finishing with Olympias, Alexander's mother. It is abundantly clear from everything he says that Alexander was the project of his life. "It was. That's why I went back three years later and did a third version of it. If you could ever see it – it's the right version of it. The editing was rushed... I was never able to... frankly it's a complicated vision and I'm fighting to get it recirculated. In England, there is a release of it, but it's very little known because it was so slagged at the time. It was very painful to me."
Of all the films, it's his most autobiographical, he says. That's a strange statement given that its subject concerns the greatest emperor who ever lived, but then he is also the vulnerable son of all-powerful parents. He first dreamt of making it as a film student, he says, and it was during that midlife period of reflection that he came back to it again.
"I remember feeling like I had lost my way. The book was important and so was Alexander. I do think that there is the idea what you are when you're young, you must stay faithful to something in there."
This is one of his core beliefs. His teenage years are still the crucible of Oliver Stoneness on which he draws. They were so extreme, in almost every way. From the emotional barrenness of boarding school ("For years, I thought it was a disaster; it had taken the love out of my life; there was no sense of humanity"), those odd experience with his parents and sexuality, through the privilege of Yale and finally, apocalyptically, Vietnam. You really don't need to be a Freudian to read something into this. His ex-wife, Elizabeth, has put it more bluntly: "That little boy didn't stand any chance of any normal sort of life."
He's an assiduous diary-keeper and regularly rereads ancient entries to check up on himself. In 2000, he even decided to relive the acid trips of his youth. Under the supervision of three psychoanalysts, he sat on a mat, put an eyemask on and took LSD. It lasted nine hours and was, he says, because he wanted to relive past experiences with the drug "under more scientific conditions".
He's gone through various stages of taking drugs, mostly psychedelic ones. "Heavy trips," he calls them – in Oliver Stone there's a small part of the 60s that never died. He tells me about being "frightened to death" on one of them. So why did he do it? "Because of the adventure."
Ah yes. The adventure. That other Oliver Stone hallmark. His cousin James says that Stone went to war because: "Anything he could do to be at the edge, and to experience more than other people had experienced, and to shock, he was likely to do. It was consistent for him to want to experience the most intense thing that was going on then in the world."
Even now, there seems to be no letting up. The hell-raising days may be over – although I wouldn't bank on it – but there still seems to be this lust for experience, as evidenced by South of the Border. At an age where most men might start thinking about golf, Stone is chasing socialists across South America.
He's as committed as he ever has been, if not more so. Politically, workaholically. There's still a relentless drive to work, work, work. It's coming up to 9pm by the time I leave his office and nobody seems to be making a move to go home. His film editor has been waiting patiently for him in the room next door, ready to attack yet another section of Oliver Stone's Secret History of America. There's another documentary on Castro to come – the third part of his trilogy. He'd like to do an update to his novel, he says, some sort of epilogue. There are the final edits on Wall Street: Money Never Sleeps. And then there's South of the Border to launch in London. And defend from attacks all over again.
I fear for Oliver Stone's Secret History of America. Oliver Stone will do it Oliver Stone's way, whatever the critics think. He exhibits an artist's singlemindedness, an ideologue's obduracy. If his ambition occasionally exceeds his talent, it's not because his talent is small, but that his ambition is so very, very large. The Alexander comparison is really not as far-fetched as it might seem: he really is trying to remould the world according to his vision. Watch out, world.
• This article was amended on 21 July 2010. The original referred to Suzie as Oliver Stone's assistant. This has been corrected.
Pogledao sam INCEPTION Chrisa Nolana. Reč je o jednom od filmova koji će sigurno izazvati masovnu histeriju i egzaltaciju, i to sa pravom jer na savršen malograđanski način manipuliše publikom. INCEPTION je film koji prilično slabo prodaje svoju priču, on mnogo bolje prodaje svog autora i sliku samih sebe publici. INCEPTION je film koji laska publici, kao banalna pop pesma koju mudar pesmopisac proda zvezdi ne zato što će to biti mega-hit nego zato što je zvezda našla sebe odnosno idealnu sliku sebe u toj pesmi. Tako i INCEPTION ostavlja utisak da čovek nije baš protraćio dva i po sata u bioskopu, da je gledao nešto interesantno i sadržajno, da se zamislio, da je tu bilo nekih teza, poslovica i emocija, karaktera sa traumama i sl.
To što su traume nacrtane, poslovice i emocije iskazane kroz simboliku svosjtvenu francuskom stripu (tipa, gde čovek u snu krije svoju podsvesnu tajnu - u sefu) i što se najveće mentalno naprezanje troši na pokušaj da se dokuče a zatim ostave na miru zjapeće rupe u zapletu (ko kada šta sanja) nije zapravo ni važno jer INCEPTION je uspeo da aktivira gledaoca na sličan način kao što je to uradio i THE MATRIX.
Kao što ni Braća Wachowski nisu svoj high concept smislila baš sama, tako je i INCEPTION u stvari razrada Rubenovog DREAMSCAPEa, jednog istinski sjajnog B-filma iz osamdesetih, sada dignuta na nivo simfonije čiji potencijal u određenoj meri Nolan uspeva da ostvari. Međutim, pitanje originalnosti nije važno, no ipak, važno je naglasiti da INCEPTION bilo kom prilježnijem gledaocu žanrovskog filma ne može delovati naročito mind-blowing.
Sam ton priče je Nolan dosta dobro profilisao, međutim INCEPTION ima jedan problem u tom domenu - naime, film deluje kao jedna dosta casual avantura. Iako, Nolan, nesporno intrigantan scenarista, ima sve pokrivenme ključne tačke u postavci likova i priče, INCEPTION naprosto ne odaje utisak te "once in a lifetime" priče koju je hard SF uvek imao i sve vreme postoji osećaj kako bi recimo ovaj skript bio sjajan predložak za jedan od filmova o agentu 007. Iako se filmu mora skinuti kapa za to što je po "originalnom" materijalu i što ne pretenduje da bude deo nekakve trilogije, serijala i sl. on nema to nešto što bi ga izdvojilo kao upečatljiv događaj.
Isto važi i za vizuelni aspekt. Nolan napreduje iz filma i iako ni u ovom nije postao velikan bioskopske akcije, napetosti i uzbuđenja, milje u kome se INCEPTION zbiva mnogo bolje leži reditelju njegovog rukopisa - dakle dosta oslonjenom na jedan vrlo konvencionalan pristup kadriranju i montaži. Sigurno bi neki filmski upečatljiviji autor uspeo da izvuče još više iz same postavke kakva je sada i još čisto filmski atraktivnije žonglirao paralelnim tokovima.
Posle ovog izrazito defetišizujućeg uvoda čiji je cilj bio da Nolanov INCEPTION baci u blato u kome inače obitava većina filmova treba reći i da je reč o jednom izuzetno zabavnom i u krajnjoj liniji pozitivnom dodatku savremenom bioskopskom repertoaru. Koliko god INCEPTION bio "običan", svakako se izdvaja od blokbaster mentaliteta prisutnog poslednjih godina i to pre svega zbog smrtne ozbiljnosti sa kojom ekipa prilazi ovom materijalu. Iako je INCEPTION pulpčina u vrlo čistom smislu, Nolan i saradnici rade to kao vrhunski masterpis, i ta njihova ubeđenost i samozaljubljenost svakako da na nekom nivou zavode publiku. Iako nije ništa smisleniji od SHUTTER ISLANDa i iako je Scorsese neuporedivo veći mag od Nolana, INCEPTION će mnogo bolje proći upravo zbog te smrtne ozbiljnosti koju Marty nema u svom skorašnjem polemisanju sa žanrom.
INCEPTION je u ritmu filma koji ima nešto da kaže, i iako u suštini nema šta da kaže, taj ritam svakako imponuje gledaocu a Nolan ima dovoljno kompetentnih glumaca da sve to održe gledljivim uprkos vrlo kabastom trajanju i potpunom odsustvu istinske emocije. U tom smislu, načpomenuo bih Scwentkeov film TIME TRAVELER'S WIFE kao primer filma sa snažnijom emocijom, sličnom premisom koja izmiče tlo pod nogama, ali i manjom sposobnošću da se proda publici.
Na kraju pune porjekcije u Koloseju u četvrtak uveče u 21, sala je kolektivno izbacila jedan uzdah oduševljenja i aplauz. Iako mislim da ja lično nisam imao razlog ni za jedno ni za drugo, premda sam se lepo zabavio, ne mogu da osporim da takav efekat na publiku zaslužuje puno poštovanje.
INCEPTION ima još jednu dodatnu dimenziju u kojoj će lepo komunicirati sa srpskom publikom a to je sam McGuffin u zapletu - ostavinska rasprava koja asocira na Šijanove MARATONCE, svet u kome ljudi rade dok spavaju i mogu neograničeno da grade bez dozvola i konačno ultimativna emo-replika ponovljena nekoliko puta između Lea i Amrion a to je želja "da ostare zajedno" plus mizogini element priče "vrhunskog stručnjaka koji je sve znao osim da sebi izabere ženu" što je tradicionalni bluz u našem poimanju stvarnosti i međuljudskih odnosa.
Leo mi je prijao u ovom filmu. Posle SHUTTER ISLANDa već postaje neka vrsta običaja da se u nekoj vrsti halucinacije njegovi likovi sureću sa ženom i decom i da mu formiranje porodice stoji kao eksplicitno traumatsko jezgro. S druge strane, Leo u ovom filmu produžava i lepu tradiciju iz TITANICa da tokom totalnog klimaksa i rasula ostane nasamo sa predmetom svoje neostvarive ljubavi. U svakom slučaju, mislim da će Leo ovde biti podnošljiv Leo-haterima.
INCEPTION je film od koga ne treba očekivati previše ali se zato treba radovati što publika oseća kako je dobila više nego što zaslužuje.
* * * / * * * *
Dobro da si me podsjetio, Dreamscape je u svakom slučaju vrijedan vrlo skore reprize.
Quint has seen Scott Pilgrim Vs. The World!
Ahoy, squirts! Quint here. It's past one in the morning as I start his review and I got to sleep right now I could have 7 hours of sleep... but after having been privileged enough to be in attendance at the big sneak peak Comic-Con screening of Scott Pilgrim Vs. The World I had to get some words down on the flick.
I love Comic-Con because I can explain away a shoddy review to exhaustion and time crunches!
Oh, and I also love it because I can have a day like today... where I saw 8 minutes from Tron, randomly bump in to Robert Kirkman while on my way to a sit down interview with Bruce Willis (WalterB himself!) before going to the first ever public screening of the finished Scott Pilgrim Vs. The World.
For all the hassle and hustle and ass-pains of the Con (and there are a ton... they sell about 25,000 more tickets than they have room for, as an example) it's still an experience like no other.
So, that was my day leading up to the screening. After I found my seat at the Balboa theater, I noticed Peter Serafinowicz two rows in front of me. I didn't intend to bug the poor the dude, but the route to get refreshments was literally through his row and I stumbled across him talking to Beaks.
Turns out he's an AICN fan... the feeling was mutual. On my way out to grab something to drink I brushed past Superman (since it's Comic-Con, I have to clarify that to mean Brandon Routh because it could have just as easily been a dude in a Superman costume) and on my way back in I was nestled amongst the core of the Scott Pilgrim cast.
From the moment the 8-bit Universal logo popped up along with a midi version of the Universal opening music to the cartoon THE END letters breaking of in chunks as a video game Scott Pilgrim (in full Bryan Lee O'Malley design) jumped up and hit it all Mario style the movie had me.
The easiest thing to say about the movie is that it's a quick watch. It flows, it has a lot of laughs that I have a feeling are going to live past the first viewing. And it's just flat out fun. Not silly fun, although it does get pretty silly, but real deal imaginative filmmaking driving pure entertainment.
That's a whole lot of hyperbole and I acknowledge that. No denying I was caught up in the moment, in a perfect geek crowd that cheered for every video game reference, no matter how subtle, but I'd hope after nearly 15 years of doing this I could spot a stinker hiding under a super warm reception.
There's too much at work here for it just be a few geek jokes that work on the audience. Wright's assured and kinetic filmmaking is first and foremost to be admired, but so is the cast he gathered, particularly his spot-on perfect casting of Mary Elizabeth Winstead as Ramona Flowers, the love interest. He had leverage with every other character, but if you don't want to see Scott get this girl, if for one moment you feel like she's not worth the baggage thent he whole thing falls apart. Not only is Winstead gorgeous and perfectly pixie purty, but she does a ton of subtle work with her eyes in this movie, revealing a much deeper character than I expected.
Because when you get down to it, Scott and Ramona are pretty fatally flawed people. Scott is kind of a prick to those that love him and Ramona has so many commitment issues that she's almost like going out with a loaded gun.
They're both fun to behold, but that added layer of depth, originating from O'Malley and translated by Wright, his co-screenwriter Michael Bacall and, finally, Michael Cera and Winstead, is what gives the movie just enough genuine heart that the experience doesn't feel hollow.
Cera plays a convincing Scott and I think he's as sharp as he's ever been with his comic timing and the likability he oozes. Again, Scott's actions are pretty screwed in this story. He treats some really sweet people like a complete bastard and doesn't feel badly about it, but it's not out of some menace or villainy... Pilgrim has the innocence of a child, wide-eyed at the world and constantly falling in and out of love.
I'm going to bet that Cera doesn't get much credit on this first pass by viewers, who will think he's putting too much of himself in every role (So did Bogart, Edward G. Robinson and Marilyn Monroe, but people don't seem to mind it with them), but he does some really great work here.
Lots of credit is due for the great supporting cast, especially Kieran Culkin as Scott's gay roommate Wallace (he's very close to being my favorite character in the movie with his dry timing). Alison Pill, Mark Webber, Johnny Simmons and Ellen Wong round out Scott's group and each work great in the group.
The evil exes are also a blast of fun, as each bring their own unique dynamic. Again, a lot of credit goes to O'Malley for the core of those characters, but when you see super-powered Vegan Brandon Routh levitating and beating the shit out of Michael Cera while fumbling poorly thought-out witticisms you see how one tip in the wrong direction could have made it just plain stupid.
That's probably the real success of this movie. It's constantly riding that fine line between ground-breaking and fucking stupid and it does it with such an effortless flair that it made me a big fan.
I'm really curious to see Ebert's take on this, especially knowing his stance on videogames. The whole flick is a love-letter to gaming, but since I could tell you what 1-up means and the reason why people turn into coins when they're killed I can't really tell if it's too much inside baseball or not. I'd suspect the love story and sheer, unadulterated fun of the movie will prove to win over non-gamers and non-ubernerds, but you never can tell.
Alright, that's enough from this tired nerd. More geek shit tomorrow. Stay tuned!
-Quint
Scott Pilgrim vs. the World
A Universal release of a Marc Platt, Big Talk Films, Closed on Mondays production. Produced by Platt, Eric Gitter, Nira Park, Edgar Wright. Executive producers, Ronaldo Vasconcellos, J. Miles Dale, Jared LeBoff, Adam Siegel. Co-producers, Joe Nozemack, Lisa Gitter, Steven V. Scavelli. Directed by Edgar Wright. Screenplay, Michael Bacall, Wright, based on the Oni Press graphic novels by Bryan Lee O'Malley.
Scott Pilgrim - Michael Cera
Ramona Flowers - Mary Elizabeth Winstead
Wallace Wells - Kieran Culkin
Lucas Lee - Chris Evans
Stacey Pilgrim - Anna Kendrick
Kim Pine - Alison Pill
Todd Ingram - Brandon Routh
Gideon Gordon Graves - Jason Schwartzman
Envy Adams - Brie Larson
Julie Powers - Aubrey Plaza
Young Neil - Johnny Simmons
Mark Webber - Stephen Stills
Roxy Richter - Mae Whitman
Knives Chau - Ellen Wong
An example of attention-deficit filmmaking at both its finest and its most frustrating, "Scott Pilgrim vs. the World" blends the styles of videogames, sitcoms and comicbooks for a mostly hollow, high-energy riff on the insecurities of young love. With Michael Cera in the title role, twentysomethings and under will swiftly embrace this original romancer, which treats the subject as if there were nothing more important in all the universe, though anyone over 25 is likely to find director Edgar Wright's adaptation of the cult graphic novel exhausting, like playing chaperone at a party full of oversexed college kids.
In semi-square Toronto, 22-year-old indie rocker Scott (Cera) is dating high school girl Knives Chau (Ellen Wong) when he spies the hipster chick of his dreams, fuchsia-haired Ramona Flowers (Mary Elizabeth Winstead). But before the two can sail off into the sunset, he'll have to cut things off with Knives and defeat Ramona's seven "evil exes" (a motley bunch of former beaus, ranging from superstud Chris Evans to a weaselly Jason Schwartzman) in a series of "Mortal Kombat"-style death matches -- not so simple for a slacker with the spine of a dandelion.
Whereas creator Bryan Lee O'Malley spread the story over a six-volume graphic novel, Wright and co-writer Michael Bacall choose to focus on the fighting, cutting short the series' observational genius in favor of "Kill Bill"-esque confrontations (though Quentin Tarantino gave himself four hours in which to dispatch five people). Unfortunately, Scott hardly has time to be smitten before he's smiting Ramona's exes, and if he must be seeing stars, it'd be nice if she (not her kung fu-savvy old flames) were the reason.
Still, "Scott Pilgrim" is a feat of economical storytelling, rendered in the vernacular of small talk and text messages. For a young man with no job and limited ambition, Scott leads an unusually drama-filled life, and Wright innovatively uses split screens, sleight-of-hand editing and onscreen narration to help cover considerable ground in limited time, while leaving room for half a dozen big action setpieces. As ensembles go, the pic packs one of the most crowded lineups in teen-movie memory, with Scott fending off input from his sister (Anna Kendrick), gay roommate (Kieran Culkin), fellow band members (Mark Webber, Alison Pill and Johnny Simmons) and his own league of exes (most notably Brie Larson, as the girl who "kicked his heart in the ass").
The fact that we can keep all these characters straight while intuitively following the movie's unique vidgame logic is a testament to Wright's never-dull directorial skills. That said, Cera makes it hard to care; while his comic timing is impeccable, he's finally played the wilty wallflower one too many times. Watching Culkin steal every scene he's in, it's hard not to wonder how much less predictable he -- or any number of non-wet-noodle alternatives -- might have been in Scott's shoes.
Scott may not seem worthy of either Ramona or all the attention their relationship attracts, but Wright invests the world with an infectious energy that's hard to resist, even if the whole affair makes "Twilight" (or Trapper Keeper poetry) seem profound by comparison. Watching "Scott Pilgrim" is the cinematic equivalent of dating a high school student, as the film depicts a world in which boredom is the gravest possible offense. But there are different kinds of boredom, and Wright's whimsical flourishes (reminiscent of Robert Rodriguez's "Sin City" adaptation) can't trump the ennui that accompanies a story whose life experience cuts off at drinking age.
Style, then, becomes the level at which we must appreciate Wright's work. His choices are clever enough, from the 8-bit Universal logo that opens the film to a laugh track-backed, "Seinfeld"-scored domestic scene, though such creative cartwheels draw our attention away from the character stuff that is the movie's strength. Music (from such alt-rock stars as Beck, Metric and Plumtree) helps smooth the breakneck transitions and reps the pic's next biggest focus, after the not-unimpressive mano-a-mano showdowns. What's missing is the quality time that would make us feel Scott and Ramona might be suitably matched to take on the world together.
Camera (color), Bill Pope; editors, Jonathan Amos, Paul Machliss; music, Nigel Godrich; music supervisor, Kathy Nelson; production designer, Marcus Rowland; art director, Nigel Churcher; set decorator, Odetta Stoddard; costume designer, Laura Jean Shannon; sound (Dolby Digital/SDDS/DTS), Greg Chapman; supervising sound editor, Julian Slater; re-recording mixers, Chris Burdon, Doug Cooper; special effects supervisor, Arthur Langevin; visual effects supervisor, Frazer Churchill; visual effects, Double Negative, Mr. X; stunt coordinator, Brad Allan; fight coordinator, Peng Zhang; assistant director, Walter Gasparovic; second unit director, Brad Allan; second unit camera, David Franco; casting, Allison Jones, Robin D. Cook, Jennifer Euston. Reviewed at San Diego Comic-Con, July 22, 2010. MPAA Rating: PG-13. Running time: 112 MIN.
With: Satya Bhabha, Shota Saito, Kaita Saito.
Pogledao sam AFTER.LIFE Agnieszke Wojtowitz-Vosloo, film koji sam dosta očekivao zvog interesantne podele koju čine Christina Ricci, Liam Neeson i Justin Long i koncepta na liniji William Castlea (setimo se filma MACABRE) - nažalost, film je daleko ispod očekivanja i renomea svojih zvezda.
Činjenica da je Christina Ricci gola maltene ceo film ipak nije dovoljna da prikrije greške ueled kojih se film zapravo sve vreme vrti u krug i da nema opravdanja za insistiranje na dilemi dali je glavna junakinja stvarno mrtva ili je zatočenica psihopate koji je ubeđen da može da komunicira sa mrtvima.
da je postavljen kao čisti suspense film AFTER.LIFE bi imao više svrhe. Ovako on nelagodno luta između trilera i pseudo-morbidne studije nepostojećih karaktera. Pokušaji autora da sve obogate nekom vrstom cinizma i crnog humora čine da sve deluje još bednije jer to je sve usiljeno i najobičniji je pokušaj da se film pretvori u nešto cool kad već nije dovoljno sadržajan.
Duodramska kičma filma koju čine Ricci i Neeson podseća na odnos između nje i sam Jacksona u BLACK SNAKE MOAN s to što je MOAN zanimljivija priča.
Neeson se ozdržao od hammy glume u glavnoj ulozi koja bi se očekivala od ostrvskog glumca u vincentpriceovskoj ulozi. Ricci takođe čini sve što može a Long u potpunosti odaje svu ispraznost materijala u krajnje neubedljivoj ulozi. Ipak, reklo bi se da su za ovaj fijasko glumci najmanje krivi.
Uostalom, film je slikao inače vrlo pouzdani DP Anastas N. Michos a sve izgleda kao TV film, dočim su Radiohead dali za završnicu filma svoju "Exit Music" (ekipa im se zahvaljujuje na špici) što samo pokazuje o velikim očekivanjima od ovog filma.
Na žalost, uz svu hrabrost i radikalnost u izboru uloga, Christina Riss je u karijeri snimila više promašaja nego pogodaka. Uprkos ambiciji izraženoj kroz ostatak elemenata, AFTER.LIFE je jedan od tih s tim što ta promašenost neće toliko smetati Neesonu i Longu kao njoj.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam film SHIFTY Erna Creevyja, vrlo pristojan rediteljski debi iskusnog pomoćnika i reditelja kraćih formi u kome se na seriozan način tretira život engleskih kriminalaca, bez glamura ili humora koga je bilo poslednjih decenija.
Ono što je osnovni problem SHIFTYja jeste prilično konvencionalna priča koja pokušava da spoji tvrd realizam sa dramaturški konvencionalnim zapletom koji uključuje i preokrete i na kraju filmu pomalo nedostaje uverljivosti.
Međutim, Creevy je dovoljno vešt i ekonomičan da film do kraja ostane nepretenciozan i da u okviru kriterijuma savremene britanske drame poput dosta sličnog LONDON TO BRIGHTON ostane debi posla koga bi voleo da vidim i sledeći film tog reditelja.
* * 1/2 / * * * *
Sinoć sam pogledao GET HIM TO THE GREEK Nicholasa Stollera, svojevrsni spin off filma FORGETTING SARAH MARSHALL (inače ovaj pristojan naslov među Apatow produkcijama smatram najprecenjenijim) u kome se po prvi put pojavljuje Russell Brand u ulozi imaginarne britanske rok zvezde Aldousa Snowa. Iako Jonah Hill ima malu ulogu u tom "izvornom" filmu, ovde on igra drugog junaka, gimpastog službednika diskografske kuće koji treba da dovede divlju rok zvezdu od Londona do Los Anđelesa na koncert. To pomeranje glumca iz uloge u ulogu unutar franšize tek počinje poređenja sa dobitnikom nagrade za najgori srpski film 2006. godine.
Film nudi zaista pristojnu količinu jako duhovitih gegova, laugh out loud momenata i sl. Međutim, to na kraju u ukupnom zbiru ipak nije dovoljno. Najpre zato što se dosta mehanike gegova ponavlja, zatim zato što priča u suštini ima samo početak i kraj i ozbiljan problem sredine, i konačno, što je možda i najveći problem, nema onog prepoznatljivog elemnta kod Apatowa a to je emotivna razmena između junaka. Na kraju cele priče, niko se tu suštinski nije promenio, nijedan nije ništa naučio od drugog a neki odnosi koji su postavljena kao problematični na početku a na kraju bivaju neubedljivo reafirmisani.
Humor i duhovita gostovanja poznatih rok muzičara tek delimično pokrivaju tu suštinsku prazninu ovog filma.
Muzika kojom se Aldous bavi je do te mere simbioza raznigh opštih mesta o rok zvezdama da na kraju nije baš ni jasno koju vrstu zvezde ovde parodiramo. Neki poznanici misle da je to parodija na Liama ali ovo je široko postavljena parodija u kojoj na kraju nije jasno da li je u bilo kojoj fazi svoje karijere Snow zaista bio potentan roker.
Jonah Hill i Russell Brand su sjajan spoj i talentovani komičari ali u ovom filmu oni ne odlaze ispoid površinskih efekata.
U tom smislu transformacije likova i nekog idejnog plana, paradokalno, vrlo slični i na drugim nivoima slabiji A3 je zapravo mnogo efektniji film, koliko god to neverovatno zvučalo. U njemu možda emocija i lekcije koje su junaci naučili jedan od drugog možda nisu proživljene od srane publike ili vešto plasirane ali barem postoje na nivou koncepta za razliku od GET HIM TO THE GREEK koji je neobično isprazan u domenu gde bi Apatopw trebalo da bude jak.
* * / * * * *
Dir: Edgar Wright. US. 2010. 112mins
Fully embracing the media-saturated, videogame-centric worldview of its ineffectual early-20s hero, Scott Pilgrim Vs. The World is a fizzy blast that may not offer many lasting rewards but certainly generates an impressive headlong rush along the way. Director Edgar Wright's hyper-stylish follow-up to Hot Fuzz and Shaun Of The Dead displays his rapidly evolving visual panache, even if this action-comedy suggests a slackening of his interest in emotionally complex characters.
Scott Pilgrim allows Wright to continue his penchant for parodying film genres while simultaneously making top-notch replicas of the movies he's mocking.
Opening domestically August 13, this Universal release will be heavily supported by a hip twentysomething crowd that's well acquainted with Wright's and star Michael Cera's previous work. But the question remains whether this fanboy-friendly entry can expand beyond its base, especially with the more mainstream comedy The Other Guys opening a week earlier.
Heartsick garage-rock bassist Scott (Cera) instantly falls for the cute Ramona (Mary Elizabeth Winstead), but their blossoming love affair faces a serious obstacle in the form of her seven evil ex-lovers, who come to battle him one at a time. He must vanquish all seven if he is to keep Ramona.
Based on Bryan Lee O'Malley's acclaimed graphic novels, Scott Pilgrim allows Wright to continue his penchant for parodying film genres while simultaneously making top-notch replicas of the movies he's mocking. Coming-of-age romances and comic-book/kung-fu films are the targets here, and Wright stages Scott's series of fights with Ramona's exes as bravura, over-the-top allusions to the frenetic, gravity-defying confrontations in videogames, staving off repetitiveness with humour, inspired choreography and impressive effects work.
But despite the film's engaging visual strategy – which beyond its references to videogame design also fluctuates between different aspect ratios and heightened states of reality – Scott Pilgrim pays far less attention to its story's emotional through-line. Cera plays a variation of his familiar ironic-dweeb persona, and although his deadpan delivery helps ground the film's fantastical tone, his studied detachment undercuts audience interest in Scott's pursuit of Ramona. And where Wright's zombie-comedy Shaun Of The Dead managed to balance laughs and scares with real heart, Scott Pilgrim tends to treat its characters as human equivalents of the shiny avatars in videogames, able to do astounding physical feats but unable to convey much soul.
Members of the UK film industry have reacted with anger, bafflement and dismay at today's shock DCMS decision to abolish the UK Film Council.
"What does it mean?" asked David Thompson of Origin Pictures, who said that he had first thought the news was an April Fool's Day trick. "It's hard to say what's behind this," Thompson said. He added that the UKFC was already restructuring and was "leaner and meaner" in the face of the economic downturn.
"It's hard to say more without having a clue of what they (the Government) are proposing." He added: "if the UKFC funding is cut, it would be a chronic blow."
Others expressed bafflement that the abolition of the UKFC came only weeks after the new coalition Government had said it wasn't going to merge the UKFC with the British Film Institute.
The DCMS Statement today talked about Government "establishing a direct and less bureaucratic relationship with the British Film Institute." Did this mean that the BFI was going to take over the investment of Lottery money in film production? Nobody seemed to know yet.
What was clear today is that even the best connected industry figures were caught on the hoof by the Government move. "My reaction is one of total surprise and horror," said film finance expert John Graydon of RSM Tenon. "It seems to have been done without any kind of consultation, at least with the industry. It has come completely out of the blue. I don't understand how a decision like that can be reached without any thought or consultation."
Jane Wright, Managing Director & Executive Director at BBC Films, was striking a similar tone. "I found the news deeply shocking. It really did come out of the blue," Wright said.
She added that the abolition of UKFC was bound to cause "uncertainty" in British production circles. "I don't fully understand, even with the missives that have gone out, what this exactly means for the range of activities which the Film Council did."
Paul Trijbits of Ruby Films was yet another industry executive in shock. "This is literally a bolt from the blue for everybody in the industry, including the UK Film Council," Tribijts said. "There has been no consultation, no evaluation, very little consideration of how to take forward the different parts that the film industry does. The (DCMS) statement begs many more questions than it answers."
UK producers group Pact reacted in a subdued manner. Chief executive John McVay said: "We strongly welcome the coalition's commitment to the two most important interventions in the market, namely the National Lottery funding and the film tax credit. These both ensure that we can produce indigenous feature films and also attract inward investment which, combined, sustain our vibrant, dynamic and successful film industry and we look forward to working with the government as they develop their thinking on how this essential public support will be delivered in future."
Lord Puttnam, president of the Film Distributors' Association, said in a statement: "Today's announcement proposing the abolition of the UK Film Council, which would appear to have come out of the blue, will take some time to digest fully. Over the past decade, the Film Council has been a layer of strategic glue that's helped bind the many parts of our disparate industry together. It is sure to be widely missed, not least because the UK cinema industry is in the midst of a fundamental transformation at the heart of which is digital roll-out. On the welcome premise that Government and Lottery support for film will continue, I look forward to discussing ways in which a new, coherent plan for film can be developed and implemented to benefit audiences throughout the UK."
Notting Hill director Roger Michell of Directors UK, the professional body for UK film and television directors, called the announcement "catastrophic... for the film and the broader creative sector." Michell, whose credits include Venus, Enduring Love and television series The Buddha Of Suburbia, continued: "We should not forget that film is an industry and one in which the UK excels both at home and abroad. We employ 36,000 people and contributed over £4.5bn to GDP in 2009. This is an astonishing decision by government – without the merest hint of consultation with either the wider film industry or the UK Film Council itself. The decision flies in the face of economic sense."
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsphotos.ak.fbcdn.net%2Fhphotos-ak-ash2%2Fhs096.ash2%2F38136_1540649922103_1410592291_1431505_552214_n.jpg&hash=f7789730baf206de481296605ed6c03b99401b83)
Ако смијем да примијетим, четврти задатак је некомплетан пошто недостаје брзина кретања метка xuss .
to se podrazumeva da svi znaju :)
Pogledao sam 32. DECEMBAR Saše Hajdukovića, dugometražni film iz Republike Srpske. Prilično je neobično u istoj semici kad si gledao INCEPTION ili Moffatovog SHERLOCKa, dakle vrlo napredna dela vrhunskih kinematografija suočiti se sa jednim od prvih ostvarenja jedne koja je na svojim počecima.
A sudeći po ekipi filma 32. DECEMBAR, zaista je ekipa uglavnom bazirana na novim ljudima i nije previše kadrova uvezeno iz Srbije što je sjajno. Republika Srpska je poslednjih godina pod Dodikovim vođstvom postala prijatno sklonište srpske filmske mafije jer su našli ljude koje još uvek nisu uspeli da zavrnu te su od njih uzeli ogroman novac za SVETOG GEORGIJA i TURNEJU. Međutim, posle Zečevićevog novog filma NEPRIJATELJ nije bilo najava da će Republika Srpska uskoro ulaziti u neke ambicioznije vizije naših filmadžija. Iako su na tim filmovima mahom radili ljudi iz Srbije, na tim produkcijama je ipak bilo angažovano dosta i lokalne radne snage pre svega glumaca, tako da ovi filmovi jesu u izvesnom smislu pomogli razvoj kinematografije, ali ne u onoj meri u kojoj je trebalo.
32. DECEMBAR spada u vrstu filmova koje su kod nas legitimisali ljudi poput Miroslava Momčilovića i Srđana Koljevića neuspešno kopirajući zapadne i latinoameričke melodrame sa više irpepletenih priča. U tom smislu, 32. DECEMBAR najbolje definiše opis jednog mog druga koji je za njega rekao da je dobar "na momčilovićevski način".
I zaista 32. DECEMBAR je bolji Momčilović od samog Momčilovića sa tim adutom što se dešava u Banjaluci u jednom, za mene, potpuno novom ambijentu, a novom i za regionalni film, i sa novim "nepotrošenim" glumcima kojima kvalitet igre varira ali su zato uverljiviji kao nova lica i ne nude "poznato zlo" srpskog glumišta.
Neiskustvo ekipe je evidentno na planu realizacije rediteljskog koncepta tako da 32. DECEMBAR varira u rasponu od izgleda studentskog filma do nivoa prosečnog srpskog profesionalnog filma. Is pod naslaga takve neujednačene realizacije ipak prepoznaje se rediteljski koncept i određena osmišljenost.
32. DECEMBAR je nesumnjivo baziran na opštim mestima, ali ih dosta srčano plasira tako da Hajduković u suštini uspeva da iskomunicira svoju ideju publici i da likove vrlo jasno situira & motiviše. Ono što raduje to je da film iz Republike Srpske zaista u potpunosti pripada žanru urbane melodrame i da nimalo ne podilazi teškim istorijskim temama ili još gore koketiranju sa festivalima i stranim fondacijama kao što smo navikli od filmova iz Federacije.
Sasvim je sigurno da bih prema ovom konkretnom filmu bio stroži da dolazi iz Srbije i da se dešava u Beogradu, ali ako uzmemo sve u obzir, ovo je sasvim pristojan početak jedne nove kinematografije koji veliki deo svojih konceptualnih nedostataka duguje nezdravnoj klimi koja vlada u jačim kinematografijama koje je okružuju.
* * / * * * *
Inače, Enki Bilal je uradio strip prequel
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.actuabd.com%2FIMG%2Fjpg%2F32-decembre-Bilal-article.-.jpg&hash=6c22f5aa451a0a8c5ac50b4af4e3d4eac1ed3849)
The 35th annual Toronto International Film Festival kicks off shortly and all 51 titles to screen at the eleven day event have just been announced.
Sundance and Cannes this year had a few bright spots amidst otherwise bland looking line-ups, Toronto however has the opposite situation with only a few weak entries amongst an extremely strong array of films.
Here's the full list of what's set to screen - makes me wish I could be there to cover it.
NORTH AMERICAN PREMIERES:
• Richard J. Lewis' "Barney's Version"
• Darren Aronofsky's "Black Swan"
• John Madden's "The Debt"
• Im Sang-Soo's "The Housemaid"
• Tom Hooper's "The King's Speech"
• Francois Ozon's "Potiche"
• Ben Affleck's "The Town"
• Mike Leigh's "Another Year"
• Woody Allen's "You Will Meet a Tall Dark Stranger"
• Alejandro Gonzalez Inarritu's "Biutiful"
• Julian Schnabel's "Miral"
• Stephen Frears' "Tamara Drewe"
• Sylvain Chomet's "The Illusionist"
• Kim Jee-woon's "I Saw the Devil"
• Andrew Lau's "The Legend of the Fist: The Return of Chen Zhen"
• Tran Anh Hung's "Norwegian Wood"
• Rachid Bouchareb's "Outside the Law"
• Mahamat-Saleh Haroun's "A Screaming Man"
• Anurag Kashyap's "That Girl in Yellow Boots"
SPECIAL PRESENTATIONS:
• Mark Romanek's "Never Let Me Go"
• Mike Mills' "Beginners"
• John Cameron Mitchell's "Rabbit Hole"
• John Curran's "Stone"
• Richard Ayoade's "Submarine"
• Michael Winterbottom's "The Trip"
• Nigel Cole's "Made In Dagenham"
• Eric Lartigau's "The Big Picture"
• Rowan Joffe's "Brighton Rock"
• Tony Goldwyn's "Conviction"
• Kiran Rao's "Dhobi Ghat"
• Will Gluck's "Easy A"
• Malcolm Venville's "Henry's Crime"
• Ryan Fleck and Anna Bolden's "It's Kind Of A Funny Story"
• Pierre Thoretton's "L'Amour Fou"
• Andrucha Waddington's "Lope"
• David Schwimmer's "Trust."
INTERNATIONAL PREMIERES:
• Philip Seymour Hoffman's "Jack Goes Boating"
• Danis Tanovic's "Cirkus Columbia"
• Susanne Bier's "In a Better World"
• Alain Corneau's "Love Crime"
CANADIAN PREEMS:
• Derek Cianfrance's "Blue Valentine"
• Rodrigo Cortes' "Buried"
OPENING NIGHT:
• Michael McGowan's "Score: A Hockey Musical"
Kakav ponizhavajuci lajnap za Kan. Godine negativne Kanske selekcije su uchinile chudo za gotovo sve ostale vece festivale.
Leonardo DiCaprio may be pulling out of Mel Gibson's next directing gig, but Jodie Foster isn't shying away from the embattled Hollywood star.
Sources tell me she fully expects a theatrical release of The Beaver, the dramedy she directed about a man (Gibson) who develops a friendship with a hand puppet. Foster also costars in the flick.
While Foster is still working on the final cut of the film, she can't be too far from finishing because...
Earlier today, the Motion Picture Association of America handed The Beaver a PG-13 rating for "mature thematic material, some disturbing content, sexuality and language including a drug reference."
However, Summit (the studio behind the movie) has yet to decide on a release date. "It's probably not going to be something like two years from now, but they're not sure if it will be this year or next year," a source said, adding, "Jodie is committed to this movie."
Foster has kept mum about the movie and how her longtime pal's turbulent private life will affect it. As we first reported, the movie has apparently already recouped its $20 million budget through foreign sales.
Reps for Foster and Summit did not comment.
Mel Gibson called Oksana Grigorieva 30 times after she left him the night of February 18, Radaronline.com reports.
Eight of the "terrorizing" calls resulted in insane voicemails with phrases such as "f*cking disloyal and f*cking weak" and "such a f*cking slut" and "low life slut" peppered throughout. In one two-minute voicemail he drops 23 F-bombs.
A source familiar with the case told Radar Mel called Oksana repeatedly between 8 pm and 6 am with the goal of keeping her up all night.
"Just making sure you're awake, if you were trying to sleep. Because I am awake--and you deserve to be," he said in a voicemail. And: "Don't ever sleep again. Don't sleep as long as I don't sleep."
The day began peacefully with a placenta ceremony outside of Mel's Malibu mansion, according to TMZ. Following an Australian tradition, Mel and Oksana had buried their baby daughter's placenta in the backyard and were watching as the gardener planted a tree in Lucia's honor.
Oksana reportedly smiled at the gardener, sending Mel into a jealous rage, and things went downhill from there.
QuoteOksana reportedly smiled at the gardener, sending Mel into a jealous rage, and things went downhill from there.
Kurva!!! Dobro je i prošla posle svega!!!
Melster je gadan igrač.
Evo malo surove sprdnje sa Melom:
http://www.cracked.com/video_18202_mel-gibson-gets-disturbing-phone-call-from-future.html?cp=1&pid=1&wa%5Fvrid=18203 (http://www.cracked.com/video_18202_mel-gibson-gets-disturbing-phone-call-from-future.html?cp=1&pid=1&wa%5Fvrid=18203)
U pitanju je video od oko minut i po. Definitivno Not Safe For Work.
Pre nekih godinu dana, recimo, pogledao sam seriju od tri TV filma RED RIDING koje je po romanima Deavid Peacea snimio Channel 4. Tada nisam pisao o njima jer sam čekao da se pojavi dobar titl koji bi mi pomogao da uhvatim sve reči koje severnjaci izgovaraju u ovom ostvarenju punom aluzija, detalja iz epohe i rekonstrukcije jednog vrlo bizarnog slučaja u kome se prepliću rad serijskog ubice, politika i građevinska mafija u jednom CHINATOWNOovskom, Ellroyevom maniru.
Došlo je vreme za reprizu.
Prvi film RED RIDING: IN THE YEAR OF OUR LORD 1974 režirao je Julian Jarrold, iskusan televizijski reditelj koji se pomalo oprobao i na filmu, a kao i sva tri filma scenario je po knjizi napisao Gilliamov scenarista Tony Grisoni.
Ova priča smeštena u 1974. godinu podseća na filmove iz tog perioda o beskompromisnim novinarima koji nailaze na zavere i dovode svoj život u opasnost. Zato i ne čudi što novi Spider-Man, Andrew Garfield u glavnoj ulozi dosta podseća na Warren Beattyja iz filma PARALLAX VIEW a triler je više uzrok raspadanja junakove psihe kao kod Ellroya ili Polanskog nego konkretne aktivnosti na nivou zapleta.
Otud junak polako silazi sa svog izvornog koloseka istrage nestanka nekoliko devojčica i potencijalnog serijske ubice u lični istraživački rat protiv lokalnog građevinskog magnata koji je povezan sa policijom i vlastima i na određeni način upleten u ubistva, odnosno postaje opsednut majkom jedne od devojčica.
Samo tri filma jedan za drugim čine zaokruženu celinu pošto pojedinačno oni započinju neke stvari koje i zaokruže a neke ostavljaju otvorenim. U tom smislu teško je filmove posmatrati kao pojedinačne celine. Međutim, kao priča o prvom junaku u nizu onih koli se upliću u chinatownovske mahinacije na severu Engleske, 1974 donosi čitavu seriju sjajnih uloga, sa Garfieldom na čelu koji je prošao veliku transformaciju od zbunjenog nerda do hunky novinara beattyjevskog profila.
Jarroldova inscenacija je filmska, energična, sa veštim korišćenjem trake od 16mm koja svemu daje specifično zrno i velikom uverljivošću svih situacija, od dramskih do izliva neočekivanog nasilja.
Za razliku od tipičnih britanskih gangsterkih filmova koji već imaju prepoznatljiv milje i likove, RED RIDING se izdvaja po tome što se bavi miljeom u kome se nalaze drugačije ličnosti potpuno izdvojene od tog gangsterskog kanona i korumpirane na jednom potpuno drugačijem nivou.
* * * / * * * *
In an strong year, Venice has set 22 world premieres in competition for the Golden Lion, including works from Coppola, Schnabel, Tykwer, Kechiche, Miike and more.
The selections include Sofia Coppola's father-daughter story Somewhere featuring Elle Fanning; Saverio Costanzo's The Solitude of Primary Numbers; Tom Tywker's Berlin-set love triangle Three, Vincent Gallo's low budget Promises Written in Water about a terminally ill girl; Abdellatif Kechiche's Venus Noire based on the true story of a South African woman used as a circus exhibition; Julian Schnabel's Miral about Hind Husseini, a Palestinian woman's effort to open an orphanage in Israel staring Frieda Pinto; Mario Martone's three-and-a-half hour Italian unification costume drama We Believed; and Kelly Reichardt's Meek's Cutoff set on the 1845 Oregon trail starring Michelle Williams.
Biennale President Paolo Baratta and artistic director Marco Mueller announced the programme today. This edition marks something of a turning point for Venice, as it makes Mueller the longest serving artistic director in the fest's history, surviving Italian political currents for seven editions.
Different from last year's competition line up — which had five first-time directors — this year's competition is defined by a crop of young, yet experienced filmmakers. Many of them, such as Coppola, Tykwer, Kechiche, Takashi Miike (with 13 Assassins) and Darren Aronofsky (whose Black Swan, as previously announced, opens the festival) have previously competed at Venice. Organisers asserted that the median age for competition directors this edition – at 47 – is the youngest ever. The sole competition debut is Ascanio Celestini's Black Sheep (La Pecora Nera), previously a theatre piece remade for film and shot from the POV of a mental patient.
Notable omissions from this edition include the George Clooney starring The American by Anton Corbijn. Shot in Italy and the first recipient of Italy's new tax credit the film seemed like a lock – particularly considering Clooney's tenure on the Lido. In fact, Clooney himself as a Lido no-show is quite a surprise.
Mueller explained that The American's US distributors (Focus Features) will open it Sept 1 Stateside and were interested in the opening film slot, which instead went to Aronofsky's Black Swan from Fox Searchlight. The decision suggests filmgoers can expect another powerful film from Aronofsky whose The Wrestler took the Golden Lion in 2008.
Other Lido no-shows include Terrence Malick's long-gestating Tree Of Life, although it could show up in Mueller's "surprise film" competitive slot which is announced at some point during the festival. Italy's Pupi Avati is no where to be seen on the line up although his Una Sconfinata Giovenezza was originally "leaked" as one of four Italian titles in competition. Subsequently it was "leaked" the film would be out of competition – creating speculation that he or his distributors RAI Cinema pulled the film.
Finally, the UK, for a third year running, is totally absent from this year's Venice competition (although the UK has a strong showing in Toronto). The UK is represented with 6 titles in Horizonns (Orizzonti) line up.
Other films in competition include Canada's Barney's Version with a star-studded cast including Dustin Hoffman and Paul Giamatti as a fearlessly politically incorrect character by Richard J. Lewis. Monte Hellman's 12-years-in-the-making Road To Nowhere is about a filmmaker who gets involved in a crime while shooting on location.
In addition to Kechiche, France guarantees some Gallic star power with Francois Ozon's Potiche about the wife of a rich industrialist who takes charge during a factory strike staring Catherine Deneuve and Gerard Depardieu as well as Happy Few, Antony Cordier's follow up to Douches Froides.
The Italian offer of Celistini, Costanzo and Martone is rounded out by Carlo Mazzacurati's tragi-comic La Passione starring Coppa Volpi winner Silvio Orlando as a washed up film icon who finds a muse in a young TV starlet from Italy's Fandango.
Chile's Pablo Larrain represents Latin America in competition with his Tony Manero follow up Post Mortem; Greece is on board with a new film by indie filmmaker Athina Rachel Tsangari whose Attenberg is described as an odyssey and an "urban Eastern." Russia brings Silent Souls from Aleksei Fedorchenko while Basque director Alex de la Iglesia represents Spain with A Sad Trumpet staring Carmen Maura about two clowns in love with the same trapeze artist.
Asian titles include Hong Kong action master Tsui Hark's first go at Lido competition with Detective Dee And The Mystery Of Phantom Flame. From Japan, Tran Anh Jung's anticipated adaptation Norwegian Wood joins Takashi Miike's 13 Assassins.
Out of competition, The Affleck brothers Ben and Casey each bring titles. Ben Affleck's The Town is about a bank robber who falls in love with a clerk he holds up, while brother Casey Affleck brings his documentary I'm Still Here: The Lost Year Of Joaquin Phoenix. Fox's first Italian production in 30 years – the Michele Placido directed Vallanzasca – Gli Angeli Del Maleabout the notorious Italian criminal Renato Vallanzasca stars Kim Rossi Stuart and Filippo Timi with Paz Vega; Gorbaciov - Il Cassiere Con Il Vizio Del Gioco by Stefano Incerti with Divo and Gomorrah star Toni Servillo as a compulsive gambler; John Turturro's canzone Napolitana documentary Passione; Andrucha Waddington's Lope a historical epic staring Sonia Braga, Alberto Ammann and Luis Tosar about playwright Lope de Vega are just some of the films on offer.
Four 3D pictures – Oxide and Danny Pang's The Child's Eye 3D; Nadia Ranocchi and David Zamagni's All Inclusive 3D; Takashi Shimizu's Shock Labyrinth 3D; and Zhang Yuan's Space Guy 3D, China's first 3D production, will screen out of competition but be eligible for the Persol 3D film prize.
Mueller's Controcampo Italiano section continues in its all-Italian line up and brings the entire Italian offer to 41 across all sections. The US is the second strongest with 19 films in a year that offers works from 34 countries – up from last year's 27.
Paolo Baratta opened the press conference confirming that Venice's budget is a stable Euros 12m ($15.1m) of which Euros 7.7 m ($10m) comes from the state. He said the economic crisis led to the creation of the new – free formatted Orizzonti section – but asserted that the change will "be permanent."
Venice's 67th edition runs Sept 1-11.
Venice 2010 lineup
IN COMPETITION
Black Swan, dir. Darren Aronofsky (US) [opening film]
La pecora nera, dir. Aascanio Celestini (Italy)
Somewhere, dir. Sofia Coppola (US)
Happy Few, dir. Antony Cordier (France)
La solitudine dei numeri primi, dir. Saverio Costanzo (Italy-Germany-France)
Silent Souls (Ovsyanki), dir. Aleksei Fedorchenko (Russia)
Promises Written In Water, dir. Vincent Gallo (US)
Road To Nowhere, dir. Monte Hellman (US)
Balada Triste de Trompeta, dir. Alex de la Iglesia (Spain-France)
Venus Noire, dir. Abdellatif Kechiche (France)
Post Mortem, dir. Pablo Larrain (Chile-Mexico-Germany)
Barney's Version, dir. Richard J. Lewis (Canada-Italy)
Noi credevamo, dir. Mario Martone (Italy-France)
La Passione, dir. Carlo Mazzacurati (Italy)
13 Assassins (Jûsan-nin no shikaku), dir. Takashi Miike, (Japan)
Potiche, dir. Francois Ozon (France)
Meek's Cutoff, dir. Kelly Reichardt (US)
Miral, dir. Julian Schnabel (US-France-Italy-Israel)
Norwegian Wood (Noruwei no mori), dir. Tran Anh Hung (Japan)
Attenberg, dir. Athina Rachel Tsangari (Greece)
Detective Dee and the Mystery of Phantom Flame, dir. Tsui Hark (China)
Three (Drei), dir. Tom Tykwer (Germany)
Surprise film to be added Sept 6
OUT OF COMPETITION
Legend of the Fist: The Return of Chen Zhen, dir. Andrew Lau (China-Hong Kong) [opening film]
Machete, dir. Robert Rodriguez (US) [midnight opening film]
The Tempest, dir. Julie Taymor (US) [closing film]
Vittorio racconta Gassman - Una vita da Mattatore, dir. Giancarlo Scarchilli (Italy) [tribute to Gassman]
The Town, dir. Ben Affleck (US)
I'm Still Here, dir. Casey Affleck (US)
Sorelle Mai, Marco Bellocchio (Italy)
Niente Paura - Come siamo come eravamo e le canzoni di Luciano Ligabue, dir. Piergiorgio Gay (Italy)
Dante Ferretti - Production Designer, dir. Giangranco Giagni (Italy)
Notizie degli scavi, dir. Emidio Greco (Italy)
The Last Movie, dir. Dennis Hopper (US)
Gorbaciof, dir. Stefano Incerti (Italy)
The Girl In Yellow Boots, dir. Anurag Kashyap (India)
Showtime (Yongxin tiao), dir. Stanley Kwan (China)
Sei Venezia, dir. Carlo Mazzacurati (Italy)
Zebraman, dir. Takashi Miike (Japan)
Zebraman 2: Attack on Zebra City, dir. Takashi Miike (Japan)
The Child's Eye 3D, dirs. Oxide Pang & Danny Pang (China-Hong Kong)
Vallanzasca - Gli angeli del male, dir. Michele Placido (Italy)
All Inclusive 3D, dir. Nadia Ranocchi (Italy-Austria)
Raavanan/Raavan, dir. Mani Ratnam (India)
1960, dir. Gabriele Salvatores (Italy)
La prima volta a Venezia, dir. Antonello Sarno (Italy)
A Letter to Elia, dirs. Martin Scorsese & Kent Jones (US)
Shock Labyrinth 3D, dir. Takashi Shimizu (Japan)
Surviving Life (Prezit svuj zivot), dir. Jan Svanmajer (Czech Republic-Slovakia)
L'ultimo Gattopardo: Ritratto di Goffredo Lombardo, dir. Giuseppe Tornatore (Italy)
Passione, dir. John Turturro (Italy)
Lope, dir. Andrucha Waddington (Spain-Brazil)
Space Guy (Taikong xia 3D), dir. Zhang Yuan (China)
GOLDEN LION FOR THE LIFETIME ACHIEVEMENT 2010: JOHN WOO
Reign of Assassins, dirs. John Woo & Su Chao-Pin (China-Taiwan-Hong Kong)
SPECIAL SCREENING
Wanda, dir. Barbara Loden (US, 1970 - restored)
CONTROCAMPO ITALIANO
Lost kisses (I baci mai dati), dir. Roberta Torre (Italy) [opening film]
20 sigarette, dir Aureliano Amadei (Italy)
Il primo incarico, dir. Giorgia Cecere (Italy)
A Woman, dir. Giada Colagrande (Italy)
Tajabone Abdullah Seye, dir. Salvatore Mereu (Italy)
Ma che storia, dir. Gianfranco Pannone (Italy)
Into Paradiso, dir. Paola Randi (Italy)
CONTROCAMPO ITALIANO SHORT FILMS
Come un soffio, dir. Michela Cescon (Italy)
Sposerò Nichi Vendola, dir. Andrea Costantino (Italy)
Bassa Marea, dir. Roberto De Paolis (Italy)
Achille, dir. Giorgia Farina (Italy)
Niente Orchidee, dir. Simone Godano & Leodardo Godano (Italy)
CONTROCAMPO ITALIANO OUT OF COMPETITION
Tarda estate, dirs. Antonio Di Trapani & Marco De Angelis (Italy)
Il loro Natale, dir. Gaetano Di Vaio (Italy)
Ward 54, dir. Monica Maggioni (Italy-US)
Flaiano: il meglio e passato, dirs. Gianfranco Rolandi & Steve Della Casa (Italy)
Se hai una montagna di neve, tienila all'ombra, dirs. Elisabetta Sgarbi & Eugenio Lio (Italy)
Fughe e approdi, dir. Giovanna Taviani (Italy)
RETROSPECTIVE: ITALIAN COMEDY - THE STATE OF THINGS (1937-1988)
The Make Believe Pirates by Marco Elter (Gli allegri masnadieri 1937)
Imputato, alzatevi! by Mario Mattoli (1939)
Non ti pago! by Carlo Ludovico Bragaglia (1942)
6x8/48 (Tutta la città canta) by Riccardo Freda (1943-45)
Botta e risposta by Mario Soldati (1950)
È arrivato il cavaliere! by Steno and Mario Monicelli (1950)
Guardie e ladri by Steno and Mario Monicelli (1951)
The Bachelor by Antonio Pietrangeli (Lo scapolo, 1955)
episode of Un giorno in pretura by Steno (1954)
Le pillole di Ercole by Luciano Salce (1960)
The Thursday by Dino Risi (Il giovedì, 1966)
L'onorata società by Riccardo Pazzaglia (1961)
Il mantenuto by Ugo Tognazzi (1961)
Le lièvre et la tortue by Alessandro Blasetti, episode of Three Fables of Love (1962)
La manina di Fatma by Vittorio Caprioli, episode of Cuori infranti (1963)
Catch As Catch Can by Franco Indovina (1967)
Io non spezzo... rompo by Bruno Corbucci (1971)
Il domestico by Luigi Filippo D'Amico (1974)
Beach House by Sergio Citti (1977)
Febbre da cavallo by Steno (1976)
Fracchia la belva umana by Neri Parenti (1981)
Eccezzziunale... veramente by Carlo and Enrico Vanzina (1982)
Vacanze di Natale by Carlo ed Enrico Vanzina (1983)
Il ragazzo di campagna by Castellano and Pipolo (1984)
Il commissario Lo Gatto by Dino Risi (1986)
Compagni di scuola by Carlo Verdone (1988)
Venice 2010 lineup
IN COMPETITION
Black Swan, dir. Darren Aronofsky (US) [opening film]
La pecora nera, dir. Aascanio Celestini (Italy)
Somewhere, dir. Sofia Coppola (US)
Happy Few, dir. Antony Cordier (France)
La solitudine dei numeri primi, dir. Saverio Costanzo (Italy-Germany-France)
Silent Souls (Ovsyanki), dir. Aleksei Fedorchenko (Russia)
Promises Written In Water, dir. Vincent Gallo (US)
Road To Nowhere, dir. Monte Hellman (US)
Balada Triste de Trompeta, dir. Alex de la Iglesia (Spain-France)
Venus Noire, dir. Abdellatif Kechiche (France)
Post Mortem, dir. Pablo Larrain (Chile-Mexico-Germany)
Barney's Version, dir. Richard J. Lewis (Canada-Italy)
Noi credevamo, dir. Mario Martone (Italy-France)
La Passione, dir. Carlo Mazzacurati (Italy)
13 Assassins (Jûsan-nin no shikaku), dir. Takashi Miike, (Japan)
Potiche, dir. Francois Ozon (France)
Meek's Cutoff, dir. Kelly Reichardt (US)
Miral, dir. Julian Schnabel (US-France-Italy-Israel)
Norwegian Wood (Noruwei no mori), dir. Tran Anh Hung (Japan)
Attenberg, dir. Athina Rachel Tsangari (Greece)
Detective Dee and the Mystery of Phantom Flame, dir. Tsui Hark (China)
Three (Drei), dir. Tom Tykwer (Germany)
Surprise film to be added Sept 6
OUT OF COMPETITION
Legend of the Fist: The Return of Chen Zhen, dir. Andrew Lau (China-Hong Kong) [opening film]
Machete, dir. Robert Rodriguez (US) [midnight opening film]
The Tempest, dir. Julie Taymor (US) [closing film]
Vittorio racconta Gassman - Una vita da Mattatore, dir. Giancarlo Scarchilli (Italy) [tribute to Gassman]
The Town, dir. Ben Affleck (US)
I'm Still Here, dir. Casey Affleck (US)
Sorelle Mai, Marco Bellocchio (Italy)
Niente Paura - Come siamo come eravamo e le canzoni di Luciano Ligabue, dir. Piergiorgio Gay (Italy)
Dante Ferretti - Production Designer, dir. Giangranco Giagni (Italy)
Notizie degli scavi, dir. Emidio Greco (Italy)
The Last Movie, dir. Dennis Hopper (US)
Gorbaciof, dir. Stefano Incerti (Italy)
The Girl In Yellow Boots, dir. Anurag Kashyap (India)
Showtime (Yongxin tiao), dir. Stanley Kwan (China)
Sei Venezia, dir. Carlo Mazzacurati (Italy)
Zebraman, dir. Takashi Miike (Japan)
Zebraman 2: Attack on Zebra City, dir. Takashi Miike (Japan)
The Child's Eye 3D, dirs. Oxide Pang & Danny Pang (China-Hong Kong)
Vallanzasca - Gli angeli del male, dir. Michele Placido (Italy)
All Inclusive 3D, dir. Nadia Ranocchi (Italy-Austria)
Raavanan/Raavan, dir. Mani Ratnam (India)
1960, dir. Gabriele Salvatores (Italy)
La prima volta a Venezia, dir. Antonello Sarno (Italy)
A Letter to Elia, dirs. Martin Scorsese & Kent Jones (US)
Shock Labyrinth 3D, dir. Takashi Shimizu (Japan)
Surviving Life (Prezit svuj zivot), dir. Jan Svanmajer (Czech Republic-Slovakia)
L'ultimo Gattopardo: Ritratto di Goffredo Lombardo, dir. Giuseppe Tornatore (Italy)
Passione, dir. John Turturro (Italy)
Lope, dir. Andrucha Waddington (Spain-Brazil)
Space Guy (Taikong xia 3D), dir. Zhang Yuan (China)
GOLDEN LION FOR THE LIFETIME ACHIEVEMENT 2010: JOHN WOO
Reign of Assassins, dirs. John Woo & Su Chao-Pin (China-Taiwan-Hong Kong)
SPECIAL SCREENING
Wanda, dir. Barbara Loden (US, 1970 - restored)
CONTROCAMPO ITALIANO
Lost kisses (I baci mai dati), dir. Roberta Torre (Italy) [opening film]
20 sigarette, dir Aureliano Amadei (Italy)
Il primo incarico, dir. Giorgia Cecere (Italy)
A Woman, dir. Giada Colagrande (Italy)
Tajabone Abdullah Seye, dir. Salvatore Mereu (Italy)
Ma che storia, dir. Gianfranco Pannone (Italy)
Into Paradiso, dir. Paola Randi (Italy)
CONTROCAMPO ITALIANO SHORT FILMS
Come un soffio, dir. Michela Cescon (Italy)
Sposerò Nichi Vendola, dir. Andrea Costantino (Italy)
Bassa Marea, dir. Roberto De Paolis (Italy)
Achille, dir. Giorgia Farina (Italy)
Niente Orchidee, dir. Simone Godano & Leodardo Godano (Italy)
CONTROCAMPO ITALIANO OUT OF COMPETITION
Tarda estate, dirs. Antonio Di Trapani & Marco De Angelis (Italy)
Il loro Natale, dir. Gaetano Di Vaio (Italy)
Ward 54, dir. Monica Maggioni (Italy-US)
Flaiano: il meglio e passato, dirs. Gianfranco Rolandi & Steve Della Casa (Italy)
Se hai una montagna di neve, tienila all'ombra, dirs. Elisabetta Sgarbi & Eugenio Lio (Italy)
Fughe e approdi, dir. Giovanna Taviani (Italy)
RETROSPECTIVE: ITALIAN COMEDY - THE STATE OF THINGS (1937-1988)
The Make Believe Pirates by Marco Elter (Gli allegri masnadieri 1937)
Imputato, alzatevi! by Mario Mattoli (1939)
Non ti pago! by Carlo Ludovico Bragaglia (1942)
6x8/48 (Tutta la città canta) by Riccardo Freda (1943-45)
Botta e risposta by Mario Soldati (1950)
È arrivato il cavaliere! by Steno and Mario Monicelli (1950)
Guardie e ladri by Steno and Mario Monicelli (1951)
The Bachelor by Antonio Pietrangeli (Lo scapolo, 1955)
episode of Un giorno in pretura by Steno (1954)
Le pillole di Ercole by Luciano Salce (1960)
The Thursday by Dino Risi (Il giovedì, 1966)
L'onorata società by Riccardo Pazzaglia (1961)
Il mantenuto by Ugo Tognazzi (1961)
Le lièvre et la tortue by Alessandro Blasetti, episode of Three Fables of Love (1962)
La manina di Fatma by Vittorio Caprioli, episode of Cuori infranti (1963)
Catch As Catch Can by Franco Indovina (1967)
Io non spezzo... rompo by Bruno Corbucci (1971)
Il domestico by Luigi Filippo D'Amico (1974)
Beach House by Sergio Citti (1977)
Febbre da cavallo by Steno (1976)
Fracchia la belva umana by Neri Parenti (1981)
Eccezzziunale... veramente by Carlo and Enrico Vanzina (1982)
Vacanze di Natale by Carlo ed Enrico Vanzina (1983)
Il ragazzo di campagna by Castellano and Pipolo (1984)
Il commissario Lo Gatto by Dino Risi (1986)
Compagni di scuola by Carlo Verdone (1988)
Twelve titles hailing from regions as diverse as Burkina Faso and Chile have been selected for the seventh edition of the official Venice Days sidebar, set to unspool during the 67th edition of the Venice Film Festival.
Nine are world premieres and four are first-time features. Giorgio Gosetti, the section's delegate announced the line-up in Rome today.
This year, Venice Days opens with Bertrand Blier's The Clink Of The Ice, an irreverent comedy about illness and death from France via Wild Bunch.
Films to topline the section include The Life Of Fish, directed by Chile's Matias Bize, which takes place during one night as a young man reflects on his life. Santiago Cabrera (Che) stars. Oscar winner Danis Tanovic presents Cirkus Columbia, a comedy-drama set before the first Balkan war — a co-production from Herzegovina, France, the UK, Slovenia, Germany, Belgium, and Serbia. The US brings The Happy Poet from Paul Gordon about a young person who opens a health food restaurant as a means to fight the economic slowdown.
Two titles hail from Italy: Antonio Capuano's L'Amore Buio – a Naples-set drama that will be distributed nationally by Fandango. Heaven Without Hearth from Giovanni Davide Maderna and Sara Pozzoli is a film that shifts between the public and private life of a director.
From Belgium-France-Germany comes Noir Ocean directed by Marion Hansel set aboard a 1970s French Navy vessel located off the Polynesian coast; while the Canada-France co production Incendies by Denis Villeneuve centres on a brother and sister who take a journey to their roots to uncover a tragic past.
The four first works in the section are Italy's Et In Terra Pax co-directed by Matteo Botrugno and Daniele Coluccini, described as a Pasolini-esque story of adolescence; a Burkina Faso-France co-production entitled The Place Between by Sarah Bouyain about a young Parisian who returns to Burkina Faso to find her mother. From Colombia, Jairo Carrillo and Oscar Andrade bring Pequenas Voces, a civil war animation inspired by children's art that was seven years in the making, and finally Turkey's Majority, an Istanbul-set Romeo and Juliet story by Seren Yuce via the Match Factory.
Venice Days is a non-competitive section however the first works, as all in Venice's official selection and sidebars, are eligible for Venice's official Luigi De Laurentiis Lion Of The Future Award, which comes with a $100,000 prize. Additionally, the European Parliament's Prix Lux will screen three finallists for their prize, which offers subtitled distribution to the winning film in 23 European languages and distributes the films through the European Union. The finalists are Illegal by Olivier Masset-Depasse, Akadimia Platonos by Filippos Tsitos and When We Leave by Feo Aladag..
The Venice Festival runs from September 1-11.
na šta li liči taj hellmanov noir road to nowhere...
On i Daryl Duke su snimili neke filmove koji su ti mnogo značili. :)
Reprizirao sam i drugi RED RIDING film IN THE YEAR OF OUR LORD 1980 koji je režirao James Marsh poznat po uspelom dokumentarcu MAN ON WIRE. Ovaj deo je najmanje podignut uz pomoć titlova, manje-više je bio razumljiv i bez njih. Marsh donosi daleko konvencionalniji rediteljski postupak od prvog Jarroldovog filma, i za razliku od 70s filmmakinga u odnosu na 70s setting, Marshov film nema naročito istaknut identitet u vizuelnom, a ni u pripovedačkom smislu, pretvara se u relativno rutinsku policijsku dramu o nekorumpiranom policajcu-birokrati koji razotkriva zaveru korpumpiranih pandura i shvata da su oni koristili ubistva Yorkshire Rippera kako bi prikrivali neke svoje kriminalne radnje.
Iako je kvalitet na visokom nivou, Marshov film nema ni snagu ni rediteljski pečat prvog dela trilogije.
Inače, zanimljivo je da se kao DP na ovom filmu angažovao hrvatski snimatelj Igor Martinović.
* * 1/2 / * * * *
Paul Giamatti is set to play former Soviet President Nikita Khrushchev in a TV movie for HBO and Playtone reports Variety.
The story revolves around Khrushchev's 13-day trip to the US in September 1959 which took place at the height of Cold War tensions.
Khrushchev famously got angry when told his planned trip to Disneyland was cancelled due to security concerns.
Tom Hanks will executive produce, but the project is only in the earliest stages of development at present.
Sasha Grey ("The Girlfriend Experience") has joined the cast of the indie drama "I Melt with You" reports XBiz Newswire.
The story is being kept under wraps, but the film is said to examine pain in terms of the modern male psyche. Thomas Jane, Rob Lowe and Jeremy Piven play the male leads.
Grey plays a muse named Raven who helps one of the men realize that nirvana can only be found after death.
Mark Pellington is directing from a script by Glenn Porter. Shooting kicks off near Big Sur in Northern California next month.
Pogledao sam BOY A Johna Crowleya po scenariju Mark O'Rowea koji je adaptirao roman Jonathana Trigella. Reč je o još jednoj produkciji Channel 4 koja je uspela da stigne do ozbiljne bioskopske i festivalske sudbine.
Na planu dramaturgije, BOY A ima krupne probleme, naročito u samoj završnici sa krajem koji previše insistira na nedorečenosti, dvosmislenosti i simbolici što je u neskladu sa do tada izgrađenim realizmom. Međutim, ono što je impresivno jesu gluma svih glavnih aktera, dakle Andrew Garfielda, Peter Mullana, Katie Lyons i Shauna Evansa koji zaista uepvaju da se izbore sa vrlo delikatnom pričom o mladiću koji izlazi iz zatvora gde je odležao kaznu zbog ubistva koje je počinio kao dete i sada sa novim identitetom pokušava da se uklopi u život za koji je nespreman, i da se suoči sa opasnostima koje nosi njegova prošlost dodatno ugrožena potragom za novim identitetom koji sprovode tabloidi.
Dramaturškli problemi filma BOY A proizilaze iz dosta pretencioznog pokušaja da se spoje konvencije antičke drame i realističkog postupaka i tako oštri i striktno kauzalni preokreti ne deluju dovoljno uverljivo, osećaju se kao intervencija autora u odnosu na vrlo upečatljive likove koje su glumci ostvarili.
Kad je reč o glumcima, zanimljiv curio je da Andrew Garfield igra glavnog junaka koji se u flešbekovima, u detinjstvu (gde ga igra drugi glumac) igra Spider-Mana. Verovatno će ovaj detalj u godinama koje dolaze biti landmark detalj za geekove. :)
U svakom slučaju, BOY A je obavezna lektira za ljubitelje britanske socijalno angažovane drame.
* * * / * * * *
Dobar film ,udara u srce ,pa je idealan uz neku podrsku zestine.
Slazem se za kraj filma.
Decak polako uci o svemu sto je propustio tokom odrastanja u zatvoru:, kako da bude prijatelj,kako da se udvara zenama...sto bi reko arsen dedic opet uci jesti ,hodati...
U toj svojoj socijalnoj nespretnosti izgleda prilično zbunjeno i bezopasno, kao netko kome fali koja daska u glavi.
Kako film odmice atmosvera je takva da on sve vise rizikuje da bide izlozen kao prevara.
Mentor je sjajan, miran a opet na ivici da eksplodira ili prosto taj glumac tako deluje na mene.Nepoverljivo.
Volim ovakve filmove.
Ako neko do sada nije pogledao kratki film Spike Jonzea I'M HERE, preporučujem da to uradi. iako sam fan njegovih spotova ali ne i filmova, Jonze ima dara za igranu formu u kraćim formatima i to savršeno pokazuje ovaj film u kome čak i najakutniji hipsterizam deluje simpatično.
Pogledao sam SHANK Mo Alija, još jedan od filmova koji se nadovezuju na youthsploitation talas u britanskoj kinematografiji i televiziji i direktno se nadovezuje na fenomene poput SKINSa sa kojim recimo deli i Kayu Scodelario u podeli. Od poznatijih glumaca iz youthsploitationa možemo videti i Adam Deacona iz KIDULTHOODa, ali u ovom konkretnom slučaju oni nisu garant bilo kakvog kvaliteta pošto je SHANK očajna britanska parafraza Bessonove produkcije BANLIEU 13 samo bez dobre akcije i efektnog parkoura (premda parkoura ima pomalo) u kome je akcija zamenjena beskrajnim besmislenim dijalozima a shakycam u spoju sa nekim artificijelnim i jeftinim montažnim efektima čini film bezmalo nepodnošljivim za gledanje. Svakako da je jedan deo problema prositekao i iz vrlo oskudnog budžeta ali se nekako od Britanaca nije očekivalo da snimaju exploitation koji je tako i materijalno i idejno jeftin. SHANK je film koji nema apsolutno nikakvu ideju kako da unapredi svoj budžet od 400 000 funti i na neki način prevaziđe zaista strašnu oskudicu u kojoj je snimljen i stoji kao jedan od retkih britanskih filmova koji su stigli do bioskopa a da su zaista svedeni na puku prevaru publike.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg148.imageshack.us%2Fimg148%2F6747%2Fzlajo2.png&hash=9a70ee4e99665c7d8577a34b6079e62869915cde)
Like
Zlatko razume šta znači biti alfa mužjak. Citiram iz Internet priručnika za osvajanje žena:
QuoteYou have to be the MAN who has all the sexual power. And when a woman (no matter how hot) sees and
feels the presence of a man whom she recognizes as the dominant one while SHE isn't, she does what every
woman does - that is SURRENDERS to the more powerful being. And all that acting like she's hot and
knows she's the stuff and all those other "head up in the air" tricks are just a test and a way to weed out all
the men who are less powerful than her and don't know their role as a MAN."
sta, eriops je zlatko juric? :mrgreen:
Sa izvesnim zakašnjenjem pogledao sam OSS 117 - RIO NE REPOND PLUS Michela Hazanaviciusa, jednu od najboljih savremenih Bond-parodija. OSS 117 je serija snimljena po romanima Jean Brucea koji je bio svojevrsna preteča Iana Fleminga i pisao je vrlo strejt špijunske romane po kojima su u početku snimani "ozbiljni" filmovi. Slično Toddu Philipsu u STARSKY AND HUTCH, Hazanavicius je sa popularnim komičarem Jean Dujardinom koga znamo po Kounenovom filmu 99 FRANCS napravio reboot tih ekranizacija kao komediju, parodiju svih konvencija na koje se oslanjao.
Međutim, ono po čemu se Hazanavicius razlikuje jeste što je i u prvom i u drogom OSS117 filmu pokazao izvanrednu rediteljsku veštinu, sjajan dar za vizuelne gegove i to samo na nivou humora već i na planu filmskih referenci, citata i rekonstrukcije epohe, kako na nivou production designa tako i tehničkih anahronizama. U tom smislu, slično STARSKOM, i OSS 117 nije predaleko od uzora koje parodira, ovo u suštini jeste špijunski triler i ima svoje borilačke i akcione scene ali je sve dopunjeno vrlo često suptilnim, i još češće politički nekorektnim humorom koji sve onda gura u jasniju parodiju. Taj spoj sa ozbiljnošću izvornika koja je sama po sebi smešna i dopunskog humora čini dobitnu kombinaciju.
Dok se film smešten u Kairo bavio sudarom naslovnog agenta sa islamskim fundamentalistima i odbeglim nacistima, u nastavku su to samo nacisti i Kinezi, a na njegovoj strani su agenti MOSSADa pred kojima stalno ima spontane antisemtiske ispade, otkrivajući duboku ksenofobiju degolizma. I uopšte, LOST IN RIO jako insistira na kontardikcijama degolizma
Jean Dujardin je naravno sjajan u glavnoj ulozi, između ostalog i zato što nije groteskan poput Mike Myersa već je zgodan kao Sean Connery sa blagom izopačenošću koja ga istovremeno čini i potencijalnim akcionim herojem i frikom koji headlinuje komediju. Upravo je sam Dujardinov izgled kao spoj hunkinessa i komičarske ružnoće paradigmatičan za stilsko opredeljenje filma.
Međutim, ako je CAIRO najavio da Hazanavicius može mnogo da pruži u vizuelnom smislu, onda je RIO to dokazao kroz niz sjajnih, bezobraznih polemika sa Hitchockom (koji je u Rio smestio svoj NOTORIOUS na koji se OSS 117 delimično nadovezuje) povrh svih onih koje se dotiču Bonda, francuskih krimića i sl.
Teško da ima filmova koji mogu dostići lepršavost komičnog promišljanja filma epohe kao što je to uradio DOWN WITH LOVE Peytona Reeda ali Hazanavicius je jako blizu toga.
* * * / * * * *
Irish film-maker Neil Jordan has signed up to write and direct the feature version of Paul Murray's novel Skippy Dies.
Billed as South Park meets Tom Brown's School Days, Skippy Dies follows the adventures of two unlikely room-mates, Skippy and Ruprecht, at a public school in Ireland.
The project will see him collaborating with regular producers Stephen Woolley and Elizabeth Karlsen of London based Number 9 Films, who also produced Jordan's The Crying Game and The End Of The Affair. James Flynn of Littlewave Film Productions, who was behind Jordan's 2009 feature Ondine, is also producing.
Recent Number 9 credits include Made in Dagenham, which will have its world premiere in Toronto.
Paul Murray is represented by Rob Kraitt at AP Watt.
Ja mislio da si na letovanju.
Tražio si moje impresije oko filma "Time traveler's wife" i ja ih impresovao. A, ti ništa. Ne sviđa ti se forma ili sadržina?
Na ovom forumu s filmovima je bila nepregledna masa "novih poruka" pa mi je promakla. Pročitaću.
Bottom Line: Hard to say who won this battle but Universal should be rewarded at the boxoffice.
SAN DIEGO -- Chore No. 1 is accomplished: The fanboys and girls gave a resounding shriek of approval to Universal's "Scott Pilgrim vs. the World" at Comic-Con following its "surprise" screening here at the comic book-driven event that has become a kind of Halloween for adults. But the question remains: Will anybody else care?
Director/producer/co-writer Edgar Wright ("Shaun of the Dead," "Hot Fuzz") has successfully reproduced the imagery and worldview of Bryan Lee O'Malley's graphic novel, itself a mash-up of ordinary characters lost in a world of manga, video games, music videos and comic book iconography. It's fair to say that a significant number of moviegoers would count that as no achievement at all, but none of them is likely to see a movie called "Scott Pilgrim vs. the World."
So Universal should have a youth hit in the domestic market when the film opens next month. A wider audience among older or international viewers seems unlikely.
Scott Pilgrim -- O'Malley flatters himself by borrowing the last name of Kurt Vonnegut's "Slaughterhouse-Five" hero -- is played by Michael Cera, Hollywood's go-to guy for dewy-eyed male innocence that somehow isn't cloying. Scott is a geeky kid in Toronto -- check that, he's a geeky twentysomething playing bass guitar in a talent-free garage band who should be getting on with his life instead of playing guitar and dating a high school girl.
Everyone from his younger, scandalized sister (Anna Kendrick) and weirdly gay roommate (Kieran Culkin) -- weird not because he is gay but because Scott chooses to sleep in the same bed with him and "nothing" is going on -- to fellow band members (Mark Webber and Alison Pill) wonders about that 17-year-old, Knives Chau (Ellen Wong), in his life.
Perhaps it has something to do with the devastation caused a year earlier when his ex (Brie Larson) broke his heart and, worse yet, became a rock star.
None of this matters when Scott's eyes seize on Romana Flowers (Mary Elizabeth Winstead), a mysteriously dangerous woman with constantly changing hair colors, who totally "vamps" him. He is so obsessed with her -- and she seems to return the favor albeit with some reluctance -- that he is willing to battle to the death her "seven evil exes" to win her heart.
Why must he battle former loves extending back to seventh grade? Who knows? Certainly no intelligible explanation is forthcoming. It's a touchstone of the current multitudes of young comic book and graphic-novel readers and, by extension, moviegoers, that such explanations don't matter. That's just the way it is.
So the rest of the movie is taken up with heroic duels with ex-boyfriends -- no, check that, also one ex-girlfriend from when Romana was "going through a phase" -- where the fights revolve around battles with fists, poorly staged martial arts, bellowing musical instruments, flashing knives and, yes, half-and-half. The latter, you understand, defeats a vegan ex-boyfriend (Brandon Routh).
The movie does everything its makers can dream up to imitate a manga: Screens split in half and then in half again. Action speeds up or slows down. Comic book word sounds -- "whoosh," "r-i-i-i-i-n-g," "thud" and the like -- pepper the screen. Backstories about exes are told in rudimentary sketches. The movie frame becomes a graffiti zone where the filmmakers can insert all sorts of written commentary including the fact that a character has to pee. How edifying is that?
What's disappointing is that this is all so juvenile. Nothing makes any real sense. The "duels" change their rules on a whim, and no one takes the games very seriously, including the exes, who, when defeated, explode into coins the winner may collect.
Certainly Cera doesn't give a performance that anchors the nonsense. His character sort of drifts, not really attached to any idea or goal other than winning the heart of an apparently heartless woman while dissing a girlfriend who, despite her "youth," seems ideally suited to his slacker personality.
This is a discouragingly limp movie in which nothing is at stake. A character can "die," then simply rewind video and come back to life. Or change his mind about his true love and then change it again. Scott Pilgrim's battle isn't against the world; it's against an erratic moral compass.
Opens: August 13 (Universal Pictures)
Production companies: A Marc Platt/Big Talk Films/Closed on Mondays production
Cast: Michael Cera, Mary Elizabeth Winstead, Kieran Culkin, Chris Evans, Anna Kendrick, Brei Larson, Alison Pill, Audrey Plaza, Brandon Routh, Jason Schwartzman.
Director: Edgar Wright
Screenwriters: Michael Bacall, Edgar Wright
Based on the graphic novel by: Bryan Lee O'Malley
Producers: Marc Platt, Eric Gitter, Nira Park, Edgar Wright
Executive producers: Ronaldo Vasconcellos, J. Miles Dale, Jared LeBoff, Adam Siegel
Director of photography: Bill Pope
Production designer: Marcus Rowland
Music: Nigel Godrich
Costume designer: Laura Jean Shannon
Editors: Jonathan Amos, Paul Machliss
Rated PG-13, 112 minutes
14 cases of actors getting cut entirely from notable films (http://www.avclub.com/articles/and-kevin-costner-as-the-corpse-14-cases-of-actors,43682/)
:)
http://www.facebook.com/video/video.php?v=418356115162&ref=mf (http://www.facebook.com/video/video.php?v=418356115162&ref=mf)
Dođav... pa ovo je... odlično. Proklet bio Cripple, sad si i mene uvukao u ovaj krug loženja na SP.
Circle of Trust :)
Circle jerk more like...
Reditelj MISFITSa radi film po Richardu Curtisu
British director Tom Harper ("This Is England") is set to direct "Lost for Words" for Working Title says Deadline.
The story follows a movie star approached to star in a film by a Chinese director and after flirting with her translator he falls for the director.
Penned by Richard Curtis and his brother Jamie, actors Tom Cruise and Hugh Grant have previously been linked with the project.
Harper replaces previously attached director Susanne Bier and filming kicks off in January.
http://www.cracked.com/blog/god-in-the-gunfight-an-interview-with-director-tony-scott/ (http://www.cracked.com/blog/god-in-the-gunfight-an-interview-with-director-tony-scott/)
Reprizirao sam debitantski film Neil Jordana ANGEL koji sam gledao dosta davno i tada mi je ostavio utisak debija u kome je Jordan otprilike posejao seme svojih raznih opsesija ali se svakom od njih efikasnije i zaokruženije bavio kasnije u svojoj karijeri. Ipak, činjenica je da ovde imamo melvilovski krimić (Jordan će kasnije rimejkovati tog autora), bunuelovski apsurd, specifični irski milje, fascinaciju nižerazrednim zabavljačima, bizarne porodične odnose, temu gubitka razuma, film-osvete a dotiču se i lokalne političke trzavice koje će obeležiti njegove najprihvaćenije filmove.
ANGEL ne uspeva da uklopi sve ove motive u efektnu celinu i reklo bi se da se raspada po šavovima kada zapravo ne bi sasvim funkcionisao u skladu sa standardima i tada i sada aktuelnih art-house poigravanja sa krimi-žanrom kakva su u to vreme pravili Francuzi ili Wenders. U toj, vrlo ozbiljnoj art-house ligi, Jordan uspeva da zaigra već sa svojim debitantskim filmom, međutim uprkos tome ANGEL nije remek-delo kakva će proizvoditi kasnije.
Isto važi i za višeslojnost koja krasi njegove najinspirisanije filmove, o čemu će Baća uskoro imati detaljan tekst, a nje u ANGELu nema - sve slojeve Jordan ovde izbacuje u prvi plan što doprinosi dezorijentisanosti filma. Međutim, isto tako ANGEL je film koji iza svoje razbarušenosti krije vrlo suptilno plasiranu preciznost hitchcockovskog kalibra koja se oseća u vrlo odmerenom manipulisanju detaljima što samo pokazuje Jordanov potencijal koji će već u sledećem filmu u potpunosti biti realizovan.
* * 1/2 / * * * *
Cripple, ovo je baš za tebe :)
Elem, počnimo redom:
Mira Škorić - Neka hvala (Srcekradica, 1998) (http://www.youtube.com/watch?v=fxTgMQjMJ5o#normal)
"Neka hvala" sam svojevremeno okačio kao primer metalskog narodnjaka iz devedesetih, itd, itd.
I danas dobijem komentar od izvesnog DarDtime (http://www.youtube.com/user/DarDtime), kaže:
"Stolen from Adelina Ismaili - Ushtrine time do ta bej"
Što je ovo:
Adelina Ismaili - Ushtrine Time Do Ta Bej (http://www.youtube.com/watch?v=PT4PicFexxs#normal)
Adelina Ismaili singing "Ushtrine Time Do Ta Bej" (I Will Raise My Own Army) with a compilation of images from the War in Kosova, the late Ibrahim Rugova, and other pertinent pictures.
Na stranu što sam se potpuno zbunio kad sam (ponovo?) saznao da je Rugova pokojni, na stranu tvrdnja da je Škorićka ukrala pesmu (mislim, domaća estrada... šta reći a ne ispasti pametan), ali da je uspela da 1998. ukrade pesmu od Šiptarke iz 2010, e to je već nešto! :evil: :|
Dakle, još jednom, živio drug Jutjub!
Ti znaš da ja štujem Miru Škorić i njenu metalsku fazu iza koje je stajao Zlaja Timotić.
Once upon a life: Paul Murray
As an awkward teenager at an all-boys Catholic school, novelist Paul Murray discovered a new, cooler version of himself through the subversive and thrillingly foul-mouthed Guns N' Roses. But if channelling Axl Rose impressed the school bullies, it had its downside...
* Reddit
* Buzz up
* Share on facebook (20)
* Tweet this (22)
* Paul Murray
* The Observer, Sunday 20 June 2010
* Article history
Paul Murray as a teenager Paul Murray as a teenager.
In 1983, a young man named William Bruce Bailey arrived in Los Angeles from Lafayette, Indiana. He had left his home and family, and soon he would leave his name behind, too. William Bruce Bailey became W Axl Rose, lead singer of the hard rock group Guns N' Roses and the unlikely hero of a small group of academically gifted boys in the South Dublin school of Blackrock College.
As I turned 14, I didn't have any serious interest in music. A couple of years earlier, in a kind of patriotic fervour stoked by the massive success of his single "Lady in Red", I had bought Chris de Burgh's album Into the Light and been burned badly. Later I started listening to Def Leppard; I took personal pride in the six (six!) hit singles taken from their platinum-selling LP Hysteria, and the fact that their lead singer was for tax reasons domiciled in Ireland. But I was never entirely happy with Def Leppard. Their ringlets were a little too bouncy, and when, in the middle of their big hit, "Pour Some Sugar on Me", Joe Elliott squealed, "Do you take sugar? One lump or two?" I felt an inexplicable sense of embarrassment.
I still remember the day that my friend David "Muller" Mulryan gave me a C90 tape of Appetite for Destruction, Guns N' Roses's first album. I had heard about these guys. Controversy stalked them at every turn. Their songs tackled such subjects as child abuse, drug abuse, the daily horror of life in LA. Word had it that Axl Rose had chosen his nom de guerre because it was an anagram of "oral sex", and added the mysterious prefix "W" so that his initials would spell WAR. Most shockingly of all, their LP featured gratuitous swearing. "You're fucking crazy," Axl sang in "Crazy". "So fucking easy", he sang in "It's So Easy".
From the vantage point of 2010, after two decades of hip-hop in which needless profanity has been taken to stratospheric new heights, it's impossible to describe how subversive this once seemed. Nobody had ever sworn on a record before. Suddenly civilisation balanced on a knife edge. In the US, Al Gore's wife, Tipper, was building a political career around the threat to society posed by "explicit lyrics", and as I listened to the songs at very low volume on my stereo that night (Muller had helpfully placed an asterisk beside the swearier numbers) I felt an exhilarating sense of danger and transgression. Here was an artefact of an adult world that I had never encountered before, an adult world that my parents, I knew without a shadow of a doubt, would revile. To me, still living the weird, cloistered life of a child, it seemed nothing short of a portal into reality.
A week later, I bought my own copy of Appetite for Destruction on cassette. By that stage the controversial cover art, which featured a monster attacking a robot that had just raped a flower seller, had been banished to the inlay and replaced by a more tasteful portrait of the band as skulls, arranged in a kind of Celtic cross. I brought it home and put it on at a low volume. The sound quality was exactly the same as the C90, but by spending £5.99 of my limited resources on his music I believed a new and deeper bond had been created between Axl and me. I was demonstrably on his side and, in return, something of his power and swagger had been transferred invisibly to me. For the first time, I had fallen for the central promise and illusion of capitalism – that owning something changes you, that by purchasing a product you somehow absorb its beauty or its power or its dynamism into yourself. So had my friends, who'd all bought the album, too, in spite of the fact that we were living proof that it didn't change anything.
On the face of it my friends and I, academic honour-rollers drawn together by mutual awkwardness and a shared interest in the works of Raymond E Feist, had little in common with a bunch of LA junkies infamous for stealing money from their groupies after having sex with them. Certainly in terms of what actually happened, my average day had little in common with Axl's, as I was painfully aware. Axl did not have a healthy breakfast of two Weetabix plus one boiled egg every morning. He did not spend half an hour in school-run traffic in his friend's mum's car, forced to listen to a radio station that, in my memory at least, played no other song but Phil Collins's "Another Day in Paradise". I doubted whether table tennis figured in any serious way in Axl's day, whether before class or at lunch break.
And yet, when I put on my cassette, and heard the police siren and threatening riff that opened the first song, "Welcome to the Jungle", it made perfect sense to me. Because behind the rolling green rugby pitches, the castellated walls, the lovely groves of trees that our parents saw as they dropped us off, school was a jungle, every bit as lawless and feral as the gang-run urban ghettos of LA, although unlike the ghettos we also had an art room and put on an opera every Christmas. And in this jungle my friends and I were like a bunch of myopic slow-moving gazelles, easy prey for more or less everyone.
Our tormentors came in many shapes and sizes. Richard Black was what you might call the "classic" bully, thick of arm and low of intelligence. He had hit puberty at around eight years old and all through primary school, while the rest of us were figuring out how to transform our Transformers, he had towered above us like King Kong's attitudinally maladjusted, Benson & Hedges smoking, compulsively masturbating younger brother. By 11, however, he had dramatically stopped growing, and now almost everyone was taller than him, which cruel twist of fate had, in a rage-against-the-dying-of-the-light type way, pushed him to new extremes of violence and terror.
More insidious and common were people like Liam Conboy, scion of a wealthy family, who had worked out that it didn't matter what grades he got and so devoted himself instead to undermining the system and those pitiable chumps who tried to play by its rules. Apart from a freakishly large head, Liam Conboy didn't have the physical presence of Richard Black, but he made up for these shortcomings in sadism and persistence and knowing just what buttons to push. Richard Black would strangle you with your own tie or throw you into the thorn-bushes; but Liam Conboy was the one who would spit down your back, pour Pot Noodle into your schoolbag, spread rumours about your mother.
In hindsight, the Hobbesian state of affairs isn't hard to understand. A 14-year-old boy is a seething torrent of sexual anxiety; a single-sex Catholic boys' school, therefore, is like a sexual-anxiety Large Hadron Collider. Almost overnight we had been transformed by powerful new desires, but we didn't yet know what we'd been transformed into, and without any girls in the vicinity on which to try out our new sexual identities, those identities were permanently in question. Uncertainty manifested as a hysterical homophobia. Hitherto innocuous things became signifiers of the dreaded "gayness". Dropping a pencil was gay. Feelings were, by and large, gay. Being hit on the head by a Frisbee, even though it wasn't strictly speaking your fault, was gay. Life became a desperate and unending struggle to demonstrate one's "straightness" to the satisfaction of one's peers.
Beating up nerds was the most reliable means of establishing your heterosexual bona fides, but for those whom God had not favoured with a good bullying physique, music played a crucial role. It articulated the nameless emotional chaos going on inside, and also, more importantly, provided role models – men with prominent guitars, facial hair and unapologetically tight trousers – by compulsively imitating whom we could bring shape to our amorphous lives. From a mildly diverting alternative to football, music and musicians suddenly became an obsession. Axl, Eddie Van Halen, Anthony Kiedis, Robert Smith: these were our new leaders. The recent arrival of the Walkman enabled the merging of music and life as never before; we listened to them so intensely we felt we were on the point of actually channelling them. We romanticised them out of all proportion. They were the living embodiment of their music, who never did anything boring or mundane. But they were also just like us. When he wasn't taking heroin, smashing up a hotel room or having sex with groupies, I imagined Axl avidly reading The Dragonlance Chronicles or playing "The Last Ninja" on his Commodore 64.
There is nowhere a teenager would less rather be than in his own skin, and though from here this mimesis-cum-worship seems odd if not downright vampiric, at the time it provided a blessed escape from the stifling prison of myself. For several weeks, the curious synthesis of me and the person I imagined Axl Rose to be conducted himself happily through the school. I let my hair grow, though it seemed to want to shape itself into a bouffant. I took up gratuitous swearing ("Does anyone want a game of fucking table tennis?"). Also, though I was still in two minds about heroin, I started smoking cigarettes.
This caused consternation among my friends. "What are you doing?" they said. "Do you want to get cancer? And detention?"
I was surprised by their reaction, as Axl Rose could quite clearly be seen smoking in most of his pictures. So what if it was against the rules? Didn't they want to be like Axl?
The realisation that they did not opened my eyes. Suddenly I understood why we got bullied all the time. We were yes-men, collaborators, shills of a stupefying educational system and the ferocious ambition of our parents. We had sold out our youth in order to flesh out their fantasies of us aged 27 with neat haircuts and good jobs in the financial sector. Everything we had – Debating Club, Prize Day, Evil Dead night at Neal's house – was built on a lie. Well, I'd had enough. "Eat it, suckers," I told them, and went outside to smoke.
At first I enjoyed life as a rebel. The bullies were surprisingly receptive to my new direction – the smoking particularly impressed them, and often after throwing me into the thorn bushes or pouring Pot Noodle into my bag they would stay to share a cigarette with me. But I quickly began to feel dissatisfied. Apart from smoker's cough, and nausea from all the breath-freshening gum I was chewing, was my life really any different? I was still stuck in school, this unworldly, girl-less prison where nothing real ever happened; if the other prisoners approved of my new persona – well, so what? There were other problems, too. I really wanted to see this new film Weekend at Bernie's, but having dismissed my friends I had no one to go with. Worse, Guns N' Roses's new album, GN'R Lies, was a pallid affair consisting of a live set of early material and four acoustic songs, one of which, "One in a Million", seemed to paint Axl as a pathetic racist and homophobe. I couldn't fight the growing sense that Axl and I were, after all, not the same; and were he ever, as I had frequently fantasised, to visit my school, he would be more likely to side with the bullies in throwing my lunch under the bus than engaging me in a conversation about, for example, who should play Judge Dredd if they ever made a movie.
Like any drug, I was learning, music's effects were limited; and as they wore off, I looked around to see all my old problems and anxieties loyally awaiting me. In this nightmarish comedown I had the terrifying thought that my parents were right: that life didn't change in a moment, no matter how seismic that moment appeared to be. Instead, it moved only gradually, and imperceptibly, and according to forces external and internal that you were only dimly aware of... And then, as I changed for gym class, I noticed David "Muller" Mulryan wearing a new T-shirt. It featured a black-and-white picture of a semi-naked and glowering young man. "It's Jim Morrison," Muller explained. "From the Doors."
"Wow," I said. "What's that he's wearing?"
"Leather trousers," Muller said.
"Wow," I said again. This guy really looked like he knew the score. Unlike Axl, you could tell he'd read a book or two. Maybe he liked Raymond E Feist.
"Make me a tape?" I asked Muller. "Sure," Muller said. We went into the gym. I couldn't concentrate on indoor hockey. I was deep in thought. Leather trousers, I was thinking. Leather trousers. The world around me seemed to fade out. Everything was about to change.
Pogledao sam sinoć u Koloseju KNIGHT AND DAY Jamesa Mangolda, sa Cruiserom i Cameron Diaz. Moram da priznam, spadam među one koji misle da Cruisera nikada ne treba otpisati ali ovaj film bi se mogao smatrati njegovim najvećim promašajem u karijeri. Kad kažem promašajem, ne mislim da mu je ovo najgori film, daleko od toga, čak moda neće biti komercijalno najpropaliji, no bez ikakve sumnje ovo će biti u kreativnom smislu najimpotentnije delo koje je snimio od trenutka kada j postao jedna od najvećih zvezda u istoriji Holivuda.
Još od kraja osamdesetih, Cruise je snimao filmove koji su bili event movies prvog reda, uvek sa zanimljivim konceptom ili rediteljem, jasnom ambicijom da se izdvoje po nečemu od ostatka ponude a KNIGHT AND DAY pre svega ne nudi ništa od toga. Štaviše ove godine, ima i rivala Luketicev KILLERS sa Ashtonom i Katherine koji je paradoksalno maltene duplo jeftiniji i bolji, iako nije ništa naročito.
KNIGHT AND DAY ni u jednom svom aspektu osim kastovanja Cameron Diaz koja izgleda zaista zastrašujuće nije partikularno loš, iako se Diazici po problematičnosti približavaju akcione sekvence koje su u najboljim deonicama neupačetljive a u najlošijim toliko opterećene CGIijem da devalvuiraju čak i neke dobro zamišljene ideje.
Cruise je u principu kroz ceo film na nivou, i šteta je što ne igra u nekom boljem materijalu jer iako ne pokazuje ništa novo, ovaj film pokazuje da i ono što je njegov uobičajni schtick još uvek može da prođe ako je smešteno u dobar materijal.
Ipak, manje važan apsekat filma KNJIGHT AND DAY je to što je bezveze, suvišan, nekonkurentan.
Mnogo je zanimljivije to kako se Cruise opredelio da baš njega radi i kako je u izboru između SALTa, LOST FOR WORDS i ovoga izabrao. SALT je takođe sada u bioskopima, i baš me zanima kako će stajati u poređenju sa KNIGHT AND DAY (inače sudeći po trejleru oba filma imaju jedan potpuno identičan stunt). Kakav god bio, što ću znati uskoro, SALT deluje kao potentniji high concept od ovog ponovnog tumačenja MR AND MRS SMITHa.
Kao što me Cruiser čudi, čudi me i studio koji je sa ovakvim nekonkurentnim filmom ušao u letnju arenu koja je donela dosta mlake filmove i samo nekoliko pravih hitova (mahom namenjenih deci) ali i poneke kao što je INCEPTION koji su se značajno izdvojili kvalitetom, pa na kraju i gledanošću.
Besmislenost ovog filma u najavi se ne može prikriti čak ni time što ga je režirao James Mangold koji spada među "ozbiljne reditelje" ali je među njima ipak drugopozivac i teško je verovati da je Cruiseu na bilo koji način impozantno da radi sa njim, naročito kad je do sada već overio Kubricka, Scorsesea, Stonea i Tony Scotta.
No, najtužnije od svega, iako nije reč o nekom sramotnom ostvarenju, narod je masovno izlazio sa ionako prilično prazne projekcije, i to koliko mi se čini bez namere da se vrate unutra. To me je malo zbunilo jer film uprkos svemu nije dosadan, nepodnošljiv i sl. ali verovatno je bio do te mere rutinski publici da su morali da odreaguju i odu da rade nešto zanimljivije.
* * / * * * *
Salt je za dve-tri klase ispod Knight and Day. Jer, dok je Mangold ipak ozbiljan holivudski rezhiser, kod Nojsa je uvek prisutna chinjenica da je ispisnik akcijasha 80ih/90ih, a ipak smo se mi u medjuvremenu svachega nagledali i ta vrsta filmskog jezika je toliko napredovala da Salt izgleda kao relikvija. Shto reche moja devojka, ceo Salt bi stao u oko 5 minuta Wanteda.
Možda... Mada, ja i dalje imam veću želju da pogledam Salt nego Knight and Day, iako je sve to (pa i Predators, slutim) tek ubijanje vremena dok ne stignu The Expendables...
Nego, da li se još nekom osim meni svideo A-Team? Liči na film Majkla Beja, samo što je zabavan...
Hipertrofija akcije u najpozitivnijem smislu. Verujem da ce mi Expendables teshko nadmashiti uzhitak koji sam iskusio gledajuci A-Team.
Overkill is underrated.
Ma dobro, THE EXPENDABLES je po meni čisto glumljenje geekasma. Nema tu te neke prave žive akcijaške materije koja je ipak krasila akcijaše 80ih. Jer akcijaši 80ih su bili živa stvar, relevantni na ulicama, radili su ih ozbiljni reditelji. Ovo je film koji meni deluje kao neki polukompetentni pastiš.
Mel Gibson allegedly told ex-girlfriend Oksana Grigorieva tranquillizers made him "nuts". The "Lethal Weapon" star, who has been accused of domestic abuse by the Russian singer during an alleged violent row on January 6 and is currently being investigated over the incident, reportedly sent an e-mail to his former lover after the apparent confrontation to explain his behavior.
He wrote, "The tranquillizers only make me nuts. (sic)" Tranquillizers are depressant drugs that are used to help anxiety, insomnia as well as alcohol withdrawal. During the alleged attack, Oksana claims Mel hit her in the face, breaking her teeth, and threatened to kill her. As well as sending the e-mail, the 54-year-old actor reportedly sent another message, saying "how unspeakably sorry" he was and pleaded with her to call him.
Minutes later he sent another one asking how her tooth was. The following day when Oksana, who also has a 12-year-old son Alexander, known as Sascha, from her relationship with actor Timothy Dalton, failed to respond, Mel sent a text message apologizing again for his actions.
According to Radar Online, he reportedly wrote, "Oksana, I wasn't safe for you last night. I spent two hours with a therapist today and have regained some perspective. What I'm telling you know if I am safe & would like to come by and make amends to you, Sascha and Lucia. I won't stay just let you say your peace and I'll say mine. Let me know if it's alright! (sic)"
After sending another five brief messages, Oksana responded, saying, "I have two broken teeth and a concussion. I can not c u today, I'm hurting. U can apologize to Sascha some other time. (sic)"
Argh. Ako ovako piše poruke, malo je što joj je slomio dva zuba.
Šali se čika Meho, nego
Quote from: crippled_avenger on 04-08-2010, 21:11:14
Ma dobro, THE EXPENDABLES je po meni čisto glumljenje geekasma. Nema tu te neke prave žive akcijaške materije koja je ipak krasila akcijaše 80ih. Jer akcijaši 80ih su bili živa stvar, relevantni na ulicama, radili su ih ozbiljni reditelji. Ovo je film koji meni deluje kao neki polukompetentni pastiš.
Taj rad.
Mda, voršipujete Beja a Stalonea otpisujete unapred, pozeri...
Samo da javno obznanim da se odričem Kripla i Meha zbog nedopustivog huljenja. Nastavljam komunikaciju sa njima tek nakon njihovog multiorgazmičkog oduševljenja prouzrokovanog filmom The Expendables. :evil:
SCOTT PILGRIM VS. THE WORLD... 'Nuff Said, Says The Enemy!!!
Hey there people,
Last week I had the opportunity to take in an early screening of this film. Instead of calling myself "press" and showing up about an hour and a half early, bypassing the folks who've been waiting all day, I switched things up. I joined a friend who'd invited me to wait nearly eleven hours for a free showing of the movie.
The last movie for which I did such a thing? Spending the night waiting for THE PHANTOM MENACE when I was 5 years old. I despised that movie and asked my dad to take me home during the first Jedi Council sequence (he didn't). Though I didn't spend the night outside of the legendary Alamo Drafthouse on South Lamar (in Austin), an 8:30 AM arrival for a 7:30 PM screening of a movie I knew little about (not having read the comics) was still a daunting a notion .
Here I'll cut to the chase and say that every second of SCOTT PILGRIM was worth the eleven hour wait. It was one of the most unexpected and completely satisfactory films I've seen in a while. Even at its worst, PILGRIM is filled with cinematic artistry and is brilliantly executed. Its smooth combination of romantic comedy, action/adventure, American/Japanese comic style, and its themes and story telling make for one hellava experience. The closet comparison would be KICK-ASS, if it were Asian made. Disappointingly enough, like KICK-ASS, this is a hard idea to sell to an audience. Both films are fantastic, but the trailers just don't do the deed; thus making it hard for either to succeed at the box office. That is why I fully encourage everyone who is going to see this movie to tell your friends, family, colleagues even your neighbor's dog.
At its heart, SCOTT PILGRIM is a romantic comedy - there's no denying it. Boy (Michael Cera) meets girl (Mary Elizabeth Winstead) and, as in many movies, boy attempts to get the girl. As shown in the commercials, she has "seven evil exes" who challenge the guy from Superbad to fights - action and adventure come into play during their frequent battles. These scenes vary from Street Fighter like combat to Scott Pilgrim's band fighting a two man DJ group (the soundwaves from their music makes animals that brawl with one another). All of these fights are unique in their own way, there's little repetition and a constant sense of organic-ness and freshness.
Much of the movie is heavily influenced by the style we'd see in video games, comics and television from both North American and Asia. Characters are introduced with different graphical pieces of information - i.e. social statistics, personal rating, and skill level. Depending on the scene, even small things like knocking on a door will show up on-screen in word form. During intense battles, characters run towards each other amidst huge, flash like graphics. Other times you'll see 'life meters' and 'side scrolling' shots with the words "KO", "FIGHT", or "SUDDEN DEATH". If you're epileptic, I would avoid watching this - there are many bright colors and a lot of fast flashing throughout the film. But it's little details like this that allow director Edgar Wright (SHAUN OF THE DEAD, HOT FUZZ) to really immerse you in his style and vision - you feel you're in a video game or comic book for the duration of the movie.
I counted a little less than two dozen characters in SCOTT PILGRIM, all of whom have some amount of dialogue. Obviously, some of them speak more than others, but all of the cast is at the top of its game - they feel as believable as they can considering the craziness surrounding them. Even Michael Cera, who doesn't stray too far from the 'nerdy kid trying to get a chick' gag, is still enjoyable to watch. What he does with his Scott Pilgrim character helps him to stand out more here than in his previous films. Mary Elizabeth Winstead is exceptional as Ramona Flowers - she's a very intimate, mysterious, yet comedic person with connections to many of the other characters.
The score is one of coolest in recent memory, and is as badass the movie itself (the Universal Studios logo has an 8-bit introduction for example). Small things like the baseline from SEINFELD make a musical cameo, and Scott Pilgrim's band "Sex Bob-Omb" plays a vital and entertaining roll in the movie - you'll hear their original work, and (as mentioned above) the group is critical in Scott's smackdown against Evil Exes. The skillful use of (and understanding of) music in this film is as important as the movie's propulsive visual style. Creatively, this movie worships many, many of the things that are cool about being young, or being tuned in to pop culture in general. It does this well, and makes Geekiness not only something to be proud of...it makes it seem exciting.
So there you have it. An eleven hour wait in the Texas Summer heat, through about five or six rain showers and a disastrous donut run. Absolutely worth it. This is definitely worth seeing several times over. With THE EXPENDABLES releasing on the same day, it'll be a decidedly rare and awesome weekend at the movies.
In a cinematic abyss of cookie cutter unoriginality, SCOTT PILGRIM truly does stand out from the crowd, amidst only a small handful of other noteworthy titles this year (TOY STORY, KICK-ASS, INCEPTION, and hopeful TRON LEGACY and EXPENDABLES). I've said this several times before in this review and I'll end by saying it again: go see this film.
e-mail The Enemy!
Miloshe, mislim da je razumevanje za Baya najdalje od pozerstva što postoji. Kao i razumevanje za Stallonea čije se režije prvi put odvijaju kao tragedija, drugi put kao farsa. Činjenica da glumac režira film (i u njemu glumi) u najvećem broju slučajeva znači da će taj film biti prepušten na milost i nemilost ostatku ekipe da ga sklopi. U vreme kad su Stalloneovi poslušnici bili ljudi poput Peter MacDonalda ni po jada, ali čak i tada njegove ključne filmove radili su maheri poput Cosmatosa, Kotcheffa, Avildsena, Harlina itd.
Ja u EXPENDABLESu najviše polažem nadu u DPa Kimballa koji je stari saradnik Tony Scotta. Ali pomalo brine što ni sam Tony odavno ne radi sa njim.
Što se podele tiče, ona je impresivna, ali samo majstor režije, i to ne samo na planu inscenacije akcije već i na planu karakterne interakcije može da vodi toliki broj likova. Poznata je priča da je Cameronu na ALIENSu najteža za režiranje bila scena dijaloga između nekoliko likova. Otud u akcionim filmovima i kad imamo ekipe znamo ko kosi a ko biva ostavljen ranjen sa bombom da dočeka okupatore i smeta im u napredovanju prema heroju.
Stallone nema puno iskustva u režiji takvih filmova sa ansamblom likova te je vrlo moguće da će prisustvo Lija, Lundgrena i ostalih delija biti više iz domena freakshowa nego neke ozbiljne multiplayer akcije. Već i prve kritike nagoveštavaju da je Li ispušten lik i da film svodi na buddy film Stallonea i Stathama. Plus film sa tolikim brojem likova koji treba da se istaknu traje stotinak minuta. Setimo se maksime starog Trippa koji kaže da "nema akcijaša bez trajanja od preko 120 minuta" a naročito kad govorimo o ovom tipu filma.
Dalje, likovi kao Crews i Austin su treća liga i ne uklapaju mi se u ceo koncept akcionih velikana. Oni su realno nusproizvod sadašnjeg potpunog sunovrata akcionog filma i njegovo ruglo.
Ne baš suptilna antičavikstička poruka, sa kao nekakvim diktatorom sa crvrnom beretkom koji narušava ljudska prava mi je odvratna sa ideološke strane. Stallone je oduvek bio ideološki instrumentalizovan, ali ono je barem bio Hladni Rat i nad svetom se nadvijao nuklearni holokaust a ovo danas su pilićarska podmetanja južnoameričkom ružičastom talasu kojih će se uskoro stideti.
No, naravno voleo bih da me Sly opovrgne. RAMBO koji se od ostatka konkurencije pre par godina izdvojio po tome što se puca velikim kalibrima i kidaju se udovi, nije imao neke adute kojim bi se mogao podičiti ozbiljan akcioni film. EXPENDABLES je ambiciozniji pa će nadam se biti i bolji.
Za moj groš, Bej je ispravno nanjušio da u akcionom filmu onaj politički podtekst koji ga je nosio osamdesetih godina (to jest do početka Klintonove vladavine) naprosto ne može da opstane u svetu koji se promenio. First Blood, Die Hard, Predator, Marked for Death, Out for Justice, Lone Wolf McQuaid, Death Wish III i IV svi danas izgledaju kao politička satira dopremljena sa druge planete, ali u kojoj je sjajno pogođena naša planeta. Danas naprosto nema takvih filmova, od Universal Soldier Regeneration, preko Crankova pa do Bad Boys II, akcioni film se praktično ne događa na istoj planeti kao naši životi, nema političkog podteksta niti (nesvesnog) dijaloga sa našom povijesnom zbiljnošću.
Naravno, ovo malo generalizujem ali je u biti to negde tako. Bej je uspešan jer se ni ne pretvara da mu filmovi imaju sponu sa realnošću i režira ih kao crtane filmove gde su karakterizacija i dijalozi upotrebljeni na isti načn kao i akcija, da se distanciraju od realnosti i kreiraju ambijent za situacije u kojoj se prkosi našim fizičkim (i duhovnim) zakonima.
Ne vidim da Stallone išta slično ume da uradi, Rambo je bio manje loš film nego što sam se nadao ali je bio zamišljen pokušavajući da se priseti hladnoratovske binarnosti sveta i u tom smislu prilično unremarkable. Njegove intelektualne i moralne dileme su mi delovale prilično nedopečeno i nebitno za film. Kad bolje razmislim, otvoreno crtanofilmovski akcijaši poslednjih nekoliko godina, poput Shoot 'em Up ili G.I. Joe su mi znatno bolji od bilo čega što je Stallone uradio dugo dugo vremena jer se bave jasno profilisanim stereotipovima i blistavom akcijom. Stallone je čovek vremena kada su jasno profilisani likovi imali dubinu koja je iznosila akciju ali danas nije to vreme, niti je on režirao svoje najbolje filmove. Naravno da ja žudim da The Expendables bude divan doživljaj za sve nas, ali nekako sam mnenja da bi za potrebe ovakvog filma sa ovolikim ansamblom bio potreban režiser poput Majkla Vinera ili Roberta Oldriča...
BAD BOYS 2 ima dosta zabavan poltički podtekst. Reč je o prebacivanju GTA ksenofobije na veliki ekran, sa etničkim stereotipima koji definišu da je neko badass ali realizovani sa živim ljudima deluju kao nešto ozbiljnije u političkom smislu.
Ja sam BB2 repriziro baš nedavno (pre možda 5-6 nedelja) i nisam stekao utisak da je i jedna od njegovih potencija za sociološki ili politički podtekst (crni i latino policajci, latino bande) uopšte realizovana, niti da je Bej imao i najmanju nameru da to učini. Naravno, namera nikada nije nužna u ovakvim slučajevima ali meni je prevashodno prepoznatljiv element filma u tom političkom/ sociološkom smislu onaj o čarima superherojske anarhije, o slobodnom čoveku koji štiti pravila u društvu time što ih stalno krši jer mu se može - obdaren je talentima koje ostatak populacije nema. Nije da ovo nije nekakav podtekst ali ga ne doživljavam kao aktuelan u smislu kako je to osamdesetih godina bilo pravilo. Ksenofobija je karikirana i iz druge ruke, zaista, kao da je prepisivana iz GTA ali je i unekoliko izbalansirana latino pandurima, ali i playboy-cop arhetipom koga dva glavna junaka provlače. Bar za mene.
Film nije rasistički, daleko od toga, ali to kršenje pravila je veliki politički statement (ne mislim da je Bayu bilo do statementa) ali naravno da je sve politika, naročito onda kad je nesvesno i/ili spontano.
Plus invazija na Kubu i Guantanamo koji junacima donosi spas... :)
BTW, ti nikada nisi komentarisao HANCOCKa?
Nisam, da, gledao sam ga jako kasno tako da nije bilo svrhe. Henkokov problem je jasan: nije smešten u postojeći superherojski univerzum pa otud njegova interesantna istraživanja na polju morala i odnosu nadljudi prema ljudima gledaocu deluju kao maltene esejistička (uprkos Šarliz Teron na ekranu). Smeštanje te priče u postojeći univerzum bi pomoglo jer ti univerzumi imaju readymade mitologiju koja bi Henkokovoj priči dala znatno više težine.
* Culture
* Film
* Knight and Day
Tom Cruise or Leonardo DiCaprio: who is king of Hollywood?
Once upon a time, Cruise was the world's undisputed alpha movie-star. But then he lost his crown to DiCaprio. So just what went wrong for him - and can he get back on top?
* Reddit
* Buzz up
* Share on facebook (27)
* Tweet this (51)
*
Comments (113)
* Ryan Gilbey
*
o Ryan Gilbey
o The Guardian, Thursday 5 August 2010
o Article history
Head to head: Tom Cruise and Leonardo DiCaprio Head to head: Tom Cruise and Leonardo DiCaprio Photograph: KIYOSHI OTA/REUTERS
There is a story playing out right now in Hollywood that epitomises the perils of fame, the precariousness of success and the dangers of celebrities left unguarded. You can imagine it framed in the blockbuster vernacular, the voiceover delivered in the gravelly, portentous boom that comes as standard in every trailer: "Two men. One dream: to be the king of the multiplexes. But they dared to want more. They dared to want . . . integrity." Then the names and faces of two Hollywood behemoths would flash up on screen. Tom Cruise. Leonardo DiCaprio. Who will prevail?
1. Knight and Day
2. Production year: 2010
3. Country: USA
4. Directors: James Mangold
5. Cast: Cameron Diaz, Peter Sarsgaard, Tom Cruise
6. More on this film
Barring some dramatic turning of the tide, DiCaprio is now secure in his place as Hollywood's unimpeachable golden boy, while Cruise, the previous incumbent, is in danger of resembling the court jester. On paper, the pair still occupy similar territory. They aren't separated by much more than age (Cruise is 12 years older than DiCaprio) and a few million dollars. With two legitimate recent hits behind him in Shutter Island and Inception, DiCaprio can expect $28m per movie, while Cruise is still able to command $22m a throw. (Forbes magazine notes that "Cruise's career has been rocky lately", but attributes his ongoing fortune to revenue from "a string of older hits that constantly play on TV".) Both men have sought out many of the same directors including Martin Scorsese and Steven Spielberg; DiCaprio is also close friends with Michael Mann, who cast Cruise in a rare bad-guy role in Collateral.
But it is in the management of their image that the stars begin to diverge. DiCaprio has policed himself efficiently, keeping his life largely private and expressing himself through his work. But with Cruise you never know what you're going to get next; and audiences cannot help but drag the baggage of his off-screen life to the cinema with them, which is the worst possible outcome for any actor.
Two revealing Cruise moments, both screened on British television in the last fortnight, testify to the extent to which his image has been corroded. The first was on BBC2's Top Gear last week. Cruise and Cameron Diaz, his co-star in the very poor shoot-'em-up comedy Knight and Day, consented to be interviewed mere metres away from the great unwashed, or Jeremy Clarkson as it says on his passport. To the casual observer, this appearance represented nothing more than a pair of A-listers unafraid to appear to be slumming it if it means spreading the word about their new movie. But to Cruise-watchers, the Top Gear gig was the latest desperate attempt by the star to rehabilitate a persona that has fallen starkly into disrepair over the last five years. He's trying to be seen as the guy next door whose dental work just happens to cost more than your house.
There have been numerous factors that have driven a wedge between the star and his public, but few of them date back to BC – that is, Before Couch. The notorious "couch-jumping" incident on Oprah Winfrey's chat show in 2005 is where the trouble really began. In the wake of a newspaper poll, which had expressed scepticism about his relationship with the actor Katie Holmes, Cruise sought to demonstrate his love for his then-fiancee (now wife, and mother of his daughter Suri) by leaping up and down on the most sacred couch on US television, and generally causing untold distress to Oprah's upholstery.
That brings us to the second Cruise moment of recent days, when appearing on Alan Carr's talk show, David Walliams professed his love for his own bride by performing a personal take on the Cruise episode. So ingrained is Cruise's Oprah appearance in our collective memory that no explanation was needed.
Watch the original clip again and it is clear that Cruise fully believed himself to be staging a winning display of devotion. What the world saw was something else entirely. "What happened, happened," Cruise told Esquire magazine earlier this year. "Afterward, wild things were being said about me, and once they're in the ether, there's nothing you can do about it. It felt like being the new kid in the schoolyard again and the other kids are whispering and whispering about you and suddenly you hear what they're saying, and you think, 'What? That didn't happen. Look at the reality of the situation.'"
At the same time that Cruise has suffered a steep, nosebleed-inducing depreciation, Leonardo DiCaprio has risen to fill the space vacated by him. DiCaprio has never really belonged to the same species of performer. At 36, he is 12 years younger than Cruise; and whereas the Top Gun pin-up always had his sights set on stardom, DiCaprio was an actor first, and a superstar entirely by accident. (Blame Titanic. He does.) However unconvincing some might find him as a grizzled adult in the likes of Blood Diamond and Shutter Island, there is no mistaking his relief now that he has traded in his pin-up status for a face that looks like it has been around the world a few times, even if just on a student visa.
In his earliest films (This Boy's Life, What's Eating Gilbert Grape?), DiCaprio was as full-blooded and fearless an actor as it was possible to find. He was also a natural. The young Cruise, on the other hand, had the motivation to succeed, but not the dramatic alchemy of a DiCaprio. In Richard T Kelly's oral biography Sean Penn: His Life and Times, Penn recalls some illuminating first impressions of the teenage Cruise when they worked together on the 1981 drama Taps: "This was a guy who was ready for his chance, no question about it. He wouldn't have known that himself – he was second-guessing everything all the time. But that didn't stop him from committing when it was time. Cruise was so . . . like he was training for the fucken Olympics. I think he was the first person I ever said 'Calm down!' to."
Cruise went on to do some nimble comic work as a rich kid out of his depth in the bawdy comedy Risky Business, and had a dignified flirtation with the brat pack in Francis Coppola's The Outsiders, but it was Top Gun in 1986 that both ratified him as a star, and eclipsed his potential as an actor. Not that being a star is easy. But for a long time, that's what Cruise was. Learning to be an actor again in films such as Born on the Fourth of July and Magnolia seemed to demand of him the gruelling development of an extra muscle, whereas the daily grind of celebrity – cranking up the charm, gladhanding fans and smooching babies, manipulating his public persona – came naturally.
It doesn't look so natural now. The more Cruise tries to avert continuing disaster, the more vulnerable he appears. After a series of damaging PR disasters, he is in danger of becoming a laughing stock. Knight and Day was a relative flop on its recent US release, pulling in just over $20m on its opening weekend – a fraction of its $107m budget. It's the lowest gross of any of Cruise's action films since Days of Thunder 20 years ago, and an unambiguous sign either that audiences are growing weary of the star's extravagant confidence, or that his extra-curricular tomfoolery has undermined his formerly palatable on-screen persona.
Meanwhile, DiCaprio is riding high. Christopher Nolan's Inception, in which he plays an "extractor" who enters the dreams of others, has dominated the world box office since its release last month; at the time of writing it has amassed a worldwide total of $363m and shows no sign of waning, with research indicating that audiences are making repeat visits to untangle its mysteries, however threadbare. In a recent Rolling Stone interview, DiCaprio admitted that he hadn't acted in the nine months since completing the film – he simply hasn't found the right project yet. And while he is scheduled to play J Edgar Hoover in a forthcoming biopic directed by Clint Eastwood and scripted by Dustin Lance Black (the Oscar-winning writer of Milk), he doesn't need to lift a finger until he's good and ready.
Cruise, on the other hand, hasn't got a moment to lose. Last month, David Thomson wrote in this paper that Inception was the sort of film that Cruise might have made a decade ago. And while the age difference, and disparity in acting styles, between the two performers means that they can't often have been rivals for the same parts, it's true that Cruise had his shot at Inception-style material with Vanilla Sky (a remake of the Spanish thriller Open Your Eyes) and Minority Report (a philosophical thriller far superior to Inception). But thanks to the decline in his image, he now lacks even the gravitas to solicit an audience's goodwill for an undemanding blockbuster such as Knight and Day.
The couch-jumping incident may have contributed to being dropped by the studio Paramount, which made the Mission: Impossible trilogy, but the general mistrust of Cruise has long been bound up with his vehement promotion of Scientology, L Ron Hubbard's extra-terrestrial-based religion. "As much as we like him personally, we thought it was wrong to renew his deal," said Sumner Redstone, chairman of Paramount's parent company Viacom, when news broke of the studio severing its ties to the star in 2006. "His recent conduct has not been acceptable to Paramount."
That euphemistic phrase "recent conduct" covered not just the couch-jumping but Cruise's messy public spat with Brooke Shields (the star of the 1981 film Endless Love, in which Cruise had an early, supporting role), during which he berated her for fighting post-partum depression with psychiatry and anti-depressants, both bugbears of any card-carrying Scientologist.
He later apologised to his former co-star, but other rapprochements were longer in coming. Shortly after his outburst at Shields, he got into a verbal tussle about Scientology with US television host Matt Lauer on The Today Show. Part of Cruise's delayed damage-limitation campaign in recent times has involved returning to The Today Show to reflect on his behaviour. "I went back, and looked at [the interview]," he told Lauer in December 2008, "and it was interesting . . . I came across as arrogant. . . I didn't communicate it in the way I wanted to communicate it. Also, that's not the way I am. That's not the person I am."
Cruise has since resolved not to discuss Scientology in interviews – "I think there's a time and place for it," he told Lauer – but there is no disentangling him from the subject. In any word-association game, you will invariably find that the words "Tom Cruise" are followed by "Xenu, dictator of the Galactic Confederacy." His PR representatives seem to have been disappointingly slow to realise that, if you're an actor hunting for widespread approval, you don't do Scientology.
Even here, on the subject of public proclamations, DiCaprio has the edge over the older man. Where Cruise has been aggressive and passionate only in his promotion of his chosen religion, DiCaprio reserves his soapbox moments for selfless causes that most of us can get behind – he has campaigned on environmental matters (he co-produced and narrated the environmental documentary 11th Hour), worked with orphaned children in Mozambique, given $1m to relief efforts in Haiti. Cruise couldn't look much worse if he were to speak out against composting, or be snapped in a clinch with Sarah Palin.
Despite all the strikes against him, Cruise still has certain things in his favour. On the plus side, he isn't Mel Gibson. And he has plenty of chums willing to spring to his defence. "He's a friend of mine and I find it very unfair," James Mangold, director of Knight and Day, said recently. "I think there are wildly unrealistic expectations placed upon him. Tom's an intense guy. He's very physical but there's something really funny about him and joyous and also, to be honest, something eccentric about him; how hard-working he is, how intense he is . . . The part of it that is most concerning for me is I just think he's a phenomenal actor and some people deal with him as if he's a lightweight. The reality is that he has delivered some of the best performances in movie history."
The pressing question is how can Cruise recast himself in the public imagination, and can he recover his Hollywood crown? He has tried to kill off his old persona before, notably in Cameron Crowe's film Jerry Maguire, which began with the sports agent played by Cruise undergoing a humiliating sacking. Even Knight and Day seems to acknowledge that the days of the old Tom Cruise are numbered; in his first scene in the movie, he is shown at the controls of an arcade game which tells him: "You're dead."
When he appeared in a cameo role as the monstrous studio boss Len Grossman in Ben Stiller's Tropic Thunder, audiences responded enthusiastically to the spectre of a star renowned for his seriousness ditching his looks and lustre to play an outlandish comic caricature. His recent reprise of the role at the MTV movie awards, where he danced lasciviously in-character with Jennifer Lopez, preceded an announcement that Grossman would get his own spin-off movie. Even those of us who feel that the potential comedy of Cruise as Grossman is undercut by the actor's transparent need to be seen to have a sense of humour would be hard pressed to argue against this strategy.
Simon Pegg, who starred in Mission: Impossible III told me last month that he is rooting for Cruise. "It all started with that couch-jumping thing, didn't it? It just seems so stupid. Having worked with him, I know he's a very friendly and professional guy. I hope people give him a break. I want to see him carry on making movies for a long time to come."
Trejleri za PILGRIMa postaju dekadentni!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/08/novi-trejler-za-scott-pilgrima.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/08/novi-trejler-za-scott-pilgrima.html)
Seksi. Možda sad dočitam i strip.
Pogledaj sve komentare i inserte. Imaš masu stvari.
Konačno se vratio Mark L. Lester sa filmom GROUPIE. Naravno, u ovom slučaju nema ni govora o comebacku bilo gde. Štaviše, GROUPIE verovatno spada u onaj deo DTV ponude koji neće uspeti da privuče veću pažnju filmske javnosti, Ipak, nije reč o sasvim bezvrednom filmu i u njemu Lester u nekoliko aspekata pokazuje da je reč o ozbiljnom reditelju koji je naprosto skliznuo u opskurrnost u svom pokušaju da bude Corman za devedesete.
GROUPIE je rokenrol film koji je baziran na jednostavnoj karakterizaciji i pomešanim konvencijama filma putovanja, u podvrsti filmova o turnejama rokenrol bendova i home invasion trilera sa početka devedesetih. Onop što je u ovom filmu zanimljivu jesu zapravo vrlo efikasno i valjano izloženi karakteri kojima scenario ne nudi puno toga novog ali su u tom trouglu traumirani rok pevač - opsesivna obožavateljka - zabrinuti menadžer ostvareni sasvim solidni odnosi i film je zapravo zanimljiv kao jedna rudimentarna ali pristojna priča o karakterima koja pada u fazi iskoraka u triler koja je istovremeno bazirana na previdivim premisama i nedovoljno je razrađena, kako u dramaturškom tako i u psihološkom smislu.
S druge strane, koliko god film baratao stereotipima, najbolji je upravo u toj interakciji između stereotipnih karaktera koji ne mogu verziranijem gledaocu da pruže ništa novo ali nisu neprijatni za gledanje dočim televizijskoj publici mogu biti čak i zanimljivi u nekom popodnevnom terminu.
Film je producirao Lester u saradnji sa Eric Robertsom i Taryn Manning. Tyrin je ostvarila odličnu ulogu pokazavši da je bila B-preteča Emme Stone, dok je ER na svom standardnom nivou u klasičnom smirenom pimp modeu. Ako imamo u vidu da su Lester i ER stari saradnici lep je gest što je ovaj pomogao u produkciji, naročito sada kada je počeo pomalo da se vraća i u A-vode.
Glavnog junaka igra Hal Ozsan koji i peva generic ali za potrebe filma sasvim pristojan rokenrol svog benda. Ozsan ima trenutno nekakvu TV karijeru i on se takođe može smatrati određenim adutom ovog filma.
Izvan ove trojke međutim nema značajnijih glumaca, lokacije su vrlo low key, sve je mahom vezano za enterijere i hotelske sobe što u izvesnom smislu i dosta verno pokazuje život benda na turneji.
Scenario je takođe pisao jedan živopisan lik, Randall Frakes koji je bio ko-reditelj XENOGENSISa, ali je imao dijametralno suprotnu sudbinu od svog saradnika. U ovom filmu međutim, ovaj plodni C-scenarista se baš i nije pokazao tako da je na Lesteru i glumcima ostalo da izvade film.
GROUPIE nema kapacitete da se nametne kao važan film čak ni u DTV okvirima ali sasvim dostojanstveno može uzeti svoje mesto među rokenrol filmovima, između ostalog i cormanovskog tipa. Iako je činjenica da Ozsan peva zanimljiva. šteta je što u ovom vremenu nema bendova koji bi bili zainteresovani da ovakva jedna eskapada bude showcase.
GROUPIE je u tom smislu old-school rokenrol sa neuobičajeno velikim akcentom na karakterima i minimumom exploitationa.
* * 1/2 / * * * *
zahvaljujući lou bennyju došao sam do linka za ovu pesmu koja je zanimljiva po tome kako u njoj grupa mladih ljudi kritički prilazi srpskoj kinematografiji. obratite pažnju
ill G/ Skubi/ DJ Rokam - Ti Nisi Odavde (http://www.youtube.com/watch?v=IhRtfq4oSEU#normal)
Chinese missile could shift Pacific power balance (http://news.yahoo.com/s/ap/20100805/ap_on_re_as/as_china_us_carrier_killer)
QuoteBy ERIC TALMADGE, Associated Press Writer Eric Talmadge, Associated Press Writer – Thu Aug 5, 5:43 pm ET
ABOARD THE USS GEORGE WASHINGTON – Nothing projects U.S. global air and sea power more vividly than supercarriers. Bristling with fighter jets that can reach deep into even landlocked trouble zones, America's virtually invincible carrier fleet has long enforced its dominance of the high seas.
China may soon put an end to that.
U.S. naval planners are scrambling to deal with what analysts say is a game-changing weapon being developed by China — an unprecedented carrier-killing missile called the Dong Feng 21D that could be launched from land with enough accuracy to penetrate the defenses of even the most advanced moving aircraft carrier at a distance of more than 1,500 kilometers (900 miles).
___
EDITOR'S NOTE — The USS George Washington supercarrier recently deployed off North Korea in a high-profile show of U.S. sea power. AP Tokyo News Editor Eric Talmadge was aboard the carrier, and filed this report.
___
Analysts say final testing of the missile could come as soon as the end of this year, though questions remain about how fast China will be able to perfect its accuracy to the level needed to threaten a moving carrier at sea.
The weapon, a version of which was displayed last year in a Chinese military parade, could revolutionize China's role in the Pacific balance of power, seriously weakening Washington's ability to intervene in any potential conflict over Taiwan or North Korea. It could also deny U.S. ships safe access to international waters near China's 11,200-mile (18,000-kilometer) -long coastline.
While a nuclear bomb could theoretically sink a carrier, assuming its user was willing to raise the stakes to atomic levels, the conventionally-armed Dong Feng 21D's uniqueness is in its ability to hit a powerfully defended moving target with pin-point precision.
The Chinese Defense Ministry did not immediately respond to the AP's request for a comment.
Funded by annual double-digit increases in the defense budget for almost every year of the past two decades, the Chinese navy has become Asia's largest and has expanded beyond its traditional mission of retaking Taiwan to push its sphere of influence deeper into the Pacific and protect vital maritime trade routes.
"The Navy has long had to fear carrier-killing capabilities," said Patrick Cronin, senior director of the Asia-Pacific Security Program at the nonpartisan, Washington-based Center for a New American Security. "The emerging Chinese antiship missile capability, and in particular the DF 21D, represents the first post-Cold War capability that is both potentially capable of stopping our naval power projection and deliberately designed for that purpose."
Setting the stage for a possible conflict, Beijing has grown increasingly vocal in its demands for the U.S. to stay away from the wide swaths of ocean — covering much of the Yellow, East and South China seas — where it claims exclusivity.
It strongly opposed plans to hold U.S.-South Korean war games in the Yellow Sea off the northeastern Chinese coast, saying the participation of the USS George Washington supercarrier, with its 1,092-foot (333-meter) flight deck and 6,250 personnel, would be a provocation because it put Beijing within striking range of U.S. F-18 warplanes.
The carrier instead took part in maneuvers held farther away in the Sea of Japan.
U.S. officials deny Chinese pressure kept it away, and say they will not be told by Beijing where they can operate.
"We reserve the right to exercise in international waters anywhere in the world," Rear Adm. Daniel Cloyd, who headed the U.S. side of the exercises, said aboard the carrier during the maneuvers, which ended last week.
But the new missile, if able to evade the defenses of a carrier and of the vessels sailing with it, could undermine that policy.
"China can reach out and hit the U.S. well before the U.S. can get close enough to the mainland to hit back," said Toshi Yoshihara, an associate professor at the U.S. Naval War College. He said U.S. ships have only twice been that vulnerable — against Japan in World War II and against Soviet bombers in the Cold War.
Carrier-killing missiles "could have an enduring psychological effect on U.S. policymakers," he e-mailed to The AP. "It underscores more broadly that the U.S. Navy no longer rules the waves as it has since the end of World War II. The stark reality is that sea control cannot be taken for granted anymore."
Yoshihara said the weapon is causing considerable consternation in Washington, though — with attention focused on land wars in Afghanistan and Iraq — its implications haven't been widely discussed in public.
Analysts note that while much has been made of China's efforts to ready a carrier fleet of its own, it would likely take decades to catch U.S. carrier crews' level of expertise, training and experience.
But Beijing does not need to match the U.S. carrier for carrier. The Dong Feng 21D, smarter, and vastly cheaper, could successfully attack a U.S. carrier, or at least deter it from getting too close.
U.S. Defense Secretary Robert Gates warned of the threat in a speech last September at the Air Force Association Convention.
"When considering the military-modernization programs of countries like China, we should be concerned less with their potential ability to challenge the U.S. symmetrically — fighter to fighter or ship to ship — and more with their ability to disrupt our freedom of movement and narrow our strategic options," he said.
Gates said China's investments in cyber and anti-satellite warfare, anti-air and anti-ship weaponry, along with ballistic missiles, "could threaten America's primary way to project power" through its forward air bases and carrier strike groups.
The Pentagon has been worried for years about China getting an anti-ship ballistic missile. The Pentagon considers such a missile an "anti-access," weapon, meaning that it could deny others access to certain areas.
The Air Force's top surveillance and intelligence officer, Lt. Gen. David Deptula, told reporters this week that China's effort to increase anti-access capability is part of a worrisome trend.
He did not single out the DF 21D, but said: "While we might not fight the Chinese, we may end up in situations where we'll certainly be opposing the equipment that they build and sell around the world."
Questions remain over when — and if — China will perfect the technology; hitting a moving carrier is no mean feat, requiring state-of-the-art guidance systems, and some experts believe it will take China a decade or so to field a reliable threat. Others, however, say final tests of the missile could come in the next year or two.
Former Navy commander James Kraska, a professor of international law and sea power at the U.S. Naval War College, recently wrote a controversial article in the magazine Orbis outlining a hypothetical scenario set just five years from now in which a Deng Feng 21D missile with a penetrator warhead sinks the USS George Washington.
That would usher in a "new epoch of international order in which Beijing emerges to displace the United States."
While China's Defense Ministry never comments on new weapons before they become operational, the DF 21D — which would travel at 10 times the speed of sound and carry conventional payloads — has been much discussed by military buffs online.
A pseudonymous article posted on Xinhuanet, website of China's official news agency, imagines the U.S. dispatching the George Washington to aid Taiwan against a Chinese attack.
The Chinese would respond with three salvos of DF 21D, the first of which would pierce the hull, start fires and shut down flight operations, the article says. The second would knock out its engines and be accompanied by air attacks. The third wave, the article says, would "send the George Washington to the bottom of the ocean."
Comments on the article were mostly positive.
Staro dobro asimetrično ratovanje... :)
Mehmete, nadam se da se spremaš da pomažeš interno raseljenim licina iz San Fernando Valleya. Već vidim Jennu Haze kako se otima sa Ninom hartley oko džaka brašna.
Pazi, Interno Raseljena Lica moraju biti raseljena unutar države kojoj su građani. A ne verujem da će mene da pošalju u USA da im pomažem. Ako, pak, pređu u status izbeglica, dođu u Evropu i završe u Srbiji, a sa ovim kineskim projektilima sve je moguće, to će mi već omogućiti da im se nađem u nevolji.
Pogledao sam OPERATION ENDGAME Fouada Mikatija, jedan izuzetno grozan i bezmalo negledljiv film koji će možda imati mali theatrical run ali je realno pravi DTV. Možda je u nekoj fazi svog nastanka ova produkcija Richarda Kellyja, autora kome promašaji ne da nisu strani, nego čine veći deo njegove karijere, imala neke bioskopske ambicije, ali na kraju je završila kao i većina preambicioznih All-Star extravanzi.
OPERATION ENDGAME je akciona komedija, smeštena u kamerni prostor nekakvog tajnog CIA štaba u kome se najtajniji opd svih tajnih agenata skupljaju da rade najprljavije stvari za državu. Te agente glume likovi poput Jeffrey Tambora, Rob Corddryja, zacha Galifianakisa, maggie Q i Ellen Barkin, dakle komičari koji najveći akcenat stavljaju na OFFICE-like atmosferu u tom kao špijunskom gnezdu.
Akcija je energična i dosta krvava, bazirana na upotrebi kancelarijskog materijala kao oružja (da, vrlo jasna metafora) ali je isto tako jednolična i nema naročitu težinu jer likovi ne komuniciraju su publikom.
Scene razvoja karaktera postavljene su između akcionih i baziraju se na beskrajnim glupim dijalozima punim ispraznih vulgarnosti.
Podela puna manjih ili većih zvezda potpuno je ispuštena i protraćena, a jedina vredna pažnje je Ellen Barkin koja je već respektabilan GILF.
U svakom slučaju, OPERATION ENDGAME je onoliki užas koliki bi se i očekivao od filma sa ovoliko zvezda za koji niko nije čuo. To je sada i verifikovano.
Inače zanimljivo je da je Chadwick Clough sa sajta Script Pimp potpisan kao izvršni producent. Dakle moguće je da se radi o scenariju sa nekog od njhovih godišnjih takmičenja.
Pogledao sam SALT Phil Noycea, film snimljen po scenariju Kurta Wimmera koji je svojevremeno trebalo da bude vehicle za Cruisera a sada se nalazi u direktnoj konkurenciji sa njegovim KNIGHT AND DAY i u toj borbi zapravo bolje prolazi. Wimmrov scenario je u međuvremenu adaptiran za Angelinu Jolie i tu adaptaciju je radio Brian Helgeland, a zanimljivo je da na samom filmu Helgeland nije potpisan na špici a jeste na stendiju u bioskopu. Očigledno da njegov rewrite nije prošao u WGA ali da ga studio jeste smatrao značajnim, uostalom Helgeland je i dobitnik oskara.
Kako god bilo Wimmer se u ovom scenariju više oseća od Helgelanda. Helgeland je naime ekspert za trilere i imao je svojih uspeha u takvim filmovima poput Donnerovog CONSPIRACY THEORY (koji mu je možda i ponajbolji scenario izuzev LA CONFIDENTIAL) a zapljunuo se i na filmovima o BOURNEu i na GREEN ZONE. Međutim, Wimmer se daleko više oseća u ovom scenariju pre svega zbog toga što ne nudi helgelandovske domišljate dijaloge i situacije i mahom je oslonjen na nepatvoreni treš i prenaglašenost izražajnih sredstava na nivou drqamskog predloška u svakom smislu.
Nimalo ne čudi zašto je SALT stekao tako visoki profil kao scenario jer Wimmer ga je natrpao ogromnom količinom elemenata, motivacijama, političkim i pseudoistorijskim detaljima kako bi motivisao jednu krajnje B-priču, a to je nešto što u post-JAWS Holivudu najbolje prolazi.
Phil Noyce se manje više dobro snašao u tom miljeu jer je i sam imao iskustva u radu na filmovima po Tom Clancyju koji je upravo taj tip književnika oslonjenog na spajanje tehničkih podataka, istorijsko-političkih detalja i prilično banalnih zapleta. Ipak, SALT nema snagu da dostigne PATRIOT GAMES pošto je ono ipak bio film a SALT je prevashodno ipak cirkus koji želi da se pozicionira negde na ničijoj zemlji između WANTEDa i Bournea. Iz WANTEDa preuzima neke prenaglašene akrobacije i slo-mo detalje a iz Bourtne preuzima impact u akcionim scenama, brze rezove na krupni čak i posle najbizarnijih vratolomija kako bi se gledalac što pre ubacio u iluziju da to sve radi glumac (što je klasičan 80s touch) i veće insistiranje na stuntovima i bolje prikrivanje CGIa nego što smo retali u poslednje vreme.
Noyce već godinama nije radio akciju i dosta otvoreno je pokazao da ga to više ne zanima. Ipak ovaj povratak u mejnstrim pokazuje da on više nije onako podmazana akciona mašina kao što je bio ali da je isto tako reditelj koji ipak ume da unese izvesni smisao u ovako prekempiran materijal.
U ideološkom smislu, SALT je povratak hladnoratovskom filmu u najkanonskijem smislu. Kao što je u hladnoratovskom filmu, poziciju negativca uvek imala grupa komunističkih ekstremista, dakle ne sovjetska vlast već ekstremisti u njenim redovima koji žele da izazovu Treći svetski rat, tako je i ovde reč o staroj sovjetskoj frakciji koja želi da zavadi Ameriku sa svetom. Naravno, SALT polazi od naivne pretpostavke da Amerika još uvek nije zavađena sa celim svetom.
Wimmerov scenario ne nudi ništa novo i u pojedinim detaljima on se najdirektnije nadovezuje na filmove poput TELEFONa Dona Siegela ili FROM RUSSIA WITH LOVE, a ovi naslovi su ipak paradigmatični hladnoratovski radovi.
Za razliku od Siegelovog TELEFONa, SALT nudi mogućnost da se neko ko je brejnvošovan popravi, i to onda kada odustane od borbe i prepusti se "životu" u Americi. U tom smislu zanimljivo je da se junakinja čeliči u severnokorejskom kazamatu na početku filma, slično kao Brosnanov Bond u DIE ANOTHER DAY, samo neuporedivo skromnije realizovano.
Inače, kada je reč o superherojskoj anarhiji filmova poput BAD BOYS, u SALTu je to dovedeno do paroksizma. Saltica krši apsolutno sva moguća pravila kako bi odbranila američki way of life. U pojedinim situacijama čak ne preza ni od ubijanja nevinih ljudi iako to načelno izbegava.
SALT je eskapizam koji po svojoj prenaglašenosti u pojedinim momentima pomera granice onoga što holivudski studiji dozvoljavaju sebi u današnje vreme kada se trude da prave koliko-toliko respektabilne filmove. U godini INCEPTIONa baziranog na preteranom insistiranju na dubljim značenjima, SALT je film koji beži od toga.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BATMAN: UNDER THE RED HOOD Brandona Viettija, Warner/DC animaciju pravljenu za DTV po stripu Judda Winicka u kome se raspliće jedan od vrlo bitnih storylineova u Betmenovoj mitologiji a to su život i smrt Jasona Todda.
Animacija počinje u Sarajevu na poprištu finala epizode u kojoj je glasanjem čitalaca odlučeno da Jason Todd strada. Poznato je da je njegova smrt bila bitan motivator i u Millerovom nekanonskom stripu, međutim kod Winicka, iako je Batman nasilniji nego inače, ipak on uspeva da se uzdrži od ubijanja Jokera, štaviše iza svog tog nasilja emituje izvesnu smirujuću energiju - na kraju čak ne želi ni da iskoristi sukob Red Hooda i Black Maska da se Gotham malo raščisti.
Dok je za minorne strip-heroje film pravo mesto da se iskažu, za velike heroje čini se da animacija ima više potencijala. U konkretnom slučaju UNDER THE RED HOOD, ova forma omogućila je da se snimi film za čije je puno razumevanje ipak potrebno nekakvo predznanje a priča se slobodno razvija i u nekim pravcima koji se mogu istraživati kada ne postoji potreba za pričanjem origin storyja.
Što se animacije tiče, meni JLA film THE NEW FRONTIER deluje kao bolje animiran, i RED HOOD mi je po tome bliži PUBLIC ENEMIESu s tim što mislim da su borbe energičnije i življe postavljene. U pojedinim sekvencama Batman zaliči na Spider-Mana po količini korišćenja raznih sajli sa kojima leti između zfrada ali priroda akcije je takva da ovaj film definitivno nije za decu jer je dosta brutalan, ne u onom smislu kako bi gorehoundi voleli već na nivou suštine sukoba.
Odnos između Bruce Waynea i Jason Todda uvek ima izvesnu homoerotsku dimenziju i ona postoji i u ovom filmu premda nije osvešćena. Ipak Bruceov odnos prema ovom dečaku svakako da ima neprikrivene konotacije.
UNDER THE RED HOOD je održavanje visokog nivoa DC animacija što je važno pred aktiviranje kultnih strip naslova iduće godine - pre svih Morrisonovog Supermana u animiranoj formi.
* * * / * * * *
Paul W.S. Anderson's 3D "The Three Musketeers" is one of Europe's biggest productions this year. But it's not just the scope of the film that's of interest to a funding-challenged international film biz, it's the financing.
"Musketeers" underscores one new direction for indie financing as companies seek more upside from the U.S. by bringing fully financed movies to the table. The film -- which begins lensing Aug. 26 in Bavaria and is being produced by Germany's Constantin, has four key fiscal elements.
n U.S. coin. Summit Enter-tainment, which sold the pic worldwide, is making "a major U.S. distribution commitment," says Rob Friedman, Summit co-chairman/CEO. But Constantin hasn't had to call on that commitment to fund "Musketeers": Despite a sizable budget of $80 million-$100 million, "Musketeers" has been fully financed from outside the U.S.
Summit is aiming for an April 15 release Stateside, but it's the international audience that really matters for big-budget epics, which can take in two or three times their domestic gross overseas (U.S. auds haven't been as receptive as overseas fans to recent period actioners like "Robin Hood" and "The Prince of Persia.")
n Subsidies. "Musketeers" is a testament to the continued strength of German subsidies.
Shooting two-thirds on location in Bavaria, the rest at Berlin's Studio Babelsberg, the production has drawn $1.31 million from the German Federal Film Board, $2.1 million from FFF Bayern (Bavaria's regional film fund), and $522,800 from the Bavaria Bank Fund.
Though subject to approval, "Musketeers" can hope for up to $2 million from the Medienboard Berlin-Brandenburg, and some $10 million from a DFFF German Federal Film Fund, which offers 20% rebates on movies' German spend, says Martin Moszkowicz, Constantin head of film and TV.
Adding a Canadian tax credit triggered by vfx work carried out by Mr. X in Toronto, subsidies will cover about 20% of the "Musketeers" budget, he estimates.
U.K.'s New Legacy and France's Nef co-produce.
n Gap financing. Constantin taps a revolving credit facility with a German banking consortium, led by DZ Bank.
n Presales. With a trans-Euro cast including Orlando Bloom, Christoph Waltz, Logan Lerman, Matthew MacFadyen, Ray Stevenson, Luke Evans, Milla Jovovich and Mads Mikkelsen, "Musketeers" was one the few high-profile titles at Cannes that sold quickly to virtually every major territory -- even hard-to-convince Japan, where it went to Gaga Communications.
That's "symptomatic of the whole market at the moment," says Summit Intl. prexy David Garrett. "Everybody needs and wants potentially big theatrical titles. Anything marginal is too risky, because you're not able to mitigate the risk anymore through DVD and TV sales."
Moszkowicz explains that on the right project, the U.S. can still bring in 40% to 50% of revenues worldwide. These days, however, advances for the U.S., are rarely more than 25% of a budget: The U.S. P&A expenditure is so huge that U.S. distributors have tended to reduce their advances.
"You can always try to get an advance and a lot of money out of the U.S. and finance the movie with it," Moszkowicz says, though he cautions it's unlikely the producer would see any overages out of the territory in that scenario.
Friedman agrees: "It is a tribute to the way that Constantin has financed this movie that it allows them to benefit in the upside in such an enormous market."
Of course, those benefits will come only if the pic scores big-time at the U.S. box office. And few companies are able to assemble such high-profile elements.
But Constantin's ambitious effort gives hope to German film orgs.
"Constantin is one of the biggest film production companies that can actually develop and realize such a project -- and on location, not in a studio, says Bavarian Film Commissioner Anja Metzger, adding that it's the biggest film project to be shot in Bavaria in years.
With questions still hanging over the future of companies like Apparition and Miramax, it's likely foreign producers will increasingly look to fully finance films before addressing U.S. distribution.
That approach has worked well for StudioCanal on the low-budget, Eli Roth-produced verite-style horror pic "The Last Exorcism," which bows Aug. 27 Stateside. In February, Lionsgate took U.S. distribution rights on the completed film for a high-six-figure advance. But it reportedly made a $16 million P&A commitment.
While the international box office continues to expand, the U.S. is still the single biggest territory. So companies spending millions on U.S. P&A are hoping that the effort multiplies box office around the world. Or, as the Three Musketeers say, One for all and all for one.
This is a team-up I could have only dreamed of, but even then, I don't know that I would've. Are J.J. Abrams (Star Trek) and Bong Joon-ho (The Host), two of the most intriguing filmmakers working today, going to be working together?
We heard a rumor that this is indeed the case. Learn more about this mystery project after the break.
Our source claims that Abrams visited Korea last year and had extensive meetings with Bong, and will soon be collaborating with him on an undisclosed film. Bong will direct, and Abrams will produce. Once Bong finishes work on his next film Snow Piercer (based on a French graphic novel), the film will most likely shoot in Hollywood, making it the first film he's made in the US.
File this as an unconfirmed rumor for now, but the possibilities this pairing suggests are almost too overwhelming for my geek mind to fathom. I've always felt that Bong's off-kilter approach—blending elements of morose drama and physical comedy—would be impossible to replicate in American cinema, but coupled with the more palatable, audience-friendly stylings of Abrams, this may just work.
If the film actually pans out, it'll be interesting to see how these two filmmakers' visions mesh together. Both Bong and Abrams are very visual directors, but the sort of imagery they use in their films couldn't be more different. Then again, it's possible that Abrams plans to take a back seat on this one, and simply allow Bong to do his thing. It's easy to see why Abrams would be attracted to Bong's work, as all of his films (Memories of Murder, Mother) bring a unique, weirdly entertaining spin to otherwise small, intimate stories. The Host in particular is right up Abram's ally, with a mysterious, monstrous creature rampaging a city, and a tight-knit group of people venturing through it to save someone close to them. (Sound familiar?) It also helps that Bong always has a very strong emotional core embedded in his films, something that Abram seems slightly less concerned with. Maybe this will be the movie to bring a touch more humanity to Abram's filmography.
And for those that haven't seen it yet, Bong Joon-ho's Mother hit DVD and Blu-ray a couple of weeks ago, and it's absolutely worth the watch. You can listen to our laudatory /Filmcast review of the film here.
HBO ends 'Entourage' in 2011, 'Curb' continues and 'Boardwalk' hopes are high
04/05/2010 - Steve Buscemi and wife Jo Andres - New York City, NY, USA © Charles Norfleet / PR Photos
04/05/2010 - Steve Buscemi and wife Jo Andres - New York City, NY, USA © Charles Norfleet / PR Photos
By April MacIntyre Aug 9, 2010, 6:02 GMT
The last day (Saturday, August 7) of the Television Critics Association had HBO wrap up the show in a three hour-panel extravaganza that featured Scorsese, Buscemi, Fisher, Morgan, and Sheila Nevins introducing her pal Spike Lee.
The network knows they have to up the ante, FX has "Sons of Anarchy" coming back September 7, AMC continues to stomp with "Mad Men" (HBO passed on that one) and now the long-running "Entourage" will end next summer.
HBO executives Michael Lombardi, HBO programming president, and co-president Richard Plepler were on panel after the "Boardwalk" session, and Lombardi said the final "Entourage" season ends in 2011, and may only be six episodes.
"The plan right now is we'll finish up this season, we'll do a shorter order for next season, we've talked about six," said Lombardo, "[Creator Doug Ellin] wants to write a film, but wants to do it when the story will make sense. He's pitched other shows to us. I will expect that within the next couple years [he'll have another show on HBO]. But 'Entourage' next summer will definitely be the final season."
However, fans of Larry David's "Curb Your Enthusiasm," according to the HBO execs, can breathe a bit easier, as the show "has no end in sight provided Larry David wants to continue the show, which should return next year."
High hopes were expressed for the Scorsese series, "Boardwalk Empire," Scorsese spoke about working with "The Sopranos" writer Terence Winter, and directed the pilot episode of "Boardwalk Empire," and he told the TCA via satellite from London that he would "very much like to" direct more if his schedule allows.
"Boardwalk Empire" is based on a nonfiction book by Nelson Johnson, The year is 1920, as the life of Enoch "Nucky" Johnson (Steve Buscemi) plays out on New Jersey's Atlantic City as World War One ended, the Suffragette movement and the Temperance movement converged and all liquor was prohibited throughout the United States under federal law.
Pogledao sam DOWNHILL RACER Michaela Ritchieja, adaptaciju romana Oakley Halla. U ovom filmu Ritchie je do maksimuma iskoristio svoje dokumentarističko iskustvo i stvorio je film koji se koristi naracijom baziranom na upadanju u sred scena, bez klasično postavljene drame, sa detaljima koje gledalac sam sklapa u celinu. To je tehnika kojom su se tokom sedamdesetih dosta služili reditelji a Ritchie je u svojim filmovima poput RACERa i CANDIDATEa otišao možda i najdalje u toj tehnici. Pored ove novoholivudske dimenzije naracije, DOWNHILL RACER je jedan od najznačajnijih sportskih filmova u istoriji.
Značajan je iz više razloga, najpre zato što ovo nije rags to riches priča. Ovo je priča o ceni pobede koja je visoka i nije isključuvo bazirana na trudu, talentu i sličnim idealističkim atributima već i na tuđoj nesreći, žrtvovanju mnogih stvari uključujući lično sazrevanje ne bi li pojedinac postao savršen u toj jednoj oblasti kojom se bavi. U tom smislu glavni junak kog igra Robert Redford nije harizmatičan, on je vrlo hladan, polu-obrazovan, distanciran od okoline i diskretan, spreman da se obraduje tuđoj nesreći, doduše ne da je i izazove. Redfordov lik je redak u sportskom filmu i po stepenu ambivalencije ANY GIVEN SUNDAY Olivera Stonea je naslednik DOWNHILL RACERa a i narativne tehnike im se u priličnoj meri poklapaju. Naravno, Ritchie pripada elegantnim šezdesetim/sedamdesetim i govori o sportu kojim se bave situirani belci po Alpima dočim Stone uranja u svet kiča i steroidnomg mačizma svojstvenog NFLu.
Redford je napravio atipičnu ulogu, kao i kod Ritchieja u CANDIDATEu, dakle on je napravio karakter koji nema movie star harizmu, uzdržao se od unošenja ličnog šarma u celu priču i ostvario je jednu od najsolidnijih uloga svoje karijere.
Pored Redforda i Ritchieja, važno je naglasiti izuzetno realizovane skijaške scene, koje pokazuju da je Ritchie uz specifičan rad na karakterima iz dokumnetarizma doneo i tradiciju izvanrednog location shootinga. Dokumentarni footage, televizijski snimci su sjajno integrisani a Redforda ima sasvim dovoljno u tim scenama da se ne stvori distanca usled svesti o tome da skija dubler.
Mnogi se žale da je DOWNHILL RACER studija karaktera koji nije mnogo zanimljiv. ja mislim da je to upravo najveća snaga ovog filma, što pokazuje zapravo blagu duhovnu hendikepiranost vrhunskog sporta. I što je još važnije DOWNHILL RACER je sportski film za koji zapravo nije potrebno poznavanje sporta kojim se bavi da bi se razumeo.
* * * * / * * * *
Advertise on NYTimes.com
Film
Cult Director Courts the Mass, Keeps the Crazy
Stephanie Diani for The New York Times
The British director Edgar Wright on a Universal back lot.
By DAVE ITZKOFF
Published: August 5, 2010
* Facebook
* Twitter
* Recommend
* Sign In to E-Mail
* Print
* Single Page
*
Reprints
* ShareClose
o Linkedin
o Digg
o Mixx
o MySpace
o Yahoo! Buzz
o Permalink
o
AS he prepared to board another in a series of Virgin Atlantic flights from London to Los Angeles that have lately defined his life, Edgar Wright was presented with a quandary: Should he spend the 11 ½-hour trip getting some much-needed shut-eye or playing Super Mario Bros. on an in-flight video-game system?
Multimedia
Trailer
'Scott Pilgrim vs. the World'
Enlarge This Image
Universal Pictures
Mr. Wright's latest film, "Scott Pilgrim vs. the World," is his first major-studio production.
Mr. Wright, a 36-year-old British filmmaker, chose the Nintendo-induced nostalgia. "The music and sound effects in those games are incredibly reassuring," he said in a telephone interview a few weeks ago. "These are the little eight-bit sounds that soundtracked our lives."
Though he may not have played the game much since he was a boy, Mr. Wright said, "you can get on it right now and get straight back to where you were in the early '80s."
"And," he added with a laugh, "I will probably do so when I get on the plane."
The emotional yearning stirred up in certain young men — and sometimes women — by the cultural artifacts of their not-too-distant childhoods is a phenomenon that Mr. Wright is fluent in.
He has harnessed it in his horror-comedy hybrid "Shaun of the Dead" and his action-comedy cross-breed "Hot Fuzz," and used it to propel himself from a sleepy British suburb to his first big-budget Hollywood movie.
That film, "Scott Pilgrim vs. the World," which Universal will release on Friday, may be the ultimate expression of Mr. Wright's pop sensibilities, synthesizing comic-book, video-game and indie-rock influences into a romantic comedy about lovelorn Canadian 20-somethings.
It is also a test of whether Mr. Wright's tastes can reach beyond the cult fan base he has already cultivated, and whether he even seeks to reach a mass audience — or if simply getting the movie made is accomplishment enough.
"It's a reasonably insane film," Mr. Wright said, "and it's a studio project. This is my first proper Hollywood film, and it couldn't be more crazy."
Adapted from comic books written and illustrated by Bryan Lee O'Malley, "Scott Pilgrim vs. the World" chronicles a Toronto slacker (played by Michael Cera) who, in order to win the heart of Ramona Flowers (Mary Elizabeth Winstead), the hip, wild-haired girl of his dreams, must defeat her seven ex-lovers in a series of fights.
Mr. O'Malley's comics borrowed their clean, dynamic designs from Japanese manga, and Mr. Wright's film pushes those influences even further: dialogue and actions are embellished with sound effects spelled out on screen — a '60s-"Batman"-style "SMAK" to convey a punch to the face or a stream of "DDDDDD" to signify a strumming bass guitar — as well as noises and musical cues sampled from old Nintendo software. Scott's nightly outings to mundane bars and rock clubs culminate in fantastical showdowns meant to evoke the frenetic pugilism of video games like Street Fighter II.
As Quentin Tarantino, who befriended Mr. Wright after seeing "Shaun of the Dead," described the mix of sincere young angst and cartoonish mortal combat in "Scott Pilgrim," "It's like 'Say Anything' meets 'Five Deadly Venoms.' "
For the shaggy-haired Mr. Wright, with a stubbly beard and a youthful, exuberant voice, the film is the culmination of an already rapid ascent. Raised in the hamlet of Somerset, about 140 miles west of London, he grew up less a game geek than a film geek, graduating from the early blockbusters of George Lucas and Steven Spielberg to the comedies of Joe Dante and John Landis to, most crucially, the early splatter movies of Sam Raimi.
"I assumed that maybe most people who got into films came through nepotism," Mr. Wright said. "Then hearing about an 18-year-old in Michigan making horror films, that was the real epiphany of, like, that's what I'm going to do."
Mr. Wright became a directing wunderkind himself, tackling his own short films and several British television comedies in his early 20s. In particular, the Channel 4 series "Spaced," in which Simon Pegg and Jessica Hynes play residents of a deeply bizarre apartment building, let Mr. Wright perfect a directorial style modeled on the rapid camera movements and smash-cut edits he had seen in films like the Coen brothers' "Raising Arizona" and Mr. Raimi's "Evil Dead" movies.
"I think he's a frustrated celebrity," said Mr. Pegg, who became Mr. Wright's frequent collaborator. "He stamps himself on his movies. That visual technique is him being on screen."
After two seasons of "Spaced" were shown in 1999 and 2001, Mr. Wright and Mr. Pegg spent three years working on "Shaun of the Dead" (and finding new producers when its original studio went into receivership). In that 2004 film Mr. Pegg stars as the unlikely hero of a zombie onslaught, who at first cannot distinguish the damage wrought by undead hordes from a typically dreary London day. It earned them international acclaim, at least from viewers who understood its references.
J. J. Abrams, director of the "Star Trek"-reboot, said of Mr. Wright: "He's got a real knack for not just comedy and action, but for capturing the truth about characters at the same time. That's a really delicate balancing act."
The financial success of "Shaun of the Dead" (which earned $30 million worldwide on a budget of about $6 million) presented Mr. Wright with numerous opportunities, including his 2007 follow-up, "Hot Fuzz," a satirical homage to the over-the-top action of "Point Break" and "Bad Boys II," set in the director's rustic hometown. (It made more than $80 million worldwide.)
He also began developing "Scott Pilgrim vs. the World," having been sent the comics by American producers. But if that film did not come together as rapidly, it was, in part, because no one could imagine what it would look like.
Enlarge This Image
Rogue Pictures
His cult favorite "Shaun of the Dead," with Simon Pegg (wearing tie).
Multimedia
Trailer
'Scott Pilgrim vs. the World'
In his meetings with executives, Mr. Wright said, he was wary of citing the movies he saw as the true antecedents of "Scott Pilgrim" — Stephen Chow's "Kung Fu Hustle," Brian De Palma's "Phantom of the Paradise" — because, he said, "you don't want to reference things that are way too obscure."
"A director will rattle off his favorite films," Mr. Wright said, "and you can hear the executive in their head going: 'Flop. Flop. Flop. Flop. Flop.' "
His voice starting to rise, Mr. Wright said, "If you're trying to make something that's unique and fresh, that's a completely unique gender bender, how can you give examples of similar films?"
Then his brain caught up to his tongue and he chuckled. "Genre bender, rather, not a gender bender," he said. "Brilliant."
Instead, in the summer of 2008, Mr. Wright spent several weeks making a test film for Universal to showcase the special effects for "Scott Pilgrim" and its elaborate, gamelike fight sequences.
That too baffled some viewers. ("I'm a cartoonist," Mr. O'Malley said. "I draw this crazy stuff, but it was very strange to see it in blinding color.") Still, it helped Mr. Wright persuade the studio to provide him with a $60 million budget, easily the largest of his career.
On the verge of its theatrical release, "Scott Pilgrim" has won praise from some elite filmmakers. In an e-mail Peter Jackson wrote that the movie is "just like its director — it's funny and quick and irreverent without being full of its own cleverness."
Mr. Wright's friends are more reluctant to predict if its purée of influences will play to big summer crowds. But Mr. Cera said the film would resonate not for its cultural pedigree but for its spirited depiction of a British director channeling his affection for American pop through a Canadian youth scene.
"It doesn't really have to be realistic, because it's portraying a certain idea of a kind of culture," said Mr. Cera, who grew up into Brampton, Ontario, just outside of Toronto. "It feels like when you read the graphic novels, like; 'Oh, I want to go and hang out with those people. They seem to be happy in that world.' "
Donna Langley, the co-chairwoman of Universal Pictures, said "Scott Pilgrim" was the kind of film that could lead Mr. Wright out of genre filmmaking and toward more mass entertainment.
"He is absolutely capable of taking on a big mainstream movie," Ms. Langley said. "But whether or not his tastes will lead him in the direction of all-audience fare? I think the jury's still out."
But Mr. Tarantino argued that Mr. Wright's multi-genre mash-ups were not anything he needed to move beyond.
"I think his movies are wholly his own," Mr. Tarantino said. "I mean, you're talking to me, so, obviously, genre is not a bad word, all right? It's not like, oh, you're messing around with genre, and when you grow out of that, you do 'Scenes From a Marriage.' That's not my way of thinking at all."
Mr. Wright's career could still follow any number of trajectories. He has plans to direct a film based on the Marvel Comics superhero Ant-Man, but also to reunite with Mr. Pegg to make another low-budget comedy called "The World's End" (a film they happily concede has a title but, as of yet, no plot).
Speaking by phone the morning after "Scott Pilgrim" made its debut at Comic-Con International in San Diego, Mr. Wright said his only goal was to "create films that would have blown my mind when I was a 13-year-old boy."
At that Comic-Con screening Mr. Wright said there were several positive indicators of an audience that already speaks his language.
"They cheered when Ramona and Scott first kissed, they cheered the flaming swords," he said. "To hear them cheering when people explode into coins is very gratifying."
Quote from: crippled_avenger on 07-08-2010, 02:56:35
SALT je prevashodno ipak cirkus koji želi da se pozicionira negde na ničijoj zemlji između WANTEDa i Bournea. Iz WANTEDa preuzima neke prenaglašene akrobacije i slo-mo detalje a iz Bourtne preuzima impact u akcionim scenama, brze rezove na krupni čak i posle najbizarnijih vratolomija kako bi se gledalac što pre ubacio u iluziju da to sve radi glumac (što je klasičan 80s touch) i veće insistiranje na stuntovima i bolje prikrivanje CGIa nego što smo retali u poslednje vreme.
mislim da je u wantedu angelinina trenutna fizionomija daleko uspešnije korišćena; praktično je stasala kao akciona zvezda otkako se pretvorila u vreću kostiju i u tom smislu najbolje scene koje salt nudi su one kada treska o kamione u tankom kaputu. bekmambetov je shvatio da te izbočene zglobove i golenice gledalac neće propustiti da zapazi, te ih je sjajno podvukao u sceni pucnjave u supermarketu, pridodavši joj onaj veliki rotirajući pištolj čija inercija čini da se zapitamo hoće li joj se ruka prelomiti kad se cimne pri okidanju. kada se to ne desi, shvatimo da te koske nisu krte. činilo se da nojs to kapira, pored tumbanja po autoputu tu je bila i scena pravljenja raketnog bacača od nogara stola i hemikalija, bosonogo grabljenje po hladnom betonu, grčevito držanje za erkondišn ali su onda krenule da se ređaju scene u kojima žena od 40 kila nogicama razbacuje sikjuriti rmpalije... i ja sam razočaran. ako dođe do drugog dela ipak bih se pre rešio vimera nego nojsa, lakoća s kojom njegovi likovi prolaze nemoguće perimetre je teška za gledanje.
inače, prilično sam siguran da je bioskopski trejler imao sekund nečega što je ličilo na seks; ko bi pretpostavio da će salt ponoviti grešku (ne)viđenu u playing god.
Mislim da realno neće biti nastavka. Možda DTV ali bez Angeline. I možda tada film bude dobar.
Pogledao sam SOLITARY MAN Briana Koppelmana i Davida Leviena, jedan od najočekivanijih filmova prošle pa sad i ove godine. Ovaj film je definitivno bookend naslov u kome Doiglas zaključuje svoje japi likove iz osamdesetih i devedesetih, i to što izlazi i nastavak WALL STREETa ove godine samo pokazuje koliko su to bitni likovi za definisanje jedne ere i to ne samo kroz prikaz sveta biznisa već i libidinalne energije koju je taj svet nosio.
SOLITARY MAN je indie film koji samim tim ima priliku da bude "ozbiljan" i da se pozabavi karakterom na način na koji bi to svojevremeno nešto češće radili holivudski filmovi. Iako se to i njima potkrade, poslednjih sezona karakterom se bave samo high concept melodrame, ili istinite priče, a nema nekih manjih, nepretencioznijih filmova sa ozbiljnijim preispitivanjem kako karaktera u psihološkom smislu tako i u filmskom. Naime, SOLITARY MAN jeste prilično zanimljiva studija muškarca u klimaksu i njegovog suočavanja sa činjenicom da ga je pregazilo vreme ali nije samo to, ona se najdirektnije bavi Douglasovom filmskom personom, i smešta je u jedan vrlo precizan melodramski kontekst u kome se dešavaju ozbiljne scene ali se nikada ne odlazi u indie raštimovanost, ne zaboravlja se thre-act struktura i precizan razvoj drame sa dosta šarma.
Douglas je naravno centar ovog filma i nema problem sa tim da čak i bukvalno odigra truljenje svog junaka. Tome mu pomaže i faktička dotrajalost tela. U filmu hramlje jer mu je koleno bilo u fazi pred operaciju i čini se da su se glumac i lik proželi kao u vreme osamdesetih kada je on svojom poslovnom promućurnošću i privatnom nezasitošću parirao svojim junacima.
Okružen je zvezdama tako da se u manjim ulogama pojavljuju Susan Sarandon, Danny De Vito, Mary Louise Parker, Jesse Eisenberg, Jenna Fischer, no centar priče je jasno definisan i SOLITARY MAN se nikada ne degeneriše u indie dramu sa All-Star podelom koja nije ravna čak ni zbiru uključenih talenata. Ovaj film po svom efektu prevazilazi zbir i stoji kao pravi pogodak.
Film su režirali Soderberghovi scenaristi-miljenici Levien i Koppelman koji imaju karijeru i mimo njega, setimo se ROUNDERSa, ali on im je kao producent omogućio da se izbore za ovaj projekat i konačno je reč o filmu u kome su Avi Lerner i ekipa iz Millenniuma uspeli da se sasvim uspešno plasiraju u indie vode. Očigldno im je saradnja sa Douglasom dobro polazište jer su sa njim radili i izvanredni KING OF CALIFORNIA.
za razliku od Soderbergha, njegovi scenaristi se drže vrlo konvencionalnog, preciznog pripovedanja i uz veliku pomoć DPa Alwina Zuchlera koga znamo po saradnjama sa Roger Michellom isporučuju slick melodramu major kalibra, na vrlo skromnom ali odlično iskorišćenom indie budžetu.
SOLITARY MAN je film koji je do te mere oslonjen na Douglasa da uživanje u njemu jeste direktno proporcionalno gledaočevoj toleranciji prema ovom glumcu, a isto tako ugođaju doprinosi, premda nije nužno i poznavanje njegovog glumačkog opusa. Međutim, mislim da čak i oni koji ne vole Douglasa i ne smatraju njegov opus značajnim, mogu lepo da se snađu u ovom odličnom filmu.
* * * 1/2 / * * * *
SPLICE Vincenzo Natalija je pre svega značajan kao podsetnik zašto je David Cronenberg veliki reditelj i genije. Naime, iako SPLICE sadrži niz elemenata koje možemo u osnovi smatrati cronenbergovskim, i formalno više podseća na njegove filmove od njegovog vlastitog rada u poslednje vreme, suštinski ne može biti dalje od tih klasika. tematizacija tela, seksualnosti, poigravanja sa pšrrodom koje mora biti kažnjeno, ideja pravljenja sofisticiranog creature featurea, racionalan tretman iracionalnih pemisa - sve su to cronenbergovski zahvati za kojima Natali poseže. Međutim, on je u svojoj suštini napravio jedan budalast film jer polazi od premise da su materinski instinkti i seksualni nagoni nešto što može biti izazvano bilo čim, kao da su ljudi idiotiu vođeni isključivo nagonima, bez ikakve kontrole, i kao da se ti sami nagoni ne mogu malo sofisticirati već je svako biće u okolini potencijalni mezimac ili seksualni objekat. Naročito je apsurno imati naučnike, samoproklamovane nerdove u glavnim ulogama čije je ponašanje veći deo vremena nespojivo sa njihovim intelektualnim kapacitetima i društvenim položajem.
Dakle, kao drama i neka vrsta moraliteta, SPLICE je preglup da bi funkcionisao, dočim kao zabava nema previše smisla jer je prespor, previše ambivalentan u svojim ambicijama i prosto ne nudi dovoljno zahvata koji bi imali zabavan rezultat.
U žanrovskom smislu, ono što je najpozitivniji aspekt ovog filma jeste to što je došao do bioskopa i to tako što ga je primetio Joel Silver i kupio za Warner Bros. Objektivno, SPLICE i ovakav - kakav je, zanimljiviji je od većine horora koji dospevaju u američke bioskope, naročito kroz mejdžor mrežu. Šteta je samo što ovaj film nema kapacitet da se pred publikom potvrdi kao ispravan potez.
Nedovoljno pametan da bi bio izazovan SF, nedovoljno napet i krvav da bi bio horor, nedovoljno ingeniozan da bi bio cronenbergovski genrebender, SPLICE je verovatno ostao zbunjujuće iskustvo za one koji su ga gledali u bioskopu u vreme premijere. S druge strane, sam kontekst u kome SPLICE postoji na savremenoj sceni, opravdava gotovo unisonu podršku koju je dobio u vreme premijere.
Šteta je samo što još od krajnje trashy animimirane špice, SPLICE neprestano sugertiše da nije na onom nivou na kom bi trebalo da bude.
Izvan konceptualnih dvoumljenja i stranputica, SPLICE je prilično kompetentno realizovan film koji po svojo zrelost nadilazi Natalijeve ranije projkete. Adrien Brody i sarah Polley su odlično izabrana indie podela koja bi trebalo da podigne film za klasu a creature efekti su vrlo interesantni.
Imajući to u vidu, ljubitelji žanra svakako treba da ga pogledaju jer će im i vrline i mane ovog filma biti vrlo poučne.
* * / * * * *
The Hollywood Reporter's Risky Business Blog has a story that Todd Phillips and Pursuit of Happyness writer Steven Conrad have acquired the rights to develop a John Belushi biopic for Warner Bros.
The story underlines that the flick will have little if anything to do with the famous biography, Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi, written by Bob Woodward and decried by friends and family of Belushi for is less-than-accurate portrait of Belushi.
Right now Phillips is producing, but may step in to direct. No one has been cast yet, although there is strong speculation that Zach Galifianakis might be in consideration. I'd bet that's more due to his recent work with Phillips (Hangover and Due Date) than anything real.
I love Galifianakis, but other than a similar figure he's totally wrong for the part. Is there anybody out there like Belushi? Not really. They're going to have to find an unknown or cast somebody radically against type, I think, if this stand any sort of chance of working out.
ORLD, and it's pretty fucking spectacular. In many ways, it's a step down a very different path for director Edgar Wright, and in other ways, it's right down his alley. As universally loved and regarded as SHAUN OF THE DEAD, HOTT FUZZ, and the "Spaced" TV series are, they are definitely aimed at an audience slightly older than the readers of the Scott Pilgrim comics. At the very least, those previous projects were best appreciated with a knowledge of and passion for '70s and '80s film that Wright and his partners in crime, Simon Pegg and Nick Frost, have always made a part of their work. So whether you see Wright as growing up or perhaps getting younger to make SCOTT PILGRIM, there's a real shift in his visual sense, pacing, and just pure adrenaline-fueled joy.
I ran into Wright briefly at Comic-Con, and the first thing he said to be was, "Am I seeing you in Chicago?" At the time, I wasn't even aware he was coming, let alone bring the star of his film, Michael Cera, who I'd just interviewed late last year for YOUTH IN REVOLT, with him. And while I had a great time talking to Cera in December, placing him in close proximity to Wright seemed to ignite something in his persona that I'd never seen before. He seems genuinely excited to be out talking about this movie.
First off, you should read Quint's fantastic interview with Scott's lady love Ramona Flowers (aka Mary Elizabeth Winstead). And if what I'm hearing is correct, you'll be getting an extensive one-on-one interview with Edgar Wright from another one of our writers fairly soon, but since he and Cera were paired in Chicago, I thought I'd have a little fun with them and still get some insight into the movie. Hope you enjoy, and in the name of all that is holy, go support the most original film released this weekend, hell, this month. Enjoy Edgar Wright and Michael Cera...
Edgar Wright: Hey, man, how are you doing? Seems like only yesterday...
Capone: Exactly. Hi, Michael, good to see you again.
Michael Cera: You too! How are you doing?
Capone: Good!
[Michael Cera spots a table filled with SCOTT PILGRIM promotional buttons, some of which made their way into my pocket before the interview.]
MC: Cool, free stuff!
EW: Lots of stuff.
MC: Are these magnets?
Capone: I haven't even looked at these. They look like bookmarks. Actually, I would love one of these.
EW: You've got all the pins there. I'm not sure I've got all the pin, actually.
MC: Who are you missing?
EW: We made one for... It's Anna Kendrick's birthday today, and she complained that there were no Stacey pins, so we made her a special one-off Stacey button.
Capone: That's nice.
EW: Yeah.
Capone: Anyway, so now that you are sort of out of the Comic-Con bubble as it were and taking this film out into the real world, is it a different experience? How does it feel?
EW: I don't know, I think people seem to have the same reaction. Like I think--whether it's the sort of more conventional elements of the love story or comedy or even the geekier aspects of it--it still seems to hit home to people who have never been to Comic-Con or read the books.
MC: People are just a little more off guard going in I guess, right?
EW: Yeah. That's the thing, I think maybe it's more of a revelation for people who haven't seen the books, which is kind of nice, so from the press that we have spoken to, we have people several times a day saying "I have never seen anything like that before, where did it come from?"
MC: "I did not expect that!" "I had no idea what to expect," is what a lot of people are saying.
Capone: Yeah and I mean I'm not a video game person at all, not since I was much younger.
EW: Me too.
MC: Never?
Capone: I can literally only really afford one or two major passions in my life to just throw all of my money at and that's movies, and music to a certain degree, but movies are the main thing.
MC: You throw all of your money...?
Capone: Money and time, yes.
MC: Yeah, I got you.
EW: I agree with that. I'm always envious of those people who can somehow kind of hit all bases and I find that, like SOPHIE'S CHOICE, I've found I have to pick two of the five. If it's like books, comics, video games, films, and music, I have to concentrate just time and money wise on films and music.
Capone: Same here, exactly. So video games have been sort of a mystery to me for a while. I've got friends who play them, so I'm aware, but what's funny is that all of the video game references in this movie I recognize. They are so old-school-arcade game kind of video game references that I'm like "Oh, that graphic looks like something out of a game I used to play in high school."
MC: It's almost even just more of a feeling than any specific reference that people recognize, like even just hearing a [video game theme] song, and you might not even know what it's from, but you just feel it. It just feels like childhood.
EW: Yeah, I think that's the thing. I'm a lapsed gamer in that I haven't really had a console in my house for ten years, since "Spaced." aAnd "Spaced" in a weird way was like having a Viking funeral for my PlayStation.
[Everyone Laughs]
EW: I had to get it out of the house. With this actually, I feel... When I read the books and a lot of the game references that were in the books kind of induced a sense of nostalgia, and I think also it taps into like... Even just having those more primitive kind of 8-bit musical motifs, it kind of keys into the fact that Scott Pilgrim is immature as a character, like he's 22, but sometimes he acts like a 12 year old, you know? Hopefully, it works as a theme, so it was as much a character theme as much as a stylistic flourish. Sometimes I think some people have gotten bogged down in the video game references a little bit, because it's not the first thing that I think of when I think about the film, I think "Oh yeah, we do that."
Capone: Yet you open the film with the Universal logo and that 8-bit music, so...
[Everyone Laughs]
EW: That's true.
Capone: So you're already priming us to view what we're about to see through very specific filters.
MC: That's true. It's like Tetris and Zelda mentioned in the first two minutes...
EW: Yeah, I guess so. I think so in a weird way it's establishing that kind of... I guess I felt the same way about "Spaced" when I did it, like, I didn't think too much. Some of the pop-culture stuff that's in there to me just kind of felt like it was air to the characters, do you know what I mean? I feel like what's interesting about the film--and in the books as well--you are dealing with that point in your life where it's like post school or college, but pre-knowing what the fuck you are going to do with your life, and so there's that sort of moment which, for some people is a year, for some people it's 10 years or like being slightly directionless.
And if it's a rite-of-passage film, it's about Scott Pilgrim. It's not just about Scott Pilgrim trying to have his first adult relationship, but it's also about him just kind of learning to take on the responsibilities for his action and not be like in his own little playground.
Capone: Although I think the over-30 crowd is going to gravitate toward that adult relationship story more. That's certainly the stuff that I was enjoying the most, that grand metaphor of working your way through the hormones, the energy, and the overbearing emotion of those younger relationships, all through Scott's filter of pop culture. I want to talk a little bit about your editing, actually, because this is edited in such a way that you forego classical approaches to character development and story progression in favor of these small moments that add up to something. Can you talk a little bit about that?
EW: I guess with the editing, I think I've always done things that were sort of edited in a way that certainly isn't naturalistic in its style. I guess in this case I was trying to get the feel of the books across, so even in a comic-book movie, there's one thing about doing onomatopoeic sound effects or transitions, but also, I felt reading the books, even just in the way that it's edited and the shot structure is that every shot had to feel like a different panel, because usually in comic books, and in Brain's [Lee O'Malley] art work, you maybe get like two bubbles per panel. So it's always moving forward, and I felt like I really wanted to capture the feeling you have of reading a comic book really fast.
I remember when I used to read Marvel comics, I used to have a Marvel comic and I would read the whole thing in like 20 minutes, and when it would get to the action, which I would actually read through the action much faster, because I would kind of read the sound effects as quick as they would appear, so it would be like you are reading dialogue, dialogue, dialogue, and then you get to the action scene, it's like "Bang! Bang! Bang! Bang!" Next bit. So I finished the comic and I would go back and pour over the action artwork. I would try to read the action as fast as it should be occurring in reality and then I would go be and sort of luxuriate in Frank Miller's artwork or Todd McFarlane's artwork, so I tried to get that rhythm to it, as well.
And also even in the dialogue in the books is very laid back and dead pan. I liked the idea of keeping that screwball pace to it in a way like it never slows down for the audience or it never talks down to the audience. It's not like the dialogue is too smart for the room, but it's more that it just doesn't ever slow down for people.
MC: It's too dumb for the room.
[Everyone Laughs]
EW: "The dialogue that was too dumb for the room." Don't use that for our pull quote, please.
Capone: I'm always a huge fan of when music is not just used as a soundtrack, but as it being a integral part of the film. Talk about the importance of the band in this movie, because this is almost as much a story of the band's rise as it is of Scott's changing life. Can both of you talk about that?
MC: It's almost like the band's journey is what's happening in reality, and the rest of it is kind of in Scott's mind.
EW: Yeah.
MC: That's all his world, and they're trying to get him to focus.
EW: Yeah, he's the guy in rehearsal who is staring out of the window. It's like [smacks hands together] "Scott! Come on!" Stills and Kim have a different version of this film playing that's more like an ALMOST FAMOUS sort of version, where Sex Bob-Omb rise through the ranks.
[Everyone Laughs]
EW: In terms of the band, we tried really hard to make the band's scenes feel real, because even within the scenes that are kind of stylized, because a lot of fictional bands in film feel slightly off, and so myself and [music supervisor] Nigel Godrich kind of worked really hard to try and ascertain why that happens in other films and part of it is just the actors learning how to play their instruments. Michael already knew how to play guitar and bass, but Allison Pill and Mark Webber had to kind of learn from scratch and Brandon Routh had to learn from scratch.
MC: And Mark did his own vocals.
EW: Yeah.
MC: And it sounds great.
EW: And Allison and Michael do backing vocals as well, so Beck had written these songs and Beck had deliberately recorded them in a very short space of time, so they had the feeling of like being raw 8-track demos. Basically once he laid them down, we didn't ever ask him to polish them up, because I was thinking "This sounds real and raw," and it sounds like the songs that a band would knock out with their first EP.
Capone: I've been a huge fan of Mark Webber's for years, but I don't know if I have ever seen him do comedy or anything other than the heaviest of heavy dramas. How did you think of him for that particular role?
EW: You know what? I can't claim credit for that. I had seen him in other films, like BROKEN FLOWERS and HOLLYWOOD ENDING even. I had seen him in other stuff like DEAR WENDY....
MC: STORYTELLING.
EW: STORYTELLING, yes, of course.
Capone: You should see a movie that he's in called THE HOTTEST STATE that Ethan Hawke director.
MC: Oh yeah!
EW: He's one of those guys, he's a bit of chameleon. I must admit, I'd say about 50 percent of the cast I had in mind before or I was aware of and was fans of. And then there were other people who I had seen in things or I knew I liked them, but I've got to give credit to the casting director and Mark Webber was one of those people.
And usually when people come in to read, I don't pour over their resume until they have left the room, I kind of just see who's coming in and just let them read. So actually Mark Webber was one of those people that I saw. You know there's that kind of cliché saying where "You know when somebody walks into the room whether they are right for the part or not," and I don't think that's usually true, except for Mark Webber. Somehow when he came in, he had this kind of like, this infectious beaming grin on his face and he totally looked like the character. And he reminded me a lot of Kevin Drew from Broken Social Scene, who I have become friends with through this process.
So when Mark came in, I was thinking "Oh man, it looks like Kevin's brother," and he was brilliant in his first audition--his first and only audition I think actually and then I looked at his resume thinking, "Oh shit, it's the kid from STORYTELLING!" Then the next time I saw him, I was like "You worked with Mike Shank? Tell me about working with Mike Shank!" So I would love to claim credit for saying, "Mark Webber was mine," but he just came through the audition process and he was amazing.
Capone: Michael, you have done a succession of films where you are dealing with your first serious love. Why do you think people look to you for that kind of character dealing with that specific life event?
MC: I scream "inexperience."
[Everyone Laughs]
EW: You literally do that.
MC: I go around the streets screaming "Inexperience!"
EW: But that was your mantra on set before every take. "Inexperience!"
MC: I would scream "Inexperience" and "Shut up you idiots, we're trying to rehearse!" Those were my two mantras on set.
Capone: Do you ever envision a time in your career where you will play someone who is married?
MC: Or maybe like giving a young man advice.
Capone: Yes, exactly.
MC: I do. I envision that. Down the road.
EW: We'll jump 60 years ahead for the GRUMPY OLD MEN remake. Start the rumors now. Michael and me are doing a GRUMPY OLD MEN reboot in 2050.
MC: That's funny. Somebody said that in an interview, "You always play young people."
[Everybody laughs]
Capone: Another cast member I wanted to focus on, because he kind of just blew me away and I have seen him before and always loved him, is Kieran Culkin. I love that his character sits outside of the movie a little bit, like observing; he's like a walking breathing commentary on everything else. To me, he's the reality in a lot of ways, because we are seeing Scott's other non-reality.
EW: It's funny, I would sort of refer to the characters as the ladies in Scott's life that play like a Greek chorus, and I include Kieran in the ladies, but it's like Stacey, Scott's sister, Kim Pine, and Wallace Wells are like the people who are the grounding, constantly being that kind of mental stroke--somebody who needles you, both loves and hates you at the same time. And he's such a great part of the books, Wallace Wells is great. Weirdly, two days ago in Toronto, Kieran met the real Wallace for the first time, because Brian based it on a friend of his.
MC: His former roommate actually, right?
EW: His former roommate, yeah. So a lot of that stuff, and then the guy, Chris, who works at [comic book store] The Beguiling in Toronto, watched the film for the first time and loved it, but the scene in the film where he comes home drunk and flops on the bed is based on a real incident. But Kieran is amazing. My note to Kieran was I said, because he's playing a very out gay character and a very predatory gay character. He turns straight men like that [snaps his fingers]. My note to him in the first audition that he did, I said, "Wallace Wells should appear more straight than Scott Pilgrim." How I feel in the books is like--and I think it's a really great way that he wrote the characters in the book--and it's also nice for like a PG-13 comedy to have gay characters where there is absolutely zero stigma about it, you know what I mean?
Capone: You don't even call attention to it, even though he's this hyper-sexual guy.
EW: He turns Stacey's boyfriend in seemingly 10 seconds flat.
Capone: So Michael, have you retained any of your fight training? Could you go out on the street and just kick some ass?
MC: I couldn't do a thing. Even if I had retained it, I couldn't kick ass. It's just like a ballet you know? I could do it if the opponent was Satya [Bhabha, who plays evil ex- Matthew Patel], and if he happened to remember his part.
EW: Didn't you do that late at night in a street?
MC: Yeah, we did actually. We were in L.A. and me and Satya were trying to remember our fight sequence, like this was like a couple of months ago and somebody screamed, "I'm calling the cops!"
[Everyone Laughs]
MC: I don't know if she thought we were really fighting, or maybe we were just being too loud.
Capone: Was this the most preparation--I'm talking about the music and the fighting--that you ever done before shooting?
MC: By far. Yeah, I mean we did band rehearsals and two months of training and rehearsing with other actors and just constant preparation. It was kind of nice.
EW: That was something that was kind of built into everybody's contract, as well, in terms of like "We have to have everybody in Toronto for like eight weeks before we start shooting."
MC: It was smart to do that.
EW: I remember I talked to Quentin Tarantino about the prep on KILL BILL and he had said "Minimum eight weeks training for the actors," and it was actually really good, because I think--and hopefully it comes across in the finished film--that the actors became really close, especially for the ones who didn't know each other already, a couple of them already knew each other. Allison Pill and Mark Webber had been in DEAR WENDY before. But what was great is it really, we all trained together, like me and [Wright's co-writer] Michael Bacall trained with the actors every morning as a sort of solidarity thing, but also as a way for me and understanding what they had to go through.
We are working... like they were trained by one of the fight trainers, Max White, who was a stunt double for HELLBOY. We were talking about this in the car on the way here, both of us were saying, "Man, I would pay Max White to be my trainer everyday." I said, "I really miss the fight training." We did it for two hours every morning during prep for like two months and it was amazing. And then lots of other actors who aren't in the fights came and trained as well. Suddenly Kieran Culkin and Brie Larson were training even though they don't actually appear in any fight scenes. Then people really start to feel left out, like there was this kind of, almost like a networking thing.
MC: Like a speakeasy.
EW: Yes, a speakeasy. It's like there's a poker game going on at 8 in the morning, like "Aw, I want to play too!" "I want to be in fight club!"
MC: A "speak difficult."
Capone: Real quick, what is next for both of you? What do you have lined up?
EW: We can answer for each other on ARRESTED DEVELOPMENT and ANT-MAN.
[Everyone Laughs]
Capone: I wasn't even going to ask about ARRESTED DEVELOPMENT this time. I asked you about ARRESTED DEVELOPMENT before, and I just spent a couple of days on Ron Howard's set here in Chicago, so I kind of know what's going on with that.
MC: I don't know what my next job is. I don't know if I really have anything lined up. I really want to do this play with Kieran Culkin that I'm hoping will work out.
EW: That's cool.
MC: I don't know if it's going to, but if it does I would be so happy.
Capone: In L.A.?
MC: In New York.
EW: Oh wow, that would be amazing. I didn't know about that.
MC: It would be amazing. We will see.
Capone: You can't say what it is?
MC: THIS IS OUR YOUTH [written by Kenneth Lonergan]. Do you know of it?
EW: Oh yeah.
MC: It's a great play, but I really don't know if it's going to work out, but that's what I want to do the most right now.
EW: That'd be cool.
EW: I don't know when the last time you interviewed me, but it's probably still exactly the same. I've got like three things that I still need to finish writing, including ANT-MAN and one with Simon [Pegg] and Nick [Frost] and one solo project. At some point, I want to kind of collapse, even just a couple of days would be nice--maybe longer--but then get back into writing. I'm a really bad multi-tasker and pretty much, I've been working on the script for like five years, but in July of 2008 I started working on [SCOTT PILGRIM] full time and didn't stop until, well it's happening now and still going.
Capone: There was a part of me that thought that you might have secretly cast your Ant-Man already and that would have been part of the AVENGERS lineup, because I can't imagine an AVENGERS without Henry Pym. He's always been there.
MC: Ant-Man? He's part of THE AVENGERS?
EW: Yeah.
MC: Oh, I didn't know that.
Capone: He was always...
EW: He was in the original... Well the original issue of THE AVENGERS is like sort of, by Stan Lee's own admission, was just like "How can we get all of the heroes into one comic?" They team up to capture the Hulk in the very first issue.
MC: Wow.
EW: But the thing is that the script that I had written for Marvel, if we end up doing it, is actually wouldn't work with that timeline the way that I've written it. So I actually had a talk with [Marvel Studios] Kevin Feige a couple of months ago--I think before Joss [Whedon] got involved--about "Is Ant Man going to be a part of THE AVENGERS?" and we kind of both agreed that maybe he shouldn't on this first one, because of the way that my origin script works. And I think also because they are going for more like the Ultimates kind of version of The Avengers, but I hope I get to do the script that we did for Ant-Man, because it's pretty...
MC: Is it funny?
EW: Yeah. It's a different kind of origin film. I kind of figured you had seen every different variation of mad scientist creating a formula and stuff, so this is something a bit different.
Capone: Okay, well looking forward to it. Good to see you both again.
EW: Are you going to the screening tonight?
Capone: No, I'm not going to the one tonight, although I will see it again.
EW: But some Ain't It Cool readers are going, right?
Capone: Yeah, we did give away a bunch of tickets.
EW: That's cool.
Capone: Too bad you wont be able to make that.
EW: We'll do it again in a couple of years. [laughs]
Since the redistribution of Nielsen tracking details from person to person was severely curtailed earlier this year, it's harder for some to get an angle on just how movies are going to open in the States. But information longs to be free...
One common conversation at San Diego Comic Con was over just how well Scott Pilgrim Vs The World would do when it was, well, versus the world. Because at Con, it was the star. My hotel was covered in it. I picked up the final volume and dove into it every second I could get. And the Scott Pilgrim parties, queues and crowds were the talk of the show.
But that's us. What about... them? The "not we"? Kick-Ass was mentioned quite a lot – that was expected to get a $30 million opener, and it came far short, slinking into first place through some dodgy statistics. Now, that film was in no way a flop, it made a stack of cash, but more was expected of it. And now here comes Scott Pilgrim with a much bigger budget and, after Kick Ass and The Losers, some fear it could kill the more esoteric comic-based movie. Brendon Connelly's just seen it, and seems pretty pleased on the phone, we'll read about that later I'm sure. But the audience...?
Now my wife loves Edgar Wright's Spaced, Shaun Of The Dead and Hot Fuzz. But seeing the trailer to Scott Pilgrim vs The World made her less likely to see the movie. And there's evidence of that happening wider, Nielsen tracking reports leaking that intention to see the film amongst the female audience is actually dropping as they are exposed to more marketing. The more they see and hear about it, the less likely they are to want to go. And as we learnt with Kick Ass, that female audience is more likely to make the decision in a date movie scenario, which is why Date Night did better than Kick Ass on the previous weekend, despite having similar tracking statistics if you didn't take gender into account.
From the amount of marketing spent and the press attention gathered, this should be a $30 million opener, like Kick Ass was meant to be. Tracking indicates it won't. It may fall well short into the same sub $20 million bracket. Well in, if tracking trends continue. And as, it opens with macho block buster The Expendables, it is likely to get squashed. Expendables has much greater awareness across the demographics. And while it still skews male, it still has a sizable female intent to see. There are after all, muscles. Something Scott Pilgrim lack a little.
There is of course the international market. However, as terrible as it is, The Expendables is going to stomp all over that as well, with it's macho arms, cigars in teeth and semi-automatic weaponry. In fact there's never been a film which has "intended for the international market" written over it in as big a black marker pen as this one. Contrast that with a fey computer game/comic/music self-deprecatory whining movie? No.
But there is one thing. One hope to pin all your other hopes on. It is that Scott Pilgrim Vs The World is a very good movie indeed. And the hope is, and why there were just so many screenings at San Diego to thousands of people who would have happily paid their $15, is that they all will go back to their own communities and sub cultures across America and tell people. Drag them screaming into the cinema (just as I am going to do with my wife).
But that's not an opening weekend screening strategy however. That' a second weekend strategy. And if the film doesn't well that first week, cinema owners start pulling cinema screens and giving them to The Expendables. So you'll get full screens the next week for Scott Pilgrim – but less of them. It will suddenly be running a losing race.
Scott Pilgrim will make money of course. Lot of money. It will be seen by people who love it a lot of times, it is terribly licensable and I can see Scott Pilgrim clothing selling for a long time, and DVD and Blu Ray sales should be through the roof, fuelled by some very innovative Edgar Wright extras. But it won't make its money straight away. And someone somewhere is going to pick up a copy of the comic, wave it around and say "what do you expect, if you base a blockbuster movie on some cheap black-and-white indie filth."
At which point I will kill them.
Scott Pilgrim Vs The World opens today in the USA. Go do your duty.
Iskreno, i ja se plašim ovoga. KICK-ASS je bio žestok underperformer. A imao je manju konkurenciju jer žene će ići i na ovaj EAT PRAY LOVE koga ja ne bih potcenio kao učesnika u otimanju para od naroda ovog vikenda.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fenglishrussia.com%2Fimages%2Fdrinking_donuts.jpg&hash=70c4a381832e8c62e9e77280aa205b360cbe7b88)
Sinoć sam se podvrgao PREDATORSu Nimroda Antala. S jedne strane, potreslo me je to kako Fox na jedan surov, potcenjivački način gleda na izuzetan serijal, ali to me ne čudi, pošto za razliku od ALIENa, PREDATOR nikada nije stekao status umetničkog dela već se McTiernanov film smatra tek vrhunskim žanrovskim ostvarenjem, premda naravno on to svojim izrazom daleko nadmašuje, kao uostalom i Hopkins u PREDATOR 2. Međutim, realno, PREDATORS nikada nije bio prestižan kao ALIEN gde su za nastavke angažovani perspektivni, umetnički dokazani reditelji, ponekad i na štetu samog serijala.
U PREDATORSu, franšiza je prepuštena Robertu Rodriguezu koji je potpuno zastranio sa svojim viđenjem niskobudžetnog žanrovskog filma i pretvorio sve to u jednu posebnu vrstu aljkavosti u kojoj reditelj sasvim prosečnih mogućnosti kao što je Nimrod Antal, trećepozivac američkog repertoarskog filma zaista nije mogao da pruži išta.
PREDATORS izgleda kao da je snimljen sa srpskim budžetom u Srbiji. Planeta na kojoj je predatorski rezervat izgleda kao Boleč, nema apsolutno nikakva atrakcije na lokaciji, ne samo u smislu nekih vanzemaljskih biljaka, nego ni na nivou pukog geografskog fenomena što imamo danas čak i u drugorazrednim projektima gde ekipa nema puno prilike da se istakne ali bar izabere zanimljivu livadu za snimanje. Ovde nažalost nema ni toga. Ni livada nije zanimljiva, štaviše, film izgleda kao da je sniman na nekoj otrcanoj periferiji gde niko ne bi snimao jer je upadljivo nezanimljivo.
Rediteljska rešenja povremeno sežu u doment DOCTOR WHOa tipa uvodno padanje sa neba i sl. su malo iz fazona "aj kao igramo se sad mi smo kao ispali iz predatorskog aviona". U boljim delovima, ima kadrova koji podsete na opsamdesete ali nažalost ne na briljantnu koreografiju McTiernanovog PREDATORa već više na neke jeftnije italijanske kopije filmova o plaćenicima u kojima reditelj povremeno nekim crvenim osvetljenjem malo kao oneobiči produkcionu bedu svog filma.
Zauista ne mogu da se stim američkog bioskopskog filma koji mi je pružio manje na na planu production valuea.
Priča je slaba da slabija ne može biti. Na planetu gde se Predatori uče lovu bačena je ekipa generic badassova, najzajebanijih lujudi iz svoje ekipe, tipa ruski Spetznaz, izraelska komandosica, Japanac jakuza i sl. Glumačku podelu predvodi Adrien Brody u ulozi akcionog heroja što je ridikulozno. Brody u svojim najmuževnijim trenucima izgleda kao Đurov Palica iz KURSADŽIJA, a ceo film glumi sa nekim kao usiljeno ogrubelim glasom koji bi izazvao parodije darkknightovskih razmera samo da je neko gledao ovaj film. Rusa koji bi trebalo da bude kao Jesse Ventura iz prvog dela igra Oleg Taktarov. Činjenica je da Jesse nije bio glumac, ali zaboga Oleg je šibadžija iz filmova sa Seagalom, statista sa zadatkom, i u ovoj ulozi čak i nije loš, ali nema on harizmu da igra bilo kakvu ulogu. Alice Braga i Topher Grace su na nivou s tim što su im likovi jezivi no posebno mesto od relativno uglednih glumca zauzima Larry Fishbourne koji igra čoveka koji je već godinama na planeti i opire se Predatorima usled čega je izgubio razum. Problem je što Fishburne više ne izgleda kao neko ko bi sa svojom telesnom težinom mogao da se odupre bilo kome, naročito ne superiornim vanzemaljcima i delovi sa njim su tragikomični.
Najveća ironija je što u PREDATORSu u suštini govorimo o borbi sa tek nekoliko Predatora, bez naročitog identiteta. Dok su kod McTiernana ai Hopkinsa oni bili pretnja jer su nevidljivi, ovde se pojavljuju samo onda kada zatreba zapletu i mahom kada su junaci spremni. Upadljivo su ranjiviji nego pre i gluplji. Iako ima pokušaja mano-a-mano borbe, nema tu pravog žara.
Međutim, ako je ovo ironično, smešno je što Antal prvih petnaestak minuta pokušava da gledaoci podele konfuziju sa karakterima gde su se to našli, o čemu se radi, ko li je pobio te ljude pre njih. To je za ovu vrstu nastavka ili doticanja već poznate mitologije zaista nedopustivo traćenje vremena i strpljenja publike.
Antalov PREDATORS spada među najgore bioskopske filmove koje sam gledao u poslednjih nekoliko godina.
http://www.funnyordie.com/videos/c8ad4aa802/wax-on-f-ck-off-with-ralph-macchio?rel=player&playlist=310727
In his new movie, Ralph Macchio faces his toughest challenge yet; to become a Hollywood bad boy. With Karate Kid returning to the big screen, his career fading his friends and family are forced to stage an intervention. In order to re-establish himself in the entertainment industry he hits the streets of Los Angeles to show everyone how tough he can be. Coming soon, "Wax On, Fuck Off"
Ovo nešto na moj račun... :)
Quote from: crippled_avenger on 08-08-2010, 22:23:07
Pogledao sam BATMAN: UNDER THE RED HOOD Brandona Viettija
Kripi, 'si gledao iz tog DC Animated paketa Green Lantern: First Flight i Wonder Woman?
Gledao sam JLA NEW FRONTIER pa tu ima i Lantern...
Reprizirao sam RANSOM Rona Howarda, rimejk jednog potpuno zaboravljenog filma sa Glenn Fordom u odnosu na koji predstavlja samo napredak, ne samo estetski već i zato što pomera tu priču iz domena B u A produkciju.
RANSOM je film za koji je maltene nemoguće poverovati da ga je režirao Ron Howard. I to kažem ja kao neko ko zaista jako voli barem dva njegova filma - APOLLO 13 i RANSOM a nekoliko su mi krajnje simpatični. Međutim, RANSOM kao i APOLLO 13 nudi nešto više od njegovog uobičajenog vrhunskog mejnstrim profesionalizma u kome paralelno pokušava da bude vrhunski repertoarski i vrhunski umetnički istaknut/društveno angažovan reditelj. APOLLO 13 i RANSOM su filmovi u kojima je stvari odveo preko ivice mejnstrim očekivanja, u jednom stvarajući izvanrednu tenzijua u drugom spajajući tenziju sa vrlo razvijenim idejnim planom i centralnom glumačkom kreacijom koja iskoračuje.
RANSOM je efektan kao vrhunski realizovan suspense film. Howard u saradnji sa Piotr Sobocinskim nudi sebi nesvojstven prilaz kadriranju sa dosta pokreta kamere, dosta situacija rešenih na bazi pokreta, švenkovanja sa lik na lik, rešavanjem tenzije u sceni kroz pokret kamere a ne kroz dijalošku razmenu. Zatim, scene nasilja su vrlo uzbudljive, efektne i krvave, atipične za film koji se bavi otmicom deteta i porodicom u središtu cele priče. Dosta akcije se odvija bez dijaloga, sa junacima koji ćute i rade što danas polako postaje standard ali sredinom devedesetih od kada datira ovaj film nije bilo.
U nekoliko navrata, Howard je spreman da se poigra očekivanjima publike i osim bazičnog preokreta na kome je baziran ceo film, u nekoliko navrata vrlo brutalno dovodi publiku u nedoumice. Primer takve sene je trenutak kada se pomisli da je dete ubijeno. To je jedan od onih "krajeva filma" kada autor stavi do znanja da bi to po njemu bio kraj filma, ali da sada priča mora doći do katarze i barem formalnog hepienda, i Howard nudi takav momenat koji je vrlo čitljiv.
Zatim tu je Firerova centralna uloga koja nosi ceo film i koja je fantastična. Naravno, znamo da je osveta jača strana ovog glumca, međutim u ovom filmu on ima situaciju u kojoj praktično osvetu spaja sa narcizmom, i u izvsnom smislu ovo je film o tome kako sujeta predstavlja osnovnu pokretačku snagu jednog nepokolebljivog filmskog heroja. Gibsonov fokus je u u ovom filmu i fizički i mentalni, ne samo da ubedljivo glavnog junaka, poslovnog čoveka kome otimaju sina i koji osim toga što je fit u suštini nije čovek od akcije, nego uspeva da prenese svosjstva tog karaktera i u fizički aspekt te role.
U drugom planu, prisutna je idejnost filma koja je čitljiva na više nivoa. Prvi nivo je ono što je Richard Price uneo u scenario a to je klasna tenzija, opsesivni narativ otmičar kako oni imaju pravo da otmu dete bogataša, i tu su već čuveni monolozi iz H.G. Wellsa. Međutim, tu je i dopunski plan, Gibsonovog "prakapitalističkog greha". On je prikazan kao self-made man, ali self-made man sa senkom, sa grehom koji ga progoni a to je potplaćivanje sindikalnog vođe. iako je on to racionalizovao svojim self-made statusom, to jeste greh sa kojim se on suočava i koji priznaje/okaje kada mu je sin otet. Jedini odnos koji glavni junak kao bogati kapitalista ima da zaleči usled dramatične situacije je vezan za neetičku, i po svojoj sindikalnoj suštini klasnu odluku.
Zatim odnosi u porodici su zanimljivi. Tu muž donosi sve doluke, a žena iako se sa ključnom odlukom ne slaže nema šansu da je preokrene niti se trudi da to postigne. Dakle, ovo je kuća u kojoj se ne samo poštuje muževljeva reč nego je ona verifikovana novcem koji je on obezbedio porodici.
U tom smislu RANSOM donosi jedan upečatljiv i atipičan prikaz psihologije bogatog/moćnog poslovnog čoveka u američkom filmu, koja je dosta daleko od relaksirane new agey varijante sa kojom se inače često srećemo. Gibsonov junak nije humani kapitalista kao Bill Gates, on je zapravo starovrsmki čovek zarobljen u svetu mobilnih telefona i kompjutera.
Otud, ako imamo u vidu aktuelne događaje, moguće je da RANSOM možda i najbliže prikazuje Gibsonov lični svetonazor.
* * * 1/2 / * * * *
Već godinama planiram da pogledam Ransom. Nekad davno sam imao nesreću da na TV-u naletim upravo na prokleti plot twist :-(
Inače, MekTirnanov Predator je prokleto REMEK DJELO.
PREDATOR je film koji je toliko remek-delo da bi ga trebalo staviti u muzej savremene umetnosti. A PREDATOR 2 je remek-delo koje svakako zaslužuje mesto u svakoj kolekciji.
Iz nekog razloga, ljudi iz Foxa ne misle tako...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fblog.mondotees.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2010%2F08%2FSPBlog.jpg&hash=f71aad8df4b86e560ac7bcd71fe0f0b2a5302890)
Quote1. The Expendables (Lionsgate) NEW [3,270 Theaters]
Friday $13.5M, Estimated Weekend $34M
2. Eat Pray Love (Sony) NEW [3,082 Theaters]
Friday $9M, Estimated Weekend $26.5M
3. The Other Guys (Sony) Week 2 [3,651 Theaters]
Friday $5.7M (-56%), Estimated Weekend $17.2M, Estimated Cume $70M
4. Scott Pilgrim v The World (Universal) NEW [2,818 Theaters]
Friday $4.7M, Estimated Weekend $11M)
5. Inception (Warner Bros) Week 5 [3,120 Theaters]
Friday $3.4M (-38%), Estimated Weekend $11.5M, Estimated Cume $248.6M
Jebiga. Flopnuo za sad.
Uh. Ne da je flopnuo nego je baš uneredio motku.
Ako imamo u vidu da SCOTT PILGRIM nema internacionalni appeal...
On je morao još od petka da udari svom snagom. I što je najtužnije, da ga pobedi THE EXPENDABLES, kome realno bioskopski skor ni ne treba, to je ionako film za grindhouse sirotinju, socijalne slučajeve i ljude van Amerike. Stallone je baš našao kad da se vrati iz groba... :(
Ne može Skot Pilgrim da se nosi sa Slajem i Stejtamom, ni u kafani ni na filmu ni u blagajnama.
Na stranu to, meni je milo (a to je Krip pročitao, jbg kad sam predvidljiv) što je pobedilo nešto drugo. Lionsgate vs Sony vs Universal vs Warner.
Moram da primetim i da je Erik pre Džulije, dakle još uvek ima nade za ovaj svet.
Ma dobro, ti si stari nezavisni igrač, ja to znam. :) I meni bi to sve bilo u redu da SCOTT nije izvukao deblji kraj.
A realno, SCOTTu je ovo više trebalo nego EXPENDABLESima jer je tu Statham gde jeste - prilično mu je osigurano mesto u bioskopima, Sly ima svoje mesto takođe a ovi ostali nemaju kuda.
Inače, Johne, ne znam da li si provalio da je u stvari Avi Lerner uspeo da ispuni snove Menahema Golana - da sa jedne strane drži internacionalno tržište videa, da u Kanu pravi bahanalije i ima spektakle sa ljudima poput Stallonea koje su stare face sa Kroazete, i da zaista postigne art-house uspeh. To su u suštini tri Golanove linije, koje Avi kao njegov nekadašnji službenik (navodno specijalizovan za prodaju Stinger raketa ispod tezge) i dalje nastavlja, samo strpljivije...
Pripadam većini koja obožava DOG SOLDIERS i manjini kojoj je DESCENT bezveze. U tom smislu, svakako da nisam pravi čovek kada treba da se rangira opus Neil Marshalla pošto je meni čak i DOOMSDAY uprkos svim svojim problemima bio najbolji rad koji je pružio posle DOG SOLDIERSa. Plašim se da će tako ostati i posle CENTURIONa, a da u tom donjem domu Marshallovog opusa ovaj film zauzima slabije mesto od DESCENTa. Naime, DESCENT mi je možda na nivou utiska bio slabiji od CENTURIONa, ali je u žanrovskom i u krajnjoj liniji pripovedačkom domenu imao daleko više rezona za postojanje.
DESCENT na konceptualnim nivou, meni, nema probleme, odnosno pre svega ima problem u tome što nije dobar. CENTURION pak svoje probleme ima mnogo pre tog pukog nedostatka kvaliteta.
Naime, CENTURION je koncipiran kao chase movie smešten u doba rimske kolonizacije severne Britanije, današnje Škotske. Nemam u osnovi problem sa tim što ovaj filma apsolutno ne dotiče ama baš nikakav širi kontekst, uostalom tako je koncipiran i APOCALYPTO. Međutim, za razliku od CENTURIONa, APOCALYPTO izgleda kao film koji su snimili ljudi na licu mesta sa učesnicima događaja a CENTURION nepopravljivo izgleda kao film o Englezima obučenim u rimske toge i oklope i samim tim nema razloga da u svom diskursu bude tako štur. Ako se već radi o očiglednoj inscenaciji nekog događaja a ne filmu koji pokušava da te barem na elementarnom nivou ubedi da je to sve stvarno, onda bi barem bilo lepo da tu nešto i naučimo.
Svakako da su krvoproliće i surovosti kao način ophođenja među ljudima toga doba jedan od atraktivnih aspekata priče o tom vremenu. Pa ipak, ne valja ni sve svesti na to, a Marshall kao da upravo pokušava da svede svoj film na priču o borbi za opstanak i nasilju, s tim što je sama tema opstanka neubedljivo postavljena jer ni u jednom trenutku ne verujemo njegovim junacima.
Nije problem što junaci i njihovi problemi nisu definisani. Prvom mi se diže kosa na glavi od takvih zahvata ali Marshall suštinski ne zauzima stav u odnosu na svoje junake. Iako se poneki od njih izdvoji, on slika film bez izraženijeg subjektivnog ugla nekog od junaka. Štaviše, sve ono što od razvoja junaka imamo dato je nekako "spolja", kao neko opšte mesto, simulacija dramaturgije, ozbiljnog filma i zato samo ovaj film pre svega nazvao inscenacijom a ne punokrvnim filmom. Meni CENTURION deluje kao neka vrsta ambijentalnog teatra samo potpuno lišena smisla, sa likovima čije se predvidivo i klišetizirano ponašanje nikako ne može percipirati kao arhetip.
Tu je recimo APOCALYPTO mnogo bolji jer formalno, vrlo je sličan i simplifikovan ali ljudi, nemojmo se šaliti, taj film vrca od energije i značenja.
Ja sam poslednji čovek koji će imati primedbu na film snimljenom da pokaže nasilje radi nasilja. Ali, ako već treba da gledam nasilje radi nasilja, onda ipak ima boljih načina da se to vidi og priče o grupi Engleza preobučenih u Rimljane koji se vijaju sa statistima i dancem preobučenim u Pikte.
Film je vizuelno isprazan i to se može delimično objasniti a delimično ostaje u domenu neobjašnjivofg. Može se objasniti problmom ritma, nedovoljnom razrađenošću scena - sve je odrađeno polupristojno ali u suštini krajnje informativno, bez nekog akcenta na logici toka borbe, sve se svodi na brzo smenjivanje kadrova klanja pa sad ko voli nek izvoli, meni to nije bilo dovoljno. Isto važi i za mirne scene, iako ima krupnih planova, pošto nema karaktera, nema razvoja, nema emocije, sve scene su čudno simplifikovane u egzekuciji i neobično distancirane. Neobjašnjivi segment praznine je verovatno vezan za to što ako nem neke intrige, verovatno i najbolje realizovan film deluje tupo na ekranu. XCENTURION je daleko od vrhunsa realizacije ali je zaista tupo to smenjivanje slika koje nudi.
Otud ja do kraja nisam shvatio jel ovaj film kao pokušava da bude suptilno politički angažovan i da kroz besmislenost rimske okupacije Pikta nekako progovori o okupaciji Iraka ili su samo likovi toliko loše postavljeni da ja nisam uspeo da prepoznam ko su dobri momci?
Što se tuiče primedbi na auetntičnost u odnosu na epohu i sl. one ne samo da su na mestu nego se nameću kao pravac razmišljanja iz prostog razloga što nas film na suštinskom nivou ne ubeđuje da se dešava onda kada su nam autori rekli. Tome svakako doprinosi i jeziva špica sa onom nekom prevaziđenom animacijom koja je zaista vesnik lošeg filma. I ovog puta nas kao u SPLICE nije slagala.
* 1/2 / * * * *
Dobar je Avi, ali je Apocalypto ipak film decenije. :)
APOCALYPTO je zakon!
Quote from: crippled_avenger on 14-07-2010, 23:39:36
Pogledao sam ILUZIJU Krste Papića iz 1967. godine, urbanu melodramu o ljubavnom trouglu, između dva brata, jednog starijeg inače ratnog veterana i njegovog mlađeg brata i devojke zbog koje stariji rasturio svoj brak ali joj je mlađi bliži po godinama i senzibilitetu.
Iako je u prvom planu melodrama, ILUZIJA je tek blago prikrivena socijalna kritika koja se zapravo bavi, tada već dosta aritikulisanim konfliktom "boraca" i posleratnih generacija odnosno idealima mladih koji shvataju da socijalističko društvo koje je izgrađeno zapravo nije onoliko pošteno koliko režim sugeriše da jeste.
U tom smislu, stariji brat je tipičan primer đilasovske "nove klase" ali mlađi brat nije primer studenta "šezdesetosmaša" niti nekoga ko bi mogao postati ta vrsta buntovnika. Ovde su studenti prikazani više kao bunovnici kojima ni ulica nije strana, u smislu kafane ili tuče, ali ideali nekih od njih su čisti.
Papićeva režija je sigurna, bez neke vizuelne raskoši ali vrlo efikasna i precizna u glumačkom smislu. Zanimljivo je da mlađeg brata igra Slobodan "Lobi" Dimitrijević, jedan potcenjen glumac iz tog perioda a da njegovog druga u epizodnoj ulozi igra baš mladi rade Šerbedžija, koji iz današnje vizure deluje kao prirodna podela za tu ulogu.
Papić je u ILUZIJI uspeo da isporuči najbolji primer onoga što bi se u istorji SFRJ filma moglo nazvati problemskim filmom, ali ovaj naslov se isto tako može rangirati i među uspešnijim urbanim melodramama. Ovaj naslov vrlo dobro zarobljava osnovne društvene i generacijske kontradikcije tog doba i jedno društvo koje počinje da mutira i udaljava se od svog bazičnog ideološkog narativa na čjem braniku ostaju oni koji bi trebalo da ga napadaju iz generacijske pozicije.
* * * / * * * *
pogledao sam i ja Iluziju (zanimljivo, iako ne superzanimljivo)
slažem se da je riječ o problemskom filmu, i to prvenstveno problemskom, a tek mrvicu melodrami (redatelj se uopće ni ne bavi ljubavnim odnosima niti razvija priču u tom smislu).
ono što je zanimljivo ovdje je da tu mladi ljudi istupaju kao opozicija; premda gotovo potpuno neartikulirano - za sada su samo negacija 'tekovina revolucije' bez jasnog programskog sadržaja. u tom smislu je Iluzija nekako nejasna, kao da tu ima neke zbrke i ne zna se tko je 'pozitivac': stariji brat, doduše u raskoraku sa novim vremenom, ali čvrsto sazdan i postavljen, hrabar, odlučan, poslovno uspješan na kraju krajeva (on kori mlađeg brata i primjećuje kako sasvim točno zna tku su mu neprijatelji; prevedeno ovo znači da ima superprecizno postavljenu kognitivnu mapu) ili mlađi brat (i nove generacije) koji su 'studenti' (načitani, obrazovani, zapitani itd), ali nepoduzetni, pomalo izgubljeni.
kažem, zanimljivo je ovdje to što mladi ljudi istupaju kao avangarda, ali - opozicijska! u dotadašnjem klasičnom yu-filmu, mladi su redovito avangarda ali afirmatori socijalističkih i revolucionarnih tekovina. štoviše, upravo su suprotstavljeni starijim generacijama koji su reakcija iliti povijesni kočitelji i koji su suludo fiksirano na prošlo i nazadno (vidi npr. Nije bilo uzalud - mladi liječnik - komunist dakako! - stiže u močvarno! selo gdje je narod zaplašen vračarama i čaranjem; jedinog pomagača nalazi u naravno mladom ocu koji prihvaća nove tekovine medicine, cijepljenje itd. te sa dobrim doktorom sudjeluje u razotkrivanju beznadežno prošlih i starih; nadri-liječnica je, usput, i majka ustaše koji okolo zaskače nedužne seljane i ubija ih u močvari = možda i prvi yu-film sa elementima horora).
dakle, ova je situacija u Iluziji preokrenuta, pa je to čini potencijalno opasnim filmom po tadašnji poredak; Iluzija prelazi iz socijalističkog progresivnog u konzervativni tabor (stariji brat prvoborac je nositelj herojskih osobina, a mlađi tek nekakva nejasna negacija) što pak govori o klasičnom tijeku stvari: dosta smo napredovali, dosegli zenit (uskoro će uslijediti šezdesetosma i praško proljeće, poljska itd), sada se treba ukopavati i braniti pozicije.
s druge strane, kažem, nije sasvim jasna pozicija filma (on nije ni na strani 'ukopavanja' i herojskog brata partizana) jer, em što je naziv Iluzija, em brat pogiba, indikativan je tu lik Fabijana Šovagovića: on je prestari student koji neprestano mijenja studije jer nikada ne može položiti. on je, u paru sa starijim bratom, predstavnik ratne neobrazovane generacije (ali koja ipak nekako gura: ovaj neprestano vrti studije, ovaj je poslovno uspješan).
u svakom slučaju, ono što je jedino očevidno u filmu je siguran razlaz prvoboraca i mladih. ovo je dano odmah, u prvoj zajedničkoj sceni braće (i djevojke): dok se mlađi brat zabavlja s djevojkom tako što pričaju neke anegdote, stariji se pokuša uključiti i kolosalno promašuje; njegova priča o partizanskim danima kao humor propada jer ovo dvoje ostaju nijemi (pa i začuđeni) na takve pošalice - na trenutak nastaje nepodnošljivi muk, te stariji brat odlazi od stola (i cugne koju ljutu). dakle, ta scena sa početka zapravo sažima čitav film. došlo je do prekida razumijevanja: stari se moraju ukopati (u herojsko, u partizane koji jurišaju na neprijatelja), mladi trebaju preći iz besvjesne negacije u artikulirani program.
Pogledao sam LA VIUDAS DE LOS JUEVES Marcela Pineyra, adaptaciju romana Cludie Pineiro koji ima u sebi nešto ballardovske atmosfere iz faze romana COCAINE NIGHTS, SUPER CANNES ili KINGDOM COME. Dakle, ovo je priča o moralnom i ljudskom truljenju buenosajreske više klase koja izlovano živi u elitnom naselju iza čije se idilične glazure, naravno, krije mračna egzistencija i sl.
Premisa je dakle već oprobana, i u odnosu na Ballarda, Pineyro (i Pineirica) se više bave međuljudskim odnosima nego uticajem samog ambijenta i načina života na ponašanje. Odnosno kod Pineyra, sve proističe iz ličnosti, nema promene ličnosti pod uticajem poželjnih modela ponašanja. Uostalom, za razliku od Ballardovih junaka, njegovi su još uvek aktivni. Ipak, ambijent, iako nema aktivnu ulogu, svakako jeste deo Pineyrovog vizuelnog izraza i služi da opiše izolovano stanje junaka.
A junaci su zapravo klasični negativci iz kirhnerističkog narativa. Pineyro sa ovim filmom zapravo pravi jedan od prvih kirhnerističkih filmova, u tom smislu što osuđuje klasu koja je dovela do ekonomskog kolapsa 2001. godine i u toj osudi je oštar jer ih prikazuje kao gramzive, amoralne, dekadentne, i na određeni način, iako je kirhnerizam ideologija sa korenom u tradiciji prosvetiteljstva, Pineyro esencijalizuje njihove mane. Dakle, među onima koji su deo te klase nema pozitivnih osobina, izuzev u slučaju otpadnika koji su nezaposleni i mogu sa strane da gledaju kako stvari teku i na koji način se ostvaruje taj lifestyle.
U tom smislu, Pineyro nudi jedan dosta brutalan, a rekao bih i isključiv statement, koji u osnovi deluje kao da je možda i tačan ali je zbog svoje isključivosti neubedljiv, tako da u ideološkom smislu, on gubi već dobijenu bitku.
Kad je reč o vođenju priče, Pineyro spaja dva vremenska toka, dosta radikalno, sa prelazima koji nisu do kraja definisani ali sam tempo scena je takav da se kroz njihovo vrlo lagano, da ne kažem sporo razvijanje vrlo lako shvata šta se kada dešava.
Pineyro uviža u fetišizaciji biogataških ambijenata i reklo bi se da je sklon estetizaciji tih mesta, premda su likovi sasvim dovoljno antipatični (Bret Easton Ellis pada na um) da nema rizika od toga da iko koga autor smatra antipatičnim gledaocu bude simpatičan. I to je možda najveći problem filma, Nije problem u tome što je Pineyro ideološki predirektan već što ni on sam ni glumci ne brane svoje likove i tako se polako pretvaraju u karikature.
U vizuelčnom i tehničkom smislu, Pineyro je uvek na najvišem nivou i za klasu premašuje ovogodišnjeg argentinskog dobitnika "oskara" čiji je adut paik komunikacija sa gledaocima i emocija. Odsustvo emocija u Pineyrovom filmu nije nadoknađeno intelektualnom nadgradnjom u dovoljnoj meri da bi film sasvim funkcionisao. Pa, ipak reč je o projektu nesporno visoke klase.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam verovatno najomiljeniji krimić Miće Milovanovića - CHINATOWN Romana Polanskog, a sve u sklopu pripreme za reprizu jednog filma koji sam već pomalo zaboravio, a to je Nicholsonov nastavak THE TWO JAKES. JAKES sam gledao kao klinac i tad ništa nisam razumeo a kad sam ga reprizirao bio sam malo zaboravio CHINATOWN (a pun je refrenci na prethodnka) i sada se spremam da to uradim na pravi način.
Iako je o CHINATOWNu sve rečeno, mislim da nikada nije suvišno ponoviti koliko je to veliki i bitan film. Upravo u domenu žanrovskog filma a CHINATOWN u suštini jeste jedan vrlo ortodoksni detektivski film, ovaj naslov pokazuje razne prostore za unapređenje jedne naizgled okoštale forme. Pre svega, CHINATOWN nudi vrlo širok spektar čitanja kao i većina značajnih filmova, međutim on se i formalno može zaista čitati na različite načine, u tom smislu je pre svega Polanski zaslužan za takav umetnički domet. Scenario Roberta Townea je izvanredan, bogat, intrigantan, pun zanimljivih otkrića i preokreta, no lako ga je zamisliti da je drugačije, i "čistije" realizovan. Polanski ga je režirao drugačije nego što bi to uradio neki specijalista za trilere iz tog vremena, sa ritmom koji je na nivou glumačke igre i mizanscena u konvenciji trilera ali su radnje junaka u kadru atipične, sa akcentima na neke sporedne stvari koje ponekad imaju ulogu humoristiočkog tipa, negde stvaraju utisak spontanosti, a ponegde potpuno mutiraju scenu iz trilersko-kriminalističkog polazišta u studiju karaktera.
U tom smislu i sam Jake Gittes je junak koji luta negde na razmeđi komičnog i hardboiled detektiva u tom smislu da ima stav i ponašanje hardboiled detektiva s tim što za razliku od tipičnog hardboiled detektiva nije korak ispred svih ostalih junaka već ozbiljno kasni, a to bi bilo tipično upravo za komičnog detektiva koji u konvenciji stalno greši ali na kraju slučajno dolazi do pravog rešenja, odnosno istine.
Ono što je najzanimljivije u CHINATOWNu jeste da je zaplet chandlerovski zamršen, da ima to svojstvo koje je u tradiciji ovog pisca a to je da se manje-više u zapletu odmah prepoznaju ljudi koji su manje ili više krivi, a da se među njima profiliše onaj ko je krov za konkretno delo. Dakle, chandlerovski zapleti su smešteni u svet krivaca. Tako je i sa CHINATOWNom i moglo bi se reći da je ovaj film na granici onoga što se desilo sa BIG SLEEPom a to je da na kraju više nije baš ni jasno šta se desilo. Ali, CHINATOWN zapravo traga za istinom koja prevazilazi konkretno delo, uostalom zato su ubijeni u ovom filmu bledi i nevažni likovi a ključ je u odnosima onih koji su sve zakuvali, pa se tako ni sam film ne razrešava policijskim-sudskim epilogom već otkrivanjem društveno-psihološke traume, i nemoći pred njom.
U tom smislu CHINATOWN nije prvi krimić koji ima pesimistički ishod, naročito tokom sedamdesetih, nije ni prvi film koji je pokušao da spoji pesimistički ishod, triler i politiku (setimo se Pakule) ali je svakako prvi koji to esencijalizuje na jednom gotov lakanovskom nivou spoja Freuda i Marxa, i to vrlo osvešćenom i eksplicitnom te je reč o jednom od filmova koji se analiziraju sami od sebe.
* * * * / * * * *
Pogledao sam ALTING BLIVER GODT IGEN Christoffera Boea. Reč je o danskom pseudo-trileru baziranom na preokretu koji je vidljiv iz velike daljine koji se kao i većina filmova tog tipa iscrpljuje baveći se zavaravanjem gledaoca dok ne dođe do svoje poente koja se razreši u pet minuta. Takvi filmovi na kraju obično postaju sušta suprotnost onoga što im je bila ideja. Polazeći od pretpostavke da će biti inovativni i subvertirati neku već okoštalu formu oni se na kraju pretvaraju u krajnje suvišnu rekreaciju te forme koju tobože žele da prevaziđu.
U konkretnom slučaju ALTING BLIVER GODT IGEN Boe pokušava da preokretom osveži politički triler i to starog kova sa političkom intrigom i državom koja progoni pisca-istraživača. na kraju, kroz udar na tu formu, Boe snima politički gotovo neobičan film jer na kraju ispada da je sistem u redu, i otvoren, a da je junak psihički oboleo, što je legitimna poruka, ali svakako vrlo retko slana u poslednje vreme, čak i u Danskoj ako imamo u vidu i njihove recentne afere iz Abu Graib žanra (a toga se dotiče i ovaj film).
ALTING BLIVER GODT IGEN je zbog takve strukture i rezultata film koji se nikome ne obraća, niti ikoga može naročito da zainteresuje a vrhunska tehnička egzekucija nažalost nije ispraćena uzbudljivim zamislima autora.
* 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.thewrap.com%2Fsites%2Fdefault%2Ffiles%2Fresize%2Fpage-2.new__0-470x637.jpg&hash=04cb8ce3b4579134472f6788db75f1bc84cf05f6)
Vern vs. Scott Pilgrim vs. The World (http://outlawvern.com/2010/08/19/scott-pilgrim-vs-the-world/)
Jesi li video Miloshe što je Vern izrespektovao moj intervju sa JJ Perryjem?
BURNING OUT AND FADING AWAY
A rockstar tries to survive his talent in 27, a new miniseries from Image Comics
Hendrix, Cobain, Joplin, Morrison. All died at age 27. In 27, and all-new miniseries from Image Comics and Shadowline, a gifted rock musician fights to make it to his 28th birthday.
This four-issue series is written by Charles Soule (Strongman), drawn by the brilliant Renzo Podesta (Hard Drive, Howard Lovecraft and the Frozen Kingdom), and features gorgeous covers by W. Scott Forbes (FORGETLESS). It will be published in the larger Golden Age format.
In 27, the "27 Club" admits only the most brilliant musicians and artists -- and kills them dead in their 27th year. Will Garland is a famous rock guitarist, secretly unable to play for months due to a neurological disorder afflicting his left hand. He's also 27. With mad scientists, long dead rock legends and cosmic entities in his way, can he make it to 28?
27 #1 (of 4), a 32-page full-color comic book in the Golden Age format, will be in stores November 10, 2010.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimagecomics.com%2Fgallery2%2Fg2data_373ph4nt%2Falbums%2Fnews%2F27_01_cover.jpg&hash=6b59d45aa223f1bb08d7b0a92fcdb461ded41596)
Magična brojka 27. Tu su još i Brajan Džons iz originalne postave Rolingstonsa, kao i Baskijat koji nije muzičar nego slikar, ali drogirao se kao roker.
http://en.wikipedia.org/wiki/27_Club (http://en.wikipedia.org/wiki/27_Club)
Odlično. Ja sam to pregurao. Preventivno nisam naučio da sviram. Zato sada imam bend.
Pogledao sam THE OTHER GUYS Adam McKaya, na ovom nekom screeneru koji se pojavio. Kopija jeste screener ali deluje kao da se ipak posredovalo između DVDa i ovoga što je leakovalo na net. Ipak, film sasvim lepo može da se pogleda i izrespektuje bez većih tegoba.
Posle COP OUTa, i hladnog tuša koji su ljubitelji buddy cop filma doživeli tom prilikom, pojavila se serija THE GOOD GUYS koja doduše jeste više za ljubitelje i poznavaoce nego za najširu publiku ali donela je dva izvanredno upečatljiva junaka i odličnu glumačku podelu sa duhovitim scenarijima i dosta old school realizacijom. THE OTHER GUYS je skuplji film na istom tragu, policijska akciona komedija koja, kao i uvek što je slučaj kod McKaya pokušava da se ne samo poigra određenim žanrom već i da ga u izvesnoj meri simulira.
Dok je TALLADEGA NIGHTS bio prilično duhovit dok junaci ne sednu u kola, THE OTHER GUYS pokazuje sazrevanje McKaya kao reditelja jer u ovom filmu i policijski rad, pa čak i većina akcionih scena nose u sebi humor i ne remete previše žanrovsku celovitost filma. Tome doprinosi i glumačka podela koju čine jedan akcioni heroj Mark Wahlberg i jedan all-out komičar, Will Ferrell. Wahlberg je imao uloge ovog tipa i to u čak vrlo dobrim buddy cop filmovima poput izvrsnog CORRUPTORa ali Ferrellov specifični humor je takav da je u izvesnom smislu protivan akcionom trileru kao bazičnoj strukturi buddy cop filma jer je baziran na statičnim situacijama, neprijatnostima i sl. To je bio jedan od problema Peter Segalove inače izvrsne režije GET SMARTa - akcija je u tom filmu bila previše dobra u odnosu na tip humora i glume koji je nosio Carrell. Otud je neobično da je isti glumac kasnije igrao u sličnom spoju akcije i komedije DATE NIGHT.
McKay je ipak na kraju uspeo da THE OTHER GUYS ipak funkcioniše kao takva-kakva celina i da ne potone pod pritiskom vlastite estetike skeča i vica kojom se Ferrell i McKay realno najviše bave u svojim filmovima ili webizodama.
S druge strane, pružio je sebi priliku i da se dokaže kao "ozbiljan" reditelj i da u saradnji sa Oliver Woodom, jednim od najboljih DPjeva kad je akcija u pitanju snimi nekoliko sasvim solidnih akcionih sekvenci sa dosta smisla za humor.
Sasvim je prirodno da u ovakvom odnosu snaga THE OTHER GUYS uprkos svemu ipak više vuče na stranu komedije i to je u krajnjoj liniji dobro jer je film prilično smešan sa nizom dementnih scena i izvrsnih glumačkih rešenja.
Isto tako, sama istraga koju sprovode junaci je duhovita, i ne remeti ritam onoga što je McKayov glavni cilj. Stoga, kada na kraju cela priča sa white collar kriminalom postane malo topical i dođe se do društvene kritike, to je sve već zasluženo zaista solidnom zabavom koja je dotle proizvedena.
Sam Jackson i The Rock u ulozi tipičnih filmskih superheroja buddy copova je odlična i pozivala bi na spin-off, ali plašim se da su njih dvojica suviše high profile za tu vrstu akcije. Michael Keaton u glumačkoj postavi je sjajan dodtak i pravo kucanje na vrata zaboravljenog asa.
* * * / * * * *
Raduje me ovakav semi-rejv. Bash mi se gleda ovaj film.
27...koji kurac.Jebote,oce li ovi klosari prekinuti toliko da srcu proliv.Ova ideja se samopovredjuje dok vristi da je Spilberg snimi.Samo-on ce da stavi repera umesto rokera,i eto ti DZEJDEN Smit umesto caleta u bekstvu.Ludi naucnici,kosmicki entiteti...da do kurca nece mozda da naprave "triologiju" od ovoga...ili mozda "saaaagu".Jebote,Amerikanci se nisu promenili nista...ovo me podseca na dva lika koji su se zvala Lau i Erik i koji su isli samnom u high.Ova dva kretena su mi doneli ideju za strip o prvom internet super heroju koji je u kolicima,i koje znanje iz hakerstva koristi da bi sjebavao sajtove kriminalnih sindikata.Lik se zvao-drum roll-VIRUS.Ja kada sam im pokazao strip koji sam uradio po Dzungli Aptona Sinklera,odma su rekli"mozda bi trebalo da se desava u paralelnoj realnosti".Znaci ne znam da li ovi likovi njih poznaju,ali znam da idem sada da slusam Meat Hook Sodomi od Kanibala.Kakvo govno.Usput,font za 27 izgleda kao da je ukraden iz jebenog Tvajlajta.
da, jebote, srču proliv. Srkanje proliva, odličan naziv za neki film.
jel mozda...ti to mene podjebavas.ako je tako...udri da zaboli!Albedo 0?Albedo O,39?Pulstar?
jel oces da ti posaljem jedan scenario kasnije da procitas?
pa postavi ga na neki share sajt (npr mediafire) da mogu svi da ga skinu
Pogledao sam DOG POUND Kima Chapirona, reditelja filma SHEITAN čiji sam ja verovatno jedini fan. Posle SHEITANa, tada vrlo mladi Chapiron napravio je dužu pauzu ali je za to vreme intenzivo radio u umetničkom kolektivu zajedno sa Romain Gavrasom koji je danas, iako nema film sigurno veće ima od njega kao reditelj spotova za Justice i naročito po spotu BORN FREE koji je radio za MIAu.
U tom pogledu, DOG POUND je više u duhu ovog novog kolektiva nego bizarnosti noeovske-kounenovskog tipa koju je Chapiron plasirao u SHEITANu. Ipak, ne treba se brinuti, i Vincent Cassel je deo tog kolektiva i igra glavnu ulogu u debitantskom filmu Romain Gavrasa koji je sada u postprodukciji.
Gavras je na DOG POUNDu radio kao reditelj druge ekipe, a direktor fotografije je bio Andre Chemetoff koga znamo po već pomenutim spotovima te ne čudi da u pojedinim momentima, naročito kada eskalira nasilje, DOG POUND podseti na spotove poput BORN FREE ili Justiceovog STRESSa, što je za mene inače, samo preporuka.
Dok je u filmu SHEITAN Chapiron više pokušavao da se nametne u shock cinema okvirima, da dovede teme inbreedovanih prvincijalaca u sukobu sa urbanom omladinom do paroksizma, DOG POUND je smiren u svom izrazu, vrlo precizan, gotovo šematizovan u svojoj psihološkoj postanci. Deo kritike nazvao je DOG POUND džepnim PROPHETom, i ta definicija nije bez osnova, ako svedemo ovaj film samo na aktuelne zatvorske priče. Ipak, mne je po toj svedenosti i preciznosti, tom prelivanju iz stereotipa u arhetip najviše podsetio na Siegelov RIOT IN CELL BLOCK 11.
Ipak, DOG POUND donosi i izvsne novine. Pre svega ta mešavina larryclarkovske i gusvansantovske esetetike nije nikada primenjena na film koji je u osnovi vrlo dinamičan i po formalnim rešenjima u scenariu gotovo konzervativan, te se dobija jedan zanimljiv spoj, dosta blizak britanskom filmu ali ne i Alan Clarkeu koji je na sličnu temu snimio film SCUM. Za razliku od Clarkea, Chapironov svet je ipak u izvesnom smislu stilizovan ili barem estetizovan.
Kad je o esettizaciji reč, ne samo da kostimi igraju bitnu, gotovo fetišističku ulogu već je sam ambijent u koji je smešten dom drugačiji od gladijatorskih akademija na koje smo navikli u američkom filmu.
I tu dolazimo do možda najzanimljivije dimenzije DOG POUNDa. Film se dešava u Americi, s tim što rediteljski postupak Kim Chapirona i upotreba mahom nepoznatih glumaca čine da film deluje evropski jer je lišen prepoznatljivih američkih rešenja. U konkretnom slučaju, DOG POUND je sniman u kanadi, kao i većina savremenih američkih filmova, uostalom, ali naprosto prisztup svemu je do te mere drugačiji da se ispostavlja kako je naš doživljaj Amerike u stvari više vezan za kadriranje i način glume nego za nju samu.
Dok je SHEITAN bio lutajući metak koji nije svakog gledaoca pogađao na pravo msto, DOG PUND je znak Chapironovog sazrevanja koji u pojedinim deonicama čak deluje prenaglašeno kao dokaz zrelosti. Pošto je ovaj ispit uspešno položio i pokazao da ume da snimi psihološki seriozan film, Chapiron kao da ima dva debija, jedan divlji i jedan odmereni. Sada sa nestrpljenjem treba sačekati njegov PRVI FILM.
* * * / * * * *
I ja sam fan Sheitana. Mada, u umerenoj meri.
To je lepo.
Pogledao sam THE EXPENDABLES i jedina stvar koja me je obradovala u celom filmu jeste to što sam na kraju video ime Johna Reynoldsa (da bar neko koga znam ima koristi od ovog smeća) i provalio da se Slyov dubler preziva isto kao moj dragi prijatelj.
Sve ostalo što nam je prikazano je zaista jezivo na svim zamislivim nivoima, da citiram Bobana. Nisam očekivao da će EXPENDABLES biti neki naročito ozbiljan film, nisam očekivao ni da će biti na nivou starih akcijaša (koji su, iako je mene lako diskreditovati kao fana Dolpha Lundgrena, ipak bili, fuck it, dobri filmovi uglavnom) i bio sam pripremljen za neku osrednjost.
Međutim, ono što je rezultat EXPENDABLESa je čemer i jad, u glumačkom, scenarističkom, rediteljskom, i što je najpotresnije - elementarnom tehničkom smislu.
Kad je o glumcima reč, prvo treba reći da im je dat nezahvalan zadatak da iako im je akcija primaran vid izražavanja moraju da glume u ogromnoj količini jezivo napisanih dramskih scena. Tu se svako snalazi kako zna - Statham je personality actor, ima šarma, pa se to nekako proguta; Sly je u stanju raspadanja, izgleda kao posrnuli izduvani roid rager; Jet Li je dosta indisponiran, umoran, neubedljiv čak i onda kada radi poteze koje će verovatno moći da izvede i sa osamdeset godina; o podeli mladih roid ragera i potpuno raspadnutom Mickey Rourkeu čiji je simpatični comeback počeo da se pretvara u jednu perverziju ozbiljnih razmera najradije ne bih ni govorio - kao njegov fan iz vremena dok je još bio upotrebljiv, ne mogu da kažem da mi nije drago što Holivud ispravlja nepravdu koju mu je naneo, međutim, mislim da se sad već malo preteralo sa ispravljanjem te nepravde.
Jedini glumac koji je u ovom filmu uspeo da napravi kakvu-takvu kreaciju je Dolph. Njegov lik je prvo jedini među njima koji se ponaša iole uverljivo - on je umoran od ubijanja, navučen je na džank i želi da se iživljava nad protivnicima jer mu je sve dosadilo. To je jedna logična, prirodna emocija, jedini vid promišljanja pozicije stare akcione zvezde u EXPENDABLESu koji je upravo trebalo da bude baziran na tome.
Lundgren i inače u poslednje vreme bolje može da prođe kao izopačeni negativac nego kao akcioni heroj i to mu daje taj spook faktor i u US3: REGENERATION i u EXPENDABLESu, a tragovi toga sežu do Ivana Draga, naravno.
Međutim, Stallone i ostatak ekipe u suštini imaju isti attitude kao Stalloneovi likovi iz osamdesetih, koji doduše jesu patili od istog problema kao pesme Bojana Marovića - junak je bio premlad da ga život toliko samelje. Kako god bilo, Sly, Statham, Rourke, Lundgren i Li su u istom stadijumu samlevenosti iako, nisu baš istih godina. Dakle, što se karaktera tiče, izuzev Lundgrenovog Gunnera, svi ostali su potpuna uravnilovka, bez ikakvih ličnih obeležja.
To bukvalno repliciranje rešenja iz osamdesetih bi moglo proći da nema dve velike razlike u odnosu na tadašnje filmove. Prva razlika je u tome što Slya u to vreme nije bilo degutantno gledati a danas zaista jeste (mada ima i jedan tužniji prizor - Arnie, to je prava tuga) a druga je u tome što su te filmove režirali opasni reditelji, tipovi poput George Pan Cosmatosa, Mark L. Lestera pa čak i Peter MacDonalda.
U ovom filmu međutim imamo glumce koji izazivaju mešavinu gađenja i sažaljenja, a bez ikakvih naznaka da je to namera autora kao recimo u WRESTLERu, i rediteljski koncept koji je mešavina najgeneričnijih savremenih pristupa inscenaciji akcije, dakle brze i efektne tuče po uzoru na rad Jeffa Imade u BOURNE SUPREMACY, pokušaj stvaranja realizma kroz pseudodokumentarne pokrete kamere kao kod Greengrassa inače, sa nekim kao old school set-pieceovima koji su jednolični.
Krvi ima, to je činjenica, ali se na kraju to sve pretvara u jednu CGI grotesku sa kidanjem tela koje ne stvara osećaj bola i frakturama kao stalnim asortimanom borbe čime se gubi moć takvih rešenja da posluže kao akcenat. Setimo se scene kada u filmu RAMBO 3, naslovni junak pogodi sovjetskog vojnika nožem u vrat. To mu je jedini takav kill i zato je tako efektan jer je postavljen kao akcenat. Ovde svaki kill pokušava da bude akcenat, maltene svaka tuča podrazumeva frakturu, amputaciju ili oba, i to na kraju gubi svoj efekat. Licemerno bi bilo da kažem da se žalim što je tako jer iako je akcija mahom slabo realizovana, ona je jedino što me je držalo relativno budnim tokom filma, ali care for what you wish - ako sam ikada želeo da svaki kill bude tako efektan, sada se ispostavlja da to ipak ne ide.
Glavni negativci su Eric Roberts i David Zayas. Zayas je direktno ridikulozan kao latinoamerički diktator. Takve diktatore je eliminisao još Chuck Bronson početkom osamdesetih. Eric Roberts s druge strane, a na osnovu serije ENTOURAGE znamo da je u izvrsnoj formi, ne dobija priliku da se fizički razračunava, iako je on imao svoje oktagonske nastupe u serijalu BEST OF THE BEST. dakle, izuzev Gary Danielsa i Steve Austina koji neupečatljivo stradaju, negativci u ovom filmu su ili upadljivo nemoćni kao Zayas ili neiskorišćeni kao vitki i snažni ER.
U tom smislu EXPENDABLES ni ne pokazuje borbu nego prilično nezanimljivi demolition derby u kome grupa slabo simpatičnih do antipatičnih likova maltretira desetine nekih slabića čiji je jedini claim to evil baziran na dve i po scene u kojima šikaniraju istih desetak statista u ritama.
Nažalost, kada se sve uzme u obzir, teško je biti na bilo koji način zadovoljan filmom u kome je jedini kvalitet mahom nameravana a u manjoj meri ostvarena svirepost akcionih scena pošto ga to svodi na tvrdnje onih koji su se bavili klevetanjm akcijaša osamdesetih i daje im za pravo.
* 1/2 / * * * *
http://outlawvern.com/2010/08/31/i-think-were-alone-now/#more-7913 (http://outlawvern.com/2010/08/31/i-think-were-alone-now/#more-7913)
dobar mu je rivju, a i film zvuci za pogledati.
ovaj sto je napisao komentar sa nikom Stu - hm, da li je mislio na koncert goce trzan? :!:
Pogledao sam ŽENU SA SLOMLJENIM NOSEM Srđana Koljevića. Kao neko ko je svoj profesionalni rad i akademsku karijeru u priličnoj meri ugrozio analizirajujući njegov rad kroz kritike i kao neko ko ga otvoreno nazvao jahačam naše filmske apokalipse, već mesecima bivam tizovan od svih onih koji su gledali ŽENU da je to film "za mene" i da me neće "razočarati".
Nažalost, ŽENA me je razočarala jer od nje nisam dobio ono što su svi očekivali da će mi pružiti a to je gorivo za dalju elaboraciju Koljevićevog pogubnog uticaja na naš film. Doduše, možda je problem i u meni, naime odavno me sve ono što je loše u našoj kinematografiji ne potresa kao ranije, i trudim se da frustracije doživljavam pozitivno, koliko god je to moguće.
S druge strane, čini mi se da i dalje nisam zaboravio one osnovne postulate pisanja o lošim filmovima koje sam svojevremeno savladao na kursu PRa u Hezbolahu, kada naiđe prava prilika kao što je recimo bila BESA.
Dakle, problem donekle jeste u meni ali jeste i u novom Koljevićevom filmu.
Naime, već je reakcija na Koljevićev film umanjena time što je film promašaj u onom domenu u kome je trebalo da bude hit. Nije otišao na festivale, po gradu se čak i najbliži saradnici sprdaju sa njim, svi koji su ga gledali, čak i oni najtolerantniji misle da je to bezveze, u najmanju ruku mlako. U takvim okolnostima, kada je film izgubio tlo pod nogama, zaista nisam potreban ja da ga overavam.
Štaviše, moram priznati da mi je nekako i žao što je sve tako ispalo i što se jedna zabluda i pogrešan put konačno tako i pokazala u filmu za koji se čini kao da su ga svi doživljavali kao novi korak u karijeri.
Ipak, taj novi korak nije mogao da se ostvari u jednom tako potrošenom filmu, sa do te mere potrošenim idejama, i toliko ponavljanja starih rešenja. Od samog scenarija koji se bavi trima ukrštenim pričama koje imaju snažan eho nesnimljenog OBORENOG POGLEDA te snimljenih KLOPKE i LJUBAVI I DRUGIH ZLOČINA, ali bez ionako dubiozne svežine bilo kod god tih filmova, sa nejasnim odnosima među likovima čija polurazumljivost proizilazi iz pokušaja suptilnosti, krajnje neuspelog; ljubavnim pričama koje ne sadrže previše ljubavi u sebi - odnosno padaju na onom najdelikatnijem terenu a to je ubeđivanje gledalaca zašto su to dvoje ljudi jedno za drugo; sa ponovnom eksploatacijom Bosne i izbeglica koja je postala deplasirana iz prostog razloga što je Dejton potpisan pre 15 godina i naprosto taj problem više ne postoji u tom obliku, ti ljudi su se snašli, prilagodili i od jarana neumitno postali ortaci; nekim pseudocrnotalasovskim prikazom života ljudi sa margine koji je toliko bajat da već tokom sedamdesetih nije mogao da prođe u scenarijima Gordana Mihića. Dakle, sve to je pre svega zamorno. Nema tu nečeg novog, ma koliko loše bilo, nema tu ni kvaliteta niti produbljivanja ambisa sa čijim je iskopavanjem počeo Koljević pre nekih dvanaestak godina.
Štaviše, ovaj film deluje kao delo koje označava kraj jedne ere. U njemu se oseća, po meni, nešto slično kao u STRŠLJENU kada sam i locirao Koljevića kao simptom a to je taj utisak da posle njega stvari neće biti iste. Ako je STRŠLJEN bio uvod u užas mislim da je ŽENA zaključenje. Naprosto, ovo je ćorsokak koga su svi svesni, i iako će možda biti još filmova na ovom tragu, oni nepovratno ispadaju iz mejnstrima kako kod nas, tako i kod inostranih partnera koji to sve blagonaklono podržavaju.
O kraju jedne epohe, svedoči i krajnje indiferentna gluma. Nebojša Glogovac je prosto istu tu ulogu simpatičnog marginalca-emotivca odigrao više puta nego što je trebalo i u ovom filmu ta filmska persona je umorna, čini se kao da je njemu samom to dosadilo. Branka Katić, koja je u istoj godini overila Michaela Manna i Koljevića što jeste specifičan kuriozitet, kao da se više ne snalazi u našoj kinematografiji i njena uloga je bazirana na površinskoj manifestaciji karaktera, kao mali flešbek na neke njene ranije uloge poput UBISTVA S PREDUMIŠLJAJEM. Anica Dobra, pak, više uopšte ne uspeva da se snađe, deluje preumorno čak i da uključi njen poznati šarm i dar za komiku. Slično važi i za Vuka Kostića, i za Nadu Šargin. Jedino što je iole zabavno jeste uloga Nikole Rakočevića kao gimnazijalca koja deluje kao prikvel ŠIŠANJA. :) Dakle, glumce je napustila volja, i oni više ne pružaju svoje standardne partije u ovakvom filmu.
Po reakciji publike u bioskopu, rekao bih da film ne uspeva da generiše simpatije kakve bi želeo. Iako bi u teoriji urbana melodrama mogla da napravi dobar rezultat, čini mi se da ŽENA SA SLOMLJENIM NOSEM neće prevazići skor ČEKAJ ME JA SIGURNO NEĆU DOĆI od tridesetak hiljada gledalaca što je za Koljevića ipak slabo ako imamo na umu da je SIVI KAMION imao stotinak hiljada.
ŽENA SA SLOMLJENIM NOSEM je film koji iscrpljuje i zamara. I to je sve.
Mene je mrzelo da se dovuchem do Takvuda na press i pogledam ga za dzabe. Toliki buzz je generisao u mojoj svesti.
Pogledao sam THE JERICHO MILE, dugo vremena nedostupni debi Michaela Manna, TV film koji je u svoje vreme izdominirao na Emmyjima i započeo njegovu uspešnu televizijsku karijeru.
Ovaj TV film bi se najbolje mogao opisati kao ROCKY u zatvoru, s tim što se glavni junak bavi srednjeprugaškim trčanjem. Mann se snalazi kao riba u vodi u zatvoru. Film je sniman na autentičnoj lokaciji sa podelom koju su činili glumci i zatvorenici i očigledno je da Manna mnogo više lože rasne tenzije među mačo bandama nego priča o trčanju koja u sebi svakako sadrži određene elemente idealizma, ali je daleko od zašećerenosti i naivnosti. Izuzev glavnog junaka koji je na dooživotnoj robiji zbog zločina iz strasti sa kojim se gledaoci mogu identifikovati, i pomalo prenaglašene emocije koju iznosi Peter Strauss u toj ulozi (to nadoknađuje odličnom fizičkom spremom u scenama trčanja), ostatak filma začuđujuće deluje autentično.
Međutim, rekao bih da je tako tvrd prikaz zatvora i politike u njemu jedino i mogao biti prikazan pod krinkom "inspirativne" priče o trkaču.
Ono što je najznačajniji zahvat Manna u odnosu na trkačku priču jeste to što uspeva da izbegne pojednostavljivanje i naivne emocije u njenom prikazu. Uprkos tome što je mogao imati boljeg glumca od Peter Straussa za tu ulogu, Mann vrlo dobro stvara dilemu da li je sportski fanatizam stvar endemskog olimpizma ili pukog narcizma i sebičluka glavnog junaka.
Vizuelni koncept je poludokumentarni, snimano je prljavo, što je idealno sa postizanje utiska autentičnosti. Ne čudi da je sa ovakvim debijem, Mann uspeo da se nametne kao nosilac nečeg novog i energičnog na sceni, i da podseti na ranije televizijske asove poput Siegela i Aldricha.
The 100 Cheesiest Movie Quotes of All Time (http://www.youtube.com/watch?v=mTiAS7cdsYc#ws)
O istom trošku
The 100 Greatest Movie Insults of All Time (http://www.youtube.com/watch?v=PSEYXWmEse8#ws)
Reprizirao sam OUT OF SIGHT Stevena Soderbergha, ekranizaciju romana Elmore Leonarda koja je jednim potezom vratila Soderbergha u igru, potvrdila Clooneya kao zvezdu i lansirala Scott Franka kao scenaristu-superstara. Frank je potpisao i adaptaciju Leonardovog romana GET SHORTY koju je režirao Barry Sonnenfeld, takođe, jedan izvanredan film. Prava je šteta što ljudi koji stoje iza SHORTYja i SIGHTa, a to je De Vitova firma Jersey Films više ne postoje jer su u nekoliko navrata napravili odlične filmove upravo tog srednjebudžetnog profila, a opet za publiku, što danas sve više nedostaje u ponudi studija.
Soderbergh je snimio ovaj film u svojoj baroknoj fazi i u saradnji sa DPjem Elliott Davisom, napravio je izuzetno atmosferičan film, koristeći se brojnim trikovima koje zna, od bogate, koloritne fotografije, preko montaže sa dosta 70s a ponegde i novotalasovskih detalja, do funky skora Davida Holmesa koji je svoj vrhunac u saradnji sa Soderberghom postigao baš u ovom filmu. U svakom slučaju, Soderbergh je posle ovog filma počeo da jenjava kao veliki stilista i prešao je uneke radikalnije eksperimentalne forme, međutim ovaj film je dobar podsednik koliko ovaj reditelj vlada izražajnim sredstvima filmske moderne i potvrđuje da je klasa, i da nimalo nije za otpisivanje.
Ono što je glavni adut ovog filma, pred odličnog u duhovitog Frankovog scenarija, baziranog na Leonardovom romanu koji sam po sebi vrca, jeste Soderberghovo snalaženje unutar scena na rediteljskom planu. U svojim kasnijim radovima, imao je iskustva i sa zvezdanijim podelama od ove, ali nikada potom nije uspeo da na tako efektan način stvara odnose između likova unutar scene, da kreira tenziju, svakome pruži ne samo funkciju već i pravo mesto, i da istakne zvezde. U tom domenu, OUT OF SIGHT funkcioniše besprekorno, i iako zapravo vrvi od headlinera glumaca, nikada se ne dovodi u pitanje da su Clooney i J.Lo u centru pažnje.
Što se Clooneya tiče, njegova uloga u OUT OF SIGHTu se bez problema može meriti sa Redfordovom interpretacijom Dortmundera u HOT ROCKu, dakle to je taj spoj naizgled laganog materijala i zvezde koja se kreće tankom linijom između zabave i ozbiljnog karakternog igranja, odnosno mejnstrima visoke klase. Ni ne čudi da je kasnije Clooney pošao putem Redforda i Beattyja i njihovim 70s stazama.
Što se J.Lo tiče, koliko god ona danas delovala besmisleno, ovo je film koji je izašao neposredno posle U-TURNa, a glumica koja ima takvu seriju nasova u par godina jeste sila na koju se mora(lo) računati. Doduše, ona je ovde aposlutno u funkciji priče, potčinjena rediteljskoj viziji i njen slučaj je klasičan primer davanja suvišne slobode glumcu koja na kraju dovodi do potpunog kraha karijere i reputacije. U ovom filmu, J.Lo je na apsolutnom vrhuncu.
Hemije između nje i Clooneya je izvnredno realizovana, sa dijaloškim razmenama na nivou klaska poput Cary Granta i Katherine Hepburn i erotskom tenzijom koja se retko sreće u mejnstrim filmu.
OUT OF SIGHT je ukratko film kakav se retko sreće, uspeo primer mejnstrim filma visoke klase u kome su autori pored evidentne veštine i kvaliteta imali i malo sreće da sve bude obogaćeno jednom dodatnom dimenzijom harizme i šarma. Više od deset godina od kada sam ga prvi, i ubrzo potom drugi put gledao u bioskopu, ovaj film stoji kao ništa manji klasik.
* * * 1/2 / * * * *
One rising Irish actor is being replaced by a British one as Tom Hardy ("Inception," "Bronson") has stepped into the role of Ricky Tarr in the new film adaptation of John le Carre's "Tinker, Tailor, Soldier, Spy" for Working Title reports The Daily Mail.
Set in the mid-70's during the height of the Cold War, Gary Oldman plays a judicious, reserved, middle-aged intelligence expert who is recalled out of forced retirement. His task? To hunt down a Soviet mole in the "Circus", the highest echelons of the Secret Intelligence Service (MI6).
Tarr (Hardy) helps mole hunter George Smiley (Oldman) put the pieces of his investigation together. Michael Fassbender was at one point going to play Tarr, but his commitment to "X-Men: First Class" has ruled that possibility out.
Ciaran Hinds, Jared Harris, Colin Firth, David Thewlis and Benedict Cumberatch also star in the film which begins shooting in a few weeks.
Pogledao sam nažalost krajnje suvišnu britansku komediju WILD TARGET koju je po francuskom izvorniku režirao Jonathan Lynn, reditelj koji je nekada radio holivudske filmove visokog profila, između ostalog i superiorniji rad na istu temu - WHOLE NINE YARDS sa Bruce Willisom.
Ovog puta, plaćeni ubica sa quirkom, da ne kažem queerkom, ima lik Bill Nighyja, sa svim njegovim već poznatim glumačkim iživljavanjima. Dama u nevoklji je Emily Blunt, a slučajni prolaznik koji otkriva ubicu se sebi je Rupert Grint. kao negativci pojavljuju se Moffatov Watson - Martin Freeman i Rupert Everett. Nažalost, imena ovih talentovanih glumaca i relativno solidna produkcija & egezkucija ne uspevaju da prikriju koliko je ovaj film zapravo suvišan.
Ne samo da smo ovaj zaplet videli već stotinama puta, i da Lynn sa saučesnicima naprosto ne može da doda ništa novo, nego bi se reklo da kvalitet glumačke podele dodatno smeta u filmu jer naizmenično izaziva sažaljenje zašto takvi talenti igraju u ovakvom filmu odnosno podseća na njihove odlične role u mnogo boljim filmovima.
WILD TARGET je u najbolju ruku rutinski film koji se slomio pod teretom neiskorišćenog talenta i ispred a bogami i iza kamere, jer Lynn nije čovek za olako otpisivanje.
* 1/2 / * * * *
Konačno sam uspeo da lociram THE TALL GUY Mela Smitha, debitantski scenario Richarda Curtisa, i uz nesebičnu pomoć Meha Krljića i njegovih hacking skillza, uspeo sam da ga otvorim posle višednevne borbe sa fajlom koji je želeo da mi ostane nedostupan.
Kao veliki fan Richarda Curtisa nisam mogao da dozvolim sebi da imam neke daleke utiske o ovom filmu iz davne prošlosti. I zaista ovaj film je zanimljiv kao svojevrsna preteča NOTTING HILLa gde je glavni junak neuspeli američki glumac a romantic interest je londonska medicinska sestra, dočim je kasnije everyman bio Hugh Grant a slavna glumica Julia Roberts. Osnovna razlika između ta dva filma je to što je u početku Curtis režiran kao klasičan komediograf, čime se uostalom bavio na televiziji, tako da u ovom filmu Mel Smith pokušava da koliko god može insistira na komediji, gazeći ne samo verbalni već i fizički humor do granice slepstika. Međutim, snaga Curtisovog rukopisa nije samo u duhovitostima već upravo u karakterima i zato su njegove najspelije filmove režirali reditelji poput Mike Newella i Rogera Michella, autori koji se pre svega bave karakterima i dramom, pa tek onda fizičkim aspektima humora.
U tom smislu Mel Smith nudi stari i u velikoj meri prevaziđeni pogled na Curtisa, i čini se da je on slaba karika u ovom filmu.
Jeff Goldblum je na svom visokom nivou, kao i inače dok je Emma Thompson očekivano izvanredna u svojoj ulozi i pruža rolu koja u priličnoj meri anticipira kasnije izbrušenije karaktere koje je Curtis pisao i kreirao u saradnji sa drugačijim rediteljima.
Izuzmu li se slapstick preterivanja koja je Mel Smith uneo sasvim nepotrebno, THE TALL GUY stoji kao jedna jednostavna ali izuzetno efektna romantična komedija, u kojoj su spojeni elementi koje će Curtis kasnije u Working Title produkciji dovesti do savršenstva. Iako se vrlo lako ovoj WT produkciji mogu oprostiti neke greške u koracima, njih zapravo ni nema previše, i THE TALL GUY zaslužuje veću pažnju od pukog istorijskog značaja koji ima Curtisov debi.
* * * / * * * *
TELLURIDE, Colo. -- Natalie Portman's highly praised, tortured turn in "Black Swan" could send her career into a new galaxy. Literally.
As Darren Aronofsky's psychological thriller rallied audiences at the Venice and Telluride film festivals last week, Portman has fielded an offer from Warner Bros. to star in the drama "Gravity." The lead in the epic survival story, co-written by Alfonso and Jonas Cuaron, has been a highly sought role for months, with Angelina Jolie pulling out of it recently.
The $80 million 3D survival story, which Alfonso Cuaron will direct, centers on a woman stranded on a space station after satellite debris slams into it and wipes out the rest of the crew. Robert Downey Jr. already has committed to a supporting role, but much of the picture is devoted to the female character, who must survive a solitary ordeal much in the way Tom Hanks did in "Cast Away" or James Franco does in "127 Hours," another Telluride sneak screening.
In the wake of "Swan" notices, Cuaron finally got the green light from the studio to relay the offer to Portman without requiring a screen test. Portman, who couldn't make it to Telluride's "Swan" screenings Sunday, is expected to read the latest version of the script this week and make her decision shortly.
Although Cuaron, Downey and the studio have juggled multiple potential stars, including Scarlett Johansson and Blake Lively, none has come up all cherries. But the role now is Portman's if she feels up for it. As an added benefit to the studio, even with a nice raise, her salary would only come in at about half of Jolie's.
"Gravity" is slated to shoot at the end of January, before Downey goes off to other engagements.
Repped by CAA and Brillstein Entertainment Partners, Portman already has three projects on their way to theaters: the Paramount romantic comedy "No Strings" in January, the Universal comedy "Your Highness" in April and the Marvel/Paramount comic book actioner "Thor" in May.
But it is her turn as the ambitious but psychologically fragile ballet dancer in "Swan," a role she developed with Aronofsky for years, that has wowed studios and filmmakers scrambling to cast her.
Scuttlebutt at Telluride after its first screenings is that, based solely on "Swan" reviews during the previous few days, Terrence Malick wants Portman for a Jerry Lee Lewis-related project he's developing with Brad Pitt, and Tom Stoppard ("Shakespeare in Love") also apparently is writing something for her. This is in addition to widespread opinion that Portman will be fielding major awards attention at year's end.
Fox Searchlight will release "Swan" on Dec. 1.
127 Hours
By PETER DEBRUGE
A Fox Searchlight release presented with Pathe of a Cloud Eight/Decibel Films/Darlow Smithson production in association with Everest Entertainment, Dune Entertainment, Down Prods., Big Screen Prods. Produced by Christian Colson, Danny Boyle, John Smithson. Executive producers, Bernard Bellew, John J. Kelly, Francois Ivernel, Cameron McCracken, Lisa Marie Falcone, Tessa Ross. Co-producers, Tom Heller, Gareth Smith. Directed by Danny Boyle. Screenplay, Boyle, Simon Beaufoy, based on the book "Between a Rock and a Hard Place" by Aron Ralston.
Aron Ralston - James Franco
Megan - Amber Tamblyn
Kristi - Kate Mara
Rana - Clemence Poesy
Aron's Dad - Treat Williams
Aron's Mom - Kate Burton
Sonja - Lizzy Caplan
Danny Boyle has taken us to the surface of the sun ("Sunshine") and the end of the world as we know it ("28 Days Later"), testing the limits of human endurance with each radically different project. "127 Hours" takes the adrenaline rush one step further, pitting man against nature in the most elemental of struggles as Boyle compresses the true story of rock-climbing junkie Aron Ralston, who spent five days wrestling with a boulder after a rockslide pinned his arm against a canyon wall, into an intense 93 minutes. Marketed correctly, pic should spell another hit for the high-energy helmer.
On paper, "127 Hours" would seem to buck convention on multiple fronts: The film revolves around a single actor (James Franco) stuck in one location ("Between a Rock and a Hard Place," to borrow the title of Ralston's memoir) for most of its running time, and though it packs an uplifting ending, that emotional victory comes at the expense of the hero's right arm -- depicted in a gruesome climax that caused a number of people to faint at the film's premiere in Telluride (located just three hours from Bluejohn Canyon, Utah, where the events took place).
Blatantly noncommercial elements aside, Boyle and co-writer Simon Beaufoy ("Slumdog Millionaire") have managed to craft quite an accessible film after all, opening up the action with a sexy prologue featuring two lost hikers (Kate Mara and Amber Tamblyn, whose carefree early scenes would feel right at home in Boyle's "The Beach") and using several hallucinatory visions drawn directly from Ralston's book, all the better to re-create his frame of mind at the time -- a task that relies on two cinematographers, Anthony Dod Mantle and Enrique Chediak, to achieve the film's gorgeous supersaturated look.
While Franco can sometimes be a wild card, getting increasingly self-conscious with recent roles (most notably his guest-starring stunt on "General Hospital"), his take on Ralston feels both credible and compelling; few actors could have made us care so much, or disappeared so completely into the role. With very little time to establish the young man's backstory, Franco uses his Method acting technique to slip into Ralston's skin, making it that much easier for us to vicariously do the same. We "get" him instantly, thanks in part to an energetic opening montage, spread across three rapidly changing screens and cut to Free Blood's "Never Hear Surf Music Again," that places the young engineering student's interest in the outdoors within the broader American phenomenon of extreme sports. Ralston may be rather reckless, flipping his bike and so forth on his way to the canyon, but he knows what he's doing, and the accident wasn't necessarily his fault: While he was testing his weight on a loose chockstone, the rock gave way and crushed him beneath it.
Over the course of the next hour, Ralston will cycle through all five stages of grief (with "acceptance" ultimately being the decision to remove his arm), while making room for some serious soul-searching. With death looming, he replays memories of his family, an intimate night shared with g.f. Megan (Clemence Poesy) and his eventual breakup -- all serving to interrupt the monotony of dehydration and helplessness. As the days pass, his visions become more vivid and abstract -- one day he hosts an unsettling gameshow-like monologue with himself, complete with laugh track, the next he dreams of a harrowing flash flood -- before culminating in a fateful premonition.
Just as director Rodrigo Cortes did in the recent stuck-in-a-coffin thriller "Buried," Boyle constantly repositions the camera to help dispel the potential claustrophobia of it all, sometimes pulling weird trick shots (such as the straw's-eye view of Ralston's dwindling water supply). Since the real Ralston brought a camcorder along on the hike, the film treats some of the footage as if the character were documenting the situation himself, letting the writers get away with a fair amount of explanatory dialogue, along with the occasional tension-breaking one-liner.
As nerve-racking as the whole predicament is, it's surprising how much humor manages to sneak in, with A.R. Rahman's Western-sounding synthpop score building from tension to ultimate triumph (with a boost from the original Dido collaboration "If I Rise"). Many will come out of sheer curiosity about Ralston's self-administered amputation (whether or not they manage to keep their eyes open during the scene itself), but the scenes that follow are even more effective, right up to the closing images of the real Ralston, still chasing the adrenaline dream.
Camera (color), Anthony Dod Mantle, Enrique Chediak; editor, Jon Harris; music, A.R. Rahman; production designer, Suttirat Larlarb; art director, Chris Demuri; set decorator, Les M. Boothe; costume designer, Larlarb; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Steven C. Laneri, Douglas Cameron; re-recording mixers, Ian Tapp, Richard Pryke; supervising sound editor/sound designer, Glenn Freemantle; stunt coordinator, Patrick J. Statham; makeup effects, Tony Gardner; visual effects supervisor, Adam Gascoyne; visual effects, Union Visual Effects; assistant directors, David A. Ticotin, J. Scott Smiley; casting, Donna Isaacson. Reviewed at Telluride Film Festival (Sneak Preview), Sept. 4, 2010. (Also in Toronto Film Festival -- Special Presentations.) MPAA Rating: R. Running time: 93 MIN.
The King's Speech
(U.K)
By PETER DEBRUGE
A Weinstein Co. (in U.S.) release presented with U.K. Film Council of a See-Saw Films/Bedlam production in association with Momentum Pictures, Aegis Film Fund, Molinare, FilmNation Entertainment. Produced by Iain Canning, Emile Sherman, Gareth Unwin. Executive producers, Geoffrey Rush, Tim Smith, Paul Brett, Mark Foligno, Harvey Weinstein, Bon Weinstein. Co-producers, Peter Heslop, Simon Egan. Co-executive producers, Deepak Sikka, Lisbeth Savill, Phil Hope. Directed by Tom Hooper. Screenplay, David Seidler.
King George VI - Colin Firth
Lionel Logue - Geoffrey Rush
Queen Elizabeth - Helena Bonham Carter
King Edward VIII - Guy Pearce
Winston Churchill - Timothy Spall
Archbishop Cosmo Lang - Derek Jacobi
Myrtle Logue - Jennifer Ehle
Stanley Baldwin - Anthony Andrews
Queen Mary - Claire Bloom
Wallis Simpson - Eve Best
King George V - Michael Gambon
Americans love kings, so long as they needn't answer to them, and no king of England had a more American success story than that admirable underdog George VI, Duke of York, who overcame a dreadful stammer to rally his people against Hitler. A stirring, handsomely mounted tale of unlikely friendship starring Colin Firth and Geoffrey Rush, "The King's Speech" explores the bond between the painfully shy thirtysomething prince and the just-this-side-of-common, yet anything-but-ordinary speech therapist who gave the man back his confidence. Weinstein-backed November release should tap into the same audience that made "The Queen" a prestige hit.
Though hardly intended as a public service message, "The King's Speech" goes a long way to repair decades of vaudeville-style misrepresentation on the subject of stuttering, which traditionally serves either for comic effect (think Porky Pig) or as lazy shorthand for a certain softness of mind, character or spine. Screenwriter David Seidler approaches the condition from another angle entirely, spotlighting a moment in history when the rise of radio and newsreels allowed the public to listen to their leaders, shifting the burden of government from intellect to eloquence.
These pressures are too much for Prince Albert (Firth), whose crippling speech impediment causes public embarrassment at 1925's British Empire Exhibition. Director Tom Hooper (HBO's "John Adams," "The Damned United") alternates between nervous Albert and the fussy yet professional BBC announcer in this opening scene to contrast one man dragged into public speaking with another who'd elected the bloody job for himself.
Albert's father, King George V (authoritatively played by Michael Gambon), is no more fond of the wireless, but eventually embraces the device for a series of annual Christmas addresses. Though tough on his tongue-tied son, he views Albert as a more responsible successor than his reckless brother Edward (Guy Pearce), who indeed will famously renounce the throne to marry American socialite Wallis Simpson (Eve Best). But George V fears the stammer is unbefitting the throne. "In the past, all a king had to do was wear a uniform and not fall off his horse," he laments.
With responsibility for the crown looming, Albert's wife Elizabeth (Helena Bonham Carter, in her most effectively restrained performance since "The Wings of the Dove") seeks out the services of Lionel Logue (Rush), a frustrated Australian actor turned speech therapist. As portrayed by Rush, Logue is what some politely call a "force of nature" -- all bluster, no tact, yet incredibly effective in his unconventional approach, rejecting the institutional thinking of the time in favor of vocal exercises and amateur psychotherapy.
While Seidler cleverly uses the prince's handicap as a point of entry, "The King's Speech" centers on the rocky connection that forms between Bertie (as the speech therapist calls the prince) and Lionel, whose extraordinary friendship arises directly from the latter's insistence on a first-name, equal-to-equal dynamic quite unlike anything the Duke of York had previously encountered. Though few would deem it scandalous today, the film rather boldly dares to humanize a figure traditionally held at arm's length from the public and treated with divine respect, deriving much of its humor from the brusque treatment the stuffy monarch-to-be receives from the irreverent Lionel (including a litany of expletives sure to earn the otherwise all-ages-friendly film an R rating).
While far from easy, both roles provide a delightful opportunity for Firth and Rush to poke a bit of fun at their profession. Firth (who is a decade older than Albert-cum-George was at the time of his coronation, and a good deal more handsome) has used the "stammering Englishman" stereotype frequently enough before, in such films as "Pride and Prejudice" and "A Month in the Country." Here, the affliction extends well beyond bashful affectation, looking and sounding more like a man drowning in plain air as his face swells and his throat clucks, yet no words come out. Rush's character, meanwhile, is that most delicious of caricatures, a recklessly bad actor whose shortcomings are embellished by someone who clearly knows better.
On the surface, Rush appears to have the showier of the two parts. But the big scenes are indisputably Firth's, with two major speeches bookending the film (the latter one being the 1939 radio broadcast with which King George VI addressed a nation entering into war with Germany) and a surprisingly candid confession at roughly the midway point (in which Albert reveals the abusive treatment that likely created his stammer in the first place).
Hooper, who nimbly sidestepped the pitfalls of the generic sports movie in "The Damned United," proves equally spry in the minefield of blue-blood biopics by using much the same m.o. -- focusing on the uncommonly strong bond between two men (the director reunites with Timothy Spall here as a rather comical-looking Winston Churchill). Another repeat collaborator, production designer Eve Stewart, re-creates both royal digs and Logue's wonderfully disheveled atelier, while Alexandre Desplat's score gives the film an appropriate gravitas.
Camera (color), Danny Cohen; editor, Tariq Anwar; music, Alexandre Desplat; music supervisor, Maggie Rodford; production designer, Eve Stewart; art director, Leon McCarthy; set decorator, Judy Farr; costume designer, Jenny Beavan; sound, John Midgley; re-recording mixer, Paul Hamblin; supervising sound editor, Lee Walpole; special effects supervisor, Mark Holt; visual effects supervisor, Tom Horton; line producer, Peter Heslop; associate producer, Charles Dorfman; assistant director, Martin Harrison; second unit camera, Matt Kenzie; casting, Nina Gold. Reviewed at Aidikoff screening room, Beverly Hills, Sept. 1, 2010. (In Telluride Film Festival; Toronto Film Festival -- Gala Presentations; London Film Festival -- Gala.) Running time: 118 MIN.
Pogledao sam GARDIENS DE L'ORDRE Nicolasa Boukhrieffa jednog od najintrigantnijih francuskih reditelja krimića. U ovom filmu posle izvanrednih CONVOYEURa i CORTEXa koji su imali visok stene originalnosti u postavci, zajvaljujući čemu je CONVOYEUR bio i kupljen za američki rimejk, ali se čini da od toga neće biti ništa posle Nimrodovog ARMOREDa, Boukhrieff preuzima jednu češće korišćenu holivudsku formulu i daje joj svoj autentični pogled.
U konkretnom slučaju GARDIENS DE L'ORDRE, Boukhrieff peuzima koncept michaelmannovskog policijskog filma osamdesetih, odnosno, budimo pošteni, oslanja se na njegov prevashodni uticaj na estetiku policijskog filma pošto Mann na velikom ekranu postaje značajan tek tokom devedesetih u punoj meri dok je u osamdesetim uticajan preko televizije i po obodima.
Ipak, Boukhrieff se najviše može porditi sa Mannom po tom spoju upravo francuske utišanosti policiera & junaka posvećenioh svom profesionalnom kredu po cenu svega u spoju sa američkim konvencijama detektivskog para, nasilnih kriminalaca, ambijenata okupanih neonom i plesnom muzikom, prostora koji su istovremeno moderni i arhaični. U tom smislu, iako se dešava sada, GARDIENS ima izvesnu retro dimenziju, ne samo na nivou postavke već i u pojedinim dizajnerskim rešenjima. Međutim, ta retro dimenzija, meni lično prija, iako je sasvim moguće da neko drugi doživi ovaj film kao hermetični pastiš.
Film je slikao Dominique Collin koji je Boukhrieffov saradnik od početka, a značajno je doprineo i radu Gaspara Noea, tako da film ima taj neobičan spoj blako pomerenih uglova snimanja, kadar-sekvenci i konvencionalno, dinamično postavljenih obračuna koji na svakom koraku nose poneki rediteljski kink. U tom smislu, GARDIENS je film koji u svakoj sceni nosi barem po jedno suptilno rediteljsko rešenje, i pre svega je reč o filmu čiju atipičnost čini rediteljski koncept.
Pre svega, film je realizovan praktično bez pokušaja bilo kakve duhovitosti. Eventualni humor proističe iz situacija. KKarakteri su vrlo sadržajni pre svega zahvaljujući Boukhrieffovom vođenju, i sposobnosti da kroz par jednostavnih poteza motiviše rasplet koji se u tippinim policijskim filmovima obično dešava po automatizmu. takav je i odnos između dvoje glavnih junaka koje igraju Cecile De France (mezimica iz HAUTE TENSION) i Fred Testot koji počinju film kao autsajderi a završavaju ga kao heroji ali u jednom atipičnom, spuštenom ključu, u kome to što su usamljeni nimalo nije cool, i akcija je naporna, krvava, nasilna a opet na jedan svež način estetizovana.
Iako se može reći da ova dva glumca ne grade neke širokogrude i naročito simpatične junake, identifikacija sa njima pre svega dolazi iz mannovske posvećenosti poslu, radnog procesa i celokupne atmosfere. I sam film je takav. Iako se oslanja na konvencije visokokomunikativnog žanra, GARDIENS nije veseli crowdpleaser, i u priličnoj meri je acquired taste za razliku od CONVOYEURa i CORTEXa.
Isto tako, ono što su Boukhrieffovi quirkovi nekome može smetati, no u svakom slučaju, njegova odstupanja od konvencije i pokušaji da obogati formu su čitljivi i mislim da bi ljubitelji policijskog filma trebalo da ga pogledaju.
* * * / * * * *
Dir: John Madden. US. 2010. 113mins
A solid dramatic thriller with a strong Helen Mirren-led cast, The Debt is the kind of adult-oriented fare that nominal distributor Miramax might once have turned into a decent theatrical success. Its box office prospects don't look so good now that Miramax has been downsized and put up for sale, though parent Walt Disney should still be able to exploit the film's potential as a reliable video and TV offering.
A taut, atmospheric Cold War thriller that touches glancingly on post-Holocaust issues of justice and revenge.
Screenings at the Deauville and Toronto festivals will create some interest prior to the film's delayed US release on December 29. Mirren and co-star Sam Worthington will be the main audience draws and their names may be particularly valuable when Disney takes the film out into the international marketplace.
British writers Matthew Vaughn and Jane Goldman (who scripted Kick-Ass) worked with Peter Straughan (The Men Who Stare At Goats) on the script, based on 2007 Israeli film Ha-Hov. Set partly in contemporary Israel and partly in 1960's East Berlin, the film intertwines the story of three young Mossad agents on a secret - and ultimately unfulfilled - mission to capture a notorious Nazi war criminal with the characters' troubled reunion thirty years later.
As directed by John Madden (Shakespeare in Love) the film works well as a taut, atmospheric Cold War thriller that touches glancingly on post-Holocaust issues of justice and revenge.
The love triangle that unites the three main characters across the decades is less convincing and the action gets melodramatic when the two plot threads come together in a modern day denouement.
Mirren, Tom Wilkinson (Michael Clayton) and Ciaran Hinds (Race to Witch Mountain) do sterling work in the modern day scenes. The younger versions of the same characters are played by Avatar star Worthington, Jessica Chastain (soon to be seen in The Tree of Life) and New Zealander Marton Csokas (Alice in Wonderland).
Dir: Ben Affleck. USA. 2010. 123mins
This works. Ben Affleck's high-octane, Boston-set crime drama may not have the thought-provoking ethical resonance of his first directorial outing, Gone Baby Gone; and it's not exactly treading new narrative ground in its central character – a good-guy bank robber who wants out but is persuaded to do one last job. But as an audience pleasing and teasing crime thriller with embedded romance, it doesn't put a foot wrong.
A film that is stylish, exciting, entertaining – and utterly conventional.
Two merits worth singling out are the tight script – by regular writing partners Affleck and Stockard together with tyro novelist-turned-screenwriter Peter Craig – and the spot-on casting. The role of heist-master with a conscience Doug MacRay is tailored for Affleck's sensitive hunk persona, but wherever you look there's a gem, from the depth Rebecca Hall gives to her account of Doug's love interest (on paper a potentially two-dimensional character) to Jeremy Renner (The Hurt Locker) as Doug's hotheaded brother-in-law and partner in crime Jem. Pete Postlethwaite and Chris Cooper shine in the brief scenes they're given – especially Cooper as Doug's jailbird father, whose magnetic two minutes of screen time deserves to be used in acting classes.
With the heft of Warner behind it, The Town should far exceed Gone Baby Gone's total worldwide haul of around $35 million when it rolls out in multiple territories this autumn, beginning with North America on 17 September. Auxiliary prospects appear equally robust.
An onscreen intro title informs us that the Boston blue-collar, traditionally Irish suburb of Charlestown produces more bank robbers and armoured carjack specialists per capita than anywhere else in the world (a guilty end caption also tells us that some very nice people live there as well). And then we're into the opening bank heist – an adrenalin-fuelled, bang-bang-edited sequence in which Doug, Jem and two regular accomplices, wearing ghoul masks, empty the coffers of a Massachusetts bank with near clinical precision.
Their only mistake is to take a hostage, young assistant manager Claire (Hall), to use in case they're jumped by police. They release her, blindfolded, but realising that she lives among them in Charlestown – one of several 'toonies', or yuppies, to have moved into the brownstone suburb – get nervous.
Not trusting the volatile Jem, who is prone to bouts of gratuitous violence, Doug agrees to check Claire out. Meanwhile FBI operative Agent Frawley (Jon Hamm from Mad Men) is closing in on the four accomplices. The inevitable romantic involvement between Doug and Claire, while it sounds far fetched, plays fresh and natural. In fact there's a sense of authenticity in everything from dialogue to setting that grounds the film's formulaic story and makes it mostly credible.
This is a world in which crime is a hereditary business, and the three heists which cadence the film serve not only as exhilarating action interludes but also as tokens of the fatalistic inevitability of the next hit: this is crime as addiction, in which the money, stuffed hurriedly into holdalls, is stolen but never (apparently) spent.
A magnificent editing job shadows the walk-and-gallop rhythm of the script, fast-paced but never incoherent in the thrilling car chases and heists and more measured in the romantic interludes and backstory-filling scenes like Doug's prison visit to his tough-skinned lifer father Big Mac (Cooper). The moody urban soundtrack and photography are able accomplices. Sure, there's a sense as the credits roll that we've had the wool pulled over our eyes by a film that is stylish, exciting, entertaining – and utterly conventional. But three out of four ain't a bad score.
Production companies: Warner Bros. Pictures presents in association with Legendary Pictures, GK Films, Thunder Road Film
Producers: Graham King, Basil Iwanyk
Executive producers: Thomas Tull, Jon Jashni, William Fay, David Crockett
Screenplay: Peter Craig, Ben Affleck, Aaron Stockard, based on the novel Prince of Thieves by Chuck Hogan
Cinematography: Robert Elswitt
Production design: Sharon Seymour
Editor: Dylan Tichenor
Music: Harry Gregson-Williams, David Buckley
Website: www.thetownmovie.co.uk (http://www.thetownmovie.co.uk)
Main cast: Ben Affleck, Rebecca Hall, Jon Hamm, Jeremy Renner, Blake Lively, Titus Welliver, Pete Postlethwaite, Chris Cooper
Pogledao sam izvanredan B-noir Richarda Quinea PUSHOVER koji bi verovatno ostao nedostupan da ga Columbia nije izdala u jednoj od svojih cratedigging DVD edicija. Ovaj film sam sticajem okolnosti dugo imao na nišanu, doduše pre svega jer me je glumačka podela intrigirala. Fred MacMurray je glumac čije filmove uvek gledam sa velikom pažnjom i mislim da je on, upros solidnoj karijeri mogao da postigne više, a zatim zbog Kim Novak koja je takođe jedna od potcenjenih Hitchovih plavuša. U ovom filmu MacMurray igra ulogu na tragu DOUBLE INDEMNITYja, dvanaest godina posle Wilderovog remek-dela a Kim nešto slično REAR WINDOWu, u isto vreme kada je nastalo Hitchovo.
Quine je marginalan reditelj, poznat po nekoliko solidnih ali za istoriju filma manje važnih filmova koje je radio za Columbiu. Međutim, PUSHOVER je pre svega maestralno režiran film.
Smešten u jednu zgradu veći deo svog trajanja, PUSHOVER naizmenično funkcioniše kao fatalistički noir i u najboljem smislu zamršeni suspenser u kome se smenjuju nevolje izazvane dubokim duševnim slabostima i nagonima sa napetim poukama o tome kako ne postoji savršeni zločin. Iako na površini, a i zahvaljujući tome što Quineovo ime ne garantuje ništa, PUSHOVER deluje kao u najboljem slučaju izvaredan programmer, nesumnjivo je reč o filmu vrlo podesnom za analizu.
Pre svega, PUSHOVER vrlo suptilnim rešenjima dovodi u pitanje neke od konvencionanih pretpostavki psihologije noir filma. Pre svega, iako ovde postoji femme fatale koja predlaže glavnom junaku kako da ukrade novac i pobegne sa njom, na kraju se iospostavlja da je njemu mnogo više stalo do novca nego njoj i da štaviše, ona prema njemu gaji vrlo iskrena osećanja, i da je u izvesnom smislu njen predlog bio u funkciji samoodržanja kada joj je pretio odlazak u zatvor.
Zatim, film se dosta poigrava sa voajerističkom dimenzijom jer su glavni muški junaci policajci koji nadgledaju ljubavnicu razbojnika koga jure. Jedan od njih razvija dosta upadljivu sklonost ka voajerizmu i u tome uživa. Kada na kraju sapase život mlade žene na koju je naročito obraćao pažnju, teško je ne primetiti perverznu dimenziju njihovog odnosa koji je počeo kroz voajerske poglede.
Konačno, sklop događaja koji dovodi do neumitnog kraha glavnog junaka, iako je sasvim ubedljiv u kontekstu priče i potvrđuje paradigmu da nema savršenog zločina, ipak ostavlja utisak iznuđenog raspleta i kao da sugeriše da je "istina" o sudbini tih junaka potpuno "drugačija". To bi se u načelo moglo reći za noge noir zaplete, međutim ovaj je specifičan zbog drugačijeg, iskrenijeg odnosa između Zavedenog Muškarca i Fatalne Žene, jer on zapravo nije zaveden i ona zapravo nije fatalna.
Ovaj film je nastao po prozi Billa Ballingera i Thomasa Walsha, međutim, po samom filmskom izrazu reklo bi se da je reč o vrlo filmičnoj adaptaciji koja je svela prozu na dramski minimum, i to u ovom slučaju savršeno funkcioniše. Psihološka dimenzija odnosa je u toj meri intrigantna čak i ikad se gleda iz današnje vizure da bi PUSHOVER lako mogao biti rimejkovan u sadašnjim okolnostima.
Od prvog kadra Quine donosi eleganciju i jednostavnost klasičnog holivudskog filma, a iako je film evidentno sniman u krajnje svedenim produkcionim uslovima, to se ne oseća kao nedostatak već upravo daje svemu naročit kvalitet. Iako nisam ljubiotelj filmova vezanih za jednu lokaciju, PUSHOVER je po svojoj uspešnosti u tom domenu preteča BOUNDa Braće Wachowski.
Kvalitet ovog filma na kome se nije previše insistiralo i koji nije naročito naglašavan u literaturi je na svu sreću primećen kod urednika DVD izdanja studija Columbia.
* * * 1/2 / * * * *
John McTiernan has inked a deal to direct action thriller "Shrapnel" for Belgian production and financing company Corsan and L.A.-based FilmEngine.
Corsan CEO Paul Breuls and FilmEngine CEO Anthony Rhulen will produce the project, which will be introduced to foreign buyers at the Toronto Film Festival by Corsan prexy of international sales Pascal Borno.
Scribe Evan Daugherty penned "Shrapnel," which made the 2008 Black List. Storyline revolves around two war veterans who hunt each other in a deadly game of cat and mouse.
"From the first time we read Evan's script, we believed we had the makings of a hit action film. With John McTiernan involved, the financing fell into place, and we expect to announce casting very soon," Rhulen said.
The Paradigm Motion Picture Finance Group packaged the pic and will rep domestic rights.
What is unclear is what impact McTiernan's legal tangle will have on the project. He faces sentencing on Oct. 4 after he pled guilty in July to making false statements to law enforcement officials when he was questioned during their investigation of Hollywood private detective Anthony Pellicano. A spokeswoman for the director said that the plea was conditional based on the results of his appeal.
McTiernan, who has directed action thrillers including "Die Hard" and "The Hunt for Red October," was last in theaters in 2003 with "Basic."
Breuls said McTiernan's track record is consistent with the "quality of filmmakers that Corsan is committed to supporting."
Corsan is in post on Lee Tamahori's "The Devil's Double," starring Dominic Cooper and Ludivine Sagnier, and in pre-production on Roland Joffe's "Singularity." Joffe begins lensing the $27 million pic in six weeks. Corsan is currently in theaters worldwide with romantic comedy, "Meant to Be," directed by Breuls. FilmEngine's slate includes "The Rum Diaries," financed and produced with GK Films.
McTiernan, Corsan and FilmEngine are repped by Paradigm; Daugherty is repped by FilmEngine.
QuoteZatim, film se dosta poigrava sa voajerističkom dimenzijom jer su glavni muški junaci policajci koji nadgledaju ljubavnicu razbojnika koga jure. Jedan od njih razvija dosta upadljivu sklonost ka voajerizmu i u tome uživa. Kada na kraju sapase život mlade žene na koju je naročito obraćao pažnju, teško je ne primetiti perverznu dimenziju njihovog odnosa koji je počeo kroz voajerske poglede.
Znači odavde je Bert (ili barem Vilijam Dil, autor romana) zapalio ceo podzaplet za Šarkijevu mašinu? Rispekt.
ma da, nije on uopšte naivan...
Kakva li će svinjarija rimejk Šarkijeve mašine u produkciji Markija Marka da bude?
U jednom trenutku je taj rimejk trebalo da piše Jerry Stahl, jedan od mojih omiljenih književnika, poznat po tome što je navučen na krek pisao ALFa, a skinut sa svega polishovao BAD BOYS 2. Tada je delovalo da bi Stahl mogao da to sve ubaci na neku novu ravan. Ipak, Stahl više ne radi na tom skriptu i ko zna šta nas čeka...
Deluje kao da nema nade... Posle Maksa Pejna imam negativnu predrasudu spram svega što na bilo koji način nosi prezime Wahlberg.
Čak i prema Funky Bunchu?
:lol: :lol: :lol: Da, čak i prema banču.
Pogledao sam jedan od najprecenjenijih novih britanskih trilera THE DISAPPEARANCE OF ALICE CREED J Blakesona, film koji je tretiran kao veliki showcase za nove talente, ali na kraju sve to deluje kao krajnje prosečan pokušaj aproprijacije koncepta poput SLEUTHa u nove okolnosti otmice. Nažalost, za razliku od SLEUTHa gde su likovi bili zanimljivi i pre "velikih preokreta", u ovom filmu jedino preokreti daju svežinu filmu dok su likovi s jedne strane prazni i konvencionalni a s druge, čak i u onom domenu u kome su izgrađeni krajnje neintersantni. Tome treba dodati i određene preokrete/osobine likova koje ostavljaju utisak krajnje neubedljivosti.
Blakesonova egzekucija je pristojna, film izgleda glossy i pokušava da nadoknadi sve potencijalne nedostatke koje sa sobom nosi minimalizam i smeštanje većeg dela filma u dve prostorije i u tome bi sigurno uspeo da je imao iole zanimljivije likove. Slično zanimljivom ali probelmatičnom filmu EDEN LAKE, jedan od značajnih simptoma ovog filma jeste rešavanje situacije korz detalje proistekle iz fizičke konfrontacije umesto promena odnosa. Iako jako volim fizičku konfrontaciju na filmu, ovo naprosto nije priča koja tako treba da se rešava.
* 1/2 / * * * *
(https://lh4.googleusercontent.com/_iRZ-V55JHKM/TInoi-wXH0I/AAAAAAAAAJY/W6oehGgOFHs/s576/vokazna.jpg)
xrofl
Kome treba Popboks kada su svi na MMGu?
Crip živopiše novi Weezer
http://mislitemojomglavom.com/?p=1341 (http://mislitemojomglavom.com/?p=1341)
Zvanično najavljena slovenačka postavka VELIKE BELE ZAVERE
http://www.sng-ng.si/repertoar/premiere/2010052509404425/ (http://www.sng-ng.si/repertoar/premiere/2010052509404425/)
:| :| :| Čestitke.
Hvala, Mehmete. Narod čiji je najveći bend imao Tomaža Hostnika u svom sastavu, trebalo bi da može da ukapira ovo...
Reprizirao sam MAVERICK Richarda Donnera, izvanredan film iz Firerovog opusa koji se nažalost često previđa, iako je bio vrlo kvalitetan i prilično uspešan. Gibson je 1994. kada je počeo da se pomalja vestern posle uspeha UNFORGIVENa, a u vreme TOMBSTONEa, WYATT EARPa, nastupio sa vesternom koji je koncipiran kao veliki povratak zabavnoj strani tog žanra, na tragu pojedinih filmova Burt Kennedyja i Don Siegela.
Istovremeno, ovaj film je veliki omaž starim vestern klasicima, i to ne samo staroj seriji MAVERICK čiji glavni glumac James Garner igra drugu najvažniju mušku ulogu u filmu, ili BUTCH CASSIDYju, čiji scenarista William Goldman potpisuje izvanredan scenario već i brojnim lokacijama, situacijama, glumcima i pevačima kantri muzike koji se u velikom broju pojavljuju u cameo ulogama.
Firerov Maverick je daleko kompleksniji od Garnerovog sa televizije koji je bio šarmantni kartaroš-prevarant. Novi Maverick je istovremeno komičan ali i psihotičan, i Mel ga gradi sa unošenjem pomalo Martina Riggsa u taj popularni lik. Štaviše, u jednoj situaciji, Donner i Gibson efektno namiguju filmu LETHAL WEAPON, ali to nije samo detalj već i u priličnoj meri signal u kom pravcu će Gibson razviti ovog junaka.
Goldmanov scenario istovremeno ima zadatak da ispriča Maverickovu avanturu, bude franchise starter ali i da ponudi sve moguće vestern situacije, od borbi po salunima, preko tuča sa Indijancima do smirivanja odbegle kočije. U tom smislu, Goldman se koristi strukturom road movieja i nudi jedan u suštini epizodičan ali koherentan scenario koji obiluje duhovito postavljenim situacijama u kojima Gibson i Jode Foster u ulozi koja je potpuno atipična za nju briljiraju u maniru najvećih holivudskih parova, nadovezujući se unutar vestern tradicije na parove poput Clinta Eastwooda i Shirley Maclaine u TWO MULES FOR SISTER SARA Dona Siegela. Donner u principu tako i režira film, iako obiluje akcijom, MAVERICK je pre svega komedija o nadmetanju dva karaktera.
Od kada je upao u nevolje, pominju se glasine da bi Gibson radio nastavak MAVERICKa što u produkcionom smislu ima logike jer je ovo bila produkcija njegove kompanije Icon i on verovatno ima prava na osnovu kojih može sam da izfinansira film; a Jodie Foster može da privuča jer je i on igrao u njenom novom indie filmu BEAVER i poznati su po tome da su bliski prijatelji. U tom smislu, postavljaju se dva pitanja. Prvo je otkud to da MAVERICK nije dobio nastavak u ono vreme a drugo je naravno kolike su šanse da danas taj film zaigra na blagajnama. Odgovor na ovo drugo pitanje je otvoren a moja pretpostavka vezana za prvo je naprosto to da iako je MAVERICK bio uspeh u svim aspektima, vestern ipak nije delovao kao perspektivna forma u periodu koji je potom usledio i da je produkovao više flopova nego hitova, a i sam Gibson se više fokusirao na manje komične saradnje sa Brian Helgelandom i dr.
Iako spolja deluje kao laboratorijski krojen spoj BUTCH CASSIDYja i LETHAL WEAPONa, MAVERICK je jedan od retkih blokbastera koji se isključivo bazira na snazi glume, karaktera i scenarija, a u kinestetičkom smislu na zanatskim veštinama svojstvenim vesternu, poput snimanja u divljim predelima i akrobacije.
* * * / * * * *
Ellroy ponovo na ekranu:
Steve Buscemi, Sigourney Weaver, Anne Heche, Cynthia Nixon and Robin Wright are all signed on to star in the thriller "Rampart" for Lightstream Pictures and Amalgam Features reports Variety.
Based on a story by James Ellroy, the action follows a single cop against the backdrop of the corruption scandal surrounding anti-gang unit of the LAPD's Rampart Division in the late 1990s.
Over 70 officers were implicated in misconduct which included unprovoked shootings, beatings, planting of evidence, framing of suspects, stealing and dealing narcotics, bank robbery, perjury and covering up evidence.
The group join the already cast Woody Harrelson, Ice Cube and Ben Foster. "The Messenger" writer/director Oren Moverman will pen and direct.
Foster, Lawrence Inglee and Paul Currie will produce. Shooting kicks off October 25th in Los Angeles.
Pogledao sam HARVARD MAN Jamesa Tobacka, film sa kojim se dosta uspešno može lečiti ENTOURAGE withdrawal. Ovaj film pored Adrana Greniera u glavnoj ulozi, ima u sebi i jedan detalj koji se kasnije pojavljivao kao motiv u seriji a to je da Vince preuzima uloge namenjene Leu DiCapriju, dakle u ovom slučaju je Adrian igrao lik koji je pisan za mladog Lea. Međutim, kada je film sniman, Leo je već imao TITANIC, a iza sebe je ostavio i BASKETBALL DIARIES koji je u izvesnom smislu prilično sličan.
Grenier u ovom filmu služi kao odlična zamena za Lea u Tobackovoj osavremenjenoj viziji klasika Jacka Nicholsona DRIVE, HE SAID u kome se snalaženje mladog sportiste na radikalizovanom univerzitetu koji je preplavila droga, zamenjuje snalaženjem mladog sportiste na konformističkom univerzitetu koji je preplavila droga.
Kao i uvek, veliki mačo američkog filma, ubacio je dosta autobiografskih detalja u film, i u stvari ta činjenica da je stekao status poštovanog mužjaka Fabrike snova je i održala Tobacka na obroncima prve lige toliko dugo. Ceo koncept Ivy league studenta koji eksperimentiše sa drogama, eksom, kockom i svetom podzemlja je biografski detalj koji je obeležio Tobacka kao mezimca mnogih holivudskih mogula i u ovom filmu to je stvar koju on primarno eksploatiše.
Umesto političke pobune izražene kroz eksperimetisanje sa seksom i drogom, u HARVARD MANu Toback prikazuje jocka koji pokušava da mnogo dublje spozna sebe mahom idući od orgazma do higha i nazad. U ovom filmu jock u glavnoj ulozi je prikazan kao pozitivan, višedimenzionalan lik, koji misli da manipuliše ljudima u svom životu sve dok ne overdozira sa LSDom i sam postane izmanipulisan u jednom slučaju koji uključuje mafiju, nameštanje utakmica i FBI.
Konzistentnost izraza nikada nije bila Tobackova jača strana, čak ni u njegovom klasiku FINGERS, međutim to smeta HARVARD MANu da bude energičan i interesantan nezavisni film, sa vrlo intenzivnim tempom i zanimljivim rediteljskim koncpetom koji se bazira na seriji kratkih kadar-sekvenci i dosta pokreta kamere. Toback se birajući takav rediteljski koncept kreće tankom granicom između zbrzavanja stvari i istinske estetizacije, ali na kraju, čini se da preovlađuje ovo drugo, između ostalog i zato što je glumačka igra jako dobra i ne iziskuje dosta coveragea.
U filmu se u dosta bitnoj ulozi pojavljuje i NBA košarkaš Ray Allen koji je dotle već igrao u HE GOT GAME. Toback je svoju priču na temu tenzija između belaca i crnaca već snimio, a rekao bih da Ray Allen ima istu ulogu kao i Jim Brown u FINGERSu, s tim što ipak postoji generacijski jaz između njega i Tobacka (koji je jedno vreme čak i živeo u istoj kući sa Brownom).
Međutim, ovaj film nije za gledaoce koji nisu barem malo upoznati sa Tobackovim radom, i neke od njegovih rediteljskih idiosinkrazija mogu biti shvaćene kao veliki problem.
Ipak, Toback nudi dosta sjajnih stvari onima koji vole taj in your face pristup i pokazuje kako je moguće snimiti dinamičan film koji vrca od dijaloga i pretenzije koja se graniči sa banalnošću, ali je strogo vezana za karaktere a ne za autora i zato funkcioniše.
* * * / * * * *
Pajkićevci ponovo jašu - teorije zavere, alternativna istorija, smicalice & zavrzlame
http://politikin-zabavnik.rs/pz/tekstovi/admiral-iza-kamere (http://politikin-zabavnik.rs/pz/tekstovi/admiral-iza-kamere)
odakle mu ovo? Jedino ako Bogdanović to nije negdje napisao, a za orden se može i provjeriti.
Old school Pajkićevci imaju pretpostavke o svemu. :)
Reprizirao sam PAYBACK u Helgelandovom cutu koji se znatno razlikuje od onog koji su napravili studio i Gibson kao producent. Činjenica da je Paramount napravio DVD izdanje koje je maksimalno ispoštovalo ovaj cut, a rekao bih i podrazumevalo dosta velike investicije u novi skor i miks zvuka, govori da je Helgeland ostao uvažen saradnik i da je na kraju dobio svoju satisfakciju. Naravno, pošto je Helgeland zamenjen pred kraj snimanja, kada su dovedeni Terry Hayes da piše i John Myhre (premda pominjan je i Paul Abascal da režira). U svakom slučaju, konsenzus je da je Helgeland snimio sedamdeset posto filma, ali da je isto tako njegova verzija imala znatno kraće finale.
Inače, Paul Abascal je neka vrsta poetske pravde za Helgelanda. Naime, Helgeland je navodno "upropastio" (as in mejnstrimizovao) skript Braće Wachowski za ASSASSINS a na tom filmu je Abascal bio Stalloneov frizer. Na PAYBACKu je došlo do toga da se Abascal pozabavi njime. Kasnije je Abascal za Firera snimio PAPARAZZI.
U tom smislu, ako bi se pravilo neko paušalno poređenje, mislim da je studio cut ipak bolji, bogatiji, dorečeniji, ali Helgelandov svakako ima svoj adut a to je dosledno baziranje na 70s atmosferi i minimalizmu po kome je prepoznatljiva i Flemyngova sjajna ekranizacija Parker-novela THE SPLIT sa kojim PAYBACK u Helgelandovom cutu može da čini sjajan double-bill. Studio cut je Porteru dodao još jednu dimenziju na nivou karaktera i modernizovao ga u najboljem smislu, dočim je Helgelandov Porter sveden kao Jim Brown kod Flemynga.
Kolor-korekcija je takođe drugačija i film nije u plavim nijansama kao studio cut tako da je i u tom smislu bliži 70s krimićima. Helgeland je očigldno želeo da se nadoveže na 70s krimiće sa ubermensch glumcima mnogo više nego što je sam POINT BLANK Johna Boormana u kome iako glumi Lee Marvin, pretencioznost Boormanovog postupka odnosi prevagu. U PAYBACKu jedini arty momenat je ta arhaiziranost iako se film formalno dešava danas. Verujem da bi smeštanje filma u epohu učinilo da bude opterećen konotacijama tog vremena, a krimići iz te epohe su u principu vrlo često nevezani za trenutne istorijske tokove. U tom smislu Helgelandov PAYBACK više podseća na ritchiejevo remek-delo PRIME CUT sa Marvinom nego na Boormanov POINT BLANK sa kojim deli izvorni Westlakeov materijal. Uostalom, u jdnom detalju Helgeland pravi posvetu Siegelu kada se likovi nalaze u kafani VARRICK'S i zaista Porter dosta podseća na "poslednjeg od nezavisnih" iz tog remek-dela.
Novi score je vrlo funky i takođe vrlo 70s.
Reč je o director's cutu koji se zaista znatno razlikuje, slično Donnerovim akcijama u SUPERMANu tako da mislim da ljubitelji PAYBACKa treba da ga pogledaju, i što je još važnije, mislim da oni koji nisu ranije videli studio cut posle gledanja mogu imati drugačiji utisak
* * * 1/2 / * * * *
Podvrgao sam se novom Rodriguezovom eksperimentu MACHETE koji potpisuje zajedno sa Ethanom maniquisom, svojim montažerom. Ovaj film spada u Rodriguezovu eksperimentalnu fazu početu sa ONCE UPON A TIME IN MEXICO i izuzev SIN CITYja predstavlja možda i najbolji film nastao u ovoj stranputici njegove karijere.
Za MACHETE se može reći da je kvalitetniji od PLANET TERRORa, pre svega utoliko što je manje talenta uludo protraćeno, a delom i zato što ako imamo u vidu da je ipak reč o ekranizaciji vic-trejlera, nije se ni moglo očekivati išta bolje. Rečju, PLANET TERROR je sa svojim konceptom Grindhouse posvete bio i verovatno poslednja instanca u kojoj se od Rodrigueza išta moglo očekivati i MACHETE dolazi u fazi kada se od njega više apsolutno ništa ne očekuje.
Za razliku od DEATH PROOFa nastalog takođe u povodu GRINDHOUSEa, koji je ipak ozbiljan film, voleli ga ili ne, PLANET TERROR je imao problem u tome što je ne samo na planu ideje već pre svega realizacija potpuno flah. odnosno, Rodriguez je ironiju prema žanru, formi, pripovedanju i svemu ostalom preneo i na sam proces nastanka filma, i tu je moralo doći do njegovog potpunog odvajanja od bilo kakve smislene kinematografije.
MACHETE je film koji nesumnjivo beleži niz duhovitih ideja, niz uspelih gegova, čak i niz ludicnih zaključaka na nivou artikulisanja grindhouse ugođaja, međutim, film je u toj meri zanatski ispušten, u toj meri pripovedački raspojasan i besmislen, bez i najosnovnije sposobnosti za razlikovanje važnog od nevažnog, da na kraju deluje kao jedan prilično infantilan film-esej.
Ideja da Danny Trejo igra naslovnog junaka, dovela je do jednog lepog grindhouse insighta koji je naravno jasan svima onima koji prate ovu vrstu filma, a to je cela podvrsta filmova sa zvezdama-debilima, odnosno masa fiolmova u kojima je glavni junak zapravo najslabija karika. Danny Trejo je epizodista, i ubacivanje nega u glavnu rolu ekvivalentno je uzimanju Rona Marchinija koji je navodno namučio Chuck Norisa u kimonu, ali ne i na ekranu, za glavnu ulogu - a takve stvari su se dešavale. Međutim, isto tako, filmovi sa opskurnim mentolima u glavnim ulogama su imali draž u tome što su reditelji istrajavali u forsiranju marginalca do statusa zvezde, dočim je Rodriguez nesiguran i pretrpava film popularnim epizodistima i vinjetama, te se gubi fokus sa glavnog, naslovnog lika i on na kraju ostaje zatrpan nizom viškova.
Film traje 105 minuta a ostavlja utisak kao da traje 155, međutim, iako je slab i naporan, ima izvesnu dozu šarma koja me je držala budnim, a ono bar zbog detalja poput reliciranja scena iz DESPERADOa, namernih grešaka u kontinuitetu sa Mercedesom Jeffa Faheya ili pojavljivanja puce iz EL MARIACHIja.
Ljudi koji ne vole film, a naročito oni koji ne vole akcioni film i misle da je to zabava za budale, mogu čak u izvesnoj meri i uživati u ovoj papazjaniji.
To sve nažalost ne znači, da ovo nije još jedan udarac u zid dead enda sa kojim se RR suočava, niti remeti status THE FACULTYja kao njegovog zapravo ako ne najupečatljivijeg a ono najkonzistentnijeg filma.
* * / * * * *
Witnesses in Mel Gibson case threatened
Exclusive: Allegedly ignored by Gloria Allred; almost run over
By Allison Hope Weiner
Share13
Sept 16, 2010, 03:35 PM ET
hr/photos/stylus/151251-grigorieva_oksana_gibson_mel_341.jpg
Oksana Grigorieva and Mel Gibson (Getty)
Related
Celebrity publicist investigated in Gibson case
Sister of Mel Gibson's ex under suspicion
Secret Mel Gibson text message may prove extortion
Two potential witnesses in the Mel Gibson/Oksana Grigorieva criminal investigation have told authorities at the Los Angeles County Sheriff's department that their lives were threatened after they refused to fabricate evidence on behalf of Oksana Grigorieva, the actor's ex-girlfriend and the mother of his youngest child.
Grigorieva has leveled charges of domestic abuse against Gibson, claiming that the actor assaulted her on more than one occasion.
Last month, two potential witnesses in the case, Violet Kowal, a Polish porn star who claims to have slept with Gibson, and her bodyguard, Nikko Riley, told police that after they refused to help Grigorieva in her case against Gibson, her bodyguard threatened their lives by attempting to run down Riley and making verbal threats to have them killed by cops in his pocket.
Kristian Otto Herzog, Grigorieva's bodyguard, pleaded guilty to two counts of impersonating an officer in 2009 and served 255 days in jail. According to sources close to the investigation, after being threatened by Herzog, Riley and Kowal told their lawyer, Gloria Allred, about the threats. Sources close to the investigation claim that after Allred failed to report the threats to the police and suggested that Kowal hold a joint news conference with Grigorieva, Kowal fired the attorney. Allred had no comment.
The sources say that during the third week of August, Riley and Kowal contacted Gibson's lawyers about the threats and were told to immediately contact the police.
In a statement to police obtained exclusively by The Hollywood Reporter, Riley alleged that he and Kowal met with Herzog and another man named Shoull at the Polo Lounge in Beverly Hills and that Herzog attempted to "intimidate myself and Violet with talks about unsolved murders in Hollywood and that he would love for me and Violet to join his and Oksana's camps."
Riley told police that Herzog offered the two potential witnesses all sorts of inducements to join the Grigorieva camp. "[H]e started to promise us with expense accounts, a paid condo, and paid gigs in Hollywood due to his connections in Hollywood," Riley said in a statement to police.
Riley told authorities that when he and Kowal declined to support Grigorieva against Gibson, Herzog began making threats against their lives. "At this point, Kris stated talking about his shotguns in his car outside, meanwhile Shoull sat across from us with a threatening look on his face, so the meeting ended and they offered to walk us to our vehicle when we left," Riley said in a statement to police.
A call to Grigorieva's family lawyer was not returned and Herzog did not return an e-mail request.
An attorney representing Herzog, Martin Garbus, says, "The allegations are untrue."
According to sources close to the investigation, Herzog, who has a website, the bodyguardgroup.com, allegedly told Riley and Kowal that he worked for a number of celebrities including Grigorieva. Riley claims that the bodyguard said Grigorieva was willing to secretly share some of the money she got from her dispute with Gibson if Riley and Kowal would say what Herzog told them to say.
In his statement to police, Riley told police that at the Polo Lounge meeting, "After 30 minutes of telling us what Oksana can do for us financially and professionally, (sic) he [Herzog] then started to ask us questions about Violet's involvement with Mr. Gibson. I told him that we can't share any info with him at that time and that's when Kris starting getting agitated with me and started again with the subtle threats about me and Violet's safety."
About an hour after the meeting, Riley told police that he received a call from Herzog in which the bodyguard "started asking me to give him copies of any evidence that Violet has about Mr. Gibson." Riley refused, according to his police statement, and "this time Kris got really angry and pushy and then proceeded with the threat that if I said anything about our meeting or our conversation he will have his dirty sheriff deputies come and take me out."
"This was a direct threat from Kris and it made me very angry but I said to myself I need proof of this guy from Oksana's camp coming in contact with us," Riley said in his statement to police. On Aug. 13, Herzog allegedly called Riley again, according to the statement Riley gave police, and Riley began taping the conversation. On Aug. 16, Riley said in his police statement that Herzog drove his car down Riley's street and attempted to strike Riley with his car.
According to sources close to the case, Riley attempted to get help from Allred, Kowal's attorney. But Riley claims that Allred kept trying to get him and Kowal to hold a press conference. "She didn't care about anything we had to say other than going after Mr. Gibson," a source close to the investigation claims Riley told authorities.
Oksana Grigorieva and Mel Gibson (Getty)
Related
Celebrity publicist investigated in Gibson case
Sister of Mel Gibson's ex under suspicion
Secret Mel Gibson text message may prove extortion
Kowal was so upset about Allred's refusal to act on the threats made by Herzog against them that she wrote an e-mail viewed by THR to Allred from Kowal.
The letter says in sum and substance:
Gloria,
I am writing to inform you of my attention to on move past this association with Oksana Grigorieva and her firm or representative, I don't believe it is in my best interest to associate with that group because I feel they are involved in some kind of illegal activity towards Mel Gibson in which I discussed with you before. I just want to keep everything as truthful as I can. I am writing this letter to dissolve or end the retainer agreement I signed with your firm effective immediately. I am very uncomfortable with this situation."
THR has also listened to part of the audio recordings made by Riley and Kowal and was able to take notes.
The following are notes of part of the audio taped conversation that was handed over to authorities.
"Herzog says to them on tape, "I'm offering you legal, personal, financial and professional assistance. When I say you, I mean you two. Both. It's the same fucking deal.
I'm going to call my contacts at the phone companies and say are these their phone records? I'm going to call my contacts, at the service provider, I just want a yes or no did these texts really happen? I'm going to call my contact, the call back stuff ... because I can find out in an hour. Um, I will sit you down, you personally, face to face with Harvey Levin and Mike Walters, and I'll have them guarantee to your face that from this point forward they will only support you and write positive stories about you. I will personally sit you down with them.
"You want to meet these people, Tony, Orlins, Flash, Harvey from TMZ, you want to be connected with these producers, whatever, I can do that. They are all going to support you because I asked them to. You can hear, face to face with them, they are all going to support you because I asked them to. "
Now what you need to do is help me. I wouldn't ask you to take on faith everything you learned about me on my website. I'd send you to the website and let you see it yourself, you know a picture means a thousand words, pretty much tells us our relationship, you know it's worth a thousand words. Just like me with the police, I have in terms of our relationship. It didn't happen over night. That I needed to accomplish.
If you want to get to my level, that's what I'm saying, trust my advice, if you want to be at a level that gives you financial independence for the rest of your life at that professional level. Then I need you to do three things ... Act and do as I ask.
And, I'm not starting violence, I'm only on your side. I'm only saying that's how my client list works. And, I had a huge conversation with her [Oksana] last night and a huge conversation with her this morning about how if I can verify all this stuff that you're saying is real, she's willing to allow me to rebuild your credibility with her. That's a big step because very soon, she will be worth a couple hundred million dollars.
Nikko, what do you want in your heart? If you want to be your own boss and be financially independent, and comfortable about the way you get there, I respect that about you, as long as your comfortable , because you can take every black kid out of every ghetto you've ever been through and put through college. How would that make you feel? That's the level of financial independence I'm trying to get you to.
Nikko, on the recording, says, "I'm going to tell you straight up. The only concerns I have again, Violet is my number one um responsibility, it did kind of shake me up a bit and it was kind of intimating because I've never met anyone of your influence, that powerful before. So yeah, it was a little bit intimidating, you know, that probably another reason, you did kind of scare me a bit, But now I'm cool. I thought about it and understand how frustrated you got with me. I totally get it and I want there to be trust again.
Herzog: A lot of what I'm reading right now, Herzog claiming that Nikko is sleeping with polish porn star. "I want you to be straight with me. There are photographs of you two together in somewhat intimate poses.
When a bodyguard is caught screwing a client. Brittany spears screwed one of her guys, he never got a job again. And he was at Brittany Spears level. When Jamie Spears and Marty Singer and all them got done with him, he was done. I think he actually left the country. I mean, I can just tell you that I can't protect you if that ever happens.
I have set it up to have you guys [Riley and Kowal] protected by the same people who have protected most of the people who are on my front page. You know, the best of the best. The bottom line is you and I can't have any secrets. Everytime we hear something, let me tell you, I'm going to hear everything bad. I've told you everything I can to piss you off. I tell you everything.
Are you two girlfriend and boyfriend?
Nikko responds: I can't answer that question. Don't want to answer that question.
Herzog: I didn't see shit. He said he saw a picture of you two face to face and were kissing. That's not a normal bodyguard client relationship. You can tell me instead of me firing you. I can make sure that anyone who respects me will never put that shit out. If any photos are sold to them, they simply won't publish them. I can't protect you from it if then the picture came out on TMZ and I didn't want them to come out.
I'm not asking your favorite fucking position. But if I know there might be, I can make sure that shit doesn't come out, at least not to any reputable source.
Olivia Wilde ("Tron: Legacy") has joined the body-switching comedy "The Change-Up" reports Deadline.
Jason Bateman plays a successful family man while Ryan Reynolds is a lazy slacker. When they somehow switch bodies with each other, they find their lives turned upside down.
Wilde will play a colleague at the law firm which Bateman's character works in and is the cause of the body-switch.
David Dobkin ("Wedding Crashers") directs from a script by Jon Lucas and Scott Moore ("The Hangover"). Shooting was originally slated to kick off next month for release next August.
Distorzija : ne čakaj na maj (http://www.youtube.com/watch?v=kl95j6P5a5A#)
Pogledao sam izvanredan, zapostavljen, nažalost sasvim razumljivo iako ne i opravdano, klasik iz osamdesetih - SUNSET Blake Edwardsa sa Bruce Willisom i James Garnerom. Ispostavilo se da sam ovaj film zapravo već gledao ranije ali je to bilo toliko davno da sam već i zaboravio. Vredelo je podsetiti se jer u ovom filmu, iste godine kada je snimio i DIE HARD, Bruce Willis nastupa u vrlo old school trileru sa elementima buddy filma, sa sjajnim partnerom koji će kasnije u svet vesterna u vesti i Mela Gibsona u MAVERICKu.
SUNSET je deo Edwardsove možda čak i bolje rediteljske linije trilera u kojoj je ostvario velike rezultate iako je prevashodno poznat po komedijama. Ipak, čovek koji je snimio klasik poput EXPERIMENT IN TERROR automatski se mora smatrati značajnim rediteljem trilera, zar ne? Edwardsu nije bila strana ni brutalnost u exploitation ključu kao recimo u filmu GUNN.
U tom smislu, SUNSET je koncipiran kao buddy film na tragu BUTCH CASSIDYja (još jedna paralela sa MAVERICKom) smeštena u Holivud dvadesetih, sa dve istorijske ličnosti u glavnim ulogama - čuvenim vestern glumcem Tom Mixom kog igra Willis i Wyatt Earpom koji dolazi da bude konsultant kog igra Garner.
Earp ubrzo sreće ženu iz svoje prošlosti koja ga upliće u chandlerovski zaplet koji Edwards tretira živahno ali su seksualni i politički aspekti zapleta više na liniji CHINATOWNa što je verovatno i omelo masovnije gledanje ovog filma jer je naprosto premračan da bi bio veseli eskapizam. SUNSET nije komedija, ali formalno jeste lepršavi krimić, sa elementima noira, tako da ga ubacivanje seksualnih perverzija, fetišizma, prostitucije i sličnih stvari sigurno udaljava od ciljne grupe.
Štaviše, reklo bi se da SUNSET nudi kennethangerovski pogled na Holivud.
To se može prepoznati u sjajno koncipiranom liku glavnog negativca kog igra Malcolm McDowell. Njegov lik je naime postavljen kao nekadašnji čaplinovski komičar koji je postao šef studija, sklon sadizmu i vezama sa podzemljem i u tom smislu dosta podseća na Mack Senneta a naročito ono kako ga je opisivao Ellroy u romanu BLACK DAHLIA. Štaviše, u ovom filmu, on ima i hromu sestru i to se da prepoznati kasnije kao motiv u tom Ellroyevom romanu.
Edwardsova egzekucija materijala je konzervativna. Svakako da kad je reč o Willisu iz 1988. više će se pamtiti DIE HARD jer to je landmark, ali SUNSET je sasvim solidno izveden film stare škole, no razumljivo je da u tom trenutku nije imao puno šanse na blagajnama jer se film transformisao i nije bilo strpljenja za old school stvari.
Garner uspeva da dominira nad naravno šarmantnim Willisom koji je već bio TV zvezda i zajedno čine odličan tim. Malcolm im parira u retko lucidno osmišljenoj ulozi negativca.
U svakom slučaju, SUNSET ima potencijal ne samo kao film za gledanje danas, nego i kao film za rimejkovanje, pošto bi možda iz drugog puta, sada sa Willisom u Garnerovoj ulozi mogao biti hit.
* * * / * * * *
Moguće je da sam počeo da retardiram ali pogledao sam SURROGATES Jonathana Mostowa i taj film mi se izuzetno dopao. Doduše, priznajem, pogledao sam ga u kućnim uslovima, moguće je da u bioskopu nije tako zanimljivo, zbog samog karaktera filma. Naime, SURROGATES je u svojoj osnovi B-film u najboljem smislu te definicije. E sad, formalno, SURROGATES je A ili ako ne baš A a onda A- film. I tu nastupa možda ključni problem u recepciji ovog filma, ni njegove ideje pa ni egzekucija nisu na A nivou.
Ako kao primer A filma sa određenim SF zapletom i intelektualnim pretenzijama uzmemo INCEPTION, onda SURROGATES nema tu šta da traži, i to ne zato što je mnogo slabiji nego zato što je manje diskurzivan u izlaganju svoje ideje. Naime, INCEPTION traje dva i po sata i u jedno pet navrata nabije publici na nos kako je to sve zapravo jako pametno, dočim SURROGATES traje sat i po i mnoge svoje teze plasira na nivou detalja i ne insistira na tome da je za klasu viši od ostatka ponude.
U tom smislu SURROGATES se može porediti sa literaturom. Dok se veliki blokabasteri sa premisom da su inteligentni prodaju kao neka vrsta mejnstrim literature sa žanrovskim zapletom, SURROGATES je kao old school žanrovski roman koji je prepun konvencija i klišea ali je interesantan.
Kad govorimo o konvencijama, one su sjajno plasirane u ovom filmu pre svega jer je u njegovom B-duhu da se neke stvari plasiraju preko žanrovskih prečica, ali pored toga pošto je smešten u svet surogata a surogati su ono kako ljudi vide sebe odnosno kako žele da se predstave, logično je da policajci sebe vide kao policajce iz filma. Tako je i sa ostalim profesijama.
Ono što je meni zanimljiviji aspekt od same koncepcije surogata koja otvara mogućnosti za beskrajne diskusije, i potencijal za još deset filmova na tu temu, jeste ko im se suprotstavlja, s jedne strane tu je duboko traumatizovani detektiv-otpadnik i negativac koji je takođe opterećen vlastitom traumom. Reklo bi se da u ovom obračunu, u kome je naizgled zdrav razum osnovni razlog skepse prema surogatima, jedino traumatizovan i psihotičan čovek mogu da zaista stupe u borbu.
Po svom izgledu SURROGATES me je podsetio na 80s SFove poput Crichtonovog LOOKERa, nosi u sebi tu atmosferu tehnotrilera i smirenost estetizovanih ambijenata. Mostow se dosta igra sa sterilnim svetom surogata koji je sličan kao naš svet ali ipak nije to i uz pomoć izvrsnog DPa Olivera Wooda gradi jedan naizgled nepretenciozan a zapravo vrlo sofisticiran vizuelni koncept. Dok je glavni junak surogat, film je slikan u mirnim, ravnim pokretima kamere, sa krajnje konvencionalnim kadriranjem, a onda kada postane čovek, Mostow i Wood prelaze u sledeću brzinu. I što je više ljudi u igri, to fotografija postaje življa, sa više pokreta kamere i organskim rešenjima u tom domenu.
Film će biti upamćen po barem jednoj antologijskoj akcionoj sceni kada glavni junak helikopterom juri osumnjičenog, a ostatak akcije u sebi nosi prijatnu dozu anarhičnosti proistkle iz toga da se ubijaju ljudi koji to nisu, kao u MATRIXu.
Ono gde film ode u pogešan vid konvencionalnosti jeste samo running against the clock finale, koje nije skandalozno, u redu je, ali je moglo biti bolje.
Bruno je sjajan u glavnoj ulozi - ridikulozan u surogat formi i u ful mačo modu kada ponovo postane čovek. Drugi glumci u principu manje-.više disciplinovano igraju surogate, i samo povremeno ispadnu iz "lika". Podela je među surogatima odlično napravljena, sa glumcima poput Rosamund Pike i Borisa Kodjoea koji savršeno reprezentuju artificijelne vizije ljudi.
Iako SURROGATES donosi i reunion Willis-Rhames, oni praktično nemaju zajedničkih scena.
SURROGATES je pametan B-film pod krinkom A-filma koji pretenduje da bude pametan.
* * * / * * * *
Meni je Surrogates bio sasvim prihvatljiv i bio sam baš iznenađen surovim beklešom koji je dobio. Naravno da on svoje teme slabo razrađuje diskurzivno, ali zar je TO loša strana, pogotovo kod jednog žanrovskog akcijaša? Nego su Ameri malčice pogubili prioritete.
My Chemical Romance - Art Is The Weapon (http://www.youtube.com/watch?v=63lyA42Y6ug#ws)
Grant Morrison u novom spotu My Chemical Romance. :lol:
Vidim ja da se između njega i Wayja razvija baš propisan bromance.
Mehmete, znao sam ja da ćeš razumeti SURROGATES. Imaš taj nerv.
A čito sam i strip još pre nekoliko godina.
U svakom slučaju, neshvatljivo mi je gađenje koje je film izazvao.
I meni se dopao Surrogates. Decentan sf-akcijash.
Крипле, пошто си поткован са домаћом кинематографијом, имам питањце за тебе...а и за остале.
Како се зове филм, иначе један од неколико да Бата Живојиновић глуми четника, у коме је Бата некакав неодлучни сељачић и никако да крене у рат, па кад напокон реши приђе четницима? Направи неко срање или тако нешто, па га Гидра, ваљда из освете, јури диљем Србије, при том и сам се прикључивши Недићевцима, па и Љотићевцима...коначни обрачун између њих је у некој јарузи, пуној бара. Гледао сам га одавно, никако да му наватам назив.
Mislim da je to OSEKA.
изгледа да јесте, хвала! xjap
Mark Strong has joined the cast of Tomas Alfredson's upcoming adaptation of John Le Carré's Cold War-set spy novel "Tinker, Tailor, Soldier, Spy" reports Empire Online.
The story follows middle-aged, pen-pushing British intelligence operative George Smiley (Gary Oldman) who must find the identity of a Soviet mole within 'The Circus', the highest echelons of the S.I.S. (MI6).
Strong will play Jim Prideaux, a Circus agent shot in the back during the failed Operation Testify early in the story. Prideaux's testimony reveals the existence of said mole in The Circus.
The actor joins the likes of Colin Firth, Tom Hardy, Benedict Cumberbatch, Ciaran Hinds, Jared Harris and Svetlana Khodchenhova who've already been cast in key supporting roles, while Ralph Fiennes and David Thewlis have also been linked. Peter Morgan ("The Queen," "The Last King of Scotland") adapted the script.
Producer Tim Bevan has also confirmed that the book's original Cold War setting will be retained and Le Carre himself will be present on set as a consultant.
Marty u sklopu promocije BOARDWALK EMIPREa bira omiljene gangsta filmove...
http://www.thedailybeast.com/blogs-and-stories/2010-09-08/best-gangster-films-chosen-by-martin-scorsese/ (http://www.thedailybeast.com/blogs-and-stories/2010-09-08/best-gangster-films-chosen-by-martin-scorsese/)
Setih se tebe dok sam čitao ovu odbranu lika i dela Ivana Dragog. (http://www.ruthlessreviews.com/783/rocky-iv-the-misunderstood-ivan-drago/)
Ovo je potpuno genijalno. I istinito.
Ipak, Staljinist u tebi jeca dok to čita.
Tako je. Drago je prepoznao klasni problem i shvatio da će on uvek biti Heroj SSSRa čak iako izgubi a da će zgužvani pripadnik italijanske nacionalne manjine dobiti nogu u dupe ako ne pobedi. I pustio ga je.
Što se tiče fascinacije kapitalizmom o kojoj govori ovaj ugledni intelektualac, autor teksta, pa zar nije sam Marxov rad ceo baziran na fetišizaciji kapitalizma kroz opise njegovih mehanizama?
Marks nije poricao efikasnost kapitalizma, ali jeste prepoznao potrebu da se on prevaziđe. Nije tvrdio da to treba da se desi preko noći (osim kad je bio mlađi i pozivao na ustanak i revoluciju, ali kasnije se otrijeznio) i tako i Drago shvata da kapitalizam prvo mora da se potroši da bi potrošač evoluirao u misleće biće koje će zatim socijalizam graditi sa razumevanjem a ne mehanički.
Kakav kralj!
I must break you haha
Ja sam počeo da pripremam referat
http://news.yahoo.com/s/ap/20100921/ap_on_re_as/as_nkorea_succession (http://news.yahoo.com/s/ap/20100921/ap_on_re_as/as_nkorea_succession)
Prava je šteta što je naša bioskopska mreža u potpunom kolapsu pošto mislim da je Srbija jedna od retkih zemalaj u kojima bi THE SPECIAL RELATIONSHIP odlična koprodukcija HBO Filmsa i BBC Filmsa o Tony Blairu zapravo imala smisla na velikom ekranu kod nas. Ovaj treći film o Tony Blairu kog igra Michael Sheen je nastao po scenariju Peter Morgana kao THE DEAL i QUEEN pre njega i bavi se "specijalnim odnosom" koji je Blair imao sa američkim predsednicima, pre svih Bill Clintonom.
Morgan je želeo i da režira ovaj film, ali je na kraju odustao te su da bi stvar bila na nivou BBC i HBO doveli Richarda Loncrainea, jednog od Engleza koji je do sada već overio Holivud a imao je iskustva i sa biografijama slavnih političara, pre svih Winstona Churchilla. Loncraine je majstor, to je već više puta potvrdio, pa je SPECIAL RELATIONSHIP besprekorno realizovan film koji je sigurno prevashodno ciljan za TV ali se bez stida može prikazati i u bioskopima.
Morgan je poznat po tome što voli da svoje biogradske priče svodi na psihološke, arhetipske, odnose među likovima, i Blairov odnos sa Clintonom je predstavljen kao odnos učenika i učitelj u kome učenik u jednom trenutku preraste i sklanja učitelja sa puta.
Početna fascinacija Blaira Clintonom pokazuje naivnost New Laboura i da su stari laburisti bili u pravu kada su Blaira nazivali "torijevcem". Clinton Braira odmah uzima pod svoje, ne samo zahvaljujući ličnoj muževnosti, harizmi i relaksiranosti uprkos odgovornosti najmoćnijeg političara na svetu već i pričom o tome kako će njih dvojica biti predvodnici novog "progresivnog" talasa mladih posle rata rođenih političara levog centra. do kraja filma, međutim, sam Clinton počinje da sumnja da li je Blair ostao na toj liniji.
Dakle, njihov odnos se razvija od Blairove fascinacije Clintonom do Clintonove rezignazicije i razočaranja u Blaira, a što se političke dimenzije tiče, kreće se od Blaira koji uči od Demokrata na Clintovnom primeru kako imati političara superstara do Blairovog uspona i Clintonovg pada koji je delimično i sam izazvao.
Morgan vrlo dobro postavlja i dramski obrađuje sve ove teze, i iako je film baziran na jednom krajnje epizodičnom narativu, sama nit onoga što je pisac odabrao kao važno drži film kao celinu.
Glumci su odlični. Quaid se trudi da ne ode u imitaciju Clintona a da opet sasvim dovoljno liči na njega i pokazuje emocije u pravom trenutku. Naročito je zanimljiv njegov pokroviteljski odnos prema Blaira na početku njihovog odnosa u kome Clinton ne preza od toga da pokaže svoju superiornost. Hope Davis je odlična kao Hillary a o Sheenu i ostatku Blairovih više i nema potrebe da se priča, oni su se u tim ulogama već dokazali.
Ono što je nama najzanimljivije jeste to što se u drugoj polovini filma priča prebacuje na temu agresije protiv SRJ. Tu je Blair bio znatno agresivniji od Clintona, a otkrivaju se i neki ljupki detalji, recimo da je Miloševiću pred Dejton obećano da će Kosovo ostati unurašnji problem Srbije ali da on ipak nije mogao da gleda kako ga Milošević rešava pa je preduzeo korake. zatim, da ih je Milošević doveo do ludila i da je izazvao sukob Blaira sa Clintom oko toga što je Blair želeo da se počne kopnena invazija a Clinton se tome opirao. I u stcvari upravo u toj tački dolazi do loma, Blair praktično zabija Clintonu nož u leđa preuzimajući od njega inicijativu oko napada na SRJ, pokazujući se kao odlučniji i agresivniji političar u Americi. I tada zapravo Clinton shvata da Blair nije političar levog centra, što će po njegovom odlasku sa vlasti Blair i zacementirati družeći se sa Bushom, uprkos Clintonovim savetima.
SPECIAL RELATIONSHIP kao i svaka dobra politička biografija stavlja političke teme u kontekst samih karaktera i njihovog psihološkog profila pa tako ne može biti opisan kao film o konketnom političkom procesu. Ipak, mislim da je esencijalan i do sada najzanimljiviji na temu napada na SRJ i da ga treba pogledati između ostalog i zbog toga.
* * * / * * * *
Najzad sam u fizici uspeo da nađem objašnjenje svih problema srpskog naroda -
"People like us, who believe in physics, know that the distinction between past, present, and future is only a stubbornly persistent illusion."
Stari kadar - ezoterija:
(Ovo može biti zanimljivo, Jevremović je jedan od naših najjačih lakanovaca)
Pozivamo Vas da u četvrtak, 23. septembra 2010. godine u 20 sati u galeriji Artget Kulturnog centra Beograda (Trg Republike 5/I), prisustvujete tribini
Skriveno lice (srpske) književnosti
Učestvuju: Nemanja Radulović, Jovica Aćin, Aleksandra Mančić i Petar Jevremović
Moderator: Marjan Čakarević
Iako su ezoterija i okultizam odavno prihvaćene kao ravnopravne oblasti unutar humanistike na brojnim evro-američkim univerzitetima, srpska kultura ih još uvek u velikoj meri tretira kao manje vredne i nevažne. Knjiga Nemanje Radulovića Podzemni tok: ezoterično i okultno u srpskoj književnosti (Službeni glasnik, Beograd, 2009) baca bitno novo svetlo na neke od klasičnih dela i pisaca srpske književnosti i povod je za tribinu posvećenu ovim temama. Od pokušaja da se navedeni pojmovi terminološki razgraniče, preko pitanja zašto se pisci uopšte okreću ovim izvorima i koja je njihova psihološka privlačnost, potom o odnosu ezoteričnog i okultnog sa jedne i fantastike sa druge strane, sve do savremenih ostvarenja koja koketiraju sa ovim fenomenima; na sva ta pitanja odgovaraće reprezentativna grupa tumača književnosti i poznavalaca ovih oblasti.
Shooting on Frédéric Schoendoerffer's latest film, Switch is currently underway in Canada. The film commenced shooting in Paris in early August and will wrap on Sept 22. Jointly written by the director and Jean-Christophe Grangé, the thriller centres on a fashion illustrator who is accused of murder after switching her apartment in Montreal for one in Paris during her holiday. The cast includes Karina Testa, Eric Cantona and Aurélien Recoing. Eric Névé produces for Carcharodon, and the film also received co-production support from France 2 Cinema, Pathé, Tercera Prod and Jouror. Pathé will handle international sales and distribution.
Dir: Romain Gavras. France. 2009. 88mins.
The spirit of Matthieu Kassovitz's La Haine is hovering all over the debut feature of Romain Gavras, son of the celebrated filmmaker Costa Gavras. The association begs to be made not only because Vincent Cassel stars in both of films, but also since Kassovitz, Cassel and Gavras are the founders of an artists' collective called Kourtrajme, sharing ideas and working together now for several years.
Gavras is obviously trying to point out that everyone has a potential axe to grind, whether black, Jewish, Muslim, Asian, gay or redhead.
Those who found La Haine to be significant and symptomatic, will be no less enthusiastic this time, but the rest may very well be put off by the dreary spectacle of the France's northern industrial coast and the arbitrary explosions of anti-social spite, as symbolic as they may pretend to be. Lacking the novelty of Kassovitz's opus when it first came out, Gavras's prospects look less promising, though he is most likely to strike a chord with restless teenagers and squeeze itself into quite a few festivals.
Built as a sort of urban nightmare, it features an ultimately nerdy adolescent, Remy (Barthelemy) and an embittered guidance counselor, Patrick (Cassel), who embark together on a spree that starts with rebellious anarchic acts against anything they happen to dislike... the reason being that, as victims of discrimination, they are assuming their rights.
Inevitably, all this works its way to a climactic series of vicious killings perpetrated for no purpose whatsoever. In the course of this journey the nerd becomes despondently violent while his older tutor turns from counselor to "agent provocateur", aggressively inciting furious confrontations, which sooner or later cannot help but erupt into mayhem.
If La Haine was strictly related, at the time, to racial confrontations in the French slums, Gavras takes the theme one step further, into an almost abstract realm. Remy feels he is bullied, hated, despised and manhandled because he is a redhead, though the color of his hair does not really support this contention. And because he feels he belongs to a minority of redheads, "without a country, without a language, without and army" he dreams of going to Ireland, the land where everyone is a redhead. And until he gets there, under the close, diabolical supervision of Patrick, who is also a hardly a redhead, he vents his frustrations while struggling to figure out his sexuality, his identity and his relationship with his partner.
Gavras is obviously trying to point out that everyone has a potential axe to grind, whether black, Jewish, Muslim, Asian, gay or redhead. And when unhappy with their existence, they will pick up that axe and raise it indiscriminately against everyone. The drab world surrounding his characters, the adolescent frustration on the one hand and the adult oppressive boredom, on the other hand, are the trigger behind it all. Andre Chemetoff's spectacularly effective camera, paints a depressively picturesque backdrop, all of it shot in the Dunkirk area while the soundtrack, all weaved around the Rachmaninoff piano preludes, makes particular use the ominous opening chords of The Bells. No need to look for the script to make narrative sense, it doesn't, but Gavras relies on Cassel's contagious anarchic energy to which Barthelemy responds in style, to drive his tale to an inconclusive but highly symbolical ending.
Production companies: 120 Films, Les Chauves-Souris, TF1, Droits Audiovisuels
Executive Producers: Vincent Cassel, Eric Neve
Producers: Vincent Cassel, Eric Neve
International sales: TF1 International, www.tf1.fr (http://www.tf1.fr)
Screenplay: Romain Gavras, Karim Boukercha
Cinematography: Andre Chemetoff
Production designer: Christian Vallat
Editor: Benjamin Weill
Music: SebastiAn
Main cast: Vincenet Cassel, Olivier Barthelemy, Justine Lerooy, Vanessa Dacat, Boris Gamthety, Rodolphe Blanchet
Moglo bi to biti dobro. I da vidimo hoće li postati jednako kultno u Serbiji kao Mržnja.
Romain Gavras je velemajstor. Pretpostavljam da si gledao njegove spotove.
Two redheads tired of their hard-knock lives decide to hit the road and go ballistic in "Our Day Will Come," tyro provocateur Romain Gavras' visually potent but remarkably vain feature debut. Riding the crest of edgy, violent contempo fare a la Bruno Dumont or Michael Haneke, yet with nothing to say about its subject matter (whatever that may be), this aesthetically engaging exercise is most notable for Vincent Cassel's turn as a Gallic shrink gone wild. High expectations and beaucoup buzz should help pic reap decent arthouse biz before the day comes when it's remembered as a hip, cultish misfire.
Son of vet helmer Costa-Gavras ("Z," "Missing"), Gavras fils recently made a name for himself by directing two controversial musicvids, both of which were banned intermittently from YouTube and MTV. Closer to docu-style shorts than traditional videos, the first (for Justice's "Stress") featured a gang of French banlieue youths attacking people in the streets of Paris, while the second (for M.I.A.'s "Born Free") portrayed the fictional round-up and massacre of redheads in Los Angeles.
Though the latter shares some affinities with "Our Day Will Come" (whose title is drawn from an IRA slogan -- and the film assumes all Irish people have red hair), there's a lot less pseudo-political messaging in Gavras' scenario (co-written with Karim Boukercha), which is basically a road bromance peppered with vicious beatings, sexual aggression and all manner of insults inflected upon Jews, Arabs, and women. Such malevolence is perhaps meant to be a critique of our brutal modern world, but the characters' behavior is so unjustified and the storyline so absurd, that its reflection on social tensions in France and elsewhere seems purely artificial.
What exactly drives troubled working class teen, Remy (Olivier Barthelemy), to beat his mother (Mathilde Braure) and skip town is unclear, but when he meets the bored crackpot psychologist, Patrick (Cassel), he immediately finds both a mentor and a travel companion. Not unlike the duo in "Fight Club," Patrick teaches Remy how to bolster his testosterone by picking random street fights or boldly hitting on girls, and as the two make the rounds of France's barren Nord-Pas de Calais region (depicted in several Dumont films), they spiral pretty far down the baseness scale before their time begins to run out.
Initially the pic isn't entirely unbecoming, and early scenes are intriguing and filled with offbeat humor, especially when Cassel mouths off to those around him. Such moments are matched by Gavras' evident stylistic prowess: the movie features gorgeous widescreen visuals by d.p. Andre Chemetoff ("Dog Pound"), whose muted color palette works wonders with the desolate northern landscapes and drab interiors; editing by Benjamin Weill ("Anything for Her") keeps the action sharp and rhythmic, and the score by electro artist SebastiAn serves the imagery well.
Yet once it's evident that there's hardly a point to all the random mischief -- or that the point is precisely that there isn't one -- the idea of watching a pair of grown men inflect violence upon innocent bystanders feels awfully tedious. Meanwhile, the characters remain forever opaque, and even when they decide to defiantly shave their coveted hair, it fails to unlock any mysteries (except for the fact that when he's bald, Cassel looks a lot like a giant reptile).
Perfs do help redeem some of the nothingness, and Cassel gives Patrick's nihilism a bent that's quite charming when it isn't completely tasteless. Barthelemy ("Sheitan") is physically imposing but grows monotone once Remy unleashes his demons: By the time he's threatened his umpteenth victim, we couldn't care less whether he's red or dead.
Camera (color, widescreen), Andre Chemetoff; editor, Benjamin Weill; music, SebastiAn; production designer, Christian Vallat; costume designer, Nathalie Benros; sound (Dolby Digital/DTS Digital), Erwan Kerzanet, Jerome Gonthier, Marco Casanova, Marc Doisne; line producer, Elise Voitey; assistant director, David Diane; casting, Christel Baras. Reviewed at UGC Screening Room, Neuilly-sur-Seine, Aug 27, 2010. (In Toronto Film Festival -- Vanguard.) Running time: 86 MIN.
Quote from: crippled_avenger on 22-09-2010, 11:23:59
Najzad sam u fizici uspeo da nađem objašnjenje svih problema srpskog naroda -
"People like us, who believe in physics, know that the distinction between past, present, and future is only a stubbornly persistent illusion."
a za kategoriju vremena
''Ljudi mi uvijek govore kako ne mogu ići natrag kroz vrijeme. To su besmislice. Oni ne mogu da idu napred.''
Emanuel Munije :lol:
Pogledao sam ASSASSINATION OF A HIGH SCHOOL PRESIDENT Bretta Simona. Reč je o spoju noir i high school filma, par godina posle BRICKa Riana Johnsona koji mi je bio nepodnošljiv i pretenciozan. Iako i ASSASSINATION ima svojih pretenzija, i nadovezivanja na Pynchonov slacker noir, ipak je film sproveden u jasnijem ključu stilizacije sa jasnim i blažim odmacima od realizma i osnovni problem filma je zapravo u tome što je detektivski deo raslojen od gimnazijskog, odnosno srednja škola možda jeste poligon za razne intrige, mahinacije, misterije, ali naprosto u ovom filmu detektivsko ponašanje deluje više kao hir glavnog junaka nego kao nešto što sasvim spontano proizilazi iz radnje.
Reece Thompson je zanimljiv u glavnoj ulozi klinca koji postaje detektiv u želji da pišući za školski list simulira istraživačko novinarstvo po uzoru na Woodwarda i Bernsteina. S druge strane Mischa Barton iz serije OC je drva javorovo ali ona sa takvom izveštačenošću paradoksalno odgovara liku koji igra. Bruce Willis ima dosta bizaran lik na nivou scenarija ali Bruno ima dovoljno harizme da se izvuče sa maltene bilo kakvim materijalom i to ovde pokazuje dodajući malo star powera celoj stvari.
Simon pokazuje visoku vizuelnu kulturu i vrlo vešto stilizuje školski milje čineći ASSASSINATION nesumnjivo upmarket filmom.
Zanimljiv koncept, glumci i Simonova egzekucija su glavni aduti filma i omogućuju mu da bude izuzetno prijatan iako zapravo ne uspeva da privede kraju rešenje jednačine započete u BRICKu a to je besprekorno spajanje noira i high school filma. Ipak, za razliku od BRICKa nudi nekoliko dobrih scena i nijednu lošu.
* * * / * * * *
Gunsi su bili toliko ludilo da ozbiljno razmišljam o odlasku iza neprijateljskih linija, u Zagreb sutra, na repete.
Dok si još tu pročitaj i ovo. Pominje se Lindgren!!
http://www.cracked.com/article_18751_6-insane-true-stories-too-awesome-chuck-norris-movie.html (http://www.cracked.com/article_18751_6-insane-true-stories-too-awesome-chuck-norris-movie.html)
Da bih malo smanjio doživljaj posle Gunsa, koliko god oni sami nudili homoerotskog naboja, odlučio sam da se spustim gledajući TV film o Boy Georgeu. Računao sam da je to u najmanju ruku dobar podsetnik na negativne aspekte seksa sa muškarcima. :)
Teza da je današnja televizija u domenu dramskog programa uzbudljivija od savremenog filma postala je već opšte mesto. Ipak, treba naglasiti da je britanska televizija poslednjih godina postala uzbudljivija od te televizije koja je uzbudljvija od filma.
Iako se britanska televizija u principu prožima sa najelitnijim primerima američkog kablovskog programa, i Britanci često gostuju pre svega kao reditelji i izvršni producenti najboljih američkih serija izvozeći svoje znanje, ono u čemu američka televizija ne može da parira jesu programska opredeljenja i koncipiranje čitavih sezona.
U tom smislu, izdvaja se ovogodišnja programska koncepcija BBC2 koja je u celosti posvećena osamdesetim. U tom duhu recimo, ekranizovan je roman MONEY Martina Amisa (dostupan & preveden i kod nas) sa Nickom Frostom u glavnoj ulozi, čitava serija odličnih dokumentarnih filmova o popularnoj kulturi tog perioda pa konačno i biografski TV film o Boy Georgeu WORRIED ABOUT THE BOY.
Julian Jarrold, reditelj ovog filma, već je potvrđen u prestižnim projektima poput PRIME SUSPECTa ili RED RIDINGa i u saradnji sa scenaristom Tony Basgallopom donosi vrlo jasnu i strukturalno preciznu priču o jednom mogućem viđenju uspona Boy Georgea koje se bazira na njegovim ljubavnim brodolomima sa toe-dipping heteroseksualcima koje je privlačio da bi ubrzo bio napušten, i borbi koju je vodio počevši kao dendi skvoter i skončavši na Top of the Popsu, Grammyjima i rehabovima, paradoksalno ništa manje nesrećan.
Film se fokusira na Georgeov uspon, ali u mnogim scenama iz vizure pada, odnosno prisećanja iz perioda kada je bio pritisnut agresijom medija i problemima sa drogom, i vrlo je zanimljiv ne samo po tome što vrlo direktno i ubedljivo povezuje George O'Dowdov emotivni život i karijeru već i zato što se dotiče londonske muzičke scene sa samog početka devedesetih, božanstava kao što je Bowie, emotivnih utočišta kao što je Siouxsie and the Banshees, spin doktora poput Malcolma McLarena u potrazi za novim Pistolsima i početaka zvezda kao što su Spandau Ballet ili Billy Idol.
Ako se izuzme preskup soundtrack koji čine stvarno sve sami hitovi, najimpoznatnija je jednostavnost, i pripovedačka, i što je najvažnije produkciona, sa kojom Jarrold prilazi ovoj temi. WORRIED ABOT THE BOY nije hendikepirani bioskopski film već pravi televizijski film u punom sjaju te vrlo smislene forme kada je rade Britanci.
Jarroldova jednostavnost je toliko zavodljiva - gotovo se učini da bi ovakav televizijski film mogao da se snimi u Srbiji o nekoj od naših ekstravagantnijih zvezda tog doba poput Olivera Mandića ili Peđe D'Boya (a o Mandiću bi mogao da se snimi zaista neverovatan film). Međutim, onda realnost dolazi po svoje i shvatamo da se naša televizija principijelno ne bavi bilo čime zanimljivim, da se ne sećam kada je poslednji put snimila istinitu priču o bilo kome a da to nisu neki senilni igrokazi o Nikoli Pašiću tokom kojih rejtinzi padaju gotovo vertikalno na grafikonima, ali da pored televizije imamo i još jednog krivca – same pop zvezde ili političare (u slučaju biografskih filmova Peter Morgana o Tony Blairu, recimo) ili javne ličnosti iz bilo koje druge profesije (THE DAMNED UNITED, anyone?) koje nisu spremne da zaista otkriju mehanizme svog životnog i profesionalnog puta. Neverovatno je koliko mlake televizijske fikcije nastaje u zemlji sa tako uzbudljivom stvarnošću koja je idealna za televizijski dramski program. I konačno, pitanje je imamo li tradiciju glumačkih kreacija da bi se postiglo ono što pruža Douglas Booth u liku Boy Georgea (Booth je u stvari bliži idealu Boy Georgea od O'Dowda samog) a što se nadovezuje na John Hurtovo igranje Quentina Crispa u ranijim BBC filmovima.
Pogledao sam RESIDENT EVIL: AFTERLIFE u 2D i šta da kažem sem da je Paul WS Anderson velemajstor!
Ovakav akcijaš je nedostajao u sezoni, Anderson prži iz sve snage, ubacuje sve što je video u proteklih 20 godina kad je reč o akciji, ima tu ponajviše MATRIXa, i to ne samo na planu inscenacije akcije već i glavnog negativca koji jako podseća na Agent Smitha, ali ima tu i njegovih obeležja.
Pre svega, ono po čemu je PWS već poznat a to su gejmerski momenti. Ovo je možda i najbolji film sa osećajem gameplaya za sada jer za razliku od PANDORUMa koji deluje kao da neko drugi igra igra, RESIDENT EVIL: AFTERLIFE deluje kao da gledalac igra igru. To je postignuto na dva nivoa. Na prvom nivou, Milla ima harizmu, Ali ima harizmu, Wentworth je dovoljno cool, dakle postoje neki bazični elementi ljudskog faktora na koje se gledalac može pozvati.
Međutim, drugi plan je mnogo važniji. Tamo gde se INCEPTION iscrpljuje na nivou tutoriala i taktičke igre (namerna smrt kao žrtva/adut) RESIDENT EVIL nadoknađuje užitkom čiste pucačine. Za razliku od RESIDENT EVIL igre u kojoj pucanje nije baš lako, AFTERLIFE je kao igranje odličnog sandboxa sa nekim cheatom koji nudi besmrtnost - i shodno tome činjenje onoga što bi svako učinio a to je apsolutno iživljavanje. Sve ono što u nekom gameplayu igrač priželjkuje da izvede, u cheatovanoj besmrtnosti i izvodi.
Anderson nas je doveo na to mesto. Film je toliko gejmerski da neki kadrovi poput vojnika koji dotrčavaju na početku da naprave zasedu ili negativac koji je snimljen iz donjeg rakursa kako uzleće helikopterom čak i izgledaju formalno kao oni video segmenti igre koji u sred nivoa komplikuju plot tipa "druže, imamo iznenađenje, tu je još vojnika iako si demontirao bombu" ili "negativac opet ode - nivo nije gotov, moraš da ga juriš". Dakle, gejmerska ortodoksija na delu.
Tako je i na nivou određenih scena. recimo upad kloniranih Milla (pomen kloniranih Mila zvuči kao nešto za Willa Smile ) na početku je potpuno kao neki multiplayer shooter koji ili igraš s nekim ili se sam prebacuješ iz tela u telo kako koji protagonista strada. čak ima i par kadrova koji su potpuno na tragu toga tipa kada iz gornjeg rakursa, po dubini imamo dva plana, spratove na kojima po jedna Milla čisti prostoriju.
U domen čistog iživljavanja spada stunt sa avionom koji pokosi zombije. a o skoku sa zgrade zatvora da i ne govorimo. To je totalna perverzija. Smile
Dakle, pored osećaja cheatovane igre, u najboljem smislu, Anderson uspeva da prodre u psihu svog tipičnog gledaoca i učini da junaci čine sve ono što bi taj gledalac želeo.
Dakle, junaci ovde nisu u funkciji priče, niti su u funkciji vlastitog izgrađenog karaktera. Oni su tu da rade ono što Andersonov profajlovani gledalac želi i što se mene tiče, u tome manje-više uspeva.
To je osnovni utisak o samoj egzekuciji. Film nisam gledao u 3D ali po načinu kadriranja, insistiranju na dubini kadra i tempu koji je malo sporiji, jasno je da je film sniman za 3D, i da su pojedine kretnje kamere vrlo efektne u svojoj vrtoglavosti, naročito pri početku, kao i da su efekti mase zombija na ulicama LA pravljeni za 3D jer su mutni u 2D.
Kad je reč o setingu, Anderson dosta preuzima od Carpentera, ali naravno to radi sa dosta ekstrovertnosti, bez pretenzija, no eho ESCAPE FORM NY/LA i PRECINCTa se oseća.
Gde je mesto ovog filma u tetralogiji? Jako visoko, možda i na samom vrhu. Ako već nije najkonzistentniji film u akademskom smislu, AFTERLIFE je onda najinovativniji zbog uvođenja gejmerske dramaturgije u punom sjaju, i pravog 3Da.
* * * / * * * *
Pogledao sam L'AFFAIRE FAREWELL Christiana Cariona, reditelja kme je ovo trebalo da bude prodor u skupi mejnstrim posle uspešnog JOYEUX NOEL. Ovaj film je višestruko zanimljiv, nama pre svega zbog toga što Emir Kusturica vrlo efektno igra naslovnu ulogu, a inače zbog toga što je ovo film o špijunskoj operaciji koja je praktično prelomila Hladni rat. Pretpostavlja se da bi se Hladni rat završio i bez toga, međutim operacija FAREWELL je ubrzala SSSRovu trku u naoružavanmju lišavajući ih agenata koji su ih obaveštavali o realnim kapacitetima Amerike i NATOa. Ono što je još zanimljivije jeste kako je ova operacija dovela do jedne od najspektakularnijih akcija masovnog ubacivanja dezinformacija u SSSR koji je u tome priodu trošio više novca na industrijsku špijunažu nego na vlastitu nauku. Između ostalih, takve akcije dovele su i do čuvene eksplozije gasovoda. nažalost, film se ne bavi tim aspektom ove priče koji je možda još zanimljiviji pošto je zaista doveo do niza apsurnih situacija i remećenja ne samo vojne već i civilne, često prehrambene industrije kroz ubacivanje lažnih informacija o računarima ili hibridnim biljkama.
Sam film se bavi špijunskom dimenzijom izdaje pukovnika KGBa Grigorjeva koji je ovde prikazan kao idealista koji je želeo da se sruši tada aktuelni komunizam koji je došao do granica svojih moći i izgradi novi koji će proisteći iz haosa koji će nastati slomom SSSRa i roditi se iz nove revolucije. Grigorjevljeva procena se još uvek nije ostvarila, ali on i u filmu kaže kako ne očekuje da se to desi za njegovog života. Ipak, ova postavka deluje dosta naivno. Ako imamo u vidu da je Grigoriev baziran na istorijskoj ličnosti, Vladimiru Vetrovu, čija je sudbina paradoksalno još filmičnija ali manje idealistička, to doprinosi pojačanoj naivnosti junakovog ideološkog kreda.
Ipak, Kusturica sa dosta samopouzdanja iznosi tu ulogu i uspeva da dočara u sparingu sa francuskim glumcima da junak dolazi iz druge kulture i da ima drugačiji pogled na svet. Carion se očigledno opredelio da romantizuje Vttorva do maksimuma i u Kusturici je imao odličnog saigrača.
Uplašenog hičkokovskog junaka koji nosi celu zaveru na leđima kao službenik Thomsona u Moskvi, maltene protiv svoje volje, igra Guillaume Canet. Njegova takođe romantična crta delimično je opravdana time što on još uvek nije do kraja iskvaren svetom špijunaže. Canet je na svom standardnom nivou i predstavlja dobru kontratežu Kusturici.
Carion je ovog puita operisao sa velikim budžetom i ambicijama o čemu ne svedoči samo vrlo solidna rekonstrukcija osamdesetih u Moskvi, sprovedena po bivšem SSSRu, skup soundtack čiju okosnicu čini Queen, omiljeni bend sina pukovnika Grigorieva, već i skor koji je pisao Clint Mansell.
Ipak, carionov rukopis je začuđujeće konvencionalan, akademski, bez žara i jasnijeg stilskog opredeljenja. Iako je film nesumnjivo stručno realizovan iz režije se ne prepoznaje tačno stilsko opreeljenje iako imajući u vidu stilizaciju na nivou scenarija, reč je pre svega o špijunskom trileru lecarreovskog tipa, sa dosta osvrta na privatni život junaka.
Ipak, čini se da Carion pokušava da se malo okrene i Donersmarcku, i da u stvari ta blaga doza pretenzije remeti film.
Kap masterstroke na nivou podele izdvaja se Fred Ward u ulozi predsednika Reagana koji sa svojim savetmicima često gleda Fordove filmove (MAN WHO SHOT LIBERTY VALANCE) i evocira uspomenu na to kako je trebalo da glumi kod njega. Ward ga igra na granici karikature ali je ne prelazi.
L'AFFAIRE FAREWELL je svakako obavezna lektira za ljubitelje žanra i zanimljiva fusnota za istoriju našeg filma. Ipak, nekog šireg crossover potencijala ili dobre rekonstrukcije istorije ovde ipak nema.
* * 1/2 / * * * *
Dugo me je iz detinjstva pratila scena iz nekog domaćeg filma u kome junaka ubijaju tako što ga napiju za volanom automobila u garaži a zatim upale motor da bi izgledalo kako se ugušio. Konačno sam uspeo da shvatim odakle je ta scena.
Reč je o televzijskom filmu MESTO SUSRETA BEOGRAD Slavoljuba Stefanovića Ravasija, doajena dramske produkcije Radio televizije Beograd. Ravasijeva karijera trajala je 34 godine i ekranizaovao je masu klasičnih drama, literarnih adaptacija ali i originalnih dela u formi televizijske drame ili filma.
MESTO SUSRETA BEOGRAD je po svojoj formi televizijski film. Pisali su ga Milo Dor, poznati pisac srpskog porekla koji se između otsalog bavio i pisanjem krimića i Milovan Vitezović inače njegov dobar prijatelj. Po svom sadržaju i pp formalnim rešenjima MESTO SUSRETA BEOGRAD je krimić ali kao nešto što su radili ljudi koji ipak nisu specijalisti za žanr, a Ravasi i Vitezović to svakako nisu, u sebi nosi još ponešto.
Pre svega, iz današnje vizure ovaj TV film ima najpre snažan campy value. Još od skora Zorana Hristića koji je vrlo bogat i krajnje prenaglašen u svom pokušaju da isprati temu i žanr filma (dušu je dao da se barem špica pojavi kao mp3), i to u prilično bukvalnom smislu - film govori o strancima koji kradu ikone i antikvitete iz Jugoslavije, dakle skor je mešavina synth suspense muzike sub-moroderovskog tipa sa primesama duhovnosti oličenim kroz horove i neke arhaičnije zvuke. Ono što se Hristiću ne može prebaciti je da skor nema koncept. Itekako ga ima, ali je toliko na prvu loptu da deluje kao parodija. Tema je doduše vrlo upečatljiva i da je film postigao veći uspeh sigurno bi je češće čuli u televizijskim prilozima.
Isto važi i za sam scenario. Dor i Vitezović ne vladaju baš najbolje strukturom, likovi im nestaju i ponovo se pojavljuju, kao nosioci radnje se smenjuju razni junaci a svi pokušaji da se nekim scenama da cool krimi ili noir patina deluju jako campy i sadrže dosta kičaste replike.
Ono što je međutim interesantno jeste sama postavka koja je dosta sveža, u poređenju sa nekim tipičnim krimićima tog doba. Glavni junaci iz policije, novinari i dobri arheolozi su kliše, ali ceo subplot sa švercovanjem umetnina u kutijama za košulje u koji su umešani samopuravljači-rukovodioci a naročito krajnje bizarni ambijent groblja na selu na kome se za mrtve grade čitav kuće, ogromne grobnice i sl. deluje krajnje zanimljivo.
Pozitivci su nažalost potpuno sterilni, jedina nevina bića osim Hegelovog kamena, ali i među njima ima interesantnih detalja. Pre svega, tu je lik beogradskog novinara koga igra Danilo Lazović. On je po svom profilu duhovitog marginalca u vijetnamki koji ume da odbrusi policajcima i ljudima na vlasti i koga glavni inspektor zove "disident", prototip 80s rehabilitovanog soft disidenta iz medija. Iako se ne pominje za koju novinu piše, liči na nekog ko bi recimo pisao za DUGU.
Još je zanimljivija disidentova agenda. Naime, on smatra da naša država nedovoljno štiti crkvena dobra od pohlepnih stranaca, i svakako nema ništa protiv da se ujednii sa svojim "protivnikom" hrabrim i umorni policijskim inspektorom u pokušaju da se šverceri spreče.
Ova koprodukcija beogradske i austrijske televizije nudi jedan vrlo afirmatiovan pogled na Crkvu i njene relikvije, monasi su prikazani vrlo pozitivno i produhovljeno - glavnog monaha igra Petar Božović a izuzev novinara Austrijanca Petera Radeckog (koji odmah na početku negira da ima ikakve veze sa feldmaršalom, što glavnom stranom negativcu deluje drsko i implicitno se kaže da je on potomak te aristokratije) svi ostali stranci su pokvareni i što je još zabavnije, svi stranci u svim prilikama govore srpski što je lep detalj na temu kulturne hegemonije. Sa tom blagom dozom ksenofobije u spoju sa fetišizacijom nacionalnog blaga i policije koja je dorasla da okrene novi list, MESTO SUSRETA BEOGRAD je svakako moglo da zauzme svoje mesto u televizijskom "događanju naroda" u drugom planu iza VUKA KARADŽIĆA.
Osim Vitezovića, na MESTU SUSRETA radili su još i direktor fotografije Aleksandar Petković i druga kamera sa VUKA Bratislav Grbić, tako da ovo jeste u izvesnom smislu bio reunion te ekipe, doduše bez Kadijevića ali sa pouzdanim Ravasijem na čelu. Grbić je inače bio televizijski snimatelj koji je imao bekgraund u svetu folklora i kada se povukao iz te priče, počeo je sam kao autodidakt da savladava znata u čemu mu je Petković dosta pomogao upravo na snimanju VUKA KARADŽIĆA da bi kasnije i samostalno radio neke stvari.
Glumačka podela je izuzetno interesantna. U glavnoj ulozi novinara Petera Radeckog je Tanasije Uzunović, sa plavom kosom, jugoslovenski Julian Sands. Novinara-disidenta igra Danilo Lazović takođe u najboljim godinama a Peterovu simpatiju arheološkinju Ljiljana Blagojević (Miki čak anticipira njen potonji MILF status replikom "Što si starija sve si lepša" or something). Negativce, Braću Zarić igraju Miki Krstović i Miroljub Lešo, dvojica ultimativnih badassova jugoslovenskog filma s tim što je Miki rehabilitovan kao takav a Lešo još nije.
Dragan Maksimović igra falsifikatora ikona, na pola puta između Rubljova i Charlie Mansona, što za njega nije težak zadatak. Lik se zove Boško Šatara što daje ekipi filma priliku da naprave in-joke sa Šotrom.
Jedini krupan miscast je Mihajlo Kostić-Pljaka u glavnoj ulozi inspektora u kojoj je stvarno slab.
Kad je reč o sceni koju sam upamtio, to je ubistvo Vlaste Velisavljevića koji igra austrijskog švercera umetnina i u njoj su Lešo i Krstović dosta upečatljivi tako da u toj sceni ima neke svireposti i dan-danas. Ostale scene nasilja nisu toliko efektne, ali ih ima nekoliko i atraktivne su na nivou detalja ili kadra, poput one u kojoj se vidi kadar Miroljuba Leša nabijenog u šoferšajbnu.
Ravasi je dosta trapav reditelj u suštini i iako je imalo potencijala MESTO SUSRETA nije dobacilo do stilske uglađenosti POZORIŠNE VEZE. To međutim ne znači da se u ovom TV filmu ne može uživati. Štaviše, sav je za to ako je gledalac raspoložen za spoj time capsulinga, naivnosti i gledanja domaćih glumaca u žanrovskoj akciji.
Ravasi je dobro zarobio atmosferu i Beograd druge polovine osamdesetih, a ima i bizarnih detalja, recimo za večerom u kući glavnog inspektora iz jedne od soba gruva neka old school repčina koju nažalost nisam uspeo da identifikujem ali deluje kao rad na tragu Rick Rubina. Američka naravno.
Ono što je ponekad prednost reditelja koji dolaze uizvan žanra jeste što neke scene rade mnogo naivnije i samim tim efektnije nego žanrovski rutinri. Primer za to je Lordanov masakr u autobusu u OKUPACIJI. Ravasi ovde prilazi ubistvima i sličnim stvarima kao da su big deal, tretira ih na granici horora kao Miki Stamenoković u OPASNOM TRAGU, ali na kraju ni on ni Miki nisu sasvim ispunili svoj naum.
No, i dobar pokušaj se računa. a MESTO SUSRETA je pokušaj koji uopšte nije nezanimljiv, naročito ako imamo u vidu da je reč o televizijskom projektu.
Reprizirao sam NO CONTEST Paul Lyncha, DTV akcijaš iz 1994. u kome se okušao vrstan B-kast - Shanon Tweed, Robert Davi, Andrew Dice Clay i Roddy Piper.
Lynch je kao iskusna televizijska kuka okupio vrlo solidne personality actore koji se mogu kupiti novcem kojim je on raspolagao i u toj ekonomiji nije nimalo pogrešio, izuzev što je Tweed pretvrdo drvo javorovo kad se ne skida, a ovde se ne skida već igra akcionu heroinu koju jedan od negativaca definiše kao "Bruce Lee with boobs". Tweed je prilično ukočena u dramskim scenama i dosta nezgrapna u borilačkim, ali je zbog svoje visine, definitivno intimidating protivnik za teroriste-kriminalce koji u prilično bukvalnom i detaljnom rip-offu DIE HARDa zauzimaju izbor za mis.
Clay igra predvodnika bande a Davi telohranitelja jedne od učesnica koji se kreće sa štapom ali vrlo dobro može da pomogne Shannon koja je ostala unutra i da joj pomogne da vodi igru. Inače, Davi je alumnus McTjevog DIE HARDa.
Clay igra vođu, Rickmanovu ulogu a Piper Godunovljevu.
Lynchova egzekucija je B, nema tu neke visoke kase, ali film ima dobar tempo, i odvija se u nepretencioznom duhu rip-offa savremenog akcionog filma i ne može se reći da nema svoje mesto u getu akcione ortodoksije.
* * / * * * *
Reprizirao sam u ciklusu Brunovih ranih/zaboravljenih & neodgledanih radova COLOR OF NIGHT Richarda Rusha. Ovaj film je bio najslabiji u talasu tada aktuelnih erotskih trilera dovedenih do nivoa vrhunske B.O. atrakcije sa BASIC INSTINCTom. Iz onog vremena pamtim COLOR OF NIGHT kao dosta slab pokušaj da Bruno odmeri svoje spolovilo sa Michaelom Douglasom što mi je tada delovalo besmisleno jer mi je oduvek delovalo da je njegov glavni konkurent Mel Gibson.
U svakom slučaju, Bruce ne samo da je odlučio da meri sa Mikeom nego je u ovom filmu i pokazao kojom vrstom vatrene moći raspolaže u par navrata tokom prilično nerafiniranih scena seksa koje u sebi imaju vrlo izdašan spoj umetničke pretenzije i vulgarnosti.
Umetnička pretenzija stiže od Richarda Rusha koji je u režiju COLORa ušao posle 15 godina od remek-dela STUNT MAN i od njega se očekivalo da snimi film koji neće biti lišen umetničke vrednosti. I zaista, COLOR sasvim sigurno pokazuje pretenzije koje su u najboljim trenucima na tragu De Palme a u najgorim na nivou nekih persiflaža Paul Bartela.
Ta neujednačenost, prilična konfuzija, prenaglašena glumačka igra Bakulinih/Willisovih pacijenata i slaba partnerka za koju je odabrana Jane March, čine da ovaj film koji traje vrlo hrabra dva sata, iako nije dosadan, štaviše prilično je dinamičan, izgubi svaki smisao na nivou priče a ne uspe da ga nadoknadi na polju stila što je omogućilo recimo De Palmi ili Argentu da formulišu svoja najznačajnija remek-dela.
Rushova egzekucija nije bez stila, ali prosto to nije potreban nivo da bi se prevazišli problemi na nivou priče i film izdigao u neke više kinestetičke stvari gde logika razvoja likova i njihove radnje više nije presudna.
Bruno je na liniji, efektan kao i uvek, a iskusni operatori preko Lance Henriksena lako nalaze svoje mesto pored njega. Iako povremeno dolazi nadomak DIE HARD vs PSYCHOTICS glumačke atmosfere, ona se nikada ne zapati sasvim.
Uprkos svim greškama, COLOR OF NIGHT je jedan od onih filmova u kojima su prilično jasne namere autora, i one su mahom ostale neostvarene. Ali da su bile ostvarene, bio bi to odličan film. Ovako je samo vrlo zabavan trainwreck vezan za jednu zvezdu i jednu epohu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam IL TESTIMONE DEVE TACERE Giuseppe Rosatija u kome Bekim Fehmiu igra glavnu ulogu. Ovaj film formalno jeste italijanski krimić jer govori o kriminalističkom zapletu, bogatom industrijalcu koji je počinio ubistvo i poštenom lekaru koji je bio svedok njegovog kretanja i čije svedočanstvo bi moglo dovesti industrijalca u sumnju.
Film se u osnovi bavi kriminalističkim zapletom na hičkokovski način, dakle sa uvlačenjem nevinog, krajnje običnog junaka u priču koja nadilazi njegove moći i ozbiljno ga ugrožava, sa paralelnim radnjama u kojima vidimo kako mu se radi o glavi i sl. Ton kriminalističkog dela je na granici exploitationa, sa posebnim akcentom na seksualno nasilje tradicionalnim za Italiju.
Međutim, film se ne završava trilerskim čvorištem u kome bi se priča razrešila kroz bilo kakav katarzični čin osvete ili kažnavanja počinilaca, već se razvija u formi političkog filma, dakle pretvara se u priču koja kroz krimi zaplet ali prilično raslojenu naraciju zapravo govori o korupciji, centrima moći koji drža policiju i sudove u šaci, tako da se film na kraju pretvara u didaktičnu osudu fenomena.
Iako je verovatno sličan efekat mogao da se postigne i kroz dramski uzbudljiviji i konsekventniji zaplet pošto ovom filmu ne nedostaje razrešenje u formalnom smislu, dakle, jasno je kako se priča završila već pre svega klimaks, politička dimenzija i oslanjanje na tradiciju političkog filma daje filmu jednu klasu koja je verovatno i privukla Bekima da u njemu igra.
Bekim naime uprkos tiome što je igrao u raznim produkcijama i filmovima različitog kvalčiteta u svetu nije radio exploitation tako da čak i kad su to bili žanrovski filmovi poput BLACK SUNDAYA, oni su imali i jedan dodatni sloj, obično politički.
Ovaj film je daleko od masterpisa kakav je SUNDAY ali je svakako vrlo pristojan iako neupečatljiv politički krimić.
Ne znam da li je neko gledao Bekimov sličan političko-kriminalistički crossover THE EXECUTIONER poznat kao i PERMISSION TO KILL? Ja nisam a voleo bih.
* * 1/2 / * * * *
Dir: Robert Schwentke. US. 2010. 111mins
It might look on paper like The Expendables with a classier cast, but action comedy RED thankfully has a subtler appeal - and much more enjoyable performances - than Sylvester Stallone's recent eighties muscle man revival. The audience will still be at the older end of the spectrum, though, and that's likely to limit the box office potentialof this DC Comics graphic novel-based Summit Entertainment release.
German director Robert Schwentke (Flightplan) handles the bursts of action quite capably.
Making a play for at least a part of the younger action audience, Summit launched the film this week at Texas fanboy event Fantastic Fest. A wide US release follows on October 15 and an international rollout through independent distributors continues through the autumn.
Bruce Willis (who also had a cameo in The Expendables) stars as Frank Moses, a former black-ops CIA agent, now deemed 'retired and extremely dangerous' (hence the title acronym). When a mysterious hit squad tries to eliminate Frank he grabs his would-be girlfriend (Mary-Louise Parker, from The Assassination Of Jesse James) and sets off round the country to reassemble his old team: suave Joe (Morgan Freeman) is living restlessly in a retirement home; crazy Marvin (John Malkovich) is concocting conspiracy theories in his backwoods hideout; and still sexy Victoria (Helen Mirren) is living the life of a country lady while taking the odd contract job on the side.
German director Robert Schwentke (Flightplan) handles the bursts of action quite capably, but there's nothing much on that front to wow thrill seekers. The comedy is nicely understated, though sharper dialogue would have enhanced the humourous moments considerably.
Most of the fun is in the performances. Willis, of course, has always been good at this kind of winking action caper but it's a nice surprise to see Malkovich, Mirren and Parker getting into the same spirit. Besides the main performances there are also nice turns from Brian Cox (The Bourne Identity), Richard Dreyfuss and Ernest Borgnine.
Production companies: Summit Entertainment, di Bonaventure Pictures
US distribution: Summit
International sales: Summit www.summit-ent.com (http://www.summit-ent.com)
Producers: Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian
Executive producers: Jake Myers, Gregory Noveck
Screenplay: Jon Hoeber, Erich Hoeber based on the graphic novel by Warren Ellis and Cully Hamner
Cinematography: Florian Ballhaus
Production designer: Alec Hammond
Editor: Thom Noble
Music: Christophe Beck
Website: www.red-themovie.com (http://www.red-themovie.com)
Main cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, John Malkovich, Helen Mirren, Karl Urban, Mary Louise-Parker
Red
By JUSTIN CHANG
Red
A Summit Entertainment release of a di Bonaventura Pictures production. Produced by Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian. Executive producers, Gregory Noveck, Jake Myers. Co-producer, David Ready. Directed by Robert Schwentke. Screenplay, Jon Hoeber, Erich Hoeber, based on the graphic novel by Warren Ellis, Cully Hamner.
Frank Moses - Bruce Willis Joe Matheson - Morgan Freeman Marvin Boggs - John Malkovich Victoria - Helen Mirren
The jokes occasionally fall flat and the action scenes rarely sizzle, but only a curmudgeon could entirely resist the laid-back charms of "Red," an amusing, light-footed caper about a team of aging CIA veterans rudely forced out of retirement. Putting a comic spin on Warren Ellis and Cully Hamner's more downbeat graphic novel, this goofy diversion gets by with a cast of pros who can steal a scene and wield semiautomatic weapons with seasoned aplomb. While a toplining Bruce Willis ensures some young viewer turnout, Summit release will fare best with older audiences in likely quick playoff and solid ancillary.
With a principal cast whose average age is about 63 (that's not including 93-year-old Ernest Borgnine, who has a brief role as a basement-level CIA employee), "Red" reps an older, wiser variation on one of this year's most popular action-movie subgenres; think of it as an AARP-friendly version of "The Losers," "The A-Team" or "The Expendables," which similarly pitted an elite team of professional assassins against a far more pernicious enemy.
But while the film boasts its fair share of explosions and smashed-up automobiles, it's hardly another '80s-style shoot-'em-up. A story about killers who are continually made aware of their own mortality, even as they seek to recapture the adrenaline-pumping excitement of their youth, "Red" manages to get at some of the basic frustrations of old age in an entirely sincere and good-humored manner, giving it a tone that, if not exactly elegiac, is more bittersweet than one usually expects from this sort of fare.
The first scene makes explicit the film's concerns, as Frank Moses (Willis) places a phone call to report a missing retirement check; this turns out to be a mere excuse to speak with pension administrator Sarah Ross (Mary-Louise Parker), with whom he's become smitten from afar. But when Frank expertly fends off a squad of hitmen who raid his house one evening, it's clear he's no ordinary lonely bachelor. Formerly a black-ops agent for the CIA, now deemed "retired and extremely dangerous" (the classification that gives the film its title), Frank must go back into action and find out who wants him dead.
With Sarah clearly in danger, Frank kidnaps her (something she submits to with minimal fuss, given the circumstances) and takes her on a whirlwind tour of the U.S., from New York to Mobile, Ala., to agency headquarters in Langley, Va. Significantly changed from the source material, Jon and Erich Hoeber's screenplay lays out an internal CIA conspiracy whose particulars are neither surprising nor all that interesting; even as the plot thickens to include a Halliburton-style defense contractor (led by a Dick Cheney-channeling Richard Dreyfuss) and a long-ago secret mission in Guatemala, it never rises above the level of boilerplate.
Fortunately, as directed with low-key assurance by Robert Schwentke ("Flightplan," "The Time Traveler's Wife"), "Red" works primarily as an actors' showcase, and it experiences an immediate spike in energy, humor and warmth once Frank's former colleagues come out of the woodwork. These include old rascal Joe (Morgan Freeman), now holed up in a retirement home; paranoid crackpot Marvin (John Malkovich), whose craziest suspicions are invariably confirmed; elegant, sophisticated Victoria (Helen Mirren), an expert at concealing weapons under her floral arrangements; and Russian spy Ivan (Brian Cox), whose taste for vodka is matched only by his affection for Victoria.
It scarcely matters that these actors are never particularly believable as cold-blooded killers; part of the incongruous fun of Mirren's performance, for example, stems from watching the actress ever so regally fire a machine gun, and Malkovich's shenanigans are so amusingly over-the-top that the question of realism never enters the equation. Yet even as Schwentke drolly extracts laughs from his characters' various quirks and murderous impulses, he takes quite seriously their mixed feelings about where their career sacrifices have left them at this late stage.
Once again making the issue of his own age central to the narrative (as he did so gamely in 2007's "Live Free or Die Hard"), Willis heartily battles his way through numerous opponents -- most impressively the young CIA hotshot on his tail (effectively played with a permanent scowl by Karl Urban) -- while also conveying his inner romantic. As Frank's civilian love interest, the appealing Parker manages to be memorable in an underwritten role by seeming no less loopy than the company she keeps.
Toronto and New Orleans stand in capably for the production's many locations (signaled by picture-postcard graphics at each new destination). The decision to have the characters wear parkas in cold-weather cities is merely one of costume designer Susan Lyall's inspired touches; Christophe Beck's low-key score amusingly suggests that of a Bond movie on Prozac.
Camera (Deluxe color, widescreen), Florian Ballhaus; editor, Thom Noble; music, Christophe Beck; music supervisor, Julianne Jordan; production designer, Alec Hammond; art director, Brandt Gordon; set decorator, Cal Loucks; costume designer, Susan Lyall; sound (Dolby Digital/DTS), Glen Gauthier; sound designer, Jon Title; supervising sound editor, David McMoyler; re-recording mixers, Michael Minkler, Tony Lamberti; special effects coordinator, Laird McMurray; visual effects supervisor, James Madigan; visual effects, CIS Vancouver, Zoic Studios, Radium, Saints L.A., stunt coordinators, Paul Jennings, Jamie Jones; assistant directors, Andrew Robinson, Myron Hoffert; second unit director, Gary Capo; second unit camera, David Herrington; casting, Deborah Aquila, Tricia Wood. Reviewed at the Landmark, Los Angeles, Sept. 28, 2010. (In Fantastic Fest.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 110 MIN.
With: Karl Urban, Mary-Louise Parker, Brian Cox, Julian McMahon, Rebecca Pidgeon, Ernest Borgnine, James Remar, Richard Dreyfuss.
Pogledao sam GOING THE DISTANCE Nanette Burstein koja se do sada već dokazala u dokumentarnim filmovima THE KID STAYS IN THE PICTURE i AMERICAN TEEN, a po Black List scenariju Geoff LaTulippea pravi odličan igrani debi. Romantična komedija je žanr u kome se reditelji uglavnom tretiraju kao najamna radna snaga iako su zapravo zadaci sa kojima se suočavaju vrlo ozbiljni, i uopšte nije slučajno da je Bursteinova posle dobre dokumentarističke karijere snimila ovako odličan debi u jednom žanru sa vrlo surovom konkurencijom.
Razlika između njene romantične komedije i ostalih je u tome što imamo junake čiji je odnos zapravo vrlo uverljiv i na nivou upoznavanja i na nivopu daljeg razvoja. Dakle, to nije odnos baziran na nekim high conceptima ili neuverljivim preokretima, preprekama i sl. Tema filme je očuvanje tog odnosa kada treba da se održava na daljinu što je takođe scenaristički vrlo ubedljivo i motivisano.
Ono gde film odlazi u konvenciju romantične komedije jeste sam postupak u kome ima dosta humora, vrlo često na tvrđoj Judd Apatow liniji, ali se film ne sveodi na to već vrlo čvrsto drži svoje junake u fokusu i ne pretvara ih u karikature kao što Apatow često čini, odnosno karikaturalne delove ostavlja za epizodiste. Međutim i tretman sidekickova je zanimljiv utoliko što u pojedinim scenama oni sami pokazuju svest o tome zašto su sidekickovi, odnosno da još uvek nisu sazreli da im se desi tako zanimljiva priča kao glavnom junaku.
Drew Barrymore i Justin Long naravno dominiraju u podeli, i tu nikada nije ni bilo prostora za sumnju jer njih dvoje uostalom imaju i zajedničku romantičnu prošlost koja svemu daje dodatnu dimenziju. Međutim, reč je o vrsnim glumcima koji izdižu film bez problema na viši nivo i čine da se lakše premoste razlike u tonu između žanrovskih konvencija i realizma sa kojima se Burstein poigrava,
Ono što je posebno efektan segment filma jeste protok vremena koji se prikazuje vešto i nenametljivo, bez agresivnih rešenja a opet sa dočaravanjem promena u odnosima i stanjima junaka.
Iz Apatow vizure gledano, GOING THE DISTANCE sasvim sigurno donosi nekoliko laugh out loud momenata.
za razliku od drugih romcoma, GOING THE DISTANCE sjajno zarobljava vreme u kome je nastao. iako se to može reći i za najbolje radove Cameron Crowea, kod Burstein je razlika o tome što ona zarobljava konkretan ekonomski kontekst iz vremena krize, i to ne samo na globalnom nivou već i u domenu konkretnih oblasti - štampe i diskografije.
Prava je šteta što GOING THE DISTANCE nije na blagajnama ostvario značajniji rezultat i na taj način eventualno otvorio vrata za neke slične, transrsivnije predstavnike ukalupljenih žanrova.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MONSTERS Garetha Edwardsa i mogu reći da je to film koji je apsolutno zaslužio hype koji je dobio. Nije reč o nekom groundbreaking ostvarenju, daleko od toga, ali je to nesumnjivo sjajan showcase za reditelja i majstora za specijalne efekte Garetha Edwardsa.
Ovaj Britanac je navodno snimio film za 15 hiljada dolara što meni izgleda kao neka greška jer MONSTERS je vrlo ozbiljno realizovan i što se broja lokacija tiče izuzetno bogat film. U svakom slučaju, nesumnjivo je da je Edwards iz kolikog god budžeta izvukao maksimum, stvoriviši monster movie kakav je trebalo da bude CLOVERFIELD.
MONSTERS u svojoj formalnoj postavci pre svega stoji kao road movie , priča o fotoreporteru koji pokušava da izvuće ćerku svog bogatog gazde iz Meksika do SAD kroz prostor koji je inficiran sporama ali i odraslim vazemaljcima koje je iz svemira donela letilica NASAe.
U dramaturškom smislu dobro je to što su vanzemaljci istovremeno tretirani i kao pretnja, jer kad se sretnu sa ljudima obično naprave haos i pokolj, ali isto tako i kao životinje koje reaguju instinktivno i bivaju iziritirane od strane saobraćaja, buke ili pokušaja da ih neko usmrti na ovaj ili onaj način.
Vanzemaljci su dakle tretirani kao distancirana bića, po svom izgledu najbliža nekim morskim vrstama, džinovske veličine i sa njima nema nikakve identifikacije premda postoji neka vrsta razumevanja prema njihovom lifestyleu, slična onom koji postoji prema krupnim divljim životinjama.
Vrlo je dobro to što film nije strukturiran tako da se sve završi velikim krvavim obračunom sa vanzemaljcima, aždajom iz bajke, kroz čiju će se pogibiju, ili pogibiju junaka zapečatiti odnos, već se klimaktična situacija svodi na nešto vrlo efektno ali znatno miroljubivije. U tom smislu, ovaj film nije toliko priča o konfliktu sa vanzemaljcima koliko o sakrivanju od njih i pokušaju suživota u krajnje apokaliptičnim okolnostima.
U konvenciji horor filma, Edwards vrlo rano pokazuje kako se završava susret sa vanzemaljcima i na osnovu toga kasnije gradi tenziju koja postoji i u situacijama kada su junaci u nekim naizgled krajnje uobičajenim, svakodnevnim, akcijama.
I to je možda i najvažnije dostignuće ovog filma. Edwards sjajno vodi likove, glumce drži u underplayu iako su prilično harizmatični, i vrlo dobro vlada izgradnjom njihovog međusobnog odnosa. U tom smislu, treba mu čestitati jer ne samo da je vrlo snalažljivo i efektno održao film u granicama svojih materijalnih mogućnosti već je iznenađujuće dobro ispričao priču svojih karaktera, naročito ako imamo na umu da dolazi iz sveta specijalnih efekata.
Edwardsov ulazak u Holivud i predstojeća saradnja sa Timurom ili ko mu go već zapadne je stoga sasvim zaslužena. Za sada on je Neill Blomkamp za 2010.
* * * / * * * *
E, super, koji si rip svukao? R5 ili onaj TVRIP?
...da ne gubiš vreme čekajući odgovor, kad u međuvremenu možeš i da skineš željeno - to je TV rip, ali onaj koji se drugi pojavio (prvi je imao povremene zelenkaste pruge), onaj rip koji u ekstenziji sadrži release group odrednicu VISION....
Duly noted i već skinuto :| :|
brate, nisam znao da si toliki romantik :)
pao si sigurno na scenu kada džinovski slonoktopodi vode ljubav? :)
ne kažem da je loš, ali de bre 3 zvjezdice...a onaj kraj... kill me now
Pa ne, nisam pao na vođenje ljubavi, pao sam na to što sam očekivao da će u nekom trenutku morati da ubiju oktopoda i onda kad ga nisu ubili i kad sve nije pošlo putem kojim se češće ide, to je već bilo osveženje.
A film nekako mora da se završi. Ako je cena metafore to da bude vanzemaljsko vođenje ljubavi, zadovoljan sam. Važno je samo da nijedna beba ne strada prilikom metafore. :)
meni je film nekako previše white, whiter than Avatar...
inače, ove godine se filmski vanzemaljsci i previše ka.... prvo Splice, sad ovo, šta je sljedeće...
Pusti sad AVATAR :)
a i tu se vanzemunci ka.... :)
Film Reviews
Red -- Film Review
By John DeFore, September 29, 2010 03:00 ET
"Red"
Bottom Line: Retired-spy action comedy keeps the goofiness in check.
Smirks meet semi-automatics in "Red," a comics-derived action flick that offers self-conscious casting and a wink here and there without feeling as jokey as, say, "Knight and Day." Although tailor-made for genre fans, it benefits from flavors of humor and romance that keep its appeal from being fanboy-only.
The pic makes the most of its premise, in which valuable CIA operatives must return to action after having settled, or not, into various stages of retirement. Some take to it comically (Morgan Freeman's Joe, subversive in an old-age home) and some pragmatically, while Bruce Willis' Frank sits alone in intrigue-free suburbia, making up reasons to call a help-desk operator (Mary-Louise Parker) whose sassy-sweet voice has become the entirety of his social life.
Willis isn't bored for long, of course: Assassins with unknown motives force him to go on the run, kidnap Parker for her own safety and round up old colleagues to figure out who's trying to wipe them out. But those wry, almost poignant opening scenes make up for the occasional generic moments to come.
Screenwriters Jon and Erich Hoeber try to put a spin on this not-unfamiliar spy-vs.-spy stuff -- beyond the novelty that came straight from the comic -- and director Robert Schwentke delivers the requisite action without trying to reinvent the wheel.
But what keeps the movie going is the gameness of the cast, some of whom strike a perfect balance between self-consciousness and credulity. Willis might benefit the most, in a part other films have tried and often failed to craft for him, and Parker gives the movie more than she gets: When she finally accepts having been dragged into this mess, her character embraces the danger with a flirtatious relish that reminds us that this is all supposed to be fun.
Even the more cartoonish performances, like John Malkovich's acid-damaged paranoiac, fit the movie's vision of the vanished, wild-and-woolly heyday of spycraft. The actual mechanics of the plot might eventually get so convoluted they have to be accepted on faith, but the spirit of "Red" rarely falters.
Opens: Friday, Oct. 15 (Summit)
Production: Di Bonaventura Pictures, DC Comics, Summit Entertainment
Cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, John Malkovich, Helen Mirren, Karl Urban, Mary-Louise Parker, Brian Cox, Julian McMahon, Richard Dreyfuss
Director: Robert Schwentke
Screenwriters: Jon Hoeber, Erich Hoeber
Based on the graphic novel by: Warren Ellis, Cully Hamner
Executive producers: Jake Myers, Gregory Noveck
Producers: Lorenzo di Bonaventura, Mark Vahradian
Director of photography: Florian Ballhaus
Production designer: Alec Hammond
Music: Christophe Beck, David Holmes
Costume designer: Susan Lyall
Editor: Thom Noble
Rated PG-13, 110 minutes
Red review - For a town as youth-obsessed as Hollywood, there's been a surprising amount of oldies on view of late. The Bucket List, It's Complicated, Sex And The City...
Never shy of chasing a dollar, the industry seems to have woken up to the fact that the baby boom generation doesn't want to trek to the multiplex to see angsty teenage vamps or spandex superheroes.
But just because the leads have got older, it doesn't mean they can't still kick ass. Hence: the geri-actioner. All your standard explosions, guns etc, but now with added wrinkles.
And so, hot on the calloused heels of Gran Torino, Harry Brown and The Expendables comes graphic-novel adap Red, the latest addition to the "I'm getting too old for this shit" canon. And possibly the most fun.
RED stands for Retired: Extremely Dangerous. And it's stamped all over the file of Frank Moses (Bruce Willis), a former agent who once "toppled governments" but now resides in a modestly furnished suburban home, where he ponders whether or not it's too early to put up the Christmas decorations.
In a nicely judged opening, we see Frank pottering about his blue and grey abode, eating tidy meals-for-one and putting out the rubbish. The only spark to his day? The phone chats he shares with Sarah (Mary-Louise Parker), the clerk who sends Frank his pension cheques.
Director Robert Schwentke allows this almost indie-movie mood to percolate before sending in the big guns. Literally. A SWAT team descends on Frank, who apparently knows too much to live.
One impressive 'he's still got it' fracas later and Frank's on the run, with a reluctant Sarah in tow ("I was hoping you'd have hair..."). Willis and Parker make an appealing couple, the latter's neurotic energy fuelling possibly the best onscreen partnership Willis has had since Moonlighting.
A Midnight Run beckons – but instead, the film becomes The A(ged) Team, as Frank reassembles the old gang for One Last Job.
Morgan Freeman and Helen Mirren have fun waving shooters around (even if, drama-wise, they could do the roles in their sleep), but the stand-out is John Malkovich, whose crazy Murdoch-like Marvin could have been a horrible piece of ham (see Jonah Hex) but stays just the right side of wacko.
And though the plot plays out exactly how you'd expect, the wiles of the experienced cast (aided by decent turns from Richard Dreyfuss and Brian Cox) ensure it's the journey rather than the destination that matters.
Verdict:
More playful than The Expendables, more charming than The Losers, Willis and co deliver a warm – and fun – actioner that benefits greatly from its seasoned cast.
Kiki Lesendrić - Čekaj me (Beogradska arena 2010) (http://www.youtube.com/watch?v=qruts0_kPaI#)
Pogledao sam JONAH HEX Jimmy Haywarda i sa jedne strane se pitam šta li je kog đavola mislio Warner kada je odobrio ovaj film i dao mu budžet od 60 miliona dolara, a s druge strane mi je jako drago što se to desilo.
Morate imati na umu da je ovo film od 60 miliona (neki kažu 47) koji je u jednom trenutku realizacije postao siroče studija i da je u pojedinim aspketima, pre svega u CGI domenu ostao nedorađen, da je sigurno dosta surovo cutovan kako bi bio što dinamičniji i sl. Međutuim, meni to ne samo da nije smetalo već je svemu čak i dalo neki ludački šmek.
Naime, da je JONAH HEX dignut na nivo onoga što je izvorno bilo zamišljeno, a to je veliki steampunk vestern od oko dva sata teško da bi funkcionisao ako imamo u vidu da glavnog junaka igra Josh Brolin sa make upom na tragu harvey two facea iz DARK KNIGHTa, dakle, junak koji nije baš prototip heroja za letnji blokbaster, antipatičan da se u njega gleda i suviše uronjen u frenkmilerovski mačizam da bi bio zabavan dovoljno širokoj ciljnoj grupi. Pošteno govoreći, ta količina ovrdone mačizma, čak i za nekoga ko je sucker za to poput mene, verovatno bi u full-blown verziji imala parodične razmere. Isto tako nasilje koje junak sprovodi je na liniji drugog PUNISHERa. U redu, nije toliko besprizorno i krvavo, ali je vrlo vrlo tough, naročito za film od 60 miliona koji pretenduje da izađe leti.
U ovoj varijanti sada, i to sa pozamašnom špicom, film traje osamdesetak minuta. dakle, film je brutalno kraćen i ubrzavan, međutim to sve što se mene tiče doprinosi comic book feelu cele stvari i podcrtava taj B-koncept u kome JONAH HEX savršeno funkcioniše. ja ne znam kako bih reagovao na ovaj film u bioskopu, ali na DVDu on zaista evocira uspomene da dobre polu-špageti vesterne iz perioda kad su vestern veterani poput Burt Kennedyja dlazili u Evropu i radili vesterne, mešajući te estetike. Hayward nije novi Leone, nije ni Kennedy, ali jeste Kennedy kada bi poludeo od steroida. I što je još važnije, njegov film je po duhu zapravo bliži onome što su stari vesterni predstavljali za svoju publiku. danas je vestern postao polu-muzejski žanr, istorija, poligon u kome su radili klasici, Oscar-bait. Ali klasici su snimali filmove bez ikakve ideje da će ikada biti klasici, mahom da bi zabavili gledaoce, i JONAH HEX je potpuno na toj liniji.
U tom smislu ne čudi da su scenario potpisali Neveldine & Taylor a da su ga oni umalo i režirali. Možda bi njihova verzija bila bolja ali Hayward itekako ima šta da pruži, kako na polju čiste visceralne agresije, tako i u domenu comic book feela u rekonstrukciji epohe, kombinovanju raznih tehnika, između ostalog i animacije inspirisane stripom u jednoj fazi, kao i prolaska kroz sve faze istorije vesterna od konjičkog, preko marijuana vesterna sa sve šamanskom deonicom koja će se dopasti ljubiteljima VALHALLA RISINGa.
U stvari, VALHALLA RISING je dobra refrenca kada je govori o JONAH HEXu jer su oba reprezenti heavy metal filmmakinga, samo što je tamo reč o vikinškom a ovde o američkom. JONAH HEX je i bukvalno heavy metal film jer je skor sa Marcom Beltramijem radio Mastodon, jedna od poslednjih velikih atrakcija i skor je apsolutno usklađen sa duhom filma, atmosferom totalne agresije, ludila, osvete, razdruživanja Amerike. Postoje scene praćene Mastodonovim skorom (kada posle šamanskog rituala Jonah oživi i krene u totalnu osvetu osetio sam olakšanje što gledam film sam jer sam bio spreman da nasrnem na nekoga) koje zasigurno pobuđuju agresiju i daju jednu posebnu energiju Jonahovoj krajnje specifičnoj sudbini.
E sad, otkud ovako suprotno mišljenje u odnosu na ono što je dominantno kritičarsko viđenje. Verovatno je reč o tome što JONAH HEX zaista nije film koji se očekuje za te pare u tom bioskopu u to doba godine. Mogao bih i sam da kažem da bih verovatno išutirao autore da su mi doneli ovakav film za tolike pare. Otud, JONAH HEX svakako nije dobar, zadovoljavajući proizvod.
Ali, meni na DVDu itekako funkcioniše, ne uz rame sa Leoneom, ali svakako da ima mesto uz Douglasa Hickoxa ili Ferdinanda Baldija što je sasvim dovoljno i pokazuje da je Josh Brolin jedan vrlo izbirljiv, specifičan, rečju težak glumac kad je reč o izboru uloga, i da je svoj oskarovski nastup više kapitalizovao on nego studiji, iako su pokušali.
* * * / * * * *
šta misliš o ovome?
PROUD TO BE A REBEL – BUT WHAT IS YOUR CAUSE?
As scrambled as the narrative of JONAH HEX is, even more scrambled is the underlying attitude toward the character. Hex fought for the South, and turned against his comrades only when his commanding officer (Turnbull) ordered attacks on civilian targets, including a hospital. This led to a fatal shoot-out with Turnbull's son, Jeb (an uncredited Jeffrey Dean Morgan, who has one of the best moments when Hex briefly resurrects him to get information on father Turnbull's whereabouts). Jonah Hex's change-of-heart regarding the righteousness of the war he was fighting could have been a powerful sequence; alas, it is not shown. It is simply referenced to allow Hex off the hook for fighting on the wrong side of the Civil War, without coming to terms with what the fight was about.
In case this sounds like over-interpretation, the closing credit crawl for JONAH HEX ends with a folk song whose chorus proclaims the singer is proud to be a rebel who fought the Union; he's sorry only about losing. Is the singer speaking for Jonah Hex? If not, why put the song in at all, especially at the very end, when most viewers will have left the theatre? Is this a shout-out to anyone with lingering resentments over the Civil War?
See? This proves the film is not endorsing racism.
Lest we conclude that JONAH HEX is endorsing racist sentiments, the filmmakers includes an official Hollywood disclaimer in the form of the token black man from whom Hex purchases weapons. In case the mere presence of this character were not enough to absolve Hex, our token character delivers dialogue insisting that Hex wasn't for slavery and wasn't for sessesion; he just didn't like the government telling him what to do. This makes no sense (after all, the South had a government that told Hex to put on a uniform and fight the North). It's just an embarrassing form of pandering to the tea-baggers in the audience: Sure I'm sorry the South lost the war that abolished slavery, and now that a black man is in the oval office, I'd like to secede, but that doesn't mean I'm racist.
Once again, liberal Hollywood turns out not to be so liberal.
http://cinefantastiqueonline.com/2010/06/jonah-hex-2010/ (http://cinefantastiqueonline.com/2010/06/jonah-hex-2010/)
uf, pa ovo mora da se gleda :)
The screenplay is narrative Ebola transmitted by anal rape.
http://www.ruthlessreviews.com/10551/jonah-hex/ (http://www.ruthlessreviews.com/10551/jonah-hex/)
Vidi, ja koliko sam čuo iz nekih privatnih izvora, Josh Brolin se ponašao kao bog i batina na setu a on se loži na te hick likove i sl.
Međutim, u filmu se Jonah jasno određuje zašto se borio kada kaže da ne trpi da mu iko naređuje. :) Naročito ne federalna vlast. Ali, baš u sceni sa crncem je jasno da je Jonah naprosto baksuz i drkadžija koji nema političku agendu bilo koje vrste.
Što se samog rata tiče, da, on se posvađa sa Quentinom kada je posle Gettysvurga počeo da gađa civilne ciljeve i umesto da ratuje počeo da da bavi odmazdom, terorizmom. Quentin i cela diksikratija su prikazani kao dekadenti, a naročit šmek filmu daje upotreba evropskih, doseljeničkih akcenata među njima i ceo taj AGE OF INNOCENCE kostimirani šmek koji ima deo njih.
Strip nije imao nešto mnogo epizoda,il` mi mozak kao i uvek štuca i pravi rupe! :)
Ode nam McTiernan u zatvor...
U aps baš??
godinu dana zbog lažnog svjedočenja, koliko sam shvatio. Ma prso je...
StudioCanal has stepped up to fully finance Working Title's Tinker Tailor Soldier Spy. It is a significant deal for all parties.
The announcement that StudioCanal was fully financing Working Title Films' Tinker Tailor Soldier Spy passed with little fanfare last week. But the news held not a little significance. It's the first time that Universal or a Universal subsidiary hasn't been involved in a Working Title production in over a decade, since the PolyGram days.
The film, budgeted at just under $30m, is of course based on the celebrated Cold War novel by John Le Carre which already spawned the iconic 1979 BBC TV series starring Alec Guinness as George Smiley. Tomas Alfredson, the in-demand Swede behind Let The Right One In, is directing, and Gary Oldman has taken on the role of Smiley with a large ensemble cast in support including Colin Firth, Tom Hardy and Mark Strong.
For StudioCanal, it's a rich prospect. The novel and TV series are blockbuster properties in the UK where the company's subsidiary Optimum Releasing will handle distribution; the novel is iconic in France where StudioCanal distributes itself, and the Cold War is a topic of endless fascination in Germany where the company's Kinowelt subsidiary will distribute.
The French giant will sell remaining territories itself including the US. It's a great European opportunity for StudioCanal, which of course has had a longterm co-financing partnership with Working Title and Universal, to reap upside in its distribution territories.
The deal on this film is also perhaps symptomatic of the shift in the studio system away from intelligent adult drama. This year, the tireless Scott Rudin is behind Sony's The Social Network and Paramount's True Grit, but, looking at next year's US release schedule, Steven Spielberg's War Horse is about the only classy drama so far dated out of a major.
Obviously Rudin, Spielberg and a handful of others still have the clout to get this kind of film made in that system, but with the closure of many specialised divisions and the focus of corporate parents on tentpole movies and brands, literary adaptations or adult dramas have fallen out of the picture.
From Universal's point of view, Working Title's recent adult dramas – Green Zone, State Of Play, Frost/Nixon – have underperformed. The studio would far rather have Johnny English 2 (currently in production) or nature adventure Everybody Loves Whales which have more "four quadrant" appeal.
Which leaves the opportunities for the independents to pick up the slack. Few in France would consider StudioCanal an independent, falling as it does under the same umbrella as pay-TV giant Canal Plus, but it is destined to be a key non-studio player in the evolution of the global business over the next decade.
It has already scored a hit this year with Eli Roth production The Last Exorcism, has the UK, France and Germany on The Tourist, a $100m+ production starring Johnny Depp and Angelina Jolie, and has initiated UK and German local language production programmes in addition to French.
A greenlight decision can be reached quickly at StudioCanal, and top-flight film-makers like Working Title and Alfredson can expect a respectful relationship with a company which is rooted in French cinema culture. The filmmaker-friendly StudioCanal has existing relationships with the likes of Bertrand Tavernier, Walter Salles and Park Chan-wook.
Working Title rose to stardom under the umbrella of a failed European studio model in PolyGram Filmed Entertainment. It is now further cementing its ties with a 21st century model which could become the world's new hub for intelligent commercial cinema.
Lollobrigida - Kompjuter (live 2010) (http://www.youtube.com/watch?v=pZq10cTIoX0#ws)
DušMane, hvala!
Pogledao sam PRIVATE HELL 36 Dona Siegela. Reč je o izvrsnom B-filmu iz 1954. godine o kome sam Siegel nema visoko mišljenje jer je nastajao sa dosta trzavica, u ambijentu koji je kontrolisala poznata glumica a kasnije vrlo dobra rediteljka Ida Lupino u okviru svoje kuće Filmakers koja je pozvala Siegela u ekipu koju su većinom činili njeni aktuelni i bivši muževi, i što je još gore, dopuštala je pre svega sebe radi da se glumci dosta alkoholišu tako da je Siegel snimao film sa polupijanom glumačkom podelom.
Međutim, spolja gledano, PRIVATE HELL 36 deluje kao jedan od Siegelovih vrlo potentnih radova iz pedesetih. Ida Lupino i Collier Young, koproducent i bivši suprug, napisali su jednostavan i upotrebljiv scenario koji je Siegelu pružio dovoljno materijala kako za grozničavu interakciju među glumcima tako i dosta mogućnosti za snimanje u eksterijeru i zanimljivim enterijerima što je učinilo da PRIVATE HELL bude znatno dinamičniji i ubedljiviji od mnogih B-noir radova tog vremena.
Sasvim je moguće da je Siegel sagledavao ovaj film i u kontekstu tadašnje recepcije koja očigledno nije bila senzacionalna. Međutim, kad je reč o njegovom poslu, u ovom filmu je napravio barem tri izvanredne i nijednu lošu scenu, izgradio je ubedljive karaktere sa B-ekipom i učinio je da film izgleda skuplji nego što jeste.
PRIVATE HELL 36 je istovremeno i film svoga vremena i delo koje pokazuje talenat reditelja čiji su osećaj za pričanje priče i ritam nepogrešivi i večito aktuelni.
* * * / * * * *
Tom Hanks looks like he could be the first actor to join director Kathryn Bigelow's first post-"The Hurt Locker" project "Sleeping Dogs" at Paramount Pictures says ABC News.
The story centers around five men of varying age who all work in the Triple Frontier, the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge and a haven for organized crime and terrorist funding activities.
'Locker' scrub Mark Boal has penned the script while Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander are set to produce. Leonardo DiCaprio, Christian Bale, Sean Penn and Jeremy Renner have all been rumoured to be potentially involved in the project.
Tomas Alfredson, who helmed the Swedish art house vampire story "Let the Right One In," has come aboard to direct "Larklight," a Di Novi Pictures period fantasy for Warner Bros.
The adaptation of a 2006 book by Philip Reeve is set in a Victorian-era alternate universe in which mankind has been exploring the solar system since the time of Isaac Newton and revolves around a brother and sister who team with a band of renegade space pirates to save the world from destruction at the hands of a madman.Steve Knight ("Eastern Promises") is rewriting the script to the project, to which Shekhar Kapur was previously attached as director.
Di Novi Pictures' Denise Di Novi is producing, and Alison Greenspan is exec producing. The company is in preproduction on Zac Efron starrer "The Lucky One," Warners' upcoming adaptation of a Nicholas Sparks novel.
TomasAlfredson Courtenay Valenti and Matthew Milam are overseeing for the studio
Alfredson had been working in film and TV in his homeland of Sweden since the early 1990s but hit the world stage with 2008's "Let the Right One In"; Overture and Hammer Films remade the film as "Let Me In," which is in theaters.
Alfredson recently began production on his English-language debut, Working Title's "Tinker Tailer Soldier Spy," an espionage thriller with an all-star British cast including Colin Firth, Gary Oldman, Tom Hardy, Mark Strong, Jared Harris and Ciaran Hinds.
- Borys Kit
Johnny Depp is considering a role in Kathryn Bigelow's upcoming project "Sleeping Dogs" (aka. "Triple Frontier") according to Deadline New York.
The story centers around five men of varying age who all work in the Triple Frontier, the notorious border zone between Paraguay, Argentina and Brazil where the Igazu and Parana rivers converge and a haven for organized crime and terrorist funding activities.
On Tuesday it was reported that Tom Hanks could also star in the project. Depp is interested in co-starring with Hanks, but his commitment to shoot "Dark Shadows" in February clashes with this film which begins shooting around the same time. There's hope however an arrangement will be made allowing Depp to shoot both projects simultaneously.
"The Hurt Locker" scribe Mark Boal has penned the script while Charles Roven, Alex Gartner and Steve Alexander are set to produce.
Pogledao sam wilderovsku komediju THE COUCH TRIP Michaela Ritchieja, po knjizi Kena Kolba. Reč je o vehicleu za Dan Aykroyda koji se nije nametnuo u zbir njegovih blokbastera ali spada u red boljih radova.
Značajnu ulogu u filmu igra i Walter Mattau, Wilderov veteran, i njegov šarm je dovoljan da iznese karakter koji zapravo ima dosta nejasnu dramaturšku funkciu u celoj priči. Međutim, ako imamo u vidu ko ga igra, licemerno je eći da bi film bio bolji bez njega.
Aykroyd je naravno u centru svih dešavaja i THE COUCH TRIP je u tom smislu praktično baziran na njemu i na svu sreću, on je u dovoljno dobroj formi da savršeno ispuni zadatak, pucajući iz svih komičarskih oružja, uglavnom uspešno. Otud i kada se film prtvori u njegov stand-up ne prestaje da funkcioniše.
Milje shrinkova i pacijenata često je korišćen u holivuskom filmu i poznat je dosta ironičan odnos Holivuda prema ovoj profesiji. THE COUCH TRIP je apsolutno na toj liniji.
Ritchie je u ovom filmu pre svega bio egzekutor u službi glavnog glumca, a to je u ovoj fazi karijere mahom i radio za Eddie Murphyja ili Chevy Chasea. Ipak, nesumnjivo je dfa COUCH TRIP ima i jednu ritchiejevsku satiričnu dimenziju i da po svom kvalitetu i konceptu evocira uspomenu na njegove zlatne dane koji su se završili početkom osamdesetih.
* * * / * * * *
Pogledao sam IL MASSACRO DELLA FORESTA NERA Ferdinanda Baldija koji je na filmu ootpisan kao Ferdy Baldwin. Ovaj film govori o pobuni germanskog plemena protiv rimskih vlasti u prvom veku nove ere. Poseban kuriozitet je to što he film sniman u Jugoslaviji, i reč je o koprodukciji sa Avala Filmom u kojoj je učestvovala i firma Petera Carstena, nemačkog glumca koji je dosta igrao u našoj kinematografiji.
Isto tako zanimljivo je da se u filmu pojavljuju razni naši glumci među kojima su i Beba Lončar i Dragomir Felba.
Nažaost, film je dosta ravan i izuzev par scena bitke koje nisu naročito intenzivne ili uzbuljive ali su zanmimljive jer pokazuju neka taktička rešenja tadašnjeg ratovanja, gotovo da film ne pruža nijedan drugi zanimljiv detalj. S druge strane, koliko god bio nezanimljiv, Baldijev film nije katastrofalan, no zaista nema svrhe gledati ga osim ako nisi njegov fan ili pokušavaš da kompletiraš filmografiju sranih produkcija ealizovanih u SFRJ.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-10-2010, 21:58:13
Pogledao sam IL MASSACRO DELLA FORESTA NERA Ferdinanda Baldija koji je na filmu ootpisan kao Ferdy Baldwin. Ovaj film govori o pobuni germanskog plemena protiv rimskih vlasti u prvom veku nove ere. Poseban kuriozitet je to što he film sniman u Jugoslaviji, i reč je o koprodukciji sa Avala Filmom u kojoj je učestvovala i firma Petera Carstena, nemačkog glumca koji je dosta igrao u našoj kinematografiji.
Isto tako zanimljivo je da se u filmu pojavljuju razni naši glumci među kojima su i Beba Lončar i Dragomir Felba.
Nažaost, film je dosta ravan i izuzev par scena bitke koje nisu naročito intenzivne ili uzbuljive ali su zanmimljive jer pokazuju neka taktička rešenja tadašnjeg ratovanja, gotovo da film ne pruža nijedan drugi zanimljiv detalj. S druge strane, koliko god bio nezanimljiv, Baldijev film nije katastrofalan, no zaista nema svrhe gledati ga osim ako nisi njegov fan ili pokušavaš da kompletiraš filmografiju sranih produkcija ealizovanih u SFRJ.
* 1/2 / * * * *
Ако може још нешто о историјском контексту радње филма. Да ли се ради о битци у Теутобуршкој шуми? Постојала је слика Паје Јовановића са овим именом али се сматра изгубљеном.
Даље, са чега је филм скинут? Са грчког DVD-a, холандске VHS траке или је у питању италијански ТВ снимак?
Фала унапријед и уздравље.
Reč je o italijanskom TV snimku sa dva audio kanala. A što se istorijskog konteksta tiče, pravo da ti kažem, ja baš ne poznajem istoriju i taj period, dakle to su ti Arminius i ekipa i ima bitka u šumi. Jel to to?
Pogledao sam HOLY ROLLERS Kevina Ascha, film koji mi je spadap među najočekivanije u sezoni, jednim delom zato što je u njemu Jesse Eisenberg navodno prestao da kupi uloge-otpatke Michaela Cere ali pre svega zbog izvanredne istinite priče na kojoj je baziran.
HOLY ROLLERS je naime film o mladim njujorškim hasidima koji piostaju drug mules za jednog izraelskog dilera i počinju da donose ekstazi iz Amsterdama za Njujork. Sasvim je logično da je njihova glavna prednost istovremeno i njihova najveća mana u ovom poslu, odnosno da konzervativni odgoj koji odagnava sumnju dovodi do snažnih unutrašnjih konflikta.
Jesse Eisenberg igra momka koga u posao uvlači njegov komšija takođe hasid, i njih dvojica polako tonu sve dublje u narko biznis polako odustajući od hasidskog načina života. Međutim, glvani junak je vezan za porodicu i svog najboljeg prijatelja tako da mu taj pad mnogo teže pada i sam ubrzo postaje svestan problema u koje je upao.
HOLY ROLLERS ima neka ograničenja istinite priče i prilično direktno opisuje motivacije svojih junaka, međutim, sama atmosfera i Aschov rediteljski postupak koji spajaju duh indie filma i globetrotting trilera čine da ovaj film pre svega i bude i jak u tom domenu, suočavanja likova sa ambijentima i naravno između sebe. Otud, iako se na kraju film ispostavi kao da nije big deal, Asch se pokazuje kao vrlo vešt reditelj u uspostavljanju odnosa, prikazivanju miljea iz koga junaci dolaze i onoga što ih zavodi, a sve to bez preteranog senzacionalizma, sa dobrim vizuelnim konceptom, veštim korišćenjem kamere iz ruke i sirovog osvetljenja na lokaciji.
Primeri mladih Amiša koji su često završavali u svetu poroka, u principu idu u prilog tezi da konzervativno okruženje može motivisati okretanje kriminalu a hasidi u tom smislu imaju svojstva izolovanih zajednica poput Sicilijanaca.
Sasvim je jasno da upravo odsustvo nekog detalja koji bi kao balvan razvalio bioskopske blagajne čak indie bioskopa određuje dosta marginalizovanu sudbinu ovog filma. HOLY ROLLERS je mnogo bolji film od onoga koliko je na kraju bio zapažen.
Međutim reč je o prilično dragocenom i dobrom filmu koji na kraju nudi sasvim korektan spoj indieja i krimića po istinitoj priči.
Isto tako, činjenica je da u njemu Eisenberg pravi otklon od dotadašnjeg B-Michael Cera imidža a ostatak podele predvođen Justin Barthom je odličan.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 09-10-2010, 02:26:08
Reč je o italijanskom TV snimku sa dva audio kanala. A što se istorijskog konteksta tiče, pravo da ti kažem, ja baš ne poznajem istoriju i taj period, dakle to su ti Arminius i ekipa i ima bitka u šumi. Jel to to?
Јес', Арминијус (Херман) против Варуса. Хвала још једном.
Pogledao sam Ajin PIRANHA rimejk, u 2D varijanti, i moram reći da je to najneslavniji mogući završetak njegove ionako neslavne holivuske karijere. Ako je neki reditelj imao otvorena vrata Holivuda i kinematografije uopšte onda je to bio on, debitovao je kao klinac, već mu je drugi film bio odličan i zapažen a onda je u Holivudu snimio tri rimejka, dva mlaka i jedan potpuno uvredljiv. Uvredljivi je upravo PIRANHA, film koji je spinovan kao da je critic-proof, zaboravljajući da nijedan film ipak nije critic-proof.
Nije critic-proof zato što ova PIRANHA nije dobra u onome što želi da bude jer tome istovremeno prilazi bez duha i u grču da isporuči što više.
Prilazi bez duha jer je Aja snimio film o likovima koje ne voli, kojih se gadi, među kojima su pozitivci kliše koliko i neki levi epizodista koji ni ne mora da se razrađuje jer ionako služi kao topovsko meso. U ovakvom filmu ja ne očekujem karaktere, daleko od toga, ali očekujem barem personality actore koji će mi isporučiti svoju personu sa kojom mogu da komuniciram jer, suočimo se sa tim, pirane napadaju u hordama, svakako ne mogu da se identifikujem sa njima a Aja iako je Francuz nije Haneke pa da mu se filmski izraz bazira na distanci u odnosu na likove.
S druge strane, grč se oseća u tome što Aja pokušava da film natrpa stvarima za koje misli da su kao nekakvi aduti, te imamo cameo uloge Richarda Dreyfusa ili Christopher Llloyda koje uspore ionako monoton film koji pokušava da pojačanim tempom reši probleme svog ritma, stotinama smrti od kojih su neke zabavne, ali su objektivno jedino one situacije koje su pravi set-piece i punokrvna scena već viđne u Harlinovom DEEP BLUE SEA (opsada u kuhinji, bekstvo preko konopca, završni jump scare sa velikom piranom).
Ostatak filma provodimo trpeći faulove poput prvih dvadesetak minuta u kojima prolazimo kroz agoniju postavljanja situacije i likova iako znamo zašto smo došli i šta nas čeka. Slažem se da svaki creature feature to mora da ima, ali, danas treba biti majstor pa to uraditi kako treba. Čak i sa naizgled sniženim kriterijumima kao što su oni koje Aja priželjkuje za ovaj film, PIRANHA nije rad majstora a nažalost Aja ne shvata koliko je zapravo komplikovana forma koje se poduhvatio.
Naime, često najbanalnije žanrovske forme predstavljaju najveći izazov. Da bi napravio pirane zaista ozbiljnom i uverljivom pretnjom, reditelj mora da bude velemajstor inscenacije a da bi to sve nadogradio likovima koji iole komuniciraju i to u tako naizgled infantilizovanoj formi mora biti možda i veštiji majstor od pola Sundance favorita jer on ima manje prostora da ponudi likove publici i da ih ona kupi.
Uostalom zar se nije ispostavilo da su reditelji retkih remek-dela ovog tipa kasnije dokazali da su jako ozbiljni reditelji?
Čak i Dante koji je tu najmanje dogurao danas stoji kao jedna veličina, čovek koji je obeležio jednu deceniju jako važnim i zapamćenim filmovima, radeći unutar žanra koji ima veliku produkciju a gotovo da nema filmova koji dobacuju do onoga što je on snimio.
U tom smislu, ono što je meni najproblematičnije jeste glorifikacija Ajinog let's get stupid fazona jer nažalost on ne poziva na glupost kao neko ko je iznad toga već kao neko ko je nažalost na tom nivou.
Golotinja i krvoproliće njegovog filma su obezvređeni na svim nivoima jer su toliko besmisleni da gledalac otupi na tu vrstu senzacija. Golotinja je potpuno deerotizovana a nasilje je potpuno neubedljivo, tako da su efekti ženskih tela i Nicotero-Berger maske obezvređeni lošom predigrom
Da PIRANHA nije party time najbolje govori sam prikaz partijanja u filmu u kome se žurka svodi na masu prezrivo kastovanih ljudi koji se robotski pomeraju u svakom kadru koji se njima bavi dok traje zabava a kad kene masakr u seriji krajnje distanciranih, informativno zabaleženih smrti. Scene zabave nude samo teskobu i to bi bilo u redu ako smatramo da je Ajin ideološki koncept osuda zabave & razvrata (što on u osnovi naravno jeste), ali ne, ne samo da je njegov film maloumna zabava i isključivo se tako može tumačiti već je i potpuno bespredmetno osuđivati zabavu tako što nećeš prikazati apsolutno nijedan detalj koji će gledaoca barem malo zavesti u tom smislu, da bi kažnjavanje greha kasnije bilo efektnije.
Pogledao sam HOME FRIES Deana Parisota, film iz 1998. godine koji se ispostavio kao potpuno All-Star projekat jer ga je pisao Vince Gilligan, pisac koji je punu afirmaciju stekao sa BREAKING BAD. Međutim, Gilligan je počeo na filmu sa nekoliko vrlo quirky scenarija među kojima je i HOME FRIES.
HOME FRIES je major film ali je po svojoj strukturi vrlo indie i ako bi se definisao u odnosu na uzore, reč je o pokušaju da se coenovska crna apsurdna krimi-komedija integriše sa romcomom koji headlinuje Drew Barrymore. Gilligan i Parisot u tome uspevaju uz dodatak onoga što je Parisotovo obeležje a to je vizuelno ambiciozna i ozbiljna egzekucija nesvojstvena komediji koju će kasnije ponoviti i u svom remek-delu GALAXY QUEST i odličnom rimejku FUN WITH DICK AND JANE. HOME FRIES je bio uvod u tu liniju.
Otud je HOME FRIES vrlo efektan i u svojoj omediji ali i u kriminalističkim i akcionim situacijama pa se kroz takav rediteljski postupak i postavlja pitanje šta je ovaj film žanrovski jer se ćini da ga Parisot koristi kao showcase za svoje razne sposobnosti. To filmu daje visok nivo izrade ali je sigurno time delimično i zbunio publiku i kritiku.
S druge strane, Gilliganov scenario uspostavlja neke prebizarne odnose među likovima za uslove mejdžor filma pa ne čudi što je u svoje vreme HOME FRIES bio doživljen kao krajnje neukusan film iako je upadljivo lišen grossouta. Ipak edipalna potčinjenost sinova majci, objektifikacija trudne žene i prikaz smalltown grotske svakako da nisu stvari koje mejdžor publika voli da gleda bez podrobnijeg objašnjenja.
U svakom slučaju, HOME FRIES spada među transgresivnije mejdžor filmove svog vremena pa ne čudi da su se na njemu kao producenti potpisali Barry Levinson i Lawrence Kasdan.
* * * / * * * *
Devojka iz Obraza :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fpressonline.rs%2Fupload%2Fmedia%2F2010%2F9%2F11%2F33148%2F_MG_7226.jpg&hash=8ebfde28d5bddbb1b2d5bdec57d49c69f4350d59)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fpressonline.rs%2Fupload%2Fmedia%2F2010%2F9%2F11%2F33148%2F_MG_7312.jpg&hash=53f6148499215400424548148c8e18b147f10c5a)
Istorija je zapisana u pop muzici.
nimaniji znaju.
Normalno. Nimaniji su najjači.
HBO has rounded out its cast for its Wall Street meltdown telepic "Too Big to Fail," which features a host of public figures as key characters.
James Woods has been tapped to play Lehman Brothers CEO Dick Fuld. Paul Giamatti will play Federal Reserve chairman Ben Bernanke and Ed Asner will move into a much higher tax bracket in the role of Warren Buffett.
Pic, to be helmed by Curtis Hanson, offers an intimate look at the financial crisis of 2008 and the group of powerbrokers who decided the fate of the world's economy in a matter of a few weeks. Pic mostly revolves around the work of Bush administration Treasury Secretary Henry Paulson, played by William Hurt.
Other additions include Billy Crudup as Obama administration Treasury Secretary Timothy Geithner, Dan Hedaya as Massachusetts congressman Barney Frank, Tony Shalhoub as Morgan Stanley topper John Mack and Kathy Baker as Paulson's wife, Wendy Paulson.
Topher Grace, Cynthia Nixon, Michael O'Keefe and Joey Slotnick also have supporting roles.
Telepic, likely to air in 2011, is set to begin production in New York over the next two weeks.
"Breaking Bad" scribe Peter Gould penned the scripted adapted from Andrew Ross Sorkin's book "Too Big to Fail." Hanson is exec producing with Paula Weinstein and Jeffrey Levine. HBO is producing with Spring Creek Prods.
Ezra Swerdlow is producing with Carol Fenelon set as co-exec producer. Vanity Fair contributing editor Bethany McLean and New York Times columnist Joe Nocera have been tapped as consultants.
Pogledao sam THE FEARMAKERS Jacquesa Tourneura. Ovaj velikan žanrovskog filma smatrao je ovo ostvarenje svojim minornim radom pre svega zato što zbog loših uslova nije mogao da u potpunosti istraži vrlo potentnu temu i suštinski, imao je pravo, THE FEARMAKERS je po mnogo čemu isped svog vremena.
Reč je o ekranizaciji romana Darwin L. Teilheta u kome veteran Drugog svetskog rata dolazi u svoju firmu i shvata da je prepuna subverzivaca. Ovde je ta priča preneta na veterana Korejskog rata koji dolazi posle dve godine zarobljeništva io zatiče svoju nekadašnju PR firmu preuzetu od srane od nekadašnjeg službenika, saznaje da je suvlasnik i suosnivač mrtav a on kao njegov partner potpuno marginalizovan.
Ubrzo, shvata i da tu nisu čosta posla te da rezultati anketa koje firma sporovodi deluju sumnjivo.
Ovaj film se smatra neprikrivenim Red Scare filmom, iako ja moram priznati da uprkos tome što firma radi IZMEĐU OSTALOG i za jednu agenciju za borbu protiv nuklearnog naoružanja (sic!) negativci zapravo nisu komunisti već pokvarenjaci koji nameštaju rezultate anketa za RAZNE naručioce. Nekoliko sinopsisa na Internetu ih opisuje kao komuniste ali oni to, koliko sam ja razumeo film, ipak nisu. Čak i borci protiv nuklearnog naoružanja koji se 1958. godine mogu smatrati izdajnicima u Americi, nisu po definiciji komunisti.
To ipak ne znači da THE FEARMAKERS u supštini nije pamflet i to pre svega zbopg brojnih scena koje vrlo plakatski iznose ideološke pogled ovog filma. Ipak, ispod te plakatske dimenzije krije se ono po čemu je ovaj film bio zanimljiv i svež a to je odnos prema PR poslu, anektama, svetu marketinga i sl. Sve su to danas opšta mesta ali 1958. godine takva "razotkrivanja" manipulacija imaju žanrovski potencijal horora, nekakve teške nezamislive zavere i Tourneur naravno koristi taj potencijal.
Iako THE FEARMAKERS ne prevazilazi okvire B-filma u produkcionom smislu, Tourneurovo pripovedanje je dovoljno vešto da filmu da look A-filma, pa čak in njegovu idejnost. Nažalost, izvan same teme, priča ne nudi dovoljno na nivou dramaturgije jer samo rudimentarno je razrađena, tako da na nivou celovitosti i intenziteta THE FEARMAKERS na kraju ipak zaostaje za sličnim ostvarenjima Siegela, Fullera ili Aldricha.
Ipak, kao svojevrsna Red Scare preteča MAD MENa, ovaj film ima svoje mesto.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Joe Danteov povratnički film THE HOLE. Dante se u ovom filmu opredelio da se pozabavi neo-Amblin estetikom koja je danas jedna od najcenjenijih posle filmova kao što je Gil Kenanovo remek-delo MONSTER HOUSE ili JJ Abramsov predstojeći SUPER 8. Naprosto, Amblin je ono na čemu je odrasla generacija savremenih reditelja koji čine kičmu najambicioznijeg mejnstrima, a Kenanov MONSTER HOUSE je maltene bolji Amblin od samog Amblina - uostalom nastao je u produkciji samih Spielberga i Zemeckisa.
Sam THE HOLE je na pola puta između Amblina i nekog omladinskog horora koji bi tokom osamdesetih radio Tom Holland. Nažalost, sam horor aspekt priče je prilično rudimentaran, ne sasvim prevaziđen ali daleko od svežeg a podela glavnih junaka je mogla biti efektnija.
Uprkos činjenici da je film slikao Theo Van De Sande, Dante ne uspeva da prikrije niži budžet koji se naprosto oseća u slici, kako kroz manji broj pozicija kamere tako i kroz sam dizajn filma koji je u najmanju ruku površan.
Ipak, Danteova rediteljska veština se oseća uprkos ovim sistemskim problemima i na kraju THE HOLE ipak uspeva da se izdvoji kao pristojan horor namenjen mlađoj publici, ali nisam siguran tačno kojoj jer ovo nije horor za decu, ne jer je mnogo strašan već naprosto nije dovoljno atraktivan a tinejdžeri pak vole mnogo tvrđe filmove tog tipa. Rekao bih da THE HOLE ima dosta ozbiljan problem sa tačnim definisanjem svoje ciljne grupe.
* * 1/2 / * * * *
85-year old master crime fiction writer Elmore Leonard will see his 44th novel in about 60 years, published tomorrow. It's titled Djibouti, after the northeastern African country, bordered by Eritrea, Ethiopia, and Somalia, and centers on the pairing of a young, white female award-winning documentary filmmaker and "a studly 6-foot-6-inch black African leading man who, at 72, has lost none of his appeal to pretty young women," as they set sail into the Indian Ocean to make a movie that presents a sympathetic view of the African pirates operating in the region.
Remember all the coverage on piracy off the Somali coast over the last year or two?
Our younger white female protagonist (Dara Barr) is described as blonde, smart, tough and alluring; our towering older black male protagonist (Xavier LeBo) is described as a resolutely skeptical African sailor. Together, the venture into "dangerous, unknown waters, heading into a tempest far worse than any weather," with Leonard's trademark "twists, turns, and wry current affairs commentary." Their greeting upon arrival at the city located on the southern point of the Red Sea "is unfriendly as several foreigners claim CEO status over the piracy..."
One review called it a "Middle East western on water." As fans of Leonard will know, he wrote a lot of westerns early in his career.
All this to say, since a good number of Leonard's books have been made into films (about 20 of them, including recent faves like Rum Punch, adapted as Jackie Brown, and Out Of Sight), I'd say that there's a good chance this will be as well.
In fact, the New York Times says that Mr. Leonard, who claims to have been "very taken with Kathryn Bigelow ("The Hurt Locker")," sent her an early copy of Djibouti, likely hoping that she'd be interested in turning it into a film. No word on whether Bigelow has responded.
So, I'm jumping the gun a little bit here, but there's a 50/50 chance this could be headed to the big screen, especially since there was some interest in "Somali pirate" movies not-so-long ago. Wasn't Samuel L. Jackson supposed to be making one?
I'm going to read the novel, because I like Leonard and I'm curious to read his take on the real-life piracy stories. Maybe I'll do one of Tambay's books-to-film posts. One obvious question here would be what black actor would be right to play the 72-year-old 6ft-6inch black African sailor? Can't immediately think of one. Would have to be an unknown. Also worth asking is how the relationship between the leading characters evolves, and how Leonard treats the piracy situation – whether he exotifies the locale and the people, or really gets underneath it all, putting it in a historical context.
Djibouti, the novel, will be in bookstores tomorrow.
Pogledao sam EIERDIEBE Roberta Schwentkea, kao deo zagrevanja za njegov RED. Ovo je Schwentkeova crna komedija iz 2003. godine koja govori o čoveku obolelom od raka testisa koji završava u bolnici a tamo nailazi na jedan specifičan crnohumorni svet koji se na potpuno drugačiji način suočava sa smrću.
Schwentke zaslužuje pohvalu što je uspeo da potpuno depatetizuje ovu inače krajnje tearjerkersku postavku (čak i zaplet sa devojčicom sa kojom se junak zavoli nije onoliko patetičan koliko je postavka najavljivala), i da vizuelno osveži prilaz slikanju ambijenta bolnice. Međutim, problem je u tome što na kraju ovaj film nije dovoljno komičan da bi opravdao tu hladnokrvnost, tako da lišen humora i emocije, na kraju zapravo ne nudi ništa.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam jedan neobičan film Roberta Altmana - COUNTDOWN iz 1968. godine, snimljen po romanu Hank Searlsa. Reč je o filmu koji bi se mogao smatrati pretečom CAPRICORN ONEa i dokazom da Warner ima najbolje filmove na temu puta u kosmos koji imaju svoj vrhunac u Kaufmanovom RIGHT STUFFu, naravno.
COUNTDOWN je preteča CAPRICORN ONE po tome što govori o imaginarnoj, iz današnje vizure tehnički apsurdnoj, misiji organizovanoj u pokušaju da NASA stigne na Mesec pre Sovjeta. Dakle, u ovom filmu Sovjeti kao učestvuju u trci za sletanje na Mesec a misija Apollo kasni Film je izašao godinu dana pre sletanja na Mesec, tako da se u tehničkom smislu u prilčičnoj meri drži gemini/Apollo priče, s tim što je zaplet vezan za imaginarnu misiju Pilgrim, osmišljenu kako bi se pretekli Sovjeti čiji je cilj da prvo spusti komoru za opstanak na Mesec, a zatim da kad se Apollo osposobi, odu po čoveka kog će spustiti da bi pretekli Sovjete. To doduše jeste bio JEDAN od koncepata koje su načnici poredlagali kada je NASA ušla u trku sa idejom da do 1969. spusti čoveka na Mesec ali se od nje ubrzo odustalo.
Sličnost sa CAPRICORN ONE vezana je i za PR aspekt misije koji je umnogome definiše i usled koga na put kreće manje spreman civil umesto vrhunski obučenog oficira kako bi se pariralo sovjetskom gestu da u kosmos pošalju civila-geologa.
Inače, ovaj film je očigledno sniman i na pravim lokacijama u NASA postrojenjima i kad je već o PRu reč zanimljivo je koliko je NASA obraćala pažnje na dizajn radnih ambijenata, amblema, promotivnih materijala. Čini mi se da nikada u istoriji nije postojala institucija koja je toliko polagala baš na dizajn raznih sitnica, obaveštenja, panoa i sl.
Altman u ovom filmu već unosi deo svog stila po kom će postati prepoznatljiv a to je režija na više tonskih kanala sa junacima koji govore jedni preko drugih, ulaze jedni drugima u reč i sl. Snimanje na utentičnim ili vrlo lepo rekonstruisanim lokacijama svakako doprinosi osećaju autentičnosti. Iako Altman nije radikalan vizuelno koliko i Ritchie u ovom periodu, COUNTDOWN ima malo dokumentarnog feela, što samo doprinosi efektnosti filma naročito ako iammo u vidu da je, na kraju krajeva ipak reč o SFu.
Scene na Mesecu su snimljene sasvim korektno. Efekat bstežinskog stanja nije postignut, ali toj fazi Altman već prevodi film u jednu drugu, pre svega ideološku ravan i film postavlja na kolosek pitanja hoće li misija uspeti ili ne, ali ne u kalsičnom suspense smislu već najpre ideološki.
Naime, koliko god formalno ovo bio film o "nmogućoj misiji" koja podrazumeva tehničku kompetentnost i junaštvo, sasvim je jasna politička dimenzija establišmenta kome NASA služi za političko potkusurivanje, te čudi da je film dobio toliku pomoć ove organizacije ako imamo u vidu da pokazuje svu njihovu zavisnost od sistema.
James Caan briljira u glavnoj ulozi, ali Robert Duvall je ipak kičma filma jer igra sada već prepoznatljiv karakter astronauta koji nije bio prvi na nekoj misiji iako je trebalo, što je već prepoznatljiv deo njihovih biografija i u to vreme je već bilo takvih astronauta iako su najpoznatiji oni sa leta na Mesec. U tom smislu Duvallov lik anticipira kasnije događaje sa Apollo II.
Altman je kasnije u nekoliko navrata rdio reinterpretacije klasičnih žanrova, ali COUNTDOWN spada u njegovi retke uspele dodire sa aktuelnom žanrovskog produkcijom svog vremena, u koju unosi svežinu po kojoj će kasnije postati prepoznatljiv.
* * * 1/2 / * * * *
Uuu, to nisam gledao but you had me at Capricorn One. Dobro, i Altman obećava prilično siguran pogodak.
Film je quite a catch. Ako su ti potrebni likovi, javi, poslaću ti.
Nisam uspeo da odolim curenju DVD screenera i pogledao sam RED pre dolaska u bioskope koji jste uskoro (na Cinemaniji) ali opet ne dovoljno blizu da bi se izdržalo breme istorije.
Na svu sreću, film Roberta Schwentkea je takav da ću ga sigurno overiti i u bioskopu.
Fanovi izvornog stripa, kojih na svu sreću, pretpostavljam, nema previše jer ovo je ipak Ellisov minor work, u startu ne treba ništa da očekuju. Od Ellisovog REDa ostala je samo izvorna premisa o penzionisanom agentu koga Služba pokušava da ukloni. Sve ostalo je manje-više izmenjeno, i na planu konkretnog zapleta i suštinski. Tako umesto prenaglašenog frankmillerovskog hardboileda dovedenog do granice samoparodije u stripu, i kakav recimo imamo u JONAH HEXu, ovde gledamo akcionu komediju u 80s, pa čak možda i 70s stilu, zašto da ne.
Film ima vrlo laid-back tempo. Priča se razvija bez iakve agresije u rediteljskom postupku i RED je film koji zaista uspeva da razvije svoje likove i kao akcione i kao komične figure. Mary-Louise Parker je apsolutno dorasla partnerima sa kojima je uparena, među kojima nema greške - Bruce Willis je svoj na svome kao hladnokrvni ubica, Helen Mirren, Morgan Freman, John Malkovich i Brian Cox ne propuštaju da se zabave u štivu kakvo ne igraju često ili ne sa ovom intonacijom u krajnjoj liniji.
Schwentke se u ovom filmu ne drži stripa i scenaristi Jon i Erch Hoeber zaista zaslužuju da budu doživljeni kao autori originalnog materijala. Međutim, RED sjajno funkcioniše upravo kao prototip comic book movieja, odnosno rekao bih da bi ovakav ton svakako trebalo da bude preporučljiv comic book filmovima pošto on istovremeno uspeva da izmesti stripovsku priču u stvarnost ali da stvarnost sasvim dovoljno stilizuje kako bi ona u sebi sadržala neke elemente stripovskog na planu dizajna ambijenata, kostima i junaka. Da RED nije snimljen po stripu, svakako bi bio opisivan kao film sa stripovskom stilizacijom.
U tom smislu naročite pohvale zaslužuju stripovska scenografija i još više stripovski kostimi koji su dobro integrisani u "realnost", uz glumačku igru i iunutar budžeta od 60 miliona dolara koji čine da RED bude jeftiniji od filmova ovog tipa, ali da istovremeno ne izgleda jeftinije.
Kad je reč o stripovskoj stilizaciji, RED se najpre može staviti u liniju sa KICK-ASSom. Za razliku od Vaughna, Schwentke nema toliko izraženmu potrebu da bude cool, njegov film je više eskapizam za ljubitelje 80s akcijaša, fanove filmova poput LONG KISS GOODNIGHT i sličnog štiva, i sada ćemo na blagjnama videti koliko ih ima.
Poređenja sa EXPENDABLES su neumitna i ja se nadam da će ga RED prevazići na box-officeu. Što se mene tiče, više bih voleo da je EXPENDABLES ovako izgledao. Naravno, kad kažem "ovako izgledao" ne mislim bukvalno, već da je prosto na isti način i sa istom količinom inspiacije i smisla za humor realizovan.
Drugo poređenje je LONG KISS i u tom poređenju Harlinov film je svakako moćniji kao film, ali ako imamo na umu da je RED ipak throwback a ne film iz originalne ere, za to što jeste stoji izuzetno dobro.
Schwentke je uspeo da napravi dobar balnas između akcije i humora. Akcija je vrlo efektno realizovana, sa dosta dobre koreografije, nema nikakvioh random detalja, sve je osmišljeno, a Bruno ima pravu bravuru, solo ariju, u situaciji kada se šiba sa Karlom Urbanom u kancelariji, i što je najvažnije u ovoj sceni se biju kao iskusni stari kadar i mlađi tip-naslednik, dakle karakteri su očuvani u obračunu.
Marvel jeste postavio neke nove standarde sa filmovima po svojim stripovima, ali rekao bih da je DC u izvesnom smislu sa naslovima poput LOSERSa, JONAH HEXa ili REDa na određeni način očuvao pulp duh stripova na filmu. Koliko god BATMAN Chrisa Nolana išao tim mejnstrim putem Marvel ekranizacije, ovi naslovi su zadržali svoj izvodni šund-zabavljački ton a RED je to sproveo i kroz sasvim konsekventan film.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam poravu poslasticu iz domena već dekadentnog geekdoma - Bong Joon Hoov studentski film INCOHERENCE iz 1994. godine koji se smatra njegovim prvim pravim iskorakom iz Koreje jer je dobio pozive za neke internacionalne festivale.
Reč je o odličnom stuentskom radu u kome se već pepoznaju neke od Bongovih kako estetskih tako i ideoloških opsesija kao što su kadar-sekvence, crni humor i poliička dimenzija naizgled čistih žanrovskih stvari. Iza studentske realizacije sasvim je izvesno da je prisutan talenat koji će napraviti nešto značajno u "velikim" filmovima.
The Fearmakers mi zvuči zanimljivo (to ću svakao skinuti), Red ću pričekati dvdrip
Eierdiebe me ne zanima, ali podsjeća na Barbarske invazije (barem tvoj početni odlomak)
a Bong Joon Hoo, božesačuvaj, ni blizu
ali zapravo sam htio reći, dobro bi došli tvoji osvrti na domaće filmove. ja usamljen gledam stare klasike, a mogla bi se tu razviti solidna priča. što si se odrekao ex-yu, ili samo hrvatskih ili si skroz potonuo u žanrovsko ili...?
znači, moja želja je da proširiš repertoar na spomenutu grupaciju filmova. možda ti sad iskrsne upitnik; pa otkud ovaj, nije li drzak, koji mu je... pa stoji, ali eto, tu smo, na forumu, zezamo se, pričamo, a ja bez pardona izravno interveniram sa svojim željama u tvoj topik. pa ti vidi...
Tvoje želje su potpuno na mestu, činjenica je da sam potpuno zapustio ex-jugoslovenski film ovih dana. Verovatno iz terapeutskih razloga, što više učestvujem u njegovom nastanku sve mi se više gleda strani. Potrudiću se da ponudim malo mesa za polemiku.
Pogledao sam SOUTH OF THE BORDER Olivera Stonea. Što se mene tiče, to je THE SOCIAL NETWORK za odrasle, priča o pravom fenomenu talasa bolivarizma u Južnoj Americi, pokreta u kome je nekoliko zemalja reklo istorijsko NE Americi i MMFu.
Oliver Stone može da ode korak dalje od Michael Moorea jer naprosto kao veliki celebrity, čovek sa ogromnim kulturnim kapitalom, može da otkrije sve strane južnoameričkih bolivarista i njihovu političku i privatnu stranu.
Film je dosta napadan zbog akcentovanja privatne dimenzije tih ličnosti ali Stoneova namera je jasna. Naime, američki mediji su harangirali protiv tih političara upravo i na planu privatnog života, njihovih navika, ličnih preferenci, duševnog zdravlja i sl. U tom smislu, Stoneov susret sa njima pokušava da u celosti rehabilituje njihov imidž i da uz to naravno plasira njihovu poltiičku platformu.
Ljudima koje zanima ovaj region i ceo pokret, film ne donosi ništa što već nisu znali, i svakako da to nije definitivan pogled na temu. Stone se svesno opredeljuje da promoviše ovu opciju i da dokumentuje jedan period priličnog beščašća prvashodno sa američke strane. I već to je sasvim doovoljno da ovaj film ima itekakvu funkciju pošto može da otvori polemike i pruži novu dimenziju ove priče upravo u američkoj javnosti ali i širom sveta gde Stone ima veliki značaj i težinu.
* * * / * * * *
The inclusion of Mike Tyson in The Hangover was a rather impressive and quite funny addition to the story and it's beginning to appear screenwriter Scot Armstrong and director Todd Phillips are using a similar tact for The Hangover 2, which is currently shooting and even a few photos of Bradley Cooper, Justin Bartha, Zach Galifianakis and Ed Helms from the location shoot at the Ontario Airport in Ontario, California have shown up online.
This time around, instead of Tyson, rumor has it Mel Gibson will be featured in the film as a tattoo artist. Word has it the story follows what happens after a hard night of partying in Bangkok and Stu (Helms) ends up sleeping with a transvestite. Just as in the first film, the guys spend the next day trying to figure out what happened the night before.
Gibson's part is said to be shooting on the Warner Bros. lot, where a Bangkok set has been built, before the production moves to Thailand at the end of October.
This is currently just a rumor since there hasn't been any confirmation, but several reports (and the fact it doesn't sound at all far-fetched) lead me to believe this is true.
The first report was one that detailed the fact Heather Graham wouldn't be returning for the film, but that Ken Jeong would be back as Mr. Chow and Sasha Barrese would be returning as Bartha's wife, Tracy. Barrese told E! Online someone "unbelievable" is making a very unexpected cameo. She added, "It's the best cameo you've ever seen in your entire life... It's a guy, [but] that's all I'm going to say. It's the best."
The Hangover 2 is currently expected to hit theaters on May 26, 2011.
Pogledao sam WILDER NAPALM Glenn Gordon Carona, jedan od najneobičnijih filmova koje su snimili holivudski studiji. Ovo je debitantski rad Vince Gilligana koji je sada stekao poziciju golden boya zahvaljujući BREAKING BADu, ali mora se priznati da je imao baš dosta slobode na svom debiju. Štaviše, rekao bih da je u ovom filmu, Glenn Gordon Caron iskoristio svoju tadašnju svemoć upravo stečenu na televiziji jer teško je drugačije objasniti stepen iživljavanja koje je ispoljio u ovom filmu.
Srećom, WILDER NAPALM je dobar film, možda ne toliko da bi se opravdala tolika hermetičnost i bizarnost postupka, i svakako nije uspeo da natera kritiku da ga prizna a o Akademiji da i ne govorimo što ipak govori kolika je sprega između samih studija i ovih institucija.
Iživljavanje u ovom filmu ispoljava se kroz sam stilski koncept koji se oslanja na Tatija i Fellinija iz karnevalske faze, spojen sa osnovom u vrlo jednostavnoj melodrami. Znam da ovaj opis sugeriše jedan pepoznatljiv opus, i da, to ne treba kriti. Upravo sam opisao poznog Kusturicu i Caronov film, koliko god to suludo zvučalo jeste jako sličan poznom Kusturici. Iste godine, izašli su ARIZONA DREAM i WILDER NAPALM, oba su doduše snimana nešto ranije, i moglo bi se reći da je u tom trenutku Caron čak možda, i zaista ne preterujem, bio i radikalniji od Kusturice.
U stvari, WILDER NAPALM je na neki način anticipirao dalji razvoj upravo Kusturičinog prosedea, dočim je Caron kasnije snimio još par krajnje strejt filmova i na kraju se vratio na televiziju.
Taj jednostavni melodramski osnov je ljubavni trougao koju čine braća zaljubljena u istu ženu. I taj ljubavni trougao je oneobičen time što su braća pirokinetičari. U jednom trenutku čak jedan drugome referišu na FIRESTARTER i to na roman, ne na film.
Pošto jedan radi u cirkusu a drugi na jednom besmislenom poslu u groteskno maloj kabini, jasno je šta je tu Tati a šta Felini, i ko je tu tati a ko Anthony Quinn. Cirkuzanta, brata negativca, quinnovsku figuru igra Dennis Quaid, tati je Arliss Howard a Debra Winger je Giulietta Masina.
Caronova režija je barokna, sa dosta pokreta kamere, muzičkim numerama, ambiciozno koreoghrafisanim kretnjama i pažljivo izabranim detaljima što svedoči o velikom žaru sa kojim je projekat realizovan. U tom smislu, WILDER NAPALM uveliko pevazilazi tipičnu komediju sa obiljem destrukcije koju je studio verovatno očekivao.
Caronov film je vrlo zanimljiv, ali je on odlučio da pravi takav film na apsolutno pogrešnom mestu i sasvim je promašio temu, na kraju ostavši sa vrlo dobrim filmom koji u okolnostima svog nastanka, nažalost gotovo da uopšte nije imao smisla.
* * * / * * * *
Koga zanima, Weezerova nova stvar
http://api.ning.com/files/DfgjoeVqk78Vt3PqbTNiU5xuJaEUAFnm6mLCzf8amY (http://api.ning.com/files/DfgjoeVqk78Vt3PqbTNiU5xuJaEUAFnm6mLCzf8amY)*Vo-eea0cBISvOXnp2hLZ1PNKuNgTOu5rnTRxEUE5na0BnzOSKnSDE/03BlowinMyStack.mp3
Pogledao sam 3:15 Larry Grossa, jednog od bitnih činilaca američke kinematografije osamdesetih, najpoznatijeg po saradnjama sa Hillom na naslovima poput 48 HRS i STREETS OF FIRE. On je u par navrata pokušavao i da režira, a 3:15 je jedini bioskopski pokušaj iako ne verujem da je ovaj film ikada zaista i dospeo do bioskopa.
3:15 je poznat i pod alternativnim naslovom CLASS OF 87 i reklo bi se da je reč o rip-offu CLASS OF 84 Mark L. Lestera za koji se ne bi moglo reći da je sam po sebi bio mnogo više od pristojnog exploitationa.
3:15 nažalost čak nije ni to i izuzev prilike da se na ekranu ugledaju poneke poznate face, nije ni exploitation iole pristojnog nivoa.
Ova vest zaslužuje pažnju
http://www.independent.co.uk/news/uk/crime/gay-prince-found-guilty-of-sadistic-murder-2110935.html (http://www.independent.co.uk/news/uk/crime/gay-prince-found-guilty-of-sadistic-murder-2110935.html)
Pogledao sam NEKE DRUGE PRIČE i moram priznati da sam se mnogo bolje proveo nego što sam očekivao.
Najbolja priča je, nije što je naša, ali svakako ona koju je snimila Ana Maria Rossi. Ova priča se nadovezuje na neke stvari koje smo videli u filmovima poput HITNA POMOĆ ili LEPA SELA, ali to su sve dobre tradicije i mene pre svega raduje što je Ana vrlo dobro procenila sa čime raspolaže i kakav film može da snimi. U celokupnom omnibusu, njen film uspeva da podigne tempo i razgali publiku baš na onaj način na koji su to radiji srpski filmovi u staroj Jugoslaviji.
Pre svega, film je vrlo precizno i nenametljivo režiran, priča je jasno ispričana, glumci su jasno u prvom planu, razdvojeno je važno od nevažnog, a angažovanje Sregeja Trifunovića za glavnu ulogu je dobra upotreba personality actora kod reditelja debitanta. S jedne strane, Sergej ipak ne hijackuje film i njegovo džeziranje do kraja priče ostaje u domenu rediteljske ideje i ne postaje lično iživljavanje. S druge strane, nije pošla stranputicom uzimanja neproverenih i u većini slučajeva opravdano neafitmisanih ljudi.
Moram priznati da je meni film i ideološki legao jer ima poentu da se čovek u potpunosti formira tek kad oseti čari osvete štoi je vrlo exploitation fazon.
Po nivou realizacije, i modernom vizuelnom konceptu izdvojio se film Ivone Juke, hrvatski predstavnik. Međutim, ovaj film je narativno mnogo slabiji, konfuzan je i neuspešno pokušava da simulira izlomljenu, fragmentarnu dramaturgiju koju praktikuju Arriaga i Innaritu. Smešten u malograđansko viđenje viših klasa, priča o ženi naludoj pretencioznoj slikarki, koju autorka pritom tretira kao prijatno idiosinkratičnu individualku i njenom nerazumvanju oko trudnoće sa mužem biznismenom, uspeva da ne samo bude uslovi eye candy bez ikakvog narativnog hooka, već i da svoju suštinski dobru dilemu postavljenu pred karaktere potropi u dve rečenice verbalnog razrešenja i sve spakuje u jeftinu simboliku. Šteta, Juka je očigledno imala saradnike koji su mogli da joj pruže mnogo i da joj naprave vrlo moderan i atraktivan film.
Slovenački film Hanne Slak, čije sam radove gledao i ranije, počinje dobro, duhovito, ima u sebi disciplinu i svedenost savremenih kratkih filmova koji dobro prolaze po festivalima i reklo bi se da Hanna Slak najzrelije misli u tom smislu kako spakovati film koji po svojim izražajnim sredstvima spada u taj vrlo specifični korpus. Međuitim, njen film odlazi u neku preekstremnu stilizaciju koja ga čini aposlutno internacionalno prijemčivim, u toj meri da na kraju maltene može da bude i islandski film, a s druge strane, kroz tu stilizaciju obesmišljava prethodnu investiciju koju gledalac ima u junake.
Bosanski film Ines Tanović je standardno odvratan, sa sve pominjanem rata gde mu vreme nije i poentom koja je jasna posle drugog reza u filmu.
I makedonski je aposlutno dno u ovoj ponudi, najslabije ispričan i najslabije relaizovan film sa puno nedoslednosti i neveština. Znatno ispod inače visokog makedonskog standarda,
Ako imamo u vidu koju vrstu PC ambicija je imao ovaj film, mogu reći da ih je ispunio i da je to mogao da uradi i mnogo gori način. Možda sam ja ipak i subjektivan jr je ovaj film uprkos svemu po ko zna koji put pokazao superiornost srpske kinematografije, naročito u domenu tzv. "normalnog" filma koju smo u jednom trenutku počeli da gubimo.
* * 1/2 / * * * *
Mel Gibson Cameo in The Hangover 2 Canceled
By Mike Fleeman
Thursday October 21, 2010 06:50 PM EDT
Mel Gibson Cameo in The Hangover 2 Canceled
Mel Gibson
Dominique Charriau/WireImage
* Facebook
* Twitter
* E-mail
Mel Gibson's cameo in The Hangover 2 turned into a big headache.
Despite approval from the studio, plans to feature the actor in the sequel to the comedy hit have been scuttled, director Todd Phillips says.
"I thought Mel would have been great in the movie," Phillips said Thursday. "But I realize filmmaking is a collaborative effort, and this decision ultimately did not have the full support of my entire cast and crew."
Phillips didn't say who objected to including Gibson, who has weathered a storm of bad publicity over his personal life. The sequel will reunite stars Bradley Cooper, Zach Galifianakis and Ed Helms.
SAINT ANGE Pascala Laugiera mi je već godinama na listi za gledanje zbog Virginie Ledoyen. Kada se pojavio MARTYRS, svakako je dobio još jednu manju povišicu ali nikako nije stizao na red. U svakom slučaju, konačno je našao svoje mesto na repertoaru i moram priznati da mi nije jasno zbog čega je ovaj film dobio tako negativne kritike u vreme kada se pojavio.
SAINT ANGE je vrlo efektan, otmeno realizovan film u kome se horor postavka tretira pre svega u ključu klaustrofobične melodrame, u toj meri da ovaj film najpre i jeste melodrama pa tek onda triler ili horor. U tom smislu, možda je zapravo problem ovog filma bila njegova sama eksploatacija koja je insistirala na žanrovskom elementu koga zapravo nema u dovoljnoj meri da bi ovaj film zabavio publiku koja će kasnije biti oborena s nogu MARTYRSom, međutim, ima raznih drugih stvari u njemu.
SAINT ANGE je pre svega film o krivici i tajni, sakrivenim u jednom sirotištu u Švajcarskoj 1958. godine, u vreme kada je Drugi svetski rat prošao ali nije zaboravljen. u određenom smislu, priča o mračnim stvarima sakrivenim čak i bukvalno iza zidina starog sirotišta vrlo direkno simbolizuje enigmatičnu i po mnogima dijaboličnu ulogu Švajcarske u periodu Drugog svetskog rata, neutralne zemlje u toku dešavanja prema kojima je, kasnije će se ispostaviti, bilo nemoguće biti neutralan. Do kraja filma ta mračna tajna, čak i kad se rasvetli ne dobija ideološki predznak (ne može se formalno poistovetiti sa nacizmom) i upravo zbog odsustva takve etikete postaje suštinski ideologizovana jer otkriva univerzalnost mračnih strategija koje se tek povremeno brendiraju i ispoljavaju otvoreno.
Kroz uvođenje psihološke labilnosti svih junakinja - nove zbog trudnoće, zatočene devojke zbog lekova koje uzima i upravnice doma jer se određena izopačenost očekuje od nekoga ko vodi tako rigidnu i po atmosferi krajnje bizarnu instituciju, Laugier postiže sličan efekat kao SHUTTER ISLAND, odnosno ostavlja mogućnost da je poneki detalj pogrešno percipiran, da su izvesni elementi nadogradnja jedne zajedničke psihoze, premda neke od njih čini "nesumnjivim" određenim rediteljskim rešenjima.
SHUTTER ISLANDu je SAINT ANGE blizak i po svom rediteljskom postupku, aproprijacijom rešenja svojstvenih Michaelu Powellu, Romanu Polanskom, Hitchcocku, a po raskoši stila, film evocira uspomenu i na Cuaronov GREAT EXPECTATIONS. U tom smislu, horor i to tako tvrda linija, treba da bude polaskan time što se reditelj koji je lako mogao iskoračiti u ozbiljan mejnstrim opredelio da kasnije snimi MARTYRS pošto je Laugier sa ovako rafiniranim stilom u namanju ruku mogao režirati neke skupe kostimirane bajke ako ne i nešto prodornije.
Virginie Ledoyen je naravno u centru pažnje i predvodi odličnu glumačku podelu. Zanimljivo je da zapravo već u SAINT ANGE imamo taj odnos racionalna-(na)luda devojka kao u MARTYRSu, a ako svemu dodamo i rasplet, kao i ambijente u kojima se dešava, MARTYRS se može smatrati drastičnim rimejkom SAINT ANGEa sa kojim deli određene adute ali isto tako priči prilazi na potpuno drugačiji način.
ANGE i MARTYRS su upadljivo različiti a opet slični filmovi. Štaviše, moglo bi se reći da je to isti film snimljen na dva potpuno različita načina. Ako bi se ta različitost ukratko definisala onda bi se moglo reći da je SAINT ANGE film sa više sitnih grešaka a MARTYRS film sa jednom velikom. Otud ni ne čudi da je MARTYRS bolje prošao, ali po mnogo čemu SAINT ANGE je zanimljiviji i zreliji film.
* * * 1/2 / * * * *
Uh, ja mislim da je Martyrs jedna velika greška od filma, a isto tako i ovo čudo. Ne računajući full frontal pod tušem.
Za MARTYRS se ne slažem ali razumem tvoj stav, a za ANGE baš i ne.
Ne sviđa ti se full frontal scena pod tušem? :-)
Ja sam ti i rekao da mi ovaj film već godinama stoji na listi za gledanje baš zbog Virginie. :)
Norrington baš ima probleme u komunikaciji:
"Blade" and "The League of Extraordinary Gentlemen" director Stephen Norrington tells Mania.com that he has dropped out of "The Crow" reboot he had previously been attached to.
Asked about the report earlier this week that Mark Wahlberg had become attached, Norrington says "I don't know about that story but I can tell you I'm no longer involved with The Crow." Norrington co-wrote the most recent draft with musician Nick Cave based on an earlier script by another writer.
Norrington went on to say he left due to a new actor coming onboard and demanding a re-write. "As I had gotten involved explicitly as a writer-director my exit was inevitable. I was bummed. I had developed a genuinely authentic take that respected the source material while moving beyond it, and Nick Cave came in and added more depth. I think the fans would have been pleasantly surprised" he says.
Said actor isn't likely to be Wahlberg as Norrington added "I will say I think Wahlberg could be cool if they take a gritty blue-collar approach. He's a truthful actor. I think he could really ground the supernatural stuff."
Pogledao sam film SUS Roberta heatha, vrlo teatralnu adaptaciju pozorišnog komada Barrie Keefea koji nije puno radio na filmu ali je pisao LONG GOOD FRIDAY što je dovoljno da se potpiše i povuče, barem što se mene tiče. SUS je baziran na njegovom angažovanom komadu koji se koncentriše na kritikovanje zakona koji omogućuju policiji da privodi ljude na osnovu sumnje, i ukazuje na eventualne zloupotrebe takvog zakona kroz priču o dva tenednciozna policajca i uhapšenom Jamajkancu u noči kada Gvozdena Lejdi pobeđuje na izborima (ne mislim na Biljanu Plavšić, Harvi) i panduri osećaju da će reforma zakonodavstva ići u pravcu uvođenja čvrste ruke.
Koliko god Keefeov argument bio valjan i zaista ukazivao na potencijalne zloupotrebe zakona, njegovi likovi policajaca imaju prilično esencijalizovane mane, oni su fašisti, rasisti, ljigavci, prostaci i sve najgore odjednom tako da na kraju, reklo bi se da nije problem u zakonu već u njima. Naravno, jasno je da Keefe vrlo dobro poznaje predrasude svoje publike i nudi im likove policajaca kakve oni žele ali isto tako potpuno otupljuje oštricu svoje socijalne kritike.
Keefeov scenario ne nudi mnogo izmena u odnosu na komed a što je najgore, ni glumci ne prave veliki odmak u odnosu na pozorišni stil igre a to se naročito odnosi na Ralph Browna, pouzdaniog epizodistu, u ulozi glavnog islednika. Clint Dyer i Rafe Spall su malo filmičniji u svojoj igri, ali gneralno sva trojica ostavljaju utisak prilične teatralnosti.
SUS zbog svega ovoga na kraju ponajviše deluje kao ekranizacija za fanove i istomišljenike.
* 1/2 / * * * *
E, Liame bedniče:
Liam Neeson has stepped in to replace Mel Gibson in Warner Bros.' "The Hangover Part II," following a revolt by the cast and crew against Gibson's involvement in the movie.
Neeson says he was invited to take the cameo role via his "A-Team" co-star Bradley Cooper, who stars in "The Hangover Part II" along with Zack Galifianakis.
"I just got a call to do a one day shoot on 'Hangover 2' as a tattooist in Thailand, and that's all I know about it," Neeson told Daily Variety. "I just laughed my leg off when I saw 'The Hangover, I was shooting in Berlin earlier this year and rented it on the hotel TV."
Neeson flew out to the set Thursday from his home in New York.
In a statement released Thursday, director Todd Phillips said, "I thought Mel would have been great in the movie and I had the full backing of Jeff Robinov and his team. But I realize filmmaking is a collaborative effort, and this decision ultimately did not have the full support of my entire cast and crew."
The studio has scheduled "The Hangover 2" for release on May 26.
"The Unknown" (previously titled "Unknown White Male"), the Dark Castle thriller that Neeson shot in Berlin earlier this year, is set for release by Warners in January.
Neeson most recently played another cameo as the Admiral in Universal/Hasbro's "Battleship." He will start filming Joe Carnahan's "The Gray" in January, followed by further shooting on "Battleship" and "Clash of the Titans 2." Then he's lined up for Ji-woon Kim's "The Last Stand," and after that he hopes to play the lead in Brad Silberling's "An Ordinary Man," a low-budget drama about a fugitive war criminal in the former Yugoslavia.
News of Gibson's casting triggered an internal backlash at the studio and on the film.
Page 1
UPDATED 7:25 p.m. Thursday, Oct. 21
In a highly unusual public rebuke of a former A-list movie star, Warner Bros. has dropped Mel Gibson from the cast of The Hangover Part II.
Gibson, whose anti-Semitic, racist and misogynist rants have made him radioactive in some Hollywood circles, was to have a cameo as a tattoo artist in the sequel to the 2009 hit.
But the stunt casting, which was picked up by the media this week, triggered an internal backlash at the studio and on the film set. And the studio, where Gibson reigned as a major star during the '80s and '90s with such movies as the Lethal Weapon series, decided to go public with a statement that the actor was no longer involved in the project. Gibson's spokesman declined comment.
Zach Galifianakis -- who is reteaming for the sequel with Bradley Cooper, Ed Helms and Justin Bertha and director Todd Phillips -- appears to be among those who objected to Gibson.
In a Comedy Death-Ray podcast released last week, Galifianakis alluded to trouble on the set of Hangover II, without naming the film. Interviewed by host Scott Aukerman, he said he was in "deep protest" and "up in arms" about a film he's working on.
Without naming names, he said: "A movie you're acting in, you don't have a lot of control; you just show up and vomit your lines out. I'm not the boss. I'm in deep protest right now about a movie I'm working on, up in arms about something. But I can't get the guys to [listen]. ... I'm not making any leeway."
Pressed for details, Galifianakis said: "It has something to do with a movie I'm working on, yeah. I'll tell you about it later. It's very frustrating."
Reps for the actor declined comment.
Other members of the movie's cast and crew also are said to have opposed Gibson's casting, and insiders said high-level execs at the studio also objected.
One studio worker in his 20s suggested that there was a generational divide between older execs and the audience at which the Hangover movies are aimed.
"Our generation doesn't really care about most of what [Gibson] said," said the worker. "To the people going to the movie, he's just another wacky celebrity."
One source close to the script had called Gibson's casting "genius." "He's a mean, crazy guy you're afraid to ask questions of," said the source.
While the original movie revolved around a Las Vegas bachelor party that devolves into drunken lost weekend, the follow-up tracks the same quartet on a misbegotten trip to Bangkok, Thailand.
A source familiar with the production said the character of the tattoo artist is "pivotal" to the plot, in which one of the stars gets a tattoo during a night of debauchery.
The movie began shooting Sept. 30 on the Warners lot, but Gibson's cameo had yet to be filmed.
Loše im je to skroz. Ali sami će da snose posljedice.
Pogledao sam SUPERMAN & BATMAN APOCALYPSE Lauren Montgomery po stripu Jeph Loeba. Reč je o jednom od najboljih u nizu DC animacija pošto je Lauren Montgomery do sada najbolje rešila kako akcione tako i mirnije, dramske delove. Loebova priča doduše vrca opd raznih konotacija, od incestuoznih između Supermana i Supergirl do lezbijskih u fazi kada Wonder Woman trenira Kal Elovu rođaku da bude superheroj, i to se ne može prikriti, koliko god ovaj film bio namenjen mlađoj, da ne kažem dečjoj publici.
Politika ekranizacija raznih storylineova iz DC univerzuma, među kojima će sve više biti i onih poznatih, i najpriznatijih, poput radova Grant Morrisona ili Frank Millera, pravi je potez i verovatno se jedino i može realizovati u ovoj formi DTV animiranog filma. Šteta je samo što u principu animi5rani filmovi ne preuzimaju u potpunosti i crtež iz stripova već se tek delimično oslanjaju na grafička rešenja stripova koje ekranizuju. Smatram da bi rekonstrukcija crteža iz pojedinačnih stripova dala ovim animiranim radovima jednu dodatnu dimenziju. No, i ovako DC i Warner su na dobrom putu i uprkos tome što je DC i ove godine bio low key i u igranom i u animiranom domenu, stojim pri tome da sam zadovoljniji DC ekranizacijama.
* * * / * * * *
Olivier Assayas takes on the life of Carlos the Jackal
Olivier Assayas takes on the life of Carlos the Jackal
Olivier Assayas talks about making his epic 'Carlos', a five-hour biopic of the first international terrorist, Carlos the Jackal
Maverick French director Olivier Assayas made a name for himself in the mid -1990s with the film 'Irma Vep', a wry indictment of the French film industry which – with its references to Louis Feuillade's 'Les Vampires' – also illustrated his love of classic cinema. He presented a different side to his filmmaking in 1998 with the hushed ensemble drama 'Late August, Early September', and then again in 2000 with the lavish period piece, 'Les Destinées Sentimentales'. He took another U-turn in making the divisive Manga-porn techno thriller, 'Demonlover', and has continued to surprise with his directorial choices. 2008 saw him deliver one of his finest achievements with 'Summer Hours', which followed the mould of his earlier character-driven dramas. His most recent film is 'Carlos', a gargantuan biopic of international terrorist Carlos the Jackal.
Do you recall the first time Carlos came onto your radar? Were you aware of him as a teenager?
'Well, yes, in France, of course, because that's where he killed three French cops and it was big news. There was a famous headline in Liberation, which said "Carlos: 3, DST: 0" which was pretty striking and it was the first time he appeared on anybody's radar as before that he was just another militant. And then he kills these cops in the centre of the Latin Quarter – which is the student area in Paris which was basically where I would be walking everyday – so all of a sudden there's this notion of some kind of this war going on far away. It's just terrorism in a form that had never really surfaced in that way in France. But he more or less disappeared soon after.'
Did you see the recent Vincent Cassel film 'Mesrine' about the French gangster? There's this sense that despite his criminal actions, he became an anti- authoritarian poster boy. Did a similar thing happen to Carlos?
'I think the politics of "Mesrine" is something that has been more or less fabricated after the fact; I don't buy it, because Mesrine was a gangster: that's what he was about. Carlos is a different character. He's an idealist who is recruited by the Palestinian militants who becomes a soldier with the Palestinians in the mountains of Jordan. This is all as a very young man: he's like nineteen. So there is a sense of involvement, there's a sense of conviction and there's a sense of putting your life on the line for your ideals at the beginning. He's pretty much part of the whole leftist mythology and that's what the film is more or less about: the places that these politics can take you.'
There were disputes in the press, especially around the time of the film's premiere at Cannes, about whether 'Carlos' is a film or a television series.
'Honestly, I have a very simple take on this; I only know one way of making films. It's not like I switch on a TV mode or something. For me, this was a film from the start – it was a very long film, but it was absolutely a film and I made it exactly the same way as I did my other films. The paradox is that eventually I had a larger budget than usual, so somehow I just had more space to be creative. And the reason why this ended up being this hybrid is because you just can't get away with a five-and-a-half hour film for the cinema, especially if you don't have a French leading part. Most of the film is shot in foreign languages and so on and so forth, so the only way to give rationale to the project was to use the money from TV and the structure from film.'
As biography, where did you draw the line between capturing the essence of the subject and entertaining the audience?
'It's a difficult line, but it's the one we've been walking. In terms of the historical side, in terms of the factual elements, it was all about being as accurate as possible. I'm not saying that we get it right every single time, but we get it right as much as possible, using all the evidence available. Maybe something will surface in a year or two, something that will contradict what we've done. But I tried to focus the film on the most documented events, meaning the facts leading to the Latin Quarter shootout, the Vienna OPEC operation and the arrest of Carlos in Sudan.
'Obviously not everything is accessible, so there were a lot of areas where sometimes I have to make up for missing elements and also sometimes I have to make things more compact, because time passes and there's just too much stuff happening. During the 1980s Carlos did a million things and became this kind of businessman in the world of international terrorism. The biggest question for me was how to deal with the "non-stop" element.'
Carlos.jpg
The character of Carlos is extraordinary complex. Did you have a clear idea of him before you started making the film?
'He grew from the film. I did not have a clear idea of Carlos. I had flashes of Carlos, moments of Carlos, but I had no idea how they connected and they seemed extremely different from each other. There is very little in common between the man from Paris and the guy who is arrested by the French in Sudan. Somehow all my research and all my work on the film was about making sense of the connection between those snapshots.'
This film continues your fascination with language and communication: this idea of connecting people from cultures who shouldn't really connect.
'Well it's something that fascinates me in the sense that it's our world, you know. It's not a theme in my films, it turns up in my films because that's what the world is like.'
In reviews of your films, the word that often crops up is 'global'.
'Yes, I mean, if you deal with today's world, you will use that word a lot. What surprises me is that so few filmmakers are interested in this subject. I think it's the most striking thing about how the world has been evolving and I think it's one of the most fascinating aspects of modernity.
'I'm interested in how cultures interact, how people who were not supposed to meet come together, how information, money, commodity travel incredibly fast, faster than at any other time. And all those people are using some kind of weird English as a common language. So to me it's a very interesting cinematic reality and even more so because, basically, no one else seems to be interested: I have the space to myself!
'I'm joking, I'm sure there are a lot of filmmakers who use it in one way or another. Just not in France.'
The soundtrack is very interesting and diverse. There's a lot of Wire, but I was very surprised to hear 'Pure' by The Lightning Seeds at one point.
'Well, I was a fan of that specific track. I haven't listened to much of their other stuff. Well, I have, but I don't think it's as good. I had no idea what kind of music I was going to use, so I tried this and tried that.
'When I started working on the music, for some reason I found that what worked for this film, at least for me, was either the darker post-punk stuff like Wire, because it kind of gave the story this drive, or lighter pop stuff. And for some reason I started looking in that direction, and just remembered that song and tried it and it worked. It's very intuitive.'
Have you seen Steven Soderbergh's 'Che', and if so, what do you think of it?
'I like it a lot. I saw it in Cannes. I saw the two parts back to back, and I was impressed by how he could get away with doing a film like that, meaning filmmaking on this scale, entirely in Spanish, with Benicio del Toro as the big star and no other "names".
'But also what struck me is how he used a mythical figure to deal with something that's much more complex than a biopic. It's basically two moments in the life of Che Guevara and he gets into a lot of detail in describing those two moments. I think the film is about guerrilla warfare, it's about how a guerrilla wins and how a guerrilla fails and it's a case study for both aspects. I really see it as a movie about strategies, and it occurred to me that if you had the space, you could deal with things that few movies can deal with because they need time to describe.
'So when I was thinking about "Carlos" and trying to figure it out, "Che" was an inspiration, absolutely.'
Pogledao sam WALL STREET: MONEY NEVER SLEEPS Olivera Stonea, jedan od najočekivanijih filmova godine što se mene tiče.
Ako bi se morao u jednoj rečenici porediti sa prvim filmom, razlika je koliko i ona zabaležena na soundtracku - u prvom su se čule pesme Davida Byrnea i Briana Enoa sa albuma MY LIFE IN THE BUSH OF GHOSTS a u novom se čuju pesme sa EVERYTHING THAT HAPPENS WILL HAPPEN TODAY. Koliko se ova dva albuma razlikuju, toliko se razlikuju i ovi filmovi.
BUSH OF GHOSTS je bio po mnogo čemu pevratnički album koji je redefinisao ono što što se može smatrati pop muzikom, a EVERYTHING je album na kome Byrne i Eno vrlo zrelo obilaze već utabane žanrovske staze.
Kao i ovaj album, i MONEY NEVER SLEEPS ima izuzetno visok nivo izrade. U saradnji sa direktorom fotografije Rodrigom Prietom, Stone možda gubi eksperimentalnost i oštrinu svojih kolabiracija sa Robertom Richardsonom ali zato potpisuje film izuzetne energije i vizuelne preciznosti kakava se retko sreće u ovakvoj strukturi. U trajanju od 133 minuta, Stone postiže da svaki kadar proističe iz prethodnog a što se montaže tiče, iako je intenzitet smanjen u odnosu na dane kada je radio pod uticajem Novog talasa, film nudi masu suštinski avangardnih rešenja sa tabelama, monitorima i statistikama koje ulaze u kadar i postaju integralni deo radnje.
Što se same priče tiče, MONEY NEVER SLEEPS je zapravo vrlo sličan izvonom WALL STREETu koji je bio priča o očevima kako u bukvalnim tako i u simboličkom smislu. I nastavak je više film o očevima, ali ovog puta više u bukvalnom nego u simboličkom domenu, što ne znači da je reč o manje ideologizovanom filmu.
Naime, čini se da je količina melodrame u MONEY NEVER SLEEPS zapravo ključ subverzije ovog filma. Naime, dok je prvi WALL STREET bio priča o pobuni mladog pobornika realne ekonomije protiv finansijskog sektora u kom zapravo njegova blue collar porodica igra ulogu katalizatora i omogućuje Budu Foxu da se odupre materijalnom bogatsvu i glamuru Wall Streeta, odnosno da između fihgure svog klasnog i biološkog oca nasuprot figure svog mentora-oca, izabere ovog prvog; ovde se radi o priči toliko svojstvenoj savremenim kapitalistima-novim komunistima kako ih definiše Žižek (Gates, Jobs) među kojima je ključni aspekt glamura "kupovina" porodičnog spokoja.
Gekko izlazi iz zatvora i prvo što želi je uspostavljanje porodične harmonije. Isto važi i za mladog japija, i njemu je primarna porodična harmonija u trouglu mentor-otac i devojka. Dakle, porodična harmonija je nova moneta i novi, rekao bih, trofej među mačoima sa Wall Streeta. Otud, za razliku od prvog filma, nema naročite fetišizacije bogatstva, komfora, sitnica i krupnih stvari koje se mogu kupiti novcem. Porodični spokoj je postao moneta.
Otud je vrlo zanimljivo da se porodična harmonija zapravo vrti oko sto miliona dolara Gekkove ostavštine. Porodična harmonija nestaje kada se tih sto miliona otuđe i vraća se kada se tih sto miliona vrati.
U ovom filmu, motivi za bavljenje berzom su isključivo psihološki. Na pitanje koliko novca želi da zaradi da bi se povukao, "negativac" Bretton james kog igra Josh Brolin odgovovara "More" a Gekko se pšonovo oseća kao čovek & bori protiv klimaksa tako što se vraća na berzu. Dakle, sada više nema sumnje, nije berza pitanje pohlepe nije pohlepa ono što pokreće ekonomij8u, pokreće je mačističko takmičenje. Bretton James i Jake Moore su spremni da se nadmeću na berzi a ako neće tu nema razloga da se ne trkaju motorima, praveći rizične manevre koji bih mogli koštati glave.
Dakle, berza je psihološki motivisana igraonica za izabranu grupu mačoa - problem je u tome što je američka ekonomija postala previše zavisna od finansijskog sektora i kao što je u filmu W. Stone prikazao kako izgleda kada zemlju vodi napaljeni populista tako je u ovom filmu pokazao kako je kada je njena sudbina prepuštena momcima sa razvijenim kockarskim instinktima.
Možda i najveće kukavičje jaje ovog filma je "idealizam" Jake Moorea vezan za fabriku čiste energije. Ovo je ekvivalent Bud Foxove odanosti "realnoj ekonomiji", ali isto tako, ne treba imati iluzije da je to Jakeov pokušaj da pronađe svoj "bubble", svoju "novu industriju". Da li je on u toj priči momak koji želi da se vrati realnoj ekonomiji, odnosno investitor koji ZNA zapravo u šta investira, ili je on samo kockar sa Wall Streeta koji smatra da ima potencijala da se izdvoji i ostvari landmark u istoriji berze, Stone ostavlja otvorenim.
Konačno, činjenica da Gekkova kćer ima uticajan blog ima dublju simboliku od puke apdejtovanosti priče. Činjenica je da je Internet ne samo bio poslednji bubble već i da slučaj Facebooka pokazuje kako je danas mogućnost uticaja na kulturu jedan izuzetno cenjen kapital i Gekkova kćer je igrač upravo na tom terenu.
S druge strane, za MONEY NEVER SLEEPS se krajnje paušalno može reći da je sapunica i ostati na toj definiciji, međutim, ovaj film je svakako nešto više od toga. Uprkos tome što ponavlja antičke postavke prvog filma na nivou konstrukcije priče, rekao bih da je nastavak manje komunikativan, jednim delom i zato što je strukturiran tako da zapravo ne prati uspon junaka.
Slabiju komunikaciju sa publikom delom mogu objasniti i time što je Bretton James kao antagonista zapravo započet pa onda ispušten u samoj završnici filma. To je sasvim logično jer se ispostavlja da su junaci sami sebi najveći protivnici, no onda se postavlja pitanje da li je izuzev političke dimenzije Brettona Jamesa kao "novog raidera" uopšte trebalo uvoditi ovaj lik?
U svakom slučaju, MONEY NEVER SLEEPS je dostojan naslednik prvog WALL STREETa, film koji ima ozbiljnost filma osamdesetih i hardver savremenog Holivuda, delom oličen i kroz Shiu koji meni ne spada među favotite, ali on je realnost savremenog filma i na neki način on je naša sudbina, pa je i njegovo kastovanje zapravo znakovitije nego da je tražena "odgovarajuća podela".
* * * / * * * *
Pogledao sam THE TALL TARGET Anthony Manna. Reč je o trileru iz 1951. godine koji govori o detektivu koji pokušava da spreči pokušaj atentata na Abrahama Lincolna tokom njegovog putovanja na inaoguraciju. Film ima dosta arhaičan stil, od koga je kroz upotrebu raznih krajnje deziluzionističkih trikova, Mann kasnije napravio deo svog stila, a ponajviše podseća na Hitchcocka sa njegovih početaka.
Kada govorimo o arhaičnosti, važno je napomenuti da je Mannov film po mnogo čemu bio arhaičan i za trentak u kom se pojavio. U tom trenutku su se, čini mi se, javljali intenzivniji krimi naslovi od ovoga sa modernijim rediteljskim rešenjima.
Međutim, ako imamo u vidu da ovde Mann pravi zanimljiv spoj kostimirane drame i suspense krimića, kakav se retko sreće i da svaki dodir sa epohom na filmu po definiciji nosi sa sobom neku vrstu krutosti u rediteljskom postupku i/ili glumi, takav postupak je razumljiv. Drugo, ne treba zanemmariti i činjenicu da je THE TALL TARGET naslov koji moramo sagledavati kao delo iz asortimana B-filma, i da u tom domenu izuzetno dobro stoji kao jedna dobro skrojena supsense priča.
* * * / * * * *
UK director Bernard Rose talks to Screen about the making of his recent Howard Marks biopic Mr Nice, and his latest Tolstoy adaptation.
London-born Bernard Rose made films from an early age. In 1982 he graduated from the NFTS and went on to direct music videos for MTV. In 1988 he got his feature breakthrough with Paperhouse and in 1992 scored a major cult hit with horror Candyman. He has subsequently written and directed Beethoven biopic Immortal Beloved, Ivans XTC, about the last day in the life of LA agent Ivan Beckman, and an adaptation of the Tolstoy novel, The Kreutzer Sonata. His latest feature, Mr Nice, a biopic of notorious drug smuggler Howard Marks starring Rhys Ifans, world premiered at SXSW in March and is currently on release in the UK via eOne.
How did Mr Nice come together?
I didn't know anything about Howard before I read his autobiography but thought it was really good material. I developed it initially with Liza Marshall and BBC Films. That was 2003, when I first met Howard. There were all sorts of names being bandied about for the main role, but as far as I was concerned there was only one person to play the part. I called Rhys and he said that he knew Howard. Then Luc Roeg (at Independent) got involved because it stalled at the BBC and they turned it over to us.
The film recently won the Best Cinematography Award in Dinard. What kind of visual palette you were trying to achieve?
I was trying to show the passage of time and place through the photography rather than with title cards, which has become a cliché. It's a lot more interesting to let people know where they were by what they were looking at. I did a tremendous amount of research into the places at the time. We found rear projection plates from Karachi from the '70s, researched German motorways, Piccadilly Circus and other places and then greenscreened Rhys in.
The film has an impressive soundtrack. You teamed up with composer Philip Glass for the first time since Candyman. How did that come about and were there difficulties in getting the big tracks?
I hadn't spoken to Philip since Candyman. His manager called me up and said that Philip was really interested in Mr Nice. I knew that Philip was a man of the '60s as he was Ravi Shankar's assistant! We got some really great tracks like Lennon's God and Pink Floyd songs, but it was very hard to get them. I'd planned the film's central sequence around the John Lennon track and I'd cut all the archive footage to it before we even shot the greenscreen. It was so intrinsic. It was almost like a voice over about how the '70s end and the '80s begin. We expended a lot of effort and a fair bit of money getting that song but we got it.
Rhys's character, as with protagonists in some of your previous films, seems simultaneously attracted to and repulsed by excess. Is this something that is important to you?
I never thought of it that way but I'm glad you say that, because people are always telling me how diverse and different my films are and to me it always feels like the same movie. I am attracted to characters who are excessive, who push themselves and endanger themselves.
Mr Nice is the third feature you have written, directed, edited and shot. You also compose. Why do you multitask on your films?
As a teenager in the '70s I did everything because there was no one else around. Everything that you can now do on your Macbook Pro was a real challenge back then. I went to film school in the '80s and they taught me all about departments, something I had no experience of. My experience was of doing it myself. When someone first explained to me what a professional director did I was like: "You mean they don't do anything? They don't shoot the film? Well, what are they doing, just standing around?" I remember being appalled.
I work very short days when I'm shooting. I'm fast, I'm ready. There's no indecision. The hardest part of the process for me is writing. I'm not a fast writer. The DOP and the editing part of it I'm happy to do.
When I'm on the floor, especially if I'm hand holding, I'm doing a dance with the actors. If you screw up while shooting it makes you more vulnerable and you have a closer relationship with the actors. There's been a tendency to remove directors to this controlled video village away from the action but I feel it makes you more a part of what's going on if you are shooting it yourself and that it's good for the actors, too.
After shooting Ivans XTC in digital I had more confidence. Mr Nice was a much bigger challenge because it had a lot of greenscreen and was shot on 35mm. But I really enjoy getting my hands on the equipment. I recently shot a test in 3D and am really looking forward to that challenge.
What's coming up?
As soon as it starts snowing in Colorado I'll be there shooting Boxing Day, an adaptation of the Tolstoy short story Master and Man, starring Danny Huston and Mathew Jacobs, who wrote Paperhouse. It's about a limo driver and his passenger getting stuck in the mountains. It's due to start shooting the first week of December. I'm writer, director, DOP and editor. Luc Roeg and Naomi Despres are producing, with finance coming from Independent, UKFC and private equity.
What else are you working on?
I'm also working on an adaptation of a Will Self novel called The Book Of Dave. Half of it is set in the present day, half in the future after London has been drowned by rising sea levels. It's about a cab driver who writes a book to his estranged son and buries it in his garden. A thousand years later Londoners dig up the book, think it's the work of God and build a society on its rantings. I want to make it as a big, sci-fi adventure. It's a really powerful story.
Have you spoken to Will Self about it?
Yes. I'm just trying to find a home for it.
Michael Mann's project with HBO
By Matthew Garrahan
Published: October 22 2010 23:03 | Last updated: October 22 2010 23:03
Michael MannYou can take the boy out of Chicago but you cannot take Chicago out of the boy; 40 years since he left the Windy City, Michael Mann still speaks with the hard-edged accent of his youth.
The director of films that include Heat and The Insider has lived in Los Angeles for most of that time. The windows of his airy office face the sun-kissed Santa Monica mountains, and the complex he works in is home to other notable directors – including Oliver Stone, whose production offices are in the building. Despite the Hollywood trappings, though, Mann has not forgotten his roots. Much of his work in a career spanning more than 30 years has been shaped by his experiences as a boy in the urban Midwest.
Chicago in the 1950s still bore the scars of the Depression, he tells me when I am shown into his office. The city was in thrall to the Mafia and gangsters such as Tony Accardo and Sam Giancana were powerful national figures. "There wasn't anyone who didn't know their names," he says, leaning back in his chair, clad in black shirt and trousers, hair snowy white and cropped short.
EDITOR'S CHOICE
Edinburgh Television Festival - Aug-29
The creative process behind US TV dramas - Aug-27
Faith, hope and Dizzee - Aug-21
From perfect pairings to diabolic double acts - Aug-14
In search of the gospel truth - Jul-24
Lunch with the FT: Mark Thompson - Jul-23
The relationship between criminals and the police who tried to thwart them fascinated him then and has, over the years, been a recurring theme in many of his films, such as last year's Public Enemies. Yet while Mann is known for his crime films, he is not defined by them. His latest project, Luck, is a 10-hour series for the cable channel HBO, set in the murky world of Los Angeles horseracing and due to air in late 2011 or early 2012.
Over the years, Mann has, jumped from film to television and back again. He produced the epoch-defining TV series Miami Vice, for example, but says the medium is less important than the quality of the writing. Luck was written by David Milch, the creator of HBO's Deadwood. "It's one of the best pieces of writing anyone has ever passed to me," says Mann matter of factly, when I ask what drew him to the project. It has a motley crew of characters, including a quartet of degenerate gamblers who could have walked straight off the pages of a Charles Bukowski novel.
Luck is the latest example of talent from the big screen crossing over to TV and boasts a cast that includes Dustin Hoffman, playing a seasoned gambler, Nick Nolte and Dennis Farina, a former cop Mann first worked with 22 years ago on his TV series Crime Story.
HBO, Mann says, "isn't really like any place else. It's not really analogous to television, which is why they've attracted the people they've attracted in the last couple of years to do this work. It's why Marty [Scorsese] would do Boardwalk Empire, why Tom Hanks and Steven Spielberg have worked there [producing The Pacific]. You have a total free hand."
Mann has directed the pilot episode of Luck; other directors will take over for the run of the series. It's a similar arrangement to that of Boardwalk Empire, which led off with an episode directed by Scorsese, who remains as executive producer.
Mann wants to show me part of the pilot episode of Luck so we walk down a hall to an editing room, passing paintings of Muhammad Ali by children in Mozambique that he used in his 2001 biopic of the boxer, which starred Will Smith, and a large picture of Johnny Depp as John Dillinger, gripping a machine gun and looking menacing, from 2009's Public Enemies. We open a door to say hello to his daughter, Ami, who is editing her film The Fields, which stars Avatar's Sam Worthington, and enter another editing suite.
In the pilot episode of Luck, Dustin Hoffman's character, Ace Bernstein, is freshly released from prison and revered by his friends who greet him on his return to the outside world. But he is stiff, rigid and so tightly wound he looks ready to explode. On the other hand, Nolte's character Walter Smith is alone, sad and fixated on a racehorse that looks like it has champion potential. "Nolte exudes a sense of isolation, shame, some scandal in his past without you knowing anything about it," says Mann afterwards.
Mann's ability to crank up the tension is evident even in the few minutes of the Luck episode that I see. The viewer is thrown into the middle of a horserace at the Santa Anita track, horses panting, hooves pounding the dirt. Tension has always been one of this director's strong suits, whether it is the inner turmoil that grips Russell Crowe's tobacco whistleblower in Mann's The Insider, or the FBI's relentless pursuit of Dillinger in Public Enemies.
But there is arguably no scene that better illustrates his deft touch than several heart-pounding minutes from his 1995 heist movie Heat. The film made headlines because it was the first time Robert De Niro and Al Pacino had shared a scene together, part of a delicately drawn-out game of cat and mouse between Pacino's cop and De Niro's bank-robber. The more gut-wrenching scene happens a few minutes later when a meticulously planned bank job in downtown Los Angeles goes horribly wrong.
There is no background music, just the deafening sound of machine gun fire, cars being ripped to shreds and glass shattering as De Niro's gang tries to shoot its way out. Every character in the film has been propelled towards the sequence, Mann explains. "It is a hand grenade that's going to go off in the life stories of all of these people."
Heat has become a classic of the genre and Mann recounts how the movie was assembled. Often a studio will acquire a script and cast around for a star or a director but with Heat it was the director who packaged the project. "My model is usually to make my own development. When I did Heat I wrote the screenplay and I bought Art Linson, my producing partner, into it. Then I got Al [Pacino], I got Bob [De Niro]. At that moment, with a project that was ready, I decided that Warner Brothers was the place to go." The studio had a long tradition of gangster films. "I was able to go in and say, 'We would love to have you do this.'"
It doesn't always work like that, though, and only rarely is a brilliant script placed in his hands. "It's taken me time in the past to find that thing I want to do." This has been frustrating at times, because while he has an impressive body of work he says he would have liked to have made more films. "The only one that worked out fast was Collateral [starring Tom Cruise], which I loved doing, and was exactly what I wanted to do after Ali. The gestation of something like Heat takes a long time."
Luck was like Collateral in that it was the right project that landed at the right time. But while Mann fine-tunes the first episode he has other films in development. He has bought the rights to the story of Robert Capa, the war photographer who, together with Henri Cartier-Bresson, founded Magnum Photos. Jez Butterworth, the author of plays including Jerusalem and Mojo, has been enlisted to write the script. "It's about a tumultuous love affair Capa has with Gerda Taro," Mann explains. Born Endre Friedmann, Capa was a Hungarian who came to Paris. "He and Gerda invented a different persona, that he was a romantic American photojournalist. They meet in Paris as refugees – despised and alone in a period of European history which is a cascade of conflicts."
Mann also has his eye on an epic tale set in medieval Europe, about the build-up to the 15th-century battle of Agincourt between England and France. The inspiration for the film came in Paris when Mann went to visit La Sainte-Chapelle, a gothic chapel, on the advice of his friend Richard Rogers, the architect.
"We went to see it and it blew me away. From that, it becomes: 'Can I locate myself, an audience, in a medieval perspective?'"
He is also developing a mafia tale that will return him to his Chicago roots. Big Tuna is the story of Tony Accardo and the younger man who succeeded him, Sam Giancana. "Here's an older man who was the undisputed boss at a time when the Chicago outfit was the most powerful crime element in America. It becomes a classic tragedy of megalomania and hubris," Mann says.
It is an eclectic mix of projects and he also has Luck to keep him busy. The production will keep him in Los Angeles, the backdrop for so much of his work. "I love Los Angeles," he says when I ask him about his relationship with the city. "Eighty per cent of it is unexplored. People who make films [here] don't go out into the city ... they think they do but they don't.
"You just drive down the right streets and you'll see images of alienation. But they are beautiful images of alienation. They become paradoxical but they present themselves to you."
..................................................
Dustin Hoffman on TV: 'I had to rethink the way I've been working for the last 40 years'
In a career that has brought two Oscars and global critical acclaim for his performances in such films as Midnight Cowboy, Tootsie and The Graduate, Dustin Hoffman has never given much thought to appearing in a television series. After all, why would he? Television has, for most of the past 40 years, been cinema's poor relation.
But in recent years the pendulum has swung towards television, Hoffman told me, as we discussed his involvement in Luck, the new series from Michael Mann and David Milch that is likely to air at the end of next year on HBO.
More writers and directors are flocking to television in search of greater independence and creative freedom – freedom that they are often denied when making big films for Hollywood studios.
"The word 'drama' is anathema to the studios," Hoffman says. "When I started acting ... if the studio got its money back, they were satisfied." That changed when budgets began to spiral, fuelled in part by higher marketing and advertising costs. "Once movie budgets went into lunacy, the studios had to hit home-runs [with each film] because they double the cost [of the movie] with advertising."
This has made the studios less willing to take risks, he adds: "Suddenly, the writers are going to television because they have power there – and not only creative power. They can write scripts that the studios won't go near any more ... some of the most exciting writing now is being done for television."
Luck is Hoffman's first foray into television drama. He plays the central character, Ace Bernstein, a seasoned gambler fresh out of prison. He explains that the role necessitated a change in the way he approaches character development.
"I had to rethink the way I've been working for the last 40 years. A play is a play, a film is a film – that's all I have done. But the preparation is different [in television].
"When you're doing a play or a film, you have to declare who you are as a character. If it's a play, you can grow from performance to performance. You grow into the part, even though the lines are the same.
"In film, you can't do that. But with television, you can continue to develop and alter the character. Nothing is set in stone ... where you would not make a left turn with a film character, suddenly you can make a right turn."
The Bernstein character will change and grow with the writing as the story progresses week to week and as new obstacles and challenges are placed in his way. Michael Mann wanted Hoffman for the role because he thought it would test a side of the actor he hadn't seen before. "When I had the first meeting with Michael Mann and David Milch, Mann said, 'I looked at your work and you tend to be a counter-puncher.'" Hoffman's characters, the director told the actor, "tend to react to something that's taken place".
But Mann envisaged a different character in Ace Bernstein. "He told me, 'Here, you instigate things ... you are the aggressor.' And I thought that was interesting."
Risks can be taken and characters explored in Luck because the series is on HBO, the home to such quality drama as The Sopranos and Six Feet Under. "HBO welcomes creative people and you don't have to have a committee making decisions, as you do at other television networks, or worry about satisfying all the viewers," says Hoffman. "It means you can be organic with the story that you're telling: they're happy with that."
Copyright The Financial Times Limited 2010.
Pogledao sam film 72 DANA Danila Šerbedžije. jako je teško ukratko se postaviti prema ovom filmu. Na mahove, reč je o naslovu u kome se susreću Braća Coen i Krsto Papić iz svoje LISICE faze, ali na momente sve kliza u dobok besmisao i klopke ex-jugoslovenskog filmmejkinga. Tom "teškoodredivom" utisku svako doprinosi i to što sam film, po ceni bioskopske karte od 250 dinara, u bioskopu, gledao na užasnoj projekciji sa DVDa koja stvarno izgleda sramotno i počinjem da sumnjam da li autori uopšte znaju da im se film na takav način eksploatuiše i prezentira u Srbiji. Prosto ne mogu da verujem da publika, koja možda nije brojna ali takva je-kakva je, ne može da bude udostojena projekcijom sa filmske trake.
U svakom slučaju, barem se u najbazičnijem smislu mogu opisati neki utisci o ovom filmu. 72 DANA spada u red intrigantnih hvatskih filmova koji se bave životom u surovim ličkim ambijentima poput blokbastera ŠTO JE MUŠKARAC BEZ BRKOVA ili KINO LIKA. Sa oba ova filma ima dosta sličnosti. Premisu koja je direktno komična i žanrovski čitljiva deli sa MUŠKARCEM a deo podele (pre svih Krešimira Mikića) i offbeat-politički naelektrisanu atmosferu deli sa LIKOM.
Dale, za razliku od Hribarevog pokušaja da preplete BRIDGET JONES i BRAĆU PO MATERI, Šerbedžihja ne preza od direktnije freak podele u kojoj najnormalnijeg junaka igra Krešimir Mikić, inače ekscentrik iz KINO LIKE.
Postavka je neorelistična, čak je i korišćena ista premisa u filmovima iz neorealizma a to je priča o porodici kouja živi od porodične penzije koju prima ba i njenim problemima kada baba umre. Šerbedžija tu premisu dalje tretira u koenovskom neo-noir ključu i tu atmosferu pojaćava odlukom porodice da otme drugu babu kako bi zamenili staru, a zatim i sa potrebom da polako uklone svedoke koji predstavljaju pretnju po njihovu prevaru.
Ono što su neuralgične tačke pre svega možemo vezati za sam uvod i za određene viškove koji se javljaju u tom delu filma. Isto tako postoje motivi i likovi koji nude potencijal ali su nedovoljno ili dosta proizvoljno postavljeni. Isto tako, čitav segment sa bendom glavnog junaka je suvišan i zapravo ne zaigra na nivou celine izuzev što daje izvesni punk rock cred samom reditelju.
Sama muzika, pa i naslovna pesma koja stoji kao lajtmotiv celog filma, zapravo je vrlo dobro rešena kroz poigravanje jednostavnim lokalnim melodijama.
Ono što je zanimljivo međutim jeste to što su glavni junaci Srbi. Film se s jedne strane dotiče pitanja Srba proteranih iz Hrvatske i to radi usput, ali upravo to što je sve dato usput je i najbolje pošto ne asocira na bilo koju vrstu političke korektnosti. Naprosto, proterivanje se desilo i to je sad tako kako je. Međutim, kada je jedina porodica koja se stavlja pod lupu u filmu i tretirana je dosta groteskno, sa elementom zločina, vezana za naciju čije si pripadnike proterivao prilikom izgradnje svoje države - nacionalne države većine onda ne čudi da poneko može doživeti 72 DANA i kao osavremenjeni hrvatski JUD SUS.
Da se razumemo, ne mislim da je šerbedžijina namera bila da snimi hrvatski JUD SUS. Štaviše, uveren sam da je potpuno suprotno. Međutim, isto tako rekao bih da vezivanje freakshowa za jednu manjinu koja je "čišćena" iz Hrvatske može legitimisati takva politička otpisivanja filma pre svega sa srpske strane - jer, realno, ako imamo porodicu duboko amoralnih ljudi, od kojih i oni koji nisu amoralni jesu slabići a jedan je i duševno bolestan (možda čak i blago retardiran), zar to nije esencijalizovanje negativnih osobina u pripadnike jedne populacije. Naravno, u filmu ima i Hrvata, koji su manje-više frikovi iz istog žanra, ali oni su znatno benevolentniji i sama činjenica da nisu umešani u tako teška dela, izdvaja ih od glavnih junaka.
Naročito zanimljiv politički aspekt cele priče jeste lik veterana Domovinskog rata koji je Srbima, glavnim junacima, "spasao kuću" i koji im je generalno pomogao da ne budu odstranjeni a danas oni žive u klasičnoj komšijskoj love/hate dinamici. Lik komšije Mileta koji i dalje ide u maskirnoj uniformi sa kapom HV je nedovoljno razrađen da bi ubedljivo funkcionisao kao "izuzetak" u jednoj situaciji čiji nam je ishod dobro poznat.
S druge strane, taj politički aspekt nudi i motiv povratnika izbeglica iz Srbije a dotiče se i odnosa prema državi-matici (u jednoj sceni Šerbedžijin lik kritikuje "oslobodioce" koji su došli a posle kad sprema bekstvo kaže kako ima "i naš i hrvatski pasoš").
Mislim da 72 DANA nudi mogućnost za razna čitanja u politčkom smislu, mnoga od njih zbilja provokativna i zapravo pokazuje koliko film može biti politički intrigrantan upravo kada je nenametljivo političan.
Prava je šteta što Danilo Šerbedžija na svom debiju nije ostvario bolji balans između raznih uticaja i što nije malo pažljivije razdvajao važno od nevažnog. 72 DANA zaista ima blistavo duhovitih momenata, i čak je i sa ovom postavkom mogao eliminisati neke viškove u montaži.
* * 1/2 / * * * *
Mel Gibson took some time away from his legal woes with Oksana Grigoreva this afternoon to have lunch with his BFF, Bruce Willis at the Beverly Hills Hotel.
Our spy on the scene tells us " Mel looked like he was in a happy mood, laughing and joking with Bruce throughout the entire lunch, he looked confidant as if he didn't have a worry in the world."
The action stars sat inside the Polo Lounge at a table in the corner but everyone in the entire place had their eyes on Mel.
It was just revealed earlier today that Mel will face the judge early next week over his child custody and child support battle with Oksana.
Maybe he and Bruce were meeting up to talk about a new film, since Mel was recently dropped from The Hangover 2 and all.
That's what friends are for!
Read more: http://www.starzlife.com/20101026/exclusive-mel-gibson-lunches-with-bruce-willis-in-beverly-hills/#ixzz13VsYXVR5 (http://www.starzlife.com/20101026/exclusive-mel-gibson-lunches-with-bruce-willis-in-beverly-hills/#ixzz13VsYXVR5)
Pogledao sam SMASH HIS CAMERA Leona gasta, jednog od svakako najznačajnijih mejnstrim reditelja dokumentarnih filmova koga znamo po WHEN WE WERE KINGS. SMASH HIS CAMERA je njegov dokuemntarac o Ronu Galelli, čuvenom paparacu koji je doveo tu veštinu do savršenstva ali je isto tako imao i brojne sukobe sa svojim "modelima" a naročito sa Jackie O. koju je bespoštedno progonio.
Gast ne bi bio tako uspešan reditelj da nije uspeo da izvuče jasnu nit priče u Galellinom životu i radu i da od njegovih doživljaja napravi celinu. U tom smislu, reč je o briljantnom zanatskom rešavanju zadatka.
Ono gde sam ja imao određeni problem sa filmom jeste zapravo što su mi neke linije pre svega u ideološkom i psihološkom smisslu bile preforsirane. Pre svega nekim stvarima je dat prevelik politički značaj, naročito temi Prvog amandmana i prava naroda da zna sve. To je bitno pitanje, ali svakako Ron Galella nije čovek na čijem primeru se uopšte može polemisati o tome a s druge strane, njegov odnos sa Jackie O. je dobio jednu gotovo mitsku, romantičnu dimenziju, iako bi se pre reklo da je galella bio drznik nego stalker koji je bio potajno zaljubljen u nju.
Ja ne sporim da se takva opsesija jednom osobom može tumačiti u romantičnom ključu, ali kada je Gast izbacio to u prvi plan i osvestio na takav način, ta dimenzija je suštinski obezvređena.
Ipak, sve te primedbe su vezane za samu nadogradnju priče. U svim ostalim aspektima, SMASH HIS CAMERA je ozbiljan film.
* * * / * * * *
U vreme Ejzenštajna, Charles Dickens je smatran ocem filmske dramaturgije. Njegovi romani su smatrani delima koja su zapravo anticipirala načlin filmskog pripovedanja i izlaganja priče mnogo više od dramske literature. U tom smislu, čini se da nije nezanimljivo kako je upravo Dickens bio inspiracija za film A CHRISTMAS CAROL Roberta Zemeckisa i to ne kao literarni predložak koji prolazi kroz dramaturšku obradu već upravo kao podsticaj da se pokuša što direktnije prenošenje grozničavosti Dickensove proze na ekran.
Zemeckis je sam pisao scenario. Pišući za sebe ali i za druge, u bezbroj navrata dokazao je kako je upravo on velemajstor holivudske dramaturgije. U ovom filmu, međutim, zemeckis se pre svega bavi time da Dickensovu priču misli u slikama i A CHRISTMAS CAROL nije nimalo tipičan primer animiranog božićnog blokbstera.
Koliko god animirani filmovi bili karakteristični upravo po vrlo razrađenim scenariji, A CHRISTMAS CAROL je krajnje buntovnički nastrojen prema tim usvojenim koncepcijama. Ovo je animirani film koji se ne oslanja na tipičnu dramaturgiju, dramske sukobe, preokrete i sl. i štoje još važnije, ovo je animirani film za celu porodicu koji se u većem delu svog trajanja bavi mračnim snoviđenjima koja su poznatog tvrdicu i mizantropa naučila da zavoli Božić.
U tom smislu već prikaz dickensovskog Londona koji ima svu ekspresivnost Carol reeda, pokazuje da će Zemeckis insistirati na mračnijoj strani ove priče, a kada snoviđenja krenu, film kreće put horora, mračnih, uznemirujućih vizija koje ne deluju nimalo simpatično i vrlo retko detinjasto.
Zemeckis u svom ovim situacijama misli u slikama i upravo na terenu sa tako apstraktno postavljenom pričom, bez suštinskog dramskog sukoba pokazuje o kakvom se filmskom majstoru radi. Njegovo vladanje fundamentima filmskog izraza je besprekorno, a u ovom filmu, iako se služi vrhunskom tehnologijom zapravo evocira uspomene na neke od bazičnih stilova poput ekspresionizma ili slapsticka.
Isto tako A CHRISTMAS CAROL je produkt vrlo hrabre autorske politike jer rezultat je krajnje hermetičan i autorski obojen film čiji je polu-pristojan ali nedovoljan komericjalni skor pravo uznenađenje - ovako radikalan film bi na box-officeo morao da zaradi još manje nego što jeste.
Ekstremnost filma A CHRISTMAS CAROL verovatno je odgovorna za ukidanje zemeckisovog Image Movers studija za animaciju. Međutim, iza tog studija ostali su neki sjajni filmovi, među kojima je i ovaj specifični eksces koji zaslužuje puno poštovanje.
* * * / * * * *
Pogledao sam Edgar Wrightovog SCOTT PILGRIMa i potpuno je jasno zašto je ovaj divan film flopovao tako surovo na američkim blagajnama. Edgar Wright je jedan od onih reditelja koji su otišli u Holivud da uče Amerikance kako se prave američki filmovi a to u principu nikada ne izađe na dobro. Za koju godinu, ovaj naslov će imati status klasika a za koju deceniju biće još cenjeniji, međutim, sada se našao u bioskopima kada naprosto nije bilo dovoljno velikog broja ljudi koji bi cenili tu vrstu maštovitosti.
Pre svega SCOTT PILGRIM nije film koji se može lako žanrovski definisati i potrebno je dosta strpljenja i gledalačke otvorenosti da bi se ovaj film od bezmalo dva sata pogledao sa uživanjem. U tom smislu potpuno mi je jasno što nije mogao da zadovolji publiku željnu jasnog, konkretnog, žanrovski definisanog ugođaja. SCOTT PILGRIM ima emociju indie filma, smešten je među quirky, da ne kažem queerky junake, u Kanadi, ali nije u potpunosti indie film. U njemu ima komedije, kako mejnstrim ili slapstick tipa tako i one indie senzibiliteta ali film nije u užem smislu komedija sa jasnim stilskim fokusom - naprosto smešan je na niz različitih načina; zatim u filmu ima akcije, ali ona nije u žanrovskom kontekstu akcionog filma već više jednom melodramskog tipa, u funkciji građenja karaktera; i sve to izloženo je u formi kompjuterske igre, sa sve nivoima, moćima, pogibijama i upotrevbljavanjem zaliha života, ali u jednom maniru koji je vrlo retro i nema puno veze sa onim što je danas standard gejmerskih filmova. Sve ovo čini SCOTT PILGRIM jednim čudesnim iskustvom, ali isto tako i nečim što će gledaoce koji vole samo jedan od ovih elemenata učiniti hladnim.
Edgar Wright čini sintezu svih ovih elemenata vrlo spontano i SCOTT PILGRIM deluje kao film u kome sve ove stvari praktično proističu jdna iz druge i možda je njegova najveća rediteljska sposbnost u tome da jako dobro nameće konvenciju svoje priče i da sve to čini uverljivim, unutar svog univerzuma. Wright je sa ovim film dokazao da spada u onaj red autora koji mogu da ubedljivo kreiraju i osmisle drugačije svetove i da ih konsekventno sprovedu do kraja. Nažalost, svet SCOTT PILGRIMa naprosto nije uspeo da iskomunicira u sadašnjim tržišnim okolnostima.
Jedna od najčešćih primedbi bila je da film ostavlja gledaoce hladnim. Sa mnom moram priznati to nije bio slučaj. Savršeno sam razumeo film i komunicirao sa pričom a izvsna antipatičnost glavnog junaka upravo mu je dala dobrodošlu crtu produbljenosti karaktera koja čini film znatno ozbiljnijim. SCOTT PILGRIM se nesumnjivo na jedan neozbiljan način bavi ponekim ozbiljnim temama, ali to funkcioniše i zapravo kada se uklone svi stilski slojevi koji čine ovaj film reč je o delu sa prilično ozbiljnom psihološkom okosnicom koje kroz razne vidove omladinske i pop kulture zapravo tematizuje probleme sazrevanja.
Međutim, ključni paradoks filma leži u tome što je SCOTT PILGRIM iako govori o savremenoj mladeži zapravo ekstremno retro. On ima problem svakog omladinskog filma koji tretira omladinu svog vremena a to je da zapravo govori o problemima koji su stvar prošlosti, koliko god bliske ali zapravo prošlosti. Nemoguće je snimiti film koji pretenduje da govori o aktuelnom trenutku jer taj trenutak prođe bukvalno za onoliko vemena koliko je potrebno snimiti film i čini se da je upravo ta blaga arhaiziranost SCOTT PILGRIMa pored žanrovske ekvilibristike bila možda i fatalni udarac rezultatu ovog filma na blagajnama.
Iako se čini da ovakav stilski agresivan film po definiciji komunicira sa mlađom publikom, reč je zaporavo o filmu koji tematizuje mladost Edgara Wrighta, i koji ne preza da svoje uzore nađe u naslovima poput radova Franka Tashlina, Coxovog REPO MANa i De Palminog PHANTOMa a to su sve stvari koje danas imaju pre svega vrednost na tržištu nostalgije.
Otud je sa svojim retro senzibilitetom, SCOTT PILGRIM kao STREETS OF FIRE za indie klince, to jest one koji su nekoliko godina pre bili indie klinci a sada su ko zna šta, i unosi dobrodošlu dozu konfrontacije i naslja u ovu inače dobrohotnu scenu, milje & imidž. Za mnoge nekadašnje indie klince, ovaj film je došao prekasno, kada su već poklekli pred nasiljem bullyja kao što je Meho. I zato nosi sa sobom naročitu dozu sentimentalnosti.
Ipak, u godinama koje dolaze, on će biti slika jednog neostvarenog indie sveta kojim će biti indoktrinirane generacije koje dolaze. Edgar Wright možda nije stvorio propagandni film kad je trebalo, ali u večnosti je osigurao medijsku pobedu u ratu između rokenrol žanrova.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 29-10-2010, 03:42:06
Sve ovo čini SCOTT PILGRIM jednim čudesnim iskustvom, ali isto tako i nečim što će gledaoce koji vole samo jedan od ovih elemenata učiniti hladnim.
Verovatnije je da će mene razgneviti, kao što je učinio i strip.
Quote from: crippled_avenger on 29-10-2010, 03:42:06
a izvsna antipatičnost glavnog junaka
Iz svega što si napisao, a pogotovo iz ovoga da se zaključiti da je Wright zbilja dobro pogodio sentiment i ton stripa. Naravno, mene će to dovesti do izbezumljenja. Ali dobro, pristavljen je jutros pa ćemo videti...
Neće te izbezumiti. Biće ti samo žao ljudi kojima se sviđa. Kao i inače.
Dir: Todd Phillips. US. 2010. 95mins
Todd Phillips, director of summer '09 smash The Hangover, delivers a slightly gentler kind of R-rated comedy in Due Date, an odd couple road trip yarn that teams Hangover co-star Zach Galifianakis with Robert Downey Jr. The laughs aren't as big or frequent as they were in Phillips's breakout hit, but with Downey on board this new outing should still do plenty of business at the box office.
The film also has a lot of subtler moments – some weirdly funny, some genuinely emotional, some quite edgy.
Warner – which, as on The Hangover and its currently shooting sequel, produced with Legendary – opens Due Date in the US and a number of international markets on the weekend of November 5. The studio should be able to lever Downey's recent global success with Iron Man 2 and Sherlock Holmes (Galifianakis' recent track record is more mixed) to produce equally big domestic and international takes.
The loosely structured script sets up the antagonism between Downey's uptight father-to-be Peter and Galifianakis' dopey wannabe actor Ethan by having the pair ejected from their Atlanta-to-Los Angeles flight and put on the anti-terrorist no-fly list. Desperate to get home for the birth of his first child, Peter reluctantly agrees to share a rental car with Ethan and his pampered French bulldog.
The misadventures that follow call for several of the kind of gross-out and over-the-top set pieces for which Phillips is known, among them a couple of spectacular car crashes and a double masturbation scene.
A handful of cameo performances add to the fun. Most notable are Juliette Lewis' turn as a medical marijuana dispenser and Danny McBride's scene as a mean tempered Western Union clerk.
But the film also has a lot of subtler moments – some weirdly funny, some genuinely emotional, some quite edgy – that rely on the stars' nicely calibrated portrayals of the tightly wound, passive-aggressive Peter and the disaster prone but ever optimistic Ethan.
New U.S. Release
Due Date
By PETER DEBRUGE
A Warner Bros. release presented in association with Legendary Pictures of a Green Hat Films production. Produced by Todd Phillips, Dan Goldberg. Executive producers, Thomas Tull, Susan Downey, Scott Budnick. Co-producers, David Witz, Jeffrey Wetzel. Directed by Todd Phillips. Screenplay, Alan R. Cohen, Alan Freedland, Adam Sztykiel, Phillips; story, Cohen, Freedland.
Peter Highman - Robert Downey Jr.
Ethan Tremblay - Zach Galifianakis
Sarah Highman - Michelle Monaghan
Darryl - Jamie Foxx
Heidi - Juliette Lewis
Lonnie - Danny McBride
Airport Screener - RZA
TSA Agent - Matt Walsh
Hot off "The Hangover," director Todd Phillips and Zach Galifianakis reteam for more R-rated mayhem in "Due Date," delivering a "Planes, Trains and Automobiles"-style cross-country odd-couple comedy that's less raunchy than their last collaboration but every bit as outrageous. With a sequel to 2009's hit bachelor-party romp greenlit even before it opened, Phillips clearly saw "Due Date" as a necessary change of pace -- albeit one that circles back to his rowdy "Road Trip" roots. As such, Warners will be lucky to attract a fraction of the "Hangover" crowd to watch two grounded travelers driving each other crazy.
Only an architect like Peter Highman, the tightly wound character Robert Downey Jr. portrays desperately trying to get home in time for his first child's birth, could appreciate a comic foil so perfectly constructed to annoy as Galifianakis' Ethan Tremblay. In fact, so infuriating is Ethan that "Due Date" very nearly loses us, too, at the outset, but over time, the bearded boor manages to win everyone over, audience included.
The two opposites collide outside the Atlanta airport, where Ethan's beat-up station wagon knocks the door off Peter's chauffeured town car. It's quite an entrance, capped by a slow-motion reveal of Ethan's character. Apart from the over-the-shoulder dog-carrying case, the rest of his ensemble suggests the sort of person who committed to his look sometime in the mid-'80s and hasn't done much to alter it since.
Early on, Phillips shows things mostly from the more fashion-conscious Peter's point of view, and it's easy to understand why the GQ-ready dad-to-be might not appreciate being seated next to someone so gauche on his long flight back to Los Angeles. Things only get worse when the two are booted off the plane together and added to the no-fly list. Skipping a few glaring logical steps, Peter agrees to carpool to California with his bad-luck companion. And so the torture begins.
It took Phillips five features to land on the style he established in "The Hangover," and "Due Date" looks and feels awfully similar, subbing a steely blue-gray tint for "The Hangover's" golden baked-Vegas glow (courtesy of returning d.p. Lawrence Sher). Phillips, a hands-on helmer who went uncredited for his rewrite contributions on the 2009 summer smash, shares screenplay billing here with "King of the Hill" vets Alan R. Cohen and Alan Freedland, as well as Adam Sztykiel, and though his instinct for original, over-the-top setpieces comes through -- best evidenced by a haywire detour across the Mexican border -- the plot feels drearily linear and predictably episodic by comparison.
Since Peter's expectant wife (Michelle Monaghan) is planning to give birth by C-section, she has control over when the baby's going to come, which means there's only limited urgency to Peter and Ethan's road trip. So the film becomes an exercise in playing the two mismatched personalities against each other: Ethan prods Peter with constant questions, makes a dodgy detour to acquire "medical marijuana" and insists on pleasuring himself to sleep (an activity amusingly mirrored by his dog), while his anger-prone companion does his best to avoid murdering the overgrown man-child.
Surely an early draft of the script must have considered this a trial by fire for fatherhood, even though the final cut conspicuously lacks the "is this guy really ready to be a dad" introspection that invariably accompanies such scenarios. It's worth noting that Phillips has once again mixed dramatic and comedic performers: While picking Monaghan over a funnier actress marks a missed opportunity, Downey brings just the right combination of wry humor and brink-of-losing-it unpredictability.
Eventually, Peter comes to realize that while Ethan may be uncouth -- and downright dangerous -- he's not without sympathetic qualities. For example, Ethan is mourning the recent death of his own dad and looking for the right spot to spread his father's remains along the way. So there it is: birth and death, the whole darn circle of life evoked in service of a few hearty knee-slappers and a doozy of a spit-take, with the ashes-filled coffee tin supplying the most poignant and outrageous moments in the film.
As the pair make their way West, the only surprises not sampled in the trailer are the drug-related ones, which means auds know to expect cameos from Danny McBride and Jamie Foxx, but don't know which actress will turn up as Ethan's pot dealer -- another strategy learned on his last film, that familiar faces in small roles can go a long way. However different this pic, it'll have to do until Phillips delivers his "Hangover" sequel.
Camera (Deluxe color, widescreen, Technicolor prints), Lawrence Sher; editor, Debra Neil-Fisher; music, Christophe Beck; music supervisors; Randall Poster, George Drakoulias; production designer, Bill Brzeski; supervising art director, Shepherd Frankel; art director, Desma Murphy; set decorator, Danielle Berman; costume designer, Louise Mingenbach; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Jose Antonio Garcia; sound designer/supervising sound editor, Cameron Frankley; re-recording mixers, Ron Bartlett, D.M. Hemphill; stunt coordinator, Allan Graf; visual effects supervisor, Marc Kolbe; visual effects, Digiscope, Method, Kolbeco; associate producer, Joseph Garner; assistant director, Jeffrey J.P. Wetzel; second unit director, Graf; second unit camera, Robert Labonge; casting, Juel Bestrop, Seth Yanklewitz. Reviewed at Warner Bros. Studios, Burbank, Oct. 22, 2010. MPAA Rating: R. Running time: 95 MIN.
Pogledao sam debitantski film Alexandre Aje FURIA koji je najzad lociran sa titlovima. Aja je bio klinac kada je snimio ovaj film, imao je samo 21 godinu, pa se zaista ni ne mogu izvlačiti neki zaključci. Ipak, svakako da je prvi utisak da je dobro što Aja dolazi iz dobre kuće te mu ova KROJAČEVA TAJNA nije ugrozila kasnije bavljenje filmom.
FURIA se razlikuje od kasnijih naslova koji su Aju uvrstili u splat-apck. Reč je o ekranizaciji Cortazara (ni manje ni više : ) ) a film bi se po žanru mogao opisati kao alegorični triler o nepoznatom represivnom društvu protiv čije se autoritarnosti mladi ljudi bave time što crtaju po zidovima. Ubrzo naravno dolaze u sukob sa "sistemom" i tu se otkriva, kao i uvek, da su svi zapravo manje ili više cinkaroši, slabići i sl.
Film je sniman u Maroku, ili negde u Magrebu, i smešten je u pustinjsku varošicu koja nažalost n deluje ubedljivo kao prostor neke represije ili paranoje. Više deluje kao treći svet u kome se nalaze vesternizovani likovi iz nekog nepoznatog razloga. Nedovoljno ubedljiva lokacja asocira na niz mogućih represivnih režima, naročito južnoameričkog tipa, ali nažalost ne pomaž pričanju priče.
Od glumapčkih kreacija svakako izdvaja se frekventno gola Marion Cotillard u blam-roli sa početka karijere dok su svi ostali manje ili više u domenu proseka.
Ne može se osporiti da film sporadično oživi u nekim scenama potere ili torture i da je, u određenom smislu, Aja i sam shvatio da su mu to aduti.
Međutim, FURIA uprkos svojoj nespornoj pripovedačkoj efikasnosti i ekonomično plasiranoj pretencioznosti zaista nije nagoveštavala reditelja koji će snimiti HAUTE TENSION. Reklo bi se da ni filmovi posle HT nisu nagoveštavali da se radi o istom reditelju.
* 1/2 / * * * *
Evo pravog DTV ugođaja za nas ovisnike
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/10/game-of-death.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/10/game-of-death.html)
Pogledao sam AMER koji su snimili Helen Cattet i Bruno Forzani. Rekao bih da je smeštanje ovog filma na žanrovske festivale bilo u izvesnom smislu razumno ako imamo u vidu stileme kojima se služi ali da je bilo pogrešno na nivou ugođaja koji je pružen publici. Naime, ovaj film svakako preuzima neke o elemenata koji su činili giallo i Euroexploitation šezdestih i sedamdesetih ali naprosto njegovo ishodište u komunikaciji sa publikom nije tog profila.
AMER je art-house film koji se dosta kocka jer se oslanja na estetiku koju art-house publika ne ceni previše, a s druge strane, sasvim je sigurno da će među fanovima žanrovskog filma biti percipiran kao totalno razočaranje.
AMER je film bez konzistentne priče i sa minimumom dijaloga, sa rediteljskim postupkom koji kreće od reaktuealizacije giallo vizuelnih rešenja ali ih ubrzo prevazilazi i kreće da se širi na sve strane i prema De Palmi i prema Kenneth Angeru a u krajnjoj liniji i prema Walerian Borowczyku i visokoestetizovanim videoklipovima.
Ono što nesumnjivo drži AMER u okvirima art-housea i sprečava ga da sklizne u domen avangarde jeste to što iako se služi nekim rešenjima avangardnog filma sam po sebi nije avangarda već samo preuzima neke njene elemente kao ready made i moglo bi se reći da je AMER naslov koji je stilski apsolutno okrenut istoriji.
Njegov problem je u tome što ljubitelji takvih filmova-eseja ne cne taj deo istorije a oni koji cene tu istoriju ne vole filmove-eseje. Uklješten između te dve krajnosti, na kraju ostaje kao naslov koji ima svoj kvalitet ali ne i svoje mesto na savremenoj sceni.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fblogcdn.flowtown.com%2Fblog%2Fwp-content%2Fuploads%2F2010%2F10%2Fft-geek-10-20-1.jpg&hash=2614ba269b34fc1de1ae38c613dfd71725a0f1d8)
AKW is back!
"The Last Exorcism" producers Eli Roth and Eric Newman will re-team on the suspense/horror feature "Psycho Killer" at StudioCanal according to Variety.
The story follows a nameless, masked murderer who leaves a trail of victims across the country. When he kills a highway patrolman in Nebraska, the patrolman's young wife sets out to hunt him down.
"Zombieland" producer Gavin Polone makes his directorial debut on the $15 million project with a script by Andrew Kevin Walker.
A recognisable but not marquee name actress is being sought for the female lead. Shooting kicks off late spring in Michigan.
Pogledao sam REIGN OF TERROR Anthony Manna, avanturističi film smešten u doba Francuske revolucije, potpuno neopterećen istorijskom autentičnošću uprkos tome što govori o istorijskim ličnostima kao što su Robespierre, Saint-Just i ostali. REIGN OF TERROR govori o završnim danima Robespierreove vladavine, i njegov pad oblikuje kao avanturističku priču baziranu oko Crne knjige u kojoj je on navodno imao spisak ljudi koje planira da pobije.
Robespierre a i revolucionari generalno prikazani su kao poprilična rulja, a Robespierre podseća na tipičnu klišetiziranu sliku Staljina te bi se moglo reći da je REIGN OF TERROR, iako nosi ima jednog konkretnog istorijskog perioda zapravo neka vrsta Red Scare filma iz 1949. godine. Iako je Robespierre često doživljavan kao čist negativac već je u to vreme prema njemu konvencionalni stav bio ambivalentan, odnosno prihvaćeno je tumačenje da je njegov osnovni problem bio u razlici između prakse i teorije.
Pošto je generalni odnos prema revolucionarima negativan, na početku filma, Mann naglašava koji su među "Građanima" pošteni a koji ne, i likovi se tokom filmu ponašaju u skladu sa tim etiketama. To ne znači da se likovi ne razvijaju tokom filmu i da iz same radnje nije jasno ko je kakav. Ovaj zahvat sa etiketiranjem likova na početku je mnogo zanimjliviji jer u stvari nagoveštava koju verziju istorije film propagira.
Koliko god bio besmislen kao istorijska rekonstrukcija, čak možda i štetan, imajući u vidu koliku slobodu zadržava prilikom oblikovanja priče, REIGN OF TERROR jako dobro funkcioniše kao avanturistički film na liniji swashbucklera i kao takav zaista vredi.
Na kraju, kao junak sa kojim se sreće naš heroj, pojavljuje se i Napoleon, kao nastavak fatalnog istorijskog ciklusa, doduše bez jasnog predznaka na početku filma. :)
* * * / * * * *
Pogledao sam THE AMERICAN Antona Corbijna.
Reč je o adaptaciji romana Martina Bootha, po scenariju Rowana Joffea koji je posle 28 WEEKS LATER uspeo da se probije i da pređe iz horora u kriminalistički film, pa čak da se dokopa i rediteljskog debija. Boothov roman je očigledno dobar predložak za film koji bi trebalo da učvrsti Clooneyev 70s imidž. Svi njegovi heroji iz sedamdesetih poput Nicholsona ili Beattyja su imali poneki maltene poptuno evropski film u svom opusu, čija je karakteristika reinterpretacija američkog žanrovskog filma i THE AMERICAN je upravo to u Clooneyevom opusu.
THE AMERICAN je kič-film, sa postavkom u kojoj sve ono što su klišei manje-više funkcioniše i sve ono što je osveženje ili transgresija manje ili više nije upečatljivo ili vredno pažnje. Joffe i Corbijn nisu uspeli da nadgrade već potvrđenu priču o plaćenom ubici koji se povlači da bi se suočio sa time da je sada njegova glava ucenjena i smešta priču u ambijent koji dočćarava krajnje neuveljivo. Corbijnova Italija je pusta, maltene bez prolaznika sa očuvanom rustičnošću koja ne deluje nimalo ubedljivo. Corbijnovi kvaliteti su poznati i sasvim je moguće da ovako sugestivna Italija može proći u spotu od tri minuta, ali u celovečernjem filmu naprosto nije ubedljiva i on nije dovoljno veliki majstor da nam proda ovu stilizaciju.
Clooney i žanrovski klišei su paradoksalno jedini na nivou i uprkos tome što gmumci manje-više uspevaju da iznesu Corbijnov pretenciozni ritam, sve pada na planu scenografije i tog retro looka koji bi trebalo da je jača strana ovog reditelja.
Ipak, nesumnjivo je THE AMERICAN film koji se izdvaja u ponudi, i po svojoj ambiciji i po svom dometu. Problem je samo u tome što su u sedamdesetim Redford, Beatty i Nicholson snimali filmove svog vremena a Clooney nema rešenje i okreće se prošlosti a rezultat toga je uglavnom jedna prilčično muzejska forma. Ipak, čak i u toj formi, Corbijn se tek polovično snašao.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgeektyrant.com%2Fstorage%2Fpage-images%2Fbeavershot.jpeg%3F__SQUARESPACE_CACHEVERSION%3D1288820765082&hash=325a849508a1995cb8f29a55d3f97e9f5769bcd1)
Quote from: crippled_avenger on 29-10-2010, 03:42:06
Jedna od najčešćih primedbi bila je da film ostavlja gledaoce hladnim. Sa mnom moram priznati to nije bio slučaj. Savršeno sam razumeo film i komunicirao sa pričom a izvsna antipatičnost glavnog junaka upravo mu je dala dobrodošlu crtu produbljenosti karaktera koja čini film znatno ozbiljnijim.
Scott Pilgrim mi se baš baš dopao, a glavni junak je vrlo simpatičan, otkud ti to da poseduje "izvesnu antipatičnost"?
Al dobro, meni se i The American dopao, ne toliko kao SP. Cloney nije loš, ali prava faca za glavnog lika bi bio Steve McQueen. :lol:
Meni je to još od stripa bio problem Pilgrima kao lika koji je toliko produbljen da je njegova "mračna" tj. strana ljudske slabosti počela da baca senku na ono zbog čega bi trebalo da navijamo. Tako je to bilo u stripu. A u filmu mi je to leglo taman, jer u filmu to sve pije vodu i zaista pomaže liku, dok je u stripu bilo malo odbojno.
A što se Clooneya i McQueena tiče, sve jasno. Hteo je da bude Redford ali je dobacio do McQueena i otkrio rupu od četiri decenije između namere i rezultata. :)
Quote from: crippled_avenger on 04-11-2010, 11:01:33
A što se Clooneya i McQueena tiče, sve jasno. Hteo je da bude Redford ali je dobacio do McQueena i otkrio rupu od četiri decenije između namere i rezultata. :)
xrofl
los ti sistem vrednosti u slucaju redford vs. mcqueen. :lol: :lol:
Nemoj ti mene da mešaš u Clooneyeve vizije. Kod njega je vrlo očigledno šta želi da bude. Malo Beaty, malo Redford ali sve više inklinira Redfordu.
:lol:
Pogledao sam COMEDIAN Christophera Charlesa, dokumentarac koji paralelno prati povratničku turneju Jerry Seinfelda koji želi da se posle uspešne karijere na televiziji vrati u klubove i mladog komičara Orny Adamsa koji želi da iz klubova dospe tamo gde je Seinfeld.
Uprkos tome što se u "privatnim" momentima i Seinfeld i Adams ponašaju malo izafektirano, s tim što je Seinfeld ubedljiviji u izlaganju sve "privatne persone", i deluje naizgled da je "stvarno takav" a Orny glumi "sebe" za sve pare, ipak je ovo izuzetno važan pogled u sam mehanizam stand-upa i pripremanja tačaka i uopšte humora kao profesionalnog opredeljenja.
U tom smislu, COMEDIAN ulazi u sve detalje samog posla i ne može se posmatrati kao koncertni film pošto su u njemu stand up nastupi dati više kao ilustracija posla nego stvar koja treba da zasmejava gledaoce. Međutim, film je uprkos tome vrlo zabavan, ali pre svega kao drama o jedonoj profesiji a posebnu težinu mu daju zaista sve čuvena imena komičarskog sveta koja su se bar zapljunula u ovom filmu.
* * * / * * * *
Quote from: lilit_depp on 04-11-2010, 11:26:21
:lol:
Moji 70s favoriti su dobro poznati. Walter Matthau. :) Ako nisi pogledala CHARLEY VARRICK, uradi to ASAP i sve ti je jasno.
Quote from: crippled_avenger on 04-11-2010, 11:48:41
Quote from: lilit_depp on 04-11-2010, 11:26:21
:lol:
Moji 70s favoriti su dobro poznati. Walter Matthau. :) Ako nisi pogledala CHARLEY VARRICK, uradi to ASAP i sve ti je jasno.
Nisam, sad cu da ga potrazim. Danke. :lol:
Htela sam da gledam ovo: http://www.imdb.com/title/tt0806029/ (http://www.imdb.com/title/tt0806029/) , al ne mogu da nadjem engleski subtitle.
Ja sam ga gledao sa titlovima, ali prevod nije bogznakakav. Pogledaj one Gingerove linkove, mislim da ga tamo možeš naći.
No, CHARLEY VARRICK je prioritet.
Pogledao sam ENTER THE VOID Gaspara Noea. Nije ni potrebno naglašavati da je ovo film koji čekam već godinama. I naravno, nije potrebno napominjati da je reč o ozloglašenom delu koje se smatra svojevrsnim iskušavanjem Noeove karijere.
Naime, u ovom filmu Noe je za nezanemarljiv budžet snimio film koji se po nekim derfinicijama graniči sa video instalacijom iako to nije. Ono što je nesumnjivo, to je da kućno gledanje filma ENTER THE VOID nije pravi način da se ovaj film doživi, najpre zato što se komentari napisani posle kućčnog gledanja po definiciji moraju razlikovati od onih posle bioskopskog, u najmanju ruku zbog dužine od skoro dva i po sata, koja se lakše podnosi kod kuće i vizuelne monumentalnosti koja se tek u biosopu može u potpunosti sagledati.
Međutim, kada je o video instalaciji kao poređenju reč, mislim da ono ne stoji. Zapravo, ENTER THE VOID je jedan od dramaturški najkonvencionalnijih Noeovih filmova koji isključivo kroz vizuelna rešenja odaje utisak nečegh neobičnog i nekonvencionalnog. Na papiru, ovaj film bi delovao kao Inarritu, skup naizgled spontanih, ničim izazvanih a zapravo izrazito dramaturški povezanih scena koje ilustruju jednu životnu priču, bez konvencionalnog razvoja filmske priče ali sa suštinski krajnje konzervativnim efektom na gledaoca.
U dramaturškom smislu, do danas zapravo, Noe najradikalnije operiše u svom debiju SEUL CONTRE TOUS sa likom koji se izlaže primarno kroz unutrašnji monolog, dok u IRREVERSIBLE preuzima formu koju je Harold Pinter usavršio u drami BETRAYAL a to je izlaganje priče unazad kojim se otkriva da stvari nisu baš onakve kako izgledaju na svom kraju. U ENTER THE VOID Noe razvija priču manje-više linearno sa određenim retrospekcijama koje zaokružuju pojedine deonice.
Kad je reč o onome što se u filmu dešava, Noe vrlo tenedenciozno vodi likove prema stvarima koje njega zanimaju odnosno koje on smatra zanimljivim. To je potpuno prirodno ali u pojedinim situacijama neke postavke deluju nategnuto - tipa, zašto junakinja koja je ostala siroče i došla kod svog brata Tokio automatski mora da se zaposli u industriji seksa izuzev što to beskrajno zabavlja reditelja? Ne kažem da je to sasvim neubedljivo, da, to jeste jedna od opcija, ali čini se da su svi junaci pravili izbore u životu koji vode prema onome što Noea zanima a to su junkie-chic i seks u Tokiju. Međutim, nekako ni jedno ni drugo zapravo više nisu ni toliko sveži niti onoliko zanimljivi koliko Noe misli. Scorsese je bio prvi reditelj koji je uspeo da savršeno privoli na filmsku traku osećaj drogiraosti i Noe će morati da se zadovolji drugim mestom. Slično je i sa seksom. Već se može nabrojati masa reitelja i to izvan pornografije koji su na taj način terali vodu na svoju vodenicu.
Povezivanje scena kroz kretanje kamere i stvaranje utiska kao da je čitav film dat iz jednog kadra, čini da film sporadično podseti na RUNNING SCARED Wayne Kramera, iako zapravo ova dva filma nemaju puno veze. Međutim, ENTER THE VOID je lepa prilika da se podsetimo ovog zanimljivog i zapravo i vrlo avangardnog filma. Noe počinje film vrlo striktnim korišćenjem subjektivnih planova a izlazak iz "prvog lica" opravdava dušom koja je napustila telo. Početak je zanimljiv, ali isto tako podseća na problem filma zbog koge je LADY IN THE LAKE Roberta Montgomeryja pre svega ostao naslov kojim se bave filmske škole kao negativnim primerom i kuriozitetom nego što je kapitalizovao svoju baziranost na subjektivnom planu. Noe gura korišćenje subjektivca kao osnovnog narativnog sredstva do ivice, ali mudro zna kada da se zaustavi. Benoit Debie je ponovo uradio sjajan posao sa Noeom i čini se da on upravo u Noevim filmovima povisuje letvicu svoje virtiuoznosti a kasnije sa drugim rediteljima ponavlja ta dostignuća.
Iz svega ovoga se nameće zaključak da Noeov film nije onoliko inovativan koliko autor misli.
Međutim, to sve ne znači da kroz stizanje na visoko drugo, treće četvrto ili stočetvrto mesto u raznim oblastima, Noe nije snimio jedan hipnotički film koji drži gledaoca kroz čistu kinestetičnost, naizmenično uverljive i stilizovane prizore. Iako nije uspeo da snimi prevratničko delo i kamen temeljac neke nove filmske estetike, sasvim sigurno je uspeo da bez oslanjanja na spojeve tipičnih konvencija, i bežeći od svojih oprobanih aduta (recimo, film ima skoro anonimnu glumačku podelu a Noeove ranije filmove nosili su ugledni glumci) pravi nešto novo ako ne na globalnom nivou a ono u svojoj karijeri i na savremenoj sceni.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE SOCIAL NETWORK Davida Finchera. Danas je sve teže prisetiti se zašto je Fincher i kako bio nekakav bitan reditelj. THE SOCIAL NETWORK je samo još jedan stepenik prema talogu idejno i zanatski izgubljenih reditelja i u tom pohodu nažalost ovog puta nije bio sam, sigurno mu je pomogao i scenario Aarona Sorkina, ali za celinu je ipak on sam kriv.
Sorkin je poznat kao heavyhanded scenarosta sa dosta grubim građenjem likova, dijalozima koji se odlikuju parolama i sl. Ali ko sam ja da to dajem kao primedbu. :) Međutim, u poređenju sa THE SOCIAL NETWORKom, ŠIŠANJE stoji kao jedan upadljivo sličan i rekao bih čak delikatniji film. Koliko god to apsurdno zvučalo. U izvsnom smislu, i to ne samo zbog svog nerd-miljea, ovo su jako slični filmovi o beskrupuloznom usponu. I slično padaju.
Sorkin je u ovom scenariju sve motivacije nacrtao, zatim su ih junaci izgovorili, zatim su ih ponovili, zatim je sve to odglumljeno u subsitkomskom maniru gde je Jesse Eisenbergov Zuckerberg kao nekakav Rain Man koji nije sasvim autističan ali mu se sve ipak olakšava usled blage asocijalnosti. Garfieldov Saverin je kao Kalimero koga su svi preveslali kako su hteli i on ima takav izraz lica a Justinov Sean je kao Mefisto koji je razdvojio dva jarana ali na tom putu učinio facebook velikom imperijom.
Postaviti motiv glavnih junaka da sve rade kako bi postali simpatični devojkama u kampusu i to sve prikazati u nizu scena koje su kao dramske nevažne scene iz AMERICAN PIE nije pravi put. Ako su oni sve to uradili da bi postali simpatični devojkama na kampusu, to svakako ima veze sa usponom geek i nerd kultura u post-Bill Gates fazi. Ali ovaj film nije dovoljno zreo da bi govorio o emancipaciji te ekipe koja realno jeste prepoznata kao sociološka pojava. On ostaje na nivou tinejdžerskog motiva manje više realizovanog u maniru teen filma a ne ozbiljne analize i sve to deluje kao neka razvučena anegdota.
Zatim, sam Facebook je tretiran kao pojava koja kao da nema nikakav socijalni kontekst, značaj, kao neki ambivalentni fenomen što on u suštini i jeste jer je zapravo nastao kao derivat već postojećih socijalnih mreža (možda neki raniji zaista zaslužuje podrobnu analizu). Međutim, FB je ipak zaslužio da bude tretiran kao tema malo zrelije.
Konačno, sam film je jako loše realizovan. I to je ono što ponajviše raazočarava. Gimmick sa jednim glumcem koji igra braću blizance je u stvari uzaludna tehnička majstorija koja je više zanimljiva kao trivia nego kao suštinski bitan detalj i pokazuje na koliko nevažnim stvarima se gubila energija...
Nijednom glumcu nisam verovao. Čak nijednu lokaciju nisam kupio. Sve deluje kao set, ljudi u kadru su evidentno statisti, nema nikakve vibrantnosti. Muzika koju su radili Trent Reznor i Atticu Roos je neki dosta generic synth score o kome se pričaju bajke, kao da je to sad neki domet, a za to zaista nisu ni morali obojica da se okupljaju...
Teško je reći da li je šteta što nije snimljen bolji film o nastanku Facebooka jer na osnovu ove interpretacije jako je teško proceniti njen kapital uopšte.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE TOWN Bena Afflecka, adaptaciju romana Chuck Hogana, u kome pokazuje koliki su mu uzori Michael Mann i u izvesnoj meri Sidney Lumet.
Hogan je kod nas preveden nažalost samo u svojoj kolaboraciji sa Del Tororm a još nismo imali priliku da čitamo njegove krimiće. Sudeći po THE TOWNu, krimići su mu jača strana a u Affleckovom rediteljskom opusu nasledio je Lehanea koga je ovaj ekranizovao na debiju.
Hoganov roman nudi priču iz lopovskog miljea koja je istovremeno realistična i vrlo melodramska, sa dilemama koje su u ključu najsugestivnijih melodrama i visokom ubedljivošću kad je reč o ambijentima, okolnostima i socijalnom kontekstu.
Upravo je socijalni kontekst bostonskopg Charlestowna jedan od najzanimljivijih elemenata filma. Naime, to je varoš sa najvećim brojem pljačkaša banaka po glavi stanovnika, i kada se upopznamo sa junacima, vidimo da oni svid olaze iz delinkventskih porodica, da uopšte nemaju nikakvu prepreku u svojoj okolini koja bih ih sprečavala da se bave time čime se bave, i da, što je možda i največća ironija, uprkos tom e što kradu ogromne svote zapravo vode jedan klasičan blue collar život, i da uredno rade svoje niskoplaćene poslove. Dakle, njima samo pljačkanje banaka ne menja mnogo socijalni položaj ili finansijsku situaciju i sukob se dešava upravo na liniji junaka koji žele da konačno počnu da tretiraju pljačke kao sredstvo a ne cilj i drugih kojima je to naprosto način života.
Affleck nalazi izvanredan balans u prikazu lopova gde nbe krije da su oni zapravo sirovine i siledžije a opet među pojedinima uspeva da izgradi i sipmatije kod publike tako da kada krene krvava završnica u maniru pucnjave iz Mannovog HEATa, gledaocu je zaista stalo kako će se sve završiti.
Zanimljvio je kako su scenaristi iz Hoganovog romana uspeli da vrlo konzistentno izvuku pogubnu ulogu žena u bandi koja je realizovana sasvim u skladu sa pravilima koja na tu temu raspisuje Kaminsky.
U gklumačkom smislu, film je na vrhunskom nivou. Rebacca Hall je odlična podela za svdokinju u koju se zaljubljuje glavni junak a Jeremy Renner uspeva da produbi i odbrani lik nestabilnog, nasilnog člana bande i da objasni njegov kamikaze-kodeks na ubedljiv način. Ovaj lik je u određenom smislu produžetak William Jamesa iz THE HURT LOCKERa s tim što je THE TOWN narativno konvencionalniji.
I tu dolazimo do samog pripovedanja u kome je Affleck pokazao da je majstor starog kova. U rediteljskom smislu, THE TOWN je bezmalo besprekoran i jedina primedba koja bi se mogla dati Afflecku jeste da junaci nisu dovoljno diferencirani kada su pod maskama tokom nekih pljački. Sve ostalo je zaista vrlo vešto i energično.
Fotografija Roberta Elswitta vrhunski spaja visceralna uzbuđenja i realizam, ali Affleckov ključni uspeh nije u izvanrednoj inscenaciji koliko upravo u tome što je učinio da likovi sasvim profunkcionišu i otud je jako važno to što je THE TOWN napravio odličan uspeh na američkim blagajnama jer je pokazao da publika želi ozbiljan, psihološki ubedljiv repertoarski film.
* * * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg688.imageshack.us%2Fimg688%2F3862%2Fyatakb.jpg&hash=be346ae262c369692f250680c10e89746023d97c) (http://img688.imageshack.us/i/yatakb.jpg/)
Uploaded with ImageShack.us (http://imageshack.us)
:lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol:
:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
Pogledao sam UNTRACEABLE Gregory Hoblita. Reč o istovremeno vrlo rutinskom i vrlo neobičnom, odnosno vrlo starodmodnom i vrlo osvežavajućem filmu. Naime, ono što je rutinski i staromodno jeste sama priča o serijskom ubici koji sprovodi svoju strahovladu koristeći Internet i vrlo složene naprave za mučenje i ubijanje. Ono što je sveže jeste Hoblitov krajnje nepretenciozan postupak. On je snimio vrlo efikasan film, bez nekih opterećujućih zvezda, sa pouzdanim profijima kao što su Diane Lane, Billy Burke i Colin Hanks i nivoom egzekucije koji savršeno odgovara tom B-šmeku koji provejava na svim nivoima ovog filma.
Ono što je dakle glavni adut ovog filma upravo je Hoblitova svest o tome da nema materijal snage Fincherovog SE7ENa, pa čak ni vlastitiog FALLENa te film ne opterećuje zvezdama i A-ambicijama. Ako imamo u vidu da je ovaj film snimio neposredno osle FRACTURE sa Ryan Goslingom i Anthony Hopkinsom koji je prošao dosta solidno, dakle nije reč o iznuđenom projektu.
Hoblit u određenom smislu vraća serial killer na pravo mesto. Umesto mase post-SILENCE OF THE LAMBS i post-SE7EN pokušaja da se prave epovi o serijskim ubicama, Hoblit vrlo precizno definiše kapacitete rutinskog ostvarenja u ovom žanru.
U tom smislu, UNTRACEABLE je film koji je u savršenoj ravnoteži, i što se starenja tiče kurvama i starim zgradama treba dodati B-filmove.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam COMMAND PERFORMANCE Dolpha Lundgrena sa nedopustivim zakašnjenjem. Ovaj film koji je svuda po sebi imao ispisano ime Meha Krljića pretvorio se u prvorazredno iznenađenje što se mene tiče. Na papiru, delovao mi je kao dosta bizaran high concept za Dolpha u kome on igra bubnjara u DIE HARD-klonu, što u određenom smislu jeste originalnije ali jeste i besmislenije od ipak provrene formule ex-CIA/Special Forces/KGB operativca što je inače background njegovih junaka.
Međutim, u ovom filmu, to nekako uspeva da ima smisla. Naravno da Dolph i kada je bubnjar mora imati neki background, u ovom slučaju kao ex-Hell's Angel, ali u izvesnom smislu uspeva da nas ubedi i da je bubnjar, iako je u rokenrolu za razliku od repa, street cred obično nepotreban da bi neko bio mačo na sceni.
COMMAND PERFORMANCE ima nekolioko zanimljivih aspekata. Počnimo od Dolpha samog. Njegovo telo u ovom filmu je zaista izbrazdano raznim borbama ali ga on ponosno showoffuje jer kao i svaki pravi rok bubnjar nema potrebu da obuče išta više sem kožnog prsluka na golo telo (ima i farmerke, Meho, nevaljalče). Dolphovo telo u ovom filmu igra koliko i njegovo lice, i to ne samo zbog specifičnog stadijuma raspada u kome se nalazi već i zbog pokreta koji najviše liče na John Waynea iz pozne Dukeove faze. Dakle, Dolph je trom i spor, ali toga se ne stidi već mu to dodaje određeni swagger. Štaviše, telo je dobilo na masi, ali su se mišići naročito na rukama istopili, i od nekadašnje grodsij ostala je samo glava. Ali, za razliku od Seagala, Dolph zaista JESTE iznad toga i lik uprkos takvom telu ima dignitet.
Kad je reč o njegovim reditelsjkim moćima, Dolph za razliku od svojih nekadašnjih konkurenata i partnera ima najtežu poziciju šđto se budžeta tiče i snimao je najjeftinije produkcije, međutim, suštinski od svih EXPENDABLESa je on na nivou čistog dara za filmsko pripovedanje sigurno najbolji reditelj. COMMAND PERFORMANCE nije naročito skup film, ali za SDolphove standarde spada među ambicioznija ostvarenja, i stvarno je dobro što je on u ovom slučaju apsolutno dorastao zadatku.
Pre svega, ako ostavimo sasvim pristojnu inscenaciju po strani, uostalom u ekipi je bio i redovni saradnik Avi Lernerovih produkcija Mark Roper, ono što je važno jeste da COMMAND PERFORMANCE ima priču koja je vođena kao da nije reč o standardnom DTV filmu jer na početku nema akcije dok se ne postave likovi, nema standardizovanog ritma u kome svako malo mora da bude nekakvih obračuna i što je još važnije to postavljanje likova, "pričanje priče" uopšte nije rđavo ostvareno. Kada akcija krene, ona je na sasvim solidnom nivou. Lundgren i Roper koriste dosta shaky cama čime nadoknađuju oskudicu u budžetu i ograničene mogućnosti bugarskih ekipa a u jednom prilično upečatljivom trenutku Lundgren počini pravo rokenrol ubistvu ubijajući čoveka gitarom pošto ju je prethodno iskoristio za diverziju. Iako za DTV rejtinzi nisu važnim, napomenuo bih da Lundgren snima surovu akciju, sa dosta krvi a možda je i najzabavnije to što njegov lik do samog finala prezire vatreno oružje tako da i kada se bori sa "kalašnjikovom" umesto da upuca čoveka, ubija ga tako što mu kundakom olupa glavu pa sve ispadne na kraju mnogo surovije nego da je rešeno mecima.
Konačno, Dolph vrlo mudro dozira svoje prisustvo na ekranu, nije stalno u centru pažnje, dozvoljava sporednim likovima da se iskažu, među kojima su najzanimljiviji mladi telohranitelj ruskog predsednika koji biva otet na koncertu i sam negativac koji je tvrda linija pučista iz 1991. i želi da osveti smrt svoga oca (i majke) tako što će ubiti predsednika koga doživljava kao marionetu krupnog kapitala.
Zanimljivo je da Vern ne smatra ovaj naslov vrhunskim Dolphovim filmom, paradoksalno, možda baš zato što je previše dobar i nedovoljno apsurdan za njegove aptetite.
A evo za Mehmeta specijalno i jedan lep klip
http://www.movieweb.com/dvd/DVpjKwptCuqusy/exclusive-striking-a-chord (http://www.movieweb.com/dvd/DVpjKwptCuqusy/exclusive-striking-a-chord)
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-11-2010, 02:58:04
Međutim, u poređenju sa THE SOCIAL NETWORKom, ŠIŠANJE stoji kao jedan upadljivo sličan i rekao bih čak delikatniji film. Koliko god to apsurdno zvučalo.
Boohoo xrofl
Daj bre tebi Solak baca znacku I kao skuplja neke tragove pa oni nemaju ni postenu datoteku ko da gledam csi ,da ne govorim da se film maltene zavrsava kad treba da pocne pregovor izmedju koje I novice I da krene prava prica.....ma ne bitno ni 2
Quote from: crippled_avenger on 06-11-2010, 02:58:04
Postaviti motiv glavnih junaka da sve rade kako bi postali simpatični devojkama u kampusu i to sve prikazati u nizu scena koje su kao dramske nevažne scene iz AMERICAN PIE nije pravi put.
MOTIV?!
Radnja filma sve vreme plese na tankoj liniji koja deli motive snaga I slabost,strah ili hrabrost vizija ili kjoristoljublje.
Mark je antijunak koji se do kraja filma pretvara u tragicnog junaka jer mora da plati cenu uspeha.U osnovi on je haker-anarhista.Rec je o upiranju prsta u establishment o rusenju svega sto mislis da ti stoji na putu.
U Markovom slucaju osecaj vlastite vrednosti pretocio se u bes,bes je njegovo pogonsko gorivo I u napadu besa sine mu briljantna ideja.........ostalo znamo Poslednja stvar koju zeli je pretvoriti fb u robu.
Kljucna je ta prva scena sa devojkom u baru gde on besan odlazi u studenski dom seda za komp pocinje piti ,surfati I stvara facemash......... nije motiv glavnih junaka da postanu simpaticni devojkama pobogu
Besprekorna je rezija ,a sto se tice scenarija sama ideja o razaranju mita koji je star tek nekoliko godina je I vise nego intrigantana.
A ovo je prvi ozbiljni film na tu temu zar ne ?
Argh. Taj Komand Prformens sam skinuo odavno ali nije još stigao na red. Nisam znao da Dolf igra bubnjara u njemu, sad ću da ga gledam preko reda!!!!!!!!1
Pogledao sam CHATROOM Hideo Nakate, snimljen po drami Enda Walsha.
Ovaj film je deo post-SKINS faze britanskog filma, i u njemu pored Aarona Johnsona iz KICK-ASS igraju i dva glumca iz SKINSa Hannah Murray i Daniel Kaluuya. Nakatin film spada među ambicioznije filmove iz te faze, ali rekao bih da ima do te mere okoštao koncept i do te mere promašen odnos prema temi, da samo na osnovu toga stiče neku vrstu simpatija.
Nakatin film govori o britanskim tinejdžerima koji se okupljaju u chatroomu, i tu naravno diskutuiju o ključnom problemu svakog tinejdžera a to su samoubistva is lična preterivanja ud oživljaju vlastite mladosti. Chatroom i razgovori u njemu rešeni su tako što se junaci kada su online skupljaju u jednoj sobi, a sam chat je prikazan kao napušteni hotel, u izvesnom smislu sličan SHININGu ali po dizajnu mnogo bliži nekom šraenom hotelu iz spota.
Aktuelnost chatroomova je opala a ova vrsta vizuelne konvencije kojom se služi Nakata deluje apsurdno u svom pokušaju da nam, kao dočara kako to funkcioniše chatroom i da ponudi vizuelno atraktivniji pogled na ovu ne previše filmičnu delatnost.
Ali, sasvim sigurno koliko su chatroomovi kao tema izgubili svoju svežinu tako je i ovakvo rešenje deplasirano.
Nakata je u ovom filmu imao odličnu glumačku ekipu. Iako ja i dalje nisam ubeđen u visok nivo Aarona Johnsona, tu je bila Imogen Poots koja polako postaje uzdanica angloameričkog mejnstrima, plus glumci iz EDUCATIONa, SKINSa itd. Nažalost film je daleko od potencijala britanske senzacije koja je mogao biti ako imamo u vidu posh produkciju i atraktivnu podelu.
Ne spadam među one koji se zgražavaju nad činjenicom da Nakata radi van Japana, štaviše spadam među retke kojima je njegov nastavak RING rimejka bio zanimljiviji od rimejka koji je snimio Verbinski.
Međutim, CHATROOM izuzev izuzetno elegantne produkcione postavke i par vizuelnih rešenja, pokazuje Nakatino potpuno nesnalaženje u temi & miljeu.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam THE KILLERS Dona Siegela, treću ekranizaciju Hemingwayeve priče iz 1964. godine. Siegel je inače trebalo da režira prvu iz 1946. godine ali su ga neke ugovorne obaveze sprečile.
THE KILLERS je vrlo neobičan film pre svega zato što je jako uticajan zbog jednog segmenta koji u filmu zauzima neštio manje od pola trajanja. To su likovi Lee Marvina i Clu Gulagera, superslick cool ubica koji će kao referenca sezati daleko, sve do Tarantinovog PULP FICTIONa. Međutim, kod Siegela, oni su više okidači radnje nego ključni likovi jer se priča o njihovoj žrtvi koja ih je zbunila hladnokrvnim susretom sa smrću zapravo glavni deo filma dat u formi tri retrospekcije.
Lee i Clu su fantastični kao nemilosrdni profiji koji ne prezaju od raznih vidova nasilja i torture kako bi došli do onoga što žele. Ovakve likove je Siegel već imao u svom remek-delu THE LINEUP, ali tek u THE KILLERSu su oni sa svojim crnim odelima ikonografski definisani. Što se Marvina tiče, njegov Charlie iz THE KILLERSa je u stvari bio začetak likova koje će kasnije igratio u POINT BLANKu i dovesti do vrhunca u Ritchiejevom maestralnom PRIME CUTu.
Marvin će kasnije, baš u POINT BLANKu imati priliku da se reunituje sa Angie Dickinson, a od ostatka podele tu je i John Cassavetes koji kanališe Humphrey Bogarta i Ronald Reagan u svojoj posldnjoj filmskoj ulozi i što je još zanimljivije, prvoj ulozi filmskog negativca.
Film je najefektniji kad su Marvin i Gulager u akciji i reklo bi se da superiornost tih deonica čini da se retrospekcije o pljački zapravo manje cene iako su i one vrlo kvalitetno realizovane i zanimljive.
THE KILLERS je sniman za televiziju i iz današnje perspektive deluje impresivno kako izleda televizijski film tog vremena. Zbog ogromne količine nasilja, film je morao da bude preseljen u bioskope i zato ga danas i poznajemo kao biokopki klasik. Međutim, njegovo eventualno mesto u istoriji televizije bilo bi nezamislivo visoko.
Siegelova rediteljska veština je fascinantna i u ovom filmu on već pokazuje rediteljsku preciznost i spoj vrhunske estetizacije i efikasnosti po kojima će kasnije biti poznat. THE KILLERS nudi prosto neverovatan spoj žanrovske mišićavosti i gotovo arty detalja. Samo a osnovu zrelosti rediteljskog postupka i istovremenog pomeranja konvencije žanra u rediteljskom smislu i pisanja novog žanrovskog playbooka, ovaj film zaslužuje veliku pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Heh:
http://www.cracked.com/article_18827_the-6-most-inexplicable-skills-displayed-in-action-movies.html (http://www.cracked.com/article_18827_the-6-most-inexplicable-skills-displayed-in-action-movies.html)
Ovo sam sigurno već kačio, ali vredi reprize:
http://www.cracked.com/article_18443_6-famous-movie-wisemen-who-were-totally-full-shit.html (http://www.cracked.com/article_18443_6-famous-movie-wisemen-who-were-totally-full-shit.html)
Reprizirao sam RED SCORPION Joseph Zitoa, film iz same završnice Hladnog Rata u kome se kao junak američkog akcionog filma pojavljuje sovjetski Rambo, naslovni junak kog igra Dolph Lundgren, Spetznaz operativac poslat da ubije afričkog pobunjenika protiv kubanskih i čeških snaga, u sukobu koji vrlo podseća na onaj u Angoli, i na tom putu on shvata da su zapravo pobunjeni meštani u pravu i okreće se protivu tzv. Imperije Zla.
Osnovni paradoks ovog akcijaša koji se, bez rezerve, može formalno smatrati antisovjetskim pamfletom, jeste u tome što zapravo u njemu nema ništa antisovjetsko. Pre svega, glavni junak kog igra Dolph Lundgren predstavlja prototip zapadnog superheroja koji želi da dominira a ne da emancipuje, pa samim tim ne čudi da se takva jedna "spodoba" okrene protiv SSSRa kao nosioca jedne emanciptaorske politike, uprkos svim skretanjima.
To što je takav čovek bio formiran pod kontrolom sovjetskih bezbednosnih struktura jeste greška, devijacja, skretanje sa linije, i to je najvažnije nije ni prva ni poslednja. Isto tako, RED SCORPION upravo govori o tome kako sistem prepoznaje protivnika a i kako on sam ubrzo shvata da mu sovjetske vrednosti ne odgovaraju.
Kad je reč o povodu za sukob, film prikazuje određene vidove terora koje sprovode udružene kubansko-sovjetsko-češk snage. Međutim, zar se opdređeni oblici terora ne podrazumevaju kada jednom plemenski organizovanom narodu kao što su ovi meštani treba da se približe ideje progresa i socijalizma.
Upravo samo neko sa zapadnim kompleksom ueber menscha može potpasti pod uticaj mistifikacija i slatkorečivosti lokalnih vođa, čemu nas uči i nacistička istovremena fascinacija nordijskim i dalekoistočnim misticima.
Same plemenske vođe prikazane su kao lokalni političari pod krinkom borbe za slobodu i zaštite nacionalnih tradicija koji su direktno povezani sa zajnim službama Zapada oličenim u zadriglom, blebetavom M. Emmet Walshu čiji lik čezne za junk foodom, žvake uvodi kao ultimativno obeležje Zapada i insistira na puštanju banalnog pionirskog rokenrola.
U tom smislu, jedino što per se nije u sovjetskom duhu jeste defetistički ton ishoda filma u kome sovjetski otpadnik u saradnji sa nenarodnim kulačkim plemenskim vođama porazi emancipatorsku vojnu silu. Ali,ta se atmosfera poraza može tumačiti i kao umetnikova anticipacija sloma same države, koji je tada već bio na pragu.
Pa ipak, upravo je konstantno preispitivanje društva i političke avangarde sovjetska tradicija i Zito vrlo otvoreno ukazuje da će za slom biti kritivi izdajnici u našim redovima, proistekli iz loše selekcije i manjkavog vaspitanja, u krajnjoj liniji opredeljenja da se neprijatelju parira njegovim oružjem - zar nije sovjetski Rambo odeđena vrsta trke u naoružanju kroz ljudske resurse; zatim, zapadni agenti koji su bezvrednim konzumerističkim fetišima zamajali narod usput podržavajući retrogradne snage; i konačno same neraodne grupacije reakcionara, verskih fanataika i opskurantista koji nisu očišćeni na samom početku.
Nažalost, u vreme izlaska ovog filma, nije bilo nikoga da čuje Zitov vapaj i spase SSSR.
Zvuci poznato & savremeno. :lol:
Cripple, kao stari etatista, sigurno će znati da ceni ove hilerijs PSA filmove iz istorije USA:
http://www.cracked.com/article_16767_the-6-most-unintentionally-hilarious-old-school-psas.html?wa_user1=3&wa_user2=Movies+%26+TV&wa_user3=article&wa_user4=flashback (http://www.cracked.com/article_16767_the-6-most-unintentionally-hilarious-old-school-psas.html?wa_user1=3&wa_user2=Movies+%26+TV&wa_user3=article&wa_user4=flashback)
fali ti .html
Sređeno, thanks!!!
Mogao si samo da dodaš .html :-)
To sam prvo uradio ali sam i dalje dobijao 404. Pa sam posegao za manje elegantnim ali efikasnim rešenjem.
Ovi filmići su genijalni.
ALI...
Postoje tu razni aspekti koje Cracked u svojoj tradicionalnoj površnosti prenebregava. :) Recimo, onaj da je dosta toga istina.
Na primer to da je najbolja zaštita od nuklearne detonacije prebacivanje ćebeta preko glave. Ali to važi samo ako si Srbin i Srbskoga roda, ne znam da li može da se primeni i na tradicionalno mehkane Amerikance.
Ovo za ćebe nisam čuo ali čak i to je bolje nego kao kao u US da samo treba prekriti lice rukama. Zar nije ono vojnički ako je atomska pala sa leve baciš se na desnu stranu. I preživiš. :lol: :lol:
Pa to. Uzmeš posle pušku, malo je prebrišeš krpom da skineš radioaktivnu prašinu sa nje i ideš dalje na zadatak.
Joj, zamalo da propustim crippleovo čitanje Crvenog škorpiona! Brate, ovo je sjajno! :!:
BED INTRUDER SONG!!! (now on iTunes) (http://www.youtube.com/watch?v=hMtZfW2z9dw#)
LONDON -- Scottish thesp David Tennant, who played the lead in sci-fi skein "Doctor Who," will topline the cast of BBC film "United," the pubcaster announced Friday.
Pic is based on the true story of Manchester United's Busby Babes, who were the youngest team to win the English soccer league before eight players died in the Munich air crash of 1958.
Tennant will play coach Jimmy Murphy, Jack O'Connell (TV skein "Skins") is Bobby Charlton, the youngest of the Babes, and Sam Claflin ("Pirates of the Caribbean") is star player Duncan Edwards. The role of team manager Matt Busby, after whom the team was nicknamed, is yet to be cast.
James Strong ("Doctor Who") will direct from a script by Chris Chibnall ("Law & Order: UK"). The film is produced by Julia Stannard ("The History Boys"), and executive produced by World Prod.'s Simon Heath and Polly Hill for the BBC.
Lip Sync Prods. and Content Films are also backing the film, which begins shooting later this month.
Šta to ima između vas i Dolfa? :)
Pogledao sam FLIPPED novi film Rob Reinera, ekranizaciju romana Wendelin Van Draanen. Reiner je zahvaljujući svojoj poziciji suvlasnika kompanije Castle Rock uspeo da se izbori za prilično jedinstvenu poziciju u Holivudu a to je da istovremeno bude reditelj i suvlasnik moćne produkcione kuće, slično Spielbergu što mu je omogućilo da prebrodi nekoliko ogromnih flopova koje je imao u svojoj karijeri.
Međutim, Reiner je izuzetno značajan reditelj koji je naslovima poput WHEN HARRY MET SALLY, MISERY, PRINCESS BRIDE ili A FEW GOOD MEN zadužio nekoliko filmskih žanrova. U tom smislu, zanimljivo je da svojim remek-delom smatra STAND BY ME i da je najponosniji na taj film koji je značajan, ali verovatno manje važan od nekih drugih.
U tom smislu FLIPPED nije film za otpisivanje, iako deluje kao da je baš takav. Reč je o vrlo old school konzervativnoj priči o odrastanju datoj kroz prizmu dečaka i devojčice koji se vole/ne vole, od detinjstva do puberteta, sa jednim vrlo konzervativnim pokušajem da se prikažu gorkoslatke okolnosti odrastanja, lice i naličje detinjstva i sl.
U tom pokušaju FLIPPED ne ostavlja utisku autobiografskog/nostalgičnog povratka u epohu jer je prikazao kraj pedesetih i početak šezedesetih na jedan vrlo glossy način a određenu vrstu artificijelnosti, preneo je i na odnose među junacima. U tom smislu, FLIPPED nema neporednost klasičnog filma nostalgije i reklo bi se da ne kanališe rediteljeva iskustva jer u njemu nema te vibrantnosti proživljene priče.
S druge strane, ono što u filmu postoji je odavno zaboravljena prostodušnost međuljudskih odnosa koja u pojedinim fazama deluje gotovo perverzno verovatno zbog toga što je u današnjim kinematografskim okolnostima dosta teško videti odnos između komšije penzionera i male devojčice koji se ne završava nečim što bi obradovalo fanove SRPSKOG FILMA.
Otud "normalnost" Reinerovih junaka deluje kao ultimativna perverzija a gledalac do kraja filma ostaje posramljen time šta mu je sve padalo na pamet, i to isključivo zahvaljujući uticaju medija i drugih filmova koji su niz normalnih međuljudskih odnosa opteretili suštinski potpuno suvišnim konotacijama.
To naravno ne znači da glavna glumica ne podseća na malu Sashu Grey. Potražite na Internetu pa uporedite. Ako bude morao da se snima biopic o Saškici jasno ko će je igrati.
FLIPPED se može smatrati praktično idealnim porodičnim filmom, ali upravo u toj svojoj didaktičnosti o gorkoslatkim životnim istinama, u određenim fazama deluje propovednički a ponegde je i naprosto redundantan. Otud, Reinerov odličan rad sa glumcima, naročito sa dvoje dece u glavnim ulogama, najpre rezultira jednim filmskim proizvodom koji će na duge staze biti važan deo televizijskog i home video repertoara.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE DEFECTOR Raoul Levyja, poslednji film Monty Clifta u kome on nažalost i izgleda kao da više nije u stanju da glumi a podršku mu oružaju Hardy Kruger i Roddy MacDowall.
THE DEFECTOR je nastao po romanu Paul Thomasa i može se reći da spada među interesantnije mada ne i bolje hlanoratovske špijunske filmove. Film govori o američkom fizičaru koji odlazi u Istočnu Nemačku da stupi u kontakt sa sovjetskim naučnikom koji želi da prebegne na Zapad.
Međutim, kako dođe u Istočnu Nemačku tako se odmah nađe pod kontrolom Štazija koji ni ne krije da im je jasno da je on špijun.
Raoul Levy se ne snalazi savršeno u priči o špijunu-amateru koji se suočava sa nekonvencionalnim protivnicima. Koliko god bilo lakše za reditelja da radi originalniju postavku koja ima manje predstavnika te je automatski zanimljivija publici, toliko mu je i teže da napravi ubedljiv konflikt kada nema jasnu konvenciju na koju može da se osloni a Levy evidentno nije na nivou Martina Ritta i njegovih ekranizacija le Carrea.
Međutim, THE DEFECTOR nudi nekoliko zanimljivih rešenja koja su mahom već bila viđena na filmu ali retko kada u tako striktnom hladnoratovskom kontekstu.
* * 1/2 / * * * *
The last top-up to the Hangover 2 cast saw Paul Giamatti book his plane tickets to Thailand for an unspecified role. That was quite unexpected, I think... but not as unexpected as this.
Former President Bill Clinton has been seen on the set of the movie, and TMZ have stated that he actually has a part to play:
Although some people associated with the flick have told us Bill just "hung out," we've now confirmed he did indeed shoot a cameo.
I guess they just really wanted somebody notorious for some blow job-related scandal or another. Tsk.
This whole endeavour is sounding more and more worrisome by the day and all of these gimmicky cameos and bits of stunt casting can't help but make me grimace a little. Are they making a film, or just throwing star turns at the wall to see what will stick?
Da, ovo postaje kinky. Očigledno je prvi postao toliki pop kulturni fenomen da čak mogu i Clintona da dovedu.
Videćemo...
hm, valja li to čemu, ja to nisam ni gledao :kreza:
Pogledao sam poslednji film Dona Siegela JINXED!, film koga se sam Siegel polu-odrekao, detaljno opisujući sve probleme koji su se desili u realizaciji u svojoj kapitalnoj knjizi A SIEGEL FILM koja je svakako obavezno štivo za svakog ljubitelja filma, ili pretendenta na ulazak u profesiju. Siegelova priča o radu na JINXED! pokazuje fazu u ratvoju Holivuda kada je sloboda koju su glumci, čini se s pravom, izborili postala suvišna, i na kraju je njegov film stradao u kovitlacu lične sujete Bette Midler, nesporno talentovane zvezde koja ipak nema taj profil da bi mogla da na takav način diktira nastanak filma.
Upravo zbog tih priča, godinama sam se uzdržavao od gledanja ovog naslova, pošto je to bio ne samo njegov poslednji film već i drugi naslov u nizu na kome je imao ozbiljne, gotovo degradirajuće probleme sa produkcijom.
Uprkos sveu tome, JINXED! zapravo uopšte nije loš film. Reč je o neo noiru sa određenom dozom komedije, koji sasvim pristojno funkcioniše i uspeva da unese izvesnu dozu svežinu u jamesmacinovsku postavku koja deluje kao da je done to death ali u ve[toj egyekuciji može da dobije neki novi kvalitet.
Iako JINXED! nije ni kamen temeljac neo noira, niti spada u red Siegelovih klasika, sasvim je sigurno da je reč o solidnom o filmu a konsenzus o tome da film ne valja proistekao je iz autorovog negativnog odnosa prema vlastitom delu. Međutim, ako se izuzme Siegelovo očigledno nezadovoljstvo što pod stare dane snima film na kome ne može da kontroliše stvari, a JINXED! je verovatno bio film na kome nije dobio zadovoljavajući tretman, to ne znači da njegova znalačka režija ne daje izvesnu eleganciju vrlo solidnim rolama koje su pružili Bette Midler, Rip Torn i Ken Wahl (svakako jedan od najprotraćenijih talenata ranih osamdesetih) i priči koja vrlo pristojno funkcioniše u ambijentima koje je snimio Vilmos Zsigmond.
JINXED! možda nije finale kakvom se Siegel nadao ali je jako dobar neo noir o marinalcima, kockarima, prevarantima, fatalnim ženama, koji uprkos diktaturi Bette Midler na snimanju uravo u njoj ima bitan adut jer je njen lik femme fatale koja se izdvaja i deluje nešto realističnije od drugih. Rečju, Bette Midler je upravo "dame" zbog koje bi se poubijala grupa hickova.
U tom domenu atipičnog kastinga, Bette Midler je Siegelova Barbara Stabnwyck, s tim što je njena pojava još obscenija, ne samo u fizičkom već pre svega socijalnom smislu. Ona je femme fatale za white trash, i u izvesnom smislu, možda je JINXED! osnov na koji će se ubrzo nadovezati Braća Coen.
* * * / * * * *
Mike Nichols je imao bogatu karijeru u kojoj je bilo promašaja, ali retko koji je toliko bizaran kao što je THE DAY OF THE DOLPHIN. Reč je o ekranizaciji romana Roberta Merlea, po scenariju dokazanog Nicholsovog sradnika Bucka Henryja. Međutim, film je bizaran od same postavke jer radi se o priči o naučniku koji uči delfina da govori, a sve se zatim degeneriše u triler kada se ispostavi da fondacija koja bogato finansira njegov rad zapravo želi da stvpori delfine koji će isporučiti bombu na jahtu američkog predsednika.
Nichols režira ovaj film sa velikim akcentom na vizuelno pripovedanje, lepotu kretanja delfina i sl. Međutim, taj pokušaj vizuelne sofistikacije i George C. Scottove dosta upadljive glume koja svemu daje naročitu "ozbiljnost" ne mogu da funkcionišu u spoju sa detinjastom premisom koja na kraju čini da se film pretvori u jednu u svakom smislu nedorečenu papazjaniju.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PLAVI VOZ Janka Baljka i rekao bih da je ovaj film jedna od manifestacija u sklopu pripreme našeg narod za mesijanski dolazak MONTEVIDEA u bioskope. Reč je o primeru tolike nemuštosti da prosto nameće jedno veliko pozivanje na odgovornost.
Krenimo redom, od objektivnog ka subjektivnog.
Prvo, film se u srpskim bioskopima prikazuje sa BluRaya a cena karte ne samo da nije prilagođena tome nego to nije ni na koji način ni najavljeno publici. Što se mene tiče, producenti i distributeri ne moraju nužno da smanje kartu filmu koji se pušta sa BluRaya, mogu i da je povećaju, ali je red da na neki način najave publici čemu će prisustvovati a ne da nas vabe na bioskopsku projekciju gde zatičemu ugođaj sličan gledanju BEOGRADSKE HRONIKE na velikom ekranu, sa slikom bez zrna kakva nije postojala ni u pionirsko vreme digitalne tehnologije u vreme kada sam ja pohađao FDU, čemu ćemo se kao temi još jednom vratiti kasnije.
Dakle, PLAVI VOZ je prevara publike, to je tehnički neuslovna projekcija materijala koji ne samo da bi, verovatno, dobio na bioskopskom dignitetu prebacivanjem na filmsku traku, već su producenti kao dobitnici novca za postprodukciju bili DUŽNI da prebace film na traku. Već godinama čujemo/znamo za muke filmadžija da skupe novac kako bi prebacili film na traku, uprkos urbanim legendama o digitalnoj projekciji kao budućnosti bioskopa, i PLAVI VOZ ih sve zajedno pravi budalama pokazujući kako to zapravo i nije nužno da bi se film javno prikazivao i da bi se potrošile državne pare.
U sadašnjim specifičnim političkim okolnostima, gortovo je sigurno da niko neće ni prići trainwrecku kao što je PLAVI VOZ i čini se da je opšta atmosfera da se taj slučaj što pre zaboravi i gurne pod tepih.
No, još je rano za zaboravljanje. Tek dolazimo do samog filma.
Scenario je napisao Janko Baljak u vreme kada je diplomirao na FDU. Sticajem okolnosti imao sam priliku da pročitam shooting script i iako to nije bilo ništa naročito, ono što je krasilo scenario jeste da je bio prilično jasan na nivou zapleta i odnosa među likovima, da su svi događaji, uprkos problemima u konzistentnosti tona, bili manje ili više uverljivi ali nesumnjivo razumljivi. U filmu, kroz katastrofalnu montažu i slao vođenje glumaca, došli smo do toga da priča nije jasna na najelementarnijem nivou u smislu ko je s kim drug, ko se kome sviđa, ko je prijatelj, ko neprijatelj i zašto. Scenario je barem u tom smislu bio savršeno jasan i PLAVI VOZ je najbolji primer koliko reditelj u saradnji sa ostatkom ekipe može da utiče na obesmišljavanje najelementarnijih osnova predloška.
Glumačka podela je u najmanju ruku konceptualno slaba. Reč je o omladinskom filmu, pa tu ima dosta glumaca-debitanata i na njih se zaista ne može svaliti krivica,. Izuzev miscasta u glavnoj muškoj uozi, svi su u najužem krugu glavnih uloga itekako mogli funkcionisati kao podela, ali već izvan najužeg kruga imamo potpuno sramotna rešenja sa sve kvarcovanim devojkama u 1980. godini, dizelašima i sl. Ipak, najveći blam su "stariji" glumci. Zvučaće neverovatno ali istinito ali PLAVI VOZ je do sada prva istinski slaba uloga inače tradicionalno pouzdanog (premda ja sam uvek skeptičan prema glumcima koji su dobri u "lošim" filmovima) Nebojše Milovanovića koji u ovom filmu otkriva publici svoju "mračnu stranu" i sposobnost da padne ispod svog inače sasvim solidnog nivou (o čijim temeljima, naravno, možemo polemisati). Čini se da je upravo Milovanović paradigtmatičan kao merilo rada sa glumcima na ovom filmu. Naime, ako je on kao iskusan i pozdan glumac ispod svog nivoa, onda su mlai glumci još i dobro prošli.
Po meni neetičan postupak producenata koji su sasvim sigurno bili svesni o kakvom trainwrecku je reč jeste ostavljanje kadra u kome se glavna glumica Sanja Popović skida. Taj kadar je sigurno obradovao sve njene poštovaoce, ali ovaj film svakako nije (vreme &) mesto za tu vrstu "debija" ako imamo u vidu koliko big deal ta vrsta inicijacije predstavlja za svaku mladu glumicu.
Konačno, dolazimo do vizuelnog aspekta PLAVOG VOZA koji je toliko slab da se graniči sa elementarnim odsusutvom poznavanja čak i najosnovnijih vidova vizuelne komunikacije. Ovde ne govorimo u filmu čiji reditelj i DP ne deluju talentovano. Ili ne deluju kao da su gledali dovoljno filmova. Ne, ovaj film je režiran i snimljen kao da su ga radili ljudi koji su dovoljno gledali TV Dnevnik. To nije pitanje realizacije već naprosto osećaja za kompoziciju kadra, ritam, mehanizme razvijanja priče koje čini mi se, u svom hromozomu ima svako rođen tokom 20. veka a naročito u njegovoj drugoj polovini.
Nažalost, ovaj film je u tom smislu do te mere nemušt da to zamalo deluje kao da je namerno, ali nije. Štaviše, u toj nemuštosti se krio verovatno jedini potencijal za estetsko objašnjavanje ovog promašaja a to je spinovanje da se radi po pokušaju rekonstrukcije omladinskog filma iz 1980. godine snimljenog u istočnom bloku, i da se PLAVI VOZ iskoristi kao high concept, kao loš flmu u filmu. Međutim, ni omladinski filmovi iz tog vremena, pa čak ni inkriminisani MATURANTI koji zbilja spadaju u talog naše kinematografije nisu ovoliko slabi i pokušaj da se film tako plasira završio bi kao duhovit falsifikat.
Fotografija je flah iz kadra u kadar, kao da je na celom filmu korišćen jedan objektiv koji se zatekao u nekom fabričkom settingu, iako optika kao što znamo više nije problem u digitalnom snimanju. Mizanscen samo parira tom fotografskom užasu, a poređenja koja često čujem da PLAVI VOZ izgleda kao "loša RTSova serija" može doći samo od nekoga ko ne gleda RTSove serije pa ne zna da su one dosta napredovale. Inače, DP je bio Jovan Milinov PROFESOR kamere na novosadskoj akademiji i on na s uvodi u možda najzanimljiviju temu a to je PUČ U EKIPI.
Naime, Milinovljeva fotografija je do te mere nestručna, da to prevazilazi Baljkovu komandnu odgovornost. Znam da će svi čistunci sada odmah potezati argument reditelja kao najodgovornijeg čoveka u ekipi filma i to je formalno tačno. Međutim, reditelj, koliko god nemao pojma a PLAVI VOZ je primer ozbiljnog nemanja pojma, IPAK, ne može da kontroliše APSOLUTNO SVE aspekte snimanja i mora da se osloni na to da članovi ekipe neće pružiti rezultate koji su ponižavajući za njihovu vlastitu reputaciju kao što je uradio Milinov. Sasvim je sigurno da bi film prebacivanjem na traku, i dobijanjem zrna na slici, stekao određeni film look ali to ne bi spasilo ovu fotku.
Sličan utisak o izneveravanju unutar ekipe imamo i u slučaju kostimografkinje Nevene Milovanović koja je do sada radila niz smislenih stvari. Njena rešenja koja je pružila u filmu ne da su pogrešna, ne da su javašluk, nego nisu ni za vraćanje. Svaki reditelj koji drži do sebe bi je otpustio kada bi mu ona ta rešenja ponudila na probi, dakle ne da bi ih vratio i rekao joj da smisli druga nego bi dobila odmah otkaz, a u ovom filmu ta rešenja su snimljena pa otud pola dece 1980. godine izgledaju kao da su se obukli prekjuče kod Kineza a druga polovina kao da su iz BALA NA VODI. Ovde nažalost ne govorimo o epohi koju je teško razumeti i rekonstruisati već o periodu o kome postoji mnoštvo dokumentarnih ili fikcionalnih zapisa. Ako imamo u vidu da je SAVREMENI kostim uvek mnogo teže osmisliti od onog u epohi, to samo potvrđuje koliko je sve ovo nedopustivo.
Onačno, u taj domen blama među članovima ekipe spada ton Miloša Drobnjakovića. Ako se još za Milinovljevu fotografiju može reći da nije tehnološki dovršena zato što film nije prebačen, ton bi po definiciji trebalo da se čuje dobro, čak i bolje sa BluRaya, ali ovde ono što se čuje nimalo nije kvalitetno realizovano. Ne samo da ima replika koje se ne razumeju već je celokupan miks nedorastao čak i srpskim standardima.
Jedina, uslovno rečeno, pristojna tačka i to ne po realizaciji već naprosto po čitljivosti namere jeste skor Janje Lončar koji je u najmanju ruku tačan ali je degradiran svim ostalim elementima.
Moju okolinu beskrajno zabavlja to što sam Filmsku režiju na fakultetu polagao kod Baljka, pa je sada zanimljivo videti kako izgleda rad čoveka "koji me je naučio svemu". Srećom, režija nam je bila sporedan predmet. :)
au...
:!: Ne znam ko je taj Baljak (znam samo za Aleksandra), ali tekst razbija!
AICN Legends: Capone covers the Cannon Films canon with producer/director Menahem Golan!!!
Hey everyone. Capone in Chicago here.
In light of the recent passing of Dino De Laurentiis, I don't see how this edition of AICN Legends could be any more fitting or timely. As much as we live in a world of Jerry Bruckheimer and other producers of mega-wattage blockbusters, we don't really live in the world of the producer the way we used to. Men like Menahem Golan and his cousin Yoram Globus, the runners of the Cannon Group from 1979 to 1989, as well as De Laurentiis and others, made diverse types of films with an equally varied pool of directors and actors. Sure their bread and butter might have been in action and exploitation films, but they used the profits from those works to fund smaller, art-house fare.
Born in Palestine, Golan made a name for himself in Israel as a director, but only after attending film school in New York and working briefly for Roger Corman on 1963's THE YOUNG RACERS. He formed the production company Noah Films with Globus that same year, and the pair made EL DORADO, which Golan directed and co-wrote. A year later the company produced SALLAH, which got an Oscar nomination for best Foreign Language Film (the film won the Golden Globe in the same category). After 10 years producing Israeli films the cousins got the itch to move into the global market. While a couple of their productions had been picked up by U.S. and other worldwide distributors, including the Golan-directed MGM-distributed KAZABLAN and the great Peter Boyle vehicle JOE.
They made their stab at international recognition when Golan and Globus purchased the failing Cannon Group in 1979, and within a few years, the were producing dozens of movies annually, with Golan never straying far from the directors chair. Cannon releases under their regime included THE HAPPY HOOKER GOES HOLLYWOOD, LADY CHATTERLEY'S LOVER, ENTER THE NINJA (which Golan directed), NEW YEAR'S EVIL, SCHIZOID, all of the DEATH WISH sequels, THE LAST AMERICAN VIRGIN, 10 TO MIDNIGHT, the two BREAKIN' movies, BOLERO, LIFE FORCE, THUNDER ALLEY, RAPPIN', RUNAWAY TRAIN, KING SOLOMON'S MINES, THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE 2, John Frankenheimer's 52 PICK-UP, STREET SMART, THE HANOI HILTON, BARFLY, MASTERS OF THE UNIVERSE, A CRY IN THE DARK, KINJITE, THE FORBIDDEN DANCE, POWAQQATSI, CAPTAIN AMERICA, and STREET HUNTER, just to name a few.
The company put out many of the Chuck Norris films of the 1980s, including the MISSING IN ACTION series, INVASION U.S.A., FIREWALKER, and THE DELTA FORCE, directed by Golan and featuring the final on-screen performance of Lee Marvin. The company also provided a home for most of Charles Bronson's later works. Golan also discovered Jean-Claude Van Damme (casting him in BLOOD SPORT and CYBORG), and propelled Sylvester Stallone's asking price per film well into the eight-figure realm with COBRA and the Golan-directed OVER THE TOP.
As I mentioned, Cannon also made a name for itself working with established directors on films geared toward the arthouse crowd, including Jean-Luc Godard's KING LEAR, Zeffirelli's OTELLO, Normal Mailer's TOUGH GUYS DON'T DANCE, and John Cassavetes LOVE STREAMS. Golan and Globus pretty much invented direct-to-video sequels, and introduced the multiplex to theaters across Europe.
With 44 directing credits to his name, Golan might have actually been one of the few producers at the time with an credentials to actually make decisions concerning a film's production. Perhaps his most notorious work (in a filmography that includes MACK THE KNIFE, THE VERSACE MURDER, an adaptation of Dostoyevsky's CRIME AND PUNISHMENT, DEATH GAME, FINAL COMBAT) is the musical THE APPLE, which has seen something of a rebirth in recent years thanks to a few circulating prints and VHS tapes making their way into viewing parties and midnight shows across the country and around the world.
The reason I was fortunate enough to chat at length (we spoke for about an hour) is a very special event taking place at The Film Society of Lincoln Center from November 19-24, which is reuniting Golan and Globus for the first time in many years, after a falling out. For all the details on the various screenings (including THE APPLE, BARFLY, Nicolas Roeg's CASTAWAY, 52 PICK-UP, KING LEAR, LOVE STREAMS, OPERATION THUNDERBOLT, RUNAWAY TRAIN, STREET SMART, SHY PEOPLE, TEXAS CHAINSAW MASSACRE 2, Raul Ruiz's TREASURE ISLAND, and TOUGH GUYS DON'T DANCE), guests, and events, go to the Film Society's website. I can't imagine a self-respecting New York film lover missing any part of this glorious retrospective. It's going to be a great week in the Big Apple.
To prime you for this week of bliss, please enjoy the man with a million stories to tell, both on screen and in his own words, Menahem Golan
Menahem Golan: Hello.
Capone: Hello, how are you?
MG: A bit of a cold, but feeling good.
Capone: Oh, you have a cold?
MG: Yeah.
Capone: I'm sorry.
MG: It's okay, I will heal. By the time I have to come to America on the 18th I'll be okay.
Capone: That's good, and congratulations on the event at Lincoln Center. That's got to be thrilling for you.
MG: For me, it's thrilling, because one of the reasons is it puts me and Yoram together again. After a long time, we didn't talk to each other, and this heals the relationship.
Capone: That's good to hear. I take it you've talked to him since they announced that they wanted to do this event.
MG: Yes.
Capone: Okay, I'm going to resist, as much as I can, the temptation to just sit and name the titles of films you directed or produced that I greatly admire. I would like to get a little bit into your entire career and life story. Do you remember what it was that first made you want to get involved in the movie business to begin with?
MG: All of this is a result of childhood. I am from a town called Tiberius, which is on the lake of Galilee where Jesus walked on the water, you know. And in this town, there were two cinemas that played three films a week, and I tried to see them all. Most of the films were either Westerns or musicals from America, and I fell in love with that, but my father stopped giving me money. I was eight, nine, ten years old and I spoke to the man who screened the movies, the projectionist, and asked him whether he needed somebody to help him turn the translation. In those days, the subtitles were not in the body of the film; the subtitles were run on a separate reel. You had to have somebody to turn it according to the voices and the dialogue that came from the screen.
Capone: Manually turn it?
MG: Yeah, and you know I begged him. I said, "I will work for nothing," and I came and started to go to projection room and roll the subtitles, according to the dialogue. I knew English a little bit, and I remember that I was so involved in the story of the movie, and sometimes I forget to turn the reel and I hear shouting from the theater "Hello, Menahem! Subtitles! Wake up."
I fell in love with American films. At this time when it came to Tiberius, the film THE GREAT DICTATOR by Charlie Chaplin. We all waited for weeks and we had a teacher, a female teacher, who used to sit on the table and read the kids--the boys I think we were eight or nine--we had mirrors on a piece of wire to see her underwear and we were betting on what color this underwear was. Anyway, she caught us and she called the headmaster and he gave us a punishment, "This weekend is coming shortly, and it's very important, everybody is waiting, you are not going to the cinema." And this punishment, I couldn't take, so I went to the cinema on the Saturday night, and the teacher was hiding in the gallery, and he saw me. Anyway, I saw this movie of Chaplin's, and the next morning the teacher called me in front of the class and said, "Where were you last night?" and I said, "At home." He said, "No, no don't lie. Where were you last night?" I said, "Well I was reading books at home..." I told him a foolish story, and then he slapped me on the face, and they threw me out of school for lying. For two weeks, I was not in school. [laughs]
But all of this is for the love of movies, as a child it started. I don't know how the bug came about. I studied movies at the New York City College. They had a film institute, and I studied filming, editing, etc. Then near the end of my training, I heard that Roger Corman was going to do a movie in Europe called THE YOUNG RACERS, and I always admired Roger Corman, because he discovered all of the great actors and he did films quite really cheap, most of them were exploitation films, but he was a very clever producer and still is. I wrote him a letter "I would like very much to join your crew. I'm not asking for money. I just finished at film school. Can I join?" And he said "Yes, if you will be on the 6th of June at this hotel in Monte Carlo, I'm doing a film called THE YOUNG RACERS about car racing." And I said, "I will be there."
I said later, "Listen, I must take my wife with me." She was with me. "Can she do something in the film? Maybe earn some money?" He said, "Well we don't have a make-up woman, does she know make up?" I said "Yes, of course" and I asked her, "Do you know make up?" She never did make up, and I asked her about it and I bought her a book. And on the airplane to France, she kind of learned it from a book. We went down to Monte Carlo, we came on the 6th of June, and there I found the students, among them Frances Ford Coppola--people that came from school before they became filmmakers. When I asked Francis "What are you doing here?" He says "I'm the sound man." I said "Do you know sound?" He said "No, but I have a book."
Anyway, we started to work. It was a Sunday, and Roger asked the people, "Tomorrow we are shooting the race when the driver gets the wreath." It's the flowers on his neck, and they throw champagne on his head, etc. So, "Do we have a wreath?" It was Sunday, and nobody dared to say that we didn't have a wreath when he have to shoot it at seven in the morning. "Who can get me a wreath?" Now, it's night already. I put my hand up and I said, "Give me a hundred bucks, and I'll go out and get a wreath." He gave me the hundred bucks, and I went to the streets and was looking for flower shops. All of them were closed you know, and then I found the shop, and it was closed. I looked for some kind of an address of the owner, couldn't find it, and suddenly a police car stopped by me.--they thought I was breaking into the shop. So they arrested me and they took me. I told them in broken French, "I'm looking to get a wreath for a film." They took me to the owner's home in the mountains, and he came, and I was working with him the whole night to build the wreath, and at seven in the morning, I came with the wreath to the set, to the location, and Roger Corman called all of the crew and said, "Gentlemen, here's another Roger Corman."
Capone: I've actually talked to quite a few people who got their start with Roger Corman--Peter Fonda and Ron Howard. Do you remember specific lessons about being a producer that you learned from him?
MG: Well, to understand what the budget is and to fight for every dollar. To do a low budget movie, it's more than a profession. Really, you have to learn how to do it, and when I started to do movies with Yoram [Globus], my cousin, we worked all the time at doing them at the lowest cost. We said, "You make money when you bring the costs low. Then you can make money." You don't think what you are going to earn; think what you are going to spend, and that was the school of Roger Corman.
Now, let me tell you a story about what happened with Francis Ford Coppola. We were sitting in the weekend all of us around the table for dinner in the hotel, and I told Roger... He asked me "What are you going to do after the movie, Menahem?" I said, "I'm going back to Israel and I'm going to make my first movie." He says, "What is your first movie about?" So I told him, "Do you know Theodor Herzl?" He said "No." I told him, "He is the father of Zionism. He wrote the book called "Old New Land," and in the book he wrote, 'We shall have a Jewish country when where there will be a Jewish Policeman, a Jewish thief, and a Jewish home.' So I am doing my first film about a Jewish policemen, a Jewish thief, and a Jewish home."
He liked it and he says, "How much money do you need to do this film?" I didn't know much about the costs, but I said "About $30,000. I'll give you the film for the world. I'll take only Israel." And he agreed; he actually agreed and he was about to in the next few days to write a contract, but Francis Ford Coppola told him "Roger, are you fucking crazy? This guy is going to make a Hebrew-speaking picture in black and white. I'll make for you an American film. Give me the $30,000." He gave the $30,000 to him. He never gave it to me. We were in Liverpool at that time shooting the race, and Francis on the weekend crossed the channel to Ireland, and he went to the studio and said, "I have $30,000 dollars and I have a script." By the way, Roger said [to Coppola], "Menahem has a script, this story, what can you offer?" Coppola said, "Not now, but tomorrow morning." He was living in a room nearby me, and I heard him all night typing on the machine, and he wrote the script that night, this was Francis Ford Coppola's first film. I can't remember the name, but you can find it.
Capone: Is that DIMENTIA 13?
MG: Right, this was his first film, which he made with the money that was supposed to come to me. [laughs] Anyway, I learned a lot from Corman, and we are friends still today. Then, I went to Israel and I did my first movie with financing in Israel with a guy who was a tailor who came from Australia and was quite rich. He financed most of it, and I worked without money on percentage, and the film was such a hit that I made good money. From then on we started the company Noah Films, the name of my father and we did some really big hits in Israel, like the Lemon Popsicle series, I don't know if you know of them. Lemon Popsicle did $10 million in Japan and $10 million in Germany. It was an amazing international hit, and then we took the story of the first Lemon Popsicle film, and we made in America, we did Cannon in America, THE LAST AMERICAN VIRGIN. It's basically Lemon Popsicle.
Capone: Aside from keeping an eye on the budget, what is your philosophy about the job of a producer?
MG: The first thing with my philosophy is: If you don't love movies, you can't make them. You must be in love with movies. Spielberg said, and I admire Spielberg as the best filmmaker in the world, he once said, "Film is to live twice. It gives you a second life." When you sit in a cinema and you absorb the story and you forget your life outside, your dreary life, your miserable problems, all of a sudden new life comes to your brain while you are captivated with the movie. It means you have "two lives." For me, filmmaking is like a second life. Do you understand?
Capone: Of course.
MG: And I was very influenced by the Italian Neorealistic period with [Vittorio] De Sica and [Federico] Fellini and the Italian cinema, and I tried to do it in Israel Neorealism, in other words taking story from the life of the people in the little towns of Israel. I never shot any movie about the wars or the political side. I would try to find love stories, which are connected to the dreary life outside of the main city. And some of them became big hits, and that's how I did KAZABLAN, a musical. And the head of MGM was visiting Israel, and we invited him to the opening of KAZABLAN, and on the spot in the middle of the screening, he said, "Did you sell it anywhere else?" I said "Not yet." And he offered me half a million dollars to buy the film for the world. It was a big thing for the Israel film industry.
Capone: Since you were a trained filmmaker and made several dozen films over your career, do you think that influenced your nature as a producer, and you felt a little bit more at ease advising directors on their works?
MG: Yes. The producer must have almost a similar love to making movies. He's not just a moneyman; he has to be an artist. He has to have this sense of art, and some of the great producers became also some great directors, and I admire the great directors, and that's why when we had Cannon, I said to Yohan "We need to do some high-class art movies in order to not be named as exploitation company and that we are only doing action movies, etc..."
Although action movies conquered the world, like with Chuck Norris, who I had a contract with him for seven years. I did what the majors used to do before. I signed with Chuck this contract. And I had [Charles] Bronson. I did with him 12 movies, the DEATH WISH series. But beside all of that, I always said to Yoram "Yoram, we should keep our house open for directors who have artistic projects and are looking for house." So, when this news came out in Hollywood, many directors came to us like Barbet Schroeder, like Robert Altman. The main one that came to me was [John] Cassavetes. We did the film with Cassavetes, LOVE STEAMS, and we won the prize in Berlin. So the art movies gave us prestige, gave us opening to all of the festivals, to Cannes, to the Oscars, etc... While the money came from the action movies, from the ninjas, you know? [laughs]
Capone: [Laughs] Yes. I love those ninja movies of course.
MG: You know, I directed the first one, ENTER THE NINJA. I don't know if you saw it.
Capone: Of course. I'm very familiar with it.
MG: That was the first [ninja] movie [for Cannon].
Capone: And that movie in particular was interesting because you took the focus of martial arts movies off of China and moved it over to Japan, which hadn't been done.
MG: That was the reason behind it, and then we did AMERICAN NINJA. We did many NINJAs. We discovered Michael Dudikoff and we did many of these films, and they really sold like hot cakes.
Capone: And a lot of those sequels came out straight to video, correct? That was kind of unusual at the time.
MG: Yes, the video was good for us. It's a very good supplier for money, you know? The video really financed the big movies by doing it, because the majors were a very difficult competitor. Do you understand?
Capone: Yes.
MG: But they didn't do such movies. In every country in the world there are a number of distributors who can't get a major film for distribution, so we were the suppliers.
Capone: One film that you did as a director that I particularly liked was LEPKE with Tony Curtis, which was a really unusual film, because it was a Jewish mafia story.
MG: When we sold KAZABLAN to MGM, I was brought in by MGM to edit the English version. I shot KAZBLAN two times--once in English, once in Hebrew. And I was brought into MGM Studios to edit the English version, and all of a sudden one day I'm getting a call from a man called Hank [Henry] Plitt. I don't know if you heard of him. He was the owner of the ABC Theatre chain of cinemas in California. He invites me to lunch. I didn't know why, but I came and it was in Century City. He had the cinemas there. We were having lunch and he said, "Listen, I love Israel. I love Israeli films. I saw KAZABLAN and I would like to have it in my cinemas, but MGM wouldn't give it to me. They give it to my competitor. Can you talk to them?" I said, "How can I? I don't own the movie anymore; I sold it to MGM. I don't think they will listen to me. It's up to them and you."
But then I had an idea and I said, "Mr. Plitt, you like KAZABLAN?" He says "Very much." I said, "Why don't you do another movie with me?" And on the spot he said "Can you do a movie for $300,000?" I said, "I bet I can." He committed $300,000, and that's how we started LEPKE. He said,"Do you have a script or an idea?" I said, "Give me one day," and I didn't but I did what Coppola did! I went to a library and I picked up "The Encyclopedia of Crime in America," and I looked for a Jewish gangster and that's how I found Lepke, but then I didn't have enough money. We went to Well's Fargo Bank, and they gave us a loan and we actually did the movie for $1 milion. It was a great movie for Tony Curtis, and I think it was one of his last movies, but finally Warner Brothers bought it for distribution.
Capone: Yeah and you beat Sergio Leone's movie about Jewish mafia [ONCE UPON A TIME IN AMERICA] by about 10 years.
MG: Yes, that's right.
Capone: You mentioned before your contract with Chuck Norris. How did the fact that you reintroduced the contract player idea into Hollywood again happen?
MG: We were both in New York promoting on Wall Street the first movie that Chuck was going to do with us, and the idea came to me... of course, I know the history of MGM, of all of the majors like Warner, etc... And to me it was kind of an amazing way that they ensured... They were fighting to have this stars you know and by doing a long-term contract, they supplied a lot of money to the stars. Chuck Norris made with us, he started very low, but then he reached $1 million dollars a movie, and we did actually 17 movies with him.
Capone: I didn't realize it was that many.
MG: Yeah and we did a lot of war movies on Vietnam, you know, the MISSING IN ACTION films.
Capone: DELTA FORCE is a great movie, if only because it's Lee Marvin's last performance, too.
MG: Yeah. Lee Marvin was an amazing man. He used to sit by the camera with me. He never left the camera. He didn't go to his cabin, to his room. He was such a wonderful man, you can't imagine.
Capone: You mentioned Barbet Schroeder before, and I recently saw BARFLY on the big screen again just a few months ago, because Roger Ebert here in Chicago, played it at his annual film festival and brought Barbet in to talk about after.
MG: Do you know the story about how it was born, this project?
Capone: Schroeder told the story after the screening, but I'd like to hear it from your point of view.
MG: Well, one day he came to me with a [Charles] Bukowski book and I read it over night. The next morning he came to see me, and he said, "I have a script based on this book. You like it?" I said, "I like it very much." "So can we start the movie?" I said, "Give me time, maybe in the summer. Give me six months." He said "No, no I'm not waiting. I must do a movie soon and I want to shoot in two or three weeks." And I said to him "Well, we need to cast this, we need stars, etc...," and all of a sudden the man took out an Italian knife, a jumping knife, and he put it on his finger. He said, "If you don't tell me we shoot this month, I'll cut off my finger." I swear to you that's what he said.
Capone: That's what he told us.
MG: I said, "Barbet, don't be silly. Give me time." That night, listen to this, I was leaving for London and I said to him, "Come again next week, and I'll talk with you; I'm going to London tonight." That night I was at the hotel in London, and there was a phone call from the guard of the building. He said to me "Mr. Golan, there is a man here, a crazy guy, holding a knife on his finger, and he says that if you don't come back and start the movie, he's cutting his finger." I said "Give it to me." and it was Babet and I said "Babet, don't be meshuga, come on! Come on, give me a chance. I like this script. I like the book. I like the story. You are a first-time director, after all." He just did GENERAL IDI AMIN DADA, you know the documentary? The famous documentary. I said to him "Please give me a chance," and he said "No." I had no alternative; I was afraid for his finger and I no alternative but to tell him, "Okay, we shoot next month." And we did shoot next month. I got him Faye Dunaway and I got Mickey Rourke, the brother of Stallone [Frank], who were my friends, and we started production.
Capone: Sure. I noticed in the program for the Lincoln Center events that the centerpiece event seems to be the screening of THE APPLE, which has become a cult hit, and people are still playing it in theaters. Tell me what you remember about making that movie.
MG: I will tell you, first of all, the film was invited to a festival in Canada in Montreal, The Montreal Festival. I was sitting in the screening, it was the premiere with Yoram and others. And all of a sudden, the crowd started to boo the film. "Boo! Boo!" And every number, "Boo." I was so insulted, I went up to the hotel which was near the cinema and I was living on the eighth floor, I went to the balcony and I was honestly going to jump.
Capone: Oh, no.
MG: I wanted to commit suicide, because you work on a movie so hard. It's a big movie, you see with a huge production, and I wanted to kill myself, and then we hardly played it. The film didn't play anywhere, and for 20 years it disappeared, the movie disappeared, and suddenly I heard that in New York they were playing it at midnight, and then it went on and on and on. It became a cult movie. That means that we were too... basically the music was before its time. Do you understand? I'm very proud that they are playing it. Myself, I did not see it for 20 years. You know, I shot it in Berlin. It was a tax shelter when we did it; we did tax-shelter financing, and Coby Recht wrote the music and gave me the idea. Basically, it's a biblical idea.
Capone: Have you ever really tried to figure out what it is about that film that has helped it get this revival in recent years?
MG: I have tried to understand it myself; I cannot. I don't know how it all of a sudden became a cult movie. It's very strange. I think it turns on the young people. They like now the music, I think.
Capone: You'd done a musicals before that, correct?
MG: Yes, I did THE SOUND OF MUSIC in Israel on the stage.
Capone: Oh, on the stage, okay.
MG: And about two years ago, I did DAYS OF LOVE. In Israel, I did a musical based on a story of two singers, one is a rock singer and successful, and one is a girl in this suburban town. And I also did DANGEROUS DANCE, and I produced the first... What do you call this dancing...?
Capone: Oh, break dancing? I was going to get into that next.
MG: Break dance, yes! It's called BREAKIN', and we were competing with Orion Films. They did BEAT STREET, and I was competing with them. My daughter told me that on the beach in Los Angeles, she said that you must go to the beach, because you see something amazing. I went there with her on a Sunday morning, and there were gobs of black kids dancing the break dance, and people surrounded them and I said, "There is a place to do a movie." And I started the first one immediately. We wrote the script, and then we brought a young director of musicals from Israel, Joel Silberg, and we did this movie. It was a huge success. I brought it first to MGM to distribute, so all of the management of MGM was sitting in the big screening room, and when they got up, I said "Will you distribute it yourselves?" "No, it's a schwartze movie." You know what schwartze is?
Capone: [Laughs] I'm familiar with the term, yes.
MG: "It's a schwartze movie," and they didn't want to put it out. I said to them, "Can I have another screening for you?" And I recruited kids from the street to the screening, and when the movie began with the dancing and all of that, all of the kids jumped on the chairs and started to dance. I said, "What do you think, it will not go?" Finally, I convinced them, and he started, he said "Okay, we shall play at 10 locations where they have schwartze children." Finally, the theater ordered the prints, and it was at 1,200 cinemas. It opened big for us and it made a lot of money.
Capone: I remember seeing it. You mentioned before about how you talked to your cousin about doing both the B-films--the action films, the dance films...
MG: Exploitation.
Capone: But they weren't all exploitation, many of them were tapping into things that were going on in pop culture at the time. And then you wanted to balance that with more artistic things.
MG: High-class artistic, yes.
Capone: I assume that one was paying for the other in a lot of ways.
MG: Yes.
Capone: A lot of the films that Cannon put out, including things like BREAKIN' or even with the MISSING IN ACTION films, tapping into the re-surging interest in the Vietnam experience, those films very much had their finger on the pulse of the zeitgeist in America. That was actually something I don't think people give the production company a lot of credit for, picking up on these emerging trends.
MG: You know, we were strangers to Hollywood. I tell you, we did two things that were revolutionary in Hollywood, let me tell you them. One, I was directing in New York a film OVER THE BROOKLYN BRIDGE with Elliot Gould and Margo Hemingway. And it was non-union, and finally the union decides to strike on me, and they came and a lot of people were union. They closed my set. They stood around my set and wouldn't let me shoot, but I went, and we hid in other locations and really we shot it under threat and under strike. But I implored the union to sit with us and come to some solution, but it can't be.
I claimed, "Look, you can't demand a film with the budget of one or two or three million dollars to pay every electrician a seat in first class." You can't demand all of those elements that are impossible for a low budget. At the same time, the majors are doing $50 million movies, and it is the same rule. So, I fought and I made the revolution, and still today if you ask the union, there is this law of Cannon that we introduced, me and Yoram, we produced, and we changed the rules of the union. Up to $3 million is one thing, but $10 million or more is another thing. So this is one revolution.
Another one, everybody said, "Those two Israelis are eating sandwiches in their offices." We didn't go to Beverly Hills pow-wows to meet other production companies that produced. We didn't leave the society of Hollywood; we kept on Israeli life in Hollywood.
You should know, I'm working now on a very big important film, which is called LAST SUMMER IN BADENHEIM, which is based on a prize winning novel by Aharon Appelfed, and I'm shooting it by the end of this year. I begin shooting in Prague and and Czech Republic, with big stars. It's going to be one of my best, I hope. The script, I worked on for four years, so I think it's going to be great. It's about the Holocaust, but it's a comedy. It's a black comedy about the Jews who were reluctant to believe that something bad is going to happen, and I say that if the Jews were revolting, running away from the trains, maybe one million were killed, not six million. This is a wonderful script by Aharon Appelfed, and when I'm in New York, I'll be doing some casting.
Capone: Okay, so you're going to be doing that when you are there in New York?
MG: Yes.
Capone: Tell me about the relationship you had with Sylvester Stallone.
MG: Well I'll tell you something funny. Somebody brought me this script, it was a television script for hand wrestling, you know, pulling hands down...
Capone: Arm wrestling, yes. [Laughs]
MG: Right. And I thought Stallone could do fantastic in it, so I called his lawyer and I said, "Tell me, I would like Stallone. I'm going to send you a script." So he said to me, "Mr. Golan, don't be silly. Do you know how much he gets? He gets $6 million." This was the time when Stallone was the highest-paid actor in Hollywood, and he got $6 million per film. I said, "I don't want to pay him $6 million dollars." "No? So why are you calling me?" "I want to pay him $10 million." The next week I had a call from him.
Capone: You got his attention then.
MG: Yes, you understand. After all, Hollywood was and remains a money machine, and all of the stars, even if they are artists, what they want is the highest salary. I remember when we shot with Stallone, he used to converse on the telephone with Schwarzenegger "How did they offer you?" "How much did they offer you?" They were kind of joking, which means, "Who gets more money?"
Capone: Stallone's latest film, THE EXPENDABLES, seems like it's a tribute to a lot of the action films that Cannon used to specialize in.
MG: Well remember Nu Image is headed and owned by two of my students . They were working for Cannon for 30 years, Danny Dimbort and Avi Lerner. What they are trying to do is do what Cannon did, but they are doing it now bigger. Did you see that movie?
Capone: Oh, of course.
MG: What do you think? I hated it.
Capone: Really? At Comic-Con, Stallone said he tried to get two of your old friends, Chuck Norris and Van Damme, to be in it too, and they for whatever reason didn't. But THE EXPENDABLES did make me feel young again. It did seem like a throwback to a lot of the things that I grew up watching, which were a lot of the films that you produced.
MG: But the story was so corny.
Capone: Maybe. I have to admit, I wasn't really paying attention to the story.
MG: And the fact that they brought in Schwarzenegger for three seconds...
Capone: The scene with Willis and Schwarzenegger was not necessary. Speaking of Van Damme, you literally discovered Jean-Claude Van Damme, right?
MG: You know the story?
Capone: Tell it to me. I know he was a waiter.
MG: He was a waiter in a French restaurant in Los Angeles. I was with my wife for dinner in this restaurant. I came, and the waiter came to me to see us to the table, and he recognized me and he said "Mr. Golan?" I said "Oui?" He said "I am Jean-Claude Van Damme," and he was holding two plates of food above his head--turtle soup--and rapidly he picked up his leg above my head touching my hair, but the soup did not move. Do you understand? It's a very, very difficult thing to do.
And I said to him, "How do you do that?" He said "I am Jean-Claude Van Damme." I gave him my card and said, "Come to my office the next morning," and the same month, I had the script for BLOODSPORT, and we did it and then I did with him another two movies, and he grew to become a star, and Universal took him and paid him a million dollars. Solid gold.
Capone: Do you think at that point, in the mid-80s, do you think the company was maybe stretching itself too thin? You had sometimes almost 50 films going in a single year.
MG: Yes, if you ask me now, of course you are right. But it was not our fault, it was the demand of the independent distributors around the world. They needed product, and we were the suppliers and we grew to become the biggest supplier. They used to call Cannes "The Cannon Festival." The thing is that, it was needed, and we over-produced, no question about it. But this was not the main reason that we collapsed. We acquired cinemas in Europe, and we had the EMI cinemas in London. We had Holland cinemas. We had Paris cinemas. We had a chain of cinemas in Italy. And the control of those cinemas, which were not in a good shape then, really almost killed us. We needed a lot of money, cash flow, and the bank kind of started to give of bad times. The banks that financed us. I would say that you are right in what you said.
Capone: As just a fan of film since you were a child, of all the directors that you got to distribute and work with, are there any in particular that you were particularly proud of having produced their films?
MG: Yes. I'll tell you, although we lost money on the film; OTELLO by Franco Zeffirelli, who, for me, was great master. And Andrey Konchalovskiy, he did for us four movies, and I remember someone saying that RUNAWAY TRAIN is one of the best movies of the century.
Capone: I love that movie. Just last week, I just saw his new film, the Nutcracker movie he made .
MG: Yeah? How is it?
Capone: It's very dark and it's a musical.
MG: I didn't see it yet.
Capone: I have a very vivid memory of seeing that RUNAWAY TRAIN when I was younger and just how visually staggering it was. People might not realize it, but for a time you owned the rights to SPIDER-MAN.
MG: For seven years!
Capone: Why did that not ever get made?
MG: Seven years! We couldn't make it because we couldn't raise the budget that we needed and we had about 20 drafts of the script. We couldn't afford it, so finally we sold it and got $1 million. I bought it for $400,000 thousand from Marvel when Marvel was down, and nobody wanted to do these kinds of pictures anymore. I think one of the BATMANs flopped or something, and the idea of doing a SPIDER-MAN didn't attract anybody. Finally you know it succeeded in attracting Columbia pictures, and they bought it from us and they did the movie. It's very big and quite a good movie.
Capone: But you did end up making a version of CAPTAIN AMERICA, though which they are also making again.
MG: It was not so good, but I tell you, if we had produced SPIDER-MAN, Cannon would exist today.
Capone: You had a very long relationship with MGM. What do you think about what they are going through right now? I guess they are done now...
MG: Look, MGM unfortunately they didn't produce movies enough. They didn't produce good movies in the last, what should I tell you, 20 years. They were just living on their library, you know. They were just living on the library and on television, etc. It finally hit them, and I know they are in Chapter 11 now, but I think they will come out of it. I think somebody will come with money.
Capone: In doing research for this interview, I came upon an interview with one of the dancers in BREAKIN', and he said a third BREAKIN' movie was planned. Is that true?
MG: Yes, yes, but it never worked out.
Capone: But still the term "Electric Boogaloo" is still used quite often as being synonymous with certain unwanted sequels.
MG: Yeah, but you know dance movies are doing well now.
Capone: I know. The STEP UP movies definitely owe a debt of gratitude to some of the things that you did. So in the last few years, you have been working primarily in Israel as a director, correct?
MG: Yes, and I'm directing this movie I'm doing in Prague and Europe.
Capone: And you still have your hands in certain projects as a producer as well?
MG: Yes, I bought a script from two Hollywood writers, which is called THE SNIPER, which is a very good action movie. It's about a group of snipers in the Afghanistan war, which I hope to do after this one.
Capone: Right. When do you think you'll start shooting your new film?
MG: I hope before the end of the year. I've been on it the last two months. We have done all of the preproduction and most of the casting. If you meet me in New York at the tribute, I'll be able to tell you who is the star. It's a very big star who's going to sign with me.
Capone: Well I'm actually in Chicago, so I won't be in New York, so this might be your last chance to tell me.
MG: [laughs] Ah, well. Give my regards to the head of your festival.
Capone: Michael Kutza.
MG: He knows me. I was there with a film, and we are quite friendly.
Capone: Mr. Golan, you have been more than generous with your time. I appreciate you talking to us, and enjoy your reunion in New York, and best of luck with your new film.
MG: Thank you. Write good things.
Capone: Oh, I will. Thank you very much.
MG: Thank you.
Capone: Alright, take care.
MG: Goodbye.
Posle duže potrage dokopao sam se Siegelovog manje značajnog TV filma THE HANGED MAN. U ovom radu glumio je Robert Culp koga sam fetišizovao zbog autorskog projekta HICKEY & BOGGS a u svojoj autobiografiji i sam Siegel naglašava da je Culp bio talentovan scenarista.
THE HANGED MAN je adaptacija romana RIDE THE PINK HORSE Dorothy B. Hughes koji je već ekranizovao Robert Montgomery. Montgomeryjeva verzija je bila vestern a Siegelova je noir sa Culpom kao junakom koji dolazi u Nju Orleans tokom Mardi Grasa kako bi razjasnio smrt svog prijatelja ali stvari nisu tako jednostavne kao što je mislio.
Don Siegel vuče THE HANGED MAN pomalo u pravcu egzistencijalističkog krimića, i praktično podjednak akcenat stavlja na zaplet sa fatalnom ženom, njenim ljubavnikom pokvarenim sindikalnim vođom kao i na junaka koji upoznaje njuorleanske Cigane koju mu uz pomoć Tarot karata predviđaju sudbinu.
Podela koju predvode Robert Culp i Vera Miles je sasvim na nivou, zaplet je zamršen na pravi način a Nju Orleans u vreme svečanosti je sjajna lokacija za intrigu i noir tako da uzevši sve u obzir, THE HANGED MAN je iznadprosečan televizijski film, i sasvim pristojna stavka u Siegelovom opusu u celini.
Quote from: crippled_avenger on 19-11-2010, 11:29:13
Pogledao sam PLAVI VOZ Janka Baljka i rekao bih da je ovaj film jedna od manifestacija u sklopu pripreme našeg narod za mesijanski dolazak MONTEVIDEA u bioskope. Reč je o primeru tolike nemuštosti da prosto nameće jedno veliko pozivanje na odgovornost.
Krenimo redom, od objektivnog ka subjektivnog.
Prvo, film se u srpskim bioskopima prikazuje sa BluRaya a cena karte ne samo da nije prilagođena tome nego to nije ni na koji način ni najavljeno publici. Što se mene tiče, producenti i distributeri ne moraju nužno da smanje kartu filmu koji se pušta sa BluRaya, mogu i da je povećaju, ali je red da na neki način najave publici čemu će prisustvovati a ne da nas vabe na bioskopsku projekciju gde zatičemu ugođaj sličan gledanju BEOGRADSKE HRONIKE na velikom ekranu, sa slikom bez zrna kakva nije postojala ni u pionirsko vreme digitalne tehnologije u vreme kada sam ja pohađao FDU, čemu ćemo se kao temi još jednom vratiti kasnije.
Dakle, PLAVI VOZ je prevara publike, to je tehnički neuslovna projekcija materijala koji ne samo da bi, verovatno, dobio na bioskopskom dignitetu prebacivanjem na filmsku traku, već su producenti kao dobitnici novca za postprodukciju bili DUŽNI da prebace film na traku. Već godinama čujemo/znamo za muke filmadžija da skupe novac kako bi prebacili film na traku, uprkos urbanim legendama o digitalnoj projekciji kao budućnosti bioskopa, i PLAVI VOZ ih sve zajedno pravi budalama pokazujući kako to zapravo i nije nužno da bi se film javno prikazivao i da bi se potrošile državne pare.
Заблуда је да слика са Blu-rey-a нема фину зрнасту структуру карактеристичну за филмску траку, под условом да је процес скенирања са негатива урађен како треба. Ја мислим да је овдје проблем са оригиналним материјалом који је такав какав је. Тешко је вјеровати да је вршена дигитална манипулација или Digital Noise Reduction - DNR са скенираним материјалом пошто је у питању нови филм а и та операција доста кошта. Као примјер шта може да се уради са оваквом обрадом нека послуже дискови филма
Predator из 2008. и 2010. године.
http://www.dvdbeaver.com/film2/DVDReviews36/predator_blu-ray.htm (http://www.dvdbeaver.com/film2/DVDReviews36/predator_blu-ray.htm)
http://www.blu-ray.com/movies/Predator-Blu-ray/11375/#Review (http://www.blu-ray.com/movies/Predator-Blu-ray/11375/#Review)
djvaso, mislim da je tvoja primedba potpuno suvišna. Ne osporavam ja BluRay kao home video format, naročito kada je dobro urađen i dobro skeniran.
Ali, da bi se skenirao film, mora prvo da postoji negativ a PLAVI VOZ je sniman na HDu a od HD snimka bez ikakve naknadne manipulacije (i to rekao bih od loše zabeleženog HD snimka) pravljen je BluRay.
Dakle, film ni u jednom trenutku nije bio na traci.
Inače, danas se i većina filmova snimanih na traci zbog DI procesa na kraju štampa sa skenova na traku, što naizgled deluje besmisleno ali skenovi su dovoljno dobri da očuvaju sva svojstva koja su stečena snimanjem na traci a DI proces naravno uvećava mogućnosti u postprodukciji.
Međutim, i na samom HD snimku, bez faze fizičkog postojanja na filmskoj traci, moguće je u postu napraviti neki efekat zrna kako bi se simulirao film look. PLAVI VOZ nema čak ni to.
Moj prijatelj razgovarao sa ljudima koji rade u Tuckwoodu i oni mu rekli da se većina filmova tamo prilazuju sa hard diska! Filmske trake idu za bioskope u unutrašnjosti?
O čemu se radi? Ko je verniji originalnom izgledu filmova?
Ne. Tvoj prijatelj je nešto pomešao. Filmovi se mahom prikazuju sa filmske trake, međutim, svakako da u Tuckwoodu možeš da pustiš film sa čega god hoćeš dok je u "unutrašnjosti" filmska traka standard.
Quote from: crippled_avenger on 21-11-2010, 16:26:30
Ne. Tvoj prijatelj je nešto pomešao. Filmovi se mahom prikazuju sa filmske trake, međutim, svakako da u Tuckwoodu možeš da pustiš film sa čega god hoćeš dok je u "unutrašnjosti" filmska traka standard.
Ma ja to nisam primio zdravo za gotovo, čak sam bio sumnjičav, pa rekoh da proverim. On (moj prijatelj) je sad snimatelj za neku produkcijsku kuću tamo u BG i sa ljudima iz TW je ćaskao dok je pravio prilog, tako reći službeno. E sad, ili je on pogrešno shvatio ili mu je data netačna informacija.
Е па ја нисам могао знати да је филм сниман у инфериорном формату као што је HD тако да пребацивање на филмску траку тешко да би шта промијенило. И рећи ћу и ово: дигитална пројекција преко 4К пројектора ће бити све популарнија због нижих трошкова експлоатације. Слажем се да се њен квалитет не може мјерити са оним код филмске траке која је условно речено, због аналогнe природе, еквивалентна дигиталној резолуцији од 8К.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi56.tinypic.com%2F104n30j.jpg&hash=ec06fb684e9cdad08e073e319f0ab4f83add543d)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi54.tinypic.com%2F25s7dhi.jpg&hash=3dab9a6708fb4c804fa8d5caae8754a44d8089b9)
Ne daju smradovi jeftinu tehnologiju da bi održali monopol. Živeo 3D!!!
djvaso, ne bih se složio, prebacivanje na 35mm bi mu dale nekakvo zrno. Problem je što film naprosto nije dovoljno dobro slikan tako da mu transfer ne bi dovoljno pomogao.
Pogledao sam KEUROSING Tae Gyun Kima. Ovaj film iz 2008. godine ne spada u red naslova kojima južnokorejska kinematografija može da se pohvali. Naime, reč je o filmu koji je opterećen propagandističkim ambicijama i u svom ocrnjivanju Severne Koreje postaje neubedljiv, a to je neobično jer su navodno reditelj i ekipa proveli dosta vremena u razgovoru sa ljudima koji su zbilja prebegli sa Severa. Međutim, možda je upravo u tome problem jer Severna Koreja je prikazana kao pakao na zemlji, i sasvim je moguće da su mnoge izbeglice možda zacementirale svoju poziciju na Jugu time što su insistirale na pljuvanju Severa.
Međutim, čak i da pretpostavimo kako je na Severu stvarno tako kako ovaj film opisuje, odnosno da nema tendencionih propagandističkih zahvata, što je sasvim moguće, to ne čeni KEUROSING boljim filmom jer je oslonjen na neuverljivu patetičnu premisu o ugroženoj nejači čija loša pozicija biva dovedena do paroksizma i na kraju ne uspeva da izmami suze koje su autorov primarni cilj.
S druge strane, Severna Koreja u ovom filmu deluje kao jedan vrlo uopšten pakao na zemlji, bez nekog karakterističnog obeležja. U tom smislu, KEUROSING bi mogao da bude priča o bilo kojoj siromašnoj zemlji.
Ono što recimo deluje upadljivo neuverljivo nisu samo obeležja ukupne atmosfere beznađa i haosa, već i vrlo konkretni detalji poput dece koja lutaju ulicama, beskućnika, granice preko koje se manje-više slobodno prelazi što je dosta neobično. Teško je poverovati da jedna zemlja toliko optrećena bezbednošću dozvoljava toliko "slobodnog kretanja". Isto važi i za tretman dece. Teško je poverovati da u jednoj komunističkoj zemlji deca mogu na takav način ostati "izvan sistema". Kolika god da je beda, sasvim je sigurno da Severna Koreja makar radi represije pazi gde su joj građani u svakom trenutku.
Prilično je čudno da, ako imamo u vidu karakterističnu taktičnost južnokorejskog filma prema temi Severa, baš ovakav film bude južnokorejski kandidat za "oskara" pre par godina, jer ne samo da ima umetnički vrednijih filmova već i politički ubedljivijih. Ruku na srce, KEUROSING se bavi severnokorejskim narodom kao žrtvom, ali stanje u kome ih prikazuje toliko je ekstremno da ti ljudi neumitno zaliče na nekakve idiote.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam MEN IN BLACK 2 Barry Sonnenfelda, jedan od oklevetanih nastavaka čiji je verovatno osnovni problem bio u tome što je prvi film svoj uspeh bazirao na svežini koncepta i prilično neočekivanim rešenjima na polju glumačke podele i vizuelnog koncepta. Drugi deo je ostao bez elementa iznenađenja i naišao je na otpor kakav nije zaslužio.
Lišen atraktivne dramaturške dimenzije "uvođenja u story behind the story", Sonnenfeldu je preostalo da ispriča što zabavbniju i efikasniju priču unutar uspostavljenog univerzuma, i u tim okvirima ponudio je jedan fundamentalno dobro postavljen koncept sa inverzijom odnosa među junacima, sada Jay uvodi Kaya u igru posle deneuralizacije, obojica se susreću sa fatalnom vanzemaljkom iz rase koja očigledno appealuje zemljanima.
U vizuelnom smislu, Sonnenfeld ide tashlinovskim putem i isporučuje jedan frenetično brz, zategnut film bez praznog hoda koji se već tada razlikovao od tipičnih blokbastera po tome što nije trajao oko dva sata i insistirao je na tempu.
Ono što je ključni problem filma jeste selekcija komičnog materijala. Koliko god scenario na niivou odnosa i priče bio zapravo dobro postavljen, humoristička glazura nije sasvim na nivou i mnogi gegovi naprosto nisu smešni. Nio, visok tempo čini da se film ni na čemu ne zadržava.
MIB2 je nastavak koji po svojoj nepretencioznosti rediteljskog postupka i nizom efektnih rešenja stoji kao film koji je prototip sequela u dužem serijalu, kao što je recimo 007. U tom smislu, MIB3 koji se sada snima dolazi sa zakašnjenjem, ali isto tako stiže na teren koji nije kreativno iscrpljen u potpunosti.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE LAST OF SHEILA Herberta Rossa. Reč je o high concept filmu o dekadentnom holivudskom mogulu čija je žena ubijena pod misterioznim okolnostima koji na svojoj jahti organizuje druženje sa prijateljima koje čine razne bizarne društvene igre. Uskoro naravno, ovo postaje neka vrsta žive partije CLUEDOa a traži se ubica njegove supruge.
Godinama kasnije snimljen je i pravi CLUEDO i paradoksalno, iako taj film po meni ima sličan domet, smatran je slabim cagh-in naslovom a THE LAST OF SHEILA se smatra uspelim primerom high concepta sa početka sedamdesetih. Međutim, ja boih rekao da se samo radi o tome što je na Rossovom filmu radila ekipa uglednijih autora, i to krajnje atipičnih pošto su scenario pisali pravi puzzle-freakovi Stephen Sondheim, čuveni autor mjuzikla i Anthony Perkins.
Međutim, koliko god da su oni puzzle-freakovi, THE LAST OF SHEILA ne nudi puno prilike za interakciju gledalaca sa materijalom, čak ni ne pobuđuje neku tipičnu potrebu za pogađanjem ko je ubica. Štaviše, retko sam se sretao sa hladnijim whodunitom.
Osnovni problem je u tome što se samo ubistvo dešava u flešbekovima, u kojima - ruku na srce - nema laži, ali ima dopunjavanja kasnije, tako da gledalac ima saznanja samo onda kada ih likovi razotkriju u mini-razrešenjima a ona su pak krajnje samovoljno postavljena.
Naravno, iako je whodunit, scenario nije dužan da intrigira na tom ludističkom terenu, ali s druge strane, ne samo da je film baziran na igri koju junaci igraju (a od tog koncepta jako brzo odustane) već izvan te vrste intrige, ne nudi karaktere za koje bi se gledalac iole vezao.
Očigledno je da su high concept na nivou scenarija i poznati glumci ključni aduti ovog filma, i Ross tu manje-više ni ne insistira na drugim izražajnim sredstvima. Ipak, zanimljivo je da identitet ubice često prikriva koristeći subjektivne planove i duge vožnje kamere (u čemu takođe nije dosledan jer razni likovi dobijaju subjkektivce) a to podseća na Italo tradiciju trilera. Međutim, to je bezmalo i jedini rediteljski postupak koji je zanimljiv i prepoznatljiv u Rossovom filmu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BULGASARI Shin Sang-oka, najčuveniji film koji je snimio dok je bio u Kim Jong Ilovom zatočeništvu. U priči o ovom filmu postoji dosta kontradiktornih informacija među kojima je i ona da je deset godina bio bunkerisan u Severnoj Koreji zbog Shinovog bekstva na Zapad. Ipak, film je konačno otkriven u Japanu gde je prošao relativno pristojno na blagajnama a po ostatku sveta distribuiran je na home video formatima. Shin Sang-okova severnokorejska karijera je pod velom misterije, kao i sve okolnosti koje su ga tamo dovele. Sada neću ulaziti u detalje jer sam o toj temi koja me fascinira već više puta pisao.
Ipak, svakako je zanimljivo da je BULGASARI monster movie po uzoru na filmove iz serijala GODZILLA, mada bi se tu mogli naći i neki DAIMAJIN uticaji, pa i ponešto od hongkonškog pristupa u dramskim scenama. Film je realizovan uz pomoć Nakanove japanske ekipe koja je radila film GODZILLA 1985 a Suit je nosio lično Kenpachiro Satsuma.
Navodno, sam Kim Jong Il je kao veliki fan Godzille bio autor ideje za ovu priču, i BULGASARI je film koji se može čitati i kao anti-kimovski i kao pro-kimovski film.
Ideološka dimenzija žanrovskog filma je svakako dobro poznata i njena svesna integracija kako od strane autora, tako i od strane producenata nije ništa novo. Međutim, BULGASARI je verovatno jedini monster movie koji je na nivou jedne cele države i to jedne krajnje ideologizovane države odabran da reprezentuje njeno političko sagledavanje realnosti. U tom pogledu, BULGASARI je sasvim unikatan film.
Štaviše, BULGASARI se uz Bong Joon Hoov THE HOST može smatrati zapravo ključnim monster moviejem nastalim u Koreji u širem istorijskom kontekstu.
THE HOST i BULGASARI imaju dosta sličnosti, jedna od njih je svakako politička. Naime, u oba film monstrum nastaje kao direktan proizvod političkih okolnosti. U THE HOSTu to je zbog američkih vojnih lekara koji prosipaju otpatke u reku jer u Južnoj Koreji mogu da rade šta hoće zahvaljujući svojoj privilegovanoj poziciji. U BULGASARIju, monstrum nastaje kao daimajin, neka vrsta Golema koga pravi potlačeni seljak iz nemoći kako bi se opirao despotskom, kulačnkom, rečju nenarodnom režimu lokalnog vladara u trianestovekovnoj Koreji (iako, budimo pošteni, autori BULGASARIja ne pretenduju da ovaj film smeste u konkretan istorijski kontekst).
Razlika između monstruma u THE HOSTu i u BULGASARIju je u tome što je Bongov monstrum u početku odbojan, zastrašujući, surov i služi kao agens koji menja okolnosti i tera porodicu da se okrene sama sebi, ustane protiv sistema, u slučaju nekadašnjeg političkog demonstranta počne ponovo da diše punim plućima, da bi tek na kraju, na samrti to čudovište bilo tretirano kao greška prirode koje zapravo nije imalo zlu nameru i pridružilo se celokupnoj porodičnoj tragediji. Kod Shina, Pulgasari je "dobri monstrum" kao Godzilla u određenoj fazi razvoja lika, hrani se gvožđem, dakle oružjem, i raste sve do razmera kada vladareva vojska ne može da ga porazi. Međutim, kada porazi vladarevu vojsku i kada narod preuzme vlast, pojavljuje se problem Pulgasarija koji bi i dalje da se hrani metalom. Tada se Pulgasariju prinosi žrtva kako bi se uklonio ali i posle stradanja u svom nepobedivom, velikom obliku, on ostaje da živi kao malo stvorenje kao na početku.
Šta je onda ideološka agenda BULGASARIja. Jasno je da je feudalac simbol starog sistema, kapitalizma, feudalizma i svih klasnih razlika koje su hranile postojanje tog sistema. Štaviše, feudalizam na vrlo dobar način, možda i bolje nego kapitalizam, ilustruje samu prirodu korejskom poimanja vlasti pošto se Kim Il Sung u svojim spisima nikada nije sasvim odrekao koketiranja sa feudalizmom, barem kao pogledom na svet, te otud i na vlasti imaju naslednu dinastiju. Međutim, iz ove posavke čitljivi su negativci.
Ipak, Pulgasari je enigma jer on prvo pomaže narodu da se oslobodi ali onda postaje i mora biti uklonjen kroz žrtvu devojke sa kojom ima neku vrstu telepatske veze. Dakle, šta je Pulgasari?
Ovaj film, koliko ja znam, nije do sada nešto ozbiljnije teorijski tumačen i u principu, Pulgasari je tretiran kao greška odnosno kao slika samog Kima koji je bio bitan u jednoj fazi razvoje Severne Koreje ali onda je postao problem, i to je istorija u određenom smislu potvrdila ako imamo u vidu da je Severna Koreja šezdesetih bila prosperitetnija od Južne. Međutim, rekao bih da nije reč o nekakvoj lošoj ideološkoj proceni već pre o tome da Pulgasari ne simbolizuje ličnost već proces, da je on monstrum koji prestavlja revolucionarni teror kao neophodan deo borbe, a da uklanjanje njega kao entieta a ne ideje zapravo sugeriše potrebu da se neki drugovi nepovratno deformisani sprovođenjem revolucionarnog terora moraju skloniti.
S druge strane, možda je Pulgasari oličenje nasilja kao takvog premda prefiks revolucionarnog se ne može izbeći ako imamo u vidu funkciju ovog monstruma u priči.
Ako imamo u vidu militarističku prirodu severnokorejskog režima i akcenat koji se stavlja na razvoj odbrambenih mogućnosti ne čudi toliko insistiranje na oružju kojim se Pulgasari hrani i na opsesiji razoružavanjem, i zapravo, rekao bih da BULGASARI nije film koji tematizuje aktuelni trenutak severnokorejskog društva odnosno Pulgasari kao protagonista nije tema jedne završene priče već je ideja da se severnokorejsko društvo tada (i sada) zapravo nalazi negde na pola puta ovog neo-mita. U tom smislu BULGASARI deluje kao geška ako se gleda kao priča o zaokruženoj borbi ali ne i kada se tumači kao vizije jednog dalekog ishoda te borbe.
U estetskom i zanatskom smislu, BULGASARI nije ni nraročito slab, ni naročito kvalitetan film. Štaviše, jako je teško vrednovati ga jer nemamo nikakve parametre pošto je tadašnja severnokorejska filmska produkcija prilična misterija. Iako je japanska ekipa radila efekte, opet nije pošteno porediti ga sa tadašnjim GODZILLA filmovima, ali za njima ne zaostaje previše. Ipak, u poređenju sa onim što je snimano na Zapadu, BULGASARI najviše podseća na radove iz šezdesetih.
* * / * * * *
Reprizirao sam REVERSAL OF FORTUNE Barbeta Schroedera i mislim da mi se odavno nije desilo da prilikom ponovnog gledanja toliko uživam u filmu kao da je prvi put. Naime, slučaj Clausa Von Bulowa je prilično poznat i u tom smislu REVERSAL OF FORTUNE nije film koji se, barem u mom slučaju, gleda kao istinita priča koja je neizvesna i nepoznata. Međutim, način na koji je ona ispričana i dalje je fascinantan, pre svega na scenarističkom, glumačkom i naravno rediteljskom planu.
REVERSAL OF FORTUNE danas deluje kao putkoaz kako je THE SOCIAL NETWORK trebalo da izgleda, premda, reč je o filmu neuporedivo višeg nivoa po svim parametrima, i to mu ne smeta da bude duhovitiji i dinamičniji od Fincherovog nesumnjivo populističkog pokušaja pravljenja "ozbiljnog" filma.
Scenario Nicka Kazana, inače vrsnog scenariste koji je postigao značajan uspeh u raznim vrstama filma a danas je bezmalo zaboravljen, funkcioniše na više nivoa. S jedne strane, to je sudska drama koja doduše provodi samo par minuta u samoj sudnici, ali se vrlo zanimljivo bavi istragom i pripremom odbrane, otvarajući neke od suštinskih moralnih i pravnih apsekata koji čine slučaj Clausa Von Bulowa, pre svega vezano za sumnjive okolnosti pod kojima je porodica njegove supruge vršila svoju privatnu istragu, a potom i kroz ideju da se on brani kao da je nevin, odnosno da se ne insistira na tehnikalijama već na tezi da je Von Bulow nevin, iako deluje kao da je apsolutno kriv.
Odluka profesora Alana Derchowitza da brani Von Bulowa kao da je nevin je ključ filma. Naime, Jeremy Irons igra Von Bulowa kao nekoga ko je u najmanju ruku čudan, bizaran, dekadentan, sebičan i zapravo krajnje motivisan i sposoban da počini zločin tog profila. Međutim, Ron Silver prodire u suštinu Derschowitzove lične motivacije, i uverenja da je Von Bulow nevin koje proističe iz toga da ga on shvata kao različitog, čudnog čoveka, koji je javnosti podjednako neprihvatljiv kao i siromašni crnci koje on inače brani pro bono u advokatskoj praksi kojom se bavi kad ne predaje na Harvardu.
U tom smislu, REVERSAL OF FORTUNE postaje neka vrsta priče o apsolutnosti ljudskih prava koja se ne odnose na jednu grupu i ne zloupotrebljavaju u političkoj borbi već se odnose na sve, čak i kad su oni koji treba da budu branjeni na ideološki suprotnoj strani. Vrlo je važno da ni u jdnom trenutku, likovi ovo ne kažu eksplicitno već se to pre svega vidi iz odnosa koji igraju Ron Silver i Jeremy Irons. I u tome je jedan od ključnih intelektualnih kvaliteta filma.
Film počinje billywilderovskim monologom komatozne žene koji podseća na SUNSET BLVD i tu se sličnosti sa ovim genijem ne završavaju. Iako je REVERSAL OF FORTUNE drama po istinitoj priči u užem smislu, ovaj film je istovremeno i crna komedija za koju bi se moglo reći da je Barbetov pokušaj da uzme svoje učešće u klasnoj borbi kada ne bi bilo reč o istinitoj priči.
Domaćinstvo Von Bulow je groteskno i utisak njihove totalne dekadencije j samo pojačan time da je to sve, po svemu sudeći bilo istina. Njihovo ponašanje i međusobni odnosi međutim nisu samo bizarni već su suštinski savršeno motivisani iz prostog razloga što se tako ponašaju bogati ljudi koji se bave isključivo ispunjavanjem vlastitih želja i hirova u kojima na kraju ne razumeju da postoje stvari koj ne mogu da se kupe a to je poslušnost vlastitog tela (cronenbergovski motiv) i time započinju svoj sunovrat.
Barbet u saradnji sa DPjem Luciano Tovolijem, koga ljubitelji žanra znaju kao pouzdanog Argentovog saradnika, a on je overio zaista nke od najznačajnijih reditelja, gradi atmosferu tipičnu za producenta ovog filma Olivera Stonea, a to je da vizuelno vrlo ekspresivno priča jednu zapravo vrlo kamernu priču, što je Stone doveo do savršenstva u filmu TALK RADIO.
Međutim, vizuelna lucidnost (koja je zafalila Fincheru u THE SOCIAL NETWORKu) ispraćena je ubedljivom glumom koja ne beži od individualnih majstorija i kod Ironsa i kod Silvera ali nikada ne kliza u samodovoljnost. Njihova igra je na tromeđi holivudske dopadljivosti, imitacije i psihološke proživljenosti te bi se reklo da su oni ovom prilikom uspeli da proizvedu uspešan primerak jednog hibrida koji obično ne uspeva i da svoje bravure u potpunosti potčine celini.
* * * * / * * * *
Pogledao sam LES AVENTURES EXTRAORDINAIRES DE ADELE BLANC-SEC Luca Bessona po stripu Jacques Tardija. U ovom filmu Besson nažalost pokazuje da ni sam kao reditelj nije uspeo da odoli cormanizaciji koja ga je uhvatila kao producenta. Dok je u produkcionom poslu, Besson uspeo da istovremeno učini da stari brend ne znači mnogo, ali da se isto tako proširi na razne domene filmske produkcije, da radi i art-house, i francuski repertoarski film, i američki i da otkupljeje zanimljive strane filmove, postavši u izvesnom smislu stub internacionalnog žanrovskog filma, kao reditelj se držao ličnih i/ili ambicioznih projekata koji od JOAN OF ARC nisu na visokom nivou kvaliteta ali nizu bez ikakvog potencijala.
Nažalost, BLANC-SEC je film u kome praktično pre možemo prepoznati Šotrin nego Bessonov rukopis. Reč je o bezlično ekranizovanom stripu televizijskog dometa realizacije sa scenarijem koji je u potpunom disbalansu između ideje da li je reč o pilot epizodi za seriju (uvođenje mase motiva) ili bioskopski film koncipiran kao one-shot ili kao uvod u potencijalnu seriju filmova. Nisam siguran da BLANC-SEC funkcioniše na bilo kom od ovih nivoa i jedino što je iz filma sasvim jasno to je da Besson više nema strpljenja da ozbiljno i pedantno realizuje film (što je česta pojava i on nije jedini).
Kao jedini element filma vredan pažnje, sa čime se verovatno slaže i sam Besson jeste Louise Bourgoin, mlada glumica u glavnoj ulozi i čini se da je zadatak ovog filma bio da nju definiše kao zvezdu i lansira je. Nažalost, za razliku od Bessonovih ranuijih uspelih pokušaja da ovo postigne, a zna se da je on maher upravo za te stvari, BLANC-SEC nije film koji bi sam po sebi mogao da je afirmiše, iako je ona jedini segment koji će uopšte biti upamćen.
Očigledno, misliti da je Besson na bilo koji način big deal predstavlja stvar prošlosti, zaostavštine devedesetih, i reklo bi se da ni on samog sebe ne shvata tako ozbiljno.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam I SAW THE DEVIL Kim Ji Woona. Rekao bih da je sa ovim filmom posle BITTERSWEET LIFEa, Kim Ji Woon možda najbolje objasnio zašto je ipak druga liga, iako prvak druge lige, korejskih reditelja. Njegove kopije, prvo hongkonških, pa japanskih žanrovskih filmova imale su manje ili više uspeha pre svega zahvaljujući poslovičnoj pedantnosti južnokorejske produkcije, a u slučaju filma THE GOOD THE BAD AND THE WEIRD, reklo bi se čak da je to i bio svojevrstan događaj u sezoni.
I SAW THE DEVIL je prvi slučaj u kome Kim Ji Woon reinterpretira žanrovsku matricu koja je potpuno bajata, i to mu se nije desilo još od BITTERSWEET LIFEa. Kao što je u tom filmu obnavljao hardver HK krimića na K-način, pošto je oivaj prethodno bio apsolviran u samom Hong Kongu, Americi i Francuskoj, ovde se laća vrlo prepoznatljive matrice južnokorejskog osvetničkog filma koji je najviše afirmisao Chan Wook Park, reditelj koji je više od pet godina u stagnaciji i više nije ono što je bio, a u međuvremenu je lidersku poziciju i prepustio Bong Joon Hou koji se nametnuo kao ključni reditelj te generacije upravo zato jer se manje oslanjao na senzacionalizam. Kim Ji Woonov film je sav baziran na senzacionalizmu parkovskog tipa ali bez veštine narativnog oblikovanja manje ili više fetišističkih prizora fizičkog nasilja, i gotovo minimumom psihološkog nasilja. Dok je kod Parka pored fizičkog nasilja ključ uvek bio u psihološkoj dimenziji odnosa među likovima i surovosti koja iz njih provejava, Kim Ji Woon je od starta dosta jasan u tom domenu, jasno je ko tu kome šta i zašto i time gubi možda i ključni adut Parkove efektnosti a to je da žrtva do samog kraja ne zna zapravo zašto joj se nešto dešava. Tom direktnom postavkom nažalost nije ni dostigao bilo kakvu pročišćenost postupka, ako je to uopšte bio cilj, jer I SAW THE DEVIL ipak nije straightforward revenge flick, niti su fizičke manifestacije te osvete, a suočimo se sa tim, ovde se ipak sve svodi na to, naročito zanimljive, čak bih rekao da su fizički dosta blage.
Doduše, sasvim je moguće da idejna, a povremeno i tehnička naivnost tih Ripper sekvenci upravo proističe i nepostojeće investicije u likove i odnose usled čega se sva filmska iluzija vrlo lako razotkriva, a neke surove stvari deluju krajnje pitomo. Naravno, I SAW THE DEVIL nije jedini film baziran na šoku koji u krajnjem ishodu deluje krajnje tupo, u najboljem slučaju gadno, ali se od reditelja Kim Ji Woonove veštine očekivalo da nema takve probleme.
Izbor trajanja filma od bezmalo dva i po sata, čak i u odsustsvu seksa sa novorođenčetom kao ipak najpouzdanijeg signala višeslojnosti :) , sugeriše da Kim Ji Woon pokušava da kaže "nešto više", jer ipak suviše je mlad da do te mere izgubi osećaj za tempo i dimenzije filma. Problem je u tome što, i na tome mu ne zameram, ova priča prosto nema naročit podtekst i sve što se iz nje može pročitati iskažu likovi ("Ne smeš da postaneš monstrum da bi kaznio monstruma", "Čim si u prilici ubij silovatelja i serijskog ubicu, nemoj da se igraš sa njim jer su velike šanse da bude igračka-plačka" i sl.) a s druge strane, ono što je možda u žanrovskom smislu bila namera a to je da se napravi dvoipočasovno izdrkavanje za pamćenje takođe nije dalo očekivane rezultate. U tom smislu, nije problem trajanja ovog filma isključivo u nekom od klasičnih temporalnih aspekata filmskog iskustva tipa dosade. Problem je upravo u umetničkom iskazu koji implicira takva forma, i koji je potpuno drugačiji u filmu od sat i po.
Štaviše, film je do te mere oslonjen na opšta mesta da je često negledljiv osim ako gledalac nije gledao nijedan korejski film, ili pak beskrajno uživa u generic scenama serijskog ubice koji seksualno uznemirava, tranžira ili verbalno gnjavi svoje žrtve odnosno ako mu nije dosta tihovanja glavnog junaka obučenog u neki bizaran hibrid kožnjaka i perjane jakne. Ipak, na kraju reditelj se u svojoj želji da nam dočara nasilje, bol i osvetu pretvara u Batu Živojinovića iz ŠTEFICE CVEK i sve ostaje mahom na obećanjima, kako njegovim datim kroz film tako i onim koja likovi daju jedni drugima.
Uostalom, najveća ironija u ovom filmu koji se toliko bavi bolom jeste zapravo koliko je samo skončavanje negativca kome su namenjene sve te salve bola zapravo paradoksalno bezbolno. Ovom prilikom ga neću razotkrivati, ali veću emotivnu i fizičku prazninu na mestu akcenta koji bi trebalo da odvede do katarze kroz masakr odavno nisam video.
Vesti da će Kim Ji Woon sada pokušati da radi nešto u Holivudu mogu samo da raduju jer I SAW THE DEVIL je dead end za reditelja koji poseduje sasvim dovoljno poznavanje stila da na solidnom nivou proizvodi globalno komunikativan mejnstrim, pa zašto da ne, i da nastavi da se za Amerikance bavi onim što je i do sada radio - falsifikovanjem znatno boljih uzora.
* * / * * * *
Evo, malo konkretnih cifara o "filmskom biznisu" u ex-SFRJ
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/11/najgledaniji-jugoslovenski-film-u-2010.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/11/najgledaniji-jugoslovenski-film-u-2010.html)
Srbija je ponekad do te mere dekadentna da se u tome mora uživati:
Beograd
Skejteri žele sigurnu zimsku kuću
Dok će plivači natkrivanjem ,,Taša" uskoro dobiti još jednu oazu u predstojećoj snežnoj pustinji, ljubitelji ,,dasaka na četiri točka" i njihovi ,,saplemenici" na biciklima i rolerima gledaju u nebo kad zakazuju trening
Ovako bi to moglo da izgleda: vizija natkrivenog skejt parka u blizini TC ,,Ušća"
Među sportskim objektima koji će biti natkriveni i dostupni onima koji i zimi požele da se rekreiraju, naći će se otvoreni bazen centra ,,Tašmajdan". Prema rečima Ace Kovačevića, gradskog sekretara za sport i omladinu, radovi bi trebalo da traju najviše dva meseca, ali su pojedini ponuđači građevinskih radova uložili žalbu na ishod tendera. Zbog toga se još ne zna kada će nad bazenom osvanuti montažna kupola, koja će se u letnjim mesecima uklanjati.
– Grad je za ovaj poduhvat izdvojio oko 15 miliona dinara, a osim krova, rekonstruisaćemo i kotlove u sportskom kompleksu, kako bi se omogućilo odgovarajuće grejanje – navodi Kovačević.
I dok će plivači natkrivanjem ,,Taša" dobiti još jednu oazu u predstojećim hladnim danima, ljubitelji pojedinih sportova još su prinuđeni da gledaju u nebo i poslušaju vremensku prognozu kada žele da zakažu trening ili takmičenje. Reč je o skejterima, bajkerima i rolerašima, a njihova Meka je – skejtpark kod TC ,,Ušće". Predstavnici grada priznaju da ideja o natkrivanju ovog prostora površine 40 puta 60 metara nije do sada razmatrana, ali bi je podržali, ako se pouzdano proceni da bi natkriveni prostor bio atraktivan za poklonike ,,razonode na točkovima".
– Prvo bi trebalo utvrditi koliko je takav potez isplativ, jer su to sportovi koji se uglavnom upražnjavaju kad je lepo vreme. Pitanje je koliko zaljubljenika u skejt u toku zime izlazi napolje, kako bi treniralo. To je ozbiljna i velika investicija i treba utvrditi da li bi tamo u hladnijem periodu godine dolazio dovoljan broj ljudi. Tako smo uradili i u slučaju voždovačkog ,,Pazlgrada", čije se natkrivanje pokazalo kao isplativ posao – objašnjava pomoćnik gradonačelnika Aleksandar Šapić.
Nenad Milenković, predsednik opštine Novi Beograd, kaže da su u ovom delu grada u planu radovi na terenima na kojima se okuplja veći broj uglavnom mlađih sugrađana.
– Pokrenuli smo akciju uređenja dečjih parkova i igrališta za neke sportove kojima se većina omladine bavi i zimi. Ne znači da ne bi trebalo pomoći i skejterima i to smo pokazali kada smo im na Ušću postavili teren i rasvetu. Opština je razmatrala mogućnost natkrivanja, procena je da bi postavljanje balona moglo da košta i čitavih 15 miliona dinara, što nije malo – smatra Milenković.
Malo ko se neće saglasiti da je lep prizor videti mlade ljude kako na čistom vazduhu izvode vratolomije na betonskoj ploči preko puta TC ,,Ušća". Ali, oni koji ovde prolaze češće, znaju da se ,,uspomena" na padavine tu zadržava i danima nakon što svuda unaokolo iščile tragovi kiše ili snega. Čak i posle nekoliko sunčanih dana u nizu, velike bare postojano odolevaju. Atmosferske padavine među elementima poligona zadržavaju se i zbog nagiba terena. Zato je na nekoliko mesta i popucao beton.
Za godinu-dve, ako se skejtpark ne natkrije ili sanira, mogao bi da postane neupotrebljiv, smatra Uroš Ilić, skejter sa gotovo petnaestogodišnjim stažom, koji kao instruktor prenosi klincima svoje znanje i iskustvo sticano i na takmičenjima u Hrvatskoj, Sloveniji, Češkoj, Mađarskoj...
– U državama u okruženju postoje natkriveni skejt parkovi ili platforme u zatvorenim prostorima. Zato njihovi takmičari postižu bolje rezultate. Ide proleće, tad se održavaju turniri, pa je najbitnije intenzivno vežbanje u toku zime, ali u jedinom pravom skejt parku, ovom u Novom Beogradu, to nije moguće – govori Ilić, napominjući da skejt poletarci zbog zimske pauze izgube interesovanje za kasnije usavršavanje na četiri točkića.
– Zabluda je da je vožnja skejta povezana samo sa lepim vremenom. To je sport kao i svaki drugi i mora redovno da se vežba – napominje Ilić.
N. Belić - D. Bukvić
Quote from: crippled_avenger on 28-11-2010, 11:30:40
Nažalost, BLANC-SEC je film u kome praktično pre možemo prepoznati Šotrin nego Bessonov rukopis. *
:)
pogledala sinoc i sve vreme se pitala sta je bre ovo,sta je bre ovo???
Quote from: agota on 01-12-2010, 14:35:51
Quote from: crippled_avenger on 28-11-2010, 11:30:40
Nažalost, BLANC-SEC je film u kome praktično pre možemo prepoznati Šotrin nego Bessonov rukopis. *
:)
pogledala sinoc i sve vreme se pitala sta je bre ovo,sta je bre ovo???
Bio sam malo prestrog prema Šotri.
Možda će nekoga zanimati jedan Crippleov pogled na promene pozicije Roberta Nemečeka na Avali
http://mislitemojomglavom.com/?p=1626#more-1626 (http://mislitemojomglavom.com/?p=1626#more-1626)
zahvaljujući Willsteru, dokopao sam se AVALANCHE EXPRESSa mark Robsona koji je doživeo ozbiljan recut i probleme tokom same realizacije pošto je Robert Shaw preminuo kao, konačno, i sam reditelj. Robsona su u završavanju filma odmenili Monte Hellman i Gene Corman. Shawa nije bio ko da odmeni tako da je bilo dosta poteškoća oko kompletiranja njegove uloge. Ovi problemi u realizaciji doveli su do toga da je jedan film koji je ambiciozno koncipiran na početku završio kao neslavan trainwreck i tako je zabeležen u istoriji. O ozbiljnosti ovog filma u početku realizacije najbolje govori to što je Abraham Polonsky angažovan da adaptira roman Colin Forbesa a kao DP je radio Jack Cardiff koji je tada digao ruke od režije i vratio se svom statusu superstar snimatelja.
Film na kraju nije uspeo da bude čak ni zbir svojih činilaca ali je daleko od zloglasnog imidža.
Lee Marvin je daleko od vrhunske forme iz prve polovine sedamdesetih u ovom radu iz 1979. godine. Pa ipak, ako imamo u vidu da u ovom filmu zapravo nema jasno definisane glavne uloge i da su Robert Shaw i Maximilian Schell daleko aktivniji od njega u manjim ulogama, nije ni imao materijal u kome bi mogao da dominira. Slično važi i za Shawa kog je uvek zanimljivo videti u vozu u hladnoratovskoj priči jer neumitno podseti na svog Red Granta iz FROM RUSSIA WITH LOVE.
Od njih trojice bećara najbolje se našao Schell kao negativac jer očigldno je njegova rola najbolje prošla u montaži.
Ceo film je surovo skraćen i time je verovatno najbolje sakriven produkcioni problem i što je još važnije, film je pretemeljen sa crosscontinental suspense epica u jednu intenzivniju priču. To je bio pravi Hellmanov potez i ekipe jer upravo u ovom trajjanju od nadomak sat i po, sas svim nedostacima, samo glumci, lokacije i studiozna tehnička egzekucija drže stvari na okupu.
Od svih žrtava koje je film podneo, u umetničkom smislu najviše je stradao Abraham Polonsky iz čijeg se ostatka scenarija prepoznaju neki zanimljivi elementi koa što je priča o "Geiger Group" - nemačkoj terorističkoj grupi koja radi za SSSR i ima predvodnika koji podseća na Carlosa. U špijunskom trileru tog doba, naročito američkom mejnstrimu, asasini te vrste su obično bili manje ubedljivo definisani.
Kad se podvuče crta, AVALANCHE EXPRESS nesumnjivo jeste tragično iskustvo ali nije toliko loš film koliko je oklevetan.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 01-12-2010, 23:56:01
Možda će nekoga zanimati jedan Crippleov pogled na promene pozicije Roberta Nemečeka na Avali
http://mislitemojomglavom.com/?p=1626#more-1626 (http://mislitemojomglavom.com/?p=1626#more-1626)
Odličan tekst. Ovo bi trebalo neka novina da objavi jer obuhvata i promišlja sve važne činioce.
Hvala. Ali novine se ne bave promišljanjem svih važnih činilaca. :)
Ali bi trebalo. Ja se zalažem za idealne novine.
Mogle bi se zvati i-novine ili još bolje iNovine?
samo ''I'' :)
jebi ga, da bi promijenio uredničku politiku moraš maltene doktorat da napišeš, na preko 500 strana obrazložiš zašto bi novo bilo bolje od starog, i naravno, da li bi zaradilo više para. Bar sam ja to tako načuo tu i tamo što se odnosa medija i (stranih) vlasnika tiče. Ovdje i nije strani vlasnik već Mitrović, dakle budimo zadovoljni i sa uređivanjem filmskog programa.
Prava meta trebao bi biti ''javni servis'', koji je postao nedozvoljivo seljački, i pri tome ne mislim na Žikinu šarenicu već na Sneki u kurvanjskim čizmama u prajmtajmu... a u nekim ozbiljnijim emisijama tim pevaljkama još postavljaju ''ozbiljna'' pitanja pa one razglabaju o društvu, politici, ekonomiji... Uostalom, zar nije sada konkurs za direktora RTS-a, Kripl samo izvoli, podržavamo te :)
Konkurs je završen. :) U jednom trenutku sam mislio da se prijavim iz čistog zajebavanja, ali sam se onda uplašio mogućnosti da me neko izabere kako bi napakostio Tijaniću. :) A to ipak sebi nisam mogao da dozvolim.
Drugo, potrebno je imati neko iskustvo rada u RTSu, kao i kada konkurišeš za direktora Službe gde doduše dovode i ljude koji nisu bili zaspoleni u njoj, ali to se dešava jako retko. Moj iskustvo nije malo, ali sam sa RTSom kao i sa Službom sarađivao samo honorarno, nikada nisam imao stalni radni odnos. :)
Obično se desi da te prime na Konkursu na koji ne računaš i gde nemaš kvalifikacije. I obrnuto. :)
eto ti ga sad, znači opet Tijanić direktor grrrrrrr
čim vidiš da ''javni servis'' ne može sat vremena nedjeljno da odvoji za emisiju o filmu onda znamo gdje nam je mjesto...
Ali barem urednik fimlskog programa pušta filmove koje kao da je pokupio slučajnim zahvatom u moju mladost: red Ramba, pa red Ratova Zvezda, pa red Edija Marfija pa red Stivena Sigala.
Ja sam stovalac Karlita bas zbog tog old school VHS pristupa, uprkos tome sto sam imao jedan bezmalo fizicki sukob s njim pre sedam godina. Karlito realno procenjuje poziciju filmskog i serijskog programa
Kada RTS (kao i ostale domaće televizije) bude primoran da pređe na HD zbog priključenja vaskolikoj Evropi, da li ćemo i mi praviti ovako ekstravagantne trejlere (samo sa Gordanom Kičićem i Banetom Trifunovićem u njima)?
BBC HD (http://www.youtube.com/watch?v=cHLKwjUkyQU#ws)
Malo lake zabave:
http://www.cracked.com/blog/the-8-manliest-foreign-movie-posters-ever/ (http://www.cracked.com/blog/the-8-manliest-foreign-movie-posters-ever/)
Sultan Rahi je... bog.
Nekada smo ovakva oružja imali samo u igrama (na primer u resistance Fall Of Man), ali sada ih imaju i američki soldati u avganistanskim pustošima:
http://news.yahoo.com/s/afp/20101201/sc_afp/usmilitaryweaponsafghanistan (http://news.yahoo.com/s/afp/20101201/sc_afp/usmilitaryweaponsafghanistan)
Evo nesto malo ozbiljnije...
http://www.prozor.cdtmn.org/index.php?option=com_content&view=article&id=86%3Aholivud-i-psihoanaliza-bogatih&catid=37%3Astav&Itemid=88 (http://www.prozor.cdtmn.org/index.php?option=com_content&view=article&id=86%3Aholivud-i-psihoanaliza-bogatih&catid=37%3Astav&Itemid=88)
Mehmete, juče sam kao stari fetišista počašćen prequel stripom RED. Jednom sveskom od četiri koliko čujem da ima. Imaš li link do ostalih? I ako ih imaš da li bi ih podelio preko PM?
Razume se. Poslaću ti u toku dana, nešto me muči Internet ovde na poslu.
Hvala, Srbine!
Gareth Edwards talks about the unique guerrilla style of filmmaking he used on his highly acclaimed debut feature Monsters, and about his next sci-fi film in the works.
UK director Gareth Edwards worked in visual effects before directing his first feature, Monsters, for Vertigo Films. The film has been a huge hit since its debut at SXSW, selling widely and also earning raves from both critics and fanboys. It opens in the UK on Friday, also through Vertigo.
The low-budget love story/sci-fi drama stars Scoot McNairy and Whitney Able as two people travelling through a dangerous "infected zone" in the years following an alien invasion.
The project shot in late October 2008 with a crew of just five and the two actors, plus extras they met on locations across Mexico, Belize, Guatemala and Texas. Edwards never wrote a full script, only an outline of scenes. He of course did the visual effects himself.
Edwards also talks about his next film, which will be produced by Timur Bekmambetov (Night Watch, Wanted).
Working in effects, did you have other ideas for your first feature or did you always want to do this story?
I had other ideas. They were all using effects. I had done a short film that Vertigo saw, and I went in to our first meeting and I threw out about three ideas. I thought they would think the monster movie was too ambitious, but James [Richardson] really went for it. I left that first meeting and he said, 'Yeah let's do it.'
I didn't have a script. I started to have this paranoia that maybe it wasn't really that easy. So I went back in for another meeting and James said, 'Okay write down on this piece of paper the day you want to start shooting.' And I picked a date three months away.
It's ballsy to set out to make a film with a low budget, with improv dialogue, on the road in foreign countries. Did you enjoy working like this?
Our best stuff was when we didn't plan it, we just reacted to stuff.
I had the opposite attitude to most directors, I was concerned the budget was too big. I was trying to spend less money and [Vertigo] was trying to get me to spend more. They wanted to protect their investment and I wanted less pressure. I felt like I was going to offer to pay them back. They said this was the first time that's happened.
Did you enjoy the way of working without overly prepping?
I'd say 'I'm going to point the camera here, you can go where you want, you can do what you want, go for it, I might not stop filming for an hour but don't step out of character.' It would all go wrong, and off course, but in going off course something really interesting could start to happen.
The great thing about visual effects is that I can fix things in the background, put in warning signs, put things in TV sets, and make it connect to the story. We could manipulate everything to bring it back to the story.
That must have made the edit daunting.
We had about 100 hours of footage, which is not so bad considering. What was scary is that when you watched the raw footage you couldn't really tell if we had a film at all. My paranoia was that we'd have a film that was half an hour long...but our editor did the first assembly of the film and it came in at four and a half hours.
After that, it was like playing a game of Jenga. When you start taking out your favourite shots from the film you know you are doing okay. We had to picture lock with text on the screen to submit it to festivals. So it was hard to know what you'd be seeing in the final version. We had to send that text version to SXSW and they accepted it.
What were the effects? It's more than just the creatures so what were the less obvious things done in post?
All the signs in the film are Photoshopped, and the military hardware, like jets, helicopters and tanks, and anything on the TV sets.
And for instance, we went past a boat with a window, and I thought I'd put in a bloodstained handprint on the window. So I got fake blood from a shop, put it on my hands onto a piece of paper, then photographed it, and in the computer I put it onto the boat. You could've put the blood onto the boat, but like this I just shot whatever I got when we passed it and could figure it out in the edit.
It wasn't working the wrong way around, it was shooting a lot of stuff and then just figuring out how to get it to look like we'd been very clever and thought about it ahead of time.
How did you design the creatures?
You can't stray too far from nature, nature's had five million years of trial and error with design, I had two weeks. They are meant to be from the bottom of the ocean, they're from Europa, which is a moon next to Jupiter, and NASA believes there might be life there, and they go to have a look and obviously in our film it all goes a bit wrong. So I looked at crabs and octopus. And the final creature when its walking across, it can look more like an elephant. It's a sort of crab-elephant-octopus.
What's next for you?
I'm so lucky I've got a development deal for the next film. And [Vertigo] is pursuing some sort of scenario [to follow-up Monsters] and if they do that, I'm sure we'd collaborate.
You're working with Timur Bekmambetov instead of a studio for your next film.
When I got invited to Hollywood meetings, I thought, 'Oh my God, it's amazing.' And then you realise the seat is still warm from the last director. And you realise how 'important' you really are.
Timur really loved [Monsters] and I told him the idea for a film I want to do, and he said, 'Okay, let's do it outside the studio system. We'll finance it and develop it.'
I don't know where it will shoot, it could be anywhere. The tagline is: 'an epic human story set in a futuristic world without humanity.' It's science fiction.
I won't do all the effects on my own, but it would be very hard for me to NOT be the visual effects supervisor. We could shoot it next year, so now I've got to lay it all down on paper.
Are you looking forward to getting started on that script?
For me the film is in my head, but nobody else can see that, so to make them happy you write the script. It's a process of making the film, but it's not the experience of sitting in a cinema watching a movie.
My goal would be to one day make enough money that I don't have to write the script, you just make the movie in your head.
Pogledao sam DARK COUNTRY Thomas Janea, rediteljski debi poznatog glumca koji nije dobar film ali pokazuje da bi jane trebalo da nastavi da se bavi tim poslom. Iako mi nikada nije spadao u omiljene glumce i često me je podesećao na Christopher Lamberta sa boljim vladanjem engleskoim jezikom, Jane je ipak imao neki manje-više cool izbor uloga i radio je sa dobrim rediteljima, tako da se nametnuo kao glumac koji meni lično ne odgovara ali garantuje solidan materijal.
Prošle sezone, doživeo je uspon na HBOu ali i prvi DTV film GIVE EM HELL MALONE koji je bio odlična, virilna varijacija na SIN CITY. Međutim, ko bi rekao da Janea zapravo variranje SIN CITYja sistemski zanima, i da je oin to uradio u svom debiju.
DARK COUNTRY je jedna TWILIGHT ZONE priča smeštena u SIN CITY stilizaciju, produžena do granice pucanja, nejasno stilizovana u retrofuturističkom ključu kao i MALONE, sa velikim budžetskim ograničenja koja se vidljiva, ne toliko iz samog materijala koliko iz pristupa pripovedanju.
Međutim, isto tako DARK COUNTRY je solidno glumljen film, sa razvijenim osećajem za vizuelna rešenja i kao takav obećava da bi Jane mogao sa manje pretencioznim materijalom, odnos sa razumno postavljeni rediteljskim zadatkom, da napravi mnogo više. U ovom filmu, on je hteo da simulira Lyncha, ali na kraju iz filma su se pročitale neke druge, znatno prozaičnije, reklo bi se upadljivo racionalne namere. Mđutim, sa nekim takvim materijalom, Jane bi mogao da pruži više i zato se nadam da ovaj film koji je takođe završio u talogu DTVa neće obeshrabriti njegov dalji umetnički razvoj.
* 1/2 / * * * *
Jedna kinematografija! Jedan Fuhrer!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/12/mels-hand-in-jodie-fosters-beaver.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/12/mels-hand-in-jodie-fosters-beaver.html)
Melster se vraća!
Mehmete, hvala za linkove. Koliko god bizarno zvučalo, prequel strip je zapravo obiman i mnogo duži od tih tipičnih tie-inova. Kida INCEPTION tie-in u svakom smislu.
Pogledao sam BBCjev telvizijski film o John Lennonu LENNON NAKED u režiji Edmonda Coultharda, po scenariju Robert Jonesa, koga znam kao jednog od pisaca odlične serije PARTY ANIMALS.
Nažalost, LENNON NAKED je vrlo slab film i baziran je na nekoliko dosta nategnuto povezanih anegdota iz kojih se ne nudi previše potentan materijal ni za režiju ni za glumačku igru. No, to ipak nije opravdanje što se film u tom domenu kreće između imitacije i karikature 7u čemu nažalost prednjači iskusni Christopher Eccleston koji do te mere imitira lennona da mu ne ostaje puno prostora za bilo šta drugo, ali i on, takav kakav je, opet stoji kao glumački stub u odnosu na sve ostalo.
Ostatak benda prikazan je upadljivo karikaturalno, naročito McCartney, i trebalo bi videti da li je ovaj TV film otvorio neku polemiku.
U svakom slučaju, BBC je nekada morao da pogreši, rekao bih da je ovo ta prilika.
Pogledao sam BELI BELI SVET Olega Novkovića komisijski sa Macavityjem u Domu Sindikata, Sali 2, u kojoj je bilo dvadesetak posetilaca po mojoj slobodnoj proceni.
Posle filma SUTRA UJUTRO činilo se da se Oleg nekao opametio, da je smanjivo svoju pretenziju, okrenuo se nekim starim proverenim formama, jump cutovima, socijali, glumačkoj improvizaciji, margini, mudrijem procenjivanju koliko film treba da traje i sl. Ako imamo u vidu ogroman i mahom nezaslužen uspeh & kultni status tog filma u kome je ipak postojalo nekakvo zrnce osnova, tračak kvaliteta i sl. činilo se da se Oleg izvukao iz ambisa u koji je upao sa pretencioznim, upečatljivo groznim NORMALNIM LJUDIMA.
U BELOM BELOM SVETU, prvih petnaestak minuta deluje kao da je Oleg i dalje na stazi opamećivanja. Čak bi se reklo da film na tom samom početku deluje čak kao neki evropski art film sa FESTa. ima tu zanimljivih rešenja, pokušaja i sl.
Međutim, posle tog samouverenog početka film odlazi u vražju mater sa Uliksom Fehmiuom koji se pretvara u Baneta Popovića iz NORMALNIH LJUDI, Hanom Selimović koja preuzima funkciju Ljubinke Klarić, Glogovcem koji je proveren kadar iz oba filma i onda je jasno da Oleg ipak ništa nije naučio i da je na staroj stranputici.
Ono u čemu je definitivno napredovao jeste fotografski koncept filma. Miladin Čolaković sa Redom i dosta pokreta kamere uspeva da učini da film zaliči, na već pomenuti osrednji evropski art house i da ima nekog postupka u tom domenu, s tim što isto tako ima kadrova, kao što je npr. situacija kada Jasna Đuričić plače u klozetu restorana u kome se ta neka "aktivna" kamera razreši u jednom krajnje konvencionalnom, poentirajućem pogledu kroz prozor, jednoj panorami koja je stilski potpuno deplasirana. Takvih konzervativnih, statičnih rešenja iz prošlog rediteljevog života ima još, naročito u scenama Uliks-Hana u kojima Oleg ne može da odoli a da ne zastane i prpusti nas uživaju u skulturama svorenih od njihovih isprepletenih tela.
Što se Bora kao nekakvog aduta tiče, rekao bih da Bor zapravo za ovu priču nije značajan čak ni vizuelno. Film je većim delom urban i Bor manje-vuiše liči na bilo koji grad, a kopovi ili radnici na ulici su ndovoljno iskorišćeni i premalo integrisani u radnju da bi se uopšte zabeležili kao bitan detalj. Uostalom, scene u kojima zaigra kop nemaju nikakve veze sa samim kopom ili Borom, i deluju kao scenografija za muzički spot.
Još je paradoksalnije to da sirotinja o kojoj Novković i Markovićka govore zapravo uopšte nije nešto naročito siromašna, u odnosu na tipične prikaze srpskog naroda u našem filmu. Glavni junak Kralj je bivši bokser koji ima pare zarađene u pečalbi i kafić koji je stalno pun, u stanu ima savremenu belu tehniku i audio-video uređaje, lep motor. Ova siromašna devojka ima priliku da čak dva puta večera u restoranu, ima para za kafić i heorin, radi sa majkom u frizerskom salonu, sve je to neka podnoščjiva egzistencija. Jedina porodica na samoj margini je porodica njenog dečka u kojoj su baba, starija sestra narkomanka i zaljubljen mladić. Tu su deca bila suočena sa dosta lošom polaznom pozicijom , odrastala su bez roditelja a sestra je pride i silovana, dakle, čak ni njihova pozicija nije isključivo ekonomski determinisana niti ima ikakve veze sa problemima rudarsko-topioničarskog basena.
U tom smislu, Bor je kao lokacija potpuno besmisleno uveden i mislim da bilo kome van Srbije zapravo taj grad kao referenca ne znači ništa, ali zapravo još je zabavnije to što se film završava pesmom koju kao pevaju neki radnici, sirotinja, random skupljeni ljudi, što po odsustvu profilisanosti samo pokazuje da je sva sirotinja za Olega i Milenu ista, i onda oni pevaju o tome kako će otići kod bogataša i uraditi im i ovo i ono-tu nema nikakvog objašnjavanja klasnog sukoba, razloga osiromašenja i sl. jer se u filmu ne vidi nikakav ideološki mehanizam koji je te ljude na bilo koji način obespravio. E sad, naravno, mi možemo da kažemo da nam je jasno da su ti ljudi bez nade takvi zato što ih je sistem godinamqa unazađivao i da sada više ni nema potrebe da ih bilo ko onemugaćava u bilo čemu jer oni sada sami sebe uništavaju. U redu, ali to je ready made rešenje koje mi naslućujemo i njihove negativne osobine vrlo lako mogu biti i esencijalizovane.
Otud je cela priča u Brechtu kao uticaju prosto tragikomična jer se on ovde koristi kao inspiracija za uvođenje songova a suština njegovog doprinosa teatru i savremenom poimanju sveta u umetnosti uopšte, zapravo nije u formama kojima se služio već u suštinskom odnosu prema njihovoj realizaciji. naime, njegova ideja je bila da kroz eliminisanje emociej kao faktora učini da gledalac percirpira njegov narativ i klasne odnose koji ga čine, intlektualno. Međutim, Milena i Oleg se ne odriču emocije i to patosa. Brecht je imao obrnut problem sa emocijom, njegovo pisanje je imalo veliku emocionalnu snagu jer je bilo jako dobro i nije uspevalo da dovoljno parodira formu na koju se oslanjalo. Reklo bi se da je Brechta vlastiti dar za proizvodnju drame hendikepirao u vlstitim stremljenjima. Kod Olega i Milene to nije slučaj.
Njihov prikaz crnila doveden je do paroksizma. Kao što Crnogorci ne žive kao u ĐEKNI jer količinu takvih frikova razvodni neko normalan i moderan, tako i u krizi, i u Boru, u tom čemeru ima i kvalitetnih normalnih ljudi koji nisu silovani i nisu na igli. No, ovi su ga toliko zapaprili da film deluje kao da je reč o šali, samo što je ta ista šala bila smešna isključivo prvi put u NORMALNIM LJUDIMA a sada je to već postalo dosadno.
Ono što je osnovni problem ovog filma je ambicija da se ponovo uzleti posle prošlog uspeha i onda dolazi do ponavljanja istih grešaka. Novković očigledno nije reditelj za velike filmove i velike zamahe, a naročito ne za ovakve žanrovske i stilske hibride i u njima se ne snalazi.
A što se politike tiče, u ovom filmu je pokazao gorući problem naše kinematografije a to je da zapravo nemamo vrhunski politički obrazovane reditelje i da se njihov ideološki angžaman svodi na akcentovanje istorijskih događaja kao dokaza ove ili one teze ali da procese jako teško objašnjavaju. U tom smislu, još uvek nema filma koji bi studiozno uspeo da kapitalizuje bilo koju ozbiljnu političku temu, iako je fokus proširen sa nacionalnih i na ekonomske odnose što je u osnovi dobro.
U tom svetlu, BELI BELI SVET u masi viškova, možda i naznačajniji višak ima upravo u tom političkom pogledu.
Uporedna analiza filmova THE TOWN i TAKERS možeposlužiti kao dosta dobar primer za razdvajanje umetničkog kvaliteta u žanrovskim okolnostima i čisto žanrovskog ugođaja. Ako u ovoj analizi pođemo od literarne kritike koja je osporavala umetničke potencijale žanrovske literature time što joj je spočitavala oslanjanje na "pomerene" likove u odnosu na načelno realistički kontekt u koji su romani smešteni i izvesnost ishoda priče (u detektivskom romanu izvesnost otkrivanja istine), onda se - pod uslovom da apstrahujemo kontra-argumete da puno sazrevanje krimića koincidira sa zaokruživanjem estetike "modernog", takođe "pomerenog" romana u odnosu na realističku tradiciju i/ili predvidivu konvenciju/konsekventnost realističkih klasika - THE TOWN pribiližava paradigmama "umetničkog" upravo zbog toga što uspeva da ispriča vrlo uzbudljivu i konvencionalnu krimi-priču istovremeno manje-više očuvavši integritet realističkog izobražavanja sveta - i uprkos tome što je u THE TOWNu očigledno reč o fikciji, Affleck sa svojom ekipom uspeva da ostvari utisak kako priča priču a ne kako pravi žanrovsku egzibiciju. Međutim, iza te Affleckove veštine, zapravo stoji žanrovska struktura koju on čak (strukturalno gledano) ni ne prevazilazi ali je majstorski ostvaruje.
TAKERS je s druge strane film koji ne beži od svog oslanjanja na žanrovsku konvenciju i ne pokušava da je približi bilo kakvom vidu realističke ubedljivosti, premda se oslanja na realnost kao na vid egzotike koja pruža žanrovske prepreke. U toj meri se oslanja na konvenciju i toliko se služi žanrovskim prečicama da sam se, gledajući ga, u više navrata upritao da li bi neko ko nij toliko upućen u žanrovske konvencije uopšte mogao da ga razume. Međutim, s druge strane, iako verovatno ne može da egzistira kao samostalno umetničko delo, velikim delom i zato što klišee na koje je oslonjen ne tretira kao životnu istinu poput Afflecka niti kreira alternativni univerzum u kome vladaju neka druga, konzistentna pravila, već ao usputnu stanicu između dve potere, pucnjave ili čistih swaggerovanja.
No, kao što u THE TOWNu kliše uspeva da profunkcioniše kao "istina" zahvaljujući jednom studioznom postupku, tako u TAKERSu kliše funkcioniše kao zabava upravo zato što se krajnje efikasno sprovodi.
TAKERS je režirao John Luessenhop, reditelj maltene bez biografije koji je počeo radeći kao reditelj DTV filma repera Master Pa u jednoj od njegovih drugorazrednih produkcija dok u TAKERSu radi kao lični reditelj jednog drugog "prljavog južnjaka" TIa koji je producirao ovaj film i igrao jednu od glavnih uloga. Ovaj sredovečni belac pokazao je izvanredan napredak i uz direktora fotografije Michaela baretta koji je u KISS KISS BANG BANG Shane Blacka vrlo vibrantno slikao LA uspeo da isporuči jednu tek površinsku ali pitku simulaciju Michaela Manna, smeštenu u osvit neona, u gradu punom detektiva.
TI se mudro povlači na poziciju važne supporting role a u prvi plan izlaze Paul Walker, Idris Elba i Matt Dillon koji su osnov jdne zapravo moćne B-podele. Idris Elba je u ovom filmu dobio bolji akcioni showcase nego u Joel Silverovoj produkciji LOSERS ali najpikantniji za isticanje su Paul Walker i Matt Dillon. Paul Walker je hunk iz senke koji je podlednjih godina godina uspeo da izgradi jedan žabnrovski konzistentan opus sa nizom vrlo pristojnih B-naslova od koji se po kvalitetu i svežini izdvaja Wayne Kramerov RUNNING SCARED a po komercijalnosti FAST AND FURIOUS-serijal. Kada se bude podvukla crta, Walker će stajati kao potcenjena žanrovska faca. Dillon s druge strane, ironijom sudbine, pada u senku svog brata Kevina koji ulogom Johnnyja Drame u ENTOURAGE kao emblematičnog manje talentovanog brata poznatog glumca - drži puls na popkulturnim kretanjima mnogo bolje od slavnijeg Matta. Međutim, nasuprot indie rola, Matt pravi respektabilno selekciju "komercijalnijih2 projekata i u njima igra, koliko je to moguće, ozbiljne old school role a TAKERS je jedna od njih.
Akcija koju je koreografisao JJ Perry je moćna a Lueseenhop uspeva da prikrije nedostatke u budžetu korišćenjem televizijskih rediteljskih trikova i uopšte ovaj film liči na ranog Manna upravo zbog tog preplitanja televizijskog iskustva i filma koji je imao LA TAKEDOWN, njegova manje ambiciozna preteča HEATa. Tony Scott pada na pamet zbog hiperaktivnosti kamere ali rekao bih da je primarna referenca savremena televizija.
THE TOWN je postigao ogroman poslovni uspeh ali je TAKERS bio prijatno iznenađenje ove sezone što pokazuje da u epohi high concepta publika i dalje žei da vidi nepretenciozni žanrovski film.
* * * / * * * *
After winning an Oscar for her direction of the Iraq-war thriller The Hurt Locker (becoming the first woman in history to win Best Director), there a lot of interest in Kathryn Bigelow's next project. She has been rumored for a few movies, but the one that has become a firm reality is Triple Frontier (a.k.a. Sleeping Dogs).
We reported last week that Tom Hanks is attached to star in Triple Frontier, a crime film set in a border zone between Argentina, Brazil and Paraguay, which serves as a haven for drug cartels. Other A-listers such as Johnny Depp, Sean Penn and Will Smith have all be rumored for the film at various points, but no one apart from Hanks has been confirmed as of yet.
Triple Frontier was looking like it would be Bigelow's first post-Hurt Locker film, however, according to Variety, she and Hurt Locker screenwriter Mark Boal are going to be making another indie film before that.
Details are thin on this new indie flick but apparently, "the narrative concerns black ops and is based on a true story that has appeared in printed form." We did report way back at the start of the year that Bigelow would be helming Held By the Taliban, another fact-based thriller, but as far as we know that was just a rumor and she is not doing that film. It looks unlikely that this "black ops" film has anything to do with Held By the Taliban.
Kathryn Bigelow and Mark Boal black ops film
Mark Boal and Kathryn Bigelow sweep the Oscars with 'The Hurt Locker'
For those wondering where this leaves Triple Frontier, you needn't worry as that project is still firmly on-track and this indie film is NOT likely to affect it. However, Frontier has "many moving parts," so while everything gets sorted out on that project, Bigelow and Boal have decided to make an indie film in the meantime.
Bigelow and Boal are currently looking for financing for the black ops film (which has nothing to with the popular Call of Duty: Black Ops video game, FYI). Boal has yet to pen the script but the project is being compared to The Hurt Locker in that it will likely not cost much more than $10 million to make – a true feat in this day and age where hundred-million-dollar blockbusters are commonplace. Evidently, the directing and writing duo will have to put this thing together fast, certainly if the March 2011 shooting date of Triple Frontier is still being held in place (although there's nothing official to suggest it will be).
The black ops project is also being compared with Clint Eastwood's double-bill of war films, Flags of our Fathers and Letters from Iwo Jima. Eastwood had quite a bit of spare time during post-production of Fathers and so quickly put together and shot Iwo Jima as a companion piece.
Kathryn Bigelow black ops Triple Frontier
Admittedly, I would rather Bigelow and Boal hurry it up with Triple Frontier, but I'm willing to wait a while longer if it means we get another intriguing film out of the situation. And this black ops film could ultimately work out in Frontier's favor: the longer it takes for that project to start shooting the greater the chance that busy actors like Depp, Penn and Smith could end up starring alongside Hanks.
More on Kathryn Bigelow's black ops project and Triple Frontier as news comes out.
Source: Variety
Još u petak pogledao sam DUE DATE Todd Phillipsa ali ako imamo u vidu burne događaje vezane za zacha i HANGOVER 2, smatrao sam da treba malo vremena da se utisci slegnu. Naime, DUE DATE je film u kome Phillips pokušava da se nadoveže na John Hughesa i njegov PLANES, TRAINS & AUTOMOBILES, i zapravo da iskorači iz svoje aykroydovsko-belushijevske nestašne faze u nešto drugačije. I u tome, u principu, on uspeva. DUE DATE je film u kome su njegove namere čitljive, ono što je želeo, uspeva da postigne, stvari koje treba da budu smešne, jesu smešne, one koje treba da budu dirljive su dirljive, i svakako da je sa ovim filmom napravio iskorak u nešto drugačije.
Problem DUE DATEa je u tom što je ovaj film u određenim fazama preopušten a u nekim drugim prenategnut, što u mogim fazama zapravo pokazuje nesigurnost reditelja u materijal što se ogleda u humoru na nekim mestima gde mu nije mesto ili izletima u fizičku komediju koja potpuno degradira sasvim funkcionalan "humani" aspekt priče.
Dakle, DUE DATE bi bio skladnija celina da je mirniji, tiši i manje uporan u pokušajima da bude smešan, ako je cilj već bio da se snimi komedija o dva suprotstavljena karaktera. Ovako mnogi gegovi potpkopavaju uverljivost samih likova i onemogućuju filmu da ispuni svoj potencijal.
Ipak, kao zabava, DUE DATE je sasvim na mestu. Jedini problem je u tome što je Todd Phillips do sada uvek pravio i dobar film. Ovog puta mu je taj estetski adut izmakao.
* * 1/2 / * * * *
Debates
Diplomacy
Not such wicked leaks
02 December 2010 Libération Paris
AFP
* Comment
* Send
* Print
* Share
Facebook Del.icio.us Digg
* Taille police + | Taille police -
For the celebrated novelist and intellectual Umberto Eco, the Wikileaks affair or "Cablegate" not only shows up the hypocrisy that governs relations between states, citizens and the press, but also presages a return to more archaic forms of communication.
Umberto Eco
The WikiLeaks affair has twofold value. On the one hand, it turns out to be a bogus scandal, a scandal that only appears to be a scandal against the backdrop of the hypocrisy governing relations between the state, the citizenry and the press. On the other hand, it heralds a sea change in international communication – and prefigures a regressive future of "crabwise" progress.
But let's take it one step at a time. First off, the WikiLeaks confirm the fact that every file put together by a secret service (of any nation you like) is exclusively made up of press clippings. The "extraordinary" American revelations about Berlusconi's sex habits merely relay what could already be read for months in any newspaper (except those owned by Berlusconi himself, needless to say), and the sinister caricature of Gaddafi has long been the stuff of cabaret farce.
Embassies have morphed into espionage centres
The rule that says secret files must only contain news that is already common knowledge is essential to the dynamic of secret services, and not only in the present century. Go to an esoteric book shop and you'll find that every book on the shelf (on the Holy Grail, the "mystery" of Rennes-le-Château [a hoax theory concocted to draw tourists to a French town], on the Templars or the Rosicrucians) is a point-by-point rehash of what is already written in older books. And it's not just because occult authors are averse to doing original research (or don't know where to look for news about the non-existent), but because those given to the occult only believe what they already know and what corroborates what they've already heard. That happens to be Dan Brown's success formula.
The same goes for secret files. The informant is lazy. So is the head of the secret service (or at least he's limited – otherwise he could be, what do I know, an editor at Libération): he only regards as true what he recognises. The top-secret dope on Berlusconi that the US embassy in Rome beamed to the Department of State was the same story that had come out in Newsweek the week before.
So why so much ado about these leaks? For one thing, they say what any savvy observer already knows: that the embassies, at least since the end of World War II, and since heads of state can call each other up or fly over to meet for dinner, have lost their diplomatic function and, but for the occasional ceremonial function, have morphed into espionage centres. Anyone who watches investigative documentaries knows that full well, and it is only out of hypocrisy that we feign ignorance. Still, repeating that in public constitutes a breach of the duty of hypocrisy, and puts American diplomacy in a lousy light.
A real secret is an empty secret
Secondly, the very notion that any old hacker can delve into the most secret secrets of the most powerful country in the world has dealt a hefty blow to the State Department's prestige. So the scandal actually hurts the "perpetrators" more than the "victims".
But let's turn to the more profound significance of what has occurred. Formerly, back in the days of Orwell, every power could be conceived of as a Big Brother watching over its subjects' every move. The Orwellian prophecy came completely true once the powers that be could monitor every phone call made by the citizen, every hotel he stayed in, every toll road he took and so on and so forth. The citizen became the total victim of the watchful eye of the state. But when it transpires, as it has now, that even the crypts of state secrets are not beyond the hacker's grasp, the surveillance ceases to work only one-way and becomes circular. The state has its eye on every citizen, but every citizen, or at least every hacker – the citizens' self-appointed avenger – can pry into the state's every secret.
How can a power hold up if it can't even keep its own secrets anymore? It is true, as Georg Simmel once remarked, that a real secret is an empty secret (which can never be unearthed); it is also true that anything known about Berlusconi or Merkel's character is essentially an empty secret, a secret without a secret, because it's public domain. But to actually reveal, as WikiLeaks has done, that Hillary Clinton's secrets were empty secrets amounts to taking away all her power. WikiLeaks didn't do any harm to Sarkozy or Merkel, but did irreparable damage to Clinton and Obama.
Technology now advances crabwise
What will be the consequences of this wound inflicted on a very mighty power? It's obvious that in future, states won't be able to put any restricted information on line anymore: that would be tantamount to posting it on a street corner. But it is equally clear that, given today's technologies, it is pointless to hope to have confidential dealings over the phone. Nothing is easier than finding out whether a head of state flew in or out or contacted one of his counterparts. So how can privy matters be conducted in future? Now I know that for the time being, my forecast is still science fiction and therefore fantastic, but I can't help imagining state agents riding discreetly in stagecoaches along untrackable routes, bearing only memorised messages or, at most, the occasional document concealed in the heel of a shoe. Only a single copy thereof will be kept – in locked drawers. Ultimately, the attempted Watergate break-in was less successful than WikiLeaks.
I once had occasion to observe that technology now advances crabwise, i.e. backwards. A century after the wireless telegraph revolutionised communications, the Internet has re-established a telegraph that runs on (telephone) wires. (Analog) video cassettes enabled film buffs to peruse a movie frame by frame, by fast-forwarding and rewinding to lay bare all the secrets of the editing process, but (digital) CDs now only allow us quantum leaps from one chapter to another. High-speed trains take us from Rome to Milan in three hours, but flying there, if you include transfers to and from the airports, takes three and a half hours. So it wouldn't be extraordinary if politics and communications technologies were to revert to the horse-drawn carriage.
One last observation: In days of yore, the press would try to figure out what was hatching sub rosa inside the embassies. Nowadays, it's the embassies that are asking the press for the inside story.
Quote from: crippled_avenger on 04-04-2007, 03:48:19
Pogledao sam LADY IN CEMENT Gordona Douglasa, courtesy of Kunac. Top jemarginalni krimić iz 1968. godine, deo serije ekranizacija romana o detektivu Tony Romeu, od kojih je film DETECTIVE najbitniji pošto uvodi motiv miljea bogatih homoseksualaca u detektivski film.
Iako je lagani komični ton sa primesama ironije i cinizma uvek spočitavan Sinatrinim filmovima, i iako je baš zbog toga veliki broj njegovih filmova diskreditovan, iz ove vizure ti filmovi deluju potpuno legitimno, naročito pošto je comic relief toliko već inficirao žanr.
I u tom smislu LADY IN CEMENT je zapravo znatno svedeniji od private eye filma koji danas gledamo. veliki razlog leži i u tome što je ovo studio film dok je današnji neo noir pa samim tim i PI film vrlo čest poligon za indie reditelje i debitante.
Dok je tempo filma određen by the numbers PI pričom, ono što ovaj film izdvaja jeste serija edgy ciničnih ispada, i maštovitih sirtuacija, i osvežavajuće bizarnih likova, te sporadični neočekivani izleti u pederastiju i travestiju koji se ne bi očekivali od studio filma iz 1968. godine.
Douglas je kompetentno i pre svega pošteno obavio egzekuciju ovog filma. Iako nema nekih naročitih rediteljskih bravura, sve je urađeno bez grešaka, u maniru ovog tada već preiskusnog profija koji je u ovoj fazi službovao kao Sinatrin privatni reditelj.
Ono što je najimpozantnije u ovom marginalnom old fashioned filmu je svakako visoka klasa kojom sve odiše čak i kad je rutina.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-04-2007, 01:47:42
Posle dobrog iskustva sa LADY IN CEMENT pogledao sam i TONY ROME iz iste serije, courtesy of Kunac, again.
Iako TONY ROME ide pre LADY IN CEMENT odlučio sam se da prvo pogledam ovaj drugi zato što kraće traje. TONY ROME je ipak 110 minuta i računao sam da je život suviše kratak za tu vrstu eksperimenata. Međutuim, TONY ROME mi je takođe legao.
Štaviše, TONY ROME donosi i poseban bonus, a to je pesma Nancy Sinatre sa soundtracka za film odnosno sa same špice. Koga zanima stavih je na rapid http://rapidshare.com/files/24533405/Nancy_Sinatra_-_19_-_Tony_Rome.mp3.html. (http://rapidshare.com/files/24533405/Nancy_Sinatra_-_19_-_Tony_Rome.mp3.html.)
TONY ROME je donekle seriozniji u tonu od LADY IN CEMENT i pokušava možda još snažnije da unutar bubblegum noira razobličuje neke stvari i da neku vrstu realističnijeg prikaza nekih miljea, naročito recimo narkomanskog.
Režija Gordona Douglasa je podjednako vešta i efikasna kao i kasnije, a Frank Sinatra odlično spaja seriozne deonice i lagane prizvuke moralnih dilema sa zabavom.
TONY ROME je za nijansu opterećeniji cameo ulogama Frankovih ortaka, a najnepotrebnija je svakako pojava Rocky Graziana u ulozi ostarelog boksera koji sada prodaje kravate i pomera film u neki neorelistički ključ bez ikakvog razloga.
Iako mislim da stilski format ovog serijala više trpi trajanje od 90 minuta nego 110, TONY ROME opravdava svaki minut i stoji podjednako dobro kao i LADY IN CEMENT.
* * * / * * * *
Quoteovao sam ova dva komentara kako bih se nadovezao sa utiscima o trećem detektivskom filmu koji su snimili Frank Sinatra i Gordon Douglas u periodu oko 1968. godine, pod nazivom THE DETECTIVE.
Od ova tri naslova, THE DETECTIVE je najcenjeniji, baziran je na romanu Rodericka Thorpa i svakako da je iz njega i proizilazila ideja da Sinatra zaigra Dirty Harryja u Siegelovom filmu.
U krajnjem zbiru, THE DETECTIVE više liči na MADIGANa zato što pored priče o usamljenom detektivu koji se bavi kompleksnom istragom tematizuje i milje u kome obitavaju korumpirani zvaničnici, policajci, marginalci, među kojima postoji poseban akcenat na homoseksualce te je ovaj film često i definisan kao COPS VS HOMOSEXUALS. Međutim, ideološka agenda ovog filma je znatno kompleksnija.
Naime, Thorp, scenarista Abby Mann i Gordon Douglas par godina DIRTY HARRYja otvaraju pitanje policajca koji ima problem u sudaru "prava" i "pravde", ali ono što je još zanimljivije što THE DETECTIVE par godina pre DIRTY HARRYja donosi likove koji pokazuju svest o onome kako su policajci, između ostalog i filmski policajci doživljeni.
Sinatrin Joe Leland je junak koji ima tough guy stav, ali taj tough guy stav je poza jer on je protiv elitista, pokušava da tim stavom proseje ko je kvalitetan među njima. Thorpa znamo po DIE HARDu, naravno, i Joe Leland ovde ima slične probleme sa suprugom kao John McClane - naime, ovde je on oženjen sa nimfomanom koja ga voli, ali ne može da odoli svom problemu.
Joe Leland kao junak zastupa konzervativne vrednosti, smatra da čovek mora biti spreman da brine sam o sebi i što je još značajnije spreman je da samog sebe žrtvuje u hijerarhiji kako bi odbranio pravdu i tu nema sentimentalnosti ni prema kolegama, pošto policijski posao doživljava kao tradiciju, porodični biznis, naslednu poziciju lawmana.
Međutim, ideološko kukavičje jaje ovog filma jeste da jedan takav tough guy, neprilagođen aktuelnim okolnostima, institucijama, hipokriziji kako ljudskih prava tako i psihoanalize, ipak smatra da sa homoseksualcima mora postojati live and let live odnos. Za razliku od ostalih policajaca, naročito Nestora kog igra mladi Robert Duvall, Leland se ne iživljava nad homoseksualcima već je prilično koektan prema njima, iako sam prikaz tog miljea naravno vuče u pravcu senzacionalističkog, i iz današnje vizure politički nekorektnog. Pa ipak, u osnovi, ovaj film jeste politički korektan, ako ne na osnovu same prezentacije pederskog miljea koliko kroz odnos junaka i naravoučenija koje proizilazi iz njegovih gestova.
S druge strane, svakako da takav prikaz miljea u kome se homoseksualci kreću, ne osporava predrasude o njima koje su do tada postojale i poziciju popravlja utoliko što propoveda toleranciju.
TONY ROME i LADY IN CEMENT su svakako nepretenciozniji i dinamičniji, međutim THE DETECTIVE čak i u situacijama kada ne pokazuje dovoljnu zrelost na nivou koncipiranja strukture za ovako ambiciozan zahtev, sasvim sigurno stoji kao svež i inovativan film za svoje vreme, a izvan toga je solidan krimić koji je mogao biti skladniji.
* * * / * * * *
Pogledao sam rimejk 13 TZAMETI koji se jednostavno zove 13 i uprkos tome što ga je režirao isti čovek Gela Babluani istočnoevropsku teskobu u kojoj jedna tako rudimentarna postavka može da funkcioniše, zamenjuje američkim ambijentom u kom ta cela HOSTEL-na-metafizički način ne pije vodu, između ostalog i zato što glumačka podela koju čine Jason Statham, Mickey Rourke, 50 Cent i njima slični naprosto ne nosi tu tajnu, bolnu i neizrecivu, koju inače imaju (istočno)evropski glumci, a u slučaju 50 Centa, njegova igra je toliko slaba da on ne pije vodu čak ni kao najrudimentarniji američki glumac sav u spoljašnjim efektima.
Dok je francuski stting uspevao da ovu priču učini elementarno uverljivom, i uprkos tome što je sam original nudio dosta prostora za unapređenje, Babluani ga isključivo unazađuje u ovom rimejku čineći da samo naizgled ozbiljna produkcija vrlo lako zaliči na quickie projekat o čemu najbolje svedoči neiskorišćenost malog EXPENDABLES reuniona sa Stathamom, Rourkeom i David Zayasom, kao i prilično slaba podela za glavnog everyman junaka u kojoj Sam Riley ne uspeva da se snađe kao američki blue collar dečko. Činjenica da sve značajnije uloge igraju kakva-takva imena samo podvlači koliko je svaki lik ne samo nerazvijen, već i prilično neaktivan na nivou celine.
Nesposobnost da se uspostave bilo kakvi odnosi među likovima, pa čak i najrudimentarnija motivacija čine da sam rasplet filma, posle takmičenja postane više plod Gelinog džeziranja nego na bilo koji način konsekventnog ishoda dotadašnjih događaja.
U rediteljskom smislu, film je ispušten, tehnički podnošljiv, ali suštinski slabo režiran, bez pravog fokusa ili akcenta na bilo koji deo priče. 13 je ispušrtena prilika da se snimi rimejk koji ima smisla, da se popravi film koji nije bio savršen iz prve. U produkcionom smislu, cilj ovog rimejka je nejasan jer se na nivou priče i egzekucije prepliću DTV rešenja sa art pretenzijama a ne dobija se ni jedno ni drugo.
* 1/2 / * * * *
13 je zachudan film. I loshiji od originala. Ali, moram da priznam da mi je estetski prijao kao nekakav throwback filmovima ovog tipa iz 70tih.
Možda throw up po tim filmovima? :)
Mozhe i tako. :)
I dalje mi je aktivan uslovni refleks da kada vidim taj shtih fotografije, to zrno i tu nijansu zelene automatski mislim da je dobar film.
pa pazi, fotka je onako dosta ambivalentna sudeći po ovom r5
U kom smislu? Meni je delovala postojano, tj u istom tonu kroz ceo film. A i u onom trejleru koji je nedavno izashao izgleda isto ovako. R5 generalno samo ima ruski audio, inache je uglavnom istovetan regularnim dvd verzijama.
Ima ujednačen ton, to je tačno, ali mi je delovala flah. Sama slika je okej, ali bez neke ozbiljne intervencije ili postupka što verovatno proizilazi iz krajnje neinspirativnih rediteljskih zahteva. Kako već gore napisah, ovaj film je potpuno rediteljski ispušten, bez jasne ideje koju & čiju priču priča, pa mi je takva i fotografija, korektna ali sterilna, bez nekog stava i koncepta. Malo je sve estetizovano, a malo je i realistično, malo glossy, malo gritty. Ali, konzistentno jeste.
Ipak, ja više volim fotku u kojoj je čitljiviji postupak čak i kad je neujednačena, kao što je Barrettova u TAKERSu, ali se tu bar DP ulupava sa jasnom idejom.
"Bad Santa" with cops?
On the heels of our story about the lack of Christmas movies this year-- even anti-holiday movies -- comes word from "Bad Santa" writers John Requa and Glenn Ficarra that they're going back to their roots.
The pair is working on a buddy-cop comedy with an acerbic tone similar to "Bad Santa" -- that is, something very different from, say, "Rush Hour," and featuring anti-heroes in dark places.
"We owe one to those people [who loved 'Santa']. Since 'Bad Santa,' we haven't written for them," Requa told 24 Frames. "So we have one in mind for them."
The Terry Zwigoff-directed "Bad Santa," which starred Billy Bob Thornton as a con-man who dressed up as St. Nick to rob department stores with a diminutive sidekick (Tony Cox), became a surprise hit in 2003 and earned more than its share of fans, who saw the film as an antidote to the season's usual saccharine cheer.
Requa and Ficarra have been putting in their time as directors over the past few years. They just released the Jim Carrey gay con-man dramedy "I Love You Phillip Morris," which bounced among distributors more times than Carrey's character bounced out of prison. And they recently completed a Steve Carell-Julianne Moore comedy "Crazy, Stupid, Love," scheduled for release in early 2011. But they're now taking a year off to write several screenplays, including the cop movie.
Requa and Ficarra were reluctant to reveal too many details about the film's plot, except to say that it will focus on two mismatched police personalities. When we offered that it sounds like "Lethal Weapon" meets "Bad Santa," Requa replied: "That you can print."
--Steven Zeitchik
Director Michael Mann ("Heat," "The Insider") will team with scribe Sheldon Turner for the new mafia biopic "Big Tuna" according to Variety.
The story deals with Chicago mob boss Tony Accardo and his protege and eventual successor Sam Giancana. No studio has yet setup the project so Mann is hiring Turner out of his own development funds and is said to be considering this as his next project.
Mann is also said to be circling the adaptation of Bernard Cornwell's "Agincourt" and a biopic of World War II photographer Robert Capa. Which will come first isn't clear at present.
Shto se rezhije tiche jeste ispushten, takoreci nije ni uhvacen. Ali moram da priznam da mi se sama slika dopala.
Benicio del Toro is among seven helmers attached to direct a segment for "7 Days in Havana," an omnibus feature capturing contempo Cuba.
He will be joined by France's Laurent Cantet and Gaspar Noe, Argentina's Pablo Trapero, the Palestinian territories' Elia Suleiman, Spain's Julio Medem and Cuba's Juan Carlos Tabio.
Spanish-lingo pic is produced by Spain's Morena Films and Gaul's Full House, set up in 2009 by former Films Distribution head of sales Didar Domehri and Wild Bunch execs Gael Nouaille and Laurent Baudens. Morena's Alvaro Longoria, Fabien Pisani, Domehri, Baudens and Nouaille will produce.
Presented Wednesday at the Havana Festival, this first major take on Cuba differs from most omnibus pics by having main characters in one short appearing as secondary characters in others.
"This is one connected and collective film. Each director shoots one episode, which takes place from morning to night," said Domehri."Havana is a city where people keep on bumping into one another and lead double lives," Longoria said.
Cuban novelist Leonardo Padura will coordinate screenplays, co-writing Medem's and Tabio's films. Cuban thesps Ana de Armas, Mirta Ibarra, Vladimir Cruz and Jorge Perugorria play linking characters.
"7 Days" records' tourists' visions of Havana and portraits of its day-to-day life, said Domehri.
Del Toro will helm a sometimes fictionalized docu on a U.S. tourist's first 24 hours in Cuba; Medem portrays a love triangle; Trapero tracks an actor who arrives in Havana to receive a prize; Suleiman has a foreigner, whom he will play, wandering through Havana, waiting for something to happen; Cantet chronicles a family's offering to the ancient religion of Yoruba; Tabio looks at Cubans' daily trials and joys; Noe follows an exorcism.
Barring Medem, all directors have experience in Havana -- Del Toro visited it to shoot "Che," for instance.
But for "7 Days," Pisani gave them an insider's view of Cuba, introducing them to an eclectic young Havana and its music scene, Nouaille said.
Budgeted at €3 million ($4 million), "7 Days" will shoot from early 2011 per Domehri.
Pogledao sam GAME OF DEATH Giorgio Serafinija, verovatno poslednji DTV film koji će izaći pre Wesleyevog odlaska na robiju, mada koliko shvatam, ima on nekoliko komada još na lageru.
U svakom slučaju, lepo je što Snipesa možemo poslati na odsluženje kazne sa jednim odličnim DTV filmom. Snipes je oduvek, radeći mahom u "rumunskom" segmentu DTVa uspevao da drži solidan nivo. GAME OF DEATH je čak i sniman u Americi, što ga čini dosta retkim u DTV okolnostima, naročito ako imamo u vidu da se ni u major filmovima Amerika više ne snima u SAD.
Otud je zanimljivo da je produkciono ova konstrukcija zapravo evropska, da je producent ozloglašeni Hrvat Rafael Primorac koji je pominjan nedavno u tužbama oko filma GIALLO a iz tog projekta doveo je i scenaristu Jim Agnewa dok je reditelj Italijan.
GAME OF DEATH je prvobitno trebalo da režira Abel Ferrara ali je otpušten sa snimanja no u amanet je ostavio jaku DTV podelu koju čine pored Wesleya i Zoe Bell i Robert Davi.
Prisustvo Zoe Bell podseća da se GAME OF DEATH po svom vrlo svedenom, čistom nepretencioznom izrazu najpre može porediti sa ANGEL OF DEATH. I zaista, po ubijtosti su dosta slični s tim što ANGEL ima nešto izraženiji indie duh zahvaljujući Brubakeru i tome što je proistekao iz webizoda.
Uprkos tome što Serafini nije osvedočeni akcioni velemajstor, u ovom filmu on nudi vrlo efektne akcione situacije naročito brutalne u kojima je Wesleyev glavni cilj da polomi protivniku vrat a to postiže mahom izazivajući razne frakture i iščašenja ostalih kostiju i zglobova. Dakle, Serafini stavlja akcenat na close-quarters battle i tu izvlači maksimum iz Wesleya koji je inače u totalnom underplayu.
Muški realizovana akcija sa američkim lokacijama i Snipes koji sparinguje sa Gary danielsom i Zoe Bell dok Robert Davi proža old school flavor, daje GAME OF DEATHu jednu prijatnu retro auru.
Iako je ovakva estetika DTV filma eksces čak i u Snipesovom opusu, čini se da novi DTV filmovi sve manje imitiraju nedostupno skupi glavni tok i to ohrabruje.
* * * / * * * *
Reprizirao sam WE WERE SOLDIERS Randalla Wallacea, film koji se može smatrati uvodom u APOCALYPTO. Naime, u ovom filmu Mel Gibson kao producent zapravo testira u određenom smislu DPa Dean Semlera u uslovima bitke i džungle (iako je Semler stara Oz kuka, da se razumemo) sledeći marksističku maksimu "istorija to beše rat", koja obeležava njegovu poznu autorsku fazu.
Mel Gibson glumački određuje ceo ovaj film u stilskom smislu, iako on zapravo čak i ne dominira na nivou runtimea. Naime, u ovom filmu Fuhrer kanališe Dukea, s tim što razliku od Dukeovog filma o ratu u Vijetnamu koji je bio propagandistički i flagwaverski i opravdavao je taj sukob političkim razlozima i izvesnim šovinističkim vidovima razonode za prave mačoe, Gibsonov fokus je na rat kao takav, stradanje, raubovanje duhovnog i fizičkog tkiva ljudi u ratnim okolnostima, dakle rat nije prikazan kao zabava, ali jeste prikazan kao prostor u kome čovek može da bude hrabar, da sazri, nauči nešto o sebi i drugima i sl.
Međutim, WE WERE SOLDIERS nalik Kulješov efektu pokazuje koliko je zpravo kratka scena na home frontu definisala THE HURT LOCKER. Dakle, Kulješov efekat je proistekao iz eksperimenta u kome je poznati sovjetski sineasta Kulješov montirao istu glumčevu reakcija sa različitim kadrovima i publika je svoju reakciju na te prizore poistovećivala sa jednom te istom reakcijom glumca čime se pokazalo koliko montaža može uticati na razumevanje pojedinih prizora.
U tom smislu WE WERE SOLDIERS je kroz scene na home frontu koje pokazuju jednu izrazito konzervativnu društvenu formaciju u kojoj se veruje, ili barem priča da se veruje u američke ideale, sa ženama koje su poslušne, uredne, posvećene porodici, sugerisao da je i doživljaj rata corny u ovom filmu. I u tome u izvesnom smislu ima istine, kao što u tom corninessu takođe ima životne istine.
Naime, patetični pozdravi vojnika na umoru njihovim suprugama i deci ekvivalentni su sličnim porukama koje su slali putnici otetih aviona 11. septembra i Žižek je dosta pisao o tome kao što je i prikaz porodice vrlo sličan ikonoklastičnom MAD MENu koji se bavi otkrivanjem naličja iza nostalgičnog pogleda na šezdesete koje se fetišizuju i rekonstruišu i koje su čak i u toj istovremenoj rekonstrukciji i dekonstrukciji zapravo takođe bazirane na formi, te junakinje iz WE WERE SOLDIERS zapravo nisu mnogo daleko od "lica" koje nude junakinje MAD MENa.
Dakle, dok je u THE HURT LOCKERu, život na home frontu pokazan kao nemoguć, nepodnošljiv za glavnog junaka, u WE WERE SOLDIERS prikazana je jedna nategnuta, pomalo bizarna idila, koaj zapravo reprezentuje tadašnje ideale, tadašnju ruštvenu formaciju koja je u suštini omogućila funkcionisanje mašinerije koja će završiti u džunglama Vijetnama. Otud se kao ključno pitanje, a u svetlu MAD MENa postavlja sledeća dilema - da li je duh te epohe rekonstruisan sa ironičnim odmakom sadašnjeg pogleda na stvari ili sa pokušajem da se nostalgično sagleda jedan svet koga više nema?
I to u krajnjoj liniji zapravo nije ni važno jer film upravo u toj svojoj čudnovatoj izmeštenosti zapravo postiže i najznačajniji uspeh. Dok je ratni deo zaista za posvećenike i vrlo je dobro urađen ali ne crossoveruje (za razliku recimo od THE HURT LOCKERa) home front je ključ za razmišljanje i rekao bih da ako WE WERE SOLDIERS etiketiramo kao "desničarski film" premda, nisam zapravo siguran da je slučaj ovog filma baš tako jednostavan, onda je reč o vrsnom primerku koji slično Miliusovim radovima poziva na kontinuirano preispitivanje upravo zbog svog ideološkog zakrivljenja.
Stradanje u ratu ispraćeno je stradanjem, odnosno reflksijom tog stradanja na home frontu. Ovo je film u kome su na ekranu porodice koje se ponašaju kao ideal porodice tog vremena ali su prikazane isključivo u dramatičnim situacijama kao što su selidba, težak vojnički život ili iščekivanje telegrama sa obaveštenjima o smrti najbližih članova porodice. Upadljivo je odustvo veselih porodičnih situacija, uživanja, zabave, a i retki prizori tog tipa prožeti su napetošću zbog predstojeće katastrofe.
U krajnjoj liniji, ako analiziramo tu Mel Gibson kao Duke dimenziju, koja je čitljiva i nije slučajna, postavlja se pitanje da li je to ideološki znak, da li Mel Gibson sebe želi da postavi kao Dukea ili, što je možda još interesantnije, želi da predstavi svog junaka kao nekoga kome je Duke zapravo uzor, a u tom periodu, uostalom imamo i primer GREEN BERETSa, Holivud jeste bitan društveni agens. Uostalom, pustolovine koje Duke ima u Vijetnamu potpuno su obrnute od onih koje se dese Hal Mooreu koga ovde igra Mel.
Inače, nije nemoguće da upravo u ovom filmu koji već toliko potiče na analizu MAD MENa leži tajna pregovora koje je Mel vodio oko pojavljivanja u petoj sezoni - naime, jednu manju ali zapaženu uogu ovde igra Jon Hamm i moguće je da je on podstakao Matthew Weinera da se oduži njegovom mentoru.
* * * / * * * *
Pogledao sam THEY MIGHT BE GIANTS Andrewa Harveya, nekadašnjeg Kubrickovog montažera koji je ostvario prilično ozbiljnu rediteljsku karijeru. Reč je o ekranizaciji pozorišnog komada Jamesa Goldmana koju je producirao Paul Newman. Film se smatra delom ispred svog vremena iako kada se gleda iz današnje vizure deluje upravo kao delo tog vremena.
Reč je o apsurdnoj komediji o njuhorškom advokatu koji posle smrt supruge umisli da je Sherlock Holmes i u svemu vidi potencijalne tragove koji će ga dovesti do Moriartyja, superzločinca kojim je opsednut. U svoju deluziku uspeva da uvuče i psihijatricu doktroku Wtason koju igra Joane Woodward.
Scott je nesumnjivo dominantan figuira i veliki je uspeh što je Joanne Woodward uopšste uspela da izgradi lik pored njega, i da na neki način odbrani svoj karakter u ovoj apsurdnoj pinčonovskoj postavci koja se kreće szrukturom detektivskog romana ali je zapravo farsa i struktirirana je oko set-piece situacija.
Da film nije ispred svog vremena pre svega svedoči to što je upravo Scott u naslovima poput PETULIAe Richarda Lestera ili HOSPITALa Arthura Hillera igrao u vrlo sličnim žanrovskim kontekstima i ti filmovi su snimani upravo u to vreme. Ono po čemu se THEY MIGHT BE GIANTS razlikuje jeste naravno to što je Harvey snimio pitak film koji funkcioniše nezavisno od gledaočeve zainteresovanosti za njegove pretenzije ili sistem vrednosti koji se prezentira i u tom smislu, THEY MIGHT BE GIANTS zapravo nije toliko film svog vremena koliko je film svog vremena koji pije vodu i danas.
Kad je o samom odnosu prema Holmesu reč, u to vreme već imamo svest o frojdističkom i u uopšte psihoanalitičkom doživljaju ovog junaka, s tim što je iskliznuće ovde tretirano prosto kao novi vid urbane psihoze, Goldmanov koncept bazira se na ideji da Holmes nasleđuje Napoleona kao figuru sa kojom se bolesnici identifikuju a apsurd savremene egzistencje doživljava kao plodno tlo za holmsovsku deluziju.
Iako je deo kritike etiketirao THEY MIGHT BE GIANTS kao "zabavu za intelektualce", iz današnje vizure ovaj film ipak nije toliko zabavan koliko je za intelektualce, i ljubitelje istorije filma.
* * * / * * * *
Matt Damon is in early talks for a role in the sci-fi thriller "Elysium" for Media Rights Capital according to Deadline.
"District 9" helmer Neill Blomkamp and star Sharlto Copley are re-teaming on this project, but details on story or roles are scarce other than the action being set on a distant planet.
Blomkamp helms from his own script and will present the project to financiers next year when further cast members are locked down.
Pogledao sam izvanrdan WW2 triler 36 HOURS George Seatona iz 1965. godine. Ovaj film snimljen je po priči Roalda Dahla i čini mi se da nije dovoljno afirmisan kao jedan od klasika žanra.
Reč je o špijunskom filmu o nacistima koji otimaju američkog agenta obaveštenog o planovima za Dan D i bude ga iz narkoze u specijalno pripremljenoj kopiji američke vojne bolnice sa pričom kako se rat završio pre šest godina i kako on zbog ratnih trauma ima česte amnezije.
Zaplet je zanimljiv i trtiran je hitchcockovski, dakle publika zna više od junaka sve vreme, a to je bez razloga spočitavano ovom izvanrednom filmu, iako po meni to nimalo nije kvarilo napetost niti je izostanak "iznenađenja" remetio radikalnost nacističkog plana pred gledaocem. Čak naprotiv, smatram da je upravo neoslanjanje na Veliki Preokret odnosno Veliko razotkrivanje pružilo filmu dodatnu dimenziju oličenu u nacističkom oficiru kog igra Rod Taylor, sjajno parirajući James Garneru. Dok je garner u svom klasičnom personality actor modeu, Taylor gradi lik "dobro" naciste, stručnjaka, principijelnog, inteligentnog čoveka na način koji je nesvakidašnji za film tog doba i nudi možda čak i najbolju ulogu u svojoj bogatoj karijeri. Eva Marie Saint koju znamo kao Hitchcockovu štićenicu takođe vrlo studiozno igra ambivalentnu femme fatale iz koncentracionog logora čija je volja dovoljno slomljena da bude krajnje nepredvidiva.
Zahvaljujući Tayloru, 36 HOURS je obogaćen pogledom u ustorojstvo birokratizovane nemačke vojske i iako se ne može reći da Seaton čini da gledaoci u bilo kom trenutku navijaju za naciste svakako se može konstatovati da gledaoci navijaju da se barem stručnost ovog junaka u izvesnom smislu verifikuje do kraja filma.
Seatonova režija je skladna, vešta i odlično vlada tempom filma a što je još važnije uspeva da održi film intresantnim čak i onda kada se "interesantan" deo završi i kada krene razrešenje koje nije topliko high concept kao ostatak postavke. Verovatno j jedan od razloga izvesne zapostavljenosti 36 HOURSa i to što Seaton nije vrednovan kao bitan reditelj već prevashodno kao solidni profesionalac-realizator.
Ipak, 36 HOURS govori o tome da je on u svom opusu imao značajan naslov i veliki rediteljski potencijal da prepozna i kvalitetno realizuje zanimljivu priču. Naročito zanimljiv deo jeste domen "alternativne istorije" koju su osmislili nacisti u kome je ozloglašeni george wallace predsednik Amerike posle Roosevelta.
36 HOURS je skladna celina, puna sjajnih detalja, svakako film za više gledanja, primer holivudske zabave koja je opstala do danas. zanimljivo je uporditi ga sa SHUTTER ISLANDom koji se bavi zapravo sličnom premisom s tim što je sagledava iz jedne potpuno druagčije vizure odnosno sa iskustvom istorije filma koja se do 1965. nije dogodila te je zato u velikoj meri Scorseseov film i hermetičniji od Seatonovog.
* * * * / * * * *
Oh... ja i ne znam za ovaj film. Momentalno ću se baciti u potragu za njim!!!
Obavezno. Vrhunski rad!
Skida se. :lol:
dajte linkove!
EDIT: a i ja lupam, našao sam...
Every year, film executive Franklin Leonard releases his list, called The Black List, of most-liked unproduced screenplays in Hollywood. This year's list was compiled from the suggestions of 290 film executives, each of whom picked up to ten of their favorite scripts.
Since the list started in 2004, many screenplays ended up being turned into films. In 2005, two of the top three scripts were "Lars and the Real Girl" which was nominated for Best Original Screenplay Oscar, and "Juno" which actually won the Oscar.
See The 2010 Black List below, broken up by how many votes each screenplay received. Keep in mind, some of the projects are already in the works.
49 VOTES:
* College Republicans (by Wes Jones): Based on true events. Aspiring politician Karl Rove runs a dirty campaign for national College Republican Chairman under the guidance of Lee Atwater, his campaign manager.
47 VOTES:
* Jackie (by Noah Oppenheim): Jackie Kennedy fights to define her husband's legacy in the seven days immediately following his assassination.
45 VOTES:
* All You Need is Kill (by Dante Harper): A new recruit in a war against aliens finds himself caught in a time loop where he wakes up one day in the past after having been killed on the battlefield.
43 VOTES:
* Safe House (by David Guggenheim): A young man at a CIA-run safe house in Rio De Janeiro must help a rogue ex-agent escape assassins who want intelligence that he won't sell them.
39 VOTES:
* Stoker (by Wentworth Miller): After the death of her father, a teenager must deal with a mysterious uncle who returns to spend time with the family.
32 VOTES:
* 999 (by Matt Cook): A gang of crooked cops plan a major heist that will require them to shoot a fellow officer in order to get away with it.
31 VOTES:
* Margin (by JC Chandor): Based on true events, the final twenty-four hours of Lehman Brothers.
30 VOTES:
* American Bullshit (by Eric Warren Singer): The true story of Abscam, the FBI's 1980 undercover sting operation of Congress to root out corruption which was the brainchild of the world's greatest con man.
28 VOTES:
* Argo (by Chris Terrio): The true story of how the CIA, with help from Hollywood, used a fake movie project to smuggle hostages out of Tehran during the 1979 hostage crisis.
24 VOTES:
* The Last Son of Isaac Lemay (by Greg Johnson): An aging outlaw convinced that there is evil in his genes goes on a journey to kill off his offspring. In the process, he discovers that his last remaining son is a terrifying manifestation of his worst fears.
21 VOTES:
* Family Getaway (by Jeremiah Friedman and Nick Palmer): A man whose family doesn't know he's an assassin must protect them during a cross-country car chase when rival killers show up.
18 VOTES:
* Die in a Gunfight (by Andrew Barrer and Gabriel Ferrari): A young New Yorker falls in love with the daughter of his father's nemesis, setting in motion a Romeo and Juliet-like forbidden romance.
17 VOTES:
* Better Living Through Chemistry (by David Posamentier and Geoff Moore): A straight-laced pharmacist's uneventful life spirals out of control when he starts an affair with a trophy wife customer who takes him on a joyride involving sex, drugs and possibly murder.
* Gray Man (by Adam Cozad): American operative Court Gentry, also known as the Gray Man, races against time and teams of government assassins in an effort to save his family.
* Imagine (by Dan Fogelman): A musician in his sixties tries to live his life differently after reading an old letter written to him by John Lennon and Yoko Ono. Of greatest importance to him: tracking down and reconnecting with his biological son, whom he has never met.
16 VOTES:
* Chronicle (by Max Landis): Three Portland teens become exposed to a mysterious substance in the woods, and, as a result, begin to develop incredible powers. They work together to hone their skills for fun until personal and family problems begin to turn them against one another.
* Gold (by Patrick Massett and John Zinman): The true story of the biggest securities exchange fraud in United States history.
* Snow White and the Huntsman (by Evan Daugherty): A re-imagining of the story of Snow White in which the huntsman sent to kill her becomes her mentor.
15 VOTES:
* Are We Officially Dating? (by Tom Gormican): A dating movie told from the male perspective about the lengths men will go through to avoid being officially in a relationship.
* Free Country (by Josh Parkinson): The owner of a tourist mining cave kills a rich boy who finds a huge ruby. Chaos ensues when he teams up with his two dysfunctional brothers to hide the body and fence the stone with the victim's hot-headed twin on the hunt for his brother.
* Gangster Squad (by Will Beall)Amidst the corruption and chaos of 1940s Los Angeles, the LAPD's Gangster Squad works to keep the East Coast Mafia out of the city.
* Your Bridesmaid is a Bitch (by Brian Duffeld): After agreeing to groomsman duties at his sister's wedding, Noah Palmer realizes he may have made the mistake of his life after finding out that the woman who broke his heart is also part of the bridal party.
14 VOTES:
* Abraham Lincoln: Vampire Hunter (by Seth Grahame-Smith): When the mother of future United States President Abraham Lincoln is murdered by a vampire, he begins a lifelong vendetta to rid the world of the heinous creatures.
13 VOTES:
* Hunger Games (by Billy Ray): Based on the book by Suzanne Collins. In an America of the future, young boys and girls are forced to participate in a televised battle to the death.
12 VOTES:
* Welcome to People (by Alex Kurtzman, Bob Orci, Jody Lambert): A young man whose father has recently passed away is tasked with bringing $150,000 to an alcoholic sister he never knew about and her twelve-year-old son.
* What Happened to Monday? (by Max Botkin): In a world where families are allowed only one child due to over-population, a resourceful set of identical septuplets must avoid governmental execution and dangerous infighting while investigating the disappearance of one of their own.
11 VOTES:
* The Butler (by Danny Strong): The story of African-American White House butler Eugene Allen, who served eight United States presidents from 1952 to 1986.
* The Escort (by Justin Adler): A 'flight escort' responsible for overseeing the safe transport of a spoiled, wise-ass child must find alternate means of getting the kid home to Boston after their plane is grounded.
* Fun Size (by Max Werner): A high school senior is forced to take her weirdo brother trick-or-treating but loses track of him along the way. With the help of a few classmates, she tries to find him before her mother gets home. Meanwhile, the depraved little brother is having the time of his life.
10 VOTES:
* Arsonist's Love Story (by Katie Lovejoy): A young arsonist falls for a woman in the art world that he desperately wants to be apart of.
* Looper (by Rian Johnson): In the present day, a group of hitmen are sent their victims from the future.
* Murdoch (by Jesse Armstrong): As his family gathers for his birthday party, Rupert Murdoch tries to convince his elder children to alter the family trust so that his two youngest children by his newest wife will have voting rights in the company.
* One Day (by David Nicholls): Dexter and Emma meet for the first time on college graduation day in 1988 and proceed to reunite one day a year for the next 20 years.
* Perfect Match (by Morgan Schechter and Eric Pearson): Twenty-eight year old male and female roommates who are longtime best friends and unlucky in love decide to try an internet dating service which promises to introduce them to their 'perfect match.' In the process, they discover that they're each other's perfect match.
9 VOTES:
* The 13th Man (by Enio Rigolin): An unlikely code-breaker is thrust into the role of a hero when he discovers a secret code being sent through comic books during WWII.
* Dark Moon (by Olatunde Osunsanmi): Using found footage, story explores the possibility that manned moon missions did not stop with Apollo 17.
* Hot Mess (by Jenni Ross): Four girlfriends make, and then break, a list of rules devised to get the guys of their dreams and discover their inner hot messes in the process.
8 VOTES:
* Everly (by Yale Hannon): The story of one woman's struggle for redemption as she fights to stay alive and unite with her mother and young daughter, all while staving off vicious attacks by a ruthless army of Yakuzas who have trapped her in her apartment.
* Hoff Harrington's Greatest Hits (by Dutch Southern): An aging, semi-retired hitman recalls his murderous career while trying to kill the billionaire who has put out a contract on his life.
* The Impossible (by Sergio Sanchez): After a major tsunami hits a beach resort in Yokohama, Japan, a Spanish family on vacation with young children gets separated and must find each other amidst the wreckage.
* Murder of a Cat (by Christian Magalhars and Robert Snow): A darkly comic noir about a guy trying to unravel the mystery around the murder of his pet cat.
* Oz: The Great and Powerful (by Mitchell Kapner) Based on the books of L. Frank Baum. The story of how a con artist from Kansas became the Wizard behind the curtain.
* Road to Nardo (by Mike Gagerman and Andrew Waller): Two guys drive to Mexico to rescue their best friend who is broke and without an ID.
7 VOTES:
* Abduction (by Shawn Christensen): When a teenager who has always felt distanced from his parents discovers that he was, in fact, kidnapped as a child, he is thrust into a vast conspiracy and must go on the run in order to survive.
* Can You Keep a Secret? (by Megan Martin): After a woman spills her secrets to a stranger during a turbulent plane ride, she shows up at work to discover that he is the recently returned CEO of her company.
* Cinema Verite (by David Seltzer): Based on the PBS series 'An American Family,' cameras follow a family as they go about their daily life.
* The Claim (by Damien Chazelle): A father with a criminal past must save his kidnapped daughter, even as he fights the claim of another couple who insist the girl is theirs.
* Crazy, Stupid, Love. (by Dan Fogelman): Straight-laced, forty-something Cal Weaver is living the dream – good job, nice house, great kids, and marriage to his high school sweetheart - but when Cal learns that his wife, Emily, has cheated on him and wants a divorce, his 'perfect' life quickly unravels.
* Get a Job (by Kyle Pennekamp and Scott Turpel): A comedy about a father and son struggling to find a job in the current job market.
* The Girl With Something Extra (by Terrence Michael): A young man who has been raised his entire life to believe that he is a girl comes of age as he enters high school and learns his true gender.
* How It Ends (by Brooks Mclaren): When an apocalypse strikes, a man halfway across the country from his pregnant wife goes on a dangerous and desperate journey to get back to her.
* Hyde (by Cole Haddon): An allegedly rehabilitated Dr. Jekyll is pulled out of prison to help hunt a new monster who seems to be using an improved version of the Hyde serum.
* Keep Coming Back (by Michael Gilio): When an adrenaline-junkie interventionist attempts to save a troubled woman, he nearly loses everything in the process.
* The Last Witch Hunter (by Cory Goodman): With the population of witches and warlocks on the brink of a major explosion, one witch hunter must stop them before it's too late.
* Ricky Stanicky (by Jeff Bushell): For years, three lifelong friends have used an invented character named Ricky Stanicky to get out of sticky situations. When their wives demand a meeting with Ricky, the friends hire an actor to portray him.
* Easy Money (by Noah Oppenheim): Based on the film Snabba Cash, a business school student with substantial ambition works in strategy for a New York City criminal enterprise.
* Zombie Baby (by Andy Jones): After the zombie apocalypse, a young couple unsure about whether to start a family has the decision made for them when they take in an orphaned zombie baby they don't have the heart to kill.
6 VOTES:
* ATM (by Chris Sparling): Three co-workers end up in a desperate fight for survival when they stop to use an ATM.
* Boy Scouts vs Zombies (by Carrie Evans and Emi Mochizuko): A troop of Boy Scouts on their weekend camping trip must protect an island town from a zombie outbreak and save the local girl scout troop.
* The Ever After Murders (by Ian Fried): In a dark metropolis populated with characters from classical folklore, detectives Tom Thumb and Rachel Riding investigate a murder that brings them into contact with the city's most dangerous inhabitants.
* Hovercar 3D (by Blaise Hemingway): Set in the future, an ex-con street racer has to transport a whistleblower across country in a high speed hovercar with an army of authorities trying to stop them.
* Lola Versus (by Daryl Wein and Zoe Lister-Jones), A twenty-nine year old woman has to re-evaluate her life after her long time boyfriend calls off their wedding at the last minute.
* Prom (by Katie Wech): High school students prepare for their prom.
* Replay (by Jason Smilovic): Based on the Ken Grimwood novel. A man dies, wakes up in his 18-year old body, and gets to relive his life over and over. With his original memory intact, he takes the opportunity to travel down roads he passed up the first time around.
* Sidney Grimes (by Brian Helgeland): A man just out of prison seeks revenge on his former partner who got him locked up.
5 VOTES:
* Alive Alone (by Khurram Longi): A London-based suicide bomber is having a crisis of conscience as he and his cell are planning an attack in the city. His female next door neighbor, a drug addict and prostitute, has men who want to kill her after witnessing the murder of her john. These two find solace in each other as they try to survive their respective situations.
* F*cking Jane Austin (by Blake Bruns): Two friends angry at Jane Austen for creating unrealistic romantic expectations among women today get sent back in time to the nineteenth century. The only way for them to return home is for one of them to get Jane Austen to fall in love and sleep with him.
* The Flight of the Nez Perce (by E. Nicholas Mariani): The true story of Chief Joseph and his resistance to his tribe's relocation to a military settlement in Idaho during the 1800s.
* Hit and Run (by Owen Yarde): A young man discovers that the undertaker who recently hired him as his driver is actually a hit man for the mafia.
* Kitchen Sink (by Oren Uziel): A human teenager, a vampire, and a zombie must save their town from an alien invasion.
* Ness/Capone (by Grant Myers): The true story of young Elliot Ness taking down Al Capone.
* O.K.C. (by Clay Wold): An ambitious legal aide working for the Timothy McVeigh defense team tries to get to the bottom of what really happened during the Oklahoma City bombing.
* Paint (by Brit McAdams): A Bob Ross-esque PBS painting show host must fight for his career when his station brings in a rival painting host.
* Paper Airplane (by Sid Karger): After sabotaging another family vacation, a travel agent who's afraid to fly battles his irrational phobias in order to win back his wife and daughter.
* Point A (by Chris Rubeo): An unconventional romantic comedy between a thirty year old magazine writer and the subject of his newest piece, a witty, wise beyond her years teenage video blogger.
* Serene (by Chris Kyle): In 1930s North Carolina, George Pemberton, with the help of his father's money, owns and runs a logging operation in the Smoky Mountains. George meets and marries Serena, a strong-willed, scheming, ambitious woman.
Read more: http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=20012&count=0#ixzz184o4njjW (http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=20012&count=0#ixzz184o4njjW)
* News
* World news
* Kosovo
Kosovo PM is head of human organ and arms ring, Council of Europe reports
Two-year inquiry accuses Albanian 'mafia-like' crime network of killing Serb prisoners for their kidneys
*
o
o Share2019
o Reddit
o Buzz up
* Paul Lewis in Pristina
* guardian.co.uk, Tuesday 14 December 2010 15.17 GMT
* Article history
Hashim Thaci, prime minister of Kosovo Hashim Thaci, prime minister of Kosovo. Photograph: Dieter Nagl/AFP/Getty Images
Kosovo's prime minister is the head of a "mafia-like" Albanian group responsible for smuggling weapons, drugs and human organs through eastern Europe, according to a Council of Europe inquiry report on organised crime.
Hashim Thaçi is identified as "the boss" of a network that began operating criminal rackets in the run-up to the 1999 Kosovo war, and has held powerful sway over the country's government since.
The report of the two-year inquiry, which cites FBI and other intelligence sources, has been obtained by the Guardian. It names Thaçi as having over the last decade exerted "violent control" over the heroin trade.
Figures from Thaçi's inner circle are accused of secretly taking captives across the border into Albania after the war, where a few Serbs are said to have been murdered for their kidneys, which were sold on the black market.
Legal proceedings began in a Pristina district court today into a case of alleged organ trafficking discovered by police in 2008. That case – in which organs are said to have been taken from impoverished victims at a clinic known as Medicus – is said by the report to be linked to Kosovo Liberation Army (KLA) organ harvesting in 2000.
It comes at a crucial period for Kosovo, which on Sunday held its first elections since declaring independence from Serbia in 2008. Thaçi claimed victory in the election and has been seeking to form a coalition with opposition parties.
Dick Marty, the human rights investigator behind the inquiry, will present his report to European diplomats from all 47 member states at a meeting in Paris on Thursday.
His report suggests Thaçi's links with organised crime date back more than a decade, when those loyal to his Drenica Group became the dominant faction within the KLA.
It says the group's supremacy over splinter groups in the guerrilla movement enabled them, from 1998, to seize control of "most of the illicit criminal enterprises" in which Kosovans were involved south of the border, in Albania.
During the Kosovo conflict, Slobodan Milošević's troops responded to attacks by the KLA by orchestrating a horrific campaign of ethnic cleansing against ethnic Albanians in the territory. As many as 10,000 are estimated to have died at the hands of Serbian troops.
While deploring Serb atrocities, Marty said the international community chose to ignore suspected war crimes by the KLA, "placing a premium instead on achieving some degree of short-term stability".
He concludes that during the Kosovo war and for almost a year after, Thaçi's forces meted out revenge against Serbs, Roma and ethnic-Albanians accused of "collaborating" with the enemy.
Thaçi and four other members of the Drenica Group are named in the report as having carried out "assassinations, detentions, beatings and interrogations". This same hardline KLA faction has held considerable power in Kosovo's government over the last decade, with the support of western powers keen to ensure stability in the fledgling state.
The report paints a picture in which ex-KLA commanders have played a crucial role in the region's criminal activity over the last decade.
It says: "In confidential reports spanning more than a decade, agencies dedicated to combating drug smuggling in at least five countries have named Hashim Thaçi and other members of his Drenica Group as having exerted violent control over the trade in heroin and other narcotics."
Marty adds: "Thaçi and these other Drenica Group members are consistently named as "key players" in intelligence reports on Kosovo's mafia-like structures of organised crime. I have examined these diverse, voluminous reports with consternation and a sense of moral outrage."
His inquiry was commissioned after the former chief prosecutor for war crimes at The Hague, Carla Del Ponte, said she had been prevented from investigating senior KLA officials.
Her most shocking claim, which she said required further investigation, was that the KLA smuggled captive Serbs across the border into Albania, where their organs were harvested.
The report, which states that it is not a criminal investigation and unable to pronounce judgments of guilt or innocence, gives some credence to Del Ponte's claims. It finds the KLA did hold mostly Serb captives in a secret network of six detention facilities in northern Albania.
Thaçi's Drenica Group "bear the greatest responsibility" for the ad-hoc prisons and the fate of those held in them.
They include a "handful" of prisoners said to have been transferred to a makeshift prison just north of Tirana, where they were killed for their kidneys.
The report states: "As and when the transplant surgeons were confirmed to be in position and ready to operate, the captives were brought out of the 'safe house' individually, summarily executed by a KLA gunman, and their corpses transported swiftly to the operating clinic.''
The same Kosovan and foreign individuals involved in the macabre killings are linked to the Medicus case, the report finds.
Marty is critical of the western powers which have provided a supervisory role in Kosovo's emergence as a state for failing to hold senior figures, including Thaçi, to account. It criticises "faltering political will on the part of the international community to effectively prosecute the former leaders of the KLA."
It concludes: "The signs of collusion between the criminal class and the highest political and institutional office holders are too numerous and too serious to be ignored.
"It is a fundamental right of Kosovo's citizens to know the truth, the whole truth, and also an indispensable condition for reconciliation between the communities and the country's prosperous future."
"If as expected the report is formally adopted by the committee this week, the findings will go before the parliamentary assembly next year.
Zaigrala mečka i pred Hašimovom velelepnom gajbom. Mada, razume se, ovo ne znači apsolutno ništa. Sem ako se nekom ne nadigne kurac da ga sad goni, nauštrb odnosa Europe i Kosova itd.
Ovo će zvučati perverzno ali nasladu usled potvrde da smo oduvek bili u pravu, zamenio je očaj zbog činjenice da zapravo kad Hašima smene Ameri i dovedu neku manje kriminogenu marionetu, Srbija gubi jedan argument u osporavanju kosovske nezavisnoti kao našeg ipak ključnog diplomatskog resursa u ovom trenutku.
Reprizirao sam FLASHPOINT Williama Tannena, film koji sam davnih dana gledao na Vansovom VHS originalu. Reč je o prilično pristojniom ali danas potpuno zaboravljenom filmu kog sam se naročito setio dok sam gledao NO COUTRY FOR OLD MEN Brać(al)e Coen. Tannen je danas potpuno zaboravljen reditelj, eventualno ga se možda sećaju fanovi Chuck Norrisa ali on je u vreme FLASHPOINTa bio big deal reditelj iz sveta reklama.
FLASHPOINT je u suštini buddy cop film o dvojici pripadnika Border Patrola, igraju ih Kris Kristofferson i Treat Williams, koji tokom jednog rutinskog zadatka pronalaze džip zakopan u pesak posle nesreće koja se desila negde 1963. godine i u njemu 800 000 dolara i pušku.
Film se iz blue collar buddy cop filma ubrzo transformiše u conspiracy triler a činjenica da se nesreća desila 1963. u Teksasu sugeriše čega se dotiče zavera.
FLASHPOINT je baziran na romanu George La Fountaina ali mu u ovoj adaptaciji konspirološka završnica nije jača strana i uprkos uvođenju nekoliko odličnih set-pieceova u formi potzera i pucnjava, filmu nedostaje moćnije razrešenje.
FLASHPOINT nije imao uslove da bude A-film ali se mogao nametnuti kao solidno B-iznenađenje, naročito ako imamo u vidu da se pored Krisa i Treata tu pojavljuje i Rip Torn, a podržavaju ih Miguel Ferrer, Kurtwood Smith i specijalno zbog Meha tada još mlađa Jean Smart. Ipak, i ovaklav kakav je, FLASHPOINT ima svoje mesto i u istoriji policijskog i u skupu filmova o zaverama i atentatu na JFKa.
* * 1/2 / * * * *
Sećam se ja Flešpointa, jedne od retkih Tritovih non-support rola koje sam znao u to vreme. Needless to say, nije baš bio impresivan ni u ono vreme, ali kapiram da bi danas lepo seo uz čašicu nostalgije.
Nego, pratiš li nove Seagalove filmove koje Karlito vrti subotom na RTS-u? Ja sam to sve skinuo ali nikad da pogledam tako da mi RTS dobro dođe da provedem dva sata smejući se i navijajući za Stevena. Ovaj poslednji, Ruslan, u kome igra ruskog Mafijaša je genijalan ali ni Dangerous Man nije bio za bacanje. Mislim, tu Seagal igra Indijanca (or is he!!!) i obraća se ljudima sa "white boy". Prajsles. Taj čovek može da igra ulogu bilo koje rase i etniciteta.
Нови облик руске армије
За наоружање Руске армије ће наредних десет година бити издвојено 20 билиона рубаља (више од 650 милијарди долара). Услед тога ће Руска армија бити потпуно модернизована.
Премијер Владимир Путин је посетио град Северодвинск да би видео нову атомску подморницу четврте генерације Александар Невски и ставио нагласак у стратешком документу – новом програму наоружања.
Путин је истакао да све руске Оружане снаге морају ускоро бити снабдевене савременом квалитетном техником. Већ 2015. године удео савремене технике наоружања у копненим снагама, морнарици и авијацији мора да порасте за 30 одсто, а 2020. за 70 одсто. Основа тога ће бити државни програм наоружања.
Премијер је издвојио кључне правце од којих зависи нови облик Руске армије и морнарице:
,,Морамо да коначно савладамо последице из доба, када армија и морнарица нису добијале озбиљно финансирање: уствари су имале старе залихе и арсенале, нова је пак техника доспевала у оружане снаге појединачно. Зато издвајамо за програм наоружања озбиљна, знатна средства. Страх ме је да чак и изговорим тај износ – 20 билиона (хиљада милијарди) рубаља. Без обзира на величину тог износа, он је добро промишљен. Министар одбране и шеф Генералштаба су доказали неопходност државних ресурса управо у тим размерама. Они обухватају и програм повлачења из борног састава армије и морнарице неких система наоружања", рекао је Путин.
,,Основна пажња ће се додељивати стратешким нуклеарним снагама. Предстоји да заситимо снаге напредним системима ПВО, везе, управљања и обавештајних служби, разрадимо производњу ловачких авиона пете генерације и друге савремене авијационе комплексе", - прецизирао је шеф владе.
На рачун тих ресурса ће Оружане снаге крочити из прошлости у будућност. У односу на важећи програм, финансирање за идућу деценију ће порасти троструко.
,,Током ове године смо спровели озбиљну, практично потпуну инвентаризацију читавог одбрамбено-индустријског комплекса. Закључак гласи: наш одбрамбено-индустријски комплекс има велики потенцијал, перспективне залихе и нове разраде – и оне које смо добили из прошлости, а које су доста актуелне за ближу перспективу, као и потпуно нове", закључује премијер Русије.
У новитете са великим потенцијалом спада пројект Бореј – кључни у развоју флоте подморница Русије. Једну такву подморницу је посетио Владимир Путин уочи саветовања. Александар Невски је други брод из те серије. Њена изградња је почела 19. марта 2004. године (на Дан морнара на подморницама), она мора да буде завршена и предата Ратној морнарици у децембру 2011. године.
Главни произвођач атомске подморнице Александар Резников је саопштио да су подморнице пројекта Бореј – подморнице 4. генерације, најмање бучне и имају високи ниво аутоматских система. Те атомске подморнице предвиђене су за наоружање новим ракетним комплексима са међуконтиненталном балистичком ракетом Буздован.
Главна крстарица серије Бореј је Јуриј Долгоруки, која је била поринута у море 2007. године. Изградња треће атомске подморнице – Владимир Мономах је почела 2006. године, када се обележавала 100. годишњица Подводних снага Русије.
Поред снажније подршке државе новом облику и технологијама Руске армије и морнарице, премијер је посветио пажњу и социјалној страни - државни програм предвиђа повећање плате војним лицима, као и стални и службени стан за њих.
(Глас Русије)
Kad se neko necem dobrom nada (http://www.youtube.com/watch?v=aSH-V8pcOns#)
:)
Quote from: Meho Krljic on 14-12-2010, 22:03:37
Sećam se ja Flešpointa, jedne od retkih Tritovih non-support rola koje sam znao u to vreme. Needless to say, nije baš bio impresivan ni u ono vreme, ali kapiram da bi danas lepo seo uz čašicu nostalgije.
Nego, pratiš li nove Seagalove filmove koje Karlito vrti subotom na RTS-u? Ja sam to sve skinuo ali nikad da pogledam tako da mi RTS dobro dođe da provedem dva sata smejući se i navijajući za Stevena. Ovaj poslednji, Ruslan, u kome igra ruskog Mafijaša je genijalan ali ni Dangerous Man nije bio za bacanje. Mislim, tu Seagal igra Indijanca (or is he!!!) i obraća se ljudima sa "white boy". Prajsles. Taj čovek može da igra ulogu bilo koje rase i etniciteta.
Nisam ispratio baš ovu najnajnoviju fazu. Sada Seagal ima ko da ga gleda, prošla su vremena moj Mehmete kada smo mu samo nas dvojica pružali podršku.
Pogledao sam Woody Allenov WHATEVER WORKS a opravdanje za to suludo preduzeće bio je Larry David koji u ovom filmu igra glavnu ulogu. Allenov pozni opus mi je, moram priznati, poprilično nepodnošljiv, a on je uostalom i sam ušao u jdnu vrstu fasbinderovsk hiperprodukcije u kojoj je ključ to da svaki film ima samo par ideja, glumačkih i rešenja i deonica koje zapravo funkcionišu, a to kod Allena u njegovoj kanonskoj fazi nije bio slučaj.
U WHATEVER WORKS na određeni način Larry David postaje Allenov alter-ego, kao i mnogi glumci pre njega, ali u određenom smislu David hijackuje Allena jer njegov prepoznatljivi tekst prezentira u svom prepoznatljivom glumačkom maniru a izvođački aspekt ipak na kraju ima veći značaj.
Kao drugi draw tu je i Evan Rachael Wood s tim što za razliku od Larry Davida koji je radio sa Woodyjem i ranije, ona deluje kao klinka koja je tu zalutala čisto da bise zapljunula kod Woodyja i ne uspeva da stvori upečatljiv woodyjevski ženski lik između ostalog i zato što je on najmanje ubedljiv u osmišljavanju savremenih likova u odnosu na koje pokušava da suprotstavi svoje matorce. Evan Rachael Wood stoga igra karikaturu sa kojom čini šta može ali reklo bi se da njen talenat ovde nije u dovoljnoj meri iskorišćen.
Srećom, Larry David u glavnoj ulozi barem vuče celu priču u pravcu sitkoma, što nažalost baš i nije filmski kvalitet no barem film nije dosadan i pretenciozan u glumačkom postupku kao deo Woodyjevog recentnog outputa.
Vrlo je verovatno da oni koji razumeju Woodyjevu magiju u savremenoj fazi mou imati drugačiji doživljaj ovog filma, ali što se mene tiče, uz sve ono što mi smeta, delom principijelno na nivou faze, delom na nivou ovog samog naslova, WHATEVER WORKS ima određeni potencijal za crossover.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MARLOWE Paul Bogarta, prvu adaptaciju Chandlerovog romana LITTLE SISTER što je dosta neobično ako imamo u vidu da se baš u ovom romanu, između ostalog, Chandler dotiče Holivuda.
James Garner igra Philip Marlowea koji kao i uvek istražuje složen, zamršen slučaj, koji na kraju, kao i u većini ekranizacija Chandlera pretvori u dosta nejasan splet događaja, pa nas toga ovog puta nije poštedeo ni Stirling Silliphant, čuveni, slavni, scenarista iz šezdesetih i sedamdesetih koji je ostavio značajan trag kako u klasičnom repertoarskom filmu tako i u blaxploitationu.
Paul Bogart je koncipirao film u 60s maniru sa ponekom noir mitemom, ali čak ni Bogartova izrazito 60s stilizacija ne može da prikrije kako Chandlerova priča po svojoj suštini, međuljudskim odnosima koji je čine itd. zapravo pripada 40s filmmakingu. U tom smislu, Bogart ima i dosta sreće da neke stvari koje su tada bile baš trendy kao što je recimo Bruce Lee koji se pojavljuje u ulozi henchmana, danas svakako deluju kao stvar svog vremena ali srećom ne i apsurdno.
Ako uzmemo u obzir da je Garner u znatnoj meri anticipirao Mel Gibsona i Bruce Willisa i njihove likove poptut Martina Riggsa i Josepha Hallenbecka kroz svoj rad u ROCKFORD FILESu, a uostalom obojicu je inicirao u vestern sa SUNSETom i MAVERICKom, njegovo sparingovanje sa Bruce Leejem ekvivalentno je Melovom dvoboju do smrti sa Jet Lijem u LETHAL WEAPON 4 a Bruce Leejev demise u MARLOWEu je apsurdan i duhovit na jedan krajnje infantilan i prilično neodolljiv način.
Garnerov Marlowe je hardboiled ali on ne može da pobegne od svog goofy šarma - niti treba - tako da je on u ovom filmu više fredmacmurrayevska nego bogartovska figura, igra detektiva sa dosta šarma i duhovitosti što će kasnije sve preneti u lik Jima Rockforda, nekih pet godina kasnije.
Film je dinamičan, zamršenost zapleta nadoknađuje tempom u kome se izlaže na priča i do kraja funkcioniše kao vrlo zaban PI film koji na svu sreću nije hendikepiran već oplemenjen obeležjima vremena u kome je nastao.
* * * / * * * *
Kao starog warmongera sigurno će te zanimati da pročitaš o velikim bitkama koje su rešene božanskim intervencijama:
http://www.cracked.com/article_18894_6-real-historic-battles-decided-by-divine-intervention.html (http://www.cracked.com/article_18894_6-real-historic-battles-decided-by-divine-intervention.html)
A kao starog DTV hounda, ovo će te nasmijati
http://www.cracked.com/photoplasty_152_if-every-movie-got-straight-to-dvd-sequel/ (http://www.cracked.com/photoplasty_152_if-every-movie-got-straight-to-dvd-sequel/)
It's official: when Mel's on the booze, don't bring up the Jews. Winona Ryder tells GQ that she knew Mel Gibson was an anti-Semitic homophobe waaaaay before you did: "I remember, like, fifteen years ago, I was at one of those big Hollywood parties. And he was really drunk. I was with my friend, who's gay. He made a really horrible gay joke. And somehow it came up that I was Jewish. He said something about 'oven dodgers,' but I didn't get it. I'd never heard that before. It was just this weird, weird moment. I was like, 'He's anti-Semitic and he's homophobic.' No one believed me!" Actually, GLAAD protested his Braveheart over a homophobic subplot in 1995, but if she wants to feel ahead of the curve, fine.
Though she's willing to discuss the hell that is Mel, don't ask Winona about her drug-fueled shoplifting days. "It's just like, nothing... I don't, like, even... I mean, I know people still... I apologize, 'cause I understand the curiosity. I just don't really want to go there." It's cool, Winny. Keep serving up dish about stars bigger than you and we'll happily let it slide.
Oven dodgers??? Džizaz, hau insenzitiv KEN ju bi?
Eeee, da je Vinona na vreme znala da reaguje, toliki bi ljudi bili spaseni... zabave.
Ovo sa bitkama je totalno ludilo, ali hit su mi i sveci & opatice koji kickuju ass!
To nisam hteo da linkujem, da ne preterujem, ali JESTE. Ludilo.
Nego, evo koga zanima satanizam:
Radost Satane (http://exyujos.110mb.com/index.html)
Oven Dodgers bi bilo hit da je izrekao Larry David.
Ali kad to kaže Melster... :)
Evo još malo za ljubitelje oružja i ratovanja
http://www.cracked.com/article_18880_7-insanely-advanced-weapons-history-somehow-forgot-about.html (http://www.cracked.com/article_18880_7-insanely-advanced-weapons-history-somehow-forgot-about.html)
Grčka vatra se pominje u svim istorijskim udžbenicima, nije bila zaboravljena.
Pominje se, ali niko ne zna kako da je reprodukuje.
Reprizirao sam THE ISLAND Michaela Ritchieja, jedan od filmova snimljenih u periodu kada je posle uspeha JAWSa Peter Benchley bio prilično agresivno ekranizovan, obično sa prilično slabim, da ne kažem katastrofalnim rezultatima. Na Benchleyevim tropskim avanturama je zapravo jedini profitirao Spielberg a Yates i Ritchie se smatraju palim borcima, premda ni THE DEEP ni THE ISLAND nisu filmovi bez određenih kvaliteta.
O THE DEEPu sam pisao ranije (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=11&t=844&p=6369&hilit=Yates#p6369) i smatram da je THE ISLAND iz 1980. praktično još na kreativniji način uspeo da se olupa o Benchleya. Naime, dok je problem Yatesovog filma bio u tome što se mnogo vremena trošilo na rešavanje "misterije" a akcenat je od starta trebalo da bude na trileru, ronjenju, poterama, Ritchiejev film upšravo ne uspeva da u dovoljnoj meri objasni okolnosti u kojima se dešava njegov zaplet.
Naime, THE ISLAND je priča o novinaru koji odlazi na karipsko ostrvo kako bi istražio misteriozne nestanke brodova i ljudi u tom kraju. Na taj put odlazi sa sinom koji mu je zapao na briogu tog vikenda, pošto je razveden. Međutim, po dolasku na ostvro, ubrzo, novinar i sin bivaju zarobljeni od strane bizarne piratske kolonije koja živi u formi izolovane komune na jednom od hiljada malih ostrva već vekovima. U koloniji, od smrti se spasavaju obojica, sin tako što biva usvojen kao sin vođe gusara a otac tako što dobija zadatak da oplodi suprugu čoveka kog je ubio u samoodbrani prilikom otmice, a tada otkrivamo da je njegova "nevesta" zapravo i jedina fertilna žena u koloniji pošto su njeni članovi izgubili moć efikasnog razmnožavanja usled inbreedinga.
U određenom smislu, THE ISLAND se može tumačiti kao neka vrsta obrnutog GOSPODARA MUVA u kome umesto dece bez odraslih koja gube razum imamo odrasle bez dece koji gube razum.
Ono gde kreće osnovni konflikt nije niz nelogičnosti na osnovu kojih ovaj film zapravo jedino i može da stoji, već nejasnoća vezana za tačku kojoj je ova gusarska zajednica odlučila da se iščaši od normalnih civilizacijskih tokova. Naime, najintrigantniji element ove priče jeste upravo ta bizarna zajednica koja živi kao nekoliko vekova ranije, sa jednom vrstom uvrnutog gusarskog, odmetničkog pogleda na svet. U tom smislu, ovi gusari odbijaju svu civilizaciju i žele da žive kao primitivci. Međutim, izuzev njihovog jataka, lekara koji im se pridružio pre tridesetak godina, svi ostali su manje ili više duševno poremećeni usled odgoja i inbreedinga te njihova želja da žive izolovano kao "slobodni" , "pravi" ljudi, "gusari", "divljaci", nema puno smisla jer ni sami gusari nisu napuštali civilizaciju iz principijlnih već iz krajnje praktičnih razloga. U tom smislu, određena vrsta ironije prema konzumerizmu, savremenoj tehnologiji, turizmu i sl. koja provejava kroz THE ISLAND - jer Ritchie nudi jednu vrlo potentnu sliku bezmalo nepobedivih ljudi koji su u sebi zadržali divljaštvo kojim pobeđuju nepripremljene civile, ali i obalsku stražu, te ih i može poraziti samo čovek koji je sa njima proveo neko vreme - nema previše smisla, jer mi zapravo ni u jednom trenutku ne vidimo bilo šta u njihovom životu što bi ikoga moglo da zavede. Uprkos tome što je upravo ta funkcija rezervisana za novinarevog sina, koji postaje odani član plemena i u njemu nalazi zamenu za svoju očigledno disfunkcionalnu porodicu u Americi, koja mu između ostalog ipak ne brani da puca iz vatrenog oružja radi rekreacije, Ritchie ni na njegovom primeru ne uspeva da ponudi uverljivu transformaciju, i zapravo film pada zbog nemogućnosti da se do kraja razumeju odnosi i privlačnost te izolovane zajednice.
Ako imamo u vidu da su se kroz pljačke i vrebanje brodova, pripadnici te zajednice mogli upoznati sa određenim civilizacijskim tekovinama, dakle mogli su da vide kako se šta koristi i kako se u čemu uživa, njihova nesposobnost da ovladaju bilo čim izuzev oružja (vrlo zanimljiva postavka, složićemo se) takođe deluje dosta ako ne neuverljivo a ono barem nedovoljno objašnjeno, pa bi se reklo da je arhaičnost zajednice ovde više u funkciji pitoreksnosti negativaca.
Ostaje pitanje da li bi ovi likovi delovali efektnije i da li bi kritika bila ubedljivija kada bi to bili junaci koji otimaju ljude sa kojima će se razmnožavati, dakle nisu inbredi, žive u luksuzu, vladaju tehnikom, a žive po gusarskim principima. No, onda to ne bi bio Benchley već Ballard.
Michael Caine je dosta ambivalentan u glavnoj ulozi. baveći se karakterom, on odlučuje da ga problematizuje kao everymana zatočeno u nezgodnoj situaciji, ali reklo bi se da ga ni u jednoj fazi ne igra u punoj koncentraciji. Ruku na srce, THE ISLAND jeste izašao u jdnoj dosta mračnoj fazi Caineove karijere koju on pravda finansijskim problemima u koje je zapao a obeležile su je saradnje sa Irwin Allenom, dakle totalna neprikrivena prodaja stare (i aktuelne) slave.
David Warner igra vođu gusara i mislim da o stepenu šmire ostatka ekipe dovoljno govori činjenica da je u ovoj skupini Warner najsmireniji. :)
Ritchie je vešt reditelj sa istinskim vizuelnim pečatom, s tim što se to u kasnijem delu njegove karijere zaboravilo. U početku, njegov rukopis obeležavala je pseudo-dokumentarna faktura, da bi u naslovima poput PRIME CUTa pokazao da vlada vrlo estetizovanim prizorima, pažljivo komponovanim kadrovima i da ume da prikaže energične prizore nasilja. U THE ISLANDu ne koristi nijedan od ova dva pristupa već je više na liniji jednog dosta suvog ali u suštini pristojnog mejnstrim prosedea, sa odsusutvom žanrovske stilizacije i oslanjanjem na to da će same situacije generisati saspens, pa povremeno čak i horor ugođaj. Ovo i jeste i nije prava odluka jer THE ISLAND s jedne strane ima potncijal da bude genrebending priča, ali u samoj egzekuciji ona to ipak nije pa bi joj poneka žanrovska štaka verovatno pomogla.
Posle ovog filma, Ritchie je ostao u okvirima holivudskog mejnstrima i pravio je velike hitove, ali uz par časnih izuzetaka, THE ISLAND se iako promašaj može smatrati njegovim verovatno poslednjim "ličnim" filmom u kome je pokušavao da iskorači izvan okvira mejnstrima.
* * 1/2 / * * * *
Aj sad da vidim ko sme u NATO pakt? :)
http://news.yahoo.com/s/ap/20101218/ap_on_go_co/us_gays_in_military (http://news.yahoo.com/s/ap/20101218/ap_on_go_co/us_gays_in_military)
U fazi repriziranja Michaela Ritchieja ponovio sam i THE BAD NEWS BEARS iz 1976. godine. Ritchie je u ovom filmu pokazao upravo ključna obeležja svog rada sve do početka osamdesetih, a to je uvođenje nekih novih, avangardnijih tehnika i u ovom slučaju uveo ih je u dečji film.
THE BAD NEWS BEARS je jedan od ključnih filmova o deci sportistima i postao je toliki hit da su kasnije snimljena još dva nastavka i TV serija, međutim Ritchiejev original je sve sem očekivanog začetnika jednog komericjlnog serijala.
Scenario Billa Lancastera, nažalost prerano preminulog sina Burta Lancastera, koji je uprkos dečjoj paralizi igrao bejzbol kao dečak odakle je sigurno i crpio inspiraciju za ovaj film, a ljubitelji žanra ga znaju i kao Carpenterovog saradnika na THE THINGu, prepun je oporih deonica, i mudro je postavljen jer sport povezuje sa sazrevanjem junaka, dovodeći stvari do toga da na mečevima ne presuđuje veština već lične odluke što sportskom nadmetanju daje značajnu funkciju u razvoju karaktera.
Iako je bejzbol jedan od retkih sportova koje ne razumem u potpunosti, pa samim tim, scene nadmetanja mi nisu bile naročito intrigantne, razvoj likova unutar njih mi je držao pažnju što je veliki scenaristički i rediteljski uspeh.
Walter Matthau je u centru kao propali minorleaguer koji uporedo radi kao čistač bazena i trener little league tima i u prinipu kada je takav glumac tu dosta problema je rešeno, ne samo što on preuzima dosta zadataka na sebe nego i zato što je odličan target man za mnoge akcije koje sporvodi izvanredan kast dece koju predvodi najmlađa dobitnica "oskara" Tatum O'Neal, koja će ubrzo posle toga biti jedan od navodnih izvora kasnijih seksualnih frustracija Michaela Jacksona, ali u ovom filmu je ona još uvek besprekorni child star koji sa puno stila obavlja svoj zadatak.
Bill Lancasterov scenario je izrazito foul-mouthed i toga u sequelima koje je on pisao kasnije nije bilo, dakle moguće je da je rečnik Ritchiejeva intervencija, ali možda je tako bilo i u scenariju. U svakom slučaju, Ritchie režira ovaj dečji film kao što je radio i svoje prethodne filmove, dakle sa dosta overlappinga između glumaca u dijalozima i sa dokumentarističkim vizuelnim konceptom koji čini da se gledalac oseti kao da je u sred prašnjavog bejzbol igrališta i da ima gotovo taktilni ugođaj na licu mesta. Direktor fotografije je inače bio John Alonzo čiji je verovatno najpoznatiji film SCARFACE ali ovaj DP ima prebogat opus koji ga čini istinskim delom snimateljske aristokratije.
Rad sa decom glumcima je sjajan i jasno je kako Ritchie vrlo vešto koristi upotrebljive delove koje klinci isporučuju, a izuzev Tatum O'Neal i danas poznatog Jackie Earl Haleya, ostatak dece nije suštinski opterećebn glumačkim zadacima već svako doprinosi po jedan detalj.
Linlaterov rimejk je imao dobar potencijal u angažovanju Billy Bob Thorntona i scenarista Johna Reque i Glenn Ficarre, ali naprosto njegov rediteljski koncept nije uspeo da parira nadogradnji kojom je Ritchie učinio da THE BAD NEWS BEARS prevaziđe ono što se nameće kao očigledan ishod filma o deci koja treniraju bejzbol. Iako THE BAD NEWS BEARS govori o sportu, a to je tema kojom se Ritchie uspešno bavio i pre i posle ovog filma, nalazi se na pola puta između njegovih najboljih (DOWNHILL RACER) i konfekcijskih filmova na tu temu, čija je osnovna razlika bila u tome što su ovi prvi bili cinični i ulazili u suštinu savremene kompeticije kao oboljenja sporta dok su ovi kasniji bili pre svega apologija sporta kao oblasti delovanja u kojoj čovek može u potpunosti da ostvari svoje potencijale.
* * * / * * * *
Sa zadovoljstvom, predstavljam Albedov tekst u kome se dodatno produbljuje Kimova teorija & praksa filma!
http://camerapolitica.blogspot.com/2010/12/bulgasari-i-aristotel.html (http://camerapolitica.blogspot.com/2010/12/bulgasari-i-aristotel.html)
Former "24" executive producer Howard Gordon tells Assignment X that the proposed movie adaptation of the hit Fox TV series has been put on indefinite hold.
Acclaimed scribe Billy Ray ("Breach," "Shattered Glass") penned a script for the big-screen Jack Bauer adventure, but Fox passed on the take. Gordon says "There was a script, but ultimately it wasn't the right proposition. It wasn't strong enough or compelling enough to the studio obviously to move ahead with it."
Gordon adds that he's not involved in the project anymore but director Tony Scott apparently "has an idea that he is going to run it by or has run it by Kiefer Sutherland. I don't know what the status of it is."
Could that mean we might eventually see Tony Scott-directed "24" movie? I know a certain writer in Canberra right now who will be doing cartwheels if this turns out to be true.
Mehmete, stigao sam do njuz.neta
http://www.njuz.net/snimljen-film-bez-nikole-koja/ (http://www.njuz.net/snimljen-film-bez-nikole-koja/)
Čeka me još samo News Corp.
Quote from: crippled_avenger on 19-12-2010, 21:45:42
Sa zadovoljstvom, predstavljam Albedov tekst u kome se dodatno produbljuje Kimova teorija & praksa filma!
http://camerapolitica.blogspot.com/2010/12/bulgasari-i-aristotel.html (http://camerapolitica.blogspot.com/2010/12/bulgasari-i-aristotel.html)
hehe, e lud si skroz
moram da priznam da sam sad fasciniran Kimom, još kad vidjeh onaj snimak filmskog studija i gigantske slike njega kako režira. Postavio sam u komentaru tamo samo 2/3 part.
sad nađoh snimak u jednom komadu, postaje zanimljivo od 13. minuta.
NORTH KOREAN FILM MANDESS!
http://www.vbs.tv/en-gb/watch/the-vice-guide-to-film--2/north-korean-film-madness-full-length (http://www.vbs.tv/en-gb/watch/the-vice-guide-to-film--2/north-korean-film-madness-full-length)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg337.imageshack.us%2Fimg337%2F6518%2Fkimj.png&hash=b1f59d4136a5e6c62a46a90e855731cdbfa89571)
Kim Jong-il, strana 38, objasnio čovjek :)
Da nije manijakalni diktator bio bi pop zvezda. Mada, još nije kasno...
Ma pazi, deo u kome on govori o zadacima filmskog reditelja u radu na filmu, uopšte nisu bezveze. Pozicija reditelja je uvek prilična siva zona u objašnjavanju filmskih zanimanja i Kim ne nudi aksiom, naravno, i posle njega to ostaje siva zona, ali nudi svoje vrlo precizno viđenje što znači - ako radiš kod mene, onda biti reditelj znači to i to. Respect!
Ne, dobar je on, samo ponekad zvuči ne kao ''Režija za početnike'', već kao ''Razorno, bukvalno i kristalno jasna režija za početnike'' :)
Jer ovaj citat je tačan, to i jeste poenta režije, samo ja nigdje nisam naišao da je neko to tako napisao.
U klimaktičkoj sceni konflikt se razrješava, ideja filma se ''potpuno objašnjava'' i nudi se odgovor/objašnjenje problema.
Što je najgore, podsjeća me na moj stil pisanja :)
Da, pa dobro, Kim piše tako.
On ima malo taj mesijanski pristup svojim objašnjenjima što možda i nije loše pošto je verovatno ovo uvedeno i kao udžbenik. Stoga, nije ovo samo promišljanje filma već eventualno i kamen temeljac kinematografije kao takve u toj hraboj, prkosnoj, državi.
i ne samo temeljac kinematografije, pogledaj 13. minut snimka, ''cinema as a main link in the whole chain of art and literature''
a prije toga turistički vodič objašnjava kako film ima funkciju ideološke edukacije, mislim poenta ideološke edukacije je da ti ne kaže da je riječ o ideološkoj edukaciji :)
Ali boli Kima uvo, on tačno napiše šta je i kako je, car...
Henry Rollins producirao Mansonov album
Henry Rollins je nedavno otkrio da je bio producent neobjavljenog albuma Charlesa Mansona iz 80-ih.
Frontmen sastava Black Flag je potpisao producentski ugovor za jednu od Mansonovih do sada neobjavljenih ploča, Completion, ali ubrzo ga je pozvao Mansonov advokat koji je otkazao ceo projekat zbog pretnji smrću koje je dobilo više ljudi angažovanih oko albuma, prenosi Paste.
Napravljeno je samo pet kopija ove ploče od kojih Rollins poseduje dve, dok se za preostale tri veruje da su kod Mansona. Rollins i Manson su još neko vreme održavali komunikaciju.
2008. godine Rollins je izjavio za NME: "Iznenada mi je poslao pismo u kom kaže: 'Video sam te na MTV-ju i mislim da si bio baš kul'. Tako da smo razmenili pisma u više navrata do 1984. godine. Ja bih ga obaveštavao o novostima vezanim za našu novu ploču, a on bi mi uzvraćao polulucidnim odgovorima. Pravio je aluzije na Beach Boys koji mu navodno kradu ideje, što je zvučalo kao da im zavidi".
Još uvek nema planova da se izda Completion.
Pa što ne pusti empetrojke u opticaj, prokletnik...
Trejler možda čak i za film godine!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/12/hanna.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2010/12/hanna.html)
Pogledao sam BLACK SWAN Darrena Aronofskog. Ovo mu je najbolji film posle PI ako se gleda otvorenog srca i ako se ne tumači na način kako je reditelj želeo već iz jednog relaksiranijeg, duhovitijeg ugla.
Naime, ovo je film o tome kako bavljenje umetnošću može da dovede do gubitka razuma, kako je umetnost dobar ventil za labilne osobe, kako je granica između genijalnosti i ludila vrlo tanka i sl.- Međutim, sam svet umetnosti taj najdelikatniji od svih za prikazivanje na filmu, predstavljen je nizom klišea koji ga dovode do granice parodije. Balerine su sujetne i kompetetivne, reditelji-koreografi bi samo da ih jebu i to im je jedina inspiracija, i skriveno i bukvalno i ta seksualna igra se manifestuje time tako što im neprestano govore kako bi da ih jebu a to i sprovode koliko im okolnosti dopuštaju, i to su manje ili više sve indikacije. I onda posle svega toga, prisustvujemo jednom krajnje konvencionalnom baletu, muzejskog tipa, ne mnogo udaljenom od nekog najbanalnijeg doživljaja te umetnosti u kome se naravno prepletu eros i tanatos, život i smrt, umetnost i ludilo itd.
Po prekempiranosti baletskog sveta, BLACK SWAN ponajviše podseća na SHOWGIRLS Paul Verhoevena samo što je naravno kulturniji, pretenciozniji, umiveniji, i to u skladu sa starom RTS maksimom da vaza u kadru sugeriše da je reč o emisiji u umetnosti.
Kada, dosta rano u ovom filmu prihvatimo da je BLACK SWAN u stvari komedija, ako ne po tome što je smešan, jer nije smešan, već po svom duhu, po iluzijama neusklađenim sa stvarnošću koje o sebi ima ne samo glavna junakinja, nego i sam reditelj, onda se sve pretvara u jedan simpatičan i tek sporadično iritantan rollercoaster.
BLACK SWAN se po stepenu banalnosti svog scenarija može porediti sa THE WRESTLERom. Ono što BLACK SWAN međutim ima jeste Aronofsky u jednom baroknijem rediteljskom raspoloženju. Dakle, reklo bi se da je scenario koji je bajkovit tako i realizovan, i ako izuzmemo ubeđenje Aronofskog da je film umetnost ako Natalie pola filma gledamo u potiljak, što je preuzeto iz THE WRESTLERa, ostatak filma je fetišistički uslikan i lepuškast.
Drugi problem scenarija pored suštinske banalnosti i priče koju su nam već ispričali Michael Powell i Roman Polanski, jeste sama struktura. Meni lično ne smeta što je u BLACK SWANu Aronofsky odlučio da mejnstrimizuje RED SHOES i REPULSION, čak naprotiv, ali čini mi se da je scenario morao biti bolje strukturiran jer se neke stvari prekasno dese i remete sklad inače vrlo jednostavnog storylinea. Primedbe na strukturu se mogu staviti RED SHOESu i REPULSIONu ali to su remek-dela velikih reditelja koja imaju neke druge suštinske kvalitete i prevazilaze taj nesklad dočim Aronofsky čiji film jdino može da funkcioniša kao simulacija arta za shopping mall mora da povede računa o strukturi.
U tom smislu, BLACK SWAN bi se mogao nazvati artsploitationom, a kad se eksploatiše umetnost tu naravno ima i seksa. Kao i većina geekova rođenih početkom osamdesetim imam soft spot za Natalie Portman te mi je krivo što je skončala kao seksualni objekat kod Aronofskog, a on ju je tretirao kao jedan drugi seks simbol iz mog odrastanja jennifer Connely u REQUIEM FOR A DREAMu, dakle zarozao ju je i prilično ponizio. Tako ovde imamo jednu dorcelovsku scenu lezbijskog obaranja između Mile Ćunis, pardon, Kunis koja je uz sve moj simpatije ipak druga liga u odnosu na NP i Leonove štićenice lično i jednu dosta uncalled for banalnu, pa čak naneki način i gross scenu samozadovoljavanja with a twist.
Ako je odnos između Leona i devojčice bio kao odnos Meha i DušMana onda je odnos Vincenta Cassella u ovom filmu i njegovih evropskih rola kao odnos Roccovih radova u Americi sa njegovim evropskim trijumfima. Dakle, to je sve okej, to jeste Vincent ali očigledno je da ovo nije prava stvar.
Naravno, ove primedbe na scene seksa ne oktrivaju neku moju ranije nepoznatu puritansku stranu već pokazuju koliko su u suštini jeftini money shotovi na koje se Aronofsky oslanja i koliko zapravo on suštinski nije reditelj umetničkog filma. Naime, reditelji praviih balls to the wall umetničkih filmova ne pokušavaju da zabave publiku, ne spuštaju loptu, nema crowd pleasinga, nego se ide do kraja, koliko god to pogubno bilo, i zato Aronofsky koji ne može da odoli svojim zabavljačkim instinktima nikada neće biti Polanski ili Powell.
No da se vratimo onome gde se Aronofsky snalazi a to je zabava. Dakle. BLACK SWAN nije umetnost, i jeste komedija u svojoj suštini, i jeste pitak, i jeste sporadično lepo insceniran, i uopšte to je jedan fini malograđanski film koji se dotiče o neke provokativnije, čak u nekim tačkama pipne i Cronenberga, ali koji to nije. Međutim, s druge strane, ako je i samo podsetio na velike uzore i prilagodio ih najširim masama to zapravo nije loše. Paradoks je u tome što su se i RED SHOES i REPULSION u svoje vreme u skladu sa svojim mogućnostima obraćali široj publici, čak možda i široj od one koju sada ima BLACK SWAN. Stoga, nije kriv Aronofsky što je umislio da je umetnik, kriva je cela scena što ga u toj iluziji podržavala.
* * * / * * * *
Skinoh ga jutros da proverim taj odnos... S obzirom da ja i Pi smatram poluuspelom arti mutljavinom (a to kaže čovek sklon arti mutljavinama), ne očekujem mnogo...
Meni je ideja da je Aronofsky ozbiljan reditelj jedna velika podmetačina...
Quote from: crippled_avenger on 22-12-2010, 04:21:43onda je odnos Vincenta Cassella u ovom filmu i njegovih evropskih rola kao odnos Roccovih radova u Americi sa njegovim evropskim trijumfima.
:lol:
inače, upravo pogledah Kelly in Paris scenu, i tu Roko pokazuje da je stvarno došao red da ga stave u filozofske anale!
I da, sramota me je što nisam to ranije pogledao, mislim Kelly šeta Parizom i pokazuje prstom na Ajfelov toranj i kaže ''ovo je falički simbol'', i onda sretne dvojnika Robina Vilijamsa i masakrira čovjeka. Kao što rekoh, ovo je za filozofske anale.
A Swan je stvarno smor bio, da nije Aronofsky režirao ne bi ni gledao jebeni balet, mada on je definitivno propao poslije one spejs meditacije kojoj sam zaboravio ime...
Pogledao sam australijski partizanski film TOMORROW WHEN THE WAR BEGAN Stuart Beattieja, ekranizaciju romana Johna Marsdena. Australijanci su okusili Drugi svetski rat i snimili niz raznovrsnih filmova na tu temu, i uopšte ljudi iz ovog kraja su ostavili značajan trag u ratnom filmu uopšte. Pa ipak, i pored filmova na temu gerile, nisu imali puno iskustava sa tom temom.
TOMORROW WHEN THE WAR BEGAN je snimljen po bestseler romanu za koji ne znam da li je preveden kod nas, i nisam ga čitao, no po ovome što sam video u filmu, rekao bih da se radi o brutalnom rip-offu RED DAWNa samo bez Red Scare monmebnta i cele hladnoratovske priče. Ako imamo u vidu da je MGM snimio rimejk RED DAWNa očigledno je hladnoratovski strah o komunistima ili ex-komunistima koji okupiraju Ameriku odnosno Australiju ponovo u modi.
Raspad MGMa učuinio je da TOMORROW bude ipak prvi film u tom obnovljenom talasu a Paramountova distribucija će mu omogućiti da izađe i izvan ANZAC okvira što je uosrtalom i očekivano za film koji je radio Stuart Beattie, holivudski scenarista iz Australije koji je počev od COLLATERALa napravio odličnu karijeru.
Mđutim, TOMORROW je autentični asutralijski produkt i Battie nije u u Australiji snimio holivudski film. U njemu glume lokalni glumci, nije opterećen lokalizmima ALI usled toga više deluje sterilno nego istinski univerzalno čemu doprinosi i realizacija za koju se ne može reći da reflektuje Beattiejevo neznanje koliko dosta sveden budžetski okvir u kome je snimljen film. Film koji ovako izgleda po meni nema puno šanse u bioskopima pošto u svojim najboljim deonicama deluje kao nešto skuplja, mada ne i najskuplja/najkvalitetnija mini-serija.
Ono što je međutim apsolutno australijski šmek koji je Beattie očuvao jeste sam odnos prema temi. Naime, film dosta podseća na radove Brian Trenchard-Smitha. Naravno, ovo je novi vid Ozploitationa koji nastaje pod pažljivom kontrolom Holivuda i ovo je film nanjen mlađoj publici, tako da u njemu nema ni nasilja niti sjajnih akrobacija Grant Pagea, ali ono što postoji jeste jedan gotovo dečački, naivni, pomalo genre-benderski odnos prema pustolovini na koju polaze junaci. Otud je TOMORROW u osnovi akcioni film koji to nije jer u filmu nema previše akcije, i ratni film koji to nije jer ne govori o ratu koji se desio niti o sukobu koji je u pravom smislu rat, ali u sebi ima jedan integritet priče o grupi likova u određenoj situaciji koja se ne priklanja žanrovima već ostaje vezana za svoje likove i njihove događaje i oni ih vode.
Nažalost, Beattie nije dovoljno jak reditelj da u potpunosti iznese takvo opredeljenje za prevazilaženje žanra a pored te vizuelne troosti karakteristične za televiziju, film hendikepira i činjenica da iako je reč o zaokruženoj filmskoj priči, ovaj film jeste profilisan kao franchise-starter.
Svojim estetskim dometima, TOMORROW ne uspeva da se nametne kao naslov koji zauzima značajno mesto u ovogodišnjoj ponudi. Međutim, ne može mu se osporiti da je izuzetno simpatičan, naročito ako imamo u vidu moju poziciju ljubitelja partizanskog filma koga ovaj naslov verovatno nsvesno (za razliku od Milusovog RED DAWNa send upuje). Otud mi je milo da je odobreno snimanje nastavka koje će nadam se ovo učiniti serjalom.
Isto tako, mislim da ovaj film ima veliki potencijal kao televizijski materijal.
Kad je reč o protivnicima, oni nikada nisu sasvim definisani ali invaziju su izvršili najverovatnije Kinezi, reklo bi se po tome što nose kalašnjikove i izgledaju kao da su sa Dalekog istoka. U prilog tome govori i njihov nominalni cilj - u jednom radio saopštenju kažu da je Auistralija okupirana jer je reč o velikoj nenaseljenoj teritoriji koja može režiti njihov problem prenaseljenosti. Kineski okupatori prikazani kao surovi, bezlični ali ne i kao neki apriorni zlotvori te će oni verovatno biti razrađeni u nastavku.
Ono što je mnogo zanimljivije su mladi junaci koji pokreću otpor. Naime, kada shvate da su im roditelji, i svi ostali sugrađani oteti i odvedeni u logore, mladi junaci imaju jednu sesiju na kojoj brejnstormumju šta i kako dalje. Na toj sesiji oni najotvorenije kažu da nemaju nikakav odnos prema svojoj zemlji, da nisu sigurni da postoji ikakav patriotski motiv u njima, a jedna od njih koja dolazi iz porodice verskih fundamentalista ima dileme oko toga da li uopšte treba ubijati ljude. Beattie, što je najzanimljivije, ni ne daje bilo kakav povod osim pukog preživljavanja i odanosti jednih drugima kada otpor krene tako da je film zapravo izrazito apolitičan. Jedini ieološki pregnantan momenat je scena kada devojčica iz religiozne poroice ubija Kineza. Ta scena je akcentovana, ali to ubistvo je opravdano situacijom, a potom se nastala trauma dalje ne elaborira.
TOMORROW, WHEN THE WAR BEGAN je više simpatičan nego istinski dobar film, ali svojim šarmom i jednom old school pristupom filmskoj avanturi uspeva da pokrije svoje zanatske i kreativne nedostatke. Svakako se radujem nastavku koji se sprema.
* * 1/2 / * * * *
Staham kickuje ass u klipu iz MECHANICa!
http://www.imdb.com/rg/VIDEO_PLAY/LINK//video/imdb/vi1503959833/ (http://www.imdb.com/rg/VIDEO_PLAY/LINK//video/imdb/vi1503959833/)
Quote from: Meho Krljic on 02-12-2010, 15:37:09
Nekada smo ovakva oružja imali samo u igrama (na primer u resistance Fall Of Man), ali sada ih imaju i američki soldati u avganistanskim pustošima:
http://news.yahoo.com/s/afp/20101201/sc_afp/usmilitaryweaponsafghanistan (http://news.yahoo.com/s/afp/20101201/sc_afp/usmilitaryweaponsafghanistan)
Ovo je još šmekerskije:
http://edition.cnn.com/2010/TECH/innovation/12/23/war.eyepiece.wired/ (http://edition.cnn.com/2010/TECH/innovation/12/23/war.eyepiece.wired/)
Pogledao sam BURIED Rodrigo Cortesa, film koji je ove godine imao veliki hype u žanrovskim krugovima, velikim delom i zato što u ovom atipičnom indie filmu glavnu, naslovnu, i maltene jedinu ulogu igra Ryan Reynolds, verovatno glumac u najvećem usponu trenutno.
Scenario Chrisa Sparlinga nudi naizgled odličan high concept, priču o kamiondžiji zakopanom u sanduku u Iraku i ostavljenim mobilnim telefonom kojim treba da nabavi pet miliona dolara za otkup. Koliko god ovo naizgled elovalo kao high concept koji samo potvrđuje da upravo biogate kinematografije imaju najbolje ideje za niskobudžetne filmove, BURIED nije taj film.
Naime, sličnu priču o zatrpanim ljudima smo imali i ranije a koliko shvatam i 127 HOURS će biti na sličnoj liniji, mada sa više manevarskog prostora, i posle WORLD TRADE CENTERa, BURIED takođe potvrđuje da ovkve priče naprosto dosade posle prvih pet minuta. Naime, koncept se jako brzo istroši i izuzev twist početka i twist endinga, BURIED se jedino može pohvaliti time da nije dosadan ali svakako nije ni naročito napet, što je deo namere, ni naročito ironičan, što je drugi deo namere, niti dirljiv, na čemu se insistira pred kraj.
Za to niko naročito nije kriv. BURIED deluje kao jedan od onih filmova neodoljive radikalnosti u pristupu koji je prosto morao da bude snimljen kako bi se ispostavilo da to naprosto nije ni fascinantno, ni negledljivo, već naprosto mlako.
Sparling je možda ponešto mogao da popravi na scenariju, ali nije problem BURIEDa tako jednostavan. Naime, priča o čoveku zatvorenom u jedan prostor takvih dimenzija vuče sa sobom niz problema među kojima je možda najbizarniji taj što je čak i jednom tako scenografski svedenom prostoru između ostalog ne veruje jer je preradikalno umešan u radnju, a ironija je da upotreba optike sama po sebi čini da naš subjektivni osećaj dimenzija tog prostora varira iako verujem da se o tome vodilo računa, ali prosto film ima neke svoje zakonitosti vezane za optiku koje se ne mogu zaobići.
Iako Cortes ide u pravcu naturalizma, BURIED na kraju deluje kao prevelika konstrukcija u svakom smislu, i po dometu je tek nešto iznad Stoneovog WTCa koji je imao na raspologanju nešto više pomagala ali je na kraju postigao još i manje.
Otud je BURIED jedan podnošljiv, relativno pitak film, koji jednu radikalnu postavku svodi na nivo krajnje mlakog ugođaja. Ipak, čini se da će ovaj film biti bitna stavka u filmografijama uključenih ljudi što nije nepravda ali nije baš ni da se radi o istinskoj odskočnoj dasci.
* * 1/2 / * * * *
Kako ti se svideo "The Vanishing"?
Onaj stari?
Sa Džef Bridžisom, Kifer Saterlendom i Sandrom Bulok.
Poslednji put sam ga gledao tada kad je izašao a to je bilo pre skoro 15-20 godina. Tad mi je bio cool. Ali moraću da repriziram.
Pogledao sam DEATH RACE 2 Roela Reinea, DTV nastavak Paul WS Andersonovog rimejka Crormanove čuvene produkcije iz zlatnih dana.
Anderson je bio u izvesnoj meri umešan u rad na ovom filmu, kao jedan od producenata i jedan od autora priče na kojoj je radio zajedno sa Tony Gigliom koga znamo kao reditelja relativno high profile polu bioskopskog polu DTV filma CHAOS u kome su se svojevrmeno pojavili Jason Statham i Wesley Snipes.
Roel Reine je holandski reditelj koji već godinama pokušava da se priobije u domenu B-filma i ovom prilikom pokazuje da ima dara pre svega kad je reč o stvaranju atmosfere, iako svakako da ima DTV filmova koji bolje imitiraju look bioskopskog filma. DEATH RACE 2 nije takav, sve vreme je iz fakture slike i nariočito iz zvuka jasno da je reč o DTV filmu, ali su zato lokacije vrlo dobre, što i ne čudi jer film je sniman u Južnoj Africi a ne u Istočnoj Evropi, dakle arhitektura prosto više podseća na anglosaksonski pogled na gradnju, a i podela statista i epizodnih likova je samim tim ubedljivija.
Ovaj film je formalno origin story o Frnakensteinu kog u izvorniku igra David Carradine a u rimejku se čuje njegov glas. Igra ga Luke Goss koga znamo kao boy band zvezdu nekada a sada glumca koji se bori za svoje mesto u različitim projektima. U manjim ulogama, pojavljuju se Danny Trejo i Ving Rhames a iz prvog filma (Andersonovog rimejka) tu je scene-stealer Frederick Koehler, mahom poznat kao televizijski glumac.
Luke Goss je dosta bled kao karakter i iako podseća na nešto što bi se moglo opisati kao Jason Statham kupljen kod Kineza, ni sa svojom dosta velikom upornošću ne uspeva da se nametne kao punokrvni akcioni heroj. Nije problem u tome što je neubedljiv tokom akcije, čak naprotiv, vrlo je solidan u tučama, već naprosto nema dovoljno jak personality. Negativci koji su doduše dati kao skice su u tom smislu mnogo ubedljiviji.
Tuče su solidno realizovane, ali gotovo da nema wireworka, jjperryjevskih efekata i sličnih stvari. Ovo je film sa dosta old school tuče backstabbinga i sličnih stvari. Anderson se postarao da film zaslužuje R-rejting a mogu reći da automobilske scene koje čine drugi deo filma, uprkos svim pomagalima koja su se mogla uvesti, a to su quick-cutting, efekti i slične stvari, imaju stvarno dobar efekat i vrlo su zabavne, između ostalog i zato što su nabudžena kola jako dobro diznajnirana i lupaju se bespoštedno. Upravo u ovom najskupljem delu filma, Reine nalazi načine da se ponajviše približi izgledu bioskopskog akcijaša, iako bi po svakoj logici trebalo da je obrnuto.
Ako imamo u vidu da su likovi pristojni, da priča nije ništa naročito ali nije uvredljiva, da je akcija mahom zanimlj9iva a sporadično sjajna na jedan neiskvareni B-način, mogu reći da je DEATH RACE 2 uspeo DTV sequel koji nije bolji od bioskopskog riginala ali u ovom aranžmanu bih vrlo rado gledao još koji DTV sequel u ovoj franšizi.
Anderson je mudro zadržao prljavštinu B-filma a nije skrenuo u jalovo oživljavanje exploitationa u muzejskom smislu, tako da DEATH RACE 2 ima pravi duh tog B-filma snimljenog u kolonijalnim područjima, kakav su nekada imali radovi Brian Trenchard-Smitha, recimo...
* * 1/2 / * * * *
Godine neposredno posle rata bile su tema mog prvog predavanja o partizanskom filmu u DOBu, a jedna od specifičnosti tog perioda jeste da su u periodu dosta svežih trauma kojima su bili izloženi i filmski radnici i gledaoci, nastajali filmovi o NOBu koji su istovremeno bili i preteča i izuzetak u odnosu na našu tipičnu percepcioju partizanskog filma.
Hteli-ne hteli, mi poistovećujemo partizanski film sa akcijašima Hajrudina Krvavca, partizanskim vesternima Žike Mitrovića, istorijskim freskama Veljka Bulajića ili dekonstrukcijama rata poput onih koje su radili Žika Pavlović ili Puriša Đorđević. Međutim filmografija partizanskog filma je mnogo bogatija a rekao bih da su sami politički procesi kao takvi bili mnogo ozbiljnije prikazani upravo u ovoj ranoj fazi partizanskog filma, naročito ako imamo u vidu da je kasnija ,,demistifikacija" NOBa mahom proizilazila iz infantilizacije određenih događaja, odnosno sa pomeranjem akcenta sa društvenog procesa na tobožnje razotkrivanje pojedinih događaja.
Otud i prilika da repriziram deo filmova iz te faze, među kojima je i RAFAL U NEBO Vanje Bjenjaša, jedan od rediteljskih radova našeg čuvenog montažera u kome je na scenariju sarađivao sa Bogdanom Jovanovićem, prilično plodnim scenaristom koji je najpoznatiji po svojim saradnjama sa Jovanom Živanovićem, sa kojim je uostalom tesno sarađivao i Bjenjaš.
U osnovi RAFAL U NEBO možemo opisati kao partizanski vestern, ali ne u maniru Žike Mitrovića i akcentom na potere i oružane sukobe već više na liniji kamernijih osvetničkih vesterna sa depresivnom atmosferom, kao recimo u radovima Anthony Manna.
Lepo je videti Berta Sotlara, sjajnog slovenačkog mačoa (koliko god to neverovatno zvuči), u glavnoj ulozi partizanskog oficira koji neposredno po završetku rata odlazi u zavičaj i tamo nalazi zgarište svoje kuće, shvata da mu je porodicu pobio lokalni četnički vojvoda a zatim kreće za njim kako bi ga ubio. Njegove kolege partizani pokušavaju da ga spreče, naročito kad naslute da će možda sprovesti svoju osvetu tako što će pobiti četnikovu porodicu.
Ekstremnost situacije, prirodno, ublažena je krajem u kome sam partizan na kraju ne može da sprovede osvetu u delo, ali sve do tog samog kraja koji je zapravo najmanje uverljiv i previše artificijelan, imamo jednu dosta efikasnu i ubedljivu priču o osveti koju čak ni poneka deonica politički korektnog moralisanja od strane partiozanskih starešina ne može da pokvari.
Posle bogatog montažeroskog iskustva, Bjenjaš je prirodno stekao vrlo izgrađen rediteljski stil u kome vrlo precizno, sugestivnim kadriranjem i montažnim rešenjima priča priču, u suštini bez potrebe za preobimnim dijalozima sa dosta vizuelne ekspresije.
Uslovno, mogli bismo konstatovati da je u istoriji naše kinematografije bilo bolje glumljenih filmova, to je tačno, ali u tom periodu Bjenjaš nije pao izvan nekog standardnog nivoa kad je reč o glumačkoj igri, a u par slučajeva imao je i inspirisana rešenja na nivou podele.
Što se Sotlara tiče, nesumnjivo je napravio veliku karijeru u našem filmu, ali kada pogledamo u ovom filmu vidimo jugoslovenskog Jean Louis Trintignanta u najavi, a takav opus on ipak nije uspeo da ostvari.
Iako RAFAL U NEBO nije jedini film koji govori o ličnoj odmazdi za počinjene zločine tokom rata, uz VANDU KOS spada među najranije filmove na tu temu. Ona je i kasnije naravno imala dosta efektnih primera, od kojih je najčešće repriziran KRAJ RATA Dragana Kresoje.
Glavni adut filma pored zanimljive teme i efektne egzekucije jeste suštinska jednostavnost priče koja ipak nikada ne iskorači u banalnost i nerazvijenost već doprinosi eleganciji filma, dosta retkoj u našoj kinematografiji tog vremena.
Ako uzmemo u obzir da je ovaj film snimljen 1957. godine, dakle u fazi kada se ne bi očekivalo da se NOB problematizuje na takav način, i da se uprkos partijskoj kontroli otvaraju ovakve, na nivou potencijala, provokativne teme lične vendete u (posle)ratnim uslovima, RAFAL U NEBO zaslužuje veliku pažnju i zapaženije mesto u istoriji partizanskog filma.
* * * / * * * *
Ovaj Buried sa Rajanom Rejnoldsom, koliko to traje? Meni izgleda kao odlična ideja za kratki film.
Quote from: crippled_avenger on 25-12-2010, 00:02:29
Otud je BURIED jedan podnošljiv,
meni je ipak jedva podnošljiv
ali ja sam visoko netolerantan na takve eksperimente
film me izgubio već u prvoj minuti; naime, u uvodnoj sceni najcrnjeg mraka, ta minuta mraka traje i traje, a ja nemam vremena za takve zajebancije
nakon tog fijaska, shvaćam da je Buried neka vrsta Blair Witch Projecta u koji su ovaj put uvučena iskustva popularnih filmova tipa Saw, Cube i sl.
dakle, u filmskom smislu je Buied potpuno nezanimljiv (nit možeš gledati prostore, nit likove, eventualno neke rakurse u vrlo svedenom i dosadnom prostoru)
po tom osnovnom (i formalnom) uvjetu, Buried bi trebao biti komorni film; međutim naravno, on je rađen kao akcijaš, gledatelja se želi uvući u dramatiku situacije; u tom smislu je inkorporirano pozitivno iskustvo Sawa ili Cube: protagonist se budi u nemogućoj situaciji i sada on postavlja problem i pokušava ga rješiti. ali i u ovoj dimenziji Buried promašuje, jer Saw ili Cube žive od više pretpostavki (i više imaginacije), dok je ovdje sve to vrlo šturo. a kako je autor težio realizmu, to je gledatelju odmah jasno da protagonist NEMA izlaza iz zatečene situacije; on je vrlo hendikepiran te se ne može probiti vlastitim snagama. ostaje mu kao jedina mogućnost nada u vanjske pomagače. kako je ova postavka potpuno prozreta u prvih par minuta, gledatelju ostaje samo čista egzekucija - tupo odgledati film do kraja. i dok se naš junak bori s problematikom (nalazi mobitel, upaljač, lampu i sitnice), ja to sve promatram tek toliko - kad sam već krenuo gledati.
2.5/10
Pa u suštini si u pravu, ali podnošljiv je utoliko što je jako teško tu ideju bolje realizovati...
da, da, to stoji. ako se želi snimiti baš tako, ako si mislio na tu ideju.
inače, sama ideja narativa se može uraditi klasično, u smislu pravog akcijaša: sa uvađanjem vanjskog svijeta, pomagači i neprijatelji. tada bi to bio samo jedan u nizu (filmova).
u svakom slučaju, osobno mi ni u jednoj varijanti ne bi ovo bio neki bitan film, tako da, a s obzirom da je na imdb-u povoljno ocijenjen i primljen, očito je autor pogodio. publika ga solidno voli, te je 'objektivno' ne samo podnošljiv nego i uspio.
e sad, kakva je recepcija najširih slojeva, stvarno nemam pojma. mislim na ljude koji gledaju filmove tek usput, u trenucima kada nisu u bircu i cugaju pivo uz opušteno društvo. bi li takvi i ovo ispratili? skloniji sam mišljenju da bi oni onako klasično, sa više prostora, likova, akcije.
vidjeh jednom zanimljiv termin: za "poluintelektualnu" publiku. u vezi filmova Inception, Social Network i slično. Buried bi također mogli utrpati pod to. Premda su Inception i Network daleko zanimljiviji filmovi, na neki način 'termin' solidno pogađa, bez obzira na nedefiniranost i svu začudnost samog termina.
što ti kažeš na to? "poluintelektualni filmovi"? baš bezveze, a ima nešto...
To su tzv. narodni intelektualni filmovi. Filmovi koji se prave da su intelektualni ali se obraćaju najširoj publici, dajući im zalogaj intelektualnosti koji oni mogu da svare. Meni je to okej. Najšira publika treba ponekad da bude počašćena nečim što izgleda bolje nego što jeste.
a postoji li uopće danas najšira publika?
eto, ti si više u filmskim vodama, pa kaži.
nekako imam osjećaj da je danas "najšira publika" upravo reducirana sveopća publika. baš ta "narodna intelektualna". ona prati filmove, dok najširi slojevi ili uopće ne prate il iznimno. ali u globalnim uvjetima događa se da ta "narodna intelektualna publika" bude dovoljno masovna.
takav je moj osjećaj, može biti da se potpuno varam.
Danas postoji najšira publika ali ne postoje najšire prihvaćeni filmovi. U tome je razlika. Dakle, za razliku od prošlih vremena kada si imao filmove koji su univerzalno prihvaćeni u svim slojevima, polovima, uzrastima i sl. danas postoji nekoliko raslojenih kinematografija. U tom smislu, veliki kulturni kapital jeste tzv. "srpski film" u Srbiji koji u principu i dalje ima mogućnost da u pojedinim slučajevima ujedini svu publiku a genertalno privlači interesovanje svih slojeva čak i onda kada ne odu da ga pogledaju.
Mislim da je to jedna jako značajna stvar.
Ona na globalnom nivou više ne postoji.
je li Gospodar prstenova posljednji "najširi film"?
Avatar?
AVATAR
AVATAR je ne samo poslednji film nego i poslednji airbender...
računao sam Avatara, ali nekako mi se čini da on više nije bio tako "širok" kao Prstenovi. Avatar je stigao prekasno; barem ovdje oko mene nije bilo ni onog entuzijazma, ni ushita, ni ludila.
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2010, 13:26:13
Ako uzmemo u obzir da je ovaj film snimljen 1957. godine, dakle u fazi kada se ne bi očekivalo da se NOB problematizuje na takav način, i da se uprkos partijskoj kontroli otvaraju ovakve, na nivou potencijala, provokativne teme lične vendete u (posle)ratnim uslovima, RAFAL U NEBO zaslužuje veliku pažnju i zapaženije mesto u istoriji partizanskog filma.
* * * / * * * *
Da, ali ovaj film je upravo dominantna paradigma tretiranja WWII u periodu pedesetih i mislim da je potpuno u skladu sa tadasnjom partijskom linijom. Neko uvrezeno misljenje je da je socijalizam bio tokom celom perioda jedno te isto mrtvo more gde Partija ima jedinstven stav tokom celog perioda. Jugoslavija je u ovom perioda gotova postala pridruzeni clan Natoa sto je pokusavano i da se ostvari kroz ideju Balkanskog saveza. Ceo ovaj period je obelezen procesom tzv. destaljinizacija je i Partija je radikalno promenila svoju ideologiju. u partizanskom filmu pedesetih nema vise 'udri reakciju', proizvodi neprijatelje i vrsi permanentnu revoluciju vec se ide na drugaciji tip ideologije gde Partija menja imidz i pruza ruku doskorasnjim neprijateljima (iz perioda rata i staljinizma). Filmovi sada nose crtu drustvenog konsezusa, pomirenja, nema zaostrenosti iz socijalistickog realizma: Njih dvojica Skrigina (pomirenje sa seljastvom koje je stradalo tokom kolektivizacije), Veliki i mali Pogacica i Ne okreci se sine Bauera (amnestija intelektualaca i gradjanstva Beograda i Zagreba od kolaboracije), čak i kroz medunarodne kooprodukcije onaj Kojtnerov film kako se zvase, Poslednji most, pacifisticka prica o nemackoj bolnicarki gde je vidljiv novi spoljnopoliticki diskurs. Naravno Mitrovicevi filmovi o Kosovu gde ima ta fordovska ideja sukoba starog i novog, kosovske divljine i modernizacije koju donose nove vlasti sa puno autorevih simpatija prema starom. Tek kasnije kad dolazi do menjanja politickog smera sa osnivanjem Pokreta nesvrstanosti nova paradigma partizanskog filma postaju Bulajicevi spektakli sa kojima se obicno identifikuje citava jugoslovenska produkcija partizanskog filma. Naravno nastaju i neki novi tipovi u domenu tzv. umetnickog filma, Krvavcevi action-adventure war filmovi, trileri sa temom urbanog pokreta otpora... Odlicna je to tema, prava steta sto se niko njom nije detaljnije bavio (u vidu neke vece studije), vec se sve obicno svodi na neku povrsnu kritiku komunisticke propagande (izasla je pre cini mi se dve godine jedna studija, magistarski rad sa politicckih nauka koja upravo ima ovaj povrsni pristup). Zvanicna istorija domaceg filma nam je i dalje ona Volkova sprdnja.
Verovao ili ne, rade, ali upravo sam se ja bavio time na tom predavanju radi koga sam i reprizirao ovaj film a čiji je tekst dostupan ovde (http://novikadrovi.net/phpBB3/download.php?id=16). :)
Mali disclaimer: tekst je u dosta gruboj formi, nelektorisan, verovatno pun typoa i sl.
Gustavo Caballero/Getty Images
'The Thorn Birds' star says, 'I wouldn't advise a gay leading man–type actor to come out.'
Richard Chamberlain, star of the 1983 miniseries The Thorn Birds, officially came out in his 2003 memoir but recently warned other actors from following suit.
"It's complicated. There's still a tremendous amount of homophobia in our culture. It's regrettable, it's stupid, it's heartless, and it's immoral, but there it is," he told The Advocate. "For an actor to be working is a kind of miracle, because most actors aren't, so it's just silly for a working actor to say, 'Oh, I don't care if anybody knows I'm gay' — especially if you're a leading man."
At 76, Chamberlain continues to enjoy a thriving career: though he currently plays an HIV-positive love interest for Ron Rifkin's character on Brothers & Sisters, he has also had a slew of straight roles on Will & Grace and his new film We Are The Hartmans.
Despite it all, he believes it is still dangerous for a lead actor to reveal his homosexuality.
"Personally, I wouldn't advise a gay leading man–type actor to come out."
Chamberlain points to California's Proposition 8 (which sought to define marriage as being between opposite-sex couples only and was eventually overturned though new same-sex marriages in the state are stopped pending appeal) as a sign that the gay community still has a long way to go in terms of acceptance,
"I have no idea [when a leading man can come out]. Despite all the wonderful advances that have been made, it's still dangerous for an actor to talk about that in our extremely misguided culture. Look at what happened in California with Proposition 8," he added.
"Please, don't pretend that we're suddenly all wonderfully, blissfully accepted."
Quote from: rade on 27-12-2010, 18:48:21
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2010, 13:26:13
Ako uzmemo u obzir da je ovaj film snimljen 1957. godine, dakle u fazi kada se ne bi očekivalo da se NOB problematizuje na takav način, i da se uprkos partijskoj kontroli otvaraju ovakve, na nivou potencijala, provokativne teme lične vendete u (posle)ratnim uslovima, RAFAL U NEBO zaslužuje veliku pažnju i zapaženije mesto u istoriji partizanskog filma.
* * * / * * * *
Da, ali ovaj film je upravo dominantna paradigma tretiranja WWII u periodu pedesetih i mislim da je potpuno u skladu sa tadasnjom partijskom linijom. Neko uvrezeno misljenje je da je socijalizam bio tokom celom perioda jedno te isto mrtvo more gde Partija ima jedinstven stav tokom celog perioda. Jugoslavija je u ovom perioda gotova postala pridruzeni clan Natoa sto je pokusavano i da se ostvari kroz ideju Balkanskog saveza. Ceo ovaj period je obelezen procesom tzv. destaljinizacija je i Partija je radikalno promenila svoju ideologiju. u partizanskom filmu pedesetih nema vise 'udri reakciju', proizvodi neprijatelje i vrsi permanentnu revoluciju vec se ide na drugaciji tip ideologije gde Partija menja imidz i pruza ruku doskorasnjim neprijateljima (iz perioda rata i staljinizma). Filmovi sada nose crtu drustvenog konsezusa, pomirenja, nema zaostrenosti iz socijalistickog realizma: Njih dvojica Skrigina (pomirenje sa seljastvom koje je stradalo tokom kolektivizacije), Veliki i mali Pogacica i Ne okreci se sine Bauera (amnestija intelektualaca i gradjanstva Beograda i Zagreba od kolaboracije), čak i kroz medunarodne kooprodukcije onaj Kojtnerov film kako se zvase, Poslednji most, pacifisticka prica o nemackoj bolnicarki gde je vidljiv novi spoljnopoliticki diskurs. Naravno Mitrovicevi filmovi o Kosovu gde ima ta fordovska ideja sukoba starog i novog, kosovske divljine i modernizacije koju donose nove vlasti sa puno autorevih simpatija prema starom. Tek kasnije kad dolazi do menjanja politickog smera sa osnivanjem Pokreta nesvrstanosti nova paradigma partizanskog filma postaju Bulajicevi spektakli sa kojima se obicno identifikuje citava jugoslovenska produkcija partizanskog filma. Naravno nastaju i neki novi tipovi u domenu tzv. umetnickog filma, Krvavcevi action-adventure war filmovi, trileri sa temom urbanog pokreta otpora... Odlicna je to tema, prava steta sto se niko njom nije detaljnije bavio (u vidu neke vece studije), vec se sve obicno svodi na neku povrsnu kritiku komunisticke propagande (izasla je pre cini mi se dve godine jedna studija, magistarski rad sa politicckih nauka koja upravo ima ovaj povrsni pristup). Zvanicna istorija domaceg filma nam je i dalje ona Volkova sprdnja.
slovenci su nedavno objavili časopis Kino (u pitanju je časopis akademskog tipa, ono, "kao knjiga") posvećen partizanskom filmu. tu ima svega i svačega. munitić ima neke tekstove, šta ja znam, ima i ova kukova istorija filma neki deo o partizanskom filmu, može se tu koječega nakupiti da nije samo priča o "propagandi". ali jeste šteta da ne postoji neka savremena knjiga na teritoriji našeg jezika na temu partizanca.
evo npr. ovo:
http://www.aukcije.hr/item.php?id=1164286 (http://www.aukcije.hr/item.php?id=1164286)
iako nemam pojma kakva je knjiga, nekako sam sklon mišljenju da nije nešto i da tip pretjeruje s cijenom (za 50kn bih eventualno uzeo)
čitao itko?
Čitao sam ja. To je više neka monografija, ima nekih istorijskih zanimljivosti. Lepo izdanje u svakom slučaju.
http://twitpic.com/3kcv2c (http://twitpic.com/3kcv2c)
Trebalo mi je dva dana i viđe etapa ali sam ipak uspeo da savladam Takeshi Kitanov OUTRAGE. Kada poglčedam kroz kolike sam muke prošao gledajući ovaj film, i koliko mi je testirao strpljenje, prosto mi je neverovatno da gledam film reditelja, i u pravom smislu autora, u koga sam se nekada kleo. Zapravo, ja već jako dugo nisam gledao Kitana od kada je potonuo u jalovi art-house no OUTRAGE sam kao povratak gangsterskom filmu koji ga je proslavio, morao da pogledam.
Objektivno gledano, BROTHER je bio bookend film za Kitanovu gangstersku fazu jer je u jednoj simpatičnoj, zdrtavoj meri prostituisao njegovu gangstersku fazu, doveo je u jednu holivudsku formu na OK način i na tome je trebalo da se završi. Kitano je pošao svojim putem i sada kada baulja kada dobrano izudarani bokser vraća sa gangsterima, ali bez one sposobnosti da njihov u suštini amoralni, besmisleni život učini smislenim barem u zih sat i po/dva filma.
U OUTRAGEu, Kitano se bavi crnom komedijom u suštini, dakle to je upliv onoga što je pokupio u međuvremenu dok se vukao po art-house talogu i umišljao da je japanski Jacques Tati, a sve je samo zaodnuto u formu yakuza filma. Ideja OUTRAGEa je da se prikaže kako neki moćni, dekadentni ljudi tretiraju niskopotčinjene kao šahovske figure i žrtvuju ih u svojim igrama da bi potom i njima samima takve igre došle glave. To je naravno sve jasna društvena metafora, if there ever was one, a yakuza film bi u osnovi bio dobar prenosilac takve teze da ga je Kitano radio sa uverenjem koje je posedovao u svojim ranijim, često vrlo apsurdnim ali na jednom speciofičnom nivou ubedljivim filmovima. Međutim, ni sam Kitano nimalo ne veruje u bilo kakvu priču, likove ili bilo šta drugo u ovom filmu koji u svojim naboljim momentima može da pruži poneku relativno inspirisanu scenu nasilja koje po svojoj prenaglašenosti prelazi više na Miikeovu teritoriju. U ovom filmu, osim tog ključnog koncepta šahovske partije koji uvodi u gangsterski film, Kitano više ne donosi niz bitnih odluka i tako se OUTRAGE pretvara u niz epizoda manje ili više podnošljivih.
Sve ono što je dobro u ovom filmu nije ono zbog čega je Kitano nekada bio ozbiljan i svež filmski autor. Za razliku od vremena kada je čak i holivudski film imao šta da nauči od njega, danas njegov rad stoji kao studentska vežba u odnosu na naslove poput THE TOWNa a koji su pak vrhunskog mejnstrima. Naravno, nikada Kitano nije mogao ni da se približi zaokruenosti američkog filma izuzev u tako koncipiranom BROTHERu ali je nudio poneku svežu ideju koja je bila do tada nepoznata. U njegovom novom filmu, deluje kao vlastiti drugorazredni sledbenik.
* * / * * * *
Kripl, mislim da radiš dobar posao sa ovim preispitivanjem partizanskog filma. Obično se uzima da je celokupan partizanski film jedan uniforman blok kome se suprotstavljaju tek izvesni filmovi crnog talasa (zaboravlja se da je i crni talas tj. Jugoslovenski novi film kako mu je originalno ime, deo državnog projekta). ti sa pravom ističeš tu raznovrsnost partizanskog filma i na nivou istorijskih perioda i na nivou različitih žanrova. Može se govoriti o partizanskom vesternu, trileru sa temom ilegalnog pokreta, partizanskom ratnom spektaklu, dečijem, omladinskom partizanskom filmu, logoraškom filmu, art film varijanti... Mislim da ova podela pruža dobru mogućnost praćenja dinamike partizanskog filma.
Period o kome pišeš ja bih ipak podelio na dva bloka: socrealistički do početka pedesetih i ostatak do početka šezdesetih i Bulajićeve Kozare kada kreću ti veliki spomenički spektakli. Prelom predstavlja svakako raskid sa Staljinom i promena strana u hladnom ratu kad se prelazi sa Staljinovog dijamata na ranomarksovski socijalistički humanizam. S tim i promena ideologije u partizanskom filmu (koja reflektuje celokupnu političku promenu) sa socijalističkog realizma koji ističe radikalni društveni anatagonizam na mekšu američku hladnoratovsku politiku winning hearts and minds. Rani socrealistički filmovi su skroz crno-beli, parolaški, nepomirljiva revolucija i reakcija, tako da mislim da je tvoj rad ne može primeniti na njih, već samo na ove kasnije.
Čekam sa nestrpljanjem nastavak.
Žiko, ne znam za ovaj zbornik što si spomenuo. Imao je neki tekst na netu od onog Štefančića (jel se tako zvaše?) ali meni čitanje sa slovenačkog nikako ne ide. Ja sam imao na umu jednu ozbiljnu istorijsku studiju i partizanskog filma i domaće kinematografije kakva nam fali. Znači ekstenzivan rad koji će uzeti u obzir aktuelne istorijske studije jugoslovenske države, arhivski rad, pregled svih pisanja o filmu iz perioda, način finansiranja, reflektovanje ideoloških i političkih sukoba na film, spoljnopolitičke, unutarpolitičke, ekonomske faktore. Meni je najinteresantniji pregled jugoslovenskog filma dao istoričar Predrag Marković u knjizi Beograd između Istoka i Zapada, koja je upravo bazirana na arhivskom radu i sadrži i problematizaciju mita o herojskom stradalništvu autora crnog talasa. Obično su istorije domaćeg filma krajnje simplifikovane: sa jedne strane režimski filmovi, a sa druge disidentski novi talas. Mislim da je situacija daleko komplikovanija i interesantnija.
Hvala, rade.
Kad je reč o ranom partizanskom filmu kao takvom, mislim da se zapravo prva ambivalencija spram parolaškog pogleda na stvari upravo i javlja u partizanskom filmu.
Recimo u BESMRTNOJ MLADOSTI jednom od najranijih partizanskih filmova mi imamo scenu u kojoj komunisti i monarhisti raspravljaju o organizovanoj pobuni protiv okupatora i ono što i jedni i drugi govore ZAPRAVO nije različito od diskursa i jedne i druge strane potom. Dakle, monarhisti tu pričaju kako su Nemci sila, kako prave odmazde i sl. Sve su to razlozi njihove skepse prema otporu i kasnije, i to je rezonovanje koje će se ptom sresti i u "Pogledima", a ovo je film iz 1948. dakle godinu dana posle SLAVICE.
Nažalost, ovo što ja radim je tek grebanje po površini. O partizanskom filmu treba da se napravi jedan sveobuhvatan projekat koji će po ozbiljnosti prevazići entuzijazam nas nekolicine filmofila. Problem je u tome što insistucije kojima je to posao, koje zapošljavaju ljude čiji je posao da se time bave to ne rade.
slažem se, rade. jedino se plašim da za to nema interesovanja, infrastrukture, volje, novaca... mislim, to zvuči kao posao za tim ljudi, za jednu obimnu knjigu, leksikon, zbornik, možda čak i enciklopediju, ali od toga nema ništa. u srbiji ne mogu da se dogovor eoko nacionalne enciklopedije, a kamoli da se potrefe oko partizanskog filma.
jedino kako ja vidim da je takav jedan projekat moguć jeste:
1) angažovanje nekog ludaka koji je spreman da to sve uradi sam, mukotrpno i uglavnom za džabe i za bezveze, tj. za slavu i večnost i
2) da se na temelju raznih fondacija okupi probrana ekipa iz bivše sfrj i uradi jedan obiman zbornik podeljen upravo na tematske celine koje si naveo: produkcija i načini finansiranja, ideologija, žanrovske odlike, recepcija itd.
Pa da, to neko mora da finasira. to je višegodišnji rad koji bi obuhvatao odgledavanje celokupne produkcije, čitanje istorijskih radova, pretraživanje arhiva, starih knjiga i časopisa o filmu, komparaciju sa ratnim filmovima drugih zemalja. nažalost ljude koji su zaposleni na Fdu i Institutu za film to izgleda malo zanima.
U Besmrtnoj mladosti predsednik omladine Srpskog kulturnog kluba kasnije sedi sa Nemcima u baru, a na kraju filma cinkari ilegalca policiji. ipak mislim da je taj film tipičan socrealistički uradak sa partizankama koje pevaju u logoru i onim dugim teatralnim monologom Rada Markovića na kraju. svi filmovi u ovom periodu radjeni su po sovjetskim šablonima, a sama izrada je bila centralizovana na taj način da su pravi autori filmova bili zapravo u to vreme šef Agitpropa Milovan Đilas i predsednik Komiteta za kinematografiju Aleksandar Vučo. tu je i Vicko Raspor imao ulogu na koju kasnije neće biti tako ponosan. Obe ove institucije su rasformirane čini mi se 1950. Afera je izbila sa filmom Jezero Radivoja Lole Đukića koga su napali isti oni koji su mu naredili da napravi takav čist socrealistički film. to je jedna paradoksalna stvar koja će se ponavljati u jug. kinematografiji gde su filmadžije najviše stradale jer su sledile partijske smernice koje su se često menjale pa su u toj igri postajali žrtvena jagnjad.
ovo je vrlo zanimljivo što si rekao, rade. opet, čini mi se da ne treba zaboraviti kako su i filmadžije najčešće članovi partije i istaknuti komunisti koji učestvuju u kreiranju partijskog stava prema filmu. meni se pre čini da je upravo to paradoksalna situacija, ali i beskrajno zanimljiva, što su umetnici uključeni u celo ljuljanje perioda. i baš to će se ponavljati kasnije: imaš filmdažije koje napadnu sopstveni film. napadnute reditelje kojima se daje druga šansa, treća šansa... imaš suđenje za rane radove gde se šta dogodi? žilnik dobije na sudu. (žilnik je na tribini nedavno održanoj u czkdu lepo opisao taj kritički odnos njegove generacije spram socijalističke jugoslavije koji je uvek u okvirima socijalizma i jugoslovenstva.)
hoću reći, čini mi se da to ni krajem četrdesetih i početkom pedesetih, a naročito posle, nije jednosmeran proces gde je partija neki nedokučiv moćni entitet čije naredbe sprovode surovi đilas, vučo i raspor, pa sad entitet menja mišljenje a jadne i nevine filmadžije trude se da te naredbe poštuju, i kad ne uspeju - neodlučni ali svemoćni entitet ih kazni. pre mi se čini da je to dvosmeran proces stalnog preispitivanja i partijske i filmadžijske uloge u odgovorima na društvene procese koji se odvijaju u izuzetno zaoštrenoj istorijskoj situaciji. i naravno, pošto je istorijska i društvene situacija složena i protivrečna, to se odražava na filmove i na situaciju sa filmadžijama. recimo baš situacija u odnosu prema SSSR-u i prema pitanjima umetnosti i socijalističkog realizma.
s druge strane, i socrealizam je pojava koja ima mnoge strane i njegovi produkti nisu samo golo sprovođenje rigidnih zahteva partije za proleterima razumljivim prikazivanjem ispravne ideološke linije, realističkim načinom koji podrazumeva pobedu komunizma i sl. socrealizam je i u samom SSSR-u mnogo ranije kritikovan baš od istaknutih komunista koji su tada viđeni "na liniji" sa zvaničnim stavom partije, a u jugoslaviji smo imali čuveni "sukob na književnoj levici" gde je krleža još 1939. napadao rigidne poglede na umetnost, đilasov obnovljeni napad 1948. je osporen i partija i udruženje književnika konačno su ljubljanskim i zagrebačkim kongresima početkom pedesetih dali za pravo krleži.
tvoja podela partizanskih filmova na periode meni je u načelu ok, ali opet treba ostaviti prostora za fleksibilnost. ja moram priznati da u ranim jugoslovenskim partizanskim filmovima ne vidim tako preovlađujuće rigidan stav, a čini mi se da bi, zarad ove složenosti i temeljnog ispitivanja partizanskog filma, trebalo biti oprezniji glede isticanja rigidnosti. zašto? zato što mi se čini da se ta rigidnost, iako uopšt enije tako strašna, prečesto koristi kao argument da se ti filmovi ospore kao umetničko smeće i da se na njih gleda sa prezrenjem, što se po inerciji događa u mnogim radovima i istorijama filma. takvo prezrenje onemogućava temeljan uvid u period, estetske odlike, ideološka kolebanja i uslove proizvodnje ranih partizanskih filmova. čak sam, u diskusijama s nekim kritičarima, primetio da zbog te inercije oni ističu par filmova koji ilustruju tezu, iako je realna situacija, bar mi se čini, složenija i zanimljivija od toga da smo do 1952. pravili neke jednostavne i naivne socrealističke filmove, da smo onda napredovali ka profesionalizaciji kinematografije i da su tek crnotalasovci najzad doneli pravu modernističku poetiku i remek-dela, što smo se složili da je prejednostavno i nepotpuno, ako već ne i sasvim netačno, viđenje jugoslovenske kinematografije. ovi rani filmovi su naravno prokomunistički, ali u njima postoji mnogo izuzetno zanimljive dijalektike i filmovi odražavaju baš ta lomljenja u individualnim pogledima komunista (filmadžije su uključene, naravno) i zvaničnom stavu partije. dakle, ja se tu jedino ne bih složio s tobom da su filmadžije bile žrtvena jagnjad, oni su takođe bili deo problema i deo rešenja, što i nije tako loša situacija, zapravo, gledano u kontekstu vremena. svakako ne onoliko loša koliko se danas predstavlja takvom.
(zamisli da danas neko parama demokratske stranke napravi film o zoranu đinđiću gde se njegov lik problematizuje i ne predstavlja tako svetački kako smo navikli - ja sam siguran da bi taj bio minimum izbačen iz partije. u stvari, ta ista demokratska stranka, ili SPS, ili DSS, ili radikali, pocepali su se zbog mnogo manjih razlika u političkim pogledima. još čim odu pričaju da im prete smrću. da ne pričamo o lokalnom nivou gde bivši članovi iste partije sada jedni druge hapse i tuže za pronevere i krađe čim se dokopaju vlasti. i onda nam pričaju kako su komunisti bili grozni prema svojim članovima jer su kritkovali filmove za koje su mislili da odstupaju od partijske linije, a najgore što se stvaraocima tih filmova moglo desiti jeste - da im se film skine sa repertoara i da im se da režiraju neki drugi. stvarno strašno. :) )
što se agitpropa tiče, da, tada su formirana mnoga udruženja kojima se htelo pridobiti intelektualce na stranu partije. ali to je potpuno logično. agitprop jeste bio oštriji, imao je zogovića, ali u celu raspravu su ulazili i drugi intelektualci. andrić je takođe bio deo te priče, na primer, kao sekretar novoformiranog udruženja književnika. tako da ja ne bih precenjivao ulogu agitpropa. uostalom,l već 1951. tito je zastupao "borbu mišljenja", što će postati i zvaničan stav, tako da se meni čini kako je u pitanju daleko otvorenija situacija od one koja se opisuje kod filmskih istoričara koji su, uglavnom sa naknadnom pameću, već pre pisanja istorija filma ili eseja o partizanskom filmu - antikomunisti. (ok, jasno je da ja, iako nisam istoričar filma, jesam prokomunista, naročito u smislu da sam skloniji umerenijem pogledu na period i da nisam sklon da taj period unapred odredim kao totalitaran.)
eto, meni izgleda da je u pitanju bila mnogo više jedna dinamična borba mišljenja nego crno-beli odnos partije i umetnika. naravno u okviru procesa uspostavljanja jednog novog poretka, uz sukob sa SSSR-om, kada se to uspostavljanje služilo totalitarnim metodama. te totalitarne metode ne treba zaboraviti, ali ne valja ni ceo period videti samo kao sprovođenje totalitarnih metoda.
Žiko, slažem se sa tobom, posebno kad smo kod tog stava da nam je istorija filma izrazito antikomunistička i simplifikovana gde se na ceo period gleda kao na totalitaran. Ja sam zbog tog istakao da su neke filmadžije stradale (koristio sam prejaku reč jer je jedino Lazar Stojanović tu stvarno nagrabusio) ne zato što su prkosile tom totalitarnom režimu već zato što je taj sistem bio prepun kontradikcija i zaokreta. Npr. Onaj Marjanovićev film je aminovao Đilas, on je uskladu sa tadašnjom retorikom antibirokratizma i desovjetizacije, ali u međuvremenu izbije afera sa Đilasom i svi se okrenu protiv filma. Ili Marijan Vajda sa Šeki snima pazi se. Donese se zakon o kinematografiji 1956, koji deli finansijska sredstva prema tome koliko filmovi privuku gledalaca, a onda se protiv ovog filma pokrene hajka protiv komercijalizacije, umetničkog neukusa itd. Ili sam crni talas koji je kolateralna šteta obračuna sa srpskim republičkim rukovodstvom.
Naravno, da se slažem sa tobom da ovde odnos nije jednostran: Partija naređuje a umetnici stvaraju, već se više radi o nekoj vrsti dogovora umetnika sa partijom (sa raznim savetima), kako je to Sveta Lukić opisao. Jugoslavija je postavila jedan grandiozan projekat radničkog samoupravljanja koji se načelno zalaže za borbenu kritiku, za dopuštanje hiljadama cvetova da rastu sa ogradom ukoliko rastu u zabranu socijalizma. Problem je bio da niko zapravo nije jasno znao šta je to taj socijalizam, a Partiji nije ni stalo da ostvari taj projekat jer bi on značio disoluciju same partije (pre neki dan sam nabavio knjigu Dejana Jovića koji tvrdi upravo da su jug. komunisti zapravo želeli da do kraja dovedu proces odumiranja države i da se bivša zemlja zbog toga raspala ali ja sam tu skeptičan) tu je sad pitanje jedne igre gde je partiji stalo da održi iluziju da je sistem u stanju permanentne revolucije, gde se nonstop pokreću antibirokratske reforme, gde se dozvoljava intelektualcima inicijativa ali onda opet ako ovi to preozbiljno shvate onda sledi hajka protiv antisocijalizma, stranih uticaja, formalizma itd. Žižek je po meni najbolje opisao ta sistem cinične ideologije gde ona zahteva da se ne uzima preozbiljno, da postoji izvesni odmak, a zapravo prava subverzija nastaje ako neko drži zacrtanog ko pijan plota. Odatle je partija bila u najvećem problemu kada je napadana sa leva za izdaju načela za koje se sama zalaže čija bi realizacija značila njeno samoubistvo. Ako bi se utopija ostvarila onda nema partije, nema privilegija, fabrike stvarno pripadaju radnicima, nema države već prave komunitarne organizacije. Situacija je takva da te država istovremeno i podstiče i sapliće da se baviš društvenom kritikom. Jedan lud sistem gde šta god da napraviš možeš biti i potapšan po ramenu i optužen. Ako napraviš neki popularan film mogu te napasti za zapadnjačke uticaje, komercijalizam, loš umetnički ukus, kvarenje omladine itd. a sa druge strane za neku art formu mogu te optužiti za formalizam, lebdenje iznad socijalističke stvarnosti, strane uticaje, dekadenciju itd.
U osnovi ja nemam prema ovom periodu ni pozitivan ni negativan utisak. Meren u odnosu na današnjicu izgleda po nekim stvarima kao raj. Opet sa druge strane mislim da je ta nostalgija za socijalizmom jedna jalova stvar. Takav socijalizam kakav nam se danas čini da je bio nikad nije postojao. Meni je najbolji prikaz tog doba Servisna stanica (generalno možda je komedija najbolji žanr da opiše ovaj sistem). Zemlja rastrzana između Zapada i Istoka, ni tržišna ni centralno planirana mada i jedno i drugo pomalo, ni unitarna ni federalna, ni partijska ni komunitarna, čardak ni na nebu ni na zemlji... opet vrlo interesantna.Najprogresivnija stvar u njemu je čini mi se bila sama NOB, ma koliko bila fabrikovan mit, ali potrebna je luda hrabrost da staviš sve na kocku u ime neke utopijske ideje ravnopravnog društva. To danas u ovom dobu izgleda neverovatno. Ta utopijska dimenzija je nešto najvrednije u njoj, nešto što je danas nemoguće.
Što se socrealizma tiče to je jedan interesantan projekat (uzmi čitaj Borisa Grojsa ako nisi). On nije dozvoljavao nikakvno skretanje sa partijskih linija i u njemu je čak i Ivo Andrić morao pisati na prugaško-kubikaške teme a Konjević slikati obnovu zemlje. Imaš odličnu studiju Ljube Dimića o organizaciji agit-propa i tu nije imalo šanse da radiš nešto bez znanja partije. Kod nas je jako kratko trajao ali ti prvi jugoslovenski filmovi su apsolutno u tom duhu. Već početkom pedesetih njemu je došao kraj. Revitalizacija Krleže posle sukoba na levici iz 1939, je upravo simbol njegovog kraja.Meni je i socrealizam vrlo zanimljiv, pa i neke metode kojima se partija služila u to vreme su bile neizbežne.
Naravno sve ovo što sam napisao gore je samo neka generalna slika koju treba imati u vidu prilikom analize pojedinačnih filmova, žanrova, autora itd. Slažem se sa tobom da tu treba biti vrlo fleksibilan i napustiti taj stav da je ceo period monolitni totalitarni komunizam iz koga su povremeno iskakali crni talas, pa zatim praška škola (star način pisanja istorije umetnosti o usponima i padovima, velikim začetnicima i njihovim obnoviteljima)
Ali zar nije svako društvo na neki način, koliko god bilo liberalno, zapravo vođeno nekom vrstom paradigme koja se reprodukuje na raznim nivoima, od stilskog opredeljenja u umetničkim delima do načina odlučivanja koji legitimiše određene procese.
Kao što u periodu početnih koraka sfrjugoslovenske kinematografije mi imamo određene paradigme koje se mogu vezati za socrealizam, ne smemo zaboraviti da je u tom trenutku realistički izraz na filmu apsolutno dominantan u onome što bismo mogli smatrati glavnim tokom u svetskim okvirima i da mi vrlo rano dobijano etablirane reditelje poput Radoša Novakovića koji u svojim teorijskim promišljanjima i - koliko je to moguće - u samoj praksi pokušavaju da pomere granice izraza, ali to ide teško tako da će Novaković, recimo, uprkos svom bogatom opusu ostati reditelj koji se smatra jednim neostvareniom potencijalom i to ne zato što on nešto nije mogao da realizuje zbog partijskog pritiska već zato što naša kinematografija u određenom smislu nije bila dovoljno zrela kadrovski i zanatski da mu to omogući.
Dakle, ja mislim da su naši filmovi do sredine pedesetih, ako imamo u vidu da nastaju u jednoj potpuno devastiranoj zemlji koju su tek par godina pre toga pregazile vojske, prošli progoni od strane jednih, drugih i trećih, zapravo vrlo dobri, vrlo zreli i rekao bih dijalektičniji nego ikada kasnije.
Štaviše, kako sam već i rekao u ovom tekstu, čini mi se da je upravo nedavni ishod ratnog sukoba doveo do toga da se svaki lik, koliko god pripadao pokretu koji će kasnije biti istoriografski zapostavljen (poput recimo kolaboracionista) zapravo bio motivisan, naravno sa svešću da se u ključnom trenutku neka osobinamora esencijalizovati.
U tom smislu, kada član monarhističke omladine uopšte pretenduje da učestvuje u otporu, mi imamo scenu kakvu maltene kasnije nećemo sretati u našem filmu, i to što on do kraja filma postane negativac ne umanjuje značaj nagoveštaja koji nudi ta jedna scena jer u joj vidimo ne samo da su monarhisti u najmanju ruku koketirali sa idejom borbe protiv okupatora već i da su partizani komunicirali sa njima što je utisak koji ne bismo mogli steći u kasnijim filmovima.
Kod Kautnera mi imamo prototip "politički korektnog" filma koji pokušava da pokaže kako nemačka krivica nije kolektivna, na neki način pacifikuje odnose između ova dva naroda (a o odnosu prema Nemcima posle rata na zanimljiv način recimo govori TRENER Puriše Đorđevića u kome okolina ne razume odluku da trener ode da radi u Nemačkoj, dakle reč je o ozbiljnoj i čitljivoj traumi) i koliko god kautner zbog svog zrelog rediteljskog rukopisa činio taj film suptilnim u odnosu na nešto grublji izraz jugoslovenskog filma tog vremena, rekao bih da se suptilnije karakterizacije mogu naći kod nas.
Partizanski filmovi iz ove strogo kontrolisane faze jugoslovnskog filma, uprkos nedavnoj ratnoj traumi, po meni na mnogo raznovrsniji način govore o ratu od filmova koji se snimaju danas, u nekakvoj slobodi, na temu nedavnih sukoba.
U tom smislu komunisti su kao finansijeri filmova bili isti kao i svi drugi producenti od kad je sveta i veka, uostalom sam hepiend je ideološki iskaz koliko i svaka selekcija istorijskih događaja koji će biti prikazani. I komunisti su bili mnogo korektniji producenti od drugih jer su upravo funkcionišući u okvirima ideologije kao ključne monete nudili mogućnost da se naš film razvija na razne načine, u raznim pravcima, često upravo profilišući stvari kroz zabrane što je možda i najzanimljivije. Ili kao u slučaju nekih producenata koristeći zabrane kao neku vrstu alata u promovisanju filma.
Uostalom, kao što u tradicionalnom Holivudu postoji nekoliko velikih studija tako je i u Jugoslaviji bilo šest republika čije su se politike razlikovale i omogućavale da reditelji prelaze iz studija u studio kada im uslovi u jednom više ne odgovaraju.
Kripl, ja sam samo podvukao da između socrealističkih filmova i tih nazovi ih sochumanističkih filmova postoji razlika u načinu fukcionisanja ideologije. nisam rekao da su jedni ideološki a drugi ne. Nema političkog sistema bez ideologije. Razlika je u načinu funkcionisanja ideologije. To što neka zemlja tvrdi da je liberalna i neideološka je najsigurniji znak da je u srcu ideologije. Holivudski realizam i socijalistički realizam su dva različita ideoloska sistema. Naravno termin realizam nema veze sa nekim neutralnim i autentičnim prikazom stvarnosti.
drugovi, ne znam šta bih dodao a da se ne ponavljamo.
osim da sam čitao ranije jovićevu knjigu "jugoslavija, država koja je odumrla" i dugo pokušavao da je kupim, bezuspešno, i u beogradu i u zagrebu, a onda slučajno naleteo na nju baš juče u "delfi" knjižari kod skc-a. za nešto više od 500 dinara, i to zagrebačko izdanje!
o pojedinačnim partizanskim filmovima kripl je dosta pisao ovde:
http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=24&t=401 (http://www.novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=24&t=401)
Ja sam isto izdanje nasao u Beopolisu.
ja tražio, rekli mi da nema. znači, kod tebe je. bar je na sigurnom
Joviceva knjiga je esencijalna. To je jasno. Cesto joj se vracam.
Pogledao sam A MAN COULD GET KILLED korežiju Ronald Neamea i Cliff Owena, još jedan od naslova u catchingupovanju sa glumačkim opusom James Garnera. A MAN COULD GET KILLED je komedija zabune smeštena u Portugaliju, bazirana na ideji parodiranja filmova o superagentima i avanturama internacionalnih plejboja međutim ni glumačka podela raspoložena za nadigravanje koju čine James Garner, Melina Mercouri, Tony Franciosa i Sandra Dee ne može da izdigne ovaj film iznad nivoa vrlo krhke ali nesumnjivo komunikativne konstrukcije.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: rade on 28-12-2010, 21:37:35
...ali potrebna je luda hrabrost da staviš sve na kocku u ime neke utopijske ideje ravnopravnog društva. To danas u ovom dobu izgleda neverovatno. Ta utopijska dimenzija je nešto najvrednije u njoj, nešto što je danas nemoguće.
apropo ovoga, ne znam jesi li gledao Posljednji podvig diverzanta Oblaka? meni se puno sviđa taj film, a radi se upravo o ovome što lebdi u tvom odlomku. s tom razlikom što je NEMOGUĆE IZGLEDALO VEĆ TADA! drugim riječima, zapravo u svim vremenima izgleda nemoguće biti utopist.
Quote from: crippled_avenger on 28-12-2010, 22:02:16
Partizanski filmovi iz ove strogo kontrolisane faze jugoslovnskog filma, uprkos nedavnoj ratnoj traumi, po meni na mnogo raznovrsniji način govore o ratu od filmova koji se snimaju danas, u nekakvoj slobodi, na temu nedavnih sukoba.
možeš li nabrojiti te filmove? koje filmove imaš na umu?
pročitao sam vaše tekstove, zanimljivo, a svakako bi mi bila zanimljiva i spomenuta studija
ipak, kao da ste se malo previše zanijeli, pretek entuzijazma (što pozdravljam) pa ispada da bi svom silom revalorizirali partizanski film. posebno mi je upalo u oko ovo criplovo tvrđenje. iako nisam pogledao toliko tih filmova ko cripl, vidio sam podosta i teško bih se složio da su npr. ti rani raznovrsnijeg pogleda na rat od recimo Vrdoljakovih.
Pingvin, nisam gledao taj film, ali sam ga skinuo. ja sam mislio na same partizane, te zadrte komuniste koji su pre rata, u ratu i možda u nekom kratkom periodu po okončanju rata stvarno verovali u tu svoju utopiju. napisao sam gore da mislim da u stvarnu relizaciju samoupravljanja i stvaranje besklasnog društva niko zapravo nije ni verovao već je sistem funkcionisao na principu cinične distance gde se samo održavao privid evolucije sistema. ti koji su stvarno verovali u te ideje bili su najveći problem za sistem.
nisam gledao ni Vrdoljakove filmove skinuo sam Kad čuješ zvona i U gori raste zelen bor. ima li još šta vredno od njega? ovaj Deps mi izgleda interesantno.
Oblak je prvoborac, "španac" i upravo taj "koji je najveći problem za sistem jer vjeruje u ideju". pogledaj, pa javi dojmove. ponavljam, meni je sjajan.
ova dva od Vrdoljaka su klasici partizanskog filma. Deps me se nije nešto dojmio. Glembajeve volim. Kiklop nikako ne mogu naći, a imam osjećaj da je odlično. Ljubav i poneka psovka je mlačno, polubezveze.
preporučam Prometej s otoka Viševice, ako nisi gledao. preporučio bih i Kaja, ubit ću te da sam ga gledao. tražim ga svom žestinom, ali nikako da nađem. čekam TV-prikazivanje, jednom...
općenito, Mimica mi je favorit. i Babaja. jesi gledao ove redatelje?
ah da, i Mećava od Vrdoljaka nije loša
ne nažalost. imam sve to skinuto kao i gomilu eksju filmova ali nikako da nađem vremena da ih pogledam. Ovaj Kaja ni ja nisam nasao na netu.
Izgubljeni zavičaj je moj pritajeni favorit. ne samo što se tiče Babaje, već cijele yu-kinematografije. u ono vrijeme, primljen je mlako, a sada, barem ovdje u Hrvatskoj sudeći po monografiji u Babajinu čast, čini se da je revaloriziran. krasne tekstove su pisali o njemu...
skinut je i taj.
Meni je Vrdoljak odličan. Kad sam bio mali, imao sam priliku i da ga upoznam. Zajeban matorac. :)
Što se OBLAKA tiče, gledao sam, i mislim da je jako zanimljiv film.
a imaš li ti Kaju? možeš li doći do tog filma, do nekog ripa?
Pogledao sam SKYLINE Braćale Strause. Reč je o filmu koji je prošao put od slave do anateme, od hajpovanog niskobudžetnog horora projektovanog da bude iznenađenje iz senke ove sezone sezone pa sve do filma koji kritika satirala gde je stigla. Istina je negde na sredini, na pola prkosa i pola ponosa.
SKYLINE je film krajnje neopterećen originalnošću. Sve što u njmu postoji ranije smo već videli - od zgrade koja je poligon za visokooktansku akciju kao u DIE HARD, premda bi se u tom jednom smutno-rajskom ambijentu moglo osetiti i nešto ballardovsko ali to nažalost nije razrađeno, preko napada zlih vanzemaljaca koji najviše podseća na INDEPENDENC3E DAY po stepenu zla i planovima invadera odnosno na CLOVERFIELD po subjektivnosti vizure ovih junaka i isključivim fokuisranje na "malu priču" tokom invazije. Sami vanzemaljci u sebi imaju ponešto od CLOVERFIELDa, Aliena, Predatora, Squidova iz MATRIXa pa čak i buda iz STARSHIP TROOPERSa. Svi ovi elementi su smešteni u jednu glossy carefree LA atmosferu po uzoru na ENTOURAGE i nažalost tolika prepoznatljivost svih ovih uzora čini da SKYLINE neprekidno evocira uspomenu na sve te listom bolje filmove.
Da je SKYLINE samo za stepen manje oslonjen na uzore, i da ih manje evocira, gledaoci bi bolje prepoznali njeove kvalitte.
Ono što je zapravo osnovni problm SKYLINEa nije to što je gori od navedenih uzora (izuzev CLOVERFIELDa) već što ne nudi iole zanimljivije likove i odnose. Bio bio nepošten da kažem kako je film dosadan zbog istraživanja njihovih odnosa jer SKYLINE je prilično dinamičan, ali ipak, svaki put kad film zastane da se bavi odnosima, otkriva se potpuna praznina te međuljudske interakcije. Koliko god čovek ne očekuje da u ovoj vrsti filma iko istražuje psihološko stanje likova - SKYLINE deluje kao da o tome hoće nešto da kaže. Ali ne uspeva. Kao da pomera usta ali glasa nema i samo odvlači gledaočevu pažnju.
Kad je reč o akciji, obračunima i efektima, MONSTERS Garetha Edwardsa je efektniji u svom minimalizmu, on priča priču dok SKYLINE isključivo pokušava da za male pare snima Holivud a rezultat je nedovoljno osvežen mejnstrim pristup u kome su novi oraci više stvar uštede nego nove koncepcije.
Pa ipak, ako imamo u vidu da je SKYLINE jeftin B-film, Braća postižu solidan rezultat na malom budžetu i bilo bi lepo kad bi B-produkcija češće izbacivala ovakve naslove.
Ipak, ono što je autentično u SKYLINEu jste finale u samoj utrobi broda koje u sebi nosi spoj SF melodrame i totalne, gotovo lavkraftovske, bizarnosti. Ovakvo finale samo povećava žaljenje zbog priličnog praznog hoda u pojedinim slojevima filma. To je šteta jer SKYLINE nudi sasvim pristojan B-ugođaj.
* * 1/2 / * * * *
Hm, to je više pitanje za Gingera. On je verziran za te stvari...
e ljudi, a ima li tih partizanskih filmova na netu?
ima na rapidserbia.com
tnx
EDIT: sad tek pročitah do kraja, jebali ste mu majku... mislim partizanskom filmu...
hajde ako nekoga ne mrzi da navede top 5, jer Kripl je u svom tekstu jebo tri majke...
skidam za sada
besmrtna mladost
Šolaja
Poslednji podvig
Rafal u nebo
U gori raste zelen bor
Pad Italije
Most
Bitka na Neretvi
Tri
recimo ovih pet, stilski različiti a opet svaki je na svoj način odličan
jer Kripl je ... jebo tri majke...
ovo je super...inspiracija ze prequel Argentove trilogije :)
Pogledao sam NEVER LET ME GO Marka Romaneka, po romanu Kazua Ishigura koji je za film adaptirao Alex Garland.
NEVER LET ME GO bi se mogao posmatrati kao smrtno ozbiljno rađen SF iako Ishigurov roman uoprkos tome što je oslonjen na SF premisu zapravo više stoji u ravni filozofskog romana, odnosno vrlo ekspliicitno svoje SF premise koristi kao neku vrstu psihološko-filozofskih laboratorijskih uslova za priču o ljudima, njihovim odlukama i sl. U tom smislu, analizirati NEVER LET ME GO kao SF nije pravi put i njegova naučnofantastična premisa je po meni i najproblematičnija.
No, problematičnost SF premise, međutim, ne prestaje da stoji kao problem ni kada se odustane od tumačenja ovog filma u SF ključu. Naime, čini se da su promene proistekle iz SF premise a ona je ukratko sažeta u tome da je kao 1952. nađen lek za sve teške bolesti i danas se klonirana deca uzgajaju kako bi bila donatori organa, dakle društvom je zavladala diktatura zdravlja i dugovečnosti.
Glavni junaci su klonovi i njihov životni vek je kratak te oni moraju da ga prožive na neki način ubrzano, što nudi vrlo zanimljivu premisu. Međutim, ono što je u filmu izostalo jeste suočavanje mladih klonova kojima su odbrojani dani sa tim izmenjenim društvom, sa tim starim ljudima, sa bolesnim ljudima kojima njihovi organi pomažu. Ovo je film koji je isključivo fokusiran na mlade ljude u teškoj situaciji koja bi se mogla postići u suštini i bez tako opsežne SF premise, kroz temu neke neizlečive bolesti od koje se leče od ranog detinjstva i sl.
Međutim, ako izuzmemo dosta agresivno plačevnu melodramu koja će sigurno izmamiti dosta suza, osnovni utisak filma jeste možda i ponajbolje realizovana ideja a to je iluzija glavnih junaka o funkciji i moći umetnosti koju neću spojlovati ovom prilikom ali toje možda i najefktnije sprovedena ideja.
Sama melodrama me je dosta podsetila na ATONEMENT Joe Wrighta u kome takođe igra Keira Knightley i ona je apsolutno u toj britanskoj tradiciji melodrame koja se kao i osveta najbolje služi hladna.
Ono što je specifično u stilskom smislu jeste dosta primetan spoj američkog "pričam ti priču" pristupa sa fetišizovanjem Britanije na nivou ambijenata i klasnih odnosa na čemu Romanek dosta insistira što dovodi i do jednog polučitljivog sprovođenja ideje, a to je pitanje zašto ni u jednom trenutku junaci ne pokušavaju bekstvo. Naravno, ovo pitanje je plod holivudskog načina razmišljanja ali kada pogledamo storytelling, Romanek tako razmišlja u suštini i time što insistira na atmosferi ne može prikriti odakle dolazi kad je reč o poimanju filma. I upravo na tom planu storytellinga, Romanek sebi stvara probleme jer naprosto ne usmerava naš pogled dovoljno da ne bismo primetili koliko rupa postoji u univerzumu koji je kreirao za nas.
U suštini, pošto su junaci mladi, psihološki je sasvim uverljivo da oni ne pokušavaju bekstvo jer još uvek nisu u fazi kada cene život u dovoljnoj meri, ali Garlandovi junaci izuzev jedne protestantske teskobe ne nude još neki motiv zbog čega su tako poslušni. Naravno da je ključ njihove lojalnosti u ideologiji i to ideologiji kojoj su naučeni u jednoj upadljivo konzervativnoj, arhaičnoj instituciji, ali oni tu ideologiju kasnije ne reprodukuju i prema celom sistemu nemaju nikakav odnos, što je možda uverljivo kada bi ovo bio dokumentarni film pa se mi kao čudimo kako to da oni žive u takvoj ambivalenciji, ali u jednom takvom storytelling konceptu morali su malo da porade na jačem motivisanju.
NEVER LET ME GO svakako mora da se bori i protiv jedne psihološke dimenzije junaka koja je uspostavljena u nizu filmova koji su bazirani a sličnoj pripovedačkoj tehnici a to je preduzimljivost i borba za svoje snove, slobodu, you name it, po svaku cenu. Toga u ovom filmu nema. U njemu ljudi imaju fatalne probleme ali ne planiraju da ih rešavaju izvan sistema, i sada to smeta gledaocu koji je na filmu upravo raspoložen da gleda iskorake izvan propisa. No, to je i dosta subverzivan motiv.
Pa ipak, uprkos svim ovim nelogičnostima NEVER LET ME GO se gleda kao film kome se iz situacije u situaciju pruža šansa, i dosta se kontemplira usput. Siguran sam da je na velikom ekranu atmosferičniji, ali i nema mogućnosti da se vrati unazad kada te ponese misao pa malo prestaneš da pratiš šta se dešava.
* * * / * * * *
Quote from: Cody on 31-12-2010, 11:26:19
jer Kripl je ... jebo tri majke...
ovo je super...inspiracija ze prequel Argentove trilogije :)
Jeste da sam se pojavio tek u Phenomeni ali sam uvek raspoložen za crossover :)
петак, 31. дец 2010, 13:00 -> 14:18
Интервју генералног директора РТС-а Александра Тијанића дневном листу "Прес"
Српске елите издале народ
Аутор: Ђоко Кесић
Они нису урадили свој посао како треба и међусобно су ближи једни другима него народу. Остали смо без знања, без интелигенције, без слободне, дубоке и објективне дебате о свему, свачему и свакоме.
Новинар и генерални директор Јавног сервиса Александар Тијанић у традиционалном новогодишњем интервјуу за Прес очекује изборе у следећој години, открива главни проблем Србије и објашњава зашто увек пропустимо прилику да урадимо нешто добро по себе.
a.tijanic-press-527.jpg
Цане се сад жали што је испао глуп!
Зашто је Станко Суботић Цане обновио своје нападе на вас?
- Цане нестане на неколико месеци, пресади косу и онда, освеженог травњака, сквичи као прасе кад год му се нека истрага о новцу и мртвима примакне. Видело се да је у паници. Остаје без платформе у Црној Гори. У Србији је извређао и живе, и мртве, и странке, и власт, и правосуђе, и медије. Не објашњава како му је ДБ дао лиценцу за цигарете у оно доба. Сад се жали што је испао глуп и што га је неки српски бизнисмен ,,урадио" за тридесетак милиона. Нека се жали на природу. Ја сам ту производ сујете његовог ментора, неког бебе, који му пише текстове и његових комплекса. Оптужује ме да рекетирам Мишковића и узимам милион годишње да омогућим његове послове. Ја омогућавам послове Мишковићу? Човеку који вреди неколико милијарди и утиче, како кажу амбасадори, на странке и српске владе. Треба бити глупљи од аутора овакве лажи, па веровати у њу. Томе додаје и оптужбу да сам Хомбаху, шефу немачког ВАЦ-а, тражио два милиона да решим његове проблеме у Србији? Да ја решавам проблеме Хомбаху, бившем министру немачке полиције, човеку који на телефон и данас добија шефове држава и влада по Европи. Колико знам, а знам, бар је са тројицом српских премијера био на ,,ти". И сад, дође Тијанић и каже, дај два милиона евра и ја ћу ти решити све по Србији што ти ниси успео сам. Не само да звучи глупо. Јесте глупо. Али, сваког стигну сопствени крст и костури из ормана.
Тужили сте њега, али и Верана Матића, директора Б92. Зашто?
- Југослав Ћосић има права на своју верзију новинарства. Он може да зове Цанета у емисију. Али директор и главни уредник те мале грчке станице мора да консултује свог адвоката и пита га - да ли Цане има иједан доказ за своје тврдње сем "ја вам кажем". Пошто Веран никада није пропустио ниједну прилику да учествује у хајци на мене, а пошто је сад прешао у грчки информативни систем, тражим да одговара по српским законима за емитовање клевете и лажи. Одштета, као што је пристојно, треба да буде на грчком нивоу.
Има ли избора у следећој години?
- Наравно. Бираћемо између санадеризације и путинизације. Мислим да глобализација и демократизација немају шанси.
Мислимо на политичке изборе.
- Не видим између чега бисмо, политички, могли да бирамо следеће године. Наиме, кад је криза, избори често представљају оптички излаз из кризе. Ако није то, онда је производ омиљене српске фикс идеје о поверавању нашег спаса одабраном месији под условом да тај спасилац од нас захтева минимални трошак, време, напор и одрицање.
Брине ли вас равнотежа моћи између две најјаче политичке групације?
- Ни најмање. Брине ме равнотежа немоћи Србије да идентификује сопствену болест, сопствену конструкциону грешку у нама која производи кризу и кад је свет у просперитету. Србија воли свој патолошки разлаз са стварношћу. Сем Тита, у време хладног рата пропустили смо сваку историјску прилику да поентирамо - технолошку револуцију, пад комунизма, распад бивше земље, предности над источном Европом, и сада пропуштамо да се прилагодимо невероватним променама унутар система Европске уније.
Па, изабрали смо Запад за нашу страну света.
- То је похвално. Али то што смо ми изабрали Запад бојим се да не обавезује Запад ни на који начин. Ми смо кренули ка једној ЕУ, а сад шефови те групације не дају слободан улаз грађанима Румуније и Бугарске, које су пуноправне чланице, Немачка одбија да плаћа грчке рачуне, Британија пушта Ирску у банкротство, Данска и Холандија су под ударом ксенофобичне деснице, Мађарском и Естонијом марширају хорде смеђих кошуља, Меркелова је изјавом да је у Немачкој пропао пројекат мултикултуралности означила себе као најреалнијег европског политичара деценије, Шпанија и Португал се спремају за ванредну одбрану својих система, свака од чланица доноси рестрикције грађанских слобода у страху пред тероризмом, Француска силом извози Роме, Аустрија не дозвољава исламске богомоље, свеопшти је популизам у тамошњој политици. Није то она Европа какву памтимо и упитна је будућност Европске уније, као најзначајније европске идеје двадесетог века. Бојим се шта ћемо затећи кад стигнемо тамо где смо кренули.
Оптужиће вас да сте против нашег уласка у ЕУ.
- Дабогда ушли сутра, што се мене тиче. Па, РТС је пре четири године истакао себе као ,,глас европске Србије". Само ми се чини необично практичним да је, за промену, боље хватати ветар него пишати уз њега. Све је видљиво и доступно знању. Америка мора да уреди свет до 2020. године, та година је и нама позната, то је последња деценија у којој ће самовати као економска суперсила. До тада, Европа мора да нађе начин синхронизације са исламом и гастарбајтерима, да задржи бар неке елементе узајамне солидарности чланица и да ефикасније решава изазове тероризма и нуклеарне хистерије. Ако за свакога нема достојанственог места на овој планети, видећемо ко ће и којим поводом први употребити нуклеарно оружје. А то неће бити ни Америка ни Русија.
Звучите као песимиста?
- Песимизам никада није добио ниједну битку. Себе дефинишем као оптимистичког Кафку. Јасно је да наши проблеми нису прехлада, већ леукемија. ,,Аспирини" не помажу, речи су се излизале, држање затворених очију није добар начин за пилотирање навигацијом будућношћу. Не може се баш свака глупост, које сами себи правимо, заогрнути дубоким значењем. Криза ни издалека није ушла у своју финалну, циљну равнину. Ми смо још на спирали, чији један смер води у пропаст. Кад тога постанемо свесни, тачна дијагноза узрока српске кризе представљаће основну полугу изласка из ње.
Има ли та дијагноза дефиницију, а да није на латинском?
- Мали човек испуњава свој дуг према породици, држави, деци и нацији. Ако има посао, ради. Ако нема, надничи. Шаље децу у школу. Учи их да поштују закон, обичаје, старије. Улива им наду. Можда ноћу плаче, али неће да клоне. Његово незадовољство давно није идеолошко или политичко; оно је социјално. Издржаће све док сиромаштво не пређе у беду, нада у безнађе, а фрустрација у понижење. Како онда гласа фрустрација? Шта тражи понижење? Не верујем у грдне социјалне нереде, али се плашим тишине, пучког мука. Узрок српских проблема? Савез елита који је, на много начина, издао свој народ. Они нису урадили свој посао како треба и међусобно су ближи једни другима него народу. Остали смо без знања, без интелигенције, без слободне, дубоке и објективне дебате о свему, свачему и свакоме. Ми смо, овакви, сопствени резултат, али кривица међу нама није једнака. На домаћем политичком тржишту свака макрополитичка тема или питање спољне политике вреди двоструко мање од унапређења породичне, микроситуације. То је за било коју нацију здраво.
Па, ко вама на РТС-у брани да отворите студио таквим људима?
- Дајте ми одмах имена таквих људи. Често са страхом помишљам да је све наше најбоље или испод земље или смо га, као бело робље, продали другим земљама. Па, готово све је у Србији подељено по страначком принципу. Свеједно у корист владајућих или опозиционих. Чим се укључе камере, свака њихова расправа о грешкама прошлости или о нашој далекој будућности претвара се у памфлет садашњости са јасним политичким циљевима. Требаће нам, оваквима, још десет година да изађемо из деведесетих и да, тек онда, започнемо 21. век.
Опозиционе странке вас критикују да нису довољно заступљене у програмима Јавног сервиса?
- Они мере поделу простора на РТС тако што саберу државне активности са владајућим страначким активностима и траже временски однос један-на-један. Разумем ја њих, неки од њих имају велика искуства у управљању медијима, али је мој посао да се држим између, па колико кошта. Комично је, међутим, што као проевропска странка најављују да ће, ако дођу на власт, прво сменити мене, наравно сасвим незаконито, па овладати РТС-ом. Шта ћемо, у оба табора постоје политичари који се према српским медијима односе као Екрем према Венди. Тако ће и да прођу. Некад ме сврбе прсти што не пишем за новине, али лупим себе по прстима, па ме прође. Ставићу све то у књигу. Морам.
Које питање бисте, на крају године, кандидовали као лични, а не директорски предлог за размишљање?
- Ако Европа, силом прилика, местимично постаје себична и ксенофобична, ако су у овој финансијској кризи најбоље прошле земље којима се управља, хм, чврсто (БРИК - Бразил, Русија, Индија, Кина), да ли америчка, државна дорада либералног капитализма истовремено поставља питање - је ли некадашња верзија демократије, какву смо теоријски познавали, данас универзални одговор на изазове овог века?
Шта ћемо онда сами са собом у следећој години?
- Поштено према нама самима. Да видимо шта сами грешимо, па да видимо количину кризе која је увезена стицајем светских гибања. Да помогнемо свакој угроженој фамилији. Да разбијемо савез елита. Да пружимо шансу интелигенцији. Да верујемо како је све ово могуће, упркос доказима.
Mnogo priča, a malo kaže.
de malo, kaže i previše... i kontradiktorno.
Ekstremno je kontradiktorno, ali je i dalje mačo. :)
ma Tijanić je moj car, pa njegova kolumna mi je nedostižni uzor :)
ali on je vrlo zajeban igrač, maltene sve što je ikada rekao se ispostavilo tačnim. Ako je neko čitao njegovu knjigu iz '88. ili '89. o Jugoslaviji zna šta pričam.
evo iščačkaš citat iz osamdesetih
Nastaju teorije tipa "ili cemo ovako ili nas nece biti" koje zaboravljaju da je Jugoslavija nastala uz mnogo pucanja i da se samo uz neuporedivo veci vatromet moze demontirati. Parlamentarna demontaza ove zemlje je, dakle, nemoguca.
and firework it was
Tijanić je jedini čovek odavde koga i Žižek citira.
Kada su me jednom za neki intervju pitali ko su mi uzori kao kritičaru i ja pomenem Tijanića između ostalih, i novinarka napravi neku grimasu i tu je ja upitam šta je čitala od njega, nezavisno od predrasuda. Da se razumemo, to što je neko udbaš ne čini ga manje dobrim kolumnistom. :)
Isto caži i za Cviju čiji je jedini problem u tome što nije imao priliku da se dokaže na velikoj sceni u bivšoj Jugoslaviji, a veliki novinari kao i veliki rok bendovi još uvek ipak imaju etiketu SFRJ. Svi koji su se pojavili posle nemaju taj nivo, i prodaja im se teže prašta...
Mnogo toga što je rekao sasvim je na mestu. Ali bi bilo lepo da makar deo odjeka toga vidimo na RTS.
Jedino što me raduje, čitajući ove Tijanićeve reči, jeste što slutim da se spremaju nekakve promene u vlasti. Jer ovaj čovek je neuništiv.
Filmovi živopisani u januaru 2010.
1. WHIP IT
2. PUKOVNIKOVICA
3. BESMRTNA MLADOST
4. THE TIME TRAVELER'S WIFE
5. STEEL AND LACE
6. HOUSE OF THE DEVIL
7. THE INVENTION OF LYING
8. LEPTIROV OBLAK
9. SHERLOCK HOLMES
10. KO PUCA OTVORIĆE MU SE
11. OPKLADA
12. ORDINARY PEOPLE
13. EL SEGUNDO NOMBRE
14. TRAGOVI CRNE DEVOJKE
15. PAINTBALL
16. VARUH MEJE
17. EL REY DE LA MONTANA
18. THE ROAD
19. MEN WHO STARE AT GOATS
20. EROGENA ZONA
21. WILCZYCA
22. SMOKIN' ACES 2: ASSASSINS' BALL
23. FASUTO SUKUWADDO
24. ANGEL OF DEATH
25. DR. M
26. AN EDUCATION
27. BLOOD CREEK
28. KAFKA
29. THE MARSEILLE CONTRACT
30. ZLATNA PRAĆKA
31. MACBETH
32. THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY
Filmovi živopisani u februaru 2010.
1. THE INFORMANT!
2. CRIME ZONE
3. EL SECRETO DE SUS OJOS
4. UNION CITY
5. MIRKO I SLAVKO
6. TEST PILOTA PIRXA
7. XX
8. IKARIE XB-1
9. FLIGHTPLAN
10. WALKING THE EDGE
11. MURDER BY DECREE
12. SALVADOR
13. NINJA ASSASSIN
14. CABIN FEVER 2: SPRING FEVER
15. CHOCOLATE
16. OUT OF BOUNDS
17. NINE
18. HOFFA
19. EDGE OF DARKNESS
20. KAERLIGHED PA FILM
21. UN HOMME EST MORT
22. STARA ŠKOLA KAPITALIZMA
23. TONY
24. AGORA
25. MALICE IN WONDERLAND
26. DEAD MAN RUNNING
27. SLEEPING DOGS
28. REVOLVER
29. PLANET 51
30. FROM PARIS WITH LOVE
31. DIE WANNSEEKONFERENZ
32. THE WOLFMAN
33. FLORES NEGRAS
34. LA DECIMA VITTIMA
35. FLEŠBEK
Filmovi živopisani u martu
1. REC 2
2. ARMORED
3. BABY FACE NELSON
4. BUCHANAN RIDES ALONE
5. DROWNING POOL
6. FRENCH CONSPIRACY
7. ORLOVI RANO LETE
8. Z.P.G.
9. ROJ
10. POCKET MONEY
11. DERVIŠ I SMRT
12. DALEKO NEBO
13. APPUNTAMENTO COL DISONORE
14. CAPTIVE
15. SEEDPEOPLE
16. A DOPPIA FACCIA
17. POGON B
18. INTERCEPTOR
19. PERSONA NON GRATA
20. THE HUMAN FACTOR
21. NEKA OSTANE MEĐU NAMA
22. THE BOOK OF ELI
23. BIG FAN
24. PREROKBE OGNJA
25. SUPERMAN/BATMAN: PUBLIC ENEMIES
26. RUN FOR COVER
27. THE CONVERSATION
28. TAKING OF PELHAM 123
29. RAGING PHOENIX
30. QUINTET
31. THE QUIET EARTH
32. BANK SHOT
33. CORTEX
34. CHERNAYA MOLNIYA
35. HUMAN ZOO
Pogledao sam TRUE GRIT Brać(al)e Coen. Ovaj rimejk je svakako efektniji od Hathawayevog originala, mada upravo ova tvrdnja otvara pitanje, vapi za definicijom - šta to zapravo znači biti bolji od Hathawaya?
Hathawayev TRUE GRIT je bio korak dalje u poznoj fazi Dukeove karijere koja je bila bazirana na tome da on počinje da igra likove koji su ostarili. Duke je dosta kasno priznao da je ostario ali kada hje napravio taj prelom snimio je jedan od svojih najboljih fimova SHOOTIST. TRUE GRIT mu je doneo "oskara" za ulogu u kojoj prilično simpatično dekonstruiše mit o svojim junacima, ili ga u određenom smislu produžava uvodeći ih u treće doba. Izuzev Wayneove uloge koja je svojevrsna inovacija, i generalno dobrih glumačkih ostvarenja TRUE GRIT se ne može smatrati bitnim Dukeovim ili Hathawayeovim vesternom.
Rimejk Braće Coen je naprosto bolji film, veštije je režiran, brižljivije je koncipiran, i njihovu osnovnu slabost pretvara u vrlinu. Naime, Braća Coen su verovatno bolji reditelji od većine reditelja sa kojima je radio Duke, ali su zato svui Dukeovi saigrači bili veći muškarci od njih. Zato je mudro priča ispričana iz vizure devojčice koju perfektno igra Hailee Steinfeld, pretendentkinja na mesto Natalie Portman posle njenog umirovljenja. Na svu sreću Hailee je okosnica filma i njen lik je dovoljno efektan, mada ne i uverljiv da drži film na okupu.
Dude koji izigrava Dukea je već problem iz prostog razloga što ovog puta Bridges ne dolazi dalje od persiflaže, manje ili više uspešnog kreveljenja koje nema previše smisla ukoliko prethodno nisi bio Duke. A Bridges je znamo igrao u BAD COMPANYju Roberta Bentona, filmu koji je uipravo želeo da bude anti-Duke manifest a posle je često igrao seljake a vrlo retko i prave kauboje, a i kad jeste, nisu to bili mitski revolveraši već pre dekonstrukcije nekih poput WILD BILL Walter Hilla.
U tom smislu Bridgesov Rooster se razlikuje od Dukeovog i po znakovitosti i po glumačkim sredstvima jer Duke u TRUE GRIT više igra slapstick a Bridges više growluje. Ali kombinacija sa Hailee omogućuje da nekako sve dođe na svoje mesto upravo zahvaljujući tradiciji old school pairinga dece i odraslih, i to ne u smislu Romana Polanskog već više kao u PAPER MOONu.
Matt Damon i Josh Brolin, čija je nova vestern uloga meni kao usamljenom fanu JONAH HEXa bila maltene i jedini motiv da se radujem TRU GRITu koliko god to dementno zvučalo, dobri su dodaci ovoj osovini čija je osnovna snaga zapravo u najmanje poznatom činiocu ove podele.
Kad je reč o stilu, Braća Coen su ovde vrlo pitoma, ali u pojedinim scenama se vidi zašto su klasa. Naprosto ima par scena sa takvim rediteljskim driblinzima da je odmah jasno kako je reč o majstorima. Međutim, u suštini stil je vrlo konvencionalan, ne bi se čak moglo reći ni da je reč o rekonstrukciji vestern stila snimanja.
U stvari, TRUE GRIT je vrlo specifičan film po tome što je vrlo suva rekonstrukcija žanra kojim se bavi, slično NO COUNTRY FOR OLD MEN gde Coeni izbegavaju ironiju u samom pristupu, humor proističe iz apsurdnosti situacija na suštinskom nivou i nije dodat, a svojvrsna arty dimenzija više leži u tome što oživljavaju mejnstrim nekog prošlog vremena koji više nije mejnstrim, nego iz nekih pretencioznih zahvata.
Ipak, meni je TRUE GRIT efektniji od NO COUNTRY FOR OLD MEN jer je brži, sa manje praznog hoda, ograničen je u digresijama, pa u tom smislu stoji i kao dosta komunikativan rad Coenovih na nivou celog opusa.
Ne možemo govoriti o skladnoj i zreloj celini kao u slučaju SERIOUS MANa. Ali ono što TRUE GRIT definitivno jeste možemo definisati kao solidnu mešavinu klasičnog, revizionističkog i pseudoistorijskog vesterna, u kojoj klasični u liku screwball devojčice odnosi prevagu.
TRUE GRIT je MONTEVIDEO za zemlju kojoj takav film zapravo i nije bio potreban. Zato će biti i drugačije doživljen od našeg.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE GLITTER DOME Stuarta Margolina, jedan izuzetno zanimljiv HBO film snimljen 1984. u kome Garner započinje svoj svojevrsni holivudski detektivski triptih koji čine još i SUNSET i TWILIGHT.
THE GLITTER DOME je snimljen tri-četiri godine po završetku THE ROCKFORD FILESa i Garner i dalje ima šarm koji je učinio Jima Rockforda jednim od najčuvenijih televizijskih detektiva. Međutim, priča ovog filma uprkos Garnerovom šarmu je znatno neobičnija i mračnija, i ton je zapravo dosta anticipitrao SUNSET u kome se iza jedne nazovi idilične rekonstrukcije Holivuda krije priča o angerovskim temama seksualnih perverzija i sl.
U GLITER DOMEu imamo bezmalo identično priču. Čelni čovek studija je ubijen i par detektiva koji čine Garner i John Lithgow, u jednoj ranoj ulozi, a njihova dinamika bazirana je na tome da Lithgow ima traumu upravo zbog jednog groteksnog slučaja child molestinga. istraga ih dovodi do lanca koji se bavio kiddie pornom i planirao da se plasira i na tržište snuffa.
Wambaugh je u ovom trenutku već bio na zalasku svoje spisateljske slave, njegove priče o crnohumornim događajima iz policijske svakodnevice su već imale i svoj vrhunac i svoje padove, ali i dalje je ostao taj spoj crnog humora, cinizma i potpune kontingencije u rešavanju slučajeva po čemo se Wambaugh i izdvojio kao pisac pandurskih romana i filmova.
Ipak, THE GLITTER DOME se izdvaja po jedom pesimističnom pogledu na stvari i nekim izenađujuće mračnim ishodištima za pojedine likove, neizlečivosti trauma koje ne rešava character arc i sl.
Garner i Lithgow su odlični kao tim, Rockford osvežen mračnim partnerom čini GLITTER DOME jednim svežim radom.
Struart Margolin, glumac i reditelj sa kojim je Garner dosta sarađivao nije neki kalibar, ali ovaj film sasvim kompetentno realizuje, naročito ako imamo u vidu da je reč o naslovu pravljenom za HBO. Uspeva da učini THE GLITTER DOME filmom svoga vremena i da zabeleži sleazy atmosferu u duhu takvih naslova koji se i danas rado gledaju.
* * * / * * * *
The director released his list of 20 favorites.
Quentin Tarantino has released a list of his 20 favorite movies of the year, and at the top is ... Toy Story 3?
That's right, the director of Pulp Fiction, Reservoir Dogs and the Kill Bill movies has chosen the animated threequel as his favorite film of 2010.
And it's not the only animated movie to make his list: The Rapunzel-themed Tangled came in at No. 5, while How to Train Your Dragon landed at No. 17.
The rest was a mix of comedies and dramas, including such Oscar contenders as The Social Network, Tarantino's No. 2 pick of the year. Network was followed by Animal Kingdom at No. 3 and I Am Love at No. 4.
Rounding out the top 10 were True Grit, The Town, Greenberg, Cyrus and Enter the Void.
The list was printed at the Tarantino Archives website, which offered only one comment from the director, on No. 10, Enter the Void: "Hands down best credit scene of the year ... Maybe best credit scene of the decade. One of the greatest in cinema history."
The complete list is as follows:
1. Toy Story 3
2. The Social Network
3. Animal Kingdom
4. I Am Love
5. Tangled
6. True Grit
7. The Town
8. Greenberg
9. Cyrus
10. Enter the Void
11. Kick-Ass
12. Knight and Day
13. Get Him to the Greek
14. The Fighter
15. The King's Speech
16. The Kids Are All Right
17. How to Train Your Dragon
18. Robin Hood
19. Amer
20. Jackass 3-D
Ovo je dosta bezveze, ali hajde, ljudi smo...
20 predictions for the next 25 years
From the web to wildlife, the economy to nanotechnology, politics to sport, the Observer's team of experts prophesy how the world will change – for good or bad – in the next quarter of a century
*
o
o Share1495
o Reddit
o Buzz up
*
Comments (219)
* The Observer, Sunday 2 January 2011
* Article history
Shopping Crowd in Hangzhou Customers crowd into a department store in Hangzhou, Zhejiang province. China will continue to rise in the coming decades. Photograph: Chinafotopress/Getty Images
1 Geopolitics: 'Rivals will take greater risks against the US'
No balance of power lasts forever. Just a century ago, London was the centre of the world. Britain bestrode the world like a colossus and only those with strong nerves (or weak judgment) dared challenge the Pax Britannica.
That, of course, is all history, but the Pax Americana that has taken shape since 1989 is just as vulnerable to historical change. In the 1910s, the rising power and wealth of Germany and America splintered the Pax Britannica; in the 2010s, east Asia will do the same to the Pax Americana.
The 21st century will see technological change on an astonishing scale. It may even transform what it means to be human. But in the short term – the next 20 years – the world will still be dominated by the doings of nation-states and the central issue will be the rise of the east.
By 2030, the world will be more complicated, divided between a broad American sphere of influence in Europe, the Middle East and south Asia, and a Chinese sphere in east Asia and Africa. Even within its own sphere, the US will face new challenges from former peripheries. The large, educated populations of Poland, Turkey, Brazil and their neighbours will come into their own and Russia will continue its revival.
Nevertheless, America will probably remain the world's major power. The critics who wrote off the US during the depression of the 1930s and the stagflation of the 1970s lived to see it bounce back to defeat the Nazis in the 1940s and the Soviets in the 1980s. America's financial problems will surely deepen through the 2010s, but the 2020s could bring another Roosevelt or Reagan.
A hundred years ago, as Britain's dominance eroded, rivals, particularly Germany, were emboldened to take ever-greater risks. The same will happen as American power erodes in the 2010s-20s. In 1999, for instance, Russia would never have dared attack a neighbour such as Georgia but in 2009 it took just such a chance.
The danger of such an adventure sparking a great power war in the 2010s is probably low; in the 2020s, it will be much greater.
The most serious threats will arise in the vortex of instability that stretches from Africa to central Asia. Most of the world's poorest people live here; climate change is wreaking its worst damage here; nuclear weapons are proliferating fastest here; and even in 2030, the great powers will still seek much of their energy here.
Here, the risk of Sino-American conflict will be greatest and here the balance of power will be decided.
Ian Morris, professor of history at Stanford University and the author of Why the West Rules – For Now (Profile Books)
2 The UK economy: 'The popular revolt against bankers will become impossible to resist'
A view of the Strata building across the city at dusk A view across the City at dusk. Photograph: James Brittain
It will be a second financial crisis in the 2010s – probably sooner than later – that will prove to be the remaking of Britain. Confronted by a second trillion-pound bank bailout in less than 10 years, it will be impossible for the City and wider banking system to resist reform. The popular revolt against bankers, their current business model in which neglect of the real economy is embedded and the scale of their bonuses – all to be underwritten by bailouts from taxpayers – will become irresistible. The consequent rebalancing of the British economy, already underway, will intensify. Britain, in thrall to finance since 1945, will break free – spearheading a second Industrial Revolution.
In 2035, there is thus a good prospect that Britain will be the most populous (our birth rate will be one the highest in Europe), dynamic and richest European country, the key state in a reconfigured EU. Our leading universities will become powerhouses of innovation, world centres in exploiting the approaching avalanche of scientific and technological breakthroughs. A reformed financial system will allow British entrepreneurs to get the committed financial backing they need, becoming the capitalist leaders in Europe. And, after a century of trying, Britain will at last build itself a system for developing apprentices and technicians that is no longer the Cinderella of the education system.
It will not be plain sailing. Massive political turbulence in China and its conflict with the US will define part of the next 25 years – and there will be a period when the world trading and financial system retreats from openness.
How far beggar-my-neighbour competitive devaluations and protection will develop is hard to predict, but protectionist trends are there for all to see. Commodity prices will go much higher and there will be shortages of key minerals, energy, water and some basic foodstuffs.
The paradox is that this will be good news for Britain. It will force the state to re-engage with the economy and to build a matrix of institutions that will support innovation and investment, rather as it did between 1931 and 1950. New Labour began this process tremulously in its last year in office; the coalition government is following through. These will be lean years for the traditional Conservative right, but whether it will be a liberal One Nation Tory party, ongoing coalition governments or the Labour party that will be the political beneficiary is not yet sure.
The key point is that those 20 years in the middle of the 20th century witnessed great industrial creativity and an unsung economic renaissance until the country fell progressively under the stultifying grip of the City of London. My guess is that the same, against a similarly turbulent global background, is about to happen again. My caveat is if the City remains strong, in which case economic decline and social division will escalate.
Will Hutton, executive vice-chair of the Work Foundation and an Observer columnist
3 Global development: 'A vaccine will rid the world of Aids'
Within 25 years, the world will achieve many major successes in tackling the diseases of the poor.
Certainly, we will be polio-free and probably will have been for more than a decade. The fight to eradicate polio represents one of the greatest achievements in global health to date. It has mobilised millions of volunteers, staged mass immunisation campaigns and helped to strengthen the health systems of low-income countries. Today, we have eliminated 99% of the polio in the world and eradication is well within reach.
Vaccines that prevent diseases such as measles and rotavirus, currently available in rich countries, will also become affordable and readily available in developing countries. Since it was founded 10 years ago, the Gavi Alliance, a global partnership that funds expanded immunisation in poor countries, has helped prevent more than 5 million deaths. It is easy to imagine that in 25 years this work will have been expanded to save millions more lives by making life-saving vaccines available all over the world.
I also expect to see major strides in new areas. A rapid point-of-care diagnostic test – coupled with a faster-acting treatment regimen – will so fundamentally change the way we treat tuberculosis that we can begin planning an elimination campaign.
We will eradicate malaria, I believe, to the point where there are no human cases reported globally in 2035. We will also have effective means for preventing Aids infection, including a vaccine. With the encouraging results of the RV144 Aids vaccine trial in Thailand, we now know that an Aids vaccine is possible. We must build on these and promising results on other means of preventing HIV infection to help rid the world of the threat of Aids.
Tachi Yamada, president of the global health programme at the Bill & Melinda Gates Foundation
4 Energy: 'Returning to a world that relies on muscle power is not an option'
Providing sufficient food, water and energy to allow everyone to lead decent lives is an enormous challenge. Energy is a means, not an end, but a necessary means. With 6.7 billion people on the planet, more than 50% living in large conurbations, and these numbers expected to rise to more than 9 billion and 80% later in the century, returning to a world that relies on human and animal muscle power is not an option.
The challenge is to provide sufficient energy while reducing reliance on fossil fuels, which today supply 80% of our energy (in decreasing order of importance, the rest comes from burning biomass and waste, hydro, nuclear and, finally, other renewables, which together contribute less than 1%). Reducing use of fossil fuels is necessary both to avoid serious climate change and in anticipation of a time when scarcity makes them prohibitively expensive.
It will be extremely difficult. An International Energy Agency scenario that assumes the implementation of all agreed national policies and announced commitments to save energy and reduce the use of fossil fuels projects a 35% increase in energy consumption in the next 25 years, with fossil fuels up 24%. This is almost entirely due to consumption in developing countries where living standards are, happily, rising and the population is increasing rapidly.
This scenario, which assumes major increases in nuclear, hydro and wind power, evidently does not go far enough and will break down if, as many expect, oil production (which is assumed to increase 15%) peaks in much less than 25 years. We need to go much further in reducing demand, through better design and changes in lifestyles, increasing efficiency and improving and deploying all viable alternative energy sources. It won't be cheap. And in the post-fossil-fuel era it won't be sufficient without major contributions from solar energy (necessitating cost reductions and improved energy storage and transmission) and/or nuclear fission (meaning fast breeder and/or thorium reactors when uranium eventually becomes scarce) and/or fusion (which is enormously attractive in principle but won't become a reliable source of energy until at least the middle of the century).
Disappointingly, with the present rate of investment in developing and deploying new energy sources, the world will still be powered mainly by fossil fuels in 25 years and will not be prepared to do without them.
Chris Llewellyn Smith is a former director general of Cern and chair of Iter, the world fusion project, he works on energy issues at Oxford University
5 Advertising: 'All sorts of things will just be sold in plain packages'
Shinjuku districk of Tokyo Advertising in Tokyo. Photograph: Mike Long / Alamy/Alamy
If I'd been writing this five years ago, it would have been all about technology: the internet, the fragmentation of media, mobile phones, social tools allowing consumers to regain power at the expense of corporations, all that sort of stuff. And all these things are important and will change how advertising works.
But it's becoming clear that what'll really change advertising will be how we relate to it and what we're prepared to let it do. After all, when you look at advertising from the past the basic techniques haven't changed; what seems startlingly alien are the attitudes it was acceptable to portray and the products you were allowed to advertise.
In 25 years, I bet there'll be many products we'll be allowed to buy but not see advertised – the things the government will decide we shouldn't be consuming because of their impact on healthcare costs or the environment but that they can't muster the political will to ban outright. So, we'll end up with all sorts of products in plain packaging with the product name in a generic typeface – as the government is currently discussing for cigarettes.
But it won't stop there. We'll also be nudged into renegotiating the relationship between society and advertising, because over the next few years we're going to be interrupted by advertising like never before. Video screens are getting so cheap and disposable that they'll be plastered everywhere we go. And they'll have enough intelligence and connectivity that they'll see our faces, do a quick search on Facebook to find out who we are and direct a message at us based on our purchasing history.
At least, that'll be the idea. It probably won't work very well and when it does work it'll probably drive us mad. Marketing geniuses are working on this stuff right now, but not all of them recognise that being allowed to do this kind of thing depends on societal consent – push the intrusion too far and people will push back.
Society once did a deal accepting advertising because it seemed occasionally useful and interesting and because it paid for lots of journalism and entertainment. It's not necessarily going to pay for those things for much longer so we might start questioning whether we want to live in a Blade Runner world brought to us by Cillit Bang.
Russell Davies, head of planning at the advertising agency Ogilvy and Mather and a columnist for the magazines Campaign and Wired
6 Neuroscience: 'We'll be able to plug information streams directly into the cortex'
By 2030, we are likely to have developed no-frills brain-machine interfaces, allowing the paralysed to dance in their thought-controlled exoskeleton suits. I sincerely hope we will not still be interfacing with computers via keyboards, one forlorn letter at a time.
I'd like to imagine we'll have robots to do our bidding. But I predicted that 20 years ago, when I was a sanguine boy leaving Star Wars, and the smartest robot we have now is the Roomba vacuum cleaner. So I won't be surprised if I'm wrong in another 25 years. Artificial intelligence has proved itself an unexpectedly difficult problem.
Maybe we will understand what's happening when we immerse our heads into the colourful night blender of dreams. We will have cracked the secret of human memory by realising that it was never about storing things, but about the relationships between things.
Will we have reached the singularity – the point at which computers surpass human intelligence and perhaps give us our comeuppance? We'll probably be able to plug information streams directly into the cortex for those who want it badly enough to risk the surgery. There will be smart drugs to enhance learning and memory and a flourishing black market among ambitious students to obtain them.
Having lain to rest the nature-nurture dichotomy at that point, we will have a molecular understanding of the way in which cultural narratives work their way into brain tissue and of individual susceptibility to those stories.
Then there's the mystery of consciousness. Will we finally have a framework that allows us to translate the mechanical pieces and parts into private, subjective experience? As it stands now, we don't even know what such a framework could look like ("carry the two here and that equals the experience of tasting cinnamon").
That line of research will lead us to confront the question of whether we can reproduce consciousness by replicating the exact structure of the brain – say, with zeros and ones, or beer cans and tennis balls. If this theory of materialism turns out to be correct, then we will be well on our way to downloading our brains into computers, allowing us to live forever in The Matrix.
But if materialism is incorrect, that would be equally interesting: perhaps brains are more like radios that receive an as-yet-undiscovered force. The one thing we can be sure of is this: no matter how wacky the predictions we make today, they will look tame in the strange light of the future.
David Eagleman, neuroscientist and writer
7 Physics: 'Within a decade, we'll know what dark matter is'
The next 25 years will see fundamental advances in our understanding of the underlying structure of matter and of the universe. At the moment, we have successful descriptions of both, but we have open questions. For example, why do particles of matter have mass and what is the dark matter that provides most of the matter in the universe?
I am optimistic that the answer to the mass question will be found within a few years, whether or not it is the mythical Higgs boson, and believe that the answer to the dark matter question will be found within a decade.
Key roles in answering these questions will be made by experiments at Cern's Large Hadron Collider, which started operations in earnest last year and is expected to run for most of the next 20 years; others will be played by astrophysical searches for dark matter and cosmological observations such as those from the European Space Agency's Planck satellite.
Many theoretical proposals for answering these questions invoke new principles in physics, such as the existence of additional dimensions of space or a "supersymmetry" between the constituents of matter and the forces between them, and we will discover whether these ideas are useful for physics. Both these ideas play roles in string theory, the best guess we have for a complete theory of all the fundamental forces including gravity.
Will string theory be pinned down within 20 years? My crystal ball is cloudy on this point, but I am sure that we physicists will have an exciting time trying to find out.
John Ellis, theoretical physicist at Cern and King's College London
8 Food: 'Russia will become a global food superpower'
20 predictions A woman works on the production line of a poultry processing factory in Stary Oskol, central Russia. Photograph: Sasha Mordovets/Getty Images
When experts talk about the coming food security crisis, the date they fixate upon is 2030. By then, our numbers will be nudging 9 billion and we will need to be producing 50% more food than we are now.
By the middle of that decade, therefore, we will either all be starving, and fighting wars over resources, or our global food supply will have changed radically. The bitter reality is that it will probably be a mixture of both.
Developed countries such as the UK are likely, for the most part, to have attempted to pull up the drawbridge, increasing national production and reducing our reliance on imports.
In response to increasing prices, some of us may well have reduced our consumption of meat, the raising of which is a notoriously inefficient use of grain. This will probably create a food underclass, surviving on a carb- and fat-heavy diet, while those with money scarf the protein.
The developing world, meanwhile, will work to bridge the food gap by embracing the promise of biotechnology which the middle classes in the developed world will have assumed that they had the luxury to reject.
In truth, any of the imported grain that we do consume will come from genetically modified crops. As climate change lays waste to the productive fields of southern Europe and north Africa, more water-efficient strains of corn, wheat and barley will be pressed into service; likewise, to the north, Russia will become a global food superpower as the same climate change opens up the once frozen and massive Siberian prairie to food production.
The consensus now is that the planet does have the wherewithal to feed that huge number of people. It's just that some people in the west may find the methods used to do so unappetising.
Jay Rayner, TV presenter and the Observer's food critic
9 Nanotechnology: 'Privacy will be a quaint obsession'
Twenty years ago, Don Eigler, a scientist working for IBM in California, wrote out the logo of his employer in letters made of individual atoms. This feat was a graphic symbol of the potential of the new field of nanotechnology, which promises to rebuild matter atom by atom, molecule by molecule, and to give us unprecedented power over the material world.
Some, like the futurist Ray Kurzweil, predict that nanotechnology will lead to a revolution, allowing us to make any kind of product for virtually nothing; to have computers so powerful that they will surpass human intelligence; and to lead to a new kind of medicine on a sub-cellular level that will allow us to abolish ageing and death.
I don't think that Kurzweil's "technological singularity" – a dream of scientific transcendence that echoes older visions of religious apocalypse – will happen. Some stubborn physics stands between us and "the rapture of the nerds". But nanotechnology will lead to some genuinely transformative applications.
New ways of making solar cells very cheaply on a very large scale offer us the best hope we have for providing low-carbon energy on a big enough scale to satisfy the needs of a growing world population aspiring to the prosperity we're used to in the developed world.
We'll learn more about intervening in our biology at the sub-cellular level and this nano-medicine will give us new hope of overcoming really difficult and intractable diseases, such as Alzheimer's, that will increasingly afflict our population as it ages.
The information technology that drives your mobile phone or laptop is already operating at the nanoscale. Another 25 years of development will lead us to a new world of cheap and ubiquitous computing, in which privacy will be a quaint obsession of our grandparents.
Nanotechnology is a different type of science, respecting none of the conventional boundaries between disciplines and unashamedly focused on applications rather than fundamental understanding.
Given the huge resources being directed towards nanotechnology in China and its neighbours, this may also be the first major technology of the modern era that is predominantly developed outside the US and Europe.
Richard Jones, pro-vice-chancellor for research and innovation at the University of Sheffield
10 Gaming: 'We'll play games to solve problems'
In the last decade, in the US and Europe but particularly in south-east Asia, we have witnessed a flight into virtual worlds, with people playing games such as Second Life. But over the course of the next 25 years, that flight will be successfully reversed, not because we're going to spend less time playing games, but because games and virtual worlds are going to become more closely connected to reality.
There will be games where the action is influenced by what happens in reality; and there will be games that use sensors so that we can play them out in the real world – a game in which your avatar is your dog, which wears a game collar that measures how fast it's running and whether or not it's wagging its tail, for example, where you play with your dog to advance the narrative, as opposed to playing with a virtual character. I can imagine more physical activity games, too, and these might be used to harness energy – peripherals like a dance pad that actually captures energy from your dancing on top of it.
Then there will be problem-solving games: there are already a lot of games in which scientists try to teach gamers real science – how to build proteins to cure cancer, for example. One surprising trend in gaming is that gamers today prefer, on average, three to one to play co-operative games rather than competitive games. Now, this is really interesting; if you think about the history of games, there really weren't co-operative games until this latest generation of video games. In every game you can think of – card games, chess, sport – everybody plays to win. But now we'll see increasing collaboration, people playing games together to solve problems while they're enjoying themselves.
There are also studies on how games work on our minds and our cognitive capabilities, and a lot of science suggests you can use games to treat depression, anxiety and attention-deficit disorder. Making games that are both fun and serve a social purpose isn't easy – a lot of innovation will be required – but gaming will become increasingly integrated into society.
Jane McGonigal, director of games research & development at the Institute for the Future in California and author of Reality Is Broken: Why Games Make Us Happy and How They Can Help Us Change the World (Penguin)
11 Web/internet: 'Quantum computing is the future'
The open web created by idealist geeks, hippies and academics, who believed in the free and generative flow of knowledge, is being overrun by a web that is safer, more controlled and commercial, created by problem-solving pragmatists.
Henry Ford worked out how to make money by making products people wanted to own and buy for themselves. Mark Zuckerberg and Steve Jobs are working out how to make money from allowing people to share, on their terms.
Facebook and Apple are spawning cloud capitalism, in which consumers allow companies to manage information, media, ideas, money, software, tools and preferences on their behalf, holding everything in vast, floating clouds of shared data. We will be invited to trade invasions into our privacy – companies knowing ever more about our lives – for a more personalised service. We will be able to share, but on their terms.
Julian Assange and the movement that has been ignited by WikiLeaks is the most radical version of the alternative: a free, egalitarian, open and public web. The fate of this movement will be a sign of things to come. If it can command broad support, then the open web has a chance to remain a mainstream force. If, however, it becomes little more than a guerrilla campaign, then the open web could be pushed to the margins, along with national public radio.
By 2035, the web, as a single space largely made up of webpages accessed on computers, will be long gone.
As the web goes mobile, those who pay more will get faster access. We will be sharing videos, simulations, experiences and environments, on a multiplicity of devices to which we'll pay as much attention as a light switch.
Yet, many of the big changes of the next 25 years will come from unknowns working in their bedrooms and garages. And by 2035 we will be talking about the coming of quantum computing, which will take us beyond the world of binary, digital computing, on and off, black and white, 0s and 1s.
The small town of Waterloo, Ontario, which is home to the Perimeter Institute, funded by the founder of BlackBerry, currently houses the largest collection of theoretical physicists in the world.
The bedrooms of Waterloo are where the next web may well be made.
Charles Leadbeater, author and social entrepreneur
12 Fashion: 'Technology creates smarter clothes'
Gareth Pugh show A model on the catwalk during the Gareth Pugh show at London Fashion Week in 2008. Photograph: Leon Neal/AFP/Getty Images
Fashion is such an important part of the way in which we communicate our identity to others, and for a very long time it's meant dress: the textile garments on our body. But in the coming decades, I think there'll be much more emphasis on other manifestations of fashion and different ways of communicating with each other, different ways of creating a sense of belonging and of making us feel great about ourselves.
We're already designing our identities online – manipulating imagery to tell a story about ourselves. Instead of meeting in the street or in a bar and having a conversation and looking at what each other is wearing, we're communicating in some depth through these new channels. With clothing, I think it's possible that we'll see a polarisation between items that are very practical and those that are very much about display – and maybe these are not things that you own but that you borrow or share.
Technology is already being used to create clothing that fits better and is smarter; it is able to transmit a degree of information back to you. This is partly driven by customer demand and the desire to know where clothing comes from – so we'll see tags on garments that tell you where every part of it was made, and some of this, I suspect, will be legislation-driven, too, for similar reasons, particularly as resources become scarcer and it becomes increasingly important to recognise water and carbon footprints.
However, it's not simply an issue of functionality. Fashion's gone through a big cycle in the last 25 years – from being something that was treasured and cherished to being something that felt disposable, because of a drop in prices. In fact, we've completely changed our relationship towards clothes and there's a real feeling among designers who I work with that they're trying to work back into their designs an element of emotional content.
I think there's definitely a place for technology in creating a dialogue with you through your clothes.
Dilys Williams, designer and the director for sustainable fashion at the London College of Fashion
13 Nature: 'We'll redefine the wild'
We all want to live in a world where species such as tigers, the great whales, orchids and coral reefs can persist and thrive and I am sure that the commitment that people have to maintaining the spectacle and diversity of life will continue. Over the past 50 years or so, there has been growing support for nature conservation. When we understand the causes of species losses, good conservation actions can and do reverse the trends.
But it is going to become much harder. The human population has roughly doubled since the 1960s and will increase by another third by 2030. Demands for food, water and energy will increase, inevitably in competition with other species. People already use up to 40% of the world's primary production (energy) and this must increase, with important consequences for nature.
In the UK, some familiar species will become scarcer as our rare habitats (mires, bogs and moorlands) are lost. We will be seeing the effects from gradual warming that will allow more continental species to live here, and in our towns and cities we'll probably have more species that have become adapted to living alongside people.
We can conserve species when we really try, so I'm confident that the charismatic mega fauna and flora will mostly still persist in 2035, but they will be increasingly restricted to highly managed and protected areas. The survivors will be those that cope well with people and those we care about enough to save. Increasingly, we won't be living as a part of nature but alongside it, and we'll have redefined what we mean by the wild and wilderness.
Crucially, we are still rapidly losing overall biodiversity, including soil micro-organisms, plankton in the oceans, pollinators and the remaining tropical and temperate forests. These underpin productive soils, clean water, climate regulation and disease-resistance. We take these vital services from biodiversity and ecosystems for granted, treat them recklessly and don't include them in any kind of national accounting.
Georgina Mace, professor of conservation science and director of the Natural Environment Research Council's Centre for Population Biology, Imperial College London
14 Architecture: What constitutes a 'city' will change
In 2035, most of humanity will live in favelas. This will not be entirely wonderful, as many people will live in very poor housing, but it will have its good side. It will mean that cities will consist of series of small units organised, at best, by the people who know what is best for themselves and, at worst, by local crime bosses.
Cities will be too big and complex for any single power to understand and manage them. They already are, in fact. The word "city" will lose some of its meaning: it will make less and less sense to describe agglomerations of tens of millions of people as if they were one place, with one identity. If current dreams of urban agriculture come true, the distinction between town and country will blur. Attempts at control won't be abandoned, however, meaning that strange bubbles of luxury will appear, like shopping malls and office parks. To be optimistic, the human genius for inventing social structures will mean that new forms of settlement we can't quite imagine will begin to emerge.
All this assumes that environmental catastrophe doesn't drive us into caves. Nor does it describe what will happen in Britain, with a roughly stable population and a planning policy dedicated to preserving the status quo as much as possible. Britain in 25 years' time may look much as it does now, which is not hugely different from 25 years ago. Rowan Moore, Observer architecture correspondent
15 Sport: 'Broadcasts will use holograms'
Globalisation in sport will continue: it's a trend we've seen by the choice of Rio for the 2016 Olympics and Qatar for the 2022 World Cup. This will mean changes to traditional sporting calendars in recognition of the demands of climate and time zones across the planet.
Sport will have to respond to new technologies, the speed at which we process information and apparent reductions in attention span. Shorter formats, such as Twenty20 cricket and rugby sevens, could aid the development of traditional sports in new territories.
The demands of TV will grow, as will technology's role in umpiring and consuming sport. Electronics companies are already planning broadcasts using live holograms. I don't think we'll see an acceptance of performance-enhancing drugs: the trend has been towards zero tolerance and long may it remain so.
Mike Lee, chairman of Vero Communications and ex-director of communications for London's 2012 Olympic bid
16 Transport: 'There will be more automated cars'
It's not difficult to predict how our transport infrastructure will look in 25 years' time – it can take decades to construct a high-speed rail line or a motorway, so we know now what's in store. But there will be radical changes in how we think about transport. The technology of information and communication networks is changing rapidly and internet and mobile developments are helping make our journeys more seamless. Queues at St Pancras station or Heathrow airport when the infrastructure can't cope for whatever reason should become a thing of the past, but these challenges, while they might appear trivial, are significant because it's not easy to organise large-scale information systems.
The instinct to travel is innate within us, but we will have to do it in a more carbon-efficient way. It's hard to be precise, but I think we'll be cycling and walking more; in crowded urban areas we may see travelators – which we see in airports already – and more scooters. There will be more automated cars, like the ones Google has recently been testing. These driverless cars will be safer, but when accidents do happen, they may be on the scale of airline disasters. Personal jetpacks will, I think, remain a niche choice.
Frank Kelly, professor of the mathematics of systems at Cambridge University, and former chief scientific adviser to the DfT
17 Health: 'We'll feel less healthy'
overweight woman An overweight woman in Maryland, USA. Photograph: Tim Sloan/AFP/Getty Images
Health systems are generally quite conservative. That's why the more radical forecasts of the recent past haven't quite materialised. Contrary to past predictions, we don't carry smart cards packed with health data; most treatments aren't genetically tailored; and health tourism to Bangalore remains low. But for all that, health is set to undergo a slow but steady revolution. Life expectancy is rising about three months each year, but we'll feel less healthy, partly because we'll be more aware of the many things that are, or could be, going wrong, and partly because more of us will be living with a long-term condition.
We'll spend more on health but also want stronger action to influence health. The US Congressional Budget Office forecasts that US health spending will rise from 17% of the economy today to 25% in 2025 and 49% in 2082. Their forecasts may be designed to shock but they contain an important grain of truth. Spending on health and jobs in health is bound to grow.
Some of that spending will go on the problems of prosperity – obesity, alcohol consumption and injuries from extreme sports. Currently fashionable ideas of "nudge" will have turned out to be far too weak to change behaviours. Instead, we'll be more in the realms of "shove" and "push", with cities trying to reshape whole environments to encourage people to walk and cycle.
By 2030, mental health may at last be treated on a par with physical health. Medicine may have found smart drugs for some conditions but the biggest impact may be achieved from lower-tech actions, such as meditation in schools or brain gyms for pensioners.
Healthcare will look more like education. Your GP will prescribe you a short course on managing your diabetes or heart condition, and when you get home there'll be an e-tutor to help you and a vast array of information about your condition.
Almost every serious observer of health systems believes that the great general hospitals are already anachronistic, but because hospitals are where so much of the power lies, and so much of the public attachment, it would be a brave forecaster who suggested their imminent demise.
Geoff Mulgan, chief executive of the Young Foundation
18 Religion: 'Secularists will flatter to deceive'
Over the next two and a half decades, it is quite possible that those Brits who follow a religion will continue both to fall in number and also become more orthodox or fundamentalist. Similarly, organised religions will increasingly work together to counter what they see as greater threats to their interests – creeping agnosticism and secularity.
Another 10 years of failure by the Anglican church to face down the African-led traditionalists over women bishops and gay clerics could open the question of disestablishment of the Church of England. The country's politicians, including an increasingly gay-friendly Tory party, may find it difficult to see how state institutions can continue to be associated with an image of sexism and homophobia.
I predict an increase in debate around the tension between a secular agenda which says it is merely seeking to remove religious privilege, end discrimination and separate church and state, and organised orthodox religion which counterclaims that this would amount to driving religious voices from the public square.
Despite two of the three party leaders being professed atheists, the secular tendency in this country still flatters to deceive. There is, at present, no organised, non-religious, rationalist movement. In contrast, the forces of organised religion are better resourced, more organised and more politically influential than ever before.
Dr Evan Harris, author of a secularist manifesto
19 Theatre: 'Cuts could force a new political fringe'
The theatre will weather the recent cuts. Some companies will close and the repertoire of others will be safe and cautious; the art form will emerge robust in a decade or so. The cuts may force more young people outside the existing structures back to an unsubsidised fringe and this may breed different types of work that will challenge the subsidised sector.
Student marches will become more frequent and this mobilisation may breed a more politicised generation of theatre artists. We will see old forms from the 1960s re-emerge (like agit prop) and new forms will be generated to communicate ideology and politics.
More women will emerge as directors, writers and producers. This change is already visible at the flagship subsidised house, the National Theatre, where the repertoire for bigger theatres like the Lyttelton already includes directors like Marianne Elliott and Josie Rourke, and soon the Cottesloe will start to embrace the younger generation – Polly Findlay and Lyndsey Turner.
Katie Mitchell, theatre director
20 Storytelling: 'Eventually there'll be a Twitter classic'
Are you reading fewer books? I am and reading books is sort of my job. It's just that with the multifarious delights of the internet, spending 20 hours in the company of one writer and one story needs motivation. It's worth doing, of course; like exercise, its benefits are many and its pleasures great. And yet everyone I know is doing it less. And I can't see that that trend will reverse.
That's the bad news. Twenty-five years from now, we'll be reading fewer books for pleasure. But authors shouldn't fret too much; e-readers will make it easier to impulse-buy books at 4am even if we never read past the first 100 pages.
And stories aren't becoming less popular – they're everywhere, from adverts to webcomics to fictional tweets – we're only beginning to explore the exciting possibilities of web-native literature, stories that really exploit the fractal, hypertextual way we use the internet.
My guess is that, in 2035, stories will be ubiquitous. There'll be a tube-based soap opera to tune your iPod to during your commute, a tale (incorporating on-sale brands) to enjoy via augmented reality in the supermarket. Your employer will bribe you with stories to focus on your job.
Most won't be great, but then most of everything isn't great – and eventually there'll be a Twitter-based classic.
Naomi Alderman, novelist and games writer
Tarantino nije stavio "Srpski film" u prvih 20 filmova? xfoht
jebote Jackass 3D, Tarantino prso, ja koji sam obožavao Jackass nisam mogao da pogledam do kraja koliko su propali.
Još pre nekoliko meseci pogledao sam film ŠUMA SUMMARUM Ivana-Gorana Viteza, ali želeo sam da ga repriziram kako bih lakše uspeo da se snađem u masi motiva koje ovaj naslov nudi kao i potencijalnim uglovima uglovima gledanja. Konačno, leakovanje screenera bilo je lep povod da se podsetim filma.
Naravno, ruku na srce, da je reč o nekom nejugoslovenskom naslovu verovatno bih ga olako otpisao kao film sa viškom pretenzija koji ne zna tačno šta hoće i u principu takva odjava mirne duše može da se iskoristi i za ovaj film.
Najjednostavnije rečeno, ŠUMA SUMMARUM je hrvatska replika Smithovog SEVERANCEa, filma koji je u svoje vreme bio big deal na žanrovskoj pa umalo i na mainstream sceni ali meni nije ostavio neki značajniji utisak. Ipak, trag Smithovog filma je dovoljno dubok da se uprkos brojnim pretečama poput BAD DAY AT BLACK ROCK, DELIVERANCE, LOLLY MADONNA itd. upravo SEVERANCE izdvoji kao kljulna referenca što samim tim implicira da je crnohumorna strava ovog filma zapravo najpre zaoštrena slika kapitalističkih odnosa sa akcentom na korporativne team-building rituale.
Vitez međutim u svom filmu nema tako sužen fokus što je verovatno nedostatak tako da se ŠUMA SUMMARUM ne svodi na kritiku korporativnih human resource čiji je smisao zapravo modeliranje nehumanih radnih uslova već i na mnoge druge aspekte kapitalizma i društvenog uređenja. Tim širenjem fokusa, ovaj film tupi svoju oštricu ne samo zato što se bavi sa previše tema već i zato što se istovremeno bavi i važnim i nevažnim temama, kombinujući zaoštravanje motiva iz stvarnosti sa mitemama iz fikcije, kombinujući uvezene i lokalne koncepte, pto neumitno dovodi ne samo do viškova već i do nekoherentnosti u svakom smislu.
ŠUMA SUMMARUM govori o grupi japija iz sveta marketinga koji odlaze u neku zagorsku zabit na team-building. Ekipu potresaju određene trzavice koje kulminiraqju fatalnim sukobom sa lokalcima tokom paintball turnira u šumi.
Motiv marketinških agencija kao legla greha i ljudske bede postao je tema u našoj regionalnoj produkciji. Otud je zanimljivo da u drugoj epizodi ŠESTOG ČULA koju je pisao scenarista ŠESTOG ČULA Boban Jevtić, imamo upravo setting team-buildinga ekipe iz marketinške agencije i ubistava koja se dese tom prilikom. Reklo bi se da je fiksacija filmskih radnika na svet marketinga kod nas zapravo proistekla iz činjenice da se filmski radnici najčešće susreću sa kontradikcijama kapitalizma upravo kroz saradnju sa marketinškim agencijama. Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi. Kroz ovakav tretman sveta reklama one se suštinski depolitizuju i prikazuju se infantilizovani problemi unutar kolektiva koji u krajnjoj liniji mogu samo probuditi radničku solidarnost gledalaca sa ovim potpuno suprotnim ideološki pozicioniranim esnafom.
Ipak, ono što vezuje ŠESTO ČULO i ŠUMU još više jeste team-building, taj ritual prema kome se gradi snažna skepsa, prikazivanje tog oprocesa kao ultimativne perverzije kapitalizma koja se oličava u stvaranju okolnosti u kojima radnik treba da uživa & da se veže za svoj rad i saradnike što je doživljeno kao nešto bizarno, podmuklo i neprihvatljivo u oba slučaja
Otud zapravo, Vitez na kraju svoj film ne bazira na temi marketinga već na sukobu poslodavca i radnika, a uprkos tome što uvodi i prilično apsurdan kreativno-moralni sukob isti ne stavlja u centar.
Konačno, kada dođe do sudara inbreda i reklamdžija, ono što je reklamdžijska profesija zaigra tek u nekim rubnim sferama priče i iskazuje u sporednim, rekao bih čak ne samo digresivnim već i zrelim za izbacivanje, deonicama. To već nije pitanje ideološke zrelosti već i slabog dramaturškog iskorišćavanja potencijala koji nude likovi ili zaplet.
Ako imamo reklamdžije u situaciji fizičke opasnosti onda je mnogo bolje da je oni barem delimično prevazilaze koristeći strategije kojima se koriste u svom poslu nego da što posežu za manje ili više uspešnom primenom sile koja onda postaje depersonalizovana.
Inbredi, koji su porpuno aproprirani iz američkog filma, ovde imaju najzanimljiviju ideološku ulogu pošto film pokazuje kako kapitalizam za svakoga, pa i za njih. takve kakvi su, može naći ulogu odnosno da protivno verovanju kapitalizam sam po sebi ne donosi emancipaciju, da je ne podrazumeva o čemu slikovito svedoči i slučaj inbredice koja pokušava da napusti zaostalu porodicu, govori kitnjastim jezikom preuzetim iz jedne jedine knjige koju ima, i želi da se pridruži kapitalistima u "civilizaciji".
Treća linija priče koju čine dvoje tree huggera na izletu pokazuje jalovost alternativnih koncepata koji se nude u odnosu na svet kapitalista i inbreda. Otud, pošto se svojevrstan ideološki ispražnjeni "glas razuma" na kraju regrutuje iz redova reklamdžija, reklo bi se da se funkcija ovih likova iscrpljuje u poentiranju kako je pseudoorganizovana alternativa jalova i to je manje više sve.
Ovolika količina napadne znakovitosti dovodi nas do ključnog pitanja kakve su zapravo namere Ivana-Gorana Viteza, je li ovo nekakva društvena satira koja kao strukturu koristi backwoods horor ili backwoods horor kome je satira nadogradnja. I odgovor je jako teško dati jer se akcenat konstantno pomera između filma koji izaziva uzbuđenje i filma koji kritikuje sistem. Vitez je očigledno svestan da kao u SFu od početka, tako i od sedamdesetih u hororu, poltiika postaje obavezna figura ali mu još uvek nije jasno kako da je sprovede unutar žanra.
Kad je reč o žanru pak, Vitez snima film koji ne zaostaje za tipičnim, standardnim, predstavnicima backwoods horora i ako izuzmemo probleme na nivou ritma, proistekle iz njegove autorske zbunjenosti, ŠUMA SUMMARUM bi sasvim mogao da funkcioniše kao hrvatski, da ne kažem ex-jugoslovenski dodatak internacionalnoj žanrovskoj sceni. Otud me čudi da nisam sreo previše izveštaja o ovom filmu na stranim sajtovima. U domenu zanata, ono gde Vitezu treba još usavršavanja je rad sa glumcima koji u pojedinim scenama vidno više igraju njegove indikacije nego svoje karaktere. No, rad sa glumcima je generalno problem nove generacije reditelja u čitavom regionu.
Iako je znatno neopredeljeniji i neprecizniji na planu ideje i izraza u odnosu na PORNO BANDU i SRPSKI FILM, uspeva da bude istovremeno frivolan i ideološki zrelije fokusiran - ali i slabije rediteljski sproveden od njih. No, sa POKRAJINOM ŠT. 2 Vinka Moederndorfera činio bi bi lep kvartet ex-jugoslovenskih paražanrovskih filmova na nekom festivalu.
Sagledavanjem ta četiri filma može se profilisati slika nobog brutalizma ex-jugoslovenskog filma i mogu se prepoznati vrlo slične autorske opsesije među mlađim rediteljima u tri kinematografije koje teku paralelno, suštinski vrlo razdvojeno, ali u pojedinim slučajevima dolaze do sličnih uvida i rezultata.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2011, 21:30:51Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi.
Mislim da je ovaj disparitet rezultat realne slike na terenu.
surovo ali samurajski istinito, naravno kod nas baš i nema marketing stručnjaka (pretežno jer su zaposleni u agencijama preko veze, a eventualno su završili tamo neki megatrend), zato su nam reklame i očajne i očajno glupe. Skoro pa su one iz devedesetih klasa za njih, ubace modelsice da šuškaju š-š-š-š-šipons, i ne možeš pogriješiti :)
Mada bi jedna biografija odnosno evolucija ''davitelja protiv davitelja'' bila zanimljiva.
Quote from: Le Samourai on 04-01-2011, 03:49:36
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2011, 21:30:51Isto tako, zanimljivo je da za razliku od programa kao što je MAD MEN ili ranijih filmova kao što su WHAT WOMEN WANT ili BOOMERANG pa čak i Kounenovog 99 FRANCS, kod nas nema ni pokušaja fetišizovanja tog sveta kroz opisivanje reklamdžija kao velikih mastermajndova, mentalnih divova koji su prodali dušu đavolu poput Don Drapera i Octave Parangoa već su svi tretiranikao budale bez ideje, planova i bilo kakve zavodljivostzi.
Mislim da je ovaj disparitet rezultat realne slike na terenu.
Realna slika na terenu je potrebna za dokumentarni, ne za igrani film. Na kraju smo ostali sa filmovima koji ne uspevaju da obuhvate značaj advertisinga u našem društvu, i kao fenomena i kao uticajnog esnafa, kod nas još uticajnijeg nego što je to uobičajeno.
mislim da bi snimanje nekog NETWORK-a bilo mnogo značajnije, uostalom, obuhvatilo bi i oblast marketinga. Televizija je ovdje i dalje B.O.G.
Mislim da je televizija ovde i dalje bog, to svakako, ali je ona organizaciono problematična jer ranije je televizija bila institucija koja zloupotrebljava frikove ali je u suštini "veća" od njih, a danas su frikovi postali tolika okosnica televizije da su oni postali "veći" od nje.
U ovom trenutku su u narodu u suštini Ekrem i Radoš Bajić moćniji od Pinka i RTSa. Mislim da je zanimljivo napraviti film o tome koji bi potpuno izvrnuo koncept američkog filma naglavačke, dakle nije više zli televizijski sistem koji koristi popularnog pojedinca, sažvaće ga i ispljune nego je obrnuto. Mislim da je afera Saša Popović-Pink bila prvi znak toga.
Čega se pametan stidi...
Če Gevara nije mogao iz zamke Moračanina
OPERACIJOM HVATANJA LEGENDARNOG REVOLUCIONARA KOMANDOVAO JE CRNOGORAC ANDRES SELICH (ANDRIJA SELIĆ)
O životu i smrti legendarnog Ernesta Če Gevare ispričano je i napisano skoro sve, ali je malo poznato, bar u našoj zemlji, da je jedan od ključnih ljudi u akciji hvatanja najpoznatijeg svjetskog revolucionara, bio porijeklom Crnogorac, kaže Gordan Stojović – sigurno najbolji poznavalac crnogorske dijaspore u Južnoj Americi.
Andrija Selić na španskom Andres Selich jedan je od ljudi koji su rukovodili operacijom hvatanja Ernesta Če Gevare. Bio je potomak našeg iseljenika iz Morače, Božidara Selića. Bio je uzorni pukovnik bolivijske vojske, visoko školovan i obrazovan čovjek, častan vojnik .
"Na čuvenoj slici gdje je izloženo tijelo Ernesta Če Gevare nakon njegovog ubistva, Selić je čovjek u pukovničkoj uniformi sa brkovima koji stoji znad Če Gevarinog odra", objašnjava Stojović. U lovu na Če Gevaru bila je angažovana specijalna trupa iz sastava osme divizije bolivijske armije. Tom trupom je komandovao pukovnik Hoakin Zenteno Anaja. Komandant specijalnog bataljona ,,zelenih beretki" bio je pukovnik Andrija Selić, koji je rukovodio operacijom na samom terenu. Ukupno je bilo angažovano više od hiljadu vojnika. U borbama koje su uslijedile učestvovali su i američki stručnjaci za borbu protiv gerile.
Kod sela La Igera 8. oktobra 1967. godine nakon kratkog i slučajnog okršaja vatrenim oružjem, bolivijska vojska je iz zasjede uhvatila Čea i jednog njegovog saborca. Če Gevara je bio ranjen u nogu i nije mogao da se brani. U čekanju da dođu nadležni nadređeni, prebačen je u obližnju seosku školu. Tu je prvi stigao pukovnik Andrija Selić koji je prvi i ispitivao Čea nakon hvatanja i kasnije učestvovao u sahranjivanju njegovih ostataka. Sjutradan ujutro stigao je i Feliks Rodrigez, agent CIA kubanskog porijekla, tada pod pseudonimom Feliks Ramos Medina. On je svojim pretpostavljenima u Vašingtonu odmah javio o hvatanju Če Gevare, potvrđujući do tada nezvanične novosti.
Nakon tog slučaja, Andrija - Andreas Selich, je zauzimao značajna vojna i politička mjesta u Boliviji: bio je ministar unutrašnjih poslova, ministar vojske i jedan od najuticajnijih ljudi u zemlji sve do tragične smrti početkom sedamdesetih. Ekstremni ljevičari su se svetili svima koji su imali bilo kakvu dodirnu tačku sa hvatanjem ili likvidacijom Ernesta Če Gevare.
"Ubistvo pukovnika Selića, prema nekim verzijama, kreirali su uticajni krugovi u Boliviji kako bi bio sklonjen kao opasnost po neke političke elite zbog svog uticaja u vojsci, autoriteta, ali i popularnosti. U trenutku kada je ubijen više nije zauzimao važne državne funkcije u Boliviji i bio je poslat u diplomatsku službu u Paragvaju. Dakle ubijen je kao ambasador Bolivije u Paragvaju. Mnogo je verzija i kontroverzi Selićeve smrti. Ovo je jedan od onih istorijskih slučajeva kada je zaista teško naći pravu istinu. Svako ima svoju verziju prilagođenu ideologiji, interesima i uvjerenjima, i veoma je teško znati koja je prava. Izvjesno je da su u sve bili umiješani prsti poznatih obavještajnih službi tog vremena i vjerovatno mnogi detalji će još zadugo ostati tajna", kaže Stojović.
Nakon njegove smrti, Selićeva porodica prolazila je pravu golgotu. Njegova supruga sa četiri kćerke otišla je u egzil. Danas su članovi te porodice rasuti po skoro svim kontinentima.
U Boliviju dolazili kao građevinci
U Boliviji se početkom prošlog vijeka našao veliki broj naših iseljenika i oni i danas predstavljaju najizolovaniju i najviše zaboravljenu crnogorsku dijasporu. Istovremeno mnogi pojedinci iz crnogorske zajednice u toj zemlji, posebno u proteklih šezdeset godina su umnogome uticali na kreiranje političke, ekonomske i svake druge istorije te zemlje, kao i regiona. Njihov uticaj jak je i danas, kaže Stojović.
Crnogorci su u Boliviju stigli u dosta velikom broju na razne načine, neki su tamo došli iz Argentine, drugi iz Čilea, treći iz Paragvaja.
"Najveći broj je došao da radi na velikim infrastrukturnim projektima i mogu slobodno reći, zaštitnik prvih naših doseljenika u Boliviji bio je Pavle Popović - živa legenda - rođen u Doljanima kod Podgorice.
Pavle je bio jedan od rijetkih koji su se istinski obogatili u Latinskoj Americi. U njegovim građevinskim firmama koje su radile najveće infrastrukturne projekte u Boliviji i na sjeveru Argentine radilo je mnogo naših iseljenika, i uglavnom ih je zapošljavao kao nadzornike. Jedan od mnogih koji su preko Pavlovih veza stigli da rade u grad Koćabambu u Boliviji bio je i Božidar Selić, Andresov otac. Kada se govori o Crnogorcima u Boliviji nezaobilazan je dugogodišnji ministar odbrane dr Jorge Otašević, i takođe bivši ministar Cesar Petričević", kaže Stojović.
Posljednih godina često se po svjetskim medijima, a od prije neki dan opet intenzivno pominje ime Branka Marinkovića Jovićevića, vođe autonomaša iz provincije Santa Kruz, koji je po majci Crnogorac.
Če - čovjek
Erneasto Gevara de la Serna, poznatiji kao Če Gevara ili samo Če bio je marksistički revolucionar, kubanski gerilski vođa i teoretičar, ljekar, diplomata i pisac. Rođen 14. juna 1928. u mjestu Rosario, u Argentini, a ubijen 9. oktobra 1967. u selu La Igera, u bolivijskoj provinciji Valje Grande) .
Gevara je predstavljao jednu od ključnih ličnosti u revoluciji Fidela Kastra na Kubi (1956–1959), kao član pokreta ,,26. jul". Nakon pobjede revolucije, nekoliko godina je bio aktivan u promociji revolucije društva, putujući po svijetu kao diplomata Kube, a zatim se lično angažovao u pokretima za oslobođenje od diktatorskih režima kroz gerilsku borbu, najprije u Kongu, a potom u Boliviji.
U Boliviji, spregom američke obavještajne agencije i bolivijske vojske, Gevara je prvo uhvaćen, a odmah sjutradan ubijen. Njegov lik, kao borca za oslobođenje i žrtve imperijalizma, i danas, nekoliko decenija poslije njegove smrti, predstavlja jedan od glavnih simbola i ikona društvene i političke revolucije širom svijeta.
,,Nadimkom Če u cijeloj Latinskoj Americi, često zovu Argentince, jer je u Argentini to svakodnevna uzrečica-poštapalica sa značenjem čovjek – čovječe. Zato ja izbjegavam da Ernesta Gevaru oslovljavam tim nadimkom", objašnjava Gordan Stojović.
Stojović: Oni su dio nas na dalekom kontinentu
"Bavim se isključivo starom dijasporom - samo onim dijelom koji su druga, treća, četvrta, peta generacija, tj. ljudima koji nose naše porijeklo", objašnjava Stojović.
Ističe da je to nevjerovatan potencijal kako u Južnoj, tako i u Sjevernoj Americi, ali da je veoma malo ljudi koji se bave ovom problematikom u Crnoj Gori.
U okolnim zemljama mnogo se radi na "oživljavanju" - ponovnom uspostavljanju veza sa ovom populacijom jer su oni istinski resurs povezivanja država, kultura , ekonomija.
Stojović već deset godina o svom trošku istražuje, putuje, ugošćava Crnogorce iz južnoameričke dijaspore, ali u domovini to, kaže, niko ne cijeni.
"U šali kažem da mi svaki drugi dan dođe da odem tamo zauvijek, jer ako možemo dozvoliti da zaboravimo na dio sebe koji živi na tom dalekom kontinentu, onda ćemo zaboraviti i na sebe jednog dana. To je neminovnost", zaključuje Stojović.
"Moja Latinska Amerika" u izdanju Centra za iseljenike Crne Gore, je Stojovićevo originalno svjedočanstvo kako se povezivao i istraživao dijasporu u Latinskoj Americi, koje bi uskoro trebalo da izađe iz štampe.
Slavica KOSIĆ
postoji li neko da ga Crnogorci nisu ubili? Čuo sam da je jedan Crnogorac i pravog japanskog samuraja posjekao tokom rusko-japanskog rata u dvoboju.
Što se filma tiče, to je prilično komplikovano, ne znam ni kako bi moglo da se prikaže, to je u stvari odnos Džona Vejna i filma, Džon Vejn ga ne jebe tri posto, ali kako prikazati to?
Naravno, ja sam već govorio da bi najjači srpski film bio onaj koji bi prikazao bekstejdž svih Grand emisija, sa naglaskom na cjelivanje Popovićevog kurca zarad napretka u karijeri. Popović nam tu dođe kao srpski Zuckerberg.
sad se sjetih da je frik-TV odnos donekle formiran u Crnom bombarderu, mada danas nije riječ o takvim frikovima.
Pa pazi srpski Zuckerberg je onaj koji je uveo čitulje u Politiku.
:lol:
uf, odličan crnjak
Čak i RTS treba da promeni ime u Javni servis ostatka poklanog naroda :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg522.imageshack.us%2Fimg522%2F984%2Finceptiono.jpg&hash=18046e08256b8a22761ad62d4e343b59ac977176)
Pogledao sam DANS TOM SOMMEIL Caroline i Erica Du Poteta, film koji je kao rebalo da bude hip francuski horor/triler/suspenser you-name-it za ovu sezonu i da na tom mestu nasledi HAUTE TENSION, FRONTIER(S), MARTYRS i sve ostalo. Nažalost, ako je ijedan talas jako brzo uspeo da se raspadne, to je upravo taj francuski, i DANS TOM SOMMEIL je film koji je apsolutno besmislen na manje više svim, ali ako ne svim a ono na većini nivoa na kojima se može procenjivati.
Svakako, ima tu reditelja koji još drže, ili barem nisu posrnuli u potpunosti kao Pascal Laugier npr. ali neki od njih us uspeli da za nekoliko godina od svog uizlaska na scenu postanu čak i potpune karikature poput Aje, ili da se potpuno manu ovog usmerenja kao Xavier Gens. Retko koji među njima izuzev Kim Chapirona je uspeo da napreduje, premda je i on napredovao tek kada je izašao iz žanra sa DOG POUNDom.
Prvo ta priča u kojoj kao mi otkrivamo koji motivi stoje iza jurnjave, klanja i nabijanja na razne šiljke, koje nije naročito napeto ili efektno, ali je pristojno, mada za ovu vrstu filma do te mere oslonjenu na to, pristojno nije dovoljno - deluje potpuno deplasirano, i baziranje nekakvog kao razvoja priče ili preokreta samo na tome, čini da ovaj film sa sve svojim likovima koji fingiraju nekakvu psihološku produbljenost deluje kao potpuno prazna ljuštura, na pola puta između isprazne drame i prilično ravnog suspensera.
Anne Parillaud koja je uprkos raznim lutanjima uspela da ostvari pristojnu karijeru solidno igra traumatizovanu ženu negde na pola puta između slasher konvencije i junakinje francuskog filma kao što je BLEU, ali njena glumačka igra nema mnogo svrhe kada celina nema znatniji potencijal.
Brat i sestra Du Potet realizuju film sa relativnom sigurnošću kad je reč o samoj tehnici, ali opredeljenja na nivou vođenja priče, karaktera i gledaočeve pažnje su krajnje pogrešna, o čemu svedoči i ključni konfuzni detalj a to je priroda reminiscencija, i njihovog karaktera u odnosu na celinu i tkivo filma koje je dotle formirano. Međutim, i na nivou saspensa, oni nemaju strpljenje kakvo recimo pokazuju autori ILSa, već neke scene koje su potncijalno mogle da se izmuzu za još tenzije dosta brzo završavaju, bez prave rediteljske samouverenosti. Dakle, izuzmemo li elemnarnu sposbnost da sklope film, oni nemaju neke značajnije kvalitete na planu fundamenata filmskog izraza.
Jedna od retkih krupnijih vrlina filma jeste to što traje efektivno oko 77 minuta, dakle jedva je prešao granicu srednjeg metra.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-07-2010, 13:12:36Osim te pretenzije koja utiče na trajanje i ritam filma, osim jedno 15 minuta viška i celih komada filma koji su se mogli izbaciti, i generalno pretencioznog tona, REPO MEN iza sebe krije pristojan akcioni B-film.
Tek ga sad pogledah i sve vreme u sebi razmishljam kako je najispravnije ovaj film chitati iz vizure skorashnje STV renesanse, i kako je ovo zapravo jedan film totalno u toj ravni sa recimo novim Universal Soldierom ili The Tournamentom kojem je nekom blesavom srecom dodeljen zapravo veliki budzet.
Sada kada je propao, ja se unapred radujem realnoj verovatnoci da ce ovaj Sapochnik zaploviti STV vodama u kojima mislim da ce njegovi postojeci umereni kvaliteti doci do izrazhaja, a za najvece mane mu prosto producenti nece dozvoliti adekvatan runtime.
China media report mystery stealth fighter photos
AP
By CHRISTOPHER BODEEN, Associated Press Christopher Bodeen, Associated Press – Wed Jan 5, 5:27 am ET
BEIJING – Photos leaked online that appear to show a prototype of China's first stealth fighter jet were discussed in state media Wednesday — a move that supports claims the country's military aviation program is advancing faster than expected.
Both the English and Chinese language editions of the Global Times ran front-page articles on the photos of what appears to be a future J-20 fighter, along with extensive reports on the buzz the pictures have generated overseas.
Photos of the plane appeared on unofficial military news websites and hobbyist blogs last week and were still viewable Wednesday.
The Global Times did not comment on the authenticity of the pictures, but since the government wields extensive control over state media, the report's appearance and the fact that censors have not removed images from websites suggest a calculated move to leak the information into the public sphere.
That in turn would reflect the growing confidence of the traditionally secretive People's Liberation Army, which is pushing for greater influence and bigger budgets.
Calls to the spokesman's office at the Defense Ministry rang unanswered Wednesday.
Aviation websites said the photos were taken from outside a fence at the Chengdu Aircraft Design Institute's airfield in southwestern China. The plane appeared to be undergoing a taxiing test of the sort that precedes an actual flight test.
A future Chinese stealth fighter has long been considered an inevitability. Deputy air force chief He Weirong told state broadcaster CCTV in November 2009 that China's fourth-generation fighter — a reference to stealth technology — would begin flight testing soon and could enter service within eight to 10 years.
China's aviation industry — both military and civilian — has made rapid progress in recent years but still relies heavily on imported technology. Propulsion technology has been a particular problem, with Russian engines still employed on China's homemade J-10 fighter jets and the J-11, a copy of Russia's Su-27 fighter jet.
Stealth technology is even more difficult to master because it relies on systems to hide the presence of the plane while equipping the pilot with enough information to attack an enemy. Emissions must be hidden and the plane's fuselage sculpted to avoid detection by radar and infrared sensors.
Chinese progress in that field calls into question U.S. Defense Secretary Robert Gates' decision to cap production of the F-22 Raptor stealth fighter at 187 planes. Supporters of the F-22 have warned of growing threats from China, as well as Russia, which has developed a stealth prototype that is already in the test flight stage.
Analysis of the J-20 photos shows it to be larger than either the Russian or U.S. planes, likely allowing it fly farther and carry heavier weapons.
___
Online:
Leaked photos: http://bbs.rednet.cn/thread-24610276-1-1.html (http://bbs.rednet.cn/thread-24610276-1-1.html)
Reprizirao sam GORKY PARK Michaela Apteda, baziran na romanu Michael Cruz Smitha koji je za potrebe filma adaptirao čuveni Dennis Potter. Cruz Smith se izdvaja među piscima krimića smeštenih u SSSRu po tome što se služi angloamerikim stilom pripovedanja ali suštinski razume odnose u sovjetskom društvu, tako da teškoće u njemu ne sagledava iz zapadne vizure, kao recimo Tom Rob Smith u inače vrlo efektnom DETETU 44, već razume sovjetski pogld na stvari, a naročito razume ključ funkcionisanja njihovog sistema baziran na mešavini korupcije i političke monolitnosti i naravno preplitanja politizovanosti policije sa korupcijom što je svakako bilo i najslađe. Otud meni današnja repriza GORKY PARKa kog sam gledao klinac i voleo na način na koji se može voleti 80s krimić, deluje mnogo zanimljivije kada uporedim ovaj film sa pričama o SSSRu koje sam u međuvremenu slušao od oca.
Dennis Potter je na nivou scenarija dodao dijalozima jednu naročitu dimenziju stilizacije i na taj način pružio je filmu dobrdošlu artiicijelnost koja ionako mora proisteći iz priče o SSSRu u kome svi govore engleski, i Amerikanci u prolazu, i Rusi. GORKY PARK u tom smislu nije maestralan kao McTiernanov THE HUNT FOR RED OCTOBER, i nema taj stepen briljantnog rediteljskog rešavanja pitanja jezika, ali sasvim je jasno kroz Potterovu artificijelnost da se likovi razlikuju po jeziku i načinu razmišljanja.
Apted nije veliki reditelj, ali GORKY PARK uspeva da izgradi atmosferu, zahvaljujući Helsinkiju kao lokaciji, a zatim i moroderovskom skoru Jamesa Hornera koji je u najboljem 80s duhu. U spoju sa pouzdanom glumačkom ekipom u kojoj ne štrči čak i stilski potpuno druagčiji Lee Marvin, štaviše u finalu na farmi evocira uspomenu na PRIME CUT i čak na neki način izgleda kao bookend njegovog glavnog junaka iz Ritchiejevog filma koji je prešao na Tamnu Stranu.
GORKY PARK spada u red američkih filmova koji su izašli tokom osamdesetih i prikazuju Sovjetski Savez u jednom ambivalentnom svetlu, manje kao Imperiju Zla, više kao Imperiju Neefikasnosti i korupcije, i u tu sliku integrišu tipične američke narative o pojedincu koji uspeva da pobedi ili ugrozi ili prevaziđe sistem. U tom smislu, zanimljivo je da u najoštrijem Hladnom Ratu, američki film ne pokušava da alijenira sovjetski narod već naprotiv naročito akcentuje njhovu sofisticiranost i njihovu tragičnost u odnosu na same Amerikance koji su u najboljem slučaju vođeni zdravim razumom ili osećajem morala, iako je njihova nesporna prednost to što ive u slobodi i sistemu u kome mogu da se ispolje.
GORKY PARK je u tom smislu jedan korak dalje otišao u "propagandnom" smislu jer je teza ovog filma da Zapad nesumnjivo čine kapitalisti-lešinari jednim delom, ali da je upravo sadašnja društvena formacija SSSRa način da ti obesni kapitalisti još više eksploatišu njihov narod i tu priču postavlja na dva osetljiva temelja - jedan su prirodna bogatstva a drugi su žene, jedno bogatstvo koje se ne može obnoviti i drugo za koje pojedini teoretičari kažu da nije sapun.
Međutim, GORKY PARK to sve radi u jednom dosta uvrljivom maniru, i ako imamo u vidu korupciju koja je tada razarala SSSR, reklo bi se da je film zapravo čak na nekom nivou i istinit.
Ono u čemu film pada to je središnja deonica u trenutku kada se KGB preuzme istragu od glavnog junaka pa kada film u istraživačkom smislu stane sve dok ne krene treći čin i završnica, kao i sama ljubavna priča u kojoj se melodrama prenaglašava, iako je mi do tada nismo videla kao ništa više od "liaisona" a na kraju se postavlja kao velika bolna ljubavna trauma koja će zauvek progoniti naše junake.
No, ova dva strukturalno-pripovedačka defekte ne remete GORKY PARK kao prilično soildan krimić koji koketira sa većim pretenzijama ali nikada ne postaje umišljeni film koji ne zna gde mu je mesto.
Što je još važnije, sasvim dovoljno je baziran na stvarnom stanju da ne deluje ideološki prevaziđeno kada se posmatra iz današnje vizure. Drago mi je da se sada kroz radove reditelja poput Joe Wrighta i Tomasa Alfredsona vraća taj ozbiljan classy odnos prema Hladnom Ratu na filmu kakav je postojao naročito tokom osamdesetih kada su filmovi prestali da se bave pojednostavljenim ideološkim postavkama, doduše često ne menjajući ideološke namere.
* * * / * * * *
Quote from: Albedo 0 on 04-01-2011, 11:31:22
postoji li neko da ga Crnogorci nisu ubili? Čuo sam da je jedan Crnogorac i pravog japanskog samuraja posjekao tokom rusko-japanskog rata u dvoboju.
Јес' вала. Ето, нпр. Анте Павелић, али замало.
Besmrtna misao Michaela Manna koja najbolje opisuje pojam studentskog filma - "two-and-a-half minute, fully symbolic statements on the nature of reality that'll shame you 10 years later." :)
Treća sezona BEING HUMAN kreće 22. januara!
Being Human Series 3 (http://www.youtube.com/watch?v=VTlS7IDVflc#ws)
Pogledao sam BERLIN EXPRESS Jacques Tourneura, jako zanimljiv posleratni triler smešten u okupiranu Nemačku koji zbog teme nacističkog pokreta otpora ipak treba svrstati u WW2 filmove.
Tourneur je velemajstor B-filma a pored njega ovde se još može videti i priča koju je osmislio Curt Siodmak, meni lično intrigantniji iako znatno manje uspešni Robertov brat, kao i fotografija čuvenog Luciena Ballarda. Dakle, za ljubitelje i poznavaoce, ovaj film nudi dosta zanimljivih ljudi u personalu a srećom i Siodmak i Ballard nude dosta metarijala Tourneuru da ga objedini u zanimljivu celinu.
Sama postavka je kamerna, film se maltene u celosti mogao odvijati u enterijerima i po tome podseća na Anthony Mannov THE TALL TARGET koji je izašao tri godine kasnije. Međutimm Lucien je dobio retku i spektakularnu priliku da slika ruševine nemačkih gradova, i to je zaista skup neverovatnih prizora.
Kada tome dodamo Tourneurovu efikasnost u inscenaciji suspense scena i celokupnu noir, pomalo ekspresionističku atmosferu Ballardove fotografije u enterijeru, i korišćenje ekstremnih uglova snimanja svojstvenih noiru i ponovo ekspresionizmu, BERLIN EXPRESS stoji kao izvanredno atmosferičan film.
Sklad žanrovske čistote pa i stilizacije donekle remete dokumentarni detalji kroz koje se opisuje saveznička oslobodilačka okupacija Evrope i njeni mehanizmi, međutim, ta propagandna dimenzija je zaista mala cena u odnosu na što su okupacione snage pružile filmu u smislu logistike da se snime ti sjajni eksterijeri.
Inače, zaplet BERLIN EXPRESSa sličan je TALL TARGETu samo što ovde meta nije Lincoln već nemački političar kog jure nacisti da ga likvidiraju pre neke krucijalne sednice.
Tourneur je jedan od najvećih reditelja repertoarskog filma u svojoj eri, a sasvim sigurno pored žanra, stvrio je i nekoliko punokrvnih remek-dela koja su besprekorna i iznad žanra, u samom vrhum filmske umetnosti svoga vremena. BERLIN EXPRESS nije jedno od njih ali potvrđuje da je Tourneur veliki majstor i to se u ovom filmu baš vidi.
* * * / * * * *
Danny Boyle je reditelj čiji se značaj podjednako zasniva na uspesima
i promašajima. Uostalom, neki njegovi promašaji se u određenom smislu
mogu smatrati i filmovima koji su ispred svog vremena, recimo THE
BEACH po romanu Alex Garlanda sa Leom koji zaslužuje vrlo skrupuloznu
reprizu.
Za Boylea se na nivou celog opusa uvek postavljala jedna ključna
dilema koja je glasila - da li je zaista reč o avangardnom reditelju
ili o relativno veštom eklektiiku kome zapravo mudar izbor tema
pokriva rupe u stilu i na određeni način štiti njegov imidž
besprekornog poznavaoca i implementatora upravo stila. Odnosno,
jednostavnije rečeno - jasno je da je on reditelj kome je priča samo
izgovor za snimanje filma i pitanje glasi da li je on dovoljno
talentovan da zasluži tu poziciju?
Ako pogledamo filmove kojima je zadužio savremenu kinematografiju pa i
popularnu kulturu u najširem smislu - naslove poput SHALLOW GRAVE,
TRAINSPOTTINGa, 28 DAYS LATER i SLUMDOG MILLIONAIREa, sasvim sigurno
je reč o zasluženoj poziciji, ali s druge strane, jedini je SLUMDOG
paradigmatičan spoj emotivnog odjeka proisteklog iz Boyleovog "vidi
šta sve umem" stila. Svi ostali su pre svega solidno postavljeni na
nivou priče i njegov stil ih je samo izdvojio iz okolnosti neo noira,
subkulturnog filma ili horora.
U tom večitom balansiranju između supstance i stila, Boyle se našao na
teritoriji dileme Scorsese/De Palma čije je ishodište danas da je
Scorsese smatran većim artistom a De Palma većim žanrovcem iako su
stvari oduvek stajale obrnuto - odnosno Scorsese je više unosio žanra
u art kao što je i De Palma unosio više arta u žanr što nas dovodi do
paradoksalne situacije da u vreme DEPARTEDa i BLACK DAHLIAe, imamo
filmove koji bi bili bolji da su se Scorsese i De Palma zamenili.
Reklo bi se da Boyle sebe vidi kao De Palmu iz ove postavke ali 127
HOURS pokazuje da je on više Scorsese.
127 HOURS kao prepotentno izabrani projekat u kome u kome je Boyle
posle impresivnog spomenika značaju jugoslovenskog filma u izvrsnom
SLUMDOGu požurio da pokaže kako može da uspešno režira i telefonski
imenik ako hoće, pokazuje zašto je kad se već pominju Scorsese i De
Palma, Boyle i dalje a boy among men.
Naime, 127 HOURS je priča o speleologu-rekreativcu kome je kamen
priklještio ruku u nekom klancu i njegovoj borbi da se izbavi odatle.
Boyle je dakle želeo da sa James Francom snimi jednu monodramu koju je
život napisao, ali je na kraju skončao sa filmom koji grozničavo
pokušava da se reanimira kroz masu flešbekova, fantazija, ljubavnih
sanjarenja, halucinacija i da pobegne iz klopke priče o jednom čoveku
sa kojom Boyle ne zna šta da radi.
I tu dolazimo do onog pitanja sa početka, da li je Boyle zapravo takav
inovator i maher da ponudi nešto sveže, i odgovor je nažalost da nije,
kada nema dobru priču i klasičan narativ u emotivno-psihološkom
pogledu. Kada krene da luta bespućima "čistog", anti-dramskog, filma
stanja, Boyle kreće da interpretira niz starih već prežvakanih
vizuelnih rešenja koja su možda bila avangardna kada su ih britanski
reditelji plasirali pre trideset godina, ali danas su to sve opšta
mesta koja viđamo čak i u srpskim reklamama. U ovom filmu, Boyle
otkriva da se u naslagama pseudo-avangarde krije jedan krajnje
konvencionalan reditelj, i da tome ništa ne fali, da je sve u redu s
tim, i da će 127 HOURS platiti cenu kao film.
S druge strane, ruku na srce, i veći reditelj poput Oliver Stonea se u
WORLD TRADE CENTERu olupao sa istom ambicijom, doduše sa dva
zaglavljena vatrogasca. Međutim, odgovor na pitanje da li je moguće
napraviti film o zatočenom pojedincu suočenom sa tihom ali istrajnom
pretnjom i mukotrpnim opstankom daje man among men u ovoj priči a to
je Robert Zemeckis u svom izvanrednom CAST AWAYu u kome "na suvo" bez
prisećanja i fantazija, samo sa Tom Hanksom na pustom ostrvu uspeva da
napravi emotivan i snažan film koji ne samo da funkcioniše kao priča
već i kao delo najšire moguće komunikativnosti.
Upravo poređenje CAST AWAYa i 127 HOURSa pokazuje u kojoj meri
rediteljsko umeće jednog naizgled krajnje klasicistički nastrojenog
holivudskog pripovedača kao što je Zemeckis može da bude avangardno i
koliko je jedan naizgled avangardni Evropljanin zapravo ovisnik od
najklasičnijeg holivudskog storytellinga kao osnova filmskog izraza. U
tom smislu 127 HOURS je dobrodošao promašaj koji će pomoći da se Boyle
malo oslobodi pretenzija i ponovo bude ono što jeste - reditelj koji u
klasičnoj pripovedačkoj postavci svojim stilskim rešenjima uspeva da
je prevaziđe.
* 1/2 / * * * *
HollywoodNews.com: Oksana is making a new claim in the ongoing case against Mel Gibson. Oksana now claims that Mel used to beat her during sex. What makes this so puzzling to the case is the fact that Oksana never mentioned this allegation, even though she has had countless interviews with the L.A. county Sheriff's Department.
Oksana made the claim that Gibson had problems performing and that to arouse himself, he would beat her. Oksana claims that she was beaten on January 6, but there is no other evidence available to back up such a claim, reports TMZ.
- Andrew Reilly
Quote from: crippled_avenger on 07-01-2011, 17:06:17
HollywoodNews.com: Oksana is making a new claim in the ongoing case against Mel Gibson. Oksana now claims that Mel used to beat her during sex. What makes this so puzzling to the case is the fact that Oksana never mentioned this allegation, even though she has had countless interviews with the L.A. county Sheriff's Department.
Oksana made the claim that Gibson had problems performing and that to arouse himself, he would beat her. Oksana claims that she was beaten on January 6, but there is no other evidence available to back up such a claim, reports TMZ.
- Andrew Reilly
I umesto da se zapita da li je problem u njoj, da li je činila sve što je u njenoj moći da ga uzbudi, ona se sad tužaka...
Bednica.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.hollywoodreporter.com%2Fsites%2Fdefault%2Ffiles%2F2011%2F01%2Fjackass_ad_portrait.jpg&hash=04e77b5d0abc915f56b1e0614907b2d55a3e6c31)
pa da, sad kad je radnja sranje poturaju nam neki ''filozofski'' smisao, u stvari su najbolji bili na MTV-ju.
Pogledao sam drugi film Marije Perović GLEDAJ ME. Snimila ga je po vlastitoj adaptaciji romana DEČAK IZ VODE Ksenije Popović. Nisam čitao taj roman i ne znam o kom je tipu literature reč, niti u kojoj meri ga je film ispratio.
U jednoj rečenici, GLEDAJ ME bi se mogao opisati kao crnogorski SHUTTER ISLAND, dotiče se meni izrazito fetišističke teme crnogorskog zdravstva. Posle POGLEDA SA AJFELOVOG TORNJA Nikole Vukčevića u kome imamo slučaj oca koji podvodi svoju kćer rukovodiocu kako bi napredovao u KBC Podgorica, ovde imamo dijabolične manipulacije u psihijatrijskoj bolnici snimanoj u cetinjskoj bolnici Danilo I, premda koliko ja znam tamo nema psihijatrije, no možda i grešim. Plot u ludnici proističe iz jedne zapravo vrlo mediteranske zapletene melodrame. U tom smislu, GLEDAJ ME je film-blizanac sa AJFELOVIM TORNJEM koji takođe u svojoj osnovi ima jednu naglašenu melodramu.
Ono što je osnovni problem filma GLEDAJ ME koji ga je verovatno i koštao šire distribucije, osim raspada zajedničke države i crnogorske izdaje koja je onemogućila da narod ovde sa simpatijama gleda na bilo šta odande, iako je Srbija bila vrlo blagonaklono tržište za crnogorske filmove (i OPET PAKUJEMO MAJMUNE i AJFELOV TORANJ su solidno prošli) jeste to što se dešava u dva različita vremenska toka koji nisu dovoljno diferencirani i treba uložiti dosta strpljenja i imati dosta razumevanja da bi se razumelo šta se kada desilo. A u suštini, priča je vrlo jednostavna i film je strukturiran tako da bude razumljiv.
Problem je u tome što film da bi se uopšte razumeo, mada i tada neke stvari ostaju nejsne, mora da se gleda sa velikom pažnjom a žanrovski, kao jedna u suštini arhaična melodrama ne poziva na takav vid gledanja, niti je reč o strukturi koja može da izdrži takvu kumulativnu dramaturgiju u kojoj se film gleda. ovo je film koji je morao da funkcioniše na nekom najelementarnijem nivou otkrivanja misterije, i samim tim je morao biti jasan na svim nivoima.
Za fotografiju Dimitrija Jokovića koja je podjednako glossy u pokušaju kao i u MAJMUNIMA ali daleko funkcionalnija, može se reći da donosi jedan solidan vizuelni koncept na malom budžetu, ali mislim da je Joković zakazao kada je reč o iznalaženju vizuelnog koncepta za različite vremenske tokove. Isto tako, čini mi se da montaža Stevana Marića više radi na polju atraktivnosti nego pripovedanja u nekom fundamentalnom smislu.
Dakle, reklo bi se pohvalno postojanje jasnog vizuelnog koncepta nažalost biva utrošeno u pogrešne svrhe - odnosno više se bavi dopadljivošću nego funkcionalnošću.
Što se glumaca tiče, hrvatska glumica Olga Pakalović u glavnoj ulozi kao i većina manje poznatih glumaca deluju efektnije od "starih znanaca" poput Andrije Miloševića, Baneta Popovića i Mladena Nelevića. Popović se ponovo izdvaja kao problem u podeli, ovog puta ne zbog same igre već zato što je previše mladolik da bi se mogao doživeti kao otac Andrije Miloševića što doprinosti već prisutnoj konfuziji. U principu, glumci koji nemaju izgrađenu prepoznatljivu personu ulažu više truda u ovom filmu.
Međutim, isti glumci koji igraju i u flešbeku i u "sadašnjosti" ne funkcionišu, pre svega zato jer su prestari u flešbeku, a to se naročito odnosi na Olgu Pakalović koja ne prolazi kao tinejdžerka čak ni sa promenom frizure.
GLEDAJ ME i sa svim ovim problemima stoji kao naslov koji bi se našao negde u sredini po kriterijumima naše kinematografije da smo ostali u zajedničkoj državi, što nije loš skor. Nažalost, kao jedni crnogorski film u ko zna koliko godina neće profitirati od odsustva konkurencije iz prostog razloga što, paradoksalno, pati od produkcionih problema srpskog filma te mnogo više liči na jedan od deset srpskih nego na jedan jedini film neke države koji bi po definiciji morao da bude ambiciozniji.
* 1/2 / * * * *
Beastie Boys member Mike D says the veteran rap trio is still on track for a 2011 comeback that includes the release of new album Hot Sauce Committee Part 2 this spring, after Adam Yauch's cancer battle rendered the group inactive for much of 2010.
our editor recommends
Beastie Boys Plan Release of Long-Delayed Album
In a new interview with BBC Radio 1, Mike D confirms that the Beasties' release schedule for its two Hot Sauce Committee albums has not changed from what was announced back in October 2010. "It's still delayed -- the first one," he says. "The second one is coming out as originally scheduled."
The rapper adds that while the group is "really happy" about Yauch's improved health, touring plans for 2011 are still unclear. "We're still going to have to see how he's Yauch doing," says Mike D.
Although the BBC Radio 1 interview led to widespread reports that Mike D said Yauch was cancer-free, a spokesperson for the group clarifies to Billboard.com, "Mike did not say that."
Yauch underwent surgery to remove a cancerous tumor in his salivary gland in July 2009. In December of that year, he sent an email message to fans to share that he was feeling "healthy, strong and hopeful" he'd beaten the disease. In October the group announced the track list of "Part 2" and revealed that "Hot Sauce Committee Part 1" would be released at a later date.
Before the Beastie Boys issue their follow-up to the 2007 instrumental album "The Mix-Up," Mike D says that the trio has to finish "a big video," which may or may not be "Fight For Your Right Revisited," a re-imagining of their classic 1987 "(You Gotta) Fight For Your Fight (to Party)" music video that will star Will Ferrell, John C. Reilly and Seth Rogen, among others. "It's not even a video, it's a film-eo. A cinematic, short film," says Mike D.
DVOSTRUKI UDAR je televizijski film Miomira Mikija Stamenkovića, nastao po scenariju poznatog feljtoniste "Šilje" Mihajlovića (koga znamo kao pisca POZORIŠNE VEZE Milorada Lakovića) na kome je sarađivao još i Vlasta Radovanović, jedna od bitnih figura jugoslovenskog krimića. Reč je o "istinitoj" priči o obaveštajnim i diverzantskim akcijama u toku proboja Sremskog Fronta. Istinitost je pod navodnicima zbog toga što je život bio zaista strukturiran kao scenario ako su se stvari ovako odvijale, i po meni ta etiketa "istinitog događaja" samo opterećuje ovaj inače po mnogo čemu izvanredan TV film.
Pre svega, ovaj Stamenkovićev rad spada ne samo u sam vrh njegovog opusa već je po svemu reč o jednom pravom filmu koji je vrlo lako mogao da se prikazuje u bioskopima. Doduše, sama tema partizanskog guys on a mission filma u to vreme već nije bila aktuelna na našem repertoaru, snimali su se tada već neki drugačiji filmovi, što je šteta jer je Stamenkovičć u ovom trenutku ne samo već sazreo kao reditelj već bi se reklo da je i forma partizanskog akcijaša dostigla zrelost tako da DVOSTRUKI UDAR stoji kao jedan već sasvim formiran predstavnik guys on a mission podžanra kod nas.
Naravno, ovaj film ne može da ugrozi MOST na samom vrhu jugoslovenske liste guys on a mission flickova, ali po mnogo čemu ima svoje adute. Pre svega, podela ekipe koja je na misiji je besprekorna. Vođu igra Žarko Radić, jugoslovenski James Garner jedan od retzkih elegantnih mačoa našeg filma, a u timu su još Miki Krstović, Zoran Miljković, Bane Vidaković u najboljim danima - kada je bio senzacionalni mladi glumac u usponu, Radoš Bajić dok se još nije izobličio, Enver Petrovci u ulozi Crnogorca i Marko Nikolić. Protivnici su im Lobi Dimitrijević kao SS pukovnik, Peter Carsten kao pukovnik Vermahta i "normalan" vojnik i Tanasije Uzunović kao dijabolični ustaški komadant. Radićevu veliku ljubav, polu-Nemicu igra Neda Arnerić a folksdojčera, kao i uvek - od MALOG RITA do RODA Mrgud Radovanović.
Dakle, glumačka postava je jaka na svim mestima i Radić odlično vodi celu igru i u priči i na ekranu. Momke na putu do akcije ometa to što je izdajnik u njihovim redovima (nažalost, dosta se lako nasluti ko je, i to iz pogrešnih razloga - lik je nedovoljno razvijen da bi ga igrao tako poznat glumac - to je uvek najbolji znak da će biti preokreta) i naravno razne protivmere koje sprovode nacisti.
Ono što je najznačajnije to je da film nije baziran isključivo na shoot 'em upu već pre svega na skrivanju, podmetanjima, akcijama i reakcijama, i filmu ne smeta to što zapravo čak i nema previše obračuna. Ono što u domenu akcije jedino nedostaje jeste brutalnija kazna za ustašu kog igra Uzunović. Naime, u jednoj sceni imamo ustaše koje idu sa SSovcima u lov koji nazvaju "lovom na divlje patke" a zapravo iz obesti ubijaju ljude. Šteta je što učesnici tog lova ne bivaju upečatljivije kažnjeni.
Ono što je atipično to j dosta ravnomeran broj poginulih između diverzanata i Nemaca. Iako je ovo film u kome Nemci kad dođe do pucnjave ginu brže nego partizani, Stamenković je neobično brutalan prema glavnim junacima, a cinična završnica u kjoj se ispostavi da su neki među nima dali živote da bi nabavili podatak koji je već bio dostupan deluje kao prilično veliko odstupanje od žanra koje je ponekad prisutna u špijunskom ili ratnom filmu ali ne kod nas. Koliko god da je ratni film u svetu prošao kroz modernizaciju i transformaciju u eskapizam posle pojave agenta 007, kod nas ta transformacija je retko praćena ironijom na planu samog značenja, iako su je mnogi autori, ponajviše Predrag Golubović kao reditelj i scenarista unosili u same likove.
Isto tako, neki postupci junaka u toku obaveštajnog zapleta mogu delovati naivno gledaocima koji su upućeniji u špijunski film i proceudre koje primenjuju junaci u njima, no tu je teško proceniti da li je reč o istinitoj priči kao ograničenju ili dramaturškoj nerazrađenosti.
Prava je šteta što je DVOSTRUKI UDAR dostupan samo na VHS ripu i bilo bi zanimljivo da ga RTS ponovo pusti kako bi ga valjano ripovali.
Pošto u vreme kad sam ga gledao još nije bilo Crippled Cornera, a posle reprize, evo prilike da se podsetim na THE GAME OF THEIR LIVES Daniela Gordena, čuiveni dokumentarac o još čuvenijem nastupu Severne Koreje na Svetskom prvenstvu 1966. u Engleskoj.
THE GAME OF THEIR LIVES je sada baš lepo lega, prvo jer je nedavno kod nas izašao MONTEVIDEO a zatim i zato što su ove godine na Svetskom prvenstu u Južnoj Africi, Korejanci igrali protiv Portugalaca. I opet je to bila jedna upečatljiva utakmica u kojoj su Portugalci potvrdili kao kompleksaši i iživljavali se nad slabijim protivnikom kad već nisu mogli nad bilo kim jačim.
Doduše, ponovo je bila slična situacija u sportskom smislu, ponovo je Portugalija bila predvođenim jednim velemajstorom kao onomad Eusebiom, i ponovo je taj jedan napravio potez vredan pažnje.
Ono što mi je bila najveća mana filma kada sam ga prvi put gledao, na drugo gledanje mi se nametnula kao vrlina, a to je odsustvo zadiranja u mračnu stranu sudbine ovog tima, odnosno veće potenciranje toga koliko se njihova sudbina mnogo razlikovala od sudbine njihovih kolega i vršnjaka sa Zapada. Naime, kada se pogleda njihov život danas, čak i snimljen pod patronatom severnokorejske države, vrhunac privilegije su stanovi u novogradnji (koja doduše zanimljivo izgleda kao i ceo taj "reprezentativni" deo Pjongjanga, verovatno kao jedan iod benefita počinjanja od nule) i gotovo bizarni trenerski poslovi u fabričkim timovima i sl. Za razliku od prvog gledanja, ovog puta mi se činilo kako se negde već i iz ovih šturih detalja mogu nazirati njihove sudbine, dok sam prilikom prvog gledanja mislio kako bi to ipak trebalo potkrepiti nekim konkretnim podacima. Međutim, ovog puta mi je njihova scena kolektivnog kukanja na Kim Il Sungovom spomeniku pored ponovljenog utiska žestoke perverzije negde pružila i taj utisak "strašnih stvari koje su efektnije kadfa se same zamisle".
Premda, ruku na srce, moguće je da je i moja sposobnost da zamislim proistekla iz intenzivnijeg proučavanja Severne Koreje u međuvremenu.
Ono što je međutim nesporno to je Daniel Gordonov rediteljski postupak, u kome je on vrla jasno, godarovski koncipirao svoj dokumenrtarni film kao igrani, sa suštinskom tezom o povratku igri, o tome kako je lopta na kraju svega ipak okrugla i da status majstora i nadmoćnog protivnika ne garantuje trofeje u šta nas je pre šest godina uverila Grčka na Evropskom prvenstvu.
Isto tako, sami prizori Severne Koreje su izuzetno filmični, cela atmosfera tog kraja je krajnje perverzna i ovo je jedan od retkih dokuemntzarnih filmova koji ne govori o prirodnim fenomenima koji ima vrlo specifičnu atmosferu uprkos svom urbanom settingu a naročitu vizuelnu vrednost nose i lepo izrađeni arhivski snimci.
Otud mi se sada GAME dopao čak i više nego na prvo gledanje.
* * * 1/2 / * * * *
Veslija ni tamnica ne može da zaustavi (http://xbox360.ign.com/articles/114/1143205p1.html):
QuoteWesley Snipes Heads Up New Game
Imprisoned actor fronts Julius Styles: The International.
Incarcerated Hollywood star Wesley Snipes is lending his hand to an all-new game that's coming to the iPhone and iPad this June before rolling out to Xbox LIVE, PlayStation Network and Android at an unspecified date.
Dubbed Julius Styles: The International, the game combines action with puzzle elements and "was inspired by my desire to bring my Art of War, Murder at 1600 and Passenger 57 characters into the game world," said Snipes. "Julius Styles will offer something for both the mind game strategist and the kick-ass special ops warrior lover."
"I love games that challenge my mind and reflexes," the Blade star continued. "Julius Styles pits your street knowledge survival skills with your academic intellect and spiritual intuition."
Lapland Studio, which has previously dabbled in WiiWare, will be on development duties and will be backed up by film outfits Red 27 and Elstree Studio Productions.
Snipes, who is currently serving a sentence for tax issues, will be making a film of Julius Styles soon after his projected prison release in 2013.
Wesleya čak ni američki kazamat ne može sprečiti da seje seme svoje kreacije!
U sklopu malog zimskog ciklusa WW2 filmova pogledao sam VON RYAN'S EXPRESS Marka Robsona, snimljen po romanu Davida Westeheimera. Reč je o odličnom akcionom filmu o bekstvu iz zarobljeništva.
VON RYAN'S EXPRESS ima blagi strukturalni disbalans jer je prva trećina filma posvećena događajima u logoru koji su sami po sebi interesantni ali nemaju suštinski mnogo veze sa operacijom otmice voza koja je dovela do bekstva. Ipak, kada je reč o raspoređivanju priče u dramskom vremenu, Robsonu se čak i ne može previše zameriti no činjenica je da ostaje blag utisak spajanja dva filma u jednom. No, ovaj nedostatak je dosta suptilan i ne smeta previše samom filmu, više mu umanjuje mogućnost da bude apsolutni klasik.
Frank Sinatra igra pukovnika USAF koji biva oboren nad Italijom i sticajem okolnosti postaje najviše rangirani oficir u POW kampu punom Britanaca. U počtku on umiruje Britance koji žele da beže i obavešrava ih da Italija pada u ruke Saveznika. Međutim, kada Italija kapitulira, Nemci preuzimaju zarobljenike i kreću da ih voze u Nemačku. Tada Sinatra povede uzbudljivu akciju otmice voza sa idejom da prebegnu u Švajcarsku.
Robson je bio dosta oslonjen na specijalne efekte i pošto je ovo još uvek vreme maketa i rear projekcija, neki od njih su vidljivi. Međutim, na svu sreću, ono što je efekat čak i kad nije uspelo deluje vrlo retro, a likovi su dovoljno zanimljivi, i duhoviti da se arhaičnost efekat i izvesni anahronizam Sinatrinog lika koji zvuči kao džezer iz pedesetih a ne oficir iz četrdesetih, budu samo deo šarma ovog filma.
VON RYAN'S EXPRESS iz 1965. godine pravi je reprezent post-bondovskog WW2 filma u kome ratni film kreće da korspondira sa publikom čiji se odnos prema akcionom filmu promenio. Samim tim kreće period preuveličanih, stilizovanih, krajnje eskapističkih WW2 filmova čiji je najbolji reprezent OPERATION CROSSBOW, a VON RYAN je više nagoveštaj, ne toliko u domenu dizajna, koliko u domenu interakcije među karakterima i naravno odnosa prema istorijskoj temi u kome sada već bez ikakve sumnje nacizam postaje ideološka agenda filmskih negativaca a ne ozbiljna istorijska pojava.
Otud, Sinatra u kožnjaku kao heroj, Italijanka koja je po odeći bliža šezdesetim nego okupiranoj Italiji i ceo taj eskapistički ton čine jedan mali korak prema ovome što imamo danas a to su filmovi u kojima se WW2 tretira kao jedna velika "siva zona" u kojoj nacisti imaju sve ambivalentniju ulogu.
Ubrzo posle uvoga uslediili su filmovi u kojima nacisti, poput Indijanaca u vsternu, počinju d postaju glavni junaci i istražuju se njihovi pogledi na rat i čast, kao recimo u ekranizacijama Svena Hassela.
No, ako se ostavi po strani proces potpunog dezideologizovanja WW2 kroz eskapističke filmove, VON RYAN (kod nas preveden kao VOZ PUKOVNIKA RAJANA) je odličan primerak WW2 akcijaša sa dobrim stuntovima i šarmantnim likovima.
* * * / * * * *
http://www.xbiz.com/news/129270 (http://www.xbiz.com/news/129270)
QuoteSAN FRANCISCO — Kink.com will stream the deflowering of young virgin Nikki Blue in a ritualistic ceremony live on the Internet on Jan. 15 at 7 p.m.
The ceremony will be held on The Upper Floor of Kink.com's headquarters, the San Francisco Armory. Prior to the event, a trained expert will insert Kink.com's official hymen-cam to validate that Blue's hymen is still in place and that she is a true virgin. Once her hymen is confirmed, the evening will proceed, the company said.
"We will start the evening by tightly binding Ms. Blue and introducing three Kink.com legends: Mark Davis, Jack Hammer and James Deen," said Kink.com director John Paul "The Pope." "Fans will vote for which of them will take Nikki's virginity. Once the voting is complete, we will move to the sanctum, which will be dressed as a ritualistic chamber with candles and ceremonial tools. She'll be placed in the circle and the winner selected by fans will deflower her. The other two will then join the ceremony and make her airtight."
Kink.com founder Peter Acworth adds, "To our knowledge there has never been a model lose her virginity live and streaming on the Internet, nothing has, or will, parallel the event taking place on The Upper Floor later this month.
"We strive each and every day to bring the best possible content to our customers and sacrificing Nikki's innocence is in perfect alignment with what our fans expect and deserve."
To register for the event, visit Kink.com.
Kink.com uvek na braniku avangarde. Doduše, Nikki Anderson je izgubila nevinost pred Privateovim kamerama od strane Pierrea Woodmana lično, ali hajde, to nije bilo uživo na Internetu...
QuoteNikki Blue
http://www.imdb.com/name/nm0089528/ (http://www.imdb.com/name/nm0089528/)
only anal...znaci moguce je :roll:
Born: September 5, 1977 in Budapest, Hungary
vala ako je nevina snimala samo anal u pornićima od 1998. do danas i doživjela 2010. sa himenom, onda alal vera alal vera :lol:
ma to joj je neka imenjakinja
e, a zar nije ovo klasična krljićevska tema? :)
a i sinoć je bila dodjela ''porno Oskara'', piše u Blicu :)
Quotevala ako je nevina snimala samo anal u pornićima od 1998. do danas i doživjela 2010. sa himenom, onda alal vera alal vera
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi56.tinypic.com%2Ffoj4uh.jpg&hash=9f9f7d229114019b4e5e113f0d224e62541b8773)
mada je eurobabeindex prilicno demistifikuje
ma hirurzi mogu to ponovo da mistifikuju za 5 minuta :)
ali definitivno nije anal virgin (http://www.analvirgin.org/) xnerd
U "120 dana Sodome" jedna od pripovedačica, treća ako se ne varam, bila je nevna u pičku ali ne i u dupe. Besna lezbijka, inače. Dakle, nije to nov koncept mada sumnjam u uverljivost. I još nešto. Ko je toliki moron da gleda takvo skidanje đane? Hoću reći, šta je sad to pa toliko posebno? Možda je sve to trik i specijalni efekti. Mnogi ljudi mi nisu jasni pa to ti je.
zakk, hvala na tome što si mi ukazao čast da se baš na Corneru diskutuje o ovako provokativnom događaju. :)
stvarno jeste pitanje šta je tu toliko posebno...
negdje sam načuo da je između ostalog zadatak kulture da se muškarci ne gade, niti da imaju neki osjećaj žaljenja zbog bolova koje izazivaju pri probijanju himena.
Sad kad gledam sestrića koji se gadi svoje sline da obriše iz sopstvenog nosa, normalno kad gleda jugi o i slične stvari... kultura nije prenijela dio neophodne sirovosti. I ko će sad jadan da skida đanu (majkls), jedino da rade kao u stara vremena, u afričkim plemenima postoji profesionalni skidač đane, ili kod Rimljana imaju kipove na kojima se žene same razdjeviče.
Eto, sad smo u dobu u kojem neki smiju to da vide samo preko ekrana. Ili ja previše kenjam kao po običaju...
Kenjaš, ali te baš zato i volimo. :)
Nema ništa lepše nego kad Albeda ponese emocija.
Inače, sad je na net leakovao film F, neki engleski horor koji ima istu premisu kao jedan scenario koji sam pisao pre dve godine, i sada sam taman nadomak da ga oživim. Ako se ispostavi da jeste, postoji mogućnost da izvršim suicid.
U slučaju suicida, voleo bih da ovaj topik držite u životu prigodnim copy/pasteovanim vestima na teme oko kojih smo se rado okupljali na ovom mestu.
Quote from: Albedo 0 on 11-01-2011, 23:47:06
stvarno jeste pitanje šta je tu toliko posebno...
negdje sam načuo da je između ostalog zadatak kulture da se muškarci ne gade, niti da imaju neki osjećaj žaljenja zbog bolova koje izazivaju pri probijanju himena.
Sad kad gledam sestrića koji se gadi svoje sline da obriše iz sopstvenog nosa, normalno kad gleda jugi o i slične stvari... kultura nije prenijela dio neophodne sirovosti. I ko će sad jadan da skida đanu (majkls), jedino da rade kao u stara vremena, u afričkim plemenima postoji profesionalni skidač đane, ili kod Rimljana imaju kipove na kojima se žene same razdjeviče.
Eto, sad smo u dobu u kojem neki smiju to da vide samo preko ekrana. Ili ja previše kenjam kao po običaju...
Bulšit. Potpuno mašiš temu. Nema veze sirovost. Nikakve. Eto, jednom mi se desio taj nemio događaj izazivanja bolova. Meni je neko vreme bilo super dok nisam video šta je ostalo za nama i hvatao se za glavu kako da vadim fleke iz posteljine i kreveta mojih roditelja. Naravoučenije - učite decu snalažljivosti i brzim reakcijama u ekstremnim situacijama. Mene to nisu naučili, pa me učio život.
Džone, zato su i izmislili seks po veceima da ne bi koristio krevet svojih roditelja :)
A group of teachers must defend themselves from a gang of murderous kids when their school comes under siege after hours.
ovo after hours znači da će film biti bzvz, evo mog predloga, bolje da đeca počnu smrtonosnu edukaciju od prvog časa, drže posebna predavanja i tako to, i kad profa ne zna odgovor kida mu prste ili nešto...
Nadam se Johne da si ti bio taj koji je izazivao bolove. :)
Fizičke. Meni su naneseni duševni.
pa šta ja rekoh... zadatak kulture je da riješi duševne tjeskobe u vezi toga. Doduše, ti si imao problema sa vađenjem fleka kao neki ženski Petko, ali dobro... :)
Očigledno je da nisi dobro proučio moj oldskul mačo pristup, kako forumašenju, tako i krucijalnim životnim pitanjima. Naravno, nisam vadio nikakve fleke već sam Gordijev čvor rešio onako kako su od pamtiveka bili rešavani. Bacio sam damn things u đubre. Ne, nisam njoj dao da to pere, mislite o tome.
Albedo, ako se odlučiš da gledaš F, javi da ti pošaljem skript, taman da izarbitriraš da li je obesmislio moj spoj MAJSTORA MAJSTORA sa ASSAULT ON PRECINCT 13 ili nije. :)
Pravi mačo pristup bi bio da si joj dao da ona to opere, ovako mi je to nekako polovno... a fleke sa kreveta, šta s njima? :)
e, jesi li pogledao F, meni zvuči kao totalni krš, koju ocjenu mu daješ? Ako iole valja, tipa ima 2 zvjezdice, šalji skriptu, ali moraš zvanično da me oslobodiš odgovornosti ako ti skenjam nešto.
F nije film vredan naročite pažnje, iako ljubitelji serije LIP SERVICE u njemu mogu da vide Roxanne McKee.
Za analizu su zapravo zanimljiviji scenario MONTE ZOMBIE i film ZOMBIELAND.
blah, ja već skinuo pa ću i pogledati... 75 minuta...
znači ne liči na tvoju skriptu?
Poslije deset minuta gledanja izgleda da je dobro što ne liči.... kako kenja ovaj film, kad će da počne makljaža...
EDIT: konačno i neka korist od filma: Roxanne McKee.
I stvarno se nadam da ti skripta ne liči na ovo :)
Pa ne liči, daj mejl na PP da ti pošaljem. :)
imaš ga u profilu, ali evo i ovdje: ecce.platypus@hotmail.com
The Killer Elite
Opens: 2011
Cast: Jason Statham, Clive Owen, Yvonne Strahovski, Dominic Purcell, Robert De Niro
Director: Gary McKendry
Summary: The story concerns a series of assassinations of members of the British Special Air Service (SAS) by a hit squad called "The Clinic". In response, a group of vigilante special forces members nicknamed 'The Feather Men' take on the hit men in order to protect members of their regiment.
Analysis: Not a remake of, or to be confused with the 1975 Sam Peckinpah film of the same name, this is actually an adaptation of the 1991 novel "The Feather Men" by adventurer and former SAS soldier Sir Ranulph Fiennes. At the time of publication, the book was mired in controversy over Fiennes' claims it was based on factual events and was essentially an 'authorised' history of this group of vigilantes who saved him from being the fifth man slain by the hired guns of a vengeful sheikh seeking retribution.
For nearly two decades, Fiennes was always vague on the story's veracity - the official report states that the four soldiers who served with Fiennes in Oman had died in accidents or of natural causes while the Ministry of Defence has always claimed the events described in the book "simply never took place". When work on this film adaptation got underway a few months ago, the daughter of one of the four soldiers confronted Fiennes who finally admitted to her that the book is fiction (her father actually died during an SAS endurance exercise in Wales in 1979).
While all that controversy was happening in the UK, on the other side of the globe this $66 million film adaptation was midway through filming in Melbourne, Australia which oddly enough was used to stand in for 1970's Paris. Producer Christopher Mapp says that Melbourne and its surrounding areas will play the Middle East and the UK as well, but some actual location shooting in those real-life locations will be done to be blended together and complete the illusion.
Robert De Niro flew in for ten days to play a small role as an assassin, the sole American amidst a cast that consists of three Brits - Clive Owen, Jason Statham and Adewale Akinnuoye-Agbaje ("Lost") - and a bunch of Australians including Dominic Purcell ("Prison Break"), Yvonne Strahovski ("Chuck"), Ben Mendelsohn ("Animal Kingdom"), Grant Bowler ("True Blood"), Michael Dorman ("Daybreakers") and Firass Dirani ("Underbelly: The Golden Mile"). The project also marks the feature debut of Irish commercial director Gary McKendry, whose short film "Everything in This Country Must" scored an Oscar nomination in 2005. Could have a lot of potential.
Imaš bogami da čitaš i da za pojas zadeneš...
ali bukvalno! Pa ovdje ima 300 strana...
Milica me podsjetila na čuvenu mudru žabu
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages2.memegenerator.net%2FImageMacro%2F4843425%2Flook-at-tits-get-caught.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DFoul-Bachelor-Frog&hash=3e057636d5b236029d4e010635e94816488ffec8)
Polako. Jedan pa drugi. Mada, MONTE je veće ludilo. :)
Let 3 - Omađijaj me (original HD spot) (http://www.youtube.com/watch?v=OC25KnNLUUQ#ws)
5 Jadranski Kosor... jeee. Pesma iz predstave... kontekst me zaobilazi ŠIROKO. Mada ima baš ok delova... xfoht
Hej, ovi nastavnici su odlični, baš sam uživao.
Mislim da je priča s Matijom možda nepotrebna, naravno ja nisam dramaturg...
I djeca bi mogla imati nešto izgrađenije likove, ništa posebno, ali kad već sjede na času mogu da čitaju Grand magazin, na informatici gledaju Karleušu na youtubu, eventualno igraju Counter Strike. Naglasak bar po meni bi mogao biti na nekoj ''normalnosti'', koliko je sve to za njih svakodnevno.
i tome slično, da sad ne spojlujem...
Da, to će biti u scenariju kad se bude znalo kad se snima, da nam detalji ne zastare. :)
Što se Matije tiče, mislim da on suštinski ne motiviše radnju ali svakako služi kao dobar povod da se klinci ispolje...
da, ali u svjetlu zabrane da djeca sjede u krilu Deda Mraza taj povod ne mora biti toliko radikalan, djeca su zaštićena kao polarni medvjedi, štaviše, za mene bi bilo efektivnije da ćale policajac bukvalno učini ono što je prijetio da će učiniti. Kraj filma može biti isti. Zamisli da on stvarno rida zbog jedne dlake? Da ne pretjerujem, može da rida i zbog masnice.
Totalno glup primjer Elephanta, onoj djeci ne treba takav vid motivacije. Naravno, that's only me.
Jel stvarno postoji mogućnost da se ovo snimi?
I da, od detalja zavisi na šta ovaj film može da ispadne, u vezi djece i slika prije svega.
I imam još jednu stvar, možda bi Đ i M mogli biti prisniji, kasniji razvoj događaja u vezi Đ bio bi efektniji.
A i M-arija đovani Karan bi dobila ulogu koju zaslužuje :)
:)
Bila je ranija verzija u kojoj M ima mnogo drastičniju sudbinu. Strada prilikom izlaska iz škole, prvo rade hormoni a posle cigla. Međutim, to je bilo baš exploitation.
Što se mogućnosti snimanja tiče, scenario je nailazio na entuzijazam ali nikada dovoljan da se neko posveti guranju. Ovih dana imam nagoveštaje da se to možda menja. Videćemo.
Amfilohije se povodom eksploatiranja Marije Karan oglasio sljedećim riječima: Ko sruši Karanovu srušio ga Bog, i njega i njegovo potomstvo, i Časni Krst mu sudio! :)
I imaće posla sa mnom.
E, ovo Iskušavanje zombija je ludilo!
EDIT: završih, haha general je odličan dodatak, Kim has taught you well!
To sam pisao pre nego što sam čitao Kima. Zato sam se kasnije bez problema nadovezao na njegovu misao.
Ovo pretpostavljam nema nikakvu šansu da se ekranizuje? Nema praznog hoda, totalno kompaktan scenario, otplakao sam ono ''oli da ti ga izdrkam?'' :lol:
Mislim da su ti šanse za ekranizaciju poprilično jasne. ;) Ali, ove godine ćemo izaći sa tim na konkurs iz čiste obesti." Da šokiramo buržuje", kako kaže junakinja MONTEVIDEA... :)
Mislim, skript nailazi na pozitivan odjek. Čak smo imali neke iluzije u početku, ali plašim se da će to biti jedan od od "neumirenih projekata".
Jedina šansa da se snimi jeste da nađemo nekog lika, reditelja ili producenta iz regiona koji ima veliku moć a štuje žanr kao formu za plasiranje politićkog sadržaja. Toga u Srbiji nema, Dragojevića to ne zanima više. :( Ali, po regionu možda ima neko ko bi želeo da snima o crnogorskom mentalitetu, u formi zombi filma. Imao sam par nekih indicija te vrste. Videćemo.
Dva bećara...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F27.media.tumblr.com%2Ftumblr_ldiiv3a6L31qewv1lo1_500.jpg&hash=ad462f46e88a623108574a3d91e2e0dd255f79f6)
Najveći problem je što je Danilo Lazović pod zemljom, a on i Petar Božović su savršeni za te uloge. Mima bi mogao da glumi Mojasa :)
Mima JESTE Mojaš.
Posle dramatičnih najava i strepnje, pogledao sam F Johannesa Robertsa, i ispostavilo se da nije reč o filmu vrednom naročite pažnje.
Nažalost, Roberts osim toga što je u određenom smislu napravio omaž Carpenteru i to pre svega na nivou samog dizajna "ubica bez lica" nego na bilo kom drugom suštinskom nivou, nije ponudio ništa drugo.
F je film koji se pravi da ima socijalnu dimenziju, da likovi imaju nekakvu psihološku dimenziju, ali ne samo da su oni sasvim konvencionalno postavljeni kao topovsko meso za slashere, nego ostaju negde na pola puta jer na kraju ne funkcionišu ni kao jedno ni kao drugo. Iako je sasvim sigurno, F više slasher nego socijalna drama sa elementima horora, to je jasno, Roberts kao da prikriva nesumnjivo eksploatacijsku dimenziju svog rada, iz razloga koji su mi nejasni pošto je ona očigledna.
Nemam problem sa time što su ubistva mahom data u offu, neka ih tamo, ali postavlja se pitanje šta je u ovom filmu u prvom planu?
Reklo bi se da je Roberts na kraju uspeo da se preračuna i da zapravo F spada u retke filmove koji se oslanjaju na više motiva i žanrova a na kraju ostaju bez ičega, bez jasne teme, jasne ideje šta pretenduju da pokažu publici.
Film opsade sa nejasnom geografijom nema mnogo šanse za uspeh i ono što je finalni kardinalni nedostatak jeste što sama škola kao ambijent, kao zgrada, kao lik za sebe, ne samo da nije uspela da zaigra, nego ne uspeva da ubedi ni da je reč o školi, više liči na nekakvu bolnicu.
U svakom sučaju, F nije film vredan ozbiljnijeg razmatranja. Osim za fanove Roxanne McKee.
* 1/2 / * * * *
ma razbucali su Roksanu tako da im je i to minus :)
Još je kod Johannesa dobro prošla u odnosu na ono šta bi je snašlo u mom scenariju. :)
Roxanne bi mogla da igra Milicu u rimejku.
e da imam sad jedno milionče stvar bi bila svršena :)
A može da glumi i Vuku, Roksana je univerzalna glumica, prefinjenih sposobnosti i sa širokim rasponom talenata.
Pazi, Vuka je pisana za Roxanne :)
Doduše tad još nismo znali za LIP SERVICE ali smo znali da će nam istorija pružiti idealnu glumicu za tu rolu.
Mojaš je Nick Frost.
MITAR
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.fusedfilm.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F09%2Fdanny_trejo_1.jpg&hash=e34f5c7ab2c9d998820a7a4ff9d151b16f13954a)
MOJAŠ
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.bleedingcool.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2010%2F05%2Fnick.jpg&hash=263dbdab69cf1c2730328c8297ee9044fd8c227e)
VESKO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.cricball.weloveperry.com%2FThe%2520Hall%2520of%2520Fame_files%2FMartin_Clunes.jpg&hash=209b8886f3af33aa9a85947bf147ce5c94ab33b9)
BATO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F_pCMcJUMcrbA%2FRoKkFy3vFCI%2FAAAAAAAAAVg%2FSQcgASYxNyk%2Fs400%2F124.jpg&hash=694e6a7c4a0df388231f7c266169a271d33af043)
Ko su Vuka i Kitna?
VUKA je ROKSANA, druge nemaju ono što je potrebno
DRAGO I KITNA
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.virginmedia.com%2Fimages%2Fjones-catherine-gal.jpg&hash=38fb7325228cf5c4252799b4ebf5bd31ddae0915)
ĐED BUDO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.topnews.in%2Ffiles%2Fkirk-douglas22.jpg&hash=b02d091af3f83f136cf9417bf6ac677d8db97ede)
UNUKA BUDA će nažalost dobiti
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsocialbutterflies.files.wordpress.com%2F2009%2F05%2Fshia-labeouf.jpg&hash=a4bd2286aeef58114f85f8001c113c44f8986e0a)
NINO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.overthinkingit.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F07%2FAli-g.jpg&hash=0005e9496a9590958c1c20f8388618de913d3647)
Ma jok
NINO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fblog.zap2it.com%2Ffrominsidethebox%2Fshameless-showtime-cameron-monaghan.jpg&hash=d2e2526c8938baf8ff7b20a82c1fa4912dfc97cb)
BUDO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.taylorkitsch.com%2Fimages%2FTaylorKitsch_Home.jpg&hash=fb282b68129cc4d4491ea09e020736302afb4e8d)
NINO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgossip.whyfame.com%2Ffiles%2F2010%2F03%2Fjustin_bieber.jpg&hash=12c4ba04fc3703bac6fea89f89e10fd6868f6d4d)
BUDO
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fia.media-imdb.com%2Fimages%2FM%2FMV5BMTI5MzM1NzE5M15BMl5BanBnXkFtZTcwMjE2MjM3MQ%40%40._V1._SX214_CR0%2C0%2C214%2C314_.jpg&hash=553f36c1c651bf447d0cd1e7de524000a8c08209)
Tvoj novi Nino odličan.
"Lethal Weapon" scribe and "The Long Kiss Goodnight" writer/director Shane Black has signed onto direct an adaptation of the manga title "Death Note" at Warner Bros. Pictures reports Deadline.
The story revolves around a college student named Light who finds a mysterious notebook which has the unique power to kill anyone whose name is written in it.
When the student uses his newfound power to rid the streets of criminals, he is pursued by an FBI criminologist. The title has already spawned a number of features and TV shows.
Anthony Bagarozzi and Charles Mondry are currently writing the script and Black says the aim is to stick as close to the complexity and spirituality of the original manga as possible rather than "trying to copy it as an American thriller".
Good Manners in the Age of WikiLeaks
Slavoj Žižek
In one of the diplomatic cables released by WikiLeaks Putin and Medvedev are compared to Batman and Robin. It's a useful analogy: isn't Julian Assange, WikiLeaks's organiser, a real-life counterpart to the Joker in Christopher Nolan's The Dark Knight? In the film, the district attorney, Harvey Dent, an obsessive vigilante who is corrupted and himself commits murders, is killed by Batman. Batman and his friend police commissioner Gordon realise that the city's morale would suffer if Dent's murders were made public, so plot to preserve his image by holding Batman responsible for the killings. The film's take-home message is that lying is necessary to sustain public morale: only a lie can redeem us. No wonder the only figure of truth in the film is the Joker, its supreme villain. He makes it clear that his attacks on Gotham City will stop when Batman takes off his mask and reveals his true identity; to prevent this disclosure and protect Batman, Dent tells the press that he is Batman – another lie. In order to entrap the Joker, Gordon fakes his own death – yet another lie.
The Joker wants to disclose the truth beneath the mask, convinced that this will destroy the social order. What shall we call him? A terrorist? The Dark Knight is effectively a new version of those classic westerns Fort Apache and The Man Who Shot Liberty Valance, which show that, in order to civilise the Wild West, the lie has to be elevated into truth: civilisation, in other words, must be grounded on a lie. The film has been extraordinarily popular. The question is why, at this precise moment, is there this renewed need for a lie to maintain the social system?
Consider too the renewed popularity of Leo Strauss: the aspect of his political thought that is so relevant today is his elitist notion of democracy, the idea of the 'necessary lie'. Elites should rule, aware of the actual state of things (the materialist logic of power), and feed the people fables to keep them happy in their blessed ignorance. For Strauss, Socrates was guilty as charged: philosophy is a threat to society. Questioning the gods and the ethos of the city undermines the citizens' loyalty, and thus the basis of normal social life. Yet philosophy is also the highest, the worthiest, of human endeavours. The solution proposed was that philosophers keep their teachings secret, as in fact they did, passing them on by writing 'between the lines'. The true, hidden message contained in the 'great tradition' of philosophy from Plato to Hobbes and Locke is that there are no gods, that morality is merely prejudice, and that society is not grounded in nature.
So far, the WikiLeaks story has been represented as a struggle between WikiLeaks and the US empire: is the publishing of confidential US state documents an act in support of the freedom of information, of the people's right to know, or is it a terrorist act that poses a threat to stable international relations? But what if this isn't the real issue? What if the crucial ideological and political battle is going on within WikiLeaks itself: between the radical act of publishing secret state documents and the way this act has been reinscribed into the hegemonic ideologico-political field by, among others, WikiLeaks itself?
This reinscription does not primarily concern 'corporate collusion', i.e. the deal WikiLeaks made with five big newspapers, giving them the exclusive right selectively to publish the documents. Much more important is the conspiratorial mode of WikiLeaks: a 'good' secret group attacking a 'bad' one in the form of the US State Department. According to this way of seeing things, the enemy is those US diplomats who conceal the truth, manipulate the public and humiliate their allies in the ruthless pursuit of their own interests. 'Power' is held by the bad guys at the top, and is not conceived as something that permeates the entire social body, determining how we work, think and consume. WikiLeaks itself got the taste of this dispersion of power when Mastercard, Visa, PayPal and Bank of America joined forces with the state to sabotage it. The price one pays for engaging in the conspiratorial mode is to be treated according to its logic. (No wonder theories abound about who is 'really' behind WikiLeaks – the CIA?)
The conspiratorial mode is supplemented by its apparent opposite, the liberal appropriation of WikiLeaks as another chapter in the glorious history of the struggle for the 'free flow of information' and the 'citizens' right to know'. This view reduces WikiLeaks to a radical case of 'investigative journalism'. Here, we are only a small step away from the ideology of such Hollywood blockbusters as All the President's Men and The Pelican Brief, in which a couple of ordinary guys discover a scandal which reaches up to the president, forcing him to step down. Corruption is shown to reach the very top, yet the ideology of such works resides in their upbeat final message: what a great country ours must be, when a couple of ordinary guys like you and me can bring down the president, the mightiest man on Earth!
The ultimate show of power on the part of the ruling ideology is to allow what appears to be powerful criticism. There is no lack of anti-capitalism today. We are overloaded with critiques of the horrors of capitalism: books, in-depth investigative journalism and TV documentaries expose the companies that are ruthlessly polluting our environment, the corrupt bankers who continue to receive fat bonuses while their banks are rescued by public money, the sweatshops in which children work as slaves etc. However, there is a catch: what isn't questioned in these critiques is the democratic-liberal framing of the fight against these excesses. The (explicit or implied) goal is to democratise capitalism, to extend democratic control to the economy by means of media pressure, parliamentary inquiries, harsher laws, honest police investigations and so on. But the institutional set-up of the (bourgeois) democratic state is never questioned. This remains sacrosanct even to the most radical forms of 'ethical anti-capitalism' (the Porto Allegre forum, the Seattle movement etc).
WikiLeaks cannot be seen in the same way. There has been, from the outset, something about its activities that goes way beyond liberal conceptions of the free flow of information. We shouldn't look for this excess at the level of content. The only surprising thing about the WikiLeaks revelations is that they contain no surprises. Didn't we learn exactly what we expected to learn? The real disturbance was at the level of appearances: we can no longer pretend we don't know what everyone knows we know. This is the paradox of public space: even if everyone knows an unpleasant fact, saying it in public changes everything. One of the first measures taken by the new Bolshevik government in 1918 was to make public the entire corpus of tsarist secret diplomacy, all the secret agreements, the secret clauses of public agreements etc. There too the target was the entire functioning of the state apparatuses of power.
What WikiLeaks threatens is the formal functioning of power. The true targets here weren't the dirty details and the individuals responsible for them; not those in power, in other words, so much as power itself, its structure. We shouldn't forget that power comprises not only institutions and their rules, but also legitimate ('normal') ways of challenging it (an independent press, NGOs etc) – as the Indian academic Saroj Giri put it, WikiLeaks 'challenged power by challenging the normal channels of challenging power and revealing the truth'.
- The aim of the WikiLeaks revelations was not just to embarrass those in power but to lead us to mobilise ourselves to bring about a different functioning of power that might reach beyond the limits of representative democracy.
However, it is a mistake to assume that revealing the entirety of what has been secret will liberate us. The premise is wrong. Truth liberates, yes, but not this truth. Of course one cannot trust the façade, the official documents, but neither do we find truth in the gossip shared behind that façade. Appearance, the public face, is never a simple hypocrisy. E.L. Doctorow once remarked that appearances are all we have, so we should treat them with great care. We are often told that privacy is disappearing, that the most intimate secrets are open to public probing. But the reality is the opposite: what is effectively disappearing is public space, with its attendant dignity. Cases abound in our daily lives in which not telling all is the proper thing to do. In Baisers volés, Delphine Seyrig explains to her young lover the difference between politeness and tact: 'Imagine you inadvertently enter a bathroom where a woman is standing naked under the shower. Politeness requires that you quickly close the door and say, "Pardon, Madame!", whereas tact would be to quickly close the door and say: "Pardon, Monsieur!"' It is only in the second case, by pretending not to have seen enough even to make out the sex of the person under the shower, that one displays true tact.
A supreme case of tact in politics is the secret meeting between Alvaro Cunhal, the leader of the Portuguese Communist Party, and Ernesto Melo Antunes, a pro-democracy member of the army grouping responsible for the coup that overthrew the Salazar regime in 1974. The situation was extremely tense: on one side, the Communist Party was ready to start the real socialist revolution, taking over factories and land (arms had already been distributed to the people); on the other, conservatives and liberals were ready to stop the revolution by any means, including the intervention of the army. Antunes and Cunhal made a deal without stating it: there was no agreement between them – on the face of things, they did nothing but disagree – but they left the meeting with an understanding that the Communists would not start a revolution, thereby allowing a 'normal' democratic state to come about, and that the anti-socialist military would not outlaw the Communist Party, but accept it as a key element in the democratic process. One could claim that this discreet meeting saved Portugal from civil war. And the participants maintained their discretion even in retrospect. When asked about the meeting (by a journalist friend of mine), Cunhal said that he would confirm it took place only if Antunes didn't deny it – if Antunes did deny it, then it never took place. Antunes for his part listened silently as my friend told him what Cunhal had said. Thus, by not denying it, he met Cunhal's condition and implicitly confirmed it. This is how gentlemen of the left act in politics.
So far as one can reconstruct the events today, it appears that the happy outcome of the Cuban Missile Crisis, too, was managed through tact, the polite rituals of pretended ignorance. Kennedy's stroke of genius was to pretend that a letter had not arrived, a stratagem that worked only because the sender (Khrushchev) went along with it. On 26 October 1962, Khrushchev sent a letter to Kennedy confirming an offer previously made through intermediaries: the Soviet Union would remove its missiles from Cuba if the US issued a pledge not to invade the island. The next day, however, before the US had answered, another, harsher letter arrived from Khrushchev, adding more conditions. At 8.05 p.m. that day, Kennedy's response to Khrushchev was delivered. He accepted Khrushchev's 26 October proposal, acting as if the 27 October letter didn't exist. On 28 October, Kennedy received a third letter from Khrushchev agreeing to the deal. In such moments, when everything is at stake, appearances, politeness, the awareness that one is 'playing a game', matter more than ever.
However, this is only one – misleading – side of the story. There are moments – moments of crisis for the hegemonic discourse – when one should take the risk of provoking the disintegration of appearances. Such a moment was described by the young Marx in 1843. In 'Contribution to the Critique of Hegel's Philosophy of Law', he diagnosed the decay of the German ancien regime in the 1830s and 1840s as a farcical repetition of the tragic fall of the French ancien regime. The French regime was tragic 'as long as it believed and had to believe in its own justification'. The German regime 'only imagines that it believes in itself and demands that the world imagine the same thing. If it believed in its own essence, would it ... seek refuge in hypocrisy and sophism? The modern ancien regime is rather only the comedian of a world order whose true heroes are dead.' In such a situation, shame is a weapon: 'The actual pressure must be made more pressing by adding to it consciousness of pressure, the shame must be made more shameful by publicising it.'
This is precisely our situation today: we face the shameless cynicism of a global order whose agents only imagine that they believe in their ideas of democracy, human rights and so on. Through actions like the WikiLeaks disclosures, the shame – our shame for tolerating such power over us – is made more shameful by being publicised. When the US intervenes in Iraq to bring secular democracy, and the result is the strengthening of religious fundamentalism and a much stronger Iran, this is not the tragic mistake of a sincere agent, but the case of a cynical trickster being beaten at his own game.
Quote from: crippled_avenger on 14-01-2011, 13:12:35
"Lethal Weapon" scribe and "The Long Kiss Goodnight" writer/director Shane Black has signed onto direct an adaptation of the manga title "Death Note" at Warner Bros. Pictures reports Deadline.
The story revolves around a college student named Light who finds a mysterious notebook which has the unique power to kill anyone whose name is written in it.
When the student uses his newfound power to rid the streets of criminals, he is pursued by an FBI criminologist. The title has already spawned a number of features and TV shows.
Anthony Bagarozzi and Charles Mondry are currently writing the script and Black says the aim is to stick as close to the complexity and spirituality of the original manga as possible rather than "trying to copy it as an American thriller".
aj da vidimo i to čudo, i koliko će ovo biti u emo fazonu.
Žižek, kao i obično sjajan.
Na Corneru samo kvalitetna filosofija.
Posle ovog malog filosofskog interludija da se vratimo onome zbog čega je Corner najomiljeniji a to je prkopavanje po 70s repertoarskom filmu.
Pogledao sam, posle duže potrage koja je obuhvatila i agente u Crnoj Gori, SKY RIDERS Douglasa Hickoxa. Hickox je tek delimično rehabilitovan poslednjih godina kada je Tarantino priznao da voli izvanredni SITTING TARGET (živopisan ovde davnih dana) odnosno kada je Edgar Wright puštao BRANNIGANa na svojim HOT FUZZ filmskim maratonima.
Međutim, Douglas Hickox je opasan reditelj koji je ostavio trag ne samo u akcionom trileru već i u hororu radeći čuveni THEATRE OF BLOOD i mnoge zanimljive naslove. Uostalom, zašto ne reći ostavio je i sina Anthony Hickoxa koji je značajan B-reditelj.
SKY RIDERS je zanimljiv high concept 70s akcijaš koji ima jednostavnu postavku i priča je pšredstavljena bez nekog naročitog zapleta - grčki anarhista otimaju porodicu američkog industrijalca. Prethodni muž industrijalčeve supruge, kog igra James Coburn i to u štimung iz FIREPOWERa dolazi da ih spase uz pomoć grupe američkih paraglajdista, izvlačeći ih iz terorističke baze, jednog napuštenog i teško dostupnog planinskog manastira.
Film se otvara odličnim set-pieceom otmice u kome Hickox radi gotovo bez reči, u domenu elegantnog "čistog filma", potom sledi set-up u kome se odgovara na pretnje, pregovore i sl. Zatim sledi još jedan odlčan set-piece potere po atinskim ulicama za radio signalom terorista da bi teći čin bio veliki parglajderski rescue attempt.
Hickoxove akcija u vazduhu je maestralna i urađena je sa minimum specijalnih efekata koji su pritom jako znalački i dobro urađeni te ne deluju prevaziđeno u bilo kom smislu.
Kao što su sedamdesete bile godine odličnih automobilskih stuntova rađenih sa pravim vozilima, bez crtanja i sl. i to onim najosnovnijim sredstvima, isto važi i za akciju sa letilicama - setimo se Hyamsovog CAPRICORN ONE u kome helikopteri MD500 dobijaju gotovo ljudske osobine kroz koreografiju svog leta i izgled.
Otud ovde Hickox ne samo da jako efektno snima akciju u vazduhu, već opredeljujući se da interakciju likova kroz dijaloge svede na minimumu i uz pomoć Lalo Schifrinovog skora pravi suštinski exploitation film izvaredne lepote u najčistijem smislu pokretnih slika.
Otud se i izvesna pravolinijska postavka priče, pa i slabo korišćenje potencijala svih učesnika glumačke podele mogu ne samo oprostiti već i prevazići jer Hickox vrlo jasno pokazuje šta su aduti ovog filma i prikazuje ih do maksimuma.
Ono po čemu se SKY RIDERS izdvaja je akcija u vazduhu ali je i akcija na zemlji jako efektna i vešto realizovana sa dosta energije i osećaja za suspense. Otud je SKY RIDERS obavezna lektira za ljubitelje 70s akcijaša.
* * * / * * * *
Ja san ovo gledao kao dijete, ali imaj me na umu.
Nema problema.
Inače, evo sad vidim vest, preminula Susannah York koja je igrala u SKY RIDERSu.
RARE EXPORTS Jakmari Helandera, film iz zemlje koja nas je zadužila time što je iznedrila Renny Harlina obeležio je kraj 2010. gopdine. Ovaj ljupki film je pogrešno promovisan kao skandinavski horor, valjda u pokušaju da se nadoveže na LET DEN RATTE KOMMMA IN.
RARE EXPORTS međutim nije horor iako su neke najave činile da zazvuči kao opaka vikinška groteska o "pravom" zlom Deda Mrazu koji ubija decu. Ipak, film je drugačiji, mnogo više mejnstrim i gotovo da nema veze sa "onom" Finskom čiji se bendovi utrkuju u brzini gitara,. klavijatura i goth šminkanja. Mnogo više ima veze sa Brać(al)om Coen i njihovim producentskim remek-delom BAD SANTA i konačno sa Spielbergovim producentskim radovima iz Amblina.
Helander Coenovima duguje pre svega odnos prema miljeu u kome se sve dešava - to je finska zabit koja dosta podseća na Minesotu iz američkih nezavisnih filmova kojima je svojstveno da se dešavaju izvan NY i LA, sa spojem vrlo efikasnog, amerikanizovanog, izlaganja likova i nekog blagog offbeat humora.
Međutim, kao što su Coenovi podržavši film poput BAD SANTAe u određenom smislu ponudli prototip edgy ikonoklastičnog prazničnog filma, slično je uradio i Helander. Osnovna razlika je u tome što je njegov fokus na vlastitog Trumana Murmana, bjorkastog dečkića Pietarija koji u maniru Amblin junaka iz osamdesetih evoluira iz gimpastog detenceta kome niko ne veruje do akcionog heroja.
Osnovni disbalans stoga proističe iz onoga u čemu su Coeni i Amblin daleki - a to je uvođenje jedne neo-noir deonice pri sredini filma koja ne bi mogla da funkcioniše za dečju publiku sa cool roditeljima. Da tog indie offbeat segmenta nema - Helanderov film bi svakako imao tu vrstu crossover potencijala poput recimo radova Gila Kenana.
RARE EXPORTS je film kojim pre svega preovladava nepretencioznost i jako relaksiran odnos prema temi. Otud pošto je pokazao da ima dara i da uprkos tome što je talentovan ne planira da ikome soli pamet, Helander se ubraja među sve veću koloniju skandinavskih reditelja koji će ne samo otići u Holivud već će tamo nešto uspeti i da snime. Njegov sledeći film neću isčekivati toliko kao novi rad Tomasa Alfredsona ali svakako više od ičega što sprema Tiommy Wirkola.
* * * / * * * *
Taj film je originirao kao JuTjub projekat kratkih filmova, ako se ne varam, a tek se sad snimio celovečernji. Kum mi je to svojevremeno baš hajpovao...
Mehmete, uskoro ću sročiti i detaljniji utisak o ruskom filmu KRAJ, ali to je ukratko rečeno ozbiljno ludilo. Zamisli film Joce Živanovića koji snima John McTiernan.
Skino sam ga ja ali čekam kuma da se nakani da sednemo zajedno da ga gledamo. Na skip sam pogledao i deluje super.
Ima određene probleme na nivou jasnoće priče u pojedinim delovima i sl. ali zaista jeste vrsta filma koji jedan muškarac može da savlada samo u saradnji sa kumom.
e to imam skinuto i nikako da pogledam, znači dobar je?
Quote from: crippled_avenger on 17-01-2011, 10:57:52
Ima određene probleme na nivou jasnoće priče u pojedinim delovima i sl. ali zaista jeste vrsta filma koji jedan muškarac može da savlada samo u saradnji sa kumom.
Tako smo se izborili i sa I Saw the Devil, pa ne treba menjati tim koji dobija (triper).
Pazi, Bato, film je takav da se gleda sa Kumom, pa ti vidi. Kao jaka hrana.
Uostalom, znamo da ni Rocco u Rusiju ne ide sam, uvek vodi i Omara i Mandinga.
e, al' je išao u Rumuniju sam, vidio sam sopstvenim očima! :)
btw Omar u Rusiji? To je novost za mene.
U Rumuniju je išao sam na kasting. Al jedno je kasting, drugo je kad treba da se zapne. :)
e sad sam se razočarao u žabara. Zato Omar može sve sam samcijat
The next film from "The Hurt Locker" duo of Kathryn Bigelow and Mark Boal will be fully financed by Annapurna Pictures, the Los Angeles-based shingle headed by Megan Ellison, daughter of Oracle Corp. software billionaire Larry Ellison.
Annapurna has greenlit the project to start production in early summer, with Bigelow helming and Boal penning the script (Daily Variety, Dec. 6).
Project is based on the true story of a U.S. military black ops mission, the ramifications of which are still being felt around the world. The film took shape after Boal obtained classified information while researching the project. Locations are being scouted, and casting will begin in the coming weeks while Boal finishes the script.
Bigelow and Boal, in partnership with Megan Ellison, retain and control all domestic theatrical and ancillary rights. IM Global had been in talks to rep the pic internationally but as of Thursday no deal had been reached. No distrib has been approached."This is an exciting, involving story in the tradition of the best film thrillers," Ellison said. "That it is fact-based makes it all the more relevant and fascinating for a worldwide audience."
CAA, which represents Bigelow and Boal and negotiated the deal, will rep the pic in any domestic distribution deal.
It was previously reported that the film would be taken out for foreign pre-sales at the Berlin Film Festival, but with Annapurna onboard to finance, that seems unlikely.
After winning Oscars last year for "Hurt Locker," Bigelow and Boal had eyed "Triple Frontier," a big-budget Paramount film, as their next project.
Script became a hot property, piquing the interest of thesps including Johnny Depp, Leonardo DiCaprio, Tom Hanks and Will Smith.
But due to scheduling conflicts, Bigelow and Boal decided to shoot the smaller-scale film first.
Ellison and Annapurna have also raised their profile of late. Besides being the prime financier on the untitled Bigelow-Boal pic, Ellison and Annapurna will finance and produce John Hillcoat's "The Wettest County," a Prohibition-era pic to star Tom Hardy and Shia LaBeouf.
Ellison was also an exec producer on "True Grit," which was financed by her brother David Ellison's company, Skydance Prods.
Besides "True Grit," Megan Ellison also has producing credits on "Passion Play" and "Main Street," mid-budget films still seeking U.S. distribution. Annapurna filed for LLC status in October 2007.
David Ellison launched Skydance in 2004. Last year, shingle cut a four-year, $350 million financing deal with Paramount.
Quote from: Bata the Životinja on 17-01-2011, 11:18:37
btw Omar u Rusiji? To je novost za mene.
Omar je u nekoliko Rokovih ruskih filmova, verovatno snimljenih tokom iste ekskurzije. Nema ga u Roko revišis Raša, ali ga ima u kasnijim poduhvatima.
Međutim, Omarov najupečatljiviji stant kod Roka je u filmu čiji mi naziv u ovom trenutku izmiče, ali se reči "brazilski" i "šimejlovi" pojavljuju u nazivu, kada Roko dovodi Omara u Brazil i upoznaje ga sa drugaricama, a Omar tek kada skine gaćice jednoj od njih shvata da ona nije baš original žensko. Izraz iznenađenja na njegovom licu je skoro uverljiv, kao što je i odluka da, kad je već uskočio, i zapliva brzacima transdžendrizma. Divan film, topao, ljudski.
Hey folks, Harry here... yeah, this is kinda awesome if it comes to pass... Apparently Arnold has reported that he's currently reading 3 scripts including one of my old favorites from Arnie's unmade past. For me, there are two films that I would kill to see Arnold make. 1) is CRUSADE with Paul Verhoeven. Then the one that he says he's reading and particularly fond of... is WITH WINGS AS EAGLES! This could be a great film for Arnold. Wallace's script is awesome. I'm a little concerned that Arnold may feel that CRUSADE is now out of his age range, if that is the case, I'd love to see him produce that film, so it gets made (Arnie owns the Script). But WITH WINGS AS EAGLES gets to show off Arnold's ability with multiple languages, and really feels like a classic WWII flick. This is very good news...
Hi Harry,
Schwarzenegger said he's looking at 3 movie scripts now with one of them being with Wings as Eagles!!! Wow, Arnold has teased fans for 10 years on that one. At last this WW2 film may come our way!
http://www.thearnoldfans.com/news/1741.html (http://www.thearnoldfans.com/news/1741.html)
Randy
http://www.thearnoldfans.com (http://www.thearnoldfans.com)
Verhoeven i Šrafciger ponovu jašu! Kakav bre age range, pa Arnold je mlađi od Bate.
Meho, ja i ti izgleda mislimo na dva različita Omara, ti na bijelca Galantija ja na crnca Williamsa.
Weight of Chains | NEW TRAILER (http://www.youtube.com/watch?v=6Qi50Mun4RA#ws)
The Weight Of Chains | Clip 1 | Economy (http://www.youtube.com/watch?v=9MLi41jNpWk#ws)
The Weight Of Chains | Clip 2 | Srebrenica (http://www.youtube.com/watch?v=VZ1Yc2aMY1M#ws)
The Weight Of Chains | Clip 3 | Kosovo (http://www.youtube.com/watch?v=Zpl-rlz1Xsg#ws)
itd itd itd
Quote from: Bata the Životinja on 17-01-2011, 18:12:57
Meho, ja i ti izgleda mislimo na dva različita Omara, ti na bijelca Galantija ja na crnca Williamsa.
Hvala Alahu što nam je dao dva takva Omara.
Da ste gledali Žicu znali bi da postoji samo jedan Omar.
i on bi sa brazilskim trandžama lako izašao na kraj... bez uverljivih izraza prenaraženja na licu. :)
Ali meni je ta ljudska reakcija Omara Galantija umnogome prodala film. Dobro, pomogle su i brazilske trandže, ali pomogao je i Omar koji je načas otvorio svoju ranjivu dušu gledaocu.
naravno, sudeći iz tog segmenta egzotičnog putešestvija mogli smo da osetimo glimps zajebanosti posla u industriji; skoro kao ono svedočanstvo s. stankovića o čoveku koji se odaje pederastiji zbog nagomilanih dugova.
Pa, mislim, kome se od nas nešto tako nije ni jednom dogodilo, taj sigurno nikada nije ni bio u dugu.
Quote from: Meho Krljic on 17-01-2011, 19:07:03
Quote from: Bata the Životinja on 17-01-2011, 18:12:57
Meho, ja i ti izgleda mislimo na dva različita Omara, ti na bijelca Galantija ja na crnca Williamsa.
Hvala Alahu što nam je dao dva takva Omara.
samo ima jedan problem: Omari mi djeluju neobrezano :)
Ne bih ja to računao u probleme, nego u preference. Nekima od nas ne smeta neobrezanost. Muhamed je to uveo higijene radi, ali u to vreme nije bilo shower gelova i tekuće vode u svakoj kući.
http://www.quranicpath.com/misconceptions/circumcision.html (http://www.quranicpath.com/misconceptions/circumcision.html)
likovi dokazuju da se u Kuranu obrezivanje smatra đavoljim djelom :lol:
Zajebana braća muslimani. Ali ima logike, i srpski popovi objašnjavaju da iako se pričest za više ljudi izvodi istom kašikom, to ne dovodi do epidemija gripa (herpesa itd.). Ima nešto u tim svetinjama...
KRAJ Alekseja Učicelja je jedan od najpotentnijih filmova koje sam pogledao u poslednje vreme. Ne bih mogao da kažem da je reč o skladnom delu koji savršeno funkcioniše u svim svojim aspektima, daleko od toga, ali sirova snaga ovog filma na nivou koncepta i realizacije čini da se nametne kao jedno izvanredno iskustvo.
KRAI u sebi sadrži sve moguće mane na koje će uputiti svaki troubleshooter upoznat sa ruskim filmom - da, ima digresija; da, ima patetike; da, ima mentalitetskih fora koje se teško prevode na univerzalno prihvatljiv filmski jezik; da, ima žanrovskih iskoraka i nekonzistentnosti. Međutim, svi ovi nedostaci prisutni su u onoj meri u kojoj stavljaju osmeh na lice gledaoca i podsećaju ga na sve simpatične idiosinkrazije ruskog filma.
Ono što je impresivno u ovom filmu je fizička manifestacija melodrame za koju se Učicelj opredelio. Dakle, ovo je priča o Rusima prognanim u Sibir, među kojima su ljudi iz baltički republika, ratni zarobljenici koje su nacisti zatočili a Staljin im nije verovao i razni drugi gubitnici koji egzistiraju na Kraju, na završetku sibirske pruge u jednom polu-slobodnom selu koje im je za nijansu prijatnije od gulaga.
Za razliku od onoga što bi na ovu temu napravili Amerikanci, Učicelj ni u jednom trenutku ne nudi likove koji se postavljaju u odnosu na svoju situaciju sa pozicije savremenih Zapadnjaka i akcentovanje zaista neopisivog jada, već uspeva da dočara psihologiju Rusa naviklih na represiju, Staljina, bedu i užas, i njihov potpuno drugačiji sistem vrednosti.
Pa ipak, kao što znamo, sovjetska i ruska kultura, pa čak i dizajn uvek više liče na američki pristup nego kontinentalno evropski tako i Učicelj ovde daje ruski pogled na hawksovsku mušku melodramu, naravno osavremenjenu i prilagođenu ruskim okolnostima. U smislu istraživanja jednog starovremskog pogleda na muževnost u kome se kao alfa mužjak uvek nameće fizički nadmoćni sociopata sa najambicioznijim planovima, s tim što kad je to John Wayne onda je reč o bajkovitom prikazu okolnosti dočim Učiceljev Vladimir Maškov operiše u manje stilizovanim okolnostima ali do kraja filma uspeva da nas ubedi kako je njegova patologija ipak najprihvatljivija.
Maškovljev lik ratnog heroja Ignata, traumatizovanog ratnog invalida za zabranom upravljanja lokomotivom koji već posle pet minuta filma prekrši tu zabranu, dolazi u zajednicu kao alfa-mužjak ne samo zahvaljujući svom swaggeru već i ratnim zaslugama koje zatečena ekipa mahom nema. On odmah dobija najbolju žensku koju bez mnogo diskusije naprosto preuzme ali ubrzo nastavlja dalje da se dokazuje tako što odlazi na napuštenu obalu na kojoj nalazi poludivlju mladu Nemicu i napuštenu lokomotivu. Kada posle wernerherzogovskog podviga doveze lokomotivu u Kraj, sa sve Nemicom, nastaje bizarni ljubavni trougao a nagomilani pretendenti na poziciju alfa-mužjaka kreću da mu rade o glavi.
Maškov igra Ignata mnogo više na liniji Jeremy Rennerovog Sgt. Jamesa iz HURT LOCKERa nego John Waynea, ali Učiceljeva režija je old school holivudski filmmaking sa enormnim production valueom kakav se ni u Holivudu danas ne bi sreo za priču ovog profila. Naprosto, u ovom filmu on je imao uslove kao da snima high concept akcioni film, a po tempu i načinu realizacije KRAJ i snimljen kao akcioni film u najboljem smislu te reči. To ne podrazumeva nasilje, već raskoš u kretanjima ljudi i vozila u kadru, sjajne setove i ubedljiv prikaz surove klime.
Učicelj insistira na fizičkoj manifestaciji melodrame, kako i među likovima tako i u njihovom tretmanu mašina, prostora, prirode. A produkcija koja je to realizovala je apsolutno na nivou.
Učicelj je reditelj koga, barem ja, znam kao poznatog i značajnog dokumentaristu poznog SSSRa značajnog po tome što je sin jednog značajnog reditelja, i koliko ja znam, odnosno koliko sam ja gledao, snimao je neke dosta bitne rokumentarce u poznom SSSRu. Ostale radove nisam gledao, i ovo je prvi njegov igrani film koji sam imao priliku da pogledam.
Gotovo da je neverovatno da je jedan dakle slabo poznat reditelj, ili barem slabo poznat u domenu igranog filma, snimi ovako ambiciozan i pre svega zreo film. Moram priznati da sam znajući njegove dosta dobre dokumentarne filmove o ruskim punk bendovima i ruskoj Ribljoj čorbi (DDT) slutio da bi on mogao biti zanimljiv ali posle KRAJA ću svakako potražiti i druge radove.
Pored Maškova, izvanredna je Anjorka Strechel, nemačka glumica koja igra izgubljenu nemačku devojku. Na ovoj kopiji koju sam gledao, doduše, njena uloga je malo poremećena time što je preko njenih replika na nemačkom brutalno prelepljen ruski nah ali evidentno je da je pružila vrlo efektnu ulogu.
David Holmes, velika zvezda iz devedesetih, danas značajan kompozitor filmske muzike uradio je skor koji je možda i najslabija tačka filma, ali njegovo ime samo potvrđuje ambicije ove produkcije.
KRAJ je pravi blokbaster o olovnim vrmenima, prikazanim kao dani staljinizma i razonode.
* * * 1/2 / * * * *
If Summit's new action movie, starring seasoned performers Bruce Willis, Morgan Freeman, Helen Mirren and John Malkovich, scores with audiences this weekend, Warners likely will be seeing "RED."
That's because the studio repeatedly passed on the project, which was developed from a DC Comics title.
Tracking suggests that "RED" will post a solid opening — in the low- to mid-$20 million range. The movie had its first test screening prior to Comic-Con, which it passed with flying colors.
And after the success of "The Expendables," which has grossed $248 million worldwide, an action movie with a cast of older performers doesn't look like quite as much as a long shot.
But even before its Friday opening, "RED" carries with it a singular distinction: It is the first movie based on a DC Comics title that was not made by DC sister company Warners. And now that Warners has made moves to envelop DC and exploit the film potential of DC's library more aggressively by creating DC Entertainment, it's likely to be the last one as well.
What makes it even more interesting is that at almost every stage of development, Summit and the producers invited Warners to get involved.
"RED" began life as a comic from writer Warren Ellis and artist Cully Hamner that was published in late 2003 by DC's Wildstorm imprint, which folded last week. The comic, which was creator-owned, piqued the interest of Gregory Noveck, who had just been appointed by then-DC president Paul Levitz to act as DC's man in Hollywood. (Noveck left the company two months ago.)
While working on trying to shepherd other titles — mainly from the publisher's superhero line — to the screen, Noveck began talking to Warners' on-the-lot producers and writers, trying to generate interest in "RED." Some execs liked the three-issue comic, which told of a retired CIA agent who gets marked for termination, but they didn't exactly see a big movie in it.
So Warners passed.
It was then that Ellis and Hamner exercised their right to extricate the property. That, of course, was easier said than done. Part of the process involved having all of Warner's divisions, including TV, review the property's potential before it could be given its get-out-of-jail card. It took years, but in 2008, thanks to Noveck's persistence, "RED" was given the key to drive the project off the lot.
Mark Vahradian at Di Bonaventura Prods. had been aware of the comic and, along with the company's David Ready, brought the project into the shingle. They reached out to writers Erich and Jon Hoeber, with whom Noveck had worked on a TV pilot that went nowhere at Silver Pictures, and began expanding the tale into one that encompassed the ideas of pitting older characters, considered past their prime, against younger ones. They introduced a colorful supporting cast, giving the project a more action-oriented "Ocean's Eleven" feel.
The writers and producers spit-shined the heck out of a pitch and took it out around town — DreamWorks, Paramount, Sony, Universal and Warners were all pitched — in May and June 2008.
Warners passed again.
The one company that made an offer was Summit, at that time an up-and-coming production company that was still five months away from releasing "Twilight." Summit was particularly interested in having DC's participation in order to use its logo and brand to help promote the movie.
At Summit, "RED" developed more momentum: The script came in, and the studio liked it. In spring 2009, Willis became attached, and director Robert Schwentke came aboard soon after.
At almost every step along the way, Summit showed the project to Warners, hoping that the bigger studio might come in as a partner because Summit was looking to mitigate financial risk. "RED" ultimately cost $58 million to produce (a number that figures in tax incentives), and it was shaping up as Summit's most expensive movie to date.
But even when the movie had assembled more of its cast, including Freeman, Warners still passed. Execs at the Burbank studio simply felt that "RED" was "too small" to serve as a Warner Bros. movie. One insider said Warners was more interested in the bigger DC properties, especially when "The Dark Knight" rang up a billion dollars worldwide; anything that didn't measure up to that potential was considered low priority.
According to insiders, the failed "Jonah Hex" movie, which came on the heels of tepid comic adaptation "The Losers," will be the last one made with one of the lesser-known, nonsuperpowered characters in the DC library for a long time.
Warners' focus now is making sure "Green Lantern" launches a franchise and that "Flash" is queued up, eventually paving the way for an all-star "Justice League" movie in the same way Marvel has teed up its "Avengers" movie.
But if Summit enjoys success with "RED," Warners still could have second thoughts.
"They will say they don't care" about the movie, said one exec, "but the reality is if this movie works, you will never see a DC title go out the door again."
Pogledao sam SUDDENLY Lewis Allena, jednu od prvih upečatljivih uloga Franka Sinatre. U ovom B-filmu iz 1954. godine, Sinatra igra psihotčnig ratnog vterana koji radi kao plaćeni ubica i sa svojom ekipom planira da ubije američkog predsednika tokom prolaska kroz jednu kalifornijsku varošicu. Kako bi obavio taj posao, njegova ekipa otima kuću na brdu sa koje se najbolje može gađati.
SUDDENLY je kratak film ograničen većim delom na jednu lokaciju i upros tome što Lewis Allen u pojdinim situacijama stavlja acenat na suspense, ovo je ipak pre svega kamerna karakterna drama u kojoj je Sinatrin lik zapravo ključni karakter.
Uprkos svojim brojnim budžetskim ograničenjima i popriličnoj arhaičnosti u mnogim aspektima, SUDDENLY stoji kao film koji ne samo da odlično savldava svoja ograničenja već i danas uspeva da pobudi svojevrsnu radoznalost, i to ne samo zbog svoje pionirske pozicije.
* * * / * * * *
Počeo rimejk Skinsa na američkom MTVu.
Meni deluje užasno.
Od užasa se može oporaviti uz malo smijeha. Krekd tu d reskju:
50 Cent Attempts to Scam You On Twitter (http://www.cracked.com/blog/50-cent-attempts-to-scam-you-twitter/)
Ja sam još u zaostatku sa četvrtom sezonom britanske, tako da mi je američki SKINS još dosta daleko. Uostalom, FRIDAY NIGHT LIGHTS je američki SKINS, zar ne?
:)
Nisam overio FNL.
Američki Skinsi su step by step kopija britskih, uz par izmena imena (Sid je Stenli, Kesi je Kejti, a plavokosi derpe je postao meleskinja lezbejskog opredeljenja). I naravno minus psovke i golotinja.
Scenario je "prilagođen" tako da izgleda kao light verzija.
Moraš da gledaš FNL! Moraš!
Pogledao sam FAST-WALKING James B. Harrisa, ekranizaciju romana Ernesta Brawleya sa James Woodsom, film u kome se Harris zagrevao za ekranizaciju podjednako prljavog Ellroyevog romana u filmu koji će kasnije biti nazvan COP.
U formalnom smislu, COP je bolji i na nivou izraza čistji film, sa ekonomičnije vođenom pričom i jasnije raspoređenim akcentima unutar onoga što nudi priča. FAST-WALKING je poprilično all over the place ali ovog puta se to može oprostiti pošto nije reč o žanrovskom filmu koji pretenduje na jasan izraz kao što je to COP.
U širem smislu FAST-WALKING bi se mogao posmatrati kao krimić o korumpiranom zatvorskom čuvaru koji se nalazi između čekića i nakovnja kada ga jdna ekipa plaća da pomogne prilikom ubistva crnačkog radikalnog aktiviste dovedenog na robiju a druga ga plaća da izbavi istog tipa iz zatvora. Ova postavka je obogaćena nizom likova i anegdota, kako iz ličnog okruženja Woodsovog lika tako i unutar zatvora. Pojedini egzistencijalistčki monolozi Woodosovg suparnika sugerišu da je Harris sasvim sigurno želeo da referiše i na kontrakulturni film sedamdesetih u ovom krimiću koji spolja gledano ne iskoračuje previše, izuzev razubarušenosti izvan estetike koja je bila u modi početkom osamdesetih.
Otud se FAST-WALKUING imajući u vidu hit-and-miss narav postavke zapravo iznenađujuće dobro drži kao celina iako je sasvim sigurno da ne ispunjava neke tipične akademske kriterijume skladno postavljenog filma.
Harris je počeo kao producent i kao reditelj je poznat po nenameljivom ali jasnom stilu koji pokazuje i ovde, što je jedan od adfuta fima jer se ne ekscentričnost priče ne nadovezuje i eventualna suvišna ekscentričnost postupka. James Woods je glavni junak ali ne nosi ceo film, značajnu ulogu ima i Tim McIntire, jedna od rano preminulih američkog filma koji je u osamdesetim umro baš kada je bio nadomak ozbiljnih uloga. Pa ipak koliko god McIntire bio na nivou, Woods je naslovni lik i predstavlja jedan od ključnih aduta filma pokazujući zašto je na određeni način i uspeo da se nametne kao svojevrsni leading man tokom osamdesetih.
* * * / * * * *
It has been four months since Warner Bros. released Ben Affleck's acclaimed crime film "The Town" and the director still hasn't settled on a follow-up project despite having Hollywood's hottest screenplays to choose from.
The latest is Eric Warren Singer's "American Bulls**t," a Black List-approved script that is described as "the true story of Abscam, the FBI's 1980 undercover sting operation of Congress to root out corruption, which was the brainchild of the world's greatest con man," according to Deadline.
The project is set up at Sony with producer Charles Roven ("The Dark Knight") and his company Atlas Entertainment.
Affleck hasn't committed to stepping behind the camera, but it is reportedly one of several projects he's considering, along with "The Trade" and "Replay," both of which are set up at WB, where Affleck and Matt Damon have their first-look deal.
Dave Mandel wrote the "The Trade," which concerns a pair of New York Yankees pitchers who swapped wives back in the 1970s.
Jason Smilovic ("Lucky Number Slevin") adapted Ken Grimwood's novel "Replay," which follows a 43-year-old radio journalist who dies and gets to relive his life over and over in his 18-year-old body.
Frankly, if I were Affleck, I'd hold out for better.
* Exclusive: Ben Affleck, Rachel Weisz Join Terrence Malick's Next Movie Aug 13, 2010
I've been hearing about "Replay" for the better part of a decade, and that signals a couple things -- first and foremost, that it's a tough book to crack. While it's encouraging that other top filmmakers have been interested in the material (clearly there's a movie in it), the premise feels a little too familiar, and not very Affleckian.
"The Trade" sounds fairly intriguing, but the thought of the die-hard Red Sox fan directing a movie about the Evil Empire just doesn't sit right with this fellow Bostonian.
"American Bulls**t" is clearly a well-liked script about a cinematically sexy story that we haven't seen before on the big screen, but something tells me that Affleck can and will find something else that better suits his considerable filmmaking talents.
Maybe he could call up Jerry Bruckheimer Films and request the latest draft of Sean O'Keefe and Will Staples' adaptation of Lorenzo Carcaterra's bad-ass crime novel "Apaches." Just a suggestion.
Affleck is represented by WME.
Quote from: crippled_avenger on 19-01-2011, 19:17:30
Moraš da gledaš FNL! Moraš!
Obećavam.
Usput, sad vidim da je krenuo i američki rimejk Being Human.
Ima li britanske serije koju neće rimejkoveti?
Ima sada na Showtimeu serija EPISODES koja govori o rimejkovanju britanskih serija. Dakle, rimejk je postao i princip i tema. Cela sezona u znaku rimejka.
Što se FNL tiče, pogledao sam prvu i sada grabim kroz drugu sezonu. Izvanredna serija!
Syd Mead, the man behind the memorable designs for "Blade Runner", will design the sets for "District 9" helmer Neill Blomkamp's upcoming second feature film "Elysium" reports Deadline.
Blomkamp and Media Rights Capital have been assembling the project on their own and have already landed Matt Damon, Sharlto Copley and Jodie Foster as cast members.
The R-rated project is set 100 years in the future and has social allegory elements ala "District 9". Pre-production begins in April for a July shoot in Vancouver and later in Mexico City.
The film went out to the studios this week and already Sony has preemptively picked up the property reports Heat Vision. Some sources are claiming the studio paid a whopping $120 million for the property, studio insiders however have denied it.
There was also chatter that Universal is in talks to co-finance the movie, apparently that's not the case. A late 2012 release is being targeted.
Nema BESE?
The Academy of Motion Picture Arts and Sciences has revealed that nine films out of the original sixty-six qualifiers have made it through to the next round of voting in the Foreign Language Film category for the 83rd Academy Awards. The nine are:
"Biutiful" - Mexico
"Confessions" - Japan
"Dogtooth" - Greece
"Hors la Loi" ("Outside the Law") - Algeria
"Incendies" - Canada
"In a Better World" - Denmark
"Life, above All" - South Africa
"Simple Simon" - Sweden
"Tambien la Lluvia" ("Even the Rain") - Spain
The Academy will now narrow the list once more to five films that will go on to compete for the Oscar. That short list will be announced along with the rest of the Oscar nominees live on Tuesday, January 25th at 8:30am EST.
Quote from: crippled_avenger on 20-01-2011, 11:14:57
Ima sada na Showtimeu serija EPISODES koja govori o rimejkovanju britanskih serija. Dakle, rimejk je postao i princip i tema. Cela sezona u znaku rimejka.
Što se FNL tiče, pogledao sam prvu i sada grabim kroz drugu sezonu. Izvanredna serija!
Pratim "Episodes" još od pre-aira pilota. :)
Stephen Mangan ima zanimljiv pilot (ili one-shot) za BBC, odnosno ekranizaciju romana Daglasa Adamsa "Dirk Gently's Holistic Detective Agency" koji ima malo doktorhuovskog vajba.
Jel se ta ekranizacija Adamsa pojavila ili se čeka?
Pojavila. Šaljem ti link i izjave ljubavi na pp.
Srce malo. Mogli smo samo da budemo prijatelji ali si uvek sa tim izjavama nežnosti bio neobazriv. :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Ffridaynightlights10504027511-37-05.jpg&hash=64fc6965fb6b46f92b86d686337b686f2a80b133)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Ft1_shockey_all.jpg&hash=c9fd45146dceb32a4de15bebbe5cb1649771fc52)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2F340x.jpg&hash=4f045c52343bba294c0338aebfabf060b557a4a6)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Ffridaynightlights10800062218-48-10.jpg&hash=a96de9756b99a6cb29e6c687a62b702924147b96)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Fterrell.jpg&hash=2665dd4abbbb2f61bcc00e0903c1a6f18ad71182)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi234.photobucket.com%2Falbums%2Fee305%2Fshozohirono%2Fowens-phi.jpg&hash=018aaddbcb341de6bf45c5ddf9888b55ab51a1d1)
Pogledao sam totalni curio, sovjetski blokbaster PIRATI XX VEKA Borisa Durova iz 1979. godine. Reč je o sovjetskom akcijašu, verovatno nečem najbližem što su prišli exploitationu u vreme kada je SSSRa, ako izuzmemo Cormanove kupovine sovjetskih SFova i integraciju materijala u svoje skromne produkcije.
PIRATI XX VEKA kao i većina sovjetskih filmova katastrofe ili naslova koji koketiraju sa žanrom počinje vrlo striktno uspostavljanjem likova. Iako je neumitno da će kako se stvari budu razvijale junaci biti primorani na raznorazna filmska herojstva a u slučaju ovog filma i na razne vrste nasilja, nema nikakve sumnje da su oni radnici. U konkretnom slučaju ovog filma, to su mornari civilnog trgovačkog broda koji prevozi opijum iz Sinbgapura za potrebe sovjetske medicinske industrije. Kada kapetana broda upitaju šta će im toliki opijum, on kaže da "velikoj zemlji treba dosta lekova".
Naravno, takav tovar ne prolazi neprimećeno kod savremenih gusara koji napadaju brod na okeanu između ostalog zloupotrebivši dobrohotnost sovjetskih mornara i potapaju im brod a preživeli iz posade uspevaju da pobegnu čamcem sa spasavanje. Međutim, struja ih odnosi na idilično ostrvo koje međutim gusari koriste kao svoje skrovište.
Sada se situacija preokreće i članovi posade stupaju u akciju kako bi se dokopali radija i po7zvali pomoć.
Durov vodi računa da u ponašanju junaka nema odmazde. Publika ne biva uskraćena za čin osvete ali njega sprovede mlada domorotkinja koja pripada populaciji ostvra koju su gusari prvo lišili muškaraca a zatim i potčinili u svakom, uključujući is eksualni smisao. Ona nije dovoljno emancipovana da bi se odpurla svojim instinktima, ali isto tako ona u sovjetskim belcima preponaju emancipatorske namere i od njih ne strahuje kao od gusara.
Štaviše, finalni obračun i proističe iz toga što su gusari (gle, kako neočekivano) izigrali dogovor koji su imali sa sovjetskom posadom i tada se sa odobrenjem celog kolektiva, alfa-mužjak Sergej pretvara u akcionog heroja, prigodno raskomoćenog skidanjem do pojasa i rešava stvari.
Dakle, Durov u krajnjem ishodu pokušava da ispoštuje mehaniku američkog akcionog filma ali uz upotrebu dijalektike i insistiranje na tome da je svaki gest nasilja i sl. nužan. Srećom, gusari se ponašaju tako da na svakom mestu daju povoda za ovakve postupke tako da film ima vrlo solidan body count ako imamo u vidu da se na jednoj strani nalaze isključivo zastupnici ideje Prosvetiteljstva.
Ono što je osnovni problema filma na nivou izvedbe čak i nije to što kopira neka rešenja američkog filma, čak naprotiv. Naime, PIRATI mnogo više liče na neki exploitation iz osamdesetih, dekade koja tek nastupa nego na filmove iz sedamdesetih. To ne znači da je reč o vizionarskom repertoarskom filmu, svakako da nije, već naprosto 70s exploitation je u ovoj vrsti produkcija umeo da bude ambiciozniji na nivou priče.
Ipak, PIRATI su vrlo raskošan film, sa dosta vrlo ambiciozne podvodne akcije, scenama ronjenja, evakuacije potopljenog broda sa sve podvodnim setovima, dosta pucnjave i kung fu tučama, koliko god to neverovatno zvučalo ali DA, PIRATI su imali zadatak da zadovolje i glad sovjetske publike sa martial arts filmom koji je već tokom sedamdesetih bio megapopularan širom sveta.
Međutim PIRATI sa svojom jednostavnom pričom i blago pomerenim socijalističkim moralom likova dosta dobro funkcionišu. Akcija nije na nivou nekih tadašnjih velemajstora kao što su Peckinpah ili Siegel, ali nije loša, u pojedinim aspektima je čak i sveža jer se oseća da Durov dolazi iz kinematografije koja nije ušla u rutinerski pristup akciji pa se u nekim scenema nailazi na neka čak dosta školska rešenja na nivou kadriranja i sl.
Durov je svakako svestan da je ovo žanrovski film u smislu određenih podrazumevanja, i ne može se reći da on uprkos svim žanrovskim odstupanjima ZAISTA priča priču o nekim događajima ovog tipa, međutim, čini se da koliko god on na nivou ritma i postavke vladao tim "prečicama & podrazumevanjima", ona su slabije savladana u glumi. Naprosto glumci su prespori u svojim reakcijama, a mnogi u podeli zaista odstupaju od modela akcionih heroja, i više vuku na realizam koga u ovom filmu nema u dovoljnoj meri da bi opravdao takvu podelu.
Isto tako, sovjetska ekipa je previše bezgrešna za okvire žanrovskih konvencija. Tu nema čak ni tipičnih trzavica poput onih između šefova i preduzimljivih radnika koji u kritičnoj situaciji pokažu da su sposobniji od šefova i sl. Kod Durova nema promene u hijerarhiji, postoji samo otkrivanje nove sposobnosti kolektiva pod pritiskom i to je to. Čudno je kada gledalac poželi nešto malo prevaziđenih klišea, ali oni sami po sebi daju ubedljivost klišetiziranoj postavci i očigledno nisu slučajno uspostavljeni kao standard.
PIRATI ipak funkcionišu ne samo kao interesantan curio za ljubitelje akcionog filma koji žele da se upoznaju sa dostignućima na tom polju van tradicionalnih supersila već i kao sasvim solidan time capsule.
* * 1/2 / * * * *
Ako ovo nije hoax, mislim da se Banksy pridružio Žiki i meni kao ključni treći čovek u reafirmaciji Yu Wavea!
Dobili smo informaciju da ce omot za novi album Plavog Orkestra biti djelo slavnog britanskog grafitti artiste, aktiviste i slikara ciji je identitet skriven pod pseudonimom Banksy. Slavni umjetnik ce u nepoznatom terminu doci u Sarajevo i napraviti rad koji ce ujedno biti i naslovna strana omota novog albuma P.O.-a.
ja bih od sreće pokušao da potrčim kada bi se to dogodilo!
Ja bih pljunuo i zapjevao.
DTV najzad ozbiljno shvaćen:
Dir: Roel Reine. South Africa. 2010. 96mins
This well-cast and engagingly action-packed prequel to Paul W.S. Anderson's 2008 film Death Race may well be heading straight to DVD in most territories (via Universal), but it has the sci-fi thrills to work for fans the genre. Luke Goss might lack the muscular-presence of Jason Statham, but Death Race 2 ticks all of the right action-adventure boxes to sit easily alongside its big-budget predecessor.
The production design is solid and the thrills'n'spills nicely staged.
The film is essentially an excuse to flesh out the background to the character of Frankenstein, a ruthless masked driver who featured prominently both in Anderson's film and Roger Corman's 1975 original Death Race 2000, as well as leveraging in driving thrills-and-spills and bare-knuckle fighting.
After a failed robbery attempt, Carl 'Luke' Lucas (Goss) finds himself sent to the high-security privatised prison of Terminal Island, where TV producer September Jones (Lauren Cohan) oversees live coverage of inmates staging deadly Death Fights, with only the last man standing being allowed to live.
But with ratings dipping, TV channel boss Weyland (Ving Rhames, who rather disappointingly wears a suit and doesn't fight anyone throughout the entire film) demands more from Jones. She comes up with the Death Race concept.
This involves various convicts driving a series of heavily armoured and armed cars around the prison compound, naturally each trying to kill the other. For some reason they are paired in the car with a sexy female prisoner from a different complex, with Luke being teamed with the feisty and tough Katrina Banks (Tanit Phoenix).
What follow is some nicely staged action scenes – though the whole driving 'Death Race' scenes are actually only a small part of the film – and the origin of the mysterious Frankenstein character as one race ends nastily.
The film was apparently made on a pretty good budget because the production design is solid and the thrills'n'spills nicely staged by Dutch director Roel Reine (who cut his teeth on The Marine 2). Luke Goss is less muscular than Death Race star Statham, but has a certain energy and has a reputation in genre films following turns in films such as Blade II and Hellboy II: The Golden Army...though in the UK he'll forever be best known as part of pop duo Bros.
The only downside is that genre legends such as Ving Rhames and Danny Trejo are only really there in cameo performances, and it is left to Brit performer Sean Bean to do most of the scenery chewing.
Production company: Moonlighting Films
Producers: Paul W.S. Anderson, Jeremy Bolt, Mike Elliott
Executive producer: Paula Wagner
Screenplay: Tony Giglio
Cinematography: John Mckay, Roel Reine
Production designer: Johnny Breedt
Editors: Radu Ion, Herman P Koerts
Music: Paul Haslinger
Main cast: Luke Goss, Lauren Cohan, Sean Bean, Ving Rhames, Tanit Phoenix, Robin Shou, Danny Trejo, Patrick Lyster
Pogledao sam THE INTERNECINE PROJECT Ken Hughesa, ekranizaciju romana Mort w. Elkinda čiji je verovatno najveći adut to što ga je pisao Jonathan Lynn, na početku svoje kasnije manje ili više respektabilne karijere.
THE INTERNECINE PROJECT podseća na THE LAST OF SHEILA Herberta Rossa, film u kome Coburn igra dijaboličnog negativca čiji bi zli plan i činjenica da ubija naivnije od sebe trebalo da veže publiku za ovog antiheroja. Međutim, Hughesov film nikada ne iskoračuje iz okvira krajnje mehaničkog sklopa događaja i nema u sebi šarm koji ća kasnije imati recimo SHOCK TO THE SYSTEM pošto Coburnov identitet bez nekog jakog razloga maltene pola filma ne biva otkriven, a zatim kad se otkrije taj lik nikada ne postaje zabavan i uslovno rečeno simpatičan čak ni na tom dijaboličnom nivou.
Film je koncipiran kao šahovska partija u kojoj glavni junak nagovara svoje nekadašnje saučesnike jedne protiv drugih kako bi se pobili međusobno, i uklonili tragove koji bi njega mogli ugroziti na putu do rukovodećeg mesta koje je želeo da zauzme. Međutim, u toj šahovskoj partiji nema teškoća, nema prepreka planu, nema previše neočekivanih događaja, tako da film ni na tom nivou nije razvijan čak i na planu puke mehanike koja bi podrazumevala nekakve peripetije.
Hughesova egzekucija je sterilna, sa ponekim lepim detaljem na nivou atmosfere ili kadriranja ali bez potencijala da obeleži celinu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam DAYS OF GLORY Jacquesa Tourneura, B-film sa jasnom propagandnom svrhom iz dana kada se savezniku nije gledalo u zube. U širem smislu, istorijski značaj ovog filma pre svega je prepoznat u tome što je u njemu debitovao Gregory Peck, i reklo bi se da je već od prve uloge ostavio utisak ne samo potentnog već i iskusnog leading mana. Drugi značajan aspekt je sama tema, apologetski prikaz sovjetskih partizana kojie je kasnije u holivudskim krugovima imao manje posledice u sislu HUACa ali veće kao znak koliko se sama kinematografija u pojedinim trenucima stavljala u službu propagande. Otud je ovaj film i upamćen kao jedan od blamova premda manje upečatljiv o Wayneovog GREEN BERETS.
Zbilja, komunizam je u ovom filmu prisutan tek kroz to što se junaci međusobno oslovljavaju sa "druže" ali nekih drugih obeležja ideologije nema.
Rusi su prikazani u skaldu sa etničkim stereotipima, vođa otpora je inženjer, njegova simpatija je balerina a jedinica ima i jdnog šarmantnog pijanca po uzoru na fratra Tucka. Znamo da Tourneur voli da se dotakne i istočnoevropske mistike, pa ima i jedan kadar u kome značajno mesto zauzima pravoslavna ikona.
Međutim, pored tih sitnih obeležja, u svim druguim apsketima junaci ovog filma su za beatifikaciju, kad zarobe Nemca kako savladaju nagon za osvetom, bezgranično su odani antifašizmu i preziru što su se uopšte zatekli u ovom sukobu. U jednoj sceni čak ima zanimljiv detalj kada pijanac iz čete kontemplira o tome kako bi bilo bolje da su ratovali Nemci protiv Japanaca je oni "vole rat". Uskoro će međutim uslediti rat onih koji "vole mir", zato je valjda i bio hladan.
Tourneurova realizacija je sigurna. Radeći u domenu B-filma već se naučio ekonomičnosti izraza i kako da sa malo dekora dočara puno. U nekoliko scena čak Tourneurr pokazuje više kreativnosti od reditelja svog vremena, naročito u upotrebi efekta rir-projekcije, i DAYS OF GLORY psada među efektno realizavne WW2 filmova svog doba.
Iako po produkcionim ambicijama DAYS OF GLORY ne prevazilazi CHETNIKS Louisa Kinga, iz filma je evidentno zašto je Tourneur velikan.
* * 1/2 / * * * *
Sa zakašnjenjem sam pogledao LET ME IN Matt Reevesa, "suvišni" romejk klasika Tomasa Alfredsona. Ne pamtim kada sam poslednji put imao takav slučaj interferencije izvornog filma i rimejka. Otud, ne mogu da kažem da sam LET ME IN zaista gledao, više sam ga procenjivao u jednom čudnom toku promišljanja Alfredsonovog originala. Samim tim, još je veća ironija što mi je u tom stanju subjektivne "negledljivosti" rimejk ostavio sjajan utisak i čak se nametnuo kao jedan od uspelijih američkih horora poslednjih decenija. Ne mogu da kažem da mi je žao Reevesa što je snimio film sa ovakvim opterećenjem jer ima sasvim dovoljno gledalaca koji nisu gledali Šveđanina, ali ako uzmemo u obzir kakve je sve budalaštine prigrlila "žanrovska" zajednica, LET ME IN ostavlja utisak filma koji je zaslužio još veću pažnju.
Alfredosonov film je bio snažan i unikatan u domenu atmosfere, švedskog miljea, atipičnog ritma i Reeves to uspeva da nadoknadi svojim izdanjima tih postupaka - film ima vrlo indie ritam izlaganja priče i odnosa među likovima, smešten je u Los Alamos zimi - jedno atipično mesto u atipično doba a atmosfera izolovanosti je data kroz Reevesovu delimično već pfofilisanu vizuru. Kao što je doveo do paroksizma u svom debilu CLOVERFIELD, Reeves ovde pravilno koristi svoj rediteljski pečat izmeštanja akcije u off-prostor i izbora da kamera ne prati akciju već da je estetizuje kroz svoju statičnost. Dok je u CLOVERFIELDu to bio problem, u LET ME IN je adut. Alfredosonov elegantni stil je zamenjen Reevesov visokoestetizovanom "sirovošću". U zavisnosti od ukusa gledaoca razlikovaće se i vrednovanje ovih postupaka. Pro se mene tiče, oba imaju svoje kvalitete i lepo je što je roman John Ajvide Lindquista dobio dve pre svega dobro osmišljene ekranizacije.
Ono što je osnovna razlika između prve i druge eksranizacije jeste odnos prema samoj priči. Alfredsonovu evropsku mistifikaciju zamenjuje američka konkretizacija koja je neizbežna i u indie postupku. Međutim, rpiča je dovoljno jaka da ništa ne gubi ni kada se konkretizuju konflikti, a reklo bi se da od mogućih čitanja Alfredosonove ekranizacije (roman nisam čitao) Reeves nudi jedno sasvim skrupulozno.
Sam hladnoratovski setting koji je meni ostao nejasan kod Alfredsona, ovde ima pojačan okvir kako kroz smeštanje priče u Los Alamos, tako i sa muzičkim detaljima i Reaganovim govorom, no Reeves ne odlazi previše u poigravanje epohom, a u političkom smislu kroz Reaganov govor o Zlu svakako nudi još znakovitiju političku dimenziju epohe, mada nisam siguran da mi je ovo poigravanje politikom do kraja jasno, jer devojčica nij takva postala u Los Alamosu već se kao takva doselila tu. Hm.
Kada bi svaki rimejk u ovoj meri transformisao evropski izvornik /ako ne računamo kada američčki film preuzme ideju stranog repertoarskog filma i po pravilu je pobolša) onda bi i stra od takvih projekata bio manji. Iako se besmisao sam po sebi ne bi uklonio.
Ipak, imajući u vidu vrlo jasan indie profil LET ME INa, ovde je više reč o transplantaciji nego o pukom rimejku. I što je još važnije o signalu da je Matt Reeves reditelj na kog treba računati.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-01-2011, 18:49:39
Kao što je doveo do paroksizma u svom debilu CLOVERFIELD,
Mislim, jeste da je Cloverfield lowbrowniji film, ali ipak...
VUKSAN
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg509.imageshack.us%2Fimg509%2F6663%2Fzarkolausevicfn4.jpg&hash=5cad73681e2ab096021d242aa37e9a9874d72cf1)
kad bi smio da dođe iz Amerike... taman je došao u te godine.
Pa ne, mi smo ga planirali za Danilovića. Navodno su urađene neke konsulatcije jer je trebalo da igra u USTANIČKOJ ULICI Gorana Gajića. On bi bio idealan Danilović. Između Jovice i Gorana Petrovića.
Optimalni Vuksan bi bio Bata ali ipak nije više u tim godinama. Ali, imamo džokera u rukavu kog niko ne očekuje...
Quote from: cutter on 23-01-2011, 19:29:10
Quote from: crippled_avenger on 23-01-2011, 18:49:39
Kao što je doveo do paroksizma u svom debilu CLOVERFIELD,
Mislim, jeste da je Cloverfield lowbrowniji film, ali ipak...
Nisam imao nameru. Mislim, ja sam poznat po typoima. Hteo sam da otkucam "debiju". Htedoh reći debilizmu. :)
Da, Bata mi je prvo pao na pamet, ali mator... znači iznenađenje...
Laušević više zbog Miloša Obilića i te fore, i jeste previše mladolik za ulogu, ali šminka i tako nešto...
Ko bi mogao majku mu...
aaaa, pa ja sam prolupao, ovaj je sto posto! :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.srdjankalinic.net%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F11%2FDragan-Nikolic-2.jpg&hash=393a097071a7e0ddc47c9a5f97a407b9d138e7f7)
Ne. Ovaj čovek je mogao da bude ali nije bio jugoslovenski Bond...
Senna
(U.K.)
By John Anderson
A Universal Pictures presentation, in association with Studio Canal, of a Working Title production in association with Midfield Films. Produced by James Gay-Rees, Tim Bevan, Eric Fellner. Executive producers, Kevin Macdonald, Manish Pandey, Debra Hayward, Liza Chasin. Directed by Asif Kapadia. Screenplay, Manish Pandey.
With: Ayrton Senna, Alain Prost, Jean-Marie Balestre. (Portuguese, French, Italian dialogue)
A high-octane bio of one of auto racing's greatest figures, and a peak into the political pileup inside Formula One, "Senna" has the kinetic energy and tragic story arc to make it a winner, especially among NASCAR-loving regions of America. Universal's attachment gives this twisting, turning story the equivalent of a nitro injection, but a straightaway trip to cable, perhaps via ESPN, seems its fastest track to an audience.
Helmer Asif Kapadia employs only archival footage in telling the story of the charismatic Ayrton Senna, Brazil's national hero and a three-time Formula One world champ. Senna is pursued from his days as a teen go-cart racer, through his stint with the McLaren racing team -- where he and teammate Alan Prost engaged in a near-lethal rivalry -- through his tenure with Williams Renault, where his career hit its apex. Within the expertly edited archival construct, Kapadia maintains a respectful but less-than-adulatory view of Senna himself, and a caustic assessment of Formula One and its then-president Jean-Marie Balestre. Footage from an onboard camera thrillingly places the viewer in Senna's lap, and soberingly includes the accident that claimed his life.
Camera (color); editors, Gregers Sall, Chris King; music, Antonio Pinto. Reviewed at Sundance Film Festival (competing), Jan. 21, 2011. Running time: 104 MIN.
Quote from: crippled_avenger on 24-01-2011, 02:25:03
Ne. Ovaj čovek je mogao da bude ali nije bio jugoslovenski Bond...
Lane Gutović, Bond na štiklama? :)
ja čekam film sa Nikolićem a ti radi šta 'oćeš xbaby2
Lane bi bio sjajan ali Lane kad uđe u projekat, on ga potpuno hijackuje...
Dir: Lee Tamahori. Belgium. 2011. 108mins
A crazy lurid vision of Iraq in its oil-rich heyday before and after the 1990 invasion of Kuwait, The Devil's Double imagines Uday Hussein, the elder son of Sadaam Hussein, as a later day Arab Scarface. A Ferrari-driving, cigar-smoking, cocaine-snorting madman, Uday (Dominic Cooper) resembles a long line of compelling screen gangsters who crack up and maim people indiscriminately at the slightest irritation.
The film's more fascinating relationship is between Uday and Latif, with Dominic Cooper pulling off the dual roles admirably.
When Uday decides he must have a body double, like those that protect his father, he recruits Latif Yahia (also Cooper), an army lieutenant with a striking resemblance, and makes him an offer he can't refuse. "Think it over," he says with a shit-eating grin. "You have 10 minutes."
While the preposterous nature of the story could limit theatrical appeal, particularly in the US, where all things Iraq are a tough sell, The Devil's Double should get its due internationally, with its salacious trappings and foreign stars driving considerable sales.
Based on a book by the real-life Latif Yahia, the film charts the man's experiences within Uday's ranks. Treated to videos of torture and threats to his family, Latif has no choice but to take Uday's orders and sit quietly on the sidelines as the lunatic son commits a succession of outrageous acts, from slashing open the gut of his father's confidante at a party to snatching schoolgirls off the street to rape and kill them. While Uday is pure evil, with no conscience or morality, Latif is his opposite: a trapped man who keeps his dignity.
Complicating matters is the presence of Sarrab, Uday's sultry sexpot lover (Ludivine Sagnier), who appears to take a liking to Latif. It's only a matter of time before Latif and Sarrab become romantically involved, though it may come as a surprise to know that their steamy sexual encounter occurs as US bombs are falling on Baghdad.
One can surmise that director Lee Tamahori (Once We Were Warriors, Die Another Day) and screenwriter Michael Thomas (Scandal) have taken some liberties with the facts of history. But such decisions only enhance the diabolical fun of The Devil's Double. When Latif and Sarrab become involved in a shoot-out, steal a Mercedes, and then, after running out of gas, flee Baghdad on horseback, the movie tilts a little too far into campy terrain. It's hard to keep a straight face when Sarrab says, "That night, we rode like the wind!" Sagnier mugs sexily enough throughout the film, but no amount of writhing can make the movie's love story credible.
The film's more fascinating relationship is between Uday and Latif, with Dominic Cooper pulling off the dual roles admirably. As Uday, his teeth slightly protruding, he's a frenetic, giggling, high-pitched monster with a short fuse, who feels compelled to keep his newfound "brother" by his side. As Latif, he's the honorable, stone-faced hero, cool as ice, waiting for the right moment to strike back. The special effects are first-rate, successfully sustaining the illusion of two distinct people on screen.
Production values, overall, are also top-notch, showing off the Hussein family's gaudy playgrounds, palaces and pools in glossy Hollywood fashion.
Production companies: Corsan, Corrino, Staaccato, Tulchin Entertinment
International sales: Corsan World Sales, www.corsanworldsales.com (http://www.corsanworldsales.com)
Producers: Paul Breuls, Michel John Fedun, Emjay Rechsteiner, Catherine Vandeleene
Executive producers: Harris Tulchin, Arjen Terpstra
Screenplay: Michael Thomas
Cinematography: Sam McCurdy
Production designer: Paul Kirby
Editor: Luis Carballar
Music: Christian Henson
Website: www.thedevilsdouble.com (http://www.thedevilsdouble.com)
Main cast: Dominic Cooper, Ludivine Sagnier, Raad Ravi, Philip Quast
Pogledao sam OUTCAST Colm McCarthyja, film za koji je deplasirano reći da je mogao biti bolji jer je naprosto grozan, ali se svakako mora naglasiti da je vrlo lako mogao biti čak i odličan film.
OUTCAST je konfuzna, bizarna, poprilično kretenska priča o nekakvim druidima, vračevima, ne znam ni ja čemu, smeštena u realistički kontekst savremenih siromašnih četvrti. Šteta je što ova zanimljiva postavka nije iole bolje iskorišćena, jer OUTCAST nudi milje koji nije u tipičnom ključu u kome su do sada žanrovski tretirani realistički urbani milje i paganski rituali.
OUTCAST je dakle uspeo da napipa jedan dobar spoj ali ga je ispustio, uprkos relativno solidnoj realizaciji koja doduše dosta duguje savremenoj britanskoj televizijskoj režiji.
Karen Gillan koja nam je naravno bila jedan od glavnih povoda za radost igra prilično malu & bsmislenu ulogu, vucara se sa nekim talogom i onda nastrada tokom prvih pola sata filma. Dakle, ne želim da sprečavam DušMana da gleda film, samo upozoravam...
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam YOUNG SHERLOCK HOLMES Barry Levinsona, jedan od kanonskih Amblin radova, na čijem je scenariju sarađivao Chris Columbus koji će petnaestak godina kasnije poći sličnim putem u prvoj ekranizaciji HARRY POTTERa. Ipak, YOUNG SHERLOCK HOLMES je meni mnogo efektniji od bilo kog POTTERa i sjajan utisak koji sam imao kao dete je samo potvrđen ovom reprizom. Između ostalog jedan od razloga je u tome što u ovom filmu nije bilo potrebe da se sputava mašta radi poštovanja književnog dela.
YOUNG SHERLOCK HOLMES je nastao u trenutku velike pomame za serijalom INDIANA JONES i to je svakako doprinelo velikom akcentu da dinamičan, pustolovni razvoj priče, i okultni spektakl u centru zbivanja. Iako, ruku na srce, Barry Levinson nije go-to guy kome bih u tom istorijskom trenutku poverio ovakav film, sigurno je da su Zemeckis ili Dante prirodni kandidati, a zašto ne i Richard Franklin koji je snimio briljantni CLOAK & DAGGER, Levinson je to vrlo dobro uradio i YOUNG SHERLOCK HOLMES ima izuzetan production value i efektne inscenacije, ali, i to je najvažnije, uspeva da funkcioniše između scena koje su očigledni set-pieceovi a to su situacije sa specijalnim efektima na kojima su radili danas poznati reditelji poput Stephen Norringtona i John Lassettera.
Naime, sasvim je jasno da su scene sa specijalnim efektima bile ono po čemu je ovaj film trebalo da se izdvoji od kanona o Sherlock Holmesu, i one su scenaristički dobro opravdane time da se Sherlock bori protiv kulta staroegipatskih asasina koji ubijaju ljude tako što im strelicama ubrizgavaju halucinogene droge od kojih ovi sami upadaju u delirijum i naizgled stradaju u nsrećama i samoubistvima. Otud tih nekoliko scena sa naglašenim 80s specijalnim efektima, od kojih je jedan radio Pixar, ne samo da imaju taj 80s šmek i pridobijaju simpatije koje savremeni efekti nemaju već sam zaplet opravdava njihovu prenaglašenost. Za Pixarovu scenu sa oživelim vitražim bi se moglo reći da na najbolji način pokazuje kako se tehničko ograničenje pretvara u prednost.
Uprkos tome što je jasno da je upravo specijalni efekat nešto što je trebalo da izdvoji ovaj film, Levinson i Columbus izuztno dobro vode priču između ovih sekvenci. YOUNG SHERLOCK HOLMES naravno odstupa od konvencije o tome kako su se kod Doylea upoznali Holmes i Watson, to znamo, međutim, prema Doyleu se odnosi sa dosta poštovanja i na mnogo mesta ubacuje detalje koji treba da nam pokažu krene nekih kasnijih Holmesovih manira.
Glumačka podela je oslonjena na manje poznata imena, ali svi su na visokom nivou kakav bi se i očekivao od ove elegantne produkcije bazirane u Britaniji.
Šteta je što je YOUNG SHERLOCK HOLMES kada je izašao bio flop i što se nije na ovom tragu snimilo još nekoliko filmova. Još je tragičnije što je ovaj film u vrme izlaska olako otpisan kao industrijski produkt, a iz današnje vizure, koliko god on nesporno bio osmišljen u nekom producentskom kabinetu, deluje kao vrhunski primer autorske spontanosti, možda zato što je Amblin upravo imao specifičan autorski pečat u svojim produkcijama.
* * * 1/2 / * * * *
Ezoterija!
Ćirilica :: Gost - Ljubiša Ristić , 1. deo - 17.01.2011 (http://www.youtube.com/watch?v=caNNv3kZ_ps#)
Ćirilica :: Gost - Ljubiša Ristić , 2. deo - 24.01.2011 (http://www.youtube.com/watch?v=PNWD3fpj4iI#)
James Cameron has spoken frequently about his intention to turn his mega-hit Avatar into a trilogy. Now, according to the director himself speaking at the PGA Awards on Saturday, those two sequels have release dates. Cameron tells EW, "I am in the process of writing the next two Avatar films now. We are planning to shoot them together and post them together, and we will probably release them not quite back to back, but about a year apart. Christmas '14 and '15 is the current plan." Of course, it's probably best to take those release dates with a grain of salt, since the first Avatar had several release dates before its December 2009 release. Still, now fans know that they'll have to wait at least three more years for a return to Pandora.
Cameron also notes that we'll see some familiar faces return. "Basically, if you survived the first film, you get to be in the second film, at least in some form," say the director. One thing's for sure: some percentage of the presumably-massive Avatar sequel gross will go to charity. "Fox has partnered with me to donate a chunk of the profits to environmental causes that are at the heart of the Avatar world," says the director. "I didn't want to make more Avatar movies without a grander plan in place."
The German film industry is in a state of deep shock at the news that film producer Bernd Eichinger has died at the age of 61 from a heart attack during a meal with family and friends in Los Angeles on Monday evening.
"We are all shocked by the incomprehensible news," production company Constantin Film said in a statement. "With Bernd we lose a friend and companion, one cannot put our grief and the pain into words. Bernd was the heart of Constantin Film for more than 30 years and left his mark on the film industry both nationally and internationally".
After graduating from Munich's Television and Film Academy in 1973, Eichinger – whose trademark was his white plimsolls - founded his first production company, Solaris Film, and began a career that was to change the course of the German film industry. His early productions brought international attention to a wave of "new German filmmakers" such as Wim Wenders (The Wrong Movement), Edgar Reitz (Zero Hour), Hans W. Geissendoerfer (The Glass Cell) and Wolfgang Petersen (The Consequence).
In 1979, he took on the running of the Munich-based production and distribution company Constantin Film, which became a leading player in the international film industry. Among his most successful international productions were: Wolfgang Petersen's The Neverending Story, Uli Edel's Christiane F. and Last Exit To Brooklyn, Jean Jacques Annaud's The Name Of The Rose, Doris Doerrie's Me & Him, Bille August's The House of Spirits and Smilla's Sense Of Snow.
He also co-produced the Best Foreign Language Oscar-winning Nowhere In Africa and the box-office hits Resident Evil and its sequel, Resident Evil: Apocalypse. Moreover, Eichinger had foreign language Oscar nominations for Downfall, starring Bruno Ganz as Adolf Hitler, and The Baader Meinhof Complex about the terror campaign of the Rote Armee Fraktion.
Eichinger leaves behind wife Katja and a daughter, the 29-year-old TV presenter Nina Eichinger.
Pogledao sam MR NICE Bernard Rosea, biografski film o Howardu Marksu. Ovaj film se može uključiti u seriju 70s istinitih priča o harizmatičnim odmetnicima kao što su BEOGRADSKI FANTOM, MESRINE, BANK JOB, MUNICH, CARLOS... Međutim, isto tako, ovaj film može da se uključi u tradiciju britanskih counterculture biopica o kriminalcima koji su sebe modelirali kao neku vrstu pop zvezda, liniji koju počinju naslovi kao što je McVICAR a poslednjih godina se kao reprezent ove vrste filma može smatrati i drugorazredni rip-off CHOPPERa - BRONSON.
MR. NICE je bolji i od McVICARa i BRONSONa, jer je uostalom Rose veći reditelj od Clegga i Refna.
NICE je priča o harizmatičnom bleferu Howardu Marksu koji je počeo kao relativno miroljubivi prodavac hašiša još na Oksfordu a potom se uz pomoć IRA fanatika, roudija rok bendova, pakistanskih uzgajivača i raznih drugih opsenara popeo do samog vrha narko-tržišta.
Film je sniman po scenariju koji je Rose bazirao na autobiografijama Howarda Marksa i njegove supruge i otud MR NICE dosta podseća na prozu Bobana Petrovića, dakle, ne postoji mnogo prilika u kojima fakti zauzimaju prostor dobroj anegdoti, vicu ili priči.
Pa ipak, ono što je iz Marksove priče evidentno istina sasvim je zanimljivo za potrebe filma a anegdote su jedna nadogradnja koja svemu daje šarm dobre fikcije. Ono što doprinosi utisku fikcije jeste konzistentan ton humora sa kojim se doživljaji pripovedaju, a teško je očekivati da se život tako stilski konzistentno poigravao sa Marksom i njegovom ekipom.
Iako se MR NICE može smatrati Roseovim povratkom mejnstrim filmu, posle dve adaptacije Dostojevskog sa Danny Hustonom. Pa ipak, Rose nije ponovo postao oslonac mejnstrima kao što je jedno vreme bio. U MR NICEu on se dosta poigravao sa raznim izražajnim sredstvima, integrisanjem Rhys Ifansa u dokumentarne snimke, upotrebom rir projekcije i smuliranjem epoha kroz korišćenje filmskih konvencija tog perioda.
Ipak, uprkos tim dosta agresivnim stilskim zahvatima, Rose ipak stavlja akcenat na glumu, i uprkos svim stilizacijama, film na kraju ipak ima konvencionalan storytelling, pre svega po tome kako gledaoci komuniciraju sa likovima.
Rhys Ifans je napravio ubedljiv lik Howarda Marksa, ne radi se o pukoj imitaciji, i njegov komičarski dar nalazi svoje mesto u ovoj ulozi.
* * * / * * * *
A evo za prave DTV sladokusce
As PIK first version 2011 (http://www.youtube.com/watch?v=zuYMTMdrsHc#ws)
ovo će biti fantastično!
Ass Pick
onaj ko tako loše prevede pesmu motorheada i bez blama je stavi kao naslov filma koji se događa u crnoj gori, u kojem glume ministar bane popović i raspali majkl medsen, mora da se carski zajebava, i da je sasvim prso, a za to ima rispekt!
Da, ovo je kao ono kad Slobodan Stanković u Mejd in Srbija pun uzdrhtalog rispekta kaže "Koji je ovo treš, jebote".
i ode da fotografiše budističke hramove, nakon što je završio sa Eržikom i Dinom...
True dat. Čovek je sažeo sve kontraste Srbije u jednoj ličnosti.
Pršti, pršti bela staza.... bolje pripazite, kada Stanković obradi Šišanje, pa Eržika odigra ulogu Bojane Novaković kao nazi Lolite.... Oskar.
Brian De Palma ("Dressed to Kill," "Mission: Impossible") is set to direct the thriller "Passion," an English language remake of last year's French psychological drama "Crime d'amour" (Love Crime) by Alain Corneau, for SBS Productions reports Variety.
Kristin Scott Thomas and Ludivine Sagnier starred in the story two feuding corporate execs, one of whom is driven to murder the other. The $30 million remake is a France-Germany-U.K.-Spain co-production and will be set in the UK.
Shooting is slated to kick off in August at a studio in Cologne or Berlin with exteriors done in London. The key cast will be announced before the start of the Cannes Film Festival in May.
Threat Level Privacy, Crime and Security Online
Previous post
Next post
Would-Be Suicide Bomber Killed by Unexpected SMS From Mobile Carrier
* By Ryan Singel Email Author
* January 27, 2011 |
* 6:08 pm |
* Categories: Miscellaneous
*
An unexpected and unwanted text message from a wireless company prematurely exploded a would-be suicide bomber's vest bomb in Russia New Year's Eve, inadvertently thwarting a planned attack on revelers in Moscow, according to The Daily Telegraph.
The would-be suicide bomber was planning to detonate a suicide belt bomb near Red Square, a plan that was foiled when her wireless carrier sent her an SMS while she was still at a safe house, setting off the bomb and killing her. The message reportedly wished her a Happy New Years, according to the report, which sourced the info from security forces in Russia. Cell phones are often used as makeshift detonators by terrorist and insurgent groups.
If true, the SMS might be the only time that a wireless carrier's SMS message has ever been useful.
The authorities suspect the female bomber was part of the same Jihadist group that is suspected of hitting Moscow's airport on Monday with a suicide bomb attack that killed 35.
Via The Telegraph
Pogledao sam dugo očekivani NOTRE JOUR VIENDRA Romaina Gavrasa. Gavras i Chapiron su kao deo umetničke grupe kourtmaje, u određenom smislu poveli revival muzičkog video klipa kao forme (najpoznatiji su im radovi za Justice) a Gavras je svojim senzacionalnim letošnjim spotom za BORN FREE ne samo napravio klip koji je odjeknuo već je u izvesnom smislu najavio i svoj dugometražni prvenac.
Moje obožavanje i poštovanje za dugometražne radove Kima Chapirona bilo je predmet kontroverze još u vreme kada sam fetišizovao njegov SHEITAN, a prema DOG POUNDu sam takođe bilo vrlo naklonjen. NOTRE JOUR je negde između ova dva filma, i mislim da se po ovom filmu ipak vidi da su Chapiron i Gavras najbolji drugari. Naime, NOTRE JOUR deli sa SHEITANom Cassela u glavnoj ulozi a reklo bi se i neke dramske situacije u spoju Cassela sa vodom koja u filmovima ove dvojice neobično uzbuđuje ovog lika.
S druge strane, ceo koncept gasparnoeovskih obesnih sociopata koji obeležavaju filmove ove ekipe, tretiran je u jednom manje živahnom ključu, i po fakturi fotografije Andre Chemetoffa, NOTRE JOUR više podseća na DOG POUND nego na znatno šareniji SHEITAN.
Vincent Cassel kroz saradnje sa Chapironom i Gavrasaom, kao i sa Gansom, Noeom ili Kounenom pre njih želi da se nametne kao harizmatična, inovatorska glumačka figura francuskog filma, kao francuski Jack Nicholson, i u ovom filmu on pokušava da ponudi svoj EASY RIDER, pretencioznu, a opet privlačnu, pitku i bizarnu studija dva riđokosa marginalca koji odlučuju da postanu militantna manjina u Francuskoj i polaze u jednu autodestruktivnu avanturu sa ciljem da se nekako dokopaju Irske, El Dorada u kome su tobože riođokosi srećni, koja je neka vrsta riđokosog Izraela.
Iako se NOTRE JOUR VIENDRA svakako može tumačiti kao neka vrsta naivnog političkog iskaza, mislim da je osnovna znakovitost ovog filma proistekla iz Gavrasovog grčevitog pokušaja da artikuliše svoje nezadovoljstvo. Upadljivo je koliko je njegov gnev suprotan brižljivoj istorijskoj i političkoj kontekstualizaciji Costinih filmova. Naravno, očev opus ne mora da ima bilo kakve veze sa Romainom ali on nikada neće moći sasvim da pobegne od "praroditeljskog" greha, naročito ne u Francuskoj, gde je kinematografija i dalje u priličnoj meri oslonjena i tumačena iz pozicije sagledavanja ko dolazi iz koje kuće. Ako takvim procenama nisu izmakli Assayas ili Kassovitz, ne može ni Romain.
U tom poređenju između okolnosti u kojima je radio Costa i ovih u kojima stvara Romain, možemo doći do jedne dosta poražavajuće slike o angažovanom filmu, odnosno do utiska kako je grčeviti pokušaj da se pokaže istina iz šezdesetih i sedamdesetih zamenilo jedno vrlo subjektivno iživljavanje u kome se lična frustracija i određeni elitizam pretpostavljaju širim društvenim kretanjima, a od emancipatorskog polazišta se dolazi do puke dominacije ili ismevanja kao paradigme.
Koliko god NOTRE JOUR VIENDRA bio ličan, distanciran od formalne socijalne klime i sl. to je ipak nesumnjivo film koji progovara o neurozama savremenog čoveka i samim tim upadljivo je odsustvo ozbiljnije ideološke analize okolnosti koje su ga izazvale, naročito jer kroz neke vidove socijalno neprihvatljivog ponašanja junaci pokušavaju da ga prevaziđu.
Međutim, ako ostavimo po strani koliko je ovo u suštini jedan infantilan film, nesumnjivo je vrlo energičan, u pojedinims cenama gavras uspeva da stvori vrlo opipljivo psihološku tenziju i cela priča je ostvarena sa visokim nivoom veštine. Itud ni prilična neopterećenost smislom neće smetati gledanju i određenom vidu uživanja u ovom pokušaju da se bude umesto Noea.
Chapiron je imao intenzivniji debi od Gavrasa, ali je zato ovaj snimio film koji će gledaoce znatno manje polarizovati.
* * * / * * * *
The L.A. County Sheriff's Department is investigating who took the final cut DVD out of the actor's Malibu mailbox.
Mel Gibson's copy of the final cut of The Beaver was stolen from the mailbox outside his Malibu home on Wednesday.
Summit Entertainment gave Gibson a copy of the final cut to screen at home and put in his mailbox when he was done.
"When the courier came to pick it up [on Wednesday between 10:45 a.m. and 2:30 p.m.], it wasn't there. They went out to check, and apparently someone prior to the courier took it out of the mailboxand made off with it," Lieutenant Rich Erickson of the Malibu/Lost Hills Station Sheriff's Department tells The Hollywood Reporter.
Continues Erickson, "It's a $10 DVD. We're treating it as a petty theft at this point."
As for the punishment, the Lieutenant tells THR, "It's a misdemeanor crime. It's considered a minor crime."
Erickson says Gibson didn't physically put the DVD in the mailbox.
"A detective is assigned to the case, and will do some follow up," he adds of the crime, as first reported by TMZ.com.
A rep for Summit declined to comment to THR.
The Beaver, directed by Jodie Foster, will premiere at the SXSW Film Festival in March. It hits U.S. theaters on March 23.
nipplepeople - Sutra @ MTV HITORAMA (http://www.youtube.com/watch?v=o9vCzqq3l9g#)
Ima touch za Mehmeta sa Daft Punkom (koji svira u njegovoj kući)...
Hmmm, ali ti si svestan da ja mrzim i daft pank i elsidi saundsistem?
Jesam. Ali to ne znači da ne treba da napravimo response pesmu "Goran Bregović is Playing at My House" i da počnemo beef!
To je... dobra ideja. Pogotovo što mi je Bregović komšija, pa bi tu bilo i određenog utemeljenja u stvarnosti.
Eto vidiš...
Posle duže potrage locirao sam film THE LOOKING GLASS WAR Franka Piersona, po romanu John le Carrea. Ovaj roman pripada meni najdražoj ranoj le Carreovoj fazi a film pripada, isto tako, ranoj fazi njegovih ekranizacija.
Ovaj film ima ozbiljan problem disbalansa između prve polovine koja je tipičan le Carreovski sofisticirani špijunski realizam, sa akcentom na intelektzalnu i moralnu dimenziju dočim se u drugoj polovini film pretvara u gotovo egzistencijalističku, apsurdnu, skoro pa komediju o odlasku junaka na zadatak. Dok je Martin Ritt savršeno dobro iskazao apsurd profesije koji provejava u le Carreovoj ranoj fazi u THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD, Pierson ga je ovde previše eksternalizovao i film se u drugoj polovini iz priče pretvara u čistu tezu i upadljivo gubi na uverljivosti.
Međutim, Pierson, poznat pre svega kao scenarista, mada i kao reditelj, pokazuje se kao vrlo lucidan, talentovan pripovedač sa naročitioim darom za set-piece situacije, bilo da je akcenat na borbi, suspenseu ili apsurdu. THE LOOKING GLASS WAR je izvanredno maštovito režiran špijunski film a gotovo tatijvskim rešenjima i uz Anthony Mannov DANDY IN ASPIC i Ken Russellov BILLION DOLLAR BRAIN spada među avangardnije režirane špijunske filmove.
Glevnu ulogu mladog poljskog mornara koga angažuje MI6 igra Christopher Jones, glumac od kog se očekivalo da bude naslednik james Deana ali on taj pritisak nije izdržao, a od današnjih zvezda tu je Anthony Hopkins u jednoj vrlo solidnoj supporting roli.
THE LOOKING GLASS WAR je obavezno štivo za ljubitelje le Carrea i špijunskog filma uopšte, a mislim da može biti zanimljiv i ljubiteljima angloameričćkog filma šezdesetih i sedamdesetih.
* * 1/2 / * * * *
Robot ("Endhiran" TeztigoMix_Part 02) ***Kollywood(Tamil)*** (http://www.youtube.com/watch?v=svOlz2ei4Yk#ws)
:? :? :? Fak mi!!!
ovo je zajebalo i turski Matrix
Videh ovo pre neki dan. :lol:
Tacno zamisljam geeky Indijca koji je gledao Matrix, dosao do dela kad se pojavljuje gomila Agent Smithova, pauzirao, ustao i uzeo da pise scenario. :lol:
Živeće ovaj narod!
Poziv za Mubaraka
K.O.F.Y - They Call Me KOFY (http://www.youtube.com/watch?v=vC9mlpheI5Y#)
Unkut.com Presents...The Last Taboo For White Rappers
Robbie from Unkut discusses the history of caucasion beef in this week's Guest List blog.
While pale-faced rappers are now fairly commonplace, not so long ago they were a rare breed. This led to a lot of in-fighting amongst these pasty-faced rhyme slingers, as they struggled to be that group that "black guys didn't hate". Thanks to the the credibility of Def Jam and some killer beats, the Beastie Boys were able to rock hardheads in New York AND mallrats in Ohio (thanks MTV!), which was a pretty big deal at the time unless you were Run-DMC. Their bratty, beer-swilling antics endeared them to frat-boys everywhere, while hard-hitting tracks like "It's The New Style" and "Slow and Low" received heavy rotation from street-level listeners worldwide. Plus they had chicks dancing in cages, which is always a good look. It wasn't long, however, until some other Caucazoids took shots at the ivory throne, and following the Beastie's defection to Capitol records for their enjoyable although critically overratted Paul's Boutique album, Russell Rush quickly found some new crackas to fill the gap.
3rd Bass, a group who took themselves way too seriously but also had some really dope production, made several songs directed at Adrock, MCA and Mike D in an attempt to position themselves as the new "mighty whiteys" on the block. This all went according to plan until the guys from X-Clan decided to hand out a "Gas Face" of their own (even though Professor X would have known Serch from the Latin Quarter days). Putting Pete Nice and MC Serch in the unfortunate position of having to defend themselves against a black rap group, which had never really happened before that point as white rappers have always feared having their "Hip-Hop Pass" revoked. Since they were stepping into a minefield, their retaliation was pretty tame (verging on apologetic), and as a result they took an L. Around the same time, 3rd Bass targeted Vanilla Ice and MC Hammer (who despite being black was so widely disliked by rap fans that it seemed like a safe bet, much like Eminem vs Benzino or Ja Rule), but it could be argued that they never really recovered from the respect they lost as a result of the X-Clan conflict. To make matters worse, it turns out that going at Hammer wasn't such a harmless move after all, as Serch explained in this interview:
"So we diss Hammer, and Hammer wasn't really pissed about "Gas Face", he was really pissed about "Cactus", when Pete said "The Cactus turned Hammer's Mother out". He took that as a straight diss to his Mom, and we weren't dissing his Mom. We were putting a play on words with "Turn this mother out" and the Cactus turned this mother out we turned him out, we're just hotter. Ok, he took it as a diss to his Mom....They put a $60,000 hit out with one of the biggest gangs in L.A., for any member who got to us and could prove it – a huge amount of money. They contact Mike Conception, who at that time was doing that record "We're All in the Same Gang", and Hammer had got Mike's help. So Russell manages to get hold of Mike and says "Listen this can't go down, how do we stop this", and he says "It's too late now, we can't stop it", and Russell is like "No, no. I'll do anything!". So Mike finally says "Listen, I want to go to the American Music Awards, and I want to sit next to Michael Jackson, and then we won't kill them, we'll just break their legs, but you'll still be able to film them on TV from the waist up". This was his reasoning! Russell says "No, you can't shoot them at all", and finally that's the deal that they made. So Russell calls Donny Inner and Tommy Motola and he explains the situation, and if you check the seating plan for the American music awards from 1990 – Michael Jackson Mike Conception."
Following these events, it was pretty much set in stone that these d'evils would stick to fighting amongst themselves as to who was "true to the game" and who was a poser. This trend peaked when Eminem name-checked all the white rappers he felt were beneath him in one of his early singles, which led to some really shitty responses from no-hit wonders like Milkbone, as well as a run-in with former Rhyme Syndicate mascot Everlast. Slim Shady's rise to the top enevitably brought all kinds of sour grapes spitting contenders out off the woodwork, as every "crazy white guy" rapper became convinced that Em had stolen their style from some shitty demo tape that Stretch & Bobbitto had played at 3 o'clock in the morning or some similarly deluded scenario. Cage and RA The Rugged Man, his two most outspoken critics, seem to forget that the "insane cracka" style is the the most obvious persona for a melanin-deficient MC to adapt if they want to have any chance of attaining that all-important "street credibility". House of Pain were early examples of this, as they successfully adapted the "Irish hoodlum" image instead of the traditional "funkee white boy" approach.
More recent examples of recorded white-on-white rap violence included Demigodz vs Def Jux (which, if nothing else, resulted in somebody finally sampling Revenge of the Nerds to good effect), El-P vs Sole (the first diss records that only people with a modem knew anything about) and others which I don't care to remember. When Masta Ace threw some barbs in the direction High & Mighty's Mr Eon and Mighty Mi, the whole thing turned out to be a misunderstanding and got squashed, which was lucky for the EC fellas since they were able to avoid having to diss a black dude (not to mention a rap legend). Even if it hadn't been sorted out, I highly doubt that they would responded at all (other than possibly kidnapping the Biz Markie puppet from Ace's first video), given that it still remains as the one of the last taboo's in hip-hop.
The only other example that springs to mind would be when a kid calling himself Paleface (aka "The Blue Eyed Devil") came out with a song going at Ice Cube for his "cave bitch" comments towards white chicks. I never heard the song, but he got featured in Vibe (no Fonzworth Bentley) magazine back in 1991 and I'm pretty sure that this makes him one of the only white "rappers" to ever bark at a black MC. But the question remains – will a whitey (other than Marshall Mathers) ever have the stones to go at a black guy in the hip-hop game? I'm betting it'll be the same week that an openly gay rapper goes triple platinum....
Heh, ali kako ne pomenuti najpoznatiji white-on-white diss rat, onaj između El-Pja i Solea?
Prvo Sole
Sole - Dear Elpee (http://www.youtube.com/watch?v=XP3Rc7CxSf4#)
a onda El-Producto:
El-P - Linda Tripp (Sole of Anticon Diss) (http://www.youtube.com/watch?v=k4hYwYJBIzA#ws)
Pogledao sam THE DESERT RATS Robert Wisea, ratni film u kome je James Mason ponovio ulogu Erwina Rommela iz filma THE DESERT FOX Henry Hathawaya. Ovaj film bi recimo mogao da bude podložen analizi Rastislava Dinića mnogo pre nego Stojiljkovićev roman jer u periodu relativno nedavne traume Drugog svetskog rata kada je masa nacista još uvek na slobodi, prikazuje Nemca koji je isključivo profesionalni vojnik, fin, okrenut poštovanju ratnog prava, neupitan nad Holokaustom kog se film recimo uopšte ne dotiče.
Richard Burton igra glavnu ulogu, britanskog oficira koji tokom opsade Tobruka osnova čuvene "pustinjske pacove", jednu od najznačajnijih elitnih jedinica u istoriji britanske vojske.
Wiseov film pronalazi dobar modus kako da u jednom relativno "malom" jednostavnom filmu od sat i po prikaže dugotrajne teškoće tokom borbi oko Tobruka. Taj modus je fokusiranje na jednu jedinicu i njene doživljaje. Problem je u tome što te doživljaje prikazuje krajnje epizodično i bez pravog razvoja likova koji su čak i u ovoj formi mogli da se postupnije izlože tako da je film opterećen neporedbnim "dokumentantnim" interludijima kojima se rešava problem protoka vremena. A opet ni taj dokumentarni momenat nije urađen dosledno nego simulira neku vrstu epskog zahvata a realno nije bio potreban u takvoj formi.
Otud slaba struktura remeti dosta solidnu atmosferu, i Wiseovo zanatski kompetentno tretiranje akcije i scena bitke koje deluju sasvim solidno za ono vreme, uz pomoć izvanredne fotografije Luciena Ballarda čija je ekspertiza u slikanju vesterna pomogla ovoj priči koja u sebi nosi doesta vestern tradicije...
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 31-01-2011, 22:12:02
Pogledao sam THE DESERT RATS Robert Wisea, ratni film u kome je James Mason ponovio ulogu Erwina Rommela iz filma THE DESERT FOX Henry Hathawaya. Ovaj film bi recimo mogao da bude podložen analizi Rastislava Dinića mnogo pre nego Stojiljkovićev roman jer u periodu relativno nedavne traume Drugog svetskog rata kada je masa nacista još uvek na slobodi, prikazuje Nemca koji je isključivo profesionalni vojnik, fin, okrenut poštovanju ratnog prava, neupitan nad Holokaustom kog se film recimo uopšte ne dotiče.
* * 1/2 / * * * *
Сјеверна Африка представља једино подручје у Другом свјетском рату гдје су се обије стране у највећој мјери придржавале правила Женевске конвенције. О томе свједоче многе књиге на енглеском језику.
Da, ali nije to poenta ove primedbe. :)
zar nije takvih analiza bilo još kad se film pojavio?
edit: sad sam otkrio da ih ima i danas:
This piece examines the British reception of the biography of German Field Marshal Erwin Rommel by the British author Brigadier Desmond Young, upon which was based the Twentieth Century-Fox movie The Desert Fox (Hathaway, 1951). British newspaper reviewers showed a love-hate relationship towards the memory of the late Wehrmacht Field Marshal. For some, such as former opponent Claude Auchinleck and military historian Basil Liddell Hart, Rommel was a talented field commander and resistance martyr, tangled up in the 20 July 1944 conspiracy against Hitler, for which he had been forced to commit suicide; for others, such as Hugh Trevor-Roper and Richard Crossman, he was an unthinking collaborator who had betrayed the Führer only when the war had turned against the army. The author argues that the book and film set the precedent for the cultural rehabilitation of the Wehrmacht on screen, not only in English-speaking countries, but in West Germany too. Moreover, Anglo-American military histories and films tended to depoliticize and remilitarize the Wehrmacht even more than West German productions. Other films considered include The Battle of the River Plate (Powell and Pressburger, 1956), Ill Met by Moonlight (Powell and Pressburger, 1957) and Ice Cold in Alex (Thompson, 1958). The author argues that the postwar 'clean hands' myth-making surrounding the Wehrmacht was performed not only by the West German film industry but by a transnational cultural division of labour which suited the needs of the Western alliance during Cold War rearmament and West German reintegration into the international community.
http://gh.oxfordjournals.org/content/26/4/520.abstract (http://gh.oxfordjournals.org/content/26/4/520.abstract)
No shit Sherlock!
To je opšte poznato svima sem Rastislava. Rommel je naširoko diskutovan fenomen rehabilitovanog, "dobrog naciste", potpuno izdvojenog van kontektsa celog nacističkog projekta dominacije i tretiranog kao vojnika koji je eto, dočekao svoj rat da malo primeni ono što je učio celog života.
Pa jel se Rastislav Dinić pozvao na neku od njih i smestio dexu u internacionalu revizionista i prikrivenih nacista ili se sveo na teorijsko potkrepljivanje ličnog sukoba?
Ja sam uostalom i rekao,
Pogledao sam THE DESERT RATS Robert Wisea, ratni film u kome je James Mason ponovio ulogu Erwina Rommela iz filma THE DESERT FOX Henry Hathawaya. Ovaj film bi recimo mogao da bude podložen analizi Rastislava Dinića mnogo pre nego Stojiljkovićev roman jer u periodu relativno nedavne traume Drugog svetskog rata kada je masa nacista još uvek na slobodi, prikazuje Nemca koji je isključivo profesionalni vojnik, fin, okrenut poštovanju ratnog prava, neupitan nad Holokaustom kog se film recimo uopšte ne dotiče.
Još na onom topiku sam rekao da bi bilo potpuno u redu otvoriti takav spor ali biti pošten pa otvoriti sa celokupnom zapadnom popularnom kulturom koja je proizvela dexu a ne samog dexu pojedinačno optuživati da je nacista kako bi se ispunila radna norma na CEU, Peščaniku, u Fabrici Knjiga ili gde već?
elementary, my dear watson.
Овај Динић би вјероватно открио "вирус" ревизионизма и за вријеме СФРЈота кад су објављивали преводе књига као што је "Rommelov Afrički korpus" Kenetha Mackseya (Серија: Велике битке, АЛФА, Загреб, 1978). Ево једног одломка са краја:
"Без сумње - стекли су репутацију какву је мало тко имао - овдје веома добро пристаје та често кориштена фраза. Та је јединствена формација у размјерно кратком времену створила о себи слику која јој је помогла да побјеђује и јачег непријатеља. Још је боље рећи да је задобила поштовање својих противника. Посједовали су одлике које се није могло наћи на другим бојиштима другог свјетског рата. У пустињи није било грозота које су Нијемци иначе вршили, а Rommel и Афрички корпус понашали су се једнако према противницима.
У опреми и техници њемачка армија у Африци у многоме је задржала своју борбеност све до свог горког краја, а то је учинила са много импровизације. Она је научила англо-америчке снаге много чему, ономе што је постала обична пракса до краја рата. Осма је армија чак преузела популарну пјесму Афричког корпуса 'Lili Marlene'! Довде је завршни рачун био у корист Нијемаца."
Da se razumemo, ja smatram da je Rommel fetišizovan kao vojskovođa potpuno nekritički pošto vojna služba po definiciji ipak podrazumeva nešto više u moralnom smislu od puke veštine ubijanja ljudi, osneposobljavanja protivnika i drugih vidova snalaženja u ratu. U tom smislu, nema spora da vojnici onog vremena imaju šta da nauče od toga kako su Nemci ratovali, to je uostalom tehnika kao i svaka druga, ali nema puno prostora za rehabilitaciju tih oficira na bilo kom moralnom ili u širem smislu ljudskom planu jer su nacisti u mnogim aspektima čak i u najužem vojnom smislu bili nečasni. Uostalom, vojnici su učestvovali u ostvarivanju logora smrti a ne neki bizarni civili.
Dakle, to upozoravanje na opasnost rehabilitacije Rommela je razumno i sasvim sigurno je upravo taj neki militaristički, gotovo nerdy duh, u značajnoj meri privukao mnoge ljude uverenju kako je nacizam bio u redu.
Ali, dexa je daleko od prvog koji je to uradio, a rekao bih i da kad je on došao na red, to je već bilo prihvaćeno kao neki standard prikazivanja nacista, to jest jedan od standarda legitimisanih kroz mnoga dela.
Pogledao sam TRANS-EUROP-EXPRESS Alain Robb-Grilleta. zašto sam se u to upustio nije ni meni do kraja jasno, ali kako je moglo da bude, ako imamo u vidu da je ovaj film dosta oslonjen na tradiciju Novog talasa, to jest da joj pripada, čak nisam ni loše prošao...
Robb-Grillet u određenom smislu ipak pokušava da na neki način estetizuje svoju priču, i iako ona nikada zapravo ne profukcioniše ni kao metafilm, ni kao esej o pripovedanju, ni kao "film-u-filmu", konzistentno je realizovana i vrlo je efektna u snimateljskom i scenografskom smislu, dok Jean-Louis Trintignant u glavnoj ulozi sasvim sigurno donosi sve one kvalitete koji su ga i učinili filmskom zvezdom u svoje vreme.
Ono što Robb-Grillet donosi kao svoje obeležje jeste fascinacija sleazy SM praksama po kojima su njegovi filmovi bili poznati. TRANS-EUROP-EXPRESS je bio čak i zabranjen u nekim zemljama iako su u ovom cutu koji sam ja gledao ti elementi dosta pitomi za današnje standarde. Ipak, sasvim je moguće da je i ovo bilo neprihvatljivo u ono vreme.
Imajući u vidu da je lako zažaliti kad se odlučiš za novotalasovski film, ovaj je zapravo dosta podnošljiv.
* * 1/2 / * * * *
n a recent interview, Let Me In star Kodi Smit-McPhee spoke to us briefly about his next film. He told us that he'll be starring in The Congress, a sci-fi, futuristic film, based on the novel The Futurological Congress by Stanislaw Lem (the man behind Solaris). Ari Folman will be directing and Robin Wright, Danny Huston, Harvey Keitel and Paul Giamatti are all attached. According to Kodi, the film is still in rehearsal phase.
Folman brought us the very well received Waltz With Bashir and it looks like he has assembled quite the cast for this one. Lem's source material looks interesting and my curiosity is certainly piqued. I'm looking forward to hearing more on this one.
Kodi was quoted as saying:
I'm also doing a film called The Congress which is just in the rehearsal process and I think next week we'll be shooting. I don't really know how to explain it, I think it's sci-fi and futuristic.
Pogledao sam MEGAMIND Tom McGratha. Ova DreamWorksova animacija je sasvim solidna ali ne uspeva da u dovoljnoj meri pobegne svojim neprikrivenim korenima u igranom filmu. Naime, MEGAMIND upšrkos vizuelnom spektaklu, gegovima i humoru koje pruža animacija u samoj svojoj suštini, nažalost, predstavlja tek animiranu varijantu potencijalnog igranog filma. Ta ukorenjenost u igranom filmu predstavlja i osnovni problem ovog inmače vrlo zabavnog i duhovitog filma.
Naime, oslanjanje na dramaturgiju igranog filma gura MEGAMIND u sfere u kojima se animacija u tehničkom smislu loše pokazuje. Nije superiornost Pixara proistekla isključivo iz bolje tehnologije, iako je njihova tehnologija zbilja bolja, već i iz toga što oni bolje koncipiraju svoje filmove i stavljaju akcenat na one aspekte u kojima animacija ima nadmoć nad igranim filmom.
MEGAMIND se prosto previše odlaja dijaloške scene u kojima animirani likovi s ove strane Pixara ipak ne mogu imati adekvatnu ekspresiju, a ima i niz scena koje podrazumevaju pripovedanje bazirano na vizuelnosti, ali ponovo, mnogo bliže tradiciji igranog filma gde gledalac dosta lako primećuje sve animatorske nedostatke.
Kada se tome doda solidan, ali ne i savršen dizajn likova, dobija se film koji umesto da iskoristi svoju animiranu tehniku u brojnim deonicmama to pretvara u svoj nedostatak.
Ipak, scenario je prilično jasan, jednostavan i efektan, vokalne onterpretacije su na nivou, i imaju šarma, tako da je MEGAMIND film kome je teško išta prebaciti u ovirima koje je sam sebi nametnuo. Pa ipak, ostaje utisak da je ovaj film morao postići i više.
Iako nisam od onih koji fetišizuju INCERDIBLES, jednim delom zbog sličnog problema sa odnosom prema igranom filmu (SKY HIGH Mike Mitchella mi je mnogo ubedljivija Disney rekonstrukcija superherojštine), Birdov film je ipak neuporedivo zreliji i znatno jasniji u svojoj stilizaciji, ako ne na nivou priče a ono barem na nivou vizuelnosti i prirode same animacije.
No, MEGAMIND ne treba opterećivati poređenjima sa boljim filmovima, jer i ovakav kakav je nesumnjivo funkcioniše kao jedno ostvarenje srednjeg dometa u formi koja je zahvaljujući Pixaru postala sam vrh američke kinematografije.
* * * / * * * *
haha, koja luda koincidencija, gledamo crtaće, ti postuješ u 13:10, ja u 13:13h, spooky...
Dreamworks bješe Spilbergov?
Da, da.
Reč je o Intruziji Realnog, što bi rekao Will :)
Cairo's Band of Geeks Survives Tahrir Square Assault
* By Mike Elkin Email Author
* February 2, 2011 |
* 8:23 pm |
* Categories: Info War
*
CAIRO, Egypt — For three days, the geeks and online activists and D.I.Y. filmmakers protested peacefully here in Tahrir Square. For three nights, they slept in tents with their laptops by their sides and kept their mobile phones charged by hacking into one of Tahrir's street lights. On the fourth day, Wednesday, the lynch mob came and encircled them.
Thousands of people supporting Egyptian President Hosni Mubarak laid siege to the central plaza, pressing themselves into the four streets that lead into Tahrir. They attacked the unarmed, crowds with clubs, knives, stones and Molotov cocktails. As I write this, reports put the death toll at three with around 1,500 injured.
"This was a real battle, a real Egyptian street fight, but we kept them back with stones and barricades and fire," computer security specialist Ahmad Gharbeia, 34, tells me over the phone. "They never reached our camp."
"I need to preserve my phone battery," he adds, "so let's talk later."
For the past six years, Gharbeia has been training Arab world activists, journalists and human rights lawyers to hide their Internet communications from prying eyes. "We use encryption techniques and PGP for email," he says. "We use proxies such as Tor that circumvent blocking. I was the Arabic editor of a tools set called Security in a Box. It's a tool kit of open and free software that helps advocates and human rights activists achieve security, privacy and anonymity."
The night before the siege, I interviewed him and his friends at their makeshift base-camp, a mesh of tents and small fires to keep warm while the group compiled a media archive of footage from the first days of the anti-Mubarak revolt. Over the weekend, around 100 people died when police shot tear gas and bullets at close range into protesters, and drove vehicles into crowds on a nearby bridge.
"It was very violent and brutal against peaceful people who just trying to cross the bridge... 17 people died right before my eyes," says Ahmad Abdalla, a 32-year-old filmmaker. "That has been motivating me to collect all the footage possible. We have three computers, Mac, Linux, PC, so we'll be able to handle everything. Cameras, mobile phones, anything."
Abdalla's latest project, Microphone, a film on Alexandria's underground music scene, was released the day the protests started. "The cinemas closed, so not many people have seen it," he said. "But I don't care, what's happening here is more important than any film."
For days, the crew could only collect photos and video, without distributing what they shot. Last Friday, the government shut down Internet access, and was only restored on Wednesday. In two days they have compiled more than 100 gigabytes of pictures and footage.
"The role of the Internet was critical at the beginning," Gharbeia says. "On the 25th, the movements of the protesting groups were arranged in real time through Twitter. Everyone knew were everyone else was walking and we could advise on the locations of blockades and skirmishes with police. It was real time navigation through the city, and that's why it was shut down."
While the Internet was cut, however, the groups made do by watching Al Jazeera. The protesters projected videos from the Qatar-based news channel last night – and passed along any news via landline or cell phone (when they were working).
Dissidents working under other oppressive regimes are used to navigating censorship. In Egypt, it's not a finely honed skill in Egypt, says Gharbeia's brother Amr (pictured, above). He works on Internet security with Amnesty International in London. Before this week, the Internet was almost completely open so there was no need to have those skills. The loss of such a basic tool enraged the tech crowd.
"Blocking the Internet was one of the biggest mistakes [the government] has made, plus cutting off mobile phones," said a former official in the ministry of communications who now works for a large computer company. "That made the people very angry and more aggressive."
Small pockets of Internet access, however, did exist at certain times. Egyptian authorities allowed small ISP Noor to operate until Monday morning. Le Monde reported that the government may have allowed Noor to continue because of its high-profile client list, including the Egyptian stock exchange, the Commercial International Bank of Egypt, the National Bank of Egypt and Egypt Air.
One of the protesters used Noor as well, so before Monday those at the protests would text or call the house with the connection, where half a dozen people uploaded the information to blogs and Facebook.
Mubarak's mob failed to break the Tahrir protesters resolve on Wednesday, and the Egyptian leader's incitement of violence will likely backfire against the 30-year regime. The crew, with their laptops in their tents, now surrounded by makeshift barricades, say they are not going anywhere.
"The running joke," Amr says, "is that the upcoming Arab League summit will need a lot of icebreakers because there will be so many new faces."
Photos: Mike Elkin
Eh... a The Last Poets su onomad naivno tvrdili da revolucija neće biti televizirana...
Pasji sinovi naucili da koriste net.
Ovog uhapsiše pa su mu joši blokirali nalog na blog sistemu:
http://seilo.geekyogre.com/2011/02/egypt-right-now-by-sandmonkey/ (http://seilo.geekyogre.com/2011/02/egypt-right-now-by-sandmonkey/)
QuoteEgypt, right now: by Sandmonkey
Posted on February 3, 2011 by Seif Lotfy
Egypt's most courageous blogger (and my personal friend) has been moving from one friend's apartment to another, as supporters of Hosni Mubarak pursue him and other democracy demonstrators. He was arrested on 3 February 2011 while attempting to deliver medical supplies to Tahrir Square. About one hour later, his blog was suspended. The obvious conclusion is that his arrested was not at all random – that Hosni Mubarak's security forces were following him online and planned his arrest (the Sandmonkey tweeted that he was on his way to deliver medical supplies to Tahrir shortly before he was arrested). He is now being held at Abdeen police station as reported by his father.
His blog is currently suspended. So are those of many Egyptian activists.
You can listen to his interview with Roger L. Simon.
The following is his blog post from this morning (unmodified).
I don't know how to start writing this. I have been battling fatigue for not sleeping properly for the past 10 days, moving from one's friend house to another friend's house, almost never spending a night in my home, facing a very well funded and well organized ruthless regime that views me as nothing but an annoying bug that its time to squash will come. The situation here is bleak to say the least.
It didn't start out that way. On Tuesday Jan 25 it all started peacefully, and against all odds, we succeeded to gather hundreds of thousands and get them into Tahrir Square, despite being attacked by Anti-Riot Police who are using sticks, tear gas and rubber bullets against us. We managed to break all of their barricades and situated ourselves in Tahrir. The government responded by shutting down all cell communication in Tahrir square, a move which purpose was understood later when after midnight they went in with all of their might and attacked the protesters and evacuated the Square. The next day we were back at it again, and the day after. Then came Friday and we braved their communication blackout, their thugs, their tear gas and their bullets and we retook the square.
We have been fighting to keep it ever since.
That night the government announced a military curfew, which kept getting shorter by the day, until it became from 8 am to 3 pm. People couldn't go to work, gas was running out quickly and so were essential goods and money, since the banks were not allowed to operate and people were not able to collect their salary. The internet continued to be blocked, which affected all businesses in Egypt and will cause an economic meltdown the moment they allow the banks to operate again. We were being collectively punished for daring to say that we deserve democracy and rights, and to keep it up, they withdrew the police, and then sent them out dressed as civilians to terrorize our neighborhoods. I was shot at twice that day, one of which with a semi-automatic by a dude in a car that we the people took joy in pummeling. The government announced that all prisons were breached, and that the prisoners somehow managed to get weapons and do nothing but randomly attack people. One day we had organized thugs in uniforms firing at us and the next day they disappeared and were replaced by organized thugs without uniforms firing at us. Somehow the people never made the connection.
Despite it all, we braved it. We believed we are doing what's right and were encouraged by all those around us who couldn't believe what was happening to their country. What he did galvanized the people, and on Tuesday, despite shutting down all major roads leading into Cairo, we managed to get over 2 million protesters in Cairo alone and 3 million all over Egypt to come out and demand Mubarak's departure. Those are people who stood up to the regime's ruthlessness and anger and declared that they were free, and were refusing to live in the Mubarak dictatorship for one more day. That night, he showed up on TV, and gave a very emotional speech about how he intends to step down at the end of his term and how he wants to die in Egypt, the country he loved and served. To me, and to everyone else at the protests this wasn't nearly enough, for we wanted him gone now. Others started asking that we give him a chance, and that change takes time and other such poppycock. Hell, some people and family members cried when they saw his speech. People felt sorry for him for failing to be our dictator for the rest of his life and inheriting us to his Son. It was an amalgam of Stockholm syndrome coupled with slave mentality in a malevolent combination that we never saw before. And the Regime capitalized on it today.
Today, they brought back the internet, and started having people calling on TV and writing on facebook on how they support Mubarak and his call for stability and peacefull change in 8 months. They hung on to the words of the newly appointed government would never harm the protesters, whom they believe to be good patriotic youth who have a few bad apples amongst them. We started getting calls asking people to stop protesting because "we got what we wanted" and "we need the country to start working again". People were complaining that they miss their lives. That they miss going out at night, and ordering Home Delivery. That they need us to stop so they can resume whatever existence they had before all of this. All was forgiven, the past week never happened and it's time for Unity under Mubarak's rule right now.
To all of those people I say: NEVER! I am sorry that your lives and businesses are disrupted, but this wasn't caused by the Protesters. The Protesters aren't the ones who shut down the internet that has paralyzed your businesses and banks: The government did. The Protesters weren't the ones who initiated the military curfew that limited your movement and allowed goods to disappear off market shelves and gas to disappear: The government did. The Protesters weren't the ones who ordered the police to withdraw and claimed the prisons were breached and unleashed thugs that terrorized your neighborhoods: The government did. The same government that you wish to give a second chance to, as if 30 years of dictatorship and utter failure in every sector of government wasn't enough for you. The Slaves were ready to forgive their master, and blame his cruelty on those who dared to defy him in order to ensure a better Egypt for all of its citizens and their children.
After all, he gave us his word, and it's not like he ever broke his promises for reform before or anything.
Then Mubarak made his move and showed them what useful idiots they all were.
You watched on TV as "Pro-Mubarak Protesters" – thugs who were paid money by NDP members by admission of High NDP officials- started attacking the peaceful unarmed protesters in Tahrir square. They attacked them with sticks, threw stones at them, brought in men riding horses and camels- in what must be the most surreal scene ever shown on TV- and carrying whips to beat up the protesters. And then the Bullets started getting fired and Molotov cocktails started getting thrown at the Anti-Mubarak Protesters as the Army standing idly by, allowing it all to happen and not doing anything about it. Dozens were killed, hundreds injured, and there was no help sent by ambulances. The Police never showed up to stop those attacking because the ones who were captured by the Anti-mubarak people had police ID's on them. They were the police and they were there to shoot and kill people and even tried to set the Egyptian Museum on Fire. The Aim was clear: Use the clashes as pretext to ban such demonstrations under pretexts of concern for public safety and order, and to prevent disunity amongst the people of Egypt. But their plans ultimately failed, by those resilient brave souls who wouldn't give up the ground they freed of Egypt, no matter how many live bullets or firebombs were hurled at them. They know, like we all do, that this regime no longer cares to put on a moderate mask. That they have shown their true nature. That Mubarak will never step down, and that he would rather burn Egypt to the ground than even contemplate that possibility.
In the meantime, State-owned and affiliated TV channels were showing coverage of Peaceful Mubarak Protests all over Egypt and showing recorded footage of Tahrir Square protest from the night before and claiming it's the situation there at the moment. Hundreds of calls by public figures and actors started calling the channels saying that they are with Mubarak, and that he is our Father and we should support him on the road to democracy. A veiled girl with a blurred face went on Mehwer TV claiming to have received funding by Americans to go to the US and took courses on how to bring down the Egyptian government through protests which were taught by Jews. She claimed that AlJazeera is lying, and that the only people in Tahrir square now were Muslim Brotherhood and Hamas. State TV started issuing statements on how the people arrested Israelis all over Cairo engaged in creating mayhem and causing chaos. For those of you who are counting this is an American-Israeli-Qatari-Muslim Brotherhood-Iranian-Hamas conspiracy. Imagine that. And MANY PEOPLE BOUGHT IT. I recall telling a friend of mine that the only good thing about what happened today was that it made clear to us who were the idiots amongst our friends. Now we know.
Now, just in case this isn't clear: This protest is not one made or sustained by the Muslim Brotherhood, it's one that had people from all social classes and religious background in Egypt. The Muslim Brotherhood only showed up on Tuesday, and even then they were not the majority of people there by a long shot. We tolerated them there since we won't say no to fellow Egyptians who wanted to stand with us, but neither the Muslims Brotherhood not any of the Opposition leaders have the ability to turn out one tenth of the numbers of Protesters that were in Tahrir on Tuesday. This is a revolution without leaders. Three Million individuals choosing hope instead of fear and braving death on hourly basis to keep their dream of freedom alive. Imagine that.
The End is near. I have no illusions about this regime or its leader, and how he will pluck us and hunt us down one by one till we are over and done with and 8 months from now will pay people to stage fake protests urging him not to leave power, and he will stay "because he has to acquiesce to the voice of the people". This is a losing battle and they have all the weapons, but we will continue fighting until we can't. I am heading to Tahrir right now with supplies for the hundreds injured, knowing that today the attacks will intensify, because they can't allow us to stay there come Friday, which is supposed to be the game changer. We are bringing everybody out, and we will refuse to be anything else than peaceful. If you are in Egypt, I am calling on all of you to head down to Tahrir today and Friday. It is imperative to show them that the battle for the soul of Egypt isn't over and done with. I am calling you to bring your friends, to bring medical supplies, to go and see what
Mubarak's gurantees look like in real life. Egypt needs you. Be Heroes.
If you have any idea how to help Sandmonkey please help and contact me if possible.
Trebalo je da ga još brutalnije kazne. Blogovao je protiv jedinog autentičnog predstavnika ideje nesvrstanosti i lajao po blogu. Hosnija je naljutio, a koga je obradovao?
Samo neprijatelje socijalizma i naroda generalno.
"Naroda generalno", meni se to sviđa. Volim generalizacije.
Veliki ljudi samo u njima i razmišljaju.
Blog like an Egyptian tananana
Volkswagen Commercial: The Force (http://www.youtube.com/watch?v=R55e-uHQna0#ws)
četvrtak, 03. feb 2011, 17:42 -> 09:33
Vređao policiju da bi ga ubila?
Bliski prijatelj poznatog glumca Mela Gibsona otkrio je da su antisemitske izjave koje je ,,ozloglašeni" Mel uputio policajcu bile, u stvari, njegov pokušaj da izazove organe reda da ga upucaju. Zvezda ,,Hrabrog srca" bila je rastrojena, jer ga je supruga sa sedmoro dece napustila.
Mel Gibson je pokušao sebi da oduzme život uz pomoć policije kada ga je supruga napustila i tražila razvod posle 26 godina braka, tvrdi bliski prijatelj australijskog glumca.
mel-gibson-1.jpg
Zvezda filmova Smrtonosno oružje je, navodno, pokušao antisemitskim uvredama da izazove policajca da potegne pištolj i puca u njega, pošto je zaustavljen zbog vožnje u alkoholisanom stanju.
Incident koji se dogodio pre četiri godine doveo je do pada nekada blistave Gibsonove karijere u Holivudu i oštre osude u javnosti.
mel-gibson-v.jpg
Jedan njegov prijatelj je, međutim, nedavno otkrio za časopis Veniti fer (Vanity Fair) da Gibson nije bio antisemitski raspoložen, već da je želeo da izvrši samoubistvo, zbog toga što ga je supruga Robin napustila.
Samoubistvo uz pomoć policije, tzv. death by cop, navodno je popularan samoubilački metod u Americi gde ljudi svesno provociraju policajce i teraju ih da upotrebe oružje.
Gibson (55) je bio rastrojen tog dana kada se vratio u Los Anđeles sa snimanja filma i otkrio da su se njegova supruga i sedmoro dece iselili iz kuće.
Ubrzo posle toga, zaustavljen je zbog vožnje pod dejstvom alkohola i upustio se u sada već poznatu tiradu u kojoj je rekao da su ,,Jevreji odgovorni za sve ratove u svetu".
,,Smatrao je da je zakazao kao ljudsko biće", rekao je izvor Veniti fera.
,,Mel je pokušao da isprovocira policajca da izvadi oružje i ubije ga", objasnio je on.
mel-2.jpg
Gibson se kasnije izvinio za svoj antisemitski ispad u seriji intervjua koji je dao, opisujući svoje ponašanje kao ,,žalosno".
Osuđen je na tri godine uslovno i morao je da se podvrgne programu odvikavanja od alkohola.
Pa tom čoveku su žene toliko zla nanele da ga niko ne bi okrivio kada bi sad, recimo, snimio film protiv njih.
:)
Mehmete, vidiš da sada i telohranitelj koji je prvo harangirao protiv Mela kaže da je Oksana "seksualna vračara" i da joj je pomagao da laže. Mene to moram priznati ne iznenađuje jer kada sam video na početku akciju sa Oksanom bilo mi je jasno da je ključ isključivo u seksu i to u nekim tehnikama koje su običnom svetu nepoznate.
Znači... Jevreji su na kraju ipak krivi za sve?
Hm. Pa ko je tu Jevrejin? Mislim da je Oksana naša...
FASTER George Tillmana Juniora pokazuje koliko je zapravo teško napraviti dobar film u 70s revenge stilu. Iako se najveći deo filmova filmova ovog tipa smatra manje ili više exploitationom koji su radili osrednji reditelji, i uprkos tome što su neki veliki filmovi i autori bili izuzetak koji potvrđuje pravilo, sada je valjda svima jasno da je za pravljenje te naizgled jednostavne forme potreban jedan istančam filmmejkerski instinkt za vladanje samom suštinom pripovedanja i sposobnost prepoznavanja koja je osnovna izražajna nit.
FASTER je film koji u osnovi ima predispozicije da bude odličan - scenario Joe i Tony Gaytona je relativno interesantan, Rock u glavnoj ulozi je adut kakav se samo poželeti može, Billy Bob Thornton kao čovek koji ga juri je izvrsna podela, ostatak ekipe je takođe vrhunski.
Međutim, Tillman ne uspeva da dovede sve te elemente u pravi odnos.
Pre svega, njegov tretman Rocka na makroplanu strukture i na mikroplanu unutar samih scenanije dobar. Čovek koji izgleda kao Rock je sam po sebi već film, a on je s druge strane još odavno pokazao da je respektabilan glumac. Međutim, umsto monolitnog osvetnika kakvog bi u nekom 70s filmu igrao Jim Brown, Tillman ga drži na toj liniji ali mu ne daje dovoljno screentimea već dopušta da nadogradnje likova postanu svrhe same sebi. Otud, mi imamo duge deonice filma bez Rocka usled čega se ozbiljno dovodi u pitanje ko je tu zapravo glavni lik. S druge strane monolitini osvetnik sa tako upečatljivim telom, ako nije glavni lik, nema previše smisla u ovoj vrsti filma - ovo ipak nije SOUTHLAND TALES.
Unutar scena, Tillman takođe ne shvata koliko je Rock potentan element u kadru, tako da situacije prosto pogrešno akcentuje, iako se ne može govoriti o doslednom rediteljskom konceptu, to rediteljsko lutanje između ostalog pokazuje i u tome što mnoge scene prosto režira "spolja" u nekim uopštenim rešenjima, bez tačne ideje šta je u svakom trenutku zapravo važno. Otud se u nekim dramatičnim scenama ne samo ne vidi da je Rock tu glavni, nego su rešene kroz neke pismeno postavljene ali potpune neznakovite pozicije kamere.
Isto tako elementi nadogradnje lika, naročito u Thorntonovom slučaju postaju sami sebi svrha i mnogo bolje bi funkcionisali da se dešavaju uporedo sa događajima iz glavnog dramskog toka, a to je priča o osveti i poteri.
Ovako, FASTER ima previše digresija u odnosu na jednostavnu i efektnu priču kojom se bavi.
Uprkos tome što je Tillman suštinski upropastio šanse da FATSER bude dobar counteprogramming srećom glumačka ekipa je raspoložena za nadigravanje i jaka je na svim mestima, sve je realizovano sa blagom dozom humora gde se Tillman nalazi, i to dozom humora koja proističe iz situacija a nije nametnuta ili dopisana, tako da FASTER na svom elementarnom nivou održava potreban nivo high spirita. Šteta je samo što u tome svemu ne uspeva da bude i dobar.
* * 1/2 / * * * *
Grrr, radovao sam se fasteru. Ajde, videćemo.
Radovao sam se i ja. Nećeš prestati da se raduješ ni posle gledanja. Ali prosto nije film koji uspeva da od radovanja napravi nešto više, kao što mi volimo. :)
Evo nečeg za prave muškarce:
Hulk Hogan VS Kim Jong-il - Epic Rap Battles of History 5 (http://www.youtube.com/watch?v=7rE0-ek6MZA#ws)
D nejm'z Kim Džong, aj gad a lajsens tu Il.
Ni ovo nije skroz nesimpatično:
Darth Vader vs Hitler. Epic Rap Battles of History 2 (http://www.youtube.com/watch?v=AFA-rOls8YA#ws)
D nejmz Adolf Hitler, Komendr of d trd rajh, a litl noun fekt: olzo doup on d majk.
I treća sreća jer Srbi ipak vole Čaka Norisa:
Abe Lincoln VS Chuck Norris Epic Rap Battles of History #3 (http://www.youtube.com/watch?v=zj2Zf9tlg2Y#ws)
Hulk odigrao kao u pravim kečerima, dva na jednoga :lol:
Hitlera i Vejdera su totalno pogodili :)
So many dudes been with your mom, who even knows I'm your father? :lol: :lol: :lol:
Pogledao sam CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS Chrisa Millera i Phila Lorda. Ovaj film upravo ima sve one adute koji nedostaju MEGAMINDu,a to je vladanje formom animiranog filma i vešto pomeranje akcenta sa situacija u kojima to bolje prolazi u igranom filmu na animaciju.
Likovi su odlično i duhovito dizajnirani, a pred glumce je stavljeno dosta vokalnih zadataka koji proističu iz radnje tako da su talenti Bill Hadera, Jamesa Caana i naročito Anne Faris odlično iskorišćeni. U ovom filmu ne samo da je radnja dobro postavljena i prilagođena animaciji već je i glumačka igra daleko od vrlo čestih varijanti u kojima All-Starovi unovčavaju svoje ime iz igrane produkcije.
Lord i MIller odlično vladaju ne samo dizajnom i akcionim situacijama već i humorom i naročito je zabavno kako ubacuju duhovite situacije u drugi plan koji je vrlo razigran i retko kada tako dobro realizovan izvan Pixara.
U tom smislu CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS, ako imamo u vidu da je baziran na krajnje bizarnoj premisi ilustrovane knige Judy Barrett, izuzetno dobro funkcioniše i donosi dosta dosta istinski duhovitih stvari sa obiljem suptilnih pop kulturnih referenci koje ga srećom ne pretvaraju u kolekciju animiranih gegova na račun poznatih filmova.
Lord i Miller su se nametnuli već sa svojim debijem kao imena na koja treba obratii pažnju. Vrlo je zanimljivo kako će 21 JUMP STREET rimejk funkcionisati, naročito ako imamo u vidu da animatori mogu biti sjajni live action reditelji.
* * * 1/2 / * * * *
Meni je CWACOMB bio dovoljan već na nivou premise koja je dobro realizovana: sami prizori džinovskih komada hrane koji padaju s neba su za mene solidna (mada jednostavna, ali ipak je ovo dečiji film) kritika potrošačkog mentaliteta.
ocjena tri i po, izgleda da ću pogledati još jedan crtać.
Quote from: Meho Krljic on 04-02-2011, 22:32:57
Meni je CWACOMB bio dovoljan već na nivou premise koja je dobro realizovana: sami prizori džinovskih komada hrane koji padaju s neba su za mene solidna (mada jednostavna, ali ipak je ovo dečiji film) kritika potrošačkog mentaliteta.
Dečji je film, tako je, ali je sjajan. I stvarno je jako, jako duhovit.
A kritika je vrlo cool, nije preachy, a jasna je i deci.
The 032c Interview: Simon Reynolds on Ballard, part 2
Author: Simon Sellars • Dec 7th, 2009 •
Category: Brian Eno, Lead Story, New Worlds, Philip K. Dick, William Burroughs, interviews, music, science fiction, short stories
'Magisterial, precise, unsettling': Simon Reynolds on JG Ballard
interview by Simon Sellars.
Ballardian: Simon Reynolds
In the wake of J.G. Ballard's passing, Berlin's 032c magazine asked me to rework my 2007 Simon Reynolds interview. I put some new questions to Simon, and here is the result...
"'Magisterial, precise, unsettling': Simon Reynolds on JG Ballard", originally published in 032c, no. 18, winter 2009/10, pp. 126-9.
Simon Reynolds is one of the most recognizable music critics around. He possesses a willingness to tackle pop music as an art form worthy of intellectual discourse rather than a fleeting moment of adolescent flash. Reynolds breaks new ground, melding unchecked enthusiasm with a robust theoretical foundation in a body of work that is exciting for its eclecticism alone: he's just as compelling writing on hip hop, Britney, and rave, as he is on grunge, prog rock, and grime.
Reynolds's work reached a peak with the publication of Rip It Up and Start Again, a timely excavation of post-punk: Cabaret Voltaire, PiL, Magazine, and so on. What's more, J.G. Ballard was a thread throughout the book, as Reynolds charted the influence of JGB — and especially his experimental novel, The Atrocity Exhibition — on the era.
Simon Sellars: For you, what's the relationship between J.G. Ballard and music?
Simon Reynolds: Obviously I always loved music, but it was things my parents had introduced me to — Beethoven, or Hollywood musicals, plus stray things I'd heard on the radio like the Beatles. And then when I was around fifteen, I was inducted into that whole rock apparatus of taking music -pop culture, youth culture, rock criticism — seriously. And what I was into on a fanatical level immediately before entering rock culture was science fiction, and particularly Ballard. The new fanaticism simply replaced the old one, and I stuck to music journalism!
SS: Do you still return to his work?
SR: It's only in the last decade or so that I rediscovered science fiction, and particularly Ballard. I've also started reading more of his critical work, his interviews and journalism, and become more impressed by him — he was clearly the most advanced writer and thinker in his field.
SS: Which of his books have impacted you the most?
SR: In some ways the one that grabbed me most, and has yet to relinquish its hold, was the first one I read, The Drowned World. Penguin used to do these great science fiction paperback editions, and they had one series with really evocative paintings — glossy, garish, almost hyperrealist — on the covers. The Drowned World, The Drought, and The Wind From Nowhere were all in that series and looked particularly good. But in The Drowned World, the severity of Ballard's imagination was what hooked me, and just the idea of the protagonist who — as in all Ballard's cataclysm novels — is perversely drawn towards the heart of catastrophe, and finds his true self in the transformed landscape. That really grabbed me.
Also, the idea of the world you know being drastically transformed ... I lived near London, in a commuter town 30 miles north of the capital, and went down to the city quite frequently; so imagining it submerged was exciting.
Ballardian: Simon Reynolds
Two David Pelham-illustrated 'softcover classics' (both Penguin, London, 1974).
SS: Has he influenced your work in any way, either as a critic of popular culture, or stylistically?
SR: Actually, the influences on my writing and thinking come from a totally different place, although there are certain affinities — a sense of the power of the irrational, these atavistic drives pulsing inside culture. I've long felt that pop music is driven by ambivalent, sometimes outright malevolent energies. But I've probably derived that more from various French thinkers, and Nietzsche; or certain rock writers. Still, you can see the connection between music and the Ballardian worldview, which sees human culture as fundamentally perverse. And the self-reflexivity in science fiction is very similar to music criticism, because neither genre gets respect from the literary establishment, give or take a Kingsley Amis or an Anthony Burgess in science fiction. Both science fiction and rock writing have an inferiority and superiority complex. Science fiction writers love to think of what they're doing as one really crucial, contemporary form of literature — a literature of ideas with elements of speculation and an estrangement effect.
Rock critics are just the same: they crave that validation from mainstream art criticism, but they also like being the renegade form. Ballard exemplifies this meta aspect of science fiction, although he goes beyond it as a great cultural critic.
SS: His work can also be read as philosophical inquiry, an approach that seems to sum up a particular late-capitalist mode of being. What makes the Ballardian worldview so prescient?
SR: He was dealing with similar things as Marshall McLuhan, and, later, as Jean Baudrillard. But he was doing it with far greater clarity, sharper perceptions, and more style and wit than either. All the obscenity of mass communication, simulation, and social implosion in Baudrillard's books was being explored earlier, and more effectively, in Ballard's fiction. He was dealing with the pornification of everything very early.
SS: You've remarked elsewhere that Ballard's short stories have more appeal to you than his novels.
SR: After the disaster novels, the mid-1970s urban breakdown ones like Concrete Island and High-Rise, I think that, as a critic, Ballard's shorts are his supreme achievement — so magisterial, so distilled and precise, atmospheric and unsettling. I recently re-read "The Ultimate City," which is about a young man who lives in a near future that's very green-conscious and placid and dull. So he goes to the deserted city and starts up urban life again — gets generators going, and then misfits start to flock in from the eco-communes and garden towns. But of course the whole thing goes haywire.
It was only a few years ago that I finally read Crash all the way through. I was writing Rip It Up and Start Again, and I wanted to understand why it had such a big influence on post-punk. In away, I prefer the side of Ballard that relates to someone like John Wyndham over the side that relates to William S. Burroughs. I like that dour, flat Britishness confronted by something alien or catastrophic.
Ballardian: Simon Reynolds
SS: I was surprised by your Ballard tribute in Salon, in which you wrote: "While his novels of the late 1980s and thereafter, such as Cocaine Nights and Super-Cannes, have admirers, few would argue they've contributed a jot to his enduring cult." For me, Super-Cannes seems to be one of his very best, a hyper-aware distillation of the "pornification" you were talking about earlier, a sense of entrapment within a system that only recognizes exchange values as authentic modes of being.
SR: It's not about the relative merits of his books, but about what his cult is based on. It's a bit like with rock stars. Morrissey put out a number of solo albums, ranging from dire to mediocre to excellent. But the basis of his cult will always be the Smiths. The same goes for the Rolling Stones — their last album, A Bigger Bang, was actually a really fine album, but "Stones-iness" was defined by the 1960s albums, plus Sticky Fingers and Exile on Main Street. It's hard to imagine many people starting their Stones fandom with A Bigger Bang, just as it's hard to imagine many people becoming obsessed with Morrissey on account of You are the Quarry. I think the same thing applies to Ballard's work. Not to say you're wrong about Super-Cannes.
SS: You've mentioned Ballard's influence on post-punk. Growing up on this music, Ballard was always a vague referent, glimpsed through obscure Cabaret Voltaire or Ultravox interviews. So I appreciated the way Rip It Up and Start Again unpacked the connection. But what about today's crop? Is there a continuum from then to now? For example, the dubstep musicians Kode9 and Burial — every second review of their albums seems to invoke the dreaded word "Ballardian," possibly becoming as much a cliché as it was during the post-punk period.
SR: That relates more to the Spaceape's contribution to the Kode9 album Memories of the Future. His lyrics and delivery are a bit like Linton Kwesi Johnson reading excerpts from The Atrocity Exhibition. With Burial, the connection is that his album is supposed to be a concept record about South London becoming flooded when the Thames Barrier breaks in the global-warmed near future. I think Katrina and New Orleans is more likely to be the inspiration, but there's an obvious parallel there with The Drowned World.
There is also an urban psychogeography thing going on in Burial's music that recalls Ballard in Crash. The album draws a lot from South London, this inter-zone of semi-suburbia between Brixton, where the tube line stops, and Croydon, which is on the city's periphery. So it's a hinterland similar to the outer London areas near Heathrow where Ballard situated Crash. A real anomie zone, but possessed with a certain desolate beauty. Burial has also talked of putting his tunes through the "Car Test," driving around South London playing music from his car to see if it has the atmosphere he wants, the "distance" he's looking for.
People have also compared Burial to Joy Division in terms of bleak urbanism. And Martin Hannett, their producer, used to do a similar thing: drive around Manchester's most brutally industrialized zones in his car, stoned, listening to Joy Division, PiL, or Pere Ubu.
SS: Does "Ballardian" mean anything substantial to you, or do you think Ballard's work is too complex to be contained in this way?
SR: It has become something of a cliché, and that's perhaps the inevitable result of having an impact and becoming famous — that your ideas become simplified, reduced to a caption. So Ballardian equals "picturesque, postindustrial decay," "kinky technophilia," and "perverted obsessions with celebrities."
When the Diana and Dodi crash happened, people in TV newsrooms were apparently like, "Let's get Ballard on the phone."
SS: You've casually mentioned that Ballard and Brian Eno are "the two greatest British thinkers of the second half of the 20th century."
SR: That's slightly over the top, isn't it? I wonder if it really stands up. Then again, as thinkers specifically on culture, in the British context, I can't honestly think of too many rivals, especially for the generation who came out of the 1960s and developed during the 1970s.
One of the fantasy projects that I've toyed with for a while is a book on Ballard and Eno. They feel like the patron saints of post-punk to an extent. But it's difficult, because they've said it all better than anyone else. I suppose you could historicize or contextualize them – Ballard with the ICA milieu and Eno with the UK art schools. In some ways the affinity seems as much temperamental as anything conceptual. They have this wonderful Englishness — you imagine they would get on like a house on fire, trading ideas over whisky in a Shepperton living room. One thing they both do is take ideas from science and set them loose in culture, find applications.
Ballard is like a British McLuhan, except better because he's a far better writer and thinker — more original, more convincing. In some ways, Eno is almost like a British Barthes.
Ballardian: Simon Reynolds
SS: While explaining his collage method in The Atrocity Exhibition, Ballard said he wanted to produce "crossovers and linkages between unexpected and previously totally unrelated things, events, elements of the narration, ideas that begin to generate new matter." Could you draw parallels to Eno's formulation of "generative" music?
SR: I'm not sure about that. It seems more related to Burroughs, and perhaps also to Ballard's debt to surrealism.
Eno's generative music is much more cybernetics-meets-Zen, emptying out the authorial ego, setting up a process and then withdrawing. I don't think Ballard has that Eastern mystical aspect. With Ballard, there's always more of a violence bubbling up from below, even though the writing is cold and controlled. If Eno is a British Barthes, a languid sensualist, Ballard would be a British Bataille. I can also imagine Ballard enjoying Camille Paglia's writing, which I can't imagine Eno doing — it would be too passionate for him.
SS: Both Ballard and Eno inverted, retooled, and then abandoned the genre they started out in. As Richard Sutherland writes, "To call Ballard's work science fiction is a bit like describing Brian Eno's music as rock 'n' roll."
SR: Yes and no. Eno is like the culmination or extension of certain ideas within rock to the point where they verge on un-rock. But when he started he owed a lot to Syd Barrett's Pink Floyd, a certain English kind of psychedelia. And he could do the "idiot energy" thing with "Third Uncle." As for Ballard, to divorce him from his genre is unnecessary. The methodology in his disaster stories and in the bulk of his short stories is totally science fiction.
SS: As someone who has successfully integrated critical theory into writing about music, what do you think of the growing incursion of theory into music criticism?
SR: I'd make a distinction here between theorizing about music and applying critical theory to music. The former happens a lot, obviously — and you could argue that any critical position is at some level theoretical. What I don't see a lot of is people using ideas from critical theory or philosophy to explicate pop music. Even I don't do nearly as much as I used to. But I certainly still generate theorems and analytical ideas that go beyond the thumbs up/thumbs down consumer guidance aspect.
SS: To return to Ballard, is it possible to imagine, after his death, what his enduring legacy might be?
SR: That's too big a question really. But I guess his legacy is due to his invention of a completely original way of perceiving reality, which merges reality with the unreality of the entertainment-scape. He did this to the point where it seems almost obvious, even cliché, as we discussed earlier. You see that a lot in music. I've argued that coming up with a cliché is the highest achievement in dance music, a sound or a beat or a riff pattern that everyone wants to copy. Becoming a cliché is, in lots of ways, a triumphant success for any artist.
Thursday, Apr 23, 2009 07:30 ET
The unlimited dreams of J.G. Ballard
His dark, perverse fiction is unforgettable. But the author of "Crash" and "Empire of the Sun" was also a visionary who mapped the collision of culture and technology, media and desire.
By Simon Reynolds
*
Earlier this week a literary colossus made his exit, after a long struggle with cancer. The ovation that accompanied J.G. Ballard's departure was fully deserved. He was a visionary, one of the few fiction writers of our era with an imagination so singular that he was granted the suffix treatment: the attachment of an - esque or -ian to their surname, à la Kafka-esque or Dickensian.
But in death as in life, Ballard never quite got his full due as a thinker as well as a storyteller; he was a penetrating and endlessly provocative theorist about the intersections between culture and technology, media and desire. This tendency to think of him only as a fabulist is understandable to an extent, given that he never wrote a full-length book of nonfiction that condensed and focused his ideas. Instead his insights, speculations and polemical barbs are scattered across a panoply of reviews, columns, memoiristic essays, think pieces and single-topic commentaries written for or spoken to newspapers looking for the Ballardian take on some current event, issue or innovation. (Thankfully, a decent-size heap of J.G.'s wit and wisdom has been shoveled into a single spot by the esoteric San Francisco publisher RE/Search: The 2004 "JG Ballard: Quotes" is a pocket-portable collection of mind-bomb aphorisms and pithy observations. "A User's Guide to the Millennium," a scrappy but absorbing anthology of essays and reviews, is currently out of print.)
Of course Ballard's ideas are also present in his novels and short stories, and arguably at their most potent there. He was drawn to science fiction as the preeminent literature of ideas of our time, the only form of fiction that could take the measure of the 20th century. At his most full-on, Ballard transformed SF into a kind of theory-fiction, his short stories and novels functioning in a manner similar to Marshall McLuhan's "probes," the latter's term for speculative aphorisms as opposed to fully developed theories backed up by research and empirical data. McLuhan is an apt comparison because his primary concern -- mass communications and man's increasingly symbiotic relationship with technology and media -- overlapped with one of Ballard's key zones of obsessive investigation: the post-WW2 culture of media overload, what he called "our perverse entertainment landscape." In a 1983 interview he characterized it as "a completely new thing, a parallel world which we inhabit," presciently anticipating the virtual and post-geographical realm of Web culture.
Operating as a fabulist, Ballard was less tethered than even McLuhan by the restraints of academia or journalism. But even his most disturbed and hallucinatory stories generally started with reality, extrapolating from its emerging tendencies to create extreme but plausible scenarios in a near-future more often than not located just past the present's horizon. Classic science fiction methodology, in other words. There's an impulse among some Ballard fans, especially those who are "proper" literati themselves, to elevate Ballard and argue that his work transcends the ghetto of genre fiction. Although Ballard occasionally expressed frustration with SF's pulpy aura, and later in his career wrote novels that fell outside its parameters, he generally was content to situate himself in the genre and loudly championed its potential. "I believe that if it were possible to scrap the whole of existing literature," he once declared, "... all writers would find themselves inevitably producing something very close to SF ... No other form of fiction has the vocabulary of ideas and images to deal with the present, let alone the future."
The work on which Ballard's reputation is based -- his novels and short stories of the 1960s and '70s -- is either science fiction or based on speculative techniques very close to SF. The only real exception is 1970's "The Atrocity Exhibition," whose delirium of experimental prose has more in common with William S. Burroughs than Robert A. Heinlein. An unstructured collation of 15 micro-novels written during the late '60s and bearing titles such as "Why I Want to Fuck Ronald Reagan," "You: Coma: Marilyn Monroe" and ''The Assassination of John Fitzgerald Kennedy Considered as a Downhill Motor Race," "The Atrocity Exhibition" reads like an infinitely perverse cross between "The Golden Bough" and a forensic science textbook. Ballard described his approach as gathering "the materials of an autopsy" and treating reality "almost as if it were a cadaver." (As a young man he'd briefly studied medicine.) But his true interest wasn't everyday life but media hyperreality. He clinically probed the grotesque (de)formations of desire created by media overload and celebrity worship, a new psychomythology in which the deities were movie stars, politicians and murderers. Doubleday was all set to publish "Atrocity" in the USA but lost its nerve and pulped the entire print run; three years later it belatedly saw American release courtesy of Grove Press under the title "Love & Napalm: Export U.S.A."
"Crash," the infamous 1973 novel that developed from "Atrocity's" coldly seething matrix of obsession, is ostensibly set in the present but it feels like a form of SF -- if only because its cast of auto accident survivors turned flesh-on-metal perverts are presented as a kind of erotic avant garde, heralds of a future sexuality. Ballard had become interested in the role of car crashes in Hollywood movies and the emergence of an appetite on the part of a mass audience for a voluptuous and highly stylized violence. He diagnosed this carnographic entertainment culture as a symptom of suburbanization and anomie, the loss of meaning and community in people's lives, and a corresponding hunger for sensation. "'Crash' is an attempt to follow these trends off the edge of the graph paper to the point where they meet, " he explained some years after the novel was published. As a kind of research experiment, in 1970 he presented an exhibition at a London art gallery that involved the display of wrecked automobiles, and was gratified by the extreme emotional responses of the attendees. For Ballard this was the "green light" to start writing "Crash."
An early reader of the novel at one publisher advised: "This author is beyond psychiatric help. Do not publish!" (Ironically, Ballard was living a stable domestic existence of responsibility and respectability in Shepperton, near London Airport, bringing up his three children as a single parent -- his wife having died tragically young -- and squeezing in writing between escorting the kids to school and helping with their homework.) Many reviewers rejected "Crash" as pornography. It isn't actually a titillating read (for most people, anyway), but where it does resemble porn is in its clinically graphic language and extreme repetitiveness, with certain buzz phrases ("bloody geometry," "perverse logic") and tableaux (angles of conjunction between genitalia and instrument binnacles, semen emptying across luminescent dials, and so forth) recurring in a manner finely balanced between the incantatory and the numbing.
"Crash" is generally considered by Ballard buffs to be the first installment of a loose trilogy of novels set in a recognizable present-day (i.e., mid-'70s) London. But "Concrete Island" (1974) and "High-Rise" (1975) could equally be seen as a reversion to the narrative-driven approach of Ballard's first four novels, "The Wind From Nowhere," "The Drowned World," "The Drought" and "The Crystal World." This tetralogy, published between 1961 and 1966, firmly belonged in the science fiction camp, and specifically the SF sub-genre of the cataclysm story, where some kind of natural or man-made environmental catastrophe causes the breakdown of society. "High-Rise" simply localizes the post-apocalyptic scenario to a more confined area, a giant apartment building in the Docklands area of East London, whose warehouses and harbors would actually be redeveloped and gentrified in the 1990s. But Ballard's inspiration was the urban redevelopment boom of the 1960s that razed the old Victorian slums of urban Britain and replaced them with skyscrapers and gigantic housing projects linked by concrete walkways and tunnels. Built in a spirit of neo-Corbusian idealism, these massive complexes rapidly deteriorated into behaviorist social laboratories blighted by vandalism, crime and drugs. "High-Rise" takes the fraying of the social fabric several steps further than anything actually going on in '70s Britain, hooking the reader from the opening sentence: "As he sat on his balcony eating the dog, Dr Robert Laing reflected on the unusual events that had taken place within this huge apartment building during the previous three months."
"Concrete Island," a slim and deceptively slight novel published the previous year, focused the cataclysm/collapse scenario down to the level of an individual. Losing control of his car, a man crashes into an area of overgrown scrubland circumscribed on all sides by highways and overpasses. Injured and unable to climb up the steep embankments, he's forced to survive as a modern-day Crusoe surrounded by the endless streams of traffic, whose drivers steadfastly fail to see, or actively ignore, his plight.
"High-Rise" and "Concrete Island" share with the earlier, more overtly SF-oriented catastrophe novels a similar psychological narrative: the protagonist who finds himself perversely attracted to the cataclysm, feels at home in the drastically altered landscape it's created. "The Drowned World" -- easily the best of the disaster tetralogy, although I'm biased perhaps because it was my initiating dose of Ballard -- takes place in what now seems like an uncomfortably possible near-future where sea levels have risen in sync with temperature. The setting is a London half-submerged by water and encroached by tropical jungle. While the surviving remnants of humanity are gradually migrating to the Arctic Circle, Ballard's protagonist is last seen heading in the opposite direction, toward the uninhabitable Equatorial zones.
Ballard has argued that the devastated but dreamlike landscapes of these four '60s novels are "far from being pessimistic" but are actually "stories of psychological fulfilment. The characters at last find themselves." In a 1977 essay on the catastrophe subgenre written for an SF encyclopedia, Ballard ventured that SF was just a "minor offshoot of the cataclysmic tale" that had existed for millennia. He claimed that these fictions spoke to primal and antisocial urges, citing both the rattle smashing of the infant child and "psychiatric studies of the fantasies and dream life of the insane" that " show that ideas of world destruction are latent in the unconscious mind." But he also argued that doomsday novels were positive expressions. On the one hand, they involved a form of imaginative adaptation (he cited Conrad's dictum "immerse yourself in the most destructive element -- and swim!") in preparation for the worst the 20th century had up its sleeve. On the other hand, they used the imagination to create "alternatives to reality" and thus represented a legitimately angry and subversive response to "the inflexibility of this huge reductive machine we call reality."
Seeing them as "transformation stories rather than disaster stories" makes sense, if only because it helps to explain what the reader gets out of them -- which is less to do with dread and more a kind of twisted utopianism or sublimated revolutionary impulse: a hunger to see the world turned upside down. The appetite for doomsday scenarios in fiction could also have something to do with the longing for an emptier world, a response to our overcrowded, stimuli-saturated civilization. J.G. Ballard didn't have to daydream about cataclysm, though; as a teenager he lived through conditions of total collapse. Born in Shanghai in 1930, his childhood began in fairly idyllic quasi-colonial circumstances (Dad worked as managing director of a textile factory, they lived in a fancy house, had lots of servants). But with the outbreak of the Sino-Japanese War, Shanghai was occupied in 1937. When Japan joined with the Axis powers against the Allies, all "enemy civilians" were herded into internment camps. Ballard's experiences of post-invasion chaos and prison camp life lead to 1984's best-selling and prize-winning novel "Empire of the Sun," the book that took Ballard from culthood to the middlebrow mainstream (helped, of course, by Spielberg's 1987 movie version, with the young Christian Bale playing the J.G. character, Jim).
For many of Ballard's original fans, though, there was some disappointment in discovering there was a biographical source, however exotic and dramatic, for his trademark imagery of drained swimming pools, deserted roads, abandoned airfields and empty hotels. All of a sudden we had a pat psychoanalytic explanation (trauma on a young psyche, the aesthetic equivalent of abused children re-creating similar psychosexual arrangements for themselves as adults) for Ballard's sensibility, all his talk about "the magic and poetry one feels when looking at a junkyard filled with old washing machines, or wrecked cars, or old ships rotting in some disused harbor." It all felt somehow reductive and demystifying -- which is one reason I've never been drawn to actually read "Empire of the Sun."
The fans' misgivings were lent some credence by Ballard's post-"Empire" fiction, which seemed to lose its spark, as though confronting his childhood experiences had defused some crucial mechanism of creativity. While his novels of the late '80s and thereafter such as "Cocaine Nights" and "Super-Cannes" have admirers, few would argue they've contributed a jot to his enduring cult, based solidly on the early cataclysm fiction, on "Atrocity" and the urban trilogy of "Crash"/"High-Rise"/"Concrete Island," and above all on the distilled, magisterial economy of his short stories, which regularly appeared through the '60s and '70s in collections with titles like "The Terminal Beach" and "Low Flying Aircraft." Happily, W.W. Norton will be publishing " The Complete Stories of J. G. Ballard" this fall, a massive compendium that ran to 1,200 pages in its U.K. incarnation.
Stylistically what connects the avant-porn of Ballard's experimental phase with the perverted adventure yarns of his cataclysm and urban-collapse novels is his inattention to traditional fiction virtues like character or dialogue. But more than plot, his books are about atmosphere, defined as a physical space colored by or charged with a psychological mood. Really the Ballard narrative is a machinery for delivering up landscapes and tableaux that linger in the reader's mind's eye. In the '50s, before turning to writing, he tried his hand at painting, then gave up when he realized he had no flair for it. "I would love to have been a painter in the tradition of the surrealist painters who I admire so much," he once confessed. In his fiction, vision reigns supreme over all the other senses, from touch (sex in "Crash" is about the arrangement of limbs and objects in compelling patterns, about geometry rather than sensuality) to sound (Ballard professed to have minimal interest in or feeling for music, although he did write a couple of very good short stories involving music of the future).
All through his career, he maintained a connection to visual artists, drawing inspiration from and befriending the British division of pop art (Richard Hamilton, Eduardo Paolozzi, et al.), whose infatuation with American advertising and pop iconography had obvious affinities with Ballard's mass cult obsessions. But the surrealists remained his first and greatest love . He passionately defended Dalí from fashionable detractors, while the critic Chris Hall has noted the parallels between the dreamscape-like vistas that teem through his writing and Yves Tanguy's "strange beaches," Max Ernst's "silent forests and swamplands, weathered scenery and gnarled post-apocalyptic detritus." Ballard, again, could connect it to his own teenage experiences, describing "prewar and wartime Shanghai" as "a huge Surrealist landscape ... There was a complete transformation of everything, complete unpredictability, while formal life went on, just as in Bunuel's films or Delvaux's paintings -- a bizarre external landscape propelled by large psychic forces."
A problem for anyone who wants to write about Ballard is that the author is his own best critic. You'll come up with a perception, spot a pattern, then have the smile wiped off your face as trawling through his interviews or essay you'll find it preempted by some remark of his own -- expressed more sharply, taken further. These ideas about what he's trying to do, or what fiction can be, are also embedded in the stories, which means that they sometimes verge on metafiction (but without being tediously postmodern -- indeed, Ballard may well have been the last great literary modernist). At his height, every image is an idea and every idea is embodied as an image, sensation, mood.
Ballard's achievement relates to the adjectivization of his name: the fact that "Ballardian" has become a glib descriptor for certain landscapes and cultural phenomena is a measure of his impact. For some of us, Ballard has imposed his way of seeing between us and reality. For this sort of hardcore fan, it was impossible not to think of J.G. within seconds of hearing about Princess Diana's crash (for added Ballardianism, she and Dodi were harried to an early grave by the image-vampires of the paparazzi, whose wages are paid by the general public's voyeurism). Katrina and New Orleans, too -- the flooded wards, the refugees clustered on partially submerged highway overpasses, the chaos and squalor of the overcrowded dromes, seemed to come straight from his pages. Perhaps reality caught up with his imagination, outstripped it. That might have been his message all along: that truth was already becoming stranger than fiction, something he'd glimpsed in occupied China in the 1940s.
Strangely, although we live in an ever more Ballardian reality, I can't really see a Ballardian school of writing out there, even within science fiction. Perhaps J.G. is easier to parody than to be positively influenced by. Instead, his direct impact is most evident in music, particularly late '70s and '80s postpunk. Ironically, the art he had the least feeling for was the one that responded most fervently and productively to his vision. Probably his most famous fanboys were Joy Division. Their final studio album, "Closer," featured an aural abbatoir of a track titled "Atrocity Exhibition," with Ian Curtis playing the role of freakshow barker, luring voyeurs with the chorus "this is the way, step inside" and pointing to the twisted bodies on display. The band's debut album, "Unknown Pleasures," pulled a Ballardian maneuver by aestheticizing the postindustrial desolation of late '70s Manchester, finding a somber glamour in its derelict factories and baleful motorways.
Industrial groups like Joy Division's friends Throbbing Gristle and Cabaret Voltaire venerated the two Bs: Ballard and Burroughs (the latter a major influence on J.G., who read "The Naked Lunch" in the early '60s and drew huge impetus from Burroughs' "severity" and unblinking, nonjudgmental gaze, a reprieve from the naturalistic and moralizing fiction that still ruled literary England). The Normal's 1978 synth-punk classic "Warm Leatherette" was a three-minute precis of "Crash": the catchiest couplet goes "The hand brake penetrates your thigh/ Quick -- Let's make love, before you die." Gary Numan's "Cars" and David Bowie's "Always Crashing in the Same Car" bear slightly smaller debts.
Another group of Ballard fans was the Human League. Founding member Ian Craig Marsh, later part of Heaven 17, raved to me about "The Atrocity Exhibition" and "High-Rise" ("the proles sending piles of human excrement up in the express penthouse elevators, the documentary maker who still carries his camera on his shoulder like it's some symbolic totem, even after the lens is all smashed to fuck!"). But the Human League also made fun of the alienation chic of postpunk's Ballard casualties in their 1980 song "Blind Youth," singing "high-rise living's not so bad" and "dehumanization is such a big word." Elsewhere in '80s mainstream pop, the Buggles, those MTV-inaugurating one-hit-wonders, loosely based "Video Killed the Radio Star" on the Ballard short "The Sound Sweep."
During the grunge years, Ballard's influence dipped away, but more recently it's crept back, from Radiohead to the Klaxons (who named their Mercury Prize-winning "Myths of the Near-Future" after one of his short story collections) to numerous electronic musicians, most notably another Mercury nominee, Burial, whose debut LP was framed as a concept album about South London being flooded. And would you believe it, as I'm writing this feature, a publicist's e-mail pings into my in box touting a new band named Empire of the Sun. Just as each new generation of angsty and imaginative youth discovers the music of bands like Joy Division for itself, it seems likely that half-lives of the Ballardian vision will keep reverberating through pop culture for a long time to come.
* Simon Reynolds is the author of "Rip It Up and Start Again: Postpunk 1978-84." A collection of his writing, "Bring the Noise: 20 Years of Writing About Hip Rock and Hip Hop," is being published in the U.K. in May 2007. He maintains a blog at http://blissout.blogspot.com (http://blissout.blogspot.com). More: Simon Reynolds
meme generator dobio novu ikonu
http://memegenerator.net/Kim-Jong-IL (http://memegenerator.net/Kim-Jong-IL)
ljudi, svašta će biti!
evo mog meme pokušaja
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages1.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5567350%2FShould-I-bomb-USA.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=4b6510417acd16ccd643fc5085d54b6467bf8681)
Quote from: Bata the Životinja on 05-02-2011, 19:53:45
meme generator dobio novu ikonu
http://memegenerator.net/Kim-Jong-IL (http://memegenerator.net/Kim-Jong-IL)
ljudi, svašta će biti!
evo mog meme pokušaja
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages1.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5567350%2FShould-I-bomb-USA.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=4b6510417acd16ccd643fc5085d54b6467bf8681)
Genijalno!
Veliki pozdrav za Kimstera!
Screenwriting Guru Robert McKee Rates the Oscar Nominees
The longtime screenwriting teacher weighs in on the debate about accuracy in biographical films such as "The Fighter," "The King's Speech" and "The Social Network."
February
5
1:00 PM 2/5/2011 by Gregg Kilday
share
* Comments
11
Robert McKee
Olivier Laban-Mattei/AFP/Getty Images
All right everybody, settle down. Class is in session. And Robert McKee, the creative writing instructor who travels the world lecturing about how to write a successful screenplay and whose book Story: Substance, Style and the Principles of Screenwriting is one of the go-to texts in the field, is about to grade this Oscar season.
His judgment? Surveying the 10 screenplays competing for the two writing trophies at the 83rd Annual Academy Awards, he says: "This is quite a nice year. None of them are embarrassing." (OK, class, everyone can relax a bit -- especially those of you like Toy Story 3's Andrew Stanton who have sat in on McKee's seminars.)
McKee credits the writing in such TV series as In Treatment and The Wire for raising the level of screenwriting by educating audiences to appreciate subtext and not just spectacle.
"Great writing is in the subtext," he explains. "Often producers and marketing people, they want it all in dialogue or voice-over because they have no respect for the audience. But the Academy has always favored what I would call 'indoor movies' -- intimate, psychologically complex stories. The Fighter, King's Speech, The Social Network, even Winter's Bone are all really indoor stories, the kind of thing cable TV does, but they are outnumbering the big productions here."
"But I'll tell you what most impresses me," he says, pointing to Winter's Bone and The Kids Are All Right, from director/co-writers Debra Granik and Lisa Cholodenko, respectively, as well as True Grit, with its spunky heroine, Mattie Ross. "It's the number of women writer-directors and the number of women protagonists." Pointing to a recent study of Wikipedia that found that less than 15% of its contributors are women, he notes, "Some professor who studied this says that 85-15 is normal balance of male to female in any enterprise. Women are just not assertive enough. But I look at this list, and it's higher than that, and it's about time. If there's anything this world needs in terms of storytelling, it's, for god's sake, let's hear what women have to say as writers and directors. I never had a sister or a daughter, so mother-daughter relationships fascinate me, and The Kids Are All Right had a lot of that."
The other thing that strikes McKee about this year's movies is how adaptations dominate. (And having been portrayed onscreen by Brian Cox in 2002's Adaptation, McKee knows a thing or two about that subject.)
Setting aside the Academy's distinction between what's adapted (Toy Story 3, for example, because it's based on existing characters) and what's considered an original (The King's Speech, for instance, though it draws from the historical record), McKee counts seven of the 10 nominated screenplays as adaptations of novels, existing characters or real-life events. And it's those true-life stories in particular that presented real challenges.
"The first problem any writer faces with a biographical subject is the enormous amount of material," he says. "Every life has hundreds of thousands of hours and many characters, and you have to boil it down to two hours. The problem is interpretation -- realizing that whatever interpretation you might come up with, someone else might take the material and turn it on its head."
In the case of 127 Hours and King's Speech, he says, the writers did have the advantage of a set end-point -- Aron Ralston's arm-severing escape, King George VI's climactic speech -- toward which they could work.
The Fighter had that too. But, in McKee's view: "One of the most interesting things about The Fighter is trying to discern what kind of drama it is. Is it a sports movie? A coming-of-age drama? No, what it really is is a domestic drama. The family as a group is really the protagonist with all this self-destructive stuff going on, promoting the kid while they are tearing him down. It's an impressive piece of writing in terms of figuring out where its heart really is."
But his highest marks go to Aaron Sorkin's Social Network because the life in question, that of Facebook founder Mark Zuckerberg, "doesn't give you a great ending the way The Fighter did, so you have to make some ending about some other thing that changed and make audiences care about it. Sorkin had a great challenge because he had a protagonist who is not particularly empathetic because he's awkward and closed-off socially. But he did a brilliant job of making the hows and whys of what he did quirky enough so that the process really intrigues us. He knew exactly where to create tension in the audience's mind. You don't have a big climax, but you have a big resolution."
Journalists are busy debating the veracity of such movies as King's Speech and Social Network, but McKee has no patience for that. "I will never understand that debate," he says. "All story is fiction. Autobiography is fantasy. Biography is fiction in the sense that you have to make choices. And out of the enormity of the material, the sliver of choices that you make is an interpretation of what could be dozens of contradictory interpretations. And they are all more or less true.
"All we ask of biographers," he adds, "is that they make a fair, heartfelt and honest interpretation of their characters, knowing that 99% of the facts will be cut out, certain things will be merged and the chronological order of certain things will be changed."
He adds: "Journalists get trapped because they don't understand the difference between fact and truth. They think fact is truth, but fact is not truth. Truth is how and why what happened; it's always an interpretation. If you don't like it, go write another movie."
Pogledao sam DUEL AT DIABLO Ralph Nelsona, dinamičan cavalry vestern iz 1966. fokusiran na akciju u kome se, u jednoj rasno ambivalenoj situaciji protiv opsade Apača bore belci predvođeni James Garnerom i Sidney Poitierom. Nažalost, nema prilike da se u političkom smislu razjasni pozicija Poitierovog lika u odnosu na Indijance, odnosno nešto na temu onoga što ljude njegove rase čeka u zemlji koju su belci oteli od Indijanaca i moglu bi se reći da je uvod u kasnije politilčki angažovanije radove Ralpha Nelsona kao što su TICK TICK TICK ili WILBY CONSPIRACY odnosno izuzetno značajni SOLDIER BLUE jedan od bitnijih antivesterna.
Iako DUEL AT DIABLO vrca od čitljivih rasnih tenzija, on ipak ostaje u domenu vrlo dinamičnog i efektnog akcionog vesterna sa James Garnerom koji je dosrastao zadatku i glumački i fizički, uostalom on je poznat po vrlo raspoloženom prilasku stuntovima.
DUEL AT DIABLO ima svoje mesto u istoriji vesterna jer najavljuje nke kasnije značajnije radove a sam po sebi se u repertoarskom smislu jako dobro drži.
* * * / * * * *
Jel ga se sećate? :)
Mimi :)
Svetski priznat naučnik
Dr Miodrag Mićić: Ne vraćam se u Srbiju
Suzana Sudar | 06. 02. 2011. - 00:53h | Komentara: 0
Njegovo poznavanje egzaktnih nauka bilo je daleko ispred znanja vršnjaka, škole je završavao pre vremena i bio najbolji među najboljima. Miodrag Mićić, nekada čudo od deteta, mali Tesla i novi Leonardo, kako su ga zvali, dete o kome su pisale sve novine, snimale se specijalne emisije, dokumentarni film... Za njega nije bilo mesta na Beogradskom univerzitetu. Zato je svoju sreću potražio preko okeana, gde je za kratko vreme postigao sve o čemu je maštao.
Sa 37 godina obezbedio je sebi kuću, jahtu, avion ,,pajper čiroki", mercedes kabriolet i za nas neobične kućne ljubimce divlje mačke
U Americi sam lepo prihvaćen, moj naučni rad je cenjen i nagrađen i, što je najznačajnije, moje ideje se realizuju. Čini me srećnim što su se društvo i kompanije za koje sam radio obogatile od mog znanja i rada, jer su moji naučni radovi materijalizovani, proizvodi koje sam stvorio pomažu naučnicima u celom svetu i stvaraju nova radna mesta od kojih živi mnogo porodica. To je moje najveće bogatstvo kaže za ,,Blic nedelje" dr Miodrag Mićić.
Dobro obavešten i bez dlake na jeziku, kritičan je kada je reč o stanju u našoj nauci. On smatra da je jedina pozitivna promena u tome što se društvo otvorilo prema inostranstvu i protoku informacija.
Dobro je što su bar delimično obnavljane naučne laboratorije, ali u mnogim slučajevima su nabavljani neadekvatni sistemi koji ne udovoljavaju stvarnim potrebama istraživača i institucija, i bez budžeta za održavanje i kontinuiranu nadogradnju. Nažalost, o mnogim drugim pitanjima, stvari su se znatno pogoršale. Osnovni je problem što su sredstva koja se izdvajaju za nauku mala i razvodnjena, raspoređena neselektivno, tako da finansiranje naučnih projekata postaje socijalna kategorija za održavanje zaposlenosti i nesposobnih, umesto da podrži istraživanja koja mogu doneti rezultate. U Srbiji je svako na nekom projektu, a u SAD ili u EU manje od 20 odsto prispelih projekata se finansira, ogromna je konkurencija kvalitetnih projekata, od kojih samo najbolji dobiju sredstva.
Svetle tačke u našoj nauci nastaju samo zbog neverovatnog angažovanja pojedinaca.
Naši naučnici iz oblasti prirodnih nauka, fizičke hemije, hemije, fizike, astronomije, bioloških nauka i pojedinci iz tehničkih, agrotehničkih i medicinskih nauka objavljuju rezultate u svetskim vodećim časopisima i imaju dobru reputaciju u međunarodnim krugovima. Šta to vredi, kad za to nisu adekvatno nagrađeni, jer ih guše oni koji objavljuju radove u domaćim pseudonaučnim časopisima. Generalno, kod nas ne postoji osmišljena strategija naučno-tehničkog progresa zemlje. Nikoga ne treba da čudi što ona malobrojna tehnička inteligencija odlazi u beli svet, gladna istraživanja i dokazivanja, a sve je više onih kojima je svet pružio šansu još u toku školovanja da iskažu svoj talenat. Pogledajte samo ovu naših generaciju fenomenalnih matematičara koji su osvojili čuveni Kembridž .
Iako često službeno dolazi u Beograd, gde sarađuje s akademikom Ljubišom Rakićem na istraživanja dijagnostičkih metoda ranog otkrivanja Alchajmerove bolesti, sa prof. Ksenijom Radotić na problemima biofizike ćelijskog zida, do posla recenzenta za konkurs ,,Najbolja tehnološka inovacija u Srbiji", Miodrag Mićič iskreno kaže da ne namerava da se vraća u Srbiju.
Nekoliko mojih veoma cenjenih kolega u svetu se vratilo misleći da se situacija u Srbiji promenila, poverovali su pričama Ministarstva za nauku, a onda su se našli u nezavidnoj situaciji jer niko nije dobio obećani posao iz čiste ljubomore, pošto je većina njih imala više naučnih radova i citata nego oni kod kojih je trebalo da se zaposle. A to kod nas ne prolazi. Klanovi vladaju svuda, pa i u nauci. U Americi ljudi vole da se druže s uspešnijima od sebe i u većini slučajeva vole da vam pomognu i da čuju sta želite da uradite, jer ako vi uspete, to je i njihov uspeh priča sa setom Miki, kako ga zovu američki prijatelji, koji je zahvaljujući talentu i radu sa 37 godina uspeo sebi da priušti skoro sve o čemu je maštao kuću, jahtu, avion ,,pajper čiroki" , mercedes kabriolet i za nas neobične kućne ljubimce divlje mačke.
Meni novac nije primaran, nego nauka i moji hobiji. O svemu ovome bih mogao da sanjam da sam ostao u Srbiji, iako sam to svim srcem želeo. Moje ideje, kao i mnogih drugih inovatora i naučnika, ostale bi samo mrtvo slovo na papiru. Jedino mi je žao što nisam otišao mnogo ranije, nego sam čekao da u svojoj zemlji postanem višak. Bio bih mnogo uspešniji i doprineo bih više svetu, sebi i naravno Srbiji zaključuje Miodrag Mićić, koji odavno svojim naučnim radovima i novim proizvodima pomera granice mogućeg.
Karijeru je započeo kao stručni saradnik-pripravnik na Fakultetu za fizičku hemiju u Beogradu, ali iako je bio najbolji student, odbijen je za mesto asistenta.
U Ameriku se otisnuo 1998. gde je prvo bio postdiplomac-asistent na Univerzitetu u Majamiju, a potom je radio kao istraživač u Pacifik Nortvest nacionalnoj laboratoriju u Ričlandu, te kao viši naučni savetnik u ,,Veeco Instruments", vodećoj kompaniji za proizvodnju nanotehnoloških instrumenata.
Naučnik, pilot, nautičar
Pod Mićićevim rukovodstvom izrađen je i lansiran prvi komercijalni upotrebljivi optički mikroskop u bliskom polju (NSOM) i mikrospektrometrijskl sistem, Aurora3-Spec. Od 2004. je na mestu potpredsednika za istraživanje i razvoj MP Biomedicals LLC-a, gde je pokrenuo nov odeljak firme za proizvodnju instrumenta i razvio trenutno jedan od najpopularnijih sistema za ekstrakciju molekula DNK, FastPrep-24 i FastPrep-96, koji se koriste u više od 6.000 laboratorija širom sveta. Strastveni je pilot i nautičar, i član najveće organizacije vlasnika, uzgajivača i ljubitelja velikih mačaka LIOC (Long Island Ocelot Club). Živi u Rančo Santa Margariti u Oranž Kantriju, Južna Kalifornija.
With a film adaptation of the 80's TV series "21 Jump Street" on the way, it sounds like the filmmakers are actively trying to get original show star Johnny Depp for a cameo, an idea Depp has previously indicated he's open to.
"I really hope he does it. It would mean the world to us and I think everyone wants to see him do it... and he's enough of a madman to do it" says actor Channing Tatum who stars in the upcoming film.
Talking with The L.A. Times whilst doing promotion for the upcoming release of "The Eagle", Tatum said the film will slightly differ from the original's show's premise of young cops going undercover in high school or college.
"This is more like 'Back to the Future', you get to go back and relive your high-school life" he says, adding that the film will mix moments of fantasy with outrageous comedy. "I've never read a script that I'm like, 'How are they letting us do this?'. I don't even mean the censoring board. I'm like, 'No, I can't believe they're going to put this in a movie.' It's freaking ridiculous" he says.
This change of tone includes the characters he and Jonah Hill are playing - "It's a total reversal. Jonah's the cool one and I'm the loser." The story itself concerns a new drug that has run rampant at a high school, and Tatum and Hill are tasked with cutting it off at the source.
Shooting on the project kicks off this spring under the helm of Phil Lord and Chris Miller.
Quote from: crippled_avenger on 06-02-2011, 20:57:28
Jel ga se sećate? :)
Mimi :)
Svetski priznat naučnik
Dr Miodrag Mićić: Ne vraćam se u Srbiju
Ko je još ovde uspeo na osnovu znanja i pameti? Tužno mi je da čitam ovakve tekstove.
Pogledao sam odličan i nedovoljno poznat 70s cop flick THE SEVEN UPS Philipa D'Antonija koji je po meni olako otpisan kao D'Antonijev pokušaj da naplati neverovatan uspeh njegovog prethodnog filma THE FRENCH CONNECTION. D'Antoni je ovog puta smatrao da mu ne treba reditelj i sa mesta producenta se premestio u ulogu reditelja i moram priznati da iako THE SEVEN UPS nije na nivou FRENCH CONNECTIONa (a šta pa jeste?) ovo je jedan odličan i dinamičan pandurski film, koji ne može da crossoveruje u nekekav Panteon filmskih klasika ali u okvirima svoga žanrsa stoji savim dobro.
Roy Scheider, Friedkinova second banana ovde igra glavnu ulogu, vođu tima zvanog "Seven Ups" nazvanog po tome kolike robije dobijaju njihovi uhapšenici, koji se uključuje u jednu neobičnu istragu koja se tiče otmica ugednih njujorških mafijaša za koje u jednom trenutku i oni sami bivaju osumnjičeni.
Milje u kome se SEVEN UPS dešava je old school pandurski, sa sve detektivima odmetnicima koji legitimišu upotrbu torture, ballbuster šefovima koji im ipak na kraju svega veruju, sa mafijašima u elegantnim mantilima, sa negativcima psihopatama koji odstupaju od racionalne "negativnosti" mafijaša i kao takvi zaslužuju apsolutni prezir... Ovaj film nudi sve po redu.
Uprkos osporavanjima D'Antonija, ono što mu ne mogu osporiti je izuzetbno efektno realizovana akcija, a naročito car chase u kome je D'Antoni pokušao i uspeo da dostigne svoje producentsko čedo, a koje se smatra delom Billa Hickmana, čuvenog stunt coordinatora koji u ovom filmu igra i jednu od zapaženih epizoda kao hitman i sidekick Lynchovom psihotičnom negativcu.
I zaista, potera u THE SEVEN-UPS je fascinantna i tako moćne stuntove koje prave pravi ljudi i pravi automobili, danas u vreme CGIa, sve ređe viđamo. D'Antoni je bio s pravom ubeđen da će se film pamtiti po toj sekvenci, ali srećom ni ono što je oko nje nije uopšte loše.
* * * / * * * *
Evo jedne kritike koja dobro sumira adute CLOUDYja
Cloudy With a Chance of Meatballs (2009)
Director: Chris Miller, Phil Lord
Time Out rating
Average user rating
22 reviews
Movie review
From Time Out London
The Pixar crew have been smugly ensconced as kings of their computer-animated castle for a while now, secure in the knowledge that while the other animation houses – with their sass-talking sloths and farting ogres – might amuse the little 'uns for a couple of hours, they'd never trouble the pantheon of cartoon greats. Sony Pictures's 'Cloudy with a Chance of Meatballs' may not scale the artistic heights of a 'Finding Nemo' or 'Wall-E', but it's the most satisfying and original non-Pixar CG animated movie to hit screens in a while.
On a remote island principality in the mid-Atlantic, the populace have been living on sardines since the canned-fish market dried up. So plucky young scientist Flint Lockwood, inventor of overactive hair-unbalder and spray-on shoes (which you can never remove), commits himself to solving the problem. His answer is a machine which turns water into food, creating anything from sliced pizza to ice cream with toppings. It's a success – until a freak accident happens, the machine goes berserk, and it starts to rain cheeseburgers.
The makers of the film are not remotely interested in pop-culture references or celebrity cameos: the voice cast favours stalwarts like Anna Faris and James Caan over inappropriate A-listers. Banishing such petty distractions frees director Phil Lord to focus on more important issues, like story and character: the plot is wonderfully twisty, building to an eyeball-frazzling culinary climax of truly epic proportions. The characters are equally well drawn, from self-absorbed, overambitious doofus Flint to his expressionless but somehow heartbreaking sad-sack dad, Tim.
But the film's greatest pleasure – and the element that sets it apart from its smarmy, in-jokey predecessors – is its bizarre sense of humour. Fusing snappy one-liners with a kid-friendly seam of slapstick incorporating everything from talking monkeys to homicidal Gummi Bears, the script provokes comparison with comedy from The Marx Brothers to 'The Mighty Boosh'. This sense of unpredictability, coupled with some breathlessly paced and visually stunning action scenes, makes this the animated success of 2009... at least until 'Up' opens next month.
Author: Tom Huddleston
Time Out London Issue 2039: 17-23 September, 2009
Fetiš, samo za Albeda i Mehmeta :)
(https://lh3.googleusercontent.com/_pEfamUaFFX8/TU_y5b-KgsI/AAAAAAAAAWw/E8s8Ekr-0w8/s800/kum%20i%20tijanic.jpg)
Ovo je kao da u oku uragana nađeš još jedan uragan.
Toliko testosterona na maloj fotki koju je zarobio mali finski uređaj. Nokia je stvarno neuništiva...
IM Global will commence pre-sales in Berlin this week on the Sylvester Stallone action project Headshot.
IM Global is partnering with Alexandra Milchan's EMJAG Productions and shooting is scheduled to kick off in May in Louisiana and New York
Wayne Kramer will direct from a screenplay by Alessandro Camon about a New Orleans hitman who teams up with an NYPD police officer to avenge his friend's death.
Milchan produces with Alfred Gough, Miles Milllar and Kevin King Templeton, with IM Global's Ford and Deepak Nayar taking executive producer credits.
"Headshot is exactly the type of fast-paced, universally themed action project that suits our business model," Ford said. " Sylvester Stallone is an international icon and we're really excited to be in business with him."
"I'm thrilled and honoured to be working with Sylvester Stallone, whose talent I've long admired, and with this amazing creative team, and could not have asked for a better partner than IM Global for this project," Milchan added.
"This is a terrific project and I am very excited to have the opportunity to work with IM Global and to be producing another major film with Sylvester Stallone," King said.
Ford brokered the deal with the producers and Stallone's deal was negotiated by WME and attorneys Jake Bloom and Ralph Brescia at Bloom, Hergott, Diemer, Rosenthal, Laviolette & Feldman.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg12.imageshack.us%2Fimg12%2F5476%2Fshitbrixg.jpg&hash=84ab521c7fff2e7cfd8ca890e6b0157e128ea7c6)
:lol: :lol: :lol:
:| :| :| :|
To je ta duhovna vertikala o kojoj se priča.
:lol:
Albedo, sve ti je jasno :)
Tijanić, osamdesetih o Bori Čorbi
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg37.imageshack.us%2Fimg37%2F2599%2Fboracorba1.jpg&hash=eabea93a7abc0080da486439ab71f0701492b81e)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg28.imageshack.us%2Fimg28%2F2126%2Fboracorba2.jpg&hash=5d9a20fca8a09712d2f132e5f432139b0fcc22fa)
Zoon, inače, na tvojoj sličici fali samo Mel... :)
Slutim da ga nije bilo u odgovarajućoj pozi.
zaboravio sam Mela xph34
a ima ga, nije da ga nema
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F_zENuDflPejY%2FTC0jYU1epdI%2FAAAAAAAAEi8%2F9X0GeOpBt84%2Fs640%2Fmel-gibson.jpg&hash=f5418da47298782c1679300c49ff9b9c89eda680)
+
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.srbijanet.rs%2Fimages%2Fstories%2Festrada%2FEstrada-strana%2Fbora-corba.jpg&hash=2199e4ec33d131e81a148e037e2168780acabbf1)
Pa dodaj Mela. To je slika koja je definitivna!
eh sad...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg233.imageshack.us%2Fimg233%2F2143%2Fdodajmela.jpg&hash=75b579dd7e2953688a045d9f7c3ebf5eb7d6baaa)
kao da je to lako... ovaj redosljed je pažljivo biran, gdje sad Mel može da stane?
Jasno je da je Tijanić na vrhu, samo je pitanje da li je Mel Kimov sljedbenik ili Kim Melov?
Mel Kimov...
Zvuči kao ime nekog bugarskog WWF rvača.
Hrvača.
ispravljena kardinalna greška
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg26.imageshack.us%2Fimg26%2F5476%2Fshitbrixg.jpg&hash=e372311183dbfee62022aa8374672c7e7a7bc567)
Da, ovako ima bolji flow, definitivno.
To je to!
Hvala Albedo!
Pogledao sam debitantski film Bertrand Taverniera L'HORLONGER DE SAINT-PAUL iz 1974. godine. Od te generacije reditelja, Tavernier mi je daleko najdraži zato što je svoje francuske post-novotalasovske grčeve iskoristio za akcentovanje realizma i pokušaj na jedan dijalektički način priđe i nekim pričama koje bi se mogle smatrati žanrovskim.
U ovoj adaptaciji Simenona, koju su sa njim pisali Jean Aurenche i Pierre Bost, dvojica scenarista iz faze francuske kinematografije protiv koje se Novi Talas ponajviše borio. Tavernier je međutim prvi rehabilitovao te velikane, i sa časnim starinama je često sarađivao da bi na kraju o njima snimio film LAISSEZ-PASSEZ.
Ova ekranizacija Simenona je atipičan krimić o ocu koji saznaje da mu je sin ubio čoveka i nalazi se pod policijskom istragom pošto mu je potomak u bekstvu. Formalno kriminalistička priča gledana iz ugla begunčevog rođaka međutim uskoro postaje kontemplacija o činjenici koliko otac zapravo nije poznavao svog sina i kreće putem vrlo interesantne porodične melodrame.
Philippe Noiret je sjajan u glavnoj ulozi a Tavernier je i kasnije vrlo uspešno sarađivao sa njim. Jean Rochefort u mlađem izdanju od onog na koj smo navikli igra razumnotg policijskog inspektora.
Tavernier radi u realističkom ključu sa posebnim akcentom na sindikalne tenzije i traumu izneverenih ideala 1968. u čijoj se senci odvija cela ova priča smeštena u lionsku radničku klasu. U pojedinim momentima, film dolazi do granice pamfleta ali je nikada ne prelazi.
Već u prvom filmu je bilo prepoznatljivo da je Tavernier reditelj sa poznavanjem filma i jasnom idejom šta novo donosi na scenu. U tom smislu mu se može oprostiti i po definiciji patetična posveta Prevertu.
* * * / * * * *
Dir: Greg Mottola. US-UK. 105mins
After tackling the zombie genre in Shaun Of The Dead and cop-action movies in Hot Fuzz, the British acting duo of Simon Pegg and Nick Frost turn their hand to sci-fi in the smart and savvy US-set comedy-adventure Paul, which could prove a cult hit with fantasy fans.
Sigourney Weaver makes an even later-late cameo appearance as 'The Big Guy', head of the federal pursuers, which naturally provides a few laughs and references for sci-fi fans.
The film has a Valentine's Day opening in the UK, prior to releasing in the US on March 18 and a subsequent international rollout. First marketing port of call is likely to be the supportive sci-fi fan base – who will have been tracking the film online – as well as fans of Shaun and Hot Fuzz, while publicity will be bolstered by Pegg and Frost heavily supporting the film and working the TV, press and media outlets.
This time round, though, the story is very much located in the US – though Pegg and Frost resolutely play wide-eyed Brits on a road-trip holiday – which could help its US release, along with a cast includes Seth Rogen (providing the voice of the 'Paul' of the title), Kristen Wiig, Jason Bateman, Bill Hader, Blythe Danner and that sci-fi icon Sigourney Weaver.
Best friends Graeme Willy (Simon Pegg) and Clive Gollings (Nick Frost) are off on the sci-fi geeks trip of a lifetime – a trip in an RV to America's UFO heartland to try and track the legendary spots of supposed extraterrestrial activity. Driving close to the Area 51 region they come across a car crash – and are amazed to find the car was being driven by a smart-ass alien named Paul (voiced by Seth Rogen), who has been locked up in a top-secret military base for year and is now on the run... and he wants a lift from Graeme and Clive.
The unlikely threesome find themselves followed by federal agents – led by Agent Zoil, played by Jason Bateman – determined to find Paul before he reunites with a mother ship due to meet him at the spot where he first landed on earth. They end up accidentally kidnapping evangelical Christian Ruth Boggs (Kristen Wiig), who refuses to believe in the concept of an alien life-form, given it sits against her religious beliefs, until Paul cures her of a long-term eye problem.
Against all the odds the two nerds and their newfound friend (who starts a fumbling romance with Graeme) race against time to keep Paul from his federal pursuers and deliver him to his mother ship.
Pegg and Frost also script Paul, the first time these two long-time real-life best friends have written together. Shaun Of The Dead and Hot Fuzz were scripted by Pegg and Edgar Wright, who directed both of those films. There is a strong sense of ease in their dialogue, and as clear fans of the alien-encounter sci-fi genre the film is peppered with in-jokes and gags that fans will love.
The pair are completely at ease as the nerdy best pals, always wearing a suitably slobby sci-fi t-shirt and completely receptive to the notion of an alien encounter (though they do peel off the 'Alien on Board' sticker on their RV when they pick up Paul). And as the free-spirited alien Paul, the voice casting of Seth Rogen works extremely well – you know what you are going to get with Rogen (though his slacker persona is not to everyone's taste), but here he is genial, funny, enthusiastic and warm-hearted as an alien just looking to finally go home.
His CGI alien look is extremely traditional...small-bodied with a large head, though Paul also has the ability to make himself invisible (if he holds his breath) and can also re-animate recently deceased beings – which leads to one funny gag (about him bringing a small bird to life and them promptly eating it) and an expected dramatic twist at towards the end of the film.
The casting of US comedy talents such as Jason Bateman, Kristen Wiig and Bill Hader (though not as funny here as he can be) helps give the film a classy indie comedy edge. Wiig and Hader starred in Paul director Greg Mottala's last film Adventureland, while Rogen, of course, starred in Mottala's Superbad. Bateman is nicely cast as a steely-eyed federal agent (his first name is Lorenzo, leading to a rather cringe-worthy gag about his full name being 'Lorenzo Zoil'), while Wiig is sheer-perfection as an innocent who is won over by Paul's dubious charms.
Blythe Danner makes a late appearance as Tara Walton, the person Paul first met when he landed on Earth some 60 years earlier, while Sigourney Weaver makes an even later-late cameo appearance as 'The Big Guy', head of the federal pursuers, which naturally provides a few laughs and references for sci-fi fans. Cameo performances by the like of Jeffrey Tambor and Jane Lynch help reinforce the comedy credentials.
The film is an easy watch and has some real laugh-out-loud moments, though at times when it also feels over-plotted – a sub-plot about Ruth's red-neck father also chasing Paul and the RV feels like a pursuer too-much – but luckily it moves at a smart pace and the genuine warmth between Pegg and Frost makes Paul a comedy-adventure to be cherished.
OBALA SARAJEVO 1991 1od3 (http://www.youtube.com/watch?v=suO0qmFcMtY#)
OBALA SARAJEVO1991 2od3 (http://www.youtube.com/watch?v=gsH5le4xeOU#)
OBALA SARAJEVO FEBRUAR 1991 3od3 (http://www.youtube.com/watch?v=qJSFb6tQjE0#)
Jon Favreau is out on directing a third installment of Iron Man for Marvel Studios that much we know but we do not know who will replace him. There hasn't been much of a discussion around directors who would be good replacements but one name just popped up courtesy of THR today and it is a guy who may just be perfect for three very essential reasons.
According to the site, Shane Black is in contention to direct Iron Man 3 for Marvel Studios as the writer/director has powwowed with Marvel execs about his take on the third installment in the blockbuster franchise. As of now he is being considered for the directing job, but the assumption is that if he gets the gig, he would also write a draft of the script for the film.
The site reports that Black's involvement is far from a sure thing, and that other filmmakers were being looked at. Marvel is keeping the story direction of Iron Man 3 — which returnsRobert Downey Jr. in the title role — secret. Disney, which owns Marvel, is scheduled to release the threequel on May 3, 2013.
Okay here are the three reasons why this guy is perfect for the film: Black has worked with Robert Downey Jr. before in Kiss, Kiss, Bang, Bang. This is a good thing because Favreau left the studio because he wasn't happy with where they wanted to go with the character and franchise. Rumor has it neither is Downey but he is under contract for more films so he is stuck. Black goes a long way in helping ease relations with the actor. The second point is that Black is a great screenwriter having written some of the best action flicks in Hollywood, movies like Lethal Weapon, Last Boy Scout, Lethal Weapon 2 and others, you can only imagine he will contribute that talent to the third film as well. Lastly, I think he is a solid director who understands how to make a movie fun while having some substance.
Hmmm... Favro je obavio solidan posao na prva dva, ali ovo bi zbilja mogao biti dobrodošao potres za franšizu. Kis kis beng beng je svakako bolji film od oba Aeronmena.
Ovo je prava razbibriga za tebe i Albeda:
http://www.cracked.com/article_18850_7-modern-dictators-way-crazier-than-you-thought-possible.html (http://www.cracked.com/article_18850_7-modern-dictators-way-crazier-than-you-thought-possible.html)
He is said to travel with a pack of beautiful women he refers to as his "Pleasure Squad." One witness says he's a huge fan of James Bond films but thinks they are documentaries.
:| :| :|
Jedino mu se Gadafi malo približio kupovinom dionica FC Juventusa.
gadafi je morao da kupi deonice kluba da bi njegov sin zaigrao za petliće stare dame.
Pogledao sam CINEMA KOMUNISTO i ja.
Imam velike simpatije prema ideji ovog filma, mislim da je važno da se uradi neki ambiciozan film na tu temu, i drago mi je da su se svemu tome posvetili mladi ljudi, da su osetili veličinu teme i trenutak.
U produkcionom smislu, smaram da je jako dobro što je snimljen ovaj film, i to na ovakav način, dakle u jednom atraktivnom pakovanju, sa odličnim marketinškim pristupom, dizajnom i sl. Voleo bih da se nastavi ovim putem.
Ipak, mislim da je CINEMA KOMUNISTO daleko od onoga što nam je bilo potrebno na ovu temu.
E sad, moramo napraviti raziliku između onoga što je nama potrebno i onoga što treba prezentirati svetu.
Neko bi rekao da je CINEMA KOMUNISTO dobar film na ovu temu da se prezentira svetu, premda, u tom slučaju, on u sebi ima previše lokalnog kolorita, prevelik akcenat na propagandnim pop pesmama o Titu, previše poigravanja sa tonom replika iz domaćih filmova, i previše estetskih problema da bi zaista mogao da iskomunicira kako treba.
U suštini, mislim da i neko iz sveta može da primeti osnovni problem ovog filma, a to je odsustvo jasne ideje o čemu on govori. Ovo je priča o Leki Konstantinoviću, Titovom kinooperateru koji je tu da posvedoči o tome kako je Tito voleo filmove. Ako izuzmemo jeftinu emocionalnost proisteklu iz toga da gledamo jednog starog čoveka koji je svoj vrhunac proveo radeći za čoveka čija je ideja u međuvremenu srušena, i politički i fizički, ovaj segment filma osim tog jednog prenaglašenog emotivnog centra nema puno veze sa ostalim temama koje se otvaraju.
Druga tema je filmski grad, Avala Film, danas ruševina, nekada pokušaj Cinecitte. To je priča o starim filmskim zanatima kojih je bilo, sada zamiru, o filmovima koji su snimani kod nas, o onoj kontradikciji kapitalizma i socijalizma o kojoj sam već govorio koja nije dotaknuta. I taj deo malo zagrebe u svoju industrijsku suštinu, a potom se degeneriše u malograđansku priču o zvezdama koje su dolazile ovde i kakva je bila Sophia Loren u prirodi.
Treća tema su partizanski filmovi, i film se iscrpljuje u pričama o partizanskim filmovima kao da je to sve jedan isti film, kao da su svi oni bili Bulajevićevi spektakli, bez jasnog konteksta vezanog za godine, protok vremena, politički trenutak, bilo šta.
Konačno, četvrta tema je Jugoslavija ilustrovana kroz neke vrlo često šaljive slike Josipa Broza, jednog pre svega starog čoveka u nekim svakodnevnim aktivnostima, posvećenog nekim tako, danas gledano, glupostima, u jednom krajnje podsmešljivom, ali uz sve to, ne naročito utemeljenom ključu.
Snimak na kome Tito i Jovanka gledaju filmove iz fotelja opruženih nogu koji je ponovljen nekoliko puta u filmu u početku deluje kao vic a potom taj uporni pokušaj da se Tito ismeje daje njemu jednu krajnje humanu dimenziju. Ipak, hteli mi to da priznamo ili ne, svi mi na kraju gledamo flmove iz fotelje, a ponekad to radimo i tako što pružimo noge. Dakle, ti pokušaji sprdnje sa Titom i snimcima iz njegovog privatnog života u početku deluju kao kuriozitet a potom se pretvaraju u Popovljevu emisiju IPAK SE OKREĆE.
Ono što je međutim, najveća prepreka recepciji ovog filma u inostranstvu, premda sa njom zapravo nema problema - film odlično ide na festivalima - ali da sam stranac svakako bih imao problem sa tim što iz ovog filma malo toga može da se nauči, tog događaja, protok vremena, sve je to prilično konfuzno i bez iznošenja nekih činjenica.
U pokušaju da se kroz montažu postignu razni efekti, atrakcije, humora, ironije i sl. mi imamo jednu mešavinu kojoj rame uz rame stoje inserti iz Bulajića i Čengića, stvari koje nemaju veze jedna sa drugom.
Međutim, ono što je moj osnovni problem, gledano iz vizure stranog gledaoca svakako je to što CINEMA KOMUNISTO ne nudi odgovor na pitanje DA LI SU PARTIZANSKI FILMOVI BILI DOBRI ILI NE?
I po meni tu ulazimo u domen najdublje neetičnosti ovog filma.
Naime, partizanski filmovi su predstavljeni kroz niz tendencizno biranih inserata iz kojih je apsolutno nemoguće dokučiti da li su ti filmovi bili dobri. Krvavac, Golubović i Bulajić su bačeni u isti koš, a neki među njima, naročito Golubović su beskrupoulozno zloupotrebljeni u insertima koji ilustruje "glupe" partizanske filmove, iako se recimo baš inkriminisani BOMBAŠI smatraju jednim bitnim iskorakom u estetici partizanskog filma.
Svaki film na svetu ako mu se insert izvuče van konteksta može da deluje kao totalna budalaština. Nijedno delo se ne može odbraniti od toga, a filmovi su ovde korišćeni kao sirovina za video rad, što je legitimno za video rad, a ne za film koji tobože pokušava da se predstavi kao sećanje na kinematografiju jedne zemlje koja danas postoji samo u filmovima.
Zatim, tu dolazimo do sagovornika koji nažalost nisu relevantni. Gile Đurić, jedan sporedni direktor Avala Filma, čiji se razgovori memoarske vrste danas još uvek mogu naći na Internetu pošto su svojevremeno izlazili u Glasu Javnosti, može biti uzet kao značajna ličnost jer je bio direktor posle Draževića, ali on je bio jedan nevažan direktor u Avalinoj istoriji, aparatčik koji bi značajnije mesto mogao imati u dokumentarcu o Parking Servisu nego o kinematografiji.
Bata Živojinović je efektan kao filmska zvezda koja je razumela jednu od dimenzija tog sistema, sa svojom gotovo staljinističkom stamenošću i direktnim mandatom od naroda, ali već Veljko Bulajić nije u stanju da objasni svoj rad.
Dakle, bili su potrebni ljudi koji mogu da misle taj period i u istorijskom i u kinematografskom smislu, da se film ne bi iscrpljivao u banalnim pričama (hiljaditi prikaz anegdote o mostu) koje bi morao ipak da objasni neko u zanatskom smislu, kako se ne bi sve svelo na to da su Jugosloveni bili jedine budale na svetu koje su rušile pravi most i bacale prave topove u reku.
Naime, činjenica je da Holivud nikada ne bi snimio takav film o ratu jer je Holivud pre svega komercialna mašinerija, i sasvim sigurno bi gledao da tu priču što efektnije "laže" ali jugoslovenski film je slično sovjetskom filmu kao svoj adut koristio ideju da ne snima komercijalni film već istorijsku fresku, i da u tom cilju koristi logistiku koja će omogućiti da se što manj stvari "laže" a što viš stvari stvarno inscenira. NERETVA je snimana godnu i po dana, tako je - ALI RAT I MIR je sniman ŠEST GODINA u SSSRu. Dakle, to sad nije neko zajebavanje koje su smislili jugoslovenski debili nego jedan od načina snimanja filmova u tom trenutku.
U ovom filmu nema nikoga ko je u stanju to da kaže, to nisu ni Leka, ni Bata, ni Veljko Bulajić, a svakako nije ni Gile.
CINEMA KOMUNISTO ne uspeva da dočara veličinu i značaj jugoslovenskog filma i svodi ga na jedan bizaran trećesvetski eksces, nastao iz obesti jednog gojaznog starca filmofila, što je možda i tačno, ali je meni lično uvredljivo jer ja ne vidim našu kinematografiju kao vic.
Ja poštujem naše filmske radnike, njihova dela smatram nedovoljno ozbiljno shvaćenim, njihove saradnje sa "strancima u raju" vidim kao jedan složeniji poces razmene, a što se Tita tiče, on je sve zaslužio sem da se tretira kao jedna infantilizovana polu-komična figura.
Zaista je bolje da su napravili srpsku teoriju zavere o Brozu kao tamničaru naroda, ili jugonostalgičnu priču o njemu kao novom mesiji, nego što je prikazano ovo ništavilo, a i film bi svoju temu ozbiljnije shvatio.
O tome da se ovaj film bavi isključivo temama koje zapravo nemaju previše veze sa komunizmom (u čemu dosta podseća na samog Broza) da i ne govorimo. Sam Bata u jednoj deonici kaže "Mi smo snimali filmove o narodnooslobodilačkoj borbi..." dakle, ovde mi imamo priču o stvarima koje zapravo nemaju ni najmanje veze sa komunizmom - kapitalističkim korpodukcijama, filmovima baziranim na ideji borbe protiv okupatora - za nacionalno oslobođenje, holivudskim zvezdama, privatnom filmofilskom nasleđu Josipa Broza, to sve nema blage veze sa komunizmom.
U tom smislu, ovaj naslov je exploitation, jedno lažno predstavljanje.
Nema sumnje da ovaj film treba pogledati, to svakako, ali dobrodošao hype koji ga okružuje nažalost nema nikakvo opravdanje u samom delu i meni je jako žao zbog toga.
* 1/2 / * * * *
Mislim da je krajnje vreme da se ozbiljno razmišlja o antologiji tekstova o partizanskom filmu o kojoj je Žika svojevremeno pričao a ti počeo da držiš predavanja na temu. Što bi bivši premijer rekao, zrelo je.
Znaš kako, Cinema Komunisto je jebački naziv koji ima čisto marketinške svrhe, jer takav film je nemoguće snimiti, nije moguće ni knjigu o tome napisati. Cinema Komunisto kao pojam je ogromno bure čija praznina snažno odzvanja.
Jednostavno je nemoguće to obraditi, mora se ograničiti topik, ali time dobijate manje zvučan naslov filma, ili knjige.
mislim, ovdje nije ispoštovan osnovni preduslov ozbiljnog rada, a to je razumno ograničavanje teme. Mislim da mnogi naši autori moraju pročitati bar prvih 20 strana knjige Umberta Eka Kako se piše diplomski rad.
Predmet koji želiš da obradiš mora biti ograničen vremenski, prostorno i tematski.
I to mora biti izbalansirano tipa
1. Komunistički film u SFRJ sedamdesetih godina.
Mjesto:Jugoslavija
Vrijeme: 1970s
Tematika tu onda može da se zanemari, jer je predmet dovoljno ograničen.
u slučaju da se vrijeme odredi najšire moguće 1945-1990. onda se mora konkretizovati tematika.
1. odnos partizana i četnika u jugoslovenskom filmu
2. Omladina i socijalizam na jugoslovenskom filmu
3. Buržoazija na jugfilmu
4. Žene ili neke druge manjine na jugfilmu
5. Bata na jugfilmu
6. Odnos Tita prema filmu, cenzura, njegovi zahtjevi itd... prije i nakon njegove smrti...
7. jebimeudupe, istorijski fakti i filmski konstrukti...
...
,.....
jasno je da su sve ovo povezane teme, ali kada se na jednu koncentrišeš druge teme uvodiš ako su potrebne, da li su četnici izjednačavani sa buržoazijom, da li je Tito insistirao na ovakvom ili onakvom prikazivanju buržoazije, da li je omladini nametan antiburžoaski mentalitet, da li su žene svojina, da li je filmski grad bio kapitalističko preduzeće u kojem se snimaju i zapadnjački filmovi, da li je Bata subverzivni propagator buržoaskog individualizma...
Kao što rekoh, nisam gledao, ali sam naslov se samoosuđuje na propast, jer nije ispoštovana ova elementarna metodologija.
Film je osuđen da grebe po površini jer samo jasnim ograničavanjem teme možeš proniknuti dublje u priču.
mislim, i ja lupam previše, vama je to svakako jasno, ali tvorcu filma nije.
Slusaj, znam ja sta je eksploatacija. I niko njima nije ni trazio da dorastu naslovu. Ali, ovaj film ne uspeva da obradi cak ni dosta suzen tematski krug. Ja sam naslov prokomentarisao u fazi kada sam vec obavio nuzdu po filmu i bio u fazi otresanja. To su bile one kapi koje su kao konac koji delo krasi.
Sto se mene tice, kad je na pocetku filma citiran Ranciere, mislio sam da je to znak da imamo posla sa nekim ko ume da pridje temi, da je sagleda. Ali nazalost, citalacko iskustvo su autori zadrzali za sebe.
Ovo nije relevantno cak ni kao film o rusenju mosta u Jablanici. I to je bolje obradjeno u Stojmenovljevoj TV seriji ROBNA KUCA, pa je co slucaj i razjasnjen.
naravno, ja sam samo dodao da se ovo lako moglo i a priori odbaciti, tvoj tekst potvrđuje ono što sam ja pretpostavljao i ne gledajući film. Već na nivou nacrta ovo bi bilo odbačeno kao neuredno i neozbiljno, tako da mogu da pretpostavim da je snimljeno zarad neke drugosrbijanske nostalgije, što se nadam i da će se potvrditi kad jednom odgledam dokumentarac.
Uvek treba imati na umu da je danas drugosrbijanska jugonostalgija finansirana novcem organizacija koje su prvo pod krinkom zastite ljudskih prava i politickih sloboda radile protiv SFRJ. Mnogi da ne kazem svi becari koji su kasnije stupili u akciji, medju njima cak i Seselj imali su podrsku zapadnih "human rights" centara.
Evo ti još jedna posljedica: u onoj emisiji o Šmitu na kraju ispada da Rastislav Dinić drži govor :)
Samardžić se i ne javlja, već ga samo spominju, a druga dvojica imaju po 2 rečenice (i to su isječeni u montaži), odnosno pitanja na koje Rastislav ''superiorno'' odgovara. Priča o Šmitu se naravno završava pozivom da srpsko društvo raskrsti sa osakaćenom epistemologijom zvanom kosovski mit :)
znači ludilo...
Ja se Dinica secam kad je imao neku svoju mejling listu na koju me je prijavio njegov svima dobro poznati zemljak. Bio je smarac i tada. Ne mogu da kazem da mi nije drago da od svog bizarnog hobija danas uspeva da zivi. :)
Almost a year ago, it was announced that Hyde Park Entertainment has picked up the rights to Andy McNab's 13-part espionage novel series based around the character Nick Stone.
Then a few months later came news that Eric Bana (The Hulk) was offered the lead role. The actor apparently passed because Deadline is now reporting that Jason Statham is circling the role, but hasn't been signed yet.
The name of the film is "Echelon" and it is based on the third novel in the series, called "Firewall." The story follows a SAS soldier as he attempts to prevent a terrorist organization from accessing the world's largest computer intelligence database.
Stunt coordinator Simon Crane (The Tourist, Salt) will make his feature directing debut.
Read more: http://worstpreviews.com/headline.php?id=20620&count=0#ixzz1DdoGjqfe (http://worstpreviews.com/headline.php?id=20620&count=0#ixzz1DdoGjqfe)
Jason Statham dobija Banine restlove??? Ovaj svet ne zna kuda ide!!!
Pogledao sam LOVING Irvina Kershnera, ekranizaciju romana J.M. Ryana. Reč je o counter-culture bračnoj komediji sa George Segalom u glavnoj ulozi u kojoj Kershner pokazuje sklonost ka kamernim, karakternim pričama, po kojoj na nivou celog opusa nije bio poznat, ali zato najbolje kritike u celoj karijeri upravo ima za ovakve filmove.
Segal u ovom filmu igra dizajnera iz sveta reklama koji je zarobljen kao hrčak u točku, radi posao koji ne voli, i bekstvo nalazi u napornim vanbračnim vezama koje u suštini nisu vredne matretiranja kroz koje prolazi.
Kershner i Segal sjajno uspevaju da dočaraju život moralno posrnulog junaka i njegovu agoniju, tako da je komični aspekt ovog filma pre svega vezan za njegovu neprilagođenost iz koje proističe dosta neprijatnosti nego za količinu humora.
LOVING spada u red filmova po kojima su se u tom periodu proslavili Altman, Mazursky ili Allen, samo što je u odnosu na njih nešto depresivniji.
* * * / * * * *
U toku rekapitulacje Geoge Segala, sledeći na redu bio je WHERE'S POPPA? Carla Reinera.
Ovaj film je po svom romanu adaptirao Robert Klane, i iz ovako svedene strukture, jedne farse smeštene u nekih 36 sati, teško mi je da naslutim kakav je to bio roman, izzev da je verovatno svoju slojevitost bazirao na predistoriji junaka.
Ovaj film je bio ozloglašen zbog skraćenja i cenzure koju je podneo tako da je sasvim moguće da je ta uncut verzija bila bogatija. Iz današnje vizure ova komedija deluje manj-više pitomo, ali mislim da njen ključni "problem" u odnosu na studio bio taj mean spirited pristup stvarima koji je opstao sve do ove završne verzije.
Zaplet je jednostavan - senilna majka svojim ponašanjem remeti život jednog sredovečnog njujorškog advokata i on svoju višegodišnju želju da je ubije počinje da intenzivira kada se majka umeša između njega i njegove simpatije.
Reiner je kasnije postao bitno ime američke star-driven komedije, naročito radeći sa Steve Martinom, ali ovo je film pre njegove studio faze i u sebi sadrži dosta prljave underground estetike, sa akcentom na političke a naročito rasne tenzije.
Otud film ima jedan anti-Vietnam set-piece i masu gegova na temu rasizma među kojima je svakako najefektniji onaj kada taksi neće da stane crnoj gospođi ali hoće čoveku kostimiranom kao King Kong.
Reiner dakle u ovom filmu radi sa glumcima studio-profila ali humor i pristup daje u svedenom, underground ključu i rezultati su otud bili verovatno bili suviše edgy za United Artists.
Nažalost, Carl Reiner se kasnije neće vraćati ovim underground korenima izuzev u svom remek-delu i možda najboljem filmu DEAD MEN DON'T WEAR PLAID koji ima tu drskost njegove rane faze.
* * * / * * * *
Zanimljivo
http://www.mahlatblog.com/prica-o-jednom-prosvetaru-svim-roditeljima-koji-misle-da-su-prosvetari-neprijatelji-njihove-dece#more-4435 (http://www.mahlatblog.com/prica-o-jednom-prosvetaru-svim-roditeljima-koji-misle-da-su-prosvetari-neprijatelji-njihove-dece#more-4435)
nisam pomislio da li je ona škola privatna ili javna, vjerovatno je javna...
New details have emerged indicating filmmaker Christopher Nolan is pursuing a Howard Hughes biopic as his next project once he finishes shooting "The Dark Knight Rises" reports Vulture.
Nolan originally scrapped his plans after Martin Scorsese's "The Aviator" came out in 2004. That film for the most part stuck to Hughes' younger years and passion for aviation.
Nolan's film, based on Michael Drosnin's book "Citizen Hughes", focuses much more on Hughes' later years, including his obsessive-compulsive disorder issues and his life as a recluse. The book itself is based on thousands Howard Hughes's own hand-written memos leaked after his office was burglarized in 1975.
Nolan would shoot the untitled biopic in late 2012 for a 2014 release, no word on who the film is setup with or who is writing the script as yet.
Pogledao sam NO WAY TO TREAT A LADY Jacka Smighta, izuzetno zanimljivu krimi komediju iz 1967. godine, snimljenu po ROMANU Williama Goldmana koji nije on sam adaptirao već je taj posao obavio John Gay, kome nažalost ni ovako upečatljivo prezime nije pomoglo da bude naročito upamćen iako je dosta radio i potpisao je par klasika, ruku na srce. Ipak, danas deluje gotovo apsurdno da je neko drugi scenaristički uobličavao Goldmana koji je u međuvremenu postao standard za holivudsku scenaristiku.
NO WAY TO TREAT A LADY je sasvim sigurno bio veliko osveženje u svoje vreme jer je pokušavao da kombinuje triler, crni humor i romantičnu komediju, i iz današnje vizure je sasvim jasan istorijski značaj ovog filma. Međutim, isto tako, iz današnje vizure problematično izgleda upravo trilerski deo sa serijskim ubicom koji stupa u opsesivnu komunikaciju sa detektivom i uključuje ga u svoju mrežu zločina.
Problem ne proističe isključivo iz tona tog segmenta zapleta pošto sam ubica nudi dosta prostora i za crni humor i za upliv u romantičnu dimenziju priče. naprosto u tim fazama Rod Steiger preuzima iflm u svoje ruke i Smight više ne uspeva da ga uključi u ritam celine. Otud Steiger u tim delovima, iako on nije loš tu per se, naprosto remeti ritam filma.
Međutim, svi likovi funkcionišu i komuniciraju sa publikom, uključujući i aritmičnog Steigerovog ubicu, i u tom smislu, NO WAY TO TREAT A LADY jeste prototip mnogih genre bendera kakve će kasnije, između ostalog pisati i Goldman kao scenarista.
George Segal je efektan kao detektiv koji se zatekao u nezgodnoj situaciji kojij pokušava da doraste, sa motivom dominante majke koji će kasnije tretirati i u WHERE'S POPPA? a Lee Remick je odlična kao romantic interest kog upoznaje istražujući slučaj.
Jack Smight je ostvario sasvim solidnu karijeru kao reditelj srednje linije američkog repertoarskog filma a NO WAY TO TREAT A LADY spada među njegove retke naslove, uz Goldmanov HARPER (po Macdonaldovom romanu) koji se mogu smatrati trajnim dometima i istinski značajnim filmovima.
* * * 1/2 / * * * *
Imao sam sreće da me je Will inicirao u svet THE LARRY SANDERS SHOWa pre nego što sam pogledao prvi i jedini pokušaj Garry Shandlinga da postane filmska zvezda, tailor-made vehicle WHAT PLANET ARE YOU FROM Mike Nicholsa koji se iz današnje vizure smatra jednim polarizujućim naslovom sa početka ove decenije.
Shandling se od tada i dalje pojavljuje na filmu, obično u upečatljivim star-epizodama i kameo ulogama ali mudro nije dalje forsirao bavljenje filmom. Sudeći po tome koliko sam uživao gledajući WHAT PLANET ARE YOU FROM rekao bih da je šteta što je tako, ali isto tako mislim da je zapravo sjajno što je zadržao svoje ambicije na statusu jerryseinfeldovske figure komičara-preduzetnika.
WHAT PLANET ARE YOU FROM je izuzetno inteligentno skrojen star-vehicle, ali uprkos tome nije postigao uspeh na blagajnama, štaviše upamćen je kao flop u svakom smislu. Koštao je pedesetak miliona a zaradio je manje od 10.
Postavlja se pitanje, šta je onda toliko inteligentno u njemu?
Inteligentno je pre svega to kako je tretitana Shandlingova komičarska persona. WHAT PLANET ARE YOU FROM se formalno može smatrati feelgood event moviejem, projektom koji bi se po profilu mogao porediti sa onim što je donosilo najveće komercijalne uspehe Robinu Williamsu. Razlika je međutim u tome što je Williams žrtvovao svoju komičarsku personu, i svoj mračni i prljavi humor sa kojim se proslavio na stand up sceni kako bi postao family friendly ikona, dočim se Shandling nije odrekao svog prepoznatljivog humora, tako da WHAT PLANET ARE YOU FROM zalazi na teritoriju Woody Allenovog SLEEPERa, i vremenom počinje da liči na jednu izopačenu viziju feelgood moviea.
Za razliku od Williamsa koji se pretvorio u karikaturu i u određenom smislu doiveo sebe do toga da zapracvo više niko ni ne zna po čemu je on bio bitan lik, Shandling je uspeo da se odupre toj vrsti ustupaka. S druge strane, u svom prvom pokušaju nije ni probao da odstupa od svoje najsupelije glumačke formule koju je usavršio na televiziji tako da, u skladu sa filmskim zakonitostima, Shandling ne prestaje da radi ono što najbolje zna.
Sasvim je sigurno da je spoj intelektualne komedije, feelgood filma i njegovih uveoka, grossout gegova iz domena so stupid it's smart (a kod Shandlinga nema nikakve dileme da je reč o namernoj stupidnosti) nije mogao da postigne očekivani komercijalni efekat.
Iza WHAT PLANET ARE YOU FROM stala je ozbiljna holivudska mašinerija, Mike Nichols, ugledni reditelj je režirao, DP je bio Scorseseov saigrač Michael Ballhaus a u epizodnim ulogama se pojavljuje vrhunska ekipa. na scenariju su pored Shandlinga radili i njegov saradnik iz LARRY SANDERSa, Peter Tolan, scenarista WAR OF THE ROSESa Michael Leeson i u to vreme aktuelni pisac MEN IN BLACKa Ed Solomon.
Otud je verovatno takav skup talenata dodatno podcrtao propast ovog filma na blagajnama i odučio Shandlinga od bavljenja filmom.
Međutim, ako govorimo o vanity projektima televizijskih komičara ovog tipa poput Larry Davida ili Jerry Seinfelda, WHAT PKLANET ARE YOU FORM je svakako uspeliji od BEE MOVIEja ili SOUR GRAPESa. Otud ostaje nada da će Shandling ponovo pokušati da se pojavi kao glavni glumac, možda u nekom projektu kao što je bio WHATEVER WORKS sa Larry Davidom.
Ipak, čini se da bi samo ime Woodyjevog profila moglo da vrati nekoga kao što je Shandling u glumačku igru, i teško je očekivati da će neko ko je zaradio stotine miliona dolara na televiziji ulaziti u projekat u kome mora da se dokazuje. Reklo bi se da je WHAT PLANET ARE YOU FROM možda upravo i flopovao zato što Shandling na filmu nije prošao tipičnu stazu dokazivanja, a verovatno je trebalo...
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THEY ONLY KILL THEIR MASTERS James Goldstonea, quirky krimić sa James Garnerom koji je izašao godinu dana pre početka emitovanja serije THE ROCKFORD FILES.
Scenario Lane Slatea i režija Jamesa Goldstonea doduše podsećaju na visoke televizijske standarde tog doba, i THEY ONLY KILL THIR MASTERS je murder mystery koji bi zasluživao rimejk danas, sa glumcem koji bi mogao pretendovati na mesto Garnerovog naslednika - nekim poput Firera ili Bruna.
THEY ONLY KILL THEIR MASTERS je priča o policajcu iz male varoši koji istražuje ubistvo trudne lezbejke za koje je glavni osumnjičeni jedan doberman. Međutim, policajac njuši da je reč o foul playu i da slučaj neće biti tako jednostavan.
Garner nosi film u ulozi varoškog policajca, i svojim magnetizmom uspeva da prevaziđe određene probleme u ritmu koji proističu iz Goldstoneovih set-pieceova sa epizodnim junacima varošana sa kojima se susreće glavni junak.
Srećom, glavni odnos, a to je romansa između policajca i veterinarske sestre u potpunosti funkcioniše, a film uspeva da bude napet u odgovarajućim situacijama, odnosno, postiže se svaki potreban efekat misterije.
Lane Slate unosi dosta svežih i provokativnih detalja u scenario na gotovo svakom koraku, stoga se u pojedinim deonicama čini da su detalji odneli prevagu nad celinom. Srećom takvih sasmodovoljnih, pre svega dijaloških, deonica nije previše.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffarm6.static.flickr.com%2F5001%2F5355526489_154ce8cb07_o.jpg&hash=50427ec250e99862eb2128d7aef70b52b3b3a248)
Pogledao sam RUSSIAN ROULETTE Lou Lombarda, najpoznatijeg po tome što je bio Peckinpahov montažer, u sklopu kompletiranja George Segalovog opusa.
Reč je o vrlo solidnom, dinamičnom hladnoratovskom trileru snimljenom u Vankuveru u kome su lokacije odlično iskorišćene i iako se služi dinamičnim, gotovo verite pristupom, sama priča je na liniji konvencionalnog trilera o kanadskom policajcu koga tajna služba uvlači u uklanjanje letonskog emigranta koga KGB optužuje da će biti potencijalni atentator na sovjetskog premijera tokom posete Kanadi. Kada policajac shvati da je neko oteo emigranta pre njega, načinje već pripremljenu zaveru oko atentata.
George Segal se dobro nosi sa glavnom ulogom hardbopiled detektiva, a zanimljivo je da se u rolama kanadskih policijskih zvaničnika pojavljuju britanski glumci poput Denholm Elliotta i Gordon Jacksona - obojica su stare hladnoratovske kuke.
Lombardov stil je neposredan, sa dosta pokreta kamere, kadar sekvenci i efektnih stuntova.
Ono što RUSSIAN ROULETTEu nedostaje jeste samouverenost, ekipa ne odaje utisak da veruje u film, pa samim tim, ovo delo kao celina ostavlja slabiji utisak od svog realnog dometa koji zapravo uopšte nije rđav.
* * * / * * * *
Evo spin-offa jedne teze sa diskusije o Denisu Kuljišu, u formi malog bloga, mislim da će zabaviti Albeda i Mehmeta...
http://www.agitpop.me/?a=gue (http://www.agitpop.me/?a=gue)
Tijanić vlada iz sijenke :lol:
Vrlo ispravan tekst. Naravno, zahteva dublju raspravu o vrednosti istine vs. vrednosti lepote, ali nema sad za to vremena.
Nick Cassavetes ("The Notebook") has signed on to direct a biopic about drug dealer Rick Ross reports Reuters.
Also known as "Freeway" Rick Ross, the film explores Ross's masterminding of the crack cocaine trade from his base in Los Angeles during the early 1980s and his claims of being supplied by Nicaraguan Contras. He often moved 100 kilograms of cocaine a day from his base in South Central Los Angeles.
The film will also touch upon the Iran-Contra affair of the late 1980s when some government officials were convicted of secretly facilitating arms sales to Iran and funneling money to Nicaraguan Contras.
Cassavetes, who also penned the Johnny Depp-led biopic "Blow" about coke smuggler George Jung, compares this film to "Traffic" in tone. Though he signed months ago to the film, he's only just agreed to direct it recently.
Cassavetes has finished a script and hopes to begin shooting this year depending upon financing. No actor has been signed to star though direct talks with Leonardo DiCaprio and Mark Wahlberg have taken place.
Dir: Jaume Collet-Serra. US. 2011. 108mins
Liam Neeson is on the loose in another photogenic European capital for Unknown, an efficiently staged but credibility-stretching international thriller that never quite lives up to its Hitchcockian potential. The Berlin-set outing could perform solidly in a number of markets even if it fails to match the surprisingly big takes achieved two years ago by Neeson's Paris-set actioner Taken.
Collet-Serra does deliver a couple of exciting car chases, and he makes good use of the film's Berlin locations.
The Dark Castle production will benefit from an out-of-competition screening at the Berlin festival and the location, cast and literary pedigree should provide extra selling points when the film opens through February and March in major international markets, with Warner Bros or StudioCanal distributing.
Warner opens the film (with a PG-13 rating) on Feb 18 in North America, where Neeson's pulling power - which helped Taken reach an impressive $145m domestic take - will count more than the other elements.
Unknown's literary source is 2003 French novel Out of My Head (Hors de Moi) by Prix Goncourt winner Didier van Cauwelaert, whose books have been made into a string of French films and TV movies (among them The Education Of Fairies and One Way Ticket).
Screenwriters Oliver Butcher and Stephen Cornwell, getting their first joint credit, move the setting from Paris to snowy Berlin. Neeson's Dr Martin Harris arrives in the city with his wife (Mad Men's January Jones) to attend a biotechnology summit but ends up in a four-day coma after a car crash. When he wakes up, Harris finds that another man (Aidan Quinn) has assumed his identity and academic standing. His wife doesn't recognise him and records of his arrival in the city have conveniently vanished.
After briefly doubting his own sanity Harris becomes determined to solve the mystery and uncover the imposter. He enlists the help of a young Bosnian refugee taxi driver, played by German-born Diane Kruger (Inglourious Basterds), a former East German secret policeman, played by German veteran Bruno Ganz (Downfall) and an old American friend, briefly portrayed by Frank Langella (Frost/Nixon).
The bio-political conspiracy that is subsequently revealed is topical but never easy to swallow and things become even less convincing when the film introduces its big third act plot twist.
Neither the script nor Spanish-born director Jaume Collet-Serra (Orphan) does much to explore the philosophical and psychological issues implied by van Cauwelaert's novel. Instead, the mystery fades into the background and the film becomes a far-fetched if good looking version of one of the thriller genre's standard scenarios.
Collet-Serra does, though, deliver a couple of exciting car chases, and he makes good use of the film's Berlin locations (interiors were shot at the city's Studio Babelsberg. There are the requisite shots of the Victory Column and Brandenberg Gate but for the most part this is an atmospheric contemporary Berlin of techno clubs and migrant worker apartment blocks.
The feel is enhanced - and given extra historic resonance - by Ganz's brief performance as a wheezing, nostalgic former Stasi man whose habitual paranoia makes him the first person to believe Harris' story. Langella's performance also adds heft, though his late entry into the action is a little jarring.
Neeson doesn't get as many enjoyably brutal action scenes as he did in the more visceral Taken but he's quite effective portraying Harris' forlorn confusion at the loss of his identity. In fact, his effectiveness adds to the difficulty of believing in the later plot revelations.
Kruger adds another relatable human touch, though her role isn't very well integrated into the plot and seems designed mostly to give the story a sympathetic female figure.
Foresight Unlimited owner Mark Damon has announced a slew of sales on Universal Soldier: A New Dimension, the fourth entry in the action canon set to begin production in a month.
Dolph Lundgren, Jean-Claude Van Damme and Michael Jai White star and John Hyams will direct following his work on Universal Soldier: Regeneration.
Pre-Berlin deals closed in the UK (Optimum), Germany (Telepool), Australia (Transmission), Japan (Nikkatsu), Taiwan (SSG), South Korea (Joy n Contents Group), Russia (Daro), Scandinavia (Mis.Label), English-speaking Canada (eOne) and Benelux (Les Filmes D'Elysee).
Rights also went in Latin America (California), the Middle East (Shooting Stars), Thailand (IPA), Turkey (Mars), South Africa (Nu Metro), Eastern Europe (SPI), China (HGC), India (Superfine), Indonesia (PT Amero) and Malaysia (Ram Indo). Sony holds US rights.
Pogledao sam CHONEUNG RYUKJA Kim Min Suka, organima reda poznat i pod naslovima HAUNTERS ili PSYCHIC.
Scenarista efektnog Kim Ji Woonovog THE GOOD, THE BAD AND THE WEIRD se odlično snašao na rediteljskom debiju i kudikamo bi se moglo reći da je ponudio nešto više svežine nego što nudi Kim Ji Woon.
Ruku na srce, kao što Kim Ji Woon konstantno obrađuje već manje ili više savladane matrice i iz filma u film nudi svoje viđenje već uspostavljenih matrica, ni Kim Min suk nije daleko od toga i u njegovom debiju se u više navrtata može osetiti eho Shymalanovog UNBREAKABLEa. Međutim, ne samo da je UNBREAKABLE Shyamalnov najbolji film već bi se moglo reći da je to svakako dobrodošao eho u bilo kom filmu.
HAUNTERS govori o telepatski obdarenom negativcu krhkog tela koji posle teškog detinjstva koje je obilovalo traumama, danas ostvaruje egistenciju manipulišući ljudima, pljačkajući ih i sl. Stvari se intenziviraju kada sretne jedinog čoveka kojim ne može da manipuliše, i uskoro počinje dvoboj ove dvojice marginalaca iz koga će se do kraja filma izroditi jedan superheroj.
Ova premisa zvuči stripovski, i njen odnos prema stripu kao mediju je i najzanimljiviji. Naime, sasvim je sigurno da je Kim Min Suk imao određenu refleksiju na ovu temu kroz stripove, no za razliku od Shyamalana, njegovi junaci svoju situaciju ne reflektuju kroz strip što se na duže staze ispostavlja kao jedan od elemenata koji remete ubedljivost filma. Naime, danas ne samo da imamo comic book filmove smeštene u svet u kome stripovi postoje - uspelije u KICK-ASSu - potpuno neiskorišćeno u WATCHMENu - već se čini da su stripovi postali ključ za razumevanje pojedinih događaja, kao što su ovi koji se dešavaju Kimovim junacima. U tom smislu, Shyamalan je ipak mudrije procenio kada je uveo motiv stripa u UNBREAKABLE. Iako je vrlo lako da se odnos prema stripu protumači kao dodvoravanje geekovima, u krajnjoj liniji jako je teško poverovati da bilo koji savremeni čovek ne bi u susretu sa supermoćima zaboravio da je tako nešto video u stripu.
Otud, ako je već nemoguće staviti stripove u filmove o klasičnim superherojima, onda oni svakako imaju svoje mesto u pričama o onima koji su "stvarno" superheroji.
Kad je reč o domenu superherojskog filma, u njemu HAUNTERS automatski može zauzeti značajno mesto kao recept kako se priča o nadljudskim moćima, iotpadnicima koji uče da ih koriste itd. može realizovati u jednom konzistentnom ključu i sa adekvatnom dozom ubedljivosti.
Štaviše, rekao bih da Kim Min Suk u pojedinim deonicama i previše odmiče tok filma od osnovne teme, da se likovi ponegde čak i previše izgube u vinjetama koje nisu u funkciiji celine, tako da mu malo holivudfske samodiscipline ne bi škodilo, možda baš u rimejku, koji bi se vrlo lako mogao desiti.
Kim Min Suk je u rediteljskom smislu već na debiju pokazao zrelost. Likovi su jasno koncipirani, njihovi odnosi su razumljivi i funkcionalni a vizuelni aspekt je na tipično visokom nivou južnokorejskog prvoligaškog repertoarskog filma. U tom smislu, Kim pokazuje da voli vrlo filmičan pristup stvarima, sa malo dijaloga u akciji i odličnim korišćenjem svakodnevnih situacija i naizgled nezanimljivih javnih prostora za poprišta akcije.
U tom smislu, Kim u pojedinim deonicama pored onoga po čemu je korejski film poznat nudi i nešto šmeka američkog B-filma osamdesetih, sa marginalcima koji se nalaze i bore u zabačenim ćorsokacima, prolazima, garažama.
I uopšte, taj milje marginalaca karakteriše HAUNTERSe između ostalog i kroz dva sidekicka glavnog pozitivca, emigrante Turčina i Ganijca koji rade kao jeftina radna snaga u Koreji. Iako sam se i ranije susretao sa motivom stranaca na privremenom radu u Koreji, mahom Vijetnamaca, do sada barem ja, nisam imao iskustava sa likovima iz ovako dalekih zemalja koje Korejanci i tretiraju kao potpunu egzotiku i čude se njihovoj sposobnosti da govore korejski. Nisam dovoljno upućen u korejske prilike te ne moghu da procenim da li su ti junaci prisutni isključivo da bi ilustrovali marginu kojom se kreće glavni junak ili su oni aluzija na još neki problem.
HAUNTERS je odličan film, ne nudi ništa novo u globalnim okvirima kao što su svojevremeno radili Park ili Bong, ali sasvim sigurno pokazuje kako se ono čime je već ovladano radi dobro, i ponovo pokazuje zube Holivudu na njegovom terenu, osvežavajući njegovu vlastitu formulu.
* * * / * * * *
After a long search for a lead to fill the shoes of Helen Mirren, NBC looks to have locked down its new Jane Tennison in the form of "A History of Violence" actress Maria Bello says The Live Feed.
Bello is "putting the final touches" on a deal to play the role in the network's American remake of British crime hit "Prime Suspect". Bello has been courted for the pilot since last year and met with executive producer Peter Berg on Friday.
Executive producer Alexandra Cunningham ("Desperate Housewives") will serve as showrunner should the pilot go to series.
Pogledao sam JEONG-HWA-NEUN YEONG HWA-DA znan i kao ROUGH CUT Hun Janga koji je prošle sezone potpisao jedan od najgledanijih filmova u istoriji korejske kinematografije SECRET REUNION. Nažalost, reklo bi se da je REUNION znak sazrevanja za ovog reditelja pošto on na debiju uprkos producentskoj i scenarističkoj podršci svog mentora Kim Ki Duka irelativno zanimljivoj premisi ne uspeva da ozbiljnije prodre u temu kojom se bavi.
Tema kojom se bavi nije nova i ekskluzivna ali gotovo uvek radi posao i reklo bi se uvek može da rezultira atraktivnim filmom - ROUGH CUT govori o glumcu koji se sprijatelji sa gangsterom koga uvlači u snimanje filma i njihovi životi se prepliću.
Naravno, mogućnosti za razvoj ove priče su razne, tu imamo odnos filma i kriminala kao odnos međusobne inspiracije jer koliko kriminal iz stvarnosti utiče na film toliko i film regrutuje kriminalce; zatim, imamo odnos u psihološkom smislu, imitacije i prave stvari, unutrašnjih težnji ljudi iz tih miljea; fanatizam prisutan i u jednoj i drugoj oblasti čiji se protagonisti ne obaziru na okolinu kada se usmere prema svojim ciljevima; konačno, imamo zamenu uloga.
Nažalost, u ROUGH CUTu, tek ponegde Kim Ki Duk zaseca išta potentnije i rekao bih da nudi krajnje površan uvid u kriminal, što je negde i očekivano jer su azijski filmovi o kriminalu do te mere ritualistički i fetišistički da se u njima jako retko ulazi u ozbiljan tretman kriminala - što ne smanjuje njihovu umetničku vrednost; ali je jako površan i u odnosu prema filmu što me je ipak začudilo jer je Kim Ki Duk ipak neko ko je dosta upitan nad kinematografskim tokovima i voli o tome da diskutuje.
U ovom filmu se reditelj prema kome film ima nedopustivo ambivalentan odnos zove Bong. Ne znam da li je to produžetak polemike Kim Ki Duka i Bong Joon Hoa drugim sredstvima, ali kada je reditelj prikazan ovako površno, polu ali ne sasvim karikaturalno, onda film ne samo da biva lišen smisla već, rekao bih ispada upadljivo inferiorniji upravo od Bongovog HOSTa čiji je glasni protivnik svojevremeno bio Kim Ki Duk. Iz ove vizure gledano, čini se da je upravo Kim Ki Duk taj koji potcenjuje publiku čim misli da ovako treba da izgleda film koji pretenduje na rezultat.
U tehničkom smislu, ponovo, Korejanci su manje-više na nivou, ali svakako da kada ideja nije dovoljno snažna onda se vidi i više rupa u tehnici tako da ROUGH CUT ne ostavlja onako moćan utisak kao njihovi filmovi inače.
* * / * * * *
Pogledao sam jedan masterpis o kome sam ranije čitao ali mi nikako nije dolazio na red - SKIN GAME Paul Bogarta iz 1971. godine.
U sklopu višemsečnog catch upovanja sa opusom Jamesa Garnera, ovaj film se nametao kao jedan od ključnih i definitivno takav i jeste.
Reč je o vestern komediji koja se bavi temom robovlasništva, počinje kao skoro pa vesela BUTCH CASSIDYjevska priča o belcu slobodnom crncu kog ovaj prodaje robovlasnicima da bi ga potom oslobodio i ponovo prodao u sledećoj varošici. Nešto slično smo imali priliku da vidimo kod Leonea s tim što kod njega niti je ceo film proizilazio iz te premise, niti je ulazio dublje u društvene kontradikcije.
Naime, iako ova kombinacija funkcioniše u početku, prilike u zemlji čine ovu šemu vrlo komplikovanom jer neke države već tada ne priznaju ropstvo a druge ne priznaju da su crnci slobodni ljudi. Kada se tome doda kontingencija tipa da okolo lutaju bande otimača robova i teroističke grupe abolicionista, zaplet je vrlo atraktivan i duhovit.
Međutim, ako zanemarimo da je ovaj film izuzetno duhovita, efektno glumljena vestern komedija u kojoj briljiraju James Garner, Lou Gossett Jr i Susan Clark, a Fred Koenekamp isporučuje klasičnu vestern fotografiju po kojoj je uostalom i bio poznat - ostaje ono što je zanimljivo a to je politička dimenziaj cele priče.
Naime, 1971. još uvek imamo dosta sveže traume rasne segregacije u Americi, i ovo je ipak film koji su pravili belci u jednom osvedočeno belačkom & rasističkom žanru. Dakle, da li belci imaju pravo da se na šale na ovu temu, koju su uostalom sami i uozbiljili neposredno pre toga.
Međutim, SKIN GAME uspeva da ne deluje licemerno pre svga zbog toga što u toku ovog filma crnac koji j rođen kao slobodan čovek i zapravo nema iskustvo robovanja posle jedne epizode u kojoj je bio rob počinje da se menja. S druge strane, veliki deo komike proističe iz suštinski vrlo realističkog prikaza odnosa belaca prema robovima koji naravno deluje suludo i da je režiran seriozno bio bi apsurdan pre nego strašan.
U tom smislu SKIN GAME na kraju postaje uzorak gotovo jedinog mogućeg načina da se govori o toj temi, upravo kroz ležeran odnos crnih likova prema temi, ali i sa svešću da zapravo u svakoj šali ima pola šale.
Ne treba da čudi što je i jedan od ključnih filmova o ratnom zarobljeništvu bio Wildrov STALAG 17, koji se na manje avanturistički ali podjedanko duhovit način dotakao ove teme. Uostalom, kod nas, i dalje LEPA SELA ostaju kao film-temeljac kad je reč o tretmanu rata u Bosni.
Ono što međutim izdvaja SKIN GAME jeste to što on istovremeno i jeste film o temi segragacije ali je istovremeno i punokrvni žanrovski rad koji se može gledati i bez ikakvog predznanja, i to je najveći kvalitet filma jer zadržava svoj repertoarski smisao a prema temi se odnosi taktično i odgovorno što je obično najbolji put da se snimi loš film.
* * * * / * * * *
Vrlo sam prijatno iznenađen brzom reakcijom MegaComa koji je prilično brzo pustio rimejk THE MECHANICa u bioskope. Simon West, jedan potcenjen reditelj koji nije imao sreće da izuzev GENERAL'S DAUGHTER snimi kompletan uspeo film, ali je u svakom naslovu pokazao da zna šta radi, potpisuje ovaj rimejk Michaela Winnera, koji je za ovu inkarnaciju po romanu Lewis John Carlina adaptirao Richard 16 BLOCKS Went.
Went i West su u rimejk MECHANICa doneli dobrodošlu dozu ozbiljnosti i svedenosti. Statham je sigurno premlad da bi film mogao da se bazira na prebacivanju štafete kao kod Winnera, a i Ben Foster je suviše mlad da ne izgleda kao neko ko ipak dolazi na okasnelu prekvalifikaciju, ali njih dvojica u svom odnosu nude nešto drugo. Naime, njih dvojica baziraju svoj odnos na Stathamovoj želji da sinu svoje žrtve da zanat u ruke i socijalizuje ga kroz ovladavanje veštinom ubijanja ljudi za velike pare, a Foster pak ima potrebu da okrene novi list i sazri sada kada je ostao sam, i odraste kroz ritual osvete.
Za razliku od Winnerovog MECHANICa u kome imamo čuveni twist ending koji to nije, kod Westa i Wenka nema dileme da će učenik i učitelj morati da se pobiju do kraja i da će ishod obračuna, što je zapravo i najbolje zavisiti od toga koliko su uspeli da se promene u toku ove priče.
Iako je sama završnica između njih dvojice manje kreativna od onih ubistava koja prethodno obavljaju, u psihološkom smislu je solidno postavljena i na kraju zaigraju njihove mane.
West se ne libi dosta brutalne akcije, i THE MECHANIC ne oskudeva u surovosti, a kod reditelja ovog kalibra se ni ne dovodi u pitanje sama tehnička realizacija koja je na dosta visokom nivou. Ovo nije skup film ali je akcija pre svega intenzivna a sporadično i vrlo spektakularna. Za razliku od CRANKova ovo nije film baziran na grotesknim preterivanjima, ali nudi sasvim dovoljno prostora da se melanholični hitman razmaše kako sa golim rukama, tako i sa automatskim oružjem i teretnim vozilima.
Jedini krupniji problem sa ovim filmom meni su bili odnosi sa ženama koje imaju junaci. Naravno, sasvim je prirodno da oni imaju nekakve one night standove ili redovne eskorte sa kojima se viđaju i na tom nivou ovaj film pije vodu. Međutim pseudo soft-core scene krajnje depersonalizovanog seksa u kome Statham deluje krajnje privatno postiđeno remete ton filma i to su jedini delovi koji nemaju klasu u realizaciji.
Ako budete gledali film u bioskopu, a nadam se da hoćete, bićete počašćeni i prevodom našeg John Reynoldsa! Posle EXPENDABLESa, jasno je da je samo on čovek kome se može poveriti ovakva mačo akcija.
* * * / * * * *
Pogledao sam povratnički Landisov film BURKE AND HARE i mogu reći da odavno nije bio u ovako dobroj formi. Koliko god bio daleko od svojih klasika i slavnih dana, u ovom filmu Landis dosta solidno uspeva da rekonstruiše stil Ealing komedije sa živahnim zapletom, inspirisanom komičarskom šmirom vrlo zabavne glumačke podele, nizom uspelih gegova i rudimentarnom pričom koja funkcioniše.
Ovo je domaštana priča o Burkeu i Hareu, čuvenim graverobberima iz Edinburga koju Landis tretira kao fikciju, vlastitu verziju MARATONACA (sa kojima ovaj zaplet ima dosta sličnosti, možda je ova priča inspirisala Dušana Kovačevića kada je pisao scenario, u komadu nema sličnosti - s druge strane Šijan je poznat kao ljubitelj Ealing komedije i Mackendricka) i ne opterećuje se tonom koji je svojstven istinitim pričama.
Ridleyev DP John Mathieson nudi filmu vizuelnu ozbiljnost koja je nedostajala Landisovim recentnim radovima, a Pegg i Serkis su komičarski duet koji savršeno razume kako Landisov humor/ a njega u ovom filmu itekako ima/ tako i samostalno snalaženje u fazama kada Landisu ponestane snage i ideja.
Otud koliko god bio zbilja efektan, BURKE AND HARE i izgleda i ne izgleda kao Landisov film. Landis se pre svega prepoznaje u Hammer i Ealing referencama i u gore momentima od kojih film ne da ne preza već na njima i insistira, ali priču i komične delove u totalu mahom čini dosta strejt pristup koji je moglo potpisati nekoliko različitih reditelja.
No, ono što je najvažnije jste da je BURKE AND HARE odlična komedija, da ipak ima Landisovih pečata i da uprkos tome što ga nije vratio u punu formu svakako jeste sprečio njegovu dalju degradaciju i lutanje.
* * * / * * * *
Kobe Bryant is, "The Black Mamba". Directed by Robert Rodriguez. (http://www.youtube.com/watch?v=1TO4yeUIPWE#ws)
Istorijski revizionizam :)
http://www.salon.com/books/laura_miller/2011/02/15/last_ringbearer (http://www.salon.com/books/laura_miller/2011/02/15/last_ringbearer)
Fantastično! :lol:
I mene su smorili Hobiti i Aragorn, a ja njega ni u Tolkinovom romanu nisam posmatrao toliko pozitivno, smarač bre. Mislim da se jedno 20 puta u romanu spominje gordost Aragornova, pa šta je tu pozitivno majku mu? Doduše, možda je to do našeg prevodioca, koji je očigledno bio u dosluhu sa Jeskovim :lol:
:lol:
Dobro ovo zvuči. Šteta što nemamo vremena to da čitamo...
NSF@NSPM, za ljubitelje i poznavaoce :)
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/novi-sprski-film.html (http://www.nspm.rs/kulturna-politika/novi-sprski-film.html)
Dir/scr: Andres Veiel. Germany 2011. 124mins
The making of 1960s German radicals is explored - one more time - in If Not Us, Who, (Wer wenn nicht wir) a first fiction feature from documentarist Andres Veiel, who delved into similar terrain with his 2001 study Black Box BRD. A portrait of Baader-Meinhof militant Gudrun Ensslin and her lover Bernward Vesper, the film covers territory already familiar from the broader period panorama of Uli Edel's The Baader Meinhof Complex, which may deter some markets.
Veiel's script displays impressive cogency in examining the relations between words, beliefs and action in a cultural context that is as influenced by literary as by political allegiances.
On the other hand, that film's international profile, along with that of Olivier Assayas's Carlos, has rekindled interest in radical politics of the 1960s and '70s, and that may do Veiel's film some good – along with the fact that it's considerably better than Edel's glamour-laden, mythifying version of events. What could damage the film's international chances is the fact that it contains so many specifically German political and literary references.
But where it loses out on sales, this consistently intriguing, if occasionally pedestrian feature, will stir interest on the festival circuit as well as garnering much media coverage in Germany, where it is released on March 10.
Where The Baader-Meinhof Complex was a group portrait, this film's concentration on two key figures – one notorious, the other less so – allows for greater psychological depth, and more time studying the gradual emergence of the couple's radicalism and its attendant contradictions. The film starts in 1949, with a traumatic moment in the childhood of Bernward Vesper (Diehl), the son of a notorious Nazi author (Thieme) who tells the boys that cats are "the animal kingdom's Jews."
In Tübingen in 1961, Bernward is a passionate student of literature, and a staunch defender of his father – and other now-forgotten German authors – who is so keen to rehabilitate Vesper Sr's reputation that he starts his own press to rehabilitate him. He enlists as a helper Gudrun Ensslin (Lauzemis), and the pair become lovers – initially as an on-off triad with another girl. As the film skips through the 1960s, world events – notably the Cuban missile crisis, Vietnam and the advent of Black Power – radicalises both partners, although Bernward's commitment to his father's memory continues to be a source of trauma.
As Gudrun becomes ever more politically involved, she becomes the lover of a charismatic advocate of violent action, Andres Baader (Fehling), and the rest is history. Gudrun leaves Bernward and their baby son, in favour of the domineering and sometimes abusive Baader, but Bernward still passionately defends her as a witness in court – though still has to witness his partner kissing Baader in the dock.
Despite the intimate tenor of this story of amour fou, the film is far more considered than the young-militants-in-love story that it could easily have been. The leads are incarnated in persuasively contradictory detail, with Diehl commandingly evoking Bernward's tormented psyche and eventual descent into despair.
But it is to Lauzemis that the film really belongs, with her unsettling portrayal of Ensslin as a sexually and politically passionate woman, as well as a habitual self-harmer who is as traumatized as Bernward by the sins of their parents' generation. As Baader, Fehling offers an unashamedly rebarbative portrait of the militant as macho (and unexpectedly, as an aficionado of drag cabaret).
The film is less confident in providing its overview of the political turmoil of the 1960s, opting for a hackneyed series of newsreel interludes that set key events to pop hits of the period (plus a touch of Billie Holiday). The film is provocative – and will no doubt cause controversy in its home territory – in its depiction of political radicalism as akin to, or informed by, personal psychosis.
But Veiel's script – informed by Gerd Koenen's book Vesper, Ensslin, Baader: Prehistory of German Terrorism – displays impressive cogency in examining the relations between words, beliefs and action in a cultural context that is as influenced by literary as by political allegiances. The art direction is never excessively hung up on the potentially camp aspects of period detail, and Judith Kaufmann's solid, unglamorous photography suits the overall seriousness of a film that is consistently involving, if occasionally studious in tone
Cripple sve ovo zna, ali za dobrobit drugih namernika:
http://www.cracked.com/article_19012_5-hollywood-secrets-that-explain-why-so-many-movies-suck.html (http://www.cracked.com/article_19012_5-hollywood-secrets-that-explain-why-so-many-movies-suck.html)
Da, mada se ne slažem oko rimejka, jer čak i rimejk može biti stravično dobar, zavisi samo koji film želiš da obradiš i znaš li da ga obradiš. Problem je što oni ne znaju.
Pa, dobro, prigovor nije bio kultura rimejkovanja (koja se jeste pomalo otela kontroli) nego činjenica da scenaristi nisu ti koji dolaze kod producenata sa zapletima, nego obrnuto.
Znaš kako, moj stav je da dobar novinar može da radi kvalitetne stvari i u Kuriru, dobar košarkaš može da igra i u Zvezdi :) tako da čak i da scenarista dobije gotov kostur filma od strane producenata, i treba da poveže to i popuni rupe, on da zna znanje mogao bi čuda da čini sa tim.
Pa, ima takvih primera, ali video si ostale tačke na listi...
Naravno, pa slažeš se sa ostalim, samo jednostavnost u Holivudu prelazi u banalnost, a to je opet greška scenariste.
Ima jedna stvar koju nisu uzeli u obzir. Prilično je teško snimiti dobar film. To bar ja znam. :)
Da, ali pitanje je Why does so many movies suck? Ili sam bar ja tako shvatio...
Ne da nisu dobri već nisu ni solidni ni prosječni ni gledljivi - just plain suck.
Zaboravili su i to što se Oven Vilson pojavljuje u baš previše filmova.
Reprizirao sam SUPPORT YOUR LOCAL SHERIFF Burta Kennedyja, jedan od klasika vestern komedije. Kada se nevoljno vratio vesternu, Garner se fokusirao na produciranje "drugačijih" vesterna, i kao vrhunac te faze, po meni se nameće SKIN GAME o kome sam pisao. Ipak, kad je reč o blagajnama, najbolje je prošao SUPPORT YOUR LOCAL SHERIFF i sigurno je najpopularniji.
Ono što SUPPORT nema jeste politička provokativnost i ispitivanje suštine američkih kontradikcija, ali se zato dosta bavi konvencijama vesterna, i ako je SKIN GAME bio efektan jer je istovremeno odličan predstavnik žanra i angažovan film, onda je SUPPORT bitan kao istovremeno dobar predstavnik žanra i njegova parodija, što je redak slučaj. Za razliku od parodija kao što je BLAZING SADDLES, SUPPORT se više bavi iskrivljivanjem vestern konvencija a ne vicevima.
James Garner i u manjoj meri Joan Hackett su osnovni pogon ovog filma a Bruce Dern je jako zanimljiv u svojoj retkoj ne-novoholivudskoj ulozi.
Burt Kennedy je izgradio ime kao scenarista atipičnih Boetticherovih vesterna koji se danas smatraju klasicima. Iako su ti filmovi po svom tonu bili prilično ozbiljni, i Kennedy kao reditelj i Boetticher kao scenarista (TWO MULES FOR SISTER SARA) pokazali su da imaju dara za vestern komediju, iako je Kennedy kasnije snimio i par efektnih naslova više oslonjenih na nasilje nego na smeh.
* * * / * * * *
zaboravih na Kimov meme, razvio se dobro do sada
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages1.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5865004%2FYou-make-me-raff.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=abfd47cb49e09e733034883767c5771a24d79dde)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages1.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5859460%2FShell-South-Korea-Watch-Rocky-III.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=e002bd45461c646878e8f9ec8127e070cb9d8e28)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages1.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5858502%2FYou-taped-over-Inspector-Frost-End-up-in-salt-mine.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=1be29876db93a7d3d06e5a781f209e8bb8c9458e)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages2.memegenerator.net%2FImageMacro%2F5876929%2FAnd-not-a-single-fuck-was-given-that-day.jpg%3FimageSize%3DMedium%26amp%3BgeneratorName%3DKim-Jong-IL&hash=456699491b8a74c9a71e3cdf22cfb9beb7c50190)
Pogledao sam A MAN CALLED SLEDGE Vic Morrowa. Reč je o špageti vestrenu kog je za čuvenog Dina De Laurentiisa snimio glumac Vic Morrow po vlastitom scenariju koji je napisao sa Frank Kowalskim, piscem Peckinpahovog ALFREDO GARCIAe. Ovo je verovatno jedan od retkih neklasičnih vesterna u karijeri James Garnera i reč je o njegovom pokušaju da se odmakne od svoje šarmantne vestern-persone.
U tom pokušaju, poprilično uspeva iako ni u ovom filmu nema dileme o tome ko je leading man niti se može proći bez situacija koje Garner rešava svojom umirujućom ironijom.
Konačno, ovo je ipak ona vrsta filma u kojoj junak svoju vrhunsku moralnu transformaciju pokazuje time što između zlata i ubistva iz osvete bira ovo drugo, a dotle već u nekoliko navrata donosi vrlo specifične moralne ocene koje ne proističu iz genre-bendinga kao u SUPPORTU već najpre iz drugačije etike špageti vesterna kojom se on i diferencirao od klasičnog američkog pristupa.
Vic Morrow se iznenađujuće dobro snalazi u ulozi reditelja, vlada kako karakterima tako i akcionim prizorima pa je A MAN CALLED SLEDGE iz 1970. godine film sa dosta svežine i ambicije u rediteljskom postupku.
Ljubiteljima italijanske erotske komedije, naročito rada Salvatorea Samperija biće zanimljiv detalj da se u jednoj od uloga pojavljuje Laura antonelli. Nažalost, u ovom filmu ona nema tipičan glumački zadatak, kao uostalom što ni Garner nije u svom vestern stilu.
Iako je A MAN CALLED SLEDGE prilično soilidan, dinamičan i svež špageti vestern, nije ubrojan u klasike žanra jer se ipak nalazi negde na pola puta između američkog pristupa tej iostvrenog u Evropi i prepoznatljive evropske reinterpretacije konvencija. Ipak, kao i Burt Kennedyjeva HANNIE CAULDER zaslužuje novu šansu.
* * * / * * * *
Jasno je da Cripple kao i svaki pravi Srbin više voli vojno od lovačkog oružja, ali kad nema kiše dobar je i grad, a i ovo je zaista predimenzionirano lovačko oružje:
The 7 Most Stupidly Overpowered Hunting Weapons (http://www.cracked.com/article_19038_the-7-most-stupidly-overpowered-hunting-weapons.html)
Reprizirao sam THE MAN FROM HONG KONG Brian Trenchard-Smitha, jedan od ključnih Ozploitation naslova koji je pozbnat kao jedna od tri saradnje Goldn Harvetsa sa George Lazenbyjem kog su stari HK eksploatatori ščepali čim je postao bivši Bond. Kada im je propao film u kome je trebalo da se sastave Bruce Lee, Street Fighter i Bond, Lazenby je snimio filmove za njih od kojih se kao najznačajniji nametnuo THE MAN FROM HONG KONG.
Ključni problem ovog filma svakako je uprcvo to što Lazenby više nije iskorišćen u akcionom smislu. Iako Lazenby nije lik koji preza od akcije, čak naprotiv, njegov kriminalni mastermind ima sklonost da uprlja ruke i da se potuče i to dosta muški. Pa ipak, čini se da je taj lik nedovoljno organski umešan u radnju.
Doduše, verovatno da je taj nedostatak proistekao i iz toga što je leading man bio Jimmy Wang Yu koji je danas gotovo zaboravljen HK glumac ali je tada bio zvezda u usponu. Otud od značajnih HK faca u filmu se jedino pojavljuje tada maltene golobradi Sammo Hung Kam Bo kao jedan sitni kurir i kao koreograf kung fu akcije.
Međutim, ono što je zapravo ključni adut Trenchard-Smitha jeste odnos prema akciji. Ne samo da sa Russel Boydom, čovekom koji je slikao Weirove klasike, nudi jako visok nivo egzekucije, sa osvežavajućim rešenjima u prikazivanju kaskaderskih akrobacija, sudara i sl. već u određenom smislu nudi specifična rešenja na nivou ritma i pruža akcione scene u jednom produženom, integralnom trajanju i dopušta im da u potpunosti pričaju priču.
Otud ovaj film u određenom smislu zaista uspeva da se nadoveže na najveće majstore 70s akcije, recimo najpre na Douglas Hickoxa u solidnim paraglajderskim scenama i na njegov SKY RIDERS ali i na mnoge druge reditelje.
S druge strane, Trenchard-Smithovi savremenici su znatno bolje vladali priču i njegove scene između akcionih set-pieceova zapravo više spadaju u domen nekog gotovo parodično swaggeringa nego bilo kakve vrste drame. Ipak, ako se sagleda kao celina, THE MAN FROM HONG KONG je najbolji u onim delovima koji su značajni za tu vrstu filma, i dan-danas je jasno zašto je ovo bitan Ozploitation naslov.
* * * / * * * *
Dani ekstremne političke naivnosti i razonode:
Fulfillment in a time of nihilism: John Gray and J.G. Ballard
Author: Mike Holliday • Feb 27th, 2011 •
Category: consumerism, Lead Story, philosophy, religion, Shanghai, time travel, war, William Burroughs
John Gray & J.G. Ballard
by Mike Holliday
JOHN GRAY is Emeritus Professor of European Thought at the London School of Economics. His numerous books include 'Hayek on Liberty' (1984) and Straw Dogs: Thoughts on Humans and Other Animals (2002); his most recent work is The Immortalization Commission: Science and the Strange Quest to Cheat Death (2011). Gray has been described as 'one of the most challenging and controversial political theorists in the English-speaking world', and as 'the most prescient of British public intellectuals'.[1] He is also an enthusiastic admirer of J.G. Ballard, providing an appreciation for the New Statesman following Ballard's death in April 2009 in which he wrote:
After each meeting with him my view of the world around me was more Ballardian – a tribute not only to the force of his personality, but even more to the exactitude of his vision.[2]
However, there is little in the way of appraisal or commentary on the relationship between Ballard's fiction and Gray's philosophy, which may be considered surprising given the prominence of Gray's writings over the last several years. This is a deficiency that I shall be attempting to rectify in what follows ...
During the last 10 years of Ballard's life, it seemed at times as if the author had formed a two-man mutual admiration society with Gray. It was Gray who had started the ball rolling in 1999 with a review in which he argued that Ballard was Britain's 'most gifted and original living writer', comparing him favourably with Wells, Conrad, Greene, and William Burroughs.[3] Three year later, Straw Dogs, which was to become Gray's best known book, appeared with an endorsement from Ballard: 'powerful and brilliant ... an essential guide to the new millennium.' Straw Dogs was duly selected by Ballard as one of his books of the year, as were two of its successors, Heresies (2004) and Black Mass (2007).
John Gray & J.G. Ballard
It was obvious that the two writers shared common concerns. They both viewed our lives as characterised by chance, fragmentation, and what Ballard termed 'hidden assignments,' rather than by conscious choices and intentions.[4] What we think of as reality, they saw as a 'ramshackle construct' heavily influenced by our need for day-to-day survival and by the mediatised fictions around us.[5] Both emphasized that, as primates, we bear the traces of our evolutionary heritage, and that violence and psychopathy lie latent within the human psyche.[6] Gray and Ballard therefore saw themselves as opposed to that strand of the Enlightenment tradition which believes humans to be essentially sane and rational.[7] There were resemblances in political outlook as well: both combined criticism of 'big business' capitalism with strong anti-socialist sentiments and an admiration for Margaret Thatcher.[8]
Nevertheless, some of Ballard's readers may have been perplexed by the mutual enthusiasm. Gray's emphasis on social stability and his support for inherited institutions such as the monarchy[9] appeared at odds with Ballard's intense dislike of British traditionalism and conformity, and with the passionate welcome which he gave to social and cultural change. It seemed difficult to understand Ballard's admiration for a political philosopher whose key influences included Friedrich Hayek and Michael Oakeshott[10] and who could write that:
[human beings'] deepest need is a home, a network of common practices and inherited traditions that confers on them the blessing of a settled identity. ... their freedom is worth while and meaningful to them only against a background of common cultural forms. Such forms cannot be created anew for each generation. ... Where change is incessant or pluralism too insistent, where the links between the generations are broken or the shared raiment of the common culture is in tatters, human beings will not flourish.[11]
Moreover, Ballard's fiction of 'psychic fulfillment'[12] contrasted with what many perceived to be the gloomy pessimism and quietism of Straw Dogs and Heresies, epitomised by the Introduction to the latter, which concluded with the words:
Fortunately, the Earth is larger and more enduring than anything produced by the human mind. For humans, the growth of knowledge means only history as usual – if on a rather larger scale of destruction. For the Earth, it is only a dream, soon to end in peace.[13]
This is the type of comment which led fellow-philosopher Simon Blackburn to write that 'Gray could be comfortable only in a religion with no faith, no hope, and no charity.'[14]
In fact, of the concerns that he shares with Ballard, only Gray's antipathy towards socialism features strongly in his writings prior to the late-1990s. His initial political philosophy appears to have been based around a rejection of Marxism as a form of utopian messianism,[15] together with a conviction that the post-war consensus in British politics had broken down:
Unlike corporatist institutions in Germany and Austria, which acted as pace-makers for wealth-creation and guarantors of social peace, British corporatism in the 1960s and 1970s had produced economic stagnation, industrial and social conflict and a fiscal crisis of the state which triggered the intervention of the IMF.[16]
In light of this, it is not surprising that Gray was an enthusiast for the economic policies of Margaret Thatcher and the writings of Friedrich Hayek, before coming to realise that the views of the neo-liberal 'New Right' were just as utopian as those of the Marxist left – another variant on 'the Enlightenment project of supplanting the historic diversity of human cultures with a single, universal civilization.'[17] There followed a flirtation with Oakeshottian conservatism, with its emphasis on civic association, localism, and inherited social practices, but Gray eventually saw this as inconsistent with the pluralism and social and economic changes engendered by market forces and the power of capital. Conservatism – of almost any type – had become an 'atavistic reaction against modern life';[18] it now rested on credulity towards tradition and had hence become another totalising political narrative. In the 1990s Gray was briefly enthused by Tony Blair and 'New Labour', initially seeing the latter as a liberal communitarian project but soon recognising its Thatcherite and neo-conservative roots.[19] The result of this rejection of a series of universal political theories – socialist, neo-liberal, Oakeshottian-conservative, and liberal-communitarian – was two-fold. First came Gray's attempt to characterize a more restricted form of political agreement in terms of a modus vivendi between differing and incompatible ways of life;[20] and this was followed by what many perceived to be the anti-humanism and nihilism of Straw Dogs, with its rejection of the twin Enlightenment conceits: that we can transcend our animals natures, and that we can attain permanent political and moral progress.[21]
In a sense, therefore, the effect of Gray's course as a political philosopher has been to bring home the lesson that Ballard understood intuitively from his upbringing in Shanghai and his experiences in Lunghua camp: that the stage-set which we perceive as reality can come crashing to the ground in short order, and that violent and psychopathic behaviour can re-emerge no matter how civilised we view ourselves.[22] Given this, all attempts at an overarching political theory must fail to do justice to the facts of human existence. The implication for Gray is that politics must concern itself with pragmatic activity, with ways of somehow reconciling or negotiating between different interests and values, rather than with prescriptive theorizing. For Ballard, the lesson is that we can no longer look to politics as the source of fundamental change, but must rely on the transcending and transforming powers of the human imagination: 'radical change [cannot] come from political means any longer. I think it can only come from the confines of the skull – by imaginative means, whatever the route may be ...'.[23] But if redemption lies outside politics, then it is not the political philosopher but the writer of the imagination who can indicate a way forward, as Gray himself appears to recognise when he discusses Ballard's writings:
The casual cruelty he witnessed in Shanghai, and the tragic early death of his wife Mary in 1964, revealed a world devoid of human meaning. The challenge Ballard faced was to show how fulfillment could be found in such conditions. His writings were the result, a lifelong experiment in imaginative alchemy, the transmutation of senseless dross into visions of beauty.[24]
... to view Ballard as a political moralist would be a complete misreading. He is not a Ralph Nader or Herbert Marcuse, railing against the emptiness of a society based on consumption. ... Ballard's achievement is not to have staked out any kind of political position. Rather it is to have communicated a vision of what individual fulfillment might mean in a time of nihilism.[25]
John Gray & J.G. Ballard
How might we understand Gray's comment about fulfillment in a time of nihilism? Perhaps the best place to start is by looking more closely at the reasons why Gray rejects all political ideologies. Central to this dismissal of political theorizing is his critique of the idea of progress. Political theories which apply supposedly universal principles or techniques to the vicissitudes of the real world gain their traction from an implied end-point, towards which a society, or humanity as a whole, is travelling. But, claims Gray, improvements in society and ethics are not like gains in scientific knowledge. The latter are cumulative, but the former depend on practices – on skill and practical art – and can be easily lost if conditions change. One of the reasons we do not understand this is that we are blind to the roots of our long-standing assumption that progress is ubiquitous:
Like much else in secular thought the idea of progress is a legacy of Christianity. ... The belief that salvation is a type of historical event is an innovation, most likely originating around three thousand years ago with the Persian prophet Zoroaster. ... In modern times the belief that God could defeat evil was translated into secular terms, and became a strand in the Enlightenment. Substitute for God a divinized humanity, and you have the myth that lies behind radical secular politics from the Jacobins onwards. The impact of this vision went far beyond revolutionary movements. It also produced meliorism – the faith in gradual improvement of liberal humanists, who although they deny any belief in a single, world-transforming event still believe that the world can be remade by human action.[26]
On this view, the idea of progress constitutes an idolatry of time in which the particulars of the world are perceived and accorded value according to what they might lead to, emptying the present of value and eliminating the perspective of the timeless.[27] It assumes a linear time which flows into the future, rather than, say, a circular time determined by the seasons, which is what agriculturalists would be inclined to suppose. This is reminiscent of Ballard's long-standing interest in different forms of time: as early as 1962 he was criticizing science fiction writers for 'treating time like a sort of glorified scenic railway',[28] which might serve as a graphic metaphor for the faith in unilinear progress which Gray sees as underlying Western political thought. In his early novels Ballard explored a variety of temporal possibilities: the archaeopsychic time of evolutionary history (The Drowned World), the erasure of memory in the 'lunar landscapes' of the future (The Drought),[29] and the surrender of temporal identity and erasure of time itself (The Crytsal World). The non-linear structure of The Atrocity Exhibition (1970), was intended as a counterpart to the fragmented nature of modern lives, as Ballard would later explain:
We live in a kind of enormously expanded present, which is just packed like a tenement city with images from the past, and to some extent the future, which have been commandeered, ransacked out of the years past and the years to come, and The Atrocity Exhibition really describes just that world. Traven is making a desperate bid to understand what all these elements that are no longer linked by time mean – if they are not linked by time, what are they linked by?[30]
The notion of a liberation from time re-emerged in a number of Ballard's short stories from the early 1980s, and much of his subsequent work (Running Wild, Cocaine Nights, Super-Cannes, Millennium People, Kingdome Come) can be seen an extended exploration as to how we might live in what he terms an 'endless present' dominated by the media and consumption.
Especially problematical is the notion that our own lives are to be understood in terms of an ongoing narrative. For Gray, this is a modern, Western conceit that derives from Christian eschatology and its secularization in terms of the notions of linear progress and utopic societies:
The dominant western myths have been historical narratives, and it has become fashionable to view narrative as a basic human need. ... [But] seeing one's life as an episode in a universal narrative is a fantasy, and ... has not always been regarded as a good thing. Many of the world's mystics have aimed to achieve a state of contemplation in which the succession of happenings from which we construct the story of our lives is absent. ... Poets and epicureans have cultivated a condition of spontaneity in which they could enjoy each moment for its own sake.[31]
According to this modern-day myth, our personal lives are a story in which the moment-by-moment present develops out of what happened to us in the past and derives its meaning from what it points to in the future. Ballard agrees with Gray in finding this unrealistic:
I mean there's no sort of central ordering principle which each of us feels – we don't sort of say half way through the day 'Right! I am a character in, as it were, chapter three' who has a narrative assignment determined by some sort of larger, evolving process, like a character in Hamlet.[32]
For Ballard, if our lives do actually resemble some form of narrative, then it must be one that has been written by William Burroughs, composed of chance or random events: 'we switch on television sets, switch them off half an hour later, speak on the telephone, read magazines, dream, and so forth. We don't live our lives in linear terms in the sense that the Victorians did.'[33]
In the absence of a linear narrative – whether it be eschatological, ideological, or personal – that provides meaning to our lives, salvation or fulfillment has to be an individual achievement and is to be sought not in the future but rather in a release from the grip of time. When Gray interviewed Ballard in 2000, he commented on how the author's characters frequently seek to escape from memory, from the 'shallow time that passes in their personal lives': sometimes they find themselves free to explore a deeper notion of time that lies within the human nervous system, but on other occasions they 'put the past aside in order to inhabit the present better'.[34] As Gray later noted in Straw Dogs and Black Mass, this surrender to the present as a way of finding release from time is a common theme in mysticism, religion and poetry.[35] In Ballard's fiction, it is perhaps most evident in the three stories published in the early 1980′s: 'News from the Sun', 'Memories of the Space Age' and 'Myths of the Near Future', each of which features a widespread psychic disorder which distorts its victims' perception of time. The stories' protagonists come to understand that this makes available to them a world where all events – past and future – can be simultaneously present. This is not the obliteration of memory and hopes, but their displacement and incorporation into an everlasting present. Another – more modest and personal – version of this transformation appears in Ballard's semi-autobiographical novel The Kindness of Women, where Jim describes the effect that family life has had on him: 'The children Miriam had borne and the others who played by the stream had taken the place of the dead Chinese lying in the Lunghua creeks and canals. For the first time I was living in an endless present that owed nothing to the past.'[36]
For Gray, this assimilation of past and future into the present is more meaningful than our preoccupation with work and action, which – he supposes – serves the same aim. Activity and enterprise involve a form of 'time worship' whereby meaning is imparted to our lives by what we might achieve or become in the future, rather than by what we are now:
The world has come to be seen as something to be remade in our own image. ... Action preserves a sense of self-identity that reflection dispels. When we are at work in the world we have a seeming solidity. Action gives us consolation for our inexistence. It is not the idle dreamer who escapes from reality. It is practical men and women, who turn to a life of action as a refuge from insignificance.[37]
This scepticism towards the value of work and action manifests itself in a number of Ballard's novels – most noticeably in Super-Cannes, but also in the much earlier book The Drowned World. As Ballard explained in a 1975 interview,[38] Kerans' decision to stay at the flooded lagoon in an attempt to understand and come to terms with the way he has been affected by the changes in landscape – which culminates in his suicidal journey South towards the sun – is the only meaningful course of action in the book. Compared to this, the behaviour of those who flee North, or those who drain the lagoon, is empty of meaning. In the book, Kerans reflects on the activity of Colonel Riggs, who 'had not seen the dream, not felt its immense hallucinatory power. He was still obeying reason and logic, buzzing around his diminished, unimportant world with his little parcels of instructions like a worker bee about to return to the home nest.'[39] Sanders in The Crystal World learns the same lesson: 'we have always associated movement with life and the passage of time, but from my experience within the forest near Mont Royal I know that all motion leads inevitably to death, and that time is its servant.'[40]
John Gray & J.G. Ballard
This rejection of the Western cult of enterprise and action-for-the-sake-of-action is similar to the Taoist concept of wu wei which, although frequently translated as 'doing nothing', is not an injunction to quietism but a recognition that, instead of formulating goals and deliberately aiming one's actions at them, one may be better served by spontaneous behaviour that comes from a clear view of the world.[41] Taoism is just about the only philosophy that Gray has good words for in Straw Dogs,[42] admiring the way in which 'spontaneous action' does not mean giving oneself up to subjectivity and intensity of emotion – a legacy of Western romanticism – but reflecting on one's situation with utmost clarity and discovering that there is actually just the one way in which one can act. In A.C. Graham's words, 'contemplating with ... the senses perfectly clear one grasps everything in its unity, in a knowing which ... we may think of as an instantaneous synthesising of all information as it comes.'[43]
This type of spontaneous action is similar to the behaviour of many of Ballard's protagonists, particularly those in his early fiction – the novels and stories of 'psychic fulfillment' – such as Powers ('The Voices of Time'), Kerans (The Drowned World), Sanders (The Crystal World), and Traven in The Atrocity Exhibition. Their actions can hardly be described as driven by the emotions, yet they lack the rationality which we normally associate with purposive behaviour. These characters wait, they assimilate the information available in their environments, and they take counsel from their unconscious and imagination – only then do they respond with what seems to them to be the appropriate response, and in doing so they follow 'that single course which fits no rules but is the inevitable one.'[44] So in The Atrocity Exhibition, Traven listens to the time-music of the quasars, retreats to his terminal beach, and consults with Kline, Coma and Xero – the avatars of his unconscious; then he re-emerges to set out his 'psychodramas' and try to wrest meaning from a world made meaningless. These heroes of Ballard's fiction understand that the relationship between self and world is such that taking a rationalised approach gets us nowhere; there are always reasons for and against several different plans of action, so it is best to 'listen to Heaven which breathes through us'[45] and let the subterranean areas of our minds do the work:[46]
We are bombarded by this absolute deluge of fictional material of every conceivable kind and all this has the affect of ... preempting our own original response to anything. ... One has to foster one's own imagination to a very intense degree, far more than most people realize. Most people have a huge capacity for imaginative response to the world that is scarcely tapped. ... One will not be able to trust the external environment to provide all the necessary cues for a rich and fulfilling life.[47]
Gray believes that, once we forsake a rationalist philosophy and accept the power of the unconscious and the human imagination, we are better able to appreciate the significant role that religion and myth play in people's lives: 'If humans are different from other animals it is chiefly in being governed by myths, which are not creations of the will but creatures of the imagination. Emerging unbidden from subterranean regions, they rule the lives of those they possess.'[48] Religions constitute ways of living with mystery, with what we simply cannot know – and Gray believes that most of humanity will continue to have need of them. His enthusiasm for religion and his criticism of what he terms 'proselytizing atheism'[49] would seem at odds with Ballard, who once claimed: 'I assume there's no after-life on the same basis that I assume the world is not balanced on the back of a giant tortoise.' Yet later in the same interview, Ballard explained that he was nevertheless extremely interested in religion as a means by which people cope with the enigmas of the universe and of human consciousness, and compared it to the way that he himself, as a writer, tried to deal with the same subjects in an imaginative manner.[50] In fact a close reading of Ballard's fiction discloses numerous examples of religious imagery, sometimes in surprising places such as The Atrocity Exhibition, one chapter of which is concerned with an abortive Second Coming of Christ in the 1960s ('In the eucharist of the simulated auto-disaster we see the transliterated pudenda of Ralph Nader, our nearest image of the blood and body of Christ'), and Crash, which Ballard himself once described as a 'psychopathic hymn' ('She sat in the damaged car like a deity occupying a shrine readied for her in the blood of a minor member of her congregation').[51]
John Gray & J.G. Ballard
It seems that for both Gray and Ballard, religion is – in its essentials – about how we deal with what we cannot understand rationally, so it is not surprising to find that Gray attaches little importance to the role that belief plays in most religions. It is only, he thinks, certain types of Christianity and Islam where belief has a central place, where claims to knowledge replace imagination, symbolism and metaphor: 'For polytheists, religion is a matter of practice, not belief; and there are many kinds of practice. For Christians, religion is a matter of true belief. If only one belief can be true, every way of life in which it is not accepted must be in error.'[52] Hence we can understand how this strong opponent of secular rationalism can tell Will Self: 'beliefs – especially spiritual beliefs – are just an encumbrance. Best to have none, if you can manage it.'[53]
Yet despite the congruence of views between Ballard and Gray an impression persists that there is a substantive difference between them. For Ballard, there seems to be an urgency, a desire to wake people out of a stupor imposed by unthinking adherence to existing patterns of behaviour. At times, he suggests that almost any action is useful if it can crack 'the conventional enamel that encases everything'.[54] This imperative is so strong that Ballard sometimes reads more like a proponent of the power of positive thinking than of the efficacy of the Taoist wu wei:
The challenge is for each of us to respond, to remake as much as we can of the world around us, because no one else will do it for us. We have to find a core within us and get to work. ... Just get on with it![55]
Although Ballard cannot be said to value choice per se, he is convinced that for us, today, freedom of the individual to choose their own path has to trump the acceptance of established paradigms. The imperative is to exert oneself against 'smothering conventionalized reality'[56] by using our imaginative resources, perhaps even our psychopathic urges, and this implies that there has to be value in the freedom to be able to act in this way. The individual must recognise that 'he or she is all he or she has got.'[57]
Gray appears much more ambivalent. He argues that most people throughout history have never been the authors of their own lives, nor would they have even valued this type of life.[58] But, he goes on, 'we have been thrown into a time in which everything is provisional. ... We are forced to live as if we were free. The cult of choice reflects the fact that we must improvise our lives. That we cannot do otherwise is a mark of our unfreedom.'[59] Yet Gray seems to fear that emphasizing individual choice risks delivering us back into the clutches of a liberal individualism that is empty of substance:
... individual well-being presupposes an array of choiceworthy options which can only be supplied by worthwhile forms of common life. It is from the options provided by such forms of life that choices, however autonomous, derive all of their value. The ultimate locus of value in the human world is not, therefore, in individual choices.[60]
For Ballard, one suspects, resorting to values which lie in 'worthwhile forms of common life' is at bottom just another failure of the imagination, a refusal to confront the power of social conformity – no matter how much he might share Gray's skepticism concerning the sovereign individual selves of Enlightenment rationalism and neo-liberalism.
This is maybe why, as he neared the end of his life, Ballard retained his sense of optimism. V. Vale of RE/Search Publications tells of discussing the impending global financial crisis with Ballard in late-2008, a few months before he died: 'he said, "I remain optimistic". I was really happy about that [because getting depressed] takes away your power, especially the power of your imagination which Ballard himself has demonstrated and incarnated in his life.'[61]
John Gray & J.G. Ballard
Vale and Ballard, towards the end of Ballard's life.
Yet perhaps Gray is not quite the pessimist that one might guess from reading Straw Dogs. As Glen Newey points out,[62] Gray's activity over the last 10 years or more – his regular public appearances and his journalistic pieces, many of which have confronted current issues such as the nature of globalization, Islamic fundamentalism, and changes in the old Soviet-bloc countries – contrasts sharply with the more theoretical writings of most political philosophers, and indicates that Gray has not given up but is offering us 'a counsel of modesty rather than of impossibility.' I suggest that Gray's apparent pessimism reflects the fact that he has been primarily concerned with counteracting ideologies and puncturing their attendant illusions; conversely, Ballard's optimism was a necessity for a writer searching for a sense of meaning and purpose which might be available in our everyday lives.[63]
This difference between the two writers points to a critical tension within Gray's thought. Despite his strictures against liberal individualism, the effect of Gray's attempts to undermine any and all universalist 'solutions' that derive from political theorizing (whether they be socialist, neo-liberal, return-to-basics conservative, or whatever) must be to place the emphasis back on the individual – who, after all, still has to come to terms with the society in which they find themselves.
One way of resolving this tension can be found in Ballard's contention that (notwithstanding his sense of urgency and desire for change) we can only really become what we already are:
The whole purpose of imaginative enterprise – surrealist paintings or the sort of fiction I try to write – is to find one's real nature. ... I think that all of my fiction is optimistic because it's a fiction of psychic fulfillment. The characters are finding themselves, which is after all the only definition of real happiness there is: to find yourself and be who you are.[64]
This is a conception of individualism that is no longer dependent on a free-standing, sovereign self or on the privileging of choice. Neither does it generate a temporal dimension whereby the present is a pale reflection of one's shining future. Instead, by becoming what we already are, we mediate past and future and discover that long-standing Ballardian preoccupation – an everlasting present. Here, suggests Ballard, we can find the immanent counterparts of those aspects of human life – fulfillment, individuality, even community – which appeared to have receded out of reach and been replaced by empty concepts.
We can now see the full import of Gray's comment that Ballard has tried to describe 'what individual fulfillment might mean in a time of nihilism'. For Gray, nihilism is constituted by the belief that 'human life must be redeemed from meaninglessness'.[65] Only a nihilist, after all, would assume that human life is of itself meaningless, and hence in need of rescue – a view which Gray sees as being shared by all political ideologies. What life actually needs is not another rescue attempt but Ballard's passionate engagement. The alternative of pessimism and quietism represents just another version of the belief that we have reached the truth – a temptation which Gray rejects like all the rest:
The point of showing the flimsiness of all that is seemingly solid is not to come up with an immovable truth, and persuade the reader to accept it. Persuasion is a missionary enterprise, the goal of which is conversion. Instead the aim is to present a record of what one observer has seen, which readers can use as they will.[66]
NOTES
[1] John Horton & Glen Newey, 'John Gray: A Political Theorist Of and Against Our Times', in The Political Theory of John Gray, John Horton & Glen Newey (eds.), Routledge (New York & London), 2007; Pankaj Mishra, 'The War of the Worlds', Financial Times, 6 June 2009.
[2] John Gray, 'Appreciation: J G Ballard', New Statesman, 23 April 2009.
[3] John Gray, 'Modernity and Its Discontents', a review of Iain Sinclair's book Crash: David Cronenberg's Post-Mortem on J G Ballard's 'Trajectory of Fate', New Statesman, 10 May 1999.
[4] The significance of chance and hidden assignments was one of the topics discussed when Gray interviewed Ballard on BBC Radio 4, 21 September 2000. See also Gray's Straw Dogs: Thoughts on Humans and Other Animals, Granta Books (London), [2002]/2003, p. 38.
[5] For Ballard on 'a ramshackle construct', see 'J G Ballard: Myths of the Near Future', an interview in ZG Magazine: Altered States (1988). For similar ideas in Gray, see Straw Dogs, op cit, pp. 26-28. The mediatization of reality is a familiar Ballardian trope, and forms a large part of the subject matter of The Atrocity Exhibition; see also Ballard's early interviews, such as those in Speculation #21 (1969) and Friends #17 (1970). Gray discusses how the development of a media-dominated society was perceived at an early stage by both Ballard and Guy Debord in 'Ulrika is a sign that we've got it all', New Statesman, 28 October 2002, and in his talk at 'Ballardian Architecture: Inner and Outer Space', Royal Academy of Arts, London, 15 May 2010.
[6] The importance of our evolutionary heritage is a motif of The Drowned World and one of Ballard's perennial themes. For Gray on the same topic, see Straw Dogs, op cit, p. 79, as well as the BBC Radio 4 interview with Ballard on 21 September 2000 where they also discuss the latent nature of violence and psychopathy.
[7] Gray's Straw Dogs, op cit, is an extended attack on Enlightenment ideas. For Ballard on the Enlightenment, see 'Ballard of an indignant man', an interview in the Australian newspaper The Age, 1 November 2003.
[8] Ballard's concerns about multinationals, consumerism, and the like are best expressed in his later novels Super-Cannes (2000) and Kingdom Come (2006); for his views on socialism, see his conversation with Zinovy Zinik in The London Magazine: A Review of Literature and the Arts, February/March 2003; and for his opinions on Thatcher, see the interview with Lynn Fox (1991) in J G Ballard: Conversations, RE/Search Publications (San Francisco), 2005.
Gray's rejection of socialism has been evident from the outset, for example in Hayek on Liberty, Blackwell (Oxford), 1984, and 'The System of Ruins' (1983) in Gray's Anatomy: Selected Writings, Allen Lane (London), 2009. For Gray's post-mortem on Thatcherism and his criticism of neo-liberalism, see Chapter 3 of Black Mass: Apocalyptic Religion and the Death of Utopia, Allen Lane (London), 2007; also 'A Conservative Disposition' (1991), 'The Strange Death of Tory England' (1995), 'What Globalization is Not' (1998) and 'The World is Round' (2005), all in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
Both Gray and Ballard perceive that one result of neo-liberal capitalism is the destruction of the certainties of the middle-class way of life – which is turning out to have been a temporary phenomenon; see Gray's Straw Dogs, op cit, pp. 159-166, and Ballard's novel Millennium People (2003), which was reviewed by Gray in the New Statesman, 8 September 2003.
[9] For Gray on the monarchy, see 'Monarchy is the key to our liberty', The Observer, 29 July 2007.
[10] For Gray on Hayek, see 'Hayek as a Conservative' (1983) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit; and on Oakeshott, see 'Michael Oakeshott and the Political Economy of Freedom', The World and I, September 1988.
[11] John Gray, 'An Agenda for Green Conservatism' (1993) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[12] Ballard discusses his writings as stories of psychic fulfillment in 'An Interview with J. G. Ballard: By James Goddard and David Pringle 4th January 1975′, published in J G Ballard: The First Twenty Years, J Goddard & D Pringle (eds.), Bran's Head Books, 1976.
[13] John Gray, Heresies: Against Progress and Other Illusions, Granta Books (London), 2004.
[14] Simon Blackburn, in a review of Gray's Anatomy: Selected Writings in The Sunday Times, 12 April 2009.
[15] The early basis for Gray's view of Marxism as a millenarian philosophy is evident in his choice of Norman Cohn's The Pursuit of the Millennium as 'The book that changed my life', in New Statesman, 5 February 2009: 'It is more than 40 years since I first read Norman Cohn's The Pursuit of the Millennium. Published in 1957, the book deals with millenarian religious movements in late medieval and early modern Europe, but as Cohn makes clear, the millenarian mentality did not end with the waning of religion – 20th-century secular totalitarian movements exhibited similar patterns of thinking. ... Reading Cohn's masterpiece left me with a suspicion of world-transforming political projects that has remained with me ever since.'
[16] John Gray, 'The Strange Death of Tory England' (1995) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[17] John Gray, False Dawn: The Delusions of Global Capitalism, Granta Books (London), 1998.
[18] The phrase is Glen Newey's, from 'Gray's Blues: Pessimism as a Political Project' in John Horton & Glen Newey (eds.), The Political Theory of John Gray, op cit.
[19] For Gray's post-mortem on New Labour, see 'Tony Blair, Neo-Con' (2007) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[20] Gray summarises modus vivendi as follows: 'The aim of modus vivendi cannot be to still the conflict of values. It is to reconcile individuals and ways of life honouring conflicting values to a life in common. We do not need common values in order to live together in peace. We need common institutions in which many forms of life can coexist. ... A theory of modus vivendi is not the search for an ideal regime, liberal or otherwise. It has no truck with the notion of an ideal regime. It aims to find terms on which different ways of life can live well together.' 'Modus Vivendi' (2000) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[21] Among those who interpret Straw Dogs as a retreat into nihilistic anti-humanism are George Kateb ('Is John Gray a Nihilist?', in John Horton & Glen Newey (eds.), The Political Theory of John Gray, op cit) and Glen Newey ('Gray's Blues: Pessimism as a Political Project', also in The Political Theory of John Gray, op cit). My summary of Gray's political theorizing owes a debt to that in Glen Newey's 'Gray's Blues: Pessimism as a Political Project', op cit.
[22] See J.G. Ballard, Miracles of Life, Fourth Estate (London), 2008, Chapter 5.
[23] J.G. Ballard, 'Interview by Graeme Revell' Re/Search 8/9: J G Ballard, Re/Search Publishing (San Francisco), 1984.
[24] John Gray, 'Appreciation: J.G. Ballard', op cit.
[25] John Gray, 'Modernity and Its Discontents', op cit.
[26] From the Introduction to Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit, pp. 12-13. See also 'The Original Modernisers' (2003) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit, and the Introduction to Heresies: Against Progress and Other Illusions, op cit.
[27] John Gray, 'Santayana's Alternative' (1989) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[28] J.G. Ballard, 'Which Way to Inner Space?', guest editorial in New Worlds #118, May 1962.
[29] In The Drought, Ransom seems to positively desire the erasure of memory and feeling that the burning world will provide: 'At first Ransom had assumed that he himself, like Philip Jordan and Mrs Quilter, was returning to the past, to pick up the frayed ends of his previous life, but he now felt that the white deck of the river was carrying them all in the opposite direction, forward into zones of time future where the unresolved residues of the past would appear smoothed and rounded, muffled by the detritus of time, like images in a clouded mirror. Perhaps these residues were the sole elements contained in the future, and would have the bizarre and fragmented quality of the debris through which he was now walking. None the less they would all be merged and resolved in the soft dust of the drained bed.' The Drought, Cape (London), 1965, pp. 202-203.
[30] Ballard's audio-commentary for Jonathan Weiss's film of The Atrocity Exhibition, Reel23 DVD #1, 2001.
[31] John Gray, Black Mass: Apocalyptic Religion and the Death of Utopia, Allen Lane (London), 2007, pp. 204-206.
[32] Ballard's audio-commentary for Jonathan Weiss's film of The Atrocity Exhibition, op cit.
[33] 'The New Science Fiction: A conversation between J G Ballard and George MacBeth' in Langdon Jones (ed), The New SF, Hutchinson (London), 1969, pp. 51-52.
[34] Interview on BBC Radio 4 on 21 September 2000; the words quoted are Gray's.
[35] John Gray, Straw Dogs, op cit, pp. 198-199; Black Mass, op cit, pp. 206-207.
[36] J.G. Ballard, The Kindness of Women, Harper Collins (London), 1991, p. 106.
[37] John Gray, Straw Dogs, op cit, pp. 193-194.
[38] 'An Interview with J. G. Ballard: By James Goddard and David Pringle 4th January 1975′, op cit.
[39] J.G. Ballard, The Drowned World, Gollancz (London), 1962.
[40] J.G. Ballard, The Crystal World, Cape (London), 1966, p. 102, my emphasis.
[41] A.C. Graham, Disputers of the Tao: Philosophical Argument in Ancient China, Open Court (Illinois), 1989, pp. 232-234.
[42] John Gray, Straw Dogs, op cit, pp. 112-115.
[43] A.C. Graham, Disputers of the Tao: Philosophical Argument in Ancient China, op cit, pp. 102-103.
[44] A.C. Graham, Chuang-Tzu: The Inner Chapters, Mandala/Unwin Paperbacks, [1981]/1989, p. 7.
[45] An adaptation of A.C. Graham's phrase in Chuang-Tzu: The Inner Chapters, op cit, p. 49.
[46] The most explicit example of Ballard's affinity with the Taoist concept of wu wei – 'doing nothing' – occurs in his introductory comments to the short story 'The Waiting Grounds', where he refers to 'the old conundrum of the ant searching hopelessly for the end of the infinite pathway around the surface of a sphere. "The Waiting Grounds" offers it a solution, implies that instead of crawling on and on it will find the pathway's end if it just sits still' (New Worlds #88, November 1959).
[47] 'An interview with J.G. Ballard', Mississippi Review Vol. 20 #1-2, 1991.
[48] From the Introduction to Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit, p. 16.
[49] See, in particular, John Gray, Black Mass, op cit, Chapter 6, and 'Evangelical Atheism, Secular Christianity' (2008) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[50] J.G. Ballard, 'All praise and glory to the mind of man', The Sunday Telegraph, 20 March 1994.
[51] J.G. Ballard, The Atrocity Exhibition, Cape (London), 1970, p. 29, and Crash, Cape (London), 1973, p. 109. Both these books contain numerous examples of religious imagery, as do The Drought and The Crystal World. For Ballard on Crash as a psychopathic hymn, see his discussion with Will Self in the latter's Junk Mail, Bloomsbury (London), 1995; and for Ballard on the use of religious imagery in the work of Salvador Dali, see 'Goodbye Dali', Science Fiction Eye #5, July 1989.
[52] John Gray, Straw Dogs, op cit, p. 126.
[53] 'John Gray: Forget everything you know', an interview by Will Self in The Independent, 3 September 2002.
[54] J.G. Ballard, 'Interview by Graeme Revell', op cit.
[55] 'The Strange Visions of J.G. Ballard', an interview in Rolling Stone, 19 November 1987.
[56] J.G. Ballard, 'Interview by Graeme Revell', op cit.
[57] 'The Strange Visions of J.G. Ballard', op cit.
[58] John Gray, Straw Dogs, op cit, pp. 58-59.
[59] John Gray, Straw Dogs, op cit, p. 110, my emphasis.
[60] John Gray, 'An Agenda for a Green Conservatism' (1993) in Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit.
[61] Panel discussion at the Kosmopolis 08 international literature festival, based at the Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, 25 October 2008; quoted at http://www.ballardian.com/myths-of-a-near-future-sellars-sterling-vale. (http://www.ballardian.com/myths-of-a-near-future-sellars-sterling-vale.)
[62] Glen Newey, 'Gray's Blues: Pessimism as a Political Project', in The Political Theory of John Gray, John Horton & Glen Newey (eds.), op cit.
[63] It is interesting to compare Gray – who has had to reject the epithets of pessimist and nihilist – with Ballard, who was frequently seen as a cold, analytic writer of dystopian fictions, despite his protestations to the contrary. For Gray's rejection of the notion that he is a pessimist or a nihilist, see the profile by Will Self in The Independent, 3 September 2002, and 'Reply to Critics' in The Political Theory of John Gray, John Horton & Glen Newey (eds.), op cit. Gray himself is well aware of the misinterpretation of Ballard as a pessimistic writer – see his review of Super-Cannes in the New Statesman, 11 September 2000. For a recent view of Ballard as a dystopian writer, see Dominika Oramus, Grave New World: The Decline of the West in the Fiction of J.G. Ballard, University of Warsaw, 2007.
[64] 'J.G. Ballard at Home', an interview in Métaphores [University of Nice] #7, 1983.
[65] John Gray, Straw Dogs, op cit, p. 128.
[66] From the Introduction to Gray's Anatomy: Selected Writings, op cit, p. 17. Those familiar with Ballard will note the similarity between Gray's position and Ballard's refusal to set out a moral framework for his own writings, particularly the more extreme ones such as Crash. It is up to the reader, Ballard suggests, to decide what conclusions, moral or psychological, might be drawn from his 'extreme hypotheses'; see 'Interview by Graeme Revell', op cit, and Ballard's comments on David Cronenberg's film of Crash in Index on Censorship, Vol.26 #3 (1997).
Pogledao sam MORNING GLORY Rogera Michella, jedan od filmova koje sam nestrpljivo čekao jer predstavlja Michellov povratak u Holivud iz koga je sam otišao uprkos uspesima, ali delimično pritisnut zdravstvenim tegobama. U svakom slučaju, čovek koji je otišao posle umerenog hita CHANGING LANES i odbio da režira Bonda što je tradicionalno najplaćeniji posao u rediteljskom esnafu, odlučio je da se vrati sa filmom u produkciji JJ Abramsa, sa Rachael McAdams u glavnoj i Harrison Fordom i Diane Keaton u supporting rolama što je sve sugerislao da je reč o filmu visoke klase.
I zbilja, MORNING GLORY je po stepenu realizacije svakako film koji ne beži od toga da bude BROADCAST NEWS za novi milenijum i jedina prepreka na tom putu jeste scenario Allison Brosh McKenne, koji je bio dosta cenjen, ali ipak nije na nivou James L. Brooksa.
Roger Michell ovde stvara u prostoru koji je scenario ostavio prilično ispražnjenim. Rklo bi se na scenario koliko toliko vodi priču, ali da su i karakteri i situacije poprilično ispražnjeni, tako da se Michell oslanja na harizmu glumaca i svoj vizuelni žar kako bi nadoknadio ove temeljne nedostatke. Otud je MORNING GLORY film koji do kraja uspeva da se osloni jedino na setting i sporene stvari dočim glavne teme i ključni odnosi ostaju nepoznanica.
Pre svih, romantični odnos glavne junakinje (koja je zapravo jedini glavni junak ovog filma) ostaje prilično nejasan, on počne, traje, uzdrma se, razreši se, i reklo bi se da se rizik, u kome je simpatija glavne junakinje sporedni lik, nije isplatio. transformacija Fordovog lika je nešto jasnija ali ona ima veze i sa ključnom ideološkom kontradikcijom ovog filma. U svakom slučaju, zanimljivo je da ljubavna priča, koja bi morala biti kična ovakvog filma, u MORNING GLORYju stoji kao nužno zlo i ni na koji način nije pogonsko gorivo priče. To samo po sebi možda jeste inovativno, ali se kao rešenje nije potvrdilo.
Rachel McAdams ponegde ume da zasmeta ali generalno sa svojom high spirit igrom na ivici panike daje filmu određeni sense of urgency, i Michell uprkos čudnom rasporedu plotpointa na nivou strukture, sa popriličnim pomeranjem ključnih događaja u drugu polovinu, uspeva da u dobrom raspoloženju sve privede kraju.
Ono što je međutim ključna ideološka kontradikcija filma jeste priča o mladoj urenici jutarnjeg programa koja želi da se izbori za opstanak emisije na kojoj se zaposlila. Kako bi to postigla angažuje čuvenog novinara da bude anchorman iako on više želi da se bavi vestima, gorućim temama nego laganim jutarnjim sadržajima.
Ono što se javlja kao problem jeste što e novinar gadi jutarnjeg programa, radije bi našao neku provokativnu temu, i film se do kraja dokusira na transformaciju likova u kohjima se harmonija postiže time što će se emisija sporadično uozbiljiti a novinar malo opustiti. To bi bilo sasvim u redu, kada se situacija u kojoj on pronađe vest ne bi svela na unutrašnji uspeh čiji je uticaj na sudbinu emisije nejasan, dočim je nevoljni pristanak da kuva pred kamerama prikazan kao ultimativni dokaz da je postao bolji čovek.
Tako konfuznim tonovima na temu kakva bi trebalo da bude televizija MORNING GLORY ne čini štetu ali se pored romantičnog lišava i komentatorskog aduta.
Ipak, Roger Michell u saradnji sa svojim starim saradnikom Alwin Kuchlerom na mestu DPa čini da MORNING GLORY tehnički prevazilazi standarde romcoma, a povremenim probojima van standarda sugeriše da je reč o radu sa ozbiljnijim potencijalom. Ipak, na kraju, čini se da ovo nije TAJ film zbog kog se očekivao Michellov povratak u Holivud jer ako je NOTTING HILL rad zbog kog je tamo i dospeo bio primer legitimisanja romcoma kao ozbiljnog filma, onda je MORNING GLORY samo kvalitetan primer onog proseka sa kojim se danas suočava workplace komedija.
* * * / * * * *
Dugo sam tražio i konačno pogledao SLAUGHTER Jacka Starretta, Blaxploitation naslov sa Jim Brownom. Starrett je bio zanimljiv reditelj u danima exploitationa i u domenu blaxploitationa je ostavio značajan trag sa filmom CLEOPATRA JONES.
Brown je moj omiljeni blaxploitation glumac i on je u ovom filmu stavljen u dosta čistu exploitation poziciju, dakle Starrett je napravio destilovan film sa minimumom zapleta, karakterizacijom baziranom pre svega na Brownovom swaggeru i tome da je Rip Tornov beli negativac, gnusna bedna gnjida, nesiguran u svoju seksualnost i apsolutno lišen etike.
U tom smislu, imali smo sreće da Slaughtera igra Brown ali i da je obra podela za negativca, pošto je Rip Torn svakako superioran u odnosu na belce koji inače igraju villaine. U tom mixu je i Stella Stevens koja je kao beli She-Devil kao i Neda arnerić postavila standard u blaxploitationu, recimo i kao lezbejka (inače česta osobina blaxploitation negativki) u nastavku CLEOPATRA JONES.
Starrett izuzev dosta bizarne upotrebe širokougaonih objektiva, nudi vrlo efikasnu i energičnu akciju i akcenat pre svega na njoj. Brown je naravno idealan čovek da je sprovede u delo tako da upravo zahvaljujući tome Starrett uspeva da filmičnošću nadoknadi sve ono što nije uspeo da postigne na nivou vođenja priče.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE INVASION Olivera Hirschbiegela na kome je svoj pečat ostavio i James McTiegue pod pokroviteljstvom Braće Wachowski. U svoje vreme ovaj film je uniformno etiketiran kao traćenje vremena i kao najgora zvanična ekranizacija čuvenog romana Jack Finneya, te mi je iz ovog ili onog razloga, promakao.
Ipak, došao je trenutak da mi padne šaka i mogu reći da se narod ogrešio od ovaj film. Da li bi INVASION bio hit ili ne manje je važno, ali činjenica jeste da je pred izlazak ovog filma, sam studio digao ruke od njega i da je Internet odigrao svoju ružnu ulogu sahranjivanja filma posle najavljenih reshootova i sličnih intervencija čime je ukazao da postoje neki jako teški & nerešivi problemi u njemu. U staro vreme, takav buzz ne bi tako lako procureo i ne bi mogao da se uskovitla na takav način pa bi i ovaj film prošao mnogo bolje.
Ako uzmemo u obzir a su i Siegelov i Kaufmanov INVASION OF THE BODY SNATCHERS remek-dela u kojima su reditelji takođe radili u ne baš idealnim uslovima (naročito Siegel) ali sa svakako većom podrškom javnosti, INVASION može pre svega da se poredi sa drugom Warnerovom ekranizacijom koju je radio Abel Ferrara 1993. godine i u odnosu na nju stoji dosta dobro.
Kao i SURROGATES i INVASION ima problem sa svojim kapacitetima koji su u domenu A-filma i jednom pričom koja je apsolutno B, ali to ne znači da ovaj film u onome što jeste nije sasvim pristojan.
Srbima je naravno dosta lako da se identifikuju sa zapletom u kome je vakcina za grip deo vanzemaljske zavere koju sprovodi američki zvaničnik, antidepresivi su i6zvor života & razonode a nasilje i ratna dejstva su znaci psihičkog zdravlja naroda, ali u principu, ako u raniji INVASIONIi kritikovali Red Scare i vojnu disciplinu, ovaj novikritikuje političku korektnost i fokusira se na granične situacije u kojima se junaci vraćaju u Realno, odnosno dobijaju priliku da iskorače iz simboličkog poretka i pomalo se dotaknu incesta i ubistva oca.
Otud je vrlo zanimljiv odnos oca, majke i sina gde dečak ima priliku da interveniše na telima svojih razvedenih roditelja baš u skladu sa ovim mračnim impulsima.
Iako INVASION nije film sa izraženom političkom alegorijom, nje ima, ona je data kroz medije u kojima se napredovanje virusa upravo i izlaže kroz pomirenje među narodima, a vanzemaljci su neobično diskurzivni i pokušavaju i silom ali i propagandom da pridobiju ljude za svoj "bolji svet" u kome su svi mirni.
Otud je po meni sam kraj filma možda i politički najsubverzivniji. Ovde naime, ljudi pobede virus, ali se na kraju vidi da je glavna junakinja koja je bila kolovođa borbe na kraju u dilemi da li je možda svet otupleih ljudi bio bolji. Dakle, ovde horor nije u domenu opstanka organizma već u domenu opstanka ideja što je samo po sebi vrlo interesantno.
Iako se na planu montaže oseća da se petljalo sa filmom, to je sve prilično elegantno urađeno i takvih ometanja ima samo nekoliko. Uvođenje akcionih prizora i prilično zavbavnih automobilskih potera ne remeti ton filma u kome su suspense postavke očigledno više bile na tragu hitchcockovskog stiff-upper-lipperyja.
No, ako izuzmemo da zahvaljujući botoksu i svemu ostalom, upravo emotivna glavna junakinja u liku Nicole Kidman deluje najukočenije od svih, zvezde su na nivou i ona drži čitav film na svojim plećima. Uostalom, ne smemo zaboraviti da je ona već iza sebe imala par sjajnih žanrovskih naslova poput DEAD CALM, LOS OTROS ili BIRTH. Kidman se podjednako dobro snalazi i u fazama koje je radio Oliver i u onim koje je radio McTiegue tako da zapravo ona čini stilsko jedinstvo ovog filma.
Godine pretencioznih čitanja Finneyevih ekranizacija uzele su danak i danas je samo doktorska disertacija dovoljna da zadovolji raspomamljene političke apetite gledalaca. INVASION međutim stoji kao sasvim solidno podsećanje pre svega na to kakvi su filmovi zapravo snimani po Finneyu a evropski pedigre svog originalnog reditelja nosi kao znak "klase" u pojedinim deonicama.
Ako izuzmemo Schwentkea, Holivud je poslednjih godina imao mahom slabe rezultate s Nemcima koji su delovali kao da su ready-made za Fabriku snova. Ipak, u slučaju Hirschbiegela koga ja ne cenim naročito, INVASION svakako nije argument za otpisivanje i to je zbilja njegov najbolji film. Možda baš zato jer mu je oduzet i predat u sigurnije ruke.
* * * / * * * *
Malo neozbiljnog odnosa prema ozbiljnim stvarima
http://tinyurl.com/6jawuns (http://tinyurl.com/6jawuns)
Malo o seriji TNT
http://www.agitpop.me/?a=gue&c=2 (http://www.agitpop.me/?a=gue&c=2)
Pogledao sam HOUR OF THE GUN Johna Sturgesa, vestern u kome se Sturges bavi produžetkom priče svog GUNFIGHT AT THE OK CORRALa, odnosno dotiče se događaja koji su usledili posle obračuna Earpovih i Clantonovih.
Sa glumačkom podelom koju predvode James Garner kao Wyatt Earp, Jason Robards kao Doc i Robert Ryan kao Ike Clanton, sa setovima na licu mesta u Arizoni i Meksiku, Sturges pre svega nudi jednu handsome produkciju, fektnu i živopisnu iako je ovo po svemu klasični vestern. Međutim, u ovom trenutku 1967. godine Sturges je na vrhuncu i HOUR OF THE GUN ne pokazuje bilo kakav zamor klasičnog vesterna kao forme.
Uprkos tome što ni Garner i ni Robards ne prezaju od pomalo swaggerovanja, Sturges uspeva da održi uverljivost priče i da ispoštuje najavu sa početka kako je reč o istinitim događajima. Priča se odvija kao svojevrsna šahovska partija između dve kuće, sa uvođenjem političko-pravne dimenzije u obračun Earpovih i Clantonovih koji je po prvi put ovde prikazan kao jedna dosta složenija stvar od sukoba porodica dobrih i loših momaka.
Iako je i u filmu HOUR OF THE GUN nesumnjivo ko su dobri a ko loši momci, Sturgesov film ukalkulisao je i postojanje sistema koji je moguće korumpirati. U tom smislu zanimljiva je transformacija Garnerovog Earpa koji počinje kao legalista, čovek koji se vodi zakonom i želi da proceduralno kazni Clantonove ali onda ubrzo postaje osvetnik, i počinje da priželjkuje okolnosti u kojima će se primena zakona poistovetiti sa osvetom. U celoj toj priči Doc nadgleda Earpa kao džanki koji gleda druga koji se navlači, prvo ga upoznaje sa svim benefitima vidžilantizma a potom ga upozorava da je krenuo da tone. Ako imamo u vidu Docovu adiktivnu prirodu ovaj proces deluje vrlo uverljivo.
Dakle, ovo je film o kvarenju Wyatt Earpa. Zanimljivo je da će se Garner vratiti liku Earpa u jednom potpuno aistoričnom, krajnje stilizovanom filmu SUNSET Blake Edwardsa u kome će više kanalisati Jima Rockforda nego što će bookendovati ovog Earpa.
Sturges je pre svega u jednom tehničkom smislu značajan reditelj kao veliki inovator i u određenom smislu utemeljitelj mnogih konvencija američkog filma. O tome je vrlo detaljno umeo da govori Carpenter. Iako je imao neujednačen opus HOUR OF THE GUN je jedan od filmova po kojima je značajan.
* * * 1/2 / * * * *
Bio sam jedini koji je u vreme premijere voleo WILD WILD WEST Barry Sonnenfelda, i sada kada sam ga sa strepnjom reprizirao, moram priznati da sam bio u pravu. Činjenica jeste da ja volim i JONAH HEXa, ali za njega uprkos tome što ga volim znam i da je loš film, a WWW je jedan jako dobar film, sa odeđenim problemima koji nisu isključivo estetski već su vezani i za horizont očekivanja.
Naime, ja ne znam tačno šta su ljudi očekivali od nove saradnje Will Smitha i Barry Sonnenfelda posle MEN IN BLACK koji je meni takođe super, ali realno osnov uspeha tog filma bilo je to što je zatekao filmsku javnost nespremnu. U tom smislu, WWW je bio film od koga su svi očekivali nešto, pa kad je pružio možda čak i više od MIB, to nije bilo dovoljno.
WILD WILD WEST je maštovita reinterpretacija stare vestern serije u kojoj se dobu neposredno posle Građanskog rata prilazi iz steampunk vizure, u žanru akcione komedije koja je na razmeđi bondovskog filma i parodije, sa ozbiljnim motivima koji su tu zapapre stvari, a tu pre svega mislim na rasizam.
Otud je lik Will Smitha u potpunosti integrisan u scenario na nivou podele i činjenica da je reč o crnom superstaru ima ulogu u odnosu na zalet sa Konfederalcima negativcima. Iako se za Kevin Klinea može reći da možda nije dosrastao za sparing sa Smithom po tipu komedije kojim se bavi, njih dvojica imaju izvesnu hemiju a Kline ima naročit metafilmski potencijal kroz omaž Reitmanovom DAVEu u gegovima sa Artemus Gordonovim prerušavanjem u predsednika.
Inače, zanimljivo je da JONAH HEX i WWW kao filmovi istog studija, imaju praktično identične zaplete sa južnjačkim supernegativcima koji žele da unište SAD i promene njen politički sistem.
Naravno, WWW je ipak pravljen za širu publiku i dostupan je mlađim gledaocima što međutim ne znači da ne nudi neke prilično nasilne prizore i iznenađujuće groteskna rešenja. Štaviše, rekao bih da je jedan od osnovnih problema u recepciji ovog filma bila grotesknost Arlissa Lovelessa - ekstremno hendikepiranog i izopačenog Južnjaka koji uprkos tome što je izgubio pola tela ne prestaje da gaji snažnu i izopačenu seksualnost dovodeći do paroksizma tradicijou bondovskih blofeldastih junaka.
Otud se može reći da je u izvesnom smislu WWW odveo maštovitost korak dalje od onoga što je bilo prihvatljivo publici.
Slično kao i u MEN IN BLACKu, Sonnenfeld drži tempo u jednom cartoonish naponu, ali u nekoliko situacija pravi i punokrvne, razvijene set-piece situacije. Ono što njemu ide od ruke to su vizuelna rešenja spojena sa akcijom, u čemu je veštiji od Tim Burtona recimo, i iz ove vizure teško je reći koliko bi sa ovakvim stepenom dizajna uopšte mogao da se snimi dramatičniji film.
Neko zloban bi mogao reći da su JONAH HEX i WILD WILD WEST savršeni double-bill. Ja to mogu da kažem bez trunke zlobe. :)
* * * / * * * *
Meni se, naravno, ni MiB ni WWW nisu specijalno dopali jer su suviše dumbed down čak i za mene, ali WWW makar ima taj sjajni art direction. Džinovski mehanički pauk - pa tu se zaista ne može pogrešiti!!!
Eto vidiš. :)
Počinjemo polako ali sigurno sa rehabilitacijom WWW. :) Korak po korak. Kao sa Slobom.
kakav bre WWW, vi ste prolupali :lol:
Pazi, Bato, to je ozbiljan film... i potcenjen.
Počasti se double billom WWW i JONAH HEX, pa kom opanci... :)
Jonah sam gledao, to jest gledao sam JE. Odlična glumica :)
a za WW kao što rekoh - ludi ste :lol:
mada ko zna, kad pomislim danas o tome, naslov ukazuje da se ovdje može svašta kriti...
Pa ja već rekoh, ne volim ni WWW ni MiB. ALi to su u osnovi dečiji filmovi pa ih i ne treba gledati baš istim aršinima kao druge filmove.
Doduše... i Hana Montana je za decu pa je ja religiozno gledam...
Quote from: Meho Krljic on 04-03-2011, 10:44:02ne treba gledati baš istim aršinima
kome pričaš... :lol:
doduše, meni je MiB bio simpatičan, ali WWW samo Krip i Harvester mogu da vole :)
Pogledaj opet WWW, samo sada jednim drugim pogledom...
Mene je Wild Wild West podsetio na borbu Zagora i Helingena.
a mislim da je ovo najveća razlika ikada, Krip daje ocenu 75, IMDB 43, Metascore 38, Ebert 25.
Čekamo Harvestera :lol:
Crip je oduvek bio blagonaklon prema filmovima. Neverovatno je da sam upamćen kao strog kritičar, ako imamo u vidu koliko sam zapravo blag.
Blag si kao otac koji svoje dete udara pesnicom jer na taj način ostvaruju direktan kontakt umesto da ga tuče otuđujućim kaišem.
Nego, viralna Internet satira je nešto dobro poznato Crippleu koji je umeo da je izdigne na zadivljujuće nivoe. Evo kako se, međutim proveo jedan Australijanac:
http://www.cracked.com/article_19036_too-stupid-satire-how-media-branded-me-as-racist.html (http://www.cracked.com/article_19036_too-stupid-satire-how-media-branded-me-as-racist.html)
Meni je ovo bilo dosta smešno, ali mene je lako nasmejati:
http://www.cracked.com/photoplasty_173_19-ads-products-that-apparently-exist-in-movies/ (http://www.cracked.com/photoplasty_173_19-ads-products-that-apparently-exist-in-movies/)
Mehmete, satira mora biti i viralna i virilna! :)
Nego, braćo Srbi, šta kažete što ćemo najzad zahvaljujući činjenici da je poreklom Srbin možda videti jednog bošnjačkog zločinca pred sudom? :)
Moj predlog je da mu se na hard disk plantuje MONTEVIDEO ako već zakaže tužba za ratne zločine, pa da robija svejedno.
Kako bilo, Jovo Divjak, kontroverzni oficir JNA, dezertirao kod Alije posle skandala sa prodajom oružja Hrvatima u Kiseljaku, zlikovac koji nas je u najmanju ruku zadužio zločinom u Dobrovoljačkoj ulici, uz pomoć lilit_depp konačno je uhvaćen u Beču.
Kako vam se čini?
Referiranje na Lilitu ovo ipak daje svemu samo lokalnu boju. Tako se ne može biti viralan!!! (Mada se možda može biti virilan)
Pa ovo nije viralni humor. Sve je stvarno osim toga da je lilit učestvovala u hapšenju. :)
taj je bre stariji od Biblije, bio je živ u vrijeme Wild Wild Westa.
vajld vajld vest je urbana legenda. postoje samo oskar vajld, bili vajlder i geografska natuknica za imperijalni ekspanzionizam.
vajld - vajlder - vajldest.
i Van Vajlder, parti manijak.
Poslednjih dana sam gledao dosta vesterna i seriju FRIDAY NIGHT LIGHTS te se može reći da sam se malo navikao na priče o zdravim i snažnim ljudima koji se bave prirodom i sportom. Tim pre je veći šok za moj organizam gledanje filma MAŠKARADA Boštjana Hladnika iz 1971. godine, jednog od klasika jugoslovenskog art-housea. PokojnI Boštjan je bio vrlo upečatljivi francuski đak (učio od Chabrola i De Broce), neprikriveni gej koliko se to moglo u ono vreme i - Slovenac. Iako bi zlobnici rekli da to ide jedno s drugim, za ovaj film je važno naglasiti da je slovenački pre svega zbog toga što kao i ostatak rada Boštjana Hladnika uopšte ne izgleda kao da ima ikakve veze sa SFRJ. Kao i UBIJ ME NEŽNO koji je po svojoj izmeštenosti maltene kao AMER i ovaj film se dešava u jednom zapadnoevropskom ambijentu koji je samo u detaljima blizak Jugoslaviji.
Nije samo po tome Hladnik dostigao malograđanskog jugoslovenskog reditelja odnosno njegov domet se ne iscrpljuje na tome što mu film ne liči na Jugoslaviju. On istovremenu uspeva da u sve unese novotalasovski deziluzionizam, erotiku, melodramu, estetizaciju ljudi i ambijenata i da prokomentariše savremenu subkulturu - u ovom slučaju hipike.
Glavni junak kog igra Igor Galo je mladi košarkaš koji istražuje svoju seksualnost sa udatom ženom i po toj postavci spoja košarke i seksa film podseća na DRIVE HE SAID Jack Nicholsona. Njen muž saznaje za njihovu vezu ali ne reaguje jugoslovenski na to već ih iskušava pri čemu momak nalazi novu devojku a muž biva ubijen.
Ipak, čini se da je Hladnik najslađe ostavio za lik preljubnicinog sina, i da je u tom segmentu upadljivo radikalan, u pojedinim deonicama čak možda i suštinski najradikalniji na našim prostorima pošto dečak ne samo da dosta otvoreno ispoljava svoje potrebe za ubistvom oca i incest sa majkom već i otkriva homoseksualnost te se u istu inicira sa jednim starijim maloletnikom.
Hladnik pritom to sve tretira kao nešto što je erotično, kao čovek koji je apsolutno siguran u svoju seksualnost, bez ikakve osude, opravdavanja okolnostima i sl. Rečju, Hladnik ispoljava sve težnje reditelja-malograđana samo bez malograđanštine.
Za razliku od naših reditelja tog vremena koji su želeli da šokriaju, postave pitanja i sve što uz to ide običćno su se doticali problema koji ih ili znatno prevazilaze (Tito, Partija, samoupravljanja) ili nisu vredna ozbiljnije diskusije a sve u pokušaju da kroz film formulišu svoju Teoriju Svega - Hladnik zna šta radi i svoju priču svesno ograničava čineći da onda ona bude jasnija.
Kao i uvek u skaldu sa predrasudom o životu u SFRJ, dok su se srbi bavili celokupnim univerzumom, Slovenac se bavio svojim poslom :) pa mu je film otud bolji.
Iako ne mogu da kažem da se osećam upraljivo duhovno bogatije posle ovog ostvarenja, činjenica jeste da je ovo pravi materijal za ljubitelje ove vrste pretenciozne razbibrige, i svakako vredan dodatak istoriji jugoslovenskog art-housea.
Slovenački film je u SFRJ bio poprilično otpisan kao "nužno zlo", neko umetničko smaranje koje se trpelo radi mira u kući. Međutim, i u tim okolnostima Hladnik je bio reditelj koji je crossoverovao stekavši poštovanje i kolega iz populističkijih kinematografija.
Pre nekoliko godina slovenački Filmski sklad izdao je luksuzno izdanje Hladnikovog filma PLES V DEŽJU koji je snimio odmah po povratku iz Pariza, sa raznim bonusima i komentarima. Ako imamo u vidu da je ovo film koji su slovenački kritičari proglasili za najbolji slovenački film u istoriji, vredelo bi nabaviti to izdanje.
* * * / * * * *
Rascep u stručnom štabu reprezentacije - Crip vs Ivković
http://www.agitpop.me/?B970D137 (http://www.agitpop.me/?B970D137)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.joblo.com%2Fimages_arrownews%2Ffields11.jpg&hash=7328767bb4e204c02e906df96eedc5911260a1e6)
Prvi tizer za film DOKTOR REJ I ĐAVOLI
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/03/doktor-rej-teaser.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/03/doktor-rej-teaser.html)
U sklopu povratka u realnost kinematografije oslonjene na razvrat i besmisao druge vrste pogledao sam jedan od prvih radova velikog Curtisa Hansona - SWEET KILL iz 1973. godine. Ako se za neki film može reći da ne najaljuje ni trunku talenta koji će reditelj kasnije pokazati to je onda upravo ovaj film. Doduše, iako je Hanson daleko od one trick ponyja, činjenica jeste da je LA CONFIDENTIAL jedini njegov istinski besprekoran film, i da su svi ostali uvek imali neku grešku, ali i neki nivo koji se prepoznaje. Na suprotnoj strani unikatnosti unutar opusa stoji SWEET KILL, film koji ne funkcioniše ni na jednom nivou, čak ni kao besprizorni soft core o serijskom ubici erotomanu.
Ruku na srce, u pojedinim scenama Hansonov film deluje uprizorenije od sličnih naslova kao što je Bill Lustigov MANIAC, ali s druge strane, MANIAC nema tu neku rezervu koju Hanson ipak ima prema materijalu i miljeu u kome radi. Otud je MANIAC bolji i iskreniji film jer autori mnogo više veruju u to što rade i kanališe neki svoj pogled na stvari za razliku od Curtisa koji se evidentno bori da radi nešto bolje, i pokušava pomalo da bude arty. Otud čak i u ovom jednostavnom filmu nema jednostavan postupak već uspeva da bude poprilično nekoherentan.
U svakom slučaju, to što je reč o slabom filmu neće sprečiti prave kompletiste.
Pogledao sam ALL-STAR SUPERMAN Sam Liua. Ovo što DC radi sa svojim stripovima o superhrojima u saradnji sa Warnerom počinje da podseća na filmove snimljene po školskoj lektiri, i to u najboljem smislu jer strip koji su napravili Grant Morrison i Frank Quietly svakako jeste lektira.
Možda je pretenciozno reći da je ovaj animirani film zaista udahnuo život u ALL-STAR SUPERMANa jer kad je o animaciji reč, ovaj spada među slabije DC/ Warner DTV naslove (iako je Liu potpisao neke od boljih naslova iz ove serije). Međutim, kada je reč o priči, vrlo je izazovan, kao i sam strip i uprkos tome što, prirodno, pojednostavljuje tok stripa, i onemogućuje praćenje stvari sa anotacijama jer ovo ipak nije knjiga već film, tako da bez ikakve sumnje dobro zarobljava utisak koji ostavljaju Morrisonove straže na braniku zaostavština pojedinih superheroja.
Sam strip je meni bio grafički vrlo efektan, ali vizuelna svedenost filma, pre svega u domenu prilično krute animacije nije smetala jer su događaji iz stripa u priličnoj meri očuvani i suštinska provokativnost jeste očuvana.
U tom smislu, treba pohvaliti ALL-STAR SUPERMAN kao odličan primer paralelne filmske aktivnosti na polju stripa odnosno kao pokušaj da film isprati stripovske tokove, barem u animiranoj formi. Svako od nas ima ponekog favorita kog bi voleo da vidi ekranizovanog u ovom aranžmanu i čini mi se da će tu najbolje proći jake priče, sa efektnom strukturom koje ne moraju mnogo biti nadograđene animacijom.
Naravno, ko ne bi voleo da vidi Aleksu Gajića kako radi RED SON? Ali, u svakom slučaju, i ovo što imamo je hvale vredno.
* * * / * * * *
Pogledao sam L'Horloger de Saint-Paul (1974) i oduševljen sam. Ne znam da li ću da pišem nešto jer ovakvi filmovi objašnjavaju sami sebe, ali ovo je desetka.
Da, da, fantastičan film. Nije čudo da je Tavernier posle njega automatski postao ime.
Noviteti starih viralista :)
http://www.danas.rs/danasrs/kultura/provokacija_ili_nastavak_filma_.11.html?news_id=211096 (http://www.danas.rs/danasrs/kultura/provokacija_ili_nastavak_filma_.11.html?news_id=211096)
kakvo ludilo! :lol:
Nisu pitali Lazara Ristovskog!
:)
Ludilo se širi. Stvari se približavaju vrenju.
Pravi kompletisti se poznaju po tome što nalaze opskurnosti te evo i poslednjeg TV filma Dona Siegela koji mi je nedostajao u gledalačkom stažu a to je STRANGER OF THE RUN.
Reč je o televizijskom filmu koji je Siegel snimio za Universal i posle njega se vratio bioskopskim radovima. Priču je napisao Reginald Rose a scenario Dean Riesner koji je kao scenarista sve do razlaza tokom rada na filmu DAS BOOT ostavio značajnog traga u Siegelovoj zreloj fazi.
STRANGER OF THE RUN je vestern sa elementima misterije o strancu, starom alkosu koji dolazi u selo sagrađeno za ekipu koja opslužuje železnicu u potrazi za jednom ženom čiji brat ga je zavetovao da je nađe. Međutim, nailazi na zid ćutanja i kreće da istražuje zašto stvari tako stoje...
Film se razvija kao krimić na nivou priče i vestern na nivou dešavanja, Siegel to naravno sve vodi bez greške, precizno i efikasno. Međutim, ono što je naročita nadgradnja jeste dosta atipičan prikaz kauboja, sa izraženim prepoznatljivim frojdističkim linijama karaktera koje deluju kao snažan uticaj psihologije kao nauke na pisanje likova.
U tom smislu, STRANGER ON THE RUN nudi čitavu galeriju vrlo upečatljivih faca koje su postavljene znatno zanimljivije nego u tipičnom vesternu. Siegel u okvirima konvencije vrši upadljiva pomeranja i osvežava žanrovske postavke ali u tom pokušaju ne ruši sve one kvalitete i prečice u komunikaciji sa publikom. Otud, STRANGER ON THE RUN možda i može da posluži kao dobar primer Siegelovog vrlo specifičnog odnosa prema reformi žanra u kojoj je postigao mnogo a da nikada nije kompromitovao njegove adute.
Ako imamo u vidu da je Siegel snimio i KILLERS za televiziju, onda se ovaj naslov ne može smatrati njegovim najznačajnijim radom u ovom mediju, ali svakako spada u sam vrh vesterna privoljenog na mali ekran i bez ikakve sumnje ima značajno mesto u tradiciji vesterna uopšte.
Između ostalog, ovaj film je važan i zato što već zbog činjenice da u njemu igra Henry Fonda može biti smatran star-westernom iako Siegel vrlo vešto izbegava da ovo postane njegov vehicle. iako je sam Siegel snimio jedan od ključnih star-westerna THE SHOOTIST, ovde on uspeva da iz već formiranog Fonde izvuče "običnog glumca" i da ga spreči u dominaciji nad svim dešavanjima i partnerima.
Žižek na Dan žena udario po Izraelu. (http://www.pescanik.net/content/view/6493/196/)
Pogledao sam RIOT Buzz Kulika, svojevrsni rimejk Siegelovog RIOT IN CELL BLOCK 11, ako ne po samoj priči a ono po metodologiji. Kulik je ostvario zapaženu karijeru na televiziji u uprkos tome što je radio dosta filmova nije se nametnuo kao bitan filmski reditelj. Međutim, snimio je niz sasvim solidnih filmova čiji je osnovni problem bio to što se nisu u dovoljnoj meri izdvajali.
RIOT se međutim izdvaja prvo po podeli koju predvode Jim Brown i Gene Hackman a znamo da su već ostvarili izvrsnu saradnju i u, kod mene često pominjanom, THE SPLITu Gordona Flemynga, a ostatak čine glumci i pravi zatvorenici, kao kod Siegela.
Kulik uspeva da kontroliše ovaj zapaljivi miks i uprkos tome što neke likove svesno stilizuje ne dolazi do disbalansa kada se se recimo susretnu ikonični Jim Brown i naturščici a s druge strane, zatvorenici deluju kao vrlo raspoloženi za zabavu i eksperiment.
Kad je reč o vezanosti ovog filma za Blaxploitation jasno je da Jim Brown kao glumac ne znači da je film u kome igra automatski Blaxploitation.
Uostalom, sarađujući sa Aldrichem ili Tobackom, Brown je šezdesdetih i sedamdesetih obeležio mnoge "belačke" filmove. Ni sam RIOT uprkos bizarnom detalju da ga je producirao William Castle nije exploitation, međutim Brown jeste tretiran kao ikonični crni mačo i mnoge njegove šetnje praćene su tvrdim soulom o robijaškom životu. U tom smislu, ovo rediteljsko rešenje sugeriše da je Brown ovde, i pre totalne Blaxploutation ere imao tu auru crnog uber menscha.
Upros Kulikovim rediteljskim ukrasima, Brownov lik nije superheroj i RIOT donosi priču smeštenu u "sivoj zoni".
Film govori o šačici zatvorenika koji organizuju zatvorksu pobunu da bui u njenoj pozadini organizovali bekstvo.
dakole, za razliku od Siegelovog RIOTa, zatvorenici nemaju političku agendu iako u pojedinim situacijama dolaze u iskušenje da okrenu leđa bekstvu i posvete se politici.
Čuvari su prikazani kao surovi ljudi koje sistem štiti ali ni zatvorenici nisu abolirani. Štaviše, film vrlo slikovito prikazuje raspad sistema kada se buntovnici obodre uz malo domaćeg alkoholnog nektara u čemu prednjači vrlo bizarna scena zatvorskog "bordela" koji se spontano organizuje pod uticajem pića, U toj sceni, nagoveštavajući svoju epizodu iz Tobackovog FINGERSa i Brown dolazi u svoje homoerotsko iskušenje ali mu i odoli.
Upravo to odsustvo preciznog moralnog kompasa među junacima i čini da se otvori dosta zanimljivo razrešenje filma u kome niko nije naročito zaslužio da mu se desi išta dobro.
RIOT efektno koristi lokacije i podelu, snimljen je sa dosta dokumentarističkih ukrasa i Kulik uspeva da jednoj prepoznatljivoj matrici da integritet prevazilazeći exploitation ograničenja. Otud RIOT i idejno postaje jedna znatno ambivalentnija i interesantnija celna nego što bi se od takvog filma očekivalo. Prava je šteta što nije imao priliku da bude pažljivije sagledan.
* * * / * * * *
Da citiram Buddy Garrityja - YOU CAN'T FAKE BOOSTERISM
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg856.imageshack.us%2Fimg856%2F7474%2F09032011194.jpg&hash=1557e66ff767fb6d895d09632e541aca523146bb) (http://img856.imageshack.us/i/09032011194.jpg/)
Kripe, sunce ti poljubim, ti si pola onog čoveka!!! :)
Neprepoznatljiv.
Hvala, hvala. Ipak, nemojte preterivati sa pohvalama, da ne osvanete u nekoj kritici. :)
ladno bi prošao u teksaškom highschool fudbalskom timu kao vehabija koji je studirao na oxfordu. :)
Quote from: Shozo Hirono on 10-03-2011, 12:15:17
ladno bi prošao u teksaškom highschool fudbalskom timu kao vehabija koji je studirao na oxfordu. :)
Možda ne bih prošao u Panthersima ali svakako u Lionsima. Ipak sam došao da učim za pilota. :)
Uspeo sam da ulovim i teško uhvatljivi THE GUN RUNNERS Dona Siegela iz 1958. godine. Reč je o rećoj adaptaciji Hemingwayeve priče koja je najslavije adaptirana u TO HAVE AND HAVE NOT. Međutim, ako imamo u vidu da THE GUN RUNNERS zahvaljujući svom statusu B-filma nije uspeo da se izbori za značajnije mesto u istoriji filma, ovo stoji kao možda i ponajbolja filmska adaptacija tog konkretnog dela.
Pre svega, Siegel prelazi sa reči na dela, impresivno je efikasan a u pojedinim scenama uspeva da bude izvanredno duhovit i da prevaziđe situacije koje bi mogle biti izvor praznog hoda, između ostalog zahvaljujući scenaristi Danielu Mainwaringu sa kojim je ostvario značajnu saradnju u ovoj ranijoj fazi karijere. Mainwaring je bio doveden da popravi scenario Paul Monasha koji je prethodno nudila kompanija Seven Arts, međutim Mainwaringova vizija je prevladala pa je on i prvopotpisani scenarista.
Ratni heroj i glumac Audie Murphy je solidan u glavnoj ulozi i Siegel izvlači maksimum iz njega. Ako imamo u vidu da Murphy nije zvezda Bogartovog kalibra sasvim se lepo izneo sa ekipom u kojoj su Patricia Owens, Jack Elam i Eddie Albert. uspeo je da ga oni ne zasene iako su pojedinačno jače pojave.
Ako imamo u vidu da je snimanje na vodi na pgubno, naročito kad se radi sa malim budžetom, Siegel je uradio iznaredan posao, učinio je da enterijer brodića zaista zaigra a akcija vezana za more je vrlo solidna i ubedljiva u okvirima tadašnjih tehničkih mogućnosti.
THE GUN RUNNERS je film koji krene jako dobro i ne zaustavlja se do samog kraja, vrlo je efikasan i precizan tako da ako imamo u vidu da je sniman u B-uslovima gotovo da uopšte nije arhaičan. Sasvim sigurno ovaj film spada u red onih Siegelovih naslova koji još uvek nisu dobili zasluženu pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NOKAS Erika Skloldbjaerga, reditelja koji je posle lukrativnog norveškog blokbastera INSOMNIA dobio priliku da snima u Holivudu gde se nije baš pokazao. Međutim, NOKAS je film koji bi ga kao Bornedala mogao vratiti u Holivud. Reč je o zanimljivo realizovanom filmu o pljački stavangerske banke, odnosno nečega što mni liči na njihov SDK.
Pljačkaši su došli naoružani do zuba, opremljeniji od stavangerskog SWAT tima i sve su planirali sem samog upada u zgradu koju su arhitektonski potcenili. Usledio je standoff koji je bio u maniru HEATa samo uživo.
I zapravo NOKAS jeste neka vrsta polemike "kako bi HEAT izgledao da se stvarno desio". Uostalom o tome govore junaci filma kada razmišljaju o tome kako filmski junaci uspevaju da beže sa milionima dolara u papiru.
Na nivou dramaturgije, NOKAS nudi jednu mozaičnu strukturu koja ga onemogućuje da u konvencionalnom smislu razvija trilersku dimenziju i karaktere. Međutim, na kraju film u drugoj polovini dođe u jednu klasičniju komunikaciju sa gledaocem.
Po oslanjanju na radnju, bez puno spoljnih dramaturških ukrasa, NOKAS strukturalno podseća na THE HURT LOCKER s tim što je u vizuelnom smislu kad je reč o fakturi fotografije bliži HEATu.
Paradoksalno, reklo bi se da je NOKAS u stilskom smislu mnogo veća pozivnica za Holivud nego što je bila INSOMNIA. Viićemo hoće li se Erik vratiti. Ali neobično je da ovakav senzibilitet za triler i akciju zapravo otkriva tek u Norveškoj dočim je u Americi gurao taj zloglasni indie film PROZAC NATION.
* * * / * * * *
Attack the Block
(U.K.)
By Charles Gant
An Optimum Releasing release of a StudioCanal Features, Film4 and U.K. Film Council presentation of a Big Talk Pictures production. (International sales: StudioCanal Intl., Paris.) Produced by Nira Park, James Wilson. Executive producers, Matthew Justice, Tessa Ross, Jenny Borgars, Will Clarke, Olivier Courson, Edgar Wright. Directed, written by Joe Cornish.
With: John Boyega, Jodie Whittaker, Alex Esmail, Franz Drameh, Leeon Jones, Simon Howard, Luke Treadaway, Nick Frost, Jumayn Hunter, Danielle Vitalis, Paige Meade, Sammy Williams, Michael Ajao.
Brit comedian-TV presenter Joe Cornish emerges fully formed as an exciting new writer-helmer with his enormously appealing debut feature, "Attack the Block." Pitched as "inner city vs. outer space," pic sees a quintet of teen street hoodlums defend their tower-block home in the projects from an invasion of shaggy-haired aliens with Day-Glo teeth. Set over one wild night in South London, this zero-to-hero tale will play gangbusters in its native Blighty before a rich ancillary career. Authentic Brit teen slang may render "Block" a puzzling life-form for foreign auds, but pockets of receptive fans across the planet are a given.
The first greenlit screenplay from the well-connected Cornish was Steven Spielberg's upcoming "The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn," co-scripted with Edgar Wright (exec producer here) and Steven Moffat. However, since the big-budget Herge adaptation is still in production, Cornish's own directorial effort is being released first. The talent on display in "Attack the Block" more than justifies Spielberg and Wright's faith in the novice scribe, previously best known to U.K. auds for TV's "The Adam and Joe Show" and its radio spinoff.
Story begins with racially diverse teen protags Moses (John Boyega), Pest (Alex Esmail), Dennis (Franz Drameh), Jerome (Leeon Jones) and Biggz (Simon Howard) relieving nurse Sam (Jodie Whittaker) of her cell phone, purse and ring at knife-point. Next, an alien falls from the sky in a fireball, crashing through the roof of a parked car. The extraterrestrial incident provokes little interest from authorities, since the sky is already lit up by fireworks celebrating Britain's annual Bonfire Night, but the boys chase and kill the intruder, then cart their booty to benign cannabis cultivator Ron (Nick Frost) for advice on how to monetize the find.
Cornish is mostly well served by his youthful lead actors, especially Boyega as ringleader Moses, who's granted the most complete character arc as he comes to accept responsibility for impetuous actions that precipitate a full-on alien invasion. Likable supporting characters abound, including the boys' skeptical female friends and two young urchins, armed with a toy gun and a Super Soaker, who want in on the action. Even the potentially cliched role of trust-fund stoner Brewis, an outsider caught up in the mayhem, is nicely elevated thanks to witty dialogue delivered by more seasoned thesp Luke Treadaway.
Most obvious point of comparison is Wright's 2004 zombie comedy "Shaun of the Dead" (in which Cornish had an uncredited cameo), with its mix of wry humor and genre homage. Pic also reps a natural evolution from a popular "Adam and Joe Show" segment in which classic or recent movies were re-enacted with stuffed toys. In "Attack the Block," the fantasy-adventure spoof is instead populated by kids who are evidently a product of their tough environment, even if at one point they're fairly described as "quite sweet, really."
The boys earn sympathy when they make up with Sam, stand up to violent criminal Hi-Hatz (Jumayn Hunter) and save the day, paying most dearly in some cases. Thanks to nimble pacing, the boys' excitement -- "Too much madness to explain in one text!" exclaims one of the gang -- should prove effectively contagious. While the film's use of the voguish teen lexicon will add to its appeal domestically, flummoxed non-native auds won't miss any important plot points, and subtitling or dubbing should cover the cracks in foreign-lingo outposts.
Propulsive score by Steven Price, with Felix Buxton and Simon Ratcliffe of dance-music duo Basement Jaxx, adds another jolt of energy, while lenser Tom Townend (who shot Samantha Morton's "The Unloved") makes savvy use of the nighttime housing-project setting, exploiting street lamps, interior strip lighting, fireworks and the aliens' eerily glowing blue-white teeth. The fast-moving creatures are plenty scary, but in less aggressive circumstances might almost qualify, like their teen adversaries, as cuddly.
Camera (Technicolor, Arri widescreen), Tom Townend; editor, Jonathan Amos; music, Steven Price, Felix Buxton, Simon Ratcliffe; music supervisor, Nick Angel; production designer, Marcus Rowland; supervising art director, set decorator, Dick Lunn; costume designer, Rosa Dias; sound (DTS/Dolby Digital), Jim Greenhorn; supervising sound editor, Julian Slater; re-recording mixer, Mark Paterson; creature effects, Mike Elizalde; special effects supervisor, Sam Conway; visual effects supervisor, Ged Wright; visual effects, Double Negative; stunt coordinator, Paul Herbert; line producer, James Biddle; associate producer, Lucy Pardee; assistant director, Ben Howarth; second unit camera, Julian Morson, Peter Talbot; casting, Nina Gold. Reviewed at the Motion Picture Co., London, March 2, 2011. (In SXSW Festival -- Midnighters.) Running time: 87 MIN.
Jel ima možda neko linkove za dokumentarac The Red Stuff : The First Russian Cosmonauts ? Ako ima, obradovaće me slanjem na PM. Hvala.
Pogledao sam izuzetno zanimljiv biopic o Rat Packu koji je za HBO 1998. godine snimio Rob Cohen po scenariju Kario Salema. Ova produkcija Neal H. Moritza je okupila onaj taman potrebni nivo ekipe, tako da ray Liotta igra Franka Sinatru, Joe Mantegna Dean Martina, Don Cheadle Sammy Davis Jra. a Deborah Unger Avu Gardner.
Iako bi se moglo reći da ova podela ne liči u potpunosti na Rat Pack fizički gledano, u saradnji sa Cohenom uspevaju da naprave dobru dramu između tih ličnosti i da ponude jedno konzistentno viđenje dešavanja oko ove ekipe. Konačno, pojavio se film koji objašnjava ne samo mehanizam funkcionisanja rat Packa i njihove motivacije već i Frankov odnos sa Kennedyjem. Iako u samom filmu postoje neke poprilične nekonzistentnosti, recimo odnos nekih datuma nastanka nekih pesama u odnosu na događaje i sl. moram priznati da je Cohen prikazao jednu ubedljivu sliku ovih ljudi, njihovih kontakata i motivacija.
Jedino Sammy Davis Jr. povremeno ode na cheesy stranu, sa nekim svojim motivacionim govorima na temu autorasizma ali ako imamo u vidu njegov angažman, sasvim je moguće da je on sebe zaista tako video.
Cohen uspeva da prilično jasno izgradi strukturu priče i fokusira se na jedan relativno kratak segment rada i druženja Rat Packa negde u vreme izbora JFKa. Međutim, on vrlo dobro kroz taj isečak pored zaokruženog zapleta skicira njih kao ličnosti.
U tehničkom smislu, THE RAT PACK je vrhunski TV film sa fotografijom Shane Hurlbuta koji je kasnije postao poznat kao DP na kog se izdire Christian Bale. Scene pevanja deluju uverljivo jer su izabrani pevači čiji glasovi liče na glasove glumaca koji igraju Rat Packovce.
Cohen uspeva i ono što je najvažnije a to je da gledaoce istovremeno zabavi glamurom njihovog načina života i da pokaže njegovu mračnu stranu. Ljubiteljima filma će naročito biti zabavan Sinatrin odnos prema filmskim projektima na kojima je radio, kako je čitao scenario i kako je nehajno izgledalo snimanje OCEAN'S ELEVENa.
Koga sve ovo zanima, ne bi trebalo da propusti...
ред стуфф овде (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=9042.msg314375#msg314375)
Hvala. Našao sam isti taj sinoć! I to je to. Nije lažnjak.
Pogledao sam DTV sequel SWATa, nazvan FIREFIGHT koji je po mnogo čemu efektniji od svog bioskopskog preteče. Naime, dok je Clark Johnsonov SWAT prilično kuburio sa problemima slabog negativca, nedovoljno razvijene piče u odnosu na zadate kapacitete A-filma i sl. SWAT: FIREFIGHT je pravo uživanje za sve one koji vole policijske filmove o čuvarima reda koji misle da se red & mir najbolje čuvaju samo ozbiljnim narušavanjem istih, koji konstantno upozoravaju na potrebu za promišljenošću i strpljenje kroz gestove prepune neobazrivosti i prelamanja preko kolena i krase ih sve ostale kontradikcije savremenog kapitalizma.
Pun "pun" potencijal za kritiku ovog filma imao bi naslov BENNY'S VIDEO pošto je film režirao boy from the hood Benny Boom. I SWAT: FIREFIGHT izgleda ne samo kao film koji je usklađen sa naslovom već i kao film koji je režirao neko ko se zove BENNY BOOM.
Dakle, u filmu ima dosta boomovanja, dosta mačo policajaca koji swaggeruju okolo, nabildovani i snimljeni iz mase pozicija kamere tako da je sve predstavljeno u maniru savrem,ene televizije, što je u suštini okej. Štaviše, Benny nudi neke inovativne stvari u akcionim scenmama uz dosta gejmerskog korišćenja POV planova.
I uopšte, Benny Boom kao i scenaristi, voli da stvari postavlja gejmerski, predočava problem i onda se traga za rešenjem, osim u amoj završnici koji podseća na jedan od onih košmarnih nivoa u shooterima kada nešto pukne i onda krene totalna anihilacija.
FIREFIGHT je baziran na klišeima, glavni junak je maverick cop koji se razlikuje po tome što se loži na proceduru i obuku za razliku od relaksiranih kolega; ballbuster šef policije je Giancarlo Esposito; negativac je rogue black op mastermind kakav bi u ponekom filmu vrlo lako mogao biti pozitivac. Iako je u prvom SWATu baš negativac bio slab, ovde negativac počne slabo ali posle postane odličan, čak negde i ambivalentan zbog kompleksnije motivacije.
Gabriel Macht je solidan kao heroj a Robert Patrick je pošao stazama Billa Sadlera, svog komandanta u DIE HARD 2 i igra lik tog tipa. Ova ekipa omogućuje da Benny Boom sve klišee plasira sa izvesnim stepenom ubeđenosti. Stoga, ko voli ovu vrstu filma, može da ga pogleda. To je taj nepretenciozni DTV ugođaj koji je ovog puta ipak obogaćen ambicioznijim uslovima snimanja, američkim lokacijama i određenom ambicijom koju emituju ljudi koji ipak još uvek imaju vere u svoju perspektivu.
* * * / * * * *
I Vern je izrespektovao JONAH HEXa priznavši da nije zaslužio onako brutalno mlevenje...
Jonah Hex
tn_jonahhexI can dig a good western, and alot of critics have been saying that JONAH HEX is even better than TRUE GRIT, so I thought I should check it out.
Okay, that's not entirely true. Also it's not at all true. Armond White doesn't count as somebody seriously for real liking JONAH HEX. But I'm a positive individual so I was trying to put a good spin on it. Believe it or not though I don't have to delve into too much negativity for this review. JONAH HEX is not as bad as I was expecting, or as people have said. It definitely doesn't work, but I don't consider it a total abomination. It is beautiful in God's eyes, it's only on this earthly plane that it gets bullied because of its deformed face.
mp_jonahhexJosh Brolin plays Jonah Hex, a bounty hunter who was a soldier in the Confederate army. I'm not sure how they handled it in the original DC comics book it was based on, but here they have an African-American blacksmith who vouches for him, pointing out that Hex never believed in slavery. In fact he decided what he was fighting for was wrong and conscientiously objected to a direct order to burn down a hospital full of yankees. We learn the details of the backstory over the course of the movie, but the important thing to know is that Hex had to kill his buddy Jeb Turnbull (apparently Jeffrey Dean Morgan from WATCHMEN, although I didn't realize it) so it was a double betrayal of his crazy commanding officer Quentin Turnbull (John Malkovich). Turnbull took it so personally he tracked down Hex, tied him to a cross, made him watch his family burn to death and then branded his face. Hex later burned the brand into unrecognizability (laser surgery was not yet available) and now he rides around with half his face deformed.
Years later the government finds out that Turnbull and some of his confederate soldiers have stolen a super weapon and plan to attack crowds during the Centennial celebration. They think only Hex has the skills and personal vendetta to take out Turnbull, so they hire him to save the country.
It sounds kinda stupid 'cause it is kinda stupid, but I feel like I get what they're going for and I don't think they entirely fail. It's a western, but it's a comic book western, so everything is amped up. Yeah, he's a guy riding a horse, but he has a monster face and two giant gatling guns under his saddle bags. When he rides out of town the entire thing goes up into a fireball. Same thing with trains, they get robbed by bandits like in a regular western, but then they blow up like it's a Schwarzenegger movie. Instead of a human prostitute girlfriend, Hex has Megan Fox, looking good except for the creepy alien waist her corset gives her, like a comic drawn with unrealistic proportions. When Hex tracks down a confederate colonel (Luke Duke himself, Tom Wopat) at a gladiatorial combat joint one of the fighters in the pit is a fuckin Snake Man. And at one point Hex rides across the plains with a giant swarm of crows following him. Not like they're gonna help him or anything, they must just like hanging out with him, or think he's onto something, or just want to help him look cool. You can't do that in TRUE GRIT, but you can in JONAH HEX, so you might as well.
To really say "this is not your father's western, or a movie your father would watch, even on cable" they got some band called Mammoth to do the score along with Marco Beltrami. The rockin guitars and drums sometimes make it play as yet another shitty modern action movie that doesn't know what the fuck it's doing, and sometimes gives it a unique feel. I like that they even did a guitar version of the WB logo music at the beginning.
The script is credited to Nevildine/Taylor of CRANK and GAMER infamy, but luckily they left before filming. Instead it's directed by some dude named Jimmy Hayward who formerly only worked on computer animated family films. He was probly in over his head and couldn't control the thing, but doesn't seem entirely inept (except, surprisingly, in the shitty animated prologue). It's not too spastic with the style and is generally well shot.
Where it goes wrong is mainly with the general plot of what the bad guys are trying to do and how the good guy stops it. It doesn't really stick to what works in a straight western because it spends too much of its less-than-80-minutes on a slim post-Civil War version of a DIE HARD plot. Turnbull is your typical Malkovich weirdo character (he barely attempts an accent) and his big plan is just to shoot cannonballs into towns followed by little crystal ball things that cause big explosions. (It's a weapon called "The Nation Killer" that was developed in a secret government program run by Eli Whitney.) But all Hex can really do is chase after him, punch some guys, chop some guys, shoot some guys, and all of this in the dark because the celebration is at night time. Not a very exciting climax.
But I have to admit I kind of like Brolin as this character of Jonah Hex. He gets to mutter and mumble and not worry about ever charming anybody. Every enemy he comes across has to make some comment about his face, and he has a whole catalog of snappy comebacks, but eventually gets tired of it and announces that he's run out.
Hex never smiles (I'm not sure he physically can) so when he says funny shit it seems like he doesn't know he's funny, and that makes it better. After gunning down a corrupt sheriff and his entire posse he looks around at the witnesses and decides to pin the sheriff's star on a DELIVERANCE-looking fat guy. He pats him and says "Congratulations." I hope things turned out okay in that town. That could've been a spinoff.
Remember when I reviewed THE PHANTOM a while back I enjoyed how for some reason The Phantom has a horse and wolf that follow him around and know how to rescue him and shit? Jonah Hex could have a setup like that if he wanted to, because he frees a dog from a dogfight and the thing shows up at his side later, and in an entirely different part of the country if I'm not mistaken. (That could be another spinoff, the adventures of the dog walking many miles to find Jonah Hex.) You think the dog's gonna help him somehow but instead Hex just looks at him and mutters, "You. Yeah... I don't know what to say to you."
The other thing I like about Jonah Hex is his inability to completely despise his old war buddies, even though they're terrorists now. He knows they're on the wrong side and has no problem killing them, but afterwards likes to pay his respects by saying things like "Thanks men" or "Sorry Jim." I mean, who is he to judge, he was fighting for the South at one point too. He knows he's as dumb as they are. I guess the awareness makes him smarter. But I like that he's forgiving, even of these pricks.
One thing I haven't mentioned: Hex has magic powers. He's a corpse whisperer. Because of his past brush with death he has this weird thing where if he touches a dead body it comes back to life. He can't resurrect the dead, because they'll turn into ashes after a minute, but he can use it to get information. Lucky thing the Geneva conventions didn't exist yet because I don't think you could justify his post-death enhanced interrogation of a prisoner that already got interrogated to death.
I guess the supernatural element wasn't in the comic strip books and it isn't really needed in a western, but it's okay because it leads to the one genuinely great scene in the movie. Hex realizes that to get the information he needs he has to dig up the grave of the best friend/villain's son who he killed in the war and question the guy. I seriously liked this scene because not only was it a weird way to explain some of the backstory and the idea that Hex and Turnbull have both been turned into vengeful monsters by the same incident, but Brolin and Morgan turn it into a great character moment. They're two friends who are pissed at each other but can't hide the remains of their friendship. They talk it out and then sort of enjoy their short time together before the dead guy says, "Ah, hell. I'm startin to burn. I best be getting back underground."
That scene alone puts JONAH HEX above some of the other universally panned movies it's been lumped in with. It doesn't have that total-mess feel of expensive, befuddling ideas loudly banging against each other, like WILD WILD WEST or LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN. To me it feels a little closer to a SOLOMON KANE "I want to like this, some of it's cool, but it's not quite setting my world on fire for some reason" type feel.
I suspect some of the problem is that it was designed as a small movie, but I guess they moved it from August to June and did some reshoots to try to make it seem more like a big summer movie. I'm not sure which parts that would be but the movie would definitely benefit from a smaller, more personal scope. Not every hero has to be saving the whole country or world every time out. Ask The Punisher.
Whether it was the postproduction shenanigans or a screwup from the beginning, there's definitely some narrative sloppiness that's hard to get past. The opening origin story seems fine at first but gets more convoluted when it turns into barely moving drawings. Why do we have to be told that Turnbull is dead in one scene only to find out he's not dead in the next scene? And there's an early flash forward to a scene in the middle that turns out to be a showdown between Hex and Turnbull that only takes place in Hex's mind as he's dying and then is intercut later as a flashback when they actually do have a showdown. It becomes needlessly confusing and I suspect it was the original August ending that they didn't want to waste so they incorporated it into the reshot June ending.
Also in the cast are Michael Fassbender (good as a bowler-hat wearing henchman character), Academy Award nominee Michael Shannon, Aidan Quinn as Ulysses S. Grant, and Wes Bentley in a role that I bet was supposed to be bigger at some point. Also the usually comedic actor Will Arnett plays a completely straight underling role, which is kind of distracting, like when Chris Elliot was in MANHUNTER.
In defense of my good name (just Vern, no last name) I want to reiterate that I am not saying JONAH HEX is a good movie. I just don't think it deserves to be shit on as much as it was. With low expectations I was at least able to get some good moments out of it. Is that so wrong?
Ovo su verovatno svi videli ali možda neko i nije...
DS izlozba fotografija - mladi recituju (http://www.youtube.com/watch?v=iIhdecs4QME#)
Holivud je posle WANTEDa snimio još jedan rimejk BALKANSKIH PRAVILA pod naslovom THE ADJUSTMENT BUREAU. Reč je o ekranizaciji priče Philipa K. Dicka koju je napisao i režirao George Nolfi, scenarista koji je vrlo cenjen ali do sada nije imao sreće da mi se snime scenariji na osnovu kojih je dobijao tezge, već samo tezge.
No, posle ovog filma Nolfi će svakako dobiti svoje zasluženo mesto. THE ADJUSTMENT BUREAU kao film nije nešto naročito ali je po mnogo čemu osvežavajući od odnosu na aktuelnu ponudu. Pre svega, u samom tretmanu Dicka, pisca koji je bio dosta ekranizovan i pre a poslednjih godina se izređala masa ekranizacija koje su mahom bile slabe i pogrešne. Pogrešne su bile zbog toga što su gurale Dicka (no pun intended) u pravcu SFa, high concept akcije i sl. zanemarivši njegovu u suštini čisto fantastičarsku dimenziju.
Nolfi međutim upravo insistira na onome što se kod Dicka najviše prepoznaje a to je pokušaj da se kroz fantastiku kontemplira o nekim drugim pitanjima, bilo da je fantastika proizvedena nekim tehničkim putem ili ne. U tom smislu, u BUREAU nema tehnike, ono što je fantastika opisano je kao vid magije, sa određenim mehanizmima koji se objasne i to je to. Nema nikakve naročite vizuelne ili tehničke atrakcije u tom aspektu.
Otud je u srcu filma ljubavna priča a fantastika je tu samo da pojača dilemu o kojoj govori ovaj film a to je diskusija o nesigurnosti o ispunjavanju životnih planove proisteklih iz stupanja u neku vrstu zajednice. Ovaj film nije prvi koji se bavi time ali se u suštini vrlo lepo približava nekoj ideji koju deo žanrovskih pisaca ima kada stvara svoja dela a to je da streme ka tome da im se ra doživljava ozbiljno kao da je vredan toga da govori o "ozbiljnim" temama. To je u ovom filmu Nolfi uspeo da postigne a da ne izgubi pitkost.
U tom smislu, Matt Damon je odbranio čast holivudskog prvoligaša snimivši jedan atipičan primerak repertoarskog filma sa high concept spinom. I što je još važnije sa Emily Blunt je ostvario dobru hemiju na ekranu i ostali su kao upečatljiv filmski par, možda baš za nastavak koji bi mogao da govori o njihovom pokušaju da se razvedu uprkos čikama iz MAD MENa koji kontrolišu sudbinu?
* * * / * * * *
Philip K., Diminished: A Review of The Adjustment Bureau (http://www.locusmag.com/Reviews/2011/03/philip-k-diminished-a-review-of-the-adjustment-bureau/)
Dir/scr: Joe Cornish. UK. 2011. 87mins
Snarling alien monsters are up against a teenage gang of South London hoodies in Joe Cornish's pacy, amusing and at times frightening action-adventure romp. Lack of star names and use of very local slang dialogue may hamper international distribution, but the film, which premiered at SXSW in a midnight slot, has a vibrancy and style to appeal to genre distributors and festivals.
Debut director Joe Cornish shoots with a lot of style and energy, keeping things tense and exciting.
Attack The Block is a brilliant bit of high concept plotting – alien hordes fought off by a tough teen gang when the monsters attack the gang's home high-rise apartment block – and while the notion of anti-heroes fighting off invaders has been done many times before (from Fort Apache and Assault On Precinct 13 through to District 13 and The Horde), there are times here when the script never quite finds the right balance in terms of the gang, as they veer between tough talking defenders and thoroughly unpleasant hoodies.
But debut director Joe Cornish – known in the UK as one half of comedy duo Adam and Joe, and who also recently co-wrote The Astonishing Ant Man with Edgar Wright, and Tintin along with Wright and Steven Moffat – shoots with a lot of style and energy, keeping things tense and exciting and smartly delivering in a running time under 90 minutes.
The film opens in The Oval, in South London, on Bonfire Night (the night in the UK when firework displays are staged), where trainee nurse Sam (Jodie Whitaker) is walking home to her flat in a nearby tower block.
She is held at knifepoint by a gang of masked, hooded, youths who take her mobile phone, purse and ring, but is saved from further assault when a small meteorite falls from the sky and hits a nearby-parked car.
The gang – Moses (John Boyega), Pest (Alex Esmail), Dennis (Franz Drameh), Jerome (Leeon Jones) and Biggz (Simon Howard) – are attacked by a small, white-furred, alien creature that leaps from the wreckage. The gang chase and kill it, dragging its carcass back to the block where they store it in a flat run by drug dealer Hi-Hatz (Jumayn Hunter).
When a second wave of meteorites fall the gang grab weapons and head out on stolen motorbikes and cycles ready to defend their turf. But this time round they are up against much-larger beasties...vicious, shadowy and with snarling luminous teeth. They are hunting the first creature and nothing will stop in their way.
Before long bodies start to fall – police, drug gangster and even members of the hoodie gang – as the youngsters makes a series of bloody stands in various apartments, joining forces with feisty Sam along the way as well as upper-class guy Brewis (Luke Treadaway), who is only in the block looking to buy some marijuana.
The remnants of the gang bond grudgingly with Sam (though naturally she has a tough time accepting her muggers as allies) with gang leader Moses facing up to the ultimate responsibility in terms of taking down the alien monsters. Against all the odds, a tough-talking hoodie teen becomes her – and the block's – only hope.
Cornish spent a good deal of time doing his research to make sure he got the gang slang just right, and while this is admirable it could also make it hard for certain audiences to figure out exactly what is going on.
A slightly bigger issue is the fact that these young gangsters mug an innocent nurse at knifepoint at the start of the film. Yes, they might be admirable and occasionally engaging as they start the fight back against the monsters, but the film finds it hard to recover from the hard fact that these are knife-wielding young thugs. It tries its hardest to have Sam the nurse get closer to the gang – and they do grudgingly admit they wouldn't have mugged her had they known she lived in the same block as them – but it can never quite get past the fact they are casually violent muggers.
Smartly the film moves at a cracking pace which means it leaves little time to focus on inconsistencies, and instead focuses on some dark humour as police and gun-toting drug dealers are taken down by the monsters, though most fun comes from a couple of tiny young wannabe gangsters who fill a Supersoaker with gasoline to tackle a monster.
Of the young cast, John Boyega makes the strongest impression, as gang leader Moses, while also impressive is Leeon Jones as Jerome, possibly the most compassionate amongst the bunch. Nick Frost – who starred in Paul, Hot Fuzz and Shaun Of The Dead – crops up as laid-back drug dealer Ron, who runs the secret cannabis lab at the top of the block, and who plays his role purely for stoner laughs.
Attack The Block will likely be a big hit in the UK where Cornish is a media personality and where audiences – especially young urban ones – will appreciate the dark humour and occasionally bloody thrills. The trick will be to see if international audiences can see it as an out-an-out fantasy adventure romp...if so, it could well find an appreciative genre fan-base.
Novelist David Peace and screenwriter Tony Grisoni speak about the '1977' script at Newcastle's Story Engine conference.
Novelist David Peace hopes that Red Riding: Nineteen Seventy-Seven, the 'missing' film from the adaptations of his Red Riding Quartet of novels, still has a chance of being made.
Peace was talking about the project at The Story Engine: Scene of The Crime conference this weekend at Newcastle's Tyneside Cinema.
"1977 was the best script," Peace said. "Because of budget restraints, [Channel 4 and the filmmakers] had to cut one, so I said, 'That's fine as long as one of them was 1977.' And they said, 'No,'"he recalled with a laugh. "There is still a plan one day to do a stand-alone film based on the Tony Grisoni's script. I hope that I live long enough to see that."
Andrew Eaton and Michael Winterbottom's Revolution Films produced the acclaimed and ambitious trilogy of films (based on the books set in 1974, 1980 and 1983) for Channel 4, which aired them in 2009. The team had originally planned to shoot all four films, including 1977, so screenwriter Tony Grisoni had also adapted that book at the same time as the others.
Grisoni, speaking later at the conference, noted: "Channel 4 said 'We have enough money for three not four, or four if they are all shortened.' If we did that, they'd have become much more about plot." Channel 4 had suggested that bits of 1977 script's would be "pushed into the others, but I didn't want to do that," Grisoni added. "I didn't want to unpick them."
But he's also sad that 1977 wasn't shot: "It is fractured by '77 not being there. It's an act of vandalism really. It was the one I was most fascinated because it was so trippy. That was the year of punk, the Jubilee, the race riots." Grisoni revealed that the tagline for the 1977 script was based on a lyric from the song No Future by the Sex Pistols.
It is yet to be known when or if 1977 could be shot, and the fact that Ridley Scott is set to remake the series — originally about power, corruption and murder in West Yorkshire — for Columbia Pictures could also complicate matters. The trilogy was sold internationally by StudioCanal to buyers including IFC for the US — including for some theatrical runs.
Peace was speaking at the Bloody North Panel, moderated by Richard T Kelly and also featuring Get Carter director Mike Hodges, talking about the role of setting in crime novels and films.
Peace had strong praise for Grisoni's adaptation of the books as well as the films and the performances in them. "When I read the scripts, I forgot they were my books. And I mean that as a compliment. I got caught up in the world of Tony's scripts.
Peace said he has some regrets about the first book in the series, Nineteen Seventy-Four, which was the most fictional. "Now I feel the violence particularly toward children, was overdone. I've learned a lot since then. I think I realised that you didn't need to stitch swan's wings of the backs of little girls...the murder of children is horrible enough. I just don't like the overlaying of the gothic on what is already a tragedy."
However, Grisoni said "the dead child with swan wings, that image so horrified me but it also hooked me in."
Peace said it helped that he started writing the books while he was living in Tokyo. "The physical distance really did help a lot. What I tried to capture was the language of Yorkshire in the mid-70s. I tried to listen to music of the time, read novels of the time, and watch films of the time. It was trying to get back that language. Had I been in the UK, I would have been distracted by the current language."
Separately, Grisoni said that he is currently writing a script based on a series of interviews he's done with "people talking about grief and their belief in the supernatural."
Speakers at Story Engine also included authors Barbara McKissack, Denise Mina and Ann Cleeves, Yellow Bird script editor Eva Svenstedt Ward, writer/producer Paul Rutman.
Local film-maker Ian Fenton organised the fifth edition of Story Engine with a special emphasis on crime writing. Other supporters of the event include New Writing North, Arts Council England, and Northern Film + Media. Screen International was a media partner.
Pogledao sam THE RED STUFF Eda De Boera. Nažalost, tema je znatno veća od De Boera koji je previše mali da bi je obuhvatio. Sovjetski svemirski program tek treba da dobije ozbiljan film, i za sada je bolje osloniti se na Discovery emisije.
Pre svega, zanimljivo je koliko De Boer živi u iluziji da je demistifikovao sovjetski svemirski program time što je snimio skromne penzionerske domove prvih kosmonauta, a ne shvata da mu zapravo svaki od njih priča istu priču na maltene isti način (čak i tužna pesma Nevernih Beba putuje na sto načina) i da za ceo film zapravo nije saznao ništa novo osim malo modifikovane reprodukcije zvaničnog narativa.
Zvanični narativ sam po sebi ima smisla da je THE RED STUFf istorijski precizniji već ovde radi De Boerovog jednog i po rediteljskog rešenja odlazi u jednu impresionističku dimenziju, slično CINEMA KOMUNISTU, mešajući babe i žabe, romantične agitovke o kosmonautima sa odlomcima iz Peljevinovog OMON RA itd.
Naravno, tema je živa klana-nedoklana, pa i ovakva, ona i dalje impresionira i sama po sebi nudi neke zanimljive uvide.
Recimo, ceo odnos prema vizuelnom identitetu putovanja u kosmos u kome je NASA prednjačila, sa dizajnom detalja, oznaka na raketama, odeći, raznih sitnica za svaku misiju, dok je SSSR stvari više držao u jednom dosta efikasnom, asketskom maniru kad je reč o samom terenu, dočim je kasniji kult ličnosti stvaran sa monumentalnim stilizovanim skulpturama koje su davale superherojsku dimenziju kosmonautima.
Međutim, ti neki zanimljivi uvidi zaista ne proističu iz De Boerovog rediteljskog postupka, niti on ima svest o tim detaljima.
* * 1/2 / * * * *
The game is already banned in South Korea, but Kaos Studios already saw a record for pre-orders in the U.S.
NEW YORK CITY – THQ-owned Kaos Studios has just unleashed Homefront, a controversial new first-person shooter for PC, Xbox 360 and PlayStation 3.
our editor recommends
'Axis of Evil,' North Korea ripped from the headlines
The game has already been banned in South Korea.
But after setting a record for pre-orders for the publisher in the U.S. with over 200,000 copies reserved before today's launch, it's off to a strong start. In its first 24 hours, THQ sold over 375,000 copies of Homefront in North America. The game ships internationally throughout this week. THQ needs to sell about 2 million copies of the Mature-rated title to make back its $35 million-plus investment, the most it has ever spent on a game.
The publisher has already released a Homefront novel through Titan Publishing, which was written by Hollywood scribe John Milius (who also worked on the game's storyline) and Raymond Benson. The novel is set two years before the new game and follows the journey of journalist Ben Walker, who experiences the initial North Korean attack on the U.S. in 2025.
Danny Bilson, executive vice president of core games at the game publisher, is interested in turning the novel into a TV mini-series. SyFy is a prime candidate, since they're already partnering with THQ on a TV project based on its Red Faction game franchise.
In the Homefront game, the action is set in 2027, two years into the North Korean occupation of the United States. While this science-fiction scenario may at first seem crazy, the developer worked with former CIA officer Tae Kim to create a potential future nightmare that's very much grounded in real-world current events and political machinations.
Kim, who serves as a creative and storyline consultant on the game, said that the timeline he has created with Kaos Studios and Milius between now and 2025 is one potential future. The game picks up two years after North Korea invades and occupies Honolulu and then establishes a stronghold in San Francisco and takes over key military bases throughout the Western United States.
It's a scenario unlike anything ever seen in a videogame to date. And although the game has been in development for several years, real-world activities like the recent sinking of a South Korean ship by a North Korean submarine have added an eerie layer of reality behind the fictional events in this new shooter.
"We created this world in which Kim Jong II dies and his son, Jong Un, unites North and South Korea, taking control of its economy, military personnel and hardware," said Kim. "At the same time, the U.S. economy is in a decline and there's a pullback of the U.S. influence and military bases overseas that North Korea is able to take advantage of. In the Middle East, a new conflict between Israel and Iran ties up the European powers and Russia. The U.S. has withdrawn from Iraq and Afghanistan, leaving a power vacuum. China, which has invested so much in the U.S., has become entrenched internally trying to contend with a massive recession that's the result of the U.S. turmoil."
Kim points to Japan's rise to power in Asia during World War II as a historical precedent that North Korea follows within the game universe. The country becomes a huge, military-based superpower with nuclear capabilities by taking control of Japan and other Asian territories over the course of a few years. This natural build-up sets up a scenario in which the occupation of the U.S. is not something that happened overnight.
"North Korea launches an EMP attack, which is essentially a nuclear explosion in space that wipes out all electronics and communications in the U.S. and grounds all aircraft and military vehicles," explained Kim. "Because North Korea launched this bomb inside a satellite that orbited the planet for several years and no one takes credit for the EMP, there is a lot of finger-pointing but no one to blame. The U.S. has its suspects, but they can't prove anything."
In addition, when North Korea takes over South Korea, a lot of U.S. nationals have been captured. North Korea agrees to return these hostages to Hawaii using cargo ships. But this ploy ends up being a Trojan horse, because the cargo ships are filled with soldiers and military vehicles. They land on the beaches of Waikiki and take over Hawaii. With communications down from the EMP, the U.S. military can't mount a counter-attack without risking its own people.
"When the North Koreans land in San Francisco, they immediately take U.S. hostages to limit the amount of counter-attacks the U.S. military can stage," said Kim. "To ensure that the East Coast, which is free from invasion, remains isolated from the conflict in the West, North Korea drops radioactive iodine into the Mississippi River and literally splits the country in half. This kills off all life in and around the river and makes it impossible for anyone to cross without special radioactive gear and equipment."
It's within this nightmarish landscape that players are challenged with a very different first-person shooter experience. Players join up with a group of U.S. freedom fighters based in Montrose, Colorado, two years after the occupation. Montrose is a key location in the game world because it's a shale mining stronghold, and with oil depleted, North Korea needs shale for energy. Ultimately, the game's journey will span the West Coast as these fighters work their way to San Francisco in a mission that's crucial for America's hope of regaining control of its homeland.
"What's really cool about this game is that we've created a gigantic world and the single-player game is a small part of that," said Bilson. "The game's about four people trying to move some fuel from Colorado to San Francisco, where some other resistance members have re-captured some equipment that needs fuel so they can start the assault on the Golden Gate Bridge and try to begin and take back San Francisco."
While Kaos Studios has mapped out this very well-researched backstory on the North Korea occupation, Rex Dickson, lead level designer on Homefront, said the game is about Americans and how civilians respond under occupation.
"We've created a very different landscape, where you have a twisted take on iconic American imagery like suburbs and strip malls," said Dickson. "But they're abandoned or burned out. And a baseball field might have a North Korean flag hanging from it."
This game is just the beginning for Homefront. Bilson said development is already underway for a sequel, which won't even deal with the same characters.
"It takes place on the other side of the Mississippi -- nobody knows what's going on over there because the North Koreans have irradiated the Mississippi with radioactive iodine and nobody can cross it without a hazmat suit," said Bilson. "It's very interesting stuff."
share
S druge strane, i pored rekordnog preordera, nakon prvih 24 časa od skidanja embarga na rivjue i nakon što je igra uglavnom jednoglasno ocenjena kao osrednja, vrednost THQovog stoka je osetno pala. Džaba im Džon Milius, ova igra naprosto nije contender u istom univerzumu u kome se kolju Call of Duty i Battlefield.
The Bottom Line
Less nutty and more moving than its premise suggests, Jodie Foster's on-target dramedy transcends its real-world baggage.
Director
Jodie Foster
Screenwriter
Kyle Killen
Cast
Mel Gibson, Jodie Foster, Anton Yelchin, Jennifer Lawrence, Cherry Jones
A risky bet that pays off solidly, Jodie Foster's much-delayed "The Beaver" survives its life/art parallels -- thanks to its star, Mel Gibson -- to deliver a hopeful portrait of mental illness that is quirky, serious and sensitive.
AUSTIN -- A risky bet that pays off solidly, Jodie Foster's The Beaver survives its life/art parallels to deliver a hopeful portrait of mental illness that while quirky is serious and sensitive. Despite obvious hurdles, with smart marketing it could connect with a wide audience.
Those echoes of Mel Gibson's well-publicized breakdowns are impossible to ignore in an opening sequence introducing us to his character Walter Black, who first appears floating in a pool, arms outstretched like Christ's. A few shots later, we see this "hopelessly depressed man," who has tried everything to remedy his condition, flagellating himself like a Catholic penitent.
Whether intentional or not, this front-and-center reminder works almost as an inoculation to viewers for whom controversy might be a distraction from drama: Having put it out there frankly (much as the protagonist will soon do, in more outlandish ways, with his own issues), the movie kills a bit of our morbid curiosity; our awareness that this depressed character is being played by a troubled actor never vanishes, but it is allowed to inform the story at hand.
Introducing the film's debut here, Foster warned that it is not a comedy. Yet Beaver starts firmly in that mode, even using upbeat music (Marcelo Zarvos' bouncier version of Astor Piazzola's moody tangonuevo) and slapstick to turn Walter's suicide attempt — on the eve of his being kicked out by a wife (Foster) who can't accept his years-long hopelessness — into an occasion for laughs.
The breakthrough Walter has after that failed attempt is also treated lightly, though it's dead serious for the character: He begins dealing with the world through a beaver puppet he rescued from the garbage, having come to the conclusion that his own psyche is so irreparable he must "blow it up" and start over again.
He returns home and to the workplace, dealing with people not directly but through the Beaver, who speaks with a Cockney accent and shows aplomb with situations that have stymied Walter for years. The readiness with which most people accept this strategy (that Walter presents as a legit psychological therapy, invented to distance himself from his pain) is believable in part because it works so well for him — and Foster stages shots that deftly bring the fuzzy animal to life, jostling with Gibson in the frame and occasionally meeting the camera's gaze to help us see him as Walter does.
Foster and the script (Kyle Killen's first feature) continue to earn non-mocking laughs with the scenario, sometimes simultaneously planting seeds of problems to come — as when husband and wife consummate their reunion with a funny but troubling puppet threesome.
The tone takes a firmly dark turn when Foster's Meredith, impatient with the "therapy," insists on seeing her husband sans Beaver for their anniversary dinner. Exposed and frightened, Walter breaks down. Gibson, hyperventilating and with eyes darting in panic, offers a more affecting, less romantically dramatic collapse than some he has created in earlier film roles — and he continues to underplay this state of mind (darting eyes aside) as the action grows progressively darker.
Walter's suffering is mirrored by that of his older son Porter (Anton Yelchin), who unlike a younger son who embraces Dad's new friend, is ashamed of his father's illness and pained by similarities he sees in himself. A subplot in which Porter is hired to write a speech for the class valedictorian (a seemingly perfect girl, played by Jennifer Lawrence, suffering her own traumas) looks at first like a straightforward romantic thread but proves to be a poignant reiteration of the movie's themes and culminates, a bit surprisingly, in the film's emotional payoff.
It's very easy to imagine a less gifted filmmaker producing a train wreck of a film using an identical script — exaggerating the highs, compartmentalizing the lows and casting a mawkish eye on everything from Walter's youngest child to his ever-present suffering. Foster finds the script's subtleties instead, and grounds the film with just enough pain to make it work. Viewers who can shake off tabloid preoccupations as they settle into the film will likely be surprised by a picture that (in a way reminiscent of Lars and the Real Girl) turns a crazy-sounding premise into something moving and sane.
Venue: South by Southwest Film Festival, Headliners section (Summit, Participant)
Production Company: Anonymous Content
Cast: Mel Gibson, Jodie Foster, Anton Yelchin, Jennifer Lawrence, Cherry Jones, Riley Thomas Stewart
Director: Jodie Foster
Screenwriter: Kyle Killen
Producers: Steve Golin, Keith Redmon, Ann Ruark
Executive producers: Jeff Skoll, Mohammed Mubarak Al Mazrouei, Paul Green, Jonathan King
Director of photography: Hagen Bogdanski
Production designer: Mark Friedberg
Music: Marcelo Zarvos
Costume designer: Susan Lyall
Editor: Lynzee Klingman
Rated PG-13, minutes
Review: Jodie Foster directs a powerful Mel Gibson in strange, emotional 'The Beaver'
By Drew McWeeny
Thursday, Mar 17, 2011
Jodie Foster has been part of film as long as I've been paying attention. She's eight years older than I am, so by the time I was paying attention to movies at all, she was already working and familiar and established, a regular guest star on every show on TV, it seemed. I saw her in movies like "Tom Sawyer" and "Bugsy Malone" and "Freaky Friday," and once I got a little bit older, I started seeing her in other films like "Taxi Driver" and "The Little Girl Who Lived Down The Lane" and "Foxes" and "Carny," and she was constantly working with interesting people and on interesting films, and she seemed like an adult from the moment she stepped in front of a camera, no matter how old she was. Once she started directing, it seemed like a natural step, and "Little Man Tate" is a lovely debut movie, sweet but not sentimental, shot through with deep feeling and a love of performance. Then four years later, she returned to it with "Home For The Holidays." And then...
Sixteen years. That's a huge layoff between movies. Not by choice, either. She's had false starts and dead ends. She's produced movies for other people. She's acted. She's stayed involved. But until now, she's been silent as a director, and her return to the job made its premiere tonight at the SXSW Film Festival in Austin, Texas. It was one of the last two films I saw at the fest, and I did my best to walk into it cold, without any sense of what I was going to see. I've never watched the trailer for the film, and I saw one poster for it at the Summit offices last year, before Comic-Con. At that point, Summit seemed very happy with the movie, confident that they had something special on their hands.
There is almost no way for anyone who is remotely media savvy to walk into this without some sort of preconceptions about Mel Gibson. Many people are so turned off by some of what's been reported about him that they shouldn't even bother seeing the film. It'll just bother them the whole time, so why go through that? Some people won't care at all, and it'll just be a movie for them. And in my case, I certainly had the news about Mel in the back of my mind, but all it did in regards to his work onscreen was make me wonder just how much of what I was watching was real, a way for him to release the genuine pain that seems to have been eating at Gibson for some time now.
In the film, he plays Walter Black, a man who is in the grips of a ferocious depression. He is paralyzed at home with his wife, his kids, the house itself, and at work, he's just going through the motions. He is burnt out, hollow, prone to sleeping to fill the empty spaces, and the people in his life have noticed. There's nothing that seems to get through to him, and very quickly, Walter finds himself thrown out of his house by his long-suffering wife Meredith (Foster), alone in a hotel room, suicidal as he watches old episodes of "Kung-Fu." What happens instead of him snuffing himself out is that he almost smashes in his skull with a TV set, and he wakes up with a beaver puppet on his hand, a thick Cockney growl coming from the creature, and he's given a new lease on life. The Beaver makes him promise that he'll let it run things, and in return, the Beaver promises to fix Walter's life.
And, yes, it's just as bizarre as it sounds. Mel plays scenes with the Beaver as two very distinct and committed personalities. Throughout Gibson's career, he has frequently leaned on his ability to channel pain through his performances, and it's because of just how damaged he can convincingly be that the first "Lethal Weapon" took on more soul than it deserved. Gibson has always been ready and able to tap into something dark and awful, but he's also seemed determined to play the clown instead. In this film, we finally meet a Mel Gibson who no longer has the ability to play the clown. It's been beaten out of him. And when we look into his eyes at the start of the film, this is a man who has been crushed. This is a man with nothing left inside. The Beaver is so different than Walter in terms of energy that when Walter starts to disappear for big stretches of the film, at first, it's a relief. We're happy to have someone else onscreen, someone with real dynamic personality. The film is structured in a very canny way, convincing you that you're watching one thing before revealing itself as something else. It trades on your understanding of the basic rhythm of Hollywood formula, and it sneaks in some really sharp punches in ways the audience won't expect.
Walter's oldest son Porter (Anton Yelchin) is furious at his father, and he's acting out in his own ways, saving money so he can try to escape his father completely. Yelchin has been getting better and better in film after film, and in this and in the Sundance hit "Like Crazy," he jumps to the front of his age group. He gives a warm, grounded performance here, full of anxiety and heartbreak and bruised hope. Much of his material is played with Jennifer Lawrence, who is Norah, the school valedictorian who needs clandestine help with her graduation speech. Lawrence continues to impress as well, and she and Yelchin have a great rapport in both this and "Like Crazy." If she really did just land the lead in "Hunger Games," they should consider casting Yelchin as her Peeta. They've got such wonderful charisma with one another, and as powerful a presence as she is onscreen, he never seems to give an inch to her. I'm not sure that would be the case with most young male leads. Yelchin projects an intelligence and a decency that makes it very affecting when he's tormented by doubts in this one. His anger at his father is valid, and there's no easy resolution to their relationship.
Foster and Gibson have appeared together before, and they also have a very familiar way with one another. There is the weight of shared experience in their work as a married couple, and there is real sorrow in the breaking of that connection. I found much of the film to be quietly painful, and one of the themes of the movie is how quick fixes for genuine issues like depression are nonsense, and there is no such thing. In order to make that hurt, Foster works hard as a director to communicate a real sense of loss at the idea of this marriage ending. Riley Thomas Stewart is the younger son, Henry, and his work with Gibson as both Walter and the Beaver is sweet and genuine and wrenching at times. Gibson, like many men, is at his best in this film when he is with his son, enjoying the pure pleasure of childhood play. It's just one beautiful detail in a film that has a number of strong grace notes.
Ultimately, I'm not sure why I walked in under the vague impression that the film was primarily a comedy, but Summit would be smart to make sure they sell the movie as it is... sad and occasionally funny but unflinching as well. It is not a comedy. Not really. There's too much that's too raw, too close to the surface, and Mel's character is right on the edge of giving up, right on the edge of total emotional collapse, and that keeps the stakes fairly high. "The Beaver" is not a comedy, it's true, but it is a deft exploration of the ways we struggle to express something as ineffable as depression, and the lengths we will endure to save our families. It is a potent reminder of why jodie Foster should have made more movies by now. And it is a strong beginning for screenwriter Kyle Killen.
"The Beaver" will be in theaters May 20, 2011.
SXSW Reviews
The Beaver
By Andrew Barker
A Summit Entertainment release presented with Participant Media in association with Imagenation Abu Dhabi of an Anonymous Content production. Produced by Steve Golin, Keith Redmon, Ann Ruark. Executive producers, Jeff Skoll, Mohammed Mubarak Al Mazrouel, Paul Green, Jonathan King. Directed by Jodie Foster. Screenplay, Kyle Killen.
Walter Black - Mel Gibson
Meredith Black - Jodie Foster
Porter Black - Anton Yelchin
Norah - Jennifer Lawrence
Henry Black - Riley Thomas Stewart
Vice President - Cherry Jones
Norah's Mom - Kelly Coffield Park
Mel Gibson may be the biggest obstacle standing between Jodie Foster's "The Beaver" and a wide audience, but he's also the biggest reason that audience should exist at all. The troubled actor delivers a performance very few could pull off as a depressed father who begins communicating through a hand puppet, but Foster doesn't know how to manage it or navigate the script's seismic tonal shifts, and ends up producing a film that's deeply strange, yet incapable of leaving an impression. Absent Gibson's presence, the Summit release would be a modest arthouse draw; with it, it's anyone's guess.
"The Beaver" first came to public attention in 2008, when Kyle Killen's debut script was placed atop the Hollywood Blacklist for best unproduced screenplays. It's easy to see why the script attracted such curiosity, and it's just as easy to see why so many ended up passing on it. One gets the feeling that even the nimblest directors would have struggled to craft this outlandish, jumbled story into something that hits the emotional pressure points for which it aims, and Foster, while a capable and sensitive director, isn't up to the task.
Bursting out of the gate with a Cockney-accented voiceover, the pic gives us a full montage of an average day in the life of Walter Black (Gibson), a "hopelessly depressed individual." The CEO of a failing toy company, Walter sleepwalks through the rare moments when he isn't actually asleep, creating unbreachable gulfs between himself and wife Meredith (Foster) and their youngest, son Henry (Riley Thomas Stewart). His other son, teenage Porter (Anton Yelchin), despises his father so much that he's compiled a collage of Post-Its listing all of the traits they share, so that he can eradicate them one by one.
Finally thrown out of the house, Walter absconds to a liquor store, one of several points in the film where Gibson's personal life either informs or interferes with his character (there's even a self-flagellation scene). There, Walter discovers a ratty beaver hand puppet in the dumpster outside. In his hotel room that night, with the puppet on his hand and a gallon of booze in his blood, he attempts to hang himself in the bathroom. Failing at that, he instead heads to the balcony and prepares to jump, but falls backwards at the pivotal moment when a loud Cockney "oi!" distracts him.
When he comes to, the puppet (or "the Beaver," as it asks to be addressed) has taken on a life of its own, and gives Walter a tough-love pep talk. Walter is, of course, manipulating and speaking through the puppet, though it's unclear whether he's aware of this. After a brief argument/monologue, Walter decides to cede complete control of his own voice to that of the Beaver, and even prints up a stack of explanatory notecards calling the Beaver a "prescription puppet," designed by a psychologist to help distance him from his old mindset.
In the early going, the jaunty score seems to suggest this is all a dark sort of lark, but the film can't decide whether it wants to be a bittersweet study of mental illness or an oddball farce. Walter's sudden turnaround from sleepy-eyed zombie to doting father is also limned with off-putting haste, as he moves back into the house a new man, reconnecting with Henry and, most bizarrely, reigniting the home fires with Meredith. (A montage of Foster, Gibson and the Beaver having wild sex is one of the strangest things anyone is likely to see in a cinema this year.)
Craig Gillespie's "Lars and the Real Girl" succeeded in turning a similarly ludicrous premise into a film with real heart, but "The Beaver" doesn't have the same confidence in its own merits. Midway through, the picture spirals completely out of control, heading down one path as a skewed media satire and another, much darker one that seems right out of an early Stephen King novella.
Gibson is basically flawless in the role, giving auds the creeps in the early stages and then managing to suggest a newfound lust for life, even though he's only living it through a medium. But his character is handicapped at every step. Most problematically, we hardly hear him speak in his own voice (or use his left hand) at all; hence aside from his "hopeless" depression, we have no real frame of reference for his sudden transformation.
Odder still, considering the singular strangeness of the character, Gibson recedes into the background for large segments of the film, with Yelchin getting comparable screentime for Porter's tangentially related narrative. A nervy outcast with a thriving underground business writing school papers for his classmates, Porter is approached by cheerleader and valedictorian Norah (Jennifer Lawrence, who also played a Yelchin love interest in Sundance entry "Like Crazy") with an offer of $500 to write her graduation speech. Porter, we're told, has an uncommon ability to get inside the heads of his clients and write in their own voice -- why such intense mimesis should be necessary for writing high school essays is unclear -- and he starts spending time with her as research, discovering her secret grief over a recently deceased brother.
If this all sounds impossibly cluttered, it is. Given more room to breathe, these subplots all could have been stitched together, but the film is edited at such a skippy pace that there's never time for the audience to get its bearings.
Tech credits are of a high quality, and the ventriloquist work on the titular critter is expertly handled.
Camera (color, Deluxe prints), Hagen Bogdanski; editor, Lynzee Klingman; music, Marcelo Zavros; music supervisor, Alexandra Patsavas; art directors, Alex DiGerlando, Kim Jennings; set decorator, Rebecca Meis DeMarco; costume designer, Susan Lyall; sound (DTS/Dolby Digital), Jimmy Sabat; supervising sound editor, Michael Kirchberger; re-recording mixers, Tom Johnson, Lora Hirschberg; special effects coordinator, Tim Rossiter; visual effects supervisor, John Bair; visual effects, Phosphene; associate producer, Dianne Dreyer; assistant director, Douglas Torres; casting, Avy Kaufman. Reviewed at SXSW Film Festival (Headliners), March 16, 2011. MPAA Rating: PG-13. Running time: 91 MIN.
With: Zachary Booth, Jeffrey Corbett, Michael Rivera, Matt Lauer, Jon Stewart, Terry Gross.
Pogledao sam WHITEOUT Dominica Sene, film koji sam propustio u vreme izlaska jer mi nije delovao kao delo na koje se mora promptno reagovati. Reč je o ekranizaciji stripa Grega Rucke koji nisam čitao, a scenario su između ostalih uz braću Hayes radili i Braćala Hoeber koji su pisali RED.
Dominic Sena je kao i Simon West, reditelj koji je u svoje vreme početkom dvehiljaditih bio go-to guy za vrhunsku akciju i triler a sada su se obojica primirili na obodima A-produkcije. Sena je ovaj film snimio za Joel Silvera sa kojim je već radio tentpole film SWORDFISH. WHITEOUT nije tentpole film i snimljen je za 35 miliona dolara dakle dva ili tri puta je manje koštao nego SWORDFISH, proporcionalno tome koliko je Sena danas manje ime.
WHITEOUT je bio identifikovan kao film sa problemom, i on to svakako jeste. Međutim, filmu se mora priznati to da je odlično slikan i dizaniran. Sena dolazi iz stare škole iz kompanije Propaganda, kao Fincher i ekipa, a DP Christopher Roos koji je do tada radio kanadske filmove pokazuje da je spreman za neka veća dela iako nije kasnije dobijao priliku. Šteta, reč je o DPu velikog potencijala.
Sena priču vodi sigurno, ali nailazi na dva problema. Prvi je što sama priča nije dovoljno zanimljiva, iako on svemu daje izuzetno energičnu egzekuciju, u svim poterama i akcionim deonicama, Sena radi sjajno, ni mirne scene ne realizuje hrđavo. Međutim, kada se relativnoj neinteresantnosti priče doda da je podela dosta slaba, lišena harizme, da liči na neku slebiju TV podelu, to se zapravo ispostavlja kao ključni problem, jer zbilja sa boljim likovima na planu glume, WHITEOUT bi bio savršeno funkcionalan film.
U tom smislu, WHITEOUT je rad baš za filmofile koji su spremni da uživaju u zanatskoj usavršenosti pojedinih aspekata uprkos rediteljevom ispuštanju nekih od ključnih izražajnih sredstava čime zapravo komprominituje ceo rad.
* * 1/2 / * * * *
Kad sam još onomad gledao Kaliforniju mislio sam da će Sena razvaljivati narednim filmovima. A onda se čekanje na te sledeće odužilo i payoff je na kraju bio prilično kilav. Nije mi baš jasno zašto, al ajde...
Pa da, KALIFORNIA je bio film baziran na dobrim karakterima, glumi, indie pristupu i sl. i evo čekamo ga već skoro 20 godina da to ponovi. A on, ništa. Ali, valjda tako je to, kad te uhvate u mašinu, svi ti nude samo jedan tip projekata, sve ovo nešto malo više indie što je posle radio nije bilo na nivou...
Pogledao sam MAN OF VENDETTA Min Ho Wooa. Iako mi se više dojmio od Kim Ji Woonovog I SAW THE DEVIL, ovo je takođe jedan od korejskih osvetničkih filmova koji se vrte u krug utabanim chanwookparkovskim stazama. U ovom slučaju, rekao bih, ipak sve je to urađeno sa mnogo više ubedljivosti i autentičnosti nego kod Kim Ji Woona, ali isto tako ovaj film zahetva zaista mnogo "žanrovskih" podrazumevanja, zaista masu progledavanja kroz prste, da bi ishodište na kraju opet bilo u domenu priče koja nam je dobro poznata.
Ovog puta, kao što smo navikli, imamo duboko traumatizovanog junaka i psihopatu koji je do te mere bestidan, surov i monstruozan da prosto poziva na brutalnu osvetu.
Pozitivac je nekadašnji pastor koji usled nemogućnosti da locira svoju otetu kćer napušta veru, u gestu koji je na nivou stupidnije role Nicolasa Cagea, i postaje trgovac hirurškom opremom, što nažalost, uprkos elementarnoj dramaturškoj kulturi, začuđujuće ne zaigra kasnije i nema značajniju funkciju. Junak pokušava da zaboravi ćerku sa kojom je poslednji kontakt imao pre osam godina kada ga ponovo kontaktira manijak koji ju je oteo i ulazi u novu rundu pregovora oko otkupa.
tada MAN OF VENDETTA ulazi u svoju mešavinu bizarnog i manje bizarnog nasilja, egzistencijalizma i poslovično vešte korejste realizacije, sa dilemama koje su kod Chan Wook Parka pre bezmalo deceniju delovale sveže a sada su već postale gotovo parodično opšte mesto.
Za razliku od Kim Ji Woona koji je u svom filmu sveo priču na ono što je zapravo najmanje važno i najmanje zanimljivo kod Parka, a to je međusobni pritisak i sakaćenje, Min Ho Woo je ipak mnogo taktičniji i on uspeva da manje-više efektno zaigra na kartu zanimljivih ambijenata, socijalnih okolnosti, karakternih idiosinkrazija.
Ono što je suštinski najmanje istražen adut priče jeste zapravo celo pripitomljavanje devojčice od strane otmičara prema kome ona uspeva da razvije neku vrstu stokholmskog sindroma, međutim ta tema je dovoljno dotaknuta da na kraju nije ni mudro ostavljena u off prostoru ni sasvim istražena, i iako u sebi nosi neku istinitost deluje nedorečeno.
MAN OF VENDETTA je film koji međutim ostaje najslabiji upravo u tom domenu religioznosti glavnog junaka. Naime, stanje u kome on postaje osvetoljubih i shvata da ne može više da propoveda ljubav i praštanje može biti ubedljiv motiv, ali on napušta propovedanje ljubavi i praštanja u fazi kada zapravo on nije otkrio sve grešne naslade osvete već dok još uvek očekuje od Nebesa "da nešto preduzmu". To je potpuno devalviralo uvođenje ovog motiva jer još od vremena Charlesa Bronsona, junaci, a naročito filmski men of cloth, nemaju tako infantilan doživljaj vere.
S druge strane, moguće je da smo mi navikli da ovu vrstu filmova gledamo u superiornijem izdanju Chan Wook Parka te da samim tim mi to doživljavamo kao film visoke umetničke vrednosti a ne puku žanrovsku zabavu. U tom smislu, onima koji teskobne korejske filmove o osveti vide kao neki dalekoistočni pandan buddy cop filmovima ovaj film neće biti LETHAL WEAPON ali može stajati kao RED HEAT. Drugi pak, koji od ove vrste korejskog repertoara očekuju neku svežinu i ne nalaze zabavu u beskrajnom recikliranju iste formule, neće bti podjednako zadovoljni.
Otud, jako je teško odavde prioceniti tačno mesto naslova kao što je MAN OF VENDETTA na korejskom repertoaru. A treba ukalkulisati i vankorejske gledaoce kojima ovo može biti uvodni film za osvetnički južnokorejski ciklus, a oni bi mogli jako uživati u njemu. No, u svakom slučaju, gateway drug za adikciju na južnokorejski film pre svega treba da budu Bong Jong Ho i drugi veliki majstori.
Ipak, ovakva inflacija filmova koji recikliraju osvetničku formulu Chan Wookovih filmova otvara jedno drugo pitanje, a to je slika Južne Koreje koja se stiče na osnovu ovih radova i to ne u propagandnom pogledu "slike zemlje koju filmski autori šalju u svet" već upravo iz vizure repertoarske pozicije ovih filmova. Naime, nije Južna Koreja prva zemlja u kojoj je brutalni osvetnički film činio značajan deo repertioarske ponude - setimo se Amerike sedamdesetih - ali isto tako ovo je prva zemlja u kojoj takva zapravo vrlo okoštala formula biva vrlo istrajno tretirana sa najvećim mogućim ambicijama.
Otud zanimljivo je da ovu vrstu filmova korejska publika rado gleda, a reklo bi se da su MAN OF VENDETTA sa 6,5 miliona dolara u Koreji i I SAW THE DEVIL sa 12 bili poprilični hitovi, a imaju mesto i u svetu. Međutim, kao što je delovalo da su parkovi filmovi u sebi imali nešto autentično, tako i ovi filmovi sada imaju u sebi nešto konfekcijsko, skup klišea koji treba da stvore nekakvu emociju i kako se nalaze na pola puta između eksploatacije i art-housea oni podsećaju na neku kao cool varijantu evropskog fondacijskog filma sa kojim dele popriličnu neautentičnost.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LONDON BOULEVARD Williama Monahana jedan od onih slučajeva kada se slikovito pokaže zašto su najslabiji reditelji iz drugih struka upravo scenaristi. Monahan je u svom pokušaju da nam prikaže svu lepotu pisane reči Kena Bruena, jenog od najcenjenijih aktuelnih pisaca krimića napravio poprilično konfuzan - uprkos tome što je zapravo jednostavan - film koji luta ne samo pripovedački, već i stilski i žanrovski. Ako imamo u vidu da su u ovom filmu najbolji upravo oni najjednostavniji elementi, izuzev već negledljivog Ray Winstonea u post-SEXY BEAST gangsterskoj fazi, svi ovi dodaci kojima je Monahan hteo da nas impresionira zapravo samo pokazuju zašto takvih ukrasa nema u DOBRIM filmovima ili u filmovima koji se inače snimaju u skladu sa nekim već uspostavljenim standardima.
Monahan na hardverskom nivou, u saradnji sa DPjem Chris Mengesom, zapravo i nije loš reditelj. LONDON BOULEVARD je sasvim sigurno i produkciono ambiciozniji i dizajnerski zanimliviji od aktuelnih Brit gangster filmova (a on se zbog svoje snažne doze egzistencijalizma i ironije sve više uklapa u taj profil koliko god bežao od njega), međutim na nivou vođenja priče i razdvajanja važnog i nevažnog, ubrzo počinje da oprobava gledaočevo strpljenje.
No, ukupno uzev, sa skupim soundtrackom, skupim glumcima i nekim elementima gangsterske melodrame karlitovskog tipa koja uvek radi posao LONDON BOULEVARD ostaje pre svega slabo ostvarenje velikog potencijala nego istinski slab film. Srećom, Monahan u ovaj projekat nilje založio sav svoj ugled jer nije ni pretendovao na neki preambicozna budžet tako da će verovatno dobiti još neku priliku da režira. Iako mu ovaj film nije dobar, možda već sledeći konkretizuje nagoveštaje talenta koje je ovde pokazao.
* * / * * * *
On Wednesday, reports emerged that the makers of the upcoming "Red Dawn" remake were digitally altering the villains of the film to be North Koreans rather than Chinese forces which is how it was shot in production.
The reasons for the change were the most obvious - economic. China has a lucrative box office for American movies and MGM would like that money, plus "Dawn" cost a considerable $70 million to produce. By changing the antagonists though, significant story elements of the movie have been altered as well including much of the reason behind the invasion.
The change has not yielded good PR for the movie and today Producer Tripp Vinson went on the defensive in an interview with AICN. Initially, he explains that the changes were not done lightly and some high-profile consultation took place:
"The changes made to Red Dawn in the last few weeks were made in consultation with military think tanks and people that specialize in game theory. Really smart people that spend their days constructing doomsday scenarios for our military and government. The type of people that know the limitations of the North Korean military. The type of people that can project a series of events that could lead to some very scary things happening to our Country. I can assure you, we listened well to those people, especially with regards to the capability of the North Korean military."
A commendable answer and one that on its own might satisfy a lot of people. However he went on a paragraph or two longer than he probably should have as immediately after came this rant:
"Red Dawn isn't for everyone. So, if you are interested in seeing a movie filled with preachy political discussions - Red Dawn ain't for you. If you love movies in which Americans are the bad guys - Red Dawn ain't for you. If you get emotional watching daytime television - Red Dawn ain't for you. If you're a vegetarian - Red Dawn probably ain't for you.
But! If you like meat with your potatoes, muscle cars that roar, tanks, guns and things blowing the fuck up by American's kicking some Commie ass – then we have something special coming your way. WOLVERINES!"
That isn't the end of the story. In fact Libertas Film Magazine, a conservative film blog, saw an early screening of the unaltered film and had planned to hold their review. Now however, with the film "being politically censored due to pressures coming from potential distributors", they've posted a spoiler-heavy review of the film. Here's some select quotes:
"The film opens with a series of title cards explaining how the United States has over-extended itself both militarily and financially, and put itself in deep economic debt. The upshot is that the Communist Chinese, eying America and its financial weakness, are ready to collect on this debt."
"The film is much less philosophically or ideologically oriented than John Milius' original film, as [Director Dan] Bradley keeps the emphasis on action and a brisk pace."
"This is an important subtext of the film: specifically, that America has stretched itself too thin, and neglected to take care of its 'home base,' so to speak."
"There are also some delicious – albeit indirect – references to how resistance to the Chinese invasion seems stronger in the Red States, especially in the Heartland and in border states like Arizona and Texas"
"At no point does the new Red Dawn descend to racist stereotypes. The Chinese are depicted essentially as cool-headed professionals on a mission."
For now, the ball is in the court of the filmmakers - will they proceed with the changes and if so, how will that affect the film itself and its marketing campaign?
O Ameriko kolko je tebi teško.
Pogledao sam DRUGI ČOVEK Milana Živkovića, krimić koji je snimio 1988. u pokušaju da se u formi koprodukcije probije na svetsko tržište. Glavnu ulogu i u suštini ključni deo strane ekipe predstavlja Daryl Haney, svestrani Amerikanac koji je kasnije igra pivotalnu rolu u RATU UŽIVO Darka Bajića.
Ovaj film spada među možda najavangardnije domaće krimiće, sve do pojave SRPSKOG FILMA koji se u suštini bazira na istoj pretpostavci, odnosa filma i stvarnosti, odnosno govori o čoveku pozvanom da glumi u filmu, a onda se ispostavlja da je ceo njegov boravak u Beogradu zapravo snimanje.
Dakle, ovde imamo formu "filma u filmu", filmsku ekipu delimično igraju pravi filmski radnici što je zanimljiv spomenar na sam nastanak ovog filma.
Kad je reč o samom dometu ovog zbiljan interesantnog pokušaja da se ode u Ameriku sa nekom vrstom jugo-amerikane, reč je o poprilično nepismenoj, to jest ako ne nepismeoj a ono polupismenoj parafrazi De Palme, njegovog BODY DOUBLEa, ali nažalost vrlo malo u stilskom domenu, više u pripovedačkom. Otud je DRUGI ČOVEK film koji bi se mogao definisati kao neka vrsta BODY DOUBLEa koji je snimila ekipa koja je inače navikla da radi BOLJI ŽIVOT i slične 80s radove i tu prosto nema ni kadrova ni znanja da se snimi ono što se traži.
To je recimo barijera koju je SRPSKI FILM vrlo dobro prevazišao i po tome je taj film možda i najznačajniji, kada se sve uzme u obzir. Dakle, SRPSKI FILM je uspeo da probije tu zanatsku barijeru na koju su tokom osamdesetih nailazili naši žanrovski filmovi.
U tom smislu, DRUGI ČOVEK je pravi primer dobre namere u spoju sa nedoraslošću na svim nivoima. Ona je prisutna još od scenarija koji se istovrmeno bazira na priči koja je depalmijanska, dakle iracionalna, bazirana na vizuelnim rešenjima, prividima, pogledima kroz ekrane, kamere i sl. a zapravo je sve vrlo raspričano, i objašnjavački što u spoju sa zanatskim problemima ostalih sektora čini da DRUGI ČOVEK manje više degradira sve svoje malobrone kvalitete umesto da ih istakne.
Ako izuzmemo, nikako inovatorski, ali nesumnjivo svež pristup pričanju krimi priče za naše uslove, Živković generalno ipak uspeva da se spase kroz žanr zato što sama konvencija prosto tera priču da se kreće unapred, i da ima nekakav razvoj.
Naravno, jasno je da beograd iz poznih osamdesetih, prepun konzumerističkih simbola i snalaženje naših glumaca na engleskom daje svemu poseban nostalgični šmek tako da bi ovaj film i da je teži raspad uvek bio simpatičan na nekom nivou.
Iako je snimljen u izvršnoj produkciji Centar Filma što se vidi po ekipi, film na špici ima etiketu Cormanove kuće Concorde koja je u to vreme bila aktivna na B-tržištu. dakle, ovo je još jedan od Cormanovih pokušaja posle OPERACIJE TICIJAN da snimi srpski film za američko i svetsko tržište.
* * / * * * *
PAKLENI OTOK Vladimira Tadeja je primer svega onog lošeg u partizanskom filmu, i spada u red onih naslova koji daju bad name ovom pravcu u našoj kinematografiji. Reč je o pseudoistorijskom i u tom smislu potpuno neubedljivom pogledu u jednu od operacija jugoslovenske partizanske mornarice koja je tada bila u embrionalnoj fazi svog razvitka. Ne može se reći da je PAKLENI OTOK za našu mornaricu ono što je PARTIZANSKA ESKADRILA za naše vazduhoplovstvo, ali sasvim je moguće da je pretendovao na to. Uostalom, po godištu su isti.
Međutim, Tadej je stvarno treća rediteljska liga našeg tadašnjeg filma, tako da je PAKLENI OTOK skup manje ili više groznih scena koji jako teško opstaje i na nivou detalja a nekmoli celine.
U podeli ima raznih zanimljivih likova i pouzdanih oslonaca poput paje Vuisića ili Mikija Krstovića ali u principu svi su manje ili više slabi i neiskorišćeni.
Bota Nikolić, u tom trenutku možda i jedan od najboljih naših DPjeva posle Pintera naravno, imao je značajnu ulogu u radu na ovom filmu, potpisan je kao saradnik na scenariju a ne bi me čudilo da je malo i dorežirao Tadeju jer je bio poznat kao DP koga producenti uzimaju da pomogne rediteljima koji baš ne vladaju zanatom. Ipak, ni on nije uspeo da značajnije pomogne.
Novi Bruno baš ne obećava...
Setup Trailer Starring Curtis ''50 Cent'' Jackson & Bruce Willis (http://www.youtube.com/watch?v=GLTanvR-nHg#ws)
ZLOČIN U ŠKOLI Branka Ivande je ekranizacija Pavličićevog romana STROJ ZA MAGLU i ako uzmemo kanon hrvatskog filmskog "metafizičkog krimića" koje su mahom radili Tadić i Pavličić, Ivandin film jeste iza RITMA ZLOČINA po kvalitetu i ne može ni prići tom remek-delu ali je u suštini daleko ispred manje uspelih kolaboracija ovde dvojice poput SNA O RUŽI ili TREĆEG KLJUČA.
Ivanda je u svom filmu očuvao hermetičnost Pavličićeve proze i prilično je verno dočarao njenu metafiziku, njeno oslanjanje na kontingentne događaje, ali isto tako je i forsirajući taj segment zapravo samu istragu kao potku za metafiziku učinio dosta nekonzistentnom, stavljajući preveliki akcenat na atmosferu a metafizika koju tretira ipak nije dovoljno atraktivna da prikrije razne nejasnoće i šturost objašnjenja mehanizma koji je doveo do ovakvih događaja.
Pavličić je ponovo tu da prikaže nepodnošljivu teskobu života u SFRJ i slično Tadićevim filmovima, njegov zagreb ovde deluje kao jedna nepodnošljiva sredina, možda zapravo i najdepresivnija u širim okvirima jugoslovenskog filma. Naime, jugoslovenski film se specijalizovao za teskobu, prikaze korupcije unutar sistema, Crni Talas, marginu i sl. ali su Tadić i Pavličić najdalje otišli u tom gotovo ekspresionističkom prikazu nepodnošljivoti života.
Ivanda je u tom smislu, stilski nešto raskošniji od Tadića ali se ZLOČIN U ŠKOLI ne može izdvojiti van te estetike. Moglo bi se na određeni način reći da je ZLOČIN kao neka vrsta CARRIE u kojoj su junaci prosvetni radnici umesto đaka.
Glumačka podela je bazirana na manje harizmatičnim glumcima iako se pojavljuju Fabijan Šovagović, Mustafa nadarević i Miodrag Krivokapić, i ceo film ima snižen tonus kad je reč o glumačkoj harizmatičnosti, no to sve doprinosi začudnoj atmosferi i daje Ivandinom filmu identitet.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam dosta značajan film o Blacklistovanim filmadžijama THE FRONT Martina Ritta iz 1976. godine. Sam Ritt je bilo blacklistovan kao i Zero Mostel glavni glumac u ovom filmu i još neki učesnici. Film je profilisan kao tragikomedija, kao neka vrsta pogleda na Black List bez sentimentalnosti, sa tretmnom ove teme kao svojevrse farse.
Nažalost, Ritt nije napravio dovoljan odmak od tme tako da čak ni zaplet sa Woody Allenom kao kasirom koji postaje front za blacklistovane pisce nije komičan, a ostatak filma je takođe nedovoljno smešan za komediju i previše površan za dramu. Kada se tome dodaju sentimentalne epizode sa samoubistvom blacklistovanog komičara koje su tu bile kako bi odale tragedije komediji, THE FRONT čak počinje da izgleda kao jedan dosta neprijatan slučaj u kome čini se same žrtve progona ne uspevaju da ga tretiraju sa pravim pijetetom kako god oni želeli da ga artikulišu.
THE FRONT nikada ne prestaje da bude pošten, ali definitivno nema zdrav odnos prema temi tako da je ovo jedan od retkih Rittovih filmova koji su suštinski ispuštebni u rediteljskom smislu. Sama tema je međutim omogućila da THE FRONT bude na neki način čak i cenjen holivudski film poznih sedamdesetih. Ali, taj dobar status nije opravdao...
* * / * * * *
Ovaj ZLOČIN U ŠKOLI, izgleda da mi je zapao neki snimak sa lošim tonom, ne mogu nikako da uhvatim šta je krivokapić na kraju rekao: Hodaš po magli a misliš da si ....?
Inače je odličan film, ali nisam siguran da ga baš najbolje kapiram
Slavoj Žižek: MOŽETE LI MOM DETETU DA POMOGNETE DA SE ZAPOSLI?
http://polja.eunet.rs/polja467/467-29.pdf (http://polja.eunet.rs/polja467/467-29.pdf)
Pogledao sam BATTLE IN SEATTLE Stewarta Townsenda, indie film koji je pokušao da prikaže sada već čuvene nerede protiv sastanka WTO. Nažalost, Townsend, inače glumac, pre svega poznat kao muž Charlize Theron, nije uspeo da se dokaže kao reditelj i scenarista. S jedne strane opredelio se za jednu dosta arhaičnu formu "političkog filma" gde sve kreće kao neka konvencionalna melodrama o više tokova priče koji se ukrštaju koja je začinjena političkim proglasima i parafrazom istinitih događaja, i to je nešto što posle Stonea, manje-više nije funkcionisalo. U tom smislu, BATTLE IN SEATTLE podseća ponajviše na CRASH Paula Haggisa od kog je manje pretenciozan i KORDON Gorana Markovića sa kojim deli prenaglašenu dramsku "konsekventnost" određenih događaja i radnji koje ne dovode samo do preplitanja likova već i do banalne poente.
Iako film All-Star glumačku podelu, svi su tu negde oko svog zanatskog minimuma, čini se da niko nije pružio nekakvu pravu interpretaciju bilo čega. Lepo je videti na jednom mestu Charlize Theron i Connie Nielsen ali ovaj film nema scene koje nude da bilo koja od njih ostavi značajniji trag.
U domenu inscenacije, film je slika Barry Ackroyd, čiji je rad proslavio Ken Loach a svi ga znamo po HURT LOCKERu i film je tehnički pristojan, međutim oseća se da Townsend nije reditelj koji ima jasan autorski pečat i pripovedački ton pa sve liči na neki TV rad.
Uprkos slabom korišćenju aduta, patetici i neubedljivosti, film ipak nije dosadan i imao bi svoje mesto na malom ekranu. Generacijski film o značajnom događaju ipak definitivno nije a pretendovao je da bude.
* 1/2 / * * * *
ej Krip, a little help in here? :)
Quote from: Bata Trokrilni on 24-03-2011, 17:21:31ne mogu nikako da uhvatim šta je Krivokapić na kraju rekao: Hodaš po magli a misliš da si ....?
Quote from: John Reynolds on 18-03-2011, 00:29:16
Kad sam još onomad gledao Kaliforniju mislio sam da će Sena razvaljivati narednim filmovima. A onda se čekanje na te sledeće odužilo i payoff je na kraju bio prilično kilav. Nije mi baš jasno zašto, al ajde...
Season of the Witch je odličan film!
Ako se nekad upitate ko daje Koljeviću i ekipi ideje da prave onakve filmove, pogledajte ovogodišnjeg danskog oskariovca HAEVNEN Susanne Bier. Kao i Koljevića i nju sticajem festivalskih okolonosti kod nas pratim od početka, s tim što za razliku od njegovog rada ona ima i BROEDRE - dakle jedan dobar film.
HAEVNEN je film o osveti, nasilju koje eskalira, desi koja su u boljem kontaktui sa tim porivimas nego roditelji, a i ovi stariji u susretu sa realnim, odnosno sa istinski opasnom decom - a to su kod Susanne Bier odrasli Afrikanci . postaju spremni na gestove koji su inače potpuno prezreni u simboličkom poretku.
To što su kod Koljevića i danci i Afrikanci sjedinjeni u likovima Bosanaca, ipak ne čini Bierovu previše dalekom od njega. Ona je u ovom filmu definitivno žena sa slomljenim nosem, a Koljević & Co. Uostalom pored Arriage i Inarritua pokazuju otvorenu fascinaciju danskim filmovima o čemu svedoče i kameo role naših "Danaca" u njihovim filmovima. Dakle, most je uspostavljen.
Naime, oboje baziraju svoju "poetiku" na ambicioznim zapletima s tim što njoj melodramska postavka bazirana na zabuni koja je suštinski na nuivou telenovele uspela da produše u BROEDRE. U HAEVNEN međutim zaplet izgleda kao jedna dosta očišćena staza kojom odrasli voze kao svojevrsne mašine za etiku i odgoj a deca kao mašine za stvaranje lažnih problema. Bier pravi stratešku grešku u tome što film opterećuje scenama koje se generalno teško prave da budu ubedljive . tipa porodični spokoj koji rešava tako što tata zagrli decu i onde ćute ili stanja duboke zamišljenosti koja izgledaju tako što odrasli sede sami u kadru i ćute. Danas se situacija u kojoj glumac glumi da misli tako što "značajno" ćuti smatra rešenjem na granici treša ali ona se bez ustezanja laća takvih zahvata.
Mwehanika zapleta Thomasa Andersa Jensena, reklo bi se po filmografiji verovatno pre danskog naziva za scenaristu nego ličnog imena, u pojedinim deonicama biva oslonjena na naivnosti i dezinformacije kakve ne bi prošle ni u naivnijoj telenoveli.
Izuzev saznanja da je nasilje loše i da se nad njim treba zamisliti, da nije dobro da se dopšuta samoregulacija nasilja među školskom decom, da je nošenje noža među pubertetlijama loš znak i da prilikom detoniranja bombe može biti neočekivanih žetava HAEVNEN ne nudi mnogo drugih uvida. Iako sam nesklojn tome da otpisujem sve art house filmove kao primer festivalskog šunda i uprkos tome što priznajem da veliki eo tih stvari zbilja ne razumem - u slučaju HAEVNEN nažalost nema šta da se razume - to je jeda šupalj film koji ostaje gledljiv samo zahvaljujući zanatskoj snazi danske kinematografije koja ga je proizvela.
Susanne bIer je i dalje reditelj vredan pažnje i drago mi je zbog nje što joj je ljubav za "oskara" uzveraćena, naročito jer se nije snašla u Holivudu. Pa ipak, nadam se da njen pravi pogodak tek predstoji.
* 1/2 / * * * *
Krip, ti baš ništa ne čitaš na ovom topiku :)
Čitam, nego nisam stigao da se posvetim toj replici. Mislim da kaže, "a misliš da si glavni..." Ne znam. To je ta kilava kopija.
to je mnogo vjerovatnije nego što sam ja čuo ''glanc'', ili nešto što zavšava na slovo C, u svakom slučaju je potreban hrvatski prevodilac
ako je rekao ''glavni'' to umnogome objašnjava neke stvari
Pogledao sam THE REVOLUTIONARY Paula Williamsa, jednog od američkih angažovanih reditelja koji je snimio kultni THE NOVEMBER MEN, sjajni mockumentary o atentatu na američkog predsednika.
THE REVOLUTIONARY je film iz 1970. godine u kome glavne uloge igraju Jon Voight i Seymour Cassel a tema je postepena radikalizacija mladog levićčara u jednom dosta izmeštenom miljeu koji mnogo više podseća na nekakvu antiutopijsku Istočnu Evropu nego na Ameriku.
Otud ovom društveno angažovanom filmu pored formalne discipline koje je u ovom periodu generalno manjkalo u američkom politički angažovanom filmu, nedostaje i konkretan društveni kontekst, nije jasno koje društvo kritikuje i da li govori o pobuni generalno?
Otud je THE REVOLUTIONARY jedan razbarušeni promašaj koji je jako teško pratiti premda, mora se napomenuti, u vreme izlaska kritika mu je bila izrazito naklonjena što dakle znači da su gledaoci u to vreme uspeli i da razumeju o čemu zapravo govori taj film. Nama je to sada rekao bih nedostupno.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SEASON OF THE WITCH Dominica Sene, srednjevekovni pustolovni horor koji odaje utisak kao da je snimljen za potrebe srednjevekovne publike pošto je film u svakom smislu sačinjen kao nekakva fusnota, kao neka nerazvijena priča, nejasnog žanrovskog profila, nejasnih namera, i eventualno bi mogao biti zanimljiv tadašnjoj publici kao neka eskapistička zabava. Danas film koji se dešava u Srednjem veku ipak mora da pruži nešto više publici od onoga što nudi SEASON OF THE WITCH koji ponajviše podseća na neke manje ambiciozne i kvalitetne Hammer produkcije smeštene u epohu.
Nije problem ovog filma u tome što je reč o eskapizmu, problem je u tome što je mlak, nerazvijen, sa nejasnom idejom ne samo o čemu je i šta želi da postigne već i u kakvom svetu se dešava. Naime, Srednji Vek iz ovog filma je period u kome je religija, barem što se krilatih demona tiče apsolutno u pravu, ali reklo bi se da njen kredibilitet već posustaje u domenu Krstaških Pohoda koji su ovde tretirani kao događaj bez prave verske potpore za razliku od ubijanja veštica koje je po svemu sudeći iz ovog filma savršeno opravdano.
Kao demonstranti na beogradskim ulicama koji viču policiji "Idite na Kosovo", tako i ovde poenta je u tome da se Krstaši zamajavaju po Trećem Svetu umesto da istrebe unutrašnjeg neprijatelja koji je ne samo perfidan i opasan, već i sasvim u skladu sa dominantnim ideološkim narativom. Da ovaj film nije glupost, sasvim bi se lako mogao proglasiti za osudu američkog intervencioizma a u korist izolacionizma, odnosno da Amerika treba da bude militantna kod kuće a ne napolju.
Ako se tome doda da glavni junak koji shvati da nema religijskog smisla u masovnom ubijanju Arapa, biva promenjen posle tog uvida, razvija liberalnu svest, sumnja da možda i veštice nisu olako osuđivane, a onda se ispostavlja da ne samo da nisu olako osuđivane već da su one još i gori vid natprirodnog zla, i da su zapravo one i krive što je Krstaški pohod izgubio svoju pravu, čistu, dimenziju. Ipak, isto tako glavni junak strada zbog svoje zablude ali zato u amanet ostavlja dvoje junaka koji se neće prevariti tako lako.
Nic Cage je kao i inače u poslednje vreme na granici samoparodije a Ron Perlman i ostatak glumačke ekipe se lepo razumeju sa njim tako da je film krajnje nepretenciozan, ako imamo u vidu koliko je scenaristički rudimentaran i tup čak nije ni upadljivo dosadan.
Plus, Sena ovde nije u najboljoj formi, nije ovo WHITEOUT u kome je izdominirao iza kamere, ali svakako a je film krajnje gledljiv na nivou atmosfere, i tog nekako konzistentno lošeg rada sa efektima koji su ujednačeno slabi sve vreme.
Srećom, reklo bi se da su krajnje ograničeni dometi ovog filma prepoznati tako a nije dobio tipično "epsko" trajanje kao neki drugi filmovi smešteni u Srednjem veku već je uobličen u 90 minuta. Taj relativno razuman odnos prema materijalu i čini da SEASON OF THE WITCH časno iznese svoje nedostatke bez opterećivanja publike, i bude manje slab nego što realno jeste.
* * / * * * *
Ja sam se apsolutno nauživao na ovom filmu :-) Then again, I'm pretty easily amused :-)
Harvester je za mene misterija...
Harvi, potpuno te razumem. Ima potencijala za uživanje za sladokusce. :)
Cracked o Filipu Diku. (http://www.cracked.com/article_19106_5-ways-phillip-k-dicks-insanity-changed-world-movies.html)
Mada je ovo bolje:
http://www.cracked.com/article_19099_12-classic-movie-moments-made-possible-by-abuse-murder.html (http://www.cracked.com/article_19099_12-classic-movie-moments-made-possible-by-abuse-murder.html)
Pogledao sam THE POWER Byrona Haskina, SF triler nastao u produkciji George Pala iz 1968. godine. Reč je o ekranizaciji romana Frank M. Robinsona koji je adaptirao John Gay. Kao i uvek u produkcijama Georga Pala specijalni efekti igraju značajnu ulogu ne samo u filmskom izrazu već je i zaplet baziran na detaljima koji se najbolje prikazuju tom tehnikom.
U tom smislu THE POWER je derivat hičkokovskog trilera smešten u svet naučnika koji se bave proučavanjem psihofizičkih potencijala i među kojima se pojavljuje jedan zločinački um sa parapsihološkim moćima.
George Hamilton, potpuno udaljen od svog campy tona igra glavnog junaka koji prolazi kroz iracionalnu avanturu začinjenu halucinacijama,telekinezom, lažnim identitetima i sličnim događajima koji čine da THE POWER iako ne pripada epohi Novog Holivuda deluje izuzetno tripozno, gotovo na granici nekih acid-klasika iz tog perioda.
Haskin prilično mudro pre svega vizuelno konkretizuje i produbljuje neke motive koji su kod Hitcha inače bili prisutni u diskretnijoj formi i nadovezuje se na njegove ekspresionističke korene. U tom smislu, THE POWER je dobar primer filma u kome su se dobro spojile producentske fah-idiotske naklonosti sa pričom koja to može da podrži.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 30-03-2011, 11:39:00
Pogledao sam THE POWER Byrona Haskina, SF triler nastao u produkciji George Pala iz 1968. godine. Reč je o ekranizaciji romana Frank M. Robinsona koji je adaptirao John Gay. Kao i uvek u produkcijama Georga Pala specijalni efekti igraju značajnu ulogu ne samo u filmskom izrazu već je i zaplet baziran na detaljima koji se najbolje prikazuju tom tehnikom.
U tom smislu THE POWER je derivat hičkokovskog trilera smešten u svet naučnika koji se bave proučavanjem psihofizičkih potencijala i među kojima se pojavljuje jedan zločinački um sa parapsihološkim moćima.
George Hamilton, potpuno udaljen od svog campy tona igra glavnog junaka koji prolazi kroz iracionalnu avanturu začinjenu halucinacijama,telekinezom, lažnim identitetima i sličnim događajima koji čine da THE POWER iako ne pripada epohi Novog Holivuda deluje izuzetno tripozno, gotovo na granici nekih acid-klasika iz tog perioda.
Haskin prilično mudro pre svega vizuelno konkretizuje i produbljuje neke motive koji su kod Hitcha inače bili prisutni u diskretnijoj formi i nadovezuje se na njegove ekspresionističke korene. U tom smislu, THE POWER je dobar primer filma u kome su se dobro spojile producentske fah-idiotske naklonosti sa pričom koja to može da podrži.
* * * 1/2 / * * * *
Само бих хтио да кажем да је жалосно што је интересовање за овакве бисере толико мало да се студију исплати само да их објављује на DVD-R, уз астрономске цијене.
Da, da Warner Archive ga je sad izbacio, ali dobro, čim izađe brzo procuri...
Pogledao sam BIJELO DUGME Igora Stoimenova, dokumentarni film nastao iz četiri epizode serije ROBNA KUĆA. Moram priznati da je ova celina sklopljena kao film još efektnija nego kada je bila podeljena na četiri dela pošto je hronologija dešavanja jasnija i odsustvo prekida među epizodama stvara povoljan utisak kontinuiteta pripovedanja.
Problem serije sa naratorom Nikolom Đuričkom ostao je nažalost i u filmu, ako je scenario koji su uradili Stoimenov i Zoran Panjković zapravo vrlo kvalitetan i mogao je biti još snažniji oslonac filmu sa drugim naratorom. Isto tako, mislim da su neke od animacija mogle biti brižljivije realizovane i to ne na nivou ideje koja je mahom dobra već pre svega na nivou egzekucije.
Arhivski materijal je vrlo efektno iskorišćen, u nekoliko situacija ima baš lucidnih rešenja. U svakom slučaju, BIJELO DUGME uspeva da prikaže i širu priču o ovom bendu i da ipak nikada ne izgubi svest o tome da je reč o rockumentaryju, i da se u naslagama politike, istorije, nostalgije ne izgubi utisak o tome da je sve to ipak priča o jednom bendu.
Goran Bregović je naravno centar ovog dokumentarca. Pa ipak, čini mi se da Bregović ne mora obavezno biti veliki catch za njegovu eksploataciju u inostrantsvu jer je dokumentarac vrlo pošteno napravljen bez podilaženja znanju/neznanju strane publike niti eksplicitno služi nekoj tezi kao što bi se moglo očekivati od produkta pravljenog za strance. U tom smislu, ja se nadam da će film imati uspeha, uprkos tome što naš rokenrol prikazuje kao ravnopravan zapadnom a ne kao neku bizarnost iza Gvozdene Zavese.
* * * / * * * *
Pogledao sam jednoipočasovni pilot za seriju THE BORGIAS koju je kreirao Neil Jordan. Jordan je dugo pripremao film na ovu temu u Zemeckisovoj produkciji, i očigledno je na kraju morao da ga realizuje u formi serije za Showtime. Prvu epizodu je Jordan i pisao i režirao i u njoj se zapravo postavlja situacija sa usponom porodice Borgia i prikazom stanja u tadašnjem Vatikanu. Generalno nisam fan ove epohe, a nisam ispratio ni ROME ni TUDORS koje bi trebalo da su neka vrsta standarda za ovu vrstu serija. U svakom slučaju, Jordan je ovde na nivou, oseća se blagi nedostatak dramske tenzije, pilot je napisan kao neki ubrzani film u kome se konfliti više rešavaju van likova, nekim spletkama i ucenama nego što ima pravog sukoba, pravih dilema. No, celokupni utisak je blizak efektu nekih old school britanskih serija smeštenih u epohu.
Zbog Jordana ću sigurno pratiti dalje, ali da on nije umešan, nisam siguran da bi me zanimalo.
Mene baš zanima. Bio sam klinac, ali pamtim The Borgias (TV mini-series 1981), sa Adolfo Čelijem kao dobru seriju.
A i novi stripovi tandema Manara/Jodorovsky, koje je System objavio kod nas deluju primamljivo.
'Gangster Squad' Writer Will Beall in Talks to Pen 'Logan's Run' (Exclusive)
Ryan Gosling is attached to star and Nicolas Winding Refn to direct the sci-fi action movie, based on the 1967 novel by William F. Nolan.
March
31
2 comments
9:20 PM 3/31/2011 by Borys Kit
share
* Comments
11
Will Beall, the former L.A. cop-turned-scribe who wrote the script for Warners Bros.' just-greenlighted Gangster Squad, is in negotiations to pen Logan's Run, also for the studio.
The project has been long in development at Warners, but it recently got some new laces for its shoes when producers Joel Silver and Akiva Goldsman lined up Ryan Gosling to star and Nicolas Winding Refn to direct the sci-fi action movie.
The project is based on the 1967 novel by William F. Nolan that was adapted memorably into the 1976 feature starring Michael York, Jenny Agutter and Farrah Fawcett. The hook is a future society where people are executed upon reaching a certain age and those that seek to avoid their fate are deemed "Runners."
The character of Logan is one of those executioners, known as the Sandmen, who ends up on the run after he becomes sympathetic with members of an underground railroad of Runners.
The project has seen several directors come and go, with the same applying to writers (Alex Garland was the writer prior to Refn and Gosling coming on board.)
Beall, repped by CAA, Management 360 and attorney Rob Goldman, is a writer on ABC's Castle who is quickly making a name for himself in the feature world.
Gangster, which he wrote adapting a series of articles from the Los Angeles Times, has Ruben Fleischer directing and has attracted the interest of Sean Penn, among other top actors.
In January, he was tapped to write a reboot of Lethal Weapon, also for Warners and Silver.
Beall got his wordsmith start when he wrote a novel set in L.A.'s crime world by delving into his police experience. The book was optioned by Scott Rudin, and Beall is writing the adaptation.
Džena Džejmson u srpskom hororu na Golom otoku
- kaže Milan Todorović, koji trenutno sa Dimitrijem Vojnovim radi na pisanju sinopsisa za ovo ostvarenje
http://www.blic.rs/Zabava/Vesti/245115/Dzena-Dzejmson--u-srpskom-hororu-na-Golom--otoku (http://www.blic.rs/Zabava/Vesti/245115/Dzena-Dzejmson--u-srpskom-hororu-na-Golom--otoku)
ovo zvuči toliko ludo da ne znam je li prvoaprilska patka ili istina :lol:
Pogledao sam RED HILL Patricka Hughesa i mogu reći da je naš film istog naslova bolji. :)
RED HILL je savremeni vestern smešten u australijsku varošicu koju jednog dana pohodi brutalni osvetnik polu-aboridžinskog porekla, sa surovošću najtvrđeg vestern ubice i nezaustavljivošću šamana i odlučuje da uveliča prvi dan na poslu mladome pomoćniku šerifa.
Hughes namerno insistira na vesternu kao modelu po kome je ovaj film oblikovan, međutim, problem je u tome što njegova aluzija na vestern kao žanr i uopšte doživljaj filma nije produbljena dalje od bukvalne sličnosti njegove priče sa vesternima. On nažalost kroz akcentovanje žanrovske dimenzije samo načinje potencijal meta-filma kao koncepta ali ga ne produbljuje na nivou sadržaja, i na kraju RED HILL deluje kao nekakva osavremenjena parafraza vesterna, suviše stilizovana u tom pravcu da bi iole realistički funkcionisala.
Hughes se, rečju, bavi jednom ne naročito zanimljivom i gotovo potpuno neuverljivom pričom na jedan stilski ambiciozan ali pre bih rekao pretenciozan nego istinski efektan način. Njegov stilski zahvat je izlišan a rudimentarnost priče, nema ishodište u nekoj univerzalnosti, već samo deluje kao jeftina egzibicija, slabog saspensa i predvidivog zapleta.
Hughes sam po sebi nije reditelj bez perspektive, ali RED HILL je suviše pretenciozan i u realizaciji suviše strejt da bi nam pokazao kako je on reditelj koji sad zaista može da pruži nešto novo. U najboljim deonicama on pokazuje kako je reditelj koji može da nam pruži ono što većina profija zna, a pitanje je da li je to dovoljno da bi se kvalifikovao za reditelja vrednog pažnje.
Ova vrsta showcasinga naprosto nije na nivou onoga što bi se očekivalo od australijskog filma koji nam je dao niz ne samo značajnih reditelja i značajnih filmova već i brojne inovatore koji su se u međuvremenu nametnuli kao klasici.
* 1/2 / * * * *
http://www.cracked.com/article_19093_8-actors-who-look-exactly-same-every-movie-poster.html (http://www.cracked.com/article_19093_8-actors-who-look-exactly-same-every-movie-poster.html)
http://www.cracked.com/article_19049_6-insane-versions-famous-cartoons-they-almost-made.html (http://www.cracked.com/article_19049_6-insane-versions-famous-cartoons-they-almost-made.html)
http://www.cracked.com/blog/the-8-most-ridiculously-badass-protesters-ever-photographed/ (http://www.cracked.com/blog/the-8-most-ridiculously-badass-protesters-ever-photographed/)
Mehmete, sjajne prijave. :) Plakati i animacija naravno odnose prevagu!
Da, mada je valjalo zabeležiti i ove fotografije sa raznih protesta.
Fotke su super, ali znamo ih, ali recimo Gotham High nisam ni naslucivao...
Daaa, a nastavak (odnosno prikvel) Zeke Rodžera? Dekadentno!!!
Da, o tome sam citao ranije, i jako mi je delovalo zanimljivo. Ipak, to vec toliko najavljuju da se plasim da na kraju nece biti nista od toga. Mislim da je Zeka prosto danas lik krajnje nejasnog statusa kod publike. A nema ni prostora za tehnicku inovaciju sad kad je Disney ukinuo Zemeckisovu kucu za animaciju...
Pogledao sam AMERICANIZATION OF EMILY Arthura Hillera, ekranizaciju romana William Bradford Huieja koju je napisao Paddy Chayefsky. Chayefsky je imao upečatljiv stil i obeležio je kako američki film tako i televiziju, ali meni je lično ovo njegov najuspeliji scenario. Sasvim sigurno je da dosta toga vezano i za režiju i za epohu u kojoj je nastao film. Naime, Chayefsky je u periodu Novog Holivuda ekranizovan u nizu razbraušenih filmova koji su previše isticali satiričnu dimenziju njegovog pisanja i iscrpljivali se u raznim apsurdima, samodovoljnim arijama za glumce i sl. Ta vrsta filma ipak još nije mogla da se desi 1964. od kada datira AMERICANIZATION.
AMERICANIZATION OF EMILY međutim uspeva da odlično uklopi romantičnu komediju sa ratnim filmom koji u pojedinim deonicama postaje vrlo tvrd i antiratnu satiru koju donosi Chayefsky. Satira je ovde ubojita pre svega zato suštinski utiče na zaplet, proističe iz karaktera i odnosa junaka.
Međutim, čak i u nekom najužem smislu, AMERICANIZATION OF EMILY je najsubverzivniji film po Chayefskom. Naime, ovo je antiratna satira o ratu koji u principu nije do tada dovođen u pitanje konflikt, a bogami ni posle. Jedno je napraviti film koji je satiričan pogled na rat koji je politički problematičan a sasvim drugo napraviti film o Drugom svetskom ratu u kome se nacizam kao ideologija nijednom ne pominje. U tom smislu, ovaj film ne samo da je provokativan, išao bih čak još dalje pa bih rekao da je politički nekorektan a zašto ne reći - mislim da bi neko imao pravo da kaže da je politički direktno degutantan.
Naime, AMERICANIZATION apolotično tretira Drugi svetski rat uprkos tome što je on već tada temeljni narativ savremene civilizacije i kamen temeljac savremene politike kao neku vrstu oportunog sukoba u kome su herojstva proizvod mutnih vojnoindustrijskih i promotivnih interesa pojedinih elita. U filmu se ne pojavljuju Nemci niti se u bilo kom momentu na bilo koji način problematizuje njihova ideologija, ili se objašnjava/opravdava borba protiv njih. U tom smislu, AMERICANIZATION je priličan kuriozitet a ova dimenzija je do te mere šokantna da može proći čak i neprimećeno iza jedne efektne romantične komedije i dobro sprovedene satire koja se vešto kreće utabanim stazama. Ipak, ovakva staza relativizacije Drugog svetskog rata je retko viđena.
Ovakve priče su se obično smeštale u ratove poput Korejskog ili kasnije oko angžaovanja u Vijetnamu, ili je pak bilo tako nečega i u filmu o Drugom svetskom ratu ali uvek sa katarzičnom dimenzijom suočenja sa nacizma.
James Garner i Julie Andrews su vrhunski kao zaljubljeni par, posilni važnog admirala i devojka-šofer u britanskoj vojsci. James Coburn je takođe efektan kao oficir koji odluči da postane ratnik iako je uljuljkan u pozadini.
Hiller nikada nije bio u boljoj formi, ne samo u radu sa glumcima veće i u vizuelnom smislu. Otud je ovaj film klasik na svim nivoima, i čini se da je kvalitet učinio da se osnovna kontradikcija ovog filma potpuno zakopa pod naslagama raznih kvaliteta.
* * * * / * * * *
New U.S. Release
Hanna
(U.K.-Germany)
By Justin Chang
Saoirse Ronan stars as the title character in director Joe Wright's new thriller 'Hanna.'
A Focus Features (in U.S.) release and presentation of a Holleran Co. production, a Sechzehnte Babelsberg Film/Neunte Babelsberg Film co-production in association with Twins Financing, with the support of Medienboard Berlin-Brandenburg, Filmfoerderung Hamburg Schleswig-Holstein, Deutscher Filmfoerderfonds, Filmfoerderungsanstalt. Produced by Leslie Holleran, Marty Adelstein, Scott Nemes. Executive producer, Barbara A. Hall. Co-producers, Carl Woebcken, Christoph Fisser, Henning Molfenter. Directed by Joe Wright. Screenplay, Seth Lochhead, David Farr; story, Lochhead.
Hanna - Saoirse Ronan
Erik - Eric Bana
Isaacs - Tom Hollander
Rachel - Olivia Williams
Sebastian - Jason Flemyng
Marissa - Cate Blanchett
Sophie - Jessica Barden
Joe Wright's "Hanna" is an exuberantly crafted chase thriller that pulses with energy from its adrenaline-pumping first minutes to its muted bang of a finish. Not as richly imagined as one would hope in the final estimation, but entirely gripping while it lasts, this futuristic fairy tale announces Wright as an outstanding director of action, and Saoirse Ronan, in the title role of a teenage assassin, again proves a consummate muse. At times suggesting the genesis of an arthouse "Bourne"-style franchise, Focus release will require critical support to hit that elusive sweet spot where pulpy and rarefied tastes occasionally converge.
First seen stalking a deer through the woods in northern Finland, armed with a pistol, knife and bow and arrow, Hanna (Ronan) is clearly no ordinary 16-year-old. Possessed of an alabaster complexion and blue eyes that project intelligence and resolve, she lives in wintry seclusion with her widowed ex-CIA father, Erik (Eric Bana), who has reared her to be a soldier, prepared to run or fight at a moment's notice. While Erik fears for her safety in the outside world, Hanna has grown impatient with their fugitive existence and craves the adventure she knows she's been groomed for.
Agreeing to reunite in Berlin, the two split up, and Hanna soon falls into the clutches of malevolent intelligence agent Marissa Wiegler (Cate Blanchett, sporting a loathsome red bob of hair). Interrogating her captive from behind one-way glass, Marissa betrays a disturbing fascination with the child, whom she recognizes as a formidable foe. And Hanna immediately proves how ruthless she can be, dispatching a succession of armed guards and escaping from the CIA compound, only to find herself stranded in the middle of the Moroccan desert.
The abrupt visual transition from cool blues to sun-scorched earth tones may remind the viewer of the glorious Technicolor moment when Dorothy realized she wasn't in Kansas anymore, even if the image here provokes unease rather than wonderment. It's one of many points at which scribes Seth Lochhead and David Farr consciously (at times self-consciously) evoke the world of fairy tales, from the witchy stepmother embodied by Marissa to the vaguely nightmarish funhouse that furnishes the film's climax (Sarah Greenwood's production design meshes brilliantly with the fine location work done in Finland, Germany and Morocco).
As in "The Wizard of Oz," the heroine's journey is studded with piquant supporting characters, namely Sophie (Jessica Barden, a delight), a tart-tongued British teen on vacation with her family. This interlude provides not only a thoroughly welcome comic respite but also a strongly affecting payoff as Hanna experiences her first brush with real friendship; tellingly, it's through Sophie's perspective that the film raises the uncomfortable question of whether we're supposed to view Hanna as a snow-white heroine or a cold-blooded killing machine.
Indeed, the script's militant daddy-daughter relationship is sure to generate comparisons to the similar dynamic in last year's "Kick-Ass," and online chatter has already hailed Hanna as a slightly older incarnation of Hit-Girl. The crucial difference is that while "Hanna" derives a major rush from the sight of a pint-sized girl punching, shooting and slashing her way to safety, it delivers the goods with a relatively straight face, sans smirks or chuckles, and it doesn't shy away from the ethical ramifications of its twisted premise.
Hanna may fulfill the lusty girl-power fantasies of a certain segment of the audience, but Wright is every bit as invested in her outcome as the viewer is likely to be. In addition to the martial-arts training she undertook for the role, Ronan, as spirited here as she was in "Atonement," endows the character with emotional and moral dimensions that the film, even at its most preposterous, takes seriously.
Though foreshadowed all along, the endgame falls short of the windup, not least because Bana's tough-but-tender dad and Blanchett's archly comic villainess, however effectively played, are ultimately conceived along thin, familiar lines. Hanna's key dialogue in that deer-hunter prologue -- "I just missed your heart" -- could easily describe the film's faulty emotional aim here. Inasmuch as it resembles a comicbook origin story, "Hanna" might have done well to save some of its disclosures for the putative sequel; certainly it could have used less of Tom Hollander's louche performance as Marissa's vile henchman.
But if the destination is a letdown, the ride is a consistently startling, even thrilling one. Wright's past work has always breathed formal assurance, yet nothing quite prepares the viewer for the action chops he demonstrates here, as Alwin Kuechler's dynamic widescreen compositions and a stimulating score by the Chemical Brothers provide a dazzling framework for Jeff Imada's fight choreography. The long, sinuous tracking shots that the director made his stylistic signature in "Pride and Prejudice" and "Atonement" are fluidly and satisfyingly integrated into this combat-heavy context.
Camera (color, widescreen), Alwin Kuechler; editor, Paul Tothill; music, the Chemical Brothers; production designer, Sarah Greenwood; supervising art director, Niall Moroney; art directors, Sarah Horton, Ralf Schreck, Nick Gottschalk; set designer, Iris Paschedag; supervising set decorator, Katie Spencer; set decorator, Katharina Birkenfeld; costume designer, Lucie Bates; sound (Dolby/DTS), Roland Winke; supervising sound editor, Chris Scarabosio; sound designers, Craig Berkey, Scarabosio; special effects supervisors, Gerd Feuchter, Die Nefzers; special effects coordinator, Klaus Mielich; visual effects supervisor, Brendan Taylor; visual effects, Mr. X; stunt coordinator/fight choreographer, Jeff Imada; associate producer, Josephine Davies; assistant director, Guy T. Heeley; second unit camera, Martin Kenzie; casting, Jina Jay. Reviewed at Clarity screening room, Beverly Hills, March 16, 2011. MPAA Rating: PG-13. Running time: 111 MIN.
(English, Arabic, German, Spanish, French, Italian dialogue)
Pogledao sam THE MAN FROM NOWHERE Jeong Beom Leeja južnokorejski akcioni triler koji u sebi spaja ono što je dobro i sveže u južnokorejskom pogledu na tradicionalne američke žanrove i ono što je slabost njihovog pristupa tim temama.
Naime, Južna Koreja usled relativnog nedostatka tradicije žanrovskog filma naročito u ovim tipičnim repertoarskim formama u kojima Holivud dominira, poput akcionog trilera još uvek uspeva da tim temama priđe sa izvesnim žarom i nekonvencionalnošću sa kojima Holivud odavno ne samo da im ne prilazi već ih ni ne tretira ozbiljno. Štaviše, čini se da Holivud danas u stvari podjednako pokušava da ponovo pronađe smisao u tim žanrovima ali na drugi način, tretirajući ih postmoderno ili sa nekim dodatnim spinom poput angažovanja reditelja koji nisu specijalisti za to. Otud su holivudski filmovi koji su poslednjih godina uspeli da se nametnu kao standard za tu vrstu filma naslovi poput THE BOURNE SUPREMACY ili RED.
Ostatak strejt ponude, bez nekih naročitih dodataka, Holivud je prosledio na DTV gde tim žanrom suvereno vladaju nekadašnje bioskopske zvezde koje su ga i učinile popularnim.
U Koreji pak, još uvek postoji kapacitet da se bez stida snimi film o nekadašnjem operativcu tamošnje tajne službe koji sada radi kao tihi, usamljeni, vlasnik zalagonice ali spreman je da ponovo stupi u akciju kako bi zaštitio jednu devojčicu čija je mati pošla stranputicom.
Stepen ozbiljnosti sa kojom prilazi ovoj premisi koja je već od opisa lika potpuno seagalovska je impresivan i još da nema ozbiljnog problema koji datira iz ranih dana razvoja ovoga što danas znamo kao korejski repertoarski film a to je užasna derivativnost, a ovde je deriviran LEON, mogli bismo reći da je THE MAN FROM NOWHERE imao potencijal da bude veliko osveženje. Međutim, slično nama poznatom slučaju ČETVRTOG ČOVEKA u kome je sličnost sa Bourneom bila veliki hendikep i znatno degradirala film, ovde je isti slučaj sa LEONom. Doduše, LEON objektivno nije bio toliko skoro da bi stvorio problem kao što je BOURNE ULTIMATUM stvorio ČETVRTOM ČOVEKU kad su izašli praktično u isto vreme, ali u principu u ovo vreme se i u Holivudu kuvalo par filmova sa akcijom i spojem male dece sa herojima poput KICK ASS i sl. Dakle, THE MAN FROM NOWHERE je svoj utisak pokvario oslanjajući se na jedan trenutno eksploatisani koncept.
S druge strane, sasvim je razumljivo da ako pogledamo prilično visok nivo realizacije ovog filma, možemo pretpostaviti da je ova pozajmica više bila namera nego greška, odnosno da je reč o ekipi koja zna šta radi i da su naprosto osetili kako je korejskom filmu potreban film sa takvom karakternom dinamikom.
Drugi problem, ako se to može smatrati problemom a ne lokalnom idiosinkrazijom jeste sam format filma. Naime, THE MAN FROM NOWHERE traje skoro dva sata iako nema previše razloga za to. Znamo da jak akcijaš može bez problema da traje toliko, ali ovaj film prosto ipak nije to i ima dosta praznog hoda, suvišnih karakternih vinjeta, rekao bih čak ustupaka bizarnostima koje se očekuju od korejskog filma, možda i baš od stranaca. Otud su protivnici seagalovskog lika ovde bizarni kriminalci skloni tipičnim chanwookovskim vidovima kriminala poput trgovine organima i sl.
Ako se puka bizarnost i drastičnost chanwookovskog tipa mogu smatrati kao exploitation adut, ono gde THE MAN FROM NOWHERE onda tupi svoju oštricu jeste odricanje od onog što je možda najsnažniji adut korejskog filma o opsesivcima, psihopatama i osvetnicima a to je transformacija "običnog čoveka" u izopačenu mašinu za ubijanje, premda čak i Kim Ji Woon u svom I SAW THE DEVIL nudi glavnog junaka koji je pripadnik službi bezbednosti.
Zanimljiva je otud ta ideološka dimenzija prisutna u THE MAN FROM NOWHERE i I SAW THE DEVIL gde imamo junake iz tajnih službi koji čiste ulice od šljama, što je jeste u izvesnom smislu bilo prisutno kao tema naročito u reakcionarnom američkom exploitationu u post-vijetnamskom periodu sa tipičnim narativom o iscrpljenom ratnom heroju koji je krvario za pogrešnu politiku a onda se vratio kući i zatekao groznu hipokriziju među onima koje je otišao da brani/zastupa. Ne uspevam tačno da prepoznam simptome u južnokorejskom društvu koji bi mogli objasniti to okretanje bezbednjaka prema "unutrašnjem" neprijatelju. Naime, koliko god se južnokorejski film trudio da postojanje Severne Koreje tretira prevashodno kao tragediju grupe ljudi pa tek onda kao neki represivni režim i protivnika, Južna Koreja definitivno ima protivnika koji je za njihove pojmove vrlo prisutan i aktivan i za razliku od Vijetnama nije preko sedam mora i sedam gora. Otud okretanje bezbednjaka unutrašnjem neprijatelju ili ima neko značenje ili je potpuno kopiranje američkog modusa, u kome pak itekako ima značenje. Ne znam, ali pokušaću da saznam.
U triptihu osvetničkih filmova koji čine DEVIL, VENDETTA i NOWHERE, ne naročito kvalitetni VENDETTA mi je ostavio najsnažniji utisak. Ipak, isto tako, NOWHERE i nije tipičan korejski revenge film, već pre akcioni triler koji svoju priču shvata ako ne ozbiljno a ono ambiciozno pa se u tom smislu tu i tamo nadovezuje na korejski revenge film kao legitimisanu "umetničku formu". Kao fan akcionog filma, naravno, radujem se da ih neko tako ozbiljno radi, i u svakom slučaju ovaj film je obavezna lektira za fanove žanra, uprkos svojim, kako već rekoh brojnim i često vrlo ozbiljnim nedostacima.
* * 1/2 / * * * *
7 Reasons Vladimir Putin Is the World's Craziest Badass (http://www.cracked.com/article_19128_7-reasons-vladimir-putin-worlds-craziest-badass.html)
Ovo je Srpstvo u svojoj vaskolikosti... :)
Pogledao sam IZA STAKLA Zrinka Ogreste, vrlo interesantnu urbanu melodramu iz 2008. godine. Reč je o filmu koji na planu inscenacije i rediteljskog koncepta ide jednom dosta poznatom ali za naše uslove dinamičnom i svežom linijom, gde priču smešta u par dana, u jednostavan ljubavni trougao i pripoveda je uvodeći gledaoca u središte situacije umesto da konstituipe narativ u jednom "pričam ti priču" kalupu koji bi regionalnom filmu bio svojstven. U tom smislu, IZA STAKLA dosta podseća na nekakav danski ili britanski film sa svojom neposrednošću, efikasnošču, situacijama u koje gledalac samo bane a onda sam mora da poveže konce.
Ogresta uz asistenciju Ivana Gorana Viteza na poziciji pomoćnika, a Viteza znamo kao reditelja jako zanimljivog ŠUMA SUMMARUM, uspeva da ovaj film učini vrlo dinamičnim i na planu inscenacije, sa dosta mizan-kadrova, pokreta kamere, modernih rešenja, i u slučaju ovakvog rediteljskog pristupa jedino što se nameće kao problem zapravo jesu glumci koji ne mogu da isprate ovu dinamiku, ne mogu da se priviknu na takav tempo, na situacije koje nisu postavljene tipično, od "Akcije!" do "Stopa!" nego se moraju igrati dosta spontanije. Pa ipak, mislim da je IZA STAKLA uzorna urbana melodrama za regionalne okvire, neuporedivo efektnija od recentnog Grlićevog rada NEKA OSTANE MEĐU NAMA koji je pokušao da se nametne kao neki "zlatni standard".
IZA STAKLA jeste autsajderski pa samim tim i naslov lakši za sticanje simpatija od Grlićevog, ali nezavisno od tog odnosa mejnstrima i oboda glavnih tokova, reč je o mnogo boljem filmu.
Oni koji očekuju od filma da bude neki groundbreaking naslov za razotkrivanje ovoga ili onoga, a to je hipoteka koja se nameće regionalnim filmovima, uvek mogu da kažu da ovaj film "nije nišpta naročito". Možda je i tako ali je ovo vrlo pristojno urađeno "ništa naročito" koje po svom korespondiranju sa savremenim dostignućima deluje impozantnije od mnogih drugih regionalnih naslova sa većim ambicijama.
* * * / * * * *
6 Classic Series You Didn't Know Were Made Up on the Fly (http://www.cracked.com/article_19043_6-classic-series-you-didnt-know-were-made-up-fly.html)
Ovo treba čitati prisećajući se Bobanovih tvrdnji da priču treba sesti pisati kada si već smislio kraj itd.
Pa dobro, nije baš da ovo u potpunosti osporava Bobanovu teoriju, ovo je više pitanje nekih produkcionih okolnosti. Ipak, u onoj meri u kojoj je Boban to tvrdio, i dalje stoji ta teza.
Pogledao sam JOE KIDD Johna Sturgesa, star western sa Clint Eastwoodom, snimljen po scenariju Elmore Leonarda. Zanimljivo je da je Sturges režirao ovaj film dosta drugačije od svojih ranijih klasičnih vesterna, očigledno je da mu je bio zadatak da Clinta sinhronizuje sa novim vestern tokovima čiji je on i bio rodonačelnik kao glumac u Evropi i Americi. U rediteljskom smislu, Sturges međutim donosi kako niz kvaliteta tako i osnovni problem ovog filma. naime, Sturges donosi jedan svež odnos prema scenografiji Divljeg zapada, ambijentima koje tretira bliže tadašnjim krimićima na tragu PRIME CUTa nego kaubojskog filma - međutim, s druge strane ne uspeva da prevaziđe suštinski problem a to je da nije dovoljno potencirao adute Clint Eastwooda u filmu koji je po efiniciji ipak star western. Ali star western u kome se star ne ističe kako treba, i onda na kraju epizodisti poput Don Strouda uspevaju da zasene ne samo Eastwoda već i Duvalla koji igra negativca.
Međutim, uprkos ovom krupnom nedostatku JOE KIDD itekako unosi svežinau u američki vestern svoga doba, ne samo kroz priču o krajnje moralno ambivalentnim junacima i dosta direktnu kritiku ulaska kapitalizma na Divlji Zapad već i na planu prilaza bioskopskoj akciji po kojoj je vestern bio poznat. Sturges iako dolazi iz jedne druge škole vesterna uz direktora fotografije Bruce Surteesa, Siegelovog učenika, unosi dosta svežeg i modernog pristupa ambijentima i akciji, i šteta je što filma naprosto nije kompletniji u svom izrazu.
Doduše, dosta kratka minutaža sugeriše da se filmu nešto desilo u montaži. Ipak, upravo efikasnost filma i omogućuje da se nedostaci prevaziđu i da JOE KIDD stoji i kao pitak i kao istorijski zanimljiv naslov.
* * * / * * * *
Pogledao sam NADINE Roberta Bentona, krimi-komediju iz 1987. godine u kojoj on pokušava da napravi podsećanje na nekoliko starih holivudskih žanrova kao što su screwball, noir i hičkokovski triler. Nažalost, u ovoj mešavini Benton uspeva da izvuče jedan dosta jednostavan primer star-driven vodvilja što samo po sebi nije loše, film je dinamičan, ali to definitvno nije nivo koji bi trebalo da ima film u kome igraju Jeff Bridges, Kim Basinger i Rip Torn.
Benton se revizijom holivudskih žanrova bavio mnogo uspešnije ranije ali ovo sad je više pokušaj da se spoji revitalizacja starih žanrova i komercijalni film ali NADINE nije vrhunski primer ni jednog ni drugog.
* * 1/2 / * * * *
Wayne Kramer ("The Cooler") has apparently stepped aside from the director's chair of the upcoming Sylvester Stallone-led action feature "Headshot" for IM Global and EMJAG Productions says Deadline.
The story follows Stallone's character, a New Orleans hitman, who teams up with a young NYPD detective in a high-stakes investigation that leads from the dingy back alleys of The Big Easy to the power corridors of Washington, D.C.
The unlikely duo, brought together by two vicious murders, take on all who stand in their way, and are willing to sacrifice everything to exact revenge. Alessandro Camon ("The Messenger") penned the script.
Kramer has apparently dropped out after clashing creatively with Stallone on the direction of the film, and a replacement is now being sought. Shooting was to kick off next month in Louisiana and New York, no word if this will cause a delay though it seems likely.
The other possibility is that Stallone himself, who recently backed out of directing "The Expendables" sequel, could step into the director's chair. Alexandra Milchan, Alfred Gough, Miles Millar and Kevin King Templeton remain attached to produce.
Update: Stallone has met with Walter Hill ("48 Hrs.," "The Warriors") about taking over the job. It's also been revealed that the 'creative differences' between Kramer and Stallone were that the star wanted to make a dark comedy while Kramer's vision was "much darker and exceptionally more violent" than how the project was originally conceived.
Working Title Films and PeaPie Films have acquired film rights to Andy Mulligan's acclaimed novel "Trash" according to a just issued press release.
The contemporary thriller is set in the third world and follows three boys who sort through rubbish mounds to make a living. A surprise discovery soon sets them on an adventure pitting their wits against corruption and authority.
British TV and filmmaking legend Richard Curtis ("Blackadder," "Notting Hill," "Vicar of Dibley") will adapt the novel into a script, while Oscar nominee Stephen Daldry ("The Hours," "Billy Elliot") is attached to direct.
5 Soviet Space Programs That Prove Russia Was Insane (http://www.cracked.com/article_19142_5-soviet-space-programs-that-prove-russia-was-insane.html)
Fresh from his behind-the-camera debut with a modern reimagining of William Shakespeare's "Coriolanus," Ralph Fiennes is reportedly already circling his next project, an adaptation of George Orwell's "Burmese Days." The actor, though, is presumably eyeing it as a starring vehicle rather than a directing gig as he is also looking to bring "Morning Glory" helmer Roger Michell on board the project, which is being produced by Avram Ludwig with a script by "Fair Game" scribe John Henry Butterworth.
No doubt inspired by Orwell's own years as a police officer in the Indian Imperial Police force in Burma, the political thriller follows the story of John Flory, a mid-thirties timber merchant (and presumably the role Fiennes is chasing) who befriends a local being targeted by the sub-divisional magistrate of their state. Adding to the intrigue is the introduction of Elizabeth Lackersteen, an unmarried English girl who offers Flory an escape from his solitary hell. A full synopsis, courtesy of its Amazon page, after the jump.
James Flory is a timber merchant, whose facial birthmark serves as an outward expression of the ironic and left-leaning habits of mind that make him inwardly different from his coevals. Flory appreciates the local culture, has native allegiances, and detests the racist machinations of his fellow Club members. Alas, he doesn't always possess the moral courage, or the energy, to stand against them. His almost embarrassingly Anglophile friend, Dr. Veraswami, the highest-ranking native official, seems a shoo-in for Club membership, until Machiavellian magistrate U Po Kyin launches a campaign to discredit him that results, ultimately, in the loss not just of reputations but of lives. Whether to endorse Veraswami or to betray him becomes a kind of litmus test of Flory's character.
Against this backdrop of politics and ethics, Orwell throws the shadow of romance. The arrival of the bobbed blonde, marriageable, and resolutely anti-intellectual Elizabeth Lackersteen not only casts Flory as hapless suitor but gives Orwell the chance to show that he's as astute a reporter of nuanced social interactions as he is of political intrigues. In fact, his combination of an astringently populist sensibility, dead-on observations of human behavior, formidable conjuring skills, and no-frills prose make for historical fiction that stands triumphantly outside of time.
It remains to be seen how far and/or fast this project can develop but, at this point in time, it's probably just early interest from Fiennes being piqued. The actor's upcoming scehdule is fairly light but he does have storyboard artist Temple Clark's directorial debut "Coronet" on the horizon. That project co-stars Olga Kurylenko and follows the story an English graphic designer (Fiennes) working in Prague who begins an affair with his cleaner (Kurylenko). Who would pass on that role? Shooting will take place this fall in London and Prague.
Teško je biti pametan prilikom suočavanja sa filmom ZDUHAČ ZNAČI AVANTURA Milorada Milinkovića Debelog koji bi se mogao smatrati svojevrsnim prequelom tinejdžerske serije TNT. Naime, s jedne strane ovo je film koji dolazi od reditelja koji iza sebe ima tri filma, od toga dva blokbastera i jedan sasvim solidno gledan ako imamo u vidu koliko je grozan, reč je o žanru koji kod nas ima svoje mesto i nekakvu ciljnu grupu, a sve to je opet do te mere grozno da je gotovo ispod svake kritike.
Međutim, s druge strane, na nekom bizarnom nivou, ZDUHAČ samo u pojedinim domenima uspeva da se zapljune u domenu najgoreg, čak i u okvirima recentne domaće produkcije koja je u proseku reklo bi se nešto bolja nego što je bila. Naime, taman kada bi se ZDUHAČ počeo ismevati zbog naslova, setimo se da je u bioskopima trenutno film koji se zove MA, NIJE ON TAKAV, dakle film koji će još jako dugo abolirati svaki glup naslov srpskog filma. S druge strane, kada bi se ZDUHAČU prišlo tehnički, on je i ovakakav-kakav je ipak AVATAR u odnosu na PLAVI VOZ recimo koji je postavio nove standarde apsolutne nemuštosti kod nas. Međutim, ono u čemu je ZDUHAČ ipak nenadmašan jeste domen vođenja priče, čak ne ni scenarija, već vođenja priče u najširem smislu, od režije preko montaže do scenarija iz koga je sve to proisteklo.
Otud je ZDUHAČ jedna salata slabo povezanih scena, koje same po sebi ni ne nude neki naročiti kvalitet i osim par relativno vitalnih stonerskih gegova, sve to je mahom samo mučno za gledanje.
Međutim, manje više što je rezultat mučan, dešava se to i u boljim kućama i kod boljih autora. Problem je u tome što ovaj film pokazuje apsolutno odsustvo bilo kakvog truda, kako na nivou celine tako i na mikroplanu, i ta potpuna nebriga, taj totalni javašluk na kom je izgrađen ovaj film čine da bude toliko grozno iskustvo.
Prosto naša kinematografija je premala za ovu vrstu uzaludnog trošenja vremena i strpljenja publike, naročito ako imamo u vidu da je posle MONTEVIDEA situacija bila zrela da se publika vrati srpskom filmu. Međutim, sa komercijalnim pokušajima poput MA NIJE ON TAKAV i ZDUHAČA teško da će se bilo gde vratiti. ZDUHAČ po prvi put, i u još drastičnijoj meri od SREĆKA, pokazuje Debelog u znatno manjoj komunikaciji sa publikom nego inače. U bioskopu sinoć bilo je nešto malo smejanja i to na silu, ljudima je bilo glupo što su došli na komediju a ne smeju se pa su onda sami nekako nalazili povode da se nasmeju za svoje pare. Ali ni taj bedni i proređeni smeh nije bio autentičan.
Pogledao sam PAUL Grega Mottole koji se, barem što se mene tiče, pojavio sasvim iznenano na našem bioskopskom repertoaru. Šteta je što Pegga i Frosta u svom "Cornetto" fazonu nismo imali priliku da prvi put vidimo na velikom ekranu u nekom filmu Edgar Wrighta ali sada, šta možemo, poklonu se u zube ne gleda, mislim da je neverovatan eksces što smo uopšte dobili i PAULa. Uz sve to, PAUL je stvarno odličan film, vrlo zabavna komedija o dvojici britanskih geekova na road tripu kroz Ameriku, tokom kog u povratku sa Comic Cona žele da obiđu ključne UFO lokalitete. Na tom putu oni nailaze na pravog vanzemaljca, onog koji je zapravo sleteo na Zemlju i decenijama potom sarađivao sa američkom vladom između ostalog ne bi li senzibilirali Zemljane za susret sa bićima sa druge planete.
PAUL istovrmeno funkcioniše kao dinamična i prilično zabavna road movie komedija, koja se ubrzo prtvori u svojevrsni chase movie - ali isto tako kao i uvek sa Frostom & Peggom sve to je i komentar popularne kulture. Raznih detalja u kojima se podseća na čuvene filmove i priče ima jako puno ali srećom oni nisu sami sebi svrha tako da u filmu sasvim dobro može da uživa i neko ko nije toliko upoznat sa temom. Ipak, naravno, skoro je sigurno da niko neće zalutati na PAULa, a tako mi se čini i po publici koja ga je sinoć gledala u Koloseju - reklo bi se da niko nije zalutao da gleda komediju sa smešnim Englezima.
Greg Mottola je uspeo zahvaljujući svom radu na televiziji a zatim i sa SUPERBADom da se nametne kao ozbiljan reditelj komedija, i da izbegne tavorenje u nekim generic projektima, tako da je PAUL ne samo dobar povratak za njega u svet komedije posle ADVENTURELANDa već je i po svemu vrlo ambiciozan film. Iako Mottola nije formalno atraktivan kao Edgar Wright, rediteljski postupak koji nudi je odličan, ima integritet i PAUL stvarno izgleda kao ozbiljan film bez nekih tipičnih propusta koji se javljaju u vizuelnom ili tehničkom smislu u komedijama.
Isto tako, Mottola je okupio sjajnu ekipu svojih saradnika iz ARRESTED DEVELOPMENTa koji su danas ioanko okosnica američke komičarske scene. U tom smislu PAUL je All-Star kolekcija komičara kao što je u svoje vreme bio BLUES BROTHERS sa kojim deli dosta sličnosti i moglo bi se reći da je PAUL svojevrsni BLUES BROTHERS za savremene geekove.
U svakom slučaju, treba ga ispoštovati na velikom ekranu jer to definitivno zaslužuje. Čini se da za razliku od SCOTT PILGRIMa i u svetu uspeva da izvuče geekove iz kuće.
* * * / * * * *
Pogledao sam TEENAGE PAPARAZZO Adriana Greniera koga znamo pre svega kao Vincea Chasea iz ENTOURAGE premda je on kao Di Capriov back up godinama pre toga vrlo uporno radio u indie filmovima. Ovo je njegov rediiteljski rad, dokumentarni film sa kojim dodatno želi da ojača svoju poziciju novog multitalentovanog indie filmmakera pošto je već postao svojevrsna zvezda igrajući zvezdu.
U ovom filmu on pokušava da napravi refleksiju u odnosu na svoju poziciju zvezde i to zvezde koja je postala zvezda igrajući zvezdu time što se fokusira na slučaj dečaka koji radi kao paparaco. Ovaj kurozitet, da postoji home schooled dečak koji uz dozvolu roditelja provodi noći po pločnicima snimajući zvezde nudi dosta zanimljivih mogućnosti za dokuemnatrni film ali isto tako zalazi i na jednu vrlo problematičnu teritoriju kada je reč o moralu.
Naime, ponašanje tog dečaka je nesumnjivo infantilno i pogrešno i ono se savršeno uklapa u ponašanje paparaca inače, s tim što je dečak ipak nezreo i zbog toga je budala a oni su iskompleksirani i prilično ljigavi. Grenier međutim dolazi na granicu da ovo pogrešno ponašanje analizira i objašnjava što je jedan moralno krajnje diskutabilan postupak. Ipak, na kraju, Grenier zauzima stva, iskoračuje iz analize i čini "sve" da dečaka "istera" na pravi put iz pakla u koji je zalutao uz pomoć okoline, medija i roditelja.
Grenier je snimio vrlo atraktivan i dinamičan film, vođen godarovskom paradigmom da dobar dokumentarni film liči na igrani a u realizaciji je pomoglo i dosta ljudi iz tehničke ekipe serije ENTOURAGE. Sebe je stavio u glanu ulogu naratora i istraživača i uprkos tome što, kao i većina "istraživača" dosta glumi kod njega to prosto ide prirodno upravo zbog specifične glumačke karijere na koju uostalom i sam referiše u ovom filmu.
Uprkos svemu, međutim, TEENAGE PARAZZO uspeva samom temom da se zaštiti od statusa zadovoljavanja Adrianove sujete i pokazuje se kao vrlo pristojan rediteljski rad.
* * * / * * * *
Pogledao sam EAST SIDE STORY, dokumentarni film o mjuziklima nastalim iza Gvozdene Zavese koji su režirali Dana Ranga i Andrew Horn. Dokumentarac je u načelu interesantan i informativan iako ima preveliki akcenat na istočnonemački mjuzikl uprkos tome što čak i sami inserti u filmu sugerišu da je u drugim zemljama, naročito recimo u Čehoslovačkoj bilo još specifičnijih predstavnika ovog žanra. EAST SIDE STORY ne može da zaobiđe sovjetski mjuzikl koji uostalom datira još pre rata, reditelje poput Aleksandrova i Pirjeva, međutim, na kraju fokusira se na istočnonemački mjuzikl koji je nastajao u periodu relativne otvorenosti DDRa i ponajviše je delovao kao kopija zapadnog mjuzikla, između ostalog i po tome što se uz manje socijalističke korekcije zaista bavio eskapističkim temama i simulacijama zapadnog eskapizma. U sovjetskom mjuziklu to nije bio slučaj, on je slavio radost rada a plesne numere su bili stilizovani primeri fizičkog rada koji je koreografisan i sproveden uz muziku. Češki je pak više govorio o urbanom lifestyleu, slično našem LJUBAV I MODA.
No, u svakom slučaju, u odsustvu drugih ozbiljnih radova na ovu temu, čak i sa ovakvim insistiranjem na istočnonmačkm mjuziklu koji dakle niti je bio dominantan niti je bio naročito socijalistički obojen, EAST SIDE STORY opet stoji kao dosta bitno ostvarenje za ljubitelje filma i one koje zanima istorija.
* * * / * * * *
Pogledao sam STREET KINGS 2: MOTOR CITY Chris Fishera. Reč je o DTV nastavku vrlo simpatičnog krimića Davida Ayera u čini je nastanak bio uključen i James Ellroy. Nastavak pokušava da se nadoveže na ton prvog filma, ali je snimljen u dosta brutalnim low budget uslovima, radnja je premeštena iz LA u Detroit, što je postalo inače tendencija novih DTV naslova pa je sličnoj migraciji pribegao i SWAT.
Chris Fisher se u ovom filmu potrudio da kao reditelj što više postigne tu B-atmosferu prljavih policijskih krimića, međutim istovremena potreba da sve bude glossy i da se kreće nekim "akcionijim" putem a sa druge strane budžetska ograničenja, čine da MOTOR CITY na kraju ipak deluje dosta hendikepirano i da u potpunosti funkcioniše tek od scene do scene.
Pa ipak, sama činjenica da je sniman u Americi, i da Fisher u saradnji sa Ray Liottom i Shawn Hatosyjem uspeva da mu ulije neki duh B-filma čini da se MOTOR CITY ipak izdvoji. U filmu ima i jedna odlična potera koja mu daje kredibilitet u akcionom domenu.
Posle faze snimanja po Istočnoj Evropi koja je u priličnoj meri ograničila DTV, STREET KINGS 2 uostalom kao i sam STREET KINGS vraća stvari na američke ulice i u ključ B-filma što je vrlo značajna stvar. Nažalost, MOTOR CITY je ostao samo nadomak zbilja zrelog B-naslova ali je svakako korak u dobrom pravcu jer se umesto na imitaciju skupljih filmova okrenuo pričanju vlastite priče.
* * 1/2 / * * * *
Hvala za preporuku AMERICANIZATION OF EMILY deluje mi interesantno trejler a mogu srecom da ga pogledam online na poslu .
gdje ima online?
na youtubu imas ceo film iz 11 delova, da sam kod kuce skinula bi ga za 20 min a ovako ........
tako mi i treba kad guglam ''AMERICANIZATION OF EMILY megaupload''...
Inače, pogledah THE POWER, kraj me iznenadio, ali hajlajt su ženski likovi, posebno sporedni su uvrnuti, Azijatkinja me skroz zbunila. Sama priča je i dalje starinska, ali način na koji je snimljena je ludilo.
Pogledao sam SOURCE CODE Duncan Jonesa sinoć, u nažalost potpuno praznom Tuckwoodu. Očigledno je sam bioskop Tuckwood u krizi jer ne pamtim da su čak i ovako manje kurentne projekcije ranije bile toliko prazne.
SOURCE CODE je svojevrsni "drugi debitantski film" Duncana Jonesa. Posle MOONa koji je bio postavljen kao showcase, i SOURCE CODE je opet takav film, pošto se u njemu oseća da Duncan Jones sigurno neće imati ishodište u ovakvim filmovima već da ima potencijala za nešto više. Da li je dobar potez rizikovati da se zarobiš kao "osrednji", mid-profile reditelj, ili odmah rizikovati nešto veće da drugim filmom, ostaje pitanje na nivou cele Duncanove karijere. No, siguran sam da on ima načine kako da se sada nametne i za nešto veće.
SOURCE CODE je film koji ima brojne probleme na nivou celine, međšutim pripada danas vrlo retkoj klasi filmova koji koketiraju sa hard SFom iako sam po sebi nije hard SF i zapravo je vrlo daleko od toga, međutim, već to koketiranje mu daje jednu produbljenost koja često nedostaje u recentnoj produkciji.. Naprosto, SOURCE CODE pripada onoj srednjebudžetnoj struji koja je i ranije imala tendenciju da daje najbolje filmove ali danas je ona izumiruća vrsta u Holivudu.
U tom smislu, SOURCE CODE uspeva da mnoge svoje nedostatke prikrije time što postoji okudica ovakvih filmova i time prikuplja jako velike simpatije.
Osnovni problem filma je u disbalansu između scena u kojima je junak isključen iz source codea i nalazi se u "svojoj realnosti". Naprosto, te scene su pravilu ne samo manje uzbuldjive, manje vizuelno interesantne, već i nude neka otkrića na nivou zapleta koja su poptilično očigledna. Doduše, Duncan se ni ne pravi da nam nudi neka "velika otkrića" ali naprosto mnoga odugovlačenja u informisanju junaka o njegovoj situaciji čine da opadne pažnja.
S druge strane, film potpuno oživi u vozu, u tom ulasku uSOURCE CODE i tu Duncan Jones u saradnji sa zmeckisovim DPjem Don Burgessom nudi konzistentnu, neprekidnu atrakciju. U tom domenu jedino što štrči je akcenat na romantični zaplet koji je u načelu u redu kao ideja ali reklo bi se da u datim okolnostima nije previše verovatno da junak stavi toliki akcenat na jurenje žena.
Isto tako, i sam kraj ima jedan ogroman logički gap koji sam po sebi čak i nije greška ali je perverzan kao ishodište i sasvim sam siguran da Duncan nije planirao da se film čita na takav način, no ovom prilikom to neću spoilovati. Ipak, mislimd a tu ima prostora za diskusiju, iako je sam kraj koncipiran kao vrlo čisto ishodište.
U svakom slučaju, SOURCE CODE je izašao u pravom trenutku i priznajem to mu svakako povećava ocenu sa * * 1/2 na * * *. Kao i sa MOONom, u odnosu na koji je napredovao, Duncan je ponovo imao sreće.
* * * / * * * *
Žižek se ovome raduje:
Having just tackled a remake with last year's "Let Me In", filmmaker Matt Reeves ("Cloverfield") is about to do a new version of another genre classic - John Carpenter's 1988 sci-fi cult classic "They Live" says Heat Vision.
Reeves will write and direct a new adaptation of Ray Nelson's short story "Eight O'Clock in the Morning" upon which "They Live" was based. The story deals with one man's sudden discovery that aliens walk among us with the populous unaware of their presence.
Carpenter's film was famous for its use of sunglasses which allowed wearers to see which humans were really aliens, its social satire of 80's consumerism, and the extended mano-e-mano fight between Roddy Piper and Keith David that wasn't exactly simulated.
Marc Abraham and Eric Newman are producing the film which will be released through Universal Pictures.
Blake Lively has become the frontrunner for the female lead in Oliver Stone's "Savages" at Universal Pictures reports Variety.
Based on the bestselling novel by Don Winslow, the story follows two best friend pot growers (Aaron Johnson, Taylor Kitsch) in Laguna who share a trippy girl named Ophelia. The duo are so good at their job that an enforcer (Benicio Del Toro) demands they work for his boss, a Mexican drug cartel matriarch (possibly Salma Hayek).
When they refuse, she is kidnapped and they're forced to come up with a fortune in ransom so they set out to hijack the cartel's drug supply. Lively would play Ophelia, a role Jennifer Lawrence was previously linked to until she signed on for "The Hunger Games".
Lively is said to be the top choice for a role that Teresa Palmer and Olivia Wilde were also in consideration for, and if she lands the part it will be over the role of Glinda the Good Witch in Disney's "Oz: The Great and Powerful" to which she's also been linked.
Shooting is aiming to kick off in June depending upon Stone locking down the role.
Mortal Kombat: Legacy - Mortal Kombat: Legacy - Ep. 1 (Brand new live action MK series!) (http://www.youtube.com/watch?v=6s6UiEuCYXA#ws)
Islandski muzej falusa konačno dobio i ljudski eksponat (http://www.blic.rs/Slobodno-vreme/Zanimljivosti/247825/Islandski-muzej-falusa-konacno-dobio-i-ljudski-eksponat)
QuoteTanjug | 14. 04. 2011. - 00:02h | Komentara: 0
Muzej falusa u malom ribarskom gradiću Husavik na Islandu konačno je dobio svoj prvi, pravi primerak ljudskog penisa.
Ova neobična ustanova nedavno je dobila donaciju od porodice preminulog Pala Arasona, u obliku njegovog polnog organa koji će upotpuniti bogatu kolekciju organa kitova, foka, medveda i raznih drugih sisara.
Tokom godina, nekoliko ljudi je obećalo da će, nakon smrti, muzeju zaveštati svoj polni organ, među njima jedan Amerikanac, jedan Britanac i jedan Nemac, ali je porodica Arason prva koje je održala njegovo obećanje.
"Čekao sam tog čoveka punih 15 godina", kazao je agenciji AP Sigurdur Hjartarson, direktor muzeja, koji je veoma ponosan na novi eksponat.
Hjartarson je muzej osnovao pre 15 godina u Rejkjaviku, ali ga je kasnije preselio u Husavik, poznat, pre svega, kao mesto pogodno za posmatranje kitova.
Muzej falusa, koji je u međuvremenu postao važan deo lokalne turističke ponude, svakog leta posete stotine ljudi.
Zajedno s prvim ljudskim penisom u svojoj kolekciji, muzej sada broji 276 falusa, koji su ili u formaldehidu ili su osušeni, preparirani i okačeni o zid.
Hjartarson (69) kaže da je počeo da se interesuje za "falologiju" kada su mu, kao dečaku koji je živeo na selu, dali batinu od bikovog penisa, s kojom je terao stoku na ispašu.
Kasnije, kad se zaposlio u školi u blizini ribarske luke, kolege su mu donosili penise kitova na poklon.
"Tako sam počeo. Otvorio sam muzej pre 15 godina sa 62 primeraka, a sada ih imam 276", kazao je ponosno ovaj neobični kolekcionar.
Donacija Pala Arasona, bivšeg turističkog radnika koji je preminuo je 5. januara u 95. godini, zvanično je postavljena u muzeju prošle sedmice.
Hjartarson je kazao da donacija u potpunosti odgovara Arasonovoj ličnosti.
"Voleo je da bude u centru pažnje. Bio je veoma duhovit. Voleo je da se hvali i da bude provokativan", kazao je direktor muzeja, odbivši međutim da otkrije veličinu najnovijeg eksponata.
"Moraćete da dođete i sami vidite", dodao je on.
Penis od 170cm
"Zvezde" među ekspomatima su penis kita dug 170 santimetara, abažuri napravljeni od testisa bika kao i "neobično velika" falusna kost kanadskog morža.
Pogledao sam HOBO WITH A SHOTGUN Jasona Eisenera, Grindhouse produžetak pomame koju su počeli Rodriguez i Tarantino koji je nesumnjivo na rodrigezovskoj strani spektra promišljanja exploitation tradicije, s tim što je efektniji i od PLANET TERRORa i od MACHETEa kao predstavnika ovog pravca u RRovoj karijeri.
HOBO WITH A SHOTGUN počinje jednom 70s špicom ali u sebi ponajviše podseća na 80s grindhouse film, naslove poput ranih radova Mark L. Lestera, sa gradovima koji trule pod pritiskom korupcije i kriminala i specifičnom dozom psihopatskog ponašanja koje nalazi plodno tle u takvim okolnostima. I dok se kreće u tom domenu 80s ekspolatacije, HOBO je i najbolji. Ono čime ga Eisener opterećuje jeste splatter koji doduše jeste u konvenciji Lesterovog poimanja filma, da se razumemo, ali je isključivo u funkciji brutalnog ponašanja negativaca ali nikada nije sam sebi svrha. Eisener međutim ovde ima nekoliko splatter situacija koje su same sebi svrha i one žanrovski remete svedenost njegovog filma i teraju ga na nekakvu peterjacksonovsku teritoriju bez ikakvog naročitog razloga. Otud, HOBO WITH A SHOTGUN koji je mogao da bude simpatični spomenik 80s eksploataciji poput DOOMSDAYa Neila Marshalla na kraju postaje i neka vrsta iskompleksiranog mlađeg brata Jacksonovih showcase filmova.
Hauer u naslovnoj ulozi naravno komentariše svoje ozbiljne i manje ozbiljne uloge koje je upravo ostvario u osamdesetim i devedesetim ali ovo definitivno nije podsećanje na Hauera koji je radio sa Verhoevenom ili Ridley Scottom već na onog koji se dobro razumeo sa Gary Shermanom i sličnom bratijom u naslovima poput WANTED DEAD OR ALIVE. Lepo je kada čovek uspe da ostavi značajan pečat radeći kako izazovne projekte tako i tezge.
Eisener je snimio pristojan niskobudžetni showcase film u kome je pokazao da ima dosta razvijen smisao za humor i da ima dara za simuliranje žanrovskih obrazaca za male pare. Međutim, nisam siguran koliko ovaj film može biti ulaznica za nešto ozbiljnije pošto nije ni dovoljno duhovitiji od onoga što se na ovu temu inače produkuje niti je dovoljno vešto urađen da sasvim prevaziđe budžetska ograničenja. U tom smislu, ostaje pitanje koliko bi pojačanje Eisener predstavljao sa ulaskom u neku ambiciozniju produkciju no svakako njegov sledeći film zaslužuje pažnju.
* * 1/2 / * * * *
Stvarno je teško naći film koji će nekome kao što sam ja biti preglup i previše naseckan u montaži. Ipak sam ja jedan od retih koji misli da je Michael Bay istinski talentovan filmmaker i uopšte svaki vid prostitucije filmske umetnosti radi podilaženja najnižim nagonima publike nailazi na moje simpatije.
Ipak, WORLD INVASION: BATTLE LOS ANGELES Jonathana Liebesmana je čak i za mene bio vrlo krupno iskušenje. Naime, ovaj film ima suštinski problem na nivou vođenja priče i likova, dakle krupan problem u samoj osnovi filma, i ništa od toga ne uspeva da izleči prilično soildnom tehničkom realizacijom, a nažalost ni širi okviri premise nisu dovoljno zanimljivi da zabašure taj osnovni problem.
Prilično mi je jasno zašto je Liebesman posle ovog filma postao go-to guy za velike spektakle u Holivudu. Očigledno je da on vlada kompleksnim načinima snimanja uz obilnu upotrebu specijalnih efekata i da to može da radi u razumnim budžetskim okvirima, međutim, Liebesman nije novi Neill Blomkamp, nije tako vešt pripovedač i njegov film izgleda kao neka igra koju pred tobom igra grupa ljudi a ti nikako da dođeš i da se uključiš. Ali, rekao bih da upravo taj utisak da je reč o multiplayer igri čini da gledanje tih prizora nije do kraja zanimljivo čak ni samim igračima pošto se fokus smenjuje pa nema konzistentnosti čak ni na tom nivopu pasivnog praćenja situacije.
Ako bi trebalo da se stilski definiše "inovacija" koju Liebesman donosi u podžanr alien invasion filmova, onda je to varijanta u kojoj se priča o vodu marinaca koji se sukobe sa vanzemaljcima a sve je realizovano u mešavini HURT LOCKER - CLOVERFIELD - DISTRICT 9 - BLACK HAWK DOWN koncepcija. Dakle, "velika priča" se priča kroz malu priču, ali ne baš ni malo, nego kao u CLOVERFIELDu, kroz "mikro-priču".
Reći za BATTLE LOS ANGELES da je gung ho regrutni film za marince je istovremeno i pleonazam i netačno. Ovaj film je do te mere gung ho, da na tom putu zaboravlja da napravi bilo kakve likove kao što je recimo bio Clint u HEARTBREAK RIDGE koji bi imali harizmu da privuku regrute. U tom smislu, u ovom filmu jedva da ima bilo kakvih likova i osim nekih vojničkih klišea u rasponu od onog, kome smo videli ženu znamo da će da strada i sl. gotovo da nema nekog upečatljivog karaktera tako da film ne uspeva da izvuče reakciju čak ni iz tih no brainer situacija.
Međutim, glavni no braineri u filmu su vanzemaljci koji su došli preko pola svemira da kolonizuju zemlju a to planiraju da urade tako što će ići sa nekim svojim trooperima i čistiti ulicu po ulicu. Ne želim da zvučim kao humor sa Crackeda pa da nalazim nepraktičnost i nelogičnost u takvom pristupu jedne evidnetno superiornije civilizacije, niti sam došao da gledam film o isključivo ingenioznim vanzemaljcima, međutim, velika slabost ovog filma je u tome što su protivnici Zemljana zapravo jako bezveze.
Vanzemaljci se posle klasičnog "if it bleeds we can kill it" momenta ispostavljaju kao "hard to kill" ali ne naročito nezgodni protivnici, koji čak nisu nešto ni previše gadni na nivou dizajna niti sa sobom donose neku infekciju, zarazu ili tako nešto.
Otud, film nije previše interesantan, a sama lokacija koja se besomunčno lomi i razbija i nije u pravom smislu urbana sredina koja bi se izdvojila svojim specifičnim izgledom jer je LA zapravo većim delom sačinjen od malih i ne naročito zanimljivih kuća. Otud, akcione scene mogu da se dešavaju u bilo kom gradu a Liebesman svojim trešenjem kamere i quick-cuttingom ne eliminiše sasvim svest o prostornim odnosima ali ne bi se reklo ni da ih akcentuje.
Liebesman će sa svojim sledećim filmom definitivno morati da pokaže da li može da pruži nešto više od odlične tehničke realizacije za srednju količinu para, jer ovo definitivno nije DISTRICT 9, film koji bi ulivao poverenje.
* 1/2 / * * * *
Konačno se pojavio TV film a možda i prva epizoda serije MODERNO ROPSTVO koja je deo velikog projekta o trgovini ljudima.
TV film režirao je Vladimir Paskaljević koji je već pokazao svoje tintobrassovske sklonosti u filmu ĐAVOLJA VAROŠ, u kome nažalost ceo sadržaj nije bio usklađen sa onim što je njemu očigledno jača strana a to je nestašni, pubertetski pristup filmu sa akcentom na prljavu, naivnu erotiku i popriličan nemar prema tehničkoj realizaciji u jednom gonzo maniru za koji je odgovoran naš poznati DP Milan Spasić Papi. Iako je ovde reč o TV filmu, SESTRE su ipak kudikamo zahtevnija forma, naprosto reč je didaktičkom filmu koji treba da ukaže na zastrašujuće razmere i opasnosti trgovine ljudima.
Međutim, Paskaljević u najboljim delovima svog filma postiže efekat cormanovskog exploitationa, i u najefektnijim momentima deluje kao campy film "moralne panike" u kome se moralna panika stvara oko trgovine ljudima i tržišta seksa.
Ispovesti žrtava trgovine ljudima generalno u sebi nose izvesnu dozu neuverljivosti, delimično i zato što žrtve ponekad prenebregavaju određene detalje koji su doprineli da nasednu na ponude trgovaca ljudima. U ovakvim slučajevima život ume da bude znatno bizarniji od neke dramske konvencije na koju smo navikli. Sa ovako niskim stepenom ubedljivosti, otud ceo uvod u svet prostitucije deluje apsolutno eksploatatorski, iako jasno to nije bila namera. Prosto okolnosti koje dovode do toga da devojke postanu žrtve same po sebi su na granici uverljivosti a u Paskaljevićevoj realizaciji deluje podjednako kao i pijetet koji može osećati Pam Grier dok se tušira i razmišlja o ubijenom ljubavniku koga planira da osveti.
I u tom domenu javne kuće, moralne panike, seedy erotike i sl. Paskaljević najbolje funkcioniše. Međutim, kada iskorači izvan prenaglašene prljavštine u svet policije (tradicionalni problem srpskog filma) i suda, onda sve postaje manje ili više negledljivo.
Otud, SESTRE deluje kao i sama ĐAVOLJA VAROŠ kao dosta svež zaokret u odnosu na tipične "pitome" programe koji se kod nas nude. U tom smislu, čini mi se da će imati svoje mesto na TVu. Naše televizije odavno nisu snimale serije koje govore o nečem ozbiljnom, a reklo bi se da ni TV filmovi nemaju veće pretenzije uz NEKO ME IPAK ČEKA kao izuzetak.
U poređenju sa NEKO ME IPAK ČEKA, može se reći da su SESTRE znatno življe i zabavnije za gledanje, pa čak i da im je poruka jasnija od onog dosta neubedljivog pro life poetskog prenemaganja. S druge strane, SESTRE isto tako jesu ipak manje uglađenje i zastarele od NEKO ME IPAK ČEKA a to je nešto što naša publika ume da ceni.
Ipak, ono što je mene ponajviše razgalilo i inspirisalo jeste scena u kojoj Dušan Premović, glumac i scenarista, koga sam svojevremeno definisao kao rodonačelnika "ginekološkog neorealizma" zbog svojih radova NEKO ME IPAK ČEKA i FLEŠBEK, prisustvuije sceni abortusa. To je u ravni uzimanja Cronenberga da igra obducenta ili lekara u filmovima kao što su THE FLY ili EXTREME MEASURES. Taj touch je onac koji delo krasi, čak i da je potpuno slučajan!
Što se glumaca tiče, Ljubiša bandović je ostvario odličnu ulogu kao Tadija Tasić, ozloglašeni pimp dok su Ivana Vuković i Ana Mandić u naslovnim ulogama solidne s tim što Vuković ima od starta izraz žrtve dok Ana Mandić uspeva da ponudi nešto intrigantniji i bolje transformisan lik, u čemu joj je doduše pomogao i scenario.
Ostatak ekipe manje više ne zaslužuje pažnju izuzev zabavnih kameo pojavljivanja Strongmana Jovanovića i Krčmarika iz SRPSKOG FILMA u ulogama ozloglašenih pimpova-siledžija.
Vlada Paskaljević je ponovio svoju formulu iz ĐAVOLJE VAROŠI sa svim njenim problemima. Nadam se da će se uskoro opredeliti da se pozabavi nekim nepretencioznijim formama gde će ta opipljiva energija sa kojom prilazi stvarima doći do izražaja...
Pogledao sam LIMITLESS Neila Burgera, snimljen po romanu Alana Glynna, i mogu reći a bi neki zlobnik ovakj film možda nazvao LIMITED i to pre svega zbog toga što je ograničen svojom ključnom premisom - a to je ideja da treba da posluži kao showcase za Bradley Coopera kao leading mana. Ceo film je pravljen sa tom idejom - da se Cooper nametne kao leading man, da podeli vreme sa de Nirom na ekranu, da bude deo jedne character-driven priče i da on nosi taj ključni karakter.
Da li je Bradley Cooper sazreo da bude leading man? Pa, i jeste i nije. U ovom filmu on nije pokazao da je glumčina kao Di Caprio ili neki drugi sličan momak iz njegove generacije, i čini se da ga LIMITLESS dovodi do granica mogućnosti u ovom trenutku, međutim, ovaj film je dobar test i skrojen je u najboljem holivudskom maniru vrhunskog profesionalizma. Dakle, Cooper je sasvim sigurno uspeo da dovede film do nivoa vrlo solidnog, ali možda bi neki jači glumac uspeo da ga prevede i na teritoriju baš baš jakog.
Sama premisa o nelegalnom leku ili narkotiku koji omogućuje konzumentu da koristi puni kapacitet svog mozga, relativno je svež pogled na faustovsku matricu, i Burger u saradnji sa scenariskinjom Leslie Dixon uspeva da prilično uverljivo predstavi ovu suštinski SF premisu i da je učini delom jednog prilično uverljivog sveta.
U tom smislu, ključni ideološki aspekt filma, koji bi se mogao smatrati i ključnim intelektualnim problemom jeste pitanje zašto čovek sa takvom ekspanzijom uma prelazi iz svoje umetničke vokacije (on je SF pisac koji želi da crossoveruje u mejnstrim) u svet berze i da li je to zapravo krajnji horizont postojanja u savremenom svetu. Dok bi neko mogao reći da je ta vrsta prelaska u svet biznisa možda problem premise LIMITLESSa, mislim da je to zapravo ključni ideološki adut jer junak prelazi put od umetnosti preko biznisa i završava u politici, upravo u fazi kada ima povećanu sposobnost "shvataja" funkcionisanja sveta. U tom smislu, ja sam njegov put video pre svega kao ideološko sazrevanje a ne znak puke želje za bogaćenjem koju on zapravo nikada i ne pokazuje jer uprkos vrtoglavom skoku u materijalnom smislu, on stalno živi u istom stanu itd.
Burger je vrlo precizno, sa jednom jasnom mehanikom uspeo da predstavi halucinogeni apekt pojačane percepcije sveta i LIMITLESS je u tom smislu vrlo precizan i konzistentan. Unutar scena ima nekih sjajnih mizanscenskih rešenja i u poslednje vreme LIMITLESS se može izdvojiti kao vrlo kreativan srednjebudžetni film iz slične lige kao i SOURCE CODE.
Nemoguće je u popunosti uporediti LIMITLESS sa INCEPTIONom jer je Nolanov film ipak prošle godine bio jedna vrsta fenomena koji je nadrastao same moći i kvalitete filma. LIMITLES je s druge strane savršeno usklađen sa onim što jeste. Za sada, LIMITLESS bi se mogao smatrati ovogodišnjim pokušajem INCEPTIONa. Naravno, ishod je ostavio manji trag ali ne bih rekao da je reč o slabijem filmu.
* * * / * * * *
Arnold Schwarzenegger is sad that he's not young anymore (http://news.yahoo.com/s/yblog_theticket/20110418/ts_yblog_theticket/arnold-schwarzenegger-is-sad-that-hes-not-young-anymore)
QuoteArnold Schwarzenegger has been busy since he left the California governor's office in January.
Among other things, he's traveled to South America with director pal James Cameron; attended a Scorpions concert in Moscow with former USSR President Mikhail Gorbachev; and been immortalized as a comic book superhero known as The Governator.
But while his life seems pretty great from the outside, Schwarzenegger confesses in the latest Newsweek that he has trouble looking at himself in the mirror these days--though it's not because of the sorry fiscal shape in which he left California. Rather, it seems the 63-year-old ex-governor is having trouble coming to terms with the fact he's getting old.
"I feel terrific about where I am in my life, when I look back at what I've accomplished," the former governor tells Lloyd Grove. "But I feel so sh*tty when I look at myself in the mirror."
Indeed, Schwarzenegger is a long way from his days as Conan the Barbarian. He's heavier, and his perpetually spray-tanned face is accentuated with crow's feet. But he's still in decent shape for a guy his age--not that Schwarzenegger sees that.
"I'm not competing, I'm not ripping off my shirt and trying to sell the body," the former governor frets. "But when I stand in front of the mirror and really look, I wonder: What the f*ck happened here? Jesus Christ. What a beating!"
Ironically, Schwarzenegger's comments come just a few months after his oldest daughter, Katherine, authored a book aimed at helping young women deal with body-image issues. In her book, Katherine Schwarzenegger, who is 20, admitted that she had been "self-conscious" about her weight and other issues during high school, but, with the help of her parents, had come to embrace both her inner and outer beauty.
It's a favor she might have to repay to her father, who is apparently coming to grips with his own body issues.
:)
Pogledao sam sa zakašnjenjem A-TEAM Joe Carnahana, reditelja u kog sam imao ogromno poverenje od prvog "pravog" filma NARC, i čija smo prva tri filma smatrali svojevrsnim "mlečnim" filmovima koje će kasnije zameniti nekim pravim. Međutim, na kraju kad je snimio "pravi" film koji košta preko 100 miliona dolara, sa velikim ambicijama, rekao bih da je snimio ne samo najslabiji film u svom opusu, već možda i jedan od najslabijih filmova te vrste koje je Holivud produkovao uopšte poslednjih godina.
Prošla sezona je bila obeležena guys on a mission filmovima, naslovima poput LOSERS i A-TEAM, odnosno EXPENDABLES i RED. Od ova četiri filma, RED je daleko najbolji, EXPENDABLES je verovatno imao najzanimljiviju "priču" oko sebe, a LOSERS i A-TEAM su bili više konfekcijski, B i A film tog tipa.
Nije teško primetiti da je A-TEAM najgori film od sva četiri uključujući i EXPENDABLES koji je prilično grozan ali ima ipak neku vrstu filmskog izraza, tona i priče - koji su od reda jadni i pogrešni ali postoje. A-TEAM je hrpa nezaokruženih karaktera, nezaokruženih i neubedljivih akcionih scena u potrazi za nekakvom vrstom priče koja bi to sve povezala. Nažalost, ovaj film je pre svega uprkos ogromnoj i gotovo neprestanoj akciji u pokušaju, gotovo nepodnošljivo dosadan, a Carnahan po prvi put pdobacuje čak i u tehničkoj realizaciji akcije koja je u najmanju ruku zbrzana. Međutim, ono u čemu Carnahan naročito uspeva da podbaci jeste odnos prema mešavini akcije i komedije, i taj balans nikako ne uspeva da uspostavi. Tako da film nije naročito smešan iako to očajnički pokušava a akcija je nedovoljno energična i elaborirana da bi bila istinski uzbudljiva.
SMOKIN' ACES je pokazao da Carnahan ume da snimi vrlo efektnu akciju i rekao bih da je u A-TEAMu naprosto zalutao birajući rediteljski postupak kojim će se služiti.
A-TEAM je meni kao ljubitelju ovog žanra ostavio utisak totalnog trainwrecka, moguće je da nekome ko ne voli ovu vrstu filma možda može biti i okej jer ništa ne očekuje.
* 1/2 / * * * *
http://fora.tv/2011/04/04/Slavoj_Zizek_Catastrophic_But_Not_Serious#Slavoj_Zizeck_The_Delusion_of_Green_Capitalism (http://fora.tv/2011/04/04/Slavoj_Zizek_Catastrophic_But_Not_Serious#Slavoj_Zizeck_The_Delusion_of_Green_Capitalism)
Ma kakav crni A-Team bez Mr. T-a, pa to je svetogrđe...
Naravno, esencija
http://www.deadline.com/2011/04/exclusive-mel-gibson-finally-talks/ (http://www.deadline.com/2011/04/exclusive-mel-gibson-finally-talks/)
Pogledao sam UNKNOWN Jaume Collet-Serre, novu produkciju Joela Silvera sa kojom je dosta agilno reagovao na uspeh TAKENa, reklo bi se znatno bolje nego sam Besson u filmu FROM PARIS WITH LOVE. Silver je proizveo TAKENast film sa malo odjeka Bournea, što na nivou zapleta o amneziji što na nivou Berlina kao lokacije koju je uostalom vrlo efektno koristio Greengrass u svojim filmovima. Neeson u centralnoj ulozi čini da se premisa ovog filma upravo kupi na onom nivou na kom treba, dakle da ne bude preglupo za nekoga ko očekuje moderni paranoidni triler a da opet ne bude ni previše pretenciozno za ljubitelje malo tvrđe bioskopske akcije. Dakle, UNKNOWN je po svom duhu taman uspeo da se nadoveže na TAKEN, da u određenom smislu još zrelije postavi likove i da napravi jednu priču koja je pre svega rediteljski konsekventno sprovedena i moram priznati sporadično maestralno rešena.
Collet Serra definitivno zna šta radi i imali smo priliku da se uverimo da ovaj mladi reditelj u usponu napreduje iz filma u film. Međutim, on u UNKNOWNu nezavisno od nekoliko bravura u suspense i akcionim sekvencama, kako u tučama tako i u automobilskim poterama, već na nivou vođenja likova, njihovog dizajna i pretvaranje tipskih likova u svojevrsne karaktere pokazuje da je pravi naslednik Renny Harlina čiji se akcioni filmovi upravo izdvajaju po tome što imaju upečatljive henchmene. Tako i kod Collet Serre, svi likovi su upečatljivi, od glavnih do henchmena koji vode poteru, i svi oni uspevaju da zaigraju kad zatreba, i u vizuelnom smislu i kao generator napetosti. UNKNOWN je film koji je efektan ne samo zbog dobro dizajniranih likova već i zbog toga što srazmerno mali broj ljudi sprovfodi jednu zanimljivu zaveru i on odlično koristi njihove fizionomije kao ključ razumevanja zavere.
Sama akcija je izvanredna, i Collet Serra sa DPjem Flaviom Labianijem vrlo efektno uspeva da na malom budžetu stvori niz izuzetno kvalitetnih i ritmički vrhunski postavljenih akcionih situacija. Samo nasilje u sukobima je vrlo visceralno i ima niz osvežavajuće brutalnih detalja.
Bruno Ganz i Frank Langella, Hitler i Nixon, sa posebnim uživanjem igraju par "starih kadrova" a January Jones i Diane Kruger (koja igra ženu iz Bosne u Nemačkoj, nešto kao Lilit :) ) daju odličan support i drži nivo filma.
UNKNOWN je film bez previše slabih mesta. Njegova osnovna slabost je što nije TAKEN, i što nije imao priliku da se pojavi pre njega pa da bude preteča. Ovako će ostati nepravedno potcenjen kao nekakav epigon, iako po svom kvalitetu to ne zaslužuje.
* * * / * * * *
http://www.youtube.com/watch?v=cxJfVWqK-qg
Ok, I don't know what you think about Mel Gibson, but we're here for a little chat about his upcoming project(s), although I'm quite sure you already had a chance to hear what he said: "I don't care if I don't act again."
Well, guess what, we still think that Gibson should act, so we're glad to hear that he could actually re-team with his Brave Heart writer Randal Wallace for (at this moment) still mysterious project.
Here's what Mel Gibson had to say about the whole thing in an interview with Deadline:
"I could easily not act again. It's not a problem. I'm going to do something now because I want to do it and because it's fun. I've already pulled another job and it's going to be fun.
I don't know if it's going to get off the ground, but I'm going to go work for Randy Wallace again. He's got this script and he's had it for years. He wrote some book and he's adapted it to a script. And it's almost like Alexander Dumas – like that swashbuckler kind of stuff," and added:
"It's total bodice-ripping swashbuckling stuff, but it's funny. It's funny and yet it's got really good serious undertones too. Randy writes a decent script. And I responded to it right away. I thought this is hilarious. I've got to do this. And I'm not the main guy in the film – which is great."
But, according to the Playlist, it could easily be Love And Honor, tale described as "a big, patriotic adventure". They offer a little description that goes like this:
"It's a tale of swashbuckling and derring-do set in late-eighteenth-century Russia. In 1774, the British already realize that they are going to be in trouble if their American colonies revolt and have asked Catherine the Great, czarina of Russia, for 20,000 soldiers to assist in stamping out any resistance in America. In response to this threat to independence, Virginian cavalryman Kieran Selkirk is recruited by crafty spymaster Benjamin Franklin to travel to Russia posing as a British mercenary.
Once in St. Petersburg, the plan is for him to offer his services to Catherine in her fight against the rebellious Cossacks, thus gaining her favor (it doesn't hurt that Selkirk is young and handsome – sure to draw the czarina's notoriously lusty attentions) and convincing her not to send the soldiers."
Sa zakašnjenjem sam pogledao UNSTOPPABLE Tony Scotta. Cini mi se da je ovaj film koliko god sam po sebi stajao kao solidan repertoarski suspenser, zapravo ipak znak jedne stagnacije u kojoj je Tony izgubio svoj prepoznatljvi ritam snimanja scenaristicki i stilski provokativnijih naslova poput TRUE ROMANCE, MAN ON FIRE ili DOMINO sa više generic naslovima poput DEJA VU koji ponekad postižu vrhunski rezultat kao u slucajevima CRIMSON TIDE ili ENEMY OF THE STATE.
Ipak, posle PELHAMa, sada ima UNSTOPPABLE koji se ne samo bavi slicnom temom žleznice, vec ima jednu prilicno nezanimljivu "malu" akcionu pricu, koju Tony uspeva da ucini vrednom filma, ali jednog sasvim malog filma koji pristaje nekom reditelju sa manjim ambicijama i mogucnostima za izbor projekata.
U tom smislu, cini se da je Tony i u okvirima ovog materijala mogao postici više, ali cini mi se da nedostaci u odnosu na sam materijal nisu toliko važni kao kljucni problem izbora projekta.
Ono što Tony uspeva da uvede kao novinu, iz pozicije "velikog" i moćnog reditelja, u jedan "mali" film jeste to što radi sa zvezdama ali one na ekranu nisu tretirane kao zvezda opterećene glamurom i sl. Uspeo je da ih koliko god je to moguće približi nekakvom sivilu i blue collar okruženju teme.
* * 1/2 / * * * *
Dir: Tony Kaye. US. 2011. 100mins
Detachment is the colourful, fluid story about a substitute teacher, Henry (Adrien Brody), his colleagues, and the teen prostitute, Erica (Sami Gayle), he salvages from the gutter, in which, as odd as it may seem, monologues about progressive social issues serve the narrative well. Dotted with rapid flashbacks and impressive chalk animation, the film is as vivid as a Bollywood musical, but way livelier, visually more abstract, and kitschless, with the Newton Brothers' glorious soundtrack rising and falling appropriately.
The film begins with unsmiling, documentary-like talking heads.
The film - which had its world premiere at Tribeca - will be critic-driven for certain, but once word spreads about its accessibility in spite of its unique artfulness and intelligent subject matter and dialogue, an educated and worldly public will wonder what the fuss is about and venture into upscale arthouses everywhere. That the students are cool and belligerent and the music geared toward the young crowd could attract a youthful audience as well.
The film begins with unsmiling, documentary-like talking heads following a simultaneously self-loathing and misanthropic quote from Camus at his most existential ("I have never felt so detached from myself and the world"). It ends with a line from Poe's melancholic The Fall of the House of Usher ("There was a sinking, a sinking of the heart"), as striking shots of trashed contemporary public schools in the US point to the nadir of the American educational system.
In the low-income school where Henry is currently teaching, he is confronted by unruly students he tactfully tames in order to educate. The principal, Carol (Marcia Gay Harden), is considered dead weight by bureaucrats who consider the property only in terms of its financial impact on the neighbourhood ("We are consensus building") and has just been let go.
The staff responds to ever-worsening circumstances in one of two ways. Some become hysterical, like Sarah (Christina Hendricks), a teacher who spreads vicious rumours, and Dr. Parker (Lucy Liu), the school psychologist who has a temper tantrum; others, like Charles (a funny James Caan in a best-ever performance), use humour as their defence shield.
Henry is the hub of the movie in every way. He milks his own relatively calm façade to defuse student anger. He is certainly qualified for Mensa and speaks an intellectual English, but he never condescends.
His problem is that he sees the world in black and white: His demons are buried deep inside, and they are exposed only in rapid-fire flashbacks (his alcoholic mother committed suicide, his half-demented grandfather had sexually abused him). When he sees Erica perform oral sex for money on a city bus, the groundwork is laid for his life to serve a purpose: her transformation. He is good at it.
Lost in the shuffle is the talented Betty Kaye – director Tony Kaye's daughter - as Meredith, an overweight student in Henry's class who wants his blessing as an artist and his body as a woman. In her case, he is detached to the extreme, and she makes an ugly exit that is not a snug fit for the general tone of the movie. But Betty Kaye has the talent to build a successful career. She just needs to find a project that employs no kin.
Production companies: Paper Street Films, Kingsgate Films
International sales: ICM, www.icmtalent.com (http://www.icmtalent.com)
Producers: Austin Stark, Benji Kohn, Chris Papavasiliou, Bingo Gubelmann, Greg Shapiro, Carl Lund
Executive producers: Adrien Brody, Peter Sterling, Andre Laport
Screenplay: Carl Lund
Cinematography: Tony Kaye
Production designer: Jade Healy
Editor: Peter Goddard
Music: The Newton Brothers (Andy Grush, Taylor Stewart)
Main cast: Adrien Brody, Marcia Gay Harden, James Caan, Christina Hendricks, Lucy Liu, Blythe Danner, Tim Blake Nelson, William Petersen, Bryan Cranston, Sami Gayle, Betty Kaye
Reprizirao sam Irvin Kershnerov TV film RAID ON ENTEBBE koji spada među tri naslova koja su vrlo brzo posle događaja obradila čuvenu akciju izraelskih komandosa tokom koje su oslobođeni izraelski taoci koje je u Ugandi držala mešovita nemačko-palestinska grupa. Od ta tri se kao najsupeliji smtara OPERATION THUNDERBOLT Menahema Golana, izraelska produkcija sa kojom se on dobro probio na međunarodnom tržištu.
Kershnerov film ima vrlo visok nivo realizacije, ipak je reč o ozniljnom reditelju koji po scenariju Barry Beckermana pokušava da sagleda čitavu krizu, da prikaže situaciju od otmice, preko pregovora, do oslobađanja. U tom smislu, ovom radu nedostaje jasniji fokus, nedostaje mu jasnija ideja o žanrovskom opredeljenju, da li je ovo priča o pregovorima, misiji u entebeu, šta je zapravo tema. Međutim, Kersh je ipak dovoljno vešt da to u osnovi prevazišđe i da vodi priču čiji osnovni problem ostaju flah-likovi među kojima se po slikovitosti izdvaja Yaphet Kottova imitacija Idi Amina. Međutim, uprkos pitoresnosti samog Amina i Kottovom šarmu, teško je reći da je Idi Amin u ovom filmu ozbiljnije dotaknut osim što je osvešćeno njegovo poimanje otmice u Entebeu kao prvorazrednog medijskog fenomena koji će mu doneti međunarodni publicitet.
Ono od čega Kersh ipak ne uspeva da pobegne a što je klopka filmova sa nedovoljno razvijenim likovima jesu cheesy emocije, a ovde takvih situacija ima u više navrata, od devojčice koja pokušava da spase svoje psetance, preko pogibije Yonija Netanyahua, Bibijvog brata i vođe celog napada pa do sentimentalnih patriotskih pesama koje komadonsi pevaju na putu za Entebe.
No, ako imamo u vidu propagandnu funkciju filma, pristrasnost autora i formu u kojoj su se izrazili, rekao bih da su i Palestinci i Nemci dosta korektno prikazani, premda naravno njihovi motivi nisu naišli na takvu odbranu u scenariju i glumi kao rezonovanja izraelskog vrha.
Kershov rad je primer solidnog 70s televizijskog filmmejkinga, sa nekoliko klišea koji su vešto plasirani i Chuckom Bronsonom u ulozi Dana Sharmona.
Quotekoja igra ženu iz Bosne u Nemačkoj, nešto kao Lilit :)
Lilit je napokon doživela ekstazu tokom njenog napornog boravka u Belom Gradu, sama je otišla u bioskop i iz poslednjeg reda odgledala Unknown. Film joj nije loše pao, jedini problem je bio što je posle 20 minuta shvatila kakav će biti rasplet. Tako mu je to s nama izbosne. :lol:
Quote from: lilit_depp on 28-04-2011, 14:25:34Film joj nije loše pao, jedini problem je bio što je posle 20 minuta shvatila kakav će biti rasplet. Tako mu je to s nama izbosne. :lol:
Takođe, a ja još i nisam izbosne...
Director Tony Kaye's depiction of a substitute teacher's hellish experience in a public high school makes his "American History X" seem lighthearted by comparison.
NEW YORK — Movies have been depicting the horrors of the American educational system for more than half a century, from The Blackboard Jungle to Dangerous Minds and others too numerous to mention. But none has reached quite the nightmarish depths of Detachment, the latest effort from cinematic provocateur Tony Kaye. This film depicting the hellish experiences of a high school substitute teacher makes such previous works by the filmmaker as American History X seem positively lighthearted by comparison. Commercial prospects look dicey, but there's sure to be kudos for the film, which recently received its world premiere at the Tribeca Film Festival.
Adrien Brody, delivering his finest performance since The Pianist, plays the central role of the disaffected Henry Barthes.
Henry's latest gig is at an inner-city public school that is clearly falling apart. Its principal (Marcia Gay Harden) is about to be forced out due to abysmal test scores, the teachers and other staff members all seem to be floundering, and the vast majority of students display zero interest in learning.
But the kids do respond positively to Henry's stoic demeanor, his refusal to back down in the face of their taunts and his uncommon degree of empathy. Among those who blossom under his tutelage is Meredith (Betty Kaye, the director's daughter), an emotionally fragile young woman who displays a genuine talent for photography.
While attempting to handle his demanding work duties, Henry must also contend with a grandfather (Louis Zorich) suffering from dementia and — representing the film's most clichéd element — a teenage prostitute (Sami Gayle) who he takes under his wing.
As usual, the director injects intense visual stylization into the proceedings to frequently arresting effect. The film begins with stark, black- and-white filmed interviews with presumably real teachers describing their experiences and also includes brief animated snippets commenting on the action and a series of sepia-toned flashbacks depicting a traumatic event from Henry's childhood.
Carl Lund's screenplay is most effective in its depictions of the charged interactions between the students and teachers, which could have been written by Paddy Chayefsky in his prime. Among the powerful performers in the terrific ensemble are James Caan as a wisecracking older teacher who's seen it all, Christina Hendricks as a colleague who takes a shine to Henry, Lucy Liu as a guidance counselor reduced to verbally abusing her charges, and Tim Blake Nelson as a teacher on the verge of cracking.
The younger performers make equally strong impressions, and Brody delivers an award-caliber turn that is all the more effective for the quiet restraint he exhibits for most of the film's running time.
It could certainly be argued that Detachment is ultimately more sensationalistic than it is enlightening. But there's no denying that it's the work of a powerhouse filmmaker trying to shake audiences up. Here he succeeds handily.
Venue: Tribeca Film Festival
Production Companies: Paper Street Films, Kingsgate Films, Appian Way
Cast: Adrien Brody, Marcia Gay Harden, James Caan, Christina Hendricks, Lucy Liu, Blythe Danner, Tim Blake Nelson, William Petersen, Bryan Cranston, Sami Gayle, Betty Kaye
Director/director of photography: Tony Kaye
Screenwriter: Carl Lund
Producers: Austin Stark, Benji Kohn, Bingo Gubelmann, Carl Lund, Chris Papavasilio, Greg Shapiro
Executive producers: Adrien Brody, Peter Sterling, Andre Laport
Editors: Barry Alexander Brown, Geoffrey Richman
Production designer: Jade Healy
Costume designer: Wendy Schecter
Music: The Newton Brothers
No rating, 100 minutes
Though he's been linked to three other projects, including a return to the "Terminator" franchise, Vulture reports that Arnold Schwarzenegger may have found a new one to serve as his first post-Governor acting gig.
The story centers on a horse trainer, fired by his boss, who ends up agreeing to kidnap his boss' 11-year-old son from his Mexican ex-wife. Things take a twist when it's learned the ex-wife is happy to be rid of the young boy.
Brad Furman (The Lincoln Lawyer) will direct this drama from an adapted screenplay he wrote based on N. Richard Nash's novel. Albert S. Ruddy and Bill Block will produce with production to kick off this Summer.
Meanwhile Latino Review has picked up the rather unusual report from a scooper that the aforementioned fifth installment of "Terminator" will feature the entire original cast, namely Linda Hamilton and Michael Biehn.
Quote from: crippled_avenger on 30-04-2011, 02:57:53
Meanwhile Latino Review has picked up the rather unusual report from a scooper that the aforementioned fifth installment of "Terminator" will feature the entire original cast, namely Linda Hamilton and Michael Biehn.
Ne znam koliko je ovo realno.
BELI LAVOVI Lazara Ristovskog je film o kome sam morao da razmišljam par dana posle gledanja. Jednim delom zbog toga što je naša kinematografija ipak koliko-toliko zašla u domen relativno racionalnog pristupa stvarima sa po tri-četiri filma godišnje koji istinski privlače pažnju i zaslužuju malo ozbiljnije sagledavanje. BELO ODELO, Lazina debitantska režija, došla je u doba sunovrata naše kinematografije kada su ipak neke "veličine" još i uspevale da figuriraju, i kod nas i u inostranstvu. BELI LAVOVI dolazi u vreme ponovnog uspona naše kienmatografije, kada "veličina" zapravo više nema ali se u bazi dešavaju promene. U tom smislu, BELI LAVOVI su film koji je potpuno izvan svog vremna i kinematografskog trenutka. Poluprazan Sava Centar na premijeri bio je iznenađenje za sve nas ali on samo ilustruje koliko su BELI LAVOVI i novi rediteljski rad Lazara Ristovskog zapravo jedna marginalna stvar u aktuelnim tokovima.
Samim tim, za razliku od BELOG ODELA koje je bilo u Kanu jer ga je režirao Kusturičin glumac, BELI LAVOVI stoje kao u novi film jedne u međuvremenu kompromitovane i potrošene javne figure, u kinematografiji za koju on više uopšte nije relevantan.
Kada dakle više nema nikakvog rezona da se trpe hirovi jedne izbledele zvezde, BELI LAVOVI ostaju ostvarenje koje će eventualno zaintresovati malobrojne perverznjake koji gledau apsolutno sve domaće filmove. I ta malobrojna skupina dobiće film koj je meni bolji od BELOG ODELA ali je i dalje daleko od smislenog - mešavinu MALE NOĆNE MUZIKE i CREMASTERa na temu tranzicije, farsu i meta-film u jednom, nešto sa čim bi možda mogao da se izvuče neki etablirani reditelj poput Kaurismakija, Kusturice ili Žilnika, ranije Puriše Đorđevića, ali ne i Ristovski za koga više nema strpljenja.
Otud, iako nema dileme o tome kakav je ovaj film suštinski, kao i u mnogim slučajevima pre toga, bio bih licemer kada bih prećutao da postoje podjednake budalaštine koje neko smatra klasicima. Ristovski međutim nije imao sreće tako da je prilično jasno u koju kategoriju će upasti ovaj film koji pobuđuje na drastične procene.
No, kvalitet na stranu, uostalom ko još gleda evropske filmove radi kvaliteta, BELI LAVOVI u svom potpunom promašaju donose jednu retro dimenziju koja je krasila naše najveće blef-reditelje a to je vanfilmski koncept koji okružuje film. Ristovski je nesumnjivo obro prepoznao nezadovoljstvo i revoluciju kao motiv i BELI LAVOVI su jedan u stvari žilnikovski rad, s tim što za razliku od Ristovskog, Žilnik kao ličnost ima reputaciju koja legitimiše njegove koncepte. Pošto BELI LAVOVI uprkos tome što su farsa svakako imaju izraženu političku crtu, a ako imamo u vidu potpunu što namernu što slučajnu iščašenost od konvencija tipičnog bioskopskog filma, rekao bih da ovaj naslov ima može i veću budućnost kao žilnikovska instalacija nego kao repertoarski film, pa je šteta što kao takav nije i eksploatisan.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam HALL PASS Braće Farrelly. Sa ovim filmom, oni su se konačno vratili uspešnoj i konzistentno smešnoj komediji od koje su odlutali još od svog najvećeg uspeha THERE'S SOMETHING ABOUT MARY. Tokom tog lutanja, bilo je jasno da naizmenično pokušavaju da ožive svoj stari stil što im nije baš išlo od ruke, a isto tako nisu se nalazili ni u aproprijaciji tuđih stilova. Međutim, u HALL PASSu oni uspevaju da uspešno apropriraju Judd Apatowa, i prave kopiju njegovih relationship komedija, sa svojim pečatima tu i tamo, i u određenom smislu popunjavaju prazninu koju je stvorilo Juddovo lutanje.
HALL PASS međutim uspeva da bude vrlo efektan i da se nadoveže na naslove poput WEDDING CRASHERSa i KNOCKED UPa sa jednim ipak novim pogledom na okolnosti jer se ova dva tek pobočno bave ljudima koji su u braku i spadaju u domen onih komedija čija je konvencija da se završe brakom. Naravno, komedija kao konzervativni žanr čini da se HALL PASS takođe završava brakom, odnosno izlečenom verzijom već uspostavljenog formalnog odnosa
Owen Wilson i Jason Sudeikis su dorasli da iznesu ovu komediju, sigurno zahvaljujući otvorenosti publike prema novim komičarima nastalom u post-HANGOVER klimi. Wilson nije nov ali nije ni sasvim uspostavljen kao solo leading man. Ipak, u ovom filmu uspeva da dobro iznese taj zadatak.
U vizuelnom smislu, isto može da se prepozna uticaj HANGOVERa kao ozbiljno realizovane komedije koja pokušava da funkcioniše u rediteljskom smislu i izvan humora i fokusa na elementarne detalje.
Sa ovakvim, uslovno rečeno, kambekom, teško je ponovo upisati Farrellyjeve na mesto koje su zauzimali, jer ovaj film nije autorski kao njihovi raniji projekti ali je zato zaista dobar.
* * * / * * * *
Pogledao sam UNITED Jamesa Stronga, po scenariju Chrisa Chibnalla, priču o Manchesterovoj tragediji u Minhenu na povratku sa Utakmice u kojoj su igrali nerešeno za Zvezdom ali propšli dalje,. Ovaj događaj je naravno dobro poznat i navijačima Zvezde i navijačima Manchetsera a sam TV film pokušava da osvetli uticaj samog događaja na klub i ljude u njemu.
Priče o tragedijama koje zadese sportske ekipe, dakle kolektive koji su po definiciji zavisni od konkretnih i nezamenjivih pojedinaca prilično su česte. Zar filmovi poput WE ARE MARSHALL i REMEMBER THE TITANS ne govore o sličnim pričama? UNITED je britanska verzija toga koja nekako u skladu sa britanskim mentalitetom, sa dosta stiffupperlipperyja prevazilazi kritičnu situaciju.
James Strong režira UNITED pod velikim uticajem Tom Hooperovog remek-dela DAMNED UNITED ali nažalost Chibnallov scenario nije toliko zreo kao Peter Morganov te iza događaja i njihove rekonstrukcije nema jake priče a uprkos Stronogovom gaženju po sentimentalnosti ni previše emocije. Reklo bi se da je Stronga kao reditelja toliko ponela simulacija ZHooperovog stila da je usput zaboravio da igradi likove pa na kraju Matt Busby, Jimmy Murphy i Bobby Charlton deluju kao nekakvi tipski likovi iz ne naročito razvijene fikcije.
Rekonstrukcija epohe je solidna, opet na tragu DAMNED UNITEDa, ali Beograd je recimo u par scena potpuno neubedljiv i više podseća na SSSR nego na SFRJ deset godina posle istorijskog NE. Čak su i kostimi policije i naoružanje kojim raspolažu neuverljivi i prenaglašeni. Detalji koji ne liče na Jugoslaviju su do te mere brojni i to ne na planu same autentičnosti koliko na planu poimanja tadašnje Jugoslavije da se postavlja pitanje ne samo ozbiljnosti ralizacije već i ozbiljnosti samog promišljanja i literature korišćene u pripremi.
UNITED u krajnjoj liniji, sam po sebi, barem meni kao ljubitelju fudbala, ipak funkcioniše kao osrednji ali gledljiv televizijski rad. Šteta je što nimalo ne odskače od britanskog proseka, a ponegde pada i ispod tog nivoa.
Pogledao sam THOR Kennetha Branagha. Ne znam tačno šta da kažem o ovom filmu, nisam neki poznavalac stripova o ovom junaku, čitao sam tek ponešto i to novije, ali ono što je sasvim sigurno jeste da je reč o junaku čije su avanture na granici filmičnosti, i da logika dešavanja u ovoj priči ima dosta ozbiljnih problema koji zapravo čine sam film dosta nepovezanim u dramskom smislu. Thorov izgon na Zemlju, kao takav ima funkciju u priči, ali njegovi odnosi sa Zemljanima, smrtnicima, nemaju znatnijeg uticaja na globalnu priču oko koje se sve vrti, a to je unutardvorska intriga u Asgardu.
THOR je usled svega ovoga jedno polovično iskustvo, mešavina žive slikovnice za fanove stripa i ne naročito razvijenog avanturističkog filma o dvorskim intrigama. Čudi tako krupan propust da Thor, osim što upozna Nathalie Portman, na Zemlji zapravo nema znatniji učinak.
Koliko god sam Asgard bio živopisno koncipiran, reč je o jednom prilično jednoličnom settingu, krajnje artificijelnom do granice negledljivosti čiji bi dizajneri mogli da nauče od drugih filmova smeštenih u slične svetove u kojima ipak postoji utisak da ih neko naseljava i da tu ima nekog života. U THORu je deo deo u Asgardu potpuno neuverljiv i sterilan.
Kada se Thor nađe u Novom Meksiku, tu stvari živnu jer su karakteri živopisni a postoji i culture clash na kome se bazira sukob među likovima. Međutim, deo u Novom Meksiku gotovo da nema značaja za priču. Dakle, THOR je najbolji u najmanje važnim deonicama.
Angažovanje Kennetha Branagha kao reditelja je više nekakav medijski stunt nego suštinsko rešenje za koncept filma. THOR nije film u kome je on na bilo koji način unosi inovaciju u Marvelov superherojski univerzum. Pre svega u filmu ovoliko opterećenom specijalnim efektima, uloga reditelja njegovog profila svedena je na minimum jer je ionako pola filma napravljeno u postprodukciji.
Kad je reč o glumačkom segmentu ni tu Kenneth nije imao šta da doprinese. Tony Hopkins i ekipa ionako glume ono svoje a Chris Hemsworth nije ništa ni bolji ni gori od nekog prosečnog mišićavog "igrača zadatka". To je sve okej ali ništa što mora da sprovede eminentni karakterni glumac.
Otud, THOS je manje-više mogao da snimi bilo ko, ali problem je što je reč o stripu koji zahteva reditelja kadrog da znatno transformiše materijal ne bi li uopšte u njemu bilo filma.
* * / * * * *
Najzad se pojavio jedan od filmova koje sam očekivao sa najvećom pažnjom, ELEPHANT WHITE Prachye Pinkaewa. Računao sam da će debi ovog reditelja profilisan za zapadno tržište omogućiti da se on malo uozbilji upravo na nivou vođenja priče i efikasnosti. I zbilja, u ovom filmu Pinkaew bolje vodi priču nego inače, film je jasan i efikasan, podela koju predvodi Djimon Hounsou je vrhunska i dobro postavljena. Pinkaew sa samo dva glumca van Tajlanda uspeva da postigne dobar rezultat s tim što je Kevin Bacon nedovoljno iskorišćen i uključen u seriju zapravo repetitivnih scena.
Dakle, zapadni producenti i standardi su pomogli Pinkaewu da bolje savlada ono što je najvažnije u pravljenju filma a to je kako se vodi priča. Međutim, ono čega nema, to su akcione scene po kojima su se proslavili on i Panna Rittikrai. Odnosno, akcije zapravo ima dosta, u odnosu na minutažu čak i više nego u tipičnom Prachyinom filmu. Međutim, Djimonova specijalnost je pucanje i to naročito iz snajperskih pušaka tako da je on mahom daleko od svojih protivnika i tuča, a tuča - radi kojih smo se svi okupili, ima prilično malo, gotovo zanemarljivo u odnosu na Prachyine filmove. Na špici čak i nema Panne i čini se da je Prachya ovde više pokušao da se showcaseuje kao klasični reditelj akcionih filmova, bez akcenta na onome po čemu je prepoznatljiv što je zbunjujuće, mada se možda može objasniti time što Djimon, koliko god da je fizički spreman ipak nije Tony Jaa i moguće je da sa njim nisu mogle da se realizuju te borbe.
U svakom slučaju, Pinkaew se neće baš daleko probiti sa ovim filmom jer nije pružio ono što ume i što se od njega očekuje kao od svojevrsnog inovatora u akcionom žanru. Ovakav kakav je, ELEPHANT WHITE je vrlo solidan DTV, sa odličnom zvezdom u glavnoj ulozi i potencijalom koji nikada ne ispuni. Ipak, bilo bi lepo da ako se Pinkaew ikada vrati svojim akcionim obeležjima sa sobom ponese i pripovedačku disciplinu kojoj se naučio ovde.
* * 1/2 / * * * *
Osama Bin Laden R.I.P.
NEDELJA KAD JE OTIŠAO HASE - ZABRANJENO PUŠENJE (http://www.youtube.com/watch?v=mp_o0qv92u8#)
Scott Mann koji je radio odlični DTV akcijaš THE TOURNAMENT dobija bioskopski film:
Nordling here.
This doesn't sound so much like a remake as it does a reinterpretation along the lines of THE MAGNIFICIENT SEVEN, BATTLE BEYOND THE STARS, or A BUG'S LIFE. Variety reports today that the Weinstein Company in conjunction with Japan's Kurosawa Productions has found a director for its SEVEN SAMURAI remake, and that director is Scott Mann (THE TOURNAMENT).
The film looks to be about a small Thailand village that recruits seven top mercenaries from around the world to help fend off an attack. So, yeah, I guess you could call it a remake, although at least it's not a true samurai film, for which I'm grateful.
I'm of very mixed opinion on this - the original may very well be my favorite film of all time, but I can recognize the fact that the story tropes are so universal that they could be changed up to apply to any kind of genre. This is just another iteration. As long as they don't actually call it SEVEN SAMURAI, which would be silly, this might be okay, emphasis on might. It also depends on who they get to play the mercs. I'd imagine something a la THE EXPENDABLES, where old and new action heroes alike line up to play the merc team.
I am not familiar with Scott Mann's work as a director at all, so I have no opinion on how suited he is for the job. Just don't mess this up, please. If they're going to do a remake of this classic piece of cinema, at least the original will still be on my shelf, always ready to watch. It would be nice if the Weinstein Brothers offered to put out SEVEN SAMURAI for theatrical release, just to pay proper respects.
Pogledao sam GORJAČIE NOVOSTI Andersa Bankea, rimejk Johnnie Toovog filma DAI SI GIN. Vrlo je zanimljivv ovaj spoj švedskog reditelja školovanog u Rusiji i hongkonškog izvornog materijala koji čeka i na holivudski rimejk.
Nažalost, Banke ni posle FROSTBITTENa ni posle NOVOSTI neće imati onaj proboj kakav je očekivao jer osim zanatskog umeća koje je na dosta solidnom nivou, ali opet ne i takvo da bi mogao da ode u Holivud, nije pokazao da vlada filmom na pravi način na nivou celine. Iako se NOVOSTI mogu posmatrati kao pristojan akcioni triler sa satiričnom dimenzijom, upadljivo je koliko Banke nije uspeo da ostvari akcenat na priči o reality emisiji koja nastaje tokom otmice. Otud je jasno da Banke zapravo nije u dovoljnoj meri iskoristio ono što je zapravo ključni detalj po kome se njegov film razlikuje od ostalih.
Kada reditelj na takav način propusti da kapitalizuje ono po čemu je njegov film rebalo da se nametne, premda ruku na srce, meni ni Toov original nije bio naročito uspešan u tom domenu, onda NOVOSTI moraju da se bore sa tipičnim akcionim trilerima u odnosu na koje ipak imaju previše karakternih deonica i raznih idiosinkrazija da bi bile podjednako efikasan film.
Kad je o inscenaciji reč, Banke vlada akcionim scenama vrlo dobro, premda kako rekoh to je manje-više domen već salvladanih zahvata. Kad je o ritmu reč, prijatno iznenađuje relativno dobrim spajanjem statičnih i dinamičnijih scena, i solidno prikazuje protok vremena koji deluje prilično ubedljivo.
NOVOSTI su film koji je solidno realizovan ali ima veliki problem na nivou iskorišćavanja svih potencijala premise i pozicioniranja na sceni. Sve ono što su NOVOSTI dobro realizovale, neko naprosto inače radi mnogo bolje.
* * 1/2 / * * * *
breaking news je prosečan toov film.
Da, a pošto ja nisam neki Toov fan, zamisli kako je tek meni bilo. :)
Pogledao sam THE FLIM FLAM MAN Irvina kershnera, po romanu Guy Owena o mitskom južnjačkom prevarantu Mordecai Jonesu koji tokom jedne od pustolovina nalazi novog šegrta za kog se ubrzo ispostavlja da je previše pošten. THE FLIM FLAM MAN spada u red filmova o con artistima koji preispituju odnos fascinantnog sveta prevaranata sa emotivnim prostorom junaka i odnosom koji oni ostvaruju sa žrtvama. U tom smislu, centralni karakter ostaje šegrt koga igra tada još mladi Michael Sarrazin dojk nepopravljivog Mordecai Jonesa igra George C. Scott.
Koliko god Scott sam po sebi stajao kao glavna atrakcja ovog filma, Mordecai kao statičan lik ostaje u senci transformacije Sarrazinovog Curleya. Otud je šteta što Sarrazin iako po stilu igre jeste suprotan Scottu možda nije bio zamenjen nekim harizmatičnijim mladim glumce.
tako THE FLIM FLAM MAN ima zapravo problem sa tim što glumačka podela nedovoljno iznosi suštinu priče pred publiku iako Kershner sve to vrlo dobro vodi i označava kao reditelj.
Iako bi se THE FLIM FLAM MAN pre svega mogao posmatrati kao neka vrsta komedije o con artistima i kao takav je marketovan, ovaj Kershov rad je mnogo pre coming of age priča smeštena u con milje, sa dosta humora.
Sarrazinov romantic intrest igra lgendarna Sue Lyon a među epizodistima ima nekoliko kultnih vestern faca. Iza kamere se kao pomoćnik režije pojavljuje ipak najlegendarnija vestern faca Yakima Canutt.
THE FLIM FLAM MAN spada u red "drugačijih" Kershovih filmova po kojima na kraju nije bio poznat iako su bili vrlo solidni.
* * * / * * * *
u perspektivi ima smisla obrađivati slabije naslove jakih autora, koji naravno imaju kvalitetnu osnovu, ali je mnogo teško sažeti psihološku matricu honkoških filmova i napraviti kvalitetnu kopiju.
Pogledao sam L'AUTRE MONDE Gilles Marchanda, prošlogodišnji francuski triler koji govori o pogubnom uticaju virtuelne stvarnosti na živote mladih ljudi. Scenario je sa Marchandom pisao Dominik Moll, reditelj koga znamo po filmovima HARRY UN AMI... i LEMMING. U scenarističkom smislu, L'AUTRE MONDE nije naročito uzbudljiv i reklo bi se da je sama tema poprilično pase jer je VR bio aktuelan još krajem osamdesetih, početkom devedesetih a do danas su online igre, četovi i sl. postale već maltene retro problem, a kreatori socijalnih mreža postali su svojevrsna istorijska tema. Međutim, Marchand uspeva da stvori neku vrstu specifične "francuske" atmosfere na nivou likova i njihove opsesivnosti i kroz nekoliko odlično postavljenih situacija uspeva da stvori kakav-takav smisao u ovoj spolja gledano krajnje prevaziđenoj postavci.
Otud, paradoksalno, L'AUTRE MONDE iako je triler koji se dotiče tehničkih pronalazaka (koji su doduše u domenu dobro poznatog, a što se filma tiče i prevaziđenog) najpre funkcioniše u pojedinim bizarnim dramskim scenama i glumačkim rešenjima.
Naročitu pažnjju ovaj film zaslužuje i kao još jedna rola Louise Bourgoin koja je bila jedini smislen deo Bessonovog nedavnog fijaska ADELE BLANC-SEC. Ovog puta ona je odrigrala u potpuno drugačijem maniru ali svakako da je vredna pažnje.
L'AUTRE MONDE nije uopšte dorastao tipičnim poređenjima sa BLUE VELVETom koja su usledila odmah po premijeri. Iako nisam neki Lynchov fan, meni tokom gledanja ovaj film ni po svojim kvalitetima ni po svojoj snazi u bilo kom smislu nije evocirao uspomenu na BLUE VELVET koji je ipak jaka stvar na svim nivoima. L'AUTRE MONDE je mnogo više tipičan parcijalno uspeli francuski triler tako da i horizont očekivanja treba da bude smešten tu negde.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FAST FIVE Justina Lina i za početak odmah treba reći da je ovo do sada najbolji film u seriji. Do sada nije bilo ni ovako spektakularnih ni ovako uverljivih stuntova i rekao bih da je FAST FIVE svakako najambiciozniji u čisto logističkom smislu. Paul Walker i Vin Diesel se ovde ponovo sreću ne samo sa junacima svih ranijih delova već imaju priliku da sparinguju sa Rockom koji dobija poziciju "trećeg" iako je on verovatno najupečatljiviji screen presence od sve trojice, a ja to pritom kažem kao neko ko smatra da je Paul Walker ostvario prilično solidnu karijeru B-akcionog heroja i to vrlo tiho, bez puno buke i da je na neki način postao čak i garant izvesnog kvaliteta u tom domenu, da napravi iskorake poput RUNNING SCARED ili da unapredi solidne naslove poput TAKERSa.
Međutim, Rock je tu jedini pravi star pa je šteta što ga Lin u većoj meri ne tretira kao takvog. Štaviše, reklo bi se da je Lin najveća slabost ovog filma jer kako second unit preuzme stvari film dobije na kvalitetu dok upravo Linovi delovi, ono gde su likovi i neke dramske situacije deluje ne toliko slabo koliko pre svega slabije od potencijala. Mislim da je FAST FIVE redak primer akcionog filma sa masom vrlo potentnih glumaca, u svom fahu, koji su ostali neiskorišćeni iako realno ima dosta dramskih situacija i prilika da se razmašu. FAST FIVE je ponovo, slično prvom delu fokusiran i na nekakve odnose u samoj ekipi, ali njih ne uspeva da razradio dovoljno efekntno čak i za nivo akcionog filma.
Jurnjave, lomovi, stuntovi, sve je to na dosta solidnom nivou i za razliku od ranijih nastavaka sa CGI opterećenjem, FAST FIVE je u svemu tome jako uverljiv i deluje kao da su sada kaskaderi i vozači ipak imali više posla od animatora. Uprkos tome, i svim unapređenjima FAST AND FURIOUS još uvek nije postao prvoklasan akcioni serijal.
* * 1/2 / * * * *
Bio sam vrlo razočaran kad su roknuli Mišel Rodrigez u četvrtom dijelu, ali svakako ću pogledati i ovaj peti jer toliko volim ovaj serijal.
Pa pazi, ovaj film se dotiče i te teme. Leti možda još nije umrla... A kad će...
Ima li boljeg mesta da se navijačima Milana čestita osvajanje Skudeta od Crippled Cornera?
ali valja naglasiti da su se prvo pobratimili sa Partizanom, pa onda osvojili Skudeto 8-)
Pogledao sam ORAO Zorana Tadić, adaptaciju romana UMJETNI ORAO koju je sam uradio Pavao Pavličić. Ovaj film iz 1990. spada u red Tadićevih pesimističnih metafizičkih krimića koje je snimao po Pavličićevoj prozi. Iako se ni ORAO ne može porediti po svom dometu sa Tadićevim nedostižnim klasikom RITAM ZLOČINA (a opet malo koji jugoslovenski film može), on u određenom smislu spada u vrh njegovog opusa, iako s druge strane pokazuje i ozbioljne naznake stagnacije u odnosu na aktuelne kinematografske tokove.
Naime, ORAO je film koji u vizuelnom smislu i na planu neke opšte uverljivosti filmskog prizora u tom trenutku već gotovo da nema šta da traži na bioskopskom repertoaru i samo dosta rastegljivi standardi jugoslovenske kinematografije mogu da ga legitimišu u tom smislu. Tadić prilično nemarno kadrira, izbor lokacija je dosta pretenciozan i bezličan u isto vreme i rekao bih da je film znatno bolje i ambicioznije zamišljen nego što je realizovan. U određenom smislu ak rekao bih da efektnost pojedinih lokacija više proističe iz scenarističke zamisli nego iz kasnije realizacije.
U formalnom smislu, ORAO je rašomonska priča o grupi prijatelja koji kreću da istražuju ko je kriv za smrt, odnosno najverovatnije, samoubistvo njihovog dragog ali prilično krhkog prijatelja. Kako istražuju sve faktor koji su uticali na njegov život postepeno počinju da se svete pojedincima za koje misle da su ga gurnuli u smrt ali takođe ubrzo shvataju da je ključni krivac jedan od njih.
Pavličićev scenario se bavi istragom (samo)ubistva, ali tretira je kao psihološku dramu između četiri karaktera tako da je veliki adut filma to što ni u jednom trenutku ne postaje priča o mački i mišu a sama funkcija "krivca" do kraja ostaje krajnje psihološki ambivalentna i izvan nečega što bi se moglo posmarati kao krivično delo. Pomeranjem pozicije naratora sa prijatelja na prijatelja odnosno sa osmunjičenog na osumnjičenog daje svemu jednu dodatnu dimenziju intrige.
Problem je međutim u tome što scenario koliko god zanimljivo zamišljen, retko kada prevazilazi nivo skice za neki jako zanimljiv film koja ipak nije do kraja ostvarena.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Bata 6655321 on 08-05-2011, 11:37:37
ali valja naglasiti da su se prvo pobratimili sa Partizanom, pa onda osvojili Skudeto 8-)
Pa pazi, Milan voli da ima dobru komunikaciju sa klubovima iz Trećeg Sveta. Zvezda je ipak njihov rival, njima ravan klub. Čekamo se u sledećem ratu.
Zašto ćutiteeee! Zašto ćutiteeee! :lol:
Vama Zenit, nama Milan! 8-)
Pa i Zvezda voli da ima neke manje klubove kojima je pokrovitelj.
xuzi xtwak xuss
Quote from: crippled_avenger on 08-05-2011, 12:34:09
Pa pazi, Milan voli da ima dobru komunikaciju sa klubovima iz Trećeg Sveta. Zvezda je ipak njihov rival, njima ravan klub. Čekamo se u sledećem ratu.
Njima ravan klub? Nijansa crvene boje na dresovima je otprilike ista?
znaš kako se kaže: ko gubi, Krip ima pravo da se ljuti :lol:
partizane, ale, ale, ale :|
Šta da vam kažem, Real Madrid je uvek Real, Rayo Vallecano je to što je. I jedni i drugi imaju navijače. Kao što Realovi navijači nemaju previšđe razumevanja za Rayove, nemam ni ja za Partizan, ali simpa mi je da i manji klubovi imaju svoje poštovaoce.
Eh, Real... Zvezda je bre srpski Notingem forest! :idea:
Pa dobro, Notingem je bio jak klub u svoje vreme, ali razlika je u tome što je Zvezda u krizu Forestovih razmera došla jer je bila opozicija Novom svetskom poretku.
Pogledao sam HRANJENIKA Vatroslava Mimice, jedan od filmova o Holokaustu kojih nije bilo previše u istoriji jugoslovenske kinematografije. Iako je naravno, bilo filmova o zatvorima i logorima, retki su oni koji su se bavili baš temom Holokausta a kao zlatni standard za tu vrstu filma ostaju GORKE TRAVE Žike Mitrovića.
HRANJENIK je ekranizacija pozorišnog komada Milana Grgića koji ga je sam adaptirao i za film. Komad podseća na NEBESKI ODRED Aleksandra Obrenovića i Đorđa Lebovića, i oba trtiraju temu Kapoa u koncentracionom logoru, delimično se baveći samom konkretnom temom viktimizacije, promena u ponašanju usled promene u hijerarhiji, ali isto tako sve to može imati i svojevrsnu širu političku pozadinu, odnosno može da govori o smenjivanju ljudi na vlasti koji vrlo lako od narodnih favorita postaju tirani...
U tom smislu, rekao bih da je HRANJENIK mnogo više politička alegorija nego konkretna priča o Holokaustu pošto je ovo film o Holokaustu bez značajnijih uloga Nemaca. Nemci se pojavljuju ali krajnje marginalno i film upravo govoi o zlu samoregulacije do koga dolaze sami logoraši. i to je po meni ključna kontradikcija ovog filma. Naime, ta civiliacijska tačka u kojoj ljudi koji su u istoj nevolji postaju protivnici jedni drugima čim im se omogući neka vrsta dominacije jeste i psihološki i istorijski istinita, ali može da funkcioniše samo u kontekstu jednog pšireg političkog projekta u kome je neko te ljude, po nekom svom principu učinio logorašima na prvom mestu.
Rekao bih da HRANJENIK zanemaruje tu ključnu stvar koja možda jeste opšte mesto filmova o Holokaustu ali nikako ne sme da se prenebregne i ostavvi nejasnom.
Ja ne kažem da ovaj film u svom prikazu surovosti prenebregava širi okvir ali se on ipak ovde najpre podrazumeva nego što se vidi, tako da se slobodno može reći da HRANJENIK koristi temu Holokausta da bi ispričao zapravo jednu drugu političku alegoriju to ga čini jednim dosta neobičnim filmom.
Međutim, sve to je suviše teatralno, a i u okvirima teatralnosti na prvu loptu, na tragu nekog pojednostavljenog egzistencijalizma, bez ozbiljnije filmske nadgradnje, tako da je ukupan utisak, i pored nesumnjive intrigantnosti, prilično slab.
* 1/2 / * * * *
How a networking immigrant became a spy (http://news.yahoo.com/s/ap/20110508/ap_on_re_us/us_stealing_for_china_the_networker)
Da, kineski mentalitet konstantnog "ruka ruka mije" pristupa je sjajan za špijuniranje. Odlično je to zapaženo u ovom tekstu.
Još malo kontemplacije o partizanskom filmu.
http://www.agitpop.me/?04A6D121 (http://www.agitpop.me/?04A6D121)
СТРИП МИРКО И СЛАВКО
Милослав Самарџић
Пре скоро 20 година звао ме аутор стрипа ''Мирко и Славко''. Запамтио сам му само име: Десимир. И чини ми се да је звао из Лесковца.
Рекао ми је да је он током рата у ствари био четник, да је једва извукао живу главу од комуниста, да је морао тако да црта... И да би сада радо цртао стрипове о четницима. Од срца. Понудио је да ''Погледи'' буду издавач.
То је било доба када смо били најтиражнији политички часопис, а чини ми се да смо баш тада почели да издајемо и стрип о четницима. На жалост, била је инфлација, па је први број тог стрипа, штампан у 10.000 примерака, произвео велики губитак и серија није могла бити настављена.
Десимира сам одбио и то ми је једна од највећих грешака у каријери.
Тада је стрип ''Мирко и Славко'' био предмет подсмеха. Тада су уопште комунисти били у ''мишјој рупи'', мада је Милошевић владао. Нису смели да репризирају партизанске филмове, сем можда изузетно. У маси, нарочито међу младима, црвено није било ''кул''. Прва асоцијација на црвено било је: ''Црвена вештица са Дедиња''.
И није било толико афирмативних натписа и ТВ емисија о Брозу.
Најзад, били су на злу гласу ''прелетачи''. Одједном, сви су као морали да буду с комунистима, па су прелазили у демократски табор, или се макар изјашњавали као присталице демократије.
Под свим тим утисцима, погрешно сам проценио Десимира. Било ми је некако мучно да сада објављујемо његове стрипове о четницима...
И уопште погрешно сам проценио догађаје. Јер ево данас се прештампавају стрипови ''Мирко и Славко'', а на телевизији их хвале, па успут хвале и партизанске филмове, ''Титово време'', итд.
Да сам онда штампао Десимориве стрипове које би он цртао од срца - сада комунисти не би пресликавали ''Мирка и Славка''.
Али, ко је онда могао помислити да ће власт комуниста толико трајати!
Da, da u MIRKU I SLAVKU nikada nije ubijen nijedan četnik.
Pogledao sam I AM NUMBER FOUR DJ Carusa, film posle koga on i zvanično prestaje da bude ubilo kom smislu zanimljiv reditelj i gubi sav ugld i pažnju koju je kod mene stekao odličnim SALTON SEA. I AM NUMBER FOUR je film koji je na nivou celine krajnje konfekcijski, veštački, isfabrikovan a nivou niza značajnih detalja izrazito bezveze. Međutim, konfekcija odnosi prevagu tako da mu čak i pomaže da ako imamo u vidu potpunu ispraznost svega što se u filmu dešava bude na izvesnom nivou čak i gledljiv. Kad kažem gledljiv, ne u smislu da ima šta da se vidi, nego da ne bude dosadno.
I AM NUMBER FOUR je planiran kao franchise-starter, a sudeći po tome kako je prošao, od toga erovatno neće biti nešto, i taj utisak da sada iz ovoga treba da se izrodi serijal još dodatno doprinosi tom konfekcijskom ugođaju i opštem utisku kako ovaj film nije proistekao iz neke zdrave postavke. Uotsalom, i sam roman na kome je baziran napisan je pod pseudonimom Pittacus Lore i pisala su ga dva čoveka. Dakle, svi su na ovaj ili onaj način prišli ovom filmu kao prema nekom proizvodu a taj odnos nisu prevazišli svojim talentom.
Otud se svi šavovi koji su spojili sve ove koncepcije i ideje bolno vide i I AM NUMBER FOUR ne uspeva da dostigne čak ni nivo svojih u osnovi dosta slabih komercijalnih uzora poput TWILIGHTa.
* 1/2 / * * * *
Kada je čovek fan Ginnifer Goodwin, prisiljen je da podnese raznme žrtve, kao što je recimo gledanje romantične komedije SOMETHING BORROWED Luke Greenfielda. Doduše, ja inače volim romantične komedije ali SOMETHING BORROWED spada u onaj red polu-respektabilnih primeraka koji imaju odrđene kvalitete ali i krupne manjkavosti. Luke Greenfield je režirao jednu od mojih omiljenih omladinskih komedija THE GIRL NEXT DOOR i reč je o reditelju koji nije baz dara, premisa filma je solidna, ženska podela je jako dobra, međutim, muški deo ekipe nije na nivou, tako da samim tim bazična premisa o ljubavnoj priči harizmatičnih junaka nije zaokružena na nivou glumačkih rešenja.
Koliko god Ginnifer bila idealan left-field lead za ovu vrstu filma još od kada se nametnula kao scene-stealer u HE'S JUST NOT THAT INTO YOU, Colin Egglesfield nije na tom nivou, i ovde ga, što je doduše čest slučaj u romcomima, po šarmu znatno prevazilazi klišetizirani sidekick kog igra John Krasinski.
Film nikada zapravo ne uspeva da se oporavi od ovog problema, koliko god Greenfield relativno uspevao da održi solidanu razmeru romanse, komedije i relationship polemika u samoj filmskoj supstanci. Sudeći po reakcijama publike u sali, reklo bi se da su i svi klišei koji su obavezna fihura u ovoj vrsti filmova, plasirani na nivou, uključujući i Ruchard Curtis sekvencu na kiši uz Radioheadov FAKE PLASTIC TREES.
Iako ne spadam među one koji otpisuju vrednost romcomima, čak naprotiv, SOMETHING BORROWED nažalost ima krupne nedostatke usled kojih je ipak samo fokusiran na ciljnu grupu žanra.
* * 1/2 / * * * *
Koji su ti najbolji romcomi u posljednjih, say, 5-6 godina?
Najbolji romcom mi je bio moj život do pre par meseci kad je dobio clivebarkerovski zaokret. :) Smisliću neku listu pa ću je postovati! :)
:lol:
Represija državnog aparata ponekad radi na najmisterioznije načine:
http://www.cracked.com/article_19192_6-things-you-wonE28099t-believe-got-banned-by-modern-governments.html (http://www.cracked.com/article_19192_6-things-you-wonE28099t-believe-got-banned-by-modern-governments.html)
Šta je loše u tome što Putin ne voli emo? :)
Dir/scr: Michel Hazanavicius. France. 2011. 100mins
Possibly one of the most joyously enjoyable films to screen in the Cannes competition - especially for lovers of classic Hollywood cinema - The Artist is a real pleasure... shot in beautiful black-and-white, silent (apart from a few brief moments of sound) and propelled elegantly forward by delightful performances from Jean Dujardin and Berenice Bejo it is the most unlikely of feel-good movies.
It is true the film is a pastiche...but it is lovingly made and extremely watchable all the same.
The Weinstein Company picked up for film for the US at the start of the festival and it could well prove a popular draw for other distributors with a love for old-time Hollywood fare. Though French produced - and the two leads also French - the remainder of the key cast are recognisable US actors and the film's intertitles are all in English. It will be a challenge to market, but strong critical response should aid releases.
Writer/director Michel Hazanavicius has scored notable successes with his two OSS:117 spy spoof films - both of which starred Jean Dujardin, and with Berenice Bejo also starring in the first film - and has embraced the technical challenges of The Artist, constructing an appropriately old-fashioned story packed with plenty of nods to Hollywood classics and bringing out the best of his talented cast. It is true the film is a pastiche...but it is lovingly made and extremely watchable all the same.
And in Jean Dujardin he has the perfect leading-man. He is a gifted physical performer and the grace, style and easy charm that worked so well as the blundering spy in the OSS:117 films is harnessed perfectly as successful silent movie star George Valentin whose career is blighted by the arrival of the talkies.
Valentin is at the height of is powers in 1927 when he meets the vivacious and warm-hearted Peppy Miller (Bejo), who is trying to break into the movies through work as an extra. In a plot similar to A Star Is Born and Singin' In The Rain, as Peppy Miller's star is in the ascendance as the studios looks for new fresh new talent with nice voices, so George's career dips. The Wall Street crash arrives only to seal his fall from popularity as he invests all of his money in an overblown silent African adventure film Tears Of Love.
The film does feel a little sluggish towards the end of the first third as the music is a little repetitive and the intertitles are infrequent, but Hazanavicius manages to give the film a real sense of charm and warmth, and film fans will be competing to spot visual and musical references. The films of silent Murnau, Chaplin and Borzage are obvious visual influences, while Welles' breakfast scene in Citizen Kane is delightfully referenced as George and his sullen wife (Miller) unhappily trudge through their marriage.
The relationship between George and Peppy is nicely handled. Dujardin has a ball playing a variation of Douglas Fairbanks while Peppy's grace and innocently passionate personality (perfectly played by Bejo) is the perfect balance to George's sophistication and charm. Both are also terrific dancers, as they get to display in a climactic scene.
Sound does briefly - and engagingly - dip into the film. In an amusing dream (or nightmare for him) scene, George imagines the sudden appearance of sound in the studio as suddenly he can hear voices and winces as even a feather falls to the floor. In the very final scene there is the briefest moment of dialogue.
The American supporting cast are also impressive. John Goodman has real presence as the flustered studio executive, while James Cromwell is suitably stoical as George's loyal driver. Missi Pyle has a nicely judged cameo as a blonde silent star unable to make the transition to talkies - in a role rather similar to Jean Hagen's as Lina Lomont in Singin' In The Rain.
The film, though, comes close to being stolen by the wonderful canine antics of George's loyal Jack Russell companion Jack (real name Uggy). Production design, costumes and music cues are all sheer perfection.
Production companies: La Petite Reine, Studio 37, Las Classe Americaine, JD Prod, France3 Cinema, Jouror Production, uFilms
International sales: Wild Bunch, www.wildbunchbiz (http://www.wildbunchbiz)
Producer: Thomas Langmann
Executive producers: Daniel Delume, Antoine De Cazotte, Richard Middleton
Cinematography: Guillaume Schiffman
Editor: Anne-Sophie Bion, Michel Hazanavicius
Production designer: Laurence Bennett
Music: Ludovic Bource
Main cast: Jean Dujardin, Berenice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller, Missi Pyle, Jack/Uggy
Pogledao sam THE LINCOLN LAWYER Brad Furmana, adaptaciju romana Michael Connellyja. Reč je o filmu za koji se ne može reći da je vrhunsko ostvarenje unutar medijuma i ne nudi puno prodora na nivou umetničkog izraza ili zanatskih rešenja. međutim, u okvirima aktuelnih okolnosti, THE LINCOLN LAWYER je jedno izuzetno prijatnmo iznenađenje koje sa izvesnom dozom arhaičnog pristupa uspeva da osveži savremenu scenu.
Mnogi kritičari su otpisali THE LINCOLN LAWYER kao celovečernju epizodu THE ROCKFORD FILES. Međutim, ne vidim ništa loše u tome, naročito ako imamo u vidu da je serija TERRIERS na najbolji mogući način prošle godine pokazala kako se THE ROCKFORD FILES itekako može uzeti kao kvalitetan uzor za aktuelne radove.
THE LINCOLN LAWYER nije tako hip kao TERRIERS ali vrlo simpatično plasira sve ključne obavezne figure kako courtroom trilera tako i detektivskog filma i sve to plasira na jedan krajnje nepretenciozan način.
Furman je okupio vrhunsku glumačku ekipu - Matthew McConaughey se posle serije anje zanimljivih romcoma vraća tipu uloga sa kojima je doživeo uspon u vreme A TIME TO KILL i svemu tome dodaje rockfordovski swagger. Marisa Tomei je tu kao njegova bivša žena i to je sa njom sve na nivou, kao i uvek :) dok se u ostalim ulogama pojavljuju efektni glumci u rasponu od Ryan Philippea do Bryan Cranstona i Michael Parea.
Furmanova egzekucija je glossy, dosta podseća na televiziju i reklo bi se da je u potrazi za svojim pečatom isporučio film bez izrazitog identiteta. Međutim, konvencionalna ali zabavna priča, glumci i sve olakšice koje donosi žanr kao kalup čine da THE LINCOLN LAWYER prevaziđe ova ograničenja i bude jedan vrlo prijatan i zdrav film.
* * * / * * * *
Animated French thriller about traumatized child geniuses and their deadly mind-control games is definitely not for kids.
An intensely dark and violent addition to the recent slew of 3D animation flicks, French thriller The Prodigies will need to harness all of its superpowers to draw crowds to this Warner Bros. France summer release. Closer to R-rated anime than to family-friendly Pixar, this frenzied action tale, about traumatized child geniuses and their deadly mind-control games, may find that rape, suicide, shootouts and decapitation is better suited for ancillary than for a Sunday matinee.
Related Topics
•Cannes Film Festival
•Cannes Film Festival Revi...
Based on a 1981 bestselling novel by Bernard Lenteric, the story takes place in a somberly recreated New York City, where computer whiz Jimbo (Mathieu Kassovitz) teaches physics at an exclusive research institute funded by multimillionaire mogul Killian (Feodor Atkine). Between his beautiful girlfriend, Ann (Claire Guyot), and his incredibly adept smart phone, Jimbo looks to have finally overcome a nasty childhood event that left his abusive parents dead, for reasons that have something to do with their boy's massive brain power.
When the aging Killian passes away, and his daughter, Melanie (Julie Dumas), decides to pull the plug on Jimbo's projects, he needs to find a way to support a clan of five child prodigies that seem to share his lethal combination of nerd rage and ESP. Inviting them to participate in an American Idol-meets-Jeopardy-style game show, Jimbo sets out to meet the kids at night in Central Park. Before he gets there, they're accosted by vicious thugs, one of whom savagely beats and rapes the 14-year-old Liza (Jessica Monceau).
That scene, like others in first-time director Antoine Charreyron's extremely visceral depictions of assault and anguish, may be off-putting for viewers seeking either a superhero thrill ride à la X-Men, or an ironic adventure à la Toy Story. Instead, screenwriting team Alexandre de la Patelliere and Matthieu Delaporte (22 Bullets) go for all out pathos, exponentially upping the violence quotient as the masterminds team together to revenge Liza. We're thus entitled to several slow-mo Matrix-style shootouts, a few pounding fistfights, and one gruesome bit where a guy gets his head sliced off by a subway car.
While such moments are virtuously rendered in motion capture by visual creator Viktor Antonov (Half Life 2), they're so over-the-top that they squash the narrative. Lenteric's book was a hit with French teens in the '80s, for whom its mix of comic book fantasy and adolescent misery was something new. Nowadays, such material has been handled with either more humor (Buffy) or more eye-candy (Twilight), and as The Prodigies drifts further into a 3D-modeled bloodbath, its message gets lost amid all the megabytes.
Venue: Cannes Film Festival, Official Selection (Séance Lycéen)
Sales: Kinology
Production companies: Fidelite Films, Onyx Films, Studio 37/TP, Luxanimation Scope Pictures
Voices: Mathieu Kassovitz, Alexis Tomassian, Fedor Atkine, Julie Dumas, Claire Guyot, Jessica Monceau, Thomas Sagols, Diouc Koma, Sophie Chen
Director: Antoine Charreyron
Screenwriters: Matthieu Delaporte, Alexandre de la Patelliere
Based on the book by: Bernard Lenteric
Producers: Marc Missonnier, Olivier Delbosc, Aton Soumache, Alexis Vonarb
Visual creator: Viktor Antonov
Character design: Humberto Ramos, Francisco Herrera
Animation director: Tarik Hamdine
Music: Klaus Badelt
Editors: Benjamin Weill, Vincent Tabaillon, Sebastien Prangere
Special effects supervisor: Karim Keddache
No rating, 94 minutes
CANNES -- BBC Films is banking on the old mantra that sex sells.
Related Topics
•Cannes Film Festival
The moviemaking film arm of the U.K. broadcaster is developing a comedy drama named Sex Education with U.K. independent production banner Ruby Films.
Still in the early stages of development, Sex is penned by Jamie Minoprio and Jonathan Stern and details the story of a schoolboy who falls in lust with a teacher's wife and finds himself in a sticky situation.
Minoprio and Stern worked together on movies including the 2007's St. Trinian's, its 2009 sequel and I Want Candy, starring Tom Burke, Tom Riley and Carmen Electra.
And the Beeb's filmmaking unit is also backing Oscar winner James Marsh (Man on Wire) again following the recently completed Project Nim for the BBC, which won the World Cinema Documentary Directing Award at this year's Sundance Film Festival.
Marsh will direct Shadow Dancer (working title), the tale of a young mother in the Irish Republican movement, based on a script by political journalist Tom Bradby from his own novel. Clive Owen, Andrea Riseborough, Aidan Gillen and Gillian Anderson will star in the thriller which is due to shoot early summer.
Paramount Pictures will release in the U.K. Chris Coen (Funny Games U.S.), Andrew Lowe (This Must be the Place) and Ed Guiney (The Guard) will produce.
BBC Films is also developing the feature debut of theater director Rufus Norris, entitled Broken, an adaptation by Mark O'Rowe of Daniel Clay's novel.
Billed as a modern take on the themes of Harper Lee's classic To Kill A Mockingbird, the movie is about a terrifying incident which divides a community. Cillian Murphy has joined the cast and Dixie Linder, Nick Marston and Tally Garner will produce.
BBC Films is also working with Morgan Matthews, the BAFTA winning young documentary director who moves into feature films with an adaptation of his 2005 BBC documentary Beautiful Young Minds.
Written by James Graham and developed with cash by the U.K. Film Council, The X and Y Factor is a rites of passage story about a group of gifted British teenagers competing at the International mathematical Olympiad.
BBC Films is backing director Lone Scherfig's take on the Martin Sherman penned adaptation of Rose Tremain's Music and Silence. Tremain's book is set in the court of Danish King Christian IV and tells the story of a beleaguered King fighting to save his kingdom and his disintegrating marriage. The producers are Dan Lupovitz and Alexandra Stone.
Tom Bradby brings his inside knowledge as one of the UK's top political journalists to Defence of the Realm for BBC Films, an updated remake of the BAFTA-winning original film.
The film is billed as a tense political thriller following a dogged reporter on the trail of an international scandal who discovers that there are dangerous limits to the government's tolerance for freedom of speech. It will be produced by Lynda Myles and Jason Newmark of Newscope Films.
BBC Films and Harbour Pictures are developing a big screen adaptation for a modern family audience of Arthur Ransome's masterpiece Swallows and Amazons.
The classic story centers on four young children who set out on a boat in the Lake District to live alone on an island. Tom and Charlie Guard (The Uninvited) will direct from Andrea Gibb's (Dear Frankie) screenplay, and Nick Barton (Calendar Girls) will produce.
Paul King (Bunny and the Bull) is on the BBC roster and is writing a script based on Geraldine McCaughrean's Peter Pan In Scarlet, the official sequel to the J. M. Barrie classic. With Neverland under threat from dark forces Pan has to call on some old friends to help restore order to the magical world. It will be produced by Stewart Mackinnon at Headline Pictures.
Elsewhere, the BBC and Vertigo Films are reteaming on StreetDance 2.
BBC Films chief Christine Langan said the slate reflects the unit's ambition to support talent and discover original, challenging and entertaining stories.
"The rich and diverse line up of releases in the year to come represents BBC Films' determination to deliver a truly eclectic range of films that really excites British audiences," Langan said.
Pogledao sam hrvatski studentski diptih 24 SATA koji su radili Goran Kulenović i Kristijan Milić. Iako ni Milić ni Kulenović nisu snimili najbolje hravtske filmove koje sam gledao poslednjih godina, oni definitivno jesu negde najbliži mom senzibilitetu, i od njihovih filmova sam najviše očekivao. Nažalost ni ŽIVI I MRTVI ni PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO osim moje želje da budu sjajni filmovi i žanrovskog prepoznavanja to nisu postigli i neka druga ostvarenja su se nametnula kao zrelija. Pa ipak zbog bliskosti u senzibilitetu, i dalje ih smatram rediteljima vrednim pažnje.
Otud mi je zanimljivo da su oni svoje kratke, ili u određenom smislu srednjemetražne debije imali u istoj antologiji, te se može reći da je prilikom ovog spoja takođe zaigrala generacijska sličnost u senzibilitetima.
Kulenovićeva priča RAVNO DO DNA je mešavina Raše Andrića i post-tarantinovskog, koji je sam po sebi post-coenovski, crnohumornog krimića. Balans u ovoj naizmenično sentimentalnoj, grotesknoj i morbidnoj priči nažalost nije baš funkcionalan. Iako je hvale vredan pokušaj da se prenesu obrasci američkog indie krimića u komšijske odnose svojstvene blokovskim dramama iz regiona, sa izvesnom dozom rokerske nostalgije, Kulenović ne uspeva da ih efektno spoji.
Iako ni Milić ni Kulenović u svojim celovečernjim debijima nisu bili tehnički perfektni, u oba ova filma se itekako oseća studentski šmek, for better or worse, ali 24 SATA ne prevazilazi nivo naših studentskih filmova iz tih godina. U tom smislu, 24 SATA je pregazilo vreme u toj meri da su danas studentski filmovi mnogo ozbiljniji.
Kad je reč o Milićevom filmu, on je napravio jednu kamernu walterhillovsku priču i ona u principu mnogo veštije integriše lokalni milje sa stranim žanrovskim obrascima. Miliću sama realizacija takođe nije jača strana, ali u principu sve nedostatke u realizaciji nadoknađuje srčanošću i apsolutnim verovanjem u maticu koju reprodukuje. U tom smislu, njegov segment SIGURNA KUĆA meni čak nagoveštava mnogo više talenta nego što je pokazao u ŽIVIM I MRTVIM.
Milićev segment je otud efektniji od Kulenovićevog koji je na scenarističkom nivou dosta početnički a čini se da te nekonzistentnosti koje su ga mučile u RAVNO DO DNA zapravo nije prevazišao ni u PJEVAJTE NEŠTO LJUBAVNO i da taj film pati od sličnih problema. S druge strane, serija koju uspešno radi već sezonama, pokazuje da ume da se snađe i u nekim žanrovski disciplinovanijim formama i da u filmovima odlučuje da bude pretenciozan preko svojih mogućnosti.
* * 1/2 / * * * *
Evo malo da se pohvalim
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/o-bubicama-i-herojima.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/o-bubicama-i-herojima.html)
Šta, ti se sad prezivaš Pejaković???
Šali se čika Meho, čestitke i rispekt!!!
Cestitam! Ovako na fotkama izgleda fenomenalno.
zanimljivo,animirane bube :)
http://www.yc.rs/sr/magazine/intervjui/filmovi/story/2756/Petar+Pa%C5%A1i%C4%87%3A+Romanti%C4%8Dna+pri%C4%8Da+o+ljudima+i+bubama.html (http://www.yc.rs/sr/magazine/intervjui/filmovi/story/2756/Petar+Pa%C5%A1i%C4%87%3A+Romanti%C4%8Dna+pri%C4%8Da+o+ljudima+i+bubama.html)
Hvala, hvala :)
Pogledao sam dokumentarni film KIMJONGILIA N.C. Heikin. Reč je o tendencioznom pamfletu protiv Dragog vođe Kim Jong Ila u kome su intervjuisani ljudi iz kampova za prinudni rad u Severnoj Koreji. Umesto da cene činjenicu da se neko toliko sistematski pozabavio time da ih natera da rade, oni pljuju po svemu onome što Kim Jong Il pokušava da produži kao zaostavštinu svog oca Velikog vođe Kim Il Sunga.
Film se iscrpljuje u ispovestima logoraša, i samo u određenim segmentima uspeva da zahvati širu sliku života u Severnoj Koreji što je nedovoljno. Čak i kao prikaz Kim Jong Ilovih metoda održavanja socijalizma koje sporadično podrazumevaju i teror, ovaj film je mogao biti i bogatiji pošto na kraju ceo njihov sistem vladavine svodi na jednu od humanitarnih katastrofa, bez šireg pogleda na okolnosti.
Otud je KIMJONGILIA previše paušalan da bi mogao tako olako poneti ime ovog cveta napravljenog da simbolizuje Dragog vođu. Čak i kao pamflet morao je biti raznovrsniji i na kraju pre svega ostavlja utisak promotivnog filma koji ukazuje na problem severnokorejskih logoraša.
* * / * * * *
Što se mene tiče, najočekivaniji film iz ovogodišnje kanske selekcije
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html)
Quote from: crippled_avenger on 25-05-2011, 02:36:15
bez šireg pogleda na okolnosti.
Očekivano. Čak i lažljiva Vikipedija na travel guideu o Severnoj Koreji morala je da kaže: "Crime levels are practically zero".
COLUMBIA PICTURES ACQUIRES UNITED STATES DISTRIBUTION RIGHTS TO THE FORTHCOMING FILM
FROM OSCAR®-WINNING "HURT LOCKER" TEAM OF
DIRECTOR KATHRYN BIGELOW AND SCREENWRITER MARK BOAL
CULVER CITY, Calif., May 24, 2011 – Columbia Pictures has acquired United States distribution rights to the forthcoming motion picture from Oscar®-winners Kathryn Bigelow and Mark Boal, director and screenwriter, respectively, of the Best Picture-winning film The Hurt Locker, it was announced today by Amy Pascal, Co-Chairman of Sony Pictures Entertainment.
The untitled film focuses on the black ops mission to capture or kill Osama bin Laden, which culminated in his death earlier this month during a high-stakes raid on his compound in Pakistan. Bigelow and Boal have been developing the project since 2008 and plan to incorporate recent events into the film.
Boal and Bigelow will produce the project, along with Annapurna Picture's Megan Ellison, and executive producer, Greg Shapiro, with production slated to commence in the late summer of 2011. The film will be released in the United States in the 4th quarter of 2012.
Commenting on the announcement, Pascal said, "With the death of Osama bin Laden, this film could not be more relevant. Kathryn and Mark have an outstanding perspective on the team that was hunting the most wanted man in the world. . Mark is second to none as an investigative journalist, and Kathryn will bring the same kind of compelling authenticity and urgency that distinguished The Hurt Lockerand made that film so memorable and special."
KATHRYN BIGELOW won Academy Awards® for directing and producing her most recent feature film, The Hurt Locker, a look at an elite Explosive Ordinance Disposal squad in Iraq. The film starred Jeremy Renner, Anthony Mackie and Brian Geraghty, and won a total of six Oscars®, including Best Picture. Bigelow's other films include Near Dark, Point Break, Strange Days, The Weight of Water, andK-19: The Widowmaker.
MARK BOAL won the Academy Award® for his original screenplay for The Hurt Locker. He also won an Oscar® for producing the Best Picture winner. As an investigative reporter, he has written for such national publications as Rolling Stone, The Village Voice, Brill's Content, Mother Jones, and Playboy. In 2003, he wrote Death and Dishonor, the true story of a military veteran who goes searching for his missing son, which later became the basis for Paul Haggis's follow up to Crash, In the Valley of Elah, released by Warner Bros. in 2007. Boal collaborated with Paul Haggis on the script and shares a co-story credit on the film.
MEGAN ELLISON is the owner and CEO of Annapurna Pictures and the producer of the forthcoming Wettest County, directed by John Hillcoat. She was the Executive Producer of True Grit. Annapurna is financing and producing upcoming films by Paul Thomas Anderson, Martin McDonagh, and Andrew Dominik.
GREG SHAPIRO won an Academy Award® for producing The Hurt Locker. His recent credits include The Conspirator, directed by Robert Redford, and A Very Harold and Kumar Christmas.
About Columbia Pictures
Columbia Pictures, part of the Columbia TriStar Motion Picture Group, is a Sony Pictures Entertainment company. Sony Pictures Entertainment (SPE) is a subsidiary of Sony Corporation of America, a subsidiary of Tokyo-based Sony Corporation. SPE's global operations encompass motion picture production and distribution; television production and distribution; home entertainment acquisition and distribution; a global channel network; digital content creation and distribution; operation of studio facilities; development of new entertainment products, services and technologies; and distribution of entertainment in more than 140 countries. Sony Pictures Entertainment can be found on the World Wide Web at http://www.sonypictures.com (http://www.sonypictures.com).
Quote from: crippled_avenger on 25-05-2011, 03:23:15
Što se mene tiče, najočekivaniji film iz ovogodišnje kanske selekcije
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/05/artist-trejler.html)
zemlja plese :lol:
sjajan trejler ,rekla bih cak omaz fred asteru i dzindzer rodzers,umalo da napisem lin
Da je omaž Ginger Lynn, bilo bi kod Mehmeta na topiku. :)
Pogledao sam HANYO Sang-soo Ima, rimejk Kim Ki-youngovog klasika iz šezdesetih. Reč je o vrlo zanimljivom, dosta senzacionalističkom, pri kraju idejno konfuznom, ali u osnovi vrlo efektnom spoju melodrame i trilera, priči o ljubavnom trouglu koji podstiče izvesne vidove nasilja. HANYO je očigledno jedan od južnokorejskih filmova pravljenih za izvoz ali srećom ne ulazi u ovaj manir revenge filma i ne obezvređuje se kada koketira sa nekim od tih elemenata.
Im je snimio pre svega jedan elegantan film, sa dobrim ritmom u kom uspeva da sačuva specifičnost korejskog poimanja vremena i komunikativnost sa zapadnom publikom. Isto važi i za glumačku podelu koja je izrazito user friendly za zapadne gledaoce.
Ono što se javlja kao osnovni problem, to je izvesna ispraznost u psihološkom smislu koju Im pokušava da pokrije senzacijama i u tome uspeva. On dobro postavlja priču, ali je onda pred sam kraj ne dovodi do ubedljivog i sadržajnog psihološkog razrešenja i time film silom gura u žanrovsi geto nudeći senzacionalističko rešenje bazirano na nasilju i podrazumevanjima. To ne dovodi do prevelikog disbalansa na nivou celine ali pokazuje da je HANYO u izvesnom smislu, uprkos veštini realizacije i jedna izgubljena prilika. Srećom, u ovim okolnostima, HANYO ima sasvim dovoljno kvaliteta da mu čak i tako fundamentane mane ne budu prevelika prepreka.
* * * / * * * *
Znam da se sa velikim nestrpljenjem očekuje moja reakcija na današnje događaje. Upravo sam u fazi analiziranja prispelih obaveštajnih podataka i oglasiću se kada budem spreman.
Propade Služba...
Služba je morala na neki način da privede ovu bajku kraju. Problem je u tome što se sve završilo u rodnom selu Nenada Bjekovića tako da će Partizan iduće godine imati deset miliona za pojačanja.
Tvrdiš da Služba ima informacije da je ovo Bjekovićev prvi ljetnji transfer? Pa tu će onda biti i više od 10 miliona, nema veze što je holandska liga u pitanju.
Bato, vama je draga Srbija, ali vam je Thiago još draži...
Pogledao sam KANDAGAR Andreja Kavuna. To je ruski akcioni triler po istinitoj prići posade jednog teretznog Il-76 koji su 1995. zarobili Talibani. Ovaj film se definitivno izdvaja iz mase hostage true story priča pre svega po tome što prikazuje Talibane znatno realističnije i zatočenje ruskih pilota prikazuje dosta ubedljivo. Ubedljivost pre svega proističe iz toga što zatočeništvo nije trilerski postavljeno, nije tako intenzivno već u svemu tome ima dosta haosa, javašluka, pa čak i svojevrsne simulacije normalnog života. Ovo je film koji dosta dobro prikazuje otmicu kao pokušaj da se izvuče neka istinska korist, da se uspostavi neka razmena što u većini hostage trilera, sa razlogom uglavnom biva konvertovano u suspense.
Ovde međutim, mi zapravo gledamo Talibane koji na manje-više razumne načine pokušavaju da uposle ruske pilote, gledamo diplomatsku akciju koja ima rezultate i otkriva da to nisu okolnosti bazirane na aktivnostima filmskih supervillaina već ljudi koji imaju određene idiosinkrazije ali su u suštini skloni tome da obave posao.
Kavunov stil pretenduje da bude moderan, sa kadrovima koji su na tragu CHILDREN OF MEN (ovo poređenje treba uzeti krajnje uslovno), i sa jednim osmišljenim vizuelnim konceptom za koji se čini da prevazilazi Kavunove moći te više deluje kao dobra ideja nego kao sigurna egzekucija. Mislim da bi ovaj film možda bio efektniji da je realizovan "ruskije" a pod tim pritom ne smatram na bazioranje režije na širokoj ruskoj duši,već pre na tehnikama kojima su ranije sigurno ovladali. Ovakav pokušaj modernizacije otkriva da u nekim aspektima veština a u nekinm verovatno i budžet nisu sve to ispratili.
Pa ipak, uprkos tome, za KANDAGAR se ne može reći da među evropskim simulacijama Holivuda zauzima sasvim solidno mesto, i da se lako može porediti sa vrhunskim primerima američke televizije što nije uopšte degradacija.
Iako je Holivud u znatnoj meri dosta već eksploatisao temu talaca, KANDAGAR ima šta da doda kanonu filmova na ovu temu pre svega zahvaljujući svom odnosu prema "negativcima" i to paradoksalno ne zbog svog svog naročito "razvijenog odnosa" prema njihovim karakterima već zbog svog smirenog odnosa prema njihovoj praksi.
* * * / * * * *
Pogledao sam omnibus HAMBURG-ALTONA Dragutina Krencera, Mladena Mitrovića i Vedrana Mihletića. Kad sam ga gledao prvi put, kao dete - na nekom od festivala, ostavio mi je bolji utisak nego sada. U to vreme, pa i danas, razlikovao se od studentskih omnibusa po tome što nije prenaglašeno odskakao od onoga čime se inače bavio jugoslovenski film. Koliko je, naravno, s jedne strane značajno da studentski omnibusi budu energični i automatski osveže kinematografiju, mnogi od njih ostanu na nivou sakupljenih studentskih vežbi koje u predstojećem periodu neće u znatnoj meri uticati na tokove u kinematografiji.
Neki među njima poput KAKO JE PROPAO ROKENROL imali su uticaj na popularnu kulturu u celini, u određenom smislu je ta estetika produžena kroz MI NISMO ANĐELI ili MUNJE, ali i u tom konkretnom slučaju produžetak su doneli savremenici ili sledbenici a ne sami reditelji omnibusa. U krajnjoj liniji, čak i PAKET ARANŽMAN, redak slučaj omnibusa čiji su reditelji ostvarili karijeru, uopšte nije reprezentovao aduta po kojima će njihovi reditelji kasnije postati poznati.
U tom smislu, HAMBURG-ALTONA spada među one omnibuse čiji autori nisu ništa postigli a u samom filmu su spojili ponešto novo sa već izgrađenim stilemama jugoslovenskog filma. Otud je recimo središnja priča MENSO jasna aproprijacija sidranovskog Kusturice a završna BOGART koketira sa pajkićevskim persiflažama novotalasovskog čitanja klasičnog Holivuda.
Sa ovakvim filmovima, međutim, Krencer, Mitrović i Mihletić delovali su kao zapravo izuzetno spremni za ulazak u naš film pošto su im radovi odavali utisak da znaju gde žive i u kojim okolnostima rade.
Ključni istorijski značaj, međutim, HAMBURG-ALTONA ima u tome što se u trećoj priči vide grudi Vesne Trivalić i to iz perioda kada još nije bila komičarka.
Činjenica da ovaj film ne donosi radove reprezentativnih autora i da je reč o relativno pitomom ostvarenju iz jedne inače manje uzbudljive faze u našoj kinematografiji, čini da ovo bude naslov isključivo za kompletiste.
* * 1/2 / * * * *
Hell damn! Toples Vesna! Što ne reče ranije?
Pogledao sam THE HANGOVER PART II Todda Phillipsa. Uprkos tome što sam zbog ukidanja Firerovog kamea prvobitno planirao da bojkotujem ovaj film, odsustvo novih naslova na repertioaru me je nateralo da ga ipak pogledam. Obradovalo me je što je u petak uveče, projekcija u Tuckwoodu bila rasprodata a i jedna od manjih sala u Domu Sindikata gde smo na kraju gledali bila je baš puna.
Osnovni kvalitet prvog filma a to je prosto činjenica da je pored dobre komedije to suštinski zaista bio i dobar film na svim nivoima, i da je nezavisno od humora imao intergritet i na nivou priče i na nivou rediteljskog postupka, drugi deo odiše parcijalnošću svojstcvenom komedijama. Nije problem samo u tome što je ovo sequel i što su mnogi gegovi na ovaj ili onaj način bazirani na prvom filmu, već i u tome što se PART II ne može gledati bez poznavanja prvog dela. Ovog puta, iznenađujuće, Todd Phillips odustaje od svog ključnog aduta a to je tretman gross out komedije kao ozbiljnog filma i odmah prelazi na stvar.
A kad se "pređe na stvar" onda treba reći da je PART II vrlo korektno spakovan proizvod koji istovremeno ponavlja formulu prvog filma i osvežava je novim gegovima. Mislim da se čak u prevelikoj meri obraća fanovima prvog filma, i da u pojedinim situacijama više pokušava da ponovi detalje nego samu suštinu. I u tom smislu, PART II radi posao, tu nema zbora. U izvesnom smislu, Todd čak i eksperimentiše sa horizontima gross outa kroz naročiti akcenat na muške genitalije. Dakle, ne može se reći da na nivou pristupa ovaj film ne donosi određeni pomak.
Međutim, to sve ne čini da PART II u bilo kom momentu zaživi kao samostalna priča o nekim ljudima što je THE HANGOVER bio. PART II je samo dobro zezanje bez suštinskih temelja i tu sve čini da najkrupnije zamerke ovom filmu zapravo budu vezane za ono što najšira publika neće zapaziti na planu zabave ali će definitivno osetiti barem instinktivno da to nije prava stvar kao što je bio prvi film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TOO BIG TO FAIL Curtisa Hansona, HBO ekranizaciju knjige Rossa Sorkina koju je za televiziu adaptirao Peter Gould, nama najpoznatiji kao pisac brojnih efektnih epizoda BREAKING BAD.
Curtis Hanson spada u red holivudskih rediteljskih aristokrata i ovde se poduhvatio rada na materijalu koji je granici famoznog "telefonskog imenika" kojim se opisuje sujeta poznatih reditelja. Sorkin je u svojoj knjizi praktično objasnio kako je Wall Street nizom pogrešnih poteza uspeo da dovede do krize a zatim kako je sujetnim odlukama doveo do toga da država mora da učini sebi nesvojstvne gestove kako bi tu krizu razrešila.
Sama tema dakle ne obećava puno prostora za filmične situacije, ali Hanson uspeva da napravi pre svega interesantan i razumljiv TV film u kome uspeva da razdvoji uticaj emocija, sujete, naučnog pristupa, ekonomskih zakonitosti i političkog pritiska i da u krajnjoj liniji pojasni najosnovnije zakonitosti nedavne ekonomske krize.
Neko bi rekao da se od majstora kao što je Curtis Hanson očekuje i više, međutim, ja bih rekao da je zapravo potrebno biti majstor kako bi se baš ovo postiglo.
TOO BIG TO FAIL je film koji pripada televiziji ne po svojoj realizaciji koja je na visokom nivou već po svojoj dosta specifičnoj fokusiranosti i didaktičnosti. Pa ipak, ako imamo u vidu da je Hanson poslednjih godina lutao, ovaj televizijski rad ne možemo smatrati povlačenjem već pre jednim povratkom u relevantne tokove.
Kao što je već poznato korisnicima kako socijalnih tako i nacionalnih mreža, pogledao sam X-MEN: FIRST CLASS Matthew Vaughna, i da mi BLADE nije stvarno jedan od najbitnijih filmova inače, priznao bih da je ovo svakako najbolji film ikada snimljen po Marvelovom stripu. Ovako to zadovoljstvo prepuštam nekom drugom, ali mislim da je to svakom dobronamrnom gledaocu očigledno.
Vaughn je u saradnji sa ekipom scenarista koja je bila toliko velika da je na kraju bila arbitraža ko će se potpisati, premda mislim da su ključni u svemu bili on i Jane Goldman koji su radili KICK-ASS. Čini mi se da su oni upravo dodali filmu onu dimenziju koja je nedostajala Marvelovim ekranizacijama pre ovoga.
Prvi veliki adut FIRTS CLASSa jest to što se dešava u epohi, dakle u šezdesetim koje su ovde stilizovane na svim nivoima. Dakle, ovo su "imaginarne" šezdesete koje Vaughn prikazuje ne samo u jednom kenadamovskom fizičkom dizajnu već je i filmski izraz, naročito na nivou pojedinih specijalnih efekata i rediteljskih rešenja jako blizak filmovima iz te epohe. U tom smislu, Vaughn nije imao potrebu da nas ubeđuje da su superheroji "stvarni", već je morao da ih smeti unutar jedne izmaštane slike o jednom vremenu, što mu je znatno olakšalo stvari.
Međutim, u dizajnu tog sveta, očigledno je da su i Ian Fleming, i Stan Lee & Jack Kirby i Mary Quant i Ken Adam imali svoje učešće, i Vaughn ih sve uzima u obzir sa podjednakim značajem.
Kada je kroz stilizaciju i dizajn olakšao prihvatanje premise, Vaughn je napravio ključni zahvat a to je pre svega izbor glumaca u kome praktično nema greške - to su sve perspektivni ali i već dokazani glumci koji odlično funkcionišu kao grupa, nema opterećenja statusom zvezde, barem ne još uvek i sasvim sigurno je da će se neki koji su već u usponu kao Fassbender ili Jennifer Lawrence ovim filmom dodatno izboriti za bolju poziciju. Sa ovakvim glumcima, Vaughn ima lakoću izlaganja likova i priče, sa dosta šarma i nenametljivih rešenja.
Konačno, u vizuelnom smislu, Vaughn i Ridley Scottov DP John Mathieson rade sve vrlo old school i iako u filmu ima specijalnih efekata i rušenja, mislim da su najefekntije scene upravo urađene na jednom vrlo bazičnom nivou filmskog izraza, i da mnoga rešenja iz FIRTS CLASSa koja su najefektnija su lako mogla biti viđena u nekom filmu poput FROM RUSSIA WITH LOVE recimo.
Dakle, Vaughn uprkos velikim tehničkim mogućnostima ne gubi iz vida sve jednostavne vidove pričanja priče i pre svega zahvaljujući njima poentira.
U dramaturškom smislu, X-MEN FIRST CLASS je jako dobro postavljen jer uspeva da istovremeno bude origin story ali i konkretna priča sa konkretnim villainom. U tom smislu ne odaje utisak hendikepiranog superherojskog filma u kome pričanje origina remeti sklad filma, a zatim sequel čini nerazumljivim onima koji ne znaju strip ili prvi film. X-MEN: FIRST CLASS je autonoman film, koji stoji za sebe i jedan je od retkih među ekranizacijama stripova.
* * * 1/2 / * * * *
Oooooh. Prelepo.
Paramount Pictures is developing a feature film about the romance between Elizabeth Taylor and Richard Burton and setting it up as a directing vehicle for Martin Scorsese says Deadline.
The studio has optioned Sam Kashner and Nancy Schoenberger's book "Furious Love" while the producers have a rights agreement with Burton's estate, and a pledge of cooperation from his widow to make his library available.
Taylor made available many of the love letters Burton wrote to her over the years for the book which focuses on a torrid and tempestuous romance between the two stars after they fell hard for each other on the set of "Cleopatra" despite each being married to other partners at the time.
The filmmakers have also reached out to the estate of Taylor with the same hopes and a writer will be hired shortly. Scorsese, Julie Yorn, Gary Foster and Russ Krasnoff will produce.
With his MLK project having fallen apart, "Bourne" sequel director Paul Greengrass is now mulling his next project.
The helmer is in talks to direct Tom Hanks in the Somali pirate film "Maersk Alabama" in development at Sony Pictures says Vulture.
The true life story centres on captain Richard Phillips, who was held hostage by four Somali pirates who seized his ship the Maersk Alabama. He was subsequently rescued by a group of Navy SEALs early 2009.
The studio obtained the cargo ship captain's life rights and his upcoming memoir "A Captain's Duty" in 2009. Billy Ray ("Shattered Glass," "Breach") has penned the script while Scott Rudin is producing.
The studio wants to make the film as early as the Fall once Hanks wraps "Cloud Atlas" in the Summer.
Greengrass however is also considering "Rush", the Formula One drama written by Peter Morgan ("The Queen", "Frost/Nixon") set up at Working Title Films.
Morgan's script deals with three-time F1 champion Niki Lauda's famed rivalry with the English race driver James Hunt, both on and off the track, and his near-fatal 1976 racing season.
Geek kids in small town America uncover alien life in writer-director J.J. Abrams' sincere summer pic, writes Todd McCarthy.
Like an old airplane (or spacecraft) jerry-rigged from scrap pieces and made air-worthy again, Super 8 has been patched together with 30-year-old spare parts to provide an enjoyable ride of its own. With writer-director J.J. Abrams capably manning the controls but with producer Steven Spielberg conspicuously on board as navigator to provide sage advice, this science fiction adventure centered on film geek kids in smalltown 1979 America is something Spielberg can easily be imagined having made himself around the same time and is, indeed, unthinkable without him. Engaging on its own terms and sharply tuned in to the wavelength of pubescent boys and girls, this Paramount release looks set for a profitable flight as a widely appealing general audience summer attraction.
No one can say there's anything new here. The specific setting may be Rustbelt, U.S.A. instead of a blandly anonymous western state community, but the ingredients are pure Spielberg from the first 10-15 years of his career: Fractured average American households, often with one parent missing, where kids must fend for themselves and are more aware of something big happening around them than are the distracted, small-minded adults; a threatening alien interloper whose presence, once made public, will throw authorities and the populace into a panic and entire communities into flight; kids who can save the day by being open to their imaginations; nerds, not brawny macho types, as heroes; a monster whose fearsome power is made clear but whose physical characteristics are only gradually revealed; flawed parents whose eyes are finally opened to the virtues of their children; swooping crane shots and dollies-in for close-ups; nighttime scenes punctuated by bright lights shining at the camera and, over-archingly, an abiding love of sci-fi and monster lore as absorbed and, in this case, replicated by movie-crazy kids.
This latter element adds one new element to the formula, injecting into the mix a layer of Blow- Up and Blow Out, that of an explosive incident accidentally caught on film that provides the key to a huge cover-up. The little band of Lillian, Ohio, middle school filmmakers is led by the chubby, intensely driven Charles (Riley Griffiths), with Joe (Joel Courtney) as his makeup and special effects expert, a crucial position given that they're making a zombie movie to submit to a teen film festival. To their mutual delight and surprise, the school blond beauty, Alice (Elle Fanning), has agreed to co-star in their opus, and her pale skin indisputably provides a receptive canvas for undead facial adornments.
The pushy Charles comes from a large, boisterous family but Joe and Alice have troubled homes; as a prologue informs, Joe's mother was recently killed in a factory accident, a tragedy to which Joe's cop father Jackson (Kyle Chandler) for some reason connects Alice's drunken, derelict father Louis (Ron Eldard).
Slipping out at midnight for a clandestine shoot, the trio and their filmmaking cohorts head for an outlying old train station to create a key scene with Alice and leading man Preston (Zach Mills). When he notices a train unexpectedly approaching, the excitable Charles yells "Production value!" and sets the camera to include it, little knowing that a pickup truck will pull onto the tracks and be deliberately positioned to create a collision that will far exceed the spectacle of the train wreck in Cecil B. DeMille's The Greatest Show on Earth, Abrams' and Spielberg's acknowledged inspiration for the sequence.
Unconvincingly, the driver who caused the crash, school science teacher Dr. Woodward (Glynn Turman), survives to warn the kids not to say anything to anyone about what they saw, but they do pick up one odd little white cube from among crates of them being transported on the train. In a quaint touch that will be especially amusing to those old enough to remember the pre-video days of delayed gratification, the kids must wait three days for their film to be developed. But when they finally see their footage, they realize the camera remained running through the wreck and there's something vaguely visible moving around in the darkness that looks very creepy.
"That was mint!," as Charles repeatedly says in his own curious precursor to "awesome," and the battle lines are drawn. Air Force personnel, led by the the ruthless Nelec (Noah Emmerich), immediately move in to exercise damage control and prevent the public from learning, for example, that the train was transporting unknown material from the legendary Area 51. When the sheriff vanishes after one of several instances of violent nocturnal disturbances, Jackson takes charge of the local force and finds himself at increasing odds with the military. Enterprisingly, the kids sneak into Dr. Woodward's office and find secret government footage revealing that an alien landed in the U.S. in 1958, the repercussions of which are just now being felt.
Through all the big action of the final half, including the town's forced evacuation, further disruptions by the alien, the kids' continued efforts to film their movie and their ultimate escape from encarceration to try to save the day, Abrams still finds time to delineate some of the characters' emotional struggles, notably between Joe and his cop dad, who begins to realize his boy may not be completely out to lunch after all; between Alice and Louis, who's revealed to be more a complex character than initially indicated, and even between Charles and Joe about their competitive feelings for Alice, the latter a nicely realistic touch of a sort not commonly found in Spielberg's own work.
Despite these fractious relationships and an entirely unnecessary f-bomb lobbed in at one point, Super 8 remains a somewhat softer, more benign experience than the mostly harsher and harder sci-fi and fantasy fare produced today; it's more attuned to the sensibilities of, say 12-14-year-olds than to those of kids, say, 16 and up, and only time will tell if this limits the audience somewhat. It's entirely a throwback, to be sure, but also a sincere evocation of emotions and aspirations many kids experience at that transitional stage and admirable in its devotion to the dawning of creative impulses and bubbling imaginations.
Although the impressive Fanning's presence carries with it some contemporary associations, as well as passing thoughts of her older sister Dakota's role in Spielberg's War of the Worlds, Super 8 has been cast in a solid but unglamorous manner befitting the common folk setting. Technically, it looks almost identical to a Spielberg film from three decades ago. End credits are worth sticking around for, as they reveal the final full version of the Super 8 movie the kids endured so many distractions to make.
Opens: June 10 (Paramount)
Production Companies: Amblin Entertainment, Bad Robot
Cast: Kyle Chandler, Elle Fanning, Joel Courtney, Gabriel Basso, Noah Emmerich, Ron Eldard, Riley Griffiths, Ryan Lee, Zach Mills, Glynn Turman
Director-screenwriter: J.J. Abrams
Producers: Steven Spielberg, J.J. Abrams, Bryan Burk
Executive Producer: Guy Riedel
Director of photography: Larry Fong
Production designer: Martin Whist
Costume designer: Ha Nguyen
Editor: Maryann Brandon, Mary Jo Markey
Music: Michael Giacchino
Visual Effects Supervisors: Kim Libreri, Dennis Murren, Russell Earl
111 minutes, PG-13 rating
Ne postoji ni teoretska mogućnost da J.J. (Abrams, ne Jelena Janković) ne isporuči!
Pogledao sam TV dramu beogradske televizije CRNA LISTA koju je po tekstu poznatog američkog pisca Ernesta Kinoya režirao sava Mrmak. Ovde sam već pisao o toj praksi RTSa da realizuje strane pisce koja danas deluje kao da se dešavala ne u dugo vreme nego na drugoj planeti. (http://www.agitpop.me/?049ED340) Ovaj scenario je inače prilikom svoje praizvedbe na američkoj televiziji nagrađen Emmyjem.
Međutim, sama priča je još neobičnija pošto ne samo da je CRNA LISTA delo američkog pisca već je reč o drami koja se bavi temom makartijevskog Lova na veštice među kulturnim poslenicima u SAD. Ako danas deluje neverovatno da je RTB snimao strane pisce, još je neverovatnije da se bavio temom progona komunista u jednoj tako ekskluzivnoj profesiji kao što je gluma.
Naravno, dosta je lako otpisati CRNU LISTU kao antizapadnjačku propagandu koja je savršeno logična za SFRJ kada ovde ne bi bilo govora o temi koja se itekako odnosi i na jugoslovenske okolnosti u kojima je bilo dosta sličnih represivnih mehanizama te čak i ako pretpostavimo da je Mrmak snimao isključivo propagandu protiv SAD, onda je ona nesumnjivo vrlo lako mogla biti dvosekli mač.
Naravno, sklon sam mišljenju da se Mrmkova naivnost može otpisati i CRNA LISTA danas stoji kao jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske televizije koja nije potcenjivala svoju publiku, bila je spremna da se pozabavi hermetičnim temama spajajući politički angažman sa određenom dozom provokativnosti.
Sam prevod Kinoya je dosta krut i Mrmkova režija nije uspela da prevaziđe taj problem. Mađutim, sama priča je dovoljno interesantna a dijalog je dovoljno sadržajan da ovaj program, snimljen u jednoj arhaičnoj formi, deluje neuporedivo zrelije i modernije od većine aktuelnih RTSovih serija i drama.
Ako imamo u vidu da je snimanje nečega sa ovakvim produkcionim kapacitetima u međuvremenu postalo neuporedivo jednostavnije i jeftinije, neshvatljivo je da RTS nije nastavio sa praksom ovakvih kamernih drama.
U tom smislu, CRNA LISTA stoji kao poražavajući dokaz koliko je naša televizija u međuvrmenu zaostala sama za sobom i koliko zapravo njen problem nije u tome što je ostatak medijuma napredovao.
Pogledao sam THE MAN WHO WOULDN'T DIE televizijski film Billa Condona, iz faze kada se bavio žanrovskim filmom, pre nego što je prešao u Oscar-bait teme. za Condona je od momenta kada je prešao u Oscar-baiting često postavljano pitanje "mračne žanrovske prošlosti" međutim, meni se čini da je on u ovoj fazi podjednako pokazivao neke od svojih kasnijih rediteljskih tendencija. Naime, njegovi žanrovski radovi nisu imali značajnijeg uspeha, ali su pokazivali rediteljski rukopis po kome će on kasnije biti prepoznatljiv a to je mešavina vrlo konvencionalnog storytelling na nivou dramaturgije i evropeiziranog flah pristupa vizuelnosti. Koliko je taj "evopski" pristup pristajao filmovima kao što je KINSEY, tako je u žanrovskim radovima nedostajalo te ubedljivosti, glume sa pokušajem stvaranja pokrića i dinamike.
Međutim, ono što je s druge strane postigao u TV filmu THE MAN WHO WOULDN'T DIE jeste da ovaj film liči na neku francusku žanrovsku kontemplaciju koja nema puno šanse u poređenju sa mišićavijim snažnijim američkim radovima ali u sebi ima nešto drugo, veliki stepen metafilmskog u izrazu, izvesnu distancu i artificijelnost.
THE MAN WHO WOULDN'T DIE je film koji već na nivou podele koju prevode Roger Moore, Malcolm McDowell i Nancy Allen čini gledanje potpuno opravdanim činom za svakog filmofila koji je ukačio barem nešto od bitnih radova ovih ljudi a da ne govorimo o onima koji ih sve zajedno cene. Naravno, Condon vrlo svesno vlada pojavama kao što su ovi glumci i bez ikakve sumnje niko nije tu greškom.
Televizijska forma omogućuje Condonu da se razmahne u raznim zahvatima kojima želi da se pozabavi i tu u pojdinim momentima uprkos suštinskoj dramaturškoj konvencionalnosti dolazi do lutanja na nivou vođenja priče. Ipak, tu mu pomaže činjenica da je reč o TV projektu gde se takvo lutanje može oprostiti,
U produkcionom smislu, reč je o ozbiljnijem tlevizojskom radu sa početka devedesetih, ali Condonov prepoznatljivi arhaični pristup mnogo više evocira postmoderne krimiće iz sedamdesetih poput TIME AFTER TIME nego što korespondira sa devedesetim. Otud ta količina retro detalja čini da je THE MAN WHO WOULDN'T DIE bio relativno nezapažen eksces u vreme premijere ali danas deluje kao itekako zanimljiv curio.
Inače, sama priče se dosta oslanja na neke od kanonskih priča o Sherlock Holmesu, naročito recimo na THE VALLEY OF FEAR koja je vrlo često reciklirana u raznim krimićima pa i u drugoj epizodi SHERLOCKa na BBCu. Sam scenario je u priličnoj meri oslonjen na mit o Holmesu i Moriartyu pa je čini mi se i ovaj uticaj osvešćen.
Malo prošireni cornerovski pogled na FIRST CLASS...
http://www.agitpop.me/?0472E58C (http://www.agitpop.me/?0472E58C)
Pogledao sam WRANGLER: ANATOMY OF AN ICON Jeffrey Shwarza, dokumentarac o čuvenom porno staru Jacku Wrangleru koji je počeo u svetu gej pornografije da bi zatim svoj status superstara proširio i u domenu strejt pornografije, ostavivši značajan trag kako u samoj industriji tako i u širem kontekstu američkog LGBT miljea gde je bio i ikona i predmet osporavanja.
Wranglerova priča je atipična utoliko što dolazi iz bogate holivudske kuće i što je slično mnogim drugim porno glumcima iz zlatne ere bioskopskih pornića njegov primarni cilj bio da se nametne kao glumac i trudio se koliko god je mogao da svoje porno nastupe obogati i karakternim deonicama. Takav put osamostaljivanja i ulaska u svet filma deluje krajnje neobično ako imamo u vidu da je možda uz očevu pomoć mogao da dođe do nekih konvencionalnijih glumačkih angažmana.
Međutim, Schwarz dosta dobro predstavlja kontekst u kome je Wrangler počeo svoju karijeru i objašnjava mnoge aspekte tadašnje gej scene koje su ga privukle ovom životnom putu.
Druga zanimljivost Wranglerovog puta jeste to što je uprkos rizičnom načinu života i radu u svetu pornografije uspeo da se izbori za status zvezde i izbegne mnoge klopke koje su postojale, naročito epidemiju AIDSa koja je desetkovala čak i strejt scenu a o gej pornografiji da ne govorimo.
Jedina stvar koja remeti utiak ovog zanimljivog dokumntarca jeste to što je Wrangleru manje-više pošlo za rukom sve što je hteo tako da nema neke naročite drame u njegovoj životnoj priči.
* * * / * * * *
Pogledao sam SREĆA DOLAZI U DEVET Nikole Tanhofera, adaptaciju bajke Hansa Christiana Andersena koju je uradio poznati književnik Vitomil Zupan. Reč je o filmu koji se može smatrati jednim od većih kurioziteta u istoriji naše kinematografije.
Zupanov literarni opus ispraćen je raznim osporavanjima i aferama ali on je uspeo da ostvari prilično značajan doprinos kao scenarista i ekranizovani književnik. Kod Tanhofera on nudi adaptaciju bajke prilagođenu odrasloj publici, sa dosta apsurda, književnih referenci i elemenata fantastike koji nikada do tada nisu korišćeni na takav način u našem filmu, a reklo bi se da čak ni u najlirskijim primerima italijanskog neorealizma kod De Sice nije bilo toliko izraženih elemenata fantastike.
Kombinovanje svih ovih postupaka dovodi do svojevrsne prenatrpanosti filma pa čak i konfuzije iako je Andersenova premisa zapravo vrlo jednostavna. Reklo bi se da Tanhofer i Zupan nisu uspeli da na nivou scenarija definišu koliko ovu priču opredeljuje zaplet a koliko same, često zaokružene, scene tako da ima dosta problema sa ritmom i glumom koja stilski varira od lika do lika i između deonica.
Međutim, svi ovi problemi ne osporavaju da je SREĆA DOLAZI U DEVET ne samo jedan od najunikatnijih jugoslovenskih filmova već bi se slobodno moglo reći da u to vreme ni na svetskom nivou nije bilo puno ovakvih filmova. Ovakav spoj vrlo zanimljivih rediteljskih rešenja, vizuelne kulture i specijalnih efekata koji su više svojstveni nekom komercijalno ambicioznom filmu fantastike nego jednoj u suštini intimističkoj priči.
* * 1/2 / * * * *
Interesantno, sad gledam na IMDB i Tanhofer posljednjih 20 godina života nije ništa snimio. Politika ili ...?
Mislim da je za to delimično kriv ovaj SREĆA DOLAZI U DEVET pošto je on bio smatran promašajem a mislim da je jednim delom uticalo i to što je Tanhofer bio profesor, pa je radio u manjem intenzitetu kao reditelj. U principu, ranije su reditelji koji rade i kao pedagozi snimali manje...
Pogledao sam dugo očekivani film HANNA Joe Wrighta, pokušaj ovog britanskog reditelja ambicioznih literarnih adaptacija da se predstavi u jednom relaksiranijem izdanju, sa offbeat akcionim trilerom o devojčici ubici, nekom vrstom arty varijante LEONa i KICK ASSa. Nažalost, HANNA uprkos prvoklasnoj ekipi zaostaje i za KICK ASSom a naročito za LEONom, a osnovna krivica za to pripada Wrightu koji je previše potcenjivački prišao akcionom trileru, radio ga bez pravog uverenja, sa previše ekscentričnosti bez pokrića i na kraju je time uspeo da ozbiljno uzdrma izvornu jednostavnost i efikasnost svoje postavke.
Wrightova lutanja međutim ne znače da je HANNA bezvredan film i sasvim sigurno da je ovo jedan dosta simpatičan dodatak žanrovskoj ponudi u ovoj sezoni. Uostalom, na hardverskom nivou, Wright ovde raspolaže fotografijom Alwina Zuchlera, koreografijama Jeffa Imade, sjajnom glumačkom podelom u kojoj Eric Bana pravi come back na minhensko mesto zločina i to sve čini da se razna rediteljska lutanja manje osete.
Prvo rediteljsko lutanje jeste insistiranje na muuzici Chemical Brothersa kao podlozi za događaje, naročito akciju. U pojedinim momentima film počinje da liči na montažnu sekvencu baziranu na muzici što bi bilo u redu da Chemicalsi nisu toliko već prevaziđeni. Njihov zvuk je bio aktuelan pre deset-petnaest godina i danas to sve deluje kao da je retro a ja ne bih rekao da je to bila Wrightova namera. Samo angažovanje Chemicalsa je problematično ne zbog toga što su oni sami po sebi stari, već pre svega zato što nisu ostali relevantni pa samim tim ni taj rediteljski izraz oslonjen na njih nije toliko hip koliko misli da jeste već više deluje kao relikt jednog prošlog vremena.
Zatim, Wright u pojedinim deonicama pravilno a u pojedinim oportuno uživa u lokacijama, naročito u Maroku i Španiji gde potpuno zaluta sa prikazivanjem lokalnog kolorita koji ima funkciju u prikazivanju Hanninih tegoba da se prilagodi na spoljni svet ali te scene nisu jasno date iz njene vizure već vrlo često deluje da ona dosta usputno participira u njima tako da se taj efekat gubi.
Isto važi i za scene sa porodicom gde Hanna ponekad posmatra stvari a ponekad se Wright bavi likovima nezavisno od nje i to deluje kao problematična digresija.
Čini se da je Wright iznenađujuće neprecizan u procenjivanju i određivanju kako će pozicionirati određene detalje u odnosu na glavni tok i da u određenom smislu tom razbarušenošću pokušava da naruši sklad filma ne bi li dokazao kako on uprkos tome što snima BOURNE s devojčicom zapravo i dalje stvara umetnost.
Međutim, umetnost teško da proizilazi iz nesklada koji povremeno upadljivo liči na grešku.
No, kako rekoh, dovoljno elemenata u ovom filmu ima visoku klasu i ne može se reći da HANNA nije film koji s pravom evocira uspomenu na slične pokušaje spojeva arty reditelja sa žanrovskim formulama kao što je recimo bio izvanredno zanimljivi BILLION DOLLAR BRAIN Kena Russella.
* * * / * * * *
Pogledao sam CYRUS, major rad Brace Duplass, reditelja koji su pokrenuli Mumblecore talas u americkom nezavisnom filmu. Ovaj film su producirala Braca Scott sto je naravno poprilicno razlicito od njihovog tipicnog rada. Film ima major cast sa John C. Reillyjem i Jonah Hillom u glavnim ulogama.
Premisa je jednostavna kao i inace u momblecore filmovima - sredovecni tip odlucuje da se ozeni sa zenom ciji vec odrasli sin ima ozbiljne primedbe protiv te veze. Glumacka ekipa je rasplozena da se zabavlja sa tom premisom i reklo bi se da u pojedinim deonicama Duplassovi dostizu intenzitet mejnstrim komedija.
Duplassovi uspevaju da unesu svoju lo-fi koncepciju u major produkciju odnosno u onaj indie segment koji kontrolisu odeljenja major studija kao sto je Fox Searchlight. Srecom, ono sto major produkcija donosi a to su poznati glumci ne predstavljaju disbalans u odnosu na njihovu estetiku. Stavise, reklo bi se da je ovo dobar nacin da se nesto od te estetike priblizi mejnstrimu. Rekao bih da CYRUS nije film koji ce u potpunosti uvesti mumblecore u mejnstrim ali pokazuje ponesto sto se moze preuzeti.
* * * / * * * *
Priznajem da nemam pojma šta je mumblecore :oops:
...jedna od manje značajnih podvrsta indie filma u Americi - nešto poput skandinavske Dogme, ali uglavnom na idejnom planu; znači, osim mikro-budžeta, to su mahom ekstremne preičaonice na teme međuljudskih odnosa unutar manje i zatvorene grupe, mnogo improvizacija, mnogo teksta koji se da menjati tokom samog snimanja, glumci-amateri ili oni tom opisu dosta bliski, puno close-up-ova i naglašeni verizam...osim Duplassovih, tu su i Lynn Shelton (Humpday), Aaron Katz čija je mumblecore detektivska misterija Cold Weather leakovala pre neki dan...znači, produkciono par stepenika niže u odnosu na tipične Sundance pričaonice, a dosta blizu Casssavetesovom umetničarenju i euro no-budget arthouse-u, uz malo Dogme...
Harvi, taj mumblecore nije za nas... :)
uličnim rečnikom mumblecore je opozija hardkoru.
Samo sirovo! Samo hardcore! 8-)
Pogledao sam CEDAR RAPIDS Miguela Artete, indie komediju koja je izašla posle HANGOVERa kao starring vehicle za Ed Helmsa. Po svom senzibilitetu, ovaj film je dosta blizak indie komedijama smeštenim u lokalni milje ali u mnogim segmentima i dosta univerzalnog humora. CEDAR RAPIDS u tom smislu ostaje na pola puta i reklo bi se da Arteta neke vrlo ubedljive psihološke deonice remeti određenim grotesknim komičnim detaljima koji su bliži mejnstrim komediji tako da CEDAR RAPIDS ostaje negde na pola puta. Međutim, iako nije u potpunosti kompaktan na nivou izraza, nema sumnje da je reč o interesantnom filmu koji je barem na parče uspeo da prevaziđe uobičajene domete miljea iz koga dolazi.
Ed Helms igra groteskno nerdy prodavca osiguranja iz duboke provincije koji igrom slučaja dospeva na konvenciju prodavaca osiguranja, zaplašen time što prvi put odlazi van rodne varoši i susreće ljude iz drugih mesta. Njegovo nesnalaženje postaje kljulčni faktor u zapletu koji ima veze kako sa unutaresnafskim trvenjima tako i sa samom atmosferom poslovnih konvencija koje imaju svoje zakonitosti.
Artetin film se razvija efikasno, ali u pojedinim segmentima ostavlja određene nejasnoće naročito vezano za pojedine karaktere koji igraju značajnu ulogu u zapletu i načinje se njihova psihološka slika. U principu ove nedoslednosti u indie domenu, Arteta nadoknađuje humorom koga ima poprilično mada opet ne da bi se CEDAR RAPIDS kvalifikovao da bude blokbaster i totalni laugh riot.
Međutim, u tom smehu, i to je najvažnije, sporadično ima ne samo duhovitih već i prilično inspirisanih momenata. Arteta je u filmu YOUTH IN REVOLT prevazišao znatno teži rediteljski izazov i pokazao da može da postigne mnogo sa jednim jako komplikovanim scenarijem, pre svega u glumačkom smislu. CEDAR RAPIDS je po svojim zahtevima bliži tipičnijim mejnstrim formama i Arteta pokazuje da se i u tome sasvim dobro snalazi.
* * 1/2 / * * * *
After proving AARP action stars still make some noise with moviegoers with "The Expendables" last summer, Sylvester Stallone has finally landed his next project and it finds him collaborating with another action veteran, director Walter Hill.
Based on the graphic novel "Bullet to the Head," the officially untitled thriller will find Stallone playing a New Orleans hitman and a New York City cop who become unlikely partners as they seek to avenge their former partners who were killed in cold blood.
The picture reunites Stallone with producer Joel Silver ("Demolition Man," "Assassins") and Silver with Hill ("48 Hours,""Warriors'). Silver's Dark Castle Entertainment is producing along with IM Global and After Dark Films. Warner Bros. will release the flick in the U.S.
In a statement, Silver remarked, "Sylvester Stallone is an iconic action star the world over and I'm thrilled to be working with him again. I look forward to joining with IM Global and After Dark in bringing this exciting new story to the screen.
Hill has not helmed a project since the 2006 TV mini-series "Broken Trail." His last big screen directing credit was the bomb "Undisputed" in 2002.
The film also features "Fast Five's" Sung Kang in a supporting role. The film's other major roles have not been officially announced.
Production should begin later this month in New Orleans in anticipation of a 2012 release.
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 12-06-2011, 08:51:01
...jedna od manje značajnih podvrsta indie filma u Americi - nešto poput skandinavske Dogme, ali uglavnom na idejnom planu; znači, osim mikro-budžeta, to su mahom ekstremne preičaonice na teme međuljudskih odnosa unutar manje i zatvorene grupe, mnogo improvizacija, mnogo teksta koji se da menjati tokom samog snimanja, glumci-amateri ili oni tom opisu dosta bliski, puno close-up-ova i naglašeni verizam...osim Duplassovih, tu su i Lynn Shelton (Humpday), Aaron Katz čija je mumblecore detektivska misterija Cold Weather leakovala pre neki dan...znači, produkciono par stepenika niže u odnosu na tipične Sundance pričaonice, a dosta blizu Casssavetesovom umetničarenju i euro no-budget arthouse-u, uz malo Dogme...
Hvala za detaljan opis! Ko što cripple reče - definitivno not my cup of tea :-)
Obezbeđena je kopija novog Renny Harlina. :)
Industrijska špijunaža dovela me je do bizarnog filma CANCIONS DE AMOR EN LOLITA'S CLUB Vicente Arrande. Ne mogu da kažem da ne bih i inače bio zainteresovan da vidim film u kome Eduardo Noriega igra nadrkanog klišetiziranog pandura koji je pravičan i zbog svoje principijelnosti suspendovan i često u sukobu sa procedurama svojih šefova slabića, no čini mi se da za ovaj film nikada ne bih čuo da me čudne poslovne okolnosti nisu dovele do njega.
No kad sam ga već pogledao, ne mogu da kažem da mi je žao jer reč o jednom neobično i upadljivo kretenskom filmu. Vicente Arranda je veteran. Reditelj iz doba poznog frankizma koji je ovaj film snimio u 86. godini, i zaslužuje veliku pohvalu za vitalnost, s tim što za čoveka tih godina opterećenost seksom ne treba da čudi. Aranda režira kao da mu je poslednje a količina žena i golotinje u kadru ozbiljno narušava ideju toga o čemu je film.
Međutim, sam zaplet, baziran na romanu Juana Marsea podseća na manje inspirisanu forumašku parodiju - opaki policajac iz Viga koji je svoj imidž i etiku preuzeo iz američkog filma osamdesetih biva suspendovan i dolazi u rodnu varošicu (rodnu u smislu da je u njoj rođen, ne u gender smislu) i tamo zatiče sledeću situaciju - njegov retardirani brat blizanac zaposlen je u javnoj kući i zaljubljen je u jednu od seksualnih radnica. Porodici je to okej pošto je reč o retardiranom momku pa je svejedno druži li se sa kurvom, ali policajcu nije.
Policajac odlazi da izbavi brata iz kandži perverzne strasti sa seksualnom radnicom ali se i on zaljubljuje u nju.
Prikaz odnosa dvojice braće je parodičan na više nivoa. Prvo, naravno obojicu igra Eduardo Noriega, međutim kao što ni njegov policajac nije uverljiv tako ni retardirani brat nije ništa više od vesele parodije poput Oskara. Sasvim je moguće da je u ovakvim zahvatima Aranda pokušao da postigne nešto od Almodovarove sposobnosti da neobične situacije prikaže svakodnevnim ali u tome definitivno nije uspeo.
Tako ovaj film pre svega deluje dementno, ali ne u nekom čisto senilnom smislu. Ima u svemu ovome nečeg gotovo tintobrassovskog, neke naivne ubeđenosti da prikazuje nešto jako perverzno iako je sve to zapravo samo bezveze i infantilno.
U tehničkom smislu, LOLITA'S CLUB je ispod visokog nivoa španske kinematografije ali definitivno ne odaje utisak da je režirao čovek stariji od Šotre što svedoči o generalno visokom nivou tamošnje produkcije. Ipak, sasvim sigurno je upravo Arandino ime i privuklo high-profile glumca kao što je Noriega da uopšte radi ovakav projekat.
Siguran sam da na ovom forumu ima sladokusaca koji nalaze uživanje u gledanju radova autora koji su formirali Vladimira Paskaljevića i da će njima sasvim sigurno ovaj film biti ultrazanimljiv.
* 1/2 / * * * *
You had me at "Aranda režira kao da mu je poslednje a količina žena i golotinje u kadru ozbiljno narušava ideju toga o čemu je film."
...LOLITA's CLUB jeste retkost u doba restauirarnog puritanizma i sveobuhvatnog neo-konzrvatizma kada su goprnji domovi profesionalnih kinematografija u pitanju; teško da ćete naći skoriji film ovog ili približnog kalibra sa ovoliko golotinje. Na nivou sladostrasnog ludila i golićenja i zamaskirane pornografije ovaj film spada u sam vrh, ali je takođe film bez većeg smisla, a, rekao bih, i ikakvog cilja. Priča je vođena traljavo, a nema ni nagoveštaja pokušaja da se priča dramski gradira. Ovako teče nekakva drama o krizi identiteta, tek kao izgovor za scene seksa i fieste golotinje koje su ovde suštinina suština. Povrh svega, Noriega unosi nekakav neprijatan žest u ulogu prizornijeg blizanca, te to onemogućava nekakvu emocionalnu vezu sa likom koji očigledno nosi teško breme i veliki bol. Ali, kao što je više puta pomenute, golottinje u izobilju.
...poređenje sa mlađim Paskaljevićem u načelu stoji, ali mislim da glede samog zanata i krajnjeg kvaliteta VP ima još dosta da uči, vežba i dobaci do ovog i ovakvog LOLITINOG KLUBA... da se ne zavaravamo...
Pa dobro, Aranda je imao vremena da nauči, ipak je ovaj film snimio u 81. godini. :)
Siguran sam da je sa velikim nestrpljenjem očekivano moje obraćanje naciji povodom novog Harlinovog filma, naročito ako imamo u vidu da se u ovom filmu vratio svojim finskim, prirodno antiruskim sentimentima koji su obeležili njegov finsko-američki debo BORN AMERICAN, što u aktuelnim geopolitičkim okolnostima predstavlja dodatni izazov.
Nažalost, FIVE DAYS OF WAR nije film čiji će se utisak popraviti ili pokvariti kroz tumačenje političkog pošto ovaj film ima toliko zanatskih i u širem smislu estetskih problema, koji samo jednim delom proističu iz pamfletske prirode celog projekta. Naime, Harlinu očigledno poslednjih godina poslovi u Americi ne ide kako treba iako se ne može reći da je od svog poslednjeg blokbastera DEEP BLUE SEA i potonjeg flopa DRIVEN ređao isključivo promašaje. MINDHUNTERS je recimo bio odličan film koji je naišao na problematičnu distribuciju, COVENANT je bio slab film koji je pak solidno prošao na blagajnama, 12 ROUNDS je ako imamo sve u vidu bio sasvim pristojan WWE rad i jedino je CLEANER bio suvišan naslov koji je zaslužio DTV ishod. Ipak, sve to nije razlog za zbilja katastrofalan izlazak Harlina iz mode. Ako imamo u vidu da je on u jednom momentu bio na A+ listi holivudskih reditelja, da je pre samo petnaest godina dobio priliku da režira najskuplji scenario u istoriji, da je pre 12 godina ima megahit od preko 100 miliona i da potom tokom lutanja nije pokazao znake kako gubi korak sa kinematografskim tokovima, njegov sunovrat deluje zbunjujuće.
On je taj sunovrat koji ga je neumitno vodio u smeru DTVa gde bi se on, kao reditelj koji je ovisnik od total coveragea, snimanja sa više kamera, i ozbiljnijih budžeta, pokušao da zaustavi ovim propagandnim projektom kojim je Gruzija pokušala da svoj rat oko Južne Osetije medijski eksploatiše. Harlin nije prvi reditelj koji je pozvan da živopiše nečiji tuđi konflikt, a najbolji dokaz da filmovi tog tipa mogu biti čak i remek-dela dao je Gillo Pontecorvo sa svojim alžirskim projektom. Međutim, Pontecorvo je snimio sa pre svega umetničkim integritetom, koristeći naturšćike, čak i neke prave učesnike antikolonijalne borbe i njegov film je po mnogo čemu bio iskorak čak i u estetskom smislu.
Harlin i njegovi naručioci su od gruzijske priče odlučili da naprave hendikepirani holivudski film, sa američkim glumcima, korišćenjem brojnih stereotipa koji sami po sebi meni nisu sporni, ali da bi se pravilno plasirali moraju da budu iskazani sa više uverenja od strane autora i glumaca, i tako nastaje ovaj film mutant u kome se susreću nižerazredni glumci poput Dean Caina koji je predmet sprdnje u ENTOURAGE, ocvali Andy Garcia koji je tu da bi beatifikovao Sakašvilija, Val Kilmer koga život nije baš mazio, neki up and comeri poput Emanuelle Chiriqui i Rupert Frienda koji pokušavaju da budu leadovi, Šerbedžija koji igra vođu ruske paravojske, i uopšte neka ekipa skupljena s koca i konopca, pomešana sa lokalnom radnom snagom i ostavljena u totalnom disbalansu ne samo između holivudskog i lokalnog dela ekipe već i između stilova glume među samim Angloamerikancima.
Naprosto teško je zamisliti film u kome trećerazredni personality acting Dean Caina može da stane uz rame sa kakvom takvom ozbiljnom glumom Rupert Frienda, te je film na tom nivou krajnje nekonzistentan.
Sam scenario je naravno pamfletski, i crno-beli, što ne bi bio problem da je dramaturški veštiji i da postoje elementarni uslovi da se takva laž plasira. Međutim, suočen sa time da nema ni glumačku podelu a ni tehničke uslove da nam plasira laž o ratu Gruzije i Rusije, čovek koji nas je dotle uspešno ubedio kako Freddy ulazi u snove, John McClane pobeđuje specijalce, Sly zavodi red na planini, učiteljica u stvari samo ima amneziju i inače je ubica i sl. ovoga puta promašuje. Iako je situacija između Gruzije i Rusije najbliža istini od svih njegovih filmova, Harlin po prvi put ne uspeva da nam stvori iluziju.
Ako imamo u vidu u kakve neverovatne stvari je do sada uspevao da nas ubedi, i kakve iluzije je uspevao da nam u sat i po ili dva proda kao nešto što nas zanima, FIVE DAYS OF WAR je veliki pad za Harlina.
Suočen sa time da se film raspada na svim mogućim šavovima elementarne drame i glumačke postavke, on ne uspeva to da nadoknadi akcijom. Bez ikakve sumnje, Renny zna šta radi tako da je i akcija bolji deo ovog filma, ali daleko je ovo od onoga po čemu ga znamo. Naravno neki njegovi aduti po kojima je prepoznatljiv su i dalje tu. Henchmeni sa identitetom, jasan raspored snaga na terenu, dobra upotreba slo-moa - sve to postoji u tragovima, ali ovoga puta akcija prosto nije na nivou jer su okolnosti rada van holivudskog sistema uzele danak.
Saradnici na ovom filmu spadaju svakako među najslabije u Harlinovom opusu. Od DPa preko ostatka ekipe, to je sastav koji mu je do sada najslabiji, pa bih rekao da je čak i u 12 ROUNDS imao bolje saigrače - recimo taj film je slikao David Boyd, DP koji je bio alfa i omega vizuelnog identiteta serije FRIDAY NIGHT LIGHTS.
Bez namera da aboliram Rennyja, pošto je sam kriv za masu propusta koji su vidljivi čak i studentu režije, činjenica jeste da su finansijeri, sigurno beskrajno starstruck od mogućnosti da u njihovoj nacionalnoj priči igraju holivudske zvezde, pokušali da dovedu koga god su mogli, pa tako Heather Graham ima cameo na početku kao Drew Barrymore u SCREAMu. U tom smislu, sigurno je da deo zabune sa glumcima možda on nije ni mogao da kontroliše.
Pa ipak, činjenica da je priliku da iskorači izvan Holivuda i da konačno snimi ono o čemu stalno priča, a to je drugačiji film, a da na kraju snimi nešto što je samo sedmorazredni pokušaj Holivuda, daleko iza i od mnogih DTV naslova od kojih on verovatno beži - e to je već njegova greška. I zato mi se čini da je Harlin sa ovim filmom ozbiljno zatvorio ili barem pritvorio vrata sa povratak ambicioznijim projektima u Americi.
FIVE DAYS OF WAR čeka DTV sudbina sa nešto svetlijom budućnošću na televizijama od one koje imaju tipični DTV naslovi.
Mel Gibson pred novim iskušenjima:
http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2011&mm=06&dd=16&nav_id=519320 (http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2011&mm=06&dd=16&nav_id=519320)
Pa dobro, ovo deluje kao nešto što će valjda nekako prevladati. Cela stvar je fishy. Samo da pazi šta priča kad ih zove.
Da, ako krene da preti crnačkim geng bengom i spaljivanjem nekretnina, a oni, neljudi, budu snimali, neće mu to pomoći.
"Ako krenu da urlaju i dozivaju muriju/
Na suvo u bulju ima u getu da ih šiju"
Pogledao sam dugo odlaganu komediju TAKE ME HOME TONIGHT Michael Dowsea koja pokušava da isprati tradiciju John Hughesovih filmova, tako što će u savremenim okolnostima rekonstruisati osamdesete i uneti malo tog Hughesovog duha. Međutim, izuzev jedne dosta skupe (sudeći po količini hitova na soundtracku i angažmanu Trevora Horna kao kompozitora) rekonstrukcije osamdesetih čija svrha mi moram priznati izmiče, ovaj film ne govori apsolutno ništa o toj deceniji niti nudi neku svežu priču u odnosu na tipičan kanon omladinske romantične komedije.
Međutim, ni na planu melodrame, ni na planu komedije, TAKE ME HOME TONIGHT nije naročito nadahnut filma. Mnogi gegovi su čitljivi na nivou namere ali ne i na nivou payoffa i iako Dowse stalno pokušava da filmu da određenu klasu, blizu onoj koju je Paul Brickman doneo u svom klasiku RISKY BUSINESS u krajnjem ishodu TAKE ME HOME TONIGHT deluje istovremeno krajnje dobronamerno i usiljeno, sa konceptom koji je težio da svemu da neku relevatnost a na kraju je završio kao jedan potpuno izlišan rad.
U tom pogledu su i svi glumci izuzev Topher Gracea koji je već igrao ovakve uloge, uglavnom istrošeni u nekim irelevantnim ulogama, pa recimo ni Anna Faris nije uspela da se nametne i skončala je sa jednom solidnom ali bledom rolom.
TAKE ME HOME TONIGHT stoga nije toliko loš koliko naprosto nepotreban film, pa ne treba ni da čudi što je četiri godine čekao na premijeru. Sasvim sigurno je da su i distributeri bili upitani nad tim kako da ga plasiraju na tržištu a sudeći po slabom B.O. rezultatu ni posle čekanja nisu našli rešenje.
* * 1/2 / * * * *
Da li si primetio Angie Everhart kao MILFomanku? She took me by surprise.
Jesam, ali takvi šarmantni detalji ne pomažu celini... :(
Pogledao sam SUPER 8 i film je izvanredan, pisaću o njemu detaljnije...
Dotle, milo mi je da ova povoljna najava za film iz NOVOSTI nije izneverena na terenu :)
http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:334753-Spilbergove-pokretne-slike (http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:334753-Spilbergove-pokretne-slike)
Pogledao sam SUPER 8 JJ Abramsa. Ovaj film se uz MONSTER HOUSE nametnuo kao jedan od najboljih nastavljača onoga po čemu je Spilbergova producentska kuća Amblin postala poznata i obeležila istoriju filma i formirala u značajnoj meri izgled i ambicije savremenog Holivuda.
Abrams je iskoristio Spielbergovu podršku, a i ovisnost Paramounta od njegovog rada na serijalu STAR TREK da snimi jedan spilbergovski film sa akcentom na melodramu koju iz pozadine pokreće jedna SF priča i da podseti na naslove poput ETa ali i da se osloni na savremenije naslove poput Bong Joon Hoovog HOSTa (otud ne treba da čudi što je Abrams pre nekog vremena hteo da producira Bongov holivudski debi) i mnoge druge iz Amblin tradicije.
Uprkos tome što SUPER 8 ima zaplet sa elementima SFa i akcione sekvence, Abrams je uspeo da očuva integritet svoje ideje filma o odrastanju, tako da SUPER 8 odskače od savremenih standarda i paradoksalno, vraćajući se mejnstrimu iz prošlosti danas deluje atipično - kao nekakav nezavisni film.
Srećom, iako se iz minuta u minut prepoznaju konvencije Amblin filma, i uprkos tome što je priča smeštena u epohu, sve to ima vrlo smisleno ishodište u modernom bioskopskom iskustvu i SUPER 8 se ne svodi samo na rekonstrukciju filmova koje smo voleli već sasvim lepo može da funkcioniše i kod publike koja ne zna zapravo šta je referenca.
Štaviše, neke sekvence, naročito recimo završnica koja je omaž Spielbergovim saharinskim zaključenjima filmova, onima koji poznaju uzore možda i više deluje na filmofilskom nego na emotivnom nivou. Otud SUPER 8 zaista uspeva da funkcioniše kao višeslojno delo.
Kyle Chandler iz FRIDAY NIGHT LIGHTS u principu ponavlja svoju ulogu Coach Taylora iz serije ali pokazuje da bi mogao biti harisonfordovska figura u nekim budućim projektima. On stoji kao ključna figura među odraslima dok je glavni akcenat ipak na deci gde se ističu leadovi Joel Courtney i Elle Fanning koji su ne samo izvanredni u svom trenutnom uzrastu već bi mogli biti ozbiljni mladi glumci u budućnosti. Naravno, sličan kvalitet Courtneyevom je imao i Patrick Fugit pa posle nije mnogo napravio ali možda će Courtney imati više sreće.
JJ Abrams je u principu ovde rediteljski vrlo siguran. Kao i u STAR TREKu, osnovna snaga opet leži u konceptu, scenariju, glumi i dizajnu ali ovoga puta ima i akcionih scena koje su vrlo solidno, iako ne i naročito nadahnuto režirane. Ipak, scena kada voz izleti sa šina ima svoju energiju i smisao za humor i što je još važnije ne stoji u disbalansu u odnosu na ostatak filma.
Direktor fotografije Larry Fong, koga znamo po saradnjama na Snyderovim filmovima, ovom prilikom poazuje kako ume da učestvuje u pričanju priče na jedan vrlo kultivisan, gotovo akademski način i uspeva da izbriše optužnicu koju je zaradio na Snyderovim negledljivim radovima.
Sam monstrum sada već nije tajna i reklo bi se da se u izvesnoj meri nadvoezuje na Cloverfielda, mada je antropomorfniji, ali ono što je možda najzaniljivije kod mosntruma jeste to što je reč o vanzemaljcu koji predstavlja spoj dve filmske škole prikazivanja vanzemaljaca - on je istovremeno zalutala žrtva iz drugog sveta ali i brutalni predator. Dakle, imamo slučaj vanzemaljca koji nije sasvim bezopasan iako je po namerama benevolentan. Reklo bi se da je vanzemaljac iz SUPER 8 zaista mešavina raznih škola prikazivanja vanzemaljaca što na kraju dovodi do izvesnih paradoksa u koje ne bih ulazio ovom prilikom da ne bih spoilovao.
Odnos prema epohi, prema početku osamdesetih kao dobu koje je znatno drugačije od sadašnjeg, počinje da podseća na klasične političke ili generacijske priče o "zlatnim razdobljima" kada su pojedine ideje, vrlina ili šta već dostizale svoj vrhunac. U tom smislu, SUPER 8 je zanimljiv između ostalog i zbog toga što je kako tehnički tako i kulturološki smešten u jedno relativno skorije vreme koje se na mnogo nivoa razlikuje od današnjice. Ako uzmemo u obzir kojiko se pojedine ere Interneta razlikuju jedna od druge, ovde imamo još veći jaz prema svetu u kome nema Interneta i mobilnih telefona i koji uprkos relativno kratkom protoku vremena samo zahvaljujući načinu svakodnevnog života deluje kao neka daleka epoha. U tom smislu, zanimljivo je uporediti JJ Abramsovu produkciju CLOVERFIELD koja je upravo bazirana na pretpostavkama pojavljivanja monstruma danas sa SUPER 8 koji govori o istom događaju pre tridesetak godina i koliko se ti filmovi razlikuju ne samo po priči već i po stilu. Moje gnušanje nad CLOVERFIELDom je dobro poznato, ali sad iz ove vizure, ako gledamo drugi film istog čoveka (iako CLOVERFIELD on lično nije režirao) počinjem da mislim da to možda ima veze sa poimanjem filma koje je bliže Amblinu nego Bad Robotu - naročito ako imamo u vidu da mi se Matt Reevesov LET ME IN izuzetno dopao, dakle nije reč o nekom diletantu koji ne zna šta radi.
Abrams i Reeves su se upoznali na festivalu 8mm filmova, i deo tog kinoamaterskog iskustva je prenet i ovde. To je još jedna dodatna dimenzija ovog filma pošto je ovo redak slučaj da je šminker-amater značajniji lik od reditelja-amatera što u određenom smislu i jeste konzistentno sa tehnomanskom dimenzijom Amblin produkcija i na jednom istorijskom nivou je vrlo tačno. Možda je upravo taj detalj i najsubverzivniji segment ovog jako prijatnog filma.
* * * 1/2 / * * * *
A evo i integralnog teksta intervjua o Spielbergu iz Novosti
http://www.agitpop.me/?044F41AC (http://www.agitpop.me/?044F41AC)
Pogledao sam DYLAN DOG: DEAD OF NIGHT Kevina Munroa i mogu da se složim sa svim dosadašnjim gnušanjima nad ovim filmom. Iako volim strip DYLAN DOG, ne mogu da kažem da sam die hard fan u smislu da bih bio nasilan prema nekome ko se surovo poigrao sa ovim naslovom, a opet ne mogu da kažem ni da nisam sa uživanjem pročitao svaku epizodu ovog stripa koja mi je pala pod šake. Dakle, meni je to kvalitetan property ali prosto nisam baš toliki fan da bih bacao fatvu na nekoga ko se nešto ogrešio o taj strip, između ostalog i zato što znajuči Italijane, sasvim je sigurno da ni oni, pa čak ni autori lično, ne bi preduzimali neke naročito ambiciozne korake u smislu realizacije. Italijani su poznati po exploitationu i slabo šta kod njih je reinterpretirano sa nekom velikom pažnjom ili ljubavlju tako da to što je sada njima neko upropastio property ne treba da čudi ako imamo u vidu kako su oni sami bili nemarni i prema vlastitim ili tuđim propertyijima.
S druge strane, drastične izmene napravljene na Dylanu Dogu nisu ništa veće od onih koje je Warner napravio na HELLBLAZERu kada je snimio film CONSTANTINE. Dakle, i pored jako velikih imena koja su smislila HELLBLAZERa, nije bio pošteđen potpunog unakaženja u cilju pravljenja nekakvog komercijalno isplativog filma. Ako DCjev odnosno Vertigov property tako prolazi, zašto bi Bonelli prošao drugačije?
Konačno, mislim da je pre svega pitanje za DušMana, koliko je zapravo Dylan Dog relevantan property u svetskim okvirima? Znam da ga je u Americi izdavao Dark Horse ali isto tako verujem da je tamo potpuno marginalan spram vrlo sličnog HELLBLAZERa. Što se ostatka sveta tiče, ja ne znam u koliko se još zemalja ljudi baš kunu u Dylana Doga kao kod nas, dakle, ne samo na planu eventualnog gneva fanova što je nešto iznevereno nego uopšte koliko je on na svim tim tržištima izrastao u junaka koji treba da dobije film.
U poslednje vreme se uostalom čak i sa velikim superherojima iz Marvela i DCa suočavamo sa tim da se mnogi poput Green Lanterna ispostavljaju kao nedorasli da o njima bude film a za neke uspehe bazirane na manjim junacima poput BLADEa ili REDa zapravo možemo reći da je postojanje stripa bilo od marginalnog značaja za uspeh samog filma.
Ovo su neka pitanja na koja ne znam odgovor, ali ona me baš zato sprečavaju da se izjasnim oko toga o kom stepenu blasfemije je reč.
No, zbilja, u odnosu na strip izmene su zbilja krupne i lišavaju stripovski predložak ne samo nekih kvaliteta već i bitnih stvari oko samog identiteta junaka po kojima se izdvaja.
U odbranu filma se može reći samo jedna jedina stvar. Naime, film je slab i ja moram priznati da sam ga jedva pogledao uz najveći entuzijazam. Ne pamtim kada sam poslednji put gledao film koji me je tako slabo vezao za priču i likove na nekom najelementarnijem nivou. DEAD OF NIGHT spada u red onih filmova koji se zaista najbolje mogu gledati uz neku paralelnu aktivnost pošto ono što postoji na ekranu nije dovoljno da elementarno zadovolji pažnju savremenog gledaoca.
No, ta jedna stvar koja se može reći u odbranu, jeste da je Munroe pokušao da na malom budžetu snimi film koji će pokušati da uspostavi neki novi svet i rekao bih da u tom pokušaju izgradnje nekog novog sveta i nekog origin storyja i oduševljavanja raznim detaljima vezanim za milje, on zapravo gubi konce priče koju vodi. Dakle, ni to što je za pohvalu, nije baš u korist filma, ali eto možda zaslužuje pohvalu što je pokušao da bude nekakva priča o nekom izmenjem svetu a ne tipično by the numbers žanrovsko eksploatisanje.
Nažalost, Munroe za svoje namere nije imao ni dovoljan budžet tako da DEAD OF NIGHT pokušava da deluje glossy koliko god je to moguće i Munroe koristi svoj background iz sveta animacije kako bi sve bilo što preciznije kadrtirano, međutim, ta preciznost ne može prikriti tešku oskudicu, prazne setove sa nedovoljnim brojem statista, kratko snimanje koje je onemogućilo da se scene istinski razrade i ridikulozan make up čudovišta koje u najboljim momentima izgleda kao Đavo iz Tarsemove čuvene reklame za Nike kada ga u Koloseumu raznese Eric Cantona.
Očigledno je iz ovog viđenja da dakle autore ovog filma više doživljavam kao svojevrsne žrtve nego kao neke bezobraznike koji su odlučili da namerno obesmisle naš omiljeni strip. Pre bih rekao da su ovo bili ljudi koji nisu baš u potpunosti ni bili svesni da Dylan Dog ikome išta znači, da su radili u skladu sa svojim skromnim umetničkim sposobnostima, sa minimalnim budžetom, i da će konačno, oni sami imati najviše štete od toga.
Ali s druge strane, ja ne znam da li u svetu u kome su ljudi sposobni da skupe desetak miliona dolara za film uopšte postoji svest o bilo kojoj vrsti značaja Dylan Doga koja bi se mogla porediti sa ovim što se oseća kod nas?
Ako imamo u vidu da je ovo snimljeno po scenariju koji je Miramax svojevremeno pripremao, plašim se da bi i neka skuplja holivudska verzija bila slična samo verovatno tehnički bolja i pripovedački stabilnija.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam francuski blaxploitation mudro nazvan BLACK koji je režirao Pierre Laffargue. Neki moji prijatelji afričkog porekla iz Francuske bili su zgroženi ovim filmom a žanrovska scena ga je prihvatila kao kuriozitet, pre svega kao francuski Blaxploitation što deluje dosta raritetno samo po sebi iako ruku na srce, momci iz francuskih geta odavno imaju svoje značajno mesto u tamošnjim komercijalnim filmovima.
Pa ipak, BLACK je svesno okrenut Blaxploitationu plus se kao neki od najboljih Blaxploitationa dešava u Africi sa sve izopačenim belim negativcima, tako da je sve potpuno u konvenciji.
MC Jean Gab'1 koji je doduše imao neka manja glumačka iskustva nije baš leading man koji puca od harizme pa se samim tim ne može porediti sa facama poput Jim Browna, Richard Roundtreeja ili Fred Williamsona, međutim nije mnogo slabiji od druge lige Blaxploitation faca poput Isaac Hayesa.
BLACK u svom toku promeni nekoliko tonaliteta. Počinje kao dosta tvrd film o pljački banke koja je pošla loše, zatim se pretvara u polukomični heist film da bi zatim pošao putem visokooktanske akcije sa vatrenim oružjem i završio se kao martial arts film sa elementima mistike. Ovakav opis sigurno čini da zabalavimo i BLACK to i isporučuje i ne isporučuje. Rečju, sve to nije onoliko dobro kao što je moglo, ali zapravo nije ni uopšte loše. Ove promene tona čine da BLACK ne može da stoji kao skladno delo ali definitivno jeste jedan veseo i živopisan film smešten na odličnu i retko korišćenu lokaciju sa dosta ortodoksnim odnosom prema akciji i zabavi.
BLACK u sebi ima tu grubost izrade koja je krasila Blaxploitation i čini mi se da to nije rediteljeva namera već pre odraz onoga što on zna i ume, i u tome i jeste prava draž. Imitrianje tehničkih naivnosti Blaxploitationa je ionako već prevaziđeno, ali se izvesne zanatske neveštine kada su iskrene uvek mogu tolerisati. BLACK je film koji u mnogim stvarima ne uspeva ali je barem vrlo pošten u pokušaju.
* * 1/2 / * * * *
Da li si gledao Canicule od Yves Boisseta sa Lee Marvinom, i ako jesi kako danas stoji taj film?
Ja sam ga gledao pre petnaestak godina na nekoj domaćoj televiziji i ostala mi je u sećanju perverzna atmosfera, možda se neki inbreed tu događa, ne mogu tačno da se setim. Gledao sam skoro Prime Cut i taj film ima sličnosti sa Dog Day, bar utoliko što je Lee glavni lik, što dolazi na selo, ima gangstersku pozadinu i dosta seksa.
Gledao sam i nije mi bio toliko efektan, jer je Yves malo pretvrd...
Mel Gibson is reportedly dating Stella Mouzi, a 25-year-old fetish model.
The 55-year-old actor - who was accused of domestic violence by ex-girlfriend Oksana Grigorieva last year before she dropped the charges – has been spotted on a series of dates with Greek-born Stella Mouzi including having dinner in Los Angeles earlier this month and partying at the trendy Sky Bar at The Mondrian hotel in West Hollywood last week.
Stella – who is currently in the US on a visitor's visa - has also visited Mel's Malibu home for a barbeque, according to TMZ.com.
Meanwhile, Mel – who is currently locked in a bitter custody with Oksana over the custody of their 20-month-old daughter Lucia – spent yesterday (19.06.11) with the tot to celebrate Father's Day.
The 'Braveheart' star – who also has six sons and one daughter with ex-wife Robyn – has recently been spending more time with Lucia after Oksana dropped her domestic violence claims against him in order to "extend an olive branch" to him.
A Domestic Violence (DV) protection order obtained against Mel - prohibiting him contacting or harassing Oksana - was also terminated as sources close to the singer say she would like to be able to communicate directly with Mel.
The couple's custody battle continues in closed court.
© Bang Showbiz
http://www.tmz.com/2011/06/20/mel-gibson-stella-mouzi-bondage-s-and-m-model-photos-pictures-nipple-tape-leather-breasts-boobs/ (http://www.tmz.com/2011/06/20/mel-gibson-stella-mouzi-bondage-s-and-m-model-photos-pictures-nipple-tape-leather-breasts-boobs/)
Pogledao sam britanski horor omnibus LITTLE DEATHS koji je koliko vidim po stranim sajtovima dobio dosta veliki hype. Tom hypeu ne treba verovati pošto je reč o jednom dosta ispuštenom primeru antologije čije žanrovsko opredeljenje leži na pola puta između horora i erotskog art housea. Britanci su još od DEAD OF NIGHT poznati po svojim horor antologijama, kasnije se Amicus produkcija isticala sa takvim stvarima, ali LITTLE DEATHS je u stvari pre svega kolekcija tri kratka filma u kojima se susreću seks i užas.
Problem sa ovim pričama je mahom u tome što je užas više iz domena gadosti a seks je više iz domena predvidivog i rekao bih banalnog simuliranja perverzije.
Prva priča HOUSE AND HOME Sean Hogana počinje kao relativno klišetizarana priča o pervertima i transformiše se u nićim izazvanu i poprilično nejasnu orgiju nasilja, sa preokretom koji umesto toga da bude neočekivan i logičan pre svega bila krajnje očekivan i apsolutno besmislen. U ovoj priči su tobožnja perverzija i pokušaj horora na najnižem nivou. Hogan nije nepismen un filmskom smislu i ovaj kratki film odaje okej utisak na nivou pitkosti i tempa ali u principu nijedan od ključnih suštinskih aduta nije uspeo da plasira.
Druga priča MUTANT TOOL Andrew Parkinsona, donosi jednu zanimljivu i životno ubedljivu žensku ulogu, ubedljiv prikaz prostitucije i priču koja je u toj meri besmislena i iskonstruisana da joj se čak ne može dati ni formalna primedba kao u slučaju HOUSE AND HOME. MUTANT TOOL je na pripovedačkom nivou neuverljiv od početka, i u njemu se tako izdvajaju samo poneki glumački detalji.
Treća priča, BITCH Simona Lumleya, uspeva da malo popravi utisak. I u njoj je je perverzija dosta prenaglašena i ne naročito intimna, ali je gluma vrlo solidna i likovi su dovoljno razrađeni da ovaj film uspeva da funkcioniše kao jedna pristojna početnička drama. Kad se na kraju, silom, dođe do horora, on ima neku labavu logiku i urađen je efektno, proističe iz odnosa a ne iz rediteljeve potrage za gadošću.
Ono po čemu se LITTLE DEATHS izdvaja svakako jeste to što je dosta solidno realizovan na malom budžetu i deluje kao vrlo solidna kamerna priča u kontekstu britanskog horora koji je istovremeno i u usponu na globalnom nivou i u stagnaciji što se tiče održavanja estetskog nivoa. LITTLE DEATHS odaje utisak globalno visokog nivoa britanskog filma, iako u svojoj oblasti zapravo nema puno novog da kaže.
Međutim, egzekucija je mahom precizna, gluma je sporadično iznenađujuće dobra i to čini film zanimljivim i prikriva sve ono slabo čime je zapravo trebalo da privuče gledaoce.
* * / * * * *
EXCLUSIVE: The Chateau Marmont, which for the past 80 years has served as the backdrop of major events in Hollywood history and the lives of its famous inhabitants, will now take front stage in a miniseries from The Office star John Krasinski and Aaron Sorkin. Oscar winner Sorkin will write the mini, now in early development, which will be based on the book Life At The Marmont by former Chateau Marmont co-owner Raymond R. Sarlot and Fred Basten. Krasinski, who has been the driving force behind the project, and Sorkin will executive produce with Chateau Marmont's current owner Andre Balazs and his daughter Alessandra. Krasinski is also expected to play a role in the as-yet-untitled miniseries, which will tell the interconnected stories of the people who frequented the famed Hollywood landmark over several generations. Since the 1930s, the building, originally built as an apartment complex in the late 1920s and then converted into a hotel, has been the epicenter of Hollywood, attracting film and television actors, literary greats and rock stars. Its guest list through the years has included Jean Harlow, Bette Davis, Erol Flynn, Stan Laurel, John Wayne, Vivien Leigh, Marilyn Monroe, Judy Garland, Barbra Streisand, Sharon Tate, Hunter S. Thompson, Heath Ledger, Keanu Reeves and Lindsay Lohan. Greta Garbo attended parties there during her movie star days and later stayed at the hotel during her seclusion period, James Dean auditioned for Rebel Without a Cause there, Howard Hughes stayed in the attic and spied on women at the pool, F. Scott Fitzgerald had a heart attack at the hotel, Red Hot Chili Peppers' Anthony Kiedis recorded and Lily Allen wrote a song there, and Sofia Coppola set and filmed Somewhere at the Chateau Marmont. And then there is the event the hotel is most closely associated with: John Belushi's 1982 death of a drug overdose in one of the garden bungalows.
Krasinski lives close to the hotel and often holds his meetings there. "I almost feel it's my extended living room," he quipped. It was after one such business meeting last fall that Krasinski found himself waiting at the hotel's valet line for almost half an hour. "I was staring at the hotel and wondered if there had ever been a project about it." He went home, did some research, which showed that nothing had been done about the Chateau Marmont on screen, so he set out to do a project "about the history of the Chateau Marmont in some fashion." He then thought of something else he hadn't seen onscreen, "the definitive history of Hollywood," and the two notions blended together into "the idea to tell the history of Hollywood using the Chateau Marmont as the epicenter." Krasinski quickly secured the rights to the hotel from Balazs and reached out to "the only person" he wanted to write the mini, Sorkin, who was then busy with the Oscar campaign for The Social Network but found the time to read Life At the Marmont and quickly said yes. "I don't think there is a better writer than Aaron Sorkin," Krasinski said. "The fact that he would do this project with me, is one of the highest compliments of my career." The mini, whose length is not set yet but is expected to be around eight hours, will span the entire history of the Chateau Marmont from the time it was built to present day. Krasinski, who is producing the project through his Sunday Night Prods., plans to take a role and hopes many of his colleagues will too. "My dream is to have a whole slew of great actors -- some very famous and some not famous at all, to make it an homage to Hollywood." Sorkin is now busy with his HBO pilot More As This Story Develops, which is in production, and also co-wrote the upcoming movie Moneyball, while Krasinski just wrapped the feature Nobody Walks and will next be seen in Everybody Loves Whales and on the upcoming eighth season of The Office. Both are with WME, though Krasinski was at CAA when the Chateau Marmont project was pitched to HBO.
Reprizirao sam MURDER 101 Billa Condona, TV film iz 1991. godine sa Pierce Brosnanom koji je bio dostupan kod nas svojevremeno na VHSu. Reč je i dalje o jednom jako kvalitetnom i osvežavajućem TV filmu koji u mnogim aspektima prevazilazi standarde ove produkcije. Kao i u THE MAN WHO WOULDN'T DIE i ovde se Condon poigrava detektivskom fikcijom i uvodi jednu ludističku dimenziju u odnos krimi pisca i stvarnog zločina.
Ovo nije kontemplativan film, ne ulazi u samu prirodu zločina već se od starta i u samoj strukturi, pa konačno i na nivou vlastite teme bavi pitanjima forme. Otud je odlično rešenje da okvir za dešavanje bude priča o profesoru kreativnog pisanja specijalizovanom za trilere.
Ruku na srce, od zanimljivog početka, Condon i Roy Johanesen od polovine malo počinju da gube konce i rekao bih da u završnici pomalo gube dah, ali sama postavka je dovoljno inspirativna da se MURDER 101 nametne kao redak primer TV filma koji daleko pevazilazi svoj rok trajanja.
Čak i u rediteljskom smislu, Condon ovde pronalazi materijal koji mu savršeno odgovara i rekao bih da njegova prepoznatljiva ograničenja ovde čak nalaze način da posluže priči. Stoga, MURDER 101 ostaje svež i za reprizu i za premijeru ko nije gledao...
haha, Gibson je nezaustavljiv!
Mel se sad dohvatio sa pravoslavkama. Neka, neka, da vidi malo kako mi ceo život...
Cronenberg najzad provalio Mir Jam
A Dangerous Method (2011) Official Trailer - Keira Knightley & Michael Fassbender (http://www.youtube.com/watch?v=uZ7JKmcLTsI#ws)
Jedan pravi YU Wave sajt
http://igoyugo.tumblr.com/ (http://igoyugo.tumblr.com/)
Krip, obozavam te,hvala ti za ovo , ovo je neprocenljivo xjap
Sad cu gledam Gosti iz galaksije (1981) by Dusan Vukotic :D
Pesma uz koju će goreti 1244 upaljača...
Nimani Teenage Riot - Devojka sa Kosova (http://www.youtube.com/watch?v=tH38YyxIGEY#)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs3.amazonaws.com%2Ftwitpic%2Fphotos%2Flarge%2F328869615.jpg%3FAWSAccessKeyId%3DAKIAJF3XCCKACR3QDMOA%26amp%3BExpires%3D1309341851%26amp%3BSignature%3DhCdvzjo%252Fa4OyUrDcpxYK%252FQ52veE%253D&hash=aabf123479b9bcefce0038e56b4f0a98317594cc)
Ben Affleck certainly made good use of the casting couch for his third directorial effort "Argo" as he's decided to cast himself as the leading man reports Variety.
Based on Joshuah Bearman's 2007 Wired magazine article, the wryly humoured political thriller centers on how, during the occupation of the American embassy by Iranians in 1979, a rescue effort was mounted by the CIA and the Canadian government to extract six U.S. diplomats.
The CIA used exfiltration expert Tony Mendez (Affleck) and concocted a scenario that involved the six being a Hollywood crew scouting a sci-fi movie titled "Argo". Under those disguises, and with the help of artwork by legendary comics creator Jack Kirby, they were able to flee the country.
Alan Arkin and John Goodman are in final negotiations to co-star in the film which George Clooney, David Klawans and Grant Heslov are producing. Chris Terrio wrote the screenplay.
Pogledao sam KLAKSON Kokana Rakonjca, njegov najslabiji i najopskurniji film. Po scenariju poznatog pisca Aleksandra Obrenovića, Rakonjca je napravio raspričanu pretencioznu melodramu koja nema nikakvu koheziju postupka i iscrpljuje se u površnim rešenjima koja čak ni glumačke veličine poput Bekima Fehmiua i Milene Dravić ne uspevaju da dignu na viši nivo.
Ovu vrstu apsurdne parafraze najpre francuskog filma tada je već znatno uspešnije radio Puriša Đorđević tako da sa ovim filmom Rakonjac nije imao naročitu originalnost ni u jugoslovenskim okvirima. Iako je teško opisati KLAKSON na nivou priče, niti mu tako prići, mogao bi se posmatrati kao priča o dva ljubavna para koja flertuju i zavode se u planinskom odmaralištu.
Fotografija Branka Peraka, redovnog DPa beogradskog Kino Kluba daje svemu izvesni kvalitet čak i na ovom dosta loše očuvanom printu koji je emitovao RTS. Rakonjac takođe pokazuje da je raspoložen za sporadično vrlo vitalna rešenja u kadriranju. Međutim, ono čega u KLAKSONU nema to je upravo sama ideja o tome šta je suština ove priče, i procena u kom trenutku glumci prevazilaze deklamovanje teksta i postaju likovi ili bar deo jasnog filmskog postupka. Rakonjac je srećom u svojim uspešnijim radovima upravo uspevao da se snađe baš na tom nivou.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PROIE Antoine Blossiera, francuski niskobudžetni horor o porodici ruralnih industrijalaca koji odlaze da uhvate ogromnog divljeg vepra u zagađenoj močvari i nailaze na niz iznenađenja.
Premisa je jednostavna, i Blossier je realizuje u filmu od 75 minuta. Uz vrlo glossy fotografiju, i dobar osećaj za jump scare od kog se ne gadi, name of the game u ovom filmu je spielbergovski tretman veprova. Dakle, film je kadriran konvencionalno, bez ikakvih found footage intervencija i sl. a opet Blossier na poprilično zadovoljavajući način uspeva da ne prikazuje veprove u većem delu trajanja premda, srećom, uspeva da kroz niz vrlo sočnih detalja unese njihovo fizičko prisustvo onda kada zatreba.
U tom smislu less is more pristup ovde stvarno funkcioniše jer Blossier nema problema sa tim da bude gadan ali ima problem sa tim da ispadne glup sa eventualnim neuverljivim ili nedovoljno pretećim veprovima, tako da tenziju manje-više drži uvek na nivou.
Interakcija među karakterima je na vrlo solidnom nivou, i uprkos tome što ima izvesnih grešaka u podeli (zet i tast toliko liče da sam ja mislio da su otac i sin) i određenih pretencioznih detalja na nivou subplota sa trovanjem močvare za koje je kriva sama familija, Blossier pokazuje da ume da vlada i likovima a ne samo napetošću i jump scareovima.
PROIE nije veliki film ali je izuzetno pošten i efektan niskobudžetni žanrovski programmer koji tačno zna šta treba da postigne i koliko treba da traje. Kao takav stoji jako dobro i ukazuje pažnju na Blossiera i njegove eventualne sledeće projekte. Poređenja sa Mulcahyjevim RAZORBACKom su neumitna ali PROIE je u toj meri rigidniji na nivou rediteljskog koncepta da zapravo jako teško možemo da poredimo ove naslove. Mulcahyjev odnos i prema prirodi i prema monstrumu je upadljivo drugačiji od Blossierovog.
* * * / * * * *
Pozdrav za sve Smileyeve ljude
http://t.co/NThqMmf (http://t.co/NThqMmf)
Pogledao sam A BOUT PORTANT Fred Cavayea, aktuelnog francuskog reditelja krimića koji je postigao veliki uspeh i američki rimejk sa svojim filmom POUR ELLE. Moram priznati da me ni sa jednim od ta dva filma Cavaye nije ubedio da ima da pruži išta sem pristojnog ali teško čak i solidnog krimi rada, u kome ne vidim naročite razloge za veću internacionalnu pažnju. Štaviše, mislim da Francuzi i na nivou priča, a naročito na nivou reditelja mogu da ponude mnogo bolje i ubedljivije radove tako da je Cavayeov uspon dosta neobičan. Njegovi filmovi funkcionišu na nivou krajnje bazičnih hičkokovskih zabuna a njegove rediteljske moći čine okolnosti i postupke junaka poprilično neuverljivim.
Otud kao i POUR ELLE, i A BOUT PORTANT vrlo brzo postane neuverljiv, a kada krene da se opterećuje scenama potere i tehnikalija vezanih za samo sprovođenje neke akcije gde Cavaye nažalost nije čak ni prva evropska liga a o svetskoj da i ne govorimo. Amerikanci ipak ovu vrstu filma rade mnogo ubedljivije a Cavaye ne nudi dovoljno nečeg autentično francuskog da bi se nametnuo na tom tržištu.
Inače, paradoksalno, Cavaye kao da stvara imidž prepoznatljivog francuskog reditelja krimića u svetskim okvirima kao što je svojevremeno bio Jacques Deray. Plašim se da takav hype on ne zaslužuje.
Ako svemu tome dodamo da je A BOUT PORTANT praktično repriza zapleta POUR ELLE i da se premisa o mužu spremnom na sve kako bi spasao ženu ponavlja, onda ovo deluje kao repriza jedne, što se mene lično tiče, ne naročito uspele formule, ali čak i da uzmemo uspeh POUR ELLE kao znak da je to sve imalo smisla, svejedno je reč o reprizi.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 30-06-2011, 18:26:48
Pozdrav za sve Smileyeve ljude
http://t.co/NThqMmf (http://t.co/NThqMmf)
Ahhhhhhhhhhh, mislim da je carobna rec TOM HARDY
Malo humora za početak jula
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/07/momacki-stan.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/07/momacki-stan.html)
Pogledao sam PELICAN BLOOD Karla Goldena, film po romanu Cris Freddija. Reč je o fatalističkoj omladinskoj melodrami o mladom sucidalnom ljubitelju ptica i njegovoj devojci sa kojom je već jednom ranije imao suicide pact a sada ponovo uspeva da se smota sa njom, ubeđen da se promenila. PELICAN BLOOD je film baziran na dosta bizarnim i ekstremnim emotivnim odnosima koji s druge strane utiču i na niz ekscentričnosti u samim likovima tako da iako Golden ne iskoračuje iz striktno realističkih okolnosti, ali se njegov film sve vreme kreće samom ivicom verovatnog, ili u najmanju ruku prihvatljivog. Kad kažem prihvatljivog tu pritom ne mislim na neke moralne implikacije cele priče već naprosto na to da je u pojedinim deonicama jako teško razumeti postupke likova prožete njihovim raznim patologijama.
Iako se za Goldena ne može reći da je neki veliki reditelj ili da je njegov postupak nešto što nam nije poznato iz savremenog britanskog filma ili televizije, PELICAN BLOOD veliki deo svoje efektnosti crpi iz dinamične egzekucije a Harry Treadaway kog znamo kao dečaka iz Gil Kenanovog izvanrednog filma CITY OF EMBER i Emma Booth koja je do sad mahom radila na televiziji ali bi imala mesto i na filmu.
Treadaway u ovom filmu proširuje polje svog delovanja i vrlo dobro pravi tranziciju ka nekim provokativnijim sadržajima, iako PELICAN BLOOD nije postigao dovoljno veliki uspeh da bi on zaista bio zabeležen kao lice na koje se računa. Ipak,nadam se da će mu ova uloga biti uzeta u obzir.
PELICAN BLOOD je u krajnjem zbiru pristojan film sa dosta problema koji zahvaljujući vitalnoj realizaciji i magnetičnim glumcima uspeva da ostavi solidan utisak.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BRIDESMAIDS Paula Feiga. Feig je reditelj koji je ostavio značajan trag u savremenoj američkoj komediji pre svega kroz svoj rad na televiziji, u serijama poput FREAKS AND GEEKS ili ARRESTED DEVELOPMENT. Na filmu nije uspeo da se dokaže jer je i počeo da radi na projektima koji nisu imali puno veze sa školom komedije iz koje dolazi. Otud je sve do BRIDESMAIDSa, Feig čekao na svoj bioskopski uspeh i sada ga je dobio with a vengeance.
BRIDESMAIDS je postao jedna od najgledanijih komedija ove godine i najveći sleeper hit sezone, a kritika ga je takođše jako dobro prihvatila. Može se reći da je ova produkcija u priličnoj meri rehabilitovala i Judda Apatowa.
Nažalost, mislim da hype oko ovog filma nije baš opravdan. Nesporno je da u filmu ima dosta jako smešnih situacija, ali čini se da Feigov recept a to je da humor proističe iz spontanosti i dugih deonica baziranih na glumačkim bravurama u jednakom broju slučajeva uspeva i da omaši tako da je BRIDESMAIDS na kraju film koji zapravo ima ne samo dosta praznog hoda već i dosta beskrajno dugih scena koje ne idu nikuda već samo neuspešno pokušavaju da izazovu smeh.
Te promašene scene stvaraju ozbiljnu kontratežu onim koje su zaista uspele.
Zatim, Feig od svih aktuelnih reditelja američke komedije iz škokle Judd Apatowa, kao što je Greg Mottola, recimo, daleko najslabije vodi priču i kod njega je transformacija karaktera data krajnje površno, usiljeno, a isto važi i za zaplet. U tom smislu, Feig zaista spada u drugu ligu aktuelnih reditelja holivudskih komedija koje su u poslednje vreme zaista doživele veliki napredak u zanatskom smislu.
Konačno, Feiga očigledno fasciniraju britanski komičari i doveo je nekoliko u svoj film od kojih je O'Dowd dobio vrlo značajnu ulogu za koju je potpuno besmisleno da je igra Britanac tako da film ima u jednoj ključnoj roli glumca koji jako dekoncentriše gledalište.
Ta Feigova nesposobnost da razdvaja važno od nevažnog očigledno nije omela BRIDESMAIDS da nađe svoju publiku kao "ženski odgovor na HANGOVER" ali ga je svakako sprečila da snimi dobar film.
* * / * * * *
Pa taj Bridesmaids je na osnovu trejlera djelovao tako poražavajuće užasno da se ja divim svakom ko je smogao hrabrosti da to gleda.
Harvi, ti znaš da sam ja spreman da stavim glavu u torbu za Srpstvo i kinematografiju.
Drew Barrymore is in negotiations to produce and possibly direct the caper film "The Heist Society" for Warner Bros. Pictures and her own Flower Films reports Variety.
Based on Ally Carter's 2010 novel, the story centers on a teenage girl balancing school and her family's criminal activities. She soon must assemble a crew to steal back a mobster's priceless art collection in order to save her father.
Shauna Cross ("Whip It!") has penned the adaptation while Denise Di Novi and Alison Greenspan will produce.
Pogledao sam BRIGHTON ROCK Rowana Joffea, ekranizaciju poznatog romana Grahama Greenea koju je već uradio John Boulting i to vrlo uspešno. Joffeova ekranizacija je izuzetno zanimljiva i u pojedinim delovima je briljantna. Nažalost, film ima problem konzistentnosti na nivou celine.
Joffe se pre svega nameće kao vrlo zanimljiv reditelj koji ne upada u tipične greške koje inače prate rediteljske debije poznatih scenarista. Naime, njegov način mišljenja je u toj meri filmski da BRIGHTON ROCK povremeno izgleda kao rad reditelja koji čak i ne mari previše za scenario i vođenje priče u celini. Joffe je u saradnji sa Ridley Scottovim direktorom fotografije Johnom Mathiesonom briljantno rekonstruisao Brighton 1964. godine i taj ambijent deluje istovremeno i opipljivo ali i kao omaž filmskoj slici tog vremena. Neke scene poput velike tuče Modova i Rokera su zaista antologijske.
Slično važi i za realizaciju dramskih scena koje su u vizuelnom i glumačkom smislu koncipirane kao rekonstrukcija filmova iz epohe. Srećom sama priča dopušta mogućnost takvog blago arhaiziranog pristupa jer je i zapravo bazirana na onoj vrsti kriminalnog slučaja kakav bi bio ekstremno uzbudljiv u filmu iz šezdesetih ali bi danas bio nedovoljno intrigantan za veliki ekran.
Ono što se nameće kao osnovna mana filma jeste upravo to što Joffe nije dobro motivisao taj ključni zaplet o zločincu koji zavodi svedokinju i paralalnoj istrazi koju sprovode žrtvini prijatelji. Ta paralelna linija koju vode Helen Mirren i John Hurt, zaista doajeni britanskog glumišta, naprosto ne uspeva da se uklopi sa ovom osnovnom pričom koja je savršeno koherentna bez njih.
Kad je reč o odnosu prema Greeneovom izvornom materijalu Jaffe uspeva da obuhvati obe opsesivne teme ovog pisca - jedna je naravno sam žanrovski pristup priči, a druga je odnos prema religiji i simbolizmu te vrste. Taj pristup Greeneu za razliku od pojedinih aspekata vođenja priče uspeva da istinski funkcioniše i slično Jordanovom uspešnom pokušaju Joffe je takođe uspeo da Greenea showcaseuje u pravom svetlu.
* * * / * * * *
Pogledao sam SURFACING Claude Jutre, ekranizaciju romana Margaret Atwood. Moglo bi se reći da ova književnica nije imala baš previše sreće sa ekranizacijama iako su se njenih dela obično doticali dosta ugledni reditelji. Uostalom, Jutra je jedan od najznačajnijih kvebečkih reditelja koji je stekao umetnički ugled sazrevajući uz novotalasovce u Francuskoj. Ipak ova priča o oslobađanju dva para iz velegrada koji odlaze u divljinu kako bi potražili oca jedne od devojaka nažalost postaje dosta konfuzan pokušaj spoja relativno konvencionalnog prosedea i tobožnje provokativnosti koja je više od jedne decenije ranije bila već obavljena u evropskom filmu a što ne reći i u ponekom američkom. Tako SURFACING ostaje prilično bajat, dosadan i na pogrešan način pretenciozan film koji danas eventualno može da se pogleda kao fusnota u karijeri takvih imena kao što su Jutra i Atwood.
Quote from: crippled_avenger on 05-07-2011, 13:37:41
Harvi, ti znaš da sam ja spreman da stavim glavu u torbu za Srpstvo i kinematografiju.
Znam :!:
Nego, da li je taj Rowan Joffe u rodu sa Rolandom?
Quote from: Harvester on 05-07-2011, 21:06:29
Nego, da li je taj Rowan Joffe u rodu sa Rolandom?
Trivia: Son of director Roland Joffé and actress Jane Lapotaire.
Aha, znači iver ne pada daleko od klade!
Mada, Joffe stariji je dobar, ne bih ga baš nazvao kladom :evil:
Reprizirao sam UNDERNEATH Stevena Soderbergha, izuzetno značajan neo noir koji je bio uvod u njegov verovatno najkomunikativniji i meni lično najdraži film OUT OF SIGHT koji se i dan-danas jako lepo gleda. UNDERNEATH nije komunikativan i spada među ambicioznije, da ne kažem pretencioznije neo noir naslove. U odnosu na ključnog reditelja ovog talasa John Dahla, Soderbergh je znatno okrenutiji raznim vidovima vizuelnih manipulacija i svoj indie senzibilitet ispoljava u obliku znatno distnaciranije glume, hermetičnije strukture i hipnotičnosti koja uzima primat nad pripovedanjem.
U UNDERNEATHu, Soderbergh pokreće neke od mehanizama kojih će se kasnije latiti i u THE LIMEY a reklo bi se da je ova oslanjanja na ekspresionizam započeo i u KAFKI. U ovom filmu vidimo njega u punoj formi i svakako da je UNDERNEATH jedan od onih nalove zbog kojih je Soderbergh i dan-danas u određenom smislu vredan pažnje, iako je u međuvremenu učinio dosta da se liši nekih od svojih najsnažnijih rediteljskih aduta.
Kad je reč o Siodmakovom izvorniku koji je dakle nastao po romanu Don Tracyja i scenariju Daniela Fuchsa, u njemu se bili prepoznatljivi određeni ekspresionistički uticaji, ali to je nesumnjivo bio film koji je mnogo više imao repertoarskog u sebi od UNDERNEATHa koji je uprkos vrhunskoj tehničkoj realizaciji bez ikakve sumnje vrlo glossy ali neprikriveno indie po svom senzibilitetu. Tek u OUT OF SIGHT je Soderbergh uspeo da prilagodi takav pristup široj publici.
Peter Gallager je odličan kao naivni belac koji je obeležio neo noir početkom i sredinom devedesetih a Alison Elliott je vrlo efektna kao femme fatale, iako se po tipu uloge dosta razlikuje od tipičnog neo noir profila Linde Fiorentino.
U svakom slučaju, UNDERNEATH je naslov na koji treba da se obrati naročita pažnja sada kada je ponovo dostupan.
* * * / * * * *
http://www.cracked.com/article_19287_10-movies-that-famous-people-dont-want-you-to-see.html (http://www.cracked.com/article_19287_10-movies-that-famous-people-dont-want-you-to-see.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fscottsutton.net%2Fwp-content%2Fuploads%2Fmy-little-ponies-kim-jong-il-660x485.jpg&hash=6a83bbc0880086a8dd634fad34cad9d795386d74)
điha, điha, četir' noge haha 8-)
a ima još jedna misteriozna
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F_7UV6ngl55dI%2FSRe_wJupG9I%2FAAAAAAAAA9Q%2FBVJMUCF7S-w%2Fs400%2Filwhite.jpg&hash=2022fd395c63bf3fe23723e3dad24491f5978f7a)
Pogledao sam PLAVI 9 Kreše Golika, jedan vrlo zanimljiv sportski film iz 1950. godine. Reč je o filmu nastalom na samim počecima kinematografije i njegov ideološki svetonazor je samim tim vrlo specifičan, toliko naivno socijalistički da je gotovo američki i poređenje ovog filma sa odnosom prema socijalizmu u ostatku naše kinematografije možda i najbolje pokazuje koliko sam sistem nije verovao u svoje vrednosti.
PLAVI 9 je film koji apsolutno veruje u vrednosti sistema, udruživanje rada, amaterski sport i potpunu fleksibilnost u sistemu. Jedini negativac u filmu je ocvala, ali i dalje talentovana, fudbalska zvezda Tonči Fabris koji zbog svoje sebičnosti gubi mesto u timu a onda čini sve što može da opstruira dolazak mladog radnika iz brodogradilišta koji će da ga zameni.
Fabris se ponaša kao fudbalski profesionalac, opterećen je materijalnim vrednostima, vodi raspusan noćni život i uopšte predstavlja sve ono najgore što sport može da učini od čoveka. Međutim, ono što je meni interesantno to je činjenica da je Fabris veteran, što implicira da je provotimac već desetak godina, samim tim, da se bavio fudbalom u vreme NDH. Naravno, nije tajna da su se naši najveći posleratni fudbaleri bavili fudbalom i tokom okupacije, igrali za selekcije NDH i sl. ali se taj konkretan gaf Fabrisu nikada ne pominje. Ipak, ne može se izbeći pomišljanje na taj ljupki detalj, na taj utisak da je on ipak čovek jednog prošlog vremena, prošlog režima, i njegov lik je tako i postavljen.
Zanimljivo je međutim da neko kao što je Fabris iako nailazi na prezir uprave i saigrača, ipak ima sasvim dovoljno kafana po gradu, raznih lakih žena i sl. da nastavi sa svojim životom. Dakle, ovaj film upada u jednu kontradikciju a to je da je svet u kome junaci žive delimično idealistički ali sa vrlo razvijenom mračnom stranom u kojoj jedan tako sumnjiv tip može da nađe utočište.
Dilema glavnog junaka između toga da li zaigra izuzetno važnu međunarodnu utakmicu ili da roni radi popravke nekog broda, deluje toliko naivno, da je to dirljivo, i Golik dostiže skriginovske domete u fetišizovanju socijalizma, sa šefovima koji razumeju i jednu i drugu potrebu i na kraju prelome u korist sporta jer hajde ipak, eto, skupićemo se svi na utakmici, ali vrlo lako je moglo biti i drugačije - i bez ikakve sumnje, Golik tako režira da bi i to bio hepiend.
U tom smislu je zanimljivo uporediti MONTEVIDEO u kome nema takvog otpisivanja profesionalca, već naprotiv u MONTEVIDEU snaga igre učini da profesonalac kroz bavljenje njome postane bolji čovek. Kod Golika fudbal ima povoljan efekat na radničku klasu, i zato junak i zaigra fudbal ali Tončija Fabrisa fudbal sam po sebi ipak nije uspeo da popravi jer on je očigledno do te mere klasno neosvešćen i iskvaren da ga čak ni lopta ne može oplemeniti.
Zanimlivo je da je i kod Šotre u liku Becića, profesionalca kog Voja Brajović igra u VIŠE OD IGRE i sada kod Ivice Beka u MONTEVIDEU 2, gde Bek nije jedini profesionalac ali jedini igra za inostrani klub, postoji tačka u kojoj se profi priključi amaterskom kolektivu. Kod Golika je to beskompromisno - Fabrisa čeka pad a uspravljanje niej izvesno. Jedini veći fatalizam na temu profesionalizma u fudbalu nosi TRENER Puriše Đorđevića ali to je generalno fatalistički film, dočim PLAVI 9 nije, Golik je snimio veseo populistički film sa dosta romanse i komedije pa u tom smislu i čudi da se glavni "negativac" nimalo ne popravi i ne prevaspita.
* * * / * * * *
Pogledao sam NEW TOWN KILLERS Richarda Jobsona, urbanu japijevsku parafraZU MOST DANGEROUS GAME smeštenu u Edinburg. Ovog puta Dougray Scott igra japi kolovođu lova na ljude, mlade marginalce na kojima bogati izopačenici iživljavaju svoje ničeanske frustracije. Film je po svojoj postavci pokušaj da se spoje akcija i filozofija sa elementima socijalne kritike. Nažalost, u svom ovim aspektima, reč je o mlakom ostvarenju koje u domenu same akcije u tehničkom smislu nije onako otaljano kako niskobudžetni britanski radovi umeju da budu ali u celini niti može da se žanrovski odredi niti je jasna ciljna grupa. Glumačka ekipa koju čini sasvim solidna televizijska postava, recimo u epizodnim ulogama možemo videti Karen Gillen iz DOCTOR WHOa i Liz White iz LIFE ON MARS odnosno Shelley Conn iz PARTY ANIMALS, i Dougray Scott svakako nije došla da igra u nekom filmu koji bi inače snimao . Međutim, krajnji rezultat čini da se NEW TOWN KILLERS upravo najslabije drži kao neka vrsta persiflaže iza koje se krija bolna i neizreciva istina o britanskom društvu i anksioznosti japija u vreme krize sa kojom su pokazali kako se greške iz finansijskog sektora izlivaju u realnu ekonomiju. Stoga, NEW TOWN KILLERS ima najviše sreće kad se posmatra kao nešto pretenciozniji niskobužetni UK akcijaš. Kao takav, on je mahom bolji od konkurencije, ali to definitvno nije britanske produkcije sa kojom ova velika industrija može da se ponosi.
* * / * * * *
Pogledao sam HWANGHAE Hong-Jin Na, koji nas je pre neku godinu obradovao prehvaljenim CHASERom. Dok čekamo američki rimejk da ga poprave, HWANGHAE je film koji će nas podsetiti na sve prednosti i nedostatke Hong-Jin Na kao reditelja. Naime, on je u toj meri operisan od osećaja za ritam i sposobnosti za razdvajanje važnog od nevažnog da u HWANHAE jednu u suštini pristojnu premisu, mada ne znatno revolucionarniju od KLOPKE uspeva da pretvori u dvoipočasovnu potragu za krajem začinjenu ponekom dobrom scenom.
U određenom smislu HWANGHAE se može tunačiti kao severnokorejska propaganda. Ovaj film govori o pripadniku svernokorejskog naroda koji je izbegao u Kinu i tamo postao žrtva trgovaca ljudima. Kako bi otplatio "dug" usled kog je postao rob, on biva poslat u Južnu Koreju da obavi ubistvo. Sunovrat ovog čoveka dakle kreće kada je napustio komunizam i plansku privredu i došao u Kinu gde se upravo odvija košmar Naomi Klein - komunizam i kapitalizam u isto vreme gde mora da vozi taksi i otplaćuje dug koji je nemoguće otplatiti (zar to upravo nije suština kapitalizma?) da bi konačno završio u demokratskoj Južnoj Koreji gde kapitalizam dostiže svoju najeskscesivniju formu - ono što je u Kini pokušavao da otplati vozeći taksi, ovde mora da otplati ubistvom.
Pored toga, glavni junak, o čijoj prošlosti kao superheroja ne znamo ništa te imam puno pravo da pretpostavim da je reč o tipičnom izgladnelom Severnokorejancu ubrzo počinje da pokazuje osobine vrsnog borca koji vlada ne samo borilačkim veštinama već ima položenu vožnju za sve kategorije. Ako imamo na umu da je služenje vojske obaveza svih lojalnih Severnjaka, odčigledno je da se obuka vrši na vrhunskom nivou. Ne znam kako bi se ovaj junak nosio sa nekim profesionalnim vojnikom ali sa raznim lokalnim ološima kojima fizički kontakt nije stran, kao i sa običnom policijom i tradicionalnom arhitekturom sa koje je rad da skoči, on izlazi kao pobednik. Ako su izdajnici tako prilježni na obuci čovek se prosto upita kakve li su prave severnokorejske patriote koje nisu okrenule leđa Juche ideologiji.
U svakom slučaju sa trajanjem od dva i po sata, HWANGHAE uspeva da se po dimenzijama približi i nadmaši Kim Ji Woonov oproštajni korejski rad. I u određenom smislu kada krene osveta, ubijanje čekićima, sekirama, pajserima, gedorama i ostalim alatom, to je sve jedan produžetak ranog Chan Wook Parka drugim sredstvima. Dok je Kim Ji Woon jednu jednostavnu priču naduvao do besmisla i relativno imao snage da je izgura da ne bude dosadna već samo bezveze, Hong-Jin ipak nije taj kalibar tako da je njegov film na mikronivou soildan ali u celini nažalost teško da može da se preporuči. Ako tome dodamo da smo te stvari sa mikronivoa već nekoliko puta videli baš u toku prošle godine, onda je jasno da je reč o dosta bajatom naslovu koji zbog trajanja predstavlja iskušenje i za kompletiste. No, kome je uživanje da pogleda nešto ovakvo iz iskvarene Južne Koreje, a meni jeste jer se zgražavam koliko su posrnuli u odnosu na vrlinu Dragog Vođe, onda će ovo ionako overiti.
* * / * * * *
Pogledao sam SHATTER Michaela Carrerasa na kome je određena rediteljska zaduženja imao i Monte Hellman. Reč je o atipičnoj Hammer produkciji o plaćenom ubici globtroteru koji posle jedne akcije u Africi dolazi u Hong Kong da naplati posoa i shvata da će biti žrtvovan u velikoj intrigi u koju su umešane tajne službe, azijski narko karteli i afrički uzgajivači maka.
Stuart Whitman definitivno nije dorastao glavnoj ulozi u ovakvom filmu a Carreras je suviše slab reditelj u svakom smislu da sprovede čak i najjednostavniju postavku. U tom smislu SHATTER treba videti samo zbog neobične role Peter Cushinga i atipične teme za jednu Hammerovu produkciju. Osim toga, ovaj film zbilja nema šta da ponudi savremenom gledaocu.
Reprizirao sam ŠVEDSKI ARANŽMAN Zorana Gospića. Ovaj film sam gledao prvi put kad sam imao osam-devet godina na nekom od festivala i moram priznati da mi je nekoliko scena u njemu bilo potpuno mindblowing. Od tih efektnih scena najbolje se održala antologijska scena posete kafani KOD UJAKA ANTE u Hamburgu. To i dalje stoji kao čisto ludilo, čak i kad nemam osam godina.
Gospić pokazuje nesumnjiv rediteljski dar kad je reč o stvaranju atmosfere, međutim, isto tako gotovo da uopšte ne vlada vođenjem priče na nivou celine. Otud ŠVEDSKI ARANŽMAN deluje kao nasilni spoj dva, dva i po filma, i to dva potencijalno zanimljiva filma koji ipak ne stoje kao skladna celina.
Češki segment koja je neka vrsta apsudrne društveno-kritičke komedije o čoveku koji ne može da objasni opštinskim vlastima da mu se kuća nalazi na opasnom mestu pored nezgodne okuke na putu, deluje slabije razvijeno i ima u sebi dosta ponavljanja. Dočim je kriminalistički zaplet sa srpskim emigrantima u Nemačkoj razvijeniji, raznovrsniji i efektniji, i nosi u sebi dosta autentične late-80s atmosfere. Mislim da je svaka od ove dve priče mogla da bude zanimljiv zasebni film a ovako na jednom mestu to ne funkcioniše kao zbir kvaliteta te dve celine.
VHSRip je dosta suov prema ovom filmu pa je teško govoriti o nekim tehničkim dometima i vizuelnim rešenjima ali rekao bih da je Gospićev film apsolutno na nivou jugoslovenske produkcije tog vremena.
Kad je reč o glumačkoj podeli, glavnu ulogu igra Bane Vidaković na vrhuncu svojih moći i nesporno je da je imao leading man potencijal koji je u međuvremenu nažalost prokockao. Ostatak naše ekipe u kojoj su Milan Erak, Ljiljana Blagojevioć i Zoran Miljković je takođe prilično solidan a što se čeških glumaca tiče, reklo bi se da je njihov stil glume nešto drugačiji, bliži komediji pa tu nastupa određeni disbalans.
U određenom smislu, jasno je zašto ŠVEDSKI ARANŽMAN zauzima mesto jednog dosta opskurnog naslova u istoriji pozne-SFRJ kinematografije, znatnim delom je snimljen na stranom jeziku, dosta je atipičan i očigledno nije imao neke lokalne osnove za plasman. Ali, po svom kvalitetu koji je ozbiljno narušen neskladom dveju priče, sigurno nije zalužio da bude potpuno odstranjen.
* * 1/2 / * * * *
Za sve fanove FNL http://www.grantland.com/story/_/id/6766070/clear-eyes-full-hearts-lose (http://www.grantland.com/story/_/id/6766070/clear-eyes-full-hearts-lose)
Quote from: crippled_avenger on 05-07-2011, 19:13:19
Pogledao sam BRIGHTON ROCK Rowana Joffea, ekranizaciju poznatog romana Grahama Greenea koju je već uradio John Boulting i to vrlo uspešno.
Можемо ли се надати критици оригинала? Хвала.
Boultinga sam davno gledao. Ako budem reprizirao, svakako...
Geoffrey Sax, posle dosta osrednjih filmskih pokušaja, vraća se na mali ekran u ovoj ekranizaciji memoara čuvenog britanskog pisca Christophera Isherwooda u kojima su opisana sećanja na dva formativna aspekta njegove ličnosti - homoseksualnost i život u Berlinu u vreme uspona nacizma.
Nažalost, ovaj TV film ne čini puno da produbi i ozbiljnije istraži išta drugo u Isherwoodovom životu i radu a i ovim dvema temama prilazi dosta površno. Toliko površno da to sve čak deluje i uverljivo i reklo bi se prikazuje Isherwooda kao epizodnog junaka u vlastitom životu, jednog hroničara nekih mnogo zanimljivijih sudbina i znatno aktivnijih ličnosti.
Matt Smith igra Isherwooda slično kao i Doctora, i rekao bih da je u PARTY ANIMALSu bio znatno suptilniji, čak bi se moglo reći da je posle Doctora malo i zaboravio tu dimenziju svoje igre. U tom smislu, on ima dovoljno magnetizma da bude u centru pažnje ali što se neke supstance tiče, rekao bih da svi ostali oko njega (čak i partner iz Whoa Toby Jones) nude znatno više.
Sax sa ograničenim budžetom dosta solidno uspeva da rekonstruiše epohu da film iako nije previše koštao ne deluje oskudno u bilo kom smislu. Ipak, Sax nije prva liga BBC reditelja kao što je svojevremeno bio Hooper.
Justin Timberlake has reportedly signed up to the buddy cop movie Fully Automatic.
The actor will be playing one half of a team of young policemen who are forced to join up with a female Delta Force operative in a mission to capture a mercenary.
Producer Joel Silver is behind the project, which has been described as an attempt at a Lethal Weapon-style franchise, Vulture reports.
Silver has previously produced the Mel Gibson and Danny Glover films, as well as other hits 48 Hours, The Matrix and Die Hard.
Running Scared director Wayne Kramer was originally attached to direct in 2009.
Timberlake will next be seen in comedy Friends with Benefits and Now with House star Olivia Wilde.
The star was recently given a personal invitation to the Marine Corps Ball by a female marine after he persuaded Friends with Benefits co-star Mila Kunis to visit the ball.
He told the actress that it was her patriotic duty to accept her invitation from the Marine Corps.
kriple, pliz help... :) dobila sam na poklon jutros "72 dana" a štrecam se malko, nemam pouzdanog domaćeg rivjua... ima li ga igde i da li si ga ti odgledao?
evo ovdje
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg283040#msg283040 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg283040#msg283040)
inače, nauči čovjeka da peca, to je moj humanitarni moto 8-)
U Google ukucaš: ''72 dana Crippled Corner site:znaksagite.com''
pa će ti pronaći stranicu na kojoj je rivju, ako ga ima naći ćeš ga tako
oooo, pa hvala lepo, ovo je izgleda početak finog pecaroškog prijateljstva... 8-)
zauzvrat:
crippled avenger: zarazni entuzijazm za pljuvanje...
pingvin patuljak: u nemogućoj poziciji branitelja i mrzitelja u isti čas...
(i još je bilo nešto treće, ali tog se ne sećam, pa zato nije bilo ni važno... :lol:)
Treće: Stakman: smrt je predobra za tebe...
;) Mislim, ako ćemo već i prema Bati da upražnjavamo humanost, onda i za društvenjake ima nade.
ma jevtro, ima ovde nade i da se presipa... xremyb
too0o0o0o0o! 8-)
dankišen!
Quote from: Jevtropijevićka on 20-07-2011, 23:44:32;) Mislim, ako ćemo već i prema Bati da upražnjavamo humanost, onda i za društvenjake ima nade.
stani bre, pa ja sam društvenjak, znači nagrabusio sam duplo? 8-)
Danas smo zahvaljujući krajnje dekadentnoj akciji u povodu Kunčevog rođendana uspeli da pogledamo poslednji film Žike Mitrovića PROTESTNI ALBUM.
Reč je o filmu koji je u pripovedačkom i širem rediteljskom smislu kranje prolematičan, u sebi ima sve elemente nečijeg "poslednjeg" filma, ali isto tako ima u sebi i niz vrlo zanimljivih detalja koji su pre svega podatni za analizu. Za razliku od tipičnih jugoslovenskih krimića, PROTESTNI ALBUM pokušava da iznese specifične, vrlo često ekscentrične karaktere, od kojih najekscentričniji i po svojim motivima najbizarniji glavni junak, urednik diskografske kuće Emil koga igra Dragan Nikolić. Njegov poriv da iako zna tajnu ubistva poznate pop pevačice Flore (Bebi Dol) to sve krije, pritom festišistički čuvajući njenu cipelu, ostaje potpuno nejasan čak i gledaocu koji je speman da sam nadogradi neke detalje koji nedostaju.
Film se takođe u znatnoj meri bavi pitanjem umetničkih kompromisa ali muzika Saše Habića nažalost ne uispeva da nam dočara koja je to "dobra" muzika kojoj junaci streme a koja je "pop shit" koji ih ograničava i nastaje pod "pritiskom" diskografske kuće. Inače, sam koncept diskografske kuće kao miljea dosta je rasprostranjen u našem filmu od ŠPIJUNA NA ŠTIKLAMA i SLATKA OD SNOVA preko A3 do niza starih filmova o pevačima i reklo bi se da je tema diskografskih kuća neobično zastupljena u našem filmu. Uostalom i u Mitrovićevom NOŽU diskografska kuća ima vrlo specifičnu, politički pregnantnu ulogu koja je čak i nagoveštena u nekim dijalozima.
Ovde je politička uloga diskografske kuće naročito zanimljiva jer se na njenom čelu nalazi svojevrsni muzički Dražević, Paša (Samardžić) nekadašnji partizan, saradnik Službe, specijalizovan za prodaju oružja koji se posle svega našao u diskografiji. Paralele sa Draževićem su očigledne i čini se da je Mitrović ovde i direktno aludirao na njega.
Pa ipak, verovatno ključni politički zahvat jeste scena crkvenog venčanja Paše i Flore u Parizu, gde Paša popušta pred nevestinim zahtevima, ženi se u crkvi u kojoj prvobitno ne želi da ga venča odbegli pop četnik ali pomoćnik pristaje. Očigledno je Mitrović u ovom filmu kanalisao već određenu atmosferu "događanja naroda" i pomirenja između establišmenta i religije barem u Srbiji.
Iako u filmu ima nekoliko značajnih ženskih likova, može se reći da Olivera Ježina igra glavnu žensku ulogu i da odmah raščistimo, skida se u više navrata i bez ustručavanja tako da je ovaj film u tom smislu hvale vredan. Njen specifičan glumački pristp u kome pokušava da svaku besmislicu igra sa savršenim pokrićem kao i uvek dovodi do disbalansa u scenama sa iskusnim šmirantima koji se ne unose u stvari koliko i ona tako da je ovo pojavljivanje postiglo očekivane domete i u glumačkom smislu.
Osnovni problem na nivou vođenja priče jeste Mitrovićev pokušaj da ispriča sve kroz retrospekcije koje su prilčično nejasne, mnoge od njih deluju i krajnje nepotrebno tako da je sveopšti utisak konfuzan.
Rad sa glumcima je na jako niskom nivou, mnoge scene su ispuštene a u nekim situacijama Mitrović evidentno ne vlada ni mladalačkim slengom i atmosferom koju pokušava da stvori. Doduše, i neki od glumaca su na jako niskom nivou kao recimo Alain Noury koji je u ovom slučaju ridikulozan u ulozi slikara Igora čiji rad inače potpisuje Dragoš Kalajić.
Kalajić, Đoko Stojičić i Curzio Malaparte su potpisani u mutaciji za scenario kao autori izvesnih citata. Otprilike se ponešto od toga u jednom gledanju i može prepoznati. Ipakl, primećivanje svih citata iziskivalo bi još nekoliko gledanja što je kod ovako raritnog filma skoro pa neizvodljivo.
U filmu ima niz scena koje su nemaerno smešne ali i ima i par istinski ekscentričnih kao što je recimo ona kada Alain Noury ubija policajce.
U svakom slučaju, voleo bih da opvaj film bude dostupniji. Iako je reč o najslabijem Mitrovićevom filmu, nema sumnje da je čak i takav zanimljiviji od nekih njegovih poznih radova kao što je TIMOČKA BUNA.
* * / * * * *
http://www.cracked.com/article_19312_10-deleted-scenes-that-wouldve-ruined-film.html (http://www.cracked.com/article_19312_10-deleted-scenes-that-wouldve-ruined-film.html)
:)
vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.
Mada nije sve ovo deleted for real. Na primer, ovo što navode za Hancocka, to je bilo u ediciji koju sam ja gledo. I nije mi ruiniralo film. Doduše, Šarliz Teron... Ali ovo iz Star Warsa :lol: :lol: :lol:
Quote from: cutter on 22-07-2011, 17:26:55
vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.
-I don't know about that accent.
-We can fix it. xuzi
Quote from: cutter on 22-07-2011, 17:26:55
vau, ova scena iz terminatora 3 pokazuje da je sudbina tog filma trebalo da bude hodanje robokapovim stopama kada je ton u pitanju. kamo sreće da se ovako verhovenska demistifikacija proširila na zvaničnu verziju.
I meni je to palo na pamet, ali nije Mostow ni blizu Verhoevena pa da tako nešto istera do kraja, tako da je verovatno bolje ovako kako je (dobra akcija + dobar i logičan kraj), a u tom smislu meni je T3 znatno bolji od Salvationa... A ovaj alternativni svršetak u T2 je užas potpuni, mada Cameronove filmove i inače valja gledati u bioskopskim verzijama...
Moj je utisak da je ova scena sa Arnoldovim mutirajućim akcentom bila samo zdrava zajebancija na račun njegove nemogućnosti da govori engleski kako treba. Mislim, prvo southern akcent, a posle toga bratsko-crnački? To je to nekako, uz blago spufovanje Verhovena. Ne verujem da je iko imao ambiciju da ovo stvarno izađe na nivo satire koju Nizozemac provlači.
Meho, sledeći put kad mi budeš nudio da preko nekog NGOa idem malo u kamp u Norvešku... :)
No, iako znam da nije dan za filmove koji su puni nasilja, evo jedan moćan trejler
http://t.co/2ocYZ5B (http://t.co/2ocYZ5B)
Pogledao sam THE VETERAN Matthew Hopea. Reč je o britanskom osvetničkom trileru koji nažalost nije dosratao dosta pristojnim kritikama koje je dobio i su suštini nije to neki naročit debi za Matthew Hopea. Nema sumnje da je on u nekim scenama pokazao da ima potencijala ali u celiki THE VETERAN nije neki naročito inspirativan film i ne pokazuje da Hope donosi bilo kakvu svežinu.
Hope spaja priču o osveti ratnog veterana protiv lokalne bande (koja je efektnije sprovedena posle Foklanda u filmu FOR QUEEN AND COUNTRY sa Denzel Washingtonom) sa teorijom zavere o pravim motivima rata protiv terorizma i taj spoj nema izrazite veze jer čišćenje ulica od taloga (sve češća opsesivna tema Britsploitationa) spada u potpuno drugi korpus u odnosu na političko-konspirološku dimenziju. Čak i u ovom filmu te teme su labavo povezane.
Hope je solidan na nivou egzekucije, gluma je sporadično solidna ali film je isprazan i uprkos dosta dinamičnoj završnoj akcionoj sekvenci ne predskauje značajnu budućnost za Hopea. On očigledno vlada pojedinim stvarima vezanim za realizaciju ali ne na nekom previsokom nivou. Otud njegovi novi filmovi neće biti baš prioritet za gledanje ali u svakom slučaju, sa boljom centralnom idejom može da iznenadi.
* 1/2 / * * * *
A Warner Bros. release and presentation of a Carousel/Di Novi Pictures production. Produced by Steve Carell, Denise Di Novi. Executive producers, David A. Siegel, Vance DeGeneres, Charlie Hartsock. Co-producer, Eryn Brown. Directed by Glenn Ficarra, John Requa. Screenplay, Dan Fogelman.
Cal Steve Carell Jacob Ryan Gosling Emily Julianne Moore Hannah Emma Stone Kate Marisa Tomei David Lindhagen Kevin Bacon
In a time before raunchy, R-rated laffers competed for the how-low-can-you-go prize, the demand for mature, grown-up romantic comedies resulted in pics as wise and wonderfully character-driven as "Crazy, Stupid, Love." Old-fashioned as that might sound, there's a fresh, insightful feel to this multigenerational love story, in which square dad Steve Carell finds himself taking dating tips from ultra-slick ladykiller Ryan Gosling after getting tossed back into the singles scene. Instead of forcing the material to go high-concept or lowbrow, Warner Bros. trusts a first-rate cast and rock-solid script to sell auds. Response should be upbeat for this refreshingly upscale offering.
Though it refuses to be reduced to a simple, one-sentence pitch, "Crazy, Stupid's" various storylines revolve around the shattered love life of happily married Cal (Carell), who has a midlife crisis foisted upon him when Emily (Julianne Moore), his wife of nearly 30 years, files for divorce. No magic body-swapping. No talking hand puppet. Just a sincere, soulful look at how someone who married his high-school sweetheart and never once imagined himself with another woman adjusts to being alone.
As written by Dan Fogelman (a Disney-Pixar vet whose credits include "Tangled" and "Cars") and directed by tonal tightrope walkers Glenn Ficarra and John Requa ("I Love You Phillip Morris"), Cal is the heart-on-his-sleeve sort, prone to candid declarations of love and other sentimental gestures. Still, he doesn't put up a fight when Emily breaks the bad news. Instead, after being elbowed out of the house, he sneaks into his former backyard to ensure that the rose bushes don't perish -- behavior Hollywood has trained us to recognize as admirably earnest, as opposed to borderline criminal.
By way of contrast, the film offers Jacob (Gosling), a pick-up artist so bored by the game, he spots Cal at the bar and offers to reinvent this loser in his own image. Impossibly ripped and tanned for the role, Gosling looks just vulnerable enough to overcome the character's inherent sleaze factor -- a quality that comes in handy later when the lothario finally meets his match. In the meantime, he's the sex-magnet Mr. Miyagi to Cal's inept Karate Kid, to borrow one of "Crazy, Stupid's" endearingly old-school cultural references.
Act one feels familiar enough, complete with makeover montage as Jacob advises Cal on socially acceptable alternatives to his Supercuts haircut, New Balance sneakers and Velcro wallet. If "crazy" is throwing away a perfectly good marriage and "stupid" is not knowing how to pick yourself up off the floor, then "love" means never having to apologize for such fashion blunders. Divorce has made Cal accountable for his appearance again, and with Jacob's help, even the family's teenage babysitter (Analeigh Tipton) can't resist his new look.
Back in the bar, Cal has no trouble scoring. He takes home an eager-to-please English teacher (Marisa Tomei, packing big laughs into a small role) and half a dozen others, his newfound confidence seen in one virtuoso tracking shot. Though relatively new to directing, "Bad Santa" scribes Requa and Ficarra clearly understand the conventions well enough to subvert them, relying just a bit too heavily on mellow songs to provide mood cues. Otherwise, the tech elements are topnotch: Ficarra began his career in an editing room -- excellent training for future comedy directors that pays off here, as the pic hits a wide range of emotional notes amid its seriocomic soul-searching.
It's a tricky juggling act they've set for themselves, as nearly everyone in the well-rounded ensemble faces relationship snares as confounding as Cal's. Jacob finally succeeds in seducing the one girl who turned him down (Emma Stone), only to realize one night with her isn't nearly enough. Emily tentatively dates the co-worker (Kevin Bacon) who cuckolded her husband. Even Cal's 13-year-old son, Robbie (Jonah Bobo), gets a romantic subplot, in which the poor kid crushes on the babysitter.
This latter development initially looks like a concession to younger auds, and yet on closer inspection, Robbie's fixation reveals one of "Crazy, Stupid's" key themes: When teens fall in love, they do it with everything they've got, braving humiliation and rejection in the belief that they've found the One. Why can't grown-ups love like that, the film seems to ask. After all, Cal was only 15 when he met his match, and if that hopelessly naive kid could see himself three decades later, he'd never let his wife go.
Camera (color, widescreen), Andrew Dunn; editor, Lee Haxall; music, Christophe Beck, Nick Urata; music supervisors, George Drakoulias, Jason Ruder; production designer, William Arnold; art director, Sue Chan; set decorator, David Smith; costume designer, Dayna Pink; sound (Dolby Digital/Datasat/SDDS), Benjamin Patrick; supervising sound editors, Curt Schulkey, Aaron Glascock; re-recording mixers, Ron Bartlett, D.M. Hemphill; visual effects supervisors, Jim Rider, Cara Buckley; visual effects, Gravity; associate producer, Jeffrey Harlacker; assistant director, Stephen Hagen; casting, Mindy Marin. Reviewed at Warner Bros. Studios, Burbank, July 19, 2011. MPAA Rating: PG-13. Running time: 118 MIN.
With: Jonah Bobo, Josh Groban, Joey King, Liza Lapira, Beth Littleford, John Carroll Lynch, Analeigh Tipton.
Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore and Emma Stone star in this shrewdly written romantic comedy.
The screenplay for the Steve Carell comedy, Crazy, Stupid, Love, isn't so much written as manufactured according to precepts found in manuals and teachings by the current breed of Hollywood screenwriting gurus. It starts with a high concept, manages its coincidences, misunderstandings and character arcs to maximize comic potential and, in twists that would undoubtedly tickle those script coaches, pulls off not one but two genuine surprises. Its cleverness, however, masks a lack of real heart.
When a movie plays an opening sequence — where a wife surprises her husband by asking for a divorce — strictly for laughs with perky music in the background, you know the film cares only about audience reactions, not its characters. Nevertheless, Crazy is clever, give it that. The script sets up rote situations, then turns them on their head or takes them in unexpected directions. Given the dearth of inventive adult comedies in the marketplace, Warner Bros. may experience crazy, good box office with this romantic comedy.
Crazy, Stupid, Love is that rara avis that has more directors than writers. Dan Fogelman has the sole credit on the screenplay directed by Glenn Ficarra and John Requa. His basic idea is to display three generations of romantic attraction to demonstrate that when it comes to love, experience counts for little. Indeed the 13-year-old son of Carell's forty something Cal Weaver is more focused and adroit than his dad when it comes to pursuing a "soul mate."
The fiendishly plotted comedy starts to uncoil when Cal's wife and former high-school sweetheart, Emily (Julianne Moore), abruptly requests a divorce. Thrust unprepared into the singles scene, Cal, who wears sneakers, coats a size too big and a wounded heart on his sleeve, is clueless.
Taking pity for no apparent reason other than the script needs him to, a supremely successful lady's man, Jacob (Ryan Gosling who is nicely maturing into leading man status in studio movies), takes Cal under his wing to teach him all the right moves. Jacob also drastically overhauls that woeful wardrobe.
Jacob's own polished pick-up routines work on a dazzling array of dazzling women until it hits a wall: The player can't elicit anything but laughter and sarcasm from law student Hannah (Emma Stone, who seems to be in every movie this summer that doesn't require digital effects). Hannah somehow sees through every line. Again, the script pretty much requires this for later developments.
Meanwhile, two more romances stumble along at the Weaver household: Son Robbie (Jonah Bobo) pines for his sister's 17-year-old babysitter, Jessica (Analeigh Tipton), while his mom tries to make sense of the adulterous relationship she foolishly began with an office co-worker (Kevin Bacon, playing it too smarmy for the relationship to be credible).
Jacob's instructions finally pays off as Cal scores first with a pretty barfly (Marisa Tomei, in possibly the best performance in the movie only it seems to belong to a different movie), then continues on with a somewhat implausible succession of lovelies.
In the script's most poorly engineered subplot, Hannah suffers a crushing disappointment in her passive pursuit of a lawyer played by recording artist Josh Groban. This all too blatantly causes her to rebound into Jacob's startled arms to instigate a genuine relationship that takes both parties by surprise.
The script then quite adroitly throws in two startling revelation about cunningly hidden relationships among the characters, which leads to a climatic free-for-all that brings nearly everyone to an unplanned showdown in the Weaver backyard.
In its headlong pursuit of laughs, the screenplay runs by several opportunities to explore its characters in greater depth. It would have been nice to see Jacob's advice to Cal actually have a beneficial impact on how he now treats his estranged, taken-for-granted wife. And it would have been equally nice to see Cal's clear adoration of his family have an impact on his determined-to-remain-single advisor. The movie suggests these things happen but you witness neither.
The movie borrows so heavily from other movies —but always putting an inventive twist on these borrowings, mind you — that it even has fun with its movie references. This includes a sequence between Gosling and Stone where her character demands he bed her in an athletic "R rated" scene as opposed to a "PG-13 rated" one. But the two actually start to talk about their lives, one thing leads to another and the sequence winds up PG-13 after all. Yet this is one of the more amusing riffs in any recent film on the MPAA's rating system.
The movie suffers perhaps from too many characters and subplots but all the actors appear to have fun with their characters. Carell, who has the market cornered for playing schnooks — his best movie performance remains Dan in Real Life, however — finds something new here by suggesting that there can be worse things than being a schnook. Gosling keeps it real yet amusingly satirizes his screen lothario character.
Moore conveys the angst-ridden internal push-pull of a midlife crisis while Stone gets a little lost in her inconsistent character but is never less than winning.
Tomei plays the comedy very broadly but gets more than her share of laughs. The younger actors, Bobo and Tipton, shine in roles that have greater depth than some of the adult ones.
All tech credits are pro in a film shot in Los Angeles but aiming to look like Anywhere USA. However, the frequently used bar set with wall-to-wall, ready and willing beautiful single women is located in Nowhere USA.
Opens: July 29 (Warner Bros.)
Production companies: Warner Bros. presents a Carousal/Di Novi Pictures production
Cast: Steve Carell, Ryan Gosling, Julianne Moore, Emma Stone, Analeigh Tipton, Jonah Bobo, Joey King, Marisa Tomei, Beth Littleford, John Carroll Lynch, Kevin Bacon
Directors: Glenn Ficarra, John Requa
Screenwriter: Dan Fogelman
Producers: Steve Carell, Denise Di Novi
Executive producers: David A. Siegel, Vance DeGeneres, Charlie Hartsock
Director of photography: Andrew Dunn
Production designer: William Arnold
Music: Christophe Beck, Nick Urata
Costume designer: Dayna Pink
Editor: Lee Haxall
PG-13 rating, 117 minutes
Smart, sophisticated adult comedies are increasingly rare—and smart, sophisticated adult comedies from a major studio are an absolute endangered species. But Warner Bros. has brought the species back from the brink of extinction with this crazy funny delight in which Steve Carell, a faithful but boring dad and husband, is thrust into the perilous life of a swinging single guy when wife Julianne Moore boots him out. Released into this season's wilderness of raunchy comedies and 3D comic book fare, the only thing 3D about this sexy, hilarious romp is a script full of three-dimensional human beings. Strong word of mouth among adults will ring up some solid summer coin.
With a surprisingly mature screenplay by animation writer Dan Fogelman (Tangled, Cars) and top flight direction from Glenn Ficarra and John Requa Crazy, Stupid, Love cuts to the heart of the matters of the heart. Carell and Moore are good people in a seemingly ideal union of 30 years that's crumbling from within. Then it's detonated entirely when when the frustrated Moore files for divorce. Together since high school, the twosome have never dated anyone else. Being unused goods on the meat market creates massive complications for them both, especially for Carell when he's approached at a bar by swinging single savant Ryan Gosling who decides to show him how the modern dating world is sliced and diced. Fogelman's smart script uses this premise as a set up for hilarity, but never loses sight of reality. These over-the-top shenanigans could be simply a vehicle for Carell to strut his stuff, but this actor and these filmmakers are much too wise to let the movie backslide into Hollywood cliché.
A superb ensemble cast makes the most of the comedy's numerous detours and storylines. Carell's makeover allows for some funny bits with a hot-to-trot teacher (Marisa Tomei, terrific) as well as his own babysitter (Analeigh Tipton) who suddenly seems to fall for him. Yet under the surface, tutor Gosling seems to be quietly longing for the kind of life Carell once had. This becomes clear in his own new relationship with the bubbly hard-to-get Emma Stone who presents something he never thought possible: a chance for commitment. Meanwhile a second chance at love for the radiant Moore turns up in the form of work colleague Kevin Bacon, which comes with its own complications. All this leads to a twisty rollercoaster climax which somehow works brilliantly in the context of what has come before.
Carell has never been better—here, he proves he is perhaps the top film comedian of the moment. Moore brings her usual warmth and believability. But youngsters Gosling and Stone threaten to steal the show from underneath these vets with Gosling's hilarious ultimately sympathetic Lothario and Stone's wonderfully real and beguiling screen presence. For discerning adult audiences looking for a flick that with a sophisticated spark, title aside, Crazy Stupid Love is anything but dumb.
Distributor: Warner Bros.
Cast: Steve Carell, Julianne Moore, Emma Stone, Ryan Gosling, Marisa Tomei, Kevin Bacon, Jonah Bobo, Analeigh Tipton, Josh Groban, Joey King, John Carroll Lynch, Beth Littleford.
Directors: Glenn Ficarra, John Requa
Screenwriter: Dan Fogelman
Producers: Steve Carell, Denise Di Novi
Genre: Comedy
Rating: PG-13 for coarse humor, sexual content and language
Running Time: 118 min
Release Date: July 29, 2011
...u srpskim bioskopima (tek) od 22. septembra...
Pogledao sam THE BANG BANG CLUB Stevena Silvera, južnoafričkog dokumentariste koji je snimio priču o čuvenoj grupi južnoafričkih fotoreportera sa holivudskim hunkovima u glavnim ulogama. Ryan Phillipe igra Grega Marinovicha a ovaj film je apsolutni must za fanove Manic Street Preachersa i FRIDAY NIGHT LIGHTSa pošto Taylor Kitsch igra Kevina Cartera.
Nažalost, Silverov film iako je baziran na knjizi koju su napisali Silva i Marinovich ne uspeva da uđe u samu suštinu Bang Bang Cluba sem da su oni bili svojevrsne rok zvezde među fotoreporterima koji su snimali sukobe između Zulua i ANCa. Izvan toga i činjenice da su u pauzama slikanja po užarenim područjima, umeli da terevenče, jure ženske i sl. nema značajnijeg objašnjavanja njihove pozicije. Silver tek sporadično dotiče ključnu temu a to je odnos južnoafričkih vlasti prema njima, naročito ako imamo u vidu da su njihove slike bile dosta provokativne. Pitanje slobode štampe se suštinski ne otvara kao ni background iz koga oni, kao Južnoafrikanci dolaze, niti koji je njihov lični stav pema Aparthejdu.
U pojedinim momentima BANG BANG CLUB uspeva da stvori malo te zavodljive atmosfere mačističkih rituala i katarze za koju ostaju uskraćeni oni koji nisu uzeli značajniju ulogu u građanskom ratu, ali u najvećem delu film ostaje prilično površan.
Taylor Kitsch igra najpoznatijeg i najprovkativnijeg među njima - Kevina Cartera koji međutim nije tretiran kao glavni lik, iako se u njemu ponajviše prelama ne samo sam taj sukob već i sve konsekvence kako ratnih trauma tako i bančenja kroz koje su se pripremali za rad. On se ubio izmučen slikama iz ratova, praćen krivicom zbog svoje najčuvenije slike i povrh svega ozbiljno načet finansijskim dugovima i bolestima zavisnosti. Umesto da se film fokusira na njega i ponudi odgovor na pitanje zašto je Carter odutzeo sebi život, Silver nam samo nudi motive, gomila ih kako smo znali i sami da ih poređamo.
No, na nivou hardvera THE BANG BANG CLUB je solidan holivudizovani pogled na zanimljivu istinitu priču koji nažalost ne uspeva da prevaziđe nedostatak stava u odnosu na likove, istorijski trenutak i vlastitu priču.
* * 1/2 / * * * *
Plaćenik protiv kvislinga
http://www.pressonline.rs/sr/vesti/vesti_dana/story/169690/Tijani%C4%87%3A+%E2%80%9EVala,+Tomice,+ni+Srbi+ne%C4%87e+slugu+na+%C4%8Delu+Srbije (http://www.pressonline.rs/sr/vesti/vesti_dana/story/169690/Tijani%C4%87%3A+%E2%80%9EVala,+Tomice,+ni+Srbi+ne%C4%87e+slugu+na+%C4%8Delu+Srbije)!%22.html
http://youtu.be/Av9l7WagSdc (http://youtu.be/Av9l7WagSdc)
Neil Jordan and Ronan Bennett project Fury receives IFB's largest development grant in May funding round.
In its May round of fiction development funding the Irish Film Board (IFB) awarded its largest grants to new scripts from Neil Jordan and Ronan Bennett (Public Enemies) and Juanita Wilson (As If I Am Not There).
Jordan and Bennett's script Fury, to be directed by Jordan, received a grant of €50,000. Still in its earliest stages, the script, described as part gangland thriller, part love story, charts the rise and fall of a young Irish traveller and reluctant gangster called Bunny Fury.
The film is currently on the development slate of local production outfit Octagon Films, whose co-founder Juanita Wilson was also awarded €50,000 for her adaptation of Daniel Woodrell's (Winter's Bone) novel The Ones You Do, which Wilson is also attached to direct.
The Ones You Do tells the story of John X Shade, an ageing lothario, inveterate gambler and one-time pool hall king of The Deep South who is forced to go on the run with his ten-year-old daughter after his young wife steals the $50,000 he was minding for a local gangster.
Octagon comprises writer-director Wilson and producers James Flynn and Morgan O'Sullivan. Wilson and Flynn were both nominated for an Oscar in 2010 for their short film The Door.
Jordan, currently in pre-production on Number 9's Byzantium, is also attached to the Number 9 - Little Wave Productions - Octagon Films feature Skippy Dies and Merlin Films' Broken Dreams.
Funding has also gone to new projects from first time director Norah McGettigan for her debut The Sanctuary, an Ireland-Poland co-production, produced by Andrew Freedman (His and Hers), set to start shooting on Aug 2, and the second feature from Lance Daly (Kisses), Life's A Breeze, scheduled to go into production later in the year.
IFB's new CEO James Hickey told Screen: "Despite the difficult economic conditions in Ireland, Irish producers continue to raise international finance for their films and we are delighted to see a strong number of projects going into production over the next few months with a variety of our European co-production partners.
"It's great to see talented Irish directors including Neil Jordan and Lance Daly continue to return to work in Ireland having completed major intermational features abroad. We also continue to support new, up and coming talent including Brendan Muldowney's second feature [Love Eternal], a director who showed great promise with Savage and we look forward to Norah McGettigan's debut feature with much anticipation."
Further IFB-backed productions set for August shoots include Stephen Bradley's France-Ireland co-production Wayfairing Strangers, Lisa Barros D'Sa and Glenn Leyburn's Good Vibrations (Aug 15 start of shoot) and Germany-Ireland feature documentary Saving The Titanic (Aug 25 start). Ireland-Luxembourg co-production Love Eternal gets underway on Aug 22.
Among local prodcutions in post are Dollhouse by Kirsten Sheridan (August Rush) and The Rafters by John Carney (Once).
Battleship looks awesome! :!:
Quote from: crippled_avenger on 27-07-2011, 18:46:07
http://youtu.be/Av9l7WagSdc (http://youtu.be/Av9l7WagSdc)
рикно линк, шта је било на њему
Trejler za Battleship. Film snimljen po igri potapanja podmornica.
фала мехмете xcheers
Quote from: дејан on 28-07-2011, 13:09:10
Quote from: crippled_avenger on 27-07-2011, 18:46:07
http://youtu.be/Av9l7WagSdc (http://youtu.be/Av9l7WagSdc)
рикно линк, шта је било на њему
Ovaj radi http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/07/battleship-update.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/07/battleship-update.html)
Pogledao sam SUBMARINE Richarda Ayoadea po romanu Joe Dunthornea.
Reč je o coming-of-age priči u kojoj Ayoade koristi niz vrlo ambicioznih stilskih sredstava i uz odličnu glumačku podelu - to su i osnovni elementi po kojima se ovaj film izdvaja. Pošto je reč o ekranizaciji romana razumljiv je prilično razuđen pripovedački fokus. Ayoade se mnogo više bavio utiskom da gledamo ekranizaciju romana nego što je učinio da ga istinski adaptira tako da samim tim limitira domete svog filma i jednu suštinski pitku priču koja ne poseže za stvarima kojima mejnstrim već nije ovladao silom gura u svojevrsnu arty oblandu. Otud, ovaj film često i asocira na Truffautovu fazu filmova o mladosti, premda je u svojoj osnovi znatno artificijelniji.
Otud bi se ukratko SUBMARINE mogao definisati kao pretenciozna priča o odrastanju koja pokušava da nadiđe okvire tipičnog repertoarskog filma i nametne se kao art u čemu na formalnom nivou sporadično i uspeva.
* * * / * * * *
Mehmete, Musić je u kući!
http://www.youtube.com/user/SkriptaTV#p/a/u/0/VCwq3rpav1E (http://www.youtube.com/user/SkriptaTV#p/a/u/0/VCwq3rpav1E)
Comrade strikes bakkk!!!
Richard Ayoade aka Dean Learner iz Garth Marenghi's Darkplace? Sold!
Kako su Arnauti mislili da zloupotrebe francuski torture porn. Harvi je bio u pravu, MARTYRS je štetan film...
http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/135/Hronika/932664/Kavez+za+propagandu.html (http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/135/Hronika/932664/Kavez+za+propagandu.html)
u ovakvim trenucima gluposti poput ''umjetničke autonomije'' ili onog što je Dragojević lupetao za Georgija bih zakonom zabranio.
Pogledao sam CAPTAIN AMERICA: THE FIRTS AVENGER Joe Johnstona. To je film koji je svoju srpsku premijeru morao imati na Adi, pošto se bez ikakve sumnje može posmatrati kao metafora o slučaju Đenerala Draže, mitskog heroja Drugog svetskog rata koji je bio na strani Amerikanaca, sahranjen je na nepoznatom mestu i zajednica ne može da nastavi sa normalnim razvojem dok se on ne locira i ne otkopa.
Johnston je snimio pre tačno dvadeset godina odličan retro pustolovni akcijaš ROCKETEER i to mu je do dan danas preporuka na osnovu koje mu se praštaju razna lutanja. Taj film je sam po sebi najbolja preporuka za CAPTAINa s tim što u krajnjem skoru, CAPTAIN mnogo više liči na retro varijantu GI JOE nego na ROCKETEER. ROCKETEER je bio naime namerno arhaiziran, delom i zbog specijalnih efekata koji tada nisu mogli da isprate ideje. Sada, na CAPTAINu, Johnston ima priliku da uradi šta god hoće na nivou efekata i sve one prizore koji nisu uverljivi i realistični on pre svega realizuje kako bi asocirao na strip i neke druge retrofuturističke koncepte.
U tom smislu, kao što sam na određenom nivou voleo GI JOE imam simpatije i za CAPTAINa. Štaviše, u pojedinim aspektima ovaj film zaslužuje poštovanje jer recimo uspeva da dosta solidno objasni junakovo odevanje u ridikulozni kostim.
Ono što mu suštinski nedostaje to je dramski sukob koji bi istinski podžao Johnstonov pokušaj da koliko god zna i ume od ovoga napravi pošten akcioni film. Konflikt nedostaje na svim nivoima, ne samo između Capa i Red Skulla već i unutar tima, i eventualno nekih varnica ima između Capa i Peggy, ali to je sve na krajnje rudimentarnom nivou.
Usled suštinskog odustva dramskog sukoba, rekao bih da u svojoj samoj suštini CAPTAIN AMERICA više stoji kao spektaularna slikovnica nego kao punokrvni film. Međutim, iluzija da gledamo film je dosta solidno postignuta. U tom smislu, Johnston nije snimio film koji je u rangu X-MEN: FIRST CLASS ali spada u gornji dom Marvelove ponude.
Inače, ja nisam pratio strip, ali ono što mi nije jasno iz filma - kad je Hydra preuzela rat, šta je bilo sa običnim nacistima?
* * * / * * * *
Nadam se da će Bosanci brzo da reaguju i odgovore ekranizacijom BOSMANA.
Mogli bi da se zauzmu da Warner uradi animiranu ekranizaciju onih DC stripova koji se dešavaju u Bosni. Publici koja misli da je kriptonit štetan za Supermena neće biti teško da prihvati premisu kako je Republika Srpska genocidna tvorevina...
U sklopu industrijske špijunaže reprizirao sam DOCTOR AND THE DEVILS Freddie Francisa. Kada sam prvi put gledao ovaj film, učinio sam to iz vizure Francisovog fana, kao možda i najdarovitijeg britanskog DPa svoje generacije i sjajnog žanrovskog reditelja. U tom smislu DOCTOR AND THE DEVILS je primer filma u kome jedan često potcenjivani reditelj želi da snimi svoje remek-delo, da prevaziđe okvire u kojima je do tada stvarao i onda jako zaluta. U tom smislu, DOCTOR je film za zaborav. No, vratio sam mu se jer je reč o filmu koji je po scenariju Dylana Thomasa želeo da snima Nicholas Ray tzokom svog boravka u Beogradu i Jugoslaviji. Taj scenario je godinama bio u opticaju, još od 1953. a po nekim podacima od 1942. i trebalo je da proteknu najmanje 32 godine do realizacije. Ipak, Francisov film je snimljen uz korekcije koje je na Thomasovom tekstu uradio čuveni Ronald Harwood.
Ono što je osnovni problem DOCTORa je u tome što ambicija produkcije, iza koje je inače, koliko god to suludo zvučalo na kraju stao Mel Brooks, znatno veća od Francisove rediteljske vizije. On u ovom filmu neuspešno bazira između istorijske rekonstrukcije teških socijalnih okolnosti, priče o zaošrenim klasnim razlikama, preko crne komedije do čak otvorenog koketiranja sa trilerom i hororom. Očigledno je da su Francis i Harwood u Thomasovom scenariju našli elemente za nešto "veliko" i "ozbiljno", ali da to nisu uspeli da formulišu na pravi način.
Otud je nedavna ekranizacija istih događaja koju je u formi crne komedije uradio John Landis, znatno uspešnija, iako u Landisovom slučaju to nije film koji pretenduje da bude kruna karijere, niti ruku na srce nosi previše Landisovih autorskih obeležja osim na nekom najpovršnijem nivou.
Čitljivost svih potencijala ove priče ipak ostavlja vrlo jasne tragove šta je u Thomasovom scenariju privuklo Raya a potom Francisa i Harwooda. Isto tako, ideološka dimenzija priče je potencijalno mogla biti zanimljivija u eventualnoj jugoslovenskog koprodukcionoj verziji jer je sama premisa zapravo usko vezana za temu naučnog progresa nasuprot društvenih konvencija i u krajnjoj liniji morala, sa izraženom crtom klasnog konflikta. Francisov film ne uspeva između ostalog ni da pruži jasan stav o tome, ali je znatno zanimljivije kako bi jugosovenska javnost prihvatila participaciju naše filmske kuće u priči o doktoru koji radi objektivno značajnog naučnog progresa kupuje leševe ubijene sirotinje i odbija da se suoči sa istinom o tome, između ostalog i zato što u svojoj zakošenoj "humanističkoj" vizuri besperspektivnost nižih klasa vidi kao opravdanje za njihovo žrtvovanje.
Dok se Landis više fokusirao na tragikomične i karikaturalne aspekte života samih ubica, Francis i Harwood sa dosta sentimentalnosti podjednako tretiraju i doktora i ubice, a Timothy Dalton je odličan izbor za ulogu doktora jer ima magnetizam leading mana i lice negativca.
Ostatak glumačke ekipe je odličan na papiru ali su Julian Sands i Patrick Stewart svakako mogli biti bolje iskorišćeni.
No, sama tema "kradljivaca leševa" odnosno "pljačkaša grobova" nije zaobišla našu kienmaografiju i imala je ključnu ulogu u jdnom od najvećih remek-dela našeg filma - MARATONCI TRČE POČASNI KRUG Slobodana Šijana. pa ipak taj film je u iodređenoms mislu bliži onome što je Landis postigao u BURKE AND HARE a to je nadovezivanje na Ealing komediju dok je pozorišnikomad Dušana Kovačevića po idejnosti bliži onome što su bili krajnji potencijali kojima su stremili Ray i Francis.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLITZ Elliota Lestera, novu ekranizaciju vrlo popularnog pisca krimića Kena Bruena, jednog od Ellroyevih favorita iz poslednjih sezona koji je u potpuno drugačijem kontekstu ekranizovan u filmu LONDON BOULEVARD Williama Monahana. BLITZ je, iako je sam Bruen među producentima, znatno manje ambiciozna produkcija, reč je o exploitationu, B-filmu koji ima B-aspkte na pogrešnim mestima. Pre svega, ovo je materijal u kome Jason Statham kao glumac koji je profilisan kao isključiva akciona zvezda nema puno prostora da se nametne. Pošto nema puno akcije, Stathamu ostaje da se grubo i zabrinuto ponaša, povremeno nekoga muči i to je manje-više to. Adrian Gillen praktično ponavlja svoju ulogu iz 12 ROUNDS kao psihopata kome se policija zamerila pa ih on ubija dočim je Paddy Considine ispušten u ispuštenom liku gay inspektora koji se udružuje sa, prirodno homofobnim Stathamom. Međutim, Stathamova grubost bez pokrića, i nereagovanje na flert jedne koleginice, ponajviše deluju gay pa bi se moglo reći da Statham razvija svoju toleranciju da bi zaveo Considinea, mnogo pre nego zbog toga što je shvatio da ga poštuje.
U svakom slučaju, BLITZ nije dosadan, i Lester je manje-više na rediteljskom nivou prosečne britanske televizije, međutim, scenario Nathana Parkera je all over the place i reklo bi se da uopšte nije uspeo da savlada roman, naročito kada nije uspeo da bolje integriše zaplet sa koleginicom koja se radeći undercover navukla na drogu a igra je Zawe Ashton koju znamo iz MISFITSa i CASE HISTORIESa.
Lesterov postupak u spoju sa dosta nepreciznim Parkerovim pristupom priči čini da BLITZ ponajviše podseti na osrednju britansku televiziju što ga opt čini nešto boljim od tipične britanske B-produkcije čiji je rodonačelnik Nick Love.
* 1/2 / * * * *
Ko nema vremena da overi stare APESe do premijere...
http://www.ropeofsilicon.com/article/revisiting-original-planet-apes-franchise-advance-rise-planet-apes (http://www.ropeofsilicon.com/article/revisiting-original-planet-apes-franchise-advance-rise-planet-apes)
moram odmah da naglasim da mi se premisa novih filmova ne sviđa.
1968. Majmuni su bili intelektualno superiorni, čak i ako su bili malko pogurani ljudskim eksperimentima to nije bilo relevantno, jer su prvenstveno sami evoluirali.
2001. Majmuni su debili, agresivni republikanci koje došljak nauči pameti. Naivno i bezveze.
2011. Majmuni su postali to što su postali čisto ljudskom intervencijom u laboratoriji, dok je nuklearna katastrofa kao važan podsticaj intelektualne evolucije zanemarena. Ljudi su im dali prst, oni su uzeli šaku.
Sve u svemu, majmuni su od 1968. do danas sve gluplji i gluplji, i od kritičara iz 1968. postaju pasivni nesimpatični objekti 2011. godine.
Bilo kakva kritika postojećeg je tako ugušena. To nažalost očekujem od ovog filma...
Albert Hughes ("The Book of Eli") has reportedly signed on to direct the revenge thriller "Motor City" for Warner Bros. and Silver Pictures says Twitchfilm.
The story follows a small time crook who is framed and sent to jail, only to go after those who put him there after he is released. What's different about this 2009 Black List making script is that there is apparently only a single line of dialogue.
Chris Evans is reportedly the top choice of producer Joel Silver and has been offered the lead. Joel Edgerton and Jeremy Renner are also tipped to be in consideration.
The project is not to be confused with "Broken City", the Black List script which Albert's brother Allen Hughes is directing with Mark Wahlberg.
Nick Nolte has joined the cast of "Parker", Taylor Hackford's adaptation of the character from Donald E. Westlake's novel series.
Jason Statham, Jennifer Lopez, Micheal Chiklis and Wendell Pierce star in the film which has begun production
Jesse Eisenberg is set to star in the indie film adaptation of Fyodor Dostoyevsky's novella "The Double" reports Vulture.
The story follows a Russian government clerk whose life unravels after what he believes is a literal facsimile of himself begins working in his office.
"The IT Crowd" star Richard Ayoade, who made his directorial debut this year with the acclaimed "Submarine", will direct.
Pogledao sam RISE OF THE PLANET OF THE APES Ruperta Wyatta i mogu reći da se uopšte ne čudim da su oko ovog projekta obigravali Kathryn Bigelow i Tomas Alfredson. Reč je o filmu koju u maniru vrlo ozbiljnog SFa tretira premisu o majmunima koji polako postaju dominantna i najrazvijenija vrsta na Zemlji zahvaljujući efektu leka koji su ljudi pokušavali da proizvedu ne bi li lečili Alchamerovu bolest. Slična apokalipsa izazvana lekom postoji i u I AM LEGEND s tim što se RISE bavi razvojem leka, a ono što je najatipičnije jeste priča o razvoju pobune u majmunu Caesaru i svim događajima koji dovode do toga da on izgovori svoje istorijsko "Ne."
Caesar je bez ikakve sumnje glavni lik u ovom filmu i pošto je reč o motion capture majmunima RISE je prvi filmu ovoj franšizi u kome je zaista postignut efekat da se majmuni ponašaju kao životinje, da to ne budu ljudi u majmunskoj odeći, što je bio jedan od krupnih problema i u Burtonovom rimejku (pored mnogih drugih). Naime, dok se u starom serijalu moglo oprostiti što su to ljudi u majmunskim kostimima kod Burtona je to bilo prenaivno. U RISE konačno imamo specijane efekte mudro upotrebljene da prikažu razvoj likova, priče i što je najvažnije emocije.
Za razliku od političke pregnantnosti starog serijala u kome se majmuni pobune jer su sluge i kućni ljubimci, ovde se pre svega pobune zbog života u ambijentu koji im ne odgovara i želje da odu u šumu, i to naročito onu u kojoj su sekvoje - najveće drveće sa kog je najbolji pogled. U tom smislu, ovde majmuni nemaju ideju da preuzmu ljudsko društvo niti da uspostave sistem vlasti i represije kakav već imaju ljudi, već pre svega da preduzmu određene vidove revolucionarnog terora ne bi li napustili grad i došli u šumu.
Paradoksalno, u RISEu su majmuni istovremeno vrlo brutalni i uznemirujući jer je performance capture omogućio da se napravi dobar spoj ljudskog rezonovanja i životinjskih kretnji ali je Wyatt postigao i emotivni naboj koji suštinski opravdava njihove namere u načelu, premda naravno na tom putu strada i dosta nedužnih ljudi.
Otud politička dimenzija uspostavljanja majmunske dominacije na planeti kroz određene vidove socijalnih institucija mora da sačeka nastavak u kome će čovečanstvo biti prepolovljeno smrtonosnim virusom koji je oslobođen vć u prvom filmu.
Wyatt je prethodno snimio britanski film ESACPIST smešten u zatvoru i RISE je u svom najvećem delu zapravo zatvorski film, ne samo jer se dešava u azilu za problematične primate već i zbog međusobnih odnosa među majmunima koji su potpuno analogni nekom zatvorskom filmu.
Koliko god RISE bio suštinski apolitičan, toliko je ovaj film vrlo zanimljiv u jednom nepretencioznom "psihološkom" smislu kao priča o sazrevanju revolta, prepoznavanja socijalnih okolnosti, suočavanju sa identitetom i sl. Naravno, nije RISE u bilo kom smislu intelektualno provokativan niti je film nad kojim ćemo se dugo zamisliti, ali bez ikakve sumnje, reč je o jednom pre svega formalno hrabrom pokušaju da se za savremene okolnosti reinventuje jedna pulp premisa i ovo je odličan autsajderski letnji projekat koji u masi bombastičnijih naslova nudi nešto zaista autentično, sa mnogo više akcenta na karakteru nego što bi iko očekivao.
* * * / * * * *
http://agitpop.me/?04A3318E (http://agitpop.me/?04A3318E)
Quote from: crippled_avenger on 05-08-2011, 19:14:50Za razliku od političke pregnantnosti starog serijala u kome se majmuni pobune jer su sluge i kućni ljubimci, ovde se pre svega pobune zbog života u ambijentu koji im ne odgovara i želje da odu u šumu
Taj serijal nudi sasvim drugačije objašnjenje nastanka majmunskog društva u 1. i 4. filmu, to jest čitav serijal je jedan od najnelogičnijih.
Ti si spomenuo verziju iz 4. filma, koja već malo šta zajedničkog ima sa prvencem, gdje u stvari nije bilo nikakve pobune, bar koliko mene sjećanje služi.
U 1. dijelu Cezar se spominje samo kao zakonodavac, 4. dio je već uslovljen ekonomskom krizom i tadašnjim preseljenjem crnaca sa Juga u gradska geta (što se jasno očitava u četvorci), te Cezar predstavlja radnike i druge rase i tome slično...
Pa dobro, to je ta neka SF cikličnost bazirana na uvođenju tog vremenskog paradoksa. Meni je to baš ingeniozna fora.
ne bi bio problem da u stvari prvi dio nije radikalniji od nastavaka, to jest nastavci postaju konzervativni. Do TV serije već je povraćena ljudska superiornost.
No dobro, morao sam malo da pametujem 8-)
Pa ti sad očekuješ političku potentnost kao da Lenjin pravi filmove o tome kako su majmuni zavladali svetom. To je ipak eskapizam, kinematografija... :)
ako je eskapizam zašto su se usrali? Zašto im je toliko smetao prvi dio pa su morali politički da ga kasape u nastavcima sve do danas?
Ja bih stvarno volio da je to samo zabavna priča, ali ne izgleda mi tako. Izgleda mi kao da se namjerno guše potencijali u mnogim filmovima, serijalima ili singlovima, namjerno im neko uvijek otkine muda, a to znači da moji imaginarni neprijatelji (poznati pod nazivom producenti) vrednuju uticaj filma isto koliko i Lenjin 8-)
Isto kao što su se Star Wars fanovi žalili početkom osamdesetih što je Lukas Vejdera pretvorio u Lukovog ćaleta, dakle to više nije politički već porodični, edipalni sukob, familijarizacija znači depolitizacija. To ti je klasičan primjer kidanja muda.
inače, ova dvojica su uvijek zanimljivi
http://www.thelmagazine.com/TheMeasure/archives/2011/08/05/rise-of-the-planet-of-the-apes-the-apes-of-wrath (http://www.thelmagazine.com/TheMeasure/archives/2011/08/05/rise-of-the-planet-of-the-apes-the-apes-of-wrath)
Lukovo suočavanje sa činjenicom da mu je Vejder otac zapravo je metafora suočavanja Hrvata sa činjenicom da su Srbi. :)
eto vidiš, tako nešto bi i Nataša Kandić rekla 8-)
Ludi Srbin Anakin zbog svojih slabosti se prepušta mračnom gospodaru i uništava Republiku Jugoslaviju, izvrši genocid, a onda mu se suprotstavi rođeni sin, ubije ga i povrati Republiku. Pa ti vidi 8-)
Reprizirao sam SAŠU Radenka Ostojića, jedan od klasika partizanskog filma. Gotovo sam se iznenadio koliko dobro ovaj film stoji danas i potpuno je neverovatno da su taj film snimili reditelj koji čak i u okvirima jugoslovenske kinematografije nije smatran prvom ligom i scenarista koji je kasnije dosta zalutao. Međutim, SAŠA je rad koji u izvesnom smislu nadilazi ne samo njihove kasnije radove, već i nivo tadašnje jugoslovenske kinematografije.
Na nivou scenarija Vlastimir Radovanović uspeva da postavi vrlo ubedljive likove mladih mangupa koji su tokom rata bili apolitični i postepeno se radikalizuju i ulaze u borbu nasuprot kojih stoje vrlo solidno postavljeni likovi kvislinga koji takođe imaju svoje specifične motivacije i komplekse koje leče kroz učešće u okupacionoj upravi.
Ono što je međutim ključ uspeha ovog filma jeste što glavni junaci sve do samog kraja ne postaju pioni revolucije već se vode ličnim interesima (da ne kažem interesovanjima) i SAŠA je jedan od retkih partizanskih filmova koji pokazuje taj pustolovni duh partizanskog pokreta.
Gluma je na visokom nivou, i među naturščicima i među starijim glumcima, a već iskusniji igrači poput Radeta Markovića uspevaju da dočaraju vrlo potentnu melodramu i da isprate vrlo specifičnu atmosferu okupirane srpske varošice. Marković je svojevrsni Keyser Soze ovog filma, uostalom kao i sam "Saša" koji je McGuffin i njegova rola uspeva da pomogne uspostvaljanju te vrlo specifične strukture koja je istovremeno jednostavna ali sugeriše i neke perfidinije oblike manipulacije. Bekim Fehmiu takođe ima jako efektnu pojavu kao žandarm.
Za SAŠU se može reći da je verovatno najličniji Radovanovićev scenario pošto je delom baziran i na njegovom ličnom doživljaju rata. Pa ipak stepen relaksiranosti likova i minimum političkog propovedništva zaista iznenađuju. Neposrednost glavnih likova prevazilazi čak i urbanu spontanost koju imaju OTPISANI.
Prikaz kvislinga je, kako rekoh, produbljeniji nego inače i u nekoliko navrata SAŠA prikazuje njihovu pseudo-patriotsku "domaćinsku" retoriku na prilično korektan način.
Međutim, Ostojićeva režija je drugo veliko iznenađenje. Ostojić je naime bio prvashodno pomoćnik režije, radio je neke kratke i dokumentarne filmove a do te mere nije gradio rediteljsku reputaciju da je bio poznat po tome da je rado davao da ga kao "jugoslovenskog" reditelja potpišu na stranim filmovima koji su realizovani kao koprodukcije. Ipak, u saradnji sa DPjem Nenadom Jovičićem, jednim od inače najsofisticiranijih filmskih umetnika u SFRJ, Ostojić snima film jednog vrlo specifičnog vizuelnog identiteta naročito na nivou korišćenja pokreta kamere koji su vrlo moderni, čak i vizionarski za to vreme. SAŠI u tom smislu vreme kao da nije uopšte smetalo.
* * * * / * * * *
Joj, kako me zbunjuješ s ovim ocjenama, to je u stvari 4/4 ali iz perspektive kinematografije iz šezdesetih godina, tako ocjenjuješ?
Da je film iz neke 199X godine dobio bi manju ocjenu?
Pa dobio bi * * * / * * * *
ma pališ me sto posto 8-)
e, de si Ghoul, š'a ima? 8-)
Reci nešto, mutavi 8-)
Pogledao sam i što se mene tiče najočekivaniji film godine - THE BEAVER Jodie Foster.
Radikalnost ovog filma na nivou postavke i glumačkog zadatka je tolika da ni u jednoj varijanti ovo nije mogao biti Firerov come back. THE BEAVER je preozbiljan i prekomoplikovan da bi bio Oscar-bait a suviše je hermetičan da bi prijatno iznenadio na blagajnama.
Ono što je osnovni kvalitet ovog filma jeste što su glumci-reditelji u centru pažnje. Jodie Foster je režirala što je donelo jedan naročit kvalitet a Mel Gibson u glavnoj ulozi je svakako nešto više od glumca, ne samo zbog njegovog iskustva sa režijom već i zbog iskustva sa depresijom.
Otud, čini mi se da osnovni paradoks ovog filma i jeste u tome što je on pre svega glumački, i psihološki, ubedljiv i na taj način prodaje jednu bizarnu i u običnim okolnostima potpuno neubedljivu premisu. Međutim, ta neverovatna premisa, zapravo, zahvaljujući Jodie i Melu u stvari deluje kao jedna dosta realna životna situacija dovedena do ekstrema (pa se s toga o njoj snima film).
Ipak, osnovni konflikt u filmu nije pitanje da li će Walter prevazići depresiju i kako će stvari ići sa lutkom dabra, već je reč o konflitu između "normalnosti" kao specifičnog oblika duševne bolesti i depresije. Osnovni problem dakle nije u tome da li Walter funkcioniše ili ne, već na konstantnom insistiranju njegove okoline da bude "normalan". Otud, lečenje i pokušaj da se stvarno povrati dolazi tek na kraju.
Dakle, THE BEAVER pravi jasnu razliku između izlečenja i stanja "istinskog zdravlja" koje se dosta pojednostavljeno definiše kao sposobost pojedinca da "radi i voli". Walter paradoksalno uz pomoć Dabra uspeva da se dovede u stanje i da radi i da voli, ali "nenormalnost" njegovog ponašanja odjednom onemogućuje njegovu ženu da voli i nju čini nesposobnom. dakle, koliko Dabar "leči" waltera toliko šteti stabilnosti njegove supruge.
Svi aduti da se premisa i priča ozbiljno shvate kao nšto što ima pokriće i što nije puko charliekaufmanovsko iživljavanje proističu iz onoga što su pružili Jodie i Mel i sasvim je sigurno da su kaufmanovski aduti bili ono što je uvrstilo Kyle Killenov scenario na Black List.
Paralelna priča u kojoj Walterov sin upoznaje traumatizovanu drugaricu iz škole i zaljubljuje se u nju dok pokušava da joj napiše govor pre svega pokazuje Walterov lik iz vremena kad je bio "normalan". Sinovljev usud da se polako pretvara u oca i da beleži sve njegove osobine i tikove koje prepoznaje kod sebe pokazuje zapravo ranu fazu Melovog lika i tu Killen dosta vešto nagoveštava jednu pitkiju i uverljiviju emotivnu matricu svojih "starijih" junaka.
Kad je reč o vizuelnim aspektima, Foster i DP Hagen Bogdanski kreiraju vrlo jasan milje u kome se sve dešava, ambijent građanske drame bez nekih prenaglašenih vizuelnih rešenja ali sa dovoljno ešenja koja se mogu smatrati estetizacijom dešavanja. Na nivou ritma, THE BEAVER formalno ima mejnstrim strukturu ali sama dešavanja su očigledno indie.
THE BEAVER je definitivno dosta hermetičan i težak film koji u sebi sadrži niz ekstremnih i teško prihvatljivih elemenata. Otud, ne čudi da je slabo prošao na blagajnama jer zaista može da polarizuje publiku. Ipak, ovaj naslov će sasvim sigurno ostati kao jedno od upečatljivijih iskustava i značajna tačka u Firerovoj filmografiji. Kolko je APOCALYPTO bio kocka za njega kao reditelja toliko je BEAVER kocka za njega kao glumca.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-08-2011, 13:38:25
Pogledao sam i što se mene tiče najočekivaniji film godine - THE BEAVER Jodie Foster.
a How I Spent My Summer Vacation (2011)? To bi morao biti Melov nepotpisani film.
inače, Beaver bi bio totalna smaračina da nema plišane igračke, ona daje filmu sasvim drugu dimenziju
Pa ja koliko čujem HOW I SPENT može biti Melov nepotpisani film, premda s druge strane taj film jeste deo njegovog obećanja Adrianu Grunbergu da će mu producirati film kada ovaj bude želeo. Ipak, mnogi u pričama sa snimanja maltene tretiraju Mela kao reditelja. No, HOW I SPENT je nešto što je vrlo neizvesno. Ima distributere svuda sem u Americi a ja ne verujem da će ga igde zapravo pustiti pre izlaska u SAD. Stoga, ta neka priča o novembru kao premijeri meni ne deluje previše verovatno, no videćemo...
na IMDB piše 26. avgust
Videćemo ko je u pravu, IMDB ili ja... :)
Russell Crowe has signed onto star in Allen Hughes' $60 million dramatic thriller "Broken City" at Emmett/Furla Films says Deadline.
Mark Wahlberg plays an ex-cop who is hired by the mayor (Crowe) to find out if his wife is cheating on him, in the process uncovering's the mayor's scandalous city dealings.
Brian Tucker penned the script while Stephen Levinson, Randall Emmett, George Furla, and Allen Hughes will produce. Shooting kicks off in November.
Intrigantno je to da Bruce Wagner adaptira:
Media Rights Capital has acquired the film rights to Jonathan Lethem's dark comedy thriller novel "As She Climbed Across the Table" and is packaging it as a vehicle for David Cronenberg ("A History of Violence," "Eastern Promises") to direct reports Deadline.
The novel is a love triangle between an academic, his particle-physicist girlfriend, and the black hole that comes as the result of her lab experiments to replicate the origins of the universe.
The physicist dumps her boyfriend to spend all her time with the black hole and the university professor will do anything to win her back, even confronting his rival for her affections.
Bruce Wagner is slated to pen the adaptation while Steve Zaillian and Garrett Basch are producing. MRC has an output deal with Universal but it's unsure at present if this film will qualify.
With "Rise of the Planet of the Apes" smashing all early estimates and scoring a very impressive $54 million opening weekend, talk of a sequel is already flying around.
Director Rupert Wyatt recently spoke with Bleeding Cool about some of his potential ideas for a storyline, including a possible ode to a classic Kubrick film "'Full Metal Jacket' with apes... you could start this story again eight years from where we left off, the next generation of apes, those that have come from our protagonists, perhaps going in to a conflict with humans and showing real fear, in the same way as going into war for young soldiers in this day and age, telling their story."
Another possibility is something more akin to a spy film - "apes are taking over cities, and being moved into human environments and having to interact with them and deal with things that are part of our culture and understand and evolve through them. Spies that are in the employ of the apes, working against humans and humans maybe existing underground, because that's a way they can avoid the virus, coming up above ground wearing gas masks, and maybe that's what dehumanises them."
http://www.mtv.com/videos/best-coast/679220/our-deal-extended-version.jhtml#id=1651481 (http://www.mtv.com/videos/best-coast/679220/our-deal-extended-version.jhtml#id=1651481)
Da moja posvećenost akcionom filmu ne poznaje granice dokazano je time što sam do kraja uspeo da pogledam DTV film TACTICAL FORCE Adamo P. Cultrara, opskurnu produkciju Braće Nasser koji su poznati kao najmračniji DTV talog. Ipak TACTICAL FORCE je film u kome se uparuju Steve Austin i Michael Jai White pa je to samo po sebi bio razlog da se ispoštuje ovo ostvarenje. Nažalost, Jai White sa ovim naslovom u priličnoj meri kompromituje svoju dosta dobru DTV poziciju i činjenicu da je glumio u prelomnim DTV naslovima UNDISPUTED 2 i BLOOD AND BONE. Ipak, TACTICAL FORCE je onaj domen DTVa koji je ispod čak i bugarskih radova Avi Lernera i to je onako baš veliki korak nazad za Jai Whitea koji je delimično zahvaljujući DTVu i bio na putu da se vrati na veliki ekran u određenim okolnostima.
Cultrarov film je snimljen sa malim budžetom, akcije nema previše i gotovo da nema poteza vrednih pažnje, a stavljanje Austina u dominantnu glumačku poziciju iako Jai Whitea praktično ima podjednako u filmu samo pokazuje koliko Cultraro nema pojma. Za raliku od Austina, Jai White je ipak glumac, a Cultraro ih tretira potpuno obrnuto što samo dokazuje da on nije čovek koji talentom može da nadoknadi budžetsku oskudicu.
TACTICAL FORCE je stoga rad koji treba zaobići.
New York Times op-ed columnist Maureen Dowd is not only a terrific writer, but also a big film buff. She has recently written pieces in which she compared Holly Golightly to Betty Draper ("Mad Men and Bad Girls," 7/31/10); mourned the decline of the romantic-comedy ("Tragedy of Comedy," 8/3/10); referenced "The Social Network" (2010) to show "how little human drama changes through the ages" ("Lord of the Internet Rings," 10/9/10); cheered the Valerie Plame biopic "Fair Game" (2010) as "a vivid reminder of one of the most egregious abuses of power in history" ("The Unfair Game," 10/12/10); and capably illustrated why the debt ceiling standoff was like a "summer horror blockbuster — without the catharsis" ("Washington Chainsaw Massacre," 8/2/11). Heck, she even dated Aaron Sorkin!
Therefore, I guess it makes sense that someone in the White House and/or at Paramount fed Dowd, rather than someone else, some previously-unreported/inside-info for her latest column ("The Downgrade Blues," 8/6/11) about the degree to which the Barack Obama Administration is cooperating with Kathryn Bigelow and Mark Boal — the Oscar-winning director/producer and producer/screenwriter of "The Hurt Locker" (2008) — on their upcoming film/probable Oscar contender "Triple Frontier" (Paramount, 10/12/12), which will take readers behind-the-scenes of the Obama Administration/Navy SEALs's mission to kill Osama bin Laden.
Dowd writes (underlining is my own)...
The White House is also counting on the Kathryn Bigelow and Mark Boal big-screen version of the killing of Bin Laden to counter Obama's growing reputation as ineffectual. The Sony film by the Oscar-winning pair who made "The Hurt Locker" will no doubt reflect the president's cool, gutsy decision against shaky odds. Just as Obamaland was hoping, the movie is scheduled to open on Oct. 12, 2012 — perfectly timed to give a home-stretch boost to a campaign that has grown tougher.
The moviemakers are getting top-level access to the most classified mission in history from an administration that has tried to throw more people in jail for leaking classified information than the Bush administration.
It was clear that the White House had outsourced the job of manning up the president's image to Hollywood when Boal got welcomed to the upper echelons of the White House and the Pentagon and showed up recently — to the surprise of some military officers — at a C.I.A. ceremony celebrating the hero SEALs.
Just like W., Obama is going for that "Mission Accomplished" glow (without the suggestive harness). At least in this president's case, though, something has been accomplished.
The big question, of course, is whether or not "Triple Frontier" can actually accomplish what the Obama Administration apparently hopes that it will — namely, impacting the 2012 presidential election by reminding voters, shortly before it takes place, of one of Obama's greatest achievements (and perhaps his only one that has been cheered by both parties) — or if it is fated to follow in the footsteps of Michael Moore's "Fahrenheit 9/11" (2004), another film released shortly before an important election that many believed would help a Democrat win the White House, but instead just played to the choir and did not produce that result.
lilit, reaguj!
Altered HIV Attacks Mice Tumors
Kristen Philipkoski Email 02.14.05
Researchers at UCLA were able to watch the progress of an altered HIV gene therapy for metastatic breast cancer in live mice using a special CCCD camera. They attached a glowing firefly protein to the gene therapy to track its progress.
Researchers at the University of California at Los Angeles have tweaked HIV to create a gene therapy that attacks cancer tumors in mice.
The research is a step forward for the beleaguered field of gene therapy, which has enjoyed isolated successes and suffered repeated setbacks over the past 20 years. But tinkering and fine tuning will be the key to a successful gene therapy, UCLA researchers believe. They published their study in the Feb. 13 issue of Nature Medicine.
The UCLA AIDS Institute scientists genetically altered HIV and folded it into an envelope made of another virus called sindbis, which typically infects insects and birds. That turned the altered HIV into a missile that hunted down metastasized melanoma cells in the lungs of living mice.
"People might wonder if it's scary to use HIV as a therapy," said Irving Chen, who led the UCLA team. "But in actuality we have completely removed 80 percent of the virus. So really it's just a carrier."
Other researchers have tried morphing HIV into a gene therapy, with limited results.
"This hasn't been possible before," Chen said. "Usually (researchers) take a virus and try to modify its own envelope, but it falls off or becomes so deformed it is not able to infect cells anymore."
The secret to the UCLA researchers' success was adding the sindbis cloak, Chen said. He and his colleagues suspected the virus might make an HIV gene therapy more stable, and the results of the study showed they were right.
The scientists also inserted a glowing firefly protein into the virus to track its progress. They used a light-detection "cooled charged-coupled device," or CCCD, camera to look at the glowing protein inside live mice. Because the protein was attached to the gene therapy, the researchers could see that the treatment had hit its mark.
The researchers programmed the altered virus package to attack a protein on the cancer cell surface called p-glycoprotein, which causes problems in cancer patients by shuttling cancer drugs away from the cell. In other words, p-glycoprotein causes resistance to cancer medication. Scientists could customize the system to target any protein on the surface of a cell, Chen said. He and his colleagues have seen success with about a dozen different molecules, including brain and other blood cells, he said.
More incremental work, with the goal of increasing the precision of the treatment and reducing the chance of side effects, is necessary before this type of gene therapy can be tested in humans, Chen said. In a premature human trial in 1999, 18-year-old Jesse Gelsinger died during a gene therapy clinical trial at the University of Pennsylvania, which led to an FDA investigation and closure of the Penn gene therapy program.
"I think one of the problems with gene therapy has been whenever people get a new approach they immediately go into patients," Chen said. "Our approach has been test in cell culture, then in mice. We're not planning any clinical trials until this is fully refined."
Duo responds to charges that the Obama administration leaked classified information to them for use in their upcoming film about the hunt for the terrorist.
Filmmakers Kathryn Bigelow and Mark Boal have responded to a Republican congressman who is demanding an investigation into whether the Obama administration leaked classified information to them for use in their upcoming film about the hunt for Osama bin Laden. The Hurt Locker director and writer say that their new movie will present "an American triumph, both heroic and non-partisan," adding "there is no basis to suggest that our film will represent this enormous victory otherwise."
our editor recommends
Kathryn Bigelow's Navy Seal Team 6 Film to Hit Theaters in 2012
Already-Written Book About Navy Seal Group That Killed Osama Bin Laden Suddenly Hot
Navy Fights Disney for 'Seal Team 6' Trademark
How Will Osama Bin Laden Death Impact Kathryn Bigelow's 'Kill Bin Laden' Movie?
In a letter to the defense department inspector general and the CIA inspector general, U.S. Rep. Peter King (R-NY), who is the chairman of the committee on homeland security, said he was worried that classified information had been leaked to Bigelow, Boal and Sony Pictures, which is distributing the film in 2012. King wrote that "this alleged collaboration belies a desire of transparency in favor of a cinematographic view of history."
Bigelow and Boal have now responded to King, issuing the following joint statement:
"Our upcoming film project about the decade long pursuit of bin Laden has been in the works for many years and integrates the collective efforts of three administrations, including those of Presidents Clinton, Bush, and Obama, as well as the cooperative strategies and implementation by the Department of Defense and the Central Intelligence Agency. Indeed, the dangerous work of finding the world's most wanted man was carried out by individuals in the military and intelligence communities who put their lives at risk for the greater good without regard for political affiliation. This was an American triumph, both heroic and non-partisan, and there is no basis to suggest that our film will represent this enormous victory otherwise.
Bigelow and Boal were prepping a SEALs movie involving the hunt for bin Laden when the terrorist was killed in late April by U.S. forces in a dramatic raid in Pakistan. The filmmakers quickly incorporated the event into the script and Sony picked up the project in May for release on October 12, 2012.
But Rep. King, apparently responding to a Sunday column by NY Times writer Maureen Dowd that touted the government access Bigelow and Boal were being given, outlines several questions he wants answered:
"Will a copy of this film be submitted to the military and CIA for pre-publication review, to determine if special operations tactics, techniques and procedures, or Agency intelligence sources and methods, would be revealed by its release? How was the attendance of filmmakers at a meeting with special operators and Agency officers at CIA Headquarters balanced against those officers' duties to maintain their covers? How will cover concerns be addressed going forward? What steps did the Administration take to ensure that no special operations tactics, techniques, and procedures were compromised during those meetings?"
Washington and the military have long cooperated with Hollywood, regardless of which party holds power in the White House. The Pentagon even has an official liaison office in Los Angeles.
White House spokesman Jay Carney, at the daily briefing on Wednesday, called the claims "ridiculous" and "simply false" and said the White House had provided information to the filmmakers only on the president's role in the raid.
"When people, including you, in this room are working on articles, books, documentaries or movies that involve the President, ask to speak to administration officials, we do our best to accommodate them to make sure the facts are correct," Carney told reporters. "That is hardly a novel approach to the media. We do not discuss classified information. And I would hope that as we face a continued threat from terrorism, the House Committee on Homeland Security would have more important topics to discuss than a movie."
Bigelow and Boal might have opened the door to the criticism. When the pair were working on the movie and in setting it up, much was made of Boal's access to military intelligence (he's a former war journalist), which was a selling point on the authenticity and the insidery feel the project was to showcase.
Another Navy SEALs movie is headed to theaters in 2012. Act of Valor, directed by Mike "Mouse" McCoy and Scot Waugh, began life as a recruitment for the U.S. military's Naval Special Warfare Command, home of the elite Navy SEALs. That film, made with the full support of the Navy and featuring real SEALs, will be released by Relativity Media on Feb. 17.
A spokesman for the committee on homeland security didn't have an immediate response to queries from THR about Act of Valor.
znao sam da je dobro što nisam gledao Hurt Locker
Nije dobro. To je izvanredan film.
Uostalom, svako od nas ipak radi za Državu. :)
Quote from: crippled_avenger on 11-08-2011, 12:10:56
Nije dobro. To je izvanredan film.
I can't hear you, lalalalalala 8-)
http://www.cracked.com/article_19350_6-famously-terrible-movies-that-were-almost-awesome.html (http://www.cracked.com/article_19350_6-famously-terrible-movies-that-were-almost-awesome.html)
http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Psovke-jos-nisu-potrosene.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Psovke-jos-nisu-potrosene.lt.html)
Meni je od ovih filmova, moram priznati, WILD WILD WEST sasvim solidan i ovako. :)
Oren Moverman ("The Messenger") is set to pen a script based on the New York Magazine article "The Terrorist Search Engine" for Sony Pictures says Deadline.
The article was about a young counter-terrorism expert witness named Evan Kohlmann who had a skill for culling through jihadist videos, communiques and websites to unearth terror threats.
His testimony led to the conviction of nearly two dozen defendants on terrorist charges, but has also lead to claims of him making his living being a "convenient witness" for government lawyers after convictions.
Scott Rudin will produce the film which is being setup as a vehicle for "The Social Network" star Jesse Eisenberg. Moverman is writing the script with an eye toward directing, but his deal only covers the script for now.
Robert Schwentke ("Red," "Flightplan") is attached to direct the likely English-language "The Poison Kitchen" at Constantin Film reports Variety.
The story traces the true story of the Muenchener Post, the Munich newspaper which waged a propaganda war for more than a decade against the burgeoning Nazi Party. After Hitler gained power in 1933, Nazi stormtroopers raided the paper, destroyed the offices and presses, and imprisoned the editorial staff.
Matthew Sand ("Ninja Assassin") is penning the script and the plan is to opt for the tone of a thriller rather than a historical-political drama. Schwentke will work on the film once he wraps his commitments to the supernatural comedy "R.I.P.D.".
Pogledao sam COWBOYS & ALIENS Jon Favreaua. Ako imamo u vidu koliko dugo je ovaj projekat hajpovan kao jedan od najboljih nesnimljenih propertyja, prosto je neverovatno kakav bedan rezultat je na kraju dobijen. Teško je oklevetati neki film da je najslabiji u sezoni ali od skupih ovogodišnjih blokbastera COWBOYS & ALIENS je daleko najbesmisleniji.
Pre svega, film bi bolje i poštenije bio preveden sa naslovom NEMA ZEMLJE ZA VANZEMALJCE pošto zbilja više deluje kao NO COUNTRY FOR ALIENS nego COWBOYS & ALIENS. Niti kauboji i vanzemaljci imaju neku naročitu interakciju, niti je sudbina vanzemaljaca išta različita zbog toga što su eto imali tu nepriliku da se sretnu sa vanzemaljcima.
Ako bi trebalo da definišem šta sam gledao, to je u slučaju COWBOYS & ALIENS jako teško. A za letnji blokbaster je nedopustivo da bude tako nejasan u svojim namerama. RISE OF THE APES je bio neočekivan u svojim namerama ali ovo je nešto drugo, i ovde sve što je neočekivano mahom nije dobro.
Štaviše, film se mahom bavi nekim ličnim kontemplacijama i traumama kauboja koje su od reda sve zanimljivije od onoga o čemu film zapravo govori. Naročito je ironično što je ovaj film u definisanju samog miljea na pola puta između pseudo-realističke rekonstrukcije Divljeg Zapada i vesterna kao žanra repertoarskog filma tako da taj svet naseljavaju neki kao polu-revolveraši i neki polu-desperadosi i veći deo filma samo melju.
Sa vanzemaljcima postoje tri-četiri set-piecea, po nivou zanimljivosti bukvalno u ravni nekog niskobudžetnog filma sa kojim bi neki reklamdžija pokušavao da se dokaže.
Favreau je bio tanak glumac i slab je reditelj. Potpuna je suprotnost svom kolegi i na neki način saborcu Pete Bergu i njegova kontrola nad pričom, spektaklom i svim ostalim je jako slaba. Ovaj film je upadljivo slabo vođen, a spajanje svetova vanzemaljaca i kauboja je sprovedeno loše na svim nivoima.
Činjenica da je ovaj film koštao 160 miliona zbilja zbunjuje imajuću u vidu da specijalnih efekata niti ima puno, niti su naročito kvalitetni. Što se glumaca tiče, ko se ne raduje da vidi Harrisona Forda? Ali, ne može on sve sam, ni uz najbolju volju Daniel Craiga tako da od podele na kraju mogu reći da me je ponajviše obradovao Clancy Brown koga odavno nisam gledao.
Šta su autori hteli sa ovim filmom, to je enigma za sve nas. Ako su hteli karakternu dramu zapaprenu vanzemaljcima, onda su stigli na petinu puta, a ako je ovo trebalo da bude neka zrela, sadržajna, višeslojna zabava, od toga nažalost nema ništa.
COWBOYS & ALIENS nije "glup" kao što mislilo. Problem je u tome što nije pametno na takav način prevazilaziti strah od "gluposti".
* 1/2 / * * * *
http://sharerimg.com/p/23686.html (http://sharerimg.com/p/23686.html)
Divni plakati!
Pogledao sam AKO ZRNO NE UMRE Siniše Dragina. Dragin mi je bio zanimljiv reditelj koš kad sam na Festivalu autorskog filma davnih dana gledao njegov In fiecare zi Dumnezeu ne saruta pe gura koji me je dosta podsetio na osavremenjenui, radikalizovanu, varijantu Žike Pavlovića. U filmu AKO ZRNO NE UMRE Dragin ide tragom Saše Petrovića i u određenom smislu, reklo bi se da je ovo dosta solidan primer throwbacka klasične jugoslovenske kinematografije.
Dragin se opredelio da snimi veliki, epohalan, film ali je na tom putu propustio da snimi naprosto dobar. Otud AKO ZRNO NE UMRE traje 113 minuta i istovremeno uspeva da bude i predug i prekratak. Predug, zato što gledaocu nudi i previše senzacija i sve to u jednom dosta stabilnom tempu a prekratak zbog toga što je evidnetno da su pojedini delovi zapleta ispali u montaži tako da mnoge bitne stvari naprosto nedostaju - nema ih u filmu. Otud pre bi se moglo konstatovati da je film previše skraćen nego da ima rupe u scenariju.
Dragin suštinski više pripada rumunskoj kinematografiji nego srpskoj. Pa ipak, on je u toj meri oslonjen na jugoslovnske tradicije - čak i u svom "rumunskom" opusu, da ga moramo posmatrati kao srpskog reditelja. Uostalom, i po temi i po pristupu, AKO ZRNO NE UMRE je jugoslovenski film prvog reda.
Ako sagledavamo Dragina u našim okvirima, on po stepenu uverljivosti filmskog prizora i upotrebe vizuelnih simbola nadilazi stanje na aktuelnoj omaćoj sceni, čak i u poređenju sa recentnim radovima veterana. Dragin drži visok nivo i pokazuje vrlo izgrađen rediteljski rukopis.
Naravno, simboli kojima se on služi su više blef nego istinski intelektualno intrigantan zahvat, no toga generalno više nema kod nas.
Uklješten između srpske kinematografije koju nadilazi i rumunske sa čijim novim talsom nema previše dodirnih tačaka, Dragin deluje kao reditelj prilično neizvesne budućnosti. No, što se mene tiče, on ostaje vrlo interesantna pojava.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BOX Andrijane Stojković i reč je o jednom od neobičnijih gledalačkih iskustava. NAime, ovaj film je neobična mešavina visokoestetizovanog igranog filma i lažnog dokumentarca o grupi mladih Beograđana koji su se 1992. godine bavili pakovanjem i preseljenjem stranih diplomata i službenika. Iako svaki od junaka ima neke svoje ambicije i htenja i svako od njih ima neko ishodište - igrani deo je fokusiran na jedan slučaj selidbe odnosno rad jednog od junaka sa svojim bendom.
Iako na početku filma imamo dokumentarne snimke u kojima se "kvalitet Beograda" esencijalizuje kroz to koji su sve bendovi svirali, ostatak to igranog dela deluje krajnje neautentično na svim nivoima, od kostima i govora do samog rokenrola. U tom trenutku, paradoksalno, rok scena nikada nije bila jača - recimo, RTS je ceo svoj novogodišnji pšrogram na Drugom kanalu posvetio Brzim bendovima Srbije šro je zbilja nezamislivo na bilo kojoj svetskoj televiziji u to vree. Verovatno ni MTV ne bi stavio Alternative Nation u takav termin.
iako bi sama priča o pakerima možda i mogla da bude osnov za nešto, ona ostaje samo puka ilustracija, gotovo pa dopunska igrana rekonstrukcija nekih, ne samo fiktivnih, već i potpuno proizvoljnih "lažnih uspomena" stranih diplomata.
U tom smislu, za THE BOX je prvo nejasno jel ovo lažni dokumentarac sa igranim rekonstrukcijama ili je igrani film kome je trajanje napabirčeno tim lažnim dokumentarcem.
Međutim, ako je bilo koja od ove dve strukture, kako to da i u "dokumentarcu" i u igranom delu isti ljudi igraju pojedine ličnosti? Možda bi bilo zabavnije da se "rekonstrukcija" i "dokument"oštrije razdvoje upravo time što bi "likove" i "ličnosti" igrali različiti glumci.
Otud, THE BOX ne može da brani ni na jednom nivou i jako me zanima da li je ovaj film od starta ovako zamišljen. Rekao bih da verovatno nije.
Naročit blam je potpisivanje Srđana Koljevića i Borisa Miljkovića kao konsultanata na scenariju. Čak i u kontekstu njihovih opusa, THE BOX ne stoji kao delo kojim bi se iko podičio.
THE BOX donosi jednu pervertiranu, advertajzersku varijaciju na poetiku Srđana Karanovića koja svojom malograđanskom ispeglanošću ubija najvredniji Karanovićev deo a to je sirovost.
Pogledao sam HORRIBLE BOSSES Seth Gordona, i to mi je za sada mozda i najbolja komedija ove sezone. Posle pristojnog ali na mnogim nivoima tankog HANGOVERa 2 i skoro pa potpuno razočaravajućeg BRIDESMAIDS, BOSSES vraća R-rated komediju na zasluženo mesto a konačno uspeva i da objasni zašto se u tolikoj meri i računalo na Seth Gordona kao reditelja skupih komedija.
Prvi adut filma je odlična glumačka ekipa koju je okupio vrlo solidan scenario. Negativci koje igraju Kevin Spacey, Jennifer Aniston i Colin Farrel su maltene veća imena od glavnih junaka koje igraju Jason Bateman, Jason Sudeikis i Charlie Day. Bateman je odavno pokazao da ima potencijal za leading mana a sa ovim filmom to definitivno potvrđuje. Sudeikis i Day su već bili tandem u filmu GOING THE DISTANCE u ulozi ortaka Justina Longa (New Line je inače radio i GOING THE DISTANCE i HORRIBLE BOSSES) a Sudeikis je bio odličan i kod Farrellyjevih u HALL PASSu, takođe odličnoj ovogodišnjoj komediji koja je prevazišla svoje znatno isplativije konkurente.
HORRIBLE BOSSES je srećom zaradio još više nego HALL PASS i u tom smislu dobio je dobru satisfakciju na blagajnama. Potencijala za eventualnu franšizu takođe ima i nadam se da u eventualnom nastavku neće upasti u grešku HANGOVERa i imati likove koji se ponašaju kao da su svesni da su u nastavku.
Oba ova filma donose odličnu mešavinu vulgarnosti i humora. Iako nijedan od njih nije tako drastičan kao HANGOVER, oba su dovoljno dirty da se kvalifikuju za takvu vrstu etikete. Međutim, sasvim je očigledno da Gordonov cilj nije ni bio da pomera standarde i menja žanr.
Ipak, ono što se sada sasvim jasno uspostavlja kao standard jeste Jason Bateman kao straight guy komičar koji vrlo sigurno transformiše svoju personu iz ARRESTED DEVELOPMENTa u atraktivan filmski lik. Sudeikis s druge strane, iako je vrlo pouzdan i talentovan komičar drži opcije otvorenim ali mislim da je već sada zauzeo mesto koje je delovalo kao da je u stalnom vlasništvu Ed Helmsa posle HANGOVERa. Sad već nisam siguran koliko šansi ima Helms pored Sudeikisa.
Gordon se trudi da pored akcenta na komediji, HORRIBLE BOSSES bude i dobar film tako da se pridružuje tom talasu koji čine Todd Phillips i David Dobkin. Iako, BOSSES nije toliko zahtevan, znatno ja pažljivije realizovan od mnogih recentnih komedija.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ZAJEDNO Mladena Matičevića, film koji vrlo lako možemo definisati kao srpski HISTORY OF VIOLENCE. Oba filma dele zapanjujuću nemuštost i neprilične tough guy prijave neverovatne naivnosti.
Matičevićev film je simpatičan na nivou namere ali već na nivou sinopsisa pokazuje ozbiljan disbalans. Naime, ZAJEDNO je priča o piscu koji odlučuje da primeni fizičku silu ne bi li sprečio ženu da ga napusti.
Stepen patologije koju emituje glavni junak a da pritom autor sve manifestacije tog poremećaja predstavlja kao pozitivne osobine, moram priznati uspeva da me zapanji. Kada bi gledali ZAJEDNO kao film u kome podela na pozitivce i negativce nije jasno izrečena, onda bi Matičevićev heroj definitivno bio krajnji negativac.
Reč je o čoveku koji očekuje da mu žena oprosti prevaru ali kada sazna da je ona njega prevarila smatra da ju je častio time što joj nije slomio kičmu i olupao glavu. Ovaj visoki stepen samilosti prema bližnjem ispraćen je neverovatnom količinom bednih i oporih prigovora koji su samo uvod u pokušaj da se razvod predupredi zaključavanjem supruge u kuću, uz primenu fizičke sile.
Matičevićev junak pred publikom crpi legitimitet iz toga što prati engleski fudbal, vozi stara kola i bavi se književnošću, premda se očigledno nijedna od tobožnjih vrednosti koje baštini ovaj junak ne oseća u njegovim SLEEPING WITH THE ENEMY postupcima.
Srećom, junak je našao ženu koja razume njegove idiosinkrazije te ona shvata da je naš junak više voli od ljubavnika po tome što je spremniji da prospe mozak zbog nje u partiji ruskog ruleta koju je BTW sam započeo.
Ako se ova porodična "drama" sa elementima home invasion trilera, izdvaja po tome što je sociopata glavni lik za koga se očekuje da nam bude simpatičan, ono što je svakako hendikepira jesre kruta, arhaična i sporadično krajnje nevešta realizacija. Matičević dosta sigurno vodi ovu jednostavnu priču ali na planu fotografije i dizajna uspeva da je u potpunosti ispusti tako da ZAJEDNO svoj eventualni smisao može naći na televiziji.
ZAJEDNO nije prvi primer urbane melodrame koji je završio kao promašaj na svim nivoima zbog svoje pretencioznosti, pokušaja da pobegne od tipskih srpskih situacija i sl. Uostalom, pre nekih osam godina imali smo SKORO SASVIM OBIČNU PRIČU Miloša Petričića koja je doduše bile znatno skuplja i zanatski veštije realizovana ali podjednako pogrešna u svom polazištu. Reklo bi se da u svom pokušaju prevazilaženja pretenciozne srpske kinematografije u kojoj se svaki reditelj oseti kao vožd koji treba da objasni narodu ili svetu "regionalnu tajnu", bolnu i neizrecivu, tako i ovi koji od toga izmiću upadaju u istu klopku i pokušavaju da nas iznova uče kako se pravi film.
Takve greške međutim samo rezultiraju time da se koncept urbane nepretenciozne melodrame kod nas iznova diskredituje,
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam OKTOBAR, omnibus sedam studenata Fakulteta dramskih umetnosti. Moram priznati da sam vrlo zadovoljan ovim omnibusom i smatram da su oštre kritike u priličnoj meri promašile metu.
Naime, o ovim filmovima možemo da mislimo i ovo i ono ali osnovni utisak je da su reditelji pokazali kako umeju da naprave solidne predstavnike nečaga što već postoji u savremenim srpskim tokovima a koji su sami po sebi refleks pojedinih evropskih strujanja. Otud, slobodno mogu da kažem kako je svaki od ovih filmova svojevrsni prototip jedne vrste koja se radi ili će se uskoro raditi kod nas.
U tom smislu, izuzetak je Dane Komljen čiji film nisam razumeo ali činjenica da je takav pristup nagrađen u Kanu, pokazuje da neko uticajniji od nas misli kako to ima nekog smisla. Naša kritika je već jednom tokom osamdesetih prošla kroz proces pasivizacije tvrdeći da su svi budela a samo oni pametni tako da, ako to prolazi u Kanu, ja drage volje priznajem da je to nešto što ne razumem.
E sad, u pojedinim slučajevima, imamo posla sa tendencijama koje ne volimo, ali isto tako činjenica je da je DIPLOMIRANJE Milice Tomović bolji HADERSFILD od Živkovićevog. Možemo mi da kažemo kako u našoj kinematografiji uopšte ne treba da se snima HADERSFILD ali, ako se već snima, Milica Tomović to može jako dobro da radi jer zaista uspeva da podigne neke naizgled tipične srpske glumačko-dramaturške standarde na viši nivo.
REVOLUCIJA JEDE SVOJU DECU Ivana Pecikoze je s druge strane refleksija apsurdnog pseudo-horor pristupa socijalnim temama koji smo videli u PORNO BANDI i SRPSKOM FILMU. BANDA i SRPSKI su u tom smislu daleko ozbiljniji, i formalno i zanatski, ali REVOLUCIJA je studentski pokušaj da se produži ta estetika. Da li su Đorđević i Spasojević toliko superiorni da ih Pecikoza ne doseže u ovom pokušaju, ili je problem do njega, to je već pitanje za diskusiju koje proističe iz odnosa prema BANDI i SRPSKOM. Ali, kao što fanovi EKVa treba da se suoče sa Van Goghom kao posledicom rada njihovih heroja, tako nešto sigurno čeka i fanove i ovih perjanica Novog srpskog filma. U svakom slučaju, REVOLUCIJA bi mogla naći svoje mesto na Srpskom festivalu filma fantastike kao izdvojeni kratki film.
Studentski vajb ima i priča Damira Romanova koji se doduše u novim okolnostima kreće stazama koje dosta podsećaju na putanju Dejana Zečevića takođe započetu studentskim filmovima od koje je doduše potom i odustao. Sam Romanov kao i u PULSu dobro barata aproprijacijom žanra i pop kulture na nivou pojmova i sve je to scenaristički dobro postavljeno ali dosta pada u realizaciji. Kao i u PULSu, podela je odlična - devojčica koja igra glavnu ulogu je sjajna i bolje izabrana nego u mnogim profesionalnim celovečernjim filmovima. U vizuelnom smislu, međutim, nema nekog pečata, egzekucija je dosta suva i pokazuje veliki problem na nivou ritma jer je klimaks režiran kao prva akcija u filmu i onda čak i u ovom narativno najzaokruženijem, i najkonvencionalnijem filmu u omnibusu, kraj nastupa iznenada, i to ne scenaristički već baš rediteljski. Iako među ovih sedam radova, stoji kao narativno najkonzistentniji pokazuje se da je i stilski najmanje ambiciozan. Kao jedini punokrvni poštovalac filmske priče u suštinskom smislu, Romanov u ovoj podeli deluje kao najspremniji da se lati repertoarskog filma, i rekao bih da je već u studentskim filmovima pokazao da je, kad je reč o konceptima, na pravom putu. Ostalo je još samo da radi na razvijanju snažnijeg rediteljskog rukopisa. Međutim, kao scenarista već bi mogao da pruži znatan doprinos našem filmu. Ovaj film bi takođe imao zagarantovano mesto u selekciji Festivala fantastike.
ROĐENDAN Ognjena Isailovića je efektna, kratka, priča sa zanimljivim preokretom koji doduše nema neko naročito pokriće ali to u ovoj formi može da prođe. Kao i većina drugih arty priča u omnibusu i ova ima nagli završetak, da ne kažem završava se kad postane najzanimljivije, kad imamo utisak da počinje. U svakom slučaju, i Isailović je reditelj čiji bih celovečernji film rado gledao. Njegov rediteljski postupak ima svoj identitet, koncept, jasan je ugao iz kog prilazi priči i to sve zaslužuje pohvale.
Senka Domanović je u OKTOBRU verovatno pružila svoj najbolji rad do sada, sa minimumom dijaloga, zanimljivom podelom, dobrom atmosferom, bez izrazitih pripovedačkih ambicija. Sasvim sigurno je da bi dugometražni film podrazumevao nekakvu priču i iz ovog filma nije jasno kako bi se ona snašla na nivou takve celine, ali na mikro-planu ona se dobro nadovezuje na to što sada rade Maja Miloš i Nikola Ležaić. Dakle, rado bih gledao celovečernji film sa ovakvom atmosferom ali jasno je da bi takav film morao imati još jednu dodatnu dimenziju.
Ognjen Glavonjić je morao biti sadržajniji. Za razliku od Senkinog filma kome nenearativnost ne smeta, ovde se ispod vrlo energične egzekucije ipak oseća odsustvo snažnije fabulacije usled čega filmu izmiče i emocija iako i glumci i sama dramska postavka nude prostor za to.
Kad je reč o Petom oktobru kao integrativnom faktoru, neki filmovi poput Tomovićkinog, Isailovićevog, Pecikozinog i Romanovljevog imaju izraženu političku i socijalnu dimenziju koja proističe iz društvenih promena od Petog oktobra. Komljen, Domanovićka i Glavonjić imaju nekakvu socijalnu dimenziju ali ona se ne mora direktno vezati za Peti oktobar. No, u širem smislu, ove priče na bazi same socijalne utemeljenosti ipak moraju imati koren u Petom oktobru kao poslednjem velikom datumu u političkom smislu.
Rećju, OKTOBAR pokazuje sedam reditelja koji, svako na svoj način, pokazuju da znaju gde žive i da su spremni da zauzmu svoje mesto u srpskoj kinematografiji. Možda oni ne najavljuju neku veliku revoluciju u našem filmu ali gotovo je izvesno da svako od njih može mnogo bolje da radi ovo što se kod nas već snima, naročito u poređenju sa onima koji to rade sada. Ako KAKO JE PROPAO ROKENROL stoji kao najznačajniji studenstski omnibus u istoriji naše kinematografije, OKTOBAR ga neće zaseniti ali se nadam da neče biti Pirova pobeda kao taj film čiji reditelji maltene ništa nisu uradili kasnije već da će imati rezultat kao manje kvalitetni PAKET ARANŽMAN čiji su reditelji kasnije postigli ozbiljne karijere.
Sve to je sasvim dovoljno da se OKTOBAR nametne kao vrlo značajan naslov ove godine.
* * * / * * * *
Hej, pa ovaj ZAJEDNO zvuči kao must-see! :!:
Pazi, ZAJEDNO je film u kome ćeš neizmerno uživati. :)
Među poslednjima sam saznao za ovu bizarnost ali bolje ikad...
http://www.t-mobile.me/pleme.aspx (http://www.t-mobile.me/pleme.aspx)
tribe to a nation.
Quote from: crippled_avenger on 21-08-2011, 17:28:40
Pazi, ZAJEDNO je film u kome ćeš neizmerno uživati. :)
I thought so! :!:
Harvi, to je film u kome muž ubeđuje ženu da ga ne ostavi jer su se "venčali u crkvi..." Volećeš sigurno.
Wow!
Nisam čuo za tog lika što je režirao, da nije neki Srbin izbosne?
Nije, Srbin sa Zvezdare. Radio je 1 NA 1 i onaj dokumentarac KAKO POSTATI HEROJ.
Pogledao sam DER FUSSGANGER Maximilian Schella, izuzetno uspešan rediteljski projekat ovog sjajnog nemačkog glumca iz 1973. godine sa kojim je uspeo da osvoji Zlatni Globus i nominaciju za oskara.
Reč je o vrlo arty kontemplaciji na temu prošlosti, rata, zločina i medija i osnovni kvalitet filma je u tome što do kraja prema zločincu uspeva da ostane ambivalentan zato što odlučuje da ukalkuliše sve faktore koji su uticali na samo delo i njegovu interpretaciju kasnije. Svi ostali detalji vezani za ovaj film, kao što su recimo za to vreme vrlo moderni a danas potpuno prevaziđeni rediteljski zahvati, mahom ne stoje previše dobro.
Schell se dotiče jedne od gorućih tema tadašnjeg nemačkog društva, pa i filma a to su mediji. Kao što znamo akcije RAFa su u velikoj meri bile usmerene protiv medija i postoje mnogi filmovi koje se upravo bave razobličavanjem nemačke medijske scene. Schellov film prikazuje novinare kao ljude koji istovremeno razobličavaju zločince ali u samoj intepretaciji dosta preteruju, odlaze u senzacionalizam, u određenom smislu pokrivaju vlastitu nacističku prošlost i na kraju dovode do toga da se zločin ni ne kazni dalje od puke detekcije.
Schellov film je ambivalentniji prema novinarima od Schloendorffovog DIE VERLORENE EHRE DER KATHARINA BLUM snimljenog dve godine kasnije u kome su novinari osuđeni bez milosti, ali je isto tako KATHARINA BLUM na svim zanatskim nivoima snažniji i ubedljiviji film.
Schellov rediteljski postupak je dosta avangardan i to čak ne previše u pravcu Novog nemačkog filma, možda više podseća na francuski Novi talas ili čak neke avangardnije radove Novog Holivuda poput Arthura Hillera, recimo. Ipak, ništa manje ne iznenađuje ovaj prilično samosvojan rediteljski pristup ako imamo u vidu da Schell kao glumac emituje jednu potpuno drugačiju energiju.
* * 1/2 / * * * *
Texas Killing Fields - Official Trailer 2011 (http://www.youtube.com/watch?v=2rmzw0YBpWs#ws)
Redak slučaj kada zvučim kao glas razuma i umerenosti :)
http://www.facebook.com/l/rAQDIPhs9AQAFH_L_e_pzRZQgyWaHKNqzNdkwkUlEB54vVQ/www.easy-share.com/1917629413/Filmorama (http://www.facebook.com/l/rAQDIPhs9AQAFH_L_e_pzRZQgyWaHKNqzNdkwkUlEB54vVQ/www.easy-share.com/1917629413/Filmorama)
Jedan vrlo informativan članak, ima i slika voza i lepo urađeno porodično-vladarsko stablo...
http://www.msnbc.msn.com/id/44217756/ns/world_news-asia_pacific/t/all-aboard-armored-train-north-koreas-kim-jong-il-visits-russia/#.TlIouGFulSk (http://www.msnbc.msn.com/id/44217756/ns/world_news-asia_pacific/t/all-aboard-armored-train-north-koreas-kim-jong-il-visits-russia/#.TlIouGFulSk)
Pogledao sam SECUESTRADOS Miguel Angel Vivasa, španski home invasion triler koji je protekle sezone imao zapaženo mesto na žanrovskim festivalima. Vivasov film je zanimljiv i energičan ali suštinski ne dodaje ništa novo sada već dobro poznatom kanonu home invasion trilera. Uostalom, još od granddaddyja home invasion filma, starog DESPERATE HOURS formula je ostala manje-više ista i u međuvremenu je kod pojedinih reditelja poput Hanekea čak i parafrazirana u jednom art house ključu.
Vivasa zanima da je ponovo sprovede u delo u izvornoj, trilerskoj funkciji a njegova inovacija je više pokreta kamere, stvaranje efekta kao da je ceo film maltene iz jednog kadra sa rezovima mahom samo kad se menja ambijent, a nama je zanimljivo i to što su home invaderi etnički Albanci.
Ono gde Vivas upada u prvi problem nije suštinska neinventivnost njegove postavke jer home invasion je kako rekosmo proverena formula koja oduvek radi već odnos prema likovima. Njegovi likovi su na pola puta između tipova i karaktera. Oni su u stvari tipovi koji simuliraju da iskoračuju u karakter ali zapravo ostaju tipski. To ne bi samo po sebi bilo problem da povremeni iskoraci put karaktera ne usporavaju film.
Ipak, sa trajanjem od 81 minuta, SECUESTEROS je zaista daleko od dosadnog i mislim da u suštini radi posao onima koji ne očekuju više od rutinskog home invasion ugođaja, sa pristojnom egzekucijom i minimumom tenzije. Ipak, prava napetost se u ovom filmu teško može naći.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SEVDAH ZA KARIMA Jasmina Durakovića i moram priznati da, uprkos tome što su u ovom filmu evidnetne određene razlike u odnosu na tipične posleratne bošnjačke filmove, ovo spada u red tipično nepodnošljivih gledalačkih iskustava koje ljudi inače duhovito nazivaju bosanskim filmom.
U konkretnom slučaju SEVDAHA ZA KARIMA imamo produžetak jedne već prisutne teme bosanskog filma a to je upliv islamske tradicije u savremeno bosansko društvo. Time se bavila Jasmila Žbanić u svom drugom filmu a i Duraković se dotiče te teme, ali više iz vizure licemernog odnosa Amerike prema islamskom svetu na pitanju rata u Iraku. Nažalost, Duraković nije dovoljno hrabar da suštinski pokrene pitanje "dobrih" i "loših" Muslimana iz američke vizure već se zadržava na "humanističkoj" vizuri američkog licemerja koje je opšte mesto, ali je, ako imamo u vidu da su im Amerikanci i Saudijci veliki dobrotvori, to možda i provokativno za tamošnju sredinu.
Po obodu, Duraković se dotiče i ekstremista i u jednoj sceni se pojavljuju vesti o Bosancu koji je postao terorista odnosno imamo situaciju sa parom tipova koji bi kupili oružje i koje naslovni junak prepoznaje kao teroriste.
Iračko i muslimansko pitanje pokrenuti su unutar priče o Karimovom odlasku u pečalbu, odnosno pokušaju da se sa svojim kolegama igra HURT LOCKERa u Iraku. Zanimljivo je da iste godine imamo dva filma, jedan srpski i drugi muslimanski o deminerima.
Ostatak filma je nekakav ljubavni trougao pomešan sa ispraznom melodramom opšte prakse u kome je jedino vredno pažnje objektifikovanje Marije Karan koja je sve do KARIMA uspevala da izbegne scene seksa iz domaćih filmova u kojima to izgleda kao parenje nekih životinjskih vrsta. E, KARIM je međutim to sve naplatio tako da i bez golotinje, Marija prolazi kroz nekoliko besmislenih scena seksa. I koga to zanima, otprilike eto razloga da overi ovaj film.
Glavni glumac Amar Selimović je zanimljiv, ima potencijala i rado bih ga gledao u nekom boljem filmu. Pitanje je samo da li će se u Amarovoj okolini ikada nešto bolje snimati.
* 1/2 / * * * *
MOTEL NANA Predraga Velinovića je jedna od onih retkih instanci u kojima autorovo nepoznavanje forme uspeva da dovede do mutacije sadržaja, slično filmu ZAJEDNO sa kojim bi MOTEL NANA bio savršen double-bill. S druge strane, MOTEL NANA bi zbog Dragana Mićanovića u ulozi suspendovanog prosvetnog radnika mogao da se tumači i kao spin-off ŠIŠANJA i ako se bude pravila TV serija ŠIŠANJE, trebalo bi iskoristiti footage iz MOTEL NANE da se proširi profesorov lik.
Ako bismo pokušali da razumemo film na osnovu onoga što smo u njemu videli a ne po prepoznavanju autorove namere, onda je ovo film o blago mentalno zaostalom čoveku koji je sticajem okolnosti uspeo da postane profesor istorije u srednjoj školi. Ipak, njegovo infantilno poimanje Sparte i apsolutna neobaveštenost o tome da je protivzakonito tući decu rezultira time da on biva suspendovan. Srećom, on u školi, po uzoru na MAGNUM FORCE pripada grupi tvrdokornih profesora koji znaju da je politička korektnost toliko uzela maha da se deca više ne mogu tući tek tako, kao u stara dobra vremena. Oni preko svojih jataka u Republici Srpskoj obezbeđuju posao svom suspendovanom kolegi, svojevrsnom Hariju Kalahanu srpske prosvete, dok se sve sa suspenzijom ne stiša. U maniru tipičnog policijskog filma, u tome mu pomaže dobroćudni ballbuster šef koji ga ipak uprkos svemu razume.
Kada pređe Drinu koja kao Rio Grande, desperadosima donosi spas, Profesor doživljava sunovrat u lirsku Bosnu gde uprkos ožiljcima nedavnih etničkih sukoba ipak može da procveta ljubav.
Ako ostavimo po strani subliminalnu tezu filma da retardirani Beograđanin može naći sebi ravne u Republici Srpskoj, MOTEL NANA je upadljivo besmislena melodrama bazirana na beskrajnim i banalnim dijalozima koji pokušavaju da tragaju za nekim manifestacijama "duše" za koju je pisac ovog filma Ranko Božić inače specijalizovan još od filma OVO MALO DUŠE.
To da ovaj film pobedi na soptoskom festivalu prošle godine spada u red totalne sprdnje kojoj je naš esnaf izložen već godinama.
Ako se izuzme glossier than usual fotografija Milorada Glušice, MOTEL NANA je uz rame sa ZAJEDNO, sa tom razlikom što je ovo snimano u prirodi, na malo zanimljivijim, mada ne naročito spektakularnim lokacijama u Bosni.
* 1/2 / * * * *
Odlično! Dakle, double bill - ZAJEDNO i MOTEL NANA! :!:
Jesi li gledao možda BELVEDERE, novo remek-djelo Ahmeda Imamovića?
Novog Ahmeda nisam overio ali on mi je uvek na listi za odstrel. :)
Pogledao sam NEVER BACK DOWN 2: THE BEATDOWN rediteljski debi Michael Jai Whitea koji bi brlo lako mogao steći status koji danas ima UNDISPUTED 2 u odnosu na Hillov bioskopski prethodnik. Meni je lično film Jeffa Wadlowa bio vrlo simpatičan, sa odličnom podelom koju je predvodio Djimon Hounssou. Međutim, taj film nije imao veliki street cred. Dvojka pak vrca od street creda, street cred se preliva iz filma.
Michael Jai White režira sve dosta ozbiljno i stavlja veliki akcenat na likove i priču, čak u toj meri da tuča zauzima manji procenat trajanja od prosečnog filma ove vrste. Međutim, razvoj karaktera, koliko god rudimentaran i u suštini klišetiziran, zapravo nije loš i sporadično je scenaristički i glumački svež. Otud recimo, ovaj film donosi nekoliko mladih glumaca koji bi imali svoje mesto i u theatrical filmovima, recimo Evan Peters koji je igrao i u prvom delu svakako da ima takav potencijal a to važi i za druge.
Jai White ovde ne insistira na sebi kao glumcu. Ima jednu odličnu scenu kada vezanih ruku prebije grupu policajaca-rasista ali ovde je pre svega fokus na njegovoj mentorskoj ulozi u odnosu na momke. Ipak, White nema problema da uspostavi street cred kroz par suptilnih manifestacija svoje fizičke superiornosti. U tom smislu, ovaj film je pre svega Whiteov rediteljski debi pa tek onda vehicle i mora da dobije pohvalu što nije snimio lični vehicle kao što bi većina akcionih starova, od Bruce Leeja pa do danas uradila. Ovde White ne insistira na sebi kao glumcu i akcenat je stvarno stavljen na druge likove.
Inače, zanimljivo je da je nastavak pisao Chris Hauty koji je radio i prvi deo. Retko se dešava da DTV nastavak piše autor theatrical filma. Prvi deo je bio scenaristički razrađeniji i očigledno je da Hauty nije naročito razvijao ovaj nastavak. Veze sa prvim delom su dosta tanke a i sam predznak internog takmičenja je promenjen. Ovde je Beatdown prikazan kao ilegalna ali u suštini okej stvar, naročito ako se koristi za ispravan cilj, kao što je recimo OSVETA.
Larnell Stovall je radio tuče i on je pravi naslednik JJ Perryja. Kao i u UNIDSPUTED 3 tako i ovde Larnell donosi vrlo kvalitetnu i energičnu tuču. S tim što za razliku od JJa i Isaac Florentinea, kod Larnella nema previše wireworka, ključ je u brutalnosti, sa akcentom na snažne udarce i rvačke zahvate. MMA zaista nudi dosta mogućnosti upravo zbog mešavine tehnika i Stovall ih maksimalno koristi.
White je snimio iznenađujuće dobar rediteljski debi u kome se vidi ne samo da je dobar borac već i dobar glumac pošto je na oba polja izvukao zaista mnogo od ekipe. NEVER BACK DOWN 2 ne može da crossoveruje van DTV miljea ali je u onome što treba da bude odličan.
* * * / * * * *
Pogledao sam ČOVJEKA SA FOTOGRAFIJE Vladimira Pogačića, vrlo zanimljiv mali urbani film o gerilskom pokretu za vreme NOBa. Film govori o običnom "malom" čoveku koji je identičnog izgleda kao i čuveni ilegalac. Specijalna policija ga hapsi i isleđuje da bi potom pokušala da ga iskoristi u pokušaju da se infiltrira u komunističke redove.
Scenario Dragoslava Ilića nudi dosta dobru postavku, film je po žanru sa snažnim elementima melodrame a svoj intenzitet mnogo više crpi iz odnosa među junacima nego iz same pretnje. Ovo je jedan od filmova koji donosi neobično razvijene likove kvislinških policajaca i spada među retke u kojima nema preteranog fatalizma u slučaju hapšenja komunista u tom smislu da ovde Specijalna Policija mnogo više manipuliše nego što se oslanja na isključivu silu.
Glavni junak je apolitičan i takav ostaje do kraja. On doduše otkriva u sebi sposobnost da postane heroj ali ona sama po sebi niti ima veze sa komunizmom niti autori pretenduju na tako nešto. Mnogo više je vezana za ljubavnu priču glavnog junaka koja je kao motiv dosta neobična imajući u vidu da su herojstva u partizanskom filmu obično proistekla iz drugačijih emocija.
Takav gotovo pa romcomovski koncept međutim nije ispraćen do kraja, i film se završava kao tragedija.
Ilićev scenario nudi jedan od razvijenijih zapleta, i iako u istoriji našeg filma ima bolje režiranih filmova o urbanoj gerili, Pogačićev rad se izdvaja kao jedan vrlo efektan "mali" film koji zauzima posebno mesto i u širem smislu i u kontekstu partizanskog filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam R U THERE David Verbeeka, jedan dosta solidan primer sada već jako popularnog hipnotičkog art house filma o mladim ljudima i njihovom lutanju po egzotičnim lokacijama. U konkretnom slučaju Verbeekovog filma, glavni junak je holandski gejmer koji odlazi na Tajland da učestvuje na gejmerskom turniru i tu doživljava traumu usled koje prestaje da igra i zaljubljuje se u lokalnu devojku.
Kako je ova vrsta filma bazirana na suptilnosti, i sama ljubavna priča je vrlo diskretna i nekonzumirana za razliku od tajlandske tradicionalne gostoprimljivosti prema turistima na koju smo navikli.
Iako Verbeek u nekoliko navrata pravi pogrešne odluke i opterećuje priču nekim suvišnim postupcima junaka koji je povremeno povlače ispod te diskretne linije koju je sam uspostavio, R U THERE uspeva ipak da bude prilično konzistentan, naročito uzmemo li u obzir slične naslove.
Azijski setting čini da Verbeekov film znatno podseti na Assayasov rad u najboljem smislu mada mora se reći da je Assayas ipak oslonjeniji na klasičnu dramaturgiju.
Iako je ovo tendencija koju ne cenim naročito, R U THERE je low profile varijacija na LOST IN TRANSLATION u savremenom evropskom vajbu i kao takva je dosta efektna.
* * * / * * * *
Meni je Lost in Translation bio nepodnošljiv, ali to je valjda zato što nemam srca. Ovome možda dam šansu zbog gejminga i zato što je možda dovoljno low key.
Quote from: Meho Krljic on 01-09-2011, 18:02:22
Meni je Lost in Translation bio nepodnošljiv
Takođe... nije valjda da se Kripu svidio?
Meni je sve to manje-više nepodnošljivo ali zbog posla moram da razumem da neko i to voli... :)
Negativni rivjui gledalaca na IMDB (naslovi):
Lost in my hotel room
Lost in Transasian
The worst film I have ever seen
The cinematic equivalent of The Emperor's New Clothes
Lost in Boredom
extremely boring
Horrible
It really was lost in translation
What?
Sterile and pretentious
Has the world gone nuts!??
and finally
"Coppola" tag helped this pretentious dross gain worldwide acclaim
a ima ocjenu 7,9 :(
Quote from: БATA ЖИВОТИЊА on 01-09-2011, 19:46:15
Quote from: Meho Krljic on 01-09-2011, 18:02:22
Meni je Lost in Translation bio nepodnošljiv
Takođe... nije valjda da se Kripu svidio?
Nije valjda da ste stvarno TO gledali? :shock:
Oprosti nam našu ružnu prošlost :(
Lost in translation je dobar ali nije za svaciji ukus. Kao svezem imigrantu meni je bas legao.
QuoteLost in translation je dobar ali nije za svaciji ukus.
Da, naročito za one koji IMAJU ukus.
Meni se jako dopao taj film,i muzika, ma sve,da ne pominjem da obozavam bil mareja kao komicara pa mi je ova njegova uloga jako prijatno iznenadjenje.
EDIT: Nego, ovaj,Texas Killing Fields obecava,zanimljiv trejler.
Lep film.
Mislim, L.I.T.
jasno :lol:
Agota, Ami Canaan Mann je imala na koga da se ugleda...
Najbolji srpski film 2012. godine
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/klip-vs-novosti.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/klip-vs-novosti.html)
Quote from: crippled_avenger on 02-09-2011, 23:52:08
Agota, Ami Canaan Mann je imala na koga da se ugleda...
ma koje,prejebace ga ,ali neka, mada...... u tatka su novci ...
Quote from: crippled_avenger on 03-09-2011, 00:17:37
Najbolji srpski film 2012. godine
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/klip-vs-novosti.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/klip-vs-novosti.html)
Aha, vazi, daj prvo da vidimo tizer pa da diskutujemo ....
Quote from: Harvester on 02-09-2011, 22:47:20
QuoteLost in translation je dobar ali nije za svaciji ukus.
Da, naročito za one koji IMAJU ukus.
Sta se odmah ljutis. Tebi se ne svidja, meni se svidja i eto.
Ko je reko da mi se ne sviđa? Nisam ga gledo i ne namjeravam, radije ću da gledam neki film sa Lorencom Lamasom, tu bar ima akcije.
Nešto za lilit
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg830.imageshack.us%2Fimg830%2F7263%2F03092011386.jpg&hash=77dff66d467fcf05e29f19bfc2aa9b1a915061b8) (http://imageshack.us/photo/my-images/830/03092011386.jpg/)
a bogami i za Harvija :)
Pošto se protekle nedelje izgubilo dosta vremena na diskusije o tome ko će juriti "oskara" u naše ime, evo jednog nešto studioznijeg razmišljanja na tu temu
http://www.agitpop.me/?04A0AA2C (http://www.agitpop.me/?04A0AA2C)
Oko ove banke gena, mene zanima je li tačna ona priča da uvoz stranog sjemena u stvari znači zavisnost od dobre volje neke strane kompanije/zemlje da nam pošalje sjeme, jer bi u slučaju nekakvog razbuktavanja svjetske krize imali debelih problema sa zemljoradnjom, jer ne bi imali čime da zasijemo zemlju?
Mislim, ta priča je zvučala kao da je na ivici ludila, a onda se pojavljuje ova banka gena.
Dakle, da li to mediji lupetaju o nekakvoj ''poljoprivrednoj okupaciji'' ili je istina.
Neka me ispravi neko stručniji, ne razumem se. Ali pročitah da se pomoću genetski modifikovanog semena ne može proizvesti svoje seme, to jest ono je jalovo. Time je poljoprivrednik nateran da kupuje seme, a čak i da hoće, ne može sam da ga proizvede. To upravo dovodi do toga da će firme proizvođači semena imati svojevrsni monopol nad hranom. Naravno, ovo mi zvuči uverljivo, sasvim u duhu globalističkog liberalnog kapitalizma, ali ovo što pišem jeste rekla-kazala.
Da, ja sam to pročitao u Pečatu, dakle i nije neki pouzdani izvor, ali sad ova banka gena me podsjetila na to. Ako plodovi genetski modifikovanogsjemena ne mogu da obezbjede novo sjeme, već ono proizvodi strana kompanija i mi to uvozimo, onda je to poljoprivredna okupacija. Valjda će lilit da nam to potvrdi ili da nas ismije.
I ja sam pročitao u "Pečatu". :lol: Tamo zaista svakakve gluposti mogu da se pročitaju, to da, ali ima i kritika i poenti koje ne možeš naći nigde drugde. Kao što rekoh, meni cela ta priča sa jalovim semenom zvuči sasvim uverljivo, vlažni kapitalistički san, da budeš ekskluzivni snabdevač nečeg vitalnog, a da konkurencija iako postoji, prosto ne može da pokrije tržište svojim proizvodom.
Internet pomaže:
http://www.csa.com/discoveryguides/gmfood/overview.php (http://www.csa.com/discoveryguides/gmfood/overview.php)
QuoteEconomic concerns
Bringing a GM food to market is a lengthy and costly process, and of course agri-biotech companies wish to ensure a profitable return on their investment. Many new plant genetic engineering technologies and GM plants have been patented, and patent infringement is a big concern of agribusiness. Yet consumer advocates are worried that patenting these new plant varieties will raise the price of seeds so high that small farmers and third world countries will not be able to afford seeds for GM crops, thus widening the gap between the wealthy and the poor. It is hoped that in a humanitarian gesture, more companies and non-profits will follow the lead of the Rockefeller Foundation and offer their products at reduced cost to impoverished nations.
Patent enforcement may also be difficult, as the contention of the farmers that they involuntarily grew Monsanto-engineered strains when their crops were cross-pollinated shows. One way to combat possible patent infringement is to introduce a "suicide gene" into GM plants. These plants would be viable for only one growing season and would produce sterile seeds that do not germinate. Farmers would need to buy a fresh supply of seeds each year. However, this would be financially disastrous for farmers in third world countries who cannot afford to buy seed each year and traditionally set aside a portion of their harvest to plant in the next growing season. In an open letter to the public, Monsanto has pledged to abandon all research using this suicide gene technologz
To znači da je ova banka gena suva genijalnost Milorada Dodika, dakle čovjek nije baš običan vo.
Huge on period atmosphere and as murkily plotted as its source material, this big-scale European adaptation of John le Carré's 1974 Cold War novel Tinker Tailor Soldier Spy shows a faithfulness that should fully meet the expectations of the writer's fans. At the same time, with Swedish director Tomas Alfredson at the helm of his first English language film, one might be pardoned for hoping for a bit of the spookiness of his Let the Right One In or the political passion of le Carré's The Constant Gardener. Instead this good, old-fashioned square-off between spymasters Karla and George Smiley demonstrates a lot more loyalty than most of its characters. It is one of the few films so visually absorbing, felicitous shot after shot, that its emotional coldness is noticed only at the end, when all the plot twists are unraveled in a solid piece of thinking-man's entertainment for upmarket thriller audiences.
Related Topics
•Venice International Film...PHOTOS: 10 Movies to Know at the Venice Film Festival
Loyalty and betrayal are really but perfunctory undercurrents in the dense screenplay by Peter Straughan and the late Bridget O'Connor, which ensnares the viewer in an electrifying world of bureaucratic spy-dom from the opening scene at London MI6 headquarters, or "the Circus". A bit like M briefing James Bond in a cluttered newspaper editor's office, the action gets started when British Intelligence's numero uno, Control (John Hurt), sends dashing agent Jim Prideaux (Mark Strong) on a dangerous mission to Hungary. He is to meet with a turncoat Russian general who knows the name of a double agent high within their own ranks.
The mission to Budapest is a fiasco and puts an inglorious end to Control's reign in the Circus, along with the career of his right hand man George Smiley (Gary Oldman). In his gray suit, gray hair and stumbling gait, Smiley looks ready for retirement. But after Control's death, a sense of duty calls him back to catch the mole that cast a pall on his friend and mentor.
The suspects are cut-out faces taped to chessmen in Control's shadowy, secret-filled apartment. They are all the Circus's top brass: the ambitiously dislikable "tinker" Percy Alleline (Toby Jones), suave "tailor" Bill Haydon (Colin Firth, sardonically tossing off all the best dialogue), the solid "soldier" Roy Bland (Ciaran Hinds), "poor man" Toby Esterhase (David Dencik) and George Smiley himself. Superb characterizations help distinguish the crowded Circus performers, though viewers are kept on their toes with an ever-expanding cast of operatives like the trusted young Peter Guillam (Benedict Cumberbatch) and the romantic "scalp hunter"/hit man Ricki Tarr (Tom Hardy).
Smiley's visit to another cast-off colleague, Connie Sachs (a delightfully blowsy, vivid Kathy Burke) puts him on the trail of the Russian spy Polyakov, who turns out to be a key part of the puzzle. Nothing in the plotting is banal or easy to second-guess; on the other hand, nothing is very clear, either, and there's a moment near the end when overlaid voices start buzzing through Smiley's head, suggesting he's almost as confused as the viewer. But all it takes is the patience to hang on till the final scenes, and the chessmen will be made to show their true colors in a quiet pay-off.
Picking up a role on which the great Alec Guinness left his signature in the 1970s when the novel was adapted as a British TV series, Gary Oldman is a cold-blooded, inscrutable Smiley whose unhappy marriage is the only personal thing about him. The scene in which he relives his one meeting with Karla is about as excited as he gets, and yet his rock-solid steadiness in a world of betrayal and his penetrating mind make him a very British kind of hero.
With the Cold War long gone and other problems to worry about on the world political scene, Tinker Tailor risks feeling out of date and superfluous. Alfredson's solution has been to celebrate the period and its rigidity in a stylish feast of modernism designed by Maria Djurkovic and lit by Hoyte van Hoytema. The look carries over from creative indoor sets like the beehive-walled MI6 conference room to locations in London, Budapest and Istanbul. Shots framed through window panes and sets lit through a constant hazy mist emphasize the spy theme; some shots, like Ricki Tarr's spying on a bedroom scene in the building across the street, have a Rear Window feel. Alberto Iglesias, who also composed The Constant Gardener score, manages orchestral accompaniment with a sly subtle touch.
Venue: Venice Film Festival (Competition)
Production companies: Working Title Films, Paradis, Kinowelt
Cast: Gary Oldman, John Hurt, Colin Firth, David Dencik, Ciaran Hinds, Mark Strong, Toby Jones, Benedict Cumberbatch, Tom Hardy, Svetlana Khodchenkova, Kathy Burke, William Haddock, Simon McBurney, Stuart Graham
Director: Tomas Alfredson
Screenwriters: Bridget O'Connor, Peter Straughan, based on the novel by John Le Carré Executive producers: John Le Carré, Peter Morgan, Douglas Urbanski, Debra Hayward, Liza Chasin, Olivier Courson, Ron Halpern
Co-executive producers: Eric Heumann, Wolfgang Braun
Producers: Tim Bevan, Eric Fellner, Robyn Slovo
Co-producer: Alexandra Ferguson
Director of photography: Hoyte van Hoytema
Production designer: Maria Djurkovic
Music: Alberto Iglesias
Costumes: Jacqueline Durran
Editor: Dino Jonsatter
127 minutes
Malo sam o zaostatku. Filmovi se gledaju ali koliko vidim neće sami sebe da živopišu...
Pogledao sam ATTACK THE BLOCK Joe Cornisha. Ova produkcija Edgar Wrighta je za klasu slabija od njegovog SHAUN OF THE DEAD ali je i za klasu bolja od skorašnjih britanskih žanropvskih produkcija pravljenih za lokalno tržište i često smeštenih u ambijent londonskog social housinga, među omladinske bande i sl.
Međutim, ovaj film nosi u sebi ponešto od oba sveta, nije klasa kao Wrightove produkcije snimane za Working Title, ali nije ni šund kakav inače distribuira Optimum Releasing, inače i pokrovitelj ovog filma.
ATTACK THE BLOCK se bavi zamešateljstvom koje nastaje kada se grupa tinejdžera delinkvenata iz geta sukobi sa grupom dosta opasnih i agresivnih vanzeamaljaca čiji si su motivi nejasni do samog finala filma.
Cornish u mnogim detaljima pokušava da pšrati Edgar Wrighta i to pre svega kroz suptilno omažiranje raznih klasika, dimanično montirane scene i suštinski odnos prema priči baziranoj na kombinovanju filmski već uspostavljenih konvencija. Kao što je Wright u SHAUNu kombinovao Britcom sa zombijima, tako ovde Cornish kombinuje geto film sa vanzemaljcima. Međutim, njegov osnov nije komičan, a rezulčtat pretenduje da bude tako da samim tim ATTACK THE BLOCK u svom tonu nije konzistentan. Drugi problem je dupliranje istih likova unutar bande. Iako se Cornishu ne može osporiti da je uspeo da postavi likove koji se međusobno ipak razlikuju činjenica je da ih možda ima previše i da u scenama kada su svi živi sa nekim od njihne zna šta da radi.
Ove primedbe same po sebi, samo pokazuju određene fundamentalne slabosti koje odvajaju ATTACK THE BLOCK od istinski dobrog filma kakav je recimo bio SHAUN. Međutim, u kontekstu žanrovske ponude, a naročito ako imamo u vidu da je ovo debitantski, mladalački, niskobudžetni film, ATTACK THE BLOCK je izvanredan primerak vredan pažnje.
* * * / * * * *
Pogledao sam HBO film CINEMA VERITE koji su snimili Shari Springer Berman i Robert Pulcini. Reč je o izvanrednoj priči o prvoj američkoj reality emisiji i prvoj porodici koja je podvrgnuta ovakvom programu.
U vreme kada je televizija još uvek imala nivo, prva reality emisija proistekla je iz radikalne ideje dokumentariste Gilberta Craiga da snimi životne navike i rituale jedne uzorne američke porodice i da to bude dokumentarni film i obrazovna serija za kanal PBS. Ekipu su činili mladi filmmejkeri koji će kasnije osvojiti oskare koje je zanimalo da snimaju "cinema verite". Dakle, prvi reality program je nastao iz motiva koji su potpuno drugačiji od onih koji se danas susreću.
Međutim, tokom rada se ispostavilo da Gilbert neće prezati ni od pokušaja da svojim spletkama gurne porodicu preko ivice ne bi li proizveo dramu koja je potrebna da bi se obezbedilo finansiranje za samu emisiju, a ruku na srce porodica je imala svoj can of worms koji je čekao da bude otvoren i do toga je i došlo upravo u toku snimanja ovog dokumentarca.
Glumačku ekipu predvode Diane Lane, koja je odavno sazrela u pravog MILFa i verujem da ima Mehov sertifikat, Tim Robbins, James Gandolfini i Patrick Fugit koji nije uspeo da isprati meteorski uspeh ALMOST FAMOUS ali je postao sasvim upotrebljiv glumac. Oni uspevaju da celoj priči donesu vrlo efektan izraz i da odbrane svoje likove čak i kada su neki njihovi postupci prilično neodbranjivi.
Berman i Pulcini vrlo lepo rekonstruišu epohu i imaju nekoliko izvanrednih rešeja kada postavljaju odnos između dokumentarnog i igranog materijala, između snimaka pravih ličnosti i glumaca koji su ih pretvorili u dramske likove, a rekonstrukciji epohe doprinosi i vrlo vešta fotografija brazilskog DPa Alfonso Beatoa.
CINEMA VERITE je stoga zaista jedan od bitnijih televizijskih događaja 2011. godine i mislim da je to film koji će upravo baš zaživeti kao bitan topical deo repertoara svake ozbilnije televizije.
Quote from: crippled_avenger on 07-09-2011, 12:39:47
Diane Lane, koja je odavno sazrela u pravog MILFa i verujem da ima Mehov sertifikat
Ima.
A i film deluje zanimljivo.
A evo i nečega za prave momke, možda se Michael Mann potrudio da imamo koga da nasledi Kathryn
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/texas-killing-fields-4-klipa.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/09/texas-killing-fields-4-klipa.html)
Pogledao sam PAGE EIGHT David Harea, koji je ovih dana koliko vidim dobio nagradu Pen Centra. Hare je snimio iznenađujuće ozbiljan televizijski film u rediteljskom smislu i sve do samog finiša, PAGE EIGHT stoji kao odlično zagrevanje za TINKER TAILOR SOLDIER SPY. Čak je u izvesnom smislu Nighyjev junak parafraza Smileya kao što je uostalom Gambonov parafraza le Carreovog Controla. Nažalost, na kraju, film biva zaključen krajem koji u priličnoj meri pokaže da je pored le Carrrea očigledan uticaj na Hareov film imao i Curtisov GIRL IN THE CAFE u kome je Nighy dosta histeričnije igrao državnog službenika koji je usavršio preteran stiffupperlippery.
Po le Carreovom modelu, ovde su junaci obaveštajci anti-bondovskog tipa, vezani za kancelarije sa neraščišćenim i ciničnim međusobnim odnosima, suprugama koje su u nekom trenutku života podelili, idealima koji se više krune nego što se obnavljaju i sumnjama u sve što ih okružuje.
Otud i ne čudi da kada mu umre šef i ostavi iza sebe dosije koji bi vrlo lako mogao srušiti Vladu, Nighy počinje da sumnja kako je GIRL IN THE CAFE scenario zapravo nemoguć i kako je idealna žena koja živi u stanu preko puta njegovog zapravo savršeno oblikovani obaveštajac sa lažnim identitom a ne osoba koja bi mogla da probudi njegova osećanja.
Hare, kako rekoh sve do prilično sentimentalnog i neubedljivog finala, odlično vodi priču sa britkim dijalozima, vrlo vibrantnom vizuelnošću kojom se bavio direktor fotografije Martin Ruhe i All-Star glumačkom ekipom u kojoj su pored Bill Nighyja i Michael Gambona još i Rachael Weisz, Ralph Fiennes i Marthe Keller.
Uprkos tom neubedljivom kraju, PAGE EIGHT je vrhunska televizija i pravo zadovoljstvo za gledanje na kakvo nas je navikao BBC u svojim najboljim fazama.
Variety has learned that Anthony Hopkins has signed on to star in "Solace," in which he will play a former doctor with psychic abilities who works for the FBI and is drawn into a unique serial killer case that pits him against a formidable foe.
All this sounds familiar, since Hopkins played a doctor who helps the FBI catch a serial killer in "Silence of the Lambs." But this film was actually originally a sequel to David Fincher's "Se7en."
After the first "Se7en" film, New Line immediately wanted a sequel, but Fincher refused to come back. The studio continued without the helmer and in 2002 picked up a spec script called "Solace" from Ted Griffin (Ocean's Eleven). The script was rewritten with the doctor (now played by Hopkins) becoming Morgan Freeman's character.
For whatever reason, the sequel never happened and the studio decided to just keep Griffin's original "Solace" script and turn it into a film.
Read more: http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=22799&count=0#ixzz1XLcjmMYO (http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=22799&count=0#ixzz1XLcjmMYO)
Rejčel Vajs!!!
The actor-director will develop the project based on Judah Maccabee with "Basic Instinct" writer Joe Eszterhas.
Warner Bros. is joining forces with Mel Gibson to develop a movie about the Jewish hero Judah Maccabee, and Basic Instinct screenwriter Joe Eszterhas has come aboard to write the screenplay. Gibson will produce through his Icon Productions and will decide whether he'll act in or direct the film once the script is completed.
Although Gibson was accused of anti-Semitism by a number of Jewish leaders when he released The Passion of the Christ in 2004, he's wanted to tackle a movie about Maccabee for more than a decade. Maccabbee, considered one of the great warriors in Jewish history, led a popular revolt against he Seleucid king Antiochus IV, seizing Jerusalem and reconsecrating the Temple, an event remembered by the Jewish holiday of Hanukkah.
our editor recommends
'Hangover II' Director Defends Decision to Fire Mel Gibson
PHOTOS: '80s Action Stars: Where Are They Now?
Eszterhas, who hit it big in the '80s with movies like Flashdance, Jagged Edge and Basic Instinct, before retreating from Hollywood in recent years, has been talking with Gibson for about a year and did a lot of his own research on the subject before embarking on a screenplay, according to once source familiar with the project.
There's no timetable in place at the moment, but once Ezterhas, repped by ICM, completes the script, Gibson will decide whether or not to act in the film and whether he'll direct it. Gibson's last film appearance was his star turn in Jodie Foster's The Beaver, which opened in May.
Whether the controversial actor's decision to take on a Jewish hero appeases his critics remains to be seen.
PHOTOS: Mel Gibson's 'Signs' and 13 Other Alien Movies
"The story that has always fired my imagination...is the Book of Maccabbees," Gibson told Sean Hannity in a WABC ratio interview in 2004 when he was promoting The Passion. "The Maccabbees family stood up, and they made war, they stuck by their guns, and they came out winning. It's like a Western," he explained.
Certainly, the tale of the Maccabees could lend itself to the kind of harsh realism that Gibson employed in The Passion and Apocalypto. The Maccabees were a fierce group of guerilla warriors who revolted against the Seleucid Empire and its ruler, who had forbidden Jewish religious practices. Some consider the Maccabees to have been zealots; their revolt started with the murder of a Jew who practiced Hellenism. After the Maccabees wrested control of Judea from the Syrean Greeks, they set out to purify the land. After rededicating the Temple -- the story of the festival of Hanukkah is born out of the legend that a small jug of oil sustained the Temple's Menorah for a miraculous eight days -- the Maccabees ruled with an iron fist. They compelled observance of religious laws, circumcised newborns and killed apostates.
In 2004, though, Gibson's critics objected to his making such a movie. The Anti-Defamation League's Abraham Foxman told the Orlando Sentinel, that if Gibson made that movie, "We'll lose. He'll write his own history. I would prefer to leave the fate of Jewish history and Hollywood to Steven Spielberg. The Maccabees...are our sacred history.
De Vito je sjajan reditelj, ovome se baš radujem...
Morgan Freeman and Pierce Brosnan are attached to star in a film adaptation of children's author Avi's bestselling book "The True Confessions Of Charlotte Doyle" reports Screen Daily.
The story follows an adventurous young girl who braves the high seas aboard a ship with a ruthless captain and a mutinous crew, set in 1830. Saoirse Ronan was previously attached to the role of Doyle.
Danny DeVito directs from a script he adapted and shooting is scheduled to begin in Ireland in 2012. DeVito, Lori McCreary, Michael Weisler and Beau St.Clair will produce.
QuoteI would prefer to leave the fate of Jewish history and Hollywood to Steven Spielberg. The Maccabees...are our sacred history.
haha, priceless :lol:
Nadam se samo da to ne znači da je projekat sa Vikinzima propao.
"Casting him as a director or perhaps as the star of 'Judah Maccabee' is like casting Madoff to be the head of the Securities and Exchange Commission," says Rabbi Marvin Heir.
Prominent Jewish leaders are beginning to speak out against Mel Gibson and Warner Bros. over their planned movie based on the life of religious icon Judah Maccabee.
our editor recommends
Warner Bros. Backing Mel Gibson Movie About Jewish Icon
Abraham Foxman, national director of the Anti Defamation League, who criticized Gibson's controversial 2004 film The Passion of the Christ, issued a statement to The Hollywood Reporter in response to the news.
"Judah Maccabee deserves better. He is a hero of the Jewish people and a universal hero in the struggle for religious liberty. It would be a travesty to have his story told by one who has no respect and sensitivity for other people's religious views," Foxman tells THR of the project, which is being co-developed by Basic Instinct writer Joe Eszterhas.
PHOTOS: '80s Action Stars: Where Are They Now?
In the lead-up to Passion's release, Foxman could be found on numerous talk and news programs slamming the drama. In a speech to the ADL's national executive committee just before the film's release, Foxman questioned whether Passion could trigger anti-Semitism.
Rabbi Marvin Heir, founder and dean of Los Angeles's Simon Wiesenthal Center Museum of Tolerance, also is speaking out against the new film. He tells THR that the project is merely the latest slap in the face to Jewish people by Gibson, who has been accused of making anti-Semitic comments.
Heir tells THR in a statement:
"Mel Gibson has shown nothing but antagonism and disrespect to Jews. First of all there were the anti-Semitic remarks he made, his portrayal of Jews in The Passion of Christ. I'm talking about those Jews who did not accept Christ, they were all portrayed as idiots, buffoons or people who were tyrants, with a very unfair portrayal. He's had a long history of antagonism with Jews. Casting him as a director or perhaps as the star of Judah Maccabee is like casting Madoff to be the head of the Securities and Exchange Commission, or a white supremacist as trying to portray Martin Luther King Jr. It's simply an insult to Jews."
Heir also is criticizing Warner Bros., a unit of publicly-traded Time Warner, for agreeing to distribute the movie.
"Warner Bros. is making a terrible mistake," Heir says, adding, "most of the people that are going to come to a film about Judah Maccabee are the Jewish community. Surely they know the Jewish communities are not going to come to this film."
Heir says he has no objection to Gibson making a living as an actor or director, but he has not apologized sufficiently for comments deemed anti-Semitic:
"Has he shown any sensitivity to Jews after those incidents? Has he gone out of his way to write an editorial to explain himself, to do some outreach and to understand better the implications of the Holocaust or maybe on one of his visits to Europe to stop at a concentration camp and show some sensitivity? Nobody would say a person doesn't deserve another chance. There's no question about that. But he has not shown any of that evidence at all. I am sort of appalled by such a portrayal, because it's a complete misfit for the role of Judah Maccabee, one of the greatest Jewish heroes in all of history to be portrayed by someone who has shown nothing but antagonism and anti Semitism toward Jews."
Gibson has not said whether he will play Maccabee, or even whether he will act in the movie.
Still, regardless of his opposition to the project, Foxman says, "America is a free country and anyone can do whatever they want, so long as they don't hurt others."
Priceless misao Buda Đurovića sa Twittera - "crnogorci su vazda ginuli za kosovo pa kako da ga sad oni ne priznaju???"
Joe Ruben se vraća!
Michael Keaton and Michelle Monaghan ("Source Code," "M:I-3") are set to star in the psychological thriller "Penthouse North" at Lionsgate International says The Hollywood Reporter.
Monaghan plays a photojournalist haunted by a tragic event who has become an agoraphobic trapped in her upscale New York penthouse. Soon the world makes its way in as a smooth but sadistic criminal (Keaton) breaks in looking for a hidden fortune, with the woman mustering her inner strength to survive.
Joseph Ruben ("The Forgotten," "Sleeping with the Enemy") will direct. Shooting kicks off in Ottawa in November. Ruben, Jeff Sackman, Michael Baker and Jon Shiffman are producing while David Loughery ("Lakeview Terrace") penned the script.
E, ovo je odlično, mislim da Mehmet treba da podeli sa nama svoje misli o ovom problemu...
http://www.ign.com/videos/2011/09/06/the-fd-up-timeline-of-x-men-first-class (http://www.ign.com/videos/2011/09/06/the-fd-up-timeline-of-x-men-first-class)
Ne mogu sada da gledam video, na poslu sam, ali već sam u svom osvrtu na film (koji je zapravo ćaskanje sa DJ Kemom) ukazivao na to da se ovaj film ne samo ne drži kontinuiteta iz stripova, nego čak ni kontinuiteta uspostavljenog prethodnim filmovima iz franšize. Evo ovde:
Frst Kles (http://www.upps-sajt.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1306&Itemid=48)
Howard Davies je napravio dosta tromu adaptaciju prilično uspešne i intrigantne drame Michaela Frayna COPENHAGEN o prijateljstvu i susretu Nielsa Bohra i Wernera Heisenberga za vreme Drugog svetskog rata u okupiranoj Danskoj. Komad otvara ne samo pitanje njihovog odnosa kao prijatelja i naučnika već najpre otvara etičko pitanje vezano za upotrebu njihovih znanja u cilju pravljenja atomske bombe. Naime, Bohr je posle bekstva iz Danske u Švedsku završio u Los Alamosu i u određenom smislu je pomogao nastanak američke bombe dočim je Heisenberg vodio a po svojim rečima opstruirao nastanak nemačke.
Frayn pokušava da otvori pitanje etičkih implikacija, granica do kojih je sezao Heisenbergov patriotizam (koji nije podrazumevao simpatije prema Hitleru) i konačno otvara ključno pitanje da li Heisenbergova bomba nije uspela zato što je on zbilja opstruirao rad ili zato što nije umeo da je napravi.
Davies nažalost ne uspeva da prevaziđe pozorišni osnov Fraynovog teksta a paradoksalno što više pokušava da ga prevaziđe postaje sve teatralniji i ulazi u objašnjavanje komada koji je sam po sebi već prilično jasan.
Stephen Rea i Daniel Craig su odlični glumci tako da je njihova igra na nivou i u domenu očekivanog ali sveukupna BBC egzekucija ipak nije.
Pogledao sam LA PROIE Eric Valettea. Valette je otišao u Holivud posle filma MALEFIQUE u kome je pokazao određeni potencijal ali me nije do kraja ubedio da je materijal za tamošnju produkciju. Posle rimejka Miikeovog ONE MISSED CALL koji je bio druga liga za holivudske standarde vratio se u Francusku sa povremenim izletima u holivudsku DTV produkciju. U Francuskoj međutim Valette radi projekte koji spadaju u prvu komercijalnu ligu u LA PROIE je upravo takav. Inače, zanimljivo je da ima naslov kao i dosta bolji film o lovu na mutiranu divlju svinju.
Za razliku od filma o divljoj svinji, Valetteov film nije uopšte snalažljiv i inventivan. On se u prepoznatljivom francuskom stilu drži pokušaja da se simulira Holivud u čemu tek sporadično tehnički uspeva, i s druge strane - a to je svojevrsno osveženje - pokušava da zaliči na korejske chase and revenge trilere donoseći njihov profil bizarnih everyman negativaca i osvetnika koji u procesu odmazde otkrivaju u sebi superherojske sposobnosti. U tom smislu, PROIE me je recimo dosta podsetio na I SAW THE DEVIL ili MAN OF VENDETTA. Naravno, ovo poređenje treba uzeti krajnje uslovno, korejski radovi su samo daleki odjek kod Valettea.
U krajnjoj liniji, ono gde Valette pada nije pitanje holivudske tehnike ili poređenje sa korejskom surovošću već su to zapravo male ali elementarne stvari vezane za rediteljski postupak. Ovo je star-driven akcioni triler sa pouzdanim Albert Dupontelom u glavnoj ulozi. Međutim, ostatak podele je potpuno ridikulozan, trećerazredni i u potpunom disbalansu u odnosu na kvalitet i uverljivost koje donosi Dupontel. Zatim, ključ stilizacije, da se gejmerski izrazim "fizika filma" je takođe u disbalansu. Nije problem u tome što je ovo film u kome junaci sporadično imaju moći superheroja, problem je u tome što okolnosti nisu takve da se te moći često koriste niti su one u pojedinim situacijama uopšte potrebne. U Koreji mi imamo slične slučajeve u pojedinim filmovima, ali tamo je to ipak snažnije psihološki motivisano ili spada u čist rediteljski barok.
Valette pak snima film koji je suviše aljkav da bi bio mejnstrim a nema ni svedenost radova Fred Cavayea da bi prikrio svoje nedostatke.
* * / * * * *
Mehmete, izgleda da pasji sinovi koje je Zapad podržao protiv Pukovnika u Libiji svoju krotkost crpe iz vere a ne iz liberalizma?
http://www.catholic.org/international/international_story.php?id=42790 (http://www.catholic.org/international/international_story.php?id=42790)
Hard to believe but it has been twenty years since Keanu Reeves' Johnny Utah character redefined the English language in Kathryn Bigelow's 1991 thriller "Point Break". A solid box-office hit and cult success in the intervening years, it has since spawned numerous parodies not to mention an entire franchise - ie. "The Fast And The Furious" - which essentially remade the film over and over.
Three years ago they attempted to make a sequel which it fell apart. Then back in July came word that "Salt" and "The Thomas Crown Affair" scribe Kurt Wimmer has been working on a new script for not a sequel but rather a remake/reboot.
Today in a press release, Alcon Entertainment and Warner Bros. Pictures have made it official that they're going forward with the reboot which follows the basic premise of an FBI agent infiltrating a criminal ring.
Forget surfing with a dash of skydiving though, apparently that stuff is just too wussy. This new version will be set in "the world of international extreme sports" but won't specify what those sports are. Snowboarding, skateboarding and BMX technically qualify - sadly the unerpublicised competition of 'crocodile tea bagging' sadly remains unrecognised by organised sporting authorities.
Alcon's Broderick Johnson and Andrew Kosove says the new script "infuses the story and characters with new twists and settings".
POINT BREAK-TRAILER (1991) (http://www.youtube.com/watch?v=4qyzYDbBV-c#)
Quote from: crippled_avenger on 13-09-2011, 15:32:51
Mehmete, izgleda da pasji sinovi koje je Zapad podržao protiv Pukovnika u Libiji svoju krotkost crpe iz vere a ne iz liberalizma?
http://www.catholic.org/international/international_story.php?id=42790 (http://www.catholic.org/international/international_story.php?id=42790)
Kad tako nešto javi The Catholic Online znaš da je u pitanju objektivan, nepristrasan izvor.
pa u Iraku je isto vjerska skupina na vlasti
Pa dobro, Mehmete, nije problem u Catholic Onlineu, javili su to svi mediji, ovo mi je samo Google izbacio prvo pa sam linkovao...
A ti Bato, prioni na fusbal, ja uzeo 20 prvo vece a pola tima mi tek 14. debituje. :)
a Tijago Silva (sad ima 13 poena)? Imao bih sa njim 28 bre!
Pazi se, imam sutra još 5 igrača!
Sad bi imao 28 da si pravi navijac Milanovca...
sramota me je, priznajem! :cry:
ali bre ovi bez Robinja, Inzagija i Ibrahimovića zabiše dva komada, a posrtali protiv Lacia, da čovjek ne povjeruje
Berluskoni - stručnjak za perverziju.
Lazio doveo Klosea. Da vidimo da li ce ponoviti Riedleovu sudbinu iz Lazia ili cak mozda odradi kao Voller u Romi? Mada, krstenica mu nije jaca strana...
Quote from: Bata Živojinović Karan on 14-09-2011, 02:25:35
sramota me je, priznajem! :cry:
ali bre ovi bez Robinja, Inzagija i Ibrahimovića zabiše dva komada, a posrtali protiv Lacia, da čovjek ne povjeruje
Berluskoni - stručnjak za perverziju.
The best of Silvio Berlusconi (http://www.youtube.com/watch?v=81vQje8bWmo#)
EPOHALNO! 8-)
Ja sad ne kapiram kako se ovo racuna... U nasoj ligi, Bato...
brutalno sam zakucan na dnu, ludilo
inače, o ligi bolje piši na temi o Kladionici
bodovi će se prebrojavati do jutra, tek sutra će sve biti normalizovano
svima je pao broj bodova od juče, imaju neku ludu matematiku, ali konačno će se znati sutra.
Da, pa vidim. Ali, Gračanica srećom i kad se sve sabere i dalje kida... :)
Ja ne mogu da prežalim Silvu :(
Pa ni ne treba da ga prežališ, i treba da proklinješ svoju sudbinu što nisi verovao u Milan. Ja sam imao Nestu u timu a Kolarova na klupi iako je Kolarov dao gol. I nije mi žao, i danas da mogu opet bih isto uradio...
sad mi već nokte kidaš...
Tuga je moja pregolema kad sam shvatio da je Robinjo povrijeđen :-(
opet si ispred mene, šta se žališ
a Robinja možeš da zamijeniš, to jest nakon svakog kola možeš besplatno da zamijeniš jednog igrača, a za svakog sljedećeg plaćaš dva boda, to jest u sljedeće kolo ulaziš sa -2, -4 itd...
kad se Robinjo oporavi možeš i da ga vratiš
Pogledao sam ASSASSINATION GAMES novog Van Dammeovog kućnog reditelja Ernie Barbarasha. Barbarash je u ovom filmu u osnovi dosta dobro prišao problemu produkcionih ograničenja DTV filma - on smešta film u Rumuniju, čak ne preza ni od toga da se poigra prikazima sirotinje na ulici, ali potom sve to manje-više rezultira ne samo krajnje generic pričom već i filmom kome nedostaje akcija.
I onda kada ima akcije, Barbarash dosta slabo koristi Scott Adkinsa i umesto da ga stavi u tuču, daje mu da pretežno puca i traći njegovo prisustvo.
Marija Karan ima jedinu krupniju žensku ulogu ali ovo je film u kome žene nemaju značajnije mesto tako da je ona pre svega tu da dođe o nastrada tako što skonča isečena na komade.
ASSASSINATION GAMES je idejno korak u dobrom pravcu ali je slabiji od mnogih koji su išli u pogrešnom.
* 1/2 / * * * *
Marisa Tomei has signed on to co-star with Bette Midler and Billy Crystal in Andy Fickman's comedy "Us and Them" says Variety.
The story has Crystal and Midler stuck caring for their grandchildren and are baffled by their 21st century lives. Tomei plays the pair's estranged daughter, Alice, whom they slowly repair their relationship with.
Bailey Madison also stars as one of the grandchildren. Shooting kicks off later this month in Atlanta.
Poslednjih dana sam u zaostatku u živopisanju filmova.
Uz HORRIBLE BOSSES na repertoaru se pojavila još jedna izuzetno potentna komedija - BAD TEACHER Jake Kasdana. U maniru BAD SANTAe, mada bez tako izrazitog indie vajba (iako Jake Kasdan nesumnjivo ima indie kredibilitet) pisci serije THE OFFICE prave uspešan transfer na veliki ekran a Kasdan uspeva da izvuče maksimum iz Cameron Diaz, Jasona Segela, Justina Timberlakea i Lucy Punch koji nude izuzetno efektne uloge i spremni su da se lepo zabave, ne stide se grossouta ili transformacije svojih prepoznatljivih persona.
To naročito važi za Cameron Diaz koja je posle ridikuloznog KNIGHT AND DAY u kome prosto više nije mogla da prođe kao seks simbol sada počela da se poigrava sa tim, igrajući ostarelu fuksu nastavnicu, i u određenom smislu BAD TEACHER se može posmatrati kao njen ERIN BROKOVICH. Kao što je Julia tu imala junakinju čiji izgled su načele godine a izgled joj je bitan adut tako je i Cameron Diaz okrenula brigu na veselje i to u žanru u kome ona suvereno vlada.
Kasdanova režija je sigurna, i pored obilja gegova i smeha, on uspeva da ispriča i priču, ostavljajući možda samo jednu krupniju pripovedačku rupu vezanu za prirodu nastavnicine mahinacije sa testovima.
Humor je dosta dobar i sporadično edgy ali bez besmislenog nadmetanja u ekstremnosti ili jalovih improvizacija u koje recentne američke komedije često umeju da skliznu, naročito posle velikog uspeha Judd Apatowa. U tom smislu, posle sumraka favorita sa BRIDESMAIDS i tek solidnim dometom drugog HANGOVERa, naslovi poput HALL PASS, HORRIBLE BOSSES i BAD TEACHER vraćaju poverenje u old school komediju.
* * * / * * * *
I've interviewed a lot of directors. Nicolas Winding Refn is the first I've ever spoken to who actively solicited negative feedback about his movie. As we were wrapping up our conversation about his new film "Drive," he pressed me to tell him something I didn't like about it. You'll see what I said, along with his great response, at the end of our interview. I just appreciated talking to a director who takes criticism, even negative criticism, seriously.
Or maybe Refn knew he's got a really good movie on his hands and there wasn't much to complain about. He would be right, too. "Drive" is a superb film, a successful blend of action and romance, violence and beauty, high and low art. Ryan Gosling stars as Driver, a part-time mechanic and stuntman who moonlights as a wheelman. He takes a shine to his neighbor Irene (Carey Mulligan), but she has a secret she's not telling him, and he's getting in over his head with his boss Shannon (Bryan Cranston) and some of his unsavory underworld associates (Ron Perlman and Albert Brooks, wonderfully surprising as a pragmatic mobster).
The film draws on all sorts of older inspirations -- John Hughes movies, Japanese samurai films, 70s crime fiction -- and combines them in a refreshingly new way. As Refn famously described in front of a packed house at this year's San Diego Comic-Con, the whole project began with an awkward meeting between the director and his star. Refn was sick and high on flu medication. He doesn't have a driver's license -- more on that in a bit -- so Gosling drove him back to his hotel. When REO Speedwagon's "Can't Fight This Feeling" came on the car stereo, Refn burst into tears and song simultaneously. Somehow, Gosling understood: this was what their movie was about. A partnership was born.
So I started with the somehow: how did the Danish-born director of foreign indies like the "Pusher" trilogy, "Bronson," and "Valhalla Rising" know this was the right project to make as his first Hollywood movie? After that, we tackled all sorts of topics about "Drive," including Refn's chronological shooting method, his vision for Gosling's costume, even his unusual choice of opening credits fonts, before we wrapped things up by briefly discussing his upcoming project with Gosling, a remake of "Logan's Run."
Remaking beloved science-fiction classics? Good thing the guy's cool with negative criticism.
So I've read the story of your first meeting with Ryan Gosling when you were high on flu meds, crying, and singing REO Speedwagon. But what was it about this project that made it the one for you guys to collaborate on?
It wasn't this project. It was basically that during the course of that drive home, when I was singing REO Speedwagon and crying [laughs], I saw an emotion that I could make a movie out about.
What emotion was that?
I told Ryan, "We're going to do a movie about a man who drives around in a car at night listening to pop music because that's his emotional relief." He was like "Cool, let's do it." And that's how the film got started. After that, I looked at the material, and I wanted to change a whole lot. Then I read the book, and I wanted to infuse much more from the book.
Can you give me some specific examples of things you changed?
Everything about it. Eliminating Driver's past, casting Carey Mulligan instead of a Latino actress because that's what the character is in the book, condensing the script by 25 pages, the elevator scene, the ending. So many things. It's hard; every detail added up to a complete transformation.
I also read that you've failed your driving test eight times.
[laughs] Yeah.
First of all, how is it possible to fail eight times? Did you screw up a specific thing, like parallel parking?
I don't even know what that is.
You don't even know what that is? Maybe that's part of the problem.
I just failed, failed, failed.
When you can't drive, does that have any impact on the way you make a movie called "Drive" about a guy who drives a lot?
No, because I wasn't making a movie about cars. I was making a movie about a man who owns a car.
There are some really cool driving sequences in the movie, though. How much control do you have over those? Do you design them or do you leave that to the stunt people?
Well, a good director is not an expert in anything in particular. A good director just knows a little bit about everything. And then he utilizes the various experts around him to help him realize what he wants to do.
So in the case of the driving, you have your experts, but how much direction do you give them? Does the script just say "Chase Sequence" or is it detailed?
It said "Chase Sequence" when I was done with it, because I would constantly
change things. I was shooting in chronological order, and that changed things constantly.
Why chronological order?
It makes it more interesting, seeing what will happen. It makes it more dangerous to perform, and it makes [shooting] more of a discovery process.
The silver jacket with the scorpion on the back that Ryan Gosling wears gets a lot of screen time. How did that become his signature look?
I wanted [Gosling] to wear a white satin jacket that would illuminate him at night. Good actors find their own costumes, so Ryan found a type of jacket that he really liked. And then we had that type of jacket made in satin. And then on top of that we incorporated the scorpion logo on the back.
Who has the jacket now?
I have a jacket, Ryan has a few, and my wife has more. Only the three of us.
Have you ever worn it?
My wife wears it sometimes.
ADVERTISEMENT
Ryan is playing this figure we've seen before, the tough, brooding wheelman. But he does something that very few of these characters do, which is smile. He has this very warm smile that he shows Carey Mulligan's character.
Absolutely. He is a combination of violence and romance. That was based on Grimms' fairy tale structure. By day, he was a human being, by night he was a hero. And the movie is about his transformation into this superhero, by bringing his human morals into the hero role, so that he does what he does for the right reasons.
So the scorpion jacket is almost super-heroic.
It's part of his costume.
Right. For months, I've been really intrigued by the posters for this movie with the title written in hot pink script letters. Then I saw the film and realized that's the font of the opening titles. It's such an unusual, striking choice. How did you come up with that?
I wanted that kind of font because it's timeless, in a way. It's like a hand drawn logo, which is also like old fairy tales. If you look at old fairy tales, they're always beautifully choreographed and designed.
The violence in the movie reminded me a little of the violence in "Bronson," where it appears in the sudden explosions after moments of stillness. Both seem to be about the anticipation of violence as much as the violence itself. Is that fair to say?
It sounds fair. I'm a fetish filmmaker; I just make films based on what I want to see.
So you don't intellectualize it at all?
On the contrary. I fear it.
So are the feelings primarily on the set or in the editing room?
It depends on what you do. Car chases are all about editing. And more physical violence, emotional violence, is more about the performances.
Ryan's character has these rules that he follows as a wheelman. Do you have have any rules that you follow as a filmmaker? It sounds like following your instincts would be one.
Also: making sure you're always a little bit out of your depth. That forces you to be more creative. Art thrives on obstacles. The bigger the obstacle, the better the drama.
All right so you have two more movies you're working on now with Ryan Gosling including a remake of "Logan's Run." Why did you want to remake that film?
I've always been obsessed with the original. I remember seeing it when I was really little on television. There was something about it that was so hypnotic. This whole disco world that they walk around in was like "Wow!"
Do you plan on making a faithful remake?
No.
A total reimagining?
Well, it would only do it justice. What I have to do is reinvent it. Otherwise, why make it?
Looks like our time's up. Thanks very much.
Thanks. Did you like the movie?
I did.
What was your favorite part?
Well, I see a lot of action movies. Most are pretty derivative. I appreciated the fact that this looked nothing like the other action movies out there.
What was your least favorite part?
If I'm being totally honest, I was disappointed that there wasn't more with Carey Mulligan's character. Maybe that was by design, but after you build up her relationship with Ryan, she doesn't have much to do in the last third of the film. I really liked her performance and I wanted to see more.
That's good. Wanting to see more is good. You don't want someone to say they've seen enough.
Pogledao sam MONEY MOVERS Bruce Beresforda, baziran na knjizi Devon Minchina. Reč je o heist filmu sa velikom dozom suptilne komedije i vrlo veštom upotrebom suspensea i nasilja koji govori o korupciji unutar velike kompanije ze prevoz novca u oklopljenim kamionima. Ogroman broj likova koji imaju krajnje opskurne namere čini da ovaj film u pojedinim trenucima postane konfuzan i da se do kraja gledalac ne veže za likove, međutim, bez ikakve sumnje od početka do kraja stoji kao intrigantno delo.
Iako mi je od reditelja koji su postigli značajan uspeh u Holivudu Beresford uvek nekako ostao najmanje zanimljiv, ovaj njegov australijski rad iz 1978. godine pokazuje da je reč o vrlo ozbiljnom talentu holivudskog kalibra a na ovom filmu su kao DP i švenker radili kasnije eminentni holivudski DPjevi Don McAlpine i John Seale. Međutim, i u ovom filmu upravo kroz nedostatke, kroz nejasno razgraničenje da li je reč o društvenoj kritici ili čistom heist filmu koji se reflektuju na probleme sa pripovedačkim fokusom, Beresford anticipira ambivalentnost koja će biti prisutna i u njegovim kasnijim holivudskim filmovima koji su u većini "najboljih slučajeva" više bili uspešni nego istinski značajni filmovi. Međutim, isto tako, on je imao i najkraći period rada u holivudskom mejnstrimu i najmanju autonomiju u izboru projekata pa ostaje otvoreno pitanje da li je uopšte mogao da postigne nešto više.
* * * / * * * *
Ko je zainteresovan za budućnost a bogami i sadašnjost srpskog filma, treba da vidi ovo
Djacka istorija srpskog filma 2004-2005 (prvi deo) (http://www.youtube.com/watch?v=iXAomq5jnDM#)
Nicolas Winding Refn Says 'Dying Of The Light' Fell Apart Because Harrison Ford Didn't Want To Die
We realize that you may be suffering from a little Nicolas Winding Refn fatigue from all the coverage we've been doing on the director and his fantastic new film, "Drive," but the filmmaker and star Ryan Gosling have been on a major press tour for the film pretty much since its Cannes debut. One of the hopefully final stops for the Danish director was at BAM (Brooklyn Academy of Music) a few nights ago for a sneak preview of his latest, and we were on hand for the Q&A. Refn kept the Brooklyn audience rapt in attention as he told a few now-familiar tales about how the film came together and his first prescription drug-fueled meeting with Gosling. He also shared a little more info on a now-dead project called "The Dying of the Light" by "Taxi Driver" scribe Paul Schrader. The film centered on a C.I.A. agent who starts to become afflicted with blindness and Harrison Ford was attached to the lead.
Unfortunately, the project fell apart around February of last year and Refn had this to say at the time, "Unfortunately, it just didn't work out. It's a shame. The script was fantastic but things fall apart. It's one of those things that's difficult—I really like Harrison and I think we got along great." That certainly is the case in Hollywood that things don't always work out but now we have a few more details on exactly why the collaboration never moved forward. Here's what Refn had say:
"It was a wonderful, wonderful script about a C.I.A. agent who goes on an existentialistic journey and dies at the end. And I thought, 'If I could do a movie where Harrison Ford dies, I would contribute to society.' So I was really into making this film. And I had gone to Los Angeles for short periods at a time to work with him. And you know, because it's Harrison Ford and you sit around in his big hangar with all his private planes and you hang out with Harrison Ford. Then he realizes that he doesn't want to die. Then it's like, 'Fucking hell. Okay, then there's no movie, Harrison.' Well he'd been thinking about it and 'Wasn't there another way?' and back and forth. And I thought, 'Oh God dammit.' So I was so angry at myself for buying into the illusion of Hollywood and of course, nothing ever happens."
Luckily for moviegoers, shortly afterwards Refn received a call from Gosling and the rest is history. "Drive" is in theaters this weekend. Ford's latest, "Cowboys & Aliens," will probably be on DVD in the next few months. You can watch the rest of the Q&A below.
Glenn Ficarra & John Requa are the writers/Directors/producers of one of my favourite romantic comedies of the past couple of years, "Crazy Stupid Love". And I think the reason it's one of my faves is because it's not your standard 'rom-com' – it goes much deeper; there's some serious stuff in here woven in between all the humour and sweetness. The film's been pretty darn successful so when I had the opportunity to speak to the duo recently I brought up the subject of 'sequel'. While "Crazy Stupid Love 2″ is still two decades away at the earliest, the duo did talk a little about "Bad Santa 2″ (which they're not involved in) and a couple of other upcoming projects, one which reunites them with "Crazy Stupid Love" star Steve Carell.
Untitled Con Movie
Glenn: Another con movie. "Mikey had a plan. But... "
John: A romance, a con romance. We thought it would be interesting to a movie about two con people, a man and a woman who fall in love and suddenly... Because to be a con you have to sort of, in a way turn human beings into objects or things that are to be manipulated. But then to have people fall in love and suddenly their kind of humanity and morality is a little bit... To have them deal with it and does it affect their ability to do their job. So it could be... It could be very funny.
Untitled Steve Carell comedy
John : Well... We're working on something with Steve also, that he's producing. He's not starring but it's based on the idea he had. We wrote the script already. It's one of these three friends from college, but now they're in their 40s, movies. They're going on a European backpacking trip that that they never did. And it's filled with all this middle-aged fun.
Clint: Oh really. My father did that. He bought back a wife. Californian wife.
Glenn : Oh, really? Wow, what!?
Clint : Same age as me. Went on a European tour, they were in a bus and within a week they were engaged.
Glenn: That's something we could add to the movie. We have something similar in our movie but ours doesn't have a happy ending.
Crazy Stupid Love 2
Glenn: You never know.
John : In space.
Glenn : No, I don't think anybody involved would want to do it. Yeah. I mean, maybe perhaps in twenty years we might reunite everyone and revisit the characters; we could see different phases of their lives. But right now I think, you know, we've sent them on their way.
Bad Santa 2
John: Well there's a sequel to Bad Santa coming. We're not involved but it's in the works.
Glenn : There are two writers working on two separate scripts.
John : Yeah. They want us to direct it, but we said "No."
Clint : No?
John: No.
Clint : I don't know if you can top Bad Santa...
John: I don't think so. Billy Bob's involved. Terry Zwigoff is not involved and we're not involved.
Okay.
Glenn : Yeah. We'll see how it goes. If it comes out great then that sells DVDs for the original. And if it comes out bad it makes the original seem that much better. [laughter]
That's right.
John: That's the best kind of money that exists in Hollywood, which is characters based on money. The check just lands on your doorstep doing nothing.
Glenn Ficarra & John Requa are the writers/directors/producers of one of my favourite romantic comedies of the past couple of years, "Crazy Stupid Love". And I think the reason it's one of my faves is because it's not your standard 'rom-com' – it goes much deeper; there's some serious stuff in here woven in between all the humour and sweetness. I had a chat to the guys about the film and beyond.
Loved the film. It is good balance of the silly and the sweet.
Glenn : Yeah. I mean. I didn't realize this until after we were done with the movie. But it's, maybe the first romantic comedy I can think of that's from a male perspective. And I'm an idiot because it took me that long to figure that out.
John: You're the director, you should know these things.
Glenn: Yeah, I should know these things and it's one of the reasons I think that people responded to the script because I don't think you ever get that angle on it because maybe marketing wise it doesn't make sense.
Glenn: Wow! So okay, there's that but other than that, no.
John: He based it... The writer based it on Jerry Maguire, which is... It's interesting. We watched... Before we even started shooting, we got together with a bunch of great writers and film makers and we screened Jerry Maguire at the theatre at the studio and we just sat around and talked about a bit afterwards and it really strikes you as, that is basically a movie about two men and the whole, you know... Which is all that, the romance stuff carries so much weight and so much what you remember about the movie, but it's a very small part of movie.
Glenn: Yeah. She's a reward really. She's not... I remembered that movie before we started screening it and it was about them and more about her and she is a very small part of that movie.
Yeah. She really is. She really is. It's Cuba that t makes Tom the better man at the end. And Renee is the reward. His transformation. And of course, this goes without saying, Love Actually was a clear inspiration? even the structure of it, was that an influence? It would be obviously you'll what's on the script, but in terms of the directing?
John : Yeah. We loved the movie.
Glenn: Yeah. The sub-plot with Emma Thompson and Alan Rickman. Where, you know, people are really put these heavy things about adultery and divorce and what was a fairly liked comedy. Richard Curtis is able to balance the tone well. We really are into that.
He's someone who also that's able to ground his comedies in reality and that is obviously important to you guy's. So maybe you think you feel that you know these people and they are real people, they're not puppets you know?
John: Yeah. It's such universal themes and you just want it to be grounded. And you want, you want to earn that emotion at the end. But you also want to play with how far you can go to get a laugh and still not lose the audience. That's sort of the fun kind of balancing act that really excites us as filmmakers. And it excites the actors as well and the editors to find that line. And lot of times we would find ourselves shooting versions of the scenes that get different tones and go into the editing room to try to find that tone to see how far we can push the boundaries.
Glenn : Steve is really excited about that. You can see in our previous movie, we really pushed hard in both directions. And he really wanted to play with that too.
John : I think that's the most interesting stuff out there for me. Just as filmmakers, I mean, I think, I think, it's what gets us excited like when we see movies that really play with the tone, we really get excited by it.
Despite whatever kind of film it is you've got to feel, I think, that you can relate to these characters you know?
John : I'm glad you brought this up, by the way. Here we are in Australia and the movie that started us down this path, to mixed tone, guess what it was?
It was Mad Max. : Beyond Thunderdome
John : [Laughs] Muriel's Wedding.
Muriel's Wedding, of course.
Glenn: Yeah. That was a mixed tone movie and I remember seeing that movie. What was it in '98?
No, it might have been earlier, '94 I think.
John: Seeing it when it came out and just going it's in my top 5 favourite movies of all time and seeing it going "this is the brave new world". You know, this is really where movies need to be going. I mean Caper was doing it too. But boy, what an exciting territory we sort, we sort of... And our movies have always had it. But as writers, but it's all been removed. It only until we got to be able to we were able to direct our own movies, that we were able to actually go for the mixed tone. The modelling and the heartfelt emotion up against really broad comedy.
Glenn: Yeah. I think. The only other people that were doing it since then were Crowe and...I think Alexander Payne does it too but it's become a more narrow band.
What about James Brooks?
Glenn : James Brooks, earlier days. Lars Von Triers too.
John: Yeah. He's really interesting.
Yeah. There's a rumour that you guys were taken out by Warner and they pretty much said you can do whatever you want, what you want to do?
Glenn: Yes.
Was it at the time...
John : Jeff Robinov was an old friend of ours. We did our first movie when he was junior Vice President at Warner Brothers, which is Cats and Dogs. And so he saw a little Phillip Morris and he was saying he was very impressed and he was just proud of us being old friend he says, "I'm the President of the studio now. What do you want to do, tell me what you want to do.", and I said "Batman". He said that's taken. What else do you want to do?
John: We actually were saying, we are so exhausted from Phillip Morris that really, we don't think... We said, we didn't want to make another movie. He said "Really? I'm sitting here and offering you whatever you want". "No, no, now we're good". And I think about a year later we called him, we had read the script, said "We want to do this" and he is like he said "Okay". I mean you know, because we didn't want... [chuckle] That was how we passed the audition.
Steve Carell was attached to Crazy Stupid Love before you came on?
Glenn: Yeah.
And that would have helped this script get through I imagine too, at Warner. Have a big name attached?
John: It was... In the lot of moments we had the script, there was a huge script sale and I think it's was sold in, prior to Christmas and we were in production four months later. Because Steve was still doing The Office, a very limited window in which to shoot the movie. So there wasn't a lot of time to get over and talk with studio about it. We were just going to left to our own devices with the writer and sat down with him and we did some changes together and get him right into it.
I'm sure there were changes. What was the script like originally – racier?
Glenn: It was an R Rated script, but maybe mainly for language. And...
John: It was a soft R. So to bring it into a PG 13 was not a big effort. It wasn't like the movie was compromised that much. There's a few things, but...
So instead of Dirty Dancing, it originally had a Porky's 2 homage?
John: Yeah (Laughs)
Glenn: That was Ryan's idea.
Oh, really?
John: Yeah.
You know, it's perfect. Because that's what I do with my four year old daughter every Friday night.
Glenn: Really?
Yeah.
John: That's so sweet.
But I never thought of it as a good pick-up thing for women! It's a great one...
John: Well, you have to have the upper body strength.
Oh yeah. That's right.
John: Yeah.
He is a...
Glenn : Not all for you.
True.
John: But it's all about, it's an interesting thing when you do it in reality because it's all about momentum. The woman has this sensation that she is going to right go over her head, because what she does is she runs at him without stopping. He puts his hands on her hips...
Yes.
John: She puts his hands on his shoulders and pushes off. And so it feels like they are going to go like that. But he is arresting that inertia with his hands and that's how you get her up like that. And so it's terrifying apparently. We even had, when we are testing it with our stunt woman, she was terrified. And she is a woman who's used to being thrown around and so [chuckle] it was really difficult. So all that nervous energy is real.
Wow! It's great. It's just works so good in your film... and hey, Dirty Dancing, it's a pretty decent movie you know!?
Glenn: Yeah.
John : That movie had some weird tones.
It does.
Glenn : Yeah, really heavy stuff in there.
I think it's like, an 80-esqe kind of music video film. Like my wife says of Top Gun. Every time I put Top Gun on, it's just "here's that 90 minute music video" again.
John : Our writing professor in college was convinced that Top Gun was porn. I mean it was like... Jock Porn, he called it.
Glenn: I think a lot of the Bruckheimer movies are jock porn
Obviously the experience of I Love You Phillip Morris, caught up in the whole legal wrangle, put you off film a little bit...
Glenn: It was The Heartbreaking, that what it was. Because you were...
It got kind of lost.
Glenn: And the movie was really well... We tested it with audiences, it was testing really well.
John: Surprisingly well you know. We would get in the eighty's what kind regular comedy makes, and we were showing it to a general audience. And audiences genuinely liked the character so much that they were looking past that it was a movie about two gay guys. And so when it didn't really... So we thought we... We didn't never thought that it was going to make a hundred million dollars, but we thought we can have a successful art house release. But for various reasons, we just couldn't get people in the door. And we really didn't have a distribution... Just enough theaters that if it ever caught fire that it would go, it would do well. But ultimately I think it's been fun. One of the nice things about doing press for this movie is we're kind of hearing this, like it's found its life.
Glenn : People have found the movie and are enjoying it.
Yeah. So at the end of the day it's... I suppose sometimes it is merit over money and at least now...
Glenn: We certainly never did it for the money.
John: You don't do the gay prison escape [laughter] Con Air movie for the money.
So Crazy Stupid Love is a hit. What next?
Glenn: Right. It's that... Another con movie. "Mikey had a plan. But... "
John: A romance, a con romance. We thought it would be interesting to a movie about two con people, a man and a woman who fall in love and suddenly... Because to be a con you have to sort of, in a way turn human beings into objects or things that are to be manipulated. But then to have people fall in love and suddenly their kind of humanity and morality is a little bit... To have them deal with it and does it affect their ability to do their job. So it could be... It could be very funny.
Yeah. Sounds like that's a good one for Steve Carell!?
Glenn: Yeah. Well... We're working on something with Steve also, that he's producing. He's not starring but it's based on the idea he had. We wrote the script already. It's one of these three friends from college, but now they're in their 40s, movies. They're going on a European backpacking trip that that they never did. And it's filled with all this middle-aged fun.
Oh really. My father did that. He bought back a wife. Californian wife.
Glenn : Oh, really? Wow, what!?
Same age as me. Went on a European tour, they were in a bus and within a week they were engaged.
Glenn: That's something we could add to the movie. We have something similar in our movie but ours doesn't have a happy ending.
In terms of this film's marketing, I mean, how do you go... I mean do you market it as more of a romantic kind of film or you market as laugh-out-loud comedy?
Glenn: I think it's... Probably the choice... That's we want to sell it as a romantic comedy.
14:00 S1: Yeah.
Glenn: And deal with whatever people's preconceived notions are. I think it's different, it's so much different.
It is different, yeah.
John : Well I always say... I was saying in a lot interviews, I say "For the men out there, I promise you ball humour." You know it is a heartfelt movie and has real emotions. It's about a relationship but it's also a very broad comedy with lots of fun in general that the people... That everybody responds to. It's not... Just like... It's like... You know it's what a general audience movie used to be. And I think what's happened is the market has gotten so saturated, there's so few opportunities to present your movie to the public, that movies have to kind of boil down to one concept. But this is actually a movie that's kind of coming from the past in that it has several concepts. But our test market has proved that the men liked the movie as much, if not, more than women.
Yeah. And finally is there a sequel in the future? Crazy Stupid Love or any of the other films.
John: Well there's a sequel to Bad Santa coming. We're not involved but it's in the works.
Glenn : There are two writers working on two separate scripts.
John : Yeah. They want us to direct it, but we said "No."
No?
John: No.
I don't know if you can top Bad Santa...
John: I don't think so. Billy Bob's involved. Terry Zwigoff is not involved and we're not involved.
Okay.
Glenn : Yeah. We'll see how it goes. If it comes out great then that sells DVDs for the original. And if it comes out bad it makes the original seem that much better. [laughter]
That's right.
John: That's the best kind of money that exists in Hollywood, which is characters based on money. The check just lands on your doorstep doing nothing.
Well you can do a Crazy Stupid Love sequel...
Glenn: You never know.
John : In space.
Glenn : No, I don't think anybody involved would want to do it. Yeah. I mean, maybe perhaps in twenty years we might reunite everyone and revisit the characters; we could see different phases of their lives. But right now I think, you know, we've sent them on their way.
With Ryan Gosling still using the Dirty Dancing moves in 20 years, it's going to be a sad thing...
John : Yeah [Laughs]
- CLINT MORRIS
Warren Beatty's latest project has moved from Paramount Pictures to New Regency, Beatty told TheWrap Friday evening.
Beatty wrote, will star in, produce and direct the movie, which is about the reclusive billionaire Howard Hughes.
Beatty declined to comment on why the picture is no longer at Paramount. And he said the movie is about Hughes but is not a biopic.
Brad Weston, New Regency's president and CEO, told TheWrap Friday evening that Beatty and New Regency founder Arnon Milchan have been talking "for years" about making the movie.
He said New Regency recently acquired the picture.
A spokesman for Paramount also confirmed the picture's move.
New Regency is partly owned by and has a distribution deal with Fox.
There had been talk that Alec Baldwin and Jack Nicholson were circling roles in the movie.
Also Read: Warren Beatty to Write, Direct, Produce and Star in Paramount Movie
Paramount's chairman and CEO, Brad Grey, announced in June that the Oscar-winner would make the film.
At the time, Grey issued a statement saying, "Warren's script is quintessentially Beatty, elegantly written and wonderfully entertaining,. It is our privilege to have one of the great artists in the history of the film industry come home to Paramount."
The 74-year-old Beatty won the Academy Award for directing the 1981 "Reds." He last directed 1998 "Bulworth," which he also starred in, wrote and produced. Fox distributed that.
The Howard Hughes project is expected to begin filming later this year.
Martin Scorsese's 2004 "The Aviator" is a Hughes biopic.
Ohoho, odlična vijest! Voren Biti je jednostavno faca na kvadrat!
da vidimo šta snima kolega iz ABCs OF DEATH:
Dir/scr: Nacho Vigalondo. Spain. 2011. 94mins
Timecrimes, which was picked up for remake by DreamWorks, has focused attention on Spain's Nacho Vigalondo, and his ingenious follow-up, the low-budget comedy Extraterrestrial, justifies the fuss.>Extraterrestrial is an inventive chamber piece that marries the alien invasion and rom-com genres with a cheery sense of audience collusion.Though it ultimately strains to make 94 minutes, Vigalondo's take on a UFO "invasion" of Spain should find an extremely receptive home crowd and niche international audiences via Wild Bunch, especially on home video.Calling Extraterrestrial a "sci-fi" feature is perhaps something of a stretch, as Vigalondo's hovering spacecraft are merely the backdrop to a Madrid apartment where an amusing Euro rom-com is about to play out.
The film opens to the sound of throbbing club music just before Julio (Julian Villagran) wakes up in Julia's (Michelle Jenno) apartment with the mother of all hangovers. Evidence points to a drunken liaison, and both - who don't even remember meeting each other - are sloping off to their respective corners when they notice that the Internet, television, phone, etc, aren't working.
A quick look outside the window reveals that the mother of all spaceships - about 14 miles wide, according to structural engineering student Julio's quick calculations - is hovering over Madrid, and, in sleeping off the night before, they've managed to miss the entire city being evacuated. Only Angel (Carlos Areces), Julia's stalker neighbour, remains, because even the threat of an alien invasion can't dampen his obsession with her.
Soon enough, though, Julia's boyfriend Carlos (Raul Cimas) comes back from the evacuation camps to find her, and the film starts to take on Shallow Grave-style intimations as Julia and Julio are forced into rapidly escalating manoeuvres to hide their liaison from Carlos.
Chief among their ruses is the suggestion that aliens may have already infiltrated Madrid and bodysnatched, say, Angel, when he threatens to blow the whistle for his own nefarious purposes.
Evidently made on a shoestring, Extraterrestrial is an inventive chamber piece that marries the alien invasion and rom-com genres with a cheery sense of audience collusion. Despite Vigalondo's sustained inventiveness, though, the limitations of the scenario (and, no doubt budget) make themselves felt with scant exteriors and cast, although Miguel Noguera as a member of the "resistance" who fronts a guerrilla TV network is a welcome addition to the crew. Technical credits are fine, and, once again, the suggestion of a remake may well be mooted.
Pogledao sam PRIČU O FABRICI Vladimira Pogačića. Reč je o vrlo zanimljivom, potencijalno čak i dosta ekscentričnom filmu ako imamo u vidu način na koji je dotakao temu subverzivnog rada ustaške emigracije koja se krije u katoličkim samostanima i aktivira se kroz razne vidove diverzija i propagandnih aktivnosti.
PRIČA O FABRICI spada u red jugoslovenskih filmova koji su se bavili temom izgradnje i industrijalizacije a koncipiran je u formi suđenja koje onda okida flešbekove što je samo po sebi jedna karakteristična socrealistička polemička forma u kojoj se dijalektika gotovo bukvalno sprovodi u delo.
U tom dosta pretencioznom manipulisanju strukturom, Pogačić pokazuje prilične slabosti u vođenju priče i na kraju ovaj film ostavlja utisak prilično konfuznog dela sa dosta praznog hoda i dosta nezaokruženih likova.
Ipak, u kontekstu tadašnje jugoslovenske produkcije, jasno je da ovaj film nagoveštava Pogačićeve potencijale koji će kasnije biti mnogo bolje iskorišćeni u poznim radovima.
* * / * * * *
Harvi, ZAJEDNO, onaj film koji te je neobicno zaintrigirao krece ovih dana u bioskopima. Proveri da li stize i u srpske zemlje preko Drine. Ako ne, organizovacemo ovde neku akciju za gledanje...
Pogledao sam BLACKTHORN, novi rediteljski rad Amenabarovog scenariste Mateo Gila. Gil je od početka meni delovao kao vrlo zanimljiva pojava i ako izuzmemo zaista neverovatan uticaj ABRE LOS OJOS, mislim da Gilov NADIE CONOSCE A NADIE i danas stoji kao jedan od najzanimljivijih reprezenata španske žanrovske scene u tom istorijskom trenutku. Gil je u međuvremenu počeo i da režira i BLACKTHORN je jedan pikantan vestern, šmekerski urađen sa Sam Shepardom, ilinojskim Žikom Kišobrancem, u glavnoj ulozi.
Shepard igra Butch Cassidyja, pod pretpostavkom da Butch i Sundance nisu ubijeni od strane bolivijske vojske već da su preživeli masakr. Sada, već star i zaboravljen, on odlučuje da se vrati u Ameriku i poseti Sundanceovog sina, proisteklog iz svojevrsnog ljubavnog trougla u kome se Butch i Sundance živeli.
Na tom putu, Butch sreće novog odmetnika i pljačkaša koji u sve uvodi svojevrsni politički, naizgled robinhudovski motiv, i sa njim razvija prijateljstvo, proučavajući zašto bi mogli ali i zašto nikada ne bi mogli da se zbliže.
Pored "sina", na tom putu Butch susreće i svog progonitelja, koji je u međuvremenu propao jureći ga a sada više ni ne zna šta da radi kada ga ulovi jer Butch na slobodi ostaje jedini smisao njegovog života.
Gil sve ovo obogaćuje jednom vrlo suptilnom ali čitljivom thirdworldističkom dimenzijom - njegovi junaci su sada deo jednog specifičnog bolivijskog ambijenta u kome se susreću američki odmetnici, anglosaksonski kapitalisti, španski osvajači, i domaći narod koji je eskploatisan koliko i njegova zemlja ali je raspoložen da neke od tih stvari menja. Stoga, BLACKTHORN se završava prilično optimistički i mislim da je to vrlo namerna posveta otporu imperijalizmu koji Bolivija upravo sada pruža.
Sa multitalentovanim Shepardom u ulozi mladog razbojnika sparinguje Eduardo Noriega, vrhunski glumac koji je ovde dobio ulogu koja mu odgovara. Gilov rediteljski postupak je sveden, nekada su se tako radili vesterni (doduše sa više akcije) a danas to dobija gotovo arty dimenziju. Pa ipak, BLACKTHORN se vrlo dobro uklapa i zauzima zapaženo mesto među "ozbiljnim" vesternima koji su snimani poslednjih godina i pokušavali da prepletu istoriju i žanrovski ugođaj.
Gilovi junaci istovremeno jesu i apatridi i filmski revolveraši, ali kada filmski revolveraši više nisu legitiman repertoarski koncept, on nalazi pravi balans sa istorijom kako političkom tako i ličnom. Uprkos potencijalu za crossover u art house, BLACKTHORN ipak nije podjednako zanimljiv publici koja nije barem u grubim crtama zainteresovana za milje, koja ne razume da ispod reke Rio Grande odmetnike čeka spas.
* * * / * * * *
Meni je ovo priličan užas, ali ja sam snob:
Lou Reed & Metallica: The View (http://www.youtube.com/watch?v=8LWtb621DRg#ws)
Kad sam cuo da snimaju album zajedno, zamisljao sam daleko uzasnije stvari.
Ovo jos moze da prodje kao... interesantno.
Meni je isto jezivo. BTW, novi Mastodon mi je premekan ali solidan na kraju krajeva.
Pogledao sam ESSENTIAL KILLING Jerzy Skolimowskog, njegov drugi povratnički film posle desetogodišnje pauze tokom koje se bavio slikarstvom. ESSENTIAL KILLING je neobičan film potere, rekao bih iste vrste kao SPARTAN Davida Mameta, ali sa tom razlikom što je SPARTAN bio arty triler sa dosta verbalnog a ovo je arty film potere bezmalo bez reči ili bar sa rečima koje zapravo nemaju značajnu ulogu za objašnjavanje zapleta.
Skolimowski je dakle formalno dosta konzervativan na nivou žanra ali je vrlo raspložen da zaoštri stvari na nivou same egzekucije. Njegov film o Džihadisti nejasnih motiva koji završava otet i zatočen u tajnom NATO zatvoru u Poljskoj iz kog beži posle saobraćajne nesreće u transportu, počinje kao jedna dosta jasna a opet zbilja suptilna kritika taktika War on Terrora a potom se pretvara u priču o preživljavanju u kojoj junak gubi svoj politički predznak.
U tom smislu, ogoljenost priče o junaku remete elegični flešbekovi kojima Skolimowski pokušava da nam podcrta junakovu ličnost, da nam pokaže da junak ima ili nema čemu da vrati, iako je dosta logično pretpostaviti da svaki duševno zdrav čovek ima neki motiv da preživi.
Film je sniman u Izraelu, Poljskoj i Norveškoj, i Skolimowski odlično koristi lokacije, a kad je reč o kadriranju, ESSENTIAL KILLING deluje vitalnije od mnogih stvari koje je Skolimowski snimao kad je bio mlađi.
U produkcionom smislu ESSENTIAL KILLING je klasična evropska koprodukcija raznih zemalja, sa raznim ustupcima koji su činjeni ovima i onima ali rezultat je vrlo efektan, precizan i uspeva da prevaziđe sve nametnute klopke koje je donosio Eurimages novac. Dakle, u slučaju talentovanih ljudi, fondovski film ne mora uopšte biti problem.
U filmu inače ima jedna scena iz bezmalo miiikeovskog domena ludila koja me je moram priznati zatekla, ne toliko svojim sadržajem koliko time što tako nešto nisam očekivao od čoveka u Jerzyjevim godinama. Šteta ješ što naši veterani nisu u ovakvoj formi.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-09-2011, 17:19:57
Meni je isto jezivo. BTW, novi Mastodon mi je premekan ali solidan na kraju krajeva.
EEE! Novi Mastodon je meni najslušljiviji od svih nezanimljivih Mastodona. Jeste mekan ali je otišao u stoner pa mi to leglo.
crippled_avengeru jesi li overio homeland?
Jevote, Čarli Šin zabo 25 milijuna u setlmentu za Two and a Half Men
Charlie Sheen, Warner Bros. Reach a Settlement Over Two and a Half Men Dispute
(http://tv.yahoo.com/news/charlie-sheen-warner-bros-reach-settlement-over-two-225300749.html)
Quote
Charlie Sheen, Warner Bros. Television and Two and a Half Men creator Chuck Lorre have reached a settlement over the actor's $100 million lawsuit against the studio, TVGuide.com has confirmed.
"Warner Bros. Television, Chuck Lorre and Charlie Sheen have resolved their dispute to the parties' mutual satisfaction," the studio said in a statement. "The pending lawsuit and arbitration will be dismissed as to all parties. The parties have agreed to maintain confidentiality over the terms of the settlement."
While details of the settlement were not released, the former Two and a Half Men (http://www.tvguide.com/tvshows/two-and-a-half-men/100558?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2) star will reportedly get roughly $25 million to settle out of his contract, which represents Sheen's participation in profits from the show, according to L.A. Times (http://latimesblogs.latimes.com/entertainmentnewsbuzz/2011/09/charlie-sheen-and-warner-bros-near-settlement.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+newsandbuzz+%28News+%26+Buzz%29&utm_content=Google+Feedfetcher), who initially reported on the near-resolution of the settlement. According to The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/thr-esq/charlie-sheen-close-settling-two-237338), the terms of the settlement include Sheen dropping all of his legal claims.
Charlie Sheen sues Warner Bros., Chuck Lorre for $100 million (http://www.tvguide.com/news/charlie-sheen-sues-1030558.aspx?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2)
Sheen was fired from Two and a Half Men after numerous and lengthy rants against series executive producer Chuck Lorre (http://www.tvguide.com/celebrities/chuck-lorre/288052?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2), Warner Bros. and CBS when the show failed to resume production after a hiatus was taken for Sheen to enter rehab. The 45-year-old actor filed suit 10 days after he was fired.
In the suit, Sheen claimed he was fired from Men because he criticized the show's producers. "Defendant Chuck Lorre, one of the richest men in television who is worth hundreds of millions of dollars, believes himself so wealthy and powerful that he can unilaterally decide to take money away from the dedicated cast and crew," the lawsuit states.
Sheen also claimed that it was only after he began publicly criticizing Lorre and Warner Bros. that the studio decided to terminate the actor's services for "breach of contract." Sheen also blamed his former boss for "humiliating, harassing, and disparaging" him for years.
Charlie Sheen on his post-Men behavior: There are "portions" I would've amended (http://www.tvguide.com/news/charlie-sheen-today-1037315.aspx?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2)
Recently, Sheen has been backtracking on his rants. Appearing on Today (http://www.tvguide.com/tvshows/today/100548?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2), the actor told Matt Lauer (http://www.tvguide.com/celebrities/matt-lauer/195235?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2) "there are portions of it I would have amended a little bit." He also told Tonight Show (http://www.tvguide.com/tvshows/tonight-show-with-jay-leno/100528?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2)'s Jay Leno (http://www.tvguide.com/celebrities/jay-leno/156055?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2) that he was "absolutely" out of control and he would've fired himself as well. "Well, maybe not like they did," he added. Even on the Emmys (http://www.tvguide.com/news/emmys-top-moments-1037708.aspx?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2), Sheen offered his best wishes to his replacement Ashton Kutcher (http://www.tvguide.com/celebrities/ashton-kutcher/140858?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2) and the rest of the cast of Men on the new season.
TWO AND A HALF MEN je neverovatan money machine. Meni njegova tužba od sto miliona u tom smislu uopšđte nije bila nerealna, jer u svetu tako uspešnih sitkoma, to su cifre koje mogu da se zarade od raznih prava, tantijema i sl.
Drugi deo ĐAČKE ISTORIJE SRPSKOG FILMA
Djacka istorija srpskog filma 2004-2005 (drugi deo) (http://www.youtube.com/watch?v=sk9AT4jMN_w#)
Pogledao sam MILIJUNE NA OTOKU Branka Bauera. Danas se u Motovunu najbolji regionalni filmovi nagrađuju nagradom koja nosi njegovo ime. Kada se pogleda čak i ovaj rani Bauerov film, pre svega imam utisak kako je Bauer pre 56 godina bio moderniji od mnogih reditelja koji danas kod nas snimaju filmove.
MILIJUNI NA OTOKU jedino nisu uspeli da održe svoju tenziju na nivou saspensa jer reč je suštinski o kriminalističkoj priči sa decom u glavnim ulogama. Ipak, sva ostala stilska svojstva filma su očuvana i MILIJUNI NA OTOKU stoji kao jedan od svetlijih momenata rane faze naše filmske istorije.
MILIJUNI govore o grupi zagrebačkih dečaka koji osvajaju ogroman novac na sportskoj prognozi i odlaze na ostrvo na Jadranskom moru kako bi kupili brod i postali gusari. U njihovoj dečjoj igri veliku prepreku predstavlja par odraslih protuva koje polaze za njima sa namerom da ih opljačkaju.
Bauer vrlo vešto spaja stileme dečjeg i kriminalističkog filma, sve čini dovoljno pitkim i humanim a opet ne beži ni od sporadične surovosti ili tenzije. Međutim, ne samo da u pripovedačkom i stilskom smislu vlada stvarima već je jako solidan i na planu psihologije likova.
Ovo je film koji naravno mora imati poruku vezanu za odnos dece prema novcu, i naravno da ta poruka mora da bude kako postoje važnije stvari od novca, međutim Bauer uspeva da je plasira tako da ne dezavuiše dečji odnos prema novcu u potpunosti, i da ne ode u neko neubedljivo moralisanje.
U moralnom smislu mnogo je zanimljivije to što 1955. dakle tokom druge petoljetke, Bauer prikazuje Zagreb u kome ne samo da postoje protuve već se igra sportska prognoza i ona potencijalno može doneti veliki novac koji privlači pažnju kriminalaca. Pored toga, jedan od dečaka je klasičan mali hustler, živi na ulici, izvan sistema, i nema nikoga ko u tom "humanom" društvu brine o njemu.
Iako naravno sistem koji savršeno funkcioniše ubija mogućnost pričanja priče, ovoga svega ne bi bilo da deca ne mogu da se klade i da socijalne službe rade svoj posao, ali neke premise na kojima je baziran ovaj film su prilično hrabre.
MILIJUNI NA OTOKU su nastali po scenariju Arsena Diklića a sličan vajb je mnogo godina kasnije imao odlični MILLIONS Danny Boylea snimljen po Boyceovom romanu. Ovo je naslov vredan pažnje, pa i rimejka, samo sada u izmenjenim društvenim okolnostima.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EXECUTIVE ACTION Davida Millera iz 1973. godine, jedan od najspecifičnijih filmova o zaveri da se ubije JFK, nastao deset godina posle ubistva, sa prilično značajnim mestom među filmovima o teoriji zavere uopšte. Dok je u Evropi, naročito Britaniji, ovaj film doživljen kao intrigantan, upečatljiv, značajan, u Americi se smatra potpunom nulom od filma i kritika ga je generalno, gotovo unisono osporila.
Da li je politička dimenzija ovog filma ono što je dovelo do toga da ga američka javnost odbaci, a britanska prihvati? To bi se naizgled moglo konstatovati. Ekipa koja je radila ovaj film ima predistoriju sličnih aktivnosti, producent Edward Lewis će kasnije producirati MISSING Costa Gavrasa, njegov holivudski debi, i dosta je logično da je već tada bio inspirisan Gavrasovim radovima a scenarista koji je uobličio priču o ubistvu JFKa na osnovu teorija zavere Marka Lanea je Dalton Trumbo jedan od najčuvenijih blacklistovanih holivudskih scenarista.
Sam Lane je kasnije izneo određene rezerve u vezi sa svojom teorijom zavere i zbilja mora se priznati da je njegova teorija zavere kad je reč o samoj tehnici realizovanja atentata, a naročito u domenu okrivljivanja Lee Harvey Oswalda dosta radikalna. S druge strane, kad je reč o "političkim inspiratorima" ubistva, Lane se drži opštih mesta i strepnji američkih desničara, industrijalaca i vojno-industrijskog kompleksa u sprezi sa odmetnutim obaveštajcima i ti likovi su prikazani kroz nekoliko tipskih pojava.
Film je u Americi eksploatisao Warner Bros i zapamćen je kao veliki promašaj, ali film nije nešto previše ni koštao.
Disbalans u kritičkoj recepciji filma u Britaniji i Americi ipak, po mom mišljenju, najpre proističe iz toga što je ovo film bez klasične priče i dramske strukture. Ako ostavimo po strani da je film baziran na dosta grubom spoju dokumentarnog i igranog materijala, činjenica i fikcije, ono što ga odlikuje je nedostatak dramskog sukoba. Ovo je film o tome kako se odvijala zavera i svodi se na to da nam prikaže kako je osmišljena i realizovana bez ikakvog pokušaja da se u svemu tome pronađe ili konstruiše dramski sukob. Iako takvih efekata ima i kod Gavrasa on ipak, kao i čuveni pisci političkog pozorišta obično ima rudimentarni dramski osnov.
Ovo odsustvo drame međutim jeste postupak svojstven i prihvatljiviji u evropskom filmu, te je u američkim okolnostima limitirao domet EXECUTIVE ACTIONa samo na krug najzagriženijih konspirologa koji su nalazili snage da se time bave u niksonovoj eri.
Otud čini mi se da je pre svega estetika mnogo pre nego politika bila neprihvatljiva u američkim okolnostima. No, ruku na srce, ovaj film se i u našim okolnostima može preporučiti samo onima koje zanima teorija zavere na filmu, kao tema iz istorije filma, odnosno onima koje intrigira slučaj JFKa.
* * / * * * *
Unuk Kim Džong Ila studira u Mostaru?
Kim Han Sol, unuk severnokorejskog vođe Kim Džong Ila, obratio se ambasadi BiH u Pekingu sa zahtevom za izdavanje vize radi školovanja u toj državi, ali ovaj postupak još nije okončan, potvrđeno je "Dnevnom avazu" u Službi za poslove sa strancima BiH.
"Ne možemo unapred kazati kakav će biti ishod te procedure, odnosno hoće li viza biti izdata ovom severnokorejskom državljaninu ili ne", rečeno je "Avazu" u toj službi.
List je juče objavio informaciju da je unuk zloglasnog diktatora Severne Koreje ove godine upisan u šestu generaciju Ujedinjenog koledža sveta u Mostaru, gde će se školovati naredne dve godine. Kako list saznaje, razlog zbog kojeg Han Sol još nije u Mostaru, uprkos činjenici da je nastava počela još 1. septembra, jesu rigorozne provere zbog činjenice da se odredjeni članovi porodice, kako se navodi, zloglasnog diktatora nalaze na spiskovima osoba pod sankcijama UN-a i Evropske unije
http://www.blic.rs/Vesti/Svet/279685/Unuk-Kim-Dzong-Ila-studira-u-Mostaru (http://www.blic.rs/Vesti/Svet/279685/Unuk-Kim-Dzong-Ila-studira-u-Mostaru)
Kim izdaje na svim nivoima :)
Pogledao sam televizijski film Slavoljuba Stefanovića Ravasija BEOGRAD ILI U TRAMVAJ A NA PREDNJA VRATA, nastao po tekstu Milana Šećerovića, jednog od najinteresantnijih scenarista tokom sedamdesetih i osamdesetih. Šećerović je u tom periodu ostvario značajan i vrlo kvalitetan opusu i na filmu, gde je postigao vrhunac u izvanrednom SOKU OD ŠLJIVA Branka Baletića kao i na televiziji gde je jako puno radio.
BEOGRAD... zatiče Ravasija u vrhunskoj formi. Ovo je priča o beznađu grupe provincijskih boksera koji pokušavaju da se dokoaju Beograda i napuste depresiju rodnog mesta za koje ih više ne vezuje ništa sem uznemirujućih prizora starijih koji nisu uspeli da odu.
Šećerović i Ravasi prilično efektno dočaravaju tu atmosferu a drama je prilično oskudna na planu zapleta, tako da se više oslanja upravo na ambijent, odnose, tenziju nego na samu priču koja se dovodi do raspleta. Moglo bi se reći da je u tom smislu BEOGRAD možda mogao da ima koristi od nešto klasičnije strukture i malo snažnijeg zapleta.
Glumačka ekipa koja nosi film je izvanredna. Aleksandar Berček u najboljoj formi, Dragan Maksimović, Bata Stojković, Milutin Butković i Branko Kockica u fazi kad je bio avangardni glumac - to je stvarno izvrsna postava i oni sa velikom energijom sprovode Ravasijeve i Šećerovićeve u delo.
Televizijski direktor fotografije Duško Stefanović je odlično i vrlo moderno, sa dosta kamere iz ruke slikao ovaj film i dao je svemu film look tako da se televizijski vajb zaista minimalno oseća.
Da li je potrebno naglasiti da ovaj televizijski film deluje modernije od većine stvari koje nam RTS sada pušta?
Pusti ti sad unuka Marka nego šta se zbiva u našoj Ligi, jel ti razumeš išta?
Ja sam sad nešto menjao, vidim Ibra mi dade gol. Ne znam šta će sad biti...
Čoveče, to je podzaplet iz Poslednjeg Srbina! 8-)
Unuk Kim Džong Ila dolazi u neku bosansku zabit da sretne Hermana i porazgovara sa njim 8-)
i šta bre zezaš, drugi si na tabeli, dok sam ja na veličanstvenom 7. mjestu... Ibra ti se uračunao, 9 bodova. Da si njega stavio za kapitena umjesto Milera, sad bi imao 18 bodova od Ibre.
STANJE ŠOKA je treći film Andreja Košaka koji je imao retku priliku da snimi slovenački film koji je bio blokbaster u Srbiji. AUTSAJDER je u svoje vreme imao kultni status ali od tog filma, Košak je snimio samo još dva što je dosta neobično i oba su u izvesnom smislu primljena kao promašaji. ZVENENJE V GLAVI, njegov drugi film, nisam gledao ali ako imamo u vidu da govori o zanimljivoj temi i da se Košak potvrdio kao reditelj koji elementarno vlada zanatom, ne očekujem da je reč o totalnom career killeru. Ipak, STANJE ŠOKA pokazuje da Košak ni sa trećim filmom neće postići kultni status AUTSAJDERA.
STANJE ŠOKA je slovenačka parafraza GOODBYE LENINa o radniku fabrike iz vremena socijalizma koji 1986. godine zapada u neko katatonično stanje pošto je previše pozitivno iznenađen nagradom za samoupravljača godine i onda dolazi sebi 1996. kada se Jugoslavija raspala, došao je kapitalizam i sl.
Moram priznati da je meni i GOODBYE LENIN kao primer tadašnjeg talasa "ostalgije" bio dosta tanak film ali je u njemu, kao i inače u nemačkom mejnstrimu bila dosta jasna mehanika po kojoj funkcioniše i taj film je dobro prošao jer je u pozadini senzacionalističke postavke o sinu koji radi majčinog zdravlja simulira postojanje DDRa ipak bio jedna porodična melodrama.
Kod Košaka, porodična melodrama postoji u začetku ali se onda ne samo raspadne nego on njom prestaje i da se bavi u toj meri da inicijalni zaplet o tome kako je supruga odustala od katatoničnog muža i udala se za njegovog prijatelja do kraja ne biva ni elementarno razrešen.
Srećom prijatelj je Srbin i igra ga Nikola Kojo tako da barem on nudi neke elemente najosnovnijeg crowdplasinga u ovom prilično šupljem filmu. Podela inače nije baš najbolja tako da recimo junakovu osamnaestogodišnju ćerku igra tridesetpetogodišnja Aleksandra Balmazović koju znamo iz SIVOG KAMIONA.
Produkcija STANJA ŠOKA deluje dosta bogato i ambiciozno, nekoliko zemalja je učestvovalo u nastanku ovog filma. Pa ipak, čini se da ova investicija uopšte nije opravdana jer filmu nedostaje elementarna vitalnost, nema nikakve ubeđenosti u priču a rekao bih da je i high concept preuzet iz nemačkog filma u međuvremenu postao bajat.
Osim opštih mesta o tome kako je Jugoslavija u osnovi bila humanija od kapitalizma, za STANJE ŠOKA se ne bi moglo reći da na kraju zauzima bilo kakav konkretan stav prema svojoj osnovnoj temi, mada je outlook generalno jugonostalgičan.
Zanimljivo je koliko se slovenački filmovi za razliku od naših bave problemima radnih ljudi, i koliko u njima činjenica da je junak zaposlen i da nešto radi igra značajnu ulogu. U tom pogledu, gotovo apsurdno deluje konstantno bavljenje krizom i ekonomskim problemima koji muče junake, ako imamo u vidu generalno viši standard Slovenaca u odnosu recimo na nas gde su pitanja rada i prihoda gotovo sasvim odsutna iz filmova.
Iako STANJE ŠOKA ima veće pretenzije, mislim da će najbolju budućnost imati ako bude plasiran kao populistička komedija pa me ne bi začudilo ako na tom tragu bude ostvario i značajniji rezultat na slovenačkom box officeu. S druge strane, Slovenci nemaju baš naročito povoljan odnos prema svojim etabliranim rediteljima i njihova kinematografija se po tome dosta razlikuje od naše, a Košak je već posle prvog filma postao u toj meri etabliran da je odmah generisao otpor, što mu je verovatno i onemogućilo da ostvari bogatiji opus kao recimo Damjan Kozole. Nisam siguran kakva će atmosfera usled toga biti stvorena oko ovog naslova ali postoji mogućnost da zbog unutaresnafskih tenzija ne ostvari ni ono što bi eventualno mogao.
* * / * * * *
Detaljan pregled filmova koje je u seriji ENTOURAGE snimio Vince Chase.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/entouragewhatculturecom.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/entouragewhatculturecom.html)
Konačno, lepe vesti:
It was inevitable. After the success of the recent digital series for Warner Premiere, New Line has hired "Fame" director Kevin Tancharoen to direct a reboot of the "Mortal Kombat" film franchise reports Heat Vision.
Tancharoen directed "Mortal Kombat: Rebirth", a short film that served as a proof of concept for a movie he was pitching based on the classic 1990's video game. The short was an online sensation, generating over 10 million hits on YouTube. Due to its success he came on to helm a ten-episode web series, "Mortal Kombat: Legacy", which debuted in April and attracted over 15 million unique visitors.
Based on the success of that, New Line and Warners thought its time to revisit the franchise on the big screen. Oren Uziel, who penned 'Rebirth', is writing the script.
No actors are yet attached, though the new story will not share continuity with the digital series. Whether the film will keep the darker tone of the digital shorts rather than the larger fantasy epic of the original mid-90's movies is also unknown at this point.
Warner Bros has set September 14, 2012 to send out its Ben Affleck-directed hostage drama Argo. Affleck stars alongside Alan Arkin, Bryan Cranston and John Goodman in the true story of a covert CIA operation to resuce six Americans trapped in Iran during the 1979 hostage crisis. The release-date calendar is fairly open that weekend, with the main competition so far being Sony/Screen Gems' Resident Evil 5, which just finalized its cast.
Pogledao sam CRAZY STUPID LOVE John Reque i Glenn Ficarre, jedan od filmova koje sam najviše očekivao pre svega zbog rediteljskog dvojca koji je još u vreme rediteljskih početaka stekao reputaciju za ceo život. Još od CATS & DOGS preko BAD SANTAe, Requa i Ficarra su pokazali da ih zanima prevazilaženje žanrovskih ograničenja, kako na planu uvođenja neočekivanih rešenja iz drugih žanrovskih postavki, tako i po ozbiljnosti pristupa koji je ćesto nadilazio profil projekata na kojima su radili. Kada su režirali I LOVE YOU PHILLIP MORRIS bilo je jasno da kao reditelji prevazilaze tipična očekivanja koja bi u tom domenu imali kad imamo posla sa scenaristima, kako u vizuelnom smislu tako i na planu samog postupka – ovaj film je istovremeno uspeo da bude i pitak i duhovit kao najisplativiji Jim Carrey-vehicle a po drastičnosti svog odmaka od njegovog family-friendly miljea spadao je u najradikalnije među njegovim Oscar-bait filmovima. U tom smislu, I LOVE YOU PHILLIP MORRIS ostao je kultni upečatljivi naslov, sa određenim komercijalnim uspehom van SAD i visokom reputacijom kod kritike.
CRAZY STUPID LOVE Requa i Ficarra snimaju po scenariju Dan Fogelmana koji je najveće uspehe imao kao Disney/Pixarov scenarista, ali nije imao sreće sa pokušajem high concept igrane komedije FRED CLAUS koji su radili u tom trenutku najaktuelniji hitmejkeri David Dobkin i Vince Vaughn. Sa CRAZY STUPID LOVE, međutim, Fogelman uspeva da opravda svoju poziciju bogato plaćenog scenariste i prilično visoku cenu od dva i po miliona dolara koliko mu je Warner platio za ovaj scenario.
CRAZY STUPID LOVE je s pravom poneo etiketu novog LOVE ACTUALLY ili HE'S JUST NOT THAT INTO YOU koji stoje kao svetao primer savremenih romcoma. Međutim, dodao bih da je u ponečemu i bolji od ova dva naslova – doduše ja sam kao veliki fan Richarda Curtisa uvek i bio rezervisan prema značaju LOVE ACTUALLY i od takvih ensemble radova ovog pisca i reditelja više cenim THE BOAT THAT ROCKED. HE'S JUST NOT THAT INTO YOU je u stvari na istoj liniji pošto iza osnovnih efekata romcoma pokušava da funkcioniše kao priča o karakterima i prirodi njihovih odnosa. CRAZY STUPID LOVE na to sve dodaje svoj meta-filmski, žanrovski, komentar i dozu nestašnog često crnog humora.
Uprkos uplivu intenzivnijeg humora i dekonstrukcije žanra, CRAZY STUPID LOVE ne ispoušta ni svoj melodramski osnov ni odnos prema karakterima tako da se automatski kvalifikuje za mesto u nizu savremenih romcima koji ne prestaju da budu priče o konkretnim likovima.
Kvalitetan i skup scenario privukao je izvanrednu glumačku podelu, sa zvezdama na svim pozicijama, a činjenica da je Steve Carrell glavni junak ne znači da je on i glavni činilac u ovom ansamblu. Najveću korist od ovog filma imaće Ryan Gosling i Emma Stone koji su ionako obeležili 2011. godinu svojim neverovatnim usponom dok su Julianne Moore i Marisa Tomei samo potvrdile svoj već izboren status.
Requa i Ficarra u rediteljskom postupku vrše proboj na dva fronta – prvo u radu sa glumcima vešto balansiraju između žanrovskih konvencija, nemaju problem ni sa tim da imaju grandiozni Richard Curtis – scene sa kišom ni preiskrenu javnu izjavu ljubavi jednog od glavnih junaka, ali imaju i čisto humorističke scene i situacije koje su igrane sa punim ubeđenjem a uprkos ovoj mešavini sve deluje vrlo konzistentno ako imamo u vidu da su od učesnika zahtevani različti pristupi u pojedinim scenama.
Isto tako u vizuelnom smislu, CRAZY STUPID LOVE je vrlo estetizovan ako imamo u vidu da je reč o vrsti filma za koju je presudnije šta glumci rade u kadru nego kako taj kadar izgleda. Direktor fotografije Andrew Dunn u njihovom filmu pokazuje da je kada radi sa ambicioznim rediteljima više od pukog egzekutora, kako se pokazao u većini projekata koji nisu bili britanske projekti. Njegov dar nikada nije ni bilo sporno, on je između ostalog slikao Campbellovu mini seriju EDGE OF DARKNESS koja sapda među najatmosferičnije serije u istoriji televizije ali u Holivudu nije imao značajnije domete.
Prevazilaženjem očekivanja u većini aspekata ali bez gubitka fokusa na osnovnu repertoarsku funkciju svog filma, Requa i Ficarra potpisuju jedan od retkih holivudskih filmova koji je uspeo da u priličnoj meri zatekne kritiku i da ih natera da preispitaju svoj inače rutinerski odnos prema romantičnoj komediji kao žanru kome se ne prilazi previše ozbiljno. Stoga, Requa i Ficarra uspevaju da se izdvoje kao autori unutar žanra u kome su se više izdvajali glumci i scenaristi nego reditelji.
* * * ½ / * * * *
Warner Bros. Pictures has acquired the film rights to Don Winslow's bestselling novel "Satori" with plans to turn it into a Leonardo DiCaprio-led feature says Deadline.
DiCaprio will play Nicholai Hel, a Westerner raised in Japan by a Japanese general and martial arts expert.
The student repays him by murdering his mentor as an act of devotion (sparing him disgrace). Kept in a Tokyo prison for three years, the CIA releases him in return for assassinating the Soviet commissioner to China with the help of a beautiful French woman he falls in love with.
Betrayed by his the Americans, he soon makes his way through early 1950s Vietnam hunted by American, Chinese, Russian and French intelligence agencies as well as a Corsican mob and Vietnamese criminal syndicate.
Shane Salerno will write the script with Winslow who also penned the novel "Savages" which Oliver Stone is adapting as his next film. John Lesher and Jennifer Killoran are producing.
Zach Gilford (TV's "Friday Night Lights") will star opposite Arnold Schwarzenegger in Kim Jee-woon's "The Last Stand" which is shooting shortly in New Mexico.
Gilford will play the young small-town cop who works for Schwarzenegger's sheriff character and both are all that stands between a drug cartel and the Mexican border after the kingpin escapes from a U.S. prison and races home. [Source: Deadline]
Pogledao sam LAHKO NOČ, GOSPODIČNA Metoda Peveca. Reč je o prilično tankoj melodrami o ženu koju izneveravaju muškarci koja uprkos svojoj nedorečenosti i slabostima na nivou priče i idejnosti ipak pokazuje visok opšti nivo slovenačke kinematografije. Naime, u Sloveniji još uvek nije izgubljen odnos prema filmu kao jednom skupom sportu koji podrazumeva određenu tehničku usavršenost ili barem ispravnost.
Tako i kod Peveca, iako je film u suštini prilično šupalj i tanak, u čisto tehničkim aspektima ovo odaje utisak ozbiljne kinematografije. Dok se uvek možemo sporiti oko toga da li je uvođenje digitalne tehnike u srpski film i hiperprodukcija proistekla iz toga u dovoljnoj meri rezultirala kvalitetom (nekim kvalitetom svakako jeste) sasvim sigurno je rezultirala ozbiljnim srozavanjem svih standarda i u krajnjoj liniji gubitkom aure koju je kinematografija imala.
Iz perioda u kome se kao ključno pitanje postavljalo šta sve iz nekog razloga nije snimljeno, odjednom smo došli u situaciju da se pitamo šta sve jeste snimljeno.
Iako Pevecov film u određenom smislu spada u naslove koji svakako nisu bili neophodni ni slovenačkoj kinematografiji ni njemu samom kao reditelju, nema nikakvog spora da barem tehnička ispravnost i elementarni zanatski nivo ne vređaju publiku.
Otud, ako imamo u vidu šta nam sve priređuje "regionalna" kinematorafija, LAHKO NOČ ima neke vrline koje se inače podrazumevaju ali se kod nas moraju istaći.
Isto tako, šteta je što jedna u osnovi jednostavna i pitka (malo)građanska melodrama kao što je ova nije nešto ubedljivije i interesantnije urađena jer u istoriji jugoslovenskog filma a naročito na savremenoj sceni nedostaju tako čisto postavljeni žanrovski filmovi.
Inače, uz celovečerni IZLET i još jedan kratki film, LAHKO NOČ predstavlja treći film na ovogodišnjem FSF koji se dotiče teme raka dojke. Ne znam da li je to neka goruća društvena tema ili moda, niti je to iko od Slovenaca uspeo da mi objasni, ali ova bolest se ove godine često koristi kao detalj za opisivanje karaktera.
* * / * * * *
Legendary screenwriter Robert Towne ("Chinatown," "The Firm") has been hired to pen "The Battle of Britain" for GK Films says Reuters.
The story will deal with the famed WW2 campaign in 1940 between the Royal Air Force and German Luftwaffe for control of British airspace. It's still considered the largest and most sustained aerial battle in history, and was a crucial turning point in the war.
Graham King and Tim Headington will produce. Laurence Olivier, Trevor Howard, Michael Caine, Christopher Plummer and Robert Shaw all starred in the 1969 film of the same name about the battle.
Prvi trejler za film Dinka Tucakovića DOKTOR REJ I ĐAVOLI
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/doktor-rej-i-avoli-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/doktor-rej-i-avoli-trejler.html)
Ovoj trejler dosta obećava. Videćemo koliko film deliveruje. Kad je premijera?
Mislim da ce biti na FESTu 2012. Pred smak sveta.
BEST PICTURE
Frontrunners
War Horse (Disney, 12/25, TBA, teaser)
J. Edgar (Warner Brothers, 11/11, R, trailer)
Extremely Loud and Incredibly Close (Warner Brothers, 12/25, TBA, trailer)
The Artist (The Weinstein Company, 11/23, TBA, trailer)
Moneyball (Columbia, 9/23, TBA, trailer)
Midnight in Paris (Sony Pictures Classics, 5/20, PG-13, trailer)
The Help (Disney, 8/12, PG-13, trailer)
The Descendants (Fox Searchlight, 11/23, R, trailer)
The Ides of March (Sony, 10/14, TBA, trailer)
Tinker, Tailor, Soldier, Spy (Focus Features, 12/9, TBA, trailer)
Major Threats
The Girl With the Dragon Tattoo (Sony, 12/21, TBA, trailer)
The Iron Lady (The Weinstein Company, 12/21, TBA, teaser)
The Tree of Life (Fox Searchlight, 5/27, PG-13, trailer)
My Week With Marilyn (The Weinstein Company, 11/4, TBA, TBA)
Carnage (Sony Pictures Classics, 12/16, R, trailer)
50/50 (Summit, 9/30, R, trailer)
Like Crazy (Paramount Vantage, 10/28, PG-13, trailer)
Harry Potter and the Deathly Hallows -- Part 2 (Warner Brothers, 7/15, PG-13, trailer)
We Bought a Zoo (20th Century Fox, 12/23, TBA, trailer)
Possibilities
The Adventures of Tintin (Paramount, 12/21, TBA, trailer)
Hugo (Paramount, 11/23, TBA, trailer)
Young Adult (Paramount, 12/9, TBA, TBA)
A Dangerous Method (Sony Pictures Classics, 11/23, TBA, trailer)
The Lady (Cohen Media Group, 12/?, TBA, trailer)
Coriolanus (The Weinstein Company, 12/2, TBA, trailer)
The Way (Producers Distribution Agency, 10/7, TBA, trailer)
Super 8 (Paramount, 6/10, PG-13, trailer)
In the Land of Blood and Honey (FilmDistrict, 12/23, TBA, TBA)
Still Seeking Domestic Distribution
Take This Waltz
BEST DIRECTOR
Frontrunners
Steven Spielberg (War Horse)
Clint Eastwood (J. Edgar)
Stephen Daldry (Extremely Loud and Incredibly Close)
Michel Hazanavicius (The Artist)
Woody Allen (Midnight in Paris)
Major Threats
Bennett Miller (Moneyball)
Alexander Payne (The Descendants)
George Clooney (The Ides of March)
David Fincher (The Girl with the Dragon Tattoo)
Roman Polanski (Carnage)
Tate Taylor (The Help)
Tomas Alfredson (Tinker, Tailor, Soldier, Spy)
Terrence Malick (The Tree of Life)
Phyllida Lloyd (The Iron Lady)
Simon Curtis (My Week With Marilyn)
Jonathan Levine (50/50)
Drake Doremus (Like Crazy)
Possibilities
Steven Spielberg (The Adventures of Tintin)
Martin Scorsese (Hugo)
Cameron Crowe (We Bought a Zoo)
Jason Reitman (Young Adult)
David Cronenberg (A Dangerous Method)
Luc Besson (The Lady)
Ralph Fiennes (Coriolanus)
Emilio Estevez (The Way)
J.J. Abrams (Super 8)
Angelina Jolie (In the Land of Blood and Honey)
David Yates (Harry Potter and the Deathly Hallows -- Part 2)
Still Seeking Domestic Distribution
Sarah Polley (Take This Waltz)
BEST ACTOR
Frontrunners
Brad Pitt (Moneyball)
Leonardo DiCaprio (J. Edgar)
George Clooney (The Descendants)
Jean Dujardin (The Artist)
Ryan Gosling (The Ides of March)
Major Threats
Michael Fassbender (Shame)
Thomas Horn (Extremely Loud and Incredibly Close)
Gary Oldman (Tinker, Tailor, Soldier, Spy)
Christoph Waltz (Carnage)
John C. Reilly (Carnage)
Joseph Gordon-Levitt (50/50)
Michael Shannon (Take Shelter)
Woody Harrelson (Rampart)
Anton Yelchin (Like Crazy)
Ryan Gosling (Drive)
Owen Wilson (Midnight in Paris)
Daniel Craig (The Girl with the Dragon Tattoo)
Possibilities
Matt Damon (We Bought a Zoo)
Jeremy Irvine (War Horse)
Demian Bichir (A Better Life)
Rhys Ifans (Anonymous)
Ralph Fiennes (Coriolanus)
Johnny Depp (The Rum Diary)
Michael Fassbender (A Dangerous Method)
Paul Giamatti (Win Win)
Martin Sheen (The Way)
Sam Shepard (Blackthorn)
Antonio Banderas (The Skin I Live In)
Tom Hardy (Warrior)
Sean Penn (This Must Be the Place)
Still Seeking Domestic Distribution
Christopher Plummer (Barrymore)
BEST ACTRESS
Frontrunners
Viola Davis (The Help)
Meryl Streep (The Iron Lady)
Glenn Close (Albert Nobbs)
Michelle Williams (My Week with Marilyn)
Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo)
Major Threats
Felicity Jones (Like Crazy)
Elizabeth Olsen (Martha Marcy May Marlene)
Keira Knightley (A Dangerous Method)
Jodie Foster (Carnage)
Kate Winslet (Carnage)
Charlize Theron (Young Adult)
Kirsten Dunst (Melancholia)
Tilda Swinton (We Need to Talk About Kevin)
Possibilities
Mia Wasikowska (Jane Eyre)
Michelle Yeoh (The Lady)
Ellen Barkin (Another Happy Day)
Adepero Oduye (Pariah)
Rachel Weisz (The Whistleblower)
Vera Farmiga (Higher Ground)
Saoirse Ronan (Hanna)
Still Seeking Domestic Distribution
Michelle Williams (Take This Waltz)
BEST SUPPORTING ACTOR
Frontrunners
Christopher Plummer (Beginners)
Kenneth Branagh (My Week with Marilyn)
Max von Sydow (Extremely Loud and Incredibly Close)
George Clooney (The Ides of March)
Jim Broadbent (The Iron Lady)
Major Threats
Albert Brooks (Drive)
Jonah Hill (Moneyball)
Tom Hanks (Extremely Loud and Incredibly Close)
Nick Nolte (Warrior)
Philip Seymour Hoffman (The Ides of March)
Armie Hammer (J. Edgar)
John Hawkes (Martha Marcy May Marlene)
Viggo Mortensen (A Dangerous Method)
Brad Pitt (The Tree of Life)
Possibilities
Andy Serkis (Rise of the Planet of the Apes)
Patton Oswalt (Young Adult)
Thomas Haden Church (We Bought a Zoo)
Jeffrey Wright (Extremely Loud and Incredibly Close)
Ezra Miller (We Need to Talk About Kevin)
Corey Stoll (Midnight in Paris)
Tom Hardy (Tinker Tailor Soldier Spy)
Mark Strong (Tinker Tailor Soldier Spy)
Benedict Cumberbatch (Tinker Tailor Soldier Spy)
Still Seeking Domestic Distribution
Terrence Howard (Winnie)
BEST SUPPORTING ACTRESS
Frontrunners
Berenice Bejo (The Artist)
Vanessa Redgrave (Coriolanus)
Octavia Spencer (The Help)
Judi Dench (My Week with Marilyn)
Evan Rachel Wood (The Ides of March)
Major Threats
Shailene Woodley (The Descendants)
Sandra Bullock (Extremely Loud and Incredibly Close)
Emily Watson (War Horse)
Jessica Chastain (The Help)
Carey Mulligan (Shame)
Janet McTeer (Albert Nobbs)
Naomi Watts (J. Edgar)
Melissa McCarthy (Bridesmaids)
Possibilities
Scarlett Johansson (We Bought a Zoo)
Judi Dench (J. Edgar)
Anna Kendrick (50/50)
Alexandra Roach (The Iron Lady)
Charlotte Gainsbourg (Melancholia)
Charlotte Rampling (Melancholia)
Judy Greer (The Descendants)
Kim Wayans (Pariah)
Still Seeking Domestic Distribution
Judy Davis (The Eye of the Storm)
Charlotte Rampling (The Eye of the Storm)
BEST ADAPTED SCREENPLAY
Frontrunners
Richard Curtis, Lee Hall (War Horse)
Eric Roth (Extremely Loud and Incredibly Close)
Aaron Sorkin, Steven Zaillian (Moneyball)
Tate Taylor (The Help)
Alexander Payne, Nat Faxon, Jim Rash (The Descendants)
Major Threats
George Clooney, Grant Heslov (The Ides of March)
Bridget O'Connor, Peter Straughan (Tinker, Tailor, Soldier, Spy)
Steven Zaillian (The Girl with the Dragon Tattoo)
Roman Polanski (Carnage)
Cameron Crowe, Aline Brosh McKenna (We Bought a Zoo)
Christopher Hampton (A Dangerous Method)
Pedro Almodovar (The Skin I Live In)
Possibilities
John Logan (Hugo)
John Logan (Coriolanus)
Emilio Estevez (The Way)
John Banville, Glenn Close (Albert Nobbs)
James Ellroy, Oren Moverman (Rampart)
Bruce Robinson (The Rum Diary)
BEST ORIGINAL SCREENPLAY
Frontrunners
Dustin Lance Black (J. Edgar)
Michel Hazanavicius (The Artist)
Woody Allen (Midnight in Paris)
Terrence Malick (The Tree of Life)
Abi Morgan (The Iron Lady)
Major Threats
Adrian Hodges (My Week with Marilyn)
Will Reiser (50/50)
Drake Doremus, Ben York Jones (Like Crazy)
Diablo Cody (Young Adult)
Jeff Nichols (Take Shelter)
Sean Durkin (Martha Marcy Mae Marlene)
Asghar Farhadi (A Separation)
Possibilities
Annie Mumolo, Kristen Wiig (Bridesmaids)
Tom McCarthy, Joe Tiboni (Win Win)
Rebecca Frayne (The Lady)
J.J. Abrams (Super 8)
Lars von Trier (Melancholia)
Dee Rees (Pariah)
Mike Mills (Beginners)
Angelina Jolie (In the Land of Blood and Honey)
Still Seeking Domestic Distribution
Sarah Polley (Take This Waltz)
BEST ANIMATED FILM (FEATURE)
Frontrunners
Rango (Paramount, 3/4, PG, trailer)
The Adventures of Tintin (Paramount, 12/21, TBA, trailer)
Happy Feet 2 (Warner Brothers, 11/18, TBA, TBA, trailer)
Cars 2 (Disney, 6/24, TBA, trailer)
Arthur Christmas (Sony, 11/23, TBA, trailer)
Major Threats
Puss in Boots (DreamWorks, 11/4, TBA, trailer)
Rio (20th Century Fox, 4/15, G, trailer)
Alvin and the Chipmunks: Chip-Wrecked (20th Century Fox, 12/11, TBA, TBA)
Winnie the Pooh (Disney, 7/15, G, trailer)
Possibilities
Kung Fu Panda 2 (DreamWorks, 5/26, PG, trailer)
The Smurfs (Sony, 7/29, TBA, trailer)
The Lion of Judah (Animated Family Films, 6/3, TBA, trailer)
Still Seeking Domestic Distribution
The Dreaming Machine
The Rabbi's Cat
Tales of the Night
BEST DOCUMENTARY FILM (FEATURE)
Frontrunners
The Interrupters (The Cinema Guild, 7/29, TBA, trailer)
Project Nim (Roadside Attractions, 7/8, PG-13, trailer)
Buck (IFC Films, 6/17, PG, trailer)
Senna (Producers Distribution Agency, 8/12, PG-13, trailer)
If a Tree Falls (Oscilloscope, 6/22, TBA, trailer)
Major Threats
Hell and Back Again (Docurama Films, 10/5, TBA, trailer)
Cave of Forgotten Dreams (IFC Films, 4/29, G, trailer)
Into the Abyss (Sundance Selects, 11/11, TBA, TBA)
Koran by Heart (HBO Documentary Films, TBA, TBA, trailer)
Page One: Inside the New York Times (Magnolia, 6/24, TBA, trailer)
Tabloid (Sundance Selects, 7/15, R, trailer)
Being Elmo: A Puppeteer's Journey (Submarine Deluxe, TBA, trailer)
Magic Trip (Magnolia, 8/5, TBA, trailer)
Bill Cunningham New York (Zeitgeist Films, 3/16, TBA, trailer)
Possibilities
The Black Power Mixtape 1967-1975 (Sundance Selects, 9/9, TBA, trailer)
Pearl Jam Twenty (Abramorama, 9/20, R, trailer)
Bobby Fischer Against the World (HBO Documentary Films, TBA, TBA, TBA)
The Whale (Paladin, TBA, TBA, TBA)
The Bully Project (The Weinstein Company, TBA, TBA, trailer)
Revenge of the Electric Car (Westmidwest Productions, TBA, TBA, trailer)
The Greatest Movie Ever Sold (Sony Pictures Classics, 4/22, PG-13, trailer)
African Cats (Disney, 4/22, G, trailer)
Life in a Day (National Geographic, 7/29, PG-13, trailer)
Still Seeking Domestic Distribution
Bombay Beach
Footnote
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi.imm.io%2Fa0fp.png&hash=0e7a68d1ae99ddfefd4dec8966e7d92d8b2d2458)
Za to je bilo isto onoliko šanse kao i da deda Mićun zaigra pornićara u onom studentskom filmu.
Osvetniče,da li negde na netu može da se pogleda Zapečen jer u onom RTS ovom dokumentarcu videh samo insert .
Nažalost, ni ja ga nemam na DVDu ali se već dugo kanim da ga nabavim. Aj sad si me podsetio da ga malo pojurim. Koliko se sećam, to je bio simpa film...
Pogledao sam izuzetno zanimljiv TV film DOSIJE 128 Petra Cvejića. Reč je o TV filmu iz 1998. godine i realizacija je na prepoznatljivom nivou poznog RTSa, dakle, nije naročito dobra, ali sam film je vrlo dobro napisan i glumljen. Snimljen je po scenariju Velimira Lukića koji je poznat dramski pisac, i ovde se vrlo dobro snašao u priči o komunistima i disidentima koja je vrlo direktno vezana za poznate događaje iz beogradskih disidentskih krugova. Naravno, neki detalji su izmenjeni ali čini mi se da mali broj gledalaca nije prepoznao o kom se slučaju govori.
Jasmina Avramović odlično igra osramoćenu ministarku u kandžama Službe koja pokušava da prinudi da potpiše dokument kojim će okriviti sebe i posredno svog još moćnijeg supruga. Ovo je zahtevna ulofga, sa dosta transformacija i Jasmina Avramović ju je izvanredno uradila. Ostatak ekipe je isto na vrlo solidnom nivou ali ovo je sve generalno njn šou.
U dramaturškom smislu, jedino što nije do kraja jasno jeste sam plot koji pokušava da sprovede Služba to jest koji su to tačno njihovi interesi. Međutim, gledano iz vizure današnjeg ideološkog mejnstrima, DOSIJE 128 je jedna dosta slikovita predstava tog perioda i odnosa između vlasti i disidenata.
Šteta je što ova ista priča nije realizovana kao film. Pošto je slabo verovatno da će biti rimejkovana, definitivno je treba skinuti sa Interneta i pogledati u ovom izdanju.
Pogledao sam BEAUTIFUL BOY Shawn Kua, mlodramu o gubitku i krivici u kojoj glavne uloge igraju Maria Bello i Michael Sheen. Iako nema zbora da je Sheen veliki glumac, činjenica je da kada ne igra likove opterećene istorijskom reputacijom pokazuje izvesnu prazninu koju ne uspeva do kraja da nadogradi. U tom smislu, Maria Bello nudi zaokruženiji lik što verovatno proizilazi i iz toga što ona igrajući suprugu ima i širi asortiman manifestacija patnje.
BEAUTIFUL BOY je priča o bračnom paru pred razvodom čiji sin jednog dana izvrši samoubistvo pošto je prethodno pobio par desetina kolega na koledžu. Ovako težak razvoj događaja ne biva olakšan time što pored gubitka sina, krivice zbog onoga što je on uradio, porodica odjednom biva pritisnuta medijskom pažnjom koja je naravno vrlo često neumesna, agresivna i osvetoljubiva i to njihov odnos dovodi do paradoksa - od ljudi pred razvodom oni postaju upućeni jedno na drugo.
Iako su okruženi sa nekoliko soildnih epizodnih glumaca, u centru pažnje su Maria Bello i Michael Sheen i uspevaju vrlo ubedljivo da predstave stanje svojih likova i da bez prenaglašenih melodramskih preokreta ispričaju i samu priču i dovedu je do stanja zaokruženosti. U tom smislu, ovo bi bio dobar prototip onoga što naši reditelji konstantno žele da postignu.
Naročitop treba obratiti pažnju na vrlo atraktivnu fotografiju koju je uradio Michael Fimognari koja je istovremeno doprinela dinamičnosti pripovedanja ali bez agresije, sa ubedljivim prikazom ambijenata u koje je priča smeštena.
BEAUTIFUL BOY nije film koji će mnogo postići pre svega zato što sličnih filmova već ima a to što je u okvirima te vrsta filma vrlo solidan očigledno nije dovoljno.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-10-2011, 20:47:27
Nažalost, ni ja ga nemam na DVDu ali se već dugo kanim da ga nabavim. Aj sad si me podsetio da ga malo pojurim. Koliko se sećam, to je bio simpa film...
Pa kapiram da ne može da bude loš film sa Rašom Bukvićem i ovakvom tematikom,a sve začinjeno Sonjom i Majom.Meni to ima potencijala i za pravi veliki film od sat i po.
Nego,pošto sam odgledao dokumentarce o srpskim studentskim filmovima,probao sam da te filmove nađem na Youtubeu i netu, ali slaba vajda(osim ovoga zainteresovao me i mali Đukelić).Ne znam u čemu je fazon,da li se ti ljudi koji su ih pravili kao diplomske radove toga sad stide ili šta?
Nešto sam uspeo da uhvatim u onom RTS ovom cilklusu(Maju Miloš,ovaj crno beli sa Nedom Arnerić, i neki sa nekim vojnicima na frontu), i ima tu sasvim finih ideja iako je realizacija očekivano siromašna i još uvek početnička.
Matthew Vaughn (X-Men: First Class) is not planning to return for the "Kick-Ass" sequel, but he just got involved with another Mark Millar comic-book, called "Superior." According to Millar, Vaughn just acquired movie rights to the property, which is described as "Big" meets "Superman."
"I have always enjoyed working with Mark and his latest exciting project 'Superior' is something that we are very much looking forward to making," said Vaughn.
The story revolves around a young boy living with multiple sclerosis who's granted a magic wish. He asks to be transformed into his favorite big screen action hero and uses his new super-powers to right the real world's wrongs. Whereas most superheroes fight criminals and stop bank robberies, this little boy uses his abilities to end the war in the Middle-East, feed the starving, rescue people from natural disasters and anything else the public wants. But have these incredible powers and worldwide adulation come at a price?
About a year ago, Millar revealed that Leonardo DiCaprio signed on to star in the film. No word if something changed.
Read more: http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=23016&count=0#ixzz1a6cqcXuX (http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=23016&count=0#ixzz1a6cqcXuX)
Mislim da Đukelićev ima negde na netu, čak sam ja postovao link na ZS.
Michael Raymond-James ("True Blood, "Terriers") has joined the cast of "One Shot" at Paramount Pictures and Skydance Productions says The Hollywood Reporter.
Based on the 2005 Lee Child novel, Tom Cruise plays ex-Army cop Jack Reacher who gets sucked into the mystery surrounding the arrest of a sniper accused of killing five people in a shooting.
Christopher McQuarrie will direct from a script he adapted. Werner Herzog, Rosamund Pike, David Oyelowo and Richard Jenkins also star in the film which begins shooting this month in Pittsburgh.
MOJA LUDA GLAVA Vuka Vuča je delom jugoslovenski spoof James Bonda a delom odgovor na američke krimiće koji će upravo u tom periodu doživeti svoj vrhunac sa DIRTY HARRYjem. Međutim, po svom mačizmu i zgražavanju nad dekadencijom, MOJA LUDA GLAVA više podseća na COOGAN'S BLUFF a u određenim deonicama kada Vuče pokušava da se skloni od tipičnog žanrovskog rediteljskog postupka i ubaci poneki arty detalj podseća i na britanske avangardnije krimi i špijunske filmove.
Ako imamo u vidu da se MOJA LUDA GLAVA pojavljuje u jugoslovenskom filmu u sred nekih drugih potpuno drugačijih kinematografskih tokova onda je rezultat koji je ekipa postigla iznenađujuće dobar. Ipak su u domenu žanrovskog i repertoarskog filma tehnička usavršenost i tradicija bitni aduti, a ovde se oni eventualno mogu prepoznati kroz angažman Đorđa Nikolića koji je meni uz Branka Ivatovića jedan od najpotcenjenijih DPjeva u istoriji naše kinematografije. Nikolić je najbolje vladao snimanjem akcionih scena i u pojedinim filmovima je nudio izuzetno moderna snimateljska rešenja. Drugi je pomoćnik režije Časlav Damjanović. Jako je teško procenjivati akcione scene u filmu koji je desetak minuta kraći u stanju u kome sam ga sada gledao nego što bi trebalo da bude i priustni su razni diskontinuiteti ali MOJA LUDA GLAVA nije ništa više campy od većine stranih filmova iz tog vremena. Štaviše, mislim da je naročito Nikolić doprineo vrlo dobroj atmosferi.
Bata Živojinović je naravno dovoljno samouveren da bez ikakvih dilema bude ultimativni jugoslovenski mačo, neodoljiv ženama koliko Bond i blaxploitation heroji, a sticajem okolnosti primoran da rešava slučajeve u kojima se kriminalci kriju iza legalnih poslova ko što su moda i manekenstvo. Paja Vuisić igra plmnitog ballbuster šefa koji je našao Batinog junaka dok je bio maloletni prestupnik i napravio od njega čoveka. Jedan od osnovnih problema našeg policijskog filma bilo je i ostalo to što šefovi nikada nisu pravi ballbusteri već uvek imaju ne samo humanu dimenziju već i visok stepen kompetencije i razumevanja za svoje inspektore.
Scenarista M.M. Lango je potpisao Mitrovićevo UBISTVO... i ovde se takođe sasvim solidno snalazi, donoseći dosta svoje novinarske dovitljivosti u scenario, i nudi nekoliko zaista simpatičnih detalja. Pa ipak, ako se neko osim samog bate izdvaja u ovom filmu to je Nikolić koji je čini mi se najzaslužniji za celokupan funk ovog filma.
Bojan Adamič je pisao muziku a glavni junak kao Bond i njemu slični ima i svoju pesmu koju peva Nada Knežević. Bata će kasnije opet imati takvu temu u filmu HALO TAXI koju je pevala Zana Nimani.
* * * / * * * *
NADA KNEŽEVIĆ - PESMA IZ FILMA MOJA LUDA GLAVA (http://www.youtube.com/watch?v=1g4AGocG_XQ#noexternalembed)
Quote from: crippled_avenger on 09-10-2011, 13:02:35Bata Živojinović je naravno dovoljno samouveren da bez ikakvih dilema bude ultimativni jugoslovenski mačo, neodoljiv ženama koliko Bond i blaxploitation heroji, a sticajem okolnosti primoran da rešava slučajeve u kojima se kriminalci kriju iza legalnih poslova ko što su moda i manekenstvo.
a u NOŽU krimosa ima i među narodnjacima. Bata razvejava mrežu od Marijane Mateus do Saše Popovića! 8-)
u Medenom mjesecu je kriminalni milje povezan sa modom, a ako se dobro sjećam butik se pojavljuje i u Diplomi za smrt.
Džaba ti je to kada nema Bate 8-)
Pogledao sam PET MINUTA RAJA Igora Pretnara po scenariju Vitomila Zupana. Reč je o vrlo zanimljivom ratnom filmu koji se dotiče teme Holokausta i doživljaja zarobljenika, jedne od slabije doticanih tema u jugoslovenskom filmu. Doduše, ne može se reći da nema filmova o zarobljenicima i logorima, setimo se TV filma o banjičkom logoru, priče o našim zarobljenicima u Norveškoj u KRVAVOM PUTU, LAGER NIŠA, Mimičinog HRANJENIKA ili Mitrovićevih GORKIH TRAVA. Ipak, i pored ovih naslova, logori i Holokaust nisu naišli na veću filmografiju, premda najpopularniji filmovi o Holokaustu pout Spielbergovih, Benignijevih ili Polanskog dolaze u vreme kada se na prostoru bivše SFRJ ionako nije više nalo ko su bili pozitivci a ko negativci u Drugom svetskom ratu.
Zupan donosi nešto ličnih robijaških iskustava, a nešto i svog ženeovskog postupka u priči o dvojici logoraša iz "nebeskog odreda" koji služe za razmontiranje neeksplodiranih savezničkih bombi po nemačkim gradovima. U jednoj od kuća u koju nemački vojnici ne smeju da uđu oni nalaze svoj raj a ubrzo počinju da razmišljaju o bekstvu.
U žanrovskom smislu, Pretnar je snimio melodramu sa elementima trilera ali sasvim je jasno da PET MINUTA RAJA i po vremenu kad je izašao spada u red egzistencijalističkih ratnih filmova. Takvih ratnih filmova smo imali nekoliko poput VETAR JE STAO PRED ZORU ili OSMIH VRATA, ali kod Pretnara imamo dva osveženja u odnosu na ove naslove. Pre svega, ovde nema priče o komunistima niti bilo kom drugom pokretu otpora, ovde su dva robijaša od kojih je jedan vojnik, dakle iz neke "predratne" vojske a drugi je civil. Ovi junaci nemaju ideološki predznak.
s druge strane, kao što je Zupan u parabiografskom romanu LEVITAN bio sklon tome da izbegne romantizaciju vlastitog solženjicinovskog stradanja, tako su i njegovi junaci ovde ipak istovremeno i žrtve i mangupi. Depatetizacijom njihove pozicije, Zupan uspeva da im da naročit kvalitet, i samo pred kraj, u fazi kada se sve mora rešiti velikim melodramskim gestom kroz koji se iznosi ideja priče, on ulazi u domen neuverljivog.
Ženeovski postupak je prisutan u tome što u izvesnom smislu Zupan parafrazira njegov komad SLUŽAVKE, sa sve presvlačenjem junaka, promenom uloga i role playom u koji ulaze.
Pretnarova realizacija je precizna, suspense uspeva da izgradi vrlo dobro, i film je pre svega vrlo tačno i efikasno režiran, naročito u delu koji prethodi njihovom dolasku u kuću u kome stvari naravno polaze putem "filma stanja". Ono što je dosta bitno to je da film iako meša suspense, zaplet i film stanja nije nekonzistentan u stilskom smislu.
Što se kopije tiče, gledao sam vrlo pristojan rip sa bioskopskim titlovima bez kojih bi gledanje ovog multilingualnog filma bilo nemoguće.
* * * / * * * *
Dokazi ljubavi
Ovakvom inflacijom njihovih ekranizacija ni Mir Jam ni Gordana Kuić ne dobijaju jer se od simpatičnog literarnog fenomena u kome su uživale naše bake i majke pretvaraju u neku vrstu silom nametnutog standarda
Kada listate filmografije dramskih pisaca poput Harolda Pintera ili Toma Stoparda među brojnim ekranizacijama pronaći ćete nekoliko sa srpskim naslovima. U pojedinim slučajevima to su snimci pozorišnih predstava koje je naša televizija emitovala kao zasebne emisije ali neke stavke su i televizijske drame snimljene po njihovim komadima – i to u vreme kada su oni bili aktuelni. Pored emisije ,,Trezor", ovo je još jedan podsetnik na danas gotovo nezamislivu praksu da je beogradska televizija, u okviru svog dramskog programa, između ostalog,snimala i aktuelne savremene tekstove.
Ako ostavimo po strani, po mnogo čemu diskutabilnu, primedbu o ,,drugim" i ,,srećnijim" vremenima jer sve ono što je onomad možda bilo srećnije danas je tehnički dostupnije i izvodljivije – postavlja se pitanje koja se dela danas ekranizuju u Dramskom programu RTS-a.
Izuzmemo li serije poput ,,Selo gori,a baba se češlja" ili ,,Moj rođak sa sela" koje bivaju obnovljene iz sezone u sezonu jer ih narod toliko voli i ne može da zamisli televiziju bez njihovih junaka, RTS u poslednje vreme ulazi u niz krajnje bizarnih literarnih adaptacija.
Posle ,,Ranjenog orla" Mir Jam koji uprkos svojim sistemskim nedostacima zaslužuje simpatije kao fenomen, RTS je prikazao još jednu seriju po romanu ove književnice a na programu će uskoro biti i treća. U isto vreme, posle ,,Mirisa kiše na Balkanu" biće i nastavak ,,Cvat lipe" po prozi Gordane Kuić.
Uz svedužno poštovanje prema značaju Mir Jam i Gordane Kuić u svetu srpske populističke literature, čini mi se da je potpuno apsurdno svesti RTS-ov dramski program na ekranizacije njihovih sabranih dela. Rekao bih da je za publiku sasvim dovoljan jedan ,,Ranjeni orao" da se upozna sa Mir Jam i da je došlo vreme da se ekranizuje neki drugi pisac.
Ovakvom inflacijom njihovih ekranizacija ni Mir Jam ni Gordana Kuić ne dobijaju jer se od simpatičnog literarnog fenomena u kome su uživale naše bake i majke pretvaraju u neku vrstu silom nametnutog standarda čemu nisu dorasle i umesto da, s pravom, budu zabeležene kao fusnota bivaju uzdignute na nivo svojevrsnog ogledala svoje epohe.
Ne samo da su o tim istim epohama koje su danas okosnica RTS-ove ,,srbonostalgije" nastajale još neke mnogo značajnije knjige već bi se moglo reći da ovakvim zanemarivanjem značajnih dela, konvencionalno priznatih klasika, i forsiranjem nečega što je u najboljem slučaju pop-kulturni eksces, RTS ozbiljno dovodi u pitanje, čak i izvrgava ruglu svoju ulogu u očuvanju naše kulturne baštine.
O biografskim televizijskim serijama i filmovima da ne govorimo. Ne samo da su serije poput ,,Poslednje audijencije" o Nikoli Pašiću smeštene na sam rub interesovanja našeg Javnog servisa – o čemu svedoči i njena krajnje slaba realizacija – već je gotovo nemoguće očekivati da će u dogledno vreme biti proizveden neki rad koji bi pored hagiografskog možda imao i neki društveni značaj. Dok britanska televizija ima već tri filma o vladavini Tonija Blera, mi od RTS-a teško da možemo dobiti seriju o ubistvu Slavka Ćuruvije ili o bombardovanju RTS-a,a o nečem provokativnijem kao što je peti oktobar, recimo, da i ne govorimo.
Stara Televizija Beograd je sasvim očekivano i u skladu sa svojom društvenom i propagandnom funkcijom osnažila narativ o NOB-u kroz niz programa, kako fikcije,tako i istinitih priča, ali je isto tako snimila i seriju o Vuku Karadžiću, televizijski film o Karađorđu, dotakla se najrazličitijih tema, često i na provokativan način. Zbilja, besmisleno je da nam sada televizija iz jednog perioda koji poistovećujemo sa ograničenjima, političkim pritiscima i tehnološkom zaostalošću deluje kao uzor, ne samo u estetskom smislu već i na širem planu usklađenosti sa svetskim tokovima.
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Dokazi-ljubavi.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Dokazi-ljubavi.lt.html)
Posle kad se pitam što mi ne ide posao, treba da se prisetim ovakvih kolumni. :)
Sarah Deming has filed a lawsuit against "Drive" distributors FilmDistrict and her local theatre Emagine Novi for using a "misleading trailer" to get her to see the film according to Click on Detroit.
Seems that Miss Deming expected "Drive" to be more akin to "Fast and Furious" rather than the retro art house drama with minimal actual driving that was the Nicolas Winding Refn-directed project. While she may have object, "Drive" is currently one of the best reviewed films of the year.
Deming also claims that the film features "extreme gratuitous defamatory dehumanizing racism directed against members of the Jewish faith" and plans to turn her individual lawsuit into a class action suit next week.
FilmDistrict didn't comment on the story, an Emagine theatres spokesperson called it an extremely frivolous lawsuit.
Služimo Koreji!
The pop singer-actor's latest film, Soar Into the Sun, will be released in 2012.
Is Rain the South Korean Elvis?
It certainly seemed so by the turnout of hundreds of fans in Seoul Tuesday that came to bid the singer-actor farewell as he entered military service.
Like Elvis, who served two years in the U.S. Army, Rain will be an active-duty solder for the same amount of time with South Korea's Uijeongbu 306 Reserve Battalion.
Military service is mandatory for all able-bodied South Korean men. Artist who have tried to avoid duty, have suffered career backlashes, reports the BBC.
Rain will be off the public radar for the next two years, but fans will be able to watch him in military action through his air force movie, Soar Into the Sun. In Soar, Jung Ji-hoon – Rain's real name, which he prefers to use for acting projects – plays a talented yet troublemaking elite air force pilot who is demoted to the combat flying unit. There he meets new friends, rivals and love interest, and is put to the ultimate test when he ventures into enemy territory.
The star told reporters at the Busan Film Festival press conference for the project last week that he feels like he got an intense preview of military life through the film, for which production wrapped last month for a 2012 release. "I experienced seven months of life in the barracks while shooting the movie. It was painful not being able to eat whenever I wanted," he said, adding that he almost fainted while undergoing the actual gravity test for pilots.
Directed by Kim Dong-hoon, Soar marks Rain's second homespun movie since his big screen debut, I'm a Cyborg, But That's OK (2006) by Park Chan-wook. Hollywood ventures on Rain's resume include the Wachowskis' Speed Racer and Ninja Assassin.
USA: Wall Street rocked by anti-capitalist protests – time to build a labor party!
Written by Alan Woods Thursday, 06 October 2011
PrintE-mail
Share460
Yesterday Wall Street was rocked by a mass demonstration of over 15,000 people protesting against "corporate greed." The crowd jammed the square and stretched for blocks along Broadway. This unprecedented protest was a manifestation of the mood of anger, bitterness and frustration that has been accumulating for years in American society, which had already previously erupted in the big demonstrations and walkouts in Madison, Wisconsin, culminating in the occupation of the Capitol.
Yesterday outside City Hall, New York. Photo: bogieharmondYesterday outside City Hall, New York. Photo: bogieharmondThis is part of a general worldwide ferment, the clearest expression of which was the Arab Revolution. These explosive events have had a profound effect on the consciousness of the workers and youth everywhere. This was shown by the statement made by Bob Masters of the Communications Workers of America. He said the spontaneous uprising was in keeping with popular revolts breaking out all over the world this year: "Occupy Wall Street captured the spirit of our time," he said. "This is Madison. This is Cairo. This is Tunisia."
Role of the students
The demonstrations began in lower Manhattan twenty days ago. The majority of the protesters were students. This is a natural development. Although the students cannot play an independent role in the class struggle, they are always a sensitive barometer that reflects the tensions and contradictions that are silently accumulating in the depths of society. Historically, the students always tend to move first. They can anticipate a movement of the masses.
What is significant is the class content of the slogans shouted by the protesters. This is a movement of the poor against the rich, of the exploited against the exploiters. Ordinary Americans who have had to bear the brunt of the crisis have seen their living standards decimated while the bankers who have helped themselves to billions of dollars of public money award themselves lavish bonuses.
Filmmaker Michael Moore attacked the fat cat bankers in plush offices far above the street. "They are responsible for ruining the lives of millions of people," he said. "They weren't just satisfied with being filthy rich."
All layers of the working class have seen their living standards eroded, including those who long considered themselves "middle class."
"I feel the middle class has been under attack for some time now. I always wondered when this was going to happen," said Jimmy Shea, 45, a union carpenter at Lincoln Hospital in the Bronx. "The students set it off with Occupy Wall Street and the unions came around because the unions are finding the same problems as the kids," he added.
The mood of many was summed up by Alex Ponton, a 67-year-old retired salesman who had never been to a protest before: "I want the wealthy to pay their fair share. If, in some small way, I can show up and yell and support and march, I'll do whatever I can do to help Main Street."
Role of the unions
The media at first attempted to portray the demonstrators as a bunch of hippies and eccentrics, highlighting the presence of people dressed as clowns and zombies. But this cynical propaganda was immediately cut across when thousands of workers and union members joined protesters marching through the financial district of New York.
At first the unions mostly watched from the sidelines as the Occupy Wall Street protests grew from a motley band of activists camping in a park into a movement that was growing in strength and spreading across the country.
Members of the city's biggest unions marched in solidarity with the students who began camping out three weeks ago to protest the excesses of the richest 1%. "We are the 99%. So are you!" protesters chanted as they marched to Foley Square, just north of City Hall. "It's an epic march," said John Samuelson, president of the Transport Workers Union Local 100, who urged his 35,000 bus and subway workers to march.
Among these is the New York State United Teachers (NYSUT), the Empire State's largest union, representing 600,000 teachers. In an interview on Tuesday, spokesman Carl Korn publicly offered NYSUT's support for Occupy Wall Street and its message about shrinking income inequality, investing in public education, and making the rich pay. "Teachers and public employees represent the other 99 percent; they are not in the 1 percent," Korn said, echoing the theme of the occupation.
The participation of organized labor in this protest represents a most important development and a turning point. The unions have put new energy into the campaign, adding organizing coherence and greater numbers to the demonstrations. The union intervention has served to clarify and sharpen the much more amorphous and confused message of the early protests, concentrating it more on the economic issues. One demonstrator was quoted as saying that he welcomed the participation of the unions because it gave the protest more substance, "so it doesn't appear to be a clown show."
Police violence
It was now impossible for the media to present the protests as a circus. It was obvious that many were just ordinary Americans who are fed up of the oppressive rule of big business and the political Republican-Democrat establishment that defends it, ignoring the plight of millions of working, poor, and middle class families.
The march was entirely peaceful, with an almost festive mood. But when night fell the mood changed, as some of the younger demonstrators tried to pass beyond the barricades blocking them from Wall Street and the stock exchange. At this point the police turned violent, revealing the real repressive face of the state in the service of big business.
After a round of speeches, the marchers headed back to Zuccotti Park. Then, according to witnesses, about 200 people tried to push through barricades and police penned them in with orange netting. Dozens of people were arrested, manhandled and blinded with pepper spray.
A video posted on the Occupy Wall Street Twitter account last night showed police swinging at a protestor with a night stick. In just a few hours, the demonstrators, many of whom were probably naive and inexperienced, have received a valuable lesson as to the true meaning of "democracy" and the right to peaceful protest.
The protests spread
The protests are not confined to New York. An explosive mood of frustration is spreading like wildfire around the country. In Boston an occupation in solidarity with New York has begun. An eyewitness writes of a mass meeting held last Friday:
"The general message was one of anger against the current system with money in politics, the fact that most people have been ignored by the current political process and that social/economic inequality has not been addressed. There is also a lot of anger at the banks, bailouts, and the financial system as well." (Impressions from Occupy Boston)
The signs carried by the occupiers range from "We are the 99 percent" to "Capitalism is Criminal." There are salutes from passersby at times. The most consistent to honk their horns in support are truckers and taxi drivers.
Messages of support have come as far away as London and Egypt. A very interesting detail is the attitude of the Boston police: "Some police officers have offered salutes to the protesters and more than a few have helped to carry supplies when they arrive."
There is a questioning of the capitalist system that was not present before. This is also an important change. The eyewitness from Boston mentions the kind of questions that are being debated by the people:
"Here are some of the questions that have been raised? What is wrong? How did we get here? Why does this culture spawn corruption? Who created wealth? Why isn't that wealth shared equally? Why are students going to school in order to gain useless degrees and debts that they can't pay? Do we all have the right to the necessities of life? And if we do, what will it take to get those necessities? Can the system be reformed? If not, what will it take to make some fundamental change? Is capitalism the best of all possible worlds? Is communism?"
Marx explained that for the masses, one real step forward of the movement is worth a hundred correct programs. The Boston comrade continues:
"However, when mass movements boil over they draw people together. The seemingly isolated atoms of society become drawn together and speak. A remarkable chorus of different voices playing different melodies are fusing and intermingling in a new symphony. Suddenly, you are no longer alone. You can speak freely and others will listen. You can air your concerns. New views can break through the muck of ages and crystallize latent connections in the mind. Through discussions, marches and expressions you can gain the type of education that it may take a lifetime to gain.
"To give an example, some comrades and I went off to a corner to discuss what we thought the demands of the movement should be. There were only five of us to begin with. Yet those walking by listened to our discussions and just came over. They started to air grievances, state demands, and articulate their values. The atmosphere was free. Everyone listened with respect and open ears. Since this was a festival, each voice may at times be echoed by another voice. At times a voice may find someone disagreeing."
This shows that there is a ferment of ideas and debate out of which clear socialist and revolutionary ideas will gradually emerge.
Democrats and Republicans scared
The political establishment can no longer ignore the movement. This is not like the notorious Tea Party movement, the distilled essence of reactionary middle class hysteria that has been nurtured by the Republicans for their own cynical purposes.
It is self-evident that the Occupy Wall Street movement supports neither Democrats nor Republicans but is a protest directed against both. The victory of Obama was an expression of widespread disgust against the discredited Bush administration and all its works. Millions of ordinary Americans believed that they were voting for change. But there has been no change, only more of the same. The packaging is different, but what is inside is just the same. It has taken a little time for this fact to register in the popular consciousness. But now the truth has dawned on millions of workers, poor and middle class people: these parties and leaders do not represent us; they only represent the interests of the rich and powerful!
Some Democrats are trying to get in on the act, sensing that there may be votes to be won here. Thus, Louise Slaughter of upstate New York stated: "For 30 years, America's middle class has watched its living standards erode while the wealthiest 1% amass fortunes that would make the robber barons blush."
But this is a genuine grassroots movement that is far to the left of the Democrats. Indeed, many of the latter are probably more scared of it than are the Republicans. Democratic Caucus chairman John Larson of Connecticut has said: "The silent masses aren't so silent anymore."
That was well said. But Mr. Larson overlooks the small detail that the people protesting on the streets are expressing their discontent not only with the Republicans but with the Democrats and the politicians in Washington in general And a man who rides on the back of a tiger will find it very difficult when he tries to dismount.
As for the Republicans, they naturally hate this movement, which is the antithesis of the big business interests they even more openly espouse. Herman Cain, the Republican primary front runner and Pizza mogul, attempted to smear the movement as tools of Obama. "If you don't have a job and you are not rich, blame yourself!" said the fat cat owner of the appropriately named Godfather Pizza business.
Another would-be Republican president, Newt Gingrich, was a bit smarter, describing the demonstrations as a reaction to Obama's policies – the bank bailouts in particular. Smarter but completely dishonest, since it was Republican George W. Bush who initiated the policy of massive bank bailouts, saddling America with its present vast and unsustainable public debts.
A Labor Party is needed!
Even some of the people in the skyscrapers on Wall Street against whom the anger of the demonstrators was directed expressed a degree of comprehension, and even a sneaking sympathy for the protests. A journalist from the British Channel Four News asked a man in a smart suit whether he was surprised at the protest, to which he replied: "I am surprised that there have not been protests in every American city long before this."
There are the elements here of a broad coalition that brings together all the exploited, dispossessed and oppressed layers of society. And the natural leader of this coalition is, and must be, the organized working class.
At least 39 unions and community organizations joined Wednesday's march in New York, including groups like MoveOn.org and the Coalition of the Homeless. But by far and away the most powerful were the unions: the United Federation of Teachers, the Communication Workers of America, the United Auto Workers, the United Healthcare Workers, the Public Employees Union DC37, and many others.
This represents potentially a powerful force for change. But it must be organized and mobilized. A number of other key unions have officially endorsed the Occupy Wall Street protests, including the AFL-CIO federation, SEIU, and the Teamsters. This is an important starting point. But it is not enough.
The time has come for US labor to sever all links with the Democrat Party, which is only the left boot of big business. The time has come to set up an independent Labor Party based on the unions, which will attract to its banner all the living forces of American society. The Campaign for a Mass Party of Labor (CMPL) points the way forward and is working to raise this idea in the unions. No effort must be spared to spread the campaign and raise this idea in every town and city, in every factory, workplace, school, and union local.
What we are seeing on the streets of New York is the beginnings of a sea-change in American society and politics. What is required is a party that can organize, unite and galvanize the feelings and aspirations of the masses and provide them with a vehicle that can put an end to the present intolerable state of affairs and reconstitute society from the bottom up.
It may be objected that the demonstrators in New York had no clear program for changing society. That may be true. But from where do you suppose they can get such a program? The masses, whether in the USA or any other country, do not learn from books but only from experience. And who can doubt that the people of America are learning, and learning fast?
Maybe the people who demonstrated yesterday did not know exactly what they wanted. But they know very well what they do not want, and that is a very important fact. We are witnessing a major turn in the situation on a world scale. From Tunisia to Egypt, from Madrid to Athens, in one country after another, the masses are entering the scene of history.
It is not a case of this or that country. What we are seeing is a global crisis of capitalism, which as night follows day, must express itself as a worldwide movement in the direction of revolution. The causes of these movements are very similar, if not identical.
It is the same spirit that moves the masses, the same feeling of burning indignation, the same sensation that what we have now is intolerable, does not deserve to exist, must be overthrown and will be overthrown.
The comrade from Boston asks: "Are we that spark which will light a fire? Have we already?"A middle-aged and obviously middle-class woman in New York yesterday told a BBC reporter: "We need another American Revolution". That is the way that consciousness is developing. It is the voice of the future. Everything else is only the past.
London, October 6, 2011
Pogledao sam FREERUNNER Lawrence Silversteina. Čovek ne mora da bude baš kompletista kako bi završio gledajući ovaj film ali nije baš ni da ne mora. Reč je o parkoursploization naslovu u kome Sean Faris koga znamo iz prvog NEVER BACK DOWN traći svoju popriličnu harizmu i atletske sposobnosti na film čiji se zaplet svodi na tešku šmiru Tamera Hassana i Danny Dyera, što je šteta jer parkour scene nisu rđavo urađene. One definitivno nisu na nivou francuskih izvornika zbog kojih smo i zavoleli ovu veštinu ali su na prilično solidnom nivou za ovu vrstu shakycam/multican pristupa.
Međutim, ono što je pokretač akcije ne samo da nema smisla nego ni elementarnog ukusa u izvedbi i ovaj film bez prevelikog razloga zaista ostavlja gori utisak negp što u onome što mu je osnovna građa zaslužuje. Nadam se da će Sean Faris uspeti da se dokopa nekih prestižnijih projekata barem u DTV okolnostima jer je talentovaniji od ovog nivoa.
* 1/2 / * * * *
SJENKA SLAVE iz 1962. godine je drugi i poslednji film Vojislava Vanje Bjenjaša našeg čuvenog montažera koji se vrlo uspešno oprobao kao reditelj i sa svojim malim opusom uspeo da ostavi naslove koji stoje i dan-danas. Partizanski film PUCNJI U NEBO bio je vrlo zanimljiv i tretirao je motiv osvete na prilično uzbudljiv način ako imamo u vidu politička ograničenja na koja je bio osuđen.
SJENKA SLAVE je u tom smislu potpuno apolitičan film jedna klasična sportska priča o ukletom šampionu koji je nadomak da nađe spas iz životne krize ali na kraju shvata da život mora da ostavi na sportskom borilištu. U tom smislu, SJENKA SLAVE spada u red jednostavnih, mišićavih melodrama predcrnotalasovskog tipa koje su imale hawksovsku jednostavnost i efektnost Warnerovih predratnih melodrama.
Izvesnu literarnost scenariju donosi činjenica da ga je pisao Vitomil Zupan tako da pojedini dijalozi dobijaju filozofsku dimenziju. Reklo bi se čak da u određenom smislu Zupan čak i previše ističe podtekst ako imamo u vidu žanrovski štih na koji se Bjenjaš oslanja.
Međutim, sve ostalo, od glumačke ekipe, preko precizne crno-bele fotografije Branka Ivatovića do efektnih trkačkih scena uspeva da isprati Bjenjaševu zamisao i plasira njegovu priču vrlo jasno i konkretno.
Štaviše, reklo bi se da izvesna lirsko filozofska dimenzija koju donosi Zupanov scenario daje jugoslovenski pečat prilično jednostavnoj melodrami i platonskom ljubavnom trouglu izmeđz dva trkača i devojke. Ono čega recimo kod Bjenjaša nema to je hawksovski homoerotizam koji je recimo Joca Živanović mnogo efektnije uspeo da zabeleži u filmu TE NOĆI. Kod Bjenjaša postoji potencijal za tako nešto ali možda baš Zupanov predložak sprečava da se to realizuje.
SJENKA SLAVE je jednostavan repertoarski film, sportska melodrama u najzdravijem smislu te definicije i jedan od primera snage tadašnje jugoslovenske kinematografije koja je imala kvalitet i u sporednim a ne samo u glavnim naslovima.
* * * / * * * *
U OLUJI je debitantski film Vatroslava Mimice, snimljen po scenariju koji je reditelj napisao u saradnji sa Veljkom Bulajićem i DPjem Franom Vodopivecom. Bulajić je inače u filmu ostvario zapaženu i začuđujuće zrelu ulogu kao smutljivi katolički sveštenik u malom primorskom mestu. Ovaj film je generalno mali pregled "ko je ko" u hrvatskoj kinematografiji pa se pored Mimice, Bulajića i Vodopiveca na špici mogu videti još i imena Vladimira Tadeja, Mate Relje i sl.
U OLUJI je konvencionalna melodrama koja u sebi sadrži sve potrebne elemente od zabune, preko zavere pa sve do zabranjene ljubavi i Mimica do kraja uspeva da je zadovoljavajuće sprovede. Ipak, čini se da je u pojedinim deonicama nekim stvarima prišao dosta impresionistički tako da je film pre svega u početku morao biti malo jasniji u pripovedačkom smislu. Očigledno je da se Mimica u radu na ovom filmu borio sa nizom ličnih ambicija, pokušaja da već na početku prevaziđe određene pripovedačke forme, i ovu dosta jednostavnu i zbog toga automatski pitku priču pokušavao je da oneobiči nekim zahtevima kojima tu nije bilo mesto.
Ipak, u krajnjem zbiru, U OLUJI uspeva da profunkcioniše upravo zahvaljujući svojoj čitljivoj i jasnoj melodramskoj postavci.
U glavnoj ulozi pojavljuje se Dragomir Felba, i već u prvim filmovima u istoriji našeg filma igra jednog prilično patiniranog junaka iako je tada imao tek 31 godinu. Mia Oremović u ulozi supruge njegovog brata i stare ljubavi je mogla biti žustrija i ona je nosilac te ukočenije starinske glume u ovom filmu.
Kako već rekoh, Veljko Bulajić je scene stealer u ulozi sveštenika.
Vodopivec je vrlo ambiciozno slikao ovaj film i uspeo je da isprati Mimičin dar za upotrebu detalja koja ponekad čak u ovom filmu više postaje neka vrsta demonstriranja rediteljskih moći nego suštinski bitan rediteljski postupak kao npr. u sceni hvatanja hobotnice. Vodopivec i Mimica takođe dosta eksploatišu raskošne primorske lokacije i na vrlo direktan način koriste oluju kao dramski akcenat.
Slična, doduše arhaičnija, melodrama bila je NEVJERA snimljena po Ivi Vojnoviću godinu dana kasnije, u režiji Vladimira Pogačića. U OLUJI i NEVJERA mogu biti odličan double bill primorskih melodrama iz ovog perioda.
* * * / * * * *
Čika Zdravko Šotra uzvraća udarac na DOKAZE LJUBAVI. Jedino ne uspeva da ospori nijedan deo mog teksta.
http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Vojnov-u-sukobu-interesa.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Vojnov-u-sukobu-interesa.sr.html)
Pa, dobro, ti i nisi njega napao u tekstu - a mogao si da mu zameriš užasnu režiju i katastrofalnu montažu - nego politiku RTS-a na legitiman način. Doduše, i njegova opaska o sukobu interesa je legitimna. Mislim, naravno da ja znam da nije tačna, jer te poznajem, ali deluje legitimno... No, nije on ovde baš ispao gospodin, to valja reći.
Primedba o sukobu interesa nije legitimna iz jednog vrlo prostog razloga koji nema veze sa tim šta je tačno ili ne.
Ja sam pisao o programu RTSa potpisan svojim imenom i prezimenom u rubrici Pogledi sa strane, dakle kao neko ko nije novinar Politike, već građanin koji je sticajem okolnosti izabran da ima kolumnu u Politici. U tom smislu, ja ne nastupam kao neko ko je na bilo koji način objektivni arbitar već kao ličnost koja ima svoje prikrivene i neprikrivene motive i za koju niko ne tvrdi da dolazi sa čistom savešću, namerama i neopterećena drugim hipotekama. Šotra dakle pre svega nastupa kao čovek koji nije razumeo šta je pročitao. Navodeći novinare on pokušava da mene poveže sa Politikom, da me na neki način proglasi za kritičara, za nekoga ko želi da svoj stav plasira kao istinu iza koje svojim autoritetom stoji ova medijska kuća.
Upravo iz tog razloga, ja sam se i povukao iz pisanja kritika u novinama i svoja mišljenja sam iznosio na svom blogu jer ako sam počeo da se bavim kreativnim delom posla ne znači da mi je neko zabranio da mislim, zar ne?
Ali, ako govorimo o sukobu interesa, onda se tu postavlja drugo pitanje. Ako pretpostavimo da je Šotra zbilja razobličio moje motive, šta u ovoj konkretnoj kolumni nije tačno, odnosno koja je neistina ili tendenciozna procena izneta u njoj? On se uopšte ne osvrće na to. Osnovni smisao primedbe o sukobu interesa trebalo bi da bude vezan za to da sam ja uradio nešto pogrešno ili manipulisao nečim.
Ako Šotra želi da mene ospori kao kolumnistu, to je onda pitanje za uredništvo koje me je zvalo da pišem iako je zbog javne prirode mog posla moglo da primeti da sam ja autor, a i da imam još neke druge osobine koje bi u predstojećem periodu mogle da utiču na moje pisanje o drugim temama. Ako recimo napišem nešto o fudbalu, neko će se žaliti da ne smem jer je poznato da navijam za Zvezdu i da sam zato neobjektivan.
No, ono što je po meni ključna stvar i oko čega sam reagovao zahtevom Košutnjak Filmu da zvanično reaguje jeste Šotrino potpuno netačno iznošenje informacija o mojim saradnjama sa njima. To je već domen neke poslovne etike u kome nema šale. Videćemo da li će Košutnjak Film zvanično reagovati, ali mislim da će ta reakcija ili njen izostanak razjasniti mnoge stvari. Jedini koje je smeo da pomene konkretnim imenom upravo su oni (MONTEVIDEO, Pink je kukavički izbegao) pa bi bilo lepo da vidimo kako oni gledaju na sve ovo.
Da, pa jeste, dosta se on tu batrga zaranjajući u kaljugu i pokušavajući da te razobliči kao provokatora... ali tako mu je to na našoj sceni.
http://www.cracked.com/article_19460_5-classic-movies-that-were-made-possible-by-insane-schemes.html (http://www.cracked.com/article_19460_5-classic-movies-that-were-made-possible-by-insane-schemes.html)
Van Peebles je realno najjaci...
Tja, pa i ja sam dao da me testiraju, sve dok krv više nije htela da teče iz hladne ruke a nisam dobio ni približno para kao Rodrigez.
URL=http://imageshack.us/photo/my-images/191/chavamike.jpg/](https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg191.imageshack.us%2Fimg191%2F2802%2Fchavamike.jpg&hash=98945be7fade4a82fad087e6852d7b52b37e621a)[/URL]
modni detalj za jesen zimu naseg nezadovoljstva
BOMBA U 10 I 10 Časlava Damjanovića je specifičan partizanski film koji govori o urbanim diverzantima za koje mi samo na osnovu aktivnosti naslućujemo da su partizani, pošto ne bi inače u SFRJ bio snimljen film o nekim drugim antifašističkim herojima, koji pripremaju ubistvo ozloglašenog SS pukovnika. Činjenica da se za junake ne zna da li su komunisti odnosno partizani proističe iz toga što je film nastao u koprodukciji sa američkim partnerima i namenjen je bio internacionalnom tržištu na kom je čak prošao dosta solidno i uspeo da se dokopa američkih bioskopa, dobivši čak dosta solidne kritike ako imamo u vidu da je ipak reč o filmu B-kapaciteta snimanom u SFRJ.
Drugi specifičan aspekt ovog filma jeste veliki akcenat stavljen na akciju koje inače ima i u partizanskom filmu ali kod Damjanovića su to akcioni set-pieceovi u kojima nema nikakve ni sentimentalne ni političke dimenzije. Ovo je čista akcija, i to prilično solidno razvijena.
BOMBA U 10 I 10 je pre svega uspeo B-film gledano iz američke vizure. Jugoslovenski filmski radnici su mu dodali klasu više i približili ga nekim ozbiljnijim produktima i to se vidi već u prvim kadrovima filma.
Scena sukoba na ruševini u kojoj gine diverzant kog igra Rade Marković spada u red najmaštovitijih, najnasilnijih i najuzbudljivijih akcionih scena u našem filmu. Očigledno je zahtev američkih korpoducenata bio da se uvede više exploitationa, i Damjanović je to vrlo vešto sproveo. Iako je u par scena na granici da sklizne u čist exploitation, on uspeva da te zahteve vešto integriše u narativ.
Scenario je pisam sam Damjanović u saradnji sa Vincent Fotreom, scenaristom živopisnog opusa u kome se nalazi i jedan od kultnih kratkometražnih Red Scare filmova edwoodovskih dometa, i Vlastom Radovanovićem koji je u ovo vreme bio još uvek svež posle uspeha izvanrednog SAŠE. Njihov scenario je odličan, precizan je, ima zanimljivu intrigu i lukavog Nemca negativca koji ima vrlo specifičnu personalnost i pravi je filmski villain u najboljem smislu. Igra ga Branko Pleša koje je već u filmu VETAR JE STAO PRED ZORU igrao sjajnog islednika Nedićeve policije, i ovde ponovo igra Nemca sa masterplanom kako da namami urbane gerilce u klopku.
U glavnoj ulozi je američki B-glumac George Montgomery, pa pošto su svi nahovani on ne odudara previše od ostatka ekipe koja je odlična, njegovog sidekicka pri početku igra Rade Marković koji je u borliačkim scenama začuđujuće agilan, a potom ga preuzima Aleksandar Gavrić kao sidekick. Rada Đuričin igra nežnu devojku koju su Nemci ucenili da se infiltrira. Dakle, ekipa je na nivou i svi se postavljaju dobro, u funkciji jednostavne i efektne priče.
BOMBA U 10 I 1O definitivno nije klasik partizanskog filma jer se u startu može postaviti pitanje govori li ovaj film uopšte o partizanima i vrlo je zanimljivo pitanje da li je u ono vreme kritika uopšte postavila to pitanje totalne apolitičnosti junaka. Ovde se čak kao dominantan motiv pre svega uzimaju lični razlozi, borba za opstanak i osveta. Čak glavnog junaka ni ne zanima okupator već ubistvo SSovca koji mu je ubio brata.
Film je snimao Nenad Jovićić u dinamičnom stilu koji je imao i u SAŠI, i po korišćenju pokreta kamere i stilu ova fotografija više liči na radove Đorđa Nikolića nego na Jovičićev takođe izvanredni stil.
Damjanović je kasnije režirao jedan slabiji partizanski film REKVIJEM. Ali BOMBA U 10 I 1O ostaje obavezna lektira kako za ljubitelje WW2 filma tako i za one koje zanima jugoslovenski triler.
* * * / * * * *
Sjajno! Zbog ovog filma smo se u osnovnoj skoli (bar u mom odeljenju) svi podvlacili pod stolove cim bi neko pogledao u sat i uzviknuo: 10 i 10!!! Danas to nije smesno, a kamo li nastavnici u ono vreme....
Će pogledamo i Bombu.
Nego, imaš li kakvih informacija kad je tačno snimana Moja luda glava, jer stvarno me podsjeća na Prljavog Harija. Kamenolom na kraju! A pjesma o Bati je savršena 8-)
Inače, ne znam ništa o internim odnosima, ali Šotra se mogao naći prozvan, mislim ipak je on snimio sav taj Mir Jam. Ali treba razumjeti čovjeka, prošli put kada j imao toliku produkciju na raspolaganju a uzeo istorijsku temu snimio je Boj na Kosovu. A bolje da nije.
RTS ne da nije snimio ništa o skoroj prošlosti, nego mi nemamo ni obrađen Prvi svjetski rat, a kamoli kasnije.
Pa snimana je pre DIRTY HARRYja ali ne i pre COOGANa. Moj otac se seća tog snimanja jer je u susednoj kancelariji spremao nešto svoje. Inače, taj reditelj Vuk Vučo je bio poznati beogradski plejboj, kasnije se odselio u Pariz. Njegov otac je bio poznati Aleksandar Vučo, zapamćen po pretapanju filmskih traka u neke patike za slet i sl.
Zahvaljujući Rapidshare/FileFactory entuzijazmu hrvatskog naroda za očuvanjem televizijske baštine, dokopao sam se vrlo solidnog TV ripa televizijskog filma MIŠOLOVKA WALTA DISNEYA. Ovaj TV film mi je bio naročito zanimljiv jer se meni Zoran Ferić izdvojio kao najzanimljiviji savremeni hrvatski pisac čija su oba romana zaista izuzetno zanimljiva za ekranizaciju.
Priču MIŠOLOVKA WALTA DISNEYA sam čitao u istoimenoj zbirci i ona svakako ima potencijala za ekranizaciju ali ovo što je reditelj Eduard Tomičić uradio, kako na planu adaptacije tako i u samoj režiji deluje preagresivno, pregroteskno jednim delom i prekomplikovano za televizijske uslove u kojima je snimano i na kraju ovaj TV film više deluje kao neku studentski film sa dosta treš estetike u sebi u kojoj ne uspeva da bude sasvim dosledan. Veliko je pitanje koji je zbilja bio horizont Tomičićevog postupka, da li je on želeo da ode put Raimija ili Coenovih, ali ovo kako je sada deluje dosta neujednačeno, dramaturški naivno, ali u određenom smislu vredno poštovanja na nivou eksperimenta.
U tumačenju Ferićevog pisanja, Tomičić greši utoliko što pokušava da kao apsurdne i prenaglašene tretira apsekte Ferićeve realističke postavke koje su kod samog pisca uvek čvrst osnov za njegovu vlastitu iracionalnu nadogradnju. Ovako, kada se taj osnov već iščaši onda piščev glavni adut a to je rafinirano, kronenbergovsko baratanje groteskom i apsurdom ne može da dođe do izražaja.
Tomičićev rad je u tom smislu zaslužio poštovanje isključivo kao simpatičan eksces, značajan samo za Ferićeve fanove i ljubitelje trash bizarre cult estetike.
Klint pokrao Batu! 8)
Kim Džong-ilov unuk i zvanično počeo da studira u Mostaru - puče bruka! 8-)
Imaš li nade za ovo?
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,8626.msg371318.html#msg371318 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,8626.msg371318.html#msg371318)
Studentski film Vlade Mančića RAKETE, jedno od kultnih FDU ostvarenja, sada može da se vidi i na netu...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/rakete-vladimira-mancica.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/10/rakete-vladimira-mancica.html)
"Tako mi čukundedovih gusala, ja imam moć"
xrofl
Pogledao sam španski romantični triler AGNOSIA Eugenio Mire. Moram priznati da sam sa izvesnom nostalgijom uživao u određenim naivnostima Mirinog postupka jer je to vrsta filma kakve smo svojvremeno kao studenti mislili da ćemo snimati kada porastemo, mešavina istorijske rekonstrukcije, Euro-miljea, trilera, intrige i sl. Na kraju, na tom tragu snimljen je samo ČARLSTON ZA OGNJENKU kod nas, a AGNOSIA je zapravo vrlo sličan film, samo sa čvršćim i složenijim zapletom.
Film govori o devojci koja posle encefalitisa ima problem da filtrira senzacije iz svoje okoline i zbog toga živi u svojevrsnoj poluizolaciji. Kao ćerka poznatog industrijalca, za nju se pretpostavlja da zna tajnu njegovog izuma koji početkom 20. veka može da bude izuzetno značajan u vojnoj industriji. Nekoliko strana pokušava da dođe do te tajne i počinje da se odvija jedan vrlo kompleksan plan kako da se to ostvari.
Ako imamo u vidu da je AGNOSIA mešavina žanrova, film dosta dobro funkcioniše kao celina i nije previše nekoherentan. Činjenica je da se ne može eksploatisati kao jasno žanrovski profilisan rad, ali mislim da je dovoljno jasan za evropsku publiku. Eugenio Mira i Antonio Trashorras postavljaju svoj film na pola puta između Soderberghovog KAFKE i nekog konvencionalnijeg trilera iz epohe, i otud utisak da je reč o filmu koji je u žanrovskom smislu nedorečen. Naročito je zanimljivo to da se trilerski deo priče razreši pre samog razrešenja filma i da je finale isključivo bazirano na melodrami i odnosima među likovima što je zanimljiv preokret u odnosu na očekivanje koje Mira i Trashorras dotle izgrade.
Kao i inače kad je reč o španskim filmovima, realizacija je na vrhunskom nivou, i Mira gradi odličnu atmosferu i poigrava se sa artificijelnošću svoje rekonstrukcije epohe na vrlo pametan način, uspevajući da plasira dosta lepih slika koje na kraju ipak nisu same sebi svrha. AGNOSIA je Mirin ozbiljan ulazak u predvorje prve lige savremenih španskih reditelja koji imaju međunarodnu perspektivu. Ipak, sasvim je moguće da ga kao i Mateo Gila čekamalo duži put do pune afirmacije.
* * * / * * * *
Shia LaBeouf is attached to play a giant in a quirky love story with the working title of "A Giant" at Lava Bear Films says Variety.
The story follows a girl, broke and running from a series of bad relationships, who moves back home to reconnect with her brother.
Instead she forms a relationship with a 20-foot-tall man-child (LaBeouf) who lives next door. Gil Kenan ("Monster House") will direct from a script he wrote.
Lisa Henson, Jason Lust and India Osbourne will produce. No distributor is yet locked but Universal is a strong possibility.
U.S. Considered Hacking Libya's Air Defense to Disable Radar
By Kim Zetter
October 17, 2011 |
4:36 pm |
Categories: Cyber Warfare, Cybersecurity
Officials in the Obama administration considered launching a cyber offensive against Libya's computer networks last March as part of the NATO-led air strikes against the Qaddafi regime.
The cyberattack would have involved breaking through the firewalls protecting Libyan computer networks in order to disrupt military communications and thwart early-warning radar systems that would detect planes coming in for a strike.
The officials and military officers ultimately decided against the plan out of fear that it would set a precedent for other nations to use similar techniques, according to the New York Times. There were also unresolved questions about whether President Obama had the power to approve such an attack without first informing Congress, and whether there was sufficient time to conduct digital reconnaissance and write the attack code that would have been required to pull off such an attack.
Weeks later, there was talk of using similar techniques to thwart Pakistani radar when U.S. Navy Seals were preparing to launch a kill-mission against former al Qaeda leader Osama bin Laden, who had been hiding out in a compound in Pakistan that was surrounded – some say protected – by Pakistani military troops. In the Pakistan case, the administration nixed the idea again, opting instead to use specially modified helicopters designed to evade radar detection.
"These cybercapabilities are still like the Ferrari that you keep in the garage and only take out for the big race and not just for a run around town, unless nothing else can get you there," an unidentified Obama administration official told the Times.
Had the computer-network attack against Libya gone ahead, administration officials told the Times they were confident the attack code could have been contained within Libya's networks and not spread to other networks to cause collateral damage.
Such questions have become central to cyberwarfare discussions in the wake of the Stuxnet computer worm – a piece of malware that was launched in 2009 against computers in Iran to disrupt that country's uranium enrichment program.
Stuxnet spread beyond the targeted systems, however, infecting more than 100,000 computers throughout Iran, India, Indonesia and elsewhere. Because the worm was skillfully crafted to affect only systems operating at one of Iran's nuclear enrichment plants, it did not harm the other systems it infected.
Srpsko podzemlje prisutno i u islandskom filmu:
"Walk the Line" and "3:10 to Yuma" helmer James Mangold is attached to direct a remake of this year's Icelandic crime thriller "City State" at Tree Line Film and Principal Entertainment says Deadline.
Olaf de Fleur Johannesson's original film is set in the Icelandic underworld and deals with four people whose lives intersect when a foreign mafia decides to take control of the country's drug market.
Characters include a corrupt narcotics officer in love with a hooker, an aging crime boss trying to get out of the game, a Serbian mechanic out to avenge his unborn child's death, and a female cop seeking her own justice on the thugs that assaulted her.
Mangold and Cathy Konrad will develop the property and will produce alongside Danny Sherman and Josh Kesslman. Mangold's next film is "The Wolverine" with Hugh Jackman which will shoot during the first half of next year.
Pogledao sam THE THREE MUSKETEERS Paul WS Andersona u 2D i mogu reći da je završna posveta Berndu Eichingeru apsolutno zaslužena. Bernd je dobio posvetu na jednom filmu koji apsolutno potvrđuje njegovu filozofiju pravljenja evropskog repertoarskog filma sa holivudskim produkcionim kapacitetima ali i sa dimenzijom nekog evropskog doprinosa. Iako je Holivud poslednjih nekoliko decenija za svaku od nih pripremao po jednu Dumasovu ekranizaciju i uprkos tome što je iz tog domena posle Lestera najveće rezultate imao Wallace u MAN IN THE IRON MASK, Andersonov film pravi viđenje za drugu dekadu ovog milenijuma koje je istovremeno kičasto, tehološki aktuelno, steampunkersko i na vrlo zdrav način retro. Anderson svesno rizikuje da opterećujući svoj film aktuelnim specijalnim efektima snimi verziju Musketara koja će najbrže izaći iz mode, ali isto tako kroz saradnju Andrew Daviesa na scenarija, jednog barda BBCjeve škole pisanja, donosi sasvim dovoljno domišljatosti da do kraja cele priče glavni aduti ovog filma budu zapravo vrlo staromodni, vezani za dijaloge, nadmudrivanje i maštovite akrobacije koje su sticajem okolnosti realizovane kroz CGI.
Jedan od ključnih paradoksa na nivou vođenja priče je to da su sporedni likovi kudikamo razrađeniji od musketara među kojima samo Atos i D'Artanjan imaju nešto razvijenije karaktere, i to opet dosta je neobično da nejaki kralj ima razvijeniji lik od Rišeljea koji je dosta pitomo postavljen ako imamo u vidu da ga igra Christoph Waltz. Milla Jovovich kao Milady je odlična u svakom smislu i njen lik je recimo, disproporcionalno razvijen u odnosu na značaj u priču.
Međutim, uprkos ovim neobičnim pripovedačkim greškama, Dumasov roman je toliko podmazana mašina da tu praktično nema greške, a Anderson u pojedinim situacijama uspeva da čak i unapredi neke naizgled očekivano dobre, kao što je recimo maštovit, funkcionalan i upečatljiv kostim koji je dizajnirao Pierre-Yves Gayraud (kakvo prezime za kostimografa :) ).
Ostatak tehničkih rešenja je na nivou i iako sam gledao film u 2D jasno je šta je pripremano kao atrakcija za 3D i srećom film se ne bazira na tim detaljima, i u pojedinim fazama je izuzetno old school što mi je moram priznati prijalo.
THE THREE MUSKETEERS je spada u red filmova koje je naravno teško gledati bez izvesne doze ironije i samim tim nailazi na velike prepreke kako da tu ironiju prevaziđe. Naprosto posle dijaloga u CLERKSima o preduzimačima i radnicima koji su nastradali u STAR WARSu nije lako bez podsmešljivih komentara prihvatiti olako ubijanje pripadnika Kardinalove straže. Ali, ironija je u samoj suštini ekranizacija ovog romana jer reč je o delu u kome su Englezi negativci a najbolje ekranizacije su upravo oni napravili.
Kod nas naravno postoji još ta specifična dimenzija jer nas podseća na ljude koji su svojevremeno verovatno vođeni ovakvim sadržajima poželeli da služe Francuskoj. Shodno tome naša verzija bi bila priča o dečku sa selu nekadašnje Crvene beretke koji želi da pođe očevim stopama ali kada stigne u prestonicu shvati da oni više nisu na ceni...
Kraj filma je postavljen kao poziv publici da ovu inkarnaciju Dumasovog romana učini franšizom, nadam se da će narod to i uraditi.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F52940_eng.jpg&hash=5f30cf0e701746f5429362b5a1f707319dc2e68a)
evo mog rezultata `You are a patriotic and authoritarian Socialist.` dakle, svi smo mi pomalo socijalisti...
http://www.politicaltest.net/ (http://www.politicaltest.net/)
QuoteYou are a cosmopolitan Social Democrat . 15 percent of the test participators are in the same category and 8 percent are more extremist than you.
Zanimljivo...
Quote from: crippled_avenger on 22-10-2011, 00:23:53
evo mog rezultata `You are a patriotic and authoritarian Socialist.` dakle, svi smo mi pomalo socijalisti...
Sa po samo 4% otklona ovo patriotic i authoritarian možeš da baciš i u vodu. Socijalizam te zapravo najviše definiše :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg534.imageshack.us%2Fimg534%2F3633%2F52949engjpg.png&hash=9dcf8990fb89afa8fdcddfc32c4afd268114efb9) (http://imageshack.us/photo/my-images/534/52949engjpg.png/)
Pa nema rezultat `Srbin, prava vjera` pa onda mora ovako...
Protekle sedmice pogledao sam dva bondasta naslova.
Prvi je THE CHAIRMAN J. Lee Thompsona iz 1969. godine a drugi je pilot za seriju SEARCH pod naslvom PROBE iz 1972. godine. Oba ostvarenja, jedan bioskopski i jedan TV film imaju sličan koncept - glavni junak je tajni agent kome su u glavu ugrađeni odašiljači i prijemnici na osnovu kojih štab može da sluša sve šta mu se zbiva i da mu daje savete. U PROBEu postoji još i dodatni element video nadzora.
U oba flma ova vrsta rešenja samo hendikepira pripovedanje i opterećuje film dijalozima i statičnim paralalenim radnjama tokom kojih se kontrolori iščuđavaju ili savetuju oko toga šta bi agent trebalo da radi.
U određenom smislu čak u PROBEu, kontrolori preko ovih uređaja imaju aktivniju ulogu u priči, a s druge strane na nivou postavke CHAIRMAN je ipak zreliji i zanimljiviji film.
Dok je PROBE TV film sa Hugh O'Brianom u bondastoj ulozi high tech detektiva u potrazi za ukradenim nacističkim dijamantima, CHAIRMAN je film u kome Gregory Peck igra biologa poslatog u Kinu da otkrije tajnu enzima koji omogućuje da se biljke gaje na bilo kojoj nadmorskoj visini i u bilo kojoj klimi. Na tom putu Peckov lik susreće i naslovnog junaka, i Mao kao lik ima simpatičan cameo iako zapravo nije nosilac zapleta
Thompson međutim ne uspeva da se izbori upravo sa opterećenjem koje mu donosi insistiranje na toj tehničkoj inovaciji i rezultat je jedan hendikepiran špijunski triler koji previše vremena gubi na besmislene i suvišne scene u štabu.
* 1/2 / * * * *
S druge strane, PROBE više aktivira ljude u štabu a scenarista Leslie Stevens u saradnji sa rediteljem Russ Mayberryjem donosi fascinaciju tehnikom do nivoa kempa. Oni provode značajan deo trajanja diveći se, fetišizujući tehniku, maltene na nivou artefakta i današnjem gledaocu to deluje prilično smešno ali svakako i da beleži duh vremena.
Nažalost, na fundamentalnom nivou, PROBE je ispod proseka tadašnjih detektivskih TV radova od kojih je mnoge režirao baš Russ Mayberry. Međutim, ekscentričnost projekta je učinila da Warner Archive reizda ovaj TV film u formi DVDa. Serija SEARCH je inače išla samo jednu sezonu.
Pogledao sam južnokorejski MO-BI-DIK Park In-jea. Parku je ovo debitantski film i reč je o vrlo solidnom conspiracy trileru koji se srećom dosta razlikuje od recentne osvetničke ponude koja je postala prilično jednolična. Ovaj film će naročito biti zanimljiv ljubiteljima akcije iako nije akcioni film per se, zbog nekoliko maestralno izvedenih i nikada ranije viđenih zahvata, koji naročito mogu zanimljivi i profesionalcima. Park In-je u nekoliko detalja odlazi put nekih rešenja koja niko do sada nije preduzeo.
Ono što je problem filma jeste prilično konvencionalna a u izvesnom smislu i naivna "zavera" koja se plete izvan sistema. Park prikazuje Južnu Koreju koja ima klišetizirane vladare iz senke, tu neku super-strukturu koja vodi celokupan politički, ekonomski i javni život i ta premisa nije naročito ubedljiva, čak i kad je prilično realistično tretirana - naprosto takva zavera je istovremeno opšte mesto, a Park je ne "brani" dovoljno, kao da ni sam ne "veruje" u nju ni na nivou ideologije, ni na nivou žanra. Najbolji conspiracy filmovi svoj efekat nisu bazirali na tome koliko je zavera logićna već sa kolikim je ubeđenjem predstavljena i MOBY DICK upravo u ovom domenu ima najveće probleme.
Glavni likovi novinara su odlični, i glumci uspevaju da relativno ubedljivo predoče likove koji naslućuju da postoji nešto sumnjivo iza terorističkog napada na Balam most u Seulu 1994. godine i počinju da raspliću misteriju koja rezultira time da počinioci nisu osumnjičeni severnokorejski teroristi već da iza svega stoji Vlada ili neko ko stoji iza Vlade. Ovu premisu, nažalost, Park In-je nažalost samo potvrđuje bez značajnijih preokreta u jednom kompetentnom maniru kakav se i očekuje od korejskog repertoarskog filma visokog profila. Uprkos hemiji među karakterima i zanimljivim nijansama u njihovim odnosima, Park In-je ne uspeva da tako pozitivno vlada svim klišeima kojih se dohvata.
Možda i najmanji kliše jeste činjenica da se Park u samom finišu filma koristi najvećim klišeom koji u određenom smislu deluje inovativno baš zbog toga što je toliko pase. Gotovo je neverovatno da neko može u današnjim okolnostima da snimi takav kraj u kome etika, prekidanje štampe u poslednjem trenutku i ubacivanjem vesti koja rešava sve. Međutim, u MOBY DICKu se na kraju rešava baš to.
U određenom smislu čak Park pravi disbalans između zdrave postavke na mikroplanu i problema u sklapanju celine. Da je film na mikroplanu naivniji, celina bi bolje funkcionisala.
Poznato je da je južnokorejski film u većini slučajeva dosta obazriv prema tome kako tretira Sever, a u ovom slučaju, Sever je tretiran kao babaroga kojom Jug plaši svoj narod i zloupotrebljava mit o Severu za svoje opskurne svrhe. To je eto jedan filmski predvidljiv, ali ako imamo u vidu političke okolnosti ipak intrigantan aspekt ovog filma. Na tako nešto smo često nailazili u holivudskim filmovima, ali nešto ređe u kinematografijama zemalja koje stvarno imaju neki problem.
Uprkos svim nedostacima koji ga frustrirajuće slabe, MOBY DICK je vrlo solidan primer snage južnokorejskog repertoarskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Bato, vide li juče šta napravismo Lećeu?
The first "Sherlock Holmes" movie grossed $524 million on a $90 million budget. But three months before it hit theaters, Warner Bros hired writers Michele and Kieran Mulroney to begin work on the sequel, which is now set to hit theaters in December.
Apparently the studio is predicting big numbers for "Sherlock Holmes: A Game of Shadows," because it has now hired Drew Pearce to start writing the script for the third installment, which would once again bring back Robert Downey Jr and Jude Law.
Pearce is a rising star in Hollywood. He is working on Paramount's adaptation of DC Comics' "The Mighty" and is writing the script for "Iron Man 3," which will also star Downey.
Pogledao sam RETREAT Carla Tibbetsa, irsku mešavinu trilera, porodične drame i filma katastrofe. U osnovi ovo je home invasion film na tragu klasika žanra kakve su radili Roman Polanski i Phil Noyce. Međutim, u krajnjem skoru, između ta dva pola, između Polanskog i Noycea, Tibbets ne uspeva da se opredeli pa na kraju RETREAT više deluje kao spisak potencijalnih tema koje se mogu istaći u ovoj priči nego ostvarenje sa jasnom idejom.
RETREAT govori o bračnom paru koji posle tragedije odlazi na ostrvo da se osami i vidi šta će i kako će. Jednog dana pojavljuje se izubijani vojnik koji ih obaveštava da je svet pomorila pandemija i da moraju da se hermetički zatvore u kući. Pošto nema komunikaciju sa ostatkom sveta, par sa skepsom prihvata vojnikovu priču ali isto tako ne znaju kako da se izvuku iz te situacije bez nasilja. Ubrzo naravno kreću sukobi, nasilje i otkrivanje istine koja stoji iza vojnikove priče.
Jedan od problema filma je i to što jedina "istina" koju otkrivamo jeste vezana za vojnika kog igra Jamie Bell dočim traumatizovani par koji igraju Cillian Murphy i Thandie Newton zna sve što se među njima desilo. Otud osnovni konflikt ostaje između para i stranca i razvoj priče, ne razrešava nijedan njihov konflikt, ne produbljuje njihov odnos, ne transformiše njihove likove.
Tibbetsu ne može osporiti da je na lokaciji jedne kuće sa samo tri glumca uspeo da stvori dinamičnu radnju, da postavi relativno ubedljivo likove unutar jedne dosta nategnute premise, i da RETREAT nije dosadan. Međutim, čini mi se da je morao malo više da radi na rediteljskom opredeljenju i da od ponuđenih mogućnosti odabere jednu dimenziju priče koju će produbiti. Ovako RETREAT ostaje prijatan film lišen fokusa.
* * 1/2 / * * * *
Za sve nevjerne Tome! 8-)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg42.imageshack.us%2Fimg42%2F9664%2Ftestsxj.jpg&hash=0ef61b26fc063f7f6edc08b3ac426ec1a2fdfe51)
iznenađen sam i uvređen mojim rezultatom. Osjećam se kao neki mlakonja.
Quote from: crippled_avenger on 24-10-2011, 11:37:24
Bato, vide li juče šta napravismo Lećeu?
samo se zagrijavamo za Farselonu 8-)
You are a cosmopolitan Social Democrat . 15 percent of the test participators are in the same category and 86 percent are more extremist than you.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg542.imageshack.us%2Fimg542%2F6733%2F53730eng.png&hash=c2b287a64f2eafc3421fcfb7feb598006ceb703a)
mlakonja, rekoh! 8-)
Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. :) Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.
Ma sigurno je folirao odogovore. -_- Ili nas ovde kolektivno troluje godinama na forumu.
Ili pati od šizofrenije. :?
Quote from: crippled_avenger on 25-10-2011, 13:35:23
Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. :) Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.
Aha. Znači, moj je ženski. Ali ekstremistički. Valjda ekstremistički ženski vredi kao običan muški? :)
Jao, sad moram i ja da uradim, a 'teo sam da se oduprem. Ček.
Liberal Cosmopolitan
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F53792_eng.jpg&hash=f78696f7ba01e48b98f08b9f16b33afa712fc04b)
Sounds about right.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi542.photobucket.com%2Falbums%2Fgg429%2FBojan_B%2Fmobile%2520uploads%2F52946_eng-picsay.png&hash=36faa2cc0315750184586d400477f1ef46229bfb)
Mogu da zivim sa ovim :-)
Koliko šizoidnih ovde... :lol:
I svi do jednog komunisti. :cry:
Ta šta fali? Komunizam ima lepe ideje u teoriji...:)
Democratic National Liberal
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F53810_eng.jpg&hash=8d8b04029037a5f0f7f95f6398da62adde2a0cdf)
mislim da sa komunizmom stvari stoje kao sa onim sto je neko lepo kazao za nedavnu zurku "devedesete" - da moze da ih voli samo onaj ko ih nije ziveo
nisam čuo za tu žurku ''Volim devedesete'', ali zato znam za jednu još bolju žurku: ''Volim devedeseto'' 8-)
P.S. Tarzanija će me u grob otjerati 8-)
Quote from: crippled_avenger on 25-10-2011, 13:35:23
Bato, srećom ne testiraju na homoseksualnost, ti bi sigurno ispao H-pozitivan ako si ovakav politički. :) Moj rezultat je kakav-takav ali je muški.
Test je prevara, odgovorno tvrdim da su mi jajca smanjena fazoniranjem spiska pitanja.
Primjer: ispadoh pacifista jer su se pitanja odnosila samo na ''da li podržavate napad a neku državu ako ona kriši ljudska prava ili posjeduje određene resurse''. Ja kliknem ''ne'' i obrukam se 8-)
Quote from: Father Jape on 25-10-2011, 13:52:21
Ma sigurno je folirao odogovore. -_- Ili nas ovde kolektivno troluje godinama na forumu.
šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?
Ja sam vrlo korektno ljudsko biće, otvoreno za sve vrste dijaloga 8-)
Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?
To je ispao Ghoul. :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F53856_eng.jpg&hash=bd41a6ecd250cc90a255bf100e1d8656c4d63743)
Čini se da ovaj test dobro meri doslednost u stavovima. Što dosledniji odgovori, veći procenat u kategoriji. Što znači da manji procenat znači ili nedoslednost ili nedefinisanost. Ne znaš šta je gore. :)
Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43
šta bre vi zamišljate da sam ja, neki nacional socijalista?
Naravno! Šta bre ti zamišljaš? Da bi u suprotnom bio ikome zanimljiv?
Svadja na visokom nivou (http://www.youtube.com/watch?v=pxaM0U0lV70#)
Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 21:06:43
Primjer: ispadoh pacifista jer su se pitanja odnosila samo na ''da li podržavate napad a neku državu ako ona kriši ljudska prava ili posjeduje određene resurse''. Ja kliknem ''ne'' i obrukam se 8)
Ti Bato ko Lalosa kad su odveli na front, i rekli mu , idi sad i jurisaj na brojno nadmocnijeg neprijatelja.
A On kazo, ta nemojte mene slat, ja cu se odmah pomirit. xflowy
To bi Stipan uradio, Bata NIKAD! 8-)
A jes, jes Stipan,ne vidi baka dobro. :lol:
You are a cosmopolitan Social Democrat. 15 percent of the test participators are in the same category and 25 percent are more extremist than you.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F54188_eng.jpg&hash=ddb38f0e1059f0b529e14cd8e03292baccd0ccfc)
разочаран сам, чак је 1/4 екстремнија од мене, с друге стране, прилично сам сигуран да сам фундаменталиста и милитариста
Ovo "fundamentalist" treba čitati kao religiozni fundamentalista. Ako ti je skala blizu 100% secular onda bi se zapravo moglo reći da si sekularni fundamentalista. Ovo "militarist" verovatno treba čitati kao imperijalista.
Quote from: Bata Živojinović Karan on 25-10-2011, 22:59:59
To bi Stipan uradio, Bata NIKAD!
Tebe kad god sjebu na Stipana se vadiš? A?!
Sudeći po malom uzorku ovde, životna sredina definitivno nema šanse u borbi sa čovekom.
You are a social democratic Cosmopolitan
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.politicaltest.net%2Ftest%2Fgraphic2%2F54245_eng.jpg&hash=3753abd37941d5c56709cbacbf8cd967348a41e5) (http://www.politicaltest.net/test/result/54245/)
Quote from: Stipan on 26-10-2011, 12:39:31Tebe kad god sjebu na Stipana se vadiš? A?!
ajde ne spamuj po Kripovom topiku 8-)
Quote from: D. on 26-10-2011, 15:50:25
Sudeći po malom uzorku ovde, životna sredina definitivno nema šanse u borbi sa čovekom.
pa naravno kad prokleta priroda pobjeđuje 8-)
Pogledao sam južnokorejski film POONGSAN Juhn Jaihonga koji je snimljen u produkciji i po scenariju Kim Ki Duka. Kim Ki Duk je meni bio jedan od gateway reditelja za savremeni južnokorejski film. Posle nekoliko remek-dela i nekoliko solidnih filmova početkom i sredinom dvehiljaditih zašao je u čudnu fazu u kojoj je između ostalog počeo da se gotovo lucbessonovski angažuje kao producent i scenarista, na filmovima svojih štićenika koji su često zalazili u žanrovske vode izvan art-house pristupa po kome je on poznat.
POONGSAN je jedan od tih filmova, akcioni film u osnovi kome Kim Ki Duk kao scenarista daje jednu egzistencijalističku dimenziju, pošavši od koncepta konstantnih dilema postavljenih pred junake u seriji 24 (sa kojom ima izvesnih dodirnih tačaka) prelamajući to sa svojim prepoznatljivim motivom junaka koji ništa ne progovara. U pojedinim momentima, Duk na nivou scenarija sjajne stvari ali isto tako neke dobre situacije razvodni ili ih iz potentne faze prevede u jeftinu političku alegoriju, ali mnogi od tih nedostataka nisu samo manjkavost scenarija nego i slabost Kim Ki Duka kao producenta koji je morao biti suroviji prema materijalu u montaži.
Jaihongov problem pak je to što je POONGSAN za nijansu slabije realizovan od ostatka savremenih korejskih akcijaša koji umeju da impresioniraju svojom veštinom. Jaihong je kompetentan ali isuviše konvencionalan i statičan u odnosu na ono što se recimo može videti u MOBY DICKu, SECRET REUNION, MARINE BOYu i sličnim naslovima.
To je šteta, pošto Kim Ki Dukov scenario ulazi dosta radikalno u neka pitanja ovog konflikta pokazujući vrlo detaljno igre između Severa i Juga, priče o oportunim disidentima koji beže sa Severa sa krajnje mutnim namerama, i južnjačkoj tajnoj službi koja ne preza od ucene kako bi ih iskoristila u propagandne svrhe. Kao i glavni junak, Kim Ki Duk nije ni na jednoj strani, ali ako imamo u vidu infantilizaciju sukoba Severa i Juga sprovedenu upravo kroz upliv disidenata onda je POONSANG jedan vrlo provokativan film jer dovodi u pitanje motive tih ljudi.
POONSANG je otud tehnički slabiji ali pripovedački i ideološki zanimljiviji od MOBY DICKa koji sam takođe nedavno gledao i sa kojim se tematski dotiče.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Soderberghov CONTAGION i ne mogu reći da se sasvim otrgao od onog lošeg manira u koji je zapao posle ERIN BROCKOVICH a opet ne mogu da osporim da je posle dužeg vremena snimio film za koji mu se ne mora previše gledati kroz prste. GIRLFRIEND EXPERIENCE je bio znak comebacka, zatim je usledio INFORMANT i ova dva filma je pokazao da je i dalje respektabilna sila u formama koje su bliske američkom nezavisnom filmu. U CONTAGIONu, Soderbergh igra na veliko, igra na mejnstrim uspeh, na film katastrofe, pokušava da snimi TRAFFIC na temu virusa i epidemija koje su se dešavale poslednjih nekoliko godina tipa SARS i H1N1, i u tome uspeva tek delimično. Soderbergh je napravio jedan od najefektnijih mejnstrim filmova devedesetih kad je snimio OUT OF SIGHT, i CONTAGION nije film tog kalibra, a ambicije su mu čak i veće.
CONTAGION je film koji bi retko koji reditelj uradio dobro, naročito u ovoj formi baziranoj na epskom zahvatu i sa prilično suvim scenarije Scott Z. Burnsa sa kojim Soderbergh često radi u poslednje vreme iako je ranije imao mnogo bolje saradnike. Burns je najslabiji pisac od svih Soderberghovih saradnika poslednjih godina i čini se da njegov scenario na nivou dijaloga ili maštovitosti postavljanja situacija ne uspeva da isprati tako ambiciozan zamah kome se reditelj okreće.
S druge strane, na pola puta između svog punog mejnstrim kapaciteta i indie javašluka kome je bio sklon, Soderbergh ne pravi ni neke naročite rediteljske bravure.
Ipak, CONTAGION ima odlične glumce, zvezde na svim mestima u podeli i ima u sebi dovoljno onog klasičnog političko-dokumentarnog potencijala koji je krasio francuski i italijanski a jednim delom i američki politički film sedamdesetih, tako da to sve uspeva da uveže ove razne elemente u celinu. VARIOLA VERA, recimo, ostaje nedostižni standard u odnosu na CONTAGION. Priča o tome kako se gledaocima peru ruke posle ovog filma je glupost, i likovima i bolesti se prilazi hladno, ali ne u cronenbergovskom smislu već naprosto nema tu nekog žara na bilo kom nivou.
Mislim da je lilit najpozvanija da prokomentariše ovo što smo videli u CONTAGIONu, koliko to ima smisla, i mislim da je to važno, naročito za sve nas koji volimo da se lečimo preko Wikipedija i filmova. Što se mene, kao relativno upućenog patofoba tiče, CONTAGION mi nije otkrio neka nova saznanja, ali ne mogu da kažem ni da mi je bio dosadan niti da se osećam da sam izgubio vreme gledajući ga.
Otud mi je i utisak o ovom filmu neutralan, Soderbergh se latio jedne zahtevne forme, a rezultat je podnošljiv, aseptičan.
* * 1/2 / * * * *
Vrlo je neobično gledati filmove poput TRESPASSa Joela Schumachera. Prvo, za nas koji volimo Waltera Hilla nikada neće biti drugog TRESPASSa i ovakvo ponavljanje naslova jednog kultnog filma samo odaje utisak bezobrazluka i nevaspitanja autora, ponašanja kao da oni ne znaju ili ne mare za ovaj izvanredan raniji film ili pak snimaju ostvarenje koje se nikada neće ni naći u istoj ravni. Rezultat je bez sumnje ovo drugo što opet čudi jer Schumacher je bio važan oslonac holivudskog mejnstrima, snimio je nekoliko odličnih filmova, i sad kad ga vreme pregazilo nije morao da posrne u neke čudne B ili pre bi se reklo polu A vode. Ako je Schumacher neko na koga se ne računa naročito ozbiljno, i ako je Nicolas Cage uspeo da napravi karijeru na dva koloseka i da nekako istovremeno hibernira u mejnstrimu i koprca se u B-produkciji, onda scenarista Karl Gajdusek i Nicole Kidman svakako nisu ljudi od kojih je industrija digla ruke.
Imena koja su nagažovana na ovom filmu sugerišu da je ovo ipak nekada bio relativno ozbiljan projekat, i otud je nejasno da se tako ozbiljni aduti odigraju na jedan prilično slab scenario koji ne predstavlja Gajduseka u naročito dobrom svetlu i da se prilično ozbiljni resursi utuku u nešto što spolja izgleda kao film za bioskope a na kraju ne dobija ni priliku da u tim bioskopima zaigra.
Daleko od toga da je TRESPASS dobar film, i daleko od toga da je uskraćen što nije bio u bioskopima ali gledali smo i gore stvari od ovoga. Otud, rekao bih da je ovaj film nastao kao neka opskurna kombinacija svojih producenata predvođenih Avi Lernerom. Ovaj nekadašnji asistent Menahema Golana iz godine u godinu deluje kao producent koji će konačno ispuniti Golanov san i uz dno DTVa istovremeno proizvoditi i art house favorite, i u tome je povremeno uspevao, setimo se izvanrednog SOLITARY MAN. Međutim, on nikako da se probije u sam centar klasičnijeg repertoarskog mejnstrima, a neverovatno je da uprkos angažovanju ovakvih profija (recimo DP je bio Andrzej Bartkowiak koji je prerastao ovu profesiju i jedno vreme bio čak i reditelj) ne uspeva da postigne pravi rezultat.
Jedan razlog može biti to što ovakav film, kakav se ne bi desio major studiju pokazuje koliko je ipak bitan ozloglašeni development i kreativni sektor studija a drugi je da je sve ovo neko opskurno pranje para koje rezultira ovakvim polu-proizvodima.
U svakom slučaju, TRESPASS je prilično vešto realizovan besmislen film sa campy glavnom ulogom Nic Cagea čije su ambicije i rezultati prilično čudni i neprilagođeni kontekstu savremene scene.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam IN TIME Andrew Niccola i posle ovog filma on i dalje ostaje autor koga treba pratiti iako PONOVO potpisuje film koji nije u pravoj meri zaokružen. Ako ostavimo po strani pisanje THE TRUMAN SHOWa i izvanrednu GATTACAu, Niccol je u ostataku svog opusa stalno bio nadomak velikog rezultata ali ga nije postizao. U filmu IN TIME on je verovatno najdalje od velikog rezultata do sada, ali je to opet dovoljno da nam pruži jedan vrlo zabavan i pre svega duhovit film.
Premisa o vremenu koje ljudi moraju da kupuju kako bi preživeli i uopšte o vremenu kao moneti nije nova u SF prozi, tako da možda i nije u redu što se Niccol potpisuje kao samostalni scenarista ovog filma. Time, međutim, s druge strane i preuzima odgovornost za ono što u ovom filmu ne valja a to je činjenica da on postavi premisu i onda nema tačnu ideju šta da radi sa njom tako da priča umesto da napreduje uglavnom stagnira, počinje da se vrti u krug i na kraju se razreši. Na tom putu od početka prema kraju Niccol uspeva da bude izuzetno duhovit, sporadično intrigantan, mada ne u meri u kojoj bi trebalo, uspeva da suptilno provuče blue collar ideološku emociju, ali sve to nije dovoljno da prikrije suštinske kako strukturalne tako i supstancijalne nedostatke ovog scenarija.
Kada se tome doda konceptualno čitljiv ali dosta aljkav dizajn retro-futurističkog sveta, onda IN TIME ponajviše počinje da liči na Carpentera iz THEY LIVE i ESCAPE FROM NEW YORK faze s tim što naravno Niccol više voli da se valja po glibu jeftine cerebralnosti nego totalnog pulpa koji privlači Carpentera. Ta carpenterovska dimenzija naravno u mom pogledu na stvari nije adut, ali iz nje Niccol crpi izvesnu naivnu blue collar anarhičnost koja da je IN TIMEu određeni šarm.
Kada se tome dodaju odlične zvezde Justin Timberlake, Amanda Seyfried i Cillian Murphy u glavnim odnosno Olivia Wilde u ključnoj sporednoj ulozi, dobijamo film koji se stalno graniči sa odlilčnim a na kraju tek na mah uspeva da bude vrlo dobar. S druge strane, upravo zvezde drže film u životu čak i u svetlu iznenađujuće salbih ostvarenja nekih dokazanih članova ekipe kao što je recimo čuveni DP Roger Deakins.
IN TIME ne deluje kao film koji je mnogo koštao i mislim da će biti zapamćen kao zanimljiv eksces i kao jedan od šarmantnih SF naslova kojih je zapravo sve manje i manje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PANKOT NE E MRTOV Vladimira Blaževskog, jedan od filmova iz bivše SFRJ koji je najčešće pominjan ove sezone posle TILVEE ROŠ i zbilja reč je o jednom dosta simpatičnom filmu u kome se osećaju određene osobine starog jugoslovenskog filma, kako pozitivne tako i negativne.
S jedne strane, Blaževski spada u onu staru školu reditelja koji poštuju filmsku priču i smatraju je značajnom, a to je prava retkost u današnjim okolnostima, i još je ređe da takav pristup filmu bude vrednovan. S druge strane, Blaževski je reditelj koji u svom postupku baštini sve ono što smatram najspornijim kod jugoslovenskih reditelja i mislim da je mogao da napravi znatno efektniji filma da se nije u tipičnom SFRJ maniru opterećivao nevažnim scenama, detaljima i digresijama umesto da je napravio fokus na kljulne dramske tačke filma. Ovako imamo filma koji je u pojedinim deonicama predug i isprazan a u pojedinim ako ne najdirektnije nejasan a onda baziran na masi podrazumevanja.
Kao i PARADA i ovaj film govori o okupljanju stare ekipe koja u novim okolnostima, u organizaciji nekog NGOa mora da odradi poslednji zajednički posao. Ovde je reč o pank bendu koji se raspao pre 17 godina (sic!) kada je bio najveći u zemlji. Iako pozicija benda o kome se u ovom filmu govori sugeriše da su imali mesto u SFRJ, hronologija sugeriše da se misli na FYRM, međutim, generalno godišta u ovom filmu su malo pomerena.
Kao i u HI-FI Blaževski dočarava teskobnu socrealističku atmosferu Skoplja, dodatno ruiniranog tranzicijom, ali je u prikazu miljea znatno ubedljivi nego što je bio u HI-FI i umesto stagnacije, Blaževski zapravo u trećem filmu postiže najbolji rezultat.
Čini se da je HI-FI imao temu koja se bazirala na dosta apstraktnom mladalačkom nezadovoljstvu i nekakvoj neubedljivoj subkulturi tok se u PANKOT NE E MRTOV, Blaževski bavi starenjem, prolaznošću, žanrom koji nije aktuelan i ljudima koje je pregazio život.
Naravno da u tom gaženju junaka, Blaževski dolazi do granice koju jugoslovenski reditelji inače i dotiču i prekoračuju da to je da imaju negledljive junake koji ne zaslužuju da se o njima snima film, ali to sve ide u rok službe, i to je u ovom filmu delimično prevaziđeno solidnom igrom glavnih glumaca.
PANKOT NE E MRTOV nije epohalan film, ali deluje kao naslov koji i u dobrom i u lošem smislu uspeva da oživi duh jugoslovenske kinematografije. Iako nema mladalačku energiju kakvu je imao Košakov AUTSAJDER kada smo doduše svi mi bili mlađi, može se tumačiti upravo na toj liniji.
* * 1/2 / * * * *
Will drži stvari realnim. Da ne kažem Realnim -
http://www.vijesti.me/kultura/ako-je-pukovnik-postao-pokojnik-da-li-to-znaci-da-su-dzelati-dobili-jare-pare-clanak-44488 (http://www.vijesti.me/kultura/ako-je-pukovnik-postao-pokojnik-da-li-to-znaci-da-su-dzelati-dobili-jare-pare-clanak-44488)
Da je imao malo više smelosti da prosrbuje malo pa kaže i kako je Mladić delovao kao nekakav dementni starac dok je odvođen u Hag itd. Mislim, zna se šta ja mislim o Mladiću, ali malo da se zamuti voda...
Meho, šta god ti mislio o Mladiću uvek se, kao i ja, obraduješ kad se sretneš sa biološkinjom iz Bosne. :) A od Biljane do Ratka je samo korak...
Pogledao sam LA POSSIBILITE D'UNE ILE ekranizaciju vlastitog romana koju je Michel Houellebecq sam realizovao kao scenarista i reditelj. U ovom filmu, Houllebecq s jedne strane kao da uspeva da dokuči šta bi, uslovno rečeno, bilo idealno kao pristup u stilskom smislu, ali suštinski ipak ne uspeva da napravi smislen film koji zbilja funkcioniše.
Ono što je Houllebecq uspeo da napipa jeste da bi za njegovu poetiku idealan bio cronenbergovski pristup u kome bi se kroz naizgled konvencionalno građenje priče ulazilo u eventualnee filozofske implikacije. Za razliku od ranijih ekranizacija koje se bile ili atmosferične ili se bazirale na pokušaju da prepričaju zaplet i melodramu romana, Houellebecqova u sebi ima nešto od atmosfere SF filmova sedamdesetih i naslova kao što je BROOD.
Nažalost, ono što Houellebecq nema jeste pravi dramski naboj. Njegov film naizgled ima zaplet a u stvari je film stanja, film o unutrašnjim promenama lika, koje nisu jasno mapirane i objašnjene i na kraju sve se pretvara u jednu dosta impotentnu razglednicu. Međutim, na BROOD me je podsetila ta ballardovska atmosfera pre svega vezana za arhitekturu ambijenata u kojima se priča odvija, i ta jednostavnost rediteljskog pristupa koja je podsetila na ranog Croneberga (naravno bez deformiteta, gorea i sl.).
Nažalost te dobre indikacije i jedno suštinski hrabro i samokritično eliminisanje suvišnih delova romana ipak nisu dovoljni da POSSIBILITE bude išta više od jednog jako simpatičnog arty ekscesa i ništa više.
Houellebecq je jedan od retkih pisaca čije je skoro svako delo ekranizovano i nijedna od tih ekranizacija nije uspela da dostigne sav potencijal dela. Nažalost, za razliku od Crichtona, Houellebecq nije uspeo ni sam da zarobi ono što je želeo na filmu, ali ipak mislim da je dao jasnu ideju o nekom eventualnom pravom putu.
* * / * * * *
Čist Cronenberg
http://www.blic.rs/Vesti/Hronika/287491/Radiolog-slikao-gole-pacijentkinje-i-cuvao-pedofilske-fotografije (http://www.blic.rs/Vesti/Hronika/287491/Radiolog-slikao-gole-pacijentkinje-i-cuvao-pedofilske-fotografije)
Koliko god da sad to s moje strane bilo neukusno jer, naravno da nije prijatno znati da je neko slikao takve slike bez pristanka ljudi na slikama, ne mogu a da se ne zapitam šta fotografiju ovog tipa čini "pedofilskom"? Verujem da deca na njima nisu postavljana u provokativne i eksplicitno seksualne poze. Da, bila su naga, ali da je nagost deteta sama po sebi "pedofilska", deca bi se kod lekara pregledala obučena. Dakle, pretpostavka je da je autor fotografija na neki način fotografije koristio u sverhu seksualnog samozadovoljavanja (eventualno trgovine sa likeminded individuama), ali šta da su to normalne fotografije obučene dece a on ih koristio u istu svrhu? Da li bi to i takve slike učinilo "pedofoilskim"?
Ako sam dobro razumela članak, našli su kod njega i dečju pornografiju (pretpostavljam, prepoznatljivo takvu) i slike pacijentkinja (prema članku sudeći, to su bile odrasle žene).
Aha, tačno, dakle, to su dve odvojene kolekcje fotografija. Onda moja zapitanost nema smisla i povlačim je, plus stidim se što sam nepažljivo čitao.
Komsinica moje drugarice radi u toj bolnici tako da cu pokusati da iskopam jos detalja o radiologu koji se igrao doktora...
Pogledao sam GILDA LIVE Mike Nicholsa, koncertni film u kome je zabeležen brodvejski nastup čuvene komičarke Gilde Radner koja je jedna od članova izvorne podele SNLa i značajnih ličnosti na komičarskoj sceni sedamdesetih. Nichols se ovim koncertnim filmom pozabavio u dokumentarističkom maniru bečežeći kako sam njen nastup tako i zavirujući malo iza scene u toku predstave. Ipak, primarni fokus je pre svega beleženje nastupa odnosno pogled iz vizure publike, i Nichols vešto koristi odlaske iza scene tokom kojih se Gilda priprema za sledeću tačku da zapravo pređe preko manje zanimljivih deonica.
Gilda Radner je bila talentovana i u verbalnom i fizičkom humoru ali u ovom nastupu naročit akcenat je na pevanju pa ne čudi da se kao najuspelija numera i smatra pesmica LET'S TALK DIRTY TO THE ANIMALS koja je kasije bila i u repertoaru drugih komičara (na YT se može naći baš snimak iz GILDA LIVE).
U svakom slučaju, GILDA LIVE je važan dokument za ljubitelje američke komedije i njene istorije ali svakako da je reč o zanimljivom i duhovitom nastupu u kome mogu da uživaju i oni kojima istorijski pregled nekog žanra nije prioritet.
* * * / * * * *
Konačno sm posle dug potrage uspeo da lociram POTRAGU ZA ZMAJEM Janeta Kavčića, film za kojim sam tragao pre svega zbog činjenice da je na njemu autor priče Žiika Mitrović koju je posle u scenario pretvorio Slavko Goldstein, sa kojim je Mitrović inače radio na solidnom WW2 akcijašu SIGNALI NAD GRADOM.i koji je posle pisao izvanrdnu AKCIJU STADION Dušana Vukotića.
Kavčićev film govori o dvoje mladih ilegalaca koji se kriju od ustaša u jednoj napuštenoj bogataškoj vili iz koje su isterani Jevreji. Tokom tog sakrivanja ešavaju im se razne stvari a progone ih i sećanja na nekadašnje stanovnike vile.
Kavčićeva rediteljska postavka je solidna, ali film dosta balansira između drame i napetosti vezane za poteru tako da do kraja ne samo da postaje nejasno šta je Kavčićev koncept već uprkos svojoj solidnosti ne uspeva da postigne znatniji efekat ni u jednoj od ove dve namere.
Otud Kavčićev film ostaje zanimljiv kao prilično dobar ali ipak sporedni deo Mitrovićeve filmografije i istorije partizanskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Još pre mesec dana a možda i više sam pogledao WHAT'S YOUR NUMBER Marka Myloda i iako je reč o jednom dosta jednostavnom filmu bio sam u dilemi kako da ga ocenim jer sam s jedne strane mislio da je u mnogim apsektima previše konvencionalan i baziran na formuli a opet da je s druge strane dosta efektan u egzekuciji tih klišea na koje se oslanja i tih dosta artificijelnih high concept postavki.
Međutim, posle gledanja filma FRIENDS WITH BENEFITS Willa Glucka, prema kome nisam stekao neki naročiti respekt ni posle vrlo solidnog EASY A, pre svega zato što mislim da je FIRED UP bio precenjen, nekako mogu da nađem mesto filmu WHAT'S YOUR NUMBER na savremenoj romcom sceni.
Ove godine je izašao CRAZY STUPID LOVE koji je na svim nivoima prevazišao konkurenciju ubacujući dosta svežih elemenata i ozbiljnost James L. Brooksa u celu priču (ispavši pri tom znatno ozbiljniji od filma samog James L. Brooksa) i to iznenadno podizanje kriterijuma je samo dodatno zamutilo pogled na rutinski film kakav je WHAT'S YOUR NUMBER.
Međutim, kada se postavi u kontekst sa FRIENDS WITH BENEFITS koji na jedan pogrešan način pokušava da bude "nekonvencionalan", kvaliteti WHAT'S YOUR NUMBERa postaju očigledniji.
Naime, Mylod je snimio film sa high concept premisom u kojoj dvoje ljudi mogu da se zavole tek kad se nađu u jednoj apsurdnoj situaciji koja je krajnje neuverljiva i iskonstruisana. I u tom smislu on deli nedostatke brojnih romcoma. Međutim, Anna Faris i Chris Evans su odlični, gegovi su smešni, i WHAT'S YOUR NUMBER na kraju uspeva da zabavom zabašuri nedostatke priče. Plus, tu je Mark Mylod, stari televizijski kadar koji celu stvar vrlo ozbiljno vodi, i ovo je na kraju film koji ipak funkcioniše.
Da nije izašao u sezoni kada se pojavio CRAZY STUPID LOVE i da THE HOUSE BUNNY nije previše podigao očekivanja od Anne Faris, mislim da bi solidnost ovog filma bila očiglednija svima.
* * * / * * * *
S druge strane, FRIENDS WITH BENEFITS pokušava da bude priča o karakterima, o njihovom odnosu, i usled nedostatka duhovitosti, repetitivnosti, ostavljanja harizmatične podele koju čine Justin i Mila Kunis bez materijala, ovaj film iako fundamentalno ubedljiviji ostavlja znatno slabiji utisak.
Koliko god se Mylod mučio da nekako sprovede u delo komplikovanu konstrukciju, toliko Gluck ne uspeva da realizuje jedno jednostavnu i uverljivu priču, jer mu prosto nedostaje materijala. Kao da je kod Myloda fundamentlani problem koncepta učinio da se nagomilaju rešenja a da je Gluck previše verovao u jak osnov svog filma. U svakom slučaju, ovi filmovi pokazuju da površinska rešenja itekako imaju funkciju.
* * / * * * *
Pogledao sam 30 MINUTES OR LESS Rubena Flesichera, i moram priznati da mi je recepcija ovog filma bila opterećena saznanjem da Fleischer radi Warnerov tentpole akcioni krimić GANGSTER SQUAD sa All-Star glumačkom podelom a da ja do sada uopšte nisam uspeo da shvatim na osnovu čega je stekao takav kredbilitet. ZOMBIELAND je bio film sa ozbiljnim problemima, sa ponekim, sporadičnim rediteljskim bravurama pre svega u tehničkom pogledu, i to sve nije dovoljno da bi ga kvalifikovalo za tako prestižan posao. No, Warner misli da there IS something about Ruben.
30 MINUTES OR LESS je film koji nažalost ne uspeva da objasni šta je to što Warner vidi u njemu. Reč je o simpatičnoj post-tarantinovskoj krimi komediji koja se izdvaja po tome što ima natprosečnu glumačku ekipu. Jesse Eisenberg je u međuvremenu postao zvezda koja prevazilazi ovaj nivo materijala, a Danny McBride je komičarska supersila koja zapravo nosi ovaj film u ulozi glavnog negativca i to onda čini da 30 MINUTES OR LESS bude gledljiv i relativno zabavan.
Međutim, Fleischer ne uspeva da prikrije činjenicu da je humor u ovom filmu, u svojim najboljim fazama na nivou R-rated sitkoma, i da smo sve ovo nebrojeno puta videla sredinom devedesetih.
Međutim, ono što je ključno pitanje jeste žanrovsko opredeljenje ovog filma. Iako je ovo u osnovi komedija, Fleischer malo eksperimentiše na nivou tona pa simplifikovano režiranoj komediji (komedije su inače danas mahom bolje režirane od ovoga, i 30 MINUTES OR LESS je potpuno suprotan ZOMBIELANDu koji je bio tehnički vrlo ambiciozan) dodaje i simplifikovanu akciju tako da je na kraju malo nejasno koje je ciljeve postavio svom filmu.
Imena koja su bila uključena u ovaj film sugerišu da u njemu ima još Nešto, ali krajnji rezultat je takav da nema ni onoga što danas nude rutinski naslovi ovog tipa.
* * / * * * *
http://www.rollingstone.com/movies/news/eddie-murphy-speaks-why-he-s-quitting-family-movies-and-may-return-to-stand-up-20111026 (http://www.rollingstone.com/movies/news/eddie-murphy-speaks-why-he-s-quitting-family-movies-and-may-return-to-stand-up-20111026)
A towering array of talent has portrayed Franklin Delano Roosevelt in movies and on TV, including Ralph Bellamy, Jason Robards, Jon Voight and Kenneth Branagh.
Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.
By Nicola Dove, Focus Features
Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.
Enlarge
By Nicola Dove, Focus Features
Bill Murray fills the large shoes of Franklin D. Roosevelt in 'Hyde Park on Hudson,' in theaters next summer.
But English director Roger Michell (Notting Hill, Venus) had just one name on his ballot to fill the role of the 32nd president in next summer's Hyde Park on Hudson: Bill Murray.
"It is one of those parts like Hamlet," Michell says. "You don't do it unless you get the right actor."
PHOTOS: Bill Murray, from SNL to FDR
Murray, infamous for playing hard to get with filmmakers, responded to the script in record time, Michell says. But getting a definitive yes or no required some patience.
"It was a very complicated dance and made life difficult for me while prepping the film," says the director. "I wouldn't have done it without him. But after a year of waiting, I received a wonderful text that said, 'Yes, I'll do it.'"
Once committed, Murray was the picture of professionalism while shooting the story about the historic visit to the United States by England's King George VI (yes, the same stuttering monarch from The King's Speech) and Queen Elizabeth in June 1939, three months before the start of World War II. "He rose to the challenge magnificently," Michell says of his star.
That includes handling FDR's paralysis, the result of a late-life bout with polio that was kept hidden from the public.
"We put Bill in touch with people who have polio and with a physiotherapist, who made calipers and taught him how to walk with them," the director says. Murray also worked on embodying the FDR spirit. "He captured the voice of the man, the tilt of his chin, that trademark cigarette holder and his way of spreading confidence,"
The script, based on a radio play, concentrates on the historic public event — the first time a reigning British monarch visited the United States — and how Anglo-American relations improved considerably after FDR and wife Eleanor (Olivia Williams) played host to the royals at their estate in Hyde Park, N.Y., following a more formal gathering in Washington, D.C.
There is also behind-the-scenes drama, as the long-suspected affair between FDR and distant cousin and family companion Daisy (Laura Linney) is explored.
Michell adds that while Hyde Park on Hudson is not a comedy per se, there is plenty of humor "as two cultures crash into each other."
No more so than when the Roosevelts treat their guests to an old-fashioned picnic, featuring the then-exotic Yankee treat, hot dogs. "The hot dogs are an integral part of the story," he explains. "The conundrum is explored of whether the royals should publicly eat a hot dog and possibly be set up for ridicule by consuming a strange and slightly socially embarrassing object."
Dir: Steven Soderbergh. US. 2011. 93mins
A fetching example of director Steven Soderbergh in fun mode, Haywire eschews the terror of Contagion and the sociological commentary of The Girlfriend Experience for good ol' fashioned action-thriller kicks, punches and a lot more kicks. Featuring a dazzlingly physical performance from Gina Carano, a mixed martial arts star making her Hollywood feature debut, this uber-stylish treat may have low nutritional content and not the most original storyline, but the kinetic hand-to-hand combat fight scenes and Soderbergh's lethal confidence throughout are simply seductive.
Nearly every shot in Haywire is a beauty, with a game cast easily getting on Soderbergh's effortless-cool wavelength.
World premiering Sunday night at AFI Fest in Los Angeles, Haywire is set to open January 20, 2012, when it will square off with Underworld Awakening, the latest instalment in the Kate Beckinsale vampire/werewolf franchise. Carano's name won't be that recognizable to film fans, although her MMA popularity may help attract that crowd. Regardless, Soderbergh's cachet paired with a starry supporting cast that includes Channing Tatum, Ewan McGregor and Michael Fassbender could prove potent.
Carano plays Mallory Kane, an operative for a covert government contractor who barely escapes alive after she's double-crossed during an operation in Dublin. Determined to get revenge on the men responsible, she works her back to the States while trying to evade her former boss (McGregor) who wants her eliminated.
In tone and feel, Haywire very much resembles the Ocean's Eleven films, brimming with style and panache and goosed along by a score from Ocean's composer David Holmes. Cutting back and forth in time from Barcelona, Dublin, San Diego and elsewhere, the film smoothly segues from one set piece to another, evoking the globetrotting élan of the Jason Bourne films or the recent James Bond pictures.
What's unique, however – beyond the fact that the protagonist is a woman – is Soderbergh's reliance on incredibly visceral and intimate fight scenes that find Carano punching and kicking her assailants in close quarters. Breathtakingly executed by Carano and the rest of the cast, these action scenes proudly fly in the face of the CG-heavy sequences we've come to expect from other modern-day action films. As a result, there's a legitimately breathless thrill to watching the balletic, feverish movements.
For its first half, Haywire flies high on its adrenaline-fuelled rush, introducing us to Mallory while she's on the run and then flashing back to explain how she got into her present predicament. And even though Carano doesn't have much acting experience, she proves to be a likable, sexy tomboy warrior as the never-phased Mallory. The role doesn't require much emoting, but she more than captures the character's pithy, steely resourcefulness.
Perhaps it's inevitable that after some propulsive opening reels Haywire does eventually start to lose some of its momentum. (To be fair, it would be downright heroic to keep up such a frenetic pace.) Additionally, the reveals regarding the circumstances behind Mallory's betrayal prove less rewarding than their build-up. And while Soderbergh and Carano are clearly having a blast with their tough-chick protagonist, she's ultimately not that far removed from the Bourne/Bond template of the seemingly invincible spy who can always outthink, outfox, and out-punch the enemy.
Still, those quibbles feel petty in the face of Haywire's sly fun. After making three Ocean's films, Soderbergh can do this sort of cosmopolitan thriller in his sleep, so it's very satisfying to report that he continues to top himself in laying out electric action set pieces. Nearly every shot in Haywire is a beauty, with a game cast (that also features Michael Douglas and Bill Paxton) easily getting on Soderbergh's effortless-cool wavelength. This film may be nothing but shallow pleasures, but Soderbergh makes sure there are plenty of them.
Production company: The Irish Film Board
Domestic distribution: Relativity Media, www.relativitymediallc.com (http://www.relativitymediallc.com)
Producer: Gregory Jacobs
Executive producers: Ryan Kavanaugh, Tucker Tooley, Michael Polaire
Screenplay: Lem Dobbs
Cinematography: Peter Andrews
Editor: Mary Ann Bernard
Production designer: Howard Cummings
Music: David Holmes
Website: www.haywiremovie.com (http://www.haywiremovie.com)
Main cast: Gina Carano, Michael Fassbender, Ewan McGregor, Bill Paxton, Channing Tatum, Mathieu Kassovitz, Michael Angarano, Antonio Banderas, Michael Douglas
Haywire
(U.S.-Ireland)
By Justin Chang
'Haywire'
A Relativity Media (in U.S.) release presented with the participation of Bord Scannan na hEireann/Irish Film Board. Produced by Gregory Jacobs. Executive producers, Ryan Kavanaugh, Tucker Tooley, Michael Polaire. Co-producer, Kenneth Halsband. Co-executive producer, Alan Moloney. Directed by Steven Soderbergh. Screenplay, Lem Dobbs.
Mallory Kane - Gina Carano
Paul - Michael Fassbender
Kenneth - Ewan McGregor
John Kane - Bill Paxton
Aaron - Channing Tatum
Rodrigo - Antonio Banderas
Coblenz - Michael Douglas
Steven Soderbergh's action-filmmaking chops get a swift, vigorous 92-minute workout in "Haywire." So, too, does Gina Carano, a coolly charismatic mixed-martial-arts star plucked from the relative obscurity of televised cage matches to play a skilled assassin on the run from powerful men who want her dead. Paring down narrative and character concerns in favor of a breathtaking application of pure thriller technique, Soderbergh's latest picture is a lean, efficient exercise tossed off with his customary sangfroid and wickedly dry sense of humor. A name-heavy supporting cast should spell reasonably muscular returns and killer ancillary biz.
Slated for a Jan. 20 release, "Haywire" was actually shot and completed before Soderbergh's disease drama "Contagion," to which it serves as a sleek, escapist companion piece -- another casually star-studded, globe-trotting thriller about the system's inability to contain a lethal, fast-moving rogue element. In this case it's Mallory Kane (Carano), a raven-haired beauty expertly trained by the military and routinely tapped by a nameless security contractor to do the government's dirty work.
First seen entering a diner in wintry upstate New York, Mallory is approached by someone who seems to be an old friend, Aaron (Channing Tatum). Their cryptic exchange suddenly becomes a coffee-splashing, groin-jabbing, head-smashing melee, the first of several brutish spasms of violence that jolt the film every so often out of its pleasurably low-key vibe. Gaining the upper hand, Mallory drives off with shaken bystander Scott (Michael Angarano), who becomes a willing hostage and listener as she explains the chain of events that led her to this point.
Roughly the next 45 minutes are devoted to a series of flashbacks, kicking off with a mysterious assignment in Barcelona where Mallory and Aaron are part of a crack team assigned to rescue a captive Chinese journalist (Anthony Brandon Wong). The job comes off smoothly enough in a near-wordless montage cut together with rippling precision and timed to the jazzy, percussive riffs of David Holmes' score. It's a doozy of a setpiece that pushes action-movie mechanics into a realm of giddily heightened abstraction, only to come back to earth with a raw, visceral scene of hand-to-hand combat between Mallory and an enemy assailant -- one of two hold-your-breath sequences that drew spontaneous applause from the pic's AFI Film Festival audience.
Operating behind the scenes are various men in suits including reptilian exec Coblenz (Michael Douglas); suave, gray-bearded client Rodrigo (Antonio Banderas); and Mallory's weaselly chief contact, Kenneth (Ewan McGregor). It's Kenneth who sends Mallory to Dublin for a quick job that requires her to don gorgeous evening wear and hang on the arm of debonair Irishman Paul (Michael Fassbender). Naturally she's walking into a trap, albeit one she's too smart and instinctively suspicious not to recognize as such.
It's all fairly routine cloak-and-dagger stuff, and the amusingly terse script by Lem Dobbs (who previously collaborated with Soderbergh on 1999's "The Limey") wastes little time attempting to individuate its characters or the double-cross scenarios in which they find themselves. The thrill of "Haywire" derives from the fluidity of the filmmaking, from the unique visual inflections and fleet rhythms Soderbergh achieves as d.p. and editor (working under his usual pseudonyms) to the camera's unblinking, almost deadpan record of Carano's altogether astounding displays of athletic prowess (expertly choreographed by J.J. Perry).
Conceived with an eye toward expanding the market for female action stars who aren't Angelina Jolie, the film doesn't give Carano much opportunity to suggest hidden depths or even exude a strong sense of mystery. But she's an alert, engaged performer whose lightning-quick reflexes and resourceful command of her own body -- squeezing her legs around a man's neck, she's like a particularly fatal contortionist -- are enough to maintain a chokehold on the viewer's rooting interest. Much as he did with Sasha Grey in "The Girlfriend Experience," Soderbergh has cast a relative newcomer from beyond the traditional talent pool and tailored an unconventional vehicle to suit her specific off-Hollywood persona. It remains to be seen if the result is a star-making debut, but it's a vivid and arresting one regardless.
The bigger-name thesps generally serve little purpose other than to provide a lineup of A-list punching bags, although Tatum delivers a flicker of something more as Mallory's conflicted colleague/lover/nemesis, as does Bill Paxton in the role of her ever-concerned, quietly proud papa.
Shot on the 4K Red One camera and visually of a piece with Soderbergh's downmarket digital offerings, the film nonetheless possesses a remarkable elegance and elan, shifting from hot yellow overtones early on to cooler blues and grays as it wends its way from Spain through Ireland to New Mexico. Curiously, while the mayhem plays out in a manner worthy of its title, "Haywire" never seems less than fully in control of its own effects.
Camera (Technicolor, widescreen, HD), Peter Andrews; editor, Mary Ann Bernard; music, David Holmes; production designer, Howard Cummings; set decorator, James F. Oberlander; costume designer, Shoshana Rubin; sound (Dolby Digital/Datasat), Dennis Towns; supervising sound editor/re-recording mixer, Larry Blake; special effects coordinator, Kevin Hannigan; special effects, Team FX; visual effects supervisor, Tim Morris; visual effects, Windmill Lane Pictures; stunt coordinator, R.A. Rondell; fight choreographer, J.J. Perry; assistant director, Gregory Jacobs; casting, Carmen Cuba. Reviewed at AFI Film Festival (Secret Screening), Nov. 6, 2011. MPAA Rating: R. Running time: 92 MIN.
With: Mathieu Kassovitz, Michael Angarano, Anthony Brandon Wong. (English, Spanish dialogue)
Pogledao sam CARJACKED Johna Bonita, film koji deluje kao da je imao veće ambicije od skončavanja na DVD tržištu, ali sudbina je htela da ne stigne u bioskope. Moguće je da sam ja pristrasan prema stvarima u kojima igra Maria Bello, ali CARJACKED je vrlo pristojan film koji je marginalizovan svojom već potrošenom premisom koju autori nisu obogatili i pojedinim slabim rešenjima koja ipak ne remete utisak da je reč o jednoj ipak prilično dostojanstvenoj celini.
Očigledno je da scenario koji su potpisali Michael i Sherry Compton nije pretendovao na to da bude DTV materijal i jasna je namera u kom aspektu su oni hteli da "osveže" premisu o carjackingu. Naime, Comptonovi su mislili da kroz priču o otmičaru koji uprkos tome što je psihopata pokazuje više razumevanja za otetu ženu od ljudi iz njene okoline naprave jednu ambivalentnu priču koja se iz zaoštrenih crno-belih odnosa pomera, odnosno pokušava da se pomeri, u sivu zonu. O tome svedoče kako neke duže dijaloške scene između otmičara i otete tako i njena odluka da uzme pljačkašev novac u jednom trenutku.
Otud je čudno da je sve ovo uzeo da režira John Bonito koji je potpisao MARINE, WWEovu produkciju koja je doduše dobila za nijansu povoljnije kritike od očekivanih ali teško da je reč o genrebending delu koje je promenilo naš odnos prema WWE produkcijama.
Bonito je u ovom filmu imao izvanrednog DPa Theo Van De Sandea, i CARJACKED vrlo solidno izgleda, i sa glavnim glumcima kao što su Maria Bello i Stephen Dorff, ne ostaje previše prostora za grešku.
Nažalost, problem je u tome što iza odlične glume, pristojne inscenacije i znalačke fotografije, niti ima previše onoga što već nismo videli, niti ima vrhunske realizacije stvari koje već znamo i koja na bilo koji način impresionira. Bonito naprosto nema dovoljno raskošan materijal niti dovoljno maštovitu egzekuciju da bi nadogradio ovaj materijal.
Međutim, isto tako CARJACKED uprkos nekoliko faulova, uprkos tome što Bonito u dva navrata ponavlja rešenja nekih lažnih rakorda koja u filmu mogu da se prodaju samo jednom (o tome najbolje svedoči majstorsko rešenje iz Helgelandovog PAYBACKa u kome upravo igra Maria Bello) sasvim lepo može da prođe kao B-film, naročito na televiziji i za publiku koja nije previše sklona tome da se seća šta je ranije gledala.
* * 1/2 / * * * *
Crip i Kimster na jednom mestu, drze sranje Realnim...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/O-pravom-meceni.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/O-pravom-meceni.lt.html)
ako je ovo prošlo u Politici onda Gibson mora biti sljedeći 8-)
Naravno da je Firer sledeci. Mada, vodim racuna da odem u totalnu hermeticnost posto mislim da je vazno da govorim o stvarima koje ljudi mogu da razumeju i bez nekog narocitog predznanja, ili da, kao u ovom slucaju, ispricam celu pricu pa da ljudi steknu predznanje.
Pogledao sam TOWER HEIST Bretta Ratnera koji upravo ovih dana prolazi kroz pakao zbog zbilja besmislene izjave, povlačeći sa sobom i Eddie Murphyja i to u trenutku kada je Eddie krenuo uzlaznom putanjom. TOWER HEIST je film koji uprkos svom šarmu neće pogurati ni Bretta ni Eddieja napred. Štaviše, ovaj film više pokazuje da je Eddie moćan producent nego što ga koristi kao glumca što možda i nije loš potez ako imamo u vidu da se publika malo nahvatala straha od njegovih filmova u poslednje vreme.
TOWER HEIST je skupa i ambiciozna heist komedija na tragu OCEAN'S ELEVEN serijala koja je meni moram priznati bolja od cele te franšize ali opet i ovaj film ima u sebi nešto duboko artficijelno, neki problem sa nalaženjem žanrovskog ključa u kome će biti interpretiran, iako tom tonu sporadično uspeva da se približi.
Naime, iako podelu predvode komičari, TOWER HEIST nije komedija, međutim gledaoci provedu priličnu minutažu čudeći se zašto film nije smešan. Kad se negde konstatuje da film nije smešan pošto nije komedija, nastupe pasaži u kojima su scene rediteljski postavljene kao u komediji, sa glumačkim bravurama i gegovima u centru pažnje, i posle toga gledalac opet ne zna da li baš gleda heist film ili je to ipak komedija.
Film je vrlo ozbiljno realizovan. Skor Christophe Becka je izvanredan i funkcionisao bi kao školski primer cool funky scorea iz najboljih dana, film je snimao Dante Spinotti, glumci su odlični, scenario je na nivou dijaloga vrlo vispren, ali nekako izmiče taj kohezivni faktor koji bi sve to spojio u jednu uspešnu celinu. A opet za film se ne može reći da nije koherentan i da mu je to ključni problem.
Naprosto reklo bi se da je film negde na putu do realizacije izgubio svoju supstancu, da je postao preopterećen ogromnom količinom ideja i da je na kraju postao jedan čudni mutant sa rediteljem kojii to ne može da istera. Jako je teško reći koji bi to film bio uzor uspešnog kombinovanja ovih žanrova, recimo Soderberghov OUT OF SIGHT, ali i taj film iako se u sebi ima i obilje ideja i formalnih trikova, ipak daje prostora da se osnovne zamisli razviju.
TOWER HEIST ima inflaciju ideja i onda ni na jednoj ne istraje, pa na kraju imamo heist film u kome recimo nije jasno šta je uloga pojedinih članova ekipe, šta im je specijalnost i zašto su uopšte tu.
U obilju teške glumačke artiljerije, na kraju kao scene stealer javlja se Gabourey Sidibe, debeljuca iz PRECIOUS, ali to nije neočekivano jer Stiller, Murphy, Casey Affleck i Broderick ravnopravno raspoređuju prilike. Ako tome dodamo da se Eddie uključi tek na pola u celu priču, onda je ovo dosta ravnomeran showcase za sve njih.
O inflaciji ideja i tome da mnoge nisu razvijene najbolje govori činjenica da Stillerov lik ima romantic subplot sa policajkom koju igra Tea Leoni i da se posle dosta solidnog i duhovitog početka tog odnosa sa tom poprilično temeljnom dimenzijom filma ništa ne desi, što je potpuno neverovatno ako imamo u vidu žanr.
Scenario su pisali Ted Griffin i Jeff Nathanson. Ja sam veliki Griffinov fan i kad sam bio klinac on je bio baš bitan tip. Danas je njegova zvezda potamnela, ali se prošle godine vratio sa izvanrednom serijom TERRIERS, i u slučaju ovog filma ne deli tek tako potpis sa Nathansonom, poznatim po saradnjama sa Spielbergom. Dakle, na scenariju su se dešavale krupne izmene čim su dva ovakva teškaša radila i verovatno je tu negde i došlo do pomenutog gubitka supstance.
Ako imamo u vidu da je TOWER HEIST prvobitno planiran kao crnački All Star heist film u kome crnci pljačkaju belce, moguće je da su se razne promene desile na putu od filma sa akcentom na rasi do priče sa akcentom na klasi i ekonomskom slomu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Spielbergovog TINTINa čim je izašao prošle sedmice ali sve do danas sam razmišljao kako da priđem tom filmu. Samo gledalačko iskustvo je zaista izuzetno prijatno, u pojedinim fazama fascinantno, kako na planu tehničke realizacije tako i na planu mašte sa kojom su pojedine situacije realizovane. Spielberg se u nekim scenama potvrđuje kao genijalan reditelj sa izuzetnim osećajem za ritam, humor i kompoziciju kadra. U pojedinim scenama čak film ne samo da istražuje granice tehnike već i granice maštovitosti i nudi neke ingeniozne potvrde Spielbergovog talenta. Rečju, u TINTINu tehnika motion capture animacije nalazi punu primenu i daje Spielbergu slobodu da sen potpuno raspusti.
Međutim, TINTIN po mom dubokom uverenju ne ostavlja iza sebe naslove kao što je BEOWULF recimo, pa čak ni CHRISTMAS CAROL. Naime, iako je TINTIN jako duhovit na nivou scenarija koji potpisuju britanski All-Starovi Steven Moffat, Edgar Wright i Joe Cornish, ono što nedostaje jesu pravi karakteri i prava priča. S jedne strane, ja sam strip čitao zaista davno i po tim mutnim sećanjima od pre dvadesetak godina ne mogu da kažem da sam na bilo kom nivou bio dotaknut likovima i pričama koje je Herge osmislio i da je to bila išta dublje od onoga što nude Spielberg i pisci. Međutim, TINTIN mi na kraju ostavlja utisak jednog sjajnog tobogana prepunog duhovitih scena, vrhunskog tempa, u kome nažalost nema pravog karaktera ili priče, pre svega zato što nema suštinskog dramskog sukoba. Sa osobinama koje su esenicijalizovane, imamo likove koji se ne menjaju od početka do kraja, čak se ne suočavaju ni sa velikim iskušenjima, sve samo teče, i u tom smislu BEOWULF ostaje nedosegnut upravo po tome što pored tehničkih bravura izvanredno funkcioniše na nivou likova, njihovih sukoba i sudbina.
Otud je potpuno apsurdno da TINTIN ima veće simpatije od BEOWULFa i da se smatra znatnim unapređenjem iz prostog razloga što u TINTINu pred virtuelne "glumce" nikada nije ni postavljen bilo kakav zadatak.
S druge strane, scenario pored odsustva dramskog sukoba u suštini ne nudi ni katarzu na nivou strukture jer se završava serijom mirnih scena bez ikakvog uzbuđenja i moram priznati da sam se na nivou strukture a i adrenalina osetio kao da je publika na mojoj projekciji gledala film bez završne scene. Iako ne mogu da kažem da film nema scena dostojnih pravog klimaksa, čak naprotiv, većina scena su dovoljno spektakularne "za kraj" ali nijedna od njih nije na samom kraju. Ovo više nije pitanje ostavljanja gladi kod publike za nastavkom, jer krajnje je relativno kada će Jackson uopšte moći da utoli tu glad, već pogrešnog odnosa prema strukturi koji ne bi trebalo da bude svosjtven ni Spielbergu ni Wrightu koji itekako znaju kako film treba da se okonča.
Otud, TINTIN ima nekoliko krupnih suštinskih mana koje ga onemogućuju da bude pravi pogodak ali svakako ostaje impresivan artefakt i film koji zaslužuje da se vidi barem zbog vrhunskog zanata koji je u njemu prikazan.
* * * / * * * *
Mene je film nekako potpuno zbunio, ali ne znam da objasnim zasto. Moguce da sam sa jedne strane bio raspamecen nekim akcionim scenama, a sa druge, nisam mogao da se "nalozim" na njih zato sto je u pitanju animacija... nemam pojma....
Pogledao sam APOLLO 18 Gonzalo Lopez Gallega, produkciju Timura Bekmambetova, film koji se ubraja u sada aktuelnu fazu found footage filmova. Iako moram priznati da su mi ti found footage filmovi prilično bezveze i smatram to dead endom, APOLLO 18 je uspeo da odigra na temu koja mi je slabost a to su filmovi o astronautima. Gallego je prilično solidno uspeo da se izbori sa nekim od casual okolnosti leta u svemir koje je jako teško prikazati u filmu kao što su recimo bestežinsko stanje u gotovo svim situacijama i sl. a sam koncept misterioznih događaja koji su bogato islikani ima itekakvog smisla kad je reč o putovanjima u svemir koja su u principu zbilja do detalja dokumentovana.
Gluma i Gallegova egzekucija su vrlo solidni i kao osnovni problem filma nameće se to što vanzemaljci koji su izvor problema i razlog zašto 18. misija nikada nije bila zabeležena nisu naročito zanimljivi. Na nivou efekata, oni su sasvim u redu, čak su ubedljivi i kao problem, ali naprosto, moglo je to sve biti i nešto zanimljivije. Inače, zanimljivo je da su astronauti posle letova išli u karantin upravo da ne bi iz svemira doneli neke mikroorganizme i sl.
Ono što se u globalu nameće kao problem i u APOLLO 18 i u sličnim filmovima, jeste problem tempa, i praznog hoda. Meni je to ovde sticajem okolnosti manje smetalo jer sam, kako rekoh, sucker za filmove sa astronautima ali čak sa tom prednošću, i sa efektivnim trajanjem od sedamdesetak minuta, APOLLO 18 testira strpljenje iako se ne može reći da mi je baš bio dosadan.
U svakom slučaju, ja nisam pravi čovek za procenjivanje found footage horora jer ih izbegavam, plus sam subjektivan prema filmovima o putu u svemir. Otud, teško mi je da preporučim film iako sam u izvesnom smislu uživao.
* * 1/2 / * * * *
Bato, Sluzba prenela pricu o Kim Jong Ilu na Standardu. :) Nashi smo. :)
Jedna lepa potvrda da je Deklaraciju PREOKRET trebalo objaviti 13. avgusta tačno na sedamdesetu godišnjicu objavljivanja Apela srpskom narodu koji su izdali kvislinzi. Tekstovi se po svom pogledu na problem dosta poklapaju...
APEL SRPSKOM NARODU 1941. godine
Srpski narod dozivljava teske dane. U ovim sudbonosnim casovima, duznost je svakog Srbina, svakog pravog rodoljuba, da svim svojim snagama pomogne da se u zemlji sacuva mir i red, jer je samo tako moguce da se uspesno izvrsi veliko delo nacionalne obnove otadzbine i nasem napacenom narodu obezbedi bolja buducnost.
U trenuku kada ogromna vecina naseg naroda jasno uvidja da je to jedini put naseg nacionalnog spasenja, saka tudjinskih placenika i sabotera po naredbama zlocinackog boljsevizma svojom bezumnom akcijom dovodi u pitanje sve napore na sredjivanju nasih prilika i namerno pokusava da u zemlji izazove pozar unistenja i istrebljenja, u varljivoj nadi da ce time nesto pomoci svojim gospodarima.
Razbojnicke bande, sastavljene od komunista i odbeglih robijasa, koji su se odmetnuli od vlasti, upropascuju narodnu imovinu, ubijaju i pljackaju nase sugradjane i ugrozavaju zivote nevinih zena i dece.
Ovim svojim nedelima ti zlocinci dovode u pitanje opstanak celokupnog naseg stanovnistva, cele srpske nacije.
Svaki trezven i pametan Srbin, svaki dobronameran sin ove zemlje koji misli svojom glavom shvata opasnosti koje nam prete. Njegova su strahovanja opravdana kada se imaju na umu opasnosti kojima je jedna pobedjena zemlja izlozena kada se u njoj pomuti mir. Njegovo je gnusanje izazvano narocito kada se na ponudu pobednika za lojalnu saradnju, odgovara pucanjem iz zasede. Ovakav mucki i nedostojan nacin borbe ne odgovara viteskom duhu naseg naroda, i baca tesku ljagu na ceo srpski narod.
Nas narod nije komunista, niti ima ma kakve veze sa ovim medjunarodnim rusiocima nasvetijih tekovina evropske kulture. Zbog toga ne smemo vise skrstenih ruku gledati kako nas oni na nase oci guraju u ponor.
Ne smemo dopustiti da usled njihovih zlocina i ovaj deo nase zemlje, ovo ostrvo spasenja celokupnog srpskog naroda, bude ugrozeno, a nas narod desetkovan i prognan iz svojih domova.
Kucnuo je poslednji cas da se prenemo i ustanemo u odbranu svog opstanka.
Duznost je svakog pravog srpskog rodoljuba da svima silama nastane da se onemoguce paklene namere komunistickih zlocinaca.
Zato pozivamo celokupan srpski narod da odlucno u svakoj prilici i svima sredstvima pomogne nase vlasti u borbi protivu ovih zlotvora srpskog naroda i njegove buducnosti.
A kako se to tacno poklapaju?
Pošto sam osvedočeni prijatelj porodice Mann, može mi se spočitati da sam pristrasan prema rediteljskom debiju Michaelove ćerke Ami Canaan ali ja ipak mislim da je TEXAS KILLING FIELDS jedan od nepravedno oklevetanih filmova godine. Ruku na srce, možda stavljanje u program venecijanskog festivala nije bilo baš zasluženo, ne zato što Venecija inače pušta nego bolje nego zato što ovo nije film koji po svojim kvalitetima predstavlja sam vrhunac onoga što američki film danas nudi, ali s druge strane, nije zaslužio ni da ima tako negativne kritike, i tako neupadljiv izlazak u bioskope.
TEXAS KILLING FIELDS je dosta oslonjen, između ostalog i na zaostavštinu Michaela Manna, na seriozne filmove o policajcima bazirane delimično ili u celosti na istinitim događajima, ali opet i sa očuvanom herojskom aurom, bez degradacije kojoj su mnoge istinite priče sklone.
U tom smislu, Ami Canaan Mann stvara zanimljiv hibrid - njen film vizuelno dosta podseća na FRIDAY NIGHT LIGHTS sa autentičnim lokacijama, živopisnom atmosferom - od oca preuzima autentične face u kadru i fetišizaciju muškaraca sa pištoljima.
Ono što se ispostavlja kao ključni problem jeste scenario ex-DEA operativca Dona Ferraronea, koji je inače važio za KLJUČNI adut ovog projekta i scenario oko kog su se otimali reditelji poput Danny Boylea, a zapravo ovaj aspekt filma nije ništa naročito. Ako imamo u vidu da je Ferrarone jedan od producenata i da je sam potpisan kao scenarista, gotovo je sigurno da na nivou scenarija ništa nije menjano, i tim pre je nejasno šta su svi ti ljudi videli u tom tekstu. Pre Boylea i sam tata Mann je hteo da snima ovaj film.
U tom smislu, rekao bih da je glavni adut filma pre svega režija Ami Canaan Mann a da je osnovni teg koji gura sve ka osrednjosti baš Ferraroneov skript.
Fotografija Stuarta Dryburgha, Britanca koji radi sa Mannovima (sa tatom radi na seriji LUCK) je živopisna, u FRIDAY NIGHT LIGHTS ključu, sa dobrom estetizacijom ružnih ambijenata. Ipak, možda baš zbog manjeg budžeta, scenarija koji nije senzacionalan i tog FNL vajba, TEXAS KILLING FIELDS vuče pomalo na TV utisak, ali što se mene tiče evocira ono najbolje što televizija nudi. Inače, Ami Canaan je overila Teksas režirajući jednu epizodu FNL.
Na planu nervoze junaka i glumačke igre, TEXAS KILLING FIELDS podseća i na Mannovu policijsku seriju ROBBERY HOMICIDE DIVISION koja je doduše radikalnija u upotrebi digitalne tehnologije.
Par policajaca koje igraju Sam Worthington i Jeffrey Dean Morgan je duboko ukorenjen u klišee ali srećom njih dvojica to igraju sa punim ubeđenjem. Jessica Chastain, Chloe Moretz i Stephen Graham naravno bez problema sprovode ono što treba i daju filmu touch of class.
Uprkos neupečatljivosti scenarija, TEXAS KILLING FIELDS mi je legao kao prilično tvrd, mišićav pandurski film, sa prihvatljivim TV vajbom.
Kao što je Mann pomogao Peter Bergu da se plasira kao reditelj blokbastera sa KINGDOMom i HANCOCKom, tako je sada Berg kroz svoj FNL uticaj postao Mann novog milenijuma, i stvari očigledno ostaju u porodici.
Nadam se da loš odjek TEXAS KILLING FIELDSa neće omesti Ami Canaan u daljem radu.
* * * / * * * *
Reprizirao sam SNABBA CASH Daniela Espinose u cilju industrijske špijunaže. Uprkos tome što su kriminalci često junaci naših filmova, za dobar prikaz naše kriminalne scene moramo da potražimo severnoevropske filmove a SNABBA CASH je jedan od njih. Posle Danske, sad imamo i švedske i islandske flmove koji se dotiču našeg podzemlja.
SNABBA CASH je priča o velikom uspehu svih ljudi uključenih u film. Espinosa je u međuvremenu otišao u Holivud i već snimio akcioni film SAFE HOUSE koji izlazi u februaru iduće godine, prava za rimejk sa kupljena i u njemu bi trebalo da igra Zac Efron a Joel Kinnaman kao polu-Amer gradi karijeru koja je za par godina maltene dostigla Efronovu a sa KING ARTHURom će ga možda i prestići.
Espinosa prati tri paralelne priče koje se u drugoj polovini ujedinjuju u jedan tok i vode ka uzbudljivom finalu. U rediteljskom postupku, Espinosa dosta vešto meša elemente gangsterske melodrame, hronike podzemlja i akcionog trilera, i SNABBA CASH uprkos tim raznim pristupima deluje koherentno. Najveće iskušenje je svakako kako učiniti glavnog junaka, pohlepnog studenta ekonomije ubedljivim i Espinosa pre svega u tome uspeva. U suštini, upravo je ta tema, studenta u svetu podzemlja i osnovni high concept romana Jensa Lapidusa. Mislim da će ta ideja biti okosnica oko koje će se vrteti i eventualni holivudski rimejk.
Prikaz etničkih mafija je sjajan. Srpska mafija je prikazana ubedljivije nego u bilo kom srpskom filmu, uz rame sa Refnovim PUSHERima, s tim što SNABBA CASH nije ta vrsta filma o živopisnim karakterima, više je reč o trileru gde su pripadnici etničke mafije dati u funkciji priče. Glumci koji igraju Srbe su pravo otkrovenje - Dejana Čukića već znamo iz danskih filmova ali Dragomir Mršić i Miodrag Stojanović u živopisnoj ulozi Kuma Nenada su pravo otkrovenje. Ne znam da li bi oni funkcionisali u nekom našem filmu, ali mislim da je evidentno kako dolaze iz jedne druge škole glume.
Espinosa se drži dosta sirovog stila, sa dosta kamere iz ruke, snimanja junaka s leđa u pokretu što svemu daje naročitu nervozu i nudi mu dosta pozicija kamere i film je zato vrlo dinamičan, pa ne čudi da se Espinosa tako brzo i dobro snašao u Holivudu. Ovaj film je već po svojoj realizaciji na jako visokom nivou, i to ne samo tehnički već i na planu vođenju priče. Od svih Skandinavaca koji su otišli u Holivud poslednjih godina, Espinosa deluje najspremnije za Holivud u smislu uklapanja u njihove tehnološke standarde i trejler za SAFE HOUSE i deluje kao nešto što bi inače snimio Tony Scott.
Veliki adut filma je DP Aril Wretblad, i potvrda Espinosine okrenutosti holivudskoj ortodoksiji jeste to što je za SAFE HOUSE uzeo Olivera Wooda, prepoznatljivog DPa za akcjaše. Wretblad u SNABBA CASHu nudi fotografiju koja istovremeno spaja određenu lirsku dimenziju sa realizmom, a odlično beleži i akcione detalje kada se dese. Wrertblad je već veteran i ima opus žanrovski raznovrsnih radova u Švedskoj.
U svakom slučaju, ako neko do sad nije pogledao, SNABBA CASH je svakako film vredan pažnje.
* * * 1/2 / * * * *
Aardman radi Batmana
DC Nation Teaser Commercial (http://www.youtube.com/watch?v=NMLdqwMU2OU#ws)
Pogledao sam THE DEVIL'S DOUBLE Lee Tamahorija, i reč je o filmu koji je problematičan na više nivoa.
Pre svega, reč je o filmu koji je bazira na iskazima Latifa Yahie koji je odavno poznat kao nepouzdan svedok, nekoliko zapadnih novinara smatra da su njegove priče mahom izmišljotine, a da su neke stvari koje tvrdi, naročito vezane za obrazovanje i falsifikat. Otud ovaj film ima minimalnu istorijsku pouzdanost. Naravno, istorija ne bi trebalo da bude prepreka dobrom filmu, ali poprilično je nemoralno praviti film o ubijenom čoveku, predstavniku jedne vojno poražene strane, u kome ga blati neko ko je osvedočeni lažov i oportunista.
Sam ton filma je banalan. Ponašanje Udaya Husseina, čiji je životni paradoks u tome što je istovremeno imao LDPovske navike i oca na čelu BAASa prikazano je kao jedna neprekidna karikaturalna orgija, u kojoj Uday ne samo da ne deluje kao ozbiljan negativac već spada u red retkih filmskih tirana kojima maltene svako ko je hteo saspe sve u lice. Ne pamtim da sam ikada video film o represiji i dikataturi u kome tiraninu potčinjeni sve vreme kolutaju očima, iščuđavaju se, otvoreno odbijaju njegove naloge i prkose mu.
Kakav god da je Uday zaista bio, a čak i po pouzdanijim izvorima i konkretnim istorijskim događajima nije baš bio momak kog bi svaka majka poželela za zeta, on ne može da postoji kao filmski lik ako nije barem elementano branjen. A Tamahori ne uzdiže Udaya iznad jedne karikature, slabića sa svim nivoima, u rasponu od edipalne fascinacije majkom, preko grubosti prema učenicama koje je kupio sa ulice da bi ih silovao, naročite nežnosti prema jednom transvestitu sve do toga da je imao mali polni organ. Latif je s druge strane anđeo - nikada se nije okoristio, nikada nije prećutao Udayu kad pretera, bolji je bio u krevetu od njega (što je dosta neobično ako imamo u vidu da je - sudeći po ovom filmu - Uday imao kad da nauči) i generalno je bio pepun ukusa, samilosti i strpljenja.
Dakle, Uday je prikazan kao esencija Zla, samo što ovo u filmu nije Zlo, to je samo jedna obest koja se gotovo pa naturalistički može objasniti. Čudi me da Lee Tamahori, čovek koji se pre neku godinu obukao kao žena i nudio seksualne usluge za novoc u LA - zato što to seksualno uzbuđuje njegovu suprugu - nije prišao ovoj temi sa više takta i razumevanja.
Ali, ako ostavimo po strani to što od Tinta Brassa, razvratni život jednog vladara nije bio povod za soft core, Tamahori je na nivou elementarnih rediteljskih stvari ispod svog nivoa u ovom filmu. Iako se, izuzev DIE ANOTHER DAY, ne može reći da je Tamahori ikada snimio neki zaokruženo vanredan film, on je uvek bio na visokom nivou i otrpilike je znao šta radi. DEVIL'S DOUBLE je međutim žanrovski konfuzan, odnos prema likovima je površan i zbunjujući, melodrama na kojoj se film bazira je na granici parodije u pojedinim deonicama, a po tretmanu nasilja i seksa, ovo je više exploitiation nego istinsko žaljenje za Udayevim navodnim žrtvama.
Naročito je degutantno videti ovakav film ubrzo posle Gadafijeve smrti. Sigurno je da su ljudi poput Pukovnika bili bećari i umeli da se lolaju na jednom visokom nivou, ali ovakvi filmovi ne samo da infantilizuju njihovu političku poziciju nego čak ni tu infantilizaciju ne rade kako treba.
DEVIL'S DOUBLE je nastao u nekakvoj nezavisnoj, vanameričkoj produkciji i u njemu se oseća koliko holivudski sistem ipak kanališe reditelje. Tamahori je u ovom filmu mogao da napravi tematski najuzbudljiviji film svoje karijere i to je propustio da uradi.
* 1/2 / * * * *
"Like Crazy" star Felicity Jones looks to have scored the female lead in Warren Beatty's untitled film about reclusive industrialist Howard Hughes at New Regency says Deadline.
Jones will play a young woman who develops a relationship with Hughes's young driver and confidante, before she falls in love with Hughes (Beatty).
Beatty is narrowing choices for the driver role with the likes of Justin Timberlake to Alden Ehrenreich in the mix. Annette Bening, Jack Nicholson, Alec Baldwin and Owen Wilson are also said to be up for roles.
Financing is still being brought together with production aiming to kick off sometime next year.
ogledao sam KOPPS Josefa Faresa, švedsku preteču HOT FUZZa, film iz 2003. godine o selu u kom nema zločina te država odlučuje da zatvori policijsku stanicu. Kako bi sprečili ovakav ishod, policajci odlučuju da postanu zločinci međutim kako njihovi nevini pokušaji kriminala postaju ozbiljniji tako se u sve upliće i prava policija iz velikog grada.
KOPPS je film koji dolazi iz tradicije švedskih komedija tipa JALLA JALLA i Fares je kao autpr tog filma već iskusan u tom domenu. Ključna stvar kao i u HOT FUZZu je svakako culture clash između imidža policajaca iz američkog filma i učmale sredine u kojoj provincijski polixajci borave. Ipak, za razliku od HOT FUZZa, Fares ne eksploatiše taj motiv do krajnjih granica, niti ga eksploatiše u maniru američkog policijskog filma tako da se na kraju ne ispostavlja da dosadan kraj zapravo krije ozbiljne zločince. Cela stvar ostaje na površini, ne zalazi se u dublju parologiju i KOPPS je policijski film u kome nema negativaca.
I to je zapravo ključni problem ali i ključni primer originalnosti ovog filma - naime KOPPS je film u kom se ni u jednom momentu ne formira negativac. Fares ne zalazi previše duboko u poigravanje ovom premisom, ali da nije snimljen HOT FUZZ, u eventualnom rimejku bi upravo to moglo biti tema - policijski film bez negativca koji po definiciji mora biti komedija.
U svakom slučaju, HOT FUZZ će zasluženo ostaviti KOPPS u senci, ali ako imamo u vidu da je KOPPS bio u britanskim bioskopima i da je reč o relativno ozbiljnom filmu, ne bi me čudilo da upravo zahvaljujući HOT FUZZu, KOPPS ostane prisutan kao naslov koji će se sporadično pominjati i gledati.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 15-11-2011, 17:01:07
poprilično je nemoralno praviti film o ubijenom čoveku, predstavniku jedne vojno poražene strane, u kome ga blati neko ko je osvedočeni lažov i oportunista.
:-o :shock: :-? :-x :-P xrofl :cry: xuzi xuss xyxy
Nego,poslusajte ovog pametnog ciku sta ima da kaze ,pa sami odlucite.
'The Devil's Double' - Review by Jonathan Kim (http://www.youtube.com/watch?v=F6JDr9uO9nA#)
http://www.youtube.com/watch?v=F6JDr9uO9n (http://www.youtube.com/watch?v=F6JDr9uO9n)
IMMORTALS Tarsema Singha je film koji će polarizovati gledaoce i sasvim sigurno naći će se na knogim listama najgorih filmova 2011. godine. Međutim, što se mene tiče, a ja na mogu da ne priznam da sam veliki fan Tarsemovog fetišističkog pristupa režiji, THE IMORTALS je jedno od najmoćnijih bioskopskih iskustava koje sam imao ove godine a bogami i u poslednjih nekoliko godina. Daleko od toga da za IMMORTALS mogu da kažem da je jedan od boljih filmova, na nivou vođenja priče, likova, jednim delom ritma - ovo je film prepun problema.
Međutim, to su sve propblemi u poređenju sa standardima onoga što mi definišemo kao holivudski film, sa nevidljivom montažom i metodskom glumom. Po svom postupku, IMMORTALS je konzistentan kao jedan totalni art house, i da je proizveden u bilo kojim drugim produkcionim uslovima, mislim da bi bio poštovan kao ozbiljan festivalski kandidat. Tarsemov fetišizam , pristup vizuelnosti, rediteljski rukopis, to su stvari koje se retko viđaju i u IMMORTALSu, on kreira jedan visokoestetizovani košmarni svet u kome je jasno da postoje scene koje ga više zanimaju o drugih, ali sve uspeva da funkcioniše kao jedna neobična celina.
U tom smislu, svako poređenje sa 300, onom salatom besmisla na svim nivoima je neukusno. Tarsemov film je ozbiljna kinematografija sa autorskim pečatom za razliku od Snyderovog vica. Primer za to su motivacione scene u kojima junaci pokreću svoje saborce na bitku u kojoj će se kolektivno žrtvovati - u 300 tu scenu Gerard Butler igra sa punim ubeđenjem i ona kao treba da uzbudi publiku da podeli adrenalin sa Leonidinim momcima. U IMMORTALS, imamo gotovo identiačn govor koji je urađen kao balet, sa borcima koji u ritmu udaraju mačevima u svoje štitove, vrlo artificijelan, teatralan i u jednom trenutku ta muzika koja nastaje udarcima od štitove postaje bitnija od reči i sve to više liči na koreografiju nego na pripremu za bitku.
Što se bitaka tiče, one su u većini slučajeva isto vrlo stilizovane, a nasilje u filmu je u domenu potpuno neverovatnog i vrlo efektno realizovanog. Tarsem je imao odrešene ruke što se rejtinga tiče, tako da se baš raspustio i IMMORTALS nije za one koji slabo podnose krv i bol. Međutim, završna bitka između Tezeja i Hiperiona spada u odličan mano-a-mano obračun u kome Tarsem pokazuje da ume da postavi i borbu u kojoj ne dolazi do izražaja njegov osećaj za lepo. Nekoliko borbi a naročito završna sa bogovima i Titanima će se pamtiti.
IMMORTALS je na kraju film baziran samo na scenariju i igra GOD OF WAR se više ne pominje kao uzor ali svakako da su pre svega tragičari iz SCEa osnovni uticaj, iako ruku na srce IMMORTALS nema previše veze sa igrom.
Glumci su u specifičnoj situaciji jer Tarsem od njih traži teatralnost, ali Henry Cavill ima očigledan potencijal za leading mana i nije čudno da je izabran za Supermana, Freida Pinto je kako treba u ulozi proročice, Stephen Dorff je taman u pravom balansu komike i ozbiljnosti kao sidekick, a Hiperion je dovoljno dekadentan negativac da čak ni Mickey Rourke ne može da ga potpuno uzme pod svoje.
U svakom slučaju IMMORTALS nije baš film za svakoga, i sasvim je na mestu ako neko nije sklon da prihvata Tarsemov pristup režiji. Međutim, za one koji su otvoreni za eksperiment i mogu da prihvate film koji više duguje Jagošu Markoviću nego Peteru Jacksonu, IMMORTALS je naslov koji će ih zaintrigirati.
* * * / * * * *
Jedan od pravih znakova odanosti Connie Nielsen je gledanje filma KIDNAPPET Vibeke , danskog filma iz prošle godine u kome ona igra lekarku koja je tokom misije u Keniji usvojila dete i ono biva oteto prilikom posete rodnom kraju. KIDNAPPET nažalost deluje kao film koji više liči na neku američku eksploataciju nego na danski film. Liči na eksploataciju pre svega zbog toga što odaje utisak da je silom sastavljen iz niza oportuno smišljenih delova koji naprosto ne čine konzistentnu celinu i onda obogaćeni prisustvom jedne autentične zvezde kao što je Connie. Dok je prilikom svoje prethodne posete Danskoj, Connie snimila značajan film BROEDRE Susanne Bier, ovog puta uradila je zapanjujuće besmislen film ispod nivoa koji ima inače a naročito u Danskoj. Pored Connie u filmu glumi i Lars Mikkelsen, Madsov brat koji je velika zvezda danskog filma i čudno je da je ovakav krš privukao tako poznate glumce i državne fondove koji su obično rezervisani za respektabilnije radove.
KIDNAPPET na kraju nije ni punokrvni dečji film, ni krimić, ni avantura, ali u krajnjem skoru mislim da bi eventualni smisao mogao naći samo na televiziji i to na manje gledanim kanalima u popodnevnim terminima.
Pogledao sam novu produkciju Luc Bessona COLOMBIANA koju je režirao trećepozivac EuropaCorpa Olivier Megaton. Reč je o filmu koji nažalost ne spada u red cutting edge akcionih naslova po kojima je Bessonova produkcija inače poznata,. Posle TRANSPORTERa, UNLEASHEDa, TAKENa i B13, EuropaCorp je postala ne samo kuća koja vrši inovacije već i etiketa koja lansira reditelje u Holivud. Megaton međutim još uvek nije uspeo da se otrgne iz Bessonove kuće uprkos tome što je snimio već nekoliko ambicioznih English-speaking projekata u njegovoj produkciji.
Nažalost, Megaton ne nudi ništa sveže a ni na planu simulacije već definisanih obeležja Bessonove produkcije nije na dovoljno visokom nivou. Kad je o akciji reč, COLOMBIANA je jedan trom film koji u sebi ima dosta televizijskog i to u negativnom smislu.
Sporadično ima tek pristojnih detalja ali zaista COLOMBIANA ne pruža dovoljno u onom najelementarnijem repertoarskom smislu.
Međutim, sa trajanjem od 107 minuta, COLOMBIANA je predug film. Naime, Zoe Saldana se pojavljuje tek u 25. minutu, mi dotle gledamo priču o devojčici kako je postala Zoe Saldana, iako smo se svi skupili da gledamo Saldanu u filmu koji je njen vehicle. Taj oriin story je trebalo da traje 5 a ne 25 minuta, međutim, očigledno je da sa takvim produžavanjem Besson malo pokušava da aludira na LEONa.
Međutim, ni kasnije Saldane nema dovoljno. Mnoge scene su date iz vizure njene okoline i njenih žrtava. Delom je za to zaslužan i Colombianin modus operandi jer ona je stealth i napada iznenađujuće, međutim, Saldane na kraju nedovoljno ima da bi se potvrdila kao akciona heroina iako u načelu ima potencijala i tu nema diskusije.
Međutim, Megaton spada među zaista retke reditelje koji čak ni showcase za akcionog glumca ne umeju da urade kako treba iako se takvi filmovi maltene svakodnevno snimaju.
COLOMBIANA je u krajnjem zbiru, priličan promašaj, i uprkos tome što nije reč o vrsti filma koja nosi neke velike kreativne ambicije, čak i u onome što pokušava da bude ne postiže dovoljno,.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam novi Von Trierov film MELANCHOLIA. Utisak posle gledanja ovog filma poziva da se setimo kako je Marina Tucaković rimovala reči melanholija i monotonija, jer to su stvari koje su pojednako prisutne kad se laćamo Von Triera.
MELANCHOLIA je film o kraju svetu ali zapravo je to film o depresiji. Podeljen je na dva dela, JUSTINE i CLAIRE. JUSTINE je bolji i po svemu osmišljeniji i konzistentniji deo. CLAIRE je međutim deo u kome je Von Trier trebalo da se pokaže kao majstor ali nije.
Naime, JUSTINE je jedna gotovo eksplicitna psihoanalitička slika depresije, prikazana kroz priču o depresivnoj nevesti na svadbi koju sama na razne načine sabotira. Svadba ima u sebi ritualni karakter i iako po svom miljeu podseća na FESTEN ovo nije svadba na kojoj će se otkriti bilo kakva mračna tajna. Naime, Von Trier gotovo pa eksplicitno pokazuje da je ova svadba organizovana kao ritual kojim će se depresivna "Justine" izlećiti. Svi se ponašaju kao da je ova svadba jedini lek i zanimljivo je da je kum na svadbi njen poslodavac, dakle, poenta o psihičkom zdravlju kao sposobnosti da se "voli i radi" dobija eksplicitnu dimenziju. Istog dana kada se udaje, Justine dobija i unapređenje i to je situacija u kojoj se "ljubav i rad" pomeraju u "višu brzinu" ali ona doživljava slom i do kraja ovog segmenta ona gubi sposobnost da voli i da radi, tako da je na kraju napušta i mladoženja čije slabižko ponašanje (odgovor ponovo na Cecino pitanje da li to ljubav pravi od ljudi slabiće) ne može da apsorbuje ozbiljan poremećaj simboličog poretka, tako da je na kraju i on napušta. JUSTINE je priča o tome kako naslovna junakinja definitivno gubi svoje duševno zdravlje i od materijala za psihoanalitičara postaje materijal za čika doktora.
JUSTINE je segment koji je urađen u maniru skandinavskog realizma, ibzenovskog tipa, i to je bolji deo filma zato što je konzistentan, čitljiv i u određenom smislu čak i intrigantan.
Zatim usledi drugi deo CLAIRE, koji govori o njenoj sestri, ali u ovom delu je opet Justine glavni lik. Justine je sada već završila u bolnici, na lekovima je, i pojednostavljeno rečeno poludela je. Ali, kad se dođe do tako duboke depresije, do ludila totalnog, tu već Von Trier ne zna šta da radi i očigledno mu bolje idu od ruke granična stanja. Otud, kada se apokalipsa približi, osim inverzije da oni koji su depresivni i običnim okolnostima počinju da se ponašaju normalno jer su "svoji na svome" a to smo očekivali, sve drugo postaje šuplje, sporadično prebanalno u metaforama a u pojedinim aspektima čak i potpuno nejasno.
Jasno je da CLAIRE možda čak i ima usiljeno trajanje kako bi bila deo diptiha sa JUSTINE. Von Trier ne bi smeo da prizna poraz i skrati taj deo u meri u kojoj bi se otkrilo da je loše procenio, međutim film u jednom momentu naprosto počne da se gasi, kao i sami junaci, kao i sama planeta i MELANCHOLIA se završava sa slabijim utiskom od onog koji je mogla da ima, čak i da je isti materijal malo ekonomičnije tretiran.
U tehničkom smislu, ovo je ponovo glossy Von Trier i bar u tom smislu publika je dobila jedan respektabilan artefakt za koji se vidi da se autor potrudio a američki glumci su dobili arty film za filmografiju iako recimo Kiefer Sutherland slabo koristi ovu priliku i pokazuje da je postao ozbiljno deformisan svojom najznačajnijom ulogom Jacka Bauera iz serije 24.
* * 1/2 / * * * *
Martin Scorsese is set to direct an English-language feature film adaptation of Norwegian author Jo Nesbo's best-selling novel "The Snowman" for Working Title says The Hollywood Reporter.
The seventh book in a series featuring alcoholic and troubled Norwegian detective Harry Hole, the story involves a boy finding his mother's pink scarf wrapped around the neck of a ominous looking snowman. Hole realizes she is the latest victim of a serial killer.
Scorsese's been linked for some time but was awaiting on Nesbo to give final approval. He now has and Nesbo says he's not insisting that the film be shot in Oslo where the book is set.
Matthew Michael Carnahan will pen the script while Tim Bevan and Eric Fellner will produce. A recent adaptation of Nesbo's "Headhunters" has become one of the most successful films of all time in the Scandinavian region.
They certainly made a lasting impression with Se7en. Now, screenwriter Andrew Kevin Walker has come aboard to work on the 20,000 League Under the Sea script for director David Fincher. Disney has been trying to find a compelling way to bring back the Jules Verne story of Captain Nemo as he creates his warship Nautilus. Given their previous dark collaboration, it will be interesting to see their vision for a Disney film based on one of the earliest live action pictures made by Walt Disney and released in 1954. (Treasure Island was the first, in 1950.) Disney famously bet his studio on a film best remembered for the giant squid scene. It became the second highest grossing film that year, won three Oscars and became the basis for a Disney theme park attraction. Walker, whose scripting credits also include Sleepy Hollow and The Wolfman, is repped by CAA. Fincher, who next releases The Girl with the Dragon Tattoo, has several potential next projects, and he has long been attached to Cleopatra at Sony with Angelina Jolie and producer Scott Rudin.
Nabavio sam švedsku seriju DEN FORDOMDE. Reč je o formatu sličnom BBC verziji WALLANDERa i seriju čine dva jednoipočasovna televizijska filma. Scenario su pisali Michael Hjorth koji je nam je poznat kao scenarista i producent brojnih švedskih filmova i televizijskih programa i Hans Rosenfeldt koji je specijalista za ekranizacije švedskih krimića, među kojima su i poznate lokalne ekranizacije Wallandera. U glavnoj ulozi profilera Sebastiana Bergmana pojavluje se Rolf Lassgard koji inače igra Wallandera u Švedskoj.
Prvi film režirao je Daniel Espinosa koji nam je poznat po filmu SNABBA CASH i u ovom TV radu pokazuje da se radi o reditelju visoke klase koji apsolutno vlada konvencijama trilera i ume da ih osveži sa primerenom upotrebom realističkih tehnika u smislu kadriranja, pokreta kamere i korišćenja flešbekova odnosno vešto integrisanih vizuelizacija raznih sumnji i teorija koje razvijaju detektivi.
Misterija nikada ne biva preopterećena time što je Sebastian Bergman jedan vrlo živopisan lik sa dosta bolnom biografijom i grubim odnosom prema ženama. U Espinosinom filmu, napravljen je dobar balans između svih likova, detektiva sa živopisnom ličnošću i samog slučaja.
U vizuelnom smislu, Espinosa je na liniji SNABBA CASHa i njegov film ni u jednom momentu ne deluje fizički i vizuelno hendikepirano time što je proizveden za televiziju.
Sam identitet ubice je logičan, da se naslutiti možda nešt ranije nego što bi Hjorth i Rosenfeldt želeli ali otkrivanje identiteta ubice je logično i zadovoljajvajuće i ishod slučaja je katarzičan.
DEN FORDOMDE bi odlično stajao i kao bioskopski film a kao televizijski spada u sam vrh ponude prošle sezone u globalnim okvirima.
Pogledao sam WARRIOR Gavina O`Connora, borilacki film koji uspeva da profunkcionise uprkos brojnim nedostacima i nekonzistentnostima. Pre svega, WARRIOR se nadovezuje na tradiciju indie borilackog filma koje reprezentuju RED BELT, WRESTLER i FIGHTER, ali u sebi ima ponajvise ROCKY atmosfere od sva cetiri i na kraju, uprkos svim indie potezima skrece apsolutno u pravcu katarzicnog borilackog mejnstrima.
Moramo imati na umu da je MMA ocigledno novi boks i da ce na filmu sve vise preuzimati funkciju koju je boks imao u starijim filmovima. I ne samo to, reklo bi se da je MMA postao svojevrsni etalon za cvrstinu medju savremenim holivudskim macoima - Soderbergh je zvao Ginu Carano da mu glumi u filmu, Mamet pokazuje ogromno interesovanje za tu temu, Gosling sprema film sa Refnom o borbama na Tajlandu a Tom Hardy i Joel Edgerton su se satrli od tuce i treninga u WARRIORu.
Intrigantna je ta transformacija forme koja se javlja u novoj generaciji broilackih filmova. Dok je WRESTLER bio krajnje raspolucen tim spojem sentimentalnog i naivnog sportskog filma na papiru i iyuyetno pretencioznog rediteljskog postupka, sto ce biti svojstvo i sledeceg filma Darrena Aronofskog, kod Gavina O`Connora taj spoj funkcionise znatno bolje, mada ne i perfektno.
U svetu u kome je nastao prvi ROCKY, to je bio film koji je bio nominovan za oskare u ozbiljnim kategorijama, a danas WARRIOR pretenduje na nagrade, na postovanje, i to mora da stekne i citavim deonicama koje asociraju na bajat oskarovski materijal. S druge strane, cini se da je pretvaranje B-filma u okosnicu mejnstrima postalo toliko da film mora da naglasi svoje likove odredjenim indie postupcima ne bi li sugerisao publici da ga shvati ozbiljno.
Ruku na srce, Gavin O`Connor jeste druga liga indie reditelja sa mejnstrim pretenzijama i spada u red onih koji imaju ambiciju da Holivud vrate ozbiljnim storytelling korenima. U PRIDE AND GLORY Gavin O`Connor je pokusao da kroz jednu bajatu krimi pricu ponudi vivisekciju jednog drustvenog sloja kakvu je nudio americki film sedamdesetih ali na kraju u tome nije uspeo jer taj film naprosto nije bio dovoljno zanimljiv. WARRIOR jeste dovoljno zanimljiv, ali pored te stilske neuravnotezenosti gde se nezgrapno spajaju indie senzibilitet i sentimentalna melodrama, on ima i jedan sustinski ideoloski problem.
Naime, WARRIOR je film o blue collar momcima koji sa punim ubedjenjem smatraju da se mogu na ovaj ili onaj nacin ostvariti kroz MMA. Medjutim, WARRIOR je istovremeno i film za te momke. Dakle, on je samo delimicino prikaz tog sveta a u velikoj meri je film pravljen i po meri tog sveta.
U ideoloskom smislu, WARRIOR takodje iznenadjujuce podilazi desnim stremljenjima americkih marginalaca, mada ruku na srce, on vise prikazuje njihovu kulturu bez komentara nego sto je slavi. To je potpuno legitimna ideoloska koncepcija i nemam nista protiv ali sama po sebi je protivna indie estetici koja ipak definise ovaj rad. Otud, ne bi me zacudilo da je indie predznak pre svega bio produkcioni manevar a ne istinsko autorsko opredeljenje.
Naravno, mnoga velika dela su nastajala sa takvim namerama, prosle godine smo imali izvanredni Affleckov THE TOWN, a WARRIOR nije film na tom nivou.
Pa ipak, ono sto WARRIOR jeste sasvim je dovoljno da ga preporuci. Pre svega, ono gde je Gavin O`Connor slab jeste forma ali Hardy, Edgerton i Nolte to nadoknadjuju u glumi. Oni su stvarno ozbiljno prisustvo u kadru i svoje uloge igraju sa punim ubedjenjem. Edgertonov lik je na granici neuverljivosti ali su zato Hardy i Nolte savrseni i njihovi likovi su uverljivije postavljeni sto daje opravdanje za njihovo metodsko igranje.
Kad je rec o samim borbama, WARRIOR prolazi kroz citav dijapazon emocija, ukljucujuci i onu iz ROCKY IV kada se nepobedivi ruski borac Koba a JJ Perry je zaista napravio izvanrednu koreografiju koja ga cini punopravnim koautorom filma. Inace, JJ je jedan od gurua velikog upliva MMA boraca u DTV film i on je dosta zasluzan za njihov konacni proboj i u mejnstrim. Nekoliko MMA vedeta se mogu videti u manjim ulogama u WARRIORu.
WARRIOR je film koji svojim trajanjem i slobodom koju sebi uzima Gavin O`Connor pokazuje velike ambicije. Rec je o filmu koji nije dorastao tim ambicijama ali je dovoljno emotivan, naivan u jednom zdravom - muskom - smislu da na kraju sve to deluje u redu.
* * * / * * * *
Pokraše nas u sred Milana! xuzi
Neka ih, bar nisu priznali Kosovo...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg6.imageshack.us%2Fimg6%2F9808%2Funiverzum.jpg&hash=2329f5a37a209f9c1bcb4864b0840957420d3b97) (http://imageshack.us/photo/my-images/6/univerzum.jpg/)
Autorska prava širom univerzuma.
Pogledao sam rimejk vrlo intrigantnog izraelskog trilera HA-HOV koji je vapio za holivudskom adaptacijom i proširenjem. I zbilja, THE DEBT Johna Maddena koji su napisali Matthew Vaughn, Jane Goldman i Peter Straughan je u svakom smislu bogatiji film od HA-HOV. Vaughn i Goldmanova su ove godine imali X-MEN FIRST CLASS tako da je THE DEBT uslovno rečeno i dalje deo te teme posleratne odmazde, a Straughan je jedan od adaptatora Le Carreovog TINKER TAILOR SOLDIER SPY, dakle ovo je ekipa koja zna posao.
Njihova osnovna intervencija u odnosu na izraelski izvornik je to što akciju u prošlosti ne tretira kao flešbek već kao pripovedačku okosnicu filma, dočim je akcija u sadašnjosti koja je takođe napeta mahom stavljena u drugi plan. Otud je pomeren fokus više na Jessicu Chastain nego na Helen Mirren i ljudi poput Mehmeta moraju malo sačekaju trenutak kada GILF uzima stvari u svoje ruke. Inače, kad smo već kod toga pretvaranje Jessice Chastain u Helen Mirren je kao obrnuta situacija starenja iz ONCE UPON A TIME IN AMERICA. Dakle, one su priličan mismatch.
No, HA-HOV je imao tu interesantnu dimenziju starih kadrova koji se vraćaju u akciju i suspense je praktično postaojao u samo u tom sadašnjem delu. U THE DEBT suspense postoji u oba dela i čini mi se da može biti prilično efektan nekome ko nije gledao izraelski film. Meni, pak posle gledanja oba filma (premda zaista ne mislim da je HA-HOV koji je suštinski došao do neke naročito široke publike) THE DEBT deluje kao da je mogao da detaljnije uđe u tu dimenziju matorih penzionisanih MOSSADovaca koji odlučuju da napuste udobnost mirovine i ponovo stupe u akciju. Ovde ima tek nagoveštaja te vrlo specifične odluke i njene pregnantnosti ali ne u dovoljnoj meri da bi se to moglo prepoznati kao značajan motiv.
S druge strane, odnosi među operativcima u prošlosti su razrađeni do detalja i u pojedinim momentima, THE DEBT mora da balansira između atmosfere MUNICHa i MIRISA KIŠE NA... hm... GOLANU? Dakle, Madden je dobio zadatak da napravi bigtime ljubavni zaplet uporedo sa trilerskim i to je manje-više solidno uradio, naročito ako imamo u vidu da Sam Worthington nema odlučnosti sa Jessicom Chastain (koja mu igra bivšu suprugu u TEXAS KILLING FIELDS) ali zato kad postane Ciaran Hinds hoće da ostari zajedno sa Helen Mirren.
Vaughnov saradnik iz britanske faze Ben Davis je slikao film, i THE DEBT nudi jako atmosferičnu i ubedljivu rekonstrukciju raznih lokacija na kojima se priča dešava. Madden je pravi izbor za reditelja jer spaja britansku veštinu u radu sa glumcima i vođenju priče sa solidnom pristupom napetosti i akciji. S druge strane, mislim da bi neko kao Roger Michell možda napravio neke bravuroznije scene ali Maddenu se nema šta zameriti.
THE DEBT je kvalitetan film ali ja ipak nisam uspeo da se otmem konstantnom upoređivanju sa HA-HOV, dakle gledanje izraelskog izvornika me je hendikepiralo. Kada bih morao da biram između ova dva, uprkos autentičnostiu izraelskog filma, ipak mislim da je bolje gledati rimejk jer ostaje manje-više veran izvornoj priči a po nivou izrade je neuporedivo snažniji.
* * * / * * * *
Pogledao sam JEDINI IZLAZ, vrlo atipičan Guys on a Mission flick koji su po scenariju poznatog književnika i partizana Antonija Isakovića i kapetana JNA Stjepana Zaninovića - koji će kasnije postati i reditelj - režirali Saša Petrović, jedan od najvećih jugoslovenskih reditelja i Vicko Raspor - uticajni filmski radnik sa pitoresknim ratnim stažom. Raspor je naime za vreme rata bio ilegalac i u nekim akcijama je imao krajnje traumatična iskustva koja su ga obeležila za ceo život.
Ova četvorica vrlo specifičnih ljudi proizvela su neujednačen i vrlo neobičan film koji je pre svega zbog onoga što je uneo Petrović zaslužio da se nađe u najužem izboru upečatljivih partizanskih filmova. Petrović je snimio remek-delo o NOBu TRI, takođe po Isakoviću, ali to je bio film u kome su obojica već imali izgrađenu poetiku - Isaković kao realista sklon egzistencijalističkim dilemama i Petrović kao neorealista izuzetno snažnog rediteljskog rukopisa. U JEDINOM IZLAZU, međutim, Isaković je omeđen Zaninovićem a Petrović Rasporom. Zaninović kao vojnik i Raspor kao veteran daju filmu auru autentičnosti, premda JEDINI ZLAZ već na početku naglašava da je to izmaštani prikaz čuvene diverzije u Postojnskoj jami koja je dobro poznata iz Drugog svetskog rata.
Na kraju, od ova četiri postupka trijumfuje Petrovićev pošto njegov snažni vizuelni pečat nastao u saradnji sa direktorom fotografije Jovanom JOvanovićem uspeva da ostane otovo netaknut. Isakovićeva egzistencijalistička dimenzija samo usporava film i zaustavlja protagoniste u sred jedne akcije paklenog tempa u skučenom i neprijateljskom ambijentu. Ako tome dodamo da su u većini partizanskog filma toga vemena egzistenijalističke dileme obično ubedljivije u postavci nego u razrešenju - da se postave pametno a razreše pamfletski, one i ovde na kraju nemaju neku funkciju, izuzev da simuliraju zaplet.
I tu dolazimo do možda najzanimljivijeg svojstva ovog filma. Naime, JEDINI IZLAZ nije jedini Petrovuićev film o NOBu ali jeste jedini akcioni i u tom smislu, uporedna analiza JEDINO IZLAZA sa MOSTOM Hajrudina Krvavca ili OPERACIJOM BEOGRAD Žike Mitrovića može odlično da pokaže razliku u rediteljskim rukopisima ovih autora. Dok je Petrovićev film brižljivo dizajniran, sa lokacijom Postojnske jame koja je genijalna i jedinstvena (u jednom trenutku čak i partizani kažu da im je plan da ne zatrpavaju jamu zbog prirodnih lepota) i velikom pažnjom koja se pridaje detaljima i stanjima likova. Kod Krvavca i Mitrovića imamo akcenat na radnji i tempu. Slabost Petrovićevog filma dolazi do izražaja pre svega u tome što Isaković i Zaninović nisu napisali scenario koji u sebi sadrži dovoljno zanimljivo koncipirano stanje likova. Zatim, njegov odnos prema ritmu celine je problematičan pošto nisu jasni ni prostorni odnosi ni protok vremena niti šta koji postupak u tom vremensko-prostornom kontinuumu znači u smislu otkucava li sat ili ne, iza koje tačke junake čeka spas a iza koje opasnost i sl.
Međutim, sa druge strane, kod Petrovića okupatorski vojnici imaju izraženu personalnost, nisu topovsko meso, ponašaju se uverljivije premda nisu istinski opasni i u proseku partizani su kod njega znatno "bezbedniji".
Sama lokacija jame i pripadajućih tunela i pećina deluje kao nekakav kenadamovski set i kad je o ambijentu reč, JEDINI IZLAZ spada među najzanimljivije locirane partizanske filmove. Ako samo imamo u vidu taj production value čudno je da JEDINI IZLAZ nije češće emitovan na našim televizijama. Ipak, očigledno je presudilo to da je reč o Petrovićevom minornom radu koji je zaboravljen posle kasnijih trijumfa.
Uprkos tome što ovo nije prepoznatljiv Petrovićev film, JEDINI IZLAZ jasno najavljuje da je on reditelj sa izrazitim potencijalom.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DO POBEDATA I PO NEA Žike Mitrovića. Ovaj film iz njegove makedonske faze govori o završnici rata i dilemama koje se postavljaju pred oslobodioce koji su morali da pročiste žito od kukolja i da uprkos tome što su bili žrtve i željni osvete ne postanu dželati. Naravno, Mitrovićev film na kraju prikazuje junake koji prevazilaze sve svoje zablude i pravedno presude svakome, međutim, uvođenje motiva odmazde, prekih sudova za razne stvari i vrlo relativnih definicija saradnje sa okupatorima ispunjava film jednom prilično spooky atmosferom - odnosno, reklo bi se, film pokazuje šta je sve moglo da se desi a nije se desilo na takav način da upravo deluje kao da najgore uopšte nije sprečeno. Taj efekat je pre svega postignut time što su sve pretnje, zablude, žrtvovanje nedužnih postavljeni vrlo uverljivo, a sve instance u kojima partizani uspevaju da pokažu zrelost i izdignu se iznad situacije pamfletski i uglavnom manje uverljivo.
U tome je osnovni i problem ovog filma, čak i da ne dovodimo u pitanje autorovo uverenje čini se da je efekat falsifikata upravo postignut time što se zabašuruje problem koji je očigledno jasan publici. Drugi problem je to što film ima nešto više likova nego što može da se isprati u ovoj minutaži i čini mi se da je tempo preintenzivan za toliki broj sudbina i motivacija kojih se Mitrović laća.
S druge strane, film obiluje Mitrovićevim obeležjima kao što su vrlo efikasno pripovedanje, jasni odnosi među likovima, dobro prikazana atmosfera makedonske varoši, sve one vrednosti koje je mogao preuzeti iz tradicije vesterna.
DO POBEDATA I PO NEA je solidan ali manje zanimljiv film u opusu ovog velikog autora.
* * 1/2 / * * * *
BABYLONSJUKAN Daniela Espinose je pravi primer kako neupečatljiv debitantski film o mladima ne mora da bude znak rediteljevog slabog dara već vrlo često samo stoji kao dečja bolest koja mora da se preleži. Espinosa danas kad je u Holivudu snimio SAFE HOUSE i napravio blokbaster sa SNABBA CASHom uopšte ne liči na čoveka koji je počeo snimanjem ovog simpatičnog ali zbilja neupečatljivog filma o mladim Šveđanima i njihovom gubljenju vremena, pokušajima da dosegnu suštinu u Indiji i snalaze se na pločnicima.
Nastao po navodno polu-autobiografskom scenariju Clare Froeberg, film govori o devojci čiji momak odlazi u Indiju a ona se useljava silom prilika kod njegovog druga u koga se kako vreme odmiče zaljubljuje. Iako je BABYLONSJUKAN koncipiran stilski na tragu Wong Kar Waija i DOGME, Espinosa ubrzo pomera ovaj film stanja prema zapletu. Otud, reklo bi se da Espinosa na svom debiju nije uspeo da prikrije da je ljubitelj filmske priče. U ovom konkretnom slučaju međutim tu priču solidno postavlja ali je ne razrešava na adekvatan način.
Ukupno uzev BABYLONSJUKAN je solidan i energičan debi, ali pravi Espinosini radovi došli su kasnije, kada je promenio fah a iz ove mladalaćčke faze preuzeo samo neke stilske detalje.
* * 1/2 / * * * *
Ponovni holivudski debi Nicolasa Windinga Refna DRIVE, pošto se FEAR X ne računa, pokazuje da je on potvrdio svoju reputaciju najvećeg srpskog reditelja zarobljenog u telu Danca. Samo bi srpski reditelj želeo da napravi takav spoj direktne fascinacije Amerikom i njenom svakodnevicom, filmskih tradicija iz proških vremena i to ne u formi sirovog narativnog materijala već kroz reinterpretaciju već formiranog rediteljskog postupka, glumačke ekipe u kojoj se susreću ugledni i poznati glumci - i oni iz mejnstrima i oni sa televizije ili B-filma dakle iz jednog bućkruiša celopkupne američke kulture i konačno kroz kršenje i ponovno uspostavljanje konvencija u režiji.
Kad je reč o samom rediteljskom postupku, matrica kojom je Refn fasciniran jeste Michael Mann iz faze THIEFa - što je već samo po sebi bila svojevrsna modernizacija konvencija krimića seamdesetih u skladu sa video estetikom osamdesetih i u određenom smislu ako je THIEF već sam po sebi bio spoj postojećih tradicija i tendencija, onda je DRIVE jedna konačna galerijska formulacija tih postupaka.
Kad kažem alerijska onda to ne kažem da bih DRIVE lišio tržišne sudbine jer taj film je čak i prilično dobro prošao u bioskopima ako imamo u vidu koliko je arty u svojoj postavci. No, činjenica je da - za razliku od Manna - Refn ipak ne režira za tržište već za art house pa zato DRIVE i može da izgleda kao THIEF posle moždanog udara.
Refnu zbog prvog i trećeg PUSHERa skidam kapu, a zbog ostalog bih mu uglavnom skinuo glavu, no činjenica je da su BRONSON i u izvesnoj meri VALHALLA RISING bili značajan kapital za njegov povratak English-speaking filmu i to ne samo zbog produkcije i jezika nego i zbog značajne uloge Toma Hardyja. Refn je kroz celu karijeru bio odan svojim glumcima, a u Ryanu Goslingu je sada dobio svojevrsnu ikonu ali i mecenu jer će njegov uspon direktno koincidirati sa glumčevim ulaskom u vrhunski mejnstrim.
Fetišizacija Ryana Goslinga u ovom filmu sprovedena je preko granice dobrog ukusa, zatim čak i preko granice parodije i upornost spojena sa drastičnošću dovela je do toga da na kraju to više nije ni žanrovska konvencija ni parodija već stvarno neka vrsta vizuelne umetnosti. Gosling je Čovek u srebrnoj jakni, kao junak Petra Jakovića iz istoimene televizijske serije, ili svojevrsni potomak Nic Cagea iz Lynchovog WILD AT HEART. On govori malo kao Melvilleovi junaci, profesionalac je kao Mannovi, ali njegovi maniri su toliko prenaglašeni, da on može jedino biti Refnov junak. Neobično je koliko Goslingov Driver zapravo nema nimalo veze sa Hillovim DRIVERom koji je do sada smatran zlatnim standardom holivudske aproprijacije Melvillea. Hillov Driver je naprosto američki karakter a Refnov je specifična evropska tvorevina.
Evropska fascinacija Amerikom prisutna je na svim nivoima, od tipičnih američkih ugostiteljskih objekata do onoga što je meni žanrovski najzanimljivije a to su autobobili. Dizajn američkih automobila je poslednjih godina došao u krizu a serijal filmova o Bourneu je snimajući automobilske potere po Evropi sa evropskim modelima još dodatno pokazao koliko su američka kola vizuelno, pa i tehnološki postala jednolična. Na kraju jedan od osnovnih padova BOURNE ULTIMATUMa bio je to što se završna potera u prvom ciklusu serijala dešava u Americi sa najmanje zanimljivim kolima na već prežvakanim lokacijama. Kod Refna međutim, američka kola dobijaju novu dimenziju. On i Newton Thomas Sigel kao DP im daju potpuno novu dimenziju, izrazito depersonalizovana kola (ako ne računamo Driverov klasik koji koristi "za vlastite potrebe") postaju sporedni junaci ovog filma a najbolji primer su uvodna potera sa policijom i vozački dvoboj posle pljačke.
Refn nije najveštiji reditelj, i njemu ne bi odgovaralo izražavanje u nekoj konvencionalnoj formi. Koliko god DRIVE formalno pripadao vrlo kodifikovanom žanru prepunom jasnih konvencija, DRIVE je najbolji u onim fazama u kojima te konvencije naizled preuzima i onda ih krši. Ne bih išao toliko daleko da tvrdim kako Refn išta unutar ovog žanra unapređuje, ali definitivno igra po svojim pravilima, i zahvaljujući tome DRIVE i uspeva da se izdvoji. Isti ovaj scenario mogao je da rezultira potpuno drugačijim i marginalnim filmom uprkos uglednom potpisu Hosseina Aminija na adaptaciji romana James Sallisa. Još od špice sa roze natpisima u nekom neonskom fontu koji su direktno sugerisanje da će ovo biti posveta Michaelu Mannu, sa retro muzikom čija je okosnica u synth popu, i pulsirajućem 80s skoru Cliffa Martineza, DRIVE nastaje kao pastiš ali Refnov postupak često baziran na greškama ili uporno sprovedenom neukusu čini da ovo ipak bude nešto više od ljubavnog pisma starim filmovima i postane svojevrsni "krimić za intelektualce". Ipak, DRIVE je osim samog audiovizuelnog ugođaja prilično prazan da bi bio baš film za intelektualce, njegova ciljna grupa ipak prevashodno jesu ljubitelji i poznavaoci filma. Emocija filma DRIVE je prilično relativna stvar, ja ga nisam video kao pokušaj da se izazove istinska emocija, uostalom sama završnica sa pretnjom protagonistinoj devojci nije previše jasna, dakle, ni emocije među likovima nisu raščišćene - što ne znači da DRIVE ne može biti emotian film za ponekog gledaoca. Pitanje emocija zapravo odgovara na dilemu može li se DRIVE obratiti onima koji su bili ciljna grupa Mannovog THIEFa. Dok ja Tarantinov DEATH PROOF bio gotovo pa potpuna replika carsploitation filmova sedamdesetih, s tim što danas ti filmovi deluju kao potpuna ekscentričnost, DRIVE ipak nije čista rekonstrukcija THIEFa već je Mann samo osnov kojim se Refn hrani.
Ako je SLUMDOG MILLIONAIRE Danny Boylea bio primer kako je u suštini naš festivalski i nacionalni mejnstrim oličen u Kusturici i Dragojeviću, naslovima kao što su DOM ZA VEŠANJE i RANE u stvari u sebi krio formulu za globalnu dominaciju - što je u određenom smislu najavila CRNA MAČKA BELI MAČOR sa svojim ogromnim bioskopskim upehom širom sveta, onda je DRIVE primer kako možda i neke od danas anahronih pajkićevskih paradigmi nisu bile bez osnova. Naravno, one se nisu mogle realizovati na ovakav način jer Refn je u sve to uneo još neke druge elemente koji su našem promišljanju filma a naročito praksi uglavnom nedostupni.
* * * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.filmin.es%2Fuploads%2Fimages%2FThe-ABCs-of-Death-2012-Movie-Poster-600x796%25281%2529.jpg&hash=367c86ca2b12fe82453dd5c7d8f2664c35282f21)
Michael Apted will replace Curtis Hanson as director on the last two weeks of principal photography on the surfing drama "Of Men and Mavericks" at Walden Media says Deadline.
However there's no major dispute between the studio and the filmmaker. Rather Hanson recently experienced complications from a heart surgery, which leaves him incapable of finishing the production.
As a result Apted is taking over, but it isn't sure if the supervision will carry over into the post-production phase. Hanson is expected to fully recover.
Jonny Weston stars as surfing legend Jay Moriarty, who conquered a stretch of treacherous Northern California waves with the help of his mentor (Gerard Butler). Shooting on the film is now scheduled to wrap sometime next month.
Quote from: crippled_avenger on 28-11-2011, 14:21:15DRIVE je osim samog audiovizuelnog ugođaja prilično prazan da bi bio baš film za intelektualce
bre, pa ja sam već dokazao da jeste film za intelektualce! E, Kripe, Kripe... 8-)
Ti si dokazao mnoge stvari. Nažaost nije, šupalj je. Nema tih pravih toucheva koji izdvajaju majstore.
Quote from: crippled_avenger on 29-11-2011, 11:23:26
Ti si dokazao mnoge stvari.
Zašto se poslije ove rečenice osjećam kao dijete-debil? 8-)
Film nije savršen, ali ima tu nešto, i provlači se i kroz prethodne filmove.
Ti nisi dete-debil. Ti si Rajko Petrov Žižek. :)
Pogledao sam RAMPART Orena Movermana, jedan od filmova koje sam očekivao sa naročitim žarom jer reč je o novom scenarističkom pokušaju Jamesa Ellroya, pisca čiji je odnos sa filmom, kako stvari stoje natprosečno dobar pošto je imao sreće da mu jedna ekranizacija bude remek-delo a da sam kao scenarista potpiše nekoliko vrlo pristojnih filmova. Naravno, nastali su i neki manji ili veći promašaji po Ellroyu, moglo bi se reći da je BLACK DAHLIA kao njegovo možda i najznačajnije delo ispala slabo, uprkos dobrom odabiru reditelja, ali kada se sve uzme u obzir, po Ellroyu nastaju solidni filmovi i što je još važnije nastaju žanrovski raznovrsni filmovi.
RAMPART u tom smislu potvrđuje Ellroya kao jako ozbiljnog pisca koji iskoračuje iz žanra. Kao scenarista on ovde ipak i bez ikakve sumnje kanališe svoje literarne likove, to se vidi i po postavci i po dijalozima. Međutim, ovde nema krupnog zapleta vezanog za jedan slučaj, ovo je film o sunovratu jednog karaktera i samim tim, ovaj film potvrđuje da su likovi iz Ellroyeve literature dovoljno snažni da mogu da iznesu ne samo detektivske i policijske priče već i filmove koji su isključivo studija karaktera.
RAMPART je upravo studija karaktera jednog problematičnog losanđeleskog policajca, ogrezlog u porocima, policijskoj brutalnosti, fašističkoj retorici i dubokom ubeđenju da je u pravu. Iako Moverman i Ellroy ostaju ambivbalentni prema tome da li je on zaista u pravu ili ne, odnosno prikazuju njegove životne situacije i kako se on sa njima nosi, i ne osuđuju ga, Woody Harrelson ubedljivo brani svog junaka, i on od antiheroja do kraja filma može da se prepozna kao čovek sa ozbiljnim problemom koji ima gledaočeve simpatije.
Harrelson je glavna zvezda ovog filma ali to ne umanjuje doprinos Robin Wright koja igra idealnu ženu za ovakvog otpadnika, kao ni All-Star podelu koja ga okružuje u sporednim ulogama, poput recimo Ned Beattyja u ulozi njegovog mentora, očevog prijatelja, penzionisanog starog LAPD kadra koji ga štiti od nevolja.
Moverman je snimio ceo film u indie maniru i DP Bobby Bukowski nudi izuzetno atmosferičnu fotografiju, beleži sve detalje i nijanse u losanđeleskim ambijentima i prilazi uslovno rečeno policijskom filmu na jedan drugačiji način. Movermanov rediteljski postupak je prilično ortodoksan indie i to u spoju sa pričom kakve gledamo u drugačijim stilskim interpratcijama nudi dosta svežine. Zanimljivo je kako iste sezone imamo RAMPART i WARRIOR koji se u indie okolnostima vraćaju tradicijama repertoarskog filma sedamdesetih, s tim što za razliku od WARRIORa, RAMPART nikada ne poseže za populističkim emocijama.
Jedini detalj koji me je zbunio svojoj promašenošću, odnosno neobičnim postupkom pošto je gotovo nemoguće da to bude greška jeste što se u noćnom klubu u filmu koji se dešava 1999. čuje Justice koji je izašao deceniju kasnije. Naravno, uvek je moguće razumeti ovo rešenje kao rediteljevu odluku da stavi savremenu muziku, da se ta muzika ne čuje u sceni, sa zvučnika, ali tako se tumači ovaj izbor kada se gleda film.
Slično HURT LOCKERu, RAMPART vrši dekonstrukciju junaka koje smo ranije u repertoarskom filmu gledali kao heroje i ulazi u njihovu socijalnu patologiju. Ipak i u tom kontekstu ostavlja im mogućnost da ostanu svojevrsni antiheroji, zaštitnici sistema koji ne razumeju i u koji zapravo ne veruju, isključivo iz ličnog hira i perverzije. Za razliku od Ferrarinog BAD LIUTENANTa koji predočava rediteljevu vizuru, pretenziju, simboliku i sve ostalo, RAMPART sve prepušta junaku.
* * * 1/2 / * * * *
Zvuči vredno pažnje!!!
http://www.cracked.com/article_19549_5-old-timey-prejudices-that-still-show-up-in-every-movie.html (http://www.cracked.com/article_19549_5-old-timey-prejudices-that-still-show-up-in-every-movie.html)
Evo, nešto relativno zanimljivo, diskusija o Pakulini PREDSEDNIKOVIM LJUDIMA u okviru nove serije projekcija & tribina VRAČARSKO KINO OKO. Ko voli teme političkog trilera, novinarstva, medija, društvene situacije, i old school model tribine, eto priče...
Vračarsko Kino-oko, 25. Novembar 2011. (http://www.youtube.com/watch?v=lYK0XaCzYhA#)
Pogledao sam KILLER ELITE Greg McKendryja, ekranizaciju provokatiovnog romana britanskog aristokrate i avanturiste Ranulpha Fiennesa koji je svojevremeno tvrdio da je u ovom trileru opisao istinite događaje. Događaji u političkom smislu deluju prilično verovatno ali sami konkretni opisi akcije izgledaju kao da je stari Ranulph ipak pustio mašti na volju. Ono što je britanska vlast negirala jeste da su pripadnici SASa bili umešani u rat u Omanu i da je kasnije svrgnuti šeik organizovao plaćene ubice da pronađu SASovce koji su mu ubili sinove i da ih likvidira, a da je britanska vlada u tome pomagala jer je želela da dobije neke koncesije za naftna polja. To sve ne deluje kao naročiti big deal u suštini, ali Ranulph je uspeo da kroz stvaranje atmosfere zataškavanja proizvede bestseler i čitavu seriju romana.
McKendryjev film je simpatičan, podsetio me je na britanske akcijaše iz osamdesetih poput WHO DARES WINS i serije poput PROFFESSIONALSa na kojima su se kalili Martin Campbell, Ian Sharp ili John Mackenzie. Ovo svakako nije klasa naslova kao što je FOURTH PROTOCOL ali je reč o vrlo pitkom i što je najvažnije vrlo bogatom filmu kad je o akciji reč. McKendry i DP Simon Duggan postavljaju nekoliko izvanrednih, efektnih akcionih scena koji nisu sad neka transformacija svega onoga što znamo o akciji ali su prilično solidne.
Rizikujući da se pretvori u novom Lewis Collinsa, Jason Statham vrlo dobro nosi ovaj film i ima odličnog antagonistu u Clive Owenu koji ovde igra više rivala nego negativca, ali po screen timeu ipak nije ravnopravan Stathamu iako bi McKendry želeo da stvori utisak kako zapravo gledalac može da bira strane. De Nirova pojava evocira uspomenu na RONIN i on ovde ima pošteno urađenu epizodnu ulogu u kojoj i dalje više igra samog sebe nego junaka ali objektivno gledano ovo mu je jedan od dostojanstvenijih nastupa.
Najinteresantniji detalj je to što se film dešava u epohi -1981. godine i McKendry je pošteno rekonstruiše. Zanimljivo je da Statham već drugi put posle Donaldsonovog BANK JOBa laća nepotvrđenih istinitih priča iz prošlosti u kojima upravo njegov tough guy personality deluje kao osnovni razlog zašto ne verujemo da je stvarno tako bilo. Ipak, BANK JOB je nekako uvereniji u svoju istinitost od KILLER ELITE.
KILLER ELITE nije naročito dobro prošao u bioskopima što je šteta. McKendry nedovoljno dobro vodi priču i likove ali KILLER ELITE u osnovi nije loš film i izdašan je kad je o akciji reč. Ipak, čini se da je ova vrsta filma prekomplikovana za publiku savremenog akcionog filma što je šteta. Čak bi se reklo da je proporcionalno ulaganju i BANK JOB napravio bolji posao.
Imajući u vidu Ranulphov opus, KILLER ELITE je imao potencijal da bude franšiza ali posle ovoakvog box officea to sigurno neće biti. Ne mogu da kažem da bismo ostali uskraćeni ali ovo definitivno jeste vrsta filma koja nam nedostaje i koju treba podržati.
* * * / * * * *
Malo Srpstva za oblačni vikend
http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Dimitrije-Vojnov-Pamticu-u-2011.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Dimitrije-Vojnov-Pamticu-u-2011.sr.html)
Aaaaa, koji si ti romantik
Quote
Фејсбук је за заљубљивање, Твитер за раскидање. Оба су потребна.
Morao sam da stavim nešto što će kvoutovati običan svet pošto sam ostatak teksta govorio o mučkom ubistvu Pukovnika Gadafija, kvislinzima i najavljivao obračun sa izdajnicima u našim redovima. :)
Quote
Фејсбук је за заљубљивање, Твитер за раскидање. Оба су потребна.
slatko :)
a MORAO je da stavi samo odgovore za zaljubljivanje :lol:
ШТА ЋЕ ОБЕЛЕЖИТИ 2012. ГОДИНУ?
Крај 2011. обележила је велика тензија на свим нивоима. Ниједна тензија не може трајати бескрајно. Зато 2012. годину замишљам као неку сцену која би се у филму разрешила уз Бреговићеву музику. xlove5
Nikada nije kasno za malo pravog old schoola, od kolega iz Službe:
ŽELJKO CVIJANOVIĆ: ZAŠTO SAM SIGURAN DA 9. DECEMBRA ODGOVOR EU NEĆE BITI ,,NE"
petak, 02 decembar 2011 22:49
Zašto Brisel neće 9. decembra reći jasno i nedvosmisleno ,,ne". Zato što nismo mi te sreće
Učen da između tvrdog i sumnjivog igram nasigurno, tako i – birajući između sopstvene paranoje i inteligencije – tipujem na ovo prvo. Dakle, neće ih Angela Merkel sa svojim briselskim gaulajterima otkačiti 9. decembra. Kako znam? Zar, dok pošten svet u Srbiji razbija glavu kako da zemlju oslobodi Brisela i domaćih briselskih klijenata, ispadne kako će je i od jednog i od drugog osloboditi sama Evropska unija? Ne biva toga, narode, zato će kandidature biti. Dobiće je, makar Boris ceo severni Kosmet morao da zalije betonom iz vazduha; ako mu to ne pođe za rukom, dobiće je makar uslovno, makar mu je odložili za tri meseca, makar mu glavu stavili na nju kao hipoteku, ali svakako će je dobiti pre izbora. Dobiće je, makar s njom samo izašao na izbore, makar mu je već sutradan oteli. Hajde da vidimo zašto.
Mediji su zatrpani informacijama kako je Nemačka – silno razočarana time što su neki Srbi na Jagnjenici podigli ruku na Bundeswehr – obnovila režim ,,sto za jednog" i zaustavila kandidaturu taman za tri hiljade tadićevaca, koliko danas i ima Srba kojima kandidatura u životu radi posao. Čuj radi; pa Borisu, njegovim baronima i ostalim primercima iz tog lanca ishrane bolje je da ih Merkelova strelja nego da im kaže da za njih od EU definitivno i neopozivo nema ništa. A baš taj mali detalj u odnosu tadićevaca prema kandidaturi našoj nemačkoj braći otvara prostor za proverenu strategiju. Jer, da nije tako, da kandidature stvarno i definitivno nema, zar ne bi bilo dovoljno samo da neki deveti sekretar Merkelove preko patriotskog ,,Blica" – mislim nemački patriotskog, poput Štrajherovog ,,Der Stürmera" – kaže da je to s kandidaturom završena priča, i da priča i bude završena.
Ovako, od srede do petka od svih Nemaca za koje se u Srbiji zna o srpskoj kandidaturi jedino se nije oglasio Lotar Mateus. Angela Merkel rekla je da Srbija ne ispunjava uslove za kandidaturu; nemački ministar vojske De Mezijar javno je Borisu komandovao zurück; slično rapoloženje je u Bundestagu i CDU; stari srpski prijatelj Vestervele poručuje da krv sa Jagnjenice može da spere samo ako Srbija ,,prihvati teritorijalni integritet Kosova". Anonimni diplomate u Briselu – valjda su i oni Nemci – u narečenom patriotischen zeitungu ispovedaju da se kandidatura više ne rimuje sa imidžom Srba posle Jagnjenice, koji je, kaže, ,,katastrofalan gotovo podjednako kao i kad je bilo reči o Ratku Mladiću i Radovanu Karadžiću". Čak i zapadni diplomate po Beogradu koji lokalnim novinarima šapuću verodostojne informacije, čak i oni na pomen kandidature sumnjičavo vrte glavom, Boris je toliko zabrinut da već priča kako će pobediti na izborima; Boža Đelić više ne pominje da će podneti ostavku ako mu kandidatura pobegne – a sve to može da samo da znači da je stvar ozbiljna. Na kraju, autor Jugosfere – distancirani Britanac, nego šta – Tim Džuda kaže da su nam šanse pola-pola, dok – čudima nikad kraja – Jelko Kacin ostaje usamljen kao Srbin u svetu tvrdeći da je Beograd kandidaturu zaslužio.
NIŠTA ZA MNOGO Treba li još ovoga ili je već svima jasno koliko sam paranoičan kad kažem da ih neće sasvim ispaliti i da će im nešto od kandidature dati, makar odloženo? Prvo, hajde da vidimo ko šta tu dobija, a ko šta i čime plaća. Kandidatura Brisel ne košta ništa – ne postoje ni te pare ni te političke obaveze koje EU kandidaturom preuzima prema Srbiji. Inače bi Turska do danas postala najveći i finansijski i politički poverilac Brisela, a ne bi loše prošla ni Makedonija. Izgleda li vam Merkelova kao neko ko nešto duguje Turskoj? A Makedonija kao neko ko je prošao dobro? U redu, idemo dalje.
Ako kandidaturom datom Srbiji Brisel ne gubi ništa, hajde da vidimo šta dobija. Kandidaturom – a pod tim podrazumevam sve što nije briselsko rezolutno ne, dakle i uslovnu i odloženu – srpski som i dalje ostaje zakačen za udicu. Bez nje mora da pronađe drugo hranilište. Kako u Briselu kao to drugo hranilište, s pravom, ne vide nikog do Rusije, ne verujem da im se to mnogo dopada. Možda bi oni i ostali hladni na taj jedan korak Srbije prema Rusiji samo da nisu prethodnih nedelja videli dva politička koraka Rusije prema Beogradu, ako ćemo pošteno, najveća u ovom veku. Neko će reći kako je EU za poslednjih deset godina toliko investirala i izgradila takvu mrežu u Srbiji da nikakva Rusija ne može da ugrozi njenu poziciju. Možda, ali liči li vam ovo na vreme kad će se iz Brisela razmetati samopouzdanjem, kad su spremni da izazivaju sudbinu? Meni ne, mada, naravno, tu čistih formi tipa da je Srbija sasvim otkačila EU, pa se sasvim okrenula Rusiji – neće biti.
Brisel se dakle neće igrati, utoliko pre što, pored svojih, prepoznaje i srpske trendove. A oni kazuju da u Srbiji broj ljubitelja EU strmoglavo pada. Za to vreme, sa srpskim parlamentarnim strankama stvar po Brisel, na prvi pogled, stoji veoma dobro. Naime, samo dve među njima su u korpusu evroskeptika, čime, računajući prema aktuelnim rejtinzima, ne prebacuju više od desetine registrovanih glasača. E sad, taj raskorak, naravno, nije prirodan i, uprkos tome što Brisel kontroliše javni prostor u Srbiji, na duži rok je neodrživ. A to znači da - ili će se broj birača zagrejanih za EU povećavati (malo teže) ili će sve više stranaka postajati, ako već ne protiv EU, a ono bar indiferentne prema njoj (malo lakše). I zar da takvim ludacima poput Srba ne daš nešto što bi im bar mirisalo na kandidaturu? Utoliko pre što, ako je Borisu čak i daju, teško je reći hoće li se poljuljani evroentuzijazam među strankama stabilizovati i u narodu oporavljati, ali, ako mu je ne daju, od tog entuzijazma neće ostati ni Čede na Vuku.
Ako mu je ne daju ni toliko da njegovi spin majstori ne mogu da to predstave kao da su mu je dali, to će toliko duboko potresti i političku i društvenu scenu da će i mnogi ovdašnji evropski klijent početi da razmišlja o sopstvenoj budućnosti. A čovek zabrinut za budućnost spreman je na svakojake preokrete i alternative. Dakle, ako u petak 9. decembra nikakve kandidature ne bude, ako to bude samo jedno ledeno nemačko ,,ne", već 10. će naglo oživeti ikonostas u Mrkonjićevom kabinetu, već 11. Sloba će sa tog ikonostasa sići, a do 12. u podne zaposešće krhko telo Ivice Dačića. I eto ti pada vlade, eto izbora kad im vreme nije. Istog dana čak će i Jelena Trivan ostati bez glasa – a vi računajte da žutima pada rejting čak i kad ona uzima vazduh dok govori – i da ih danas na drugom mestu održava jedino to što je Jelena u svojim nastupima savladala tehniku gajdi. I ja tada ne vidim kako će žuti da prebace deset odsto računajući i krvne srodnike njihovih funkcionera.
AKO BUDE ,,NE" Naravno, ne mislim ja da je Brisel zabrinut za Borisov rejting i da će pokazati milost prema njemu, ali znam da oni ne vole da Srbija ispadne iz ravnoteže, odnosno da tu neka politička snaga vidljivo prevagne, da Toma i Voja, recimo, na izborima pobede toliko ubedljivo da ne možeš da im za vratom držiš žute. Na kraju krajeva, ako Srbija ispadne iz takve ravnoteže, ceo sistem javnog prostora počinje da razmišlja, pa samim tim i da posustaje, kontrola toga Briselu postaje teža i komplikovanija, a briselski klijenti u javnom prostoru počinje da gube i na samopouzdanju i na snazi – uverljivost odavno nemaju – tako da njihova ucenjivačka moć opada. Ne sumnjam ja da bi EU svakakvo nepočinstvo uradila Srbiji, ali zašto bi to uradila sebi u Srbiji? Pa da dođe neko ko će reći na RTS kako je, na primer, carinski sistem između EU i Srbije – svojevremeni poklon Briselu od Mlađe i Borisa pod devizom ,,Volimo EU više nego što je ona volela nas" – nepravedniji nego da metalostrugar iz Rakovice izvede Dežera na ručak. Pa da Žarko Korać pomisli kako EU ipak ima alternativu. Da se Borko pomiri s Vukom i da Editi Tahiri kaže sve što misli o njoj. Da Boris u Jarinje dovede neku kinesku kinesku građevinsku firmu, pa da se Jarinje vidi s meseca. 'Ajte, molim vas, zašto bi to Brisel sebi radio!?
Naravno, pitanje je onda a zašto sve ovo Borisu rade? Zašto mu toliko prete? Zašto su se na njemu za tri dana izredali svi Nemci sveta? Prosto: blefiraju ga. Oni znaju da igra može da traje do 9. decembra, da – ako Borisu daju jasno ,,da" ili jasno ,,ne" – već sutradan u Srbiji izborna kampanja ulazi u punu brzinu i da od tog dana od Borisove vlade neće dobiti ništa makar ga bombardovali. Ali do tada mogu da dobiju još mnogo. A, budući da se radi o starim bundesligašima, naviklim da najviše trče u poslednjih deset minuta i da utakmice rešavaju baš tad, oni danas od Borisa na Kosovu traže sve.
Pitate se sad kako ja znam da Nemci blefiraju, a Boris ne zna, nego se blamira pozivajući Srbe da se maknu sa barikada, istih onih koje je sam letos postavio rekavši Srbima da sede tamo dok ne povećaju njegov, kako voli da kaže, pregovarački kapacitet. I sad ih tera zato što je ostao sasvim bez pregovaračkog kapaciteta. Dakle, pitanje je kako Boris ne zna da Nemci blefiraju? Zna. Ali – ako ste nekad igrali poker – zamislite dvojicu igrača: jedan igra u život (čuvena Borisova sposobnost da postavi stvari), a drugi u jedan sjebani evro. I sada ovaj koji igra u evro blefira. Kako igra ovaj koji je uložio život? Nikako, igra tako što sve veruje, čak i ako je siguran da dripac blefira. Tako izgleda Borisova igra.
A to znači da se do 9. decembra svakojake svinjarije mogu dogoditi, što na prelazima, što u Beogradu. I da izvršitelj tih svinjarija može da bude svako – od Kfora do bogtepita koga – ali će u svakom slučaju poluga za ta nepočinstva biti Boris. Utoliko pre što je naš junak već neki put bio pod sličnim pritiscima i svaki put su mu slomili kičmu. Tako da mu je sad više i ne lome jer nema slobodnog mesta, sad mu je krckaju.
DVA NAJJAČA ARGUMENTA Postoje još dva argumenta – jača od svih – zašto će Srbija dobiti kandidaturu. Prvo, zato što bi za Srbiju najbolje bilo da je ne dobije, jednako kao što bi za Borisa bilo najbolje da je dobije, ali već smo utvrdili, ima tome neko vreme, kako je postalo pravilo bez izuzetka da je ono što je dobro za Borisa i žute redovno loše za Srbiju, i obratno.
Kada bi Brisel rekao da nema kandidature, tada bi Srbija voljom EU, a ne svojom – a to nije nevažno – izašla iz mašine u kojoj je već jedanaest godina, a poslednje tri toliko intenzivno da joj više nije dobro. Bez kandidature, odnosno sa jasnim nemačkim ,,ne", ucenjivački kapacitet EU ne bi sasvim nestao, ali bi se prilično smanjio i Srbija bi tada mogla da strahuje od realne (mada opadajuće) snage Nemaca, Francuza ili Britanaca, a ne od izmišljenje snage trećerazrednih briselskih birokrata, koji na uvažavanje nailaze još samo u Beogradu i Skoplju. Bila bi to prilika dakle gde bi se Srbija rešila jedne rđave inercije koja traje, gde bi sledeća vlada dobila vazduha da razmisli o tome da li su zaista njena rešenja u Briselu, da razmotri kako je 11 godina u jednu geopolitičku paradigmu investirala sve, na kraju čak i sopstvenu teritoriju, a da nije dobila ništa. Rečju, silazeći sa te pokretne trake, koja joj, osim iluzije kretanja i osećanja strašnog umora ne daje ništa više, Srbija bi bila prisiljena da razmišlja o sebi i sopstvenom opstanku uoči velikih svetskih geopolitičkih potresa i da rešenja traži postavljajući sebe u centar bilo kakvog razmišljanja o tome.
Naravno, sve to ona bi – ako je još nešto nagona za samoodržanje ostalo u njoj – morala da uradi čak i kada bi kandidaturu dobila. Ali jednostavno ima takvih ljudi koji se u nevolju zaljube i ostanu s njom sve dok ih iz nje ne izbaciš. Bez kandidature Srbija bi bila izbačena iz tog voza koji je gubitnički, a, čak i ako se pokaže da nije, pozicija srpskog kupea jamačno nije pored vagon restorana, već pored klozeta. Samo takva, izbačena, Srbija može da počne da razmišlja o sebi, da pravi planove, gde će joj snagu za optimizam dati činjenica da je jedino što do sada nije pokušala istovremeno i najbolje. Zašto bi joj EU to dala? Zato ne verujem da se to može dogoditi: suviše je lako, suviše dobro, suviše srpski.
I otuda, drugo, sledi argument nad argumentima zašto Brisel neće 9. decembra reći jasno i nedvosmisleno ,,ne". Evo ga: nismo mi te sreće.
P. S. Ako se pak pokaže da nisam bio u pravu i ako Boris u Briselu dobije ,,ne" kao vrata, biće to verovatno moja najlepša greška koju sam napravio u ovom poslu. Tako da se unapred dobrovoljno prijavljujem za komentatorskog toplog zeca, uz obećanje da mi za sve vreme osmeh optimizma neće sići s lica.
Pogledao sam THE IDES OF MARCH novi rediteljski rad George Clooneya kojim nastavlja svoj pokušaj da nasledi poziciju Roberta Redforda i Warrena Beattyja koji su spojili status superstarova, seks simbola i oslonaca liberalnog Holivuda. Ovo je ekranizacija drame Beau Willimona FARRAGUT NORTH za koju su scenario napisali Clooney, njegov stalni saradnik Grant Heslov i sam pisac. IDES OF MARCH donosi treću ključnu ovogodišnju ulogu Ryana Goslinga i sigurno je velika čast za ovog glumca da ga Clooney (pa i producent filma DiCaprio) izaberu da bude protagonista ove priče.
IDES OF MARCH se nadovezuje na tradiciju američkog političkog filma poput THE CANDIDATE Michaela Ritchieja sa Redfordom, koji do danas ipak ostaje zlatni standard za ovu vrstu filma. Ritchiejev film od pre četrdesetak godina je i dalje stilski radikalan i politički provokativan, dočim je IDES OF MARCH već u rediteljskom postupku na određeni način retro, kao da evociranje klasicističkih pristupa iz sedamdesetih pokušava da pokaže koliko pretenduje na ozbiljnost.
Ryan Gosling je odličan kao mladi medijski guru koji radi kampanju za svežeg, reformatorskog kandidata kog igra George Clooney. Ovo je treća uloga u sezoni koja je zacementirala Goslingov ulazak kako u mejnstrim tako i u samu prvu ligu. Vrlo je šarmantan i sve vreme je u underplayu što mu omogućuje da funkcioniše čak i onda kada scenario pođe stranputicom. Ta stranputica se odnosi na celu priču ali u suštini najviše se reflektuje na Goslingov lik pošto je ostatak podele u kome su od Giamattija do Philip Seymour Hoffmana i Evan Rachael Wood u lakšoj poziciji - niko od njih ne prolazi kroz transformaciju.
Goslingov lik nažalost prolazi korz transormaciju uzrokovanu formalnom retardacijom scenarija koja od jedne zanimljive polemičke drame u drugoj polovini počinje da degeneriše u poluintenzivni političlki triler u kome se kontemplacija na temu ideologije i vlasti uskoro srozava na nivo zapleta o uceni koji je plus realizovan na dosta čudan način, kao u nekom B-filmu sa sve susretima u praznim kuhinjama restorana i dogovorima u prolazima između zgrada. Film dotle uopšte nije sugerisao takvu banalizaciju na nivou ponašanja junaka i odabira lokacija i delovao je da je iznad takvih rešenja. Na kraju, ambivalentan kraj iz koga IDES OF MARCH želi da ostavi utisak moderne tragedije, nema ni upola efekat jer je pojeftinjen tim pseudo-trilerskim zapletom i tom površnom realizacijom na nivou zamisli.
Otud na kraju IDES OF MARCH pre svega funkcioniše kao elegantan ali ne naročito bitan film sa jednom melodramom iz političkog života umesto da bude meditacija u usponu na vlast u koju je mogao da se pretvori. Ako imamo u vidu specifičnu političku dimenziju ovog filma, dakle, ovo je film koji se obraća publici zainteresovanoj za politiku koja deli stavove Demokratske stranke, rekao bih da ovakav rasplet nije proizvod nekog komercijalnog kompromisa već pre svega nedovoljne kreativnosti i nedovlojne autorske zrelosti.
Šteta je što IDES OF MARCH nije na nivou celine uspeo da isprati prilično inspirisan nastup svih učesnika i tu auru prilično solidnog filma koju su doneli Clooneyevi najbliši saradnici među kojima je iskusni DP Phedon Papamichael. Slično THE GHOST WRITERu Romana Polanskog, iza jedne gotovo pa dnevnopolitički aktuelne priče sakriveno je opšte mesto koje je pre svega postavljeno filmski i baš u tom filmskom smislu prilično prevaziđeno. Ali isto tako, kao što se ni Polanskom ne može osporiti da je snimio zanimljiv film, ne može ni Clooneyu.
THE IDES OF MARCH otud na kraju pre svega stoji kao pristojna melodrama sa elementima trilera koja poštuje svoju publiku, ali svesni smo da su namere bile znatno veće. Ipak, te namere u krajnjoj liniji nisu bitne jer su ovde žanrovske konvencije imale blagotvornu ulogu i spasile stvar.
* * * / * * * *
Pogledao sam prequel iliti rimejk Carpenterovog THE THINGa i sada sledi još jedan od onih postova u kojima ću morati da sablažnjavam njegove fanove. Doduše, ovde nemamo baš slučaj Richetovog PRECINCT 13 koji je na svim nivoima zreliji i kvalitetniji film odd originala, ali s druge strane, što se mene tiče THE THING i jeste u određenom smislu vrhunac Carpenterovog opusa. Zbilja, u tom filmu, Kurt Russell uspeva da u potpunosti bude Carpenterov oslonac i da prevaziđe brojne probleme proistekle iz njegove rediteljske naivnosti. Carpenteorv pristup filmu kao narodnoj rukotvorini omogućuje da u rukama pravih reditelja, čak i kad nisu prva liga, te premise konačno dobiju svoje prave dimenzije. THE THING je u tom smislu, u ovom rimejku, manje-više dobio svoje prave dimenzije, s tim što je film delimično hendikepiran time što je opterećen hipotekom originala.
Ovde gloavnu ulogu preuzima moja mezimica Mary Elizabeth Winstead koju je Kurt lično rukopoložio u Tarantinovom DEATH PROOFu. Reditelj je debitant Matthijs Van Heijningen koji će nadam se uskoro dobiti da režira nešto svoje.
Naime, ne samo što original slovi za klasik, već se danas zaboravlja da je i Carpenter snimio svojevrsni rimejk danas već potisnutog Nyby/Hawksovog ostvarenja. U određenom smislu, kao i De Palmin SCARFACE, ovde imamo slučaj rimejka iz osamdesetih koji je stekao status originala. I zbilja, u ovom slučaju Carpenterov rad i jeste original jer se novi film najviše bazira na njemu.
Uprkos tome što je Universal ukaljao sećanje na Carpenterov original time što je doveo reditelja koji zna da režira, u svakom drugom smislu je fetišistički prišao Carpenterovom radu. Naime, ovo je prequel koji na određeni način pokušava da nam kaže da je Carpenterov film "konačna istina" o onome što se "desilo" u američkoj bazi. Fetišizam ide dotle da se u finišu filma rekonstruišu scene kojima se povezuju dva događaja, i na tom nivou rekao bih da Universal i Van Heijningen savršeno poimaju odnos prema Carpenterovim filmovima kao artefaktima.
Sama priča naravno bazira se na premisi i dramskom mehanizmu koji se viđaju svakog meseca u po jednom filmu i tu sad nema nekih nedoumica. Ovo je film u kome nedoumice proističu upravo iz fetišizacije Carpentera. Naime, kroz pokušaj da se njegov film uzima previše u obzir, ovo je prequel koji zapravo istražuje premisu čija zamisao ne trpi dublju elaboraciju. THE THING se bavi jednom od glupljih i nelogičnijih varijanti vanzemaljske invazije na Zemlju, a rimejk/prequel načinje pitanje njihovog dospevanja na Zemlju i odlaska sa Zemlje, broda u kom su stigli i sl. a sa druge strane i pokušava da nam pruži nešto više i drugačije od prvog filma. Minimalizam koji su u to uneli Carpenter i potcenjeni a vrlo raznovrsni scenarista Bill Lancaster bio je pravo rešenje, i Van Heijningen proširuije stvari u jednom nepotrebnom pravcu. U PREDATORu 2 smo doduše imali sličnu situaciju, ali ona je imala više opravdanja.
Dešavanja su stoga manje-više ista suštinski s tim što se čudovište prominentnije pojavljuje i uprkost tome što CGI povremeno nije ubedljiv, Stvor ima nešto groteskno u tome kako inkorporira tela svojih domaćina i žrtava i tu sad ima neke mašte. U načelu, Thing jeste bio bolji kad se nije mnogo video ali sada kada se vidi nije ispao previše loše i to pre svega zato što u svoje tkivo inkorporira lica i tela žrtava.
Nažalost, opterećenje prvim filmom pritiska scenario filma tako da se likovi u početku filma ponašaju nesigurno. S jedne strane, to su likovi koji se po prvi put susreću sa Thingom, a sa druge strane film računa na to da je znatan deo publike gledao Carpentera i da stvari moraju da se ubrzaju. Otud, film je klimav u tom uvodnom delu jer ni reditelj ni likovi ne nude utisak prvog susreta sa vanzemaljcem sa punim ubeđenjem. Ovo je nedostatak ali ako imamo u vidu pritisak fandoma i zbilja specifičnu situaciju koju je nalagala Carpenterova zaostavština, čini mi se da su se Matthijs Van Hejningen i pisac Eric Heisserer pristojno snašli.
Kada krene akcija, borba na život i smrt, sumnje i sl. to je business as usual i Van Heijningen sve to vrlo lepo realizuje. THE THING slično WHITEOUTu Dominica Sene spada u red filmova smeštenih u polarne predele koji su neopravdano oklevetani.
* * 1/2 / * * * *
Ovo me podseti... mogao bi da potražiš igru The Thing za PS2 (ima i PC verzija) koja je rađena kao sikvel filma (Karpenterovog, dakako) i mogla bi ti biti interesantna .
Eto nečega čime bi me mogao obradovati na sledećem sastanku Otadžinske uprave!
Spakovaće se. :lol:
Pogledao sam HODEJEGERNE Mortena Tylduma, norveški blokbaster koji je napravio odličan rezultat u celoj Severnoj Evropi, bariran na romanu Jo Nosboea, norveškog pisca krimića koga uskoro očekuje holivudska ekranizacija. Za razliku od ekranizacija Siega Larssona koje su bile poprilično grozne, i za koje je potpuno neverovatno da su uopšte uspele da plasiraju neku zvezdu a ispostavilo se da jesu u slucaju Noomi Rapace, Tyldum je snimio odličan film koji deluje začujuće zrelo ako imamo u vidu da norveška kinematografija nije nešto naročito kvalitetna, odnosno da kvalitet ideja ne prati stepen njihovog ekonomskog i tehnološkog razvoja. Svakako, i Norvežani su sa filmom NOKAS dali svoj doprinos razvoju skandinavskog krimića ali bez ikakve sumnje oni zaostaju ne samo za Šveđanima i Dancima već i za Islanđanima.
HODEJEGERNE je međutim izvanredan hičkokovski triler sa vrsnom tehničkom egzekucijom i dosta crnog humora koji sporadično podseti na Kim Ji Woonov I SAW THE DEVIL iako u suštini ova dva filma nemaju puno veze, HODEJEGERNE je evropska aproprijacija Hitcha a I SAW THE DEVIL je korejski osvetnički film iz četvrte ruke. No, Tyldum ima šta da ponudi i ljubiteljima tvrđeg sadržaja i ne stidi se prolije krv kada mora, pa u tom smislu ume i da iznenadi.
Nisam čitao ništa od Nosboa za sada, ali u ovom slučaju, HODEJEGERNE deluje kao suspense priča bez nekih naročitih viškova. Možda je reč o adaptaciji koja je bila slobodna prema romanu ali reklo bi se da ovaj scenario nema nikakvih viškova ili repova koji bi ostajali iz knjige. Tyldumov film je efikasan, nema suvišnih detalja, priča je sigurno vođena, vizura iz koje se sagledavaju događaji je jasna a u priči koja je ovako kompleksna i sadrži u sebi motive od preljube do korporativne špijunaže i akcionih obraćuna stvarno je bilo dosta prostora da se zaluta.
Francuzi su nekada bili majstori za ovu vrstu filmova i sada se Fred Cavaye smatra stručnjakom za ovakve filmove, međutim Tyldum u svom radu zapravo postiže sve ono što se Francuzima pripisuje i što se od njih očekuje u ovoj vrsti filma. Aksel Hennie na početku deluje kao nedovoljno harizmatičan glumac za glavnog junaka kakvog bi kod Hitcha recimo igrao Sean Connery ili James Stewart, ali vremenom se pokazuje kao glumac koji uspeva i da se nametne i da eksperimentiše sa dosta radikalnim fizičkim transformacijama.
Film star looks otud u ovom filmu ima Nikolaj Coster-Waldau koji je već duboko zagazio u holivudsku karijeru i zanimljivo je kako u HODEJEGERNEu zapravo fizički izgled likova u priličnoj meri motiviše događaje tako da je izbor glumaca uticao i na samo ubedljivost priče.
Tyldum provodi svog junaka kroz velike muke, otud je ako imamo u vidu hičkokovsku transgresiju koja sprečava junaka da se obrati organima reda, itekako okajana i happyend je zaslužen. U tehničkom smislu, HODEJEGERNE je izuzetno ozbiljan i svaki euro uložen u budžet se vidi na ekranu. Kad je reč o tehničkoj kompetenciji ne bi me čudilo da Tyldum posle ovog filma dobije neku holivudsku ponudu, mnogi reditelji su odlazili u Holivud i sa manjim rezultatima u Evropi.
Sudeći po ovom filmu, Tyldum je izabrao izrazito filmičan roman za ekranizaciju, videćemo za šta će se opredeliti holivudski producenti u predstojećem periodu.
* * * / * * * *
A Paramount release presented with Skydance Prods. of a Tom Cruise, Bad Robot production. Produced by Cruise, J.J. Abrams, Bryan Burk. Executive producers, Jeffrey Chernov, David Ellison, Paul Schwake, Dana Goldberg. Co-producers, Josh Appelbaum, Andre Nemec, Tom Peitzman, Tommy Harper. Directed by Brad Bird. Screenplay, Josh Appelbaum, Andre Nemec, based on the television series created by Bruce Geller.
Ethan Hunt - Tom Cruise
Brandt - Jeremy Renner
Benji - Simon Pegg
Jane - Paula Patton
Hendricks - Michael Nyqvist
Sidorov - Vladimir Mashkov
The fantastic gizmos keep malfunctioning in "Mission: Impossible -- Ghost Protocol," and similarly, this elaborately conceived fourth entry in the Tom Cruise action franchise delivers a tremendous early surge of excitement before running into engine trouble. Pixar wizard Brad Bird's live-action debut serves up sights and setpieces of often jaw-dropping ingenuity and visual flair, but it's a movie of dazzling individual parts that don't come together to fully satisfying effect in the final stretch. Nonetheless, a robust marketing push, Imax showings and an ample if intermittent sense of creative resurgence should spell strong, sustained B.O. for Paramount's holiday tentpole.
For observers at the time, the relative disappointment of 2006's "Mission: Impossible III" (which grossed a series-low $398 million worldwide) suggested not merely franchise fatigue but a degree of mass-audience disenchantment with Cruise in the wake of his widely mocked PR woes. While the actor hasn't toplined a major hit since then, enough time has passed to suggest a general willingness to re-embrace the star-producer and this durable property. It surely won't hurt that "Ghost Protocol," though unable to sustain its virtuosity over an unusually long 132 minutes, still manages enough sheer fun to qualify as the series' strongest entry since Brian De Palma's stylish 1996 original.
In that respect, it was wise of Cruise and his fellow producers (including J.J. Abrams, who directed the third pic) to place Bird at the helm. Counterintuitive though the choice of an Oscar-winning animator might have seemed, there was every reason to assume, given the helmer's string of creative triumphs with "The Iron Giant," "The Incredibles" and "Ratatouille," that his storytelling verve and formidable action smarts would translate more than readily to a live-action canvas.
And for an impressive stretch, they do, as Bird and his ace crew vigorously apply themselves to realizing a globe-trotting scenario (by co-producers Josh Appelbaum and Andre Nemec, vets of Abrams' spy series "Alias") that provides, for the first time in the series, a sense of narrative continuity with the prior pic. While it's not immediately clear from the outset how Impossible Mission Force agent Ethan Hunt (Cruise) wound up in a Moscow prison, there are enough mentions of Julia, whom Ethan married in "Mission: Impossible III," to orient the viewer and provide the intriguing possibility that this adventure might not be entirely self-contained.
Mere hours after an IMF team busts him out of jail, Ethan infiltrates the Kremlin in hopes of capturing Russian nuclear extremist Hendricks (Michael Nyqvist), yet only winds up unwittingly helping the fanatic escape. Clever sequence makes use of eye-popping gadgetry (one nifty device essentially functions as a massive invisibility cloak) and culminates in a stunning single take of the Kremlin blowing up, a shot made perhaps unintentionally pointed in light of Russia's election woes, and one of several instances in which the widescreen aspect ratio opens up to accommodate the full Imax screen in all its giant glory.
In warming up the ashes of the Cold War, the script delights not only in placing its characters in the most adverse possible circumstances, but in continually depriving them of their usual resources: With the U.S. and Russia on the brink of crisis and the American government disavowing all knowledge of IMF (initiating "Ghost Protocol"), the fate of the world rests on the shoulders of Ethan and his ill-equipped, down-but-not-out fellow agents: mouthy tech whiz Benji Dunn (Simon Pegg), whose inexperience provides an excess of comic relief; Jane Carter (Paula Patton), a tough-and-tender type bent on avenging a fellow agent's death; and William Brandt (Jeremy Renner), an analyst reluctantly shoved into the field.
Pic reaches a literally dizzying peak at the midpoint, as the team commandeers a number of hotel rooms in Dubai so as to intercept the nuclear-launch codes being traded to Hendricks by a pouty French assassin (Lea Seydoux), whose faceoff with Jane marks the film's most ferocious hand-to-hand bout. Before that point, viewers are treated to the sight of Ethan scaling the side of the Burj Khalifa, the world's tallest building, with nothing more than a pair of (unreliable) adhesive gloves. The timing of the cutting here is so sharp, the effect of Robert Elswit's camera placement so vertiginous, that it genuinely takes the breath away; the marvelously light-fingered scene that follows, in which Ethan & Co. must deceive two sets of crooks, is nearly as tense.
After a chase on foot, remarkably, in a simulated Dubai sandstorm, the usual agent-bonding downtime sets in, occasioning a precipitous dip in momentum from which the film never quite recovers. Despite a logistically staggering sequence in a multitiered parking structure, featuring the altogether heartbreaking destruction of several perfectly good Beemers, the Mumbai-set endgame disappoints with its lower-stakes action and a pileup of wan espionage-thriller tropes. Trenchant geopolitics aren't called for here, but for a movie that invokes the not-so-crazy threats of renewed Iron Curtain conflict and nuclear apocalypse, "Ghost Protocol" winds up seeming as flip as it is undeniably cool.
Just under 50 and in excellent physical form, Cruise delivers a typically smooth, professional turn that wisely requires little in the way of strenuous emoting. Pegg, Patton and Renner make appealing second-string company, though the occasional stretches of earnest, character-building dialogue feel especially leaden in comparison with the pic's consummate wit and inventiveness in other departments.
Without aping De Palma's and John Woo's feverish operatics or Abrams' more workmanlike approach, Bird favors a fluid, carefully composed style that understands that stillness and silences can be as effective as kinesis; Kremlin bombing aside, there's a welcome avoidance of excess pyrotechnics here. Second unit director Dan Bradley, stunt coordinator Gregg Smrz and fight choreographer Robert Alonzo merit special mention for their top-class work, while returning composer Michael Giacchino (who collaborated with Abrams and Bird prior to his involvement with the franchise) once again supplies jazzy, propulsive riffs on Lalo Schifrin's classic theme.
Camera (Deluxe color, Panavision widescreen, Imax), Robert Elswit; editor, Paul Hirsch; music, Michael Giacchino; production designer, Jim Bissell; supervising art director, Helen Jarvis; art directors, Grant Van Der Slagt, Michael Diner; set designers, Margot Ready, Bryan Sutton, John Alvarez, Nancy Brown, Dan Hermansen, Doug Higgins; set decorators, Rosemary Brandenburg, Elizabeth Wilcox; costume designer, Michael Kaplan; sound (Dolby Digital/Datasat/SDDS), Michael McGee; sound designer, Gary Rydstrom; supervising sound editor, Richard Hymns; re-recording mixers, Rydstrom, Andy Nelson; special effects supervisor, Mike Meinardus; visual effects supervisor, John Knoll; visual effects and animation, Industrial Light & Magic; stunt coordinator, Gregg Smrz; fight choreographer, Robert Alonzo; associate producer, Ben Rosenblatt; assistant directors, Geoffrey Hansen, Thomas Gormley; second unit director, Dan Bradley; second unit camera, Mitchell Amundsen; casting, April Webster, Alyssa Weisberg. Reviewed at Imax, Santa Monica, Dec. 7, 2011. (In Dubai Film Festival -- opener.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 132 MIN.
Dir: Brad Bird. US. 2011. 133mins
Tom Cruise may be turning 50 next year, but with Mission: Impossible – Ghost Protocol he demonstrates that he's hardly ready to stop considering himself a major action star. Fuelled by his propulsive, sometimes literally death-defying performance, this fourth instalment in the Mission: Impossible series is arguably the strongest of the bunch, piling on the impressive set pieces with a cheeky brio from first-time live-action director Brad Bird. Thinly-drawn characters continue to be the Achilles' heel of this franchise, so audiences are advised to focus instead on the high-octane heroics.
Cruise remains a commanding presence throughout Ghost Protocol.
Paramount will release the film in select IMAX theatres on December 16 before it lands everywhere domestically December 21. Despite Cruise's marquee value and audience familiarity with the Mission: Impossible franchise, Ghost Protocol will be entering a crowded action marketplace with Sherlock Holmes: A Game Of Shadows and The Adventures Of Tintin also arriving around the same time. 2006's Mission: Impossible III was the series' weakest commercial outing, bringing in "only" $398m worldwide, but the betting is that this energetic sequel will help reinvigorate Paramount's sagging franchise.
Ghost Protocol looks to shake up the series by investing the proceedings with an urgent underdog appeal. Still coping with a recent divorce, Ethan Hunt (Cruise) returns to IMF for a new mission that involves him infiltrating the Kremlin with field agents Jane Carter (Paula Patton) and Benji Dunn (Simon Pegg). But when the operation is compromised and the Kremlin mysteriously bombed, IMF is blamed, forcing the U.S. government to blacklist Hunt and his team and cut off all contact. With the help of government analyst William Brandt (Jeremy Renner), Hunt has to stop a dangerous madman (Michael Nyqvist) from launching nuclear weapons that will start World War III.
This sequel was directed by Brad Bird, who previously helmed the Pixar features Ratatouille and The Incredibles, and one could argue that Ghost Protocol is his live-action version of The Incredibles' giddy adventure storytelling. Unfortunately, he doesn't seem entirely comfortable directing flesh-and-blood actors – the movie's occasional heartfelt moments are noticeably flat – but his showmanship is superb, which proves far more important. Without being overly showy or self-conscious with his camera setups, Bird keeps this two-hour-plus film zipping along nicely with smart, efficient action filmmaking.
Like Mission: Impossible III, Ghost Protocol features a jokey, self-aware sense of humour that's meant to lightly undercut the super-serious, larger-than-life action sequences and desperate stakes. And while this approach can be frustratingly distracting – such as when characters make wisecracks during pressure-filled operations – on balance Bird wisely allows a fun, rollicking air to permeate the film. Consequently, this may be one of the least frightening films about the possible annihilation of humanity, but the fierce proficiency of the action sequences are entirely gripping.
Since it would be unfair to ruin the surprises in Ghost Protocol's elaborate set pieces, let it be said that the filmmakers have managed to concoct several new variations on familiar spy/action tropes, such as breaking into seemingly impenetrable strongholds and chasing after people through crowded public spaces. But the film's most bravura sequence involves Cruise scaling Dubai's Burj Khalifa, the world's tallest building. It's a feat of tense suspense filmmaking, not to mention an absolute nightmare for audience members with a fear of heights.
Beyond his dedication to risking his life in action sequences, Cruise remains a commanding presence throughout Ghost Protocol. Ethan Hunt has never been a particularly complex character, but Cruise infuses him with such intensity that Hunt's generic heroism is immediately amplified through force of will. Though Cruise' star power may have faded some over the years, there's no question he can still hold the screen with an effortlessness that shows no signs of diminishing.
Cruise's supporting cast isn't nearly as dynamic, with Renner and Patton able to offer little to shallowly-conceived characters. Returning from Mission: Impossible III, Pegg gets some laughs as the team's nerdy computer expert, but he's still mostly a comic relief device than can feel extraneous at times. As the film's villain, Nyqvist (best known from the original Girl With The Dragon Tattoo movies) is disappointingly dull, lacking much compelling to do beyond threatening the end of the world.
Paramount screened Ghost Protocol for reviewers in IMAX, and the movie's action scenes have extra pop thanks to the larger, enveloping screen. The Burj Khalifa sequence is the most obvious beneficiary, but elsewhere as well the confident, taut filmmaking lends itself nicely to the IMAX treatment. For those who argue that the future of blockbuster movies isn't 3D but rather IMAX, Ghost Protocol will help bolster their case.
Production companies: Skydance Productions, Tom Cruise/Bad Robot
Domestic distribution: Paramount Pictures, www.paramount.com (http://www.paramount.com)
Producers: Tom Cruise, J.J. Abrams, Bryan Burk
Executive producers: Jeffrey Chernov, David Ellison, Paul Schwake, Dana Goldberg
Screenplay: Josh Appelbaum & André Nemec, based on the television series created by Bruce Geller
Cinematography: Robert Elswit
Production designer: Jim Bissell
Editor: Paul Hirsch
Music: Michael Giacchino
Website: www.missionimpossible.com (http://www.missionimpossible.com)
Main cast: Tom Cruise, Jeremy Renner, Simon Pegg, Paula Patton, Michael Nyqvist, Vladimir Mashkov, Josh Holloway, Anil Kapoor, Léa Seydoux
Kako sam i naslutio - Morten Tyldum ide u Holivud>
Morten Tyldum, the Norwegian director of "Headhunters" -- the most successful Norwegian film in history -- has signed on to the thriller "What Happened to Monday?," Vendome Pictures announced Wednesday.
Vendome decided to finance the movie in December 2010 -- just after Max Botkin's script was named to the Black List of best unproduced screenplays.
"What Happened to Monday" is about identical septuplets who try to hide in an overpopulated world in which it is against the law to have more than one child.
Raffaella De Laurentiis developed the project and will produce with Vendome's CEO, Philippe Rousselet.
Tyldum is repped by WME, Anonymous Content and his lawyer Michael Schenkman.
Tyldum's action drama "Headhunters" has sold more than 500,000 tickets at Norway's multiplexes and 100,000 in Denmark. Magnolia Pictures has acquired North American distribution rights, while Summit bought English-language remake rights.
Related Articles: Vendome Pictures Names Guy Stodel President of Production Like the iPhone, the Black List Is About to Get a Major Upgrade
Pogledao sam SALVATION BOULEVARD George Ratliffa, ekranizaciju romana Larry Beinharta, indie crnu komediju sa All-Star glumačkom podelom u kojoj se nudi satiričan pogled i osuda američkih televangelista i sličnih malih privrednika u crkvenom bizinisu. Sam svet verskih fanatika i malih verskih zajednica već je dobrano parodiran u američkom filmu i u tom smislu SALVATION BOULEVARD dolazi prekasno. S druge strane, ovo je po formi crna komedija sa elementima krimića i ta vrsta indie filma je prešla dug put od BLOOD SIMPLE i takođe više nije previše aktuelna.
Otud, sve ono čime se SALVATION BLVD. bavi nije previše novo, a u formalnom i zanatskom smislu nije ni naročito vešto realizovano tako da se postavlja ozbiljno pitanje šta su Pierce Brosnan, Greg Kinnear, Ed Harris, Jennifer Connelly, Ciaran Hinds i Marisa Tomei uopšte videli u ovom projektu kada im je ponuđen. Odgovor možda leži u tome što je jedan od producenata Mandalay Pictures, kuća koja je svojevremeno imala output dilove sa mejdžorima, tako da ovo nije baš tako indie produkcija kako se spolja čini, odnosno film je nudio ipak neku vrstu izlaska u bioskop i sl.
Međutim, SALVATION BLVD. i pored ograničene distribucije nije materijal za bioskop. Ratliffova realizacija je prosečna, na nekom elementarnom nivou što se veštine tiče i možda ovaj film može nekoga zainteresovati na televizijskom programu. Za neko ciljano gledanje svakako nije i šteta je što su ovako ugledni glumci snimili film koji im se neće računati ni kao pogodak ni kao promašaj.
* * / * * * *
U novom broju časopisa SCENA ima IN MEMORIAM Oliveri Marković u kome sam pokušao da sagledam njen značaj za razvoj glume kod nas, kao i njen opus.
PDF ima ovde http://www.pozorje.org.rs/scena/scena311.pdf (http://www.pozorje.org.rs/scena/scena311.pdf) a koga mrzi da traži, tekst je na 137. strani.
Dir: Guy Ritchie. UK-US. 2011. 128mins
This latest film featuring the sleuthing duo of Sherlock Holmes and Dr Watson, as re-imagined by Guy Ritchie, is strong on romping high adventure and action and modest in terms of actual by-the-numbers detective work. But Sherlock Holmes: A Game Of Shadows certainly delivers in terms of good-natured entertainment and has enough style and panache to keep action fans happy.
Director Guy Ritchie smartly keeps things moving at a breakneck pace.
Its main Christmas-time box office opposition will be Mission: Impossible – Ghost Protocol, and while Sherlock Holmes: A Game Of Shadows might lack the sheer star power of Tom Cruise, it can match Mission: Impossible on the explosion quota and in Robert Downey Jr. and Jude Law has a detecting duo to be reckoned with. The pair have an easy chemistry and bring a good deal of warmth and oddball humour to the proceedings.
Director Guy Ritchie smartly keeps things moving at a breakneck pace, peppering the film with impressive cameos that help the link to the successful first film (Rachel McAdams's Irene Adler and Eddie Marsan's Inspector Lestrade make brief but memorable appearances) and adding to the pot a deliciously intelligent performance by Stephen Fry as Holmes's smarter older brother Mycroft.
Of course Holmes' purists and devotees of Sir Arthur Conan Doyle's original source novels may well continue to be mortified by Robert Downey Jr's more muscular and skittish interpretation of Sherlock Holmes (no Deerstalker here), but the film is a freewheeling pleasure in terms of action and adventure.
Sherlock Holmes: A Game Of Shadows sees Holmes up against his greatest enemy. A criminal mastermind has been coordinating a series of murders and bombings around the world and Holmes has finally unraveled the thread that links them to one man – the seemingly honest academic Professor James Moriarty (Jared Harris), a man dubbed 'the Napoleon of crime'.
The only real fly in the ointment for Holmes and his unveiling of Moriarty as an arch-criminal is Dr Watson's long-planned wedding to Mary Watson (the charming Kelly Reilly). After a boozy and bloody stag night – with Mycroft Holmes also in attendance – the wedding finally takes place, and the happy couple head off on a train to Brighton for their honeymoon.
But Moriarty and his men view Watson as a target given the Holmes is on his trail, and an attack is planned on the train. In an impressive series of set piece sequences Holmes (disguised of course) and Watson fight off the attackers, and Mary is reluctantly sent to stay with Mycroft for safety. In a choice scene Mary comes across an unrepentantly naked Mycroft wandering his house, with Stephen Fry bringing to the character his expected blend of wit, humour, intelligence and naked sophistication.
Joining forces with a mysterious Gypsy named Sim (played in her first English-speaking role by Swedish actress Noomi Rapace, who starred in the Swedish The Girl With The Dragon Tattoo films) who has her own personal reasons for stalking Moriarty, the detective duo travel to France, Germany and finally to Switzerland where Moriarty has evil plans for a peace conference being staged at the Reichenbach Falls.
As with his original Sherlock Holmes film, Guy Richie makes extensive use of slo-mo for some of the action sequences – particularly an escape through German woods as our heroes are bombed and shot at – and replicates moments where Holmes works out in brutal slow motion how he will take down an enemy before repeating the footage in bone-crunching normal time.
Robert Downey Jr's Sherlock Holmes is stubbly and disheveled but also a charismatic figure whose powers of deduction are second to none. This time round Downey Jr seems more at ease in the role and doesn't have to try as hard, resulting in an engaging, physical and amusing performance. He is aided but a nicely stoical performance from Jude Law as Dr Watson, a man as fond of the chase as Holmes and thankfully not lumbered with the bumbling hanger-on personality given to him in other versions. The pair work well together and their personal chemistry is what most boosts the film.
Around the edges the film fails to grip at times. Noomi Rapace is a striking figure, but her gypsy fighter is given little to do, apart from some nice fighting moves in her introductory scenes. And while Jared Harris is a fine actor, his everyman persona doesn't quite work in terms of making Moriarty an evil figure to be terrified of. Somehow films need a physically threatening villain, and in truth Moriarty's villainy – as it does in the source stories - lies on a cerebral rather than physical level.
Šta ima novo sa Mel Gibsonom :)
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/pojavio-se-prvi-zvanicni-poster-za-novi.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/pojavio-se-prvi-zvanicni-poster-za-novi.html)
Pogledao sam PRAKTIČAN VODIČ KROZ BEOGRAD SA PEVANJEM I PLAKANJEM Bojana Vuletića. Ako imamo u vidu autorsku ekipu, ovaj film bi se mogao nazvati LOVE ACTUALLY I DRUGI ZLOČINUI. Ruku na srce, VODIČ nije toliko okrenut publici kao Richard Currtis ali nije ni hermetičan, i u tom smislu predstavlja dobrodošlo osveženje u našoj filmskoj ponudi naročito ako imamo u vidu da je okosnica našeg bioskopskog repertoara u poslednje dve godine ideološki dosta agresivna, sa naslovima kao što su ŠIŠANJE, MONTEVIDEO i PARADA. U ovom nizu, patriotski naboj MONTEVIDEA pokazao je da je publika pre svega željna nešto manje agresivnih ideoloških postavki ili barem nekih platformi oko kojih ljudi mogu lakše da se okupe. S druge strane, ŠIŠANJE i PARADA pokazali su da publika više voli agresivnije senzacionalističke teme od istijski kvalitetnog filma spuštenog dnevnmopolitičkog tonusa kao što je NEPRIJATELJ. U takvim okolnostima, VODIČ već uzima poene time što odaje utisak filma koji je snimio neko ko nije za hospitalizaciju i nema nameru da vaspitava narod. Ne znam da li su autori imali velike pretenzije ili ne, ali pretenzije se ne osećaju kada se film gleda, tako da ne pobuđuje na negativne reakcije.
Sastavljen od četiri priče, VODIČ ni iz jedne ne izvlači maksimum, osim iz četvrte, i u rediteljskom smislu, čini se, moglo je da se postigne još, čk i sa ovakvim scenarijem. Međutim, tamo gde su glumci dobri a najšarmantniji su u četvrtoj priči i najstudiozniji u trećoj, ta neiskrorišćenost potencijala ne remetni previše ukupni ugođaj.
Spoj nepretencioznih ljubavnih priča i činjenica da se tri od četiri priče odvijaju na engleskom, čini da VODIČ ne liči previše na srpski film i to dodatno odmara publiku - naročito što najbolja - završna priča koja je na srpskom - po duhu odudara od regionalnog čemera iako je po svom zapletu vrlo "regionalna".
Bojan Vuletić i Stefan Arsenijević su sarađivali na fakultetu i u tom periodu Stefan je izgradio poetiku sa kojom je imao uspeha kod nas, ali to nije bila poetika (A)TORZIJE a naročito ne LJUBAVI I DRUGIH ZLOČINA. U tom pogledu, VODIČ je povratak toj poetici i on potvrđuje njenu validnost pa je samim tim šteta što joj se Arsenijević nije vratio kao reditelj, već samo kao scenarista jer mu je to ipak najbolje išlo.
Upravo je u Arsenijevićevim rukama ovaj koncept arty romcoma dobro funkcionisao i eventualno bi film tog tipa mogao imati prevratničku ulogu koja VODIČU ipak izmiče.
Ako imamo u vidu termin premijere, PARADU u bioskopima i sve ostale faktore, uskoro ćemo videti na kakvu klimu će naići VODIČ. Ipak, naša publika do sada nije imala naročito dobra iskustva sa srpskim romcomima a sa ovim bi se mogla provesti sasvim podnošljivo.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam VEČERNJA ZVONA Lordana Zafranovića, film snimljen po motivima romana VRATA OD UTROBE Mirka Kovača koji su za film adaptirali sam Kovač i Filip David. Zbilja, ovaj film se tek dotiče nekih motiva iz romana tako da je ovaj potpis pošteno definisan.
Lordan Zafranović je jedan od najvećih jugoslovenskih reditelja i u njegovom radu se na određeni način sublimira sve ono što su tradicije jugoslovenskog filma. S jedne strane, on je neprikriveno okrenut stranim uticajima i Visconti se lako prepoznaje u njegovom rukopisu, s druge strane on je počeo kao amater slično crnotalasovcima ali se posle i školovao u Pragu kao studenti praške škole. Konačno, on je sklon velikim temama, prelamanju ličnog i istorijskog, koliko je Viscontija fascinirao nacizam, Lordana fascinira komunizam, Mediteran, Hercegovina i NOB, spoj mistike, erotike i ideologije. Otud ne čudi da je Zafranović svoja najznačajnija dela i ostvario u saradnji sa Mirkom Kovačem, sa kojim je radio na OKUPACIJI U 26 SLIKA, svom ključnom delu, ali i na mnogim drugim. Reklo bi se da je Kovač sa svojom prozom koja takođe mistifikuje pitanja Zavičaja, nasilja i ideologije idealan pisac za Lordanove opsesije ali sa druge strane, upravo je po mom dubokom uverenju on i bio razlog što Lordan nije postigao značajniji međunarodni uspeh. Zbilja, Lordan se ne može optužiti da je eklektičniji od Kusturice, i da se u njegovom rukopisu išta više prepoznaju uticaji raznih klasika svetske kinematografije. Međutim, čini se da Kovač zbog svojih mistifikacja, za razliku od Sidrana, nije mogao da ponudi jednostavnu i svuda čitljivu priču, tako da Lordanovi filmovi nikada nisu imali tu emotivnu notu koja bi odjeknula širom sveta.
Kovačev pristup stvarima je previše hermetičan, često reklo bi se bez pokrića, a s druge strane njegovo vladanje dramaturgijom na elementarnom nivou vođenja priče često stoji kao problem i u njegovoj prozi pa je tako i u scenarijima. Naravno, Kovač ima i vrlo uspelih scenarija koji su solidni na nivou vođenja priče, međutim u VEČERNJIM ZVONIMA njegov scenario omogućuje da se kod Lordana konstatuje da je ne samo jedan od najvećih jugoslovesnkih reditelja već i da njegovi filmovi u sebi sadrže neke od najvećih problema jugoslovenskog filma.
VEČERNJA ZVONA ne oskudevaju u vrlo zanimljivom sadržaju, i ako se izuzme usiljen kraj baziran na tome da junaci iz kranje besmislenih i nedovoljno pripremljenih razloga pomru i izginu što je upravo pravi primer jugoslovenske škole dramaturgije da je najlakše zavšriti film smrću kad već nemaš dobar kraj, ostatak priče je itekako zanimljiv. Nažalost, Kovač to sve strukturira kroz seriju dugih scena jer priča pokriva period od 22 godine, i to ne bi bilo pogrešno kada mnoge značajne scene u tom nizu ne bi bile preskočene, i to bez ikakvog razloga, a potom prepričane u nekoj drugoj sceni, što čini da uprkos solidnom trajanju od preko dva sata VEČERNJA ZVONA deluju prekratko. Unutar scena u pojedinim dijalozima Kovač naravno briljira i plasira vrhunske misli u gotovo krležijanskom maniru a Lordan sa dosta pokreta kamere Andrije Pivčevića i vrhunsku glumačku ekipu koju predvode Rade Šerbedžija, Petar Božović i Mustafa Nadarević nema problema da kreira izvrsne likove. I uopšte, sve u ovom filmu sem strukture i završnice (što su prilično važne stvari) je na jednom jako visokom nivou.
Oko pola sata ovog dvočasovnog filma dešava se za vreme rata ali ceo film govori o ideologiju, komunizmu, ilegalnoj borbi i dolasku na vlast tako da nema razloga da se ne ubroji u red ratnih, a pošto govori o partizanima i partizanskih filmova.
VEČERNJA ZVONA je upravo primer kako bi eventualni ratni film izgledao da je SFRJ preživela. Plakatske ratne spektakle zamenili bi filmovi koji govore o tome kako se Sunce revolucije ponekoga i opeklo, a često bi se bazirali na literarnim klasicima. Međutim, činjenica da Sunce revolucije može da opeče ne znači da bi se izgubilo iz vida da je ono osnovni izvor života u SFRJ i da su ustaše ništa drugo do prilično izopačeni kvislinzi. Otud, Lordan sa ovim filmom verovatno već počinje da smeta usponu hrvatskog nacionalizma i 1986. snima svoj pretposlednji igrani rad.
Dileme o revoluciji nisu ispražene dilemama o Nemcima i ustašama i tu je Lordan jasan. Štaviše, iako postoje izvesne dileme u redovima ljudi koji bi se opirali okupatoru, on ne nudi nijednog junaka koji za išta više od saradnje sa Italijanima kako bi se odbile ustaše.
VEČERNJA ZVONA je veliki film po svojoj ambiciji ali nažalost ne i po svojoj dramaturgiji i šteta je što se na više mesta urušava. Međutim, reč je o delu ozbiljnog autora koji zna šta radi i ima priličnu autonomiju što smo u današnjim okolnostima i prestali da očekujemo od jugoslovenskog filma.
* * * / * * * *
U sklopu industrijske špijunaže pogledao sam MODERN ROMANCE Alberta Brooksa. Brooks je jedna od vrlo specifičnih pojava u američkom filmu, komičar koji je dobio veliku priliku i kao glumac i kao reditelj i reklo bi se da je tu priliku delimično iskoristio. Naime, Brooks je ostvario nekoliko uloga u antologijskim filmovima, pre svih James L. Brooksa, ali i kod Soderbergha, pa zašto da ne i kod Refna, a kao reditelj je izgradio repsektabilan i reklo bi se vrlo cenjen opus.
Jedna od stvari koje karakterišu Brooksa kao autora jesu priče koje se bave Holivudom i podsmeđljiv stav prema filmskoj industriji. MODERN ROMANCE je film koji je u osnovi romantična komedija vudialenovskog tipa o montažeru kome ne uspeva da funkcioniše u vezi sa ženom koju voli i bez koje ne može a naravno ne ide mu ni kad se raziđu. Osnovni problem ovog zapleta je to što ga Brooks smešta u svega nekoliko dana tako da i ono što je istinito kao opservacija o odnosu nekako deluje neuverljivo kada se desi tako brzo. Isto tako u formalnom smislu, reditelj Brooks je zaljubljen u sebe kao glumca tako da nekritički ostavlja u filmu mnoge scene u kojima se glumac prepušta samoupravljanju.
Međutim, ono u čemu je MODERN ROMANCE izvanredan jeste sam prikaz rada na filmu. Naime, u toku svoje ljubavne priče, montažer radi na nekom jeftinom SF filmu za AIP sa George Kennedyjem u glavnoj ulozi. Inače, reditelja filma-u-filmu igra James L. Brooks. Scene u kojima glavni junak montira scene i radi tonske efekte su briljantne i savršeno ubedljive, ali pre svega jako su simptomatičan prikaz rada na filmu. Mislim da je MODERN ROMANCE pre svega zbog ovog segmenta danas značajan film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MONEYBALL Benneta Millera. Reč je o adaptaciji dokumentarne knjige Michaela Lewisa o Billy Beaneu i Peteru Brandu koji su primenili novi statistički princip vodeći MLB tim Oakland Athletics i u priiličnoj meri promenili principe menadžmenta u bejzbolu. Doduše, na kraju se ispostavilo da je MONEYBALL nemoguće uzeti kao jedini princip u radu ali svakako da su neke statistike koje su Beane i Brand istakli postale ključne u proceni igrača.
MONEYBALL je film koji ne govori o bejzbolu per se i može se razumeti i ako se ne znaju pravila tog sporta. Međutim, ipak nije film za ljude koje sport barem elementarno ne zanima. No, ono što je najvažnije i oko čega nema spora jeste to da su u adaptaciji knjige Steven Zaillian i Aaron Sorkin uspeli da istaknu likove i da Brad Pittu i Jonah Hillu ponude potencijal da izgrade upečatljive kreacije. MONEYBALL je šarmantan film koji ozbiljno prilazi temi i u tom smislu dosta podseća na filmove iz sedamdesetih. Miller je veteran indie filma i njegov senzibilitet se pre svega oseća u radu sa glumcima i celokupnom akcentu na likove.
Stilski, Miller se drži konvencionalne postavke, film je mahom baziran na dijalozima i trudi se da ih realizuje što je življe moguće u čemu i uspeva. Zanimljivo je obratiti pažnju na rekonstrukciju 2002. godine, vrlo bliske prošlosti koja se ipak po dizajnu pojedinih detalja razlikuje od današnjeg vremena. Ekranizacija tako skorašnje priče omogućuje i ljupke detalje, recimo da Satriani igra sebe koji svira himnu na otvaranju sezone.
* * * / * * * *
Pogledao sam korejski film SECTOR 7 Ji-Hun Kima i moram priznati da če iz Južne Koreje stići ovako slab monster movie, naročito ako imamo u vidu da je u ovoj zemlji nastao THE HOST Bong Joon Hoa, kao jedan od najboljih u istoriji a da je čak i Sever proizvevši PULGASARIja našao svoje mesto u istoriji monster movieja. Ali eto, desilo se, i nadam se da SECTOR 7 nije znak neke večće krize u koju bi mogao ući korejski film pošto bi bilo šteta da se sada obrne krug i da se opet vrate u epiginsku fazu u kojoj su bili pre deset-petnaest godina.
Ako ostavimo po strani to što je ovaj film evidentno namenjen lokalnom tržištu sudeći po nekakvim pokušajima komike koji su nama potpuno nejasni ali možda u Južnoj Koreji nešto znače, počinje kao Kim Jong Ilov san, sa grupom radnika koji u dinamičnoj sceni uživaju u radu na naftonj platformi. Oznojena tela radnika koji se ne obaziru na opasnosti ne bi li eksploatisali naftu, i tome prilaze bez ikakvog cinizma, deluje kao nižerazredna parafraza situacije sa početka ARMAGEDDONa ali bez cinizma koji imaju Bruno i Affleck u toj sekvenci. I to ima jednu specifičnu blue collar atmosferu kakva se zbilja retko sreće.
Potom, malo naivne karakterizacije sa demonima prošlosti koji progone junake danas dovode nas do monstruma, bića uzgajenog kako bi lučilo naftu što je ideološka prva lopta u ravni Pulgasarija. Ako je THE HOST bio kritika američkog prisustva i elegična priča o razočaranim studentskim aktivistima, gajenje monstruma koji luči naftu je pulgasarijevski touch.
Meni su takve političke postavke intrigantne i milo mi je da neko misli u tom pravcu, međutim, film je toliko preopterećen CGIjem, neinventivnim situacijama i očiglednim ustupcima 3Du što ga čini još tromijim na planu inscenacije, da povremeno deluje gotovo meliesovski na nivou kadriranja.
Sasvim sigurno je da ovaj film mnogo više može da inspiriše na ideološkom nivou nego na nivou estetskih dometa i stilskih rešenja. Međutim, kada film tako direktno iznese svoju tezu, kada nam pokaže vesele proletere koji stradaju od monstruma uzgajenog da bi davao naftu, onda nema šta tu mnogo da se analizira, osim da se SECTOR 7 upiše kao obavezna tačka kada se govori o političnosti korejskog monster movieja.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam GOJIJEON Hun Janga, reditelja koji je počeo kao Kim Ki Dukov štićenik sa prilično slabim ROUGH CUTom ali se onda prošle godine nametnuo kao odlična mejnstrim uzdanica sa filmom SECRET REUNION. GOJIJEON je preveden kao THE FRONT LINE za stranu tržište i reč je o još jednom južnokorejskom ratnom spektaklu prilično velikog zamaha na koje smo već u suštini navikli.
THE FRONT LINE je zaradio sasvim respektabilnih 20 miliona dolara u Južnoj Koreji i mislim da će imati određenu atraktivnost i na stranom tržištu premda nisam siguran koliko je velika potreba strane publike za ovakvom vrstiom filma naročito posle dosta eksploatisanog TAEGUKGI. THE FRON LINE u suštini nije slabiji od TAEGUKGI ali naprosto ne nudi ni previše toga novog pa ga zato smatram prevashodno lokalnim proizvodom. Sa trajanjem od 130 minuta u ovoj verziji takođe nudi dosta prostora za skraćenje, mada jasno je koje "produžene" scene mogu pobuditi velike sentimentalne izlive.
Hun Jang se u SECRET REUNIONu pokazao kao reditelj koji je vrlo vešt u scenama akcije. Ovde nema urbane akcije i potere mačke i miša ali ako imamo u vidu koliko puta su snimane scene ratovanja sa opremom iz četrdesetih i pedesetih (naoružanje u Korejskom ratu je slično onom iz Drugog svetskog) uspeo je da nađe svoj ugao gledanja na tu problematiku i da mu se obilje masovki ne pretvori i gibanja mase bez identiteta već da postoji svest o borbi, ciljevima na terenu i prostoru na kome se to dešava.
Likovi su prilično zanimljivi i diferencirani, ali bi filmu svakako prijala redukcija pojedinih sekvenci, a ideološki profil je na liniji da je rat uprkos herojstvu i pojedinim vidovima zbližavanja među muškarcima koji su nemogući u mirnodopskim uslovima u stvari jedna velika apsurdna nesreća. Međutim, to ne treba da nas zavara da u svojoj dubokoj suštini THE FRONT LINE ipak nije jedan ratni film koji prikazuje borbu kao jedno ipak uzbudljivo i katarzično iskustvo i u određenom smislu ga svakako estetizuje i eksploatiše kako bi zabavio publiku.
Hun Jang rukuje ogromnom količinom municije različitog kalibra u ovom filmu a junaci se dosta razbacuju i emocijama tako da je THE FRONT LINE i sentimentalan onoliko koliko južnokorejski film ume da bude a to je znači preko svake mere. Scenarista Sang Yeon Park je napisao roman DMZ po kome je snimljen film JSA Chan Wook Parka a potom se dokazao i kao samostalni scenarista na raznovrsnim projektima među kojima je i MAY 18 koji planiram da uskoro overim zbog zanimljive istinite priče. U ovom filmu on pokazuje da dosta solidno vlada tematikom rata i odnosima u hijerarhizovanim institucijama kao i u JSA ali da kad je reč o emocijama ume da ode u prilična preterivanja. Jedno od njih je i zanimljivi lik ozloglašenog severnjačkog snajperiste fullmetaljacketovskih metoda i identiteta.
Kao i inače u filmovima iz Južne Koreje, Severnjaci su prikazani sa dosta razumevanja tako da je ovo film koji će moći da se gleda i kada ih Kim Jong Il pregazi.
* * 1/2 / * * * *
SF akcija snimana prošle godine u Srbiji najzad ima trejler, i deluje dosta cool!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/lock-out.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/lock-out.html)
"Parks And Recreation" and "Moneyball" star Chris Pratt is in talks to play the lead role in Kathryn Bigelow's new untitled action drama about the hunt for Osama bin Laden reports Twitchfilm.
Bigelow and her "The Hurt Locker" writer Mark Boal were developing the project, then titled "Kill Bin Laden", when U.S. forces succeeded in killing the al-Qaeda leader. That lead to a massive leap in interest in the project, but also required extensive retooling of the script.
Earlier this year Joel Edgerton was attached but had to drop the film due to his schedule. Tom Hardy, Guy Pearce and Idris Elba have also been rumoured while Jason Clarke reportedly landed a supporting role in November.
Producers are now aiming to begin shooting in February.
Tony Kaye ("American History X," "Black Water Transit") is in talks to direct the indie thriller "Attachment" at W2 Media says Variety.
Christopher Denham penned the story which centers on a married woman's one night stand with a student coming back to haunt her when the lover begins to date her daughter and stalk her family.
Shooting aims to kick off in the Spring. Kaye's latest film, the Adrien Brody-led "Detachment", will be released by Tribeca Films early next year.
Neil Jordan radi vampirski film
http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2070643/Gemma-Arterton-shows-ample-assets-set-Neil-Jordans-vampire-movie-Byzantium.html?ito=feeds-newsxml (http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2070643/Gemma-Arterton-shows-ample-assets-set-Neil-Jordans-vampire-movie-Byzantium.html?ito=feeds-newsxml)
Drew Barrymore has signed on to direct the coming-of-age suburban murder mystery "When the Street Lights Go On" for Imagine Entertainment reports News In Film.
The Eddie O'Keefe and Chris Hutton penned script is set in 1983 and follows 15-year-old Charlie who comes upon the dead bodies of Chrissy Monroe, the 17-year-old 'town hottie', and Mr. Pulaski, the English teacher she was having an affair with.
Charlie suspects either Chrissy's jock boyfriend Ben or local bad boy Casper Tatum. Along the way all three fall for Chrissy's younger sister Becky. Yesterday the project placed second on this year's prestigious "Black List," an annual compilation of Hollywood's most-liked unproduced screenplays.
Ron Howard and Brian Grazer are expected to produce. It's unknown when Barrymore will shoot the project as she's linked to numerous other films.
Malo razmišljanja o medijima u ove zimske dane...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Televizija-bez-televizije.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Televizija-bez-televizije.sr.html)
Druga sesija Vračarskog Kino Oka - gostovali Aleksandar Radić i Dejan Zečević
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/mandzurijski-kandidati.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/mandzurijski-kandidati.html)
da, ja sam načuo da ''elita'' ne može da se dogovori da li je srpska kultura u stvari ona partizanska-socijalistička-sekularna-antipalanačka-građanska, ili je nacionalna-pravoslavna-''četnička''... i pošto nisu mogli da se dogovore, potpuno je napušten kulturni program.
Drugi razlog je naravno što im kultura ne donosi profit, bar ono što su oni smatrali kulturnim programom prije par godina. Ali da, apsolutno mi nije jasno da su i Radivojević i Bekvalac morali da napuste i običnu lokalnu televiziju, mislim možda je sve to bila njihova želja, odakle znam, ali to je u medijskom smislu gubitak.
Bato, jel proveren info da je Aleksandar Radić pisao u časopisu Vojske Republike Srpske PRVA LINIJA?
Pogledao sam film Tome Janića GLINENI GOLUB iz 1966. godine, jedan vrlo potcenjen i gotovo nepoznat partizanski film koji uspeva da skoro pa u potpunosti poštujući žanr trilera ispuni neke od egzistencijalističkih postavki kojima je obilovao partizanski film. Kao što je dobro poznato, egzistencijalistički pogled na svet zauzimao je značajno mesto u našoj literaturi pa i na filmu ali je u partizanskoj varijaciji takvih postavki obično gubio svoju oštricu jer se sve moralo rešiti kroz esencijalizovane pozitivne osobine partizana i njihovih starešina.
Kod Janića međutim imamo sličnu postavku kao u Novakovićevom VETAR JE STAO U ZORU - nemački oficir pušta ilegalca koji nije odao drugove i stvara utisak da je on cinkaroš ne bi li isterao njegove drugove na videlo. Njegovi drugovi, s druge strane, ne samo da pomišljaju da ga treba likvidirati već i istrajavaju u toj nameri. To je razlika u odnosu na Novakovićev vrlo solidan film. Priču je inače osmislio "provereni kadar" Stole Janković koji zapravo ima vrlo kontradiktornu i nedovoljno osvetljenu ulogu u razvoju našeg filma. Olako otpisan kao najviše pozicionirani reditzelj u partijskoj nomenklaturi on je ostavio dosta moćan opus iza sebe i niz bitnih "sporednih" filmova. Scenario za GLINENOG GOLUBA napisali su Đorđe Lebović i sam Janić.
Ono čime Janić slabije vlada to je vođenje priče na nivou trilerske intrige. Naime, gledaocu nije do kraja jasno šta je nemački plan ali u psihološkom smislu pritisak koji se vrši na junaka je gotovo opipljiv. Kada se tome doda je Janićev stil crnotalasovski, sa snažnim francuskim uticajem, nervoznim pokretima kamere, dosta blizak onome što je radio Kokan Rakonjac, onda GLINENI GOLUB spada uz JEDINI IZLAZ među retke akcione trilere iz NOBa koje su radili zastupnici "umetničkog filma".
Janić je umro prilično mlad i iza sebe je ostavio vrlo solidan opus prepoznatljiv po filmovima o problemima mladih CRNI BISERI i GLASAM ZA LJUBAV. Nešto te mladalačke atmosfere donosi i u ovom filmu u sceni žura u kući gde glavni junak živi.
Zoran Radmilović je odličan u underplayu kao glavni junak kome Gestapo namešta igru. U ovom periodu, Radmilović je još uvek bio sklon eksperimentisanju i ostvario je nekoliko vrlo solidnih uloga koje su bile vrlo funkcionalne u datim filmovima.
Atmosferi doprinosi i izvanredna fotografija Miroljuba Dikosavljevića. Dikosavljević je snimio nekoliko kultnih filmova kao što je VALTER BRANI SARAJEVO ali više je radio dokumentarne i kratkometražne filmove.
Janićev opus je nedovoljno poznat ali je izuzetno vredan pažnje i rekao bih da ne zaostaje previše za autorima kao što su Kokan Rakonjac i Joca Živanović.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 15-12-2011, 19:35:48
Bato, jel proveren info da je Aleksandar Radić pisao u časopisu Vojske Republike Srpske PRVA LINIJA?
ja nemam ni tu dojavu a kamoli provjerenu informaciju
Može li Služba da se barem elementarno osloni na tebe ili sve moramo sami?
u teoriji može 8-)
"U teoriji" u smislu da naše stavove zastupaš u teorijskim tekstovima? :)
Brad Bird je konačno debitovao sa igranim filmom. To nije njegov film o zemljotresu 1906 koji je dugo očekivan već četvrti MISSION IMPOSSIBLE koji je posle De Palminog daleko najbolji u serijalu i poslužo je kao odličan poligon da nam pokaže po čemu se to Brad Bird izdvaja od drugih reditelja. Rad u serijalima ponekad podseća na sportsko takmičenja na kome nastupaju nacionalni timovi i onda se gleda kako koji ljudi u zavisnoti od svoje fizičke građe i mentaliteta pristupaju istom problemu. Bird unosi u svoj MI film pre svega pažljivo orkestriranu inscenaciju akcionih prizora i uopšte svih situacija na jednom čisto grafičkom nivou. U pojedinim situacijama on komponuje kadrove kao crteže u animiranom filmu i film je vrlo precizan po čemu Bird recimo dosta podseća na igrane filmove Franka Tashlina i Dušana Vukotića. Mehaničnost takvog rediteljskotg postupka do koje često dolazi, i izvesno odsustvo spontanosti do kog u takvim situacijama može doći, Bird nadoknađuje smislom za vizuelni, u ovom slučaju fizički humor koji je vrlo animatorski po svom pristupu.
Scenario koji su napisali Nemec i Applebaum ima mentalitet jako dobre akcione igre baziranhe na filmskoj franšizi. U pojedinim scenama osećao sam se kao da igram neku Bond igru tipa EVERYTHING OR NOTHING. Kao i kod Paul WS Andersona stvari su postavljene gejmerski, jasan je zadatak i šta treba da se uradi kako bi se postigao. Kod Andersona posle postavljanja zadatka sledi egzekucija, a kod Birda je egzekucija obogaćena smislom za humor i taj smisao za humor je upravo ono što nedostaje igrama. S jedne strane, scena upada u Kremlj sadži između ostalog i daljinski upravljan alončić kojim se ubacuje neki aparat kroz rešetke. Nemali broj puta smo imali posla s tim u igrama a u poteri kroz peščanu oluju u Dubaiju koja jako podseća na jedan nivo iz pomenute EVERYTHING OR NOTHING imamo situaciju da na mapi svog smartphonea, Hunt traži cilj koji ne vidi a na ekranu se očitava ikonicama koje su svojstvene igrama.
E sad, ono gde GHOST PROTOCOL nije igra jeste Birdov humor. Taman kada uspostavi mehaniku upotrebe gedžeta u pojedinim situacijama, oni počinju da otkazuju, i vrlo često se junak ne dočeka na način na koji je mislio. To j naročito izraženo u završnoj sekvenci one on one obračuna sa negativcem u mumbajskoj garaži koja je ingeniozna. Postavka je gejmerska - oni se biju na liftovima za spuštanje kola koje se mimoilaze ali kofer oko koga se otimaju ima kretanje kao u Pixarovom animiranom filmu i ova scena je po svojoj čistoj fuziji humora i fizičke akcije antologijska i u ravni klasika iz vremena nemog filma.
Isto tako i penjanje po soliteru je spektakularno, i potera u pustinjskoj oluji, i svaka od tih scena je zaista izvrsna.
Međutim, kada nije uvučen u ono po čemu pretenduje da se izdvoji, Bird je osvežavajuće old school, vrlo jednostavan u svom postupku, i može se pohvaliti time da vrlo solidno rukovodi glumcima. GHOST PROTOCOL nije glumački previše zahtevan film i u podeli su znalci, ali Bird ih vodi bez greške, solidno i precizno iako se lako moglo skliznuti u solističke arije.
Ono što me je malo zbunilo jeste odnos Tom Cruisea premma ovoj pojavi Ethan Hunta. U pojedinim scenama on se ponaša kao domaćin ostatku podele i kao da sebe namerno gura u drugi plan. Naravno, ključne sekvence su njegove ali ukupan utisak je da GHOST PROTOCOL od svih nastavaka najviše ostavlja utisak da je IMF zapravo tim sa autonomnim članovima.
Očigledno je da se Jeremy Renner priprema da peuzme mesto headlinera u serijalu, i to je u redu, ovde on nagoveštava veliki potencijal kao akcioni heroj sa ozbiljnim glumačkim potencijalom.
Za nas je zanimljivo to da se Srbi dosta pominju kao vinovnici događaja između dva filma i očigledno je njihova uloga bila blagotvorna čim je posle trećeg nastao GHOST PROTOCOL. Iz "regiona" je još prisutan i Zagreb kao lokacija gde su Srbi imali posla sa Huntom i Goran Navojec koji se maltene pojavi kao prvo lice u filmu u sceni bekstva iz ruskog zatvora. Navojec je inače trenutno prisutan u našim bioskopima sa PARADOM u kojoj igra "Roka", nažalost ne način koji bi obradovao Mehmeta i mene. :)
U svakom slučaju, GHOST PROTOCOL je classy ekstravagancija. Prvi MI je doneo nešto retro svežine u svoje vreme, četvrti donosi jedan svež rediteljski postupak.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-12-2011, 03:17:19
"U teoriji" u smislu da naše stavove zastupaš u teorijskim tekstovima? :)
u teoriji mogu sve da saznam o nekoj osobi. U praksi, Aleksandar Radić je potpuno nejasan fenomen 8-)
Postoji li išta zanimljivije za nekoga ko je diplomirao FDU od francuske ekranizacije američkog krimića?
Svakako da ne, a u slučaju filma CONTRE-ENQUETE Francka Mancusoa, reč je o ekranizaciji odličnog i retko ekranizovanog Lawrence Blocka. Block nije potpuni stranac na ekranima ali manji deo njegovog kanonskog opusa je dospeo na film iako se razne ekranizacije stalno najavljuju.
Mancuso je ekranizovao Blockovu kratku priču, i film efektivno traje nekih 77 minuta u kojima je ključna stvar svakako preokret kojim se priča razrešava i koji je dosta logičan, iako ruku na srce nije neočekivan. Mancuso se dokazao ranije kao scenarista uspešnih francuskih krimića i u rediteljskom smislu, CONTRE-ENQUETE je prilično old school, sa dosta rudimentarnom vizuelnom kulturom koja podseća na francuski krimić iz osamdesetih, na pragu TV filma.
Jean Dujardin inače poznat kao komičar, u ovom filmu nudi jednu vrlo solidnu dramsku ulogu policijskog inspektora koji sumnja da je osuđeni ubica i silovatelj njegove ćerkica zapravo nevin i da je počinilac neko drugi. Dujardin je konačno dobio zasluženo priznanje kao i sjajni reditelj Hazanavicius tek ove godine, ali je u nekoliko ranijih filmova kao što je izvanredni LE CONVOYEUR pokazao da je vrlo kvalitetan glumac van komedija.
CONTRE-ENQUETE je film u kome Dujardin vrlo rzo uspeva da razbije predrasudu o sebi kao komičaru i da nas uvede u lik.
Mancusov film nije uzbudljiv u vizuelnom smislu i svoje ključne pripovedačke adute čuva za kraj. Međutim, u samom toku razvoja radnje čak i kad tretira opšta mesta ima dobrodošlu dozu ozbiljnosti i ubeđenja. Otud je ovo pristojan krimić koji međutim nema šta da ponudi onima koje ne zanima barem neki od elemenata na nivou podele i autorske ekipe.
* * 1/2 / * * * *
In The Land Of Blood And Honey
16 December, 2011 | By Howard Feinstein
Dir/scr: Angelina Jolie. US. 2011. 127mins
Funneling not only her enormous celebrity clout but also her impressive resume as an actor in a constructive direction, Jolie, still evolving in her commitment to foreign affairs and social injustice, courageously takes on for her directorial and screenwriting debut the subject of the Bosnian war (1992-95). Her focus is principally on its impact on Muslim women who suffered unspeakable horrors in the Bosnian Serb rape camps.
Jolie is correct when she expresses disbelief that most of the world stayed out of the conflict.
Commercial appeal is limited, perhaps appealing chiefly to progressives, aficionados of the war, and political junkies. Not only did the armed conflict end 16 years ago, but the topic has proven in the past difficult to finance, as well as to lure audiences. As one might expect given Jolie's remarkable credentials, the greatest strengths of the film are in the performances she elicits.
But her stretch is bigger than her grasp. Unfortunately, the improbabilities of a script that often misses the boat, overly tasteful direction for a movie that ventures into such horrific terrain, and the creation of over- and under-drawn characters chip away at the good intentions and the skills of much of the cast.
She goes beyond acceptable dramatic license. Except for a fascinatingly complicated male protagonist, the Serbs are caricatures, gleeful when sniping at the elderly and the young and throwing babies off balconies, whereas the Muslims are at least more differentiated, both positively and negatively, brave fighters and traitors amongst them.
That Jolie chose to remain behind the camera—she opted for an authenticity that included working with actors only from some of the republics of ex-Yugoslavia, especially Bosnia and Serbia—will not help sell tickets. Neither, and this is to her (and GK Films's) credit, will opening it in the US and some other European territories with the Bosnian/Serbian/Croatian soundtrack rather than in the alternate English one shot simultaneously. Film District releases the film in the US. December 23; no date has yet been announced for UK distribution.
One selling point could be the foregrounding of an outstanding portrayal of a Bosnian Serb camp commander and civilian cop, Danijel, by the Bosnian Serb actor Goran Kostic, despite the sometimes ludicrous plot situations into which he is thrust. His physical agility, soft but masculine face, piercing blue eyes, and remarkable capacity to shift moods in a split second recall a younger Ralph Fiennes.
Many will find it odd that the head of a rape camp, who has a strong rapport with his men, is the sympathetic tragic hero of the tale. He is unable to reconcile an oedipal chasm between himself and his inflexibly nationalist general of a father, Nebojsa (veteran Croatian Serb actor Serbedzija, fine in a two-dimensional part modeled on
Bosnian Serb military commander Radko Mladic, architect of the Srebenica massacre of 8,000 men), with a wildly improbably love affair inside the camp and later on, in his bedroom in the Serbs's Sarajevo headquarters, with a beautiful young Muslim woman, the nearly inert Ajla (Marjanovic), whom he had met one evening in a bar just before an explosion nearly killed them both and was one of the first signs of war.
The relationship never had a chance to develop - they next see each other four months later, after she has been rounded up and sent to the camp - and the likelihood that a respected Bosnian Serb captain from a distinguished military family would keep fairly openly a mostly willing Muslim lover in his quarters is too preposterous to contemplate. Danijel's transformation from nearly unwilling gunner to bestial killer is deeply connected to the state of his romance.
Jolie opts for graceful pans and tilts and an overly signaled, soft piano and string score that intervene with the more visceral response that should emanate from the action. She selects art over grit. It can border on being precious.
In fact, Ajla is an aspiring portrait painter, and the film begins and ends with close-ups of eyes on canvases, and even her one confrontation with Danijel's bigoted father becomes a sketch session. To be fair, her gift does serve narrative functions as well—it allows her to become less of a victim (Danijel protects her from rape) than a cog in the story, and provides a key plot point involving a painting of her beloved sister, Lejla (Glodjo).
When the lovers sneak off into the night to Sarajevo's municipal art museum and she begins explaining art to the clueless man as the examination of "empty space"—during a war of ethnic cleansing, in which the two are as much enemies as enamorados. More than 100,000 people died, 2,000,000 were displaced, and up to 50,000 women were violated during the conflict.
The rapes marked the first time that sexual violence was recognised as a war crime many of those responsible indicted. Jolie is correct when she expresses disbelief that most of the world stayed out of the conflict. As an American secretary of state says on an English-language radio broadcast, "We don't have a dog in that fight."
At least someone of Jolie's global stature is attempting, even at this late stage, to rectify the gross injustices perpetrated against the Muslims that were tolerated in the name of a mythological Greater Serbia, masterminded by Slobodan Milosevic. Noting in post-credit text that the animosity still remains high, Jolie makes a case for addressing these issues years after the Dayton Accords ended combat.
Film MARS NEEDS MOMS je nešto što bi po naslovu automatski privuklo Mehmeta i onda bi se razočarao kada shvati da je reč o animiranom filmu namenjenom pre svega deci. Ipak, ako iko može biti neprijatnije iznenađen od Mehmeta jeste studio Disney kada je ovaj film od 150 miliona zaradio samo 20 na američkim blagajnama.
Ruku na srce, uvek postoji mogućnost da je došlo do nekakve interne opstrukcije unutar studija, gotovo je neverovtano da Disney ispusti ovakvu investiciju. Isto tako, moguće je da MARS NEEDS MOMS plaća danak zasićenju publike kako 3D prikazivanjem tako i performance capture tehnologijom. To je šteta pošto me MARS NEEDS MOMS jedan izvanredan film te vrste, i svakako odličan film po bilo kom drugom kriterijumu.
TINTIN je ove godine postavio nove standarde na nivou koreografisanja situacija i smisla za humor ali nije razvio nikakve likove, priču, dramski konflikt i bio je kao superiorna slikovnica sa dopsta duhovitosti i efektom koji ostaje na površini. MARS NEEDS MOMS je s drue strane vizuelno vrlo zanimljiv, jako maštovit i što ja najvažnije vrlo je zanimljiv u psihološkom smislu. MARS NEEDS MOMS deo za razloga za neuspeh može tražiti i u tome što je previše mračan i intenzivan za decu, a po dizajnu vrlo često skreće u pravcu Jeuneta i Caroa.
Sasvim je moguće da je high concept na kom je film baziran bio preintenzivan za decu, da su klinci osetili kako ih previše uznemiruje ideja da im Marsovci odvedu mame, da scena ubistva jedna od mama nije baš prilagođena senzibilitetima dece, ali MARS NEEDS MOMS ima u sebi onu finu dozu tragike i brutalnosti na koju smo barem mi navikli u dečjim sadržajima koji su nam servirani u školi. Moguće je da su američka deca previše anestezirana kad je reč o takvim stvarima.
S druge strane, dizajn likova je uglavnom vrlo mio, animacija se vrlo brzo prevazilazi, ništa teže nego inače u boljim primercima performance capture filmova, dakle nema problema koji je imao POLAR EXPRESS.
Akcija je vrlo maštovita i povremeno istinski napeta, a mislim da je možda i taj pravi suspense doprineo utisku i da su deca jednim delom i zato bila uznemirena. Ne znam u kojoj formi je izašla ilustrovana knjiga Berkeleya Bretheda i da li je ideja bila da ima podjednako široku ciljnu grupu kao animirani film.
U svakom slučaju, iako je ovo bio promašaj koji je rastavio Zemeckisov ImageMovers od Disneya, mislim da je ovo sličan slučaj kao sa CITY OF EMBERom Gila Kenana, ovaj film uprkos komercijalnom fijasku i mlakom prijemu kod kritike ima kvalitet koji će biti prepoznat. Nažalost, Simon Wells, praunuk HG Wellsa ostaje jedan od najbaksuznijih reditelja u savremenom Holivudu, posle dva filma koja nisu uspela uprkos ogromnom očekivanju. U svakom slučaju, barem kvalitet nije izostao i Zemeckisov pečat je vidljiv.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MAY 18 Kim Ji Huna koji je ozloglašen kao reditelj filma SECTOR 7. U tipičnom korejskom maniru njegov film MY 18 nema nikakve vze sa onim što je SECTOR 7 i to se u njihovoj kinematografiji često dešava. Dok je SECTOR 7 monster movie u 3Du, MAY 18 je istinita priča o čuvenom masakru nad studentima i pobunjenim građanima u jednoj nemirnoj varošici u Južnoj Koreji 1980. godine. Sticajem okolnosti ranije sam već bio upućen u ovaj događaj pošto ga iz Kim Ji Hunovog filma nikako ne bih razumeo što samo svedoči o tome da je ponovo reč o filmu samo za lokalnu upotrebu jer masakr od 18. maja 1980. je nacionalni praznik u Južnoj Koreji.
Scenarista Park Sang-Yeon koji je pisao JSA i THE FRONT LINE, neuporedivo uspelije filmove, i MAY 18 počinje kao jednostavnu varošku melodramu koja se bez jasne motivacije ransformiše u priču o sukobu vojske i pobunjenih studenata a zatim i naroda. Park i Kim očigledno da podrazumevaju naše predznanje o južnokorejskim političkim okolnoszima čim ne ulaze u objašnjavanje konteksta i motivacija, međutim, čak i u tom slučaju, brutalnost armije ostaje prilično neobjašnjiva, naročito ako imamo u vidu da se u Južnoj Koreji služi vojni rok i da vojnici nisu profesionalci već takođe deo tog istog naroda koji tlače u ovom slučaju.
Otud MAY 18 uprkos tome što je tehnički kompetentan deluje često krajnje paradoksalno a samim tim i neuverljivo.
Park i Kim se ne ustežu od najbestidnijih emocija i melodrame i više vremena provode motivišući radnju na taj način nego kroz neke druge, ipak važnije detalje. Stoga, MAY 18 nikada zapravo ne uspeva da profunkcioniše kao film o iole istinitom događaju.
* * / * * * *
Ukoliko neko želi da upiše koju misao ili uspomenu na Kim Jong Ila, neka to slobodno uradi na mom Wallu...
North Koreans weeping hysterically over the death of Kim Jong-il (http://www.youtube.com/watch?v=pSWN6Qj98Iw#ws)
Kažu da je Kim Džong Un opak gik i da rado igra Xbox 360 igre. Da li će ovo dovesti do pada Sjeverne Koreje pod zapadnjački jaram?
Kim Jong Un je suedeći po memoarima onog kuvara veliki fan belgijskog sineaste Van Dammea. Ne čudi me da cepa Xbox360. Lako je njemu, dok je ostatak naroda još na PS2.
Liderstvo ima svoje privilegije!
Za rahmetli oca kažu da je bio fan NBA. A pošto on nije popustio ja pretpostavjam da neće ni sin.
Sin je već protagonista jedne igre.
Homefront Easter Egg - Kim Jong-un message (http://www.youtube.com/watch?v=GyBJC7-w3K8#ws)
The actor reveals why he attacked "Bourne 4" director Tony Gilroy as the parties involved open up about the troubles at the heart of the billion-dollar franchise.
This article appears in the Jan. 6, 2012 issue of The Hollywood Reporter magazine.
OUR EDITOR RECOMMENDS
Matt Damon Calls Tony Gilroy's 'Bourne Ultimatum' Script 'Unreadable,' Promptly Apologizes
It seemed out of character and out of left field: Matt Damon attacking The Bourne Identity screenwriter Tony Gilroy in the pages of GQ magazine, accusing him of writing an "unreadable" script for the third movie and then walking away, leaving director Paul Greengrass to fight through "chaos."
The comments, which landed awkwardly Dec. 14 online as Damon was promoting We Bought a Zoo, prompted top executives around Hollywood to wonder, as one puts it, what had happened that made "the nicest guy in town blow his stack."
In a radio interview with this reporter for KCRW's The Business, Damon explains that he was caught off guard in Vancouver on the set of his next film, Neill Blomkamp's Elysium, when he found himself next to the just-opened offices for The Bourne Legacy, the fourth movie in the franchise, which is being written and directed by Gilroy -- and has no role for Damon.
PHOTOS: Top 15 Grossing Threequels of All Time
Those offices "opened up right outside my trailer," says Damon. "I was seeing this every day, and then I came back to New York and did this interview and kind of blurted it out. ... It was idiotic of me to say anything. At the end of the day, it's between me and Tony, and we'll figure it out or we won't."
The sight of that office was so disturbing because of a deep years-long rift over who is the true keeper of the Bourne flame: Greengrass, who directed the second and third films to ever-growing grosses, or Gilroy, who has been a writer on every Bourne. As a result, it is not clear that Damon ever will reprise the Jason Bourne role, though he says that's what he wants to do.
The first Bourne film, directed by Doug Liman, was a deeply troubled production, and Gilroy, along with producer Frank Marshall, pulled it back from the brink. But when Greengrass came on to direct 2004's Bourne Supremacy, he and Gilroy began to loathe each other. "Paul and Tony have clashing styles," says a source with knowledge of the conflict. "Tony does all the work before and delivers a finished script. Paul wants the script to be ever-evolving during shooting." But Damon believes the director is king, and his loyalty was and is to Greengrass.
So Gilroy would not even have worked on 2007's Bourne Ultimatum, except Greengrass couldn't develop a script in the time allotted. And the clock was ticking: Not only had author Robert Ludlum's estate imposed a timetable, but also the studio did not want to let Bourne disappear for too long. "It was an important franchise," says Stacey Snider, then chairman of Universal. "We went to Tony and said, 'Can you come up with something?' "
Gilroy did, and though Damon bashed him for walking away after writing one (allegedly lousy) draft, several sources including Snider say Gilroy had made it clear that he would do only one draft and possibly a revision because he was committed to his directing debut, Michael Clayton.
Damon's allegation that the draft was "unreadable" is something that Snider and others dispute. Universal co-chairman Donna Langley says she was "thrilled with the script Tony submitted and greenlit the film based on that script." (Greengrass subsequently brought in other writers, including Scott Z. Burns and George Nolfi, who were awarded credit alongside Gilroy.)
Bourne Ultimatum grossed a robust $443 million worldwide, and Universal naturally wanted another movie. The studio had backed Greengrass in making the $100 million-plus bomb Green Zone with Damon in hope of keeping them on board for the next Bourne. But again, Greengrass failed to come up with a workable script in the time allotted.
In November 2009, with Greengrass still uncommitted, top Universal brass -- Ron Meyer, Adam Fogelson and Langley -- flew to New York, took Damon to dinner and explained that they wanted to move ahead. Damon said that for him, there was no Bourne without Greengrass.
After that, says Langley, the Ludlum estate turned again to Gilroy, who had an idea for a script. This one would focus on another agent (Jeremy Renner) but leave the door ajar for Damon's character to return. To Damon's camp, this seemed like good news because Universal had considered pulling a "Bond," simply replacing Damon in the lead.
Fast-forward to October 2010, when news broke that Gilroy would write and direct the next movie. No one from Universal had informed Damon that Greengrass was being replaced by his old adversary. The studio has not discussed it with him since. "It certainly wasn't an omission for any reason," says Langley. "You just have to move on with your business." For now, she adds, "the franchise can live on [with Renner]. If at some point it can include Matt Damon, fantastic. If it can't, we're reconciled to that."
Damon says he fully expects to return to Bourne. "I think if [Bourne Legacy] doesn't work, we can just ignore it and pretend it didn't happen, and that'd be fine," he says. "But I expect that it will work and only help us if we did another one, which I'd love to do."
He'd love to do it, that is, with Greengrass. "With all the twists and turns that have happened in this franchise, it's impossible to predict the future," says Langley. "But for now, we are looking forward to seeing Tony's Bourne film."
Pogledao sam BALCON SUR LA MER Nicole Garcie, francuski romantični krimić u kome se spajaju neo noir postavka o mahinaciji nekretnirnama i vertiginozna priča o prepoznavanju dve velike ljubavi iz detinjstva. Nicole Garcia pre svega zaslužuje pohvalu što svoju noir postavku o fataklnoj ženi drži unutar okvira uverljivosti i cela priča nikada ne sklizne u pravcu ubistava i sličnih ekstremnosti kakve na filmu često prate male prevare, ali s druge strane, nedovoljno insistira na tom aspektu priče kao dramskom činiocu. S druge strane, priča o opsesiji ljubavlju iz detinjstva za koju saznaje da je mrtva baš u vreme kada je ponovo sretne, deluje razrađenije, a Nicole Garcia u sve unosi i nešto političke provokativnosti prikazujući OASovske aktivnosti protiv "nelojalnih Francuza".
Koliko vidim u poslednje vreme izašlo je nekoliko francuskih filmova koji tretiraju događaje u njihovim severnoafričkim kolonijama i iako nama ti događaji deluju kao opšte mesto iz antikolonijalne borbe, ne treba imati na umu da smo mi ipak Nesvrstani i da je dosta tih događaja za same Francuze bilo tabu, a naročito za njihov film. U tom smislu, savim je moguće da ovo što Nicole Garcia nagoveštava lako može biti senzacionalno u tamošnjoj javnosti.
Francuzi su napravili najbolju parafrazu Hitchcockovog VERTIGOa ikada u remek-delu Gilles Mimounija. BALCON SUR LA MER je daleko od tog nivoa, ali kao jedna strejt melodrama sa elementima noira i misterije ovo je solidan reprezent lokalne kinematografije. Star power Jean Dujardina je prisutan u glavnoj ulozi i on ovde kanališe jamesstewartovski pristup dosta dobro a ima i tako koncipiranog junaka.
Film ima izuzetno dobru atmosferu i krajnje nenametljivo ali zato konzistentno rekonstruiše osamdesete.
* * * / * * * *
Evo jednog oproštajnog teksta koji sagledava Kim Jong Ila kao filmskog radnika, ljuitelja sedme umetnosti i mecene filmadžija...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/kim-jong-il-rip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/kim-jong-il-rip.html)
šta bre, ko bre, nisam u toku, Kim nas je napustio?
Не пратиш, Батице. Видећемо, изгледа да су пре нешто мање од годину дана склоњени неки непослушни генерали. Рекао бих да Џуче 100. неће проћи без потреса, јбг. Игре ће бити највелелепније досад, а требало би и "Рјугјонг" да отворе.
Kim Jong Un ima rođake koji imaju znatan uticaj na njega, sad ne mogu da setim tačno, ali recmo da je Kim Jong Ilov pašenog tu bitna faca. Dakle, neće zemlja biti prepuštena na milost i nemilost Xboxu.
No, pored Dragog Vođe napustio nas je i Drug Najstariji :(
Comrade Branko Kitanovic GS, NKPJ passed away
Dear comrades,
with the great regret and pain we announce that on December 17th 2011, the General Secretary of the New Communist Party of Yugoslavia comrade Branko Kitanović passed. Sudden death of comrade Branko is irreparable loss for our party and the international communist movement. Comrade Branko dedicated his whole life to the revolutionary struggle of the proletariat by struggling until the last days of his life. The commemoration will be held on December 21st at 18 p. m in the headquarters of our party in Belgrade, Ustanička street no. 17. Details about funeral will be published later.
Secretariat of CC of NCPY
Belgrade
18.12.2011.
Шта мислиш, Крипе, да ли је Џуче дугорочно одржив? Размишљам, "Ораском" им јесте ушао и то би могао бити тек почетак. Већ дуго пратим извештаје туриста оданде и кажу да је приметан пораст ситних приватних бизниса. Оно што је очигледно су мале трговине, тезге и киосци, али је занимљиво да се то дефинитивно поклапа с доласком некаквог капитала. Има стране робе, може се плаћати не само у воновима, него и у страној валути. Па чак се и отварају фастфуд ресторани по угледу на западне, неки нуклеус шопинг-мола у Пјонгјангу... Није све то супротно са Џучеом, али отварање је приметно и чак ни странци нису више помно праћени као досад.
Питам се, да ли ће Северна Кореја бити мини-Кина после Тјенанмена, највеће победе државе над безумљем "реформи" под палицом страног капитала? Можда је Унов долазак тај тренутак преокрета који ће бити препознат тек ретроактивно, пошто не желим да верујем да је Ун нови Горбачов. Битан фактор је ту Кина и њена стиктна политика да непријатеља не пусти на копнену границу (изузев веома кратке с Авганистаном). Корејско полуострво је било и биће неуралгична тачка, али рачунам да ће Кина бити главни фактор стабилности.
Mislim da će Kina učiniti sve da joj Južna Koreja sa Amerikom ne dođe na granicu i Severna Koreja zbog toga mora opstati. Još je Kim Jong Il bio otvoren za sitan privatni biznis, imali su i onu neku poslovnu zonu koju su otvorili, imali su onaj joint venture sa Jugom sa onim turističkim mestom, dakle mislim da je Sever otvoren. U principu, kao što nas uči Kina, ekonomski procvat nema nikakve veze sa političkom liberalizacijom, i slobodno tržište protivno ranijim uverenjima ne mora automatski dovesti do demokratizacije. U tom smislu, ni Južna Koreja nije tipična zemlja sa slobodnim tržištem, stepen umešanosti države u ekonomiju na Jugu je neobično visok. Otud, mislim da Sever uopšte nije toliko daleko od nekih lokalnih poslovnih praksi.
Pitanje glasi da li je u ovom trenutku krize prisutan potencijal da se u Severnoj Koreji prave investicije a da iza njih ne stoje neke zadnje namere? Već godinama u Južnoj Koreji rade na tome da se podriva tamošnji režim i čini mi se da je Kim s pravom bio podozriv prema mnogim delatnostima baš zbog toga.
Un sigurno nije novi Gorbačov i mislim da se severnokorejski režim neće tako razmontirati zbog vojne komponente. Naime, vojska predstavlja znatan deo populacije i retko kada je vladajuća klasa bila na nivou populacije tako brojna u jednom društvu. Pitanje glasi, koliko je Kim pripremio ljude koji će se starati o Unu?
Međutim, s druge strane, Unu se sada otvara manevarski prostor da se predstavi kao novi Vođa, da u nekim stvarima krene od nule, tako da su izvesne promene moguće. Kim Jong Il je pripreman 14 godina da nasledi Kim Il Sunga, Un jedva godinu dana slovi kao zvanični naslednik a navodno je pripreman eventualno od moždanog udara 2008. To je prekratak period da stasa neko ko je autonoman vođa jednog tako specifičnog sistema.
Није мени ту толико важна војска, колико Служба. Како ја гледам на ствари, то је било пресудно и код нас. Што се тиче ДНРК, није никаква тајна да су управо они држава са најмање стране агентуре на свету. Економско отварање дефинитивно води ка томе (већа инфилтрација агентуре), у то заједничко улагање с Југом ушао је и "Хјундаи" и то се својевремено тумачило као нешто што иде даље од обичног туризма. Али, уверен сам, Служба је проценила да то може бити слаба тачка и то је закатанчено. Гледај улазак "Ораскома", они потпуно поштују Џуче и нема никаквих званичних изјава које не одобре из ДНРК.
Оно што би било интересантно знати јесте колико кинеска агентура постоји у ДНРК, јер је свима јасно да је Кина главни стратешки партнер. Јасно, Кини пад ДНРК не би одговарао, али се питам колико су Корејци идеолошки доследни или се савијају кад је партнер у питању. Искуство са СССР говори да јесу спремни, али сад је ипак 21. век.
И још нешто. Гледам, ове наше моронске новине спомињу ДНРК као нуклеарну силу. Од два теста, изгледа (пошто ништа није сигурно) да је само један био успешан, овај други је изгледа био ћорак. Пукло јесте, али слабо. Друго, ракете средњег домета још увек су несигурне. Лепо је мислити да је ДНРК директна претња главном стубу Империје Зла, али бојим се да још то није. Оно што треба имати на уму јесте да Кина није Русија којој није потребна агресивна и освајачка политика. Кина нема довољно ресурса и енергената, мора да увози. А потребно јој је, као држави у огромној експанзији. Можда сам ограничен пљачкашким западним начином размишљања, можда постоји алтернатива, али ми се чини да Кина ускоро мора негде да тресне песницом. Можда Тајван, можда ДНРК, чисто да покажу шта могу.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F25.media.tumblr.com%2Ftumblr_lwh0poLti41r8bj5ko1_r1_500.jpg&hash=ac037a77c5984c597f5b210af65c61e1670b3343)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F26.media.tumblr.com%2Ftumblr_lwh2nkQxXz1r8bj5ko1_500.jpg&hash=694d662dd23356c6662f3043fcc3a0d77fcf51fd)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F27.media.tumblr.com%2Ftumblr_lwh6pcWOON1r8bj5ko1_500.jpg&hash=a3a44c206ae5fdcb1bab6a88d4ddc6d515160eab)
Ekskluziva:
Exclusive: Kim heir to share power with N.Korea military (http://news.yahoo.com/exclusive-n-korea-military-backs-kim-heir-share-065017037.html)
Quote
BEIJING (Reuters) - North Korea's new young leader will have to share power with an uncle and the military after the death of his father Kim Jong-il as the isolated country shifts to collective rule from strongman dictatorship, a source with close ties to Pyongyang and Beijing said.
The source added that the military, which is trying to develop a nuclear arsenal, has pledged allegiance to the untested Kim Jong-un who takes over the family dynasty that has ruled North Korea since it was founded after world War Two.
The source also said Beijing was only notified of Kim's death earlier on Monday, the same day that North Korean state television broadcast the news. Kim died on Saturday.
The source declined to be identified but has correctly predicted events in the past, telling Reuters about the North's first nuclear test in 2006 before it took place.
The situation in North Korea appeared stable after the military gave its backing to Kim's son and successor, Kim Jong-un, the source said.
"It's very unlikely," the source said when asked about the possibility of a military coup. "The military has pledged allegiance to Kim Jong-un."
With no military strongman, North Korea will be ruled by collective leadership, including Kim Jong-un, his uncle and the military, the source said.
Jang Song-thaek, 65, brother-in-law of Kim Jong-il and the younger Kim's uncle, was named in 2009 to the National Defense Commission, the supreme leadership council Kim Jong-il led as head of the military state.
The source also said the North Korea test-fired a missile on Monday to warn the United States not to make any moves against it. Pyongyang also had no immediate plans for further tests barring an escalation of tensions.
"With the missile test, (North) Korea wanted to deliver the message that they have the ability to protect themselves," the source said.
"But (North) Korea is unlikely to conduct a nuclear test in the near future unless provoked" by the United States and South Korea, the source said.
The North's nuclear program has been a nagging source of tensions with the international community. Pyongyang carried out nuclear tests in 2006 and 2009, and has quit six-party talks with South Korea, the United States, China, Japan and Russia on abandoning its nuclear program and returning to the Non-Proliferation Treaty.
China, the North's closest ally and biggest provider of aid,
on Tuesday welcomed the new North Korean leader to visit after his father's death. Chinese President Hu Jintao and Vice-President Xi Jinping also visited the hermit state's embassy in Beijing to express their condolences on Tuesday. Roads leading to the embassy were blocked.
Still the prospect of instability on its northeastern border worries China. North Korea has been pressed by China to denuclearize and is willing to do so on condition that North and South Korea, the United States and China sign an armistice replacing a 1953 ceasefire agreement, the source said.
The two Koreas have been divided for decades and remain technically at war since their 1950 to 1953 conflict ended with an armistice but no peace agreement. The United States backed the South, while China supported the North in that conflict.
Pyongyang also is convinced there are U.S. nuclear weapons in South Korea and demands Washington pull them out, the source said.
Impoverished and squeezed by international sanctions for conducting its nuclear and missile tests, North Korea has increasingly turned to Beijing for help to fill the gap left by the drying up of economic assistance from South Korea and the United States.
(Editing by Brian Rhoads and Jonathan Thatcher)
"The source declined to be identified but has correctly predicted events in the past, telling Reuters about the North's first nuclear test in 2006 before it took place."
Кхм... ДНРК је једина држава која је свет званично обавестила о томе да ће урадити нуклеарну пробу. И ако тај Ројтерс зна толико, како два дана није знао да је умро Драги Вођа, него је чекао званично саопштење?
Poslednji pozdrav Mikiju Stamenkoviću
http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/miomir-miki-stamenkovic-rip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/miomir-miki-stamenkovic-rip.html)
Pogledao sam SHERLOCK HOLMES: A GAME OF SHADOWS Guy Ritchieja. Prvi reboot Holmesa je bio gotovo neverovatan rediteljski trijumf za Ritchieja u čije sam sposobnosti ozbiljno sumnjao i čini mi se da je uprkos pretvaranju Holmesa u viktorjanskog Bonda uspeo da sa priličnom svežinom i dostojanstvom prilagodi ovog junaka savremenom senzibilittu blokbastera. Nastavak je u tom smislu vrlo neobičan. U ovim okolnostima teško je ne ukalkulisati i BBC seriju SHERLOCK koja se pojavila u međuvremenu, ali rekao bih da je ona ipak nešto što ne trea uvoditi u priču o Ritchieju kao neko presudno poređenje. No, kad smo već tu, koliko je BBCjev SHERLOCK bio trijumf racionalnosti ovog junaka, ali i rediteljskog postupka baziranog na smart & simple rešenjima, toliko je Ritchiejev nastavak jedno pre svega hipnotično iskustvo koje se ponajmanje može sagledavati racionalno.
Naravno, ovaj film ima slučaj, ima priču, ima dedukciju, sve to u načelu postoji i u principu ima smisla, ali nema puno veze sa Holmesom već upravo više sa Bondom. Jasno je ko je junak, jasno je ko je negativac, ubrzo je jasno i koju vrstu zle namere negativac ima i na tom putu ka završnom obračunu, junak treba da shvati ponešto. Dakle, kad je o detekciji reč, A GAME OF SHADOWS suštinski nije složeniji od nekog 007-filma.
Akcenat je stoga na atmosferi, akciji, jednom kovitlacu slika, zvukova, pokreta, borbe, reči, ambijenata, kostima koji zbilja u jednom trenutku počinje da dobija smisao kao rediteljski postupak i kao svojevrsno viđenje ove Holmesove faze kada se pod uticajem opijata, gubitka Irene Adler i opsesije Moriartyjem on udaljava od razuma o čemu svedoče roman i film SEVEN PER CENT SOLUTION. Ruku na srce, čini mi se da je prerano za ovu konkretnu inkarnaciju Holmesa da polazi put takve dekadencije, ali Ritchie je realizuje kao jedan prilično ubedljiv delirijum.
Ipak, sinoć su neki ljudi i izlazili iz bioskopa, dakle mislim da je A GAME OF SHADOWS pošao jednim dosta ekstremnim putem zanemarivanja konvencionalnog storytellinga. S jedne strane to filmu daje neku vrstu perverznog digniteta jer Ritchie očigledno pokušava da cilj izjednači sa sredstvom, i da od spektakla napravi suštinu i u tome u određenom smislu i uspeva.
Naravno, spolja gledano, HOLMES ima svojih "intelektualnih" momenata ali oni su dati pre svega kroz neka površinska rešenja i atrakcije poput nadglumljivanja između Downeya i Harrisa, partije šaha između Holmesa i Moriartyja i sl. U dobokoj suštini, ovo je Ritchiejeva akciona predstava koja sama po sebi ima razne kvalitete.
Otud su u dramskom smislu scene-stealing situacije upravo minijature koje pravi Stephen Fry, takođe ostajući na površini.
Uprkos svemu ovome, A GAME OF SHADOWS mi je bio vrlo intrigantno bioskopsko iskustvo i film koji suštinski ne ponavlja formulu uspešnog prethodnika, ali dovoljno liči da bi se mogao smatrati nastavkom. Međutim, Ritchiejeva estetika je u nastavku izmenjena i znatno radikalnija.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-12-2011, 14:43:11
Ipak, sinoć su neki ljudi i izlazili iz bioskopa
Ja sam se vec prepoznala :lol:
Ni prethodni Gajev Sherlock Holmes nije mi se dopao. BBC serija SHERLOCK je odlicna.
Reprizirao sam PAD ITALIJE Lordana Zafranovića, drugi deo njegove partizanske sage započete sa OKUPACIJOM U 26 SLIKA. OKUPACIJA ostaje upečatljiviji film jer je reč o celovitijem delu na nivou vođenja priče i karaktera. U PADU ITALIJE, Lordan produbljuje svoju viskontijevsku impresioniranost imaginarije NOBa i PAD ITALIJE funkcioniše više kao niz vrlo čulnih, ekspresivnih, karnevalskih, zaumnih slika iz NOBa nego kao konzistentan film na nivou storytellinga.
U osnovi ovo je priča o tome kako sudbina glavnom junaku uzvraća udarac - pošto je likvidirao najboljeg prijatelja jer je voleo pogrešnu ženu i zanemario revoluciju, novi partizanski komadant ubrzo doživljava sličnu sudbinu. Film u osnovi ima jednostavnu premisu i ne može se reći da na nivou scenarija koji je pisao Mirko Kovač, u saradnji sa Rankom Munitićem i Filipom Davidom, ne postoji priča. Međutim, Lordanov rediteljski postupak je pre svega fokusiran na vizuelnost6, atmosferu, pojedinačne scene koje povremeno tretira kao male rituale, i lako bih mogao da zamislim narativno koherentniji film u rukama nekog drugog reditelja, recimo Gorana Markovića. S druge strane, Lordanov postupak je u toj meri kinestetičan da sam njegov postupak predstavlja vrednost za sebe. Iako je scenario vrlo ozbiljan i kao Kovačevi scenariji inače dosta bogat, mislim da pisac nije uskraćen time što reditelja nije previše zanimala priča.
Slično Gasparu Noeu danas, doduše, Lordan ponekad zastranjuje sa svojom opsesijom erotskim prizorima, i to je jedino gde film gubi svoju nit, premda je u liku koji igra Gorica Popović kao seksualno frustrirana partizanka oličena izvesna seksualna suspregnutost revolucije. Otud ne može se reći da je erotika potpuno izvan tematskog opsega ove priče, ali Lordan za nijansu više insistira na tome nego što je potrebno.
Kad je reč o prikazu partizana, jasna je podela na one iskrene i naivne i one koristoljubive, one relaksirane i one frustrirane, tako da je PAD ITALIJE film koji u osnovi ne dovodi u pitanje narativ NOBa ali svakako da pokušava da kaže kako je bilo izvesnih preterivanja. Međutim, ta preterivanja u principu bivaju kažnjena i ispravljena upravo od strane onih koji su se svojom harizmom nametnuli kao lideri. Italijani su prikazani kao prilično brutalan iako vojno bezopasan okupator i oni deluju naglašeno viskontijevski. Ustaše su obogaćeni koketiranjem sa katoličkim simbolima ali ključnu vizuelnu ekspresivnost imaju prilično sumanuto prikazani četnici. Naime, četnici se u filmu pojavljuju kao ridikulozni bradati pirati ali postaju opasni tek kada ih ošišaju i amnestiraju. Tada film poprima specifičnu horor dimenziju koja Lordanu nije strana, kao što znamo iz čuvene scene ustaškog masakra u autobusu iz OKUPACIJE U 26 SLIKA. Ovog puta analognu scenu imaju četnici u saradnji sa pronacističkim kozacima, i čitava sekvenca ima nešto manje klanice od one u OKUPACIJI ali je prilično monstruozna.
Ne želim da zvučim pristrasno, pošto su moji stavovi dobro poznati, ali mislim da je u ovom prikazu četnika i kozaka, Lordan ponajviše dao mašti na volju, a pored samog brutalnog ubistva deteta poznatog po čuvenoj replici "Prekrsti ga!" pominju se silovanja muškaraca i žena, sakaćenja i slične stvari koje deluju dosta neočekivano kao četničko dejstvo na jadranskim ostrvima.
U tom smislu, ovo rešenje jeste stvar za ideološko sporenje ali kad je reč o estetizaciji nasilja, tu je Lordan na visokom nivou. PAD ITALIJE funkcioniše kao celina premda je sasvim moguće tretirati ga i kao kolekciju set-pieceova od kojih akcije sa Miodragom Krivokapićem koji beži na magarcu svakako ulazi u antologiju akcionih scena partizanskog filma.
U glavnoj ulozi pojavljuje se tada velika evropska zvezda Daniel Olbrychski, prošle godine čak viđen u Noyceovom SALTu koji je u to vreme bio zbilja veliko ime. Olbrychski je veliki glumac i nah je dosta korišćen u PADU ITALIJE međutim ja sam iopak imao, možda samo subjektivan doživljaj da bi tu ulogu ipak znatno ubedljivije odigrao neki naš glumac. Naprosto, Olbrychski mi je u svim scenama delovao blago distancirano u odnosu na glumačku energiju ostatka inače dosta "masne" podele u kojoj je ekipa u rasponu od Mirjane Karanović do Zaima Muzaferije.
Što se žena tiče, u ovom filmu Lordan je fokusiran na Snežanu Savić i Enu Begović a zanimljivo je videti i Goricu Popović koja je u tom periodu bila svojevrsni polu-seks simbol našeg filma, odnosno jedna straight žena koja kvari sreću vragolastom junaku, recimo u NACIONALNOJ KLASI.
Direktor fotografije je bio Božidar Bota Nikolić tada cutting edge DP koji je radio sa najatraktivnijim jugoslovenskim rediteljima i u saradnji sa Lordanom ispratio je njegovu estetiku baziranu na dosta pokreta kamere, dosta pokreta u kadru i zanimljivim atmosferičnim ambijentima koji spajaju mediteranski milje sa gotovo pa špageti vestern zdanjima. Muzika alfija Kabilja je krajnje eklektična a film u jednoj fazi ima i čudnu, košmarnu elektronsku temu, premda je osnovna tema odsvirana na gitari dosta blaga i pomalo čak deplasirana.
PAD ITALIJE je bio još jedan Lordanov uspeh posle OKUPACIJE i spada u fazu kada je on delovao kao nepogrešivi velikan jugoslovenskog filma. Posle PADA ITALIJE na ovu temu snimio je i VEČERNJA ZVONA, po motivima Kovačevih VRATA OD UTROBE i ovi filmovi se mogu posmatrati kao svojevrsna trilogija o ratu premda ZVONA ne dele iste likove kao OKUPACIJA i PAD.
* * * / * * * *
Pogledao sam SANS LAISSER DE TRACES Gregoire Vignierona, izuzetno zreo rediteljski debi ovog belgijskog scenariste, hičkokovski triler o slučaju mladog poslovnog čoveka koji pokušava da prevaziđe mračnu tajnu koja mu je omogućila uspeh.
Benoit Magimel igra glavnog junaka, uslovno rečeno jamesstewartovsku figuru, premda je njegov junak znatno manje nedužan od Hitchcockovih junaka. Spirala nesrećnih slučajeva, gadnih koincidencija, zločina i nesporazuma u koju junak upada je dinamična i vrlo duhovita a Vignieron sve to realizuje sa izvrsnim osećajem za ritam i vrlo solidnom vizuelnom kulturom.
Hitchcockvske plavuše igraju Julie Gayet kao supruga i Lea Seydoux kao devojka kojoj želi da nadoknadi gubitak oca. I Julie i Lea su sada prisutne na beogradskom bioskopskom repertoaru - Julie igra u Vuletićevom vodiču a Lea kao foxy assassinka u GHOST PROTOCOLu.
SANS LAISSER DE TRACES je jednostavan film koji nije skup ali je u vizuelnom smislu brižljivo realizovan i smešten u vrlo filmične ambijente. Za razliku od sličnih radova Dominika Molla, Vignieron realno procenjuje potencijal svoje priče i smešta je u format koji joj odgovara.
* * * / * * * *
Pogledao sam A Game of Shadows sinoć i načelno bih se složio sa Crippleovom dijagnozom. Film je u ogromnoj meri trijumf stila nad bilo kakvom supstancom ali uspeva da svoje ekstremne, agresivne stilizacije i naglašeno videospotovska rešenja pretvori u jedno autohtono i u solidnoj meri uverljivo estetsko sredstvo. Prvi film je uveo brze montaže koja obrazlažu Holmsovo analitičko i sintetičko razmišljanje na vizuelan način što je, dakako u startu bilo odstupanje od klasične Dojlove formule, rabljene i u većini ekranizacija.
Dojl je lik Dr. Votsona uveo baš zato da bi publika imala svog čoveka na pozornici kome se može objašnjavati deduktivni postupak i ovaj je pristup rabila docnije i Agata Kristi pa i većina klasičnih krimi-autora, dok je lik detektiva vazda ostajao pomalo misteriozan, njegov genij objašnjen samo posredno, kroz onu informaciju koju je sam odlučio da podeli sa nama itd. Ritchie je utoliko još sa prvim filmom dosta očigledno raskinuo sa klasikom, odlučivši se da ekspozitorne monologe/ dijaloge zameni ili dopuni vizuelnim predstavljanjem dedukcije, što je neizostavno film poguralo u akcionom smeru pa se i ostatak vrlo džejmsbondovske akcije u to uklapao.
U GOS je ovaj element još naglašeniji, mnogi mehanički procesi koji se normalno u filmovima događaju u elipsi ovde su predstavljeni kroz montaže (opaljivanje topa, pripremanje oružja za dejstvo itd.) što je ponovo vizuelni sažetak intelektualnog procesa koji dovodi do korišćenja ovih sredstava u nečemu što je, na kraju ipak nekakav battle of wits bez obzira na svu akciju i pesničenje.
I meni je to OK. Pogotovo što Ritchie (i scenaristi) zanatski sigurno variraju ove motive, povremeno nam dajući montaže analize/ sinteze koje se zatim ne realizuju kako su zamišljene - dakle pošto je ovo nastavak, disrupcija je neophodna ali je dobro narativno upotrebljena, prvi put (borba sa kozakom) radi komičnog predaha, drugi put (finale) kao demonstracija Holmsovog improvizatorskog talenta ali i uvođenja motiva žrtvovanja itd. za film koji je, suštinski, tek Indijana Džounz u viktorijanskom mizanscenu, to je sasvim u redu.
E, sad, ima se šta prigovarati. Film zapravo ne uvodi skoro ni jedan motiv koji već nije bio prisutan u originanom filmu i tu se oseća jedno siromaštvo karakterizacije i pripovedanja koje previše robuje zapletu što je, opet zaista mnogo vše bondovski nego holmsovski - misterija je tanka i njeno razrešenje banalno. Likovi su zaravnjeni, sa Holmsom koji polako ali sigurno prelazi u karikaturu i, krucijalno sa bros-before-hos filozofijom koja se ovde isforsirano i dalje argumentuje iako je zaokružena u prvom filmu. Ovo je, naravno standardna boljka nastavaka, ali u GOS se baš primećuje kako je Votson osiromašen i kako čak i kod Holmsa Ritchie i scenaristi kao da nisu imali snage da se bave njegovom složenom postadolescentskom fobijom od vagine... U neku ruku, reklo bi se da scenaristi Irenu Adler ubijaju rano u filmu da bi sa sebe skinuli odgovornost bavljenja ovim motivom, pa je i uvođenje lika ciganke kasnije učinjeno praktično samo da bi postojao marketabilan ženski lik na plakatu. Njen doprinos zapletu nakon prve scene u kojoj je vidimo je zapravo čak ni na nivou mekgafina...
No, makar su glumci vrlo dobri i u ulogama koje su postavljene još manje uverljivo nego u prvom filmu pa čak i Fry koji mora da se skida go da bi bio zapažen u ansamblu frivolnih manijaka zapravo odrađuje izvrstan, dostojanstven posao. Moj pašenog, inače Britanac je kasnije prokomentarisao da bi on zapravo najradije video Fryja kao Holmsa, što bi svakako bio film sasvim drugačije dinamike ali verovatno bliži originalnom predlošku.
Ovaj sam tekst propustio
http://www.cracked.com/article_19140_8-movie-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html (http://www.cracked.com/article_19140_8-movie-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html)
Meho, drago mi je da se slažeš sa mojom dijagnozom. :)
No, da se vratimo tekućim problemima...
PYONGYANG, North Korea (AP) — North Korea's next leader burnished his diplomatic skills Monday, welcoming a private South Korean mourning delegation as state media revealed a new title that gives Kim Jong Un authority over political matters.
Kim Jong Un has rapidly gained prominence since the death of his father Kim Jong Il on Dec. 17, and his brief meeting with a group led by a former South Korean first lady and a prominent business leader shows Seoul that he is assured in his new role.
State media have showered Kim with new titles. On Saturday, the North referred to him as "supreme leader" of the 1.2 million-strong armed forces and said the military's top leaders had pledged their loyalty to him. On Monday, the Rodong Sinmun newspaper described him as head of the Central Committee of the Workers' Party — a post that appears to make him the top official in the ruling party.
On Monday, a South Korean delegation stood in a line on a red carpet and bowed silently during their visit to the Kumsusan Memorial Palace, where Kim Jong Il's body is lying in state in a bier surrounded by flowers and flanked by an honor guard.
Kim Jong Un gave the South Koreans his thanks after they expressed condolences and sympathy, the North's official Korean Central News Agency said. Seoul's Unification Ministry confirmed the meeting in a statement but didn't elaborate.
The lead delegates were the widow of former South Korean President Kim Dae-jung, who engineered a "sunshine" engagement policy with the North and held a landmark summit with Kim Jong Il in 2000, and Hyundai Group Chairwoman Hyun Jeong-eun, whose late husband had ties to the North.
Their meeting with Kim Jong Un could be intended to push South Korea to pursue previously agreed upon cooperative projects that would give North Korea much-needed aid, said Yang Moo-jin, a professor at the University of North Korean Studies, which is in South Korea.
Footage from AP Television News in North Korea earlier showed the South Koreans being greeted by North Korean officials during a stop at a factory park in the North Korean border town of Kaesong. North Korea sent delegations to Seoul when the women's husbands died.
Monday's meeting appeared to be Kim Jong Un's first reported meeting with South Koreans since his father's death.
The Kim family has extended its control over the country of 24 million people to a third generation with Kim Jong Un, who is in his late 20s and was revealed last year as his father's choice among three sons for successor.
Kim Jong Il, who ruled North Korea for 17 years, wielded power as head of three main state organs: the Workers' Party, the Korean People's Army and the National Defense Commission. His father, North Korea founder Kim Il Sung, remains the nation's "eternal president" long after his 1994 death.
Kim Jong Un was named a vice chairman of the Central Military Commission of the Workers' Party last year, but was expected to ascend to new military and political posts while being groomed to become the next leader.
Monday's reference to his new title was in commentary in the Rodong Sinmun newspaper, the mouthpiece of the Workers' Party, urging soldiers to dedicate their lives "to protect the party's Central Committee headed by respected Comrade Kim Jong Un." Rodong Sinmun has also called on the people to become "eternal revolutionary comrades" with Kim Jong Un, "the sun of the 21st century."
The language echoed slogans used years ago to rally support for Kim Jong Il, and made clear the son is quickly moving toward leadership of the Workers' Party, one of the country's highest positions, in addition to the military.
North Korea refers to Kim Il Sung as the "sun" of the nation and his birthday is celebrated as the "Day of the Sun," and state media have sought to emphasize Kim Jong Un's role in carrying out the Kim family legacy throughout his succession movement.
His titles are slight variations of those held by his father, but appear to carry the same weight. It was unclear whether the nation's constitution had been changed to reflect the transfer of leadership as when Kim Jong Il took power after his father's death.
Mourning continued, meanwhile, despite frigid winter weather, in the final days before Kim Jong Il's funeral is set to take place Wednesday and a memorial Thursday.
People continued lining up Monday in central Kim Il Sung Square, where a massive portrait that usually features Kim Il Sung has been replaced by one of Kim Jong Il, to bow before his smiling image and to lay funereal flowers. Heated buses stood by to give mourners a respite from the cold, and hot tea and water were distributed from beverage kiosks.
___
Associated Press writers Foster Klug, Hyung-jin Kim and Jiyoung Won in Seoul, South Korea, and AP Korea bureau chief Jean H. Lee, contributed to this report. Follow AP's Korea coverage at twitter.com/newsjean and twitter.com/APKlug.
The whereabouts of late North Korean leader Kim Jong-Il's eldest son, once seen as the natural successor in the communist dynasty, has become a subject of intense speculation since his father's death.
Kim Jong-Nam is believed to have lived a life of reclusive luxury, mainly in the Chinese gambling hub of Macau, since he was caught in 2001 entering Japan on a fake passport saying he wanted to take his family to Disneyland.
Apparently banished by his father and North Korea's secretive ruling elite, Jong-Nam, 40, has watched from afar as his young half-brother, Kim Jong-Un, has been groomed since 2009 to succeed his father as the nation's leader.
Jong-Nam's movements since the announcement of his father's death on Monday could give clues about the machinations in Pyongyang during the sensitive transition of power in the impoverished, nuclear-armed state.
But Macau-based observers say he has remained below the radar.
"He's moving here and there. It has been hard to track him down," said Ricardo Pinto, publisher of Macau Closer magazine, who keeps an eye on Jong-Nam's comings and goings in the former Portuguese colony.
"It appears that he lives at his house sometimes, and sometimes he stays at different hotels. There's no indication where he is living now."
Jong-Nam's last public appearance was in January this year, when he gave an interview to Japanese newspaper Tokyo Shimbun at an unspecified location in southern China.
He told the paper that Kim Jong-Il, who took power in 1994 after the death of his father, North Korea's founder and "great leader" Kim Il-Sung, was against a third-generation succession.
But the late leader had anointed Jong-Un -- aged in his 20s and relatively inexperienced -- to ensure national stability, he said.
"Hereditary succession did not happen even under Chinese chairman Mao Zedong," said Jong-Nam, sporting funky brown plastic glasses, a light pink shirt and a black jacket.
"(Heredity succession) does not fit socialism and my father was against it. "I understand that it was done in order to stabilise the framework of the nation," he said, warning that instability in North Korea would disrupt the "surrounding region".
While most Kim-watchers agree Jong-Nam has used Macau as a base since his aborted Disneyland adventure, he is also reported to have stayed in Beijing and to have regularly visited Austria, France and Thailand, as well as North Korea.
Analysts say the passing of power to a new generation could provide an opening for reform and improved relations with the outside world.
They point out that Swiss-educated Jong-Un is the first leader in two generations to have had any experience of life in the West.
Jong-Nam was also educated at a Swiss boarding school, but his years as a gambling, drinking free spirit in exile may have corrupted him too much in the eyes of the ruling elite back in austere Pyongyang, analysts say.
"He has been in exile for too long and has no more political base in North Korea," said Joseph Cheng, a political analyst from Hong Kong's City University.
"It's very unlikely he will have any role."
In the late nineties, the eldest of Kim Jong-Il's three sons was the heir apparent, holding senior jobs including general and head of foreign counter-intelligence.
Jong-Nam's resume makes him a better choice as North Korea's next leader over his half brother. But the eldest Kim, whose film-star mother died in 2002, has expressed no interest in North Korea's highest office.
"If I were the successor, would you see me in Macau wearing these casual clothes and taking a holiday? I am only the son of Kim Jong-Il," he told a Japanese television reporter in 2009.
In his most recent interview, Jong-Nam said his "heart aches" when he heard about the hardship suffered by poverty-hit North Koreans.
He urged the country's leaders to "pay attention to reform and openness".
"What the North desires the most is the normalisation of ties with the US and settlement of peace on the Korean peninsula," he told Tokyo Shimbun.
Some analysts had seen second son Kim Jong-Chul as favourite to take over, but the late Kim reportedly thought of him as too effeminate for leadership.
Podvrgao sam se iskustvu gledanja Cravenovog SCREAM 4 i uprkos tome što nisam očekivao ništa dobro, jako mi je teško da napišem utiske o ovom ostvarenju pošto mi se čini kao da sam suočen sa nečim što uopšte ne razumem. Craven je reditelj koji je i u svojim najboljim danima snimao promašaje. Kvalitetnih filmova je svakako bilo više, zato je on danas i klasik ovog žanra, ali i onomad je umeo da napravi pogrešnu procenu. Otud, sada kada je ostario i kako je krenuo da sve dublje skreće u mejnstrim, od većine straih majstora on deluje možda i ponajmanje senilno, iako mu ti podnošljiviji pozni filmovi poput RED EYE više uglavnom ne liče na bilo šta iz ranijeg opusa niti imaju autorski pečat. Ako imamo u vidu da se je sa prvim SCREAMom on uspeo da oživi kako svoju karijeru tako i ceo žanr, Craven će ostati upamćen kao reditelj koji je čak zapanjujuće dugo uspeo da ostane relevantan.
SCREAM 3 je bio loš film. Ali, SCREAM 4 je nešto drugo. Ovo je film koji ne samo da nije kvalitetan, ovo je film u kome se ozbiljno postavlja pitanje žanra, egzekucije i autorskih namera. Očigledno je da je Kevin Williamson samo u SCREAMu bio zapravo istinski inspirisan i da je u I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER to još uvek moglo da prođe, ali sada se već zašlo u stadijum u kome Williamson i Craven apsolutno ne znaju šta rade. Ako je SCREAM uspeo da istovremeno bude strukturalistički komentar na žanr i žanrovski film u isto vreme, SCREAM 4 je ispod nivoa žanra, čak i njegovih najbednijih predstavnika koje snimaju neke budale za male pare.
Od samog početka filma, Craven ne uspeva da napravi distinkciju između filma-u-filmu i onoga što nam on sam nudi kao "realnost" i činjenica da se njegova parodija žanra nedovoljno razlikuje od onoga kako nam on kao "ozbiljno" prezentira žanrovske situacije čini da SCREAM 4 odmah zaliči na jedno tužno iskustvo. Zatim, usledi spoznaja da su karakteri iz prvih SCREAM filmova u međuvremenu postali junaci svojevrsne Cravenove sapunice, i to je takođe žalosno ali ako imamo u vidu da se Williamson više i uspešnije bavi sapunicama ni to nije naročito iznenađenje i licemerno je bilo očekivati bilo šta drugo. Međutim, kada već ni Craven ni Williamson ne vladaju ovim filmom na nivou forme, ono što naročito poražava je da više nisu u stanju da se izraze ni kroz iole pametan uvid u mehaniku žanra. Njihovi junaci deluju gluplje od junaka iz najglupljih filmova post-SCREAM vremena, a Craven i Williamson čak ne uspevaju da verbalno prevaziđu svoju mentalnu krizu i daju barem neku smislenu rečenicu o svemu ovome. Dakle, nije samo problem u tome što je ovo jedan kreativno impotentan film - problem je u tome što su ga napravili ljudi koji više nisu u stanju čak ni da misle o onome u čemu su bili svojevrsni velikani.
Neverovatno je da Craven i Williamson nisu za poslednjih desetak godina uspeli da akumuliraju barem neka razmišljanja o tome šta je žanr. Otud ne samo da njihovi junaci, tinejdžeri deluju prevaziđeno u odnosu na ono što je standard savremenog omladinskog filma - oni deluju potpuno anahrono čak i za uslove u kojima je SCREAM nastao. Dakle, rekao bih da su Craven i Williamson čak i zaostali u odnosu na ono gde su bili kada su prvi put sarađivali.
Oduvek smo znali da izuzev u retkim slučajevima istinski majstorske realizacije koji su retki, sama mehanika dešavanja na ekranu može biti dovoljna i nije iznenađenje da Craven ovog puta nije postigao takav efekat. Slasher sekvence su potpuno šablonizirane i uprkos tome što je ovo prilično skup projekat za tu vrstu filma, ne postoji apsolutno nikakva narativna kohezija koja bi bilo kojoj od tih scena dala ikakav smisao niti u bilo kojoj od njih uopšte postoji invencija bilo koje vrste, ne samo na nivou tenzije nego čak i iznenađenja.
Međutim, ono što je poražavajuće je to što kad se ispostavilo ko je ubica ja zapravo više nisam ni mogao da se setim koji je to tačno lik, iako je kao i uvek reč o vrlo prominentnoj figuri na koju niko ne sumnja, i mislim da to dovoljno govori. Jedini likovi koje sam u ovom filmu zapamtio su bili oni iz prvog filma i poražavajuće je da posle skoro dva sata gledanja novog filma, ja i dalje funkcionišem na osnovu sećanja na nešto od pre deceniju i po.
Poslednjih godina, Craven je koketirao sa negledljivim filmovima, međutim činjenica da je SCREAM 4 spolja gledano upriličen da može da se javno prikaže ne znači da ovo zapravo nije njegov najgori film.
Pogledao sam KILL LIST Ben Wheatleya. Njegov debi DOWN TERRACE mi je bio OK u svoje vreme, ali KILL LIST je ozbiljan primer potpunog sunovrata internacionalne žanrovske scene. Ako izuzmemo potpuno suludu činjenicu da je KILL LIST svojevrsni rip-off SRPSKOG FILMA u najbukvalnijem smislu i to jedva godinu dana od izlaska SRPSKOG FILMA, ovo sve izgleda kao film Đorđa Milosavljevića kada bi imao zrno talenta. Ali ne naročito veliko zrno.
KILL LIST je infantilna budalaština na nivou ideje i prilično osrednji low-budget krimić na nivou egzekucije. Uprkos tome što kritika uzdiže Wheatleya kao čoveka koji je svojevrsni nastavljač britanskih filmskih tradicija, kao neko ko ih oživljava i reinterpretira u novim okolnostima, ovaj filmu sebi ima samo najpovršnije reference na britansku klasiku, pre svega na WICKER MAN i to je apsolutno najslabiji deo filma. Moram priznati da je WICKER MAN jedan od onih filmova o kojima je zanimljivije kad se o njima priča nego kad se zapravo gledaju, ali i takav kakav je predstavlja Akademiju nauka i umetnosti za ovo.
Međutim, suštinski prisutniji uticaj je SRPSKI FILM s tim što je Wheatleyev junak ex-vojnik, sada plaćeni ubica koga žena natera da se vrati u posao jer su u besparici a onda on počinje da shvata da je to neobičan posao za neobične naručioce u kome se oseća nelagodno, i sve to je uvod u završnicu SRPSKOG FILMA, u kojoj se original nameće kao velemajstorsko delo na svim nivoima.
Ako se izuzme standardna ubedljivost britanskih glumaca, KILL LIST je po svemu inferiorniji i definitivno manje maštovit film od SRPSKOG FILMA, pa otud recimo ekstatične pohvale u istim magazinima koji su bili protiv SRPSKOG FILMA (recimo, Time Out) deluju deplasirano.
Međutim, još je neverovatniji hype koji je KILL LIST dobio ove godine na žanrovskim festivalima i karijera koju će Wheatleyu lansirati. Ja zaista u ovom filmu nisam video ništa što prosečan reditelj engleskih serija (što je BTW bio i Wheatley) ne pokazuje svake sedmice a sve ono po čemu se izdvaja je prilično slabo.
Moram priznati da mi je KILL LIST u određenom smislu svakako delovao još gore baš zbog toga što je hype oko njega bio neverovatan. Doduše, mnogima je i hype oko SRPSKOG FILMA bio neverovatan, međutim u slučaju KILL LISTa nije to više pitanje očekivanja i rezultata već prepoznavanja kvaliteta filma na fundamentalnom nivou. Čak i da ga obzervira neko ko nije gledao SRPSKI FILM pa ne vidi tu kopču, ovo je stvarno jedan prosečan rad uz rame sa stvarima u kojima inače igra Danny Dyer.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam LUCKY, film u kome su se skupili naslednici poznatih holivudskih kuća, reditelj Gil Cates Jr. i glumac Colin Hanks. LUCKY je indie komedija o serijskom ubici koji dobija 36 miliona dolara na Lotou i uspeva da se oženi svojom ljubavlju iz detinjstva koja je u suštini bila razlog njegovog silaska sa uma i brojnih ubistava koja je počinio. Međutim, to mu ne pomaže da se vrati u red, supruga otkriva njegovu tajnu i postavlja se pitanje da li će golddiggerka u njoj prevladati normalnu osobu...
LUCKY je dosta drugačiji film nego što sam očekivao pre svega zbog toga što u jednom trenutku supruga koju igra Ari Graynor postaje glavni junak a ubica odlazi u senku. Ta promena fokusa je jedan od osnovnih problema filma, naime na nivou vođenja priče Cates dosta luta i na kraju nije baš jasno ni o čemu je ovaj film, ni kos su glavni junaci ni kakav bi odnos ptrebalo da imamo prema njima.
Danny De Vito je u svoje vreme režirao sjajne filmove ovog tipa, crne komedije bez izrazitih pozitivaca, sa junacima koji imaju razne stepene patologije, ali Cates nije majstor tog profila i od De Vita jedino uspeva da preuzme vizuelnu artikulisanost. Otud je LUCKY jedino prijatno iznenađenje što je glossier od indie radova na ovu temu, po svemu drugom je slabiji od onoga što je mogao da bude.
* 1/2 / * * * *
http://www.blic.rs/Vesti/Svet/298829/Pogledajte-slike-Misteriozni-dzinovski-vojnik-na-sahrani-Kim-Dzong-Ila (http://www.blic.rs/Vesti/Svet/298829/Pogledajte-slike-Misteriozni-dzinovski-vojnik-na-sahrani-Kim-Dzong-Ila)
Evo svilenog gajtana za urednika RTSa i priča o implikacijama slučaja "Crnjanski vs RTS".
http://www.agitpop.me/?04F487F1 (http://www.agitpop.me/?04F487F1)
Bato, jesi li video kako kvislinzi u Blicu olako nazivaju vlast u Severnoj Koreji "diktatorskim režimom"?
ipak, ovdje je Blic vrlo subverzivan: ''kako bi svaki detalj sa sahrane "Dragog vođe" bio savršen i po ukusu propagandista u službi diktatorskog režima''
Ovo može da se tumači kao da su sjevernokorejski fotošoperi preuredili svaki detalj sahrane Dragog Vođe da bi oni bili po ukusu zapadnih propagandista i njihovih diktatorskih režima. Mislim, ne bi Ameri imali o čemu da pričaju da Koreanci nisu izbijelili snijeg.
A tek fotošopovani džin, pa tu se već zajebavaju sa američkim propagandistima 8-)
Quote from: Bata Životinja on 30-12-2011, 12:58:15
ipak, ovdje je Blic vrlo subverzivan: ''kako bi svaki detalj sa sahrane "Dragog vođe" bio savršen i po ukusu propagandista u službi diktatorskog režima''
Ovo može da se tumači kao da su sjevernokorejski fotošoperi preuredili svaki detalj sahrane Dragog Vođe da bi oni bili po ukusu zapadnih propagandista i njihovih diktatorskih režima. Mislim, ne bi Ameri imali o čemu da pričaju da Koreanci nisu izbijelili snijeg.
A tek fotošopovani džin, pa tu se već zajebavaju sa američkim propagandistima 8-)
:) I to što kažeš...
Treba mi tvoja stručna pomoć. Možeš li da mi dopuniš spisak filmova koji na subverzivan ili otvoreno antijugoslovenski način, u službi nečijeg nacionalizma, prikazuju Hrvate ili Srbe nekako ''pomjereno'', kritički...
Već si spomenuo Pad Italije, tu spada i Zafranovićeva Okupacija. Evo još nekih filmova, pa ako ima sličnih...
U gori raste zelen bor
Kad čuješ zvona
Život sa stricem
Sokol ga nije volio
Priča iz Hrvatske
Vrijeme ratnika
Pucanj
Lov na jelene
Braća po materi
Praznik
Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html)
Quote from: crippled_avenger on 30-12-2011, 12:49:12
Evo svilenog gajtana za urednika RTSa i priča o implikacijama slučaja "Crnjanski vs RTS".
http://www.agitpop.me/?04F487F1 (http://www.agitpop.me/?04F487F1)
Quoteteško je poverovati da je Javni servis baš u tolikoj besparici.
Али јесте. Данас сам био на једном састанку где су изношене прилично суморне прогнозе, али оно што сам чуо да се уводи као додатне мере штедње звучи скоро комично. Али да лове нема, нема је. Опште стање у електронским медијима је никад горе откад су се медији појавили, неке лове има још само у Првој и б92, а код ових других не би било да их нису купили. Зашто је тако, разлога има много, дуга прича која би у суштини била само моје размишљање на тему, не видим да се ико озбиљно бави анализом.
razlozi
1. navodna konkurencija i brdo različitih televizija - jedan te isti program na svakom kanalu
2. hajde i što je program isti nego što je i glup, vulgaran i istrošen
3. emisije su ili uvezene iz inostranstva ili su voditelji idioti. Prva ih bira zato što su zgodni a B92 zato što nisu. Ali potraga za kvalitetnim voditeljem se zaustavlja na anatomiji, ne na obrazovanju i inteligenciji. Kako da smisle nešto novo kad piplmetri misle umjesto njih.
4. Ma koliko ja bio slab na Pavića, dosadio je i Bogu i narodu. Ko zna koliko ih košta snimanje tih glupih serija, bolje da su dali 5 puta manje para nekim studentima FDU da pokažu šta znaju.
5. Ali neće, jer još ima dovoljno para da se izmuze, barem za tu ''elitu'' koja proizvodi program.
Quote from: crippled_avenger on 30-12-2011, 15:27:36
Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html)
kakav je ovo neozbiljan pregled - ni rečju se ne pominje filmčina kakva je
Kako su me ukrali Nemci a piše se čak i o nekakvim dancima i koješta... :-x
Оно што је парадокс је то да РТС сад мора да прави још комерцијалнији програм не би ли се покривао маркетингом, то јест да би имао скупу секунду. А нико није у стању да се извуче из канџи media buyera из простог разлога што је то одавно политичко питање. Мислим да би све "велике" телевизије могле да се снађу и саме, али је проблем у оглашавачима јер је фирмама, чак и оним најбогатијим, лакше да аутсорсују рекламирање и то тако да не морају да запошљавају иког да прати медије и прави статистику и, каква смо земља, да контролише емитује ли се уопште оно што је плаћено. Друго, МБ имају кеш и највеће зараде праве управо на компензацијама ако се мора откупити неко скупље право на приказивање.
Програм, тај мени нејасан трип да свако мора све да има, јесте рак-рана и опет не видим решење док се не уради озбиљна анализа ко уопште гледа телевизију у Србији. Као, највећи смо гледачи, али где је детаљна анализа, са кабловским програмима и свиме? Не мислим само на оно што показују пиплметри, јер ако се у мојој кући телевизија гледа (ја је више скоро уопште не гледам), гледају се само кабловски канали.
Zaboravljaš da RTS ne bi ni trebao da ima reklame. Tu i tamo provjerene firme, a ne da pušta reklame kao da je komeracijalna televizija a ne javni servis.... Naravno, to čine jer im niko ne plaća pretplatu, a ne pitaju se zašto je ljudi ne plaćaju.
Ako su već državne apologete neka traže pare od države.
Ako dopuštaju razne EU kvizove, mreže i slična čuda, neka i njima uzmu pare, jer ispade da ljudi trebaju da plaćaju da to gledaju.
I nije da je Blic neki primjer za ugled, ali RTS nema muda. Blic opali po Miškoviću čak i kada Miško kupuje reklame kod njih. On povuče kupovinu na par nedjelja ali na kraju se ipak vraća, jer tiraž je tiraž.
E za to treba imati muda. RTS hoće pare od države, ali da ne kritikuje ni jedan segment očajnog djelovanja institucija, Blic mudovito iznosi podatak da Srbija ima 136 agencija za sve i svašta a Njemačka 6. I zato je najprodavaniji.
I šta bilo ko treba da kupi pretplatom za RTS? Kilavu kašu, informativu bez kičme, potpuno izbrisan obrazovni program i zabavu koja je ispod svakog standarda kvaliteta.
jednostavno, neka nabave muda ili se samoukinu.
Quote from: Ghoul on 30-12-2011, 18:09:06
Quote from: crippled_avenger on 30-12-2011, 15:27:36
Pregled događaja u srpskom filmu tokom 2011. godine.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2011/12/2011-ako-zrno-ne-umre.html)
kakav je ovo neozbiljan pregled - ni rečju se ne pominje filmčina kakva je Kako su me ukrali Nemci a piše se čak i o nekakvim dancima i koješta... :-x
uf, čim je Ghoul rekao da je filmčina evo bacam se na gledanje. Nego, je li potrebno predznanje u smislu da se za ovo priča da je posljednji dio trilogije ili može naživo da se gleda?
Бато, да ли ти мислиш да је случајно што је пре неки дан РТС показао муда кад се у јутарњем појавио онај пуб и испрозивао Тадићев кабинет за корупцију у здравству (у суштини, за корупцију уопште)? Али, запамти, РТС с мудима никоме не треба и о томе можеш само да сањаш. Можда рушењем демократуре и потпуне разградње овог система, али и то су пусте жеље.
da su imali muda ne bi se završilo na jutarnjem programu, valjda su čuli za istraživačko novinarstvo, insajder itd...
a da ne pričamo da je i Tadić počeo slično da se ponaša, tipa ove posljednje izjave da je 2008. odmah trebao reći da ne može da ispuni predizborna obećanja, vanserijska izjava, i po svemu sudeći nov predizborni pristup, okrivimo međunarodnu krizu za sve.
Tako izgleda i ova kriza u medijima, oni nemaju para zbog globalnih problema, a ne zbog toga što ne govore istinu, ne informišu objektivno niti nude bilo kakav inteligentan program.
Ako RTS s mudima nikome ne treba onda RTS sam po sebi nikome ne treba, neka se ugasi. Poenta javnog servisa je da se dobiju kvalitetne informacije koje ostale televizije zagađene marketingom ne mogu da pruže. Kvalitetan program koji obrazuje građane.
To je jedini razlog zašto RTS postoji, ako ne može to da iznese postoji tender i prodaja. Ima odličnu infrastrukturu i može odlične pare da uzme a da program ostane isti.
Jebiga, možda ja to sanjam, ali ako se javni servis ponaša kao komercijalna televizija onda neka se komercijalizuje, privatizuje... Ja ne vidim poentu postojanja RTS-a ako će on da liči na sve ostale televizije.
Komercijalne televizije pripadaju privrednom polju.
Država je opet posebno polje.
Javnost je treći sektor društva kojem pripada javni servis po pravilu.
Ako RTS zavisi od media buyera i države onda on nije javni servis i neka se privatizuje.
Quote from: Bata Životinja on 30-12-2011, 18:39:41
Nego, je li potrebno predznanje u smislu da se za ovo priča da je posljednji dio trilogije ili može naživo da se gleda?
Što manje znaš, više će ti se dopasti :)
znači, pogledan, i svesno ignorisan.
neozbiljno.
:roll:
Ja sam shvatio da je naglasak na NOVOM srpskom filmu, a po svemu sudeći KSMUN je klasično pusto srpsko-građanističko ostvarenje.
Možda griješim, javiću poslije gledanja, ali sam reditelj insistira na tome da njegov film nije nikakav diskontinuitet u njegovom radu, i kako onda može da bude dio pregleda NOVOG srpskog filma?
Može biti i remek djelo, ali ne odgovara tezi iznesenoj u tekstu.
Znao bi to da ti je doktorski rad metodološki obrađen a ne puki pregled literature.
Pogledao sam indie SF film ANOTHER EARTH Mike Cahilla. Ovo je surov indie u kome je SF element važan ali pre svega u melodramskom i idejnom smislu. Za razliku od drugih klasika ozbiljnog SFa kao što je Kubrickov 2001, ovde nema svemirskih brodova, i film je mnogo bliži nečemu kao što je PRIMER.
U osnovi ANOTHER EARTH je melodrama o gubitku urađena u surovom indie maniru, ali konzistentno sprovedenom, i Mike Cahill u tom smislu zaslužuje puno poštovanje. Imajući u vidu svedenost forme, nijednom nije izneverio samozadate parametre i pošao putem bilo kakve dopadljivosti.
Kritika je dočekala ovaj film kao veliki povratak ozbiljnog SF pristupa u američki film. Nisam siguran koliko se baš u ovom konkretnom naslovu može temeljiti povratak ozbiljnog SFa jer je ovde SF više deo atmosfere nego što suštinski utiče na priču i likove. Međutim, svakako da bi ovakav postupak sam po sebi bio vrlo interesantan za neki SF materijal.
* * * / * * * *
Quote from: Bata Životinja on 31-12-2011, 14:15:55
Ja sam shvatio da je naglasak na NOVOM srpskom filmu
bezgranični glupane, kad budeš naučio razliku između veljka i đorđa kadijevića, možda će bar neko tvoje tlapnje o filmu uzimati ozbiljnije nego sada.
do tada, očekujem tvoju disertaciju na temu veze između tzv. NSF-a i filmova kakvi su PRAKTIČAN VODIČ KROZ BEOGRAD SA PEVANJEM I PLAKANJEM ili PANK NIJE MRTAV a sa posebnim osvrtom na SNABBA CASH.
šipcojebcu, moja disertacija se bavi raspadom Jugoslavije, i naravno da sam u trenutku umora napisao ime koje često spominjem, i to je kozmetička greška za razliku od tvojih metodoloških slonova koje si promašio, ali na sreću nikog na Filološkom u Beogradu ne zanimaju tvoje groteskne teme pa ih samo površno i čitaju.
ja suštinu nisam promašio, to što se ti jadno držiš kozmetičke površine teško da će ti pomoći da ti doktorat bude kvalitetniji. Ne znaš da razlikuješ denotativne i vrijednosne iskaze, a ja nemam namjeru da te učim u čemu je razlika. Tu niški kompleksi ne pomažu.
U svakom slučaju, Pank nije srpski film a Vodič jeste novost u srpskom filmu. Već rekoh da je to pitanje diskontinuiteta a ne tvoje teorije NSF-a.
Nemci nisu novi a Vodič jeste. Možda je kvalitet obrnuto proporcionalan tome ali to ovdje nije pitanje.
Problematizuju se novi momenti a ne preživanje starih. Govori se o inovaciji a ne o Ghoulovom horor buragu.
Quote from: Bata Životinja on 31-12-2011, 15:54:18
Nemci nisu novi a Vodič jeste.
slepče, po kojoj to bajnoj metodologiji tvrdiš da filmu iz 2011. nije mesto u kripletovom osvrtu na domaće filmove iz 2011-te?
svakako je značajna inovacija da kenjaš o filmu koji nisi ni gledao.
a kripl jeste.
a ne pominje ga.
i sad još ti, slepac, 'znaš' zašto ga je izostavio... :roll:
bolje nakucavaj tu tvoju 'disertaciju' za koju, kako vidim, po forumima tražiš savete i preporuke, jer filmove nisi gledao i ne znaš o čemu da pišeš. :evil:
evo pogledao sam Nemce, i potvrđuju sve što sam rekao - pusto srpsko građanističko proseravanje
ovo je u stvari obrnuta Besa, naša fascinacija Šiptarima (ti to najbolje znaš) i njemačkom disciplinom pokazuju se kao dvije strane iste medalje. Uvijek je potreban neko spolja da nas nauči moralu, životu, civilizaciji... Kao Marojevićev Šnit, u stvari ispada da je period 1941-1945 bio multikulturalistički, liberalni topli dom evropskih vrijednosti, koje Srbi odmah zaborave čim ih civilizatori napuste, pa se neumitno vraćaju u varvarstvo.
ja ne znam kako Radivojevića nije sramota da snimi ovakav film 2011. godine
film može biti snimljen koje god hoćeš godine ako ponavlja istu patetiku o tragičnoj sudbini jadnih individualaca, građanista i slične boranije
Nema energije, objašnjava nam kako je odbačen, kako ne može da se probudi iz mrtvih, kako može biti spašen samo ako ga ukradu The Germani, umire kroz čitav film, sama kinematografija umire i još snima filmove o tome, UMRI BRE, zašto stvarno nisi umro 1991? To je tebi NSF?
Drže nas za gušu kvaziemotivci, kvaziumjetnici, smarači svih vrsta, vuku nas na dno, bre umrite već jednom.
Protraćena 2 i kusur sata.
I moja disertacija se ne bavi filmom, film je samo za moju dušu, tako da ne moraš da brineš šta sam gledao a šta nisam. Doduše, sa liste sam gledao sve, a ti ako si tako otvoren danas najbolje bi bilo da mi pokažeš koliko ne znam i dopuniš listu.
dobar je radivojević!
Dobar, dobar! Samo je loš scenarista.
POgledao sam MAGICIANS u sklopu akcije kompletiranja opusa Jesse Armstronga i Sam Baina. U suštini, ovaj film Andrew O'Connora je pokušaj da se persone Roberta Webba i Davida Mitchella prenesu iz serije PEEP SHOW na film, samo u jednoj ublaženoj varijanti a rezultat je film koji odiše televizijskim pristupom, ima zbilja dosta duhovitih scena, ali u suštini ne nudi ništa što Mitchell i Webb zapravo nisu već uradili na televiziji, i što je još važnije ne uspeva da ih rekontekstualizuje za veliki ekran.
Međutim, ako imamo u vidu da je to film koji nisam gledao u bioskopu, gledanje je zapravo bilo vrlo prijatno. Šteta što MAGICIANS ipak nema neke suštinske vrednosti kojima bi zaista unapredio pristup svojih autora i zvezda.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANTHONY ZIMMER, francuski hičkokovski triler Jerome Sallea koji je rimejkovan u sada već dobro poznatom promašaju THE TOURIST sa kojim je neslavno propao i holivudski debi nemačkog oskarovca Von Donnersmarcka. ZIMMER je film u kome ako izuzmemo zvezde i odlične glumce kao što su Yvan Attal i Sophie Marceau (plus guest star Daniel Olbrychski) zapravo nema puno atributa A-filma čak i za francuske uslove. Dakle, ovo je francuski B-triler, efikasan, kratak, nepretenciozan, sa premisom koja zbilja ima jednostavnost kakva bi se mogla transplantirati u Holivud.
Ni Salle sa tom premisom ne redi ništa naročito, i ZIMMER se u suštini pre svega drži na okupu zahvaljujući glumcima a Salle u pojedinim sekvencama pokazuje da ima dara za postavljanje scena suspensea i potere, no objektivno gledano on nije reditelj koji prevazilazi francuske okvire što se i potvrdilo u njegovim LARGO WINCH filmovima.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu pripreme za THE DARKEST HOUR pogledao sam prvi film Chris Goraka RIGHT AT YOUR DOOR. Reč je o indie filmu katastrofe koji se bavi eksplozijom dirty bombe u LA i zaraze koja nastupi potom. Film je kamerni i uprkos tome što ima nekoliko kadrova u kojima Gorak pokazuje svoju ekspertizu sa specijalnim efektima, u suštini reč je o drami o bračnom paru koji mora da bude izolovan kako ne bi preneli zarazu jedno drugom.
Priča je mahom smeštena u njihovu kuću i razvija se između dva glavna lika sa par sporednih. Gorak u osnovi dobro postavlja stvari ali ne uspeva da učini film konzistentno zanimljivim do samog kraja i negde oko polovine, premisa biva istrošena te se čeka samo razrešenje koje je TWILIGHT ZONEovsko u najavi.
Glumci su solidni ali Rory Cochrane i Mary McCormack nisu prevazišli svoj potencijal. Teško je reći da li bi neki glumci u ovoj vrlo svedenoj postavci bili bolji i upotrebljiviji ali Cochrane i McCormack solidno kanališu potrebne everyman persone.
Gorakov rediteljski postupak je fokusiran na likove i ambijent i dosta solidno dočarava atmosferu. Mediji igraju značajnu ulogu u zvučnoj slici filma, iako zapravo ono što se čuje više sugeriše konfuziju i paniku nego što objašnjava šta se zbiva, i to je jedan od aduta filma.
Pošto je radnja svedena na jednu lokaciju, RIGHT AT YOUR DOOR ne prikazuje pravu civilizacijsku nultu tačku već pre svega traumu koja razara dvoje ljudi i njihov odnos. Uprkos tome što Gorak ne pravi puno grešaka, na kraju ipak ne nudi dovoljno toga novog.
* * 1/2 / * * * *
THE DARKEST HOUR Chrisa Goraka je produkcija Timura Bekmambetova koju sam nestrpljivo iščekivao pre svega zbog činjenice da je scenario pisao Jon Spaihts čiji sam izvanredan nesnimljeni tekst PASSENGERS imao prilike da čitam a sada je on i izvorni scenarista PROMETHEUSa. U ovom filmu, međutim, Spaihtsov scenario ne igra neku značajnu ulogu i ako se po jutru dan poznaje, THE DARKEST HOUR u suštini nije pravi showcase za Spaihtsa. Naime, THE DARKEST HOUR nije film koji se razrešava na nivou scenarija, dosta toga zavisi od realizacije i ovaj predložak se manje više bavi jednim svežim prikazom vanzemaljaca koji sada nisu živa bića već mikrotalasi i serijom opštih mesta koja se mogu osvežiti dobrom režijom. Kad kažem opštih mesta, ne mislim da je to neka naročito negativna kvalifikacija, prosto ovo je vrsta filma koja se bazira na nekim poznatim dramaturškim postavkama.
Gorak na raspolaganju ima izvanrednu glumačku podelu, glavni je Emile Hirsch a tu su još i Max Minghella, Olivia Thirlby, Joel SNABBA CASH Kinnaman i mlada Ruskinja Veronika Ozerova koja na kraju uspeva da se nametna kao najupečatljiviji utisak. Nažalost, čini se da Gorak nije uspeo da izvuče maksimum ni iz ove potentne glumačke ekipe ni iz Spaihtsa jer mu je rediteljski koncept gotovo na nivou sitkoma kad je reč o vođenju karaktera i krajnje mlak kad je reč o akciji.
Bez ikakve sumnje THE DARKEST HOUR ima u sebi i zabavnih situacija sa likovima i simpatične akcije, međutim ništa od toga nije na nivou major filma. Sa navodnim budžetom od 30 miliona dolara, THE DARKEST HOUR više ima DTV vajb nego punu holivudsku izbrušenost. U određenim fazama, THE DARKEST HOUR više liči na simpatičan žanrovski eksces nekih talentovanih Evropljana koji izlazi na DVDu posle uspeha na nekom festivalu fantastike nego na holivudsku produkciju.
Gorak po Bekmambetovljevim uticajem dosta koristi Moskvu kao lokaciju. Rusija je skupa za snimanje i ovo više nije film kakav bi bio snimljen u SSSRu sa spektakularnošću koja nadilazi Holivud ali barem su lokacije sveže i nisu toliko potrošene. Taj lokalni pečat znatno doprinosi filmu ali ipak nedovoljno da bi vanameričkim šarmom obrisao utisak nedoraslog holivudskog projekta.
Gorak ima indie background i THE DARKEST HOUR vrca od neke gotovo amaterske živosti koja krasi indie i vanameričke filmove ovog tipa. Čini mi se da se ta vrsta šarma oseća i da ona pomaže filmu da se udalji od kriterijuma prema kojima bi produkciono trebalo da se meri. Otud sam i ja skloniji da ga ne gledam kao neuspeli holivudski spektakl.
Ipak, ako imamo u vidu ekipu teško je prikriti činjenicu da je ostao ogroman neiskorišćen potencijal, naročito ako imamo u vidu prvoklasne glumce. THE DARKEST HOUR je u kranjoj liniji ipak film koji se vadi na infantilnost.
* * 1/2 / * * * *
Kako bih malo uspostavio balans posle gledanja nove, briljantne, epizode SHERLOCKa, pogledao sam ABDUCTION John Singletona, novi film snimljen po jednoj od formula koje najviše volim a to su priče o tome kako se junak koji ni ne sluti da je deo mnogo veće zavere nađe u samom centru vrloga. Ovog puta, to je priča o momku koji počinje da naslućuje da ljudi koji su ga odgajili nisu njegovi roditelji, a onda se ispostavi da nije reč o otmici ili usvajanju već o kompleksnoj obaveštajnoj igri.
Scenario Shawn Christensena je baziran na formuli, vrvi od kišea prema kojima nema ni trunku ironije, i to onda samo po sebi barem deluje kao da je sprovedeno sa ubeđenjem. U principu, film bi i sa ovakvim predloškom mogao da funkcioniše na nekom elementarnom nivou, da nije ključnog problema koji je istovremeno i jedini razlog postojanja ovog filma.
Hunk iz TWILIGHTa Taylor Lautner igra glavnu ulogu i ovaj film je nastao u njegovoj produkciji. Jasno je da ABDUCTION treba da bude uvod u njegovu samostalnu karijeru koja je na horizontu kada se TWILIGHT privede kraju. Problem je u tome što Lautner nije dorastao glumačkom zadatku koji je pred njega postavljen a sasvim sigurno da Christensenov scenario prepun klišea ne pomaže jer takav materijal može da oživi samo vrhunski glumac. Problem je dalje produbljen time što je Lautner u ovom filmu okružen vrhunskim glumcima kao što su Maria Bello, Jason Isaacs, Sigourney Weaver i Alfred Molina a negativca igra Šveđanin Michael Nyquist koji sličnu rolu ima i u GHOST PROTOCOLu. Jasna je Singletonova potreba da okruži Lautnera dobrim glumcima, međutim oni čine da su sve scene sa njegovim herojem najmanje zanimljive i to što je okružen dobrim glumcima samo još podvlači koliko je on slab. Ako na sve to dodamo da se Bello i Isaacs pojavljuju u ulogama koje se završe u prvoj trećini filma, ovakva podela deluje čak kao svojevrsni luksuz.
Lautner se s druge strane na blagajnama nije potvrdio kao dovoljno potentan draw, i uprkos tome što je ABDUCTION na nivou celog sveta prošao dobro, sigurno je da se očekivalo više.
Sa budžetom od 35 miliona, Singleton uspeva da napravi vrlo pristojnu akciju, i kad je reč o njegovim repertoarskim filmovima, ABDUCTION spada među energičnije radove. Ipak, Lautner mu onemogućuje da prikrije suštinski tezgaroški karakter ovog projekra. No, kad je o Singletonu samom reč, u saradnji sa sjajnim DPjem Peter Menziesom pruža čak i više nego što bi se od njega očekivalo.
Zanimljiv detalj je to da Nyquist igra Srbina, Nikolu Kozlova, black ops plaćenika koji dolazi u SAD da se dokopa nekih svojih materijala. Nyquist inače u američkim filmovima ne izgovara puno dijaloga pa je tako i u ABDUCTIONu međutim nema zbora da je zanimljiva faca za negativca. Tim pre je jasno koliko je bio miscastovan kao glavni junak u švedskim ekranizacijama Stieg Larssona. Nyquist prilično slabo izgovara i jedan lajn na srpskom, premda se srpska priča, bolna i neizreciva, ne poteže previše.
* * / * * * *
Pogledao sam MUKE PO MATI Lordana Zafranovića. Ako sagledavamo Zafranovićev opus iz vizure tradicije jugoslovsnekog filma čiji je on činilac sam po sebi ako imamo u vidu da je i sam aktivan pedesetak godina, onda se njegova ključna dela upravo mogu smestiti u neke od dominantnih tematskih koloseka naše produkcije. Naime, OKUPACIJA U 26 SLIKA, PAD ITALIJE i VEČERNJA ZVONA spadaju u Lordanovu reinterpretaciju narativa o NOBu kao jednom od osnovnih narativa ne samo društva već i kinematografije. U određenom smislu on u ovim filmovima nudi formulu po kojoj bi se film u NOBu eventualno razvijao da nije došlo do raspada zemlje i da nije došlo do temeljnog preispitivanja samog narativa a to je pre svega put ekranizacije umetnički vredne proze, veći akcenat na dileme i istorijsku ambivalentnost cele situacije, sa produbljenim pogledom na psihologiju junaka i analizu situacije, ali bez suštinskog osporavanja narativa već sa priznanjem da je Sunce Revolucije bilo izvor života iako je ponekoga opeklo.
MUKE PO MATI pak spadaju u Lordanovu reinterpretaciju filmova o industrijalizaciji zemlje, naslova poput ZENICE, UZAVRELOG GRADA, POGONA B i sl. u kojoj on opet ne osporava suštinski kvalitet društvenih reformi i emancipacijski osnov industrijalizacije i migracije iz sela u grad ali svemu tome daje jedan novi pogled u kome, kao i inače kod Lordana, erotsko igra ključnu ulogu.
Scenario Mirka Kovača uspeva da svojom literarnošću uhvati hercegovačku teskobu i da kanališe tu mistifikaciju kojom se on i reditelj bave kroz čitav opus. Kao i u "ratnim" filmovima, Kovačeva i Zafranovićeva mistifikacija suštinski jednostavnih priča i poriva najbolje funkcioniše kada je oslonjena na čitljivu postavku a jugoslovenski film o industrijalizaciji je svakako jedna od njih.
Kovačeva literarnost je ovde dopunjena Lordanovom prepoznatljivom vrtoglavom vizuelnošću kroz koju on ne samo da oneobičava u suštini jednostavnu melodramu već je u izvesnom smislu i komplikuje jer raznim dugim deonicama od kojih su mnoge maestralne razbija ritam pripovedanja i uvodi gledaoca u gotovo opipljivu atmosferu. Sama lokacija splitskog brodogradilišta je izuzetno filmična i odluka da se radnja smesti u milje radničkog bokserskog kluba dokazuje da Lordan ima izuzetan filmadžijski nerv.
Izvesni elementi MUKA PO MATI mogu se prepoznati u priči Mirka Kovača o teškašu Tripi Đapiću. Ona je na neki način i dobra prateća literatura za razumevanje ovog filma.
* * * / * * * *
Reprizirao sam UJED ANĐELA Lordana Zafranovića. Ovaj film sam gledao kao klinac i upamtio sam ga pre svega kao soft core, ali iz današnje vizure primećuju se određene odlike art house trilera a utisak o samom erotskom aspektu je više pornografski. Mislim da je u ovom filmu, kao i u HALOA - PRAZNIK KURVI Zafranović iskoračio iz erotskog u pornografsko, pre svega banalizuijući svoj pogled na međuljudske odnose pa i u pogledu erotske dimenzije ispod svakog prihvatljivog nivoa.
Za razliku od HALOE, međutim, UJED ANĐELA u sebi ima ipak dosta solidnu dinamiku među likovima, efektne lokacije na ostrvu, tako da banalnost Lordanovog polaza da će se iz ljudi a naročito žena đavo najlakše isteruje seksom i da se sve svodi na to, postaje kudikamo motivisanija nego u HALOI. Ipak, Lordan u konačnom zbiru ne uspeva da ubedi u svoj pogled na svet.
Otud ne čudi, da koliko god film vrcao od prizora strasti, uzbuđenja, golotinje i sl. Lordan na kraju ne preza ni od određenih verbalnih opscenosti, kao što je monolog o devojkama u internatu, a osnovnu traumu glavne junakinje na kraju izlaže takođe u formi monologa što je veliki disbalans u odnosu na dotadašnju estetiku koja se više bazira na energičnim prizorima nego na verbalnim objašnjenjima odnosa i radnje.
To međutim ne znači da UJED ANĐELA ne obiluje istinski moćnim prizorima, stvarima kakve su na regionalnim kinematografijama odavno ne sreću, a rekao bih i da po suštinskoj provokativnosti pojedinih scena, Lordan i Hladnik i dan-danas mogu da drže časove savremenim rediteljima. U tom smislu, UJED ANĐELA čak i kad ne funkcioniše kao celina deluje kao vrlo moćan eksces i film koji bi stajao kao prava definicija "promašaja velikog reditelja".
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-12-2011, 22:14:38
Ne želim da zvučim pristrasno, pošto su moji stavovi dobro poznati, ali mislim da je u ovom prikazu četnika i kozaka, Lordan ponajviše dao mašti na volju, a pored samog brutalnog ubistva deteta poznatog po čuvenoj replici "Prekrsti ga!" pominju se silovanja muškaraca i žena, sakaćenja i slične stvari koje deluju dosta neočekivano kao četničko dejstvo na jadranskim ostrvima.
možda ne želiš, ali zvučiš. ne da zvučiš, nego jesi.
kada objasniš KRITERIJ po kome uzimaš prikaz ustaških divljanja u Okupaciji kao vjerodostojan, a klanje u Padu Italije kao "neočekivano četničko dejstvo", e tek tada će se moći prići tvom prikazu OZBILJNO.
ovo što radiš je licemjerno. ili kukavički.
nešto kao fingiraš neku korektnost, "ne bih ja ovo, ne bih ono". "ali, znate, četnici nisu bili toliko loši momci, nije u redu da ih se pokaže kao bradate idiote".
gle, četnici su govna i hrvatska strana ih tako tretira. to je jasno čak i jednom Zafranoviću. tebe priječi ideologija, ali onda tako jasno i otvoreno kaži, umjesto ovog nespretnog okolišanja.
Četnici, kakvi god da su, ni u Pingvinovim snovima nisu imali koncentracione logore, niti su poklali stotine hiljada civila. Ne znam da li tebe priječi ideologija ili obično sljepilo.
razlika je u tome što ja u gornjem postu ne branim ustaše, a ti (i cripl, nekako podmuklo) ovdje ispadaš apologet četnika.
možda te fore možete prodavati u srpskom javnom prostoru, ali ne i na pingvinovim valovima. hrvatski, i pingvinovi, valovi imaju nultu toleranciju na četništvo.
to su najveći smradovi koji su ikada hodili kuglom zemaljskom, a logore nisu imali samo zato što ih nisu bili u stanju organizirati. čim se situacija stvorila, logori su se pojavili! i to 50 godina nakon! što je civilizirani svijet prevladao te prakse.
Patuljak, pričaš komunjari da je apologeta četnika, što bi rekli Hrvati - krasno.
Ono što svako pametan vidi jeste da je kvantitativan odnos ustaša i četnika 10:1 (čak i uz jadan pokušaj da se nešto iz devedesetih nazove logorom), a Lordan unosi kvalitativnu umjetničku dekonstrukciju u kojoj ih poprilično izjednačava.
A ti tvrdiš da je licemjerno primjetiti to
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 12:16:25hrvatski, i pingvinovi, valovi imaju nultu toleranciju na četništvo.
ali - imaju li je (do nule) na ustaštvo?
Quote from: Bata Životinja on 07-01-2012, 12:36:05
A ti tvrdiš da je licemjerno primjetiti to
naravno da je licemjerno IZ pozicije prosrbina (cripl), koji tobože piše filmsku kritiku Pada Italije, zamjerati Zafranoviću (koji radi film
1981. godine u ideološkoj klimi službene jugoslavije, a on i jest neka vrsta službenog ideologa) što ne radi distinkciju ustaša i četnika.
to su perfidna licemjerja, tako kriplovska.
Quote from: Ghoul on 07-01-2012, 12:40:24
ali - imaju li je (do nule) na ustaštvo?
ako pod ustaštvom smatraš rasnu ideologiju i zločine - da.
ako pod ustaštvom smatraš hrvatsku državu - ne.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 12:48:39
ako pod ustaštvom smatraš rasnu ideologiju i zločine - da.
ako pod ustaštvom smatraš hrvatsku državu - ne.
baš me zanima mentalno-moralna vratolomija kojom se to dvoje razdvaja, budući da je ta 'država' bila zasnovana upravo na rasnoj ideologiji i zločinima.
svaka država je zasnovana na ideologiji (pa i rasnoj, ako se baš hoće) i na zločinima.
srbija je nastala i zasnovana na rasnoj ideologiji i zločinima (protiv turaka), ako već ideš u takva sofistička prepucavanja.
karađorđevićeva država se još zove "tamnica naroda" i temelji se na zločinima i represiji prema svim ostalim narodima, osim srbima. uostalom, zato je i srušena.
NDH je ekstremna država, zasnovana na rasnoj ideologiji i zločinima.
međutim, ustaštvo nije NDH. mislim, ako se "ustaštvo" shvaća široko. a koliko vidim, srbi uglavnom poistovjećuju ustaštvo i hrvatstvo. pa i ti si toliko ograničen da to činiš (kada si se čudom čudio i pisao o tužbi RH protiv srbije).
u tom smislu sam ti i odgovorio.
znači, ako sad definiramo ustaše kao stranačku policiju, onda se sa tom ideologijom i metodikom - ne slažem.
ako pod "ustašama" smatraš sve pripadnike hrvatske nacije (a ti si se tako pokazao u prijašnjoj prepisci; štoviše, čini se da ti smatraš da su i dandanas hrvati u RH ustaše, pa sam ja pošao od tvog pogrešnog stajališta) koji su se zatekli 1941. pod NDH, onda naravno da se tu rade distinkcije.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 12:45:54
naravno da je licemjerno IZ pozicije prosrbina (cripl), koji tobože piše filmsku kritiku Pada Italije, zamjerati Zafranoviću (koji radi film 1981. godine u ideološkoj klimi službene jugoslavije, a on i jest neka vrsta službenog ideologa) što ne radi distinkciju ustaša i četnika.
to su perfidna licemjerja, tako kriplovska.
ma šta mi napriča, ideološka klima je bila takva da su Zafranovića maltene natjerali da stvori četnike gusare
Jedini pritisci za koje se zna su oni hrvatskih komunista u drugoj polovini osamdesetih, kada je postojala prećutna zabrana da Zafranović snima angažovane filmove već praznike kurvi, što ni Milošević nije radio svojim neistomišljenicima.
A mislim da je još Rade na ovom forumu odlično primjetio stalno koketiranje sa nekakvim ''hrvatskim identitetom'' (u sred službene Jugoslavije) od strane zagrebačkog rukovodstva, što se očituje i u samim filmovima.
Srpski film se maltene do danas nije pomirio sa četnicima, dok smo s druge strane imali Priču iz Hrvatske, Život sa stricem, Lov na jelene, Vrijeme ratnika...
kao i obično, pišeš o filmovima koje ili nisi razumio ili nisi gledao ili oboje.
ajde da si rekao Četverored (usput, to je film za tvoje fetišističko obožavanje ustaštva).
ne postoji "nekakav hrvatski identitet". postoji hrvatski identitet i on je konstanta (od stoljeća sedmog, kako reče pjesnik;)
Jugoslavija nije negacija hrvatskog identiteta. tj, ona to jest, ali u umovima albeda i kojekakvih zaludnika koji su pospremljeni u ropotarnicu povijesti.
Jugoslavija je instrument kojim je hrvatski identitet pokušao održati svoj bitak u jednom momentu povijesti. kada to shvatiš, past će ti koprena s očiju i tada više nećeš gledati "kao kroz staklo, nejasno" (ili kako to Bergman reče: sasom i en spegel.
ovo što si napisao je toliko besmisleno da ovaj moj odgovor moraš shvatiti kao beskrajnu pingvinovu milost.
"srpski identitet u službenoj jugoslaviji" = Ko to tamo peva
"pomirenje sa četnicima u srpskom filmu" = Lepa sela lepo gore
J.J. Abrams is filling out his "Star Trek" sequel cast with some more Brits.
Variety reports that the ever rising Benedict Cumberbatch, star of the BBC's "Sherlock", has scored the role of the villain in the film.
Cumberbatch beat out Edgar Ramirez who auditioned for the part last month. So much for those theories about the return of 'Khan' it would seem.
It's the latest high for Cumberbatch who has given scene-stealing supporting performances in "Tinker Tailor Soldier Spy" and "War Horse", and has dual mo-cap roles in the upcoming "The Hobbit" films.
Meanwhile former "Doctor Who" regular Noel Clarke has also joined the cast in a smaller role. Clarke's character is said to be that of "a family man with a wife and young daughter".
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 13:43:27
kao i obično, pišeš o filmovima koje ili nisi razumio ili nisi gledao ili oboje.
ajde da si rekao Četverored (usput, to je film za tvoje fetišističko obožavanje ustaštva).
ne postoji "nekakav hrvatski identitet". postoji hrvatski identitet i on je konstanta (od stoljeća sedmog, kako reče pjesnik;)
Jugoslavija nije negacija hrvatskog identiteta. tj, ona to jest, ali u umovima albeda i kojekakvih zaludnika koji su pospremljeni u ropotarnicu povijesti.
Jugoslavija je instrument kojim je hrvatski identitet pokušao održati svoj bitak u jednom momentu povijesti. kada to shvatiš, past će ti koprena s očiju i tada više nećeš gledati "kao kroz staklo, nejasno" (ili kako to Bergman reče: sasom i en spegel.
ovo što si napisao je toliko besmisleno da ovaj moj odgovor moraš shvatiti kao beskrajnu pingvinovu milost.
"srpski identitet u službenoj jugoslaviji" = Ko to tamo peva
"pomirenje sa četnicima u srpskom filmu" = Lepa sela lepo gore
da, da, ja nisam ''razumio'' te filmove, sigurno je zbog toga
no, Jugoslavija može biti instrument za održavanje hrvatskog identiteta samo u nekoj parazitskoj filozofiji na koju ste, vjerujem, navikli od stoljeća desetog, ali kod Hegela to znači - crnac.
Ha, tek sada shvatam zašto se onaj vaš film zove Crnci, pa da, Hegelova filozofija istorije, idu prvo majmuni pa crnci prosvjetitelji, pa pećinski ljudi... nikako da mrdnete, zaglavljeni na dnu povijesti sigurno održavate svoje crnačko mjesto
bolji je onda i autobus Krstić
no to o crncima možda nastavim na topiku o hrvatskom filmu, mada ko razumije do sada je i shvatio, crni moj patuljče...
Joel Edgerton is now locked while Jessica Chastain, Mark Strong and Edgar Ramirez are in talks to join Kathryn Bigelow and Mark Boal's still untitled hunt for Osama bin Laden feature at Sony Pictures says Reuters.
The story will focus on the Navy SEALs' mission to capture and kill Osama bin Laden, and the battles that resulted in the death of the terrorist leader on his compound in early May.
The group would join already confirmed cast members Tom Hardy, Idris Elba, Chris Pratt and Guy Pearce. Boal, Bigelow and Megan Ellison are producing and a December 19th release date is still being targeted.
Natalie Portman is being courted by Lana and Andy Wachowski to star in their next sci-fi feature "Jupiter Ascending" says The Press Association.
Portman, who worked with the pair on "V for Vendetta" which they produced, is said to be seriously considering signing up for the top secret project which begins shooting this Fall.
The role would mark her first since giving birth to son Aleph. Portman is also looking at adapting Jonathan Safran Foer's book "Eating Animals" for the big screen.
Quote from: Bata Životinja on 07-01-2012, 14:53:53
Ha, tek sada shvatam zašto se onaj vaš film zove Crnci, pa da, Hegelova filozofija istorije, idu prvo majmuni pa crnci prosvjetitelji, pa pećinski ljudi...
za hegela ni crnci ni hrvati ni srbi nemaju povijesti
nema vajde da se na njega pozivaš, kad si za njega i ti - crnac.
jedva čekam tvoje teze o hrvatima-crncima. baš su mi zanimljive. a ja ću pisati o pingvinima srbima.
Pingvine, ima jedna stvar koju sam film PAD ITALIJE osporava kad je reč o tvom poistovećivanu četnika i ustaša. Naime, ne znam da li se sećaš ali kada zaroe četnike pročitaju im proglas u kome ih partizani pozivaju da im se pridruže ako hoće a amnestiraju ih i ako neće.Ttako nešto ne nude ustašama. Dakle, čak i u PADU ITALIJE Lordan ukazuje da ima neke razlike među njima...
da, ali to je hladna analiza. Ameri su voljeli Boni i Klajd iako su objektivno krimosi. Objektivno, komesar nudi saradnju četnicima a nikad ustašama, ali ipak je u prvom planu njihova sličnost a ne razlika.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 16:06:24
za hegela ni crnci ni hrvati ni srbi nemaju povijesti
nema vajde da se na njega pozivaš, kad si za njega i ti - crnac.
jedva čekam tvoje teze o hrvatima-crncima. baš su mi zanimljive. a ja ću pisati o pingvinima srbima.
pingvinima Srbima? Da li ti to napokon priznaješ da si Srbin? 8-)
inače, naravno da ću da se pozivam na Hegela kada odnos prema jugoslovenskoj državi pokazuje da samo jedan od nas može biti crnac.
Quote from: crippled_avenger on 07-01-2012, 16:50:02
Pingvine, ima jedna stvar koju sam film PAD ITALIJE osporava kad je reč o tvom poistovećivanu četnika i ustaša. Naime, ne znam da li se sećaš ali kada zaroe četnike pročitaju im proglas u kome ih partizani pozivaju da im se pridruže ako hoće a amnestiraju ih i ako neće.Ttako nešto ne nude ustašama. Dakle, čak i u PADU ITALIJE Lordan ukazuje da ima neke razlike među njima...
ili možda suptilno PODRIVA srpska fašistička šaputanja na marginama jugoslavenske zajednice, koja se već tih godina počinju javljati iz rupe u kojoj su tavorila
NAIZGLED radi distinkciju i partizani četnicima daju oprost, e da bi EFEKTNIJE POENTIRAO kada se ovi, nakon što su primili milost, pokazuju kao odvratne zvijeri i zakolju dječaka!
dakle, on ih ovdje trostruko dekonstruira: 1.kao pičke koje kukavno pristaju na sve, pa i razaranje njihovih simbola (šišanje i brijanje) 2.kao loše ratnike, za koje se drži da ne predstavljaju ozbiljnu opasnost u strateškom smislu; tj. oni su kokošari i banda, prije nego vojska 3.kao najgore ljudsko smeće, kao IZDAJICE, dakle, kao ono najniže u hijerarhiji neprijatelja
ako sve ovo uzmemo u obzir, pogledaj onda gdje se na vrijednosnoj skali nalazi scena kada partizani čitaju proglas i opraštaju četnicima, a gdje se nalazi scena kada oni NAKON svega toga kolju dječaka. u što je Zafranović uložio emotivni naboj i strategiju filmskog postupka, mislim da nema dvojbe.
i naravno, kako rekoh, držim da to što ti osporavaš upravo taj moment gdje se govori što su četnici (a s druge strane, potpuno prihvaćaš istu takvu dekonstrukciju ustaša), e pa to je prljavo. to je pristranost, ideološka pristranost koje se tobože odričeš.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 18:59:58
i naravno, kako rekoh, držim da to što ti osporavaš upravo taj moment gdje se govori što su četnici (a s druge strane, potpuno prihvaćaš istu takvu dekonstrukciju ustaša), e pa to je prljavo. to je pristranost, ideološka pristranost koje se tobože odričeš.
Ja se ne odričem pristrasnosti, zar nisam lično relativizovao ubedljivost svog stava još kad sam pisao o PADU ITALIJE?
Quote from: crippled_avenger on 23-12-2011, 22:14:38
Ne želim da zvučim pristrasno
pošto su moji stavovi dobro poznati
mogao si jednostavno napisati: moji su stavovi dobro poznati.
ili još jasnije, moji su stavovi pročetnički. meni osobno nisu tako dobro poznati tvoji stavovi, nego ih tek hvatam po nekim naznakama. čak sam drugačije zamišljao tvoje stavove onomad, na početku.
uostalom, ne sporim ti kakve god stavove.
ovaj odlomak što sam citirao, to je zbrkano napisano. htio bi biti nepristran, ali imaš neke dobro poznate stavove (koje?) i misliš da Zafranović mašta o četnicima-koljačima.
ja kažem da ne mašta. oni su upravo takvi, najgori. simbolički, imaginarno i realno.
plus, vjerojatno nisi gledao taj razgovor, ali bio je u nekoj emisiji (ne sjećam se kojoj, ili zapravo, čini mi se Nedjeljom u 2), gdje on kaže da je taj prizor i prikaz četnika autentičan. naime, vidio je ili došao u posjed jednog brodskog dnevnika, upravo onakve male brodice kakva je prikazana i to stavio u film. da su bradati, prljavi, raspušteni pljačkaši, to je slika koja se objektivirala u društvenoj mreži i također nije plod mašte nego legitimni postupak.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 21:45:13
nije plod mašte nego legitimni postupak.
ovo se dimbu naročito mora naglasiti: naime, da je taj postupak SAVRŠENO LEGITIMAN!
dakle, čak dvoje ljudi ovdje ne zna značenje riječi ''legitiman''...
to je savršeno legitimno.
Quote from: PingvinPatuljak on 07-01-2012, 13:17:39
srbija je nastala i zasnovana na rasnoj ideologiji i zločinima (protiv turaka), ako već ideš u takva sofistička prepucavanja
nazvati ovu glupost sofizmom uvreda je za poštene sofizme.
o kojim tačno 'zločinima protiv turaka' govoriš? :shock:
Quote from: Ghoul on 07-01-2012, 23:33:30
to je savršeno legitimno.
vaši plodovi mašte su savršeno legitimni, da.
Gule, gde su, tačnije kako su nestale džamije iz Srbije netom po nizamskom rastanku? Sa sve turskim stanovništvom. Ako Patuljak nije na to mislio onda ima neke još interesantnije podatke u vezi sa srbijanskim čojstvom i junaštvom. Tad ste po prvi put za dlaku izbegli 'NATO' intervenciju.
Evo ja ću da ti kažem pa ćeš, ako Bog da, prestati da trtljaš o onome što ne znaš. Negde početkom XVII veka, u zenitu turske imperije, u Beogradu je bilo 217 džamija i stanovništvo je većinski bilo muslimansko. U narednih 150 godina, u ratovima sa Austro-ugarskom broj džamija je uspešno sveden na 15, koliko je preuzela srpska uprava u Beogradu, 1868. godine. Ah, da, pre dolaska Turaka u Beogradu je zabeleženo da ima crkava onoliko koliko dana u godini.
Zasrasmo čoveku interesantan topik. Dodaću još samo (pa se 'iseljavam') -
daleko bilo da plačem za turskom zaostavštinom, i na Aja Sofiji mi minareti smetaju, ali mi ovde pričamo o zatiranju 'kulture' muslimanskog naroda sa prostora Srbije, koji se listom prezivao na 'ić'. Postoje spiskovi, najurivanje je planski i pod ugovorom rađeno (pa i Porti 9 milona groša plaćeno). Daklem, početak XIX veka, preko 50% stanovništva Srbije je muslimansko, u BG 173 džamije. 1826. Užice,20 džamiju i preko 90% muslimana.
Od 1862. do 1876. u Srbiji je porušeno ili demolirano preko 600 muslimanskih sakralnih objekata (zvuči poznato?) i proterano preko 30K muslimana. Mogli su da ostanu samo oni koji bi počeli da se izjašnjavaju kao Cigani. Gde nestadoše muslimanska groblja?
'Ko bi zamislio kako je bilo i moglo biti hrišćanima i Srbima u XIV, XV i XVI veku može videti kako je opet bilo muslimanima i Turcima kad je hrišćanska sloboda počela povraćati se u zemlje nekad potlačene', Stojan Novaković
Hvala.
da, umjesto da čuvaju njihove domove kao što Austrijanci čuvaju Adolfovu porodičnu kuću...
Због неких глупости ми промаче изјава ове младе године... "Злочини против Турака"! Злочини против окупатора... xrofl Да, заиста, срам да нас буде.
Mehmete, ako uspevaš da se snađeš u ovom nepreglednom haous, evo nešto za tebe, film koji nikako ne stižem da živopišem a od vitalnog je značaja da ga pogledaš...
www.youtube.com/watch?v=mt2ErSCDLSU (http://www.youtube.com/watch?v=mt2ErSCDLSU#ws)
glupost je jedino što ti nisi u stanju pratiti kompleksne rasprave i povezivati razne argumente u smislenu cjelinu, reynoldse
dakle, ja ne kažem da se srbi nisu imali pravo osloboditi turaka. kažem da je SVAKA država zasnovana na zločinu, ako idemo ispitati njeno podrijetlo i temelj. ljuštikin je dao primjere 'zločina'. usput, ljuštikin je ovdje sjajan mislilac, dinamičko sagledavanje stvari, dok ste vi svi zarobljeni u statici.
usput, reynoldse,
po kojem kriteriju razlikuješ "srpsko oslobađanje od okupatora", gdje zločin dakle nije kategorija i hrvatsko oslobađanje od okupatora u Oluji? je li, prema tvom rezoniranju tu gore, uopće moglo biti zločina protiv srba?!
Није ваљда да ћу морати да те подсећам на разлику између некадашње заједничке државе и окупатора који је дошао са стране и војно освојио територију? У Крајини није постојао окупатор, него локално становништво.
Zamolio bih da se počistimo sa ovog topika. Hoćete da otvorim nov? Odmah.
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,10962.msg391004.html#new (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,10962.msg391004.html#new)
Evo nevaljalih četnika iz PADA ITALIJE, za one koji ne znaju šta je podstaklo ovu razmenu mišljenja...
http://youtu.be/Hcju_zdB6zw (http://youtu.be/Hcju_zdB6zw)
e sad criple, filmska rasprava je malo odlutala. što ćeš, ali ne možeš poreći činjenicu da si ti dao povoda za diskusiju.
izašao si u javni prostor sa jednom sumnjivom tezom i ne možeš sada zahtijevati šutnju. svi smo mi ovdje krasni mislioci i lijepo si filozofiramo. i obaramo jedni druge.
Filozofija je kao boks a ovo na Crippled Corneru je kao filozofski MMA. :)
Pogledao sam TINKER TAILOR SOLDIER SPY Tomasa Alfredsona, jedan od filmova čiji sam nastanak pratio sa velikim nestrpljenjem i pažnjom. Alfredson je odabrao vrlo hermetičnog pisca za svoj debi na engleskom jeziku, a uprkos mogućnosti da radi holivudski film ostao je u okvirima evropske produkcije na engleskom jeziku što je negde na pragu Holivuda ali nije Holivud u potpunosti.
John le Carre je često ekranizovan pisac i rad po njegovim delima produkovao je kako niz uspešnih tako i niz krajnje pretencioznih ekranizacija. Ono što je ipak sve te ekranizacije izdvajalo jeste bio odnos reditelja prema materijalu i le Carre je imao sreće da za razliku od drugih pisaca špijunskih romana uvek bude tretiran kao ozbiljna literatura i da bude u rukama reditelja sa razvijenom sposobnošću za kreiranje drame i karaktera.
Tomas Alfredson u tom smislu ne samo da nije izuzetak već je TINKER TAILOR SOLDIER SPY film koji se bavi ne samo ekranizovanjem le Carreovog romana već i le Carreom samim. Alfredson istovremeno priča ono što je sadržaj romana ali i fetišizuje epohu u koju je smešten le Carreov sukob, donosi atmosferu Hladnog Rata, stvara jedan svet koji je blago stilizovan na tankoj granici između realizma i muzejskog prikaza jednog sveta koji više ne postoji.
Ovaj roman je već ekranizovan za britansku televiziju i to vrlo uspešno, sa čuvenom ulogom Aleca Guinessa koji je tu obesmrtio George Smileya, jednog od temeljnih literarnih junaka le Carreovog sveta. Stara serija je bila izvanredna i u svojoj produkcionoj ograničenosti je uspela da prikaže intelektualnu igru u kojoj učestvuju Smiley i Karla, koji se u televizijskim ekranizacijama i vidi, dočim kod Alfredsona je dat samo kao silueta. Smiley i Karla su kao Holmes i Moriarty u le Carreovom svetu, i Alfredson dosta razigrava njihov sukob. TINKER TAILOR SOLDIER SPY nikada ne postaje akcioni film ali Alfredson je sa scenristima Peter Straughanom i Bridget O'Connor sve što je mogao da unese živost u le Carreovu priču a da ne skrene put akcionog trilera. Otud, u TINKERu ima dosta napetosti ali je ona vrlo retka fizička, premda ima i toga.
Slično Hopcraftovoj televizijskoj adaptaciji, i Staughan i O'Connor imaju faze u kojima TINKER biva malo teže razumljiv, da ne kažem konfuzan, pre svega kada se dešavaju izvesni skokovi u razne vrmenske tokove ali to je više pitanje koncentracije i pažljivog gledanja nego greške. Ako to imamo u vidu, ovo je izuzetno skrupulozna adaptacija. Alfredson je dobio materijal od kog je mogao da napravi film a le Carre je dobio ekranizaciju koja u potpunosti poštuje i duh i sadržaj njegove knjige.
U vizuelnom smislu, kako već rekoh, Alfredson se slično LAT DEN RATTE KOMMA IN kreće na razmeđi realizma i gotovo galerijske rekonstrukcije epohe, s tim što je ovde epoha apsolutno u funkciji. Njegov stalni saradnik DP Hoyte Van Hoytema prati Alfredsonovu viziju sa brižljivo komponovanim i osvetljenim kadrovima a sklonost ka upotrebi neoštrina i drugog plana, Alfredson iskazuje još više nego u svom švedskom hitu.
Ipak, najveća perverzija je neverovatno jaka glumačka podela u kojoj Gary Oldman ne može da odmeni Alec Guinessa naprosto zato što nije sam u glumačkoj postavi već je okružen sjajnim glumcima poput Mark Stronga, Colin Firtha, Toby Jonesa, Tom Hardyja i Benedict Cumberbatcha. Otud naravno, među ovolikom količinom favorita, Cumberbatch se ispostavlja kao scene-stealer čemu pomaže i relativno submisivna pozicija njegovog junaka koji ne ulazi u kličnečev sa partnrima teške kategorije.
Svi glumci su izvanredni i Alfredson uspeva da do maksimuma iskoristi činjenicu da su svi najvažniji igrači u filmu zvezde pošto mu je od najvećeg značaja da se kroz podelu ne utvrdi ko je glavni krivac i krtica koju Smiley pokušava da istera na videlo. Inače, u tom smislu nije bilo izmena u odnosu na roman i ranije ekranizacije, sve je strukturirano na sličan način.
Opet, toliko veliki broj zvezda na jednom mestu pokazuje veliku kolegijalnost i što je još važnije svest o celini tako da od otvaranja sa John Hurtom do zaključenja sa gary Oldmanom, film nikada ne skrene u cirkus i glumačke bravure bez pokrića u priči i potrebama celine.
TINKER TAILOR SOLDIER SPY je film sa kojim Tomas Alfredson potvrđuje da je zasluženo dobio priliku da izađe iz skandinavskih okvira. Isto tako, potvrđuje ono što je bilo jasno iz njegovog švedskog opusa - reč je o reditelju krajnje raznovrsnih interesovanja koji nije vezan za samo jedan žanr i rekao bih da niko zapravo ne može da nasluti u kom žanru on planira da se izražava u budućim projektima. Moguće je čak da će mu to i otežati odlazak u sam Holivud gde se od reditelja ipak očekuje da ima jasno profilisane žanrovske preference.
Izuzetan bioskopski uspeh TINKER TAILORa uprkos evropskoj produkciji i vrlo hermetičnom sadržaju možda nudi Alfredsonu mogućnost da očuva rediteljsku autonomiju a nastavi da se izražava kroz filmove na engleskom koji ipak imaju najšire mogućnosti za svetsku distribuciju.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam britansko-dansko-švedsko-nemačku koprodukciju PERFECT SENSE Davida MacKenzijea. Reč je o filmu u kome smak sveta nastupa kada ljudi polako počnu da gube svoja čula i na kraju izumru. MacKenzie svakako snima nekakvu alegoriju o tome šta nas čini ljudima i/ili kad ćemo prestati da budemo ljudi, međutim, on sporadično ulazi i u neke konkretne pokušaje da govori o karakterima zarobljenim u sred apokalipse i film pored toga što ne obiluje dovoljnom količinom ideja nema baš ni jasno stilsko opredeljenje.
To je šetat jer se čini da podela u kojoj se nalaze Ewan McGregor, Eva Green i Connie Nielsen i što je još važnije, podela u kojoj su glumci raspoloženi za igru zaslužuje mnogo kvalitetniji materijal. To naročito važi ako imamo u vidu da je MacKenzie mnoge stvari u ovom filmu jako lepo realizovao i da PERFECT SENSE ima sav kadrovski i tehnički potencijal da bude upečatljiv film jedino nema nikakav smisao.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BBCjev biopic o Stephen Hawkingu, nastao po scenariju manje poznatog Moffata - Petera, koji je specijalizovan za zanimljive istinite priče na BBCu. Film je režirao Philip Martin, takođe reditelj specijalista za istinite priče i sve je realizovano vrlo vepšto i efikasno sa ekonomski održivom rekonstrukcijom epohe po kojoj je BBC poznat.
HAWKING se bavi periodom između 1963. i 1965. godine kada je Hawking napravio svoje temeljno oktriće i kada je krenula serija njegovih zdravstvenih problema. U tom smislu, ovaj TV film se zapravo vrlo konkretno bavi sa dve teme po kojima je Hawking dominantno poznat.
Ipak, iz njegovog ponašanja i sporadičnog egzibicionizma u akademskom svetu možemo naslutiti kako je kasnije vrlo lako postao popularizator nauke i javna ličnost uprkos tome što se bavi prilično komplikovanim temama.
Benedict Cumberbatch je vrlo efektan u ulozi Hawkinga i prilično ubedljivo predstavlja kako njegovu naučnu aktivnost, i radni proces tako i teško oboljenje sa kojim se suočio. Ako imamo u vidu da je i jedno i drugo moglo skliznuti u grotesku, Cumberbatch uprkos tome što se bavi ličnošću sazdanom od ekstrema gradi jedan solidan i konzistentan dramski lik.
Ton ovog biografskog televizijskog filma je naravno izrazito apologetski i ja nisam dovoljno upućen u temu da bih mogao da na bilo koji način problematizujem situacije koje su prikazane. Pa ipak, kao takav, opet predstavlja vrhunski primer kako se gradi slika o značajnim ličnostima iz jednog društva.
"The Artist" director Michel Hazanavicius is set to direct a contemporary remake of Fred Zinnemann's 1948 feature "The Search" as his next project reports Variety.
The award winning original is set just after the Second World War and followed a displaced mother on a desperate search for her young son who managed to survive being at Auschwitz.
This version will set the action in Chechnya with 'Artist' star Berenice Bejo already attached as the NGO employee and mother. Thomas Langmann will produce.
Čovek ponovo gazi po braći. Mislim, marihuana? Zar je to i dalje ilegalno???? I Još je Srbin imao recept, FAŠISTI jedni teksaški!!!
Snoop Dogg Arrested for Weed (http://music.yahoo.com/news/snoop-dogg-arrested-weed-200042924.html)
Quote
Snoop Dogg Arrested for Weed(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fl.yimg.com%2Fbt%2Fapi%2Fres%2F1.2%2FLYPxXpXfvVuaoJNL10kzsg--%2FYXBwaWQ9eW5ld3M7Zmk9Zml0O2g9Mjc-%2Fhttp%3A%2F%2Fmedia.zenfs.com%2F251%2F2011%2F07%2F04%2FRolling-Stone_082245.png&hash=26072d087249854985847541f8677f4c8fee9431) (http://us.lrd.yahoo.com/SIG=11g2u3qde/EXP=1327392540/**http%3A//www.rollingstone.com/)Rolling Stone – 12 hours ago Snoop Dogg (http://us.lrd.yahoo.com/SIG=1280jpp22/EXP=1327392540/**http%3A//www.rollingstone.com/music/artists/snoop-dogg) has a medical prescription for cannabis in California, his home state, but that doesn't fly in Texas. The rapper was arrested (http://us.lrd.yahoo.com/SIG=13angppih/EXP=1327392540/**http%3A//www.tmz.com/2012/01/09/snoop-dogg-arrested-weed-texas-marijuana/%23.Tws3OWNSQ6F) over the weekend after a drug-sniffing police dog found less than half an ounce of marijuana in a waste basket, according to reports.
The bus was stopped at a border-control checkpoint in Sierra Blanca – the same town where Willie Nelson was busted for weed (http://us.lrd.yahoo.com/SIG=13dq1d927/EXP=1327392540/**http%3A//www.rollingstone.com/music/news/willie-nelson-arrested-for-pot-possession-20101127) in 2010. Snoop was cited on a misdemeanor drug possession and released. If convicted, he could face up to 180 days in jail.
The rapper has been arrested on other occasions (http://us.lrd.yahoo.com/SIG=12o516mc8/EXP=1327392540/**http%3A//www.rollingstone.com/music/news/snoop-busted-for-pot-20011018) for possession of marijuana and, in some cases, weapons possession, including firearms and a police baton.
Ovo je za prave ljubitelje raznih teorija o tome zašto se Jugoslavija raspala. Pogledajte obavezno!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/1961-odiseja-u-svemiru.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/1961-odiseja-u-svemiru.html)
Wow. I pre Hobita je postojao Hobit! Samo dugačak svega dvanaest minuta i napravljen da bis e iskoristila rupa u ugovoru o korišćenju autorskih prava
http://www.escapistmagazine.com/news/view/115126-A-Long-Lost-Adaptation-of-The-Hobbit-Makes-Its-Way-Online (http://www.escapistmagazine.com/news/view/115126-A-Long-Lost-Adaptation-of-The-Hobbit-Makes-Its-Way-Online)
Quote from: crippled_avenger on 10-01-2012, 13:53:34
Ovo je za prave ljubitelje raznih teorija o tome zašto se Jugoslavija raspala. Pogledajte obavezno!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/1961-odiseja-u-svemiru.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/1961-odiseja-u-svemiru.html)
genijalno čak i ako (ni)je istina!
Zaslužuje svoj topic. --> http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,10968.0.html (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,10968.0.html)
Jedno od najprijatnijih iznenađenja 2011. godine je REAL STEEL Shawn Levyja, film koji je producirao Robert Zemeckis što je uvek garancija velikog potencijala ali ga je režirao Shawn Levy, reditelj koji se bavio izrazito nezanimljivim dečjim filmovima koji su upravo bili suprotnost onome što je sam Zemeckis uspostavio kao standard.
Otud, čudno mi je da je Levy zamenio Jonathana Mostowa na mestu reditelja, i ostaje pitanje da li je neki bolji reditelj mogao postići još i više ali kakav-takav Levy je sa ovim film filmom postigao baš dosta.
REAL STEEL je holivudski eskapizam u najčistijem obliku i što je još važnije film starog kova sa izuzetno savremenim, gotovo dekadentnim spinom - priče o sentimentalnom odnosu oca i sina, prevladavanju porodične krize i podela smeštene u svet borilačkih sportova nisu novost - od THE CHAMP do ROCKY BALBOAe - ali REAL STEEL je smešten u blisku budućnost kada se u ringu bore roboti.
Iako se tek nagoveštava da roboti možda naslućuju zašto ljudi plaču kao kod Camerona, ostale emocije su vezane za ljude premda naravno polovni root autsajder ima u sebi dosta od Brad Birdovog Iron Gianta.
Borbe robota su izvanredno realizovane i prilčično su uzbudljive, ali Levy se odlično snalazi i u scenama sa ljudima tako da REAL STEEL ne samo da ne štedi minutažu na karakterne scene nego su one izvanredne. Hugh Jackman kanališe pitomu dimenziju ranog Mel Gibsona a dečak Dakota Goyo je školski primer deteta-glumca.
Uvodna borba u kojoj se susreću robot i bik je antologijska i sve ostale su odlične. Sugar Ray Leonard je bio konsultant za borbe a pomoćnik režije je stari Cameronov i Zemeckisov saradnik Josh "Zulu" McLaglen.
Futuristički svet je koncipiran kao vrlo bliska budućnost, muzika i odeća su manje-više savremeni i publika liči na uobičajene MMA blue-collar fanove. Mislim da će se Mehmetu ovaj film dopasti u celini a naročćito zbog nekoliko manga toucheva. Inače, priča Richartda Mathesona na kojoj je baziran REAL STEEL je već snimljena kao epizoda TWILIGHT ZONE sa Lee Marvinom i baš bih voleo da vidim kako su je realizovali tada.
REAL STEEL je naišao na razumevanje kod kritike a zanimljivo je se van Amerike znatno više isplatio nego na domaćem tržištu gde je prošao tek pristojno. Očigledno je da čistiji holivudski postupci nailaze na veće razumevanje van Amerike.
* * * 1/2 / * * * *
Dakle, zašto su hapsili Snupa, kada je nauka dokazala da marihuana nije štetna... za pluća... ako se puši, er, jednom nedeljno?
Marijuana doesn't harm lung function, study found (http://news.yahoo.com/marijuana-doesnt-harm-lung-function-study-found-210146886.html)
Quote
CHICAGO (AP) — Smoking a joint once a week or a bit more apparently doesn't harm the lungs, suggests a 20-year study that bolsters evidence that marijuana doesn't do the kind of damage tobacco does.
The results, from one of the largest and longest studies on the health effects of marijuana, are hazier for heavy users — those who smoke two or more joints daily for several years. The data suggest that using marijuana that often might cause a decline in lung function, but there weren't enough heavy users among the 5,000 young adults in the study to draw firm conclusions.
Still, the authors recommended "caution and moderation when marijuana use is considered."
Marijuana is an illegal drug under federal law although some states allow its use for medical purposes.
The study by researchers at the University of California, San Francisco, and the University of Alabama at Birmingham was released Tuesday by the Journal of the American Medical Association.
The findings echo results in some smaller studies that showed while marijuana contains some of the same toxic chemicals as tobacco, it does not carry the same risks for lung disease.
It's not clear why that is so, but it's possible that the main active ingredient in marijuana, a chemical known as THC, makes the difference. THC causes the "high" that users feel. It also helps fight inflammation and may counteract the effects of more irritating chemicals in the drug, said Dr. Donald Tashkin, a marijuana researcher and an emeritus professor of medicine at the University of California, Los Angeles. Tashkin was not involved in the new study.
Study co-author Dr. Stefan Kertesz said there are other aspects of marijuana that may help explain the results.
Unlike cigarette smokers, marijuana users tend to breathe in deeply when they inhale a joint, which some researchers think might strengthen lung tissue. But the common lung function tests used in the study require the same kind of deep breathing that marijuana smokers are used to, so their good test results might partly reflect lots of practice, said Kertesz, a drug abuse researcher and preventive medicine specialist at the Alabama university.
The study authors analyzed data from participants in a 20-year federally funded health study in young adults that began in 1985. Their analysis was funded by the National Institute on Drug Abuse.
The study randomly enrolled 5,115 men and women aged 18 through 30 in four cities: Birmingham, Chicago, Oakland, Calif., and Minneapolis. Roughly equal numbers of blacks and whites took part, but no other minorities. Participants were periodically asked about recent marijuana or cigarette use and had several lung function tests during the study.
Overall, about 37 percent reported at least occasional marijuana use, and most users also reported having smoked cigarettes; 17 percent of participants said they'd smoked cigarettes but not marijuana. Those results are similar to national estimates.
On average, cigarette users smoked about 9 cigarettes daily, while average marijuana use was only a joint or two a few times a month — typical for U.S. marijuana users, Kertesz said.
The authors calculated the effects of tobacco and marijuana separately, both in people who used only one or the other, and in people who used both. They also considered other factors that could influence lung function, including air pollution in cities studied.
The analyses showed pot didn't appear to harm lung function, but cigarettes did. Cigarette smokers' test scores worsened steadily during the study. Smoking marijuana as often as one joint daily for seven years, or one joint weekly for 20 years was not linked with worse scores. Very few study participants smoked more often than that.
Like cigarette smokers, marijuana users can develop throat irritation and coughs, but the study didn't focus on those. It also didn't examine lung cancer, but other studies haven't found any definitive link between marijuana use and cancer.
Iranian nuclear scientist killed in Tehran bomb explosion
Professor working at key nuclear facility dead following series of attacks Iranian regime links to Israel and US
James Meikle and agencies
guardian.co.uk, Wednesday 11 January 2012 08.49 GMT
The car belonging to Iranian nuclear scientist Mostafa Ahmadi-Roshan is lifted at the site of an explosion outside a university in northern Tehran. Photograph: Stringer/Iran/Reuters
An Iranian university professor working at a key nuclear facility has been killed in a bomb explosion, the latest in a series of assassinations and attempted killings linked by the country's authorities to a secret war by Israel and the US to stop the development of what Tehran insists would be a peaceful nuclear capability.
Mostafa Ahmadi Roshan, 32, a chemistry expert and a director of the Natanz uranium enrichment plant in central Iran, was killed after two assailants on a motorcycle attached magnetic bombs to his car, according to the semi-official Fars news agency.
Two other Iranian nationals were reported injured in the blast, which comes at a time of rising international tension.
The incident resembles earlier attacks on scientists allegedly connected to Iran's nuclear programme. Tehran University physics professor Masoud Ali Mohammadi was killed on January 12 2010, when a remote-controlled bomb attached to a motorcycle exploded near his car as he was preparing to leave for work.
In November 2010, a pair of back-to-back bomb attacks in different parts of the capital killed one nuclear scientist and wounded another. Majid Shahriari, the scientist who died, was a member of the nuclear engineering faculty at Shahid Beheshti University in Tehran and co-operated with the Atomic Energy Organisation of Iran. The wounded scientist, Fereidoun Abbasi, was almost immediately appointed head of Iran's atomic agency.
And in July 2011, motorcycle-riding gunmen killed Darioush Rezaeinejad, whom initial Iranian reports described as a scientist involved in the country's nuclear programme. Officials later denied Rezaeinejad had any links to the programme, but blamed his killing on the US and Israel.
The US and other countries say Iran is trying to develop nuclear weapons technology. Iran denies the allegations, saying its programme is intended for peaceful purposes.
Ala nas je Žižek opleo... A mi mu onomad tapšali!!! :lol:
Tihi glas novog početka (http://pescanik.net/2012/01/tihi-glas-novog-pocetka/)
QuotePitanje ljudskih prava se najočiglednije postavlja kao prava onih koji gladuju ili su žrtve pogubnog nasilja. Roni Brauman, Francuz, vrlo progresivan i dobar tip, koji je u Crvenom krstu koordinisao pomoć za Sarajevo pre 20 godina, pokazao je kako su sama prezentacija krize u Sarajevu kao humanitarne krize, samo to predstavljanje političko-vojnog sukoba u humanitarnom svetlu održavani prvenstveno iz političkih motiva. On tvrdi da je tu uloga Fransoa Miterana bila naročito mračna i manipulativna. Citiram Ronija Braumana: ,,Glorifikacija humanitarne intervencije u Jugoslaviji zauzela je mesto političkog diskursa, diskvalifikujući unapred svaku oprečnu debatu. Miteran očigedno nije mogao da javno predstavi svoje viđenje rata u Jugoslaviji. U strogo humanitarnom odgovoru, pronašao je neočekivani izvor komunikacije, ili tačnije, kozmetike. Miteran se zalagao za održavanje Jugoslavije u postojećim granicama, ubedili su ga da jedino snažna srpska vlast može da garantuje stabilnost u ovom regionu. Takva pozicija postala je prihvatljiva za većinu Francuza, pa su sva užurbana aktivnost i humanitarni diskurs omogućili Miteranu da potvrdi večitu posvećenost Francuske pravima čoveka, i da odglumi suprotstavljanje srpskom nacionalizmu, dok mu je, sa druge strane, dozvoljavavao da divlja."
Čini mi se da je ovo jedan od mnogih primera dobre analize. Da budem potpuno otvoren, možda se nećete složiti sa ovim konkretnim antisrpskim stavom – ne usmerenim protiv srpskog naroda, nego protiv srpske vlade. Ali mislim da je koncepcijska strana ovog stava ipak tačna. Ona pokazuje kako se depolitizacijom situacije – reformulisane u čisto humanitarni okvir – po pravilu uvek prikriva određeni, obično neprihvatljivi politički izbor. To pomalo liči na onaj vic koji stalno ponavljam jer mi se mnogo sviđa, iz Ninočke Ernsta Lubiča. Čovek ulazi u kafanu i kaže: ,,Molim vas, donesite mi kafu sa šlagom." A konobar kaže: ,,Žao mi je, nestalo nam je šlaga, imamo samo mleko. Može li kafa bez mleka?" To je vrlo fina hegelovska ilustracija onoga čega nema – negativitet je deo definicije. Možda je u neposrednoj stvarnosti isto – kafa bez šlaga, kafa bez mleka – ali to nije isto. I važi i u ovom slučaju. Znate, humanitarna intervencija je humanitarna intervencija. Tu Majkl Ignjatijev greši. Dobro, ali trebalo bi da se zapitamo da li je to intervencija bez mleka ili bez šlaga. Dakle, koja se negativna politika njome negira. To je apsolutno presudno.
Mislim da je i na širem planu postjugoslovenski rat odličan primer, jer je otkrio najgoru vrstu rasizma kod nekih navodno levičarskih radikala. Vrlo brutalnu vrstu rasizma, pomešanog sa strahovitim nepoznavanjem činjenica. Prvo, da budem sasvim jasan, ne krivim samo Srbe. Ja ću prvi priznati da je i u Hrvatskoj, pa čak i u Sloveniji, postojao jak rasizam. Na primer, najmračnija politička sila na teritoriji bivše Jugoslavije trenutno je, koliko ja vidim, hrvatska katolička crkva. Znate li da je ona apsolutno otvoreno proustaški orijentisana. Ne želi da napravi čak ni isprazan, simboličan odmak od te ideologije.
Ali kao primer ovog rezonovanja uzeću čoveka koga inače uvažavam, australijskog progresivnog novinara, Džona Pildžera. Pogledajte, ovo je citat iz njegovog teksta ,,Ne zaboravite šta se desilo u Jugoslaviji" od 14. avgusta 2008. iz časopisa New Statesman: ,,Jugoslavija je bila nezavisna i multietnička – iako nesavršena – federacija, koja je igrala ulogu ekonomske spone u vreme Hladnog rata. Ovo nije bilo prihvatljivo za rastuću Evropsku zajednicu, naročito za novoujedinjenu Nemačku, koja se okrenula ka istoku, da osvoji svoje ,,prirodno tržište" u jugoslovenskim pokrajinama Hrvatskoj i Sloveniji. Do sastanka Evropljana u Mastrihtu 1991. postignut je tajni dogovor: Nemačka je priznala Hrvatsku, i Jugoslavija je osuđena na propast. U Vašingtonu, Amerika se pobrinula da se posustaloj jugoslovenskoj privredi ne odobre krediti Svetske banke, i beskorisni NATO je obnovljen kao uterivač pravde."
Mislim da nikada u ovoliko malo reči nisam video toliko činjeničnih laži, netačnosti itd. ,,NATO je obnovljen kao uterivač pravde." Da, skoro 20 godina kasnije. Zatim, ,,u Vašingtonu, Amerika se pobrinula..." Ne, nije se pobrinula. Radila je upravo obrnuto. Vašington je podržavao federalnu vladu, dokle god je ona bila na vlasti. Sećam se da je premijer Ante Marković obilazio sve republike i mahao američkim novcem, tvrdeći: ,,Ako Jugoslaviji pružite šansu, dobićemo kredite." Ali najčudnija stvar su ove ,,jugoslovenske pokrajine". Izvinite, ali to nisu bile pokrajine, nego suverene republike, sa pravom na samoopredeljenje zagarantovano ustavom. U ustavu je pisalo da svaka jugoslovenska republika – u tom smislu su bile suverene – ima puno, neograničeno pravo da u bilo kom trenutku napusti federaciju.
Kao što sada znamo, već sedamdesetih se vodila zanimljiva borba unutar nomenklature, gde ste mogli, ako ste imali dobre naočare, da vidite šta se sprema. Naime, unutar nomenklature izbio je sukob oko toga šta da se radi ako sistem zapadne u ozbiljnu nevolju. Jedna struja je bila više nacionalistička, tu su dominirali Srbi, i njena teza je bila da je Jugoslavija etnička zajednica južnih Slovena i, u najkraćem, da treba da opstane, čak i ako se samoupravljanje sruši. A druga struja je govorila: ,,Ne, nema nacionalne mistike, jedino što nas ujedinjuje jeste konkretni projekat samoupravljanog socijalizma. Ako on propadne, videćemo."
Ali šta me je stvarno šokiralo? Dobro, u principu prihvatam uobičajeno levičarsko trućanje od Pildžera. Ali stvarno me je šokiralo sledeće: Pažljivo slušajte kako on opisuje Kosovo. Doslovni citat: ,,Kosovo je zemlja bez formalne ekonomije, kojom praktično upravljaju kriminalne bande koje krijumčare drogu, zabranjenu robu i žene." Mislim, nema boljeg primera rasizma od ovoga. Čitavu naciju otpisujete kao kriminalnu bandu. Čak ni Srbi koji su najizrazitije antialbanski nastrojeni to nikada ne bi rekli, nikada ne bi otišli toliko daleko. I vrlo je čudno da ovo niko nije primetio. Nekako je prihvatljivo. Zamislite da neko okarakteriše neku drugu etničku grupu u ovom maniru. Da neko, recimo, to kaže za Baskijce, za Tamile u Cejlonu itd.
Da se vratim na glavnu temu. Trebalo bi razmotriti opšti plan i problematizovati veoma depolitizovanu humanitarnu politiku ljudskih prava kao ideologiju vojnog intervencionizma. Kao što je Vendi Braun pisala povodom Majkla Ignjatijeva: ,,Humanitarizam sebe predstavlja kao neku vrstu anti-politike, kao neukaljanu odbranu nedužnih i nemoćnih od moćnika. Kao čistu odbranu pojedinca od ogromnih, potencijalno okrutnih, despotskih mašinerija kulture, države, rata, etničkog sukoba, tribalizma, patrijarhata itd." Međutim, pitanje je, opet citiram Vendi Braun: ,,Kakvu vrstu politizacije oni koji intervenišu u ime ljudskih prava pokreću protiv sila kojima se suprotstavljaju? Da li se zalažu za drugačiju formulaciju pravde ili se protive kolektivnim projektima pravde?"
Recimo, potpuno je jasno da svrgavanje Gadafija od strane NATO-a, budući opravdano zaustavljanjem stradanja libijskog naroda, nije bilo samo motivisano političko-ekonomskim interesima, već se zasnivalo i na vrlo preciznoj ideji o političkim i ekonomskim uslovima koji bi trebalo da stvore perspektivu za libijski narod. Dakle, čisto humanitarna, antipolitička politika zaustavljanja patnje, praktično se svodi na implicitnu zabranu elaboriranja pozitivnog kolektivnog projekta društvenopolitičke transformacije. Jer čak ni Ignjatijev, koji pokušava da odigra ovu ulogu vrlo čisto, ne može da je održi do kraja, makar i retorički. Jednom ga je neki novinar lepo pitao: ,,Šta mislite o tamošnjoj ulozi tržišta?" ili već tako nešto, i potpuno je neverovatno šta je odgovorio. Rekao je nešto u smislu: ,,Ne, ne, ovo nije politika. Radi se prosto o ljudskom iskustvu koje nam govori da liberalna demokratija i tržište najbolje sprečavaju ljudske patnje." Kobajagi, to nema nikakve veze s politikom. Dobro, to znamo, to je elementarna stvar.
Ali, dozvolite mi da odem još jedan korak dalje na ovom elementarnom nivou. Takođe treba problematizovati sam sukob između univerzalnih, predpolitičkih ljudskih prava, koja naravno pripadaju svakom ljudskom biću kao takvom, i konkretnih političkih prava građanina, člana konkretne političke zajednice. U ovom smislu, mislim da je Etjen Balibar bio u pravu kada se prisetio Hane Arent i njenog sagledavanja izbegličkog fenomena. Evo jednog lepog citata Hane Arent: ,,Koncept ljudskih prava, zasnovan na pretpostavljenom postojanju ljudskog bića kao takvog, urušio se istog trenutka kada su oni koji su u njega navodno verovali prvi put susreli ljude koji su zaista izgubili sve ostale karakteristike i konkretne veze, osim što su još uvek bili ljudska bića." To nas, naravno, dovodi do Đorđa Agambena i njegove definicije homo sacera, kao ljudskog bića svedenog na goli život. Šta se onda zbiva sa ljudskim pravima kada se svedu na prava homo sacera? Na prava onih isključenih iz političke zajednice. To jest, kada ljudska prava postanu besmislena, jer postaju prava onih koji nemaju nikakva prava.
Mislim da ovde Žak Ransijer predlaže divnu formulaciju, govoreći o ljudskim pravima. Ponovo, citiram: ,,Kada [ljudska prava] postanu beskorisna, sa njima postupate isto kao što darežljiv čovek postupa sa starom odećom – poklonite ih siromašnima. Ona prava koja se čine beskorisnim, šalju se u inostranstvo, zajedno sa lekovima i odećom, ljudima bez lekova, odeće i prava. Na taj način, prava čoveka postaju prava onih koji nemaju nikakva prava. Prava golih ljudskih bića, izloženih neljudskoj represiji. Ona postaju humanitarna prava, prava onih koji ih ne mogu uspostaviti, prava žrtava apsolutnog uskraćivanja prava. Ali i pored toga, ona nisu isprazna. Politički nazivi i mesta nikad nisu jednostavno isprazni. Prazninu popunjava nešto drugo ili neko drugi. Ako žrtve neljudske represije ne mogu da uspostave ljudska prava, koja su im poslednje pribežište, onda neko drugi mora da nasledi njihova prava, da bi ih umesto njih uspostavio. To se zove pravo na humanitarnu intervenciju. Pravo koje neke nacije sebi daju, navodno u korist potlačenih naroda, i to često uprkos upozorenjima samih humanitarnih organizacija. Pravo na humanitarnu intervenciju može se opisati kao svojevrsno 'vraćanje pošiljaocu'. Suvišna prava, poslata obespravljenima, vraćaju se pošiljaocima."
Da me ne razumete pogrešno, ja shvatam poentu humanitaraca. Ne promovišem neki apstraktni pseudo-revolucionarni stav, tipa: ,,Ne pomažite gladnima u Africi, koga briga ako pomru. Treba da se mobilišu politički." Zato mi se sviđa Roni Bauman, koji se bavi pomaganjem siromašnima, dopremanjem hrane, lekova, ali je ipak potpuno svestan političkih manipulacija koje se iza toga kriju.
Dakle, u današnjem dominantnom zapadnom diskursu, ljudska prava potlačenih žrtava praktično predstavljaju prava samih zapadnih sila da intervenišu: politički, ekonomski, kulturno, vojno. Mislim da ljudska prava ovako praktično funkcionišu, na jedan fin, lakanovski način. Vi navodno govorite o pravima drugih, a zapravo mislite na naše pravo da tamo intervenišemo.
Uvodni deo predavanja pod nazivom ,,Tihi glas novog početka"; celo predavanje možete pogledati ovde (http://backdoorbroadcasting.net/2011/11/slavoj-zizek-the-silent-voice-of-a-new-beginning/).
Birkbeck Institute for the Humanities, 20.11.2011.
Preveo Ivica Pavlović
Peščanik.net, 11.01.2012.
Svako može da izvrne dve tri činjenice naopačke pa da iskroji novu priču. Izgleda da između "niko nije u pravu" i "svi su u pravu" nema nikakve razlike. Sve zavisi od toga da li će nešto da iscuri iz teksta.
Quotemožda se nećete složiti sa ovim konkretnim antisrpskim stavom – ne usmerenim protiv srpskog naroda, nego protiv srpske vlade.
slabo vas je opleo. ali to je tako žižekovski, tako polovično. umjesto što se skriva iza takvih obrambenih deus-ex-machina parola (i još dodaje neizostavnu parolu o rasističkoj katoličkoj crkvi, čisto da formalno zadovolji oprečne stavove), mogao je otvoreno reći: devedestih su srbi podivljali zaluđeni mitovima i potpuno su krivi za krvavi balkan.
Sloboda je mit, kao što je mit i nezavisnost, komunizam, kapitalizam, slobodno tržište... Ako ti je ideal bilo šta od ovog onda si i ti sluđen mitom. Nema razloga posebno izdvajati Srbe zbog njihovog mita o Jugoslaviji.
iako tvoj reply ne stoji ni u kakvoj logičkoj vezi sa mojim upisom, nego si nešto zbrkano izbrbljao, odgovorit ću ti što ne razumiješ i zbog čega imaš takvu zbrku u glavi
u hrvatsko-srpskom sukobu nije bila riječ o apstraktnoj slobodi nego o točno konkretnoj, jasno definiranoj slobodi: neovisnost i uspostava RH. ta je sloboda postignuta; možeš provjeriti ako kreneš putem prema zagrebu: sjajna i efikasna hrvatska policija će te zaustaviti na tvrdoj granici i lupiti ti šahovnicu u putovnicu.
dakle, hrvati su svoj "mit" ostvarili, pa samim time on prestaje biti mit; srbi ne, oni su ispušili i dalje se nalaze u mitskim predjelima
onaj tko ne uspijeva, u društvenom je smislu, ili 1. zločinac ili 2. luđak.
na sagiti se, recimo, nalaze luđaci, a u lepoglavi zločinci
Ma u pravu je Pingvin, slabo nas je opleo. Recimo, ovaj deo je potpuna besmislica:
Quote
,,Kosovo je zemlja bez formalne ekonomije, kojom praktično upravljaju kriminalne bande koje krijumčare drogu, zabranjenu robu i žene." Mislim, nema boljeg primera rasizma od ovoga. Čitavu naciju otpisujete kao kriminalnu bandu. Čak ni Srbi koji su najizrazitije antialbanski nastrojeni to nikada ne bi rekli, nikada ne bi otišli toliko daleko.
Pa takve izjave s vremena na vreme dajem čak i ja koji sam zaista nisko na skali rasizma (znate ono - neki od mojih najboljih ortaka su Albanci i te fore).
Ali sve to na stranu, ja nisam na kraju uspeo da ispratim koja je osnovna teza ovog teksta i koja se kroz njega dokazuje. Mislim, ja sam mislio da je to ovo (stavljeno u zaključak):
Quote
Dakle, u današnjem dominantnom zapadnom diskursu, ljudska prava potlačenih žrtava praktično predstavljaju prava samih zapadnih sila da intervenišu: politički, ekonomski, kulturno, vojno. Mislim da ljudska prava ovako praktično funkcionišu, na jedan fin, lakanovski način. Vi navodno govorite o pravima drugih, a zapravo mislite na naše pravo da tamo intervenišemo.
Ali dobar deo teksta ne samo da se ne bavi dokazivanjem te teze odnosno prokazivanjem ove ideje, nego kao da argumentuje da je ovakav stav jedini utilitaran u savremenom postpolitičkom itd. svetu.
žižek je dobar za plitke zajebancije. kada treba pročitati nešto jako, duboko i zaista smiješno, uzme se bilo tko od starijih. po mogućnosti Nijemac.
Čim je pomenuo Lakana, mora da je u pravu. :-x
Za DušMana i sve fanove Maje Miloš!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-u-roterdamu.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-u-roterdamu.html)
Za DušMana i sve faniove Maje Miloš i prvi trejler za KLIP!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-klip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-klip.html)
Pogledao sam DOWNLOADING NANCY Johana Rencka. Dosta je logično pretpostaviti da je život ljudi koji stupaju u raznovrsne perverzne odnose preko Interneta dosta teskoban i uglavnom nesnosan. Ipak, nema razloga da i film o tome bude takav. Renck je okupio izvanrednu glumačku ekipu koju predvode Maria Bello, Jason Patric i Rufus Sewell i svi oni se ponašaju kao da igraju u nekom filmu koji zbilja ima smisla. Ali DOWNLOADING NANCY privlači pažnju jedino kada zbunjuje time koliko je nejasan.
Otud samo glumački trud ostaje nešto što je vredno pažnje i DOWNLOADING NANCY mnogo više igleda kao neka vrsta očajničkog pokušaja Marie Bello da nađe sebi ozbiljan i izazovan glumački zadatak u savremenom Holivudu nego domet u bilo kom drugom aspektu.
* 1/2 / * * * *
Još od FIGHT CLUBa Fincher je počeo da tone u sve dublju irelevantnost kroz filmove koji su s jedne strane samoživi a s druge potpuno lišeni dramaturgije i bazirani na tome da je Fincher toliki velemajstor da polako treba da se odriče svega što na bilo emotivnom bilo racionalnom nivou veže publiku, i otud se ređaju naslovi od ispraznog FIGHT CLUBa do potpuno dramaturški zalutalog ZODIACa. Ipak THE GIRL WITH THE DRAGON TATTOO je nova pregrada dna za Finchera. U svojoj 49. godini, Fincher ne samo da se pretvorio u visokotehnološkog Šotru, reditelja koji više ne vlada time šta je važno, šta je nevažno, šta je priča filma, koji likovi su nosioci, već bi se slobodno moglo reći da je Šotra u njegovim godinama bio znatno relevatniji. On je tada ipak snimio odličnu seriju PRIČE IZ RADIONICE u kojoj su postojali i priča i likovi, i emocije i određena idejna ravan.
U DRAGON TATTOO nema ničega na suštinskom planu. Ovo je film-slikovnica u najboljoj tradiciji LOTR i sličnih robovanja knjigama, a u ovom slučaju reč je o robovanju knjizi koja niti ima književni kvalitet niti je čitana na način da bi iko poželeo da se u njoj nešto očuva.
DRAGON TATTOO pre svega nema nikakvu dramsku nit. Film je ilustracija jedne istrage i jedne životne priče, a te dve stvari su prilično tano povezane. Film ima glavnog junaka, novinara Blomquista i ima njegovu saradnicu istražiteljku Lisbeth Salander. Ipak, to nije razlog da priča o njegovoj istrazi i njenom životu pre nego što ga je srela nemaju ipak neku snažniju vezu.
Međutim, ako ostavimo po strani taj usiljeni origin story, još je zanimljivije to kolika količina beznačajnih likova bez ikakve funkcije i neuverljivih a i prilično besmislenih događaja dolazi u naš fokus i biva nam prikazano. Fincher opterećuje gledaoca nizom detalja koji kasnije nemaju nikakvu funkciju i sve to, naravno, izgleda kao čista greška, nimalo ne liči na postupak.
Film je realizovan na tehnički solidan način ali un rediteljskom smislu je ravan, bez akcenata, bez potentnih scena, bez pravog dramskog sukoba, sa glumcima koji više galerijski izlažu svoje likove nego što ih zaista igraju sa punim ubeđenjem tako da na kraju sve deluje kao karikatura. Daniel Craig je naročito slabo postavljen jer se njegov lik nimalo ne promeni do kraja priče, a LIsbeth u interpretaciji Rooney Mare prođe nekakvu transformaciju, međutim njeno snalaženje na ekranu je krajnje pretenciozno, odbojno i previše bazirano na spoljnim efektima.
Objašnjenje misterije se u određenoj meri razlikuje od ishoda u romanu i švedskom filmu, s tim što je u šokantno slaboj Zaillianovoj adaptaciji ne samo potpuno uverljivo već i nejasno. Srećom u tom trenutku, gledalac oseti da je na kraju dvoipočasovne agonije pa je samim tim već i potpuno nezainteresovan za ono što je krajnji ishod svega ovoga.
Larssonov roman je bio simpatičan populistički fenomen, a Fincher je uspeo da nam izloži sve slabosti tog romana, ne samo zato što ga je tretirao sa više poštovanja nego što bi trebalo već i zato što je potpunio izgubio nerv da prepozna filmičnost i dramski naboj u materijalu na kome radi.
Englezi i Ameri koji fejkuju švedski akcenat su posebna priča. Fincher očigledno oseća problem zbog toga što junaci govore engleski a Šveđani su i to rešava na najgori mogući način. Kroz akcenat nam stvara utisak da su oni "stranci" - problem je u tome što oni nisu "stranci", oni su Šveđani u Švedskoj i uverljivije je da govore onako kako glumci govore inače nego da se izmotavaju sa "skandinavskim" akcentom.
Fincher se u ovom filmu malo stidi što je tezgaroš, a malo pokušava da od svoje tezge napravi nešto "više", i na tom putu uspeva da potpuno promaši pravljenje pristojnog filma. Švedska ekranizacija je takođe bila slabo gledljiva ali je Danac Niels Arne Oplev barem snimao neku mešavinu TV serije i filma pa tu niko nije ni očekivao ništa naročito. Od Finchera se po defriniciji očekivalo više, ali ruku na srce, odavno je jasno da on više ništa ne može da pruži...
* 1/2 / * * * *
Ode nam Miljan Miljanić, Stari Kadar čiji su uspesi i trofeji zaboravljeni u procesu sunovrata jugoslovenskog fudbala. Zbilja nije uspeo da dovede reprezentaciju u red, ali treba imati na umu da je Miljan između ostalog doneo poslednju Realovu titulu za života najčuvenijeg navijača tog kluba - Generalisimusa Franca, i da je po relevantnosti trofeja koje je osvojio jedan od najznačajnijih trenera u istoriji našeg fudbala.
Pogledao sam RUNDSKOP Michaela R. Roskama, flamansku krimi senzaciju. Roskamov film svakako spada u red prilično neuračunljivih nizozemskih naslova kao što je bio EX-DRUMMER od pre nekoliko godina. U RUNDSKOPu stvari su istovremeno konvencionalnije i radikalnije.
S jedne strane, RUNDSKOP je film koji obiluje originalnim rešenjima. Sama priča o stočarskoj mafiji koja koristi hormone kako bi uzgajala konkurentnu i isplativu stoku ima u sebi dosta svežine i glavni junak koji zbog svoje predistorije mora da uzima ogromne količine hormona usled čega se i sam pretvara u vola je vrlo uspelo rešenje. Isto tako odnos između doušnika i policajaca ima u sebi živost i zanimljivu motivaciju.
S druge strane, Roskama očigledno opseda nizozemska sklonost ka grotesknom i ona je prisutna od predistorije glavnog junaka do celokupne atmosfere provincijske varošice na granici flamanskog i valonskog dela, do samog odnosa prema telima, kako ljudi tako i stoke. Roskam inače dosta potencira tenziju između Flamanaca i Valonaca premda "dobrih" Valonaca ima manje.
Ono što ostaje najspornije jeste tempo filma. Mislim da Roskam forsira jedan sporiji tempo koji uprkos atmosferičnosti nema previše pokrića. Štaviše, mislim da taj sporiji tempo čini jedan već ekstreman i često vrlo mučan film još hermetičnijim a čini mi se da nije bilo potrebe za takvim zahvatom.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE DOUBLE Michaela Brandta. Reč je o filmu koji je je verovatno u nekoj fazi trebalo da bude bioskopski ali je na kraju završio kao DTV i rekao bih da je ta odluka doneta u toku produkcije. Film je režirao Michael Brandt, scenarista koji inače radi u duetu sa Derek Haasom. Oni su zajedno pisali ovaj film kao i mnoge blokbastere poput WANTEDa ali očigledno nisu uspeli da se nametnu kao dovoljno velika imena i da njihovu želju za režiranjem isprati neki major studio.
THE DOUBLE je poprilično old school film o dva obaveštajca sa mračnim tajnama koji su primorani da si udruže kako bi pronašli ozloglašenog ubicu iz KGBa koji sada možda radi za FSB a možda se ponaša potpuno nepredvidivo i radi za sebe.
Mentora koji je najveći stručnjak za KGBovca igra Richard Gere a učenika Topher Grace i u načelu to je potentna podela, međuitim, reklo bi se da su Brandt i Haas zbog budžeta dosta reducirali i pojednostavili scenario. S druge strane, saradnik poput Tony Scottovog DPa Jeffrey Kimballa očigledno nije imao puno sredstava za rad i Brandtov film izgleda kao vrhunska DTV simulacija bioskopskog filma ali ne i pravi film koji bi se zaista našao u bioskopima.
Ako imamo u vidu da Brandt nije pokušavao da se nametne sa nečim čega inače nema u bioskopskim filmovima ili da oživi nekumatricu koju su studiji zanemarlili, THE DOUBLE na kraju ostaje kao teško hendikepirani surogat bioskopskog filma i ne može se ubrojati u pozitivne trendove u DTVu.
* * / * * * *
Sa dosta godina zakašnjenja pogledao sam HOLLYWOODLAND Allena Coultera, film o (samo)ubistvu George Reevesa u kome je Ben Affleck započeo svoj kambek. Nažalost, Affleck nije u glavnoj ulozi, on igra Reevesa a glavni junak je imaginarni losanđeleski private dick kog igra Adrien Brody, u vreme kada je posle uspeha sa Polanskim još uvek odavao utisak da bi mogao biti leading man. Ipak, kao što znamo, Brody nije taj kalibar i ako imamo u vidu da je scenario Paul Birnbauma upravo i najmanje zanimljiv u tim fikcionalnim delovima kroz koje nas vodi detektiv, onda HOLLYWOODLAND ne uspeva u onome što mu je osnovni zadatak a to je da nam kroz fikciju kaže istinu o Holivudu i jednom čoveku.
Na kraju filma, mi o Reevesu nismo mnogo pametniji, vidimo da je bio okružen ljudima koji su bili sposobni da mu naude i to je otprilike to.
Ne čudi da su tako živopisne ličnosti kao Toni Lanier koju igra Diane Lane i Eddie Mannix kog igra Bob Hoskins uz Reevesa zapravo glavni oslonac ovog filma. U tom smislu, Coulterovo opredeljenje da se bavi fikcijom a ne suvim biopicom o njihovom odnosu jedino je moglo imati smisla pod uslovom da je bio spreman da izađe sa nekim pravim, definitivnim rešenjem Reevesove misterije. Na kraju, on uprkos toj poštapalici sa fikcijom ostaje neodređen, neopredeljen i u krajnjoj liniji istovremeno lažan i skrupulozan.
Ako tome dodamo da uprkos tome što se dotiče istinitih događaja i prikazuje ih, Coulter mnoge "detektivske" scene postavlja kao poptuni kliše, na ivici omaža starim filmovima i samoparodije, jasno je da nije dobro postavio granicu u odnosu "filma" kao postupka i "filmske industrije" kao teme.
No, sve ove primedbe na stranu, HOLLYWOODLAND nije LA CONFIDENTIAL ali svakako jeste obavezan film za sve one koje zanima istorija Holivuda jer uprkos estetskim nedostacima govori o jednom zanimljivom slučaju, i pokazuje uzore za razne fatalne žene i beskrupulozne muževe koje smo viđali kasnije u noiru a proistekli su iz stvarnosti.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLACK DEATH Christophera Smitha. Moram priznati da mu je ovo, što se mene tiče, do sada najbolji i najzaokruženiji film. U suštini, BLACK DEATH je prilča o raznim neprijatnostima koje su hrišćani i pagani priređivali jedni drugima tokom srednjeg veka. Smith naravno pokušava da iz scenarija Dario Polonija izvuče jednu širu metaforu o tome kako se rivalske organizovane religije bore za dominaciju i kako su mali lokalni kultovi samo amplifikovana verzija velikih crkava i naravno sve to podvlači dopunskom tezom o subjektivinim psihološkim stanjima koja diktiraju ponašanje ljudi koji su glavni tvorci i egzekutori dogme, i rekao bih da ova opšta mesta Smith doživljava kao bitan deo svog iskaza. Srećom, film u osnovi funkcioniše kao ako ne u potpunosti žanrovska a ono bar žanrolika priča i izuzetno je dinamičan uz odličnu upotrebu lokacija.
Glumačka ekipa je takođe izvanredna i Smithu dosta pomaže u suštini B-podela sa A-kvalitetima kakva se može bez većih teškoća skupiti u Engleskoj. U tom smislu, posle izuzetno precenjenih žanrovskih radova, Smith najbolji rezultat pokazuje u filmu koji suštinski na nivou strukture jeste žanrovski, naročito ako imamo u vidu tradiciju WICKER MANa na koju se nadovezuje ali zapravo sam izraz je više okrenut priči i likovima. Reklo bi se da se Smith bolje snalazi u zahtevnijoj nego u kodifikovanijoj i rigidnijoj formi.
BLACK DEATH nije ništa posebno, ali je zato vrlo solidno realizovan primer ničega posebnog, a to je već za svaku pohvalu, naročito ako imamo u vidu Smithov evidentni napredak.
* * * / * * * *
Dir: Frédéric Beigbeder. France. 2012. 98mins
Household-word novelist, columnist, TV host and nightlife fixture Frédéric Beigbeder translates his sharp, dandyish persona and self-deprecating humour to the screen with agreeable flair in Love Lasts Three Years (L'Amour dure trois ans). This breezy, unpretentious comedy chronicles the imbroglios of a young literary critic embittered by divorce who hits the jackpot after writing the cynical title tome under an assumed name.
Proust and Bourgoin exude effortless chemistry.
Affectionately poking fun at Paris literary life and modern romance in a way that should tickle domestic viewers and devoted francophiles alike, Beigbeder, adapting his own 1997 novel for his directing debut, elicits appealing performances from a cast suited to flippant pronouncements. These range from finely tuned epigrams to barely veiled nods to the intractability of the human condition.
While a few of the spot-on inside jokes won't travel, the overall tone is universal enough to entertain urbanites most anywhere. A trail of successful sneak previews and a spare-but-catchy ad campaign suggest a healthy reception awaits this Jan 18th French release.
Beigbeder, who knows a certain segment of Paris as well as Woody Allen knows a certain segment of New York, fondly lampoons the inherent silliness of the flora and fauna and movers and shakers of the city's intellectual/literary/audiovisual/clubbing spheres while painting a convincing portrait of thwarted mating rituals and heartache.
Clever opening credits deftly portray the idyllic courtship and rosy marriage of Marc Marronnier (Gaspard Proust) and cover girl-pretty Anne (Elisa Sednaoui). But bliss turns to indifference and then hostility and the former lovebirds are in divorce court before the opening reel is half over. Heartbroken Marc asks the judge if he can "appeal" the divorce.
While his divorced parents (Anny Dupery, Bernard Menez) are marginally friendlier than Kirsten Dunst's folks in Melancholia, it's not hard to see why their son might have some unresolved issues in the arena of romance.
After a failed suicide attempt, Marc commits his aphorism-packed vitriol to paper, going from a clean-shaven fellow to a replica of Joaquin Phoenix in I'm Still Here in the process.
The rejection letters he receives from several venerable publishing houses are zingers but an intrepid publisher (Valerie Lemercier) decides to accept the manuscript. Not because she likes much besides the title but because she has a quota of first time authors to fill.
Because Marc is himself a literary critic, the editor knows Marc's colleagues will be merciless, so she counsels him to take a pen name. (Beigbeder cameos in the reverie that leads Marc to his pseudonym.)
When the book hits stores and climbs the bestseller list, Marc has fallen hard for his cousin's wife, Alice (sexy, crazy-like-a-fox flake Louise Bourgoin). She hates lies but he can't quite bring himself to admit that he's the real author of Love Lasts Three Years, paving the way for major problems.
Stand-up comic Proust is very appealing as Beigbeder's stand-in - Beigbeder has admitted that the source novel is more like a diary of his state-of-mind after his own divorce over 15 years ago - while Proust and Bourgoin exude effortless chemistry.
Marronnier has it in for indestructible publishing phenom Marc Levy who, as an extremely good sport, appears as himself. An amusing set piece revolves around a lit awards groupie who rates her pen-pushing conquests in the sack. Iconoclastic rapper JoeyStarr, who made his mark with French audiences in Polisse, is dryly amusing as Marc's polymorphously perverse pal, Jean-Georges.
Beigbeder has fun with the 4th wall - Marc regularly addresses the viewer no matter who else is in the frame - and juggles references from Shakespeare to The Thomas Crown Affair. The film uses key melodies by Michel Legrand with respectful bemusement at what pop culture touchstones can mean in moments of both sorrow and joy.
Vet cinematographer Yves Cape makes locations in Paris and along the Basque coast look good enough to eat whatever the state of mind of each protagonist.
Malo Mas-Mehmetologije :)
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/blog-post.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/blog-post.html)
Vrlo vešto napravljeno, zbilja.
Reprizirao sam VALKYRIE Bryana Singera. Nažalost, ni na novo gledanje mi se nije popravio utisak.
S jedne strane lepo je da posle RYANa postoji interesovanje da se snimi ozbiljan o Drugom svetskom ratu i činjenica da su se na ovom projektu združili Cruise i Singer pokazuje da mu se prišlo sa maksimalnom ozbiljnošću, međutim, rezultat je toliko slab, površan, tanak u svakom smislu, da ga samo budžet i ugled umešane ekipe čini upotrebljivim.
VALKYRIE je jedna od onih nesvesnih promocija nacizma proistekla iz neobrazovanja autora. Singer ne samo da je impresioniran imaginarijem nacizma sto u ovom filmu ne moze da prikrije, kao ni u APT PUPIL i X-MENu vec podleze onoj sada vec dosta prisutoj iluziji o casnom nacisti koji je superioran oficir, divan otac, hrabar ratnik i jasno mu je da je Hitler budala ali ili sta ce mora da mu sluzi ili mu se opire.
Stoga, meni su ovi iz VALKYRIE isti kao i oni protiv kojih se bore. Da su ustali 1933. imalo bi smisla ali 1943. oni su zapravo zeleli da spasu nemacku drzavu i nemacke kapitaliste pre svega kroz ocuvanje koliko-toliko samostalne drzave i primirje. Dakle, nisu oni bili casniji od Hitlera, cak bih rekao da je Hitler u svom ludilu isao do samog kraja za razliku od njih koji su bili oportunisti.
Rat je produzetak politike i koliko god mi vojsku tretirali kao profesiju i sl. ovi nacisti su itekako znali ciju politiku sprovode drugim sredstvima itd. Sve su to bili generali a kao sto znamo generali kad odu u penziju cesto udju u politiku jer je za dolazak do generalskog cina potrebno proci i `politicku skolu` odnosno postdiplomske studije o politickim aspektima vojnih pitanja i vice versa.
U tom smislu VALKYRIE je zalosno naivan film, narocito u sceni kada Cruise naglasi da ce prvo ukinuti koncentracione logore cim dodju na vlast. To je toliko oportuno da cak i iz ove vizure deluje kao spoj gluposti autora i perfidnosti junaka - Cruiseov lik kao da kaze `obustavimo ono sto ce nam najvise zamerati`. Da ne kazem obustavimo `ono jedino glupo` u Hitlerovom projektu.
Tim pre je Rommelovo ucesce u ovoj prici na neki nacin paradigmaticno jer on je dugo godina, to jest decenijama, profilisan kao `dobri nacista`, vrsni vojni strucnjak, strateg i sl. To je imalo dve dimenzije. Prva dimenzija je pre svega vezana za velicanje protivnika. Dakle, morao se stvoriti utisak da je pobedjen veliki protivnik, a veliki protivnik mora biti ogledalo nasih velikana, dakle divan muz, otac i strucnjak. Rommel se pokazao kao idealan za to - ucestvovao je u atentatu na Hitlera ali kao general nije imao problem da sebi objasni kako se sa vojskom obreo u DALEKOJ AFRICI. Dakle, Rommel nije bio zatecen braneci svoje ognjiste vec preko pola sveta.
Otud kao najmudriji film o ubistvu Hitlera biram potpunu fikciju, jedan od TV nastavaka DIRTY DOZENa u kome su Lee Marvin i ekipa poslati da sprece atentat na Hitlera. To je jedino sto ima smisla i nije cudno da Saveznici nikada nisu priznali nemacki pokret otpora kome BTW VALKYRIE daje omaz na kraju...
Singerov rediteljski postupak je prilično neopredeljen. On svakako u pojedinim scenama stvara tenziju, naročito u onim najjednostavnijim situacijama za postavljanje suspensea kao što je donošenje i aktiviranje bombe. Međutim, u gloalu, tenzije gotovo da nema. Kada se na oko pola filma konačno postavi bomba, ključni aspekt cele akcije a to je puč i preuzimanje vlasti dat je bez ikakve tenzije kroz puko nabrajanje događaja.
Isto tako čak ni Cruise koji dominira na ekranu i dobija najviše prostora za igru ne uspeva da izgradi pravi karakter a ostatak glumačke ekipe koja je izvrsna na papiru ne uspeva to da sprovede na ekranu. Bill Nighy doduše uspeva da šmira "ono svoje", i Tom Hollander pravi simpatičnu minijaturu ali Branagh je recimo potpuno neiskorišćen.
VALKYRIE je mogao da bude znatno bolji film, ali to nije ključni problem. Ako ostavimo po strani greške u realizaciji, ovo je film koji po prvi put načinje temu dosta rasprostranjene skepse među nacistima prema Hitleru. Naravno, sam von Stauffenbergov plan je ekranizovan više puta pre ovog filma, ali do sada nije bilo filma ovako visokih ambicija i široke distribucije koji je pokušavao da zađe iza one već uspostavljene slike o nacističkoj Nemačkoj kao monolitnom režimu u kome nije bilo nikakvih trzavica i opozicije.
Umesto toga, Singer nam prikazuje novu vrstu klišea gde se maltene sukobe nacisti idealisti sa nacistima budalama, ali u tom crno-belom pogledu na stvari, on po prvi put posle Hitlerove kinematografije stvara ideal naciste na ekranu, pokazujući da su danas oni u najmanju ruku pretvoreni iz istorijske činjenice u puke filmske miteme.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam THE RECKONING Paul McGuigana, ekranizaciju romana Barry Unswortham dobitnika Bookerove nagrade, i na novo gledanje ostavio mi je snažniji utisak nego na prvo. McGuigan je uspeo da napravi izuzetno vešt spoj estetizacije i realizma kad je reč o pristupu četrnaestovekovnoj Engleskoj, sa glumcima koji su sposobni da odigraju ta oba efekta i izuzetnim lokacijama.
Glavni McGuiganovi glumci imaju movie star looks ali ni Paul Bettany ni Tom Hardy ni Gina McKee ne deluju deplasirano kada se smeste uz face koje prolaze kao srednjevekovna sirotinja. Jedini koji u toj podeli štrči u izvesnoj meri je Vincent Cassel koji nedovoljno brani svoj lik glavnog negativca.
McGuigan prevashodno jako vešto vlada ritmom tako da u scenama pozorišne igre koje su integrisane u samui priču i imaju ključnu ulogu on uspeva da udahne izuzetnu energiju naivnim srednjevekovnim moralitetima i na neki način THE RECKONING je izuzetno ubedljivo objašnjenje značaja pozorišta u tadašnjem društvu. U izvesnom smislu, deluje gotovo paradoksalno da je McGuiganov film možda efektniji put za objašnjavanje srednjevekovnog pozorišta od pozorišta samog.
S druge strane, pozorišnici u ovom filmu dele neke od ambicija sa savremenim teatarskim stvaraocima ali McGuigan u Unsworthovom romanu stvara ambijent u kome ta ambicija može da se ostvari u potpunosti. No, upravo u domenu odnosa prema teatru, THE RECKONING dostiže možda i najznačajnije domete na idejnom planu.
Drugi značajan idejni plan je politika koju Unsworth i McGuigan pokazuju kao izuzetno savremenu iako je srednjevekovna - sa zločinom koji se toleriše dok od zločinca ima koristi i okretanjem tih dela protiv kad mu prođe rok trajanja. U tom smislu, THE RECKONING ne nudi tipičan prikaz Srednjeg Veka sa histeričnim strahom od crkve i kuge već je znatno smireniji i nudi likovima više opcija.
Sve do samog kraja THE RECKONING stoji kao vrlo ubedljiv i uzbudljiv film a ni kraj ga ne devalvira previše. Uprkos tome što poslednjih godina impresionira radovima kao što su film PUSH i serija SHERLOCK, McGuigan nikada kasnije nije imao film ovakvog dometa i ambicije. Ipak, ako imamo u vidu da je najbolje radove imao pre odlaska u Holivud, ostaje nada da će sa dobrim radovima nastaviti i sada kada više nije tamo.
* * * 1/2 / * * * *
1990. je izašao TV film THE PLOT TO KILL HITLER prilično ambiciozan film sniman na hrvatskom lokacijama koje spontano evociraju atmosferu nacističke Nemačke, naročito u tom trenutku.
Von Stauffenberga igra Brad Davis, koga znamo iz MIDNIGHT EXPRESSa gde je ostvario jednu od najupečatljivijih uloga u istoriji, a ovde je verovatno najgori glumac u podeli, sa teatralnom i početničkom glumom kakva se ne bi očekivala od glumca u punoj zrelosti. Nažalost, ovo je bila jedna od Davisovih poslednjih uloga pa ne čudi da je pred svoj prerani kraj bio dosta daleko od najbolje forme.
Reditelj Lawrence Schiller je stara televizijska faca i svakako je u rediteljskom smislu imao i uspelijih izdanja od THE PLOT TO KILL HITLER. Međutim, na nivou realizacije, ako se izuzme Davisova skandalozna gluma na svim nivoima, reč je o TV filmu koji stoji relativno pristojno.
Ono što su razlike u odnosu na VALKYRIE pored formalnih a to je da THE PLOT TO KILL HITLER kreće iz flešbeka, i da se na kraju izneti istorijski podaci recimo za generala Fromma razlikuju, i sam prikaz Frommovog stava se razllikuje. Kod Singera je Fromm drugačiji, karikaturalniji nego kod Elkinsa, i dok je kod Elkinsa on donekle tolerantan prema ideji puča on ne traži da bude glavnokomandujući vojske već samo da ne bude sklonjen. To je najkrupnija razlika u iznošenju istorijskih činjenica.
Otsale se razlliku u detaljima, recimo kod Elkinsa je Rommel uključeniji a Goebbels ne stavi cijanid pod jezik već ga spremi u džep za svaki slučaj.
U pogledu "ukidanja logora" i ovde Stauffenberg inisitira na tome ali ipak u drugačijem kontekstu, više pragmatično u smislu da je to stvar "nemačke unutrašnje politike koja iritira Saveznike". Isto tako Elkins uvodi motiv straha aristokratije i old money ekipe od Himmlera i njegovog izrazito antiaristokratskog stava. Očigledno je da deo nemačke elite uprkos famoznom "dogovoru elita" nije simpatisao socijalistički aspekt nacionalsocijalizma ali mu je on odgovarao u periodu planske privrede kao vid represije koji je omogućio izvesne vidove tehnološkog i infrastrukturnog progresa kao i razvoj vojne industrije. Dakle, Elkins načinje pričo o klasnoj raslojenosti u samom vrhu Trećeg Rajha i otud je automatski produbljeniji od Singerovog filma.
Zanimljiva razlika između dva filma je to što Von Stauffebnerg kod Singera ima nerazdvojnog ađutanta kao i u drugim ekranizacijama, i kod Singera je jasna homoerotska dimenzija, naročito kada ađutant primi metak umesto starešine otpozadi na streljanju što je navedeno kao istorijska činjenica a kod Elkinsa je prikazano obično streljanje. Ovde nema ađutanta uopšte, von Haeften se ne pojavljuje ali se zato homoerotizam čuva za Axel von dem Busschea koji je takođe bio umešan i istorijski je potvrđen kao činilac. Axela igra mladi Rupert Graves, i prikazan je kao anđeoski lik što je i logično ako imamo u vidu da je Axel u dva navrata trebalo da ubije Hitlera zahvaljujući svojoj fizičkoj lepoti, naime plan je bio da se detonira na "modnoj reviji" novih zimskih uniformi. U svakom slučaju, von Haeftenovu toplinu zamenjuje Axelov anđeoski lik.
Ironija sudbine je takva da je Axel jedini imao hrabrosti da se samoubije da i se rešio Hitlera a od cele ekipe je on jedini preživeo rat i kasnije posle rata uspeo da se izuzetno afirmiše kao stručnjak i diplomata.
Uprkos razumevanju konflita između katoličke aristokratije i nacističke partije, ipak ni THE PLOT TO KILL HITLER ne prikazuje Clausa Von Stauffenberga kao nacionalistu i tek uzdržanog Hitlerovog simpatizera koji je takođe verovao u pokoravanje i kolonizaciju istočnoevropskih naroda, naročito Poljaka i delio nacionalističke ideale sa nacistima.
Otud je THE PLOT TO KILL HITLER za nijansu politički zreliji od VALKYRIE ali je sa druge strane u svojoj nenamernoj pronacističkoj dimenziji VALKYRIE bliži suštinskoj Von Stauffenbergovoj odanosti pojedinim nacističkim idealima.
Istorija pokazuje dakle da je Von Strauffenberg bio priličan bećar, a anglo-američki filmovi o njemu bave se prevashodno glorifikacijom. Razlog za to možda leži u tome što su ratni filmovi ovog profila u američkoj kinematografiji još uvek preskupi da bi se bavili tako provokativnim likovima ambivalentnih ideoloških gledišta.
http://www.cracked.com/article_19634_5-badass-movie-heroes-who-were-actually-just-really-lucky.html (http://www.cracked.com/article_19634_5-badass-movie-heroes-who-were-actually-just-really-lucky.html)
Ajd što ne zna da glumi, al što je budaletina... (http://www.tmz.com/2012/01/18/mark-wahlberg-911-flight-93-hijackers-fight/)
Evo šta Stari Kadar kaže o stanju u sredstvima javnog informisanja.
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Ne-treba-svako-bas-sve-da-zna.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Ne-treba-svako-bas-sve-da-zna.sr.html)
Frederic Beigbeder's film follows the hijinks of a young literary critic who meets his cheeky match at his grandmother's funeral.
Writer-turned-filmmaker Frederic Beigbeder offers up a lively, occasionally hilarious, but ultimately forgettable French rom-com with his aphoristically titled debut, Love Lasts Three Years (L'Amour dure trois ans). Adapted from his own 1997 novel, this tongue-in-cheek tale of amour fou (or amour faux) features flashy direction and a spirited turn by It Girl Louise Bourgoin (A Happy Event), but is also a tad too generic, not to mention overtly misogynistic in ways that could only perhaps fly in Gaul. EuropaCorp release will definitely score points at home (it nearly tied Dragon Tattoo for opening day box office, despite having being released on half the prints), while overseas action for this well-tread genre should be predominantly Francophone.
our editor recommends
Searching for Sugar Man: Sundance Film Review
Wish You Were Here: Sundance Film Review
Intellectual-cum-celebrity Beigbeder is widely known in France for his multiple radio and TV appearances (including a film criticism show he hosts on Canal Plus), as well as for his bestselling novels Windows on the World and 99 francs (which he adapted to the screen for director Jan Kounen). Witty, goofy and publicly irreverent, he's managed to concoct a credible alter ego with his film's would-be hero, Marc Maronnier (Gaspard Proust), a young literary critic whose marriage goes kaput in a rapid-fire and cleverly executed opening sequence.
But things somewhat look up for Marc when he meets his cheeky match, the gorgeous and vivacious Alice (Bourgoin), at his grandmother's funeral. The fact that Alice is living with Marc's cousin (Nicolas Bedos) doesn't seem to pose a problem for either of them – the question is barely evoked – and they eventually begin an affair. The only real hitch is that Marc happens to be the author of an immensely popular book (also called Love Lasts Three Years) published under a pseudonym – a secret he tries to hide from his squeeze, who finds the text to be juvenile and lame.
In that sense she's quite on the money, and the various aphorisms that graze the voiceover and dialogues, when they're not CGI'd onto the screen, run the gamut from cute ("In the 21st century, love is an unanswered SMS") to questionable ("Adultery makes one an adult") to undeniably sexist: When Marc's brutish buddy (Joey Starr) reveals, quite predictably, that he's decided to turn gay, he says it's because he's "sick of being annoyed by bitches." Another scene has the pals providing intellectual commentary on the pubic hair of female passersby, turning them into the snotty Parisian equivalents of construction workers on a lunch break.
Obviously, all the testosterone-fueled gags and chauvinist diatribes are meant to hide the fact that Marc is undeniably in love, and the narrative soon streamlines ahead to a conclusion rehashed from any number of romantic comedies. More intriguing, and definitely funnier, is the troubled relationship Marc has with his publisher (played by a straight-faced Valerie Lemericer), who seems to be the only character in the movie not to take him at his, um, word.
Stand-up comic Proust (who, like Marc, is no descendant of the great French writer) does a good job delivering Beigbeder's snarky dialogues in deadpan fashion. Bourgoin offers up her usual mix of spice and sultriness, though Alice remains an altogether shallow character.
Slickly shot by Bruno Dumont's regular director of photography, Yves Cape, and featuring music and a live performance by New Wave composer Michel Legrand, the production is well-stocked and energetic, if not exactly original. Sets include a number of swanky Paris apartments (including one with an indoor swimming pool), which may partially explain why all these wealthy intellos only have one thing to worry about.
Opens: In France (January 18)
Production companies: The Film, Akn Productions, EuropaCorp, France 2 Cinema, Scope Pictures
Cast: Louise Bourgoin, Gaspard Proust, JoeyStarr, Jonathan Lambert, Frederique Bel, Nicolas Bedos, Elisa Sednaoui
Director: Frederic Beigbeder
Screenwriters: Christophe Turpin, Gilles Verdiani, Frederic Beigbeder, based on his novel L'Amour dure trois ans
Producers: Michael Gentille, Alain Kruger
Director of photography: Yves Cape
Production designer: Christian Marti
Music: martin Rappeneau
Costume designer: Marie-Laure Lasson
Editor: Stan Collet
Sales Agent: EuropaCorp
No rating, 97 minutes
Pogledao sam nemački TV film STAUFFENBERG scenariste i reditelja Jo Baiera u kome Clausa Von Stauffenberga igra Sebastian Koch, jedna od najvećih zvezda nemačkog filma. STAUFFENBERG je bliži istorijskim podacima od THE PLOT TO KILL HITLER ali mu je po strukturi identičan, ponovo priča sve u jednoj velikoj retrospekciji. Kad je reč o prikazivanmju Von Stauffenbergovog lika, ovde su njegove simpatije prema nacizmu nagoveštenije, mada ne u meri u kojoj je on bio sklon da ih nagovesti inače.
Koch je filmska zvezda pa tako i igra Stauffenberga, vrlo glamurozno ali Baier, uprkos solidnom production valueu ipak nije naročito vešt ni kao scenarista ni kao reditelj tako da ovaj film ne nudi ni kvalitet ni uverljivost već deluje prilično naivno u pojedinim deonicama a sam način na koji su pučisti hteli da svrgnu Hitlera čak nije ni jasan što se ipak nije javljalo kao problem u prethodnim filmovima koje sam gledao na ovu temu.
Otud je STAUFFENBERG uprkos tome što načinje temu Stauffenbergovih naklonosti prema nacizmu ipak najslabiji od ovog triptiha na tu temu. Ipak, Stauffenberg se pojavljuje kao lik i tema u još dosta filmova i televizijskih radova, naročito u Nemačkoj.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fnovikadrovi.net%2FphpBB3%2Fstyles%2Fsubsilver2%2Fimageset%2Fen%2Ficon_post_report.gif&hash=6b5f85e775854fe3c3e4f027cf9a785e32fc2b93) (http://novikadrovi.net/phpBB3/report.php?f=10&p=10187)
Culture
Books
Science fiction
Haunted by The Handmaid's Tale
It has been banned in schools, made into a film and an opera, and the title has become a shorthand for repressive regimes against women
The Handmaid's Tale, English National Opera
'The book appeared in Canada in the fall of 1985 to baffled and sometimes anxious reviews' ... the English National Opera production of The Handmaid's Tale, 2003. Photograph: Tristram Kenton
Some books haunt the reader. Others haunt the writer. The Handmaid's Tale has done both.
The Handmaid's Tale has not been out of print since it was first published, back in 1985. It has sold millions of copies worldwide and has appeared in a bewildering number of translations and editions. It has become a sort of tag for those writing about shifts towards policies aimed at controlling women, and especially women's bodies and reproductive functions: "Like something out of The Handmaid's Tale" and "Here comes The Handmaid's Tale" have become familiar phrases. It has been expelled from high schools, and has inspired odd website blogs discussing its descriptions of the repression of women as if they were recipes. People – not only women – have sent me photographs of their bodies with phrases from The Handmaid's Tale tattooed on them, "Nolite te bastardes carborundorum" and "Are there any questions?" being the most frequent. The book has had several dramatic incarnations, a film (with screenplay by Harold Pinter and direction by Volker Schlöndorff) and an opera (by Poul Ruders) among them. Revellers dress up as Handmaids on Hallowe'en and also for protest marches – these two uses of its costumes mirroring its doubleness. Is it entertainment or dire political prophecy? Can it be both? I did not anticipate any of this when I was writing the book.
I began this book almost 30 years ago, in the spring of 1984, while living in West Berlin – still encircled, at that time, by the Berlin Wall. The book was not called The Handmaid's Tale at first – it was called Offred – but I note in my journal that its name changed on 3 January 1985, when almost 150 pages had been written.
That's about all I can note, however. In my journal there are the usual writerly whines, such as: "I am working my way back into writing after too long away – I lose my nerve, or think instead of the horrors of publication and what I will be accused of in reviews." There are entries concerning the weather; rain and thunder come in for special mentions. I chronicle the finding of puffballs, always a source of glee; dinner parties, with lists of those who attended and what was cooked; illnesses, my own and those of others; and the deaths of friends. There are books read, speeches given, trips made. There are page counts; I had a habit of writing down the pages completed as a way of urging myself on. But there are no reflections at all about the actual composition or subject matter of the book itself. Perhaps that was because I thought I knew where it was going, and felt no need to interrogate myself.
I recall that I was writing by hand, then transcribing with the aid of a typewriter, then scribbling on the typed pages, then giving these to a professional typist: personal computers were in their infancy in 1985. I see that I left Berlin in June 1984, returned to Canada, wrote through the fall, then spent four months in early 1985 in Tuscaloosa, Alabama, where I held an MFA chair. I finished the book there; the first person to read it was a fellow writer, Valerie Martin, who was also there at that time. I recall her saying: "I think you've got something here." She herself remembers more enthusiasm.
From 12 September 1984 to June 1985 all is blank in my journal – there is nothing at all set down, not even a puffball – though by my page-count entries it seems I was writing at white-hot speed. On 10 June there is a cryptic entry: "Finished editing Handmaid's Tale last week." The page proofs had been read by 19 August. The book appeared in Canada in the fall of 1985 to baffled and sometimes anxious reviews – could it happen here? – but there is no journal commentary on these by me. On 16 November I find another writerly whine: "I feel sucked hollow." To which I added: "But functional."
The book came out in the UK in February 1986, and in the United States at the same time. In the UK, which had had its Oliver Cromwell moment some centuries ago and was in no mood to repeat it, the reaction was along the lines of, "Jolly good yarn". In the US, however – and despite a dismissive review in the New York Times by Mary McCarthy – it was more likely to be: "How long have we got?"
Stories about the future always have a "what-if" premise, and The Handmaid's Tale has several. For instance: if you wanted to seize power in the US, abolish liberal democracy and set up a dictatorship, how would you go about it? What would be your cover story? It would not resemble any form of communism or socialism: those would be too unpopular. It might use the name of democracy as an excuse for abolishing liberal democracy: that's not out of the question, though I didn't consider it possible in 1985.
Nations never build apparently radical forms of government on foundations that aren't there already. Thus China replaced a state bureaucracy with a similar state bureaucracy under a different name, the USSR replaced the dreaded imperial secret police with an even more dreaded secret police, and so forth. The deep foundation of the US – so went my thinking – was not the comparatively recent 18th-century Enlightenment structures of the republic, with their talk of equality and their separation of church and state, but the heavy-handed theocracy of 17th-century Puritan New England, with its marked bias against women, which would need only the opportunity of a period of social chaos to reassert itself.
Like any theocracy, this one would select a few passages from the Bible to justify its actions, and it would lean heavily towards the Old Testament, not towards the New. Since ruling classes always make sure they get the best and rarest of desirable goods and services, and as it is one of the axioms of the novel that fertility in the industrialised west has come under threat, the rare and desirable would include fertile women – always on the human wish list, one way or another – and reproductive control. Who shall have babies, who shall claim and raise those babies, who shall be blamed if anything goes wrong with those babies? These are questions with which human beings have busied themselves for a long time.
There would be resistance to such a regime, and an underground, and even an underground railroad. In retrospect, and in view of 21st-century technologies available for spywork and social control, these seem a little too easy. Surely the Gilead command would have moved to eliminate the Quakers, as their 17th-century Puritan forebears had done.
I made a rule for myself: I would not include anything that human beings had not already done in some other place or time, or for which the technology did not already exist. I did not wish to be accused of dark, twisted inventions, or of misrepresenting the human potential for deplorable behaviour. The group-activated hangings, the tearing apart of human beings, the clothing specific to castes and classes, the forced childbearing and the appropriation of the results, the children stolen by regimes and placed for upbringing with high-ranking officials, the forbidding of literacy, the denial of property rights: all had precedents, and many were to be found not in other cultures and religions, but within western society, and within the "Christian" tradition, itself. (I enclose "Christian" in quotation marks, since I believe that much of the church's behaviour and doctrine during its two-millennia-long existence as a social and political organisation would have been abhorrent to the person after whom it is named.)
The Handmaid's Tale has often been called a "feminist dystopia", but that term is not strictly accurate. In a feminist dystopia pure and simple, all of the men would have greater rights than all of the women. It would be two-layered in structure: top layer men, bottom layer women. But Gilead is the usual kind of dictatorship: shaped like a pyramid, with the powerful of both sexes at the apex, the men generally outranking the women at the same level; then descending levels of power and status with men and women in each, all the way down to the bottom, where the unmarried men must serve in the ranks before being awarded an Econowife.
The Handmaids themselves are a pariah caste within the pyramid: treasured for what they may be able to provide – their fertility – but untouchables otherwise. To possess one is, however, a mark of high status, just as many slaves or a large retinue of servants always has been. Since the regime operates under the guise of a strict Puritanism, these women are not considered a harem, intended to provide delight as well as children. They are functional rather than decorative.
Three things that had long been of interest to me came together during the writing of the book. The first was my interest in dystopian literature, an interest that began with my adolescent reading of Orwell's Nineteen Eighty-Four, Huxley's Brave New World and Bradbury's Fahrenheit 451, and continued through my period of graduate work at Harvard in the early 1960s. (Once you've been intrigued by a literary form, you always have a secret yen to write an example of it yourself.) The second was my study of 17th and 18th-century America, again at Harvard, which was of particular interest to me since many of my own ancestors had lived in those times and in that place. The third was my fascination with dictatorships and how they function, not unusual in a person who was born in 1939, three months after the outbreak of the second world war.
Like the American revolution and the French revolution, like the three major dictatorships of the 20th century – I say "major" because there have been more, Cambodia and Romania among them – and like the New England Puritan regime before it, Gilead has utopian idealism flowing through its veins, coupled with a high-minded principle, its ever-present shadow, sublegal opportunism, and the propensity of the powerful to indulge in behind-the-scenes sensual delights forbidden to everyone else. But such locked-door escapades must remain hidden, for the regime floats as its raison d'être the notion that it is improving the conditions of life, both physical and moral; and like all such regimes, it depends on its true believers.
I was perhaps too optimistic to end the Handmaid's story with an outright failure. Even Nineteen Eighty-Four, that darkest of literary visions, does not end with a boot stamping on a human face for ever, or with a broken Winston Smith feeling a drunken love for Big Brother, but with an essay about the regime written in the past tense and in standard English. Similarly, I allowed my Handmaid a possible escape, via Maine and Canada; and I also permitted an epilogue, from the perspective of which both the Handmaid and the world she lived in have receded into history. When asked whether The Handmaid's Tale is about to "come true", I remind myself that there are two futures in the book, and that if the first one comes true, the second one may do so also.
Culture
Television & radio
Sherlock
Series: Saturday interview
Previous | Index
'There is a clue everybody's missed': Sherlock writer Steven Moffat interviewed
So, Steven Moffat, writer of Sherlock and Doctor Who, what really happened when Holmes plunged to his death last Sunday? We have all, he says, missed one vital clue ...
reddit this
Comments (218)
Stuart Jeffries
Stuart Jeffries
guardian.co.uk, Friday 20 January 2012 18.15 GMT
Article history
Steven Moffat, writer of Sherlock
'So many people theorising about Sherlock's death online – and they missed the clue' ... Steven Moffat, writer of Sherlock. Photograph: Martin Argles for the Guardian
How did Sherlock Holmes survive that death plunge? If, indeed, he did. Perhaps the falling body was Moriarty in a Sherlock mask? Or maybe pathologist Molly supplied a corpse to throw from the roof? Who or what lies in the grave over which Martin Freeman's Dr Watson delivered the lovely soliloquy that made around 7.9 million Britons' stiff upper lips tremble on Sunday night?
Steven Moffat eyes me guardedly from his living room sofa at his home near London's Kew Gardens. Why don't you just tell me how Sherlock survived, then you can go back to your study to write some more Doctor Who? "Christ, no!" says Moffat, grinning. A-ha! So that implies Sherlock has survived. (Not such a brilliant deduction: it's hard to imagine a third series without the hero.)
"There is a clue everybody's missed," he says tantalisingly. "So many people theorising about Sherlock's death online – and they missed it! We've worked out how Sherlock survives, and actually shot part of what really happened. It all makes sense." In this, he argues, he and co-writer Mark Gatiss have gone one better than Doyle. "He cheated outrageously. He has Watson deduce that Holmes fell off a waterfall. But there was no body. And it only means one thing in a detective show when there's no body." That the victim survived. So you set yourself the test of killing off Sherlock, putting his corpse in plain view and then bringing him back from the dead to watch his own funeral? "Yes. We had to have Holmes dying in Watson's arms – and get away with that, which we have." But how? Moffat sips his tea silently.
Sherlock will be back for a third series of three 90-minute episodes, hopefully before the year is out, he says. Only then will we know how Moffat, the 50-year-old Scot who masterminds two of the BBC's most successful franchises (he is co-creator and an executive producer on Sherlock as well as lead writer and executive producer on Doctor Who), brought Holmes back from the dead. "My problem is that the audience is more fiction-literate than ever. In Shakespeare's day, you probably expected to see a play once or twice in your life; today you experience four or five different kinds of fiction every day. So staying ahead of the audience is impossible."
Moffat believes the popularity of the two shows suggests reports of dumb Britain are exaggerated. "They are very clever shows, but they also fetishise cleverness. Cleverness is the superpower. So I get irritated when people say on Twitter: 'It's too complicated. I'm not following it.' Well, you could try putting your phone down and watching it."
But surely he's just writing shows for kids and TV-infantilised adults? How can these be more intellectually demanding than adult dramas? "Honestly? I think we beat them hands down. Anything can be addressed to a child audience – you just have to write it better. The restriction with Doctor Who is that you have to get on with it because it's an adventure story. You can discuss anything. We've had a suicide in it. You just have to do it clearly and honestly and with enough integrity that children will watch it and understand it, and parents will be happy that they do so."
Moffat suspects Sherlock has overwhelmingly the same audience as Doctor Who. "Sherlock is Doctor Who but an hour later in the TV schedules. Not two hours later, one hour."
Doesn't Moffat want to write grown-up stuff for two hours later? "Not really. Writing for adults often means just increasing the swearing – but find an alternative to swearing and you've probably got a better line." He says he did write grown-up stuff – Joking Apart in the 90s and Coupling in the 00s, sitcoms that riffed on his own sexual history. "You could say they were adult. Or maybe they were more childish than what I'm writing now."
Sherlock originated when Moffat and Gatiss, who were working in Cardiff on Doctor Who, discovered a shared fondness for Doyle's detective on train journeys back to London. Their idea was to free Holmes from his heritage-industry prison. He would lose his deerstalker and tweeds, but gain a smartphone and nicotine patches. He wouldn't say: "Elementary, my dear Watson." He would be younger, and technologically cutting-edge – just as Doyle had written him.
"We wanted to bring him out of the faux-Victorian fog and see him for what he is. Sherlock Holmes is really that posh freak from a wealthy family, that scary boffin crime-solver who lives in your town. Then Watson the ex-soldier, invalided out of the war in Afghanistan, coming home a bit bored because he'd rather be back at the front. So solving crimes with a psychopath excites him.
But how did Moffat and Gatiss solve the most vexing mystery, Sherlock's sex life? "There's no indication in the original stories that he was asexual or gay. He actually says he declines the attention of women because he doesn't want the distraction. What does that tell you about him? Straightforward deduction. He wouldn't be living with a man if he thought men were interesting."
Moffat is not saying that Sherlock, like Austin Powers, misplaced his mojo. "It's the choice of a monk, not the choice of an asexual. If he was asexual, there would be no tension in that, no fun in that – it's someone who abstains who's interesting. There's no guarantee that he'll stay that way in the end – maybe he marries Mrs Hudson. I don't know!"
In the latest series' first episode, Holmes was sexually discombobulated by a lesbian dominatrix who strips off in order to arouse Sherlock's sexuality from its dogmatic slumbers. I couldn't find any of this in Doyle's story A Scandal in Bohemia, from which the episode was adapted. Indeed, Moffat and Gatiss's treatment drove one critic, Jane Clare Jones writing in the Guardian, to suggest they had created a misogynistic throwback. In the original story, Irene Adler is an adventuress who outwits Holmes; in Sherlock, as Jones put it: "She's become a high-class dominatrix saved only from certain death by the dramatic intervention of our hero." She added: "While Doyle's original is hardly an exemplar of gender evolution, you've got to worry when a woman comes off worse in 2012 than in 1891."
Moffat, unsurprisingly, doesn't agree. "In the original, Irene Adler's victory over Sherlock Holmes was to move house and run away with her husband. That's not a feminist victory." He says he found Jones's argument "deeply offensive". "Everyone else gets it that Irene wins. When Sherlock turns up to save her at the end it's like Eliza Dolittle coming back to Henry Higgins in My Fair Lady: 'OK, I like you, now let me hack up these terrorists with a big sword.'
"You could only draw conclusions about my personal sexual politics if you proceed from the assumption that I was presenting the characters as the way it is and the way it ought to be. But both are clearly defined as deranged – it's love among the mad. He's a psychopath, so is she. She's prepared to throw him to the dogs until he works out the code, he's prepared to let her nearly get executed. They're not really going to buy a house and a Volvo together. I'm not saying this is how people should date!"
It's not the first time Moffat has been accused of sexism in his writing. He wrote a storyline recently about Doctor Who's mother. "I was called a misogynist because I was reducing women to mothers. 'Reducing women to mothers' – now there is possibly the most anti-women statement I've heard."
Jones also charged that during his stewardship of Doctor Who (he took over as head writer from Russell T Davies in 2008) Moffat plucked women characters "from a box marked 'tired old tropes' (drip/scold/temptress/earth mother to name but a few), and his consequent failure to sketch a compelling central dynamic between the lead and his companion has seriously affected the show's dramatic power."
Moffat balks at this. "River Song? Amy Pond [two leading Doctor Who women characters he created]? Hardly weak women. It's the exact opposite. You could accuse me of having a fetish for powerful, sexy women who like cheating people. That would be fair."
Moffat strives to ignore detractors. "I try not to go online much. They're always gunning for me." When he made Moriarty Irish, he was charged with betraying Doyle. But Moffat and Gatiss feel free to take liberties. When actor and playwright William Gillette wrote the first stage adaptation, he cabled Doyle, "Can I marry Holmes?" Doyle replied "You may marry him, or murder, or do what you like with him." But, Moffat says, they are true to the original's spirit. "Our own fanboyness about Sherlock Holmes means that there are absolute limits to what we do. Ours is an authentic version of Sherlock Holmes."
Moffat was born in Paisley, near Glasgow in 1961. After an MA in English, he became a secondary school English teacher in Greenock. His TV break came in the late 80s, thanks to Harry Secombe. The former Goon visited Thorn Primary School in Johnstone, Renfrewshire, to film his religious show, Highway. Moffat's father, Bill, the school's headmaster, allowed the show's producers to film there on the condition that they read his son's script for a TV series about a school newspaper. This became ITV's Press Gang. During its six-year run, Moffat's first wife left him for another man. He plundered that break-up for his next project, the BBC sitcom Joking Apart, about a sitcom writer and the rise and fall of his relationship. In later sitcoms Chalk (set in a school) and Coupling (which satirised male commitment phobia), he mined his own biography again.
"I write the kind of stuff I'd like to watch," he says. Ever since he fulfilled a childhood dream in 2004 and was hired to write for Doctor Who, that stuff has been, he says, "action, mystery, suspense, adventure – all those things, opposed to a deep analysis of the failures of the human heart that I could never possibly write." Why not? "Who wants to read the angst-ridden ravings of a middle-class successful writer who has had his two dream jobs – writing Doctor Who and Sherlock?"
When Moffat took over from Davies as Doctor Who's head writer, he was in Hollywood, having been contracted to write three Tintin films for Steven Spielberg. He walked out on Spielberg – what a thing to have on his CV! "I felt really guilty. Far from swaggering out of the building saying, 'I don't care about your damn movie', I felt haunted with guilt because I was the villain. I'm glad they used some of my script in the first film. Steven was lovely about it. He could have sued me."
Isn't choosing British TV over Hollywood nuts, career-wise? "Not really. I think TV is pushing ahead. It used to be we make TV on video and they remake it on 35mm. We all now work in high-def, we all have the same cameras. You can get things made the same year you think of it, rather than 12 years later. We can make three Sherlock films in the time it takes Hollywood to have lunch."
Time for one last question. It's the cyclist who knocked Watson over as "Holmes" lay crushed on the pavement who holds the key to the mystery, isn't it? Or Mycroft, Sherlock's estranged brother? Moffat shakes his head with a grin. He's enjoying this. And enjoying more, no doubt, getting away with Sherlock's murder.
Pogledao sam EL MAL AJENO Oskara Santosa, produkciju Alejandra Amenabara iz 2010. godine koja u sebi ima elemente supernatural trilera ali u suštini to ipak nije. EL MAL AJENO je melodrama o lekaru koji u jednom trenutku otkriva sposobnost da isceljuje ljude ali spoj njegove već prisutne rezigniranosti i nekih nusefekata te supermoći uskoro počinju da mu pretvaraju život u pakao.
Oskar Santos uspeva prilično dobro da zaintrigira i payoff je možda presuptilan za moj ukus, mada možda je i bolje da ostane ovako apstraktno nego da se uđe u konkretizaciju bez pokrića u dobroj ideji. Puls filma otud pre svega od intrige a egzekucija uje vrhunska i vrlo glossy.
Sam prikaz bolničkog života mi je bio malo neuverljiv. Naime, Noriegin lik je kao neki lekar opšte prakse koji leči sve vrste bolesti dok ne stekle isceliteljske moći, i svaku od tih bolesti leči sa veštinom specijaliste. Možda je to neka podela rada u španskim bolnicama sa kojom ja nisam upoznat ali to mi je prilično zamsetalo jer mi se čini da je svuda prisutna birokratizovanost zdravstva morala imati neku ulogu u jednom filmu sa ovako specifičnom temom.
EL MAL AJENO nije veliki film ali je vešto realizovan, atmosferičan i zaslužuje pažnju kao jedno sporedno Euro-ostvarenje.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE ARTIST Michela Hazanaviciusa. Još od njegovog CLASSE AMERICAINE je bilo jasno da je on sklon eksperimetima na temu klasičnog Holivuda a serija komedija OSS117 je pokazala da njegove sposobnosti daleko prevazilaze ravan DEAD MEN DON'T WEAR PLAID i da je on spreman za znatno veća dela, ponovo oslonjen na izuzetno duhovitu i tehnički superiornu polemiku sa klasicima repertoarskog filma. Međutim, OSS117 su pored statusa megahita po svom profilu bioli filmovi koji nisu shvaćeni ozbiljno. Srećom, prvo je Jean Dujardin počeo da igra u sve avangardnijim i provokativnijim filmovima a onda su on i Hazanavicius zajedno uspeli da se izbore za visokobudžetni film kakav je THE ARTIST.
THE ARTIST je nastao u formi nemog filma. Naravno, kako je reč o nemom filmu snimljenom u savremenim okolnostima, Hazanavicius se poigrava sa tonom međutim, u suštini nikada ne odstupa od forme ortodoksnog nemog filma sa natpisima umesto dijaloga a te natpise koristi vrlo malo, čak mnogo manje nego što su ih koristili autori nemih filmova.
Nemi filmovi se danas mahom konzumiraju kao klasici komedije i ponešto od značajnih autora se masovnije prikazuje u formi inserata, međutim, ljudi koje zanima istorija filma znaju da su autori nemih filmova u njima pričali vrlo kompleksne priče, sa razvijenim karakterima, i da su te priče i po svojoj složenosti i po utisku koje su ostavljale na gledaoca daleko prevazilazile humor Charlie Chaplina i Buster Keatona. Ipak, teško je izbeći poistovećivanje nemog filma sa komedijom, uostalom, i sama odluka da se danas snima nemi film sama po sebi deluje kao vic, pa i THE ARTIST u sebi ima dosta komedije. To ne čudi ako imamo u vidu da je Hazanvicius sklon humoru. Međutim, isto tako, THE ARTIST ima i dosta ozbiljnih karaktera i opipljivih emocija.
Guy Maddin je u svojim filmovima oživeo nemi film kao umetničku formu ali je uspevao da ga artikuliše uglavnom u hermetičnim izdanjima. THE ARTIST je međutim film koji može da komunicira sa najširom publikom, pitanje je samo koliko je najšira publika danas raspoložena za u vrstu rizika, ali ovog šuta to čak nije ni pitanje da li je umetničko delo naišlo na strpljivu publiku ili ne, već je komunikativnost THE ARTISTa nešto što se teško može osporiti.
Nije Hazanavicius prvi reditelj koji je snimio dugometražni nemi film koji ima umetničku vrednost i može da komunicira sa publikom, međutim, sasvim sigurno je jedini koji je u ovom trenutku kada nemi film više nije standard uspeo da snimi tako nešto i po tome je THE ARTIST jedinstveno ostvarenje i predstavlja korak, svakako ne napred, ali iskorak nekuda svakako, ostajući sasvim u okvirima tradicije i psiholoških predispozicija savremene publike.
Kad je reč o stvarima koje se nalaze unutar ove forme, THE ARTIST je priča o filmadžijama u periodu kada je film bio sveprožimajući društveni uticaj i kada su zvezde mnogo više poistovećivane sa likovima. Vrlo je zanimljivo koliko radikalnih promena proisteklih iz uvođenja zvuka možemo locirati u periodu kada su film i autori i publika, mada ne i svi teoretičari (što je vrlo zanimljivo) krajnje naivno doživljavali. I THE ARTIST je u tom smislu pogled u epohu i prenošenje ondašnje atmosfere današnjem gledaocu, u toj meri da je jako teško ne tretirati tadašnje filmske radnike kao filmske likove.
Jedan film koji mi je ne samo zbog Malcolm McDowella prizvao u sećanje jeste i SUNSET Blake Edwardsa čiji je koncept u tome da dve istorijske ličnosti uvede u fikciju bez ikakvih pokušaja da se napravi ikakva postmoderna ili istorijska rekonstrukcija, pošto se filmska industrija i ličnosti tog vremena danas teško mogu percipirati kao išta drugo do filmski likovi, kao što se ličnosti iz antičke istorije, najpre poznaju kroz mitove i epove.
Otud su i filmovi-u-filmu u kojima igra George Valentin ne samo nadgradnja onoga kako je ta vrsta filmova izgledala, već su u slučaju uvodnog filma RUSSIAN AFFAIR i vrlo duhovit komentar na savremenu političku situaciju (nešto na tu temu je snimao Renny Harlin nedavno) a film kao simbol razvoja psiholoških odnosa između likova je samo jedan od detalja koji pokazuje koliki je Hazanavicus majstor.
Ko ima uslove, treba da napravi double-bill SUNSET Blake Edwardsa i THE ARTIST.
* * * * / * * * *
Robot & Frank: Sundance Film Review
12:02 AM PST 1/22/2012 by John DeFore
share
Comments
0
Robot & Frank
The Bottom Line
Thoroughly charming comedy gives a retired cat burglar an unexpected new partner.
Director:
Jake Schreier
Cast:
Frank Langella, Susan Sarandon, James Marsden, Liv Tyler, Peter Sarsgaard, Jeremy Sisto, Jeremy Strong
Screenwriter:
Christopher D. Ford
PARK CITY — The kind of light-touch comedy Sundancers pray for, Robot & Frank reminds quirk-hardened veterans that an odd premise and big heart don't have to add up to too-precious awards bait. Any distrib who can't sell a crowd-pleaser like this is in the wrong business.
our editor recommends
Arbitrage: Sundance Film Review
Sundance 2012: Ice-T's 'The Art of Rap' Has Head-Bopping Premiere
Sundance 2012: Sundance Institute Issues Statement of Support for Hospitalized Indie Exec
Related Topics
•Sundance Film Festival Re...
•Sundance Film Festival 20...
PHOTOS: Sundance 2012's Hottest Films
Frank Langella plays Frank, a onetime cat burglar whose wife left long ago and whose two grown kids, worried over his increasing memory loss, are tempted to put him in a home. This being "the near future," Frank's son chooses another option: Against the old man's wishes, he buys a walking, talking humanoid robot programmed to improve Frank's physical and mental health. (Peter Sarsgaard lends Robot his voice, eschewing HAL 9000 clichés in favor of believable naturalism.)
Now Frank, a snarky old dude to begin with (and one given to shoplifting decorative soaps from a local shop) has a proper foil. "That cereal is for children," Robot says of a Froot Loops breakfast. "You're for children, idiot," Frank replies.
It's funnier when Langella says it, which is true of most every quip and gesture in the actor's wry, uningratiating performance. Christopher Ford's script helps, giving Frank a sharp-eyed curiosity about his new techno-caretaker and only once or twice ignoring logic for the sake of a plot point.
PHOTOS: The Scene at Sundance 2012
We smell a rumble when, on his regular trip to the library run by sexy spinster Susan Sarandon, Frank is patronized by a rich hipster (Jeremy Strong) who intends to turn the building into an "augmented reality" community center where bound books are just fashion accessories. Before long, Frank has convinced Robot that it would be very, very good for his mental agility to plan a proper heist, with Strong the worthy victim.
First-time director Jake Schreier has fun here, playing the robo-assisted caper against the increasing concern Frank's kids (James Marsden and Liv Tyler) have for his situation. There's baggage aplenty in the ex-con's parenting history, but the film thankfully underplays that melodrama, reserving its most poignant moments for interactions between man and microchip. Apple fanatics may fetishize the iPhone's Siri and Steve Jobs's other user-friendly innovations, but do any of them love their computers enough to risk jail time instead of reformatting a hard drive?
Venue: Sundance Film Festival, Premieres
Production Company: Park Pictures Features
Cast: Frank Langella, Susan Sarandon, James Marsden, Liv Tyler, Peter Sarsgaard, Jeremy Sisto, Jeremy Strong
Director: Jake Schreier
Screenwriter: Christopher D. Ford
Producers: Galt Niederhoffer, Sam Bisbee, Jackie Kelman Bisbee, Lance Acord
Executive producers: Danny Rifkin, Bob Kelman, Tom Valerio, Bill Perry, Jeremy Bailor, Ann Porter, Stefan Sonnenfeld
Director of photography: Matthew J. Lloyd
Production designer: Sharon Lomofsky
Music: Francis and the Lights
Costume designer: Erika Munro
Editor: Jacob Craycroft
Sales: Dina Kuperstock, CAA / Jessica Lacy, ICM
No rating, 88 minutes
Srpstvo najzad prodire u anime!
"There, down in a forlorn valley called Milos, our heroes become enmeshed in a rebellion in which the inhabitants are seeking to get their Holy Land back."
Read more: http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2012/01/19/DD3D1MP85D.DTL#ixzz1kBpLXEyT (http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2012/01/19/DD3D1MP85D.DTL#ixzz1kBpLXEyT)
Pogledao sam film LE PACHA Georges Lautnera, francuski krimić iz 1968. godine po scenariju čuvenog Michel Audiarda čiji je sin Jacques Audiard jedan od značajnijih savremenih francuskih reditelja a Michel je bio jedan od najčuvenijih francuskih scenarista i potpisnik mnogih kultnih ali i globalno prihvaćenih filmova.
LE PACHA je adaptacija romana Jean Labordea i govori o martorom policajcu kog igra Jean Gabin i čije se karakteristike u priličnojmeri iscrpljuju u ovoj podeli koji nemilosrdno i bez mnogo obaziranja na zakon želi da reši slučćaj brutalne pljačke u koju je upleten i zbog koje je ubijen njegov kolega i prijatelj.
Gabinov junak je brutalan policajac koji u svemu tome čak i nema previše šarma ili nekakve dinamike koja je krasila američke prikaze nemilosrdnih policajaca tog doba. Gabin ni ne ne pokušava da bude harizmatičan, njegov junak je namćor i u suštini mizantrop a film se odlikuje brutalnošću međuljudskih odnosa kakva se retko sreće.
Otud ni sam endgame u kome se glavni junak namerno trudi da ne uhapsi već da ubije organizatora pljačke nimalo ne odstupa od već uspostavljene klime u filmu.
Georges Lautner je veteran francuskog krimića i repertoarskog filma uopšte i on je prolazio kroz razne faze u svojoj karijeri, doticao se i sexploitationa i raznih drugih polazišta. U svakom slučaju LE PACHA u sebi objedinjuje mnoge od njegovih opsesija, tako da u filmu deo atmosfere čini muzika Serge Gainsbourga koji se i pojavljuje u filmu igrajući samoga sebe i nastupa kako uživo tako i sa nekoliko pesama na soundtracku. Po prikazu dekadentnog života, LE PACHA dosta podseća na zgroženi prikaz kontrakulture kakav nudi i COOGAN'S BLUFF Don Siegela.
Lautner je reditelj koji je snimao svašta, ponešto od toga je vrdno pažnje a LE PACHA spada među baš te naslove.
* * * / * * * *
Braćo, evo novog Mela! Kreće za Dan žena u Rusiji, očigledno je da Mel i dalje ima uspomenu na tamošnje žene... :)
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/how-i-spent-my-summer-vacation-8-marta.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/how-i-spent-my-summer-vacation-8-marta.html)
Pogledao sam SEEKING JUSTICE Rogera Donaldsona, film koji sam dosta očekivao jer je baziran na scenariju koji je svojevremeno bio na Black Listu najboljih nesnimljenih scenarija pod naslovom HUNGRY RABBIT JUMPS. Sad kad je film gotov, rezultat je krajje rutinski triler koji nije uspeo da se izbori za mesto u američkim bioskopima ali je tu i tamo uspeo da bude eksploatisan po svetu. Nic Cage je u ovom filmu otprilike u istoj ravni kao i u TRESPASSu s tim što je TRESPASS ipak slabiji film, sa slabijim scenarijem.
Kad je o scenarijima reč, HUNGRY RABBIT JUMPS je scenario koji je sam po sebi imao veliku reputaciju, a TRESPASS je imao poznatog pisca. Otud, ne može se reći da je Cage birao da snima koješta. Pa ipak, oba ova filma nisu uspela da stignu u bioskope.
Roger Donaldson je oko Cagea okupio respektabilnu ekipu, tu je January Jones a negativca igra Guy Pearce. Sama egzekucija je dosta solidna, kao što bi se i očekivalo od veterana i majstora Donaldsonovog kalibra koga relevantnost još uvek nije napustila, te je čak između svojih mejnstrim rezultata uspevao i da iznenadi sa naslovima kao što je BANK JOB. Međutim, u ovom filmu prvo sam scenario nije previše zanimljiv. Premisa o udruženju koje isteruje pravdu onda kada sistem nije dorastao izazovu je u načelu zanimljiva, međutim kada se pokrene mehanizam cele priče, sve se pretvara u krajnje predvidiv triler koji ne uspeva da bude ni DEATH WISH ni PARALLAX VIEW nego je tako na pola puta između hičkokovskog akcijaša i neke kafkijanske teorije zavere. U principu, danas je čak i u okvirima popcorn filmova kao što je odlični UNKNOWN opšti standard zapleta te vrste ioak na znatno višem nivou.
Donaldson ima nekoliko prilika za rediteljski set-piece i u principu koristi ih, međutim dosta scena su ravne, i na nivou postavke i na planu same egzekucije, SEEKING JUSTICE vrvi od opštih mesta u rasponu od scenarija do lokacija, i to već ako nije zamorno, ono bar svakako ne dopriinosi nekom dobrom utisku. Činjenica da Donaldson i ekipa to sve rade bez grešaka ne pomaže dovoljno.
Teško je shvatiti gde je projekat sa Black List scenarijem, Donaldsonom kao rediteljem i ovakvom glumačkom ekipom zapravo pošao naopako, ali to se očigledno desilo i tu nema dileme. Proketstvo filmova snimanih u post-Katrina Nju Orleansu se nastavlja. Očigledno je 40 posto novca koji se vraćaju producentima privlače raznorazne oportune producente i to utiče na kvalitet filmova a ovaj grad će postati poznat po tome što je u njemu seriju svojih najsopskzurnijih naslova snimio ne samo neuračunljivi Nic Cage već i Bruce Willis.
SEEKING JUSTICE srećom ne pravi peviše grešaka, samo ono što je u njemu priostojno i dobro nije previše zanimljivo. Otud mu i nije mesto u bioskopima.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-01-2012, 18:37:09
Braćo, evo novog Mela! Kreće za Dan žena u Rusiji, očigledno je da Mel i dalje ima uspomenu na tamošnje žene... :)
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/how-i-spent-my-summer-vacation-8-marta.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/how-i-spent-my-summer-vacation-8-marta.html)
me gusta :!:
Bong Joon Ho snima novi film u martu!
http://www.telegraph.co.uk/culture/film/oscars/9020666/John-Hurt-Your-life-is-your-own-property.html (http://www.telegraph.co.uk/culture/film/oscars/9020666/John-Hurt-Your-life-is-your-own-property.html)
Jedna manje poznata priča iz istorije jugoslovenskog filma i porno industrije...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/eros-i-valkire.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/eros-i-valkire.html)
Pogledao sam EL HORA FRIA Elio Quiroge, postapokaliptičnu priču sa suvišnim shyamalanskim preokretom koja zahvaljujući svom niskom budžetu i no nonsense pristupu stvarima donosi jedan osvežavajuće arhaični 80s pristup stvarima.
Quiroga obogaćuje svoj film motivima i simbolima koji zapravo nemaju puno značaja na nivou celine i očigledno je da spoljnim efektima želi da produbi svoju u osnovi zdravu low budget postavku. Ti pokušaji produbljivanja priče su najslabiji deo filma ali zapravo ne smertaju previše.
Priča prati grupu ljudi koji su preživeli apokalitični rat o kome se malo zna i govori se krajnje apstraktno, a među njima je i nekoliko dece koja su im osnovni motiv da se bore za opstanak u pustim tunelima nekadašnjeg tržnog centra kroz koji sporadično lutaju inficirane žrtve biološkog rata.
Quirogin film u sebi ima nešto karakteristika zombi filma iako infiicirane osobe nisu zombiji per se, ali u osnovi je jedna atraktiva žanrovskka melodrama o ljudima dovedenim do granice strpljenja.
Realizacija je efikasna i mišićava a Quiroga sa malim budžetom gradi efektan i atmosferičan ambijent. LA HORA FRIA nije veliki film ali je zato solidan "mali" film koji neke važne stvari neobično dobro radi.
* * * / * * * *
Pogledao sam SULTANES DEL SUR Alejandro Lozana, vrlo pristojan meksičko-špansko-argentinski heist film nastao u produkciji lokalne ispostave Warner Brosa. Upečatljivu i jednu od nosećih uloga igra španski glumac Jordi Molla dok ostatak ekipe čine lokalne zvezde koje nama nisu previše poznate.
SULTANES DEL SUR prati grupu pljačkaša koji posle akcije u Meksiko Sitiju bežeu Argentinu i tamo očekuju da zamene dolare za pezose i nađu spas. Međutim, u varošici kojom vladaju dva krimi bosa oni bivaju opljačkani i obezglavljeni a moraju da pronađu novac kako bi se spasili od naručilaca posla.
SULTANES DEL SUR je koncipiran kao nepretenciozna zabava i reklo bi se da niko nije računao na izvozni potencijal van španskog govornog podučja. Samim tim u filmu nema ni originalnosti niti bilo koje druge svežine koja bi ga preporučivala u internacionalnim okirima. Lozano međutim vrlo hrabro odlučuje da se lati i pucnjava i potera, stvari za koje su Amerikanci ipak glavni specijalisti, i imajući sve ovo u vidu realizuje ih sasvim podnošljivo.
Iako SULTANES DEL SUR ne može da se meri sa američkim filmovima oive vrste, nesumnjivo je veštiji od većeg dela američkog DTVa na ovu temu i dobrog dela post-tarantinovskog taloga.
Uprkos svemu tome, ovaj film iz 2007. godine je zanimljiv pre svega onima koji su radoznali da vide šta se snima za bioskope u drugim zemljama koje nisu postigle globalnu dominaciju na tom tržištu.
* * 1/2 / * * * *
S. Korean Authorities' Confrontation with DPRK Accused
Pyongyang, January 25 (KCNA) -- The south Korean puppet group of traitors are getting evermore undisguised in their intention to escalate confrontation with the DPRK from the outset of this year.
Traitor Lee Myung Bak in a "special new year policy speech" said that "big change is predicted in the situation on the Korean Peninsula and Northeast Asia." He made such an impudent remark that "the situation on the peninsula has entered fresh turning-point and window of opportunity is opened."
The black-hearted design of the Lee group of traitors, obsessed with daydream of confrontation between systems, has been further brought to light during the period when the nation mourned over the demise of leader Kim Jong Il.
As soon as an important announcement on his demise was made public the group busied itself convening emergency meetings of the "National Security Council" and "State Council", as if "contingency" had arrived and thinking that a "chance" presented itself to bring about a "system change" in the DPRK.
The military authorities formed emergency teams under the "Ministry of National Defense" and the Joint Chiefs of Staff and put the puppet army on a heightened emergency alert and ordered it to adopt a war posture.
Chongwadae, administrations and offices also went into an emergency standby.
The group set up a committee grouping more than 40 members of "government" bodies including the Intelligence Service and the "Institute for Security and Strategy" with the minister of "Unification" as its chief, while raising a hue and cry over "possibility of chaos in the north" and "contingency." It even drafted an "emergency plan" allegedly to cope with any eventuality.
The group of traitors, which is bereft of elementary ethics, worked hard with bloodshot eyes to hurt the fellow countrymen stricken with grief over the great loss to the nation. Its war hysteria is an unpardonable hideous crime.
The puppet group seeks to maintain its power while trumpeting about "change" but it was south Korea which experienced regime change as a result of several contingencies such as April 19 Popular Uprising.
The people's mind-set has reached a point of explosion as the present Lee Myung Bak regime which emerged a "pragmatic government" pursued pro-U.S. treachery, confrontation with fellow countrymen and unpopular misrule. The political crisis has now reached the extremes in south Korea.Lee group of traitors will have to pay dearly for its racket for confrontation with the DPRK and moves for a war of aggression which added to crimes it had already committed.
Наравно, амерички подрепаши неће успети...
Song 'Kim Jong Il Is Immortal as Sun' Created in Korea (http://www.youtube.com/watch?v=evedZYEkVUc#ws)
The opening of Man on a Ledge today marks the end of an odd 10-year journey for the movie's writer Pablo Fenjves.
Most edgy thrillers are written by hotshot 20- or 30-somethings, but Fenjves is just starting to hit his stride in Hollywood as a spry 58-year old scribe. His previous claim to fame was being known for his involvement as a key witness in the OJ Simpson murder trial.
"In a weird way, I'm peaking," Fenjves said at the movie's premiere afterparty Monday night, as a security guard kept guests from getting too close to star Sam Worthington and photographers took shots of Elizabeth Banks and rising actress Genesis Rodriguez.
Worthington stars as an ex-cop-turned-escaped convict threatening to jump off a building while a police psychologist (Banks) tries to talk him down, not knowing the threatened suicide is part of an elaborate diamond heist.
Fenjves sold Man on a Ledge almost 10 years ago to MGM, which tried in vain to find a director for the film. Such directors as D.J. Caruso and Paul McGuigan flirted with the project, but executive turnover and a string of box office disappointments plagued MGM.
What saved Ledge was a WGA-required provision in Fenjves' contract that allows the author of a script to reacquire the rights to unproduced original material at the five-year mark; it's not a provision used very often, since most writers don't have the funding to take back their projects, and the time period for reclaiming the material is short.
Fortunately for Fenjves, he had three producers -- Mark Canton, Lorenzo Di Bonaventura and Neal Moritz -- ready to help him buy the script back. Fenjves chose to throw in his lot with Di Bonaventura, who extracted it from MGM and set it up at Paramount Vantage.
The project eventually made its way to Summit, but not yes"> before going through the legal wringer several times. It was the subject of lawsuit involving Bob Yari Productions when John Travolta was attached to star, as well as one involving Gavin Polone, who repped Fenjves in his original deal and later sued Summit claiming his production company was elbowed out.
"I jokingly say that this [movie] is a metaphor for the life of a Hollywood writer," said Fenjves. "You sell something that everybody is excited about, but the next thing you know they have notes, and they are basically slowly pushing you out onto a ledge. And then they hire other people. And then things happen to the script that you are not to happy about."
Even at Summit, the project stalled out a time or two. Chris Gorak was attached to direct it with Worthington to star, but the movie was weeks from taking off when Gorak left to direct the sci-fi invasion movie The Darkest Hour.
The script then went through the development machine. It initially had more of a play-like feel to it, as it centered on two people on a ledge and contained flashbacks; the action-packed third act was a more recent addition. And several other writers worked on it. Despite it all, Fenjves retained sole writing credit.
Fenjves wrote a slew of made-for-TV movies in the 1990s with titles such as When the Dark Man Calls, Bitter Vengeance and The Devil's Child but found himself in the spotlight as a witness for the prosecution in the Simpson murder trial; Fenjves, who lived in Brentwood in the early 90s, was the person who heard a dog wailing at the time of the murders of Nicole Simpson and Ron Goldman.
Even odder, Fenjves found himself years later ghost-writing Simpson's If I Did It pseudo-memoir. (Fenjves has ghost-written several best-selling memoirs, including those of Janice Dickinson and David Foster.)
But it's on the strength of Ledge that Fenjves is enjoying a third act in a town where most are lucky to get one. Fenjves sold a project named Undertow to Relativity, with Michael De Luca attached to produce, he has Halle Berry attached to a script called Mother, and is working with Win Win and The Visitor producer Mary Jane Skalski on an indie titled The Good Brother.
"I'm 58 years old," he says, "and I don't mind having a movie made now because most guys are still talking about the movie they had made when they were 38."
For him, the secret to success is to simply keep writing.
"There's an old saying that says in Hollywood things come to those who wait. It's wrong. It's good things come to those who write."
Hm, pitanje je samo da li KCNA pravi ovo saopštenje kako bi rutinski podigla radnu temperaturu ili tu ima nešto dublje...
Мислим да је редовно дизање тензије, али ми се допао тон чланка и живописни описи издајника. :lol: Повремено пратим КЦНА, и то паралелно онај сајт на јапанском серверу, као и онај на севернокорејском. Овај други ми је занимљивији, пошто има много клипова с телевизије, видео извештаја, краћих интервјуа с одважни прегаоцима, итд. Обилазиш ли те далеке сајтове? Занимљив је, мада не знам где је хостован, сајт Pyeonghwa Motorsa, фирме која је у већинском власништву Мунове секте:
http://www.pyeonghwamotors.com/eng/ (http://www.pyeonghwamotors.com/eng/)
То је једина фирма са страним капиталом која има билборде по Пјонгјангу.
Pratim KCNA, kako da ne, i pamtim živopisne definicije koje nude. :)
Nikola Tanhofer je jean od mojih omiljenih reditelja, pre svega zbog svog vrlo efikasnog pristupa pripovedanju i izuzetne vizuelne kulture koju je stekao radeći kao direktor fotografije. U SVANUĆU iz 1964. godine sve dobre odlike Tanhofereovog odnosa prema vizuelnosti su i više nego evidentne, on se potvrđuje kao izuzetno vešt i moderan reditelja, međutim, na planu vođenja priče ovaj film je pre svega nejasan a zatim i u ozbiljnoj formalnoj neravnoteži.
SVANUĆE počinje kao potpuno nejasna gotovo pa francuski novotalasovska melodrama a zatim se transformiše u blue collar suspense triler na železnici u najboljoj američkoj tradiciji, ali taj spoj deluje proizvoljno i više kao greška nego kao znak Tanhoferovog nepredvidivog spajanja žanrova.
Tim pre je šteta što je u svakom od tih segmenata ovaj crno-beli film izvanredno realizovan. Time se samo povećava osećaj koliko je na planu vođenja priče i onoga što je ipak osnov vrste filma kojom se bavi Tanhofer pogubio konce.
Otud će SVANUĆE pre svega biti zapamćeno kao jedan vrhunski vizuelni primer jugoslovenskog filma o industrijalizaciji i radnicima koji propušta da ispriča priču i ima bilo kakvu poentu osim najopštijih mesta o radničkoj solidarnosti koja je ipak samo sporedni motiv ako imamo u vidu koje sve teme Tanhofer pokušava da dotakne.
* * / * * * *
"Protiv nas su Hrvati, sudije – i ceo svet" :)
1996 EP Rukomet Jugoslavija - Hrvatska, poslednji minuti uz legendarni komentar Srdjana Knezevica (http://www.youtube.com/watch?v=DNQN4gF4lmE#)
Screen Daily je živopisao KLIP Maje Miloš u Roterdamu!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-vs-screen-daily.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/klip-vs-screen-daily.html)
Još priče o KLIPU
http://cutprintreview.com/reviews/3-12-stars/clip-klip-iffr-review/ (http://cutprintreview.com/reviews/3-12-stars/clip-klip-iffr-review/)
Pogledao sam EL CONSUL DE SODOMA Sigfrida Monleona, vrlo zanimljiv biopic poznatog španskog pesnika i političkog aktiviste Jaime Gil de Biedme koji je bio aktivao od pedesetih do kraja osamdesetih kada je umro od Kapošijevog sarkoma izazvanog HIVom u vreme kada je epidemija bila na vrhuncu. Jaime je bio pesnik koji je radio pod velikim uticajem T.S. Elliotta i francuskih pesnika, i u periodu frankizma je žuiveo dosta sloodno baveći se dvema vrlo zabranjenim aktivnostima a to su homoseksualni odnosi i komunizam. Međutim, Jaime je bio sin bogatog duvanskog magnata i priličlno uspešan poslovni čovek unutar očeve imperije tako da su mu frankisti progledali kroz prste uz sporadične packe.
Ako imamo u vidu vreme i režim u kome je živeo, Jaime je bio dosta drzak a Jordi Molla, koji je uprkos saradnjama sa Amenabarom koliko ja znam ipak strejt, u ovom filmu mora da se satire sa nekim raznim muškarcima koji igraju ključne rent-a-bojeve i ljubavnike iz Jaimeovog života. Međutim, isto tako zanimljivo je da je najveću ljubav imao sa ženom gde je ispoljio i svoju drugu stranu, doduše na krajnje neobičan način.
Monleon ne pravi naročito sistematičan biopic međutim uspeva da iznese konzistentno liniju koju je želeo da prikaže, nudi jednu logučnu sliku Jaimeovog života, sa jasnim utiskom čime sa bavio i zaključcima koji iz toga proizilaze. Monleon povremeno naglasi koja je godina ali nema nekih prenaglašenih spoljnih zahvata.
Jordi Molla je izvanredan u glavnoj ulozi isa Monleonom uspeva da dosta ubedljivo prenese Jaimeovu emociju čak i u situacijama sa kojima je dosta teško poistovetiti se.
U finišu, kada već umire od AIDSa, začuju se i Bronski Beat i Pet Shop Boys a posle njih samo i može da dođe pop da opeva.
* * * / * * * *
Evo nešto za Mehmeta, mala kontemplacija o turskim serijama i rasizmu.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/turske-serije.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/turske-serije.html)
Prelepo.
Naravno, možda je stvar u tome što su u turskim/ latinoameričkim serijama vidljiviji tradicionalni kulturni kodovi (porodčni, verski, običajni itd.) koje vezujemo za nacije i prepoznajemo ih (kao neprijateljske) dok u velebratovima itd. imamo posla sa postnacionalnim/ posttradicijskim kulturnim kodovima koji se vezuju za društva koja slobodu stavljaju iznad nacionalnog ili verskog - dakle liberalna zapadna društva.
U osnovi, ako gledaš na formu, tako je. Ali, kod nas su VELIKI BRAT i FARMA upravo najveća reafirmacija patrijarhalnih vrednosti, svi pokušaji da se tu uvedu gejevi, transvestiti i sl. služili su da bi se te grupacije izvrgle ruglu i od strane učesnika i od strane javnosti. Dakle, kod nas su sami organizatori tih emisija računali na to da će te grupacije služiti za zgražavanje. Uostalom, većina učesnika najviše i pokušava da pridobije simpatije publike tradicionalističkim gestovima kao što su plakanja zbog toga što im nedostaju deca, fizički i verbalni sukobi oo povređne časti ili političkog neslaganja na nacionalnoj osnovi i sl.
Isto važi i za prateće emisije koje idu uz FARMU tipa NAROD PITA gde se postupci učesnika sagledavaju kroz krajnje patrijarhalnu optiku.
To je sve legitimno opažanje ali ne kvari originalnu poentu - VB i ostali slični programi se ne doživljavaju kao holandski (upisati po želji) nacionalni produkt jer njihova osnova - život u nadgledanoj zajednici - nije deo ekskluzivno holandske kulture već nadnacionalne kulture zapada koji govori da je zarad bezbednosti zgodno žrtvovati nešto slobode itd.
"The Grey" and "The A-Team" director Joe Carnahan has been hired to write and direct a reboot of the vigilante action franchise "Death Wish" at MGM, Paramount and Scott Free says The Los Angeles Times.
The original 1974 Charles Bronson-led thriller follows an architect whose wife is raped and murdered and his daughter savagely beaten by three hoods.
Said architect becomes a one-man assassin killing criminals on the New York streets. Jeff Goldblum, Denzel Washington and "Warehouse 13" star Saul Rubinek all have small roles as crims, while filmmaker Christopher Guest plays a cop.
Sylvester Stallone previously tried to reboot the property five years ago but it didn't get into production. Jules Daly will produce.
Pogledao sam A DANGEROUS METHOD Davida Cronenberga, ekranizaciju drame Christophera Hamptona, bazirane na knjizi o odnosu Freuda, Junga i jedne pacijentkinje koja je igrala značajnu ulogu u njihovoj životnoj priči a kasnije postala jedan od vodećih sovjetskih analitičara. Cronenberg je poznat po tome što su njegovi kanonski filmovi pozivali na analizu tako da ovo može da bude protumačeno kao njegov odgovor analizi - njegov film o analizi posle svih analiza o njegovim filmovima/njegovih filmova/inspirisanih njegovim filmovima.
Nažalost, A DANGEROUS METHOD ni u jednom trenutku ne nagoveštava da Cronenberg na bilo koji način zaključuje taj krug, da se ovim filmom bilo šta rešava izuzev jedne stvari. U ovom filmu se možda i više nego u HISTORY OF VIOLENCE potvrdilo da je Cronenberg reditelj koji nema šta da pruži izvan svog tematskog kruga i imaginarija kojim vlada. Naravno, izbor teme i scenarija jeste deo režije i potpuno je prirodno da ne postoji neki "univerzalni rediteljski dar" osim u retkim slučajevima velemajstora kao što je Martin Scorsese. Ipak, u slučaju A DANGEROUS METHOD Cronenberg ne samo da ne dostiže scorseseovsku ravan vladanja filmom nego je ispod nivoa tipova koji snimaju televizijske biografske filmove za BBC.
Kao što je trejler u šali nagoveštavao, Cronenberg ne samo da zalazi u šotrijansku epohu nego se bavi i šotrijanskim pristupom velikim umovima 19. i 20. veka, svodeći njihove odnose na istovremeno banalnu i potpuno artificijelnu melodramu. Ako je Cronenberg i želeo da ih demistifikuje kao dvojicu opskuranata koji su kroz postavljanje osnova psihoanalize lečili svoje komplekse, onda je to morao da učuini na način koji bi predvazišao njihov "nivo", i on to nije uradio.
Pored rediteljske nedoraslosti temi i elementarnom vođenju priče gde štošta u ovom kamernom komadu ostaje nejasno - Cronenberg se ne snalazi ni sa glumcima. Vincent Cassel donosi nešto malo virilnosti kao ekscentrični Otto Gross dok su Fassbender i Mortensen potpuno bledi i umrtvljeni kao Jung i Freud.
Centralna rola Keire Knightley međutim ne samo da donosi nekontrlisane promene akcenta već pokazuje das Cronenberg ne može da izađe na kraj sa jednom imitatorskom, egzibicionističkom rokolm koja ne samo da je prenaglašena već je i konstantnom disbalansu sa ostatkom podele.
Za razliku od Scorsesea za koga je sve teže utvrditi u kom se miljeu bolje snalazi, kod Cronenberga to postaje bolno očigledno i nagriza ugled koji je izgradio.
* * / * * * *
Pogledao sam LE MOINE, novi film koji potpisuje Dominik Moll, reditelj čiji nijedan rad naročito ne cenim ali ga smatram zanimljivim. Reč je o adaptaciji romana Matthew Lewisa koji je u više navrata ekranizovan. Nisam uspeo da proniknem u "drugi" sloj iza osnovne melodrame o sitoetu koje prvo postaje neprikosnoveni a zatim bludni monah. Ukoliko je Moll planirao da se film svede samo na tu "osnovnu" priču i da ne krije ništa iza toga, onda je LE MOINE dostojan podsmeha. Moll pomalo koketira sa žanrom, premda pretpostavljam manje nego paco Lara, i svakako manje nego što inače radi, a ja odbijam da poverujem kako ga je ova priča sama po sebi, denotativno, zaintrigirala.
E sad, ako tu ima nečeg "dubljeg", Moll mi nije omogućio da do toga doprem. Možda će u tome uspeti neko drugi.
* * / * * * *
Pogledao sam HAYWIRE Stevena Soderbergha i vrlo sam zadovoljan što je uspeo da ispuni prilično velika očekivanja. Znajući Soderbergha i njegovu sklonost da isfušeri, plašio sam se da će HAYWIRE biti samo parcijalno izveden film u kome će se tačno osećati šta zanima reditelja a šta ne. Međutim, rezultat je potpuno obrnut. Naime, Soderbergh je snimio film koji možda nije povratak potpunoj zaokruženosti i komunikativnosti radova kao što je OUT OF SIGHT ali definitivno jeste njegov najozbiljnije postavljen film još od THE LIMEY na kome je takođe sarađivao sa scenaristom Lem Dobbsom.
Soderbergh je pokušavao da se izrazi u raznim žanrovima u međuvremenu ali su njegove parafraze tih mitema bile uglavnom dosta oneobičene površnom realizacijom i neozbiljnim pristupom u kome je veličina njegovog autorskog ega smetala studioznosti pristupa. U saradnji sa JJ Perryjem ovog puta, Soderbergh uspeva da napravi film koji je zaokružen i studiozno realizovan u svim aspektima.
Gina Carano u glavnoj ulozi ponavlja ono što je sasha Grey pružila na polju glume u GIRLFRIEND EXPERIENCE, međutim za razliku od Sashe koja nije radila ono što radi u pornićima, Gina Carano je radila ono što radi u ringu i pružila je izuzetnu rolu kad je reč o akcji koju je JJ Perry izvanredno koreografisao sa dorim osećajem za ranjivost ljudi, lomljivost scenografije i silu gravitacije a Soderbergh je sve to vrlo realistično zabeležio, sa ponešto elegantnih pokreta kamere ali i sa posebnim akcentom na telesnost.
Pored Gine Carano koja je ključna u svim akcionim scenama, Channing Tatum, Ewan McGregor i naročito Michael Fassbender takođe imaju priliku da se muški pobiju sa njom i njihove scene su izvaredne, dinamične, sjajno koreografisane i brutalne.
HAYWIRE je ipak u svom DNK art-house film i on je u suštini prilično hladan u emotivnom smislu, nema tu velikog crowd-pleasinga, međutim, od kada je Greengrass pomerio standarde sa Bourneom, ovakav pristup više nije neobičan i sve su češći dosta "hladni" akcioni filmovi. Zanimljiv je trend da MMA privlači ne samo DTV autore već i autore art house filmova kao što je David Maet sa RED BELTom, zatim Gavin O'Connor sa WARRIORom i evo sada Soderbergh. Ipak, moramo imati na umu da je pre svih njih svoj film ROĐEN KAO RATNIK snimio Gidra, pionir Ultimate Fighta kod nas.
* * * 1/2 / * * * *
Jeste, da je Gidra živ, danas bi mogao da zadovoljno klima glavom što je bio prvi u još jednoj stvari na svetu...
A ovo zvuči dovoljno dobro da mu se posveti pažnja.
Mehmete, film ima ispisano tvoje ime svuda po sebi. :)
Evo i duži trejler za Mela, na engleskom!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/get-gringo.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/01/get-gringo.html)
Duhovita anticipacija Harryjeve kritike za GET THE GRINGO :)
"Hi gang, Harry here - trying to catch up on my writing duties after being wheelchaired back from an undisclosed locations where men wearing black hoods from Fox sat me down and allowed me to watch the new Mel Gibson flick GET THE GRINGO - and let me tell you right now ... after having cold gun metal in my mouth for almost three hours while signing a stack of non-disclosure agreements was an experience not even a crate of Ho-Hos washed down with mayonnaise could stop me from shaking after.
Lets just get this out of the way right up front - watching GET THE GRINGO will make you feel like you just got fist-fucked by the Feral Kid from ROAD WARRIOR while wearing a giant vagina costume and sucking on chemotherapy drugs through a Krazy Straw - yes, its that intense - but - it also has moments that will make you wish Gibson had laid off the sauce long enough to - let's just say, this ain't your momma's BEAVER - giggle.
But first lets backtrack a bit. Back when I was growing up in Austin - Fathergeek would take me on many magical adventures - we went to L.A. and I was awestruck because I had never seen palm trees before outside of The Beverly Hillbillies. I still have the first dead mummified rat that fell on me from one - at the time, I thought it was raining mummies - when your a child, you see the world through a child's eyes and even a dead rat can be a magical mummy.
Anyway, Fathergeek took me to this backlot in what I now know was Warner Bros. - they were also shooting a little independent movie there at the time called "BATMAN" - and that's where I met Mel Gibson for the first time - he was just coming out of a studio screening of LETHAL WEAPON 2. Man my eyes grew huge! Imagine being a teenager who got to hang out with Forrest J. Ackerman, Stan Lee and Dolemite - and then - here you are with the fucking ROAD WARRIOR NEXT TO A PALM TREE AND SOMEBODYS THROWING MUMMIES DOWN AT YOU! I think I may have peed my pants a little.
While I was busy making lemonade in my pantaloons (giggle!) - Mel Gibson walked over to me - I think I was shaking as I extended my hand to shake - and without even glancing my way - he said "Out of the way, peck!" Then he grinned - and I knew it was okay - and then we high-fived because it turned out we were both WILLOW fans.
Years later, that story would come back to haunt me as I hunkered down in my wheelchair and prepared myself - I didn't even have any popcorn - and watched GET THE GRINGO on a big screen. This wasn't WILLOW. This wasn't even mother-fucking LETHAL WEAPON 2. No this was Mel Gibson as we've never seen him before - shooting guns - I think he even cried in one scene - and people were chasing him. Imagine being chased by people and being scared - and then, you have a gun - well, that's what happened here. Things explode real good, too - and when Mel Gibson is chasing you with a gun - well, friendo - you better have a bulletproof vest!
I'll be back next week with more Blu-Ray reviews and some news they posted on Empire a week ago!"
Maja Miloš je dala intervju za Screen International
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/maja-milos-vs-screen.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/maja-milos-vs-screen.html)
Pogledao sam dosta staromodan WW2 film CODE NAME: EMERALD koji bi više imao smsila kao televizijski film, mada ni u tom slučaju ne bi bio neko naročito značajno ostvarenje. Ronald Bass je u ovom filmu adaptrirao vlastiti roman i po ovom filmu se svakako ne bi reklo da će Bass kasnije postati jedan od najplaćenijih holivudskih scenarista a onda ubrzo biti i zaboravljen. Film je režirao Jonathan Sanger iz poznate producentske porodice i uprkos saradnji sa čuvenim DPjem i rediteljem Freddie Francisom nije pokazao ništa više od rutinske egzekucije.
Glumačka podela je interesantna, Ed Harris igra dvostrukog agenta poslatog da ne dozvoli zarobljenog Overlordu da oda Nemcima lokaciju iskrcavanja u Normandiji, a to radi tako što se pravi da za Nemce izvlači informacije od zarobljenog oficira. Bassov scenario je međutim prejednostavan i previše ravan da bi tu priču isterao na odgovarajući nivo.
Naročito je šteta jer Horst Buchholtz i Helmut Berger igraju SSovce a Max Von Sydow igra vojnog obaveštajca i njihovi likovi su mogli biti znatno slojevitiji od ovoga kakvi su napravljeni.
Na ovu temu, postoji mnogo bolji film 36 HOURS sa James Garnerom o kome smo naširoko pisali prošle godine.
* * / * * * *
Sofisticirana arty komedija je jedan od žanrova koji su u sedamdesetim imali dosta slavnih predstavnika a da se ti naslovi potom nisu održali kao klasici. Deo Lesterovih radova, kao i mnogi naslovi Hillera i Mazurskog danas naprosto ne zauzimaju ono mesto koje su imali svojevremeno i postoji ogromno razilaženje između napisa o tim filmovima i onoga što ti filmovi danas postižu kao utisak. Otud teze da je KING QUEEN KNAVE Jerzyja Skolimowskog, čuvenog poljskog kinematografskog apatrida najnabokovljevskija od svih ekranizacija Vladimira Nabokova danas deluje potpuno apsurdno. I to ne samo u svetlu ekranizacije LOLITE koju je uradio Stanley Kubrick.
Naprosto KING QUEEN KNAVE deluje kao prilično plitka sex farsa koju Skolimowski obogaćuje raznim zanimljivim vizuelnim i rediteljskim rešenjima na nivou detalja ali gotovo da ne uspeva išta da reši na nivou celine. Štaviše, prenaglašenost pojedinih slapstick momenata i agresija u glumi glavnog junaka mnogo pre ostavljaju utisak vrhunski realizovanog Čalića nego Salvatorea Samperija ili narečenog Richarda Lestera.
Štaviše, rekao bih da su upravo naslovi kao KING QUEEN KNAVE nešto što je možda u glavi samog Čalića legitimisalo njegov rediteljski opus s tim što naravno on nikada nije posedovao rediteljsku veštinu ili produkcione uslove koji su bili dostupni Skolimowskom.
Isto tako, međutim, nesumnjivo je da u pojedinim scenama prepoznajemo da je Skolimowski reditelj razvijenog rukopisa i da je njegova klasa nešto što se oseća u ovom filmu i što može da impresionira kritičare iz zapadnih zemalja koje su ga importovale sa istoka. Ako tome dodamo činjenicu da je pre dve godine sa ESSENTIAL KILLINGom pokazao da je retko vitalan među rediteljima svoje generacije, Skolimowski nesumnjivo jeste jedna od najzanimljvijih figura svog vremena.
* 1/2 / * * * *
Maja Miloš osvojila Roterdam!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/maja-pokorila-roterdam.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/maja-pokorila-roterdam.html)
Quentin Tarantino's official Top Eleven of 2011
Red State1. Midnight In Paris
2. Rise Of The Planet Of The Apes
3. Moneyball
4. The Skin I Live In
5. X-Men: First Class
6. Young Adult
7. Attack The Block
8. Red State
9. Warrior
10. The Artist / Our Idiot Brother (tie)
11. The Three Musketeers
Others he liked (no particular order)
50/50
Beginners
Hugo
The Iron Lady
Carnage
Green Hornet
Green Lantern
Captain America
The Descendants
My Week With Marilyn
Fast Five
Tree Of Life
The Hangover Part II
Mission Impossible 4
The Beaver
Contagion
The Sitter
War Horse
Nice Try Award
Drive
Hannah
Drive Angry
Real Steel
Best Director
Pedro Almodovar
Bennett Miller
Woody Allen
Jason Reitman
Michel Hazanavicius
Best Original Screenplay
Midnight In Paris
Young Adult
Red State
Attack The Block
Our Idiot Brother
Beginners
Best Adapted Screenplay
Moneyball
The Skin I live In
Carnage
Rise Of The Planet Of The Apes
Hugo
X-Men: First Class
Pogledao sam DEEP END Jerzy Skolimowskog, film sniman u Nemačkoj, a smešten u London, sa kojim je Paramount u jednom trenutku čak želeo da zameni Polanskog na američkom tržištu kada su počele nevolje u njegovom životu. Film je snimljen 1970. a u eksploataciji je bio 1971. i na kraju je u Americi skončao kao B-film. Teško je reći da li je Skolimowski kao reditelj bio neko ko može da odmeni Polanskog, iako su oni stasavali i radili zajedno u Poljskoj, ali s druge strane, Skolimowski nije ni dobio priliku da radi u pravoj holivudskoj produkciji tako da nije dobio ni priliku za tu vrstu globalnog iskoraka, a ni u Evropi nikada do kraja nije uspeo da radi isključivo autorske projekte. U svakom slučaju, kad je o stilu reč Skolimowski je znatno razlikuje od Polanskog. U DEEP ENDu on kombinuje sklonost ka vizuelnim rešenjima kakvu srećemo kod Anrtonionija, naročito kad je reč o upotrebi boja; englesku nervozu i realističnu glumu kakvu su tada forisrali reditelji poput Lindsay Andersona; i dosta istočnoevropskog cinizma.
DEEP END je izvanredno dinamičan, Skolimowski je majstor vibrantnog prikaza situacija a osnovna lokacija u DEEP ENDu - javno kupatilo i bazen mu nude odličan osnov za izvanredan mizanscen i nezgodne situacije na koje se dosta oslanja.
John Moulder-Brown koji igra glavnu ulogu i u KING, QUEEN, KNAVE je u ovom filmu znatno bolji kao zaljubljeni mladi čovek koji pokušava da se dopadne nešto starijoj nadzornici u javnom kupatilu. Skolimowski u osnovi koristi niz konvencionalnih postavki, od one o low-tech iskrenosti (on vozi bicikl, nju udvarači voze kolima) do paralelnih svetova u kojima ona egzistira a on tek ulazi u njih (noćni klubovi, adult bioskopi) ali u svemu tome nalazi neku ekscentričnost.
Jane Asher koju pored glume, znamo i kao muzu Paul McCartneya od 1963. do 1968. godine, igra nadzornicu, a naročito je simpatično videti je u ovoj mladalačkoj ulozi posle uloge GILFa u seriji THE OLD GUYS.
DEEP END je u rediteljevom maniru izuzetno intenzivan, i naravno ne može se smatrati perfektnim ostvarenjem u nekom čisto akademskom smislu. Međutim, baš za razliku od KING QUEEN KNAVE uspeo je da izdrži zub vremena.
* * * / * * * *
before he died steve jobs was developing a software that would allow chinese babies to make apple products :)
Bong Joon Ho snima novi film!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/bong-snima-novi-film.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/bong-snima-novi-film.html)
"The Incredibles" and "Mission: Impossible – Ghost Protocol" director Brad Bird is reportedly meeting with Legendary Pictures about hopping onboard the history-meets-Lovecraftian monsters mashup project "Here There Be Monsters" reports Vulture.
The story follows Revolutionary War naval hero John Paul Jones, but throws in tentacled monsters of the deep to the mix - meaning the tone looks to be akin to the upcoming "Abraham Lincoln: Vampire Hunter".
Brian Helgeland penned the script in which Jones is wrongly stripped of his British naval commission and is hired by a shipping magnate to investigate the disappearance of merchant ships in the North Atlantic. Jones and his crew suspect that it's the handiwork of a sea monster and have to fight to survive it.
Thomas Tull, Jon Jashni, Todd Lieberman and David Hoberman are producing.
Sa namernim zakašnjenjem pogledam sam GREEN LANTERN Martina Campbella. Još mi je ovaj DC strip spadao među manje interesantne iz njihovog univerzuma, tako da u spoju sa trejlerom koji je bio zbilja grozan ovaj film se lako kvalifikovao da ga sačekam na nekom kućnom formatu. Sve izvan toga, od glumačke podele preko Campbella kao reditelja mi je delovalo vrlo zanimljivo i u principu bilo mi je krivo da se toliki talenat potroši na nešto što u korenu nije mnogo potentno a na kraju je i delovalo potpuno besmisleno. I zbolja, ako uzmemo u obzir da je Campbell već u odmakloj starosti, rekao bih da je GREEN LANTERN kraj njegove high profile holivudske karijere. Gotovo sigurno mu neće biti prepušten film od 200 miliona dolara.
S druge strane, Campbell nije kao Hodges uspeo da snimi promašaj dimenzija FLASH GORDONa koji će decenijama kasnije biti upamćen kao potpuni kemp. GREEN LANTERN u sebi ima sve predispozicije za takav status ali čini se da je studio ipak radio na tome da se materijal "uozbilji" i da ne bude tako upadljivo bizaran.
Otud GREEN LANTERN sačinjava nekoliko embriona za scene ali nije dna prava razvijena situacija, ni dramska ni akciona, dobri glumci koji sporadično urade nešto zanimljivo ali pokazuju da ovde nema filma u kome bi išta mogli da pruže.
* 1/2 / * * * *
Bećari uzvraćaju udarac!
http://www.thewrap.com/movies/article/joe-eszterhas-mel-gibson-he-wants-do-braveheart-jewish-history-35111 (http://www.thewrap.com/movies/article/joe-eszterhas-mel-gibson-he-wants-do-braveheart-jewish-history-35111)
Producent i povremeni scenarista Richard Fell uradio je adaptaciju poznate SF serije A FOR ANDROMEDA iz šezdesetih u formi jednoipočasovnog TV filma za BBC iz 2006. godione. Sa odličnom glumačkom podelom koju predvode Tom Hardy, Kelly Reilly i Jane Asher, on nudi dosta smirenu parafrazu THE THINGa, sa prvim kontaktom tokom koga pronciljivi kompjuteraš shvata da vanzemaljci šalju poruke kroz koje postepeno sprovode u delo svoj plan o pokoravanju Zemlje a vlasti žele da prenebregnu potencijalne negativne namere vanzemaljaca i da njihovu tehnologiju iskoriste za svoje mutne namere.
John Strickland, jedan od ljudi od poverenja na britanskim televizijama, vrlo sigurno režira ovu priču i u principu iako smo navikli da ovakve postavke rezultiraju spektakularnom akcijom, nasiljem i krvoprolićem, uspeva da učini da nam oni ne nedostaju i da se priča s punim pravom razreši među karakterima.
Ono što ipak nedostaje to je moćnije razrešenje na idejnom planu jer promena odnosa među likovima radi posao ali nije dovoljna pošto premisa polazi sa pretenzijama koje su ipak veće od puke psihološke igre.
When it was announced that Mel Gibson was teaming with writer Joe Eszterhas for a biblical epic about Jewish historical figure Judah Maccabee, we more or less assumed that it would mean the death of his long-gestating Viking epic, which was originally supposed to team Gibson with William Monahan, Graham King and Leonardo DiCaprio. Monahan even confirmed late last year that he never wrote a word for the project and that, as far as he knew, it never went past the announcement. Well, it looks like throughout all his recent struggles, Gibson never gave up on his Viking dreams.
At a recent American Cinematheque Q&A [via L.A. Times] after a screening of "Mad Max," Gibson revealed that he's "got a couple of things on the boil, a couple of projects that I'm writing. I just got a second draft of something I'm really excited about today." Questioned whether it was his Judah Maccabee project, Gibson surprisingly replied -- to the delight of the crowd -- that "it's actually a Viking thing. Vikings, as you know, are very unsympathetic characters and these guys will be bad. I sort of hooked up again with Randall Wallace, who did the script on 'Braveheart.' Yeah, it's pretty good. It's called 'Berserker.'"
Questioned whether the Vikings will have horns on their hats as is the typical stereotype, Gibson said "they did not have horns. No, I don't think they had horns. They're going to look real." He continued, "They're not going to be running around like the '50s," referencing Richard Fleischer's 1958 pic 'The Vikings' starring Kirk Douglas and Tony Curtis. "I want to make something real and visceral."
Gibson also later confirmed that the team on board the earlier iteration of the project (King, DiCaprio, Monahan) was pretty much gone, adding that "things begin and people wander off and do their thing and I do my thing. I just took my stuff and wrote it with Randall. Where it goes from here is anyone's guess." No word on if the plan to film the whole project in the defunct Old Norse and Anglo-Saxon languages is still going ahead but, either way, we've definitely got fingers crossed that Gibson can make it all happen.
The Q&A also touched on George Miller's latest 'Mad Max' film, which Gibson more or less confirmed as the same feature film he was going to star in with Miller in the early '00's -- as we previously reported. He did, however, interestingly add that he had met his replacement, Tom Hardy, some time ago. "I like that kid [George's] got, Tom Hardy. He's a very interesting actor. He reminds me of one my sons a bit but I had lunch with him, he's a firecracker. It'll be good. He was already cast [at the time], he just wanted to check in. I don't know, maybe it was like 'Is it okay?' I was like 'Sure, it's fine. Have a ball, knock yourself out. I got better things to do.'"
As for his Judah Maccabee project? "I'm working with Joe Eszterhas on that. That's from the last two books of the Old Testament, which is like; [turns to audience] just read it some time. Maccabee 1 and 2. Just read it, it's like a Western. It's an amazing story. It's heroic beyond belief. The entire might of the Seleucid Empire, which was Persia, their whole objective at the time was to wipe Judea off the map and they almost did it except for this little hold out that miraculously grew and wanted it all back again."
All in all, it certainly sounds like Gibson has plenty on his plate with the two histrorical epics and, if the reception from the crowd at the Q&A are any indication, it seems like his troubled times are behind him. Forgive and forget, Leo?
SAFE HOUSE clips
http://www.nextmovie.com/blog/safe-house-clips/ (http://www.nextmovie.com/blog/safe-house-clips/)
Philip Seymour Hoffman is in final negotiations to join "The American" director Anton Corbijn's new thriller "A Most Wanted Man" for Potboiler Productions, Ink Factory, Amusement Park Film and Film 4 says Risky Biz Blog.
Based on John le Carré's 2008 novel and set in present-day Hamburg, the story begins when a mysterious, near-dead half-Chechen, half-Russian fugitive arrives in the city's Islamic community desperate for help and looking to recover his late Russian father's ill-gotten fortune.
Hoffman will play chief of a covert German spy unit who works to solve the mystery of the man's identity. Andrew Bovell adapted the screenplay.
Gail Egan, Andrea Calderwood, Malte Grunert, and Stephen and Simon Cornwell will produce. Shooting begins in Hamburg in September.
Two characters who don't get along are forced into an uneasy alliance by a common enemy. It's a familiar thriller plot, and in many ways, the star-laden Safe House is as generic a thriller as they come.
In this instance, it's Ryan Reynolds' low-ranking CIA operative and Denzel Washington's rogue veteran agent who are thrown together after a violent shoot-out. Denzel plays Tobin Frost, whose theft of sensitive government data has made him the target of an army of anonymous, heavily-armed villains, and when Frost's brief detention at a CIA safe house run by rookie agent Matt Weston (Reynolds) is gate crashed by the bad guys on his trail, the pair barely escape with their lives.
At first determined to return Frost to the CIA for interrogation, Weston gradually begins to wonder who the villains on his trail are working for, and whether his own bosses can really be trusted.
While it's true that Safe House's plot is formulaic, there are two things which make the movie worth a second look: first, the acting abilities of Washington and Reynolds, and second, Swedish filmmaker Daniel Espinosa's eye-catching, exhilarating direction.
As is often the case in action thrillers, the race to keep the plot moving along means that Safe House's characters are thinly drawn at best. Washington and Reynolds, are required, therefore, to bring all the depth to their roles they can, while at the same time trading punches, dodging bullets, and crashing cars. And as Training Day and American Gangster proved, Washington's excellent at playing dark characters, even though his acting career is filled overwhelmingly with more wholesome, heroic protagonists.
Washington lends some much-needed dramatic heft to Tobin Frost, while Reynolds brings some of the vulnerability and charm he displayed in Buried to his initially wet-behind-the-ears agent (Buried was proof that nobody in Hollywood can play bruised and exhausted better than Reynolds).
The pair's contribution to Safe House can't be underestimated – without their charisma and chemistry, we'd probably be left with another low-energy thriller like the disappointing Man On A Ledge earlier this year.
It's director Daniel Espinosa who's the real revelation here, though. He brings real weight and friction to Safe House's numerous car chases and fights, which are gritty and, on occasion, downright nasty. Sure, the wobbling cameras and urgent editing is from the post-Bourne school of filmmaking, but Espinosa has a way of framing his sequences and dragging his camera around that is uniquely his.
Unlike some action movies, it's possible to tell who's hitting or shooting who in these scenes, and as frantic as the action gets, it's always clear where one character is in relation to another – an apparently simple talent that even Hollywood's most well-paid directors sometimes appear to lack.
Ably supported by some excellent sound design and sterling work from cinematographer Oliver Wood, Espinosa brings real style and verve to Safe House's moments of violence. One slow-motion crash through a window – something we've all seen more times than we'd care to count – is framed and presented in a manner that borders on the breath-taking.
Safe House's South African locations also provide some memorable texture and colour, and it's refreshing to see an action thriller that uses its setting as a natural backdrop rather than as an exotic cultural cliché. For an example of a movie that does the opposite, look again at Mission: Impossible – Ghost Protocol, which felt the need to play communist marching music whenever the action cut to Russia, accordions when it cut to Paris, or bagpipes when it cut to Scotland. (I made the last two up, but I think you get the point I'm trying to make.)
Vera Farmiga, Brendan Gleeson, Sam Shepard and Liam Cunningham are among a supporting cast of somewhat flimsy government agent archetypes, who you'll recognise in an instant. There's a furtive one who talks gruffly in the corner of crowded pubs, an older one who spends most of the film staring at graphics on a computer screen, and an even older one who threatens people from behind a mahogany desk while an American flag looms up in the background. Everyone owns an expensive mobile phone, and drives around in a jet-black four-wheel-drive Mercedes.
Ultimately, the familiarity of Safe House's plot is what detains it from brilliance, or at least four-star very-goodness. Everyone, from the supporting players (including Robert Patrick, who's barely recognisable from his T2 days, bless him) up to the simmering Denzel Washington himself, puts in lots of effort and some great work, and writer David Guggenheim pens one or two piquant lines of dialogue for them. But the lack of any genuine surprises, rug-pull moments or "Blimey, I didn't see that one coming" turns of fortune ultimately hold Safe House back.
For director Daniel Espinosa, though, Safe House is a more than promising Hollywood debut. From the most familiar of cloth, he's tailored a thriller that is far more stylish, good-looking and hard-hitting than it had any right to be, and on that basis alone, I'm anxious to see what he makes next.
Posle odugovlačenja i gledanja Marka Zarora u UNDISPUTED 3, konačno sam odlučio da se upoznam sa radom Ernesta Diaz Espinoze, čileanskog reditelja žanrovskih filmova koji već godinama igra značajnu ulogu na žanrovskim festivalima. Espinoza definitivno nije reditelj koji na bilo kom nivou donosi tehničke inovacije i bravure. Njegov osnovni adfut je apsolutna naivnost pristupa obogaćena invencijom i razumevanjem okolnosti u kojima radi u sasvim dovoljnoj meri da ti filmovi udu sjajno ogledalo jedne jasno definisane socijalne grupa koja ih pravi i za koju se prave.
Prvi Espinozin film koji sam pogledao je MIRAGEMAN, priča o marginalcu kog igra Marko Zaror i njegovoj odluci da postane maskirani heroj kako bi čistio ulice od šljama i terapeutski uticao na svog brata koga je u detinjstvu silovala grupa bandita kojom prilikom su im ubijeni i roditelji. Pojava maskiranog heroja počinje pozitivno da deluje na brata koji je inače u duševnoj bolnici a ubrzo na sve reaguju i mediji koji istovremeno popularišu i ismevaju novog heroja.
Marko Zaror je temelj ovog filma. Ovaj nekadašnji duble Dwaynea Johnsona stvarno ima potencijala za akcionu zvezdu i pravo je čudo kako do sada nije više prigrljen od Avi Lernera i ostatka ekipe. UNDISPUTED 3 je bio dobar showcase za njega a on ima potencijala da bude i EXPENDABLE. Akcione scene u kojima učestvuje po vlastitoj koreografiji nisu radikalne ili inovativne kao ono što rade Prachya Pinkaew i Panna Rittikrai, ali su vrlo energične i vidi se da tu ima pravog udaranja i padanja.
Upravo u tom potpunom odsustvu estetizacije i inovacija leži ta snaga i autentičnost Espinozinog rada. Naime, u trenutku kada je borilački film prevazišao svojhe Grindhouse okvire, postao posle MATRIXa okosnica najskupljeg mainstreama, a posle CROUCHING TIGERa i raznih KIneza Pete generacije čak i art house stvar, došao je trenutak da se cela priča vrati na ulice svojim najiskrenijim naivnim korenima.
Ono gde Espinoza pravi ključni uspeh kao reditelj je to da njegov film nije idejno znatno ispred Gidrinog ROĐEN KAO RATNIK ali u suštini jeste bolje režiran, bez odlaska u estetizaciju i inovaciju ali sa sasvim dovoljno kompetencije da gledalac sa savremenom medijskom inteligencijom u tome može da uživa.
Otud nizak budžet, naivnost i apsolutno oslanjanje na Zarora nisu mana već znak pravog povratka korenima. E sad, naravno, ja sam u principu uvek skloniji nadgradnji, međutim povratak onome kako je sve počelo ponekad nije loš, naročito ako je tako šarmantno sproveden kao kod Espinoze i Zarora.
Zaror je naravno veliki kapital ovog filma i cela stvar ne bi imala smisla da nije njega kao akcionog heroja. On je već svojom pojavom film za sebe, slično kao The Rock, pa ne čudi da mu je bio dubler u Bergovom WELCOME TO THE JUNGLE. Rekoh već, zbunjujuće je da Zaror još uvek nije uspeo da se nametne u "američkim" akcijašima barem kao negativac, naročito ako imamo u vidu da je rok trajanja akcionih heroja kao što je on prilično ograničen.
* * * / * * * *
Svi ljubitelji filma su već verovatno čuli da nas je napustio veliki montažer i filmadžija prve klase Marko Glušac.
Evo komemorativnog teksta o njemu...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/marko-glusac-in-memoriam.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/marko-glusac-in-memoriam.html)
New U.S. Release
Safe House
By Justin Chang
A Universal release presented in association with Relativity Media of a Bluegrass Films production. Produced by Scott Stuber. Executive producers, Denzel Washington, Scott Aversano, Adam Merims, Alexa Faigen, Trevor Macy, Marc D. Evans. Directed by Daniel Espinosa. Screenplay, David Guggenheim.
Tobin Frost - Denzel Washington Matt Weston - Ryan Reynolds Catherine Linklater - Vera Farmiga David Barlow - Brendan Gleeson Harlan Whitford - Sam Shepard Carlos Villar - Ruben Blades Ana Moreau - Nora Arnezeder Daniel Kiefer - Robert Patrick
Hardly the first movie to envision the CIA as a hotbed of corruption, secrecy and deadly internecine warfare, "Safe House" is a viciously energetic South Africa-set actioner that makes up in sweaty atmosphere and brute force what it lacks in surprise. Swift but overlong, this mechanically effective Hollywood debut from Swedish-born helmer Daniel Espinosa ("Easy Money") doesn't have an original bone in its body -- or, by the end, an unbroken bone between its two leads. Cat-and-mouse pairing of Denzel Washington and Ryan Reynolds should land punchy if not pulverizing B.O. blows at home and overseas.
The first-produced screenplay by David Guggenheim superficially recalls the template of 2001's "Training Day" in that it casts Washington as a ruthless, not-to-be-trusted avatar of violence playing malevolent mentor to a white-male rookie. But there are also shades of the "Bourne" movies present in the pic's slamming edits and herky-jerky handheld camerawork, its de rigueur cynicism toward dirty agency politics, and its restless toggling between the men in the field and the CIA suits trying to hunt them down.
At the heart of the matter lies a particularly hoary MacGuffin: a classified list of operatives and agency secrets that must be protected at any cost. That means capturing Tobin Frost (Washington), a murderous rogue spy who has eluded the CIA for years, but has now surfaced in Cape Town with the incriminating file in his possession. A man with many enemies, as well as a name perhaps calculated to evoke serial killers and Santa Claus, Frost is ambushed by thugs barely five minutes in and winds up surrendering at the CIA's nearest safe house.
The housekeeper on duty there is Matt Weston (Reynolds), an agency greenhorn in love with his unsuspecting French g.f. (Nora Arnezeder), bored with his far-flung outpost and ready for an exciting career in international espionage. Frost's arrival turns out to be his make-or-break career opportunity: When the aforementioned thugs launch a ferocious attack on the safe house, Weston must go on the run with Frost, ensuring that he doesn't let him get away -- and isn't killed by either the attackers or Frost himself.
Frost, of course, is not about to make this easy for him. When he's not turning the tables on Weston in the middle of a crowded stadium or grabbing the wheel from him in one of the film's many extended vehicular smash-'em-ups, this most skilled of assassins attempts to wage a subtler form of psychological warfare. Yet the cruel put-downs feel second-rate, the anti-CIA sentiments could have been lifted from a blotter, and the old-pro/young-gun dynamic never rises above routine. Washington, as cool and formidable a presence as ever, is none too energized by his material, which requires him to drop thinly veiled taunts about Weston's sexual preferences and mutter tough-guy cliches about how impossible it is for a spy to sustain a meaningful relationship. You don't say.
Reynolds comes off as much more alert and engaged by comparison, in part because both he and his character have more to prove. Appearing opposite a heavyweight co-star in an action-heavy vehicle that requires far more in terms of bodily endurance than f/x-laden extravaganzas like "Green Lantern," the thesp rolls up his sleeves, benefiting from his ability to project intelligence as well as insecurity, often simultaneously. Supporting cast includes Vera Farmiga, Brendan Gleeson and Sam Shepard as three CIA execs whose various hidden allegiances will come as no surprise to anyone paying attention, as well as Ruben Blades as a world-weary old ally of Frost's who gets closest to supplying the film with a cold, bruised heart.
Perhaps aware that his characters will compel interest only to the extent that they're in danger at all times, Espinosa puts Frost and Weston through the physical wringer, dispensing bullet holes and stab wounds like party favors while giving stunt coordinators Greg Powell and Grant Hulley, fight coordinator Oliver Schneider and second unit director/d.p. Alexander Witt ample room to cut loose. Lenser Oliver Wood keeps the cameras on the move, and editor Richard Pearson adds another layer of disorientation by slicing and dicing every other scene into a barely coherent frenzy. In contrast with the fragmented kineticism of Paul Greengrass' "Bourne" movies, there's no existential dimension to the shattered-glass aesthetic here; it's just raw, chaotic action, inelegantly shot and staged but no less unnerving for it.
Pic extracts considerable production value from its Cape Town shoot, most impressively during a chase scene set in the township of Langa, which finds Frost evading capture by leaping across slum rooftops. The ensuing destruction of homes provides an apt image of U.S. powers reducing Third World civilization to rubble, while putting a cruel spin on the pic's title, though no one involved seems aware or particularly sympathetic.
Camera (color, widescreen), Oliver Wood; editor, Richard Pearson; music, Ramin Djawadi; production designer, Brigitte Broch; supervising art director, Nigel Churcher; art directors, Pablo Maestre, Shira Hockman, Jonathan Hely-Hutchinson; set decorators, Melinda Launspauch, Andrew McCarthy, Tom Olive; sound, Nico Louw; sound designers, Peter Staubli, Dino R. Dimuro, Christopher Assells; supervising sound editor, Per Hallberg; re-recording mixers, Chris Jenkins, Frank A. Montano; special effects coordinator, Clive Beard; special effects supervisors, Cordell McQueen, Terry Flowers, Sam Conway; visual effects supervisor, Simon Hughes; visual effects, Image Engine; stunt coordinators, Greg Powell, Grant Hulley; fight coordinator, Olivier Schneider; assistant director, John Wildermuth; casting, Sarah Halley Finn. Reviewed at AMC Century City 15, Feb. 1, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 114 MIN.
JASON STATHAM TO RETEAM WITH SIERRA / AFFINITY AND STAR IN HEAT
Film To Be Directed By Brian De Palma From A Screenplay By Oscar®-Winning Screenwriter William Goldman
LOS ANGELES, CA February 8, 2012 – Sierra / Affinity announced today that they will commence sales efforts in Berlin on the remake of the 1987 feature film HEAT with Jason Statham set to star and Brian De Palma directing the action film from a script adapted by two-time Oscar® winner William Goldman. Goldman also wrote the original screenplay of the 1987 version of the film which starred Burt Reynolds. Both the modern take as well as the film from the 80's are based on Goldman's novel of the same title. Steven Chasman will produce alongside Statham. HEAT will commence principal photography in France in late 2012 or early 2013.
This tightly-wound, fun action-thriller, tells the story of a tough recovering gambling addict (Statham) who makes his living providing protection in the rough edges of the gambling world. Statham's character refuses to resort to gunplay, strictly using hand and edged weapon combat. When a dear friend is brutally beaten by a high-rolling mobster, he helps her get her revenge and he ends up in more trouble than he ever imagined.
Sierra's Nick Meyer says "We are pleased to once again be working with Jason and Steve on another project which in this case is based on great source material from a rare combination of an acclaimed novelist who is also at the top of his game as a screenwriter. We look forward to bringing this elevated action-thriller from Brian De Palma to distributors around the world. We feel this project has it all—a first rate piece of material, a legendary director and a global action star."
Later this year Statham will be seen in Sierra / Affinity and Incentive Filmed Entertainment's highly anticipated release of PARKER which comes to theatres on October 12, 2012. Statham's other film credits include THE TRANSPORTER series, THE EXPENDABLES, CRANK, THE MECHANIC, and THE BANK JOB.
De Palma's directing credits include the seminal films MISSION: IMPOSSIBLE, THE UNTOUCHABLES, CARLITO'S WAY and SCARFACE.
Chasman's credits include PARKER, THE BANK JOB, and THE TRANSPORTER 1, 2 & 3.
Goldman has written numerous films including those that won the Academy Award® for best screenplay, ALL THE PRESIDENTS MEN and BUTCH CASSIDY AND THE SUNDANCE KID, as well as other screenplays for the films MARATHON MAN, DREAMCATCHER and ABSOLUTE POWER among others.
Ti ćeš, kao fetišista VHS-a sigurno potpisati sve ovo:
http://techzwn.com/2012/02/interview-filmmakers-tell-of-the-home-video-revolution/ (http://techzwn.com/2012/02/interview-filmmakers-tell-of-the-home-video-revolution/)
Pogledao sam vrlo zanimljivu literarnu adaptaciju LE COUPERET Costa Gavrasa, nastalu po romanu Donald Westlakea. Iako ekranizacije amerričkih krimi pisaca nisu strane francuskim rediteljima, čak naprotiv, neke od kultnih filmova su snimili po toj literaturi, Costa Gavras ipak nije taj tip reditelja, njegovi politički filmovi, i kad su bazirani na istinitim pričama i kada su fikcija daleko su od žanrovskog filma po svojoj postavci i žanrovskim obrascima se koriste samo u formi narativne kičme. Otud se za Gavrasa može reći da je zapravo kroz svoju karijeru konstantno imao posla sa žanrovskim konvencijama a da mu one nikada nisu bile u prvom planu niti činile okosnicu filmskog izraza.
U slučaju Westlakea, međutim, činjenica jeste da iako ga znamo po holivudskim ekranizacijama u žanru krimića, i naslovima poput POINT BLANK, HOT ROCK i PAYBACK uz potcenjeni i meni izuzetno značajni THE SPLIT, on je jako puno sniman po Evropi, naročito u Francuskoj gde je uglavnom prisutan kroz krimi komedije.
I LE COUPERET je u osnovi krimi komedija. Costa Gavras otud zaista pokušava da se kreće tom žanrovskom putanjom, bolje se snalazi u krimiću nego u komediji na nivou gega, međutim u osnovi n prošušta da izvuče sav humor koji proističe iz situacije. Političko opterećenje koje donosi Gavras javlja se u formi socijalne kritike.
LE COUPERET je priča o otpuštenom inženjeru koji odlučuje da na osnovu CVjeva ubije sve potencijalne konkurente za radno mesto, i Costa Gavras bezmalo godarovski prikazuje nezadovoljstvo nezaposlenih u Francuskoj, naravno uvek se drži elementarne uverljivosti filmskog prizora. Costa Gavras u tom smislu jasno artikuliše problem svog junaka - on shvata da je pbuna kapitalista uzaludna i da su nezaposleni prisiljeni da se pobiju među sobom ne bi li došli do posla. Gavras čak ne propušta priliku da u jednoj sceni tu opservaciju i najdirektnije iznese iako je ona jasna iz same priče.
Međutim, Gavras je očigledno osetio strah pošto je film uspeo da žanrovski profunkcioniše i da se sa dosta uživanja prati kao priča o junacima, bez dovoljno hladnoće korz koju bi se nametnula politika. U tom smislu, ne smeta što se na takav način manifestuje rediteljev strah.
Uprkos tome što je mogao biti nekih dvadesetak minuta kraći i što ima par potencijalno intrigantnih pravaca kojima je sam Westlake mogao i gotovo pa morao proći a nije, LE COUPERET je vrlo efektan film iskusnog veterana koji je u veme kada ga je napravio već imao 72 godine. LE COUPERET deluje kao film znatno mlađeg i vitalnijeg čoveka.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 09-02-2012, 13:01:51
Ti ćeš, kao fetišista VHS-a sigurno potpisati sve ovo:
http://techzwn.com/2012/02/interview-filmmakers-tell-of-the-home-video-revolution/ (http://techzwn.com/2012/02/interview-filmmakers-tell-of-the-home-video-revolution/)
Apsolutno. Držanje stvari realnim!
Pogledao sam Cronenbergov srednjemetražni film STEREO iz 1969. godine. Duže vreme sam se pripremao da overim ove embrionalne Cronenbergove radove, ali sam onda obično birao da repriziram njegove u potpunosti razvijene klasike. Ipak, sada kad je došao već u fazu truljenja sa A DANGEROUS METHOD, možda je pravi trenutak za terapiju matičnim ćelijama.
I zbilja, STEREO jeste embrion onoga što će Cronenberg kasnije razviti u potpunosti u svojim kanonskim filmovima i što je još važnije taj embrion u sebi sadrži svu onu vitalnost koju sada u fazi truljenja više nema.
STEREO se može posmatrati kao embrion u tom smislu što u sebi praktično sadrži DNK svega onoga u šta će se Cronenberg razviti u svojim klasicima s tim što ga ne nudi u formi potpuno razvijenog zaokruženog filma već, sasvim sigurno zbog produkcionih ograničenja, u jednoj specifičnoj, raslojenoj formi. U svojim potpuno formiranim filmovima Cronenberg prepliće klasicistički pristup inscenaciji i kadriranju sa hladnom, kliničkom atmosferom, brutalističkim ambijentima i maštovitim organskim manifestacijama strahova i ideja, ovde su prisutni samo klasicizam i brutalistička arhitektura kao ambijent dok su ideje date iz off-prostora kroz voiceover. Međutim, sama koncepcija filma sa voiceoverom u priči o ljudima koji su telepate i ne moraju da komuniciraju deluje kao klasicistički postupak prvog reda i samo se na prvi pogled čini se da je reč o pretencioznom arty zahvatu.
Naravno da je STEREO svoju eksploataciju najpre morao da ima u arty okolnostima jer je ta publika spremnija na ovakve sadržaju, ali to je druga stvar.
Najvažnije je to da se u tragovima već u filmu STEREO prepoznaju ključne tačke Cronenbergove poetike. Ovaj film stoga može da bude dobar primer mladim autorima kako da svoje ideje prilagode no budget uslovima, snime film koji u tim okolnostima izgleda dobro i kasnije dođu do uslova u kojima će moći da ih ostvare u potpunosti.
Trejler za film O BUBICAMA I HEROJIMA. Deluje prilično nesvakidašnje za naše uslove!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/o-bubicama-i-herojima-prvi-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/o-bubicama-i-herojima-prvi-trejler.html)
EXCLUSIVE: Renny Harlin will direct an as-yet-untitled thriller set in Russia's Ural Mountains.
The fact-based film is about a mysterious incident in 1959, when nine experienced hikers were found dead. The film will be able contemporary students on a trek to investigate the mystery.
Producers will be Alexander Rodnyansky, Kia Jam, Harlin and Sergei Bespalov.
Aldamisa International will handle international sales.
The project will start shooting on location in Russia in March.
Harlin, who previously directed The Long Kiss Goodnight, Cliffhanger and Die Hard 2, said: "I was fascinated by this story, which remains one of the great unsolved mysteries of modern paranormal lore. The facts, the script and the very dramatic setting convinced me that there is a thrilling movie there, just waiting to rivet audiences."
Rodnyansky, who is also a producer of Berlin Competitor Jayne Mansfield's Car by Billy Bob Thornton, said: "We are really excited to be working with Renny Harlin on this film; he is the ideal filmmaker to bring this eerie and suspenseful story to life. I look forward to producing this project with him and with Kia Jam, and we are enthusiastic about introducing it to buyers at EFM."
Christopher Plummer and Frank Langella have signed on for Stephen Frears' upcoming HBO TV movie M"uhammad Ali's Greatest Fight" about Ali's 1967 arrest for draft evasion and the legal battle that took him all the way to the Supreme Court.
Plummer will play Supreme Court Associate Justice John Marshall Harlan II, Langella will take on the role of Chief Justice Warren Berger. Shawn Slovo ("Captain Corelli's Mandolin") penned the script.
Pogledao sam 99 AND 44/100% DEAD Johna Frankenheimera. Ovo je produkcija Joe Wizana, po scenariju Roberta Dillona, a to je tandem koji je stajao iza remek-dela Michael Ritchieja PRIME CUT. Otud ne treba da čudi pokušaj da se u Frankenheimerovoj režiji napravi kopija PRIME CUTa, samo sa Richard Harrisom umesto Lee Marvina i u velikom gradu umesto u varošici. Nažalost, FRankenheimer previše često kliza u grotesku kad je reč o stilizaciji i postavci situacija, a reklo bi se i da je Dillonov predložak za PRIME CUT bio čistiji i jednostavniji, i samim tim efektniji, iako se dosta istog DNK može naći i u ovom filmu.
Ono što filmu 99 AND 44/100% DEAD pre svega nedostaje jeste Ritchiejev element socijalne kritike i suštinskog konflikta sela i grada na kome on gradi svoju priču. Ritchie se bavi Amerikom, a Frankenheimer se svodi na pokušaj da gangsterske miteme učini neško grotesknijim i da ih po svaku cenu oneobiči, i na kraju u svemu tome ostaje bez dramskog sukoba, osim "mafijaškog rata" koji je osnov cele priče ali u sebi ne sadrži dramski sukob per se, ali i bez glavnog junaka koji egzistira isključivo na bazi Harrisove harizme.
To međutim ne znači da film ne funkcioniše na nivou same mehanike. Ni u tom pogledu, ni u tehničkom pogledu nikada ne doseže PRIME CUT, ali može da se pogleda. Drugo, to ne osporava da u filmu postoji dosta invencije i nekoliko jako simpatičnih detalja i scena po kojima se definitivno izdvaja iz mase krimića iz svog vremena i oni koje ovaj žanr zanima svakako da moraju da ga pogledaju.
U filmu ima nekoliko detalja koji su me podsetili na FRENCH CONNECTION 2, pre svega fobija od toga da se čovek navuče na heroin ako ga uzme jednom, i ne čudi da su Dillon i Frankenhermer kasnije upravo sarađivali na tom filmu.
U domenu produkcionog dizajna, ovde ima dosta lutanja, i reklo bi se da svet u kome se ovaj film dešava tek povremeno zaživi, između oistalog i zato što su ulice kojima se kreću junaci upadljivo puste, upravo suprotno dokumentarisičkom odnosu prema ambijentima i statistima koji gaji Ritchie.
Poređenja sa PRIME CUTom su očigledno iz niza razloga neumitna. I sva ona su nepovoljna po Frankenheimera. No, ipak, čak i kao zabluda, ovaj film zaslužuje da ga pogledaju ljubitelji ovog pogleda na kinematografiju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BEYOND Josepha Rusnaka, novi DTV triler sa Jon Voightom u glavnoj ulozi. Neobično je videti Voighta, uglednog glumca, nekadašnju zvezdu, u DTV filmu jer on je do sada ipak snimao filmove i ozbiljnije TV serije. Ipak, ovde je leading man u trileru sa supernatural premisom o detektivu koji je specijalizovan za pronalaženje otete dece. Rusnak je svakako jedan od najozbiljnijih reditelja u DTV miljeu i njegovi filmovi uvek deluju za klasu bolje od proseka. Tako i THE BEYOND sporadično deluje kao sasvim solidan televizijski rad, međutim, sam zaplet je toliko besmislen i scenario je toliko isprazan da ovo odlazi ispod nivoa savremene televizije. Nema sumnje da scenario ovog filma uspeva da održi neku servisnu funkciju, da održi neki tonus priče na elementarnom nivou. Međutim, iz današnje vizure stvarno je besmisleno gubiti vreme na snimanje i gledanje ovakvih stvari osim u popodnevnim terminima nekih siromašnih televizija.
* 1/2 / * * * *
A new unit was formed in mid-January to deal with the amount of 'illegal' media circulating in North Korea.
"Unit 114 has been formed following a January 14th order handed down by General Kim calling for a concentrated crackdown on suspicious songs, recorded materials and impure published media," a source from Yangkang Province told Daily NK on the 12th.
The source went on, "The unit has been organized by the Propaganda Department of the central Party, but the interesting thing is that it also contains people from the National Security Agency." Interesting, the source noted, because such units, also a very regular feature of the Kim Jong Il era, are commonly made up of people dispatched by the central Party. Indeed, there is already Unit 109 similarly charged with dealing with inflows of outside media.
In addition, the format of the unit's activities is in marked contrast to some of the past, the source said. "These inspections have not been announced in people's unit meetings and, since the inspectors are circulating undercover in the jangmadang, people are much more frightened," she explained. "Someone who was caught selling CDs in the area in front of the jangmadang here told me that the investigation was done by an NSA agent and someone from the central Party Propaganda Department."
According to the source, the trader in question was selling copies of a recently released North Korean film, 'Brotherly Love', when he came under suspicion. Even though it is a North Korean film which portrays Chinese troops in the Korean War and the lives of North Koreans at the time, the trader nevertheless got in trouble because the film was copied rather than being an original.
"The trader made and signed a written statement saying 'I will not sell copied films again' and so was let go, but as he was leaving he was asked by an NSA agent to report people possessing or selling South Chosun films and songs or American films. He got really shocked by the experience, and is now at home resting up," the source said.
"A lot of traders who used to make a living selling CDs are now in hiding. The investigation is harsh, so people with experience selling South Korean CDs in the past are hiding to avoid getting caught."
Stari Kadar za Dan zaljubljenih nudi ono što najviše volimo - tekst o tajnim službama i kinematografiji!
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nepodnosljiva-lakoca-zavere.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nepodnosljiva-lakoca-zavere.sr.html)
BBC je ušao u gotovo dekadentnu fazu sa svojim lucidnim izborom istinitih priča o kojima pravi jako zanimljive tlevizijske filmove. WE'LL TAKE MANHATTAN John McKaya je tako recimo priča o čuvenom modnom fotografu David Baileyu i njegovom čuvenom sešnu sa Jean Shrimpton u Njujorku koji je promenio istoriju modne fotografije. Širina sa kojom BBC sagledava i prihvata istorijske događaje kao relevantne je stvarno sjajna, i slučaj Bailey - Shrimpton svakako ima veliki uticaj na savremenu kulturu.
Bilo bi zanimljivo videti nastavak, odnosno da je li je Bailey u nekom trenutku svoje potonje pedesetogodišnje karijere bio konzervativan i nespreman da prihvati neku inovaciju.
Kada se na sve to doda vešta egzekucija reditelja i scenariste John McKaya i Karen Gillan (Amy Pond) u ulozi Jean Shrimpton, WE''LL TAKE MANHATTAN je pun pogodak.
The North Korean authorities have advised traders, exchange students and other workers based in China to return to the North for Kim Jong Il's birthday.
One such North Korean based in Shenyang revealed the news to Daily NK today, saying, "Orders have come saying all persons in China should return home if feasible for the General's birthday."
"Some people including exchange students have already returned to the fatherland," the source added, "and those who really cannot go are preparing gifts or flower bouquets to send back."
According to the source, the reason why the North Korean authorities are urging people to return this time is because far fewer than expected voluntarily returned to mourn Kim Jong Il's death.
While recommending that people return home, the authorities have also apparently declared that there will be no punishment for those who failed to return in December, and that none of the items that are brought back from China will be confiscated.
The source said, however, that it is unclear where the order has come from. "When the General passed away there were instructions 'not to get agitated and stay in position'," he pointed out. "It could be that Pyongyang cadres are calling in foreign currency workers and students to fill their own pockets."
The comment stems from the practice among North Koreans returning from China of giving gifts in the form of cash, computer, electronics etc to 'gatekeepers', i.e. the cadres who helped them secure their coveted overseas positions. This has the beneficial effect of helping them ensure safe passage back out of North Korea.
In the meantime, there is news coming from Shinuiju that the North Korean authorities are collecting money from people for Kim Jong Il's birthday. A source from the city told Daily NK on the 14th, "My people's unit head told people to pay per household to prepare for the late General's birthday. Those with no money have to give items instead."
The source continued, "Since it is possible for good things to happen later the more you give now, some people are giving big money, up to a million won."
Pogledao sam SIMYA-UI FM Sang Man Kima. Zanimalo me je da vidim šta je režirao ovaj "Stranac u raju" i kakog KOrejanca ćemo to ugostiti. SIMYA-UI FM u principu nije loš u domenu minornih korejskih serial killer filmova. Reč je o vrlo svedenom cat-and-mouse trileru o psihopati koji progoni popularnu radio voditeljku tokom emitovanja njene poslednje emisije pred selidbu u SAD.
Nažalost, SIMYA-UI FM propušta priliku da bude istinski napet i ostaje u domenu samo prijatnog za gledanje. Jedan od razloga je svakako i to što je serijski ubica istovremeno šizofrenik, genije za tehniku i uopšte master criminal pa je u tom smislu poprilično i neuverljiv i derivativan. Srećom, Sang Man Kim je efikasan i svestan je kapaciteta i dometa svoje priče, pa gotovo da nema praznog hoda.
No, Sang Man Kim radi sve uprkos derivativnosti sa punim ubeđenjem, Po ovom filmu, jasno je da nije (bar za sada) reč o velikom reditelju, ali svakako je dokazao kako se dobro snalazi u uslovima visokoorganizovane korejske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam APARELHO VOADOR A BAIXA ALTITUDE Solveig Nordlung, adaptaciju kratke priče JG Ballarda LOW FLYING AIRCRAFT. Solveig Nordlund je rediteljka švedskog porekla koja radi u Portugaliji. Portugalci baš nemaju neku prvoklasnu kinematografiju i to se u ovom filmu itekako oseća.
Nordlund u principu snima film koji je po atmosferi i lokacijama jako blizak kanonskom Ballardu, međutim, s jedne strane, ni sa glumačkom podelom ni sa rediteljskim rešenjima ne uspeva da učini da film oživi, a s druge odlazi u pravcu neke hispano-groteske po kojoj je portugalski film poznat a to u ovom slučaju svakako nije pravi put.
Spoj neveštine i tih stvari koje portugalski film nosi po sebi dovodi do toga da ova Ballardova priča nije dovoljno estetizovana, ali istovremeno, na neki čudan način Nordlund kao da je razumela njegovu poetiku iz ove faze. Nažalost, njena sposobnost da je pretoči u film nije dovoljno velika da stvori samostalno i relevantno delo.
* * / * * * *
If director Daniel Espinosa had his way, Hollywood's studio culture would embrace a kinder, gentler approach to filmmaking.
Universal's "Safe House," the Swedish helmer's first American feature, which took in $40 million domestically over the weekend, had its share of bumps and snags during production, but Espinosa resisted pressure to address the problems by getting rid of people.
"I saw that a lot of Americans' first knee-jerk reaction to conflict is to fire somebody," he said. "I don't do that. I don't fire people, and I don't allow people to get fired on my sets."
Espinosa comes from the European school, where most pics burn through far less coin than the reported $80 million spent on "Safe House," with its roster of name actors, led by Denzel Washington.
"In Sweden, if we fired somebody we wouldn't have the money to hire anybody else," says the Chilean-born director. "When you work on smaller budgets, you have to get along. I try to create more of a family structure (on the set). Firing people causes a very anxious workplace, which isn't good for creativity."
By protecting his crew, Espinosa said he was able to build the kind of loyalty that saw "Safe House" through some pretty rough patches.
"It's nice when you're shooting and the producer says we need to shut down now because we don't have any more money for this day, and your d.p. and your crew say, 'We'll do it for free.' Then you know you've won them over."
"Safe House" underwent drastic changes before shooting. The film, in which the capture of a rogue agent (Washington) sets off a chain of internecine destruction within the CIA, is set and was shot in Cape Town -- but was originally scripted for Rio de Janeiro.
"Four months before we were going to start shooting in Rio, they had uprisings and riots in the favelas," said Espinosa. It was the fall of 2010 and "we didn't know how much security we'd need so we couldn't go there." The helmer and his team scouted several other locations, including Hong Kong and Australia. They needed a place "with the same socioeconomic structure as Rio, with very poor communities living next door to the middle and upper classes, a city that can be a character in the movie."
Shooting on a soundstage or using greenscreen was not an option, Espinosa said. "I told them if we can't find (shantytowns like the) favelas, I don't want to shoot there. I wanted the city to affect my characters, and that can't happen if you're in a studio."
Cape Town, with its teeming townships, proved the ideal location. They used 35mm film for the 75-day shoot.
Espinosa hopes to make more U.S. studio pictures, but he also intends to continue protecting his crews from the whims of producers. "I'll get fired before anybody else," he said. "I do this because I love the work and the people I work with. Worst-case scenario: I'll go back to Sweden and hang out with my buddies."
Malo da se zagrejemo pred CHRONICLE - Max Landis je u kući...
The Death and Return of Superman (http://www.youtube.com/watch?v=0PlwDbSYicM#ws)
Reprizirao sam CRIMES OF THE FUTURE Davida Cronenberga i iz ove vizure čini mi se da je STEREO bolji i čistiji film. U CRIMES OF THE FUTURE, ideje koje Cronenberg bazira iz voiceovera ipak prevazilaze ono što se vidi na ekranu a mnoge situacije ulaze o domen prilične teatralnosti. Ideje izrečene u voiceoveru su intrigantnije nego u filmu STEREO ali je isto tako vizuelni aspekt manje precizan, uvođenje kolora, dodatnog broja protagonista, nedovoljno precizne stilizacije - sve to čini da CRIMES bude ne toliko znak da je Cronenberg manje zreliji nego kad je radio STEREO već više da se ova forma što se njega tiče potrošila i da mora da počne s nečim drugim.
As his latest film, Keyhole, a disjointed version of The Odyssey, gets set to screen in Berlin, Canadian cult director Guy Maddin talked to The Hollywood Reporter about The Artist stealing his thunder as a silent film director, about avoiding color on-screen, and his 2000 opening night triumph at the Toronto International Film Festival.
THR: Michel Hazanavicius's The Artist is impressing film fans and critics. But you've been making black-and-white silent films on and off again for a few decades. How do you feel about this upstart picture that could find Oscar as it foregoes color and dialogue?
Maddin: I haven't seen The Artist yet. I'm really curious about it. A certain part of me wants to hate it, because I feel it doubles back to a use of film vocabulary that no one was interested in. And I sort of had it all to myself for a while. Another part of me fears I'll love it.
THR: You're a big fan of silent films. Why?
Maddin: To me, it doesn't matter if someone, or everyone makes movies silently.There's so many ways to tell a story, to develop an atmosphere, to make people laugh or freak them out. And whether the actors talk or not is really such a small part of the whole thing. It (silent film) does get mentioned a lot in connection with what I've done. But it¹s nice to see the movie (The Artist) is such a hit, and that people can still uniquely understand silent films just the way the masses did from the start. It's nice to know it's just like riding a bicycle.
THR: You often use narration in your films, and live performance, singers and foley artists at festival screenings. And you do talking films. So why do fans of your films feel their silence is golden?
Maddin:I actually didn't make a fully silent film until I'd been making movies for over ten years. But there's something in my films that reminded people of that era. I think it's because I decided not to limit myself to any current year in which I was working. It just seemed like making movies was like being a painter or a songwriter: you should be able to use any kind of words you wanted, or none at all, or any size brush stroke, or make your music with any instrument you wanted.
THR: What about rarely using color in your films. Was that something you did early to save on production costs, and when did it become a creative choice?
Maddin: You're right, It was cheaper at first, as I scrambled to get props or locations which I could get for free. And I never had the luxury to color code things, or take a borrowed item and paint it. So I could never afford to make a distinct palette for a film. And then there's nothing like making movies to learn way more about how they're made. So I never gave color much thought until I started avoiding it. Then I sort of realized how much careful planning goes into color, and how much psychological weight certain colors take on in a colorful movie. And the more I thought about color, the more color phobic I became.
THR: When people talk about your black-and-white, silent film aesthetic, they often cite your six-minute ode to Soviet-era propaganda films, The Heart of the World, which played on opening night at the Toronto International FilmFestival in 2000. Can you recall that night, and what it meant to your career?
Maddin:That's the only time - and my chances improved because it was a short film - where a movie turned out exactly as I intended it to. I got really lucky. Maybe I'd been resistant about making a pure silent film for so long.I feel like I spoke the language fluently, having watched so many silent films from different countries. And the film's images fused perfectly with the music I got from the Soviet Union, and had the dynamism of Soviet Agitprop. I always find propaganda kind of ridiculous anyways.
THR: Your latest film, Keyhole, which you¹ll be screening in Berlin, is black and white. Why that choice?
Maddin: That fits the themes of what is gangster and ghost hybrid movie. Both those genres scream out for the black and white and the silvery and the luminous and frightfulness of the dark, and the good guys and the bad guys always trading places. And since the movie is saturated in nostalgia. That all demands that I pick up my black and white equipment one last time, at least.
THR: How do you feel about returning to Berlin to screen Keyhole, afterToronto?
Maddin: I've had a great relationship with the Berlinale over the years. The Forum has given my previous films My Winnipeg and Brand Upon The Brain! two incredible slots and massive programming positions. I owe so much to festival directors Stefanie Schulte Strathaus and Christoph Terhechte. Then last year I was on the jury. It was the absolute zenith of my career to personally present Bela Tarr his Silver Bear for the Turin Horse. Wow! That film will still be ascendant long after we're all dead. I also got to hang out with my super-cool fellow jurors, Sandy Powell, Isabella Rossellini andAamir Khan. And now I'm back again, with Keyhole. What an honor. It wasn't too long ago I was sneaking into screenings there, now I'm a guest again. I'm thrilled.
Kim Jong Il has been elevated to the rank of Democratic People's Republic of Chosun Grand Marshal, North Korea's highest military rank and the one he alone shares with father Kim Il Sung.
The decision was revealed today, the 15th, pursuant to a decision taken yesterday by the combined Party Central Committee and Central Military Committee, National Defense Commission and Supreme People's Assembly.
It was twenty years ago in 1992 that Kim Jong Il received the previous rank of Marshal, while Kim Il Sung was made Grand Marshal two days before his 80th birthday in April, 1992.
The news had been predicted; in January, Daily NK reported that an order had been handed down by the Ministry of the People's Armed Forces calling for each unit to submit by the start of February a written "suggestion" that Kim Jong Il be made Grand Marshal to celebrate the 70th anniversary of his birthday, which is tomorrow.
23 other military officers were simultaneously promoted, according to Rodong Shinmun. These include Kim Jeong Gak, the head of the General Political Bureau of the Chosun People's Army, who has become a vice marshal, Kim Young Cheol, the head of the General Bureau of Reconnaissance, and Party secretary Park Do Chun, both of whom have become generals.
▲ The new statue of Kim Jong Il erected at Mansudae Art Studio in Pyongyang (© Rodong Shinmun)
Yesterday also saw the unveiling of a new statue at Mansudae Art Studio in Pyongyang of Kim Jong Il riding a horse. It joins an existing statue of Kim Il Sung, also mounted on a horse.
The ceremony to mark the unveiling of the statue was attended by Pyongyang residents, military officers and key regime figures including Supreme People's Assembly Standing Committee Chairman Kim Young Nam, Cabinet Prime Minister Choi Young Rim and Army Chief of Staff Lee Young Ho. Kim Young Nam gave a speech at the event, which was later broadcast by Chosun Central News Agency.
Kim Jong Eun was not present at the event, although he did send the most prominent of a collection of commemorative bouquets (see picture, centre)
Michael Mann is in talks to direct the hard-edged cop thriller "The Big Stone Grid" at Sony Pictures says Deadline.
S. Craig Zahler penned the spec script which follows two decorated detectives who uncover a terrifying extortion ring that operates within the secret underbelly of New York City.
Mann will do another pass on the script with the scribe which could see the location shift to Los Angeles. Michael De Luca is producing.
Mann will likely next direct Fox's "Go Like Hell" about the duel between Ford vs. Ferrari for sports car supremacy in the 60's.
Mehmete, Johne, veliki dan za sve velike Srbe!
Sean Stone, the son of Oscar-winning director Oliver Stone son and a defender of Iranian President Mahmoud Ahmadinejad, converted to Islam on Tuesday while filming a documentary in Iran, he told Agence France Presse.
"The conversion to Islam is not abandoning Christianity or Judaism, which I was born with. It means I have accepted Mohammad and other prophets," Stone, whose famous father is Jewish and mother is Christian, told AFP. He underwent the ceremony in the city of Isfahan.
Also read: Sean Stone Says Iran Has the Right to Nuclear Weapons
The 27-year-old did not say why he converted. Iran's Fars news agency said he had become a Shiite and taken the Muslim first name Ali.
In an interview with TheWrap at the Toronto Film Festival in September, he supported Iran's right to a nuclear program as a defense against threats from Israel. He said criticizing the Iranian government is "like someone coming to your house and saying the father shouldn't hit the kids," he said. "Who are we to tell them how to rule their country?"
"Iran is ruled by law," said Stone (pictured with coproducer Melissa Carter in Tehran). "People don't like Ahmadinejad, but that doesn't warrant a war or an uprising."
Stone, who studied history at Princeton, has launched a co-production company to make movies based on Iranian history and culture. He said in September that he wants to make films in Iran, "because they're the biggest filmmakers in the Middle East, I'm very international-minded."
His father has also happily taken political positions often seen as outside the American mainstream, by defending Cuban leader Fidel Castro and anti-American Venezuelan leader Hugo Chavez.
Besides directing, Stone has acted in several films, including his father's. His small roles in Oliver Stone films included a fraternity pledge in "W" and the young Jim Morrison in "The Doors."
Није то ништа чудно. Земље Слободног Света привлаче људе као магнет. Шон је бар у предности јер вероватно као матором нису морали да му секу парче тукија, него су то обавили још кад је био мали.
Pogledao sam STUART: A LIFE BACKWARDS svojevrsnu preteču BRONSONa koju je po scenariju i knjizi Alexander Mastersa snimio David Attwell za BBC i HBO. Tom Hardy u ovom filmu igra distrofičnog alkoholičara i narkomana koji posle traumatičnog detinjstva postaje troublemaker, serijski robijaš i beskućnik a Benedict Cumberbatch igra pisca Alexander Mastersa koji ga upoznaje tokom službovanja u skloništu za beskućnike.
Hardy igra Stuarta iz sve snage, i nudi jednu dosta ekspresivnu rolu u kojoj se služi svim sredstvima pošto igra junaka koji je neuračunljiv, fizički hendikepiran i ometen u govoru. Hardy zato mora da uposli sve ventile i to radi na jedan način u kome se oseća samozadovoljstvo bravurom koju stvara ali ipak na kraju se oseti i emocija koju taj junak izaziva.
Naravno da kao i u slučaju McVicara i Bronsona i Stuarta uvek ostaje prilično nejasna ta autodestrukcija, u ovom slučaju ona je jasnija zbog erozije junakovog tela koje je samo po sebi izvor njegovog izdvajanja u zajednici ali i pritiska na njega i otpora. Stuart je ipak čovek čiji je život od početka bio oročen, i Attwell dosta ubedljivo prikazuje tačke koje su ga odvele na stranputicu.
Stuartova biografija sama po sebi je poprilično ludilo i ona je strašna zato što je istinita, premda bi u nekoj fikciji delovala kao gotovo parodično opšte mesto. Međutim, reditelj Attwell se odmiče od opšteg mesta time što kombinuje tehnike - deo prikazuje kroz dijaloge, deo kroz rekonstrukcije, deo kroz svedočenja Stuartove porodice, a koristi se i animacijom tako da ako su neki događaji u domenu očekivanog ili opšte mesto, reakcija Stuartove okoline na njih svakako nije. Način na koji njegova okolina prihvata činjenicu da je Stuart zlostavljan u detinjstvu i to kako se potom ponaša je neverovatno pomirljiv i relaksiran.
Benedict Cumberbatch u ovim okolnostima treba da ude straight man u odnosu na Hardyjevog ekscentrika i on tu ulogu odlično igra, uspešno gradeći identitet u roli koja se bazira na suptilnim rešenjima i neprijatnim situacijama koje generiše drugi junak.
STAURT: A LIFE BACKWARDS je interesantan i ozbiljan televizijski film, istinita priča o čoveku koji je vrlo lako mogao ostati potpuno nepoznat.
Pogledao sam filmski spin-off serije THE THICK OF IT nazvan IN THE LOOP iz 2009. godine. Ovaj film je postigao veliki uspeh a Jesse Armstrong, Simon Blackwell i ekipa su nominovani za oskara za scenario. Ipak, rekao bih da ovo nije referentan film u bilo kom smislu.
Čest je slučaj da se sitkomi upropaste u pokušaju da se od njih napravi film i IN THE LOOP nije takav slučaj. IN THE LOOP preuizima skoro celu glumačku podelu serije ali samo jednog junaka - to je Capaldijev Malcolm Tucker i neobično je da glumci iz serije ne igraju likove iz serije ali igraju likove koji su im jako slični.
Na nivou rediteljskog koncepta, Iannucci ponavlja prostup iz sitkoma i to doslovno. Ovo je kao specijal sitkoma od 100 minuta i u principu, to je jedan vrlo dobar specijal sitkoma.
Ono što je problem to je da koncept sitkoma na nivou ritma, pristupa režiji i glumi ipak ne funkcioniše kada traje 100 minuta. Film mora da ima svoje intervale, svoj ritam u izlaganju priče i predstavljanju likova a IN THE LOOP to radi kao što je radila serija.
Ako imamo u vidu da je film postigao izuzetno veliki uspeh, onda to sve očigledno nije smetalo ni publici ni kritici. Ne mogu da kažem ni da sam ja kao neko ko voli ovu seriju imao problem, ali čini mi se da bih definitivno imao da sam gledao ovaj film pre serije.
IN THE LOOP stoga se pre kvalifikuje kao vrlo prijatno gledalačko iskustvo nego kao film koji može sam po sebi da se meri određenim kriterijumima.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam SPACE TRUCKERS Stuarta Gordona i uživao verovatno i više nego kad sam ga prvi put gledao. Stuart Gordon je reditelj koji je uspeo da izgradi neverovatno moćan i raznovrstan opus radeći u često potpuno bizarnim okolnostima i najčudnijim produkcionim sklopovima. U tim okvirima on je ne samo uspeo da snimi dobre filmove već da se u nekoliko žanrova kao vrlo bitan reditelj bez koga je nemoguće sagledati istoriju datog žanra. Pored horora, indie filma, rada po Mametovim tekstovima u pozorištu i na filmu, Gordon je snimio nekoliko esencijalnih futurističkih filmova - ROBOT JOCKS, FORTRESS i SPACE TRUCKERS i spada među retke reditelje koji su se konzistentno bavili tim miljeom.
Gordnon je u ovim filmovima doneo odličan spoj svog dara za suspense i poznavanja osnovnih žanrovskih obrazaca sa prilično nestašnim smislom za crni humor i SPACE TRUCKERS je u tom pogledu vrhunac. Kad je o dizajnu reč, SPACE TRUCKERS je na pola puta između STARSHIP TROOPERSa i FIFTH ELEMENTa a snimljen je sa budžetom koji je verovatno pokrivao tek manji deo njihovih džeparaca.
Gordon je na nivou inscenacije i ideje kako da se nešto uradi prilično solidan, kao i inače, i što je još važnije nema problem s a tim da pokuša da ostvari čak i nešpto što možda budžet ne može da isprati. Tako recimo u mnogim scenama, Gordon kroz upotrebu jednostavnih efekata simulira bestežinsko stanje što ni mnoge skuplje produkcije ne rade već uvek na neki način objasne postojanje gravitacije, a nekim štosovima u najboljem charlesbandovskom smislu rešava pojedine scenografske probleme, recimo kao u kružnom rotacionom restoranu na svemirskom truck stopu.
Činjenica da je komedija vrlo značajan deo stilizacije i žanrovskog određenja ovog filma svakako pomaže da se opravda Gordnov bezobrazluk proistekao iz snimanja spektakularnih tvari na malom budžetu. Rad za Charlesa Banda na ROBOT JOXu ga je naučio snalažljivosti i tome da se pre tehničke egzekucije efekta ceni ideja, i Gordon se drži tih principa.
Otud je SPACE TRUCKERS po svojoj strukturi najpre kaminondžijska akciona komedija iz sedamdesetih izmeštena u svemir, sa blago anarhičnim otpadničkim duhom "nezavisnih" kamiondžija koji će radije švervovati robu nego raditi za establišđment i odlasku na opasnu marginu na koju ih gura odbijanje da se povinuju korporativnim pravilima.
Podela koja predvodi film je izvanredna - Dennis Hopper i Stephen Dorff čine potentan trougao sa Debi Mazar a George Wendt, Charles Dance i Vernon Wells su prava pratnja. Dorff je imao leading man potencijal ali je previše lutao, ovde je odigrao jednu od svojih solidnih buddy uloga što sjajno radi i do dan-danas - setimo se prošlogodišnjeg IMMORTALSa.
Sredina devedesetih je još uvek bila period kada su ovakvi filmovi mogli da se snime i imali svoje tržište. U tom periodu gordon je bio na raskrsnici bioskopske distribucije i DTVa i tada je još uvek postojao milje filmova koji u Americi idu na video a u bioskope u ostatku sveta. Danas to više ne postoji, čak je i obrnuto. Više filmova ide u američke bioskope nego što može da se plasira u oistatku sveta i izuzetak su neki glumci koji više nisu popularni u SAD ali jesu u internacionalnim okvirima, no takvi slučajevi se mogu lako pobrojati.
SPACE TRUCKERS je međutim ostao bez američke distribucije pre svega zbog nekih sporova među producentima, a potpuno paradoksalno, u vreme izlaska ovog filma i Stephen Dorff je negativno govorio o njemu u medijima. Gledano iz sadašnje vizure, Dorff je snimio dosta umetnički vrednih ostvarenja ali i još viđe đubreta a SPACE TRUCKERS će stajati kao vrlo solidno delo kad se jednom bude sumirala njegova filmografija.
Isto važi i za Gordona, on spada u red filmaša sa istančanim kinematografskim nervom, snalažljivošću i pripovedačkim darom, a SPACE TRUCKERS spada među naslove koji to dokazuju.
* * * / * * * *
Pogledao sam BU-DANG-GEO-RAE Seung Wan-Ryooa, po scenariju Hoon Jung Parka koga znamo kao pisca Kim Ji Woonovog I SAW THE DEVIL. U ovom filmu Hoon je mnogo inventivniji od I SAW THE DEVIL i umesto pastiša nečega što već znamo iz korejskih filmova nudi policijsku priču koja je istovremeno prepoznatljiva a opet ima i nešto sveže u sebi. Naime, korumpirani policajci su česti protagonisti korejskih filmova, međutim, THE UNJUST je studija sveopšte korupcije korejskog društva u kome je korupcija sama sebi tema a to što je vezana za slučaj serijskog ubice zapravo ne igra značajnu ulogu i potraga za zločincem nikada zapravo ne prene junake da se izvuku iz svog oportunog i korumpiramog stupora. U tom smislu, sa prikazivanjem kontingentnih događaja koji čine policijsku istragu, THE UNJUST na neki način postaje dosta ubedljiv i istinit prikaz funkcionisanja policija širom sveta.
Seung Wan-Ryoo nije reditelj koji može kao Bong Joon Ho u MEMORIES OF MURDER da prodre u suptilnije pore hipokrizije korejskog društva i jedne konkretne sredine. Njegov film ima izraženiju mehaniku i sporadično se oslanja na žanrovske konvencije umesto realističnih rešenja.
Pa ipak, Seung i Hoon vešto vode nekoliko paralelnih priča i u krajnjem zbiru THE UNJUST jeste film koji uvodi Seunga u viši rang od onog u kome je bio do tada sa svojim dosta eklektičnim opusom nesumnjivo prilično solidnih filmova koji ipak nisu dosezali dovoljno daleko. U periodu kada su korejski filmovi počeli da se dosta ponavljaju i da kroz stalne reinterpretacije interanacionalno uspelih formi postaju sve lokalniji, Seung uspeva da u konvencionalnijem ključu proizvede internacionalno relevantniji rad.
* * * / * * * *
Pogledaćе sе, pa nismo tolki probirači.
"Naši" smo, Mehmete!
Pogledao sam THE WHISTLE BLOWER Simona Langtona, po romanu John Halea. Ovaj film je izašao u slično vreme kao i serija EDGE OF DARKNESS i u tom smislu čak i da je mnogo bolji bio bi potpuno deplasiran. Nažalost, THE WHISTLE BLOWER nije naroočito dobar. Langton je uspeo da solidno dočara atmosferu, Michael Caine je stara kuka i tu nema greške, on zna šta radi (premda je premlad da bi bio otac Nigelu Haversu) ali na nivou vođenja priče, THE WHISTLE BLOWER ne funkcioniše kao triler ili misterija a sporadično postaje i krajnje neuverljiv.
Sama zavera koja je dovela do sinovljevog ubistva je zanimljiva i John Hale je literarno vrlo dorbo obuhvatio anksioznost britanske tajne službe posle Bluntove izdaje. U stvari, kako se u samom filmu i kaže, sve ovo jeste na neki način grč izazvan Blunotvim činom, i svakako da je iz ovog motiva morao da proistekne znatno zanimljiviji film. Uostalom, propuštena je prilika da se nešto značajnije uradi sa Blunt-olikim likom kog igra John Gielgud.
Antiamerički sentiment koji krazi britanski conspiracy film i TV u ovom periodu prisutan je i ovde, međutim dopunjen je skepsom prema ljudima iz Bluntovog miljea.
Šteta je dakle što se čini da je Hale imao šta da kaže ali očigledno da scenarista Julian Bond i Langton nisu uspeli da se snađu sa materijalom koji im je ponudio.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BRAKE Gabe Torresa koji se, koliko god to bizarno zvučalo, može posmatrati kao svojevrsni rip-off Cortesovog BURIEDa. Naravno, teško je olako nazivati film rip-offom kada izađe tako brzo posle "originala" jer je u teoriji mogao nastajati i simultano, ali čini mi se da ovo nije vrsta filma koji je jako dugo nastajao.
BURIED je bio zanimljiv na nivou koncepta ali Cortes nije uspeo da taj koncept u potpunosti kapitalizuje. S druge strane BRAKE je potpuno nepretenciozan i rekao bih da je scenario znatno relaksiranije prišao ovom konceptu. Stephen Dorff igra ono što je Ryan Reynolds igra u BURIED i podjednako je gledljiv kao i ovaj A-lister i umesto u grobu "sahranjen" je u staklenoj kutiji u prtljažniku nekog automobila kojim ga terorristi voze da bude detoniran kao suicide bomb.
Ono što sugeriše da je BRAKE rip-off je i to što Torres uspeva da unapredi neke od situacija koje su se javljale kao problem u BURIEDu, da stvori mnogo više situacija u kojima junak ipak može nešto da uradi umesto držanja protagoniste u potpunoj pasivnosti. BURIED je u tom smislu imao sličan problem kao i WORLD TRADE CENTER a BRAKE to definitivno uspeva da prevaziđe.
Neki od preokreta koje reditelj i scenarista Timothy Mannion vide kao veliki adut nisu potpuno neočekivani ali su potpuno OK i daju smisao nekim krupnijim neuverljivostima iz dotadašnjeg toka.
BRAKE je pravi primer B-filma kakav bi trebalo da nastaje u DTV okolnostima.
* * * / * * * *
Pogledao sam DER SCHWEIGENDE STERN Kurt Maetziga, istočnonemačko - poljsku koprodukciju iz 1960. godine bazoranu na romanu Stanislawa Lema ASTRONAUCI. Ovaj film iz 1960. godine deluje campy, ali nije baš naročito zabavan pre svega zato što Lemov pristup temi iako u okvirima ovog scenarija krajnje pojednostavljen uopšte nije tako jednostavan. T odovodi do osnovnog problema u recepciji ovog filma. Naime, reč je o istočnonemačko-poljskom SFu starom 52 godine što svemu daje nesumnjivu campy notu. Međutim, isto tako ni sam Maetzig nije bežao od toga da na nekom nivou snima svojevrsnu space operu i tu nema nikakve sumnje. Otud Lemova ozbiljnost opterećuje space operu a sa druge strane Maetzig samo nagoveštava Lemovu pretenziju i onda ne služi kao nadgradnja već više kao opterećenje i izvor problema u ovom filmu.
Kao i u mnogim starim SFovima a naročito onim nastalim iza Gvozdene zavese, iam specijalnih efekata koji su sporadično totalno old school a povremeno i off the wall. U svakom slučaju, Maetzig nije previše insistirao na ubedljivosti ali sam dizajn nije nezanimljiv na svoj goofy način.
Priča je smeštena u 1970. godinu, dakle deset godina posle vremena kada je film prikazan a ako imamo u vidu da je u to vreme let u svemir tek bio u povoju i da ljudi još nisu bili poslati, sam prikaz putovanja svemirskim brodom i konstrukcija broda su potpuno neubedljivi i nemaju nikakve veze sa pravim tehnologijama. Ipak, za svako poštovanje je to što u nekoliko scena Maetzig prikazuje bestežinsko stanje za razlčiku od drugih space opera tog vremena.
* * / * * * *
Edgar Wright ("Scott Pilgrim," "Shaun of the Dead") is set to direct a feature film remake of the cult 1970's ABC telemovie and TV series "The Night Stalker" for Disney Pictures reports Deadline.
The series followed Carl Kolchak (Darren McGavin), a reporter who investigates mysterious crimes that have a supernatural or sci-fi bent. The show was remade a few years ago with Stuart Townsend as Kolchak but was cancelled after a few episodes. The original was a major influence on producer Chris Carter and inspired him to create "The X-Files".
Johnny Depp and Christi Dembrowski will produce through their Infinitum Nihil label, with the project being fashioned as a potential starring vehicle with Depp playing Kolchak.
No writer is yet attached, but with Wright now onboard it's expected he, Depp and Dembrowski will reshape the project from the ground up.
Edgar Wright ("Scott Pilgrim," "Shaun of the Dead") is set to direct a feature film remake of the cult 1970's ABC telemovie and TV series "The Night Stalker" for Disney Pictures reports Deadline.
The series followed Carl Kolchak (Darren McGavin), a reporter who investigates mysterious crimes that have a supernatural or sci-fi bent. The show was remade a few years ago with Stuart Townsend as Kolchak but was cancelled after a few episodes. The original was a major influence on producer Chris Carter and inspired him to create "The X-Files".
Johnny Depp and Christi Dembrowski will produce through their Infinitum Nihil label, with the project being fashioned as a potential starring vehicle with Depp playing Kolchak.
No writer is yet attached, but with Wright now onboard it's expected he, Depp and Dembrowski will reshape the project from the ground up.
Jennifer Ehle ("Pride and Prejudice," "The Ides of March") and Australian actor/stuntman/filmmaker Nash Edgerton have both joined the cast of Kathryn Bigelow's untitled project at Sony Pictures reports EW.
Mark Boal penned the script which follows SEAL Team Six's hunt and eventual take down of al-Qaeda founder Osama bin Laden.
The duo join a cast that currently includes Edgerton's brother Joel, Jessica Chastain, Idris Elba, Kyle Chandler, Edgar Ramirez, Tom Hardy, Chris Pratt, Guy Pearce and Mark Strong.
Ehle's role is unknown, Edgerton will play a Navy SEAL. A December 19th release date is already set.
Dominic Cooper and Karoline Herfurth have reportedly scored roles in "Passion", Brian De Palma's English language remake of Alain Corneau's 2010 French psychological drama "Crime d'amour" (Love Crime) for SBS Productions reports Mediz Biz (via The Playlist).
Kristin Scott Thomas and Ludivine Sagnier starred in the original which followed the young assistant of a ruthless and emotionally sadistic business executive driven to murder her boss.
This $30 million remake, a French-German-British-Spainish co-production, will be set in the UK with Rachel McAdams and Noomi Rapace slotted for the lead roles.
The plot also has a slight adjustment in that the main motivator this time will be the boss character stealing her underling's idea.
Pogledao sam ovogodišnji film GAAMER Olega Svjencova. Reč je o filmu koji je sličan R U THERE Davida Veerbekea i govori o ukrajinskim klincima koji zapuštaju školu i svakodnevni život ne bi li postali šampioni u QUAKEu. To je otpirlike cela priča i ovaj film spada u novi trend art house filma koji se više bavi stanjem mladih nego nekim njihovim konretnim pričama. Na nivou kadriranja, Svjencov je vešt i prilično konvencionalan, naročito kad je reč o načinu na koji prilazi ritmu. Uprkos tome što je ovo film sa dosta kadar sekvenci, dosta atmosferičnih situacija, dijaloga i sl. - Svjencov želi da film ima dinamičan tempo koliko god je moguće. Uprkos tome što je reč o filmu stanja i činjenici da Svjencov na neki način zaista formuliše zaokružen dramaturški osnov svog filma, ipak ovakav ishod priče nije zadovoljavajući. Jasno je da ovu generaciju reditelja više zanima da zarobe trenutak nego da ispričaju priču ali ovde deluje kao da je taj trenutak morao trajati nešto duže ili nešto kraće. Film naprosto traje i posle tačke u kojoj junak iscrpi osnovnu premisu filma.
Zanimljiv detalj pored dosta klipova iz same igre jeste i dosta skup soundtrack na kome se čuju System of a Down, Linkin PArk i Apocalyptica kao ilustracija miljea u kome junaci egzistiraju i koji je vrlo ubedljivo dat. Neobično je da ekipa ukrajinskog filma priušti ovako skup soundtrack.
Na ovu temu nastala je srpska pozorišna drama HALFLAJF Filipa Vujoševića i igrana je 2005. godine. Prava je šteta što nikada nije ekranizovana. Koga zanima može da ga pročita ili skine odavde https://docs.google.com/document/d/1FK6emapRf-EDV3T5dgI0coQEEvNf1mbt4ODtk_UAVlk/edit?pli=1
* * 1/2 / * * * *
Ma mislim da su te pesme prilično jeftine za licenciranje. Ima ih i po igrama istočnoevropskih studija...
Ali.... ima li smisla da ja gledam ovaj film?
Šta ja znam? Zanimljivo je, ali je čini mi se R U THERE interesantniji. Ovo je zanimljivo jer je eto savremena Ukrajina, a to dosta liči na Srbiju. Sam gejming je bitan deo junakovog života ali ne i zapleta. Mada, prikaz te scene deluje dosta autentično.
Harold Perrineau has joined the cast of Kathryn Bigelow's film about Navy SEAL Team 6′s long hunt for Al Qaeda chief Osama Bin Laden.
Perrineau's role is being kept secret, same with the other cast members of the film.
Meanwhile, Universal Pictures has acquired film rights to Andrew Pyper's upcoming novel "Demonologist" reports Deadline.
The story follows a literary professor on a trip to Italy when a demonic spirit appears to kill his daughter. He then goes on a dark journey in hopes of getting her back.
ImageMovers partners Robert Zemeckis, Jack Rapke and Steve Starkey will produce.
Očekivao sam mnogo više od švedskog filma APFLICKORNA koji je bio najavljivan kao švedski BLACK SWAN, priča o fatalnoj konkurenciji i patološkoj vezi dve devojke koje se bave akrobatskim jahanjem. Nažalost, rediteljka Lisa Aschan je snimila prilično mlad, spor i u krajnjoj liniji dosadan film u kome umesto karakterizacije više postoji neka arty poza. Otud je i čudno da je APFLICKORNA bio dosta prepoznat baš na Tribeci na kojoj se ipak više ceni konvencionalniji pristup filmu.
Jedino što drži ovaj film gledljivim jeste globalno visok nivo švedske kinematografije koja je tehnološki i na nivou sistema rada dovoljno razvijena da ne proizvodi baš totalne besmislice.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SAFE HOUSE Daniela Espinose i radujem se što je ispunio moja očekivanja. Espinosa je napravio izuzetno uspešan i promišljen holivudski debi. Izabrao je formu u kojoj su se poslednjih godina izražavali Tony Scott i Paul Greengrass i napravio je film koji je bolji od njihovih recentnih radova na tu temu. MAN ON FIRE i BOURNE SUPREMACY su bili prvi filmovi tog tipa i ostali su primer inovacije - SAFE HOUSE se nadovezuje na to, međutim, uspeva da pruži dovoljno svežine i da ne bude potpuni rehash tih naslova.
Scenario David Guggenheima je bio na Black Listu, međutim prošao je izvesne transformacije, jedan rewrirte je recimo radio i Terry George, na putu do finalne verzije. Prvobitno priča je bila smeštena u Rio, sada se dešava u Južnoj Africi, i scenario sam po sebi nije nešto sa čim se ranije nismo sretali, čak možda i u boljim izdanjima. U svakom slučaju, ni prvobitna verzija koju sam čitao ne deluje kao materijal koji bi zaslužio mesto na Black Listu, mada, činjenica jeste da je reč o tekstu prema kom bi malo koji producent ostao ravnodušan jer je odmah jasno da je jako blizu toga da se radi.
Espinosa međutim ni ne stavlja scenario u prvi plan. Likovi su taman dovoljno razvijeni da Denzel Washington i Ryan Reynolds imaju šta da igraju i njihov buddy chemistry je evidentan, i osvežen time što likovi nikada ne smeju da u potpunosti poveruju jedan drugom. Izvrsna glumačka ekipa koja ih okružuje poput Sam Sheparda, Vere Famige, Brendana Gleesona i Roberta Patricka više ima pojedinačne arije nego što produbljuje Denzelov i Ryanov odnos. U tom smislu, možda je najzanimljivije videti kako je Espinosa efektno iskoristio svoje saborce iz SNABBA CASHa Joela Kinnamana i Faresa Faresa koji su ostvarili male ali upečatljive uloge i Kinnaman će sada imati i američku karijeru.
S druge strane, uprkos tome što Ryan i Denzel imaju razvijen odnos, Espinosini junaci su još hladniji od Bournea u egzekuciji svojih namera i SAFE HOUSE je kao i Greengrassovi BOURNE filmovi pun dužih ćutanja u kojima se junaci vraćaju svojim "radnim zadacima".
Osim ovih glumaca, Espinosa nije dovodio druge ljude iz Švedske, tako da mu je DP Oliver Wood, čovek koji je obeleŽio kako akcioni film osamdesetih i devedesetih tako i sadašnju fazu krtoz saradnju sa Greengrassom. Wood po prvi put sa SAFE HOUSEom biva prepoznat i od strane obične kritike kao bitan faktor u razvoju savremenog akcionog filma a Espinosa mu omogućuje da napravi čudo i još dodatno izoštri svoj hiperkinetički stil.
SAFE HOUSE ima bar tri izuzetna akciona set-piecea i tenzija je na nivou sve vreme uprkos tome što trajanje filma uopšte nije nežno.
U svom holivudskom debiju, Espinosa nije pokušao da Amerikance uči pameti i tome kako se pravi film, ali je zato snimio film u kome je pokazao da zna sve što i oni zanatski najveštiji kod njih. Ako su u poslednje vreme Denzel i Ryan nailazili na prepreke, i ako se publika malo odvojila od njih, SAFE HOUSE je film koji pokazuje kako se ta formula tačno sprovodi.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CHRONICLE Josha Tranka i stvarno mislim da je reč o izuzetno moćnom debiju koji imajući u vidu činjenicu da reditelj ima 26-27 godina može biti ili uvod u jednu veliku karijeru ili u svojevrsnu stagnaciju koja se nažalost često dešava posle moćnih ulazaka u industriju. CHRONCILE je u osnovi niskobudžetni gimmick film koji je izvanredno urađen i ono što daje Tranku za pravo je činjenica da je CHRONICLE jako dobro realizovan u nekim fundamentalnim aspektima koji gotovo pa garantuju da je Trank vrlo ozbiljan reditelj.
Naime, ako ostavimo po strani vrlo vešto i smisleno iskorišćen found footage momenat i tehničku virtuoznost sa kojom je on realizovan gde se na istom mestu spajaju inventivnost, snalažljivost low budget filmmakera i tehnička perfekcija, CHRONICLE je pre svega jako ozbiljno glumljen film. Michael B. Jordan je već potvrđen u seriji FRIDAY NIGHT LIGHTS ali je zato Andrew De Haan pravo otkriće, i sva trojica glavnih glumaca će posle ovoga imati otvorena vrata za bioskopske radove. U tom smislu zanimljivo je naglasiti da CHRONICLE u svojoj drugoj polovini postaje akcioni film o dva suparnika sa nadljudskim moćima ali da je dotle ovo nešto što bi se najpre moglo žanrovski definisati kao melodrama o ljudima sa nadljudskim moćima.
Spadam među one koji ne vide nikakav problem u prelasku iz prve u drugu polovinu filma i ta transformacija mi uopšte nije bila strana. Skliznuće Da Haanovog lika u ludilo je jasno naznačeno i potpuno ubedljivo a akciono finale stilski ne odudara od ostatka filma iako ga naravno diže na nivo nezaboravnog spektakla.
Isto tako, uprkos tome što u jednom trenutku stvari više ne mogu da se rade u klasičnoj found footage formi, Trank i Landis pronalaze opravdanje kako su kadrirane sve situacije i moram priznati da je ovo film u kome je svaki found footage kadar opravdan, a samo sporadično ta opravdanja nisu baš uverljiva. Recimo, DISTRICT 9 je imao čitavu deonicu u kojoj Blomkapmp potpuno zaboravi da je reč o dokumentarcu, ovde toga nema, između ostalog zato što svi prisutni imaju barem mobilni sa kamericom.
Ono što je međutim najzanimljivije jeste što je CHRONICLE zapravo kao neka omladinska varijanta rimejka DOMA ZA VEŠANJE samo što umesto jednog imamo tri Perhana i umesto Roma imamo američke blue collar likove sa svojim socijalnim i porodičnim problemima. Isto tako, na nivopu postavke likova (naročito odnos prema roditeljima i pordična trauma) pa i estetike CHRONICLE malo evocira uspomenu i na KLIP ali to je više u domenu detalja.
CHRONICLE definitivno treba pogledati u bioskopu što retko važi za found footage filmove. Još od HANCOCKa nismo imali posla sa ovako efektnim tumačenjem superherojskog mitosa van okvira stripovske licence.
* * * * / * * * *
Zabeleženo!!
Mehmete, obrati pažnju, Stankela se pokajao za vreme kad je bio izdajnik. I to with a vengeance!
Intervju – Stanko Cerović, pisac >
http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1036924 (http://www.vreme.com/cms/view.php?id=1036924)
Praviće oni Miloševića od blata.
Ali jaka je prijava za Slobu i Dobricu!
http://www.cracked.com/article_19751_6-insane-sequels-that-almost-ruined-classic-movies.html (http://www.cracked.com/article_19751_6-insane-sequels-that-almost-ruined-classic-movies.html)
Pogledao sam korejski B-film THE BEAST Hwang Yoo Sika. Ovaj B-film je vrlo jednostavan, precizan i jedino je šteta što nije naročito zanimljiv. Za razliku od tipičnih korejskih žanrovskih filmova koji obično imaju nešto širi pripovedački polaz i karakterizaciju koja u sebe uključuje dosta detalja, THE BEAST je vrlo jednostavan, sveden i pravolinijski. Priča prati mladog vojnika koji pre odlaska na mirovnu misiju u Avganistan mora da reši problem sa unutrašnjim neprijateljem - ozloglašeni lanac pornografa mu je oteo sestru i planira da je iskoristi u gnusnom online videu. Uz pomoć njene drugarice, vojnik kreće u akciju da je spase.
Zaplet je rudimentaran a glavni junak voli da protivnike dobije "na ruke" tako da je film baziran na seriji tuča, mahom u zatvorenim prostorima i postavljenim u bornovskom maniru, dakle bez wire fu letenja i sličnih vidova estetizacije. Kad je reč o bizarnom nasilju svojstvenom korejskim trilerima, ovde ga ima u samo jednoj sceni. Ostatak akcije je krajnje strejt.
THE BEAST je kao korejski B-film ipak zadržao dosta tehničke preciznosti i svežine svojstvene korejskom filmu i u tom smislu je svakako zanimljiviji od većine američkih DTV radova.
* * 1/2 / * * * *
Da, to sam takođe sebi predvideo za gledanje. Zvuči dovoljno probavljivo.
Probavljiv je, ali krajnje lagan, kao neka salata koju jedu žene u ovim mondenskim kafeima. :)
Pogledao sam BANGKOK KNOCKOUT Panne Rittikraija, stručnjaka odgovornog za stubntove u filmovima Prachye Pinkaewa. Nažalost BANGKOK KNOCKOUT je rad u kome se slabosti tajlandskih reditelja akcionih filmova na nivopu vođenja pričće i likova dovode na potpuno nov nivo neznanja i neukusa. S druge strane, BANGKOK KNOCKOUT ima jako duge deonice između tuča i poptrebno je jako veliko strpljenje ili ubrzano gledanje da bi se stiglo od set-piecea do set-piecea. Kad je o akciji reč ona je korektna ali Rittikrai je u mnogim drugim filmovima, naročito kod Pinkaewa ili u radovima koje je imao sa Tony Jaaom pravio znatno bolju akciju. U tom smislu BANGKOK KNOCKOUT je predosadan da bi služio kao showreel ili showcase za ono što mogu da izvedu tajlandski kaskaderi a uostalom oni su imali i znatno moćnijih nastupa od ovoga.
Naravno, BKO nudi ponešto uživanja za najzagriženije ljubitelje i poznavaoce, ali njih je ipak prilično malo.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam francusko-bugarsku produkciju IL PLEUT SUR SANTIAGO koju je 1976. godine snimio čileanski reditelj u egzilu Helvio Soto. U ovom filmu, u maniru Coste Gavrasa on prikazuje prve i poslednje dana vlasti Salvadora Allendea i dolazak vojne hunte na vlast. Ako imamo u vidu da je film sniman u Bugarskoj, Soto u priličnoj meri uspeva da rekonstruiše atmosferu Čilea pred vojnu huntu i oseća se taj tipičan istočnoevropski trud u pokušaju da se dočara ambijent sa velikim brojem statista i raznim drugim logističkim adutima.
Glumačku podelu čine francuski i bugarski glumci s tim što naravno Francuzi imaju glavne uloge, premda najveća zvezda ovog filma Jean Louis Trintignant ima prilično sporednu ulogu.
Sotov osnovni problem je u tome što on podrazumeva da publika zna o događajima u Čileu koliko i on što je paradoksalno jer ceo film je i pravljen sa idejom da se afirmiše Allendeov režim i žrtva čileanske poštene inteligencije, radnika i studenata. U nizu melodramskih scena, Soto ilustruje njihovu žrtvu, međutim isto tako prilično je konfuzan kada dođe do toga da nam se razjasni kada se šta desilo i kako su tekle stvari.
Otud u filmu se smenjuju zanimljifvi detalji, propaganda, patetični izlivi junaštva a cela slika ostaje tek da se nazire. Meni je slučaj Allendeovog svrgavanja koliko-toliko poznat pa mi je Sotov film više poslužio kao simpatičan dodatak i korektno realizovan prikaz atmosfere. Zaista ostaje pitanje koliko bi mi išta bilo jasno da se po prvi put upoznajem sa ovim slučajem.
Komunističke zemlje su jako retko pravile filmove o aktuelnim pitanjima a još ređe su direktno učestvovale u nastanku političkih filmova koji govore o aktuelnim temama i namenjeni su zapadnom tržištu. Mora se priznati da je Sotov film bio u trendu i da je vrlo brzo reagovao u odnosu na ono što je Costa Gavras tada već radio.
Iako je i Costa Gavras umeo da bude vrlo atmosferičan i neodređen u filmovima poput ETAT DE SIEGE, izlazak na globalno tržište i rad u Holivudu su ga usmerili da bude znatno konkretniji u načinu na koji je koncipirao svoje filmove. Otud je njegov film MISSING ipak i dalje ostao kao kanonski rad o ovim događajima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao IN THE LAND OF BLOOD AND HONEY ozloglašeni antisrpski film kojim nas je počastila Angelina Jolie.
Koliko shvatam leakovao je VOD rip ali isto tako čujem da je reč o "engleskoj" verziji filma. U tom smislu, ipak preporučujem gledanje srpske verzije koja je sada u bioskopima pošto je ovaj film toliko dostojan podsmeha da bi još i podsmeh zbog naših glumaca koji sriču engleski bio i previše.
Podsmeh uopšte ne mora da ima veze sa ideologijom koja je u slučaju ovog filma van spora i bilo kakve diskusije. Podsmeh može početi već od toga kako je film realizovan. Dean Semler je bio direktor fotografije na Melovom remek-delu APOCALYPTO i moram priznati da se LAND može posmatrati kao Angelinin APOCALYPTO - film snimljen sa urođenicima na njihovom jeziku. Za razliku od Melovog filma međutim, ni Semler ne može da joj pomogne u njenom krajnje nemuštom rediteljskom postupku koji izgleda maltene kao bosanski film koji bi snimila Mirjana Karanović kao reditelj, sa nekim regionalnim snimateljem i ekipom.
U tehničkom smislu, LAND OF BLOOD AND HONEY je tanak film i to me je moram priznati iznenadilo. Snimljen je krajnje balkanski a sasvim sigurno je bilo još prostora za popravku u montaži.
Na nivou vođenja priče, Jolie je krajnje nevešta i film je konfuzan, ne samo na planu sklopa događaja već i protoka vremena. Ono što je recimo osnovna ideja filma a to je da se prikaže srpski prilaz sistematskim silovanjima kao delu vojne strategije. Na kraju od toga u filmu nema ništa - ispada da su Srbi silovali Muslimanke usput pod uticajem alkohola i narodne muzike, pre svega jer su im se našle pri ruci bez ikakvog plana, sistema i sl.
Osnovna priča je zapravo ljubav između srpskog oficira i Muslimanke koju je sreo pre rata a onda kada je zarobio došlo je do mogućnosti da se njihova ljubav produbi. Iako, ova groteksna postavka deluje kao zaplet dostojan Liliane Cavani ili slične evropske provokatorke, Jolie ga nije realizovala u tom ključu i njihova melodrama više deluje kao neki nižerazredni Rajko Grlić recimo nego Liliana Cavani ili Lina Wertmuller. Ni kao reditelj ni kao scenarista, Jolie ne uspeva da u potpunosti istakne tu svoju priču.
Na kraju, paradoksalno, natpis o silovanju Muslimanki kao temi filma deluje potpuno deplasirano jer je taj motiv zaista ispušten, načet pa odbačen, kao što je uostalom i u medijskoj histeriji ta priča delovala najnaivnije.
Međutim, to što Angelina Jolie nije uspela da se sabere da prikaže srpska sistematska silovanja ne znači da film nije besramno rasistički. Dakle, Srbi su prikazani kao potpune protuve bez grama morala tako da čak i glavni Srbin ne sumnja kako je potrebno obračunati se sa Muslimanima s tim što on misli da njegova mezimica treba da bude pošteđena. S druge strane, Muslimani su prikazani kao ekstremno tolerantni tako da recimo kada Muslimanka kojoj su Srbi bacili dete kroz prozor kaže kako ih mrzi, drugi je upozori da ne govori tako i da nisu svi Srbi isti.
Inače, Srbi ubijaju civile na sve moguće načine, ne samo tako što ih streljaju i zatrpavaju bagerima već i tako što ih ubijajju randomly po ulici, ili kada ih iznerviraju prilikom isterivanja iz kuće, ali svakako je najgnusije to kada bace bebu kroz prozor. To je momenat posle koga nekako u gledanju ovog filma vrag odnese šalu.
Koliko sam shvatio ljudi najčešće izlaze sa filma kada počne govor Radeta Šerbedžije, njegov prvi od četiri monologa i to je zaista tačka u kojoj čovek ne zna da li je više politički ili estetski zgrožen. Šerbedžija je već igrao u filmu GO WEST Ahmeda Imamovića, dakle njemu rasistički sadržaji nisu strani ali ovde je potpuno negledljiv - loš i samouveren što je paklen spoj. Šerbedžija igra srpskog generala koji iznosi razne teorije kojima objašnjava srpski genocid nad Muslimanima ali pošto je toliko karikaturalan gledaocima verovatno nije jasno da li te stare rane koje on planira da zaleči nanoseći nove u stvari zaista postoje ili je to plod njegove mašte. Da je Angelina postavila likove iole veštije i ubedljivije onda bi možda Šerbedžijina priča o Srbima koji opet postaju dželati da ne bi bili žrtve imala smisla. Ovako kako sada izgleda, Srbi deluju kao preveliki sadisti da bi zaista imali neku neizlečivu traumu.
Ako je Šerbedžija najprominentniji bednik i izdajnik, onda je tehnički najveći broj Muslimana u filmu pobio Miloš Timotijević koji u svom klasičnom bad ass maniru igra jednog man of few words sociopatu u uniformi.
Nikola Đuričko ima besmislenu ulogu, skoro pa statira a Goran Jevtić manje-više bukvalno statira tako da je njihopva "godina antisrpskog življenja" rezultirala prilično slabom afirmacijom a za Đurička je zaista jako teško imati razumavenja jer posle HUMAN ZOOa ovo mu nije prvi antisrpski film a tek treba da vidimo šta je napravio u TOP JE BIO VREO.
Inače, zanimljivo je kako u VOJNOJ AKADEMIJI najosvedočeniji zločinci iz antisrpskih filmova igraju nastavnike - Branislav Lečić iz HUMAN ZOO i Miloš Timotijević iz LANDa - bilo bi zanimljivo napraviti YT viral u kome bi junaci iz VOJNE AKADEMIJE imali sećanja na zločine i time uspostavili jedan istorijski kontinuitet.
Kad je o continuityju reč, Srbi u RS nose oznake Vojske Jugoslavije, sa sve republičkim zastavama koje se ujedinjuju u zajedničkoj i sve sem pušaka je pogrešno. Između ostalog, srpski štab stoluje u nekoj katoličkoj katedrali. Međutim, neverovatno je kako su uspeli da omaše vrlo karakteristično oružje kod Francuskih SFORovaca. Dakle, film je tehnički dosta neubedljiv i deluje drsko da kad već osuđuju Srbe barem nisu pogledali neke video snimke kako su izgledali i kakvu su opremu imali.
Kada je snimljen film WE WERE SOLDIERS Randalla Wallacea, imali smo slučaj vijetnamskog glumca Dunog Dona koji je imao dosta neprijatnosti za mnogo manje provokativnu i reklo bi se dostojanstveniju ulogu severnovijetnamskog oficira. Ovo što su naši glumci je bedno i nečuveno a to naročito važi za one koji su poput Đurička ipak zvezde. Ostale možda i mogu da razumem jer Timotijević, Đurica i ostali ne dobijaju neke veće uloge u našim filmovima ali Đuričko nije smeo da sebi dozvoli ovako nešto.
Ovo je film koji svi treba da vide kako bi bar malo sagledali koliko strašna slika se o nama plasira. Srećom, film je kao i većina političkih pamfleta tog tipa uspeo da se uguši u histeriju i neznanju vlastitog autora.
Na kraju kada se sve završi sa bizarnom Google Translate špicom LAND ostaje jedan pre svega neobičan eksces.
Otud, kao i svaki put kada nekoga tako histerično pokušavaju da ocrne Srbi u ovom filmu na kraju počinju da deluju cool jer neko koga toliko besomučno i neubedljivo optužuju prosto mora biti heroj.
Srpski trejler za REJA (u kome su skupljene sve psovke iz filma) u kome je akcenat na Draževića
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/doktor-rej-i-avoli-trejler.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/02/doktor-rej-i-avoli-trejler.html)
a ima i jedan u kome je Ray prominentniji
Doctor Ray And The Devils - trailer (http://www.youtube.com/watch?v=Hb1rPL1WxwA#ws)
Pogledao sam DETACHMENT Tony Kayea. Posle duge pauze u kojoj je snimio jedan vrlo značajan dokumentarni film i ko-režirao jedan igrani koji nikada nije izašao, Kaye se vrača na scenu uspešnim indie ostvarenjem koje je prepuno old school agresivnosti u postupku i u priličnoj meri koristi činjenicu da ne pretenduje na izlazak u multiplekse.
DETACHMENT je sumorna priča o grotesknoj srednjoj školi i njenim depresivnim profesorima koji su nemoćni kako pred svojim problemima tako i pred decom i roditeljima. Kaye nudi sumornu sliku svetu bez pozitivnih likova a određenu dozu razumevanja ipak ostavlja za profesore kao glavne junake.
Dok je AMERICAN HISTORY X nudio klasicističku vizuelnu postavku sa gotovo pa grafičkim slaganjem figura i boja u kadru, Kaye u ovom filmu ide više u pravcu razbarušenijeg indie stila, međutim koliko god pokušavao da bude neizbrušen, ne može da pobegne od svoje sklonosti ka komponovanim prizorima.
Glumačka ekipa je All-Star i moram priznati da je Adrien Brody koji igra glavnog junaka verovatno i najmanje zanimljiv glumac u ovoj podeli. Tu su ipak zanimljivije face od kojih se neke kao William Petersen javljaju manje-više kao detalj.
Kaye je u formalnom smislu odlučio da maksimalno iskoristi indie status svog projekta. pošto ovog puta imamo film sa kojim je dobro prošao i u čijoj je promociji učestvovao, nadam se da će ovo biti pozitivno iskustvo koje će ga ohrabriti da krene ozbiljnije i češće da snima filmove.
Ono što je međutim šteta jeste to da je Kaye zatvorio vrata Holivuda. Koliko god bio ubeđen da je avangardan, njegov postupak u ovom filmu je ipak deo filmske moderne i mislim da bi on mogao da bude dobar i značajan reditelj u okvirima mejnstrima, kakav u suštini uvek nedostaje. AMERICAN HISTORY X je u tom smislu i bio pre svega pravi primer upmarket glavnog toka kakav je u slavnim danima pravio New Line. Kaye je sigurno u tom pravcu mogao da pruži mnogo više.
* * * / * * * *
Pogledao sam vrlo interesantan hrvatski film JOSEF Stanislava Tomića. Potpuno je očekivano da ovaj neobičan i zbilja jako zanimljiv i dobar film naiđe na određene rezerve unutar esnafa verovatno i najpre zato što je muziku pisao Marko Perković Thompson. Po samom filmu se ne može reći da deli ideologiju ovog trubadura a ni njegove najodanije publike, no možda ljudi iz esnada znaju da je autorska ekipa na njegovoj strani.
U svakom slučaju, JOSEF spada i mali broj regionalnih filmova koji govore o Prvom svetskom ratu. U ovom slučaju, Veliki rat se sagledava iz vizure Slavonaca i Slovenaca koji su bili deo austrougarske vojske. JOSEF nudi crnohumornu priču o grupi junaka koji preživljavaju rat preuzimajući identitet poginulog austrougarskog podoficira koji će se kasnije ispostaviti kao bitna istorijska ličnost.
JOSEF u osnovi jeste gimmick film, međutim, Tomić uspeva da u 80 minuta zarobi vrlo atmosferičan rad, skoro bez reči, ili sa vrlo dugim deonicama bez ikakvog ili ikakvog značajnog dijaloga. U svom košmarnom pristupu ratu, podsetio je na PUKOVNIKOVICU Đorđa Kadijevića i pošto pripada istoj liniji hrvatskog filma naglasio bih da upadljivo prevazilazi ŽIVE I MRTVE Kristijana Milića koji inače ima cameo u JOSEFu.
ŽIVI I MRTVI sa JOSEFom dele DPa, Mirka Pivčevića i rekao bih da Tomić vodi tu istu estetiku kruparn korak dalje od Milića. Pivčević kod Tomića nudi zaopkruženiji snimateljski koncept ali i sam Tomić bolje vlada dođenjem priče od Milića.
JOSEF definitivno ima svoje preteče u jugoslovenskom filmu ali i u okvirima regionalnih naslova spada među apartna ostvarenja i predstavlja Stanislava Tomiča kao reditelja osobene poetike i dragocene pripovedačke discipline.
* * * / * * * *
Pogledao sam YOUNG ADULT Jasona Reitmana, njegovu novu saradnju sa Diablo Cody. U odnosu na JUNO, Diablo je smanjila doživljaj i YOUNG ADULT je znazno konvencionalnija indie komediji o ženi koja ulazi u krizu srednjih godina, na pola puta između ekstremnosti BAD SANTAe i nostalgije BEAUTIFUL GIRLSa. Međutim, ovog puta Diablo i Jason uspevaju da se iskontrolišu i film se nikada ne pretvara u potpunu egzibiciju.
Ključ filma je Charlize Theron, prom queen iz malog grada u Minesoti koja je otišla u Mineapolis i postala ghost writer na seriji romana za tinejdžere. Posle propalog braka odlučuje da povrati svog momka iz srednje škole koji se u međuvremenu oženio i dobio dete. Međutim, kada se vrati u rodni grad shvata da to neće ići tako lako.
Diablo Cody nije prva koja se služi stereotipima iz američkog high school života i filma i poredi ih sa onim u šta ti ljudi kasnije izrastu. Međutim, spada među prve u svojoj generaciji, onih koji su te godine proveli u devedesetim koja na taj način sagledava problem.
Otud ima dosta generacijskog prepoznavanja u tome kako pesma Teenage Fancluba povezuje junake i moram priznati da mi takvi detalji stvaraju priličnu nelagodu jer ih i sam generacijski prepoznajem.
Ključ filma je svakako Charlize Theron koja je kao i uvek dovoljno zanimljiva i harizmatična da iznese ceo film i dovoljno ekspresivna u svakom smislu da bude osnov filma. Ona ne samo glumački već i fizički reprezentuje svoju junakinju u svim vrlinama i manama i kroz ovakvu podelu Reitman je uspeo da zapravo reši sve osnovne probleme.
U svakom slučaju, YOUNG ADULT je jedan od filmova koji su u najboljem smislu definisani glavnim glumcem.
Reč je o major produkciji, ali smeštanje priče u provinciju i odnos prema likova nose sve karakteristike indie filma čiju estetiku Reitman već godinama prakticira pod okriljem studija.
* * * / * * * *
Pogledao sam MIENTRAS DUERMES Jaume Balaguera i mislim da je ovo njegov prvi istinski zreo i kvalitetan film. Godinama je slovio za velikog i značajnog španskog reditelja sa krajnje polovičnim filmovima ali tek sa MIENTRAS DUERMES je uspeo da ostvari zaokruženo i efektno delo. U ovom filmu, Balaguero se otmiče od klasičnijih natprirodnih mitema i bavi se konvencionalnim suspense hororom kroz priču o psihopati domaru koji razvija opsesiju prema jednoj stanarki i pronalazi krajnje ekscentričan način kako da se uključi u njen život.
Luis Tosar je izvanredan u ulozi domara i uspeva da istovremeno brani svoj lik ali bez ikakvog pokušaja da osim činjenica da je protagonista priče na bilo koji drugi način njegove gestove učini simpatičnim. Otud, u izvesnom smislu i jeste zabavno kako Balaguero bazira suspense na tome da počinilac ne bude uhvaćen iako njegova dela u velikom broju slučajeva nisu ni najmanje simpatična, i izuzev jedne devojčice koja je suštinski možda i pokvarenija od njega ostali junaci se manje-više kreću u okvirima građanskog morala. Dakle, Balaguero i scenarista Alberto Marini ne čine svog junaka simpatičnim kroz to što su ostali junaci odvratni.
Balaguero uspeva da generiše opipljiv suspense u prilično skučenim ambijentima i da izvuče maksimum kako iz lokacije tako i iz glumaca. Voleli ovaj film ili ne, Balaguero je pokazao da je izvanredan reditelj i tu nema nikakve sumnje. Ipak, ako imamo u vidu da mu je dosta sumnivi serijal REC komercijalno najuspešniji, a da ovi ostali filmovi koje je inače snimao nisu prolazili toliko loše, plašim se da MIENTRAS DUERMES neće uspeti da se istakne kao putokaz prema onome što mu najviše leži.
Ekscentrična postavka koja čini da MIENTRAS DUERMAS bude žanrovski odgovor na HABLA CON ELLA i pravi predstavnik onoga što je najbolje na španskoj žanrovskoj sceni.
* * * 1/2 / * * * *
"Safe House" helmer Daniel Espinosa is in negotiations to direct the gritty action thriller "The Outsider" for Warner Bros. Pictures says The Hollywood Reporter.
Andrew Baldwin's script follows a POW in Osaka in WWII who stays on after the war. He works his way through the rituals and hardships to become the rare outsider who gains membership in the Yakuza crime unit.
Michael Fassbender has expressed interest in the project, but no actors have entered any talks as yet. "Sons of Anarchy" producers Art and John Linson are producing.
New U.S. Release
21 Jump Street
By Peter Debruge
Jonah Hill and Channing Tatum star in cop comedy '21 Jump Street.'
A Sony Pictures Entertainment release of a Columbia Pictures, Metro-Goldwyn-Mayer Pictures presentation in association with Relativity Media of an Original Film/Cannell Studios production. Produced by Neal H. Moritz, Stephen J. Cannell. Executive producers, Jonah Hill, Channing Tatum, Ezra Swerdlow, Tania Landau. Directed by Phil Lord, Christopher Miller. Screenplay, Michael Bacall; story, Bacall, Jonah Hill, based on the television series created by Patrick Hasburgh, Stephen J. Cannell.
Schmidt - Jonah Hill
Jenko - Channing Tatum
Molly Tracey - Brie Larson
Eric Molson - Dave Franco
Mr. Walters - Rob Riggle
Domingo - DeRay Davis
Capt. Dickson - Ice Cube
Zack - Dax Flame
Mr. Gordon - Chris Parnell
Ms. Griggs - Ellie Kemper
Principal Dadier - Jake Johnson
Deputy Chief Hardy - Nick Offerman
In 1987, new-kid-on-the-block Fox attracted a teenage demographic by programming a gritty primetime show about baby-faced cops who go undercover at high schools. A quarter-century later, Columbia Pictures targets the over-17 set, reviving "21 Jump Street" as a raunchy R-rated laffer full of drug and dick jokes -- an odd choice, since the radical genre switch seems best suited to those too young to have seen the original series. Still, by casting Jonah Hill and Channing Tatum as fish-out-of-water buffoons, the irreverent result feels fresher than most '80s-show reboots, effectively flipping the address Johnny Depp made famous.
Hill, who pitched the pic's producers on attempting "21 Jump Street" as an action-comedy, was 23 when he shot "Superbad," and already he looked too old to pass as a high schooler. Now 28, the star has shed his baby fat and appears undeniably adult. Pair him with Tatum, 31, and there's no way teens would mistake the duo as two of their own -- a paradox that sets the tone for the film's patently absurdist approach, which uses our willing acceptance of ridiculous genre conventions as a clothesline on which to hang its ruthlessly immature sense of humor.
High school was hell for Schmidt (Hill), a book-smart outcast with braces and a bad Eminem-style dye job. Jocks like Jenko (Tatum) had it relatively easy, though both were forced to sit out prom. That's why their first big assignment after graduating from police academy -- to infiltrate a high-school drug ring -- feels less like punishment than a chance for a "do-over." Older and wiser, the mismatched partners plan to apply the lessons learned the first time around to the case, only to discover that things have changed since they were in school.
Now, tolerance is cool, bullying is uncouth, and the popular kids (headed by Dave Franco) all look like well-coiffed extras from the Disney Channel. "I totally know the cause: 'Glee,'" sneers Tatum, who hasn't looked this comfortable onscreen since "Step Up," embracing the awkwardness as he attempts to blend in with the science nerds, while Hill's character fumbles his way through flirting with a student suspect (Brie Larson, putting the blah in blonde).
The operative idea here is that two guys who would have been rivals in high school have to buddy up to make it as cops. But instead of complementing one another, brainy Schmidt and brawny Jenko merely bring each other down, botching their first arrest attempt. After that debacle, the duo are reassigned to a canceled undercover project from the '80s overseen by a surly captain (Ice Cube). "All they do now is recycle shit from the past and expect us not to notice," quips their chief (Nick Offerman), in a line that hints at just how little respect the script, by "Project X" scribe Michael Bacall, shows its source. (Just wait'll you see how it treats Depp's cameo.)
Most of the humor concerns how inappropriate the language, behavior and attitudes are for the high-school setting, especially coming from grown men expected to act as role models: When it comes time to earn the drug dealers' trust, they steal weed from the evidence lockup and throw the ultimate high-school party. These two may not look like teens, but they sure as heck don't behave like cops.
Given the cartoonish way co-directors Phil Lord and Christopher Miller approach the premise, it should come as no surprise that the two got their start in animation. Together, they made the disaster-movie spoof "Cloudy With a Chance of Meatballs," and they apply that same wink-wink sensibility to their live-action debut. Such a flip attitude serves the comedy well (the action feels more clunky), but belies just how insincerely everyone involved feels toward the story's emotional core.
Maybe those raised on a diet of "Family Guy" don't require the courtesy of a script that cares about its main characters, but why bother packaging the story as a male-bonding experience if the plan is merely to undermine it with vulgarities and homophobia? Where "Superbad" set the standard for mixing high-school sentimentality with gross-out humor, this lesser effort seems content redefining audiences' idea of "dirty cops."
Bringing composer Mark Mothersbaugh along for the high-energy assignment, the helmers make slick use of their new live-action collaborators. Considering that hardly anyone was asking for a "21 Jump Street" reboot, they've put their own playful stamp on it -- which just goes to show what happens when a bunch of pot-positive cut-ups get their hands on a relic of Reagan-era anti-drug hysteria.
Camera (color, widescreen), Barry Peterson; editor, Joel Negron; music, Mark Mothersbaugh; music supervisor, Karen Glauber; production designer, Peter Wenham; art directors, Thomas Valentine, Scott Plauche; set decorator, Robert Kensinger; costume designer, Leah Katznelson; sound (Dolby Digital/SDDS/Datasat), Pud Cusack; supervising sound editors, Geoffrey G. Rubay, Jason George; re-recording mixers, Jeffrey J. Haboush, Chris Carpenter; special effects coordinator, Guy Clayton; visual effects supervisors, Richard Edlund, Helena Packer-Burnson; visual effects, duMonde Visual Effects, Colorworks, Pixel Magic; stunt coordinator, Jeffrey Gibson; assistant director, Jonathan Watson; casting, Jeanne McCarthy, Nicole Abellera. Reviewed at the Grove, Los Angeles, March 1, 2012. (In SXSW Film Festival -- Headliners.) MPAA Rating: R. Running time: 109 MIN.
With: Holly Robinson Peete, Johnny Pemberton, Stanley Wong, Justin Hires, Brett Lapeyrouse, Lindsey Broad, Caroline Aaron, Peter Epstein, Anthony Molinari, Luis Da Silva, Dominic Alexander, Mike Seal, Johnny Depp.
Bob Gale ("Back to the Future" trilogy) is on board to adapt Scott Hampton's supernatural graphic novel "Trespassers" for the big screen. Ryan E. Heppe ("Short Circuit") is producing.
The story follows a group of mythbusters set on debunking the legend of a famous allegedly haunted house. Their rationality is put to the test when they discover demonic guardians, a gateway to hell and discover not all of them are exactly who they claim to be.
Sa blagim zakašnjenjem pogledao sam TROLLJEGEREN Andre Oevredala, norvešku found footage senzaciju iz 2010. godine koja je na superiorniji način od doatadšnjih found footage radova uspela da postigne šarm i efekat punokrvnog igranog filma sa "četvrtim zidom". TROLLJEGEREN jeste found footage film ali je strukturiran kao mockumentary i u tom smislu ovo je film koji ima konzistentno zanimljiva dešavanja, istančanu dramaturgiju i dobru glumu. Za razliku od ranijih found footage derivata BLAIR WITCHa, kao što je recimo CLOVERFIELD sa kojim je TROLLJEGEREN najsličniji Oevredal uopšte nema problem sa tim da "prikaže monstruma" i ne vodi se klasičnom "JAWS taktikom". Rezultat tioga je da je TROLLJEGEREN nesmanjeno zanimljiv - trolovi su efektno realizovani, a duh avanture nadvladava napetost kao adut.
U tom smislu, TROLLJEGEREN osim u par sekvenci zapravo ne igra na suspense, ali meni suspense kao takav nije nedostajao jer je film bio dosta sadržajan i obilovao je drugim adutima.
Tehnološka superiornost norveške kinematografije je poslednjih godina očigledno počela da rezultira i sve zanimljivijim kreacijama, i za razliku od prilično slabog DOED SNOE koji je ipak bio showcase reditelju Tommy Wirkoli, TROLLJEGEREN je potpuno zasluženo doneo Oevredalu holivudsku priliiku.
Iako ovaj film u principu mnogo više liči na mockumentary nego na found footage film, zanimljiva je evolucija ovog stila. Ako pogledamo naslove kao THE CHRONICLE ili APOLLO 18 a zatim i TROLLJEGEREN rekao bih da su pozni filmovi ovog pravca znatno zanimljiviji od prvih koji su uspostavili ceo stil. Ali isto tako, kvalitet poznih filmova proporcionalan je tome koliko klasičnih narativnih tehnika uključuju u realizaciju, a found footage element se svodi na vizuelnu ekskluzivnost.
* * * * / * * * *
6 Ridiculous First Drafts of Famous Movie Monsters (http://www.cracked.com/article_19697_6-ridiculous-first-drafts-famous-movie-monsters.html)
добар је трол, и здраво забаван
Mehmete, nažalost, monstrumi su nezgodan teren. Često se desi da iz najbolje namere i u najboljim uslovima ispadnu besmisleni, setimo se I AM LEGEND...
Evo nešto malo da zagolica Mehmeta, mada nije onoliko obimno i studiozno koliko bi trebalo...
http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3287 (http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3287)
Ma, dobro je, naravno. Mene sad sekira što nisam gledao predstavu.
Pogledao sam JOHN CARTER Andrew Stantona, verovatno najbolji film zbog kog će neki šef studija dobiti otkaz. Možda je pretenciozno reći da je JOHN CARTER postao DUNE našeg vremena jer Stantonov film ima sasvim opipljive repertoarske adute no činjenica je da Holivud odavno nije proizveo ovako rizičan film.
Pre svega Burroughsov roman je toliko već apropriran pre ovoga da svaki pokušaj da se ekranizuje deluje kao pastiš uz čiju bi projekciju morao da ide jedan predstavnik studija koji će objašnjavati kako je zapravo ova knjiga definisala sva ta opšta mesta. Stanton, ruku na srce, ta opšta mesta realizuje u high spiritu, kao da ih gledamo prvi put i u stilskom smislu, ovo je film koji je dosta na tragu starih swords and sandals filmova, i to ne samo američkih već i italijanskih. Doduše, tako slobodno uvođenje raznih monstruma automatski asocira na Italijane.
Swords and sandals je pomešan sa dosta jako dobro dizajniranog steampunka i u tom domenu se JOHN CARTERu ne može ništa zameriti. Doduše, činjenica da je Burroughsova vizija u određenoj meri bila ograničena onim što je u kulturološkom smislu postojalo u njegovo vreme, odnosno pokušaj da se njegov ipak prevaziđeni pogled na svet koji je prožimao njegovu fantastiku prenese u današnje vreme, u priličnoj meri biva prevaziđen društvenim formacijama koje su nastale u međuvremenu.
Stanton u tom smislu možda i ponajmanje uspeva da nam proda svet u kome je tehnologija ipak steampunk a društveni odnosi kao iz antike, i to ne zbog same uverljivosti koliko zbog toga što film najviše uspori i postaje najmanje intrigantan u fazama dvorske intrige. Toga nema puno ali pokazuje da je Stanton u nekoliko navrata zalutao na teren na kome nije imao rešenja, niti ih je, ruku na srce, uopšte lako imati.
Deo kritike je optužio Stantona da u filmu uopšte nema Pixarovog duha. Ne bih se složio s tim, mislim da film vrca od vrlo simpatičnih i duhovitih detalja koji bi imali mesto u nekom Pixarovom filmu. Brad Bird koji je uostalom ipak patrijarh Pixarovih reditelja (izuzmemo li samog Lassetera) je takođe u MISSION IMPOSSIBLE napravio niz detalja u kojima se osetio animatorski koren i toga itekako ima kod Stantona. JOHN CARTER ima izrazit family ugođaj, naročito ako imamo u vidu sa kakvim pulpy stvarima se junak suočava a rekao bih da je Stanton imao mnogo teži posao u radu sa glumcima od Birda jer nije imao ready-made podelu zvezda i mislim da je taj posao jako solidno uradio.
U tom smislu angažovanje Taylora Kitscha je bio veliki rizik, i za Disney i za samog glumca. Naime, Kitsch je angažovan na sličan način kao Sam Worthington, snimio je dva spektakla za redom i oba treba da izađu u kratkom periodu. JOHN CARTER je sličniji AVATARu ali se plašim da ako bude promašaj, a sva je prilika da neće baš da se pretrgne na blagajnama, to sve ugrožava Taylorov proboj pa i sudbinu BATTLESHIPa...
Kad je reč o samom Tayloru, ja sam njegov fan još od Rigginsa, pa u tom smislu nisam najobjektivniji, ali mislim da je uradio dobar posao. Ne mogu da kažem da u ovoj ulozi deluje potpuno nezamenjivo, ali isto tako mislim da je sasvim dobro uradio ovaj posao i da ima potencijala da bude novi Chuck Heston u perspektivi.
MNogo je veće pitanje da li čće Stanton posle ovog ostati u svetu igranog filma, ali mislim da bi trebalo. Međutim, ukoliko razmere finansijskog prošaja budu nesagledive, šefovi studija će teško objasniti akcionarima zašto uzimaju reditelja čije ime nosi toliku hipoteku.
Na nekom bizarnom nivou, JOHN CARTER nosi u sebi jedan dosta zdrav naivan odnos prema bioskopu, zabavi, fantastici i pokazuje koliko je veliki deo holivudske produkcije koji bi trebalo da bude srdačan zapravo jako ciničan. Na duže staze, uprkos verovatnoj finansijskoj propasti, JOHN CARTER će ostati kao jedan od retkih suštinski ortodoksnih Disney naslova. Šteta je što za razliku od TRON LEGACY koji je imao briljantan marketing i slab film ovde imamo obrnut slučaj koji bi mogao skupo koštati ekipu.
* * * 1/2 / * * * *
Samo primećujem: je l' se nešto promenilo u tvom sistemu ocenjivanja ili se prosto pojavilo dosta dobrih filmova u poslednjih godinu dana?
Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!
Pazi, Mehmete, ne deluje dovoljno moderno, premda nije apsurdan, i mislim da će zato propasti. Ali, deluje srdačno i vrlo je italo u pristupu stvarima. Mislim da će ti leći. Ti si ipak stari fetišista.
Pa, taj rad - muškarci u sandalama - miruj srce moje!!!
Pre petnaest godina nas je napustio Biggie!
The Notorious B.I.G. - Juicy (http://www.youtube.com/watch?v=_JZom_gVfuw#noexternalembed)
Quote from: Meho Krljic on 09-03-2012, 15:19:30
Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!
Entuzijazam znatno splašnjava tokom gledanja filma. Karter je potpuno raštimovan, ne čudi što je prsnuo na blagajnama. UPOZORENJE: 3D projekcija u Koloseju je horor. Slika je mračna, na granici gledljivosti.
Rivjui filma na SF blogovima su svi redom u skladu sa Kriplovom procenom!!!!!1 ne pamtim takav unison za žanrovski uradak... :lol:
Quote from: Kunac on 11-03-2012, 09:29:30
Quote from: Meho Krljic on 09-03-2012, 15:19:30
Ja bih baš rado pogledao Džona Kartera ovog vikenda i sokoli me ovaj prikaz. I meni je iz trejlera ovo delovalo kao da se poziva na italijanske low-fantasy uradke i takođe sam razmišljao kako je uopšte danas moguće uraditi Džona Kartera da deluje dovoljno moderno iako je predložak star sto godina... Pogedaće se!!
Entuzijazam znatno splašnjava tokom gledanja filma. Karter je potpuno raštimovan, ne čudi što je prsnuo na blagajnama. UPOZORENJE: 3D projekcija u Koloseju je horor. Slika je mračna, na granici gledljivosti.
Da, Kunac, Džindžer, moja hanuma i ja smo juče svjedočili projekciji u Koloseju i film je prilično razvučen sa nedovoljno motivisanim likovima i dosadnim dijalozima (mislim, akcioni heroj koji se fizički dokazuje je u redu, ali uan lajneri mu žestoko nedostaju a ono malo što ih ima je prilagođeno predškolskom uzrastu). Ali to na stranu, 3D je skandalozan. Toliko je mračno da sam imao utisak da nam film puštaju sa neke VHS kopije zaplenjene na carini. Mislim, Kunac ne preteruje, ono jeste na granici gledljivosti i sasvim legitimno zaslužuje potrošački gnev i zahtevanje povraćaja novca.
Ne znam uopšte zašto ste ga gledali u 3Du kad je film ionako konverzija? Žale se na 3D i u Americi.
Ja uvek izbegavam 3D kad mogu, ali 2D projekcije su bile u neko nezgodno vreme pa sam zagrizao metak i pokajao se.
Što se motivacije tiče, meni je John Carter i "premotivisan" - ona cela trauma sa ženom koju on razrešava kroz borbu na Barsumu je na granici da bude čak i previše. Ono što je manje motivisano ali sam ja prihvatio kao datost jeste motivacija Matai Shanga. Prosto žanrovske konvencije nas uče da su takva bića generalno sklona takvom ponašanju. Sve ostalo mi je bilo potpuno zaokruženo kad je reč o motivaciji. Mislim da se na motivacijama baš radilo i svaki postupak je na granici da je i previše "postavljen".
E sad, osećaj "razvučenosti" proističe iz toga što je JOHN CARTER s jedne strane pulp koji u sebi nosi dosta arhaičnu idejnu postavku, a s druge jer je to priča u kojoj Johna Cartera neprestano zarobljavaju i on to prevazilazi i na kraju dolazi do završne bitke, usput se razvija jedna naivna romansa, dakle, ovaj film dosta zavisi od sklonosti publike da se fascinira takvim old school sadržajima. Potpuno je razumljivo da današnjem gledaocu to nije dovoljno.
Ipak, ja sam uspeo da tokom uvoda preštelujem ventile i onda mi je film baš legao.
Pogledao sam MISS BALA Gerarda Naranja, meksički film o ozloglašenom Baja kartelu i jednoj misici koja postaje njihov pion u jednoj od krvavih bitaka za prevlast. Film su producirali Gael Garcia Bernal i Diego Luna što mu je omogućilo internacionalnu sudbinu. Naranjo je snimio jedan klasičan triler u suštini ali ga je formalno oneobičio time što je film sastavljen od kadar-sekvenci i samim tim kamera često snima pasivne delove lokacije tokom akcionih scena ili se samo vezuje za glavnu junakinju i prati njenu poziciju unutar situacije. Ovo rešenje ne nudi onoliku estetizaciju koju je Naranjo zamislio ali definitivno ostvaruje vrlo upečatljivu atmosferu.
Baja narko karteli su generalno zanimljiva tema i u poslednje vreme su dosta afirmisani kroz romane Dona Winslowa i seriju BREAKING BAD. U principu posle čitanja Winslowa koji je kompletirao celu priču o njima, preostaje da se prepoznaju motivi koji se obrađuju i u tom smislu MISS BALA ne odlazi u pravcu pitoresknijih folklornih bizarnosti kojima su skloni ljudi iz ovih kartela. Ipak, Naranjo dosta dobro inkorporira mešavinu hajdučije i organizovanog kriminala u kojoj ti tipovi egzistiraju.
Naranjov film je stoga stylish triler koji bi trebalo pogledati. Ne znam da li je pokazao dovoljno veštine da pređe u Holivud, ali možda ovo bude dovoljno.
* * * / * * * *
Moram da kažem da sred te silne postavke, meni Johnov change of heart kao i romansa deluju potpuno neubedljivo. U početku vidimo čoveka koji je force of nature, lik koji takes no shit i uvek ide glavom kroz zid i da bih kupio njegovo odustajanje od pećine pune zlata i miješanje u složenu barsumsku politiku, morao bih da vidim bar scenu-dve u kojima se on preispituje i silovito odlučuje da zagrize za ovaj cilj. Toga nema.
Također, za film koji je namenjen skoro pa all ages publici, nema dovoljno humora. Kada se pojavi Ciaran Hinds sa svojom komedi rutinom odjednom sam počeo da se bolje zabavljam, ali nije to dovoljno.
Johnov change of heart je objašnjen time što on u principu ne sreće oskudno odevene žene inače u svojoj praksi. :)
Slabo ih je bilo međ tragačima za zlatom.
Inače, čitao sam sinoć Barouzov Princess of Mars (http://www.gutenberg.org/ebooks/62)i robovi se spominju već na prvoj strani, as in, porodica naratora je držala robove koji su obožavali Johna, tj. Uncle Jacka. Kako je nekako signifikantno da je u knjizi staroj sto godina sasvim normalno da se dropuje takva referenca na bukvalno prvoj strani a da danas u filmu nema ni najmanje naznake da je tako nešto postojalo u Americi u ono doba.
Pogledao sam THE IMPOSSIBLE SPY Jima Goddarda, BBCjev TV film o Elie Cohenu. čuvenom Mossadovom agentu koji se infiltrirao u Siriju i stigao do pozicije u samom vrhu BAAS partije. Nažalost, ovaj film, inače snimljen u saradnji sa Izraelcima, deluje krajnje naivno, rasistički, i to u meri u kojoj na kraju uspeva da umanji i Cohenov podvig. Naime, Sirijci su prikazani kao sujetne, pohlepne budale i zapravo uopšte se ne čini da je bilo teško doći do njihovih tajni. Ovaj TV film iz 1987. vizuelno izgleda kao da je snimljen bar deceniju ranije i John Shea u glavnoj ulozi je potpuno ridikulozan. Stoga, ovo je rad samo za ljubitelje filmova o Mossadu i kompletiste.
Mehmete, Unija, to je kao Republika Srbija a Konfederalci su kao Republika Srpska. :) Zanimljivo je koliko u pulpu imamo baš konfederalaca koji su zbog svog prkosa uprkos nekim kontroverznim ekonomskim i političkim praksama uspeli da postanu heroji - ko ne bi voleo da vidi JOHN CARTERa i JONAH HEXa kako sarađuju na nekom slučaju!
Jeste, utisak je da američka pop kultura uvek mora da nam u ulogu antiheroja stavi nekakvog undedoga, pa su tu konfederalci dobar šortkat.
U drugim vestima:
http://www.cracked.com/article_19684_6-pop-culture-mysteries-that-were-solved-by-fans.html (http://www.cracked.com/article_19684_6-pop-culture-mysteries-that-were-solved-by-fans.html)
Također
http://www.cracked.com/article_19693_5-amazing-performances-from-actors-who-werent-acting.html (http://www.cracked.com/article_19693_5-amazing-performances-from-actors-who-werent-acting.html)
Pogledao sam URBAN EXPLORER Andy Fetchera i moram priznati da se odavno nisam sreo sa filmom koji je toliko drugačiji od onoga kako ga kritika prikazuje. Naime, URBAN EXPLORER je predstavljen kao atraktivan horor smešten u berlinske podzemne tunele a zapravo se radi o prilično bednom torture pornu snimljenom na potpuno proizvoljnim lokacijama, sa nezanimljivim likovima žrtava i nezanimljivim likovima zločinaca, tehnički prilično oskudan i slab.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 11-03-2012, 13:49:41
Slabo ih je bilo međ tragačima za zlatom.
Inače, čitao sam sinoć Barouzov Princess of Mars (http://www.gutenberg.org/ebooks/62)i robovi se spominju već na prvoj strani, as in, porodica naratora je držala robove koji su obožavali Johna, tj. Uncle Jacka. Kako je nekako signifikantno da je u knjizi staroj sto godina sasvim normalno da se dropuje takva referenca na bukvalno prvoj strani a da danas u filmu nema ni najmanje naznake da je tako nešto postojalo u Americi u ono doba.
Podrazumeva se da John kao konfederalac zna za robove i da je to deo njegovog predznanja i deo sveta koji je na Barsumu preslikan sa Zemlje. Disneyu bar ne možeš da prebaciš da je skrivao priče o robovima - oni samo nisu nikad mislili da robovlasnik ne može da bude heroj. Uostalom, Barsum ima u sebi dosta antičkog, tu iskustvo robovlasništva može samo da pomogne. :)
Bojan Baća je u pokušaju da prevaziđe crnogorsku nauku i umetnost, prevazišao sebe. Izvanredan tekst!
http://www.vijesti.me/kultura/akademija-gori-a-ministarka-se-ceslja-clanak-64166 (http://www.vijesti.me/kultura/akademija-gori-a-ministarka-se-ceslja-clanak-64166)
Disney je otvorio JOHN CARTER day and date osim na dva najveća azijska tržišta. U Americi je flop sa 30 miliona ali je u globalu uzeo 100 miliona za prvi vikend što znači da je vratio 50 miliona od 250. Naravno neće sledećih pet vikenda biti ovakvo, ali Disney nije ni računao da ga isplati samo od bioskopa, imajući u vidu trajnost propertyja i sl.
Pogledao sam MADE IN ROMANIA Guy J. Louthana, tipa koji je sticao iskustva radeći u produkciji na nizu manjih i većih filmova. To iskustvo je kanalisao u filmu MADE IN ROMANIA koji je na neki način fin omaž svima onima koji su odlučili da budu Stranci u Raju i snimaju u Istočnoj Evropi.
MADE IN ROMANIA je snimljen u formi mockumentaryja koji se snima kao bonus feature za DVD ekranizacije viktorijanskog romana koja se snima zbog nižih cena u Rumuniji. Priča prati entropiju nastanka filma, bizarne i svakako karaikirane, ali zapravo vrlo istinite teškoće na koje nailazi filmska ekipa. Te teškoće naravno rezultiraju raznim neočekivanim kreativnim odlukama i rekao bih da je ovaj film potencijalno jako zanimljiv ljudima koji su prošli kroz iskustvo snimanja filma ili onima koji tek žele da se upuste u to, recimo studentima produkcije.
Slično filmu SEED OF CHUCKY, Jennifer Tilly igra samu sebe, a Louthan je i učestvovao u radu na tom Mancinijevom filmu. Ona svojim smislom za humor na vlastiti račun dodaje filmu dodatnu dimenziju i jedino je šteta što karijere ljudi koji igraju sami sebe nisu još "dokumentarnije". Njihova pozicija u industriji je manje-više tačno postavljena, ali su filmovi na kojima uporedo rade dosta iskarikirani. U tom pogledu ENTOURAGE ostaje nedostižan standard.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 11-03-2012, 20:49:47
Disney je otvorio JOHN CARTER day and date osim na dva najveća azijska tržišta. U Americi je flop sa 30 miliona ali je u globalu uzeo 100 miliona za prvi vikend što znači da je vratio 50 miliona od 250. Naravno neće sledećih pet vikenda biti ovakvo, ali Disney nije ni računao da ga isplati samo od bioskopa, imajući u vidu trajnost propertyja i sl.
Ono što je meni posve nejasno je šta košta 250m u ovom filmu. Mislim, holivucki budžeti su uvek malo prepumpani, sve je to jasno, kod njih je knjigovoctvo kreativna nauka, ali 250 miliona je dvostruko više nego što je koštao Wolverine pre neku godinu i skoro duplo više nego što je koštao watchmen. Da se razumemo, shvatam ja da je trebalo animirati sve one tarkove, ali zaboga, 250 miliona???
Imali su neki reshoot, a svako dosnimavanje je skuplje nego snimanje. Zatim Tarkovi su dosta ambiciozni što se animacije tiče. Konverzija u 3D je bar 10 miliona koštala. Plus ako su snimali u državi bez poreskih olakšica a Disney je poznat po tome da je najmanje sklon mahinacijama te vrste...
In Defence of the Virtual: A Secret History of Ballardian Film Adaptations
Author: Simon Sellars • Mar 12th, 2012 •
Category: alternate worlds, CCTV, Chris Marker, David Cronenberg, film, Lead Story, Philip K. Dick, Shepperton, Solveig Nordlund, surveillance
by Simon Sellars
Originally published in the Norwegian-language magazine Vagant, May-August 2011, pp. 10-11. It appears here in English for the first time.
In 1986, Christian Bale, as a child actor, made his breakthrough in Steven Spielberg's Empire of the Sun, a film based on the wartime experiences of J.G. Ballard. Recently, Bale announced he was returning to Ballard in a forthcoming adaptation of the author's classic mid-70s novel Concrete Island with director Brad Anderson (actually, this collaboration was first mooted in 2005). This was exciting news for Ballard fans, following the recent hype surrounding Vincenzo Natali's proposed adaptation of High-Rise, Ballard's follow up to Concrete Island. But will these projects actually eventuate? Natali's involvement was originally announced in 2005 2002 with little progress made since save for a mock poster showing the eponymous building, clearly modelled after the Burj Khalifa, plonked in the middle of the ocean (a far cry from the novel's urban-London apartment block). Ballard's work, seemingly more than most authors, has generated several failed adaptations and odds are that Natali's efforts, and possibly Bale's and Anderson's, will similarly fall away.
Ballard is a highly visual writer, with references to Surrealist art and film peppering his work from his first published short story, 'Prima Belladonna' (1956), to his final novel Kingdom Come (2006). Unsurprisingly, these atmospheric narratives have influenced many artists and generated many attempts to film them. Almost every one of his novels has been optioned for film at some point along with a few short stories, yet the only features that have so far seen the light of day have been Empire and David Cronenberg's Crash (1996), based on Ballard's infamous 1973 novel, as well as two low-budget, independent productions: Jonathan Weiss's The Atrocity Exhibition (2000), based on Ballard's experimental novel of 1970, and Solveig Nordlund's excellent Portuguese-language Aparelho Voador a Baixa Altitude (2002), based on Ballard's 1976 short story, 'Low-Flying Aircraft'.
I am editing a collection of Ballard interviews to be published in September 2012, and one theme I have particularly noticed as I work my way through the 70s and 80s interviews is Ballard's consistent note of regret about never cracking the American market. For such a lauded and influential writer, it is eternally surprising that his books still do not have a US publisher. But his US stocks might have been very different if a few more of those film options had come to fruition, an observation brought home to me after reading David Pringle's 1990 conversation with Ballard published in Fear magazine. In this interview there is much tantalising detail about these phantom film projects that disappear into thin air – what we might term 'vapourware films' – including the news that Spielberg's partner Kathy Kennedy was keen to option Ballard's novella Running Wild (1988) a couple of years after Empire. Ballard, however, feared it was 'slightly too strong a dish for Spielberg' while speculating that 'one of those John Carpenter directors might have fun with it'.
If only!
Still from John Carpenter's They Live.
Carpenter's They Live (1988) perfectly matches the consumerist paranoia of Ballard's 1963 short story 'The Subliminal Man', and seems like homage in parts. Dawn of the Dead (1978), directed by Carpenter's friend and contemporary George Romero, is also completely in tune with Ballard's attack on consumer culture, and its scenes of resistance fighters holed up in an abandoned shopping centre against hordes of invading zombies anticipates Kingdom Come, which replicates the premise entirely (even if the 'zombies' in Ballard's version are more metaphorical than literal undead). In the Pringle interview, Ballard also talks of stalled development on a proposed film of his novel The Day of Creation (1987), going on to bemoan that 'nobody has ever got it together' to film Concrete Island, despite the fact it has 'been continuously optioned ever since it was published' and that it 'would be quite easy and cheap to film'. Will Bale and Anderson buck this trend? Given this track record, it's anyone's guess.
But the biggest revelation is that Richard Gere wanted to make a film of Ballard's suburban fantasy The Unlimited Dream Company (1979). Apparently, Gere, as a practising Buddhist, was keen on the book, with its focus on the reincarnation of the central character in a phantasmagorical version of Shepperton, Ballard's home town. Gere's star was soaring at that time, riding on the back of Pretty Woman (1990), so the film would doubtless have exposed Ballard similarly, the way Spielberg also pulled him into his slipstream.
Samuel L Jackson in Running Wild (dialogue from the novella): Ballardé with cheese?
Gere is not the only Hollywood star to venture near the Ballardian orbit. As recently as 2009, Samuel L. Jackson was associated with a vapourware film version of Running Wild, although typically nothing has been heard since. As a match up, it boggles the mind more than Gere. How could Jackson's larger-than-life, cartoon-Hollywood persona possibly downscale to play the flat, cypher-like detective in this sublime, intense novella about CCTV, surveillance and psychopathology? Ballardé with cheese seems the likely outcome. In the 70s, cult English writer Heathcote Williams wrote a script for Crash, optioned with Jack Nicholson attached to star. According to a 1983 interview with Ballard, this was to be set in Los Angeles with American characters, and 'was almost Disneyfied – "Walt Disney Productions presents Crash!".' It's unclear if Nicholson was to play the novel's 'James Ballard' character or Vaughan, the sex-and-death obsessed shaman, but imagine the possibilities if the latter. Nicholson's famously over-the-top Joker would have nothing on this insane piece of casing – the hyper-maniac Jack Nicholson of the late 1970s would have been a treat to watch fucking the car-crash-induced leg wounds of his willing victims.
Outside of Hollywood, there have been many other tantalising near-misses. In the mid-70s, the brilliant eccentric, Nic Roeg, was slated to direct High-Rise from a script by Paul Mayersberg, and in the 80s even Bruce Robinson of Withnail and I fame tried his hand at a High-Rise script. But perhaps my favourite vapourware production was the mooted version of Ballard's surreal science-fiction novel The Crystal World (1966), which was supposed to have starred the wonderful actor Jean Seberg, from a script by the film writer Jonathan Rosenbaum, directed by none other than towering cultural critic Susan Sontag. Surely this match up would have satisfied the legion of arthouse nerds who believe that Spielberg sentimentalised Ballard's work or who point the finger at Cronenberg for reducing Ballard to soft porn.
Jean Seberg as Louise in Susan Sontag's The Crystal World?
Aside from the harsh economic realities of commercial filmmaking, why did all of these projects fail to happen? From a cinematic perspective, Ballard's work, especially his earlier, experimental fiction, seems tailor-made for adaptation. It is naturally interesting to filmmakers because it already draws upon a number of filmic techniques at the same time as it aims to reflect, through a formal experimentation, the virtuality of a wraparound media landscape manifest in mass consumerism and advertising. As such, it presents a kind of model of adaptation, but one that, curiously, none of the filmmakers who have tackled his work have followed. Ballard's writing invites adaptation by virtue of its form, with chapters often reading like film scripts. In the Atrocity Exhibition chapters, for example, and the short stories 'The Terminal Beach' (1964) and 'The 60 Minute Zoom' (1976), it even comes complete with scene placement, exposition of character movement and camera directions. Yet this also problematises any attempt to transmute the work into the physical medium of film because, in a sense, Ballard's writing is already film adapted into literature, and as such, peculiarly resistant to any attempts to back translate it – to transfer it from the 'Ballardian' back into cinema.
Perhaps, then, 'Ballardian cinema' can only exist not in a direct linear relationship as suggested by the adaptation process but in parallel with the writing – as in the work of Tarkovsky, Marker and Godard, which Ballard's writing closely resembles. Indeed, experimental film technique, incorporated into the fabric of Ballard's earlier work, was designed to reveal the 'true' nature of perception, time and memory. Echoing Gilles Deleuze's philosophical analysis of the cinema of the 'time-image', this writing utilises 'nodes of resistance' in post-war cinema. Ballard deployed the cinematic techniques of the French nouvelle vague ('jump cuts' in his writing – scenes abruptly shifting, temporally and geographically; 'slow motion' narrative descriptions; vague, cypher-like characters) as revealing the truth of the merger between the virtual and the actual that was a product of the burgeoning media landscape of the 1960s. In Ballard's later work, this thesis remains, even as the tropes of 'outsider', experimental filmmaking are abandoned in favour of a prose that surveys late capitalism from inside the camera – from the perspective of a world in thrall to reality television and to surveillance as mass entertainment, a world in which experimental filmmaking has become as commodifed as any other product.
In a 2003 article, Chris Darke tried to analyse what a 'Ballardian' cinema might look like in the wake of Britain's obsession with CCTV and public surveillance, before deciding that Ballard's prophetic powers, which so accurately predicted this state of affairs, negates the need for a process of direct adaptation. Referring to the work of Chris Petit and Iain Sinclair, who take Ballard as an influence for their books and films, he writes: 'Petit and Sinclair have never done anything so vulgar as attempting to "adapt" a Ballard fiction. They understand too well that we now live in the landscape that Ballard has been faithfully anatomising and populating with characters since the 1960s. Why bother "adapting" when you can hit the motorway and find all the sets, the actors, and the (CCTV) camera positions ready and waiting for you?'
CCTV screenshot – somewhere, anywhere.
This certainly seems another compelling reason why Ballard's work has been so resistant to adaptation. But another could be because the idea, the raison d'être, of Ballard's work is that it is designed to be more powerful in the individual imagination of the reader than in any 'definitive' attempt to fix it in visual terms. Ballard's work has always contained a degree of enigma, of open-endedness, from its use of similes that provide many layers of parallel narratives to its affectless characters who seem less 'human' than the technological landscape, which conversely appears sentient and 'alive'. Individual readers have many different interpretations of Ballard's writing, which is probably why, in contrast say to Philip K. Dick, it's hard to think of an author who boasts a direct, formal Ballardian influence in their writing style. Perhaps this also explains why filmmakers have also been so thoroughly defeated by Ballard. The enigma of his writing, its resistance to interpretation, is what makes it so vibrant and memorable, and on some level conforms to his long-standing manifesto to utilise 'the power of the imagination to remake the world'. For Ballard, the imagination, in all its vagaries and virtualities, even psychopathologies, must be preserved like 'the last nature reserve, a place of refuge for the endangered mind', a necessary corrective when fighting the long-standing resistance war against a consumer culture in which memory and imagination is outsourced to a variety of products and technologies that do all the imaginative work for us.
How can any adaptation hope to encompass that? Attempts to pin that capacity down to one visual interpretation must surely lead to failure. That's why, paradoxically, the vapourware films of Ballard's work are perhaps the most successful 'adaptations' of them all. Far more than Spielberg or Cronenberg – who, after all, have built up enough clout and independence to present very recognisable 'Steven Spielberg' or 'David Cronenberg' productions for any project they work on, regardless of the original source – Ballard's vapourware adaptations linger in the mind the longest, as each and every one of us tries to grapple with the idea of Richard Gere flying through the air above boring English suburbs or Jack Nicholson having sex with car-crash victims in airport carparks. As the saying goes, the results are left very much 'to the imagination'. Despite the frustration of not seeing these partnerships realised, that's the fun of vapourware films: imagining the film worlds that might have happened in a parallel universe where the stars had aligned very differently, ghost-traces in a mind that follows forking paths of virtuality, each leading to different films that begin to emerge in the imagination.
Personally, whenever I think of Romero, I imagine yet another parallel world in which Kingdom Come was written in the late 70s, and Romero had used it as the basis for Dawn of the Dead, becoming the first director to adapt Ballard for the big screen and setting the tone for future Ballard adaptations to come: raw, uncompromising, revolutionary, and shot through with the blackest humour, the perfect defence against the insanity of the outside world.
Pogledao sam MY NAME IS BILL W. Daniela Petrieja, biografski TV film o osnivaču Alcoholics Anonymousa. James Woods igra Bill wilsona a James Garner koji je producirao film Dr Boba koji ga je inspirisao da započne ovaj support group. Film je dosta čudno postavljen, u prva dva čina se bavi Billovim sunovratom u svet alkoholizma i nemogućnošću da se izleči. Doduše, moramo imati na umu da je on osnovao AA još 1935. godine kada bolesti zavisnosti još uvek nisu bile u dovoljnoj meri prepoznate i metodi lečenja nisu bili razvijeni. U tom smislu, Bill Wilson je kao intuitivan poslovni čovek prepoznao da zapravo alkoholičari nikada ne prestaju da budu robovi navike i da treba da se povežu međusobno i da želju za pićem ubijaju razgovorima o iskustvima koja su im poremetila i uništila život.
Naravno, fascinantno je kako je Bill W. bez ikakvog formalnog medicinskog obrazovanja pronikao u suštinu problema i na određeni način prevazišao tadašnje poznavanje ovakvih metoda odvikavanja. Doduše, moramo imati u vidu da su crkve već tada postojale i bile svojevrsna support grupa za ljude sa raznim problemima. Ipak, Bill W. je napravio sekularni support group ili alkoholičarsku crkvu, kako se uzme.
Ono što je osnovni problem ovog inače solidnog i naravno jako dobro glumnljenog filma jeste to što je manji deo posvećen nastanku AA i razvijanju te mreže a mnogo više se bavi problemom osnivača. Naravno, put do toga kako čovek sam smisli metod lečenja treba prikazati, ali je osnivanje jedne takve specifične organizacije ipak zanimljivije, važnije i u krajnjoj liniji ključno da bi se istaklo po čemu se Bill W. zapravo izdvaja.
U priči o osnivanju nema gotovo nikakve drame, osnivanje je tretirano kao neka vrsta razrešenja a ne osnova priče i zato Petrie uprkos solidnim uslovima i izvrsnim glumcima propušta priliku da napravi definitivni film o ovoj temi.
Pogledao sam ŠEŠIR PROFESORA KOSTE VUJIĆA Zdravka Šotre, adaptacioju rado čitabnog romana Milovana Vitezovića i mogu reći da je Šotra počeo da se izruguje celoj branši. Ako su njegovi filmovi poput ZONE ZAMFIROVE počeli da snižavaju kriterijume, onda je sa VUJIĆEM prešao u fazu izrugivanja branši.
VUJIĆ je proizvoljni skup skečeva, film bez ikakve priče i razvoja likova, samo sa školskom godinom koja na neki način vodi celu ovu agoniju prema kraju. Skečevi su strukturalno upadljivo bliski KURSADŽIJAMA - počinju kao pitanje profesora đacima ili kao pitanje đaka za profesora i onda se pretvore u neku vrstu mlakog i retko kada smešnog vica. KURSADŽIJE su u tom smislu kao forma koja se bavi prepričavanjem starih viceva, podvlačenjem etničkih stereotipa i ostalih vidova neukusa, ipak efektnija forma a moram priznati da su VUJIĆ i KURSADŽIJE po vizuelnoj egzekuciji, kako po postavci kadrova, tako i po montaži tu negde. Rekao bih čak da su KURSADŽIJE na neki način ambicioznije.
Šotra je doveo Aleksandra Berčeka za glavnu ulogu i prilično je tužno gledati ovog glumca koji je ostvario vrlo relevantnu filmografiju kako svoje retko pojavljivanje na filmu traći na ovako besmislen rad. S druge strane, tu su i mladi glumci iz MONTEVIDEA koji stečene simpatije olako troše u ovakvom projektu - umesto da svoju popularnost iz MONTEVIDEA konvertuju u nekakav umetnički vredan rad oni je traće u ovakvom trećerazrednom populizmu.
Plašim se da VUJIĆ neće imati naročitog smisla ni kao serija. Znamo da je ovo premontirana serija i da je serija bila osnovni produkt. Pa ipak, sasvim je jasno da ovaj materijal po svojim tehničkim svojstvima ne zadovoljava zahteve savremene televizije.
VUJIĆ je u osnovi bio dobra ideja, kao što je čest slučaj sa Šotrom. Nažalost, ovo je jedan senilan rad reditelja čiju je poznu fazu obeležio potpuni gubitak veština i neočekivane simpatije publike.
Otud i VUJIĆ dok ovo pišem već ima nekih 170ak hiljada gledalaca. Međutim, kada je reč o ovakvom, kako već rekoh, izrugivanju branši, više se niko ne može kriti iza gledanosti. Naime, postoji tačka u kojoj gledanost ipak ne može više da se koristi kao kriterijum i celoj kinematografiji, ukoliko ona uopšte postoji kod nas, sve ovo može da se osveti.
Pogledao sam AND STARRING PANCHO VILLA AS HIMSELF Bruce Beresforda, izuzetno simpatičan i retko interesantan film o filmadžijama. Scenario je pisao veteran Larry Gelbart i uspeo je da vrlo dobro sažme legenadrnu priču o tome kako je Pancho Villa 1914. prodao prava za snimanje svojih bitaka Mutual studiju za koji su u to vreme radili Charlie Chaplin, D.W. Griffith i Fatty Arbuckle. Prvi film koji je samo dokumentarno zabaležio Villine bitke nije postigao uspeh, između ostalog zato što su ga Hearstovi mediji sahranili jer je Hearst u to vreme imao velike poslovne interese u Meksiku. Uprkos ovom neuspehu odlučuju da po prvi put snime film od sedam rolni, da to bude priča o Pancho Villi u igrano-dokumentarnoj formi i da revolucionar igra samog sebe.
Beresfordov postupak je vrlo zanimljiv zato što on pored pričanja istinite priče mora da rekonstruiše i film o Villi koji nije sačuvan. Artificijelnost postupka nemog filma je međutim tolika da Beresford ima priliku da rekonstruiše nemi film i snima movie o Villi a da se postupci razlikuju.
U tom pogledu, ni ovaj film ne beži od činjenice da je zapravo movie o Villi i očigledno je da su Gelbartu i Beresfordu, karakteri i dobra priča na prvom mestu.
Antonio Banderas je izvanredan u ulozi Ville, kao šarmantni i opasni revolucionar čija snaga leži u nepredvidljivosti a Eion Bailey ima dovoljno talenta da istovremeno bude temelj priče kao narator i aktivan glavni junak koji sazreva kada ga filmski studio pošalje da radi u Meksiku. Od poznatih filmadžija kao likovi se pojavljuju Raoul Walsh - u to vreme samo glumac - i igra ga Coach Taylor lično, Kyle Chandler i D.W. Griffith kog igra Colm Feore. Zanimljivo je da je film o Villi režirao Christy Cabanne a da je Griffith bio samo pokrovitelj. Ako imamo to u vidu Cabanne je na kraju ispao svakako manje ime nego Griffith ili Walsh u istoriji filma iako je ostvario dosta dugu karijeru kao minorni reditelj u raznim žanrovima. činjenica da je Cabanne režirao film o Villi deluje skoro kao da je scenaristička konstrukcija ako imamo u vidu da je on jedan od B-pionira ako se pioniri uopšte mogu deliti na taj način. U tom pogledu, kao ni istorija, ni autori filma nemaju previše milosti prema Cabanneu.
Beresforda ne smatram velikim rediteljem, međutim, nesporno je da je snimio nekoliko upečatljivih filmova - naročito onda kada je imao dobru temu. AND STARRING PANCHO VILLA AS HIMSELF je upravo to - izuzetno dobra tema koja u spoju sa Beresfordovom kompetencijom daje pravi rezultat.
* * * 1/2 / * * * *
Inače, zanimljiv curio za ljubitelje poltiičkog filma jeste da se glavna ličnost Beattyjevog REDSa John Reed pojavljuje u značajnoj ulozi.
Pogledao sam KILLER: A JOURNAL OF MURDER Tima Metcalfea, pozntaog scenariste kome je ovo jedini rediteljski rad. Reč je o produkciji Olivera Stonea i istinitoj priči o Carlu Panzramu ozloglašenom robijašu i ubici čiji su život i priključenija bili izvor velike medijske pažnje i polemike tokom tridesetih.
Metcalfe je posvetio svoj film Sam Peckinpahu i u ključu ove posvete treba i sagledavati ovaj nevaljali mali B-film u kome Metcalfe seže dublje u istoriju Peckinpahovog bavljenja filmom - sve do Siegelovog RIOT IN CELL BLOCK 11 na kome je Sam radio kao pomoćnik režije i bio zadužen za pronalaženje autentične lokacije i ubedljivih statista. RIOT IN CELL BLOCK 11 je ključ u kome je najbolje sagledavati KILLER: A JOURNAL OF MURDER. U centru je zvezda - James Woods koji igra panzrama, oko njega su minimalistička, efektna B-inscenacija, radikalan marksistički pristup temi u kome se autor nimalo ne fascinira iracionalnim aspektom Panzramovog delovanja već želi da ga objasni naturalistički i kao deo socijalne determinisanosti. I zbilja, ako je suditi po filmu koji je Metcalfe snimio, Panzrama je moguće čitati na taj način.
Na sve to, sam film nije naturalistički u stilskom pogledu. Metcalfe ga je suptilno estetizovao. Na svim novima i sama epoha je snimljena u skladu sa filmskim postupcima ako ne baš tog a ono prošlog vremena - reklo bi se od Siegela pa unazad.
KILLER: A JOURNAL OF MURDER je kao i Stoneovi filmovi vrlo direktan i energičan ali je u stilskom pogledu znatno pismeniji i intrigantniji nešto šte je kritika htela da prizna u vreme premijere.
* * * / * * * *
Misao godine, možda i decenije:
Упорно настојање Срба из Босне да сачувају територијалну везу са Србијом не значи политичку тежњу за стварањем "Велике Србије", што им се приписује; ту се ради о одбрани пута којим су у Другом светском рату Срби из Хрватске и Босне од усташког геноцида бежали у Србију.
Добрица Ћосић, БОСАНСКИ РАТ
A evo i utisaka o USTANIČKOJ ULICI
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/03/ustanicka-ulica-odjeci-i-reagovanja.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/03/ustanicka-ulica-odjeci-i-reagovanja.html)
Reprizirao sam A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija. Ova verzija koju sam sada gledao je oan srednje dužine koja je i najrasprotsranjenija, a sada više ne m,ogu da se setim koju sam gledao na VHSu međutim u svakom slučaju verovatno nije bila ona surovo skraćena od 77 minuta koja se svodi samo na akciju i nasilje.
A BULLET FOR THE GENERAL mi i na drugo gledanje stoji kao jedan od najboljih špageti vesterna ikada. Ako ostavimo Leoneove vestern-opere na stranu sa visokoestetizovanim Clintom Eastwoodom i nekim rešenjima koja su obeležila savremeni film u celini, što ih prirodno čini nedodirljivim, A BULLET FROM THE GENERAL je verovatno najbolji špageti vestern snimljen "na zemlji", van Leonovog panteona.
U određenim stvarima čak, Damianijev film je daleko kompleksniji od Leoneovog jer se mnogo više društveno angažuje i u sebi sadrži rafiniranije psihološke nijanse. Otud je i prirodno da je Leoneov opus uradio sve one grube radove u ime špageti vesterna a da su Damianiju prepušteni finiji radovi.
Za razliku od američkog vesterna, A BULLET FOR THE GENERAL započinje da sprovodi formulu belca koji pomaže "urođenicima" u borbi protiv kolonijalizma, ali je ne rašava na način koji je Holivud uspostavio. Damianijev gringo u tom smislu jeste misteriozni BLondie koji počinje iz pozicije hladnokrvnog oportuniste a završava kao kapitalista naivne ubeđen u snagu svoje prepredenosti. Lou Castel nije prvoklasna faca za ovu ulogu i Leone je imao sreće da njegove Gringose igraju Clint Eastwood i James Coburn.
Međutim, glavni junak zapravo je Gian Maria Volonte, junak koji počinje kao blentavi odmetnik sa simpatijama prema revoluciji, evoluira u oportunista zavedenog kolonijalnom prepredenošću i završava ponovo kao odmetnik koji umesto hleba savetuje sirotinji da kupuje dinamit.
Evolucija ovih junaka data je kroz priču o Amerikancu koga odmetnici otimaju/uvode u svoju bandu koja se istovremeno bavi opiranjem vladinim snagama i otimanjem njihovog oružja koje planira da proda revolucionarima.
U stilu punokrvnog političkog filma, Damiani preuzima jednu žanrovsku matricu i koristi je da prevaziđe ideološke postavke žanra i prenese svoju poruku ali za razliku od većine politićkih filmova, snima briljantan vestern, i žanrovsku matricu sprovodi do kraja na jedan izvanredan način. Otud A BULLET FOR THE GENERAL danas mnogo više i znamo u istoriji kao najbolji špageti vestern nego kao politički film. Međutim, domet u okvirima vesterna ne znači da se politička dimenzija može zanemariti.
Damiani je ovog puta snimio jedan od filmova kome sve ide u korist, od glumačke podele do lokacije i doprinosa autorske ekipe. Ne znam sa kolikim pretenzijama je sniman ovaj film ali čini se da su Damiani i ostatak ekipe bili svesni da imaju dobar materijal u rukama. Uostalom, činjenica da ovaj film egzistira u tri verzije pokazuje koliko Italijani umeju da budu beskrupulozni prema svojim filmovima.
Uz DUCK YOU SUCKER ovo je po meni najznačajniji Zapata Western, premda verovatno fanovi Sergio Corbuccija smatraju njegove radove ključnim u ovom podžanru.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam STRANGE INVADERS Michaela Laughlina, vrlo neobičan alien invasion/body snatchers film na čijem je scenariju između ostalih radio i Bill Condon u svojoj "žanrovskoj fazi". Laughlin je snimio krajnje neobičan film i to je istovremeno i pozitivan i negativan aspekt cele stvari. S jedne strane, ovaj film je atmosferičan, ima neobičan lagan tempo a nije dosadan, međutim u pogledu drama i sukoba je dosta ispušten, i sve do samog kraja čitav slučaj sa vanzemaljcima nije objašnjen pa samim tim ni sukob nije iniciran.
Laughlin ceo film režira u nekim dosta čudnim širokim planovima i to u spoju sa činjenicom da Paul Le Mat igra glavnu ulogu (iz današnje vizure zvuči vrlo bizarno da je Paul Le Mat u svoje vreme bio leading man) čini da STRANGE INVADERS na kraju deluje dosta pretenciozno. Nejasna struktura scenarija, konstantna ekspozicija, nedefinisan konflikt sa vanzemaljcima i Paul Le Mat čine da atmosferičnost, žanrovska heroina Nancy Allen i specifičan new wave duh ranih osamdsetih ne razultiraju delom koje je potencijalno moglo da se izvuče iz ovog materijala.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam francuski torture porn LA MEUTE Francka Richarda i moram priznati da je reč o jednom od najslabijih, ako ne i najslabijem predstavniku francuskog pogleda na ovaj podžanr. Ako imamo u vidu da su Francuzi napravili MARTYRS, daleko najbolji film u ovom miljeu, onda je LA MEUTE na potpuno suprotnoj strani i u sebi sabira sve ono najgore u torture pornu i spaja sa svim onim najgorim što se može sresti u francuskom filmu. Groteskni karakteri koji se u neuverljivo bizarnom lokalnom miljeu bave žanrovski uslovljenim delatnostima deluju čak i gore nego da su autori pokušali da budu u američkom kalupu. Dakle LA MEUTE je film protiv koga se sve okrenulo.
"Immortals" and "Mirror Mirror" director Tarsem Singh is reportedly keen on doing a sprawling ensemble thriller called "Eye in the Sky" reports The Playlist.
The story revolves around a military drone attack in East Africa and the impact on those involved in it - the drone controllers in bases in Nevada, those ordering the attack, politicians at war in Europe, and the people on the ground where it happens.
Guy Hibbert pens the script said to be akin to "Traffic" and "Syriana" in tone with many speaking parts - approximately sixty-two by Singh's account.
Olivier Hirschbiegel ("Downfall") was previously set to direct as of last fall and Tarsem hopes to know within the week whether he will replace Hirshbiegel. In any case it's a while away as his next project, "Killing on Carnival Row", will likely shoot beginning this Summer.
uh, ovo bi valjalo da se snimi!
"Chronicle" helmer Josh Trank is developing to direct the Soviet-themed sci-fi fantasy graphic novel adaptation "The Red Star" for Warner Bros. Pictures and Original Film says Deadline.
Christian Gossett's comic is set in an alternate USSR where futuristic technology co-mingles with magical elements, while the protagonist is a Red Fleet soldier who goes up against an ex-leader who rules with an iron fist.
Jason Rothenberg penned the script while Neal Moritz will produce. Warners picked up the project after Universal put it into turnaround.
Pogledao sam jedan totalni curio - WHITE DWARF, televizijski film Bruce Wagnera koji je prvobitno trebalo da posluži kao pilot za televizijsku seriju koju je želeo da producira Francis Ford Coppola. U ovoj formi, kao neprodat pilot deluje kao nešto što nije ni film ni epizoda, ali isto tako, ako izuzmemo Wagnerovu prepoznatljivu ekscentričnost i maštovitost koja se kreće u rasponu od Lyncha do Cronenberga, očigledno je da WHITE DWARF u sebi nema potencijal da bude pravi naslednik mini-serije WILD PALMS sa kojom je Wagner obeležio rane devedesete. WHITE DWARF iz 1995. spada u period kada televizija nije bila u usponu prema fazi u kojoj će u mnogim stvarima prevazići film... Otud je ovo pre svega kuriozitet za poštovaoce Wagnerovog dela, a zašto ne i vrlo živopisnog lika...
Stari kadar polemiše o slučaju Evro Pesme, i otvara sezonu lova na Laneta...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nije-ova-pesma-stvar.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nije-ova-pesma-stvar.sr.html)
Ali čitaoci Politike u komentarima na kolumnu otvaraju sezonu lova na tebe. :lol:
Bez šale i natrag na temu: zdrava količina samouverenosti je korisna, ume da dovede i do seksa, ali nivo arogantnosti koji ispoljavamo u vezi sa ovom pesmom - maltene smo sigurni da će da pobedi - je šokantan. Javni Servis takođe javlja da pesma stoji veoma dobro na kladionicama, i to europskim, ali mi nije najjasnije da li to niko u inozemstvu ne reaguje na očigledne pozajmice od kolega koje je Žeks počinio ili RTS to filtrira u svojem izveštavanju.
Žeks je majstor za zakulisne radnje. On je na William Morrisu još pre objavljivanja pesme bio jako dobro rangiran i uspeo je da postigne dosta networkinga. Malo sam istražio ovu temu i u principu on očigledno nezavisno od toga šta peva ima neku reputaciju u tom establišmentu. Koliko sam shvatio, stranci su najviše reagovali na pozajmicu Coldplaya a ove domaće pozajmice je radio potpuno u okvirima zakona, čak i pedeset posto manje nego što je maksimum da se ne presudi plagijat. Recimo Kikija je maznuo taman dva takta.
Inače, jedna druga pesma je navodno trebalo da ide ali kao nisu uspeli da usaglase tekst i onda su se opredelili za ovu...
Dobro i od Koldgeja je uzeo taman toliko da ne bude u prestupu, siguran sam, al svejedno, džaba ti imunitet od zakona kad nećeš obraz moći da opereš. I to ne samo svoj nego nacionalni.
Quote from: crippled_avenger on 18-03-2012, 16:58:04
Reprizirao sam A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija. Ova verzija koju sam sada gledao je oan srednje dužine koja je i najrasprotsranjenija, a sada više ne m,ogu da se setim koju sam gledao na VHSu međutim u svakom slučaju verovatno nije bila ona surovo skraćena od 77 minuta koja se svodi samo na akciju i nasilje.
A BULLET FOR THE GENERAL mi i na drugo gledanje stoji kao jedan od najboljih špageti vesterna ikada. Ako ostavimo Leoneove vestern-opere na stranu sa visokoestetizovanim Clintom Eastwoodom i nekim rešenjima koja su obeležila savremeni film u celini, što ih prirodno čini nedodirljivim, A BULLET FROM THE GENERAL je verovatno najbolji špageti vestern snimljen "na zemlji", van Leonovog panteona.
U određenim stvarima čak, Damianijev film je daleko kompleksniji od Leoneovog jer se mnogo više društveno angažuje i u sebi sadrži rafiniranije psihološke nijanse. Otud je i prirodno da je Leoneov opus uradio sve one grube radove u ime špageti vesterna a da su Damianiju prepušteni finiji radovi.
Za razliku od američkog vesterna, A BULLET FOR THE GENERAL započinje da sprovodi formulu belca koji pomaže "urođenicima" u borbi protiv kolonijalizma, ali je ne rašava na način koji je Holivud uspostavio. Damianijev gringo u tom smislu jeste misteriozni BLondie koji počinje iz pozicije hladnokrvnog oportuniste a završava kao kapitalista naivne ubeđen u snagu svoje prepredenosti. Lou Castel nije prvoklasna faca za ovu ulogu i Leone je imao sreće da njegove Gringose igraju Clint Eastwood i James Coburn.
Međutim, glavni junak zapravo je Gian Maria Volonte, junak koji počinje kao blentavi odmetnik sa simpatijama prema revoluciji, evoluira u oportunista zavedenog kolonijalnom prepredenošću i završava ponovo kao odmetnik koji umesto hleba savetuje sirotinji da kupuje dinamit.
Evolucija ovih junaka data je kroz priču o Amerikancu koga odmetnici otimaju/uvode u svoju bandu koja se istovremeno bavi opiranjem vladinim snagama i otimanjem njihovog oružja koje planira da proda revolucionarima.
U stilu punokrvnog političkog filma, Damiani preuzima jednu žanrovsku matricu i koristi je da prevaziđe ideološke postavke žanra i prenese svoju poruku ali za razliku od većine politićkih filmova, snima briljantan vestern, i žanrovsku matricu sprovodi do kraja na jedan izvanredan način. Otud A BULLET FOR THE GENERAL danas mnogo više i znamo u istoriji kao najbolji špageti vestern nego kao politički film. Međutim, domet u okvirima vesterna ne znači da se politička dimenzija može zanemariti.
Damiani je ovog puta snimio jedan od filmova kome sve ide u korist, od glumačke podele do lokacije i doprinosa autorske ekipe. Ne znam sa kolikim pretenzijama je sniman ovaj film ali čini se da su Damiani i ostatak ekipe bili svesni da imaju dobar materijal u rukama. Uostalom, činjenica da ovaj film egzistira u tri verzije pokazuje koliko Italijani umeju da budu beskrupulozni prema svojim filmovima.
Uz DUCK YOU SUCKER ovo je po meni najznačajniji Zapata Western, premda verovatno fanovi Sergio Corbuccija smatraju njegove radove ključnim u ovom podžanru.
* * * 1/2 / * * * *
Одлична критика иако сам нетипични љубитељ Серђа Корбучијакоји сматра да ЂАНГО није његов најбољи филм. Не знам коју сте верзију гледали, постоје краћа и дужа међународна верзија које у PAL систему трају 107 и 113 минута (NTSC верзије разумљиво трају дуже). Наводно постоји верзија од 135 минута али досад није угледала свјетлост дана.
Harry Reviews GET THE GRINGO!
Published at: Mar 23, 2012 12:32:05 PM CDT
If you're like me and are a devout lover of Brian Helgeland's director's cut of PAYBACK where Mel Gibson plays Donald Westlake's PORTER... then you've wanted, rather desperately, for Mel Gibson to return to this kind of testosterone fueled hardass filmmaking. Apparently, so has Mel.
He wrote and financed GET THE GRINGO with his co-writer & Director Adrian Grunberg. This was the film Mel wanted to do and he put his money where his mouth is – and I absolutely get why it isn't necessarily a studio film... Shit happens in this movie, shit that doesn't happen in their kinds of films. I won't say what, because if I did well, I'm not that kind of asshole.
Imagine... Porter, he's only ever referred to as the 'Driver', so I'll just call him PORTER because it suits the way I see this tremendously badass film. You've seen shots of Mel driving in a clown disguise like a bat out of hell, making for the border like a possessed driving demon. I have to say. It was nice to see Mel driving in arid... possibly outback-ish looking desolation like a mad man. Really, tremendous. What has him in this situation, what is going on? Well, essentially, "Porter" pulled a job on a particularly unsavory bad man and was making off with a few million and a dream of South American retirement. Not that it'd necessarily ever work out for a man like "Porter".
After Mel pulls of wickedly ill-fortuned "Dukes of Hazzard" into Mexico... only to total his car right smack dab into the loving hands of the Mexican Border Patrol. They are, of course, corrupt opportunistic bastards that have a prisoner with millions, a dead bloody partner in the back seat and no desire at confessing an identity... so they do what comes natural. Take the money for themselves and stick our "Porter" into the most amazing cinematic prison that I've yet seen. Now, my 3 favorite prison films are WHITE HEAT, RUNAWAY TRAIN and THE GREAT ESCAPE. They're not endangered... but this is a fucking amazing flick. It is essentially how I imagine Sam Peckinpah would've handled Porter's Mexican Prison Adventure.
The best character in the film is this Prison. Based on a real Mexican Prison where if you're sentenced there, your family can live with you in prison. Prisoners set up businesses within the prison. There's a tent fucking day. There's a heroin shack. There's a criminal prison boss... and every guard is corrupt. All you need in this prison to live real good is money.
Porter enters penniless and empty-handed... and he has a wicked smoking habit. Not a good thing. But this bastard has the cast iron balls of Porter and Porter just takes what the fuck he feels is his.
Mel's nameless character is being squeezed on all sides. It's a matter of time till the mob in the U.S. discovers where the Border Guards dumped him, there's an American sleazebag journalist trying to shake him down, there's a kid trying to learn how to kill a man from him, there's a woman – a helluva woman, but most of all it's rich with character – like an old John Huston flick. The people that make up this prison have a history and a vibe to them.
When shit goes violent... it's hard core. There's a reason Mel's wanting to skip theatrical... This becomes a very hard film. The kind of film that we love when he does, but that isn't necessarily always given the happy story at the box office. I'm so happy that AICN is going to get to present this film for the theatrical experience in as many cities as we could arrange. Before it hits the at home format. Sure, it'll be great there, but oh man. The shit that happens in this film is best experienced with an amped up audience taken in communally with a respectful film loving audience.
This is a very hard R. A little shocked it got that actually.
But this is exactly the kind of Mel Gibson film I love. Cold, Hard & Brilliantly Badass.
I love characters that know the lay of the land, that can see the angles and the blind spots. A man that performs exquisitely Buster Keaton-esque timing. He's a man that knows the steps through life. He's not afraid of the knocks and he isn't afraid to heal. But in the end, have no doubt... this is a man that gets hard shit done. Justice as he sees it will be done. Yeah. Such a satisfying film experience.
Can't wait to share this one with y'all!
Pogledao sam RESISTANCE Amita Gupte, ekranizaciju romana Owena Sheersa o Britaniji u kojoj se nije desio Dan-D i onda su došli Nemci i okupirali je 1944. godine.
Film je malo nejasan, delom kritpičan, delom konfuzan ali u osnovi reč je o melodrami o krivici i odnosu između žene čiji je muž "otišao u šumu" i Nemca koji je zadužen da vodi računa o tom selu.
"Alternativna" istorija suštinski nema preveliki značaj. Niti film govori o tome kako bi se Britanci ponašali da su ih nacisti okupirali (uostalom Nemci su ionako okupirali deo britanskih ostrva pa nije potrebna "alternativna" istorija da se pokaže kako su se vladali) niti je ideologija okupatora na bilo kom nivou bitna za priču izuzev jednog artefakta koji Nemci traže kako bi udovoljili Himmleru.
Nota bene, ovo nije film o potrazi za artefaktom, nije avantura ili fantastika, tako da ovaj opis sugeriše atraktivnost koje u filmu nema.
Otud premisa kojom se RESISTANCE služi deluje neuporedivo atraktivnije kada se nagovesti nego kada se gleda i suštinski zbilja nema potrebe da se film dešava u "alternativnoj" niti bilo kakvoj drugoj istoriji.
Ono što je međutim primetno jeste utisak da RESISTANCE spada u novi talas WW2 filmova koji žele da imaju razumevanja za naciste, da se malo vidi da ni njima nije lako da se potucaju po okupiranim zemljama i strahuju od potlačenih naroda.
Zanimljiv aspekt prikaza nacista je njihovo postepeno suočavanje sa monstruoznim postupcima vlastitog režima ali i to je na neki način opšte mesto.
Nove televizijske zvezde zbog kojih sam se najviše radovao ovom filmu - Iwan Rheon i Kimberley Nixon imaju potpuno epizodne uloge a Michael Sheen je više gostujuča zvezda nego značajna uloga.
Andrea Riseborough i Nemac Tom Wlaschiha igraju glavne uloge i u njima su vrlo ubedljivi. Šteta što sami likovi nisu uključeni u neki zanimljiviji zaplet i odnose.
Kad je reč o vizuelnom aspektu i atmosferi, Amit Gupta postiže dosta i seoski ambijent je maksimalno iskorišćen.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam britansku dramu WRECKERS koju potpisuje D.R. Hood a igraju slavni Benedict Cumberbatch i Claire Foy. Nažalost, WRECKERS je relativno vešte realizovana porodična drama koja se bazira na tome da junaci imaju prikrivene traume koje se uprkos svemu ispoljavaju, a svaka od njih je beskrajno predvidiva, sve do te mere da na kraju sva ta histerija, tajna i tenzija postaju potpuno opšte mesto. Otud, WRECKERS pretenduje da bude film o stvarima koje nisu onakve kakve se čine a izgleda kao nešto što je baš onako kako izgleda. Ozbiljna produkcija i zanimljivi glumci u spoju sa relativno kratkim trajanjem od 80 minuta čine da WRECKERS bude podnošljiv.
* * / * * * *
Pogledao sam GHOST RIDER: SPIRIT OF VENGEANCE, nastavak prilično isplative ekranizacije Marvelovog stripa koju snimili Neveldine i Taylor. Marvelu se mora skinuti kapa što je isproducirao ovakav film i pokazao da ih uspesi posh ekranizacija kao što je X-MEN : FIRST CLASS nije razmazio. SPIRIT OF VENGEANCE u produkcionom smislu vraća Marvel u vreme PUNISHERa sa Dolph Lundgrenom. Neveldine i Taylor su svoju histeriju sa pločnika LA preneli u Rumuniju, film je tamo sniman i tamo se dešava i deluje prilično odvratno kad je reč o tamošnjim lokacijama i radnoj snazi. Štaviše, u uvodnoj poteri, junaci se trkaju u "dačijama" a ceo film na planu lokacija ima nepogrešivi DTV look. Prijavljeni budžet od 57 miliona dolara je sasvim sigurno samo poreska prevara, a ako imamo u vidu da su film realizovali bećari iz Hyde Parka Entertainmenta gotovo da nema sumnje da je film snimljen za upadljivo manje para - ne bi me čudilo da je budžet za ovaj film zapravo onaj povraćaj poreza koji su dobili od Rumunije.
Neveldine i Taylor su sa CRANKovima snimili par upečatljivih ekscentričnih akcijaša, JONAH HEX po njihovom scenariju je bio potcenjen po mom mišljenju i šteta je što ga nisu režirali ali SPIRIT OF VENGEANCE je film u kome se oni snalaze u nekim neuslovima i uprkos tome što film nosi njihov pečat nema dovoljno elemenata koji bi ga opravdali.
Oskudica se oseća na svakom koraku, ali baš to bi Neveldine & Taylor prevazišli da film ikakvu priču i da ima barem nagoveštaj strukture. Iako oni umeju sjajno da freestyleuju, ovo je film u kome improvizacija, ili barem tolika mera improvizacije nema previše smisla.
Ako se izuzme finansijski deo produkcije, odabir ovih reditelja, za ovaj Marvelov property je zapravo idealan. Šteta što nije bilo uslova da se to u potpunosti ostvari.
* 1/2 / * * * *
Mislim da je prvi GR bio surov flop pa je onda Marvel rešio da se oproba u borderlajn DTD vodama.. Doduše i dalje ne shvatam zašto insistiraju na ekranizaciji IP-ja koji je naprosto nedovoljno popularan čak i u svom nativnom mediju (ne i bez razloga), a ne iskoriste neke bolje opcije koje imaju: Runaways, recimo.
RUNAWAYS su već najavili i pripremaju ga sa rediteljem koji je radio nešto tipa NICK AND NORAH'S INFINITE PLAYLIST ili tako neki film o DušManu i sa DušManom u glavnoj ulozi.
GHOST RIDER je prošao pričlično pristojno. Zaradio je 115 miliona u Americi i 112 u ostatku svetu a koštao je 110 miliona. Dakle, on se breakevenovao. Ovaj novi, koji je dakle porpilično mimo standarda stvari koje gledamo u bioskopu je koštao NAVODNO 57 miliona a zaradio je 50 u Americi i 72 u ostatku sveta i takođe je to break even. Ali, ovaj drugi film gotovo sigurno NIJE toliko koštao i ja mislim da je ovde Marvel odradio malo creative accountinga sa stručnjacima za te stvari jer upravo računaju na to da GHOST RIDER nije popularna franšiza i da samim tim bilo kakav film i bilo koje pare zadovoljavaju njihove apetite.
Očigledno je da su oni sa GHOST RIDERom zagazili u ozbiljan grindhouse i da pošto nije popularan i nema nikoga da brani lik & delo ne vide potrebu da se tu sad nešto rebootuje. Neveldine i Taylor su taman dovoljni očajnici da snimaju u kakvim god uslovima i oni su ovo uradili sa sebi svojstvenom dozom bezobrazluka. Nažalost, očigledno da u ovom slučaju bezobrazluk nije dovoljan...
Aha, OK, onda GR zapravo može da se pohvali boljim poslovnim učinkom od Wolverinea (ili čak Watchmen). Svakako je šteta da Neveldin i Tejlor nisu isporučili nešto zabavnije, ali... Ghost Rider je neprobavljiv čak i u originalnom mediju. Mislim, u poslednjih deset godina su ga na mahove pisali neki od mojih najomiljenijih scenarista (Garth Ennis, Jason Aaron) i čak i u njihovoj izvedbi je to bilo jedva čitljivo.
Od WATCHMENa svakako.
During a panel at Columbia University, "Uncanny X-Men" writer Chris Claremont spoke about an "X-Men" movie that had James Cameron producing, Kathryn Bigelow (The Hurt Locker) directing, Bob Hoskins starring as Wolverine, and Angela Bassett as Storm. This was ten years before Bryan Singer's version hit theaters.
Claremont said that everything was going great until Stan Lee stepped in and destroyed the project by recommending another character to Cameron. "So we're chatting. And at one point Stan looks at Cameron and says, 'I hear you like Spider-Man.' Cameron's eyes lit up," he explained. "And they start talking. And talking. And talking. About 20 minutes later all the Lightstorm guys and I are looking at each other, and we all know the 'X-Men' deal has just evaporated."
According to the writer, Bigelow went on to pen a treatment for "X-Men" that the studio rejected. Cameron, meanwhile, got to work on his "Spider-Man" movie. He wrote a detailed treatment and created a bunch of storyboards. But after failing to acquire the movie rights, he gave up and moved on to write and direct "True Lies."
Read more: http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=24386#ixzz1qJLY5PrT (http://www.worstpreviews.com/headline.php?id=24386#ixzz1qJLY5PrT)
Heh, Sten Li, stari kokbloker. :lol:
Mada bi bilo zanimljivo videti taj film, naravno, Claremont je tada bio na vrhuncu popularnosti, ali ako su Boba Hoskinsa hteli za Wolverinea bojim se da bi to bila surova zajebancija. Angela Basset kao Ororo već deluje ozbiljnije (a i uvek sam je volio više nego Hale Berry) no, moram da kažem... True Lies je meni prilično nedrag film jer je tu Cameron već počeo otvoreno da se zajebava a i Arnold se prepustio svojoj komedijaškoj strani, tako da... Ne znam na šta bi ličilo "ozbiljnije" potezanje Bigelow sa jedne strane i Cameronov tadašnji kozeraj sa druge... Doduše ni Spajdermen u kome bi igrao JCVD, kako se pričalo, mi ne deluje kao bolje rešenje od Raimijevih filmova.
Kapiram da je Lee, a sad se ne zajebavam, ovo uradio jer sudeći po likovima (Wolverine i Storm), ovaj film ne bi koristio X-Men koje je on kreirao, već Weinovu (pa Claremontovu) narednu ekipu pa je Lee bio u fazonu da mu se živo jebe za to i umesto njih poturio svog Spajdermena.
Pogledao sam CRNU ZORICU Radoslava Pavkovića i Kristine Haždiharalmbus. Ovaj film je reprezent jedne prevaziđene poetike sa kraja osamdesetih i početka devedesetih koji je tada možda mogao imati nekog smisla ali danas je to već prilično davna prošlost srpskog filma. Uostalom, danas više ni poetika sredine devedesetih kakvu možemo videti u PARADI ne spada u domen iole relevantnog izraza u srpskom filmu. Naprosto, stvari su u proseku ipak znatno napredovale.
O scenariju Gorana Mojsina na osnovu kog je snimljen ovaj film, postojao je jako veliki buzz. Međutim, ovo što je sada snimljeno je znatno sažeta i izmenjana varijanta Mojsinovog teksta tako da je on potpisan kao autor priče i stavljen je kao pisac scenarija zajedno sa rediteljima. Činjenica da je Mojsin od jedinog scenariste došao do ove pozicije pokazuje da je scenario prolazio kroz velike transformacije.
Mojsin je poznat kao jako talentovan i duhovit tip. Imao je odlične epizode MILETA PROTIV TRANZICIJE, radio je RITAM SPORTSKOG SRCA i TV MANIJAKA, ali CRNA ZORICA nije naročito duhovit film, delom što humor nije opstao u scenariju, delom zato što je prilično loše režirano a delom i zato što u glumačkoj podeli ima dosta miscastova.
Bane Trifunović je takav kakav je, ali Ljuma Penov u glavnoj ulozi je jako slaba i rekao bih čak da ona nije baš ni shvatila u kom žanru se ovde izražava. I uopšte, glumci dosta često iskaču iz žanra, ali Ljuma je potpuno miscast i nažalost plašim se da na osnovu CRNE ZORICE nije ostavila dobar utisak.
Pored prevaziđenosti, CRNA ZORICA ostavlja i snažan utisak da smo ovo sve već videli. Konkretno, zaista je jako teško oteti se utisku da ovo izgleda kao da ČARLSTON ZA OGNJENKU režira Debeli, i sigurno je izlazak OGNJENKE takođe u priličnoj meri umanjio validnost ovog projekta.
Zanimljivo je da su 2007. na konkursu FCSa filmovi MA NIJE ON TAKAV i CRNA ZORICA bili izabrani kao "filmovi za publiku". Oba su izašla sa 3-4 godine zakašnjenja i oba su bili promašaji na svakom nivou i nisu doprli do publike.
Kad se pogleda koliko je Twitch ispratio činjenicu da CRNA ZORICA postoji i koketira sa nekim detaljima koji bi se mogli posmatrati kao daleka asocijacija na horor, prava je šteta da se u međuvremenu nije pojavio film koji bi na pravi način iskoristio taj medijski kapital SRPSKOG FILMA.
Naravno, CRNA ZORICA je zalutala na Twitch i ovo je marginalan naslov čak i u našim uslovima...
Ne znam šta se misli pod prebaziđenom poetikom :lol: , ali radnja filma je potpuno neuverljiva a likovi jako slabo napisani...
Pogledao sam MANDRILL Ernesta Diaz Espinoze. Nažalost, u odnosu na MIRAGE MAN Espinoza i Zaror pokušavaju da napreduju na polju refrenci i izraza ali za to nemaju pokriće. Otud MANDRILL gubi svoju grassroots dimenziju filma za marginalce koji prave marginalci i pokušava da se uhvati u koštac sa sofisticiranijim formama.
Tako MANDRILL pokušava da se nastavi na 70s filmove o plaćenim ubicama ali Espinoza i Zaror uprkos šarmu nemaju kapacitete ni kreativno ni produkciono da na bilo koji suvisli način isprate tu viziju. Odmičući se od grind korena "uličarskog filma", u kome je Zarorovo fizičko prisustvo osnovno oruđe, otkriva se niz nedostataka.
Uprkos činjenici da Espinoza i Zaror imaju neke vrlo duhovite ideje, u gotov svakom pogldu MANDRILL zaostaje za filmove koje nastoji da reinterpretira. Kad je reč o Zaroru, nema nikakve sumnje da je on dorastao da se oproba i u višim akcionim ligama a rekao bih da je za Espinozu došao trenutak da se izmakne iz ovog miljea. Nisam toliko siguran u njegove potencijale kao u Zarorove ali nastavak ovog puta je poguban za njegovu poetiku.
* 1/2 / * * * *
Mogu li se Crna Zorica i Aporia porediti po marginalnosti?
Ne, APORIA će se pamtiti kao upadljivo gori film i nezaboravan eksces. CRNA ZORICA je bezveze ali više iz nekog uobičajenog domena.
Pogledao sam MAN ON A LEDGE Asgera Letha. Ovo je film o čijem scenariju se pričalo godinama, originalni predložak Pabla Fenjvesa je dugo išao od studija do studija kao film u koji je nepokolebljivo veropvao Lorenzo Di Buonaventura, jedan od najmoćnijih holivudskih producenata. Kada se pogleda film, nije baš jasno šta je to toliko bilo značajno i novo u ovom scenariju, reč je o prilično klasičnom heist filmu sa malo izmenjenim motivacijama i nešto razrađenijom diverzijom koja prikriva "pljačku".
Sam Worthington je posle AVATARa i CLASH OF THE TITANS postao nova akciona zvezda u usponu, međutim u ovom filmu on nema puno prilike da bude u akciji, a povremeno ima i ozbiljne probleme sa akcentom tako da se može reći da se on ne razvija kao glumac onim tempom koji je od njega Holivud očekivao. On je otud u glavnoj ulozi tek pristojan ali nije ovo starmaking nastup.
Glumci koji ga okružuju u rasponu od Elizabeth Banks i Ed Harrisa do Jamie Bella i Bill Sadlera su prvoklasni, i u pojedinim momentima deluju zanimljivije od Sama. Međutim, problem Samovog lika nije isključivo gluma već i scenario koji svesno čini glavnog junaka prilično pasivnim.
Otud, MAN ON A LEDGE je film čiji se glavni adut na osnovu kog je snimljen, a to je scenario, ispostavlja kao izvore velikog dela problema.
U saradnji sa Tony Scottovim DPjem Paul Cameronom, Leth formuliš sve kao prijatno old school urbani triler. Ipak, nema nekih naročitih rediteljskih rešenja koja će ga preporučiti za neke buduće projekte.
* * / * * * *
'Mirror Mirror' Director Tarsem Talks About Subverting Snow White and Making Julia Roberts 'An Evil Person You'll Like'
The acclaimed visualist talks about transforming the classic fairy tale into an empowerment epic, casting Pretty Woman as the picture's villain, and choosing projects that combine personal creativity and commercial appeal.
1:52 AM PDT 3/31/2012 by Todd Gilchrist
share
Comments
0
On the Set: Tarsem Singh
David Strick
Evidenced by his first three films The Cell, The Fall and Immortals, Tarsem Singh is primarily a visualist as a director, not so much a storyteller. Audiences know it, and so does he. But as a filmmaker who often describes his job as that of "a prostitute who fell in love with his profession," it's commercials that sustains Singh creatively, while movies are a different – and perhaps more importantly, secondary – discipline in his career. Nevertheless, Singh clearly invests as much of himself in his feature efforts as possible, which is why they're as distinctive as they are polarizing.
our editor recommends
'Mirror Mirror' Director Tarsem Calls 'Eye In the Sky' the Antidote to 'Crap' He's Been Given in the Past
'Mirror Mirror' Trailer Featuring Julia Roberts, Lily Collins Debuts; Tries Comedic Twist
Mirror Mirror: Film Review
PHOTOS: 'Mirror Mirror': Julia Roberts, Lily Collins Enchant in Relativity's Snow White Project
Singh's latest film is Mirror Mirror, one of two different adaptations of the classic story of Snow White that is set to arrive in theaters in 2012. On the eve of the film's release on Friday, March 30, Singh spoke to The Hollywood Reporter about his experiences making the movie, and about the movie's meaning to his career going forward. Always candid and engaging, Singh offered insights about his approach to such familiar source material, and talked about leaving his DNA on this and other movies even as he attempts to make them as broadly appealing as possible.
The Hollywood Reporter: In other interviews you observed that the original Snow White story was largely about vanity. What in particular did you want to emphasize in your interpretation of the story that made it new or different for audiences familiar with previous versions of it?
Tarsem Singh: I just wanted to be a little bit bigger, because the original one is only about vanity, and it's a ten-minute tale. So to make it any bigger [knowing] how fantastic the original animation was, how charming all that was with singing numbers and all of that involved, and we weren't going to have that, how do you make a ten-minute tale longer? And it just was that vanity is only one part of it, so make it about power -- a wicked stepmother's interest in power. And a prince has arrived, and to get him she needs to be beautiful. So vanity was one of the elements, and money was another. There were a whole bunch of other things that came in just to get that power, which just made it into a bigger film.
THR: How tough was it to balance the classical iconography of the Snow White story with something that was more reflective of like modern values, particularly in terms of the empowerment of Snow White?
Singh: Well, I had never seen the original film until like a month and a half ago, but I knew what it was about. But I just thought that every time you tell you a tale you have to be sensitive to who you're telling it to and what time it is. I mean, before the Brothers Grimm there was never Snow White and her stepmother; it was Snow White and her mother. It was a very cautionary tale about girls living at home past a certain age. And then when the Brothers Grimm came along, they were like the original studio executives, and they kind of went "wait a minute, this isn't good, it should be a stepmother." But also, everybody knows it's shortcut that you can take with an audience if you stick to a certain amount of what we expect from it -- it allows you to move on. So it's safe to say the stepmother, she's allowed to be evil. And when you watch her as an old woman giving an apple to [Snow White], you'll know it's poisoned. But if that is the only tale you want to tell, that being a stepmother makes you evil, then I just think you need to stick to the original one. And I just thought that it worked wonderfully as a song and dance animation film, I had no interest in remaking such a brilliant take. So let's just make it about what is it every person who has a girl tells them, which is that they can be anybody. They can be the president, they can be this or that -- girl empowerment is such an issue. And I believe in it, and I come from a culture where they really don't hold women very high and seeing my brother raising his daughter and how my sisters were treated when we were young, and it's just a wonderful thing to have. But I think the pendulum was so swung against women for eons, and now it's probably like taking a big lash to the other side and I happen to be in the middle of that swing.
THR: We always hear actors describe villainous characters as "misunderstood." But how important is that audiences identify with Julia Roberts' character versus delighting in seeing her be bad?
Singh: That's a great question. The truth is that even if you start telling the story from the point of view of the guy that killed someone, once it becomes first person, you're kind of in the shoes of that person. Every time an actor takes on a role they have to justify how this person exists, so actors will obviously say they've been misunderstood, because to get the hook into the character they're telling you why that character did the things they did. But as far as Julia's thing was concerned, like when you have such a abbreviation of character, that this is Snow White and her evil stepmother, you know that she's evil and now you know that once people know that she's evil, let's have fun with it. So that's why to a certain extent when you see Hindi movies, they have that license because the same actors play evil in 99.99999% of them, and the same guys play the villains, so when they appear, you know who's the bad guys, you know who's the good guys, and it allows you to abridge that. So for me, instead of saying how they became evil or whatever happened, I said "here is an evil person I want you to like." So then you have somebody like Julia, a person who has such a contagious laugh that even the servant who's terrified of her will start laughing with her. Initially before the film came together, I just said "that's the person that makes the movie for me." I think we will find a Prince and then we will find Snow White, but we will not find another queen for this film than Julia. So the push was just there because I just wanted from the very beginning a family movie, not a gritty, modern movie, it's a family movie. And the idea of Julia being that is perfect for the tone, and one everybody will agree with when they see the film.
THR: How do you balance what people might expect from a family movie with simply indulging your specific sense of humor?
Singh: I think that's a very tough balance. Well before movies came along, and I think even before literature, which is what I was addressing in The Fall, is that a story has so much to do with who you're telling it to and a lot of it has to do with you. When you're in the middle of the street in Morocco or India where you have the storytellers, they would change the tale depending on how much you lean forward, lean back, get bored and are about to leave. Now along came literature, written word, and then you have these set things that you come to terms with and that's when you get a lot more of the person telling the tale, saying "this is my tale, you take it or leave it." And then you come to film, it's actually a set story that a person is told. If you can't come to terms with it, you just reject it by not going to it. It's actually coming full circle from how stories originally were told around the campfire before writing was around – and it's how the these focus groups now come around. I put a lot of stuff in that I just think works, and then they'll come in and they can turn around and say "I would never let my kids see that." And you have to be sensitive to that. When you make a hundred million dollar movie and you want it to be accessible, it's much more of a Trojan horse; if you have any sensibility, you have to put it within the shell of the horse for people to be able to swallow that. So I hope that this is as much of me as people can accept and have an appetite for.
THR: Was it tough it to find a balance between doing something different and maybe more modest than you've done in the past, and still fulfilling the demands of bringing a fantastical story to life?
Singh: I do a billion commercials, I do lots of kiddie things, I do all sorts of stuff, but my first three films happen to be R-rated movies, so I think everybody was thinking that's where my take is. And when the offer was there to make this into a gritty movie, I just said "no." I was supposed to do only do three visual films; I wanted to do a whole bunch of [different] films after. Otherwise I just thought, later you can't get out of that box, and when the people realized I wasn't going to be around much longer, and we just thought, "okay, let's do another visual one where it would be a children's tale." And in terms of having to put on a different hat altogether, I think it's just that people who only know me from movies will think that it looks like I put on a different hat. But I'm hoping it will broaden me out.
THR: What sort of would be an ideal career path for you at this point in terms of balancing personal projects with more commercial ones?
Singh: Oh that's brilliant question -- I've been dying to say that for a while. For me, the ideal [example of a filmmaker] has always been [Roman] Polanski. You see a studio film and you see a personal film and you see as much of him in Knife In The Water as there is in Chinatown -- you can see his DNA in everything that he did, from any genre that you can think of. He always had that in there. So if I can mix it up right now, that's what I would fight for; I would say, am I in the movie, and do I have a take on it? Because no matter what, I'm very happy doing advertising, and I love it, so I would like to carry on making films that reflect as much of me as the audience can bear.
THR: Filmmakers like Christopher Nolan and Clint Eastwood have established long-term relationships with studios so they have a destination for all of their projects. Is that a feasible goal for you to aspire to?
Singh: It is probably, but I'm so haphazard that I don't know if I can get organized enough to put all of that together. Jeff Robinov at Warners is a good friend, and we've never done a movie together -- I've never really gone to him with a project. But I'm kind of on a treadmill and I don't calculate too much and things just come along the path to me. I kind of just embrace them one by one. But if I had to think slightly more long-term, which I guess I should be doing, I'm bloody 50 now, I should probably figure that out and where to go with it. But I'm not that farsighted.
THR: Ultimately how much does it matter to you if you get branded as the guy whose focus is on visuals over story?
Singh: (laughs) Well, it just goes without saying that I am like a monster as far as critics and scriptwriters are concerned, and the poster child of production designers and wardrobe people. But that's because of the first three films that I chose, and it was a very conscious decision for me to get my DNA out there – that I am going to put the cart before the horse -- except The Fall, which was a personal film and it was all about storytelling and it was a manipulation of storytelling. But the other films just fell into that terrain, and now hopefully if I get my way it will always be one of those things that when you change, people who said you were crap all along will start saying how wonderful you were earlier. But I think that change is coming now, and I'd like to mix it up right now. But that brand doesn't bother me at all, nah. It's me.
Pogledao sam Tarsemov MIRROR MIRROR. Još od trejlera mi je konkurentski projekat sa Charlize Theron delovao zanimljivije i to zbog svog smeštanja bajke u realističnije okolnosti uz očuvanje fantasy elemenata. MIRROR MIRROR je na planu stilizacije drugačiji i što je vrlo neobično za Tarsema vrlo je campy. Naravno i IMMORTALS crpi veliki deo svog šarma iz campy detalja, međutim u slučaju MIRROR MIRROR Tarsemu je oduzeto njegovo glavno oružje a to su snažni, arhetipski prizori i brutalna iracionalnost. Nije to samo pitanje rejtinga već centara koji stimulišu njegove slike i u tom pogledu MIRROR MIRROR je zaista namenjen deci, bez prava da ih iole uznemirava.
Otud je Tarsem prinuđen da razotkrije svoj rediteljski postupak koji kada nema te iracionalne vizuelnosti i komunikacije sa gledaocem koja prevazilazi puko praćenje narativa zaista nije ništa naročito, i u tom pogledu moram priznati da me u pojedinim stvarima Tarsem čak i prijatno iznenađuje. Glumačka podela koju predvode Julia Roberts, Lily Collins i Arnie Hammer je u osnovi dobra i film na planu dramskih i humoristzičkih situacija donosi nekoliko dobrih rešenja.
Ista tako međutim, samo vođenje priče je prilično dekoncentrisano a određeni broj najspornijih rešenja zalazi u domen potpuno bizarnog. Ipak, ta bizarnost je sporadično toliko hrabra da se ne može osporiti da je Tarsem ostavio svoj pečat.
Nažalost, pored mnogih dobrih stvari i nesporne činjenice da MIRROR MIRROR odaje utisak da je režirao neki nesvakidašnji reditelj, ovo je prvi beznačajan film ovog reditelja koji će, ako bude ostvario veći opus, moći da se posmatra kao bizarni kuriozitet.
* * 1/2 / * * * *
Ala su se skupili bećari>
Michael Gondry and Alfonso Cuaron along with several other filmmakers are teaming up for the new European kiddie-oriented anthology feature "Tales from the Hanging Head" according to The Huffington Post (via The Playlist)
Frequent Jim Jarmusch collaborator Sara Driver along with Marjane Satrapi ("Persepolis") and Emir Kusturica ("Underground") also helm segments, based on a series of folk tales, which will have the "common thread of metamorphosis".
Driver tells The Columbia Spectator that "They're from different countries, and the stories are from different countries, and Marjane is going to tie it all together with her incredible animation. The directors have to do every effect in camera or by light and shadow or in very tangible ways so that it brings magic to children. I also made all the fairy tales—I adapted them and brought them up to the present, so it's also about bringing magic into the present day, for children and adults."
Pogledao sam THE DIVIDE Xaviera Gensa. Gens nije bio najbolji francuski reditelj torture porna ali nije bio ni najgori. Sad kada je izašao iz zaštitničkog zagrljaja Luc Bessona i snimio ovaj indie film u Kanadi, pokazuje kako je ipak bio znatno sigurniji kada je radio pod okriljem EuropaCorpa. THE DIVIDE je predug film preoptrećen nizom senzacionalističkih ali ne i provokativnih ideja na temu grupe ljudi zarobljenih u skloništu tokom apokalipse koji, naravno, kreću da udaraju jedni na druge.
Gens je složio polovičan scenario, napunio ga polovičnim idejama i skupio je polovičnu glumačku podelu koja deluje sastavljeno bez jasnog sistema, sa B-ikonama poput Michael Biehna, starim asovima kao što je Roseanna Arquette i nekoliko mlađih faca čiji se stilovi glume dosta razlikuju.
Otud THE DIVIDE funkcioniše na nivou samo nekoliko scena ali je kao celina prilično slab i tek podnošljiv po ukupnom utisku. Ako je mislio da će sa ovim filmom pokazati svoju pravu poetiku koja je bila utišana korporativnim zahtevima EuropaCorpa, onda moram priznati da Gens treba da se nada novom Bessonovom pozivu jer samo pod njegovom supervizijom njegov rad ima smisla.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE HUNGER GAMES Gary Rossa, ekstremno popularnu ekranizaciju romana Suzanne Collins i moram priznati da ovako loš holivudski film odavno nisam gledao. U pokušaju da dobije formu velikog spektakla, film je silom produžen na 140 minuta i ovo sad više nije pitanje da li će se doslovno ispoštovati knjiga već da li će se scene skratiti na razumnu meru i uskladiti sa ritomom kakav obično imaju filmovi. Ne bi li se postigao epski efekat u priči koja realno treba da zaprema 90 minuta nekog B-filma, ovde imamo 140 minuta nerazumno dugih scena i očajničkih pokušaja da se THE HUNGER GAMES predstavi kao nešto ozbiljnije od onoga što jeste a to je besramni i ne naročito maštoviti pulp.
Pomisao na nastavke deluje zastrašujuće, ali oni su bili izvesni još pre početka snimanja.
Jennifer Lawrence je dobra glumica i ona pokušava da igra ovo sa punim ubeđenjem, međutim THE HUNGER GAMES je evidentno samo jedan izuzetno vešt potez kojim se plasirala i osigurala u holivudskoj prvoj ligi. Čini mi se da ovo čak neće uspeti da postane ni neki zapamćen populistički karakter jer između ostalog, njen lik je krajnje ambivalentan, nejasan i neupečatljiv na nivou predloška.
Ovakvu hrpu besmislica nisam očekivao od Gary Rossa. On nije velikan ali je odavao utisak reditelja i scenariste koji shvata značaj filmske priče. U ovom slučaju on to ne pokazuje...
Pogledao sam španski triler LA CAJA 507 Enrique Urbizua iz 2002. godine. Urbizuova postavka nije nezanimljiva - priča o bankarskom službeniku koji priprema vrlo komplikovan plan kako da se osveti za smrt svoje kćerke nudi dosta potencijala ali Urbizuova realizacija je prilično površna, sa nezanimljivom glumačkom podelom i slabom ubedljivošću filmskog prizora što u principu nije karakteristično za španski film. Otud, LA CAJA 507 više deluje kao film koji bi svoje mesto najpre mogao da izbori kao predložak za američki rimejk/popravku nego kao samostalno delo.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SUTURE rediteljski debi dvojca Scott McGehee-David Siehel koji im je 1993. producirao Steven Soderbergh. U ovoj fazi, Soderbergh je započinjao svoje intresovanje za noir, a SUTURE je arty crno-beli noir sa nadrealističkim tonovima i besprekornim dizajnom. Idejnost ovog filma izneta je u prvi plan. McGehee i Siegel se zanimaju za pitanje identiteta i publici prodaju osnovnu premisu da su polubraća - crnac fizički radnik i belac bogataš - zapravo neobično fizički slični, kako za sebe tako i za svoju okolinu. Izuzev ove bazične premise koja je u osnovi bunjuelnovska, ostatak filma je razvijan potpuno "racionalno" u skladu sa konvencijama žanra i uslovnostima filma.
Ta osnovna nadrealistička premisa jeste potentna da se sažme u ideju od dve rečenice ali ona na kraju gledaocu postaje potpuno prihvatljiva. To nije pitanje samo strpljenja gledaoca već i odnosa prema filmskoj formi. Čak i najmanje obavešten gledalac prihavata svaku konvenciju iznetu na početku filma. U tom pogledu meni zapravo za ovaj film nije presudno to što McGehee i Siegel preispi5tuju identitet već upravo odnos prema formi - naime, pošto je premisa da su ljudima crtnac i belac jako slični uvedena odmah na početku, prihvatio sam je i nimalo mi nije smetala da se koncentrišem na druge aspekte ovog filma.
U tom smislu, SUTURE možda neće moći da se nametne kao školski primer za priču koja tematizuje identitet ali može biti školski primer koliko je filmski gledalac kondicioniran da prihvata određene forme. U tom smislu, na nivou praćenja priče, SUTURE je klinički hladan a takav je i u pogledu ritma, izlaže svoje radnje vrlo sistematično i lagano i na tom polju je vrlo konzistentan.
Izvan ove premise, SUTURE je briljantno dizajniran i slikan noir pastiš u crno-beloj tehnici, smešten u savremeno doba ali sa akcentom na manje moderan pristup životu. Ne može se reći da je film retrofuturistički, pre bi se moglo reći da američki Zapad tretira kao plodno tlo za noir način života, iako Phoenix u ovom filmu više liči na LA.
Dennis Haysbert je odličan u glavnoj ulozi i u crno-beloj fotki zaista evocira uspomenu na tipove kao što je bio Jim Brown i nije "house nigger" kao u seriji 24 i u recentnijim radovima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam WRATH OF THE TITANS Jonathana Libesmana koji se vrlo brzo posle BATTLE OF LA snašao za mesto čoveka od poverenja u Warneru. Ovo je korektan sequel koji je u mnogim apsektima dinamičniji od Letterierovog CLASHa jednim velikim delom zato što nema ekspoziciju, a ima više zanimljivih monstruma sa kojima se Persej i ekipa susreću. Nažalost, u međuvremenu, pojavio se Tarsemov IMMORTALS koji je sličnom sadržaju dao jednu specifičnu arty notu i ispostavio se kao neuporedivo upečatljiviji i snažniji film tako da WRATH dolazi u nepovoljnom trenutku i loše stoji u poređenju sa IMMORTALSom. Ako imamo u vidu da je Henry Cavill iz IMMORTALSa ono što je Sam Worthington bio u vreme CLASHa i da se Worthington nije razvijao očekivanim putem kako se tada mislilo onda WRATH zaista deluje kao prilično B-projekat.
Svi elementi velikog corporate A-filma su tu, Liam Neeson, Ralph Fiennes i Danny Huston ponovo šmiraju uloge bogova, Edgar Ramirez maltene kao u James Bondu dobija ulogu negativca za ovaj nastavak, a Sam Worthington i izgleda kao zvezda koja se odomaćila u ovom miljeu i podseća me pomalo na fudbalske zvezde koje dođu kao najskuplji igrači u istoriji a onda u istom klubu tri godine kasnije izgube glamur i izlaze na teren zapušteni i neobrijani. Otud gledajući Worthingtona sinoć nisam mogao da se otmem utisku koliko me je podsetio na Christina Vierija kad se raspojasao u Interu.
Warner nesumnjivo jeste pružio najbolje uslove za rad ali se Tarsemov relaksirani pristup unutar Relativityja koji se bori za svoje mesto ispostavio kao plodniji.
Sa konkurencijom koja je napredovala, nedostatkom svežine i sveopštim utiskom već viđenog, WRATHu ne vredi mnogo čak ni to što su pojedine akcione scene možda i bolje nego u CLASHu i što film načelno funkcioniše. Naprosto, WRATH ima atmosferu pristojnog sequela koji ponavlja formulu unutar jedne postavke koja ipak ne trpi tu vrstu otaljavanja.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE DAY REAGAN WAS SHOT Cyrus Nowrasteha, produkciju Olivera Stonea koja se bavi haosom koji je nastupio u Beloj Kući kada je Reagana upucao psihotični obožavalac Jodie Foster. Cela situacija atentata na Reagana je blago apsurdna i Nowrasteh ne uspeva da iskontroliše priču koja često sklizne u komediju. Pojedini događaji tokom atentata na Reagana zaista deluju ne samo kao duhovit splet okolnosti već i bukvalno kao geg. Srećom, Richard Crenna ne igra Reagana kao komičnu figuru ali po tonu, THE DAY REAGAN WAS SHOT jeste jako blizu Stoneovog filma W. o Dubyi. Zanimljivo je da tata Bush u ovoj storiji ima bitnu i prilično ambivalentnu ulogu.
Reagan je verovatno prvi američki predsednik čija je sudbina bila u toj meri okružena pažnjom medija, paranojom na svim nivoima, i medijskim pritiskom koji je u znatnoj meri uticao i na same političare. Reklo bi se da je Reaganova administracija verovatno bila prva koja je u toj meri imala samosvest u odnosu na medije što u još većoj meri karakteriše današnje političare. Međuitim, posle Nixonovog kraha, svi ovi političari su pored bavljenja tekućim problemima očigledno bili opterećeni slikom koju će ostaviti kako u javnosti tako i u istoriji.
Nixonovsku ulogu u ovom slučaju preuzima Alexander Haig, "jastreb" čije je ponašanje s jedne strane bilo poptuno u klišeu proisteklom iz političkog profila a sa druge strane, neko čiji postupci proističu više iz suptilnijih psiholoških nijansi nego iz ideologije. Haig kao ratni heroj zapravo nije uspeo da se na pravi način snađe u medijskim okolnostima i na neki način, rekao bih da je on najpre želeo da isopuni američki ideal "čoveka od akcije" pa je u svemu ispao i najveća budala.
Haiga solidno igra Richard Dreyfuss mada se čini da je više mogao da brani taj lik. Face poput Michael Murphyja i Colm Feorea bez većih problema kanališu likove zvaničnika.
Nowrasateh je kao scenarista i reditelj ostao u okvirima TV forme i nažalost nije je prevazilazio na način koji je već bio prisutan 2001. godine kada je ovaj naslov izašao. Ipak, kad uzmemo sve u obzir, ovo je i dalje jedan vrlo snažan TV film po istinitoj priči koji ima svoje mesto kako kod gledalaca koje zanima tema tako i kao primer solidne TV produkcije s kraja devedesetih.
Pogledao sam AMERICAN REUNION Jona Hurwitza i Haydena Schlossberga. Reč je o bookend nastavku AMERICAN PIE. Moram priznati da su meni u celom serijalu omiljeni bili neki od DTV delova i iako ne mogu osporiti da je AMERICAN PIE značajan deo istorije popularne kulture, pa makar zbog uvođenja Mehove omiljene reči, nisu to bili bogznakakvi filmovi. U svakom slučaju, REUNION je povratak sa DTV teritorije u respektabilnije bioskopske vode i zbilja, ako je AMERICAN PIE bio film koji je nastao na vrhuncu popularnosti Braće Farrelly, onda REUNION izlazi u periodu kada je već i Judd Apatow na zalasku i Todd Phillips proživljava svoj "drugi život". Dakle, stil komedije se promenio a reklo bi se da su u svom povratničkom filmu HALL PASS i Farrellyjevi pokušavali da isprate trendove Judd Apatowa.
U svakom slučaju, REUNION ima junake koji su sada u godinama koje su bliže Apatowu tako da je i sam film stilski blizak tome. Hurwitz i Schlossberg su režirali HAROLD & KUMAR ali u ovom filmu nema nipšta od stonerskog nadrealizma iz tog serijala.
REUNION, koncipiran kao pojednostavljani Apatow funkcioniše dosta pristojno. Smešan je sasvim dovoljno i prijatno je videti da su se bećari opet skupili na jednom mestu. Međutim, ono što je meni mnogo zanimljivije jeste generacijski aspekt. Naime, AMERICAN PIE je serijal koji praktično prikazuje transformaciju jedne generacije i njihovo sazrevanje od jednog do drugog stila, od Farrellyja do Apatowa, i pošto su junaci konkretno mojih godina, zanimljivo je posmatrati na koji način Holivud prikazuje generaciju kojoj na neki način pripadaš u smislu promene žanra, podrazumevane društvene stratifikacije i sl. Potresno je shvatiti da u holivudskim filmovima sada ljudi tvojih godina služe za sprdnju i primer anahronosti.
Isto tako zanimljiva je pretpostavka da ovaj stil komedije zapravo više ne može ni da prođe kod mlađe publike i na neki način REUNION je nastavak teen serijala koji se više ne obraća tinejdžerima. Očigledno su stvari poput found footage filmova nova generacijska stvar. Zato i ne čudi da je za BAŠ mlade napravljen film poput PROJECT X.
* * 1/2 / * * * *
Šta, MILF je termin nastao u ovom serijalu? Ja nisam gledao ni jedan nastavak i nesvestan sam toga.
Da, ako izuzmemo onu političku organizaciju MILF koja datira od ranije...
Quote from: Meho Krljic on 08-04-2012, 16:19:42Ja nisam gledao ni jedan nastavak i nesvestan sam toga.
:?
Kako je neko uopšte mogao da živi posljednjih 13 godina a da ne zna ko je Stifler? 8-)
Veoma lako, mislim. Trebalo je samo da ima vise od 13 godina poslednjih 13 godina. Prosto neverovatno sta neki od nas mogu da urade, zar ne?
Taj neki rad. Star sam ja čovek i kada se prvi AP pojavio zaključio sam da je to odveć infantilan humor čak i za mene. :cry:
Quote from: Meho Krljic on 09-04-2012, 10:29:45
Taj neki rad. Star sam ja čovek i kada se prvi AP pojavio zaključio sam da je to odveć infantilan humor čak i za mene. :cry:
What he said.
Quote from: Melkor on 09-04-2012, 04:21:18
Veoma lako, mislim. Trebalo je samo da ima vise od 13 godina poslednjih 13 godina. Prosto neverovatno sta neki od nas mogu da urade, zar ne?
hoćeš da kažeš da je Krip imao manje od 13 godina 1999? 8-)
Vi prosto bre nemate ukusa! 8-)
Infantilni humor, ima li ičeg boljeg od toga...
Imao sam 17-18 godina kad je izašao prvi AMERICAN PIE i u principu nije mi ni tada nis ada spadao među draže komedije tog tipa. ROAD TRIP mi je neuporedivo jači. Ali, to jeste bio landmark film u svoje vreme, tu nema zbora i našao je svoje mesto u istoriji.
Reprizirao sam PARKER KANE jedan od naslova koje je jevanđelizovao Tripp još davnih dana. Reč je o TV filmu koji je producirao Joel Silver a režirao Silverov redovni saradnik, pomoćnik režije i producent Steve Perry po scenariju Peter Lenkova koga znamo kao pisca nekih stripova, DEMOLITION MANa, nekih sezona 24ke...
PARKER KANE je TV film koji se nadovezuje na template ROCKFORD FILESa i prožima ga sa estetikom akcionog preterivanja buddy cop filma osamdesetih sa kojim se Joel Silver i proslavio. Po ležernijem tempu pojedinih scena i uvođenjem karaktera koji do kraja priče ne zaigraju značajnu ulogu u priči ali igraju bitnu ulogu u životu glavnog junaka, evidentno je da se radi o pokušaju da se kroz celovečernji film inicira snimanje serije o ovom junaku. Šteta što Silver u tome nije uspeo.
Parker Kanea igra Jeff Fahey, priličan blast from the past, a od ekipe koja ga okružuje zanimljivo je da bi stalnu sidekickicu igrala Marisa Tomei koja je ubrzo potom dobila oskara a kao negativac, "gost", se pojavljuje mladi Stellan Skarsgaard.
Budžet naravno ne omogućuje da se PARKER KANE poredi sa drugim Silverovim produkcijama ali scenario koji je Lenkov napisao ide linijom FORD FAIRLANEa i sličnih detektivskih radova iz tih dana.
Parker Kane je kao lik toliko uronjen u osamdesete da se u jednom trenutku on i sam upita kako će se snaći devedesetim. O istoj temi će kroz čitavu scenu kontemplirati Willis i Wayans u LAST BOY SCOUTu.
sad kad Meho kaže da nije gledo ni Road Trip (a i tu je Stifler, to jest glumac, najveća faca)
Pa... nisam. Slabo ja gledam filmove. Pogotovo te zabavne.
kako zabavne kad je u filmu nastao izraz MILF?
to je bre Prva Milfa Mojsijeva! 8-)
Warner Bros. Pictures have put Mel Gibson's biopic of Jewish warrior Judah Maccabee on hold says Heat Vision.
The studio has reportedly rejected the screenplay by Joe Eszterhas ("Basic Instinct," "Showgirls") which was submitted to them this week. Gibson, who will produce through his Icon Productions, was reportedly waiting for the screenplay to be completed to decide whether he would either direct or act in the film.
Maccabee, his father and four brothers teamed to lead the revolt against the Greek-Syrian armies that had conquered Judea in 2nd century BC.
Despite the rejection, the project isn't dead at this point - the studio has not yet decided whether to move forward with more development or to scrap it altogether.
There's still no images or footage as yet from Alfonso Cuarón's anticipated sci-fi drama "Gravity" starring George Clooney and Sandra Bullock, but some new details have emerged from a recent digital design conference reports Immersed in Movies (via First Showing).
As we know, the space survival tale deals with an astronaut stuck floating in Earth orbit and will feature extended long shots. Just how long though will surprise you when you consider an average two hour film (ie. a non-Michael Bay/Paul Greengrass cut-a-thon) has around 1,300-1,500 shots.
Chris deFaria, who oversees development of VFX and animation at Warners, recounts his conversation with Cuaron about it - "I said, 'How long?' And he said he wanted the first shot to be really long. And I said, 'You mean, 40 seconds?' 'No, 17 minutes.' So it ends up the film only has 156 shots in the entire two-hour movie, many of them six, eight, ten minutes long."
Because the film employs so much computer animation, the filmmaking team tried a different approach to the material - instead of making a live-action film with a massive amount of CG animation, they came at it from the perspective of a CG animated film with some live-action elements incorporated in.
deFaria says "Instead of trying to create real people and what they're doing, let's turn it around and create almost an entirely animated film and then backwards engineer the people into that film. As a matter of fact, let's not even engineer the people into the film, let's engineer their faces. So you've got these little faces inside these little helmets."
Don't think it was a cake walk though for those filming the live action elements - "When we began to bring in both the production designer and the DP we realized that we were committing to many things, not just shot design but lighting, direction, every prop, every single doorway, every single distance so that when we shot somebody's eyes, they were converging at the right distance point. And we had a myriad of tools to deal with that. But we didn't create the virtual world and let the live action drive what was ultimately going to be the shot. We actually created the shot and then made the live action work within it."
Bogami, nakon Malikovog pokušaja da čenluje Tarkovskog u Drvu Života, Holivuđani su se prokurobecali... Neka.
Ludi Joe je zbog MACCABEESa napisao prilično biuzarno tell-all pismo Melu -
http://www.thewrap.com/movies/article/joe-eszterhas-letter-mel-gibson-36949 (http://www.thewrap.com/movies/article/joe-eszterhas-letter-mel-gibson-36949)
a Mel je prilično smireno odgovorio -
"Showing remarkable restraint, Gibson manages to refrain from taking the missive -- and argument -- to a personal level, concluding, "I think that we can agree that this should be our last communication." "
http://blog.zap2it.com/pop2it/2012/04/mel-gibson-responds-to-joe-eszterhas-significant-waste-of-time.html (http://blog.zap2it.com/pop2it/2012/04/mel-gibson-responds-to-joe-eszterhas-significant-waste-of-time.html)
xrofl xrofl
Mislim, dobro, treba razumeti i Džoa, srce i dušu je uložio u skript a ovaj mu nije ni odgovorio. Ali ovo pismo :lol: :lol: :lol:
Pogledao sam PROJECT X Nime Nourizadeha i zaista je reč o filmu koji donosi nešto novo u žanr omladinske komedije. Ako imamo u vidu koliko su Todd Philips i Warner Bros mistifikovali high concept na kome se ovaj film bazira, bilo je jasno da ne postoji forma koja će moći da dostigne taj nivo hypea. U krajnjoj liniji, u formalnom smislu novitet je da je PROJECT X zapravo found footage film i to je osnov celog high concepta koji se krio. Međutim, još od vremena kada je sam Todd bio u fullu nije bilo ovako izopačenog, neodgovornog i neuračunljivog teen filma. Na nivou zapleta, PROJECT X je kao IVKOVA SLAVA na kreku - priča o običnom klincu koji želi da napravi upečatljivu žurku, međutim, žurka se pretvara u "događanje naroda". Na nivou zapleta, to je manje više to. Međutim, scenaristi Matt Drage, Michael Bacall (sa Wrightom radio SCOTT PILGRIM) i reditelj Nima rade na tome da podignu tonus na mnogo viši nivo, i u odnosu na PROJECT X serije poput SKINS deluju kao DOWNTOWN ABBEY.
U tom pogledu, high concept PROJECT Xa nije ni toliko u found footage aspektu već u tome što je film snimljen kao neka vrsta narkotičkog iskustva, sa produženim deonicama u kojima se sve fokusira na atmosferu mnogo pre nego na priču. PROJECT X dosta podseća na ekonomičnu verziju ENTER THE VOID Gaspara Noea.
PROJECT X je jedinstven film a Nima Nourizadeh se pokazao kao reditelj koji stvarno ima dara i razmišlja izvan standardnih žanrovskih postavki. Ne samo da je bio sposoban da prevaziđe prokletstvo komedija koje producira Joel Silver i koje su retko bile uspešne već potvrđuje da je Todd izuzetno relevantan kao lovac na talente koji je Warneru omogućio da postane sila u svetu komedije što odavno nije bio.
* * * 1/2 / * * * *
Meho, znam da ćeš me optužiti da sam pristrasan, ali mislm da je Mel u pravu. Naime, Joe je poznat kao osvetoljubiv čovek i moguće da je hteo da piggybackujući na Melu pokuša comeback. Kad se to izjalovilo, odlučio je da ga osramoti. E sad, uraditi to u pismu u kome DETALJNO opisuješ čoveku stvari koje je on navodno uradio, je prilično bizarno i neubedljivo. Mislim, da je ovo pismo stvarno privatna prepiska, Joe ne bi u detalje opisivao Melu šta je ovaj radio.
Da, da, meni to pismo baš tako i deluje. Ko bre piše devet strana ovakvog detaljisanja i blaćenja sem ako mu nije namera da to ode u javnost i da ti ispadneš opušteni ali pravdoljubivi Jevrejin naspram agresivnog katolika sa antisemitskom reputacijom...
Joe je takođe katolik. doduše on je kao born again, i otkrio je veru kad se razboleo i napustio Holivud. Evo Firerovog dogovora. Mel je ostao na nivou i izneo par neoborivih argumenata:
"Joe,
I have your letter. I am not going to respond to it line by line, but I will say that the great majority of the facts as well as the statements and actions attributed to me in your letter are utter fabrications. I would have thought that a man of principle, as you purport to be, would have withdrawn from the project regardless of the money if you truly believed me to be the person you describe in your letter. I guess you only had a problem with me after Warner Brothers rejected your script.
I will acknowledge like most creative people I am passionate and intense. I was very frustrated that when you arrived at my home at the expense of both Warner Brothers and myself you hadn't written a single word of a script or even an outline after 15 months of research, meetings, discussions and the outpouring of my heartfelt vision for this story. I did react more strongly than I should have. I promptly sent you a written apology, the colorful words of which you apparently now find offensive. Let me now clearly apologize to you and your family in the simplest of terms.
Contrary to your assertion that I was only developing Maccabees to burnish my tarnished reputation, I have been working on this project for over 10 years and it was publicly announced 8 years ago. I absolutely want to make this movie; it's just that neither Warner Brothers nor I want to make this movie based on your script.
Honestly, Joe, not only was the script delivered later than you promised, both Warner Brothers and I were extraordinarily disappointed with the draft. In 25 years of script development I have never seen a more substandard first draft or a more significant waste of time. The decision not to proceed with you was based on the quality of your script, not on any other factor.
I think that we can agree that this should be our last communication.
Mel "
BTW, Meho, meni ovo malo možda liči i na ucenu?
Pa, sad, ne mogu da procenjujem ovo jer svakako nisam upućen u funkcionisanje stvari u Holivudu, ali ima tog mirisa, da.
EXCLUSIVE: Warner Bros has acquired remake rights to the Danish film and TV series Klovn. The studio has set Danny McBride to write and star in Clown, a film he will produce through his Rough House banner along with Todd Phillips and his Green Hat Films. The film follows the basic premise of the Mikkel Nørgaard-directed film, a concept created by Casper Christensen and Frank Hvam, who'll also be producers on the project. The logline: two men and a 13-year old boy embark on an R-rated vacation.
In the original film that followed the TV series, Casper and Frank plan a canoeing trip deemed "Tour de Pussy" in which they plan to party hard and have as much sex as possible. Then, Frank discovers his girlfriend is pregnant and wants to get rid of the baby. She'll only relent if he can prove he'll be a worthy father. Frank's answer is to take her 11-year old son on the canoe trip, but he and his buddy don't change any of their plans for debauchery. The film was widely compared to The Hangover, and sounds like a perfect premise for Phillips, but at this point, he's only producing and not attached to direct. In the remake, the kid will be 13 years old.
McBride will start work immediately. His HBO series Eastbound & Down airs its finale this Sunday. McBride played a brief but notable character in the Phillips-directed Due Date, in which he played a wheelchair-bound Iraq vet who tunes up Robert Downey Jr and Zach Galifianakis's characters after they try to cash a check at Western Union. McBride and Phillips are repped by CAA, with McBride lawyered by Steve Warren and Phillps by Warren Dern.
evo i priče o KLIPU
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/04/klip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/04/klip.html)
Why North Korea Sucks at Rocket Technology
By Spencer Ackerman
April 13, 2012 |
Categories: Rogue States
Rockets: They've been around for, oh, 70 years. But just because they're senior citizens doesn't mean they're technologically decrepit. As North Korea's latest failed rocket test shows, launching a rocket into space is still, well, rocket science.
To successfully launch a rocket into space — a necessary achievement for creating the intercontinental ballistic missiles that North Korea wants and breathless American politicians baselessly fear they'll develop — you need expertise in lots of things. Lots of physics. Lots of safe handling of dangerous chemicals. And lots of experience.
To put it simply, successful rocket launches are "a really complex system using volatile chemicals and subject to extreme shock and vibration," explains Jeffrey Lewis, the director of the East Asia Nonproliferation Program at the Monterrey Institute. "The environment is so unforgiving that even small details are critical. As a result, tacit knowledge is important, even for low-level employees like welders and so forth. As a result, repetition and practice is essential."
As the world has seen, North Korea doesn't excel in repetition and practice. Its four rocket tests since 1998 have all been failures. And they've been failures in part because they haven't really been tests. They've been demonstrations — geopolitical statements of intent, rather than technological statements of experimentation.
Those aren't things you want to mix up. If you do, then the geopolitical statement you send is one of incompetence. The English-language internet greeted the North's latest failure with a mixture of derision and glee. So did the Obama administration.
"I guess the late founder of North Korea is disappointed. His birthday toy won't arrive on time," a senior U.S. official emails, along with a request to keep his name out of his jokes. "In fact, it won't arrive at all. And if it did, some major reassembly would be required."
In fairness, it's not just North Korea. The list of countries to have successfully launched a satellite into space is in the single digits. Still, North Korea's got some specific disadvantages.
"Not only are they short on money, but also expertise. Developing this technology requires expertise across a range of fields, from fluid dynamics to metallurgy to materials science to flight dynamics," says Brian Weeden, a former officer with the U.S. Air Force Space Command. "Countries that have been successful in this area all have extensive science, technology, engineering and mathematics programs to develop people with expertise in those fields.
"It seems North Korea is trying to shortcut this process by buying parts and technology from abroad," Weeden continues, "and slapping them together instead of taking the time and investing the resources to develop the proper foundations."
In particular, North Korea's short-range missile technology is based on work the Soviets did with their own rockets. But that's really difficult to scale up — as Pyongyang seems not to have figured out. "What they've tried to do is get a bigger rocket by strapping a bunch of Scuds and their variants together. It's not as easy as you'd think," says Victoria A. Samson, a rockets expert with the Secure World Foundation.
"They're clearly having trouble building multiple-stage rockets, which is what you need either to put a satellite up in space, or to build an [intercontinental ballistic missile] that can range, oh, say, the United States," Samson says. "Then you run into the problem of actually being able to aim the rocket, once you've launched it. I've always said that if North Korea ever got a rocket built that could technically reach the United States, they'd be lucky to hit any part of the continental Unites States, because they certainly wouldn't be able to guide it to its final destination."
Of course, all bets are off if the North Koreans decide a bespoke intercontinental ballistic missile is too hard and opt to go shopping. On the other hand, North Korea seems to like to export its missile technology. Documents revealed by WikiLeaks indicated that North Korea had passed on its missiles to Iran. That may not actually be true. But judging from North Korea's unbroken streak of failed launches, if Pyongyang really is sending missiles to Iran, that's a two-fer for Washington.
Quote from: crippled_avenger on 12-04-2012, 11:37:39
. Na nivou zapleta, PROJECT X je kao IVKOVA SLAVA na kreku - priča o običnom klincu koji želi da napravi upečatljivu žurku, međutim, žurka se pretvara u "događanje naroda".
:D
Super je trejler,pogledacu. Bioskop obavezno.
Ono što je optimalna forma za gledanje PROJECT X je da se ode istog na dana na X i na KLIP. Čak u Koloseju to tačno može da se uklopi.
I u ''Rodi'' isto. Samo sto KLIP necu ponovo gledati , idem dalje.....
A trejler za X sam pogledala pre KLIPA ,mislim da ce biti hit u bioskopima ,publika je sjajno reagovala,mada ovi na premijeri su vristali i na BIBU STRUJU :lol:
trejleri na premijeri su bili mudro odabrani, filmovi koji imaju veze jedan s drugim, i onda krene reklama za GRKA ZORBU sa Konstantinom Kostjukovim i tu nastupi potpuni apsurd... :)
...a pre trailera najava za koncert Yu grupe...kickin' it old skool...
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 14-04-2012, 22:48:11
...a pre trailera najava za koncert Yu grupe...kickin' it old skool...
Kako?? :o
Pa, zasto nisi pustio poruku,znao si da dolazim,bila sam u V redu. Ne razumem ?? xrotaeye
...cajtnot, malena drama oko ulaznica, užasi okupljanja raznorodnih i sa više strana pristižućih... život kao takav, I guess...
ogledao sam DRAGON EYES Johna Hyamsa i žao mi je što njegova karijera ne napreduje na način na koji je trebalo. Naime, posle trećeg UNIVERSAL SOLDIERa a svakako i zahvaljujući porodičnoj reputaciji, Hyams je ipak morao da postane reditelj ambicioznijih DTV filmova. Koliko god after Dark produkcija u kojoj je urađen DRAGON EYES imala iza sebe korporativno zaleđe, ovaj film je prilično dno i izuzev par podnošljivih tuča, spada u red substandardnih filmova sa Van Dammeom, između ostalog i zato što je ovo naslov u kome Van Damme igra sporednu ulogu mentora.
Glavnu ulogu igra Cung Le oko koga je postojao veliki i poptuno neosnovan hype. Ne samo da je drvo javorovo kao glumac nego i izgleda prilično bezveze i spada u red martial artista koji su zaista zalutali na film, u ravni sa Gidrom i Ron Marchinijem. Peter Weller ima žalosnu rolu negativca u filmu koji po svim elementima nije dorastao njegovom imenu, koliko god njegova karijera bila mrtva.
Hyams kako rekoh snima par pristojnih tuča ali ostatak filma je potrošen u beskrajnim dijaloškim scenama, smeštenim na odvratnim lokacijama, sa manje-više groznim glumcima. Čini mi se da je Hyams u ovom filmu hteo da ide back to basics putem kao Ben Ramsey u BLOOD AND BONE ali na kraju DRAGON EYES upravo deluje kao upozorenje šta je BLOOD AND BONE mogao da bude da ga nisu radili vanredan reditelj i glumac kao što je Michael Jai White.
Vest o rimejku me je naterala da pogledam KLOVN THE MOVIE Mikkela Nergaarda, bioskopski produžetak danske serije. Jasno je šta je u ovom filmu zainteresovalo Todda Phillipsa i Danny McBridea za rimejk i jasno je šta će oni sve unaprediti u svojoj verziji. Moram priznati da nisam puno puta uživao u severnoevropskim komedijama a KLOVN se kreće klizavim terenom koketiranja sa savremenim tendencijama awkward komedije iako je, pošteno govoreći, ipak više na liniji čistog buddy filma i gross outa. U tom pogledu mehanizmi komedije u ovom filmu su prilično neposredni i čitljivi, i sami po sebi nisu acquired taste.
Međutim, u globalnim okvirima, a naročito u poređenju sa Amerikancima i Britancima, KLOVN jeste druga liga. Pre svega, iako ima priču na nivou celog filma, struktura je krajnje epizodična, ima duge deonice koje ne samo da nisu smešne nego to ni ne pokušavaju da budu niti su na bilo kom nivou sadržajne, a čini mi se da je rediteljski film morao biti znatno zreliji. Koketirajući sa verite aspektima awkward komedije, ni na nivou inscenacije, ni na nivou dizajna, KLOVN me nikada nije ubedio da se dešava u nekom konzistentnom univerzumu sa jasno uspostavljenim parametrima u odnosu na koji se ti blamovi uopšte mogu meriti. Isto tako melodrama koja je u osnovi svega nije dovoljno jaka da iznese film u celini kao što imamo u savremenim američkim komedijama.
Srećom, film uglavnom jeste smešan onda kada pokušava da bude i ako se uzme u obzir da za standarde komedije to ne pokušava previše često, gledanje prođe prilično brzo. Todd i Danny u svakom slučaju imaju dosta prostora za popravku danskog izvornika.
* * / * * * *
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 15-04-2012, 00:54:05
...cajtnot, malena drama oko ulaznica, užasi okupljanja raznorodnih i sa više strana pristižućih... život kao takav, I guess...
sve ok.
Good night, and good luck. :)
Pogledao sam PATTY HEARST Paula Schradera. Ovaj film je u vreme premijere bio napadnut svim snagama i smatran je znakom Schraderovog totalnog sunovrata. U tome ima delimične istine, međutim, po svom rediteljskom postupku PATTY HEARST nesumnjivo pokazuje da je Schrader bio itekako raspoložen da snimi ozbiljan i zanimljiv film, i da mu kreativnosti nije manjkalo iako veštine verovatno jeste.
PATTY HEARST je priča o Patriciji Hearst, naslednici čuvene medijske imperije Randolpha Hersta koju je otela Symbiolese Liberation Army, opskurna teroristička banda na pola puta između Black Panthersa i Porodice Manson. Kada su Hearstovi odbili da plate otkup za Patty, oni su joj isprali mozak i naveli je da im priđe. I zbilja, Patty Hearst je nekoliko meseci učestvovala u njihovim akcijama i nije im bežala iako je mogla, sve dok nije uhapšena za dela zbog kojih je provela pet godina u zatvoru dok je Predsednik nije pomilovao, ali je optužnica nikada nije ukinuta.
Nick Kazan, koji se u nekoliko navrata potvrdio kao izvanredan scenarista ovde ima nekoliko potentnih tema kojima može da se bavi. Prva je brainwashing, druga je ceo ideološki korpus reakcije javnosti na otmicu Patty Hearst, treći je iskrenost njenog učešća u akcijama SLA, četvrti je naravno odnos Suda prema Patty i pitanje da li je ona od SLA do samog Suda uzeta za primer, zahvaljujući svom uglednom prezimenu.
Temu reakcije javnosti na otmicu Schrader i Kazan preskaču, ona je prikazana samo kroz nešto malo informacija koje Patty dobija od otmičara. Brainwashing je prikazan najintrigantnije, vrlo teatralno i u tom pogledu dosta artificijelno, i Schraderov film je svakako primer na koji su se ugledali filmovi poput BRONSONa. U estetskom smislu, taj uvodni brainwashing deo je i najekscentričniji i najunikatniji. Natasha Richardson je izvanredna u glavnoj ulozi koja je vrlo teška jer mora da održi tonus glavnog lika iako njena junakinja nema puno aktivnosti i prilično je pasivna. Ubedljiva zbunjenost koju Natasha kanališe međutim stvara dosta ambivalentan utisak prema odnosu Patty Hearst i SLA, koliko je bilo iskrenosti u svemu tome. Sama završnica sa Sudom je svedena na postavljanje suštinskih pitanja o slučaju i u njoj je ideologija najeksplicitnija.
Moglo bi se reći da je na nivou dramaturškog i rediteljskog postupka filma prilično epizodičan - počinje teatralnošću, u sredini se bavi melodramom i završava se sa dosta proklamativnosti što dovodi do određene simetrije između početka i kraja.
Schrader i Kazan su napravili film koji nas nije učinio mnogo pametnijim o slučaju Patty Hearst i nije ponudio definitivne odgovore, ali nesumnjivo je uneo nešto estetike nemačkog i francuskog političkog filma u američku kinematografiju koja je ovu vrstu tema dotle više radila na tragu Costa-Gavrasa. Otud i ne čudi da je PATTY HEARST ne samo bio previše apstraktan već i prilično odbojan američkoj javnosti.
* * 1/2 / * * * *
ScreenDaily živopiše novog Melstera!
How I Spent My Summer Vacation
13 April, 2012 | By Mark Adams, chief film critic
Dir: Adrian Grunberg. US. 2011. 94mins
Mel Gibson smartly returns to down-and-dirty action-drama with How I Spent My Summer Vacation, and a good move it is. Those who like Mel in shooting/fighting/grenade-throwing mode will enjoy this violent noir thriller that hits the ground running and barely takes breath to break its forward momentum.
Gibson handles the role with his usual physical grace and gritty charm.
The film has opened in Israel and the Middle East prior to a European launch in May, though in the US it is scheduled to go straight to VOD, and has been retitled Get The Gringo. Perhaps the Mel Gibson brand is not what it once was – with his current spat with screenwriter Joe Eszterhas getting press attention – but one would think this solid action romp should find a cinema audience in the US.
There is no denying, though, that fans of Gibson in the Lethal Weapon films as well as his darkly violent 1999 hit Payback – to which How I Spent My Summer Vacation feels like a sort-of sequel – will enjoy the tough action on show here. The lack of a name supporting cast (Peter Stormare crops up for a few memorable scenes) puts the film fair-and-square on Gibson's shoulders, but it is a sound move playing to the action fans who were always the core of his fanbase.
The credits list Mel's character simply as 'Driver', and though he has no formal name in the film he does adopt a couple of other identities (Richard Johnson and Reginald T Barnes) to help further his criminal career.
The film opens in spectacular style. US police are chasing a car along the Mexican border. At the wheel is a guy in a clown mask, while in the back seat is another guy in a clown mask...clutching a bagful of money and with a nasty looking chest-wound. Driver flips the car through the border wall where he is promptly arrested by the Mexican police, who lick their lips at the sight of the cash.
Packed off to a hard-core Mexican prison named El Pueblito, he is bemused to find it run like a small town, with men, women and children all sharing space, but with gang lord Javi (Daniel Gimenez Cacho) running things with an iron fist. But if there is one things Driver knows how to do it is survive, and he sets about stealing money and observing how the brutal prison gangs work, getting more than a little assistance from a 10 year-old boy (Kevin Hernandez, who featured in The Sitter recently) who lives in the prison with his mother.
But the outside world is about to descend on El Pueblito. Driver stole $2million from San Diego gangster Frank (Peter Stormare) and he wants it back, and sends a three-man team of gun-toting hitmen into the prison to try and take Driver out. Javi – who happens to have tracked down the stolen money – is furious about the bloodbath attack, and Driver manages to convince him that he should provide a car, guns and money to get him back into the US so he can kill Frank.
Add to the pot that the kid happens to be being protected by Javi as he wants the boy's liver for a transplant and the fact that Driver starts to take a shine to the boy's mother (Dolores Heredia), and you have an action-packed finale as Driver fights (well, actually fakes) his way back into prison as the authorities decide to close it down and as Javi's doctors prepare for an operation.
Debut director Adrian Grunberg (who worked with Gibson as 1st AD on Apocalypto and Edge Of Darkness, and was also 1st AD on films such as Man On Fire and The Legend Of Zorro) shows a sure touch in the action scenes, and certainly helps bring out the best in Gibson, whose character is a merge of Porter from Payback and Riggs from the Lethal Weapon films.
There is no backstory to his character. His story opens with him on the run with a bagful of money and develops from there. He can handle a gun, fight, pick pockets, was a sniper, speaks Spanish and has had his fingerprints wiped off. Gibson handles the role with his usual physical grace and gritty charm, and while you get to know very little about his character he is constantly intriguing.
Gibson even gets to try out his Clint Eastwood impersonation in an oddly surreal and complex sequence as he pretends to be Eastwood to set up a meeting with a businessman to try and lure in Frank. It is all unnecessarily convoluted, but does result in a fine action moment involving two grenades and an umbrella.
The El Pueblito prison set is a terrific recreation. Such a prison did exist, but was torn down some years ago, but the filmmakers used an alternate prison location and created a big, dangerous and multi-layered backdrop – that includes shops, drug dens, houses and even a Mexican wrestling ring – that is the perfect environment for an action thriller.
Production companies: Icon Productions, Airborne Pictures
International sales: Icon Films International, www.iconmovies.net (http://www.iconmovies.net)
Producers: Bruce Davey, Mel Gibson, Stacy Perskie
Executive producer: Ann Ruark
Screenplay: Mel Gibson, Adrian Grunberg, Stacy Perskie
Cinematography: Benoit Debie
Editor: Steven Rosenblum
Production designer: Bernardo Trujillo
Music: Antonio Pinto
Main cast: Mel Gibson, Kevin Hernandez, Dolores Heredia, Peter Stormare, Daniel Gimernez Cacho, Roberto Sosa, Peter Gerety, Bob Gunton, Patrick Bauchau, Jesus Ochoa
Пратиш ли феште и слетове?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.kcna.kp%2Fkcnadata%2Fkor%2Fphoto%2F2012%2F4%2F429113-12.jpg&hash=264d15cf1ff369a2f8d78ce3e7a03c3c43e2f526)
Како ти си чини ситуација? Kwangmyongsong 3 јесте полетео, али очигледно је да још увек имају великих проблема са вишестепеним ракетама. Затрчали су се с тиме, прилична је бламажа између Илове смрти и прославе Џуче 100.
Pogledao sam novi film Frederica Schoendoerffera SWITCH po scenariju Jean-Christophe Grangea i radi se o verovatno najmanje sadržajnom ali isto tako i najkomunikativnijem filmu ovog izvanrednog reditelja krimića koji je sa svakim svojim filmom postizao odličan rezultat na ekranu ali ne toliko dobar kod kritike i na blagajnama. Čini mi se da posle izvanrednih AGENTS SECRETS i TRUANDS paradoksalno sa filmom SWITCH ima priliku da postigne nešto više i van Francuske, na drugim tržištima.
Glavnu ulogu igra vrlo solidna Kanađanka Karine Vanasse (znamo je iz serije PAN AM) koja deluje ubedljivo u ulozi nepravedno optužene kanadske dizajnerke u Parizu, a policajca koji je juri i jedini ima pravi entuzijazam da reši slučaj igra Eric Cantona koji se posle fudbalske karijere prilično ozbiljno i dosta uspešno posvetio glumi. Čini se da je Cantona i jedan od faktora tako velike otvorenosti stranih tržišta za ovaj film.
Grange je ostao ne samo jedan od visokotiražnih već i najčešće ekranizovanih francuskih pulp pisaca. Posle blockbustera sumnjivog kvaliteta LES RIVIERES POURPRES Matthieu Kassovitza, pristojnog Nahonovog L'EMPIRE DES LOUPS i prilično groznog LE CONCILE DE PIERRE, prošle godine je imao SWITCH koji mu daje pravu meru.
SWITCH je film potere slično Tyldumovom HODEJEGERNE i nesumnjivo je bolji od krimića koje na sličnu temu snima Fred Cavaye i sa kojima postiže velike uspeh kod publike i prava na rimejk. Schoendoerfferov film ima mnogo bolji ritam i rafiniraniji stil u odnosu na Cavayea a po inscenaciji akcionih prizora ne zaostaje za američkim filmovima. Ako imamo u vidu da Grangeov zaplet kako na nivou ideje tako i na nivou samog scenarija ima dosta rupa i ne "pokriva" sve uslovnosati na najpažljiviji način, Schoendoerffer to sve pokriva akcijom i u tome uspeva. Iako je reč o trileru o serijskom ubici, količina akcije čini SWITCH naslovom koji bi se pre mogao svrstati u akcioni triler.
Jedan od elemenata koji ga gura put akcionog trilera jeste zaista visoka veština sa kojom se nevino optužena devojka snalazi u bekstvu, naročito na polju fizičkih konfrontacija. Iako Schoendoerffer i Grange prikazuju da je ona vrlo posvećena rekreaciji, vožna bicikla nikoga nije učinila Bourneom a njegova junakinja je maltene na tom nivou kad je reč o fizičkoj otpornosti. Ipak, njene fizičke mogućnosti nisu preterane kao kod onog severnokorejskog civila u YELLOW SEA.
U svakom slučaju, ko voli dinamičan euro-triler, u američkoj tradiciji kad je reč o tempu i akcentovanim adutima, SWITCH je nešto od najboljeg na tu temu što smo imali 2011.
* * * / * * * *
The Joe Eszterhas 'Maccabees' Script: Bloody Butchery, Heroic Jews (Exclusive)
Post a Comment
By Sharon Waxman
TheWrap has obtained a copy of "The Maccabees" script, or as Joe Eszterhas titled it, "M.C.K.B.I."maccabee script cover
I've read it. And here's what I can tell you: it's exceedingly bloody, it's hardly mainstream – and it is in every way a Jewish "Braveheart," just as Eszterhas claimed.
Also read: Warner Bros. Shelves Mel Gibson Maccabee Movie
The question is, perhaps: Does anyone outside the Anti-Defamation League want to see a Jewish "Braveheart"?
Eszterhas's script is remarkably faithful to the 2nd century B.C. biblical tale. A group of five brothers, sons of the high priest Mattathias, band together to fight the anti-Jewish occupation of Israel by the Greek-Syrian ruler, Antiochus.
It is primal: white hats and black hats. Heroes and heinous villains. Good vs. evil.
Also read: Joe Eszterhas Explodes at Mel Gibson: 'You Hate Jews'
On the face of it, this is a script that Mel Gibson should absolutely love: A band of pious underdogs take on an evil overlord. (They don't paint their faces a la "Braveheart," but the Jewish women are physically branded as harlots.)
It is full of throat-slitting and cutting off of heads. There are miles of heads on stakes. In one scene, a woman plunges a dagger into the eye of an opponent. Hearts are cut out of dead bodies.
And the fighting is full of Rambo-like relish.
From one scene:
"Ramses turns to run, but Judah is on him...Ramses falls. Judah kills him with his bare hands - lifting him by the neck and snapping it suddenly. Judah gets up and faces the other mercenaries. He is a crazed, furious, dervish - explosive, a killing machine. The mercenaries have shields, swords, and shovel-like spears. Judah draws his knife. He is a fighting machine at full roar."
Like "Passion of the Christ," "The Maccabees" assert their principles in the face of a sadistic, heathen overlord (that would be the Greek-Syrian Antiochus instead of the Roman overlordjoe eszterhas Pontius Pilate).
Also read: Joe Eszterhas' Letter to Mel Gibson
And like "Braveheart," it is a story of people fighting for freedom. In one scene, Judah the Maccabee vows:
"We will be free! The day will come when we'll be free! We will be free to pray to our God! We will be free to educate our children! We will never have to bend our knee to anyone but our Lord! The day will come when we'll be strong and mighty, strong enough to defeat anyone - anyone! - who wants to wipe us off the face of the earth. (He puts his clenched fist up into the air and bows his head.)"
Some might find it a little much, but not – as Warner Bros. production president Greg Silverman told Eszterhas – short on "feeling" and "a sense of triumph."
It's got feeling in spades and as far as triumph goes, probably too much for many. (Spoiler alert: the Jews win.)
Also read: Joe Eszterhas to Mel Gibson: 'Don't Call Me a Liar, I Have a Tape'
But here's the other question about this script: it's a first draft. And as such, Warner's decision to reject it whole cloth is a mystery. After spending presumably hundreds of thousands of dollars on Eszterhas, why not give him notes and get him to do a rewrite, as more commonly happens in Hollywood?
(We're not printing the whole thing, because our lawyers told us not to.)
In every way, the storytelling is consistent with the pen of the man who created a full-frontal villain with an ice-pick, and who can't resist a lascivious sex scene.
And the man who always aware of the Holocaust. In fact, in one scene a character refers to the Greek-Syrian occupation as a "Holocaust."
The tone of "The Maccabees" is wholly in line with both "Passion of The Christ," and, well, "The Terminator."
It's surprising that Gibson would reject it, along with Warner Bros. It seems right up his alley.
Johne, situacija mi deluje dosta konfuzno. Mislim da je krajnje apsurdno reći da je neuspeh lansiranja interkontinentalne rakete blam. Činjenica da Severna Koreja uopšte radi na takvoj raketi je impresivna pošto mnoge bogatije nuklearne sile uopšte ni ne razmišljaju na taj način. Ključno pitanje glasi kakvo je raspoloženje u državnom aparatu u ovom trenutku i da li nejaki Kim Jong Eun ima ujedinjenu garnituru čiji je eksponent ili su oni u nekakvom trvenju. Ono što mene plaši je da nema jasne linije u njegovim govorima i da pokušava da na smenu zadovoljava razne struje.
Ниси ме разумео. Мислио сам на блам интерно, пошто је сама чињеница да је ракета полетела огроман успех и нико тако нешто није успео из прве. Зато сам и питао шта мислиш о ситуацији, да ли би се несупех Kwangmyongsongа 3 могао искористити за интерни power struggle. KCNA је издала очекивано саопштење - сателит није успео да стигне у орбиту и научници проучавају узроке. Оно што мене занима јесте постоји ли нека суштинска разлика у фракцијама (ако постоје), то јест да ли би одношење преваге ових или оних ишта видљиво донело. Хоћу рећи, да ли је само у питању борба за фотеље или ту сад постоје неке "тврде" и "меке" струје. Уну вероватно ништа неће фалити сад кад је именован за секретара Радничке партије.
Ono što pratim poslednjih dana je prilična liberalizacija razmene stranih valuta. Sada devize, pretežno kineski juan mogu da se bez ikakvih problema koriste na severnokorejskim pijacama i nema nikakve represije koja je postojala do pre par meseci. Ja mislim da je to znak da se narodu pušta ventil pred neke značajne i eventualno naporne događaje.
U principu, koliko sam uspeo da ispratim, bile su neke čistke u domenu unutrašnjih poslova, ali verujem da se neke ozbiljnije trzavice drže daleko od CIAe a ne od nas...
The first public address by North Korea's new leader Kim Jong Eun, recently appointed First Secretary of the Chosun Workers' Party, seemed carefully crafted to stimulate nostalgia for the country's late founder, Kim Il Sung.
Some say that 'image politics' is an inevitable lever for Kim, given his lack of any great personal achievements in the economy or elsewhere, and the mid-air explosion of a long-range rocket which was meant to symbolize North Korea's debut as a 'Strong State'.
Kim Jong Eun made his first mass public address at an event commemorating the centenary of DPRK founder Kim Il Sung's birth on April 15. Speaking in front of a crowd numbering some 100,000 people, Kim spoke – recited, actually - for 20 minutes on the direction of the country henceforth. The sight of his body swaying from side to side as he spoke, the tenor voice and the movements of his hands were well choreographed to stir up memories of Kim Il Sung.
The sight of Kim Jong Eun in the grey military ceremonial attire that Kim Il Sung wore in the 1950s, as well as troops parading in perfect file or on horseback adorned with the uniform of Kim Il Sung's anti-Japanese guerrilla group, also brought to the mind images of the Kim Il Sung era. If nothing else it was a brazen attempt by the new head of state to bask in the reflected glory of his popular grandfather.
For Kim Jong Eun, young as he is and light on experience, the priority right now is on creating interal unity, by borrowing on the legacy he has 'inherited' from his predecessors. Kim has determined that his grandfather's image, and an evident yearning for yesteryear amongst the public, will be far more advantageous in building his reputation than drawing on that of his father, who many had their quiet grievances with.
This is certainly the way one South Korean government official sees it, who said that "Kim Jong Eun wearing the same type of black suit that Kim Il Sung used to love wearing, and members of the leadership wearing the grey military attire and headwear that was popular in the Kim Il Sung era looks like an attempt to strengthen loyalty by emphasizing that connection to his grandfather."
Kim Gwang In, head of the North Korea Strategy Center told Daily NK that "For Kim Jong Eun, given his lack of any personal achievements to speak of, the visual references to Kim Il Sung are a symbolic device designed to maximize a propaganda effect now that his regime is in place."
And just like the way Kim Il Sung announced his existence to the world in October 1945 with a speech at a Pyongyang stadium, Kim Jong Eun preferred to make his first public address with an appearance at a mass political gathering too. In terms of political strategy, there could not be a more clear signal that Kim intends to distance himself from the mysticism and isolated political decision-making that marked the reign of Kim Jong Il.
Vice-chancellor of Sogang University Kim Young Soo said that "There will be positive reactions to come out of people hearing the new leader's voice for the first time. For the time being he will be attempting to differentiate himself from the strategies Kim Jong Il adopted in order to impress upon the people his standing and worth."
Kim Gwang In said that "Drawing on nostalgia for Kim Il Sung will have a clear effect. The North Korean authorities will be looking to maximize the propaganda effect getting people to say things such as 'It's like the Suryong (great leader) has come back to life'."
But for all that, there are limits to how much Kim Jong Eun will be able to leverage the reputation of his grandfather without real improvements in the living standards of ordinary people. The explanation for that is simple enough: most people who still remember life under Kim Il Sung don't associate that time with the poor standard of living that exists now.
The fact that market trade, not government rations, is what sustains the people in the current day could mean that such 'image politics' has the potential to turn people off Kim Jong Eun altogether. One defector who held a senior position in North Korea said that "Kim Jong Eun has locked himself into following Kim Il Sung, but just saying he is going to be like Kim Il Sung isn't going to have much effect unless he has some policies that relate to improving the living standards of the people."
A senior researcher at the Gyeonggi Research Institute, Son Gwang Joo, said that "Unlike the honeymoon period Kim Jong Eun is enjoying now, the more time passes the more people may begin to get fed up with the regime's contrived propaganda."
Accordingly, some believe that if Kim Jong Eun continues to rely solely on the image of Kim Il Sung, he may in fact be doing himself a disservice. Kim Gwang Jin said that "Such attempts will probably have little effect amongst senior party cadres or in border regions, where outside information gets in relatively quickly. On the contrary, excessive propaganda will have a negative effect."
According to Kim Young Soo, such image comparisons with Kim Il Sung can only be useful in the short term anyway. "In the long term Kim Jong Eun needs to untie the legacy binding him to Kim Il Sung and Kim Jong Il, so he won't find any easy answers in manicuring his image alone," the vice-chancellor said.
Inače, Johne, koliko sam ja uspeo da identifikujem potencijalne frakcije, stvar je u tome da je Kim Jong Il pred smrt očistio partiju od "štićenika" vođa potencijalnih frakcija kako bi osigurao njihovu podršku Kim Jong Eunu. Dakle, oni su zadržali svoju moć i autoritet ali nemaju poluge da rade išta sami bez njega. Inače, svi najmoćniji ljudi u aparatu su barem jednom imali fazu prevaspitavanja i uklanjanja sa funkcije, dakle, Kim ima određene mehanizme držanja neprijatelja bliže od prijatelja.
Dragana Mirkovic - Umirem majko / Nocni Tv Projekat (B92) (http://www.youtube.com/watch?v=Xd_6SafX-Qo#)
old school B92 :)
Johne, ovo ti je otprilike osnov za trenutnu poziciju Jang Song-taeka, koji je verovatno ključna siva eminencija.
Inače, on je dosta opak lik. Recimo, njegova ćerka je odbila da se vrati u Severnu Koreju i u 29. godini izvršila samoubistvo u Parizu.
Son rising for a post Dear Leader era
By Andrei Lankov
A few days ago, a new session of the Supreme People's Assembly - North Korea's rubber-stamp parliament - was convened in Pyongyang. In most cases, such sessions do not attract much attention outside a tiny circle of the full-time Pyongyang watchers: few people would be excited by the sight of monotonously and tastelessly dressed men and women sitting in rows and raising their hands to signal their unanimous approval of the laws and resolutions that - as everybody understands - seldom bear any relation to reality.
However, this time observers suspected that something unusual was going to happen. The assembly's last session took place in April, and was not supposed to meet again so soon. As we learned on June 7, parliament was convened to authorize (with the expected 100% approval rate) a major reshuffle of the North
Korean leadership - and, judging by the urgency of gathering, this reshuffle was seen as a pressing matter.
A few days earlier, on June 3, the official North Korean wire agency reported that one day before, Yi Che-kang, the first deputy chairman of the ruling Korean Workers' Party, had been killed in a traffic accident. The victim of a car crash was, formally speaking, second only to Dear Leader Kim Jong-il in the party hierarchy.
This news had to be suspicious: North Korea's traffic is arguably the thinnest in Asia, but the country has a long tradition of traffic incidents taking the lives of high officials. The first such incidents occurred in the early 1970s, during the transition of power from the country's founding father Kim Il-sung to his son.
Nowadays, the new dynastic transition is unrolling. In early 2009, after long delays and much hesitation, Kim Jong-il decided that his youngest son, Kim Jong-un, would become the next great leader of the country. So far, no reference to the "Young General" has appeared in the open media, but one can come across accolades to his greatness and superhuman wisdom in classified materials that are published for the benefit of officials (and distributed widely).
The events of the past week allow us to surmise how the power structure of North Korea will look like in the first years after Kim Jong-il's death. It seems that North Korean political heavyweights have finally begun to prepare for the unthinkable - the demise of the Dear Leader.
The choice of Kim Jong-un as a heir designate serves, above all, the interests of the North Korean elite, so one can even suspect that the choice was somehow pushed on Kim Jong-il by his entourage. The "Young General" really is young, being merely 27 or 28 years old. Even North Korean propaganda mongers find this embarrassing, so they insist General Kim is in his early 30s.
The choice of such an exceptionally young candidate serves, above all, the interests of the old guard, Kim Jong-il's own entourage. A young crown prince has no power base and no allies. Thus, even if he technically becomes the supreme leader, he will have no choice but to follow the advice of his father's entourage, that is, people who are running the country now. He is doomed to become a puppet - at least for some while.
However, a weak crown prince will require an able prince regent. For the past few years, most Pyongyang watchers agreed that the most likely candidate to take such a position is Jang Song-taek, a brother-in-law of Kim Jong-il.
Born in 1946, he is 64 and hence young by the standards of North Korea, where a majority of the top leaders are in their 70s and 80s. The recent Supreme People's Assembly session confirmed these speculations. At the session, Jang was appointed vice chairman of the National Defense Commission. The North Korean constitution stipulates that the chairman of this body is head of the state, and Kim Jong-il runs the country exactly in this capacity. Therefore, Jang officially became the second-placed person in the country.
The car incident that killed Yi Che-kang was also timely for Jang Song-taek. Yi was widely believed to be a rival of Jang. Now, with Yi dead, Jang seems to have no serious rivals left. The recent assembly session also appointed a new head of the North Korean cabinet. In North Korea, the prime minister is essentially a top technocrat, but it is still significant that this position went to Choe Yong-rim, who is rumored to be close to Jang.
Jang's position remains precarious: Kim Jong-il is still the supreme leader, and in North Korea even blood connections with the highest family do not always secure a person from august wrath. In the past, family members have been exiled a number of times, and in one case a young relative of the Dear Leader was assassinated in Seoul, where he had defected. A few years ago, Jang Song-taek disappeared from public sight for a year, and he is widely believed to have spent this time in exile.
At any rate, the North Korean elite - with at least tacit approval of Kim Jong-il - began to work on the architecture of a post-Kim Jong-il regime. It seems that the future power structure will consist of Kim Jong-un, a much extolled Star of Revolution and Shining Comrade (or whichever flowery titles they will invent) who will essentially be a powerless puppet while real authority will dwell with a council of technocrats and generals presided over by Jang Song-taek. In all probability, it means that the death of Kim Jong-il will not bring about much change: for a while the country will be steered by the same people who have been running it for the past two or three decades.
However, power transitions do not always go as intended. To start with, Kim Jong-un's personality cult is still in its infancy, and it will take few years to develop it to the usual North Korean levels. We are yet to see pages of all newspapers filled with countless stories of the "Young General's benevolence". However, before the personality cult is developed enough, not only Kim Jong-un's position but the entire system will remain insecure. We do not know whether Kim Jong-il and his old guard have enough time at their disposal: at the latest Supreme People's Assembly session the Dear Leader did not look particularly well.
It is also possible that after Kim Jong-il's death some cracks in the top leadership, now invisible, will lead to intense infighting and thus undermine the cohesion that is essential for the stability of the system.
And even if the transition goes smoothly enough, the resulting system will remain inherently unstable. Kim Jong-un might be young, inexperienced and compliant now, but he will get stronger and wiser, and in all probability will not be too happy about the control of the old dignitaries. Many young kings ended up challenging and removing their regents.
On the other hand, the likely members of the future regent council are quite old, with an average age of 75 or so, hence in a decade many of the present-day top dignitaries will be dead from natural causes (and, perhaps a car crash or two).
Finally, Jang Song-taek might be tempted into assuming all power for himself. Nasty things are known to have happened to young crown princes in the past - from food poisoning to riding incidents and, perhaps, even good old car crashes.
But, whatever happens, the first days of June saw the contours of post-Kim Jong-il North Korea emerge.
Andrei Lankov is an associate professor at Kookmin University in Seoul, and adjunct research fellow at the Research School of Pacifica and Asian Studies, Australian National University. He graduated from Leningrad State University with a PhD in Far Eastern history and China, with emphasis on Korea. He has published books and articles on Korea and North Asia.
(Copyright 2010 Asia Times Online (Holdings) Ltd. All rights reserved. Please contact us about sales, syndication and republishing.)
Pogledao sam CONTRABAND Baltasara Kormakura i u ovom rimejku vlastitog filma uspeo je da snimi jedan od najslabijih holivudskih filmova koje sam gledao u poslednje vreme. Working Title poslednjih godina nije imao puno sreće sa svojim američkim produkcijama i čini mi se da im je u ovom slučaju malo nedostajalo ekspertize koju u ovom polju imaju neki drugi producenti. Mark Wahlberg kao glavna zvezda i oslonac filma donosi jednu relativno angažovanu ali praznu riolu a scenario Aarona Guzikowskog ne adaptira islandski izvornik kao priču sa iole uzbudljivim aspektima. Ako izuzmemo par pojedinačnih scena koje su više skicirane nego razrađene, CONTRABAND je ravan i zakržljao krimić koji bi da nije zvezda bio zreo za DTV. Ako imamo to u vidu, zapravo je prilično dobro prošao.
* 1/2 / * * * *
Odličan izbor glumca i scenarista.
http://www.deadline.com/2012/04/universal-develops-the-rockford-files-for-vince-vaughn-to-play-james-garner-role/ (http://www.deadline.com/2012/04/universal-develops-the-rockford-files-for-vince-vaughn-to-play-james-garner-role/)
Stari Kadar raspravlja o slučaju Maje Pelević i Milana Markovića, srpskoj demokratiji i njenim uveocima...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Maja-i-Milan.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Maja-i-Milan.lt.html)
Sidney Kimmel Entertainment and Film 44 have acquired "Comancheria", a feature spec script by former "Sons of Anarchy" actor Taylor Sheridan says Deadline.
The story follows two brothers, one an ex-con and the other a divorced father of two kids, who face the foreclosure of their family's West Texas farm. They team for a skillfully-calculated bank robbing spree that puts them on a collision course with two Texas Rangers determined to take them down.
Peter Berg is eyeing the film as a potential directing vehicle, when it would fit into his schedule however is unsure.
Get the Gringo: Film Review
9:00 AM PDT 4/20/2012 by Todd McCarthy
The Bottom Line
A grungy, likably disreputable action drama from Mel Gibson that's bypassing theaters in the U.S.
Opens
Tuesday, May 1 (VOD)
Director
Adrian Grunberg
Cast
Mel Gibson, Kevin Hernandez, Daniel Gimenez Cacho, Dolores Heredia, Peter Gerety, Peter Stormare
Mel Gibson co-writes and stars in the gritty action drama headed for VOD in the U.S.
Get the Gringo may be the gamiest south-of-the-border film excursion since Sam Peckinpah went rummaging around Mexico for Alfredo Garcia's head.
our editor recommends
Mel Gibson's New 'Get The Gringo' Trailer Hits the Web (Video)
An odd project in every respect -- not least for the fact that it will bypass theatrical release in the U.S. to go the VOD route on DirectTV beginning May 1 -- this maverick Icon production is almost invigorating in its disreputability; it's both cheesy and striking, corny and bold, dismissible and yet strangely appealing for its singularity. After the disappointment of Edge of Darkness and the complete bust of The Beaver in the wake of waves of bad personal publicity, the box-office appeal of star, co-producer and co-writer Mel Gibson is obviously highly questionable, and the grungy prison squalor of this violent semi-comic crime story will be an additional turnoff to many. Still, the film is shot through with a number of interesting currents and much imaginative action, making it worth a look for the curious as well as for hardcore Gibson fans of old, wherever they may be. The film already has opened theatrically in a few international markets, including Israel, Russia and Greece.
Debuting director Adrian Grunberg was assistant director on Gibson's Apocalypto and second unit director on Edge of Darkness, and while he might not have a firm hand on the film's sometimes wobbly tone, he definitely has a feel for the kind of gritty violence that's most important to this story of a American professional criminal who lands in the most notorious prison in Mexico.
Right off the bat, in a wild, stops-out car chase in which the existentially named Driver (Gibson), dressed in clownface and loaded with cash, leads some U.S. agents in a mad dash across the desert toward Mexico, the story's roots in the fertile ground of late '60s/early '70s action genre fare is plainly evident. Driver floors it alongside the metal fence stretched along the border until, in desperation, he crashes through it. Initially disposed to handing the gringo back to his pursuers, the Mexican cops take one look at his stash and decide they'll keep the guy after all and send him to "El Pueblito."
VIDEO: 'Get the Gringo' Trailer Hits
Gibson's admittedly tarnished allure notwithstanding, El Pueblito is arguably the star of Get the Gringo. Resourcefully re-created by production designer Bernardo Trujillo in a shut-down penitentiary in Veracruz, El Pueblito was a teeming cesspool in Tijuana designed for 2,000 prisoners that, at the time of its closing in 2002, held three times that many. As pungently shown here, it's a city unto itself, where inmates not only circulate freely in a bazaar worthy of ancient Timbuktu, where anything from drugs, sex and guns to toys, food and soft drinks is available. With so many people crammed in, it's a human petri dish.
As an obvious Yanqui among Mexican's society's detritus, Driver would seem unlikely to last long. But he keeps his head down long enough to get the lay of the land and shortly befriends a tough 10-year-old kid (Kevin Hernandez) who's stuck there with his mom (Dolores Heredia) and is determined to take revenge on the man who killed his father. Driver, it turns out, had major father issues of his own but for now must navigate through the prison's feudal-style hierarchy and strategize a way out of hell.
The beastliness of this Midnight Express world is meant to be lightened by the whimsically philosophical voice-over observations from Driver that frequently litter the soundtrack. Grunberg -- whose Argentinian parents raised him in Spain and who now lives in Mexico -- occasionally attempts to match the quasi-sardonic narration with left-field comic moments that seem to spring from nowhere, resulting in sporadic levity that adds flavor from time to time but is far too inconsistent and imprecise to lift the film to a Leone, Tarantino or Coen brothers realm of violence shot through with black humor.
There's also a bizarre central plot component of a liver transplant involving the kid and the prison's insidious kingpin Javi (Daniel Gimenez Cacho), the frenzied culmination of which is so insane that it cries out for the sort of slapstick handling that lies well beyond the director's skill set at this point.
Still, any number of other scenes, which mostly involve many characters and innumerable extras in chaotic, complicated settings, are pulled off with vigor and a solid feel for what counts visually. As in so many of the straight-ahead, modestly budgeted, brass-tacks action films of 40 years ago, there are no visual pretentions or fancy-schmantzy effects here, just rational judgment applied to how to get a scene done as efficiently and effectively as possible.
With the government about to move in to shut down the beyond-the-pale prison and Javi desperate to get his liver transplant before it's too late, Driver finally has his ducks set up to try to help the kid and effect retribution on those who have it coming (as part of his scheme, he amusingly disarms some big shots over the phone by pretending to be one of Hollywood's most venerable stars). As the resolution takes shape, Driver emerges as yet another variation on Gibson's preferred sort of hero: a deeply flawed man able to at least partially redeem himself by doing a good and noble deed for someone else.
Gibson still has all the energy, impulsive gear-shifting ability and growly vocal command to anchor a muscular film such as this; he co-wrote it for himself, after all, and he certainly knows by now what he does best. Hernandez is entirely credible as a tough little customer with real guts, and all the actors playing bad guys seize their opportunities with relish.
The widescreen cinematography by Belgian DP Benoit Debie, who shot Irreversible and Enter the Void for Gaspar Noe, is deliciously grubby. Brisk but not overdone editing brings the film in at a very tight 95 minutes, and Mexican music is both joked about and made use of.
Production: Icon
Cast: Mel Gibson, Kevin Hernandez, Daniel Gimenez Cacho, Dolores Heredia, Peter Gerety, Peter Stormare, Jesus Ochoa, Roberto Sosa, Bob Gunton, Patrick Bauchau, Tenoch Huerta Mejia, Scott Cohen, Dean Norris, Fernando Becerril
Director: Adrian Grunberg
Screenwriters: Adrian Grunberg, Mel Gibson, Stacy Perskie
Producers: Mel Gibson, Bruce Davey, Stacy Perskie
Executive producer: Ann Ruark
Director of photography: Benoit Debie
Production designer: Bernardo Trujillo
Costume designer: Anna Terrazas
Editor: Steven Rosenblum
Music: Antonio Pinto
R rating, 95 minutes
Izuzetno zanimljiv članak!
http://www.wired.com/gamelife/2012/04/halo-movie-generation-xbox/ (http://www.wired.com/gamelife/2012/04/halo-movie-generation-xbox/)
Da, odlično je
Quote
"What the games industry doesn't understand is that this town is all about lunch,"
Tako je!!!
New U.S. Release
Get the Gringo
By Peter Debruge
Mel Gibson stars in 'Get the Gringo.'
A DirecTV release of an Icon presentation of an Icon production. Produced by Mel Gibson, Bruce Davey, Stacy Perskie. Executive producers, Mark Gooder, Vicki Christianson, Len Blavatnik, Ann Ruark. Directed by Adrian Grunberg. Screenplay, Grunberg, Mel Gibson, Stacy Perskie.
With: Mel Gibson, Daniel Gimenez Cacho, Jesus Ochoa, Roberto Sosa, Dolores Heredia, Kevin Hernandez, Fernando Becerril, Jose Montini, Peter Gerety, Patrick Bauchau, Mayra Serbulo, Gerardo Taracena, Mario Zaragoza, Tenoch Huerta Mejia, Peter Stormare, Scott Cohen, Bob Gunton, Dean Norris. (English, Spanish dialogue)
Few actors seem to relish punishment like Mel Gibson, and in "Get the Gringo," the writer-producer-star throws himself in a Mexican prison where quick wits and killer instincts are all that separate him from una muerte lenta y dolorosa. Originally titled "How I Spent My Summer Vacation," this tongue-in-cheek bad-guy-makes-good actioner is an ideal showcase for "Apocalypto" first a.d. Adrian Grunberg, a dynamo in directing this unapologetically twisted romp. A decade ago, distribs would've been eager to get Gibson in such a project; these days, the pic skips a domestic run, recouping abroad before bowing on-demand May 1.
As Gibson put it to auds after a preview screening, "A guy's gotta suffer. You don't just want a grease ride, do ya? There's gotta be obstacles to overcome, testicles to remove." Though he was talking about his pain-driven storytelling philosophy, the comment could just as easily apply to the penance showbiz expects before welcoming Gibson back to the fold. Still, what looks like a straight-to-VOD burial for the toxic star's latest project could actually be a savvy move in the States, where pic will easily outgross "The Beaver" once auds realize they're getting Mel in classic action-movie mode.
That much is clear within the first 60 seconds, as a pair of fugitives in clown costumes make a mad run for the Mexican border. It's a surreal touch, never quite explained, other than to set the irreverent, free-wheeling tone right from the beginning: These angry cops mean it when they say they're in pursuit of "two clowns," and while his accomplice expires in the backseat, the getaway driver (Gibson) seeks a spot to jump the fence onto Tijuana soil ... and into the custody of four corrupt Mexican officers all too eager to confiscate the cash and throw him in prison.
All the while, Gibson's nameless character sarcastically narrates, implying that such outrageousness might reasonably qualify as the cost of doing business as a high-stakes criminal. The tone, inspired by film noir but amplified considerably for 21st-century auds, suggests "Lethal Weapon 3's" battle-scar comparison scene, as if this flashback were being offered to explain a gnarly gash -- in this case sustained while breaking back into the world's craziest slammer, El Pueblito prison, based on a real correctional facility, in which inmates are allowed to bring their families to live with them behind bars.
That decision, to go back and rescue a pretty senorita (Dolores Heredia) and her endangered son (Kevin Hernandez), is what ultimately redeems Gibson's self-serving character, who hardly minds when his accomplice dies in the first scene, and spends the rest of the movie manipulating others to his own ends. What "Get the Gringo" shares with the actor's signature roles -- Martin Riggs, Mad Max, even the way he played Hamlet -- is the sense his character doesn't care whether he lives or dies, which gives him an edge over everyone else onscreen, since nothing concerns them more than their own mortality.
Gibson felt compelled to tell this story after reading about El Pueblito, a reckless experiment in which drugs and firearms were permitted, and criminals had the run of the joint and even set up their own businesses, many of them illicit. Though presented with a Peckinpah-like old-school machismo, "Get the Gringo" could just as easily seem like science-fiction, so foreign are the rules in this south-of-the-border hellhole, where a bathrobe-wearing cartel boss (Daniel Gimenez Cacho) runs things on the inside -- until an angry mobster (Peter Stormare) sends his goons to retrieve the money stolen in the opening scene.
However coarse Gibson and co-writers Grunberg and Stacy Perskie have made the script, tough-cookie Hernandez is the key to humanizing an experience in which the souls of every other character seem to be snared in barbed wire. After stealing scenes in "The Sitter" last year, the young actor is ready for this meatier role, one with grown-up demands, including a few cigarette-smoking scenes sure to upset those otherwise willing to forgive, say, a slo-mo shootout in which dozens of innocents are gleefully squibbed to death.
Gibson's sensibility remains one that chuckles at carnage and sees torture as the most effective way to ratchet up audience sympathies, but still doesn't take itself so seriously that the actor can't poke fun at himself -- or old friend Clint Eastwood in an especially amusing impersonation. Gibson knows how to play to the camera, and Grunberg is savvy enough to maximize what the star gives, spinning a slick package around the crazy scenario.
Production values are tops, with special kudos to the team that recreated El Pueblito in a whitewashed Veracruz prison not far from where Gibson and Grunberg made "Apocalypto."
Camera (color, widescreen), Benoit Debie; editor, Steven Rosenblum; music, Antonio Pinto; music supervisor, Howard Paar; production designer, Bernardo Trujillo; art director, Jay Aroesty; costume designer, Anna Terrazas; sound (Dolby Digital), Santiago Nunez; sound designer, Benjamin L. Cook; supervising sound editors, Kami Asgar, Sean McCormack; re-recording mixers, Kevin O'Connell; stunt coordinators, JJ "Loco" Perry, Balo Bucio; special effects coordinator, Alejandro Vazquez; visual effects supervisors, Kevin Lingenfelser, Alan Munro; visual effects, Furious FX, Sofia; assistant director, Javier Clave; casting, Vickie Thomas. Reviewed at Regal Cinemas L.A. Live, April 18, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 96 MIN.
Pogledao sam izvanredno zanimljiv film Carla Reinera THE COMIC sa Dick Van Dykeom u glavnoj ulozi. Za razliku od drugih bioskopskih filmova u kojima je Van Dyke mahom preslikavao svoju personu, u ovom se direktno pozabavio nečima štoi ga lično tišti a to je sudbina starih komičara iz nemih filmova. Van Dyke je osećao veliu privrženost starim majstorima, i sam je u velikoj meri insistirao na fizičkom humoru i THE COMIC je njegov omaž njima.
Sudbina glavnog junaka THE COMICa je svakako malo drastičnija od sudbina pravih zvezda nemaog filma, ali činjenica je da su neki od najvećih umrli potpuno zaboravljeni i živeći prilično skromno.
Reiner i Van Dyke su genijalni u rekonstrukcijama starih komedija. Ono gde se slabije snalaze jesu odnosi među likovima pošto je THE COMIC ipak u osnovi mnogo pre melodrama nego crna komedija. Očigledno je da Reineru ne leže ozbiljne i depresivne teme i koliko je vešt u komičnim detaljima, toliko negde ipak ne uspeva da postavi odnose i na kraju neka razrešenja mogu da se prihvate tek uz dosta podrazumevanja.
Dick Van Dyke u principu nije previše ekspresivan, ali to doprinosi tragičkoj dimenziji njegovog lika koji nikada ne postaje u potpunosti heroj ove priče već u sebi ima dosta vlastite krivice.
THE COMIC je u žanrovskom smislu dosta mutan film pa je prilično mutno i prošao. Ipak, iz današnje vizure reč je o vrlo značajnom prilogu istoriji Holivuda i refleksu industrije u danima kada su zvezde nemih filmova počele da izumiru.
* * * / * * * *
Pogledao sam BATTLESHIP Petera Berga. Reč je o filmu koji je jedan od glavnih letnjih aduta studija Universal a nastao je kao Bergov zalog ne bi li mu ovaj studio kasnije omogućio da snimi svoj pet project LONE SURVIVOR o akciji Navy SEALs a u Avganistanu. Pošto u principu filmovi o američkim akcijama na Bliskom Istoku mnogo slabije prolaze na blagajnama od filmova o invaziji vanzemaljaca baziranih na Hasbrovim igrama i igračkama, što je potvrdila i sudbina Bergovog izvanrednog filma THE KINGDOM, ovakav aranžman se ne može smatrati nepravednim - osim iz vizure samog Berga koji je proveo dve godine svog života praveći film po priči koju je jako teško realizovati dobro.
BATTLESHIP je akciona extravaganza na tragu Michaela Baya iz TRANSFORMERS faze i oba filma uostalom i spadaju u domen Hasbrovih ekranizacija. Za razliku od Baya koji je imao atraktivniju postavku na nivou same franšize, sa robotima koji su nam ipak koliko-toliko poznati, Bergova situacija je potpuno apsurdna jer on ekranizuje igru na ploči, delimično izmišljajući zaplet.
Otud je prvi svojevrsni trijumf Petera Berga u tome što je uspeo da u ključnoj sekvenci u filmu oživi osećaj igranja igre BATTLESHIP i da u jednoj važnoj situaciji sistem igre bude preuzet kao modus operandi junaka. Zatim, uspeo je da jednu u osnovi nelogičnu invaziju tehnološki superiornih vanzemaljaca, koliko toliko opravda, mada i ovog puta dosta nategnuto, a dizajn vanzemalajaca je zanimljiv jer su prilično humanoidni. Među filmovima u kojima se ljudi raduju što su pobedili vanzemaljce iako su zapravo samo odbili prvi udar agresora, BATTLESHIP deluje kao naslov u kome su se ljudi daleko najpreranije obradovali.
U svojoj zreloj fazi, Berg je snimao filmove sa dosta pokreta kamere i rezova, ali BATTLESHIP je u tom pogldu znatno smireniji od Baya i geografija akcije je mnogo jasnija. Jedna od stvari koje je Berg sa iskustvom glumca uneo u ovu vrstu filma jeste da film ima koliko-toliko logičnu priču i da može da se prepriča šta su junaci radili tokom tih 24 sata koliko su se obračunavalai sa vanzemaljcima, što se recimo ni za jedan nastavak TRANSFOMERSa ne može reći. Doduše, ta priča nije epohalna niti po bilo čemu nova, ali treba pozdraviti Bergov fokus na "živu silu" u sred ovoliko tehnike.
Kad je o "živoj sili" reč, Berg je napravio potpuni FNL sevdah reunion. Taylor Kitsch igra Rigginsa u vojsci, Jesse Plemons igra Landryja u vojsci i uopšte podela je bazirana na facama iz TV serija, iako su Alexander Sarsgaard i Jerry Ferrara minimalno iskorišćeni. Tadanobu Asano igra japanskog oficira kvislinga koji učstvuje na vojnoj vežbi na Havajima, poprištu čuvenih američko-japanskih bitaka, ali sada je vrlo lojalan i predan odbrani "zajedničkih interesa".
Kad sam pisao o THE KINGDOMu, pomenuo sam kako to deluje kao prototip filma koji bi Nemci u svojoj zreloj fazi snimili na temu Otpisanih. BATTLESHIP u tom domenu patriotskog filma odlazi jedan korak dalje u odnosu na uobičajene flag-waving filmove. Ne spadam među one koji se iščuđavaju zašto Amerikanci snimaju patriotske filmove, smatram to potpuno logičnim, ali Bergov pristup ovde je dubinski. Naime, ne samo da su njegovi glavni junaci replika TOP GUNa, gde je Riggins Maverick a Landry Goose već se u filmu pojavljuju pravi ratni veterani, pravi ratni invalidi, cela vertikala američkih ratnika, nova ali i stara vojna tehnika, jedna duga tradicija imperijalizma koja je potrebna da bi se pobedilo.
U tom pogledu, BATTLESHIP nije film koji u sebi asocira na nacističku propagandu, on je po tome autentično američki.
U Bergovom opusu, BATTLESHIP je bez svake sumnje najmanje zanimljiv film ali je isto tako potvrda da njegove rediteljske veštine dobacuju do toga da vrlo vešto može da snimi jedan od onih nesnimljivih blockbuster materijala sa kojima je teško ispasti pametan. Uostalom on u BATTLESHIPu ima jednu sekvencu u kojoj definitivno ispada pametan i jasno namiguje publici kakav mu je odnos prema materijalu.
* * * / * * * *
Pošto sam ja grešno uživao i u Transformersima a GI Joe mi je bio potpuni tur d fors, deluje kao da bi se meni Betlšip dopao mada sam očekivao da čujem da se Berg još žešćije podsmevao majklbejovštini...
Ja volim prvi TRANSFORMERS a GI JOE mi je bio fenomenalan i mnogo mi je bilo krivo što takav film nije mogao biti snimljen kad sam imao 12 godina. Videćeš, BATTLESHIP je u pogledu autorovog odnosa prema materijalu vrlo blizak onome kako mi kao gledaoci gledamo na to. :) Bay je čovek koji vagnerijanski uživa u takvim sadržajima, Sommers je reditelj koji oživljava igrače, a Berg je ipak samo dobrodošao gost u ovom svetu ali se pokazao kao majstor. Mislim da će ti se dopasti i da će ti Taylor bolje leći nego u JOIHN CARTERu jer Berg mu ipak zna DNK.
Sej nou mor!!!
Mehmete, nešto za nas...
http://www.slate.com/articles/news_and_politics/explainer/2012/04/cheap_cocaine_why_are_coke_prices_going_down_.html (http://www.slate.com/articles/news_and_politics/explainer/2012/04/cheap_cocaine_why_are_coke_prices_going_down_.html)
Eto koliko je dobro da je Klintonova administracija ipak dramatično doprinela opadanju nasilnih zločina u Americi. Klintone, hvala ti!
Шта кажеш на ово?
Premijera filma Lockout
Pozivamo vas na novinarsku projekciju i premijeru prvog filma snimljenog u Pinkovim filmskim studijima u Šimanovcima - LOCKOUT. Sa ponosom ističemo da su naši produkcijski kapaciteti u potpunosti zadovoljili producente, pa očekujemo da se uskoro nastavi saradnja sa nekoliko važnih produkcijskih kuća iz celog sveta. Svečana premijera zakazana je za 23. april u 20.30 u Sava Centru, dok će se novinarska projekcija održati istog dana u Cineplexu Tuckwood sa početkom u 12 časova. Nakon projekcije biće održana i konferencija za štampu na kojoj će biti prisutan i producent filma koji je u potpunosti snimljen u Srbiji.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.rtvpink.com%2Fexclusive%2Fimages%2Flock%25202.jpg&hash=a1eee50deb205a51981cbb1e84647bce1f315e45)
Sinopsis
M.S. 1 je eksperimentalni zatvor u svemiru u kome se 500 najopasnijih kriminalaca na planeti Zemlji nalazi u stanju veštačkog sna. Vodeći humanitarnu misiju, ćerka američkog predsednika, Emilija Vornok (Maggie Grace) stiže na stanicu, baš u trenutku kada u ztavoru izbija pobuna. Zatvorenici uzimaju Emiliju i članove posade kao taoce. Predsednik Vornok odlučuje da na stanicu pošalje agenta Snoua (Guy Pierce) sa jednim jedinim zadatkom: da spasi samo Emili.
Uvod
Nakon otkrivanja Pjera Morela (96 sati), Alekandra Adže (Haute Tension) i Luja Leterijea (The Transporter), Luk Beson i EuropaCorp sada produciraju prvi futuristički triler u režiji Džejmsa Madera i Stivena St. Ledžera, dva irska autora čiji je kratki SF film Prey Alone bio senzacija na internetu. Nije iznenađenje što je EuropaCorp ostala verna svojoj tradiciji i upustila se u ovu avanturu.
Intervju sa Gajom Pirsom
Koliko rano ste se uključili u projekat?
Sastao sam se Lukom Besonom početkom 2010. u Los Anđelesu kako bismo razgovarali o filmu, a zatim sam se sastao sa Stivenom St. Ledžerom i Džejmsom Maderom nekoliko meseci kasnije. Osetio sam da je scenario originalan, a to je uvek ono što tražim. Svidela mi se ideja da igram lik koji nikome ne ukazuje poštovanje. Taj lik me je privukao jer nije tipičan heroj. On svoju lenjost i prividnu iscrpljenost pretvara u kvalitet, a to mi je izgledalo prilično smešno.
Kako ste se pripremali za snimanje?
Fizički je samo trebalo da se vratim u neke stare rutine treninga sa tegovima i dobijem na težini. Uvek sam bio prilično aktivan tako da to nije bio toliki izazov za mene. Najveći izazov je bio da budem ubedljiv na setu.
Da li je komplikovanije za glumca kada postoje ima dva reditelja?
Stefan je uglavnom bavio likovima, a Džejms kamerom i vizuelnim efektima tako da mi to nije bilo tako čudno. To ne znači da se oni ne preklapaju. Bilo je trenutaka kada s bili kontradiktorni, što je bilo neobično, ali nije bilo ničega što se nije moglo razrešiti razgovorom.
Da li su vam reditelji ostavljali slobodu?
Definitivno. Većina ljudi vrlo brzo nauči da ja moram da uradim stvari na moj način, ako žele uverljivu glumu. Većinu scena smo iščitavali nedelju dana pre snimanja, ali to nisu bile prave probe.
Da li je to bilo posebno izazovno snimanje?
Bilo je relativno izazovno sa fizičkog stanovišta, jer smo radili po ceo dan, ali nije bilo previše teško. Uspevao sam nekako da se povredim u svakoj nedelji snimanja. Boravak u Srbiji je bio fascinantan. Uvek je lepo videti deo sveta koji vam je nepoznat.
Kako je bilo raditi pored Megi Grejs?
Megi je bio neverovatna. Ona je bila veoma zabavna i proveli smo divne dane zajedno. Uvek je lepo vezati se sa nekim tokom snimanja, a Megi i ja smo mnogo pomogli jedno drugom
Intervju sa Megi Grejs
Šta vas je privuklo u scenariju?
Kada sam prvi put čitala scenario, sve vreme sam se glasno smejala. Odmah sam ga zavolela. To me je podsetilo na omiljene stare akcione filmove, koji su bili zasta zabavni. Nije pretenciozan, ima dosta zabave i dozu drskosti i nekoliko sjajnh fora. Bila sam jako uzbuđena Stalno sam pitala: Kada počinje snimanje?
Kako biste opisali svoj lik?
Emilija Vornok je ćerka američkog predsednika. Odrasla će zaštićena, u nekoj vrsti staklenog zvona.. Ona mora mnogo toga da uradi u ovom film. Mislim da je drskost glavnog junaka, Snoua, ono što je pokreće. Postepeno shvatamo da ona ne može ništa da uradi kako treba., pa zbog nedostatka boljih opcija, počinje da prati ovog čoveka, iako on zbog svog ponašanja, vrlo lako može da bude i jedan od psihotičnih zatvorenika. Nisam istraživala život ćerki pravih predsednika, ali se divim načinu na na koji su se ponašale Čelsi Klinton ili Lora Buš.
Kakav je odnos Emili i Snoua?
Snou je pomalo antiheroj. On je veoma zajedljiv, neiskren, ironičan i opor. Ja ga volim. Odnos koji se razvija sa Emili Vornok je pun verbalnih okršaja i napetosti, ali začudo, njih dvoje postaju dobar tim.
Kako je prošla fizička obuka?
Volim mušku energiju. Odrastajući, moji najbolji prijatelji su uvek bili momci i volim da oko sebe imam "stariju braću".. Zato smatram da je borbena obuka zaista korisna stvar.. Imla sam i dodatnu borbenu obuku, tako da mogu da pokažem zube..
Da li rad sa dva režisera utiče na način na koji se glumci vode kroz film?
Džejms Mader i Stiven St. Ledžer su već dugo tim i imaju praktično telepatsko sporazumevanje. Nikada ne dobijate različita uputstva od njih dvojice. Ako ponekad i dođe do nesuglasica, samo se pogledaju i odmah postaju kompaktan tim.
BELEŠKE O PRODUKCIJI
Dva momka iz Dablina
Džejms Mader i Stiven St Ledžer upoznali su se u filmskoj školi u Dablinu i počeli da rade kao tim. U poslednjih dvadeset godina, snimili su brojne reklame i kratke filmove. "Obično je Džejms iza kamere, a ja režiram" kaže Stiven St. Ledžer. Producent Mark Libert objašnjava: "Džejms je odgovoran za fotografiju i osvetljenje, dok se Stiv brine o pisanja i montaži." Rediteljski dvojac ubrzo postaje ekspert u korišćenju "zelenog ekrana", dobijajući spektakularne rezultate u svojim kratkim filmovime. Njihov 15-minutni kratki film, Prey Alone, je ubedio EuropaCorp. "Svi smo bili veoma impresionirani", kaže Libert. "Film prkazuje kako borbeni avion juri automobil u tunelu. Zapanjujuće je da su film snimili sa 60.000 Eura koje su dobili od irske vlade." Producentkinja Lejla Smit dodaje: "Kada smo videli film, pokazali smo DVD Besonu, koji je insistirao da se vidi sa rediteljima."
"Ja sam ljubitelj Lukovih filmova, kao što je Veliko Plavo i Subwayo", kaže St. Leger. "A postoji nekoliko snimaka u Prey Alone koje su slični onima iz filma Profesionalac. Možda je Luk cenio teme naših kratkih filmova ili to što smo sve specijalne fekte nagledali sami".
M.S. 1 - Avantura može da počne
Futuristički triler koji odbija da sam sebe shvati ozbiljno
Kada su se Stiven St. Ledger i Džejms Mader sreli sa Lukom Besonom, već su bili napisali dva filma i želeli da režiraju žestok akcioni film. Režiser Petog elementa imao je savršen projekat za njih: 500 najopasnijih svetskih kriminalaca su zatvoreni u svemirskoj tamnici gde ih održavaju u stanju veštačkog sna. "Iznenada, zatvorenici se bude", nastavlja Lejla Smit. "U zatvoru izbijaju nemiri, a jedan momak je poslat tamo da uspostavi red.". Dva irska reditelja oduševljeno prihvataju predlog EuropaCorpa i redovno se sastajaju sa Lukom Beson da bi radili na scenariju. "Dva momka se sastaju sa Lukom na 2-3 sata da bi povezali strukturu filma sa glavnim narativnim blokovima i elementima zavere, koji su morali da budu integrisani", komentariše Mark Libert. "Po povratku u Irsku, St. Ledger i Mader su napisali dijaloge, čak su uzeli slobodu da se poigraju sa strukturom da bi izrazili svoj stil. Posle prvog nacrta scenarija, drugi nacrt su pisali četiri-pet meseci. Lukova reakcija na to je bila veoma pozitivna."
Lejla Smit posebno ceni blisku saradnju između EuropaCorp i dva reditelja, čiju spremnost da komuniciraju ona posebno ističe: "Nije bilo velikih debata između Luka i momaka. Njihovi sastanci u vezi scenarija su pomalo ličili na predavanja. Luk im je objašnjavao pojedine scene i savetovao ih da ne razvijaju druge, jer je oseećao da će biti izbačene u montaži". Rediteljsko iskustvo Luka Besona se pokazalo ključnim.. Lejla Smit dodaje: "Kada se reditelji nisu slagali sa Lukom, on bi im samo rekao: Ubedite me. Oni su branili izbor koji su napravili i koherentnost razvoja likova do kojih im je zaista bilo stalo. Najčešće, Luk je bio srećan da bude uveren".
Iako je Lockout prevashodno futuristički triler, film ima svoje komične momente. "Veoma je teško da se postigne ravnoteža", objašnjava Stiven St. Ledžer, "jer je komedija vrlo subjektivan žanr - svako ima svoju koncepciju humora. Scena koja bi trebalo da bude smešna ima dobru šansu da ne nasmeje nikoga.. Za mene je majstor Bili Vajlder - humor bez kreveljenja, koji nikada ne postaje geg samo radi gega. Možete da osetite da on nikada nije pokušavao da bude duhovit po svaku cenu. Pokušali smo da preuzmemo nešto od njega".
Zato je reditelj rado prihvatio izvesnu dozu 1980-ih u ovom filmu: "Volim Umri muški ili Lov na zeleni dijamant i to se vidi po humoru u ovom filmu". Za dva reditelja, likovi su bili centralna preokupacija. Nisu sebi olakšali stvari time što je glavni junak toliko ciničan i hladan, pa ga je teško zavoleti na prvi pogled. Ali on je veoma smešan i veliki majstor bezizražajnog humora. "On me podseća na likove kakve je igrao Vilijam Holden u filmovima Bilija Vajldera", kaže Stiven St. Ledžer. "On je sarkastičan momak sa oštrim smislom za humor. Odnos između Emili i Snoua nas asocira na Bogarta i Hepbernovu u filmu Afrička kraljica. Drugim rečima, dve potpune suprotnosti, koje su primorane da budu zajedno".
U početku, Emili izgleda kao naivna, privilegovana mlada žena, koja se možda brine za druge ljude, ali se u suštini ne bori za njih. Reditelji su se pobrinuli da ona evoluira tokom filma: "Postepeno, ona postaje samostalna žena i pokazuje pravu snagu svog karaktera", komentariše Stiven St. Ledžer. Lejla Smit dodaje:"Druženje sa Snouom je menja, čak i fizički. Menja se i njen način govora. Ona gubi svoje predrasude i postaje drskija". Reditelji su se pobrinuli da Snou počne da ceni njenu promenu. "Iako Snou smatra da su ljudi uglavnom slabi i da ne mogu da se brane", objašnjava Stiven St. Leger, "on shvata da Emili nije poput njiha kada ona počne da mu se suprotstavlja.".
Prednosti "previzualizacije"
Kada je scenario završen, reditelji su predložili Luku Besonu da "previzualizuju" ceo film u formi crtanih scena i scenografije, što je uključivalo i stanicu M.S. 1 kao i kostime. Luk Beson je odmah pristao. Iako su reditelji kanije odstupali od previzualizacije, ona je odslikavala željenu atmosferu i svedočila o humoru u filmu. "Sa veoma preciznom idejom o krajnjem rezultatu" primećuje Stiven St Ledžer, "bili smo u stanju da nađemo ravnotežu između trilera i komedije, jer bi bilo vrlo lako da film skrene u parodiju ili da, sa druge strane, bude previše ozbiljan".
Previzualizacija je takođe pružila alat šefovima odeljenja da zamisle najsloženije akcione scene i vratolomije i da udovolje željama reditelja. To je naročito bilo korisno budući da su tehničari bili sa raznih strana (Britanci, Irci, Francuzi, Srbi). Moć slike prevazilazi jezičke barijere. Sve u svemu, oko petnaest ljudi, uključujući i reditelje, četiri storibordera i 3D animatore, radili su na previzualizaciji četiri meseca pre nego što su glumci počeli da dodaju svoje dijaloge. "Kao rezultat toga", kaže Lejla Smit, "imali smo neku vrstu animiranog modela konačnog izgleda filma sa svim ključnim scenama, kao što je slobodan pad na Zemlju i jurnjava motociklima".
Optimizovani budžet
Iako je film osmislio i producirao EuropaCorp u Francuskoj, on je sniman u Srbiji sa glumcima koji govore engleski, iako je uživao blagodeti potpore irskih poreskih obveznika.. Iako su dva reditelja iz Dablina, bilo je teško zamisliti angažovanje tamošnjih setova. "Dablinki studiji su odlični objekti, ali i vrlo skupi, a nama je bilo potrebno bar 1.000-1.500 kvadratnih metara prostora. Imali smo pristojan budžet, ali je rediteljima ovo bio debitantski film i stalno smo morali da pravimo kompromise. Na kraju je odlučeno je da se snimanje obavi u potopuno novim studijima u Beogradu, u Srbiji". Ipak, s obzirom na mnogo vizuelnih efekata, EuropaCorp je odlučila da poveri postprodukciju specijalizovanoj kompaniji u Dablinu. Ovim je takođe omogućeno da film potražuje od Irske povraćaj poreza.
Recikliranje setova
Nekoliko scenografija je kombinovalo fizičke konstrukcije i zeleni ekran, kao što svemirska stanica u obliku deteline, sa svemirom i Zemljom u pozadini, kao i autoput na kome se odigrava jurnjava motorciklima.. "Za tu scenu, koja je uključivala snimanje kružne staze", seća se Lejla Smith, "upotrebili smo sistem hidrauličnih klipova, koji su mogli da se pokreću u svim pravcima. Setovi na svemirskom brodu M.S. 1 uključuju bezbednosnu zonu u kojoj Snou zabija Emili špric u oko, ambulantu, u kojoj su pronašli nekoliko leševa i zonu u kojoj se nalazi zatvorenička populacija. Delovi seta, koje su glumci dodirivali, bili su postavljani ispred "zelenog ekrana" kako bi se kasnije, u post-produkciji, slika kompletirala."
Poput ogromnih Lego kocki, scenografije su sitematski reciklirane. Kao rezultat toga, raspored snimanja je zavisio od raspoloživosti pojedinih setova. "Svakoga dana", priseća se Lejla Smit, "scenograf je proveravao sa rediteljima i prvim asistentom da li je svaka pojedina scena snimljena, kako bi scenografija mogla da bude rastavljena. Dok bi oni pravili drugu secnografiju, mi smo prelazili u drugi studio".
Film je mnogo dobio koristeći kreativnost scenskog dizajnera Romeka Delimata, koji je često nalazio genijalna i neočekivana rešenja. Razne lokacije u Beogradu, kao što su hodnici podzemne železnice i mračne ulice, koje podsećaju na Blade Runner, došle su do izražaja. Scena u Ovalnom kabinetu u Beloj kući je snimljena u Amstelovoj pivari u predgrađu Beograda. Mark Libert kaže "Romek je monstrum, pod jakim uticajem Ratova zvezda. Proveo je sate gledajući fotografije lokacija da bi skicirao promene koje je bilo potrebno napraviti. Na taj način, on je skoro ni iz čega, dobio spektakularne rezultate".
Visokooktansko snimanje
Neverovatno razumevanje između reditelja bilo je naročito korisno u sofisticiranim akcionim scenama, koje su kombinovale borbe, kaskaderske scene i komplikovano osvetljenje. "Kod Džejmsa je dobro to što smo toliko dugo radili zajedno da smo razvili neku vrstu šestog čula", kaže Stiven St. Ledžer. "Skoro da nije potrebno da razgovaramo jedan s drugim na setu, pogotovo što smo sve isplanirali. Obojica volimo da smo uključeni u svaki apsekt pravljenja filma, a ne samo u pisanje scenarija i režiju. Džejms je neverovatan. On uvek misli četiri ili pet scena unapred".
Njihov metod je dokazao svoju vrednost u spektakularnoj sceni magnetnog polja. Mark Libert objašnjava: "Deo seta je bio izgrađen i izgledao je kao zid za penjanje. Kanal koji vodi Snoua do ivice provalije snimljen je unutar starog helikoptera, koga je scenograf uočio na groblju starih letelica. Ostatak seta, uključujući i džinovske propelere rotora je bio "zeleni ekran" koji je dorađen u post-produkciji. Glumci su visili na žicama dok je Džejms Mader snimao borbu između Gaja Pirsa i zatvorenika. Scenu je nadgledao Patrik Koderlije, kralja žica", dodaje Mark Libert. "On je kontrolisao njihove pokrete izuzetnom preciznošću, koristeći svoj specijalni hidraulični čekrk. Izazov je bio da se koriste vizuelni efekti da bi se dobio realističan aspekt, a zaklonile žice". Previzualizacija je omogućila Džejmsu Maderu da unapred razradi svoje planove osvetljenja za svaku scenografiju. On je insistirao na korišćenju autentičnih izvora svetlosti, koji nude više slobode prilikom snimanja. "To je ono što daje autentičnu atmosferu filmu", dodaje Stiven St. Ledžer. "Ako koristite samo "zeleni ekran", onda nastaje jedan sterilan aspekt, koji se sukobljava sa vizuelnim stilom".
Za scene borbi, reditelji apsolutno nisu želeli da budu inspirisani azijskim borilačkim filmovima. Više su želeli realističniji pristup iz filmova kao što je 96 sati. Producenti su pozvali šefa kaskadera, Patrika Koderlijea i koreografa borbi Huga Barlijera. "Patrik je bio pravi čovek za taj posao, jer su za mnoge scene bile potrebne žice, a on je apsolutni stručnjak za to", kaže Lejla Smit. Među scene, u kojima je bila potrebna njegova stručnost spadaju scena slobodnog padu na Zemlju i zaustavljanje motora tik ispred voza podzemne železnice.
Vizuelni efekti napravljeni po meri
Dok su montaža i gradiranje slike urađeni u Francuskoj, vizuelni efekti su rađeni u Irskoj u studiju Vindmilejn.. "Mi smo montirali mini studio za vizuelne efekte sa njima, angažovali mašine i veliki magacin u industrijskom parku u Dablinu", priča Lejla Smit. "Onda smo kupili softver i regrutovali tehničare honorarce". Mark Libert dodaje, "Bili smo vrlo zadovoljni što radimo sa njima, jer je nekad u tom studiju snimao sastav U2. Šef je još uvek isti momak, iako je kompanija znatno narasla od tada, pošto je krenula u vode filmske produkcije i post-produkcije. Zapravo, Stiv St. Ledžer je bio snimatelj nekih video spotova grupe U2. U Dablinu, svako svakog poznaje."
Sve u svemu, postoji oko pet stotina snimaka koji su zahtevali korišćenje vizuelnih efekata. Njihova obrada je zahtevala određeno vreme iz razloga vizuelne koherentnosti. Koordinator vizuelnih efekata je želeo da radi sa manjom ekipom koja više odgovara njegovom načinu rada. "Vreme produkcije je bio dugačko", komentariše Mark Libert, "ali kako je trebalo uraditi četiri ili pet važnih scena, bilo je bolje da ista osoba nadgleda modeliranje, stvaranje i renderovanje od početka do kraja, nego da se posao raspodeljuje na više ljudi."
Veoma posvećena glumačka ekipa
"Dugo smo birali glumca koji će igrati Snoua" seća se Mark Libert, "sve dok se reditelji i Luk nisu sastali sa Gajom Pirsom, koji je snimao film Mildred Pirs i koji je bio je veoma vitak. Džejms i Stiv su bili zabrinuti jer je Snou fizički veoma jak lik. Gaj nam je rekao da je sa 16 godina bio šampion Australije u bodibildingu i da će njegovo telo biti u savršenom stanju kada počne snimanje". Glumac je sve vreme informisao producente o svom treningu, a na set je stigao prilično nabildovan u odnosu na svoju prepoznatljivu vitku figuru. Za 2-3 meseca nabacio je 22 kilograma", komentariše Mark Libert.
Svi hvale disciplinu i oragnizovanost Gaja Pirsa. "Stigao je na set sa fasciklom." nastavlja Libert. "On je razrađivao svoj lik, podvlačio pojedine scene u scenariju, pa čak i proučavao razvoj likova sa kojima će igrati.". Lejla Smit dodaje "Šalili smo se da je mogao da nam uštedi platu supervizora scenarija, jer je znao svaki njegov detalj". "Gaj je bio veoma posvećen, ali sa ciljem da unapredi scene, a ne da njima dominira", komentariše Mark Libert.
Što se tiče Megi Grejs, Lejla Smit kaže: "Ona je divna glumica i sa njom je milina raditi. Njen odnos je veoma profesionalan i ona je otvorena za sugestije". Mark Libert dodaje, "Ponekad joj je potrebno da se povuče u svoj svet, sa svojim iPodom, na samo nekoliko minuta da bi se fokusirala, ali kada je ispred kamere, ona je u potpunosti posvećena snimanju". Lejla Smit ističe "Nije se žalila kada smo tražili da dođe tri nedelje pre početka snimanja da bi vežbala scene sa žicama. Megi i Gaj su stigli čim su završili svoje prethodne obaveze".
"Ovaj film dolazi bukvalno iz svemira" zaključuje Lejla Smit, "on nije holivudski mejnstrim. Lično, uživam u radu na debitantskim ostvarenjima, jer ograničenja generišu divnu energiju. Budžet nas je usmeravao da donosimo najrazumnije odluke. Inovativnost i kreativnost su bili na najvišem nivou. Nije bilo vremena za prepirke, jer je svako zasukao rukave da bi pomogao rediteljima.
С "Пинковог" сајта.
Sticajem okolnosti, u tom filmu je igrao jedan moj drug pa sam preko njega imao priliku da upoznam Maggie Grace i deo irske ekipe. :)
Ovo sve za Guya je istina, to mi je pričao drug u vreme snimanja. Neverovatan je profi i neočekivano ozbiljno shvata svaki zadatak pa i nešto što kao LOCKOUT deluje jednostavno. Posle onog prvog talasa afirmacije Pearcea posle kog je usledio pad sada kreće novi!
Čim se neko opredeli da snima u Srbiji to znači da planira da ušpara i koliko shvatam kritike dosta i zameraju filmu slab production value i subpar specijalne efekte. Ipak, mislim da je glumačka podela dovoljno cool da to iznese na neki nivo zadovoljavajućeg B-filma. Videćemo, svakako ću ga pogledati u bioskopu!
А шта мислиш о Шимановцима? Прилично сам изгубио контакт с пинковцима, чујем се и повремено виђам с два човека. Један од њих је требало да ради у студију, али се прилично охладио од свега због језивог кашњења плата.
Koliko čujem, u Šimanovcima je haos zbog kašnjenja plata. Jedva se snimaju i TV emisije. Moguće je da kad se snima film kinta stiže urednije ali od ljudi koji tamo snimaju TV čujem sve najgore...
Oskar za strani film ne garantuje reditelju da će mu sledeći film imati smisla, pogledajmo Florian Von Donnersmarcka, ali ipak Hany Abu Assad, reditelj filma PARADISE NOW je skončao sa marginalnim DTV naslovom koji po svom profilu više leži nekom isluženom DTV delatniku profila Brada Mirmana, recimo.
Jeffrey Dean Morgan predvodi pristojnu glumačku ekipu u kojoj su još i Mickey Rourke, Miguel Ferrer, Liliy Taylor i Mark Margolis u priči o "kuriru" koji za 100 000 dolara treba da doturi paket misterioznom kriminalcu. Scenario je krajnje konfuzan, dosadan, istovremeno pretenduje na pažnju gledalaca a izneverava je na svakom koraku, a pojedine scene deluju kao da su improvizovane na licu mesta u skladu sa ambijentom i fazom priče u kojoj su se našle, i često nemaju nikakvo pokriće u onome što smo do tada videli.
Izuzev jedne zanimljive scene torture koja donosi nešto novo, uopšte nije jasno šta je u tom scenariju privuklo Hany Abu Assada.
Što se glumaca tiče, niko od njih do sada nije previše izbegavao promašaje ovog tipa i njihovo bauljanje po ovom projektu u suštini ima smisla. Oni, kao i obično kad je reč o ovakvim projektima, deluju kao potentan repromaterijal za nešto bolje. Sa rediteljem takve reputacije zaista je neobično da nešto bolje nije snimljeno...
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 22-04-2012, 11:36:25
Koliko čujem, u Šimanovcima je haos zbog kašnjenja plata. Jedva se snimaju i TV emisije. Moguće je da kad se snima film kinta stiže urednije ali od ljudi koji tamo snimaju TV čujem sve najgore...
Да, и ја. Али пре сам мислио какви су тамо заправо технички услови, за какве је филмске пројекте тај студио употребљив и томе слично.
Koliko shvatam, studio k'o studio. Verujem da je upotrebljiv za normalan film. Mislim da su kod studija ključne stvari vezane za veličinu, mogućnosti transporta dekora, opreme, energetske stvari i sl. a kapiram da su to umeli da naprave. Danas u principu nije toliko presudno kakav je studio u fizičkom pogledu već je bitnije koje su poreske olakšice za finansijske mahinacije producenata. Koliko shvatam, uspeli su to da postignu u ovom novom Zakonu o kinematografiji i to ne zahvaljujući inicijativi US Aida koji je za te stvari osnovao Film In Serbia koliko prelomnoj odluci Marka Miškovića da se malo zanima snimanjem filmova... :)
Quite a few of the team behind "Crazy, Stupid, Love" are coming together again for the comedy "Focus" reports Deadline.
The story follows a veteran con man who gets involved with a newcomer to the grifter business. They get involved romantically which becomes perilous in a business where you lie and cheat for a living.
Glenn Ficarra and John Requa will direct from their own script while Denise DiNovi will produce. The trio are also keen on scoring their 'Crazy' leads, Ryan Gosling and Emma Stone, for the lead roles in this. Things however are still in very early stages.
North Korea issues unusually specific threat (http://news.yahoo.com/blogs/envoy/north-korea-issues-unusually-specific-threat-152720861.html)
Quote
North Korea's military vowed a new and unusually specific threat to its neighbors, saying it would reduce South Korea "to ashes" (http://news.yahoo.com/nkorean-military-warns-special-actions-soon-110332750.html) in less than four minutes.
The statement, released Monday when programming was interrupted on North Korea's state TV by a special report (http://news.yahoo.com/north-korea-vows-special-actions-turn-seoul-ashes-142914265--abc-news-topstories.html), comes amid rising tensions on the Korean peninsula.
Earlier this month, North Korea was unsuccessful in a long-range missile launch (http://news.yahoo.com/blogs/upshot/north-korea-launches-long-range-missile-232147093.html), prompting worries that North Korea may conduct another nuclear test. South Korean officials say new satellite images show that North Korea has been digging a tunnel (http://news.yahoo.com/n-korea-may-ready-nuclear-test-055024361.html) in what appears to be preparation for a third atomic test.
According to the Associated Press, the statement from North Korea was unusual in promising something soon and in describing a specific period of time.
The North Korean military threatened to "reduce all the rat-like groups and the bases for provocations to ashes in three or four minutes, (or) in much shorter time, by unprecedented peculiar means and methods of our own style."
For months the North has castigated South Korean President Lee Myung-bak and the conservative administration for insulting their leadership and criticizing a new cruise missile (http://news.yahoo.com/north-korea-vows-special-actions-turn-seoul-ashes-142914265--abc-news-topstories.html) capable of striking anywhere in the south.
South Korean officials responded, urging North Korea to end the threats. "We urge North Korea to immediately stop this practice," Unification Ministry spokesman Kim Hyung-suk said, according to the Associated Press. "We express deep concern that the North's threats and accusations have worsened inter-Korean ties and heightened tensions."
Meanwhile, in a meeting Sunday with a North Korean delegation (http://news.yahoo.com/china-offers-praise-friendship-north-korea-033324605.html) in Beijing, China's senior official on foreign policy praised the leadership shown by North Korea's new young leader, Kim Jong Un.
The meeting follows the April 13 launch of what the United States called a disguised ballistic missile test by North Korea. The rocket disintegrated minutes after launch.
Mi takve raketle lansiramo u Beogradu za skoro svaku svadbu ili rođendan. SKorejci su imali nešto veću zabavu za in uguraciju novog Vođe.
Pogledao sam vrlo zanimljiv estonski dokumentarni film DISKO JA TUUMASODA Jaaka Kilmija koji govori o snažnom propgandnom uticaju finske televizije na sever Estonije koji je u početku bio svojevrsna laboratorija KGBa kako Sovjeti reaguju na zapadnu propagandu da bi potom Talin postao centar za rasturanje američkih filmova snimljenih sa finske tlevizije i nahsinhronizovanih na ruski u amaterskim uslovima.
Baltičke zemlje prave dosta interesantne dokumentarce o životu u SSSRu, doduše sve one su vrle pristrasne i prikazuju SSSR kao "tamnicu naroda" no ovaj o medijskom ratu SSSR i zapada preko Finske je vrlo zanimljiv. Naime, stari kadrovi estonske Partije danas smatraju da je baš finska televizija svojim prikazom života u kapitalizmu nagrizla lojalnost naroda a još je zanimljivije da je celu priču počeo SSSR koji je pre Finaca počeo da emituje televiziju u tim predelima i da nudi program na finskom. Otud je finska televizija i nastala pod direktnim pritiskom Amerikanaca i uz njihovu pomoć.
U svakom slučaju, niko ne osporava da je finska televizija bila deo soft power borbe u ovim predelima.
Međutim, mnogo zanimljivije od toga su lične ispovesti ljudi koji su se dovijali da gledaju finsku televiziju i bizarnim slučajevima kao što je recimo slanje pisama rođacima iz unutrašnjosti o tome šta se dešava u seriji DALLAS i kolektivnog dolaska ljudi sa uga u Talin kako bi gledali prvo emitovanje filma EMMANUELLE. Sasvim sigurno da u tim pričama ima i dosta preterivanja ali one daju posebnu sočnost ovoj zapravo vrlo ambivalentnoj studiji o jednom slučaju medijskog rata.
* * * / * * * *
Tomas Alfredson je pre svojih internacionalnih uspeha dosta radio za švedsku televiziju i ostvario je saradnju sa komičarskom grupom Killinggänget sa kojom je radio i jedan celovečernji film nešto kasnije. TORSK PA TALLINN je mockumentary o odlasku grupe švedskih neženja u Estoniju u pokušaju da nađu neveste za sebe. Efekat ove blago groteskne tragikomdije je prilično solidan, ako imamo u vidu da Skandinavci baš nisu poznati kao značajni humoristi, a u filmu postoji barem jedna briljantna sekvenca. Killinggänget sebe doživljavaju kao svojevrsni švedski Monty Python ali Alfredson iz njih izvlači komične ali i psihološki prilično ubedljive likove. U tom pogledu, TORSK PA TALLINN prevazilazi okvire tipične mock-doc komedije i deluje kao nešto što bi moglo proći i u formi indie filma. Ipak, ovaj TV film je koautorstvo i Alfredson je u njemu pre svega zaslužan što je dobro zabeležio ideje Killinggängetovaca.
Simon Pegg has tweeted that he and filmmaker Edgar Wright have finished the script for "The World's End", the final installment of their Three Flavours Cornetto Trilogy following "Shaun of the Dead" and "Hot Fuzz".
Pegg posted a photo showing the cover page and added "I know we took our sweet time but as soon as I get back from outer space, we can finish this thing once and for all."
Pogledao sam LOCKOUT Jamesa Mathera i Stephen St. Legera. Posle velikog kreativnog i komercijalnog uspona sa TAKENom, EuropaCorp je bio padu kad je reč o kreativnosti svojih produkcija i LOCKOUT je povratak i to na velika vrata. reč je o stuartgordonovskom tipu akcijaša, priči o junaku koga Guy Pearce igra vrlo ubedljivo i sa iznenađujuće velikim personalityjem kakav se ne bi očekivao od ovog karakternog glumca. Uprkos tome što je mršavi Pearce evocirao dane kada je bio bilder u dečačkim godinama i nabacio mišiće za ovu ulogu, njegov hardboiled junak samo jednim delom kanališe Kurt Russella i njegovog Snake Plisskena ali nudi i nešto svoje - opasnog malog čoveka koji sporadično lukavošću nadoknađuje fizičku inferiornost. Pearce je početkom dvehiljaditih imao jedan kratak pokušaj da bude holivudski leading man i u tome nije uspeo, ali je potom uspeo da se stabilizuje kao karakterni glumac i da vrati karijeru u ozbiljan kolosek. U LOCKOUTu pokazuje koliko je veliki glumac - naime, ovo naizgled nije neka teška, produbljena uloga, ali Pearce bez ikakvih problema emituje energiju izpraksiranog akcionog junaka kome je ovo već deseti film ove vrste i bez ikakvog podsećanja na svoje ranije angažmane stvara nešto novo.
Scenario je jednostavan, Pearceov junak dobija odlične i duhovite hardboiled replike, a negativci su živopisni i podela je optimalna za ovu vrstu čistokrvnog B-filma. Maggie Grace igra predsednikovu kćerku, Peter Stromare igra agenta CIA koji vodi operaciju njene evakuacije iz svemirskog zatvora, Vincent Regan i Joseph Gilgun (znamo ga iz poslednje sezone MISFITSa) igraju negativce, Jacky Ido igra telohranitelja prve kćerke, a u ostatku uloga se pojavljuju razne živopisne face, između ostalog masa naših sugrađana koji znaju engleski. Recimo, jednog od glavnih Reganovih goonova igra Damjan Oklopdžić, sin Mike Oklopa, inače reper; teoretičar Greg De Cuir ima prilično krupnu ulogu momka iz štaba; reditelj BEOGRADSKOG FANTOMA Jovan Todorović igra nerdy naučnika; marinac iz obezbeđenja američke ambasade igra mučitelja Ruperta...
U svakom slučaju, našoj publici je LOCKOUT zanimljiv zbog mogućnosti da prepoznamo i razne domaće face.
No, ako imamo u vidu da je koštao "samo" 20 miliona dolara što za današnje uslove stvarno nije neka velika cifra, izgleda izuzetno dobro. Izuzev jedne scene u kojoj je CGI previše vidljiv, ostatak efekata i scenografija su vrlo dobri i u principu mislim da su se naši tehničari i uslovi za rad dosta dobro pokazali. LOCKOUT nije PROMETHEUS ali bez ikakvih ustezanja može da se prikazuje u bioskopima i jako je daleko od nekog DTVa.
Štaviše, LOCKOUT je jedan od čistihjih B-filmova koji su se pojavili u poslednje vreme i jedan od poštenijih po onome što isporučuje. Mather i St. Leger donose ne samo pulpy postavku koju plasiraju sa maksimalnim ubeđenjem već donose i izražen smisao za humor koji karakteriše prave predstavnike ovog profila filmova.
Zato LOCKOUT zaslužuje svaku preporuku.
* * * / * * * *
Pogledao sam WOMAN IN BLACK Jamesa Watkinsa, snimljen po romanu Susan Hill. Vidim da je ovaj film imao dosta uspeha kod kritike i moram priznati da ja nisam ukačio nijedan od tih kvaliteta. Ovo mi deluje kao skica za nekakav haunting film opšte prakse u kome nisam uspeo da ispratim priču od neverovatne količine opštih mesta, mlakog rediteljskog pristupa u kome se zarad građenja nekakve dosta sterilne atmosfere potpuno ispuste likovi i flah glume koju forsiraju Daniel Radcliffe i Ciaran Hinds. Prilično je teško napraviti svež i energičan haunting film, ova forma je dosta istrošena, ali watkins nije pravi čovek za to. Imao sam dosta primedbi na njegov EDEN LAKE, ali WOMAN IN BLACK mi je daleko slabiji film. Čudi me da je Jane Goldman, redovna saradnica Matthew Vaughna tako ispustila ovaj scenario.
* 1/2 / * * * *
Journey To Planet X
29 April, 2012 | By Mark Adams, chief film critic
Dirs: Josh Koury, Myles Kane. US. 2012. 77mins
A delightfully warm-hearted and generous account of two science-fiction enthusiasts who make low-low-low budget fantasy films of the quality only a true fan could love, Journey To Planet X is a real charmer and destined to be an audience favourite at any festival it plays.
Documentarians Josh Koury and Myles Kane does a great job in observing these well-meaning amateurs.
As a documentary it s pretty straight-forward, but though amateur sci-fi filmmakers Eric Swain and Troy Bernier would be easy targets for smug mockery the film treats them and their filmic efforts with respect. Which helps give the film a good deal of honest charm and the pair set about making their biggest film ever – an epic short known as Planet X.
By day Swain and Bernier are genial if slightly nerdy Florida scientists, but after work their real love is making short sci-fi films. Swain has been making DIY movies for years, casting himself as fantasy hero or astronaut, but his meeting with Bernier challenges him...Bernier is keen on the detail and wants to make the short films to the highest quality as possible.
They end up borrowing a refrigerated warehouse to shoot scenes supposedly deep in outer space; paint a garage space green to create their own green screen set and set about casting a series of wannabe actors (on $20 a day) to take on the lead roles in their short film.
Their finished film – running an epic 30mins – is replete with wobbly sets, so-so digital effects and clunky performances, but it is all put together with care, compassion and a staggering amount of enthusiasm and dedication. When a film festival organiser says she'll play the film at her festival it is as if their dreams have come true.
Documentarians Josh Koury and Myles Kane does a great job in observing these well-meaning amateurs as they use initiative and imagination (and goodly amounts of their own money) to make their movies. These sort of amateur films have a life on YouTube and while they will never be Hollywood blockbusters they are made with honest pleasure. Which oddly enough makes they rather special.
Production company: Brooklyn Underground Films
Producer: Trisha Barkman
Sales contact: Cinetic Rights Management/Film Buff, steve@crm.cineticmedia.com
Cinematography: Editors: Josh Koury, Myles Kane
Music: Jonah Rapino
With: Troy Bernier, Eric Swain
Pogledao sam 21 JUMP STREET Phila Lorda i Chrisa Millera. Moram priznati da me je ovaj film razočarao. Mnogo više sam očekivao od ove dvojice reditelja koji su snimili zbilja izvanredan film CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS i debitovali igranim filmom u sezoni kada su se upravo animatori poput Brad Birda i Andrew Stantona proslavili. Nažalost, Lord i Miller nisu imali tako visok budžet niti kvalitetan materijal kao Bird i Stanton. i 21 JUMP STREET je nažalost ostao na nivou sitkoma, sa svedenom režijom, dramaturgijom skeča, bez profilisanih karaktera, istinski neočekivanih situacija, i sa intenzitetom koji jedva da drži pažnju.
21 JUMP STREET je vrlo sporadično duhovit i gotovo da ne nudi ništa sveže, iznenađujuće ili na bilo kom nivou neočekivano. Ne samo da se 21 JUMP STREET ne može porediti sa osmišljenošću i briljantnom realizacijom HOT FUZZa. Isto važi i u poređenju sa STARSKY AND HUTCH Todda Phillipsa koji je na svim nivoima briljantan rad i neuporedivo je zreliji od ovoga.
Ipak, Lord i Miller nisu jedini krivci. Čini mi se da je scenario Michael Bacalla najslabija tačka ovog filma. Bacall je imao jako dobre rezultate sa scenarijima za SCOTT PILGRIM i PROJECT X ali to su očigledno bili radovi superiornih reditelja. Ovde je on napisao priču koju je smislio zajedno sa Jonah Hillom i to je sve začuđujuće tanko.
Jonah Hill i Channing Tatum su s druge strane sjajna podela i šteta je što kao izvršni producenti nisu sebi izborili bolji materijal za rad. U svakom slučaju, 21 JUMP STREET je odlično prošao i nadam se da će nastavak biti znatno bolji. Ovo nije najoriginalniji koncept ali bih ipak voleo da bude bolje realizovan.
* * / * * * *
Pogledao sam THE AVENGERS Joss Whedona. Paradoksalno, kako su filmovi u Marvelovoj produkciji postajali sve kvalitetniji i profitabilniji, Marvel se odlučio za potez koji odlikuje franšize u krizi ili dekadenciji i napravio je crossover film u kome se susreću razni junaci. Ovo naravno nije novina, recimo, Universal je to radio sa svojim filmskim monstrumuma a i strip izdavači su to radili u kriznim danima. Marvel je međutim daleko od krize kad je o filmovima reč i postavlja se pitanje zašto su se opredelili za ovaj potez kada im se čak i besmisleni THOR itekako isplatio?
Uostalom, ako izuzmemo THORa, svi izvorni filmovi o ovim junacima su bili ili solidni (CAPTAIN AMERICA, HULK) ili barem parcijalno dobri (IRON MAN) a THE AVENGERS je u startu mogao da bude samo manie od zbira tih kvaliteta. Ansambl tako harizmatičnih superheroja ne znači da će film biti non-stop efektan i ne garantuje intenzitet već samo dovijanje autora da svi budu zapostavljeni. Otud, na kraju Thor najviše profitira jer se izdvaja kao upadljivo najmanje harizmatičan junak/glumac.
Kada se tome doda da protivtežu sitkomizovanim supšerherojima čini nejaki Loki sa svojom armijom bezličnih goonova iz svemira, THE AVENGER nekako nemaju ni adekvatno razvijene heroje ni odgovarajućeg protivnika.
Imajući u vidu Lokija, možda je bolje bilo da je THE AVENGERS film o trvenju među pozitivcima i kao takav bi imao više smisla.
Nejako reditelj Joss Whedon naravno ne može da izađe na kraj sa svim ovim problemima. Otud njegov film na smenu izgleda kao TV film i kao CGI rušilačka orgija na tragu Michaela Baya, ali od uvodne scene - nerotkinje pa do kraja, THE AVENGERS nikada zapravo ne postane film i iz ove vizure recimo BATTLESHIP Petea Berga pokazuje koliko je reč o rasnom reditelju i kako se čak i u toj vrsti spektakla osećaju krupne razlike.
THE AVENGERS je nezasluženi pobednik ovoga leta, kao što je JOHN CARTER bio nezaslužena žrtva ovog proleća.
* 1/2 / * * * *
Ooooh, sad si me izduvao... nameravam sutra da ga pogledam, ali... i ja sam se pitao ima li Whedon skila i stila za ovako nešto...
Doduše, sa komercijalne strane, Marvel nema šta da brine, ovaj film je prošao jako dobro već prvi dan prikazivanja.
Quote from: Meho Krljic on 04-05-2012, 21:02:00
Ooooh, sad si me izduvao...
Ma hajde, glavu gore, to ne može biti tačno!
Ili može...?
Au, bas visoka ocena za Avengers: http://www.imdb.com/title/tt0848228/ (http://www.imdb.com/title/tt0848228/)
Quote from: Meho Krljic on 04-05-2012, 21:02:00
Ooooh, sad si me izduvao... nameravam sutra da ga pogledam, ali... i ja sam se pitao ima li Whedon skila i stila za ovako nešto...
Doduše, sa komercijalne strane, Marvel nema šta da brine, ovaj film je prošao jako dobro već prvi dan prikazivanja.
Ovo će nezasluženo da razvali, ali filmovi po Marvelu su toliko uznapredovali u odnosu na ovo da deluje baš žalosno!
Remembering the Beastie Boys' Adam Yauch, an Icon of Remix Culture
By Peter Rubin
In losing Adam Yauch — the musician and lyricist known to most as MCA — music has lost an icon, yes. But beyond that, for those who love what's become known as "remix culture," a musical movement is now minus one of its founding fathers.
Yauch, who rose to fame in the 1980s with fellow Beastie Boys Adam Horovitz (Adrock) and Michael Diamond (Mike D), was just one of three — and all contributed equally to the group's style. But they were also like Voltron, strongest when they were together and cooking up magic (see: "B-Boy Bouillabaisse"). As a trio, they were a force that taught a generation of musicians that they — as Wired's cover put it in 2004 — had to fight for their right to copy.
Yauch died Friday after a prolonged bout with cancer. His passing comes at a time when the Beastie Boys, a group whose music on classic albums like Paul's Boutique and Ill Communication would come to define the art of sample-based music, had just received one of its highest honors. The group's massive influence on music was recognized just last month when the Beasties became the third rap group in history to be inducted into the Rock & Roll Hall of Fame (the ceremony will air Saturday on HBO).
Yauch was too ill to attend the Hall of Fame ceremony, but expressed his thanks in a letter he sent with Horovitz and Diamond. Yauch joked about getting the accolade a couple years ago when the topic of the Beasties' eligibility for the Hall was brought up.
"Let's just say, can you get a placard?" Yauch told Wired and a few other journalists when asked if he'd be honored to be inducted in 2007. "I would be honored to receive a placard."
For fans of hip-hop and remix culture, however, Yauch is deserving of much more than a placard or even of a place in a hallowed Cleveland hall. His work as both a studio master and video director (he created the videos for the Beasties' "So What'cha Want" and "Intergalactic" under the alias of Nathanial Hörnblowér) made him a renaissance man for the remix age.
"No one really knows what I'm talkin' about/Yeah, that's right, my name's Yauch." That line appears on the Beastie Boys' second album, 1989′s Paul's Boutique, but by then MCA had already cemented his role in the trio. He might have been less than a year older than Mike D, but he was somehow the mature one, the guy who held it all together. Part of that was his voice: a hoarse bark tuned well below the wriggling puppies of Mike D and Adrock's nasal yelps.
More than that, though, or his graying hair, it was his attitude: Even on the group's hyper-frattish debut Licensed to Ill, he was the amused uncle, the hung-over camp counselor who shrugged, threw on some sunglasses and waded into the fray. Hip-hop had always been a collection of archetypes — lover men, braggarts, tough guys — and Mike D and Adrock took all those images and turned them on their head.
MCA, though? MCA was just there to slow the entropy without ruining the fun.
Adam Yauch (left) with fellow Beasties Michael Diamond (Mike D, center) and Adam Horovitz (Adrock) in 2004.
Photo: Anthony Mandler/Wired
Specifically, he was the thoughtful one when it came to the Beasties' ethos on sampling, telling Wired in 2004 how the group approached sampling and how he felt about other artists borrowing from Beastie Boys' cuts.
"It's totally context. And it depends on how much of our song they're using and how much of a part it plays in their song," he said. "We might take a tiny little insignificant sound from a record and then slow it way down and put it deep in the mix with, like, 30 other sounds on top of it. It's not even a recognizable sample at that point. Which is a lot different than taking a huge, obvious piece from some hit song that everyone knows and saying whatever you want to on top of that loop."
In the early days, he seemed like he was just happy to be part of the madness, but a sea change happened somewhere in the middle of 1992′s Check Your Head. Yauch was anchoring the group as always — this time as the bassist on the many live-instrument tracks — but even rapping on "So What'cha Want," he sounded like he had a learned a secret: "But little do ya know about something that I talk about/I'm tired of drivin', it's due time that I walk about."
By the time the album ended, on the existential meditation "Namaste" (and think about that title choice in 1992, years before sun salutations had pervaded mainstream culture), it was pretty clear that someone in the Beasties was on some other shit. Gone were the spraying Budweiser tallboys and dusted provocations that had pervaded their first two albums, and taking their place was a more reasoned approach. It was almost, we thought listening to it at the time, grown-up.
And it was. It really was. While they thankfully never became The Beastie Men — their sense of fun remained ever intact, doing live shows dressed as pharmacists or astronauts — they did continue to grow. Yauch's nascent interest in Buddhism became a full-fledged spiritual journey, and his vocal advocacy for Tibetan rights predated your favorite rapper's favorite cause by many years. He became a surprisingly talented video and documentary director. And along the way, the Beasties became éminences grises not just of hip-hop, but of music itself, from Licensed to Ill to the remix-ready 2007 joint The Mix-Up to last year's Hot Sauce Committee Part Two. The kids who had beer-bonged their way into rap when it was at its most insular had become men with families, but they still managed to put their mic where their mouth was and rock a crowd.
It's too early to tell what Horovitz and Diamond will do following Yauch's passing, but what is clear is that a truly brilliant — and distinctly gravelly — voice in music has been lost.
Wired culture reporter Angela Watercutter contributed to this story.
"The Incredibles" and "Mission Impossible: Ghost Protocol" director Brad Bird may have found his next directorial effort - "1952" at Disney Pictures says Deadline.
Former "Lost" producer and "Prometheus" scribe Damon Lindelof co-wrote the script with Jeff Jensen and while plot details are under wraps, the project aims to be a "tent pole with multi-platform aspirations".
Disney hopes it'll be Bird's next project but admittedly it's still a while off as shooting would not get underway until next year and Lindelof will produce. Bird meanwhile is developing his own projects including the similarly titled but quite different "1906".
Peter Berg's 2004 Texas football film "Friday Night Lights" scored good notices upon its release, but it has been the five season-long TV series incarnation that has really scored both critical acclaim and cult following.
Since it wrapped last year, fans have been keen to see the small screen version's cast get their time on the big screen, especially Kyle Chandler and Connie Britton's husband-and-wife characters. Those involved seem to all be keen to do it, but little progress seems to have been made.
Now, out doing "Battleship" promotion, Peter Berg did an interview for Details Magazine (via Zap2It) during which Britton stopped by and they both talked about a FNL movie.
Britton says she'd just come from a meeting at the office of the show's former executive producer Jason Katims, and "we were talking about something else and I said, 'Forget about all that. Is this movie going to happen?' I was sitting on his couch, and he's like, 'Look behind you.' And I look behind me and it's a wall with a big, huge corkboard on it with all these 3x5 cards. That's what these writers do, they do the whole story on 3x5 cards. He's like, 'That's the movie.'"
Britton added "I was so excited. Then [Katims was], like, 'Don't look at it! I don't want you to see it until it's a script.' I'm like, 'I'd better have a good part in it!'". Berg added Kyle Chandler has agreed to do the film.
It's been suggested that the central story is reportedly based on the scandal in which Texas Tech coach Mike Leach was fired for reportedly making a concussed player wait in an equipment closet. Ultimately it was revealed that Leach had simply asked the player, the entitled son of Patriots running back Craig James, to stay out of the sun.
Quote from: crippled_avenger on 05-05-2012, 04:39:25
"The Incredibles" and "Mission Impossible: Ghost Protocol" director Brad Bird may have found his next directorial effort - "1952" at Disney Pictures says Deadline.
Former "Lost" producer and "Prometheus" scribe Damon Lindelof co-wrote the script with Jeff Jensen and while plot details are under wraps, the project aims to be a "tent pole with multi-platform aspirations".
Disney hopes it'll be Bird's next project but admittedly it's still a while off as shooting would not get underway until next year and Lindelof will produce. Bird meanwhile is developing his own projects including the similarly titled but quite different "1906".
Oh, Lindelof i Bird. Miruj srce moje!!!!!!!!!
Aussie filmmaker Justin Kurzel ("The Snowtown Murders") is set to direct an adaptation of John le Carre's novel "Our Kind of Traitor" for The Ink Factory and Potboiler Productions says Variety.
Hossein Amini ("Drive," "Snow White and the Huntsman") penned the script which follows a young couple who are persuaded into helping a charismatic Russian criminal to defect. The story takes place across London, Paris, Moscow and Tangiers.
Stephen Cornwell, Simon Cornwell, Rhodri Thomas, Gail Egan and Andrea Calderwood will produce. Shooting aims to kick off this Fall.
kripe,
gde može da se pogleda lice revolucije?
Pogledao sam Kicošev film LICE REVOLUCIJE i moram reći da je naš politički film dobio vrlo talentovanog reprezenta koji se na mnogim poljima nastavlja na Želimira Žilnika, od činjenice da je po struci pravnik preko spoja igranih i dokumentarnih delova i odabira teme. Kicoš je savremen u svom pristupu i izuzetno ubedljiv u svojoj integraciji igranih i dokumentarnih materijala. Vrlo je koncentrisan i ne dopušta da stvari skliznu u pravcu vica, uspevajući da kroz ceo film i svu tu mešavinu igranog i dokumentarnog održi istu vrlo ozbiljnu i tešku emociju koja ne dopušta humoru ili ironiji da prodru. Ako se izuzmu suvišni delovi vezani za atentat na Đinđića i napad na učesnike gej parade što nema dovoljno veze sa temom Branka Ilića, odnosno, ako ima veze ona nije dovoljno objašnjena, LICE REVOLUCIJE je konzistentan rad koji nesumnjivo unapređuje Žilnikove postulate za novo doba i što je još važnije, vraća Žilnikove postulate iz domena video rada u domen filma. Kicoš je definitivno snimio film, i na taj način automatski zauzeo važno mesto na našoj sceni.
lilit, bio je sinoć na Beldocsu ali mislim da će uskoro verovatno krenuti negde, tipa u Domu omladine i sl. Raspitaću se pa ti javljam...
Jonah Hill is in negotiations to join Leonardo DiCaprio in Martin Scorsese's adaptation of the Jordan Belfort memoir "The Wolf of Wall Street" says The Hollywood Reporter.
DiCaprio plays a Long Island penny stock broker who served 20 months in prison for participating in a massive 1990's securities fraud that involved widespread corruption on Wall Street and in the corporate banking world.
Hill would play his best friend and business partner Danny Porush, a furniture salesman who joined his meteoric rise and colossal fall. DiCaprio, Scorsese, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Koskoff and Alexandra Milchan are producing.
xremyb
lilit, 8 maj u 18.00h Dom Omladine
Adam Yauch, 1964-2012 Rapper Conquered Music World in '80s With Beastie Boys (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgraphics8.nytimes.com%2Fimages%2F2012%2F05%2F05%2Farts%2FYAUCH1-obit%2FYAUCH1-obit-articleLarge.jpg&hash=c6e29f2cfbb08efa5c7fa05c4bcf3383562eeb2a) Chris Farina/Getty Images The Beastie Boys performing in 2004: Michael Diamond, left, Adam Yauch and Adam Horovitz.
By JON PARELES (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/p/jon_pareles/index.html?inline=nyt-per) Published: May 4, 2012
- Facebook
- Twitter
- Google+
- Email
- Share
- Print (http://www.nytimes.com/2012/05/05/arts/music/adam-yauch-a-founder-of-the-beastie-boys-dies-at-47.html?_r=2&ref=todayspaper&pagewanted=print)
- Single Page (http://www.nytimes.com/2012/05/05/arts/music/adam-yauch-a-founder-of-the-beastie-boys-dies-at-47.html?_r=2&ref=todayspaper&pagewanted=all)
- Reprints
Adam Yauch, a rapper and founder of the pioneering and multimillion-selling hip-hop group the Beastie Boys (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/organizations/b/beastie_boys/index.html?inline=nyt-org), died on Friday in Manhattan. He was 47.
- Post a Comment (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2012/05/04/adam-yauch-of-the-beastie-boys-dies/#postComment) | Read (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2012/05/04/adam-yauch-of-the-beastie-boys-dies/#commentsContainer)
Related
- ArtsBeat: Yauch, Beastie Boys Rapper Known as 'MCA,' Dies (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2012/05/04/adam-yauch-of-the-beastie-boys-dies/?ref=music) (May 4, 2012)
- ArtsBeat: An Indie Impresario, Who Made His Mark Fast and Memorably (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/2012/05/04/an-indie-impresario-who-made-his-mark-fast-and-memorably/?ref=music) (May 4, 2012)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgraphics8.nytimes.com%2Fimages%2Fblogs_v3%2Fartsbeat%2Fartsbeat-promo-190.gif&hash=273c8e6a048a2ad92843af68fb5dc1ce1318f2de) (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/) Breaking news (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/) about the arts, coverage of live events, critical reviews, multimedia and more.
- Go to Arts Beat » (http://artsbeat.blogs.nytimes.com/)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgraphics8.nytimes.com%2Fpackages%2Fimages%2Farts%2Fevents%2Fevents190.png&hash=fe74c4ee5075dba1ec50a7b89e3e3c3056ae37fb) (http://www.nytimes.com/events/index.html) A sortable calendar (http://www.nytimes.com/events/index.html) of noteworthy cultural events in the New York region, selected by Times critics.
- Go to Event Listings » (http://www.nytimes.com/events/index.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgraphics8.nytimes.com%2Fimages%2F2012%2F05%2F05%2Farts%2Fmusic%2FYAUCH%2FYAUCH-articleInline.jpg&hash=2b98e79e673f7a271e7e834b9c8ca2401956d21a) Marko Djurica/Reuters Mr. Yauch in 2007.
His mother, Frances Yauch, confirmed his death. He had been treated for cancer of the salivary gland for the last three years.
With a scratchy voice that grew scratchier through the years, Mr. Yauch rapped as MCA in the Beastie Boys, who were inducted into the Rock and Roll Hall of Fame this year. They offered many listeners in the 1980s their first exposure to hip-hop. They were vanguard white rappers who helped extend the art of sampling and gained the respect of their African-American peers.
While many hip-hop careers are brief, the Beastie Boys appealed not only to the fans they reached in the 1980s but to successive generations, making million-selling albums into the 2000s. They grew up without losing their sense of humor or their ear for a party beat.
Mr. Yauch (pronounced yowk) was a major factor in the Beastie Boys' evolution from their early incarnation, as testosterone-driven pranksters, to their later years as sonic experimenters, as socially conscious rappers — championing the cause of freedom in Tibet — and as keepers of old-school hip-hop memories. The Beastie Boys became an institution — one that could have arisen only amid the artistic, social and accidental connections of New York City.
In the history of hip-hop, the Beastie Boys were both improbable and perhaps inevitable: appreciators, popularizers and extrapolators of a culture they weren't born into.
"The Beasties opened hip-hop music up to the suburbs," said Rick Rubin, who produced the group's 1986 debut album, in a recent interview with The Plain Dealer of Cleveland. "As crazy as they were, they seemed safe to Middle America, in a way black artists hadn't been up to that time."
The rapper Eminem said in a statement, "I think it's obvious to anyone how big of an influence the Beastie Boys were on me and so many others."
The Beastie Boys started their major-label career with two pivotal albums: "Licensed to Ill" (1986), a cornerstone of rap-rock that became the first hip-hop album to top the Billboard chart, and "Paul's Boutique" (1989), a wildly eclectic, sample-based production that became a template for experimental hip-hop.
The Beasties brand expanded well beyond music: with their own magazine and record label, Grand Royal; with the social activism of Mr. Yauch's Milarepa Foundation, which produced an international series of Tibetan Freedom Concerts; and with work in film, as Mr. Yauch (calling himself Nathanial Hörnblowér) directed Beastie Boys videos and went on to start Oscilloscope Laboratories (http://www.nytimes.com/2008/09/09/movies/09yauc.html?pagewanted=all), an independent film production and distribution company.
The Beastie Boys' appeal endured. Into the 2000s they could headline large events like the Coachella Valley Music and Arts Festival (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/subjects/c/coachella_valley_music_and_arts_festival/index.html?inline=nyt-classifier). Each of their albums up to "To the Five Boroughs" in 2004 has sold at least a million copies, and many of them have sold in the multimillions, in the United States alone.
"I burn the competition like a flame thrower/My rhymes they age like wine as I get older," Mr. Yauch rapped on the Beastie Boys' 2011 album, "Hot Sauce Committee Part Two."
When they started rapping in 1983, the Beastie Boys — Mr. Yauch, Adam Horovitz (Ad-Rock) and Mike Diamond (Mike D) — were greeted by some hip-hop purists as a novelty act. They were Jewish bohemians, not ghetto survivors; they were jokers, not battlers. Yet the Beastie Boys recorded for a label that was a bastion of New York hip-hop, Def Jam, and they toured alongside Run-D.M.C. and LL Cool J.
They went on to garner admiration and influence with productions that kept coming up with surprises — including, eventually, the rappers' playing instruments again — and with rhymes that would mingle humor, boasting and an increasing idealism. Even when the Beastie Boys were treated as a joke, it was a joke they would be in on for decades to come.
Adam Nathaniel Yauch was born on Aug. 5, 1964, in Brooklyn. Playing bass, he and Mr. Diamond started the Beastie Boys in 1981 as a hard-core punk band. The group's original drummer, Kate Schellenbach, has said, "Whereas other bands, just as awful as the Beastie Boys, would actually believe they were good, for Mike and Adam the whole point was to be terrible and admit it."
That group broke up after releasing an eight-song, seven-inch EP, "Polly Wog Stew." The Beastie Boys reappeared in 1983 with Mr. Horovitz on guitar, and made "Cooky Puss, (http://www.youtube.com/watch?v=0DOMxm0o12c#)" a 12-inch single of prank phone call recordings over a rock guitar riff and hip-hop scratching. The group had been listening to New York hip-hop since the late 1970s.
Mr. Yauch once said that the Beasties had started rapping as a joke, but found that audiences liked it better than their punk-rock. Mr. Rubin, then a student at New York University, joined the group as a disc jockey. He also brought them to the attention of Russell Simmons, the manager of Run-D.M.C. and other leading hip-hop acts of the era. He added the Beasties to his roster. (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fgraphics8.nytimes.com%2Fimages%2F2012%2F05%2F05%2Farts%2FYAUCH2-obit%2FYAUCH2-obit-articleInline.jpg&hash=476240502ff27c3d96fee0da8de365b09aa5776c)
When Mr. Rubin and Mr. Simmons started Def Jam, the Beastie Boys were one of the label's first signings: catalog number DJ 002, in 1984, was the Beastie Boys' single "Rock Hard." The Beastie Boys toured with Madonna in 1985, to the confusion of pop audiences.
But with the 1986 release of "Licensed To Ill," hip-hop pushed its way onto rock radio. The songs blasted rock guitar riffs from bands like AC/DC and Led Zeppelin behind the Beastie Boys' cartoon-voiced rhymes about girls, drunken escapades, vandalism and guns. "(You Gotta) Fight for Your Right (To Party!) (https://www.youtube.com/watch?v=eBShN8qT4lk)" became a Top 10 single, and "Licensed to Ill" went on to sell more than nine million copies in the United States. The group toured with a stage set including caged go-go dancers and a 20-foot hydraulic penis.
The Beasties parted ways with Mr. Rubin and Def Jam amid a lawsuit over royalties. On "Paul's Boutique," their first album for Capitol, they worked with the Dust Brothers production team. The results were innovative, densely packed tracks that quick-cut amid rock, funk, jazz and more; meanwhile, the rappers shared the lyrics so thoroughly that all three might rap a word or two in a single line. The album went on to sell two million copies, and musicians inside and outside hip-hop have praised it as a landmark.
In 1992, the Beastie Boys expanded their ambitions as tastemakers by starting a label, Grand Royal, in association with Capitol. The label released music by, among others, At the Drive-In, Sean Lennon, Atari Teenage Riot and Jimmy Eat World. They also started Grand Royal magazine, which delved into fashion and movies as well as music. But those efforts lost money, and shut down in 2001.
With their album "Check Your Head" in 1992, the Beastie Boys began featuring their own instruments. They would go on to make an instrumental album, "The Mix-Up," in 2007, which won a Grammy Award (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/subjects/g/grammy_awards/index.html?inline=nyt-classifier).
While the Beastie Boys' music continued to offer a crunching, squealing good time during the 1990s, the rhymes it carried grew more mature. Vandalism was replaced by constructive thoughts, and offhand sexism was replaced by explicit respect for women. After travels in Tibet and Nepal, Mr. Yauch became a practicing Tibetan Buddhist. On the Beastie Boys' 1994 album, "Ill Communication," he rapped "Bodhisattva Vow," a version of a pledge taken by devout Buddhists, over a hip-hop drumbeat mixed with the deep chanting of Buddhist monks. The Beasties also brought Buddhist monks to perform ceremonies at the 1994 Lollapalooza (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/subjects/l/lollapalooza_music_festival/index.html?inline=nyt-classifier) Festival.
In 1994 Mr. Yauch started the nonprofit Milarepa Fund, which presented the Tibetan Freedom Concert series to raise awareness of Chinese control of Tibet. The first one, in 1996, drew more than 100,000 people to Golden Gate Park in San Francisco; concerts followed in New York, Washington, Tokyo, Sydney, Amsterdam, Taipei and elsewhere. After Sept. 11, 2001, Milarepa organized New Yorkers Against Violence, offering relief efforts for victims of violence.
In 1998 he married Dechen Wangdu, who survives him along with their daughter, Tenzin Losel; and his parents, Frances and Noel Yauch.
Yet onstage and on albums, the Beastie Boys never grew overly serious. Mr. Yauch directed Beastie Boys videos, including "So Whatcha Want," "Intergalactic," "Body Movin' " and "Ch-Check It Out," with a deft touch for slapstick and retro references. He also directed a 2006 documentary made from footage shot by Beasties fans, and a 2008 basketball documentary, "Gunnin' for That No. 1 Spot."
Mr. Yauch moved into film distribution and production with Oscilloscope Laboratories, operating it like an independent record label where everything was done in-house. Oscilloscope's first releases, small indie films and documentaries, were modest in critical reception and box office, but the company quickly scaled up.
In 2009 Oscilloscope drew recognition for Oren Moverman's military drama "The Messenger," including Oscar nominations for best original screenplay and best supporting actor (Woody Harrelson). Another Oscar nomination, for the documentary "Exit Through the Gift Shop," followed.
Oscilloscope has continued to release films that often do not shy away from difficult topics, like a Columbine-style killing in "We Need to Talk About Kevin" and the documentary "If a Tree Falls: A Story of the Earth Liberation Front." It also kept a hand in music with documentaries like "Shut Up and Play the Hits," about the band LCD Soundsystem. In his brief film career, Mr. Yauch had the respect of many veteran industry players, earning a reputation for nurturing films and filmmakers that others wouldn't touch.
After his cancer diagnosis in 2009, Mr. Yauch went under extensive treatment. But he was eventually able to participate in the recording of "Hot Sauce Committee Part Two," which is full of songs celebrating the sound and bygone figures of the 1980s New York City — uptown and downtown — that had nurtured the Beastie Boys.
Pogledao sam BLACK POND Toma Kingsleya i Will Sharpea, intrigantan ritanski art house film koji nažalost ne funkcioniše kao celina uprkos sporadično kvalitetnim dramskim rešenjima i uglavnom izvanrednom rediteljskom rukopisu kad je reč o vizuelnosti. Plašim se da su Kingsley i Sharpe previše pod uticajem američkog nezavisnog filma i BLACK POND vrca od neke američke ekscentričnosti kakvom se bavio u svoje vreme David O. Russell, recimo.
Otud BLACK POND ostavlja utisak u odnovi negledljivog filma koji je izvanredno vešto i prilično maštovito realizovan. Ove reditelje svakako treba zapamtiti i nadati se da će sledeći put naći neki solidniji materijal.
* * / * * * *
Ово си, верујем, већ видео кад се појавило пре неки дан на нету. Кул је, па ћу стрпати овде. Општина Мансуд, Пјонгјанг.
Април 2011:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffarm3.staticflickr.com%2F2093%2F5699268264_cb85632e76_b.jpg&hash=e867d8cd4c161ebc1268b9adf2d614c56831a3af)
Април 2012:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffarm8.staticflickr.com%2F7242%2F7135712305_66858b6930_b.jpg&hash=d943eaedef7e2f52348c599f626fce46c9e8f916)
Нек сад прича ко шта хоће, али код нас реконструкција јебених улица и трамвајских шина траје годину дана. Пожешка, нпр.
Ovo deluje prilično sumnjivo da je niklo za godinu dana. Ne razumem se baš u građevinarstvo, ali mi ne deluje izvodljivo...
Plus što deluje šopovano.
Mada i onaj hotel je delovao tako na nekim slikama, pa je ril dil.
naravno da je moguće.
pazi šta su napravili za 15 dana. kina je čudo.
http://www.geekosystem.com/building-time-lapse/ (http://www.geekosystem.com/building-time-lapse/)
Пошто већ извесно време пратим Рјугјонг, гледао сам како расту ове зграде у Мансуду. Штос је што је већина фотки настала из оног хотела на ади, заборавих сад како се зове, а Рјугјонг је одмах ту лево. Често би се при фоткању атрактивнијег Рјугјонга, нарочито пошто су током прошле године градили атријум и завршили спољне радове, виделе и ове зграде. Има доста тога на форуму Skyscraper City.
Рецимо, овде се види да су зграде при крају, почетком ове године:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.washingtonpost.com%2Frf%2Fimage_606w%2F2010-2019%2FWashingtonPost%2F2012%2F04%2F03%2FForeign%2FImages%2Fk4034.jpg&hash=8d872710a769e621dbc1afc66282b18e371f8bb8)
Нема зезања. Зар Служба толико да закаже, стари кадре? :wink:
Pogledao sam GOON Michael Dowsea, hokejašku komediju sa Seann William Scottom koju su napisali komičar Jay Baruchel i ko-scenarista SUPERBADa Evan Goldberg. Ovaj indie film koproduciran sa kanadskim kućama je naišao na velike simpatije ove godine ali nažalost ne može se reći da je išta više do simpatičan. Seann William Scott igra izbacivača koji se ispostavlja kao talentovan goon u hokejaškom timu, igrač čiji je posao da radi prljave poslove, fizički se obračunava, vrši destrukciju igre i potura leđa za talentovanije igrače.
Sin lekara od kojih se očekivalo mnogo, posle otpadničkog života izbacivača, nalazi smisao u hokeju, upoznaje ženu svog života, načetu na neki drugi način, i film ne odlazi mnogo dalje od te osnovne postavke niti je dramski razvija.
Otud je GOON krajnje ravan film, oslonjen isključivo na šarm Seann William Scotta koji u principu može da iznese film ali ne i da ga isplasira do nekih visina. GOON i dobacuje do same margine nečega što bi se moglo smatrati bioskopskim nivoom. Uprkos svojim indie korenima, ipak je reč o filmu koji ne odstupa od forme klasične mejnstrim sportske komedije i čini se da su autori ipak želeli da snime film izvan sistema a onda da se ipak dokopaju bioskopa. Uprkos simpatijama sa kojima je film dočekan, GOON nije ta vrsta senzacije.
* * / * * * *
Sa određenim zakašnjenjem sam pogledao THE EAGLE Kevina Macdonalda, ekranizaciju omladinskog romana EAGLE OF THE NINTH Rosemary Sutcliff koju je adaptirao Macdonaldov redovni saradnik Jeremy Brock. THE EAGLE je čudan film pošto je s jedne strane vrlo simpatičan i u sebi nosi jednostavnost B-filma, dok s druge u njemu provejava utisak kao da je Macdonald reditelj koji je sklon da stvari šire sagledava. Međutim, kada se sve uzme u obzir, THE EAGLE po mom dubokom uverenju u sebi pre svega nosi ambicije B-filma smeštenog u epohu koja je doduše skoro imala i vrlo skupe reprezente. Ipak, pojednostavljeni odnosi, vrlo direktna priča o prijateljstvu & junaštvu, to sve sugeriše B-pristup.
Otud Macdonaldov dosta uopšten rediteljski postupak ne odgovara ovakvom materijalu koji bi morao da ima više intenziteta i fokusa, naročito jer ima tačan fokus na određeni segment sveta kojim se bavi. Tim pre me je iznenadilo koliko je THE EAGLE zapravo vrlo dinamičan film što se od ovakvog postupka ne bi očekivalo. Posle KING OF SCOTLAND sa kojim je pokazao potencijal, Macdonald je jako podbacio sa STATE OF PLAY i THE EAGLE još uvek nije film u kome se potvrdio ali u njemu se svakako bolje snašao. Reklo bi se da Macdonaldu više odgovaraju priče sa manje dešavanja i da su mu one, paradoksalno, dinamičnije od onih sa više.
U odnosu na CENTURION, THE EAGLE je ipak za čitavu klasu iznad. Iako su u suštini oba naslova B-filmovi, i uprkos tome što bi Marshall po definiciji trebalo da se bolje snalazi u takvim okolnostima, Macdonaldov film je znatno snažniji.
THE EAGLE je slikao Antony Dod Mantle, Boyleov DOGME saradnik i film je prilično zgodno slikan. Budžet i koncept filma nisu dozvoljavali previše vizuelnog spektakla, ali Dod Mantle izvlači dosta iz šuma i gora po kojima su snimali.
U svakom slučaju, THE EAGLE je film sa problemima ali i sa prilično zdravim osnovama.
* * * / * * * *
A sequel to 2010's "Kick Ass" comic adaptation is moving forward soon, but not in the way that's expected. "Cry Wolf" and "Never Back Down" director Jeff Wadlow has penned a script and will direct the project which aims to begin filming in August says Deadline.
Discussions are just getting underway with original cast members Aaron Johnson, Chloe Moretz and Christopher Mintz-Plasse to reprise their roles. As they weren't signed for sequels, new deals have to be worked out.
The first film was set up at Lionsgate but the rights reverted back to the first film's director Matthew Vaughn who will produce this outing (his "X-Men: First Class" sequel commitments are preventing him from directing). Talks are already underway with Universal Pictures to distribute.
Rebecca Hall is in talks to join the cast of Shane Black's "Iron Man 3" at Marvel Studios and Disney Pictures says Variety.
Hall would play a scientist who plays a pivotal role in the creation of a nanotechnology, known as Extremis, that winds up being sold to terrorists. The story borrows elements from Warren Ellis' six-issue mini-series of the comic which heavily influenced the first film.
Jessica Chastain was previously reported as being attached to the role, but the actress revealed on Monday that scheduling conflicts prevented her from getting onboard. Shooting kicks off this month in North Carolina before moving to China.
Quote from: crippled_avenger on 05-05-2012, 13:01:15
lilit, 8 maj u 18.00h Dom Omladine
najjači utisak mi je branko ilić danas i pre 10 godina. nekako empatišem s njim (majčinski valjda) iako o "planu & programu" otpora ne mislim ništa dobro. gde si krenuo, šta si radio, za šta si se borio, šta su ti ciljevi, etc.
dopao mi se film, s tim što bih, nekako, skratila scene koje prikazuju koliko se BI skrljao. a stavila bih malo veći akcenat i na one koji su se ovajdili od otpora. no, ajde, da ne zakeram. :)
Koliko shvatam, niko ko se okoristio nije hteo da se slika, ali recimo imaš Nikolu Vujovića kad kaže ono da zažmure pa im priča - to su tehjnike kojim je Otporaše podučavao Srđa Popović, tako da mislim da je taj deo ekipe elaboriran u toj sceni.
Ja moram da priznam da mi je film bio dirljiv jer, iako delim tvoju skepsu prema Otporu, podsetio me je na jedno vreme, čisto generacijski, pošto je BI tu negde mojih godina, godinu-dve stariji i bukvalno svaki događaj koga se u filmu dotiču, vrlo živopisno pamtim.
Meni je ona priča sa Đinđićem i gej paradom potpuni autogol, to mi je suvišno i naivno...
Na premijeri u SC, Branko Ilić je dobio standing ovation, bilo je dirljivo.
Naročito kada imamo u vidu da je on zapravo bio žrtva jednog oportunog koncepta koji mu je prvo stvorio iluzije o samome sebi a onda mu onemogućio čak i da ih elementarno kapitalizuje.
Quote from: crippled_avenger on 09-05-2012, 16:05:54
Naročito kada imamo u vidu da je on zapravo bio žrtva jednog oportunog koncepta koji mu je prvo stvorio iluzije o samome sebi a onda mu onemogućio čak i da ih elementarno kapitalizuje.
Da, to je baš potresno i vrlo lepo pokazano u filmu, ta njegova transformacija iz srećnog naivnog deteta punog ideala u čoveka s velikim problemom.
Btw, jedva čekam recenziju druga Žike, nadam se da će mu empatija proraditi iako ne bih stavila ruku u vatru. :lol:
A Srđu Popovića bih tukla po golom dupetu...ne samo zbog BI. :evil:
Pogledao sam KDO CHCE ZABIT JESSII? Vaclava Vorličeka, čehoslovačkog reditelja, film u kome se zaista vidi jedan snažan reprezent istočnoevropske fantastike. Ovaj film iz 1966. suprotno očekivanjima od istočnoevropskog SFa nije tvrd SF sa političkim tonovima, sa akcentom na nauku i ideologizovanu metafiziku već vrhunski eskapistički film koji ni po čemu ne zaostaje za američkim filmovima svog vremena. Čak u pojedinim aspektima anticipira neke kasnije filmove.
KDO CHCE ZABIT JESSII? je priča o naučnici koja pronalazi serum sa kojim može da menja snove i ljude učini "ispravnijim" i "produktivnijim" u snu. Međutim, snovi koje eleiminiše počinju da se materijalizuju u stvarnosti. San koji se javlja u stvarnosti i pretvara u glavni košmar jesu junaci iz stripa koji čita njen suprug, inače takođe naučnik u želji da u stvarnosti napravi pulp pronalazak iz stripa.
KDO CHCE ZABIT JESSII? u sebi ima elemente screwball komedije, ali i farse i slapsticka. Zanimljivo je Vorliček sa scenaristom svojih ključnih filmova Milošem Macourekom unosi dosta već definisanog odnosa prema fantastici kao ready madeu, kao temi koja ne samo da zaslužuje pažnju, ne samo da inspiriše priču već se i komentariše.
Zanimljivo je da se iz popularne kulture po Macoureku i Vorličeku može uzeti dosta inspiracije za nauku, pa čak i iz par exellence kapitalističkih formi eskapizma koje se ovde parodiraju u liku "dame u nevolji", superheroja i kauoja koji prelaze iz snova inspirisanih stripom u stvarnost.
Ovaj crno-beli film je izuzetno stilski artikulisan, a Vorličekova upotreba oblačića kroz koje junaci iz stripa iznose svoje djaloge je izvanredan. Isto tako specijalni efekti su vrlo maštoviti i sporadično vrlo lucidno izvedeni, naročito ako imamo u vidu kada je film snimljen.
Veliki deo fantastike snimljene iza Gvozdene zavese može da se gleda samo kao kuriozitet. JESSII je istinski zabavan film i iskeno ga preporučujem. Vorliček je kasnije igradio opus kao reditelj dečjih filmova, fantastike, komedija i ekranizacija bajki. Pokušaću da istražim ima li još neke radove vredne pažnje i da li su dostupni...
* * * / * * * *
jeste, dobra je DŽESI, a najveći domet tima vorliček i macurek jeste legendarna genijalna serija ARABELA, o kojoj sam davno već piso:
http://ljudska_splacina.com/2009/05/arabela-1979.html (http://ljudska_splacina.com/2009/05/arabela-1979.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F_8lK2el5pnbU%2FSh6Q_yWOuxI%2FAAAAAAAABRw%2FnjK6fdRBPSA%2Fs320%2Farabela4.jpg&hash=a0d850175013ee5905e383777a2383bd22ed09ad)
Novi trejleri -
ARGO
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/pojavio-se-prvi-trejler-za-argo-novi.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/pojavio-se-prvi-trejler-za-argo-novi.html) (ko ne zna slučaj ima ga ovde - http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nepodnosljiva-lakoca-zavere.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Nepodnosljiva-lakoca-zavere.sr.html) )
GANGSTER SQUAD
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/gangster-squad-prvi-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/gangster-squad-prvi-trejler.html)
Warner spremio zanimljivu jesen...
За Неверне Томе:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg4.imageshack.us%2Fimg4%2F6431%2F60553408.jpg&hash=2645952b0ed4f5908087be65387c56b4d71d0919)
Svaka čast!
the avengers je ekstra! :lol:
lilit, nemoj me sada uznemiravati takvim provokacijama. :) Upravo sam se vratio iz bioskopa i pogledao novi Melov film u kome je otišao u Meksiko i pronašao ostatak Alfreda Garcie.
Posle velikog očekivanja, pogledao sam HOW I SPENT MY SUMMER VACATION jedan od povratničkih filmova Mela Gibsona, koji je uz EDGE OF DARKNESS i THE BEAVER trebalo da ga ponovo ustoliči na mesto holivudske zvezde. Bez ikakve sumnje iako su sva tri naslova imala nešto zanimljivo u sebi, HOW I SPENT MY SUMMER VACATION je daleko najintrigantniji kako u svom postupku, tako i po odnosu prema temi i samom Gibsonu.
HOW I SPENT MY SUMMER VACATION se nadovezuje na PAYBACK, to je jedna vrlo bliska koncepcija, međutim, po mnogo čemu je reč o unikatnom radu koji u sebi sadrži ponešto od APOCALYPTOa na nivou postupka. Naime, ovo je prvi Melov glumački film koji nije režiran kao star vehicle. Gibson je u svojoj karijeri imao niz saradnji sa različitim rediteljima, ali je na nivou rediteljskog odnosa prema Gibsonu kao zvezdi i adutu filma uvek bilo jasno kako se Gibson slika, koju poziciju ima u sceni, kada ide njegov psihotični pogled, a kada osmeh. I PAYBACK je jedan od takvih filmova. HOW I SPENT MY SUMMER VACATION je u tom smislu bliži APOCALYPTOu - pored Gibsona koji je prisutan u skoro svim scenama, ravnopravni likovi su sam ambijent zatvora El Pueblito i živopisna galerija kako likova tako i statista koji čine ovaj ambijent jedinstvenim i uzbudljivim. Potrvda Gibsonove harizme je da se i unutar ovakvog koncepta u kome nema direktnog akcenta na njega, bez ikakve sumnje probija kao harizmatična pojava, i ponaša se kao talentovani domaćin koji nas je pozvao na svoju zabavu.
HOW I SPENT MY SUMMER VACATION dakle u sebi ima nešto što liči na konvencionalnog Gibsona ali i nešto što nas podseća na Gibsonove avangardne manevre. Kad je reč o odnosu prema priči, HOW I SPENT MY SUMMER VACATION nikada nije mogao biti studio film. Čudio sam se kada je, pre velikog skandala sa Oksanom, Mel uzeo da radi self-financed film iako je u to vreme imao major naslov u bioskopima i ponude za major filmove, ali zbilja ovo nije film koji bi dobio zeleno svetlo nekog studija - mada sasvim sigurno bi dobio distribuciju da nije bilo skandala. Međutim, isto tako, ovakvih filmova odavno nije bilo u bioskopima.
HOW I SPENT MY SUMMER VACATION ne samo da je hard-R već ima odnos prema ženama i deci koji je u major filmovima potpuno nezamisliv. Štaviše, interesantno je da u PAYBACKu Mel ima mračniji pogled na svet ali događaji nisu ni upola toliko teški kao u HOW I SPENT.
Grunbergov rediteljski koncept (premda ja ne bih odbacio ni to da se Gibson jako mešao u režiju pošto u mnogim intervjuima učesnici u ovoj produkciji govore o snimanju kao da je Gibson o svemu odlučivao i ne pominju Grunberga) ispratio je direktor fotografije Gaspara Noea Benoit Debie i pružio je vrlo atmosferičnu fotku, na tragu Peckinpaha, samo sa dodatnom dimenzijom realizma.
Čini mi se da reference na Tarantina nisu najtačnije, ovaj film je potpuno drugačiji po pristupu a ironija prema žanru proističe više iz samih situacija nego iz odnosa likova i reditelja prema materijalu. Ipak, oseća se nesumnjiv pulp šmek pisaca poput Westlakea kad se potpisuje kao Stark, Elmore Leonarda i Charlesa Willeforda. Isto tako, HOW I SPENT MY SUMMER VACATION ne može da se poredi ni sa Rodriguezom iako se dešava u Meksiku, i ponajviše liči na Peckinpahove filmove i špageti vesterne smeštene tamo.
Šteta je što 20. oktobar više ne radi pošto bi ga trebalo ponovo otvoriti baš zbog ovog filma.
* * * 1/2 / * * * *
Rachel McAdams is in negotiations to star in Richard Curtis' fantastical feel-good rom-com "About Time" says The Hollywood Reporter.
The story follows a man (Domhnall Gleeson) with the ability to travel back in time who eventually meets the girl of his dreams. McAdams takes over a role which previously had Zooey Deschanel attached to star in.
Bill Nighy, Tom Hollander, Margot Robbie, Lydia Wilson and Vanessa Kirby are set to co-star. Curtis ("Love Actually") also penned the script and shooting kicks off in June in London.
Tim Bevan, Eric Fellner, Liza Chasin and Amelia Granger are producing.
Once wrapped, McAdams will shoot Anton Corbijn's new thriller "Most Wanted Man" which begins filming in September.
Catherine Zeta-Jones ("Chicago," "The Mask of Zorro") and Byung-hun Lee ("G.I. Joe: Retaliation," "I Saw the Devil") are joining the cast of Dean Parisot's upcoming action-comedy sequel "Red 2" at Summit-Lionsgate.
Bruce Willis, John Malkovich, Mary-Louise Parker, and Helen Mirren are all confirmed to be returning in the follow-up in which the retired CIA operatives use their old-school style to take on a new set of enemies all across Europe. Erich Hoeber and Jon Hoeber are returning to pen the script.
Lorenzo di Bonaventura and Mark Vahradian will produce and an August 2nd 2013 release has been set.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.enovosti.info%2Fsajt%2Fdoc%2FImage%2Fnovosti_sr%2Fpolitika%2F4981_vest_nacisti3.jpg&hash=5d915c5b26cf13fccfee6d08b8c128a4298ea130)
Stari plakat Preokreta. Posle su odlučili da bude ljubičast...
Заборавио си да окачиш други део, где се објашњава шта би било кад би Србија постала руска губернија совјетска република.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F217.26.67.168%2Fuploads%2F3%2F0%2F3076799%2Fevropska-porodica.jpg&hash=7443fbbb23af929d6fc28babfaee3365a22643bf)
Додуше, тај део је претрпео извесне козметичке измене. Пошто се од грађаноида не очекује детаљније познавање географије, процењено је да би "монголска бујица" збуњивало својом херметичношћу, па је замењено синтагмом "азијатске хорде".
Johne, prosledio sam ti na mejl mali companion piece kad pogledaš novog Mela.
Pogledao sam DARK SHADOWS Tim Burtona. Posle skoro deset godina, Burton je snimio film koji ima smisla. Još od SLEEPY HOLLOW i BIG FISH, on nije snimio film koji sam uspeo da izdržim do kraja, a ako neki i jesam, to je bilo pod prisilom. DARK SHADOWS ga u određenom smislu vraća korenima i idiosinkratičnim likovima za koje poublika nekako može da se veže, a ceo sudar kultura daje ovom filmu suštinski zamajac i uzdiže ga u odnosu na nivo cirkusa na kome Burton operiše u poslednje vreme.
Mislim da je od pojave Christopher Leeja, preko zapleta do same godine u kojoj se film dešava i susreta drevnog vampira sa simbolima kontrakulture osnovna referenca za razumevanje DARK SHADOWSa Alan Gibsonov DRACULA AD 1972. U određenom smislu, rekao bih da je Gibsonov film gotovo pa zvanična referenca, kao uostalom i sama serija iz 1966. koju je Burton rimejkovao.
Glumačka ekipa je izvanredna. Depp je dobio lik koji odgovara njegovoj šmirantskoj seriji. Michelle Pfeiffer je kod Burtona već ostvarila jednu nezaboravnu ulogu i u ovoj nudi nešto novo. Chloe Moretz je takođe sjajna i sada nema nikakve sumnje da će ona u kontinuitetu pružati dobre uloge i verovatno postati zvezda, a Eva Green uspeva da parira Deppu.
Osnovni problem filma ostaje scenario, i to ne na planu onoga što je Seth Grahame-Smith ostvario u scenariju koliko na planu priče koju su koncipirali on i John August. Film ima problem strukture, sama nit priče i pojedini likovi se gube, i gegovi vrlo često uzimaju primat nad narativnom. Otud dobro postavljen sukob nije kapitalizovan u dovoljnoj meri.
Srećom, strukturalni nedostaci ne remete previše ugođaj u filmu jer u njemu ima šta da se vidi - i to ne samo u vezi sa Burtonovim već očekivanim dizajnerskim bravurama već i na nivou karaktera i humora. DARK SHADOWS je zato film u kome je Burton potvrdio svoju klasu i vratio se u formu zbog koje je i postao veliko ime. Videćemo da li će usled nepogode AVENGERSa blagajne nagraditi njegov povratak na pravi put. Nažalost, postoji mogućnost da sticajem okolnosti Burtonov najbolji film u poslednje vreme najslabije prođe.
* * * / * * * *
Pogledao sam TV dramu DARE I WEEP, DARE I MOURN koju je po priči John le Carrea, u adaptaciji iskusnog Stanley Manna, režirao Ted Kotcheff. Ova priča se bavi miljeom koji le Carre izvrsno poznaje - reč je o tenzijama između Zapadnog i Istočnog Berlina. Priča se razvija maltene kao neki šarmantan srednjeevropski film - preplašeni čovek sa Zapada odlazi na Istok da prenese očev leš. Kada dođe tamo, čeka ga iznenađenje- otac nije mrtav već je vitalniji od njega i želi da prebegne...
U jednom trenutku špijunska intriga zauzme malo prostora ali Kotcheff i Mann se drže ljudske drame koju James Mason u glavnoj ulozi izuzetno dobro kanališe. Kotcheff rediteljski uspeva da vrlo doro proda preokret kojim se priča razrešava i na svim nivoima pokazuje da će izrasti u prvoklasnog shootera. DARE I WEEP, DARE I MOURN je izuzetno vešto režiran TV rad i prevazilazi standarde, i to ne samo svog vremena.
Stari Kadar piše o švedskim serijama, ali kao i uvek, to je zapravo samo još jedna priča o godinama raspleta.
http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3621 (http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3621)
Although short in stature, Danny DeVito is brimming with talent – and not just in acting. Reports suggest that DeVito has finished filming for his upcoming apocalyptic thriller.
Although untitled, we do know that the plot focuses on the lives of a nurse and her two patients – a wounded murderer and a police officer. As war wages outside, the three characters make up only a handful of people locked inside a hospital. As the action builds, the trio are split up and have to find each other – and in the process discover the real reason they've been forced together in the first place. William Fichtner (PRISON BREAK, ENTOURAGE), Lance Reddick (LAW & ORDER, THE WIRE) and Constance Zimmer (ENTOURAGE, BOSTON LEGAL) star and DeVito has picked three very talented and experienced actors to work with (and it would be an honour to work with him too!)
DeVito has been quoted commenting on the news, saying is was 'exciting' getting behind the camera and he enjoyed the challenge of working on a new genre.
Having worked in the business for over 40 years, DeVito is more then capable of producing something brilliant, whether he's directing or acting in the project. It's also good to see him stepping away from comedy and testing the waters in something a little darker.
The as-yet-untitled project, directed by Danny DeVito, is currently in post-production.
Pogledao sam TV film PHILBY, BURGESS AND MACLEAN u režiji Gordon Flemynga, po scenariju iskusnog Ian Curteisa. Dosara očekivao od ove Granadine produkcij o slučaju Cambridge Spiesa. Nažalost, ovaj TV film je potpuno neupotrebljiv za sve one koji nisu prilično ozbiljno upućeni u ovaj slučaj. Naročito je zanimljivo to da u ovom filmu niko ne pominje Blunta. Očigledno je Blunt u to vreme bio tabu-tema.
BBC je ovaj slučaj sagledavao iz više uglova, od serije CAMBRIDGE SPIES kao najnovijeg i najpotpunijeg prikaza te afere preko Schlesingerovog diptiha na tu temu, do drame BLUNT sa Ian Richardsonom. U svim ovim ekranizacijama Burgess je dobijao najsrdačniji tretman jer on u osnovi i jeste najtragičnija figura i najteže je poneo odlazak iz Engleske. Između ostalih igrali su ga Derek Jacobi, Anthony Hopkins, Alan Bates i Tom Hollander. Hollander je, rekao bih, najsentimentalnije odigrao Burgessa - tretirajući ga kao veliko dete - a Jacobi kod Flemynga nudi sočnu i vrlo žilavu interpretaciju.
Flemyngova režija je sigurna, sa par vrlo hrabrih rešenja. Ipak, on kao pripovedač ne uspeva da pojasni tekst Ian Curteisa. Otud ovaj TV film treba ostaviti za kraj upoznavanja sa ovim slučajem.
Pogledao sam prošlogodišnju katalonsku SF melodramu EVA Kike Mailloa, u kojoj Daniel Bruehl nastavlja svoju laganu tranziciju iz Nemačke u Španiju. Maillo je snimio visokoestetizovan, vrhunski dizajniran film koji se nadovezuje na Aldissa i Spielbergov AI, smeštajući pronalazak veštačke inteligencije i kiborga koji zamenjuju ljude u savremene okolnosti. Film se vrlo elegantno dotiče tehnologije i Maillo nudi vrlo maštovite i solidno realizovane specijalne efekte, ali u osnovi, EVA je melodrama i "ljudski faktor" ima glavnu reč, čak i onda kada su ljudi zapravo androidi.
Bruehl se pokazao kao odličan leading man, nepretenciozno je uspeo da se pokaže kao ubedljiv razbarušeni naučnik a ostatak glumačke ekipe je izvanredan, naročito devojčica Claudia Vega u glavnoj ulozi.
EVA je pšogodak u pravom španskom stilu. Nema ovde sad materijala za neki veliki film ali Maillo izvlači maksimum iz jedne skoro pa rutinske premise.
* * * / * * * *
Pogledao sam SAFE Boaza Yakina, novi vehicle Jasona Stathama i uprkos tome što nisam previše očekivao, prevashodno zato što Yakina jdino cenim što je drugar Scott Spiegela i izuzev film ROOKIE nije ostavio značajniji utisak na mene, ovaj film je ispao prilično pristojno. Statham ovde igra kombinaciju svojih dosadašnjih likova, pre svih Cheva Cheliosa i Transportera i osnovna originalnost premise je u tome što mora da zaštiti talentovanu kinsku devojčicu koju Trijade koriste kao mašinu za računanje kako ne bi ostavljali digitalne tragove svojih transakcija. Na kraju, devojčicina sposobnost ne zaigra i njena posebnost se negde i zaboravi što je šteta, jer bi dalja razrada jedinog originalnog elementa sigurno učinila stvari dinamičnijim i zanimljivijim.
Na izvesnom nivou, SAFE je imao potencijala da bude ovogodišnji RUNNING SCARED (mislim na rad Wayne Kramera) ali nažalost nije.
Stathamovog junaka i devojčicu jure Trijade, ruska mafija i korumpirana policija i on ima tu sa kim da se bori tako da se film pre svega bazira na čitavim tovarima prilično solidne akcije, koju je Yakin sporadično jako dobro koncipirao. Borbe je u svom vrlo nergičnom stilu koreografisao J.J.Perry a čini mi se da se on i bije sa Stathamom u sceni u metrou, premda nisam siguran.
Statham se jasno profilisao kao akcioni glumac i srećom kod njega nema lutanja,e nam eksperimenata sa komedijama i sličnim izletima. Pitanje je samo da li će mu uspeti sledeći korak koji će pokušati sa filmovima PARKER i HUMMINGBIRD a to je prelazak u višu ligu i saradnju sa ozbiljnijim rediteljima. Naime, koliko god on uspevao da bude konzistentno isplativ, postoji šansa da u jednom trenutku naprosto dosadi holivudskim studijima kao Steven Seagal i Wesley Snipes koji su gurnuti u DTV iako zapravo nisu zaređali nikakve krupne promašaje. U principu, akcioni starovi su kao i reditelji tih filmova potrošna roba i ne moraju da počnu da greše kako bi im prošao rok trajanja i bili lako zamenjeni.
Ne znam tačno šta je Stathamova dobitna kombinacija za opstanak izuzev rada sa "boljim" rediteljima ali zaslužio je da i dalje nastupa u bioskopima.
* * * / * * * *
ajd da stavim ovde posto nemamo poseban topik o licu revolucije:
http://www.popboks.com/tekst.php?ID=8894 (http://www.popboks.com/tekst.php?ID=8894)
Мене је Крип својим детаљнијим приказом на блогу заправо у већој мери одбио од гледања овог филма, али ајде као да испратим шта се пискара о њему по нету, што му дође нешто као сурогат гледања (добро, за многе и боље него само гледање). Кад оно међутим прајслес детаљ...
QuoteKoji splet okolnosti je tebe doveo od pravnika do filmskog autora?
Imao sam sreću u nesreći da sam kao jako mlad radio u struci. Jedno vreme sam radio u advokatskoj kancelarji koja se bavila korporativnim pravom i privatizacijama. To su strašne stvari. Posle sam se neko vreme bavio međunarodnim krivičnim pravom i tzv. tranzicionom pravdom. Ratni zločini, svedočenja žrtava itd. Bio sam u Hagu, pratio neka suđenja. Video sam Miloševića. To je bilo čudno i tužno. Gledati tog čoveka koji ti je obeležio pola života ludilom tako u takvom kontekstu. Iza stakla, u zatvoru, poražen. Preko puta njega sedi Džefri Najs, izuo je cipele i vide mu se crvene čarape. Moj profesor sa fakulteta je radio u pravnom timu Miloševića i pita nas posle: "Hoćete da vas vodim da upoznate Slobu?" Nebojša Bogdanović (Švaba iz filma) i ja smo bili zajedno tu. Pogledali smo se, zanemeli, verovatno se i uplašili te ponude, i rekli da nećemo.
Не знам да ли сам икад игде прочитао сећање на овакав тотални пораз на апсолутно свим нивоима. Не Милошевићевог, да буде јасније заинтересованима из задњих редова партера.
Johne, Kicoš je stari ustaša. Ali ne može se osporiti da je talentovan...
Quote from: Джон Рейнольдс on 15-05-2012, 23:55:29
Мене је Крип својим детаљнијим приказом на блогу заправо у већој мери одбио од гледања овог филма, али ајде као да испратим шта се пискара о њему по нету, што му дође нешто као сурогат гледања (добро, за многе и боље него само гледање). Кад оно међутим прајслес детаљ...
QuoteKoji splet okolnosti je tebe doveo od pravnika do filmskog autora?
Imao sam sreću u nesreći da sam kao jako mlad radio u struci. Jedno vreme sam radio u advokatskoj kancelarji koja se bavila korporativnim pravom i privatizacijama. To su strašne stvari. Posle sam se neko vreme bavio međunarodnim krivičnim pravom i tzv. tranzicionom pravdom. Ratni zločini, svedočenja žrtava itd. Bio sam u Hagu, pratio neka suđenja. Video sam Miloševića. To je bilo čudno i tužno. Gledati tog čoveka koji ti je obeležio pola života ludilom tako u takvom kontekstu. Iza stakla, u zatvoru, poražen. Preko puta njega sedi Džefri Najs, izuo je cipele i vide mu se crvene čarape. Moj profesor sa fakulteta je radio u pravnom timu Miloševića i pita nas posle: "Hoćete da vas vodim da upoznate Slobu?" Nebojša Bogdanović (Švaba iz filma) i ja smo bili zajedno tu. Pogledali smo se, zanemeli, verovatno se i uplašili te ponude, i rekli da nećemo.
Не знам да ли сам икад игде прочитао сећање на овакав тотални пораз на апсолутно свим нивоима. Не Милошевићевог, да буде јасније заинтересованима из задњих редова партера.
Taj profesor mora da je Cavoski 8)
I mene je Crip odbio od gledanja. Muka mi je . I posle ovih izbora i svega.
Nego ,zanimljiv momenat mi je sto se u filmu pojavljuje Vladimir Davidovic zvani Vodja (Savez komunističke omladine Jugoslavije) inace sestrin jako dobar prijatelj i nije mi jasno sta on tamo trazi obzirom da je klinac '86 godiste.
Al videcu da ga cimam danas da mi nabavi film ,jer se u bioskopu vise ne daje ,zar ne??
Vladimir Davidović zvani Vođa i Goran Davidović zvani Firer. :)
Will piše o Kathryn Bigelow, dakle jedinoj temi koja ima smisla...
http://www.vijesti.me/kultura/posljedica-potrazi-svojim-uzrokom-clanak-73358 (http://www.vijesti.me/kultura/posljedica-potrazi-svojim-uzrokom-clanak-73358)
"The Dictator" co-writers Alec Berg, Jeff Schaffer and David Mandel, who worked with David on "Seinfeld" and "Curb Your Enthusiasm," are penning the treatment with David for the improv-based project.
The kvetching comedian, best known for creating and starring in HBO's Curb Your Enthusiasm and co-creating NBC's classic sitcom Seinfeld, is in negotiations to star in an untitled comedy that Greg Mottola is in negotiations to direct for Fox Searchlight.
David came up with the idea and is working with Alec Berg, Jeff Schaffer and David Mandel, who worked with him on Seinfeld and Enthusiasm. There is no script but the funny men are working on a treatment for what will be a improv-based storyline, much like David's acclaimed HBO show. Plot details are being kept under wraps.
David is producing with Berg, Schaffer and Mandel along with Bradley Thomas.
Berg, Mandel and Schaffer have plenty of improv comedy experience. They co-wrote The Dictator with Sacha Baron Cohen and are also producers on the movie; they also worked on Baron Cohen's Bruno. The duo is repped by UTA and Hansen Jacobson. Mandel is repped by WME and Hansen Jacobson.
Mottola, repped by UTA, directed the hit comedy Superbad, which starred Jonah Hill and Michael Cera, as well as Paul, the sci-fi comedy featuring Simon Pegg and Nick Frost. He just signed on to write with an eye to direct The Marriage Plot, an adaptation of a Jeffrey Eugenides novel that producer Scott Rudin is developing at Columbia.
WME-repped David is a comedic tour de force in the TV world, but despite a three decade career, he has largely stayed out of the feature film world. He recently cameoed in the Farrelly Brothers' Three Stooges movie and starred in the 2009 Woody Allen movie Whatever Works.
Pogledao sam STASH HOUSE Eduardo Rodrigueza, još jedan od naslova u After Dark seriji DTV akcijaša. U ovom filmu imamo respektabilnu ekipu, pozitivca igra vrlo virilni mladi Sean Faris a negativca Dolph Lundgren, međutim Rodriguez nije kalibar da izvuče išta relevantno iz ove home invasion priče. Očigledno je da DTV nije put do bioskopskog filma i sve su češći slučajevi da se pojavljuju reditelji koji su upadljivo slabiji od bilo kakvog minimuma za savremeni film. Rodriguez suočen sa malim budžetom i tankim scenarijem (opet, očigledno niko ne smatra da DTV film može biti showcase pa nema ni iole pristojnih scenarija) ne uspeva da šruži išta relevantno i etiketa After dark sigurno nije metso gde ćemo tražiti nege nove cormanovske bisere, ali ipak svakako je bolji od prilično negledljivog John Hyamsovog DRAGON EYES.
* 1/2 / * * * *
Philip Seymour Hoffman is now confirmed to be starring in "The American" filmmaker Anton Corbijn's adaptation of John le Carré's recent political thriller "A Most Wanted Man" says Deadline.
The story follows a near-dead half-Chechen, half-Russian man who arrives in Hamburg's Islamic community desperate for help and looking to recover his late Russian father's ill-gotten fortune. As a British private banker and a young female lawyer try to help, the head of a covert German spy unit (Hoffman) must figure out the truth about this new arrival.
Andrew Bovell ("Edge of Darkness") is adapting the script with most of the film to be shot later this year for a 2013 release.
Pogledao sam THE DICTATOR Larry Charlesa. Sacha Baron Cohen verovatno neće moći da u ovom satiričnom formatu ponovi kulturološki udar koji je doneo BORAT. Iako THE DICTATOR nema u sebi elemente skrivene kamere, spoja naturščika i običnog sveta suočenih sa Cohenovom ekscentričnošću, i radi se o filmu u kome Cohenova karikatura sreće fikcionalne likove, ne može se potpuno odvojiti od onoga što je počeo BORAT.
Međutim, BORAT je stvarno film vrhunskog integriteta i delo koje je istinski umetnički vredno i u mnogim aspektima avangardno. To je nedostajalo filmu BRUNO koji je usledio i zato je bio poprilično bezvredan skup gegova. THE DICTATOR je u formalnom smislu znatno konvencionalniji ali je zato slojevit i ideološki zanimljiv.
THE DICTATOR je movie ali je politički zreo i sočan. Kada je na početku filma izašla posveta Kim Jong Ilu, bio sam zgrožen. To mi je delovalo kao neukusan vic, iz koje god ideološke pozicije da ga gledamo. Međutim, kada se završio film shvatio sam da bi Dragi vođa voleo ovaj film.
Naime, Cohen je od svog naslovnog junaka napravio heroja, dao mu je humanu dimenziju koja je upravo ključ po kome se danas "diktatori" prevashodno otpisuju. Naime, jedna od ključnih propgandnih tehnika u danima "apolitične politike" u kojima se ideologija i poitički interesi sakrivaju iza navodno nepobitnih pravnih procena i humanitarnih činjenica, jeste insistiranje na nehumanim aspektima njihove vladavine, na tome kako su oni sadisti, izopačenici svake vrste, raspikuće i sl. Cohenov junak jeste sve to, ali je ipak prikazan kao čovek sa kojim je moguće saosećati i razviti određenu vrstu apsurdnog razumevanja.
Stoga, kad se razgrnu primedbe bazirane na infantilizovanim doživljajima politike kroz inistiranje na humanosti, ostaje ideologija. A tu Zapad nije baš jak. Cohen to ne samo da pokazuje kroz svoj završni monolog nego i kroz ceo zaplet filma. Naime, jedini "politički" problem sa kojim je junak u filmu suočen, a to je potreba da se desi puč jer on ne želi da proda naftna polja stranim silama, jeste problem u kome Amerika nije u pravu. Sve ostalo je lična idiosinkrazija glavnog, komičnog junaka, koji je atipičan utoliko što za razliku od tipičnih komičnih junaka koji su opterećeni željama koje im prevazilaze mogućnosti, on ipak jeste na čelu države. Ipak, upravo u tome i jeste možda ključni ideološki zahvat - on jeste na čelu države ali je komičan zato što misli da je jednak sa onima koji su na čelu nekih drugih država.
THE DICTATOR je film koji u svakom pogldu dobro razume temu kojom se bavi. Uz to, film je izuzetno smešan, i predstavlja pravi povratak Cohena u formu, iako ovog puta on svoju politiku produžava drugim sredstvima.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam IRON SKY Timo Vuorensole. Rezultat je blizu onoga što sam i očekivao. U mnogim segmentima, IRON SKY je nezreo i početnički film i na kraju se ispostavlja da budžet i tehničke mogućnosti nisu problem. Čak naprotiv, film nije skup i efekti čak i kad su slabi nisu mana filma. Međutim, struktura, razdvajanje važnog od nevažnog i vođenje priče nisu na nivou što je šteta jer to su neki autorski aspekti koji više imaju veze sa talentom nego sa cenom. IRON SKY se premalo bavi nacistima u svemiru na nivou priče, odnosa prema svemiru i nacizmu, izolovanoj nacističkoj koloniji koja živi sama na planeti 73 godine posle rata. Tu je bilo raznih mogućnosti za maštovite situacije i zanimljive dramske scene i od toga nema ništa.
IRON SKY je doduše uvek na ivici da postane punokrvni film ali tu granicu nikada ne prelazi i ostaje uvek bliži amaterskom low budget radu, iako u odnosu na budžet deluje dosta solidno. Na kraju, IRON SKY se konkretnije bavi ismevanjem savremenih političara kao što je Sarah Palin nego onim što mu je bio osnovni hook. U tom smislu, zanimljivo je da se IRON SKY bavi ismevanjem dve u suštini pobeđene ideje, nacizma i neokonzervativizma sa Palinicinim likom.
Potencijal ideje naravno opstaje kroz sve ove nedostatke, a lepo je videti i koliko je Laibach ne samo sa muzikom već i na planu dizajna uticao na ovaj rad. Ako IRON SKY postigne uspeh, možda će se desiti nešto slično ROAD WARRIORu u odnosu na MAD MAX i sve će doći na svoje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PARADISE MURDERED Han Min Kima. Ovaj film bi se mogao posmatrati kao apsurdna, crnohumorna varijacija na podžanr varoških misterija koje je Bong Joon Ho doveo do vrhunca u filmu MEMORIES OF MURDER. PARADISE MURDERED je ipak film lokalnog dometa, između ostalog i zato što je glumačka podela puna dosta međusobno sličnih faca i bilo mi je jako teško da ispratim priču. Zatim, za razliku od Bonga koji je uzeo jednu istinitu priču, sačuvao njene razne kontingentne događaje, obogatio je humorom i majstorski zaokružio, Han Min Kim se odlučuje da svoju misteriju razreši kao Agatha Christie i da umesto kroz odnose među likovima sve prelomi kroz apsurdno nasilje.
U tom pogledu, PARADISE je solidna korejska varijacija na Agathu i spaja je sa specifičnom atmosferom izolovanog ostrvskog sela. Sasvim sigurno je korejskim gledaocima ovaj film efektniji jer razlikuju glumce i prepoznaju neke mentalitetkse detalje koji su meni ipak ostali nedostupni. Otud, ovaj naslov je pre svega zanimljiv za fanove korejskog filma i sigurno ne predstavlja delo koje bi ostvarilo značajniji crossover sa onima koji nisu upućeni.
* * 1/2 / * * * *
Ukoliko je neko raspoložen da bude ovekovečen na filmu, zabeležen zauvek - EVO PRILIKE
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/skidanje-screen-time.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/05/skidanje-screen-time.html)
Reprizirao sam POBEDU POD SUNCEM Gorana Gajića, igrano-dokumentarni film o Laibachu iz 1988. godine. Kada se sve uzme u obzir, POBEDA POD SUNCEM je verovatno jedna od internacionalno najeksploatisanijih produkcija Avala Filma. Gajić je imao sreće da bude savremenik jednog fenomena koji je potekao iz Jugoslavije i uskoro je prevaziša svrstavši ga automatski u grupu tada aktuelnih reditelja koji su krenuli iz sveta muzičkog videa. Bez ikakve sumnje, u toj produkciji je jako važno i biti dobar reditelj i imati sreće da radiš za dobar bend a u Gajićevom slučaju su se oba faktora poklopila. Međutim, pored Gajićeve nesporne veštine, ovaj film nosi i gotovo opipljiv ideološki zanos i utisak autora da rade nešto značajno i provokativno, i koliko god danas Laibach bili već afirmisan mainstream bend, ta fascinacija koja ih je okruživala ostaje očuvana upravo kroz Gajićev rediteljski pristup.
POBEDA POD SUNCEM ostala je i osnov za vizuelni identitet Laibacha i neke kasnije dokumentarce o njima kao što je PREROKBE OGNJA recimo.
U određenom smislu, POBEDA POD SUNCEM je najblistaviji trenutak u karijeri za niz naših filmadžija, pa i Gajića samog. Kad je o DPjevima reč, primera radi, ovaj film je pravi "who's who" naše scene.
Paradoksalno, POBEDA POD SUNCEM je vrhunski rad jedne generacije nastao u miljeu koji su uporno i žestoko želeli da prevaziđu.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ACT OF VALOR Mike Mc Coya i Scott Waugha. Ovaj film je postigao solidan uspeh zahvaljujući zanimljivom uspehu - glavni glumci su naturščici, pravi pripadnici Navy SEALsa. Problem je u tome što su oni, sa svojim ograničenim glumačkim sposobnostima, uključeni u zaplet koji je toliko fikcionalan da bi jedino mogao da funkcioniše kada bi ga igrali vrhunski personality actori pošto samo oni mogu da prodaju tako nešto. Umesto da estetika bude realistična, da se iskoristi stručnost koju ovi tipovi autentično poseduju, McCoy i Waugh ih uključuju u potpuno nerealističan i prilično globetrotterski zaplet i umesto da dobijemo nešto na tragu HURT LOCKERa, rezultat je bliži nekom malo bolje urađenom DTVu. Šteta je što je koncept korišćenja pravih vojnika ovako olako potrošen jer momci nisu potpuno lišeni šarma.
* 1/2 / * * * *
Following a whistle-stop Cannes trip by Battleship director Peter Berg to talk up Lone Survivor, Foresight Unlimited head Mark Damon and president/COO Tamara Birkemoe said they had sold out 80-90% of the world on the Navy SEALs story.
Mark Wahlberg, Taylor Kitsch and Ben Foster will star in Emmett/Furla's true-life account of how only one US soldier made it out alive after an elite team was dispatched to kill a Taliban leader. Production is scheduled to begin on Sept 15.
Rights have gone to SND for France, Sun for Latin America, Mis.Label for Scandinavia, Italia for the Middle East, Greece, Turkey and India and E Stars for China.
"Peter's vision and passion really sold this to buyers," Damon said. "This is an elevated project that could become one of the great war stories."
Foresight has also closed out most of the world on Emmett/Furla and Silver Pictures' Motor City to star Gerard Butler, which Albert Hughes is ramping up for a Sept 30 start.
Butler will play a framed man who breaks out of prison and goes after his nemesis. Pinnacle will distribute in Australia, MGN in Russia, CCC in Japan and Sun in Latin America.
Pogledao sam CHOI-JONG-BYEONG-GI HWAL Han-min Kima, preveden kao WAR OF THE ARROWS. Reč je o zanimljivom akcionom filmu smeštenom u 17. vek u kome je glavni junak potomak poraženog feudalca koji odrasta u vrsnog strelca i biva primoran da spasava svoju sestru i porodicu koja ga je prihvatila posle očeve smrti tokom najezde mandžurijskih plemena.
Han-min Kim uspeva da akciju postavi vrlo zanimljivo, drugačije od tipičnih japanskih ili hongkonških akcijaša smeštenih u ovu epohu. Han-min Kim nije razigran i "natprirodan" kao hongkonški wuxia filmovi, niti je statičan kao japanski, već nalazi dobar balans, ali u tom balansu je svakako bliži Japancima i naslovima kao što je SHOGUN LEMITSU NO RANSHIN Yasuo Furuhate. Ono zde nailazi na probleme to je podela u kojoj je glavni junak verovatno najslabiji i najmanje upečatljiv glumac i čitav zaplet oko brata i sestre sa sve sestrinom veridbom i kasnijom sudbinom koja je postavljena prilično naivno.
Čini se da Han-min Kim za razliku od svog prethodnog filma PARADISE MURDERED nije radio puno na tome da stvari budu postavljene originalnije, čak ni da se drama više organski razvija, bez velikih skokova između situacija. Otud se film zapravo svodi na nekoliko potera a razvoj likova i priče je dat u skokovima koji su rešeni natpisima.
Pitanje razvoja likova i stvaranje autentične drame razdvaja ovaj film od velikog utiska koji je mogao da postigne. Doduše, moguće je da cut od 128 minuta sadrži nešto čega nema u ovom "zapadnom" od 122 premda sumnjam da tih šest minuta čine prelomnu razliku na nivou postupka.
U svakom slučaju Han-min Kimu treba prići sa velikom pažnjom.
* * 1/2 / * * * *
White House gave Kathryn Bigelow access to SEAL Team 6 commander, CIA 'vault'
by Hillary Busis
In January, the Pentagon began investigating whether the White House had shared classified information with Kathryn Bigelow, director of an upcoming film about the search for Osama bin Laden. Now, conservative watchdog organization Judicial Watch has obtained records that reveal President Obama's Defense Department did provide Bigelow and screenwriter Mark Boal access to high-level information and resources — including a "planner, Operator and Commander" of the Navy SEAL team that successfully captured and killed bin Laden last year.
A Department of Defense meeting transcript reveals that the filmmaker learned the identity of the SEAL Team 6 commander, but was asked never to name him as a consultant "because...he shouldn't be talking out of school." (The commander's name is blacked out in Judicial Watch's document.) According to an internal CIA email, Bigelow and Boal also gained access to "the Vault," a CIA building where the bin Laden raid was partially planned.
All in all, Judicial Watch obtained 153 pages of records from the Department of Defense, as well as 113 pages of records from the CIA. "These documents, which took nine months and a federal lawsuit to disgorge from the Obama administration, show that politically-connected filmmakers were giving extraordinary and secret access to bin Laden raid information, including the identity of a Seal Team Six leader," Judicial Watch president Tom Fitton said in a statement.
House Committee on Homeland Security chair Rep. Peter King (R-NY) expressed dismay with these findings, saying in a statement that Bigelow and Boal engaged in an "extremely close, unprecedented, and potentially dangerous collaboration with top officials at the CIA, DoD, and the White House and a top Democratic lobbying firm."
Get more EW: Subscribe to the magazine for only 33¢ an issue!
Both the Pentagon and Judicial Watch investigations came in the wake of an August 2011 column by New York Times writer Maureen Dowd, in which Dowd accused President Obama's administration of giving "top-level access to the most classified mission in history" despite having tried "to throw more people in jail for leaking classified information than the Bush administration." During a press briefing that same month, White House Press Secretary Jay Carney called Dowd's claims "ridiculous": "We do not discuss classified information. And I would hope that as we face a continued threat from terrorism, the House Committee on Homeland Security would have more important topics to discuss than a movie," he continued.
Carney went on to explain that the Obama administration had only given Bigelow's team information that "focused on the President's role" in the bin Laden raid. "There is no difference in the information that we've given to anybody who is working on this topic from what we gave to those of you in this room who worked on it in the days and weeks after the raid itself," he said.
In the wake of the controversy last summer, Bigelow and Boal released a joint statement: "Our upcoming film project about the decade long pursuit of bin Laden has been in the works for many years and integrates the collective efforts of three administrations, including those of Presidents Clinton, Bush, and Obama, as well as the cooperative strategies and implementation by the Department of Defense and the Central Intelligence Agency.
"Indeed, the dangerous work of finding the world's most wanted man was carried out by individuals in the military and intelligence communities who put their lives at risk for the greater good without regard for political affiliation. This was an American triumph, both heroic and non-partisan, and there is no basis to suggest that our film will represent this enormous victory otherwise."
Bigelow's drama, now titled Zero Dark Thirty, is scheduled to be released Dec. 19, 2012. At press time, representatives for the Oscar-winning director had not responded to requests for comment.
Pogledao sam CHILGEUP GONGMOWUN Terra Shina, preveden na engleski kao MY GIRLFRIEND IS AN AGENT. Reč je o romantičnoj akcionoj komediji na tagu filma MR AND MRS SMITH, ali se u principu ne može reći da se radi o tipičnom južnokorejskom rip-offu. Ovo je ipak nešto originalniji odnos prema toj premisi ali nesporno je da se nadovezuje na SMITHSe i TRUE LIES.
Terra Shin je uspeo da napravi film u kome ima dovoljno akcije, intrige i trilerskih elemenata a da ljubavna priča bude u prvom planu, a priličan deo komedije uspeva da bude zanimljiv i nekorejskoj publici. Isto tako, uspeo je da napravi solidan balans između dinamične akcije i melodrame u rediteljskom smislu i da film iako spaja različite elemente bude prilično koherentan i da ne deluje kao usiljeni spoj nekoliko različitih postupaka.
Otud je MY GIRLFRIEND IS AN AGENT jedan od malobrojnih južnokorejskih blokbastera izvan osvetničkih ciklusa i drugih filmova koji vrcaju od bizarnosti i ekstrema koji zbilja funkcioniše na internacionalnom nivou i u svom podžanru spada među globalno upečatljive naslove.
* * * / * * * *
1989. godine Danny Boyle je za severnoirski BBC snimio jednočasovni TV film THE NIGHTWATCH po scenariju Ray Brennana, jednog ne naročito bitnog britanskog TV scenariste. Uprkos zanimljivoj premisi o grupi plaćenika iz različitih formacija koje povezuje to što su bili na suprotnim stranama u severnoirskom sukobu a sada moraju da rade zajedno na jednom slučaju u Africi, Boyle snima prilično šupalj TV film u kome se doduše mogu prepoznati neka rediteljska rešenja na koja će se kasnije oslanjati, recimo, velika upotreba pop muzike u zvučnoj slici, i spontano prepoznavanje humora u situacijama koje nisu postavljene kao komične. Međutim, izvan oviuh detalja koje prepoznajemo znajući dalji Boyleov razvoj, po ovom radu se svakako ne bi moglo reći da će se razviti u velikog reditelja.
Hemingway & Gellhorn: Cannes Review
7:13 AM PDT 5/25/2012 by Todd McCarthy
share
Comments
85
Hemingway & Gellhorn Nicole Kidman Clive Owen - H 2012
The Bottom Line
A dynamic, vivid, well-acted look at two major 20th century writers who shared wars on the battlefront and at home.
Airdate
9 p.m. Monday, May 28 (HBO)
Cast
Nicole Kidman, Clive Owen, David Strathairn, Rodrigo Santoro, Lars Ulrich, Joan Chen
Director
Philip Kaufman
Nicole Kidman and Clive Owen are convincing in Philip Kaufman's kaleidoscopic biographical study, which will premiere on HBO on May 28.
How is it that Nicole Kidman so excels when portraying real-life 20th century writers? Which is to say that, 10 years after her turn as Virginia Woolf in The Hours, she's outstanding as war correspondent Martha Gellhorn, who also happened to be Ernest Hemingway's third and most independent-minded wife, in the HBO film Hemingway & Gellhorn.
our editor recommends
Cannes 2012: Zac Efron, Nicole Kidman Talk 'Paperboy' Sex Scenes, Nudity
Cannes 2012: Nicole Kidman Drama 'Grace of Monaco' to be Coproduced by India's YRF Entertainment, France's Stone Angels
To relate the story of the couple's highly charged relationship, which lasted about seven years, director Philip Kaufman's big-canvas film must shuttle between Key West, Fla., Spain, New York, Cuba, Finland, England and China, among other destinations, and encompass the Spanish Civil War, the Soviet-Finnish conflict, the Japanese occupation of China and World War II. But most of all, it focuses upon the battles between two smart, politically driven, strong-willed people, a dynamic brought to credible life by resourceful filmmakers whose obvious enthusiasm for their subject matter somewhat outstrips the project's resources and sense of disciplined focus. Set to start its HBO life May 28, the big-screen-worthy production received its world premiere out of competition at the Cannes Film Festival.
Quite apart from its dramatic and visual qualities, the first thing to be noted about this kaleidoscopic biographical study -- whose other depicted characters include John Dos Passos, Robert Capa, Joris Ivens, Chiang Kai-shek and Madame Chiang, Chou En-lai, Maxwell Perkins and Orson Welles -- is the way Kidman looks. The first image you see is of a strikingly beautiful older woman, 70ish, smoking and cementing viewer connection with her brilliant blue eyes as she scorns love and asserts her hunger for "what's happening on the outside. Action!" She does resemble Kidman but looks too authentically old to actually be her. The question occurs: Did they get someone of the correct age -- Julie Christie, Charlotte Rampling, Vanessa Redgrave -- to play these interview scenes?
Later, in Madrid, after she sees Hemingway (pretty convincingly played by Clive Owen) banging out copy on his portable typewriter, not sitting but standing up, as he habitually did, Gellhorn just then admits her own inability to write anything at all, exposing her vulnerability to the most famous writer in the world. Portraying youthful distress, Kidman looks 28, not a year older or younger, which was Gellhorn's age in 1936 when she met Hemingway. Aging up 25 years is one thing, but convincingly dropping 15 years? Not a hint of makeup or visual tinkering can be detected in either direction.
Kaufman, whose previous literary screen subjects have included Henry Miller, Anais Nin and the Marquis de Sade, brings his two principals together where their first encounter actually happened, at Hemingway's divey Key West hangout Sloppy Joe's, in a bantering, flirtatious scene worthy of a '30s Hollywood film. Gellhorn is with her parents, and Hem is married, so nothing will happen then and there. But the connection has been made, and when the heavyweight writer, now 37, decides to go to Spain, he seems as driven by his urge to join Gellhorn there as by his desire to support the Loyalist cause by participating in the making of Ivens' anti-Franco documentary film The Spanish Earth.
The first half of Hemingway & Gellhorn, centering on the passions, turmoil and tragedy of the Spanish Civil War, is by some distance the better portion. Setting much of the action in the cavernous lobby of Madrid's Hotel Florida (re-created in the main reception hall of the old Oakland train station), Kaufman energetically directs a great deal of human traffic in and out of the establishment, including most of the foreign press, Russian operatives and abundant Spanish prostitutes. Hem holds forth at the bar, challenges a Soviet general (Robert Duvall, who once played Stalin) to Russian roulette and joins Ivens (Lars Ulrich), Dos Passos (David Strathairn), Capa (Santiago Cabrera) and heroic local fighter Zarra (Rodrigo Santoro), usually with Gellhorn in tow, out into the countryside to capture intense battle footage intended to rally the world to the Republican cause.
Hem bides his time with Gellhorn, all the while puffing up his feathers and never letting her far from his sight; conveniently, they have rooms on the same floor. She is inspired by ace Hungarian photographer Capa -- "I want to write the way you take pictures," she tells him -- and handles herself with such grace under pressure that Hem admits that she's "the bravest woman I ever saw."
Finally, when the hotel is bombarded, the heat of battle ignites the long-simmering passion between them -- in a surprisingly explicit love scene, given that there's no indication it's going to be that kind of movie -- debris from the ceiling cascading down upon their naked bodies.
The erotic charge between the central characters, the camaraderie among the politically committed, the excitement of life being lived in peril -- all this injects the first 70 minutes with an idea of how certain sympathetic outsiders regarded the fight for Spain. To re-create the conflict visually on a budget, Kaufman and his team have interpolated the actors, Zelig-style, into archival footage of the conflict. The effect is odd, almost surreal at times; it's not exactly convincing but, in its own way, reasonable and charming if accepted for what it is.
As to the matter of Hemingway's character and ideology, the script by Jerry Stahl and Barbara Turner downplays aspects of the writer's real-life moral depredations, personal nastiness and political naivete that, if portrayed in full, might have turned viewers irreparably from him. Never a sophisticated or insightful political thinker, Hemingway had made up his mind about who the good guys and bad guys were long before he arrived in Spain and, once there, allowed himself to be used by the Communists for their own purposes. The character of Zarra would seem to be based on Dos Passos' real-life close friend and translator Jose Robles, who, falsely accused of being a spy, was abducted and executed by Stalin's secret police. When Hemingway took a blithe "these things happen in war" attitude toward the incident and began ridiculing Dos Passos as a softie, a permanent breach set in between the longtime friends.
The film doesn't make much out of all this and almost seems to endorse Hemingway's subsequent characterization of Dos Passos as a cowering lightweight, so flustered and ineffective at defending himself does the then-prominent author come across in Strathairn's performance.
Eventually, after Hemingway's Catholic second wife Pauline (Molly Parker) grudgingly grants him a divorce, Hem and Gellhorn are able to marry. But despite a blissful respite at Finca Vigia, the home Gellhorn found for them in Cuba, the surge of warfare worldwide proves a siren call for Gellhorn. The best interlude of the film's second half depicts the couple's "honeymoon" trip to China, where Hem admiringly observes his wife's testy interview with the imperious Madame Chiang Kai-shek (a very good Joan Chen), the latter's powerful husband sitting by her side fussing with his dentures, after which the Americans are transported blindfolded on a long boat trip to an unknown destination for a meeting with insurgent leader Chou En-lai. The cracklingly smart dialogue during this exchange, along with Anthony Brandon Wong's superb turn as Mao Tse-tung's longtime strategist and diplomat, makes evident why the Hemingways returned to personally predict to FDR that the Communists would eventually prevail in China.
After Gellhorn's demonstrated preference for war zones over domesticity has basically left the marriage at a standstill, she delivers the perfect (and reportedly authentic) exit line when, returning to London to visit an injured Hem in hospital and finding his latest lady (and next wife) Mary Welsh with him, she quips, "I guess I just came by for a divorce." Gellhorn never saw Hemingway again, and the film should have stopped there. Unfortunately, it carries on, with borderline tasteless impositions of Gellhorn's face over those of dead victims she sees at Dachau, followed by ill-advised depictions of Hemingway's much-later electroshock and suicide, events far from Gellhorn's life.
The film is about a couple and their tumultuous time together, but it does tilt somewhat toward Gellhorn, due in part to Kidman but perhaps more so because this was a woman who, in a way, out-manned Hemingway; whereas before, he was the one always leaving wife and kids at home to chase some war or sporting interest, now he wants to stay at home and write fiction while she craves the latest battlefront. Not interested, as she suggests at the beginning, in sentiment, kids or a husband (she never married again), Gellhorn feeds off of conflict, leaving Hem to stew in his own sauce as a self-styled submarine "spy" on his fishing boat in that wartime hotspot, the Caribbean.
With his tousled hair, mustache and filled-out frame, Owen cuts a big, vigorous, roistering figure as Hemingway; he's good with the repartee that defines the central relationship from the outset and easily becomes the center of attention wherever he goes. At times, one wishes to see something more going on behind the eyes or to detect more complicated feelings in him when Gellhorn resists his wishes and doesn't go along the way women always have before, but it's a stand-up job in a demanding role.
Kidman is terrific in certain scenes and merely very good in others; there are a few too many moments of her traipsing around Spain, blond hair flying glamorously, not knowing quite what she's doing there. But for the most part, she rivets one's attention, lifting the entire enterprise by her presence.
Entirely and effectively shot in Northern California, doubling for much of the world, the film looks rich and resplendent, perhaps at times even too spiffy and pristine. Geoffrey Kirkland's production design and Ruth Myers' costume design are nothing if not resourceful and evocative, with Rogier Stoffers' cinematography enhancing all their color and atmospheric detail.
The rocker will introduce his new memoir "Here Comes Everybody," which has received strong early reviews in England, to the U.S. with a book signing and reading May 26 in Hollywood.
James Fearnley, one of the founders of the seminal Irish-English folk-punk band The Pogues, will be signing his new memoir Here Comes Everybody on Saturday afternoon at Lost and Found in Hollywood.
The book has been available in England since April, where it has garnered strong early reviews, but doesn't yet have a U.S. publisher, which Fearnley is actively seeking.
Here Comes Everybody is a fascinating look at the rise and fall of The Pogues during the band's crucial first decade, going from the gritty council flats of Thatcher-era London to world tours with Elvis Costello and U2.
In an interview with The Hollywood Reporter about the memoir, Fearnley said in one way or another he has been writing the book for the past three decades; 2012 marks The Pogues' 30th anniversary.
He calls the book a "love story" about a family -- the band -- but especially his attempt to puzzle through his relationship his friend Shane McGowan, The Pogues' frontman and lead songwriter. "I wanted to understand how someone so eloquent, so expressive about his feelings, about the human experience in his lyrics, couldn't use his words to tell us what was wrong with him, to say, 'I'm sorry, I couldn't do this [the band's relentless touring schedule] anymore.' "
He was so "gifted in self-expression but couldn't say out loud that he was done." Instead, the band had to figure it out from his well-documented self-destructive behavior.
Indeed, Here Comes Everybody opens and closes with a beautifully moving scene in a Yokohama, Japan, hotel room where the band finally confronts McGowan. All you have to do is read these two chapters to know this is going to be one of the great rock memoirs of the past decade.
Along the way he charts their fights, McGowan's colorful unraveling, Cait O'Riordan's tumultuous love affair withCostello and Fearnley's sometimes awkward friendship with gay guitarist Phil Chevron. But he also details their musical roots, relationships with other bands and hard-driving touring schedule.
He calls the book a work of "creative nonfiction." Everything that happens is true, but Fearnley used the "sensibilities of a fiction writer" to re-create scenes and dialogue to "reproduce the sprit of the event" and put himself back in the band rehearsals, dressing rooms, tour busses and concert halls of The Pogues' rise. He leaned heavily on the diaries he kept during these years, especially from 1982 and '83, when the band was on the way up, and on letters an old girlfriend sent him from that period.
The book takes readers through The Pogues' journey from early 1980s London, just as Margaret Thatcher was ascending to power and disrupting the British welfare system. The band lived in Kings Cross in Camden, a rundown part of the English capital (it has since gentrified) that was especially affected by Thatcherism but was also ground zero for London's influential music scene.
Fearnley will be reading from and signing Here Comes Everybody from 2-6 p.m. Saturday, May 26, at Lost and Found, 6320 Yucca St. in Hollywood.
Pogledao sam BRASSNECK, dramu David Harea i Howarda Brentona koji je u okviru ciklusa PLAY FOR TODAY režirao MIke Newell. Reč je o crnohumornoj društveno-kritičkoj satiri koja bi se mogla posmatrati kao britanska varijacija Kovačevićevog pozorišnog teksta MARATONCI TRČE POČASNI KRUG.
Roger Lloyd Pack koga kao znamo kao TRiga iz ONLY FOOLS AND HORSES igra mladog naslednika kriminalne, pokvarenjačke, imperije koja je 1945. godine preuzela lokalnu masonsku ložu da bi početkom sedamdesetih došla dotle da se upušta u trgovinu heroinom.
Brenton i Hare idu tragom pinterovskog apsurda i drama se bazira na nekoliko događaja koji ilustruju etape u etabliranju ozloglašene dinastije. Nažalost, apsurd i otvorena društvena kritika ostaju unutar svog vremena - BRASSNECK danas ne deluje kao kritika sistema koja je opstala uprkos promenama.
Isto važi i za likove - upečatljivije je ono što su doneli glumci od onoga što je doneo sam tekst.
BRASSNECK je ipak evidentno značajan rad za istoriju televizije, a u svoje vreme je verovatno bio senzacionalan i taj visok nivo se ne može sakriti.
Pogledao sam dva niskobudžetna filma koji su pokušali da se nadovežu na fenomen IRON SKY.
Asylumov NAZIS AT THE CENTER OF THE EARTH Josepha Lawsona je zaista ispod svake kritike - dno, nedarovitost i glupost na svim nivoima. Šteta je što i okvirima jedne takve kormanovsko-čarlsbendovske produkcije nema talentovanijih ljudi koji bi možda i mogli da pruže nešto. Naime, Asylum je izgradio imidž i njihovi projekti dobijaju veću pažnju od tipičnih DTV radova koje prave drugi studiji. Samim tim, baš u okvirima tog ludila bi mogao da se pojavi reditelj sa kapacitetom da preskoči iz DTVa u theatrical.
Australijski 25th REICH Stephena Amisa je druga priča. Taj film je takođe dosta tanak, naročito u domenu specijalnih efekata na kojima se uzalud insistira. Međutim, kad je reč o tretmanu likova, Amis je stvari postavio izuzetno šarmantno i u nekoliko navrata je uspeo da vešto rekonstruiše vajb starih filmova o Drugom svetskom ratu. Šteta je što tako smpatično postavljeni karakteri nisu iskorišćeni u boljoj priči.
Sa IRON SKY se otvorio drugi front u savremenom WW2 filmu. Naime, prvi front je vezan ta talas naslova u kojima se prikazuje "siva zona" života sa nacistima - priče o poštenim Nwemcima, zločinima pokreta otporam kolaboraciji i sl. Tom skupu pripada većina savremenih naslova ( VALKYRIE, KAKO SU ME UKRALI NEMCI, ZWARTBOEK, FLAMMEN OG CITRONEN...). Nasuprot tome je treš kao pristup Drugom svetskom ratu, od Uwe Bolla preko IRON SKY do ovih naslova, pa u krajnjoj liniji CRNOG GRUJE U NOBu kod nas.
Kroz jedan segment recepcije partizanskog filma mi najbolje znamo da su nacisti vremenom postajali "filmski likovi" i gubili svoju istorijsku dimenziju. Kroz esencijalizaciju pojedinih osobina oni su lako pretvoreni u tip a Drugi svetski rat je sveden na infantilizovanu filmsku temu. Sada je to međutim postalo eksplicitno. Ranije su vrlo retki filmovi bivali namerno naivni ili karikirani.
Sa filmovima koji su ambivalentni prema nacizmu s jedne strane upravo kroz pokušaj da razumeju naciste i ovim karikaturama sa druge strane dolazimo do sistematske relativizacije nacizma kao poraženog projekta dominacije.
Pogledao sam dva niskobudžetna filma koji su pokušali da se nadovežu na fenomen IRON SKY.
Asylumov NAZIS AT THE CENTER OF THE EARTH Josepha Lawsona je zaista ispod svake kritike - dno, nedarovitost i glupost na svim nivoima. Šteta je što i okvirima jedne takve kormanovsko-čarlsbendovske produkcije nema talentovanijih ljudi koji bi možda i mogli da pruže nešto. Naime, Asylum je izgradio imidž i njihovi projekti dobijaju veću pažnju od tipičnih DTV radova koje prave drugi studiji. Samim tim, baš u okvirima tog ludila bi mogao da se pojavi reditelj sa kapacitetom da preskoči iz DTVa u theatrical.
Australijski 25th REICH Stephena Amisa je druga priča. Taj film je takođe dosta tanak, naročito u domenu specijalnih efekata na kojima se uzalud insistira. Međutim, kad je reč o tretmanu likova, Amis je stvari postavio izuzetno šarmantno i u nekoliko navrata je uspeo da vešto rekonstruiše vajb starih filmova o Drugom svetskom ratu. Šteta je što tako smpatično postavljeni karakteri nisu iskorišćeni u boljoj priči.
Sa IRON SKY se otvorio drugi front u savremenom WW2 filmu. Naime, prvi front je vezan ta talas naslova u kojima se prikazuje "siva zona" života sa nacistima - priče o poštenim Nwemcima, zločinima pokreta otporam kolaboraciji i sl. Tom skupu pripada većina savremenih naslova ( VALKYRIE, KAKO SU ME UKRALI NEMCI, ZWARTBOEK, FLAMMEN OG CITRONEN...). Nasuprot tome je treš kao pristup Drugom svetskom ratu, od Uwe Bolla preko IRON SKY do ovih naslova, pa u krajnjoj liniji CRNOG GRUJE U NOBu kod nas.
Kroz jedan segment recepcije partizanskog filma mi najbolje znamo da su nacisti vremenom postajali "filmski likovi" i gubili svoju istorijsku dimenziju. Kroz esencijalizaciju pojedinih osobina oni su lako pretvoreni u tip a Drugi svetski rat je sveden na infantilizovanu filmsku temu. Sada je to međutim postalo eksplicitno. Ranije su vrlo retki filmovi bivali namerno naivni ili karikirani.
Sa filmovima koji su ambivalentni prema nacizmu s jedne strane upravo kroz pokušaj da razumeju naciste i ovim karikaturama sa druge strane dolazimo do sistematske relativizacije nacizma kao poraženog projekta dominacije.
EXCLUSIVE: English-language film produced by Gianni Nunnari and Endgame's James Stern will be a US-China joint venture.
Chinese superstar Gong Li is to star in the film about Marco Polo being readied by producer Gianni Nunnari and director Tarsem Singh. She will play a Mongolian empress in the film which should gobefore the cameras in inner Mongolia towards the end of 2012.
Speaking to Screen in Cannes last week, Gong said that the film would be shot in English but would be a major US/China joint venture. "So far the collaboration between China and the US has mainly involved Chinese actors going to work aborad, so it's a great thing to have a Chinese story shoot in China with both Chinese and foreign actors."
She adds that the story of Marco Polo itself relates to communication between China and the west.
The actor playing Marco Polo has not yet been announced. The script follows the 13th century Venetian explorer on his adventures in China. Nunnari is producing with James D Stern of Endgame Entertainment.
Gong has yet to meet Tarsem but said that he was just the kind of "audacious film-maker you need to make a film about Marco Polo."
Singh's credits include the recently released Mirror Mirror, last year's Immortals, The Fall and The Cell.
Before Marco Polo, Gong plans to shoot a Chinese film in the summer. The actress has been selective about her projects in the last decade. She was last seen in the Chinese remake of What Women Want with Andy Lau, while her English language credits include Rob Marshall's Memoirs Of A Geisha, Mikael Hafstrom's Shanghai, Michael Mann's Miami Vice and Peter Webber's Hannibal Rising.
She is represented by David Unger of ICM.
Još prošle sedmice pogledao sam MEN IN BLACK 3 Barry Sonnenfelda. Trebalo mi je vremena da se malo prisetim cele serije i da ga smestim na pravo mesto. Naime, prvi film je bio dosta svež i na neki način bitan u svoje vreme a nadovezao se nastavak koji je izazvao kolektivnu amneziju i danas je potpuno zaboravljen, odnosno upamćen je eventualno kao najradikalniji primer cash-in nastavka. MIB 3 nije cash-in nastavak. Reč je o filmu u koji je evidentno uloženo dosta energije i koji pokušava da ima svoj integritet.
Ono što je osnovni problem MIB 3 je zapravo sam Will Smith. Nekoliko njegovih recentnih filmova u principu daleko prevazilaze ono što je zaostavština tog serijala i naprosto posle HANCOCKa i ALIja teško je prilagoditi se materijalu koji ga je potvrdio kao superstara.
No, ako ostavimo intrigantnije Smithove filmove po strani, MIB 3 je film koji u glumačkom smislu ima šta da pokaže, pre svega kroz briljantnu rolu Josha Brolina u ulozi mladog Tommy Lee Jonesa. Barry Sonnenfeld je bio DP Braće Coen u njihovoj ranoj fazi i ovde on radi sa njihovim glumcima - odnosno ponavlja podelu Tommy Lee Jones - Josh Brolin iz NO COUNTRY FOR OLD MEN plus dovodi i Michael Schulberga iz remek-dela A SERIOUS MAN.
Čini se da je Sonnenfeld imao slobodu da se sa scenaristom Etan Cohenom i pisecem iz senke David Koeppom malo ozbiljnije poigra sa konceptima, sa tim koliko će koji glumac biti zastupljen i to doprinosi svežini MIB 3.
Otud je MIB 3 jedan prilično duhovit i simpatičan film, povratak u formu za Sonnefelda, povratak kvaliteta u serijal, ali mi se isto tako čini da MEN IN BLACK sam po sebi nema preveliku budućnost kao franšiza pošto su se njegovi osnovni činioci - Smith i Jones u međuvremenu dosta promenili.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE RAID: REDEMPTION Garetha Evansa. Ne znam koliko se izuzev muzike ovo izdanje filma razlikuje od SERBUAN MAUT, originalne indonežanske varijante. Ali, Shinodin big beat koliko god bio produkciono bogat sam po sebi nije puno doprineo filmu i često deluje kao da Shinoda i Trapanese sviraju potpuno nezavisno od onoga što se dešava na ekranu.
THE RAID je film koji deluje kao žanrovski ekvivalent fondovskog art house filma. Reditelj je Britanac koji je našao svoje mesto u Indoneziji gde snima šamaranje žgoljave sirotinje. Posle ne naročito ubedljivog filma MERANTAU, THE RAID je doneo veću umešanost stranih producenata i to ekipe koja je regrutovana iz krugova ljubitelja i poznavalaca internacionalnog žanrovskog filma.
Na jednom nivou Evans kao Zapadnjak donosi neke novine u odnosu na pristup filmu kakav imaju naivniji azijski reditelji poput Prachye Pinkaewa, THE RAID svakako ima ubedljivije filmske prizore od Pinkaewa, ali suštinski Evans nije mnogo zreliji pripovedač od njega.
Uprkos tome što zaplet ne igra presudnu ulogu u filmu nije baš ni nevažan i rekao bih da je prilično moronski čak i za okvire čisto borilačkog filma. Ako bih išta eliminisao za zapadnu verziju filma to je svakako zaplet. Bolje je da se gleda samo besmisleno nasilje nego besmisleno nasilje garnirano besmislenim zapletom i nekim potpuno nepotrebnim postavkama kao što je recimo CCTV sistem u zgradi.
Rečju, preporučujem da se dramske scene slobodno gledaju ubrzano, utisak o filmu može biti samo poboljšan.
Sama akcija ne donosi ništa novo što nismo viđali kod Pinkaewa, Korejanaca i drugih Azijata. Tu je pre svega sporadično impresivan stuntwork, Indonežani koji idu glavom tamo gde neko ne bi išao CGIjem, ali to je manje-više sve već poznato. Naravno, ne gleda se u zube akcijašu ali THE RAID je klasičan primer filma koji je preterano hypeovan od strane samih producenata koji su dobro infiltrirani unutar festivalske scene.
Lepo je što je THE RAID došao do američkih i britanskih bioskopa ali mogao bih da nabrojim još filmova koji su zaslužili takvu priliku noi nisu imali tako monopolističku poziciju. U svakom slučaju, THE RAID je svakako bolji put da se gledaoci upoznaju sa Evansovim radom od MERANTAUa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN Ruperta Sandersa. Po prvi put se dešava da je karakterističniji holivudski glavnotokovski projekat uspeo da zaseni Tarsemovu ekscentričnu viziju.
Uprkos tome što i sam dolazi iz sveta reklama, Sanders je, za razliku od Tarsema, uspeo da pomiri ekstreme koje mu nudi ekranizacija bajke i da snimi film u kome ima dosta mašte i fantastike ali i psihološki uverljivih likova, i izmaštanih predela i životno ubedljivih okolnosti.
Osnovna snaga Sandersovog filma je u jasno definisanom konceptu - njegov film se dešava u svetu u kome važe praktično sve zakonitosti literarnih prikaza Srednjeg Veka sa tim dodatkom da u istom univerzumu postoje i natprirodne pojave sa kojima su ljudi manje ili više upoznati. Magija ostaje vezana za svet veštica i vračeva i izolovane predele tako da Sanders uspeva da uspostavi uverljive odnose među likovima bazirane na sukobima u karakteru, strastima i niskim pobudama. Otud utisak da Sanders nudi "mračnu" viziju bajke dočim je on zapravo samo svodi na jasne osnove unutar karaktera. Mnoge ekranizacije su grešile što su bajke svodile na cirkus i apsurdne međuljudske odnose.
Prikaz aistoričnog Srednjeg Veka u koji je priča smeštena u sebi nosi i deo mračne strane koja je svojstvena tom periodu. Ne može se reći da je Sandersov ugao per se "mračan" ali svakako da na nivou odnosa i okolnosti donosi nešto tvrđe viđenje.
U odnosu na bajku, scenaristi vrše i neke znatne izmene, međutim one ne smetaju jer na nivou ozbiljnosti pripovedanja, solidno postavljenih karaktera i ubedljivosti postupka tu priču iznopsi sa očuvanim dignitetom.
Charlize Theron je u centru filma kao Zla Kraljica i njena uloga je centerpiece filma. Koliko Kristen Stewart zaista nije dorasla da joj parira toliko je upravo Sanders na nivou priče uspeo da joj izgradi funkciju i da ovaj disbalans ne poremeti film. Chris Hemsworth tek sad posle THORa i AVENGERSa ima ulogu koja objašnjava zašto je neko mislio da on treba da igra heroje.
Patuljci ostaju neuralgična tečka svake igrane adaptacije ove bajke ali se Sanders snalazi i sa njima. Patuljci nemaju bizarnu dimenziju kao kod Tarsema već je i njihova uloga koliko-toliko uverljivo objašnjena.
U vizuelnom smislu, Sanders je snimio senzacionalan film, nešto što bi se recimo očekivalo od Ridley Scotta u najboljim danima. Balans između realizma i magije je izvanredno postignut i Sandersov univerzum od prvog kadra komunicira sa gledaocem i ne zahteva objašnjavanje. Bez ikakve sumnje, dobili smo reditelja vrednog pažnje. Nadam se da će u sledećim filmovima u potpunosti ostvariti potencijal koji je nagovestio ovim filmom.
* * * 1/2 / * * * *
"X-Men First Class" and "Kick Ass" director Matthew Vaughn has optioned the rights to "Jennifer Government" author Max Barry's new thriller novel "Lexicon" says Deadline.
The story is set in the contemporary world but one in which a secret, ancient, global organization of people exists - people who have a potentially lethal aptitude for persuasion.
Their most gifted and troubled member, a young woman, breaks the society's primary rule and falls in love. Vaughn is writing the script with the intent of directing.
Pogledao sam MESSER IM KOPF Reinhard Hauffa, reditelja iz drugog ešelona Novog nemačkog fima. Ne samo zbog Angele Winkler MESSER IM KOPF me je podsetio na klasik Volkera Schlondorffa i Margarethe Von Trotte KATHARINA BLUM. U ovom filmu Angela Winkler nema tako težak zadatak - ulogu uporedivu sa BLUMovom dobija Bruno Ganz, ali Hauff ne uspeva da izvuče tako visok domet. Slična priča i preklapanja u glumačkoj podeli međutim čine da se jasno pepozna zašto Hauff nije veliki majstor.
Kod Schlondorffa i Von Trotte postoji jasan odnosa prema glavnom liku, čudovišno ubedljiva gluma Angele Winkler i jasno seciranje društvenog problema - teme terorizma i medija u službi "reakcionarnih" snaga. Uprkos tome što njena igra u pojedinim momentima nadilazi uverljivost priče, odnosno postaje najveća vrlina i najveća mana filma, nema nikakve sumnje da KATHARINA BLUM izuzetno vibrantno prožima privatno i političko.
Kod Hauffa, privatno i političko se raslojavaju i Ganzov zadatak da odigra čoveka koji se oporavlja od hica u glavu, na kraju krajeva, biva svedena na priču o junaku sa zdravstvenom tegobom.
Dok su Schlondorff i Von Trotta vešto proželi Katharinin lični slom sa političkim i medijskim pritiskom i pokazali kako je u stvari medijska represija snažnija od policijske - kod Hauffa kako fizička sila prestane, medijska ne preuzima njenu ulogu i pritisak popušta.
Uprkos tome što KATHARINA BLUM ima mnoge nedostatke, MESSER IM KOPF je primer kako je teško dostići tako visok nivo.
Bruno Ganz u glavnoj ulozi je naravnmo klasa, ovo su ionako njegove najbolje godine, kada je bio najinspirisaniji.
Hauff nije reditelj za potcenjivanje ali ovo je film koji slikovito objašnjava zašto nije dospeo u prvi plan.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam izvanredan špageti vestern Sergio Corbuccija IL GRANDE SILENZIO. Corbucci se ovde oslanjao na motive istinite priče sa kraja 19. veka kada su lovci na ucene koristili priliku da pre proglašavanja amnestije izvrše velike pokolje odmetnika i uzmu novac sa poternica. Međutim, ta istinita priča motiviše Corbuccija da se uozbilji samo u pojedinim aspektima i srećom u osnovi IL GRANDE SILENZIO je baš kanonski špageti vestern.
Jean-Louis Trintignant je krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih odradio turu nasilnih žanrovskih filmova. Među njima se izdvaja recimo OUTSIDE MAN Jacquesa Deraya. Uprkos tome, Trintignant nije tipična špageti faca u verovatno je baš zato odličan u naslovnoj ulozi nemog revolveraša koji isteruje pravdu protiv lovaca na ucene koji radije ubijaju nego što izvode na sud.
Klaus Kinski, u svom prepoznatljivom maniru, igra glavnog lovca na ucene a Vonetta McGee, divna crna epizodistkinja suprugu jedne od žrtava koja angažuje Tihog.
Corbucci izvanredno koristi vejavicu i zimski ambijent i na nivou priče i u pogledu vizuelnog izraza. Razvoj liova je znatno pažljiviji nego u tipičnim Corbuccijevim radovima i IL GRANMDE SILENZIO donosi dobre uloge glumcima koji su imali prilike da ostvare ozbiljan opus - recimo, ovaj film nimalo ne stoji kao kuriozitet u Trintignantovom opusu.
Kraj filma donosi potpuno neočekivani ishod. Pošto nije reč o ideološki pregnantnom radu kao što je BULLET FOR THE GENERAL, ovaj kraj više tumačim kao autotski stav sa blagom dozom ideologije.
IL GRANDE SILENZIO je Corbuccijev verovatno najzreliji film.
* * * 1/2 / * * * *
Drago mi je da ti se dopao. :D IL GRANDE SILENZIO je sila od filma.
Moram da se udarnim dozama SAFE HOUSEa oporavim od THE RAIDa. IL GRANDE SILENZIO mi je pomogao u oporavku.
Mehmete, obrati pažnju ko je govorio dok je sudija igrao pasijans na Breivikovom suđenju...
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2012&mm=06&dd=04&nav_category=78&nav_id=615515 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2012&mm=06&dd=04&nav_category=78&nav_id=615515)
Ma, neka, svi kapiraju da je suđenje pro forme, da bi on pričao svoje priče, pa što i da se ne igraju.
Ali da ne slušaju Mattiasa Gardella je skandal.
No, evo opet nešto za Mehmeta, da mu malo zaigra srce -
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Diktator-na-sluzbenom-putu.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Diktator-na-sluzbenom-putu.sr.html)
Aaaa, kakav zaključak, majstorski!!!!!!!! :lol:
Pritom, ja ne bih umeo da napišem ovako kratak i jezgrovit a analitičan tekst na ovu temu ali u isto vreme ne bih umeo da se uzdržim od pominjanja da je Koen Židov i da komentarišem u kakvom odnosu sve ove činjenice stoje sa percipiranim židovskim zaverama protiv ostatka sveta.
U.S. Military Taught Officers: Use 'Hiroshima' Tactics for 'Total War' on Islam
By Noah Shachtman and Spencer Ackerman
Lt. Col. Matthew A. Dooley's Joint Staff Forces College presentation on "A Counter-Jihad Op Design Model" (.pdf) calls for violent measures in a war against Islam. (emphasis added)
The U.S. military taught its future leaders that a "total war" against the world's 1.4 billion Muslims would be necessary to protect America from Islamic terrorists, according to documents obtained by Danger Room. Among the options considered for that conflict: using the lessons of "Hiroshima" to wipe out whole cities at once, targeting the "civilian population wherever necessary."
The course, first reported by Danger Room last month and held at the Defense Department's Joint Forces Staff College, has since been canceled by the Pentagon brass. It's only now, however, that the details of the class have come to light. Danger Room received hundreds of pages of course material and reference documents from a source familiar with the contents of the class.
The chairman of the Joint Chiefs of Staff recently ordered the entire U.S. military to scour its training material to make sure it doesn't contain similarly hateful material, a process that is still ongoing. But the officer who delivered the lectures, Army Lt. Col. Matthew A. Dooley, still maintains his position at the Norfolk, Virginia college, pending an investigation. The commanders, lieutenant colonels, captains and colonels who sat in Dooley's classroom, listening to the inflammatory material week after week, have now moved into higher-level assignments throughout the U.S. military.
For the better part of the last decade, a small cabal of self-anointed counterterrorism experts has been working its way through the U.S. military, intelligence and law enforcement communities, trying to convince whoever it could that America's real terrorist enemy wasn't al-Qaida — but the Islamic faith itself. In his course, Dooley brought in these anti-Muslim demagogues as guest lecturers. And he took their argument to its final, ugly conclusion.
"We have now come to understand that there is no such thing as 'moderate Islam,'" Dooley noted in a July 2011 presentation (.pdf), which concluded with a suggested manifesto to America's enemies. "It is therefore time for the United States to make our true intentions clear. This barbaric ideology will no longer be tolerated. Islam must change or we will facilitate its self-destruction."
Dooley could not be reached for comment. Joint Forces Staff College spokesman Steven Williams declined to discuss Dooley's presentation or his status at the school. But when asked if Dooley was responsible for the course material, he responded, "I don't know if I would classify him [Dooley] as responsible. That would be the commandant" of the school, Maj. Gen. Joseph Ward.
That makes the two-star general culpable for rather shocking material. In the same presentation, Dooley lays out a possible four-phase war plan to carry out a forced transformation of the Islam religion. Phase three includes possible outcomes like "Islam reduced to a cult status" and "Saudi Arabia threatened with starvation." (It's an especially ironic suggestion, in light of today's news that Saudi intelligence broke up the most recent al-Qaida bombing plot.)
International laws protecting civilians in wartime are "no longer relevant," Dooley continues. And that opens the possibility of applying "the historical precedents of Dresden, Tokyo, Hiroshima, Nagasaki" to Islam's holiest cities, and bringing about "Mecca and Medina['s] destruction."
Dooley's ideological allies have repeatedly stated that "mainstream" Muslims are dangerous, because they're "violent" by nature. Yet only a few of al-Qaida's most twisted fanatics were ever caught musing about wiping out entire cities.
"Some of these actions offered for consideration here will not be seen as 'political correct' in the eyes of many," Dooley adds. "Ultimately, we can do very little in the West to decide this matter, short of waging total war."
Dooley, who has worked at the Joint Forces Staff College since August 2010, began his eight-week class with a straightforward, two-part history of Islam. It was delivered by David Fatua, a former West Point history professor. "Unfortunately, if we left it at that, you wouldn't have the proper balance of points of view, nor would you have an accurate view of how Islam defines itself," Dooley told his students. Over the next few weeks, he invited in a trio of guest lecturers famous for their incendiary views of Islam.
Shireen Burki declared during the 2008 election that "Obama is bin Laden's dream candidate." In her Joint Forces Staff College lecture, she told students that "Islam is an Imperialist/Conquering Religion." (.pdf)
Stephen Coughlin claimed in his 2007 master's thesis that then-president George W. Bush's declaration of friendship with the vast majority of the world's Muslims had "a chilling effect on those tasked to define the enemy's doctrine." (.pdf) Coughlin was subsequently let go from his consulting position to the military's Joint Staff, but he continued to lecture at the Naval War College and at the FBI's Washington Field Office. In his talk to Dooley's class (.pdf), Coughlin suggested that al-Qaida helped drive the overthrow of Egyptian strongman Hosni Mubarak and Libyan dictator Muammar Gadhafi. It was part of a scheme by Islamists to conquer the world, he added. And Coughlin mocked those who didn't see this plot as clearly as he did, accusing them of "complexification."
Coughlin titled his talk: "Imposing Islamic Law – or – These Aren't the Droids Your Looking For!"
Former FBI employee John Guandolo told the conspiratorial World Net Daily website last year that Obama was only the latest president to fall under the influence of Islamic extremists. "The level of penetration in the last three administrations is deep," Guandolo alleged. In his reference material for the Joint Forces Staff College class, Guandolo not only spoke of today's Muslims as enemies of the West. He even justified the Crusades, writing that they "were initiated after hundreds of years of Muslim incursion into Western lands."
Guandolo's paper, titled "Usual Responses from the Enemy When Presented With the Truth" (.pdf), was one of hundreds of presentations, documents, videos and web links electronically distributed to the Joint Forces Staff College students. Included in that trove: a paper alleging that "it is a permanent command in Islam for Muslims to hate and despise Jews and Christians" (.pdf). So was a video lecture from Serge Trifkovic, a former professor who appeared as a defense witness in several trials of Bosnian Serb leaders convicted of war crimes, including the genocide of Muslims. A web link, titled "Watch Before This Is Pulled," supposedly shows President Obama — the commander-in-chief of the senior officers attending the course — admitting that he's a Muslim.
Dooley added the caveats that his views are "not the Official Policy of the United States Government" and are intended "to generate dynamic discussion and thought." But he taught his fellow military officers that Obama's alleged admission could well make the commander in chief some sort of traitor. "By conservative estimates," 10 percent of the world's Muslims, "a staggering 140 million people ... hate everything you stand for and will never coexist with you, unless you submit" to Islam. He added, "Your oath as a professional soldier forces you to pick a side here." It is unclear if Dooley's "total war" on Muslims also applied to his "Muslim" commander in chief.
After the Pentagon brass learned of Dooley's presentation, the country's top military officer, Joint Chiefs of Staff Chairman Gen. Martin Dempsey, issued an order to every military chief and senior commander to get rid of any similar anti-Islam instructional material. Dempsey issued the order because the White House had already instructed the entire security apparatus of the federal government — military and civilian — to revamp its counterterrorism training after learning of FBI material that demonized Islam.
By then, Dooley had already presented his apocalyptic vision for a global religious war. Flynn has ordered a senior officer, Army Maj. Gen. Frederick Rudesheim, to investigate how precisely Dooley managed to get away with that extended presentation in an official Defense Department-sanctioned course. The results of that review are due May 24.
Ironically, Dooley and his guest lecturers paint a dire picture of the forward march of Islamic extremism right as its foremost practitioner feared its implosion. Documents recently declassified by the U.S. government revealed Osama bin Laden fretting about al-Qaida's brutal methods and damaged brand alienating the vast majority of Muslims from choosing to wage holy war. Little could he have known that U.S. military officers were thinking of ways to ignite one.
http://www.wired.com/dangerroom/2012/05/total-war-islam/all/1 (http://www.wired.com/dangerroom/2012/05/total-war-islam/all/1)
Reprizirao sam IL MERCENARIO Sergio Corbuccija, uz A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija, jedam od ključnih Zapata Westerna.
IL MERCENARIO se drži klasične forme Zapata Westerna, po ambijentu u koji je smešten i po strukturi likova. Corbucci je u svom rediteljskom postupku uvek imao izvesnu dimenziju realizma i socijalne osvešćenosti, i ona postoji i u ovom filmu ali nije toliko sistematična kao kod Damianija. IL MERCENARIO stvari više svodi na psihologiju nego na ideologiju, tako da je i poruka filma vrlo lična, i za razliku od Damianijevog junaka koji savetuje sve prisutne (pa i gledaoce) i poslednjoj replici - naravoučeniju filma - naslovni junak savetuje samo drugog junaka.
U ovom Corbuccijevom filmu lik Zapadnjaka, Amerikanca, plaćenika, koji se smatra obaveznom figurom Zapata Westerna nije tako dijaboličan kao kod Damianija, Corbuccijev junak prođe istinsku transformaciju dok Damianijev junak prosto ima dva sistema funkcionisanja profesionalni i privatni. I u tom pogledu Damiani je sofisticiraniji jer njegovi junaci više funkcionišu ravni manipulacije nego iskrenih osećanja.
Corbuccijev rediteljski postupak ima niz baroknih deonica. U tom pogledu IL MERCENARIO nudi dosta mašte, raznovrsnoti i raskoši. Uprkos brojnim iskoracima iz žanra i prevazilaženjima konvencija, Corbucci nikada ne zaboravlja kakav film snima i u tome je na kraju krajeva osnovna snaga ovog filma.
Iako je zapamćen kao veliki heroj špageti vesterna, Franco Nero mi je u ovom filmu bio prilično bled glavni junak i nedovoljno se izdvajao od ostalih, vrlo živopisnih likova. Kao i kod Damianija, prava je šteta što Nerovu ulogu nije odigrao Eastwood. Palance koji igra najupečatljivijeg od negativaca takođe nije u potpunosti iskorišćen i na kraju zapravo ceo film preuzima Tony Musante i po njemu će se ponajviše pamtiti.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANDROID Aarona Lipstadta. Ovaj film spada u red debija nastalih u Cormanovoj hiperprodukciji. Lipstadt je snimao film na setovima za BATTLE BEYOND THE STARS Jima Murakamija, a kuriozitet je da je te stove dizanirao Jim Cameron koji je potpisan i na špici. Od ljudi koji će kasnije postati filmmakeri u filmu se pojavljuje i Rachel Talalay koja je inače radila kao računovođa na filmu.
ANDROID je očigledno bio produkcija od koje se manje očekivalo pa je Lipstadt imao slobodu da film ne opterećuje eksploatacijom, akcijom i hororom koje bi ionako teško realizovao sa tim budžetom. Neopterećen potrebom da snimi rip-off STAR WARSa, Lipstadt je snimio kamerni film o ludom naučniku, njegovom androidu koji se polako osamostaljuje i grupi svemirskih odmetnika koji se sakrivaju na njihovoj stanici i uopšte ne slute da su se našli na pogrešnom mestu.
Ludog naučnika igra Klaus Kinski a robota Maxa 404 scenarista filma Don Keith Opper koji je jedna autentična ranokronenbergovska faca. Opper je sebi uostalom ostavio i najsočniji lik - androida koji se uči ponašanju gledajući holivudske klasike i uspeva da razvije emocije.
ANDROID je prava suprotnost Donenovom promašaju SATURN 3 koji je doduše želeo da 1980. godine operacionalizuje sve do tada uspostavljene koncepcije space suspensera.
ANDROID je zanimljiv ne samo ljubiteljima žanra već i onima koje zanima kvalitetan niskobudžtni film.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 05-06-2012, 12:40:11
Reprizirao sam IL MERCENARIO Sergio Corbuccija, uz A BULLET FOR THE GENERAL Damiana Damianija, jedam od ključnih Zapata Westerna.
IL MERCENARIO se drži klasične forme Zapata Westerna, po ambijentu u koji je smešten i po strukturi likova. Corbucci je u svom rediteljskom postupku uvek imao izvesnu dimenziju realizma i socijalne osvešćenosti, i ona postoji i u ovom filmu ali nije toliko sistematična kao kod Damianija. IL MERCENARIO stvari više svodi na psihologiju nego na ideologiju, tako da je i poruka filma vrlo lična, i za razliku od Damianijevog junaka koji savetuje sve prisutne (pa i gledaoce) i poslednjoj replici - naravoučeniju filma - naslovni junak savetuje samo drugog junaka.
U ovom Corbuccijevom filmu lik Zapadnjaka, Amerikanca, plaćenika, koji se smatra obaveznom figurom Zapata Westerna nije tako dijaboličan kao kod Damianija, Corbuccijev junak prođe istinsku transformaciju dok Damianijev junak prosto ima dva sistema funkcionisanja profesionalni i privatni. I u tom pogledu Damiani je sofisticiraniji jer njegovi junaci više funkcionišu ravni manipulacije nego iskrenih osećanja.
Corbuccijev rediteljski postupak ima niz baroknih deonica. U tom pogledu IL MERCENARIO nudi dosta mašte, raznovrsnoti i raskoši. Uprkos brojnim iskoracima iz žanra i prevazilaženjima konvencija, Corbucci nikada ne zaboravlja kakav film snima i u tome je na kraju krajeva osnovna snaga ovog filma.
Iako je zapamćen kao veliki heroj špageti vesterna, Franco Nero mi je u ovom filmu bio prilično bled glavni junak i nedovoljno se izdvajao od ostalih, vrlo živopisnih likova. Kao i kod Damianija, prava je šteta što Nerovu ulogu nije odigrao Eastwood. Palance koji igra najupečatljivijeg od negativaca takođe nije u potpunosti iskorišćen i na kraju zapravo ceo film preuzima Tony Musante i po njemu će se ponajviše pamtiti.
* * * 1/2 / * * * *
Неро је Сергеј Ковалски, пољски емигрант, само да се зна. Фино је да се Критичар послије дужег времена доватио старијих остварења.
Poljski emigrant kao što su i svi u Americi tada pre svega emigranti...
Ko nije gledao raspakivanje Šerbedžije evo može ovde i da strimuje i da skine. Među raspakivačima, tu je i Stari Kadar...
http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/22/RTS+Satelit/1115350/Raspakivanje.html (http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/22/RTS+Satelit/1115350/Raspakivanje.html)
Trejler za novog Zemeckisa!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/06/bob-z-is-back.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/06/bob-z-is-back.html)
Kako je vrijeme odmicalo, Raspakivanje je bilo sve bolje i bolje, samo mi nije jasno čemu onda priča da je hrvatsko proljeće bilo inicijativa unutar Jugoslavije, realno je onda i HDZ bio ista takva inicijativa. Možda je Budiša tu bio najblaži, ali proljeće kao takvo je bilo separatističko, fakat.
U stvari se pokušava reći da se Šerbedžija promijenio, kao i naš novi precednik, međutim, ličnost se formira u djetinjstvu a ne u pedesetoj godini života, u pedesetoj su stalne karakteristike samo najvidljivije. U Raljama života još se i raspravljalo da li je Šerbedžija Srbin (jer je tu tajnu brižno čuvao), pa su se neki salonski Hrvati zgražavali nad tim, sad kad mu je ugrožen angažman postao je vrlo eksplicitan po tom pitanju.
Jednostavno, Šerbedžija kao ličnost je ili problematičan od početka ili nije ni danas problematičan.
Reprizirao sam DJANGO, film po kome je Sergio Corbucci prevashodno poznat i sa kojim je ostavio najznačajniji trag na istoriju popularne kulture. Nažalost, ovo je zbilja minoran Corbuccijev rad u domenu špageti vesterna, premda naravno kao stavka u filmografiji ne može biti smatran beznačajnim. Srećom, uspeh ovog filma iz 1966. godine koji ne samo da je započeo serijal DJANGO filmova već je uspostavio i čitav DJANGO brend, nije hendikepirao Corbuccija i on samo dve godine kasnije snima znatno zrelije filmove.
DJANGO tek u tragovima donosi neka od Corbuccijevih obeležja, a to je recimo insistiranje na prirodnim nepogodama kao na miljeu u kome se priča dešava, ali osim blata u koje su junaci umuljani, DJANGO na nivou produkcionog dizajna deluje grozno.
S druge strane, nema ni traga o zanimljive karakterizacije ili socijalnog realizma koji je provejavao u Corbuccijevim značajnijim vesternima. Ipak, u određenom smislu, ovaj film se mora pažljivo sagledavati jer je uspostavio svojevrsni standard u svoje vreme.
* * / * * * *
Али понегде има баш лепе композиције кадрова, мораш признати. Има "Ђанго" шарма и визуелно, мада се види да је био јефтин.
Ukoliko iko želi da gleda ovaj film neka ne čita ovaj post, a ukratko poenta posta je da ga ne treba gledati
Pogledao sam PROMETHEUS i šta da kažem sem da od novog filma Ridleya Scotta ovo na filozofskom, pripovedačkom i rediteljskom nivou više deluje kao nesnimljeni rediteljski debi Milića od Mačve. Nisam imao prevelika očekivanja od PROMETHEUSa pa ne mogu da kažem da sam razočaran, ali imao sam više očekivanja od dva sata živih slika u koje je Fox skucao ove silne pare i umesto dela u rangu ALIENa, i to bilo kog nastavka, pružio nam ŠEŠIRA PROFESORA WEILANDa.
PROMETHEUS je u dramaturškom smislu uvredljiv, priča je sub- STAR TREK pomešan sa malo Trome. Da je sreće, Asylumovi filmovi bi imali ovakve scenarije. Reći da je ponašanje junaka nelogično je understatement. Ceo film je baziran na potpuno besmislenom ponašanju junaka koje potkopava ionako tanku priču o tome da je neko ko podseća na Bobana Piromana odlučio da se igra Prometeja i posejao se po zemlji. Dakle, ljudi su nastali od Bobana Piromana, a Piromani su posle toga odlučili da unište Zemlju na jedan od glupljih načina u istoriji glupih načina na koje su vanzemaljci želeli da unište Zemlju.
To da je način besmislen svedoče barem dva filma o borbama Aliena i Predatora na Zemlji, što bi po svakoj logici Tvorci trebalo da naslute. U svakom slučaju, ovi Tvorci sigurno nisu Inženjeri, pre bi se reklo da su Tehničari. Možda čak i Vukovci, i to ne u smislu da imaju sve petice.
Film na nivou glume deluje kao srpsko preduzeće - vlada samoupravljanje a istovremeno postoji i višak zaposlenih i manjak radno sposobnih. Činjenica da ključni gest u filmu naprave jedan junak koga koliko-toliko znamo i dva junaka koja drugi put vidimo u prethodna dva sata dovoljno govori o tome koliko Ridley u saradnji sa scenaristima uopšte ne zna šta radi.
O logici samog filma gde se junaci suoče sa najvećim otkrićem u istoriji svega, a onda dođu u brod i malo se opuste uz bocu vina, i "prstohvat" seksa, što bi rekao Kunac; o logici u kojoj Idris Elba ceo film ne uspe da se uzbudi kada je već pola putnika poginulo izuzev što spusti čašu viskija i ćebence sa kojima inače raspolaže dotle; pokazuje da su članovi ove posade ili već ranije barem desetak puta spoznavali tajnu postojanja ili da su junaci iz STAR TREKa koji se sa vanzemaljcima sreću svaki dan ili da su sve vreme bili na susednoj planeti pa nisu razumeli šta se dešava kolegama.
O ljudima kojima vanzemaljsko biće koje podseća na zmiju deluje simpatično da i ne govorim. Mislim da bi svako ko nije mentalno zaostao uspeo da se ne izgubi u vanzemaljskoj piramidi ali čak i da jeste takav, i da je u svemir otišao u okviru procesa inkluzije, sigurno bi se uplašio nečeg ZMIJOLIKOG. Nijedan od vanzemaljaca u ovom filmu ne deluje kao Gizmo iz GREMLINSa.
Dakle, PROMETHEUS je film u kome imamo sub-STAR TREK dizajn svega, i odnos prema pitanju postanka koji je pase čak i za pojmove Trećeg Oka. Ali, čak i takav nije dosledno prikazan, objašnjen u svom čitavom besmislu.
Sam brod PROMETHEUS je takav da su na njemu svi istovremeno sami i zajedno kad treba. Geografija broda je potpuno kao set iz sitkoma. Taj brod je kao jedna samačka kuća u kojoj svako ima svoj prostor da se osami kad mu se čupa vanzemaljac iz stomaka (to je stvar koju ljudi najradije rade nasamo i ja to razumem, to je ljudski) a ima gde i da se posedi zajedno. Prostori na brodu su abnormalno veliki, a pritom spolja gledano brod baš i nije tako pozanašan. Naravno, tu je i neupitna "lažna" gravitacija. Ridley se ni ne trudi da objasni kako je gravitacija neprekidno stalno ista i onakva kako smo navikli.
Dakle, PROMETHEUS je jedna pre svega nevešta a zatim i uvredljivo površna parada besmisla na svim nivoima.
Charlize Theron ima nejasan lik, mutne motive, i maltene ne radi ništa. Noomi Rapace je musava kao i inače, ona ima malo više, i aktivnija je. Michael Fassebnder glumi androida kao da je prvi glumac koji igra androida. Lance Henriksen u ALIENSu je master class u odnosu na ovo. A to kako se android uči manirima gledajući Peter O'Toolea, ne samo da je maznuto iz ANDROIDa Aaron Lipstadta, to je manje važno i nije prvi put, ali je i potpuno besmisleno da android koji može da reprodukuje bilo koji glas imitira Peter O'Toolea.
Ipak, meni je najveća bizarnost Idris Elba, koji igra pilota broda, raskomoćenog i opuštenog u ravni Big Lebowskog. Sa viskićem u ruci i umotan u ćebence on se nijednom ne uzbudi, potpuno je cool, ne obazire se, a susret sa Tvorcima ga ne fascinira.
Mada, susret sa Tvorcima nikoga naročito nije uzbudio sem ridikulozno našminkanog Guy Pearcea koji se pojavljuje maskiran u babu. Činjenica da Guy Pearce prerušen u babu najviše reaguje na Tvorce svedoči o ovoj čudnoj sinergiji rertardiranih i senilnih kako među likovima tako i među autorima.
Inače, kad se Noomi na kraju lati sekire, to naizgled deluje kao low tech detalj, dok se potom ne ispostavi da ipak neće sekirom išta rešavati.
Radnja je dakle dementna, likovi su besmisleni i sve je strašno. Ridly je međutim sve to snimio onako informativno, uopšteno, bez nekog uživljavanja. Nijedan set-piece, osim kada Michael Fassbender čeka da počne film i da se likovi probude ne traje dugo, nije uzbudljiv i nije ni pravljen da bude uzbudljiv. Ridley nas zagolica situacijom, ali je ne izgura, sve to dakle više vuče na Tromu nego na Alien.
Koliko god bilo dubiozno željno iščekivati da se sazna kako su nastali Ljudi u filmu koji će inače usput objasniti i kako su nastali Osmi Putnici, mislim da je cela đeneza najbolje sumirana u tome da se Charlize na kraju svega vrati vjeri prađedovskoj, a Noomi se vrati gorkoj uspomeni i rani staroj sa povratkom veri u perspektivi.
Rečju, PROMETHEUS je film u kome je špica najrazrađeniji set-piece, a na njoj je i najviši nivo izrade. Sve ostalo je ne samo šuplje već i poodmaklo u gluposti.
Bogami, PEČAT ipak nezadovoljan RASPAKIVANJEM
На први поглед, неразумно може да делује и одлука Горислава Папића, новог водитеља ,,Препакивања" на Јавном сервису, да прву емисију новог циклуса посвети Радету Шербеџији, глумцу добровољно отуђеном од српског културног простора, а у последње време и непосредно супротстављеном српству и Србији. Чак ни као противник, Шербеџија није ни по чему актуелан у овом историјском тренутку, а све што је до сада радио, егоцентрик какав јесте, увелико је поделио са јавношћу, тако да ни иза њега нема нечег посебно тајанственог што би захтевало какав свеж поглед.
Емисија, међутим, није била промашај. Утолико пре што је више не води Антонела политички коректна Риха, тренутно распоређена на положај портира за дочекивање председничких кандидата уочи ТВ дуела. Папић је, наиме, о Шербеџији направио темељнију и поткованију емисију него што је Риха направила и о једном од јунака из првог циклуса.
Није то, да не буде забуне, била савршена, па ни сјајна емисија. За то је ипак био потребан компетентнији филмски критичар од Димитрија Војнова, али и храбрији тумач друштвених и политичких прилика од Шербеџијиног колеге Миодрага Кривокапића. Нажалост, убедљиво најкориснији од Папићевих саговорника био је загребачки театролог Вјеран Зупа, искрен и директан у критикама, а ипак у границама пристојности – Београд има и оштријих и занимљивијих културних посленика, чије би мишљење неминовно било значајније него Зупино за овдашњу публику.
Свеједно, емисија је имала један све ређи квалитет: није била бљутаво снисходљива према свом јунаку. Јесте била благонаклонија према Шербеџији него што је овај то заслужио, али није му баш за све прогледала кроз прсте. Дотакао се Папић Шербеџијине улоге у Анђелинином ,,филму", те приказао врло неповољне изјаве о истој, као и о свеукупном политичком ангажману Радета Шербеџије.
Да је Папић био нешто храбрији и продорнији, можда бисмо имали прилике да видимо и одговор на још неке Шербеџијине простачке неистине, попут оне да је почетком деведесетих морао да се пресели у Љубљану јер је био ,,проказан у свим осталим срединама", што је поновио и овог пута. Али, јасним квалитативним искораком у односу на претходницу, па и многе друге ауторе са ,,РТС"-а, Папић је макар подсетио на одговорно телевизијско новинарство.
http://www.pecat.co.rs/2012/06/novo-raspakivanje-sirom-nezatvoreni-serbedzija/ (http://www.pecat.co.rs/2012/06/novo-raspakivanje-sirom-nezatvoreni-serbedzija/)
Reprizirao sam jedan od retkih ne-vesterna koje je potpisao Budd Boetticher - THE KILLER IS LOOSE. Ovaj B-film spada u žanr urbanog krimića, govori o saučesniku jedne pljačke koji beži iz zatvora kako bi se osvetio policajcu koji mu je prilikom hapšenja nehotice upucao suprugu. Boetticher i u drugom žanru čuva svoj jednostavni stil i minimalistički izraz. THE KILLER IS LOOSE doduše u svojih sedamdesetak minuta ne uspeva da ponudi naročito intrigantnu priču, svodi se na postavku i suspense oko toga da li će ubica ispuniti svoje namere ali Boetticher i u tako svedenim okolnostima uspeva da likove i atmosferu učini vrlo intenzivnim i živopisnim. Nažalost, THE KILLER IS LOOSE na nivou zamisli nema neke naročite atriburte da se nametne kao deo korpusa B-filmova iz pedesetih koji su danas zapamćeniji od mnogih A-naslova.
* * 1/2 / * * * *
ŠERBEDŽIJA NA RTS-U
Srbi mu nikada neće oprostiti Angelinu Jolie
Autor: Nenad Polimac
Objavljeno: prije 5 h i 1 min
Film 'U zemlji krvi i meda' Angeline Jolie u Srbiji je gotovo jednoglasno ocijenjen kao izrazito antisrpski. Glumčevo opravdanje da mu se scenarij svidio jer je podsjećao na grčku tragediju odjeknulo je u prazno. Jedan od gostiju emisije, Vojnov, bio je prilično precizan: Šerbedžija je prvi put zapostavio ideološki identitet zbog poslovne ponude i ugrozio sebi poziciju na srpskom tržištu
Raspakivanje je popularna jednosatna emisija Radio-televizije Srbije koju je do ove godine vodila novinarka Antonela Riha. Po konceptu slična emisiji "Scarface - Put do slave" zagrebačkog Radija 101, za temu uzima neku poznatu ličnost i zatim je uz pomoć sugovornika i arhivskih materijala "raspakira". Ponekad osoba kojoj je emisija posvećena uopće ne dobije riječ - kao što je bio slučaj s Vojislavom Šešeljem, Ratkom Mladićem i Radovanom Karadžićem, koji su u vrijeme snimanja već bili u Haagu - a ponekad dobije središnje mjesto - poput Emira Kusturice, Ivice Dačića ili Dragana Đilasa - i priliku da se bori protiv packi koje stižu sa strane.
VEZANE VIJESTI
Vijesti
ODUŠEVLJENA HRVATSKOM Rade Šerbedžija: Angelinu Jolie sam nagovorio da kupi kuću u Istri
Sve je nalikovalo na onaj famozni posjet Clintona Zagrebu
FOTO Angelina Jolie u Sarajevu: Srpski narod je pametan i znat će razlikovati istinu od nametnutoga. Uvidjet će da je film umjetnost
Širom zatvorenih očiju
Riha više ne vodi tu emisiju, navodno zato što je previše inzistirala na političarima, pa je posao preuzeo novinar NIN-a Gorislav Papić. Estradni karakter nove sezone "Raspakivanja", emitirane prošle srijede, naglašen je izborom prvog gosta, velike glumačke zvijezde Rade Šerbedžije. Kakve su teme razgovora s njima, bilo je očito već iz najave emisije:
"Rade Šerbedžija je dva puta morao da postaje veliki glumac. Prvi put, u državi koja je i sama glumila veličinu, ni za Šerbedžiju nije bilo granica - glumio je širom otvorenih očiju.
Kako je uspeo da do 30. godine odigra sve što je mogao u pozorištu, šta ga je, od Hrvatskog proleća do jeseni Jugoslavije, teralo u politiku, kako je uspeo da objedini Tita i Živojina Pavlovića, Krležu i Ljubišu Ristića i, naposletku, kako odgovara na naizgled jednostavno pitanje: ko je, čiji je.
Drugi put, nije bilo mesta za iluzije. Znalo se tačno šta treba da radi, dokle treba da ide, koji stereotip da potvrdi. Glumio je širom zatvorenih očiju. O radu sa velikim Stanleyjem Kubrickom, Tomom Cruiseom i Angelinom Jolie, kako posle svega gleda na 'Zemlju krvi i meda', na Beograd, Zagreb i, naravno, na Brione, gde je sada, uz pomoć države Hrvatske napravio svoj privatni rezervat, Teatar Uliks".
Kao ličnost koju se "raspakira" Šerbedžija je dobio fer priliku, jer gotovo polovicu emisije predstavlja intervju s njim. Jedan od sugovornika koji osvjetljavaju fenomen Šerbedžija njegov je nekadašnji glumački partner Miodrag Krivokapić, koji je i danas ponosan na njihovu višegodišnju suradnju, drugi je zagrebački tetarolog Vjeran Zuppa, koji u nekoliko navrata ponovio da ne drži do gosta emisije kao filmskog glumca (o filmu zasigurno ne zna puno jer su za njega "Superman" i "Batman" jedna te ista stvar), a guru novog srpskog filma Dimitrije Vojnov objasnio je Šerbedžijinu karijeru u jugoslavenskom i, kasnije, hollywoodskom kontekstu.
Emisija je bila zanimljiva jer je koristila u nas rijetko viđene videomaterijale (primjerice snimke Šerbedžije dok igra "Hamleta" na Lovrijencu 1974. godine, a prava su senzacija snimke u boji predstave "Oslobođenje Skopja", posuđene iz arhive Ljubiše Ristića), a i Šerbedžija je progovorio o temama koje je u intervjuima često izbjegavao.
Bunić kroz stoljeća
Ako se emisiju može usporediti s ringom u kojem gost prima nevidljive udarce, nema zbora da je u prve dvije trećine glavni akter ostao čvrsto na nogama. Na dvojbe je li on jugoslavenski ili hrvatski glumac, jasno je istaknuo da mu je najbliža kultura Srba u Hrvatskoj, jer su mu oba roditelja srpskog podrijetla te zažalio što u selu u kojem je rođen, Buniću pokraj Korenice, njih tamo gotovo više ni nema (uzgred, Bunić je tijekom prošlog stoljeća u tri navrata radikalno mijenjao demografsku sliku). No, kad je u pitanju gluma, on je prvenstveno hrvatski glumac - kad igra na "ekavici", zna da je inferioran Lazaru Ristovskom, Nebojši Glogovcu ili Petru Božoviću.
Krivokapić je priznao da - za razliku od Šerbedžije i Ljubiše Ristića, šefa poznatog teatra KPGT - nikad nije imao iluzija o angažmanu izvan scene. Šerbedžiji gluma nije bila dovoljna: žurnal iz 1976. pokazuje ga dok recitira Titu na priredbi u Beogradu, ima odijelo i kravatu, ali je neobrijan, čime ostavlja dojam ležernosti (Krivokapić: "Da mi je netko rekao 'Ideš Titu da recituješ', ja bih bio presretan, bila je to velika čast"). Jednako je tako ležerno skakutao kroz brojna politička opredjeljenja, zagovarao Hrvatsko proljeće, zatim reformirane komuniste Ivice Račana ("više vjerujem ovim sadašnjim komunistima nego onim bivšima"), pa vladu Ante Markovića.
Politika nije scena
Zuppa je bio sarkastičan: "Rade je volio pružiti podršku nečemu što baš nije dobro razumio, predugo je politiku shvaćao kao scenu", a Šerbedžija je rezimirao: "Ja sam uvijek vijao pravdu, bio sam bezobrazan, provokativan i danas se zbog toga stidim, iako mislim da sam bio u pravu". Kako je uspio pomiriti Tita, svog najomiljenijeg pisca Krležu i Živojina Pavlovića, redatelja s kojim je najradije radio? Dimitrije Vojnov je to ovako objasnio: "Tito je bio stup sistema, Krleža veliki pisac koji je tom sistemu davao legitimitet, a Pavlović - unatoč tome što je bio disident - ne bi mogao snimati filmove da mu to sistem na ovaj ili onaj način nije dozvoljavao. Sve tri strane imponirale su Šerbedžiji."
Članak u cijelosti pročitajte u tiskanom izdanju Magazina Jutarnjeg lista
http://www.jutarnji.hr/rade-serbedzija--srbi-mu-nikada-nece-oprostiti-angelinu-jolie/1033657/ (http://www.jutarnji.hr/rade-serbedzija--srbi-mu-nikada-nece-oprostiti-angelinu-jolie/1033657/)
Pogledao sam BIG MIRACLE Ken Kwapisa, istinitu priču o tri kita koja su bila zarobljena ispod leda na Aljasci i ogromnoj akciji spasavanja koju su pokrenuli mladi lokalni novinar i aktivistkinja Greenpeacea. Sam film je solidan, rutinski, ima zanimljivu priču koja u sebi sadrži dovoljno inspirational elemenata, patetike i prepreka za glavne junake. Ken Kwapis je pretežno televizijski reditelj koji je poslednjih godina uspeo da se afirmiše sa odličnim ensemble romcomom HE'S JUST NOT THAT INTO YOU ali BIG MIRACLE nije toliko interesantan film. Štaviše, rekao bih da opdnos John Krasinskog (kog je Kwapis režirao u OFFICEu) i Drew barrymore (s kojom je radio NOT THAT INTO YOU) nudi još i više romantičnog materijala nego što postoji u filmu.
Ono po čemu se film izdvaja jeste odsustvo sukoba između protagonista i establišmenta koje proisziče iz neprikrivenog oportunizma ovih drugih. BIG MIRACLE je zapravo i najvredniji po tome što pokazuje cinizam vlasti i korporacija koji su spremni na sve zadad dobrog PRa, koliko god to besmisleno bilo. Međutim, tu negde dolazimo i dao najveće mane filma. Naime, koliko god je establišment direktno prikazan, i koliko god se ukazivalo da se iza brige vlasti i korporacija za životnu srtedinu kriju mračni interesi - toliko je sam PROBLEM - a to je sudbina kitova prikazan krajnje detinjasto i ideološki isprazno.
Ako se infantilizovan odnos prema kitovima može tumačiti kao prilagođavanje filma deci - cela akcija spasavanja tri kita iz jedne teške ali potpuno prirodne situacije i sredstva uložena u to, pokazuju sliku društva koje u suštini ne zna šta će više od besa i rasipništva. Filmu nedostaje ironija prema samom projektu glavnih junaka i ona je jedino izražena kroz likove Inuita (ili kako se već zovu tamošnji starosedeoci) koji takođe nauče od belaca kako da slučaj (zlo)upotrebe uz podsmeh. Ipak, ti Inuiti nisu dovoljni da pravilno kritikuju glavne junake.
Kao film koji je na ničijoj zemlji između dečjeg i istinite priče za stariju publiku, BIG MIRACLE pokušava da bude pametniji nego što se od njega očekuje. Nažalost, u toj ideji ne istrajava.
* * 1/2 / * * * *
Cronenberg u KBC Podgovrica
http://www.blic.rs/Vesti/Svet/327637/Crnogorcu-operacijom-iz-tela-izvadjen-vibrator (http://www.blic.rs/Vesti/Svet/327637/Crnogorcu-operacijom-iz-tela-izvadjen-vibrator)
Pogledao sam THE KICK Prachye Pinkaewa. Moram priznati da se Prachya sada nalazi u situaciji koju sam priželjkivao a to je koprodukcija sa kinematografijama koje su u pripovedačkom smislu razbvijenije i mogu da povoljnije utiču na scene koje se pojavljuju između borbi po kojima je Pinkaew prepoznatljiv. Posle dosta slabog WHITE ELEPHANTa sa Amerikancima, Pinkaew sada radi sa Korejancima i to je ohrabrujuća saradnja. Nažalost, uprkos tome što je u saradnji sa njima sada uspeo da napravi film sa koliko-toliko smislenom pričom i likovima, i da dramske scene ne deluju potpuno diletantski, THE KICK se u pogledu likova i njihovih odnosa ne izdvaja iz donjeg doma populističkih filmova iz Južne Koreje ili Hong Konga.
Međutim, Pinkaew ponovo sarađuje sa Panna Rittikraijem i film u finalu donosi jedan izvanredan set-piece, veliku borilačku scenu se nekoliko upečatljivih deonica. U tom pogledu, THE KICK nadoknađuje ono što je nedostajalo u WHITE ELEPHANTu. Kad je reč o korejskom tržištu, čini mi se da Pinkaew nije napravio veliki proboj, i da će svoje sledeće propjekte ponovo raditi u tajlandskim okvirima i ponavljati stare greške.
* * / * * * *
Hm, pogledaćemo, ali izgleda da dok se Tony Jaa i Pinkaew ne ujedine, nema tu leba. No, podsetiću i da Pinkaew režira novog Tekkena, dakle ponovo američku produkciju (sa nekakvim japanskim zaleđem makar u vidu licence), dakle, nije to baš odlazak u Holivud ali ne da se on.
Radiće PROTECTOR 2 sa Jaaom. Nema zime sad kad su se pomirili. Ali i dalje mislim da bi malo američke ili korejske ozbiljnosti prijalo Pinkaewu. Strpi se do kraja THE KICKa i čeka te odlična tuča. Dotle drži daljinski pri ruci da malo ubrzavaš.
Saglasan sam ja. Tajlanđani definitivno potrebuju malo discipline u pripovedanju, ali dok je zemlja u haosu kakvom jeste, ne vidim da će im kinematografija munjevito napredovati u tom smeru.
George Clooney is attached to direct and produce "The Yankee Comandante" at Focus Features says Deadline.
Focus is currently making a rights deal for David Grann's massive The New Yorker article from last week about William Alexander Morgan, an American who helped Castro and the Cuban rebels overthrow Fulgencio Batista.
Morgan was the sole foreigner, other than Argentinian Che Guevara, to reach the status of Comandante. He was also imprisoned and sentenced to death for working for U.S. intelligence. Grant Heslov will also produce.
http://www.cracked.com/article_19872_6-mind-blowing-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html (http://www.cracked.com/article_19872_6-mind-blowing-special-effects-you-wont-believe-arent-cgi.html)
Pogledao sam vrlo zanimljiv ratni film DARBY'S RANGERS William Wellmana. Wellman je veteran američkog filma, i svojim radom je obeležio njegovu istoriju. 1958. godine kada je snimljen DARBY'S RANGERS on je bio na samom kraju svog rediteljskog puta, međutim ovaj film ne udaje utisak da reč o umornom reditelju.
Štaviše, film je vrlo neobičan, vrca od života i u pojedinim aspektima iskoračuje iz tipičnog Wellmanovog okruženja. DARBY'S RANGERS je postavljen kao istinita priča o osnivanju Rangersa tokom Drugog svetskog rata ali se u suštini mnogo više bavi karakterima samih pripadnika i njihovim doživljajima sa ženama koje su sretali tokom služenja u Londonu, tokom obuke u Škotskoj i tokom dejstava u Italiji.
Potpuno je očekivano da priča o vojnicima bude ispraćena nekom melodramom koja će povećati uloge ali Wellman stavlja disporporcionalno veći akcentat na to nego što bi se očekivali što čini DARBY'S RANGERS jednim prilično atipičnim ratnim filmom.
Međutim, na nivou celine DARBY'S RANGERS ima neku neobičnu konzistentnost, ali isto tako ako se očekuje ono što film najavljuje a to je istinita priča o Rangersima, Wellman to apsolutno ne pruža,
U scenama borbe, Wellman se izuzetno dobro snalazi. Inkorporiranje dokumentarnih materijala u pojedinim situacijama ne smeta previše a scene provlačenja ispred tenkova i završne bitke su zaista izvanredne.
DARBY'S RANGERS je značajan po tome što predstavlja jednu od ranih glavnih uloga Jamesa Garnera, dok je još bio glumac pod ugovorom u Warneru. Garner igra istorijsku ličnost - William Orlando Darby je značajan ratni heroj koji je poginuo pred kraj rata što Wellmanov film ne prikazuje dikrektno ali na to aludira jer se završava scenom koja podseća na situaciju kada je Darby nastradao. Iako Darby jeste glavni lik a Garner jeste glavni glumac, struktura filma ga ne čini nosiocem priče jer nekoliko Darbyjevih vojnika ima prilično duge samostalne deonice. Uprkos tome, u ovoj ranoj ulozi Garner nedvosmisleno pokazuje da je leading man material.
DARBY'S RANGERS nije onoliko poučan koliko je trebalo da bude ali je izuzetno zanimljiv i atipičan ratni film.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-OtyS1ttMEfs%2FT9cYGri9k7I%2FAAAAAAAAAh0%2F2uJyF-eo_aI%2Fs1600%2Fnsf%2Bjl.jpg&hash=0c717f30be02c91cf15d492ee0ea4ad4e5505b46)
Paramount Pictures and J.J. Abrams' Bad Robot Productions have acquired Patrick Aison's spec script "Wunderkind" reports The Wrap.
Set in the 1970s, the action-thriller follows a young CIA agent hunting runaway Nazis with an older Mossad agent. The two become reluctantly intertwined as they hunt Hitler's former henchmen.
The news comes as Paramount and Abrams have also set up the low-budget project "God Particle" at Insurge Pictures says Vulture.
Oren Uziel penned the script in which a physics experiment with a large hadron accelerator causes the Earth to seemingly vanish completely.
The terrified crew of an orbiting American space station is left floating in the middle of now-even-more-empty space. Abrams will produce.
Oscar-winner Jean Dujardin ("The Artist") is in talks to join the Martin Scorsese-directed financial thriller "The Wolf of Wall Street" at Red Granite says The Hollywood Reporter.
An adaptation of Jordan Belfort's novel, Leonardo DiCaprio plays a Long Island penny stock broker who served 20 months in prison for participating in a massive 1990's securities fraud that involved widespread corruption on Wall Street.
Dujardin would play money-laundering Swiss banker Jean-Jacques Handali. Jonah Hill and Kyle Chandler also star.
DiCaprio, Scorsese, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Koskoff and Alexandra Milchan are producing with filming to begin in August in New York City.
Pogledao sam THE CALLER Richarda Ledesa, neo noir nastao po scenariju francuskog pisca i psihoanalitičara Alan-Didier Weilla. Reč je o pretencionom no noiru sa arty ambicijama koju u jednom detalju knjige na uličnoj tezgi pokušava da aludira na Pynchona, ali u tom pokušaju itekako ne uspeva da dobaci.
Ono što je zapravo zanimljivo u ovom filmu jesu Frank Langella kao korporativni whistleblower koji potpisuje vlastitu smrtnu presudu kada oda neke podatke i Elliott Gould u ulozi rasejanog detektiva u kojoj tek delimično referiše na svoju rolu iz Altmanovbog revizionističkog filma. nažalost ovaj film ne rezultira spektakularnim glumačkim dvobojem koji bi se očekivao. Langella i Gould sve tek odrađuju, krajnje maniristički, i film ne uspeva da se održi na svojoj ionako tankoj konstrukciji.
Ukoliko je Weill uneo neku intelektualnu dimenziju u sve ovo, ja definitivno nisam uspeo da je prepoznam.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam JUAN DE LOS MUERTOS Alejandro Bruguesa i mogu reći da su moje strepnje kako je reč o žanrovskom filmu čiji je jedini kvaltet to što je prvi kubanski zombi rad bile neosnovane. Naime, JUAN DE LOS MUERTOS jeste film čiji je osnovni kvalitet to što se dešava na Kubi, i što je kubanski (odnosno špansko-kubanski, da se razumemo jer osetan je španski know how u ovom filmu) ali svakako da nije dobar samo kao kuriozitet,
Naprotiv, JUAN DE LOS MUERTOS je zbilja izuzetno kvalitetna zombi komedija na tragu SHAUN OF THE DEAD od koga preuzima i ideju za naziv i samu strukturu i reklo bi se da je ovo film koji na najbolji način reprezentuje uticaj ovog klasika Edgara Wrighta, Naravno, Kubanac Brugues nije reditelj Wrightovog kalibra niti je imao takve uslove za rad ali je vrlo dobro prepoznao koje elemente kubanskog mentaliteta treba da uposli,
JUAN DE LOS MUERTOS nema naročito pozitivan odnos prema Castrovom režimu, i više je satiričan prema idiosinkratičnosti života na Kubi nego što je otvoreno kritičan prema Castru. Svet koji Brugues prikazuje jeste Kuba o kojoj manje-više znamo, sa razvijenom crnom berzom, prostitucijom, nestašicama, bizarnim gradskim saobraćajem ali isto tako i narodom koji je na sve to navikao i u izvesnom smislu u tome ja našao sebe.
U tom pogledu, Brugues je na neki bizaran način pošten - glavni junak Juan je lenčuga i prevarant koji se snalazi po Havani obavljajući razne akcije ali je isto tako svestan da takav način života inače ne bi mogao da praktikuje u Majamiju ili bilo gde u kapitalizmu.
Verovatno JUAN DE LOS MUERTOS neće učiniti Bruguesa disidentom na Kubi, ali isto tako neće ga učiniti ni miljenikom vlasti. Ipak, zanimljivo je da ova produkcija nije ni pokušala da preuzme žanr u cilju promovisanja ideje kao što je to inače rađeno u komunističkim zemljama i to ne samo u pretencioznijim sovjetskim produkcijama već i u monster movieju Kim Jong Ila. Očigledno je Castrov aparat preslab i premalo zainteresovan za film i strane produkcije koje se snimaju na Kubi da bi se više mešao šta se snima, pa čak i kada to rade kubanski đaci kao Brugues.
S drzge strane, kubanski filmovi su od samih početaka, slično jugoslovenskim, imali prepoznatljiv kritički pristup što im je kao u slučaju filma FRESA Y CHOCLATE donelo i međunarodni uspeh.
Bruguesov film je značajan pre svega zbog toga što preuzima ptopozicije jednog podžanra i nudi lokalnu verziju te priče i prilagođava je jednom miljeu u koji takve stvari nisu bile smeštene. JUAN DE LOS MUERTOS otud jedino može da razočara one koji su od Bruguesa očekivali žustriji politički angažman ili pak putokaz o tome kako će se forma razvijati. Brugues to ne nudi, političke je umeren a pripovedački je pismen ali ne i inovativan. Međutim, sama činjenica da je JUAN film koji uspeva da prevaziđe egzotičnost kao jedini kvalitet i da nađe svoje mesto među horor komedijama, po meni predstavlja izuzetan uspeh.
Štaviše, čini mi se da Bruguesov dosta konzervativan žanrovski pristup zdravo odstupa od aktuelnog trenda nadmetanja u ludilu i bizarnosti koji je zavladao u neameričkom žanrovskom filmu.
* * * / * * * *
Pogledao sam WAR HUNT Denisa Sandersa iz 1962. godine. Ovaj film je značajan po tome što donosi ranu glavnu ulogu Roberta Redforda iako je top billing na filmu dobio John Saxon, što iz današnje vizure deluje potpuno apsurdno. WAR HUNT se pojavio na samom početku Vijetnamskog rata kao priča o ratu u Koreji. Na osnovu toga bi se moglo pretpostaviti da je kroz priču o KOreji zapravo pokušao da govori o Vijetnamu ali čini mi se da je 1962. godina još zucvek sam početak tog sukoga i nekako ne deluje mi da se WAR HUNT punopravno može priključiti filmovima koji su problematizovali američko vijetnamsko iskustvo.
Ipak, WAR HUNT svakako jeste film u kome se temi rata prilazi kritički i fokus je na sudbinama vojnika i onome šta ih čeka posle rata. Glavni junak kog igra Redford je običan momak koji dolazi u viojsku i zatiče jedinicu čiji je glavni adut psihopata koji se noću iskrada i ubija neprijatelje - njega igra John Saxon. Uprkos tome što je očigledno poremećen, on drži ostatak jedinice u strahu, ali joj isto tako donosi i odlikovanja. Otstak ekipe čine profesionalni podoficir kog igra Sydney Pollack čiji je osnovni cilja da posle 20 godina ode u penziju i još jedan vojnik koji je od 1937. u službi i uopšte nema ideju šta bi radio kao civil.
Pravo iskušenje za jediniciu nastupa kada se u jednom trenutku potpiše primirje, a Saxon odlazi tokom noći da nastavi sa ubijanjem neprijatelja.
Sandersov film je mnogo efektniji na nivou postavke nego na nivou realizacije gde je prilično rutinski ali solidan. Evidentno je da je Redford od samog početka svoje karijere birao atipičan i snažan materijal, pa ne treba da čudi kako se profilisao kasnije kada je postao zvezda.
U glumačkoj podeli, pored Redforda i Pollacka, zanimljivo je videti i mladog Tom Skerritta.
* * * / * * * *
Pogledao sam ALL GOOD THINGS, igrani film u kome Andrew Jarecki koga znamo po dokumentarcu CAPTURING THE FRIEDMANS rekonstruiše jedan krajnje bizarni zločin čiji je počinilac zahvaljujući malo veštini, malo društvenom položaju prošao nekažnjen. Ryan Gosling igra duševno obolelog naslednika bogate njujorške kuće koji ženi jednu občnu devojku, uspeva da je potpuno rastroji i po slutnjama Jareckog ubije, kako bi kasnije on sam postao još bizarnije rastrojen, ušao u fazu prerušavanja u ženu, i organizovao lukavi plan kako da zauvek ukloni svedoke.
Prva polovina filma govori o braju junaka i žrtve i u njoj se njegov društveni položaj prikazuje kao dvosekli mač. Koliko je s jedne strane on mogao da priktiva svoje ludilo bogatstvom toliko je ipak i način života koji je pružao supruzi nju držao u tom odnosu. U drugoj polovini međutim gledamo čoveka koji iz jedne zaštićene pozicije kliza na marginu, kojoj po svojim delima negde i pripada i tu film dobija specifičnu dimenziju.
Naime, u prvom delu ALL GOOD THINGS deluje kao pitomija i manje neobična varijacija na izvanrednu istinitu priču REVERSAL OF FORTUNE Barbeta Schroedera, ali u drugoj polovini Jarecki prikazuje onu Ameriku koja je sposobna da iznedri najbizarnije serijske ubice upravo zahvaljujući svojoj toleranciji i nemešanju u tuđa posla s jedne, odnosno kroz brutalne ekonomske odnose i liberalne zakone o samoodbrani sa druge strane.
Naravno, Jarecki menja imena glavnih ličnosti pošto svoje junake dovodi u poziciju da oživljavaju njegovu verziju zločina koja, ruku na srce, deluje sasvim uverljivo, pre svega na nivou motivacije počinilaca, ali ima u sebi i nečeg prilično tabloidnog.
Ryan Gosling uspeva da učini gledljivim jednog čoveka koji je zapravo bio nepodnošljiv i ovo je izvanredna rola između ostalog i zato što prepušta životu da bude senzacionalistički a lik tretira vrlo svedenim sredstvima. Frank Langella kao "otac porodice" je najviše u "movie" štimungu i ne prati Goslingovu svedenost. Žrtva Kirsten Dunst je emotivni centar filma, dok posle smrti njenog lika sve ne preuzme Gosling.
Dok je REVERSAL OF FORTUNE imao i određeni mejnstrim potencijal, ALL GOOD THINGS je čist indie uprkos odličnoj realizaciji i dizajnu. Otud pored ljubitelja indie filma u njemu naročito mogu da uživaju ljuitelji true crime priča. Inače, verujem da ova vrsta bizarnih individua ne čini potentno bioskopsko iskustvo.
* * * / * * * *
Kao što nam je Ben Aflek već pokazao svojim edukativnim filmom Grad, pljačkanje banaka nije specijalno isplativ biznis:
Bank Robbery Doesn't Pay (Much) (http://blogs.wsj.com/ideas-market/2012/06/13/bank-robbery-doesnt-pay-much/)
Quote
Any would-be bank robber who does the math will find another line of work, argue three economists (http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1740-9713.2012.00570.x/abstract) granted access to a confidential data set kept by the British Bankers' Association.
In what's billed as the first cost-benefit analysis of such crimes, the authors note that Britain saw 106 attempted or successful robberies of 10,500 branch banks in 2007. The average haul was $31,600, including the one-third of attempts that came up empty. The average "successful" heist landed about $46,600 — but about 20% of those successes were later tarnished, to say the least, when the raiders were arrested. Each incident involved an average of 1.6 people, resulting in a per-person take of $19,750: a mere half-years' worth of wages for the average Britisher. (In the U.S., the authors say, the average total bank-robbery take, per incident, is even smaller, just over $4,000.) Think a half-year's salary isn't bad for one day's work, plus a little planning? A "career" bank robber would more likely than not be arrested after only four attempts.
The authors of the study are Barry Reilly, of the University of Sussex, and Neil Rickman and Robert Witt, of the University of Surrey.
In Britain, ultra-fast-rising security screens tend to be used instead of armed guards. They cost nearly $7,000 per teller (and, where they're installed, they reduce the average bank-heist haul basically to zero). About a tenth of banks have them. But given the penny-ante stakes of bank robbery, the authors argue they're a pointless expense.
"The return on an average bank robbery is, frankly, rubbish," they write.
(Significance, the magazine in which the article appears, is published by the Royal Statistical Society and targeted in part at a non-academic audience. Noting that successful criminals have probably already crunched the numbers and eschewed bank robbery for more remunerative illegal endeavors, Professors Reilly, Rickman, and Witt conclude by observing: "Statistics can help in all walks of life.")
Pogledao sam TV film A COLD NIGHT'S DEATH Jerrolda Freedmana, po scenariju Christophera Knopfa. ABC je u seriji vrlo upečatljivih televizijskih filmova sa početka sedamdesetih proizveo ovu jako interesantnu horor priču koja po kapacitetima svog koncepta najviše podseća na produženu priču TWILIGHT ZONE ali po atmosferi sasvim dobacuje do bioskopskog filma. Robert Culp i Eli Wallach igraju dvojicu naučnika koji eksperimentišu sa majmunima na jednom planinskom vrhu. Pošto je prethodni naučnih izgubio razum i nastradao pod nerazjanjenim okolnostima, oni preuzimaju njegovo mesto i polako shvataju da bi i njih vrlo lako mogla zadesiti ista sudbina.
Pitanje počinioca je tretirano kao preokret, i to je manje efektan deo završnice - mnogo je zapravo zanimljiviji whydunit od whodunita u ovom filmu.
Culp i Wallach su odlični u ovoj duo-drami a Freedman uspeva da ostavi solidan utisak sa pažljivo izgrađenom atmosferom. Scenografija i lokacije su takođe ubedljivi i A COLD NIGHT'S DEATH deluje mnogo zahtevnije od ostatka televizijskih projekata kada se uzme u obzir location shooting.
Da je reč o boskopskom filmu, svakako da bi se nedostatak razrade zanimljivo postavljenih događaja mogao posmatrati kao problem, ali kad je reč o TV filmu, ovo je jedan izvanredan reprezent te forme iz vremena kada je ona dostigla svoje vrhunske domete.
Junaci Siniše Pavića se susreću sa vanzemaljcima! ULOGA MOJE PORODICE U RATU SVETOVA
Uloga moje porodice u ratu svetova (http://www.youtube.com/watch?v=ExllWvEWido#)
Sa zakašnjenjem sam pogledao odličan film Ryana Flecka HALF NELSON u kome je Ryan Gosling ostvario jednu od ključnih uloga za dalju afirmaciju koja će uslediti u naslovima kao što je BLUE VALENTINE itd. I zbilja, Ryan Gosling je temelj ovog zanimljivog filma o školskom nastavniku navučenom na krek i njegovom ambivalentnom odnosu sa učenicom čiji je brat u zatvoru upravo zbog dilovanja kreka. Naturščik Shareeka Epps odlično parira Goslingu u ulozi devojčice, mada je njen zadatak ipak nešto lakši. Naime, Golsing vrlo ubedljivo donosi lik čoveka na kreku koji se trudi da funkcioniše i očuva neke šarmantne parčiće svoje ličnosti. Uopšte, ključni segmenti po kojima se HALF NELSON izdvaja jesu pored Goslingove igre, biografija njegovog lika kao potomka razočaranih i mejnstrimizovanih radikala iz šezdesetih i rediteljski postupak.
Rediteljski postupak koji donosi Ryan Fleck kao reditelj i Anna Boden kao scenarista i ko-autor jeste zapravo stilska transformacija jednog dobro poznatog podžanra. Naime, HALF NELSON je u osnovi inspirational priča koja se ranije prikazivala u filmovima kao što je DANGEROUS MINDS, BLACKBOARD JUNGLE i sl. a sada dobija svoje unapređenje i prilagođava se zahtevnijem senzibilitetu. Otud, HALF NELSON i nema neke senzacionalističke melodramske preokrete već dosta svedenu priču koja ipak na kraju biva zaokružena i dovodi do transformacije junaka.
U tom smilsu, HALF NELSON spada u red filmova kao što su WRESTLER i WARRIOR koji uzimaju jednu mejnstrim matricu i rade je sa indie senzibilitetom, s tim što je HALF NELSON ubedljiviji od oba ova primera.
* * * / * * * *
Sa zakašnjenjem sam pogledao korejski HANSEL AND GRETEL Yim Pil Sunga, reditelja koga sam zapazio po solidnom filmu ARCTIC JOURNALS. HANSEL AND GRETEL je znatno ambiciozniji i znatno slabiji film u kome se mana iz prethodnog filma prenela u znatno većim razmerama.
Naime, ANTARCTIC JOURNAL je bio baziran na jednostavnoj premisi koju je pošteno iako relativno mehanički priveo kraju, usput stvarajući dobru atmosferu i utisak o fscinantnim i surovim prostranstvima gde je priča smeštena. HANSEL AND GRETEL dovodi tu mehaničnost do paroksizma.
Yim Pil Sung u ovom filmu nudi suvu mehaniku ne samo na nivou zapleta i osnovnog zamjca koji vodi priča, već i na nivou karaktera i na nivou dizajna. Svaki detalj je potpuno očekivan a rediteljska mehanika izlagaja sih tih sadržaja koje je Yim Pil Sung pripremio je bazirana na pretpostavci da je sve što gledamo apsolutno revolucionarno.
Otud vremenom HANSEL AND GRETEL pistaje gotovo nepodnošljiv, kao film koji je u neprestanom grču da nas zadivi a pritom manipuliše idejama i rešenjima koja su na nivou simbolike u reklamama. Prilično je neobično da ovako ambiciozan film koji definitivno nije art-house (osim ako ja nešto nisam pogrešno razumeo) bude u toj meri žanrovski neodređen. Najsličniji film koji bi polužio za poređenje je Tarsemov THE CELL koji je ipak jasno profilisan kao triler, a HANSEL AND GRETEL luta između ekscentrične porodične drame, osavremenjene bajke, dekonstrukcije bajke i horora a na kraju ne spada ni u jedan od tih žanrova, što je za ovako ambiciozan i skup film skoro pa nedopustivo.
Šteta je što su solidan budžet i veliko tehničko znanje uzalud utrošeni na ovako nerazrađen koncept za koji je potpuno neverovatno da ne funkcioniše ako imamo u vidu na kojim je elementima baziran.
* * / * * * *
Sve su ređi autentični B-filmovi od momenta kada je tu funkciju preuzeo DTV. Srećom, Stephen Dorff se trudi da stvari koje radi za DTV imaju više smisla nego što bi se očekivalo, da imaju theatrical izgled i nešto sveže na nivou scenarija i režije. Ove godine smo imali BRAKE, Dorffovu varijaciju na BURIED a pre četiri godine je producirao FELON Ric Roman Waugha, nekadašnjeg kaskadera koji je u ovom filmu pokazao da ima vrlo mišićav scenaristički i rediteljski stil.
FELON je u svakom smislu testosteronski B-film. U njemu ima pomalo žena, ali i one su tako odabrane da izazivaju vrlo muževne reakcije, ali veći deo je smešten u najtvrđi deo jednog od najtvrđih zatvora u kome borave najokoreliji i najnabildovaniji kriminalci. Stephen Dorff kao i svaki pravi B-junak dospeva u zatvor jer je branio porodicu i nehotice bejzbol palicom ubio provalnika. Biva primoran da napusti svoj perspektivni blue collar život i skončava u zatvoru. Tamo postaje svedok obračuna među članovima Aryan Brotherhooda. Kada u strahu obije da svedoči, kreće da ga maltretira čuvar-sadista a on dobija savete od Zen osuđenika na smrt kog igra Val Kilmer i koji je dospeo u zatvor tako što je zatro seme čitavih porodica ljudi koji su mu ubili ženu i ćerku što je moram priznati jedno od originalnijih krivičnih dela počinjenih u istoriji zatvorskog filma.
FELON je vrlo jednostavan u postavci, vrlo je sveden i moram priznati da me je Ric Roman Waugh iznenadio scenarističkom zrelošću. Nema nikakve sumnje da on ovde barata isključivo klišeima ali to radi sa izuzetnom ubedljivošću a kada se kičmi koju čine Dorff i Kilmer doda Sam Shepard da svemu pruži malo klase, onda je ovo vrlo respektabilan B-film. U ideološkom pogledu, još od nekih radova Peter Berga nisam video ovakvu desničarsku fantaziju. FELON je reakcionaran kao da se snimljen sedamdeset i neke, takve stvari se ne viđaju u savremenom filmu.
Ric Roman Waugh se kao reditelj izražava jednostavno. Kombinujući multicam pristup, visok tempo u montaži i neverovatnu filmičnost muških figura koje povređuju jedne druge, Waugh pravi stilski konzistentan film koji gotovo pa da imponuje svojom svešću o tome šta su mu kapaciteti. Vidim da će Waugh sa sledećim filmom uspeti da uđe u bioskope i da mu igra The Rock glavnu ulogu i rekao bih da je to odličan spoj.
FELON definitivno treba da pogledaju svi ljubitelji mačo filmova o ljudima koji sazrevaju tek kada su izloženi izvesnim oblicima nasilja.
* * * / * * * *
Oh, divno zvuči!!!!!!!!!!!!!!!! Još i Sam Shepard! Sold!!!
Sam Shepard, nama poznat još i kao "američki Ivan Velisavljević" samo priča - ne bije se...
Peter Berg ("Battleship") is attached to direct "Father's Day," a film adaptation of the book by "Friday Night Lights" author (and Berg's cousin) Buzz Bissinger reports Variety.
The story centers around Bissinger's relationship with his twins, one of whom has serious intellectual handicaps. It chronicles a summer road trip taken by father and son and the personal journey that helps Bissinger better understand his child.
Berg has a first-look deal at Universal and the studio is said to be currently looking at the project.
Warner Bros. Pictures has officially set its sci-fi epic "Cloud Atlas" for a U.S. domestic release on October 26th ahead of an international release in early 2013.
In a statement announcing the release, WB's Dan Fellman says "Audiences who have seen an early screening of 'Cloud Atlas' have been elated by its powerful and inspiring story, as well as its breathtaking visuals. An October release in North America is the perfect window to showcase this epic film."
Lana Wachowski, Tom Tykwer, and Andy Wachowski helmed the project which stars the likes of Tom Hanks, Halle Berry, Jim Broadbent, Hugo Weaving, Jim Sturgess, Doona Bae, Ben Whishaw, James D'Arcy, Zhou Xun and Keith David, Susan Sarandon and Hugh Grant.
Each member of the ensemble appears in multiple roles as the stories move through time.
Edgar Ramirez, Danny Huston, Gary Lewis, Maria Valverde and Imanol Arias are all set to star in Alberto Arvelo's "Libertador", a biopic of 19th century Latin American freedom fighter Simon Bolivar says Variety.
The $50 million+ Venezuela-Spain co-production will be produced by Caracas' Prods. Insurgentes and San Mateo Films.
Timothy Sexton ("Children of Men") penned the script, which deals with Bolivar's military campaign to wrestle independence from Spain and unify Latin America.
The film will be Spanish language, but will include some English and French dialogue. Gustavo Dudamel will create the score.
Caleb Landry Jones has been cast in the lead role in the John Boorman-directed Broken Dream. The project was set to move into production with River Phoenix nearly 20 years ago until River's untimely death. Boorman has been searching for the right actor to play the role ever since. The story is described as a love story that takes place in a futuristic world. Boorman co-wrote the script with Neil Jordan. Boorman will also produce with Kieran Corrigan of Merlin Films in Ireland. John Hurt is attached to play Jones' father. Casting for the female lead opposite Jones is underway.
Pošto su se izjalovile mogućnosti da se novi Scorseseov film HUGO pogleda u bioskopu, overio sam DVD Rip. I zbilja, Scorsese je snimio svoj odgovor na Kusturičin UNDERGROUND u kome je Kustinu opsesivnu temu Jugoslavije koja se prelama kroz privatne priče, zamenio temom filma, vlastitom opsesivnom temom - sve ostalo je gotovo pa identično, stilizovani ambijent u kome se sve dešava, atmosfera podzemlja, zakulisnih prostora u kome žive protagonisti, fetišizam apsurdne arhitekture i rekvizite i naravno alternativna istorija. Za razliku od Kusturice koji se sa Kovačevićem bavio pitanjima alternativne istorije jedne države i držao se ideologije kao teme, Scorsesea zanima alternativna istorija filma, priznanje Georges Meliesu za života, bajka o sudbini filma.
Sigurno da će biti onih poznavalaca istorije filma koji će pokušati da nađu neku vrstu političke ili estetske teorije zavere u Selznickovom objašnjenju Meliesove rehabilitacije jer ispada da su Meliesa oživeli sanjari iz publike a ne nadrealisti, ali sentimentalna poruka o značaju filma je apsolutno jasna i živa. Scorsese bez ikakve sumnje sebe prepoznaje i u liku dečaka koji otkriva Meliesa i u Melioesu samom tako da je zanimljivo kako svoje krajnje autobiografske opsesije tumači kroz jednu bajku, nastalu po tuđem materijalu.
Nisam čitao Selznickovu knjigu ali bih po strukturi rekao da se Scorsese i Logan dosta drže knjige. Film nema klasično postavljenu priču i dramaturgiju i mislim da je pokušaj da se kao takav prikauje deci dosta rizičan, odnosno da je HUGO pre svega film u kome mogu da uživaju filmofili i filmadžije nego deca. Rekao bih da izvensa dramaturška raspojasanost ovog filma može smetati i publici koja nije u toj meri posvećena filmu i nema strpljenje da se njime bavi kao temom.
Filmovi iz raznih epoha su oduvek bili osnovno pogonsko gorivo Scorseseovog rada, a HUGO to samo eksplicitno pokazuje. Nesumnjivo da je HUGO ona vrsta filma koje stari reditelji snimaju "za svoju dušu" ali Scorsese srećom još uvek nije izgubio razum i sada se nalazi u jednoj vitalnoj fazi preispitivanja raznih žanrova.
Saradnja sa Robertom Richardsonom proizvela je još jednu izvanrednu fotografiju a glumačka podela je kao i uvek kod Scorsesea prvoklasna i po imenima i po onome što su pružili.
ARTIST i HUGO su u istoj sezoni povezali najmoderniji sa arhaičnim filmskim izrazom i pokazali svu vitalnost starih filmova koju treba rehabilitovati. Scorsese ne samo da nije izgubio snagu svog rediteljskog rukopisa već je u njemu pronašao i nešto novo u ovom filmu.
* * * 1/2 / * * * *
Stari Kadar o tome šta čeka Srbe u Holivudu >
http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801 (http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801)
Quote from: crippled_avenger on 22-06-2012, 20:40:36
Stari Kadar o tome šta čeka Srbe u Holivudu >
http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801 (http://www.citymagazine.rs/page.php?id=3801)
Dakle, sledeća je Maja Miloš?
Ne, čekaj, znam: Milutin Petrović!!!!!!!!!!!!!1
Maja Miloš, recimo.
Pogledao sam COMPARTIMENT TUEURS Coste Gavrasa, njegov rani film koji se oslanja na tradicije francuskog krimića ali i Novog talasa. Dakle, ovde se tek na nivou detalja dotiče politika i ne bi se naslutio pravac kojim će se kasnije kretati Costa Gavras. Film je snimljen po krimiću Sebastien Japrisota koji je više puta ekranizovan i nije tipičan pisac krimića. Štaviše filmovi poput Jeunetovih i Jackinovh ekranizacija su mnogo poznatija filmska izdanja njegovih romana.
Otud ni Gavrasov film nije tipičan krimić već jedan rašomonski pogled na zločin koji ipak u krajnjoj konsekvenci pripada ovom žanru.
U glumačkoj ekipi pojavljuju se zvezde Yves Montand, Michel Piccoli i Jean-Louis Trintignant a scena za pamćenje je izuzetno dinamična, artificijelna ali ajko energična završna potera.
U ovom filmu Gavras je pokazao da je izuztno vešt, srećom je ubrzo uspeo da definiše i sadržaj koji će tom veštinom oblikovati.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam HAMILTON - I NATIONENS INTRESSE Kahrine Windfeld, novu ekranizaciju romana o švedskoj varijanti agenta 007 - Hamiltonu, koga su do sada igrali poznati glumci poput Peter Stormarea i Stellana Skarsgaarda. U ovom filmu, koji je možda i najbolja ekranizacija romana Jana Guilloua igra Mikael Persbrandt koji je igrao u oskarovskom filmu Suzanne Bier ali definitvno nema potencijal da bude velika zvezda kao Stormare i Skarsgaard. Zanimljivo je da ovu veliku franšizu kao glumac preuzima neki manje harizmatičan glumac kao što je Stiega Larssona preuzeo Mikael Nyqvist koji se nije nametnuo kao naročito harizmatična faca. Međutim, Persbrandt nadoknađuje nedostatak magnetizma hladnokrvnošću, fizičkom spremnošću i odličnim snalaženjem u borilačkim scenama. U tom smislu, iako HAMILTON - I NATIONENS INTRESSE ima sličan TV feel kao i švedske ekranizacije Larssona, ipak je reč o filmu koji istinski može da bude konkurentan u bioskopima. Otud mi je ova prva od dve ovogodišnje švedske ekranizacije bolja od tamošnjih filmova po Larssonu.
Film govori o švedskom agentu ali priča se odvija širom sveta a negativci su Amerikanci, što je u skladu sa Guillouvim levičarskim nazorima. Međutim, film je većim delom na engleskom, naravno deo tog engleskog je broken i čini mi se da je to rešenje bilo vrlo dobro - film je istovremeno English-Speaking ali je to i uverljivo jer situacije iziskuju da se govori na engleskom. Sa budžetom od 7 miliona dolara, Kathrine Windfeld je vrlo vešto realizovala akciju i globetrotting u tehničkom smislu, dok negativce igraju recimo vešto izabrani strani epizodisti kao što je Jason Flemyng.
Otud je HAMILTON sa spojem švedske veštine i visokotehnoloških okolnosti nastanka stoji kao odličan recept kako se u Evropi može napraviti dobro postavljen i konkurentan B-film koji nema čega da se stidi kada se nađe u bioskopima sa američkim akcijašima.
Štaviše, nemam nameru da spoilujem ali HAMILTON u prvih pola sata donosi jedan od najradikalnijih obrta koje sam ikada video u mejnstrim akcionom trileru, u ravni onog kada teroristi u DIE HARD 2 obore avion. razvoj priče u odnosu na taj preokret je takođe prilično ekscentričan i nudi neka ritmička rešenja na tragu THE BOURNE SUPREMACY.
U svakom slučaju, zanima me da vidim i nastavak koji će režirati tip koji ima veće iskustvo kao reditelj materijala za igre nego na filmu ali to bi svemu moglo dati jednu interesantnu dimenziju.
* * * / * * * *
Pogledao sam EXTRATERRESTRE Nacho Vigalonda, jedan od filmova koji je obeležio žanrovske festivale u 2011. godini. Vigalondo je posle CRONOCRIMENES biop primećen u Holivudu međutim umsto neumitnog američkog debija snimio je još jedan španski film u sličnim produkcionim uslovima kao što je imao i na debiju. EXTRATERRESTRE je romantična komedija sa elementima SFa. Film govori o ljubavnom trouglu koji se razvija u specifičnim okolnostima dolaska vanzemaljaca na Zemlju. Dok nad gradom lebdi veliki leteći tanjir, devojka, momak, ljubavnik i njen stalker pokušavaju da razreše svoje tenzije neumitno obojene prisustvom NLOa.
Vigalondo je sasvim sigurno našao recept kako da očara publiku žanrovskih festivala - ponudio im je film koji na nivou premise nudi čist SF ali zapravo na kraju od toga gotovo da nema ništa - time je stvorio utisak kao da sagledava žanrovske postavke iz jedne potpuno nove vizure. Međutim, taj utisak je lažan - činjenica je da Vigalondo nudi jednu situaciju koja nikada ne čini glavni fokus priča o dolasku vanzemaljaca ali se čak ni sa pomeranjem NLOa na sporedno mesto u filmu, van fokusa, taj zaplet ne razvija u razmerama koje bi bile dovoljno da se EXTRATERRESTRE posmatra kao polemika sa žanrom.
U određenom smislu, EXTRATERRESTRE dotiče samo ono što smo do sada mi preuzeli od žanra kao deo opšte kulture u percepciji vanzemaljaca.
Otud, nema razloga da se EXTRATERRESTRE ne sagledava kao prevashodno romantična komedija. Čini mi se da u slučaju ovog filma etiketa SFa mnogo više opisuje publiku kojoj će se ovaj film dopasti, ili neće, nego što definiše njegov sadržaj. Dakle, EXTRATERRESTRE je najpre romantična komedija za one koji ne gledaju ovaj žanr, sa odnosima i situacija preuzetim iz tradicije nekih drugih žanrova. Kao romantična komedija, Vigalondov rad izuzetno dobro funkcioniše, uspeva da prikaže ne samo high concept koji je spojio glavne junake već i emocije među njima. U tom smislu, Vigalondo se pokazao kao snalažljiviji i od mnogih romcom rutinera. No, ako imamo na umu Vigalondov bogat opus kratkih filmova oni itekako svedoče da je upravo ovaj žanr kod njefga možda i zastupljeniji od SFa ili horora.
Rediteljski koncept je sličan CRONOCRIMENESu, EXTRATERRESTRE je zanimljivo i snalažljivo režiran film koji uspeva da maksimalno iskoristi neveliki broj lokacija na kojima se dešava i da kroz samo nekoliko ambijenata, pre svega kroz ponašanje likova, dočara beskrajne mogućnosti života u pustom gradu.
Nadam se da će Vigalondo i u svom holivudsklom debiju, a sve mu je bliži kroz saradnju sa Mark Millarom uspeti da očuva ovaj off the wall pristup koji bi sada u Holivudu definitivno mogao da naiđe na solidan prijem, naročito ako imamo u vidu ekspanziju found footage filma.
* * * / * * * *
http://www.cracked.com/article_19918_6-terrible-decisions-that-gave-us-great-movie-moments.html (http://www.cracked.com/article_19918_6-terrible-decisions-that-gave-us-great-movie-moments.html)
Ja odmah čitam: Nacho Vidal. :!:
U neobičnom primeru sinhroniciteta, moj media player upravo vrti film sa Nachom Vidalom!!!!!!!!
In adr njuz:
http://www.cracked.com/article_19893_the-6-weirdest-things-that-statistically-lower-crime.html (http://www.cracked.com/article_19893_the-6-weirdest-things-that-statistically-lower-crime.html)
"Cloudy With a Chance of Meatballs" and "21 Jump Street" filmmakers Phil Lord and Christopher Miller are set to direct the feature "Lego: The Piece of Resistance" says Variety.
Will Arnett will voice the role of Lego Batman, while Channing Tatum is being sought to voice Superman in the project which will combine live-action and Lego-based animation.
Chris Pratt ("Parks and Recreation") is set to voice the pic's lead character, an ordinary and law-abiding Lego mini-figure who is mistaken for the most extraordinary MasterBuilder.
He's drafted into a fellowship of strangers on a quest to stop an evil tyrant from gluing the universe together. Chris McKay ("Robot Chicken") will serve as co-director, Dan Lin and Roy Lee are producing, Dan and Kevin Hageman penned the script, and Animal Logic will handle the film's animation.
A February 28th 2014 release is being targeted.
Pogledao sam RIO CONCHOS Gordona Douglasa, jedan iznenađujuće tvrd, nasilan, vestern smešten u period neposredno posle kraja Građanskog rata koji po svom sejnzibilitetu više podseća na špageti vestern nego na Foxovu produkciju iz 1964. godine. Gordon Douglas je jedan od majstora B-filma koji su unosili specifičnu mračnu dimenziju i prizore sa društvenog naličja u naizgled rutinske B-filmove svog vremena. Pored odličnih detektivskih filmova sa Frank Sinatrom, pokazao se i kao nastavljač nihilističkih krimića sa Cagneyem i sa zanimljivim vesternima.
RIO CONCHOS je snimljen po romanu Clair Huffakera po čijem je scenariju malo pre toga rađen COMANCHEROS iz koga RIO CONCHOS preuzima deo podele.
Zaplet je zanimljiv - poludeli konfederalni pukovnik krade tovar vinčesterki i planira da ih podeli Apačima kako bi započeo rat iza severnjačkih linija. Unija šalje svog kapetana, njegovog ađutanta - crnca kog igra Jim Brown, osramoćenog konfederalčnog majora i robijaša ubicu da lociraju ukradeno oružje. Pustolovina ih vodi kroz teritoriju kontrolišu Apači, meksičke bande i sve se zavšava obračunom u samom "Srcu Tame" koje gradi poludeli Pukovnik.
Iako Pukovnikov "South Will Rise" plan nema nikakve džejmsbondovske dimenzije u sebi kao u nekim kasnijim vesternima ili modernim varijantama kao što su WILD WILD WEST ili JONAH HEX, Edmond O'Brien gradi vrlo zanimljivu rolu i bazira lik na Douglasovom konceptu da se o njemu dugo priča a da se kratko vidi.
Za razliku od italijanskih reditelja koji bi sigurno mnogim situacijama iz ovog filma dali šamansku dimenziju, a takvih lokacija i događaja ima nekoliko, Douglas je pre svega efikasan i pripovedanje mu je na prvom mestu. Ipak, nema nikakve sumnje da je upravo on kao reditelj učinio ovaj film neobičnijim od proseka mejnstrim vesterna iz tog perioda - naročito ako imamo u vidu da u produkcionom smislu RIO CONCHOS nije bio profilisan kao prestižan projekat koji će bilo šta prevazići.
U nekim drugim filmovima kao što je recimo BARQUERO, Gordon Douglas se i direktnije bavi špageti estetikom.
* * * / * * * *
Pogledao sam DARKER THAN AMBER ekranizaciju romana Johna D. McDonalda o detektivu Travis McGeeju koji uprkos svojoj velikoj popularnosti još uvek nisu uspeli da dobiju adekvatnu filmsku sudbinu. Pre nekoliko godina krenule su priče da DiCaprio i Oliver Stone žele da snimaju film o McGeeju a u međuvremenu su u sličnom miljeu nastali romani Dona Winslowa i serija TERRIERS. Isto tako, Jim Rockford se može smatrati jednom od varijacija na Travis Mcgeeja.
DARKER THAN AMBER je 1970. snimio Robert Clouse. Iako je Clouse režirao jedan od najznačajnijih filmova svih vremena, nikada ga nisam previše cenio - naročito ne kao reditelja u zanatsko-stilskom smislu, i u tom pogledu DARKER THAN AMBER me demantuje. Film je vrlo zanimljivo izveden sa nekoliko sjajnih rešenja i stylish atmosferom.
Travisa igra Rod Taylor što je svakako moglo i bolje da se reši jer mi se čini da Taylor, iako je nesumnjivo bio značajan glumac u svoje vreme, nema tu vrstu šarma koja je potrebna za ovu vrstu junaka. Suzy Kendall igra devojku oko koje se zapliće misterija a bizaran cameo ima i Jane Russell.
Clouseov film je na nivou tempa vrlo relaksiran, i ne nudi previše tenzije. Ipak, mislim da kompletisti treba da ga vide jer nudi neka zanimljive situacije i rešenja, a naročito ako imamo u vidu da je Travis McGee ekranizovan još samo jednom i to za televiziju.
* * 1/2 / * * * *
Wu-Tang!
The Man With The Iron Fists Official Red Band Trailer: RZA Kicks Some Russell Crowe Butt (http://www.youtube.com/watch?v=BOXnTZsaMq0#ws)
Pogledao sam STAY Marca Forstera, curio po scenariju David Benioffa koji u prvoj polovini deluje kao okrepljujući arty trijumf produkcionog dizajna na bleferskom pričom ali do kraja ipak ostaje previše šupalj da bi se mogao pokriti svojim spoljašnjim efektima. Forster je u pojedinim delovima maestralno inscenirao ovu hičkokovsko-linčovsku priču o psihijatru koji pokušava da spreči samoubistvo pacijenta koja to u stvari nije, a glumačka ekipa koju predvode Ewan McGregor, Ryan Gosling i Naomi Watts povremeno uspeva da bude na visini zadatka. Ipak, na kraju svega čini se da koliko je publika ostala neupućena u događaje toliko su ostali neupućeni i glumci i ovaj film deluje kao retko površno glumljen rad ovakve All-Star ekipe.
Benioff je scenarista koga karakterišu realizam i dobro postavljene priče i njegov pokušaj da ode putem nekih iracionalnijih postavki deluje mehanički, i na kraju STAY deluje kao da je u grčevitoj potrazi za nečim iracionalnim. S druge strane, ako je mehanika trebalo da bude adut, njena znakovitost mi je izmakla. Scenario za ovaj film je mnogo manje virtuozan nego što su autori mislili.
STAY nesumnjivo jeste prilično neobičan eksces u filmografijama svojih autora & učesnika, pa i u holivudskoj produkciji uopšte. Nažalost nedostaje mu više ubeđenja kako bi uspeo da u potpunosti sazri kao iole vredan rad.
* * 1/2 / * * * *
New U.S. Release
Savages
By Justin Chang
'Savages'
A Universal release presented in association with Relativity Media of a Moritz Borman production. Produced by Borman, Eric Kopeloff. Executive producers, Fernando Sulichin, Shane Salerno, Todd Arnow. Directed by Oliver Stone. Screenplay, Shane Salerno, Don Winslow, Stone, based on the novel by Winslow.
Chon - Taylor Kitsch
O - Blake Lively
Ben - Aaron Johnson
Dennis - John Travolta
Lado - Benicio Del Toro
Elena - Salma Hayek
The disreputable Oliver Stone of old makes a largely welcome reappearance with "Savages." Pungent, nasty and teeming with colorful crooked types, the writer-director's most vibrant (and violent) work in some time is a bracingly sordid saga of two young hash growers, the Orange County princess they love and the vicious Mexican cartel they get entangled with; imagine "Jules and Jim" with bombs and beheadings and you're halfway there. Even when it softens the impact of Don Winslow's scorching novel, this R-rated Universal release bristles with tension, and will likely enjoy a brief B.O. high that should last longer in ancillary.
An acidly funny chronicle of sex, drugs, murder and corruption of every stripe, Winslow's attention-grabbing 2010 novel seemed so tailor-made for Stone that it was fast-tracked into his hands shortly after publication. Following a string of films that found the director playing uncharacteristically nice with sometimes politically loaded material ("World Trade Center," "W." and "Wall Street: Money Never Sleeps"), "Savages" offers nothing more nor less than a rude blast of cinematic energy, invigorating in its foulness and refreshing in its lack of self-importance.
Populated by wasted beauties and ruthless thugs, and shot through with moments of black humor and hair-trigger intensity, this bloody, scuzzy cocktail of a movie assuredly won't be to every taste. Something similar could be said of the Afghanistan-derived super-cannabis harvested and distributed by peace-loving, environment-friendly Ben (Aaron Johnson) and his more volatile partner, Chon (Taylor Kitsch), an ex-Navy SEAL who's not afraid to get nasty when their clients do the same.
These Laguna Beach layabouts share not only a successful business but also a lover, Ophelia, aka O (Blake Lively), a blonde babe whose interests include shopping, smoking pot and keeping her boys happy. "For me, they are one big man," O murmurs in hazy voiceover, one of several lines that may leave the viewer unsure whether to laugh or toke up. Even still, the tonally tricky script (by Shane Salerno, Stone and Winslow) seems inclined to take these characters at least somewhat seriously, jettisoning much of the satirical distance and scalding humor that made the novel a merciless evisceration of affluent O.C. culture.
Dan Mindel's gorgeous beachfront cinematography lends the early scenes an idyllic, dreamlike beauty that quickly fades when Ben and Chon turn down representatives of the Baja California cartel, who want to mass-market the duo's extremely potent product. Soon O is kidnapped (from the mall, natch), taken to Mexico and locked up in a grungy Mexican compound run by ball-breaking cartel queen Elena (Salma Hayek) and her vile deputy, Lado (Benicio Del Toro). Rounding out this human circus are Lado's dapper colleague (Demian Bichir) and a dirty-dealing DEA agent (John Travolta, proudly displaying a receding hairline), both of whom, in keeping with the story's topsy-turvy moral logic, turn out to be more sympathetic than expected.
Preposterous as much of it is, the tale nonetheless generates a certain cross-cultural fascination as these narcissistic, nihilistic but highly resourceful kids find themselves down Mexico way. Indeed, the rest of the plot, propelled by shootings, stabbings and a few well-placed explosives, plays out like a contest to see which of these two warring factions can best live up to the description of the title.
For all its moment-to-moment ferocity, the film becomes a kinder, gentler thing than its source material, defanged by O's wispy, philosophizing narration and a twisty cop-out of an ending. Yet if "Savages" never quite captures the novel's diamond-hard sarcasm, it offers other satisfactions in its visceral immediacy, its overriding sense of danger and a clutch of performances that, whatever one's reservations about the characters, can't help but court the viewer's emotional investment.
Because Ben, Chon and O are written to seem so vacuous from the outset, their occasional flashes of pluck and intelligence register as virtual epiphanies. Admittedly, Kitsch doesn't have much more to do than play a slightly screw-loose killing machine, while Lively tends to stay in damsel-in-distress mode before gradually asserting herself in the final stretch. That leaves Johnson ("Kick-Ass") to do most of the dramatic heavy lifting, as desperate circumstances push Ben from gormless pacifist to fierce man of action.
Holding the screen to far more galvanizing effect is Del Toro's loathsome Lado, looking murderously unstable even when he's not shooting guys in the kneecaps. And Hayek, wearing a long Cleopatra wig, sinks her teeth into her meatiest role in some time as a formidable yet not invulnerable crime boss who has made enormous sacrifices to build authority in her domain.
Up-to-the-minute technology provides a key storytelling assist, as both sides use TV and computer screens to negotiate with, threaten and spy on each other. Video footage, including some grisly evidence of the cartel's more unspeakable crimes, is deftly interwoven by a trio of editors who maintain an electric pace throughout.
Stylistically, the picture isn't quite as unhinged as one might expect or want, though the intense color palette sometimes fades to monochrome in an attempt to convey a sort of druggy poetry. Shooting widescreen on 35mm with anamorphic lenses, Mindel achieves a hot, sizzling look that suits the locations (Malibu, Los Angeles and Orange County) as well as Tomas Voth's production design, capturing lives of upper-class privilege and south-of-the-border squalor.
Camera (Deluxe color, Panavision widescreen), Dan Mindel; editors, Joe Hutshing, Stuart Levy, Alex Marquez; music, Adam Peters; executive music producer, Budd Carr; production designer, Tomas Voth; art director, Lisa Vasconcellos; set designers, Yvonne Garnier-Hackl, Thomas Machan; set decorator, Nancy Nye; costume designer, Cindy Evans; sound (Datasat/SDDS/Dolby Digital), Tod Maitland; supervising sound editors, Wylie Stateman, Renee Tondelli; re-recording mixers, Mike Prestwood Smith, Michael Keller; visual effects supervisors, Paul Graff, Christina Graff; stunt coordinator, Keith Woulard; associate producer, Evan Bates; assistant director, Donald Murphy; second unit camera, Matthew J. Lloyd; casting, Sarah Halley Finn. Reviewed at Regency Village Theater, Los Angeles, June 25, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 130 MIN.
With: Emile Hirsch, Joel David Moore, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Jonathan Carr. (English, Spanish dialogue)
Savages: Film Review
Oliver Stone hauls the guns and drugs out of his trunk for this brutal, stylish, yet not-all-there film of Don Winslow's best-seller.
Opens:
Friday, July 6 (Universal)
Cast
Taylor Kitsch, Blake Lively, Aaron Johnson, John Travolta, Benicio Del Toro, Salma Hayek, Emile Hirsch, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Joaquin Cosio, Jake McLaughlin, Joel David Moore, Leonard Roberts, Shea Whigham
Director
Oliver Stone
Stone's rendition of Don Winslow's drug-cartel drama is created with a jagged, darkly trippy style that expresses the story's tense uncertainties.
To anyone who has missed the Oliver Stone of Natural Born Killers and U Turn while wading through the more recent and conventional likes of World Trade Center and Wall Street: Money Never Sleeps, Savages represents at least a partial resurrection of the director's more hallucinatory, violent, sexual and, in a word, savage side. This intense and unavoidably gory adaptation of Don Winslow's wild best-seller about the incursion of Mexican drug cartel mayhem into the United States has been made in a jagged, darkly trippy style that well expresses the story's tense uncertainties. But the pronounced superiority of the veteran supporting players to the young actors playing the central romantic threesome throws the balance off and leaves a high-caliber-sized hole in the middle of a film that should nonetheless play well to blood-and-guts-inclined men internationally.
our editor recommends
'Savages' Star Blake Lively Describes 'Awkward' Sex Scene With Taylor Kitsch (Video)
Blake Lively Smolders in a Zuhair Murad Strapless Gown at 'Savages' L.A. Premiere (Video)
'Savages' Star Aaron Johnson Marries Director Sam Taylor-Wood
Winslow's 2010 novel -- the prequel to which, The Kings of Cool, has just been published -- is so vivid and propulsive that you can practically see a movie in your head while reading it. For all its insane violence and dizzying plot turns, the story spins on a fanciful but believable love triangle among Laguna Beach's two most successful independent pot growers/dealers and their hedonistic free spirit of a girlfriend.
With all the pressure the guys endure when a Mexican crime family puts the squeeze on them, the center, represented by the love story, has got to hold; it should beguile, entice, turn you on and feel special, as in Design for Living or Jules and Jim. Unfortunately, the trio, impersonated by Taylor Kitsch, Aaron Johnson and Blake Lively, seem rather junior league, the Triple-A team, where All-Stars are required. They're not bad, just not good enough when they have to tangle with the unbridled likes of John Travolta, Benicio Del Toro and Salma Hayek as assorted cohorts and adversaries.
Lively's easygoing SoCal beach girl, commonly known as O (as in Ophelia, her birth name, and orgasm, a propensity for which she is well known), narrates the tale with noticeably less energy than the film itself possesses and an omniscience that makes no sense if you think about it. Within the first 15 minutes, she gets it on with both Chon (Kitsch), a hotheaded and hard-bodied former Navy SEAL, and sensitive save-the-world do-gooder Ben (Johnson), who's the best botanist ever to turn his talents to designer weed. Living in an enviable oceanside crib, they make and distribute superdope for discerning patrons able to pay for it and live the great life as a result.
But while U.S. law enforcement has been persuaded to look the other way, such success attracts the notice of Elena (Hayek), a cartel queen whose losing battle with rival El Azul in Mexico has her looking for opportunities north of the border. Out of the blue, Chon and Ben receive an offer they're not at liberty to refuse -- to put their operation under Elena's blood-soaked umbrella. And, just in case they're thinking of cashing in and checking out, which they are, Elena's American-based goon Lado (Del Toro) kidnaps O and assures them the worst will happen to her if they make one false move.
The script by Shane Salerno, novelist Winslow and Stone illustrates how, once infected with the cutthroat, when-in-doubt-kill-'em plague embodied in the drug lords' m.o., it's impossible to shake it; once you've crossed to the dark side, you can't go back. The gangsters impose the rules of the game, and it's instant Lord of the Flies: Everyone descends to the most brutal, elemental survival of the fittest level of human behavior, with no quarter given.
To save O from execution -- held in a cage, she's viewable from time to time on a computer feed -- Chon and Ben are forced into a covert game of one-upmanship with their criminal bosses while still appearing to play by their rules. Through the auspices of their surfer/stoner financial whiz Spin (Emile Hirsch in a brief, amusing turn), they move their money around and, to raise the rest of the cash they need to bail out O, come up with an ingenious scheme they can't get away with for long: robbing their bosses' bagmen.
This ploy stirs intense internal suspicion within Elena's organization, which is further disrupted by documents the boys procure from frantic DEA official Denis (Travolta), who's compromised up to his disappearing hairline and often is forced to improvise to save his skin. Stone and his collaborators depart from the novel significantly in the film's third act and smartly so, partly by expanding the Dennis role and especially by developing a propriety interest in the imperious Elena on behalf of the powerless O, creating some charged scenes and added emotional overlay (O's flighty mother, a character in the book, was played by Uma Thurman, but the entire role was cut). The action-packed, Middle East war-style climax also has been gleefully toyed with to provocative effect.
But the story's progression moves one's interest and sympathies away from Chon and Ben, whose personalities are defined at the outset and never acquire further weight or psychological dimension. Although, as big-time drug dealers, they are technically criminals from the beginning, they certainly aren't meant to be perceived that way by Winslow or Stone; Chon's anti-social, shoot-first/ask-questions-later impulses are seen to stem entirely from his combat experiences in Afghanistan, while Ben is a latter-day hippie whose well-meaning urge to save the world marks him as "the soft one" in the eyes of Lado, always on the lookout for an opponent's weak spot.
As Chon's all-action personality is readily apparent on the surface, Kitsch comes off reasonably well in his characterization of a battle-hardened vet who would seem to harbor a death wish. Forced to make a drastic transition from idealistic greenhouse genius to brutal, if unwilling, killer, Ben is by far the more conflicted and complex role, but his inner torment takes a back seat to the sweep of plot and action; he ends up being not very interesting, something for which Johnson is unable to compensate. In a role that, if one could pick any actress from the history of cinema, would have been played most ideally by Tuesday Weld, Lively doesn't really live up to her name, coming off more slack than slacker. Crucially, a chemistry among the three leads never takes hold to seduce the audience into investing deeply in the privileged moments of the trio's inevitably short-lived romantic high.
As if receiving charges of electric current at regular intervals, Travolta is manic and most amusing as the government agent forced into ethical and practical contortions to stay afloat; Del Toro entertainingly showboats while demonstrating dozens of ways to convey diabolical menace; and Hayek synthesizes ultimate elegance, motherly concern and complete ruthlessness as the Lady Macbeth of the Mexican drug world.
Stylistically, Stone summons up many of the visual and aural tropes of his creatively assaultive works of 15 or so years ago, to mostly strong effect; there's solarization and blood-soaked saturation, alternation from color to black-and-white and film to computer/video images, altered state-suggestive editing, warping of time and anything else he can think of -- all appropriate to the occasion. The re-creations of cartel charnel house torture are gruesome and pushed to the limit of mainstream acceptability.
The film is technically sharp, and the highly varied score -- a mix of original and source music -- is marked by the exceptionally dramatic use of the opening of Brahms' Symphony No. 1 in two key scenes.
Production: Moritz Borman Prods.
Cast: Taylor Kitsch, Blake Lively, Aaron Johnson, John Travolta, Benicio Del Toro, Salma Hayek, Emile Hirsch, Demian Bichir, Sandra Echeverria, Diego Catano, Joaquin Cosio, Jake McLaughlin, Joel David Moore, Leonard Roberts, Shea Whigham
Director: Oliver Stone
Screenwriters: Shane Salerno, Don Winslow, Oliver Stone, based on the novel by Don Winslow
Producers: Moritz Borman, Eric Kopeloff
Executive producers: Todd Arnow, Fernando Sulichin, Shane Salerno
Director of photography: Dan Mindel
Production designer: Tomas Voth
Costume designer: Cindy Evans
Editors: Joe Hutshing, Stuart Levy, Alex Marquez
Music: Adam Peters
Rated R, 129 minutes
Pogledao sam ekranizaciju romana VENDETTA Mikaela Hafstroma, jedan od radova iz serije o Hamiltonu iz 1995. godine. Kao što znamo, Hafstrom je kasnije otišao u Holivud i uspeo da ostvari pristojnu karijeru pouzdanog profija. VENDETTA je priča smeštena u Italiju i u noj se Hamilton bavi otmicom švedskih zvaničnika koji su pokušali da spreče mafijašku mahinaciju u trgovini švedskim naoružanjem.
Kuriozitet je da Hamiltona igra Stefan Sauk, glumac koji nimalo ne liči na akcionog heroja, već pre na nekog mirnog službenika, i mislim da je ovo jedini akcioni film o tajnom agentu u kome je glavni junak ćelav.
Hafstrom je očigledno želeo da kroz fizički izgled ponudi "drugačijeg tajnog agenta" kako bi se diferencirao od Bonda i sličnih derivata i u tome je uspeo. Međutim, na nivou same priče, Hamiltonova pustolovina je čist sub-bondovski pastiš smešten u Italiju.
Hafstrom ne pravi naročite intervencije u odnosu na ikonografiju italijanske mafije, i jedino u čemu je VENDETTA bogatija od tipičnih subb-Bond radova je velika pažnja posvećena scenama sa Hamiltonovom porodicom. Kroz ceo film Hafstrom nudi prijatnu old school režiju u ravni američkog proseka osamdesetih, bez pokušaja da se radi ono što Šveđani ne umeju, i sa solidnom realizacijom onoga što umeju. U tom pogledu, Hafstrom je već 1995. pokazao da je solidan i ozbiljan profi, i kasniji intrigantniji filmovi su mu omogućili da tu rutinu predstavi i Holivudu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DEN DEMOKRATISKE TERRORISTEN Pelle Berglunda iz 1992. godine. Ovo je ekranizacija romana o Hamiltonu u kojoj glavnog junaka igra Stellan Skasgaard koji ga je ovekovečio dva puta. Ovo mu je drugi film iz te faze, i bavi se Hamiltonovom infiltracijom među najnoviju generaciju pripadnika RAFa u Nemačkoj. Guillou je profilisao Hamiltona kao levičara koji je bio član Komunističke partije i simpatizer je PLOa i ovde upravo taj aspekt Hamiltonove ličnosti igra izuzetno važnu ulogu pošto se baš na osnovu toga infiltrira u RAF.
Berglund je prilično old school reditelj i njegov film iz 1992. deluje kao neki Euro rad iz sredine osamdesetih. Međutim, Berglund je prilično solidno dočarao živopisnu atmosferu Reperbana i Hamburga u celini i napravio je prilično ubedljiv milje kroz koji se Hamilton kreće. U odnosu na ostale glumce koje sam do sada gledao u ulozi Hamiltona, Skarsgaard je daleko najekspresivniji i uspeva da istovremeno deluje i kao heroj i da se u dovoljnoj meri razlikuje od Bonda, odnosno ne odlazi u ekstreme kao Sauk koji je anti-Bond ili Presbrandt koji je kao Bourne.
Sudeći po tome da nisam uspeo da lociram titlove za preostala dva Skarsgaardova rada u ulozi Hamiltona, ovaj naslov je verovatno najreprezentativniji za ovu fazu ekranizacija Guillouovog serijala.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EL CONDOR Johna Guillermina, vestern iz 1970. na čijem je scenariju sarađivao i čuveni Larry Cohen. Glavne uloge igraju Jim Brown i Lee Van Cleef i Guillermin ide vrlo svesno u pravcu atmosfere špageti vesterna - uostalom EL CONDOR je sniman u Španiji, gde i najčuveniji špageti naslovi.
Brown igra zatvorenika iz chainganga koji beži iz zatvora ne bi li uspeo da se dokpa zlata iz čuvene tvrđave El Condor, na putu sreće još jednog avanturistu sa kojim kuje plan da iskoristi lokalne Apače kao armiju kojom će napasti tvrđavu. Međutim, tvrđava se ispostavlja kao komplikovan zadatak i kreće igra nerava između pljačkaša.
EL CONDOR je interesantan vestern, Brown i Lee Van Cleef su se naigrali u ovom žanru ali Guillermin kao Britanac donosi svežinu u žanr i postavlja nekoliko izuzetno zanimljivih situacija. Akcija je maštovita i vešto realizovana a Guillermin u punoj meri koristi Brownovu impresivnu figuru i njenu filmičnost.
EL CONDOR se ne nameće kao esencijalno ostvarenje žanra jer u osnovi ne nudi ništa naročito novo, ali zato nudi vitalno izdanje već izgrađenih rešenja.
* * * / * * * *
Pogledao sam DET OKANDA Michaela Hjortha, zanimljiv film koji se nadovezivao na DOGME postupak u vreme kada je BLAIR WITCH već zgrnuo silne pare sa found footage pristupom. Otud, DET OKANDA izlazi 2000. godine u vreme vrhunca found footage histerije, ali zapravo pripada jednom potpuno drugom stilu.
DET OKANDA ne nudi mnogo više krvoprolića i monstruma od found footage radova ali nudi mnogo više drame među karakterima. Štaviše, glavni adut Hjorthovog filma su karakteri i kroz dobro izgrađene karaktere uspeva da stvori dobar osnov za INVASION OF THE BODY SNATCHERS postavku.
Hjorth je jači u domenu karaktera i stvaranja uznemirujuće atmosfere nego kada dođe do same fizičke akcije. Ovaj niskobudžetni film srećom nikada ni ne pokušava ništa što ne može da postigne, ali svakako da bi bio još bolji i značajniji da je invetivniji u domenu samog užasa sa kojim se junaci suočavaju.
* * * / * * * *
Е ако би ми дао неки линк гдје то може да се скине, био бих ти до гроба захвалан.
Ima gde hoćeš samo je fora da prekopiraš one švedske umlaute, inače neće da ti izađe kad je kucan običnim slovima u pretrazi.
Quote from: Прометеј on 05-07-2012, 11:38:51
Е ако би ми дао неки линк гдје то може да се скине, био бих ти до гроба захвалан.
Mislim da mu je alternativni naziv The Unknown.
Reprizirao sam THE COUNT OF MONTE CRISTO Kevina Reynoldsa, Disneyevu ekranizaciju čuvenog klasika, iz 2002. godine. Film mi se tada dopao i bio mi je prijatan na jedan old school način. Taj utisak stoji i danas. Reynolds je snimio film koji je po svom postupku vrlo konvencionalan, reklo bi se arhaičan, ali to mu daje jedan skoro vanvremenski kvalitet, naročito ako imamo u vidu da je reč o ekranizaciji klasika koja će se eksploatisati jako dugo.
Jay Wolpert je napravio solidnu adaptaciju romana, podvukao je avanturistički aspekt a nagovestio je i ozbiljnije psihološke i socijalne tonove koji su postojali i u trivijalnijim delima ovog velikog pisca. Ipak, bez ikakve sumnje, Reynoldsov film nije pretenciozna psihološka i sociološka studija, i ta dimenzija je svedena samo na dobro plasiran nagoveštaj.
Iz ove vizure, čini se da je Jim Caviezel najslabija karika u podeli kao Edmond Dantes, naročito ako imamo u vidu da su negativci Guy Pearce i James Frain. Caviezel se nije potvrdio kao zvezda na duže staze, ali u ovom filmu je bez sumnje prilično solidan.
Reynolds je veliki majstor starinske akcije i odabira spektakularnih lokacija o čemu svedoče njegovi BEAST, ROBIN HOOD i RAPA NUI pa je tako i MONTE CRISTO slikan na nekim vrlo impresivnim lokacijama.
* * * / * * * *
Quote from: shrike on 05-07-2012, 12:13:00
Quote from: Прометеј on 05-07-2012, 11:38:51
Е ако би ми дао неки линк гдје то може да се скине, био бих ти до гроба захвалан.
Mislim da mu je alternativni naziv The Unknown.
То знам, али нажалост постоји још бар тристо осамдесет филмова са истим називом и то значајно отежава тражење :(
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg829.imageshack.us%2Fimg829%2F323%2F20120705142827.jpg&hash=4446562f23001e55fad5f70fe1ca8785ab6cc175) (http://imageshack.us/photo/my-images/829/20120705142827.jpg/)
8)
Можеш добити копију, само јави како.
Ko je autor blurba?
http://www.nonstopsales.net/movie.aspx?template=movieinfo&movie_id=82 (http://www.nonstopsales.net/movie.aspx?template=movieinfo&movie_id=82)
"In all ways better than the American BLAIR WITCH PROJECT, better script,better actors, better humour, better scary-effects". Aftonbladet
http://www.aftonbladet.se/nojesbladet/tv/dokusapa/article116781.ab (http://www.aftonbladet.se/nojesbladet/tv/dokusapa/article116781.ab)
Učinilo mi se pošto "američkog" piše sa velikim A da je Aca Radivojević. On je bio sklon toj vrsti grešaka.
Треба синопсис да видиш, као да је преведен гугл-транслејтом.
...meni je najgroovy ovaj atribut mejdžorski...
Quote from: crippled_avenger on 05-07-2012, 19:02:35
Učinilo mi se pošto "američkog" piše sa velikim A da je Aca Radivojević. On je bio sklon toj vrsti grešaka.
Само граматичких или и погрешног вредновања филмова? :!:
Да фаунд футиџ филм буде бољи од Вјештице из Блера, то је скоро па теоретски немогуће.
Javi da li je moguće!
"Вештица" је вероватно најпрецењенији хорор икад.
Gramatičkih. To ski, ški, čki... je uvek grešio.
Pogledao sam SUGAR koji su posle HALF NELSONa snimili Anna Boden i Ryan Fleck. Neverovatno je koliko su u SUGARu propustili prilika i još je neverovatnije što su sve propuštene prilike upravo ono što je bilo briljantno u HALF NELSONu. Moguće je da su Boden i Fleck želeli da se odmaknu od NELSONa, da snime nešto drugačije, ali su snimili i nešto neuporedivo slabije.
SUGAR slično NELSONu nema naročito razrađene dramske sukobe i govori o junaku koji prolazi kroz razna stanja i postepeno se kreće ka svom razrešenju. Umesto Goslinga doduše ovde imaju prilično tankog Algenis Perez Sota, što ej već samo po sebi slabost filma jer je oslonjen na neupečatljivog protagonistu. Međutim, i dalje sama ideja filma o bejzbol igraču iz Dominikane koji ulaze u meat grinder američkih minor liga na putu za eventualni nastup u MLBu, ima itekakvu validnost. I Boden & Fleck tome svemu daju svež ugao - naime, njihov film niti govori o igraču koji je postigao uspeh niti govori o neuspehu - fokusiraju se na jednu prosečnu, ambivalentnu sudbinu i to je sjajno jer prikazuje život ljudi koji naprosto žive od sporta ali ne glamurozno tek toliko da mogu da ostvare elementarnu egzistenciju. Tome se dodaje zanimljiv aspekt junakovog emigrantskog iskustva itd.
Nažalost sa Sotom u glavnoj ulozi i neverovatno ravnom, sterilno akademskom režijom koja se sa najboljom voljom može protumačiti kao pokušaj da se simulira Van Sant, Boden & Fleck isporučuju ravan film, rad u ravni drugorazrednog TV ostvarenja, i posle vibrantnog HALF NELSONa ovo je zaista veliko razočarenje.
Ono što se mož uzeti kao olakšavajuća okolnost je svakako da film ne podraumeva ikakvo poznavanje bejzbola da bi se razumeo, pratio i cenio. Ali s druge strane, tim pre je žalosno da MONEYBALL koji podrazumeva poznavanje bejzbola ostavlja mnogo bolji utisak na one koji ne znaju čak ni osnovna pravila tog sporta od SUGARa.
* * / * * * *
Jel ima neko iskustava sa ripovanjem videa koji se strimuje? Našao sam film koji bih hteo da skinem ali ne znam tačno kako da ulovim taj strim?
Pogledao sam LIKE CRAZY indie senzaciju sa kojom je Drake Doremus pre nekoliko godina pokorio Sundance i izazvao trku među distributerima. Jasno je da su tome doprineli glumačka podela koju čine perspektivne zvezde Anton yelchin, Felicity Jones i Jennifer Lawrence i ljubavna priča koju je Doremus prilično ubedljivo prikazao, ponudivši nešto što bi po definiciji zapravo trebalo da bude mejnstrim tema. Bez ikakve sumnje, Doremusov postupak je indie ali u suštini LIKE CRAZY ne nosi neka druga obeležja ove scene.
High concept ovog filma baziran je na ljubavi Amerikanca i Britanke koja nailazi na teškoće kada ona zbog kršenja pravila studentske vize ne može više da uđe u SAD a on ne može da ode u Britaniju zbog posla.
Od pomenutih troje glumaca, najveći "posao" je napravila Felicity Jones i uspela je da se afirmiše na osnovu ove uloge. Videćemo u kom pravcu će se kretati sam Doremus.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-07-2012, 01:34:19
Jel ima neko iskustava sa ripovanjem videa koji se strimuje? Našao sam film koji bih hteo da skinem ali ne znam tačno kako da ulovim taj strim?
Мислим да је одлично рјешење онај плугин за Фајрфокс (зове се, мислим, Даунлоуд Хелпер) - он сам препознаје постојање видео снимка на страници и кликом на иконицу води те ка скидању ток видеа. На лицу мјеста можеш да изабереш коју резолуцију ћеш да скинеш. То користим за скидање
перверзних снимака трејлера са ЈуТјуба.
Да, провјерио сам, у питању је Download Helper.
da, ali može li da skida filmove npr sa extracafea?
npr
http://www.extracafe.rs/publ/filmovi_uzivo_za_gledanje/strani_filmovi/the_dictator_2012/18-1-0-16035 (http://www.extracafe.rs/publ/filmovi_uzivo_za_gledanje/strani_filmovi/the_dictator_2012/18-1-0-16035)
ako može da prepozna s ovoga onda je odličan plagin, inače JDownloader meni radi posao ako zna da prepozna, ali često ne zna.
Ovo je malo kompleksniji slučaj... Ovo je sajt indiemoviesonline.com
http://www.soundtaxi.org/how_to_download_video_from_IndieMoviesOnline.php (http://www.soundtaxi.org/how_to_download_video_from_IndieMoviesOnline.php)
Video sam to, ali taj program nisam uspeo da skinem...
ja sam ga skinuo ali nisam ukapirao kako da ga koristim
međutim, ukapirao sam da sa extracafea može da se skida film pomoću Real player downloadera
indiemovies ne radi jer piše da se može gledati samo u anglosaksonskim zemljama. Doduše, nisam ni registrovan...
Da, ali nije toliki problem fejkovati da si odande....
Pogledao sam TINY FURNITURE izvanredan autorski debi Lene Dunham čija je serija GIRLS jedan od najmudrijih programskih poteza kanala HBO u poslednjih nekoliko godina. TINY FURNITURE je prepakivanje Woody Allena za novi milenijum, sa Lenom Dunham u glavnoj ulozi koja je podjednako ubedljiva i kao glumica, i kao scenarista i kao reditelj. U ovom filmu ona radi sa ekipom koja će kasnije činiti okosnicu GIRLSa ali isto tako ovde njenu majku i sestru igraju majka i sestra iz stvarnog života i to svemu daje jednu vrlo specifičnu dimenziju. Specifičnost nije u tome da li one prepisuju neke stvari iz svog privatnog odnosa u film, već pokazuje jedan drugi biografski momenat a to je milje iz kog sama Lena Dunham dolazi.
U suštini, Lena Dunham slično Woody Allenu pokušava da uklopi svoje osobine u određene stereotipe i da ih onda razara na način koji do sada u najmanju ruku nije viđen, zato što to nikada na takav način nije radila žena, pa su samim tim i ishodi te priče drugačiji od woodyallenovskih.
Slično, Allenu, tako i Lena Dunham lako prevazilazi ograničenja produkcionog miljea iz koga dolazi. TINY FURNITURE jeste u osnovi mumblecore indie film, ali ima itekakvu sposobnost da iskorači iz toga i da pokaže zrelost čak i u vizuelnom pogledu.
* * * 1/2 / * * * *
Heh, a baš sinoć uzeh da ga gledam, pa ga danas završavam. :lol:
Evo ja sad upravo skidam njen srednjemetražni rad CREATIVE NONFICTION. Po sinopsisu deluje zanimljivo.
Stari Kadar uzvraća udarac
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Zlo-u-nama.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Zlo-u-nama.sr.html)
Pogledao sam KID VENGEANCE Joe Mandukea, vrlo zanimljiv vestern iz 1977. godine. Manduke je iskusna B-faca specijalizovana za radove sa dna kace, ali KID VENGEANCE kao Cannonova produkcija prilično žustro meša tradicije exploitationa, rape and revenge filma sa vesternom. U tom smislu, iako u filmu igra Lee Van Cleef koji je vestern ikona, ovaj film pre treba sagledavati iz vizure revenge podžanra i exploitationa uopšte.
Leif Garrett igra dečaka čijeg su oca ubili a majku silovali i ubili članovi bahate bande koju predvodi Lee Van Cleef, usput otevši njegove sestru. Garrett kreće za njima i ubija ih na niz surovih i kreativnih načina. Usput nailazi na kopača zlata kog igra Jim Brown i odlučuje da završni udarac izvede u saradnji sa njim.
KID VENGEANCE je snimljen sa niskim budžetom ali vrlo energično, i Manduke nema strah od toga da Garretta stavi u prvi plan. I zbilja, iako su Van Cleef i Brown prvopotpisani, Garrett je zaslužio da bude na prvom mestu. Van Cleefov lik je u pojedinim deonicama nekonzistentan, naročito u odnosu sa otetom devojčicom pred kojom kao da optkriva humanost koju dotle nije imao - srećom ostatak bande je dovoljno besprizoran i brutalnost kolektiva se ipak ne remeti.
KID VENGEANCE ima dosta grešaka, ali ako imamo u vidu produkcione postulate po kojima je nastajao, reč je o solidnom i upečatljivom filmu.
* * * / * * * *
Stari kadar ovlaš o nacistima u novim filmovima
http://t.co/CpGqFLdX (http://t.co/CpGqFLdX)
Uh, pa ovo je nehumano prekratak tekst, Kriple. :(
Je li to ceo tekst?
I, da, nehumano je prekratko, trebalo bi ga razviti.
Jest da bih volio jedno novo filmsko živojinovićevsko iživljavanje po nacistima, ali ipak treba napomenuti npr da je pjesma Lili Marlen bila upravo suprotstavljena nacističkoj ideologiji, da je Gebels pokušao da je zabrani jer je ugrožavala disciplinu vojske i otvara ih emocionalno, i time ih sprečavala da čine gnusne zločine. Čak i britanske trupe u sjevernoj Africi su slušale tu pjesmu, pa je čitav taj front zamro jer su se vojnici sa obe strane solidarisali.
Mislim, ima tu dosta drugih informacija ali sam upamtio ovo za Lili Marlen (šta uopšte misliti o onoj sceni iz Balkan ekspresa npr), tako da ne možemo sve njemačke naciste nazvati zlim, pogotovo one koji su slušali Lili Marlen, bili su obični vojnici kao i svi ostali. Mislim da imanje razumijevanja za njih ne znači opravdavanje onih koji su stvarno učestvovali u Holokaustu.
Imati razumijevanje kao što npr srpski logoraši imaju razumijevanja za bošnjačke logoraše.
Napisao bih duže da je format kolumne izdašniji.
Evo jednog malo dužeg, starijeg, teksta o jednom čoveku koji je barem na trenutak zbližio Saveznike i naciste...
http://dobanevinosti.blogspot.com/search?q=eros+i+valkire (http://dobanevinosti.blogspot.com/search?q=eros+i+valkire)
Quote from: Бата Животиња on 10-07-2012, 21:08:55
tako da ne možemo sve njemačke naciste nazvati zlim, pogotovo one koji su slušali Lili Marlen, bili su obični vojnici kao i svi ostali.
Odnosno preciznije, ne možemo svakog nemačkog običnog vojnika nazvati nacistom. U tome je poenta. Kripl kaže:
QuoteOvo nisu jedini filmovi o tome kako nije lako biti nacista.
Ne, to nisu jedini filmovi o tome kako nije lako biti nemački vojnik tokom Drugog svetskog rata. Tvorci svih tih filmova dosledno vilifikuju naciste.
Suština je ukazivanje na distinkciju između "svesrdni pobornik nacional-socialističke ideologije" i "prašinar regrutovan za vojni napor Trećeg rajha".
Tačno je da ne možemo svakog nemačkog vojnika nazvati nacistom, ali definicija vojske za razliku od naoružane bande jeste u tome da nosi uniforme, javno pokazuje oružje i prima komande iz istog centra. U tom pogledu, intimni doživljaj sveta nekoga ko se prethodno identifikovao na ova tri nivoa zaista nije bitan. Da ne govorimo o tome da u toku Drugog svetskog rata niko ko nije potpuno mentalno zaostao nije mogao da veruje kako nemačka vojska radi išta legalno. Tu ne mislim samo na Holokaust već i na sve ostale ratne aktivnosti nemačke vojske.koje su se do pred sam kraj rata dešavale van Nemačke, gde Nemci nemaju šta da traže. Dakle, taj mit o "dobrom Nemcu" je prazna priča, i ne može se porediti ni sa jednom drugom situacijom u istoriji jer se nikada tako nešto ni pre ni posle nije desilo. Otud, traženje dlake u jajetu - Nemca koji nije bio nacista ali jeste bio vojnik i sl. samo pokušava da dovede jedan neponovljvi događaj u neku vrstu relacije sa drugim istorijskim događajima. U slučaju nacizma i Drugog svetskog rata, to je nemoguće. Nemačka vojska je bila do krajnjih granica politički instrumentalizovana, u njoj nije bilo vojne etike, u pojedinim slučajevima ni vojnog rezona i u tom pogledu ona je bila instrument jednog projekta dominacije a ne vojska u klasičnom smislu te reči.
Da li je ovde iko čitao Verkorovo Ćutanje mora iz 1940? :lol:
To na stranu, ne znam baš koliko se npr. Slavica može nazvati realističnim filmom u odnosu na kasnije...
Što se tiče likova nacista i/ili nemačkih vojnika u zapadnom filmu/književnosti, a posebno nemačkim, to je već drugačija priča. Čini mi se da su najkritičnije prikazivani u filmovima šezdesetosmaške generacije koja je bila prisiljena da se suočava sa onim što su im roditelji radili u ratu. Kasnije je to malo prebačeno na autopilot i tek posle ujedinjenja krenulo se sa nekim stidljivim iskazima u stilu "znate, i mi smo ginuli", ALI uglavnom preko opisa patnje civila - bombardovanja (Drezden, Berlin), ruske okupacije itd. Patnja nemačkih vojnika i dalje je pipav teren.
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2012, 22:22:09
Da ne govorimo o tome da u toku Drugog svetskog rata niko ko nije potpuno mentalno zaostao nije mogao da veruje kako nemačka vojska radi išta legalno.
Ne potcenjuj moć masovne hipnoze i ljudske gluposti... bilo je dosta takvih.
joj kripe, kako se ja ne slažem s tobom glede ovog gore, al mrzi me da elaboriram. :lol:
Quote from: lilit_depp on 10-07-2012, 22:42:36
joj kripe, kako se ja ne slažem s tobom glede ovog gore, al mrzi me da elaboriram. :lol:
+1
Ja sam jedva smogao dovoljno nemrza da i ono gore napišem. Tako mlad a tako apatičan. :cry:
Quote from: Jevtropijevićka on 10-07-2012, 22:38:33
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2012, 22:22:09
Da ne govorimo o tome da u toku Drugog svetskog rata niko ko nije potpuno mentalno zaostao nije mogao da veruje kako nemačka vojska radi išta legalno.
Ne potcenjuj moć masovne hipnoze i ljudske gluposti... bilo je dosta takvih.
Ne potcenjujem, ali zaista ne mogu baš da se rasplačem nad sudbinom tih hipnotisanih. Uostalom, svi ti naizgled monolitni režimi sa razvijenom indoktrinacijom su poznati po tome da su vrlo cinični i korumpirani u samoj bazi. Dakle, u Nemačkoj za vreme Hitlera nije vladao red, ni u jednom pogledu, uostalom, Hitler je unutar državnih struktura imao vrlo razvijenu mrežu neistomišljenika koji su, istovremeno, bili vrlo saglasni sa velikim delom njegovih ambicija ali nisu mislili da se to mora realizovati baš sada i baš na takav način.
Narod i Hitler su se međusobno dopunjavali jer je fokus njegove diktature na pojedina pitanja otvara narodu slobodu u nekim drugim poljima.
Isto tako, sve vreme Hitlrove vladavine postojali su intelektualci-disidenti, naravno ne Jevreji ili komunisti, ali bez ikakve sumnje, disidenti koji su prisustvovali svemu tome, manje ili više se slagali u pojedinim fazama.
Dakle, ono što imamo kao sliku nacističke Nemačke iz filmova i sl. kao jedne tvrde, represivne države sa hipnotišućom propagandom je dosta stilizovana interpretacija dešavanja.
U svakom slučaju, kako već rekoh, činjenica da je nekom Nemcu sve to teško padalo iopšte nije relevantna tema a bez ikakve sumnje može da zbuni publiku.
Šezdesetosmaška teza inače nema isključivo veze sa suočavanjem dece i roditelja već sa pokušajem da se dokaže teza kako su nacisti i dalje na vlasti samo drugim sredstvima. Jedan od glavnih narativa nemačkih, a naročito austrijskih levičara danas je da su nacisti preko kapitala, porodične tradicije, mesta u akademskim krugovima itd. zapravo opstali. Otud levica od 1968. pokušava da dokaže kako Zapadna Nemačka ima kontinuitet sa nacizmom u domenu krupnog kapitala, medija itd. Ali, sada je i ta levičarska priča postala muzejski eksponat. Film o Baader-Meinhofu danas je funky prikaz epohe za razliku od angažovanih filmova na tu temu iz onog vremena. Sećanje je izbledelo čak i kad je o RAFu reč.
S druga strane, fetišizam nacizma raste, od najbanalnijih stvari tipa kaciga za vožnju motora koji su replika nacističkih šlemova pa sve ostalo u knjigama (da ne govorimo recimo o Svenu Hassellu i sl. i filmovima koji su to počeli već pre tridesetak godina), kompjuterskim igrama, filmovima itd. I sada kreće čitav talas filmova koji iz te, kako već rekoh, sporne vizure prikazuju naciste.
Čak recimo i u UNTERGANGu imamo lik Hitlera koji je jedan izmučeni, bolesni starac, s jedne strane se ulazi u gotovo naturalistički prikaz njegovih poslednjih dana i kako se sekirao - a s druge strane imamo Goebbelsa, mentalno izopačenog i fizički hendikepiranog nasuprot krepkog "dobrog Nemca" Speera koji izgleda kao milion dolara, kipti od kondicije i zdravog rezonovanja - a znamo da se posle rata snašao i da je dobro prošao na suđenjima. Postoji li išta konfuznije od ovakvog prikaza tih ličnosti?
A UNTERGANG je koliko god bilo slab ipak svojevrsni standard za filmove koji kao pokušavaju da prodru u te ličnosti.
Naravno, zato ne treba da čudi kako je danas klip Hitlera koji besni iz ovog filma postao standard za humor na YouTubeu. Odnos prema Hitleru je postao takav da je u međuvremenu čak i njegov skoro pa naturalistički prikaz postao predmet zavitlavanja.
pa jebote, zbuni publiku ili zbuni reditelja? Ispade da trebamo da simplifikujemo i dopunjavama nekim umišljajima priču da ne bi zbunili publiku, ne ide bre...
inače, ni to za vojnu etiku Njemaca nije tačno, ne kaže se džaba da su i ustaše i četnici i partizani ulazili u sela, pročešljavali ih a usput uzimali od seljaka šta im treba od obuće, odjeće i hrane. Jedino Njemci bi ušli, odradili pretragu profesionalno i otišli a da jedan zalogaj ili parče krpe seljaku nisu uzeli.
To je uobičajena priča i to je definicija vojne etike.
Treba ipak naglasiti da su na zapadnom frontu ubijali zarobljeniku i prestali su sa tim kada je i druga strana počela sa istom praksom. Ali sve u svemu Njemci su ljudi kao i svi ostali, gube od Italijana u fudbalu i prde kad se najedu kobasica.
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2012, 23:52:32
Šezdesetosmaška teza inače nema isključivo veze sa suočavanjem dece i roditelja već sa pokušajem da se dokaže teza kako su nacisti i dalje na vlasti samo drugim sredstvima. Jedan od glavnih narativa nemačkih, a naročito austrijskih levičara danas je da su nacisti preko kapitala, porodične tradicije, mesta u akademskim krugovima itd. zapravo opstali. Otud levica od 1968. pokušava da dokaže kako Zapadna Nemačka ima kontinuitet sa nacizmom u domenu krupnog kapitala, medija itd. Ali, sada je i ta levičarska priča postala muzejski eksponat. Film o Baader-Meinhofu danas je funky prikaz epohe za razliku od angažovanih filmova na tu temu iz onog vremena. Sećanje je izbledelo čak i kad je o RAFu reč.
S druga strane, fetišizam nacizma raste, od najbanalnijih stvari tipa kaciga za vožnju motora koji su replika nacističkih šlemova pa sve ostalo u knjigama (da ne govorimo recimo o Svenu Hassellu i sl. i filmovima koji su to počeli već pre tridesetak godina), kompjuterskim igrama, filmovima itd. I sada kreće čitav talas filmova koji iz te, kako već rekoh, sporne vizure prikazuju naciste.
....
Naravno, zato ne treba da čudi kako je danas klip Hitlera koji besni iz ovog filma postao standard za humor na YouTubeu. Odnos prema Hitleru je postao takav da je u međuvremenu čak i njegov skoro pa naturalistički prikaz postao predmet zavitlavanja.
ne samo sto se intimno skroz slazem, nego smatram da si do te mere u pravu da bi ovaj citat trebalo da se ugravira.
heh, i ja se potpuno slažem s tim što si citirala libe, al daleko je obični vojnik vermahta od ss naciste.
no, ajde, kripl je vazda vešt sa rečima pa je elaborirao ono što nije bilo potrebno elaborirati, a nije ono što jeste. :lol:
Па боље је елаборирао него ви што се не слажете.
Quote from: lilit_depp on 11-07-2012, 10:37:40
heh, i ja se potpuno slažem s tim što si citirala libe, al daleko je obični vojnik vermahta od ss naciste.
no, ajde, kripl je vazda vešt sa rečima pa je elaborirao ono što nije bilo potrebno elaborirati, a nije ono što jeste. :lol:
kao sto rekoh, slazem se intimno sa stavom, a to prevazilazi svaciju "vestinu sa recima", pa i tvoju. :) smatram da svako danasnje gledanje unazad za mikroskopskom distinkcijom izmedju ss naciste i 'samo vojnika vermahta' po pravilu krije dublju patologiju od onih tako cesto deklarisanih razloga cisto empaticne zelje za istorijskim preciziranjem gradacije zlocinstva. doduse, kod nekih je to svesno a kod nekih nesvesno, ali ipak, neverovatno je koliko cesto u svakodnevnom zivotu nailazim na fraze koje kriju tu opsesiju naciznom, do samih granica kripto-naci-filije, nesto u fazonu kolokvijalnih izraza "germanski mocno" ili "germanski kul", u cijem korenu uvek otkrijem tragove fascinacije naci ikonografijom. u ovom citatu je kripl samo precizno verbalizovao to sto nikad nisam imala povoda da preciznije sebi definisem.
dobro onda, šta sa SWING HEIL???
http://en.wikipedia.org/wiki/Swing_Kids (http://en.wikipedia.org/wiki/Swing_Kids)
Crno-bijele slike su vam još na filmu, a boja postoji 70 godina.
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2012, 23:52:32
Ne potcenjujem, ali zaista ne mogu baš da se rasplačem nad sudbinom tih hipnotisanih.
Što i ne tražim, samo da ne zaboraviš da su postojali, tj. ne možeš tvrditi da je baš sve svima bilo jasno od početka. Voljno slepilo je čudo jedno.
Uostalom, svi ti naizgled monolitni režimi sa razvijenom indoktrinacijom su poznati po tome da su vrlo cinični i korumpirani u samoj bazi. Dakle, u Nemačkoj za vreme Hitlera nije vladao red, ni u jednom pogledu, uostalom, Hitler je unutar državnih struktura imao vrlo razvijenu mrežu neistomišljenika koji su, istovremeno, bili vrlo saglasni sa velikim delom njegovih ambicija ali nisu mislili da se to mora realizovati baš sada i baš na takav način.
Narod i Hitler su se međusobno dopunjavali jer je fokus njegove diktature na pojedina pitanja otvara narodu slobodu u nekim drugim poljima.
Isto tako, sve vreme Hitlrove vladavine postojali su intelektualci-disidenti, naravno ne Jevreji ili komunisti, ali bez ikakve sumnje, disidenti koji su prisustvovali svemu tome, manje ili više se slagali u pojedinim fazama.
Dakle, ono što imamo kao sliku nacističke Nemačke iz filmova i sl. kao jedne tvrde, represivne države sa hipnotišućom propagandom je dosta stilizovana interpretacija dešavanja.
Pa ne znam šta ovim hoćeš da kažeš, valjda se slažemo oko toga da stvarnost nikad nije monolitna pojava saobrazna prikazu iz umetničkog dela, ali ova rečenica kao da tvrdi da nacistička Nemačka nije bila tvrda i represivna država, a to... ehm.
U svakom slučaju, kako već rekoh, činjenica da je nekom Nemcu sve to teško padalo iopšte nije relevantna tema a bez ikakve sumnje može da zbuni publiku.
Šezdesetosmaška teza inače nema isključivo veze sa suočavanjem dece i roditelja već sa pokušajem da se dokaže teza kako su nacisti i dalje na vlasti samo drugim sredstvima.
Naravno, svakako, ali u najvećem broju slučajeva su ti nacisti na vlasti istovremeno bili i roditelji, rođaci, porodični prijatelji, mentori i profesori, poslodavci itd itd. i taj lični aspekt ne treba zanemariti.
Jedan od glavnih narativa nemačkih, a naročito austrijskih levičara danas je da su nacisti preko kapitala, porodične tradicije, mesta u akademskim krugovima itd. zapravo opstali. Otud levica od 1968. pokušava da dokaže kako Zapadna Nemačka ima kontinuitet sa nacizmom u domenu krupnog kapitala, medija itd. Ali, sada je i ta levičarska priča postala muzejski eksponat. Film o Baader-Meinhofu danas je funky prikaz epohe za razliku od angažovanih filmova na tu temu iz onog vremena. Sećanje je izbledelo čak i kad je o RAFu reč.
S druga strane, fetišizam nacizma raste, od najbanalnijih stvari tipa kaciga za vožnju motora koji su replika nacističkih šlemova pa sve ostalo u knjigama (da ne govorimo recimo o Svenu Hassellu i sl. i filmovima koji su to počeli već pre tridesetak godina), kompjuterskim igrama, filmovima itd. I sada kreće čitav talas filmova koji iz te, kako već rekoh, sporne vizure prikazuju naciste.
E ovo je već istina i tu nemam šta da dodam.
Čak recimo i u UNTERGANGu imamo lik Hitlera koji je jedan izmučeni, bolesni starac, s jedne strane se ulazi u gotovo naturalistički prikaz njegovih poslednjih dana i kako se sekirao - a s druge strane imamo Goebbelsa, mentalno izopačenog i fizički hendikepiranog nasuprot krepkog "dobrog Nemca" Speera koji izgleda kao milion dolara, kipti od kondicije i zdravog rezonovanja - a znamo da se posle rata snašao i da je dobro prošao na suđenjima. Postoji li išta konfuznije od ovakvog prikaza tih ličnosti?
Šta je tu tačno konfuzno? Sličan postupak bio je i u nekom starijem anglofonom filmu o Hitleru čijeg se imena sad ne sećam ; logično je - a ti kao čovek upućen u načela dramaturgije svakako to znaš bolje od mene - da treba ponuditi gledalištu bar neki objekat ma kako delimične identifikacije, i tu je Šper lakši za eksploataciju od Gebelsa, načelno je lakše postaviti kao simpatičnog naoko bezazlenog arhitektu (ma kako upletenog u celu priču) nego šefa propagande koji je potrovao svoje šestoro dece.
A UNTERGANG je koliko god bilo slab ipak svojevrsni standard za filmove koji kao pokušavaju da prodru u te ličnosti.
Naravno, zato ne treba da čudi kako je danas klip Hitlera koji besni iz ovog filma postao standard za humor na YouTubeu. Odnos prema Hitleru je postao takav da je u međuvremenu čak i njegov skoro pa naturalistički prikaz postao predmet zavitlavanja.
Don't be stupid, be a smarty, come and join the Nazi party! :!:
Jevtropijevićka, ne sporim ja da su nacisti bili nečiji roditelji i nečija deca, supružnici, pedagozi i kolege s posla. Samo hoću da kažem da to nije tema. Sigurno je moguće napraviti film o tome koliko je muka Himmler imao sa građevinskim radnicima dok su mu zidali zamak, i da uprkos tome što je bio veliki nacista nije imao neke slične probleme sa preduzimačima kao i mi kada krečimo stan, i o raznim anegdotama dok se to dešavalo ali u odnosu na ono što se desilo, to samo zamućuje sliku Himmlera i ono što treba da se o njemu kaže.
koliko znam, ovdje i nije bilo riječi samo o Himleru
Quotesve je više ozbiljnih, umetnički ambicioznih i ideološki angažovanih filmova o tome kako nisu svi nacisti bili zli
O Himleru ćemo lako.
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 15:24:05
Jevtropijevićka, ne sporim ja da su nacisti bili nečiji roditelji i nečija deca, supružnici, pedagozi i kolege s posla. Samo hoću da kažem da to nije tema. Sigurno je moguće napraviti film o tome koliko je muka Himmler imao sa građevinskim radnicima dok su mu zidali zamak, i da uprkos tome što je bio veliki nacista nije imao neke slične probleme sa preduzimačima kao i mi kada krečimo stan, i o raznim anegdotama dok se to dešavalo ali u odnosu na ono što se desilo, to samo zamućuje sliku Himmlera i ono što treba da se o njemu kaže.
Nisam baš sigurna šta pokušavaš da kažeš, odnosno, čini mi se da u ovome što si do sada pisao postoje dve ozbiljno različite teze:
1. Poslednjih decenija pojavljuje se dosta filmova u kojima se fetišizuje naci-ikonografija, a nacizam stilizuje i posredno revalorizuje (tačno)
2. Bilo kakav film koji naciste prikazuje kao ljude od krvi i mesa, sa nekim makar minimalnim pozitivnim ljudskim osobinama, i ne zadovoljava se crno-belim slikanjem, mora se utrpati u filmove iz 1. (pogrešno)
Mislim, možda ja precenjujem inteligentniji deo današnje publike, ali verujem da crno-belo prikazivanje može naneti dosta štete i dovesti do sumarnog odbacivanja onog što se prikazuje. Lično ću pre pokloniti vreme i pažnju nekom autoru koji ne pokušava da sakrije činjenicu kako i nacista može biti ljubitelj lepe umetnosti, uzgajivač mačaka, dobar otac, i ISTOVREMENO zlo zla. Naprotiv, mislim da je bitno da se ljudima utuvi kako zlo nije uvek očigledno i lako prepoznatljivo u svim aspektima života.
Quote from: Jevtropijevićka on 11-07-2012, 15:56:28
Mislim, možda ja precenjujem inteligentniji deo današnje publike, ali verujem da crno-belo prikazivanje može naneti dosta štete i dovesti do sumarnog odbacivanja onog što se prikazuje. Lično ću pre pokloniti vreme i pažnju nekom autoru koji ne pokušava da sakrije činjenicu kako i nacista može biti ljubitelj lepe umetnosti, uzgajivač mačaka, dobar otac, i ISTOVREMENO zlo zla. Naprotiv, mislim da je bitno da se ljudima utuvi kako zlo nije uvek očigledno i lako prepoznatljivo u svim aspektima života.
Masivan QFT.
A posebno ovo boldovano - mislim da sam kod više mladih primetio upravo to. Ništa bolje od takvog crno-belog prikazivanja da otera u suprotnu krajnost.
Pogledao sam DER JUNGE TORLESS Volkera Schlondorffa, njegovu adaptaciju romana poznatog austrijsko-švajcarskog pisca Roberta Musila. Ovaj rani Schlondorffov film danas imas svoje mesto u istoriji filma, ne samo kao rani rad velikog reditelja već i kao jedna od retkih adaptacija Musilove proze koja je tradicionalno teška za adaptaciju. Na svom debiju, Schlondorff je snimio film koji više asocira na radove njegovih francuskih učitelja kojima je asistirao dok je stasavao kao reditelj nego što ima veze sa njegovim kasnijim nemačkim radom u kome je kombinovao relativno klasičan rediteljski rukopis sa društveno angažovanim temama.
DER JUNGE TORLESS je usled začudnosti na kojoj je Schlondorff insistirao film koji deluje potentnije na nivou sinopsisa nego kada se gleda, između ostalog i zato što mnogi elementi priče naprosto nisu jasno izloženi. Kada sam posle gledanja, pokušao da uporedim ono što sam video sa sinopsisom utvrdio sam da mi mnoge stvari sa papira nisu bile jasne na ekranu. U tom pogledu jasnoće dakle, Schlondorff ima ozbiljne probleme na svom debiju.
Kad je reč o samom filmu, Schlondorff pokušava da sa jedne strane postavi egzistencijalističku priču o sadizmu učenika u internatu, a sa druge da njihove kako bezazlene a tako i vrlo opasne postupke tretira kao svojevrsnu anticipaciju nacizma u ovoj ustanovi. U izvesnom smislu, sličnu ideju je imao Haneke u filmu DAS WEISE BAND s tim što ju je ubedljivije realizovao. Kod Hanekea je aluzija znatno čitljivija nego kod Schlondorffa, mada moram priznati da je Schlondorff i kada je začudan znatno pitkiji od Hanekea.
Schlondorffov debi je zanimljiv film i danas ima tretman klasika, međutim, ne samo da ima dosta nedostataka nego ni ne najavljuje sve ono značajno što je ovaj reditelj kasnije pružio i sa čime se profilisao.
* * / * * * *
Quote from: Jevtropijevićka on 11-07-2012, 15:56:28
2. Bilo kakav film koji naciste prikazuje kao ljude od krvi i mesa, sa nekim makar minimalnim pozitivnim ljudskim osobinama, i ne zadovoljava se crno-belim slikanjem, mora se utrpati u filmove iz 1. (pogrešno)
Mislim, možda ja precenjujem inteligentniji deo današnje publike, ali verujem da crno-belo prikazivanje može naneti dosta štete i dovesti do sumarnog odbacivanja onog što se prikazuje. Lično ću pre pokloniti vreme i pažnju nekom autoru koji ne pokušava da sakrije činjenicu kako i nacista može biti ljubitelj lepe umetnosti, uzgajivač mačaka, dobar otac, i ISTOVREMENO zlo zla. Naprotiv, mislim da je bitno da se ljudima utuvi kako zlo nije uvek očigledno i lako prepoznatljivo u svim aspektima života.
"Zlo" kao pojam je po meni deplasirano u ovoj diskusiji. Mislim da se u slučaju nacizma ne radi o pitanjima "Dobra" i "Zla" već se ovde radi o ideologiji u najčistijem smislu. To što je nacistička ideologija u sebi sadržala i neke elemente misticizma opet ne opravdava uvođenje "Dobra" i "Zla" u našu priču. Iako se ponekad koristim imenicom "zlo" da bih se o nečemu ukratko izrazio da ne bih elaborirao i bio preopširan, upravo je podela na "Dobre" i "Zle" nešto što je proisteklo iz tradicije uplitanja dramaturgije u stvaranje filma. Nama su potrebni likovi sa kojima se identifikujemo, svakako, nama su potrebni likovi koji su uverljivi, svakako, slažem se. Naravno da negativac ne treba da bude karikatura i da sve moguće negativne osobine budu esencijalizovane. Naravno da ima puno apsurda iz perioda Drugog svetskog rata u kojima je neizbežno pokazati "svakodnevni život" nasuprot zločina - primer koncentracionih logora i porodica egzekutora koje žive pored.
Ja ovde govorim o nečem potpuno drugom što možda nije sasvim jasno. Dakle, kratka kolumna koja je započela našu diskusiju pominje nekoliko KONKRETNIH filmova koji su meni sporni. Potom sam dodao još neke ovde u diskusiji kao što je UNTERGANG sa paradigmatičnom opozicijom Speer - Goebbels. Ja ovde govorim o aktuelnom talasu filmova, ne o "bilo kojim filmovima" sa "nacistima od krvi i mesa".
Dakle, u ovim konkretnim filmovima koji se pojavljuju u poslednje vreme imamo sporan prikaz nacizma, gde ideologija odlazi u drugi plan, potpuno se zaboravlja, potpuno se čak zanemaruje njen uticaj na ono što se dešava junaku, i akcentuju se neke druge stvari. I onda odjedniom, imamo film u kome Tom Cruise, fetišizovan u nacističkoj uniformi, pokušava da ubije Hitlera i reditelj se bavi napetim situacijama na putu do tog cilja, a da se nijednom ne postavi pitanje ko je taj čovek i šta je mislio do 1944. godine, a da se usput nigde ni ne kaže kakav je on plan hteo da ponudi Britancima (a plan je uključivao da Nemcima ostane ceo okupirani Istok - naš junak je naime oduvek bio uveren da su Sloveni prirodni robovi Germana - i da svojim zločincima sami sude) i koliko su klasne razlike između njega i SSovaca, strah da će grofovi dobiti nogu u dupe i sl. uticala da se on zavadi sa Firerom. Ništa se to ne vidi u filmu,
Ja mislim da to nije dobro. A naravno da mogu da navedem i primere filmova sa "uverljivim" nacistima koji su u tom pogledu zreliji i kvalitetni.
Dakle, ne govorim ja o "bilo kakvom filmu" u kome su nacisti ljudi od "krvi od mesa" (ma šta to značilo) već o prolbemima konkretnih filmova iz konkretnog vremenskog perioda.
Ali, iz tih problema iznosim svoj zaključak, koji možda nije tačan, a to je da kada se prave filmovi o nacistima nikako ne sme da se zaboravi ideologija i njen uticaj, i ne sme da se zaboravi sve ono što su oni izazvali niti da se na bilo koji način to zamagli "ličnom" pričom.
A to da likovi treba da budu ubedljivi, razvijeni i sl. po meni nije sporno.
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 16:42:35
"Zlo" kao pojam je po meni deplasirano u ovoj diskusiji. Mislim da se u slučaju nacizma ne radi o pitanjima "Dobra" i "Zla" već se ovde radi o ideologiji u najčistijem smislu. To što je nacistička ideologija u sebi sadržala i neke elemente misticizma opet ne opravdava uvođenje "Dobra" i "Zla" u našu priču.
Poštujem ja to što si ti maher za menjanje teme, ali ne moraš baš na meni da se dokazuješ. Ako ćemo strogo relativizovati moralnu dimenziju date ideologije, onda nema mesta ni zgražanju što se prilikom snimanja holivudskog blokbastera zanemaruje njeno mesto u korist prikazivanja Toma Kruza u crnoj koži ili votevr, pa ni tvom zaključku:
Ali, iz tih problema iznosim svoj zaključak, koji možda nije tačan, a to je da kada se prave filmovi o nacistima nikako ne sme da se zaboravi ideologija i njen uticaj, i ne sme da se zaboravi sve ono što su oni izazvali niti da se na bilo koji način to zamagli "ličnom" pričom.
jer se taj zaključak implicitno poziva upravo na postojanje moralnih vrednosti tj. dihotomiju dobra i zla i u umetnosti, da nije tako, referisao bi ljude na istorijsku literaturu i mirna Bačka.
Što se ostalog tiče, onda ispada kako se u svemu slažemo, samo se preganjamo iz dokonosti...
super je što se slažete, pošto se i ja slažem sa svim iznesenim u gornjem postu, al mi nije baš najjasnije kako smo od nečega s čim se ne slažem ni u čemu osim do prvog zareza
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2012, 22:22:09
Tačno je da ne možemo svakog nemačkog vojnika nazvati nacistom, ali definicija vojske za razliku od naoružane bande jeste u tome da nosi uniforme, javno pokazuje oružje i prima komande iz istog centra. U tom pogledu, intimni doživljaj sveta nekoga ko se prethodno identifikovao na ova tri nivoa zaista nije bitan. Da ne govorimo o tome da u toku Drugog svetskog rata niko ko nije potpuno mentalno zaostao nije mogao da veruje kako nemačka vojska radi išta legalno. Tu ne mislim samo na Holokaust već i na sve ostale ratne aktivnosti nemačke vojske.koje su se do pred sam kraj rata dešavale van Nemačke, gde Nemci nemaju šta da traže. Dakle, taj mit o "dobrom Nemcu" je prazna priča, i ne može se porediti ni sa jednom drugom situacijom u istoriji jer se nikada tako nešto ni pre ni posle nije desilo. Otud, traženje dlake u jajetu - Nemca koji nije bio nacista ali jeste bio vojnik i sl. samo pokušava da dovede jedan neponovljvi događaj u neku vrstu relacije sa drugim istorijskim događajima. U slučaju nacizma i Drugog svetskog rata, to je nemoguće. Nemačka vojska je bila do krajnjih granica politički instrumentalizovana, u njoj nije bilo vojne etike, u pojedinim slučajevima ni vojnog rezona i u tom pogledu ona je bila instrument jednog projekta dominacije a ne vojska u klasičnom smislu te reči.
dođosmo do opšteg slaganja. :mrgreen:
al drago mi je što se slažemo. obožavam legoland! :lol:
http://www.youtube.com/watch?v=iQdDRrcAOjA&feature=player_detailpage#t=43s (http://www.youtube.com/watch?v=iQdDRrcAOjA&feature=player_detailpage#t=44s)
од 40те секунде до краја!
Bez gledanja, u putanju je antologijski majstori na Death Staru deo, zar ne? :lol:
наравно death star contractors :)
i poslije da neko kaže da Smith nije genije 8)
харвестер се не би сложио са тобом
Da, ali od tog filma je samo nizbrdo išao. :lol:
Смит је ретардирана дебилчина.
Smit je toliko retardiran da je obrnuo čitav krug i stigao do genijalnosti. Nisi o tome razmišljao, a? 8-)
Ne znam tačno u čemu je promena teme i kontradikcija.
Naime, cela poenta moje priče jeste da nije dobro, i da je opasno, praviti filmove u kojima se u prvi plan stavlja intimna drama nacista vezana za neke uopštene životne situacije sa kojima se svi identifikujemo a ideologija gura u drugi plan. U tom smislu, filmski nacisti ne treba da budu ljudi koje su podjednako žuljali šlemovi kao i Saveznike iako ih verovatno jesu žuljali šlemovi zbog toga što su razlozi zbog kojih su stavili te šlemove i otišli da se bave aktivnostima koje podrazumevaju nošenje šlema nešto što je jedinstveno i vrlo snažno.
U tom pogledu, kad je reč o filmskom sagledavanju te teme, svako ko je poneo taj šlem a nije bio nacista (a da nije stao pred streljački vod zajedno sa civilima, naravno) NE TREBA da bude tema filma jer se kroz lične priče tih ljudi gubi tačan utisak o ideologiji čiji su deo oni bili.
Kao i u svakom ratu, ljudi se polakome i zanesu, misle da su jači i da će proći nekažnjeno - pa valjda mi to najbolje znamo - ali u Drugom svetskom ratu su se polakomili i zaneli u okvirima jednog sistema koji je imao izuzetno monstruozan projekat u kome zločin NIJE DEVIJACIJA već OSNOVNI CILJ. Dakle, mi možemo govoriti da su Nemci možda imali neke motive iz domena "krvi i mesa" a ne samo "krvi i tla" ali to nisu časni motivi. U tom smislu, ni zločini koje su Nemci činili nisu uporedivi sa bilo kojim drugim.
U celoj toj priči nemačka vojska služi kao instrument te ideologije a ne kao vojska koju bi mogli da prepoznamo u bilo kom domenu vojnog prava ili barem etike. Tako i njeni pripadnici preduboko ulaze u taj mehanizam zločina da bi se smatrali nekim ko se tu slučajno zatekao. Obim nemačkih zločina, činjenica da su napali druge zemlje, okupirali ih i sl. svedoči o tome da su Nemci vrlo masovno delili stavove koji su im nametnuti sa vrha. I da su vrlo masovno videli druge ljude kao niža bića, kao nekoga ko nema prava, kao nekoga koga treba potlačiti...
Da li u okvirima te grupe ima nekih koji nisu bili nacisti, apsolutno je irelevatno. Nemačka je uostalom jedina zemlja kojoj nije priznato da je imala Pokret otpora. Imala je Hitlerove protivnike, domaće disidente, ali ne i Pokret otpora.
E sad, zanimljivo je kako danas mogu da prođu filmovi koji prikazuju teškoće nacista u čisto privatnoj ravni, a intenzivno se preispituju američki filmovi koji njihov angažman na Bliskom Istoku tretiraju iz vizure čisto vojne akcije, taktičkog poviga, lične drame ili privatne sfere života vojnika. Ne kažem da te filmove ne treba kritikovati iz te vizure ali to najbolje pokazuje kako se naprosto ZABORAVILO koliko je nacizam bio opasna ideja.
...čekaj.
Ovo baš i nije ne-kontradikcija:
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 16:42:35
"Zlo" kao pojam je po meni deplasirano u ovoj diskusiji. Mislim da se u slučaju nacizma ne radi o pitanjima "Dobra" i "Zla" već se ovde radi o ideologiji u najčistijem smislu. To što je nacistička ideologija u sebi sadržala i neke elemente misticizma opet ne opravdava uvođenje "Dobra" i "Zla" u našu priču.
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 22:53:57
ali u Drugom svetskom ratu su se polakomili i zaneli u okvirima jednog sistema koji je imao izuzetno monstruozan projekat u kome zločin NIJE DEVIJACIJA već OSNOVNI CILJ. Dakle, mi možemo govoriti da su Nemci možda imali neke motive iz domena "krvi i mesa" a ne samo "krvi i tla" ali to nisu časni motivi. U tom smislu, ni zločini koje su Nemci činili nisu uporedivi sa bilo kojim drugim.
Dakle, ti sve vreme koristiš moralne kategorije pa me je zbunilo što meni odričeš tu mogućnost.
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 22:53:57
Da li u okvirima te grupe ima nekih koji nisu bili nacisti, apsolutno je irelevatno. Nemačka je uostalom jedina zemlja kojoj nije priznato da je imala Pokret otpora. Imala je Hitlerove protivnike, domaće disidente, ali ne i Pokret otpora.
Erm, ne baš. (http://en.wikipedia.org/wiki/Sophie_Scholl)Treba imati da umu da su protivnici režima ili bežali iz zemlje da se priključe drugim pokretima otpora/vojskama ili su bili vatani kao zečevi i streljani, slani u logore itd.EDIT: ranije i temeljnije nego u drugim zemljama, jel, pa su stoga bili slabiji i manje konsolidovani.
QuoteU celoj toj priči nemačka vojska služi kao instrument te ideologije a ne kao
vojska koju bi mogli da prepoznamo u bilo kom domenu vojnog prava ili barem
etike. Tako i njeni pripadnici preduboko ulaze u taj mehanizam zločina da bi se
smatrali nekim ko se tu slučajno zatekao. Obim nemačkih zločina, činjenica da su
napali druge zemlje, okupirali ih i sl. svedoči o tome da su Nemci vrlo masovno
delili stavove koji su im nametnuti sa vrha. I da su vrlo masovno videli druge
ljude kao niža bića, kao nekoga ko nema prava, kao nekoga koga treba
potlačiti...
Ovo je sve tačno i ja to uopšte ne sporim, ali opet - buni me tvoje insistiranje da "nije dobro" praviti filmove o intimnoj drami nacista itd. Naprotiv, mislim da je vrlo "korisno" napraviti film/knjigu u kojoj će se reći: evo, taj-i-taj možda nije loš kao čovek, ali kao šraf Vermahta - nema toga što će ga oprati. I mogu opet da se pozovem na Ćutanje mora koje je par ekselans priča o dobrom Nemcu, a autor teksta, reditelj i glavna glumica svi bili u Pokretu otpora samo tako, hoću reći, ljudi su znali sa čim su imali posla pa su se svejedno opredelili za takvu priču a ne za her Flika.
Трудим се да избегнем ову тему, али шта ћу, не да ми ђаво мира...
Крипе, снимање филмова који теби сметају само су део једног ширег проблема (који можда чак и није проблем, већ просто чињеница) који постоји и постојаће и даље. Пре свега, фетишизација нацизма почела је још после Другог светског рата и пошто је то процес који се развија толико дуго, ово је што се филма тиче (а смета ти) - тврдим - тек почетак. Јер одређени део поткултуре почео је да прихвата нацистичка обележја буквално одмах после рата (и сам си споменуо мотоциклистичке банде), од којих су добрим делом били и повратници с ратишта, с тим да треба бити поштен па рећи да су - бар по мојим сазнањима - то углавном били ветерани с Пацифика, не Европе. У политичким сферама лик Џорџа Линколна Роквела први пада на памет. Роквел, председник Америчке нацистичке партије се, заправо, није борио против нацизма.
Е, сад је питање зашто је то било тако још раних педесетих. Искрено мислим да у САД нацизам никад и није перцепиран као неко богзна какво зло, а пре свега јер је САД имала дужу и озбиљнију расистичку и антисемитску традицију од Немачке. Штавише, баш као што данас постоји заблуда о монолитној Немачкој, тако постоји и заблуда о томе да је то био мокри сан данашњих расиста и мени је занимљиво да је један заправо неонацистички пропагандни спин данас прихваћен као сушта истина, док је довољно погледати саставе разних Waffen SS формација, па видети ко се све борио и гинуо за Хиљадугодишњи рајх. Као и случај Овенс, рецимо, јер је Џеси после легендарног непоздрављања са Хитлером забављао "демократску" Америку тркајући се с коњима.
С друге стране, кад је у западном свету "страшнији" комунизам пао, како је - како то волим да кажем - клатно кренуло у супротном смеру, тад су се разне стварне и умишљење жртве комунизма сетиле војника који су се борили "за Европу", а против "јеврејске подметачине". Отуда промењена перцепција и у некадашњем Источном блоку.
Зато, обрни-окрени, то о чему причаш, да је нацизам заборављен као зла идеологија, то је само делимично тачно, јер у једном делу света никад тако озбиљно није био ни схватан, а у другом је замућен свежијим сећањем на другу која је, рецимо, контроверзна и не бих ширио причу на комунизам.
skrewdriver the snow fell wlyrics.wmv (http://www.youtube.com/watch?v=QByumRA-bJw#)
Meni to ,,taj-i-taj možda nije loš kao čovek, ali kao šraf Vermahta – nema toga što će ga oprati" ipak deluje samo kao zgodna prelazna karika od ,,Nemci – zlikovci" do ,,Nemci – ratnici kao i svi drugi, samo disciplinovaniji" i u mnogim mi je novijim filmovima zasmetalo isto što i Kriplu. Nacističke gadosti se prikazuju sve ređe, kao svi to znamo i podrazumeva se, a njihove lične drame i primeri ljudskosti sve češće, kao da je u pitanju traženje opravdanja za sve to, pa i lagana priprema za neki novi fašizam, samo verovatno efikasniji jer sad znaju gde su grešili. To suptilno prikazivanje čovečnosti fašista (a naravno da su mogli biti i fini očevi i dobri baštovani ili šta već, ali jesu li zaista zaslužili da se to i naglasi u filmu?!) malo će drugačije uticati na nas koji smo odrasli na partizanskim filmovima i obilazili stratišta na ekskurzijama nego na mlađe koji o tome pojma nemaju, pa im se može desiti i da saosećaju s tim fašistom, da ga pravdaju, pa i da mu se dive i sagledavaju sve iz njegove perspektive. Naravno da su i fašisti bili ljudi, to nije sporno, ali nimalo mi ne smeta crno-belo isticanje, sa sve prstom u oko kako treba, da je ono što su činili bilo po svemu neljudsko, toliko neljudsko da ništa drugo o njima nije ni bitno isticati, inače će se to zverstvo vrlo lako zaboraviti za koju generaciju.
E dobro, ali to je problem koji će se bolje i temeljnije rešiti edukacijom, dakle daljnjim obilaženjem stratišta i puštanjem filma "Shoah" u celini i celosti na časovima istorije, nego insistiranjem na zlim- zlim nacistima u igranim filmovima.
To ako pretpostavimo da je škola ikad više uticala na nas nego bajke, stripovi, knjige i filmovi, što grešno priznajem da kod mene nije slučaj. :) Zato i stavih partizanske filmove na prvo mesto, tek je posle njih obilaženje recimo logora Crveni krst imalo smisla. I ništa ne bi značili ni muzej ni spomenici u Kragujevcu da nismo odmalena recitovali Krvavu bajku. Da li bi zbilja bilo isto da smo umesto nje čitali pesmu o kajanju sirotog Nemca što tamo mora da postrelja neke bednike dok mu cveće vene a Mocart ostao nedoslušan? I uopšte, kad je realna istorija bila jača od njenog umetničkog prikaza?
Едукација је племенита али потпуно неостварива идеја. Зашто би било ко било кога по том питању едуковао кад је или био део тог система или се потпуно удаљио од сећања на исти? Па усред Србије имамо људе које чисто заболе она ствар што су око њих убијани и черечени пре свега десетак година и то сад правда некаквим "прогресивним размишљањем", "гледањем у будућност а не прошлост" или - што да не кажем директно алудирајући на извесну форумску креатуру - идеологијом "прозападњаштва".
И сад ће неко да се цима због неких тамо жртава из прошлог века? Да живимо у дубокој прошлости? Свашта.
Dobro... :cry:
Једном умало нисам одвалио шамар једном мом познанику. Причали смо нешто о школским екскурзијама и како сад кад вратим филм све то и у "моје доба" није имало много смисла, јер ако се већ иде на пијанчења и зајебанцију, бар не мора школа то да организује. И споменем да сам више за једнодневне посете и ту споменем Шумарице као једно од места које данас делује просто заборављено. А онда шокиран схватим да му треба неко време да се присети шта је то и мртав ладан каже да не би волео да му се ћерка... узнемирава. :roll:
Johne, sad sam proučavao pitanja segregacije crnaca u američkom sportu zbog nekog teksta koji sam pisao i podaci su ŠOKANTNI. Da je Olimpijada pravljena u Americi, crnci bi verovatno imali manje šanse da uopšte nastupe nego u nacističkoj Nemačkoj. Ali, SAD je država koja dan-danas drži ljude u rezervatima tako da to uopšte ne treba da čudi. U tom pogledu se apsolutno slažem da veliki deo Amerike nikada nije previše ozbiljno shvatio nacizam kao ideologiju.
Jevtropijevićka, ja ne znam tačno gde sam rekao da nacisti treba da budu "zli-zli" pa ako možeš da nađeš gde sam to napisao bio bih ti zahvalan. Besmisleno je da opet ponavljam ono što sam rekao i da opet objašnjavam ono što mislim jer sam to uspešno objasnio i iz prvog puta. Ostalim učesnicima ove rasprave će biti dosadno ako opet ponovim svoju tezu o tome koje teme treba stavljati u prvi plan.
Što se "Dobra" i "Zla" kao etičkih termina tiče, koliko sam shvatio na početku nisi ih koristila u tom kontekstu. Ja inače ne mislim da je etika presudna stvar kada se govori o ideologiji pošto je ona po definiciji nešto što se samo prlja etikom. Ali, kod pojedinaca svakako da etika ima svoje mesto. Onako kako si ti koristila "Zlo" u svojoj poruci delovalo je kao da je neki đavo ušao u Nemce pa su počeli da rade nevaljale stvari, pa sam na to i reagovao. Ja tebi ne odričem pravo da izraziš. The Crippled Corner je mesto za sve ljude dobre volje.
Pogledao sam studentski srednjemetražni film Lene Dunham CREATIVE NONFICTION. Ovaj izuzetno simpatičan rad je preteča stvari kojima će se baviti u GIRLS i TINY FURNITURE samo u jednoj znatno svedenijoj formi, u skladu sa DIY uslovima u kojima je film nastajao. Otud nema vizuelne preciznosti i kreativnosti TINY FURNITURE ali isto tako film ima celovitost, nije skup skečeva, iako Lena Dunham ima background u YouTube klipovima i kratkim filmovima. Nisam siguran koliko je ovo zanimljivo publici koja nije zainteresovana za njen opus ali za fanove ovo je obavezna stvar.
Quote from: crippled_avenger on 12-07-2012, 00:49:47
Jevtropijevićka, ja ne znam tačno gde sam rekao da nacisti treba da budu "zli-zli" pa ako možeš da nađeš gde sam to napisao bio bih ti zahvalan. Besmisleno je da opet ponavljam ono što sam rekao i da opet objašnjavam ono što mislim jer sam to uspešno objasnio i iz prvog puta. Ostalim učesnicima ove rasprave će biti dosadno ako opet ponovim svoju tezu o tome koje teme treba stavljati u prvi plan.
Što se "Dobra" i "Zla" kao etičkih termina tiče, koliko sam shvatio na početku nisi ih koristila u tom kontekstu. Ja inače ne mislim da je etika presudna stvar kada se govori o ideologiji pošto je ona po definiciji nešto što se samo prlja etikom. Ali, kod pojedinaca svakako da etika ima svoje mesto. Onako kako si ti koristila "Zlo" u svojoj poruci delovalo je kao da je neki đavo ušao u Nemce pa su počeli da rade nevaljale stvari, pa sam na to i reagovao. Ja tebi ne odričem pravo da izraziš. The Crippled Corner je mesto za sve ljude dobre volje.
Pa, i ja bih tebi bila zahvalna da nađeš gde sam napisala "da si ti to rekao"...
A tvoj drugi pasus je jedno izrazito slobodno i kreativno čitanje mog posta u kome svakako nisam pominjala posednutost đavolom, pa je verovatno bolje da se povučem iz diskusije pre nego što saznam da se zalažem za rehabilitaciju Gebelsa akonto toga što je radio pod uplivom nečiste sile.
joj, zašto imam osjećaj da ovdje neki o totalitarizmu govore na osnovu čitanja par djela BRITANSKIH pisaca?
Inače je vrlo zanimljivo kako su se to Britanci iz Britanije pokazali tako sposobnim da zamisle jedno totalitarno društvo a da nikad nisu ni živjeli u nacističkoj Njemačkoj ili Sovjetskom Savezu.
Quote from: Dacko on 12-07-2012, 00:02:56
To ako pretpostavimo da je škola ikad više uticala na nas nego bajke, stripovi, knjige i filmovi, što grešno priznajem da kod mene nije slučaj. :) Zato i stavih partizanske filmove na prvo mesto, tek je posle njih obilaženje recimo logora Crveni krst imalo smisla. I ništa ne bi značili ni muzej ni spomenici u Kragujevcu da nismo odmalena recitovali Krvavu bajku. Da li bi zbilja bilo isto da smo umesto nje čitali pesmu o kajanju sirotog Nemca što tamo mora da postrelja neke bednike dok mu cveće vene a Mocart ostao nedoslušan? I uopšte, kad je realna istorija bila jača od njenog umetničkog prikaza?
Uf. Mislim da bi organizovana, školska, busamo-se-u-grudi edukacija u većini slučajeva kod današnjih generacija proizvela ili nikakav, ili opet suprotan efekat. Tinejdžer kome niz grlo guraš Krvavu bajku, i furaš patetiku pred spomenikom žrtvama će biti ili u fazonu "dude, whatever", ili će imati agresivniju reakciju na sve to... recimo pokušati da se podsmeva celoj priči, ili u pojedinim slučajevima čak veličati počinioce iz inata.
Nisam siguran šta je pravi put, doduše. Svedeno natuknuti glavne podatke i pustiti ih da sav užas oktriju sami? Ili bez puno pompe pogledati s njima nešto poput Shoah koji spomenu Jevtropijevićka? Ne znam.
Quote from: Бата Животиња on 12-07-2012, 01:16:38
Inače je vrlo zanimljivo kako su se to Britanci iz Britanije pokazali tako sposobnim da zamisle jedno totalitarno društvo a da nikad nisu ni živjeli u nacističkoj Njemačkoj ili Sovjetskom Savezu.
ovaj bata ponekad ima odličan smisao za humor.
@jape,
nema tu pravog puta. ljudi prosto nisu u stanju da uce na tudjim greskama, a uzas je tesko sagledati dok ga sam u nekom vidu ne iskusis. mislim, retki su oni kojima su knjige i filmovi dovoljni. da je drugacije, ne bismo sad bili tu gde smo.
nego da ne dosoljavam pitanjem kako gradjanin bilo koje drzave osim srbije ili republike srpske misli da bi trebalo da filmujemo dogadjaj od pre 17 godina. crno-belo?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi.crackedcdn.com%2Fphpimages%2Fphotoshop%2F3%2F0%2F2%2F63302_slide.jpg%3Fv%3D1&hash=509b9e312c7868766073c87219fd3a93f350a392)
Ђапе, за то што питаш ја дилеме немам. Школа је ту да образује и тачка. Твојом логиком, у школи не би требало никаква предавања да постоје јер ће се увек наћи неки билмез који ће се с тиме спрдати, изокретати, бити незаинтересован. Па нека су и у већини. Едукативни излети би требало да буду део образовања, узнемиравале се шмизле или не, а образовање је за оне који га желе, које интересује или бар сматрају да ће им једном донети нешто конкретно.
Много ми смета то што се увек као репер узима олош и то у ШББКББ ситуацијама, а шта је с онима који би хтели нешто да искусе, виде, науче...
Prvo da se odmah složimo oko uznemiravanja - to jeste čista budalaština, obrazovanja i treba da uznemiri, istera iz kalupa i kolotečine, provocira, potakne na razmišljanje itd.
A što se ostalog tiče, mislim da me nisi razumeo. Svakako da je škola tu da obrazuje. Ali da obrazuje sve, a ne samo one koji bi hteli nešto da nauče. Njih je lako obrazovati, a i čak ako ih ne obrazuješ ti, sami će. Zadatak škole, i glavni problem odnosno izazov je obrazovati sve koji su u njoj, pa i one koji "ne žele da budu obrazovani". To je i razlika između dobrog i lošeg profesora. Dobar neće odustati od "ološa" i "bilmeza", i linijom manjeg otpora prosto "propovedati horu".
Poenta je dakle dopreti do što veće broja učenika, ma kojim sredstvima. A ako ne uspeš u tome, ti si kriv a ne učenici. Nema ništa gore od stava "ja sam njima ispredavao, a oni što nisu naučili to je njihov problem". Ne, tvoj je problem.
Da se vratim na prvobitni primer - ako ćeš veći efekat, tj. jače i trajnije obrazovanje o pojedinim dešavanjima iz rata postići sa ciljanim izbegavanjem predavanja o nečemu, posebno na izvestan način, onda jebiga -možda jeste paradoksalno, ali bitan je samo konačni rezultat.
EDIT: Naravno, moguće je da grešim, ali zato sve treba probati pa videti šta se čime postiže.
Видиш, мени се та прича о добром наставнику који допире до сваког чини као нешто измаштано. Наравно, сасвим је могуће да грешим јер сам пре годину дана стицајем личних околности поново дошао у контакт са образовним системом који ми није недостајао још од прошлог века. :lol:
QuoteNema ništa gore od stava "ja sam njima ispredavao, a oni što nisu naučili to je njihov problem". Ne, tvoj je problem.
Не, њихов је проблем.
Da se vratimo na filmove... Jeste da je ovde akcenat na novijim filmovima, ali kako se u ovu priču uklapa Das Boot? Meni je to možda i omiljeni WWII film.
A što se tih novijih filmova tiče, niko da pomene Auschwitz. Na stranu Bollovo rediteljsko umeće, nego gde bi se taj film mogao pozicionirati u odnosu na druge novije filmove koji se bave Nacistima? Ja ga nisam (još) pogledao, ali jesam slušao neke intervjue sa Bollom kao npr. ovaj: Uwe Boll talks about Auschwitz - Exclusive Interview (http://www.youtube.com/watch?v=huqiOG51gms#ws) ...u kome i on potcrtava taj edukativni momenat (deo filma su razgovori sa nemačkim đacima na temu Holokausta). Ima li ko da je pogledao ovaj film i koliko ima istine u tome što Boll priča?
Неописиво ме увесељава Болов нагласак, нарочито кад каже "yeah", а оно звучи као "ja!" :-)
Ајд кад наврнеш овамо на Краткофил, гледамо Аушвиц и Дарфур! :!:
Ред је да чујемо нешто и из прве руке:
Hitler Hates Uwe Boll (http://www.youtube.com/watch?v=pe3m8lnnBY4#)
@Jevtropijevićka
Imaš rečenice - "Lično ću pre pokloniti vreme i pažnju nekom autoru koji ne pokušava da sakrije činjenicu kako i nacista može biti ljubitelj lepe umetnosti, uzgajivač mačaka, dobar otac, i ISTOVREMENO zlo zla. Naprotiv, mislim da je bitno da se ljudima utuvi kako zlo nije uvek očigledno i lako prepoznatljivo u svim aspektima života."
"Zlo zla" mi nije delovalo kao neki relevantan etički koncept, mada možda grešim? Isto tako "zlo koje nije očigledno i lako prepoznatljivo" u "svim aspektima života"? Ni ovo mi ne deluje kao nešto što ima veze sa etikom već opet sa nekom metafizikom. Naročito kad imamo ljude koji recimo streljaju decu, pa im "zlo" teško može biti baš nedokučivo u tim okolnostima, zar ne?
Otud mi je delovalo kao da ovde govoriš o metafizičkom Zlu a ne da se baviš etikom koja je ipak jedna vrlo racionalna stvar.
Walter Hill is set to write and direct a remake of the 1962 classic "What Ever Happened to Baby Jane?" at Aldrich Co. says THR.
Robert Aldrich's classic starred Bette Davis as former child star Baby Jane Hudson and Joan Crawford as her crippled sister Blanche. Hill said the plan is to create a modern film without modernizing the period.
Hill will adapt the screenplay from Lukas Heller's screenplay for the original, rather than the Henry Farrell novel on which it was based. Hill and Adell Aldrich will produce.
QuoteNaročito kad imamo ljude koji recimo streljaju decu, pa im "zlo" teško može biti baš nedokučivo u tim okolnostima, zar ne?
Otud mi je delovalo kao da ovde govoriš o metafizičkom Zlu a ne da se baviš etikom koja je ipak jedna vrlo racionalna stvar.
Film koji najbolje (meni, naravno) ilustruje tu dilemu "dokucivosti / prepoznavanja zla" je Good (http://www.imdb.com/title/tt0436364/ (http://www.imdb.com/title/tt0436364/)) koji tako suptilno manipulise emotivnim reakcijama (za razliku od Valkira, recimo, jer to mi je bar bio film sa neskriveno fetisistickim tendencijama) da sam se nekoliko puta u toku gledanja filma zatekla kako potpuno kupujem to sto mi film nudi - prezentovanje karakterne slabosti pojedinca kao samopodrazumevajuce iskupljujuce osobine. I to je valjda taj deo na kom se danas insistira, mogucnost da takozvani obicni ljudi nisu znali sta se desava sa jevrejima i ostalima u konclogorima. Ajde sto mozda neki od njih i nisu znali 1940te, ali su do '44te itekako saznali.
Ali, sto kaze Dzon, to se radilo i radice se, izgleda da svaka epoha ima drugaciju vrst pristupa revizionizmu. :(
LiBeat, problem je u tome što meni više nije jasno da li je stvar u revizionizmu ili uverenju da je nacizam i vojno i propagandnmo toliko poražen da se podrazumeva kako ga ne treba iznova tematizovati. Meni je to vrlo zanimljivo. Ne bih odbacio ni tu mogućnost - možda autori stvarno misle kako ne treba da se troši vreme na nacizam jer to tobože "već znamo" a ovo kako nacisti imaju iste probleme kao običan svet valjda nismo do sada sretali?
Pogledao sam vrlo zanimljivo koncipiran ali nažalost slabo sproveden film WALK ON WATER Eytana Foxa. Ruku na srce, ovo je film koji se bavi ili barem dotiče queer tema pa ja možda nisam najbolja publika da u potpunosti sagledam njegovu snagu na emotivnom planu - no s druge strane ovo nije pederski underground film već mejnstrim pa verujem da je ipak reč o nečemu što mogu da razumem.
Fox kreće od premise koja je na granici ZOHANa - nemilosrdni agent Mossada dobija zadatak da prati mladog Nemca u poseti Izraelu čiji je deda možda još uvek živi ratni zločinac u bekstvu. Agent se zbližava sa mladim Nemcem i u jednom trenutku se suočava sa "neverovatnom" istinom da je mladi Nemac homoseksualac.
Film kreće kao blago hendikepirani buddy movie, a zatim postaje uneasy odd couple vrsta filma, međutim, pošto agent Mossada sve vreme mora da bude blizu Nemca, ne mogu da kažem da taj lik mora išta da prevazilazi u sebi, niti da se istinski zapita o svom odnosu prema homoseksualcima. Štaviše, od glavnog junaka se više podrazumeva da je homofob zbog profesije nego što on to istinski pokazuje.
U filmu ima jedna izuzetno duhovita scena kada Nemac odvede agenta u telavivski klub i on šokirano otkrije da su u klubu sve muškarci, ali sve ostale situacije suočavanja Mossada i LGBTa su krajnje klišetizirane i nimalo zrelije od onoga što se recimo može videti u PARADI.
WALK ON WATER ni rediteljski ni glumački nije naročito ubedljiv. Iako je dosta kreativne ekipe došlo iz Nemačke, ovaj film više liči na izraelski nego na nemački film. Zanimljivo je da kroz ceo film provejava snažan utisak kako bi se ova priča mogla izroditi u nešto zanimljivije, ali se to nažast nikada ne ostvari.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-07-2012, 19:29:57
LiBeat, problem je u tome što meni više nije jasno da li je stvar u revizionizmu ili uverenju da je nacizam i vojno i propagandnmo toliko poražen da se podrazumeva kako ga ne treba iznova tematizovati. Meni je to vrlo zanimljivo. Ne bih odbacio ni tu mogućnost - možda autori stvarno misle kako ne treba da se troši vreme na nacizam jer to tobože "već znamo" a ovo kako nacisti imaju iste probleme kao običan svet valjda nismo do sada sretali?
Heh. Ali dobro, postoji nekakva mogućnost da su obe te krajnosti jednako validne, pogotovo kad je reč o ideološkim pitnjima. S druge strane, staljinističke čistke verovatno nisu mnogo zaostajale za nacistima, niti po svojoj efikasnosti, niti po broju žrtava, a bogami niti po stepenu zverstva kojeg su ispoljavali ljudi u trenutačnom posedu moći, da Crvene Kmere i njihove lokalizovane varijacije sad i ne pominjemo, pa svejedno, nacizam tu suvereno odnosi šnjur po pitanju fascinacije i fetišizacije jednako. Čini mi se da niko ne oseća bog zna kakvu potrebu da ukazuje kako su i ti uslovno rečeno ljudi bili nečiji očevi i braća i muževi i poslodavci i dobri učitelji i još bolje komšije i sve tako. Možda je to zato što su oni svoje aktivnosti obavljali bez formalne zaštite uniforme, pa se na njih uvek moglo i može gledati kao na razularenu i državno nesankcionisanu bandu. Uniforma kao da svakom zločinu pribavlja odmak koji se uvek može iskoristiki u svrhe apologije - čovek u uniformi samo sledi naređenja, dok ovi bez uniforme kolju iz čiste strasti. Otud i paradoks da današnje apologete imaju neoboriv argument koji niko pri zdravoj svesti i savesti ne namerava ni da obara: naravno da se u multimilijunskom mnoštvu ideološki kondicionirane populacije uvek nalazio i znatan broj onih ljudi koji bi pod drugačijim okolnostima imali drugačiji i stav i mišljenje, i naravno da to niko ne može niti želi da ospori. Ali ima nešto i u činjenici da fascinacija nacizmom ne samo da opstaje, nego i jača kako vreme prolazi, i to neretko upravo u rasama/nacijama/narodima koji su onomad bili najdirektnija meta nacisti'ke genocidnosti, pa stvarno ne znam o čemu je tu zapravo reč, možda o nekakavom hibridu Lime i Štokholm sindroma. Enivejz, ako do sad nisi, pliz čekiraj Good, vrlo je ilustrativan i poučan film.
Quote from: LiBeat on 12-07-2012, 20:45:59
pa stvarno ne znam o čemu je tu zapravo reč, možda o nekakavom hibridu Lime i Štokholm sindroma.
Веома комплексно питање, али покушаћу. Дуго пратим RAC сцену, па до мене неизбежно долазе и информације о идеолошким токовима, мада се одмах ограђујем да ме тај део много мање интересује од тога како се свира, где и како функционише потпуно независна андерграунд сцена (мада немам никаквих контаката са истом, дакле опет ограда).
Битни фактори су следећи:
1. Фетишизација и бед/таф гај имиџ. Ово је прилично прволопташки и то на много нивоа. Прво, немачка војска је вазда изгледала кул. Погледај рецимо "Мирка и Славка", те чисте униформе, опрема, оружје, па упореди с партизанима скрпљеним с конца и конопца (не бих улазио у антипатичне главне ликове и аутора који је био четник (http://sr.wikipedia.org/sr/%D0%94%D0%B5%D1%81%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%80_%D0%96%D0%B8%D0%B6%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B_%D0%91%D1%83%D0%B8%D0%BD)). Друго, ако си данас нациста, онда си бад гај/грл "на кеца". Треће, ако си од оне интелектуалне сорте (било да је крипто-нацистичка у виду, рецимо, православних антисемита или нео-паганска), не само што си "бед" него си опет "на кеца" и нека врста дисидента, независног мислиоца и шта све не. И да продајеш потпуну маглу попут Кристијана "Варга" Викернеса, опет си фаца.
2. Млађи људи не памте Други светски рат, али су осетили комунизам у фази опадања. Кључно је то "фаза опадања" јер комунизам није пропадао на исти на начин у Југославији, Мађарској и Русији (рецимо), баш као што су биле разнородне стране на којима су се ови народи налазили током рата. Ипак, заједнички им је именитељ (без обзира ко је дао више војника за ову или ону страну) магловито сећање, заправо лажно сећање из идеолошких уџбеника, где је некад постојала нека војска која је покушала да затре комунизам у зачетку, што неумитно води ка уздисању у стилу "ех, да је било другачије". То уздисање се у Србији појављује свако мало, па то би ми најбоље требало да разумемо. Ех да није било 27. марта, ех да смо оборили Милошевића 9. марта, ех да је потписан Рамбује, ех да није убијен Ђинђић... СВАКА од ових новијих тачака је веома спорна, како се онда поставити према нечему што је било... па, цитираћу наслов једне песме пољског панк бенда "Дезертер" који је настао 1981. године... "Рођен сам 20 година после рата". "Дезертер" конректно није био про-наци, али су - онолико колико су могли - показивали смореност комунистичком пропагандом. Веома је мали корак у правцу те фетишизоване војске која је, наводно, једна од првих учинила нешто конкретно против.
3. Русија која је претрпела највеће људске и материјалне губитке у Другом светском рату доживљава веома отворен наци-ривајвал и они су у томе веома екстремни, све је дигнуто на куб, поготово по питању насиља. Фактора је много. Руска Служба се у много теорија спомиње као аутор "Протокола", јака је православно-антисемитска струја, поготово у посткомунистичко доба који се (комунизам) перцепира као јеврејска подметачина, а поред огромних економских проблема до доласка Путина на власт, гора је била пропаст у муслиманским екс-СССР државама, те су у ионако пропадајућу Русију нахрупили обојени муслимани из још пропалијих држава около. Плус рат у Чеченији и чеченски тероризам. Сабравши све то, није ни чудо равнодушно слегање раменима пред нацистичком идеологијом јер "они су завршавали посао". Не постоји у Русији јак ревизионизам у смислу да се негирају немачки злочини на територији СССР (докле су стигли, а нису стигли далеко, то кењају ове усраше, модерни КУК-овци и њима слични), већ преовлађује мишљење да до рата није требало ни да дође, да је рат распиривала Енглеска (и о томе се историјски и те како може расправљати) и да је Споразум Молотов-Рибентроп с поделом Пољске био идеалан за трајни мир. То је мени мало у колизији с општим анти-комунистичким ставом, али ху керз, рајт. Или се просто раздваја период кад Русија није ни постојала, него Совјетски Савез на чијем је челу био "мали јеврејин" Џугашвили, а Јевреји су ионако ликвидирали Романове, итд итд итд. Јер кад кажеш да Рајх није ратовао против Русије, него против СССР-а, лако је дистанцирати се од жртава јер те жртве више нису баш ни Руси него Совјети, баш као што Немце може да заболи ћоше за немачке злочине јер то и није била Немачка него - Рајх.
dobro, ali previše se tu insistira na uticaju ideologije, koji je u stvari često prilično slab
Npr, ljudi misle da je nacizam kao ideologija odgovoran za ponašanje Njemaca, ali kad to pokuša da se konkretizuje, da se objasni kako od vrha naredba bude izvršena na dnu ljestvice, onda dolazimo do pitanja socijalnog kapitala, do načina zajedničkog života, do organizovanih društvenih veza u jednoj zajednici itd...
Zato npr kažu da budući da na jugu Italije postoji snažna mafija, niko nikome ne vjeruje i zajedništvo se nije razvilo. Zbog toga fašizam nikad nije bio jak na jugu, ali jeste na sjeveru gdje je socijalni kapital veoma jak. Isto važi i za demokratiju kao i za fašizam, budući da zavisi od povjerenja građana ona je razvijenija na sjeveru nego na jugu Italije. To jest, sjever Italije se pokazao kao sposoban za sve, i za demokratiju i za fašizam, dok je na jugu obrnuto, a to je veoma zabrinjavajuće jer maltene znači da demokratija kao takva nema neku superiornu vrijednost već je socijalni kapital suština.
Poenta je da npr neka britanska hegemonska ideologija može biti idejno brutalnija od nacizma, ali pošto je socijalni kapital slabiji, malo se insistira na zajedništvu i organizaciji, ta ideologija nije sprovedena u djelo. S druge strane, nacizam može biti manje opasna ideologija gledano apstraktno, ali pošto je implementirana u drutšvu sa jakim socijalnim kapitalom, proizvela je to što je proizvela.
Budući da je Rusija sličnija jugu Italije nego Njemačkoj, nacizam na njenom prostoru može biti sasvim bezopasan. Isto važi i za SAD. ALi šta ako britansku ili američku individualističku ideologiju pokušaš da implementiraš u pogrešnom podneblju? Itd itd...
Poenta je da koncentrisanje na ideologiju a ne i na ljudske odnose i na zajednicu kao takvu dosta osiromašuje zaključke, a još više filmove.
Quote from: Бата Животиња on 13-07-2012, 00:58:44
dobro, ali previše se tu insistira na uticaju ideologije, koji je u stvari često prilično slab
Па да, али изузев кратке прве тачке претходног поста углавном и пишем о разлозима помирљивог става према нацизму, не као о доминантној идеологији која је узрок оваквог или онаквог понашања. Колико пута чујеш по улици или где год, како неко од тзв. "обичног света", изиритиран нечим, вапи за Хитлером који би све то решио?
Иста ствар је свугде.
pa da, ali poenta je što nije Hitler taj koji je to riješio. Hitler je ideologija.
Pogledao sam THE AMAZING SPIDER-MAN Marka Webba. Uprkos tome što je krajnji rezultat dosta mlak, Webb je snimio film čiji bih nastavak voleo da vidim, znajući da se Raimi popravljao iz filma u film. Webbov film je sporadično dosta slab, i jako retko je odličan, međutimmraspored slabih i pametnih rešenja je vrlo neobičan.
Naime, od Webba bih očekivao bolje rešavanje karakternih scena ali osim ljubavnih scena između Andrew Garfielda i Emme Stone, i ponekog duhovitog konflikta koji igraju Garfield i Leary, ostatak je iznenađujuće slab. Martin Sheen i Sally Field kao stric i strina su krajnje slabo iskorišćeni i u interakciji sa njima i Garfield izgleda slabije nego u ostalim delovima. Konačno, i scene u školi su prilično tanke, te bullying situacije su rađene mnogo bolje u drugim prilikama, a čak se na nivou dramaturgije, mada ne i režije, odnos Petera Parkera i Gwen Stacy razvija sa nekim ozbiljnim rupama.
Rhys Ifans je, kao i Garfield i Stone, ODLIČNO rešenje na nivou podele i jako je dobar u scenama dok je Curt Connors čovek, međutim mutant je nezanimljivo i neuverljivo realizovan.
S druge strane, meni se deo akcije sa Spider-Manom u kostimu čak i više dopao od Raimijegvog standarda, ali to su opet više pojedinačne situacije nego na nivou celine.
Ono što me ohrabruje pred nastavak jeste kvalitetna okosnica Andrew Garfield - Emma Stone koja je znatno svežija i potentnija od osovine Maguire - Dunst. Sa ovim glumcima je moguće postići mnogo više.
Nažalost, Webb ima ozbiljne probleme na nivou scenarija - tekst je dosta krut i šupalj a Garfield pokušava da mu udahne život kroz neku usiljenu spontanost i to ne ide. Zato su upravo najbolje one scene u kojima se odnosi među likovima intenziviraju mimo dijaloga.
Zanimljivo je da su saradnici sa ranijih filmova ostali u timu koji je pisao novi scenario. Čini mi se da je i tom pogledu reboot trebalo da bude potpun.
Slično kadrovskom stanju u srpskim preduzećima, THE SPIDER-MAN istovremeno ima i višak materijala i manjak situacija koje rade. Međutim, u odnosu na AVENGERS ovo ipak liči na film.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Джон Рейнольдс on 12-07-2012, 21:43:53
Дуго пратим RAC сцену, па до мене неизбежно долазе и информације о идеолошким токовима, мада се одмах ограђујем да ме тај део много мање интересује од тога како се свира, где и како функционише потпуно независна андерграунд сцена (мада немам никаквих контаката са истом, дакле опет ограда).
Битни фактори су следећи:
1. Фетишизација и бед/таф гај имиџ. Ово је прилично прволопташки и то на много нивоа. Прво, немачка војска је вазда изгледала кул. Погледај рецимо "Мирка и Славка", те чисте униформе, опрема, оружје, па упореди с партизанима скрпљеним с конца и конопца (не бих улазио у антипатичне главне ликове и аутора који је био четник (http://sr.wikipedia.org/sr/%D0%94%D0%B5%D1%81%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%80_%D0%96%D0%B8%D0%B6%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9B_%D0%91%D1%83%D0%B8%D0%BD)). Друго, ако си данас нациста, онда си бад гај/грл "на кеца". Треће, ако си од оне интелектуалне сорте (било да је крипто-нацистичка у виду, рецимо, православних антисемита или нео-паганска), не само што си "бед" него си опет "на кеца" и нека врста дисидента, независног мислиоца и шта све не. И да продајеш потпуну маглу попут Кристијана "Варга" Викернеса, опет си фаца.
Zanimljivo, a i dokazuje mi koliko je sve svud isto.
U vokabularu ovdasnjih dizajnera (lendskejping i odeca/obuca ponajvise) cesto se nalaze fraze u kojima ono "germanski" vise definise estetiku negoli rec ili reci koje slede. Osim mozda fraze "germanski kraftmansip", sve ostale prepoznajem kao relevantnije za ww2 period, negoli za potonje periode, tu ukljucujuci i pad berlinskog zida. Te fraze se uglavnom referisu na strogost, jednostavnost, pravilnost, preciznost i vizulelnu upecatljivost a sve ultimativno podrazumevaju eleganciju. E sad, fazon je sto govorim o generaciji rodjenoj kasnih 70tih naovamo, tako da tu nema ni govora o bilo kakvom direktnom referisanju na ww2, posto je on bio i ostao nepoznanica cak i za generaciju njihovih roditelja, koje je rat tako fenomenalno zaobisao, a kamoli njih samih. Znaci, ipak je verovatnije da se tu radi o referisanju na nekakve pop-kulturne prezentacije, a filmovi tu prednjace. I zasto, recimo, neko poput takvih ljudi ima u vokabularu fraze poput "nemacka preciznost" ili "nemacka temeljitost" ili "nemacka perfekcija stroge linije"? mene te fraze uvek asociraju na imidze naci vojnih uniformi i vojnih dekoracija i strogog dizajna cizmi i kragni i precizan vojni mars i sve tako u tom pravcu. e sad, ako sam u krivu, ako sam 'kulturno uslovljena' na bas i samo to i takvo prepoznavanje, i ako je ono ili pogresno ili samo jedno od nekolicine, onda... na sta bi se te fraze mogle drugo odnositi? mene nikada ne asociraju ni na sta drugo.
Erm... koliko znam takvo stereotipisanje Nemaca mnogo je starije od WW2. Ti ljudi imaju te fraze u vokabularu jer su deo kulturnojezičke baštine koja se prenosi s kolena na koleno već duže vreme, a Drugi svetski rat ih je svakako samo podstakao dalje. Naravno, ranije se često koristio i pridev teutonic. :lol:
Pa, mozda to i jeste tacno za balkansku kulturnojezicku tradiciju ali veruj mi da to bas i nije slucaj sa ovom, posto afrikaner folksienhejt neguje svoju specificnost jos od sredine 17 veka, pa ako je t ad i imao nekakav stereotip o nemcima ili tevtoncima, onda se taj bas i nije bog zna kako iskazivao u kulturnojezickom smislu, pogotovo ne u sekularnoj varijanti. pre bi se reklo da su afrikaneri negovali neku vrst prikrivenog prezira za nemce kao narod sve dok ovi nisu poceli da pokazuju otvorene kolonizatorske tendencije a to nas opet vraca uglavnom na period koji sam pominjala.
A, pardon, ja sam mislio da pričamo o anglosaksonskoj tradiciji. O afrikanerima ne znam ništa, pa je sasvim moguće da si tu u pravu. :lol:
Али та "швапска прецизност" је данас опште место и нисам сигуран да је сасвим без ђавла. Мада се инсистирање на томе може тумачити на разне начине.
Пре извесног времена гледао сам документарац о тенковима и упоређивали су израду немачких "пантера" (или беху "тигрови", али њих је било мање и то је већи тенк) и совјетских Т-34. И онда у једном тренутку водитељ истиче како је и у јеку ратне производње завршна обрада немачког тенка била боља, насупрот совјетској - онда иде крупан кадар на варове, па се види да су немачки исполирани, а совјетски нису пипнути уопште, варилац оставио једно центиметар да штрчи целом дужином вара. Дакле, шта се поручује? Да се на прецизности инсистирало и кад је производња достигла врхунац и све што би се произвело брже-боље слато на фронт. А заправо то је још један детаљ у наметнутом (и у крајњем случају за ову причу веома проблематичном) ставу да су одрпани Руси победили фине и углађене Немце.
Quote from: LiBeat on 13-07-2012, 09:38:38
I zasto, recimo, neko poput takvih ljudi ima u vokabularu fraze poput "nemacka preciznost" ili "nemacka temeljitost" ili "nemacka perfekcija stroge linije"? mene te fraze uvek asociraju na imidze naci vojnih uniformi i vojnih dekoracija i strogog dizajna cizmi i kragni i precizan vojni mars i sve tako u tom pravcu. e sad, ako sam u krivu, ako sam 'kulturno uslovljena' na bas i samo to i takvo prepoznavanje, i ako je ono ili pogresno ili samo jedno od nekolicine, onda... na sta bi se te fraze mogle drugo odnositi? mene nikada ne asociraju ni na sta drugo.
zaboravljaš da je nemanjićka Srbija razvijala rudarstvo tako što je dovela Sase kao rudare. Da je srpska vojska za vrijeme cara Dušana kao zapovjednike imala Germane a ne Srbe. Da je Gutenberg Njemac, da je Hegel Njemac (najveći filozofski sistem ikada) i tako dalje. Ne može to da ima veze sa nacizmom, ali je veliki problem što je njemačka organizovanost prilično vrijednosno neutralna, i da može biti iskorištena u različite svrhe.
Pa sad... sve je to tacno sto navodis, ali ipak, nisam bas sigurna da fraza 'nemacka organizovanost' danas nudi iste asocijacije kao sto je nudila pre 20 veka. ako je onda i bila vrednosno neutralna, ne znam bas da li bi danas trebalo da bude.
a u tom smislu, vidim da smatras kako je previse insistiranja na uticaju ideologije, sto mozda i jeste tacno, ali opet, kako vidis alternativu? ako se manje krivi ideologija, onda se makar posredno vise krivi sam narod, zar ne, pa makar to bilo kroz mentalitet, kulturu, drustvene odnose ili genetsku predispoziciju? mislim, koja je to pa motivacija lakse shvatljiva kad se govori o sistematskom istrebljenju 6 miliona sugradjana? ne znam, stvarno.
Nisu Njemci izmislili antisemitizam, nego čitava zapadna Evropa. I ne samo to, Hana Arent, Jevrejka, otvoreno tvrdi da su i Jevreji učestvovali u konstruisanju antisemitizma. I da je filozofija prosvjetiteljstva inherentno fašistička, kao što kažu Horkhajmer i ostali.
Dakle, nekako mi ne odgovara izjednačavati nacizam sa Njemcima
Quote from: Бата Животиња on 13-07-2012, 12:14:53
Nisu Njemci izmislili antisemitizam, nego čitava zapadna Evropa.
Ne računajući Holokaust naravno, većina istorijskog antisemitizma koju anglofoni Jevreji spominju po filmovima itsl. odnosi se na pogrome u Rusiji. Istočna Evropa nije nimalo zaostajala u 19. veku za zapadnom u tome pogledu.
uh, petak mi nikad ne bude dan za ozbiljne rasprave a i hajdzakujem topik bezveze, ali brate, Bato, opet je sve tacno sto navodis, no ipak, smatrala sam da je nacizam nesto malo kompleksniji od pukog antisemitizma. i jesu se jevreji oduvek suocavali sa pogromima i jesu ih svi tamanili gde god su stigli, pa i rusi, ali meni je holokaust ipak zbivanje viseg reda. a ako ne izjednacavas nacizam sa nemcima, onda, sa cim ga izjednacavas? mislim, priznajem ja da nisam bog zna kako terminoloski potkovana, ali ipak, do sad se sa slicnim tvrdnjama zaista nisam susretala pa prinajem da stvarno nemam potreban bekgraund... :cry: :(
Quote from: Бата Животиња on 13-07-2012, 12:14:53
Dakle, nekako mi ne odgovara izjednačavati nacizam sa Njemcima
Да, али је битно одвојити некад и сад. Националсоцијализам у Немачкој тридесетих и четрдесетих био је чисто немачка ствар и то данашњи неонацисти тешко прихватају. А Гебелс је то лепо сажео речима да је националсоцијализам настао за Германе и да никаква националсоцијалистичка Интернационала не долази у обзир.
Данас је ситуација другачија и мислим да о томе углавном овде говоримо, о фетишизацији и прихватању. Те две ствари нису далеко једна од друге и о томе сам превасходно писао у оном делу у Русији. Данас нацизам је више од пуке идеологије, неки ће речи да је претераном употребом тај израз чак постао излизан до бесмисла.
Quote from: Father Jape on 13-07-2012, 12:19:59
Quote from: Бата Животиња on 13-07-2012, 12:14:53
Nisu Njemci izmislili antisemitizam, nego čitava zapadna Evropa.
Ne računajući Holokaust naravno, većina istorijskog antisemitizma koju anglofoni Jevreji spominju po filmovima itsl. odnosi se na pogrome u Rusiji. Istočna Evropa nije nimalo zaostajala u 19. veku za zapadnom u tome pogledu.
Naravno, ne bi anglofoni Jevreji po filmovima spominjali britanski antisemitizam, kad su ih ono proterali, u trinaestom veku, pre Španaca? A kad su im dali npr. pravo da budu članovi parlamenta, cirka Dizraeli? :cry: Antisemitizam je bio poprilično panevropski fenomen...
Ih, pa ne bi oni ni Dizraeliju to dali da nije pokršten kao klinja.
EDIT: Znam da su kod nas, kad smo se malo oslobodili od Turaka, takođe pokušali da zavedu institucionalizovani antisemitizam, konkretno kad je Mihailo Obrenović došao na vlast. Ali su se par decenija kasnije dozvali pameti, i parlament je ukinuo sve antisemitske zakone. Srbi, traljavi i u antisemitizmu. :lol:
Poenta koju o prosvjetiteljstvu žele da iznesu neki kritičari jeste samo ime, koje zahtijeva proSVJETLJAVANJE. To jest osvjetljavanje svega. Potpuna javnost koja ukida privatni prostor. Sve je pod svjetlom i sve se vidi. To je totalitarizam, kada više nisi siguran šta možeš da radiš u svoja četiri zida, to je početak Orvelovog romana. Ne možeš da se ponašaš kako hoćeš već kako drugi očekuju od tebe. Ali to korijene ima u prosvjetiteljstvu, ono je to koje je insistiralo na osvjetljavanju svega.
kada sve osvijetliš onda iz jednog centra možeš da vršiš socijalni inženjering. Sve dok ne kontrolišeš privatna ponašanja ljudi ti to ne možeš da uradiš
a nacizam nije jedini koji je upadao u domove svojih stanovnika, on je to samo učinio najefikasnije. Prosvjetiteljstvo nije njemačka stvar već francuska i engleska. Moderna država i danas insistira na transparentnosti na svakom ćošku. Kad malo bolje pogledate, upravo zbog principa osvjetljavanja, objelodanjivanja, izlaska u javnost, danas imamo pokrenuta besmislena pitanja o priznavanju homoseksualaca itd... Niko prije prosvjetiteljstva nije imao potrebu da se javno ispovjeda već je to činio pred sveštenikom. Danas se ispovjedaju pred milionskim auditorijumom, valjda čekajući neko aminovanje, pošto je iz potpuno iracionalnih razloga važno objelodaniti seksualnu ili neku drugu privatnu orijentaciju.
Dakle, socijalni inženjering koji iz toga proističe nije njemački, nema ničeg njemačkog u tome, to je čisti filozofski proizvod, zato su britanski pisci to bolje ''osvijetlili''. zato što to i jeste više njihovo nego što je njemačko.
Dakle, u takvim okolnostima, u takvom sistemu antisemitizam postaje drastično opasniji. I tome samo trebate dodati nepravdu u Versaju i ekonomsku krizu i eto Hitlera. Ali Hitler je samo vrh ledenog brijega, poenta je upravo da mi i dalje imamo ono što Fuko kaže ''fascism in us all'', što se i dalje insistira na objelodanjivanju jebanja sa kozama i sličnim stvarima koje trebaju ostati privatne, što sve treba da dobije ime, jer kad dobiješ ime onda je to riječ u jednom kolektivnom jeziku i samim tim u kolektivnoj svijesti.
Do tada ne može biti poslušnika niti su srednjevijekovni kraljevi imali potrebu za tim.
Nemam pojma jesam li objasnio išta sa ovim, ali poenta napada kritičke teorije i postmodernizma na modernu jeste upravo u prosvjetljivanju, osvjetljivanju svega, totalnoj javnosti bez privatnog prostora.
Quote from: Jevtropijevićka on 13-07-2012, 12:46:03
Quote from: Father Jape on 13-07-2012, 12:19:59
Quote from: Бата Животиња on 13-07-2012, 12:14:53
Nisu Njemci izmislili antisemitizam, nego čitava zapadna Evropa.
Ne računajući Holokaust naravno, većina istorijskog antisemitizma koju anglofoni Jevreji spominju po filmovima itsl. odnosi se na pogrome u Rusiji. Istočna Evropa nije nimalo zaostajala u 19. veku za zapadnom u tome pogledu.
Naravno, ne bi anglofoni Jevreji po filmovima spominjali britanski antisemitizam, kad su ih ono proterali, u trinaestom veku, pre Španaca? A kad su im dali npr. pravo da budu članovi parlamenta, cirka Dizraeli? :cry: Antisemitizam je bio poprilično panevropski fenomen...
Ali nije da nije bilo i suprotnih slučajeva. Ferdinand II se i danas sa sjetom pominje. :lol:
http://www.jewishencyclopedia.com/articles/6080-ferdinand-ii (http://www.jewishencyclopedia.com/articles/6080-ferdinand-ii)
Quote from: crippled_avenger on 13-07-2012, 03:21:51
Pogledao sam THE AMAZING SPIDER-MAN Marka Webba. Uprkos tome što je krajnji rezultat dosta mlak, Webb je snimio film čiji bih nastavak voleo da vidim, znajući da se Raimi popravljao iz filma u film. Webbov film je sporadično dosta slab, i jako retko je odličan, međutimmraspored slabih i pametnih rešenja je vrlo neobičan.
Naime, od Webba bih očekivao bolje rešavanje karakternih scena ali osim ljubavnih scena između Andrew Garfielda i Emme Stone, i ponekog duhovitog konflikta koji igraju Garfield i Leary, ostatak je iznenađujuće slab. Martin Sheen i Sally Field kao stric i strina su krajnje slabo iskorišćeni i u interakciji sa njima i Garfield izgleda slabije nego u ostalim delovima. Konačno, i scene u školi su prilično tanke, te bullying situacije su rađene mnogo bolje u drugim prilikama, a čak se na nivou dramaturgije, mada ne i režije, odnos Petera Parkera i Gwen Stacy razvija sa nekim ozbiljnim rupama.
Rhys Ifans je, kao i Garfield i Stone, ODLIČNO rešenje na nivou podele i jako je dobar u scenama dok je Curt Connors čovek, međutim mutant je nezanimljivo i neuverljivo realizovan.
S druge strane, meni se deo akcije sa Spider-Manom u kostimu čak i više dopao od Raimijegvog standarda, ali to su opet više pojedinačne situacije nego na nivou celine.
Ono što me ohrabruje pred nastavak jeste kvalitetna okosnica Andrew Garfield - Emma Stone koja je znatno svežija i potentnija od osovine Maguire - Dunst. Sa ovim glumcima je moguće postići mnogo više.
Nažalost, Webb ima ozbiljne probleme na nivou scenarija - tekst je dosta krut i šupalj a Garfield pokušava da mu udahne život kroz neku usiljenu spontanost i to ne ide. Zato su upravo najbolje one scene u kojima se odnosi među likovima intenziviraju mimo dijaloga.
Zanimljivo je da su saradnici sa ranijih filmova ostali u timu koji je pisao novi scenario. Čini mi se da je i tom pogledu reboot trebalo da bude potpun.
Slično kadrovskom stanju u srpskim preduzećima, THE SPIDER-MAN istovremeno ima i višak materijala i manjak situacija koje rade. Međutim, u odnosu na AVENGERS ovo ipak liči na film.
* * 1/2 / * * * *
kriple bre,
da čitam ovo kao da ti se film dopao? ne samo zbog gwen?
lilit, ti me bar znaš - kad je Emma Stone umešana ne treba mi verovati, kao ni dok gitara svira, naravno... :)
Film je u suštini slab ali prijatan. S tim što je manje prijatan onima koji ne vole Emmu. :)
Quote from: crippled_avenger on 13-07-2012, 13:56:52
lilit, ti me bar znaš - kad je Emma Stone umešana ne treba mi verovati, kao ni dok gitara svira, naravno... :)
Film je u suštini slab ali prijatan. S tim što je manje prijatan onima koji ne vole Emmu. :)
ma meni je film bio skroz cool, al na to je sigurno imalo uticaja i što sam ga gledala posle posete kofišopu, na dan i u vreme kad se igralo eu finale u fudbalu, te smo 3 gej para, ja i moji naćosi sa sirom, izuzetno uživali. a tokom scene sa ljudskim faktorom umešanim u dizalice-story, čak i suzu pustili!
Tebi se film dopao jer u suštini vrlo realistično prikazuje dostignuća savremene nauke. :)
Mislim da je ovo ona vrsta filma kome sve vreme nalaziš mane i sve vreme ti je ipak prijatan, vrlo čudan spoj utisaka a sve proističe iz toga što mi se čini da je Webb odabrao prave elemente ali ih je slabo iskombinovao.
Mislim isto da je na neke stvari izgubio previše vremena a na neke druge nije obratio pažnju. Recimo, odnos sa Flešom ima ozbiljne viškove a posle nam nije jasno šta je prelomilo Gven u pravcu Pitera, niti kada je Kurt prelomio da postane mesija, jer objektivno onaj njegov unutrašnji monolog nije dovoljan. Tako neke strukturalne stvari su baš ispuštene.
A naravno kome srce ne bi zaigrali kada je na Parkerovu stranu stao narod. :)
Reprizirao sam klasik Billy Wildera A FOREIGN AFFAIR, film koji je u vreme izlaska 1948. godine smatran izuzetno problematičnim zbog načina na koji je prikazivao američku okupaciju Nemačke. Uprkos tome što je nastao u vreme kada je tema rekonstrukcije Nemačke i denacifikacije bila aktuelna, A FOREIGN AFFAIR je do današnjeg dana ostao film koji živopisno prikazuje naličje američke umešanosti u internacionalne probleme i korupcije koja vlada u njihovim trupama i organizacijama. Otud, ovaj film ima odjek i danas i deluje kao vanvremenska priča o američkoj umešanosti, premda, u odnosu na berlinsku priču pokušava da bude krajnje konkretan.
Film je sniman u Berlinu i uz nekoliko američkih filmova iz tog perioda beleži nesvakidašnju razorenost tog grada koji je kroz bombaredovanje transformisan u svojevrsnu scenografiju. Kuće koje su porušene sa po jednim preostalim zidom ili fasadom čak i deluju kao kulise i daju priči specifičnu dozu artificijelnosti.
Wilderov film je osporavan kao neukusan zbog načina na koji je razobličio "opuštanje" američkih oficira i služenika i njihov odnos prema lokalnom stanovništvu a zatim i zbog surovog odnosa prema posledicama rata, samim Nemcima, čijem stradanju ne prilazi sa pijetetom već sa dosta ciničnim smislom za humor. I zbilja, u filma ima dosta ciničnih zapažanja ali u odnosu na rat Wilder nikada ne pravi gegove, pre bi se reklo da sama situacija u sebi sadrži nešto tragikomično. Rečju, Wilder je surov, i uprkos tome što se bavi tragičnom situacijom, ljudima koji bedno žive u ruševinama i raduju se dolasku gasa ne da bi kuvali već da bi izvršili samoubistvo - u tome nema patetike.
Konačno, sam žanr filma je zbunio kritiku - umesto da bude triler ili uzbudljiva istinita priča, A FOREIGN AFFAIR je romantična komedija, koja u sebi doduše sadrži vrlo potresan milje, neke vrlo ozbiljne teme, nacizam, ali žanrovska definicija se ne menja. Ovaj film je još uvek na početku Wilderove rediteljske karijere, dakle u fazi kada je donedavno bio scenarista i kada je u romantičnim komedijama donosio izuzetno snažan i autentičan "romantičan" segment tako da se neka od ključnih rediteljskih rešenja mogu vezati upravo za ljubavnu priču, premda je najznačajniji set-piece - scena u biblioteci - najpre komedija.
Scenario koji su napisali Charles Brackett i Richard E. Breen u saradnji sa Wilderom je izvanredan, višeslojan, ubedljiv i na nivou komedije i na nivou melodrame sa snažnom pričom čija mehanika funkcioniše i dan-danas i dijalozima koji svemu daju dodatnu oštricu. Rešenja koja donosi scenario su zbilja klasika, školski primeri, validni i u savremenim okolnostima. Kroz naslage cinizma, Wilder uspeva da izgradi ubedljive likove, da svakome pruži ambivalentnu dimenziju, svetlu i mračnu stranu i da to sve bude dovoljno efikasno i ne optereti pomenutu žanrovsku koncepciju.
Marlene Dietrich i Jean Arthur su sjajne leading ladies i John Lund se po imenu ne može porediti sa njima. Ipak, on je po meni slaba tačka samo po imenu, a rezultat koji pruža je vrlo dobar. Lund nije zvezda i to se oseća ali se njegovoj interpretaciji ništa ne može zameriti, osim same činjenice da nema kapacitet superstara.
A FOREIGN AFFAIR nikada nije bio potcenjen već pre neshvaćen film. Ipak, mislim da sada ništa ne stoji na putu punoj rehabilitaciji ovog naslova.
* * * * / * * * *
Придружено листи филмова за гледање!
Harvi, volim tu preduzmiljivost koja je je negde oko 11. jula vrlo prisutna kod građana Republike Srpske. :)
volela bih da vidim kako bi glasila šalica iz prethodnog posta da se radilo o nemačkim građanima. :cry:
lilit, ne možeš da porediš ono što su radili građani Nemačke sa onim što su radili građani Republike Srpske u pokušaju da prilagode svoj životni ambijent okolnostima proistekklim iz raspada SFRJ.
ko poredi ono što su radili jedni i drugi građani? ja sigurno ne. ti si onaj koji uvodi poređenje u jednačinu. :lol:
i dodaješ objašnenje koje ne želim ni da komentarišem. :cry: :x
no, o tome, nekad uz kakav alkohol. trebaće mi.
Ja da nakon odgledanog ASM kažem da mogu da potpišem Kriplovu dijagnozu. A mislio sam da se nećemo pronaći jer sam o Avengers imao dijametralno suprotno mišljenje. No, ASM je film krutog i neambicioznog scenarija, glumaca koji treba da nose emotivni naboj filma u intimmnim, ličnim scenama, a to im ovde nije pošlo za rukom i akcije koja je hajlajt i koja jeste maštovitija od onoga što nam je Raimi dao.
a dizalice? srce ti nije zaigralo?
Dobro, jeste na tom mestu.
Ri Yong Ho Relieved of All His Posts in DPRK
Pyongyang, July 16 (KCNA) -- A meeting of the Political Bureau of the Central Committee of the Workers' Party of Korea was held on July 15.
Present there were members of the Presidium of the Political Bureau and members and alternate members of the Political Bureau of the WPK Central Committee.
The meeting dealt with the organizational issue.
It decided to relieve Ri Yong Ho of all his posts including member of the Presidium of the Political Bureau, member of the Political Bureau of the C.C., WPK and vice-chairman of the Central Military Commission of the WPK for his illness.
lilit, naš odnos je svojevrsni rimejk Hičkove VRTOGLAVICE u kome kroz tebe pokušavam da preživim svoju traumu vezanu za Biljanu Plavšić. :)
ne bih ja to krstila kao traumu, al sve je dobro dok i ja uživam! :lol: :lol:
Danas je na Yahoou krenula animirana web-serija ELECTRIC CITY, SF u produkciji Tom Hanksa. Kaže mi sajt da ne može da se strimuje. Jel ima odnekle da se skine?
Je'l to ovo?
http://electriccity.yahoo.com/ep1-en-truth-or-consequences.html (http://electriccity.yahoo.com/ep1-en-truth-or-consequences.html)
Meni radi.
Jeste. Meni kaže da neće jer nije dostupan na mojoj lokaciji...
Kim Regime Sending out Messages
By Jeong Jae Sung
[2012-07-18 18:16 ]
Facebook Twitter
Promoting Kim Jong Eun to 'marshal' and issuing an announcement containing the news this lunchtime with considerable fanfare is Pyongyang's indirect way of informing the outside world that Kim Jong Eun is in complete control of the North Korean military, analysts believe.
The decision was jointly issued in the name of the Party Central Committee, Party Central Military Commission, National Defense Commission and Standing Committee of the Supreme People's Assembly at 12PM. Through it, the four formally expressed their respect for Kim Jong Eun, as they did when awarding Kim Il Sung and Kim Jong Il the title 'Marshal' and then 'Grand Marshal' in the past.
The announcement untangles some tricky military knots; namely, that Kim Jong Eun only received the title 'general' on the day before the Chosun Workers' Party Delegates' Conference (September 27th, 2010), and stayed that way thereafter despite being elevated to supreme commander after his father's death in December. Therefore, for six months his position as supreme commander did not match his rank, 'general', in the system as a whole.
It could also be said that Kim Jong Eun receiving the title 'marshal' is long overdue, given that Kim Jong Il made the same rank in early 1992, albeit far later in terms of absolute age.
It can also be considered a necessary adjustment following the elevation of Kim Jeong Gak, Hyun Cheol Hae, Choi Ryong Hae and Hyon Yong Chol to 'vice-marshal' in recent months. Given the weight of military men above him in the ranking, it would not have made sense for Supreme Commander Kim Jong Eun to remain 'Gen. Kim Jong Eun'.
Cheong Seong Chang of the Sejong Institute explained, "Elevating his rank has solved the irony whereby North Korea's supreme commander, Kim Jong Eun, was ranked lower than most of the senior cadres he commanded," before adding, "Kim Jong Eun's grip on military power just got much bigger."
North Korea Strategy Center director Kim Kwang In agreed, saying, "The title 'general' does not go well with that of supreme commander of the military. From the Party, politburo and military perspective, Kim Jong Eun is now at the pinnacle of power."
Analysts also point out that this week's purging of ex-Chief of Staff Lee Young Ho and Hyun Yong Chol's promotion to 'vice-marshal' were both acts designed to show that Kim Jong Eun has leadership and power, whether true or not.
A government source noted, "North Korea is giving off the message that Kim Jong Eun was solely in charge of Lee's purging, rather than Jang Sung Taek or Choi Ryong Hae having anything to do with it."
Meanwhile, there are conflicting interpretations as to who North Korea was aiming at when it reported the news by pre-announcing an upcoming "important announcement at 12PM."
But what is not in doubt is that it was an attempt to maximize the propaganda effect of the announcement to the target audience. A former senior ranked officer in North Korea commented, "There have been many cases in the past where North Korea gave advance notice of important announcements or important reports to draw more domestic and foreign attention."
Pogledao sam MIDNIGHT Mitchella Leisena, jednog od najpotcenjenijih reditelja klasičnog Holivuda. MIDNIGHT je seminalna romantična komedija iz 1939. godine koju su napisali Charles Brackett i Billy Wilder, ali sam humor i način vođenja priče u njoj nije još uvek usavršen kao u nekim njihovim delima koja će nastati ubrzo potom. Rekao bih da ovaj film zapravo ima snažan evropski senzibilitet, uostalom Wilder ne samo da je došao iz Evrope već je i svoj rediteljski debi imao u Nemačkoj odnosno Francuskoj sa filmovima koji su imali izraziti evropski senzibilitet. Koliko god danas Wilder bio oslonac holivudskog pogleda na film i temelj tog izraza, čini mi se da bi njegova karijera išla potpuno drugim putem da je ostao u Evropi.
Wilderova opsesivna tema sudara Starog i Novog sveta je tu, ali upliv francuskog poetskog realizma koga ima u ponekim segmentima Leisenovog postupka ali i scenarija, stvari samo usporava i odmiče od glavne priče.
Claudette Colbert, John Barrymore i tada mladi Don Ameche su odlična glumačka podela, i Leisen ih u skladu sa svojim senzibilitetom lepo spaja sa zanimljivim kostimima i ambijentima.
Isto tako glavni konfliktni nisu onoliko izoštreni i precizni kao u kasnijim radovima u ovom žanru a odnosi među likovima nisu dovoljno pripremljeni.
Međutim, u kontekstu onoga što je romantična komedija ovog tipa bila 1939. godine, MIDNIGHT je značajan film svog vremena iz koga su se izrodili neki naprosto bolji filmovi. Upravo zbog tog istorijskog značaja MIDNIGHT ima status klasika ali ga kao gledalačko iskustvo ipak ne opravdava.
* * * / * * * *
Pogledao samn BROTHERS OF THE HEAD Keith Fultona i Louis Pepea, dvojice reditelja koji su se proslavili snimajući dokumentarce o radu Terry Gilliama. Ovaj film je ekranizacija romana Briana Aldissa po scenariju Gilliamovog stalnog saradnika Tony Grisonija, i čini mi se da u sebi ima potencijal da se nametne kao značajan naslov za ljubitelje weird filmova. Uostalom, pošto je reč o mockumentarcu, navodno istinitoj priči, junake je tobože želeo da živopiše Ken Russell koji se pojavljuje u filmu, kao i inserti iz njegovog biopica.
BROTHERS OF THE HEAD je priča o sijamskim blizancima koje otkriva jedan menadžer i želi da od njih napravi rok zvezde. U tome delimično uspeva ali ih svetg muzike, grupi devojaka, medijske pažnje, raznih poroka vodi ka tragičnom kraju.
Grisoni u saradnji sa postavlja sve vrlo dobro, ubedljivo i duhovito osim samih glavnih junaka. Nesnimljeni Russellov Fultonom i Pepeom biopic liči na nešto što bi Russell snimio, mada možda i na nešto Cronenbergovo, sve je jako dobro inscenirano, prikazi nastanka muzike i nastupa su ubedljivi, Anthony Dod Mantle se izvanredno poigrava objektivima i formatima, ali sve to nije dovoljno kada dvojica glavnih junaka koju odlično igraju braća Treadaway nažalost nisu dovoljno zanimljivi niti su izbačeni u prvi plan.
Istorija filma je obeležena moc-doc filmovima u kojima se kroz priče drugih opisuju junaci koji su tema filma, ali BROTHERS OF THE HEAD nema dovoljno aktivne sporedne junake da bi ispričao priču o glavnima. Otud mene ne čudi dramaturška greška da su glavni junaci pasivni, to se često dešava u biografskim pričama, problem je u tome što se niko ni iz njihove okoline ne nameće kao zanimljiv i aktivan lik.
BROTHERS OF THE HEAD je nesumnjivo zanimljiv, ekscentričan film, ali stepen njegove pretenzije, pa ako ćemo iskreno i produkcione ambicije nije ispraćen smislom. Da je reč o underground filmu, svakako da bismo neke nedostatke mogli drugačije da tumačimo. Koliko god Gilliamovi fanovi imali pravo na ekscentričnost, i na sledbeništvo, u ovakvim slučajevima njihov učitelj nije pravio greške i snimao je ozbiljne, zaokružene filmove.
Ipak, ko voli film u kome je ekscentričnost sama sebi svrha, treba da pogleda BROTHERS OF THE HEAD jer ovako ozbiljno realizovan projekat sa tom idejom nije mogao da vidi.
* * / * * * *
Pogledao sam SIMON: AN ENGLISH LEGIONNAIRE Martina Hubertyja koji je pred izlazak Hardyja u ulozi Banea u bioskope, reizdat na DVDu pod nazivom DESERTER kako bi se uzelo još novca kompletistima kao što je lilit_depp. Ovaj film je adaptacija autobiografske knjige Simon Murraya koji je otišao u Legiju stranaca tokom rata za alžirsku nezavisnost 1960. godine. Paul Fox igra naslovnu ulogu ali Tom Hardy je definitivno i u ovoj ranoj ulozi scene stealer i u glumačkom smislu, ovaj film će se pamtiti samo po njemu.
Relativno zanimljiva životna priča Simona Murraya više je sumirana nego ispričana, a pravi dramski sukobi su više nagovešteni nego što su ostvareni. Film gubi previše vremena na repetitivno sadističko obučavanje u Legiji a potom nema prostora da prikaže značajnije događaje.
Ipak, za ljude koje zanima tema alžirskog rata za nezavisnost, SIMON nudi sporadično zanimljivu vizuelizaciju nekih događaja, pomalo se dotiče OASa i atmosfere razdora među Francuzima.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam DER UNHOLD Volkera Schlondorffa, ekranizaciju romana Michaela Tourniera koju je napisao zajedno sa čuvenim scenaristom Jean-Claude Carriereom. U ovom filmu Schlondorff očigledno želi da se vrati formi sa kojom se proslavio u filmu DIE BLECHTROMMEL po romanu Gunthera Grassa a to je mešavina realizma, simbolike svojstvene bajkama i Drugog svetskog rata. Ponovo se Schlondorff bavi temom ouse nacizma, ponovo deca igraju značajnu ulogu u njegovoj paraboli i ponovo iz subjektivne vizure glavnog junaka sve liči na bajku.
Glavni junak je Francuz Abel koji posle traumatičnog odrastanja u katoličkom internatu postaje infantilni mehaničar, neobično blizak deci. Kada ga nepravedno optuže za pedofiliju, potom regrutuju na front umesto robije, Abel završava kao zarobljenik i počinje da radi kao Goeringov lovočuvar a onda i sluga u dvorcu u kome se priprema SS omladina.
Srednji deo filma, drugi čin, kada Abel služi Goeringu u suštini predstavlja višak. Iako u toj deonici, Abel "poveruje" kako je stupio u bajku, kada se upozna sa Goeringovim groteksnim navikama, hedonizmom, dvorcem, opsesijom lovom, isto to se moglo desiti i u ključnoj deonici a to je odlazak u dvorac gde se pripremaju deca za SS. Doduše, sredina sa Goeringom se verovatno morala očuvati i zbog romana i zato što nudi nekoliko prilika da se snime upečatljive set-piece bizarnosti, ali to na nivou strukture deluje kao višak.
Bajkovitost fascinantnog imaginarija Trećeg Rajha potpuno je očuvana u segmentu sa decom gde Abel oduševljeno i najiskrenije počinje da učestvuje u njihovom odgoju a zatim se uključuje i u "lov na decu" kako bi se popunili redovi SS-podmlatka.
Abel doživljava lom kada se pokaže naličje nacističke bajke, odnosno kada decu poteraju u rat, kada se susretne sa drugom decom koja su bila zarobljena u logorima i kada se svi oni koji su plaćali cenu nastanka ovog bajkovitog ambijenta pojave u njemu.
Schlondorff i Carriere u toku čitavog filma imaju manje ili veće probleme sa strukturom, u neočekivanim trenucima se opredeljuju za naratora ili montažne sekvence i na nivou celini ima dosta nesigurnosti. Isto tako, noge okolnosti vezane za Abela su prilično neuverljive, naročito na samom početku. Uprkos tome što DER UNHOLD pre svega deluje kao subjektivna slika sveta, kao ispovest jednog iracionalnog čoveka, i Schlondorff i Carriere sporadično pokazuju stvari malo i sa strane i tada se pojedine neuverljivosti javljaju kao opterećenje. Takvih grešaka gotovo da nije bilo kada su 17 godina pre toga radili BLECHTROMMEL.
S druge strane, 1996. godine, Schlondorffov rediteljski rukopis je izuzetno snažan i uspeva da funkcioniše na nivou detalja i pojedinih scena u dovoljnoj meri da se problemi celine prevaziđa i da DER UNHOLD u konktekstu tadašnje produkcije zauzme zapaženo mesto nekoliko koraka iza Kusturičinog PODZEMLJA koje se tada naročito izdvajalo.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 13-07-2012, 03:21:51
Međutim, u odnosu na AVENGERS ovo ipak liči na film.
Kako ću neđe sačekat ovog Vojnova ispred kuće, pa sve macom po njemu. xuss
ako se radi o maču, možeš mene gratis da unajmiš, al ako su mačketine u pitanju, ništa od te rabote.
lilit, je li to neki hitlerlandski humor? 8-)
ne, to je lep osećaj videti willa na sagiti. pa još na kripovom topiku. jasnije?
ne, tek mi sad ništa nije jasno 8-)
ja ću to da zovem hitlerlandskim humorom, pa makar i iskazivao oduševljenje Willovim bivstvovanjem na Sagiti tako što se pravi da ne zna šta je maca 8-)
Will je kao i obično u pravu. Cripple je neobjašnjivo oštar prema Avendžersima a neobjašnjivo blag prema Spajdermenu.
Cripple je hendikepiran time što ne vidi snažnu dramu u detaljima koji čine Marvelov univerzum. Ja verujem da se tebi i Willu hromozomi izmene od snage prizora kada Thor namigne Hulku i sl. ali to nije film. Odnosno, vama se to iz nekih vanfilmskih elemenata čini kao film. Prema SPIDER-MANu sam pokazao više razumevanja ne toliko što je ovaj film pre svega uspeo, koliko zbog toga što mislim da je na nivou nekih odluka i odabranih elemenata imao/ima potencijala da se razvije u nešto bolje. Ali, u slučaju AVENGERSa nije u pitanju kvalitet per se jer je svaki film koji ima nekakav integritet na nivou priče i likova bolji od AVENGERSa koji se jedino može gledati i razumeti ako si pogledao sve ostale filmove iz recentne Marvelove produkcije a potpuni efekat ima ako si do detalja upoznat sa Marvelovim univerzumom. Dobri filmovi ne podrazumevaju predznanje.
Ono što mene strašno nervira i kod mnogih nastavaka izvorno filmskih priča jeste to što se ti filmovi uopšte ne bi razumeli da gledaoci nisu overili original. Naravno, postoje i dobro koncpiriani nastavci koji mogu da stoje samostalno.
Da, ja sam naravno u određenom smislu kondicioniran da mi se Avengers dopada, ali imaj na umu da ja nisam gledao ni Thora ni Captain America, dakle, Avengers sam bez problema pratio samo na osnovu stripova. Moja žena koja nije ni čitala stripove ni gledala filmove (gledala je samo Iron man 1 i 2) je tvrdila da joj je u Avengers sve bilo dovoljno jasno... Ali osećam tvoj bol. I evo mojih misli o The Amazing Spider-man, ukoliko ikog interesuju. (http://upps-sajt.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1553&Itemid=48)
Jedna od definicija stripovske stilizacije je da ti na osnovu izgleda junaka bude odmah jasno sve o njemu. U AVENGERSu je teško da ti nešto ne bude jasno pošto su ljudi bukvalno obukli svoje osobine u formi kostima. Nije pitanje jasnoće u elementarnom smislu, sposobnosti da se prati priča, već filmske priče na njenom dijalektičkom nivou, u AVENGERSu nema prave transformacije, nema sukoba, nema suštinskog problema, nema čak ni balansa između sila koje se sukobe - postoji samo slikovnica za neki sukob koji se odigrao van ekrana.
Nego, Mehmete, da li se strah da DARK KNIGHT RISES ne prevaziđe AVENGERSe na blagajnama može vezati za ovu neprijatnost na projekciji u Denveru?
Ма припрема се велики рат против Ирана, а било би провидно да опет руше неке зграде и буше Пентагон.
Него, јел виде ти овог издајника, хтео да руши споменике и статуе?
Pyongyang, July 19 (KCNA) -- Jon Yong Chol, defector to south Korea from the north, was interviewed by reporters at the People's Palace of Culture on Thursday. He was arrested as he was trying to perpetrate hideous crime of destroying statues and monuments in the DPRK at the instructions of the U.S. and south Korean intelligence agencies.
Present at the interview were reporters of DPRK and the General Association of Korean Residents in Japan and Chinese, Russian, U.S. and Japanese reporters.
Overseas compatriots took part in the interview as observers.
Jon Yong Chol spoke first. He lived in Songrim-dong No. 2, Songphyong District, Chongjin City of North Hamgyong Province before defecting to south Korea and joining in the moves for destroying monuments of the DPRK by the U.S. and south Korean intelligence agency.
Jon said that he is an unpardonable criminal as he betrayed the motherland and took the criminal path. But he requested for a press conference thinking that he could not die before indicting the south Korean puppet regime for its heinous terrorist plot, he said, and went on:
Finding it hard to overcome temporary difficulties I had been engaged in illegal trading, broking, etc. I received money from a woman and helped her cross the border. Fear of punishment following its disclosure, I fled to China on April 24, 2010.
Wandering here and there I was tempted by an agent of the south Korean Intelligence Service (IS) surnamed Pak and gave him information about the inner situation of the DPRK several times. Guided by him, I went to south Korea. After going through investigation by IS agents and "education" at "Hanawon" I could live in Thoegye-dong, Chunchon City in Kangwon Province of south Korea from March last year.
Referring to the whole story about the course by which he received a terrorist mission from IS agents, Jon Yong Chol went on:
On around November 8 last year when I was frivoling time away without any job, I happened to meet Kim Song Min, who introduced him as representative of the anti-DPRK plot-breeding organization "Front for Liberation of North Korean People" in Seoul with the help of Ri Su Bok whom I got known at "Hanawon."
Kim Song Min is a bad man who defected to south Korea after committing crimes.
He formed a "statue demolition society" in the above-said front. He said that the U.S. and south Korean "government" authorities actively back the "society" with deep interest in it, and persistently persuaded me to join it if I want to make a huge amount of money.
A few days later, Ko Tong Gyun who looked around 40 years old and a man surnamed Sim who looked about 50 called on me saying that they were sent by Kim Song Min.
They said that they provided Kim Song Min with a lot of money for the formation of the "statue demolition society" and terrorist acts but every attempt failed, adding that I seemed to be most suitable to do the job.
They were agents of the south Korean intelligence body who manipulate Kim Song Min behind the scene.
Early in December last year, a "section chief" reminded me of the operation of the "statue demolition society" and briefed me on statue-blowing program and explosive device which was already in preparation.
According to it, the explosive device (launcher) is latest equipment which looked like a thermos bottle capable of destroying at the target within 150-300 meters.
For 12 hours since the target was leveled, it will be in automatic state. When the man who set it switches it on by remote controller within 4-6 kilometers, it will be automatically launched to blow the target.
They told me about the process of the "undertaking".
When the manufacture of explosive device was completed, the user first was to go to the area of China bordering the DPRK and be on standby after casing the target. The explosive device is a terrorist weapon under worldwide control. It consists of three parts. The three parts were to be smuggled separately through different routes and assembled on the spot before undergoing performance test. Finally it was to be handed over to the man who was to carry out the "undertaking". The terrorist would go to the DPRK via secret route and set the device ready to go off. When the exploding time is set on the spot, a satellite would photograph the area while staying in the sky above the area for 30 minutes or an hour before the explosion.
Jon Yong Chol then elaborated on how the south Korean puppet regime drew up the operation and tried to put it into practice.
At about 8:30 a.m. on December 21 last year, the "section chief" and two agents again called on me to give me the operation program they had worked out, Jon said, adding:
According to it, I was to get disguised as smuggler and prepare two same boxes which looked like the box of personal belongings. I was to give one box with bribes in it to a smuggler who opened up the secret border path and carry another one containing the launcher to my mother's, to stave off his suspicion.
I was to go up to the rooftop of an apartment before the statue and set the explosive device under the roof and then drop in at my mother's house. There I was to give a mobile phone containing the remote controller to my mother and request her to press the button of the mobile phone (button of remote controller) to call me if there is no news from me until 7 o'clock in the morning. Then I was to leave the house.
I was to cross the border again to China with the smuggler's help and destroy the statue by pressing the button of another remote controller which I was carrying.
According to the program, if my remote controller does not work for any impairment, my mother was to press the button to call me and then the statue will automatically be destroyed.
Those agents sped to the U.S. saying that the program should finally be approved by the U.S. to get funded.
On December 27, the agents called on me to say that the program was approved by the U.S. and I must succeed this time.
I set February as the month for demolition, but the "undertaking" had to be prolonged to April as the explosive device was not prepared.
They said if April 15 is set as the day of the "undertaking", it would spoil the atmosphere for celebrations of the Day of the Sun which the north had prepared with much effort, spread the rumor and stir up the mindset of the people in the north, adding that it will thus spark off a big furor. They emphasized that the incident should be spread to have been committed by the people in the DPRK not by outside forces.
This was the purpose sought by the U.S. and south Korean puppet regime.
On March 24, 2012, I arrived in Yanji, China by air.
But, the "undertaking" slated for April had to be postponed again because explosive device was not ready.
According to the "undertaking" program slated for 00:00 on July 27, the anniversary of the victory in the Fatherland Liberation War, I went to China again together with Ko Tong Gyun on May 5.
When we were standing by in Yanji, Ko showed me the technical manual of the explosive device which included detailed information about assembling and use of the launcher and the results of explosion, etc.
If succeeded, the explosion will reduce the target to ashes and the remaining parts of the explosive device will also go off. So, no one will be able to know about it except the one who remote-controlled it.
I, together with Ko, made preparations to open the border route as indicated by Sim.
At around 9:30 p.m. on May 13, I went to the opposite shore of Tuman River with Ko and Sim to assure them of the security of the secret border route.
That day Sim told me to wait for future instruction, saying blasting installations would be ready by the end of June.
In the meantime I constantly got in touch with Sim who returned to south Korea and a guy called Son Ki Man who introduced himself as chief of the Defense Security Command of the south Korean army.
This indicates the general mobilization of south Korean intelligence and plot-breeding organs.
As it is not bad to confirm the spot, I crossed the border at around 11:00 p.m. on June 18 and made my way to the border city in the DPRK side. After learning about the statue and its surrounding area, I was going back to the border side when I was arrested at around 2:00 a.m.
However, this did not mean an end to mean plot of the enemies.
Though I was detected and arrested, the U.S. and the south Korean intelligence organs would continue producing more Jon Yong Chol and make desperate efforts to put into practice hideous terrorist plots which they failed this time.
I came to clearly know through my experiences that their reckless acts are just as foolish a daydream as trying to sweep the sea with a broom.
Answering questions raised by journalists, Jon Yong Chol said that the south Korean regime set up "groups" and "organizations" with defectors to the south, other betrayers and wicked hostile elements, kicking up madcap anti-DPRK confrontation rackets.
He named the "Front for Liberation of North Korean People" as a typical example. This is a plot-breeding organization the purpose of which is to undermine the DPRK and "overturn its social system."
Recently, they are hatching a mean plot to infiltrate "special operation team" into the DPRK being assigned the duty of raising "turmoil" in it.
An organization specializes in writing graffiti on public buildings and spreading false rumors at markets in the north.
South Korean conservative media as well as "Radio Free North Korea" and "Radio North Korean Reform" mainly consisting of defectors to the south are being engaged in slandering the DPRK almost every day.
Meanwhile, the regime prods ultra-right conservative organizations and gangsters to hold "lectures", "round-table talks", "seminar" and the like every day to find fault with the DPRK.
Jon cited detailed facts to prove that the U.S. is being deeply involved in the recent hideous political-motivated terrorist case.
He confessed that he not only betrayed his family, home and the country but also perpetrated the high treason of hurting them, being preoccupied with getting money.
Those who get involved in the south Korean regime's terrorist acts and sabotage, being bribed by money, will only meet disgrace and death being branded as traitors, he said, adding: I would like to advise them to take a proper way for the country and people though belatedly.
The U.S. and south Korean regime had better stop imprudent acts, well aware that they can never break the close single-minded unity in the DPRK, no matter how desperately they may try to escalate confrontation with it.
U igri MERCENARIES 2 jedan od zadataka je da srušiš veliki spomenik Kim Il Sungu a imaš i zadatak da nađeš nekoliko manjih i dobijaš lovu ako ih sve srušiš. :)
Dakle, nije se sam setio...
У, јеее... Глобална мултимедијална завера против статуа! А онолико су пљували Талибане кад су порушили Буде! Куда иде овај свет?
Jasno je da nijedan od lidera nije pravio kult ličnosti zbog toga što je bio infantilan i želeo da ga svi vole već zato što je to bio garant stabilnosti njegove vlasti i sistema. Isto važi i za rušenje tih simbola...
Pogledao sam HAPPY ACCIDENTS Brad Andersona, i reč je o filmu po kome se nikada ne bi reklo da će ovaj reditelj ubrzo postati tako pretenciozan i dosadan, do tačke kada je to čak prestalo da zanima i ljubitelje pretencioznog i dosadnog filma. HAPPY ACCIDENTS je potpuno drugačiji film, vrlo duhovit, inteligentan i vešto postavljen, dinamičan i vibrantan u svakom smislu.
U osnovi, HAPPY ACCIDENTS je romantična komedija o vezi između žene koju privlače muškarci sa tajnom & problemom i tipa koji tvrdi da je putnik kroz vreme. Međutim, ubrzo, SF i ozbiljnija melodrama počinju da igraju sve veću ulogu u ovoj priči i da je pomeraju u nešto mračnijem pravcu.
Anderson je u HAPPY ACCIDENTSu u najboljem smislu iskoristio mogućnosti koje mu nudi indie film, snimio je priču koja je znatno kompleksnija od onoga što bi mejnstrim mogao da apsorbuje (premda, skoro deceniju kasnije Warner snima TIME TRAVELER'S WIFE koji je mračniji i strukturalno kompleksniji) i sa glumcima kao što su Marisa Tomei i Vincent D'Onofrio dobio je kombinovani kvalitet indie ubedljivosti i mejnstrim komunikativnosti.
Ono što je najznačajniji adut HAPPY ACCIDENTSa je odnos prema SF elementu. Naime, u osnovi svega je bez ikakve sumnje ljubavna priča ali je Anderson ne koristi kao high concept koji bi trebalo da njegov ljubavni film razlikuje od ostalih već je zbilja dosta istražuje i spreman je da ode i na njenu mračnu stranu, čime naravno povećava ulog u osnovnoj priči.
Možda je Schwendtke otišao i dva koraka dalje u TIME TRAVELER'S WIFE gde je sentimentalnost GHOSTa pomešao sa prilično hardkor SFom, i ozbiljnim količinama pesimizma, pa to HAPPY ACCIDENTSu smanjuje na ekskluzivnosti u ovoj grupi filmova, međutim Andersonov rad stoji kao primer svežeg, održivog, i posle čitave decenije relevantnog spoja ljubavnog filma i SFa u jednoj pitkoj formi. Uostalom, Schwendtkeov film je u svom hronomocijskom domenu bio do te mere složen da mu je već samo to bila dovoljna tema za film.
Kraj devedesetih je očigledno bio dosta plodan period za filmove o putovanju kroz vreme, i uspeh TWELVE MONKEYS je izazvao dosta dobru reakciju kod Andersona. Šteta što njegovi kasniji radovi koji su - paradoksalno - bili i priznatiji od HAPPY ACCIDENTS nisu bili na tom nivou.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-07-2012, 13:26:38
Nego, Mehmete, da li se strah da DARK KNIGHT RISES ne prevaziđe AVENGERSe na blagajnama može vezati za ovu neprijatnost na projekciji u Denveru?
Ne verujem da bi Marvel otišao toliko daleko. Doduše, prošli put su ubili glumca koji je nosio film, možda je to bilo samo upozorenje...
možda.
stoga sam pristupila ozbiljnim kondicionim pripremama zvanim repriza!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fdistilleryimage8.s3.amazonaws.com%2F9909b364d26711e1bf341231380f8a12_6.jpg&hash=aa5c1c7ebc4b0ac47934d229639e3ec659f2b75b)
Leaked! The Dark Knight Rises (http://www.youtube.com/watch?v=50ryV1_lxF8#ws)
Алекса, Србине!!! :|
au brate kako je pospremio Batmana!
Dobar, dobar xcheers
Ja imam veliki problem sa Nolanovim Betmenima. Nisu mi čučnuli. Sve do jedan lik mi je antipatičan, sem Oldmanovog Gordona.
Quote from: Nightflier on 21-07-2012, 17:35:55
Ja imam veliki problem sa Nolanovim Betmenima. Nisu mi čučnuli. Sve do jedan lik mi je antipatičan, sem Oldmanovog Gordona.
QFT.
Podseti me Najftlajer da se ponekad susrećem sa tim stavom... sad, meni tu možda nešto promiče.. ali stavom, meni prilično neshvatljivim, gde odnos prema delu u celini, dakle seriji, filmu, romanu, određuje to... koliko su likovi u delu simpatični ili antipatični.
I onda imate izjave poput, ne mogu da gledam seriju, nerviraju me likovi. 0.o
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 21-07-2012, 18:49:38
Quote from: Nightflier on 21-07-2012, 17:35:55
Ja imam veliki problem sa Nolanovim Betmenima. Nisu mi čučnuli. Sve do jedan lik mi je antipatičan, sem Oldmanovog Gordona.
QFT.
Da. Gordon je jedini koji i meni pje vodu. Ja prosto ne mogu da se načudim koliko američka publika odlepljuje na ovo.
I ne radi se o "simpatičnosti" i "antipatičnosti" u smislu da bih nekom od njih dao ćerku za ženu ili sina za supruga, nego o tome da svi sem Gordona meni deluju "stripovski" u negativnom smislu, uključujući solidnog ali za moj račun preglumljenog Ledžerovog Džokera. Sad ćemo da vidimo kako Tom Hardi brani čast Ujedinjenog Kraljevstva.
Свакако да би сви ти филмови (мада су ионако одлични) узнапредовали да је БРАГИ Ф. СЦХУТ добио прилику да сарађује на сценарију, али ипак најбољи (и једини прави) Бетмен је Адам Вест, остало су лоше копије.
@Đejp
"Antipatičan" je pridev koji sam iskoristio kako ne bih pisao duži post, što me je mrzelo da činim. Očigledno, ko ne plati na mostu, platiće na ćupriji. Moja "antipatičnost" prema tim likovima je pobuđena njihovom jednodimenzionalnošću, neubedljivošću - pa i nezanimljivošću. Niko od njih - a ponajviše ne Ledžerov Džoker - nije me ubedio da predstavlja valjanu ekranizaciju izvornog lika iz stripa. Nolan ni najmanje ne koristi višeslojnost koja odlikuje odreda sve antagoniste u stripovima u Betmenu, a i glavni glumac je bio ubedljiviji u "Ekvilibrijumu", recimo, nego u ta prva dva svoja "Betmena".
Meni nije jasna tvoja primedba da ti nije jasno zašto neko ne može da gleda seriju zato što mu se ne dopadaju likovi. Pa zbog čega bih je gledao - scenografije? U slučaju o kojem je reč, meni se nikako ne dopada kako su likovi protumačeni, niti mi se dopada ekstreman otklon od stripovskog izvornika u scenografiji, kada smo je se već dotakli. Taj otklon je prisutan u tolikoj meri da je potpuno neprirodno to što Betmen nosi plašt, recimo. Nolanov "Betmen" je možda prikladniji nekakvom mutantu između standardnog Betmena i Betmena Bejond. Ukratko, čini mi se da ovaj modernizovani Betmen nema dušu.
Quote from: Harvester on 21-07-2012, 19:19:22
али ипак најбољи (и једини прави) Бетмен је Адам Вест, остало су лоше копије.
:-x :-x :-x
Quote from: lilit_depp on 19-07-2012, 17:04:33
ako se radi o maču, možeš mene gratis da unajmiš, al ako su mačketine u pitanju, ništa od te rabote.
Lilit draga, maca kao macola. :D
Krip druže, si gledao ove Francuze: http://www.imdb.com/title/tt0477507/ (http://www.imdb.com/title/tt0477507/) ?
Ах, ево га још један јеретик који негира Адама Веста. Срећом, ајкула-аргумент то рјешава без проблема.
Batman - Shark Attack (http://www.youtube.com/watch?v=tCz_eIMXr6k#ws)
@Najtflajer - da, pa i pomislio sam da ti misliš to na onaj način koji je Meho spomenuo. To je drugo. Mislim to razumem, samo mislim da nije najsrećnije koristiti pridev antipatičan za to.
lilit, pravo da ti kažem, počeo sam, ali mi nije leglo... možda ću im opet pružiti priliku, kada izađem iz polarnog kruga.
Quote from: Harvester on 22-07-2012, 15:26:14
Ах, ево га још један јеретик који негира Адама Веста. Срећом, ајкула-аргумент то рјешава без проблема.
Hiljadu mu gumenih ajkula! xrofl xrofl
ja nemam problem s preglumljenošću i najviše od svega mi smeta betmenov glas. zar u ovoj digitalnoj eri nisu mogli da nađu nešto manje iritirajuće?
i naravno da obožavam gordona, al on mi je draži nego stripovski gordon, javlja mi se da je to isključivo zbog oldmana. :lol:
čak mi ni ona svežerazvedena ket cica u batman begins ne smeta koliko mi je smetala na prvo gledanje.
al kristijan bejl mi nikako ne prija koliko god se trudila.
još kad pomislim da ne podnosim ove dve cice što se pojavljuju u DKR...
no, ništa me neće sprečiti da moji naćosi i ja uživamo u sredu uveče!
Quote from: Father Jape on 22-07-2012, 15:27:54
@Najtflajer - da, pa i pomislio sam da ti misliš to na onaj način koji je Meho spomenuo. To je drugo. Mislim to razumem, samo mislim da nije najsrećnije koristiti pridev antipatičan za to.
Da, da, jeste nesrećno upotrebljena reč, priznajem.
'Get The Gringo' Director Adrian Grunberg on Mexican Prison & Working With Mel Gibson
by Niall Browne
0
Adrian Grunberg and Mel Gibson on 'Get the Gringo' set
Get The Gringo (also known as How I Spent My Summer Vacation in some international markets) has just been released on DVD and Blu-Ray following an interesting release pattern on DirecTV and VOD. The film has achieved good reviews (read ours), with many calling it a return to form for its star (and co-writer and producer) Mel Gibson.
Screen Rant spoke with the film's director Adrian Grunberg , a former Assistant Director who is making his directorial debut with the film. Grunberg talks about working with Mel Gibson, as well as discussing what it's like directing an old-fashioned action film in Mexico.
Tell me about the genesis of the script. Were you attached to the film as a writer first or as a director?
You say attached, which is a very industry word. This movie was not very industry like. I was offered the movie by Mel, in his office one day. He came to me and said 'I have this idea for a movie about a gringo in a Mexican prison and I think you should direct it,' and I said 'Awesome.' A couple of months later, we started getting together on a monthly basis to throw ideas around and write the script. So, it was together. He wanted me to direct and he wanted me to co-write it with him and Stacy.
You've been first assistant director on quite a few films – what made you decide that this was the movie to make the leap into directing? And how did your previous experience help you?
The reason I decided was because Mel offered it, and that's an offer you can't refuse. Mel offered me the chance to direct and there was no way I was going to say no. Not only because it was Mel, the actor, but it was a guy who I'd been working with for the last few years. I enjoy him as an actor and I enjoy him as a director. In terms of how my experience helped me – it was the understanding of the psychology, how a set breathes and lives on a daily basis. That's the experience that I've had for many years as an assistant director. As as a crew member you get to work with many different directors – as a director you never get to work with another director again. So I was able to cherish these jobs where I was able to work beside Oliver Stone, Mel Gibson, Tony Scott, Jim Jarmusch. Those are people I admired for years.
You live in Mexico – was it your idea to set the film there, or did that work its way out of conversations with Mel Gibson and Stacy Perskie?
When Mel first mentioned the project for the first time, he had this idea about a gringo into a Mexican prison, so right off the bat the idea to set it in Mexico was there. I think that was probably the reason he chose me to direct it. It built perfectly on everything.
How much research was needed to make the world of the film seem real?
A lot. The research was crucial to the script and the more we found out about this place, El Pueblito, the more opportunity to write scenes in an interesting setting. You have a man and woman talking to each other watching a wrestling match – it's visually more interesting than just talking in a corner. So what the research gave me was the ability of writing these scenes in very specific, cool places and there are characters and events in the movies which are based on the research as well. The raid at the end of the movie is based on one of the things which happened in El Pueblito.
Mel Gibson in Get The Gringo
Mel Gibson in Get The Gringo
Tonally, the film is very similar to Payback. Was there ever any urge to turn the film into a sequel to that in order to make it more commercially viable?
Not at all. It's funny you should mention it, because it's been mentioned a lot before and I've read many comments on that. It was never discussed that this was going to be anything like 'Payback.' I think yes, now that I think about it there's similar things to 'Payback,' – but I think there's similar things to 'Mad Max' and 'Lethal Weapon.' The fact that this was Mel returning to that kind of role brings that to the film.
The film seems to fit into Mel Gibson's range of films – it has the dark humour interwoven with violence. Is that something that you share with him?
For sure. I don't think that every movie has to be like that, but certain movies that deal with that reality. We were shooting the movie in a prison. So that's how people talk in prison and that's how we envisioned the movie. Again, I think that's also the reason Mel wanted me to direct this movie. There's certain things which we see eye to eye. We find certain things either funny, or humorous, or dramatic. There's an affinity of sorts there. So yeah, definitely.
It must be intimidating to direct not only an Oscar-winning director, but also a man who knows so much about the action genre. Were you nervous on set, or did your long relationship with Mel overcome this?
The fact that we've known each other for so long and the fact that we wrote the script together, came up with the tone and the character face-to-face and worked on it for so long, made everything organic. We knew what we wanted for this role and in that sense there was no pressure.
The film plays to all of Mel's skills as an actor. It has the dark humour, the violence, but there's also a strong character. Why do you think Mel is such a captivating screen presence?
I don't know why, I just know that he is. I don't know how he does it, I really don't. He's not the only actor who does this, but there's not many who can just bring out so much with so little. He doesn't need to speak to bring out a whole array of emotion. The way he understands his body, and the way his mind works. He's a really smart guy, so it's easy to write for him. He just understands filmmaking very well.
Kevin Hernandez in Get The Gringo
Kevin Hernandez in 'Get The Gringo'
Kevin Hernandez gives a great performance as "The Kid." How did you go about casting him, and how did you get him to give such a good performance alongside Mel?
The casting process was a bitch. We did massive, massive casting in Mexico, and all over the country, we saw thousands of kids and nobody had 'it'. This kid had to have 'it'. It was one of those desperation moves – I called this friend of mine – she's a casting director, she's Mexican, but lives in LA and I said, 'We're looking for this character and I can't find it. Do you have anybody?' She said, 'Look I just finished doing the casting for another movie and I have this kid who's amazing.' She sent over the videotape of something else and immediately we loved him. We brought him over. The guy's just a confident kid. You know, he's confident in himself and he's very well brought up. His parents are regular, humble people and I think that says a lot – the way that you bring up your kid. He's just a good, big-hearted kid, with a big boost of confidence.
The world of Get the Gringo looks very real and it was shot on location. How much of it was authentic and how much was production design?
We shot in a real prison, so a lot of the sets were already there. The look of this place was there. But Bernardo Trujillo, who was the production designer had to create this place – El Pueblito – and there was a lot of work that he and his department had to do, which was spectacular what they created, because it looks real, it looks used and it looks decadent. It was very well-conceived and designed. My heart goes out to him and his crew.
What challenges did you face when making the film?
None different from any other movie. I was at the helm now, so what I did was surround myself with really talented people, who were also friends and they lifted me up.
Get the Gringo is not only a throwback to older action pictures, but it's also got a strong western vibe. It was warmly embraced by the critics – do you feel that people are getting fed-up with too many special effect spectacles and want something a bit more grounded?
I can only hope so. I don't know if that's what they want, hopefully there is a market for it. It's a different kind of movie, nothing that hasn't already been done before, but maybe reminiscent of something of sometime in the past.
Adrian Grunberg interview
The action sequences are very well choreographed – is this something that you plan in advance – or do you get to the set and try to figure it out and then work it together in the editing room.
You need to have a plan going in and you need to have a base of what you are going to do. The you can allow that to organically change and add to it, but you do have to start with a pretty clear idea. You can spend weeks shooting and you don't have that luxury.
The film had an interesting release approach. How involved were you in this and do you see it was the way that films will be released in the future?
I wasn't involved at all. This was a Mel and Icon decision. I think it was a gamble and I think that Mel has in the past used alternate methods of distribution. I think that it's a bold move and I hope that it pays off for him and for me. I definitely think that it is a big part of the future, whether or not it's part of the present? That's still to see. We'll see how the movie went.
What's next for you as a director?
A lot, I hope. I've been reading scripts. I'm starting to write a few things as well. But so far I don't have news about anything coming up.
Pogledao sam BEYOND THE BLACK RAINBOW i pre svega me je obradovalo da George Pan Cosmatos, jedan od najpotcenjenijih reditelja ima naslednika koji je uspeo da privuče pažnju sa svojim rediteljskim debijem i nastavi prisustvo ovog prezimena u svetu kinematografije. Za razliku od mnogih pouzdanih profesionalaca koji su se izražavali u različitim žanrovima i profilima repertoarskog filma, Cosmatos je bio sposoban da svaki projekat realizuje sa punim ubeđenjem, stvarajući izvanrednu atmosferu, upečatljive likove i scene za pamćenje bilo da je reč o nečemu kao što je COBRA ili TOMBSTONE. Ako imamo u vidu da je Cosmatos celu karijeru proveo radeći u nekakvim klimavim produkcionim uslovima, da mu je možda i ponajbolji film TOMBSTONE zapravo bio nezahvalan zadatak da odmeni Kevin Jarrea posle početka snimanja, da je u nekim slučajevima morao da bude realizator Stalloneovih vizija i sl. - uspeo je da ostvari ne samo izvanredan uspeh već i da sa nekim svojim radovima postavi standarde koje ni danas nije lako dostići - tako je recimo TOMSTONE još uvek primer vrlo ozbiljne rekonstrukcije vesterna, CASSANDRA'S CROSSING je uzor za suspense film-katasrofe a OF UNKNOWN ORIGIN je kamerni horor visokog integriteta, dočim RAMBO 2 spada među solidnije a COBRA među živopsinije predstavnike svog žanra. Ipak, sve to nije bilo dovoljno da Cosmatos dobije zasluženo poštovanje za života, odnosno dobio je nešto pažnje tek pred smrt kada je bio teško bolestan.
Panos Cosmatos dakle nastupa posle oca koji je umeo mnogo a nije bio dovoljno cenjen. Njegov debi je prilično beskompomisan indie horor, inspirisan slikama i zvukom Cronenbergovih filmova iz osamdesetih. Panos Cosmatos je snimio za ranog Cronenberga ono što je AMER bio za giallo, i glavni ključ za sagledavanje ovog filma jeste to kako fetišizuje estetiku osamdesetih, i kako svojevrsnu "trenutnu" fazu u radu jednog reditelja, uspeva da uzdigne na nivo univerzalne estetike. Ponekad iznuđena rešenja iz filmova osamdesetih, a tu ima ne samo Cronenberga, već ponešto i Carpentera i Manna, Panos tretira kao krajnji cilj, kao ono čemu u osnovi stremi njegov film.
Priča o nadovezivanju na Cronenberga naravno dovodi i do ključne razlike između Cosmatosa i Cronenberga. Naime, Cosmatosa ne zanima pričanje priče, on nema savršeno racionalan pristup nečemu iracionalnom. Čak i u svojim srednjemetražnim, studentskim, vrlo alternativnim radovima, Cronenberg ne pribegava spoju iracionalnih premisa i iracionalnih postupaka iako u tim radovima on ne nudi ni tipičnu narativnu tehniku koju je kasnije koristio. Cosmatos pak ima "nekakvu" priču u osnovi i ona daje naratuivnu logiku prizorima kojima se bavi, ali u krajnjoj konsekvenci, BLACK RAINBOW je svoje ishodište našao u atmosferi i estetizaciji pojedinih prizora i situacija a ne u pripovedanju.
Ova razlika je fundamentalna, ali opet ne remeti neraskidive veze postavljene na osnovu prvog utiska. Međutim, kada se skloni Cronenberg na stranu, sigurno je da se ono što inspiriše Cosmatosa može nađi i u nešto daljoj prošlosti fantastike na filmu, to jest u onome što je formiralo Cronenberga. Rečju, možda Cosmatos ide dalje u prošlost u odnosu na Cronenberga ali ne ide nikude posle njegove rane faze.
U tom pogledu, BEYOND THE BLACK RAINBOW me je podsetio na DRIVE Nicolasa Winding Refna. Refn doduše nikada nije ovoliko radikalan, i u svojim filmovima ima više priče u mejsntrim smislu, ali to je negde ta linija.
Šteta je što film u sceni sa dvojicom naduvanih hevimetalaca malo iskoračuje iz atmosfere koja je do tada izgrađena i pokazuje da Panos Cosmatos nije iskontrolisao baš sve svoje impulse, ali i uprkos tome ovo je debi koji obećava. Zanimljiv je aktuelni talas filmova koje rade sinovi velikana - Cronenbergov sin je snimio ANTIVIRAL, Landisov sin je pisao CHRONICLE i još mnogi su aktivni. Ako izuzmemo Landisa čiji film se dosta razlikuje od očevog rada i bilo kakve istorije filma, ostali se dosta oslanjaju na zaostavštinu očeva i filmova iz prošlosti generalno.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DER NEUNTE TAG Volkera Schlondoerffa, ekranizaciju knjige Jeana Bernarda, luksemburškog sveštenika koji je bio zatočen u "svešteničkom odeljenju" logora Dahau. Dahau je i nama poznat kao logor u koji su internirani Patrijarh Gavrilo Dožić i Vladika Nikolaj Velimirović, ali u slučaju katoličke crkve imao je takođe veliku ulogu u svrhu pritiska da lokalne katoličke crkve podrže naciste, kada su simpatije Vatikana počele da jenjavaju.
DER NEUNTE TAG je praktično duo drama u čijoj osnovi je mentalni dvoboj između luksemburškog sveštenika i mladog naciste koji želi da obezbedi njegovu podršku uz razne vidove pritiska i ucene. Deo kritike je primio DER NEUNTE TAG kao duboku filozofsku dramu, naročito u Americi, i što se mene tiče, ako izuzmemo činjenicu da se u filmu govori o ozbiljnim pitanjima (i to vrlo pojednostavljeno) teško da ima bilo kakve ozbiljnije filozofije.
Bez sumnje, poučno je za veliki deo gledališta da vidi razliku između nacizma i hrišćanstva, naročito ako imamo u vidu elemente hrišćanstva koja su nacisti aproprirali, ali teško da se išta od toga može proglasiti bilo kakvom filozofijom. Otud, mislim da je američku kritiku malo zavela činjenica da su glavni junaci ljudi koji razgovaraju o nekim ozbiljnim pitanjima.
DER NEUNTE TAG je po rediteljskom postupku prilično staromodan, surov, tvrd i kameran, i suprotan je poznatijim ratnim filmovima ovog reditelja koji su unosili elemente bajke.
* * 1/2 / * * * *
North Korean Dictator Kim Jong Un Gets Married
ABC NewsBy JOOHEE CHO and AKIKO FUJITA | ABC News – 2 hrs 5 mins ago
North Korean state media ended weeks of speculation today, announcing that the mystery woman who has accompanied North Korean leader Kim Jong Un on recent public events is his wife.
Referring to her as Ri Sol Ju, the station reported on the couple's visit to Neung Ra People's Resort during the 8 p.m. broadcast, identifying Ri by name for the first time, and identifying her as "wife" four times during the news report.
"As welcome news played, our Marshal Kim Jong Un and his wife comrade Ri Sol Ju came to the inauguration," the announcer read.
Ri, wearing a black skirt with a burgundy jacket in black heels, was shown walking alongside Kim at the resort followed by Kim's uncle Jang Song-Taek, known to be the power behind the new leader. In another scene, she was seen sitting on the right side of Kim while being briefed by officials.
Ri, a short-haired woman who appears to be in her 20s or early 30s, made her first public appearance with Kim on July 5, wearing a yellow polka dot dress and white jacket, during a concert in Pyongyang.
Since then, she's been seen walking next to the new leader on a visit to the mausoleum of his father and late leader Kim Il Sung. On Tuesday, state television aired photos of the woman standing next to Kim during a visit to a kindergarten. She was seen smiling, as Kim hugged and talked to children, with officials standing behind the couple.
Kim took over as leader of the North Korean regime in December following the death of his father, but like so many aspects of the reclusive country, little is known about the leader. State media did not provide specifics on when the couple had married.
Just last week, Kim was elevated to the top of the military rank as "marshall," a title held by both his late father and grandfather, North Korean founder Kim Il Sun.
Since taking power, Kim has tried to be alter the country's austere and militaristic image. At his inauguration, Jong Un proclaimed a new powerful nation in which people will be fed properly, hinting that he will focus on economic welfare.
The new leader, believed to be in his late twenties and educated in Switzerland, has ordered comparatively liberal policies such as allowing women to wear pants at public events and encouraging foreign restaurants to be opened.
He was seen earlier this year visiting a fastfood restaurant and commenting on the package design of hamburgers.
At the July 5 concert which showcased girl groups dressed in mini-skirts and tube top dresses, a surprise to the outside world given North Korea's past history of conservatism in women's wardrobes on state TV, Kim was spotted raising a thumb at the group singing a melody from an American movie "Rocky."
The concert also featured Disney characters such as Mickey Mouse, Minnie Mouse, and Winnie the Pooh dancing on stage.
Pogledao sam REC 3: GENESIS Paca Plaze, film u kome je Plaza dekonstruisao mitologiju RECa na tragu onoga što je Wes Craven uradio sa NEW NIGHTMAREom. Ono što je razlika jeste promena stila - naime, Craven je u NEW NIGHTMAREu odlučio da se odmakne od fikcije i napravi priču smeštenu u "realnosti" a Plaza je napravio klasičan film, sa "četvrtim" zidom umesto found footagea.
REC 3 zapravo počne kao found footage i to prilično vibrantan, sa jače definisanim likovima u tih prvih petnaestak minuta nego što smo imali u ranijim RECovima ali onda kreće promena - pretvara se u klasičan igrani film sa "neutralnim" posmatračem, premda gde god može koristi materijal kamera vidljivih u kadru, i čini ono što je najkontrovernije od svega za fanove RECa - postaje KOMEDIJA.
Dakle, Plaza snima treći REC kao komediju i odstupa od smrtne ozbiljnosti prva dva filma, od kojih je prvi bio dobar i dosta bitan u svojoj sezoni a drugi bio nedledljiv. Plazin film je ipak čista splatter komedija, sa zabavnim situacijama, fino postavljenim likovima, interesantnom ljubavnom pričom koja sve drži u temeljima, i nema skoro pa nikakve veze sa onim što su bili raniji udruženi zločinački poduhvati Plaze i Balaguera.
Kada sam se prvi put susreo sa Plazinim radom u filmu ROMASANTA i TV antologiji PELICULAS PARA NO DORMIR, delovao mi je kao jedan od najperspektivnijih španskih žanrovskih reditelja, siguran u postavljanju likova i priče, sa zrelim smislom za humor. Balaguero je s druge strane delovao kao previše pretenciozan reditelj čiji filmovi čine kontinuitet napora i dosade. Međutim, Balaguero je sa filmom MIENTRAS DUERMES nametnuo kao potpuno "nov čovek", snimio jedan dinamičan, atmosferičan i duhovit film. Ne može se reći da je Plaza u krizi - njegov REC 3 je solidan primer splatter komedije, ali i posle njega još uvek čekamo na njegov film koji će moći da ga u potpunosti potvrdi kao što je MIENTRAS DUERMES dao smisao Balagueru.
Da je REC 3 debi i da je reč o niskobudžetnom radu, dobio možda i veću ocenu. Ovako, on ima sve karakteristike debitantskog filma, i to prilično dobrog, ali na Plazu privlači vrstu pažnje koja zapravo njemu više nije potrebna.
* * 1/2 / * * * *
dobar!!!!!!!!!!!!!!!!!
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2012, 16:42:35
Ali, iz tih problema iznosim svoj zaključak, koji možda nije tačan, a to je da kada se prave filmovi o nacistima nikako ne sme da se zaboravi ideologija i njen uticaj, i ne sme da se zaboravi sve ono što su oni izazvali niti da se na bilo koji način to zamagli "ličnom" pričom.
kriple, ne znam otkuda u tebe ova iznenadna pretjerana osjetljivost na "zločeste nijemce", da nisi u međuvremenu dok me nije bilo svršio brzi kurs agitpropa?
čitao sam malo prepisku koju si potakao svojom crvenom preobrazbom i mora se priznati da stvar djeluje gotovo komično. dogovarate se i tapšate nad jednom lešinom koja je odavno raspadnuta i čija verifikacija uopće nije sporna! ovakva revna bogonacibojaznost je suluda čak i za jednu libeat. nacizam je definiran bez ostatka i ne postoji nikakav prostor za izmaglice: sve je poznato, na razini općeprihvaćene činjenice.
jevtropijevićka je odmah osjetila da je nešto u čitavoj tvojoj priči klimavo, ali nije našla tome pravi izraz. zato želim pomoći.
prije izvjesnog vremena, pisao si komentar Pada Italije. između ta dva tvoja momenta, primjećujem veliku raspuklinu. ogromni lom koji dokida dosljednost. citat koji sam gore stavio potpuno pokriva Zafranovićev postupak u prikazu četnika. ovdje zastupaš tu tezu, a tamo si dovodio u pitanje. mislio si da je Lordan dao mašti na volju, drugim riječima da je ideološki simplificirao kompleksnu zbilju četnika. je li moguće da si sam podlegao zovu krvi i tla? što uopće znači "pamtiti" monstruoznost tamo udaljenih, u svim smislima, nijemaca? držati to pred očima da bi se zakrilo ono blizu, ono domaće?
tu je problem ovog moraliziranja. naime, kad je u pitanju srbija, ne radi se o "zločestim nijemcima" (ta stvar nije sporna), već o "zločestim srbima". tu treba položiti ispit, prvo. i upravo je to neuralgična točka. a ne filmovi sa Tomom Cruiseom i sa ishlapjelim nacistima kojima je već 70 godina dodijeljena neoboriva neupitna pozicija. stoga moram reći ono što se jevtropijevićka nije usudila izreći: tvoj zaključak ne stoji, upravo obratno. već je odavno vrijeme (naime, otkada je nacizam pospremljen u ropotarnicu i ušao u Veliki Narativ Svijeta kao loša propala stvar) otkako se MOGU snimati filmovi koji ne trebaju voditi računa o ideologiji i mogu premještati težište na osobne drame, kompleksnu zbilju i položaj čovjeka koji je natkriljen tim silnicama. to se može raditi, jer nema opasnosti da se osnovna pretpostavka (da je nacizam loš) zamagli ili podvrgne prevrednovanju.
dakle, nije to problem, pitanje njemačkog nacizma, nego je pravi gorući problem za ovu tvoju strasnu lijevu angažiranost - pitanje četništva i srbije. tu su se uvukle izmaglice i kužne pare, odozdo do gore. od pijace do najviših foruma i državnih tijela.
"nikako ne sme da se zaboravi ideologija i njen uticaj, i ne sme da se zaboravi sve ono što su oni izazvali niti da se na bilo koji način to zamagli" evo, upravo to, tu je polje društvenog angažmana u današnjoj srbiji koja rehabilitira četništvo.
Quote from: PingvinPatuljak on 26-07-2012, 12:41:33
jevtropijevićka je odmah osjetila da je nešto u čitavoj tvojoj priči klimavo, ali nije našla tome pravi izraz. zato želim pomoći.
Sad bih ja rekla nešto veselo, u stilu "samo nek si ti meni pomogo!" ali me je vest o snimanju "Ravne gore" tako utukla da mi nije čak ni do zajebancije povodom četnika u srpskom (hrvatskom, jugoslovenskom) filmu. :lol:
ovog puta ću te morati razočarati: nema zajebancije. osim ako zajebancijom ne smatraš ovo kriplovo premještanje problema: lansirati danas, nakon što je već raspadnuta lešina, nacizam u prvi plan javnosti i upozoravati na opasnost, dok se pušta pravi "nacizam" da truje i nagriza mladež kroz sve društvene strukture.
Pingvin kao i uvek uspeva da razotkrije moju pravu agendu. Pitanje je samo ko pravi grešku, da li on koji poistovećuje četnike i naciste ili ja koji ih ne poistovećujem.
lilit je doduše nagovestila šta je moja prava agenda još u početku kada je počela da koketira sa time zašto se u istoj meri ne zgražavam nad srpskim zločinima, dakle Pingvin nije prvi, ali je svakako najopširniji. :)
:)
mi srpkinjice izosne znamo da budemo majčinski oštre, ali pravedne!
a pingvin mora da me stavio na ignor posle incidenta u kom me proglasio podmuklom! :lol:
lilit, vidi ovo. Trejler za ekranizaciju CLOUD ATLASa -
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/07/cloud-atlas-trailer.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/07/cloud-atlas-trailer.html)
ej, videh to jutros. dragi muž mi poslao uz rečenicu: trejler deluje overwhelming. :)
nego, odgleda li betmena? ket mi je the best cat ever! i jos imaj na umu da me glumica do juce najcrnje nervirala. :lol:
baš me zanima kako deluje na tebe. xremyb
Gledaću večeras. Pa kud puklo. :)
Inače, za večernje projekcije moraju da se rezervišu karte a još nije ni vikend!
Pogledao sam FOUR CHRISTMASES Setha Gordona. Gordon se dugo tražio kada je iz sveta dokumentarnog filma prešao u mejnstrim komediju. Njegovi filmovi su uvek bili karakteristično dobro režirani sa visokom vizuelnom kulturom, ali tek je sa HORRIBLE BOSSES isporučio jedan u potpunosti zaokružen film.
FOUR CHRISTMASES je bio Gordonov blokbaster sa izvanrednom glumačkom podelom koju čine Vince Vaughn i Reese Witherspoon u glavnim ulogama i veterani poput Roberta Duvalla, Sissy Spacek i Jona Voighta u sporednim. Nažalost, film ne uspeva da prikrije svoje high concept korene i od koncepta nikada ne uspeva da se pretzvori u pravu priču. Isto tako, nekoliko briljantnih gegova podiže standard humora dosta visoko a ostatak filma ne uspeva da bude ni približno toliko smešan, tako da efekat mahom izostaje uprkos nekim upečatljivim scenama.
Gordon je srećom vrlo efikasan i stvari se odvijaju u visokom tempu, film traje taman koliko sadržaj može da izdrži i upravo njegova filmmejkerska veština izvlači maksimum iz nečega što je zapravo jako daleko od pogotka. Srećom u HORRIBLE BOSSES Gordon uspeva da vešto skroji potentan materijal i da ispuni potencijal koji je dotle samo najavljivao.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE DARK KNIGHT RISES Christophera Nolana i smatram da je sa ovim filmom pre svega pokazao da je izuzetno inteligentan autor. Naime, sada Nolan kombinuje najuspelije elemente prva dva filma i pokušava da umanji ono što je u oba bio problem.
Od BATMAN BEGINS nisam bio veliki ljubitelj Nolanovog reboota jer me je taj film uverio da je na filmu nemoguć millerovski realizam naprosto zbog toga što film podrazumeva veću konzistentnost stilizacije nego strip a da naročito Nolan sa svojim ozbiljnim rediteljskim nedostacima nije čovek koji to može da izvede. Iz BATMAN BEGINSa, Nolan preuzima motiv Wayneove transformacije u Batmana izvan civilizacije kod Al Ghulove ekipe, što je u tom filmu jedino bilo dobro. U trećem delu, Wayne je zaboravio kako biti Batman i mora da ode na sam početak kako bi se vratio "korenima" i pripremio za "vreme smrti". Bane kao negativac koji ima istu obuku kao Wayne preuzima ulogu njegovog Muse Kesedžije, podvlačeći da će klasni i u određenom smislu civilizacijski sukob biti okosnica trećeg filma.
Iz DARK KNIGHTa, Nolan preuzima intrige vezane za grad Gotham kao samostalni organizam i Wayneov život kad nije u kostimu. U trećem filmu sam grad preuzima ravnopravnu ulogu a građani se javljaju kao kolektivni junak. Sa akcentovanjem ova dva uspela momenta, Nolan uspeva da zabašuri ono što mu je najslabije išlo a to je sam Batman. U RISESu samog Batmana ima jako malo i iznenadio bih se ako bi se ispostavilo da sam Nolan nije sklonio kostimiranu fazu svoj junaka shvativši da ne funkcioniše.
U RISESu i kada se pojavi, više nije nije usamljen, tu je Catwoman, sa kojom ima upečatljivu hemiju, ili su tu neki zanimljivi aparati.
Naravno, NOlan ne uspeva da pobegne od šokantno nezanimljivih pesničenja ali zato je sada tu Bane čije se lice skoro pa ne vidi ali mu Hardy daje snagu igrajući telom i glasom. Sve tri tuče sa Baneom su dosta impotentne ali učesnici ih čine boljim nego inače.
Gostujuća ekipa koju dovodi Nolan iz INCEPTIONa + Anne Hathaway je izvanredna. Pošto sam kao desetogodišnjak gledao BATMAN RETURNS ne mogu da kažem da će mi Anne Hathaway biti asocijacija na Catwoman, ali me ne bi čudilo da novim generacijama bude.
Nolan je koncepcijski pametno preuredio film ali svakako da u njemu i dalje ima stvari koje bi darovitiji reditelj bolje realizovao. Ispadi poput cheesy one-linera koje izgovori Morgan Freeman u sred velikog obračuna ili fokus na dva goofy policajca u sred potere i još štošta stoje kao greške koje talentovaniji reditelj ne bi napravio. Ali, to su sve detalji, spram nekih važnih a slabo realizovanih scena kao što je recimo prelomni dijalog Bruce Waynea i Alfreda kada se razilaze koji deluje gotovo početnički kad je reč o inscenaciji, glumi i montaži.
Naravno, ne mislim da za Nolana kao reditelja nema mesta ali svakako da je ovako kompleksna stilizacija bila preteška za njega. INCEPTION recimo jeste prototip kako bi Bond danas trebalo da izgleda i voleo bih da se on pokaže u toj franšizi.
Ipak, isto tako, nesporno je da Nolan sve postavlja jako vešto na planu scenarija i RISES slično DARK KNIGHTu ili INCEPTIONu deluje kao film koji je mnogo otmeniji i pametniji nego što jeste.
U tom smislu, izabrao je idealan trenutak za film o Batmanu koji se bori sa robespjerovskim negativcem i zapletom u kom unutrašnje socijalne tenzije proizvode energiju koja će uništiti grad. Ne čudi da je film izazvao političke polemike premda rekao ih da je u tom pogledu krajnje eksplicitan.
Nolanu se taođe ne može osporiti snaga filmskih prizora na nivou zamisli što je opet scenaristički adut. Neke od njih je samo delimično kapitalizovao.
Snažne prizore ispratio je izuzetno energičan skor Hansa Zimmera koji znatno unapeđuje film.
Retki su slučajevi da se trilogije završe najboljim filmom i moguće je da ni ovo nije taj slučaj jer se RISES neće dopasti onima kojima su BEGINS i DARK KNIGHT nepogrešiva remek-dela. Pošto meni nisu, RISES mi je daleko najbolji u trilogiji.
* * * / * * * *
tako je!!!
en hatavej mi je the best ket ever! da ne verujes! i vise je ne mrzim ko crnca!!! xrofl
hvala. xremyb
Šta kaže Ajlin Džons
http://exiledonline.com/the-dark-knight-rises-vs-the-99/ (http://exiledonline.com/the-dark-knight-rises-vs-the-99/)
Quote
So get this. At the end of The Dark Knight Rises, Batman/Bruce Wayne (Christian Bale) is supposedly dead and gone, having sacrificed himself to save Gotham City without the public appreciating it—ungrateful bastards! Commissioner Gordon (Gary Oldman) gives the eulogy at the sparsely attended funeral. In tribute to Batman's heroism, Gordon reads Sydney Carton's final lines from A Tale of Two Cities.Yeah! He really does! The whole "It's a far far better thing I do than I have ever done, it's a far far better rest I go to than I have ever known" bit!
Ja sam veoma skeptičan glede Nolanovog "Betmena", pošto mi se prva dva izrazito nisu dopala. No, sutra ću ga pogledati, pa da vidimo.
nije prvi put da se Amerikanci pokažu kao najveći kritičari, ali do sad ne pamtim da je bilo ovako energično, da su toliko uvrijeđeni fimovima, Vladinom politikom itd...
Nolan je malo čačnuo politiku i odmah su se nadražili kao da je napisao MEIN KAMPF...
Sa zakašnjenjem sam pogledao THE CHANGE UP Davida Dobkina, u nešto dužoj, unrated varijanti. I zbilja, Dobkin je morao da postigne više sa glumačkom ekipiom koju predvode Jason Bateman i Ryan Reynolds i sa podrškom Leslie Mann i Olivie Wilde. Body Swap komedija je jedan od standarda i Dobkin nažalost nije uspeo da na bilo koji način doprinese ovom podžanru. Sigurno da deo krivice za to snose scenaristi HANGOVERa koji su pisali i ovaj film - Lucas i Moore od ovog megahita nikako nisu uspeli da ponove takav uspeh i to sve višđe daje za pravo Toddu Phillipsu koji je još u vreme HANGOVERa osporavao njihov doprinos i smtrao da još neki ljudi treba da budu potpisani.
THE CHANGE UP funkcioniše isključivo zahvaljujući zvezdama koje uspevaju da prevaziđu krajnje osrednji scenario i prodaju neka rešenja kao mnogo bolja nego što ona zaista jesu. Isto tako, inspirisani Dobkin koji je u SHANGHAI KNIGHTS i WEDDING CRASHERSu potpuno vladao situacijom, ovde radi više kao neki krajnje prosečan reditelj komedija, a njegova dosadašnja reputacija dokazuje da on može da pruži mnogo više.
Sasvim je sigurno da je THE CHANGE UP bolji film od onoga što je na kraju pokazao njegov box office, premda ako imamo u vidu da je u istoj sezoni izašao HORRIBLE BOSSES, publika je itekako mogla da uporedi kako izgleda odličan a kako osrednji Batemanov vehicle, koliko god formalno Ryan Reynolds bio nosilac ovog filma.
Dobkin, Reynolds i Bateman su na kraju sa THE CHANGE UPom od gotovog napravili veresiju, ali su se srećom ubrzo i izvukli iz ove krize.
* * 1/2 / * * * *
Odgledao sam novog Betmena i dao bih mu 3,5/5. Do sada najbolji film u serijalu, doslovce su izvukli Ketvumen i Bejn. Sve zamerke koje sam imao na prethodne nastavke i dalje stoje, ali ova dva lika su pravo osveženje, kao i budući Robin.
Nightfliere, drago mi je da smo uspeli da usaglasimo liniju. Ipak sada imamo mandatara, moramo da budemo sinhronizovani!
Moram da kažem da je Kripletu svaka zlatna povodom Betmena. Ovde se slažemo skoro sto posto. Definitivno najbolji film u trilogiji a i dalje film sa očitim nedostacima koga bih uprkos istima smeo da nazovem velikim.
ja odoh opet u sredu da ga gledam, al sad u IMAX. :oops:
Inače nama su prvo umesto Dark Najt Razjis pustili Prometeja, i to u tri de, iako niko u sali nije imao naočari pošto je Betmen bio u dva de. Pa kad je pola sale ustalo da se buni, odlučili su da nam ipak puste Betmena. Eh, naš narod je nezahvalan, treba da budu srećni što su izvukli živu glavu...
Pogledao sam španski triler DICTADO Antonio Chavarriasa i nažalost ovaj film me je dosta razočarao. Uprkos tome što je samo razrešenje misterije o devojčici koja unosi nemir u pretnju u život mračnog para dosta originalno (ne u ravni ORPHANa ali prilično cool) sve ostalo su manje ili više fino doterana opšta mesta koja se mogu anticipirati desetinama minuta unapred.
Chavariassov film je elegantno realizovan ali rediteljski prilično neprecizan, naročito ako imamo u vidu da treba da nas zaintrigira misterijom i izloži priču sa dva vremenska toka. Ipak, kao i većina španskih filmova nikada ne pada ispod odeđenog nivoa. Chavarrias je veteran a snimio je film sa mladalačkom energijom i reklo bi se početničkim greškama.
* * / * * * *
Pogledao sam MASSACRE IN ROME George Pan Cosmatosa, ekranizaciju romana Roberta Katza iz 1973. godine. Cosmatos se dokazao u raznim žanrovima i ostavljao značajna dela, a MASSACRE IN ROME je njegov doprinos evropskom političkom filmu, u produkciji Carla Pontija, možda i najvećeg evropskog producenta tog doba.
Katz govori o čuvenoj odmazdi u Rimu kada je posle diverzije u kojoj su ubijena 32-33 Nemca, streljano 320, odnosno 330 ljudi na kraju. Sama priča je jako delikatna za realizaciju jer ova vrsta događaja iz rata jako teško može da ponudi dovoljno drame da bi se održao film. Jugoslovenska kinematografija je imala nekoliko filmova o odmazdama, jedan o kraljevačkoj i dva o kragujevačkoj i sva tri su bili prilično slabi radovi. Na kraju se na tu temu kod nas najviše izdvojio TV film o banjičkom logoru.
Cosmatos i Katz uspevaju da kroz dobro formulisanu strukturu ispričaju ovu priču tako što prikazuju i samu diverziju protiv Nemaca i njihovu reakciju, i film se ne svodi samo na pripreme masakra. Doduše, dramska okosnica sa sukobom katoličkog sveštenika i nemačkog oficira koji su uprkos međusobnom poštovanju nepomirljivi deluje priličnon lažno i suštinski ne utiče na priču, osim što profiliše nemačke likove i pokazuje Papinu neodlučnost da reaguje kada je suočen sa situacijom koja podrazumeva rizik da se razljute Nemci. Drugi problem vezan za taj konflikt jeste glumačka podela - sveštenika igra Marcello Mastroiani a Nemca Richard Burton, međutim pošto je film sniman na engleskom, činjenica da Burton govori tečno i bez akcenta čini njegovog junaka mnogo ubedljivijim.
Zanimljiv aspekt priče pored samog istorijskog događaja, Papinog ignorisanja i sl. jeste ponašanje nemačkih oficira koji u ovoj fazi počinju da otkazuju poslušnost jer se plaše da se ne nađu na spiskovima ratnih zločinaca koji su svako veče čitani na radiju BBC. Ovo je jedan od retkih filmova koji prikazuje Nemce u strahu od poraza kako traže da im se neki zločin na više instanci formalno zatraži, traže pismena naređenja, vrdaju da ih ispune i sl.
Jedan od razloga za to je i to šo se sve dešava u Rimu a ne na "Istočnom Frontu" gde su odmazde bile brutalnije i sa više žrtava. To naglašavaju i sami junaci ovog filma.
Cosmatosova realizacija je izvrsna, uprkos masi dijaloških, kamernih scena, on drži tempo filma i uspeva da nađe materijal u priči da je izvede što je više moguće u izvanredne rimske eksterijere i da je obogati sa što više suspensea. U određenom smislu, Cosmatosov film asocira na radove Coste Gavrasa, reč je o sličnom pogledu na egzistencijalističke dileme, ali je na planu vođenja priče ipak bliži konvencionalnijem holivudskom filmu sa jasno objašnjenim odnosima i likovima.
MASSACRE IN ROME je jedan od zanimljivijih poznih filmova o Drugom svetskom ratu i prototip dobro realizovane priče o nefilmičnoj temi.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-07-2012, 12:45:39Naravno, NOlan ne uspeva da pobegne od šokantno nezanimljivih pesničenja ali zato je sada tu Bane čije se lice skoro pa ne vidi ali mu Hardy daje snagu igrajući telom i glasom. Sve tri tuče sa Baneom su dosta impotentne ali učesnici ih čine boljim nego inače.
Možda i jeste nezanimljivo ali nije ni prenaduvano, kakvo može da bude.
Svi oni koji nisu volei MARTYRS mogu da se nauživaju gledajući THE TALL MAN, debi Pascala Laugiera na engleskom, film sa kojim je priredio nesvakidašnji brodolom što se mene tiče. Sve ono po čemu se Laugier izdvajao sa opdličnim filmovima ST. ANGE i MARTYRS a što bi se ukratko moglo sumirati kao utisak da je on najbolji reditelj među francuskim novim, da ne kažem prvim uspešnim talasom horor reditelja, ne samo da je dovedeno u pitanje ovim filmom nego je prilično brutalno osporeno.
Laugier je u ST. ANGE i MARTYRS, koliko god sami koncepti tih filmova bili apsurdni i irelevantni u nekom širem intelektualnom smislu, uspevao da ih realizuje izuzetno vešto, sa punim ubeđenjem, sa moćnim prizorima i preokretima u odnosima likova koji su nosili u sebi izuzetnu snagu, sa ubedljivim prikazima straha, panike i svake druge vrste uznemirenosti, sa interesantnim interpretacijama često krajnje bizarnih negativaca i sl.
Rečju, Laugier je i onda kada mu IQ priče ili puka logika/uverljivost nisu išli na ruku uspevao da izaziva emocije i druge reakcije kod gledalaca i da potpisuje filmove vrlo zrelog dizajna i tehničke realizacije.
THE TALL MAN dovodi Laugiera na teritoriju Amerike gde se nalaze lokacije i situacije koje smo videli na filmu već milion puta i to naravno otežava posao jer je potrebna veština kako bi se pružilo nešto novo u scenama sa policijom, u sedenjima u dineru, u situacijama smeštenim u "tipične" američke kuće. I u svemu tome Laugier ne uspeva da se snađe. Njegovo kadriranje u nekim od tipičnih američkih situacija je katastrofalno, gore od drugoligaškog televizijskog rada, ambijenti u kojima se priča dešava (što mu je bila jača strana u francuskim radovima) su istovremeno neubedljivi i potpuno prevaziđeni po tome koliko su klišetizirani, gluma je strašno površna a zvezdu kao što je Jessica Biel nikako nije uspeo da uklopi u svoju podelu.
Rečju, THE TALL MAN do te mere ne funkcioniše na nivou puke realizacije, režije, produkcionog dizajna i svega ostalog da primedbe na samu priču zauzimaju sporedno mesto.
Laugier se i u ovom filmu bavi strašnim pričama o nestaloj deci, i to mu nije prvi put kao što znamo, s tim što ovde od momenta kada film doživi svoj klimaks, negde iza polovine, odnosno onda kada (kao i uvek kod Laugiera) otkrijemo da stvari nisu onakve kakve su nam predstavljene na početku, sve kreće da se pretvara u jedno gašenje priče, izlaganje nekih objašnjenja, pasažnih scena, zaključaka i sl. bez ikakve drame na bilo kom nivou. Pred treći čin koji bi trebalo da nas dovede do vrhunca, Laugierov film se potpuno raspadne i umesto da ima završnicu nudi nam pola sata nečega što u normalnim filmovima reše kroz natpis šta je bilo sa likovima.
Laugier nikada nije bio filozof u poziciji reditelja i od njega nisam ni očekivao neku briljantnu euroamerikanu u kojoj će suočiti Stari i Novi svet, ali nisam očekivao ni ovako isprazan i neinspirisan skup klišea relizovanih na sedmorazredan način.
Moram priznati da je Aja, čiji mi se nijedan američki film nije dopao, mnogo vibrantnije zarobio utisak Amerike od Laugiera - na momente u HILLS HAVE EYES čak i vrlo dobro. Međutim, u THE TALL MANu nema ni onog najosnovnijeg što Laugier zna a to su moćni prizori, neke arhetipske postavke u kadru, ili barem tehnička veština. THE TALL MAN ni najmanje ne liči na delo jednog reditelja koji je prevazilazio evropske okvire a nažalost ne deluje ni kao upeglani mejnstrim rad u kome je nekome utučen rediteljski rukopis.
THE TALL MAN je naprosto loš i prilično slabo napravljen film.
* 1/2 / * * * *
tako je!!! i još gore od toga. :cry:
Gledam sve i svašta ali ovakvu vrstu lošeg filma gotovo da ne srećem.
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2012, 03:44:04
Gledam sve i svašta ali ovakvu vrstu lošeg filma gotovo da ne srećem.
pogledaj ponovo MI NISMO ANĐELI 3 i ŠIŠANJE da se podsetiš šta su sramotno loši 'filmovi'. :idea:
Mir božji, deco.
Evo, Snup Dog, otišo na Jamajku, doživeo prosvetljenje, menja ime u Snup Lajon, snima rege album koga će moći da sluša i staro i mlado i sve u svemu bviše nije opaki gengsta koga smo poznavali i voleli:
http://music.yahoo.com/news/snoop-dogg-becomes-snoop-lion-readies-reggae-cd-161013663.html (http://music.yahoo.com/news/snoop-dogg-becomes-snoop-lion-readies-reggae-cd-161013663.html)
Šta je u poređenju sa tim ta vaša sitničava prepirka? Ništa, eto šta!!!
što bi reko moj darling muž juče: "kids, don't do drugs, stay in school. Snoop Dog changes name to Snoop Lion, says he is Marley reincarnated. http://t.co/JOtKhYx7 (http://t.co/JOtKhYx7)"
Quote from: crippled_avenger on 29-07-2012, 13:40:56
Nightfliere, drago mi je da smo uspeli da usaglasimo liniju. Ipak sada imamo mandatara, moramo da budemo sinhronizovani!
Sada kada smo konačno stali na branik srpstva - niko i ništa nas neće pomeriti!
Nightfliere, seti se besmrtnih reči Bakija Anđelkovića iz 2008. godine, "Ni NATO pakt neće moći da smeni ovu Vladu!"
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2012, 12:05:21
Nightfliere, seti se besmrtnih reči Bakija Anđelkovića iz 2008. godine, "Ni NATO pakt neće moći da smeni ovu Vladu!"
Kako da ti kažem, ispalo je da je bio u pravu. :)
Da nije bio u pravu, danas ne bi bio citiran. :)
Mehmete, što se Snoopa tiče, vreme je da pogledamo istini u oči - uprkos našim pokušajima da dokažemo suprotno - droga je ipak štetna...
Nota bene, ploču radi Diplo, pa ću je zapravo i poslušati...
Diplo preteruje sa šaranjem po žanrovima, Taj bre zna sve i hip-hop i brazilski fank i rege... Ali da, treba to čuti.
THE ABCs OF DEATH ušao u MIDNIGHT MADNESS na Toronto International Film Festivalu. Samo da ne budemo najgori u omnibusu i biće dobro. :)
Кул, ових дана ћу дефинитивно да погледам Тхе Талл Ман! Очекујем потпуну катастрофу, тако да могу само пријатно да се изненадим.
odgledah TDKR ponovo noćas u IMAXu i to definitivno jeste potpuno drugačije (i bolje) iskustvo nego u "običnom bioskopu". zvuk ne može da se poredi, recimo, bejnov glas je potpuno drugačiji.
nego, cripple, da li tripujem ili je tom hardi glumac par ekselans? mislim, finalno sam to zaključila posle hitklifa, a pre neko veče odgledah this means war i, iako se ničemu nisam nadala, dobila sam prilično simpatičan filmić (ako zanemarimo RW), a tom hardi je odličan u toj ulozi.
Još ja gledam odakle mi je poznat Bejn, sve mi liči na nekogm i malo pre pogledam kad ono on glumio i Charles Bronsona.
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2012, 12:13:44
Mehmete, što se Snoopa tiče, vreme je da pogledamo istini u oči - uprkos našim pokušajima da dokažemo suprotno - droga je ipak štetna...
Ma 'ajte molim vas, kakva droga? xtwak
Da je to u pitanju, imali bi smo vise nego jednu Miss Vesna Sizzle Da Vinca Wizzle Jugovic.
Quote from: Barbarin on 02-08-2012, 09:54:29
Još ja gledam odakle mi je poznat Bejn
Па познат ти је брате из оне пјесме.
"Као Бане добри син, тих и миран, чист и фин" итд.
I idemo još jednom:
Piknik - Nikad kao Bane [HQ] (http://www.youtube.com/watch?v=MIJAbTghl5g#)
Hardy je odličan glumac. I mislim da to što se pretvara u akcionu zvezdu, sa svim tim mišićima, prevashodno treba razumeti kao denirovsku transformaciju.
Drew Barrymore has closed a deal to direct the end-of-the-world drama "The End" at Warner Bros. Pictures says The Hollywood Reporter.
Rather than a look at the large scale, this film focuses on just several people and has an uplifting and humanistic tone as this group reconcile their fate on Earth's last day.
Characters include a steadfast veteran British radio personality, a Midwest teen couple, and a father in Tokyo trying to reach his family across the city. Aron Eli Coleite ("Heroes," "The River") penned the script.
Barrymore remains attached to direct and produce the young-adult thriller "Heist Society" at Warners and "How to Be Single" at New Line.
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 09:37:28
da li tripujem ili je tom hardi glumac par ekselans? mislim, finalno sam to zaključila posle hitklifa, a pre neko veče odgledah this means war i, iako se ničemu nisam nadala, dobila sam prilično simpatičan filmić (ako zanemarimo RW), a tom hardi je odličan u toj ulozi.
Ja to zaključila na osnovu jednog jedinog pogledanog filma tj. Inceptiona. A ni izgled ne škodi. :lol:
Treba da naprave nešto sa Hardijem i Fasbenderom. :oops:
ne škodi, što jes jes, al kao bejn je daleko od holivudske lepuškaste ikone. al i s onom maskom meni je najbolji u filmu, mislim, to što ima masku ne smeta mu da glumi. za razliku od kristijana bejla. :mrgreen:
odgleda li ti na kraju njega kao hitklifa?
Quote from: Jevtropijevićka on 02-08-2012, 17:06:08Ja to zaključila na osnovu jednog jedinog pogledanog filma tj. Inceptiona.
Takođe, samo što je bio u pitanju "Bronson".
Fassbender i Hardy su u Holivudu sada kao Bjela i Kojo kod nas tokom devedesetih - nema filma bez njih dvojice.
Kao Smoki i Bata u šezdesetima!!!
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 17:12:17
odgleda li ti na kraju njega kao hitklifa?
Ne, ali u poslednje vreme moja kašnjenja sa gledanjem ionako se mere godinama, ne gubi nadu!
ali nisi ni svesna šta propuštaš! mislim, to je on. jedan i jedini. pravi. hitklif. ko da je izašao iz moje glave. da ne veruješ.
Meni je to mesto odavno zauzeo Olivije. Šta da ti radim kad u nekim pogledima imam sto godina. (A malo je falilo da mi ona verzija sa Fajnsom ogadi i knjigu.)
Isto. Mada se meni u toj verziji još manje od Fajnsa dopala Žilijet Binoš, koju inače poštujem.
Zbog Lilit sam sad izguglala Hardija i shvatila da ga nisam gledala ni u jednom filmu, pa sad skidam Inception.
Samo da prijavim da u Bronsonu ima Hardijev ful frontal. A i bolji je fillm od Insepšn. :lol:
Uvaženo, hvala. :)
žene, ali verujte mi, meni je olivije nekako njanjav, nema tu energiju koju ja pronadjoh u hitklifu. onda sam besnila gledajući daltona i nesrećnog ralfa fajnsa (kog inače nije da ne volim), ali tom hardi = hitklif. posle toma pomor! :lol:
jedino je keti loše kastovana, a to je tomova cica u RL pa sam možda ljubomorna i neobjektivna.
MUST gledati!
dacko,
on je izvukao inception, al taj film je propast, šta je od njega moglo da bude. ali ok, ako ga gledaš zbog ejmsa, onda ok. :)
@ meho bre,
samo bre neke debelane zastupaš!!!
dacko,
mislim da bi se tebi dopao i this means war. ono, slatko je za prvo gledanje.:)
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:24:00
@ meho bre,
samo bre neke debelane zastupaš!!!
Mi debeli moramo da se držimo na okupu. A i nije u Bronsonu Hardi toliko debeo ko u Betmenu!!!!!!!!!!!
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:24:00
on je izvukao inception, al taj film je propast, šta je od njega moglo da bude.
Na toliko planova :cry: Ali muškarci! Pazi samo: Majkl Kejn, Ken Vatanabe, Silijen (?) Marfi, Tom i onaj ružni ali beskrajno seksipilni klinac. Milina jedna. Meni je u celom filmu daleeeko najizraženija hemija bila između Ejmsa i Artura. Prosto su zračili. Haug! :lol:
nije, al bolje mu stoji jedno 7 kg manje nego u bronsonu!!!
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:29:22
nije, al bolje mu stoji jedno 7 kg manje nego u bronsonu!!!
Pa on se za Bronsona i ugojio jedno 5-6 kila, dakle, da, prirodna težina mu je i najboljija!! Oh, jedva čeklam Med Maksa!!!!!!
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:24:00
žene, ali verujte mi, meni je olivije nekako njanjav, nema tu energiju koju ja pronadjoh u hitklifu. onda sam besnila gledajući daltona i nesrećnog ralfa fajnsa (kog inače nije da ne volim), ali tom hardi = hitklif. posle toma pomor! :lol:
jedino je keti loše kastovana, a to je tomova cica u RL pa sam možda ljubomorna i neobjektivna.
MUST gledati!
dacko,
on je izvukao inception, al taj film je propast, šta je od njega moglo da bude. ali ok, ako ga gledaš zbog ejmsa, onda ok. :)
Ne mogu da verujem da si gledala Daltona! :shock:
Ako je Inception propast, onda ništa, čekaće na nekom disku, kao i još mnogo filmova za koje ću jednog dana kao naći vremena da ih pogledam. Izgleda da moja hrčak-faza nikad neće proći, ali kad bih uopšte stigla da se i ovoliko družim s vama da nije tih silnih sajtova na kojima se čeka minut dok ne počne skidanje filma, serije, igre, crtaća, knjiga, svega, svega, svega (ubaciti manijakalno kolutanje očima i ovisničko drhtanje ruku). :lol: U skladu s tim, svakako nabavljam i te Orkanske visove sa Hardijem, mada se ni meni ne dopada kako izgleda devojka koja glumi Keti (ali meni se po slikama ne sviđa ni Hardi, pa nema veze). :mrgreen:
@meho,
i ja!!!!
pa naravno da pominjem 7 kg jer se toliko ugojio za film. sve bre moram da ti nacrtam! matoriš nezaustavljivo!!! xrofl
QuoteRather than a look at the large scale, this film focuses on just several people and has an uplifting and humanistic tone as this group reconcile their fate on Earth's last day.
Мешчини да је Дон МекКелар већ снимио овакав филм и тај није био нешто.
Quote from: lilit_depp on 02-08-2012, 19:35:51
@meho,
i ja!!!!
pa naravno da pominjem 7 kg jer se toliko ugojio za film. sve bre moram da ti nacrtam! matoriš nezaustavljivo!!! xrofl
I gojim se nezaustavljivo!!!!!!!!!! Tom Hardi i ja!!!
Reprizirao sam THE SALUTE OF THE JUGGER jedini rediteljski igrenjak David Webb Peoplesa, jedne od najenigmatičnijih figura među holivudskim scenaristima. Peoples ne samo da izbegava publicitet već je imao i jednu vrlo paradoksalnu karijeru. Sa jedne strane potpisao je kultne filmove sa izvanrednim scenarijima kao što su BLADE RUNNER, UNFORGIVEN i TWELVE MONKEYS a sa druge čitav niz dosta čudnih B-promašaja kao što su LEVIATHAN, FATAL SKY pa u krajnjoj liniji i SALUTE.
THE SALUTE OF THE JUGGER međutim uopšte nije tako nezanimljiv film kako je oklevetan. Zbilja, JUGGER nije film u kome scenario igra naročito značajnu ulogu a pošto ga je Peoples sam režirao pretpostavljam da je integritet scenarija ipak očuvan u znatnoj meri. SALTUE bi se slobodno mogao ubrojati u Ozploitation, sniman je u Australiji, u pustinjama koje nas podsećaju na MAD MAX i smešten je u enigmatične postapokaliptične okolnosti u kojima se kao najpopularniji sport nametnuo jugging, neka vrsa ragbija u kome je cilj da se pseća lobanja nabije na štap.
Peoples snima film sa minimumom dijaloga a backstory o razlozima apokalipse u kojoj žive junaci je dat krajnje svedeno. Mnogo više se insistira na fizičkom prisustvu junaka, istrošenosti njihovih tela, brutalnom sportu kojim se bave i užasu u kome žive. U tom pogledu, SALUTE je prevashodno izložen kroz putovanja junaka i jugging, i uprkos tome što postapokaliptični milje i sport prepun nasilja i sakaćenja sugerišu exploitation dinamiku, ovaj film ipak ima neku nesumnjivui arty dimenziju. Otud poređenja sa Altmanovim filmom QUINTET nisu sasvim bez osnova, iako je SALUTE potpuno visceralan a QUINTET insistira na mutnoj cerebralnosti.
Peoples jke okupio odličnu glumačku ekipu, tim predvodi Rutger Hauer u svojim poslednjim theatrical danima, tu je Joan Chen koja će ubrzo potom sa Rutgerom overiti i odlični Teagueov WEDLOCK, zatim Delroy Lindo i Vincent D'Onofrio. Ovaj spoj B-zvezda i karakternih glumaca je zanimljivo koncipiran, premda je ovo film u kome se sve rešilo u underplayu.
Direktor fotografije je David Eggby, jedna od ikona Ozploitationa, čovek koji je Milleru snimao prvi MAD MAX i njegov doprinos je izuzetno prisutan - ne samo da izuzetno energično beleži borbe među junacima već i svim lokacijama daje izuzetno živopisnu atmosferu.
SALUTE je mnogo respektabilniji film nego što je većina kritika tvrdila iako je i u svoje vreme imao ponegde podršku. Sasvim siguno da ovaj film nije na nivou Peoplesovih klasika, ali je svakako reč o naslovu koji je uspeo da se izdvoji kao eksces u domenu B-produkcije.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 02-08-2012, 23:57:12
SALUTE je mnogo respektabilniji film nego što je većina kritika tvrdila iako je i u svoje vreme imao ponegde podršku.
+ 1
Веома потцењен филм, заиста. Ако ништа, бар је туробност света у који је прича смештена веома упечатљива.
Mislim da se Peoples naprosto malo zaneo s umetnošću u ovom filmu i da onda kad se ispostavilo da nije dovoljno dimaničan kao exploitation, odbacili su ga studiji, a kritika nije imala dovoljno strpljenja. Međutim, atmosfera i rediteljski postupak su prilično moćni.
Hollywood Reporter napravio listu Top-25 filmskih škola u svetu. Nisu uvrstili ni FDU ni BK.
http://www.hollywoodreporter.com/news/25-best-film-schools-rankings-215714 (http://www.hollywoodreporter.com/news/25-best-film-schools-rankings-215714)
Posle duže pauze, reprizirao sam CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND. Spielbergov film spada u red onih radova koji su toliko duboko ušli u popularnu kulturu da već sada verovatno postoje generacije koje ga nisu gledale a misle da jesu, i oni koji su ga gledali pre trideset godina a misle da su ga gledali juče. Upravo zato ovaj film i treba zbilja pogledati. Ne samo zato što je reč o delu izuzetne snage već i zato što zapravo ono po čemu je najpoznatiji i ono što se najčešće citira uopšte nisu najbolji i najznačajniji delovi filma.
Ono što se uzima kao ključno jesu scene samog kontakta sa vanzemaljcima a one se dešavaju samo u završnici filma. Sve do tada, CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND je film o ljudima, junacima koji su opsednuti porukom o kontaktu, porodici i njenom raspadu zbog misterioznih događaja. Upravo su te scene, sukobi među junacima, prikazi histeričnog porodičnog života itd. pravi masterclass iz filmske režije. Spielbergova karijera traje već toliko dugo da je on imao vremena da sazri, istrune i ponovo se vrati, ali ovaj film iz 1977. prikazuje njegovu vrhunsku formu, i otkriva da je njegova kompetencija u osmišljavanju spektakla mogla da dođe do izražaja jedino zbog još veće veštine u postavljanju i vođenju likova.
Takva koncentracija nekog reditelja se retko viđa.
Otud je gotovo pa perverzno primećivati i greške koje se javljaju unutar vrhunske celine a one se pre svega odnose na protok vremena između Dreyfusovih doživljaja i Lacombeovih otkrića u paralelnoj radnji. Ta nekonzistentnost daje svemu specifičan šmek.
CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND je film koji zapravo nudi mnogo više od onoga po čemu je zadužio celokupnu kinematografiju i spada u red filmova koje treba reprizirati pre svega kao podsetnik šta sve podrazumeva vrhunska filmska režija.
* * * * / * * * *
Pogledao sam drugi rediteljski film Toma Hanksa LARRY CROWNE. Hanks je što se mene tiče mnogo zanimljiviji producent i reditelj nego glumac. O njegovim brojnim sjajnim produkcijama nema šta da se doda ali svakako da njegov rediteljski debi THAT THING YOU DO! zaslužuje da se napomene onima koji ga još uvek nisu pogledali.
LARRY CROWNE nažalost nije na nivou debija. Reč je o dobrodošlom konceptu, indie romantične komedije za zreliju publiku sa superstarovima kao što su Tom Hanks i Julia Roberts u glavnim ulogama. Hanks uspeva da ponudi nekoliko dobrih rešenja, ali u krajnjoj liniji scenario koji su napisali Nia Vardalos i on nekako ne uspeva da prikaže kako se zbilja razvija odnos između glavnih likova.
Film je low-key na jedan prijatan indie način, ali to ne znači da mu ne bi pomoglo nešto dramskog intenziteta. Ovako pre svega opstaje zahvaljujući glumcima i solidno ostvarenoj atmosferi.
Za razliku od prvog filma u kome je uspeo da dobro kanališe svoju good guy personu i pogled na svet, u LARRY CROWNEu se Hanks previše opustio i snimio je film u kome nema prave drame.
* * / * * * *
Reprizirao sam Wilderov klasik THE MAJOR AND THE MINOR i ponovo sam uživao. Ginger Rogers je u ovom filmu ostvarila jednu od svojih najsnažnijih uloga i u principu teško da ijedan savremeni film može da bude toliko perverzan kao film iz 1942. ako su ga napravili pravi stručnjaci. Ginger je naravno ključni faktor tog spoja erotike i dečje naivnosti, bez nje se ne bi mogla prihvatiti premisa da je Ray Milland u dvanaestogodišnjoj devojčici prepoznao privlačnost zrele žene i ona na izuzetan način manipuliše svim aspektima svog lika. Kao talentovan plesač, ona izuzetno igra upravo telom i pravi trasformaciju između dve manifestacije svog lika. Ginger Rogers je zapamćena kao velika glumica i velika zvezda svog vremena ali zapravo u svojoj karijeri nema toliko klasika kao neke druge glumice, između ostaog zato što je bila vezana za neke žanrove koji su u međuvremenu zamrli.
Ray Milland je odličan partner za Ginger Rogers a i ostatak podele je izvanredan, naročito su dobro izabrani razni dečaci koji igraju kadete u vojnoj školi.
Ovaj film je bio Wilderov holivudski debi kad je reč o režiji i već u prvom ostvarenju pokazuje zrelost kao da mu je reč o filmu koji radi na vrhuncu svojih kreativnih moći. Kako je vreme odmicalo, Wilder je pomerao akcenat na glumce i dijaloge, sa jednostavnijim mizanscenima, ali na početku snima punokrvan film koji je ostvaren na svim poljima, sa odličnim vizuelnim rešenjima u crno-beloj fotografiji.
Wilder i Charles Brackett su izvanredno skrojili scenario po pozorišnom komadu, i ako bi se radio rimejk, mnoga rešenja bi i dalje bila validna, uprkos tome što su se običaji i mnoge okolnosti naravno promenile, ali su njih dvojica vrlo vešto izvukli esenciju onoga što je ovaj materijal nudio. Doduše, ovaj materijal je već i poslužio za svojevrsni rimejk ali je praktično validan i danas.
* * * * / * * * *
Film Kathryn Bigelow o ubistvu Bin Ladena dobio prvi teaser...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/08/zero-dark-thirty-teaser.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/08/zero-dark-thirty-teaser.html)
Rusi rade Italo!
http://youtu.be/BUFJ2cGZtQk (http://youtu.be/BUFJ2cGZtQk)
Filmmaker Robert Zemeckis has hopped onto the crime drama "Taking Flight: The Hunt for a Young Outlaw" at Fox which he's developing as a potential directing vehicle says The Hollywood Reporter.
The true story centers on 18-year-old Colton Harris-Moore, who became a cult hero known as the 'Barefoot Bandit' for a string of crimes that baffled local police, Homeland Security and the FBI. He's been called a "modern-day Robin Hood".
Dustin Lance Black ("Milk") is penning a new draft of the script which Zemeckis is waiting for.
David Gordon Green was previously attached to direct but is instead occupied with the remake of Argento's horror classic "Suspiria" which begins shooting next month.
Наставак:
Russian Synchronised Swimming Duet - Part 2 - Aquatic Centre, Olympic Park - April 20 2012 (http://www.youtube.com/watch?v=YmXotgHNN3c#)
Je li djvaso, da li to tebe čekaju na slikovitom kvizu?
Што мене, ваљда је Лаза погодио?!
Pa nije to bilo baš najjasnije (meni), ko rekoh, on češće svraća na forum pa bi se do sada valjda setio... izvinjavam se i imam neka neodložna posla sa drugim forumašem (tipa xuzi )
Stari Kadar ponovo preuzima ulogu "priodužene ruke Aleksandra Tijanića" i rešava stvar >
http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/125/Dru%C5%A1tvo/1153368/Dimitrije+Vojnov+o+%22slu%C4%8Daju+Stojanovi%C4%87%22.html (http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/125/Dru%C5%A1tvo/1153368/Dimitrije+Vojnov+o+%22slu%C4%8Daju+Stojanovi%C4%87%22.html)
Pogledao sam THE GOOD GERMAN Stevena Soderbergha, ekranizaciju romana Josepha Kanona po scenariju koji je napisao Paul Attanasio. Nisam čitao roman, ali film je svojevrsni rimejk Wilderovog remek-dela A FOREIGN CORRESPONDENT, sa ukinutom komedijom i podvlačenjem trilerskog elementa. Ono što je kod Wildera jedna od postavki a to je priča o američkom oficiru koji je u vezi sa udovicom ili još uvek suprugom značajnog naciste, ovde biva stavljeno u prvi plan. Međutim, THE GOOD GERMAN nije samo svojevrsni rimejk već i rekonstrukcija rane faze američkih filmova koji su neposredno posle rata snimani u razrušenom Berlinu.
Soderbergh gotovo kao da snima DOGME film pokušava da se drži tehnoloških konvencija filmova iz četrdesetih i u tome je dosledniji od Braće Coen koji su pokušali nešto slično u svom noir-pastišu THE MAN WHO WASN'T THERE. Kao i Coneovi tako i on ovde na nivou događaja u kadru malo pomera stvari u odnosu na ono što se moglo videti četrdesetih - seks i psovanje su za nijansu eksplicitniji. Rekao bih da je suštinski Soderbergh bolje od Coenovih uspeo da dokuči i predstavi ono što su bili aduti starih reditelja, naročito u domenu mizanscena, tretmana lokacija i stila glume.
Srećom, rekonstrukcija tehnoloških i pripovedačkih konvencija ne hladi priču previše i THE GOOD GERMAN funkcioniše kao punokrvni triler, bez ikakve sumnje, ima i napetosti i misterije, a ponešto od tog retro elementa je svakako ugrađeno i u priču, neka iznenađenja za publiku iz četrdesetih su preneta i u 2006. i isto tako rediteljski tretirana - iako današnjoj publici nisu iznenađenja per se.
Soderbergh stvara lažno očekivanje stavljanjem Tobey Maguirea u fokus pri početku filma ali se THE GOOD GERMAN ubrzo pretvara u sofisticirani vehicle za George Clooneya. Cate Blanchett je kudikamo mogla biti autentičnija kao berlinska femme fatale, parafraza Marlene Dietrich iz Wilderovog filma, doduše ovde se ona koristi drugim glumačkim sredstvima i igra svoju junakinju sa punim ubeđem bez trunke cinizma koji je Marlene imala.
THE GOOD GERMAN je minuciozan rad, u suštini reč je o indie filmu, svojevrsnom eksperimentu, u formi vrhunskog mejnstrim filma jednog prošlog vremena. Ipak, Soderbergh i Attanasio su dovoljno vešti da ovaj film, iako to na blagajnama nije potvrđeno, uspe da bude mnogo više od puke rekonstrukcije i da zauzme relevantno mesto i kao priča u vreme svog izlaska. Soderberghov film ne zaostaje puno za nagrađivanim Von Trierovim klasikom EUROPA i može se reći da je ovo američka strana istog pogleda na tu epohu i film.
* * * 1/2 / * * * *
Rado će se to pogledati.
Nego, u drugim vestima, Zapad ponovo rovari protiv Vođe:
N. Korea's first lady displays Dior-style handbag (http://news.yahoo.com/n-koreas-first-lady-displays-dior-style-handbag-033548404.html) (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi48.tinypic.com%2F2ur9f1c.jpg&hash=109dcfb0e4f986526c5fa4dae961de831a255875)
Quote
North Korea's young first lady has been pictured sporting what appears to be a Christian Dior handbag, in stark contrast to widespread shortages elsewhere in the impoverished nation.
Ri Sol-Ju, the wife of leader Kim Jong-Un, was pictured accompanying him on a "field guidance trip" to an army unit.
It was unclear whether the bag was genuine or an imitation. South Korea's JoongAng Ilbo newspaper said Wednesday it would cost 1.8 million won ($1,594) in Seoul.
Photos, carried by state television and the official news agency, show the couple applauding while seated together watching outdoor art performances by soldiers.
Ri is wearing a white dress with black top and next to her is a small handbag, apparently with the luxury brand's signature "D" metal tag.
The attractive and stylish young woman contrasts sharply with her husband, clad in his customary Mao-style dark suit, and with the army officers in olive drab uniforms and oversized peaked caps.
The photo was carried by state TV Tuesday night but the date of the field guidance trip was unclear.
The secretive communist state, in an unusual move, confirmed last month Ri is Kim's wife. Recent photos had shown the pair at public events together, sparking speculation about her identity.
Kim, believed to be in his late 20s, took over as leader after his father and longtime ruler Kim Jong-Il died last December.
Disclosure of his marriage is seen as part of efforts to stress his maturity in a culture which puts high priority on family life.
The country of 24 million has suffered severe food shortages since a famine in the mid-1990s killed hundreds of thousands.
UN agencies estimated last autumn that three million people would need food aid this year.
Хм, ако неко спадне на то да јавља какву ташну носи нека жена - the joke's on them.
Svojevremeno su neki javljali koji senf Obama stavlja u hot dog. I pljuvali ga zbog izbora senfa.
Kripe, hvala na podsećanju na Salute..., gledala sam ga davno, sa velikim uživanjem. Meni je ono bilo skroz cool, ima tu neku ideju gadnog sporta kao Rollerball, ali je nešto drugo, sirovije, i sa avanturističkim duhom.
Sa zakašnjenjem sam pogledao OUTLANDER Howarda McCaina i film mi se mnogo više dopao nego što sam naslućivao. Neverovatno je da reditelj bez velikog imena i respektabilnog opusa snimi ovako solidan i ambiciozan film u kome uspeva da vrlo zrelo rediteljski obuhvati spoj roberthowardovske avanture sa ortodoksnijim SFom, da dobro izloži junake i priču, napravi finu atmosferu i u priličnoj meri prevaziđe osrednji CGI i ne naročito inspirisan dizajn čudovišta. Upravo činjenica da čudovište nije naročito zanimljivo onemogućuje OUTLANDER da bude značajan film, a sasvim sigurno da je i Jim Caviezel u glavnoj ulozi, iako u njoj uopšte nije loš, onemogućio da film dobije zasluženo mesto u bioskopima.
No, OUTLANDER je dinamičan, inspirisan, u osnovi dobro dizajniran film u kome je Caviezel okružen kako mladim TV uzdanicama kao što su Jack Huston i Sophia Myles tako i bardom John Hurom i exploitation ikonom Ron Perlmanom. I rekao bih da su svi, čak i oni koji su ovde samo zbog paychecka kao Hurt izuzetno dobro raspoloženi, a Ron Perlman je našao ulogu koja mu savršeno odgovara. BEOWULF je u rasponu od nekoliko godina dobio nekoliko ekranizacija i OUTLANDER u osnovi nudi denikenovsku interpretaciju te priče - šta ako su junak i čudovište zajedno pali u vikinške zemlje iz svemira? Uprkos tome što su Howard McKain i Dirk Blackman potpisani kao scenaristi, nema nikakve sumnje da je BEOWULF zapravo mitska matrica koju OUTLANDER pokušava da reprodukuje i to sa namerom.
McCain je izvanredno snimio lokacije, i uspeo je da vrlo dinamično zabeleži priču koja se većim delom zapravo dešava u samo jednom utvrđenju. U svakom pogledu, McCain je snimio savršen B-film i prava je šteta što OUTLANDER nije tako i prošao već je prošao kroz seriju potpuno apsurdnih osporavanja i sagledavanja iz pogešne vizure. Umesto posmatranja iz vizure B-filma sa pričom koja je bukvalno od prvog do poslednjeg frejma bazirana na maštovitim žanrovskim postavkama, OUTLANDER je poslužio kao "minorni" film nad kojim će se kritičarti praviti pametni tog vikenda, iako inače puštaju da prođu mnogo veće gluposti.
* * * / * * * *
odlican je OUTLANDER.
steta samo sto nije efektnije iskorisceno spajanje svemirske tehnologije i vikinskog oruzja
za finalnu borbu.
Pred gledanje TOTAL RECALL rimejka, obložio sam mozak reprizom filma TRUE BELIEVER Josepha Rubena. To je film sa kojim je zbilja teško pogrešiti - Ruben je jedan od najtalentovanijih američkih reditelja osamdesetih, pa i devedesetih, James Woods igra glavnu ulogu - advokata koji istražuje i zastupa slučaj nedužnog Korejanca osuđenog za ubistvo Trijade koje nije počinio. Wesley Strick, jedan od značajnih scenarista repertoarskog filma iz osamdesetih i devedesetih, prepoznatljiv po maštovitim trilerima visokog intenziteta, napisao je scenario koji spada u kanon Woodsovih rola - ako se u njegovom opusu može prepoznati jedna konstanta to su inteligentni likovi.
Otud ne čudi da je Eddie Dodd kao lik kasnije zaživeo i u televizijskoj seriji gde ga je igrao Treat Williams.
Ruben spada među reditelje koji su se dobro snašli u osamdesetim zato što su jako dobro vladali jednim aspektom tadašnje estetike a to je B-film. Kada je posle vrhunske decenije sedamdesetih, američki film doživeo blagu regresiju osamdesetih, odnosno kada je umesto da se nastavi sa sazrevanjem B-formi došlo do uvođenja zrelih formi u B-kalup, Ruben se ispostavio kao reditelj koji savršeno vlada upravo tim B-aspektom i uspeo je da vrlo vešto profiliše svoje radove. Tako je i TRUE BELIEVER film sa jasno postavljenim prioritetima, karakterima, odličnim razdvajanjem važnog od nevažnog i o tome najbolje svedoči činjenica da je Robert Downey koji igra Woodsovog učenika potpuno potčinjen glavnom glumcu iako je već tada bio prepoznatljiv kao upečatljiv i neobuzdan glumac. Međutim, Rubern vrlo precizno određuje ko je glavni i ko ima pravo na svoje arije a Downey nije taj iako ima značajan lik za priču.
Sam Rubenov junak je na neki način relikt sedamdesetih, advokat koji danas brani narko dilere a u svoje vreme je bio politički angažovani student, i Strick vrlo simpatično tretira taj transfer junaka iz nekog političkog filma sedamdesetih u krimić oamdesetih. Uostalom, početkom devedesetih, sličan potez pravi Phil Alden Robinson u filmu SNEAKERS, pomerajući kontrakulturne buntovnike u fokus mejnstrim žanrovskog filma.
Rubernov vizuelni prisup u sradnji sa stalnim DPjem John W. Lindleyem je elegantan i jednostavan, kao i uvek, sa vrlo dobro postavljenom atmosferom i sklonošću kako kao ka hičkokovskoj napetosti tako i ka pokretima kamere svojstvenim hororu, u kome je u krajnjoj liniji ovaj reditelj ostavio značajan trag.
TRUE BELIEVER je film svog vremena, ali se drži i danas, a sve ono što je u njemu anahrono u međuvremenu je postalo retro.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 31-07-2012, 21:02:20
Svi oni koji nisu volei MARTYRS mogu da se nauživaju gledajući THE TALL MAN, debi Pascala Laugiera na engleskom, film sa kojim je priredio nesvakidašnji brodolom što se mene tiče. Sve ono po čemu se Laugier izdvajao sa opdličnim filmovima ST. ANGE i MARTYRS a što bi se ukratko moglo sumirati kao utisak da je on najbolji reditelj među francuskim novim, da ne kažem prvim uspešnim talasom horor reditelja, ne samo da je dovedeno u pitanje ovim filmom nego je prilično brutalno osporeno.
Laugier je u ST. ANGE i MARTYRS, koliko god sami koncepti tih filmova bili apsurdni i irelevantni u nekom širem intelektualnom smislu, uspevao da ih realizuje izuzetno vešto, sa punim ubeđenjem, sa moćnim prizorima i preokretima u odnosima likova koji su nosili u sebi izuzetnu snagu, sa ubedljivim prikazima straha, panike i svake druge vrste uznemirenosti, sa interesantnim interpretacijama često krajnje bizarnih negativaca i sl.
Rečju, Laugier je i onda kada mu IQ priče ili puka logika/uverljivost nisu išli na ruku uspevao da izaziva emocije i druge reakcije kod gledalaca i da potpisuje filmove vrlo zrelog dizajna i tehničke realizacije.
THE TALL MAN dovodi Laugiera na teritoriju Amerike gde se nalaze lokacije i situacije koje smo videli na filmu već milion puta i to naravno otežava posao jer je potrebna veština kako bi se pružilo nešto novo u scenama sa policijom, u sedenjima u dineru, u situacijama smeštenim u "tipične" američke kuće. I u svemu tome Laugier ne uspeva da se snađe. Njegovo kadriranje u nekim od tipičnih američkih situacija je katastrofalno, gore od drugoligaškog televizijskog rada, ambijenti u kojima se priča dešava (što mu je bila jača strana u francuskim radovima) su istovremeno neubedljivi i potpuno prevaziđeni po tome koliko su klišetizirani, gluma je strašno površna a zvezdu kao što je Jessica Biel nikako nije uspeo da uklopi u svoju podelu.
Rečju, THE TALL MAN do te mere ne funkcioniše na nivou puke realizacije, režije, produkcionog dizajna i svega ostalog da primedbe na samu priču zauzimaju sporedno mesto.
Laugier se i u ovom filmu bavi strašnim pričama o nestaloj deci, i to mu nije prvi put kao što znamo, s tim što ovde od momenta kada film doživi svoj klimaks, negde iza polovine, odnosno onda kada (kao i uvek kod Laugiera) otkrijemo da stvari nisu onakve kakve su nam predstavljene na početku, sve kreće da se pretvara u jedno gašenje priče, izlaganje nekih objašnjenja, pasažnih scena, zaključaka i sl. bez ikakve drame na bilo kom nivou. Pred treći čin koji bi trebalo da nas dovede do vrhunca, Laugierov film se potpuno raspadne i umesto da ima završnicu nudi nam pola sata nečega što u normalnim filmovima reše kroz natpis šta je bilo sa likovima.
Laugier nikada nije bio filozof u poziciji reditelja i od njega nisam ni očekivao neku briljantnu euroamerikanu u kojoj će suočiti Stari i Novi svet, ali nisam očekivao ni ovako isprazan i neinspirisan skup klišea relizovanih na sedmorazredan način.
Moram priznati da je Aja, čiji mi se nijedan američki film nije dopao, mnogo vibrantnije zarobio utisak Amerike od Laugiera - na momente u HILLS HAVE EYES čak i vrlo dobro. Međutim, u THE TALL MANu nema ni onog najosnovnijeg što Laugier zna a to su moćni prizori, neke arhetipske postavke u kadru, ili barem tehnička veština. THE TALL MAN ni najmanje ne liči na delo jednog reditelja koji je prevazilazio evropske okvire a nažalost ne deluje ni kao upeglani mejnstrim rad u kome je nekome utučen rediteljski rukopis.
THE TALL MAN je naprosto loš i prilično slabo napravljen film.
* 1/2 / * * * *
Kum i ja smo sad kroz suze odgledali The Tall man i moram da kažem da se slažemo sa Kriplovom dijagnozom.
Na nivou koncepta i ideje, u redu, ovo je vintage Laugier, ali, sačuvaj bože, ovo kao da je režirao prekaljeni televizijski trećeligaš. Film toliko pati od isforsirane Amerikane u vizuelnom delu - deluje potpuno izlizano u jeftinim sepija filterima i kadriranju koje se sada i u videoigrama smatra prevaziđenim - i od dijaloga koji bole koliko su predvidivi (pogodio sam pola dijaloga pre nego što su izgovoreni) da sam već na tom planu imao problem da se ikako unesem u priču i likove. A kada je krenuo sa infodampovima kako bi nam prepričao o čemu se u filmu zapravo radi, pošteno sam se iznervirao. Meni je ovo jako slabo.
a sad idi na topik gde sam ga opljuvala i brani me!!!! xrofl xrofl
Mora da ga nađem prvo.
da se ne mucis xrofl
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,2109.2400.html (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,2109.2400.html)
Obavljeno.
А сад то исто понови и на ОДГОВАРАЈУЋЕМ топику, који се зове "шта сам ружно гледо, а да хорор није" :)
Ne preterujmo, nije da imam tako jako mišljenje o ovom filmu. :lol:
Pogledao sam rimejk TOTAL RECALLa. Sve oko ovog filma je dosta apsurdno i pogrešno, i u tom smislu već od samog početka postoji paradoks - naime, Verhoeven je snimio ekranizaciju Dickove priče a Wiseman snima "rimejk filma". Naravno, ono što su O'Bannon i ekipa napravili od Dickove priče nadilazi piščevu viziju, ali mislim da činjenica kako se literarni predložak gotovo ni ne pominje u promociji filma govori o tome kako su stvari potpuno promenjene - ne bi me čudilo da uskoro ROMEO I JULIJA budu ekranizacija Luhrmannovog filma, a da se drama pomene eventualno na špici...
Tako se na špici TOTAL RECALLa pomene Dickova priča ali se pominju i autori Verhoevenove filmske priče. I zbilja, prevashodno TOTAL RECALL rimejkuje tu filmsku priču, ali u odnosu na Verhoevena ima potpuno drugačiji rediteljski pristup.
Verhoevenov film je klasik i jedno prilično jedinstveno, u svakom pofgledu autorsko iskustvo dočim Wiseman pokušava da ga mejnstrimizuje koliko god može, ali opet ne ide u pravcu simuliranja nekog ozbiljnijeg trilera, misterije ili pseudo-filozofske postavke kao Spielberg u MINORITY REPORTu. Štaviše, rekao bih da Wiseman pokušava da prevede priču koju je radio Verhoeven u prostor savremenog mehaničkog blokbastera, bez naročitog korišćenja bilo kog aspekta Dickove premise. Kod verhoevena svakako mindbending dimenzija nije glavni adut ali ipak čini važan deo priče, kod Wisemana je ona gotovo minorna, i scene koje se bave samim "problemom" Rekalla su više date da se publika ne bi pitala kako to da neka pitanja nisu postavljena.
Colin Farrell je dosta tanak leading man. On nažalost nije novi Mel Gibson i Holivud već godinama neuspešno pokušava da ga proglasi za nosioca ozbiljnijih high concept projekata iako on nema snage za to. Da je Farrell iole potentniji za glavnu ulogu, film bi bio znatno bolji. Uostalom kad se već ne rimejkuje Dick već Verhoeven zar nije prva stvar da se nađe zvezda koja će zameniti Schwarzeneggera i zar nije jasno da to mora biti neko upečatljiv.
Wiseman je inače u ovom filmu napravio potpuno početničke greške na nivou podele - Bill Nighy i Bryan Cranston igraju Dobru i Zlu mentorsku figuru i kao glumci su jako slični, a Kate Beckinsale i Jessica Biel su opet identične po građi, boje kose i tipu izgleda a igraju dve sukobljene žene. To su potpuno neverovatne greške za jedan film od 125 miliona dolara na koji se verovatno dosta ozbiljno računalo.
Sasvim je dakle sigurno da bi sa boljim i raznovrsnijim glumcima ovo bio natno bolji film.
Kad je reč o promenama na nivou scenarija, iako Verhoevenov TOTAL RECALL mnogo veću snagu crpi iz rediteljskog postupka i živopisnih glumaca nego iz scenarija, Wimmer i Bomback su gotovo u svemu pokvarili ono što je postojalo u prvom filmu. Bez namere da ulazim u detalje jer je to besmisleno ipak moram da naglasim da je budućnost u kojoj se RECALL dešava jedna od besmislenijih.
Akcija je urađena pristojno ali je dosta repetitivna, manje-više se ponavlaju situacije i vezane su za kretanja na pokretljivim platformamna koje se kreću horizonatlno i vertikalno i to je zanimljivo do neke tačke ali onda postane dosadno. Produkcioni dizajn sa gradom koji se vertikalno razvija je zanimljiv i nadovezuje se na zaostavštinu METROPOLISa, FIFTH ELEMENTa i mnogih drugih radova, i mogu reći da mi je dok sam gledao RECALL bilo malo i žao što je jedna prilično velika količina veštine i osećaja za lepo utrošena na nešto što je tako kvarno u samom korenu.
Opšta veština realizacije i dizajn čine ovaj rimejk nečim što treba da vide ljubitelji žanra i oni koji se profesionalno bave filmom. Međutim, u samoj osnovi rediteljskog postupka Lena Wisemana ostaje ogromna praznina i masa neoprostivih grešaka koji čine da TOTAL RECALL bude sve ono što se inače napamet spočitava holivudskim filmovima. A opet s duge strane, svaki uloženi dolar se vidi, žanrovske konvencije ne dozvoljavaju da film postane nepodnošljiv premda jeste malo dosadnjikav, i na kraju ovaj film čak nema ni tu ekskluzivnost nekog opscenog promašaja.
* * / * * * *
When casting goes RIGHT
http://www.cracked.com/quick-fixes/the-5-creepiest-coincidences-in-movie-casting-history/ (http://www.cracked.com/quick-fixes/the-5-creepiest-coincidences-in-movie-casting-history/)
Reprizirao sam MONOLITH, mešavinu buddy cop filma i SFa koju je 1993. snimio John Eyres pre nego što je potonuo u svet totalnog DTV beznađa. Ovaj film međutim uopšte nije loš. Ostavio mi je sličan utisak kao i na prvo gledanje, kao pristojan B-rad, dosta oslonjen na uspešnije naslove iz holivudskog visokobudžetnog miljea, sa ekonomičnom upotrebom onoga što je dostupno a to su pre svega glumci .- Bill Paxton i Lindsay Frost igraju "slučajne partnere", John Hurt je vladin službenik-negativac, Louis Gossett Jr. je šef policije - ballbuster.
Specijalni efekti su dosta slabi i film je mnogo tanji u SF nego u policijskom domenu. Pa ipak, primetna je znatna razlika između tadašnjeg B-filma i onoga što danas gledamo kao paralelu tome, a to je DTV i ona je u korist radova iz devedesetih.
* * 1/2 / * * * *
Movie News
Exclusive Mel Gibson Interview: A Candid and Rare Conversation
Source: Paul Fischer
August 13, 2012
Mel Gibson may have his critics but he is, if nothing else, a born survivor. The American-born Australian-raised actor/filmmaker has been a part of the Australian and American film industries for some thirty years.
The classically trained actor made an impact on movie audiences in the original Mad Max and cemented his reputation as a movie star with starring roles in two Peter Weir films, Gallipoli and The Year of Living Dangerously. His first attempts at international success met with mixed results despite critical acclaim for The Bounty, The River and Mrs. Soffel, but then came a third "Mad Max" and the first Lethal Weapon and the rest, as they say, is history.
He was able to utilize his Hollywood star power to form Icon Productions and transition to direction, first with The Man Without a Face and then for his classic Braveheart garnering him a Best Director Oscar. His film The Passion of The Christ became one of the most successful independent films of all time, and allowed Gibson to turn his back on Hollywood and make the visceral and successful Apocalypto.
Gibson returned to acting in Edge of Darkness and is back in front of the camera in the hugely entertaining Get the Gringo, just released on DVD and will next be seen in Robert Rodriguez's Machete Kills. He is also busy working on his Viking movie and the much discussed film about the Maccabees.
I first met Gibson when we were both in our early 20s and the actor was publicizing Gallipoli while I was a university student. 30 years later, to coincide with the DVD release of "Gringo," we met at Mel's Santa Monica office for an in-depth chat. Dressed in a pair of blue board shorts and T-shirt, we covered a lot of ground, from "Gringo" to stardom, Hollywood forgiveness and his own very candid take on the whole Maccabee script controversy, as well as the status of other projects.
ComingSoon.net: With a film like "Gringo,"was it important to go back to your roots as an indie filmmaker?
Mel Gibson: No not really. Even when I had a deal with studios I used to cook up stories. It's just that there wasn't one for this. So I got together with the Mexican dudes (Adrian Grunberg and Stacy Perskie) and we sat in my kitchen, drank cups of coffee, smoked a bunch of cigarettes, ate food and talked. And we just beat the story out.
CS: Did "Edge of Darkness" give you a taste to go back in front of the camera and did you want to develop this initially as an actor, or just as a producer, and the acting was secondary?
Gibson: I was looking at it more from a story point of view. I mean basically at the end of the line, no matter how many producers, directors, actors jump in, you're only doing one thing, telling a story, so what I like doing the best is going through the mind's eye and reading it out with Stacy and Adrian whom I'd worked with before on "Apocalypto" when they were my 1st and 2nd ADs. And these guys know Mexico. And we just got into the research, from an idea that I had, and the more stuff we read on the Internet the more rich it got, because the world is so absurd. Incarceration south of the border is a different experience than here. There were no exaggerations in that film.
CS: How do you know when something is ready to go?
Gibson: It's just a gut feeling. It'll never be right. It'll ALWAYS be weird on the page, no matter how good your visualization or idea is, it's always going to look weird on the page. Writing is a hard gig and it's hard to convey a lot. That's why scripts tend to be a little bit overwritten.
CS: As an actor, did you still enjoy the physical stuff you got to do in this film?
Gibson: Yeah I did enjoy it. It wasn't that taxing and I had a stunt guy to do the fall off stuff, so I'm way past doing that stuff by myself.
CS: Do you still go through a regimen of physical fitness?
Gibson: I'm pretty fit, naturally. I do moderate exercise, and I try to eat pretty well and I think it has an effect on me. But hey, I'm putting on the insulin tyre like everybody else, but that's just a function of getting older.
CS: Would you have liked "Gringo" to have received a US theatrical release?
Gibson: I think there's a lot of different mediums out there right now. Theatrical is fantastic. I don't think anything will ever replace the big dark room, the screen and the popcorn. You can kind of do it in your home if you have a nice screen, but it's not the same thing. It did get a theatrical release internationally.
CS: A lot of people don't realize or have forgotten that you're a classically trained actor. I've seen you on stage. Is there any part of you that would like to return to the stage and if so, what character would you want to be?
Gibson: Of course, yeah. It'd be nice actually. I dabbled here and there but not in a big way. I tried to get Downey to do Hamlet when he was in his 30s. He would have been so great. But I'd like to direct something on stage, maybe Hamlet, because as an actor, you never get it. I mean I did a film version but I don't think I ever really did it. So I'd like to direct a production somewhere on stage.
CS: After you left Australia, finally, and the "Lethal Weapon" juggernaut began to strike, did you expect the success that came with it and do you think you prepared for that, psychologically?
Gibson: I think I was in good shape to sort of deal with that, because I sort of had done that. You do your 'blooding' as it were when you're young. You start in Australia, you strike out, you make a few films outside the country and then you realize you can't put the toothpaste back in the tube as far as your personal life and stuff goes, that you become public property. It's a very odd thing. So that sort of thing hit me in my 20s. And if I hadn't been reasonably successful it wouldn't have happened the way it did, because you're already on the rise. And then you become a person of interest.
CS: And then as the success became bigger over the years for you, was it easier to cope with it over time?
Gibson: Well, you make an adjustment. I dropped out after a while for about a year and a half and just did basic things. I just thought that I don't really want to go back there again until something makes me go back. Then of course the realities set in and it's like trying to put a round peg in a square hole because you're trying to fit in to some kind of life that you're not allowed to fit into anymore. AND it's not really what you love.
CS: Then did you discover what you truly love was directing, was being part of the filmmaking process?
Gibson: That's the best. I loved that. I think I was always meant to go there.
CS: And with the success you'd attained allowed you to go there.
Gibson: It allowed me to do it because I had some credit and also allowed me to be at the hub of any kind of activity on a film set. I didn't just disappear into the trailer. I'd hang out and watch what they were doing, because it was interesting to me, how they achieved certain things. I was like a pesky mosquito with directors. I was always asking them questions, why a particular lens, or why this angle, tell me about the edit. They were always really generous and actually liked that because it helped them formulate what they were doing too.
CS: Would it be fair to say you'd never been able to get "Braveheart" made had it not been for this success?
Gibson: It would have been more difficult, yes. I had already directed one small film, "The Man Without a Face." And that was a toe in the water which is really what you have to do. You don't want to go out there on your first run and crash and burn on a big budget. You want to do something small. In many respects it was like a TV movie, except I put all my angst in it. And you don't find out till you're in the firing line and you have to make decisions, so I went through that whole process, and then I could do something with a greater degree of difficulty and bigger budget. So at that time, no films like "Braveheart" had been made for a very long time and of course it started a whole thing. As always the first guy out is the one who gets it. But I think the film has good things in it.
CS: That famous Freedom scene is one of the most imitated and parodied scene of recent memory. .
Gibson: It's still happening and pretty funny.
CS: And Scotland is using the film as an anthem for its upcoming election on independence.
Gibson: It started the ball rolling. It's amazing how powerful a piece of work can be and how it can influence people and change. It's pretty interesting.
CS: How much did George Miller try and persuade you to do a "Mad Max 4"?
Gibson: We talked about this very project like 10 years ago. I actually wanted to do it, but then what happened was, the budget was nuts. It was crazy. I certainly hope they've become more realistic about it.
CS: Is it true that Tom Hardy asked for your approval?
Gibson: No, they cast him, but I sat down with the guy and I quite like him. I think he's a good choice for that.
CS: Will you see the film?
Gibson: Oh yeah, I'll have a look. It'll be fun. I think he's a good actor. He commits completely and he looks great. There's this scary thing about him which is kind of right for that. Tom needed to sit down and talk more than I did. I'm really happy about that. But I hope they do a great job. I'm a big fan of George's.
CS: Is there a character at all that you played that you'd like to revisit?
Gibson: Nah. I've done it. There are new challenges.
CS: And there's no way you'll be enticed into doing a "Lethal 5."
Gibson: No I think the way things are going with "Total Recall," they'll just remake those somehow. Though it's really tough to replace Danny. He was so amazing in those things. It was a good gig for us. It worked. But we knew it would.
CS: Do you regret doing four movies?
Gibson: No, I had fun on every one of them and they were lucrative and good to me. And they really afforded me the opportunity to slow down and pick things and do things that really interested me. Like this "Gringo" thing which didn't pay but it was a good thing to have done.
CS: Robert Downey went out of his way to publicly support you as you did him when he was going through personal crises. Is Hollywood ultimately a forgiving town?
Gibson: No it's not. They have to forget. I don't even think they're vindictive. I don't think they think there's reason to forgive. And forgive what to begin with? What are they asking for? It's almost like can you please forgive me for what? What did I do, really? It is kind of ridiculous. So it's kind of hard to pinpoint exactly what needs to be forgiven and I don't consider that anything does because I didn't hurt anyone. But you know, hey that's life. It ain't easy and it's not fair. You've just got to slip the old water off the back and move on.
CS: Do you have a thick skin?
Gibson: I've developed one. I wasn't born that way but I have a hide like a rhinoceros.
CS: Now looking at what's going on with upcoming projects. What's the status on the Viking movie, which is still called "Berserker" I presume?
Gibson: It's still called "Berserker" and I believe it's going forward. I've talked to actors and stuff, and there are some good names attached who want to do it.
CS: But not DiCaprio?
Gibson: He's pretty busy, so no.
CS: Is it still a violent Viking movie in the original language?
Gibson: Not the original language. I'd thought about that at one time but then when you consider that English comes from the middle English language, it's not a big jump. I'll do something that's understandable for a modern audience. But it won't be the English THEY'RE used to.
CS: You've got a script?
Gibson: I've got a great script. And the idea's been batting around my head for years. And I couldn't find a way to make it work, because if you look at what Vikings did, they're pretty unsympathetic. And there's no point in doing Viking light. So I had to find a way to find devices and ways to make that work dramatically, intelligently and make it seem realistic so it's about real conflict in a real era in the 9th century, so that you actually see behavior and a new mode of thought seeping in. By the 11th century there weren't any of these guys left anymore.
CS: Will this be expensive?
Gibson: Everything's expensive. It's like ridiculous. But I can't talk budget.
CS: Are you having discussions with investors or studios?
Gibson: Both and there's some interest and they dig it, but it isn't the entire vision. You can't write the vision down. You can only have a blueprint and then go from a jumping off spot. But it was by accident that I bumped into Randall Wallace and we're collaborating on the script. We've got a fourth draft and it's great. All we've got to do is do it now.
CS: Now there's the much-discussed Maccabees project. What's going on and what's the story with the Eszterhas script?
Gibson: Okay, so a guy gets paid to write a screenplay and doesn't turn anything in for 14 months. That's a serious problem. Not even an outline so I lost my nutter with him. I developed a Viking script almost a year after he started and I already had a second draft and he hadn't even given me an outline. And he was at my home on a working holiday and he didn't even bring one word. And he never intended to write a script. His whole intention was to set me up somehow.
CS: So do you still want to make that movie?
Gibson: I DO want to make it and I will make it. And that'll be a great film. And over the course of 14 months did you not think I told him what the story was? Give him my images? Give him my ideas and dialogue? You should see the books written on the subject. So I'm steeped in that stuff from the Seleucid Empire, and the relationship with Israel at the time, amazing history. So my best ideas I put in front of him, hoping that he took some of those, but he squandered them and alluded to them in his so called screenplay which I swear he must have written in three days. It's really bad with heinous, bad, shonky, D grade dialogue. And after 18 months of waiting, from when we started talking, that's what came in. And of course the studio also recognized it as not very good.
CS: So is there a studio attached to the film?
Gibson: No, it's just sitting there until I'm ready to go back to it. I'm busy with a writer who knows how to write.
CS: Now you're also still an actor for hire.
Gibson: Yeah sure if it's good enough. I just worked with Robert Rodriguez on "Machete."
CS: What was that experience like?
Gibson: It was a great experience.
CS: Tell me about the character you play.
Gibson: He's an odd kind of guy, the Rodriguez version of a Bond villain. He's a bad guy who said: "What if he's right?"
CS: So a bad guy with a moral compass.
Gibson: In a weird way.
CS: That must have been fun for you.
Gibson: Oh yeah it was fun, and it's fast, man, is it fast? A good degree of it is digital. I went down to Austin and its very laid back and cool. Robert is a fantastic guy and I've never seen a crew work so fast and so hard. There's just no waste and no time lost. And he knows how he's going to do it. It's pretty funny. I enjoyed the experience and I enjoyed that kind of pace and in 20 years I spoke more in this than in the entire 20 years combined. The guy is only in the third act. But he's the big nemesis.
CS: Do you get to ham it up?
Gibson: Of course it's extremely heightened because you're working on "Machete," come on! And I get to have a sword fight with Machete. He has his machete and I have a samurai sword, but it's kind of fun and it's full of surprises, because it brings the kind of Grindhouse action thing to it, almost celebrating being gratuitous in its drive and making no apology for it and making it fun, like some twisted fairy tale.
CS: Finally, do you think you're at the most relaxed you've been for a while?
Gibson: I'm pretty relaxed.
CS: Do you miss Australia?
Gibson: Not overtly. I slip in and out sometimes and it's okay. It's good to go there. But you don't have to go there for the amount of Australians here. And it's nice sitting down with them 'cause Aussies tend to be irreverent about most things so it's a whole different level of communication.
Christoph Waltz is set to star in Terry Gilliam's next project "The Zero Theorem" reports Deadline.
Pat Rushin penned the script set in an Orwellian corporate world run by a shadowy figure called 'Management'. Waltz plays an eccentric and reclusive computer genius plagued with existential angst who works on a mysterious project aimed at discovering the purpose of existence once and for all.
Other characters in this world include a "flamboyantly lusty love interest" with virtual sex on their mind, and the rebellious whiz-kid teenage son of Management. Thrown in a journey into the hidden dimensions of the lead's own soul and you've got a very Gilliam sounding feature.
Shooting kicks off in Romania in late October with Dean Zanuck producing. The film will be Waltz's first job after recently wrapping filming on Quentin Tarantino's "Django Unchained".
Eric Bana is in negotiations to join Mark Wahlberg and Ben Foster in Peter Berg's drama-actioner "Lone Survivor" at Emmet/Furla Films and Universal. Shooting kicks off next month in New Mexico
The story chronicles Afghanistan war hero Marcus Luttrell's account of a Navy SEAL mission gone bad. Bana will play a SEAL lieutenant while Emile Hirsch and Taylor Kitsch also star
Rosamund Pike ("Wrath of the Titans," "Die Another Day") has joined the cast of Edgar Wright's upcoming comedy "The World's End" starring Simon Pegg and Nick Frost.
Pike is likely to play one of the friends convinced to go on an epic pub crawl by Pegg's character which takes place during an apocalypse. Shooting kicks off in the UK next month.
Nicolas Winding Refn's protege, Icelandic helmer Oskar Thor Axelsson ("Black's Game"), is in final negotiations to direct the thriller "The Key Man" for Open Road Films and Safehouse Pictures says Variety.
Joby Harold ("All You Need Is Kill") penned the script about a single father and puzzle editor who finds himself targeted by the U.S. government because his body holds clues that are key to uncovering important national secrets.
Harold, Bill Block, Paul Hanson and Tory Tunnell are producing. Axelsson replaces Brian De Palma who was previously attached.
Pogledao sam KISS TOMORROW GOODBYE Gordona Douglasa, Cagneyev direktni produžetak uspeha koji je imao sa Walshovim WHITE HEAT. Nastao po romanu Horace McCoya, KISS TOMORROW GOODBYE je old school Warnerov gangsterski film. Nastao je kao nezavisna produkcija Braće Cagney, Williama i Jamesa ali ga je Warner distribuirao, i ima sve karakteristike nekog njihovog in house gangsterskog rada.
Cagney igra psihotičnog begunca koji počinje da gradi veliko ime u svetu podzemlja a zatim nalazi lakši način da se dokopa novca, kroz brak sa bogatom naslednicom imperije jednog od najmoćnijih ljudi u državi. Douglas je kasnije snimio dosta vrlo dinamičnih i modernih exploitation filmova ali u KISS TOMORROW GOODBYE se drži matrice koju su četrdesetih napravili Warnerovi reditelji što dovodi do blagog utiska arhaičnosti ovog Cagneyevog filma koji je forsirao sličnu personu prethodnih petnaestak godina. U tom trenutku su u Holivudu već postojali intenzivniji i moderniji filmovi na slične teme.
Međutim, Douglasova priča je čista, jasna, i sa vrlo zanimljivom Cagneyevom energijom i ovo je naslov koji obavezno treba da pogledaju ljubitelji gangsterskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SPACECAMP Harry Winera, vrlo zanimljiv avanturistički dečji film iz 1986. godine. Iako glavnu ulogu u filmu glumi Spielbergova supruga Kate Capshaw, ovo nije njegova produkcija, iako u sebi ima ponešto od Amblina u drugoj polovini filma. Međutim, ono što nepogrešivo pokazuje da nije reč o Spielbergovoj produkciji jeste upravo prva polovina filma u kojoj su predstavljeni likovi, dosta nezanimljivo i slabo, kroz niz traljavih scena koje spadaju u neku light varijantu omladinskog filma i opšte mesto. U Amblin produkcijama takve stvari obično stoje jako dobro zato što je Spielberg svoj fokus na likove preneo i na svoje učenike.
Međutim, druga polovina, uprkos sumnjivim specijalanim efektima uspeva da u pojedinim deonicama bude impresivna i prilično napeta za standarde filma za decu. Winer je zbilja napravio odličnu drugu polovinu i prava je šteta što film ne može da se pamti isključivo po tom delu već i po uvodu.
U filmu imamo zanimljiva imena kad su bili mladi - Kelly Preston i Joaquina Phoenixa dok se još potpisivao kao Leaf.
Weiner nije napravio značajniju karijeru na filmu ali je kasnije dosta režirao na televiziji. Scene u svemiru pokazuju da je imao dar za akciju i suspense i šteta je što se ponovo nije oprobao u tom žanru.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE CABIN IN THE WOODS Drew Goddarda. To je film koji pretenduje da bude inteligentan, strašan i smešan. Problem je u tome što nije do kraja jasno koji delovi pretenduju inteligentni, koji strašni a koji smešni. Međutim, ono što je sasvim sigurno je da onoga što je najzanimljivije u filmu ima srazmerno malo i da koliko god želeo da parodira konvencije "cabin in the woods" horora na kraju ipak najviše vremena provodi upravo u tom miljeu. Štaviše, ovaj film je ponajmanje horor, pre bi se reklo da je neuspešni žanrovski esej i parodija horora, koji tu ideju koju nosi (a koja nije ni naročito nova, i u suštini je anti-horor i više je na liniji spielbergovske fahtastike ili stripa) slabo plasira. Misterija koja se krije u osnovi ove priče bi mnogo bolje funkcionisala da je načeta posle prvog čina a ne da se ukratko rasplete u trećem.
Sa ovim prikrivanjem temeljne ideje, CABIN IN THE WOODS se svodi na niz zapravo nezadovoljavajućih scena koje nas odvraćaju od priče umesto da je pričaju i u tom pogledu podseća na filmove kao što je IDENTITY i slični naslovi koji krupnim preokretom na kraju pokušavaju da daju smisao dosta rutinskom sadržaju koji imaju u većem delu trajanja.
THE CABIN IN THE WOODS ne samo da nije neki novi preokret u žanru ili novi SCREAM već je reč o jednom minornom, jedva pa interesantnom fenomenu unutar filmske ponude koji nažalost nikada nije izrastao u punokrvni film.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE WATCH Akive Schaffera, jedan od neopravdano oklevetanih filmova ove godine. Nije reč o klasiku, ali je reč o odličnoj, prljavoj, jako smešnoj R-rated komediji koja je u Americi još od incidenta sa Neiborhood Watchom koji je ubio nedužnog klinca nailazila na teškoće, prepreke, uklanjanje trejlera i sl. Zatim je naišao na nestrpljivu i nezadovoljnu kritiku i tako je THE WATCH marginalizovan i gurnut na stranputicu promašaja.
Međutim, THE WATCH ne zaslužuje takvu sudbinu. Schaffer je debitovao sa zanimljivom komedijom HOT ROD koja ipak nije bila sasvim uspešna i u THE WATCH se bavi jednom zanimljivom mešavinom star komedije, awkward humora i žanrovskog hibrida sa SFom. Otud neke metode plasiranja prljavog, infantilnog humora, deluju nešto soifisticiranije, smirenije, gegovi su manje agresivni nego što bi se očekivalo od komedije koja ima ovakav broad appeal .
Opet, moram priznati da je doista gledalaca sinoć izašlo iz bioskopa, i to baš za vreme nekih od najsmešnijih scena, čak su i nezadovoljno vikali na nas koji smo ostali zašto se smejemo. Dakle, nema sumnje da je THE WATCH film koji ima problem u komunikaciji. Čini mi se da je taj problem upravo vezan za ta neka suptilnija glumačka plasiranja humora koji sam po sebi nimalo nije suptilan i ponekad prijatno iznenađuje svojom prljavštinom.
Koliko je Ben Stiller izgubio na ubojitosti, i koliko je Vince Vaughn ušao u manir, premda i dalje donose dovoljno onoga zbog čega ih volimo, toliko su svežine doneli Jonah Hill i Richard Ayoade. Svemu tome doprinosi i prilično R-rated odnos prema vanzemaljcima, krvoproliću i sl.
Otud THE WATCH na kraju ne samo da donosi dosta materijala za smeh već na kraju na neki dementan način uspeva da profunkcioniše i kao priča o prijateljstvu, tim karakterima itd.
Šteta je što ovakav, u suštini dobar pokušaj, nije adekvatno nagrađen na blagajnama, a ni među gledaocima. Ipak, čini mi se po prvim britanskim kritikama da će biti bolje prihvaćen u Evropi.
* * * / * * * *
Pogledao sam zanimljiv dokumentarni filma Felixa Moellera HARLAN - IN THE SHADOW OF JEW SUESS. Ovaj film opet ne uspeva da u potpunosti rasvetli Harlana kao reditelja ili kao političku figuru, i čini mi se da ima dosta suštinski irelevantnih segmenata pošto se u značajnom delu bavi time kako Harlana vide njegovi unuci što zapravo samo svedoči o dubokoj porodičnoj traumi koju je priredio i malo čemu osim toga. Sinovi naravno imaju relevantniju ulogu, naročito Thomas koji je svoj život posvetio levici, osporavanju oca, revoluciji i eksperimentalnim filmovima.
Film se više bavi ličnom nego profesionalnom biografijom Veita Harlana ali daje relevantan pregled ključnih biografskih i filmografskih tačaka u njegovom životu i radu. Prirodno, niko ne uspeva da prodre u to koliku je krivicu osećao sam Veit a čak je i porodica u dilemi koliko je i da li je bio primoran da snima JUD SUESS kao što je govorio u svojoj biografiji.
Zanimljivo je naravno i to da je Kubrick upoznao Harlana. Poznato je da su Kubrickova supruga i šurak Harlanovi nećaci ali ovde imamo i detaljnije priče o tome kako je izgledao Kubrickov susret sa Harlanom i njegova želja da snimi film o nastanku nacističkih filmova.
Dinamika među Harlanovim potomcima je zanimljiva, ima tu dosta besa i neslaganja i Moeller je to uspeo da zabeleži. Ipak, na kraju ovaj dokumentarac zapravo istovremeno uspeva da zahvaljujući samoj snazi teme ostane nedorečen i impresivan. Uostalom i sam Harlan je reditelj čiji su filmovi istovremeno impresivni i bizarno artificijelni, a paradoksalno sam JUD SUESS je možda i najmanje zanimljiv ali i najmaligniji rad u njegovom opusu. U tom pogledu, zanimljivo je kako su članovi porodice istovremeno šokirani sadržajem filma (s pravom) ali i sporadično oduševljeni (ne s pravom) veštinom kako je taj film realizovan, iako JUD SUESS pošteno govoreći ostavlja snažan utisak gotovo isključivo zbog svoje strašne ideooške funkcije a ne toliko zbog zanatske veštine. Harlan u tom pogledu ima relevantnijih filmova.
Moellerov film je značajan doprinos rasvetljavanju Harlanovog slučaja, ali nikako nije definitivan rad na tu temu.
* * * / * * * *
Da bih se pripremio za THE EXPENDABLES 2 i obložio mozak nečim što ima smisla, reprizirao sam DREAMSCAPE, klasik koji je Joseph Ruben snimio 1984. godine. DREAMSCAPE se naravno prevashodno javlja kao preteča INCEPTIONa iako osamdesete obiluju efektnim pričama u kojima se na razne načine tretiraju snovi, telepatske moći i njihova hladnoratovska upotreba. Kada razložimo ono što DREAMSCAPE nudi na jednom mestu, onda pvo ne čudi da je jedan od scenarista uz Davida Lougheryja i samog Rubena bio Chuck Russell koji je tri godine kasnije snimio DREAM WARRIORS, jedan od boljih ELM STREET nastavaka, a s druge strane, Cronenbergova adaptacija Kingovog THE DEAD ZONE izašla je godinu dana ranije i bavila se sličnom temom vizija uništenja koje progone predsednika, a on se bavio telekinezom u SCANNERSu 1981. godine. Dakle, osamdesete su na određeni način zarobljene u DREAMSCAPEu.
I zbilja, Dennis Quad u glavnoj ulozi zarobljava šarm 80s leading mana, a scenario mu nudu odličnu ulogu šarmantnog gubitnika koga tajna vladina agencija želi da iskoristi za svoje mračne namere. U tom pogledu Quaidov lik nalazi koren i u literarnom SFu, recimo Dickovim romanima koji obiluju simpatičnim gubitnicima sa značajnim sposobnostima. Rubenova veština kao reditelja je evidentna upravo u tome što glavni junak nikada ne ispada iz fokusa i što se film bavi njegovom transformacijom, pored zapleta u kome se našao.
Za razliku od INCEPTIONa, Ruben kao veštiji reditelj od Nolana, nema potrebe za infodumpovanjima svakih dvadesetak minuta, priču uspeva da iznese elegantno i sa minimumom suvišnih tutoriala o tome šta treba da se desi. Međutim, ono što je drugi ključni kvalitet, to je upravo odnos prema glavnom junaku koga Ruben uspeva da "suštinski" promeni za razliku od Nolana kod koga DiCaprio ima razne nepromenljive traume i nalazi se u situacijama koje mu nimalo ne pomažu da se promeni kroz svoju priču, čime samo podvlači utisak da bi INCEPTION bolje pristajao nekom serijalu kao što je 007.
DREAMSCAPE kroz formu sna lako prevazilazi rudimentarnost svojih specijalnih efekata, san ne mora da bude fotorealističan, a kad je o vizuelnom aspektu reč, zanimljivo je da je DP na ovom filmu bio Brian Tufano koji je zapravo najpoznatiji po britanskim filmovima, pre svega po saradnjama sa Danny Boyleom.
Ruben ni u ovoj dosta ambicioznoj hladnoratovskoj fantastici ne izmiče svojim B-korenima i oni mu pomažu da sve realizuje pametno, jednostavno i elegantno. DREAMSCAPE je najfiniji primer 80s filmmakinga i film koji treba povremeno reprizirati.
* * * 1/2 / * * * *
Добар је Дримскејп.
Ode nam Tony Scott. Što se mene tiče, jedan od ljudi zbog kojih sam odlučio da se posvetim filmu (koliko god su sami rezultati toga užasni).
Jedini čovek koji je mogao da igra na terenu Majkla Beja i pobeđuje. RIP.
Čovek koji je začeo Baya. Bay je bio zamena za Tonyja Simpsonu i Bruckheimeru. Seti se BAD BOYSa. I svega ostalog.
Pa, to, to, baš to. A i snimio je True Romance. Uvek ću ga voleti.
Stari Kadar se oprostio od Tonyja...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/08/tony-scott-1944-2012.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/08/tony-scott-1944-2012.html)
ja moram da kažem da nisam pratio Tonijev privatni život - šta uopšte natera uspešnog šezdesetosmogodišnjeg holivudskog reditelja da se ubije? I to ovako.
Спомињали су чини ми се неку опроштајну поруку, је ли објелодањено о чему се ради?
Ladno je on režirao Hunger.
Quote from: Father Jape on 20-08-2012, 15:05:33
Ladno je on režirao Hunger.
xtwak :x xuss xrotaeye :x xtwak xuss xfoht
xremyb
Pa ja ne znam sadržaj oproštajne poruke, ali stavio bih pare na to da je u pitanju dijagnoza koja mu je najavljivala skoru smrt. Ridley i Tony su imali trećeg brata Franka koji je umro od raka.
Pogledao sam vrlo simpatičnu mikrobudžetnu komediju ALTER EGOS Jordana Gallanda koja poput nekog left-field stripa uzima mitologiju superheroja i podvrgava je preispitivanju. Doduše, danas se mnogo veća preispitivanja mitologije superheroja dešavaju u serijalima velikih izdavača, u realizaciji afirmisanih autora, ali na filmu još uvek nema ambicioznijih mejnstrim pokušaja na tu temu izuzev HANCOCKa i donekle INCREDIBLESa ili MYSTERY MENa.
ALTER EGOS je kamerni, mikrobudžetni film, prilično duhovit, smešten u svetu sličnom onom iz BOYSa, u kome dakle postoje superheroji ali odavno nemaju simpatije građana i države. Sam film govori o "maloj priči" jednog "minornog" superheroja koji se tokom rutinskog slučaja i u pauzi raskidanja sa devojkom suočava sa jednim od najmoćnijih supernegativaca.
Galland radi u vrlo skromnim uslovima, film je svedeno postavljen i vrlo dobro funkcioniše kao jedan kamerni vodvilj. Nijedna ideja koju uvodi nije dovoljno jaka da promeni naš pogled na žanr ali je sve dovoljno zanimljivo da nas zabavi 79 minuta koliko sve to traje.
Sean Lennon je napisao vrlo simpatičnu muziku za film i nekoliko finih pesmica i to podiže produkcija korak iznad malog novca kojim su raspolagali.
Da je ovakav film snimljen van Amerike sigurno bi dobio veliku pažnju na festivalima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EXPENDABLES 2. Simon West je odmenio Stallonea i čini mi se da u ovom nastavku akcija ima kudikamo više kreativnosti nego u prvom filmu, iako je i dalje nema dovoljno kako bi gledanje ovih sada već groteskno ocvalih ljudi i strašno glupoj priči postalo iole podnošljivo. Ja sam bio protivnik i prvog filma i sada sam još uvereniji kako je ovo potpuna stranputica za akcione heroje i najbolji put da se potpuno demistifikuju i pretvore u sprdnju. Naravno, mnogi misle da oni i zaslužuju da budu predmet sprdnje, i čini mi se da je EXPENDABLES najbolji način da se tom mišljenju da za pravo.
Kada pogledamo filmografije ovih ljudi, svi oni su snimili neke jako zabavne ali i neke jako dobre filmove, i imali su zaista veliki značaj među fanovima, imali su težinu i uticaj na određene socijalne grupe, i sve to je bilo bazirano pre svega na tome su oni opasni momci i van ekrana. Jedini način da se toleriše "gluma" nekih od njih jeste upravo to što su njihova tela fascinantno oblikovana vanfilmskim dešavanjima - bavljenjem borilačkim veštinama ili sportom, poslom telohranitelja i sl. Svaki akcioni heroj je imao neku svoju "priču" koja mu je davala ulični kredibilitet, a sada u EXPENDABLESu su svedeni na nivo KURSADŽIJA.
Scenario za KURSADŽIJE je doduše znatno duhovitiji. Žalosno je kada junaci EXPENDABLESa izgovaraju isključivo pararaze svojih replika iz ranijih filmova, Chuck Norris ispriča vic o sebi, a Dolph za svoj lik aproprira vlastitu biografiju! Statham se u toj masi izdvaja kao daleko najdostojanstveniji jer srećom još uvek nema prijave iz minulog rada koje se mogu beskrajno citirati.
U najstrašnijem stanju je Arnije koji se jedva kreće i moram da priznam kako mi njegov comeback deluje sve apsurdnije. Očekujem novi film Kim Ji Woona pre svega zbog ovog reditelja ali po onome što se vidi u trejleru Arniejeva tromost je uporediva sa onom koju je John Wayne imao kad je glumio na samrti. A možda je i drastičnija.
Wayne je doduše i napravio THE SHOOTIST Don Siegela koji je do danas ostao primer kako treba raditi takav film u kome zvezda zaokružuje svoj rad u nekom žanru.
Niko ne uspeva da se izvuče iz ovog filma sa naročitim dostojanstvom izuzev Stathama, a i po Willisu se vidi da je za klasu iznad ostalih.
Ipak, moram priznati da je Chuck Norris generalno verovatno najveća žrtva. Naime, ovaj glumac koji se povukao na vreme, koji se nije ogrešio o uspeh koji je napravio, završio je kao predmet Chuck Norris Facts viceva koji su postali fenomen čiji mi smisao, priznajem, izmiče. Sada međutim on dolazi da glumi u filmu sa ljudima koji zapravo zaista zaslužuju takvu zbirku viceva.
Stallone za razliku od Arnieja nije stario "normalno", on iozgleda kao mutant nastao mešavinom steroida, plastične hirurgije i još nekih drugih terapija o kojima se šuškalo, i zbilja, on sada više liči na filmskog monstruma nego na heroja.
Van Damme je uspeo da koliko-toliko ostane dostojanstven kao junak koji se zove VILLAIN što je jedna od retkih zbilja duhovitih stvari u scenariju. Scenario je inače pisao Richard Wenk, čovek koji ima ozbiljnu karijeru i reputaciju i zbunjuje me da su on i Sly iskucali nešto ovakvo.
Simon West je u onome što je mogao, a to je akcija, unapredio stvari, ali sa ovom ekipom ipak nije uspeo da napravi novi CON AIR. Od svih porošnih Bruckheimerovih reditelja, West spada među talentovanije ali u EXPENDABLESima nije to baš uspeo da potvrdi.
Čini mi se da je West kao najpoverljiviji reditelj u ekipi Avija Lernera ipak morao da pruži više a isto važi i za DPa Shelly johnsona koji posle odlično snimljenog CAPTAIN AMERICA radi ovako nešto.
Nažalost, ipak su svoje najznačajnije filmove Sly, Arnie i Van Damme radili u produkciji Mario Kassara (ili nekih drugih eminentnih producenata) a ne Avi Lernera ili njegovih preteča iz Cannona. Dok je Cannon još i bio vođen od strane Menahema Golana koji je ipak reditelj, Nu Image, Millennium i ostale kuće vode Lerneri koji nažalost pre svega gledaju na poslovnu stranu svega i nemaju potrebu da idu korak napred sa svakim filmom kakvu je imao Golan. Činjenica da je film režirao Simon West pokazuje tendenmciju ka poboljšanju, ali i dalje su tu grozni bugarski setovi, i uopšte jezivi ambijenti i nedovoljna producentska kreativnost.
Schwarzenegger je pre svih postao zvezda zahvaljujući tome što je bio integralni deo filmova velikih reditelja kao što su Cameron i Verhoeven, a Stallone je postao zvezda zahvaljujući ozbiljnim pričama koje su dogurale i do oskara. Ovo gde sada igraju su nažalost filmovi koji nemaju ništa od toga, ni velike ideje, ni velike reditelje, ni dobre priče.
Otud THE EXPENDABLES 2 kao i prvi film, od silne naknadne pameti, deluje jako glupo na svim nivoima i umesto reafirmacije svojih zvezda nudi samo još jednu potvrdu da su njihovi protivnici i protivnici akcionog filma oduvek bili u pravu.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-08-2012, 16:18:40
Pa ja ne znam sadržaj oproštajne poruke, ali stavio bih pare na to da je u pitanju dijagnoza koja mu je najavljivala skoru smrt. Ridley i Tony su imali trećeg brata Franka koji je umro od raka.
u pravu si. :(
Tony Scott's battle with inoperable brain cancer may have driven 'Top Gun,' 'Crimson Tide' director to suicide leap from Los Angeles bridge (http://www.nydailynews.com/entertainment/tv-movies/tony-scott-battle-inoperable-brain-cancer-driven-top-gun-crimson-tide-director-suicide-leap-los-angeles-bridge-article-1.1140255)
Da... :(
Tony Scott Had Inoperable Brain Cancer: Report
By Stephen M. Silverman
08/20/2012 at 12:35 PM EDT
As the investigation continues into Sunday's apparent suicide of Top Gun director Tony Scott, an unnamed source has told ABC News that the British-born filmmaker, 68, had been diagnosed with inoperable brain cancer.
No further medical details were available.
Scott, whose box-office hits included Top Gun, Days of Thunder and Beverly Hills Cop II, died Sunday after jumping from a bridge in Los Angeles Harbor. His body was recovered from the water four hours later.
Witnesses told authorities that at around 12:35 p.m., the filmmaker left his parked Toyota Prius on the Vincent Thomas Bridge in the city of San Pedro, scaled an 8- to 10-ft.-high fence and then leapt without hesitation.
RELATED: Top Gun Director Tony Scott Leaps to Death from Bridge
A note with contact information was left in the vehicle, reported the Los Angeles Times, which also said a suicide note was located in Scott's office.
Scott leaves behind twin sons with his wife, actress Donna Scott (formerly Wilson), who appeared in Days of Thunder. Another survivor is his brother, fellow producer-director (Alien, Gladiator) and business partner Ridley Scott, 74.
"The Hangover" and "Old School" director Todd Phillips is in talks to helm the remake of the James Caan-led 1974 crime drama "The Gambler" at Paramount Pictures says The Hollywood Reporter.
Martin Scorsese was once attached to helm the project which follows a UCLA literature professor with a gambling problem who runs afoul of gangsters. William Monahan ("The Departed") penned the screenplay.
Irwin Winkler, who produced the original, is returning in the same capacity. The project is expected to be Phillips' first effort once he wraps "The Hangover Part III" which begins shooting next month.
Pogledao sam švedski triler RAENARNA, svojevrsnu skandinavsku parafrazu HEATa u režeiji Petera Lindmarka koji je na jednom mestu skupio Sagu Noren i dva Hamiltona. Sofia Helin igra traumatizovanu policajku, zapravo ne previše daleku od Sage Noren; Mikael Presbrandt igra ambivalentnog negativca u sleeping with the enemy stilu; a Stefan Sauk igra vođu SWAT tima. Policajka i vođa SWAT tima istražuju seriju razbojništava u kojima su neki verovatno bivši vojnici ili članovi SWAT tima pljačkali banke.
Lindmark se dobro snalazi sa akcionim scenama ako imamo u vidu budžet i rad u kinematografiji koja ima tradiciju krimića ali ne i akcijaša. Nažalost, ono gde pada je upravo vođenje priče, kao i koncipiranje samog zapleta koji je na mnogim nivoima izrazito neuverljiv. Zato RAENARNA jedino može da ima šmek B-filma urađenog na neuobičajen, svež, način naprosto zato što je snimljen u Švedskoj.
* * / * * * *
Pogledao sam THE BOURNE LEGACY Tony Gilroya. U ovom filmu, celu priču preuzimaju novi ljudi - scenarista serijala Tony Gilroy preuzima režiju od Greengrassa a Jeremy Renner sa svojim junakom Aaronom preuzima poziciju glavnog junaka. THE BOURNE LEGACY se dešava u isto vreme kada i THE BOURNE ULTIMATUM, tako da bi bilo dobro pre gledanja odnoviti Greengrassov film, premda može da se isprati i bez toga. Jedna od stvari koje su mi najviše smetale u ULTIMATUMu bilo je to što film nije mogao da se razume bez gledanja SUPREMACYja. LEGACY u principu može da se pogleda i bez gledanja ranijih delova jer Gilroy je dosta jasno postavio priču i novi junak je uveden.
I Gilroy i Renner pokazuju da su dorasli zadatku i obojica su različiti u odnosu na Greengrassa i Damona. Gilroy bazira film na snažnim dramskim scenama, ne beži od dijaloga i cerebralnijih razmena, ali kad se lati akcije to je sve na visokom nivou i tradicionalno se završava velikom poterom, ovog puta na ulicama Manile. Gilroyev film je iznenađujuće bliži drami nego akciji, ali sada ima i podelu, negativce koje igraju Edward Norton i Stacy Keach koji to mogu da isprate.
Renner je drugačiji od Damona, njegov junak nije tako hladan i sofisticiran, glumac unosi snažnu blue collar dimenziju, i emituje više nesigurnosti.
Akcija je izvanredna. Pomoćnik je kao i u ranijim filmovima bio Dan Bradley, ali je koncept kadriranja nešto konzervativniji nego kada je film slikao Oliver Wood pošto je DP Robert Elswitt koji je slikao neke dobre akcione trilere ali nije specijalista za taj žanr, u osnovi.
Ako je serijal filmova o Bourneu mogao da se definiše taglineom KO NEMA U GLAVI IMA U NOGAMA, LEGACY je nešto drugačiji, mada je opet dovoljno isti da zadovolji fanove. U sebi sadrži i neka neobična rešenja na nivou strukture kakva su imali SUPREMACY i ULTIMATUM. Ipak, po autonomiji celine bliži je IDENTITYju nego SUPREMACYju. S druge strane, nije onoliko groundbreaking kao što je bio SUPREMACY. Ipak, ohrabruje činjenica da četvrti film u nekom serijalu nudi dosta intrigantnih i svežih elemenata.
* * * / * * * *
Pogledao sam TV film BADGE OF THE ASSASSIN Mela Damskog, istinitu priču o suđenju nekolicini pripadnika Black Liberation Army koji su početkom sedamdesetih ubijali policajce po ulicama američkih gradova. James Woods igra pomoćnika tužioca koji pokušava da reši ovaj slučaj a Yaphet Kotto igra detektiva koji mu u tome pomaže. Ovaj TV film iz 1985. je u najboljem smislu produkt svog vremena, nudi jasnu, pitku priču, dinamičan je i sa jasnom karakterizacijom. Pre svih Woods a zatim Kotto su nosioci priče u glumačkom smislu, ali ekipa je u celini jako dobra.
Ono što je meni bilo zanimljivo jeste način na koji su prikazani članovi BLA. Ne mislim da je ovaj TV film naročito rasistički, štaviše, čini mi se da je dobro zarobio besciljnost tadašnjih pripadnika crnih terorističkih bandi koje su dotle već bile obezglavljene uklanjanjem najmudrijih lidera. Međutim, isto tako mnogo su veće šanse da se vide filmovi koji bi pre bili na strani optuženih nego na strani tužilaca, naročito kada su ovakvi slučajevi u pitanju.
Štaviše, kada sam recimo gledao Woodsovu završnu reč u slučaju, činilo mi se kao da bi ubrzo mogao da se pojavi on, sa drugačijom frizurom i da je još ubedljivije osporava.
Kad je o crnim likovima reč, Damski nudi solidan lik detektiva pre svega zato što je Yaphet Kotto odlična faca. Ipak, nema sumnje da su likovi počinilaca i njihovih porodica neuporedivo živopisniji. Njihove žene između ostalog igraju Pam GRier i Rae Dawn Chong.
BADGE OF THE ASSASSIN je televizijski rad koji ne zaostaje za bioskopskim policijskim filmovima iz ove decenije i zaslužuje preporuku.
Alexander Ludwig ("The Hunger Games") has landed the role of Navy SEAL Shane Patton in Peter Berg's adaptation of the Marcus Luttrell book "Lone Survivor" at Emmett/Furla Films and Universal Pictures says Deadline.
Lone Survivor tells the harrowing story of how Luttrell and his Navy SEAL team members fought to stay alive after being ambushed in Afghanistan in 2005 by Taliban forces during a covert mission in the Hindu Kush mountain region, where the team went to kill a terrorist leader.
Ludwig plays a soldier alongside a cast that includes Mark Wahlberg, Taylor Kitsch, Ben Foster, Emile Hirsch and Eric Bana.
Sarah Aubrey, Akiva Goldsman, Barry Spikings, Randall Emmett, George Furla, Wahlberg and Stephen Levinson are producing. Shooting kicks off in a month in New Mexico.
Pogledao sam TEN ZAN - THE ULTIMATE MISSION, poslednji film vrlo zanimljivbog italosploitation reditelja Ferdinanda Baldija iz 1988. godine. Ovaj film bi mi sam po sebi bio zanimljiv kao Baldijev rad međutim ono što ga čini unikatnim i ekstremno zanimljuivim jeste činjenica da je sniman u Severnoj Koreji kada je ova zemlja tokom sedamdesetih pokušavala da se uključi u tokome internacionalne B-produkcije. Kada je okupljana ekipza za snimanje man-in-suit monster filma PULGASARI Shin Sang Oka, Japanci su tražili psane garancije da niko iz ekipe neće biti otet i zadržan, pošto su Japanci bili dosta česte žrtve takvih otmica. Ne znam da li je Baldijeva ekipa tražila nešto slično ali je Kim Il Sungov režim mogao da otme Franka Zagarina i ozbiljno osiromaši B-produkciju. Doduše, Zagarino jeste navodno hapšen u Severnoj Koreji jer je voleo da fotografiše pa je otpužen da je američki špijun, ali ta priča deluje više kao neka promotivna izmišljotina.
Severna Koreja glumi neku nepoznati dalekoistočnu državu i pored livada, planina i sl. priikazuje se i Pjongjang, lokacije poput metroa, železničke stanice, luke, hotela, a očigledno je i severnokorejska vojska pozajmila neka od svojih amfibijskih vozila za potrebe negativaca u ovom filmu. Zahvaljujući činjenici da je film sniman u Severnoj Koreji, očigledan je veći trud članova lokalne ekipe, povišeni entuzijazam među statistima i sl. Takav efekat se gotovo uvek postiže na mestima gde inostrane produkcije i pružanje usluga nisu postale rutinska stvar.
Snimanje u Severnoj Koreji naravno predstavlja i izvor prolema, pre svega kad je reč o automobilima koje junaci voze, gde se smenjuju jedan old timer i jedan kadilak iz sedamdesdetih, dok su sve ostalo teretna i vojna vozila.
Kada se ostavi po strani prilično snažan curio element ovog filma snimanog u Severnoj Koreji, sama priča i egzekucija su rutinski i u skladu sa standardima tadašnje B/C-produkcije, filmova sa Sho Koshugijem i sličnih stvari.
Ne znam koliko je tačna priča da je Severna Koreja bila i direktni finansijer/producent ovog filma kako bi ušla na zapadno VHS tržište, ali definitivno ima podataka o tome da je Severna Koreja bila ko-producent a delegirala je i svog ko-reditelja Pak Jong-jua.
* * / * * * *
TEN ZAN – Ferdinando Baldi's Ultimate Mission (https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2FTen-Zan-Title-300x200.jpg&hash=fc7bd59e4dd8c74b6a23707248c23e155954cadc) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/Ten-Zan-Title.jpg)
The story of an Italian/North Korean action movie joint venture.
By Johannes Schönherr.
Ferdinando Baldi, the director
Baldi was an old work-horse of the Italian exploitation scene. Born in 1927, he had made a lot of peblum filmsin the early 1960s, employing Orson Welles as King Saul in his successful David and Goliath (1960), and when that genre lost its popularity, he moved, alongside a lot of other Italian directors, into making Spaghetti Westerns.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2FOdiaIlProssimoTuo_Poster3-204x300.jpg&hash=f2abfd1f8ab4eeab0306e978dc6b27e5256ba02d) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/OdiaIlProssimoTuo_Poster3.jpg)Hate Thy Neighbor (Baldi, 1970) His masterpiece in that genre was Texas, Addio (aka The Avenger,1966),starring Franco Nero. Other noteworthy contributions to that genre were Viva Django (aka Django Prepare a Coffin, 1968), starring Terence Hill, Horst Frank and George Eastman, and the rather weird Blindman (1971), in which Baldi directed former Beatle Ringo Starr. But soon, Spaghetti Westerns went out of fashion, too, and giallo movies (slasher/psychopath pictures) became all the rage. Baldi left his mark on that genre, as well: with both the 1976 Nove ospiti per un delitto and the 1979 La ragazza del vagone letto (aka Terror Express, aka Torture Train), the latter starring Werner Pochath as leader of a gang that takes over a section of a night train and rapes and tortures the passengers. With the Western Comin' at ya! (1981) and the adventure movie Il tesoro delle quatro corone (aka Treasure of the Four Crowns, 1983), Baldi even ventured into 3-D filmmaking. But by this time, Italian exploitation cinema was already in free fall. Some directors went on to try their luck in extreme gore, like Ruggero Deodato (Cannibal Holocaust,1979), and Lucio Fulci (New York Ripper,1982) while others resorted to cheap action pics. Baldi did the latter. Amongst a slew of super low-budget movies, he shot a cheap Vietnam war action pic named War Bus in 1985 in the Philippines, financed with American money. Not exactly a success with the critics but the film did well on the American action video market – and it made some money there.
By the spring of 1988, he had already finished shooting his follow-up picture Un maledetto soldato (aka Just a Damned Soldier) but his picture on display at the Cannes Film Festival that year was still the tried and tested War Bus.
The North Korean delegation attended the show.
The situation in North Korea
The mid-1980s had been a very productive era in North Korean cinema and not only Worker's Party propaganda was produced at that time but also highly entertaining flicks which more often than not involved foreign talent and technicians to ensure top-notch performances. For swordfight flick Hong Kil Dong (1985), martial arts experts from Hong Kong were flown in. And director Shin Sang-ok not only employed a good part of the crew that had created Japan's recent Godzilla movies for his North Korean kaiju (monster) picture Pulgasari (1985) but even put actor Kenpachiro Satsuma into the rubber suit of the movie's monster – the same actor who had devastated a lot of cardboard models of Tokyo wearing the Godzilla outfit.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F03%2Fpulgasari-getting-enough-iron-300x210.jpg&hash=89b039f79bac483d49779970d456028872168c8b) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/03/pulgasari-getting-enough-iron.jpg)Pulgasari In 1986, all that suddenly changed: Shin Sang-ok fled to America, Gorbatchev came to power in the Soviet Union and began to open up that "Evil Empire," as Ronald Reagan called it, and China went serious with its changes towards a market-oriented capitalist economy.
The North Korean leadership saw their only way to counter all these threatening developments by retreating into a new "hermit kingdom"-shell. But within this shell, a lot of things had gone rotten. The previous period of openness, combined with severe economic problems, had alienated quite a part of the own population from the preachings of Great Leader Kim Il-sung. All cinematic propaganda efforts went now into addressing these new problems.
But whereas entertaining martial arts films like Hong Kil Dong and Order No. 027, produced in the previous years, could be sold all over the markets of the Eastern Bloc, those new domestic hero epics like A Bellfower (1987) remained on the shelves of the shabby North Korean booths at international film markets like Cannes, MIFED (Milan) and Berlin. Nobody wanted them – not even the closest allies. Those allies were all too busy to get rid of exactly that Communist backwardness in their own countries that the new North Korean films propagated as "heroism of the day."
Cash-strapped as the North Korean film industry was, there had to be a way out of this situation. So, why not pursue a really revolutionary and innovative way – make a "Western action movie" using North Korean locations which could be sold more or less clandestinely on Western markets for a good profit, disguised as a Western movie and thus circumventing the American embargo against North Korean products of all kinds. A movie like that would certainly find its audience on the newly emerging video market in the U.S. and other countries.
The Korea International Film Production Agency went out scouting for a project that might deliver just that. At the Cannes Film Festival in 1988 they met... Ferdinando Baldi.
Italy! A country with a grand old movie tradition totally down on its heels. A country where a lot of film people pretended to be American and put English-sounding pseudonyms into the credits! Baldi, a veteran director of that cinema desperately scouring the Cannes Film Market to sell off his latest war movie script. The North Koreans had found their man! And Baldi embarked on the last big screen production of his career.
Meeting Mr. Baldi
I had seen Ten Zan for the first time at the screening facilities of the Korea Film Export & Import Corporation in Pyongyang in 1999 when I was preparing a North Korean film series to be shown at various European film festivals. I found it strange enough to include it into my movie series. Along with the rest of my series, the film premiered at the Gothenburg Film Festival in January 2000. But the festival where it found the biggest appreciation was the Far East Film Festival in Udine, Italy. For obvious reasons – the Italians were thrilled to see what one of their fellow countrymen had done in that sealed country. The festival catalogue hyped the movie as "a true example of globetrotting Italian filmmaker's daredevil vitality." The festival organizers invited Baldi and he agreed to come and introduce his film but fell ill a few days before and the movie ran without his presence.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2FTen-Zan-Ultimate-Mission-1988-%25E2%2580%2593-Hollywood-Movie-Watch-Online-213x300.png&hash=8b783a72e47a3fceeabc1db42ef4c01c52f2fc72) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/Ten-Zan-Ultimate-Mission-1988-%E2%80%93-Hollywood-Movie-Watch-Online.png)I had always wanted to hear the stories behind that film. Finally, on a rainy Friday evening in late February 2002, my Japanese friend Tomoko Katayama and I took the night express from Munich to Rome. The old Italian train looked every bit like the one in Terror Express. But no Werner Pochath gang was attacking this time and the conductor did not run a brothel in the sleeper car section as the conductor in Terror Express had done. Tomoko prevented me from walking up to the cool young conductor, a nice guy sporting a shaved head, having everything under his control and probably reading existentialist books on his long nightly shifts, and telling him that he should show that movie as an extra service every night on that train.
Rome, Sunday morning. Bar Vanni, near Piazza Mazzini and the RAI state television studios. Baldi had told me on the phone that it would be very easy to recognize him because he is "an old man." Well, as Tomoko and I sat there in the glaring morning sun on the outdoor chairs of Vanni and looked at the customers filing into the cafe, it seemed that only old men were around.
One was standing close to us, staring down the street as if he expected somebody. I somehow doubted he would be my interview partner but asked him anyway: "Excuse me, are you Mr. Baldi?" "Ohh yes, I am!" he replied with a deep raspy voice in heavily Italian-accented English. We hurried inside – "the old man" seemed very energetic –, ordered our first cappuccini and I told Baldi: "You know, we just took the night express from Germany here. I watched your film Terror Express right before I went to the train station..." "You did? That's crazy!" he replied, "I never heard of anybody doing that! Weren't you afraid riding that train then?" "Oh no, I told Tomoko all the details about the movie while we were on that train." "You are crazy, young man." he said and shook his head.
The capuccini came. I gave Mr. Baldi the latest issue of the English-language South Korean fanzine Bug for which I had written a lengthy account of my visits to North Korea and a catalogue of the 2000 Gothenburg Film Festival. I asked him: "Do you have a video of Ten Zan"? He sadly shook his head. "I have nothing of that film anymore." "Well, I made you a copy." I said, "Please take it." I gave him the tape and he seemed very happy. "I will watch it as soon as I can and let you know what I think about the film now,14 years after making it."
I got my tape recorder in position and started with the questions.
The Interview
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2FFerdinando-Baldi-1-206x300.jpg&hash=10b6b68d8d2b8e68f86119e6d604debedb865a21) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/Ferdinando-Baldi-1.jpg)Ferdinando Baldi Ferdinando Baldi Do you know anybody here at the North Korean embassy in Rome?
Film International No, but I used to know some folks at their embassy in Berlin. But they are all back in North Korea now.
F.B. Yes, they change. Many times.
F.I. Alright, let's start... Lorenzo Codelli of the Udine Far East Film Festival made an interview with you and you told him that you made that film War Bus and that War Bus got you involved with the North Koreans. Can you say something about how you got in contact with them?
F.B. We showed War Bus in Cannes, in France. The North Koreans were there. Looking. They liked the picture. They said: 'Why don't we shoot something in Korea?' Let me confess, I thought the idea of going to the North of Korea very strange but I said: 'Okay, let me think.' We talked to some people at their embassy here in Rome and to the manager of their film company. Anyway, with my producer, they negotiated the terms of business. I said: 'I absolutely want to see what will happen.' So, I arrived in North Korea with a script that had no real relation to reality.
F.I.The script was about the Pacific War?
F.B. Yes. About the battle of Ten Zan. Ten Zan is a classic. It's a mountain on an island in the Pacific where the Americans had a big battle with the Japanese. When I arrived in North Korea, the script was only a starting point... like, where to go with the project and to see if the North Koreans were really interested in the picture. They started to discuss it in Korea again. They don't speak English there, some spoke French. They gave me a young boy and I said: 'Okay, you are my assistant.' They said: 'We have to go over the script again, they made calls... For about one month I tried to save the basics of my script. At the same time, they totally rewrote it. Finally, we agreed on something. But I said 'Before we do the final script, is it possible to see the locations?' 'The locations? Right.' They scratched their heads. 'How can we do that? Well, we can go there only once.'
F.I.You were in Pyongyang all that time?
F.B. In Pyongyang, yes. In one hotel in Pyongyang. You know Pyongyang?
F.I.Yes. I stayed there at the Pyongyang Hotel and at the Koryo Hotel, the big twin-tower hotel.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2Fkoryo-hotel-242x300.jpg&hash=e7923f7abe3704e94d71c9970b0805a4e9b34af1) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/koryo-hotel.jpg)Koryo Hotel F.B. The Koryo Hotel, that's it. I was staying there... And, finally, we went to see the locations. It was very difficult. It would take a lot of time getting trucks and all that. There were many delays. I think that was good for us. To have some time to create a relation with them. Especially to my assistant – I thought, the gent is very good, so young. They invited us to some places and we could see the situation there. Finally, we started to shoot. For eight weeks, we worked on the picture. Very difficult. Because sometimes, in the morning, some authorities showed up and said: 'At this place, shooting is impossible.' So, we were obliged to change. I asked for trucks, for four or five of them. They sent only two. But finally, we finished shooting. I can tell you, it was an experience, unbelievable. You never forget the contact with the people there. North Korea was the only place where I was shocked and at the same time, I got a very good feeling with the North Koreans I worked with. I invited them to a projection of the film here in Rome. Six of them, the assistant, the directing manager... They came, they were my guests. They were happy. And they went back to North Korea. But you cannot phone them there, you can't write to them, the contact was cut then. The business stopped.
F.I.Going back to the script. It started out as a story about the Pacific War but in the end, the movie is set in current times...
F.B. The North Koreans changed it to what it became.
F.I.There are some parts I could never understand in the script. Like Professor Larson hires the two mercenaries, the Frank Zagarino-character and his sidekick, to destroy his own operation. In the end, everything is destroyed. But why does he hire them to destroy his own operation?
F.B. Listen, there was a problem there. I can't remember exactly. It was a problem of production. We did something wrong. We did not see the rushes. We couldn't see the rushes. Nobody could say: 'What are we doing here?' I don't know what happened – but something happened.
F.I. Because Professor Larson is talking in that car to that Asian collaborator of his in the beginning of the film and they agree that it is necessary to 'take the step' to eliminate some of their operation by hiring the Zagarino-character. But later, in the scene at Pohyong Temple, it turns out that the Sabrina-Siani-character is Larson's daughter. She has always been with the guys operating the camps to be destroyed by Zagarino. How can that be? Larson hiring mercenaries to destroy operations his own daughter runs?
F.B. That must have been a mistake. For sure. I didn't see that. They must have changed it in progress. Now, when I see it again [knocking on the video tape I gave him which was sitting on the table], maybe, maybe I remember the reason for this. In that case, I will tell you on the phone, if I remember the real reason. Well, something happened back then but after seeing the film again, I will tell you the truth about what happened. Okay?
F.I.In the credits in the beginning, it says 'Amerinda Est. Productions'. Who was that? An Italian company? Was the film a co-production?
F.B. It was an Italian company. The film was a co-production between that company and North Korea. Amerinda was a part of some big company... They funded the co-production.
F.I. But the film was never released in Italy?
F.B. No. Because they started to fight about money. Amerinda and the North Koreans. Like, it's my business-your business, who can do what in Germany, in France, in Italy... I made other movies later on and totally forgot what it was all about.
F.I.What was your first impression when you went to Pyongyang?
F.B. It was fantastic. Very, very clean.
F.I.And no traffic.
F.B. Sure. No smoke. You know, very wide.... Only one thing disturbed me there. Everyday, we went outside of Pyongyang to shoot and every day, there was this long row of people walking in the streets, thousands of people. Walking in the streets.
F.I.I have seen the same.
F.B. Yes. Well, why? I couldn't understand. So, I asked my assistant. He knew the reason and he showed it to me: they were all soldiers on work assignments. They would work on the construction of some road, walking out there every day into the middle of nowhere to do all the construction work by hand! ... But the people there are so pure! Very kind! There was no confusion... and no cars. No cars at all! Everyone walking!
F.I.You always had a guide with you?
F.B. Yes.
F.I. I also always had a guide around me when I went there. Every visitor has. But when I went there, the foreigners always played that game of trying to find a way to run away...
F.B. Yes, of course, but we couldn't do that because they were watching us very, very closely. After a while, they would say, okay, okay, let's go out together. But all in all, they controlled us very strictly.
And of course, where would you go? First of all, there are no stores. We asked to buy something. You know, we ate at the hotel for days and days, always Korean food. So we asked to go out and buy some food in the supermarket. No supermarket. We asked, can we just go out? They said: 'No, no'. But, one day we found a big department store at the square near the train station. But there was only one line, a big line of girls. I looked again – it was only women waiting in that line. Why? We wanted to find out. The people saw that we were foreigners and said: 'Go, go, go, you can't buy anything here!' Suddenly we were in front of the line and we could see what they sold – they sold only two things: one was red lipstick, the other one white lipstick! Two things for sale – that was all.
F.I.Makes sense that it was only girls in the queue...
F.B. Yes, because, the government decided, it's the year of the lips. We thought 'that's funny'! But believe me, it was strange to see a thousand people there just to buy something for the lips. Amazing... but interesting.
F.I.Actually, I was in that department store next to the train station. But there was no customer at that time and the sales ladies just said: 'Go to the hotel, go to the hotel! Not here!' But they were selling nothing anyway.
F.B. You can buy things only in the hotel. Same for us. But we started to ask many things about Pyongyang. Like, we asked the young girls waiting the tables about their life... But they wouldn't answer our questions. And if we asked, 'Are you married?' they would go, 'What, me, married?!' Why? I later found out, that you can marry only when you are 27 years old. I asked my assistant: 'Are you married? He said: 'No'. 'What are you doing then until you are 27? Do you have a fiancee or something?' He goes: 'Yes'. 'And do you live with her?' 'No' 'When can you see her?' 'Not until she is 27.' 'And she can wait all that time? And you really don't meet her some days, some nights?' Maybe he met her every once in a while but he said: 'No'. That was very difficult to understand...
F.I.A question about the actors. I understand you could choose the Western actors but there are also a lot of Asians in the film. Are they North Koreans? Could you choose them?
F.B. Yes, they are North Koreans. There is only one production agency in North Korea. They decided about the Korean actors. They said: 'This one, this one, this one...'
F.I.What about Frank Zagarino? He is American...
F.B. You know, Zagarino, he got in trouble. Because he likes to take photos. You know the Americans: 'Picture! Picture! Picture!' is all they think. One day, they stopped him and led him away. I discussed with the North Koreans and asked: 'Why? This is impossible!' They said: 'He's American! He's a spy!' Finally, the Italian embassy in Beijing got involved and got him released after two days in jail.
F.I.What did Zagarino say about the jail?
F.B. Naturally, he was very angry with the North Koreans.
F.I.Did he tell you any details about the jail?
F.B. Not really. He would just go on and on ranting...
Time to change the tape and to order another capuccino. Rather jokingly, I asked Baldi: "Did you ever meet Kim Jong-il? You know, he's a big movie fan." He made a serious face and I was quick to turn the tape recorder back on.
F.B. One day, the director of the movie business came, the chief, and he said: 'On Sunday, you are invited by our president. To meet him.'
F.I.So that was Kim Il-sung or Kim Jong-il?
F.B. No, no, the old one.
F.I.Kim Il-sung.
F.B. So, on that day, they came with a truck and they showed us where he was born, where he lived when he was young, the school he went to, and a tree, a big tree, where he started to create the political philosophy, you know the ...
F.I.Juche philosophy
F.B. Huhh? Yes... And the little house, farm house, where his parents lived. After all that touring, they sent us to a big museum. In the mountains. Very big.
F.I.At Mount Myohyang? Near Pohyong Temple? The Friendship Museum?
F.B. Yes. They showed us the gifts he got from other presidents. After a couple of hours, they took us to the presidential palace. There, an authority came to us, I don't know, some vice-minister or something, and he said, he had to read a message from Kim Il-sung to us, saying 'Our president welcomes you, he thanks you for coming but he apologizes because he cannot meet us.' Because he had the Chinese ambassador there or something. He said: 'Kim Il-sung likes to send you a picture of himself for everyone one'. [Baldi gesticulated to describe the size of the picture – it seemed to be the same size as the standard Kim Il-sung portraits seen on all office walls in North Korea.] That was it – the only relation I had to Kim Il-sung. But I saw him another time at a big parade on the main square in Pyongyang. Thousands and thousands of people were there and we saw him just from very far away.
F.I.And the young one? Kim Jong-il? Because Kim Jong-il loves movies and he loves to come to the movie sets. Did he show up at your set?
F.B. Yes. Just to get to know the actors. He was very kind. He showed up a few times.
F.I.He just showed up?
F.B. Yes, yes.
F.I.Without announcement?
F.B. No,no, nothing else. That's all... But he was a young guy then. I'm talking about the 1980s.
F.I.Did you talk to him?
F.B. No, no.
F.I.He just spoke to the actors?
F.B. He spoke to the actors. He says: 'Hello, hello...'
F.I.So, he did not say, 'Shoot the movie this way or that way?
F.B. No, no.
F.I.Because he likes to do that with North Korean films.
F.B. No, no, he didn't. But the assistant director, he said all the time when Kim Jong-il was there: 'Yes... no problem...right...'
F.I.Your assistant director was Pak Jong-ju?
F.B. Don't ask me about Korean names. Back then I was able to say his name correctly... Yes... Pak something? Pok? Pok? ... Pak! That's right!
F.I.Pak Jong-ju. I got his name from the North Koreans. He was your assistant and made sure you did the movie the way the North Koreans wanted it?
F.B. No. First of all, the North Koreans wanted to learn something. At the same time, he was a happy assistant. A very good boy. He had some problem with his family. Living with ten or fifteen persons in one room... Very, very difficult situation. But I couldn't help him.
F.I.How was the language situation on the set?
F.B. I was talking English, usually. And many times, we used translators to speak to the Korean actors. Also, my second assistant spoke French. With Pak, I tried to speak English, but, you know, they don't know much English... So, it was difficult.
F.I.You used a lot of interesting locations in the movie. Like the Koryo Hotel. I could see the reception desk with that world map behind it in the movie...
F.B. Yes, we did that because it was impossible to shoot at another place. We shot at the hotel where we were staying.
F.I.You also shot in the subway...
F.B. The subway was the best. It was like, a gift from the Russian government. Very big. We don't have that in Europe.
F.I.And I recognized the temple, Pohyong Temple. Where Professor Larson shoots Jason. Actually, I saw the movie first and then went to the temple. With a tour group that included some friends who had also seen the movie. The North Koreans wanted to explain to us 'This is this Buddha and that is that Buddha' but I explained to everyone around, ' Look, Professor Larson was standing there and Jason was standing there...
F.B. Laughing very loudly. That's funny...
F.I.Where was that beach the movie starts with?
F.B. In the South. Very close to the border to South Korea.
F.I.Near Kaesong?
F.B. Exactly.
F.I.It's a very beautiful landscape... Did you see any North Korean films while you were in Pyongyang?
F.B. Any?
F.I.North Korean films? Did they show you any of their own productions while you were there?
F.B. No.
F.I.Because their films are totally different from your film. They always have a big hero who has the right revolutionary spirit...
F.B. [Baldi looked a bit perplexed like he didn't know what I was talking about and offered a vague]:That may be another story, perhaps...
F.I.What was your final impression? Were you kinda glad to get out of there? In the end?
F.B. Hah! It was crazy. In the long run, it was very frustrating... it had been a difficult time there...
F.I.Because, those two times I went there, when I walked out of the airport in Beijing after coming from Pyongyang, and I could suddenly walk around freely, with no guide around, it was like 'I'm back in the free world!'
F.B. Yes, that's what it feels like! I shot many movies in many parts of the world but North Korea was a unique experience.
F.I.Then, all the post-production was done here in Rome?
F.B. Yes.
F.I.Then, you did the screening for the North Koreans here, sent them the picture and that was the end of it?
F.B. Yes.
F.I.If you compare Ten Zan to your other films, what's your impression of it?
F.B. It was very difficult. I couldn't do the film the way I wanted...
F.I.Would you go there again to make another movie?
F.B. I used to say 'Yes'. But now, I think, it's impossible. I'm too old now to work under these conditions. Back then, I was much younger, I was able to sort of pull it off...and as I found out later, thousands of people were starving to death in North Korea back then already.
F.I.It went worse. In 1988, the North Koreans still had the support of the Soviet Union and China. That changed soon after.
F.B. That's right.
F.I.Do you still follow the news from there? Many friends of mine who went there, and they, like myself, can never stop following the news from there, reading the official North Korean news for breakfast but also the South Korean news denouncing the situation in the North... We know lots of people are dying in North Korea... but for every visitor having been there, a certain – very troubled – fascination with the place remains somewhere in the mind...
F.B. Right, because it's such a strange, unusual place.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffilmint.nu%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F04%2FFerdinando-Baldi-2-300x203.jpg&hash=6f4f9527cda290fc8c2ad97eef381834afb567a5) (http://filmint.nu/wp-content/uploads/2011/04/Ferdinando-Baldi-2.jpg)Ferdinando Baldi I turned the tape off. Baldi had an appointment in one of the nearby RAI television centers and was in a hurry to get there. One final photo of the two of us, another pledge by him that he would get back to me after watching the tape, and he left.
I called him a week later. He had seen the tape I had given him and was very confused. He said: "I was shocked when I saw it! The North Koreans must have re-cut the film after we gave it to them. I will find out. I ordered a tape of our original cut from the Italian producer. I can tell you more once I have seen that." "Another question. I did a little research on battles in the Pacific War. I couldn't find anything on a battle near some Ten Zan mountain. Where did you read about it?" "Ten Zan is a classic... I read about it in a book, a Japanese book, I believe... I will look it up."
A few weeks later, I called again. "Could you find out about Ten Zan?" "Well, I ordered a book. From Japan. After I get that, I can tell you for sure." "And did you watch that tape from your producer?" "Uhh, not yet. I have been very ill. The flu. You understand? Just wait, say, five more days and I can tell you everything you want to know." "Wish you good health, Mr. Baldi!"
After waiting another few weeks, I called another time. "I'm very busy right now, young man." Baldi told me, "I've a big retrospective of my work coming up in Japan and I'm in the middle of arranging things. What's up?" "Well, I just wanted to ask you if you found out about the origin of the 'Ten Zan' title..." "Yes, it's a little mountain on Guadalcanal. A little mountain." "Did you have a chance to check out the original version of your film?" "Yes, I watched it. The North Koreans changed a lot. They did some manipulation on the film." "Like, what did they do?" "I can't tell you now. I've no time. But listen, I will send you the tape. The original tape. Then, you can compare yourself. Okay? Just give me some days. Like, five days? One week?" "Yes, sure, great. You got my address. Thanks a lot."
I'm still waiting for that tape to arrive to finally finish my research...
This article/interview was originally published in Film International 18, vol. 3, no. 6, 2005. Ferdinando Baldi died in Rome on November 12, 2007.
Johannes Schönherr is a freelance writer and independent film curator.
John McNaughton je jedan od reditelja čija se karijera u najmanju ruku može nazvati enigmatičnom. S jedne strane, u njegovoj karijeri je sve manje-više jasno, snimio je nekoliko odličnih filmova i gotovo nijedan sasvim nezanimljiv, reputaciju koju je stekao moćnim debijem HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER nije uspeo da konvertira u konzistentniji rad, rezultat na blagajnama mu je izmakao i eto... Međutim, McNaughton je ipak bez ikakve sumnje priznat reditelj, na festivalima ima retrospektive, HENRY se i danas proučava kao bitan naslov u istoriji nezavisnog filma, a on poslednjih desetak godina uprkos svemu nema neki relevantniji angažman?
GIRLS IN PRISON je McNaughtonov televizijski film iz serijala REBEL HIGHWAY u kome je Showtime rimejkovao AIP filmove iz Eisehowerove epohe. Reditelji poput Rodrigueza, Dantea, Arkusha, Friedkina i sl. su bili angažovani ali mislim da je od svih njih upravo Mcnaughton napravio najbolji film.
GIRLS IN PRISON je rimejk AIP filma samo po naslovu - reč je o originalnom scenariju koji su napisali SAMUEL FULLER i njegova supruga Christa Lang. Fullerov scenario je izvanredan, odnosno savršeno odgovara McNaughtonovom rediteljskom postupku koji se bazira istovremeno na rekonstrukciji postupaka kojima su snimani filmovi u pedesetim i prodiranju u iracionalnu, višeslojnu dimenziju koju znamo iz analiza tih filmova. Ako imamo u vidu da je sam Fuller operisao u vreme kada je ovaj film smešten, i da je ovo radio pred sam kraj karijere i života, nema sumnje da su mu navrla sećanja na period.
Otud, Fuller i McNaughton eksplicitno izvlače Red Scare kao faktor koji je dve od tri glavne junakinje doveo u zatvor dočim je prva uhapšena zbog ortodoksnog noir zapleta. McNaughton ne beži od konvencija B-filma AIP produkcije - sve je tu, nasilje u zatvoru, razvoj lezbijskih sklonosti, gruba uprava zatvora, noir zavere koje stoje iza svega.
McNaughton u kadriranju i radu sa glumcima vrlo vešto rekonstruiše B-filmove, ali ono što je u njima bilo naivno on koristi kao vid estetizacije i GIRLS IN PRISON uspeva da od jednostavnih rešenja proizvede vrlo složene i sofisticirane utiske.
U seriji REBEL HIGHWAY je bilo nekoliko zanimljivih filmova ali GIRLS IN PRISON je daleko najsloženiji i najkvalitetniji.
Pogledao sam CHUNGANGGONGGYOKSU Kil-In Kima i Chong-song Paka, severnokorejski sportski film iz 1978. godine. U prevodu naslov ovog filma znači CENTARFOR i reč je o sportskoj melodrami o mladom severnokorejskom fudbaleru koji kroz naporne treninge uspeva da sazri kao igrač i ispuni svoj san da zaigra i postigne gol na značajnoj utakmici.
Prva potpuno neverovatna stvar je da CENTARFOR zapravo izgleda kao jedan dosta solidno realizovan film iz 1948. godine a da je snimljen trideset godina posle epohe na koju podseća. Ovakva arhaičnost filma je potpuno neverovatna i moram priznati da reditelj stvarno mora da bude majstor kako bi postigao tako nešto. Mnogi ne uspevaju da naprave takav retro efekat čak i kad se trude.
Dakle, CENTARFOR je film bizarne tehničke egzekucije, ali s druge strane, u filmu se ne vidi nijedan automobil a od sprava se vide samo televizori koji takođe izgledaju kao da su iz 1948. pa sam smatrao da je ovo film koji je u vrh glave snimljen oko 1966. posle velikog uspeha Severne Koreje na Svetskom prvenstvu u Engleskoj.
Grč u kome se izlaže priča je potpuno neverovatan i to je drugi, očekivano zanimljiv aspekt ovog filma. Replike koje se izgovaraju u filmu i ponašanje likova nude čistu ideologiju i gotovo da nema dramskog sukoba jer se svi slažu u tome kako vide autoritet i obim truda koji treba da ulože kako bi ispunili zahteve koje Partija i Narod stavljaju pred njih kao sportiste. Naravno, u fudbalskom pogledu, ono što je osnovni zaplet filma a to je prilgođavanje na novi režim treninga nema nikakvog smisla. Otud i kad se pojavi neka mala iskra neslaganja ili dramskog sukoba, on je krajnje artificijelan, ne samo zato jer je jasno da će biti razrešen i na koji način već i zato što sami autori ne mogu da ga realizuju sa punim ubeđenjem.
Reditelj Kil-in Kim je nekoliko godina kasnije režirao internacionjalno poznati severnokorejski borilački film HONG KIL DONG.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam severnokorejski akcioni film MYUNG RYOUNG-027 HO što bi trebalo da znači NAREĐENJE 27. Reditelji su Ki Mo Jung i Eun Suk Kim. Reč je o severnokorejskom guys on a mission filmu u kome se grupa severnokorejskih komandosa infiltrira na jug kako bi uništila američku bazu iz koje se organizuju južnjačke diverzije u Severnoj Koreji.
Ovo je prilično klasičan guys on a mission akcioni film, snimljen je 1986. godine kada je standard za tu vrstu filma već bio RAMBO ali je po pokazanom znajju i zanatu mnogo bliži ratnim filmovima iz šezdesetih i sedamdesetih. Osnovni problem je što među severnokorejskim vojnicima nema izraženog individualizma i dramskih sukoba kroz koje bi se profilisali tako da zapravo negativci deluju znatno upečatljivije. Severnokorejski likovi se stoga prevashodno izdvajaju i definišu kroz žrtvovanje.
Ima svih vrsta akcije, pucnjave, eksplozija i tuče a tuča je ipak naročito akcentovana i realizovana je prilično solidno, sa dosta ranog wireworka, dosta brutalnog udaranja u japanskom stilu, ali pošto junaci koji se biju nisu dovoljno profilisani, tuče ima dosta ali nema stila niti ikoničnosti.
Propagandni grč je dosta manji nego inače, ovde postoji imperativ borbe protiv kapitalista i ideal žrtvovanja za Juche, nema tako kompelksnih elaboracija kao u PULGASARIju ili u CENTRE FORWARDu. Nemam informacije o tome kako je NAREĐENJE 27 prošlo kao izvozni film u Istočnom Bloku ali ako imamo u vidu da su Rusi u to vreme forsirali svog Ramba, mislim da je moglo da nađ svoje mesto.
NAREĐENJE 27 je još jedan zanimljiv primer kako je Severna Koreja želela da odgovori Zapadu žanrovskim formama koje su njima svojstvene. Međutim, ima nekih folklornih deonica sa nekim pesmama koje dovode emociju ovog filma do paroksizma i to sve ubija efekat ovog filma kao entertainmenta. Naravno, naročito u Hong Kongu znamo da ima takvih digresija pa to sve nije potpuno nesvojstveno azijskom pogledu na film.
* * / * * * *
Крипе, шта све имаш од севернокорејских филмова? Имају ли сви енглеске титлове? И имаш ли или имаш начина да набавиш серију "Неопевани хероји" у којој, као што сигурно знаш, игра Џејмс Резнок? Имаш ли ишта још од филмова с америчким побегуљама?
Imam klasiku, PULGASARI, ovaj borilački HONG KIL DONG, ove o kojima sam do sada pisao, i u procesu sam skidanja još nekoliko među kojima je DIARY OF A SCHOOLGIRL na kome je kao ko-scenarista radio Kim Jong Il. O Dresnocku sam gledao britanski dokumentarac ali na tu seriju nisam nailazio...
Ovi imaju titlove, to su mahom ripovi zvaničnih izdanja. Razmišljam da bi možda trebalo konrtakrirati to njihovo izvozno preduzeće i tražiti da nam pošalju filmove?
Има их овде:
http://www.north-korea-books.com/servlet/the-NORTH-KOREA-DVD-cln-MOVIES/Categories (http://www.north-korea-books.com/servlet/the-NORTH-KOREA-DVD-cln-MOVIES/Categories)
Али као што видиш, цене су помало ударачке.
Mislio sam da nam pošalju kao ljudima koji izučavaju Juche.
haha, jel ovo postoji?
Ambasada Demokratske Republike Koreje
Dr Milutina Ivkovića 9, 11040 Beograd, Savski Venac
Telefon: 011/266-8739
Mislim da ne. Sada ih zastupa ambasada u Sofiji li tako nešto...
Ponekad filmovi govore o potpuno nezamislivim događajima kao u slučaju OPERATION DAYBREAK Lewisa Gilberta, priče o tome kako su se Česi opirali Hitleru. Čehoslovački otpor nacistima je gotovo apsurdno mali, ali desilo se tako da je možda najznačajnija gerilska akcija Drugog svetskog rata ostvarena upravo u Pragu i to od strane njihove "slobodne vojske" koju su podržavali Englezi. U Pragu je ubijen Reinhard Heydrich, arhitekta Holokausta, Hitlerova desna ruka i čovek koji je prošao sve nivoe nacističke hijerarhije i bio specijalista za problematične situacije. Ovaj film se ne bavi samim Heydrichom, prikazuje ga samo kao figuru u tumačenju Antona Diffringa, iskusnog "filmskog naciste". Dakle, svakako da se iz ovog filma ne može saznati puno o ovoj krajnje bizarnoj ličnosti. Nažalost, čini mi se da se ni o samom atentatu ne može saznati dovoljno.
Vrlo suvoparan scenario za film napisao je čuveni dramski pisac Ronald Harwood po romanu Alana Burgessa. Od Harwooda sam ipak očekivao znatno više, uostalom on će kasnije dobiti oskara za PIANIST Romana Polanskog. U osnovi, film je neobično ali pametno strukturiran. Atentat se desi već negde oko polovine a drugi deo filma prati lov na počinioce. Umesto kompleksnih okolnosti koje su pratile poteru za ilegalcima i njihovu herojsku smrt, odnosno bizarnu situaciju sa lečenjem Heydricha u kojoj Himmlerov lekar nije želeo da koristi antibiotike, Harwood nudi jednu pojednostavljenu sliku tog slučaja a najzanimljivijih detalja se tek dotiče. Tako recimo od odmazdi se pominju samo Lidice ali ne i serija eksperimenata u koncentracionim logorima kroz koje je Himmlerov lekar pokušavao da dokaže kako nije pogrešio u lečenju Heydricha.
Završnica sa pucnjavom u praškoj crkvi je impresivna, naročito deo sa herojskom smrću ilegalaca u kripti, ali je sudeći po bodycountu Gilbert, inače iskusni reditelj koji se okušao i na Bondovima, želeo da svemu da i dimenziju čisto akcionog filma što je verovatno bilo nepotrebno.
OPERATION DAYBREAK ne samo da nije istorijski precizan već bih rekao da nije iskoristio sav potencijal koji je ova priča nudila. S druge strane ubistvo Heydricha je dosta puta realizovano na filmu već u toku rata pa i kasnije, ali nijedan film po budžetu i vremenu nastanka (i dostupnim saznanjima) nije imao ovako veliku priliku da prikaže tu stvar.
OPERATION DAYBREAK je dostupan i u verziji od 102 minuta. Ja sam gledao verziju od 122 minuta i ona je zbilja preduga.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-08-2012, 12:39:42
Mislio sam da nam pošalju kao ljudima koji izučavaju Juche.
Озбиљно сам размишљао да направимо удружење грађана за изучавање Џучеа, па да организујемо неку екскурзију до НДРК и будемо званично примљени, избунаримо неке филмове и ископамо неке заиста слабо познате податке, рецимо каква је тамо стрип сцена (ако постоји), свира ли се ишта осим поп песмица, оркестарске и војне музике, итд. С политиком постепеног отварања, мислим да се ту многе ствари могу открити, можда и више од тога. Нпр, на нету постоји она понуда за израду анимираних филмова код њих, знаш ли нешто више о томе, какав је квалитет, како се склапају дилови, итд? На први поглед делује исто као остали далекоисточни цртаћи, али како то заиста изгледа... ко зна.
Znam par ljudi koji su bili tamo i u principu kažu da je vrlo čudno i vrlo napeto, da si pod stalnom prismotrom, i da nimalo nije prijatno...
Quote from: Джон Рейнольдс on 26-08-2012, 20:01:45каква је тамо стрип сцена
je li moguće
http://www.slate.com/articles/news_and_politics/foreigners/2011/06/you_are_followers_of_the_juche_philosophy_so_i_can_put_my_trust_in_you.html (http://www.slate.com/articles/news_and_politics/foreigners/2011/06/you_are_followers_of_the_juche_philosophy_so_i_can_put_my_trust_in_you.html)
Мртав сам уморан сад, а и гомила материјала и линкова су ми на београдском компјутеру. Али окачићу ти једном неке потпуно луде карикатуре. Као што написа један човек који их је анализирао, иначе експерт за наоружање, модерне у изведби али средњевековне у својој грубости.
Пардон, било је лако. Ево: http://lewis.armscontrolwonk.com/archive/5171/5171 (http://lewis.armscontrolwonk.com/archive/5171/5171)
doduše, nije to daleko od raznih proglasa protiv Pašića i terminologije koja je tada korišćena
čak me i ne čudi to što je predstavljen kao pacov koliko to što ima deset različitih varijacija postera :!:
Неко се у коментарима испод огласио и поводом пацова:
Where were these published, i.e. who is the target audience? The Lee=Rat theme seems to have originated among the South Korean opposition in the past couple of years, and the "2MB" reference in the first image is similarly sourced; if this is the Nork leadership's clumsy attempt to incite or exploit domestic unrest in South Korea, that's somewhere between hilarious and terrifying.
КЦНА редовно Лија Мјунг-бака назива пацовом, а владу ЈК издајничком.
Pogledao sam THE PINK JUNGLE Delberta Manna, avanturističku komediju sa James Garnerom u glavnoj ulozi i Evom Renzi i George Kennedyjem kao podrškom. Ovaj film je minoran Garnerov rad, dignut na viši nivo time što je on zvezda i zanimljiv lokacijama na kojima je sniman. Delbert Mann nažalost u ovom filmu ne samo da nije uspeo da napravi bilo kakvo istinsko uzbuđenje, ili osećaj da sve to ima svrhe već je zahvaljujući navedenim kvalitetnim elementima uspeo da se izvuče, što samo pokazuje koliko je potencijala za dobar film tu bilo.
* * / * * * *
David Webb Peoples je u okviru "mračne" faze svog rada na opskurnijim filmovima pisao scenario za film FATAL SKY poznat još i kao PROJECT: ALIEN i potpisao ga pseudonimom Anthony Able. Peoples nije radio na mnogo nezavisnih filmova, čak su i B-produkcije koje je pisao ipak imale poznate finansijere i distributere. Međutim, PROJECT: ALIEN je opskurna produkcija čiju opskurnost produbljuje to što je u celosti sniman u Jugoslaviji iako se dešava u Norveškoj i nekako bih rekao da je upravo snimanje u SFRJ kako u bukvalnom tako i u figurativnom značenju jedan od razloga što se Peoples nije potpisao.
S jedne strane, SFRJ omogućuje da njeno Ratno vazduhoplovstvo pruži zaista dosta usluga producentima, tako da ekranom proleću Orlovi, Mi-8 i policijski helikopteri, u nekim čak priličnom komplikovanim, mada ne i dobro snimljenim stuntovima, dočim ostatak usluge nažalost nimalo ne pruža utisak Norveške, i ne liči na bogznašta, ali naročito ne na Norvešku.
Reditelj Frank Shields ne uspeva da napravi koherentnu celinu u tom jednom pabirčenju, a scenario je pojednostavljen do te mere da je Peoplesova vizija kompromitovana verovatno na svim nivoima - on ovako nešto sigurno ne bi napisao.
Deo misterije kako se Peoples povezao sa ovom ekipom možda leži u tome što je na filmu potpisan australian Film Commission a on je baš u to vreme u Australiji pripremao SALUTE OF THE JUGGER. Dakle, moguće je da se nešto što je planirano za Australiju prelilo u ovu dosta žalosnu pustolovinu snimanu u SFRJ.
U filmu pored pet-šest Amerikanaca glume mahom hrvatski glumci a Ena Begović i Frano Lasić imaju čak i prilično krupne uloge, od kojih je Enina priličan blam. Semka Sokolović Bertok se pojavljuje kao statista sa zadatkom u jednoj sceni.
PROJECT: ALIEN je inače zanimljiv po tome što je reč o exploitation filmu, krajnje pojednostavljenom radu u kome ti nije jasno kom žanru pripada sem da je premisa sa vanzemaljcima SF. Ali, sve ostalo je dosta mutno, horor je ponajmanje, ali nije baš ni triler ni akcija.
Dimitrije Vojnov CRIP-SHOW (1): We have cinemas
http://ljudska_splacina.com/2012/08/dimitrije-vojnov-crip-show-1-we-have.html (http://ljudska_splacina.com/2012/08/dimitrije-vojnov-crip-show-1-we-have.html)
Er...
Sve drugo na stranu, al' ovo niti je smešno niti zanimljivo, niti edukativno... Zaista najpre deluje zlobno i to na jedan dosta trivijalan način??? Ne da ja sad treba da ti govorim šta da radiš u svoje slobodno vreme, ali očekivao bih nešto pametnije.
pa dobro meho, to je specifičan deadpan humor (ko razume, shvatiće); osim toga, biće i smehotresnijih momenata za one koji vole grohot, samo polako, nećemo sve skečeve odjednom... xremyb
Kako je ovo deadpan? :cry:
Videćemo koliko će se komisija sa tim složiti.
Quote from: Father Jape on 29-08-2012, 12:42:41
Kako je ovo deadpan? :cry:
pa kad neko mrtav ozbiljan (?) nazove DORĆOL MENHETN "a very funny comedy" - to je vic, zar ne?
ili "primarily made for the audience of sophomores and people who are older than that" - znate li vi KOLIKA je to publika za jedan ovolicki 'film'? xrofl
Koliko ja shvatam principe humora (što ne mora da je mnogo!!!), deadpan bi bilo kada neko sa namerom daje apsurdnu izjavu održavajući pritom ozbiljan ton kako bi diskrepanca između tona i sadržaja izjave bila izvor smešnog. Ali ako neko tu izjavu daje ne smatrajući da je apsurdna onda to nije humor (u nameri) pa je tako citiranje tog nekog onda ne pokušaj kanalisanja deadpan humora nego ismevanje tog nekog po principu ne smejemo se sa njim nego njemu. E, sad, nekad je i to smešno, meni ovo sad i ovde nije i ja to ne bih radio.
hvala, meho, na ovom objašnjenju deadpana.
možda bi mi objasnio i pojam ironije?
uostalom, ne pucajte u mesendžera: uzmite ovaj text kao štagod oćete (ili nećete) - meni je on smešan; to što je njegova smešnost nenamerna nema mnogo veze sa entertainment valueom, a ni sa poučnim potencijalima...
Gule, da li ovo znači da ćemo dobiti i privilegiju da čitamo tvoje tekstove koje si pisao 1992. godine? Mislim, pošteno bi bilo da ih uporedimo.
Pa, ironija je u ovom slučaju što ti eksplicitno tvrdiš da nema zlobne namere u ovom što radiš a reklo bi se da je zlobna namera (smejte se njemu, ne sa njim!!!!!!!!!) zaslepljujuće jasna. A pouka je valjda da su klinci od dvadeset godina - klinci???
ja zaista nemam nameru da nekome namećem šta treba da mu bude smešno (mada sam farbom obeležio neke delove, za čitaoce sa jefitnijim ulaznicama) niti da ekspliciram pouke iz texta, iako je upravo distanca od 10 godina vrlo rečita - onome ko hoće da vidi (i ko ima distancu prema ovome).
ko neće, ne mora. :roll:
:lol: :lol: Ma da, sad se ti praviš nevešt. :lol: :lol: Ko da se svi ovde ne znamo!!!!!!!!
Al dobro, svima će nam Alah suditi a on je milostiv.
prije svega, tekst je dosadan. Jasne motivacije, pogotovo humorističke, za postavljanje teksta na blog ovdje nema, stvarno je potrebna volja sasvim drugog kova da bi se neko ovako bavio dosadnim tekstovima, a većini je i jasno kakva je volja u pitanju.
Tekst i zvuči kao da ga je pisao adolescent, i sam autor će vjerovatno sa tim da se složi, ali šta ima zanimljivo u iskopavanju ovog teksta to je takva ''misterija''.
"Safe House" helmer Daniel Espinosa is in early talks to direct an adaptation of Tom Rob Smith's novel "Child 44" at Summit/Lionsgate and Scott Free reports Deadline.
The first of a trilogy and set in the Stalin-era Soviet Union, the story follows disgraced lawman Leo Demidov who is assigned to investigate a series of gruesome child murders.
The story is based on the real life tale of Ukrainian serial killer Andrei Chikatilo (the Rostov Ripper) who was executed for 52 murders.
Richard Price adapted the script and shooting aims to kick off early next year should Summit give it the green light.
Quote from: Ghoul on 29-08-2012, 11:43:01
Dimitrije Vojnov CRIP-SHOW (1): We have cinemas
http://ljudska_splacina.com/2012/08/dimitrije-vojnov-crip-show-1-we-have.html (http://ljudska_splacina.com/2012/08/dimitrije-vojnov-crip-show-1-we-have.html)
Daj, jebote, koji ti je kurac?! Mislim, šta ovo znači?! Pomogni mi, pokušavam da ukapiram... :x
Provedeš vrijeme kopajući za nekim prastarim tekstovima i onda pokušavaš da ispaneš faca tako što ćeš im se podsmijavati? I ne samo to, već ćeš autora i lično da prozivaš. Daj odrasti!
Alo, čovječe, ti si doktor, ti bi trebalo da budeš pedagog sjutra. Sa ovakvim forama ispadaš faca samo šabanima u poslednjoj klupi.
od jednog pedagoga poput tebe ne bih očekivao takav diskurs.
ne priliči ti takav jezik, sa 'jebote' 'kurcima' itd.
šta ako neki tvoj učenik vidi ovo gore?
zar to priliči jednom akademskom građaninu koji drugome pridikuje o tome šta priliči akademskom građaninu? xrotaeye
lične prozivke ne postoje u mom textu, to ti se nešto prividelo. :-o
ne postoji ni podsmevanje. :-x
ni pokušaji da se ispadne 'faca'. 8)
sve su to konstrukcije.
u pratećem textu lepo piše 'čemu ovo'.
poziv da 'odrastem' od strane ljubitelja marvelovog univerzuma zaista nalazim smešnim. xrofl
no, pretpostavljam da si ti još jedan od onih koji će da se vade na mladost jednom kad im neko iskopa neke gluposti koje su pisali... pod uslovom da ih ikad prerasteš, naravno. :-|
GOD BLESS! xcheers
ovo je dno dna. sramota.
zlobno, nisko, maliciozno.
a ako ti to ne vidiš, onda ima i dodatnih objašnjenja koja nisu prijatna.
Quote from: lilit_depp on 30-08-2012, 07:41:46
ovo je dno dna. sramota.
god bless to you, too! xremyb
Da li je slučajnost što si taj tekst postovao baš na Kriplov rođendan (najiskrenije se izvinjavam Kriplu ako sam rekla nešto što ne treba)?
Quote from: angel011 on 30-08-2012, 13:41:45
Da li je slučajnost što si taj tekst postovao baš na Kriplov rođendan
jeste.
mada, kad sam guglajući fotke otkrio taj detalj, prepoznao sam u tome Znak Božji.
god bless.
ovaj još nije završio?
Toronto 2012: Ryan Gosling to Make Directing Debut With 'How to Catch a Monster'
by Pamela McClintock
The actor will helm the fantasy noir from a screenplay he wrote; Christina Hendricks is attached to star.
Ryan Gosling will make his feature directorial and writing debut with How to Catch a Monster, which Sierra Affinity will shop to foreign buyers during the Toronto International Film Festival.
Christina Hendricks -- who starred with Gosling in Drive -- is attached to headline the fantasy noir, which Gosling wrote.
Gosling will produce via his Phantasma banner alongside Marc Platt and Adam Siegel of Marc Platt Productions and Michel Litvak and David Lancaster via Bold Films, which is financing Catch a Monster.
"I am very appreciative to Marc Platt, Adam Siegel and Bold Films for being so supportive, and I look forward to making this film with all of them," Gosling said.
Principal photography is set to start in the spring. Sierra/Affinity is handling international sales.
Catch a Monster weaves elements of fantasy noir with suspense to create a modern fairy tale set against the surreal dreamscape of a vanishing city. Hendricks (Mad Men) would play Billy, a single mother of two who is swept into a macabre underworld, while her teenage son discovers a secret road leading to a underwater town.
"We have a tremendous amount of trust and confidence in Ryan, Christina, Marc and Adam, both personally and professionally," Litvak said. "We responded immediately to Ryan's script and look forward to nurturing the next phase of his career and continuing Bold's commitment to an artistically collaborative environment."
Catch a Monster isn't the only project that Gosling will be attending to in Toronto. Derek Cianfrance's The Place Beyond the Pines, headlining the actor, makes its world premiere at the festival. Bradley Cooper and Eva Mendes also star in the film, which reunites Gosling with his Blue Valentine director.
Gosling is represented by IFA Talent Agency and Carolyn Govers; Hendricks is represented by CAA and Kritzer Levine Wilkins Griffin Nilon.
Pogledao sam THE COLD LIGHT OF DAY Mabrouka El Mechrija koga znamo kao reditelja filma JCVD. El Mechri je svoj holivudski debi snimio u Španiji, sa američkim glumcima u pokušaju da isporuči ovogodišnji TAKEN. Nažalost THE COLD LIGHT OF DAY nema tu energiju TAKENa i jednostavnost koja je učinila taj film značajnim fenomenom. Međutim, isto tako, moram da priznam da je THE COLD LIGHT OF DAY jedan od uspešnijih primera srednjebudžetnog akcionog filma u kome se spajaju evropski novac, lokacije i američki glumci.
Britanac Henry Cavill, novi Supermen je odličan i harizmatičan u ulozi mladog poslovnog čoveka čiju porodicu otimaju enigmatični operativci jer njegov otac zapravo nije kulturni ataše već agent CIAe.
On mi se dopao i u IMMORTALSima a ovde radi sa još i manje intrigantnim materijalom a odlično se snalazi. Film pokreće u saradnji sa Bruce Willisom a sukobljava se sa Sigurney Weaver, dakle nije sam, ali je nesumnjivo njemu prepušten noseći lik. Cavillu je ovde dopušteno i da krši zakone fizike ali on bez ikakve sumnje ima fizionomiju akcionog heroja i u takvim situacijama je prilično ubedljiv. Doduše, na nivou samog filma mislim da je sporno to koliko se junak od ekonomiste-atlete brzo prilagodi da bude borac.
El Mechri ne raspolaže velikim budžetom ali film donosi nekoliko izvanrednih akcionih scena sa posebnim akcentom na filnale.
THE COLD LIGHT OF DAY nema kapacitet da bude veliko akciono iznenađenje ove sezone ali nema nikakve sumnje da je reč o vešto napravljenom B-filmu koji ima svoje mesto za ljubitelje & poznavaoce.
* * * / * * * *
Кул, нотирано!
Quote from: Ghoul on 30-08-2012, 07:17:30
poziv da 'odrastem' od strane ljubitelja marvelovog univerzuma zaista nalazim smešnim. xrofl
no, pretpostavljam da si ti još jedan od onih koji će da se vade na mladost jednom kad im neko iskopa neke gluposti koje su pisali... pod uslovom da ih ikad prerasteš, naravno. :-|
GOD BLESS! xcheers
Ovaj "pedagog" reaguje u šoku, na forumu, pod nickom. Pretpostavljam da i moji studenti reaguju koristeći "jebote" kad se nađu u sličnoj situaciji. Međutim, ovaj nazovi pedagog ne čeprka po netu s najmerom da pokaže kako je neko prije deset godina bio manje bolji nego što je sada. (S druge strane, ja ni ne vidim što je toliko strašno u tekstu koji si naveo!)
Tebi neke stvari treba crtati, indeedy. Kad ti kažem da odrasteš, ne mislim da batališ čitanje horor proze i "Hellboya", već da malo poradiš na društvenoj inteligenciji. To je odrastanje.
Što se tiče gluposti koje sam ja pisao, ne moraš da kopaš po mojoj mladosti. Prije par mjeseci sam napisao glupost, i nekoliko mjeseci prije toga, kao i godinu prije toga. Vidiš, za razliku od tebe koji si sa 15 godina pisao genijalne tekstove, ostatak svijeta uči na greškama. Pokušavaju da budu bolji svakog dana. Valjda je i to odrastanje.
Will hoće da kaže da neodraslim ne čini čoveka ono što čovek čita nego ono što čovek piše :lol:
Quote from: Meho Krljic on 30-08-2012, 16:32:09
Will hoće da kaže da neodraslim ne čini čoveka ono što čovek čita nego ono što čovek piše :lol:
god bless! :|
ja u stvari ne mogu da verujem šta ti sebi dopuštaš. :(
a tek mi je neshvaljivo da ne razumeš na koliko je nivoa sve to pogrešno.
eee, a kada se samo setimo kako je kripl branio gula na sarajlijinom topiku...
nemojmo sad preterivati.
pa ne znam, ja to kao nezainteresovani posmatrač.
Branio je principe :lol: :lol: :lol: Ali to na stranu, nadam se da i Gul shvata da ovo ovde nije grupica Krplovih drugara koja ga organizovano brani već grupica Gulovih drugara koja je iznenađena da on radi nešto za šta oni misle da je ispod (njegovog) nivoa.
kad neko pomene principe, mašim se za... oh, well. ne vredi.
niti sam ja koga napao, niti je ko mene branio.
ko to ne vidi, ne vidi ništa.
i toliko o tome, ne smarajte više, drveni advokati. :roll:
još će neko pomisliti da je kriplu (ili meni) potrebna vaša 'zaštita'!
ništa, ništa, sad ćemo da iskopamo one pesmice što je gul piso u mladosti, da uporedimo ko je smešniji... :lol: :lol: :lol:
ajde, Gule, svi željno iščekujemo CRIP-SHOW (2), bez ličnih motiva i neskrivenih pobuda
ti si kao bolji
ja se ne pravim da nemam najgore motive u odnosu prema tebi, zar ne?
Vidite, ovo je jedan od retkih topika na koji volim da odem da naučim nešto što ne znam jer ne mogu sve da pratim.
Molim vas da svoja prepucavanja nastavite na nekom drugom mestu...
Ako je cripple odlučio da ne odgovara, nema zaista potrebe da produžavate diskusiju.
Quote from: Meho Krljic on 30-08-2012, 18:46:27
Branio je principe :lol: :lol: :lol: Ali to na stranu, nadam se da i Gul shvata da ovo ovde nije grupica Krplovih drugara koja ga organizovano brani već grupica Gulovih drugara koja je iznenađena da on radi nešto za šta oni misle da je ispod (njegovog) nivoa.
Iznenađena!?
Hyde Park on Hudson: Telluride Review
9:00 PM PDT 8/31/2012 by Todd McCarthy
The Bottom Line
A refined treat that nonetheless will appeal to a wide audience.
Opens
Friday, Dec. 7 (Focus Features)
Venues
Telluride, Toronto, New York film festivals
Director
Roger Michell
Bill Murray shines as FDR in a keenly observed look at the weekend King George VI came to visit.
Bill Murray as FDR? It takes a few minutes to get used to but once he settles into the role of the 32nd president, the idiosyncratic comic actor does a wonderfully jaunty job of it in Hyde Park on Hudson, a seriocomic look at an eventful weekend at the chief executive's country estate as well as at his unusual domestic arrangement. With Britain's King George VI playing an important part in the proceedings as a house guest, audiences will be no doubt be encouraged to think of this classy, mildly ribald slice of biographical arcania as this season's The King's Speech, bolstered by the fact that both leaders had to deal with physical impairments. Reflecting a time when the intimate secrets of our leaders could truly be securely kept from the public, this Focus Features holiday release seems eminently promotable as a refined treat that's nonetheless palatable to a wide audience.
our editor recommends
If Movies Were Candidates: Weinstein Tells Maddow That Obama is 'King's Speech,' Romney 'Our Idiot Brother'
Telluride 2012: Screening of Ben Affleck's 'Argo' Opens Fest, Stirs Oscar Talk
Bill Murray is a Wry FDR in First 'Hyde Park on Hudson' Trailer (Video)
PHOTOS: 22 of Hollywood's Best Presidents in Movies and TV
Although decorously staged and tidily written in the manner of many films and television shows about the historical high and mighty, this contribution to 20th century costume drama ventures waist-deep into vaguely queasy territory by exploring, however gingerly, Franklin Roosevelt's multiple menage that was either hidden, or ignored, in plain sight under the roof he shared with his wife and mother.
Screenwriter Richard Nelson, who wrote the 1993 film of Ethan Frome and won a Tony as author of the book for the musical James Joyce's The Dead, doesn't consistently find the precise register in which to address the president's indiscretions, especially in the narration of the latest addition to the little brood, Margaret "Daisy" Suckley. A plain, intelligent spinster (47 years old in real life at the time) and a sixth cousin to FDR, whom she hasn't seen in years, Daisy is surprised to be summoned to Springwood, the Roosevelt family estate in Hyde Park, N.Y. In due course, she confides that, "I helped him forget the weight of the world," which is one way of passing along the news that she is expected to pleasure the polio-stricken president on occasion, something his wife, Eleanor (Olivia Williams, wonderful), is long since over and done with.
VIDEO: Bill Murray Announces Hologram Plans on 'Late Show'
Whether this was actually the role of the real Daisy, who is self-effacingly played with prim dignity and a tinge of bitterness by Laura Linney, remains questionable even today. But for dramatic purposes she here joins another middle-aged confidante, Roosevelt's secretary and possible intimate, Marguerite "Missy" LeHand (Elizabeth Marvel), as well as Eleanor and her circle, whom FDR cheerfully calls "she-men." In the event, it's a bright and lively group the boss has assembled around him to keep things running, help him relax and, psychologically, ensure that he'll always be the center of attention.
Before long, Daisy's position in the compactly conceived scenario recedes to give way to the main event, the royal visit to Hyde Park at the invitation of Roosevelt. Immortalized two years ago by Colin Firth in The King's Speech and impersonated last year in Madonna's ill-fated W.E. by Damien Thomas, George VI is winningly played this time around by Samuel West in a sympathetic, very likable turn. His wife, Queen Elizabeth, is essayed by Olivia Colman to a degree as a butt of comedy, a disapproving prune with an eagle eye for shortcomings in the accommodations and horrified, but truly horrified, by the presence of hot dogs on the menu for a picnic.
VIDEO: Bill Murray is a Wry FDR in First 'Hyde Park on Hudson' Trailer
Although the date of the royal tour, the first in history by a British monarch to the former colony, is never specified onscreen (it actually took place during the second week of June 1939, at the behest of Roosevelt as an extension of the king's scheduled visit to Canada), the specter of war casts a noticeable shadow over the splendid sunny days. With the heads of state setting the pace, nearly everyone drinks and smokes up a storm, and the characters' diverse forms of eccentricity lend the work an oddly but appealingly off-center quality under Roger Michell's astute and fluid directorial hand.
But the film would remain just a bonbon or a mildly diverting lark were it not for its moving central section. After the others have retired, the president invites the king to join him in his study. Cheekily asking the monarch to push him into the room in his wheelchair, Roosevelt liberally dispenses the liquor as he shrewdly guides the conversation in a way that not only cements a personal friendship but builds a useful political bridge and ratchets up George's morale in the bargain. "This goddamned stutter," the king laments at one moment. "What stutter?" asks FDR, before letting slip, "This goddamned polio."
STORY: Telluride 2012: The Oscar Season Begins
When the president adds that the American people never think about his useless legs, that the subject is never mentioned, it seems to do more for the king's own confidence than the totality of Lionel Logue's speech therapy. And when Roosevelt lauds the king and engages him so directly man-to-man, one gets the distinct impression that George has possibly never before received what felt like genuine, as opposed to rote, praise, that he has been accustomed to only criticism or silent disdain. A revelatory exchange between men of comparable global stature but glaringly different experience and character, the whole episode is beautifully written, directed and performed.
With the dreaded hot dog repast, complete with entertainment by Indians, having been survived, the royals bid farewell. Daisy, who's about had enough, slips away more discreetly. Ultimately, the FDR-Daisy story is the film's weakest element, in that the abiding mutual fondness and sense of confidentiality they allegedly share always seems overshadowed by the aversion Daisy feels to the whole arrangement. That Daisy is given pride of place in the story by her framing narration doesn't entirely square with her position of secondary dramatic interest and importance.
STORY: Telluride Film Festival Reveals Lineup
After all, the show is Murray's. Not as large or physically dominant as the president, Murray nonetheless grows into the role, One feels that, despite a world full of troubles, the man is at home and at ease here, so accustomed to being in control that he never needs to act imperiously or throw his weight around. Numerous accommodations have been made to his disability -- his car has been modified so that he can drive it entirely with his hands and it even has a dispenser that disgorges his cigarettes already lit -- but he neither feels sorry for himself nor expects special consideration. Murray captures FDR's wily side without overdoing it and brings the man alive with humor, alertness, intelligence and a sense of confident composure that seem entirely appropriate. The performance is both credible and very entertaining.
Handsomely decked out with a sharp eye for telling production design and wardrobe details, the film greatly benefits from the moody, atypical score by Jeremy Sams.
Opens: Dec. 7 (Focus Features)
Production: Focus Features, Film Four, Free Range Films, Daybreak Pictures
Venues: Telluride, Toronto, New York film festivals
Cast: Bill Murray, Laura Linney, Samuel West, Olivia Colman, Elizabeth Marvel, Elizabeth Wilson, Olivia Williams, Eleanor Bron, Martin McDougall, Andrew Havill
Director: Roger Michell
Screenwriter: Richard Nelson, based on his radio play
Producers: Kevin Loader, Roger Michell, David Aukin
Director of photography: Lol Crawley
Production designer: Simon Bowles
Costume designer: Dinah Collin
Editor: Nicolas Gaster
Music: Jeremy Sams
Rated R, 95 minutes
Argo: Telluride Review
12:57 AM PDT 9/1/2012 by Todd McCarthy
The Bottom Line
Director Affleck scores again with a tight and tense political thriller sparked by unexpected humor.
Release
October 14 (Warner Bros.)
Venues
Telluride, Toronto film festivals
Cast
Ben Affleck, Bryan Cranston, Alan Arkin, John Goodman, Victor Garber, Tate Donovan, Clea DuVall, Scoot McNairy, Rory Cochrane, Christopher Denham, Kerry Bishe, Kyle Chandler
Director
Ben Affleck
Director Ben Affleck tells a dense, multi-layered yarn "based on a declassified true story" with confidence and finesse.
Argo is a crackerjack political thriller told with intelligence, great period detail and a surprising amount of nutty humor for a serious look at the Iran hostage crisis of 1979-81. Proving even more than before that he's a behind-the-camera force to be reckoned with, Ben Affleck tells a dense, multi-layered yarn "based on a declassified true story" with confidence and finesse, while its unlikely Hollywood angle will make the industry home town crowd feel proud of itself. From all points of view, this is one the major releases of the fall season.
The current perilous state of U.S.-Iranian relations can only heighten the interest and relevance of this fascinating sideshow to the main event, as a reminder of a dire turning point in modern history for those old enough to remember it and as a pertinent history lesson for people under 35. The truth about the "best bad idea" the CIA could concoct to rescue six U.S. Embassy workers who had escaped the compound was unknown until 1997 and even then did not receive enormous publicity.
A stylishly succinct prologue made up cartoons and documentary footage lays out in simple terms what led up to the departure of the Western-supported Shah and the advent of the Ayatollah Khomeini and fundamentalist Islam in Iran in 1979.
Visceral scenes convey the desperation of American Embassy workers to burn or shred sensitive documents before the raging mobs break through the gates and invade the premises, where they quickly take 52 hostages.
But more than two months later, the Iranians still don't realize that six Americans managed to slip out and take refuge in the still operating Canadian Embassy. With his CIA colleagues at a loss to figure out how to sneak the six out of Iran, bearded, longish-haired agent Tony Mendez, who has already extricated some of the Shah's cronies out of the country, happens to catch a bit of Battle for the Planet of the Apes on TV and hatches a scheme both bird-brained and brilliant: He'll approach the series' prosthetics expert (real-life Oscar winning makeup artist John Chambers, wonderfully played by John Goodman) to help set up a phony science fiction project with sufficient plausible reality that he might be able to get the six out of Iran posing as Canadian production personnel who'd been on a location scout.
STORY: Telluride 2012: The Oscar Season Begins
Thus follows a most amusing Hollywood interlude for which the cynical remarks of a veteran producer with some time on his hands, Lester Siegel (Alan Arkin at his deadpan best), set the absurdly funny tone. Lester insists that the picture must appear to have a degree legitimacy to it, so an existing Star Wars-type rip-off script called Argo is purchased, a reading is held at the Beverly Hilton with costumed actors and ads are prepared.
So while Lester cracks that, "We had suicide missions in the Army that had better odds than this," the CIA, fronted here by Mendez's boss Jack O'Donnell (Bryan Cranston), surprisingly approves what it calls "The Hollywood Option." The necessary doctored passports in hand, Mendez heads for the Canadian Embassy in Tehran, where he meets six fellow Americans who are scared stiff.
The final act of the highly skilled screenplay by Chris Terrio, whose principal previous credit is for directing the little-seen 2005 film Heights, ramps things up from cold sweat tension to seconds-ticking suspense in traditional movie-movie fashion, even down to a pretty implausible but undeniably exciting climactic chase. It would be a major surprise indeed to learn that things actually went down just as they are shown to have done here. But if you want a strictly factual account, you'd probably rather be watching a documentary, which Argo decidedly is not.
Still, the film goes to great lengths to achieve an authentic feel and an outstanding sense of period. Turkey ably stands in for Iran in crucial exteriors, the many phones, communication and copying machines are right and the fashions, from the tacky casual wear sported by most characters to the outsized glasses frames, are spot-on in their infinite hideousness. The old Warner logo from the period is used upfront and the studio's famous water tower has even been relabeled to duplicate its look at the time. Rodrigo Prieto's superior cinematography affects a deliberately grubby look entirely in keeping with locations and desired feel of sweaty squalor.
Evocative use is made of TV news clips, from Mike Wallace's in-person interview with Khomeini to glimpses of the very young-looking Ted Koppel and Tom Brokaw. Small details are telling, such as how an Iranian passport official crosses out "Kingdom of Iran" on a form and scrawls in "Republic" instead, and how a British Airways flight attendant announces the end of alcoholic beverage service once the plane enters Iranian air space.
STORY: Telluride 2012: Screening of Ben Affleck's 'Argo' Opens Fest, Stirs Oscar Talk
Although the dramatic conclusion comes as no real surprise and represents the merest drop of cheer in a sea of unpleasantness between the United States and Iran over the past 33 years, it nonetheless delivers a strong charge of honest emotion, especially surprising for what in format is a genre film. The final explanations of how the real story of the mission was finally revealed includes a voice-over by Jimmy Carter, who was president when it all took place.
Except for the showier turns by Arkin and Goodman, the performances are credibly utilitarian, led by Affleck as a smart agent who has learned not to tip his hand through outward displays. Bryan Cranston as Mendez's boss and Victor Garber as the stalwart Canadian ambassador are similarly solid and unostentatious.
Release: October 14 (Warner Bros.)
Production: Smokehouse Pictures
Venues: Telluride, Toronto film festivals
Cast: Ben Affleck, Bryan Cranston, Alan Arkin, John Goodman, Victor Garber, Tate Donovan, Clea DuVall, Scoot McNairy, Rory Cochrane, Christopher Denham, Kerry Bishe, Kyle Chandler, Chris Messina, Zeljko Ivanek, Titus Welliver, Keith Szarabajka, Bob Gunton, Richard Kind, Richard Dillane, Omid Abtahi, Page Leong, Farshad Farahat, Sheila Vand
Director: Ben Affleck
Screenwriter: Chris Terrio, based on a selection from "The Master of Disguise" by Antonio J. Mendez and the Wired magazine article "The Great Escape" by Joshuah Bearman
Producers: Grant Heslov, Ben Affleck, George Clooney
Executive producers: David Klawans, Nina Wolarsky, Chris Brigham, Chay Carter, Graham King, Tim Headington
Director of photography: Rodrigo Prieto
Production designer: Sharon Seymour
Costume designer: Jacqueline West
Editor: William Goldenberg
Music: Alexandre Desplat
R rating, 120 minutes
Sjajno. Čekamo!!!1
Pogledao sam jedan od conspiracy klasika iz istorije televizije THE PRESIDENT'S PLANE IS MISSING iz 1973. godine, ekranizaciju romana Roberta Serlinga, u režiji Daryl Dukea. Duke je kultni reditelj filmova SILENT PARTNER i PAYDAY ali primarno je radio na televiziji, a ovo je njegov možda i najznačajniji televizijski rad. Jedan od scenarista ove adaptacije bio je Ernest Kinoy koji je samo godinu dana kasnije ekranizovan na Televiziji Beograd sa svojom dramom CRNA LISTA (nagrađenom Emmyjem u praizvedbi na američkoj televiziji). Ovaj podatak o Kinoyu zvuči kao potpuni SF ako imamo u vidu današnje stanje RTSa.
U svakom slučaju, THE PRESIDENT'S PLANE IS MISSING je značajno gradivo za ljubitelje conspiracy trilera i bavi se premisom šta bi se desilo ako Predsednik naprosto nestao. Pozadina cele priče su hladnoratovske tenzije sa Kinom, a junaci preko kojih rešavamo slučaj su novinari. Naravno, Dukeov rediteljski postupak je mnogo bliži televizijskom detektivskom krimiću nego ALL THE PRESIDENT'S MEN i u ovom slučaju uprkos tome što imamo temu Hladnog Rata, lik predsednika je potpuno aistoričan - možda najbliža figura sa kojom bi se mogao porediti je LBJa 1973. godine, Amerika je već imala drugačije političke okolnosti.
Glumačka ekipa je vrlo solidna, glavnog novinara igra iskusni Peter Graves a Rip Torn se pojavljuje u značajnoj supporting ulozi Predsednikovog savetnika.
Pogledao sam COMPLIANCE, film sa kojim je Craig Zobel privukao veliku pažnju ove godine. Ne spadam među one kojima je ovaj film bio naročito mučan. Ipak, Zobel nije prvoligaški majstor za ovu vrstu hanekeovskog šikaniranja i temi prilazi sa dosta američke pragmatičnosti. U tom smislu, sam film više deluje kao jednoipočasovni šlagvort za diskusiju nego kao delo koje za vreme svog trajanja ostavlja naročit utisak. Činjenica da je jedan ovako bizaran događaj uspeo da se, sa varijacijama, odigra više desetina puta u Americi, i da se recimo u McDonald'su dešava godinama pre ovog najdrastičnijeg incidenta, jeste tema za razgovor.
Sam film ne uspeva da u potpuno ubedljivoj formi isprati Milgram ili Stanford eksperiment, Isto tako, čini se da u jednom trenutku ponašanje ljudi počinje da izlazi iz okvira manipulacije i da se bazira na njihovim slabostima druge prirode.
Zobel takođe ostaje dosta nejasan oko nekih motivacija kojima manijak snažno manipuliše a to je recimo nedefinisana pozicija žrtvinog brata kao potencijalnog kriminalca koga policija eventualno ugrožava.
Doduše, moguće je da meni ovaj milje radnog mesta nije dovoljno blizak pa da je i zato ovaj film imao manji efekat na mene.
* * 1/2 / * * * *
Following "Ivans XTC" and "The Kreutzer Sonata," writer-director Bernard Rose and lead actor Danny Huston complete their trilogy of Tolstoy updates with this two-character drama.
VENICE – Fans of the 1992 cult horror hit Candyman probably never guessed at the time that Brit writer-director Bernard Rose would go on to become filmdom's most dedicated Tolstoy obsessive. After being bitten by the bug with a traditional telling of Anna Karenina in 1997, the cast of which featured Danny Huston, he has since reteamed with the actor on a trilogy of no-budget modern updates of the 19th century Russian writer's work. Following Ivans XTC and The Kreutzer Sonata comes Boxing Day, but this textureless adaptation of Master and Man suggests the well has run dry.
The 1895 novella is admired for its profound humanism and spirituality, its soulful considerations on greed and virtue, and its vivid evocation of a bitingly cold, unforgiving landscape. Those elements earned the story a place among the great works of short fiction. But all are either dulled or absent in this drawn-out overhaul, shot digitally by Rose with an ugliness that makes even the Colorado Mountains look flat.
Tolstoy's wintry parable concerns a merchant bent on expanding his riches by closing a bargain deal over a holiday, thus beating out any potential competition. Accompanying him on a perilous journey through a snowstorm is a kindly, under-compensated servant who seeks redemption for his drunken past. They get lost three times before their horse grows too tired to continue. Realizing they won't last the night, the merchant abandons his servant, basically deeming the poor man's life of no value. But he wanders around in a circle, ending up back where he started and undergoing a miraculous transformation into savior.
Rose's title refers to the British name for the day after Christmas, which derives from the tradition by which the wealthy box up a gift for their workers or those less fortunate than themselves.
The merchant character played by Huston is flailing Los Angeles real estate speculator Basil, who abandons his family during the holidays to fly to Denver. He aims to check out a string of foreclosed properties in the area that he hopes to buy from banks for below market value and then flip for profit. Short on liquid cash, he plans to bankroll the deal by unscrupulously accessing the funds of a church foundation.
Basil hires local chauffeur Nick, who as played by Matthew Jacobs (the screenwriter on Rose's first film, Paperhouse), is a candidate for most irritating person on the planet. An Englishman and recovering alcoholic who has alienated his wife and children, Nick is the nightmare of every traveler seeking solitude and quiet but stuck with a chatty fellow passenger. His logorrhea and ineptitude are played for low-key comedy but mostly land with a thud.
Rose's bid to give the story contemporary relevance by tapping into the mortgage crisis is robust enough. But a Thematically Important exchange between Basil and Nick – the Brit expresses concern for the folks who lost their homes while the American maintains that it's necessary to profit from their failure in order to keep the economy from continuing its nosedive – is didactic and heavy-handed.
While Jacobs is all-too-plainly a non-professional actor, Huston has no such excuse. Their conversations often have a semi-improvised feel, but not in a good way. Both characters are drawn superficially. Nick is well-meaning but socially and physically clumsy, while Basil is smug, condescending and unfeeling, growing more irritated as the driver gets them farther off course. But the performances are so inadequate that the gradual shifts in their interaction seem forced.
When they drift out of range of the GPS system and get stuck in snow and ice on a lonely mountain road, it's hard to be invested in either man's fate. But also in terms of plot logic the film stops making sense. It seems inconceivable that even a man as hungry to make a killing as Basil would insist on continuing into the night on what hours ago seemed a botched quest.
Boxing Day suffers from cumulative dramatic inertia as the journey becomes more tedious and repetitive. While the film sticks almost slavishly to Tolstoy's narrative contours in what's largely a two-hander, there's a stunning lack of pathos here, even with Gorecki's Symphony No. 3 working hard to add weight to the climax.
It's no fun to beat up on a virtual one-man band like Rose, who also edited the sluggishly paced drama and composed the plonking piano score with Nigel Fellows. But even by marginal indie standards, there's not much here to merit attention.
Venue: Venice Film Festival (Horizons)
Production companies: Independent, Giant Door
Cast: Danny Huston, Matthew Jacobs, Edie Dakota, Lisa Enos, Jo Farkas, Julie Marcus, David Pressler, Lyne Reese, Morgan Walsh
Director-screenwriter: Bernard Rose, based on the novella "Master and Man" by Leo Tolstoy
Producers: Luc Roeg, Naomi Despres
Executive producers: Michael Robinson, Andrew Orr, Norman Merry, Michael Rose, Lisa Henson
Director of photography: Bernard Rose
Music: Bernard Rose, Nigel Holland
Editor: Bernard Rose
Sales: Independent
No rating, 93 minutes
The Bottom Line
Olivier Assayas has made a distinctive and nuanced film about the much-chronicled post-1968 years of radical European politics, as well as providing droll insight into his self-discovery as an artist.
Venue
Venice Film Festival (In Competition)
Cast
Clement Metayer, Lola Creton, Felix Armand, Carole Combes, India Salvor Menuez
Director-screenwriter
Olivier Assayas
French writer-director Olivier Assayas returns to the time and place of his 1994 film, "Cold Water," stirring a strong dose of politics into the semi-autobiographical mix.
VENICE – In his darkly poetic 1994 feature, Cold Water, Olivier Assayas revisited his early-70s adolescence in a town near Paris via a youth named Gilles and his troubled girlfriend Christine. The French writer-director returns to that time and place, with leads again named Gilles and Christine, in the exquisite, semi-autobiographical Something in the Air (Apres mai). While the earlier drama was notable for its absence of politics, the new film is virtually bursting with revolutionary ferment, albeit viewed with reflective detachment.
our editor recommends
That shouldn't suggest a distancing approach. This is a beautifully crafted work and an acute evocation of its period both in look and attitude, and it's no less deeply absorbing for being somewhat muted in tone.
The radical leftist spirit that lingered long after the May 1968 Paris student protests has been the subject of countless European films, usually romanticized with that softening glaze of middle-aged nostalgia for youthful convictions. But Assayas refreshingly considers that legacy – "after May," as the original French title indicates – from a clear-headed distance and with a certain amount of wry cynicism.
The passionate commitment of the time toward revolution is amply conveyed here, but it's also depicted as cripplingly diffuse. The big-picture ideology that called for sweeping change was fragmented by countless micro-ideologies in irreconcilable conflict. That caused the political energy to wane and eventually evaporate. In the case of Gilles (Clement Metayer) and many others it was channeled into art instead.
While Assayas makes clear that the rabblerousing was a necessary phase of the countercultural movement, he rightly questions its effectiveness in achieving many of the immediate goals. That gives his film a melancholy texture that sets it apart from most screen forays into this territory. It also provides a certain flipside kinship with the director's 2010 epic Carlos, which was set partly in the same period but with a contrasting illustration of revolutionary zeal put into galvanizing action.
PHOTOS: Venice Film Festival Day 3: Zac Efron Touts 'At Any Price,' Spike Lee Celebrates 'Bad 25'
Starting when Gilles is a high school senior, the film charts his increasing pull between radicalism and self-expression as an artist, first as a painter and then via his curious early steps into the film industry. It also takes in his failed romances with free-spirited Laure (Carole Combes) and later the more grounded Chrstine (Lola Creton), both of whom display a self-knowledge that eludes him.
The opening scenes that recreate a violent clash between riot police and activists in 1971 are visceral, breathless and tremendously unsettling. Initially, there's a sense of heady purposefulness as Gilles and his group are mobilized, gathering materials for daring nighttime graffiti raids in which they plaster the school buildings with anti-establishment posters and slogans. But when a security guard is injured, Gilles and a handful of others escape the heat by going to Italy for the summer.
Idyllic as much of their time there is, fissures begin to form, notably between Gilles and Christine. She wants them to continue traveling with an agitprop filmmaking collective, but Gilles finds the group's craft uninspired and their politics primitive. His close comrade Alain (Felix Armand) and the latter's American girlfriend Leslie (India Salvor Menuez) also are bound for other destinations, causing Gilles to head back to Paris, stung by his first taste of disillusionment.
PHOTOS: Venice Film Festival Day 1: Opening Ceremony Brings Out Glitz, Glamour and Kate Hudson
That sensation is steadily amplified as his commitment to radicalism starts to ebb and he struggles with the direction his future should take. Some half-hearted involvement with his father on a television detective series follows, cementing his disdain for bourgeois convention. Only by venturing far into the absurd, with a hilarious scene at a Pinewood Studios shoot in London involving Nazis, a voluptuous cavewoman and a fire-breathing prehistoric reptile, does Gilles find what appears to be his path forward.
Shot by Eric Gautier with an uncharacteristic composure that makes the natural beauty of the outdoor scenes especially beguiling, the film has a loose, almost collage-like feel, its flow enhanced by the gentle fades of Luc Barnier and Mathilde Van de Moortel's editing. One of the most visually striking scenes – as well as one of the film's most haunting – is a country-house party with a bonfire at which Gilles re-encounter's Laure, now romantically attached to a wealthy heroin addict. Full of dreamy detours, this is a direct echo of the party that takes up a large chunk of Cold Water's running time.
Performances by the mostly unknown cast are low-key and ultra-naturalistic, with Metayer providing a quietly intense center and soulful support from Creton and Armand.
PHOTOS: Venice Film Festival Day 2: Michael Shannon, Winona Ryder Heat Up With 'The Iceman'
The detailed yet remarkably unfussy work of production designer Francois-Renaud Labarthe and costumer Jurgen Doering cannot be praised enough in recreating the period without a single false note. Even potentially kitsch touches like the long white earth-mother gown in which Laure meets Gilles in the woods feel utterly of the moment. And as always with Assayas, the extensive use of music is impeccable, notably a stirring rendition of "Ballad of William Worthy," one of the antiwar folk anthems of Phil Ochs, performed by Johnny Flynn in a lovely nod to the protest movement of a decade earlier.
Venue: Venice Film Festival (In Competition)
Production companies: MK2, France 3 Cinema, Vortex Sutra
Cast: Clement Metayer, Lola Creton, Felix Armand, Carole Combes, India Salvor Menuez, Hugo Conzelmann, Mathias Renou, Lea Rougeron, Martin Loizillon, Andre Marcon, Johnny Flynn, Dolores Chaplin
Director-screenwriter: Olivier Assayas
Producer: Nathanael Karmitz, Charles Gillibert
Director of photography: Eric Gautier
Production designer: Francois-Renaud Labarthe
Costume designer: Jurgen Doering
Editors: Luc Barnier, Mathilde Van de Moortel
Sales: MK2
No rating, 122 minutes
i klip: http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/09/novi-assayas-apres-mai.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/09/novi-assayas-apres-mai.html)
After rumors have been circulating for some time, the star has officially joined the cast of "Kick-Ass 2: Balls to the Wall."
Director Jeff Wadlow tweeted the official news, saying, "6 days till we start shooting... and we officially have our Colonel. Alrighty f'n then!"
Carrey will play The Colonel, a new superhero who helps lift the spirits of good guys Kick-Ass (Aaron Johnson) and Hit-Girl (Chloe Moretz) in the fight against crime.
Christopher Mintz-Plasse and Nicolas Cage are also returning for the sequel. Matthew Vaughn ("X-Men: First class"), the original's director, will produce this time around with Wadlow directing.
Carrey has appeared in comic book adaptations before, namely the '90s hits "The Mask" and "Batman Forever." He'll next been seen alongside Steve Carell in "Burt Wonderstone."
"Kick-Ass 2: Balls to the Wall" will hit theaters June 28, 2013.
Vuk senzibilizira narod pred Pride!
VUK DRAŠKOVIĆ VRUĆA SEXY PRIČA (http://www.youtube.com/watch?v=7PN-q51J9UQ#ws)
Oduvek sam tvrdio da kad budu pravili audiobook izdanje Biblije na srpskom, treba Vuka da uzmu da čita. -_-
Pogledao sam L'AGRESSION - rape & revenge triler Gerarda Piresa, reditelja koga prevashodno znamo po blokbasteru TAXI s kraja devedesetih i po simpatičnom heist filmu RIDERS snimljenom posle toga iako je on već decenijama bio prisutan kao drugoligaški francuski reditelj, aktivan u raznim žanrovima.
Sticajem okolnosti, i L'AGRESSION ima u sebi element automobilskih potera, ali za razliku od navedenih filmova one ipak nisu osnovni sadržaj ove ekranizacije Johna Buella. Jean-Louis Trintignant igra čoveka kome je motorciklistička banda ubila i silovala ženu i kćerku, dok je on bio savladan i nokautiran u pokušaju da ih odbrani. U istrazi i osveti mu se pridružuje svastika sa kojom ulazi u bizarnu ljubavnu aferu.
Jean-Louis Trintignant i Catherine Deneuve su izvanredan glumački par, za najveće domete, ali nažalost Pires ne uspeva da na adekvatan način nađe pravu meru između exploitationa i onoga što bi se moglo posmatrati kao nadogradnja. Otud L'AGRESSION sasvim sigurno nije exploitation film, i jasna je namera da se snimi film koji će ponuditi utisak produbljenog, osveženog, trilera. Nažalost, sve ono gde Pires "prevazilazi" žanr ostaje samo zanimljivo i nikada ne postaje u potpunosti ubedljivo.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SCENE DE LIEU Andre Techinea. Scenario za ovu prilično pretencioznu i ne sasvim ubedljivu chabrolovsku priču napisali su Techine, Pascal Bonitzer i Olivier Assayas, i rezultat koji su postigli između ostalog čak ne može da se poditči time da je na nekom elementarnom gledalačkom nivou jasan, iako mi se čini da nije bilo namere da se ne razume priča. Slično poznom Chabrolu, i Techine voli radikalne gestove junaka koji su vrlo često u ozbiljnom neskladu sa realističkom fakturom koju dotle uspostavlja. Ta mešavina čehovljevskog izbegavanja velikih melodramskih događaja i potpuno neuverljivih lomova u junacima karakteriše ovaj rad.
* * / * * * *
"Lucky Number Slevin" helmer Paul McGuigan, who has made a name for himself recently helming all but one episode of the BBC's much acclaimed "Sherlock", is in final negotiations to direct Fox's untitled Frankenstein project says Heat Vision.
Taking a new spin on Mary Shelley's novel, Max Landis' script tells the tale through the eyes of Igor, Victor Frankenstein's assistant.
Shawn Levy was previously linked as director but dropped out. Landis and John Davis remain onboard as producer.
Aleksandar Hemon piše o CLOUD ATLASu!
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/09/cloud-atlas-by-hemon.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/09/cloud-atlas-by-hemon.html)
Stari Kadar započinje svoj obračun sa Expendablesima...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/3958/dimitrije-vojnov-sumrak-heroja/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/3958/dimitrije-vojnov-sumrak-heroja/)
Pogledao sam MICHAEL KOHLHAAS-DER REBELL Volkera Schlondorffa, ekranizaciju romana Heinricha Von Kleista na kojoj je radio čuveni engleski dramatičar Edward Bond. Schlondorff je snimao ovaj film sa english-speaking ambicjima i on je već 1969. bio dakle spreman za prelezak u najvišu rediteljsku ligu, vrlo brzo posle ulaska u kinematografiju.
Nažalost, ovaj film naprosto nije dovoljno kvalitetan kao celina da bi mogao da postigne očekivani uspeh.
Naime, Schlondorff je u ovom filmu na nivou pojedinih detalja ali opet nedovoljno konzistentno započeo neke jako zanimljive rediteljske prodore. Pre svega, on tretira priču iz 16. veka vrlo često sa energijom i neposrednošću novotalasovskog filma, sa kamerom iz ruke i ekstremno krupnim planovima koji beleže sve na glumčevom licu. Zatim, u sceni jednog brutalnog napada Kohlhaasovih pobunjenika uz klasičnu orkestraciju mogu da se začuju i električne gitare koje svemu daju novu dimenziju. Nažalost ova dva osvežavajuća rešenja nisu dovoljna da bi se ovaj film nametnuo kao značajan jer nisu konsekventno sprovedena i na kraju ovaj film pre svega treba zabaležiti kao slučaj kada su se ti postupci javljali.
David Warner u glavnoj ulozi ima potencijal da bude leading man ali ga Schlondorff dosta drži pasivnim ili u senci drugih događaja. Jedan od onih koji Schlodorffovoj režiji zasenjuje Warnera je i Relja Bašić koji je u svojoj bogatoj karijeri igrao dosta po stranim filmovima, snimanim kako u SFRJ tako i van. Recimo i sam KOHLHAAS je sniman u Čehoslovačkoj.
MICHAEL KOHLHAAS kroz nešto sporiji tempo i uvođenje motiva seksualne tenzije među pripadnike Kohlhaasove ekipe pokušava da bude drugačiji od klasične vestern postavke smeštene u 16. vek. Međutim, ta nadogradnja nije dovoljna i sve se svodi na kraju u jedan usporeni evropski vestern koji ne uspeva da iskomunicira jak romantičarski naboj sa kojim Schlondorff iznenađujuće koketira. Iako je među rediteljima Novog nemačkog filma, Schlondorff važio za klasicistu, pa je i meni verovatno zato najbliži, neka arhaična rešenja u ovom filmu su prilično iznenađenje. Naročito ako imamo u vidu da je u dva bitna rediteljsa postupka napipao i nešto inovativno.
MICHAEL KOHLHAAS je stoga pre svega zanimljiv ljubiteljima istorije filma i onima koje zanima nešto drugačiji prikaz ove epohe.
* * 1/2 / * * * *
Review: Tom Hanks and Halle Berry take a soulful journey in the transcendent 'Cloud Atlas'
Tom Tykwer and Lana and Andy Wachowski join forces for a challenging, daring new vision
By Drew McWeeny Saturday, Sep 8, 2012 11:59 PM
Halle Berry and Tom Hanks are just two of the actors who took the incredible journey of 'Cloud Atlas' with Lana and Andy Wachowski and Tom Tykwer
I can tell you this: we'll definitely be running a Second Look piece about this film after it's in theaters, because it is a remarkable movie experience, one that cannot be digested easily, and any attempt to dig in fully would rob you of the sense of discovery that washed over me as I sat in the theater.
No matter what the subject matter, the combination of Lana and Andy Wachowski and Tom Tykwer would be reason enough to be excited. The novel they adapted, though, is something very special, and a huge challenge for anybody looking to turn it into a film. Walking into the film, I was hoping for something ambitious and different. What I got was one of my two favorite films of the year so far, a movie I'll be returning to again and again, a unique and beautiful work of film art that dares to dream big in a way we rarely see from either studios or independent sources.
There are six interlocking stories that make up the movie, and at the start of the film, we are taken through each of them chronologically. The first takes place in the south Pacific in the year 1850, and it deals with the journey of Adam Ewing (Jim Sturgess), a notary who has no business being at sea, and his unorthodox relationship with another passenger. In the second story, set in 1931, Robert Frobisher (Ben Whishaw) finds work as the assistant to a composer (Jim Broadbent) who is in his waning years. The third story is set in the mid-70s, and it's about Luisa Rey (Halle Berry), an investigative reporter who is determined to learn the truth about a potential health hazard at a nuclear power plant with the help of a whistleblower played by Tom Hanks. In the fourth story, Jim Broadbent stars as Timothy Cavendish, a publisher who finds himself in trouble with gangsters over a book he's publishing, and he ends up locked away in a nursing home run by the loathsome Nurse Noakes (Hugo Weaving). The fifth story takes place in a gorgeous futuristic version of Seoul and deals with Sonmi-451, a service clone who becomes a significant figure in a rebellious uprising against the status quo. Finally, the movie jumps into the far future, after the end of what we think of as modern civilization, to tell the story of Zarchry (Hanks again), a tribesman who is asked to help Meronym (Berry again) with a very specific quest.
The film deals first with the notion of how stories serve as both history and as a way of making sense of who we are. Characters from one segment appear in letters in another or in movies that we see in passing or even as stories shared around a campfire. But the bigger connection here is that these completely different characters in all of these radically different times and places are all the same souls, colliding again and again as they move through time. Identity is a malleable thing, with bodies serving merely as temporary containers for the essence that remains constant through time. It seems particularly appropriate that this is the first film to feature a credit onscreen for Lana Wachowski as writer and director, and it fits neatly into the overall thematic interests that both Tykwer and the Wachowskis have explored in the past.
The idea of using a small cast to play roles in each of the different segments, some of the actors changing race and gender over the various stories, is definitely risky, but I honestly believe that if you're going to make something truly great, you have to be willing to be completely embarrassed. I'd always rather see real ambition that falls short as opposed to someone playing it safe with something we've seen before. "Cloud Atlas" is hard to describe if your only touchstones are other films because it doesn't feel like any other movie I can name. It's not just the way the film was made or cast... it's the types of stories being told. Don't expect conventional punchlines here. Instead, these stories push moral and ethical buttons in some unusual and even oblique ways, and there is plenty of room in the film for every viewer to have a different experience with what they see. There's a sense of trust on the part of the filmmakers that the audience will be willing to work for the pleasures that are strewn throughout, and there's also a deeply heartfelt optimism even in the film's darkest moments that makes it stand apart from the typical dystopian vision of most modern science fiction.
The cinematography by Frank Griebe and John Toll is daring and lush, and the score is equally rich and rewarding, with contributions from Reinhold Heil, Johnny Klimek, and Tykwer himself, who wrote the "Cloud Atlas Sextet," a key puzzle piece in the larger canvass of the film. In the end, "Cloud Atlas" is a film that dares to imagine something beyond what is typically done in big-budget filmmaking, dense and daring, and as with "Speed Racer," I'm sure some people will be thrown by the basic cinema vocabulary on display. Nothing is spoon-fed to you, and I walked out of my screening almost drunk on the potential of movie storytelling and the idea that there are plenty of frontiers left for us to explore. It is easy to be worn down by Hollywood's constant stream of remakes and sequels and comic books, but all it takes is one "Cloud Atlas" for me to once again believe that anything is possible if the right artists are given room to experiment.
While it may not be for everyone, "Cloud Atlas" is one of my very favorite films this year. You'll be able to judge for yourself when it opens on October 26.
Cloud Atlas: Toronto Review
The sky's not the limit in this well made but dramatically diffuse arthouse blockbuster.
Venue
Toronto International Film Festival (Special Presentation)
Cast
Tom Hanks, Halle Berry, Jim Broadbent, Hugo Weaving, Jim Sturgess, Doona Bae
TORONTO -- Not quite soaring into the heavens, but not exactly crash-landing either, Cloud Atlas is an impressively mounted, emotionally stilted adaptation of British author David Mitchell's bestselling eponymous novel. Written and directed by the Wachowski siblings and Tom Tykwer, this hugely ambitious, genre-jumping, century-hopping epic is parts Babel and Tree of Life, parts Blade Runner, Amistad and Amadeus, with added doses of gore, CGI, New Age kitsch, and more prosthetics than a veterans hospital in wartime. One of the priciest independent films ever made (on a purported budget of $100 million), Atlas will rely on its chameleon cast to scale a 3-hour running time and reach the box office heights needed for this massive international co-production.
Mitchel's 500-plus page book garnered several literary prizes and a huge following after it was first published in 2004, but many would have said that the novel's unique structure–where multiple stories in different time periods are told chronologically from past to future and then back again—was impossible to adapt to the big screen.
The Wachowskis (with Lana receiving her first screen credit here) and Tykwer (Run Lola Run, The International) figured out they could streamline the narrative by cross-cutting between the different epochs and casting the same actors in a multitude of roles. Although this helps to make the whole pill easier to swallow, it also makes it harder to invest in each narrative, while seeing the actors transformed from old to young, black to white, and occasionally gender-bended from male to female, tends to dilute the overall dramatic tension.
A brief prologue features an old man, Zachry (Tom Hanks), telling a story around a campfire, and from hereon in the film reveals how each plotline is in fact a tale told—or read or seen in a movie—by the next one (this is also a process used in the book).
They are, in ascending order: an 1849 Pacific sea voyage where a crooked doctor (Hanks), a novice sailor (Jim Sturgess) and an escaped slave (David Gyasi) cross paths; a saga of dualing composers (Jim Broadbent, Ben Wishaw) set in 1936 Cambridge; a San Francisco-set 70s thriller about a rogue journalist (Halle Berry) taking on a nuclear power chief (Hugh Grant); a 2012-set comedy about a down-on-his-luck London book editor (Broadbent); a sci-fi love story about an indentured wage slave (Doona Bae) and the rebel (Sturgess) who rescues her, set in "Neo Seoul" in 2144; and a 24th century-set tale of tribal warfare, where Zachry teams up with a visiting explorer (Berre) in search of a groundbreaking, planet-shaking discovery.
Despite their myriad differences, the half-dozen plot strands are coherently tied together via sharp editing by Alexander Berner (Resident Evil), who focuses on each separate story early on, and then mixes them up in several crescendo-building montages where movement and imagery are matched together across time. As if such links weren't explicit enough, the characters all share a common birthmark, and have a tendency to repeat the same feel-good proverbs (ex. "By each crime, and every kindness, we build our future") at various intervals.
Yet while the directorial trio does their best to ensure that things flow together smoothly enough and that their underlying message—basically, no matter what the epoch, we are all of the same soul and must fight for freedom—is heard extremely loud and incredibly clear, there are so many characters and plots tossed about that no one storyline feels altogether satisfying. As history repeats itself and the same master vs. slave scenario keeps reappearing, everything gets homogenized into a blandish whole, the impact of each story softened by the constant need to connect the dots.
Of all the pieces of the puzzle, the ones that feel the most effective are the 70s investigative drama, which has shades of Alan Pakula and Fincher's Zodiac, and the futuristic thriller, where the Wachowskis show they can still come up with some nifty set-pieces, even if the production design (by Uli Hanisch and Hugh Bateup) and costumes (by Kym Barrett and Pierre-Yves Gayraud) feel closer to the artsy stylings of Wong Kar Wai's 2046 than to the leather Lollapalooza that is The Matrix trilogy.
Perhaps such choices go hand in hand with a movie that yearns to be both arthouse and blockbuster, yet can't seem to make up its mind. Thus, the decision to utilize the same actors helps to visually link up the plots, but is so conspicuous that it distracts from the drama. It's hard to take Berry seriously when she's been anatomically morphed into a Victorian housewife (she's much better as the crusading reporter), or to swallow Hanks as a futuristic Polynesian tribesmen with a face tattoo and a funny way of talking (he says things like "Tell me the true true.")
Broadbent's experience in spectacles like Moulin Rouge! and Topsy-Turvy makes him better equipped for such shape-shifting, and his present day scenario is both the silliest and in some ways, the most touching. But it's Hugo Weaving who seems to have more fun than anyone, especially when he plays a nasty retirement home supervisor reminiscent of Nurse Ratched from One Flew Over the Cuckoo's Nest, and does so by getting into full-out drag. It's an effect that's amusingly disarming—not to mention evocative of Lana Wachowski's recent backstory—in a film that aims for the clouds but is often weighed down by its own lofty intentions.
Production companies: Cloud Atlas X-Filme, Creative Pool, Anarchos, in association with A Company and Ard Degeto
Cast: Tom Hanks, Halle Berry, Jim Broadbent, Hugo Weaving, Jim Sturgess, Doona Bae, Ben Wishaw, Keith David, Hugh Grant, Susan Sarandon
Directors: Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski
Screenwriters: Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski, based on the novel by David Mitchell
Producers: Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski, Grant Hill, Stefan Arndt
Executive producers: Philip Lee, Uwe Schott, Wilson Qiu
Directors of photography: John Toll, Frank Griebe
Production designers: Uli Hanisch, Hugh Bateup
Costume designers: Kym Barrett, Pierre-Yves Gayraud
Music: Reinhold Heil, Johnny Klimek, Tom Tykwer
Editor: Alexander Berner
Visual effects supervisor: Dan Glass
Sales: Warner Bros. Pictures (U.S.), Focus Features International (Outside U.S.)
R rating, 171 minutes
Toronto
Cloud Atlas
(Germany)
By Peter Debruge
A Warner Bros. release and presentation of a Cloud Atlas/X-Filme Creative Pool/Anarchos production in association with A Company and Ard Degeto. Produced by Grant Hill, Stefan Arndt, Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski. Executive producers, Philip Lee. Co-producers, Roberto Malerba, Marcus Loges, Peter Lam, Alexander Van Dulmen, Tony Teo. Directed, written by Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski.
Zachry, et al - Tom Hanks Luisa Rey, et al - Halle Berry Timothy Cavendish, et al - Jim Broadbent Nurse Noakes, et al - Hugo Weaving Adam Ewing, et al - Jim Sturgess Sonmi-451, et al - Doona Bae Robert Frobischer, et al - Ben Whishaw Kupaka, et al - Keith David Rufus Sixsmith, et al - James D'Arcy Madame Horrox, et al - Susan Sarandon Kona Chief, et al - Hugh Grant With: Xun Zhou, David Gyasi, Robert Fyfe, Martin Wuttke, Robin Morrissey, Brody Lee, Ian Van Temperley, Amanda Walker, Ralph Riach, Andrew Havill, Tanja de Wendt, Raeven Lee Hanan.
An intense three-hour mental workout rewarded with a big emotional payoff, "Cloud Atlas" suggests that all human experience is connected in the pursuit of freedom, art and love. As inventive narratives go, there's outside the box, and then there's pioneering another dimension entirely, and this massive, independently financed collaboration among Tom Tykwer and Wachowski siblings Lana and Andy courageously attempts the latter, interlacing six seemingly unrelated stories in such a way that parallels erupt like cherry bombs in the imagination. The R-rated epic should find a substantial audience when Warner Bros. releases it Oct. 26, assuming critics don't kill it in the cradle.
Based on David Mitchell's novel -- more like six novels really, with each one executed in a different genre, then split and wrapped around the next in a nested, "The Saragossa Manuscript"-style construction -- this daunting adaptation rejects the book's innovative, but overly literary format in favor or a more cinematic approach, opting to tell all half-dozen tales at once. Like juggling Ginsu blades, the tricky feat is part stunt, part skill, but undeniably entertaining to witness as half a millennium of world history unfolds, much of it set in centuries still to come.
Whereas the directors' earlier films hook viewers from the opening scene, this one functions more like a symphony, laying out snatches of all six separate strands and gradually building toward grand movements in which these elements merge in different combinations. Playing to their respective strengths, the Wachowskis tackle the earliest and two future-set segments, while Tykwer manages the three more contempo episodes, including a comedic one featuring Jim Broadbent as Timothy Cavendish, a borderline-senile book editor set in present-day London.
Broadbent, like the rest of the multiculti cast, reappears in the other sections as well, fully reinventing himself as a briny sea captain and a world-famous composer, plus a couple other bit roles so cleverly disguised by makeup, auds might not recognize him on first viewing. Each of the stories involves some measure of romance, beginning in 1849, with American lawyer Adam Ewing (Jim Sturgess) separated from his beloved (Doona Bae) by seafaring adventures among the Pacific Islands, and extending to the year 2346, where a lowly goat-herder (Tom Hanks) falls for an emissary (Halle Berry) from the opposite end of the technological spectrum in post-apocalyptic Hawaii.
Berry also stars in her own thread, playing Luisa Rey, a San Francisco reporter circa 1973 investigating the imminent threat of a nuclear reactor meltdown, receiving key assistance from scientist Rufus Sixsmith (James D'Arcy), who might just be the same man seen in the Cambridge-set 1936 chapter, a touching same-sex love story involving an aspiring musician (Ben Whishaw) attempting to write what will become the film's theme, "The Cloud Atlas Sextet," a beautiful piece actually composed by Tykwer, Johnny Klimek and Reinhold Heil.
The riskiest and most essential of the threads -- the one on which the entire tapestry depends -- takes place in NeoSeoul, 2144, a socially stratified "Blade Runner"-like city in which genetically cloned fabricants serve their consumerist masters. (By 2346, the middle class has been so ruthlessly eliminated that the world may as well be divided into cave-dwellers and astronauts.) Because the six segments naturally assume different styles, the division of labor among directors and their respective units complements rather than compromises the project's overall success, with the makeup and visual effects departments each carrying off seemingly impossible feats of transformation.
In Mitchell's novel, readers must draw their own connections between the tales, with only the recurring motif of a comet-shaped birthmark to suggest the continuity of a single soul across time. The film makes the congruities clearer, as Adam Ewing's Pacific journal is read by Frobischer, whose epistolary correspondence with Sixsmith resurfaces in the Luisa Rey mystery, eventually published by Cavendish, whose own story is adapted to film and viewed as a futuristic recording much later by Sonmi-451 (Bae) in NeoSeoul. The final connection is best left for auds to discover, but suffice to say that common themes echo throughout the film, where the gesture of liberating a slave in 1849 reverberates through time, culminating in a paradigm-changing insurrection whose denouement occurs two centuries later.
Certain links are impossible to miss by virtue of the way the three writer-directors assemble the film, and yet, given the sheer scope of the source material, so much has been omitted that one's attention must be engaged at all times as the mosaic triggers an infinite range of potentially profound personal responses.
No less exciting is the way "Cloud Atlas" challenges its actors to portray characters outside their race or gender. For instance Hugo Weaving plays villains in nearly every age, ranging from a heartless Korean consumerist to a Nurse Ratched-like ward master. Indeed, the filmmakers put the lie to the notion that casting -- an inherently discriminatory art -- cannot be adapted to a more enlightened standard of performance over mere appearance, reminding us why the craft is rightfully called "acting."
Camera (color, widescreen), John Toll, Frank Griebe; editor, Alexander Berner; music, Tykwer, Johnny Klimek, Reinhold Heil; production designer, Uli Hanisch; supervising art directors, Stephan O. Gessler, Kai Koch, Charlie Revai; set decorators, Rebecca Alleway, Peter Walpole; costume designers, Kym Barrett, Pierre-Yves Gayraud; sound (Dolby Digitial/SDDS/DTS), Ivan Sharrock; sound designer, Marcus Stemler; supervising sound editor, Frank Kruse; re-recording mixers, Lars Ginzel, Matthias Lempert; senior visual effects supervisor, Dan Glass; visual effects supervisor, Stephan Ceretti; visual effects, Method Studios, Industrial Light & Magic; Rise FX, Scanline VFX, Black Mountain, One of Us, Trixter, Lola VFX, Bluebolt, Gradient Effects; associate producers, Gigi Oeri, Lora Kennedy, Peter Grossman; assistant director, Sebastian Fahr-Brix; casting, Lora Kennedy, Lucinda Syson, Simone Bar. Reviewed at Toronto Film Festival (Gala Presentations), Sept. 7, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 172 MIN.
(English dialogue)
Cloud Atlas
9 September, 2012 | By Allan Hunter
Dirs: Lana Wachowski, Tom Tykwer, Andy Wachowski. Germany. 2012. 163mins
Everything changes and everything stays the same over centuries of human existence in the kaleidoscopic Cloud Atlas. The sprawling, messy, undeniably ambitious screen adaptation of David Mitchell's "unfilmable" novel juggles a handful of seemingly disparate stories to illustrate a unifying theme that individual lives and actions can have profound consequences that echo through time.
The Cloud Atlas is something of a glorious folly that is sometimes appealing, sometimes unfathomable but always handsomely mounted.
Moment to moment over the course of nearly three hours, the film is amusing, surprising, exciting, absorbing, thrilling, frustrating, tiresome, ridiculous and much more but it is often more platitudinous than profound and never coheres into a moving statement on the meaning of life.
The reputation of the novel and the pedigree of the all-star cast and directors should guarantee a generous level of curiosity over the outcome of their labours but many viewers may conclude that any rewards on offer are not necessarily worth the effort involved.
David Mitchell's novel allowed a series of stories to bleed into each other revealing the connections that link even the most diverse individuals. The film takes the riskier approach of interweaving the stories that ironically tends to break the emotional ties that might otherwise have developed.
A dizzying opening stretch introduces the various fragments as notary Adam Ewing (Jim Sturgess) visits the Pacific islands in 1849. In 1930s Britain, Ewing's journals of his voyages fascinate composer Robert Frobisher (Ben Whishaw). In the San Francisco of 1973, investigative journalist Luisa Rey (Halle Berry) reads the letters that Frobisher wrote to his lover. In the London of 2012, publisher Timothy Cavendish (Jim Broadbent) finds his life tipping into a farcical nightmare after falling foul of a brutal author. In the New Seoul of the future, clone Sonmi-451 (Bae Doona) faces execution for her part in a rebellion against an oppressive government. In a post-apocalyptic Hawaii, tribesman Zachary (Tom Hanks) is visited by a woman Meronym (Halle Berry) who is one of the last survivors of a lost civilisation.
There is a sense that any of these stories could have made a successful film in its own right from a high seas adventure to a futuristic blockbuster but when they are shuffled together they inevitably fragment and lose some of their impact.
The Hawaiian tale is further hampered by the use of a language that is often hard to grasp. Just as you start to enjoy the comical fate of Cavendish you are whisked back to the ailing Ewing on the seven seas. Just as you really start to care about Frobisher (played with an aching tenderness by Ben Whishaw) and his impossible life, you are off to the future and a fight against tyranny that comes very close to the kind of territory already exhausted by Lana and Andy Wachowski in The Matrix trilogy. There are also several moments of jarring violence and bloodshed along the way.
The film underlines the way lives are connected by using the stellar cast in a multiplicity of roles that requires them to change age, gender or ethnicity. Initially, the stunt casting seems little more than a gimmick with the big names stars given a chance to don distracting silly noses, layers of latex, dodgy accents and play dressing up games.
Later, it provides some outrageous sights as Tom Hanks is transformed into a vicious cockney geezer who really knows how to silence an irksome critic of his work, Hugo Weaving appears as the fearsome Nurse Noakes and Hugh Grant's many appearances include a bloodthirsty cannibal warrior and Cavendish's aged, vengeful brother.
Hanks, Grant, Halle Berry and Bae Doona all seem more than game for the demands made of them but it is Jim Broadbent who consistently triumphs in characters where he goes beyond the sketchy superficiality of surface transformation to create individuals who are real and believable including the desperate Cavendish and composer Vyvyan Ayrs.
The film is also a triumph for editor Alexander Berner who shapes an epic amount of material into a fluid piece of cinematic narrative that at least succeeds on the level of a neverending bedtime story where you always want to know what happens next.
The Cloud Atlas is something of a glorious folly that is sometimes appealing, sometimes unfathomable but always handsomely mounted. It is the crushingly banal conclusion that we are all bound to each other through the constantly repeating circles of history that really disappoints. Like the song once said-the world is a circle without a beginning and nobody knows where the circle might end.
Pogledao sam AN ALMOST PERFECT AFFAIR Michaela Ritchieja, Ovaj film sam dugo tražio jer spada među poslednje radove u Ritchiejevoj kanonskoj "ličnoj" fazi. U periodu kada se Ritchie često bavio temom kompeticije, u filmovima DOWNHILL RACER, CANDIDATE, SEMI-TOUGH i SMILE, AN ALMOST PERFECT AFFAIR je priča o filmskom reditelju koji odlazi da pokaže svoj film u Kanu, doduše kupcima a ne na takmičenju.
Ritchie nudi vrlo autentičnu rekonstrukciju problema sa kojima se suočavaju filmski radnici koji dolaze u Kan, i uopšte posetioci Azurne Obale. Međutim, osim primećivanja stvari (koje su svi primetili) Ritchiejev film nudi malo manje vibrantnosti nego njegovi raniji filmovi. U vizuelnom pogledu je vrlo konvencionalan, a u prikazu međuljudskih odnosa je začuđujuće čedan, ako imamo u vidu cinizam na kome su se bazirali njegovi filmovi. U tom pogledu AN ALMOST PERFECT AFFAIR deluje kao krajnje paradoksalan slučaj - za razliku od drugih reditelja koji obično postaju ciničniji kada prikazuju svet filma, kolegijalne odnose i sl. - Ritchie postaje naivniji i romantičniji. Naročito je paradoksalno da ovaj film koji dolazi od reditelja za kog smetra da je u svojoj kanonskoj fazi doneo evropski enszibilitet u američki film, sada imamo jedan naivan pojednostavljen američki pogled upravo u miljeu Francuske i to samog bastiona art filma.
Keith Carradine je glumački efektnije od Monice Vitti koja je šarmantna ali i nimalo ubedljiva u ulozi supruge velikog producenta koji podseća na Dino De Laurentiisa. S druge strane, Carradine jeste svojevrsni Ritchiejev alter-ego, čak i po prosedeu koji zastupa i u principu je efektniji od Monice. Nažalost, zadatak koji pred njih postavlja Ritchie nije po svojoj složenosti bilo kakav izazov.
AN ALMOST PERFECT AFFAIR je uprkos svojoj simplifikovanosti i naivnosti, i skretanju u neobično pitom rediteljski postupak, prilično dinamičan film i kao promašaj se kvalifikuje baš zbog svoje pitkosti a ne zbog hermetičnosti koja bi se očekivala od ovakve teme.
* * / * * * *
Byzantium: Toronto Review
David Rooney
Neil Jordan interviews a whole new set of vampires but draws precious little blood.
Venue
Toronto Film Festival (Special Presentation)
Cast
Gemma Arterton, Saoirse Ronan, Sam Riley, Jonny Lee Miller, Daniel Mays, Caleb Landry Jones
Director
Neil Jordan
Screenwriter
Moira Buffini
Gemma Arterton and Saoirse Ronan play 200-year-old vampires in director Neil Jordan's female twist on the bloodsucking genre.
TORONTO -- "I am Eleanor Webb. I throw my story to the wind." So says the ancient child-woman played by Saoirse Ronan in Byzantium. In a sense that's what director Neil Jordan and screenwriter Moira Buffini do too, allowing this moody but convoluted century-hopping reinvention of the vampire myth to drift in too many meandering directions before it finally comes together with a semblance of focus in the concluding stretch.
our editor recommends
The film is handsomely made, shot by Sean Bobbitt with a blend of gritty naturalism and shadowy storybook fantasy, and a widescreen frame often painted with striking images. It also benefits from Javier Navarette's lush score. But Jordan's return to territory he traveled in Interview with the Vampire and to a lesser extent The Company of Wolves is sluggish and lacking in bite. It has neither thrills nor suspense.
Buffini makes a promising choice by taking a route closer to that of Anne Rice than of Stephenie Meyer or Charlaine Harris, respectively authors of the Twilight and True Blood series. But her screenplay for Byzantium lacks the clarity, depth of character and robust story sense the writer brought to Tamara Drewe and Jane Eyre. While Buffini adapted the new film from her 2008 young adult play A Vampire Story, the script has more of a novelistic sweep, attempting to cover too many plot strands across two time periods and struggling to find a consistent tone. Troweling on voiceover at every turn doesn't help.
Born in 1804 yet forever 16, Eleanor is first seen living on a drab council estate where she endures the pain of her haunted past by writing the story of her life that can never be told, disposing of it page by page. The melancholy teen kills only those who seek the release of death. She displays no visible fangs, just a retractable pointed thumbnail to make the first incision.
First described by Eleanor as her muse, Clara (Gemma Arterton), is the polar opposite of the younger girl. While Eleanor is intensely still, introspective and burdened by secrets, Clara is volatile and trashy. A lap-dancer with a temper, Clara is chased down by a mysterious agent (Thure Lindhardt), who she promptly beheads with a garrote. Obviously not for the first time, she tells Eleanor to pack for a hasty move.
They land in a sleepy coastal town where Eleanor insists they've been before, seeing visions of herself on the beach among a gaggle of Georgian-era schoolgirls. Clara picks up morose Noel (Daniel Mays), who has inherited a boarding house called Byzantium and run it into the ground. Passing Eleanor off as her sister, Clara moves them in, then dispatches a local pimp and recruits his girls, repurposing the old hotel as a brothel.
Eleanor, meanwhile, has formed a cautious attachment with Frank (Caleb Landry Jones), a sickly youth with stringy hair whose leukemia medication causes him to bleed profusely when injured. His fragility and proximity to death make him a perfect match for Eleanor, who shares her story for the first time, ostensibly as an exercise for writing class. (An unbilled Tom Hollander plays the teacher who gets unwisely intrigued.)
Where the film gets seriously bogged down is in the muddy flashbacks to the same location two centuries earlier. Clara is transformed from poor waif to harlot by sinister Navy captain Ruthven (Jonny Lee Miller), despite the efforts to intervene of his kinder, gentler lieutenant, Darvell (Sam Riley). There's much back and forth as we learn that Clara gave birth to a daughter (guess who?), placed in an orphanage while her consumptive mother kept whoring to pay for her upkeep.
Clara and Eleanor's transformation into vampires could have been dispensed with in a quick flash or two. Instead Jordan and Buffini slow the momentum by wading through developments with Ruthven and Darvell. Mostly, the director seems bewitched by the imagery of a cave on a rocky island, from which flocks of blackbirds spew forth and the surrounding waterfalls gush with blood every time a new "sucreant" is born. These scenes are moderately cool but don't justify being seen in repeat mode.
We learn that Clara violated the rules of the exclusively male, class-conscious vampire order – archly named "The Pointed Nails of Justice" – whose goons have been pursuing the female outlaws ever since. But the backstory generally is far less involving than the present.
The bigger disappointment is the script's failure to exploit the emotional potential of mother-daughter vampires struggling to make a living, stay off-radar and survive. This is also due to the lack of a deep connection between the two characters or the actresses playing them.
Ronan has shown before that she can be compelling even in a mishandled movie (The Lovely Bones) or one drowning in self-conscious style (Hanna). She's always an interesting presence, and her scenes with Jones' pale, otherworldly Frank have a nice sorrowful texture. But there's too little heat of either the loving or conflicted kind between Eleanor and Clara, who is played by Arterton as a dangerous tart in killer outfits, but not much more.
Venue: Toronto Film Festival (Special Presentation)
Production companies: Number 9 Films, Parallel Films, Demarest Films
Cast: Gemma Arterton, Saoirse Ronan, Sam Riley, Jonny Lee Miller, Daniel Mays, Caleb Landry Jones, Thure Lindhardt, Uri Gavriel, Maria Doyle Kennedy, Tom Hollander
Director: Neil Jordan
Screenwriter: Moira Buffini, based on her play "A Vampire's Story"
Producers: Stephen Woolley, Alan Moloney, Elizabeth Karlsen, William D. Johnson, Samuel Englebardt
Executive producers: Mark C. Manuel, Ted O'Neal, Sharon Harel-Cohen, Danny Perkins, Norman Merry
Director of photography: Sean Bobbitt
Production designer: Simon Elliott
Music: Javier Navarette
Costume designer: Consolata Boyle
Editor: Tony Lawson
Sales: WestEnd Films/CAA/WME
No rating, 118 minutes
http://www.darkhorizons.com/news/24896/emmett-furla-want-neeson-for-trade (http://www.darkhorizons.com/news/24896/emmett-furla-want-neeson-for-trade)
Emmett/Furla Films have acquired and will finance the action thriller "Fair Trade" as a potential starring vehicle for Liam Neeson reports Deadline.
The company picked up the project, which had been in development at Alcon Entertainment, and aims to begin shooting next Summer in Pittsburgh. Final negotiations are underway with Open Road Films for domestic distribution.
A remake of the Serbian thriller "The Trap", the story follows a limo driver whose son is in desperate need of surgery - surgery his insurance company won't cover.
A mysterious man approaches with a deal: he'll pay for the child's surgery if the driver kills a mobster. Warren at first refuses, but reconsiders once he realizes his child's life depends on it.
While the studio wants Neeson, it isn't clear if the actor will star. Ericson Core ("Invincible") is directing from a script by Matt Aldrich.
Pogledao sam DICK Andrew Fleminga, reditelja sa jednom od najneverovatnijih karijera u savremenom Holivudu. Počeo je pre dvadesetak godina kao jedan od najtalentovanijih diplomaca NYUa, zatim je počeo sa shclocky hororima što je bilo iznenađujuće za sve one koji su ga znali kao uspešnog studenta, prešaltao se na komediju, ponovo mahom u domenu studio i sub-studio filma i na tom putu je snimio štošta, a ponešto od toga kao što je recimo DICK je i izvanredno.
DICK je film iz 1999. godine koji se može ukratko definisati kao CLUELESS smešten u milje ALL THE PRESIDENT'S MEN i govori o blentavim tinejdžerkama koje u periodu Watergate skandala svojim nesvesnim postpcima svrgavaju Nixona. Film je moguće ispratiti i razumeti i u slučaju da gledalac ne zna ALL THE PRESIDENT'S MEN, ali ako zna, onda je ovo automatski klasik.
Fleming vrlo pažljivo kao reditelj i ko-scenarista postavlja stvari, na tragu Zemeckisa u izvanrednom I WANNA HOLD YOUR HAND, samo sa više indie cinizma, i DICK zbilja funkcioniše i kao punokrvna omladinska komedija i kao politička satira, pa u krajnjoj liniji i kao komentar na conspiracy filmove sedamdesetih.
Kirsten Dunst i Michelle Williams su izvanredne u glavnim ulogama, Dan Hedaya je jako duhovit sa svojom imitacijom Nixoa i uopšte sve uloge/imitacije zvaničnika su izuzetno duhovite, a farsična scena sa Brežnjevim je klasik. DICK je u vreme izlaska prepoznat kao unikatan i pozitivan primer ali nažalost nije pomogao da se Flemingova karijera stabilizuje tako da je on potom nastavio sa oscilacijama. Međutim, kvalitet koji je pokazao u ovom filmu i solidan nivo drugih stvari koje je radio sugerišu da je on reditelj na kog treba obratiti pažnju,
* * * 1/2 / * * * *
Skroz zabavan trailer. Michelle Williams iz perioda kad je snimala Dawson's Creek ,tad je bila najsladja.
Skidam. :)
I ja bih. Dajte neki linkić...
mac,poslala sam ti link na pm ,da ne kacim ovde, moze Crip da se ljuti , nisam primetila da i sam kaci linkove za skidanje filmova .
... ipak je ovo Crippled Corner
Pogledaj obavezno!
Presmesan. Super sam se zabavila. Zasluzio si hello dollies ! :)
Quote from: crippled_avenger on 05-05-2012, 12:55:09
Pogledao sam Kicošev film LICE REVOLUCIJE i moram reći da je naš politički film dobio vrlo talentovanog reprezenta koji se na mnogim poljima nastavlja na Želimira Žilnika, od činjenice da je po struci pravnik preko spoja igranih i dokumentarnih delova i odabira teme. Kicoš je savremen u svom pristupu i izuzetno ubedljiv u svojoj integraciji igranih i dokumentarnih materijala. Vrlo je koncentrisan i ne dopušta da stvari skliznu u pravcu vica, uspevajući da kroz ceo film i svu tu mešavinu igranog i dokumentarnog održi istu vrlo ozbiljnu i tešku emociju koja ne dopušta humoru ili ironiji da prodru. Ako se izuzmu suvišni delovi vezani za atentat na Đinđića i napad na učesnike gej parade što nema dovoljno veze sa temom Branka Ilića, odnosno, ako ima veze ona nije dovoljno objašnjena, LICE REVOLUCIJE je konzistentan rad koji nesumnjivo unapređuje Žilnikove postulate za novo doba i što je još važnije, vraća Žilnikove postulate iz domena video rada u domen filma. Kicoš je definitivno snimio film, i na taj način automatski zauzeo važno mesto na našoj sceni.
Uf, tek sad saznah za ovo.
Hoće li to izaći u nekom trenutku na DVDu ili tako nešto, odnosno postati dostupno i nama koji smo zakasnili? :(
Quote from: Agota on 13-09-2012, 12:42:31
Presmesan. Super sam se zabavila. Zasluzio si hello dollies ! :)
Kao Brežnjev.
nije slucajno ni coconut :wink:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fa2.ec-images.myspacecdn.com%2Fimages01%2F69%2F67730cbb76feac6412757e5c519043af%2Fl.jpg&hash=067fa3183d1a273796b79c8cff33b576287d5f49)
Harry Nilsson - Coconut (with lyrics) (http://www.youtube.com/watch?v=kV16-NzzXKc#ws)
Derek Cianfrance ("Blue Valentine," "The Place Beyond the Pines") has confirmed to The Playlist that his next project will be an adaptation of Sam Fussell's memoir "Muscle" for HBO.
The story follows an Oxford graduate who moves to New York City, and in order to protect himself, spends four years fully consumed in the world of bodybuilding. First linked to it two years ago, Cianfrance confirmed he is co-writing the script with Fussell and is planning it as a TV series rather than a film.
"I tried you know to make a movie out of it but then I soon realized that I could never make a film out of this because first off I would have to resort to special effects, there's no way I could have a guy go from me to Arnold Schwarzenegger. To do that in nine weeks [on a movie shoot]. But if I could do that over the course of five years in a TV show it could be great" he says.
Filmmaker Michel Hazanavicius ("The Artist") is in talks to direct an adaptation of Erik Larson's nonfiction book "In The Garden Of Beasts" at Universal Pictures and Playtone says Deadline.
Tom Hanks will star as William Dodd, a mild-mannered Chicago professor in the early 1930's who becomes America's first ambassador to Hitler's Germany before the Nazis began to assert an iron grip across Europe.
At first his family embraces the vibrant Berlin scene. He soon hears murmurs of anti-Jew violence, advising the U.S. State Department who brush it off. As censorship grows and radical laws come into place, he comes to realise the horrific genocide that Hitler has planned.
Natalie Portman is being courted to play Hanks' daughter in the film, but she is not yet set as things are still early. Hazanavicius is preparing to work on a draft with a yet-to-be-hired writer. Gary Goetzman will also produce.
Jon Hamm, Kate Hudson, Michael Keaton, Amy Ryan, Eva Mendes, Bill Hader, Danny McBride, JB Smoove and Phillip Michael Hall are all set to join Larry David on his much anticipated HBO film project "Clear History" reports Variety.
David plays a former marketing executive at a start-up electric car company who is publicly humiliated for walking away from his 10% of a company now worth billions.
Ten years later, divorced and ruined, he now lives a simple life on a small island off Massachusetts. When his former boss shows up to renovate his summer mansion, Nathan vows revenge and plans to drive his nemesis off the island.
Shooting kicks off this fall in Massachusetts.
Konačno sam uspeo da lociram titlove za LE CLASSE AMERICAINE Michela Hazanaviciusa i Dominique Mazerette, film koji je za godišnjicu Warner Brosa izmontirao od raznih Warnerovih klasika i taj ready made dopunio nahsinhronizacijom na francuski koja je i inače u skladu sa njihovim prikazivačkim tradicijama.
Najviše su iskorišćeni HARPER i ALL THE PRESIDENT'S MEN a John Wayne je kompiliran iz brojnih filmova.
Rezultat nije ambiciozan kao DEAD MEN DON'T WEAR PLAID ali nije ni dub iz Bebevizije već je na pravom putu, uspevajući da istovremeno bude duhovit ali i polemičan u odnosu na materijal, sa nekim autentično francuskim touchevima koji smeštaju razne intelektualističke detalje tamo gde bi se najmanje mogli očekivati. Hazanavicius je potom i ostatak svoje karijere bazirao upravo na reinterpretaciji klasičnog Holivuda i starih filmova.
Ova vrsta Serbian Cuttinga je objektivno vrlo lucidan recept za realizaciju no budget debija sa kojim se može privući pažnja.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE CLONUS HORROR Roberta S. Fivesona, vrlo zanimljiv SF film iz 1979. godine o koloniji klonova koji služe za žetvu organa koji se potom ugrađuju bogatašima i zaslužnim građanima. Fivesonov film se bavi premisom koja nije sasvim nepoznata i imala je razne varijacije s tim što je ISLAND Michaela Baya najdalje otišao u eksploatisanju ove ideje. CLONUS je znatno jeftiniji i jednostavniji a bez sumnje i bolji film od onog koji je snimio Bay. Fivesonov je na kraju završio i na sudu sa Bayom i sve je rešeno vansudskom nagodbom za nepoznatu sumu novca.
Film je snimljen sa ograničenim budžetom, ali sa zavidnom energijom. Iako odaje utisak TV rada i verovatno deluje bolje na malom ekranu, vidim da ga beleže i kao bioskopski a ponegde i kao TV film. U tom smislu, ako je reč o TV filmu, ocena samo može biti još viša.
ISLAND je imao identičnu premisu i nije bio dovoljno dobar da bi sa takvom postavkom ispunio taj preogromni format produkcije. CLONUS je u tom pogledu uspeo - nastao je kao mala atraktivna premisa u periodu malih B-filmova. I što je još važnije, u eri kada je Cronenberg već ulazio film, iako je daleko od toga da ga doseže, u pojedinim detaljima pruža sličan ugođaj.
* * * / * * * *
THE CLONUS HORROR je igrao u našim bioskopima pod naslovom GRČ STRAVE.
imam njegov poster, vrlo lepoizgledajući.
na njemu piše:
'američki film u koloru u kojem se nauka i mora stapaju'
'užas i strava su u ovom filmu neuobičajeno žestoki. ne preporučuje se suviše osetljivim osobama.'
Pogledao sam PODEZEMLJE VEDM Jurija Moroza, sovjetsko-češku SF koprodukciju iz 1989. po priči i scenariju SF pisca Kira Buličeva. Ovaj film spada među sovjetsku fantastiku koja je po temi i pristupu realizacijin bliska američkom filmu, s tim što u datom trenutku tehnološka zaostalost istočnog bloka već uzima danak i film deluje prilično campy.
Priča vuče korene sve do Edgar Rice Burroughsa i njegovog JOHN CARTERa i govori o sovjetskoj istraživačkoj stanici na planeti sa "poremećenom evolucijom" na kojoj istovremeno živi ljudi-nomadi, nekakvi homo sapiensi, pterodaktili, mamuti i dionosaurusi. Među ljudima-nomadima traje rat a Sovjeti se interesuju da saznaju odakle civilizaciji koja je još uvek u kamenom dobu metal za oružje. Tokom misije, jedno ratoborno pleme razori bezbedno sklonište sovjetske ekspedicije i njen jedini preživeli član u saradnji sa princezom iz miroljubivog plemena mora da se izbori sa protivnicima i sazna tajnu odakle im metal.
Za razliku od ranijih sovjetskih produkcija koje su bile karakteristične po svom perfekcionizmu i fenomenalnim lokacijama, ovaj film dosta pati od krajnje nezanimljivih ambijenata u kojima se dešava, pre svega kad je reč o odabiru eksterijera. U kinematografiji u kojoj su i neki filmovi koji se dešavaju na Zemlji delovali kao da su snimani na drugoj planeti ovakav izbor lokaija deluje kao priličan javašluk.
Filmu se međutim ne mogu osporiti neke zanimljive namere i priličan high spirit u kom je realizovan. Čini mi se da bi samo deceniju ranije Sovjeti od istog ovog materijala napravili antologijsko ostvarenje. Ovako ostaje samo zanimljiv pokušaj koji je doduše postigao veliki uspeh na lokalnom tržištu.
* * / * * * *
Pogledao sam DER VIERTE MACHT Dennisa Gansela, nemački conspiracy triler sa međunarodnim aspiracijama, o čemu svedoči i to da je dosta solidno nahovan na engleski, pemda verovatno postoji i nemačka verzija. Nota bene, veliki deo dijaloga i jeste na engleskom jer film govori o nemačkom novinaru koji odlazi u Moskvu da radi na oporavljanju tamošnjeg trač-nedeljnika. Međutim, ubrzo stupa u kontakt sa lokalnom opozicijom, u njemu proradi nerv koji je nasledio od oca eminentnog novinara-istraživača i ubrzo biva uvučen u rusku zaveru iza koje stoje predsednik (koji se BTW ne zove Putin iako je sličnost prilično namerna) i FSB.
Sama zavera je već poznato antiputinističko opšte mesto a to je teorija da su agenti FSB digli moskovski stambeni blok u vazduh da bi namestili igru Čečenima i u tom pogledu veliko otkriće na kraju filma nije anročito zanimljivo a Gansel nažalost propušta priliku i da napravi ARLINGTON ROAD preokret na kraju kada junak stigne na aerodrom kako bi otišao iz zemlje.
U pogledu neke svežine, DER VIERTE MACHT nije baš totalni rip-off kurentnog blokbastera kao ČETVRTI ČOVEK, ali to je ta linija euro-trilera, samo na znatno višem tehnološkom nivou. Štaviše, Nemci su karakteristično precizni u realizaciji filmova i ponekad je šteta kada snime ovakav film čija matrica nema prođu još od kraja devdesetih/ početka dvehiljaditih. Ipak, Ganselu se ne može osporiti da uprkos manjku originalnosti i cop outu na kraju nudi nekoliko odličnih scena i gotovo nijednu lošu.
Ipak, ono što zbunjuje jeste velii natpis na početku filma kako se ne aludira na prave ličnosti i događaje iako film prikazuje slučajeve u kojima se zna šta se navodno desilo i ko je optužen za to. S jedne strane, možda su želeli da napravi antiputinovski film više radi zabave nego sa namerom da bude politički angažovan ali ovakva mešavina oslanjanja na istinite događaje i izbegavanje pravih imena deluje prilično besmisleno i ideološki nekonzistentno.
* * 1/2 / * * * *
VS Entertainment has acquired screen rights to L.A. Confidential author James Ellroy's new novel "Blood's A Rover" says Deadline.
Set in the late 1960s and early '70s, the story follows three men - J. Edgar Hoover's strong-arm goon, an ex-cop and heroin runner in the Dominican Republic, and a private eye on the verge of uncovering a conspiracy - who are all in pursuit of a 'Red Goddess' by the name of Joan Rosen Klein.
The novel is the last in Ellroy's 'Underworld USA' trilogy after "American Tabloid" and "The Cold Six Thousand". Vincent Sieber and Clark Peterson will produce.
The news follows last week's report that "I Am Love" helmer Luca Guadagnino is planning an adaptation of Ellroy's "The Big Nowhere", the second of his four "L.A. Quartet" novels. The first and third novels in that series - "The Black Dahlia" and "L.A. Confidential" - have already been adapted.
Reprizirao sam HARD TIMES Waltera Hilla. Ovo je rediteljski debi velikog majstora posle uspešne scenarističke karijere u kojoj je on s jedne strane anticipirao neke od preokupacija kojima će se kasnije baviti ali je bio ipak i znatno drugačiji. Naime, filmovi koje je pisao Hill su imali vrlo složene zaplete, ambivalentnije likove, dočim su njegovi rediteljski radovi uglavnom bazirani na mitskim postavkama, često elegičnim podsećanjima na zaboravljene žanrove, mačizmu reinterpretiranom na razne načine i ponajmanje se bave misterijama na nivou zapleta, pomerajući kontemplaciju sa zapleta na karaktere.
HARD TIMES je u tom pogledu možda i najdalji Hillov film kada se meri sa scenarističkim radovima, jednostavna, efikasna, mišićava priča o marginalcima u vreme Depresije koji se izdržavaju baveći se uličnim borbama. Hillov glavni junak je tvrd, Charlie Bronson iako je već bio u fazi kada nije mogao da sprovede sve fizičke zahteve u delo, igra izuzetno ubedljivo, nudeći nešto dalekoistočne mistike glavnom junaku; njegov sidekick je oportun i James Coburn je vrlo precizan u toj ulozi, a sve ostalo se ređa kao u jednom najprirodnijem toku borilačkog filma. Na nivou strukture zanimljivo je da u HARD TIMESu pratimo samo uspon, nema pada, ali Hill uspeva da između borilačkih scena postavi dovoljno zanimljivu i atmosferičnu melodramu zahvaljujući kojoj HARD TIMES ne deluje kao zbirka usiljenih dramskih scena između tuča.
Same borbe su izvanredno inscenirane. Hill na debiju pokazuje da je prvoklasni reditelj, a da na većini svojih filmova nije bio scenarista, reklo bi se čak da je od starta pokazao da je upečatljiviji reditelj nego scenarista. Međutim, Hill je i scenarista i reditelj, te stvari se ne mogu razdvojiti i sa HARD TIMES počele su dve decenije vrhunskih radova sa kojima se Hill nametnuo kao velemajstor i jedan od najznačajnijih američkih reditelja svoje epohe.
HARD TIMES na malom budžetu nudi ubedljivu i jako pametnu rekonstrukciju epohe.
Hill će se ovakvoj jednostavnosti vratiti nekih trideset godina kasnije u odličnom povratničkom filmu UNDISPUTED. Međutim tada već ova vrsta ortodoksije nije imala snagu da bude zamajac za novu fazu u karijeri, odnosno jedino što je iz UNDISPUTEDa nastalo je franšiza Avi Lernera koja se vremenom ispostavila kao bitna stvar u domenu DTVa.
* * * / * * * *
Meho, mislim da je ovo trenutak barem za počasni povratak u oktagon!
Покрајинска секретарка затражила забрану ММА спорта
18. септембар 2012. | 16:19 | Извор: РТВ
НОВИ САД -
Покрајински секретаријат за спорт и омладину упутио је отворено писмо Алиси Марић, Министарки за омладину у спорт, у којем се тражи да се ММА борилачка вештина избаци са листе спортских грана. Повод за апел било је незаконито одржавање меча у ММА борби која се организовала и одржала у београдској хали Пионир 15. септембра 2012. године.
ММА се базира на слободној борби два учесника, који се одвија у осмоугаоном кавезу. Подразумева комбиновање више борилачких вештина које чине борбу потпуно слободном, и дозвољава ударце који могу довести до тешких повреда или смрти.
Према члану 158 Закона о спорту, "Забрањено је организовање било које спортске приредбе која се темељи на тзв. слободној борби два или више лица (борбе у кавезу и сл.), као и учешће у таквој приредби", те у складу с тим уврштење ММА у спортске гране представља кршење наведеног закона за шта је предвиђена и новчана казна између 100.000 и милион динара.
У Агенцији за привредне регистре, на територији Војводине, евидентирано је неколико спортских клубова који као грану имају и ММА, али и савез на покрајинском нивоу, док се противно Закону одржавају јавне борбе попут последње у Хали Пионир у Београду.
Захтев је потписала Маринка Чобану, Покрајинска секретарка за спорт и омладину.
Dobro, MMA je dugo bio zabranjen i u većini američkih država, dakle, mi samo prolazimo kroz normalan razvojni proces.
Misliš da ovim Vojvodina imitira američke držav, tipa da MMA bude legalan samo na Kosovu? :)
Samo na severu Kosova, gde najtvrđi borci i žive.
My Mother Was Nuts Book Excerpt: How Robert De Niro, Not Tom Hanks, Almost Starred In Penny Marshall's Big (http://movies.yahoo.com/news/mother-nuts-book-excerpt-robert-niro-not-tom-133045883.html)
Quote
Actress and funny lady Penny Marshall (http://movieline.com/1990/12/01/penny-marshall-a-penny-for-your-thoughts/) made her name in television (Laverne & Shirley) before making an unexpected leap into directing with 1986's Jumpin' Jack Flash. But it was her sophomore feature, a fantasy about a boy transformed into a 30-year-old by a wish, that launched a career behind the camera — and made her the first woman director to gross $100 million. But as Marshall tells it in her wry, vivid memoir My Mother Was Nuts, everyone in Hollywood had passed on Big, Tom Hanks (http://movieline.com/tag/tom-hanks/) included — until, that is, an unlikely actor threw his hat into the ring: Robert De Niro (http://movieline.com/tag/robert-de-niro/).
Marshall recalls the struggle to cast Big's leading man — and the names who went out for the part, from Sean Penn to Gary Busey to John Travolta ("at the time he was box office poison"), in Movieline's exclusive excerpt from My Mother Was Nuts.
In the release (in stores today) the 69-year-old Marshall writes her life story, from her childhood growing up in the Bronx alongside sister Ronny and brother Garry, to her introduction to Hollywood and famous friends, colleagues, and lovers including John Belushi, Carrie Fisher, Rob Reiner, Art Garfunkel, Joe Pesci, Steven Spielberg, and many of the brightest talents of New Hollywood, to her successful second career directing films like Big, Awakenings, and A League Of Their Own.
Stay tuned for Movieline's exclusive interview with Marshall.
=====
Jim Brooks and I both had offices on the Fox lot and one day while I was in post-production on Jumpin' Jack Flash he came into my office and put a script on my desk. "This is your next movie," he said.
It was Big.
What he didn't tell me was that everyone in the world had turned it down. From Chuck Shyer to Steven Spielberg. Because I didn't read the trades or follow the business, I had no idea. Nor did I know there were three similar movies in the works: Like Father, Like Son; Vice Versa; and an Italian version.
But Jim was a mentor and friend. He knew that I had liked directing and making things up. He also knew that I wanted to do it again. I was grateful for his help because I probably wouldn't have known how to look for a project on my own. Luckily I didn't have to.
I read the draft and liked the story. Twelve-year-old Josh Baskin can't get the girl he likes; she's interested in an older boy who can drive. He wishes he were bigger and wakes up the next morning as a thirty-year-old. He gets a job at FAO Schwarz, rises up the corporate ladder, and becomes the object of affection of a beautiful executive. It was a theme that everyone could identify with: When I'm big I'm gonna . . .
To make the high concept work, I wanted it to be real and believable. The biggest challenge would be casting the lead. I went straight to the three big box-office stars at the time: Tom Hanks, Kevin Costner, and Dennis Quaid. All of them passed. Everyone passed.
I tried a different approach. I looked for the kid who would be Josh's best friend, and I picked Jared Rushton. He had the most spunk of those I saw. He worked well as I brought in actors, including Sean Penn, who was terrific but too young, and Andy Garcia, who was also great, though one of the studio executives said, "We don't want to spend eighteen million on a kid who grows up to be Puerto Rican."
That was how they talked.
"He's Cuban," I said.
I also read Gary Busey, who had the energy of a child, but I didn't think he could pull off playing an adult. John Travolta was dying to do it, but at the time he was box office poison and the studio didn't want him. I started to get worried. Despite not having a lead actor, we were in pre-production in New York. I met with Robert Greenhut, one of our executive producers. This was our first film together. He was a slick line producer who had come up through the ranks and done all of Woody Allen's films. He had excellent ideas, and he turned into an ally and confidant when I decided to take my search for a lead actor in a different direction.
I went to Robert De Niro. Bobby — or Bobby D. as I called him — was in the middle of making The Untouchables, playing Al Capone. Although I knew he didn't ordinarily read other material when he was in the middle of a project, I called him anyway. That's where I'm not at all shy or hesitant. I will call anyone. What's the worst they can say?
"Bobby, there's a script," I said. "I want you to read it, see if you like it."
I got him the material and called him back.
"Did you read it?"
"Yeah."
"What do you think?
"I like it."
It turned out that he wanted to make a commercial film. He had done all of Marty Scorsese's movies, but hadn't broken out in a film the whole family could watch. I told Jim and Scott Rudin, who was running production at the studio, that De Niro was interested. They were surprised and somewhat intrigued. They were also skeptical. Besides having a hard time envisioning him in the role, they'd heard stories about him. They told me to get him to commit. The way they said it was like a challenge.
I called Bobby.
"What do I tell them when they ask me?" I asked. "Do you want to do it or not? I've got to give them an answer."
"Yeah, tell them I'll do it," he said.
I hung up.
I had Bobby.
I told Jim and Scott, and I guess word spread. The next day I flew to Los Angeles to go to an event celebrating Paramount's seventy-fifth anniversary and posed for a photo with everyone who ever worked at the studio. Word had spread about Bobby D. and a handful of actors who had turned me down, including Kevin Costner, now asked about Big. Bobby had given me validity.
As work began on the script, Bobby told me to look at his movies and tell him what I wanted and didn't want. What I wanted was the energy he had in Mean Streets in the scene when he was first in the bar and coming out around the car. That's exactly what I got when he came to my house one day. I got him on tape with Jared. They skateboarded, shot baskets, and rode bicycles in my driveway. Bobby doesn't give you much until the cameras are on. Jared yelled, "Come on, De Niro. Move it!"
It was exciting. I didn't know exactly where the process was leading, in terms of the script, but it was moving in a good direction. I would have paid to see Bobby dance on piano keys.
Barry didn't want Bobby, though. I said, "Counter me." He said, "How about Warren Beatty?" To me, Warren was the same as De Niro, but different. He had already done something similar in Heaven Can Wait. But the two of us had dinner in New York and then we went up to my apartment. I asked if he would listen to me if I directed him. In the nicest way, he said no.
Well, that was thrilling. Why bother?
At least Warren was being honest. That's all I ever ask. Just tell me the truth. I'll deal with it. But I can't deal unless I know the truth.
Bobby was taken aback when I told him the studio had wanted me to meet with Warren. It's never easy to hear that you aren't someone's top choice, even at his level. But that was only a small part of what became an even bigger problem. An article came out in the papers about how much money Chevy Chase, John Candy, and other people were paid for movies, and all were getting a hell of a lot more than Fox was going to pay Bobby.
To be blunt, they were going to pay him s--t and they weren't budging.
They just didn't want him. Jim Brooks suggested I give Bobby my salary. I offered. Bobby didn't want it.
"We're working together," he said. "You and me, you know? I'll take Jim's."
However, he had second thoughts and called the next day. Apologetic, he explained he couldn't do the movie anymore.
He'd be too angry. I understood. But now I was back to square one. Sort of.
Excerpted from "My Mother Was Nuts" by Penny Marshall.
©2012 by Penny Marshall.
To be published by Amazon Publishing/New Harvest September 2012.
All Rights Reserved.
My Mother Was Nuts is available today in stores and on Amazon (http://www.amazon.com/My-Mother-Was-Nuts-ebook/dp/B008L4KRCS).
Odlično!
Evo jednog pogleda Starog Kadra u samo srce tame - dolazak SNS na vlast, spiskovi i sl.
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/3986/dimitrije-vojnov-crna-lista/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/3986/dimitrije-vojnov-crna-lista/)
Stari Kadar i Lazanski iste sedmice tumače situaciju na Bliskom Istoku...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov.sr.html)
Quote from: crippled_avenger on 20-09-2012, 01:43:00
Stari Kadar i Lazanski iste sedmice tumače situaciju na Bliskom Istoku...
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov.sr.html)
MLADI KADAR je ipak bio mnogo bolji - u vreme kad je svoje političke analize objavljivao na AICN-u kao 'dima'!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi47.tinypic.com%2F2roqoep.jpg&hash=07301c0fa88b1b2bd05cc4fd02165d16bba128f4)
znači postao si jedan od onih koji doktoriraju i onda nemaju više o čemu da pišu?
NBC has made a pilot commitment to "M.I.C.E." which Peter Berg will executive produce. A remake of the Israeli series "The Gordin Cell", Berg will also helm and pen the pilot with the title being an acronym for "Money, Ideology, Coercion and Ego".
The original centers on a decorated Israeli Air Force officer in a high-security post who has no idea that his parents were Russian spies. When their former handler extort officer into espionage activity, he must decide between his family and his country.
NBC has closed a deal for a put pilot commitment to M.I.C.E., a drama from Peter Berg and Sarah Aubrey's Film 44 based on the Israeli format The Gordin Cell. Berg is set to write and direct the pilot in his first pilot-writing effort since Friday Night Lights. Universal TV, where Film 44 is based, will produce with Israeli company Keshet Media Group, which is behind the original series, along with Israeli satcaster YES, which airs it, and Tedy Prods, which produces it.
The deal comes after a couple of months of negotiations among the parties involved in M.I.C.E., whose title is an acronym for Money, Ideology, Coercion and Ego, used to understand the motives of spies in betraying their countries. Gordin Cell revolves around the Gordin family and centers on Israeli-born Eyal Gordin, a decorated Israeli Air Force officer in a high-security post who loves his country and family. His parents Michael and Diana, Grandmother Nina and elder sister Natalia emigrated from the USSR in 1990. Eyal has no idea that his parents were Russian spies. When Miki and Diana's former handler appears one day, demanding that they recruit their son into espionage activity (watch the scene below with English subtitles), Eyal faces an impossible dilemma: his cooperation with Russian intelligence determines his family's fate, while his dedication to Israel's homeland security tests his family allegiance. His country, or his family... who will he choose to betray? Berg said the original plot "lands itself very easily to an American reinvention" as a drama set in the U.S. "There are still real issues between the U.S. and Russia — they're spying on us, we're spying on them."
Berg will executive produce M.I.C.E. with Aubrey; Avi Nir, CEO of Keshet; Ron Lesham and Amit Cohen, who developed the original series; YES' Yona Wiesenthal; and Giora Yahalom. "We at Keshet are grateful to have this opportunity, along with Peter and NBC, to tell the M.I.C.E. story to the American audiences," Nir said.
Aubrey said she and Berg are "both obsessed with Homeland," which is based on another Keshet series, Prisoners Of War. When their agent told them that there is a new Keshet format the company was looking to adapt in the U.S., "we knew it would be of really great quality," Aubrey said. She and Berg saw a copy of the series five months ago and worked hard to get the rights in a very competitive situation. "I was instantly mesmerized by it," Berg said of Gordin Cell. "I thought it was really smart, widely original, and it worked as a complex family drama and a very authentic, high-stakes espionage thriller." Berg found that juxtaposition so unique that, for the first time since FNL, he said he felt "fired up" to throw himself completely into the project, including writing the script.
With Friday Night Lights, Berg handed off the show to Jason Katims after the pilot. Now, he plans to stick around, spending the first season working in the writers room and being involved with production. While he confesses he still loves making movies (Berg is currently prepping the Mark Wahlberg-starring Navy SEAL actioneer Lone Survivor, which he wrote and is directing), "I'm very excited about television right now," he said. "I can't think of a better time for television with shows like Homeland, Game Of Thrones and Breaking Bad where we see more and more of the unique point of view of television as well as depth and richness of characters we don't see in film."
Film 44's series credits also include NBC's praised Prime Suspect remake starring Maria Bello, and the non-scripted HBO series On Freddie Roach. Film 44 and Keshet are repped by WME, which brokered the deal. The second clip below is of Gordin Cell's opening credits.
Reprizirao sam NORMAL LIFE, true crime priču koju je John McNaughton snimao za bioskope ali je na kraju premijera bila na televiziji uz mali limited release u bioskopima. Ovo je jedan od filmova iz sredine devedesetih koji uprkos imenu autora i dobrim kritikama nisu uspeli da se izbore za mesto u bioskopima. To je šteta jer NORMAL LIFE zbilja nije formulisan u bilo kojoj komercijalnoj formuli ali jeste prilično zanimljiv i sofisticiran indie film.
Naizgled, NORMAL LIFE govori o fatalnoj ljubavi između policajca i neuračunljive mlade žene koja ga uvlači u mežu zločina, na sličan način na koji su femme fatale junakinje uvlačile muževne naivce u neoinoir radovima početkom devedesetih. Međutim, McNaughton je sačuvao neo noir za WILD THINGS a ovde se bavi nečim drugim. NORMAL LIFE je hladna, klinička slika jednog odnosa u kome se polako formuliše ekonomska i seksualna mehanika koja dovodi junake u svet zločina. McNaughton sistematično nabrahja događaje, uzroke i posledice koji rezultiraju tragedijom.
Luke Perry i Ashley Judd su izvanredni u glavnim ulogama. Njen zadatak je na nivou ekspresije življi ali je Luke Perry sa svojim underplay igranjem zapravo imao teži zadatak. NORMAL LIFE nažalost nije bio dovoljan da se Luke Perry izbori za mesto koje bi po daru zasluživao i završio je kao glumac koji tek sporadično dobija zanimljive zadatke u prestižnijem materijalu.
McNaughton je u ovom periodu intenzivno radio na seriji HOMICIDE. NORMAL LIFE nema puno dodirnih tačaka sa ovom serijom ali je na filmu kao DP radio Jean De Segonzac koji je snimao seriju od treće sezone kada je na njoj McNaughton najviše radio. De Segonzac nudi zanimljiv, klinički pogled na suburbiu, bez estetizacije ali i bez vibrantnosti hiperrealizma što samo doprinosi hladnoći sa kojom McNaughton priča ovu priču.
* * * / * * * *
COSMOPOLIS
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs14.postimage.org%2Fq1di1hlin%2Fvlcsnap_2012_09_20_19h42m32s1.png&hash=e0132600e5345d8dd7e40d868c1986daec7a220f)
Kosmetopolis.
Pogledao sam THE HUMAN PORTRAIT, film o filmadžijama koji je Damiano Damiani snimio 1989. godine sa Elliott Gouldom i Tomas Milianom u glavnim ulogama. Zanimljivo je da se Damiani - reditelj koji je snimio špageti vestern BULLET FOR THE GENERAL koji bi bio najkvalitetniji predstavnik ovog podžanra da se njime nije bavio Sergio Leone i nekoliko klasika policijskog i političkog filma ali i dosta smeća, u karijeri koja je izuzetno bogata, a reklo bi se možda čak i previše sadržajna, vrlo često na štetu kvaliteta - opredelio da snimi priču o filmašima, ne zato što nema šta da kaže već upravo zato što mi se čini da njegov rad nije pružao prostor za tu vrstu refleksije. Radeći na smenu ambiciozne, repertarske, exploitation filmove i televiziju, činilo se da je Damiani osuđen da njegov marksizam bude prepoznat kao "unutrašnja lepota" tih filmova a THE HUMAN PORTRAIT nudi nešto suprotno.
U ovom filmu, naime Damiani otvara priču o rediteljima, van žanrovskog i repertoarskog miljea i neumitno se postavlja pitanje gde je on kao reditelj i ko-scenarista tu isprojektovao sebe. Dvojica junaka, "oskarovac" Theo i njegov prijatelj, luzer Da Silva, susreću se u Theovoj kući na Kapriju. Da Silva se pojavljuje kao očajnik, u potrazi za materijalom za novi film, i iskustvom režiranja TV serija i stiže u menažeriju kojom žonglira Theo, veliki reditelj čiji uticaj seže i izvan sveta filma koji je u svom domu napravio svojevrsni lični zabavni park sa širokim asortimanom raznih ljudi koji rade sve što se od njih traži. Između Thea i Da Silve postoji tenzija pošto mu je Theo navodno preuzeo ideju za film sa kojim je osvojio "oskara" a zatim i ženu, i njihovo prijateljstvo je bazirano na istovremenoj ljubavi i mržnji. U jednom trenutku Theo predlaže Da Silvi da snime filmove jedan o drugom, nalazi mu producenta i finansije.
Damiani nudi relativno zanimljiv zaplet, i brani oba lika, iako bi se reklo da se nešto više identifikuje sa Da Silvom. To je donekle i prirodno jer kada se podvuče crta Damiani je snimao odlične filmove u svim žanrovima kojima se bavio ali je u svakom od njih ostao u senci Leonea odnosno Coste-Gavrasa ili Castellarija. Ne bi me začudilo da je u liku Da Silve on projektovao junaka koji posmatra kako svi drugi profitiraju od stvari koje je on zapravo započeo.
Međutim, Theo je takođe prilično ubedljiv lik i Gould ga igra kao čoveka velike harizme i talenta koji ne preza od toga da preuzme i zapravo poboljša tuđe ideje. THE HUMAN PORTRAIT u tom smislu ne spada među najbolje filmove o filmašima i u sebi sadrži dosta konstrukcije, dosta praznog hoda a rekao bih i usiljenih rediteljskih rešenja koja sugerišu da pre ovog filma Damiani neko vreme nije radio ambicioznije stvari, ali iza svega toga strpljivom gledaocu ipak može biti jasan jedan dosta dobar uvid u prirodu filmske režije. Damiani jasno zastupa tezu da je reditelj zapravo ne samo umetničko već i socijalno zvanje i da zapravo velikog reditelja čini umeće prepoznavanja zanimljivog materijala i izvlačenje maksimuma iz ljudi. U tom pogledu, ovaj film je izuzetno tačan.
Nažalost, u samoj egzekuciji, Damiani je već bio kontaminiran koječime što je radio tako da inteligentnu poentu koju je imao uprkos prvoklasnoj glumačkoj ekipi, odličnom ambijentu u koji je priča smeštena itd. na kraju ipak nije uspeo vrhunski da isplasira. Film ima suvišne i previše ekscentrične sporedne likove, dosta napornih digresija i završnicu koja je pirandelovska u zamisli ali nije tako efektna u krajnjem rezultatu.
THE HUMAN PORTRAIT ipak, uprkos svim manama, ostaje nepravedno zapostavljen film o filmadžijama, i zaslužuje veliku pažnju onih koje ova tema zanima. Gould je snimio dosta raznovrsnih filmova koji su varirali u kvalitetu, a THE HUMAN PORTRAIT spada među interesantne naslove koji ipak nisu bili uspešni.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam BLOOD AND WINE Boba Rafelsona, jedan od poznih naslova u neo noir ciklusu s početka devedesetih. Ovaj film je uostalom izašao 1996. i to je period u kome Lindu Fiorentino već nasleđuje Jennifer Lopez. Pored U-TURNa ona i ovde ima ulogu fatalne žene, s tim što je kod Rafelsona, ona pasivniji pokretač radnje. Za razliku od Stoneovog klasika koji vrca od provokativnih, često čak i eksperimentalnih rešenja, Rafelson snima moderan ali u suštini klasicistički film, sa sudbinom junaka koja je ironična i rediteljskim postupkom koji je direktan.
Jack Nicholson i Michael Caine u glavnim ulogama svemu daju drugu dimenziju. Sada matorci više nisu žrtve fatalnih žena već ljudi koje aktiviraju fatalne žene. Naravno, rafelson ne propušta da pokrene i tu vrstu konflikta između Nicholsonovog lika i njegovog posinka kog igra Stephen Dorff ali mladi je ovde samo prepreka ali ne i presudni činilac. U tom smislu, dakle Rafelson svoju generaciju vraća u igru zamenjujući njenu tradiconalnu ulogu u noiru.
Naravno, face poput njih dvojice bez ikakvih problema čine da se ovaj zapravo rutinski neo noir izdvoji, pružaju mu i šarm i produbljenost, ne samo na planu karaktera već i u kontekstu žanra - Nicholson je ostvario antologijski nastup u POSTMAN ALWAYS RINGS TWICE kod istog reditelja a Caine je u više navrata, recimo u GAMBITu igrao safecrackere.
Na novo gledanje BLOOD AND WINE mi se više dopao nego prvi put, u vreme premijere ili tu negde.
* * * / * * * *
Reprizirao sam BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD Sidney Lumeta. Ovaj poslednji, krunski film u Lumetovoj karijeri odaje vrlo čudan utisak da je upadljivo moderniji, ciničniji i vitalniji od bezmalo svega što je snimio za pedeset godina rada. Ovaj film je eksces u Lumetovoj karijeri do te mere da se čini kao da ga nije režirao on, ili kao da ga nije režirao sam. Ako imamo u viodu da ga je snimao u svojoj 81. ili 82. godini, moguće je da već bio u fazi kada je bio podložan uticajima sa strane.
O tome svedoči pre svega rediteljski postupak koji je vrlo indie, sa dosta dugih, neprekinutih kadrova, visokoestetizovanim ambijentima i glumačkom igrom koja je dosta drugačija od standarda po kome je Lumet poznat. On je doveo mnoge glumcwe do značajnih rola u njihovim karijerama ali su one bile dosta drugačije od ovoga a pristup inscenaciji je bio daleko konvencionalniji. Lumet je na određeni način upravo i formulisao ono što mi danas nazivamo konvencionalnim Holivudom.
U tom pogledu, scenario Kelly Mastersona je možda i najlogičniji segment. Lumet crpi energiju iz rada mlađeg pisca, a zatim se kroz neku specifičnu saradnju sa ostatkom ekipe formuliše i jedan potpuno drugačiji "mladalački" film koji je svež ne samo po svojoj energiji već i po odnosu prema životu. Bong Joon Ho je angažovao Mastersona da mu piše novi film i to me ne čudi jer bih rekao da je stil scenarija za BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD vrlo blizak onome što rade u Koreji.
Žanrovski, ovaj film možemo najpribližnije definisati kao neo noir, reč je o snažnom krimiću sa vrlo razvijenom i profilisanom melodramom, o potonuću grupe white collar ljudi u blato zločina i nasilja u kome se ne snalaze i vremenom postaju još drastičniji i suroviji od onih blue collar ljudi kojima je to prirodni ambijent.
Masterson i Lumet su osmislili niz zanimljivih situacija, neobičnih karaktera i ambijenata i uspeli su da naprave film koji se izdvaja u miljeu savremenog krimića. Time uspevaju da pokriju izvesne antiklimaktične i neubedljive delove u samoj završnici.
Philip Seymour Hoffman je izvanredan u glavnoj ulozi a Ethan Hawke kako vreme odmiče sve manje deluje kao leading man koji je dovoljno snažan da iznese teške uloge tako da je ovde na samoj granici da li je dorastao materijalu. Albert Finney je na visokom nivou i podređen je priči u najboljem smislu.
BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD je zbilja spektakulrano zaključenje jedne karijere koja je imala uspone i padove i neočekivan primer adaptiranja jednog veterana na savremeni stil.
* * * 1/2 / * * * *
Allen Hughes will direct a remake of 2005 Korean crime drama "A Bittersweet Life" at Fox and New Regency reports Deadline.
The story follows an enforcer charged with escorting the young mistress of the crime boss. He's under orders to kill her and her lover should he discover her having an affair.
Instead he beats up the lover and, now smitten with the mistress, is soon at odds with his boss. Anthony Peckham ("Invictus") is being brought on to do the latest draft of the script.
Srđa Trifković uzvraća udarac i reaguje na tekst Starog Kadra...
http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Demanti-dr-Srdje-Trifkovica.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Demanti-dr-Srdje-Trifkovica.sr.html)
Стварно, кад сам читао оригинални текст, приметио сам да спомињеш Трифковића и податак који си изнео заиста ме је збунио јер за то нисам чуо, чак ми је деловало чудно, али пошто не пратим баш Трифковића у стопу, мислио сам... бем ли га, можда је за лову пристао да одржи неко предавање, ангажовали га али ван целог контекста, итд.
Сад из ове перспективе, после дематија, да ли ти та прича и даље делује веродостојно?
Vidi, ja imam ozbiljan izvor, koji je jedino ambivalentan u pogledu toga da li je Srđa bio sekundarna literatura ili držao predavanja, i to je taj Wired. Međutim, ja sam taj pasus koji se na njega odnosi do detalja pročitao i po onome što tu piše, meni deluje da je on uradio predavanje za njih. Tu se pominje "video lecture" ali se ne kaže kome, odnosno ne kaže se da je nekome drugom pa da ga vojska koristi... Ali s druge strane, Russia Today bez ikakve sumnje kaže "In another instance, former professor Serge Trifkovic lectured students via video with a curriculum that included footage that supposedly proves that US President Barack Obama is a Muslim." I to Russia Today kaže na osnovu istog tog pasusa iz Wireda na osnovu koga ja obazrivo kažem "Ову причу је нарочито зачинио детаљ да је као гост-предавач са њима сарађивао и Србин Срђа Трифковић"
Ja sam napisao odgovor u kome sam izneo sve to iz Wireda kad je reč o činjeničnom stanju iznetom u tekstu pa ćeš to videti u ponedeljak. Ali mislim da je ovaj RT dovoljna potvrda da je moje tumačenje pasusa iz Wireda konvencionalno.
Хм. Баш ме занима да ли ће се опет огласити и демантовати и то. Можда би за овакве ствари убудуће могао да остављаш линкове или да бар наведеш извор.
Vidi, izvor postoji, smatrao sam da ako je izašlo u Wiredu, u tekstu koji pišu ljudi koji su ozbiljni analitičari za bezbednost, imaju poslove u ozbiljnim think tankovima, nema potrebe da se navodi i troše karakteri jedne ionako napupele kolumne na to. U svakom slučaju, ja sam pripremio odgovor u kome sve ovo objašnjavam do detalja pa će to izaći sutra. Bio sam pod pritiskom urednika da friziram svoj odgovor Srđi, ali sam zapretio da ću i ja da tužim Politiku ako mi ne objave odgovor od reči do reči.
Srđa Trifković malo sočnije objašnjava šta mu smeta:
http://www.balkanstudies.org/blog/srdja-trifkovic-criminally-slandered-leading-serbian-daily-politika (http://www.balkanstudies.org/blog/srdja-trifkovic-criminally-slandered-leading-serbian-daily-politika)
Као што рекох, следеће Трифковићево оглашавање биће кључно. :-| Ајде Wired, али RT се цитира на много места по нету, постоји и "јутјуб" клип. Ја гугло. 8)
Морам признати да девета тачка делује мало параноично, али нисам у Срђиним ципелама, па не знам. Ипак, мало ми је невероватно да он не зна да на петсто места пише оно што је скинуто са Раша тудеј. Једном сам у животу био поименце клеветан на нету и то због потпуне глупости од стране ирелевантног човека и сазнао сам то после сат-два, па ми је просто невероватно да неупоредиво значајнији Трифковић не зна како се и где спомињао за једну светску аферу. Чудно.
Sad su me kontaktirali neki koji ga privatno poznaju. Stvar se prilično zakuvala.
Mada, u suštini, ovo je samo dosta tužan pokušaj samopromocije i pridavanja značaja svom radu. Mislim da je Srđi u stvari drago što ga se neko setio, pomenuo ga u novinama, pa sada želi da to izmuze maksimalno.
Vidiš i po ovom blogu da je to sve umišljeno, a vrhunac je strah da će se scenario iz Bengazija ponoviti sa njim. A i red reči u ovom prevodu mog članka deluje da je prevodio u srpskom raspoloženju.
Johne, najnoviji apdejt, pošto je uredniku prekasno stigao mejl u kome odbijam da menjam svoj odgovor, izaći će tek u utorak. :)
DEATHCHEATERS je uz STUNT ROCK jedan od pokušaja da se Grant Page, čuveni australijski kaskader pretvori u akcionog heroja i glumačku zvezdu. Kao u slučaju STUNT ROCKa režira Brian Trenchard-Smith i u filmu ima impresivne akcije, s tim što ima i dosta pogrešnih direkcija, jako neuspešne komedije koja je slabo koncipirana i još gore realizovana čime se razvodnjava zaista spektakularan dar koji Grant Page pokazuje u svojoj osnovnoj delatnosti. Naročita poslastica je to što je DP na ovom filmu kasnije čuveni John Seale koji je radio dosta visokobudžetnih holivudskih projekata a ranije je bio nukleus Ozploitationa.
Sama priča o kaskaderima ratnim veteranima koji se vraćaju da odrade još jednu tajnu misiju za australijsku Vladu nije loša za ovu vrstu filma, ali je Trenchard-Smith i Cove nepotrebno čine pretencioznom kroz potrebu da budu satirični.
Drugi problem je što Grant Page deluje jako problematično u glumačkim scenama, čak i blago feminizirano ako se uzme u obzir koliko bi mačo trebalo da bude njegov junak.
* * / * * * *
Pogledao sam RESIDENT EVIL: RETRIBUTION Paula WS Andersona. Kao fan ovog serijala i Andersonovog pogleda na stvari, moram priznati da sam u ovom filmu našao štošta u čemu ću uživati. Nažalost, ipak čini mi se da je ovo ipak minorna avantura u sudbini zaposlenihh u Umbrella korporaciji i ostatka poklanog naroda. U ovom filmu postoji prepoznatljiva autorska nit Andersonovog postupka, dakle njegovo inkorporiranje atmosfere i principa kompjuterskih igara u filmsku dramaturgiju i ovde je taj način razmišljanja prisutniji nego ikada. Anderson je to već godinama razvijao i čini mi se da je on stvarno najveći majstor za filmove po kompjuterskim igrama. Naime, on pored dizajna igara i zapleta ume da rekonstruiše i osećaj gameplaya, i to mnogo bolje nego u PANDORUMu koji izgleda kao da ga neko drugi igra. RESIDENT EVIL filmovi izgledaju kao igra koju manje-više igra gledalac.
Zaplet RETRIBUTIONa je u svakom smislu kao deo igre. Isto važi i za lokaciju na kojoj se dešava, za celokupan dizajn. Nažalost, mislim da Anderson nije u potpunosti kapitalizovao ovu postavku, set-pieceovi su morali biti uzbudljiviji. Štaviše, žao mi je što je ova sovjetska podmornička baza koju je Umbrella adaptirala sada uništena jer bih voleo da vidim još jedan film na toj lokaciji.
Problem nastupa u samoj razradi koncepta. Čini se da je Anderson prilično lenj u egzekuciji ove ideje, i na nivou scenarija a u ponekim scenama i na planu režije. Ima i dalje dobrih set-pieceova ali ima i nekih lenjih rešenja kao što je recimo uvođenje rendgenskog snimka u sceni borbe što je bilo pase već u ROMEO MUST DIE kad je preuzeto iz BLACK MASKa sa Jet Lijem.
Ipak RETRIBUTION i ovakav-kakav je, zna šta treba da bude i u osnovi ipak ispunjava to što treba. Šteta što nije na višem nivou kao prethodni delovi, ali na kraju najavljuje se "Kraj", vide se pterodaktili, reklo bi se da će biti svega i svačega...
* * 1/2 / * * * *
Damiano Damiani je snimio nekoliko značajnih italijanskih policijskih filmova koji su se fokusirali na korupciju i društveni aspekt kriminala, premda nisu zapostavljali ni akcione deonice u kojima se ipak mnogo više isticao Enzo Castellari. Damianijev L'AVVERTIMENTO je jedan od boljih naslova iz tog ciklusa policijskih filmova. U sebi ima integritet ozbiljnog filma, iako se Martin Balsam pojavljuje kao prilično nepotrebni "američki dodatak" glumačkoj podeli.
Giuliano Gemma, svakako ne najtalentovaniji italijanski mačo star tog vremena igra nekorumpiranog policajca koji pokušava da reši slučaj enigmatične grupacije koja potplaćuje njegove kolege. Kada mu najbolji prijatelj sa posla biva ubijen, on kreće da istražuje slučaj, i ubacuje se undercover, pretvarajući se da je pristao na mito.
Damianijev film je dinamičan, zbog dubbinga nešto konfuzniji nego što bi trebalo i vrlo dobro, u duhu filma sedamdesetih, kombinuje društvenu kritiku i policijski slučaj. Ono što mi se dopalo jeste i preokret koji mi je bio i jedan od jačih aduta u USTANIČKOJ ULICI kada se iskoračuje iz klišea policajčevog konflikta sa starešinama.
Damianijev film zbog opredeljenja da bude ozbiljan u odnosu prema temi, da ne bude exploitation deluje znatno vibrantnije od većine polizioteshija iz tog vremena. Isto tako, iako je Franco Nero veća zvezda i po sposobnostima bolji glumac, Gemma nudi izvesni underplay koji je ovde dobro iskorišćen i svežiji od Nerovog uobičajenog pristupa. Damiani je doduše radio i policijske filmove sa Nerom, kao i svi uostalom.
Osveženje je i to što negativci nisu mafijaši već white collar ekipa poslovnih ljudi koji pokušavaju da prebrode poslovnu krizu okretanjem kriminalu.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-09-2012, 13:00:31
Ima i dalje dobrih set-pieceova
Da budem iskren, ja malo šta osim set pieceova iz prošlog nastavka i pamtim. Rispektujem Andersonovu estetiku u ovim filmovima, no oni su čini mi se sve manje filmovi, sve više kolekcije set pisova povezanih izuzetno labavim nitima narativa ili karakterizacije. Mila Jovović je regresirala kao lik, što je normalno u dugačkim serijalima (Alien 4, anyone) ali nije se pojavio drugi lik koji bi nam zaokupio pažnju itd. Za mene je Retribution definitivno za kućno gledanje u nekoj nedefinisanoj budućnosti.
A koji film u serijalu najvalja?
Meni ni jedan. Mada mi je najzabavniji bio prethodni. Ali Kunac i Cripple sigurno imaju mišljenja vredna slušanja.
... treći je daleko najbolji, zapravo in a league of its own, vidi se klasa, ipak je to Mulcahy (mada ne mislim ništa loše ni o Andersonu)...
Ja volim sve sem drugog i evo sad petog. Russellov comeback mi je naravno naročito drag. Ali, jako volim i prvi deo. Mislim da prvi i treći najbolje funkcionišu kao samostalni filmovi.
Što se Andersona tiče, u petom delu on čak i bukvalno ima scene između set-pieceova koje su kao odmorišta u igrama, i to čak ne plot pointi između nivoa nego više tačke unutar nivoa gde možeš da se sejvuješ.
Meni je RE Retribution bio pravo razocarenje. Na kraju smo dobili film koji izgleda kao kada bi izmontirali sve cut scenes iz neke igre. Ono sto nedostaje je, naravno, sama igra.
Bahato: Tom Henks svoj peti Emi koristi kao ukras za haubu!!!!!!!!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi48.tinypic.com%2F34jcakk.jpg&hash=71896442557bbb3bc27d20518980b493085f2dae)
Sad sa Srđom Trifkovićem kreće ono najslađe - objavljivanje e-mail prepiske!
http://groups.yahoo.com/group/sorabia/message/128444 (http://groups.yahoo.com/group/sorabia/message/128444)
Postovani gospodine Radivojsa,
U danasnjoj "Politici" objavili ste "Demanti Srdje Trifkovica" koji UOPSTE NIJE
MOJ, nego je deo saopstenja skinutog sa sajta Lord Byron Foundation i rogobatno
prevedenog na srpski.
http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Demanti-dr-Srdje-Trifkovica.sr.h\ (http://www.politika.rs/rubrike/ostali-komentari/Demanti-dr-Srdje-Trifkovica.sr.h%5C)
tml
Ja "Politici" nikakav "demanti" nisam poslao a vi ste LAZNO prikazali taj van
konteksta istrgnuti deo navedenog saopstenja kao "moj"!
Ucinili ste to uprkos mojoj IZRICITOJ i NEDVOSMISLENOJ izjavi u pismu Bujosevicu
(u prilogu) da NE ZELIM DA ISTA IZADJE U "POLITICI" POD MOJIM IMENOM. Citat: "Ne
pada mi na pamet da trazim da mi ustupite prostor za odgovor, jer ne zelim da se
srozam na objavljivanje ma cega u "Politici" takvoj kakva je pod Vasim
vodjstvom." Objavljivanjem demantija pripisanog meni, bahato i bezobrtazno je
postupljeno u suprotnosti sa navedenim.
Sto je najgore, POLITIKA MI SE NIJE IZVINILA I NIJE PRIHVATILA NETACNOST NAVODA,
nego je taj "demanti" lazno pripisan meni objavila bez komentara -- mufljuski,
kukavicki i necasno.
Ponasanje "Politike" i ovom prilikom se pokazuje kao neprofesionalno, nemoralno,
zlonamerno, podlo -- od pocetka do kraja. Slika i prilika i ovog nekada uglednog
lista i ljudi u njemu. Sram vas bilo, ali srama nemate.
Sada je situacija ucinjena jos crnjom, a posledice po list i aktere ove
svinjarije bice utoliko ozbiljnije.
Srdja Trifkovic
DODATAK: Moje pismo Bujosevicu
Klevetnicki tekst u jucerasnjoj "Politici"
From: "Trifkovic" <trifkovic@...>
To:dragan.bujosevic@...
Sent: Fri, Sep 21, 2012 12:23 AM
Postovani gospodine Bujosevicu,
Jucerasnja "Politika" objavila je tekst Dimitrija Vojnova "Majke i macehe" koji
sadrzi lazne i zlonamerne klevete o meni:
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov\ (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Majke-i-macehe-Dimitrije-Vojnov%5C)
.sr.html
Ne pada mi na pamet da trazim da mi ustupite prostor za odgovor, jer ne zelim da
se srozam na objavljivanje ma cega u "Politici" takvoj kakva je pod Vasim
vodjstvom.
Zahtevam, medjutim, da bez odlaganja objavite bezrevervni demanti i izvinjenje u
istom protoru i na istom mestu.
Ovim, naravno, necete izbeci pravne i druge konsekvence ove prvorazredne
svinjarije koju ste sebi dopustili i koja ne sluzi na cast ni Vama ni Vasem
nekada cenjenom listu.
Sa postovanjem,
Srdja Trifkovic
Малопре сам био на сајту "Политике", где је твој одговор и позивање на Wired и RT?
И да... Ово је јаче од мене... Кад је то "Политика" била угледан лист? Режимски одувек. "Политика" се мењала кад и режими, "угледан лист" би био неки који држи до неког свог општег усмерења.
Na internetu nema mog odgovora. Nisam još kupio štampani primerak da vidim ima li tamo. U svakom slučaju, mislim da nije u redu da Srđin "demanti" objave i na mreži a moj odgovor ne. Ko prvi uzme štampani primerak, neka javi...
Je li moguće da ovi prenose informacije sa sajta i to stavljaju u Trifkovićeva usta?
Doduše, on je tražio da se objavi ''bezrezervni demanti'', i ne može da se žali što je to uopšte preneseno, na javnom je dijelu sajta fondacije i samim tim svi mediji mogu to da koriste. Greška Politike je što nisu napisali da to potiče sa sajta a ne od samog Trifkovića (i u kojem je on odnosu prema fondaciji), ali Politika ima svako pravo da podatke sa interneta koriste za svoje tekstove, pod uslovom da tačno naznači odakle su te informacije.
Pogledao sam uvrnut i jako simpatičan francuski film BAXTER Jerome Boivina, adaptaciju romana Kena Greenhalla za koju je zaslužan danas jedan od najznačajnijih evropskih reditelja, tada još uvek samo scenarista, Jacques Audiard.
BAXTER je priča koja je nastala po onom čuvenom primeru kako ne treba pisati, a to je iz vizure psa. Doduše, u ovoj priči, pas ipak ne postaje jedini junak, nije sve iz vizure psa i pas bi se mogao posmatrati kao jedan od protagonista kome je sticajem okolnosti zadatao da na svoj način komentariše situacije. U tom smislu, film nije formalno konfuzan ili sporan ali čini se da je slobodno mogao biti radikalniji i rekao bih da ga ta formalna konzervativnost u krajnjoj instanci odvaja od statusa remek-dela.
Međutim, Audiard uspeva da unese dosta crnog humora, zanimljivih situacija, aktivnih rešenja za likove u ovu priču, i da spoj gotovo literarne postavke i filma koji u sebi nosi elemente krimića šabrolovskog tipa i bunjuelovske satire zaista proradi na oba nivoa.
BAXTER zaslužuje svaku preporuku.
* * * 1/2 / * * * *
Nema te u štampanom izdanju Politike danas. Bujke izgleda ceo ovaj nemili incident pokušava da zamete pod tepih :lol:
Сад ће и Крип да му ували тужбу. :lol:
Biće posle u istorijskim knjigama "Kolumna koja je sahranila Politiku".
Mislim da je redosled poteza sledeći:
1) Izašla je kolumna.
2) Srđa im je poslao mejl u kome je tražio da Politika sama demantuje svoj tekst i da se izvini.
3) Onda je Politika mene pitala o čemu je reč i ja sam odmah napisao svoj odgovor, naveo izvor, naveo tumačenja koja se poklapaju sa mojim itd.
4) Politika nije htela da uradi ono što Srđa traži a nisu ni smeli da mu otpišu da stoje iza kolumne pa ako hoće da demantuje sam, i onda su uzeli deo sa tog bloga (koji BTW izgleda potpuno bizarno i neverovatno da bi neko zaista napisao baš tim rečima) i objavili.
5) I sad Srđa njih hoće da tuži zbog toga.
6) Za to vreme, Politika kalkuliše sa objavljivanjem mog odgovora, vrši pritisak da se ja izvinim Srđi, a za to, po mom mišljenju nema osnova, i ja samo tražim da se da moj odgovor u kome navodim izvor i to je to.
7) Politika onda kreće da opstruira moj odgovor, prvo kao u nedelju popodne urednik nije uspeo da pročita moj zahtev da odgovor ide onako kako je napisan i zato nije izašla u ponedeljak. U utorak se ne pojavljuje, ja ih zovem da pitam i oni mi kažu da "kolegijalno" taktiziraju sa odgovorom.
8) Ja šaljem drugu pretnju tužbom, i to Bujoševiću i uredniku zajedno jer više ovo ne poptada u domen odnosa urednika i saradnika već Politike i mene kao građanina i mislim da moj dogovr uopšte nije nešto što urednici mogu i treba da moderiraju jer to ne pišem u svojstvu saradnika već građanina koji je optužen za nešto.
Tako da je u stvari sve ovo jedna prilična demencija u tradiciji britanskog sitkoma THE OFFICE.
A prema kome su oni to kolegijalni u tom taktiziranju?
Oni lažu jer ne znaju da je Srđa stavio mejlove na internet. U tome je fora. Oni nisu računali na to jer zapravo oni meni nikada nisu ni rekli da on hoće da ih tuži jer su falsifikovali demanti nego kao zbog mene. Tako da je danas ta kolegijalnost pomenuta u pokušaju urednika da mi objasni zašto nema mog odgovora.
Njima sad treba neki drugi novinar da istraži šta je istina. Zapravo, više od istine treba im dokaz. Da imaju dokaz znali bi kako dalje. Sad ne znaju, pa su se zavezali u čvor.
ne treba im novinar, ne treba tu ništa da se istražuje, svaki građanin ima pravo na odgovor i prostor za to mora da mu se obezbjedi, makar tekst ukazivao i na greške same Politike
inače, sve miriše na samopromociju
Ма штос је у томе што је Бујошевић проценио да му је лакше да га завуче Крипу него Трифковићу. Да се разумемо, ја Срђу поштујем и занима ме исход свега овога јер ме превасходно занима одговор на наводе "Раша тудеја", то сам већ спомињао. Али посматрам из Бујошевићеве перспективе, уредника вазда режимског медија који је сад због власничких замешетељстава дошао под лупу тренутног режима. И сад поврх фрке "држ се фотељо моја", Бујошевићу као со на љуту рану долазе ова двојица у вези с неком потпуно, за српске прилике, неважном ствари.
И онда Бујошевић размишља овако: лакше ми је да ућуткам Крипа, јер овај Срђа може да цима ко зна кога и да гракће по другим медијима, уважени међународни професор, итд... А Крипа гомила људи не подноси, лакше је њему прећутати одговор. Јер сад отприлике имамо ситуацију - Крип је нешто лупио у колумни, Срђа је то оштро демантовао и ако би Крип био ућуткан, ствар би легла јер ионако није сад то нека богзна каква афера.
Тако је то, 100%. Српски медији, јбг.
Johne, otprilike tako nekako. Mislim da Bujošević verovatno računa da ja planiram da pišem za Politiku i da sam zato spreman da pretrpim ovakav backstabbing ali naprosto ja ne mogu da nastavim da pišem ako se ne čuje i istina o tome da sam imao izvor jer je besmisleno da nadalje pišem sa okrnjenim kredibilitetom. Tako da se sad nalazimu u pat-poziciji. Ako Politika ne objavi moj odgovor sutra, ja ću morati da napravim neko saopštenje za javnost u kome ću ga predočiti.
OOOoh, saopštenje za javnost!!!!!!!!!1 DA!!! Neka twitter gori! Ne zaboravi da negde u tom saopštenju udeneš i frazu "Nije srpski ćutati" jer je Bujke ipak imao emisiju tog naziva na počivšoj BK.
Zar nema i dalje na Prvoj?
Oh, ne znam, ja gledam samo RTS :oops:
THE TRIALS OF TRIFKOVIC
http://www.chroniclesmagazine.org/2012/09/25/the-trials-of-trifkovic/ (http://www.chroniclesmagazine.org/2012/09/25/the-trials-of-trifkovic/)
Sad ću za početak da pošaljem svoj odgovor svim sajtovima koji su stavili Srđin demanti.
Pogledao sam SUR MES LEVRES Jacques Audiarda, izuzetan krimić koji u najboljem smislu nastavlja tradiciju francuskog krimića sa umetničkim ambicijama. Audiard je u svakom smislu ponudio moćan film, inventivan na nivou likova, zapleta, i energičan na nivou rediteljske egzekucije. SUR MES LEVRES je film sa kojim nema šale, karakteri su razrađeni kao u melodrami, heist momenat je nesvakidašnji a premisa da je junakinja nagluva je maksimalno, školski, iskorišćena. Za razliku od reditelja koji se mogu smatrati temeljima francuskog krimića kao što su bili Melville, Chabrol i sl. Audiard je više na tragu Cluzota, zanima ga ne samo puna ubedljivost filmskog prizora već i puna sugestivnost.
SUR MES LEVRES u određenom pogledu može da se nadoveže na radove kao što je BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD, odnosno da se smesti u istu grupaciju genrebending krimića, premda je Audiardov rediteljski postupak u suštini čistiji od Lumetovog. On nema dileme u samoj osnovi filma da snima krimić jer priča jasno počinje sa krimi zapletom i sa njim se završava, dalji razvoj ga ne zanima, ali zato ne beži od nadgradnje u toku same priče.
Pored melodrame kojom poširuje okvire svog krimi osnova, Audiard se bavi i svojom karakterističnom opsesijom a to su seksualna privlačnost proistekla iz bizarnih okolnosti i zločina. U drugim naslovima se ona uglavnom javljala kroz snažan homoerotizam a ovde je bazirana na nekim drugim fetišima.
Vincent Cassel je standardno solidan u ulozi pripravnika koji dobija posao posle robije a Emmanuelle Devos je fascinantna kao nagluva službenica koja ga polako uvlači u svoju mrežu zločina i osvete.
* * * 1/2 / * * * *
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2011&mm=08&dd=12&nav_category=206&nav_id=531402 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2011&mm=08&dd=12&nav_category=206&nav_id=531402)
To znamo za Brejvika, ali to je manje važno.
Ni danas nije izašao tekst ali izgleda da su se u gengbeng uključili i strani faktori odnosno da postoji izvesno nezadovoljstvo mojim stavom prema smrti američkog ambasadora u Bengaziju. To sam,saznao doduše iz druge, ali prilično ozbiljne, ruke. Pritisak advokata je veliki, sad i Politika zaseda sa advokatima, ali je problem u tome što dobijam info iz druge ruke jer čelnici Politike još uvek odbijaju da se suoče sa mnom. E sad, izgleda da postoji i nešto što nisam znao, a to je da Srđino podzemlje nije baš tako nemoćno, odnosno da imaju dosta jaku zaleđinu i ko zna koga iza sebe. Već sam sa nekoliko strana danas dobio upozorenja da se ne kačim sa njima, da su oni više za policiju nego za debatu...
Videćemo...
Него, ево да бациш поглед да се не бавиш више мрачним мислима. Друг Ун ће ово да отвори за једно годину дана, шта мислиш?
Koryo Tours Special Report - We've been up the Ryugyong! (http://campaign.r20.constantcontact.com/render?llr=vrfxmucab&v=001T4YSeKItteXcb0_cPh0WwNdsf4V_XJnGOCxC00ZTDo3it9PLAG4XScxqAFm_te7MbyyzGf_EgpYhlY1ZYTLYCGNnBnlRhjvoTszcwoMVGMtXYOFjHnHI0A%3D%3D)
Monumentalno!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fih.constantcontact.com%2Ffs054%2F1102343542325%2Fimg%2F310.jpg&hash=ca8caffb215e7b2694462e1ade013b2bdcbb81db)
Ово дуж ивице су шине за панорамске лифтове који ће бити на сва три крака.
Pogledao sam RESIDENT EVIL: DAMNATION Makoto Kamiye. Ovaj DTV animirani nastavak RESIDENT EVILa donosi jednu impresivnu polovinu, i jednu vrlo neobičnu polovinu. Neobična polovina je uvodni deo priče - smešten u istočnoevropsku državu, republiku koja se osamostalila od SSSRa, uprkos tome što je reč o animiranom filmu, po lokacijama i odnosu porema ambijentima i akciji izgleda kao vrlo vešto i snalažljivo realizovan DTV film. Potpuno je bizarno da neko krene da radi ANIMIRANI film koji se dešava na nekim opskurnim istočnoevropskim lokacijama, umesto da ga smesti gde god hoće, na neku preskupu lokaciju, futuristički grad i sl. Međutim, u drugoj polovini, Kamiya donosi neverovatnu akciju koja u pojedinim momentima zaista deluje inventivno i u svakom pogledu nesvakidašnje.
Kamiyino insistiranje na tome da snima animirani film u kome se junaci u priličnoj meri ponašaju kao da su u igranom filmu, i to u DTV igranom filmu u kome se dosta priča, dovodi do toga da se veliki akcenat stavi na ono što se najslabije radi u ovoj vrsti CGI filma a to su lica junaka, sinhronizacija usana, dijalozi. Međutim, recimo tuče su vrlo dinamične, čak i bolje nego da je Kamiya sve radio kao "crtać" i podsećaju dosta na Borna, samo pojačanog animacijom, naravno.
Završnica donosi izvanrednu akciju, i odličnu atmosferu. DAMNATION je uspeo da očuva visok nivo koji je postavljen u DEGENERATIONu i nadam se da ća ova vrsta animacije ostati rentabilna aktivnost za Capcom i Sony.
* * * / * * * *
Politika već danima neće da objavi odgovor, morao sam da ga blogujem.
http://starikadar.blogspot.com/2012/09/blog-post.html (http://starikadar.blogspot.com/2012/09/blog-post.html)
Izvin'te me što psujem
Jer ja samo pričam
Onako kako čujem
I ako su lagali mene
I ja lažem vas.
xrofl
btw, nije mu ime pogrešno transkribovano
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.bismikaallahuma.org%2Fwp-content%2Fuploads%2Fbook_trifkovic.jpg&hash=5d9a0a956b902e8c67ffb702257fc5f97566ca32)
Očigledno se potpisuje na više načina jer recimo na Chroniclesu se potpisuje kao Srdja Trifkovic, verovatno mu je Serge estradno ime. :)
WIN:
Defeating Jihad: How the war on terror may yet be won, in spite of ourselves by Serge Trifkovic and Srdja Trifkovic
http://www.amazon.com/Defeating-Jihad-terror-spite-ourselves/dp/192865326X/ref=sr_1_4?ie=UTF8&qid=1348747278&sr=8-4&keywords=trifkovic (http://www.amazon.com/Defeating-Jihad-terror-spite-ourselves/dp/192865326X/ref=sr_1_4?ie=UTF8&qid=1348747278&sr=8-4&keywords=trifkovic)
Nekako s arapskog proljeća... :)
"The Hangover" director Todd Phillips is set to helm his first thriller, "Trust Your Eyes", for Warner Bros. Pictures and his own Green Hat Films label says Variety.
Based on Linwood Barclay's novel, the story follows a schizophrenic, map-obsessed savant who witnesses a murder online on Manhattan's Lower East Side.
He insists his older brother investigate. The pair soon cross paths with the killers - a politically connected ex-cop and his ice pick-wielding henchwoman.
At present it's unsure where on his schedule the project will sit as he's still attached to a remake of "The Gambler" and an adaptation of the Rolling Stone article "Arms and the Dudes". Phillips is presently shooting the third film in "The Hangover" series.
Reprizirao sam THE PAPER Rona Howarda, film iz njegove najpotentnije faze kada je snimio svoje najbolje filmove APOLLO 13 i RANSOM. U njemu Howard pokušava da se nadoveže na starinske filmove o novinarstvu kao što su bile razne inkarnacije FRONT PAGEa i slični naslovi u kojima se finale uvek odigrava u štampariji gde mora da se zameni naslovna strana, obustavi mašina i krene iznova da bi najsvežija vest stigla do čitalaca.
Scenario Davida i Stephena Koeppa kombinuje elemente melodrame i komedije, ali bez skretanja u apsurd ne bi li prikazali vibrantnost redakcije i intenzitet koji ljue čini zavisnim od novinarstva. Michael Keaton predvodi prilično snažan All Star ansambl u kome značajan doprinos daje i Robert Duvall, dovoljno snažan glumac da plasira kako i neke od najpretencioznijih, tako i neke od najsentimentalnijih tačaka scenarija.
Howardov film je u stalnom pokretu, izuzetno je dinamičan, ne samo po količini događaja već i po snažnom energetskom naboju koji je prisutan u svakoj sceni. Ako imamo u vidu trajanje filma, taj naboj srećom nimalo nije zamoran.
Iz današnje vizure naravno, THE PAPER deluje podjednako kao relikt epohe kao i FRONT PAGE filmovi jer nije ukalkulisao pojavu Interneta. Srećom, po svom kvalitetu nije neuporediv sa ovim klasicima.
* * * / * * * *
Reprizirao sam jedan od dragih filmova iz detinjstva, BLACK RAIN Ridley Scotta. U ovom filmu Ridley pokušava da bude Tony pa je to svakako jedan od razloga što ovo spada među njegove najbolje radove. U BLACK RAINu ima teških obeležja osamdesetih, ipak je film iz 1989. uostalom, međutim, ključna stvar je to što Ridley u njemu pokazuje kako izgleda kada ozbiljan reditelj radi pandurski film. Ozbiljan reditelj je svakako i preduslov da bi se u filmu pojavili i kredibilni glumci - Michael Douglas je izuzetno potentna faca u glavnoj ulozi a Ken Takakura spada u red japanskih glumaca koji su u američkim filmovima sačuvali svoj integritet i imidž japanskog Clint Eastwooda. Ako imamo u vidu da su BLACK RAIN pisala dvojica nepoznatih pisaca kojima je ovo vrhunac karijere i jedini relevantan rad, verovatno je Scott bio taj koji je uspeo da uzdigne ovaj film iznad nečega što bi inače potpisao James Glickenhaus.
Michael Douglas je jedan od najprofilisanijih holivudskih starova tog doba koji je izgradio ozbiljno ime kao producent i u principu nije glumio u random projektima tako da je verovatno i on u saradnji sa Scottom uzdigao ovaj film na viši nivo. Takakura Ken s druge strane ima predistoriju jako ozbiljnih japanskih krimića a u ovom filmu posle Pollackovog YAKUZAa čini da se na globalnom planu afirmiše ova kriminalna organizacija.
Jan De Bont koji je u Ameriku doneo pokrete kamere iz Verhoevenovog opusa koji su napravili revoluciju u akcionom filmu, utičući i na uvođenje novog načina montaže, i kao DP daje BLACK RAINu senzacionalan izgled čak i za današnje standarde a Hans Zimmer, prilično svež posle saradnje sa Čolom nudi skor na tragu Giorgio Morodera. Šteta što su obe špice preopterećene nekom dosta slabom pesmom. Ipak, unutar filma, Ridley kao i Mann i Tony vešto koristi pop muziku.
BLACK RAIN nije naročito cenjen naslov u tom ciklusu policijskog filma osamdesetih, ali definitivno spada među najbolje primerke. Naravno, čitanja iz vremena kada je izašao i dalje stoje, Scott i Douglas nemaju problem da junakovu bahatost u drugoj kulturi prikažu kao nešto cool, ali to danas zapravo više nema nikakav značaj i potpuno se uklapa u tu eru kada je američkim repertoarskim filmom vladao specifičan odnos prema Japanu i njihovom uplivu u Ameriku.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DYING ROOM ONLY, televizijski film po scenariju starog majstora suspensea Richarda Mathesona, u režiji Philipa Leacocka. Moram priznati da DYING ROOM ONLY u potpunosti zaslužuje status klasika televizijskog filma. To je sjajan primer vrhunske napetosti izgrađene u vrlo svedenim uslovima, u scenografiji joja je čak na granici uverljivosti. Međutim, Leacock fantastično vlada ritmom i rekao bih da je pre svega ritam a ztim i vrlo lucidno postavljena misterija osnov tako velike količine napetosti koju ovaj televizijski film generiše. Glumačka ekipa je solidna, ima tu vrhunskih talenata kao što je Ned Beatty, ali rekao bih da ovaj film ne crpi svoju snagu iz glumačkih bravura već pre svega iz Leacockove kontrole nad ritmom, koja prirodno rezultira i odmerenom glumom.
Razrešenje je moglo biti nešto zanimljivije, ali ono je u krajnjoj liniji samo tehnikalija, zaključenje priče, i ne predstavlja ključni deo niti utiče znatnije na utisak. Međutim, da je kraj interesantniji sigurno da bi se i neka naročita značenja mogla postići u ovom izvrsnom televizijskom radu. Sluzerov VANISHING i Mostowljev BREAKDOWN svakako da na neki način vuku korene iz ove Mathesonove kratke priče i televizijske drame.
Pogledao sam REGARDE LES HOMMES TOMBER, rediteljski debi Jacques Audiarda. Reč je o ekranizaciji romana Teri Whitea koji je u Francuskoj realizovan i preko filma MAX & JEREMIE. Dakle, prepoznat je kao pisac priča o atipičnim prijateljstvima ljudi sa margine i sa one strane zakona. Roman TRIANGLE po koje Audiard snimio ovaj film inače je nagrađen 1983. nagradom Edgar Allan Poe za najbolji paperback. Ne znam koliko je intervenisao na nivou strukture, ali film definitivno ima zanimljivu i nešto zahtevniju strukturu.
Audiardov film počinje prateći dve naizgled poptuno odvojene priče o dve homoerotske opsesije između ocvalog trgovačkog putnika i mladog policajca i ocvalog prevaranta i mladog prestupnika. Kada policajac pogine, trgovački putnik postaje opsednut tim slučajem i preuzima rešavanje u svoje ruke nezadovoljan angažmanom policije. Prevarant s druge strane poučava mladog naivca snalaženju na ulici.
U osnovi ovo je krimić, međutim, mislim da je evidentno kako se film pre svega razvija u pravcu žanženeovske studije zločina i homoerotizma među marginalcima. U tom pogledu, ovo je možda i najbolja ekranizacija Jean Geneta koja nije direktno inspirisana njegovim pisanjem. Svi elementi njegove poetike su tu.
Jean-Louis Trintignant se spremno poigrava sa svojom star personom u ovom filmu i izvanredan je kao ocvali uličar a Mathieu Kassovitz u svojoj ranoj ulozi kanališe dosta ubedljivu naivnost i tupost u ulozi njegovog učenika. Na ovom tragu će biti i Kassovitzov ASSASSIN(S) ali ne toliko eksplicitan u ženeovskim namerama.
Audiard je u svom dugometražnom rediteljskom debiju možda i najoštrije naglasio koje opsesije će kasnije biti prisutne u njegovim filmovima. Kasnije će one samo biti selektirane i u pojedinim filmoviam će različiti delovi biti stavljeni u prvi plan. Na debiju je međutim skupio sve na jednom mestu i rezultat je energičan rad koji najavljuje više od debitantske zrelosti.
* * * / * * * *
Joseph Ruben is set to direct the remake of the 1946 Orson Welles thriller "The Stranger" at NGN Releasing reports Heat Vision.
Edward G. Robinson starred in the original as an agent of the War Crimes Commission who was on the hunt for one of the engineers of the Holocaust who is now hiding out in Connecticut. Along with helming, Welles also starred.
Alanna Belak wrote the script for the remake which follows a reformed serial killer who has reinvented himself as a small-town professor. He is visited by his former partner who wants them to start killing together again.
Jack and Joseph Nasser will produce.
Pogledao sam TV film TOP SECRET iz 1978. godine u kome Bill Cosby igra tajnog agenta na zadatku u Italiji. Cosby je pre svega poznat kao komičar, premda je igrao u špijuna u relativno laganoj seriji I SPY, ali ja sam poznat kao fan njegovog "dramskog" rada u izvanrednom trileru HICKEY & BOGGS Roberta Culpa. TOP SECRET naravno nije na tom nivou ali ne spada ni u onu prvu ligu TV filmova sedamdesetih koji su u tom periodu dostigli svoj zenit. Cosby se prilično dostojanstveno snalazi u materijalu sumnjivog nivoa koji je krajnje rutinski režirao Paul Leaf, no ipak čudi da mu nije pruženo nešto zanimljivije imajući u vidu da je scenario pisao poznati pisac i producent David Levinson koji je aktivan i danas. Čini se kao da je TOP SECRET celovečernji pilot za neku seriju koji s pravom nije kupljen, uprkos potencijalu koji nosi Cosby i njegovoj sposbnosti da odvede materijal korak dalje.
Zanimljiv detalj u podeli jeste Gloria Foster koja će postati poznata kao Oracle u serijalu MATRIX.
"The Artist" star Jean Dujardin is being eyed for a role in George Clooney's film "The Monument's Men," a person with knowledge of the project told TheWrap.
Getty Images
Dujardin, who became the first French actor to win an Oscar for Best Actor earlier this year (for "The Artist") would be cast in a supporting role in this story about a group of men and women who chased down the stolen art of Europe during World War II.
Dujardin also has a role in Martin Scorsese's upcoming film, "The Wolf of Wall Street."
"The Monument's Men" is based on the book "The Monuments Men: Allied Heroes, Nazi Thieves and the Greatest Treasure Hunt in History," by Robert M Edsel.
Clooney will star in the film and also direct. He is also producing and writing the screenplay with Grant Heslov. Clooney plays George Stout, a U.S. Army officer and leading art conservationist, who repatriated tens of thousands of pieces of art from the Nazis.
The filmmakers are also understood to be interested in Cate Blanchett for the role of Rose Valland, an art historian and member of the French resistance, and in Paul Giamatti for the role of Lincoln Kirstein, who co-founded the New York City ballet with George Balanchine.
Representatives for the actors would only say that the casting process was in the very early stages.
The film is understood to be shooting in Germany, Austria, Paris and England next spring.
The book, which focuses on the 11-month period between D-Day and V-E Day, tells the tale of a special force of American and British museum directors, curators, art historians who risked their lives scouring Europe to prevent the destruction of the art.
CHERNOBYL DIARIES Brada Parkera koji se dokazao kao stručnjak za specijalne efekte i pomoćnik Matt Reevesa ispisuje jedno vrlo prijatno poglavlje u priči o Strancima u raju. Pre svega ovaj film uspeva da maksimalno iskoristi beogradske lokacije, da izvuče iz njih neke prizore koje naši autori nikada nisu uspeli, i da donese impresivan kreativni učinak našem velikom scenografu Aleksandru Deniću, koji je odavno prerastao okvire srpskog filma, ali je ipak deo naše kinematografije. Pored Denića, važan kreativni posao na filmu radila je i naša Momirka Bailović kao kostimograf i takođe je postigla solidan rezultat.
Međutim, ono što je Denić postigao na beogradskim i budimpeštanskim lokacijama je izvanredno. Rekonstrukcija Černobila, jezive atmosfere u stambenim blokovima za radnike nuklearne elektrane, čini da scenografija postane ne samo ravnopravan lik u odnosu na one koje igraju glumci već da postane i glavni junak i osnovni razlog zašto ovaj film treba videti.
"Ljudski" faktor je pristojan, nema ovde velikih kreacija ni na nivou scenarija ni na nivou glume, ali ako imamo u vidu dosadašnja iskustva sa filmovima o grupi likova kojima se dešava nešto neprijatno, ovo je na sasvim solidnom nivou.
Svakako, ja sam subjektivan u sagledavanju ovog filma iz prostog razloga što mi je bio dodatno zanimljiv jer je sniman kod nas pa je interesantno prepoznavanje naših lokacija i epizodista, ali jednu od primedbi koju je imala strana kritika, ja nisam imao. Naime, njima je film bio scare-free, meni nije. Jedan snažan scare koji sam ja imao bio je upravo vezan za lokaciju i efekat protoka vremena koje junaci provode na kontaminiranom mestu pošto se na početku objasni da je bezopasno samo ako budu tamo par sati. Otud mi je svako odugovlačenje njihovog povratka samo po sebi imalo priličan horor efekat. Međutim, ima dosta i jump scare i suspense momenata pored toga, ali ne onoliko koliko bi se očekivalo od uobičajenog repertoarskog filma ovog tipa. Doduše, film više bazira svoj horor na konflitu junaka sa ambijentom nego sa "protivnicima" koji su profilisani kao "glavna opasnost". Doduše, koliko je sam konflikt sa ambijentom inventivan i zanimljiv, toliko je ono što se ispostavi kao glavna pratnja manje zanimljivo i efektnije u fazi kada se Parker opredeljuje za less is more pristup.
Oren Peli kao scenarista i producent nije nametnuo found footage pristup. Ima found footage detalja ali je CHERNOBYL DIARIES u stvari konvencionalno insceniran film. Otud je rezultat na tako malom budžetu još ubedljiviji. DIARIES je koštao koliko i srpski filmovi a izgleda znatno bolje. Brad Parker je čovek na koga treba obratiti pažnju i ne čudi me da su ga Matt Reeves i JJ Abrams regrutovali i za neke nove zadatke.
* * * / * * * *
Michael Roskam
4 October, 2012 | By Wendy Mitchell
The Bullhead director was the subject of the annual Binger-Screen International interview in Utrecht.
Michael R Roskam made his feature directorial debut with Bullhead. The drama, set in the world of Belgian animal hormone traffickers, was nominated for an Oscar last year and launched the international career of lead actor Matthias Schoenarts. Roskam is now preparing several new projects, including HBO pilot Buda Bridge, The Tiger with Brad Pitt's Plan B, and another European film, The Faithful (more on projects here).
The Brussels-based Roskam took a break from writing last week to take part in the annual Binger-Screen International interview at the Netherlands Film Festival/Holland Film Meeting in Utrecht. Below are selected excerpts from the conversation.
So you made a short, One Thing To Do, in 2005 that starred Matthias, and you knew then he'd be the lead in Bullhead?
In 2005 I had my very first version of Bullhead on paper, which was good enough...it was terrible actually [laughs] but it was a good step in the right direction. Then I wanted to make a new short, and that's when I met Matthias Schoenarts. And I knew when I met him that he was going to be the lead in Bullhead. He was there involved from the beginning.
He's not a big guy in the short, so how did you look at him and say, 'He is going to be Jacky'?
Because in the story I wanted a Jacky to be a construction of meat. Not someone who is born that way but someone who transformed himself. I was convinced he was the man for the role. He had the discipline and everything. It was everywhere in him, I knew this guy was going to do it. It helped me a lot because I could write and develop the character with him in my mind.
It's quite a strange world, in animal hormone trafficking, was it hard to pitch this?
Pitching is really hard. the irony is that you have your perfect pitch the day your movie is done. And all the way your pitch is a work in progress. The better you pitch, the better your script is. It's a barometer of the quality of your script.
Your producer Bart van Langendonck also worked on your shorts?
We became friends. Something I like to say if it's a producer you're going to work with, you have to imagine that if somewhere somehow there is only one hotel room left, and you have to share it together, that you can do it. If you are looking at a guy and saying there's no way I can share a hotel room with him, that's the wrong producer. Maybe in a big bed, but if you can handle that, then you have a good relationship and a good basis to go on a whole journey of moviemaking.
Watching Bullhead, I'm reminded of filmmakers like Scorsese — and not just Raging Bull — and Michael Mann. Who do you think you recognise as your influences?
Scorsese and Michael Mann, I cannot deny that. From the beginning I've always been intrigued by the world of I'm very much influenced by American movies. I watched movies on Satruday and Wendesday afternoons when I was a kid, and it was cowboys and gangsters.
With Michael Mann, I've Heat so many times. I think if they lose the master tape I can re-edit it. For me, it's perfect. Michael Mann is just an incredible composer. Sometimes some people don't like that, that he's too composed, but I love his voice.
What about Shakespeare, a lot of people have noted that Bullhead is an almost Shakespearian tragedy and you also have the comic relief of the mechanics.
In the whole process of writing the story, and watching a lot of movies, it's a very personal distinction that I make between drama and tragedy. For me tragedy is a story that is told where the storyteller already knows how the story is going to end. The best example of that is Sunset Boulevard, the main character says I'm dead, I'm lying there in the swimming pool, and here's the story of what happens.
I love drama as well but drama is a different approach. Drama has to feel like even the storyteller doesn't know how it's going to end. that's my personal distinction between the two forms of storytelling. Shakespeare is tragedy because you feel that he knows as a storyteller how it was going to end.
I love drama too I hope one day to make a movie that will be drama. For now I love tragedy because it has this little bit of irony, you can reflect while you are telling your story. And that's where humor finds its place, which is much harder than drama.
What was your experience of the Oscar nomination?
It gives you so many opportunities, it's opened my career to go into a direction that I could never have imagined.
It was an honour to be there. it was quite unreal, but great...It's tradition that every foreign feature film has a kind of godfather or godmother, that will present you with your cerfiticate [Michael Mann presented his]. I enjoyed that the most, more than the Oscars itself. Michael Mann who was one of my heroes. Career wise that was the most beautiful moment.
You're now writing an HBO pilot, Buda Bridge. Does episodic drama appeal to you and will you work across film and TV?
I think the real event was The Sopranos and we have had a couple of great serial dramas — including Lars Von Treir's The Kingdom. At the end, what's the difference if your vision is achieved? It's about format, is it a short story or a 10-hour story told over 10 episodes? It's storytelling in a much larger time frame.
Pogledao sam LE GUETTEUR Michele Placida. Neverovatno je da Placido nije naučio više o pravljenju krimića radeći seriju LA PIOVRA sa velikanom kakav je Damiano Damiani, a ni od nebrojenih drugih majstora sa kojima je radio druge stvari. LE GUETTEUR je konfuzan uprkos ome što ima prilično jednostavnu i prilično naivnu priču i Placido jedino uspeva da postigne određeni efekat u akcionim scenama koje nisu ništa naročito ali su svakako bolje od ostatka elemenata u ovom filmu.
Zbunjuje da su se Auteil koji ima veliku reputaciju u francuskom policijskom filmu i Kassovitz koji ima veliku reputaicju u svakom smislu uopšte našli u ovakvom projektu. Još više zbunjuje da se od mase boljih evropskih krimića baš ovaj nađe u našim bioskopima.
* 1/2 / * * * *
Sacha Baron Cohen's Four By Two Films is developing the true story comedy feature "The Lesbian" for Paramount Pictures says Deadline.
The story is inspired by Hong Kong billionaire Cecil Chao Sze-Tsung, a man who offered $65 million bounty to any man who succeeded in marrying his lesbian daughter.
The offer was made after the daughter and her longtime girlfriend eloped to France where they got married.
Cohen will presumably play the billionaire. A writer has not yet been attached.
Sacha Baron Cohen's Four By Two Films is developing the true story comedy feature "The Lesbian" for Paramount Pictures says Deadline.
The story is inspired by Hong Kong billionaire Cecil Chao Sze-Tsung, a man who offered $65 million bounty to any man who succeeded in marrying his lesbian daughter.
The offer was made after the daughter and her longtime girlfriend eloped to France where they got married.
Cohen will presumably play the billionaire. A writer has not yet been attached.
Pa, da, udri, postuj istu vest dvaput, nismo je videli prvi put!!!!
Nego, SBK će sad da glumi i Kineza? Maj gad, taj čovek se transformiše po želji!!!!!!!!!!!
Hm, ne znam kako se postovala dvaput...
U svakom slučaju, zbog redizajna sajta (!) dobrih nedelju dana kasnije, sistem počinje da reaguje na prijavu. Za sada najkompletniji pregled sukoba Starog Kadra sa imperijalističkim agentima. :)
http://www.savetzastampu.rs/cirilica/zalbeni-postupci/204 (http://www.savetzastampu.rs/cirilica/zalbeni-postupci/204)
Nešto je pokarabašeno u vezi sa prikačenim fajlom. Tvrdi da je docx, a zapravo je zip u kome nema docx fajla.
Meni šljaka. Docx, inače, i jeste zip u kome je gomila xmlova...
Ne znam što me neće onda. Imam ofis koji otvara docxove, al možda se zbunjuje kompjuter jer sam još na XP-u?
da ipak budemo objektivni, ti si takođe kršio kodeks, samo u prvom poglavlju prekršio si tačke 2, 3, 4 i 6, dalje nisam ni čitao kodeks
- tvoj prvi tekst nije pravio ''разлику између чињеница које преносе, коментара, претпоставки и нагађања'' -2. Nisi napisao da prenosiš info o ST, da li je to pretpostavka, da li to oni nagađaju, prosto si mogao da ubaciš rečenicu u kojoj se to pitaš i time bi se ogradio.
- nisi naznačio ''извор информације коју преноси'' - 3, što mu dođe na isto, ne možeš u nekom dodatnom tekstu da to rješavaš, prvi tekst je ključan za Trifkovića, štaviše, sud bi bez problema mogao reći da naknadne dopune nisu uspjele da spriječe ''srozavanje ugleda ST u javnosti'' i presudi u njegovu korist. Prvi tekst ima veću vrijednost od ostalih, najviše ga ljudi pročita, on pravi štetu a ostali tekstovi ne mogu da je 100% poprave.
- nisi konsultovao više izvora - 4 - samog Trifkovića npr ako je uopšte bilo neophodno da ga spominješ, mada bi sve bilo riješeno time da si se u prvom tekstu odmah pozvao na RT, što nisi učinio, i to može da ti se obije o glavu. Džaba kasnije popravke, šteta je načinjena
- na kraju, nisi ''изричито навеo да информација није потврђена'' - 6, ti je nisi lično potvrdio, ti imaš info sa RT a nisi napisao da je to RT a ne tvoje istraživanje, opet stoji isti problem, u prvom tekstu nisu spomenuti izvori
dakle, spočitavaš Politici neke stvari koje si i sam učinio. Morao si da napišeš ''RT je tada i tada napisala da je ST to i to'' i gotovo
a ti si napisao: ''у Америци је снажно одјекнула прича о афери''
stilski lijepo ali krši novinarski kodeks i svaljuje teret dokazivanja na tebe, i ST je tu bez problema uskočio
Politika će odgovarati, ali može čak i da te pusti niz vodu, jer listovi su samo djelimično odgovorni za kolumniste, što znači da možeš biti i direktno tužen imenom i prezimenom a Politika eventualno samo zbog glupog demantija (naravno, to zavisi i od pravnog sistema, u Americi bi apsolutno ti odgovarao a ne NY Times)
Politika nije ispoštovala tvoje pravo na odgovor, to jeste tako, ali koji odgovor, sa odgovorom ili ne tvoj prvi tekst i dalje će stajati kao meta za ST. Napravio si grešku, to svakako moraš prvo da uvažiš a onda vidiš šta dalje. Bolje da insistiraš na tome da nisi novinar i da nisi bio upoznat sa načinom novinarskog pisanja nego da se sada baviš odgovorima na odgovore, prijavama, demantijima, i konsultuj nekoga ko je upućen u ove stvari, možda ti i UNS pomogne.
Quote from: Meho Krljic on 05-10-2012, 16:13:17
Ne znam što me neće onda. Imam ofis koji otvara docxove, al možda se zbunjuje kompjuter jer sam još na XP-u?
treba novija verzija Worda
da ne bude da samo mračim, poenta je da ST ima dosta materijala protiv tebe, a ako npr želi da tako mnogo ljudi u Srbiji čuje za njega može da diže još veću buku jer mu takav image building odgovara, ko zna, ali ne treba zaboraviti da nisi napisao da je tip zgazio mačku na trotoaru ili da je peder koji vara svoju ženu već si ga spomenuo u veoma zajebanom kontekstu a da se nisi ogradio da to tvrde RT i Wired
dakle, može da bude ništa a može i da bude gusto, sve zavisi koliko ST hoće da gura tu priču
tvoji odgovori su olakšavajuća okolnost ali ne znam kolika
zato treba naći pravnika za tu oblast, možda ga ima i UNS, pa vidjeti šta i kako, ali ti jednostavno nisi sprao odgovornost sa sebe sa kasnijim obrazloženjima, to sam htio da napomenem
Plastičan primjer je da sad neko nazove Radovana Karadžića ratnim zločincem koji je počinio genocid, on može da ga tuži zbog toga i dobije tužbu. Čak i da ga kasnije Hag proglasi za zločinca koji je počinio genocid, sve dok presuda nije donesena niko nema pravo da ga tako nazove i dobijena tužba i dalje stoji.
U ovom slučaju, da 2014. dokažu da je ST držao predavanja ili čak podržavao ono ''rješenje'' onaj koji to danas napiše može biti kažnjen zbog toga
Otvorio mi je Libre Office kod кuće...
A inače, ovo je ipak kolumna pa ona po mom osećaju ne zahteva navođenje referenci i izvora - pogledajmo kako ih pišu u istom listu Lazanski i Jakšić - mislim da je na uredniku da dok je čita kaže "Ovo može, ovo ne može, kontroverzno je, daj izvor, aha, može, staćemo iza tebe ako bude frke" itd.
Ali ja zaista nisam nikada pisao za ozbiljne medije pa možda grešim.
Quote from: Meho Krljic on 05-10-2012, 18:25:44
ovo je ipak kolumna pa ona po mom osećaju ne zahteva navođenje referenci i izvora
ne zahtijeva nijedan novinski tekst navođenje bilo čega, to je kodeks na dobrovoljnoj osnovi, niko ne može da bude kažnjen ako ga ne poštuje, pa kod nas je ''kako nezvanično saznajemo'' maltene najrazboritiji i najozbiljniji početak svake vijesti, iako je u stvari neprovjerena stvar.
to jest, UNS ne može da novinara kazni, ali ako se Obami (tj ambasadi) ne svidi kako ga je Jakšić citirao u posljednjoj kolumni može da strada kao i svako drugi
a ipak je ST spomenut u kontekstu korišćenja nuklearnog oružja na stanovništvu jedne vjeroispovjesti, to uopšte nije bezazlena stvar. Dakle, ništa se ne zahtijeva ali može da ti dođe glave.
Videćemo kome će da leti glava. Politiku sad ipak drži većinski srpski narod. Braniće se svim sredstvima :lol:
Kolumna ne zahteva navođenje izvora.
To mi uostalom urednik nikada nije tražio.
A kako Meho kaže, ni prekaljeniji profiji ne iznose izvore u kolumnama. Imao sam jednom slučaj sa pominjanjem Tadića, tu mi je slično Karadžićevom primeru koji je naveo Bata tražio da se preciznije izjasnim (da je bivši predsednik koji je predsednički kandidat a ja sam napisao predsednik iako je zapravo predsednik skupštine bio VD, ali to je proisteklo iz čekanja da kolumna izađe, kad sam je pisao bio je predsednik a dao je ostavku dok je čekala objavljivanje).
Što se tiče tumačenja moje kolumne, mislim da je kontekst u kom je ST pomenut jasan - da Amerikanci pribegavaju i Srbima kao protivnicima Muslimana kada im to treba za indoktrinaciju ali da im nikada nisu pomogli na terenu. I tu se priča o ST završava. Mislim da je jasno razgraničeno ko je na šta pozivao. Sama suština ove teze se zapravo ne menja ni ako bi se ispostavilo da je on držao ta predavanja nekom drugom a ovi ih samo reprodukovali preko videa. Amerikancima takvi srpski stavovi selektivno odgovaraju i to je tako kako je.
Samo ST misli da sve ovo govori o njemu. Ipak, mislim da je tekst vrlo konkretan oko toga šta se na njega odnosi. U tekstu se govori prvo o nekim predavačima koji su pozivali na kršenje ratnih konvencija. Onda se kaže da je on sa NJIMA sarađivao. Ne kaže se da je on govorio isto što i oni. Doduše,ne kaže se ni da nije, ali nijedan izvor nije ni rekao šta je on tačno govorio. Međutim grupa predavača je jasno razdvojena od ST. Možda im je predavao muzičko što se nas tiče, mada znamo da je borba protiv Džihada značajna tema u njegovim nastupima. A onda u sledećem pasusu se već govori o Rusima i odnosu Zapada i tamošnje štampe, i dalje te priče više nema. Dakle, mislim da samo zlonamerno tumačenje ovog teksta može da poveže Trifkovića sa pozivanjem na zločine. Ova kolumna ga povezuje sa ONIMA koji su pozivali. I za to postoje izvori, prema kojima je ST bio vrlo ljubazan.
Svebor Midžić je napisao zanimljiv tekst za katalog izložbe Goranke Matić na kojoj su sakupljeni njeni portreti filmskih reditelja -
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/svebor-vs-reditelji.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/svebor-vs-reditelji.html)
iskreno, ja ne vjerujem da ti ovo stvarno misliš
Quote from: crippled_avenger on 06-10-2012, 00:54:13
U tekstu se govori prvo o nekim predavačima koji su pozivali na kršenje ratnih konvencija. Onda se kaže da je on sa NJIMA sarađivao.
Zamisli da se u tekstu prvo govori da je R. Karadžić pokrenuo autostradu pakla i stradanja i onda se kaže kako je Z. Đinđić sa njim sarađivao. Da li misliš da novi pasus znači novi kontekst? Da li misliš da rez u jednom filmu fundamentalno udaljava dva kadra? Pa to je isti film i, u ovom slučaju, isti tekst.
Kontekst su postavila prva dva pasusa, ne može priča o ST da bude nekakav intermission, eto kao on je sa NJIMA samo sarađivao.
Ako za nekoga kažeš da je sarađivao sa Hitlerom, pa makar da mu je čistio cipele, Hitler je i dalje kontekst te saradnje.
Scena sa butnom kosti u Odiseji dovodi u zločinački kontekst svemirski brod. To je valjda plastičan primjer u teoriji filma.
Tako je ST shvatio tekst, tako je Fleming shvatio tekst, na kraju krajeva tako je po svemu sudeći i Politika shvatila - da ST može zbog tog teksta da ih mrcvari. To je ključno, ako je ST lud šta je onda Politika?
QuoteKolumna ne zahteva navođenje izvora.
Ni film ne zahtijeva kvalitetnu montažu i rediteljski postupak, a ponekad ni scenario, ali neki ih i imaju.
Mislim, ne možemo sad da govorimo da ne rade to ni profiji, nisu profiji u frci i niko im ne prijeti tužbom.
evo, neću više da tupim, jer ipak će vrijeme pokazati šta je bilo i kako je bilo, ali kolumna je iznošenje komentara o određenim činjenicama, a ne vjerujem da je Jakšić spomenuo činjenice koje:
a) često već nisu objavljene u Politici u redovnim izvještajima, prilično su sigurne, odnosno potvrđene, ili je izvor informacija sama osoba o kojoj je riječ;
b) ili činjenice koje su poprilično osjetljive i maltene govore o tome da je neko počinio zločin (pošto huškanje na korišćenje nuklearnog naoružanja jeste zločin u Evropi, i bez same upotrebe tog oružja, dok u Americi još i može da prođe) a da je ST sarađivao sa njima;
Jednostavno, kakve činjenice iznosi Jakšić a kakve su iznesene u ovom spornom tekstu? Rekoh već, nisi napisao da je ST idiot, a bolje bi prošao jer bi tada kao kolumnista iznosio svoje mišljenje a ne činjenice.
Ne znam. Videćemo šta će biti na Sudu. Naša tumačenja ionako nisu relevantna jer nemaju pravnu posledicu. Ako ST bude tužio, imaćemo ljude koji će se baviti time na obe strane.
Megatonov TAKEN 2 sam gledao u punoj sali Koloseja i to je stvarno optimalna situacija za gledanje crowdpleasing akcijaša. Nažalost, ovu retku priliku nije ispratio kvalitet filma i moram priznati da mi je žao što je propupštena prilika za jedno kolektivno bioskopsku iskustvo starog kova. Prvi TAKEN je kod nas imao skoro pa minornu distribuciju u odnosu na potencijal zato što se pojavio i posle pirata i posle američke premijere (koja se takođe desila posle leakovanja filma ali ga nije omela u velikom rezultatu). Nažalost, sada kada je TAKEN 2 izašao bez leakovanja, sa izgrađenom fan bazom i svim što treba, Besson je angažovao Olivera Megatona, svog trećepozivca koji je već sahranio TRANSPORTER sa trećim delom, i snimio vrlo loš Saldanin vehicle COLOMBIANA da ga snima i upropasti. Doduše, prva liga Bessonovih mezimaca koju čine Morel i Letterier je otišla u Holivud tako da je Megaton verovatno bio sledeću u naslednom redu. No, siguran sam da ima reditelja iz EuropaCorpa koji bi se bolje snašli od njega.
Najpre, TAKEN 2 jedva da traje sat i po, što bi bilo u redu da nije toliko dosadan da mi se i za tih sat i po pridremalo. Film gotovo da nema nijedan ozbiljan akcioni set-piece a količina akcije je zabrinjavajuće mala. S druge strane, u prvom TAKENu su uvodne porodične scene bile loše i kratke. Ovde su prilično loše i jako duge. TAKEN 2 pokušava da emotivno i psihološki iskomplikuje priču glavnog junaka i da nam oduzme ono što je upravo bilo najprivlačnije u prvom filmu a to je jednostavnost. Ako imamo u vidu da je svojevrsni TAKEN 2 već snimljen u formi filma UNKNOWN koji je bio vrlo solidan, onda je ovo zaista nepotrebno narušavanje kultnog statusa originala i reinvencije Liama Neesona do koje je doveo.
Naravno, Bessonu se ne može zameriti što je izgurao nastavak. Uostalom i prvi film je snimljen zbog para, a ne zbog umetničkog izražavanja, ipak plašim se da je sa ovako slabim filmom izbio sebi iz ruku svaki estetski pa čak i produkcioni argument jer TAKEN 2 ne samo da je slab film, uostalom i veliki autori snimaju slabe fimove, TAKEN 2 je prevara.
* 1/2 / * * * *
Auh, baš sam jutros o njemu razmišljao i molio se da bude dobar. :cry:
Znaš kako, pogledaćeš ga, pa ćeš se uveriti. Ipak je greota ne pogledati TAKEN 2. Možda ti i legne, otkud znam. Meni je bio lišen bilo kakve istinske svrhe i tenzije. Deluje me da se niko iz ekipe nije ni potrudio ni zainteresovao, ni u celini, ni u detaljima, sve je dosta flah, prazno. A ponekad upravo u nastavku neke jake akcije tipa u BAD BOYS 2 reditelj postane svoj na svome i razmaše se. Ali, dobro, Bay je čovek od integriteta...
Bay je moralna gromada u odnosu na ove Besonove plaćenike. Mislim, ipak njegovo ime na Turskom znači "gospodin". Videćemo.
U principu zamena reditelja u akcionoj franšizi ima smisla, seti se kako je Greengrass uradio BOURNE SUPREMACY. Nastavci su idealna prilika da se reditelj dokaže i probije jer ima prostora za rad, nšto mora da ostane isto ili slično ali svašta može da se menja, a opet ima i siguran B.O. skor. Mislim da je Megaton ostao poslednji iz Bessonove ekipe koji nije okusio Holivud, ali nažalost ima razloga za to...
Greota. Baš sam dugo jutros razmišljao kako je inspirisano bilo staviti Liama u ovakvu ulogu i koliko je dostojanstva doneo akcionom žanru. I kako bih lizao marmeladu od kupina sa njegovog ravnog trbuha.
A pekmez?
Zavisi koliko bi tražili da platim.
Mehmete, Musić postao otac!
Ето ти га на, а скоро до јуче је сам био дете. :shock:
Nek je samo zdravo, uskoro će ono izdržavati njega!!!
E moj Johne, omatorilo se, 31 godina...
Pogledao sam THE STRANGER WITHIN televizijski film iz 1974. godine, baziran na priči i adaptaciji Richarda Mathesona. Film je vrlo solidno realizovao Lee Philips, jedan od najsolidnijih televizijskih reditelja svog vremena. Kao i inače kod Mathesona, izlaganje priče je lagano i on se perfektno snalazi u ovoj formi, uspevajući da kroz ležerne a opet zanimljive dijaloge i situacije izloži događaje i uz pomoć reditelja izgradi odličnu atmosferu.
Najznačajniji rezultat u realizaciji ove priče jeste to što su Philips i Matheson uspeli da ubedljivom učine apsurdnu medicinsku situaciju junakinje koja sve vreme ima "demon seed" trudnoću ali u tom sledu događaja nema nikakve otpore prema tome da ode kod lekara,
I što je najvažnije samo razrešenje priče, uprkos tome što nije radikalno i nije preokret, po atmosferi mnogo bolje uspeva da se uklopi u celinu nego u slučaju intenzivnijeg i uzbudljivijeg DYING ROOM ONLY. Ležernost fTHE STRANGER WITHINa čini da ovaj TV film nema bioskopsku snagu, ali ima puni integritet i efekat na televiziji.
Will je napisao jedan esencijalan tekst!
http://www.vijesti.me/kultura/ribe-umiru-zijevajuci-clanak-94795 (http://www.vijesti.me/kultura/ribe-umiru-zijevajuci-clanak-94795)
QuoteRecimo, opozicija je prije par godina izjavila kako DPS raspolaže "zbirkom podataka" koja sadrži "informacije o finansijskom stanju pojedinaca i njihovih porodica, o njihovimkreditnom zaduženju, pregled porodičnih dugovanja po osnovu računa za električnu energiju, dugovanja režijskih troškova i poreskih dugovanja, kao i procjenu mogućnosti tih lica da servisiraju ta dugovanja", ali i "detaljne informacije o zdravstvenom stanju predmetnog lica i članova njegove porodice, sa posebnim akcentom na one zdravstvene probleme koji potencijalno mogu usloviti ili već iziskuju vanredne finansijske troškove". Zamislite kako paranoja proradi u već paranoičnom narodu kada čuje nešto ovako, pa još od opozicije. I zašto bi onda neko rizikovao da glasa protiv onih koji ne samo da znaju sve o njemu, već mogu i da upravljaju njegovim životom?
Mene ovo objašnjenje godinama ''proganja''
Gotovo se može pomisliti da opozicija očekuje da se građani ponašaju u skladu sa ''junačko-čojskom prošlošću'', ali oni to ne čine.
Od simboličkog Crnogorca se očekuje da uzme neku kuburu u šake kad ovo čuje, dok moderni, realni Crnogorac postaje manji od makovog zrna.
Što bi značilo da opozicija komunicira sa simboličkim Crnogorcem, a ta komunikacija devastira realnog Crnogorca.
Ne samo to. Recimo njih jako plaši priča o tome kako će se posle promene vlasti izvršiti istraga povodom kriminalnih radnji u svim strukturama pošto onda svako kome je nekad nešto pomogao neko iz DPSa, ko je nešto dobio preko veze ili preko nekog iz vlasti, počinje da strahuje da će se možda i taj slučaj rasvetljavati. A ogroman procenat ljudi u Crnoj Gori je nekad nešto dobio preko veze...
Koliki je taj ogroman procenat od 625.266 prijavljenih na marendi?
to može samo Will da ti kaže, ali ja ne bih gurao mnogo paranoičnu kartu, jer ipak
nepravoslavne manjine 15% - one ni u ludilu neće glasati za opoziciju a debelo koriste svoj položaj
svi koji su zaposleni u državnim organima - možda još 15%
i oni koji glasaju iz uvjerenja (valjda i takvih ima) - recimo 10%
a DPS ima 40-45% biračkog tijela, dakle to drži na okupu antisrpska mašinerija, a paraonična priča prije utiče na broj apstinenata
taman i da se ispravim, pošto mi je tek sad sinulo šta sam lupio, dakle, prve dvije grupe se očigledno prožimaju i tu ostaje prostora za penzionere i ostale koji strepe da će izgubiti i ono malo što imaju. Oni možda trenutno donose prevagu, ali treba imati na umu da opozicionihh glasova ima više, a da su raspoređeni loše. I sada idu u pet kolona, i pitam se da li je i to neka posljedica paranoje.
Dobar je Will, kao i obično. Naravno, 90% teksta može da se primeni i na Srbiju, što je posebno prijatan element.
Tekst u načelu važi za svaku zemlju u kojoj postoji glasanje ali Crna Gora je specifična po tome što ima mali broj građana i samim tim prilično nizak državni budžet što je čini dosta lakom za manipulaciju. U teoriji, Crnu Goru bi uz ubiranje poreza godinama mogli da izdržavaju Šarići dajući samo odrđeni procenat svojih prihoda. Koliko god korupcija bila velika u Srbiji, sa deset puta većim brojem građana ona naprosto tehnički nije svakome dostupna što znači da recimo 70% stvari ipak moraju da se rešavaju kroz ispravne procedure. U mikro-državi kakva je Crna Gora, građanima je korupcija znatno dostupnija jer se mnogo više poznaju među sobom, manji broj ljudi učestvuje u donošenju odluka, itd.
Stoji to što kažeš, razume se. To je onih 10%!!!!!!!!
Pogledao sam THE STRANGE POSSESSION OF MRS. OLIVER televizijski film Gordona Hesslera po scenariju Richarda Mathesona. Matheson u ovom filmu, kao i u nekoliko ranijih slučajeva ima ženu u centru pažnje. Ovog puta reč je o ženi koja počinje da oseća potrebu da se pretvori u drugu osobu, u čemu uz blagu transformaciju uspeva a zatim kreće da istražuje šta je to što je gura u tom pravcu.
Matheson ne uspeva da iskontroliše ovu ideju do kraja. Sama postavka i anksioznost bračnog života su u njegovom maniru prikazani vrlo upečatljivo ali kada sve krene da se zapliće, Matheson se opredeljuje za iracionalnost kao osnovnu monetu kojom kupuje pažnju gledalaca, misteriozni detalji se gomilaju i razrešenje ne uspeva da ih zadovoljavajuće rasplete.
Hesslerova egzekucija je efikasna i u pojedinim detaljima elegantna a Karen Black je solidna u zahtevnoj glavnoj ulozi.
Sorry guys and gals, a third reteam for Ryan Gosling and Emma Stone following "Crazy Stupid Love" and the upcoming "Gangster Squad" isn't in the cards. But Ben Affleck? That's a pretty nice consolation prize.
The actor/director (or is director/actor now?) is early talks to take on the lead role in the movie, if the right female lead can be found. The script, penned by Glenn Ficarra and John Requa (who will also direct), tells the story of a veteran conman who becomes romantically involved with a newcomer, and finds the relationship challenged by their illegal activities. And when they meet again down the line, the complications have long-lasting effects.
Warner Bros. are keen on the movie, and want it in production soon, but how soon is the question, as the studio will probably also want Affleck on the press trail for the Oscar-contending "Argo." At any rate, we're bummed that the Gosling/Stone pairing isn't happening, especially for material that seems they could easily knock out of the park. But watching Affleck roll back into rom-com-ish territory could be...interesting? We'll see. [Deadline]
The rapper-actor-director is developing an adaptation of the Morrison's newest comic book, for which the comics icon will write the script.
RZA Happy! Inset - P 2012
With his directorial debut, The Man With the Iron Fists, less than a month away, RZA is continuing his push into directing.
our editor recommends
Comics Legend Grant Morrison Unveils DC's Multiversity Story
James Gunn, Max Landis Join Grant Morrison for MorrisonCon (Exclusive)
The former hip-hip producer and frontman for the Wu-Tang Clan is teaming up with comic book author Grant Morrison and producer Reginald Hudlin to adapt Morrison's latest comic, Happy!, for the big screen.
RZA is attached to direct and would produce with Hudlin, a producer on Quentin Tarantino's Django Unchained. Morrison will write the script.
VIDEOS: Stars Stop By THR's Comic-Con 2012 Video Lounge
The plan is to develop the project and then set it up at a studio or with a financier.
Happy! centers on Nick Sax, a scummy corrupt ex-cop and hit man. After a hit goes bad and Sax is left gravely injured, he is suddenly able to see Happy, a cheerful little blue horse who won't give in to adversity, no matter what unpleasant obstacles are in the way. Days before Christmas, Sax teams up with the saccharine horse to save the life of a troubled kid and maybe find redemption amid the squalor of his city.
The comic debuted last month from Image Comics with art by Darick Robertson. The tone and setting have been compared to It's a Wonderful Life, Sin City and Care Bears.
Happy! initiates the partnership between RZA and Hudlin that was announced this year at Comic-Con in San Diego. Morrison will attend New York's Comic Con, which runs Oct. 11-14.
Morrison, known for his best-selling comic writing featuring Batman, Superman and X-Men, recently wrapped up MorrisonCon, a unique comic book convention that he curated. Earlier this year, he was awarded the honor of Member of the Most Excellent Order of the British Empire by Her Majesty the Queen for his services to literature.
RZA made his transition into movies by scoring, then acting. Man With the Iron Fists, which Universal opens Nov. 2, marks his screenwriting debut as well. (He co-write the script with Eli Roth.) RZA also stars in the movie along with Russell Crowe, Rick Yune and Lucy Liu.
RZA and Morrison are repped by ICM Partners, which also reps the package. Hudlin is repped by WME.
Producer Adrian Askarieh and "Trollhunter" director Andre Ovredal are teaming for a transmedia adaptation of Tim Daniel's monster apocalyptic comic "Enormous" says Heat Vision (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/ny-comic-con-hitman-producer-377645).
Set on an Earth where an ecological event has created gargantuan beasts that decimate civilization, the story follows a woman who tries to collect and save lost children.
Askarieh and Ovredal plan on creating a high-end digital Web series, a TV show and a feature film to explore the story from both multiple points of views and in different settings around the planet.
Dolph Lundgren is set to make his TV debut on the twenty-episode hourlong action-adventure drama series "Rescue 3" at Emmett/Furla Films and Envision Entertainment reports The Live Feed.
Lundgren will play Capt. John Mathews, a reluctant hero and career firefighter and lifeguard who leads an elite Southern Californian multi-agency task force comprised of experts in air, fire and water rescue.
Each episode revolves around a rescue involving lifeguards, firefighters and the coast guard. A Fall 2013 premiere is planned and will be syndicated through Tribune Broadcasting's various stations.
Unspooling his semi-autobiographical, revolutionary coming-of-age tale "Something In The Air" at the New York Film Festival this month (you can read our review here), French filmmaker Olivier Assayas isn't letting the press rounds sap all of his energy. While he hadn't officially announced his next project, the former Cahiers du cinéma critic told The Playlist in an exclusive interview that he plans to reteam with Juliette Binoche for the tentatively titled "Since Maria" which he's expected to shoot next spring.
For the most part Assayas was tight-lipped about the project, but he did stress that after two films set in the 1970s he was ready to do something "radically different." "I've written it for Juliette Binoche, it's based on her. A Juliette Binoche movie about Juliette Binoche with Juliette Binoche," he explained excitedly with a smile. "It will be in English and part of the cast will be American."
The duo worked together previously on the celebrated family-drama "Summer Hours" in 2008 and it's pretty thrilling that they will get together for another go. And for Binoche, it continues her streak of late of participating in auteur-driven projects with roles in David Cronenberg's "Cosmopolis" and Abbas Kiarostami's "Certified Copy," while the forthcoming "Camille Claudel, 1915" with Bruno Dumont seems to be in the can. Looks like there is a lot to forward to in the next year or so from both Assayas and Binoche.
"Something In The Air" hits theaters in 2013 via IFC Films.
Pogledao sam BAFFLED! britanskog reditelja Philipa leacocka koji je napravio nekoliko antologijskih TV filmova upravo u žanru trilera i horora. Ovaj TV film je nešto što bi trebalo da bude triler premda nije preterano efektan u tom žanru. Leonard Nimoy igra auto trkača koji tokom jedne napete trke doživi vizije opasnosti koja preti nekim ljudima u engleskom dvorcu i polako se ispostavlja da on ima vidovnjačke moći uz pomoć kojih može da se suprotstavi satanističkoj sekti. Nažalost, iako je iste 1973. godine po Mathesonovom scenariju snimio izvanredan suspense TV film DYING ROOM ONLY. ovde Leacock na domaćem terenu deluje dosta konfuzno, ne konrtoliše priču ni na jednom nivou, tako da ni bizarna premisa sa auto trkačem i satanistima ne uspeva da zaživi što je šteta jer je Nimoy bez ikakve sumnje prilično upečatjiva faca kojoj su ovakve bizarne postavke prirodno okruženje.
EXCLUSIVE: ABC has bought Party Girls, a half-hour spec script by feature writer Michael Diliberti (30 Minutes Or Less), which has Crazy, Stupid, Love helmers John Requa & Glenn Ficarra attached to direct and executive produce. The project, from ABC Studios and Shine America, is executive produced by Jack Black and his Electric Dynamite, which has a deal with Shine.
Party Girls is a workplace comedy about a party planner, Maddy Duke, who enjoys the events she plans a bit too much. As Maddy's company starts to hit a rocky patch she is forced to reign in her wild ways and her more conservative CFO Anne tries to keep Maddy and the rest of her misfit employees on the straight and narrow. Also exec producing the project are Charlie Gogolak and Shine America's Carolyn G. Bernstein. On the feature side, Diliberti's script Little White Corvette that has Emma Stone attached to star, was acquired by GK Films for $1 million earlier this year. Diliberti and Requa & Glenn Ficarra, whose feature writing credits include Bad Santa and I Love You Phillip Morris, are with WME. Diliberti is managed by New School Media.
Rza i Morrison... pa to je kao neki celebrity deathmatch tim ap.
Mehmete, danas sam upoznao Nešu Galiju. :) Odmah sam obavestio Žiku. Zanimljivo je čuti iz njegove vizure viđenje one teme o kojoj smo pričali sa DušManom - naime, on sebe ne vidi kao prototip režimskog benda. ;)
I nemački vojnici u logorima su samo sledili naređenja!
Hm, u "Mi plačemo iza tamnih naočara" ima potresan™ momenat kad Zoran Živković priča o DOSovim demonstracijama u Nišu, bio je neki baš masovan skup za koncert na trgu. Neša je navodno prišao i zamolio da izađe i podrži okupljene, al su ga ispratili radi njegove lične bezbednosti i očuvanja nekih kumstava. Dakle postojala je namera da se Gallija rehabilituje, možda otud Neša i ne vidi sebe u navedenom svetlu, možda se u svojoj glavi već rehabilitovao :)
Vrlo je zanimljivo kako Galiju uvek prozivaju kao režimski bend dok se npr. Van Gog vrlo jeftino izvukao iako je tu negde po režimskosti. -.-
Drugi je rezim.
Nenene, baš pričam o istom režimu, sećaš se valjda onih stvari aktuelnih 96/7, plus oni *fenomenalni* spotovi ondašnji sa detetom koje ikonom rastura orgiju, sećam se napada besa mog mirnog i tihog kolege sa studija kad se oni pomenu.
Не заборавимо и Груа!
А то за "Ван Гога" ми није јасно, зар се није до изнемоглости опозиционо хабала нека њихова песма снимљена уживо, беше и неки концерт у СКЦ-у одржан у неко незгодно време... Бем ти, трудим се да потиснем све у вези са Ђулетом, па сам све позаборављао!
Али Груа и 187 нисам заборавио. :twisted:
Hmm, ne, ne secam se. Ono cega se secam je da su posle 5. oktobra narodnjaci na poluvremenima fudbalskih prenosa zamenjeni "rockom" gde su udarni bili Van Gogh. Odjednom su i neke velike ugovore potpisali i bili su jos malo ko Gorcin Stojanovic...
EDIT; da, i meni kroz maglu promice neka veza sa DOSom.
Mislim da je u slučaju Van Goga u pitanju čisto pozerstvo koje se, čini mi se, i dalje nastavlja u raznim mutacijama, a što je više nego dobar razlog za prozivku...
VAn Gogh-Neko te ima nocas (http://www.youtube.com/watch?v=CbIMifgDJtc#)
Чују се и пиштаљке. :roll:
Pa jel im PGP objavio album u najcrnje vreme, '93 ili tako nekako? Jesu li napravili nekoliko spotova, za ono vreme besomučno skupih, koji su se posle isto tako besomučno vrteli na RTS-u? Mislim daj, opozicija su bili ko što su danas Dveri opozicija. To što su se naivni primali je druga priča. -.-
Ако је веровати Википедији, за ПГП су снимали од 1986. до 1996.
Van Gogh (ПГП РТБ, 1986)
Свет је мој (ПГП РТБ, 1991)
Страст (ПГП РТС, 1993)
Трагови прошлости (компилација; ПГП РТС, 1995)
Ходи (ПГП РТС, 1996)
Таман је тај опозициони концертни лепо легао '97 године. Толико их нисам пратио да нисам имао појма да су први албум издали још '86. Тад се ваљда Ђуле фурао на ЕКВ, носио дугу косу, ево враћа ми се и тај ужас полако...
Nemoj me s tim u ovo doba noći... :(
Van Gogh je bend koji prati političku opciju slušalaca. Sad kad više nije jasno ko to sluša, prati političku opciju izdavača i sponzora a u slučaju Telekoma to je isto. U tom smislu, ne čudi da je Đule u Dinkićevoj stranci, i on ima nameru da smenjuje SNS i DS u koalicijama i stalno bude "na vlasti". Galija je s druge strane uzela aktivno učešće u "događanju naroda", bila na vrhu s SPSom, pala sa njima, i sačekala da sa SPSom doživi comeback.
Izdavanje za PGP doduše nije nikakav argument, i Brejkersi su izdali ploču za njih u sred Slobine vladavine a nisu bili SPSov bend.
Pa, da, urednik u PGPu je bio Peca Popović i u to vreme je izdao i Plejboj i Brejkerse koji su drugosrbijali iz sve snage. Na samoj televiziji je bilo opozicionara kolko hoćete. Sećam se kada sam 1994. godine snimao neki prilog za Metropolis (emisiju na RTSu) i molio reditelja da me zaustavi kad krenem da lajem (pošto sam promovisao svoj fanzin i neke anarhističke pamflete srpsko-hrvatske), on je rekao da mogu da pričam šta hoću i da se na RTSu gleda samo šta se kaže na Drugom Dnevniku, a da je u ostalim redakcijama i emisijama totalna sloboda. To je valjda i bio prepoznatljiv miris Miloševićevog režima - haos, bezvlašće i lov u mutnom 95% vremena i tek povremeni represivni incidenti.
"An American Werewolf in London" director John Landis, father of the currently in-demand scribe Max Landis, spoke with The Playlist this week and mentioned how the proposed sequel to this year's ambitious superhero feature "Chronicle" was going.
It seems that Max has already penned the sequel script which his father read and would love to see made, however the studio is apparently not so keen on the idea.
"He wrote a sequel, and it's amazing, and the studio read it and said, 'We want 'Chronicle' again!' And he said, 'No, this is the sequel, it's the evolution, and they said 'No, we want that movie again!' So it's difficult, we're dealing with a difficult business" said the elder Landis.
Previously it had been indicated that the younger Landis and director Joshua Trank had mapped out enough story for three "Chronicle" films.
Danny DeVito is set to direct the indie comedy "Honeymoon With Dad" at Tapestry Films and Reel FX Creative Studios reports Variety.
The story follows an accountant who, after being left at the altar, winds up going on his would-be honeymoon with his estranged and larger-than-life father. Scott Atkinson and Tegan West penned the script.
It's not certain whether DeVito is interested in also starring in the project, but it is possible. Shooting will take place during DeVito's next hiatus from his work on "It's Always Sunny in Philadelphia". Michael Schreiber, Peter Abrams, Cary Granat and Jared Mass will produce.
ko drugome fukujamu kopa...
http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1190078/%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D0%BE+%D0%BD%D0%B5%D0%BC%D0%BE%D1%98+%D0%97%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D0%B4+%D0%B4%D0%B0+%D0%BD%D0%B0%D1%81+%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B8.html (http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1190078/%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D0%BE+%D0%BD%D0%B5%D0%BC%D0%BE%D1%98+%D0%97%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D0%B4+%D0%B4%D0%B0+%D0%BD%D0%B0%D1%81+%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B8.html)
Pogledao sam SAVAGES, dugo očekivanu adaptaciju Dona Winslowa koju je kaparisao Oliver Stone još pre izlaska knjige. Film je solidan ali nije onoliko snažan koliko je mogao da bude i koliko je, u krajnjoj liniji, trebalo da bude. Čini mi se da Stone ima želju da nadgradi Winslowa i krimić koji je bio osnov, ali u tome ne uspeva jer nema tačnu ideju na koji bi način to postigao.
SAVAGES je film koji bi se u Stoneovom opusu mogao osloniti na radove kao što je SCARFACE, NATURAL BORN KILLERS i U-TURN, ali nema snagu ni jednog od tih naslova koji su, svaki na svoj način, bili prelomni filmovi unutar svog podžanra. Ono što Stone na kraju nudi kao nadgradnju jeste ekipa grungy likova i naravno maestralna egzekucija na nivou vizuelne kulture i ritma.
SAVAGES u Stoneovim rukama postaje više od rutinskog repertoarskog krimića (mada možemo se s punim pravom upitati šta je to u današnjim okolnostima i da li to postoji uopšte u savremenom Holivudu) pošto taj stepen veštine u čisto tehničkom pogledu ima malo koji reditelj koji se bavi takvim materijalom.
Produkcioni dizajn, fotografija, celokupan udar na čula koji film nudi je izvanredan. Međutim, ovde se Stone ne bavi nekim esktremnijim nadražajima kao recimo u U-TURNu što verovatno ima veze i sa tim da je film slikao solidan profi Dan Mindel a ne DP autor kao što je Robert Richardson.
U tom pogledu, ovde Stone zapravo nudi neka rešenja koja su u međuvremenu postala mejnstrim zahvaljujući njemu i Tony Scottu. Pokojni Tony bi se čak sa ovim materijalom bolje snašao jer je SAVAGES u određenom smislu i bio potencijalni TRUE ROMANCE za 21. vek.
U ovoj formi ipak nije na nivou TRUE ROMANCE ali se uklapa u aktuelni trend priča o opakim meksičkim kartelima koju popularizuju ostvarenja poput serije BREAKING BAD.
SAVAGES nema previše dodirnih tačaka sa Gibsonovim HOW I SPENT MY SUMMER VACATION ali svakako da ova dva filma predstavljaju dosta upečatljive spomenike novoj generaciji meksičkih kartela uz naslove kao što je tamošnji MISS BALA i sl.
SAVAGES u osnovi ima sve elemente osim jakog kohezivnog faktora koji bi na nivou celine uspeo da pokrene ceo film izvan bazične žanrovske postavke. To ne bi bio problem da Stone ne želi da postigne to prevazilaženje žanra. To mu je uspelo u U-TURNu, a SAVAGES više deluje kao vrlo uzoran primer standardnog repertoarskog krimića.
Taylor Kitsch i Aaron Johnson su vrlo solidni kao narko dileri u vezi sa Valley Girl koju igra Blake Lively, a antagonisti su Salma Hayek i Benicio Del Toro koji su harizmatičniji od njih, ali sa likovima koji su groteskniji i manje ubedljivi tako da ne nastupa disbalans između mladih i već formiranih zvezda.
Tayloru je ovo bila treća meč lopta u sezoni i iako SAVAGES nije razvalio blagajne, prošao je zapravo prilično bolje i procentualno neuporedivo bolje od JOHN CARTERa i BATTLESHIPa. Ipak, čini mi se da ovaj film nema snagu da Taylora izbaci tamo gde bi on trebalo da bude.
Stone po prvi put ne nudi pubertetsku energiju koja inspiriše njegove obožavaoce i frustrira njegove protivnike ali i dalje se drži i SAVAGES deluje kao film znatno mlađeg reditelja što znači da ima snage za još bitaka.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-10-2012, 12:22:26
ko drugome fukujamu kopa...
http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1190078/%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D0%BE+%D0%BD%D0%B5%D0%BC%D0%BE%D1%98+%D0%97%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D0%B4+%D0%B4%D0%B0+%D0%BD%D0%B0%D1%81+%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B8.html (http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1190078/%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D0%BE+%D0%BD%D0%B5%D0%BC%D0%BE%D1%98+%D0%97%D0%B0%D0%BF%D0%B0%D0%B4+%D0%B4%D0%B0+%D0%BD%D0%B0%D1%81+%D0%BC%D0%B8%D1%80%D0%B8.html)
Da, gledao ja Žižeka sinoć, ahahah, još kad je opsovao :lol: :lol: :lol:
cool, DIVLJACI su u bioskopu! :!:
savages je urnebesno glup ,a super sam se zabavila!!! :-D
mozda je trebalo pre filma da bude upozorenje: samo za amere,da se ljudi pripreme...
sta je poduvao oliver stone pa je dao ulogu Blake Lively :evil: ,koja stvarno ima momenata... xrofl
sto se tice kraja filma, tu je mrtva trka koja verzija kraja je gluplja, a to kako mali perica zamislja kartel i odnose unutar njega, pa ja mislim da je latino sapunica mind game u odnosu na ovo ostvarenje .otprilike baja provede dve godine u iraku i sjebe kartel. :) ok,ovo jeste adaptacija ,ali scenario i kasting su za glavne protagoniste PROMASAJ.
dzon travolta je konstantan,dobar je ,benisio na zadatku,salma tu i tamo ima padove ,e, da urnebesno glupo je i kad salma pola rzgovora (sa majkom ili cerkom) prica pola spanski pola engleski valjda da pokazu eto, kako sandra ecevarija zna oba ,sta li..
vizuelno film je ok ,mada ima poprilicno praznog hoda ,talasa...e, da soundtrack je ok..
u svakom slucaju preporuka ,gledajte sa prijateljima i super cete se zabaviti.
naravno ,ocena ni 2. xcheers
"Your politics and campaign are clearly not aligned with the themes we portrayed in our series," Berg writes in the letter, challenging the GOP contender's use of "Clear Eyes. Full Hearts. Can't Lose."
Friday Night Lights Cast Romney Split - H 2012
Paul Drinkwater/NBC ; Spencer Platt/Getty Images
Peter Berg, the writer-director of the Friday Night Lights movie and television series, is not pleased that Republican presidential candidate Mitt Romney has co-opted a phrase from the show for his campaign appearances.
our editor recommends
'Friday Night Lights' Jesse Plemons on Possible Film Continuation and Fan Backlash (Video)
'Friday Night Lights' Sequel Published
'Friday Night Lights' Star Joins Shonda Rhimes' ABC Period Drama Pilot
In a letter to the Romney campaign sent Friday and obtained exclusively by The Hollywood Reporter, Berg calls the use of "Clear Eyes, Full Hearts, Can't Lose" an act of stealing. "Your politics and campaign are clearly not aligned with the themes we portrayed in our series," Berg writes in the letter. "The only relevant comparison that I see between your campaign and Friday Night Lights is in the character of Buddy Garrity -- who turned his back on American car manufacturers selling imported cars from Japan."
Read the Full Letter Here.
Romney has used the "Clear Eyes" phrase — which originated as a rallying cry for the high school football team on the FNL television series — in several campaign speeches, and it appears on his Facebook page. The Republican presidential nominee and his wife, Ann, are fans of the series, which ended its five-year run on NBC and DirecTV last year. Romney said in Iowa earlier this week that the phrase is "compelling." "That's Americans," he told an audience. "We have clear eyes — we know what we believe. Full hearts — we love this country and we can't lose. This is a time for Americans to make a choice. We're going to take back this country."
But the low-rated, critically acclaimed series set in a Texas town dominated by football also featured several themes that might not necessarily be approved by a Romney administration. Among them: a character (Madison Burge) goes through with an abortion late in the show's fourth season. The decision follows a one-night stand the character had with a football star (Matt Lauria), and it is the school's principal Tami Taylor (Connie Britton) who guides the student through the decision process.
Another theme explored in the series is that of military parents. A character (Zach Gilford) is raised by his ailing grandmother after his mother departs, and his military father shows little sign of caring for his son.
In the letter, Berg challenges Romney and says that invoking the phrase "falsely and inappropriately associates Friday Night Lights with the Romney/Ryan campaign."
Berg is an outspoken Barack Obama supporter, as well as a successful writer-director (Battleship, Hancock). But in an interesting twist, Buzz Bissinger, who wrote the popular book about an Odessa, Tex, high school football team that formed the basis for the movie and TV series, recently wrote that he's supporting Romney.
U sklopu priprema za CLOUD ATLAS pogledao sam AIR DOLL Hirokazu Koreede, u kom Doona Bae igra lutku koja oživi, vrlo slično CLOUD ATLASu gde igra osvešćenog androida. Pretpostavljam da CLOUD ATLAS neće imati toliko prostora da se Doona Bae razigrava glumački ali je ona na tu temu zaista sve rekla u Koreedinom izuzetno zanimljivom filmu. Njena rola je u centru ovog filma i upravo je ona razlog zbog kog AIR DOLL uspeva da prevaziđe sve svoje padove na nivou ritma, krize u vođenju priče i sl.
Na kraju spoj briljantne glumačke igre Doone Bae i intrigantne tačke zapleta čine da AIR DOLL bude vrlo atmosferično i zadovoljavajuće iskustvo. Ova premisa nije po prvi put dotaknuta u AIR DOLLu ali mi se čini da ju je Koreeda najživopisnije iskoristio i ponudio najzaokruženije delo. Najznačajniji domet je prvo besprekorno integrisanje glumice i lutke u izgradnji lika Nozomi, izuzetno jednostavna rešenja kojima Koreeda uspostavlja svoju pripovedačku konvenciju unutar premise koja je bajkovita i izuzetno delikatna u svakom smislu.
S druge strane, ako imamo u vidu Koreedin tradcionalni modus operandi, i uopšte očekivanja koja bi se od ove forme mogla imati, AIR DOLL je zapravo prilično dinamičko ostvarenje, sa izgrađenom elegičnom crtom i izvanrednom realizacijom.
* * * 1/2 / * * * *
Kathryn pravi belaja & psuje Alaha, ali ja sam ipak spreman da joj oprostim...
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/zero-dark-thirty-jos-dva-meseca.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/zero-dark-thirty-jos-dva-meseca.html)
Pogledao sam SAFETY NOT GUARANTEED Colina Trevorrowa, indie SF romantičnu komediju sa ovogodišnjeg Sundancea koji je bio neobično SF-heavy. Uopše, čini se da je Sundance poslednjih godina krenuo da radi na tome da preporodi ozbiljan SF kroz indie prizmu, setimo se neobičnog filma ANOTHER EARTH.
Trevorrow je snimio jedan od onih indie filmova koji mogu da igraju u multipleksima, dakle vrcaju od humora, efikasno su pripovedani i ono što je u njima neobično adaptirano je da obogati kanon repertoarskog filma a ne da bude moneta za merenje oneobičenosti. U tom pogledu, SAFETY je odličan showcase za scenaristu Dereka Connellyja, a reditelj Trevorrow pokazuje kako ima velike mogućnosti ali se postavlja pitanje u kom pravcu bi njegova karijera dalje mogla ići, da li je put komedija, romantične priče ili neobičan SF.
Međutim, bez ikakve sumnje SAFETY NOT GUARANTEED služi kao odskočna daska za bioskopsku karijeru televizijske zvezde Aubrey Plaze koja je u ovom filmu pokazala da može da iznese ceo film kao glavna glumica i da pored smisla za humor ima i izuzetnu karakternu ubedljivost. Ostatak glumačke ekipe je odličan ali čini se da je Audrey ta koja sa ovim filmom najviše postiže na gloalnom planu unapređenja statusa.
Jedini krupniji nedostatak filma je samo zaključenje koje samo po sebi nije sporno ali je za nijansu manje pametno od ostatka dešavanja. U tom pogledu kao romantična komedija na ttemu putovanja kroz vreme HAPPY ACCIDENTS ostaje kao znatno snažniji primer jer uspeva da održi nivo do samog kraja.
* * * 1/2 / * * * *
NYFF Dispatch: With 'Flight,' the Festival Caps a Spiritual 50th Year
Denzel Washington in "Flight." Paramount
The New York Film Festival has chosen to acknowledge the landmark moment of its 50th year with paragons of the medium, none more pronounced than its closing-night selection. Robert Zemeckis hasn't made a live-action feature since 2000's "Cast Away," which makes it appropriate that his return to the form, "Flight," also involves a plane crash and grand themes of regret and reconciliation centered around a dedicated lead performance. Now he has made another Hollywood spectacle, this one far sturdier.
"Flight" soars above "Cast Away" with a more fully realized calibration of suspense, entertainment value and emotional payoff. Slickly paced and carried by mature performances, "Flight" embodies one of the finer strains of Hollywood filmmaking in recent years. In a larger sense, it figures into a portrait of global cinema that has felt especially complete at this year's NYFF.
Beyond its impressive special effects (a touchstone of Zemeckis' career), "Flight" foregrounds movie stars in firm control of their material, particularly its leading man: Denzel Washington delivers one of his most astute roles in years as Captain Whip Whitaker, the alcoholic pilot of a doomed plane who manages to land it in a spectacular feat before dealing with the investigation into his culpability. Zemeckis' tight direction jives nicely with John Gatis' long-admired screenplay, resulting in a stylishly engaging character study with bold stabs at big ideas.
The last five words of the previous sentence could equally apply to Ang Lee's "Life of Pi," which opened the 50th edition of the New York Film Festival. "Flight" closes it with another overtly spiritual movie about men in search of meaning behind the cruelties afflicted upon them. Both "Life of Pi" and "Flight" directly invoke religion, a distinguishing aspect that may testify to their commercial viability as well as the foolhardy ingredients of the classic redemption story.
But where "Life of Pi" celebrates the possibilities of faith in a higher authority, "Flight" sublimates its dogma into a shrewd narrative about surviving addiction and coming to grips with the imperfections of human behavior. As a studio product, "Flight" broadly emphasizes concepts with noticeable currency in contemporary culture and visible throughout this year's program.
"Holy Motors."
In the span of less than a month, NYFF has unveiled a wide variety of international cinema, but nearly all of it has been haunted by death. The specter of colonialism hangs over the Portuguese films "Tabu" and "The Last Time I Saw Macao," where characters both real and imaginary face untimely deaths. The French-Algerian war casts a shadow on the young revolutionaries of Olivier Assayas' "Something in the Air," while the Civil War imbues each scene in Steven Spielberg's "Lincoln" with a grim atmosphere. Leos Carax's "Holy Motors" includes more than one solemn death scene as well as an abstract form of wonder for the fragility of life, while "Leviathan" assumes the perspective of dead fish.
Despite such dour connective tissue, each finds a source of catharsis in the power of movies to explore this timeless inevitability. In a world still recovering from global financial collapse, crippled by ferociously partisan ideologies and murky predictions about our future prospects, the pervasively dour temperament makes sense. Even the expensive studio movies acknowledge as much while striking a tentatively positive note.
In "Flight," Whip deals with his role in an incident that killed six people and constantly tries to bury his guilt. "Whose god would do this?" asks Washington's character as he spends most of the running time trying to evade responsibility for his actions. These include the lines of coke he does before his ill-fated flight and the homemade mimosa he cooks up during it. In between those moments, he navigates choppy weather with ease, establishing the no-nonsense piloting skills that enable him to land the damaged aircraft in a field through a near-miraculous moment of acrobatic versatility.
Using mainly close-ups and a somersaulting camera, Zemeckis constructs as tense a crash sequence as the big screen has ever displayed. Frontloaded with the power of this brilliantly suspenseful moment, "Flight" speeds into a prolonged story of its fallout: While hiding from the public eye, Whip deals with inquiries into his private life while forming a relationship with alienated junkie he meets at the Atlanta hospital where he recovers from the crash. Their ensuing drama has a tacked-on quality that never fully syncs with the rest of the material, although it's among several ingredients used to expand on Whip's alcohol problems and the perilous hubris involved in his ongoing attempts to disguise them.
As the institutional interest in his life heats up, Whip gets increasingly candid with the muted lawyer (Don Cheadle) tasked with keeping him out of jail; John Goodman surfaces in a couple of scenes as a hilarious fixer able to keep Whip comfortably shrouded from media scrutiny. Gatis' sharp screenplay nimbly juggles these various characters by foregrounding Whip's undulating problems with addiction. Zemeckis moves the proceedings along by relying on calculated music cues ranging from the Rolling Stones to the Red Hot Chili Peppers (as well as recurring use of Traffic's "Feelin' Alright," the de facto theme song) in addition to Washington's evident commitment to the material.
The movie is notably not about the crash but rather the transformative power of a single cataclysmic event. For obvious reasons, "Flight" has post-9/11 demons in its DNA, but reflects the temperament of the current era to make peace with darkness and soldier forward to a better tomorrow. That's an undeniably cheeky takeaway rendered in somewhat distractingly obvious terms with an overly familiar tell-all monologue in its concluding moments. But there's nevertheless a welcome form of comfort that can be derived from its blatant sentimentalism. Viewed in the context of the festival, "Flight" epitomizes a dogged willingness to convey hope for the future while acknowledging the possibility of more dark days ahead. It's a good way to go out.
Criticwire grade: B+
HOW WILL IT PLAY? Paramount opens "Flight" on November 2, right in the heat of Oscar season, where it's a definitive candidate for several major prizes -- particularly for Washington's performance and Gatis' screenplay. It should satisfy audiences in search of top-caliber studio fare during the fall season and perform decently during its initial weeks of release.
Flight: New York Film Festival Review
The Bottom Line
Denzel Washington excels as a pilot whose heroics hide a very dark side.
Cast: Denzel Washington, Don Cheadle, Kelly Reilly, John Goodman, Bruce Greenwood, Brian Geraghty, Tamara Tunie, Nadine Velazquez, Peter Gerety, Garcelle Beauvais, Melissa Leo
Director: Robert Zemeckis
Denzel Washington stars in the Robert Zemeckis drama about an airline pilot who saves dozens of lives but faces prison because of drugs in his system.
After 12 years spent mucking about in the motion capture playpen, Robert Zemeckis parachutes back to where he belongs, in big-time, big-star, live-action filmmaking, with Flight. A gritty, full-bodied character study about a man whose most exceptional deed may, ironically, have resulted from his most flagrant flaw, this absorbing drama provides Denzel Washington with one of his meatiest, most complex roles, and he flies with it. World premiering as the closing night attraction at the 50th New York Film Festival, the Paramount release will be warmly welcomed by audiences in search of thoughtful, powerful adult fare upon its Nov. 2 opening.
our editor recommends
Denzel Washington's 'Flight' Trailer Hits (Video)
THR's Scott Feinberg and Todd McCarthy Chat About the New York Film Festival (Video)
'Lincoln' New York Film Fest Screening Turns Oscar Race Upside-Down (Analysis)
New York Film Festival Salutes Programming Director Richard Peña in Warm Gala Tribute
'Life of Pi' at New York Film Fest: Awards Prospects Mixed (Analysis)
Onscreen for nearly the entire running time, Washington has found one of the best parts of his career in Whip Whitaker, a middle-age pilot for a regional Southern airline who knows his stuff and can still get away with behaving half his age. In the film's raw opening scene, he's lying in bed in Orlando at 7 a.m. after an all-night booze, drugs and sex marathon with a sexy flight attendant. With a little help from some white powder, he reassures her they will make their 9 o'clock flight for Atlanta.
PHOTOS: Fall Movie Preview 2012: Major New Releases From Spielberg, Jackson, Tarantino, the Wachowskis, Burton and More
The gripping 20-minute interlude that follows has in every way been brilliantly orchestrated by Zemeckis and will mesmerize and terrify audiences in a manner that will make the film widely talked about, a must-see for many and perhaps a must-avoid for a few. The 102 passengers strap in for what could be bumpy flight; the weather looks awful. Rain is pelting down and the sky is dark but it's all in a day's work for Whip, who settles into the cockpit and greets a new co-pilot (Brian Gerety), while also sneaking two bottles' worth of on-board vodka into his orange juice.
With his night's companion Katerina (Nadine Velazquez) working the passenger compartment, Whit zooms up into the clouds, shaking up the passengers and scaring the co-pilot as he rams at top speed toward a pocket of clear sky. Having achieved momentary calm, Whit actually falls asleep at the controls but not for long; the jet loses its hydraulics and suddenly plunges into a uncontrolled descent, its engines on fire. After lowering the landing gear and dumping fuel, Whip freaks everyone out, and creates total chaos on board, by inverting the plane, manually forcing it to fly upside down to achieve some stability on the way down before righting the ship at the last minute to attempt an emergency landing in a field.
PHOTOS: Hollywood's 10 Highest-Grossing Actors
This breath-shortening sequence is eye-poppingly realistic, with cutting Eisenstein would have admired, right down to the exquisite details of Jehovah's witnesses scrambling to get out of the way on the ground as the plane's wing clips the steeple of their rural church. Miraculously, the plane lands more or less intact, although six people die. For his part, Whip is hospitalized with minor injuries. His daring and ingenuity having saved most of the passengers from certain death, he becomes an immediate national hero.
But this is not a role Whip is keen to embrace. Depressed to learn that Katerina was among those killed, he's visited by old flying buddy and now pilot's union rep Charlie Anderson (Bruce Greenwood), as well as by his Lebowski-world drug dealer Harling Mays (John Goodman), whom he instructs to keep the vodka away. At the same time, Whip meets red-headed Nicole (Kelly Reilly), an addict hospitalized after an o.d., with whom he develops a certain affinity.
Anxious to avoid the lurking media, Whip slips away to his family farm to hide out. The property belonged to his grandfather, his father's Cessna in which Whip learned to fly is still in the barn and the cabinets are full of booze, which he methodically pours out. If he could stay here forever, unmolested and unnoticed, you suspect he would. But a tempest of trouble awaits him in the real world, as he learns what he already had to know; toxicological tests have revealed the booze and coke in his system at the time of the crash, which could result in serious prison time.
VIDEO: Denzel Washington's 'Flight' Trailer Hits
From this point on, the original screenplay by John Gatins (Coach Carter, Dreamer, Real Steel) closely charts the ins and outs and ups and downs of Whip's addiction, a struggle he shares part-time with Nicole. Unlike him, she has nothing to show for her life, as well as no prospects unless she shapes up once and for all. When Whip learns what's in store for him legally, he hits the bottle again just as Nicole goes on the wagon, which doesn't stop them from having a brief liaison. Her AA sessions are not for him.
Whip also resists the help of attorney Hugh Lang (Don Cheadle), a stiffly humorless man who's obviously good at his job, as he paves the way for his client to get off if he behaves himself. That, then, becomes the major question as approaches a big public hearing before the chief inquisitor (Melissa Leo), along with whether Whip can cut through his layers of self-protection and denial to finally confront his devils and the truth about himself.
The close scrutiny to Whip's internal currents cuts two ways, on the one hand investing the drama with a deeply explored and complex central character, on the other weighing it down a bit too much with familiar addiction issues for which the possible answers are ultimately limited and clear-cut. The script commendably advances the notion that Whip had the cojones to make his bold move to save the plane because he was high but then perhaps prolongs the search for exactly how he'll have to pay the price. At 139 minutes, the film takes a bit longer than necessary to do what it needs to do.
VIDEO: THR's Scott Feinberg and Todd McCarthy Chat About the New York Film Festival
But Washington keeps it alive and real at all times as a man who, a failed marriage and an estranged son aside, would seem to have had things his own way most of his life and has never been forced to take a clear-eyed look at himself. The actors hits notes that are tricky and nuanced and that he's never played before, contributing to a large, layered performance that defines the film.
(Sherlock Holmes), Greenwood, Goodman and Cheadle are all solid in functional supporting roles. As a live-action director, Zemeckis hasn't lost a step during his long layoff; even though most of the settings are prosaic and even unphotogenic—hotel and hospital rooms, downscale dwellings, conference rooms—he and cinematographer Don Burgess deliver bold, well conceived images that flatter the actors. The exceptional and seamless visual effects for the traumatic flight sequence make that experience linger and reverberate throughout the entire film, just as it does for the characters who lived through them.
Venue: New York Film Festival (closing night)
Opens: November 2 (Paramount)
Production: Image Movers, Parkes + MacDonald Prods.
Cast: Denzel Washington, Don Cheadle, Kelly Reilly, John Goodman, Bruce Greenwood, Brian Geraghty, Tamara Tunie, Nadine Velazquez, Peter Gerety, Garcelle Beauvais, Melissa Leo
Director: Robert Zemeckis
Screenwriter: John Gatins
Producers: Walter F. Parkes, Laurie MacDonald, Steve Starkey, Robert Zemeckis, Jack Rapke
Executive producer: Cherylanne Martin
Director of photography: Don Burgess
Production designer: Nelson Coates
Costume designer: Louise Frogley
Editor: Jeremiah O'Driscoll
Music: Alan Silvestri
Visual effects supervisor:
R rating, 139 minutes
Posted: Sun., Oct. 14, 2012, 8:30am PT
New York Film Festival
Flight
By Peter Debruge
A Paramount release and presentation of an Imagemovers, Parkes/MacDonald production. Produced by Walter F. Parkes, Laurie MacDonald, Steve Starkey, Robert Zemeckis, Jack Rapke. Executive producer, Cherylanne Martin. Directed by Robert Zemeckis. Screenplay, John Gatins.
Whip Whitaker - Denzel Washington
Hugh Lang - Don Cheadle
Nicole - Kelly Reilly
Harling Mays - John Goodman
Charlie Anderson - Bruce Greenwood
Ken Evans - Brian Geraghty
Margaret Thomason - Tamar Tunie
Audiences buckle up for one kind of movie but end up strapped in for another in "Flight," director Robert Zemeckis' welcome return to live-action after a dozen years away. Serious-minded drama steers a horrifying nightmare at 20,000 feet into one man's turbulent personal struggle with his drinking problem -- and not in the jokey "Airplane!" sense, either. Denzel Washington is aces as a commercial airline pilot who pulls off a miraculous mid-air stunt while flying with a 0.24 blood alcohol concentration, only to face his demons on the ground. Pic should soar on all platforms -- except in-flight, of course.
For most alcoholics, crash-landing a jetliner would qualify as rock bottom -- reason enough to quit drinking and seek help. In the case of Capt. Whip Whitaker (Washington), however, it's just the beginning of a battle in which his greatest adversary is himself. Though technically an ensemble piece, "Flight" is as much a one-man showcase as Zemeckis' "Cast Away" was for Tom Hanks.
Back in the land of the living, after a run of performance-capture pictures including "The Polar Express" and "Beowulf," the helmer has embraced a project that depends entirely on the power of the human face -- an assignment for which Washington is the perfect co-pilot. Internalizing the angry flame he typically displays onscreen, the star undercuts his own trademark swagger with the suggestion that, for some, such cocky behavior could mask far deeper problems.
Whitaker is flying high, sleeping with a comely stewardess (Nadine Velazquez) and chasing away his morning hangovers with a line of cocaine before stepping into the cockpit, until a mechanical malfunction sends his plane into a nosedive. Judging by the cool and collected way Whitaker handles the situation, he could be the poster boy for high-functioning alcoholism. Attempting to re-create the same scenario on a simulator after the fact, no other pilot could pull off the same maneuver. And yet, had Whitaker not literally been asleep at the wheel when the plane pitched forward, maybe the entire situation could have been avoided, sparing the six lives lost in his stunning recovery move.
Few events are more visceral to experience onscreen than an airplane crash, and "Flight" ranks alongside "Fearless" and "Alive" in the sheer intensity of its opening act. But John Gatins' perceptively original script takes the rest of the story in a far different direction. For the first week or so, Whitaker vows to get sober, raiding every hiding place in his grandfather's Georgia cabin for stashed liquor bottles and pouring them down the drain. It's a symbolic gesture, but one that ultimately represents little more than wasted money for a man so hooked on hooch that within a few scenes, he's sucking down Stoli vodka straight from its half-gallon jug (while driving, no less).
Enter a number of concerned supporting characters -- figures essential to Whitaker's journey and yet dwarfed by the dominant attention Zemeckis pays his deeply conflicted protag, through whose eyes we experience all but an early digressive scene setting up Nicole (Kelly Reilly), a lovely yet self-destructive masseuse. Nicole stands the best chance of getting through to Whitaker, though her efforts could backfire, as one more O.D. would certainly be fatal. It doesn't help that Whitaker's dealer (John Goodman, channeling "The Big Lebowski's" laid-back Dude) repeatedly swoops in with fresh supplies.
Whitaker's near-constant, never-glamorous state of intoxication has long since alienated him from his ex-wife (Garcelle Beauvais) and estranged son (Justin Martin, who leaves a strong impression in two scenes). The only other friend in his corner is old service buddy Charlie Anderson (Bruce Greenwood), now a rep for the pilots' union, who's put in the tricky position of wanting to remain loyal to Whitaker even as blood tests reveal criminal levels of intoxication.
While Whitaker works through his personal issues, an imposing investigation into the crash looms. As corrupt back-room negotiations build to a hearing, overseen by a no-nonsense Melissa Leo, in which Whitaker can all too easily lie his way off the hook -- assuming his newfound sobriety doesn't backfire, assuming he can stay sober long enough to get through it. (Looks like he picked the wrong week to stop drinking.)
The procedural mechanics matter less to Zemeckis than what Whitaker is experiencing at any given moment, evidenced by the way Don Burgess' elegant live-action lensing never feels detached from the character. By this point in the story, even those who've fully identified with Washington's prickly yet impressively accessible performance can't help but view him as some kind of monster, albeit a tragic one. Everything, from the tormented look in Washington's eyes to the empathetic strains of Alan Silvestri's score, begs for Whitaker to redeem himself in that moment, and yet, Gatins has written such a captivatingly compromised antihero, this final moment of truth plays as gripping as the airplane disaster that started things off.
Camera (Deluxe color, widescreen), Don Burgess; editor, Jeremiah O'Driscoll; music, Alan Silvestri; production designer, Nelson Coates; art director, David Lazan; set decorator, James Edward Ferrell; costume designer, Louise Frogley; sound (Datasat/Dolby Digital), William B. Kaplan; sound designer, Randy Thom; supervising sound editor, Dennis Leonard; re-recording mixers, Thom, Leonard, Dennis Sands; special effects supervisor, Michael Lantieri; visual effects supervisor, Kevin Baillie; visual effects, Atomic Fiction; stunt coordinator, Charlie Croughwell; associate producer, Heather Kelton; assistant director, Dana J. Kuznetzkoff; second unit director, Steve Starkey; casting, Victoria Burrows, Scot Boland. Reviewed at Paramount Studios, Los Angeles, Oct. 11, 2012. (In New York Film Festival -- closer.) MPAA Rating: R. Running time: 138 MIN.
With: Nadine Velazquez, Peter Gerety, Garcelle Beauvais, Justin Martin, Melissa Leo.
Mislio sam da je Timur Bekmambetov i da neće tako lako upasti u klopku evropskih reditelja sklonih fantastici koji sanjaju o tome da uče Amerikance tome kako se pravi film i bira zanimljiva tema. Nažalost, Timur se poneo kao prosečan srpski reditelj u svojim sanjarenjima u Holivudu i posle realno postavljenog WANTEDa u kome je uspeo da pruži dosta toga novog Holivudu ali i da ostane u domenu tamošnjeg profesionalizma, u filmu ABRAHAM LINCOLN: VAMPIRE HUNTER snima potpuni fijasko kakav se zbilja retko sreće.
Ovaj skupi holivudski film izgleda slabije budžetirano i u svakom smislu lošije realizovano od Timurovih ruskih filmova a neuporediv je u odnosu na WANTED. Kad je reč o vođenju priče, ono je izuzetno problematično i Timur dopušta da koncept alternativne istorije u kome je Lincoln lovac na vampire deluje pre svega irelevantno, bez sposobnosti da zabavi, šokira ili bar naljuti.
Glumačka podela je izuzev Mary Elizabeth Winstead upadljivo drugoligaška i antipatična.
Seth Grahame-Smith je imao mnogo više sreće pišući DARK SHADOWS nego sa ovom ekranizacijom vlastitog romana. Međutim, oba posla su se na kraju bili promašaji.
Review: 'Flight' takes Robert Zemeckis and Denzel Washington on an unexpected trip
An unsparing look at a life spent in free-fall marks new territory for director and star
By Drew McWeeny Tuesday, Oct 16, 2012 4:30 AM
Critic's Rating A-
Readers' Rating n/a
Rate It
1
Share
<p>Denzel Washington may look like he's holding it together in the new Robert Zemeckis film 'Flight,' but he's hiding some serious pain behind those shades.</p>
Denzel Washington may look like he's holding it together in the new Robert Zemeckis film 'Flight,' but he's hiding some serious pain behind those shades.
Credit: Paramount Pictures
Are you a fan of Motion Captured?
Sign up to get the latest updates instantly.
Sign Up ► More Instant Alert Options ►
Robert Zemeckis has never made anything like "Flight," and Denzel Washington has rarely played a character this damaged. I frequently feel like studio movies arrive somewhat predigested because of how many times we've seen variations on the same basic formulas, and when you do run into something that takes its own path, that tells its own story in a way you're not expecting, it can be positively shocking.
I remember seeing Spike Lee talk about the making of "Mo' Better Blues," and one of the things that he said made the film difficult to shoot was a firm rule from Denzel Washington that he did not want to do any elaborate love scenes or any sort of onscreen nudity with a female co-star because of his own offscreen marriage. As good as he is, there's often a sense that he's holding back something, that he is careful about his image. It's the sort of thing that I think often affects Will Smith's choices as a movie star as well, and it can be hard to let go of after you've lived with it for a long time. I couldn't help but think about that when we first see Denzel in this film, in bed with Nadine Velazquez, finishing a beer for breakfast and doing a rail to wake himself up as she walks around the room totally nude. At one point, he gives a sideways glance right up her backside as he talks on the phone, and there is a world weary quality to the beat that is both funny and immediately crushing. This is the sort of performance where there's no personal vanity involved, and there's no thought of Denzel as Denzel.
Whip Whittaker is a high-functioning mess, a great pilot with a terrible life, and at the start of the film, he reports to work still drunk and high from the night before. He spent the night with one of his flight attendants, and we get the feeling he's just conducting business as usual. We see that he's flying with flight crew he knows well and a co-pilot he's never met before (Brian Geraghty), and most of them know exactly what kind of person he is. He naps during the flight, sneaks several mini-bottles of vodka into his orange juice, and generally unnerves his co-pilot. Still, everything seems fine until they get ready to start their descent.
Unsurprisingly, Robert Zemeckis turns the harrowing plane crash that follows into one of the year's most nerve-wracking sequences, expertly staged and horrifyingly imagined. In the middle of the chaos, Whip responds with a presence of mind and a calm that is almost miraculous, and he pulls a one-in-a-million move that allows him to make a mostly successful landing even as the plane comes apart around him. Everything about the sequence is masterful, from performance to direction to sound and visual effects. It's powerfully staged, and like many of the best sequences in Zemeckis's filmography, it marries cutting edge technology to performance to create something that feels real.
What surprised me about the film is that the plane crash is just the start of the story for Whip. When he wakes up in the hospital, amazed that he's alive, he quickly learns that there are both pros and cons to what happened. The pro is that he saved all but six people onboard the plane, and his quick thinking managed to do something that should have been impossible. The con is that his blood toxicology reports show that he was smashed during the flight. And while most people would take that as a sign to change their ways, Whip has no sense of self-preservation, and if anything, he accelerates his slide into self-destruction.
Obviously, there is a long tradition of films about addiction and rehab, and if "Flight" was just a story about a guy struggling with the bottle, that would be a fairly routine take on the material. Instead, Whip is treated as an individual, not an emblem of addiction. His struggles are personal, and there is a real ugliness to much of what we see from him. No matter how much people like his union rep (Bruce Greenwood) or his lawyer (Don Cheadle) try to help him, he's not interested. He practically welcomes rock bottom. When he does reach out to someone, it's a junkie named Nicole (Kelly Reilly) who he meets in the hospital, and it's at least in part because he figures she's just as big a mess as he is, so there's no way she's going to judge him.
Zemeckis has had several different incarnations as a filmmaker. I love the early crazy Zemeckis/Gale years and movies like "Used Cars" and "Romancing The Stone." Obviously, the "Back To The Future" films and "Roger Rabbit" represent the technical wizardry that was a big part of how he was defined. There was a stretch of his filmography where it felt like he was trying to figure out how to marry the technical mastery of his earlier work with new subjects, and no matter how you feel about "Forrest Gump" or "Death Becomes Her" or "What Lies Beneath" or "Cast Away," they are fascinating next steps for him as a filmmaker. His left turn into the world of performance capture animation was responsible for "Beowulf," "A Christmas Carol," and "The Polar Express," and while I don't think any of them work fully as films, I love the way he committed to the storytelling form and helped push it forward for other filmmakers, many of whom feel like they are still catching up to what he did.
For my money, though, the last time I felt completely satisfied by a Zemeckis film was "Contact," based on the Carl Sagan novel, and I think it has some things in common with "Flight." Both are films about people who have no place in their lives for a belief in a higher power, people who are extraordinary in many ways but who seem unable to make their personal lives work in the same way their professional lives do. "Contact" basically asked if an extraordinary person was excused for personal failings if it turned out they were right, and "Flight" asks if being exceptional at one thing is enough to justify an almost total failing as a human being in other regards. Zemeckis seems drawn to the notion of people who are gifted and driven but who are unable to handle even the basic rules of social conduct.
Frequent Zemeckis collaborators like cinematographer Don Burgess and composer Alan Silvestri turn in wonderful nuanced work here, and the entire cast is on their game. John Goodman has a showy smaller role as Whip's dealer, and it is a testament to just how well the film walks a moral tightrope that there is a moment in the film where the audience is actively rooting for Denzel to do enough cocaine that he will be okay to testify at an FAA hearing, with the audience laughing at every joke Goodman delivers. Even in small roles, actors like Melissa Leo, Tamara Tunie, and Garcelle Beauvais do very good work. James Badge Dale has only one scene in the movie, but it's a knockout, a late-night encounter in a hospital stairwell between him, Whip, and Nicole, and it was right around the end of that scene that I handed myself over to John Gatins and his script. My main reference point for Kelly Reilly are her largely thankless appearances in the two "Sherlock Holmes" films as Watson's wife, but she has a credible air of rumpled, bruised beauty here, and she never became the easy angel that I was afraid the film would try to make her. Washington has to carry the whole film. If he doesn't work in the movie, the movie doesn't work. Period. This is the sort of raw nerve work that I love, and Washington lays himself out there with his choices. There's a moment where he tries to visit his ex-wife and his 15-year-old son that is as emotionally raw as anything I've seen in a film this year, and I love the choices he makes in that scene. He doesn't do anything I expected, and it's that unexpected quality to his choices that make him so compelling even when he's being an awful human being.
While I think the film's music supervisor hobbles the film with some brutally on-the-nose choices (there should never ever ever ever be a scene with someone shooting heroin while the Velvet Underground plays in any film ever again), and the last few minutes of the film try to put too neat a bow on what is otherwise a complex character piece, for much of its running time, "Flight" represents exactly the sort of smart, direct adult filmmaking that we frequently complain Hollywood is incapable of producing anymore.
It has been too long since we've seen Robert Zemeckis swing for the fences, and his return to live-action turns out to be one of the most heartfelt and human movies of his career.
"Flight" opens in theaters everywhere on November 2, 2012.
Pogledao sam SOUND OF MY VOICE žanrovski indie film koji dolazi iz slične kreativne atmosfere kao i ANOTHER EARTH. Brit Marling koja je pisala i glumila u ANOTHER EARTH ovde ponavlja te funkcije ali je reditelj drugi i Zal Batmanglij je uradio sjajan posao.
SOUND OF MY VOICE je minimalistički, kamerni, triler sa određenim elementima fantastike u kome Zal Batmanglij postiže izuzetne efekte kroz izvanrednu glumačku igru i stvaranje atmosfere u svedenim ali izuzetno sugestivnim ambijentima. SOUND OF MY VOICE spada u red onih američkih nezavisnih filmova koji potvrđuje da kinematografija koja snima najskuplje filmove istovremeno pravi i najbolje niskobudžetne filmove na svetu.
Stepen rediteljske veštine i artikulacije koju donosi Zal Batmanglij je izvanredna i postiže neverovatno mnogo sa vrlo malo sredstava. Za razliku od suštinski vrlo sličnog SAFETY NOT GUARANTEED koji je multiplex-ready komedija na temu ljudi koji tvrde da su iskusili putovanje kroz vreme, SOUND OF MY VOICE je hermetičniji i beži od zahvata koji bi ga približili masovnoj publici. Međutim, Batmanglij uprkos delikatnosti nekih poteza i rešenja pravi film koji je jasan i zapravo vrlo nepretenciozan zato što se likovi dotiču pretencioznih pitanja ali ne i sam film.
U izbegavanju jeftinih rešenja, na kraju SOUND OF MY VOICE posustane i završi se kako se i očekivalo. Ponovo, sličan problem kao i u SAFETY NOT GUARANTEED s tim što mislim da je "slab" kraj u SAFETY ipak hrabriji.
* * * 1/2 / * * * *
"Snow White And The Huntsman" director Rupert Sanders is making a deal to helm "The Juliet" for Sony Pictures and New Regency says Deadline.
An adaptation of Alfred Bester's short story, the tale is described as "Bonnie and Clyde in space", or the even more vague "romance set against the backdrop of a futuristic science fiction landscape".
Henry Bean adapted the script while Chuck Roven, Alex Gartner and Frank Beddor are producing. Shooting aims to begin in the Spring.
Sanders was linked to the "Van Helsing" reboot at Universal the other week, no word as yet as to how this announcement will affect that project.
Marvel's miniature hero "Ant-Man" has finally set a date to make his big screen debut - November 6th 2015.
Disney has just issued a press release about various films on their upcoming schedule with the big news being that release date for the Edgar Wright-directed adaptation. The project will join "The Avengers" sequel in May as Marvel's two films for 2015.
Disney has also confirmed both of its Marvel 2013 movies - "Iron Man 3" on May 3rd and "Thor: The Dark World" on November 8th - will be available in 3D.
Finally there's the news that the "Phineas and Ferb" movie has been pushed back to 2014 from a previously announced Summer 2013 date.
Otišao je Vlasta Radovanović, najbliže što je jugoslovenski film prišao autoru B-filma...
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/vlastimir-radovanovic-1926-2012.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/vlastimir-radovanovic-1926-2012.html)
Pogledao sam THE SUPER COPS Gordona Parksa, jedan od ključnih policijskih filmova sedamdesetih. Iako već pre ovog filma iz 1974. godine imamo primere filmova koji su bili preteča talasu buddy cop filmova, ovaj je bitan po tome što je govorio o istinitim događajima i partnerstvu Dave Greenberga i Robert Hantza, dvojice njujorških policajaca koji su prozvani Batman & Robin po svom avanturističkom duhu i ogromnom broju hapšenja koja su izvršili.
Parksov film ima u sebi nešto underground vibracija tadašnjeg Njujorka i čitav hippe cops motiv u svojoj razbarušenosti. Parks dinastija je bila značajna okosnica blaxploitationa, i THE SUPER COPS ima dosta crnih likova iako su policajci / pozitivci isključivo belci, no zbog Parksa bih ga definitivno ubrojao u blaxploitation. Uostalom, ako se filmovi mogu po konceptu glumačke podele ubrojati u taj talas, onda mogu i po reditelju, kao vrlo značajnom elementu identiteta filma.
Parks nažalost ne uspeva da napravi efikasnu celiku. THE SUPER COPS je epizodičan, površan i jedva da postoji neki generalni konflikt koji ga drži kao celinu. Svojevrsni negativci Braća Hayes se javljaju kao lajtmotiv ali akcije su repetitivne i često krajnje digresivne. Parks na nivou scena ima nekih briljantnih rešenja ali i ona variraju u rasponu od dobro rešene komedije do istinski napete akcione scene tako da se na kraju ni njegova rediteljska ekspertiza ne može tačno stilski i žanrovski odrediti u ovom filmu.
THE SUPER COPS je značajan film koji nažalost za razliku od mnogih filmova iz tog vremena nije ogledalo sedamdesetih kao krunske decenije u istoriji američkog filma.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LOOPER prvi film Riana Johnsona posle koga sam pomislio da taj čovek ipak ima nekog talenta. Posle BRICKa i BROTHERS BLOOMa delovao mi je kao nekakva indie senzacija koja voli da čeprka po žanru ali nema tačnu ideju čime bi ga dopunio i obogatio. U tom smislu LOOPER je pre svega dobar kao izvanredan B-film, i counter-programming mekšim žanrovskim sadržajima, i rekao bih da kroz podelu Johnson sugeriše kakav film želi da pruži - uparujući Nolanovog Joseph Gordon-Levitta i Bruce Willisa kog su oblikovali razni majstori. U tom smislu, rekao bih da je Willis kod Johnsona možda najbliži Willisu iz Hillovog LAST MAN STANDINGa pa je i sam LOOPER zapravo na razmeđi tog soft-smart nolanovskog pristupa i spoja vesternizovanog urbanog krimića sa elementima urbanizovanog vesterna kojim se Hill bavio.
Kao što je Hill u LAST MAN STANDINGu stvarao taj efekat da su junaci gansterskog filma zalutali na set nekog vesterna, tako i ovde Johnson uspeva da napravi efekat kako su junaci iz nekog futurističkog krimića zalutali na set vesterna ili krimića iz sedamdesetih, i to je pravac koji u ovom slučaju meni lično nije prijao, ali to je sad zaista stvar ukusa i potpuno sam uveren da ima ljudi kojima će to biti jedan od glavnih aduta filma.
S druge strane, na nivou ritma, Johnson nikada ne gubi kontrolu i zamajac ali se film bitno strukturalno izmeni u drugoj polovini što stvara određeni utisak nesklada, doduše vrlo blag.
Hronomocija je u LOOPERu postavljena dosta jednostavno, igra značajnu ali ne i presudnu ulogu tako da i neke nelogičnosti, od kojih je jedna očita na nivou same premise, u principu ne smetaju. U jednoj sceni infodumpovanja, Willisov lik doduše i kaže da ne treba lomiti glavu oko toga kako to sve funkcioniše.
Naravno, LOOPER je hajpovan preko svake mere, i u principu ne treba se obazirati na najave kako je ovo nešto najpametnije i najuzbudljivije ikada jer nije. Ali je ovo jedan pošten B-film, sa A-dometom, dosta smisla za humor, odličnom glumačkom podelom, solidno postavljenom pričom i dovoljnom količinom originalnosti.
LOOPER nije bio preskup film i uprkos tome što u njemu ima dosta akcije, dosta lokacija, dosta raznih stvari, on se ipak kvalifikuje kao "mali" film. U tom pogledu, čini mi se da Johnson zapravo mora da uposli svoje krajnje rediteljske moći da bi sve to obuhvatio i sredio što znači da još nije spreman ili bar ne izgleda da je spreman za neki kompleksniji zahvat ili film većih pretenzija na nivou obima priče i likova. Ali, svakako da posle LOOPERa, odaje utisak reditelja koji nije za potiskivanje kako se činilo posle BRICKa i BLOOMovih.
Kada se pojavi kineska verzija sa dužim šangajskim segmentom rado ću je pogledati.
* * * / * * * *
Pogledao sam TV film SHATTERED SILENCE, ekranizaciju romana Johna Farrisa, koju je režirao Philip Leacock, sa jednom od ranih uloga u opusu Michaela Douglasa, kada je bio na samom početku, neopredeljen da li je glumac ili producent. Nezavisno od Douglasa, SHATTERED SILENCE spada među najznačajnije horore u istoriji TV filma i čini mi se da je ta reputacija nezaslužena. Doduše, verovatno da deo prevaziđenosti ovog TV filma proističe iz toga što je snimljen 1972. godine kada ovaj vid priče o psihopati koji uznemirava građane telefonom nije bila toliko potrošena. Četrdeset godina kasnije, to sve deluje potpuno irelevatno, ali nezavisno od prevaziđenosti premise koja se često javlja kao problem kod starih filmova, ovde nemam utisak o nekim drugim kvalitetima.
SHATTERED SILENCE je bio prisutan i pod naslovom WHEN MICHAEL CALLS. Po ovom drugom naslovu je i poznatiji ali je kopija koju sam gledao imala naslov SHATTERED SILENCE. Ne znam da li su pod različitim naslovima išli različiti cutovi pošto film varira u trajanju sudeći po literaturi ali ovo što sam ja gledao deluje kao "duža" verzija.
Stari Kadar o starim majstorima, pre svih o jednom od najvećih!
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4081/dimitrije-vojnov-rok-trajanja/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4081/dimitrije-vojnov-rok-trajanja/)
Pogledao sam THE CAMPAIGN Jay Roacha i moram da priznam da me je ovaj film pre svega u estetskom pogledu izuzetno razočarao. Sa MEET THE PARENTS se Roach nametnuo kao jedan od sofisticiranijih reditelja u svetu Brat Pack komedija i izdvojio se u odnosu na puke realizatore. Kasnije je iskoračio iz sveta komedije u svet političkog filma sa HBO radovima RECOUNT i GAME CHANGE a THE CAMPAIGN je u izvesnom smislu neka mešavina te dve vrste filma - Brat Pack star-driven filma i političke satire. Nažaslot, Roachov film je u rediteljskom smislu na nivou sitkoma u kome ni Will Ferrell ni Zach Galifianakis na kraju niti imaju punokrvne star turnove niti su postavljeni u funkciju neke ozbiljnije ideje. Kada se tome doda činjenica da se THE CAMPAIGN zapravo bazira na nizu opštih mesta o pokvarenosti i neobrazovanosti američkih političara, ali da na kraju ne samo da ne dovodi u pitanje funkcionisanje sistema već unutar njihovog ličnog besmisla nalazi način za iskupljenje, THE CAMPAIGN deluje kao čudna para-kaprijanska budalaština koja je pitomija nego što bi čak i mejnstrim očekivao od nje.
THE CAMPAIGN nije dosadan i funkcioniše na nivou skeča, postoji niz prilično duhovitih detalja, međutim, za razliku od najuspelijih Roachovih komedija koje su imale likove i tenziju koji prevzilaze okvire pukog humora, ovaj film to nema.
* * / * * * *
Shane Black ponovo režira, trejler za IRON MAN 3!
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/shane-blacks-iron-man-3.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/10/shane-blacks-iron-man-3.html)
LOOPER je uzasan ,jednostavno, gubljenje vremena. 8-)
Одличан је ЛООПЕР! 8-)
Quote from: Бата Животиња on 23-10-2012, 15:04:15
Одличан је ЛООПЕР! 8)
:lol:
pao si na Emily Blunt or wunderkid-a ?? 8)
Vec sama premisa lupera je zabrinjavajuca. Veoma naginje losem vicu.
Agota, dobar je LOOPER. Ne onoliko koliko kritike tvrde, ali dobar je. B-film. Možda je želeo i više, ali je sasvim dovoljno dobacio.
Pogledao sam JELENU, KATARINU, MARIJU Nikite Milivojevića, ekranizaciju romana Dušana Miklje koju su napisali književnik i reditelj, bez pomoći scenariste. Mislim da je na početku cele priče svakako to jedan od temeljnih problema. Naime, ovaj film je toliko prestrašno realizovan - snimljen, glumljen, insceniran - da je na neki način paradoksalno još govoriti o tome da ne valja scenario. Međutim, možda je u nekoj formi Mikljin bestseler (nisam ga čitao) eventualno i mogao da ima smisla kao film - priča o tri Srpkinje o tuđini koje imaju određene probleme zvuči kao nešto što bi moglo biti zanimljivo, naročito jer se ceo film dešava u Njujorku. Ali od te tačke kada su se producenti još u korenu cele priče odrekli bilo kakvog filmskog know howa, ne treba da čudi da je isti izostao do samog kraja.
JELENA, KATARINA I MARIJA je film kome prosto nedostaje elementarna veština na nivou onoga što bismo mogli smatrati filmskim izrazom, ne samo pripovedanjem. Jedan od osnovnih problema srpske kinematografije je to što u njoj ne postoji standard. Kod nas zbilja ne postoji standard za koji možemo da kažemo, "OK, to je neki minimum izraza na koji se može računati kod srpskih filmskih autora i saradnika". Sve je postalo jedno ogromno lutanje kroz zanat a tome u prilog ide i činjenica da su poslednji uspesi filmova poput pre svega KLIPa a zatim i TILVE ROŠ vezani za dela koja se na specifičan način odnose prema filmskoj formi i nisu tipični bioskopski filmovi.
Međutim, pošto su kod nas pristojno napravljeni filmovi kao što je recimo NEPRIJATELJ postali poptuna egzotika, a čak i vrhunski reditelji poput Dragojevića dopuštaju sebi da popuste zanatske ulare u filmovima kao što je PARADA, onda Milivojević istovremeno i jeste i nije ispod nivoa, jer nekakv nivo postoji ali nije standardizovan.
Zato neko sa smislom za humor može da kaže kako je ovo neuspeo eksperiment, a ja sam više sklon tome da kažem da je ovaj film neizbežan rezultat čitave serije pogrešnih producentskih odluka.
Ipak, ako postoji nešto što može da se uzme kao svojevrsna olakšavajuća okolnost jeste to da je JELENA, KATARINA, MARIJA snimljen dosta davno i da, čini mi se, ovakvih faulova u našoj kinematografiji ipak više nema. Ovo je film koji najviše vuče na 2005/2006. godinu, vreme kada se Dragan Kojadinović igrao Rogera Cormana i davao pare svakom projektu koji je mogao da fingira početak snimanja posle kolapsa konkursa 2005. godine. Sada su se stvari promenile, i čini mi se da će ovakvi filmovi u budućnosti moći da se javljaju samo kao relikti te ere.
Otud, ova vrsta filma više ne može da izazove čak ni bes jer naša kinematografija se izlečila od bolesti koja se javlja sa ovakvim simptomima.
Greh iz mladosti koji sam prilično dugo pokušavao da lociram. :) Mislim da će se dopasti pre svega Mehmetu.
Zapečen / DRY (FDU 2002) - english subtitles on Vimeo (http://vimeo.com/31013546)
Crip,pusti sad loopera ,ovo je funky ! :-D
Pogledajte, obavezno !!! :!:
Funky House Band :)
Hugh Grant has signed to star in Marc Lawrence's untitled romantic comedy at Castle Rock Entertainment reports Variety
The story centers on an Oscar-winning screenwriter now creatively washed up, divorced and broke. He takes a job teaching screenwriting at a small East Coast college, and ends up in a romance with a single mom who has gone back to school.
Filmmaker Lawrence and Grant previously worked together on "Music and Lyrics," "Two Weeks Notice" and "Did You Hear About the Morgans?". Shooting kicks off in April in New York.
Pogledao sam ASSIGNMENT TO KILL Sheldona Reynoldsa, krimić iz 1968. godine koji je ponovo postao dostupan zahvaljujući ediciji Warner Archive. Sa autorskom ekipom i glumačkom podelom koja nije uspela da se trajnije udomi u holivudskom Panteonu, ne čudi da ASSIGNMENT TO KILL nije bio reizdavan, ili češće emitovan. Sam film nije izgubljeni klasiik, i gledaoci nisu nepovratno uskraćeni, ali je reč o vrlo atmosferičnom krimiću koji ima svoje adute sve dok se nepovratno ne iskomplikuje i postane nejasan u drugoj polovini, ne toliko zbog zamršenosti priče, koliko zbog problema u izlaganju. Uprkos svemu tome, ASSIGNMENT TO KILL ostaje zanimljiva fusnota za ljubitelje žanra.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GIRL, koprodukciju HBOa i BBCa o napetim odnosima Alfreda Hitchcocka i Tippi Hedren u toku rada na filmovima BIRDS i MARNIE. Ovim filmom je konačno stavljena tačka na šarmantne mistifikacije o Hitchovom seksualnom životu koje je on sam lansirao, i pokazala se dosta žalosna istina o tome koja svakako nagoveštava da su snažne seksualne frustracije oblikovale njegov opus. što je u principu bilo jasno i stoji kao osnov čitave fascinacije psihoanalitičara njegovim opusom. Međutim, intelektualizacija Hitchovih seksualnih frustracija nije u punoj meri bila opisana kroz njihovu praktičnu manifestaciju i u tome je dosta pomogla knjiga o odnosu Hitchcocka i njegovih diva, na osnovu koje je i nastao ovaj film.
U principu, u literaturi je i pre bilo poznato da je Hitchcock imao specifičan odnos najpre sa Tippi Hedren, ali ova knjiga je to razjasnila i po reakcijama Melanie Griffith na film, reklo bi se da ovaj pogled na stvari ima njen blagoslov. Inače, mala Melanie se pojavljuje kao devojčica u nekoliko scena.
Toby Jones u ulozi Hitcha je izvanredan. Verovatno će i okoreli šmirant Tony Hopkins učiniti sve što može da se dokaže igrajući ovu istorijsku ličnost, ali Toby ponovo nije inferioran u odnosu na "skupljeg" glumca kao ni u slučaju Capotea. Jones i Sienna Miller uspevaju da ubedljivo prikažu Hitchcocka i Hedren sa potrebnom doyom glumačke bravure koja je taman dovoljna da publika ipak ne zaboravi i na njihov identitet. Ali, upravo je Hitchcock kao gospodar artificijelnog filma fetišizovao svoje zvezde i ostavljao malo prostora da se njihov star power nikada ne zaboravi.
Julian Jarrold je iskusan reditelj televizijskih programa koji je radio i na filmu, i THE GIRL je u svakom pogledu izuzetno vešto i precizno realizovan film, sa dosta hičkokovske atmosfere u sebi i jasnom mehanikom akcija i reakcija među glavnim likovima. Kao i Hitchcock u svojim filmovima ni Jarrold ne preza od toga da objasni duboke motivacije i traume svojih junaka, a to sve takođe ostvaruje kroz potentne dramske situacije, detalje, nuđenje mogućnosti gledaocu da zna višpe nego junaci itd.
Neke od tehnika koje je Hitchcock usavršavao su bez ikakve sumnje postale prepoznatljiva karakteristika dobrog filma i nikada ne možemo garantovati da li je Jarrold te postupke odabrao samo zbog teme ali teško je verovati da nije mudro odabrao sve načine na koje će intervenisati na priči o čoveku koji je osmislio sve ključne načine za intervenisanje na priči.
THE GIRL je izvanredan rad i uprkos tome što HITCHCOCK dolazi sa snažim pedigreom i velikim budžetom, mislim da neće biti lako da ga nadmaši.
North Korean army minister 'executed with mortar round'
A North Korean army minister was executed with a mortar round for reportedly drinking and carousing during the official mourning period after Kim Jong-il's death.
North Korean army minister 'executed with mortar round'
Mortar Photo: ALAMY
By Julian Ryall, Tokyo
1:55PM BST 24 Oct 2012
Kim Chol, vice minister of the army, was taken into custody earlier this year on the orders of Kim Jong-un, who assumed the leadership after the death of his father in December.
On the orders of Kim Jong-un to leave "no trace of him behind, down to his hair," according to South Korean media, Kim Chol was forced to stand on a spot that had been zeroed in for a mortar round and "obliterated."
The execution of Kim Chol is just one example of a purge of members of the North Korean military or party who threatened the fledgling regime of Kim Jong-un.
So far this year, 14 senior officials have fallen victim to the purges, according to intelligence data provided to Yoon Sang-hyun, a member of the South Korean Foreign Affairs, Trade and Unification Committee.
Those that have fallen from favour include Ri Yong-ho, the head of the army and Ri Kwang-gon, the governor of the North Korean central bank.
Analysts suggest that Mr Kim, who took over as head of state after the death of his father late last year, is acting to consolidate his own power base and deter any criticism of his youthfulness and inexperience. Mr Kim is believed to be either 28 or 29.
"When Kim Jong-un became North Korean leader following the mourning period for his father in late December, high-ranking military officers started disappearing," a source told the Chosun Ilbo newspaper. "From information compiled over the last month, we have concluded that dozens of military officers were purged."
It also appears that Mr Kim ordered his loyal officials to use the excuse of misbehaviour during the mourning period for his father to remove any potential opponents.
Other officials have been executed by firing squads, including Ryu Kyong, a senior intelligence expert.
Since being elevated to second-in-command of the nation by his father in September 2010, Kim has reportedly been behind the dismissal of at least 31 senior officials.
Reprizirao sam THE SELL OUT Petera Collinsona i čini mi se da na ovoj restauriranoj verziji koju je napravio Warner Archive taj film bolje izgleda nego kad je izašao 1975. godine. Gledao sam ga pre dvadesetak godina na televiziji i u tim krhkim sećanjima, čini mi se da je ta TV kopija delovala znatno bleđe. U svakom slučaju Warner Archive mu je povratio snagu i Collinsonov film spada u vrh opusa ovog reditelja ali i u vrhunske "tezge" u živopisnoj karijeri Olivera Reeda. Collinson je reditelj koji je j kratko živeo i radio i nije ostavio puno iza sebe, ali u tom opusu koji je napravio ima samo nekoliko filmova koji su u potpunosti dobri, sa zaokruženom pričom i rediteljskim postupkom, dočim s druge strane u svakom od njih, Collinson pokazuje da je reditelj solidne vizuelne kulture i mašte sa razvijenim osećajem za kompoziciju kadra i tempo. Nažalost, on praktično nije uspeo da se izbori za mnogo prvologaških projekata.
Warner je stao iza THE SELL OUT ali je u osnovi to ipak izraelska koprodukcija uslovljena snimanjem tamošnjih eksterijera. Jedna jenodtsvna priča o lovu na špijuna u Jerusalimu pretvorena je u nešto komplikovano i kriptično i čini mi se da je Collinson u saradnji sa glumcima pokušao da produbi ovu priču, obogaćujući je slojevima ambivalencije i da se na tom putu donekle izgubio. Richard Widmark igra junakovog najboljeg prijatelja i drugog glavnog junaka i on je solidan kao i uvek, Reed je doneo specifičnu težinu ulozi s tim što njegova emotivna nadogradnja lika nekada savršeno funkcioniše a negde samo usporava stvari. Sam Wanamaker i Vladek Sheybal su solidni mada ipak rutinski negativci. Iako THE SELL OUT nikada ne postane potpuno apstraktan, negde pri sredini ga Collinson i glumci vežu u čvor od kog se priča nikada ne oporavi.
Ipak, pošto je ova špijunska priča smeštena u konvenciju akcionog trilera, obračuni i potere - a za autobmobilski deo je bio zadužen Remy Julienne, su izvanredni, što i ne treba da čudi od reditelja Collinsonove reputacije kome su takve stvari zaštitni znak. Uostalom on je režirao ITALIAN JOB.
Dobra glumačka podela, odlična akcija i interesantne lokacije svakako su aduti ovog filma. Međutim, u ovom periodu, postoji dosta mnogo boljih naslova u ovom podžanru.
* * 1/2 / * * * *
Novi UNIVERSAL SOLDIER: THE DAY OF RECKONING je ne samo najbolji film u serijalu UNIVERSAL SOLDIER što nije previše teško, ali nije baš ni lako, ako imamo u vidu da je prvi bio showcase na osnovu kog se Roland Emmerich probio u Americi. Film Johna Hyamsa je međutim nešto drugo, mnogo je bliži Gasparu Noeu kao reditelju i Aleksandru Radivojeviću kao scenaristi nego bilo čemu što su radili Emmercih, Van Damme ili Lundgren. Doduše, u ovom filmu Van Damme i Lundgren su pre svega garnirung, glavnu ulogu igra Scott Adkins, britanska akciona zvezda, Ben Affleck na steroidima, Avi Lernerov odgovor na izazove 21. veka. Njegov osnovni protivnik sa kojim ima tri izuzetno inspirisane borbe je Andrei "Pit Bull" Arlovski koji pratkično ne izgovara nijednu reč ali je otprilike onakav kako zamišljamo Ruse iz Garth Ennisovih stripova, nezaustavljiva mašina za ubijanje koja ne postavlja pitanja.
Film traje skoro dva sata i izuzetno je atmosferičan. Hyams poput Gaspara Noea u filmu ENTER THE VOID insistira na kadar-sekvencama. Nije bap ceo film iz jednog kadra ali se trudi da bude. Te kadar-sekvence su bliže Noeu nego recimo onome što radi Alfonso Cuaron u CHILDREN OF MEN jer i Hyamsova atmosfera, prigušenija, osvetljena treperacim neonima, dosta se insistira na treptajima, stroboskopskim efektima, golim telima, intenzivnim prizorima i THE DAY OF RECKONING nimalo ne ličli na tipičan akcioni film po svom vizuelnom identitetu i rtimu. Hyamsu je sigurno jako puno pomoglo što je film sniman u Luizijani a ne u Bugarskoj, i sada Amerika ponovo postaje lokacija za vlastite filmove. U eksterijeru ima nekoliko izvarednih scena, uključujući jako energičnu automobilsku poteru. Ipak se izgled Amerike nigde ne može slagati, naročito u eksterijeru.
Akcija je izvanredna. U UNIVERSAL SOLDIER REGENERATION, Hyams je nastojao da neke scene uradi iz jednog kadra, ali je film mahom bio konvencionalno kadriran. Ovde je akcija data što je više moguće integralno i izuzetno je nasilna, meci i tvrdi predmeti idu u glavu, amputiraju se delovi šaka i stopala,
Gaspar Noe je referenca na vizuelnom planu. Aleksandra Radivojevića sam pomenuo kao referencu na pripovedačkom nivou - ona naravno možda nije svesna, mada sumnjam da Hyams nije gledao SRPSKI FILM, međutim, u svakom slučaju čak i da nije konkretno vezana za njega jeste proistekla iz tog koncepta da se jednostavne filmske žanrovske forme prožimaju sa tradicijom stripa i prethodnih filmova u jednom edgy pravcu. Emmerichov prvi film je u sebi imao elemente SFa i horora i ti elementi su se posle izgubili tako da je UNIVERSAL SOLDIER postao akciona franšiza u kojoj je od horora ostalo samo to da je akcija izuzetno brutalna. Ovde međutim, imamo horor i SF atmosferu jednog "pronalaska" koji truli, koji za razliku od prvog dela i one scene kada oslobađaju taoce u hi-tech ambijentu, više nije nov, sada je svima poznat i raspada se. Tu je zaista prepoznatljiva linija BLADE RUNNERa po tom elementu raspadanja a APOCALYPSE NOW je film na koji se otvoreno referiše.
Hyams je snimio ovaj film kao 3D i za sada je izašao u Rusiji i Ukrajini gde je ostvario sasvim solidan rezultat. Čini mi se da ga čeka izlazak u bioskope u još nekoliko zemalja. Očigledno je da je sve svoje talente upregao kako bi se probio u bioskopsku ligu i bila bi prava šteta da to ne rezultira nekim bioskopskim aranžmanom. Naravno, i po budžetu i uslovima rada, THE DAY OF RECKONING nije običan DTV film, međutim, pošteno govoreći, američki film je ono što je na američkom tržištu a tamo ipak jeste DTV sa nekim limited izlaskom u bioskope. Žalosno je da EXPENDABLES (ili EXPENDABLES 2) dobije globalnu distribuciju, taj bedni zbir očajnih situacija i poniženih veterana, a da ovaj film koji je zaista i vredan i zanimljiv, a pri tome je snimljen kao 3D ne dobije.
No, pošto se gledaoci često pitaju zašto češće, da ne kažem, zašto redovno talentovani ljudi ne pokušavaju da se pokažu u DTVu, ovo je film koji pokazuje da u DTVu može da se snimi jedan od najboljih filmova godine.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam INNOCENT BYSTANDERS Petera Collinsona, po romanu Jamesa Munroa koji je za film adaptirao James Mitchell autor kultne špijunske serije CALLAN sa Edward Woodwardom.
Nažalost, INNOCENT BYSTANDERS je mnogo bolje percipiran kad se pojavio nego kada ga sagledavamo iz današnje perspektive. Glumačka podela je prilično slaba. Epizodni likovi su pristojno kastovani ali su glavni potpuni promašaj, priča je izložena potpuno konfuzno a priča se odvija krajnje antiklimaktično, ne samo po onome šta se dešava već i po izboru lokacija.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam FIRE WITH FIRE Davida Barretta. Barrett je televizijski reditelj, nekadasnji kaskader koji je dobio priliku da u jednom od DTV pranja novca Emmetta i Furle rezira izvanrednu glumacku ekipu u kojoj Josh Duhamel igra glavnu ulogu a podrsku mu pruzaju Bruce Willis, Rosario Dawson, Vincent D`Onofrio i Julian MacMahon. Barrett je u ovom filmu koji je inace jedna prilicno rutinska prica o zlocinu, svedoku, programu zastite, osveti i svim redovnim motivima na koje smo navikli i videli ih sto puta bio u nekoliko navrata da snimi pristojan film, medjutim, ta prilika mu se nekako uvek izmicala jer na svaku zanimljivu ili barem neutralnu ideju dolazi barem jedna koja je toliko vec potrosena da su poju sa Barrettovom rediteljsko-budzetskom nesposobnoscu da prevazidje ovkire klisea, rezultira necim sto moze da se podnese, ali ne moze da ima bilo kakvo mesto u savremenim okolnostima.
U tom smislu, FIRE WITH FIRE je susta suprotnost DAY OF RECKONINGu. Dok je u DAYu Hyams uzeo DTV materijal i krenuo da ga prevazilazi kako zna i ume iskoracivsi iz forme zanrovskog proizvoda u neki pokusaj da se iznova formulise neka prica, FIRE WITH FIRE sebe iz koraka u korak ukalupljuje u tu formu produkta koju prosto ne moze da realizuje dobro jer nema ni para ni talenta iza kamere da se tako nesto uradi.
Steta je sto je Hyams u glumackom smislu imao mnogo manje repro-materijala ispred kamere nego Barrett. Cini se da Willis doduse nije dosao sa namerom da se nesto previse angazuje ni u fizickom ni u glumackom smislu, ali ostali su delovali dosta raspolozeno. Barrett to nije iskoristio.
No, FIRE WITH FIRE koliko god bio klisetiziran, ima u sebi i te neke inherentne prednosti obaveznih zanrosvkih figura, pre svega nije dosadan i svima je jasno kakvu vrstu filma prave tako da su uglavnom prilicno efikasni. U tom pogledu FIRE WITH FIRE vise vuce u pravcu neke mediokritetske televizije nego loseg DTV filma.
* * / * * * *
Frankfurt na Miljacki
Тодор Куљић
Дачић и Адорно
Потребе владајућих увек кроје слику прошлости
Ових дана Танјуг је пренео изјаву српског премијера да је Србија својом борбом против фашизма и жртвама заслужила да буде у ЕУ и подсетио да су управо они који су починили злочине над Србима после Другог светског рата почели да граде нову Европу, и да у њу данас не пуштају Србију. Нешто није било у реду, па је одмах затражио од Танјуга да се извини српској и немачкој јавности јер су неадекватно пренете његове речи. Он Дачић није мислио на Немце него на нацисте. Деманти није битан, нити извињење Танјуга, па ни то што је премијер лично отишао на ноге амбасадору Вилхелму. Важан је смисао поруке који се није могао до краја заташкати. Од несмотрености и дипломатског глађења важнија је нехотично обелодањена симболична сигнатура измењене епохалне свести. Криза неолиберализма лагано нормализује немачко подвлачења црте испод властите прошлости, а вазалне мале земље треба да држе језик за зубима. Напречац је постало јасно не ко има, него ко нема право да опомиње Немце да не заборављају властите беспримерне злочине. То су мале банана државе. Неговање банана суверенитета мора бити опрезно и смерно. Не залетати се ни са антифашизмом. Јер Немци су данас газде. Да ли Немачка данас плаћа дугове задужених чланица ЕУ, али лагано и новим праштањемоткупљује властите нацистичке грехе? Бар тако изгледа судећи по политици банана држава.
Наравно да тако није увек било. Однос СФРЈ према СР Немачкој био је другачији. Ни снисходљив ни вазалан. Напротив. Снимани су и свету продавани антифашистички филмски ратни спектакли. Данас се све више хода на прстима. Периферијски западнобалкански капитализми саображавају се капитализму немачког центра који новцем пере прошлост. И у самој Немачкој се ствари на сличан начин мењају. Дуго су мото немачког суочавања са прошлошћу биле речи филозофа Теодора Адорна из 1949: ,,Мислити на Немачку, значи мислити на Аушвиц".
И његово питање: ,,Како након Аушвица писати поезију"? Немци су дуго ћутали, све док немачки студенти нису 1968. прекинули ћутање својих родитеља нациста тражећи да кажу кога су све убијали. Аушвиц је тада био толико актуелан да ни социјалистички дисиденти нису били занимљиви.
Половином осамдесетих година прошлог века Ј. Хабермас je упозоравао ране немачке ревизионисте да Аушвиц треба да остане беспримерни злочин sui generis, и да се не сме релативизоватипоређењем са другим злочинима. Али са сломом европског социјализма Гулаг је потиснуо Аушвиц. Упркос свему, још увек је опстајала свест да Аушвиц треба неговати у памћењу као трауму која опомиње. Крајем прошлог века конзервативци су се узалуд бунили против дизања споменика Јеврејима у центру Берлина тврдећи да је то монументализација немачке срамоте.
Споменик је дигнут. Са јачањем Немачке као стуба ЕУ као да се ствари мењају. Ревизионисти све организованије вичу: ,,Хоћемо да будемо нормална држава" и ,,Доста са моралном тојагом фашизма". Као да се сужава круг немачких интелектуалаца који инсистира на неговању трауме беспримерног Аушвица. Док су синови нациста, левичари шездесетосмаши, давали својој деци јеврејска имена, данас унуци нациста, десничари, тврде: ,,Мој дека није био нациста". Да ли ће се неупоредиви злочини нациста заборављати у мери у којој јача ароганција немачког новца? Ко зна, али економија чуда чини.
Није сигнатура краја једне антифашистичке епохе ново немачко подвлачење црте испод властите прошлости које почива на ароганцији немачког капитала него нешто друго. Расте страх малих држава од тога да се Немци, газде у ЕУ, не увреде. Смишљено или не, српски премијер је као Џ. Асанж провалио нову хегемону културу сећања ЕУ којој се мора саображавати и антифашизам. Ваљда је и лаицима пукло пред очима да је памћење антифашизма малих у сенци заборава фашизма великих. Реторика српског премијера није по мери ЕУ зато што је нарушен декрет ,,Чији хлеб једеш његову песму певај",основа је прагматичне реалполитике свих банана држава. Наравно да реалполитичари нису чистунци. Нехотично или не, српски премијер је засијао као адорновац, али само док није отишао код немачког амбасадора. Као да се тргао и неутилитарну Адорнову опомену одмах заменио с прагматичним Danke Deutschland. Потребе владајућих увек кроје слику прошлости. Хоће ли све јача Немачка све више умивати властиту прошлост? Неће, ваљда.
*Професор Филозофског факултета БУ
Тодор Куљић
објављено: 24.10.2012
Pogledao sam ESCAPE CLAUSE Brian Trenchard-Smitha, izuzetno zanimljiv TV film po scenariju Danila Bacha,i najpoznatijeg po tome što je osmislio BEVERLY HILLS COP.
Trenchard-Smith se u ovom filmu dotiče jedne u osnovi hičkokovske postavke, misterije o stručnjaku za osiguranje koji počinje da dobija indicije kako je žena naručila plaćenog ubicu da ga eliminiše i dobija prelog da otkupi svoj život plativši duplu sumu. Međutim, intriga se produbljuje kada neko ubije i ubicu i ženu...
Brian Trenchard-Smith je prošao relativno dug put od jednog od vodećih Ozploitation reditelja da priličnog produckcionog dna u kome nije skliznuo u DTV ali jeste u krute i nezanimljive televizijske projekte. To je sudbina koju on nije zaslužio jer upravo u naslovima kao što je ESCAPE CLAUSE pokazuje da može da pruži i nešto drugačije od živahnoh Ozploitationa čije je vreme prošlo. Naravno, Trenchard.-Smith nema kalibar George Millera ali nema sumnje da ima izvanrednu veštinu i u priličnom skromnim mada prihvatljivim produkcionim uslovima, uspeva da napravi vrlo dinamičan i intrigantan triler.
U ovoj vrsti misterije, razrešenje uvek ima tendenciju da bude artificijelno ali je Danilo Bach zapravo vrlo dobro motivisao zločinca, s tim što u retrospekciji ima nekih detalja u kojima se baš zločinac poneo nešto neuverljivije nego što bi trebalo.
Andrew McCarthy je solidan u glavnoj ulozi osumnjičenog tipa iz osiguranja, Paul Sorvino igra policajca koji rešava slučaj a tada još uvek mlada Connie Britton igra prijateljicu ubijene supruge sa nečasnim namerama prema udovcu. Danilo Bach je postavio nekoliko solidnih red herring rešenja i okružio je junaka sumnjivim figurama čije se varijantne sumnjivosti doduše ne poklapaju uvek po tomu ali Trenchard-Smith to dobro poravnava.
Čini se da ni dobar učinak u ovoj produkciji nije uspeo da zadrži Trenchard-Smitha u igri. No, ako imamo u vidu da je u TV uslovima uspeo da postigne skoro pa bioskopski ugođaj i da je u senama suspensea uspeo da podseti na "divlje dane" Ozploitationa, ovo se može smatrati jednim od njegovih poslednjih značajnih radova. U domenu TV trilera koje su u to vreme radili tipovi poput Geoff Murphyja za HBO i slične kuće, ESCAPE CLAUSE spada među najbolje primerke.
Savet za štampu doneo odluku oko pitanja objavljivanja mog odgovora u Politici >
На основу члана 24. Статута Савета за штампу и чланова 10. и 11. Пословника о раду Комисије за жалбе, Комисија за жалбе Савета за штампу у саставу: Филип Шварм, Божо Прелевић, Петар Јеремић, Љиљана Смајловић, Стојан Марковић, Александар Ђивуљскиј, Зоран Ивошевић и Тамара Скрозза и Предраг Аздејковић, на седници одржаној 25.10. 2012. године, једногласно доноси
ОДЛУКУ
да је необјављивањем одговора Димитрија Војнова на деманти Срђе Трифковића, дневни лист ,,Политика" прекршио одредбу члана 6, одељка III Кодекса новинара Србије, која прописује обавезу поштовања права на одговор, извињење и исправку, односно дужност новинара да благовремено објави одоговарајућу исправку.
Обавезује се ,,Политика" да, на основу члана 11. Пословника о раду Комисије за жалбе, објави ову одлуку комисије.
ОБРАЗЛОЖЕЊЕ
Колумниста ,,Политике" Димитрије Војнов поднео је жалбу због одбијања ,,Политике" да објави његов одговор на деманти Срђе Трифковића. Трифковићев деманти односио се на информације које је у колумни ,,Мајке и маћехе" објављеној 20.9.2012. године изнео Војнов, а за које Трифковић тврди да су потпуна неистина.
,,Политика" је 22.9.2012. године објавила поменути демнати, којим др Трифковић најављује тужбу против тог листа због објављивања ,,криминално клеветничких лажи" које су веома болне, погубне за његов углед и ометају га у обављању професионалних обавеза. Димитрије Војнов је написао одговор на овај деманти, желећи да објасни на основу којих извора је изнео тврдње које Трифковић сматра лажним. Према наводима жалбе, ,,Политика", међутим, није објавила овај одговор, а у медјувремену се на блогу појавио текст Срђе Трифковића у којем он наводи да је његов демнати ,,Политици" заправо кривитворен.
У одговору на жалбу редакције ,,Политике" наведено је да се, по њиховој процени, нису огрешили о професионалну етику. Лист се, како је објашњено, због текста Димитија Војнова извинио Срђи Трифковићу и ,,објавила (неспретно) појашњење које није био деманти, иако је тако насловљен". Из редакције је саопштено и да је уредништво замолило Димитрија Војнова да сачека са својим одговором док се о случају не изјасне ,,Политикини" адвокати, пошто је Трифковић најавио судски поступак.
Чланови Комисије нису, међутим, прихватили овакво објашњање ,,Политике", сматрајући да је Кодекс веома јасан кад је реч о обавези поштовања права на одговор, која не предвиђа изузетке овакве врсте. По једногласној оцени чланова Комисије, то што је најављен судски спор ни на који начин не утиче на обавезу листа да свом колумнисти омогући право на одговор. Такође, није прихватљиво ни обраложење да треба сачекати мишљење адвоката, јер није реч о правном питању, већ о питању које се односи на професионалну етику новинара. Упутивши извињење професору Трифковићу, ,,Политика" је практично прихватила његову тезу да је текст Димитрија Војнова ,,криминлано клеветничка лаж" и морала је аутору омогућити да одговори на ову оптужбу.
Комисија се овом приликом није бавила утврђивањем истинитости навода из колумне ,,Мајке и маћехе", као и ни тиме да ли је објављени деманти евентулано кривотворен, већ само ускраћивањем права на одговор, што је једини предмет жалбе.
Због свега наведеног, Комисија за жалбе је једногласно одлучила да је ,,Политика", необјављивањем одговора Димитрија Војнова прекршила одредбе Кодекса новинара Србије и наложила јој да ову одлуку објави.
Београд, 25.10.2012. Председавајући Комисији
Филип Шварм
O, fala kurcu. Baš sam se pitao je li ovo sve prekrio ruzmarin, snjegovi i šaš.
Savet za štampu ima rok od 45 dana da donese odluku što je prilično bizarno ako imamo u vidu da su mediji jedna prilično dinamična stvar.
Sad još samo da se ovo sve reši i na Sudu...
To će već, verujem, potrajati malko dužije.
Ma da, to će sad biti višemesečna a možda i višegodišnja agonija...
Ko zna, možda se novom reformom pravosuđa uvede šerijatsko pravo i sve se reši brzo i efikasno.
Nadam se da će uvođenje šerijatskog prava biti obavljeno na SHARE konferenciji...
Кемпински преузима "Рјугјонг" (који није највиши хотел на свету, али ајде сад)!
http://www.businessweek.com/news/2012-11-01/kempinski-builds-north-korea-world-s-tallest-hotel (http://www.businessweek.com/news/2012-11-01/kempinski-builds-north-korea-world-s-tallest-hotel)
Кемпински (http://www.kempinski.com/en/hotels/welcome/) држи луксузне хотеле, дакле ово је улазак великог капитала на велика врата. Ако је ово тачно, испоставиће се да је оно што сам писао тачно, да ће "Рјугјонг" и "Ораском" имати веома велики утицај на ДНРК и даљи развој и уколико их Империја Зла не увуче у рат, биће занимљиви за праћење. Не чуди ни што је реч о немачкој компанији, не бих се изненадио да у скорије време улети и значајнији шведски капитал.
Severna Koreja ima neke od najbriljantnijih poslovnih poteza. Recimo kad su kupili MD500 helikoptere u civilnoj varijanti i onda ih pretvorili u borbene masine. :)
Pogledao sam KILLER JOE Williama Friedkina. Ovo je jedan od primera kada veteran ulazi u neo noir, žanr koji je imao svoj vrhunac pre dobrih 15-20 godina i pokušava da se nađe u njemu što je recimo Lumetu savršeno uspelo u odličnom, čak iznenađujuće vitalnom BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD. KILLER JOE je nažalost daleko od tog nivoa, jednim delom zato što je izuzetno nefilmičan, Friedkin nije uspeo da izbriše pozorišne korene iz drame koju za scenario adaptira Tracy Letts. Nije problem u tome što autor drame adaptira vlastito delo, već prosto u samim korenima dramaturgije koja je statična i prenaglašena za filmske okolnosti. Otud KILLER JOE deluje kao neki marginalni film iz sredine devedesetih koji je nastao neposredno posle Tartantinovog uspeha. Samo sticajem okolnosti danas KILLER JOE nije deo jedne gomile istovetnih filmova, ova moda je već odavno iza nas pa samim tim ovaj naslov deluje kao nešto autonomnije ostvarenje.
Matthew McConaughey je jedini filmičan lik u ovoj priči. On nije simpatičan, nije zanimljiv naročito, kao na ostali, ali barem ima harizmu filmske zvezde koja čini da ovde prikazana šmira zaliči nešto što ima veze sa filmom. Emile Hirch je stalno nadomak velikih stvari ali stalno mu nešto nedostaje i lik kog igra u KILLER JOEu je nekoliko nijansi odvratnosti i nezanimljivosti ispod onog kog tumači u filmu ALPHA DOG. Spadam među onu najređu grupu ljudi kojima je ALPHA DOG bio cool film, ali ceo smisao tog filma je da govori o nezanimljivim kretenima koji postepeno počine nešto strašno. KILLER JOE pokušava da bude bizaran ali na kraju deluje začuđujuće pitomo io neinventivno, bezopasno kad pokušava da bude opasan i šuplje kad pokušava da bude smešan.
Friedkin je jedan od onih reditelja koji već nekoliko decenija, i to dve ili tri, ne pokazuje znake života i značaja koji je imao kada je na početku karijere pomerao horizonte forme u holivudskom filmu. Otud, KILLER JOE dobija nešto veću koncentraciju ljudi koji su ga radili nego što zaslužuje i nešto veću pažnju kritike. Činjenica da je ovo nešto bolje od taloga kroz koji Friedkin baulja decenijama ne menja mnogo na stvari - KILLER JOE je film koji je imao sreće da nije izašaop 1996. jer bi tada bio na dnu VHS police.
* * / * * * *
Steven Spielberg je svoj prvi dugometražni rad snimio na televiziji kada je imao 24 godine, sa epizodom LA 2017 u popularnoj wheel seriji tog vremena THE NAME OF THE GAME. Spielbergu je zapala epizoda sa Gene Barryjem u trećoj sezoni. Ova priča je prvi odlazak Spielberga u dalju budućnost, kasnije će on to raditi u MINORITY REPORTu i AI. Ovog puta junak iz 1971. u 2017. godinu, usled dosta bizarnog time warpa i zatiče postapokaliptični svet, uništen ekološkom katastrofom u kome su se američki gradovi preselili pod zemlju, kontrolišu ih korporacije i vlada represivni režim koji se suočava sa nezadovoljstvom malobrojnih preživelih građana. Gene Barry je u seriji igrao beskompromisnog novinara i u ovom TV filmu, vladari iz budućnosti žele da ga iskoriste i ponovo pokrenu medije koji bi plasirali njihovu propagandu a koristili njegov kredilbilitet poznat iz relativno daleke prošlosti.
THE NAME OF THE GAME je bila serija sa velikim budžetom za ono vreme ali i dalje to nisu bili filmski budžeti, no Spielberg u odsta sevdenim uslovima uspeva da napravimo izvanredno atmosferičan svet u kome maksimalno koristi to što je razvoj čovečanstva zapravo stao četvrt veka ranije tako da sve ima i retrofuturističku dimenziju. Stavljajući akcenat na klaustrofobične industrijske i kancelarijske ambijente i sa fokusom na ljude, kako na planu karaktera tako i u pogleda njihovih figura na ekranu iz kojih proističe filmičnost ovog zapravo kamernog komada, Spielberg se pokazuje kao jedan od najboljih reprezenata hitchcockovskih tehnika.
Naravno, prema ovom radu sam imao i određenu pozitivnu predrasudu znajući da je reč o debiju kasnije velikog reditelja, međutim činjenica je da LA 2017 funkcioniše kao simpatičan SF komad i danas kome jedino nedostaje bolje zaključenje da bi više ličio na samostalni TV film a manje na TV epizodu. Međutim, pošto je ovaj TV flm imao funkciju jednog od nastavaka u sezoni, ta zamerka i nije previše značajna.
Entoni Kidis, bla bla bla, vegetarijanska ishrana, heroin, teretana, bleja...
Anthony Kiedis Turns 50–Still The World's Healthiest Rock Star (http://music.yahoo.com/blogs/stop-the-presses/anthony-kiedis-turns-50-still-world-healthiest-rock-180315907.html)
To je ta optimalna mešavina heroina i teretane za kojom tragamo ceo život...
Pa malo turbo, pa malo fanki.
Quote from: crippled_avenger on 02-11-2012, 02:00:27
Severna Koreja ima neke od najbriljantnijih poslovnih poteza. Recimo kad su kupili MD500 helikoptere u civilnoj varijanti i onda ih pretvorili u borbene masine. :)
Или оно што је изазвало општу хистерију пре пола године. Купили WS51200 да наводно транспортују дрвну грађу из неприступачних шумовитих предела...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fobiekt.up.d.seesaa.net%2Fobiekt%2Fimage%2FEFBD97EFBD9351200.jpg%3Fd%3Da0&hash=4d64f04559c668b8387614db6c795b5352449d97)
Кад не лези враже...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fpollack.armscontrolwonk.com%2Ffiles%2F2012%2F04%2F55543871.jpg&hash=2a2bf25e0b82bfb2360e608de41b1dff52127587)
Da bi mogao da sečeš šumu prvo moraš da je osviojiš. :) Služiće za građu kasnije.
Kriza u koju zapadaju dobitnici oskara za strani film počinje da se pretvara u pravilo. Stefan Ruzowitzky koji je osvojio oskara za ne naročito ubedljivi DIE FALSCHER snimio je holivudski debi DEADFALL i uklopio se u trend prilično bizarnih holivudskih promašaja koje poslednjih godina snimaju reditelji kojima se otvaraju sva vrata. Ruzowitzky, ruku na srce, nije posnruo u meri u kojoj je to zadesilo Von Donnersmarcka recimo ali DEADFALL je film koji nema šta da traži u bioskopima, jedna krajnje rutinska neo noir drama sa nizom temeljnih problema na nivou ideje i zaplete od kojih se nikada ne oporavi. Uz pomoć McGjevog snimatelja Shane Hurlbuta, Ruzowitzky uspeva da ispolira DEADFALL, da deluje kao dinamičan holivudski proizvod, ali ambicije ovog filma su nesumnjivo bile znatno veće i rekao bih da je prilično efikasno izlaganje priče više rezultat pokušaja (vrlo mudrog, priznajem) da se "neuspela umetnost" ubrza i proda publici kao žanrovski film.
Nažalost, i DEADFALL pripada novom prilično impotentnom neo noir talasu. Šteta je što u ovom filmu Ruzowitzky ima glumačku ekipu kakvu upravo dobitnik oskara može da okupi, tu su Eric Bana, Olivia Wilde, Kris Kristofferson, Sissy Spacek, Kate Mara, sva mesta su popunjena najboljim rešenjima, s tim što Eric Bana i Olivia Wilde možda i previše insistiraju na uvođenju akcenata koji im ne leže i za koje znamo da nisu njihov rpirodni izgovor engleskog.
Srećom, DEADFALL brzo prođe, ali to je svakako manje od onoga na šta pretenduje dobitnik "oskara".
* * / * * * *
Pogledao sam TV film THE SECRET LIFE OF IAN FLEMING koji je na prilično vešt i siguran način realizovao britanski TV reditelj Ferdinand Fairfax. Jason Connery je tipičan primer stunt castinga koji će se ipak pamtiti mnogo manje od filma OPERATION KID BROTHER sa Neil Conneryjem. U svakom slučaju, Jason Connery nije slaba tačka ovog TV filma ali svakako da je tu rolu mogao igrati i neki bolji glumac. Naročito ako imamo u vidu da su nasuprot njega takve vedete kao Kristin Scott Thomas, David Warner i Joss Ackland. Ovaj pogled na Fleminga je izrazito aistoričan, i njemu se pripisuju neke akcije koje podsećaju na Duška Popova odnosno na Sidney Reillyja koji su poslužili kao inspiracija za nastanak Bonda, odnosno neke akcije koje je planirao a prikazano je kao da je u njima učestvovao. Jedina egazktna stvar u filmu je zapravo nastanak samog imena James Bond.
Međutim, sam koncept da priča o Flemingu izgleda kao još jedan od filmova o Bondu, da se u strukturu priče o piscu unesu rešenja iz Bonda, sama po sebi nije nezanimljiva i nije daleko od dosta čste prakse da se biografske priče o piscima realizuju u žanrovskoj formi njihovog opusa, ili da se na sličan način aludira na njih, recimo kao u filmovima KAFKA i RAVEN.
U tom smislu SECRET LIFE OF IAN FLEMING je majstorski skrojen produkt, companion piece koji će godinama moći da se eksploatiše kao pratnja nekog ciklusa filmova o Bondu i da se sa njima i stilski koliko-toliko poklopi.
Pogledao sam Speilbergov TV film SAVAGE koji je trebalo da posluži kao pilot za televizijsku seriju o upornom i pravdoljubivom novinaru, sa Martin Landauom u glavnoj ulozi. Nažalost, ovaj pilot nije uspeo da prođe, mada teško je reći da Spielberg ima za čim da žali u svojoj karijeri. 1973. godine, Spielberg donosi u rediteljskom pogledu nešto što u tom trenutku na televiziji u najmanju ruku stoji kao nešto nesvakidašnje. Iz kadra u kadar, Spielberg pokazuje savršeno poznavanje forme i SAVAGE je kad je reč o režiji, vođenju priče, glumcima, dizajnu, kadriranju i montaži na nivou vrhunskog filma svog doba. U tom pogledu, Spielberg je snimio nešto što daleko nadilazi standarde nivo tadašnje televizije pa je zanimljivo pitanje da li je ovaj pilot i u produkcionom smislu bio iznad onoga što su bili uobičajeni okviri za tu vrstu projekta. Tom izuzetnom utisku sigurno je doprino i DP Bill Butler koji je ipak bio jedan od vodećih snimatelja svog vremena i kasnije je sarađivao sa Spielbergom u pojedinim situacijama. SAVAGE je pravi primer jednog naizgled jednostavnog, gotovo prozaičnog zadatka koji otkriva velikog majstora.
Sasha Grey i Nacho!
Elijah Wood and Sasha Grey have joined "Timecrimes" filmmaker Nacho Vigalondo's English-language suspense thriller "Open Windows" at Wild Bunch. Shooting kicked off this week in Madrid.
The high-tech, real time thriller unfolds on the screen of an internet-connected laptop with the movie screen representing a computer desktop.
The story follows Wood's character and his desperate search for an actress who has been abducted by vicious villain (Neil Maskell).
The production uses twelve different types of cameras, including webcams, head cameras, tablets, mobile phones, 3D mapping cameras as well as security and satellite cameras to shoot the multi-format picture.
Yuen Woo-ping, the Hong Kong action choreographer famous for the fights and flying fantasy of films like "The Matrix" and "Crouching Tiger Hidden Dragon", is set to direct his first English-language feature "Vigilantes – The Lost Order".
The story revolves around a female assassin whose efforts to avenge her father's murder leads her to uncover a conspiracy in the world of international high finance.
The Chinese-Canadian martial arts co-production is the first of a proposed trilogy planned by Film Can Production, Dragon Star Pictures and Birch Tree Entertainment.
Shooting is aiming to begin next year.
Preći na Mac ili iPhone je kao otići u četnike 1944.
http://www.businessinsider.com/dear-apple-im-leaving-you-2012-11?0=sai-contributor (http://www.businessinsider.com/dear-apple-im-leaving-you-2012-11?0=sai-contributor)
Pogledao sam THE BAY Barry Levinsona, jedan vrlo zanimljiv slučaj u žanrovskom pogledu. Naime, Barry Levinson je reditelj za kog se ne može reći da ima prepoznatljivu autorsku poetiku, on je svojevrsni copycat iz vrhunskog holivudskog mejnstrima, ali isto tako u svojim copycat radovima snimio je niz izuzetno kvalitetnih, značajnih i povremeno iznenađujuće zrelih i inteligentnih varijacija na već uspostavljene kanone. Ako tome dodamo da je promenio istoriju televizije sa serijom HOMICIDE, za Levinsona se može reći da je ostvario itekako upečatljiv opus.
Činjenica da je snimio found footage film i to svojevrsni horor otud ne treba da čudi, to je očekivana reakcija na trend. Isto tako ne treba da čudi da se njegov found footage film izdvojio po zrelosti. Međutim, poslednjih nekoliko godina sa naslovima kao što su CHRONICLE, PROJECT X ili TROLLJEGERN, found footage je napredovao do tačke kada uspeva da bude i intrigantniji od konvencionalnog filma na tu temu. Posle prve velike senzacije sa found footage konceptom filma BLAIR WITH PROJECT nastupila je serija kopija koje su od reda bile ili neuspele ili nisu uspevale da ponove uspeh tog filma, a javljale su se u raznim formama od DET OKANDA do parafraza reality emisija itd. Međutim, sa uspehom CLOVERFIELDa pa zatim Orena Pelija i PARANORMAL ACTIVITY, kada za razliku od "neponovljivog" BLAIR WITCHa imamo uspeh koji se može replicirati unedogled, kreće nova faza u kojoj se found footage pretvara iz gimmicka u svojevrsni standard.
Levinsonov film u tom pogledu ima integritet koji često nedostaje radovima mlađih kolega. Čak i u najboljim found footage filmovima ima pozicija kamere i faza priče koje su neuverljivo postavljene. Međutim, Levinson rto radi bez greške i praktično svaki frejm njegovog filma koji se bazira na zapisima sa svih vrsta kamere je savršeno opravdan. Mislim da to pokazuje jednu impozantnu preciznost ovog veterana.
Kad je o samim događajima reč, THE BAY je više film katasrofe nego horor per se. Ima napetosti, ima strave i užasa, ali ovaj film se pre svega bavi katastrofom nego sa pokušajem da se taj užas suoči. U tom pogledu već negde oko polovine ovog jednoipočasovnog filma, Levinson iznosi sve karte na sto, od tog momenta više nema tajni, sve je jasno, ishod nam je poznat, uzrok nam je poznat i THE BAY se pretvara u hroniku jednog događaja bez jačeg pripovedačkog zamajca.
Taj nedostatak istinskog konflikta i drame u bilo kom obliku predstavlja ključni problem ovog inače zanimljivog filma čiju realizaciju odlikuju preciznost i visoka koncentracija ekipe.
Sama zaraza sa isopodima je u određenom smislu slična događajima iz Cronenbergovog SHIVERSa ali tamo je ova vrsta problema tretirana manje realistično pa je bila i filmičnija. Ovde se taj parazit tretira kao parazit na steroidima, njegov rast i razmnožavanje su ubrzani, ali se opet glavnima procesa dešava unutar žrtava a načini infekcije su strašni na jedan suptilniji način.
Omniprezentnost vode kao osnovnog prenosioca zaraze mi je bila jasna na nivou rediteljevog pklana šra bi hteo da sugeriše, ali u krajnjem rezultatu nije mi bila toliko sugestivna.
THE BAY je zanimljiv i ambiciozno realizovan film, svakako značajan rad u producentskom opusu Orena Pelija. Ipak, krupni nedostaci u samim osnovama filma odvajaju ovu veliku količinu truda od značajnog ometa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SEAL TEAM SIX: THE RAID ON OSAMA BIN LADEN Johna Stockwella, film koji su Braća Weinstein kupila i premontirala ga u formu igrano-dokumentarnog TV filma koji je pušten na National Geographicu neposredno pred američke izbore, na kojima su Weinsteini podržali Obamu. Na ovaj način, Stockwellov film, koji bi inače verovatno skončao na DTV tržištu kao jeftini knock-off ZERO DARK THIRTYja dobija neku "priču" i neku veću "istorijsku ulogu". Gotovo sam siguran da Stockwell nije na ovaj način zamislio svoj film, da je on želeo da to bude konvencionlni akcioni film u vojnoj akciji, sa uobičajenim likovima, konfliktima i sl. I nešto od toga zbilja postoji i u ovom cutu. Međutim, te scene koje postoje deluju dosta šuplje i mislim da je materijal u ovoj igrano-dokumenatrnoj ekonomiji mnogo bolje iskorišćen.
Samo ubistvo Bin Ladena je zanimljiva tema, i već u ovoj nedramatičnoj igrano-dokumentarnoj formi pokazuje izuzetan filmski potencijal. Stockwell praktično ne predstavlja osnovne protagoniste ove akcije, i celu stvar samo ilustruje. Verovatno je pokušao da postigne nešto više u tom pravcu u originalnom cutu i ne znam da li je ono što je išlo u pojedine evropske bioskope "pravi film" ili ova Weinsteinova verzija.
Stari o Prvom glasu Srbije
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4109/dimitrije-vojnov-devijacija-moja-losa-navika/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4109/dimitrije-vojnov-devijacija-moja-losa-navika/)
DEATHWATCH Vica Morrowa je jedan od manje poznatih radova u opusu svojih autora, a to su pre svih glavni glumac i producent Leonard Nimoy i sam Morrow koji je pored uspešne glumačke karijere bio i vrlo zanimljiv reditelj. DEATHWATCH je adaptacija drame HAUTE SURVEILLANCE Jean Geneta i spada među ekskluzivnije interpretacije njegovog rada na filmu. Genet je dosta ekranizovan a snažno je uticao na mnoge reditelje, od svojih savremenika, do danas. U filmu pored Nimoya igraju i Michael Forest i čuveni reditelj Paul Mazursky.
DEATHWATCH odlikuje mišićava režija Vica Morrowa koji radi u ultraniskobudžetnim uslovima ali uspeva da konstituioše zanimljiv filmski jezik sa vrlo tvrdom crno-belom fotografijom. Jedini problem koji se vremenom ispostavlja kao osnovni problem filma i verovatno razlog njegove potpune ospkurnosti jeste scenaristička adaptacija Genetove drame koju u uradili Morrow i Barbara Turner. Čini se da je adpatacija previše očuvala strukturu drame u domenu jedinstva radnje, i da su stvari morale malo da se segmentiraju, i prerasporede jer se tekst dotiče više tema i događaja a u ovoj formi to ostaje prenatrpano i konfuzno.
Mazursky je vrlo efektan kao homoseksualac Maurice koji se bori za naklonost mišićavog zločinca Zelenookog sa drugim, muževnijim homoseksualcem Le Blancom kog igra Nimoy. Odnos između Mazurskog, Nimoya i Foresta je dobro postavljen i šteta što kroz bolji ritam izlaganja Morrow nije profilisao sve motive koji čine tu priču.
Otud, DEATHWATCH uprkos tome što traje ekonomičnih 85 minuta u jednom trenutku ipak postaje zamoran. No, čini mi se da to po definiciji ne bi smelo da prepreka ljubiteljima Geneta.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE SWEENEY, dugo očekivani rimejk čuvene britanske policijske serije koji je Nick Love pripremao za DNA Films, producentsku kuću koja je lansirala Danny Boylea. Čini mi se da je na kraju u ovom miksu Love prevladao u odnosu na DNA iako je Andrew MacDonald potpisan na špici a pisac prva tri Boyleova filma John Hodge je potpisan kao koscenarista. Nažalost, Love ostaje B-figura britanskog repertoarskog filma koji još uvek nije na dnu kao njegovi "glumci" Tamer Hassan i Danny Dyer ali nije ni napredovao do prve lige. U produkcionom smislu THE SWEENEY ne deluje kao skup film ali sa facama kao što su Ray Winstone ili Damian Lewis svakako deluje kao da je imao ambicije. Nažalost, Love donosi karakteristično površnu režiju koja se ranije ponekad pretvarala u lakoću izlaganja priče ali u jednom ovako umornom cops vs robbers narativu, reditelj mora da pruži mnogo više. Otud bi se reklo da Loveov rediteljski postupak ovde snažno vuče na televiziju, a opet ovih dana sam gledao dosta britanske televizije i ona je ipak kompleksnije režirana i svakako kompleksnije pisana od ovoga.
THE SWEENEY je stoga inferiorna interpretacija dosta potrošenih žanrovskih matrica bez ijednog elementa po kome bi se izdvojila. Naravno, oni koji manje prate policijske filmove mogu za nijansu više da uživaju u ovoj seriji porežvakanih situacije realizovanih bez inventivnosti i/ili ubeđenja.
Nama je svakako zanimljivo i to što se kao negativci pojavljuju Srbi u ulogama beskrupuloznih, nasilnih pljačkaša koji dosta podsećaju na Pink Panthere, čak imaju i jednu pljačku sa sličnim modus operandijem. Ali tu se otprilike završava sve što je iole intrigantno u vezi sa ovim dosta skromnim ostvarenjem. Stare filmske verzije ove serije koje su na neki način bile jednoipočasovne epizode nosile su veću snagu ali s ipak bile razumljive samo fanovima serije koji su već upoznati sa karakterima Letećeg Odreda.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SHAKE, RATTLE AND ROCK! Allana Arkusha, još jedan od upečatljivih TV filmova u ciklusu REBEL HIGHWAY. Arkush je snimio film u svom divljem, anarhičnom stilu koji je prethodno porodio i ROCK'N'ROLL HIGH SCHOOL. Arkush u to vreme već operiše duboko na televizijskoj teritoriji ali u svom pristupu nije izgubio nimalo energije onog Cormanovog učenika koji je obećavao i sagledavao stvari sa komičnije strane kao i Joe Dante. Arkushev film nema snagu na nivopu celine, zrelosti i ideologije kao McNaughtonov GIRLS IN PRISON ali uspeva da istovremeno komentariše epohu rokonerola pedesetih i zarobi duh filmova iz tog pravca.
Renee Zellweger je senzacionalna u glavnoj ulozi, kao tinejdžerka koja je odlučila da posveti svoj život rokenrolu i energiji kojom je ova muzika ispunjava. Renee je ne samo istinski glumački stub ovog filma već i veliki trijumf kastinga kad je reč o Arkushu. On dovodi nekoliko indie faca i Cormanovih veterana kao što su Mary Woronov i Dick Miller a Paul Anka ima zapažen cameo.
Film se može kvalivikovati i kao svojevrsni mjuzikl, likovi ne igraju dramske scene u formi muzike ali muzika definitivno služi da bi iskazala njihova osećanja a izbor pesama je izvanredan.
Arkush je tokom devedesetih u nekoliko navrata baš na televiziji imao zanimljive povratke u ovu epohu koja ga je očigledno formirala.
Quote from: crippled_avenger on 10-11-2012, 02:52:35
Stari o Prvom glasu Srbije
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4109/dimitrije-vojnov-devijacija-moja-losa-navika/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4109/dimitrije-vojnov-devijacija-moja-losa-navika/)
Eheheh, i ovo stizes da ispratis. :)
Nemam pojma, nije mi preterano zanimljivo ,odvratan ziri ,Aleksandra je djubre , Georgijev je njena kucka kao sto je u prvoj sezoni Lena bila njegova, sad u subotu sam podilkanila jer je pustio devojku dalje jer ima odgovarajuci pasos ,ma amateri .
Daleko mi je zanimljivije da pratim X factor.
Trevor Moran - Sexy and I know it (The X factor usa) (http://www.youtube.com/watch?v=GAVbB6K4Z6A#ws)
btw ,odlican tekst.
Branko Schmidt je posle uspeha METASTAZA ne samo nastavio istim putem u stilskom smislu već je pod stare dane postao relevantniji reditelj i u svojoj zemlji i u regionu nego što je ikada zapravo bio. METASTAZE su bile zanimljiv film ali LJUDOŽDER VEGETARIJANAC je izvanredan film, sa dosledno izvedenom pričom, snažnim tobackovskim rukopisom na nivou dramaturgije i rediteljske egzekucije i vrlo vibrantnim pogledom sa svet.
Schmidt je čini mi se uspeo da napravi dobar spoj jugoslovenskog filmskog funka sa pesimizmom istočnoevropskog filma. LJUDOŽDER VEGETARIJANAC nosi u sebi pesimizam, nihilizam i užas istočnoevropskog filma ali sa jugoslovenskom energičnošću koja nedostaje njihovim filmovima. Odnosno istočnoevropska teskoba je prisutnan na nivou priče a jugoslovenska dionizijska virilnost na nivou likova.
Otud Schmidt s jedne strane govori o pogubnom sklopu događaja koji proističe iz nama potpuno razumljivog korumpiranog i bekrijskog ponašanja glavnog junaka. Dobar naslov bi bio i ZLI GINEKOLOG, a LJUDOŽDER se doduše i bavi tom specifičnom, specijalizacijom u kojoj se sreću radost i tajne, i tanka je linija između sreće i nesreče a svaka od tih stvari se dobro naplaćuje.
Rene Bitorajac u ovom filmu ima kosu, i to mi u principu nije smetalo iako ga znamo sa drugim imidžom, tako da je to samo potvrda njegove superiorne glume. Ovaj film je oslonjen na njegovu ulogu tako da nema nikakve dileme ko je glavni motor filma iako je Schmidt oko njega okupio zbilja All-Star podelu.
Kao i svaki jugoslovenski film, LJUDOŽDER ima malo problem kraja, međutim ovo je znatan napredak u odnosu na "problem kraja u jugoslovenskom filmu" kako se ispoljava u Srbiji gde se svaki iole "ozbiljan" film rešava smrću.
U principu sem završne scene u kojoj ima malo "dociranja", Schmidt ne gubi kompas do kraja.
LJUDOŽDER VEGETARIJANAC je ekranizacija romana Iva Belanovića koji je kanalisao svoja iskustva u ovu priču. To je takođe jedan od aduta savremenog hrvatskog filma štp je okrenut prozi kad je reč o inspiraciji, ali njima je to lakše jer imaju i zanimljiviju prozu.
U svakom slučaju, Schmidt je uspešno kompletirao svoj zaokret i iz osrednjeg postao vodeći hrvatski reditelj, a poetiku početu u METASTAZAMA izbrusio je i značajno unapredio.
* * * / * * * *
George Clooney is in negotiations to star in Disney and Brad Bird's secret sci-fi project which has gone back to its original working title of "1952".
"Lost" show runner and "Prometheus" scribe Damon Lindelof is penning the script for a film that is said to be in the vein of "Close Encounters of the Third Kind." Plot specifics are being kept under wraps.
The project is one of only very few non-Marvel, non-Pixar live-action efforts the studio's film division aims to get into production next year.
"Bullhead" director Michael R. Roskam has entered negotiations to helm the crime drama "Animal Rescue" at Fox Searchlight and Chernin Entertainment.
The story follows a lonely Boston bartender who rescues a puppy from a garbage can and becomes the target of the dog's abusive and mentally unstable former owner. At the same time he becomes caught up in the middle of a criminal conspiracy playing out in his mob-controlled bar.
The film is one of several projects trying to get Tom Hardy involved in the lead role. Dennis Lehane adapted the script from his own short story.
Peter Chernin, Dylan Clark, Jenno Topping and Mike Larocca are producing and shooting aims to begin next year. Neil Burger was previously attached to direct but has dropped out to helm "Divergent."
Mads Mikkelsen has emerged as the favourite for a starring role in "Snowtown" director Justin Kurzel's upcoming adaptation of John le Carré's espionage thriller "Our Kind of Traitor".
Hossein Amini ("Drive," "Snow White and the Huntsman") penned the script which follows a young couple who are persuaded into helping a charismatic Russian millionaire to defect to British Intelligence. The story takes place across London, Paris, Moscow and Tangiers.
Ralph Fiennes and Jessica Chastain have also been rumored for the project. Stephen Cornwell, Simon Cornwell, Rhodri Thomas, Gail Egan and Andrea Calderwood will produce.
Though the film is still winding its way through post production the reel of footage displayed at the American Film Market was enough to convince The Weinstein Company to move quickly on The Host director Bong Joon-ho's English language debut, Snow Piercer.
Based on French graphic novel Le Transperceneige, Bong's film - which boasts Oldboy director Park Chan-wook as a producer - is set in a future Ice Age with the remnants of civilization on board a train traveling the globe. Chris Evans, Tilda Swinton, Song Kang-ho, John Hurt, Jamie Bell, Octavia Spencer and Ed Harris are among the passengers.
The Weinstein Company have acquired distribution rights for North America, UK, Australia, New Zealand and South Africa with a summer 2013 release date being eyed.
Quote from: crippled_avenger on 13-11-2012, 03:08:06Rene Bitorajac u ovom filmu ima kosu, i to mi u principu nije smetalo iako ga znamo sa drugim imidžom, tako da je to samo potvrda njegove superiorne glume.
to što neko ima kosu je potvrda njegove superiorne glume! pa to je misao decenije, ako ne i veka! xrofl xrofl xrofl
Quote from: Ghoul on 13-11-2012, 13:38:17
Quote from: crippled_avenger on 13-11-2012, 03:08:06Rene Bitorajac u ovom filmu ima kosu, i to mi u principu nije smetalo iako ga znamo sa drugim imidžom, tako da je to samo potvrda njegove superiorne glume.
to što neko ima kosu je potvrda njegove superiorne glume! pa to je misao decenije, ako ne i veka! xrofl xrofl xrofl
:-| :-| :-|
mislio je na transformaciju, valjda . :lol:
sto se tice filma ,meni su bolje metastaze ,prvi deo je odlican,a drugom delu ima problema sa radnjom i ona je osetna ,te utice na ceo utisak.
ona scena u mrtvacnici (razgovor) je genijalna ,ima zaista blistavih momenata,a,da mladez u klubovima slusa Magazin.Prajsles :lol:
Reprizirao sam Spielbergov SOMETHING EVIL iz 1972. Reč je o još jednom od televizijskih radova koji je ipak najslabiji od svih. Reč je o dosta nedorečenoj priči o ukletoj kući čiji je osnovni scenaristički kuriozitet to da je potpisuje Robert Clouse koga u principu ne znamo kao scenaristu niti kao uspešnog autora horora ili trilera, iako on svakako ima neke filmove koji nisu isključivo vezani za borilačke veštine i u njima pokazuje neke neočekivane kvalitete. No, SOMETHING EVIL je više pokazna vežba za Spielbergove iskorake iz onoga što je tipična TV režija tog vremena, sa statičnijim kadrovima i konvencionalnijim pristupom, a on ovde donosi više pokreta kamere, dosta burnih intervencija u tom pravcu, kao i nekoliko montažnih egzibicija. Međutim, ono što kod Spielberga tradicionalno funkcioniše i stoji kao glavni adut, a to je porodična priča u centru neke supernatural misterije ili spektakla ipak ne prolazi. Tek nekoliko godina kasnije će Spielberg uspeti da snimi neke od svojih kanonskih porodica.
Pre dve godine sam pisao o smenama na TV Avala. Sada kad Avale više nema, zanimljivo je osvrnuti se na taj slučaj...
http://www.agitpop.me/?04CF10B3 (http://www.agitpop.me/?04CF10B3)
Reprizirao sam THE LEATHERHEADS George Clooneya i na drugo gledanje mi se taj film neuporedivo više dopao. Prvi put sam ga sagledavao gotovo isključivo iz vizure pokušaja da se rekonstruiše tradicionalni screwball film i u tom pogledu mi je zaličio na Clooneyev pokušaj da uradi ono što su Braća Coen, dosta bolje, radila sa njim.
Međutim, na drugo gledanje, zaigralo mi je više faktora u ovom filmu i čini mi se da je THE LEATHERHEADS priča koja pokušava da preplete odnos prema filmu sa odnosom prema epohi, odnosno da tematizuje epohu kroz stilski pristup sagledavanja tog vremena u holivudskom filmu. Naravno, treba dodati da vreme u kome se priča dešava nije baš tačno vezano za period kada su takvi filmovi snimani, odnosno priča se dešava nešto ranije od formulisanja screwball filma. I ton-filma kao takvog.
Na drugo gledanje mi je međutim mnogo više prijao Clooneyev koncept u kome on ne demistifikuje epohu do kraja ali je kroz niz detalja "načinje". Uprkos tome što je prilazuje na način kako je bila prikazivana onda kada je to bila "sadašnjost", a naročito ako imamo u vidu Code i sve ostale stvari, Clooney na odgovarajući način uvode i detalje koji pokazuju neko od "naknadnog znanja". Međutim, on to radi sa merom i THE LEATHERHEADS se nikada ne pretvori u neuverljivo popovanje o nekom vremenu u kome junaci maltene savršeno sagledavaju budućnost.
Clooney igra glavnu ulogu ali prepušta dosta prostora kako svojoj partnerki Renee Zellweger tako i Johnu Krasinskom koji igra trećeg čoveka u njihovom ljubavnom trouglu ali dobija mogućnost da pored svojih komičarskih detalja, iznese i izvesnu ranjivost.
Taj spoj stilema iz epohe sa temom iz epohe, svakako da povezuje THE LEATHERHEAD sa MONTEVIDEOM, a sigurno je da mi je komparacija sa srpskim filmom donekle i osvežila vizuru u odnosu na Clooneyev rad jer ga u vreme premijere 2008. godine naravno nije bilo.
Uprkos tome što se MONTEVIDEO više bavi sportom, utakmicama i ima znatno više likova, neke kontradikcije vezane za epohu su uzorno rešene baš kod Clooneya, naročito kad je vezano za način na koji će epoha iz današnje vizure biti "nagrizana" a da se održi atmosfera ondašnjih filmova i ondašnjeg odnosa prema stvarima.
THE LEATHERHEADS je flm koji sam potcenio u vreme izlaska, a sada deluje kao jedna od zapravo najkompleksnijih i najbolje sprovedenih rediteljskih zadataka u Clooneyevoj karijeri.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BALCONY Josepha Stricka, zanimljivu adaptaciju u kojoj je Jean Genet dobio američki tretman tako što su osnove njegovog klasičnog komada jasno operacionalizovane u ključu holivudskog filma, i premda je ovde reč o niskobudžetnom "nezavisnom" filmu iz 1963. godine, poetička načela Strickove adaptacije su krajnje holivudska. Genetova drama je razložena na elemente zapleta i Strick je naprosto aktivirao priče o svetu u kome se dešava revolucija, o bordelu u kome mušterije mogu da prožive fantazije bazirane na odnosima dominacije, i trenutku kada obezglavljeni režim angažuje ljude koji su samo simulirali da su kardinal, sudija i general kako bi pokazao da je još politički potentan.
Strick u tom smislu uspeva da iznese taj prvi sloj drame na planu tih odnosa i paradoksalne slike društva i u tom pogledu THE BALCONY funkcioniše od početka do kraja. Ono gde Strick ne uspeva da iskontroliše stvari jesu monolozi gde junaci naprosto zalutaju, i to je aspekt na kome je Strick sa scenaristima najmanje intervenisao. To je šteta jer sa podelom koju čine Shelley Winters, Peter Falk, izvanredna Lee Grant i mladi Leonard Nimoy, THE BALCONY umalo uspeva da ima veliki domet, barem na površini. U prvoj polovini čak obećava da je takav veliki domet realan, ali u drugoj polovini i Strick kreće previše da ga gura u pravcu komedije, čak sugeriše komediju i kroz muziku a zapravo je samo trebalo da ostavi komediju da proizilazi iz smrtno ozbiljno realizovanih situacija.
* * 1/2 / * * * *
Šta kažu ustaše za presudu hrvatskim generalima...
Šta je pogrešno u presudi Gotovini?
Marko Milanović | 19/11/2012
Reakcije na oslobađajuću presudu Žalbenog veća Haškog tribunala hrvatskim generalima bile su potpuno predvidive – u Srbiji bes i plač, u Hrvatskoj euforija. Imajući u vidu da je presuda doneta sa tri glasa prema dva, te reakcije su lako mogle biti sasvim suprotne, a opet tako iste. U oba slučaja – i onom stvarnom i onom hipotetičnom – one su potpuno emotivne, duboko ukorenjene u predubeđenjima bilo o krivici bilo o nevinosti optuženih, i ne zasnivaju se na sadržaju same presude već isključivo na njenom konačnom ishodu.
Ja ću u ovom tekstu pokušati da žalbenu presudu prokomentarišem koliko je to god moguće razumno, objektivno i bez strasti, imajući u vidu pre svega njenu sadržinu, kako sam to bio učinio u moja prethodna dva teksta o prvostepenoj presudi Gotovini. Sama presuda nije predugačka, i dostupna je na engleskom jeziku ovde, dok je sažetak odluke na bosanskom, hrvatskom ili srpskom dostupan ovde na nekih šest strana. Ova presuda mene ne zanima kao ogorčenog Srbina koji lamentira nad neminovnom selektivnošću međunarodne pravde i njenom propustu da kazni zločine protiv mog naroda – ja sam odavno razvio antitela na sve vrste nacionalizma, uključujući virozni podtip zasnovan na samoviktimizaciji, i presuda me lično ne pogađa. Ali ona me pogađa kao profesora prava, i nekoga ko je uvek mislio, i misli i dalje, da je Tribunal neophodan, iako nesavršen, instrument pravde za zločine na prostorima bivše Jugoslavije. U tom pogledu, presuda predstavlja potpuni debakl.
Šta je u njoj toliko pogrešno ako to nije sam rezultat? Problematičan je pre svega rezon većine sudija Žalbenog veća, njihovo neuvažavanje jednoglasne ocene činjeničnog stanja od strane Pretresnog veća, utiska koji je time stvoren, te konačno širih društvenih posledica takvog postupanja.
Sudije Ađius i Pokar su u svojim izdvojenim mišljenjima jasno ukazali na osnovnu grešku većine Žalbenog veća – neobaziranje na granice žalbenog preispitivanja prvostepene odluke. Da bi shvatili šta to zapravo znači, moramo posvetiti par trenutaka razlikama u dvema evropskim pravnim tradicijama u pogledu koncepcije krivičnog postupka. S jedne strane, u kontinentalnim evropskim pravnim sistemima, kakvi su i hrvatski i srpski, žalbeni postupak je po svojoj suštini isti kao i prvostepeni – drugostepene sudije gledaju ceo predmet, i vagaju sva pravna i činjenična pitanja o kojima je prethodno odlučivao prvostepeni sud. Suđenje se pred žalbenim sudom praktično ponavlja, barem u pogledu onih pitanja koja su među stranama u postupku i dalje sporna. S druge strane, u anglosaksonskim pravnim sistemima, poput npr. Velike Britanije ili SAD, u prvom stepenu činjenice utvrđuje laička porota. Svrha žalbenog postupka, koji se odigrava pred profesionalnim sudijama, nije u ponovnom suđenju, a posebno ne u potpunom preispitivanju utvrđenog činjeničnog stanja. Zadatak drugostepenog suda je pre svega da ispita da li je prvostepeni sud pravilno primenio pravo, dok odluku porote o činjenicama drugostepeni sud ne može olako dirati.
Tribunal je u svom Statutu i praksi usvojio anglosaksonsku koncepciju žalbenog postupka, mada činjenice u prvom stepenu ne utvrđuje laička porota već profesionalne sudije. Žalbeno veće se pre svega fokusira na sporna pravna pitanja u prvostepenoj odluci, dok odluke Pretresnog veća o činjeničnom stanju mora tretirati sa dužnim uvažavanjem, i može ih odbaciti tek ako na osnovu svih izvedenih dokaza u predmetu do nekog konkretnog činjeničnog nalaza nije moglo doći nijedno razumno sudsko veće. Drugim rečima, Žalbeno veće ne treba da činjenične nalaze Pretresnog veća zamenjuje svojim razumevanjem činjenica, osim ako za tim ne postoji preka potreba zbog nerazumnog postupanja Pretresnog veća. Ovakvim ustrojstvom žalbenog postupka osigurava se procesna ekonomija i to da svaki deo suda radi oni što najbolje zna – Pretresno veće utvrđuje činjenice tokom dokaznog postupka koji može da traje godinama (u slučaju Gotovine i Markača oko tri godine), dok Žalbeno veće obezbeđuje konzistentnu primenu međunarodnog krivičnog prava u svim postupcima pred Tribunalom, u postupku koji traje mnogo kraće, s drugostepenom presudom koja je takođe obično mnogo kraća od prvostepene (u slučaju Gotovine i Markača nekih pedesetak strana, naspram više od 1.300 strana prvostepene presude koja se mahom bavila utvrđivanjem činjeničnog stanja).
Ukratko, osnovni problem sa žalbenom presudom Gotovini i Markaču je to što je ovaj institucionalni mehanizam podele rada između Žalbenog i Pretresnog veća zakazao time što je Žalbeno veće bez adekvatnog opravdanja odbacilo skoro sve bitne činjenične nalaze Pretresnog veća. Ceo slučaj se na kraju sveo na jedno činjenično pitanje: nalaz Pretresnog veća da je artiljerijsko granatiranje Knina i tri druga srpska grada od strane hrvatske vojske tokom Oluje bilo neselektivno, tj. da nije bilo usmereno isključivo na vojne ciljeve, kako međunarodno pravo nalaže. Pretresno veće je svoju ocenu zasnovalo na analizi mesta udara pojedinih granata, pri čemu se rukovodilo pretpostavkom da se granate koje su pale dalje od 200 metara od nekog legitimnog vojnog cilja mogu smatrati dokazom neselektivnog napada.
Sudije Žalbenog veća bile su jednoglasne u oceni da za ovaj rigidni standard od 200 metara nije bilo dovoljno dokaza u predmetu, te da taj standard Pretresno veće nije adekvatno obrazložilo. Ali od tog jednoglasnog nalaza pristupi većine i manjine u Žalbenom veću se dijametralno razdvajaju. Većina ne objašnjava da li se greška Pretresnog veća sastoji u pogrešnoj primeni prava ili u pogrešnom utvrđivanju činjenica. U prvom slučaju, Žalbeno veće bi moralo da samo artikuliše i primeni adekvatni pravni standard na utvrđene činjenice, i utvrdi da li je napad na Knin bio neselektivan ili ne. U drugom slučaju, Žalbeno veće bi moralo da tretira činjenične nalaze Pretresnog veća u njihovoj celini sa dužnim uvažavanjem, i da ih odbaci jedino ako do nalaza da je granatiranje Knina bilo neselektivno nije moglo doći nijedno razumno Pretresno veće.
Većina Žalbenog veća nije uradila ni jedno ni drugo. Ona je zapravo tretirala grešku Pretresnog veća u pogledu standarda od 200 metara kao fatalni udarac koji je razorio celu prvostepenu presudu. Umesto da sa činjeničnim nalazima Pretresnog veća postupa sa dužnim uvažavanjem, većina Žalbenog veća je pristupila predmetu kao da u njemu sudi iznova, gledajući svaki pojedini dokaz ili činjenični nalaz u kliničkoj izolaciji. Većina je tako utvrdila da skoro svi drugi dokazi o granatiranju Knina u svojoj suštini zavise od primene standarda od 200 metara, mada samo Pretresno veće tom standardu nije dalo takav ključni značaj, i shodno tome odbacila sve glavne nalaze Pretresnog veća (vidi u tom pogledu posebno para. 64-67 presude).
Tako je, po mišljenju većine Žalbenog veća, greška Pretresnog veća u pogledu standarda od 200 metara učinila nemogućim da se van svake razumne sumnje utvrdi da li je granatiranje Knina i drugih srpskih gradova bilo neselektivno ili ne. Drugim rečima, većina je smatrala da ne postoji nijedan drugi standard kojim bi zamenila pogrešni standard od 200 metara, to jest da je svaka pojedina granata jednako mogla biti usmerena na vojne ili na civilne ciljeve. Posledica ovog agnosticizma bila je odluka da nijedno razumno veće ne bi moglo da pouzdano utvrdi da je Knin bio neselektivno granatiran, uprkos tome što je, kako je sudija Ađius primetio u svoj izdvojenom mišljenju, bilo nesporno da je na Knin tokom jednog i po dana palo više od 900 projektila dok iz samog grada nije bilo znakova otpora.
Većina je potom standardu od 200 metara pridala ključni značaj i u svojoj oceni postojanja zajedničkog zločinačkog poduhvata hrvatskog rukovodstva da etnički očisti Srbe iz Hrvatske. Po njenom mišljenju, Pretresno veće je smatralo protivpravno granatiranje ključnim elementom zajedničkog zločinačkog poduhvata. Pošto sada više nije bilo moguće pouzdano utvrditi da li je granatiranje zaista bilo protivpravno, takođe više nije bilo moguće utvrditi da je zajednički zločinački poduhvat zapravo postojao. Imputirajući Pretresnom veću mišljenje koje ono ni u jednom trenutku nije bilo usvojilo u svojoj presudi, tj. da zajednički zločinački poduhvat ne bi postojao bez protivpravnog granatiranja Knina i drugih srpskih gradova, Žalbeno veće je tako ponovo odbacilo sve druge dokaze koje je Pretresno veće navelo u pogledu postojanja samog poduhvata, ceneći svaki od njih u izolaciji a ne u celini: transkripte sastanaka hrvatskog rukovodstva na Brionima, dokaze o brojnim pojedinačnim zločinima protiv srpskog stanovništva na terenu, Tuđmanov otvoreni govor mržnje, te uvođenje diskriminatornih mera radi sprečavanja povratka srpskog stanovništva u Hrvatsku.
Sa nestankom zajedničkog zločinačkog poduhvata, osude optuženih su morale biti poništene. U jednom duboko ironičnom trenutku, većina Žalbenog veća je potom odbila da optužene osudi po alternativnim oblicima krivične odgovornosti, poput saučesništva, s ozbirom da ti oblici odgovornosti nisu bili predmet prvostepenog postupka, našavši da bi time Žalbeno veće optuženima zapravo ponovo sudilo i prekoračilo granice žalbenog preispitivanja prvostepene presude – mada je u ostatku svoje odluke Žalbeno veće upravo to i učinilo.
Ukratko, većina Žalbenog veća je jednostavno zamenila činjenično stanje koje je prethodno utvrdilo Pretresno veće svojom sopstvenom ocenom dokaza. To nije problematično samo po sebi – mada je uvek krajnje problematično kada sud dokaze gleda izolovano jedne od drugih, umesto u njihovoj ukupnosti. Da se Gotovini i Markaču sudilo u Hrvatskoj ili u Srbiji, žalbeni sud bi upravo gledao sve dokaze i sudio im iznova. Problem je u tome što je Žalbeno veće činjenice utvrđivalo iznova, ali sa potpuno pasivnog stanovišta da nije u stanju da otkloni bilo koje navodne defekte u dokaznom postupku pred Pretresnim većem. Kad bi, na primer, u postupku pred nekim hrvatskim ili srpskim sudom žalbeni sud stvarno našao da je na osnovu prvostepenog postupka nemoguće utvrditi da li je granatiranje Knina bilo neselektivno ili ne, on bi mogao ponovo otvoriti dokazni postupak te pozvati dodatne svedoke ili veštake relevantne struke. Ovde, s druge strane, većina Žalbenog veća je ne samo prekoračila granice preispitivanja prvostepene odluke utvrđene sudskom praksom Tribunala, odbacivši činjenične nalaze Pretresnog veća koji su u skladu sa celokupnim dokaznim materijalom bili sasvim razumni (poput neselektivnosti granatiranja Knina ili postojanja zajedničkog zločinačkog poduhvata), već je i na tome jednostavno stala.
Toliko o pravu. Ono što stvari čini gorim je nedostatak praktične mudrosti u rezonu većine Žalbenog veća. Ona je ne samo odbacila činjenične nalaze Pretresnog veća olako, izrazivši svoju ocenu činjenica u par paragrafa o pitanjima o kojima se prvostepena presuda bavi na stotinama strana, već je to učinila bez obaziranja na posledice. Možda stvarno nije bilo pojedinačne krivice Gotovine i Markača, koji su možda bili nevini ljudi. Možda je njih trebalo osloboditi krivice, bilo zbog toga što u zajedničkom zločinačkom poduhvatu nisu učestvovali ili zato što mu nisu bitno doprineli, ili ih je možda trebalo osuditi po nekom alternativnom obliku odgovornosti sa manjom kaznom. Ko nije sedeo u sudnici tokom više godina trajanja dokaznog postupka o ovim pitanjima ne može imati utemeljeno mišljenje – a ko ga ipak ima je žrtva sopstvenih predubeđenja. Ali čak i da su Gotovina i Markač bili nevini, zar je zaista bilo neophodno da Žalbeno veće odbaci obrazložene činjenične nalaze Pretresnog veća po toliko ključnih pitanja, a posebno u pogledu postojanja zajedničkog zločinačkog poduhvata?
Po tom pitanju je rezon većine ne samo posebno problematičan, već ima i najteže posledice. Ni u Hrvatskoj ni u Srbiji optuženi generali nisu zapravo bili važni kao pojedinci. I jednom i drugom društvu je zapravo bilo najvažnije kako će Tribunal okarakterisati sistemsku prirodu zločina (ili ne), i tu su posledice žalbene odluke najdramatičnije. Od jednoglasne odluke Pretresnog veća da su najviši pripadnici hrvatskog rukovodstva, uključujući Franju Tuđmana, sklopili zajednički zločinački poduhvat radi etničkog čišćenja Srba iz Hrvatske, došli smo do podeljene odluke Žalbenog veća, donete sa tri glasa prema dva, da po dokazima u predmetu nijedan razumni sud nije mogao utvrditi da je takav poduhvat postojao. Ne samo da je ovakav ishod teško objasniti, već će on samo očvrsnuti sukobljene nacionalističke narative u Hrvatskoj i Srbiji.
U Hrvatskoj, žalbena presuda predstavlja konačni dokaz da je njihov rat sa Srbima bio ne samo odbrambeni i pravedan, već i čist i neukaljan. Da, bilo je zločina protiv Srba, ali njih su činili neki loši pojedinci, donekle razumljivo motivisani osvetom, a ne hrvatsko rukovodstvo i državni aparat. Srbi nisu etnički očišćeni, već su iz Hrvatske otišli dobrovoljno, na nagovor sopstvenih vođa koji su time želeli da Hrvati izgledaju loše u očima sveta. U Srbiji, presuda potvrđuje narativ večne žrtve, da je Tribunal politički sud te da on i međunarodna zajednica nikad nisu marili za zločine protiv Srba. Kredibilitet Tribunala je ne u ruševinama, već na samoj nuli. Kako sam bio primetio u svom prethodnom članku, ako je smisleno poređenje uopšte moguće, hrvatski, pobednički nacionalizam još je otrovniji i teže izlečiv od gubitničke srpske verzije. Srbima, čiji su lideri objektivno bilo najveći zločinci ratova devedesetih, ti ratovi na koncu nisu doneli ništa drugo do poraza i bede. Hrvatima, s druge strane, Domovinski rat i njegovi razni prirepci predstavljaju kamen temeljac stvaranja njihove moderne države, do te mere da mu se stalno moraju klanjati i oni na liberalnoj strani političkog spektra, poput predsednika Josipovića, koji je svoje klanjanje po oslobađanju generala već obavio.
Učvršćivanje ovih narativa znači da posebno u Hrvatskoj, ali i u Srbiji, neće biti apetita za bilo koje dalje korake ka suštinskom pomirenju i utvrđivanju koliko-toliko zajedničke, i po mogućstvu objektivne, istine. Svaka strana će nastaviti da živi u svom mehuru, svojoj sopstvenoj, maloj, alternativnoj stvarnosti. Inicijative građanskog društva ka stvaranju regionalne komisije za istinu i pomirenje (REKOM), čiji je uspeh uvek bio neizvestan, sada će najverovatnije posustati bez obzira na njihovu suštinsku vrednost. Glasovi koji se izdvajaju iz dva zvanična narativa će i dalje biti marginalizovani, i to sve više.
Konačno, u isto vreme je i fascinantno i duboko uznemiravajuće primetiti kako su uloge likujućih Hrvata i uplakanih Srba mogle tako lako biti zamenjene, da je samo jedan sudija Žalbenog veća bio promenio svoje mišljenje. Mada će hrvatski nacionalisti uvek reći kako je većina većina i da je to kraj priče, Srbi će jednako moći da kažu kako je pet od osam međunarodnih sudija (uključujući troje sudija Pretresnog veća i dvoje Žalbenog veća) gledalo isti predmet i glasalo za osudu. Celoj stvari trebati dodati nezapamćenu žestinu neslaganja sudija Žalbenog veća. Ja lično ne mogu da se setim drugog slučaja u praksi Tribunala u kome su sudije u manjini tako grubo i otvoreno tvrdile da su sudije u većini pogrešno tumačile, ignorisale i odbacivale nalaze Pretresnog veća (sudija Ađius), nazivale rezonovanje većine ,,grotesknim" (sudija Pokar), insinuirale da je za takvo rezonovanje većina imala vanpravne motive (izdvojeno mišljenje sudije Pokara, para. 30), ili presudu opisivale kao ,,suprotnu svakom shvatanju pravde" (Pokar, para. 39). Dozvoliti da se konačna odluka u ovako osetljivom predmetu donese sa tri glasa prema dva i to na ovakav način predstavlja kolektivni neuspeh Tribunala kao institucije i profesionalni neuspeh svih onih koji su u to bili uključeni, nezavisno od njihovih dobrih namera.
Autor je profesor međunarodnog prava na Univerzitetu u Notingemu.
Peščanik.net, 19.11.2012.
Pogledao sam CLOUD ATLAS Wachowskih i Tykwera. Ovaj film sam očekivao sa naročitom pažnjom, naročito jer mi se Mitchellov roman izuzetno dopao i mislim da su Wachowski i Tykwer na vrlo zanimljiv način rešili pitanje rediteljskog pristupa u odnosu na prozno delo. Naime, sam roman je baziran na šest vrlo filmičnih priča različitih žanrova koje su povezana određenim detaljima na nivou same radnje i određenom simbolikom na planu idejnosti. Međutim, svaka od njih je na nivou romana insistirala na vrhunski razvijenom žanrovskom rukopisu. CLOUD ATLAS poštuje na nivou zapleta i pristupa radnji žanrovske postulate, ali je stilski vrlo konzistentan. Dakle, žanrovske stileme su prepoznatlčjive na nivou dizajna i nekih specifičnih rešenja, ali CLOUD ATLAS deluje kao "jedan film" koji se proteže na nekoliko epoha i priča.
Zatim, sami zapleti priča iz romana su skrupulozno pojednostavljeni, a čini mi se da su neke priče nešto skraćene u odnosu na snimljeni materijal jer se javljaju neki neprimetni detalji koje čitaoci knjige prepoznaju, a u filmu nisu razvijeni. Međutim, čim su natuknuti, rekao bih da su bili i snimljeni. U principu, priče su vrlo precizno i efektno svedene, u prvi plan su izvedeni osnovni konflikti, i rekao bih da je njihova esencija u dramaturškom pogledu očuvana. U pogledu odabira materijala, CLOUD ATLAS je kao adaptacija čist kao suza.
Ono što je provokativno, sveže i drugačije u odnosu na knjigu, pa i na druge filmove jeste sam odnos prema pripovedanju. Naime, Tykwer i Wachowski ne izlažu priče jednu po jednu kao u romanu već ih daju u paralelnim tokovima koji međutim opet nisu baš ni paralelni tokovi već pre kao delovi slagalice u kojima oni nalaze paralele u pojedinim segmentima priča i semplujući delove svake od njih stvaraju celinu. To je jedna mozaična struktura koja nije nepoznata u montažnim sekvencama ali nisam do sada viđao filmove koji su u tolikim deonicama sklapali takve mozaike. Otud iako ima i punokrvnih scena, CLOUD ATLAS je sačinjen pre svega od vrlo efektnih mozaika i u tom pogledu je inovativan jer takav postupak nije u tolikoj meri i trajanju korišćen u mejnstrim filmu.
Isto tako, CLOUD ATLAS je vrlo dinamičan film i rekao bih da je uprkos svom trajanju izuzetno komunikativan. S jedne strane, zaista ga je teško etiketirati na bilo kom nivou o kom je žanru reč pa je samim tim nešto komplikovaniji njegov put do američke publike, no skromniji američki bioskopski rezultat je od starta bio deo plana i više proističe iz onoga što je teško objasniti gledaocima šta ih očekuje nego iz nezadovoljstva onim što su videli. Čini mi se da će van Amerike postići značajniji rezultat. CLOUD ATLAS je bez ikakve sumnje rizičan eksces, ali tim pre bi bilo značajno da ne bude potpuna finansijska propast. Za sada je film u Rusiji recimo imao maltene isto otvaranje kao u SAD a u Srbiji je na trećem mestu uprkos prilično tankoj distribuciji. Dakle, Wachowski i Tykwer sami po sebi, kao autori imaju snažniju reputaciju van Amerike što svemu daje jedan retro šmek jer odavno nije bilo reditelja poniklih u mejnstrimu koji su stekli takvu težinu van Amerike odnosno evropskih art-house reditelja koji su uspeli da steknu neku vrstu težine na tržištu.
Na špici je potpisano ko je režirao koje sekvence i sigurno da se otvara pitanje "ko je bolji". Međutim, film je stilski ujednačen, tako da se zaista ne može reći da je neko bolji a neko lošiji. Ipak, verovatno će se gledaoci opredeljivati po žanru "segmenata" koji im se više dopao.
Kad je o glumcima reč, jedna od tema Mitchellovog romana jeste i reinkarnacija, ali se u samoj glumačkoj podeli reinkarnacija ne ovaploćuje kroz tu vrstu rešenja, premda Hugh Grant u svakoj od priča igra negativce dok se drugi smenjuju. Ipak, jasno su podeljene priče po tome koja je čija arija i zapravo jedino Halle Berry ima dve "svoje" priče u kojima se lik na određeni način i "reinkarnirao". Pojavljivanje istih glumaca otud nema neku naročitu znakovitost ali jeste prilično kreativno rešenje pre svega u vizuelnom pogledu i daje filmu svojevrsnu dimenziju filmofilske slagalice.
Čini mi se da David Mitchell može da bude zadovoljan ovom ekranizacijom, ne samo po tome kakav je odnos prema njegovom romanu već i po tome kakav je produkcioni profil filma i kreativna ambicija. Slično njegovom romanu i CLOUD ATLAS je profilisan kao delo koje se izdvaja u ponudi i imponuje svojom stilskom zrelošću.
* * * 1/2 / * * * *
Stari Kadar o RRA
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4138/dimitrije-vojnov-rra-drzavni-neprijatelj-broj-jedan/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4138/dimitrije-vojnov-rra-drzavni-neprijatelj-broj-jedan/)
Mislim da je sa filmom SKYFALL Sam Mendes uspeo da napravi najgori film o Bondu u poslednjih pedeset godina što s jedne strane nije baš lako ako imamo u vidu da oko Bonda postoje jasno profilisani favoriti koji je nastavak najbolji, ali nema jasnih kandidata za najgori već svako bira prema afinitetima, u odnosu na to kog glumca i eru najviše simpatiše. Mislim da SKYFALL sam po sebi neće nikada biti zvanično izdvojen kao najgori, i smešten u ravan inače vrlo pristojnog QUANTUM OF SOLACE ili abismalnog THE WORLD IS NOT ENOUGH, ali to je pre svega rezultat produkcionog spoja u kome je SKYFALL doveden u "too big to fail" poziciju. Nikada na Bondu nije radilo toliko "oskarovaca" i odavno se nije toliko govorilo o tome da je reč o jednom detaljnom prekombinovanju Bond-mitologije.
Nažalost, ono što je ponuđeno je bajato i besmisleno na svim nivoima a tehnička realizacija je ispod svakog nivoa za film tog budžeta.
Prvo od prebiranja Bond-mitologije nema ništa. Neki od kanonskih Bondova poput MAJESTY'S SECRET SERVICE su HRABRIJE I ZNATNIJE redefinisali stvari, a u to vreme nije bilo DARK KNIGHTa i te vrste opterećenja. Ovog puta, imamo priliku da vidimo Bondovu očevinu, iz jedne od origin storyja, da upoznamo njegovog Alfreda kog igra Albert Finney koji je na sve to, krajnje neinventivno, dobio u trećem Bondu sa Craigom istu ili vrlo sličnu funkcinu kao i u trećem Bourneu sa Damonom u kome igra njegovog "oca". Judi Dench zbog zdravstvenih problema napušta glumu, i njeno killoffovanje je beznačajna stvar, naročito ako imamo u vidu da se M u Bondu vrlo često menjao. Dakle, od neke inovacije nema ništa, imali smo desetkovanja MI6 i u masi filmova, recimo LIVING DAYLIGHTS.
Zaplet je prilično nezanimljiv i ove godine je već na superioran način plasiran u filmu SAFE HOUSE. Borba počinje oko hard diska sa imenima svih undercover agenata zemalja u terorističkim organizacijama što je već toliko izanđala premisa da je postala čak i low tech. Pretpostavka da postoji HARD DISK na kom su skupljena sva ta imena stvarno nije na nivou ovoliko skupog filma o Bondu koji stavlja toliki akcenat na priču i karaktere.
Film je inače začuđujuće naivna i low tech a pretenduje da uvede Bonda u digitalnu eru.
Otud je film baziran na negativcu koji je u određenom smislu baziran na Julian Assangeu. Premda rola Javiera Bardema asocira na jednog drugog kompjuetraša. Naime, Bardem igra ex-agenta MI6 kog je služba izdala, a bio je vrhunski kompjuteraš, pokušao je da se ubije cijanidom, nije uspeo, a kao karakterna crta dodato je to da je homoseksualac (što u Bardemovoj verziji najviše liči na gej verziju Rocca Siffredija). U svakom slučaju, mi imamo u istoriji britanske tajne službe homoseksualca, kompjuteraša koji se ubio cijanidom kada ga je država "izdala", to je Alan Turing. Doduše, njegov razlog za samoubistvo je potpuno poniženje i erozija ličnosti zbog problema u privatnom životu i progona homoseksualaca u Velikoj Britaniji, ali svakako da mu ratne zasluge nisu pomogle kada se našao na sudu i kada je podvrgnut hormonskim terapijama itd.
U filmu praktično ni nema drugih likova, čak ni Bond-žena, to jest ima neki polu-lik koji nastrada u okolnostima koje su toliko loše slikane da meni nije bilo zapravo jasno da li je ubijena ili nije.
Film je nepodnošljivo dosadan i znam da je padanje u san tokom filmu masovna pojava. Ja nisam zaspao samo zato što ne mogu da zadremam za vreme filma.
Umesto spektakla na početku, SKYFALL se otvara mlitavom i grozno slikanom poterom u Istanbulu koja izgleda kao iz TAKENa 2 i ne znatno bolje od nekog srpskog pokušaja akcije snimanog u Pirotu, sa nešto više radoznalaca u kadru nego što bi bilo u Beiogradu. Zatim, sledi sat vremena u kojima uopšte nema akcije, nema drame, nema ničega, a to je period kada mi kao gledamo Bondov oporavak i strepimo da li će se vratiti u akciju. Onda posle toga sledi segment u Šangaju koji je prikazan kao high tech etno selo, sa scenama akcije koje su kratkotrajne i bedno realizovane. I posle toga kreće kao neki zaplet, na oko sat i po, tokom kojih se desi apsolutno sve što smo videli jedno osam puta od ujutru do odlaska u bioskop - zarobe negativca a ni ne slute da on želi da bude zarobljen, u stilu Lokija u AVENGERSu, i uopšte čudno je kako SKYFALL deluje kao inferiorna kompilacija ovogodišnjih filmova - McGuffin iz SAFE HOUSE, scena iz TAKEN 2, rešenja iz AVENGERSa.
STRAW DOGS završnica u formi eksplozivne ostavinske rasprave na Bondovoj očevini je kao neuporedivo slabija situacija pucnjagve u kući Rachael Weisz iz BOURNE LEGACY.
Dakle, SKYFALL je kao kompilacija ovogodišnjih scena, što je naravno zbog tehnike izrade filma nemoguće, autori nisu te scene prekopirali posle gledanja, ali očigledno da su to neka rešenja koja su ovih dana aktuelna, neki pogledi na film koji su u opticaju, i SKYFALL ih beleži, ali to radi na neshvatljivo inferioran način.
Bonda su i ranije radili reditelji koji nemaju puno dara za punokrvni film, kao recimo Michael Apted, tako da Sam Mendes nije fenomen sa kojim se prvi put susrećemo. Međutim, Mendes bi trebalo da ima dara za dramu, za likove i sl. ali ni toga nema u SKYFALLu, nema nikakve scenarističke invencije, glumačkih bravura i sl. U mnogim situacijama, film zaliči na TV dramu što je nedopustivo za ovako skup projekat.
U tom smislu, ako se neko naročito osramotio u ovom filmu, izuzev Bardema, jeste DP Roger Deakins koji je pokazao da nije čovek za akciju, ali da se ovog puta nije snašao ni u stvarima koje recimo rutinski realizuje inače. Primera radi uporedimo scenu u sudnici u TRUE GRITu i saslušanje u SKYFALLu. Mada, Deakins je imao ranije iskustava sa akcijom, recimo u filmu AIR AMERICA ali u principu nije bio puno aktivan u tom žanru...
Oko SKYFALLa je dosta uspešno stvorena atmosfera kako je ovo film koji uvodi Bonda u domen DARK KNIGHTa koji je doduše sam po sebi sumnjiv, i manje impresivan nego što se priča, ALI to je ipak nekakav pokušaj proboja i nekakav domet. SKYFALL izgleda kao Bond u režiji Gorčina Stojanovića, samo bez domaćih glumaca da razbude publiku (izuzmemo li Kapora u ulozi Bardemovog saradnika, naravno)...
* 1/2 / * * * *
Pa,dobro,bar je zabavan tvoj tekst . :)
Nismo zaspali xcheers
Talented or tainted: Can a porn star go mainstream?
By Gavin Bevis BBC News, Derby
Keiran Lee Keiran Lee is one of the highest paid British male porn actors in the US
Over the past few weeks, movie buffs have been enjoying the new trailer for a forthcoming Lindsay Lohan film.
The Canyons, a low-budget indie production written by American Psycho author Bret Easton Ellis, and due for release in the new year, has raised eyebrows for two reasons.
Continue reading the main story
"Start Quote
3,000 films - that's an awful lot of bad acting to try to get out of an actor's system."
Paul Schrader Director, The Canyons
Aside from the public's continuing fascination with everything Miss Lohan does, the choice of male lead has also caused something of a stir.
The role has gone to James Deen, a well-known adult star who has performed in more than 3,000 porn scenes.
Numerous adult actors have attempted to break into mainstream acting over the past five decades with varying degrees of success.
But does the decision to cast Deen, taken by the film's acclaimed director Paul Schrader - famous for writing the screenplays for Taxi Driver and Raging Bull - represent a shift in attitudes by the mainstream industry?
Derby's Keiran Lee believes so.
The 28-year-old started out filming scenes with a small Loughborough company before relocating to Los Angeles where he is now one of the highest paid British male porn actors.
But the former railway manager has set his sights on an eventual move into mainstream acting and believes conditions are now ripe for this to happen.
He said: "The good thing about the adult industry is it opens a lot of doors for going into mainstream. It's not as taboo as it used to be.
Sasha Grey, James Deen and Jenna Jameson Mainstream ambitions: Sasha Grey, James Deen and Jenna Jameson have all tried to make the move from porn to more 'respectable' roles
"It's progressed to a point now where it's like 'OK, let's put an adult star in there as well' because they have a fan base already and it creates that little bit of taboo.
"It definitely interests me. I'm quite lucky being in LA, I've got some good contacts out there."
Traditionally the only roles given to porn stars were as strippers, bikini-clad beach babes or exaggerated versions of themselves.
Continue reading the main story
Crossing over: Other adult stars who took mainstream roles
Asia Carrera The Big Lebowski (1998) - played a porn star
Aurora Snow and Jenna Haze Superbad (2007) - porn stars
Nina Hartley Boogie Nights (1997) - unfaithful wife of porn producer
Traci Lords Blade (1998) - seductive vampire | Zack and Miri Make a Porno (2009) - porn star
Ron Jeremy Ghostbusters (1984) - extra | Killing Zoe (1994) bank concierge | The Rules of Attraction (2002) - piano player
Rocco Siffredi Romance (1999), wife's illicit boyfriend | Anatomy of Hell (2003) - gay man who goes straight
Riley Steele Piranha 3D (2009) - stripper
Kobe Tai Very Bad Things (1999) - stripper
Jenna Jameson, one of the most well-known crossover adult stars, is best remembered for playing a stripping radio guest in Howard Stern biopic Private Parts.
But Lee feels James Deen's high profile casting, twinned with the much-heralded recent mainstream "breakthrough" of another adult performer, Sasha Grey, are grounds for optimism.
In 2009, Steven Soderbergh cast Grey as an escort in The Girlfriend Experience. He explained he had approached her as she did not seem to fit the mould of a stereotypically "damaged" porn actor.
Grey's performance received mixed reviews. Since then she has starred as an exaggerated version of herself in the US comedy series Entourage as well as taking a handful of smaller roles in low-budget movies.
But Gail Dines, a professor of sociology in Boston and author of the book Pornland: How Porn Has Hijacked Our Sexuality, argues that while the mainstream is increasingly absorbing porn imagery, it is not ready to embrace the performers themselves.
"Softcore porn has now migrated to pop culture so much of what you see in magazines, on TV and in movies mimic the images in softcore a decade or so ago. Performers on the other hand don't do so well crossing over," she said.
Steven Soderbergh and Sasha Grey Steven Soderbergh cast Sasha Grey after reading about her in a magazine
"Sasha Grey was the great hopeful for the industry because she landed a plum role but she has only had minor roles and no breakout career yet.
"Female porn performers carry with them the stigma and sleaze factor because of the sexism in the porn industry and the way women are represented as debased, dehumanised and slutty.
"Mainstream culture may be willing to tolerate some softcore porn but is not yet ready to make big stars out of female porn performers.
"Male performers may have an easier time because they can cash in on their hyper-masculinised image, but it is too soon to tell."
50 Shades suggestion
The Canyons director Paul Schrader admitted his concerns about handing a lead role to porn star Deen in an online diary entry earlier this year.
He said: "Bret [Easton Ellis] promised James that I would screen test him. I was reluctant because I thought it unlikely that I would cast him.
Paul Schrader The Canyons director Paul Schrader was reluctant to cast a porn actor
"James has made over 3,000 porn films - that's an awful lot of bad acting to try to get out of an actor's system.
"It was a revelation when James came in. He was not only solid as an actor and prepared, more importantly he had that hard-to-define charisma that draws viewers to characters on screen."
However, Schrader also told how one of his favourite actors for the female lead had lost interest in the project after being told she could be starring opposite Deen.
Production on the film has now finished with Easton Ellis so taken with Deen's performance, he suggested he should be given the lead role in the forthcoming 50 Shades of Grey adaptation.
But whether a major studio would ever be as willing as Schrader and Ellis to embrace a porn star in a lead role is still unclear.
Jordan McGrath, editor of the award-winning EatSleepLiveFilm blog, said: "I'm pretty sure there was no hope out there that Sasha Grey would ever become a breakout star because, in my eyes, it was never going to happen.
Studios 'not squeamish'
"Which, even though understandable, is a little saddening because it really doesn't matter how hard she tries, or even - as the case may be - how good she is: there isn't a studio in the world that will hire her in any project where they expect to make money.
"Talent doesn't come into it, the film industry is a business and you can't see Fox or Warner's throwing the big bucks behind an ex-pornstar.
Academy Awards stage Jordan McGrath argues we are unlikely to see an ex-pornstar picking up an Academy Award
"Will we ever see James Deen in a summer blockbuster? Never. It just can't happen."
But Jeremy Kay, US editor of film trade magazine Screen International, believes major studios will come to employ a more pragmatic attitude.
He said: "Hollywood is a business and the studios don't get squeamish about people's past lives. If the face fits, they're in and they get their chance.
"If the movie does well or audiences react positively to the actor, they could be in it for the long haul.
"Everything is dictated by how the consumers respond to the product."
Mislim da James ima veći mejnstrim potencijal nego Keiran. Da se razumemo, obojica su mi dragi, Lee je možda zapravo i lepši (svakako je viši od Jamesa) ali James ima ono nešto, čini mi se, jedni crtu all-purpose enetretainera koja ga preporučuje za mejnstrim. Potpuno mogu da ga zamislim kako šarmira publiku na kakvom talk showu, dok mi se Lee ne uklapa sasvim u tu sliku.
Pogledao sam DE ROUILLE ET D'OS Jacquesa Audiarda, film sa kojim je ispratio veliki uspeh prethodnog internacionalnog hita i art-house favorita UN PROPHETE i u određenom smislu imao je težak zadatak pred sobom - UN PROPHETE je naprosto imao izuzetno potentnu i umetnički uzbudljivu temu koja je pritom i krajnje populistička, i onda je spoj Audiardove veštine sa svim tim faktorima dovela do utiska da je reč o "neponovljivom" uspehu. Međutim, Audiard pre toga ima veliku kilometražu i nema sumnje da u njemu ima snage za kontinuitet. To je pokazao sa ovim filmom, uprkos velikim pritiscima da ide u Holivud i očekivanjima druge vrste.
DE ROUILLE ET D'OS je odlična melodrama smeštena u brutalne okolnosti kojima Audiard fino maskira zapravo vrlo jednostavnu emotivnu okosnicu svoje priče.
Mathias Schoenaerts je uspeo da za dve godine, u RUNDSKOPu i DE ROUILLE ET D'OS odigra uloge u filmovima sa dve verovatno najsnažnije scene stradanja dece. Međutim, isto tako, za dve godine je uspeo da se nametne kao izvanredna evropska zvezda sa vrlo atipičnim atribuitima totalne sirovine koja nije zarobljena u getu DTVa već uspeva da iskomunicira emociju u "ozbiljnim" filmovima. Schoenaerts je izvanredan u ovom filmu i njegov uspon deluje skoro kao pažljivo planirana strategija igranja u velikim filmovima i saradnje sa velikim rediteljima.
Marion Cotillard je takođe napravila izuzetnu ulogu a uspela je da ne bude zasejena CGI-jem koji je u njenom slučaju prilično prisutan. Njen lik uprkos dimenziji fizičkog i duhovnog bola, nikada ne biva sveden na jednu notu, i na kraju sama drama između glavnih junaka transcendira tu osnovnu, radikalnu, premisu.
Audiard je ponovo privučen svetom i podzemlja i marginalaca, i uprkos tome što ovo nije krimić, jedan deo se dešava u tom miljeu i danas zbilja niko ne ume da ga dočara tako efektno, sa osećajem entropije ali bez gubljenja fokusa.
Na planu tehničke realizacije, a to nema veze isključivo sa ozbiljnim CGI zahtevima, već i na svim nivoima DE ROUILLE ET D'OS je izuzetan rad. U tom smislu, Holivud verovatno nema ništa naročito da pruži Audiardu u ovom trenutku.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PARANORMAN Chrisa Butlera i Sam Fella. Nažalost, to mi je sve u svemu bilo jedno konfuzno i naporno iskustvo. Laika uvek ima lepo dizajnirane i tehnički fino realizovane filmove, ali PARANOMAN mi je bio neverovatno konfuzan na nivou dramaturgije, sa predugim uvodom, likovima koji se vrte u krug i nedovoljno razrađenim osnovnim sukobom. U tom smislu, sva mašta i tehnička realizacija mogu samo da deluju kao obećanje nekog boljeg filma koje ovom prilikom nije ispunjeno.
* * / * * * *
Pogledao sam ARGO, prvi film u kome se od Bena Afflecka zaista puno očekivalo kad je reč o režiji. I rekao bih da je ovo film koji je na nivou teme izvanredno odabran kao naslov sa kojim će se probiti u holivudsku stratosferu. THE TOWN je bio konzistentniji, bez krupnih grešaka, ali bio je smešten u milje lumetovskog krimića koji je zaista potrošen kroz decenije filmova na tu temu. Ipak, bio je to izvanredan film.
S druge strane, ARGO je film sa sjajnom premisom koju je Affleck dosta fikcionalizovao, i napravio je spoj istinite priče i repertoarskog filma koja funkcioniše besprekorno sve do jedne scene koja preti da sve pokvari, i to ne zbog toga što je sama po sebi loša, štaviše sjajno je realizovana, niti zbog toga što na bilo kom nivou menja idejni predznak filma, već naprosto zato što je neuverljiva i što iskoračuje previše iz te vrlo fine igre istine i fikcije koju su scenarista Chris Terrio i reditelj Ben Affleck dotle uspeli da ispletu.
ARGO u tom smislu ima zaista old school postavku - milje je istinita priča, forma u kojoj se pripoveda je žanrovski film, i sve to pretenduje da na neki način iznese "istinu" o miljeu o kome govori. U dva navrata u štabu CIA, Affleck pravi isti kadar kao Pakula u ALL THE PRESIDENT'S MEN i meni je to rešenje u određenom smislu ponudilo ključ za razumevanje ovog filma. Affleckov film je na neki način film koji uzima u obzir ranije filmove ne samo kao predmet svoje priče - pošto reference na Holivud prirodno imaju značajno mesto - već i inspiraciju na nivou izraza i vrlo jasno aludira na to da će biti omaž, na barem tri nivoa - biće omaž jednom trenutku u prošlosti, jednom pogledu na film i jednom filmskom studiju a to je Warner Brothers koji je proizveo ALL THE PRESIDENT'S MEN što je vidljivo u prvom kadru kada umesto savremene inkarnacije WB štita ide ona koja je bila aktuelna u vreme dešavanja priče.
Ako bi se mogli tražiti neki subliminalni detalji vezani za očekivanja oko "oskara" onda upravo ta parafraza Pakulinog kadra ima jedno zanimljivo tumačenje koje sigurno nije tačno ali je krajnje geeky. Naime, u svom ready made omažu studiju Warner Brothers LE CLASSE AMERICAIN, Michel Hazanavicus, prošlogodišnji laureat u nekoliko navrata stavlja upravo taj Pakulin kadar menjanjući mu smisao kroz duhoviti dubbing. Ako imamo u vidu da je Hazanavicousov ARTIST stekao simpatije Akademije delom i zato što se bavi filmskom industrijom, a ARGO ide korak dalje, govori o patriotskoj ulozi Holivuda, onda se još više jača veza Affleck-Hazanavicus, dvojice reditelja koji su prijatno iznenadili javnost snimivši neočekivano zrele radove.
Milje u kome se ARGO dešava je baziran na laži. Jedan deo tog miljea je svet špijuna, političkih intriga, prerušavanja i sl. a drugi deo je svet filma koji je baziran na kosntantnoj borbi sa realnošću. U oba sveta su blef i pretvaranje, i sporadični nadljudski napori osnovna sredstva funkcionisanja, i Affleck uspeva da to fino poentira kroz svoja tri poteza - izbor istinite priče, vladanje žanrom i pametno akcentovanje poente.
Ono što je u rediteljskom smislu upravo i najznačajnija akrobacija koju Affleck uspeva da sprovede jeste to što on istovremeno rekonstruiše epohu i "istinitu priču" suptilno je gurajući u pravcu entertainmenta. U tom pogledu, ne čudi da ga sada zovu da radi filmove o superherojima, jako je teško postići taj spoj izrazitog osvrtanja na stvarnost i implementacije žanrovskih konvencija. A on baš to radi izuzetno vešto.
Do "greške" dolazi u završnoj fazi kada se neumitno mora povećati radna temperatura priče i tu Affleck vrlo inteligentno uspeva da na nivou uvođenja potrebnih elemenata sve učini uverljivim, ali ipak svojim "pametnim" rešenjem ne uspeva da prikrije činjenicu da je tahikardija u toj fazi filma ipak veštački indukovana od jedne tačke. Dakle, u toj fazi formalno ništa ne fali, ali u filmu koji je dotle uspevao da stvori osećaj "prave stvari" čak i kad je najlažniji, počinju da probijaju šavovi preterane artificijelnosti. Srećom film je umetnička forma koja po definiciji može da grešku pretvori u prednost ili da joj ponudi neki dublji smisao.
Zašto je do te greške došlo, naročitp ako imamo u vidu da je Affleck u prvom filmu GONE BABY GONE takođe imao "krizu kraja" ali ju je rešio u THE TOWN, jako je teško objasniti, ali svakako da ona spada u red onih mana koje se zapažaju kod dobrih filmova.
Uostalom, ARGO je priča koja zapravo koristi temu holivudske "laži" kako bi produkovala jednu novu, rafiniranu "laž" i možda je upravo taj završni pečat, to "iskakanje" iz harmonije svojevrsni dokaz da je holivudski oportunizam sa kojim se ARGO šali zapravo i dalje živ.
* * * 1/2 / * * * *
Marisa Tomei is in negotiations to join Hugh Grant in the untitled Marc Lawrence rom-com project at Castle Rock Entertainment.
The story centers on an Oscar-winning British screenwriter (Hugh Grant) now creatively washed up, divorced and broke.
He takes a job teaching screenwriting at a small East Coast college, and ends up in a romance with a single mom who has gone back to school.
Shooting kicks off in New York next spring. Martin Shafer and Liz Glotzer are producing.
Source: The Wrap
Pogledao sam THE DAY Douglasa Aarniokoskog. Aarniokoski je bio štićenik Roberta Rodrigueza koji je već desetak godina da se probije u svet režije pod njegovim patronatom ili samostalno, a izgradio je jako veliki i solidan opus kao pomoćnik režije i reditelj druge ekipe. U nekoliko navrata Aarniokoski je zamenjivao reditelje na problematičnim produkcijama ali njegovi projekti poput jednog od nastavaka HIGHLANDERa ipak nisu pokazali da ima veće mogućnosti.
THE DAY je zanimljiv ali na kraju svega ipak marginalan postapokaliptični film u kome se grupa ljudi krije i beži pred grupom ljudi predatore čije namere meni nisu bile baš do kraja najjasnije, da li su oni neki kanibali ili varijacija na vampire, i zašto.
U svakom slučaju, Aarniokoski je čovek koji ima praksu i koji uspeva da sa minimalnim budžetom izvuče dosta, ali koncept kojim se služi deluje najbliže estetici filmaq BOOK OF ELI Braće Hughes, samo bez Denzela i bez te epske, vestern dimenzije. Ovde ima nešto vesterna ali više u pravcu backwoods ambijenata i kamernijih okolnosti, što u spoju sa prilično mutnim motivacijama likova rezultira zanimljivim ali ipak nezaokruženim filmom.
THE DAY u sebi na nivou realizacije ima elemenata da se izdigne iznad DTV miljea, ali ideja je previše mutna da bi izbacio Aarniokoskog tamo gde on pretenduje da bude.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-11-2012, 03:42:31
Pogledao sam ARGO, prvi film u kome se od Bena Afflecka zaista puno očekivalo kad je reč o režiji. I rekao bih da je ovo film koji je na nivou teme izvanredno odabran kao naslov sa kojim će se probiti u holivudsku stratosferu. THE TOWN je bio konzistentniji, bez krupnih grešaka, ali bio je smešten u milje lumetovskog krimića koji je zaista potrošen kroz decenije filmova na tu temu. Ipak, bio je to izvanredan film.
S druge strane, ARGO je film sa sjajnom premisom koju je Affleck dosta fikcionalizovao, i napravio je spoj istinite priče i repertoarskog filma koja funkcioniše besprekorno sve do jedne scene koja preti da sve pokvari, i to ne zbog toga što je sama po sebi loša, štaviše sjajno je realizovana, niti zbog toga što na bilo kom nivou menja idejni predznak filma, već naprosto zato što je neuverljiva i što iskoračuje previše iz te vrlo fine igre istine i fikcije koju su scenarista Chris Terrio i reditelj Ben Affleck dotle uspeli da ispletu.
ARGO u tom smislu ima zaista old school postavku - milje je istinita priča, forma u kojoj se pripoveda je žanrovski film, i sve to pretenduje da na neki način iznese "istinu" o miljeu o kome govori. U dva navrata u štabu CIA, Affleck pravi isti kadar kao Pakula u ALL THE PRESIDENT'S MEN i meni je to rešenje u određenom smislu ponudilo ključ za razumevanje ovog filma. Affleckov film je na neki način film koji uzima u obzir ranije filmove ne samo kao predmet svoje priče - pošto reference na Holivud prirodno imaju značajno mesto - već i inspiraciju na nivou izraza i vrlo jasno aludira na to da će biti omaž, na barem tri nivoa - biće omaž jednom trenutku u prošlosti, jednom pogledu na film i jednom filmskom studiju a to je Warner Brothers koji je proizveo ALL THE PRESIDENT'S MEN što je vidljivo u prvom kadru kada umesto savremene inkarnacije WB štita ide ona koja je bila aktuelna u vreme dešavanja priče.
Ako bi se mogli tražiti neki subliminalni detalji vezani za očekivanja oko "oskara" onda upravo ta parafraza Pakulinog kadra ima jedno zanimljivo tumačenje koje sigurno nije tačno ali je krajnje geeky. Naime, u svom ready made omažu studiju Warner Brothers LE CLASSE AMERICAIN, Michel Hazanavicus, prošlogodišnji laureat u nekoliko navrata stavlja upravo taj Pakulin kadar menjanjući mu smisao kroz duhoviti dubbing. Ako imamo u vidu da je Hazanavicousov ARTIST stekao simpatije Akademije delom i zato što se bavi filmskom industrijom, a ARGO ide korak dalje, govori o patriotskoj ulozi Holivuda, onda se još više jača veza Affleck-Hazanavicus, dvojice reditelja koji su prijatno iznenadili javnost snimivši neočekivano zrele radove.
Milje u kome se ARGO dešava je baziran na laži. Jedan deo tog miljea je svet špijuna, političkih intriga, prerušavanja i sl. a drugi deo je svet filma koji je baziran na kosntantnoj borbi sa realnošću. U oba sveta su blef i pretvaranje, i sporadični nadljudski napori osnovna sredstva funkcionisanja, i Affleck uspeva da to fino poentira kroz svoja tri poteza - izbor istinite priče, vladanje žanrom i pametno akcentovanje poente.
Ono što je u rediteljskom smislu upravo i najznačajnija akrobacija koju Affleck uspeva da sprovede jeste to što on istovremeno rekonstruiše epohu i "istinitu priču" suptilno je gurajući u pravcu entertainmenta. U tom pogledu, ne čudi da ga sada zovu da radi filmove o superherojima, jako je teško postići taj spoj izrazitog osvrtanja na stvarnost i implementacije žanrovskih konvencija. A on baš to radi izuzetno vešto.
Do "greške" dolazi u završnoj fazi kada se neumitno mora povećati radna temperatura priče i tu Affleck vrlo inteligentno uspeva da na nivou uvođenja potrebnih elemenata sve učini uverljivim, ali ipak svojim "pametnim" rešenjem ne uspeva da prikrije činjenicu da je tahikardija u toj fazi filma ipak veštački indukovana od jedne tačke. Dakle, u toj fazi formalno ništa ne fali, ali u filmu koji je dotle uspevao da stvori osećaj "prave stvari" čak i kad je najlažniji, počinju da probijaju šavovi preterane artificijelnosti. Srećom film je umetnička forma koja po definiciji može da grešku pretvori u prednost ili da joj ponudi neki dublji smisao.
Zašto je do te greške došlo, naročitp ako imamo u vidu da je Affleck u prvom filmu GONE BABY GONE takođe imao "krizu kraja" ali ju je rešio u THE TOWN, jako je teško objasniti, ali svakako da ona spada u red onih mana koje se zapažaju kod dobrih filmova.
Uostalom, ARGO je priča koja zapravo koristi temu holivudske "laži" kako bi produkovala jednu novu, rafiniranu "laž" i možda je upravo taj završni pečat, to "iskakanje" iz harmonije svojevrsni dokaz da je holivudski oportunizam sa kojim se ARGO šali zapravo i dalje živ.
* * * 1/2 / * * * *
Da, finale filma je takvo da u njemu preteže žanrovsko rešavanje situacije, sa sve karikiranim iranskim vojnicima koji ("svi školovani u Americi i Europi", kako veli glavni junak) fascinirano gledaju u storibordove i prave pokrete rukama te onomatopeje raketnih motora i besmislenom jurnjavom kolima po pisti i u tom smislu, s obzirom na ipak prisutno stereotipiziranje braon ljudi, Argo jeste manje zadovoljavajući film od The Town koji je stvari uspeo da postavi skroz, št bi reperi rekli, realno.
Ali s druge strane, ovo jeste verovatno nešto najpoštenije što u ovom momentu Holivud uopšte može da napravi smeštanjem mizanscena u zemlju gde su braon ljudi domaći. Meni je malo nedostajalo karakterne glume kod glavnog junaka koji je više oruđe nego lik, čak i u prelomnim scenama kada odlučuje da ne ispoštuje naređenje sa vrha i da ipak ide na eksfiltraciju, ovo se rešava totalima sa poluosvetljenom figurom i teatralnim igranjem sa flašom pića, dakle skoro baletski, manje filmski nego što je moglo da bude. Ali s druge strane, dopao mi se maltene cinema verite pristup priči, veoma detaljna rekonstrukcija perioda, ukusno korišćenje dokumentarnog futidža, pa čak i ideološki jedan ipak pošten stav da se priča mala priča unutar velike, u kojoj je jasno zašto navijamo za Amerikance, ali u kojoj se ne krije zašto su Amerikanci, u velikoj priči krivi za ovo što se događa. Zanimljivo je da su na početku ti elementi bek storija ispripovedani baš kroz storibordove - Amerikancima se neprijatna premisa "istorijskog" filma prikazuje kroz filmske alatke u filmu koji govori o snimanju lažnog filma itd...
Nije razočarao Ben.
Pa da, malo mu fali da bude baš zaokružen i pojedinim deonicama kao što je intro maestralan. Taj animirani intro me je podsetio na uvod Bergovog KINGDOMa. Meni je čak manje-više taj momenat fascinacije filmom na aerodromu bio negde prihvatljiv jer je prosto "ljudski", ali su mi Mendezova odluka da prekrši naređenje (potpuno fiktivan detalj BTW) i nesposobnost Iranaca da zaustave avion bili prilično sporni. Da ne govorimo o tome da je pokušaj potere za avionom urađen tehnički odlično i totalno by the book, i on na sve to, ispoštuje potpuno logičnu reakciju odlaska u kontrolu leta, dakle ne uskrati je, ali u takvoj manipulaciji vremenom da to bude neuverljivo prekasno. Plus ne uvodi koncept da ih presretne vazduhoplovstvo (premda u teoriji mogao bi da kaže da nisu svi rodovi vojske još bili reformisani a naročito ti koji su tradicionalno jako vesternizovani...)
Uopšte, ako sad ulazimo u sitna crevca filmskog izraza, najsporniji detalj filma jeste vođenje filmskog vremena koje je malo fishy.
Da, vrlo je convenient proticanje vremena, pogotovo ako uzmemo u obzir da sve, recimo visi o telefonskom pozivu studiju u Holivudu i vremensku razliku između Kalifornije i Irana (koja je cca 12 sati), i, da, to finale je izmontirano zaista previše zgodno. No, dobro, to je naklon žanrovskom rešavanju premise, od koga se autor uglavnom uzdržavao dobar deo filma. S druge strane, zanimljiv je jak kontrast između većine glumačkog ansambla koji glumi naglašeno naturalistički sa jedne strane i sa druge strane Džona Gudmena i Alana Arkina koji su old skul Holivud ne samo po ulogama nego i po pristupu njihovom realizovanju. Šteta je što u filmu objektivno ima malo potrebe za njima na ekranu jer su mogli da naprave još bolji balans ostalim likovima koji su većinom poplašeno šutljivi.
Situacija sa telefonskim pozivom od kog zavise životi junaka a ostvaruje se/ne ostvaruje se da se ne bi zakoračilo u kadar je "istinita" na jednom intimnom nivou percepcije rada na filmu, to jeste na neki način esencija svega onoga što čini Arkina i Goodmana ali je u dramskom pogledu lobovanje.
Pogledao sam CONFESSIONS D'UN BARJO Jerome Boivina, adaptaciju Philipa K. Dicka u scenarističkoj izvedbi Jacques Audiarda i samog Boivina. Boivin i Audiard su prethodno vrlo uspešno adaptirali BAXTERa i BARJO gađa neki sličan domet, nažalost ne dobacuje toliko daleko, ali opet nije ni preterani promašaj. Nisam čitao Dickov izvornik smešten u posleratnu Kaliforniju, ali nemam problem sa načinom na koji je prebačen u Francusku. Ipak, slutim da je Kalifornija tog vremena kudikamo pitoresknija od podalpske savremen Francuske koju doduše Boivin stilizuje ali ona ipak ostaje dosta "suva". U tom pogledu, Boivin i Audiard ne definišu neku naročitu "normu" u odnosu na koju prave satiru ali ona se ipak u priličnoj meri da pretpostaviti.
Čini mi se da su osnovni problemi zbog kojih BARJO ne dobacuje do BAXTERa izuzev toga što je BAXTER idejno i emotivno snažniji, pre svega u tome što se Boivin u rediteljskom postupku pored satire dohvata i farse.
Ipak, ako imamo u vidu da je norma Dickovih adaptacija mahom visokooktanska SF akcija, BARJO spada uz SCANNER DARKLY u one adpatacije koje su zapravo bliže onome što su bili piščevi ciljevi.
Mislim da bi Dick koji je umro deset godina pre izlaska ovog filma, svakako bio zadovoljan time što je inspirisao francuske arty likove da ga ekranizuju.
* * 1/2 / * * * *
ARTILJERO Srđe Anđelića nema milosti. Traje 110 minuta i svojim diletantizmom studiozno iskušava granice gledaočeve izdržljivosti. To je sav onaj talog koji smo mislili da je ispran kada su filmovi kao što je KLIP i TILVA ROŠ počeli da reprezentuju srpsku omladinu na filmu.
U odnosu na ARTILJERO čak i ŠIŠANJE deluje kao rad Michaela Manna, minuciozno postavljeni spoj intelektualizma i vrhunski realizovanog žanra, što mislim da dovoljno ilustruje o kakvom se dnu-dna radi.
ARTILJERO na sve to, ima potpuni poremećaj pogleda na stvarnost, i to ne samo u odnosu na milje o kome govori, to je najmanje sporno. ARTILJERO je suštinski izmešten u neko vreme koje je odavno prošlo, on je osmišljen kao da će se snimiti 1995., kao da nije uveden evro, i ne samo da je reč o filmu koji izgleda kao da su snimili ljudi koji ne znaju ništa o filmu i ne znaju ništa o fudbalu, već deluje kao film koji su snimili ljudi koji ne znaju ništa ni o drugim dnevnopolitičkim događajima.
Pre svega, oni ne znaju da svoju oportunu želju da snime film koji će se dopasti Zvezdašima ne mogu da realizuju sa jednom apsurdnom, arhaičnom, nikakvom pričom koja ne odgovara ni onima koji nisu aktivni navijači ni momcima sa tribina. Jasno je da bi Delije sa Severa htele da vide nešto još luđe od KLIPA "o sebi" i da se toj želji možda ne može podići iz vizure mejnstrima, ali danas mejnstrim u Srbiji ipak podrazumeva nekakav kvalitet, ili barem neku iracionalnu dimenziju kakva krasi najvećeg zvezdaša među rediteljima Zdravka Šotru.
Ovde nema ničega, ARTILJERO je kao neki senilni redstarsploitation koji insistira na poruci a ono što nudi na idejnom planu je prilično mutno, da ne kažem neartikulisano, a na sve to, vrlo je pretenciozno iako se film stalno diči svojom nepretencioznošću.
ŠIŠANJE je barem bio film koji je svoju besmislenu ideologiju neprikriveno plasirao a ARTILJERO se stalno pravi da je diletantski pseudo-novotalasovski film ali stariji brat glavnog junaka nema ruku i Kosovo se pominje u par navrata usput kao predmet sprdnje. Ne kažem da je ŠIŠANJE bolje jer je agresivnije u svojoj ideološkoj busiji, ali ARTILJERO je daleko od nežne, nepretenciozne, naivne omladinske priče koja misli da se time može zaštiti od kritike. ARTILJERO je samo kukavički perfidan ali itekako bi voleo da progovori o Srbiji samo se plaši da se mnogima ne bi dopalo ono što želi da kaže.
Još jedan jeftini trik je nabijanje filma raznim "gradskim facama" kako bi se stvorio svojevrsni "živi zid" javnih ličnosti. To takođe deluje kao neka apsurdna, senilna kolekcija B92 faca, izvučena iz formalina kako bi reprezentovala nešto što više ne postoji, usput rušeći svako iole povoljno sećanje na njih.
ARTILJERO je nažalost slika i prilika te "pivske Druge Srbije" koja je kao isto "pametna i kul" kao i Biljana Srbljanović samo što oni piju pivo ispred dragstora, vole kung fu i gledaju fudbal. E, sada je očigledno da nisu shvatili ništa ni iz filmova ni iz prenosa koje su gledali.
ARTILJERO je film potpuno neartikulisanog izraza, u kome se sav budžetski deficit vidi, dakle neprikriven je veštinom ekipe, sa pričom koja je istovremeno jednostavna i nemoguća za praćenje i konačno sa nekoliko antologijskih gluposti koje najdirektnije devalviraju sve one vrednosti koje film želi da promoviše.
Naime, film govori o momku koji bi trebalo da bude primer huligana koji ipak voli fudbal i želi da Zvezda dobro igra. Kako bi to ostvario smatra da Nemanja Vidić treba da se vrati u Zvezdu. Pre nego što se uhvatimo za glavu nad celokupnim kretenizmom ove zamisli, hajde da je prihvatimo kao uslovnost iz FIELD OF DREAMS - "sagradi teren i on će doći". Međutim, to će se realizovati tako što če grupa Zvezdaša preobučena u Partizanovce opljačkati nekoliko zlatara, fitnes centara i kladionica. Ako zanemarimo potpuni apsurd ideje da bi na taj način oni mogli skupiti toliko novca. Ako kažemo da je to subverzivni čin, da je to neki akt građanske neposlušnosti zbog lošeg stanja u FK Crvena Zvezda - zašto to Delije rade obučeni u Grobare? To je otprilike kao da Al Kaida sruši WTC i onda podmetne to delo baskijskim separatistima? Da li su Delije toliki smutljivci da ne smeju da pokažu svoje boje na ulici ili da žele da lažno optuže Grobare?
Ako jesu, zašto su onda na kraju ipak uhapšeni počinioci koji su Delije? I zašto onda svoj odlazak u zatvor zbog pljačkanja zlatare smatraju činom vrhunske lične žrtve i emanacije zvezdaškog duha a to su uradili u tuđim bojama?
Konačno, da li je poenta filma da je zapravo pljačkanje ono najveće što navijači mogu da učine za svoj klub?
Dakle film je strašno loš a pored toga je i uvredljivo besmislen na svim nivoima.
Ovo je film u kome junak optuži policajce da "i dalje navijaju za Partizan"
Mislim da to dovoljno govori o čemu je ovde reč... Još je paradoksalnije to što u filmu neke od uloga imaju kao "pravi" navijači, veterani sa tribina, koji su valjda na neki način možda mogli da doprinesu ako ne "realističnosti" već tome da se njihov klub ne prikazuje tako pogrešno.
U svakom slučaju, ARTILJERO nije dostojan reprezent bilo čega u našem filmu. Slažem se da bi omladinski film kod nas trebalo da ima i nekog "artificijelnog" predstavnika ali ako je ARTILJERO primer toga, onda bolje ne.
Ja sam se malo iznenadio kada sam shvatio da Mjehur misli da ume da režira, ali, nakon ovog, hm, osvrta, reklo bi se da ne ume.
No, iz njega nismo saznali ono što na sve kopka: kako se Artiljero drži u odnosu na Ona voli Zvezdu?
Teško je reći. ONA VOLI ZVEZDU je više bajka, a ovo je više realizam, ali čini mi se da je ARTILJERO dosadniji, a ZVEZDA na nivou celine deplasiraniji rad.
Mrtva trka :lol: Nego, kad ćeš se oglasiti povodom Smrti Čoveka na Balkanu? Ja znam da si ti ismijavao Sedam i po, ali ovo deluje ako ništa drugo kao smeo eksperiment sa bioskopskim filmom.
Jos ga nisam pogledao ali mislim da je 2012. godina sa filmovima kao sto su CHRONICLE i PROJECT X pokazala da je found footage konacno poceo da produkuje dobre naslove. SMRT COVEKA je prvi srpski found footage rad tako da ga nestrpljivo cekam.
Par sedmica nisam bio u bioskopu i onda se nakupilo gradivo pa sam isao sistemom eliminacije - redosled je bio baziran na proceni koji ce mi film prvi pobeci sa repertoara - samo je SKYFALL izuzetak jer je bio u terminu koji mi odgovara. U tom smislu, cini mi se da je od domacih VIR mozda urgentniji jer SMRT ide dosta dobro na blagajnama, ima 20 hiljada gledalaca...
Pogledao sam HORROR EUROPA WITH MARK GATISS. Reč je o BBC dokumentarcu u kome Mark Gatiss vodi publiku kroz svoju istoriju horor filma u kontinentalnoj Evropi, i obuhvata početke u nemačkom impresionizmu, arty ekscese u Belgiji, francusku školu u tradiciji Bopileau-Narcejac, Italijane i Špance. Manje-više sve o čemu govori ovaj jednoipočasovni dokumentarac spada u red poznatih informacija i tumačenja ljubiteljima žanra. Gatiss nema snagu Žiežeka da unutar poznatih stvari pruži nešto sveže. Međutim, sasvim je moguće da ovaj rad može biti jako zanimljiv onima kojima je namenjen, a to su gledaoci koji nisu nimalo upoznati sa tradicijom kontinentalnog evropskog horora. U tom pogledu, jedino je šteta što Gatiss nije zavirio iza Gvozdene Zavese jer je i tamo bilo zanimljivih zahvata, ali ostatak filma u principu zaista deluje ohrabrujuće za neupućene gledaoce da se malo više pozabave ovom temom. Ono što je meni zasmetalo jeste Gatissov odnos prema temi koji je istovremeno vrlo informativan a zatim gurnut u neke nevažne digresije kojima kao da pokupšava da se obrati i "obaveštenijoj" publici u čemu ne uspeva. Naravno da je fanovima zanimljivo da vide snimke ostarelih velikana ali neke diskusije, naročito recimo sa Bavinim unukom su potpuno besmislene a pojedine su simpatičnije na nivou zamisli nego u formatu u kom su plasirane.
Zero Dark Thirty: Film Review
12:02 AM PST 11/25/2012 by Todd McCarthy
The Bottom Line
The story of the hunt for Osama bin Laden builds relentlessly to a powerful end result.
Opens
Wednesday, Dec. 19 (limited)
Friday, Jan. 11 (wide) (Sony)
Kathryn Bigelow's and Mark Boal's "Hurt Locker" follow-up tells the story of the hunt for Osama bin Laden and stars Jessica Chastain and Jason Clarke.
Whether you call it well-informed speculative history, docudrama re-creation or very stripped-down suspense filmmaking, Zero Dark Thirty matches form and content to pretty terrific ends. A long-arc account of the search for Osama bin Laden seen from the perspective of an almost insanely focused female CIA officer who never gives up the hunt until the prey ends up in a body bag, Kathryn Bigelow's and Mark Boal's heavily researched successor to Oscar winner The Hurt Locker will be tough for some viewers to take, not only for its early scenes of torture, including waterboarding, but due to its denial of conventional emotionalism and non-gung ho approach to cathartic revenge-taking. Films touching on 9/11, such as United 93, World Trade Center and Extremely Loud & Incredibly Close, have proved commercially toxic, and while this one has a "happy" ending, its rigorous, unsparing approach will inspire genuine enthusiasm among the serious, hardcore film crowd more than with the wider public.
OUR EDITOR RECOMMENDS
THR's Writers Roundtable: Mark Boal Breaks Silence on CIA's Role in 'Zero Dark Thirty' (Video)
It's Official: Kathryn Bigelow's 'Zero Dark Thirty' Won't Open Wide Until January
'Zero Dark Thirty' Trailer Teases Bigelow's Bin Laden Takedown Film (Video)
New Documents Give Details of Bigelow, Boal's Access to Bin Laden Raid
Kathryn Bigelow, Mark Boal Consulted White House Officials For Bin Laden Movie
New 'Zero Dark Thirty' Trailer: 'You Will Never Find' Osama bin Laden (Video)
VIDEO: Mark Boal Breaks Silence on CIA's Role in 'Zero Dark Thirty'
Even though it runs more than 2 1/2 hours, Zero Dark Thirty is so pared to essentials that even politics are eliminated; there's essentially no Bush or Cheney, no Iraq War, no Obama announcing the success of the May 2, 2011, raid on bin Laden's in-plain-sight Pakistani compound. Similarly absent is any personal life for the single-minded heroine; when it's suggested at one point that she might want to have a fling, she colorfully replies that she's not a girl who does that sort of thing. The film does question whether she gives up some of her humanity to so selflessly dedicate herself to this sole professional aim but seems to answer that, for some, this is what represents the essence of life; everything else is preparation and waiting.
Its military-jargon title referring to a state of darkness as well as to the time of 12:30 a.m., Zero Dark Thirty opens with 90 seconds or so of black screen accompanied by a soundtrack collage of emergency phone calls from people trapped in the Twin Towers; no need for the familiar visuals here. Cut to two years later, when a captured nephew of Osama bin Laden undergoes a prolonged series of brutal CIA interrogations that involve beatings, waterboarding, being bound by a dog collar and ropes and getting locked in a small wooden box. It's not the most inviting way to usher a viewer into a movie.
Then again, the hunt for bin Laden was no picnic either; it was an enormously frustrating endeavor that untold amounts of money, manpower and strategic thinking couldn't bring to a successful close for nearly a decade. The man who had engineered the deaths of some 4,000 people became a phantom, protected by forbidding geography, loyal followers and an already legendary aura.
VIDEO: New 'Zero Dark Thirty' Trailer: 'You Will Never Find' Osama bin Laden
For a while, as the film hopscotches through the years, Boal's script appears to be structured journalistically around a series of greatest terrorist hits, so to speak: We witness the deadly outrages of a 2004 attack in Saudi Arabia, the 2005 bus and tube bombing in London, the 2008 attack on the Karachi Marriott and, the following year, a shocking breach at a secured CIA base in Afghanistan.
Connecting the dots, however, is the dogged presence of Maya (Jessica Chastain), a young, flame-haired CIA officer who barely flinches when she first witnesses torture, is described as "a killer" by a colleague and, after a close call, allows that, "I believe I was spared so I could finish the job." Boal, who dug as deeply into the classified aspects of the case as possible but seems to have been more committed to protecting the identities of those involved than even some participants have been, has said that there really is a "Maya," though details have been fudged and altered to prevent identification.
Given no backstory, links to the world outside the CIA or any interest in small talk or other subjects, Maya occasionally has a drink to unwind but otherwise seems entirely incapable of shutting down her laser-like focus of her obsession. She becomes tolerably friendly with a gregarious, chatty female colleague (the ever-wonderful Jennifer Ehle) but most of the time is the only female in the room; she knows when to hold her tongue, and her frustrations are legion, but she also finds her moments to assert herself and speak out to superiors when she suspects her contributions are being ignored, due either to her rank or because she's a woman.
PHOTOS: Hollywood's Special Forces
Much as she did with the equally tightly wound protagonist of The Hurt Locker, Bigelow sends Maya through a minefield, this time consisting of bureaucratic trip-wires as well as potentially fatal traps. The director also successfully creates a double-clad environment that is both eerie and threatening, that of the supposedly safe and protected enclaves of the CIA that exist within the larger context of the Muslim world. From very early on, Maya seizes on the idea that the way to eventually track down bin Laden is to identify and follow his couriers, as they will inevitably one day reveal where the Al-Qaeda leader is hiding.
As we know, she's right, but it takes years for the tactic to pay off. Even once she and her cohorts track down the long-elusive Abu Ahmad, following his vehicle through the chaotic streets of Rawalpindi is a nightmare. But after a succession of road blocks, setbacks and dead ends, Maya finally convinces herself that bin Laden is holed up in the house in Abbottabad, whereupon her convictions ascend the ladder of command to the point where the CIA director (James Gandolfini) braces himself to enter the Oval Office and recommend a stealth raid to the president.
Bigelow and Boal play a long game, moving from the brutal opening through impressively detailed but not always compelling vignettes of the CIA at work to interludes in which Maya's ferocious dedication begins to possibly play dividends and finally to the climactic 40 minutes, which lay out with extraordinary detail and precision the almost improbably successful operation that begins at Area 51 in Nevada, where we first see the amazing stealth helicopters ideally designed for such a mission, and ends with Maya identifying the body that's brought back.
PHOTOS: Fall Movie Preview 2012: Major New Releases From Spielberg, Jackson, Tarantino, the Wachowskis, Burton and More
In between is an exceptionally riveting sequence done with no sense of rah-rah patriotic fervor but, rather, tremendous appreciation for the nervy way top professionals carry off a very risky job of work; Howard Hawks would have been impressed. Slipping low through mountain passes in darkness from Afghanistan to Pakistan with rotor noise muffled by special equipment, the two choppers drop off their Navy SEALs, one then crashes in the yard but, remarkably, the noise seems not to arouse any locals just yet.
The men, all wearing helmets that bizarrely feature four night vision lenses protruding from the front, proceed into the sealed-up house, breaking down doors and exploding locks as they go. Instead of rushing the place, as per usual cinematic practice, they move slowly and cautiously, room by room, killing the messenger, among others, and encountering several women and many children as they go. The tall man remains elusive, but there are still more doors to open. Still, with each minute, the danger of exposure and failure increases -- locals from the neighborhood are beginning to head toward the house -- and they still haven't found their prize. Until, finally, they do.
Because of the black-and-green, video-like quality of the night vision imagery, these momentous events possess the pictorial quality of low-budget Blair Witch/Paranormal Activity thrillers, which merely contributes further to their weirdness. And because of the deliberate pace at which the men make their way through the house, an unsettling airlessness sets in, a feeling of being suspended in time that's unlike any equivalent climactic action sequence that comes to mind.
But quite apart from its historical significance, at least the scene is here to provide a welcome catharsis, as at one time would not have been the case. The filmmakers initially embarked on this project before the bin Laden raid took place, which obviously would have resulted in an entirely different sort of film, dramatically and philosophically; without a resolution, it could hardly have helped from being an existential tale of quite substantial dimensions.
STORY: New Documents Give Details of Bigelow, Boal's Access to bin Laden Raid
As it has emerged instead, Zero Dark Thirty could well be the most impressive film Bigelow has made, as well as possibly her most personal, as one keenly feels the drive of the filmmaker channeled through the intensity of Maya's character. The film's power steadily and relentlessly builds over its long course, to a point that is terrifically imposing and unshakable.
Chastain carries the film in a way she's never been asked to do before. Denied the opportunity to provide psychological and emotional details for Maya, she nonetheless creates a character that proves indelible and deeply felt. The entire cast works in a realistic vein to fine effect.
Similarly, all the technical contributions are put at the service of full verisimilitude. Locations in Jordan and India fill in beautifully for Afghanistan, Pakistan and elsewhere.
Why 'Zero Dark Thirty' Is the Masterpiece of 9/11 Cinema We've Been Waiting For
"Zero Dark Thirty." "Zero Dark Thirty" fills its first minute with a harrowing black screen set to the screams of panic from distress calls during 9/11. The last time such a device was used to evoke that tragic day without relying on explicit images of burning buildings was Michael Moore's "Fahrenheit 9/11," which utilized reaction shots to underscore the human element of the devastation. In that context, the intimation served to resurrect the anger and shock later appropriated to start a war. Bigelow, a subtler filmmaker less driven by ideology than instinct, applies a similar approach to convey more complex reactions driving the weighty historical drama about to unfold: The utter chaos of fighting a losing battle and then clawing back to the top.
Featuring another team-up with "The Hurt Locker" screenwriter Mark Boal, Bigelow's taut depiction of the decade-long hunt for Osama bin Laden is a true movie of the moment. In an alternate reality where bin Laden remained at large, the filmmaker would have made "Kill Bin Laden," the earlier version of "Zero Dark Thirty" still in production when Barack Obama announced the Al Qaida's chief's death at the hands of Navy SEAL operatives in May 2011. With bin Laden still on the loose, it would remain thematically rooted in the darkness of the movie's opening moments.
Given the chance to give her story a happy ending, Bigelow smartly blankets it in shades of ambiguity. "Zero Dark Thirty" tracks a full range of emotions associated with the proverbial war on terror, from the naivete of its earliest stirrings to the spirit of vengeance that gave its apparent victory such a vital quality in the Western world. At the same time, the movie questions the certitude of the transition from despair to triumph, enabling "Zero Dark Thirty" to realize the power of its immediacy while giving the proceedings a lasting value. With ambitious young CIA agent Maya (Jessica Chastain) embodying the mixture of thrill and fury driving the hunt for bin Laden, Bigelow's engaging nail-biter avoids the pratfalls of "spiking the football," as the President described the danger of celebrating bin Laden's death. Instead, it's an opportunity to sober up.
READ MORE: 'Zero Dark Thirty' On Criticwire
From its pre-credits prologue, "Zero Dark Thirty" jumps ahead to 2004, during a stage of investigation fraught with uncertainty, when American intelligence still relied heavily on brash interrogation techniques. Set at a series of "black sites" in Pakistan and Iraq, where American intelligence subjected prisoners to waterboarding and other violent means of obtaining whatever intel they could, the story begins with Maya's arrival as a new recruit trained by a jaded interrogator (Jason Clarke) who quickly shows her the violent ropes. His brazen show of hostility toward the Al Qaeda operative in their possession mirrors the empty "America, Fuck Yeah" attitude that defined immediate post-9/11 temperaments.
"This is what defeat looks like, bro," he tells the helpless prisoner while grasping at straws. Maya, initially shocked by the situation, manages to funnel that frustration into a cunning strategy as she grows into the role of mission leader. Boal's screenplay encompasses years of events by boiling them down to Chastain's commitment to her task, which evolves past the dissolution of the U.S.'s detainee program to a diversification of the strategy that eventually allows her to drop a pin on bin Laden's whereabouts. Rarely smiling or seen in repose, she's a menacing figure of determination.
We only know enough about Maya in the moment to watch how her anger over each subsequent failure makes her stronger -- and potentially more dangerous. Her burgeoning confidence is a realization of the John Wayne fantasy that the Bush administration constantly reached for. From her routine insistence that "I'm going to kill bin Laden," she eventually gets the money quote when she speaks up in a strategy discussion about the possibilities of a raid. "I'm the motherfucker that found this place," she says, indulging the aggression she's so frequently forced to keep pent up. Lacking certainty about bin Laden's whereabouts even in the moments leading up to that famous assault, Maya's persistence involves an aspect of religious conviction that puts a human face on the confidential processes driving modern warfare. She's a symbol with many layers.
Given its scope and undulating feelings, "Zero Dark Thirty" takes into account a series of shifting temperaments. Bigelow consolidates the past decade of 9/11 cinema with plenty of familiar ingredients, whether or not they're there on purpose. With James Gandolfini in a fleeting role as coarse CIA head Leon Panetta, the actor virtually stumbles into the room straight out of "In the Loop," Armando Ianucci's brilliant satire of the institutional dysfunction that lead the country to war.
While not a blatant satire, "Zero Dark Thirty" similarly shows the delicate balancing act involved in wartime strategy always on the brink of turning sour. In more precise terms, Bigelow's ability to dramatize modern history known to many but only truly understood by a precious few mirrors the surreal quality of Paul Greengrass' "United 93," which also managed to transform traumatic history into cinematic narrative. And from the burgeoning temperaments of post-9/11 warmongering found in the finale of Oliver Stone's "World Trade Center," Boal's screenplay eventually arrives at the uneasy mindset associated with a seemingly endless battle, echoing Bigelow's own "The Hurt Locker."
Unlike "The Hurt Locker," however, "Zero Dark Thirty" shows the cracks in planning stages outside the battle field. Boal's dialogue constantly prances between false bravado and tentative belligerence, a fascinating game of risk with echoes of "Dr. Strangelove," particularly once the Administration prevaricates over whether it's worth the effort to send troops into the home where they believe Bin Laden hides. "We don't know what we don't know," somebody says, a staggering admission that prompts the apt response, "What the fuck does that mean?"
Of course we know what they don't know, which makes the finale such a juicy epilogue after so much chatter. The movie's title refers to the 12:30am raid on the Abbotabad compound where bin Laden was discovered, and after spending over two hours demystifying the process behind that discovery, Bigelow delivers an acute realization of the mission's execution that's eerily in sync with the way it played in the popular imagination. Visually, the events unfold as a mashup of shadowy movements with flashes of green night vision. It's simultaneously predictable and tense.
Yet even as "Zero Dark Thirty" veers towards the inevitable victory march, Bigelow observes the team's swift maneuvers without valorizing them, leaving room for interpretation as to its moral certitude. Wherever you fall, the climax contains serious payoff, but then comes a final image that realizes the entire spectrum of post-9/11 trauma with hardly one word spoken. This telling coda brings us up to date with the one question Bigelow's trenchant movie can't answer: Now what?
Criticwire grade: A+
Zero Dark Thirty
By PETER DEBRUGE
Jessica Chastain stars in the Osama Bin Laden pic 'Zero Dark Thirty.'
A Sony Pictures Entertainment release of a Columbia Pictures presentation of a Mark Boal/First Light/Annapurna Pictures production. Produced by Boal, Kathryn Bigelow, Megan Ellison. Executive producers, Colin Wilson, Greg Shapiro, Ted Schipper. Co-producers, Jonathan Leven, Matthew Budman. Directed by Kathryn Bigelow. Screenplay, Mark Boal.
With: Jessica Chastain, Jason Clarke, Joel Edgerton, Jennifer Ehle, Mark Strong, Kyle Chandler, Edgar Ramirez, James Gandolfini, Chris Pratt, Joel Edgerton, Reda Kateb.
Running a dense two hours thirty, before credits, "Zero Dark Thirty" reunites director Kathryn Bigelow with reporter-turned-scenarist Mark Boal in re-creating the hunt for Osama bin Laden, rejecting nearly every cliche one might expect from a Hollywood treatment of the subject. Far more ambitious than "The Hurt Locker," yet nowhere near so tripwire-tense, this procedure-driven, decade-spanning docudrama nevertheless rivets for most of its running time by focusing on how one female CIA agent with a far-out hunch was instrumental in bringing down America's most wanted fugitive. Spinning the pic as a thriller, Sony could beat the 9/11-movie curse when the Dec. 19 limited release goes wide in January.
Opportunely held for release until after the presidential election had played out, "Zero Dark Thirty" arrives shrouded in nearly as much mystery as bin Laden's whereabouts before news broke that a team of Navy Seals had successfully terminated his life on May 2, 2011. The title, military-speak for half-past midnight, refers to the Al Qaeda leader's time of death, theoretically promising a flashy first-hand account of the raid itself. But Bigelow and Boal reduce the spectacular assault on bin Laden's compound in Abbottabad, Pakistan, to the last half-hour in order to dedicate the rest of the film to the lesser-known backstory.
By forcing partisan politics into the wings (President George W. Bush goes entirely unseen, while auds' only glimpse of President Obama is during a 2008 campaign interview), the filmmakers effectively give gender politics the whole stage: The pic presents the highest-profile U.S. military success in recent memory as the work of a single woman, "Maya" (Jessica Chastain), inspired by a real CIA analyst Boal discovered during his research, and presented here as the only government official convinced that bin Laden wasn't "hiding in some cave" (Bush's words), but somewhere she could find him.
Stepping up from a year busy with supporting roles, Chastain may at first seem an unusual choice for the lead. But she shows she has the chops to embody the pic's iron-nerved protag, holding her own in the testosterone-thick world of CIA black sites and top-level Washington boardrooms. She first appears as witness to a military interrogation in which a colleague resorts to extreme measures to force information from an Al Qaeda money handler (Reda Kateb).
Compared with her wild-eyed cowboy of a colleague, Dan (Jason Clarke), Maya's body language suggests a little girl, clearly uncomfortable with the waterboarding and sexual humiliation that were common practice in the morally hazy rendition era. When Dan leaves the room for a moment, the desperate prisoner tries to appeal to her humanity. She wavers for only a moment before firing back, "You can help yourself by being truthful."
Unlike, for instance, Jodie Foster as Clarice Starling in "The Silence of the Lambs," Chastain plays Maya as fragile on the outside, Kevlar-tough beneath the skin. After narrowly surviving one terrorist attack and seeing another promising lead literally blow up in a female colleague's face, Maya grits her teeth and swears, "I'm gonna smoke everybody involved in this op, and then I'm going to kill bin Laden."
Like Bigelow herself, Maya realizes that actions -- or action movies, in the director's case -- are the surest way to combat a tradition in which society doesn't believe women to be capable of getting the job done, and "Zero Dark Thirty" follows the character through every significant step along her 10-year journey to hold bin Laden accountable for 9/11. The film opens with audio of a terrified victim of the World Trade Center attack playing over a black screen and uses the emotional power that clip dredges up to fuel everything that follows.
The result is neither particularly entertaining nor especially artful, as the filmmakers take a lean, "All the President's Men"-style approach to dramatizing an investigation that took nearly a decade to bear fruit. But Boal has clearly constructed this as a more journalistic alternative to a generic gung-ho approach. The script's blood runs thick with observational detail and military jargon, skipping forward years at a time between scenes to focus on one of two types of incident.
The first concerns the slow but steady progress in Maya's investigation, which hinges on her conviction that any clues they can discover about bin Laden's courier will eventually lead them back to UBL (the military acronym for bin Laden) himself. The second type involves an ongoing series of terrorist attacks that continue to claim lives as long as bin Laden goes free (never mind that they will not stop once he's dead). Bigelow keeps her audience on its toes by alternating between the two, allowing virtually no room for subplots or superfluous character baggage beyond what's needed for the task at hand.
With its handheld camerawork, naturalistic lighting and dialogue-drowning sound design (especially heavy on ambient helicopters), the film reflects the latest fashion in cinematic realism, compromised only slightly by the bare-minimum mood setting from Alexandre Desplat's Middle East-inflected score. Chastain's presence reminds us we're watching a movie, and yet, this slight degree of self-consciousness serves to reinforce the point that it's a woman pushing the process forward.
Maya may not be made of the same stuff as her male colleagues, but that's essential to the operation's success. While those around her equivocate and refuse to take action, she sticks to her guns and keeps track, in dry-erase marker, of the bureaucratic delays since they've located bin Laden.
Finally, when the off-camera Obama gives her mission the green light, Maya stares down a pair of cocky Navy Seals (Chris Pratt and Joel Edgerton) and tells them in no uncertain terms that she has no patience for their macho B.S. Only then does Bigelow offer auds what they paid to see: a re-construction of the raid on bin Laden's compound. Virtuoso as the sequence is to behold, it lacks both the detail of Matt Bissonnette's bestselling insider memoir "No Easy Day" and the visceral immediacy of this year's earlier Seals-supported indie, "Act of Valor," as well as the satisfaction of seeing the dead bin Laden's face (also withheld by the U.S. goverment).
Dramatically speaking, the raid feels almost anti-climactic -- an epilogue to a personal crusade that ends the moment Maya is taken seriously. Still, considering how seldom female storytellers have been given a chance to operate on this scale, it's fair to let Bigelow overturn narrative expectations to some degree. The ultra-professional result may be easier to respect than enjoy, but there's no denying its power, both as a credible reimagining of what went down and a welcome example of distaff resolve prevailing in an arena traditionally dominated by men.
Camera (color), Greig Fraser; editors, Dylan Tichenor, William Goldenberg; music, Alexandre Desplat; music supervisor, John Bissell; production designer, Jeremy Hindle; supervising art director, Rod McLean; art director, Ben Collins; set decorators, Lisa Chugg, Onkar Knot; costume designer, George L. Little; sound (Dolby Digital/Datasat/SDDS), Ray Beckett; sound designer, Paul N.J. Ottosson; supervising sound editor/re-recording mixer, Ottosson; stunt coordinator, Stuart Thorp; special effects supervisor, Richard Stutsman; visual effects supervisor, Chris Harvey; visual effects, Image Engine; associate producer, David A. Ticotin; assistant director, Ticotin; casting, Mark Bennett, Richard Hicks, Gail Stevens. Reviewed at Sony Studios, Culver City, Calif., Nov. 21, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 157 MIN.
Movies
Zero Dark Thirty: The Girl Who Got bin Laden
By Richard CorlissNov. 25, 2012224 Comments
inShare
4
JONATHAN OLLEY / COLUMBIA PICTURES
Zero Dark Thirty
Year: 2012
Director: Kathryn Bigelow
Studio: Columbia Pictures
Actors: Chris Pratt, Jessica Chastain, Joel Edgerton
Email Print Share Comment
Follow @TIMECulture
In a "black site" at an undisclosed location, a CIA officer is interrogating a man suspected of having information on the courier of Osama bin Laden. The suspect, Ammar (Reda Kateb), believes he can withstand the waterboarding, the dog collar, the sleep and food deprivation, the heavy metal music that hammers his warehouse cell 24 hours a day; he boldly asserts that "jihad will go on for a hundred years." But as his captor, Dan (Jason Clarke), patiently explains, "In the end, bro, everybody breaks. It's biology." Ammar turns to Dan's silent partner, Maya (Jessica Chastain), and cries, "Your friend is an animal. Please help me." The ordeal continues. That's diplomacy, by any means necessary.
The 9/11 attacks instantly created a new world disorder, changing the face of the enemy from cranky tyrants to a stateless ascetic with the dream of crippling infidel America. Al-Qaeda's coup also rendered the old book of counterintelligence ethics obsolete. Bribes and blackmail were still permitted, but no gentlemen or ladies needed enlist in the war on terror. The stakes were too high, as Kathryn Bigelow and Mark Boal, the director and writer of The Hurt Locker, document in their powerhouse thriller Zero Dark Thirty. "I want targets!" shouts George (Mark Strong), a high-level CIA official, to his agents in the field. "Do your f—in' job. Bring me people to kill." At this time, Leon Panetta (James Gandolfini) is the CIA director, and Maya has been working for years to locate Mr. Big — to bring in the head of Osama bin Laden.
(MORE: TIME's Review of The Hurt Locker)
Surrounded by tattooed enforcers like Dan and upper-management toughies like George, Maya at first seems as pale and petite as a naked mole rat. When Dan is transferred back home and Maya assumes control of the interrogations, her boss warns her, "You don't want to be the last one holding the dog collar when the oversight committee comes." But Maya has developed copper callouses and steely reserve, especially after some of her closest colleagues were blown to bits in the 2009 suicide bombing at the Camp Chapman base in Afghanistan, which killed seven CIA agents. Maya believes she was spared so she could finish the job. "I'm gonna smoke everybody involved in this op," she says of the Camp Chapman attack. "And then I'm gonna kill bin Laden."
The making of Zero Dark Thirty, which opens on Dec. 19 in a few theaters before expanding in January, was an operation nearly as complex and secretive as the one that took down bin Laden. Some industry analysts, inferring that the movie was all about the May 1, 2011, SEAL Team 6 raid that killed the al-Qaeda leader, wondered why a woman had the leading role. (The raid consumes just the final fifth of the movie.) The clandestine nature of the enterprise also stoked sepulchral suspicions, both on the right and the center-left, that ZDT would be a mash note to Barack Obama, who gave the go-ahead for the raid, while George W. Bush proclaimed in 2004 that "I really just don't spend that much time on [bin Laden]" and Mitt Romney in 2007 said it was "not worth moving heaven and earth spending billions of dollars just trying to catch one person."
(PHOTOS: Navy SEALs in Action)
Before the movie had begun shooting, New York Times columnist Maureen Dowd asserted that "the White House has outsourced the job of manning up the President's image to Hollywood." Peter King, the House Republican who chairs the Homeland Security Committee, promised an investigation of any aid the Obama Administration might have afforded Boal; and the Special Operations OPSEC Education Fund, a political action group stocked with Tea Party Express members and ex-Bush officials involved in the Iraq war, produced a YouTube video charging the film with "dishonorable disclosures" — as if the Defense Department didn't pour millions into supplying hardware and expertise to Hollywood movies (Transformers, Act of Valor and dozens of others) and government insiders didn't routinely spill secrets to journalists like Bob Woodward. And Dowd.
For the record, Bigelow received no help from the U.S. government — no lending of aircraft or weaponry — in the depiction of the Abbottabad, Pakistan, raid or of any other military activity. And we would hope that Boal, like any investigative reporter, received knowledgeable help in getting his facts straight. Further, this is in no way a political film; it carries neither a torch for Obama (who is seen only for seconds, promising in a 2008 news clip to end waterboarding) nor the agitated imprint of an Oliver Stone film. Essentially, it's a police procedural on a grand scale.
(PHOTOS: Special Ops: A Photo History)
First and last, Zero Dark Thirty is a movie, and a damned fine one. Like Argo — which, with all due respect to director Ben Affleck and the film's many admirers, ZDT blows out of the water — it dramatizes a true-life international adventure with CIA agents as the heroes. (And it takes fewer fictional liberties with the source material than Affleck did.) In the tradition of Truman Capote's In Cold Blood and Tom Wolfe's The Right Stuff, Boal tracked down the particulars of a sensational exploit and, skipping the "nonfiction novel" stage, created an original screenplay that provides a streamlined timeline of the hunt for bin Laden. The word docudrama doesn't hint at Boal's achievement. This is movie journalism that snaps and stings, that purifies a decade's clamor and clutter into narrative clarity, with a salutary kick.
(MORE: TIME's Review of Argo)
It's a subject perfect for Bigelow. She has wrangled complex stories about cops (Blue Steel), undercover FBI agents (Point Break) and nuclear-submarine commanders (K19: The Widowmaker) and in the process proved herself to be one of cinema's most inventive visual strategists and field commanders — and, in a nice way, Hollywood's ballsiest director. Perched between the serene classicism of old Hollywood and the jittery crazy-cam of the Bourne era, Bigelow's style is terse and assured. There's no question which side she's on, but she allows virtually all the characters, American and Middle Eastern, their moments of reason or sympathy. In this case she is neither prosecutor nor judge — simply the sharpest, most attentive member of the jury.
In The Hurt Locker, which won Oscars for Best Director and Original Screenplay, Bigelow and Boal viewed the war on terror in a microcosm, through the eyes of a trio of bomb defusers in Iraq. ZDT is a macrocosm. Instead of a Baghdad street where an IED could explode underfoot, Maya and her colleagues tread a minefield that stretches from Kabul to Times Square. Though it focuses on the determination and resilience of Maya (who is based on a real CIA tracker), the film is a giant fresco, an imposing series of surgical strikes set in Pakistan, Afghanistan, Saudi Arabia, Kuwait, Poland and the U.S. For a throbbing 2 hours and 40 minutes, ZDT moves through enemy territory with the speed, weight, brains and grace of a Pro Bowl NFL linebacker; it's the Lawrence Taylor of war-ops movies.
(LIST: 10 Greatest Movies of the Millennium, Thus Far: The Hurt Locker, More)
With the dense dialogue spread across more than 100 speaking roles, the supporting actors could be mere information carriers, but many make excellent use of their limited screen time: Clarke as the hard-case interrogator with a Ph.D., Kateb as his victim-informer, Kyle Chandler as Maya's suave, cautious station boss, Jennifer Ehle as a warm, seen-it-all field agent and Edgar Ramirez as an operative who tracks bin Laden on an edgy ride through Islamabad. Chastain takes a while to grow into Maya's skin, but her tentativeness in the early scenes may be an accurate depiction of a young woman just out of college, enduring the growing pains of a difficult matriculation in a killer job.
As a bright young woman driven to bring down an al-Qaeda terrorist, Maya shares aspects of Claire Danes' Carrie Mathison in the Showtime series Homeland, but she lacks Carrie's defining neuroses — and much other personal biography. What are Maya's political beliefs? Who are her family and friends back home? Does she have a sex life? Doesn't matter: she is her job. In a way, Maya is the CIA equivalent of Bigelow, a strong woman who has mastered a man's game.
(MORE: Kathryn Bigelow Profile: The Front Runner)
At the end, the woman who finds bin Laden also finds an end to her sacred obsession. And eight years to the day after Bush prematurely announced it, a U.S. official has earned the right to proclaim, "Mission accomplished." So too, with this splendid sortie into cinematic reportage, can Kathryn Bigelow.
MORE: Navy Reprimands SEALs Who Spilled Secrets for Video Game
Read more: http://entertainment.time.com/2012/11/25/zero-dark-thirty-the-girl-who-got-bin-laden/#ixzz2DYAiDnPF (http://entertainment.time.com/2012/11/25/zero-dark-thirty-the-girl-who-got-bin-laden/#ixzz2DYAiDnPF)
The decade-long manhunt for Osama Bin Laden races by in a 159-minute adrenaline-fueled chase in Kathryn Bigelow's Zero Dark Thirty, which unfolds with certainty and smart decisions on both sides of the camera. It's a rarity, a truly entertaining film that never condescends to its audience or cheapens history and truth. Zero Dark Thirty lacks the existentialist peril and high drama of Bigleow's previous, Oscar-winning The Hurt Locker, but replaces those showy-but-strong elements with both tension and truth in the pursuit of drama, fiction lightly draped over fact. Despite a star-free (and talent-rich) ensemble, its box office can count on curiosity, awards-season buzz and the word-of-mouth in support of its excellent and unsentimental approach.
Zero Dark Thirty opens to the sounds of 9/11, but the script—based on both the research of journalist-turned-screenwriter Mark Boal and other reporting—really begins at a overseas U.S. facility in 2003, where a CIA field man (Jason Clarke) gives newer hire Maya (Jessica Chastain) a quick tutorial in the nature and necessity of waterboarding. It's upsetting for both Maya and us (and Bigelow doesn't cut away to spare us the sight of this torture), but when the man being interrogated asks Maya for understanding and help, she simply says, coldly "You can help yourself ... by being truthful." And then Maya, and us, are plunged into the pursuit of Osama Bin Laden, the leader of Al-Qaeda, with all of the false starts and blind alleys and red herrings you would expect in the hunt for the most wanted man in the world. But Maya stays on target.
The procedural nature of Zero Dark Thirty is fleet and fascinating. Watching the film, you learn everything from how Navy SEALS open a locked door to, ironically, how the high secrecy of Bin Laden's house in Abbotabad, Pakistan is what gave it away. You don't get a lot of explanation—no one ever says any dead exposition or rehashes Wikipedia entries about the film's torrent of names and places, people and organizations—and it's nice to enjoy an American film that assumes you have intelligence and relies on it. Many early critics and Awards-watchers are already bemoaning Bigelow and Boal's just-the-facts approach as a drawback, wondering why the film refuses to incorporate the character's "backstories" or "home lives." For those voices of disapproval, let it be noted that your local cable operator can help you find The Lifetime Channel, whose style of storytelling may be more your taste.
Bigelow's films have always been about people at work: team dynamics driven by dynamic individuals, triumphs achieved through effort, failures brought about by not knowing what you're doing or why. Chastain's Maya never gets to give a big speech about being a woman in intelligence, but she mostly doesn't have to, and the film makes smart points in brief moments. Bigelow is also not afraid of darkness, or silence, or stillness; the assault on the compound, even though we know how it turned out, still plays out with the tension of held breath and pin-drop quiet in the theater.
Boal's work turns reality into fiction, protecting sources while unveiling secrets, and it serves the plot that runs between the scenes and the scenes that make the film, with notes and nuances that feel right. Much like bomb disposal in The Hurt Locker, Zero Dark Thirty is about intelligence as a job—one done by people, and one where people can make mistakes—and that like all jobs, intelligence involves co-workers you don't like, late hours, petty turf grabs and ass-covering lies, just with deadly consequences. The superb camerawork is by Greig Fraser, with Dylan Tichenor and William Goldenberg's editing propelling the story and focusing your attention but never forcing either. Stark and tough and smart, Zero Dark Thirty is a masterwork from a master filmmaker, a truly exceptional work that combines the questions and qualms so often found in the grey areas of the real world with the kind of storytelling and art so rarely found in the shared darkness of the movie theater.
Distributor: Sony
Cast: Jessica Chastain, Jason Clarke, Jennifer Ehle, Edgar Ramirez, Joel Edgerton, James Gandolfini
Director: Kathryn Bigelow
Screenwriter: Mark Boal
Producers: Megan Ellison, Mark Boal, Kathryn Bigelow
Genre: Drama
Rating: TBD
Running time: 159 mins.
Release date: December 19, 2012
Ne sreću se često potpuni promašaji značajnih i veštih reditelja kakav je LAY THE FAVORITE Stephena Frearsa. Ovaj film je imao dva puta, jedan da ode u pravcu respektabilnog HIGH FIDELITY sa kojim deli reditelja, scenaristu i koncept All-Star podele ili da ode put radova koje kao producenti potpisuju 50 Cent sa tandemom Emmett-Furla. 50 Cent i Emmett-Furla su pretegli, iako se barem 50 Cent ne može optužiti da je imao ikakav kreativni ili glumački input.
Frears je reditelj čiji rad i danas može da donese vrhunski kvalitet a samo mali pogled unazad, u njegovu britansku fazu, pokazuje kakav je to potencijal bio, dočim je u Holivudu uglavnom takav potencijal i ostvario. Međutim, LAY THE FAVORITE je uleteo u nekom raskoraku a Frears uprkos izvanrednoj glumačkoj podeli, nije uspeo da izvuče kvalitet iz adaptacije memoara Beth Raymer, kao ni iz glumaca koji su izuzev već standardizovanog underplaya Bruce Willisa strašno podbacili. To naročito važi za Rebeccu Hall u glavnoj ulozi.
Međutim, niko sem Frearsa nije pojedinačno kriv. Osnovni problem filma je njegova sitkomasta režija, letargičan odnos prema junacima i priči, narativ koji se raspada po svim šavovima, i poznati glumci koji samo doprinose čemernom utisku jer na njihovim licima vidimo likove iz mnogo boljih filmova.
Frears do sada nije imao ovakav film koji bi najradije svi zaboravili. Međutim, šteta je što bi da je Frears bio u formi, saradnja sa njim bila koristan dodatak ovoj ekipi sa bogatim glumačkim iskustvom jer on stvarno jeste jedan od važnijih reditelja svoje epohe.
Ameri izgleda ukapirali DAY OF RECKONING>
SHOCKER: THIS 4TH—OR REALLY, 6TH—INSTALLMENT OF ULTRA VIOLENCE IS BOLD AND FRESH
Universal Soldier: Day of Reckoning
1 COMMENT ON NOVEMBER 26, 2012 BY DAVID EHRLICH
3.5/5 RATING2.0/5 INCOME
PRINT
Universal Soldier: Day of Reckoning isn't just one of the most remarkable action films of the 21st century, it also feels like one of the first. Which is especially surprising as this cut-rate slice of ultra-violence is the fourth (or sixth, depending on what you consider to be canon) installment of a franchise that epitomizes the pyrotechnic banality of '90s action movies. Initially, this saga of re-animated rival soldiers Luc Deveraux and Andrew Scott (Jean-Claude Van Damme and Dolph Lundgren) was conceived to exploit the explosively meat-brained vogue of a bygone era, but the series—much like the two dueling beefcakes at its core—refuses to die. While The Expendables and its sequel have made half-hearted sport of their wrinkling action stars, the immortality angle of the Universal Soldier films means they refuse to acknowledge that Van Damme and Lundgren are now a combined 107 years old. Current franchise shepherd John Hyams clearly understands that his latest has to be clever and coy in order to subsist on its fading star power, and so he's reincarnated the Universal Soldier brand as an ultra-violent existential crisis. Playing like a mash-up between Enter the Void and The Raid, Day of Reckoning is an uncommonly assured slice of bargain bin cinema, as arresting to watch as it is impossible to comprehend. Immaculately directed and nearly impossible to dismiss despite its zombified pace, Day of Reckoning could prove to be a mild niche success, though VOD will be where it recoups the brunt of its $11.5-million budget.
The film's first trick is that its legendary lead actors are barely in the thing—despite headlining status, both deliver glorified cameos with Van Damme effectively getting his chance to play Colonel Kurtz. Day of Reckoning wastes little time introducing us to its proper protagonist, opening with (or, more accurately, inside) a stocky family man named John (Scott Adkins) on the worst night of his life. John's young daughter enters his bedroom in the middle of the night complaining that there are monsters in the house, and we're immediately locked into his P.O.V. as he pokes around for intruders. He looks kinda like Matthew Fox in Lost and he acts kinda like Matthew Fox in Alex Cross, and for the next 113 minutes he will serve as our avatar. We watch from behind his eyes (blinks included) as Deveraux murders his family in cold blood, and we're with him when he awakes from a coma nine months later, suffering from memory loss and hell-bent on revenge.
From there, the plot becomes willfully baffling. No attempt is made to catch us up to speed on who these jacked lunatics are or why they're prone to epileptic episodes in which they hallucinate about the bump on Jean-Claude Van Damm's forehead. It's never especially clear why Dolph Lundgren is running the world's most steroidal underground fight club, or why a vaguely Eastern European stripper decides that tagging along with these guys is a good way to spend her day off, but Hyams compensates for clarity with gravitas. Every moment of activity is muted by several of airless disquiet, the film's meticulously arch compositions and hyper-glossy sheen revitalizing and reflecting upon the testosterone cinema of yesteryear through the same warmly subversive lens that Todd Haynes' Far From Heaven looked back at the florid suburbia of Douglas Sirk. Day of Reckoning sincerely loves this stuff too much to satirize it, and the film's three major action sequences are as brutal and elegantly epic as anything the major studios have offered this year—a fight scene in a sports apparel store ends with the most vicious deathblow in recent memory.
But Day of Reckoning seems less interested in functioning as an action movie than it does as a blood-soaked simulation of pre-coded living. Many ultra-violent films present life like it's a videogame, but Day of Reckoning begins with the assumption that we're all being played. That protracted first-person opening sequence transparently deprives us of our own control, underlining the notion that free agency is a deceit. The movie is sustained by the tension that exists between John feeling like he's in control, and the fundamental knowledge that he isn't. We're repeatedly reminded that John's mind is not his own, but that information has no bearing on the choices that he makes. He understands that violence won't solve anything—just like we understand that impaling Dolph Lundgren's head with a machete won't prevent him from appearing in the next installment—but it's the only means of expression he's got. Imagine Memento's Leonard Shelby with an itchy trigger-finger, and you're halfway there. A mirror-image of Paul W.S. Anderson's similarly fascinating Resident Evil: Retribution, Day of Reckoning expresses how videogame logic reflects—not informs—contemporary culture. This is a movie about people who are created with the purpose of products, and it simulates their experience to an unnerving degree.
Ultimately, Day of Reckoning is an action movie that's stronger and smarter than most of its previous incarnations, yet so committed to its undying sense of self that it doesn't feel like anything else. It's self-serious to the extreme and loaded with laughable dialogue (the speech containing the titular line is an all-timer). Still, it's so well-crafted and loyal to its own inert insanity that you can't look away. Like The Terminator on a morphine drip, it's a rich throwback to a time when gratuitous nudity was the only kind of nudity, when being a man meant dismembering another man, and you didn't need to be able to form intelligible sentences in order qualify as a warrior-poet. The lesson of this unexpectedly potent kick of sci-fi strangeness: at the end of the day, big muscles just need to be flexed.
Distributor: Magnet Releasing/Magnolia Pictures
Cast: Jean-Claude Van Damme, Scott Adkins, Dolph Lundgren, Kristopher Van Varenberg
Director: John Hyams
Screenwriters: John Hyams, Doug Magnuson, Jon Greenhalgh
Producers: Craig Baumgarten, Moshe Diamant, Allen Shapiro
Genre: Action/Sci-fi
Rating: R for brutal bloody violence throughout, strong sexual content, graphic nudity, and language
Running time: 114 minutes
Release date: November 30, 2012
Follow David Ehrlich on Twitter
"Safety Not Guaranteed" filmmakers of Colin Trevorrow and Derek Connolly have been brought onboard to rewrite the remake of the 1986 family sci-fi cult favorite "Flight of the Navigator" at Disney Pictures and Mandeville Films.
Randal Kleiser helmed the original which followed a 12 year-old boy who goes missing and re-appears eight years later having not aged a day. At the same time, an alien spacecraft crashes nearby which may explain the boy's disappearance.
Brad Copeland ("Arrested Development") was hired to pen the first draft of the remake in May 2009. Now they're re-writing it, the project will be developed as a potential directing vehicle for Trevorrow.
David Hoberman and Todd Lieberman are producing.
Source: Variety
Piracy Funds Movies? Megaupload Shutdown May Have Hurt Box Office Revenues
by Charlie Schmidlin
November 26, 2012 11:19 AM
While the home theatre experience rapidly approaches a point preferable for many to the average cinema outing, the MPAA has had to work overtime in order to keep alternative options (namely illegal file-sharing) suppressed and theatre numbers up. The group struck a seemingly massive victory in January, when the popular website Megaupload -- one of many consistently used to host copyright-infringing films -- was raided and shut down, but now a new study has prompted a new focus on the action's repercussions, mainly by suggesting that it is not the download itself, but the recipient's reaction to it that makes all the difference.
Researchers from Munich School of Management and Copenhagen Business School have published a short paper entitled "Piracy and Movie Revenues: Evidence from Megaupload," and within their report lies the interesting financial aftermath of the site's demise. Amassing over a five-year period weekly data from 1344 movies in 49 countries, the team found that some films actually benefited from piracy, due to the promotion caused by gradual word of mouth after the initial download.
Noting a slight but steady change in finances across the world before and after the Megaupload shutdown -- taking into account inflation, Internet penetration and the site's popularity as well -- the researchers concluded that "the shutdown had a negative, yet in some cases insignificant effect, on [smaller films'] box office revenues." Their case then goes on to explore file sharing's role as "a mechanism to spread information about a good from consumers with zero or low willingness to pay to users with high willingness to pay."
However, before studios begin feverishly directing their promotional efforts toward torrent sites galore, the Munich team did find that with blockbusters obtaining a screen count over 500, the effect is actually opposite, having found instead a financial boost following the raids. So as much "Cabin in the Woods" and "The Avengers" differed both in Joss Whedon's involvement and eventual box-office, the film's results left to file-sharing sites predict a much more divergent result.
Still, the findings are equally controversial and illuminating of the present state of film viewership, and while there remains a great deal of extra information needed to prove Megaupload's lasting effects, the report nonetheless adds a different perspective that may give the MPAA some pause. [TorrentFreak]
"Inglourious Basterds" and "The Bourne Ultimatum" star Daniel Bruhl has finalized a deal to replace James McAvoy in the upcoming Bill Condon-directed Wikileaks movie at Dreamworks Pictures.
McAvoy had been in negotiations for the role but talks broke down due to scheduling issues with the actor's commitment to Bryan Singer's "X-Men: Days of Future Past" at Fox.
Benedict Cumberbatch ("Sherlock") remains attached to play Julian Assange, Wikileaks' founder, with Bruhl as his right-hand man Daniel Domscheit-Berg, a German tech activist who became the organization's spokesman.
His split with Assange was credited as being one of the events leading to the massive diplomatic cable leak in September 2011 and Assange's eventual downfall.
Despite reports, Laura Linney is not in negotiations nor has an offer to join the cast although there is interest in her playing a CIA intelligence officer.
Josh Singer wrote the script while Steve Golin, Michael Sugar and Bard Dorros will produce. Shooting is aiming to begin in January.
Source: The Hollywood Reporter
Reprizirao sam DE BATTRE MON COEUR S'EST ARRETE Jacquesa Audiarda, rimejk kultnog filma FINGERS Jamesa Tobacka. Ovde imamo zanimljiv primer reverse engineeringa. Naime, Toback je snimio zaumni arty krimić a francuski reditelj ga je učinio racionalnijim, razvio na nivou priče i realizovao u sofisticiranom glavnotokovskom maniru. Za razliku od Tobackovog filma, Audiardov je manje enigmatičan, ali je zato sigurniji i otvoreniji, bez mogućnosti da se prikriva bleferskim deonicama.
Romain Duris igra ulogu koju je u originalu imao Harvey Keitel, i donosi nešto eterično u odnosu na Keitelov metodski manir, iako je u svojoj roli vrlo konkretan, i postavljen tako da se publika identifikuje sa njim.
Pariski milje podzemlja je intrigantniji od Tobackovog njujorškog i znatno je maštovitiji u tome kako postavlja životne okolnosti glavnog junaka. Audiard i Benancquista ne dotiču Tobackov homoerotski apsekt odnosa između Harvey Keitela i Jima Browna, i u stvari najznačajnija promena na nivou značenja je to što Audiard ne koketira sa temom homoseksualnosti u svetu podzemlja, što je zanimljivoi jer je to tema koja njega zapravo izrazito zanima.
Jean Genet se kao senka uvek nadvija nad Audiarda, ali u DE BATTRE je to pre svega vezano za odnos kriminala, zločina i lepote umetničkog dela, bez istraživanja specifičnih homoerotskih naboja. Doduše, glavni junak jeste vođen svojim edipalnim traumama u neobičnom odnosu koji ima prema majci i obscenoj figuri oca. U tom pogledu, Audiard nije izneverio one koji očekuju malo perverzije kod njegovih gangstera ali nije ispratio Tobacka. Međutim, ovako složena priča ipak deluje solidnije od Tobackove jer on nikuda ne odvede odnos Keitela i Browna.
Na planu inscenacije, ponovo je reč o maestralnom ostvarenju u kome se neke od art house stilema odlično uklapaju u mejnstrim izraz.
Paradoksalno, francuski rimejk nudi priču FINGERSa u formi koja je znatno prihvatljivija ljubiteljima američkog filma.
* * * 1/2 / * * * *
The BBC are doing their level best
to scrub any trace of Jimmy Savile
from their archives. One notable
deletion is Sir Jingle's episode
of Desert Island Discs, which is
no longer available to stream from
the BBC website.
At about 26 minutes in, Jimmy
introduces a little girl in a
wheelchair from Stoke Mandeville,
who wanted to go on the radio and
choose a Wham! record. Savile
suggests if he can't have the
record he could take the girl
to the desert island to do his
washing. We suppose, with
hindsight, that doesn't sound
quite so sweet now.
Listen:
http://bit.ly/UtJ9DJ (http://bit.ly/UtJ9DJ)
Pogledao sam PREMIUM RUSH, čudnu rediteljsku odluku Davida Koeppa koji je odavno zainteresovan da proširi podrućje borbe i na potpuno autorstvo, ali se do sada izražavao u znatno drugačijim formama. A STIR OF ECHOES je u tom pogldu čak bio odličan film, a nije za potcenjivanje ni TRIGGER EFFECT. Međutim, u PREMIUM RUSHu, Koepp odlučuje da realizuje jednu larrycohenovsku one-note premisu, priču o biciklistima koji rade isporuke u Njujorku i upadaju u nevolje sa trijadama i korumpiranim policajcem. Koepp je jedan od scenarista filma za koji bih razumeo da ga je prodao kao high concept script ali ne razumem poriv i da ga režira jer po nivou sadržaja, ovaj film nije ništa kompleksniji od Bessonovih produkcija sa majstorima parkoura.
Za razliku od Bessonovih parkourovaca, Koepp nema istinske akrobate u glavnim ulogama, Joseph Gordon-Levitt igra heroja i film je maksimalno oslonjen na sve trikove koje tehnika, uključujući naravno i kompjutere može da omogući tako da film nikada zapravo ne nudi efekat istinske akrobacije, vrlo je artificijelan, i verujem čak da je samo snimanje možda bilo čak i kudikamo kompleksnije i rizičnije nego što pokazuje završni proizvod.
PREMIUM RUSH je otud film koji je prejednostavan za holivudski proizvod a nema tu autentičnost prave fizičke akcije koju donose recimo azijski ili evropski majstori. Naravno, bilo je poslednjih godina i američkih filmova koji su, između ostalog, i zahvaljujući tehnologiji pomerali granice, ali PREMIUM RUSH prosto nije jedan od tih.
Koeppu treba skinuti kapu što je snimio jedan potpuno neočekivan B-film. Ali, nažalost, previše je ušuškan u okolnosti A-produkcije da bi tu B-premisu mogao pravilno da nam "proda".
* 1/2 / * * * *
Kathryn Bigelow's angular thriller Zero Dark Thirty begins and ends with events that have been seared into public memory — the attacks on September 11, 2001 and the death of Osama bin Laden on May 2, 2011 in Abbottabad, Pakistan, two incidents that bookended a decade in which America's sense of security and place in the world were radically shaken.
The film presents the story of what happened in that dark space between. Using a combination of whatever details screenwriter and journalist Mark Boal could turn up in his research and cautious fiction, Zero Dark Thirty details how the U.S. was finally able to track down and kill the elusive head of the organization responsible for the worst terrorist attack on our soil.
But at almost two and a half hours long — an epic running time that never seems excessive but makes you feel the stretch of the years being chronicled — the film also teases your attention away from those known events, and brings it to the gritty, exhausting and sometimes ugly work being done on the ground and the type of people who engage in it.
It's a curious thing that two of the awards season's most significant films are stealthy procedurals: Lincoln, which beneath the surface gloss of a prestige biopic is a vivid showcase of the messy, difficult means by which the amendment to outlaw slavery was passed, and Zero Dark Thirty, which is an examination of how contemporary warfare has so much more to do with information than with sending troops out into battle. Both reveal the strenuous, time-consuming and ethically complicated efforts behind their well-known achievements.
While Steven Spielberg's film uses these exertions to bring animation, prickliness and warmth to characters that could have been wax-museum distant, Bigelow's consciously holds its emotions at arm's length, where they'll be less likely to interfere with the work being done. Such is the choice made by its heroine, known only by her first name, Maya, and played by Jessica Chastain as a crisply dedicated but green CIA analyst with few other interests in her life other than tracking down bin Laden — a target she comes to fixate on as she builds experience and confidence.
Zero Dark Thirty plays out in the shrouded and unpretty backstage of the War on Terror: embassy cubicles, dusty military camps and black sites where detainees undergo "enhanced interrogation techniques" that the film does not soften. Maya arrives fresh from D.C. to witness a prisoner being worked on by Dan (Jason Clarke, slipping easily from sardonic to savage). Sleep deprivation, waterboarding, confinement boxes and beatings — Maya doesn't take easily to these techniques but doesn't shrink from them either. Soon she's ordering them herself as she searches for information about Abu Ahmed al-Kuwaiti, rumored top al-Qaeda courier and the man she thinks is key to finding bin Laden.
The early fuss by Obama opponents who claimed the film (originally slated for an October release) would be a propagandizing election tool is laughable in context. The story starts long before Obama's arrival on the presidential stage, and his on-screen presence in a single scene, in which Maya and her colleagues watch his televised speech about America not engaging in torture, is representative, in a wincingly complicated way, of how the new administration's stance will complicate and slow what they're doing.
Zero Dark Thirty eschews the personal by design. We know nothing about Maya's background, she has little enough of a life to explore outside of her work and doesn't take to others easily. Our sense of her emerges slowly by way of Chastain's elegantly steely performance. Maya doesn't tend to let down her guard in front of others, and so our ideas about her inner life come from glimpses around its edges and through those moments when she lets things slip — from the warmth that bleeds into her interactions with her coworker and eventual friend Jessica (Jennifer Ehle) or the way she takes to writing the number of days of bureaucratic inaction on important information she uncovered on the door of her boss George's (Mark Strong) office.
Maya is suited to this life, as draining and dangerous as it is, and Chastain's physical delicacy provides stark contrast to the character's strength. She's an unconventional action heroine with an amusingly atypical (for a female lead) interest in making nice with those around her.
Like Jeremy Renner's bomb tech in The Hurt Locker, Maya hones herself to become the perfect tool for the job at hand. But Zero Dark Thirty is less interested in movie indulgences than its predecessor, which may be why its coolness makes it an easier effort to admire than to lose yourself in. Its periodic action sequences — involving two very disturbing bombings, a shootout and the raid itself, which is staged in urgent darkness and threaded with misgivings about whether or not it's a mistake — are brilliantly staged, but they're stations along the journey, to be braved, pushed past or endured.
Maya's true place is at a computer or making her case with growing conviction in a conference room as important men played by Kyle Chandler, Harold Perrineau, James Gandolfini, Mark Duplass and others are confronted by the force of her will, and the SEALs brought in to storm the compound (among them Chris Pratt, Taylor Kinney and Joel Edgerton) eye her with wary respect.
Zero Dark Thirty makes you feel every step of Maya's journey, but it's her impressive achievement and that of the film itself that we're left contemplating, not her humanity — a stunningly well-realized whole with few soft spots to latch onto.
Review: Jessica Chastain anchors the stark, uncompromising 'Zero Dark Thirty'
Kathryn Bigelow bests her Oscar-winning 'Hurt Locker' with her new film
BY DREW MCWEENY MONDAY, NOV 26, 2012 4:30 AM
CRITIC'S RATING AREADERS' RATING A-
RATE IT
56
390
24
Jessica Chastain does a tremendous job as a CIA analyst at the heart of the hunt for Osama Bin Laden in 'Zero Dark Thirty'
Credit: Columbia Pictures
Are you a fan of Motion Captured?
Sign up to get the latest updates instantly.
SIGN UP ►MORE INSTANT ALERT OPTIONS ►
I think two directors this year are following up the movies where they won Best Picture with films that I think are clearly superior to the films they won the awards for. This is one of the reasons I think this entire season is so strange. Politics are so clearly part of the process of what gets picked and what gets ignored that if you try to apply the filter of "deserves" or "fair" to the films you watch, you'll go crazy. In a perfect world, it shouldn't matter what film Kathryn Bigelow made last, or what awards it won. But because "The Hurt Locker" was the little film that could, and it did, the scrutiny this time around is on a whole new level. Of course, she's also collaborating again with Mark Boal, the screenwriter of "The Hurt Locker," and this is also a military themed film, so they're basically setting themselves up for the comparison.
I would love for the Kathryn Bigelow who directed "The Loveless" and "Near Dark" to sit down and watch "Zero Dark Thirty," because the huge dissonance between the voices of those works would make her head explode, "Scanners"-style. She started her career as a filmmaker whose work existed in an entirely artificial movie universe, and with "Zero Dark Thirty," it feels like she has finally reached a place where she has stripped all artifice from her approach, and she's made a film that is pure procedural, the "Zodiac" approach to the hunt for Osama Bin Laden. I can't tell you for sure that the film has anything to do with the unvarnished truth, but I can tell you that this feels accurate. It has an integrity to it that is bracing and adult, and it manages to deliver a major visceral experience without ever once bending to Hollywood convention. This is a film that knows exactly what it's doing, and does it without compromise.
The film opens with a black screen and we listen to panicked radio transmissions and phone calls from September 11, 2001. It is a very stark reminder of the emotional confusion of that morning, and we immediately jump into an interrogation sequence in which Jason Clarke (also good in this year's "Lawless" as one of the Bondurant brothers) terrorizes a suspect played by Reda Kateb while observed by a brand-new arrival in Pakistan, a CIA analyst we know only as Maya. Jessica Chastain had a huge year last year in a wide variety of roles, but the work she does here is terrifically impressive and unadorned. Because this isn't a traditional take on this sort of story, there's no outside relationships through which she is defined. She is her job. She is driven by this task she's accepted, and she isn't written as a woman first, but as an analyst first. Yes, the film acknowledges how she would be seen in a Middle Eastern environment, and it doesn't try to paint her as some wild Dirthy Harry or overcompensate for who she is by making her hyper-masculine. It is interesting, because in some ways, this feels like the most personal thing Bigelow has ever made, a movie about how someone can move in a world that is not used to making space to fit them and how they can succeed in that world without giving up the elements that personally define them. Maya is smart, but not a Sherlock Holmes-style genius, and the process shown here is one that depends on perseverance, luck, and time. And she's not out there on her own, fighting the system, the way Hollywood loves to portray people. She is someone who does the job, who works hard, who chases every single possible lead, and the people around her are just as good at their jobs. Clarke does a great job showing what the personal effects are on someone who is required to use torture and coercion as part of his daily tools, and Kyle Chandler, Mark Strong, James Gandolfini, and Harold Perrineau all do nice work in positions of authority, just as Scott Adkins, Joel Edgerton, and Chris Pratt all do excellent work once the film finally moves into its final stretch and we meet the SEAL team that eventually dropped the hammer on Bin Laden. Jennifer Ehle contributes a tremendous performance as another analyst on Maya's team, and I particularly liked the way they etched their growing relationship without needing to pump up the friendship in some artificial way.
Over and over, the film dodges the easy version of a scene, and time after time, it pays off by making it feel real, observed, credible. We all have our fascinations, things that we obsess about, and for me, the American intelligence community has long been a subject I've immersed myself in, reading everything I can. Even so, I'm well aware that much of what intrigues me is what I can't read about, the nuts and bolts work of how intelligence is gathered, how it's sorted, how priorities are set. "Zero Dark Thirty" plays to the CIA-nerd in me, and in a way that films like James Bond and the Bourne series can't. Those are action films and they completely ignore reality in favor of thrills, and I'm fine with that. That's what those movies are designed to do. Seeing this film play it so real, then, is an unexpected pleasure. It also occurs to me that there's something great about seeing the international face of Muslim extremism taken down by the efforts of a thoroughly modern Western woman, a clear case of ideological symbolism played in a way that makes it feel authentic. I don't know if there's a real-life Maya, but Chastain inhabits this woman fully. It's a very lived-in performance, and she continues to blow me away in terms of how much technical skill she exhibits as an actor, and yet how natural every choice she makes seems to be. Chastain is one of those performers where I'm sure there's a ton of craft behind every beat of what she does, but she never appears to be "acting."
Greig Fraser's cinematography is great and grounded throughout, but there is almost no other sequence this year that I can compare to the assault on Bin Laden's compound. Shot in no-light situations in several stretches, it is an incredibly staged sequence, tense and brutal and direct, and perhaps the single greatest expression of everything Bigelow's worked towards in the staging of action over the years. It was obvious early on that the most important thing about an action scene for her is immersion, trying to make it feel like something experienced and not just watched, and she's pushed all sorts of stylistic technique to do that in her different films. The first person footage in "Strange Days" is one extreme, and the hyper-kinetic work in "Point Break" pushes things in another direction. Here, though, there's nothing she does that feels like commentary or that feels like a trick. It is the invisible nature of her work that makes it so effective. Like Maya, she has endured well past the point when many people might have broken, and she stands now as one of the smartest working filmmakers, someone capable of finding exactly the right voice to tell a story and telling that story without any flourish. There's not an extra beat in the film, not a wasted scene. This may not be like any other thriller I can name, but that's one way you can tell that Bigelow and Boal have done something special here. This is a hollowpoint bullet of a film, and it's going to rattle around inside me for days as I reflect on it, and I look forward to seeing it again very soon.
"Zero Dark Thirty" opens in limited release on December 19, 2012 before going wider on January 11, 2013.
Read more at http://www.hitfix.com/motion-captured/review-jessica-chastain-anchors-the-stark-uncompromising-zero-dark-thirty#E2J3C7JAYIrRJltL.99 (http://www.hitfix.com/motion-captured/review-jessica-chastain-anchors-the-stark-uncompromising-zero-dark-thirty#E2J3C7JAYIrRJltL.99)
Pogledao sam SMRT ČOVEKA NA BALKANU Miroslava Momčilovića. To je možda i najetabliraniji film ovog scenariste i reditelja, a i pionirski primer found footage filma kod nas. Moram priznati da me prihvatanje na koje nailazi ovaj film kod publike ne čudi, u tom smislu što me od naše publike i inače ništa ne čudi. Naprosto, ovaj film uspeva da ubode to neko "opšte mesto" na kome ostaje i sa kog se ne odmiče što našoj publici godi. Uostalom, publika jako teško uspeva da utvrdi razliku između "pravog" Dušana Kovačevića i neke sedmorazredne kopije koju Momčilović nudi i prilično popunjena sala Koloseja je jako srdačno reagovala na svaki nagoveštaj humora ili psovke.
Ono što me međutim čudi jesu neverovatno velike pohvale za ovaj film koje stižu od ljudi iz esnafa, kritike, festivala, a prisutne su čak i interno među ljudima jer ovo je ostvarenje zaista prilično sumnjivo i nema mnogo argumenata kojima bi se moglo braniti.
Naravno, izbegavam teške reči jer sam iste sedmice gledao ARTILJERO, taj kolektor većine najstrašnijeg u našem filmu za šta smo bili ubeđeni da je zauvek izlučeno i zaboravljeno. Momčilović je međutim još uvek aktivan učesnik našeg kinematografskog košmara i njegov film se mora shvatiti ozbiljno. Međutim, problem je u tome što u ovom filmu nema ničega što bi trebalo shvatiti iole ozbiljno.
Scenario je na nivou silom proširene jednočinke nekog osrednje talentovanog studenta dramaturgije na prvoj godini. Višeslojnosti gotovo da nema, estetsko polazište je bazirano na pokušaju da se na neki način malo revitalizuje polaz Dušana Kovačevića, samo bez mašte, smisla za humor i veštine velikog dramatičara. Naravno, povratak ovom klasiku je legitimna strategija u našoj kinematografiji i dramaturgiji, i pokušaji toga su stalni, ali Momčilovićev domet je nažalost na nivou osrednjeg talenta sa prve godine. Ovaj film je često definisan kao "snimljeno pozorište", međutim, ovaj komad koji Momčilović naziva scenarijem ne bi nikada mogao da prođe u pozorištu, barem ne profesionalnom, ako bi ono imalo ikakve kriterijume. Dakle, ovaj film možda i jeste "snimljeno pozorište" ali ono što se pred kamerom dešava nije relevantno pozorište.
Kad je reč o found footage postupku, tu su stvari daleko kompleksnije. Naime, uvođenje web kamere kao forme trebalo da nam nešto implicira. Ali na kraju cele priče ono što imamo jeste utisak da je sve snimljeno sa jedne pozicije kamere i to je to. Naime, imamo glumce i to zvezde u svim ulogama što dakle jasno sugeriše da nije reč o nekom istinskom "dokumentarnom" materijalu. Kako onda percipirati ovaj film? Film sa zvezdama snimljen iz jedne pozicije? Zašto taj mučni koncept držati sve vreme kada već na nivou pripreme projekta odnosno na nivou glumačke podele, film nije elementarno ubedljiv?
Tome doprinosi artificijelna glumačka igra, artificijelan tekst, i sve ostalo što nas jako odvlači od bilo kakve dokumentarnosti, životnosti, hiperrealističnosti ovog igrokaza. Ako je Momčilović već intervenisao u odnosu na "realnost" na nivou teksta i glume, zašto onda nije intervenisao kad je reč o vremenu i prostoru? To bi svakako pomoglo utisku. Ovako film deluje kao da se grupa poznatih glumaca izmotava pred nekom kamerom i govori nižerazredni kovačevićevski tekst.
To sve nije neko veliko iznenađenje. Ali, iznenađuje da takav skup nedopustivih grešaka unutar odabranog koncepta može da prođe kod bilo koga ko iole zna nešto o filmu i tome kako se koji utisak postiže i konstruiše.
Popularnost ovog filma je prilično velika u odnosu na budžet i snimanje od nedelju i po dana. Međutim, to što je film profitabilan sa nekoliko desetina gledalaca ne čini ga populističkim fenomenom koji bi samim tim iskoračio izvan domena kritike. Dakle, nejasno je kako nekom profesionalcu ova vrsta glupih odluka može da bude u redu, i kako ovakav film ipak odlazi na nekakve festivale i tamo postiže neke uspehe, osim ukoliko se ne vodimo hipotezom da ljudi tamo misle kako su naši glumci naturščici i kako realnost u Srbiji zaista ovako izgleda.
Ako imamo u vidu da je deo found footage miljea koristio upravo ovaj format kako bi pokazao nekakvu tehničku usavršenost, Momčilović je izabrao ovaj koncept kako zapravo ne bi morao da ponudi bilo kakvu rediteljsku veštinu iza kamere. Ako su njegovi raniji filmovi zahvaljujući lošim intervencijama iza kamere bili manje ili veće izrugivanje profesiji, onda je SMRT ČOVEKA NA BALKANU, Momčilovićevo svesno uklanjanja iz "profesije", ali bez svesti da takva vrsta filma takođe postoji i da je ona sama po sebi formulisala neku vrstu izraza i pravila. Dakle, Momčilović je bežeći od "akademskog filma" došao negde gde takođe postoje "pravila" koja su njemu nepoznata.
Doduše, ni ne slutim na osnovu čega je neko ko je na nivou scenarija toliko konvencionalan umislio da ume da produkuje nešto što se može plasirati kao "stvarnost" i postići taj nivo ubedljivosti.
Očigledno je Momčilović uspeo da se dosta duboko integriše u establišment i da time omogući reprodukciju svoje teorije šta je želeo da postigne kao nečega što je u filmu i ostvareno.
Čini se da glumci takođe bespogovorno veruju Momčiloviću tako da svaki od likova igraju sa naročitim trudom da u karakteru nađu nešto čega zapravo nema. U tome naročito preteruje Radoslav Milenković, inače dosta solidan glumac koji se malo raspustio u poslednje vreme.
SMRT ČOVEKA NA BALKANU će svakako imati više smisla na televiziji. Štaviše, imajuči u vidu našu TV ponudu, bilo bi lepo da ima makar i ovakvih TV drama, ali to nije neki domet. Naročito ne za bioskop.
Dir: Kathryn Bigelow. US. 2012. 157mins
The US government's 10-year search for Osama bin Laden ended in success not because of lofty speeches and soaring heroics but, rather, hard work, intelligence and sheer tenacity. That's the case director Kathryn Bigelow makes rather magnificently in Zero Dark Thirty, a taut, methodical retelling of the methods that led to the terrorist's killing in May 2011 at the hands of American Navy SEALs. As a follow-up film to her Oscar-winning The Hurt Locker, this true-life thriller again finds Bigelow investigating the toll taken on those engaged in warfare, but her commitment to a dispassionate, stripped-down approach results in a film whose impact sneaks up on you, leaving you blindsided by its visceral final reels.
Daringly, and successfully, Bigelow and Boal resist certain tendencies of films of this kind, eschewing the sleek, sophisticated tech-speak we're accustomed to from government operatives in the Jason Bourne movies.
Zero Dark Thirty opens in limited release on December 19 domestically before expanding across the country early in the New Year. Bigelow's connection to The Hurt Locker will attract discriminating audiences, as will the topical subject matter and rising star Jessica Chastain, who serves as the movie's emotional centre. This Sony film (in the US) should do well with critics and Academy voters alike, but those expecting a simplistic, slam-bang action movie may be turned off by the thoughtful build-up that eventually gives way to a riveting ending in which the US executes its risky assault on bin Laden's compound. But in a season when expert adult dramas like Argo and Lincoln have found box office success, Zero Dark Thirty could become a sleeper hit.
Based on extensive research, the movie (written by Hurt Locker scribe Mark Boal) stars Chastain as Maya, a young CIA agent assigned to the Middle East in the wake of the September 11 attacks who is unprepared for the lengths that her colleagues (especially Jason Clarke) will go to extract information from their prisoners. But as the years go by and her dedication to find bin Laden intensifies, she becomes a key player in uncovering the evidence that will result in his eventual killing.
Bigelow's new film can be seen as a companion piece to The Hurt Locker, which examined how a cocky bomb disposal expert became so infatuated with the danger of his job that he began to lose touch with reality away from a war zone. The danger isn't as constantly present in Zero Dark Thirty — although Maya and her colleagues do face several life-and-death moments — but this allows the filmmaker to show how the slow crawl of time eventually eats away at Maya, causing her to be tougher and more persistent in her quest to find bin Laden.
Not unlike David Fincher's Zodiac, Zero Dark Thirty subverts genre expectations, forcing us to be at times as frustrated as the characters as their years of pursuit often lead to dead ends — not to mention growing concern that all their effort will be for naught.
Daringly, and successfully, Bigelow and Boal resist certain tendencies of films of this kind, eschewing the sleek, sophisticated tech-speak we're accustomed to from government operatives in the Jason Bourne movies. (Blessedly, the filmmakers also resist the temptation to give Maya and her co-workers' intricate back-stories to explain their investment in this mission.) Instead, Zero Dark Thirty portrays the CIA and the military as consisting of dedicated, almost anonymous professionals who lack the panache we're used to from war movies and government thrillers. In this way, Bigelow avoids romanticising their service, simply letting their weary determination be their distinguishing characteristic. This isn't to say that the film fails to flesh out its main characters — it's just that Zero Dark Thirty refuses to add artificial emotional stakes to an already-compelling story.
As Maya, the young operative who finds her steeliness (and is reportedly based on a real person), Chastain gives a performance of great depth, although it's one that isn't very showy. As the years grind away, the story keeps jumping ahead in time, which runs the risk of making Zero Dark Thirty feel episodic or disjointed, but it's through Maya's gradual transformation that the movie establishes an organic through-line.
Chastain showed some inner fire in The Debt as a Mossad agent, but her Maya is a different creature entirely: a no-nonsense operative who has forgone any semblance of a personal life to get bin Laden. (Slyly, the movie hints at her shrinking ethical conflict about doing whatever's required to bring him to justice in a small scene where she chats on the phone absentmindedly while observing military footage of an enemy target being destroyed.) On occasion, Chastain can overdo Maya's hard-as-nails demeanour, but she compensates by suggesting that this woman has been so consumed by this decade-long mission that she long ago abandoned social niceties to achieve her goal.
Bigelow has made a career out of directing action-oriented thrillers (Point Break, Strange Days), but the first half of Zero Dark Thirty represents something new for her: a detective story that's almost a procedural. But her restrained, alert style serves the material well, avoiding any visual gimmicks so as to foreground the laying out of information that will eventually bring bin Laden to justice. Along the same lines, Bigelow avoids politicising her story, tellingly showing President Bush and President Obama only in brief TV clips that the movie's characters never comment on.
This approach could lead to criticism that Bigelow is, in effect, supporting the use of, say, waterboarding — which is shown in the film — but that would misunderstand her larger point about the lengths in which American intelligence went to find the mastermind behind 9/11. By refusing to editorialise, she allows us to watch these events with an objectivity that forces the viewer to decide for himself about the moral complexities. And while Zero Dark Thirty is beautifully restrained — even the bravura raid on bin Laden's compound is a model of precise, controlled moviemaking — there's no question that the film's final understated image hints at Bigelow's own complicated feelings about this lengthy manhunt.
On a technical level, Zero Dark Thirty is a marvel, especially in its handling of the compound raid. Incorporating night-vision cameras and seamless special effects, cinematographer Greig Fraser gives the sequence a realism that's quite extraordinary. Prolific composer Alexandre Desplat produces one of his sparest and most effective recent scores, underlying the tension in key moments without overpowering the visuals. And while Chastain carries the movie, her co-stars are perfectly exact in their small, crucial roles, particularly Clarke as Maya's mentor who wonders if he should abandon this bin Laden hunt before it kills him — or at least his spirits.
Production companies: Columbia Pictures, Annapurna Pictures, First Light, Mark Boal Productions
US distribution: Sony Pictures, www.sonypictures.com (http://www.sonypictures.com)
Producers: Mark Boal, Kathryn Bigelow, Megan Ellison
Executive producers: Colin Wilson, Greg Shapiro, Ted Schipper
Screenplay: Mark Boal
Cinematography: Greig Fraser
Production design: Jeremy Hindle
Editors: Dylan Tichenor, William Goldenberg
Music: Alexandre Desplat
Website: www.zerodarkthirty-movie.com/ (http://www.zerodarkthirty-movie.com/)
Cast: Jessica Chastain, Jason Clarke, Joel Edgerton, Jennifer Ehle, Mark Strong, Kyle Chandler, Edgar Ramirez
Reprizirao sam jedan od najbitnijih filmova koji su nastali kao reakcija na Bonda a to je LE MAGNIFIQUE Philippa Le Broce iz 1973. godine. Ovaj film se može smatrati referencom iz koje su izrasli Hazanaviciusovi filmovi o agentu OSS117 koji su odstupili od proze Jeana Brucea. Hazanviciusovi filmovi su moderniji i klasu iznad ovoga što radi De Broca, međutim, iz današnje vizure, LE MAGNIFIQUE stoji kao jedan izuzetno bitan pokušaj.
Naime, LE MAGNIFIQUE je parodija na filmove o Bondu i tajnim agentima, među kojima je i rad Jean Brucea, sigurno, koji je prepleten sa jednom postmodernom postavkom da je zapravo građa o tajnom agentu deo lošeg petparačkog romana koji ispisuje glavni junak, pulp pisac. Naravno "realnost" parodije i "realnost" u kojoj živi pisac se razlikuju, i pisac kanališe dosta svojih nezadovolhjstava u likove o kojima piše.
De Broca je nasl8ućivao koje sve potencijale nosi ova premisa i on dotiče svaki od njih barem verbalno, recimo žena koja se zainteresuje za pisca pulp romana je sociolog i želi da piše studiju o njegovim pulp romanima, međutim on ne istražuje dalje temu piščevog uticaja na svest čitalaca sa niskim kriterijumima izuzev ovog nagoveštaja i piščeve svesti da utiče "na snove" ogromnog broja ljudi.
Zatim, De Broca u par navrata odlično prepliće događaje u "piščevoj realnosti" sa događajima u romanu, ali u tome nije do kraja konzistentan.
Konačno, De Broca zapravo fundamentalno dobro postavlja film kao refleksiju jedne intimne ljubavne priče na nastanak dela. Međutim, uprkos tome što je De Broca dobro "pokrio" sve aspekte svoje priče, on ih nije u dovoljnoj meri razradio. Piščeva realnost se dosta razlikuje od one u koju je smešten roman, ali opet nedovoljno - piščevi odnosi naprosto nisu u dovoljnoj meri kompleksniji od odnosa koje uspostavlja njegov pulp junak.
Međutim, iako De Broca nije snimio prvi film na ovu temu, ovo jeste neobična mešavina komercijalnog filma sa nečim uslovno rečeno pretencioznijim, odnosno sa svojevrsnim postmodernim gledištem i šteta je što film govori io dva sloja "realnosti" koja zapravo nisu dovoljno različita i što odnos koji se razrešava kroz parodično delo nije kompleksniji.
LE MAGNIFIQUE se nametnuo kao klasik i ostvario je veliki uticaj, recimo film koji referiše na De Brocu je Hladnikov UBIJ ME NEŽNO i mnogi drugi. Ono po čemu je ovaj film najznačajniji jeste oštra promena vizure koja je nekarakteristična za komercijalni film sa tako velikom zvezdom kao što je Belmondo iz tog perioda. Ovo je inače uloga koja Belmondu savršeno odgovara.
Hazanavicus se u svojim OSS117 filmovima bavio i pitanjima vezanim za narativne tehnike, naročito filmski jezik ali nije išao u pravcu uvođenja autora kao junaka. Međutim, na nivou samog preispitivanja žanrovske konvencije, njegovi 0SS 117 filmovi su otišli korak dalje od De Broce i nisu ostavili prostora za uočavanje fundamentalnih nedostataka.
* * * / * * * *
"Argo" scribe Chris Terrio and producers George Clooney and Grant Heslov are set to re-team for an untitled crime movie at Sony Pictures.
Terrio's script is described as an original story set in the world of New York criminal syndicates. Further details are being kept top secret.
"The Bourne Ultimatum" helmer Paul Greengrass is attached to direct and produce and Clooney is attached to star. Terrio recently finished the first draft of a New York-set remake of French thriller "Tell No One" at Warner Bros. Pictures.
Peter O'Brien ("Halo: Reach," "The Chancellor Manuscript") has just been hired to pen a feature adaptation of Linwood Barclay's paranoid thriller novel "Trust Your Eyes" for Warner Bros. Pictures and director Todd Phillips.
The story follows a map-obsessed schizophrenic savant who witnesses a murder in New York through a computer map program, and then convinces his brother to investigate. These impulses never end well, and the siblings find themselves smack in the center of a deadly political conspiracy. [Source: Deadline]
'Safety Not Guaranteed' scribe Derek Connolly is reportedly set to pen a new feature for Pixar and 'Day and Night' director Teddy Newton
Jedno te isto, samo napravljeno da liči na život :)
http://agitpop.me/?097DA4DD (http://agitpop.me/?097DA4DD)
Tech Support: Greig Fraser on shooting the dead of night in 'Zero Dark Thirty'
Freshly awarded by the NYFCC, the DP discusses the 'guerrilla' feel of the production
BY KRISTOPHER TAPLEY MONDAY, DEC 3, 2012 5:04 PM
0
20
0
A scene from "Zero Dark Thirty"
Credit: Columbia Pictures
Are you a fan of In Contention?
Sign up to get the latest updates instantly.
SIGN UP ►MORE INSTANT ALERT OPTIONS ►
One of the callbacks critics are noting vis a vis Kathryn Bigelow's "Zero Dark Thirty" is Alan J. Pakula's 1976 political thriller "All the President's Men." Both films detail the minutiae of following a process to an end and how that end impacts the psyche of a nation, never shying away from inherent narrative bogging, unfussy in their visual vocabulary. It's no surprise, then, that cinematographer Greig Fraser, who shot "Zero Dark Thirty" for Bigelow, finds such minutiae fascinating.
"I think the cinematography in 'All The President's Men' is riveting, actually," he says, calling from Pittsburgh where he's currently shooting Bennett Miller's "Foxcatcher." "It's like lots of offices and lots of fluorescents and all those things, but Gordon Willis is a master framer. He's a master lighter. He wasn't afraid to be so flat with the lighting in those offices because he knew, I think -- I mean, I'm speaking for Gordon Willis here -- but he knew that when you had the opportunity to have visual beauty then it would actually read stronger and it would be more influential in the overall feeling of the film."
Which is an interesting comment to make, seeing as the procedural whole of "Zero Dark Thirty" -- the story of one woman's nearly decade-long slog through red tape, intelligence and politics to find the location of Osama bin Laden -- eventually gives way to a gripping final act, staged with precision, arresting in its execution on every level of production. And it's not that those final moments resonate for their "beauty," but that they have such a strikingly unique visual signature compared to the rest of the film. The juxtaposition makes that final build to the raid on bin Laden's Pakistan compound at the tail-end of "Zero Dark Thirty"'s 160 minutes all the more exciting and invigorating.
Bigelow was looking for something a little more vital for the sequence. Having already settled on digital photography for the film, due to the format's sensitivity to light, the director and DP talked a lot about night light, which Fraser says is a passion of his. And they really hoped to capture that, initially.
"If you go out into the middle of the desert right now with absolutely no ambience around you, your eyes can see," he says. "On a moonless night, you can see. But it's almost like you're looking at an impressionistic painting. The rocks are soft edges and the mountains are kind of shapes on a dark horizon and tress are kind of blurry. Things are soft. Not out of focus, but soft. It's actually quite stunning and I applaud anyone who has that ability to go out and do that because you see the world in a very different way."
Related
Kathryn Bigelow's 'Zero Dark Thirty' tells it straight, to varying effect
Will the 'Hurt Locker' director be back for Oscar seconds?
'Zero Dark Thirty' wins Best Picture and Best Director from New York Film Critics Circle
'Lincoln' wins three prizes, for Actor, Supporting Actress and Screenplay
Related Videos
Zero Dark Thirty - Trailer 2
Kathryn Bigelow directs Jessica Chastain and Joel Edgerton in this thriller c...
Want More...
Academy Awards?
Check out everything there is including photos, reviews, videos.
GO THERE ►
Nevertheless, it's a difficult look to capture. Shooting day for night -- the process of simulating the look of night by underexposing film shot in daylight -- was not something Bigelow wanted. The other way to approach it was to create a form of moonlight for the event, which in actuality took place on a moonless night for tactical reasons. That route, therefore, would have been inaccurate.
"This is one thing I will absolutely give credit to both Kathryn and to Mark [Boal] for," Fraser says. "Their drive to be as realistic as possible in this film. I mean, it makes life hard for technicians like myself. But Kathryn would say, 'We want to go real. We want the viewer to believe they're in bin Laden's front yard walking towards that front door as much as possible.'"
And so, ultimately, a night vision look was decided upon. The scene plays out largely in first-person perspectives from members of the SEAL Team Six squad that executed the mission. But Bigelow wanted something even more vital than the standard processes.
"There are different ways to do night vision," Fraser says. "You can shoot it for real and put a green cast on it. That's the most common way to do it. You can shoot it with a high ISO with lots of grain and a green filter. But Kathryn kind of went, 'Well, why would we do that?' And here I am cheering her on because it's the hard path. It's the path less known that we were trying to go down...to come up with something that was probably more realistic and visually more interesting than it would have been if we'd gone standard."
What they decided on was infrared lighting. But that presented its own bag of problems because infrared is a military item and the production crew would have faced difficulty importing and exporting it to and from the overseas locations. So Fraser's camera department found themselves taking the infrared LEDs from prop security cameras used by the art department in embassy scenes and mounting them to the camera (he shot on the Arri Alexa) with gaffer tape to light the sequence.
They then mounted night vision devices to the camera so that the lens could actually pick up the invisible light of the LEDs. The result is an entire sequence filmed in near-darkness (to the point that dailies would arrive for editor William Goldenberg with action that was impossible to make out to the naked eye prior to color-correction). But it had the sense of authenticity to it, which, as Fraser noted, was key for Bigelow and writer/producer Mark Boal.
Another element of the photography that had to be taken into account -- given that Fraser operates the camera himself -- was that the first-person material meant had to serve as an actor in a way. Each of the camera's movements in those moments is specific, tailored to trained military personnel.
"It's almost like robots," he says. "Like aliens. That was one of the things early on that Kathryn and I discussed in terms of the way the camera should move...[The SEALs are] experts. They know exactly what they're doing the same way you know exactly what you're doing when you sit down at the typewriter and I know exactly what I do when I get behind a camera. You still have that degree of creativity and degree of things that change in every job, but they know exactly how they're gonna behave. And we talked about the camera being the same way.
"The camera should never have felt outlandish or uncontrolled. It needs to feel human. And that, I guess, is the underlying principle of the way this camera moves. It's human but controlled. So rarely did it ever go on a dolly. It was always generally on the shoulder. There were no zooms or running. The camera always just walked – a very methodical sort of simple pace."
The cobbling together of all these elements for the sequence painted it in such stark contrast to the rest of the film's aesthetic, but it was a delight for the cinematographer, who's having a busy year with "Snow White and the Huntsman" and "Killing Them Softly" in addition to "Zero Dark Thirty."
"It was very much a guerrilla-style shoot in most respects," he says, "even though it had, you know, the weight of history behind it and we had the amount of days we needed to shoot this. Still, in some ways it felt very guerrilla, like we were a team going into a situation, achieving our goals and then quickly getting out."
Still, he thinks more on that initial instinct, to capture night time the way the eye sees it, and how difficult it is to represent. But he notes the quickly evolving technology of the day, that when we first spoke three years ago about his work on "Bright Star," the Arri Alexa was still but a pipe dream. And he's hopeful that one day maybe he'll satisfy his own quest.
"Night time is an elusive thing still for us to capture in all its beauty," he says. "And, you know, you have films coming out like 'Drive,' for example, that captures amazing city nightlife in a way that hasn't been done before. And 'Collateral,' that captured this light in a very unusual sort of way. It's hard to find reference for desert night lighting. I found it really hard. And I'll keep my eye on looking because I still want to get better at that craft."
"Zero Dark Thirty" opens in limited release on December 19.
Read more at http://www.hitfix.com/in-contention/tech-support-greig-fraser-on-shooting-the-dead-of-night-in-zero-dark-thirty#aTCTdGwl0Vc0DKyL.99 (http://www.hitfix.com/in-contention/tech-support-greig-fraser-on-shooting-the-dead-of-night-in-zero-dark-thirty#aTCTdGwl0Vc0DKyL.99)
Quote from: crippled_avenger on 04-12-2012, 01:56:49
Jedno te isto, samo napravljeno da liči na život :)
http://agitpop.me/?097DA4DD (http://agitpop.me/?097DA4DD)
Odlicno ti ovo.
Hvala, Srbine!
Pogledao sam TIMESCAPE, rani rad Davida Twohyja iz 1992. godine. Uprkos tome što je kasnije snimio i znatno bolje ali i znatno slabije filmove, u ovom ostvarenju Twohy anticipira neke stvari koje će mu kasnije biti adut ali i mnoge mane. Adut je pre svega snažan osećaj za suspense i revitalizaciju zapleta koji kombinuju melodramu i žanrovske miteme u TWILIGHT ZONE ključu. Problem je polovičnost u svakom od ovih domena - Twohy se upadljivo slabije snalazi u svemu onom što nije akcentovao kao svoju jaču stranu, a ima i probleme na nivou strukture priče. Tako i TIMESCAPE potroši sat vremena na postavku likova i stuacije a u završnih pola sata počinje da se dotiče svog osnovnog žanrovskog gradiva u njemu ostaje sporadično štur i/ili nedorečen.
Umesto da se prvih sat vremena postavljaju prilično jasni i jednostavni odnosi među likovima, ta vrsta ekspozicije je morala ići brže kako bi već od kraja prvog čina ili polovine drugug krenulo da se dešava sve ono zbog čega se film zove TIMESCAPE. Jedan od razloga za ubrzavanje je i to što je Twohy prilično otvoreno prodao svoju "misteriju" u naslovu tako da TIMESCAPE govori o misteriji za glavnog junaka za koju Twohy očekuje da bude misterija i za gledaoce, iako ona to u osnovi nije.
Sama ideja sa putnicima kroz vreme koji dolaze na poprišta poznatih tragedija je zanimljiva, ali su putnici u ovom filmu prikazani kao mešavina horor-karikatura i suštinski benevolentnih avanturista, od kojih je ovaj sekundarni atribut svakako zanimljiviji ali nije dovoljno akcentovan. Čini mi se da je ova vrsta ambivalentnosti mogla da bude znatno bolje iskorišćena kao adut.
TIMESCAPE je adaptacija novele VINTAGE SEASON i moguće je da problemi na nivou strukture proističu iz Twohyjeve želje da ostane veran proznom izvorniku.
Jeff Daniels je odličan u glavnoj ulozi i pomaže da se film podnese u problematičnoj prvoj polovini. Twohy je u ovoj formi daleko uspešnije uspeo da se izrazi u ARRIVALu sa Charlie Sheenom.
* * 1/2 / * * * *
Novi trejler za ABCs OF DEATH, od 45. do 47. sekunda srpski predstavnik...
http://t.co/u7G8LWuT (http://t.co/u7G8LWuT)
Pogledao sam GOLGO 13 Shunye Satoa, japanski akcioni triler iz 1973. godine, nastao po stripu Takao Saita. Ovog junaka je kasnije igrao Sonny Chiba a napravljene su i animirane serije. GOLGO 13 je nastao po Saitovom scenariju i sniman je u Šahovom, pred-homeinijevskom Iranu što filmu daje jednu zanimljivu egzotičnu dimenziju a naročito je zanimljivo to što su persijski junaci nahovani na japanski. Sato je stari majstor japanskog repertoarskog filma koji se nije mnogo nametnuo kao reditelj van lokala ali mu je Toei prepuštao neke od najskupljih japanskih projekata i u ovom filmu se oseća zašto je dobijao takvo poverenje. Sato donosi nekoliko maestralnih sekvenci, a još je važnije to da se Takakura Ken nameće kao jedan validan akcioni heroj, čiji underplay ponekad dostiže granice paroksizma ali ima svoje mesto.
Nažalost, na nivou celine i zapleta GOLGO 13 nije naročito zanimljiv i Sato uspeva da ga oživi na nivou pojedinačnih situacija uprkos tome što nema snažnijeg pripovedačkog zamajca. Persijska podela je mnogo manje zanimljiva od Takakura Kena tako da ovde imamo slučaj specifičnog ugođaja kolonijalne kinematografije u kojoj kolonizovani preuzimaju ulogu kolonizatora. Takakura Ken je bio velika japanska zvezda ali je u američkim filmovima bio sidekick američkim zvezdama. Ovde on ima taj tip inferiornih sidekickova.
Skor je dosta po uzoru na špageti vesterne i čini mi se da su iranske pustinjske lokacije i uopšte priroda koja vuče na vestern inspirisali to rešenje koje se nije pokazalo kao baš najbolji put. GOLGO 13 pretenduje na kalibar koji ne uspeva da dostigne ali čini mi se da je bilo prostora da se ovaj lik barem još jednom načne sa Takakura Kenom.
* * 1/2 / * * * *
Silver Pictures has picked up the remake rights to 2004 French heist film "Le Convoyeur" which will be retitled "Cash Truck". Studio Canal is fully financing the project's development.
The story follows a father driving behind an armored car when masked gunmen try hijacking the vehicle. Stray gunfire hits the father's car, killing his son in the passenger seat.
Seeking to avenge the death and suspecting an inside job, he takes job with the armored car company.
Andrew Kevin Walker and David Ayer penned previous drafts of the remake when it was setup at Paramount and Nu Image/Millennium. A new scribe will now be brought in.
Silver and StudioCanal previously teamed on the 2011 thriller "Unknown" and the currently shooting "Non-Stop," both of which star Liam Neeson.
...eto zgodnog povoda da se još jednom reprizira LE CONVEYEUR, ali i Fleischerov ARMORED CAR ROBBERY, jer i to beše ljudski dobar flick..
Pogledao sam AL-TOO-BI: RITEON TOO BEISEU Dong Won-Kima, na zapadu poznat kao R2B: RETURN 2 BASE. Reč je južnokorejskom rip-offu TOP GUNa, koji praktično u potpunosti preuzima sve ono što je bila priča Scottovog filma i realzuje bez onog dara i veštine. R2B nije neprijatan za gledanje uprkos brojnim problemima, od onih objektivnih kao što su mlaka, i već viđena priča iz identičnog filma koji je pritom klasik i sam po sebi je dosta citiran do onih subjektivnih a vezani su za to da su belcima Azijati jako teški za razlikovanje, naročito u filmovima koji se dešavajku u vojsci i po definiciji govore o ljudima koji izgledaju i ponašaju se slično.
Dong Won-Kimova režija je glossy, glavnu ulogu igra Rain koji je snimio ovaj film pred odlazak na odsluženje vojne obaveze i verujem da je upravo ovo snimanje bilo deo tog zadatka. Slično Izraelu i u Južnoj Koreji služenje vojske traje nešto duže. R2B je propagandni gung ho film koji promoviše južnokorejsko vazduhoplovstvo i teško je poverovati da Rain i vojska nisu našli zajednički interes u ovom projektu.
U filmu Južnokorejanci ratuju sa severnokorejskim pučistima koji žele da obustave mirovne pregovore o ujedinjenju i započnu novi rat. Ponovo dakle imamo u film u kome nisu negativci "obični građani" Severne Koreje, niti državni vrh, već odmetnuti deo državne nomenklature. U tom pogledu R2B ne predstavlja Severnjake kao negativce već više kao svojevrsne žrtve manipulacije.
Rekonstrukcija severnokorejske vojske se retko viđa na filmu. U ovom je prilično neautentična. U filmu se leti Migovima i Kamov helikopterom, ali šare na njima su više proistekle iz produkcionog dizajna nego iz šare koje nose pravi severnjački Migovi koji su inače ofarbani u boje kakve bi stavio neko ko se kladio u prefarbavanje aviona i izgubio. U ovom filmu, vrlo su estetitovani, sa teget tonovima oznaka i deluje kao fetišizovan protivnik.
Nekog naročito razvijenog konflikta nema ni na jednom nivou. Pa tako i kod Severnjaka samo naziremo par likova i to su sve dosta šturo postavljeni negativci smešteni u visokoestetizovane ambijente.
Kako film ne bi otišao u preveliki neukus, iako u njemu već jeste, uvodi se sekundarni protivnik, vazduhoplovstvo SAD koje želi da samo obavi akciju umesto Južnjaka. Ipak, na kraju naravno Južnjaci uspevaju da očuvaju svoj integritet i rešavaju svoj posao sami.
R2B donosi dosta akcije u vazduhu koja je previše oslonjena na CGI tako da avioni mogu sve da rade, što kvari utisak inače solidno realizovanih vazdušnih scena. Taj CGI momenat u ovom filmu dosta pomaže, naročito jer mislim da su Migovi pretrpeli dosta intervencija animatora, ali ideje koje se tom tehniko realizuju su mahom neuverljive.
Ipak, činjenica da veliku ulogu igraju retko snamni borberni avioni F-15 i Mig-29 čini ovo zanimljivim filmom za ljubitelje avijacije.
* * / * * * *
SKYFALLa uveoci...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4179/dimitrije-vojnov-medijski-rat/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4179/dimitrije-vojnov-medijski-rat/)
Pogledao sam IN THE VALLEY OF ELAH Paula Haggisa, u sklopu pripreme za ZERO DARK THIRTY. IN THE VALLEY OF ELAH je baziran na priči koju su osmislili zajedno scenarista HURT LOCKERa i ZERO DARK THIRTYja Mark Boal i oskarovac Paul Haggis. Ovaj film spada u Haggisovu fazu "upozoravajućih" filmova od kojih je CRASH uspeo da ga proslavi na "oskarima". ELAH je daleko jednostavniji i bolji film od CRASHa, upravo zbog toga što je i strukturalno i na nivou priče prigušeniji, Haggis kao scenarista ima potrebu da se više izražava u pojnmovima nego u pokretnim slikama - ELAH je uz to vrlo pismeno koncipiran, u duhu arty krimića sedamdesetih, ali to ne znači da u pojedinim slučajevima Haggis ne oseća potrebu da "zakuce" poentu. Uostalom, ipak je Haggis scenarista koji je uspeo da u autorskom pogledu ubije Clinta Eastwooda što nikome nije pošplo za rukom. Međutim, da ovaj film nije ideološki neprihvatljiv Clintu, i da ga je on režirao, čini mi se da bi neka od Haggisovih poentiranja bila izbegnuta.
Uprkos svemu tome, ELAH ostaje fino kontemplativan film koji ima osnovu i strukturu krimića, ali i efekat koji nadilazi žanrovski koncept. Poenta je proučavanje obolelog društvenog tkiva kroz mali slučaj koji otkriva veću priču - u ovom slučaju deformacije izazvane američkim angažmanom u Iraku koji je drugačiji od drugih ratova koji su vođeni. Suočeni sa neobičnim protivnikom, Amerikanci su svesno i zvanično odustali od pravila ratovanja i pretvorili svoje vojnike na terenu u monstrume i sada to počinju da osećaju i građani na tlu SAD.
Haggis ovo pitanje otvara na jedan vrlo zanimljiv način, kreirajući žanrovski prilično čistu misteriju koja potom prerasta u zataškavanje, raskrinkavanje onoga što se zataškava i poražavajućeg otkrića šta je zapravo zataškavano.
Jedan od problema Haggisovog filma jeste All-Star podela u kojoj su se Tommy Lee Jones i Charlize Theron jasno izdvojili kao glavni likovi, ali epizode igraju neki prilično poznati glumci poput Josha Brolina što stvara lažni utisak kao da će se taj lik dalje razraditi a neće i opterećuje gledalaca suvišnim detaljima.
Roger Deakins kao DP odlično savladava pitoreksne ambijente Novog Meksika, i američke provincije, bezbrojne ćumeze, barove, motele i vojne objekte ui Haggis u sdaradnji sa njim uspeva da kreira solidan i atmosferičan identitet filma.
U pojedinim scenama, Haggis usporava filmski izraz ne naročito inspirisanim rešenjima u dijaloškim scenama, ali film uspeva da ostvari inttegritet na nivou izraza. Otud je šteta što na samom kraju, Haggis iskoračuje previše u pravcu "poentiranja" koje možda čak i nije suvišno, ako imamo u vidu o kome govori i kome se obraća, i koje je čak možda i na nivou živorne uverljivosti korektno, ali remeti jednu solidnu celinu.
Film je baziran na istinitoj priči. I ovo je primer dobro odabrane istinite priče koja na kraju ima svoje značenje a nudi prostor za razvoj drame. U tom smislu Haggis je scenaristički odlično proizveo uzbuđenje u antiklimaksu i razrešenju misterije.
ELAH je imao već u onome što je snimio Haggis nešto bolji film, ali i ovakav kakav je, stoji kao najzrelije ostvarenje u njegovoj karijeri.
* * * / * * * *
Deciphering the Tools of Nature's Zombies
By CARL ZIMMER
Published: December 5, 2012
FACEBOOK
TWITTER
GOOGLE+
SAVE
E-MAIL
SHARE
PRINT
SINGLE PAGE
REPRINTS
In the rain forests of Costa Rica lives Anelosimus octavius, a species of spider that sometimes displays a strange and ghoulish habit.
Enlarge This Image
Biogeoscience
When infected by thorny-headed worms (the orange spot), gammarids swim toward light. At the water's surface they become easy prey for birds, the next creature the worm needs to infect to complete its life cycle.
Connect With Us on Social Media
@nytimesscience on Twitter.
Science Reporters and Editors on Twitter
Like the science desk on Facebook.
From time to time these spiders abandon their own web and build a radically different one, a home not for the spider but for a parasitic wasp that has been living inside it. Then the spider dies — a zombie architect, its brain hijacked by its parasitic invader — and out of its body crawls the wasp's larva, which has been growing inside it all this time.
The current issue of the prestigious Journal of Experimental Biology is entirely dedicated to such examples of zombies in nature. They are far from rare. Viruses, fungi, protozoans, wasps, tapeworms and a vast number of other parasites can control the brains of their hosts and get them to do their bidding. But only recently have scientists started to work out the sophisticated biochemistry that the parasites use.
"The knowledge that parasites can manipulate their hosts is old. The new part is how they do it," said Shelley Adamo of Dalhousie University in Nova Scotia, a co-editor of the new issue. "The last 5 to 10 years have really been exciting."
In the case of the Costa Rican spider, the new web is splendidly suited to its wasp invader. Unlike the spider's normal web, mostly a tangle of threads, this one has a platform topped by a thick sheet that protects it from the rain. The wasp larva crawls to the edge of the platform and spins a cocoon that hangs down through an opening that the spider has kindly provided for the parasite.
To manipulate the spiders, the wasp must have genes that produce proteins that alter spider behavior, and in some species, scientists are now pinpointing this type of gene. Such is the case with the baculovirus, a virus sprinkled liberally on leaves in forests and gardens. (The cabbage in a serving of coleslaw carries 100 million baculoviruses.)
Human diners need not worry, because the virus is harmful only to caterpillars of insect species, like gypsy moths. When a caterpillar bites a baculovirus-laden leaf, the parasite invades its cells and begins to replicate, sending the command "climb high." The hosts end up high in trees, which has earned this infection the name treetop disease. The bodies of the caterpillars then dissolve, releasing a rain of viruses on unsuspecting hosts below.
David P. Hughes of Penn State University and his colleagues have found that a single gene, known as egt, is responsible for driving the caterpillars up trees. The gene encodes an enzyme. When the enzyme is released inside the caterpillar, it destroys a hormone that signals a caterpillar to stop feeding and molt.
Dr. Hughes suspects that the virus goads the caterpillar into a feeding frenzy. Normally, gypsy moth caterpillars come out at night to feed and then return to crevices near the bottom of trees to hide from predators. The zombie caterpillars, on the other hand, cannot stop searching for food.
"The infected individuals are out there, just eating and eating," Dr. Hughes said. "They're stuck in a loop."
Other parasites manipulate their hosts by altering the neurotransmitters in their brains. This kind of psychopharmacology is how thorny-headed worms send their hosts to their doom.
Their host is a shrimplike crustacean called a gammarid. Gammarids, which live in ponds, typically respond to disturbances by diving down into the mud. An infected gammarid, by contrast, races up to the surface of the pond. It then scoots across the water until it finds a stem, a rock or some other object it can cling to.
The gammarid's odd swimming behavior allows the parasite to take the next step in its life cycle. Unlike baculoviruses, which go from caterpillar to caterpillar, thorny-headed worms need to live in two species: a gammarid and then a bird. Hiding in the pond mud keeps a gammarid safe from predators. By forcing it to swim to the surface, the thorny-headed worm makes it an easy target.
Simone Helluy of Wellesley College studies this suicidal reversal. Her research indicates that the parasites manipulate the gammarid's brain through its immune system.
The invader provokes a strong response from the gammarid's immune cells, which unleash chemicals to kill the parasite. But the parasite fends off these attacks, and the host's immune system instead produces an inflammation that infiltrates its own brain. There, it disrupts the brain's chemistry — in particular, causing it to produce copious amounts of the neurotransmitter serotonin.
Serotonin influences how neurons transmit signals. Dr. Helluy proposes that the rush of serotonin triggered by the thorny-headed worms corrupts the signals traveling from the eyes to the brain. Normally, an escape reflex causes the gammarid to be attracted to the darkness at the bottom of its pond. Thorny-headed worms may cause their host to perceive sunlight as darkness, and thus swim up instead of down.
Connect With Us on Social Media
@nytimesscience on Twitter.
Science Reporters and Editors on Twitter
Like the science desk on Facebook.
Whether humans are susceptible to this sort of zombie invasion is less clear. It is challenging enough to figure out how parasites manipulate invertebrates, which have a few hundred thousand neurons in their nervous systems. Vertebrates, including humans, have millions or billions of neurons, and so scientists have made fewer advances in studying their zombification.
Most of the research on vertebrate zombies has been carried on a single-celled parasite, Toxoplasma gondii. Like thorny-headed worms, it moves between predators and their prey. Toxoplasma reproduces in the guts of cats, which shed it in their feces.
Mammals and birds can pick up the parasite, which invade their brain cells and form cysts. When cats eat these infected animals, Toxoplasma completes its cycle. Scientists have found that Toxoplasma-infected rats lose their fear of cat odor — potentially making them easier prey to catch.
Glenn McConkey of the University of Leeds and his colleagues have found a possible explanation for how Toxoplasma wreaks this change. It produces an enzyme that speeds the production of the neurotransmitter dopamine, which influences mammals' motivation and how they value rewards. Adding extra dopamine might make Toxoplasma's hosts more curious and less fearful.
But Ajai Vyas of Nanyang Technological University in Singapore has found evidence that Toxoplasma simultaneously manipulates its hosts in other ways. Infected male rats, he found, make extra testosterone. This change makes the males more attractive to females, and when they mate the males spread the parasite to females.
By causing male rats to make more testosterone, Toxoplasma may do more than spread itself to other rats. Testosterone also tamps down fear. The infected rats may thus become even less concerned when they pick up the scent of a cat.
This research could potentially provide important clues about human behavior. In the case of Toxoplasma, for example, humans can become hosts if they handle contaminated cat litter or eat parasite-laden meat. Some studies have linked Toxoplasma infection with subtle changes in personality, as well as with a higher risk of schizophrenia.
Dr. Adamo, the co-editor of the journal's new issue, thinks this new science of "neuroparasitology" can offer inspiration to pharmaceutical companies that are struggling to find effective drugs for mental disorders. "A number of the big companies have given up on their neuroscience labs," she said. "Maybe the parasites can teach us something."
She points out that the way parasites manipulate brains is profoundly different from drugs like Prozac. "The way that a parasite goes about changing behavior is not the way a neurobiologist would do it," she said.
A typical drug focuses on just one type of molecule in the brain. Parasites, on the other hand, often launch a much broader attack that still manages to cause a specific change in their host. "Perhaps tweaking several systems simultaneously might give better results than trying to hit one particular system with a sledgehammer," Dr. Adamo said.
But she added that she and other parasitologists barely understand those zombifying tweaks. "All we know now," she said, "is they have their own ways.
"Drive" helmer Nicolas Winding Refn has signed on to direct the $50 million big screen reboot of "The Equalizer" franchise at Sony Pictures.
Edward Woodward starred in the classic CBS television series about Robert McCall, a former operative of a covert intelligence organisation who seeks redemption for his dark past via offering his services to those being persecuted and in need of help.
The film keeps the basic premise, but then goes off on its own tangent with Denzel Washington attached to play a "solitary, monastic figure who hates injustice and devotes himself to helping people who are being victimized."
Richard Wenk ("The Expendables 2") penned the latest draft of the script and shooting kicks off in the Spring.
Speaking of Refn, a release date has finally been set for his recently completed Thai boxing film "Only God Forgives." It is scheduled to open May 23rd.
Source: Variety
Podneo sam rediteljski debi u kome je RZA sa petnaest godina zakašnjenja sabrao svoju fascinaciju kung fu filmom, i THE MAN WITH THE IRON FISTS i izgleda kao nešto što bi u ono vreme diskografska kuća finansirala kako bi podmirila apetite Wu Tang Clanu. Ako imamo u vidu da je ovaj film prezentacija Quentina Tarantina, što u principu ne mora biti garancija kvaliteta, očekivanje je ipak odmaknuto od vanity projecta. Doduše, RZA je na nivou karijere izašao iz visokotiražnih okvira ali se nametnuo kao ugledna figura, kompozitor filmske muzike i guru opšte prakse, pa ovo ostaje vanity project.
THE MAN WITH THE IRON FIST izgleda kao nevešto sažeta verzija nekog ne naročito zanimljivog dužeg filma. Ne znam da li bi ovo bilo znatno bolje u formi dužeg ostvarenja, a RZA i Eli Roth su imali dosta prolema da ga skrate, ali bi sigurno više ličilo na film. Ovako deluje kao svojevrsna salata scena, sa prilično jednostavnim i istovremeno konfuznim narativom i scenama borbe koje su značajne samo po tome što RZA pokušava da na velika vrata vrati gore fu, odnosno da pomeša gore fu sa nekim wireworkom kakav smo sretali u filmovima poput CROUCHING TIGERa. Ovaj film po senzibilitetu nema puno veze sa starim wuxia radovima koje bi RZA trebalo da poznaje dobro, što naravno nije prepreka užitku, naročito jer RZA ima neprikriveno oskidentalni pristup pripovedanju.
Međutim, u ovako napabirčenoj priči, sa samim sobom u glavnoj ulozi što je naročito apsurdno ako imamo u vidu da postoje vitalni crnci koji znaju da se biju ali i da glume kao recimo Michael Jai White, i Russell Croweom u jednoj mičamovskoj ulozi lutanja kroz kadrove, sve se mora prepustiti azijskom delu podele koji čine moj favorit, povratnik Byron Mann, zatim Rick Yune, Lucy Liu i čovek iz "Shaolin Chambersa" Gordon Liu. Tako da eto, bar su se sreli RZA i Liu.
RZA je nažalost drvo javorovo, neubedljiv je i kao glumac i kao borac, i u principu deluje kao da je prilično zalutao u glavnu ulogu.
Šteta je što RZA nije našao bolji način da prenese svoju fascinaciju kung fu filmova u vlastito delo. Premda, RZA je u suštini na kraju krajeva samo snimio film koji nije dobar, ne može se reći da se u bilo kom smislu ogrešio o svoj status uglednog prvoborca.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam dosta skrpljen TV rad Briana Trenchard-Smitha TIDES OF WAR koji je u kritikama prikazan kao podnošljiv podmornički film, ali u suštini reč je o delu koje je ispod DTV standarda i efektima koji deluju kao da su pravljeni na kućnom računaru i ostavljeni nedovršeni i razvojem priče koji tek delimično uspeva da se pokrije nekom vrstom Trenchard-Smitohove rutine u rešavanju scena na setu komandnog mosta u podmornici. Uprkos tome što je u svojim TV i DTV radovima uspeo da sporadično zadrži kvalitete koji su ga krasili, u svojoj poznoj fazi, on očigledno nije ni imao pristup projektima koji bi ga mogli zaintrigirati i podstaći da uradi nešto od stvari koje zna...
Pogledao sam DOOMSDAY BOOK južnokorejsku antologiju filmova o kraju sveta, što je zanimljivo ako imamo u vidu da je istog dana Severna Koreja probala svoju interkontinentalnu raketu. Reč je o izvanredno zanimljivom, jako raskošno realizovanom omnibusu u kome je uvodnu i završni priču režirao Yim Pil Sung a središnju Kim Ji Woon.
Sve tri priče su zanimljive, baziraju se na SF premisama s tim što je prva zapravo više horor jer govori o zombija proisteklim iz netradicionalne infestacije izazvane zagađenjem i zanimljva je između ostalog i po tome što u njoj igra Bong Joon Ho, reditelj monster moviea THE HOST koji ima sličnu premisu samo u creature feature žanru. Bong Joon Ho igra jednog od upečatljivih gostiju u televizijskoj diskusiji na temu zombi infestacije.
U prvoj priči Yim Pil Sung uspeva vrlo dobro da razvije likove sa identitetom i da prikaže veliku zombi apokalipsu u Južnoj Koreji sa prilično ambicioznim dimenzijama, uvodeći usput nešto biblijske simbolike koja ne igra suštinsku mulogu ali fino zaokružuje stvar. Ova priča je besprekorno realizovana, sa visokom vizuelnom pismenošću kakva se od Yim Pil Sunga i očekuje.
U drugoj priči Kim Ji Woon snima svoj možda najintrigantniji film. Ovo nije blockbuster, nije crowdpleaser, ali je zabavna priča o robotu koji doživljava "prosvetljenje" i u budističkom hramu počinju da ga posmatraju kao Budinu inkarnaciju. Međutim, korporacija koja je proizvela robota smatra da je to početak formiranja veštačke inteligencije koja bi mogla ugroziti čovečanstvo i šalje tehničara da interveniše. Bong Joon Ho je na sličan način prepleo visoku tehnologiju i intimističku priču u svojoj priči u omnibusu TOKYO koja meni ipak ostaje draža ali po prvi put pokazuje Kim Ji Woona kao nešto sofisticiranijeg reditelja. Takođe, ova priča deluje jako vešto u vizuelnom pogledu sa zanimljivim CGI tretmanom robota.
Treću priču o vanzemaljskom nebeskom telu koje ide prema zemlji, režirao je Yim Pil Sung i čini mi se da je ova priča wild card celog omnibusa. Apsurdna je, u sebi ima najizraženiju arty dimenziju i čini mi se da ona možda i ponajviše prodaje ovaj omnibus na Zapadu. Međutim, i ona se uklapa u viziju jer nudi treće viđenje teme koje ne čini film nekonzistentnim već bogatijim.
Neobična struktura DOOMSDAY BOOKa sa tri priče i dva reditelja čini mi se proizilazi iz produkcionih teškoća na koje je naišao ovaj film čije je snimanje počelo još 2006. godine. Srećom, to se ne oseća u krajnjem proizvodu koji deluje bogato i krajnje reprezentativno. Yim Pil Sung je ovog puta imao dve prilike da se pokaže da ima i supstancu a ne samo stil, što je nagovestio u ANTARCTIC JOURNALu ali nije potvrdio u HANSEL AND GRETEL, i rekao bih da u ovim pričama nije suštinski preokrenuo sliku o sebi ali je našao materijal u kome njegove rediteljske osobine nisu problem.
* * * / * * * *
Fino, našo sam i 720p rip, uživaće se!!!!!!!!!!!!!!!!
Quote from: Meho Krljic on 12-12-2012, 19:49:37
Fino, našo sam i 720p rip, uživaće se!!!!!!!!!!!!!!!!
izuzev središnje priče, koja jeste natprosečno dobra, good luck sa užitkom u prvoj i trećoj! :|
Hajde, videćemo, ja sam ipak niskih prohteva.
New U.S. Release
Django Unchained
By Peter Debruge
django unchained
Leonardo DiCaprio co-stars in the spaghetti-Western.
A Weinstein Co. (in U.S.)/Sony Pictures Entertainment (international) release of a Weinstein Co./Columbia Pictures presentation of a Band Apart production. Produced by Stacey Sher, Reginald Hudlin, Pilar Savone. Executive producers, Bob Weinstein, Harvey Weinstein, Shannon McIntosh, Michael Shamberg, James W. Skotchdople. Directed, written by Quentin Tarantino.
Django - Jamie Foxx
Dr. King Schultz - Christoph Waltz
Calvin Candie - Leonardo DiCaprio
Broomhilda von Shaft - Kerry Washington
Stephen - Samuel L. Jackson
Billy Crash - Walton Goggins
Leonide Moguy - Dennis Christopher
Ace Remar - James Remar
Mr. Stonesipher - David Steen
Cora - Dana Gourrier
Sheba - Nichole Galicia
Lara Lee Candie-Fitzwilly - Laura Cayouette
Rodney - Sammi Rotibi
Clay - Donahue Fontenot
Big Fred - Escalante Lundy
Betina - Miriam F. Glover
Big Daddy - Don Johnson
Curtis Carrucan - Bruce Dern
The "D" is silent, though the name of "Django Unchained's" eponymous gunslinger sounds like a retaliatory whip across the face of white slaveholders, offering an immensely satisfying taste of antebellum empowerment packaged as spaghetti-Western homage. Christened after a coffin-toting Sergio Corbucci character who metes out bloody justice below the Mason-Dixon line, Django joins a too-short list of slaves-turned-heroes in American cinema, as this zeitgeist-shaping romp cleverly upgrades the mysterious Man in Black archetype to a formidable Black Man. Once again, Quentin Tarantino rides to the Weinsteins' rescue, delivering a bloody hilarious (and hilariously bloody) Christmas counter-programmer, which Sony will unleash abroad.
After "Inglourious Basterds" and "Kill Bill," it would be reasonable to assume that "Django Unchained" is yet another of Tarantino's elaborate revenge fantasies, when in fact, the film represents the writer-director's first real love story (not counting his "Badlands"-inspired screenplays for "True Romance" and "Natural Born Killers"). At its core is a slave marriage between Django (Jamie Foxx) and Hildi (Kerry Washington), torn asunder after the couple attempt to escape a spiteful plantation owner (Bruce Dern, blink and you miss him).
Brutally whipped and then resold to separate bidders on the Greenville, Miss., auction block, Django and his bride -- whose outrageous full name, Broomhilda von Shaft, blends epic German legend with the greatest of blaxploitation heroes -- possess a love too great to be shackled by slavery. But getting even with Dern's character doesn't feature on Django's agenda. After settling the score with his former overseers early in the film, he cares only about reuniting with his wife.
"Django Unchained" could also qualify as a buddy movie -- an odd twist, considering that Corbucci's original Django was a loner (as played by Franco Nero, who cameos in this film). Liberally reinventing a character bastardized in more than 30 unofficial sequels, Tarantino pairs this new black Django with a bounty hunter named Dr. King Schultz (Christoph Waltz). Posing as a dentist, Waltz's charming figure first emerges in the dead of night driving an absurd-looking carriage with a giant tooth bobbing on top -- the first indication of how funny the film is going to be.
As in "Basterds," Waltz's genteel manner masks a startling capacity for ruthlessness. This time, however, he's undeniably one of the good guys. Though he tracks and kills men for a living, the doctor is fundamentally fair, shooting only when provoked or justified. Happening upon Django's chain gang, Schultz offers to buy the slave from his redneck escorts. When they decline, he leaves the traders for dead and liberates their "property," enlisting Django in his bounty-hunting business.
Tarantino's on sensitive turf here, and he knows it, using these early scenes not only to establish the cruelty shown toward slaves in the South, but also to deliver the same sort of revisionist comeuppance Jewish soldiers took upon Hitler in his last picture. Ironically, as a well-read and clearly more enlightened German, Schultz is disapproving of Americans' claims to racial superiority, which positions him as the story's moral conscience. When the time comes, he will accompany Django to Candyland, the plantation where Hildi now resides under the thumb of the unctuous Calvin Candie (Leonardo DiCaprio).
But the film seems to be in no hurry to get there, focusing on Django's most unusual education -- killing white men -- for the first 90 minutes of the director's longest feature yet. Tarantino freely quotes from his favorite stylistic sources, whether oaters or otherwise, featuring lightning-quick zooms, an insert of unpicked cotton drenched in blood and a shot of Django riding into town framed through a hangman's noose. Early on, Foxx appears to be following Waltz's lead, but once the snow melts on the bounty-hunting subplot (an extended homage to Corbucci's "The Great Silence"), all traces of subservience disappear and Foxx steps forth, guiding this triumphant folk hero through a stunning transformation.
True to its spaghetti-Western roots, the pic reveals most of its stoic hero's unspoken motivations through garishly colored flashbacks, though Tarantino and editor Fred Raskin (stepping in for the late Sally Menke) seem to realize that limited glimpses of such white-on-black sadism go a long way. Filmmakers who choose to portray this shameful chapter of America's past bear a certain responsibility not to sanitize it. But here, even as it lays the groundwork for "Django's" vengeance, dwelling on such brutality can verge on exploitation. To wit, the film problematically features no fewer than 109 instances of the "N word," most of them deployed either for laughs or alliteration.
While good taste doesn't necessarily apply, comedy seems to be the key that distinguishes "Django Unchained" from a risible film like "Mandingo." Both take a certain horror-pleasure in watching bare-chested black men wrestle to the death -- the sick sport at which Candie prides himself an expert -- but what better way to inoculate the power of a Klan rally than by turning it into a Mel Brooks routine, reducing bigots to buffoons as they argue about their ill-fitting white hoods?
Using rap and other cheeky music cues to similar effect, the script repeatedly finds ways to use the characters' racism against them, most ingeniously in its somewhat protracted second half. According to Schultz, if he and Django were to show up at Candyland and offer to buy Hildi directly, they'd be laughed off the plantation, so they hatch a plan to pose as men looking to buy a mandingo fighter. But there's a flaw to their logic, since the direct-request approach worked fine with Don Johnson's "Big Daddy" earlier, it allows the film to explore the complex caste system among slaves.
There are two things Tarantino, as a director, has virtually perfected -- staging Mexican standoffs and spinning dialogue for delayed gratification -- and expert examples of both await at Candyland. Seductively revealing a dark side auds have never seen before, DiCaprio plays Candie as a self-entitled brat, spewing the character's white-supremacy theories through tobacco-stained teeth. Like a Southern despot, he surrounds himself with menacing cohorts, none more dangerous than old Stephen (Samuel L. Jackson), who runs the affairs of Candie's household and represents a form of toxic black-on-black rivalry still smoldering in American culture today.
Gorgeously lit and lensed by Robert Richardson against authentic American landscapes (as opposed to the Italian soil Corbucci used), the film pays breathtaking respect not just to Tarantino's many cinematic influences, but to the country itself, envisioning a way out of the slavery mess it depicts. In sheer formal terms, "Django Unchained" is rich enough to reward multiple viewings, while thematics will make this thorny "southern" -- as the director aptly dubs it -- perhaps his most closely studied work. Of particular interest will be Tarantino's two cameos, one delivered with an Australian accent, and the other alongside Jonah Hill in the "baghead" scene.
Camera (color, widescreen), Robert Richardson; editor, Fred Raskin; music supervisor, Mary Ramos; production designer, J. Michael Riva; supervising art director, David Klassen; art directors, Mara Schloop, Page Buckner; set decorator, Leslie Pope; costume designer, Sharen Davis; sound (Dolby Digital/SDDS/Datasat), Mark Ulano; supervising sound editor, Wylie Stateman; re-recording mixers, Michael Minkler, Tony Lamberti; special effects supervisor, John McLeod; visual effects supervisor, Greg Steele; visual effects, Rhythm & Hues Studios; special makeup effects, KNB EFX Group; special makeup effects supervisor, Gregory Nicotero; associate producer, William Paul Clark; assistant director, William Paul; casting, Victoria Thomas. Reviewed at Sony Studios, Culver City, Calif., Dec. 2, 2012. MPAA Rating: R. Running time: 165 MIN.
With: Franco Nero, James Russo, Tom Wopat, Don Stroud, Russ Tamblyn, Amber Tamblyn, M.C. Gainey, Cooper Huckabee, Doc Duhame, Jonah Hill, Lee Horsley, Zoe Bell, Michael Bowen, Robert Carradine, Jake Garber, Ted Neeley, James Parks, Tom Savini, Ato Essandoh, Omar J. Dorsey, Michael Parks, John Jarratt, Quentin Tarantino. (English, German, French dialogue)
Dobija dobre kritike al ja se samo plašim da ne bude opet ko sa Inglorious Basterds... Mnogo ljepote ali humor generalno ispod prihvatljivih granica ukusa.
Stari Kadar i Nadrealna Televizija
http://www.agitpop.me/?04B3E8D5 (http://www.agitpop.me/?04B3E8D5)
Mi smo uvek znali da je Snup proročka figura, ali za neverne Tome, evo valjda neoborivog dokaza:
www.youtube.com/watch?v=0kRAKXFrYQ4 (http://www.youtube.com/watch?v=0kRAKXFrYQ4#ws)
Mislim da je dosta konzistentno sa novim pesmama Snoop Liona. :)
"Henry: Portrait of a Serial Killer" and "Wild Things" director John McNaughton is returning to film, after more than a decade's absence, by signing on to helm the sub-$10 million psychological horror thriller "The Harvest."
Michael Shannon and Samantha Morton play a married couple with medical backgrounds. Their sick son (Charlie Tahan) lives in a controlled and secluded environment, until a young girl (Natasha Calis) moves in next door and gives him hope of a better life.
As the teens grow closer, the tight-knit world his over-protective mother has created begins to unravel. Stephen Lancellotti penned the script, while Leslie Lyles and Meadow Williams also star.
Williams, Kim Jose, David Robinson and Steven A. Jones are producing and shooting is currently under way in New York.
Source: Variety
Filmmaker Kim Jee-woon ("The Last Stand") is reportedly in the early planning stages of a live action adaptation of the 1999 anime feature "Jin Roh: The Wolf Brigade" which will be titled "Inrang."
Okiura Hiroyuki helmed the original, described as a spin on Red Riding Hood that is set in a parallel reality in which the Nazis won World War II and Japan now exists as an oppressive military state.
One of the heavily armored state police builds a relationship with a young girl who is part of a violent protest movement. "Ghost in the Shell director Oshii Mamoru wrote the original Jin-Roh script.
U završnom trejleru, ZERO DARK THIRTY ima malo SOCIAL NETWORK začina.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/12/zero-dark-thirty-pred-premijeru.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2012/12/zero-dark-thirty-pred-premijeru.html)
Pogledao sam ekranizaciju romana MRTVACIMA ULAZ ZABRANJEN Nenada Brixija urađenu u Čehoslovačkoj pod naslovom CTYRI VRAZDI STACI, DRAHOUSKU u režiji čuvenog Oldricha Lipskog. Odlrich Lipsky je jedan od najčuvenijih čehoslovačkih reditelja i naši književnici nisu imali ovako prestižne ekranizacije u inostranstvu. Naravno, Čehioslovačka u to vreme nije bila dovoljno "prestižno" inostranstvo, ali ova ekranizacija je sama po sebi veliki uspeh. Brixijev roman je bio preveden na više jezika, prodat u četvrt miliona primeraka a veliki uspeh je postigao upravo u ČSSR.
CTZRI VRAZDI se smatra jednom od najpopularnijih čehoslovačkih komedija i bez ikakve sumnje reč je o filmu koji je neobičan, uvodi dosta zanimljivih i ekskluzivnih rešenja iz vizure nečega što bismo zamislili da nastaje iza Gvozdene Zavese. Međutim, imajući u vidu da je ovo film iz 1970. a da je 1966. Vaclav Vorlicek snimio film KDO CHCE ZABIT JESSII? koji je u određenim postupcima još radikalniji, ne možemo reći da je ovo najekscentričniji čehoslovački repetoarski film.
Kao i u JESSI i CTYRI VRAZDI, osnovna postavka je preplitanje fikcije i stvarnosti, u JESSI snovi postaju stvarnost a inspirisani su pulp literaturom dočim kod Lipskog se stalno ostavlja pitanje da li je sve zapravo mentalna slika stripa koji junaci čitaju u jednom svojevrsnom koncentričnom krugu. Dok se JESSI dešava u Čehoslovačkoj, CTYRI VRAZDI se dešava u jednoj stilizovanoj Americi kako bi se opravdalo pojavljivanje klišetiziranih tipskih junaka iz gangsterskog filma koje roman i film parodiraju. U prikazu te "pseudo-Amerike" dominiraju klišei iz popularne kulture i nema nikakvih ideoloških zahvata i političkih poenti.
Lipsky u ovom filmu udara svim silama i ovo je istovremeno parodija, farsa i vodvilj što rezultira prenatrpanošću filma i u pojedinim fazama nemoguće je pratiti dešavanja na ekranu što ipak ne može biti rediteljski cilj.
Ovaj Brixijev roman je prethodno ekranizovan u SFRJ (spada među retke jugoslovenske romane koji su imali dve ekranizacije, a ja trenutno mogu da se setim samo GOLUŽE kao primera za jugoslovensku i stranu ekranizaciju) i postigao je kultni status i mesto u lektiri.
* * 1/2 / * * * *
Brixi je inace poznatiji kod nas kao prevodilac Alan Forda - negde osamdesetih, u Super stripu, ediciji koja je izdavala Alan Forda, pokusano je sa domacim serijalom, zaboravio sam mu naziv, ali se secam da je Brixi pisao scenario, a da se prva epizoda zvala upravo "Mrtvacima ulaz zabranjen".
Da, da, ja sam, iskren da budem, znao za Brixija samo po Alanu Fordu i znao sam da je pisac, ali nisam ni slutio da je imao toliko uspeha. Ovaj čehoslovački film je ozbiljan poduhvat, ne snima se koješta tako ozbiljno. Kratko je živeo, ali imao je prilike da doživi ove filmove...
Ne uzbuđuj se. I ja sam dugo mislio da je Timothy Tatcher američki pisac... :(
Ja nemam tačne podatke, ali verujem da su romani o Timothy Tatcheru imali jako velike tiraže.
Nisam ih skoro čitao - verovatno 25 godina, ali su mi ostali u veoma lepoj uspomeni.
U vreme kada sam ih čitao smatrao sam da su prilično duhoviti.
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,6270.0.html (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,6270.0.html)
Našao sam negde na internetu da je ovaj roman otišao u 250 000 primeraka i da je ušao u lektiru, a to je bio neki predgovor romanu na scribdu, dakle podatak deluje verodostojno. Zanimljivo je da se našao u lektiri? Nisam čitao ali mi je teško da pretpostavim u kontekstu bi se mogao izučavati. Kao primer žanrovske literature? Ne baš. Kao primer parodije? Eventualno, ali zašto onda baš paroda pulp žanra?
Mehmete, vrlo zanimljiva lista!
http://www.rollingstone.com/music/lists/the-50-greatest-hip-hop-songs-of-all-time-20121205 (http://www.rollingstone.com/music/lists/the-50-greatest-hip-hop-songs-of-all-time-20121205)
Bah, čim je Džej Zi na listi, to je dovodi u sumnju!
Ali, da, zanimljivo!
Edit: pošto je ovo roling stoun, lista nije rđava. Mada, naravno da se kmica u meni buni što nema baš ni jedne pesme MF Dooma, što je Nas prisutan samo jednom, što Snup fičruje samo kroz Drea i što su jedini belci predvidivi likovi kao Eminem i Bisti Bojz, iako je El-P što solo, što uz Kompeni Flou zaslužio barem jedno mesto na listi...
Eminem je svakako previše prisutan na ovoj listi. Ne kažem da on nije bitan fenomen i da njegov rad nije važan, ali je jedna pesma sasvim dovoljna jer je LOSE YOURSELF bitnija za "transformaciju" Eminema nego celog žanra.
Jump Around уопште није на листи? Пфффт... Важно је да онај 50 сентов песмичуљак јесте.
Quote from: Meho Krljic on 16-12-2012, 11:08:15
Bah, čim je Džej Zi na listi, to je dovodi u sumnju!
ne samo da je na listi, nego je ispred EPMD, A Tribe Called Quest, De La Soul, KRS One je zastupljen samo kroz BDP... a kamo Whoodini, Stetsasonic, Doug E Fresh, The Pharcyde, Digital Underground, Jungle Brothers, Blackalicious, Jurassic 5, Too $hort, Scarface... ova lista je blasfemija!
...ipak se mora na umu imati medij koji ovu listu plasira, srednjačenje i po cenu namernog slepila je važna odlika RS-a...
Pogledao sam zanimljiv južnokorejski film katastrofe YEON-GA-SI Jeong Woo-Parka koji je snimio nekoliko filmova pre ovoga, ali se nisam susretao sa tim naslovima. U svakom slučaju, Jeong Woo-Park ni ne režira kao debitant i YEON-GA-SI je zanimljivo postavljena i realizovana priča o zarazi mutiranim parazitom koja dobije ogromne razmere i ima fatalan ishod ukoliko se brzo ne pronađe lek. Osnovni problem filma je u čudnom spoju A-produkcionih ambicija i B-senzibiliteta priče. Naime, Jeong Woo-Park relativno dobro postavlja epidemiju nacionalnih razmera u odnosu na borbu glavnog junaka i tenziju koja iz nje proističe. Međutim, ceo zaplet sa tim junakom iako počinje dobro kasnije dobija senzibilitet dosta naivnog B-filma, smenjuju se vrlo složene i neuverljivo dosadne situacije, zavera koja je istovremeno ingeniozna i ekstremno naivna, i usled tih nekonzistentnosti YEON-GA-SI kasnije ima ozbiljne probleme kako da održi svoj tonus.
Ipak, to ne umanjuje relativno prijatne iskustvo gledanja ovog filma koji uprkos raznim nekonzistentnostima i tankom razrešenju, ima u sebi nešto jednostavnosti dobrog američkog repertoarskog filma, kao i zanatske solidnosti i originalnosti korejske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
17 December 2012 Last updated at 01:57 GMT
Share this page
Email
Print
278
Share
Facebook
Twitter
Paedophile net: Did Operation Ore change British society?
By Jon Kelly & Tom de Castella BBC News Magazine
Man and computer - illustration by Nick Lowndes
Continue reading the main story
In today's Magazine
A new city rising from the jungle
The football team sponsored by a brothel
New York, a graveyard for languages
Can Newtown change US gun debate?
It was the UK's biggest ever computer crime investigation. Thousands of people were accused of downloading images of child abuse - some were found to be innocent. The legacy is controversial. Ten years after the raids began, has Operation Ore really changed the UK?
On a cold, cloudy December day in 2002, Jonathan was about to take his class of children to chapel. His life as he knew it was about to end.
His headmaster appeared at the door and asked him to go with him. "There are two policemen who want to talk to you," he said.
The school where Jonathan taught geography was an unlikely place for police officers to turn up. A private prep school set in extensive grounds, it offered education to boys and girls from nursery age to 13.
Jonathan had a secret life. Living alone, he didn't think he would be unmasked. "I'd been trying to be as private and quiet as possible. I had two separate lives."
His dark side was about to be exposed. The waiting police told him they had found online payment records linking him to child abuse websites.
"I admitted it straight away," he recalls. "Once the game was up there was no point trying to hide it."
He was stunned at being exposed. He had heard about paedophiles being arrested but thought he was different. "I thought everything was very personal, all kept in my own mind and computer. It was a devastating shock to see I had been found out."
That afternoon he watched as a team of officers searched his home, a prefabricated building in a secluded spot in the school grounds. They took away his computer and VHS cassettes to a police van. "I was blank. I remember feeling cold. The front door was open and they were moving stuff in and out."
He was taken to his local police station, where he was arrested and put in a cell. The news was beginning to sink in. "I thought, 'My life is at an end, what is the point?'"
Jonathan, 57, recalls being released on bail late that night and taken home by the headmaster: "He was tight-lipped. For him it must've been awful." Over the next few days, he wished he would die.
The teacher's capture was repeated in different ways thousands of times across the UK during the first decade of the 21st Century. This was Operation Ore.
Continue reading the main story
Operation Ore timeline
2002: Operation Ore launched after US authorities hand over to British police details of 7,272 alleged subscribers to child pornography site
2003: 1,300 arrested in first year of Ore, 95% with no previous criminal record
2007: High-profile conviction of actor Chris Langham
2010: Potential landmark challenge to safety of Ore convictions turned down by Court of Appeal
Details of 7,272 Britons whose credit cards had apparently been used to purchase child abuse images were passed to officers by their counterparts in the US.
The seriousness of the allegations, the fear that children were at risk, and the sheer number of leads put huge pressure on the authorities to act quickly.
What followed was the largest investigation of its kind.
It put under scrutiny the intimate online browsing habits of individuals from all walks of life. The suspects included police officers, doctors, teachers and celebrities.
Household names like rock star Pete Townshend and actor Chris Langham were among those implicated.
Local newspapers, too, began to fill up with reports about normal-looking men who, in the privacy of their own home, were allegedly browsing obscene images of children. In the worst cases, children were shown being raped.
By the time the Ore prosecutions concluded, 1,837 convictions had been secured and 710 cautions handed out, according to the Child Exploitation and Online Protection Centre (Ceop).
The sheer scale of the operation had tested the police. "In the early days there was a feeling of being overwhelmed," admits Jim Gamble, former chief executive of Ceop.
The countless headlines these raids generated, experts believe, transformed popular perceptions of what a sex offender looked like and did.
Continue reading the main story
"Start Quote
You can't look at someone and say they are a paedophile. They really do come from every section of society"
Peter Sommer De Montfort University
As the reports of court cases proliferated, the public increasingly became familiar with hitherto obscure terms from the world of child protection. The Sentencing Advisory Panel scale, used to categorise indecent images for seriousness according to grades one to five, is now a regular part of newspaper court reports.
The raids coincided with mounting public concern about the amount of sexual material accessible to anyone with an internet connection.
For those behind it, the investigation was a success. It raised awareness of exploitation and led to 154 children being protected from abuse, according to Ceop.
"People thought they could go online and wouldn't be held to account," says Gamble. "They believed the internet was a labyrinth that was too difficult for the police."
Critics, however, raised questions about the police's handling of the inquiry. Some said potential credit card fraud had not been properly investigated and the reputations of innocent men had been destroyed as a result. Others feared the inquiry had contributed to an atmosphere of moral panic in which paedophiles, or potential paedophiles, lurked in every corner.
What is clear is that Ore helped define Britain's relationship with the internet at a time when its use in people's homes was exploding. As recently as March 2003 just 15.3% of people had broadband, according to the Office for National Statistics. By this year, Ofcom put the figure at 76%.
Man and computer - illustration by Nick Lowndes
The raw material of Operation Ore came from the US.
In August 1999, dozens of US law enforcement agents raided an office and a house in Fort Worth, Texas. They belonged to Thomas and Janice Reedy.
Thomas Reedy, a nurse turned self-taught computer programmer, had set up an online pornography operation called Landslide Productions. His wife was his book-keeper.
The company provided a portal to about 3,000 sites as well as online payment services. Among those using its systems were a number of third-party sites, typically hosted outside the US, offering images of child abuse.
Continue reading the main story
Operation Avalanche timeline
reedys
1997: Thomas and Janice Reedy (pictured) set up Landslide.com, providing payment services to adult websites
1999: Investigation into child pornography on Landslide site leads to raid by US law officials on Reedys' home, arrests and seizure of hard drives
2000: Thomas Reedy convicted of trafficking indecent images of children
2001: US attorney general reveals that Landslide's database contains details of 35,000 US subscribers - 100 arrests made, many following sting operations
One site connected with Landslide was called Child Rape. A series of pictures linked to from the site showed fathers having sex with their own children.
A jury found Thomas Reedy guilty of trafficking indecent images of children in January 2000. He was sentenced to 1,335 years in prison - later reduced to 180 on appeal - and Janice Reedy to 14.
In the wake of the raids, US authorities set up an investigation called Operation Avalanche to examine the 35,000 names on Landslide's database. The Federal Bureau of Investigation then shared the details of subscribers from overseas with law enforcement agencies in the relevant countries.
There was Operation Snowball in Canada, Operation Pecunia in Germany, Operation Amethyst in Ireland and Operation Genesis in Switzerland.
When more than 7,000 names of British suspects were passed to UK authorities, it quickly became apparent that investigating them would be a huge undertaking.
With home internet use expanding, there had been warnings in the media that the internet could be a dangerous place.
There had been a few high-profile convictions for downloading indecent footage and pictures of children - such as that of Gary Glitter, jailed in 1999 after thousands of images were discovered on his laptop.
In the media and the popular imagination paedophiles were portrayed as outsiders, one of society's most frightening manifestations of the dangerous other.
Continue reading the main story
"Start Quote
My sexual feelings were completely bottled up and internalised"
Jonathan
Never before had there been a suggestion that so many ordinary individuals from across the country were regularly viewing this kind of material. Ordinary people like Jonathan.
Today he is filled with remorse. "Hardly a day goes by without me looking back and regretting what I did."
In the early stages of his teaching career he had rented adult pornographic videos. But with the internet his habit became more and more warped. "It got more and more addictive and developed into child pornography. It was mainly pre-teen girls. The longer it went on the worse it got," he says.
Looking back he says that he was extremely lonely. "My sexual feelings were completely bottled up and internalised. I never felt I could develop proper relationships among [people] my own age. My thoughts then became, 'What if they were sexually immature?' It was that kind of disastrous attitude that led to my downfall."
At his trial he admitted downloading more than 5,000 images and pleaded guilty to making and possessing indecent photographs. The judge described his activities as "evil and sordid".
Continue reading the main story
Policing online abuse
Child Exploitation and Online Protection Centre (Ceop) set up in 2006 to bring online child sex offenders to court
Combination of police powers with expertise from business and specialist charities
Plan to absorb Ceop into National Crime Agency led to resignation of chief executive Jim Gamble in 2010
He was sentenced to two years in jail and ordered to sign the sex offenders register for 10 years.
In August 2003 he was in prison, in a wing for sex offenders and drug addicts. He could hear the threats and insults from prisoners in other parts of the jail. "Any chance the other prisoners got to shout at us they would. I was crying most nights."
In November that year he was transferred to HMP Whatton, a prison dedicated to treating sex offenders. He found the atmosphere less threatening and attempted to change his life. "I joined the choir and got involved in the Bible study group. I was trying to identify what I felt before and how the victims would have felt."
Previously, the largest UK investigation of online child abuse material had been Operation Cathedral, an inquiry into a paedophile ring called the Wonderland Club which resulted in the convictions of seven British-based men.
Dealing with cases such as Jonathan's and the sheer volume of Operation Ore was a task of an altogether different magnitude.
"It's an irony that this was called Landslide because it provided the police with an avalanche of data," says David Wall, professor of criminology at the University of Durham.
Continue reading the main story
"Start Quote
Suddenly the British police were given a whole lot of data which looked like quite conclusive evidence of wrongdoing"
David Wall, criminologist
"Very suddenly the British police were given a whole lot of data which looked like quite conclusive evidence of wrongdoing. They had to respond, but I'm not sure they had the full response capability."
Realising quickly they would have to prioritise suspects, the National Crime Squad began by dividing them into three categories. The top priority group - of about 1,200 names - included convicted paedophiles and those with access to children.
The second category was made up of those in positions of authority, such as police officers, and the third was those neither in authority nor involved with children.
Once identified, details of the "phase ones" were sent out first to local constabularies who took on responsibility for conducting the investigations. The Fraud Squad assumed the task in some forces where it was judged to have the greatest online expertise.
After months of preparation, the raids began in May 2002. Some 36 people were arrested in the initial swoop. At first it attracted little attention.
Operation Ore began to generate national headlines the following September when it led to the arrest of Det Con Brian Stevens, who had been a family liaison officer to the parents of Jessica Chapman, a 10-year-old murdered along with friend Holly Wells by Soham killer Ian Huntley.
Stevens was acquitted of possessing and distributing indecent images, although he was later jailed for providing a false alibi.
Subsequent raids attracted huge publicity. The arrests of professionals such as teachers, police officers and doctors were splashed across the national press. Newspapers began to speculate about how high up in society the inquiry would reach.
And then in January 2003 came the arrest of Pete Townshend. The Who guitarist said he had given his credit card details to a paedophile website because he was researching a book and insisted he had not downloaded any images. He accepted a police caution, and Ore claimed its first celebrity.
Others followed. In 2007, actor Chris Langham was jailed after the Ore investigation led officers to search his computer, where they found images of child abuse. Actor Adam Barker, son of comedian Ronnie Barker, was jailed for 12 months in October 2012. He had spent eight years on the run after his initial arrest.
Chris Langham Pete Townshend
chris langham pete townshend
Bafta-winning comedy star of People Like Us, The Thick of It and Not The Nine O'Clock News
Rock guitarist with The Who, writer of hits such as Pinball Wizard, Substitute and Won't Get Fooled Again
Found guilty in 2007 on 15 charges of downloading child pornography, and sentenced to 10 months in jail, reduced to six on appeal
Accepted a police caution in 2003 and was put on sex offenders
register for limited period, after admitting using his credit card to access a child pornography website
Langham has struggled to find work since his release: "Everyone wants to see me working again, but nobody wants to hire me," he told the Guardian last year
Townshend has never denied looking at the site but in his recent memoirs, he says he was researching child abuse online: "What I did was wrong and stupid... but my innocence is absolute"
By and large these men did not fit the profile of sex offenders hitherto portrayed in the media. Those who attracted the most attention tended to be successful and socially secure. A majority lived with a partner or were in a relationship.
"You can't look at someone and say they are a paedophile," says computer forensics expert Peter Sommer, visiting professor at De Montfort University's Cyber Security Centre and a witness in numerous Operation Ore trials. "They really do come from every section of society.
"But one of the effects of the internet is that it's far easier for paedophiles to meet in hidden places. Whereas before the paedophile might have been socially isolated, they are able to meet people like them so they think it's more normal."
Despite the high profile the investigation was attracting, there was evidence that the huge weight of cases was a problem for the authorities.
In May 2004, a report by the IPPR think tank found that just 1,000 of the UK's 140,000 police officers were trained to handle digital evidence at the basic level. Later the same year, Scotland's Chief Inspector of Constabulary warned the sheer scale of Ore was causing "significant" difficulties for forces.
"Police have accepted they were premature in publicising the existence of the Landslide database," Sommer says. "They were finding people were deleting stuff. In subsequent cases they have been much more careful."
Ministers provided extra funding. In April 2006, Ceop was launched and given responsibility for co-ordinating the inquiry. Under the leadership of Gamble, Ceop agreed a system whereby forces could share the burden of investigating cases with each other.
But for those working on it, the toll taken by the investigation was not purely about workload.
For many, the disturbing nature of the material they were investigating left deep scars.
Continue reading the main story
A difficult job
2009 study by University of New Hampshire looked at effect on US law enforcement officers of viewing child pornography
Many reported experiencing personal, marital and work-related problems
Issues included insomnia, stress, depression and weight gain
40% of respondents thought they needed more mental health support
Law Enforcement Work Exposure to child pornography (pdf file)
Every time a child cried out in the street, one detective would be reminded of the screams of victims in footage seized from offenders' computers. Civilian experts were also affected.
"There were times when I had to stop and go for a walk and clear my head because the material was fairly distressing," says Sommer.
"I became inured to the fact that there are people who look at this stuff. If I had got emotionally involved I would have ended up in a loony bin."
For some of those arrested, the shame of being labelled a paedophile, a sex offender - society's most reviled groups - was too much to bear.
In 2009, it was reported that the number of men who took their own lives was as high as 39.
There was much coverage of Commodore David White, who was stripped of his command of British forces in Gibraltar in January 2005 after he came under investigation. The following day he was found drowned in a swimming pool at his home. A coroner recorded an open verdict.
Many would have little sympathy for those accused of viewing images of children being abused. But it became clear that not all those caught up in the initial sweep were guilty.
On 25 February 2003, Robert Del Naja of the band Massive Attack was arrested. His home in Bristol was searched and his computer seized. The story was covered extensively in the British press. Exactly one month later, the charges against him were dropped.
Del Naja's details were on the Landslide database, but the musician was innocent. He had been the victim of credit card fraud. The issue of identity theft became the biggest controversy to dog Operation Ore.
Continue reading the main story
The falsely accused
Jeremy and Faith Clifford
Jeremy Clifford - pictured with his wife Faith - successfully sued the police for wrongful arrest
He says he was a victim of identity theft
A fraudulent credit card issued in his name had been used to pay Landslide
It was 06:40 on 30 October 2003 when Jeremy Clifford was woken by a knock on the door.
On his front step in Watford were three police officers. They had a warrant to search the house. They wanted to know where his computers were kept.
Shaken, he led them inside. The search team quickly began to open every drawer, cupboard and box. They rifled through all his photographs. The house was turned upside down.
The detectives did not say why he was being raided. But his wife spotted a sheet of paper carried by one of the officers. It said they were looking for indecent images of children.
She recalls her shock at seeing the phrase. "I just wanted to score right through it," she says.
There were no computers in the house. But at Clifford's wedding photography and camera equipment firm, computers, photographs and videotapes were seized.
Eventually he was taken to the police station and told he was accused of purchasing child abuse images. At first he felt indignant. But then the enormity of the charges facing him began to sink in.
"The shock hit me after they'd finished with me," Clifford, now 52, says. "I was in a very bad state by the time I got home. But it got worse and worse over the next few months."
His credit card had been used five times to pay Landslide. But Clifford claimed he was a victim of identity theft.
The case against him would be dropped before it came to trial, but not for another 18 months.
Detectives had found 10 thumbnail images of children - classed as category one, the lowest level on the scale - in the temporary internet files folder of a computer he had sold to a former business associate. A forensic expert later concluded these images had probably appeared as pop-up adverts without Clifford requesting them or even being aware they were stored on the machine.
Continue reading the main story
"Start Quote
It's the worst thing a man can be accused of - it's worse than murder"
Jeremy Clifford
In the time it took for the prosecution to come to a halt, however, Clifford spiralled into depression. He would lie in bed all day with the curtains closed. Eventually, his business failed.
Throughout, his greatest terror was that the allegations against him would be reported in the media. After each pre-trial court appearance, he and his wife - who never doubted his innocence - would scour the local papers to make sure nothing had been written about the case.
"That would have been the final straw," he says. "It's the worst thing a man can be accused of. It's worse than murder."
Eventually, in 2010, Clifford won £30,000 in damages and costs in excess of £750,000 at the High Court from Hertfordshire Constabulary for malicious prosecution.
"With regards to the matter of the constabulary being sued by Mr Clifford for malicious prosecution, we took legal advice to defend the action and went to court," a spokeswoman for Hertfordshire Constabulary says. "We were successful at the first trial - however the Court of Appeal ordered a retrial which we lost."
Since then Clifford has built up a new business and left his ordeal behind. His wife has written a book about the couple's brush with Operation Ore.
The issue of credit card fraud was the subject of a series of articles by the investigative journalist Duncan Campbell.
Campbell found evidence that the hosts of third-party webpages linked to from Landslide had used the portal to process payments to themselves from stolen cards.
When someone signed up to one of these sites via Landslide, the owners were passed 65% of the fee. But crucially, in the event of fraudulent credit card use being detected, Thomas Reedy was liable for any penalties.
In other words, if a credit card company tried to recoup funds from a fraudulent transaction, Reedy would have to pay rather than the fraudsters operating the third-party sites. Landslide became a magnet for fraud.
Indeed, Reedy's company had gone out of business in the weeks prior to the initial US raid because of the extent of suspicious payments.
Critics of Operation Ore argued that police had been too gung-ho in raiding so many properties without checking first whether images of abuse had actually been purchased. In contrast to Ore, the US Operation Avalanche resulted in around 100 arrests following 144 searches from a database of 35,000 transactions.
It is a charge vigorously contested by Ceop. Gamble calls the operation a "huge success" and blames a "nonsense conspiracy" theory for tarnishing its reputation. "I'm proud of Operation Ore today. And I'll be proud of it on the day I die."
Colleagues in the US point to the UK arrest figures with admiration, he argues. "They are puzzled why we were not applauded for what we did."
Continue reading the main story
How should we treat offenders?
Convicted internet child abuse offenders tend to be referred to i-SOTP (internet sex offenders treatment programme), which involves six to nine months of group sessions. The stated purpose is to "increase the offenders' understanding of the impact of their offending".
Psychologist Dr Alison White told the Independent in 2010 that i-SOTP concentrated on the symptoms rather than the cause of internet child abuse: "People with personality dysfunction are notoriously difficult to treat and you are often looking at years of therapy."
In 2008, Libby Brooks in the Guardian commented on the lack of help for would-be offenders. "You can find whatever you want on the internet, apart from the help you need," she was told by one offender.
The websites Croga and Stop it now! offer help to people who are worried by their use of the internet, and for concerned friends and relatives.
In a 2007 statement to the House of Lords Science and Technology Select Committee, Gamble said that of more than 2,450 people "successfully held to account", 93% had admitted their guilt.
Where an individual's credit card details were found on the Landslide database but no child abuse pictures could be found on a suspect's computer, they were prosecuted on the lesser charge of inciting the Reedys to distribute indecent images.
There have been only 161 such cases, Gamble notes, and in 68% of these guilt had been admitted. He said that to the best of his knowledge, in all incitement cases "additional evidence beyond simple single credit card details have supported the prosecution".
Additionally, according to Sommer, the legal barriers to an unfair conviction were high.
"There could have been miscarriages," he says. "But essentially every case had to be put together by a police officer, it had to be agreed by the CPS."
Those critical of the inquiry questioned how many innocent men may have accepted cautions to avoid the trauma and publicity of a trial. It's a proposition that's impossible to quantify.
It could be said that Operation Ore's most significant achievement was drawing unprecedented attention to the variety of people who downloaded abuse images.
Certainly, claims about a wave of abuse perpetrated by Jimmy Savile have brought back memories of an earlier era - the 1960s and the 1970s - in which child abuse could flourish because it was so little discussed.
By the time Operation Ore was launched, paedophiles were arguably the UK's most feared and reviled group. In 2000, the News of the World's decision to name and shame convicted child sex abusers had been a landmark.
"Before Ore, we knew about child abuse," says Julia Davidson, professor of criminology at Kingston University and co-director of the Centre for Abuse and Trauma Studies.
"But we had these ideas about what perpetrators were like. The media had tended to focus on cases like Sarah Payne or Brady and Hindley."
As the Ore arrests mounted, the country began to confront the idea that vast numbers of paedophiles were not fringe outsiders like Roy Whiting and Sidney Cooke - child killers who conformed to the pre-Ore media template of the paedophile as a shabbily dressed oddball.
Instead, many of the Ore cases which attracted the most publicity involved outwardly respectable, ordinary-looking men with families, jobs and friends.
Continue reading the main story
"Start Quote
Instead of pay-per-view sites as with Ore, what you are seeing is a lot more informal networks"
Julia Davidson Centre for Abuse and Trauma Studies
If anything, the notion that those with an unhealthy interest in children could not be pigeonholed and identified by sight was a more terrifying notion.
In the early 2000s, the very phrase "child pornography" was increasingly shunned by experts in the fields of social work and child protection.
Instead, professionals preferred blunter terms - "child abuse images" or "images of child abuse" - to deny it the legitimacy of association with adult material which, like it or not, was being consumed by millions every day.
"There's been a shift in language," Davidson adds. "Previously, there was the attitude that it's just a photograph.
"Now there's a recognition that these pictures involve a child being brutalised, raped, exploited - and I think Ore was a catalyst for that."
Within the space of a few years, thousands of case studies have emerged of individuals who were inclined to look at indecent images of children.
"You have several categories of offender," Sommer says. "There are those also involved in physical offending, who might have thousands of these images on their computer.
"Then you have those people who are curious about it. These are the people who might also look for pictures of Princess Diana in Paris after the accident. But at the end of the day, every image is a child being abused and creates a market for further abuse."
Man and computer - illustration by Nick Lowndes
Nonetheless, it is not only the authorities who have learned lessons.
Those with an interest in viewing the kind of material targeted by Ore began to adapt their behaviour too.
The investigation made paedophiles more circumspect about their behaviour, Davidson says.
"Instead of pay-per-view sites as with Ore, what you are seeing is a lot more informal networks," she adds.
"They are producing home-made images, sometimes of their own children. They're conscious that if they use credit cards it's far more traceable."
Then there are the paedophiles like Jonathan who got caught in Operation Ore. "It cost me my life, really. Everything I held dear was utterly devastated."
When he got out of prison he was not allowed to work with children, a role that he enjoyed and valued. Today he teaches English as a foreign language to adults. He says his colleagues know about his past and have given him a second chance.
The condition of his licence means he is still not allowed to download anything from a computer that is not directly connected with his job.
He is glad he got caught. He had tried to stop looking at images of children many times and always gone back to the sites. They were addictive, he says.
Continue reading the main story
What the law says
Protection of Children Act 1978 makes it an offence to take, or permit to be taken, any indecent image of a child, or to distribute or show such an image
And Section 160 of Criminal Justice Act 1988 states it is an offence to have any indecent photo of a child in one's possession
Similar provisions are made in Section 52 of Civic Government (Scotland) Act 1982
And Protection of Children (Northern Ireland) Order 1978
"In that sense I was quite grateful the arrest happened. I would have stayed like that. I wouldn't have been able to break free."
He says he hasn't been seriously tempted to look at images of children since his release. "I've been in the clear for 10 years."
The odd temptation comes up when watching a film, but he says he prays and can control it.
He sometimes wonders what his life would have been like if he'd been able to continue in his old job. But the rupture in his life has led to healing. He says he will always feel regret and remorse for what he did. But the shame has mostly gone.
"I know I'm in a better place. I'm not earning nearly as much money but I don't have all that guilt."
He is thankful for the support people have given him. His parents have stuck by him.
Jonathan puts his ability to turn things around down to his religious faith. "Without Christ in my life I would've probably ended up like many men in my situation and taken my life."
Operation Ore was a unique event. The chain of circumstances that caused the Landslide data to fall into the hands of the British police will almost certainly never be repeated.
It was a product of an earlier internet age, one whose frontier spirit was liberating for its early adopters and yet in which child abusers and their enablers assumed they were untouchable.
While it made British parents more aware of the web's dangers, it also fuelled a widespread cultural paranoia about the supposed dark side of the new digital age.
Operation Ore may be over. But its legacy persists. It was the event above all others that robbed British society of its innocence about the internet.
Illustrations by Nick Lowndes
Bigelow's mesmerizing post-9/11 nightmare
Pick of the week: No, the riveting "Zero Dark Thirty" doesn't glorify torture — its real agenda may be darker still
By Andrew O'Hehir
more
Topics: Movies, Torture, Zero Dark Thirty, Kathryn Bigelow, Action movies, Thrillers, Our Picks, Our Picks: Movies, Editor's Pick, Entertainment News
Pick of the week: Kathryn Bigelow's mesmerizing post-9/11 nightmareJessica Chastain in "Zero Dark Thirty"
I do not believe that Kathryn Bigelow and Mark Boal's mesmerizing, operatic and profoundly troubling "Zero Dark Thirty" offers any apology or justification for torture, and certainly does not "glorify" it, to use Guardian columnist Glenn Greenwald's term. But it's important to recognize that the people who think it does are responding to the moral ambiguity of the movie, which pervades not just the question of torture as an instrument of American policy but its entire portrayal of the CIA's obsessive and insanely expensive hunt for Osama bin Laden. Here's the sense in which they're not wrong: What "Zero Dark Thirty" has to say about torture and many other things is not entirely clear, and what you see in it depends on what you bring with you. That moral ambiguity will drive some viewers nuts, but in my view it is also the quality that makes "Zero Dark Thirty" something close to a masterpiece.
Bigelow and Boal show us "what happened" in the secret history of spycraft that led from Sept. 11, 2001, to the bin Laden raid on May 1, 2011 – meaning their selective interpretation and dramatization of what happened, to be sure – without offering any explicit commentary or steering us toward a clear moral verdict. In our fractious political climate that makes people jumpy and anxious, and often overeager to proclaim that such a work can have a dangerous effect on weaker-minded viewers (but presumably not themselves). Indeed, one can argue that the mode of studied objectivity in both "Zero Dark Thirty" and the previous Boal-Bigelow film, the Oscar-winning "Hurt Locker," is both a philosophical stance and a narrative tactic, calculated to fuel debate and controversy. I am not proposing, by the way, that Boal and Bigelow are actually "neutral" and have no politics or no opinions, since I don't believe that's likely or even possible. It's just that those things are not written, Oliver Stone-style, on the surface of the work.
Despite all the recent headlines and largely uninformed controversy, only a small portion of "Zero Dark Thirty" concerns the black-site interrogations where torture was used. That looms large in discussions of the film partly because Bigelow throws us, and the driven young CIA redhead named Maya (Jessica Chastain) who will be the protagonist, into the deep end right away. After a haunting prologue in which we hear audiotapes from the collapsing World Trade Center over a black screen, the first thing we actually see is Maya's arrival at a secret Pakistani facility where an interrogator named Dan (Jason Clarke) from the CIA's "Saudi group" (i.e., the al-Qaida specialists) is working over an Arab detainee named Ammar (Reda Kateb), who may have been a mid-level al-Qaida moneyman.
Ammar gets pretty close to the full monty: He is beaten, sexually humiliated, deprived of sleep, locked in a tiny cabinet, subjected to hours of heavy metal cranked to 11 and, when they really want to break him, repeatedly waterboarded (albeit without a board). It's dreadful to watch, even in dramatic form, and it poses the film's central moral challenge right at the outset: One atrocity (meaning the 9/11 attacks) has provoked another. We have taken Dick Cheney's famous taxi ride to the dark side, in search of justice or vengeance or whatever payback term you like. How has that worked out for us? What are the consequences of embracing not just the enemy's tactics but the enemy's essentially nihilistic worldview, in which the standards of universal morality that supposedly formed the basis of the Western world's liberal revolutions simply do not matter?
Bigelow and Boal did not invent this problem out of nothing, people, and it's not limited to the 9/11 era or the United States of America. Every single powerful nation throughout history, whether Western and supposedly enlightened or not, has used torture and brutality and state terror as instruments of policy, pretty much whenever it convinced itself it needed to. What has changed since, say, the end of the 18th century is that the great powers are now compelled to pay lip service to higher ideals and pretend that they never do such things, or to explain them away as aberrations perpetrated by rogue elements. When all else fails, there's always the appeal to patriotism, still the last refuge of scoundrels, as it was to Samuel Johnson. We had to break the rules to "protect the homeland," as characters repeatedly say in "Zero Dark Thirty," which was approximately the rhetoric used to justify British torture in Northern Ireland, French torture in Algeria, American torture in Latin America and the Philippines, and on and on. Not an uplifting perspective on the topic, I know.
Back to the movie: Whether Ammar offers up any useful new information pointing toward Osama bin Laden, and what exactly Dan gets out of him through torture, are deliberately murky plot points. Some commentators have made it sound as though "Zero Dark Thirty" offers a clear cause-and-effect relationship, like an outtake episode of Fox's odious "24": They torture the hell out of some guy, he gives up Osama, the Navy SEALs bring death from above to that now legendary compound in Abbottabad, and it's rah-rah USA! But the story this movie spins isn't anything like that, and we're a long way from idiotic ticking-bomb scenarios.
At most, Boal's screenplay suggests that one detail emerged from this interrogation that would become important a long way down the line – but that it was actually information the CIA already possessed from other sources. Even that vague connection is contentious, since virtually everything about this story is. I suspect Boal's intention is more like this: Torture was absolutely employed by CIA interrogators on presumed al-Qaida detainees, and the people who practiced it apparently believed it was working. Therefore it's an important part of the story whether or not it really produced "actionable intel." "Zero Dark Thirty" absolutely does not imply that torture interrogations led directly to the shadowy bin Laden contact who in turn led the CIA to "the Sheik's" Pakistani hiding place. It's just as plausible to say that "Zero Dark Thirty" suggests that torture became a grotesque and unproductive sideshow that gummed up the works and slowed down the more normal forms of surveillance, coercion and subterfuge that constitute intelligence-gathering.
What I haven't said until now is that "Zero Dark Thirty" is a sweeping and magnificent work of cinematic craft, by far the best film of Bigelow's career. I'm not suggesting that the moral and ethical deconstruction doesn't matter, but the movie is much bigger than that, and while you're watching it you'll be too swept up in the moody, absorbing, doom-haunted narrative to focus on the picayune details. Although Chastain's Maya remains at or near the center throughout – an intense, obsessive-compulsive woman with no known boyfriend or family or hometown — this is a kaleidoscopic voyage with many strands and many characters, which moves from remote Afghan military bases to a hotel bombing in Islamabad to a freighter docked in Poland to the corridors of CIA headquarters in Virginia to a luxury car dealership in Kuwait City. (Standouts in the large cast include Jennifer Ehle as a more senior CIA woman, Mark Duplass as a surveillance technician, Joel Edgerton as the SEAL squadron leader and James Gandolfini as then-CIA head Leon Panetta, almost the only character with a known public identity.)
This movie reminds me, more than anything else, of Olivier Assayas' tremendous miniseries "Carlos," which is also a semi-journalistic epic of recent history with many interlocking real-life pieces, as well as a story about a worldwide manhunt. (The presence of Édgar Ramírez, who played the eponymous terrorist for Assayas, in a supporting role here as a military-intelligence tough guy, feels like an explicit nod.) It's not surprising but at least a little ironic that "Carlos" too was attacked for withholding moral judgment, but from the other side. I remember numerous angry comments from readers who clearly hadn't seen it, most of them presuming that if a French director had made a film about a famous '70s terrorist it must be a radical-chic hagiography.
In this case – well, in both "Zero Dark Thirty" and "Carlos," actually – the moral dimension is woven into the story all the way along, and whether you want to respond to the film as a jingoistic celebration or an indictment of America's role in the world is up to you. I would argue that along this journey and right up to its end point, Bigelow and Boal compel us to engage a series of difficult questions about the tactics, strategy, morality and larger meaning of both the search for bin Laden and the overall American response to 9/11. Certainly the issue of the CIA's "enhanced interrogation" techniques under the Bush administration, in violation of both international law and basic standards of human decency, is central to that discussion.
But so, in fact, is the Osama raid itself (which arguably got Barack Obama reelected). Bigelow, cinematographer Greig Fraser and the production design team of Jeremy Hindle stage the Abbottabad raid, in the last half-hour or so of the film, as a supremely tense and exciting mini-masterwork of action cinema. I have no doubt that many or most American audience members will respond with enthusiasm, cheering and so on. Whether that's really the appropriate response is another matter; I've heard audience members cheering the killings in "Dirty Harry" or "The Godfather" or "Unforgiven" too. As Open Salon blogger and critic Scott Mendelson pointed out in a pair of recent tweets, if the commentary-free depiction of torture in "Zero Dark Thirty" introduces a degree of moral instability, so too does the depiction of American troops staging a night raid on a private home in a sovereign nation with which we're not at war, and shooting a bunch of apparent civilians who put up little or no resistance.
But as I've made clear by now, I believe that engaging with "Zero Dark Thirty" on narrow, quasi-legalistic grounds – asking whether it depicts torture as "useful," and then debating whether such a depiction amounts to an endorsement – is missing the forest for the trees. (Does Shakespeare's "Julius Caesar" endorse political assassination? It's a tactic that's known to "work," and the conspirators had generally good intentions.) Whether or not they ever expressed it in these terms, Bigelow and Boal have tried to measure the hidden moral dimensions of an existential crisis that has eaten away at the American soul, and at the larger transatlantic liberal consensus that has governed the world since the Cold War. I would suggest that while Islamic fundamentalism is a dangerous force in many places in the world, the real enemy in this crisis is our own fear, along with our paranoid, quasi-religious sense of our mission in the world. Look at Fraser's last shots of Maya, alone and uncertain, at the end of "Zero Dark Thirty," and then come back and tell me this movie is hyper-patriotic torture porn.
Every viewer will react to this film's conundrums in his or her own way: It is not merely possible but certain that people who do want to apologize for torture will conclude that the film supports their view. I believe those people are wrong, but then, I believe they're wrong about lots of other things too. We're coming to the movie from different places, and will leave that way too. "Zero Dark Thirty" holds a dark mirror before us; if what we see when we stare into it looks distorted and monstrous, it should also look familiar.
"Zero Dark Thirty" opens Dec. 19 in limited release, with wider national release to follow in January.
Two Cheers for Zero Dark Thirty's Torture Scenes
By Spencer Ackerman
12.10.12
5:49 PM
Jessica Chastain plays the CIA's "Maya" in Zero Dark Thirty, a film unfairly maligned as pro-torture. Photo courtesy Sony/Columbia Pictures
Updated 8:58 a.m., December 11
One scene features a bloodied, disoriented and humiliated man strapped to a wall with his pants around his ankles. A second scene depicts the same man having liquid forcibly poured down his throat; later, he's shoved into a box that could barely hold your stereo. And all of this takes place in the first 45 minutes or so of Zero Dark Thirty, the new movie about the hunt for Osama bin Laden. It's enough to make you wretch. It's arguably the best and most important part of the movie.
Kathryn Bigelow's new film about the decade-long manhunt for Osama bin Laden begins with an unsparing, nauseating and frighteningly realistic look at how the CIA tortured many people and reaped very little intelligence. Never before has a movie grappled with post-9/11 torture the way Zero Dark Thirty does. The torture on display in the film occurs at the intersection of ignorance and brutality, while the vast, vast majority of the intelligence work that actually does lead to bin Laden's downfall occurs after the torture has ended.
You wouldn't know this from the avalanche of commentary greeting the film. Bigelow is being presented as a torture apologist, and it's a bum rap. David Edelstein of New York says her movie borders on the "morally reprehensible" for presenting "a case for the efficacy of torture." The New York Times' Frank Bruni suspects that Dick Cheney will give the film two thumbs up. Bruni is probably right, since defenders of torture have been known to latch onto any evidence they suspect will vindicate them as American heroes. But that's not Zero Dark Thirty.
Bigelow instead presents a graphic depiction of what declassified CIA documents indicate the torture program really was. (A caveat: The CIA has actively blocked disclosure into that program, going so far as to destroy video recordings of it.) The first detainee we meet, in 2003, is a bruised and mentally unstable man forced to stay awake by having his arms strapped to thick ropes suspended from the walls of his undisclosed torture chamber. Or, in the bureaucratic language of former Justice Department official Steven Bradbury: "The primary method of sleep deprivation involves the use of shackling to keep the detainee awake."
Later, the detainee — apparently Amar al-Baluchi, nephew of 9/11 conspirator Khalid Shaikh Mohammed, or based on him — is shown to be kept hooded in that position, in a dark room while deafening music blasts. (Specifically, "Pavlov's Dogs" by cerebral early-'90s New York hardcore band Rorschach.) He is interrupted by his captor, CIA agent "Dan," who informs him: "When you lie to me, I hurt you" and that "partial information" will be treated as a lie. The detainee is stripped from the waist down to be humiliated in front of a woman CIA agent — the film's protagonist, Maya; more on her in a second — before being stuffed into a wooden box the size of a child's dresser. That would be the "confinement box," one of the earliest torture techniques the CIA used on an al-Qaida detainee known as Abu Zubaydah. (The agency wanted to put insects in it, to heighten Abu Zubaydah's fear levels.)
The film goes on like this for about 45 brutal minutes. "Uncooperative" detainees are held down by large men and doused through a towel with water until they spew it up. (There's no "boarding" in this "waterboarding.) Helpless detainees are shown with rheumy eyes, desperate for the torture to stop, while their captors promise them nourishment and keep their promises by forcing Ensure down their throats through a funnel. Amar al-Baluchi, mocked for defecating on himself, is stripped and forced to wear a dog collar while Dan rides him, to alert the detainee to his helplessness.
These are not "enhanced interrogation techniques," as apologists for the abuse have called it. There is little interrogation presented in Zero Dark Thirty. There is a shouted question, followed by brutality. At one point, "Maya," a stand-in for the dedicated CIA agents who actually succeeded at hunting bin Laden, points out that one abused detainee couldn't possibly have the information the agents are demanding of him. The closest the movie comes to presenting a case for the utility of torture is by presenting the name of a key bin Laden courier, Abu Ahmed al-Kuwaiti, as resulting from an interrogation not shown on screen. But — spoiler alert — the CIA ultimately comes to learn that it misunderstood the context of who that courier was and what he actually looked like. All that happens over five years after the torture program initiated. Meanwhile, the real intelligence work begins when a CIA agent bribes a Kuwaiti with a yellow Lamborghini for the phone number of the courier's mother, and through extensive surveillance, like a police procedural, the manhunt rolls to its climax. If this is the case for the utility of torture, it's a weak case — nested within a strong case for the inhumanity of it.
Nor does Bigelow let the CIA off the hook for the torture. "You agency people are sick," a special operator tells Dan. Dan, the chief torturer of the movie, is shown as not only a sadist but a careerist. "You don't want to be the last one holding the dog collar when the oversight committee comes," he tells Maya before decamping to Washington. Other CIA bureaucrats are shown sneering at the idea of canceling the torture program — more fearful of congressional accountability than of losing bin Laden. Maya is more of a cipher: she is shown coming close to puking when observing the torture. But she also doesn't object to it — "This is not a normal prison. You choose how you will be treated," she tells a detainee — and Maya is the hero of the film.
"It's a movie, not a documentary," screenwriter Mark Boal told The New Yorker. "We're trying to make the point that waterboarding and other harsh tactics were part of the C.I.A. program." That quote has electrified the internet as a statement of intent to gussy up the importance of torture. But the fact is torture was part of the CIA's post-9/11 agenda: dispassionate journalists like Mark Bowden presents it as such in his excellent recent book.
Zero Dark Thirty does not present torture as a silver bullet that led to bin Laden; it presents torture as the ignorant alternative to that silver bullet. Were a documentarian making the film, there would surely be less torture in the movie: CNN's Peter Bergen considered an early cut of those scenes overwrought in their gruesomeness and reminds that senators who have investigated the CIA torture program reject the idea that torture led to bin Laden.
At the same time, the film makes viewers come to grips with what Dick Cheney euphemistically called the "dark side" of post-9/11 counterterrorism. Meanwhile, former Bush administration aide Philip Zelikow, who termed the torture a "war crime" in a recent Danger Room interview, will probably find the movie more amenable than Cheney will. What endures on the screen are scenes that can make a viewer ashamed to be American, in the context of a movie whose ending scene makes viewers very, very proud to be American.
Pogledao sam HOWLING, policijski triler koji je režirao Yu Ha sa čijim radovima do sada nisam imao većih iskustava ali spada među iskusnije reditelje. HOWLING je zanimljiv film na liniji američkih krimića kao što su WHITE DOG i THEY ONLY KILL THEIR MASTERS u kojima se životinje koriste kao dresirane ubice.
U ovom filmu, imamo priču o iskusnom detektivu kog igra Kang-ho Song koji donosi svoju već standardnu personu u lik več potrošenog i frustriranog detektiva koji mora da radi sa mladom inspektorkom na seriji misterioznih ubistava. U seksističkim okolnostima odeljenja za ubistva u kome se on već oseća izostavljeno i preskočeno jer nije napredovao u skladu sa svojim ambicijama, novi partner samo podiže tenziju.
Yu Ha ima dobro postavljenu priču koja ne donosi puno iznenađenja ali donosi dosta pošten odnos prema već uspostavljenim konvencijama police procedurala i nudi sasvim dovoljne svežine da nađe svoje mesto u globalnoj ponudi ove vrste filmova. Problem je samo u režiji koju Yu Ha u mnogim aspektima bazora na poentiranju i infodumpovanju već očigldnih stvari po čemu HOWLING često zaliči na televiziju i čini se ostaje lokalan bez perspektive za crossover na zapadnim tržištima što je šteta jer ovo je film koji možda ne spada u sam krem južnokorejskog repertoarskog filma ali je u samom materijalu zarobio jedno mnogo bolje ostvarenje koje je Yu Ha nije uspeo da plasira.
Čini mi se da HOWLING ima jako velike perspektive za rimejk.
* * 1/2 / * * * *
Kriple, mrzi me da pretražujem, jesi li ti odgledao ove dve sezone koje postoje serije Episodes? Mislim, ne verujem da gajiš istu nježnu emociju prema Mattu LeBlancu kao ja, ali pošto je postavka serije interesantna (serija o snimanju serije) i ima jednu bartonfinkovsku đavaosku crtu razotrkivanja holivuckog tamnog andrbelija, mislim da bi bilo prilično up your alley.
Pogledao sam prvu sezonu. Ne volim Le Blanca ali volim Mangana. Ipak, nije mi se dopalo. Od tih serija o serijama ova mi je najslabija jer je previse iskarikirana, pa mi samim tim nije bile dovoljno zanimljiva.
Oh, u drugoj se vidi LeBlanc skoro potpuno nag. Ja sam raspamećen.
Senators call 'Zero Dark Thirty' 'grossly inaccurate' (http://movies.yahoo.com/blogs/2013-golden-globes/senators-call-zero-dark-thirty-grossly-inaccurate-193817427.html)
Quote
A torture scene takes place at the outset of "Zero Dark Thirty (http://movies.yahoo.com/movie/zero-dark-thirty/)" as audiences are first introduced to Maya, a CIA operative played by Jessica Chastain. As the scene plays out in the film -- already nominated for four Golden Globes -- an uncooperative, hungry, beaten-up detainee is eventually forced to withstand water being poured over his face as it is muffled by a thick cloth, causing him to gargle and choke. Maya administers the water as her male colleagues hold the man in place.
The scene depicts a tactic formerly employed by the U.S. to get detainees with suspected links to terrorism to talk -- known as waterboarding. The film, which covers an array of methods used by the CIA to hunt down terrorists, does make several references to the government's use of torture as a tool. The film also covers the changing political climate as President Obama took office and banned waterboarding. At one point Maya indicates the ban seriously thwarted efforts to hunt down the bad guys, including, Osama bin Laden.
The film's seeming endorsement of the practice and its depiction of the widespread torturing of detainees has three senators in Washington expressing their "deep disappointment," calling for Sony to state that the film is a work of fiction. As of now, Sony isn't budging.
[Related: Jessica Chastain's Maya is the toughest female character of 2012 (http://movies.yahoo.com/blogs/2013-golden-globes/final-zero-dark-thirty-trailer-jessica-chastain-maya-001652408.html)]
The chair of the Senate Intelligence committee, Dianne Feinstein, along with Senate Armed Service committee leaders Carl Levin and John McCain wrote a letter to Sony (http://www.feinstein.senate.gov/public/index.cfm/press-releases?ID=b5946751-2054-404a-89b7-b81e1271efc9), calling "Zero Dark Thirty" a "fictional" film that is "grossly inaccurate and misleading in its suggestion that torture resulted in information that led to the location of Usama bin Laden." The letter goes on to urge the movie studio to state that the film is, in fact, a work of fiction, then later bullets out where they say the movie got it wrong.
From the senators:
We understand that the film is fiction, but it opens with the words "based on first-hand accounts of actual events" and there has been significant media coverage of the CIA's cooperation with the screenwriters. As you know, the film graphically depicts CIA officers repeatedly torturing detainees and then credits these detainees with providing critical lead information on the courier that led to the Usama Bin Laden. Regardless of what message the filmmakers intended to convey, the movie clearly implies that the CIA's coercive interrogation techniques were effective in eliciting important information related to a courier for Usama Bin Laden. We have reviewed CIA records and know that this is incorrect.
[Related: 'Zero Dark Thirty' presents an unflinching look at the mission to find bin Laden (http://movies.yahoo.com/blogs/movie-talk/zero-dark-thirty-presents-unflinching-look-mission-bin-223435476.html)]
Here are specific bones the senators have to pick with the film:
-
- The CIA did not first learn about the existence of the Usama Bin Laden courier from CIA detainees subjected to coercive interrogation techniques. Nor did the CIA discover the courier's identity from detainees subjected to coercive techniques. No detainee reported on the courier's full name or specific whereabouts, and no detainee identified the compound in which Usama Bin Laden was hidden. Instead, the CIA learned of the existence of the courier, his true name and location through means unrelated to the CIA detention and interrogation program.
- Information to support this operation was obtained from a wide variety of intelligence sources and methods. CIA officers and their colleagues throughout the Intelligence Community sifted through massive amounts of information, identified possible leads, tracked them down, and made considered judgments based on all of the available intelligence.
- The CIA detainee who provided the most significant information about the courier provided the information prior to being subjected to coercive interrogation techniques.
Sony's reply (http://www.deadline.com/2012/12/zero-dark-thirty-grossly-inaccurate-senators-tell-sony/) has simply been to refer the senators to a prior statement issued by "Zero Dark Thirty" director Kathryn Bigelow and writer Mark Boal. But the statement fails to address any of the specifics the senators have raised. It reads:
The film shows that no single method was necessarily responsible for solving the manhunt, nor can any single scene taken in isolation fairly capture the totality of efforts the film dramatizes. One thing is clear: the single greatest factor in finding the world's most dangerous man was the hard work and dedication of the intelligence professionals who spent years working on this global effort. We encourage people to see the film before characterizing it.
The filmmakers also make mention of "a variety of controversial practices and intelligence methods that were used in the name of finding bin Laden," via Sony.
While Maya does express her frustration over the waterboarding ban in the film, at the end of the day, she was ultimately successful in her mission to hunt down bin Laden in spite of it.
The senators are not the only ones criticizing Bigelow and Boal for taking artistic license. CNN National Security Analyst Peter Bergen, essentially agreeing with the senators, says the film "distorts the story" (http://www.cnn.com/2012/12/10/opinion/bergen-zero-dark-thirty/index.html) and is a "misleading picture that coercive interrogation techniques used by the CIA on al Qaeda detainees - such as waterboarding, physical abuse and sleep deprivation - were essential to finding bin Laden." Other journalists have raised similar questions and have predicted the debate will only amplify as the film opens wide in January. It is out now in limited release and came close to breaking box office records (http://www.hollywoodreporter.com/news/box-office-report-barbra-streisands-405860) -- indicating the torture debate around the film isn't going away any time soon.
To je dosta velika polemika, narocito je zakuvao onaj tekst u Guardianu koji je je pisao tip bez gledanja filma ali na osnovu analize medijskih reakcija. Mada, vidim da moj dobrotvor Spencer Ackerman u Wiredu hvali preciznost filma...
Pogledao sam WOOCHI Dong Hoon-Choija, juznokorejskog specijaliste za repertoarske spektakle razlicitog profila, ali mahom lokalnog dometa. WOOCHI je film koji je u nekoliko navrata nadomak da zavredi crossover van Juzne Koreje, ali upravo greske samog Dong Hoona ga vracaju u lokalne okvire. Ovaj svojevrsni rip-off francuskog spektakla LES VISITEURS smesten je u milje taoistickih bogova, goblina i carobnjaka koji intrigu iz proslosti prenose u sadasnjost, u svet u kome se tesko snalaze jer su vekovima bili zatoceni.
WOOCHI je u nekoliko navrata i u velikom broju resenje prilicno svez, ako imamo u vidu da se oslanja na vec dosta trosenu premisu, medjutim Dong Hoon-Choi u prelomnim momentima pokazuje nesigurnost. Ona se iskazuje ne samo kroz neka zbunjujuca rediteljska resenja na nivou montaze i vodjenja price vec i na planu uticaja koje Dong Hoon uvodi u svoj film. Jedna od zanimljivih karakteristika juznokorejskog repertoarskog filma je to sto reditelji mahom rade u nekoliko zanrova i mali broj se profilise za samo jedan zanr. Moguce je da takva situacija navodi reditelje da se trude i skupe sve sto znaju i misle da treba da pokazu na jdnom mestu. WOOCHI je bez sumnje bio prilicno ambiciozan film ali Dong Hoon ga je odveo predaleko u svom showcaseu.
To je steta, jer u fazama kada je fokusiran, Dong Hoon nudi jedan prilicno dobar film, ali sa trajanjem od 135 minuta i dosta lutanja, WOOCHI nije uspeo da u dovoljnoj meri zavredi paznju van lokalnih okvira i ostavi neki znacajniji trag.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MORTELLE RANDONNEE Clauda Millera, adaptaciju romana Marc Boehma koju su napisali otac i sin Audiard. Sudeći po špici, otac Michel je imao veću ulogu u nastanku ovog scenarija nego sin Jacques pa ipak ne može se izbeći jedno "autorsko" poređenje ovog scenarija upravo sa kasnijim Jacquesovim režijama. Naime, sličan karakter opsesivnog "detektiva" koji prati trag zločina iz intimnih razloga, Audiard ima u filmu REGARDE LES HOMMES TOMBER, s tim što u tom filmu postoji znatno radikalniji tretman filmskog vremena i odnos među likovima je baziran na homoerotizmu koji ima više veze sa Jean Genetom nego Stuartom Kaminskym. Zatim, slična potreba junaka da komentariše radnju prisutna je u još nekim literarnim adaptacijama koje je radio Jacques Audiard od kojih je ona sa psom u BAXTERu najradikalnija i najfunkcionalnija. Claude Miller preuzima klasične noir monologe, kojima pisci daju atmosferu priči i dopunjuju informacije i plasira ih kao replike koje junak izgovara u kadru, bez jasne motivacije. Uz još neke "specifičnosti", MORTELLE RANDONNEE se uklapa u pretpostavku Davida Bordwella iz seminalnog eseja o poetici art-house filma u kojoj zastupa tezu da autori sa umetničkim ambicijama često iskoračuju iz konvencija repertoarskog filma koji krase pravilna inscenacija, uverljivost, funckionalnost priče i likova itd. ukoliko je to izraz njihove poetike i specifičnog odnosa prema svetu, odnosno da postoje "loši filmovi koji su umetnički vredni". I tom tezom, Bordwell svakako da objašnjava sve one autore koji su "umetničku snagu" svojih filmova bazirali na pretpostavci da je samo u umetnosti greška, odnosno odstupanje od uspostavljenih konvencija, dozvoljena i može rezultirati uspešnim delom, čak i nečim od vrednijima od onoga što se radi po postulatima.
Claude Miller vrlo očigledno svojim "odstupanjima" od uverljiviosti situacija i likova pokušava da se nametne kao "umetnik" u odnosu na ovu priču, ali je samo deo tih intervencija uspešan, a one koje nisu stvaraju utisak da je reč o delu koje je pretenciozno bez pokrića. Naravno, imajući u vidu Chabrola i njegove brojne filmove, sasvim je sigurno da je Claude Miller imao tradiciju na koju je mogao da se osloni.
Michel Serrault igra detektiva koji postaje opsednut mladom femme fatale koja zavodi muškarce a potom ih ubija i nalazi nove. U njoj on prepoznaje svoju kćer sa kojom je odavno izgubio kontakt, a vremenom počinje da veruje kako bi ta mlada žena zapravo zaista mogla biti njegova ćerka. Devojku igra Isabelle Adjani koja Milleru više služi kao lutka nego kao karakterna glumica i Serrault nosi pretežni "glumački" teret.
MORTELLE RANDONNEE je vrlo intrigantan film, ali Millerova iskliznuča u pretenziju ga devalviraju i čine nekonzistentnim. Savršeno uverljive i čak istinski napete scene se smenjuju sa trapavom ironijom koje nema puno ali je ima sasvim dovoljno da poremeti ravnotežu filma.
Čini se da postoje neki slojevi priče koji ni Miller ni scenaristi nisu u dovoljnoj meri razradili, kao što je recimo biseksualnost glavne junakinje koja se jednom pojavi ali ne zaigra značajnu ulogu.
Čini mi se da je Audiard u rediteljskom opusu na mnogo zreliji način oporavio francuski krimić, vraćajući da realističkim korenima i dodajući mu mistiku umesto ironije kao nadogradnju, naročito insistirajući na snažnim seksualnim impulsima koji vezuju likove i koji su stalno na finoj liniji između Kaminskog i Geneta. Istorijski progres unutaž žanra se stoga može prepoznati upravo u njegovom radu i čini mi se da neke od stvari koje su ostale nerazrađene poput tog dosta snažno biseksualnog motiva deluju kao nešto što bi Jacques mnogo bolje iskoristio od "matoraca" koji sa tim nisu znali šta da rade.
MORTELLE RANDONNEE je prepun devjacija u odnosu na evoluciju žanra i donosi dosta ćorsokaka, ipak ovaj rad iz 1983. godine je bitan film za žanr i značajan scenaristički doprinos Audiardovom opusu iako bi se po špici reklo da je on na ovom filmu bio sporedni pisac.
* * * / * * * *
Alex Gibney
Filmmaker
GET UPDATES FROM Alex Gibney
Like
2
Zero Dark Thirty's Wrong and Dangerous Conclusion
Posted: 12/21/2012 10:21 am
React
Inspiring
Funny
Hot
Scary
Outrageous
Amazing
Weird
Crazy
Follow
Osama bin Laden , Torture , Harsh Interrogations , Kathryn Bigelow , Mark Boal , CIA , Zero Dark Thirty , Zero Dark Thirty Kathryn Bigelow , Zero Dark Thirty Osama Bin Laden , Zero Dark Thirty Torture , Entertainment News
share this story
63
74
8
Submit this story
It's difficult for one filmmaker to criticize another. That's a job best left to critics. However, in the case of Zero Dark Thirty, about the hunt for Osama bin Laden, an issue that is central to the film -- torture -- is so important that I feel I must say something. Mark Boal and Kathryn Bigelow have been irresponsible and inaccurate in the way they have treated this issue in their film. I am not alone in that view. Yesterday, Senators Carl Levin, Dianne Feinstein and John McCain wrote a letter to Michael Lynton, the Chairman of Sony Pictures, accusing the studio of misrepresenting the facts and "perpetuating the myth that torture is effective," and asking for the studio to correct the false impression created by the film. The film conveys the unmistakable conclusion that torture led to the death of bin Laden. That's wrong and dangerously so, precisely because the film is so well made.
Let me say, as many others have, that the film is a stylistic masterwork, an inspiration in terms of technique from the lighting, camera, acting and viscerally realistic production and costume design. Also, as a screen story, it is admirable for its refusal to funnel the hunt for bin Laden into a series of movie clichés -- love interests, David versus Goliath struggles, etc. More than that, the film does an admirable job of showing how complex was the detective work that led to the death of bin Laden: a combination of tips from foreign intelligence, sleuthing through old files, monitoring signals from emails and cell phones (SIGINT) and mining human intelligence on the ground (HUMINT). It's all the more infuriating therefore, because the film is so attentive to the accuracy of details -- including the mechanism of brutal interrogations -- that it is so sloppy when it comes to portraying the efficacy of torture. That may seem like a small thing but it is not. Because when we go to war, our politicians will be guided by our popular will. And if we believe that torture "got" bin Laden, then we will be more prone to accept the view that a good "end" can justify brutal "means."
But torture did not lead us to bin Laden. For other analyses of the way the factual record diverges from Boal/Bigelow version, I recommend pieces by Jane Mayer and Peter Bergen, who are far more experienced journalists than I. In addition, one can also refer to the press release of the Senate Intelligence Committee's study of the CIA's Detention and Interrogation Program, which concludes that, following the examination of more than six million pages of records from the Intelligence Community, the CIA did not obtain its first clues about the identity of bin Laden's courier from "CIA detainees subjected to coercive interrogation techniques."
I want to focus my concern on the way in which the film is fundamentally reckless when it comes to the subject of torture. It's skillful, but not profound. The reason for this is threefold.
1) The very style of the film
Beautifully lit, the film often shot with a handheld camera to emphasize the cinematic urgency of a cinema verite documentary, which lends a false sense of "truthiness" to the narrative. This is one of the reasons I bristled when Mark Boal told Dexter Filkins that he shouldn't be held responsible for the content of the film because ZD30 is "a movie not a documentary." Well, if the notion of a documentary is so distasteful, why shoot it like one?
There are other mistakes in that careless remark. It implies that because "movies" (unlike Boal, I would include documentaries, for better and for worse, in that category) have an obligation to entertain, they don't have to be nitpickers for accuracy. Yet, on the other hand, Bigelow says that this film is a "journalistic account." So which one is it? You can't have it both ways. After all, ZD30 is being promoted as a riveting and truthful account of the killing of UBL. Would it be as appealing to viewers if it were "just a movie" about the hunt for fictional terrorist named "Osama bin Bad Guy?"
Every film is faced with the enemy of time. Only so much story can fit into the 90-150 minutes of time that moviegoers are willing to stay in their seats. Naturally, compression is necessary. So are the exclusion and amalgamation of characters so that the viewer does not become bewildered. To paraphrase Werner Herzog, filmmakers don't need to pursue a bookkeeper's truth in which every figure is accounted for. Rather they can seek a "poetic truth" is which essential meaning is revealed to viewers. But it's a cop-out for Boal and Bigelow to say they shouldn't be held to account for the meaning of their film because "it's just a movie," and/or because it's a "journalistic account." In the context of the final result, neither statement is credible. When it comes to torture, the film fails the truth test for both accountants and poets.
2) The Truth of the Matter
ZD30 opens in darkness, with the soundtrack haunted by the voices of victims and rescue workers on 9/11. Then the film cuts to a CIA "black site," where a man named Ammar is being tortured by a CIA agent named Dan (played by Jason Clarke) while another agent, Maya (well acted by Jessica Chastain) looks on. For me, along with the very ending, this was one of the best moments in the film. The juxtaposition of the agony of 9/11 with the payback that followed -- waterboarding detainees, walking them around in dog collars (recall Lyndie England) and stuffing them in small plywood boxes -- perfectly captured a bitter poetic truth about how members of the Bush Administration responded to tragedy. They built a hard-hearted and soft-headed program of state-sanctioned torture that was likely motivated by revenge, rather than legal precedents, moral principles and well-tested, tough-minded lawful techniques.
So give points to Boal and Bigelow for not pussyfooting around. They make it clear that the CIA tortured people as part of a "detainee program." But what's distressing -- given that tough-minded beginning -- is that the filmmakers don't ever question the efficacy of torture. We don't see how corrupting it was, how many mistakes were made. Instead, the narrative engine of Boal's detective story is kick-started by torture. In the film Dan uses a trick and the implied threat of torture to force "Ammar" to reveal the nickname of bin Laden's courier, Abu Ahmed al-Kuwaiti, a man who ultimately helped lead investigators to bin Laden.
Mark Boal has responded to critics by saying that, in the film, the actionable intelligence from Ammar, was obtained "over the civilized setting of a lunch." But that's disingenuous. Because the conversation occurs after brutal torture, the implication is that Ammar provides information because he doesn't want to trade his hummus for a wet washcloth and a sojourn in a plywood box.
"Ammar" is a composite character likely modeled after two characters. The first was probably Hassan Ghul, who was interrogated by the CIA in 2004 with coercive techniques (NOT including waterboarding) and who did provide some details about Abu Ahmed al-Kuwaiti. But according to Senator Dianne Feinstein (who has access to all of the classified files) all of the vital information was provided prior to the rough stuff. The first clues about al-Kuwaiti were obtained in 2002 through the use of traditional interrogation methods.
The other possible source for the discovery of the name of al-Kuwaiti was Mohammed al-Qahtani, the so-called 20th hijacker, who was captured in Afghanistan and sent to Guantanamo, where he was interrogated first by the FBI and then by the military, who were given special permission by Donald Rumsfeld to use more aggressive techniques set out in the so-called "First Special Interrogation Plan." According to documents revealed by WikiLeaks, al-Qahtani did mention the name of al-Kuwaiti. But according to the FBI, Al-Qahtani provided all his useful information prior to his "special interrogation." Al-Qahtani was never waterboarded but he was subjected to a brutal and often bizarre 49-day interrogation at Gitmo, that was documented in logs revealed by Adam Zagorin in Time Magazine. (We portrayed portions of this interrogation in my film, "Taxi to the Dark Side.")
Many writers have focused on the brutality of the al-Qahtani interrogation. They were right to do so. After all, even Susan Crawford, a Bush Administration official, ultimately admitted that his treatment was, in fact, "torture." Using techniques loosely based on the CIA's Kubark Interrogation Manual, and influenced by CIA's loony new playbook for questioning prisoners in the global war on terror, interrogators kept al-Qahtani from sleeping, force fed him liquids which caused him to urinate on himself and came close to killing him. But what many have overlooked is what happened to the interrogators during the al-Qahtani interrogation. They fell victim to what is called "force drift" (a tendency for interrogators to increase brutality when they don't get answers) and resorted to increasingly bizarre techniques. What are we to make of the fact that interrogators tried to get al-Qahtani to crack by using authorized "techniques" such as "invasion of space by female"; putting panties on his head, making him wear a "smiley-face" mask (I'm not making this up) and giving him dance lessons; making him watch puppet shows of him having sex with Osama bin Laden, administering forced enemas and making him crawl around like a dog.
The point I'm making is that, when the full history of "Enhanced Interrogation Techniques" is told we will see that it was not only brutal and counterproductive but ridiculous. The CIA waterboarded Abu Zubaydah 83 times and Khalid Sheikh Mohammed 183 times. Considering the repetition, just how effective were those techniques? And how good does the CIA look for insisting on mindless repetition of useless tactics?
But in ZD30, Boal and Bigelow have a problem. In the logic of a "movie," it's difficult for viewers root for people who are making terrible mistakes, have become corrupted or who are showcasing needless brutality. As a result, while the filmmakers do showcase American brutality, they suggest that it was necessary. Over and over again, Maya watches DVDs of interrogations using waterboarding and other forms of torture as if these were useful techniques which provided actionable intelligence. She herself uses a fellow operative to be her "muscle," punching a detainee when she does not get the answer she's looking for. Absent any other kind of interrogation, viewers of this film must conclude that beating the hell out of people is the only way to get answers. As one detainee says in the film, "I have no wish to be tortured again. Ask me a question and I will answer it." Sounds like torture works, right? But as we know from the Senate and former CIA Director Leon Panetta, who wrote McCain in May 2011, that EITs did not play any more than an incidental role in the discovery of UBL.
No main characters in the film ever question the efficacy or corrupting effects of torture. Just the opposite. When Barack Obama appears -- on television in a CIA conference room -- he remarks that prohibiting torture is "part and parcel of an effort to regain America's moral stature in the world." In the foreground, another female CIA agent, Jessica (played by Jennifer Ehle) shakes her head in disgust.
Later, a CIA figure nicknamed "the Wolf" makes a speech on how his efforts to get bin Laden have been undermined by the sissies in Congress. "As you know," he says, Abu Ghraib and Gitmo fucked us. The detainee program is now flat. We've got Senators jumping out of our asses..."
This line not wrong, in the sense that, in the context of a movie, it conveys the views of a particular character and, further, accurately represents those in the CIA -- and there were many -- who defended EITs. But what is pernicious about it is that the statement exists in a vacuum, as if, for the tough-minded folks who had "boots on the ground," to use the expression Bigelow likes so much, there was no other possible point of view. But that's wrong.
3) What is Missing
When it comes to torture, what is irresponsible about ZD30 is what it excludes.
The FBI and a great many CIA agents vigorously opposed the so-called "enhanced interrogation techniques" introduced by the CIA at the behest of the Bush Administration. These techniques were derived from the SERE program (SERE stands for "Survival, Evasion, Resistance and Escape) in which soldiers who are at risk of capture are administered "harsh techniques" they are likely to face at the hands of the enemy, including waterboarding. Originally, many of these "techniques" were derived from brutal interrogations used by Chinese and Soviet Communists who most frequently used them to obtain false confessions for political purposes. As part of this CIA "program," three individuals were waterboarded: Abd al-Rahim al-Nashiri, Abu Zubaydah and Khalid Sheikh Mohammed.
Advocates of the CIA program like to cite Abu Zubaydah as an example of how waterboarding worked. But in fact, before Abu Zubaydah was waterboarded 83 times, he was interrogated by an FBI agent named Ali Soufan. After Soufan read Abu Zubaydah his Miranda rights, he used lawful interrogation techniques to get all the valuable information he had to offer, including the identity of Khalid Sheikh Mohammed. More relevant to this film is the fact that KSM, during his waterboarding program, vigorously denied the importance of al-Kuwaiti. So confident was the CIA in the effectiveness of waterboarding -- despite all evidence to the contrary -- that the CIA actually assumed that KSM was telling the truth about the unimportance of al-Kuwaiti, when he was actually lying. The CIA's unjustified confidence in waterboarding likely derailed the hunt for bin Laden until the interrogation of Ghul.
ZB30 also withholds how much damage was done by the false information obtained by waterboarding. Ibn al-Sheik al Libi was being interrogated successfully by the FBI when an impatient Bush Administration demanded that the CIA take over. The CIA wrapped him in duct tape and packed him in a wooden box to be shipped to Cairo where he was waterboarded. As a result he offered up information linking al Qaeda with Saddam Hussein which was used by Colin Powell when he gave his famous speech before the UN. Partially as a result, we invaded Iraq. Later on, the CIA admitted that al-Libi had given false information. But by then we already had "boots on the ground" in Iraq.
Kathryn Bigelow must have been delighted when she discovered a female CIA agent was at the heart of the hunt for bin Laden. But compare Maya's infallibility in the film with the case of another female CIA agent -- a redhead like Jessica Chastain -- who was such a fan of waterboarding that she asked to "sit in" on the slow motion drowning of KSM. (As Jane Mayer notes in her book, "The Dark Side," she was rebuffed by a superior who told her that waterboarding is not a spectator sport.) She supervised the kidnapping and torture of a man named Khaled el-Masri in the CIA's "Salt Pit," a black site in Afghanistan. Despite a valid German passport, the agent insisted on his continued torment and incarceration (despite the protests of Condelezza Rice) until it was finally revealed that the agent had mixed him up with another man named al-Masri. (Whoops, we tortured a man over a spelling mistake!) Without apology, he was then dropped on a lonely road in Albania to try to pick up the pieces of his life. Just this month, the European Court of Human Rights in Strasbourg declared his treatment at the hands of the CIA to have been torture -- the first time this has happened. Where did we see this kind of cruel incompetence treated in ZD30?
If I am veering a bit far from the plot of the movie, I am doing so to make a point about a missed dramatic opportunity. Shaw once said that an argument between a right and a wrong is melodrama but that an argument between two rights is drama. When it came to the subject of torture in ZD30, there was no argument at all. And so a great dramatic opportunity was missed.
Manhola Dargis of the NY Times defends the accounts of torture in the film because they serve "as a claim -- one made cinematically rather than with speeches -- that these interrogation methods are unreliable when it comes to producing actionable information." Then she says that to "omit [scenes of torture] from ZD30 would have been a reprehensible act of moral cowardice." Whoa! I haven't heard anyone argue that the scenes themselves should have been omitted. But despite Dargis' vivid imagination, there is no cinematic evidence in the film that EITs led to false information -- lies that were swallowed whole because of the misplaced confidence in the efficacy of torture. Most students of this subject admit that torture can lead to the truth. But what Boal/Bigelow fail to show is how often the CIA deluded itself into believing that torture was a magic bullet, with disastrous results.
That raises a key question: With so much evidence of so many failures -- practical, legal and moral -- of the CIA's "detainee program," why did Boal and Bigelow fail to include it in the film?
My theory -- and it is just a theory -- is that Boal and Bigelow were seduced by their sources. It's a common problem. When a writer or filmmaker gets extraordinary access, one is inclined to believe the person(s) granting the access. There is a significant constituency at the CIA which would like to defend its use of EITs in the War on Terror. This group is exemplified by Jose Rodriguez, the man who was responsible for destroying the videotapes of the CIA's interrogations -- which included waterboarding -- of Abu Zubaydah and Abd al-Rahim al-Nashiri. There are many, including me, who believe that Rodriguez should have been prosecuted for destroying evidence of possible crimes. (The DOJ declined to prosecute him.) Instead, he is now promoting his book in which he claims that waterboarding worked.
Many have been won over by the views of Rodriguez and those like him who suggest that what the CIA did was tough, but necessary and smart. It was none of those things. Yet by immersing us only in the world of the CIA, Boal and Bigelow don't show us the perspective we need as viewers to see the lunacy of the CIA's "detainee program." If you want to reveal how tall a man is, you don't shoot him in limbo; you must show him in relation to others. Likewise, how can viewers of ZD30 judge the CIA's record if they can't see how others were shocked by its cruelty, cowardice and stupidity of EITs. In the film, long after the torture of "Ammar," an agent hands Maya a file folder with the real name of al-Kuwaiti. "If only I had this years ago," says Maya. Because Maya is the glamorous heroine of the film, we identify with her and wonder about the inefficiency of her colleagues. But where is the character who wonders if Maya had spent less time slapping detainees around and more time scanning actual evidence -- as the FBI did -- she might have got to bin Laden's courier much sooner.
I suspect that Boal and Bigelow's sources at the CIA shared some of the views of Rodriguez. Of course, without knowing who those sources are, it's impossible to say. What we do know, from correspondence that has been released, is that the CIA did grant extraordinary access to Boal and Bigelow.
While there is nothing wrong with access per se, what is concerning is the way that the CIA -- and other military agencies -- grant selective access. Sometimes that's because of the star status of the project. The letters show how much the agency loved Hurt Locker (one of the rare times I agree with the perspective of the CIA). Other times, it's because the agency is satisfied that the filmmakers have a vision that is "consistent" with that of the CIA. Whatever the reason, this will become a bigger and bigger concern for movies based on factual events (be they films with actors or documentaries). Why not give all American citizens to declassified information?
Whatever happened on ZD30, we can be sure of one thing. The CIA PR team must be delighted, particularly those who were supporters of the EIT "Program." As former CIA director Michael Hayden noted, "I was happy the film was in the hands of such talent."
Boal and Bigelow, by all accounts, are frustrated that the discussion of their film has been bogged down in a political debate that they want no part of. I would say, in response, that the debate is not political at all. The subject of torture is one of the great moral issues of our time. Boal and Bigelow shouldn't run from it. They should engage it.
After all, the goal of Osama bin Laden was to provoke Americans to undermine our most fundamental values. Why is it not important -- in a film about the hunt for bin Laden -- to confront whether we, as Americans, allowed ourselves, in our lust for revenge, to lose our moral, legal and political bearings instead of trying, as Tony Lagouranis, an Army interrogator, told me, "to be as good as we can be."
Pogledao sam DREDD Pete Travisa, jedan od svakako najgorih a hvaljenih filmova ove godine. Iako ne dostiže užas nedostižnog PROMETHEUSa u disproporciji užasa na ekranu i samilosti kritike i fanboyeva, nije ni mnogo daleko od toga. DREDD je još jedan primer filma u kome je fanboy community diktirao producentima šta želi da oni naprave i reč je o prilično bukvalnom prevodu svih onih uobrazilja koje su fanboyevi imali vezano za to kako treba da se prave ekranizacije stripova, i naročito DREDDa. Međutim, slično kao što se ideološki ostrašćeni političari loše pokazuju u direktnoj političkoj praksi, tako su i fanboyevi dobra publika ali loš naručilac posla.
Ceo exploitation film se bazira na ideji podilaženja publici, ali u ranijim instancama, filmovi su podilazili nekim fundamentalnim nagonima, interesovanjima i raspoložnjeima publike poput prikaza seksa i nasilja, društvenih razlika koje marginalci uspevaju da prevaziđu često uzimajući pravdu u svoje ruke itd. Danas zahvaljujući Internetu, filmska scena se u svom jednom značajnom segmentu pretvorila u krčmu u kojoj publika može maltene do detalja da kostumizuje film koji hoće da gleda.
Tako je i fanboy scena zahvačjujući svojoj velikoj "težini" na Internetu uspela da stvori utisak kako je reč o ogromnoj publici koja može da iznese komercijalni uspeh iako se od SCOTT PILGRIMa videlo da ta publika zapravo nema sposobnost da konvertuje aktivnost sa tastatura u rezultate na blagajnama. Međutim, uprkos tome što se u međuvremenu industrija malo opametila u pojedinim žanrovima je ostala odana postulatima koje joj nameću fannboyevi.
Primer za to je DREDD, drugi pokušaj da se ekranizuje strip 2000 AD koji je prvobitno snimio Danny Cannon sa Stalloneom i rezultirao jedim od slabijih filmova u Slyjevom karijeri. Međutim, DREDD sa Slyjem je vrhunsko ostvarenje u odnosu na ono što je sada snimio Pete Travis. Po diktatu publike, Travis je ostao odan kanonu stripa koji je neprevodiv u okvire filma i u spoju inače nedovoljno ekspresivnog Karla Urbana i kacige koja mu pokriva pola lica, stvorio je junaka koji je bukvalno neupotrebljiv. Dredd kao junak koji nema milosti i ne priča puno, a sve vreme nosi kacigu i ne vidimo mu lice, verovatno može da prođe u stripu, ali ne može da prođe u filmu - odnosno može, ako ga radi velemajstor kao u ROBOCOPu gde smo ipak upoznati sa licem glavnog junaka iako ga mahom gledamo ispod kacige, ili ako je pokrivena polovina lica koja je manje važna za glumačku ekspresiju, kao u slučaju Banea u DARK KNIGHT RISES. Travis nažalost nije majstor a Karl Urban je bezličan glumac i onda kada mu lice nije pokriveno tako da Dredd deluje kao praznina u centru filma koji nema puno toga da ponudi. Na sve to, Dredd na kraju zapravo uopšte nije nemilosrdan. Iako ubija masu ljudi, nije spreman da presudi tipu za kog je "samo" 99 posto siguran da je kriv a cop outuje se i onda kada naiđe na par dečaka koji pucaju na njega. Ne mislim da bi film suštinski bio bolji da je Dredd pobio decu i one u čiju krivicu nije 100% siguran (mada se kasnije ispostavi da je tog 99% krivog trebalo ubiti) ali bi barem bio konzistentan u svojim zabludama - ako već imamo neupotrebljivog filmskog heroja, barem su autori budale do kraja pa se to može donekle poštovati.
Zaplet filma je otprilike u rangu filma RAID, dakle ne bi se moglo reći da je ovaj film opterećen scenaristuičkim ambicijama uprkos tome što ga je pisao čuveni Alex Garland koji je pre ulaska u svet scenaristike bio književnik. Štaviše, prilično je tanko napisan, sa likom negativca koju igra Lena Headey koji se veći deo filma razvlači pasivno po svom gnezdu osmišljavajući krajnje predvidive prepreke za Dredda, sa raznim stupidnim konvencijama koje pokšavaju da zadrže DREDD u DIE HARD okvirima usamljenog pravednika u zgradi pod opsadom.
Lik Dreddove saradnice svakako ima manje cheesy interakcije nego u Cannonovom filmu, ali ima i sposobnost parapsihološke prirode koja se u koristi u seriji nebitnih konflikata sa nebitnim likovima i ni u jednom prelomnom trenutku filma. Između ostalog, nema pravog girl on girl fighta u kome bi to zaigralop već Dredd ubije Lenu.
Nasilja u filmu ima dosta, što je takođe bila jedna od želja fanova i ono je tu uglavnom bez nekog pokrića u brutalnim odnosima među likovima. Ta vrsta prenaglašenog naslja je imala niz simpatičnih instanci kao što je recimo PUNISHER: WAR ZONE ili CRANK ali ovde je sprovedena na jedan antipatičan način jer se od svake situacije pravi big deal. Uostalom jedan od završnih kadrova filma jesto slo-mo olupavanja glave Lene Headey, sa kojim Travis valjda želi da zaključi film, da nam pokaže kako je zapravo krvoproliće u slo-mou i 3Du zapravo bilo svojevrsna poetna ovog filma, s tim što mi nije jasno da li on to želi da parodira, prikaže nam tehničku veštinu ili šta već.
Pete Travis je štićenik Paul Greengrassa koji je za razliku od svog učitelja došao u Holivud i shvatio da tamošnji hleb ima sedam kora. Travis se posle OMAGHa odlučio za putanju sličnu Grengrassovoj sa smenjivanjem političkih i exploitation filmova ali na mnogo nižem nivou, i ne znam tačno šta je mislio da će postići DREDDom. Da li je on možda poverovao da će DREDD zahvaljujući prisustvu DNA Filmsa, Anthony Dod Mantlea i Alexa Garlanda biti njegov 28 DAYS LATER?
Svakako da je britanska produkcija ekranizacije britanskog propertyja bila mudar potez, mada u slučaju DNA Films ove godine smo imali film po SWEENEYu u kome se pokazalo da su oni jak brend samo kad je tu Danny Boyle ili barem Kevin Macdonald i da inače ne garantuju kvalitet. No, sve u svemu, DNA Films sa svojom ekipom jeste bio prava adresa za ovakav projekat.
Naravno, rezultat DREDDa u bioskopima je bio bedan. To nije neočekivano ako imamo u vidu kakav je film ali jeste ako se uzme u obzir da publika u principu voli čistu nepretencioznu akciju koja ne mora da se javlja u fomi dobrog filma. Očigledno da je snažno bavljenje zaostavštinom stripa u "stručnoj" javnosti stvorilo lažnu sliku o tome koliko ovakav film stvarno ikoga zanima. U svakom slučaju, sam strip opet nije dobio svoju "definitivnu" ekranizaciju, iako je ova hvaljenija od prethodne i ne bi bilo čudno da naiđe neka nova za petnaestak godina.
* 1/2 / * * * *
Ovo su pravi bećari. Moj favorit br. 14
http://www.wired.com/dangerroom/2012/12/most-dangerous-people/?cid=5019604&pid=1704&viewall=true (http://www.wired.com/dangerroom/2012/12/most-dangerous-people/?cid=5019604&pid=1704&viewall=true)
Da, velika je kontroverza u 2012. godini nastupila sa štampanjem oružja.
Assange's Christmas address from Ecuador embassy in London (FULL VERSION) (http://www.youtube.com/watch?v=v1ZyrHT-HRM#)
News/
Acting CIA Director Shoots Down Zero Dark Thirty's Accuracy
by Brandi Fowler Sat., Dec. 22, 2012 9:27 AM PST
Zero Dark Thirty Courtesy: Jonathan Olley/Columbia Pictures
Acting CIA Director Michael Morell is getting in on the Zero Dark Thirty controversy.
In the wake of criticism the film has faced in regards to the veracity of its content, Morell sent a letter to CIA personnel about the thriller-flick's accuracy, and then made it public.
Oscar buzz cheat sheet
"What I want you to know is that Zero Dark Thirty is a dramatization, not a realistic portrayal of the facts," Morell said in the letter posted on the CIA's website Friday. "CIA interacted with the filmmakers through our Office of Public Affairs but, as is true with any entertainment project with which we interact, we do not control the final product."
Zero Dark Thirty tells the tale of the decade-long pursuit and killing of Osama Bin Laden. Calling it a film that "departs from reality," Morell said Zero Dark Thirty had several fictional aspects in it, but emphasized the inaccuracy of three details of it.
"First, the hunt for Usama Bin Ladin was a decade-long effort that depended on the selfless commitment of hundreds of officers," Morell said. "The filmmakers attributed the actions of our entire Agency—and the broader Intelligence Community—to just a few individuals."
"Second, the film creates the strong impression that the enhanced interrogation techniques that were part of our former detention and interrogation program were the key to finding Bin Ladin," Morrell continued. "That impression is false."
Jessica Chastain responds to Zero Dark Thirty's pro-torture allegations
"Third, the film takes considerable liberties in its depiction of CIA personnel and their actions, including some who died while serving our country. We cannot allow a Hollywood film to cloud our memory of them."
Democratic Senators Dianne Feinstein and Carl Levin also criticized the film just days ago, calling it "grossly inaccurate and misleading in its suggestion that torture resulted in information" that led to bin Laden's location.
Republican Sen. John McCain also slammed the film for the same reason.
Pogledao sam FLIGHT Roberta Zemeckisa. Pojavio se pristojan screener za ovo doba nagrada i osnovni utisak je da bi Zemeckisov film trebalo pogledati u bioskopu. Naprosto odavno nisam gledao film koji je u toj meri pravljen za bioskop, i to ne zbog čistog spektakla, kao što bi se pretpostavilo, već upravo zbog drame koju je Zemeckis realizovao u formatu koji se najbolje može percipirati u bioskopu.
FLIGHT počinje spektakularnom scenom pada aviona koja je u osnovi zamajac filma, uspostavljanje radikalne drame na početku koja se mora ponovo odigrati na kraju, samo u drugim uslovima, i slično CAST AWAYu, junak mora proći buru kako bi stradao i kako bi se spasao. Međutim, kao i u CAST AWAYu, pojam spasa je dosta relativan jer junak sa mračnog mesta na kome se nalazi u svojim redovnim aktivnostima, odlazi na naizgled mračnije poprište iskušenja i završava na novom mračnom mestu. Rekao bih da je sasvim sigurno jedan od osnovnih motiva za ovakvu egzekuciju scene pada aviona i Zemeckisov pokušaj da pokaže kako može da pomiri vrhunsku tehniku i dramu, da podseti da je i dalje Tata, i ova sekvenca će sama po sebi ostati kao primer za izučavanje kako se konstruiše bioskopska napetost. Međutim, ključna pitanja ovog filma nalaze se na drugom mestu.
FLIGHT je film za bioskop najpre zbog toga što je reč o drami koju u vrlo old school maniru, Zemeckis postavlja u nešto šire planove, sa krupnim planovima samo onda kada su potrebni, i FLIGHT gledan u kućnim uslovima ostavlja malo utisak Johna Forda, neke stvari se zbivaju u preširokim planovima u odnosu na ono što smo navikli, ali ti planovi su zapravo idealni za gledanje u bioskopu jer se na velikom ekranu u takvim planovima sve vidi kako treba.
U periodu kada studiji praktično više ne prave "ozbiljne" filmove o teškim temama, sa velikim zvezdama, FLIGHT stoji kao potpuni izuzetak - Denzel Washington nije morao da se okrene indie produkciji kako bi dobio izazovan lik i u tom pogledu FLIGHT odudara od načina na koji gledamo "ozbiljne" teme poslednjih godina a to je obično nekakvo indie ruho. FLIGHT nije skup film, recimo da je tek za trećinu skuplji od Audiardovog RUST AND BONE što je dosta zanimljiv podatak, ali bez ikakve sumnje ima sva obeležja studio-filma.
U tom smislu zanimljiv je i rasni aspekt. Naime, Denzel Washington u ovom filmu igra predstavnika više srednje klase koji je crnac i tek delimično izmiče ograničenjima sa kojima se crnci suočavaju. On u filmu ima dve žene, Meksikanku i belkinju narkomanku, obe koje su na neki način inferiorne u odnosu na njegov položaj. On ima prijatelje belce, čak mu je i narko diler belac, ali advokat mu je crnac, kao uostalom i bivša supruga. Rasni aspekt nije zaista važan u samoj priči, nigde se ni ne pominje, ali rekao bih da je pažljivo profilisano kome crnac može da bude šef i ljubavnik. Štaviše, jedini belac u posadi aviona je svojevrsni white trash.
Ono što je zapravo ključ ove priče jeste tema herojstva, priča o čoveku koji je svojevrsni odmetnik, erodirana ličnost koju je uništio alkohol, i društvu koje je je podjednako erodirano samo na jedan drugi način, i konačno publici koja je erodirana negde između njih. Na početku filma, junakov prvi herojski čin pokazuje da je on ona vrsta filmskog heroja koju smo navikli da gledamo u klasičnom Holivudu, junak koji krši pravila ali radi posao bolje od svih onih koji se drže pravila. Zatim, slično THE HURT LOCKERu počinje da preispituje tu vrstu neuroze u realističkom ključu, pokazujući kako sa jedne strane ta vrsta herojstva nije odlika mentalnog zdravlja, ali sa druge strane nalazi svoje mesto unutar sistema koji cinično ceni profesionalizam i efikasnost čak i kada proizilaze iz mentalne krize. Ono gde se HURT LOCKER i FLIGHT razilaze jeste tačka u kojoj Zemeckisov junak pokušava da se pokaže kao heroj iskoračujući izvan sistema, dočim junak Kathryn Bigelow odlazi nazad pod okrilje sistema koji mu najbolje omogućuje da se ispolji.
To nas dovodi do problema "kraja filma" u koji je scenarista John Gatins uspeo da sebe dovede, primoravši se da odgovori na "junakovu dilemu". U toj fazi su mnogi gledaoci i kritičari ušli u sukob sa FLIGHTom, i rekao bih da su Zemeckis i Gatins dosta rizikovali kada su se opredelili za ovaj kraj, u kome junak odlučuje da odstupi od cinizma kojim je dotle uspeo da veže publiku. U određenom smislu FLIGHT zaista jeste nastavak Zemeckisovog rada iz vremena crne komedije USED CARS koja je izučavala cinizam američkog društva i bavila se iskupljenjem njegovog najciničnijeg učesnika. FLIGHT nije komedija ali se bavi zaoštrenim, apsurdnim odnosima koji su dovedeni do paroksizma.
Scena na saslušanju u finalu filma FLIGHT zapravo je parafraza scene iz USED CARS u kojoj Kurt Russell neprestano šapuće i gestikulira junakinji koja svedoči da laže. Međutim,, ovog puta glavni junak nije pomatrač već je svedok, ali okolnosti su slične kao i odnos publike prema raspletu.
Ne ulazim u namere autora, koje možda, ili čak verovatno, nisu ovakve kako ja vidim ishod FLIGHTa, ali zapravo ključna transformacija junaka jeste u tome da on na kraju prestaje da biva cool, i na neki način postaje žrtva sistema na novi način. Sa ulaskom u AA kome se opirao pre toga, on u stvari priznaje svoj poraz, i prestaje da funkcioniše "izvan" sistema. Ako imamo u vidu snažan motiv vere u filmovima Roberta Zemeckisa, ovo je njegov prilično ateistički rad u kome je ishodište odlazak u AA, nešto od čega recimo junak odustaje u filmu CAST AWAY. Međutim, junak u filmu CAST AWAY nije alkoholičar, tako da je njegov put na mesto na kome neće biti srećan drugačiji jer Zemeckis u prikazu junakovog patetičnog ishodišta u AAu i zatvoru i artificijelnom ponovnom povezivanju sa porodicom, zapravo pokazuje moduse u kojima bivši zavisnici na kraju egzistiraju, a to su razni paternalistički i manipulativni konteksti.
Dakle, FLIGHT ne nudi suštinsko rešavanje junakovog problema, pomera ga samo iz jedne u drugu ravan visokofunkcionalne patologije. Ono što se tu postavlja kao pitanje jeste da li su Zemeckis i Gatins, kao ljudi koji su imali probleme sa alkoholom svesni mračne dimenzije samog AA i uopšte činjenice da je to nova adikcija koja smenjuje staru, ili je za njih to zaista horizont egzistencije za ljudi sa tim problemima. Međutim, to u krajnjoj liniji nije ni bitno.
FLIGHT je slično HURT LOCKERu ulazak u naličje junaka koji su okosnica Holivuda a to su otpadnici koji su veći profesionalci od onih koji su "lojalni" i "konvencionalni". Međutim, za razliku od starog Holivuda, ovde nema "ballbuster" šefova koji ne prihvataju njihovu nekonvencionalnost (ili su ballbusteri pod uticajem filmova o herojima promenili mišljenje) već žele da ih iscede do kraja. Otud je u stvari jedna od najefektnijih Roršahovih mrlja u ovom filmu to što će publika u puno navrata biti razočarana time šta junak radi samome sebi ali će se najviše "smoriti" onda kada on učini nešto zbog čega ipak jeste heroj.
Činjenica da je film uspeo da dovede gledaoce do tačke u kojoj se do kraja poistovećuje sa cinizmom i autodestrukcijom a onda im izmakao tlo pod nogama je zbog toga zapravo ključna mana tokom gledanja i ključni adut tokom razmišljanja potom.
* * * / * * * *
Doduše, rasprave na ovom topiku su otišle dalje od skromnih kapaciteta ove kolumne.
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4193/dimitrije-vojnov-u-pola-noci/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4193/dimitrije-vojnov-u-pola-noci/)
Najveći holivudski flopovi ove godine (http://uk.movies.yahoo.com/photos/biggest-movie-flops-of-2012-slideshow/#crsl=%252Fphotos%252Fbiggest-movie-flops-of-2012-slideshow%252Fbiggestflops-photo-1201712552.html)
Kad čovek vidi ove cifre jasno mu je zašto je Hollywood accounting izmišljen. Mislim, kako That's My Boy uopšte ima budžet od 70 milijuna dolara???
...pošto ne pričamo o novcima koje su ovdašnji filmaši proarčili grabeći sa državnih jasli, valja napomenuti da ova lista obuhvata i nekoliko dosta daobrih ostvarenja (The Watch, Dredd, That's My Boy, Cloud Atlas), a to ipak nešto znači i vredi...
Ma, ne, ova lista je samo o tome koliko je šta flopnulo, ne uzima se u obzir kvalitet filma. That's my boy je, recimo prvi film sa Adamom Sendlerom koga sam na osnovu trejlera poželeo da gledam, to nešto znači! A siguran sam da je Cloud Atlas vredan gledanja ali za njega se mislim i očekivalo da flopne u Americi pa i ovaj tekst napominje da globalno film još nije ni zvanično lansiran.
...mislim da svakako ima naduvavanja budžeta, ali nama je teže da pojmimo ove cifre, budući da po instinktu ili navici smećemo s uma da je tim primeraima reč o budžetima zasnovanim na postavci da svi angažovani i budu plaćeni kako dolikuje ili kako je dogovoreno....
Pranje novca i sistematsko izbijanje love iz džepova glupaka koji veruju u poštenje Holivuda.
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 25-12-2012, 14:42:26
...mislim da svakako ima naduvavanja budžeta, ali nama je teže da pojmimo ove cifre, budući da po instinktu ili navici smećemo s uma da je tim primeraima reč o budžetima zasnovanim na postavci da svi angažovani i budu plaćeni kako dolikuje ili kako je dogovoreno....
Da, da, slažem se. S druge strane, hollywood accounting je magičan baš zbog toga što uspevaju da ubede IRS svake godine da su imali troškove koje niko razuman ne bi mogao da napravi pa su im otud, eh, gubici tako veliki. Uwe Boll je samo primenio već postojeću filozofiju na specifično njemački ambijent.
Али систем који је Уве користио је укинут пре много година, мислим да је први In the Name of the King тако исфинансирао и више није могао. Додуше, тај филм је очигледно пренадуван, 80 милки ако се не варам.
Не знам може ли се филм осигурати од флопа, па пренадувати буџет и покрити се од осигурања. Хоћу рећи, кад је могуће осигурати било шта од било чега, што не би и од флопа на благајнама?
Pa... kakvih osiguravajućih društava ima u USA, ne bih unapred otpisivao tu mogućnost.
No, poenta je da je Uwe malo dete za holivucke knjigovođe, ima na wikipediji gomila primera (http://en.wikipedia.org/wiki/Hollywood_accounting), recimo:
Quote
Winston Groom (http://en.wikipedia.org/wiki/Winston_Groom)'s price for the screenplay rights to his novel Forrest Gump (http://en.wikipedia.org/wiki/Forrest_Gump_(novel)) included a share of the profits; however, due to Hollywood accounting, the film's commercial success was converted into a net loss, and Groom received nothing.[7] That being so, he has refused to sell the screenplay rights to the novel's sequel, stating that he "cannot in good conscience allow money to be wasted on a failure".
Stan Lee (http://en.wikipedia.org/wiki/Stan_Lee) filed and won a lawsuit (http://en.wikipedia.org/wiki/Lawsuit) after the producers of the movie Spider-Man (http://en.wikipedia.org/wiki/Spider-Man_(film)) did not give him a portion of the gross revenue.[8]
...
Hollywood accounting is not limited to movies. An example is the Warner Bros. television series (http://en.wikipedia.org/wiki/Television_series) Babylon 5 (http://en.wikipedia.org/wiki/Babylon_5) created by J. Michael Straczynski (http://en.wikipedia.org/wiki/J._Michael_Straczynski). Straczynski, who wrote 90% of the episodes in addition to producing (http://en.wikipedia.org/wiki/Executive_producer) the show, would receive a generous cut of profits if not for Hollywood accounting.[citation needed] The series, which was profitable in each of its five seasons from 1993–1998, has garnered more than US$1 billion for Warner Bros., most recently US$500 million in DVD (http://en.wikipedia.org/wiki/DVD) sales alone. But in the last profit statement given to Straczynski, Warner Bros. claimed the property was $80 million in debt. "Basically," says Straczynski, "by the terms of my contract, if a set on a WB movie burns down in Botswana, they can charge it against B5's profits."[11]
I tako to...
Znaš kako, Holivud pravi novac na načine koji zapravo nisu transparentni na tom box office nivou. Daću ti jedan primer iz naše ekonomije. Kada su vršene prouivatizacije filmskih preduzeća, to su neke firme koje imaju neki prostor, i on ima egzaktnu cenu, imaju neki drugi inventar koji takođe ima egzaktnu cenu, i imaju filmove. Koja je cena filma na koji neko ima prava?
To kod nas praktično nikada nije utvrđeno prilikom privatizacija.
Tako je i sa Holivudom. Film THE WATCH npr. je flopovao u bioskopu. Izašao je na kućnim formatima i tu je manje-više u prvom talasu uzeo gro zarade. Ali on ostaje zauvek u vlasništvu i kao takav on će zauvek donositi neki prihod. Naravno da se glavni novac uzima onda kada film izađe i da se to pre svega reflektuje na trenutne aspekte prihoda i rashoda, pozicije autora i glumaca itd. Ali, na duže staze, taj film će donositi novac, i Holivud nam nikada ne iznosi te aspekte prihodovanja.
Pogledao sam SUCCESS IS THE BEST REVENGE Jerzyja Skolimowskog, film koji je snimio tokom izbeglištva u Velikoj Britaniji, sa velikim francuskim produckionim uplivom usled koga pored Michaela Yorka u glavnoj ulozi igraju još i Michel Piccoli i Anouk Aimee u gotovo pa kameo rolama. Skolimowski je u Velikoj Britaniji snimio neke od svojih najboljih filmova ali i neke prilično konfuzne radove. No, u poznoj fazi rada, sve do ESSENTIAL KILLING, Skolimowski nosi snažnu dozu konfuzije ali bordwellovski rečeno to jeste njegovo autorsko obeležje. Ono u čemu ova "greška" koja čini delo auetentičnim po meni predstavlja problem jeste to što su osnovne premise njegovih filmova ipak vrlo konvencionalno postavljene u narativnom pogledu i zapravo osnovna iskliznuća proističu iz inflacije motiva. Otud je ESSENTIAL KILLING efektan jer je izuzetno ogoljen.
SUCCESS IS THE BEST REVENGE nudi zapravo vrlo ubedljivu i rekao bih poštenu sliku disidentskog života u Londonu u kome umetnik zapravo priprema rad koji će mu onemogućiti povratak u Poljsku, ne snalazi se u izgnanstvu, porodica prolazi kroz intenzivan period a suočava se i sa surovošću kapitalizma - finansije za svoje projekte mora da traži kod beskrupuloznih privatnika.
Na nivou pojedinačnih scena, Skolimowski je briljantan i hand held kameru dovodi do savršenstva. "Umetnički projekat" koji junak sprema je takođe jako zanimljiv, sa nekim moćnim teatarskim vizijama, a sinovi samog reditelja ne samo da pariraju Michaelu Yorku već uspevaju da iznesu i vlastite deonice u ulozi umetnikovih potomaka.
Iracionalnost s jedne i depatetizovanost s druge strane čine ovu priču o umetniku disidentu znatno drugačijom od onoga na šta smo navikli i u ovom filmu nema nikakvog kukumavčenja nad komunističkom represijom u Poljskoj. Štaviše junak sam vrlo svesno pravi delo za koje zna da će ga zauvek iseliti iz zemlje.
SUCCESS je zanimljiv rad Skolimowskog iz osamdesetih koji uz MOONLIGHTING krunuše njegovu tadašnju britansku aktivnost dok je još pretežno bio reditelj a ne glumac.
* * * / * * * *
Pogledao sam NO DOUBT Soo-Young Parka. Reč je o pojednostavljenom, smanjenom, niskobudžetznom pokušaju da se snimi MADEO Bong Joon Hoa. Za razliku od mnogih romantičnih slučajeva u kojima "mali film" biva bolji od ambicioznijeg, skupljeg i velikog, ovde ipak imamo film koji je i manji i slabiji. Negde od samog početka je jasno kako će se razrešiti priča o nestanku i ubistvu male devojčice u varošici u koju se doselio osuđivani pedofil i autor nas u tom pogledu nimalo ne iznenađuje. Čini se da i sama ekipa ima taj osećaj, pa su oni likovi koji treba da budu antipatični ili da nas navode na pogrešan trag pokazuju svoj odnos prema zapletu kroz način igre. Put do očekivanog razrešenja jeste nešto složeniji nego što se očekivalo, ali ne donosi nijedan bitan preokret koji bi osvežio tu postavku. Ipak, Soo-Young Park ima dovoljno umeća da sprovede ovu ekstremno klišetiziranu priču u pitkom maniru.
* * / * * * *
Pogledao sam EXTRACTED Nira Paniryja, indie SF film koji se nadovezuje na čitavu seriju sličnih filmova o putovanju kroz tuđu svest/sećanja/snove. U tom pogledu mislim da bi bio understatement ako bi se naglasilo da nije baš oiginalan, a taj efekat je i pojačan relativno nedavnim izlaskom INCEPTIONa koji takođe nije bio baš originalan ali je svežiji od ovoga.
Međutim, Paniry sve ovo režira sa punim ubeđenjem, kao da je prvi otkrio temu, i EXTRACTED iako formalno jeste rip-off tako ne izgleda, niti pokušava da se nadoveže na uspeh INCEPTIONa - Paniry se ponaša kao da je on sve ovo prvi smislio. U tom pogledu EXTRACTED zaslužuje poene za bezobrazluk.
Međutim, Paniry nema budžet koji bi mu omogućio da EXTRACTED izgleda bolje od epizode prosečne televizijske serije i ono što su drugi postavili ipak nedovoljno osvežava. Ipak, unutar "već viđenog" prilično je vešt na nivou ritma.
* * / * * * *
Pogledao sam KILLING THEM SOFTLY Andrew Dominika. Reč je o ekraniziciji romana George V. Higginsa COGAN'S TRADE koji je rezultirao jednim formalno besmislenim, napornim, banalnim i istovremeno pretencioznim filmom koji ozbiljno narušava ugled Brad Pitta kao glumca i producenta koji jako insistira na tome da pažljivo bira saradnike i projekte. Pitt je popustljiv prema Dominiku, na osnovu njegovog rada je doveo Erica Banu u Holivud, zatim je s njim snimio ambicioznog JESSE JAMESa a na kraju je završio sa ovim priličnim promašajem.
U ovom filmu Pitt igra sporednu i na određeni način pokroviteljsku ulogu koja kao da je svoj smisao sažela u jednoj replici sa kojom se završava i rekapitulira film, ali snaga te replike ipak nije dovoljna da opravda sat i po vremena nezanimljviih likova, radnje i digresija.
Rekao bih da je Dominik sa ovom pričom želeo da snimo svoj NO COUNTRY FOR OLD MEN ali su Braća Coen ipak mnogo zrelije "opteretila" svoj banalni krimić.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THIS IS 40 Judda Apatowa, svojevrsni spin-off filma KNOCKED UP u kome se fokusira na porodicu starije sestre glavne junakinje koju je igrala Katherine Heigl. FUNNY PEOPLE je bio dosta pretenciozan, predug i u krajnjoj liniji neuspeo film, međutim, Apatow sa THIS IS 40 pravi još veću grešku jer ako je FUNNY PEOPLE pokazao da možda nema snage da se razvije u pravcu onoga što je svojevremno suvereno radio James L. Brooks, onda je THIS IS 40 znak jedne regresije u kojoj Apatow želi da na tragu Brooksa govori "istinu" a da sve to plasira kroz humor koji je bukvalno na nivou sitkoma, od scenarističke do glumačke i rediteljske postavke.
Međutim, Apatow u ovom filmu ne uspeva da plasira apsolutno nijednu "istinu" sa kojom bi se gledalac prepoznao na bilo kom nivou, a uvođenje sitkoma u nešto što je film je samo po sebi loš potez, naročito ako imamo u vidu da su i KNOCKED UP i FUNNY PEOPLE bili vrlo filmoliki.
Ako svemu tome dodamo da ovaj promašaj traje preko dva sata, onda je reč o prilično neodrživom spoju pogrešnih odluka koji samo rezultira zamorom i deluje krajnje razočaravajuće kao delo nekoga ko je samo pre pet godina uveo neka velika osveženja u američku komediju i upoznao nas sa nekim novim ljudima u njoj.
Mnogi komičari su u različitom kalibru uloga pojavljuju u ovom filmu, i nesporno je da ima smešnih scena ali celina u koju su te scene inkorporirane ništa ne valja. Pošto se od Apatowa očekuje da ponudi nešto više od nekoliko sitkomastih viceva i pošto on sam ima veće pretenzije, onda to sporadično zasmejavanje nikako nije dovoljno.
* 1/2 / * * * *
Rekapitulacija doživljaja iz srpske kinematografije u 2012.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/12/2012-kad-svane-dan.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2012/12/2012-kad-svane-dan.html)
Wild Bunch's Vincent Maraval blasts French star system
2 January, 2013 | By Melanie Goodfellow
Producer and sales chief slams salaries of France's top stars, calling for rethink of French film subsidy system and cap on actor wages.
Wild Bunch co-chief Vincent Maraval has sparked a major debate in the French film industry over star wages and the country's generous film subsidies in an incendiary editorial in Le Monde newspaper over the festive period.
"This year has been a disaster for French cinema," declared Maraval in an editorial dated Dec 28 and written in response to the recent furore over actor Gérard Depardieu's decision to renounce his French citizenship over a 75% tax levy on citizens with an annual income of more than $1.3m (€1m).
"All the French films of 2012 billed as important, failed, losing millions of euros," he explained, citing such titles such as The Dream Team (Les Seigneurs), Astérix, Pamela Rose, Houba! On The Trail Of The Marsupilami, Stars 80, Bowling, Populaire and La Verité Si Je Mens 3.
"While Gérard Depardieu dominates the headlines and ministers fall over themselves to denounce his tax exile two kilometres from the border of the country he no longer 'feels part of", nobody is talking about the state of French cinema," continued Maraval.
The real scandal, he said, was not Depardieu's decision to quit France over his tax bill but rather the fact France's film industry no longer turned a profit, amid spiralling production costs racheted up by unrealistic actors' salaries.
"Not one film, except perhaps What's in a Name? (Le Prénom), can erase what the whole industry knows, but attempts to keep secret: French cinema is based on an increasingly subsidy-based economy. Even the biggest commercial successes lose money," he wrote.
A number of the cited titles had performed respectably at the box office — such as Houba! On The Trail Of The Marsupilami which attracted six million French spectators – but still lost money, he said.
Reality check
Maraval said it was time to re-appraise production costs and in particular the salaries currently commanded by the country's top stars.
"Films are too expensive. After the US studios, France holds the record for average production costs: $7.17m (€5.4m), against $4.5m (€3m) for an independent American film," he wrote.
The producer and sales chief placed much of the blame for these elevated costs on the French star system.
"Dany Boon commands sums which leave Gérard Depardieu behind - $4.5m (€3.5m) for Fly Me To The Moon (Le Plan Parfait), the box office of which isn't big enough to pay his salary!" he wrote.
"Why is it that well-known French actors – whether it's Vincent Cassel, Jean Reno, Marion Cotillard, Gad Emaleh, Guillaume Canet, Audrey Tautou, Léa Seydoux – make €500,000 to €2m for a French film, with a market limited to our borders, while, when they shoot an American film, aimed at the international market, they're happy with €50,000 to €200,000?," quizzed Maraval.
Comparing the earnings of a series of internationally renowned actors and directors with some of France's second-tier household names, Maraval continued: "Did you know that Benicio Del Toro made less for Che than Francois-Xavier Demaison in any of the films he's played in? That Marilou Berry, in the Croisiere, made three times more than Joaquin Phoenix in the next film by James Gray and that Philippe Lioret makes more than Steven Soderbergh and seven times more than James Gray or Darren Aronofsky?"
Alluding back to Depardieu's recent fall from grace, Maraval continued: "How is Depardieu a bastard (salaud)? The man who plays in Mammuth for free, helping the film to exist and is proposing to do the same thing for (Abel) Ferrara's DSK. Why is Vincent Cassel, who uses his money and energy to help young filmmakers like Kim Chapiron and Romain Gavras, more guilty than the system."
Subsidy re-think
Maraval concluded that it was time for the government and France's National Cinema Centre (CNC) to re-appraise how it meted out the country's film subsidies to the industry, calling for actor's wages in subsidised films to be capped at $530,000 (€400,000).
"At a time when Francois Hollande wants big industry bosses to cap their salaries, should the cinema world's top earners continue to earn more than they are worth, thanks to public money and an exceptional and unique finance system?" he wrote.
"Our famous French cinema subsidies only profit a handful of upstarts. But that will never provoke a scandal as noisy as Gérard Depardieu's fiscal exile. The leftover crumbs silence those whose role it should be to push for an analysis of the situation," he concluded.
Pogledao sam LA MOUSTACHE Emmanuela Carrera. U ovom filmu Carrer ekranizuje vlastiti roman o čoveku koji jednog dana brije brkove, i pošto niko ne primeti promenu počinje da dovodi u pitanje dqa li ih je ikada i nosio i stupa u sve veći raskorak između ličnog doživljaja sveta i sećanja koja deli njegova okolina. Carrer do kraja filma ne iznosi "racionalno" objašnjenje o čemu se ovde radi tako da bi se LA MOUSTACHE pre sve svega mogao definisati kao svojevrsni primer magičnog realizma i najbolji opis za našu publiku jeste da je vrlo sličan radovima Miše Radivojevića, naravno sa mnogo većom dozom preciznosti i manje pretenzija izvan onoga što je osnovni fokus filma. Iako je LA MOUSTACHE bez sumnje art house film koji insistira na "iskliznuću" iz kauzalnosti, u samom izlaganju je vrlo "racionalan", fokusiran i ne meandrira van osnovnog problema preispitivanja identiteta, odnosa čoveka prema okolini i sveprisutnog osećaja da je čovek iako je okružen ljudima uvek zapravo sam. Carrer prilično efektno plasira ovu ideju, uprkos tome što u jednoj deonici pred kraj drugog čina malo zaluta i uđe u neku zbunjujuću repeticiju čiju funkciju nisam do kraja razumeo. Emmanuelle Devos koju znamo po odličnoj ulozi iz SUR MES LEVRES je izvanredna u ulozi supruge koja potkopava stvarnost glavnog junaka kog igra Vincent Lindon, francuski Bryan Cranston. Ako imamo u vidu da je Carrer pre svega književnik i scenarista, LA MOUSTACHE je prilično zrelo režiran film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BERBERIAN SOUND STUDIO Petera Stricklanda, film koji izgleda kao kada bi moroni upali na set BBCjeve serije THE HOUR dakle čak ne ni MAD MENa i poželeli da snime film. U osnovi, BERBERIAN SOUND STUDIO je otprilike dizajniran kao THE HOUR, britanski, snalažljivo, a na nivou zapleta je kao MAD MEN, dakle nije baš mnogo jak u zapletu, ali s druge strane, kako rekoh, liči da delo morona, pa nema tu intelektualnu dimenziju i tenziju među karakterima na kojima se bazira ova serija "bez zapleta". Ono što je primarni moronski impuls jeste polazište ovog filma da će junak u toku naporne postprodukcije na italijanskom autorskom horor filmu (u ovom slučaju, glavni junak tvrdi da je film horor a reditelj da je autorski film) početi da proživljava delirijum u kome živor imitira umetnosti, stapaju se realnost i fikcija, gubi se razum, ne zna se šta je java a šta san, i sve one petparačke pretpostavke u kojima horor film nosi u sebi pravi užas.
Junaka igra Toby Jones koji se već ukalupio kao glumac koji igra razne izopačene, frustrirane, mračne likove, i rekao bih da na osnovu ono malo "biografskih detalja" koje znamo o ovom junaku, imamo posla sa čovekom koji je već imao predispoziciju da izgubi razum, naročito kad je suočen sa jednim stresnim, pipavim i repetitivnim poslom kao što je pravljenje šumova i analogna postprodukcija zvuka. Međutim, to što on gubi razum nadražen horor zvucima, da ne ulazimo u kvalifikaciju samog filma, deluje prilično banalno i gura ovaj film put šunda za čije je standarde prilično spor, isprazan i dosadan.
Kao studija karaktera i potonuća u ludilo, odnosno kao film koji pretenduje da bude izvan žanra, BERBERIAN SOUND STUDIO je stvar koja zaslužuje podsmeh.
Jedino što preostaje jeste prikaz samog rada na filmu i ljudi koji su radili Italo, koje Strickland ne kontekstualizuje do kraja. Reditelj Santini jeste svojevrsna mešavina priča o raznim rediteljima, ali nema dovoljno "šire slike" kako bi se njihova pozicija bolje razumela.
BERBERIAN SOUND STUDIO je redak primer filma koji se uporno, iz kadra u kadar bavi onim što je manje zanimljivo, a na kraju ne upeva da bude čak ni kao Jarmusch koji se specijalizovao da prikazuje ono što konvencionalni filmovi ostavljaju u elipsi.
* 1/2 / * * * *
http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2013/01/zero-dark-thirty-is-not-pro-torture/266759/ (http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2013/01/zero-dark-thirty-is-not-pro-torture/266759/)
Nove vesti o starim problemima.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/doba-ima-reditelja.html?m=1 (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/doba-ima-reditelja.html?m=1)
Oh! Čestitamo! Završnik će valjda da vam završi.
Pogledao sam JACK REACHER Christophera McQuarrieja, jos jedan pokusaj da Tom Cruise dobije fransizu koja bi isla uporedo sa MISSION IMPOSSIBLE koji se pokazao kao njegova najmudrija investicija kada mu je zvezda posle serije ogromnih hitova naglo posnula. Zapravo, jedino GHOST PROTOCOL drzi Cruisera jos uvek u ozbiljnoj blockbuster igri u ovim danima kada je on maltene poslednja preostala zvezda svoje generacije, da ne kazem epohe. Cruiser ocigledno ne zeli da se odrekne pozicije major filmske zvezda na sta je spreman Bruce Willis ili da ostavi glumu po strani kao Mel Gibson. Medjutim, u poslednje vreme, ono sto je ranije karakterisalo Cruisea a to je mudar odabir uloga, pocinje da jenjava. Od KNIGHT AND DAY cini se da Cruise redja autogolove, sa GHOST PROTOCOLom kao recidivom ranijh vremena.
JACK REACHER nije dobar film, ali to na stranu, jos je vaznije to i da je dobar, ovo nije film za Cruisea. U REACHERu, Cruise igra ulogu koja je skrojena mnogo pre za Mela Gibsona, neuoticni bivsi vojni istrazitelj koji zivi off the grid i uvek je nekoliko koraka isped protivnika kako u mentalnom, tako i u fizickom pogledu mnogo vise ima mesta u onome sto je Gibson radio u svojoj RANSOM/PAYBACK fazi nego sa Cruiseom. On je u fizickom pogledu istovemeno neubedljiv kao borac, uostalom junak kog je osmislio Lee Child je gromada a previse je ocuvan za osobu koja zivi kao odmetnik.
Cruise je dovoljno dobar glumac da ne bude on glavni problem filma, dakle ovo bi se moglo podneti i pogledati da nije pretencioznog scenarija i neselektivne McQuarriejeve rezije. Ako je WAY OF THE GUN delovao kao scenario koji je recmo Walter Hill mogao pretvoriti u smislen film ali je imao tu nesrecu da ga snima osoba zaljubljena u vlastite pisane reci, JACK REACHER deluje kao materijal za krimic od u vrh glave 100 minuta razvucen na 130, sa mistifikacijama koje ne vode nikuda i deluju smesno, rediteljskim resenjima koja se cesto granice sa krajnje naivnm i grcevitim upiranjen nedoraslog reditelja da jednu u sustini prepoznaljivu formu ucini "oneobicenom" iako u tome i mnogo veci maheri nisu uspevali.
U tom duhu filma koji je ubedjen da je bolji nego sto jeste javlja se i Werner Herzog u prilicno blamantnoj ulozi negativca i Robert Duvall, u ulozi sidekickicne "mentorske" figure cija pojava deluje potpuno deplasirano, ne zato sto oni nisu otvoreni za tezgarenje,vec zato sto nas podsecaju na filmove znatno bogatije smislom.
JACK REACHER zbog Cuiseove moci, preglomaznog formata, predugog trajanja, uzaludne ambicije bez pokrica ostavlja utisak mozda i goreg promasaja nego sto zapravo jeste.
* * / * * * *
Jes ti ovaj tekst kucao u google translatu?
Otprilike. Imam problem sa iPadom, pokusavam sad da ga ispravim...
Pogledao sam ZERO DARK THIRTY, radoznalost je bila jača od strpljenja. Srećom film zaslužuje ponovna gledanja, u bioskopu i svim drugim formama.
U ovom filmu Kathryn Bigelow u određenom smislu sublimira tri tendencije koje su postojale u njenom dosadašnjem radu, i pretvara ih u koherentnu celinu. U ZERO DARK THIRTY se susreću BLUE STEEL sa snažnom junakinjom koja pokušava da reši slučaj, K-19 kao istinita priča o vojnicima - žrtvi & subordinaciji i THE HURT LOCKER kao okretanje razbarušenijem "dokumentarnom" stilu, u kome doduše Kathryn čini pionirske korake još u filmu STRANGE DAYS čija je osnovna premisa da postoji uređaj koji može da prenese doživljaje. U tom pogledu, mislim da je jedna od nategnutih, mada opšte prihvaćenih teza to da film u kome postoji dosta pokreta kamere i nestabilnih kretnji kamere delo koje pretenduje na "dokumentarnost" iako su u proseku dokumentarni filmovi statičnije snimani od igranih. Pre će biti da je reč o odluci da se u nekom atipičnom ritmu, pokrivajući svoh 360 stepeni prostora izlaže priča, umesto sa tradicionalnih 180. U tom smislu, ZERO DARK THIRTY iako je dosta sniman iz ruke, mada je zapravo vrlo kontrolisano kadriran, tretiran kao dokumentaristički postavljena priča, iako zapravo nije i mislim da je u rediteljskom postupku itekako prisutna autorska intervencija. Uostalom, po tome da DP nije Barry Ackroyd, Loachov i Greengrassov "dokumentarista" već Gregg Frasier, Autralijanac, koji je očigledno tu da nastavi tradiciju angažovanja tamošnjih DPjeva kada treba da se snime egzotični ambijenti, daleke lokacije i netaknuta priroda.
Pre svega, scenario Marka Boala prati tok događaja onako kako su se odvijali što podrazumeva da nema kauzalnosti na nivou priče i razvoja karaktera, ljudi ulaze i izlaze iz slučaja bez mogućnosti da se zaokruže, ali i da se propisno uvedu i tu Kathryn Bigelow pravi odlično rešenje na nivou podele - Jessica Chastain je glavni lik i jedini karakter koji ima razvoj i transformaciju, međutim star power u niz drugih uloga omogućuje da se likovi efikasno uvedu, privuku pažnju i zauzmu svoje mesto u odnosu na glavnu junakinju. Iako ZERO DARK THIRTY nije star vehicle, i u tom pogledu je samo star making za Jessicu Chastain, pa ipak pokazuje kako se zvezde mogu iskoristiti u drugačijem kontekstu.
Na taj način je prevaziđen problem "istinitih" priča i njihovog specifičnog razvoja odnosno antiklimaktičnosti, bez podilaženja standardnim načinima postizanja bioskopske napetosti kojima se recimo okretao Ben Affleck i time dosta okrnjio svoj inače odličan film ARGO. Mislim da će ARGO i ZERO DARK THIRTY kao istinite priče o akcijama CIA na Bliskom Istoku, imati sličan odnos kao THE KINGDOM i THE HURT LOCKER u svoje vreme i svaki će imati svoje zastupnike.
Možda deluje kao bizarno poređenje, ali ZERO DARK THIRTY u određenom smislu nosi sličnu "žensku" poetiku kao KLIP. Oba govore o ženama opsednutim jednim muškarcem koje su spremne na sve samo da ga dobiju, to jest da dobiju ono što žele od njega. Na tom putu su spremne da podnesu razne muke i žrtve s tim što kod Maje Miloš u filmu junakinja sama trpi muke a junakinja Maya kod Kathryn nanosi bol drugima. U oba slučaja, junakinja je autonomna u odnosu na svoju okolinu, iako kod Maje Miloš ta okolina postoji ali suštinski ne utiče na junakinju i ne menja je, a kod Kathryn te okoline nema. Međutim, činjenica da je junakinja apsolutno sama, bez ikog svog, bez porodice, partnera i prijatelja čini da se oseti "prisustvo odsustva" odnosno da ovo bude jasno čitljiv koncept. Naravno, konteksti u kojima junakinje operišu su različiti jer u KLIPU reč je o tinejdžerki koja je prirodno pod nadzorom porodice dok se u ZERO DARK THIRTY junakinja osamostaljuje na ovom opsesivnom zadatku u kom se razvija od rookieja do glavnog arbitra da li je zaista lociran najveći američki neprijatelj.
Oba filma kroz jednu "malu priču" nude širu sliku, iako naravno oba govore o vrlo ograničenoj, marginalnoj grupi. Međutim, kao što je Majina junakinja lik kroz koji se prelamaju određene kontradikcije životnog doba i kulturnog koda rezultirajući opsesijom jedne vrste, tako se u ZERO DARK THIRTYju prelama opsesija celog jednog društva, oličena u potrebi da se ubiju ljudi koji su krivi za 11. septembar. U oba slučaja imamo junakinje koje je život "isklesao" da im se celokupna egzistencija svede na samo jednu želju, s tim što u ZERO DARK THIRTY junakinja uopšte ne zna šta će dalje kada je svoju želju ispunila, dok kod Maje junakinja ima želju koja podrazumeva neki produžetak priče. Naravno, u junakinju ZERO DARK THIRTYja je celo američko društvo delegiralo svoju želju i ona je svesna toga, tako da njena izgubljenost na kraju filma ima širu simboliku.
S druge strane, kao protivnik ljudi koji žive "neobično", sami, bez kučeta i mačeta, u stalnoj opasnosti, daleko od doma i bilo kakvog prostora u kome mogu da normalno funkcionišu, nalazi se Bin Laden koji se u filmu praktično ne vidi ali vodi potpuno obrnut način života - manje-više kod kuće, sa porodicom, u jednoj specifičnoj formi koja u psihološkom pogledu deluje daleko socijalizovanije od one koja je dostupna glavnoj junakinji. Sama scena egzekucije Bin Ladena sa porodicom i obezbeđenjem je nemilosrdna, nimalo nije glamurozna, odlično prikazuje entropiju i precizno planiranje ove vrste akcije, i ne nosi u sebi naročiti trijumfalizam.
Mučenje je prikazano kao modus operandi američkih agencija i sad posle gledanja filma nisam siguran u čemu je dilema koja se postavlja u javnosti. Naime, osnovni ideološki problem sa američkim mučenjem je bio u tome da je njihova administracija legalizovala te metode što ranije niko nije učinio. Ali, svi znamo da se mučenje koristi kao tehnika svakodnevno i da je to tako oduvek bilo. U ZERO DARK THIRTY se pokazuje da CIA muči zatvorenike, ali nije ovo prvi film u kome se to sprovodi, uostalom Jack Bauer je na televiziji doveo mučenje do paroksizma. Otud mi nije jasno, čemu tolika polemika da li ZERO DARK THIRTY glorifikuje mučenje ili ne, kada je to naprosto način rada cele jedne agencije. Pitanje da li je mučenje dalo rezultate ili ne zapravo nije relevantno jer rezultati s jedne strane postoje na terenu a CIA nije pokušala druge metode, dakle, možda mučenje ne daje optimalne rezultate ali se ne bi reklo da je CIA pokušavala nešto drugo, a sa mučenjem vidimo dokle je došla. ZERO DARK THIRTY to konstatuje, a u jednoj sceni pokazuje da pojedini agenti na mučenje i svoju umešanost gledaju krajnje karijeristički dakle da nemaju moralne dileme. S druge strane, da, ne desi se da se neko propije ili samoubije zbog mučenja, ali mislim da je već ovakav hladnokrvan odnos prema mučenju dosta ilustrativan i pokazuje ko su ti ljudi.
ZERO DARK THIRTY je prilično hladan prema svojim junacima i temi, ali čini mi se da uitekako funkcioniše kao repertoarski film, s tim što predstavlja evoluciju u odnosu na standarde žanra kao što su filmovi iz sedamdesetih poput FRENCH CONNECTION ili CONVERSATION tada unapredili već postojeće forme policijskog filma, misterije i trilera. Kao što su tada Coppola, Friedkin i ostali stručnjaci radili pod uticajem Francuza i Italijana tako i sada možemo prepoznati ponešto od Audiardovog ili Assayasovog rukopisa u ZERO DARK THIRTY, uostalom Ramirez iz CARLOSa i Audiardov kompozitor su angažovani na ovom filmu. Dakle, čini mi se da ono što je arty u ZERO DARK THIRTY sada postaje nova vrsta standarda i da će za koju godinu ovo postati uobičajena filmska sredstva.
Kathryn Bigelow je u POINT BREAKu i STRANGE DAYSu dovela određene žanrovske koncepcije do savršenstva i umesto da ih nadalje reinterpretiora u istom stilu, otišla je korak dalje, i posle nekoliko različitih pokušaja, u raznim žanrovima, u ZERO DARK THIRTY formulisala novi oblik mainstreama. Iskorak koji je napravila u THE HURT LOCKERu sa epizodičnom strukturom, "nepoznatim" glumcima i hermetičnim glumcima, vratila je pola koraka nazad, pre svega gradeći kontinuirani narativ unutar epizodične strukture, sa poznatim glumcima i formulisala je novu funkcionalnu glavnotokovsku formu.
Naravno, možda glavni tok neće prihvatiti ovu novu formu kao novi standard, ali čini mi se da je "velika tema", "istorijski događaj", "reputacija velikog i nagrađivanog reditelja" poslednji slučaj da ovakva postavka mora da se "pravda" u američkom filmu.
* * * * / * * * *
Pogledao sam KAD SVANE DAN Gorana Paskaljevića, film u kome se eksploatišu tragedija i zločin koji su se odigrali na Starom Sajmištu. Tema je zanimljiva, nije puno doticana u našem filmu, ali ovo kako je Paskaljević snimio svakako da nije put. Štaviše, ne samo da Paskaljević nije snimio dobar film, već bih rekao da je učinio sve da u filmskom pogledu devalvira ovu temu. Holokaust i logori su bili prisutni u jugoslovenskom filmu, međutim rat u kome su zločini protiv nenaoružanog življa kako u formi sprovođenja rasnih zakona tako i u formi odmazde nije proporcionalno govorio o toj značajnoj temi. Doduše, te teme su samo za nijansu bile prisutnije u stranim kinematografijama.
Ipak, poslednjih nekoliko decenija, ta tema je znatno zastupljenija u stranom filmu, krunisana je delima Spielberga, Polanskog ili Benignija. Paskaljević se ovoj temi okreće na jedan neobično trapav način. Film je grozno realizovan, i rekao bih da ne reflektuje Paskaljevićevu poetiku koja je i na počecima njegove karijere pre četrdeset godina bila modernija od ovoga. Dakle, poetika na koju se oslanja ovaj film nema veze sa praškom školom ili Paskaljevićem. Ovo je neki teskobni istočnoevropski diletantizam kakav se kod nas nije ranije sretao.
Film je snimljen, loše, odlikuje ga lenjost, umor reditelja i ostatka ekipe, a glumci su nepodnošljivo neubedljivi, spori i naporni za gledanje u čemu im nimalo ne pomaže grozan scenario koji je isprazan i konfuzan u svojim motivima. KAD SVANE DAN počinje kao priča o čoveku koji saznaje da zapravo nije potomak Srba iz Pančeva već Jevreja sa Dorćola koji su ga dali ovima da ga pričuvaju. Zatim, on pokreće inicijativu da izvede očevo delo koje je napisao dok je bio zarobljen na Sajmištu ali nailazi na niz neverovatnih i besmislenih prepreka, koje delimično proizilaze iz toga što Mustafa Nadarević igra junaka kao da je u stanju blage demencije. Konačno, film odjednom odlazi put ŠIŠANJA jer nacizam koji su u Starom Sajmištu sprovodile ustaše i nacisti i dalje živi u Srbiji sa skinhedima koji isteruju Rome (ili su pak to neki građevinski preduzimači).
Dakle, KAD SVANE DAN se bavi srpskim jadom, zločinima na ovim prostorima i generalnim užasom u najširem smislu, a Staro Sajmište je samo povod da se taj ceo splet gadosti izlije pred publiku.
U kontektsu praške škole, zanimljivo je videti Mustafu Nadarevića u ulozi rezigniranog muzičara koju je već igrao u VEĆ VIĐENOM Gorana Markovića. Međutim, izuzev te imanentne malograđanštine praške škole koja se najbolje vidi kroz to što tradicionalno biraju nekoga ko se bavi klasičnom muzikom kao primer žrtve srpskog užasa i klasnog konflikta.
KAD SVANE DAN doduše ne uspeva da bude čak ni iritantno malograđanski. Rekao bih da naprosto ne uspeva da BUDE. Ovo je jedno veliko senilno ništa na veliku temu.
Pogledao sam SNABBA CASH 2 Babaka Najafija na kome je Daniel Espinosa radio kao izvršni producent, a deo kreativne ekipe iz prvog dela je ostao na zadatku. Ipak, rekao bih da je Babak uspeo samo da očuva načelni "look" prvog filma, ali da je ova priča krajnje pojednostavljena, govoto prozaična u odnosu na prvi film i da SNABBA CASH 2 više deluje kao companion prvom delu nego kao samostalan film. To je šteta, jer su Babak i DP Aril Wretblad uspeli da ponove look prvog filma. Štaviše, rekao bih da u svom celom toku SNABBA CASH 2 nagoveštava da će se razviti u nešto zanimljivo ali u tome ne uspeva i pre svega nema "težinu" kao celinu, iako je na nivou pojedinačnih scena nesumnjivo vešto izveden.
Kao takav, SNABBA CASH 2 je pre svega diskuatbilno uživanje za fanove prvog filma, premda moguće je da oni koji ne vole ili ne znaju prvi film možda mogu da nađu nešto u čemu će ovde uživati, naročito jer nemaju sa čim da porede, a "izgled" prvog filma mahom jeste očuvan.
Srpski mafijaši su prominentni i u nastavku, Mrado je nešto i bitniji lik nego u prvom filmu a radovan i ostatak ekipe imaju upečatljive uloge. Za razliku od raspojasanijih srpskih krimosa kod Refna, Lapidusovi su dosta sračunatiji i opasniji, sve u svemu ponovo su vrlo efektni.
Zahvaljujući SNABBA CASHu i Joel Kinnaman i Fares Fares su uspeli da se dokopaju Holivuda, i uredno su se vratili za ovaj nastavak. Šteta je što film nije na nivou,. Možda će već započeti treći deo lapidusove "Stockholm Noir" trilogije, uspeti da dosegne uspeh prvog SNABBA CASHa koji je postigao internacionalni uspeh, dospevši čak i do naših bioskopa, za razliku od drugog dela koji je napravio trećinu posla prvog filma i to samo u Švedskoj.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KONEC AGENTA W4C Vaclava Vorliceka. Reč je o zanimljivoj i maštovitoj parodiji na Bonda koja je snimljena 1967. godine u Čehoslovačkoj. Sam film nije onoliko smešan koliko je maštovit i vrlo ozbiljno tehnički realizovan i to je šteta. Mentalitetski humor je tipičan za Čehe, junak je obični, osrednji službenik koji igrom slučaju mora da se suprotstavi najopasnijem superagentu na svetu i polako ga svojom inertnošću i "običnim pogledom" na stvari, a uz pomoć vernog psa, savlada.
Vorlicek je maštovit reditelj i KONEC vrca od zanimljivih rešenja, međutim mašta nije isto što i humor, tako da je KONEC AGENTA W4C film koji više izaziva poštovanje nego smeh.
Ipak, rekao bih da se ovaj film mora smatrati bitnom fusnotom u istoriji filmova koje su inspirisali Bondovi, naročito jer je nastao u ČSSR i to vrlo brzo posle prvih Bondova.
Zanimljiv detalj je da se jedan od Francuza u filmu zove Dujardin, isto kao glumac koji će igrati agenta OSS117 u jednom od najboljih Bond-spoofova.
* * 1/2 / * * * *
DJANGO UNCHAINED Quentina Tarantina je film koji sadrži nekoliko ekstrema, kao i svi njegovi radovi. Problem je u tome što su ti ekstremi potpuno pogrešni, a ono što ostaje između njih nije dovoljno dobro da ih opravda. INGLOURIOUS BASTERDS je u sebi sadržao dva ekstrema koja su ga diskvalifikovala - prvi je bio vezan za formu - film se svodio na nekoliko napornih dijaloških scena što ga je znatno udaljavalo od ideje guys on a mission flicka, a druga ideja je bila da se ponudi jedan drastično drugačiji pogled na istoriju.
Taj film je meni bio izarazito problematičan u tom osnovnom polazištu da je reč o filmu-eseju jer ono što je govorio o prirodi filma za vreme Drugog svetskog rata naprosto nije bilo tačno, bilo je površno, priglupo i fundamentalno netačno. Druga dimenzija, istorijske persiflaže i uvođenje anahronističkih elemenata je nešto što je do te mere pase da je do tada već bilo viđeno čak i u srpskom filmu u rasponu od CRNOG GRUJE U NOBu do pesme Borisa Bizetića u filmu CRVENI UDAR Predraga Golubovića. Dakle, to je sve bilo drastično u formalnom preterivanju i bajato čak i za srpske standarde. Međutim, čudnovatost tog filma koje je bilo u globalnim okvirima je dovela do toga da se BASTERDS ne smatra toliko velikom havarijom i da nađe neku fan bazu.
DJANGO UNCHAINED je film koji, na svu sreću, na nivou bazične postavke želi da bude film a ne film-esej, dakle ovo obrni-okreni jeste movie. Ali, kada je movie, on je osrednji, a kada Tarantino želi da ga nadogradi to je ovog puta opet šuplje, isprazno, manje ili više potpuno neduhovito, a u pojedinim segmentima (recimo Big daddy kao proto-pimp na farmi robinja i KKK) čak i uvredljivo.
Ovo je film koji po obimu radnje i sadržaju ne bi smeo da bude duži od 100 minuta a Tarantino ga razvlači na 165 minuta što danas mogu sebi da dopuste ili veliki spektakli u kojima ima šta da se vidi, ili veliki autori koji imaju šta da kažu. DJANGO UNCHAINED ne nudi ni jedno ni drugo.
Robert Richardson je napravio izuzetan doprinos u KILL BILLu i u INGLOURIOS BASTERDS je ponudio zanimljivo osvetljenje i tretman ambijenata iako same scene koje je snimao nisu bile naročito dobro postavljene. U UNCHAINEDu, on nudi jednu vrlo konvencionalnu fotografiju, pristojnu ali ne naročito sugestivno, a Tarantinovo kadriranje je prilično akademsko, sporadično čak i šturo.
Jedan veliki deo problema leži u tome što Tarantino vrlo brzo izgubi ideju kako da snimi tolike količine dijaloga kojima je opteretio junake, naročito je r su njihovi odnosi bazirani na odnosima iz filmova u kojima ljudi me govore puno. Ovde međutim, likovi koji se definišu kroz postupke a ne kroz govor mnogo pričaju i njihova ispraznost se time razotkriva.
Sam Jackson ima najzanimljiviji lik u filmu, odanog house niggera koji po svaku cenu štiti svoga gazdu, i nažalost taj karakter radi kao karikaturu, ali uprkos svemu potencijal tog lika se oseća.
Di Caprio je solidan kao južnjački gazda, robovlasnik i šteta je što materijal nije dorastao njegovim glumačkim sposobnostima.
Nemci su ostavili značajan trag u špageti vesternu pre svega kroz učinak Klausa Kinsog. Christophe Waltz samo u kroz izmotavanje uspeva da emituje nekakvu neurozu, koja je kod Kinskog znamo bila mnogo autentičnija. Međutim, Waltz u ovom filmu kao da pere svoju "biografiju" iz uloge Hansa Lande jer njegov junak kroz svoj "topao" gotovo homoerotski odnos prema Djangu nosi drugi najproblematičniji ekstrem UNCHAINEDa.
Naime, Waltz bez zadrške igre nemačkog zubara koji je postao lovac na ucene i uzima Djanga kao vodiča na jednoj od misija. Međutim, zgađen ropstvom on oslobađa Djanga i poveden romantičarskim zanosom jer ga je Djangova priča podsetila na mit o Zigfridu i Brumhildi, on odluči da mu pomogne u pokušaju da se ponovo nađe sa svojom ženom. Waltz ovu bizarnu premisu igra sa punim ubeđenjem što ne samo da deluje apsurdno već stvara jedan naročito paternalistički odnos prema Djangu, jedan odnos prepun razumevanja za njega i frustracije koje je podneo kao rob čime apsolutno eliminiše bilo kakvu buddy hemiju.
DJANGO UNCHAINED je u suštini buddy film u kome nema nimalo buddy hemije sem Schultzovih bizarnih emocija prema Djangu koje su pritom iz današnje vizure bljutave a u kontekstu epohe u kojoj se sve dešava sasvim neočekuivane ako imamo u vidu tadašnji pogled na svet.
Pošto Django i Schultz provode jako puno vremena zajedno javlja se problem toga što među njima nema nikakve drame, oni se savršeno slažu i sve im savršeno uspeva.
U principu, tradicija vesterna ostavlja mogućnost za nastanak jako dugih filmova, setimo se recimo ONCE UPON A TIME IN THE WEST, ali to su filmovi koji su na nivou priče i karaktera znatno bogatiji od ovoga.
Na kraju, iako je fan blaxploitationa, Tarantino ne uspeva da stvori utisak istinskog crnačkog gneva koji je bio prisutan u blaxploitation vesternima iz sedamdesetih, kod njega uprkos priličnoj veštini za kreiranje ekstremnih postavki, ovde sve deluje dosta umiveno i u rukavicama, bez ikakve sočnosti.
Ako neko želi da vidi znatno bogatiju i superiorniju varijante ovakve priče, preporučujem maestralni SKIN GAME Paula Bogarta jedan od overlooked klasika slave vesterna.
Kad je reč o špageti tradiciji, Tarantino nudi nekoliko muzejskih detalja kao što je ubacivanje moderne muzike u epohu, ali nema tu italijanskog osećaja za stil, tako da čak i kicoš kao Calvin Candie deluje više kao junak iz američkog nego iz italijanskog filma.
Jamie Foxx je naslovni lik i prisutan je u skoro svim scenama ali u vlastitom filmu na planu uticaja na radnju on je epizodista. U tom pogledu, DJANGO UNCHAINED je priča o oslobađanju crnaca u kome glavnu reč i glavne odluke donose belci a crnac samo potura leđa i služi im kao fetiš za koji vezuju određene ideološke pozicije. Jamie Foxx sam po sebi nije sporan kao glumac ali sasvim sigurno da bi Will Smith bio ne samo bolji u toj ulozi već i ne bi dozvolio da mu junak bude ovoliko pasivan uprkos naslovnoj ulozi.
BASTERDS je film kome se ne bih vraća. DJANGO ću eventualno pogledati još nekad jer je u samoj svojoj strukturi nepretenciozan, pa samim tim nema ogromnu grešku u temeljima kao prethodni film.
Ipak, rekao bih da je Tarantinu potrebno da sa jedne strane ojače dramske fundamente svojih priča a sa druge da osveži asortiman sitnih vezova kojima ih ukrašava pošto u DJANGOu ni jedno ni drugo ne stoji kako treba.
* * / * * * *
Hm... zvuči otprilike kako smo i očekivali. Tarantinu bi koristilo malo umanjivanje budžeta i teranje da snima pod nekim težim uslovima, kako bi možda uhvatio parčence magije Reservoir Dogs...
Quote from: Meho Krljic on 10-01-2013, 18:29:12
Hm... zvuči otprilike kako smo i očekivali.
:lol: nisam pogledala film, a sigurna sam da ce mi se dopasti .
Quote from: crippled_avenger on 10-01-2013, 15:28:18
INGLOURIOUS BASTERDS
.... a druga ideja je bila da se ponudi jedan drastično drugačiji pogled na istoriju.
Taj film je meni bio izarazito problematičan u tom osnovnom polazištu da je reč o filmu-eseju jer ono što je govorio o prirodi filma za vreme Drugog svetskog rata naprosto nije bilo tačno, bilo je površno, priglupo i fundamentalno netačno.
Naprosto Tarantinova ideja ,glupost koja ne pije vodu , ali on tera do kraja,i treba. Meni se dopalo.
...sto se tice crippled_avengera, na osnovu njegovih impresija gotovo svih filmova za koje sam zainteresovana za pogledati uvek su dve * vise ili manje od njega.
tako da od DJANGO UNCHAINED ocekujem * * * * ZERO DARK THIRTY * * BERBERIAN SOUND STUDIO * * *1/2 itd...
Quote from: Meho Krljic on 10-01-2013, 18:29:12
Hm... zvuči otprilike kako smo i očekivali. Tarantinu bi koristilo malo umanjivanje budžeta i teranje da snima pod nekim težim uslovima, kako bi možda uhvatio parčence magije Reservoir Dogs...
Moguce. Izgleda da mu ovo potpuno opustanje bez ikakve kontrole i ogranicenja ne prija. Nazalost, ovo je Tarantinov film u kome vrlo rano krenes da gledas na sat...
Quote from: Agota on 10-01-2013, 20:14:53
Quote from: Meho Krljic on 10-01-2013, 18:29:12
Hm... zvuči otprilike kako smo i očekivali.
:lol: nisam pogledala film, a sigurna sam da ce mi se dopasti .
Quote from: crippled_avenger on 10-01-2013, 15:28:18
INGLOURIOUS BASTERDS
.... a druga ideja je bila da se ponudi jedan drastično drugačiji pogled na istoriju.
Taj film je meni bio izarazito problematičan u tom osnovnom polazištu da je reč o filmu-eseju jer ono što je govorio o prirodi filma za vreme Drugog svetskog rata naprosto nije bilo tačno, bilo je površno, priglupo i fundamentalno netačno.
Naprosto Tarantinova ideja ,glupost koja ne pije vodu , ali on tera do kraja,i treba. Meni se dopalo.
...sto se tice crippled_avengera, na osnovu njegovih impresija gotovo svih filmova za koje sam zainteresovana za pogledati uvek su dve * vise ili manje od njega.
tako da od DJANGO UNCHAINED ocekujem * * * * ZERO DARK THIRTY * * BERBERIAN SOUND STUDIO * * *1/2 itd...
Vidi, moguce je da BERBERIAN neces izdrzati do kraja...
ne verujem da je agotin ukus baš toliko vulgaran.
Quote from: crippled_avenger on 10-01-2013, 20:33:33
Vidi, moguce je da BERBERIAN neces izdrzati do kraja...
Sve je moguce. To su moja ocekovanja ,nisu presude.
Ne bulaznim napamet. Evo par primera ,a ima ih ........................
crippled_avenger agot
SAVAGES * * * / * * * * SAVAGES * / * * * *
LOOPER * * * / * * * * LOOPER * / * * * *
PARANORMAN * * / * * * * PARANORMAN * * * * / * * * *
...zaista, jako,jako retko da nam se nesto poklopi u ocenama...
ali nema veze ,cenim i postujem svacije misljenje ,ne mora uopste da nam se poklapaju ukusi ,zato i pratim
Crippled Corner ,naravno da ovde ima britkih tekstova zacinjenih witty humorom, ali i onih koji me apsolutno ne zanimaju , i to je ok.
Why Gangnam Destroyed Bieber [Slavoj Žižek] (http://www.youtube.com/watch?v=26HSsEpGjWc#ws)
Jel on namerno razvio ove tikove, da bi ispalo da se ljudi smeju njegovim duhovitostima?
Ne umem da kažem, ali ne umem ni da kažem šta je bila poenta ovog njegovog češanja o Gangnam Stajl.
On samo priča o popularnim temema, ali nema skoro ništa što nisu već drugi rekli o tome. Zabavan je, to stoji.
Quote from: Meho Krljic on 11-01-2013, 19:29:28
Ne umem da kažem, ali ne umem ni da kažem šta je bila poenta ovog njegovog češanja o Gangnam Stajl.
ha ha, meho traži poantu kod žižeka! xrofl
Nemojmo. Ume Žiksa da poentira veoma efektno, nekad dubokoumno, nekad pak samo frivolno (kao ono o vegetarijancima) ali i dalje efektno, ali u ovom konkretnom slučaju je samo pomenuo popularne fenomene i nije napravio nikakvu poentu. Možda kasnije u predavanju, ali aplouder je isekao pre poente. Možda.
Isekao nam loader punchline. :(
Nego Meho, pročitao sam jedan članak koji me je podsetio na tvoju životnu priču, samo što ti svoje izume nisi toliko komercijalizovao...
http://www.wired.com/threatlevel/2012/12/ff-john-mcafees-last-stand/?fb_action_ids=10151364819417697&fb_action_types=og.likes&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582 (http://www.wired.com/threatlevel/2012/12/ff-john-mcafees-last-stand/?fb_action_ids=10151364819417697&fb_action_types=og.likes&fb_source=aggregation&fb_aggregation_id=288381481237582)
Pogledao sam HYDE PARK ON HUDSON Rogera Michella. Scenario po kome je nastao ovaj film nije baš najsavršeniji primer dramaturgije i toga kako se bira tema, postavlja ritam izlaganja i raspoređuju akcenti u priči, međutim, Roger Michell je veliki reditelj i on uspeva da ovaj klimavo postavljen scenario pretvori u solidan film, da oživi likove i ambijent na ekranu i da tamo gde postoje rupe na nivou priče ili odabira događaja koje pratimo impresionira gledaoca svojim rediteljskim postupkom.
Bill Murray je izvanredan kao Franklin Delano Roosevelt, veliki, lucidni, državnik koji je transformisao svet svojim odlukama kako u vreme Depresije tako i potom u periodu Drugog svetskog rata. Njegova igra je uspela da zarobi lakoću sa kojom se Roosevelt suočavao sa svim problemima, od zdravstvenih do političkih, a kako govori ovaj film i romantičnih, a da savki od njih ne izgubi na svojoj težini i složenosti. Samuel West i Olivia Colman uspevaju da zarobe nesigurnost britanskog kraljevskog para koji dolazi u SAD da moli za pomoć, i u stalnom strahu da neće biti ismejani kao relikt prošlosti, naročito u susretu sa jednim izrazito modernim državnikom kao što je Roosevelt. Tome svakako doprinosi i iskustvo svih ovih glumaca u komediji i stvaranju osećaja blage neprijatnosti. Michell uspeva da na vrlo efekatn način prikaže ono komično, i "ljudsko" u ovim čuvenim figurama, a da ih ne pojeftini.
U tom pogledu, junakinja iz čije se vizure sve ovo priča, a igra je Laura Linney, predstavlja straight osobu od koje se odbijaju i u odnosu na koje se mere ekscentičnosti glavnih "komičnih" figura. Ona je u filmu omniprezuentna, jednim delom kroz sugestuivnost voiceovera kojim prati scene u kojima se ne pojavljuje.
Pored sposobnosti da izuzetno dobro pronikne u samu suštinu karaktera o kojima govori i jasne žanrovske artikulacije na koji način želi da osveži njihovu sliku u popularnoj kulturi, Michell je kao i uvek izvanredno vešt u vizuelnom pogledu. Sa vrlo skromnim budžetom on uspeva da rekonstruiše i fetišizuje jednu epohu, i uspešno integriše vuisoku estetizaciju sa pripovedačkom funkcionalnošću u inscenaciji i kadriranju.
Da je događaj o kome film govori istorijski značajniji i bombastičniji, i naravno da romantični zaplet o kome se govori nije kontroverzan, čak prilično izopačen, HYDE PARK ON HUDSON bi verovatno snažno figurirao i u trci za "oskare". Međutim, ovaj engleski kralj je kao tema već nagrađen nedavno u filmu KING'S SPEECH tako da HYDE PARK nije imao puno šanse, naročito jer se bavi nečim iz Rooseveltove biografije po čemu sigurno "ne treba" da bude zapamćen.
Taj spoj prelomnog susreta između Roosevelta i britanske krune u kome je na neki način on uveo kraljevsku porodicu da "igra" po njegovim, modernim pravilima (uostalom i KING'S SPEECH govori o sudbini prvog britanskog Kralja koji je morao da ima posla sa medijima) i sporedne priče vezane za njegov nekonvencionalni intimni život na neki način prikazuje sliku jedne vrlo složene ličnosti koja je svoju privatnost "oblikovala" kao i čitav svet. Nelsonov scenario je u tom pogledu dobro zamišljen ali nije dobro realizovan do kraja jer nijednu od tih tema ne uspeva da aktivno zaokruži.
Michell ipak uspeva da izvuče snažan emotivni odjek ove priče. Kao Britanac, Michell ne favorizuje nijednu od strana, uostalom Rooseveltova intimna priča je više u duhu francuskog filma nego angloameričkog, ali svakako da Kruni prilazi sa adekvatnim razumevanjem.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE IMPOSSIBLE JA Bayone, film o britanskoj porodici koja postrada u cunamiju. Ova istinita prica spada u red onih u kojima je zbilja tesko biti pametan jer je priroda tragedije takva da nadilazi svaku razumnu dramu. Prosto, vrlo slicno Stoneovom filmu WORLD TRADE CENTER u kome junaci leze zgnjeceni ispod zgrade sto prilicno ogranicava pricu i razvoj karaktera tako i ovde cunami koji raznese citava naselja i ostavi pustos deluje kao prevelika nevolja da bi se sa njom suocili junaci. Svakako, Bayona dobija priliku da isprica nesto o ljudima koji u sebi otkrivaju nesto sto nisu ni slutili da imaju u sebi i sl. ali isto tako kroz podvlacenje licNe inicijative medju ljudima prenebregava sustinsku autodestruktivnost takvog ponasanja u periodu ovakve katastrofe. Naime, gledajuci ovaj film ako prenebregnemo sam cunami talas u kome je naravno bilo korisno biti snazan i snalazljiv, potom na teren izlazi citava armija humanitarnih radnika kojima zapravo preduzimljivost unesrecenih samo smeta. Bayona u pojedinim situacijama nacinje teme zrtve i solidarnosti ali film se na kraju svede ma masu slucajnosti koje rezultiraju hepiendom i u sustini na kraju cak ni "neposlusnost" junaka koja otezava rad strucnim sluzbama ne doprinese razresenju te konkretne proce vec cista sreca. U tom pogldu cini mi se da je proca o tome kako bi se kroz racionalno postavljen napor, kakva je bila sama humanitarna intervencija, bila mnogo vrednija od ove koja je sada ispricana.
Ewan McGregor i Naomi Watts, izubijani i u ritama, svakako ne mogu da smetaju filmu ali kada dve zvezde predvode jednu prilicno bledo postavljenu filmsku porodicu, onda THE IMPOSSIBLE vise deluje kao dvocasovna reklama za zivotno osiguranje koja svedoci o tome da idealna porodica moze da nagrabusi na odmoru iz snova, nego kao prava drama. Neki kriticari porede Bayonin prikaz porodice sa Spielbergovim ali ovo je jako daleko od tog standarda.
THE IMPOSSIBLE je uprkos svemu mudar poslovni potez. Snaga price o cunamiju u spoju sa zvezdama ucinice ovaj film vrlombitnim delom televizijskog i home video repertoara i cini mi se da cemo ga sretati cesce na televizijama od nekih zaista dobrih filmova iz prosle godine.
Bayona se solidnom scenom cunamija preporucio za reziranje i nekog tehnicki zahtevnijeg spektakla, a kao da je i sam toga svestan, reprizira je i u samoj zavrsnici filma.
* * / * * * *
Odlično, taman sam mislio da gledam taj Impossible a sad i ne moram. Dovoljno me iznerviralo što je par stotina hiljada Azijata umrlo a film prave o par Britanaca
Quote from: Lord Kufer on 11-01-2013, 19:15:27
Jel on namerno razvio ove tikove, da bi ispalo da se ljudi smeju njegovim duhovitostima?
pa on je neurotik, čak i pije neke lijekove da smanji tikove
Quote from: Ghoul on 11-01-2013, 20:18:16
ha ha, meho traži poantu kod žižeka! xrofl
zato npr Ghoul nema tikova ali ništa od žižkavog nije čitao, sem možda nekih sporednih djela
Ova godina je što se filmskih profesija tiče očigledno bila posvećena toncima - na Sundanceu je izašao film NOBODY WALKS Ry Russo-Young na čijem je scenariju zajedno sa rediteljkom radila i Lena Dunham što svemu dodaje naročitu dimenziju.
NOBODY WALKS je indie film po svim postulatima te poetike, uključujući i angažman poznatih glumaca koji se u ovakvoj produkciji razgibavaju između svojih više mejnstrim angažmana. Glavne uloge igraju John Krasinski u ulozi tonca, Olivia Thirlby kao mlada njujorška hipsterka koja dolazi da dovrši svoj film kod njega i Rosemarie DeWitt kao tončeva supruga koja ubrzo prepoznaje da je rediteljka dovela do ozbiljnog poremećaja u njenom braku i domaćinstvu.
NOBODY WALKS u određenom smislu možemo posmatrati kao modernizovanu varijantu filma MODERN ROMANCE Alberta Brooksa koja je po svemu pitkija od tog filma, osim po tome što nema antologijsku scenu prcesa rada na filmu kakvu je tamo napravio Brooks učinivši ga jednim od bitnih "filmova o nastanku filma" iako zapravo to uopšte nije u fokusu priče. Na nivou zapleta, NOBODY WALKS meša žustru melodramu sa blagim osećajem kalifornijske otupelosti proistekle iz jednolične i prijatne klime i već u samom naslovu sugeriše da će ambijent (LA kao grad u kome NOBODY WALKS) igrati vrlo značajnu ulogu.
U tom smislu zanimljivo je da osim nekoliko kadrova koji prikazuju LA kako bi pokazali gde je junakinja doputovala, film se praktično sve vreme dešava u jednoj kući ali Ry Russo-Young uspeva da tu lokaciju učini dosta prijatnom i zanimljivom.
Glumci su izvanredni, film je vrlo atmosferičan, ali nema puno kapaciteta da iskorači izvan indie okvira uprkos glumačkoj podeli koja ima i repertoarski potencijal jer se sve vreme drži ideje o "maloj priči" koja na kraju može da deluje prilično irelevantno u širim okvirima. U tom pogledu, nedostatak burnijeg ishoda deluje čehovljevski što je prilično neprihvatljivo za glavnotokovske okvire.
* * * / * * * *
Pogledao sam SVARTUR A LEIK Oskara Thora Axelssona, islandskog štićenika Nicolas Winding Refna koji je prošle godine bio u takmičarskoj selekciji roterdamskog festivala a potom munjevito uspeo da se dokopa i prvog holivudskog projekta. SVARTUR A LEIK je ekranizacija romana Stefana Manija koji je navodno baziran na "sranjima koja su se stvarno desila".
"Sranja" koja se dese u filmu su se svakako desila u desetinama drugih krimića, i Axelsson je u tom smislu najmanje originalan među Dancima i Šveđanima koji snimaju gangsterske filmove. Ako su se desila i u stvarnosti, uopšte me ne čudi, imajući u vidu da su policajci i kriminalci podjednako inspirisani filmovima. U slučaju SVARTUR A LEIK, rekao bih čak da nisu iskopali neke naročito ekscentrične krimiće.
U tehničkom pogledu, SVARTUR A LEIK ima neka videospotovska rešenja koja nisu nimalo sveža ali čine da ima "nekakvo" rediteljsko obeležje. Rekao bih da Refnovo ima na špici ovog filma čini osnovno objašnjenje kako je ovaj rad uopšte uspeo da izađe van Islanda, i da donese holivudski posao Axelssonu. U ovom filmu on nije pokazao apsolutno ništa što ne pokazuju brojni severnoevropski reditelji.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SHADOW DANCER Jamesa Marsha. Ovo nije prvi put da izvanredno uspešni dokuemntarista pravi igrani film, ali ponovo se čini da trilerski užitak bolje postiže kada se ne bavi fikcijom. SHADOW DANCER iz petbnih žila pokušava da bude sofisticiran triler o infiltraciji doušnika MI5 u severnoirske separatističke formacije, u periodu kada je IRA bila nadomak potpisivanja primirja, ali krajnji utisak je nažalost da je film samo naprosto spor i prejednostavan umesto da je sofisticiran i složen u prikazu situacije.
Marsh je okupio All-Star podelu sa autoritetom kakav je Clive Owen, Andreom Riseborough u glavnoj ulozi i ekipom vrlo solidnih i perspektivnih profija oko njih. U principu, film je solidan glumački, ali je šteta što priča ne nudi prostora da se izgrade zanimljiviji karakteri i sve se na kraju svede na kalibar proizvoljne TV drame.
* 1/2 / * * * *
Part concert movie, part coming-of-age drama, "Metallica: Through The Never" plans to shake up the concert movie format.
The first film from the newly relaunched Picturehouse, "Chronicle" and "Lawless" actor Dane DeHaan will star in the film which "Predators" director Nimrod Antal will helm.
DeHaan plays a young band crew member who is sent out on an urgent mission while the band is playing a live set in front of a sold-out crowd.
He soon unexpectedly finds his world turned upside down. Picturehouse head Bob Berney says "it's an entertaining genre film with a concert inside it ... it's a very cool project to reboot Picturehouse with."
The film is currently targeting an August 9th release.
VERINJAK je doživeo svoju premijeru u televizijskoj formi dvodelnog TV filma. Stanje RTSa je takvo da čovek istovremeno mora da bude srećan i očajan zbog toga što je RTS snimio ovako nešto. Srećan jer konačno nije reč o seriji koja se dešava u periodu diktature Kralja Aleksandra, a sa druge strane očajan zbog samog dometa i sadržaja koji smo dobili.
Samo veče nakon ZVERINJAKA, RTS je ponovo počeo da reprizira BOLJI ŽIVOT čime je učinio da ovaj dvodelni rad možemo smatrati pionirskim ostvarenjem u kontekstu naše televizijske produkcije, vrlo ekskluzivnim slučajem da je neko napravio premijeru u moru repriza koji počinju već da dobijaju patološke dimenzije. Razumljivo je da u godini ima više dana nego što RTS ima snimljenih epizoda sa premijernim materijalom, ali nije mi jasno zbog čega onda ne zamene te termine nečim što nije serija, recimo nekom emisijom.
Nije sramota nemati program, mada naravno onda se postavlja pitanje zašto nema programa?
No, vratimo se ZVERINJAKU. Imali smo sreće da je urednik dramskog programa sam od sebe naručio jednu televizijsku koju on naziva igranim filmom na festivalima, televizijskim filmom na televiziji a emituje ga kao dvodelnu seriju. To jeste malo neobična transformacija formata naročito jer serije nisu iskasapljeni filmovi već strukture koje se po pravilu snimaju i osmišljavaju tako da se gledaju u epizodama.
Stoga, kad se pogleda ceo ZVERINJAK ostaje čudan utisak da je ovo neka celina isečena na pola čime je ometen inicijalni utisak koji je autor planirao.
Kao i u slučaju TV filma NEKO ME IPAK ČEKA po scenariju glumca Dušana Premovića, Novakovuić polazi od premise da sela u Srbiji liče na neke lokalitet iz američkih filmova koji prikazuju Teksas u periodu Velike depresije - to su napušteni prostori, bez reda, zakona, u kome ljudi žive maltene kao u 19. veku, a nekoga vrlo lako može pojesti mraka i da to niko ne primeti.
Tako i u ZVERINJAKU, seljaci slušaju radio 1991. Niko nema televizor, i slobodno planiraju smaknuće nekorumpiranog šumara koji im smeta, iako je sam šumar izašao iz zatvora zbog ubistva, dakle nije baš da je mofuće tek tako tamo uklanjati ljude što je očigledno njihova namera.
Zatim, tu imamo i motiv ugovorenog braka iako već decenijama znamo da postoji problem disproporcionalnog broja muškaraca i žena na selu koji su rezultat migracija odnosno odsustva strateškog demografskog planiranja, između ostalog i u formi ugovorenog braka.
Dakle, Novaković smešta Spasojevićeve junake u neko imaginarno selo koje nota bene nije blisko dionizijskom haosu Dragoslava Lazića ili dionizijskoj patetici sa elementima haosa Radoa Bajića, ali ni emancipovanoj slici sela Radoslava Pavllovića. Ovo je najbliže virilnom pesimizmu Siniše Kovačevića u komeje osnovni argument oštrica noža, svaki seks rezultira neželjenom trudnoćom i tragičnim abortusom, a smrt junaka je jedini način da se delo završi.
U tom pogledu ne čudi da je Spasojević Sinišin student sa BK, reklo bi se Siniša 2.0.
Međutim, kao ni rani Siniša, ni Spasojević nije za potcenjivanje, bilo je tu nečega ošto bi činilo zanimljivu dramu kada bi se stesali viškovi, eliminisale gluposti i pojasnili zaplet i motivacije. No, Novaković nije u stanju da to uradi, pa tako priča iz jedne tragične, anahrone, aspurdne predrasude o srpskom primitivizmu - što je kakva-takva tema za dramu, u finišu postaje kritika rata i završava odlaskom junaka na front na kome će izvesno nastradati (jer kod Spasojevića u prisistvu vatrenog oružja niko ne izvlači živu glavu) a to sve nema ama baš nikakve veze sa pričom koja se do tada dešavala.
Ne samo da je opterećovanje ove arhaične seoske priče ratom na prostoru bivše SFRJ nepotrebno već filmu kao "maloj priči koja otkriva veliku priču" daje jedan dosta opskuran ideološki predznak.
Usled svih ovih dosta drastičnih aspekata koji postoje u ZVERINJAKU postavlja se pitanje da li je u tom minimumu RTSove premijerne produkcije BAŠ OVAJ RAD zaslužio da bude ekranizanovan, ili da je to trebalo da radi BAŠ OVAJ reditelj... Mislim da je odgovor jasan, ali to su RTSove organizacione zavrzlame koje čine nihove devijacije neizlečivim - Štazi su uspeli da razmontiraju, RTS nisu.
xrofl
Ово за Штази ћу богме да цитирам!
Pogledao sam OFFICER DOWN Briana Millera, DTV rad Stephena Dorffa koji kao i njegovi drugi filmovi u ovom formatu pretenduje da bude nešto više od rutinskog DTVa i eventualno dobaci do bioskopa ili barem do "bioskopskog kvaliteta". Ipak, ono što mu je uspelo sa filmovima FELON i BRAKE nije mu uspelo sa OFFICER DOWN što je šteta jer su pored Dorffa tu prisutni i i James Woods, David Borenaz i Stephen Lang. Međutim, Millerov film je s jedne strane klasična priča o korpumpiranom policajcu koji želi da se iskupi a sa druge pokušava to da osveži motivima preuzetim iz filmova kao što je MEMENTO čime samo proizvodi konfuziju i umesto kilšea završavamo sa konfuznom egzekucijom već dobro poznatih stvari.
Miller nije dovoljno vešt reditelj kao Waugh ili Torres da unapredi ovu priču i realizuje je sa neophodnim žarom i njegova inscenacija je u najboljem slučaju kompetentna. U glumačkoj podeli se samo Dorff trudi dok su se ostali poput Woodsa tu pre svega skupili da za što manje vremena urade posao, no to što rade nesumnjivo rade na pristojnom nivou.
Tako OFFICER DOWN na kraju ne uspeva da želju za kvalitetom isprati mogućnostima autora.
* * / * * * *
Pogledao sam REBELLE Kim Nguyena, kanadski kandidat za oskara u kategoriji filma van engleskog govornog područja. Nguyen je snimio film o deci ratnicima u Africi, tema je dosta bajata, i na tu temu je već snimljen prilično efektan celovečernji film JOHNNY MAD DOG koji je producirao Mathieu Kassovitz. REBELLE je kao lirski JOHNNY MAD DOG iz vzure devojčice koja postaje dete-ratnik, i umesto napetog miljea potpunog haosa, REBELLE od početka odlazi u pravcu nekih psihodeličnih stzremljenja koja su doduše u skladu sa okolnostima u koje je priča smeštena, u subsaharske predele gde je sujeverje vrlo rasprostranjeno i natprirodna bića i događaji se tretiraju kao nešto nesumnjivo prisutno.
Kim Nguyen, kao i mnogi kanadski reditelji, pati od neskladnog spajanja evropskog senzibiliteta i angloameričke pripovedačke efikasnosti. Tako i ovde, on pokušava da bude kontemplativan ali istovremeno želi da očuva dramsku strukturu, jasnu kauzalnost, pa onda na kraju ni jedno ni drugo funkcioniše. Problem nije samo u tome što film ne uspeva ne uspeva da ostvari punu hipnotičnost svoje atmosfere jer se to u jednom trenutku prekida da bi se priča pokrenula napred, već u određenom smislu Nguyen i u glavnoj junakinji ima svojevrsni konvencionalni character arc.
U ovakvoj konfuziji, entropija koja pritiska junakinju i njenu sudbinu postaje više degutantna nego mučna, a zapadnjački pogled na uslove života se implicitno kroz zapadnjački pogled na dramaturgiju uvodi u ovu priču koja samim tim postaje potpuno nepodnošljiva, gotovo karikaturalna.
Nguyenov film je bio zahtevniji u glumačkom nego u logističkom pogledu, u pojedinim segmentima je i prilično konfuzan. Ukupan utisak je da Nguyen ipak pripada drugoj ligi reditelja kojima se posrećilo da sticajem okolnosti kapitalizuju temu u pravom trenutku, iako je zapravo ni eksploatisali prvi.
* * / * * * *
Our Kind Of Traitor
Ewan McGregor has scored the unspecified lead role in "Snowtown" director Justin Kurzel's adaptation of John Le Carré's "Our Kind Of Traitor." Hossein Amini ("Drive," "Snow White and the Huntsman") penned the script.
The story follows an English couple who gets mixed up with a Russian oligarch and major money launderer. Caught up in his plans to defect, they are soon positioned between the Russian Mafia and the British Secret Service. [Source: The Daily Mail]
Pogledao sam NOT FADE AWAY Davida Chasea, vrlo pozni rediteljski debi televizijskog velikana koji je prošao mnogo toga ali je pre svega zapamćen po SOPRANOSima sa kojima je uveo televizijsku seriju kao formu u jednu novu eru. NOT FADE AWAY je njegov film nostalgije koji po mnogo čemu nije savršeno ostvarenje, ali spada u red vrlo zanačajnih filmova o anatomiji rokenrola, prikazuje temu društvenog uticaja rokenrola iz jednog svežeg ugla i na polju dramaturgije prilazi iz drugačije vizure.
Naime, NOT FADE AWAY je priča o onima koji su na neki način omasovili rokenrol i držali ga u životu, što na neki način rade i danas, a to su neuspešni bendovi. Rokenrol film se u principu ili bavi preplitanjem etosa rokenrol pesama sa životnim svetonazorom junaka i konfliktima sa zajednicom, ili talentovanim umetnicima - stvarnim ili fikcionalnim - ali se vrlo retko bavi muzičarima koji nisu ni naročito talentovani ni naročito netalentovani, koji su mogli ali nisu postigli uspeh ili bilo kakvu karijeru. U tom pogledu NOT FADE AWAY u sebi ne nosi onaj polet i energiju da ne kažem "smisao" koji bi nosile priče o usponu i padu i sl. ali je jako zanimljiv kao slika umetničkog stvaralaštva u formi rokenrol benda, prelasku rokenrola iz reproduktivne u autorsku fazu i svim onim kontingentnim događajma koji većinu bendova učini nepoznatim i zaboravljenim, čak i kada potencijalno ne zaostaju za manjinom koja je uspela da se ostvari.
U tom pogledu NOT FADE AWAY zauzima zapaženo mesto u tradiciji filmova koji se bave delikatnom temom umetničkog stvaralaštva u kojoj je uvek jako teško objasniti publici da li je protagonista, osim ako nije reč o etabliranoj ličnosti, zapravo talentovan ili nije. Chase nas vrlo vešto ubeđuje upravo da su njegovi junaci u toj sivoj zoni u kojoj ljudi mogu da pomisle da bi iz hobista mogli da prerastu u profesionalce.
Smešten u Džersi, NOT FADE AWAY u klasnom smislu takođe nudi nov pogled na rokenrol scenu, govori o džukcima iz pedgrađa, iz radničke klase koja gravitira drugim vidovima ispoljavanja koji su odlučili da uđu na rokenrol scenu, i u tom pogledu deli njihovu skepsu prema rokenrol miljeu kome oni hoće da se priključe ali mu suštinski ne pripadaju. Chase uspeva da istovremeno vrlo inspirativno obuhvati sve ono zbog čega su kontakulturni pokreti šezdesetioh bili značajni i neophodni ali prikazuje i njihovu mračnu stranu koja je do danas ostala polu-tabu, između ostalog i zbog novoholivudskih reditelja koji su je proslavili na filmu i danas su neprikosnovene veličine.
Međutim, Chase iako je star nije to, on je uostalom dok su Scorsese i ostali bećari pravili svetsku slavu radio na televizijskim serijama, i uprkos generacijskoj vezi on je blue collar on u odnosu na njih. Tako i njegov junak uprkos tome što ga zanimaju rokenrol i umetnost ipak ostaje blue collar u odnosu na Jaggera i Richardsa koji su pre njega postali elita.
U tom pogledu i Chaseov film je kao i bend njegovih junaka, zanimljiv, srčan, svež i nesposoban da postigne uspeh kakav su na tu temu postizale "elite".
U stilskom pogledu, Chase nije konzervativan. Čak bi se reklo da mu je rad na SOPRANOSima koji su često imali gotovo nadrealističku, košmarnu atmosferu i dramaturgiju ređanja događaja, pomogao da danas bude konzervativniji od nekadašnjih zvezda koje su svojim radom renovirale Holivud i postavile nove standarde filmskog pripovedanja. Ponovo, Chase liči na svoje likove, i pravi amalgam raznoraznih uticaja svoje epohe - njegov junak obožava TWILIGHT ZONE ali se u jednoj sceni izloži i Antonionijevom BLOW UPu, pa tako i ovde mešaju se antonionijevski potezi u pogledu puštanja da se scene gomilaju i da se iz događaja crpe značenja i konstituiše priče, a sa druge strane sami događaji su ipak vrlo jasno, i anglosaksonski precizno formulisani.
Ono što međutim nedopustivo ostaje na pola puta jeste glumačka podela koja je negde između random ljudi iz francuskog novog talasa i sugestivnih personality zvezda sa američke televizije. U pojedinim fazama se čini da bi glumci morali biti diferenciraniji. Svakako dakle da je, rokenrol rečnikom, NOT FADE AWAY svoju marginalnu poziciju zaslužio i time što nije imao dobrog frontmena.
Pošto je NOT FADE AWAY od starta priča o bendu koji nije postao poznat, nije preveliko kvarenje ugođaja ukoliko se ova teza iznese i još malo elaborira. Ako govorimo striktno iz vizure muzike, i zanemarimo kontingentne događaje koji su omeli bend, razlog njihovog neuspeha bio je u tome što nisu imali dovoljno autentičan koncept. Pesma koju je Steven Van Zandt, autor muzike, preuzeo od svojih štićenica iz norveškog benda Cocktail Slippers i dao junacima filma je dobra, ali su oni previše želeli da se uklope u postojeće Brit invasion koncepte umesto da su forsirali ono što jesu a to su momci iz predgrađa, što će potom verovatno najviše kapitalizovati Bruce Springsteen.
NOT FADE AWAY prepoznaje snagu svog koncepta i sa njom stiže daleko. Dalje bi sigurno stigao sa boljim frontmenom. Još dalje bi stigao da je rokenrol danas onoliko relevantan kao pre. Međutim, kada se na kraju filma začuje "Roadrunner" Jonathana Richmana u izvođenju Sex Pistolsa, mislim da i neko ko potpuno otpisuje tradiciju neće moći da ne pomisli kako je u ovom filmu prikazano barem zrno nečega bez čega M.I.A. ne bi mogla da snimi "Bamboo Banga".
* * * / * * * *
HBO has confirmed it is developing a third World War II miniseries from Tom Hanks and Steven Spielberg following their successful collaborations on "Band of Brothers" and "The Pacific."
The untitled miniseries will deal with aerial wars through the eyes of enlisted men of the Eighth Air Force - known as the men of the Mighty Eighth.
Historian Donald L. Miller's nonfiction book "Masters of the Air: America's Bomber Boys Who Fought the Air War Against Nazi Germany" will serve as the source material.
Spielberg, Hanks and Gary Goetzman again will serve as executive producers.
Source: The Live Feed
Pogledao sam HITCHCOCK Sache Gervasija, veliki ovogodišnji promašaj na temu Hitchockovog rada na filmu PSYCHO. Za razliku od filma THE GIRL koji se inteligentnije i ubedljivije bavi Hitchcockovim odnosom sa Tippi Hedren koja je delovala kao lepotica na kojoj će se slomiti kola, PSYCHO se između ostalog dotiče problema Hitchovih nedovršenih simpatija sa glumicama, ali pokušava da na jedan mnogo širi način obuhvati traume koje su obeležile njegov rad na filmu PSYCHO. Od tih teza, naravno najtanja je ona da je Hitchcock doživljavao Eda Geina kao ličnost sa kojom se mogao identifikovati, a još je bizarniji način kako su scenarista McLoughlin (koji nas je već zadužio stupidnim scenarijem za BLACK SWAN sa kojim je pokazao da ne razume bavljenje umetnošću i nadahnuće) pokazao tu vezanost Hitcha i Geina. U tom pogledu, HITCHCOCK deluje zaista uvredljivo, nezavisno od reputacije koju PSYCHO i ovaj autor imaju u istoriji filma. To rešenje ne bi imalo smisla ni da se ovaj film bavi nekim kao što je William Castle.
U principu, William Castle nije ličnost koja zaslužuje otpisivanje, ali u slučaju filma HITCHCOCK mora poslužiti kao primer svega onoga što Hitchock nije bio. Međutim, nažalost posle ovog filma Hitch jedino može delovati gledaocima kao Castle, oportunista sklon rizicima, samoreklamerstvu, stunt promocijama. Niz premisa koje autori uspostavljaju među kojima je ona osnovna a to je da Hitch mnogo rizikuje snimajući PSYCHO uopšte nisu razjašnjene, a ono šo Hitcha uzbuđuje u tom filmu sudeći po ovom Gervasijevom upravo spada u Castleov registar. U tom pogledu, Hitch pravi potpuno neopravdan rizik iz vizure publike, a na kraju, kada se taj rizik isplati, sve deluje kao klasičan zaplet o junaku u koga niko nije verovao.
Kada se tome doda i character arc unutar koga Hitch shvati da mu je Alma zapravo prava saputnica i stavi tačku na svoja mentalna lutanja deluje krajnje jeftino, a i naročito apsurdno ako imamo u vidu da njihove krize zapravo tek kreću sa THE BIRDS tokom kog se Hitch ponašao prilično nevaljalo.
Tony Hopkins je neubedljiv kao Hitch, niti liči na njega, niti zvuči kao on, a ne liči ni na sebe. Ne liči ni na šta. Helen Mirren donosi dosta energije u Almin lik, iako fizički ne liči na nju, čak naprotiv, ali barem je napravila kakav-takav lik koliko god scenario bio isprazan.
HITCHCOCK je u principu i naišao na otpor uprkos tome što je od teme do glumačke podele delovao kao film koji će "industrija" voleti. Gervasi je napravio odličan film o svojim netalentovanim drugarima iz Anvila. Šteta što nije u međuvremenu naučio kako da napravi film o talentovanim ljudima.
Katolici shvataju da gube u mačo dvoboju od kada je Monika Beluči posetila Dodika, otud vest da je Mel Gibson otac sinova Džodi Foster.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/fb-polemika-dragojevic-vs-vojnov-srpski.html?m=1 (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/fb-polemika-dragojevic-vs-vojnov-srpski.html?m=1)
Stari Kadar i Srđan Dragojević u raspuštenoj atmosferi diskutuju o problemima srpske kinematografije. To jest, nekim od problema.
Lepo ste se ispričali. Ljudski. Korisno, nadam se.
Hm, da je na snazi prosvećeni apsolutizam Dragojević ne bi snimio nijedan film u ovom milenijumu 8-)
Interesantno je to sa producentima, danas neko poput Mihića ne bi mogao ni da uđe u kinematografiju sve i da hoće, a to upravo čine ove festivalske i bioskopske ''kvote''.
Konkurs, komisija koja čita scenarija, šifrovana imena, prosvećeni apsolutizam, pa da vidimo šta bi se snimalo. Parada i Georgije sigurno ne bi. Ne bi ni Srpski film i Klip, ali i oni su bolji od Dragojevića.
Poslednji pozdrav Michaelu Winneru.
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/michael-winner-1935-2013.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/michael-winner-1935-2013.html)
Мени се свиђа Партинг Схотс.
Ima recimo velikih fanova filma LAWMAN. A da ne govorimo o tome da zapravo najveću reputaciju imaju ti njegovi raniji "umetnički vredni" filmovi.
Pogledao sam ALL SUPERHEROES MUST DIE Jasona Trosta čiji kultni film THE FP još nisam pogledao, ali nadam se sa je reč o zanimljivijem ostvarenju od ovoga. Naime, THE FP je nailazio na nerazumevanje kod gledalaca koji nisu "shvatali" da je reč o parodiji. U slučaju ALL SUPERHEROES MUST DIE prilično sam siguran da nema prostora za tu vrstu nesporazuma. Ovaj film je niskobudžetni indie rad na temu superheroja koji pokušava da je produbi u nekom pravcu u kom mejnstrim film to ne radi. svakako sa dosta ironije, ali u tome na kraju ne uspeva.
Nizak budžet u ovom filmu nije prevaziđen kvalitetnim rešenjima i svežim idejama, i autorima nije doneo nikakvu "slobodu". Štaviše, ove godine je definitvno bilo čak i boljih ikonoklastičnih filmova na temu superheroja iz indie produkcije.
The East
Undercover anxieties drive satisfying eco-minded suspense film.
Venue
Sundance Film Festival (Premieres)
Cast
Brit Marling, Alexander Skarsgard, Ellen Page, Toby Kebbell, Shiloh Fernandez, Julia Ormond, Patricia Clarkson
Director
Zal Batmanglij
Environmental-justice themes are put to smart use in Zal Batmanglij's corporate espionage film.
PARK CITY — A social-conscience espionage film that has actually thought about its "eco-terrorism" themes beyond figuring out how to mine them for suspense, The East sends a straight-laced overachiever undercover with a violent eco-vigilante group. Zal Batmanglij and cowriter/star Brit Marling deliver a consistently tense, morally alert story that has plenty of box-office appeal.
our editor recommends
'True Blood' Star Alexander Skarsgard in Talks to Join Thriller 'The East' (Exclusive)
Marling plays Sarah, a former FBI agent now seeking her fortune in the private sector. Her first assignment for Hiller/Brood, a secretive company providing undercover risk assessments for multinational corporations, requires her to infiltrate a new anarchist group, The East, which has targeted polluters in a series of let-the-punishment-fit-the-crime "jams."
PHOTOS: Sundance 2013: The Scene in Park City
Telling her patient boyfriend (Jason Ritter) she's off to Dubai for business, Sarah actually hits the streets not far from her Washington, D.C. home -- getting grubby with freegans and hobos while watching for someone whose political rants sound likely to produce action. After an enjoyable bit of improvised role-playing, she winds up at the burned-up mansion The East calls home.
The group looks a bit like a cult, especially given the shaggy, Jesus-like appearance of head strategist Benji (Alexander Skarsgard), but is more of a democracy than it seems. Members like Doc (Toby Kebbell) and Izzy (Ellen Page) offer villains from their own pasts -- a reckless drug manufacturer, say, whose wares injured loved ones -- and together they decide how to get close enough to do that company well-publicized harm.
VIDEO: Sundance 2013: THR's Video Diaries
The tidy paybacks will appeal to many viewers: Who hasn't thought execs who knowingly pollute waterways should have to bathe in their own slurry? But putting a secret agent in the middle of their execution allows us to live the fantasy and question its justice simultaneously. Sarah will inevitably be changed by this group. But will it be in the expected, manageable way -- as her sharklike boss (Patricia Clarkson) warns, some sympathy is inevitable when you devote every waking moment to earning someone's trust -- or will she go rogue?
The actors bringing this band of anarchists to life project enough wounded, uncertain self-righteousness to distance them from the generic zealots more often seen in this kind of tale, and Marling, working behind a couple of layers of role-playing, keeps audiences guessing about what Sarah actually believes. Batmanglij balances emotional tension with practical danger nicely, a must in a story whose activist protagonists can make no distinction between the personal and the political.
Production Company: Scott Free
Cast: Brit Marling, Alexander Skarsgard, Ellen Page, Toby Kebbell, Shiloh Fernandez, Julia Ormond, Patricia Clarkson
Director: Zal Batmanglij
Screenwriters: Zal Batmanglij, Brit Marling
Producers: Ridley Scott, Michael Costigan, Jocelyn Hayes-Simpson, Brit Marling
Executive producers: Tony Scott
Director of photography: Roman Vasyanov
Production designer: Alex Digerlando
Music: Harry Gregson-Williams, Halli Cauthery
Costume designer: Jenny Gering
Editors: Andrew Weisblum, Bill Pankow
Rated R, 115 minutes
Stari Kadar na B92 govori o FESTu, Oskarima i tako tome.
http://podcast.b92.net/mp3/Snenokle-2013-01-22-14-55-1.mp3 (http://podcast.b92.net/mp3/Snenokle-2013-01-22-14-55-1.mp3)
http://podcast.b92.net/mp3/Snenokle-2013-01-22-14-55-2.mp3 (http://podcast.b92.net/mp3/Snenokle-2013-01-22-14-55-2.mp3)
Crip,bio si super !! :)
Bio, više nisam. :)
"Dugogodišnji kustos Muzej medicine Srpskog lekarskog društva prim. dr Budimir Pavlović kaže da postoji i prvi dokaz o postojanju HIV virusa jer je dr Kosta Dinić, koji je najpre radio u Belgiji, a zatim je sredinom 19. veka otišao u afričku državu Kongo da bude doktor ljudima koji su bili angažovani na izgradnji železnice, sačuvao zapis da je otkrio dva slučaja koji su verovatno nastali kao komplikacija usled postojanja HIV virusa."
Pogledao sam ATOLLADERO Oscara Aibara, španski postapokaliptični špageti vestern smešten u Teksas, sniman u Španiji, sa svim obeležjima exploitationa, ali u vreme kad exploitationu vreme nije, 1995. godine. Aibar dakle nešto posle Alexa Coxa a pre Alexa De La Iglesije snima ekscentrični pseudo exploitation SF špageti vestern u kom se susreću MAD MAX i Jodorowski, tradicije filma, stripa i rokenrola s tim što osim naslovne pesme i prilično krupne role Iggy Popa, ta rokenrol dimenzija ne biva istražena što je šteta. Rekao bih da je Alex Cox u svojim filmovima u kojima su glumili muzičari nudio veće prožimanje sa njihovim radom i tradicijom punka.
ATOLLADERO je prilično drastičan u radikalan u mnogim zahvatima i postavkama. Aibar je dovoljno hrabar da preduzme takve korake ali nije dovoljno snažan reditelj da kapitalizuje tu ekstremnost. To je šteta jer ovo je ipak film u kome pas sodomizuje sveštenika, dakle Aibar je imao prilično odrešene ruke da radi šta hoće.
Nažalost, odrešene ruke su rezultirale praznim hodom, velikim brojem likova, epizodičnom i vrlo statičnom postavkom, čudnim smenjivanjem vrlo otvorenih vizuelnih rešenja i prepričavanja umesto pokazivanja.
Aibar naravno koketira sa estetikom treša, ali ovaj film nema onaj utisak "sklepanosti" koji bi se dao prevesti kao autorski stav.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-01-2013, 20:30:52
Quote from: Meho Krljic on 10-01-2013, 18:29:12
Hm... zvuči otprilike kako smo i očekivali. Tarantinu bi koristilo malo umanjivanje budžeta i teranje da snima pod nekim težim uslovima, kako bi možda uhvatio parčence magije Reservoir Dogs...
Moguce. Izgleda da mu ovo potpuno opustanje bez ikakve kontrole i ogranicenja ne prija. Nazalost, ovo je Tarantinov film u kome vrlo rano krenes da gledas na sat...
Avengerski istinito, bojim se. Django je film koji kreće tek posle prvih sat vremena, a naznake drame tj. dramskog zapleta se pojave posle sat i po. Glavni junak je sveden na epizodu i potpuno neuverljiv kada treba da iznese poslednjih pola sata na svojim plećima, zahvaljujući sasvim zavisnom položaju u kome se nalazi do tada i odsustvu ikakve uverljive preduzimljivosti koja bi mu dala za pravo da se istakne kao THAT nigga na kraju. Naravno, sama emancipatorska fantazija je prilično površna i uvredljiva za crne ljude - ne postoji ni obris rasne svesti koji bi doveo do buđenja crnog gneva, Django je naprosto baš ono što DiKaprio i objašnjava - genetska mutacija, a ne izdanak nekakve crne svesti i kao takav ne osvaja slobodu već mu je poklanjaju a onda kad je dobije zadovoljava se za Tarantina sad već tradicionalnom revenge fantazijom koja revidira istoriju i umesto da deluje katarzično, deluje detinjasto.
Makar Samuel L. Jackson izgleda živo ovde.
Quoteovo je ipak film u kome pas sodomizuje sveštenika
:shock:
Jeste. Šta je, tu je...
Pogledao sam PROMISED LAND Gusa Van Santa, snimljen po scenariju koji su napisali Matt Damon i John Krasinski po priči Dave Eggersa, izuzetno solidnu "problemsku" dramu u duhu jednostavnog i ubitačnog američkog filma sedamdesetih. matt Damon igra trgovačkog puitnika koji ubeđuje narod u varošicama da počnu sa eksploatacijom prirdonog gasa metodom "frackinga" koja u pojedinim slučajevima može izazvati ekološku katastrofu, ali kada je uspešna dovodi do velike dobrobiti za mesto u kome se sprovodi.
Damonov junak je ubeđen u surovu istinu o doumiranju tradcionalnih farmerskih zajednica i uprkos svesti o ekološkim rizicima, zna da takvi krajevi ne mogu da prežive bez neke vrste industrije u svojoj blizini. Međutim, u jednoj varošici mu se dešavaju relativno ozbiljan konflikt sa lokalcima, zatim ljubav i susret sa arhi-nemezisom koga pre toga nije sreo - ekološkim aktivistom koji je harizmatičniji od njega i vrlo lako preokreće odluku meštana protiv njegovih ambicija.
Uzevši vizuru prodavca kao noseći pogled na priču, ali uz svest o ozbiljnosti argumenata protiv, Van Sant stvara svet teških odluka u savremenoj ekonomskoj klimi u kome naizgled nema jasno profilisanih pozitivaca i negativaca. Međutim, kako priča odmiče tako se otkriva šira slika koja nudi jasniju profilisanost. To razotkrivanje je praćeno sa informacijama koje zajedno sa publikom oktrivaju i gledaoci, i na kraju umesto opozicije poljoprivreda-industrija, korporacije-domaćini i sl. sve se zapravo svodi na pitanje informacija čak i u jednom izrazito blue collar miljeu u kome se susreću šljakeri i zemljoradnici.
Otud je PROMISED LAND pre svega priča o tome kako je rat informacijama u određenoj formi postao bitan i u miljeu koji deluje izrazito antiintelektualistički, baziran na gledanju oči u oči i stiskanju ruke.
Nažalost, za razliku od vremena kada je Damonov scenaristički rad u filmu GOOD WILL HUNTING i u režiji istog Van Santa mogao da postigne status blokbastera, PROMISED LAND, daleko sofisticiraniji i ne manje zanimljiv, čak ni mnogo manje komunikativan film, ipak postiže samo tradicionalni indie rezultat.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PLATILLOS VOLANTES Oscara Aibara, crnohumornu istinitu priču o dvojici NLO entuzijasta u danima poznog frankizma. Aibar se ovde kreće linijom Alexa De La Iglesije iz pozne faze, zapravo anticipirajući je. De La Iglesijin odnos prema frankizmu je mnogo angažovaniji i groteksniji, Aibar je u tom pogledu uverljiviji, pokazuje birokratizovanost i učmalost jednog umornog društva koje je zrelo za promenu.
U suštini, upravo ta učmalost i podstiče dvojicu usamljenih, frustriranih ljudi da se ozbiljno posvete NLO-fenomenima i na određeni način izađu u fokus globalne pažnje, ubeđeni da im vanzemaljci, slično filmu THE DAY THE EARTH STOOD STILL donose poruku mira i žele da organizuju pregovore između supersila.
Aibar na početku filma insistira na tome da je film baziran na istinitoj priči i zvaničnim dokumentima, i zapravo, osim par ekscentričnosti nijedan od događaja suštinski ne deluje nemoguće. Međutim, način na koji su ti događaji prikazani, na tragu De La Iglesije, sa dosta apsurdnog humora, groteske i sporadične stilizacije čini da PLATILLOS VOLANTES od početka do kraja deluje kao vrlo efektna fikcija. Tome je sigurno doprineo i De La Iglesijin stalni scenarista Jorge Guerricaechevarria.
I posle ovog filma iz 2003. godine Aibar je ostao u senci što samo govori o snazi španske kinematografije čija je produkcija dovoljno jaka da jedan ovako solidan film ne izbacuje u prvi plan.
* * * / * * * *
Pogledao sam ROBOT & FRANK Jake Schreiera, po scenariju Christophera Forda. Uz SAFETY NOT GUARANTEED, ovaj film je bio jedan od SF filmova koji su obeležili prošlogodišnji Sundance. Posle dobrih kritika na festivalu nažalost nije dobio ozbiljniju priliku u bioskopima što je šteta jer je pre svega reč o zanimljivom i pitkom filmu koji nema one elemente na koje računaju veliki studiji u pogledu zvezda i vizuelnog spektakla, ali ima vrlo interesantnu i svežu priču, dinamičan je i imao je kapaciteta da komunicira.
Frank Langella igra starelog lopova koji je polako počeo da gubi pamet usled staračke demencije. Sin shvata da ne može dovoljno redovno da putuje kako bi posaćivao i oprema ga robotom koji mu pomaže, smišlja aktivnosti i vežbe za čuvanje sećanja. Ubrzo stari uspeva da ga izmanipuliše da počnu sa krađama kao najboljim vidom vežbe za očuvanje vitalnosti.
Film je vrlo precizno realizovan i Schreirer sa malim budžetom uspeva da stvori vrlo efektan film u kome pored glumačkih bravura i zanimljivih karaktera donosi dosta humora, napetosti i visokoestetizovan pristup bliskoj budućnosti koja odlično spaja dosadašnje pronalaske sa fino odabranim detaljima koji donose blagi dah budućnosti.
Langella i glas Petera Sarsgaarda uspevaju da izrade odnos između čovek i mašine, a Schreier izuzetno vešto uspeva da "stvori ličnost" od robota koji je bilži Wall-Wju nego humanoidnim androidima.
ROBOT & FRANK je pun pogodak i uprkos tome što nije imao veliku distribuciju nadam se da će doneti dobre poslove svojim autorima.
* * * 1/2 / * * * *
Ovih dana se javlja priča koja deluje prilično neizvodljivo, i svakako neuverljivo da Vlada Srbije neće uložiti ni dinar u film.
Međutim, šta su potencijalne implikacije takve odluke, analizira Danger Room.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/kominike-20-pat-pozicija.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/kominike-20-pat-pozicija.html)
Pogledao sam BRITANSKI GAMBIT, televizijsku dramu Božidara Zečevića koju je za potrebe RTSa režirao Vladimir Momčilović, svakako jednu od najbizarnijih i zapravo vrlo retkih interpretacija srpskog nacionalizma u sklopu igranog programa. Ako izuzmemo nadraživanje naroda VUKOM KARADŽIĆEM i BOJEM NA KOSOVU, RTS je kasnije smanjio doživljaj i vili se bavio pavićevskim eskapizmom ili se bavio zlehudim posledicama sankcijama u serijama kao što su ona o propasti srednje klase GORE-DOLE ili TV film Zdravka Šotre DNEVNIK UVREDA. Međutim, nacionalna agenda se kasnije marginalno javljala, a od 1994. godine se uostalom i desio Miloševićev zaokret u odnosu na Krajišnike i bosanske Srbe.
Stoga, "prozor" u koji su se mogle uglaviti propagandne stvari je bio prilično tesan, u njemu se eventualna propaganda više manifestovala u starom maniru glorifikovanja istorije, mnogo pre nego bavljenjem aktuelnim temama osim u užen socijalnom kontekstu.
Zečevićeva drama izlazi 1998. kada se temperatura pojačala na Kosovu i kada s ponovo kreće tvrđim nacionalnim putem.
Ona govori o dvojici penzionisanih, već ostarelih britanskih oficira koji jedne noći u klubu veterana Specijalnih snaga iznose svoja sukobljena viđenja Drugog svetskog rata - naime jedan je bio delegiran kod četnika, jedan kod partizana. Onaj koji je bio kod partizana je više napredovao, i ovaj koji je bio kod četnika i voli Srbe sluti da drugi zna neku tajnu koja se rasplela u Drugom svetskom ratu i koštala Srbe.
Do kraja BRITANSKOG GAMBITA mi saznajemo "teoriju zavere" koja nam objašnjava zašto su Srbi stradali. Ipak, mora se priznati da drama, koja se dešava 1991. ima u sebi dosta virilnosti i optimizma spram ishoda novog rata u koji su Srbi ušli, a recimo u jednom dijalogu, srbofil-oficir kaže kako ide u Republiku Srpsku kod jednog svog prijatelja koji je "ministar u tamošnjoj vladi".
Dakle, ovo je jedan od retkih primera da se u formi polemičke drame, dakle praktično isključivo svedeno na ispaljivanje teza, prikazuje relativno aktuelna politička situacija, tražeći korene za to u dnevnopolitičkim ćoškovima istorije.
U tom smislu, BRITANSKI GAMBIT je prilično veran prikaz osnovnih fantazama koji su se formirali u kratkom periodu između Titove smrti i Petog oktobra i kao takav je vrlo vredan dokument.
Sve dobija dodatnu dimenziju pošto penzionisane oficire igraju Ljuba Tadić i Stevo Žigon, obojica suptilno i manje suptilno politički angžovani u vreme Miloševića.
I ideologija i realizacija ovog dela su trećerazredni, ali opet mora se pozdraviti barem pokušaj da se snimi nešto uslovno rečeno "sorkinovsko" što se danas sigurno ne bi desilo.
Pogledao sam film HO-CHA Young Ju-Byuna. Film je vrlo zanimljiv i sporadično je na granici da se ispostavi kao sjajan rad koji odstupa od već potrošenih konvencija korejskog trilera, međutim, u jednom trenutku kada krene da se razotkriva osnova misterija oko koje je sve izgrađeno, a to je identitet junakove nestale neveste, gotovo da estaje drame i odlazi se u retrospekcije čiji je sadržaj neočekivan ali je ishod gledaocima već poznat. Naprosto, čini se da je HO-CHA jedan od onih trilera u kojima prošlost utiče na sadašnjost koji se previše izgube u toj prošlosti. To je baš šteta jer Young pokazuje vrlo solidne pripovedačke veštine, umeren je, ima ukusa, neke od već poznatih konvencija korejskog trilera koje su malo dosadile fino sprovodi. U tom smislu, HO-CHA ostaje film koji vredi videti kao svojevrsno osveženje u okvirima ovog podžanra.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 30-01-2013, 17:15:06
Pogledao sam film HO-CHA Young Ju-Byuna.
jebo te HOČA - nit se naslov tako transkribuje (treba 'Hoa-cha') nit se ime reditelja tako piše (nije Young Ju-Byun nego Young-Joo Byun), pa ti sad nađi i guglaj o čemu se ovde zapravo govori. :roll:
ko da je tolko teško pisati na jezicima koje svi ovde znamo i razumemo, pa mora HOČA umesto lepo HELPLESS - samo da bude ezoterično, makar i netačno i neupotrebljivo napisano... :-x
http://www.imdb.com/title/tt2308725/ (http://www.imdb.com/title/tt2308725/)
Tom Hardy and Noomi Rapace are in negotiations to team up to star in Child 44, a Soviet-era thriller being produced by Ridley Scott and Michael Costigan via the Scott Free banner.
our editor recommends
Tom Hardy Attached to Star in 'Splinter Cell'
'Dead Man Down' Trailer: Colin Farrell, Noomi Rapace Out For Blood (Video)
Daniel Espinosa is directing the thriller, which is set in the 1950s and follows a member of the Soviet police who, while investigating a series of child murders, finds himself the target of his own government's suspicions.
PHOTOS: The Many Faces of Tom Hardy
Hardy will play the Soviet officer while Rapace will play his wife, who pretends to be doting partner but is concealing many thoughts and feelings.
Richard Price wrote the script adapting the Tom Rob Smith novel.
Hardy (CAA, Sloane Offer, and UK's United Agents) starred as Bane in The Dark Knight Rises while Rapace (UTA, Magnolia Entertainment) and was the lead in Scott's giant sci-fi movie Prometheus.
The two will first work together on Fox Searchlight's drama Animal Rescue, which is due to shoot in March before segueing to Child 44, which is eyeing a start in Budapest towards the end of May.
RJ nam se bori za život:
Ron Jeremy In Critical Condition With Heart Aneurysm In California (http://www.huffingtonpost.com/2013/01/30/ron-jeremy-in-critical-condition-heart-aneurysm_n_2582953.html)
Quote
Ron Jeremy is fighting for his life at a Los Angeles hospital and is being treated for an aneurysm near his heart.
The world's most celebrated porn star drove himself to Cedars-Sinai hospital (http://www.tmz.com/2013/01/30/ron-jeremy-hospitalized-aneurysm-porn-star/) on Tuesday after experiencing severe chest pain, TMZ reports. His manager, Mike Esterman, told the site that his condition has worsened after doctors discovered the aneurysm and he was transferred to the intensive care unit.
Jeremy, 59, was being prepped for surgery this morning. It's yet unclear what led to the chest pain.
The adult film actor, who has starred in more than 2,000 films -- pornography and non-porno -- has been an outspoken opponent of the new law in Los Angeles (http://www.huffingtonpost.com/2012/12/11/ron-jeremy-on-measure-b-i_n_2279400.html) that would require adult film actors to wear condoms while filming . He campaigned against Measure B (http://www.huffingtonpost.com/2012/10/11/ron-jeremy-tera-patrick-condoms-porn_n_1959666.html) in the weeks before the election.
He was also reportedly recruited last year to help catch Luka Magnotta (http://www.huffingtonpost.com/2012/07/10/porn-star-ron-jeremy-recruited-to-catch-luka-magnotta_n_1663651.html), the alleged porn-star-gone-Canadian cannibal.
Pratim!
Produžetak priče na temu kontradikcija koje postoje u vezi sa finansiranjem/nefinansiranjem kinematografije.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/kominike-21-dvocas-anatomije.html?m=0 (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/01/kominike-21-dvocas-anatomije.html?m=0)
Iz spoljne perspektive, čitav esnaf izgleda previše ldpovski decenijama, pa nije ni čudo što su i pozorište i kinematografija pod pritiskom. Biće to šok terapija, možda ne crna lista ali svakako nekakva cenzura. Da li iz toga može nešto dobro da izađe pojma nemam, ali iskreno ako je Klip reprezentativan primjerak bolje da ''industrija'' odmori malo.
elem
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fd24w6bsrhbeh9d.cloudfront.net%2Fphoto%2F6455495_700b.jpg&hash=c3ee87be37c7ba1f5eaf723ac2bae09d7c39aae5)
Ako je Crippled Corner spao na to da se stavljaju humori o Kimovma sa 9gaga, onda nemam reči...
Mala ilustracija ko su ljudi kojima mi plaćamo platu, odnosno kojima plaćaju platu oni koji još uvek plaćaju pretplatu za RTS.
"Šešir" odleteo na Prvu
J. GRBIĆ | 01. februar 2013. 11:25 | Komentara: 1
Serija nastala iz filma "Šešir profesora Koste Vujića", najavljivana za RTS, emitovaće na Prvoj srpskoj televiziji od 16. februara, subotom u 21.00
ČINI se da je "zlatno doba" (domaćeg) serijskog programa na Medijskom javnom servisu iza nas. A, teško da će se, osim kroz reprize starih hitova, uskoro stvari popraviti. To potvrđuje i poslednja vest, da će se serija nastala iz filma "Šešir profesora Koste Vujića", najavljivana za RTS, emitovati na Prvoj srpskoj televiziji (od 16. februara, subotom u 21.00).
Da je "Šešir" sa RTS "odleteo" potvrdili su nam i producent "Košutnjak filma" Zoran Janković i Prva srpska televizija, dok na RTS ništa ne znaju o tome. Da su ostali bez serije, ne znaju ni direktor programa RTS Vladan Čkrkić, kao ni urednik serijskog programa Marko Novaković.
- Prvi put čujem za to. Kako je to moguće, nismo raskinuli ugovor - kaže za "Novosti" Čkrkić, dok Novaković dodaje da je bilo u planu da se "Šešir" prikazuje kod njih i da ne zna koji su razlozi producenta da napusti Javni servis, ali pretpostavlja da su samo finansije u pitanju.
OD JUNA BEZ REŠENJA
RTS i "Košutnjak film" jesu potpisali ugovor da se serija "Šešir profesora Koste Vujića" emituje na Javnom servisu, ali, prema rečima producenta Zorana Jankovića, ugovor je raskinut jer RTS nije mogao da ispuni uslove o kojima su se dogovorili. - Zaista sam hteo da se "Šešir" emituje na RTS, jer smo uvek imali odičnu saradnju. Od juna se dogovaramo, oni nemaju novac da isplate seriju i morao sam da nađem drugo rešenje. Sam sam finansirao ovaj projekat i nisam mogao da svoju produkcijsku kuću ostavim bez prihoda i da čekam novac od RTS - koji bi došao ko zna kad.
- Mi smo u teškoj finansijskoj situaciji. Plaćanje TV pretplate je palo na 30 odsto. Teško da u tim finansijskim okolnostima možemo da emitujemo program tempom na koji su građani navikli - kaže Novaković. - To je činjenično stanje na koje ne možemo da utičemo. Nadamo se da će država stati iza nas i pomoći nam finansijski. Pitam građane Srbije zbog čega ne plaćaju pretplatu?
Na našu konstataciju da su gledaoci ogorčeni što 10. put Medijski javni servis emituje seriju "Bolji život", kao i brojne reprize serija nastalih od osamdesetih do danas, Marko Novaković odgovara:
- Ne plaća se pretplata za "Bolji život", već za Javni servis. Tako je svuda na Zapadu, pa bi trebalo da bude i kod nas. A zašto je baš "Bolji život" izabran ponovo da se reprizira, pitajte direktora programa.
Rešenje za tešku finansijsku situaciju u RTS Novaković ne vidi i dodaje da o tome odlučuju u vrhu kuće.
- Programski mogu da vam kažem da je "Šešir profesora Koste Vujića", po oceni kvaliteta, serija koja bi mogla da se emituje na RTS bez problema i žao mi je ako se to neće desiti.
Osim najavljenog "Šešira", RTS bi, po rečima urednika, trebalo da posle serije "Na putu za Montevideo" emituje još tri nastale iz filmova: "Led", "Čekrk" i "Ustanička ulica".
- Nemamo gotove i otkupljene serije osim ova tri filma koja ćemo prikazivati ove godine - objašnjava Novaković. - Što se tiče produkcije RTS, za sada snima samo "Ravnu goru", u koprodukciji s produkcijskom kućom "Kontrast studio" Radoša Bajića. Trenutno je pauza, čekamo lepo vreme i trudimo se maksimalno da nastavimo snimanje. Nećemo odustati od "Ravne gore" - zaključuje Novaković, koji najavljuje emitovanje priče o četnicima i partizanima najranije za sledeću sezonu.
pa sad, imaš i na cracked-u...
Pogledao sam ZENITRAM Luisa Baronea, film koji je vrlo zanimljivo zamišljen ali nažalost uopšte nije uspeo da ispuni svoj potencijal. Reč je o politički angažovanom argentinskom superherojskom filmu koji koketira i sa elementima parodije žanra, u sklopu sa svojim političkim ubeđenjem koje naravno ne dopušta straight glorifikaciju superheroja jer bi se time verovatno implicitno priznala snaga "imperijalističkog" filma. Zaplet govori o praktično dnevnopolitičkoj temi, privatizaciji vodovoda i hidroresursa u Argentini što je bezmalo na isti način tretirano i u QUANTUM OF SOLACE, samo u Boliviji i naravno u drugom žanrovskom ključu. Međutim, suština je isti, negativci žele da zarobe, privatizuju i eksploatišu južnoameričke hidroresurse i ožednelom narodu prodaju vodu, ugrožavajući uspšut i poljoprivredu i ekološku stabilnost.
Zenitram je junak iz radničke klase koji dobija supermoći u vezi sa vodom i može da pomogne da se tokovi, u bukvalnom smislu, preokrenu. Međutim, Barone utapa film u raznoraznim digresijama, lutanjima, nevažnim detaljima, lošoj komediji, opštim mestima, i na kraju nije baš relevantan ni kao politička kritika ni kao parodija žanra.
To je šteta, sa Jordi Mollom i Steven Bauerom u sporednim ulogama imao je perspektivu za neki širi plasman, a sasvim sigurno i za kultno mesto. Nažalost, ZENITRAM uprkos nisu obežavajućih detalja naprosto ne zaslužuje pažnju.
* 1/2 / * * * *
"The Girl With The Dragon Tattoo" (Swedish version) and "A Royal Affair" scribes Nikolaj Arcel and Rasmus Heisterberg are penning an adaptation of "Savages" author Don Winslow's bestseller "The Power Of The Dog" at The Story Factory.
The story deals the drug war and a thirty-year struggle between a hard DEA agent and a family of cartel kingpins in Mexico. Characters include an Irish assassin, a heroine with uncertain loyalties, a crusading priest and a dangerously obsessed DEA agent.
Arcel will direct while he, Arcel and Shane Salerno are co-writing the script. Salerno will produce.
Lektira za jesen/zimu našeg nezadovoljstva...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/4263/dimitrije-vojnov-limonov/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/4263/dimitrije-vojnov-limonov/)
Одличан је Прилепин. "Ципеле пуне вруће вотке" су више хит него мис, мада има и једног и другог; али тренутно читам "Сањку" и много ми се допада, делове бих чак назвао феноменалним. После две-три странице сам чак направио музичку плејлисту уз коју сам наставио читање. Занимљиво је да је код нас још увек избегао гласну хистерију о "руском фашисти", већ су критике бојажљиво позитивне.
Verovatno zato što kod nas ima previše izdanja na tržištu i onda kritičari ni ne uspevaju da isprate sve, a naročito ovi ideološki ostrašćeni koji ili pišu o svojim istomišljenicima ili pljuju neprijatelje, pa se situacijom na terenu ni ne bave....
Pogledao sam SUPPORTING CHARACTERS Daniela Schechtera, novu indie komediju o filmmejkerima. Ovog puta su u centru pažnje montažeri koji su već obeležili ovaj podžanr u filmu Alberta Brooksa MODERN ROMANCE. Nekim labavim vezama, ovaj film se može povezati sa Lenom Dunham, ona u njemu igra epizodnu ulogu a glavnu ulogu igra njen partner iz TINY FURNITURE i serije GIRLS Alex Karpovsky. Lena Dunham se u svm prvom srednjemetražnom filmu CREATIVE NONFICTION a zatim i u TINY FURNITURE a u tragovima i u GIRLS bavila umetničkom scenom pa i filmadžijama. Ove godine ona je nastupila kao scenarista vrlo zanimljivog indie filma NOBODY WALKS koji je najdirektnije posvećen procesu nastanka filma, tako da bi se moglo reći da Lena Dunham i njena ekipa gravitiraju ovoj temi.
SUPPORTING CHARACTERS je vešto sažeo svoju temu na svim nivoima u naslov. Montažeri su protagonisti ove priče i ona zapravo iz senke prikazuje sudbine ljudi koji donose značajne odluke a nisu prominentni, a opet u lastitim životima nemaju moć da preusmere stvari, i sudbina im ponekad servia upravo onu vrstu koincidencije, nevažnih likova ili viškova koji mogu odneti prevagu i pokvariti im sve.
Film je vrlo lo-fi u realizaciji a Alex Karpovsky iako je tačan i prilično samouveren u glavnoj ulozi ipak nije dovoljno veliki kalibar da iznese takav lik koji drži čitav film. Međutim, Karpovsky se ponaša kao da jeste. U tom pogledu još je bleđi Tariq Lowe, tipičan epizodista koji je u ovom filmu bio i koscenarista ali uprkos šarmu nema potencijala za glanog glumca.
I upravo u tome i leži osnovni problem ovog filma, glumci u glavnim ulogama nisu dovoljn iznad igranja supporting charactera da bi izneli cel priču, i možda bi sve imalo više smisla da formalne leadove igraju ljudi koji su u nekom kontekstu bili leadovi nekada ili jesu i dalje.
SUPPORTIN CHARACTERS zato ostaje tek smpatičan film. Međutim, gubi na onom nivou kojim je pokrio svoje praznine NOBODY WALKS a to je tačna, talentovana i popularna podela u svim ulogama.
* * 1/2 / * * * *
Renny Harlin ("Cliffhanger," "Deep Blue Sea") is set to direct the $70 million-budget "Hercules 3D" at Millennium Films.
Millennium has been developing this revisionist take on the legend since 2007. Sean Hood and Hanna Weg penned the script which ditches the comic book and fantasy elements in favour of a "Gladiator" and "Troy"-style approach.
Eight leading roles are expected to be in the next few weeks, with production aiming to begin this coming May in Sofia, Bulgaria.
The aim is to get the film in theaters by March 2014, ahead of Brett Ratner's rival "Hercules" film at Paramount and MGM. That film stars Dwayne Johnson and is set for an August 8th 2014 release, and is expected to have more of a fantasy tone.
Les Weldon and Danny Lerner are producing.
Source: THR
Zanimljiv uvod pred gledanje izvanrednog Disneyevog animiranog filma WRECK IT RALPH je esej "Video-igre i kasni kapitalizam" koji su napisali Darinka Pop-Mitić i Svebor Midžić za časopis PRELOM.
http://www.prelomkolektiv.org/pdf/prelom01.pdf (http://www.prelomkolektiv.org/pdf/prelom01.pdf)
Prelom je nezgodno prelomljen ali tekst deluje sveborovski zanimljivo :lol:
Edit: Naravno, pati od određenih stilstičkih indiosinkrazija i ima neke blatantne materijalne greške (Namco nije u vlasništvu Sonyja), ali dobro, nije to dilbrejker. Mada... ja nikad nisam čuo da se vizuelni reprezentativni nivo igre naziva chromeom (chrome je interfejs, dakle, u slučaju recimo browsera to su toolbarovi i favorites bar itd., ne reprezentativna grafika (http://learn2day.com/?p=639)) i bojim se da su zaključci teksta, da stavim na stranu da su izvedeni iz pogrešne premise o vlasništvu Tekken franšize od strane Sonyja, potpuno artificijelni. Ne uspevam da povučem jasnu liniju od s jedne strane globalizacionog zaravnjenja identiteta i sa druge strane proizvođenja virtuelnih identiteta kroz ovaj dokazni postupak iako mogu da se složim sa idejama.
Madrid - Svi igrači legendarne ekipe Real Sosijedada iz sezone 2002/03, kojoj je nedostajalo samo dva boda da dođe do titule, bili su dopingovani i do odličnog rezultata došli su uz korišćenje nedozvoljenih supstanci.
Ovo tvrdi bivši predsjednik kluba koji su predvodili srpski i turski golgeteri Darko Kovačević i Nihat Kahveči, Injaki Badiola, u intervjuu za španski dnevni list "As".
On je potvrdio da su klupski doktori kupovali doping supstance nekoliko godina i davali ih igračima.
Badiola nije bio predsjednik ni cijelu godinu, međutim, bio je tu u najboljem periodu kluba u novijoj istoriji. Ipak, odlučio je da o svemu javno progovori, a doktori za koje se sumnja da su kupovali i davali nedozvoljene supstance igračima su Eduardo Eskobar i Anton Goroćategi.
- Oni su davali "crni" novac za te supstance - rekao je Badiola.
Naveo je da su i bivši predsjednici kluba davali dozvole da se doping supstance kupuju, a za ove tvrdnje ima dva dokaza - račun koji je dobio od jedne prethodne kupovine dopinga i mejl u kojem doktor Goroćategi traži novac kako bi kupio još nedozvoljenih supstanci.
On je napomenuo da je klub potrošio ukupno 327.000 evra za kupovinu doping sredstava.
Badiola tvrdi i da je, u vrijeme dok je on bio predsjednik, bilo zaustavljeno konzumiranje tih supstanci i dodaje da je o tom skandalu govorio i tokom 2008. godine.
Eskobar i Goroćategi su još prije pet godina odbacili optužbe na svoj račun, međutim, optužbe su potvrđene iste godine, kada su otkrivena čuvena dokumenta doktora Eufemijana Fuentesa, koji je uhapšen tokom 2006. godine zbog umiješanosti u dopingovanje velikog broja čuvenih biciklista i favorita za osvajanje Tur de Fransa.
Kasnije se ispostavilo da je upravo Fuentes bio glavni distributer doping supstanci i u svijetu fudbala, naročito u slučaju Real Sosijedada. Čuveni doktor nedavno je priznao da je davao nedozvoljene supstance fudbalerima, što je raspršilo mit o timu koji je te, sada već davne 2003, bio jedan od najomiljenijih klubova u Evropi.
Generacija
Klub sa "Anoete" tih godina činili su sljedeći igrači: Čabi Alonso, Havijer de Pedro, Lopez Rekarte, Dmitri Hohlov, Valerij Karpin, Hoze Barkero, Nihat Kahveči, Darko Kovačević i mnogi drugi poznati igrači. Sosijedad je pomenutu sezonu završio na drugom mjestu sa 76 bodova, dok je Real Madrid imao 78. Baski su bili bez poraza kod kuće, sa 71 postignutim golom, i samo šest poraza ukupno, da bi u Ligi šampiona sljedeće godine došli do osmine finala i ispali od tada moćnog Liona ukupnim rezultatom 0:2. Poslije raspada ekipe, Sosijedad je ispao iz Primere u sezoni 2006/2007, a u nju se vratio 2010. godine.
Svebor je stari džezer. Možda su ti vlasnički odnosi važili u ono vreme kada je tekst napisan? U svakom slučaju, WRECK IT RALPH je film kojim se reaktuelizuje taj spis.
Nisu nikad, Namco je uvek bio svoja firma, do merdžera sa Bandaijem iz 2005. godine. Ali nije to bitno, mislim, nije to meni problem teksta koliko nedovoljno ubedljiv put od premise do zaključka s kojim čak i mogu da se načelno složim.
Al sad si me napalio na Ralfa, mora to da se gleda.
RALPH je esencija. Ne želim da idem previše daleko, ali moram, RALPH je ROGER RABBIT za dane gejminga. E sad, tu moramo ukalkulisati razliku ozmeđu animiranih i filmskih noir likova sa onim što je funkcija likova u gejmingu i iz toga proizilazi i razlika između ova dva filma.
Quoteditches the comic book and fantasy elements in favour of a "Gladiator" and "Troy"-style approach.
Купљено! Рени ће да им објасни како се прави грчкомитолошки филм!
N. Korea video shows US city under attack (http://www.youtube.com/watch?v=Y8_lCQU5DtQ#ws)
WRECK-IT RALPH nije Pixarov film, već "obična" Disney produkcija koja je doduše nastala u periodu kada su kreativci iz Pixara uzeli veće učešće u radu Disneya, i kada je John Lassetter već došao na čelo sektora za animaciju. Ovim počinjem osvrt na WRECK-IT RALPH zbog toga što je ovaj film po svom kvalitetu u ravni Pixarovih radova, odnosno u ravni nadahnutih Pixarovih radova, i samim tim reč je o prvoj klasi filmova u svakom smislu. Rich Moore nema background u Pixaru ali ima dosta iskustva u radu na animacijama od koje su se očešali mnogi Pixarovi ljudi poput Brad Birda kao što su SIMPSONSi. Uostalom, i Brad Bird je pre Pixara već imao jedan animirani film van Disneya.
WRECK-IT RALPH se u određenom smislu može grupisati sa INCREDIBLESima u tom smislu što u animaciju uvodi temu iz drugog medija. Dok su se INCREDIBLES bavili superherojima koji potiču iz stripa ali su na filmu imali izuzetno uspešne inkarnacije, WRECK-IT RALPH govori o junacima iz igara koji su bili prisutni na filmu ali se ne može govoriti o postojanju bogate riznice filmskih klasika na tu temu.
Jedna od stvari koje bi se zapravo morale uračunati u tumačenje ovakvih priča jeste sam postmoderni postupak na kome je ovaj film baziran, i koji je u suštinskom pogledu mudriji od onoga što je uradio INCREDIBLES. U jednom svom eseju Žižek kaže:
"Za postmodernizam bi specifična bila upravo suprotna procedura — zamišljanje čitavog narativa u pozadini slike (ili fotografije) te pisanje drame ili snimanje filma na osnovu njega. Nešto na tom tragu nedavno se zaista i dogodilo u Njujorku: drama Lin Rouzen
(Lynn Rosen) Nighthawks, koja je februara 2000. otvorila Off-Broadway sezonu, pruža upravo ono što svojim naslovom i obećava: niz scena koje oživljavaju četiri slike Edvarda Hopera (Edward Hopper) (Summertime, Conference at Night, Sunlight in a Cafeteria i, naravno,
samu Nighthawks), pokušavajući da zamisli kakve su se konverzacije odvijale u predstavljenim scenama i šta je te ljude spojilo — anomija, izolacija, neuspeli susreti, očajnički snovi..."
Da se ekranizacije stripova ili kompjuterskih igara više vode ovim principom, verovatno bi i rezultati bili bolji. No, to je upravo princip kojim se vodi Rich Moore i u filmu WRECK-IT RALPH pokušava da pokaže "narativ" iza slika koje čine kompjuterske igre raznih generacija, spremno uzimajući u obzir razna "ograničenja" ili apsurdne postavke na kojima se baziraju određeni "likovi", uključujući i onu od najdepresivnijih a to je da se oni apsolutno nikada ne menjaju (dovodeći "usporeno starenje" stripovskih heroja do paroksizma) odnosno da se ambijenti u kojima se njihov život odvija konstantno regeneriše.
Međutim, još je interesantnija postavka po kojoj junaci iz igara prolazeći kroz kablove za struju mogu da prelaze iz igre u igru na svom radnom mestu a to je igraonica u kojoj se nalaze arkade raznih generacija. Pošto su ta kretanja rizična i pojavljivanje u tuđoj igri može da dovede do poremećaja koji će korisnik primetiti i dovesti do uklanjanja te igre zbog kvara, javlja se stalna potreba da se vlastita igra kao radno mesto stalno drži urednim i funkcionalnim.
Otud je "radno mesto" junaka igara kao svojevrsna mešavina "običnog posla" i "reality showa" u kome sve zavisi od uživanja konzumenta odnosno igrača. Suočeni sa kontradikcijama svoje pozicije unutar igre, a opet suočeni i sa time da postoje junaci igara koji su ostali bez posla i sada besciljno lutaju kroz kablove i tuđe igre, rešenje pronalaze u tome što će popraviti svoje odnose i pronaći nekakvu "igru sa ljudskim likom" kao vrlo direktnu metaforu za "kapitalizam sa ljudskim likom".
U tom pogledu, WRECK-IT RALPH nudi istovremeno jedan vrlo inteligentan, duhovit i višeslojan film ali i jednu vrlo depresivnu sliku sveta u kojoj su društvene kontradikcije dovedene do fatalističkih razmera jer se zapravo u sudbinama junaka vidi vrlo mali prostor za promenu i emancipaciju.
U određenom smislu, WRECK-IT RALPH je kao depresivni MATRIX. Naime, u MATRIXu je moguće suočavanje sa slobodom i realnošću u kome se ne isključuje mogućnost da će spoznaja biti bolna, dočim u RALPHu krajnji horizont slobode jeste ipak svet u kome junaci zavise od konzumenata, "igrača" i svaku transformaciju koju uvode moraju da im je prodaju kroz određene vidove psihološke manipulacije.
Osmišljenost filma na svim nivoima obećava da ovako znakovita rešenja uopšte nisu slučajna i da je Moore apsolutno znao šta radi u tom idejnom pogledu. Otud WRECK-IT RALPH spada u red ideološki najintrigantnijih Disneyevih animiranih filmova, uključujući i Pixar.
Kad je reč o vizuelnoj kulturi, Moore kombinuje razne stilove i na vrlo duhovit način spaja rešenja grafike iz igrara sa konvencijama animiranog filma. Otud ima finih filigranskih radova, kad je reč o tome na koji način se kreću junaci iz koje epohe igara, a povoljnom utisku doprinosi i to što se u filmu pojavljuju i mnogi licencirani likovi iz kultnih igara, od Pac-Mana ka mlađima.
I u stvari, u tome je možda i najveća subverzija ovog filma. Naime, Pac-Man je bio svojevrsni pionirski pokušaj da se matematičkom karakteru igre da lice, a WRECK-IT RALPH govori o periodu kada to lice želi da prevaziđe matematički karakter i ostvari ispunjeniju egzistenciju.
Da je reč o avatarimu u vojnom kompjuteru, ovaj film bi verovatno bio spin-off TERMINATORa.
* * * * / * * * *
Despite distributors' decision to cut the film by 40 minutes, the drama has beaten "Skyfall" every day since its release.
While released to lukewarm reviews around the world, Cloud Atlas has been received warmly by Chinese audiences since its Thursday release, with the film's box office revenue in the country on track to cross the benchmark 100 million yuan ($16 million) mark mid-week.
According to figures released on Weibo's Chinese-language portal – one of the most authoritative sources of box office information in China – Cloud Atlas had grossed $15.2 million (95 million yuan) in ticket sales by Tuesday.
At that rate, the film, which stars Chinese actress Zhou Xun in a supporting role and was co-produced by the Beijing-based Dreams of the Dragon Pictures, was expected to see its earnings reach the nine-digit figures on Wednesday.
Cloud Atlas has recorded better daily performances at the Chinese box office than Skyfall for the past week. The James Bond film, which opened in the country on Jan. 21, has already made $53.7 million (335 million yuan) in the country, but ticket sales have tailed off significantly during the past week.
On Tuesday, it took in $1.3 million (8 million yuan), compared with Cloud Atlas' $2.1 million (13 million).
Cloud Atlas' success in China has probably provided its directors – Andy and Lana Wachowski and Tom Tykwer – some relief, given the disappointing returns the film generated in other international markets. With its total gross standing at about $85.2 million – a number that excludes its revenue in China – the project has yet to recoup its $102 million budget.
The film's Chinese release was also dogged by the revelation that Dreams of the Dragon, which distribute the film in China, have cut 40 minutes of the 171-minute film to "adhere to censors' regulations" as well as to appeal to local audiences looking for "a popcorn movie."
Removed from the original are glimpses of nudity, as well as a brief scene involving a cyborg waitress in a cafe in 22nd century Korea having sex with her supervisor.
Both Cloud Atlas and Skyfall are expected to make way for the slate of domestic blockbusters to be released this week ahead of the traditional Lunar New Year holidays, with the key release being JTTW, Stephen Chow Sing-chi's adaptation of the classic Chinese fantastical novel Journey to the West.
Pogledao sam FUN SIZE Josha Schwartza i jako se razočarao. Josh Schwartz spada u red moćnih televizijskih autora i producenata koji je u film ušao sa velikim uticjem i reputacijom. Možda se ne može reći da je imao potpuno odrešene ruke šta će da snimi ali mu pozicija nije bila daleko od toga. Nažalost, ovaj film je nevešta, prilično glupa i sporadično apsurdno vulgarna replika omladijnskih filmova iz osamdesetih, ne samo slabiji od njih, već slabiji i od savremenih pokušaja da se postigne to isto. Međutim, još je apsurdnije to što FUN SIZE deluje prilično arhaično u svojim pogledima na likove, događaje, i činjenica da - uslovno rečeno - muški lead igra Thomas Mann iz PROJECT Xa čini taj jaz između arhaičnosti i neveštine FUN SIZEa u odnosu na "moderni" omladinski film kao što je PROJECT X je još evidentniji, baš zbog njega.
Kritika i publika su kaznili FUN SIZE na blagajnama i u medijima. Ipak, čini mi se da će veliki Joshov uticaj možda u nekom trenutku rezultirati svojevrsnim kultnim statusom ovog filma. Kada prođe vreme, razne stvari mogu da se dese jer je premalo ljudi stiglo da se uveri koliko je ovo loše.
* 1/2 / * * * *
Prva nova vest na faceliftovanim Novim kadrovima u sebi zarobljava delatnost Novih Kadrova, i kao pojedinaca i kao sajta...
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/02/dirty-beaches-vs-joca-jovanovic.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/02/dirty-beaches-vs-joca-jovanovic.html)
Cover Story: Kathryn Bigelow's Art of Darkness
By Jessica WinterJan. 24, 20139 Comments
Time Magazine Cover, Feb. 4, 2013Kathryn Bigelow in New York on Jan 21. Photograph by Paola Kudacki for TIME
In this week's cover story, TIME looks at the career of Kathryn Bigelow, who made history in 2010 as the first woman to win the Academy Award for Best Director for The Hurt Locker, and who has followed that triumph with one of the most controversial movies in memory. Zero Dark Thirty, Bigelow's second collaboration with the journalist and screenwriter Mark Boal, chronicles the decade-long manhunt of Osama bin Laden, including brutal scenes of American operatives practicing torture at CIA black sites in the years following 9/11. The movie has earned high praise and healthy ticket sales, hitting No. 1 at the box office in its first week of wide release and collecting five Oscar nominations, including one for Best Picture. But almost from the moment it began screening for the press last month, experts have been attacking Zero Dark Thirty, believing that it tacitly endorses torture as an effective intelligence-gathering tool. Its critics include senators (three of whom called it "grossly inaccurate and misleading"), journalists (The New Yorker's Jane Mayer said it was "false advertising for waterboarding") and pundits with a flare for hyperbole (Naomi Wolf compared Bigelow to Nazi propagandist Leni Riefenstahl).
In some ways, Bigelow, 61, is an unlikely figure to find at the center of this firestorm. She spent her early adulthood as a painter and conceptual artist in 1970s Manhattan, counting Susan Sontag, Brice Marden and Vito Acconci as early mentors and Robert Mapplethorpe, Cindy Sherman and Philip Glass as peers. After she transitioned into filmmaking in the early '80s, she eventually veered toward muscular, high-intensity action movies such as Point Break and Strange Days before stripping back her style for the lean, you-are-there observational mode of The Hurt Locker, which embedded with an American bomb-disposal team in Iraq.
(MORE: Will Torture Protests Kill Zero Dark Thirty's Oscar Chances?)
Bigelow is perhaps the finest action director at work today: in Zero Dark Thirty, she choreographs the predawn raid on bin Laden's compound in Abbottabad, Pakistan, with breathtaking suspense and precision, as well as a chilling matter-of-factness that drains the sequence of elation or jingoism. That detachment—the filmmaker's decision to show us what people do, and not necessarily what they think or feel, or what the viewer should think or feel about them—might explain the wildly divergent reactions to Zero Dark Thirty. The movie leaves it up to the audience to measure the human cost of the 10-year quest to find bin Laden and dismantle al-Qaeda, and to judge the actions of CIA trackers like Maya (Jessica Chastain).
In the TIME profile, which subscribers can read here, Zero Dark Thirty and Bigelow's career are put into context by her past and current collaborators (including Boal and actors Chastain, Willem Dafoe and Jamie Lee Curtis) as well as by her critics (including former CIA director Michael Hayden). TIME sat down with Bigelow in New York City; excerpts from that conversation, as well as from follow-ups via telephone and e-mail, are below.
(MORE: Jessica Chastain: The Oscar-Nominated Star Talks About Playing the 'Girl' Who Got bin Laden)
TIME: What have the last few weeks been like for you? Were you expecting this kind of response?
Kathryn Bigelow: Well, yes and no. Yes, because this territory has been controversial since the early part of the decade. So I knew that the film was going to be controversial, though perhaps I didn't anticipate this kind of volume. But I feel we got it right. I'm proud of the movie, and I stand behind it completely. I think that it's a deeply moral movie that questions the use of force. It questions what was done in the name of finding bin Laden.
What was it like for you and your actors to shoot the torture scenes?
On a personal level, those scenes were really hard to do. The audience wants to look away but knows they shouldn't. It's wrenching and difficult, and that is acknowledged in the cues we see in Jessica Chastain. She looks away; she covers her mouth. That is how many people in the audience react, or how they would react if they were in that room. It's the kind of thing we instinctively rebel against. That says something about the larger issue here, too, which is that it's easier to turn away from it than face it. It paints an honest picture of what was happening, and we are only beginning to come to terms with it.
All of your films, Zero Dark Thirty included, have a nuanced take on heroism. They don't necessarily give us a protagonist to root for, or sometimes we're rooting for a character who isn't always doing the right thing.
They're fundamentally very human—they're not all right and not all wrong. Human nature is multifaceted and flawed. But I also think that Jessica Chastain's character is extremely courageous.
What kind of liberties did you take in staging the torture scenes? Was it all based on Mark Boal's reporting, or did you allow some artistic license?
Those are firsthand accounts. But perhaps a film can't be held to the same level of scrutiny as a Senate report. It's a film. So it's got actors. It's got sets. And editorial choices, composite characters, compressions and ellipses—10 years compressed in two-and-a-half hours.
A lot of the criticism of the movie has been based around the impression that it implicitly endorses enhanced interrogation techniques by showing that they get results.
Where there's clarity in the world, there's clarity in the film. Osama bin Laden was killed in Abbottabad, Pakistan—that's clarity. And where there's ambiguity in the world, there's ambiguity in the film. If you look at the experts on the subject matter, whether it's Mark Bowden [author of The Finish: The Killing of Osama bin Laden] or David Ignatius [of the Washington Post], they all say that some information came out of the detainee program. Maybe once the Senate report is declassified, we'll have more information. Maybe advocating a little more transparency in government would be a healthy step.
(MORE: Zero Dark Thirty Filmmakers Defend Their Story of Osama at the D.C. Premiere)
Let's turn away from the Zero Dark Thirty controversy and get into the Wayback Machine. You grew up in northern California...
In San Carlos, Calif., in the Bay Area. My mother was an English teacher and my father managed a paint factory. I guess his great passion in life would have been to be a cartoonist, but he could never figure out how to go from A to B. But he would draw for me, day in, day out—sketches, caricatures. He thought of himself as extremely unattractive, and he would exaggerate his features. I've often wondered where my fascination with art came from, and my father was part of it. I was painting from the age of six.
After high school, I went to the San Francisco Art Institute. I loved de Kooning and I loved big canvases and I loved oil, not acrylic. I loved the smell of it, and the giant brushes, and the goop—I mean, I was always covered head to toe in paint. I'd kneel down and the paint was so thick on my pants that it would crack. I would do these big pieces that were like Abstract Expressionist–Renaissance fusion—I would take a corner detail from a Raphael, blow it up and paint it in an Abstract Expressionist way.
And then at some point in college you went to New York and lived in a bank vault.
This was in the early 1970s. Unbeknownst to me, a professor of mine had submitted slides of my work to the Whitney Independent Study Program, and they accepted me. They gave me a studio in a bank vault in what would be Tribeca now, three stories below ground level in an off-track betting building. You actually couldn't get a cab to take you down there. It wasn't quite the Manhattan that we know now. So I'd be down in the freezing bank vault in a sleeping bag, hearing gunshots up top quite often. But none of us students were worried for ourselves. It was a great community that formed. We were constantly communicating to one another about what we were making, and trying to challenge one another. In film you don't find that. Like, I never see other directors.
One of your advisors was Susan Sontag, which must have been intimidating.
I remember she would sit down, make herself comfortable, legs crossed, and she would gather her thoughts before she spoke, as you can only imagine. Back then, I was moving away from the paint to conceptual art, using the environment as a kind of sculptural component in and of itself with objects that I found on the street—these giant metal cylinders. The bank vault was a completely metal encased room, nothing but reflective surfaces, so I'd take these pipes, these thick metal tubes, and roll them across the floor and into one another, and they'd create this sound and it would reverberate against the space. I made a piece where I had a room where the pipes lived—on the floor, stationary and silent—and then a recording of the sounds they made. I guess it was about a sense of what's possible.
You made your first feature, The Loveless, at the start of the 1980s. How did you make the transition from art to film?
Part of the big pivot from art to film was embracing the narrative, because what I had been doing thus far was either analytical or non-narrative. I think I had a conversation with Andy Warhol somewhere in all this, and Andy was saying that there's something way more populist about film than art—that art's very elitist, so you're excluding a large audience.
Because art requires a framework, a set of references?
Yes, and film doesn't. I remember going to the [Museum of Modern Art] and looking at the Maleviches and the Mondrians, and thinking, 'The audience for this is very specific.' It requires that you come to it with a certain amount of information, a context. And you don't necessarily need that with film. A movie is accessible, available. That was exciting to me from a political standpoint.
So I decided to write something that was feature length and, for whatever reason, about motorcycles in the '50s. I thought there was an interesting iconography of power in that. I was very influenced by Kenneth Anger's Scorpio Rising and Douglas Sirk's Written on the Wind. I went to Switzerland to screen The Loveless for Sirk, and sadly he had lost his sight by then, but his wife sat beside him and told him what was happening as the film was unfolding. While I was in Switzerland, I also met Patricia Highsmith, and I had no money and she gave me a free option on one of her books for six months. I did the adaptation and I could never get that one made, but in doing that, I began to learn the grammar of screenwriting. And then I wrote Near Dark.
Near Dark was so far ahead of the curve on the vampire phenomenon.
There was something kind of heretical about that, because here you have these vampire characters that are supposed to be the bad guys, but they're the good guys. The antagonists are protagonists.
A lot of your films have that complicated relationship with their protagonists. In Point Break, you don't want the good guy to catch the bad guy. In Strange Days, the nominal hero is a mess. Even in The Hurt Locker, Jeremy Renner's character—you care about him, you're invested in him, but he keeps doing the wrong thing.
I wanted to dispense with all the movie tropes: the clean through-line, the idea of the hero. That was K-19: The Widowmaker—what was interesting to me about it was that there were no Americans. The Russians were the heroes. It was interesting trying to get that one financed because you'd be pitching it, saying, "This really happened—they averted a thermonuclear event off the coast of a NATO base." I remember sitting in some executive's office, and they said, "OK, but who are the good guys?" "What do you mean? The Russians are the good guys." "No, I mean, who are the Americans?"
But by the time I got to Hurt Locker, I wanted to swing for the fences. I felt like I had a body of work behind me. I felt confident in the craft. And I was fascinated by the opportunity to speak about war. I think all wars are a tragedy, and to critique it, you have to look at it. And the best way to look at it is to experience it on the ground with the people fighting it. You know, I'm anti-war, but I'm pro–the people forced to engage with it. I didn't necessarily look at it as a movie but more an opportunity to examine and experience the futility of war, to engage in that subject and treat it as a raw, primal, experiential observation.
(RICHARD CORLISS: The Hurt Locker: A Near-Perfect War Film)
And a conversation, too—the war was still going on.
Mark Boal opened up a window for me onto how you can make a film that's part of the current conversation. It was an opportunity to make a deep dive into content that was contemporaneous, an opportunity to reflect in a way that might make you uncomfortable, which was something we continued with Zero Dark Thirty.
You know, we've walked into a debate that's ongoing, and the film raised the volume on that debate. It's kind of a testament to the medium. If you pick challenging, contemporaneous subjects that create controversy and noise around them, it puts you with Apocalypse Now, All the President's Men, A Clockwork Orange, In the Heat of the Night, Battle of Algiers. That's some very good company. So once you've opened the window on topical material, it's very hard to close it. Holding up a contemporary mirror is more attractive to me now than ever.
TIME COVER: Art of Darkness
Read more: http://entertainment.time.com/2013/01/24/cover-story-kathryn-bigelows-art-of-darkness/#ixzz2KG9CuILI (http://entertainment.time.com/2013/01/24/cover-story-kathryn-bigelows-art-of-darkness/#ixzz2KG9CuILI)
Pogledao sam TOWER BLOCK Jamesa Nunna i Robbieja Thompsona. Ovo je jedan od filmova koji su u priličnoj meri ilustracija sunovrata britanskog žanrovskog filma koji je u poslednje vreme izgubio onu auru studioznog pristupa koji je krasio tamošnje radove. Ruku na srce, TOWER BLOCK je nešto bolji od filmova koji se poslednjih godina izbacuju sa facama kao što je Danny Dyer i ne spada u tu sub-Nick Love školu, ali sve u svemu nije ni mnogo bolji.
Podelu čine prepoznatljive TV face kalibra Russela Toveya iz BEING HUMAN, a o inventivnosti scenarija Jamesa Morana, koji svoj entuzijazam za žanrovski film (SEVERANCE, COCKNEYS VS ZOMBIES) još uvek nije konvertovao u kvalitet, najbolje svedoči to što je osnovni gimmick pomoću kog junaci ne mogu da pozovu pomoć to što im je snajperista koji ih drži pod opsadom nekako ukinuo signal mobilnog telefona.
Dakle, iako pokušava da napravi hip triler koji bi trebalo da se više bazira na pametnoj akciji nego na eksplozijama, Moran nije uspeo da smisli bolje rešenje od toga da je počinilac Nikola Tesla, kriminalni mastermind koji se namerio da maltretira neku solitersku sirotinju.
Egzekucija je osrednja, ima nekih pokušaja estetizacije koji mahom dobacuju do nivoa prosečnog televizijskog rada. Ipak, filmu se ne može osporiti da je uprkos svim glupostima pitak.
* 1/2 / * * * *
Ralph Fiennes and Mads Mikkelsen are in advanced negotiations to join the $35 million adaptation of the John le Carre spy thriller "Our Kind of Traitor" at StudioCanal.
Ewan McGregor stars as half of a couple who gets mixed up with a Russian oligarch and major money launderer (Mikkelsen).
Caught up in his plans to defect, they are soon positioned between the Russian Mafia and the British Secret Service.
Fiennes would play UK government fixer Hector Meredith. The female lead role has yet to be cast.
Justin Kurzel ("Snowtown") helms the project from a script by Hossein Amini ("Drive"). Shooting aims to begin this Summer in Moscow, Marrakech, Paris, London and Switzerland for a release in 2014.
At the same time, StudioCanal is still developing "Smiley's People," the sequel to 2011's "Tinker, Tailor, Soldier, Spy". The same team behind the first film are back, and the hope is to begin filming in 2014 (which would mean a 2015 release).
Pošto Srbija ne ulaže ni dinara u film u 2013. godini, sineasti odlaze u beli svet...
http://www.blic.rs/Zabava/Vesti/366703/Bivsi-Mister-Srbije-Vasa-Nestorovic-snima-gej-pornice (http://www.blic.rs/Zabava/Vesti/366703/Bivsi-Mister-Srbije-Vasa-Nestorovic-snima-gej-pornice)
srbski filmski radnici su pravi profesionalci!
Tehnika narodu...
http://www.northkoreatech.org/2012/07/26/north-korea-shows-off-another-tablet-pc/ (http://www.northkoreatech.org/2012/07/26/north-korea-shows-off-another-tablet-pc/)
Josif Tatić R.I.P.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/02/josif-tatic-1946-2013.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/02/josif-tatic-1946-2013.html)
Treba se suočiti sa surovom istinom - THE LAST STAND nije pravi film za Arniejev povratak u bioskope, a ruku na srce, suroviji je deo kojinam kaže da od onoga što bi trebalo da se vrati nije ostalo mnogo. Međutim, pored toga što ovo nije pravi film za Arniejev povratak, nije pravi ni za Kim Jee Woonov dolazak u Holivud.
I John Wayne je pred kraj karijere, odnosno kada je počeo za zalazi, sarađivao sa novijim rediteljima, slabijim od onih koji su režirali kanon njegovog opusa, tu pre svega mislim na Forda, Hawksa i Hathawaya. U svakom slučaju, on je tu nailazio na zanimlljive ekscese poput saradnje sa Douglasom Hickoxom ili Johnom Sturgesom, pa sve do remek-dela koje mu je napravio Don Siegel. U tom smislu, Arnie je napravio zanimljiv manevar sa Kim Jee Woonom iz više razloga. Prvo, od stranih reditelja, Korejanci su ponajmanje radili u Holivudu, a od ovih novih majstora, sva tri najveća će se okušati ove godine na engleskom ali Kim je prvi. Naravno, to ne znači da su ranije Korejanci potpuno zaobilazili Holivud ali su radili upadljivo marginalno, ponekad, kao u slučaju čuvenog Shin Sang-oka i pod pseudonimom.
Jedan od razloga za to je što korejski reditelji prvo imaju jako dobre uslove za rad u samoj domovini. A drugi je što slabo znaju engleski i što na njih američki film nije ostvario neki presudan uticaj, barem ne mnogo više u odnosu na svakog drugog ko je inače živeo na planeti Zemlji. Oud, za razliku od Hong Konga koji je imao puno veza sa oksidentalnim kinematografijama, Južna Koreja je najveće uspehe postizala kroz svoja autonomna viđenja žanrovskih obrazaca ili kroz gotovo autistično kopiranje američkih uzora u pojedinim slučajevima. Filmovi poput SHIRI ili PHANTOM SUBMARINE jesu gotovo potpuno rip-offovi američkih filmova ali oni ne izgledaju kao radovi nekoga ko "komunicira" sa američkim filmom već pre radovi nekoga ko je pogledao američki film i kao da nema svest o tome da su ti filmovi globalno prisutni i uticajni.
Otud Kim Jee Woon u THE LAST STANDu nekako kao da ne uspeva da savlada činjenicu da režira Arniejev povratnički film. Detalji kojima se aludira na Arnije su minorni i deluju potpuno nepovezano sa samom celinom. Sam Arnie je dosta sklonjen sa ekrana, epizodisti i negativci svih stepena umešanosti imaju mnogo vremena pa je na kraju teško odrediti da li je Arnie baš i zvezda ovog filma. Konačno i kad je na ekranu, nije baš najjasnije gde bi se u njegovom opusu ovaj film mogao smestiti, jer ovo nije produžetak "klasike" a nije ni EXPENDABLES što je zapravo jedina stvar koja na fundamentalnom nivou valja u ovom filmu - Kim Jee Woon nije potonuo u sprdačinu, reference, citate, viceve o samima sebi i sl. Međutim, mimo toga nije ponudio ništa u šta bi se sam Arnie uklopio. Naravno, možemo sada da se setimo nekih manje bitnih Arniejevih filmova poput RAW DEAL ili ERASERa u kojima je on igrao slične "dobro uklopljene" likove ali u suštini Arnie je uvek bio bolji kao autsajder nego kao faktor "normalnosti" kao što treba da bude u ovom filmu.
U tom smislu, ni kada krenu incidenti on ne postaje mašina za ubijanje kao u COMMANDOu, on više posaje neki pseudo-vestern samotnjak što mu ne odgovara.
U produkcionom smislu, THE LAST STAND je svakako skormniji od Kimovog THE GOOD, THE BAD AND THE WEIRD i na polju akcije Kim se pokazuje da je nešto maštovitiji od američkih reditelja a po izvedbi je tu negde oko visoke srednje klase. Međutim, kad je o inventivnosti akcije reč, smisao za humor i sklonost prema prenaglašenom nasilju su prisutni već neko vreme i to mahom u promašajima kao što je DREDD ili simpatičnim komercijalnim katastrofama kao što je PUNISHER: WAR ZONE. Kim Jee Woon je vrlo maštovit i duhovit kada se dođe do akcije, naročito u završnici, pa tu, pre svega na nivou "pogleda na stvari"; THE LAST STAND povuče na Koreju.
I utoliko Kim opravda svoj izlet u SAD, bar kad je reč o producentima, ali ne i kad je reč o onima koji prate njegov rad.
Nažaost, u svemu što nije akcija, i to mahom ona u završnici, Kim se ne snalazi preterano dobro. Dramske scene deluju ispušteno,. na granici parodije i fokusiraju se na razvoj likova u kojima nažalost nema ničega niti zaslužuju pažnju.
No, u krajnjem zbiru, u ovom filmu ima lepih fragmenata, ima mnogo više integriteta nego u EXPENDABLESu i već samim tim zaslužuje pohvalu jer se plašim da će upravo ta samoreferntna faza krasiti Arniejev povratak.
* * 1/2 / * * * *
Mislim da ovo ne bi trebalo propustiti!
O revoluciji (srpskog) rapa i urbanim kulturama mladih na tribini DOB
08.02.2013.
U nedelju 10. februara u Tribinskoj sali Doma omladine od 19h biće održana tribina kojom se na svojevrstan način obeležava deset godina od izlaska debi albuma grupe Prti Bee Gee "Grejtest hits", a tim povodom, razgovarali smo sa Darkom Delićem, Predragom Vukčevićem i Goranom Musićem, učesnicima tribine. Govoreći o albumu "Grejtest hits", Goran Musić kaže: "Prvenac grupe Prti Bee Gee označio je momenat u kome rap kultura pušta korene na domaćem terenu nakon duže od jedne decenije raznih pokušaja kalemljenja, ne toliko u smislu popularnosti, koliko u smislu lokalizacije narativa.
'Grejtest Hits' je album koji je rap konačno uspeo da spusti do nivoa konkretnih ekipa iz krajeva, načina na koji one komuniciraju, njihovog smisla za humor i izbora psihoaktivnih supstanci. Hip hop postaje nezavisni pogled na svet uz pomoć kog omladina radničke klase može tumačiti društvene pojave koje je okružuju. Odjednom dobijamo koherentan prikaz dizelaša, basketa, turbofolka, krimosa, sintetičkih droga, rejva, padavičara, fensera, splavova, policije i gomilu referenci iz popularne kulure u istoj ravni. Slike tranzicione svakodnevice iz hip hop vizure, bez zadrške i pritiska moralnog određivanja prema ovim pojavama." Predrag Vukčević misli da šira javnost, čak i većina pripadnika hip hop zajednice, još uvek nisu svesni pune vrednosti ovog albuma: "Retrospektivno, pre svega, ovo izdanje je značajno kao najtvrđa autentična lokalizacija američke rap priče na prostoru Srbije i bivše SFRJ. U okviru globalne rap scene, bar onog dela koji ja razumem (engleski jezik i jezici bivše SFRJ), značajno je na osnovu toga što je dalo borbeni rap glas liku radikalnog hedoniste, teškog narkomana, liku koji je jedna od konstanti bilo koje ulične/geto postavke od Njujorka i Los Anđelesa, preko Kingstona i Rio de Žaneira, do Pariza, Marseja, Berlina... Ako prijem tog albuma posmatramo iz istorijskog momenta u kom se pojavio, iako je bez podrške medija brzo uspeo da dopre do relativno velikog broja slušalaca, njegov uticaj i značaj su, čini mi se, ipak mnogo više porasli nakon smrti Davora Bobića Moskrija (2005. godine)."
O međuodnosima lokalnih urbanih kultura i njihovoj važnosti, Musić navodi: "Kao kulturni transfer iz američkih geta, rep se nije mogao na pravi način lokalizovati sve dok nije postao otvoren za autentičnije ulične supkulture našeg podneblja, poput dizelaštva, navijačke scene, supkulture uživalaca ilegalnih droga ili 'crnoće' romskih naselja. Tek u trenutku kada su se domaći reperi osetili dovoljno samouverenim da pričaju priče iz ovih miljea bez kompleksa i ograđivanja, hip hop kultura je postala odomaćena, drugim rečima postala je sredstvo izražavanja i komunikacije lokalne omladine. Naravno, ovo se nije desilo samo od sebe. Ovo kretanje su omogućile hiljade osoba koje su na svoj način praktikovale hip hop kulturu. Mladi koji su se se skupljali u stanovima i pre izlaska slušali rep da bi se potom uputili na rejv ili na folk splav i hip hop 'stav' preneli na ova mesta ili ga nakalemili na slične urbane kulturne obrasce koji su već postojali u ovim miljeima. 'Grejtest Hits' nam je otvorio vrata sobe u kojoj se nalazi ekipa koja 'bleji' pred izlazak. Tu se susreću priče iz svakodnevice koje kroz karikiranje dobijaju hip hop patinu."
Dok je za Darka Delića mesto rap scene u kontekstu urbane kulture problematično, budući da ne postoji jasan parametar na osnovu koga bi se procenilo kolika je njena moć i uticaj, Vukčević smatra: "Rap scena, sa svim suprotstavljenim stanovištima i ideologijama koje različiti rapperi zastupaju u svojim 'predstavljanjima' preko beata, jeste upravo jedan opštiji komunikacioni prostor za susret različitih pogleda na svet."
Iznenađenja poput onog koje je izazvao album "Grejtest hits" , uvek su moguća. Međutim, da bi do njih došlo, po mišljenju Darka Delića, najbitinija je dobra komunikacija sa savremenim američkim hip hop tokovima, što predstavlja gorući problem domaće rap scene. Goran Musić pak kaže: "Poslednjih deset godina rap je profitirao od skidanja fokusa sa 'kruga dvojke' na perifernije beogradske krajeve poput Koteža ili Borče. U skorijoj budućnosti ovaj trend širenja bi se mogao nastaviti otkrivanjem novih lokalni izraza i stilova u unutrašnjosti. Na dnevnom redu je svakako i globalizacija domaćeg repa. Veliki broj omladine na ulicama Beča, Majnhajma ili Stokholma je poreklom sa naših prostora. Ulazak druge generacije takozvanih gastarbajtera potencijalno otvara nove perspektive za domaći hip hop i njegov identitet," zaključuje Musić.
Pogledao sam PARADIES: LIEBE Ulricha Siedla, deo trilogije PARADIES ovog austrijskog provokatora u kojoj pokušava da ponudi svoje viđenje savremenog čoveka. LIEBE se bavi sredovečnom Austrijankom koja odlazi na odmor u Keniju sa namerom da se ozbiljnije pozabavi seks turizmom, i LIEBE govori o njenom suočavanju sa jednim miljeom koji je i njoj i publici nepoznat, i samim tim donosi niz iznenađenja, s tim što publika sve gleda sa uelbekovskom hladnoćom dočim junakinja to proživljava sa snažnim emocijama.
Junakinja doživljava jedan od klišea iz filmova o plaćenoj ljubavi, a to je situacija u kojoj se klijent uprkos cinizmu, svesti o prirodi odnosa itd. zaljubi u prostitutku. Siedl tome prilazi na hladan, klinički način, sa glumcima koji su spremni da idu do kraja prikazujući seks kao frustrirajuću, neprijatnu stvar i iznoseći pred publiku svoja tela za koja je jasno zašto su ih dovela u Keniju na seks turizam.
Siedl se beskompromisno fokusira na junakinju, bez ikakvog lutanja van njene vizure i pokušaja da prikaže širu socijalnu sliku, međutim, kroz taj fokus on nudi sasvim dovoljno šire slike. I Siedlova junakinja je jedna od savremenih postavki, imamo samo nagoveštaj njene traumatične prošlosti, teskobne sadašnjosti i svih mogućih nesigurnosti i frustracija. Iako na početku, Siedl iznosi nekoliko snažnih prizora kojima "uvodi" svoju junakinju on ih potom ne razrađuje ali ostavlja jak utisak o njenom bekgraundu.
Siedlova naracija je vezana za junakinju i ono što se njoj dešava, gluma je naturalistička, i u tom pogledu PARADIES: LIEBE je art house, i ne može se u potpunosti definisati kao problemski film o seks turizmu u Keniji i ženama sa Zapda koje idu tamo u potrazi za uživanjem. Ovo je više film o konkretnoj junakinji, a širi kontekst je tu samo usput.
Sam milje u kome se priča odvija je vrlo atraktivan i čini da PARADIES: LIEBE bude dinamičniji i atraktivniji od uobičajenog art-house filma. Gluma je izuzetna, naročito kod glavne junakinje, a podela je briljantna kod svih likova.
Siedelov stil je odmeren, u službi junaka i naturalističkog pristupa, a jedan od DPjeva je bio Ed Lachman, saradnik Soderbergha i Larry Clarka, DP koji je zaslužan za neke od najlepše slikanih indie filmova i jedan od najbitnijih DPjeva u tom svetu.
Zanimljivo je uporediti PARADIES: LIEBE i NA LEPOM PLAVOM DUNAVU Darka Bajića kao primere potpuno suprotnih pristupa i rezultata. Naime, ne samo da su rezultati različiti, LIEBE je odličan a DUNAV grozan film, već su i postavke obrnute, kod Bajića je u prvom planu ideologija u jednoj arhaičnoj formi bliskoj Lini Wertmuller, Liliani Cavani pa zašto ne i Tinto Brassu, dok je Siedl fokusiran na likove, a na kraju nudi ideološki ubedljiviji film, u znatno modernijoj formi.
LIEBE se stoga 2012. pridružuje arty filmovima o žnema u potrazi kao što su ZERO DARK THIRTY i KLIP, s tim što je ovoga puta reditelj muškarac, ali autodestrukcija i očaj su slični.
* * * 1/2 / * * * *
EXCLUSIVE: In their pilot directing debut, feature directors John Requa and Glenn Ficarra are set to helm and executive produce ABC's Cullen brothers single-camera comedy pilot. Additionally, joining the cast of the multi-generational family comedy, which locked in James Caan earlier today, is Ben Koldyke (How I Met Your Mother, Big Love). Requa and Ficarra, who wrote and directed I Love You Phillip Morris, wrote Bad Santa and directed Crazy, Stupid, Love, were hotly pursued for pilots this season.
The Cullen brothers project, from 20th TV, centers on Terry Gannon, a recently divorced single mother who temporarily moves in with her estranged father (Caan), a beer-swilling former baseball player. She reluctantly starts coaching her son Tommy's (Griffin Gluck) underdog Little League team and is drawn back into the world of sports she vowed to leave behind. Koldyke will play Dick Slingbaugh, the macho, handsome Little League coach who's more than a little full of himself. This marks Koldyke's return to ABC where he starred in the ill-fated comedy Work It last season. He is with Gersh and Brian Medavoy. The Cullen brothers are executive producing the pilot with Aaron Kaplan of Kapital Entertainment, Requa and Ficarra. Charlie Gogolak, Requa and Ficarra's producing partner at Zaftig Films, serves as producer. WME-repped Requa and Ficarra have been prepping con-artist feature comedy Focus starring Kristen Stewart.
Korean film exports went up 8.4% to a total of $37.8m last year, according to the Korean Film Council (KOFIC).
Completed films sold for $29.1m, up 27.5% year-on-year. This marks the first time since 2008 that completed film exports went over the $20m mark.
The total number of films that did export deals last year was 331, slightly down from 366 the year before. The average price for a film last year was $42,811, up 5.8% year-on-year.
As for film sales territories, Asia accounted for 71.6% of exports or $14.4m, up 60% year-on-year. Although Asia has always been a major export region for Korean films, last year was particularly so with star vehicles such as The Thieves, Code Name: Jackal and I Am The King.
North America and Europe switched places as the second and third top export territories last year for Korea. North America accounted for 14.2% of total exports with $2.87m, a total which is up 71.7% year-on-year. Direct distribution of Korean films in North America has gone up and is seen to have contributed to the total racked up on that continent.
Europe accounted for 12.2% with $2.45m, down 30.3% year-on-year. Films like Venice Golden Lion winner Pieta, disaster film Tower, 3D animated film Speckles: The Tarbosaur, and sci-fi omnibus Doomsday Book sold well to Europe.
Japan was the top buyer of Korean films last year with $9.67m, up 164% year-on-year. Films that did well in Korea such as All About My Wife, Architecture 101 and Nameless Gangster: Rules Of The Times sold well and CJ E&M's branch in Japan contributed with direct distribution.
Also in 2012, production and post-production services including VFX and 3D work, special effects, make-up, martial arts/stunts and locations made $17.6m, down 7.3% year-on-year.
Ode nam Papa. Izgleda da su procureli oni diskovi na kojima je snimljen sa Bananom...
Banana je moćna alatka....
tzv. Power Tool :)
Већ дуже време војни аналитичари тврде да је ДHРК овладала техником фузије, а овога пута је изгледа добро грунуло. (http://rt.com/news/north-korea-artificial-earthquake-981/) Дакле, још један изузетан успех корејских научника.
А берач памука прети: Washington considers the latest nuclear test by North Korea a threat to America's national security and has threatened "swift and credible action" against Pyongyang. Earlier, the US said preemptive military strike against DPRK is an option. (http://rt.com/usa/news/nuclear-korea-threat-usa-003/)
Тест је, иначе, изведен у занимљивом тренутку због све напетије ситуације између Кине и квислиншког Јапана.
Daniel Espinosa, who helmed Universal's hit "Safe House," is developing the adaptation as a directing vehicle.
The Racketeer John Grisham - P 2013
Random House
Fox 2000 and New Regency are teaming up to adapt The Racketeer, the latest novel from John Grisham.
our editor recommends
Fox 2000 Taps Exec-Turned-Writer for YA Novel Adaptation 'Reboot' (Exclusive)
Sundance: 'Spectacular Now' Director Boards YA Novel 'Pure' for Fox 2000 (Exclusive)
Double Feature Films, the shingle run by Michael Shamberg and Stacey Sher, is on board to produce the adaptation which also has Daniel Espinosa developing the project as a directing vehicle.
Espinosa will exec produce with his manager and producing partner Shelley Browning.
Racketeer sees a federal judge murdered at a lakeside cabin and the contents of his safe emptied. The only man who knows the whos and whys is a former attorney serving time in federal prison who hopes to parlay that into getting revenge on the people who put him there.
The book hit shelves in October 2012 with an initial printing of 1.5 million copies. It hit no. 1 on both The New York Times and USA Today best-seller charts and has been on the lists since its release.
A search for a writer to adapt the material is underway.
Espinosa, repped by UTA and Magnolia Entertainment, is the Swedish director of Snabba Cash who made his directorial debut with Safe House, the Universal action thriller hit that starred Denzel Washington and Ryan Reynolds. He is now in pre-production on Child 44, a thriller set in Soviet-era Russia that will star Tom Hardy and Noomi Rapace.
Double Feature's credits include the Steven Soderbergh thriller Contagion and Oliver Stone's World Trade Center. Sher was also a producer on Django Unchained.
Martin Scorsese has hopped onboard as executive producer on the thriller "Revenge Of The Green Dragons" which IM Global's Octane is financing.
Andrew Lau, the director of "Infernal Affairs" which Scorsese remade as "The Departed," is helming 'Dragons' which is set in 1980s New York City.
The story follows two immigrant brothers who join the Green Dragons gang and quickly rise up the ranks, becoming notorious to the city's police.
When an ill-fated love affair pits one of the brothers against the gang leader, he sets out for revenge on the group.
Michael Di Jiacomo wrote the script, based on the true story chronicled by the New Yorker in 1992. Filming aims to begin in April.
Relativity Media will co-finance and domestically distribute "Brick Mansions," the U.S. remake of French action hit "Banlieue 13" (aka. "District B13").
Paul Walker plays a detective trying to track down a stolen weapon of mass destruction in the ghetto dubbed Brick Mansions. He enlists the help of Lino (David Belle), a fearless man who knows the slum like the back of his hand.
Belle starred in the original and invented the sport of parkour which is used heavily throughout it and its sequel.
Luc Besson and his "Taken" co-scribe Robert Mark Kamen are penning the script. Camille Delamarre, a protege of Besson, will direct.
Gde je Klint Istvud kada je najpotrebniji Ivici Dačiću?
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4301/dimitrije-vojnov-na-liniji-vatre/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4301/dimitrije-vojnov-na-liniji-vatre/)
Pogledao sam A GOOD DAY TO DIE HARD Johna Moorea. Mislim da već ime ovog reditelja jasno sugeriše koji su dometi filma. Dakle, prilično je slab. Ali, pored toga ovo ime ipak ne pojašnjava najpotresniju istinu - A GOOD DAY TO DIE HARD je film na koji se nije računalo. John Moore je jedna od najenigmatičnijih figura savremenog Holivuda. Odanost studija Fox ovom upadljivo netalentovanom reditelju koji je vrlo retko uspevao da snimi isplative filmove deluje nejasno, a u slućaju novog DIE HARDa, rekao bih čak da je Moore možda bio i jedini faktor koji je Fox uneo u film kao element kontrole. Naime, Moore ima neku vrstu iracionalne iodanosti Foxa ali sa druge strane, on čak i kad je radio prestižne filmove to su bili projekti koji su rimejkovi, ekranizacije igara i slične stvari gde je dosta neprijatno rediteljima od integriteta. Kada se pogleda špica novog DIE HARDa na njoj se vidi da je film sniman vrlo malo u Americi, nešto malo u Rusiji i jao ugo u Mađarskoj, da su na špici većinom mađarska imena, da Amerikanaca skoro pa nema, da su specijalni efekti urađeni u Nemačkoj i to sve sugeriše da su producenti tražili zemlje koje kroz tax incentive stimulišu pružanje usluga stranim produkcijama. Uostalom, u slučaju DIE HARDa su bile angažovane i srpske firme i koketiralo se sa idejom snimanja ovde.
U franšizi DIE HARD, Fox očigledno nema samostalni kontrolni paket, ili više ni ne zna šta da radi sa njom i očigledno je da su Bruce Willis i njegov brat počeli da se jako mešaju u sve to, a broj raznih koproducenata i finansijera filma na špici sugeriše da je film finansiran mimo Foxovih ustaljenih kanala, otud i odluka da se štedi kroz maksimalno korišćenje tax incentivea. Rečju, iako nemam nikakvu potvrdu da je stvarno tako bilo, iako su kao reditelji pominjani i Nicolas Winding Redn i Joe Cornish, priča je tekla ovako - Fox je video da se Willis izborio za kontrolu nad filmom, i da je prikupio znatan deo finansija, delom bazirajući film na snimanju u zemljama koje imaju tax incentive. Kako bi izbegli totalni blam, poslali su Moorea kao garant da će film biti realizovan u okvirima nekih standarda i on je to manje-više uradio.
Produkcija nije tekla glatko, film je imao višenedeljnu obustavu snimanja na Foxovu inicijativu jer se mnogo odstupalo od scenarija, i malo po malo nastalo je to sa čime smo sada suočeni.
LIVE FREE OR DIE HARD je bio simpatičan i ambiciozan akcioni film na koji je silom nalepljena etiketa ove prestižne franšize koja je iza sebe ostavila tri briljantna ostvarenja i postavila jedan kanon koji su kasnije reprodukovali razni filmovi. Peti film je u najbolju ruku, rutinski, apsurdno isprazan i scenaristički potpuno ispušten akcijaš koji bi se mogao kao kvalifikovati kao Willisov minor work da ne nosu ovo ime.
Za razliku od čak i najderivatvnijeg DIE HARD derivata, ovaj film za početak u sebi nema nijednu od osnovnih premisa na kojima su se raniji nastavci bazirali - nema eksplicitne pretnje uperene protiv Willisa ili njemu bližnjih, nema motiva ucene i paklenog tempa koji proističe iz pokušaja da se spreči rad časovnika koji otkucava, nema Johna McClanea koji na kraju krajeva sam rešava slučaj. Nema ničega od obeležja koja su pripadala DIE HARDu i zbog kojih su ismevani njegovi epigoni.
Blagonaklon gledalac bi rekao da je novi DIE HARD priča o tome kako John McClane shvata kako mu sin nije propalica već Jason Bourne, ali ta teza je natetgnuta, naročito jer sina igra Jai Courtneay, momak koji je zalutao na teren povišenog magnetizma kojim se Willis već decenijama kreće. Renner je nasledio Damona u BOURNEu a možda će i Cruisea u MISSION: IMPOSSIBLE, dakle kreće faza predavanja štafeta u franšizama ali čak i da je sve ostalo u filmu dobro Jai ne bi bio dobar izbor.
Stepen promašenosti Jai Couretanya kao opredeljenja je toliko visok da bi se reklo kako Fox nikada ne bi dozvolio takav faul da se više pitao jer u ovom filmu on deluje kao ispošćeni Vin Diesel.
U glumačkoj podeli je za nas relevantan naravno Raša Bukvić koji se odlično snašao u velikoj ulozi negativca Alika koji je zapravo kao operativac na čelu "izvršenja zavere" protiv koje se McClane bori i ima solidan prostor i minutažu. Nažalost, filmmu ne nudi mogućnost da ostavi onaj utisak kakav su postigli Godunov ili Sadler u ranijim delovima. Od ljudi iz naše kinematografije prisutna je Bojana Nikitović kao autor takođe vrlo solidnih kostima. Šteta je dakle što ovaj kvalitetan rad nije uložen u bolji film kako bi afirmisao ove naše ljude.
Moore nije najveštiji reditelj tako da nijednu od bučnih i agresivnih akcionih scena koje su jedini adut filma ne uspeva da učini naročito napetom i uverljivom. Kao što ni u jednoj "mirnoj" sceni nema prave drame tako ni u akciji nema prave napetost. Ipak, film je dosta bučan i šaren, ima dosta rušenja i pucnjave pa samim tim jedino mu se ne može prebaciti da je dosadan.
Fox je verovatno vrlo dobro shvatio kakav film je proizveden i pustio ga je na Dan zaljubljenih u celom svetu day and date što je tokom leta urađeno i za četvrti deo jer će većina prihoda sigurno i doći sa tržišta van Amerike. Odabir datuma je mudar ne samo da bi bio counter-programming romantičnim sadržajima već i zato što se ispostavilo da parovi često idu na akcione filmove tokom ovog praznika jer se bioskop ispostavio kao čest "poklon za muškarce". Ako imamo u vidu socijalnu dimenziju odlaska u bioskop, film iz franšize je idealan "praznični dar" tako da ćemo videti da li će slabosti i loše kritike osakatiti ovaj film na blagajnama.
* * / * * * *
Pogledao sam ANTIVIRAL Brandona Cronenberga, debitantski film Cronenbergovog sina u kome je postigao sve moguće kreativne a zašto ne reći i esnafske autogolove koje je mogao. Naime, Brandon Cronenberg je snimio film koji se najblagonaklonije može definisati kao pastiš rane i središnje faze Cronenbergovog opusa. Dakle, sin je napravio pastiš očevog rada i to svemu ovome daje jednu vrlo bizarnu dimanziju. Naime, ANTIVIRAL je profilisan kao art house film, dakle ovde nije reč o sinu koji nasleđuje očev zanat, a opet nije ni reč o sinu koji nasleđuje očeve opsesije, ovde bi se pre moglo govoriti o sinu koji prepričava očeve filmove, pokušava da uzme poziciju svojevrsnog kuratora očevih eksponata i pravi neku sažetu verziju njegovih dela, kao svojevrsni "univerzalni ključ" koji otvara pbrave prve dve faze Cronenbergovog rada.
ANTIVIRAL stoga jeste celovečernji debi ali je istovremeno i jedan galerijski film, ne samo lišen energije da ostavi bilo kakav utisak u bioskopu, već o određenom smislu kao da ni ne može da se sagledava izvan vrlo zatvorene scene Cronenbergovih poštovalaca. Činjenica da je film imao premijeru u Kanu, ako izuzmemo aspekt nepotizma, zapravo i jeste potvrda da je David Cronenberg dovoljno veliki da dobije ovakav omaž.
U pogledu omaža, Brandon Cronenberg je napravio vrlo mali odmak od Davida, i to gde je napravio pomak je uglavnom žestoko promašio. Osnovni odmak koji Brandon pravi jeste da se ne trudi da na bilo koji način učini svoju priču ubedljivom u pogledu filmskog jezika, glumačkih rešenja ili nekih postupaka kojima bi se mogla postići uverljivost. Za razliku od Davida koji je u svom radu estetizovao atmosferu već postojećih objekata brutalističke arhitekture i sl. - Brandon se opredeljuje za ambijente koji postoje samo u već zastarelim video klipovima, hladne tehnomanske ambijente koji vrcaju od zastarele tehnike koja je u rasponu od steampunka do katodnih cevi, čak i kad je reč o LCD ekranima.
Otud umesto da se vodi očevim receptom da kreće od iracionalne premise koju potom tretira racionalno i što je više moguće uverljivo, Cronenberg svoju priču iznosi bez pravog ubeđenja, iako, paradoksalno, nema lošu ideju.
Naime, film je smešten u društvo nekakve bliske budućnosti, ili hajde da kažem paralelne sadašnjosti, u kome su slavne ličnosti postigle "hristoliku" ulogu, njihovi fanovi se "pričešćuju delovima njihovog tela" a zatim, kako bi prošli kroz konkretna iskustva svojih "lažnih idola" kupuju viruse koje je izlučio njihov organizam tokom infekcija. Glavni junak filma je cinični prodavac tih virusa, junak na liniji Jamesa Woodsa iz VIDEODROMEa koji naizgled nema odnos prema slavnima ali ipak soft spot za jednu zvezdu čiji virus dovodi do mutacija i njene smrti.
Nažalost, Cronenberg ubrzo odustaje od religije i biblijske mitologije kao ključa kroz koji se ova priča idejno obogaćuje, i na kraju sa time samo koketira,
U odnosu prema vođenju priče, Brandon takođe kombinuje klinički pristup svojstven ranijim Davidovim radovima sa nešto halucinogenijim subjektivnim rešenjima iz VIDEODROMEa i stvari koje će potom uslediti. Isto tako, u domenu groteske, deformacija tela i gadnih prizora, veći akcenat stavlja na stanja nego na nasilje, mada ima i toga, a u glumačkoj podeli pronalazi svog Ronalda Mlodziku u već afirmisanom Caleb Landry Jonesu, Oliver Reed je zamenjen Malcolmom McDowellom u ulozi tradicionalnog kronenbergovskog ekscentričnog lekara-pronalazača bizarnog principa iz kog sve proističe, međutim nedostaju face poput Robert A. Silvermana da bi se zaokružila i zadata galerija ekscentrika.
Prošle godine Cronenberg je debitovao zajedno sa sinovima Johna Landisa (scenarista Max) i Georgea Pan Cosmatosa (Panos Cosmatos) i od sve trojice rekao bih da je najmanje postigao. Isto tako, jedini od te trojice pokušava da ponovi, ili čak pre bih rekao falsifikuje rediteljski postupak svoga oca. U tom pogledu, zanimljivo je poređenje sa Panosom Cosmatosom koji je u svom filmu pokušao takođe da polemiše sa ranim Cronenbergom ali u radikalnijem arty ključu.
Cosmatos je snimio uspeliji i relevantniji film, iako je formalno gledano, Brandon izabrao pitkiju formu i imao potentniju ideju u centru. Rekao bih da je razlog za to pre svega u Panosovom vladanju tehnikama inscenacije, filmskim jezikom i onim što je na kraju priče ipak najvažnije. S druge strane, pored hipoteke porodičnog imena koja se ni uz najbolju volju ne može ostaviti po strani, Brandon je pokazao da rediteljski nije dorastao zadatku i da mu na elementarnom nivou nedostaje taj filmski X-faktor koji proističe iz autorove sposobnosti da se izražava kroz slike i atmosferu, ritam i glumačku ekspresiju a ne kroz pojmove.
Iskreno se nadam da će sledeći Brandonov film biti zreliji i mudrije koncipiran. S druge strane, žao mi je što je posle dužeg vremena izašao potentan kronenbergovski rad koji je u tolikoj meri ostavio zanemarljiv utisak.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam GINGER AND ROSA Sally Potter, jedan vrlo atmosferičan i zanimljiv "novotalasovski" film iz Britanije koji u principu ostavlja onoliko snažan utisak koliko je gledalac zainteresovan za epohu, temu i uopšte svetonazor likova i njihovog miljea. Smešten u 1962. godinu, u kontrakulturne krugove u Londonu koji vrve od egzistencijalista, feministkinja, mirovnjaka, uspeva da ponudi nešto "pomereniji" pogled na taj period i njegove protagoniste, usput se dotičući i nekih dosta zanimljivih detalja kao što je recimo prigovor savesti u vreme Drugog svetskog rata koji je kažnjavan zatvorom.
U centru pažnje je pre svih Elle Fanning kao glavna junakinja i devojka koja u sred porodičnih drama, saznanja da otac vara majku sa njenom najboljom drugaricom i pritiskom zbog kubanske krize počinje da spaja nervoze zbog društvenih i privatnih tenzija, dovdeći je do sloma. Sally Potter fetišizuje Elle Fanning na isti način na koji su to radili francuski novotalasovci sa svojim junakinjama i u pogledu glumačke podele u kojoj joj oca igra Alessandro Nivola a majku Christina Hendricks sve deluje kao svojevrsni "muzejski film".
Otud GINGER AND ROSA sa svojim novotalasovskim postavkama više deluje kao filmofilski materijal nego punokrvni bioskop.
* * * / * * * *
Pogledao sam DER EINSTEIN DES SEX dokudramu Rose Von Praunheim, nemačkog reditelja i gej aktiviste koji je u proteklih četrdesetak godina napravio prilično bogat i živopisan opus u raznim formama i prilazima filmu, od kratkih i dokumentarnih preko igranih celovečernjih i treš filmova. Jedan od ključeva za razumevanje Von Praunheimovog opusa je činjenica da je režirao dokumentarne filmove o Fassbinderovim filmovima, zanimljivim ličnostima iz istorije LGBT pokreta i ideološkim kontradikcijama koje su povezane sa ovim miljeom.
DER EINSTEIN DES SEX je očigledno ambiciozniji Von Praunheimov projekat pošto je reč o biopicu o jednom od najbitnijih ljudi u istoriji borbe za LGBT prava a to je doktor Magnus Hirschfeld. Iako je po naučnom znanju i prilazu problemima bio čovek svog vremena i neka od njegovih medicinskih i naučnih razmišljanja deluju prilično naivno iz današnje vizure, Hirschfeld je napravio ozbiljne iskorake u domenu proučavanja seksualnih navika a naročito pitanja transseksualnosti, homoseksualnosti i sl. Što je još zanimljivije, Hirschfeld je bio prvi javni aktivista za prava homoseksualaca u istoriji i to početkom 20. veka u Nemačkoj što svakako ne deluje kao plodno tle za takvu vrstu angažmana.
Međutim, ovaj film pored toga što je prilično nevešto realizovan što se verovatno može pripisati Von Praunheimovim underground korenima, uprkos ambicijama koje su evidentno više u pravcu mejnstrima nego alternative, prepun je istorijskih netačnosti i što je još neobićnije preskače neke od najvažnijih i najzanimljivijih detalja iz Hirschfeldovog života.
Recimo, uopšte ne prikazuje prvu hiruršku promenu pola koju je nadgledao i delimično sproveo Hitschfeld što je vrlo značajna stvar za istoriju medicine, a zatim i film u kome je učestvovao 1917. godine sa Conradom Veidtom čiji je cilj bilo ukidanje Paragrafa 175 nemačkog Krivičnog zakona koji je kriminalizovao homoseksualne odnose.
Na kraju Von Praunheimov film se svodi na dosta mlaku i mehaničku fasbinderovsku melodramu, pokušavajući da dokaže kako je Hirschfeld uprkos tome što se bavio seksom i intimnom mahom apstinirao od ljubavnih veza i seksa iako je prilično rano ustanovio da je homoseksualac. U filmu se to objašnjava Hirschfeldovim unutrašnjim monologom, tako da nema razloga da se ove bitne istorijske činjenice tako olako odbace.
Von Praunheim je u međuvremenu postao ikona borbe za prava LGBT populacije i mnoge institucije su dobile ime po njemu. Prizori spaljivanja knjiga koji se često prikazuju u montažama atrakcija iz dokumentarnih filmova o Trećem Rajhu zapravo prikazuju spaljivanje biblioteke njegovog instituta. Ni to Von Praunheim ne uspeva da pravilno iskoristi u filmskom pogledu.
Nažalost, DER EINSTEIN DES SEX je ne samo inferiorniji u odnosu na KINSEYa Billa Condona (koji takođe ima ličnu investiciju u temu LGBT emancipacije) već u određenom smislu daje pravi primer kako se lako može upropastiti odlična tema kada reditelj nema da ponudi ništa drugo sem dobre volje.
Poslednja velika kronenbergovština - ako izuzmemo everyday life u podgoričkom KBC-u - jeste pilot za britansku seriju Pulse. :|
Apsolutno. PULSE je bio previše edgy da bi bio kupljen, ali dan-danas stoji kao grad Smederevo.
Poslednji pozdrav dragom Dinku...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/02/dinko-tucakovic-1960-2013.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/02/dinko-tucakovic-1960-2013.html)
Razvoj američke ekonomije je doveo do toga da Holivud danas ne može da snimi čak ni punokrvni šovinistički film. U vreme Ronalda Reagana, kada su tržišta SSSRa i Kine praktično bila zatvorena za američki film, a i kada nisu, raspooženje u tim zemljama je bilo takvo da su sa radoznalošću prihvatali američku propagandu, postojale su određene, mahom fiktivne prepreke na koje bi nailazili otvoreno šovinistički filmovi koji bi se bavili diretnim konfliktom SAD i SSSRa. Uostalom, osim u špijunskim filmovima, direktan konflikt SAD i SSSRa u otvorenom vojnom sukobu retko kada je i bio prikazivan, osim kada cilj nije bila osuda tog konflikta i njegovih potencijalno apokaliptičnih posledica.
Serija AMERIKA je bila jedan od najskupljih i najambicioznijih projekata američke televizije tokom osamdesetih i ona se bavila fikcionalnom okupacijom Amerike od strane SSSRa. Okupacija prikazana u ovoj seriji je uz sve to, daleko najuverljivije predstavljena, i bazira se na ideji da SSSR koristeći američku Petu kolonu i UN uspeva da zauzme SAD posle serije incidenata. Ta serija je naišla na snažan otpor dela javnosti i izazvala je svojevrsni diplomatski skandal. Uprkos tome što određeni aspekti ove ambicione serije nisu bili realistični, ona je uspela da prikaže relativno logičnu i motivisanu okupaciju SAD koja se ne bi desila kroz direktnu vojnu invaziju.
S druge strane, filma Johna Miliusa RED DAWN ponudio je pojednostavljenu sliku okupacije SAD, Ameriku bi napao SSSR sa svojim latinoameričkim saveznicima i savladao je, a potom bi tokom okupacije otpor pokuašli da istrebe spiskove registrovanih vlasnika oružja i propagandom. Miliusov film je dakle u vojno-političkom pogledu bio znatno naivniji od serije AMERIKA ali je bio vrlo maštovit. Navodno, inspirisan partizanskim filmom a zapravo anarhičnošću ideje da se mladi ljudi opiru okupatoru odnosno Sistemu u ambijentu američkih gradova, Milius je napravio dinamičan i maštovit akcioni film za mlade, takođe naišavši na gnušanje dela javnosti.
Snimanje rimejka RED DAWNa bi u teoriji moglo da nosi neki vrstu političke dimenzije, i da najavi eskalaciju novog Hladnog Rata kada ne bismo već na prvom koraku bili suočeni sa slikom savremenog Holivuda - naime, zbog propasti MGMa, RED DAWN je godinama čekao na premijeru. Taj periodu su producenti iskoristili da uz pomoć specijalnih efekata uklone Kineze kao okupatore iz filma i umesto njih stave Severnu Koreju.
Očigledno da je samo Severna Koreja, jedna potpuno izolovana zemlja, zapravo jedina podesna da se prikaže kao esencijalizovani negativac u ovom filmu. Doduše, deo okupacije sprovode i Rusi, ali su to neki "drugi" Rusi, neki kojima je došla ekstremna desnica na vlast, koliko god sad formulacija ruske ekstremne desnice zvučala paradoksalno, i koliko god samo profilisanje ruske političke scene ne može da se vrši po tim tradicionalnim aršinima.
No, RED DAWN nije ni morao da bude geopolitička analiza savremenog sveta. To je akcioni film. Međutim, ako imamo u vidu da su SAD okupirali vojnici Severne Koreje, ljudi iz naroda koji je u proseku nekoliko centimetara niži od građana Južne Koreje zbog izgladnelosti, to je svakako nudilo prostora za neka maštovita rešenja.
Dok je kod Miliusa bilo puno maštovitih rešenja, od natpisa na stadionu da su gosti pobedili, preko bioskopa u kome tokom okupacije kreće da se daje ALEKSANDAR NEVSKI, pa sve do elegičnog oficira kubanske vojne policije koji je zgađen time da je nekada bio gerilac a sada ganja gerilce. a da ne govorimo o mnogo autentičnijem "povratku korenima" u divljini kroz koji prolaze tinejdžeri.
U filmu koji je režirao Dan Bradley, iskusni reditelj druge ekipe i majstor za realizaciju akcionih scena, nema nimalo mašte, nema apsolutno nikakvog sudara kultura a i akcija je ispod nivoa, doduše znatno skupljih, filmova na kojima je inače radio i stekao ime. Kada se Severnokorejanci pojave u gradu preuzimaju ulogu glinenih golubova, bića koja su manje definisana od usputnih negativaca u kompjuterskim igrama jer čak i u igrama postoje negativci različitog ranga, neki koje je lakše i neki koje je teže ubiti, negativvi sa različitim borilačkim sposobnostima, dočim se u ovom filmu izdvajaju samo dva lika - severnokorejski starešina i ruski specijalac osposobljen za gušenje pobune i otpora. Međutim, i ta dva lika su data krajnje marginalno sa replikama koje John McTiernan recimo ne bi ni titlovao jer je i gledaocu koji ne zna jezik jasno šta znače.
Bez mašte, bez hrabrosti da se kao negativac stavi postojeća supersila, RED DAWN sa Severnom Korejom u žiži deluje kao onaj poslovični slučaj zeca kome sirotinja izaziva erekciju, ali na kraju, RED DAWN je mnogo veća sirotinja. Konačno, ovo nije jadikovka nad gneracijom reditelja kojih više nema ili su odavno neaktivni jer ni ideje samog Miliusa nisu daleko od ove geoplitičke vizije - naime, on je bio jedan od scenariste igre HOMEFRONT koja govori o invaziji Severne Koreje na SAD i navodno je bazirana na nekim strateškim projekcijama stručnih think tankova. Ovo je pre konstatovanje žalosnog stanja u kome je jedan simpatičan akcioni film iz osamdesetih, navodno čak snažno inspirisan jugoslovenskim partizanskim filmom (Milius Wolverinese u originalu definiše kao partizane) pretvoren u beslovesnu impotentnu besmislicu koja ako išta znači, onda je to oportuno senzibiliziranje naroda protiv jedne prkosne države zato što ona veća ima značajno tržište i zato je ne treba ljutiti.
Pogledao sam THE GANGSTER SQUAD Rubena Fleischera, šarmantan stripovski apdejt gangsterskog filma iz kanonske noir epohe, priču vrlo labavo inspirisanu istinitim događajima koja deluje manje istorijski od sjajnih UNTOUCHABLESa u i pokušava da pojuti i sustigne silinu Hillovog LAST MAN STANDINGa. Fleischer nije De Palma, iako Connery i Costner nasuprot De Nira deluju kao preteča Brolina i Goslinga u borbi ptoiv Penna. Nije ni Walter Hill mada vrlo slično njemu u nekoliko navrata stvara utisak da su momci sa jednog seta ušetali na drugi, a time se u sceni kockarnice u kojoj igraju holivudski statisti čak i poigrava. Dok su kod Hilla filmski gangsteri zalutali na set vesterna, možda čak i špageti vesterna, ovde se čini kao da su se Guys on a Mission vratili iz rata i posle čišćenja Evrope od nacista odlučili da očiste LA od mafijaša.
GANGSTER SQUAD nosi u sebi dosta upravo tog vojničkog vajba, a nudi i jednu stvar koju do sada nisam sretao u američkom gangsterskom filmu. Naime, mafijaši nose nemačke mašinke. Pored Tommy Gunova pucaju i iz MP-40, dakle ne iz vrlo sličnog M3 koji je američka kopija MP40. Iako je Swedish K, takođe vrlo slično oružje, ušlo u istoriju kroz svoju upotrebu najpre u PRIME CUTu Michaela Ritchieja a zatim i u brojnim filmovima, i uprkos tome što znamo da su se po Americi pojavljivali MP40, ovo do sada nisam sretao na filmu. Otud i po izboru oružja sukobljeni policajci i gangsteri liče na Amerikance i naciste.
Sean Penn u svom ridikuloznom post-denirovskom igranju Mickey Cohena, naizmenično liči na Pacina iz SCARFACEa i Pacina iy DICK TRACYja ali meni nije previše smetao. Ipak glavna gluma se odvija između Josha Brolina, Ryana Goslinga i Emme Stone koji su ipak prvaci u ovoj raskošnoj podeli koja bi GANGSTER SQUADu mogla dati etiketu LA CONFIDENTIALa za decu.
Fleischerova režija je puna raznih egzibicionističkih detalja, slično njegovim ranijim filmovima sa Jesse Eisenbergom, međutim ovde je otišao korak napred i u odnosu na MINUTES i na ZOMBIELAND. GANGSTER SQUAD je film koji je u potpunosti zaokružen, jedan fin primer kiča proisteklog iz tradicije Warnerovih filmova i potonjih stripova u kome se dosta solidno spajaju zahtevi tih žanrova i postulati visokooktanskog akcijaša. Iako, Fleischerov nije toliko maestralan kao De Palmin UNTOUCHABLES niti toliko autorski sveden kao LAST MAN STANDING, on se nadovezuje na njih i prevodi ih u standarde savremenih multipleksa.
* * * / * * * *
Kako je Rastko postao Sava
http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/124/%D0%94%D1%80%D1%83%D1%88%D1%82%D0%B2%D0%BE/1272158/%D0%98%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B2%D1%98%D1%83%3A+%D0%A0%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%BA%D0%BE+%D0%9C%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8%D0%BA.html (http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/124/%D0%94%D1%80%D1%83%D1%88%D1%82%D0%B2%D0%BE/1272158/%D0%98%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B2%D1%98%D1%83%3A+%D0%A0%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%BA%D0%BE+%D0%9C%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8%D0%BA.html)
Многи људи у Србији, када виде протесте у Словенији помисле: "Ето, то је због тога што сте се отцепили из оне земље и сада вам се враћа". Ви нисте били баш заљубљеник тада у отцепљење Словеније, али да ли се те две ствари могу довести у везу?
Ја сам био против разбијања Југославије и још увек мислим да је то била велика историјска грешка. Прошле суботе словеначки економиста Макс Тајникар написао је један чланак о делу где прави паралелу између словеначког отцепљења и садашње ситуације и каже: Словенији није било довољно добро да буде север Југославије, да има привилегован доступ на тржиште од 20 милиона људи, а сада у Европи, она је заправо југ. Ми смо неразвијена земља у европској конструкцији, а и европска конструкција се променила у ово време кад смо ми унутра. Она традиционална европска конструкција, њена намера заправо била је да подиже стандард ових неразвијених, као што су биле Португал, Шпанија и Грчка и стварање заједничке привреде која би више-мање била на истом нивоу. Међутим, због светске кризе и због тога што Европа и Америка губе светски примат у привреди, а и политички, можда чак и у војном погледу, Европа је ушла у кризу и променила је концепцију.
Шта је сада концепција?
Сада је концепција унутрашње колоније. Развијене привреде као што су Немачка, Француска или скандинавске земље, створиле су унутрашње колоније у медитеранским јужним земљама до којих имају привилегован приступ, јер је то једно привредно подручје у великом делу, једно моментално подручје.
Чије је Словенија колонија?
Немачка. Можете погледати статистику. Наш привилегован партнер у вањској трговини је Немачка, размена је неједнака. Значи, новопроизведена вредност иде из Словеније у Немачку.
У време бивше Југославије, словеначки интелектуалци су се веома, крајем 80-их, противили Београду као неком ауторитарном центру. Да ли то значи да сада постоји иста та елита која се противи Берлину, ако је тачно ово што кажете?
И ауторитаризам, ако га је уопште било у Југославији, није био ништа, био је фолклор у односу на оно што имамо данас. Данас имамо комесарску владу, влада у Бриселу није под демократским надзором, под контролом. Она је влада која ради са другим владама, процедуре су више-мање тајне дискусије. То је влада која производи законе, који се зову директиве, баш отворено.
Као ЦКСК Југославије, који преноси на Централне комитете република?
То да, само ипак је било другачије. Прво су постојале националне партије где је требало доћи до консензуса. Друго, комунисти нису увек изгурали своје, јер је била јака економска елита.
Сада не можете да изгурате своје у Европској унији?
Једна држава са два милиона и са не баш јаком економијом, са економијом која је пропала у последњих 10-15 година, не може баш да гура своје у Бриселу. Типичан однос је да је словеначка индустрија постала подизвођач великих транснационалних компанија са седиштем у Немачкој или Француској.
У то време, пошто је овде актуелно да се говори да ли Европска унија има алтернативу, да ли је Словенија имала алтернативу у односу на Европску унију или је то био једини пут којим је могла да се креће?
Било је представљено као да је то једини пут. У оно време Европа је била нешто друго или је барем изгледала много хуманије, боље за ове мале привреде. Ја мислим да би Словенија врло тешко опстала ван Европске уније. Нисам сигуран да то исто важи за Србију или Хрватску, јер су оне јаче и позициониране тако да у сваком случају треба да се интегришу, а не нужно на исти начин на који се Словенија интегрисала. Сада, ипак, улази и Хрватска.
Србија се такође нада.
Србија се нада.
Такође, и Босна. Цео Западни Балкан себе види у Европској унији.
Да, да. Ако ће екс-Југославија ући у Европску унију, онда би можда постојале наде да се Европска унија промени. Јер Европска унија као идеја је рационална. Само што треба две ствари да уочи. Прво, да не може више да влада светом, друго, да не може да конкурише Кинезима, који имају другачије стандарде, ниже наднице, много бруталнији капитализам него што је наш, који ми сада не волимо, али је ипак још релативно благ у односу на трећи свет или Кину.
Да се вратимо на протесте у Словенији. Одакле крећу ти протести, ако могу фигуративно да се изразим, из главе, из срца или из стомака?
Ја бих рекао из стомака и из срца, а глава тек почиње да размишља, јер криза која је ту са нама од 2007. и 2008. прилично је упропастила словеначку привреду и сад имамо више него 120 хиљада незапослених радника и радница. То јесте шок. Садашња влада, влада премијера Јанше, врло је брутална. Пређашња влада, коју је народ срушио, јер је имала врло лоше статистике, није имала подршку, је ипак била много блажа и водила је рачуна да не може ићи фронтално против народа. Јанша се веже за европске хегемоније снаге и он мисли да није народ тај који га држи на власти. Мислим да је погрешио, да та рачуница не иде и због тога је дошло до тих манифестација. Због ароганције и неспособности власти.
Може ли се променити нешто док глава не почне да размишља, да ли стомак може да донесе добру промену?
Не може. Проблем је у томе да су садашње манифестације против целе политичке класе. Није само та влада изгубила легитимитет, него цела политичка класа јер су у исто време објављени корупцијски скандали и у опозицији и у коалицији. Тако да ове манифестације иду против целе те политичке класе, касте и алтернативе нема.
Зар то није мало наивно гледање на политику? Када се каже сви политичари су лоши, некако звучи, кад и сами кажете да нема алтернативе, да није ту неки узрок мало другачији?
То је идеална ситуација за ауторитарне варијанте. Када се дигне неко и каже ја имам план. Ако је та особа харизматична, она може да узме власт и да добије неки мандат који може да буде прејак и који може водити ауторитаризму.
И ствара нову политичку класу која се после извесног времена поново трансформише у оно што имате сада.
Да, да. Код нас у Словенији је редослед прво популистичка побуна, онда ауторитаран режим. Код нас је редослед обрнут, ми већ имамо ауторитаран режим и због тога је дошло до ове народне побуне. Због ароганције и неспособности власти и због пљачке. Види се да су пљачкале и једна и друга страна. Тако да је сада једна врло отворена ситуација. Могу да кажем да постоји слободно изражавање у Словенији, кога пре тога није било. Сада је опет све отворено, можете с врло радилкалним идејама да изађете у јавност.
Али, то можете у целом свету с интернетом, с Фејсбуком, Твитером, тај канал само у врло затвореним државама не постоји.
Да, да. Али, ипак су новине и телевизија нешто друго него Твитери.
Али, не можете да задржите информацију. Раније сте могли да спречите да нека истина дође до народа, сада не можете да спречите. Друго је сад да ли ће добити тај простор.
То се слажем, а друго је то да сада можете и неортодоксна мишљења да пласирате у јавност, што до сада није био случај.
Кад кажете пре, на шта мислите?
Мислим на независну државу Словенију од 1991. па напред.
Мислите пре десетак година да није било могуће пласирати такве ствари?
Ја сам био цензурисан.
Ако бисте добили власт у Словенији на један дан шта бисте урадили, распустили странке или расписали изборе?
Ја бих распустио странке и онда ставио неке услове које странке могу да се кандидују на изборима и то би био више моралне или конфликт интереса, тај тип регулација.
Зар није и сада на снази нека врста диктатурае пролетеријата? На изборима су најбројинији сиромашни, они одлучују ко ће да их води.
Ту имате пуно парадокса. На пример, социолошки гледано, људи који подржавају Јаншу су они који највише трпе од његове политике. То су људи са ниском спремом, индустријски радници, људи у мањим местима и крајевима, баш они које највише погађа садашња политика ограничавања дохотка.
Зашто су онда они толико уз Јаншу? Шта је то што он нуди и што они препознају?
Због тога што политика није рационална делатност, то је ипак нешто, као што сте рекли, где стомак и срце раде, а глава евентуално, а не нужно.
Хајде онда мало још ирационалније, да се вратимо на СФРЈ. Шта је тој држави недостајало да би опстала увођењем парламентарне демократије, ако је то било на реду?
Парламентарна демократија у касним 80-им не би више могла да иде у Југославији, јер су све политичке снаге већ биле груписане национално. Била је једна теорија већ 80-их година да је Југославију упропастио Устав из 1974. Ја сам сад близу те тезе. Ако узмете овај последњи конгрес Савеза комуниста Југославије, који су Словенци разбили, да је била ситуација нормална, Словенци који су изашли са конгреса Југословенске партије, они би одмах ишли у Загреб, Скопље, Сарајево, Титоград - да траже савезнике да створе неку политичку алтернативу. Они то нису урадили, они су се вратили у Љубљану. У том тренутку је већ било немогуће организовати политичку снагу на федералном нивоу, а то је услов да једна федерација функционише.
Хоћете да кажете да са нашим свим садашњим заједничким искуствима, са коалицијама политичким које се једва саставе у свакој од бивших република, да би било могуће направити коалицију на федералном нивоу рецимо 2013. у некаквој имагинарној опсталој Југославији?
Ја бих другачије поставио то питање. Ја мислим да ће се у Европи поставити питање конфронтације између развијених капиталистичких земаља које имају вишак капитала и ових неразвијених које имају мање капитала и које траже да тај капитал дође, а тај капитал долази само да би створио профит, и то не само седам или осам одсто, него 15, 20, 25 одсто. Значи, овај капитал који долази из такозваних развијених капиталистичких земаља из центра долази ту да уведе једну прилично бруталну експлоатацију. И ове ће земље пре или касније бити у ситуацији када ће рећи или ће их њихови народи навести да кажу, сад то не може да иде и да траже европску алтернативу. Тако да мислим да ће се то питање пре или касније поставити у оквиру Европе.
Где видите Словенију у тој подели на експлоататоре и експлоатисане?
Словенија је југ. Словенија је данас у ситуацији Грчке, Португала и Шпаније.
Јесте ли усамљени у том мишљењу или је више људи који верују у то што кажете?
Па видите, управо манифестације су помогле да се памет мало брже креће. Ја сам био још пре пола године или годину дана усамљен у тој теорији. А сада је то прилично усвојена теорија.
Али, ако нема резултата, ако се нешто не промени, то остане у домену теорије и можда као нека ствар на маргини. Мислите ли да ће бити иза ових протеста неких озбиљних политичких промена у самој Словенији? Не говорим сада о коалицији, говорим о промени друштвеног система, шта год то значило.
Ја мислим да ће бити промене, али да се неће одмах испољити. Што значи, ми ћемо још имати две-три владе које ће бити овакве са малом подршком, компрадорске, да употребим тај израз, значи које ће служити вањским интересима, више него властитом народу. Али се мења клима, атмосфера се мења. Некако мирише на касније осамдесете године. Људи су више скептични, нема више догматског веровања у исправност онога што власт каже. И у касним осамдесетим је у тај вакуум онда пала националистичка идеја. Данас не може више.
Мислите?
Не може, због тога што је националистичка идеја та која нас је довела до ове ситуације.
А може ли да се наметне фашистичка идеја? То је једна од ствари на коју врло често упозоравате, да у ситуацији када неко каже - не треба нам идеологија, потребни су нам програми које ћемо спроводити, вама увек као да се пали неки аларм, запитате се да иза тога одсуства идеологије заправо није идеологија фашизма?
Ја сам написао ту своју књигу - колико сте фашизма имали у раним деведесетим годинама, мислим, реално постојећи фашизам у Хрватској, у Србији, у Босни, а и у Словенији, овако је то почело. Али ја мислим да заправо опасност од фашизма данас није реална зато што је фашизам како се каже, један колатерални резултат или производ националне буржоазије. Ми данас немамо више националну буроазију у овим земљама. Односно, барем у Словенији, национална буржоазија је доживела историјски пораз. Она није успела да створи националну привреду, и сада, као што изгледа, преузима власт оно што се у социологији и економији зове компрадорска буржоазија, оно што познајемо из Јужне Америке. То су локални агенти страног капитала чији је задатак да одржавају социјални мир и организују околину која може прихватити стране инвестиције. Значи, то је више некаква полицијска функција и то је једна класа која није продуктивна. Они не умеју да организују националну привреду. Они су само агенти страног капитала. Ја мислим да се сад мења ситуација у Хрватској и Словенији у том смислу. То не значи да неће моћи да дође до ауторитарних режима. У Јужној Америци имали су генералске хунте, у неком периоду врло често и то је била општа појава. Али мислим да онај фашизам који познајемо историјски сада више нема социјалног основа јер нема више националне буржоазије.
Али зар осиромашени народ који само тражи правду и воли да то праведно решење буде брзо, а поготову га је могуће национално организовати у националним државама, зар то није предуслов за неку врсту фашизма?
То би био онда ауторитарни режим са популистичком подршком који наравно може да буде и расистички и страшан...
Антиимигрантски, што је такође једно од све чешћих питања...
Наравно. Имигранти, они су оно што се у марксизму зове резервна армија беспослених. И њих привуку кад су привреди потребни, а онда их избаце. То се ради данас у Словенији, то се ради у целој Европи. Све то може да буде, али неће бити фашизам у смислу Мусолинија или Хитлера јер немамо довољно јаку ни националну привреду, ни националну буржоазију. То може да буде неки Видела или неки грчки пуковници као што су били. За људе који живе у таквој ситуацији разлика између фашизма и ауторитаризма може бити врло мала.
Како бисте онда описали покрет као што је Златна зора у Грчкој, где она припада у тој подели? Кад кажемо фашизам, не мислимо на оног који ће да изазове нови светски рат, већ на некога ко ће рецимо да ствари промени на неки начин који не мора да буде пријатан свима?
Наравно. Златна зора јесте фашистичка формација. У Грчкој постоји национална буржоазија, она их је чак и увела у ову ситуацију сада. Они би могли изаћи из Европске уније или барем из еврозоне и они би могли створити једну затворену привреду на ниском нивоу, више-мање самодовољну, а њихов би извоз био туризам. Тај сценарио би ишао.
Ако им се опросте дугови.
Због тога би они и дошли на власт. Јер би они одбили да плате, они би их затворили и то би било врло незгодно, за људе који би тамо живели, страшно.
Али сада је примамљиво. Звучи као решење проблема. Нећемо да плаћамо дугове који су нам лажно наметнути, или на превару створени, и желимо да се ослободимо тога јер можемо сами да функционишемо боље. Зар то није управо оно што је дигло чак и људе као што су Мусолини и Хитлер пре осамдесет година?
И фашизам и нацизам су настали из пораза. Италија је формално била победница, али заправо је била поражена. Аустријанци, односно царство их је сломило. То је један сценарио који је могућ, који је незгодан, а који садашња Европска унија изазива. Јер оно што они раде грчком народу је бесконачна ароганција и неразумевање, тврдоћа према људима. Тако да ја мислим да је у Грчкој ствар отворена, јер ипак мислим да Златна зора нема шансе, да ће бити ипак нека социјалистичка варијанта која ће на крају победити.
Значи да верујете да ипак овај концепт Европе може да реши крупне проблеме који се пред њим налазе без таквих драматичних ломова?
Мислим да овај концепт, да ту ставим акценат, овај концепт садашњи, то што се сада збива у Европи, ствара проблеме а није кадар да их решава, односно решава их на један брутални начин који води у врло опасне ситуације. Ситуације у којима постаје народни бунт једна реална опција, а сад ко ће профитирати од тог народног бунта, отворено је питање.
Шта би био Ваш предлог, може ли се из ове финансијске кризе изаћи тако што ће се ремонтовати привреда или је потребно потпуно променити мотор и рећи ова идеологија постлибералног капитализма не функционише, треба нам нешто друго. Притом, то није уопште лако увести, претпостављам.
После економске анализе које предлажу алтернативе. Моја идеја је да прво треба финансијска тржишта регулистати, ставити под контролу. За нешто тако вам треба један јаки, међународни, светски играч и Европска унија јесте такав играч. Она је довољно јака и привредно и политички да би могла да утиче на светска финансијска тржишта. Американци ће бити против тога. Наравно да ће Кинези бити неутрални и рећи, нека се пождеру међусобно, а ми ћемо профитирати. Али, проблеми су толико глобални сада, да једна мала држава као што је Словенија или чак и Србија која је већа, па ипак још премала, чак ни Француска...
Економски је мања од Словеније.
Добро, али потенцијали су ипак већи. Да ниједна земља, чак ни Немачка, ни Француска, сама за себе не може да промени глобални курс. А Европска унија би могла. Поготово ако би дошло до неког компромиса са САД. Нешто што би требало Европа да запамти - да она не може више да се такмичи за светску власт, за светску превласт, за хегемонију. Европа нема шта да ради са војним интервенцијама у Африци или у Ираку или у Авганистану. То су прошла времена, то је само губљење новца и губљење времена. То је радила Шпанија у 16. веку и из највеће државе у свету, из империје постала је неразвијена земља. И то ради данас Европа, то раде САД. Промена перцепције властите улоге у свету је нешто што је битно за Европу данас.
Јесте ли оптимиста да то може да се деси? А да притом, ви кажете да Брисел вама, над вама комесарски влада.
Не са овом гарнитуром у Бриселу, ни са овом гарнитуром у Љубљани.
Што значи да треба да се побунимо против политичке елите на европском нивоу?
То би било идеално, то би био један добар предлог. Али, видите, ја бих цитирао Браудела. Браудел је проучавао радни капитализам у медитеранском басену и каже када је Италија изгубила могућност, кад се није могла више такмичити за хегемонију, јер је центар привреде прешао из Медитерана на Атлантик, дошла су сретна времена за Италију. Није било више ратова у Италији, први пут су они привређивали довољно хране да себе прехране, није било потребно увозити храну. И дошла је велика ренесанса, 16. и 17. век. Губљење хегемоније није нужно нешто несретно, нешто слабо, поготово не за људе.
Ту сте сада скривено рекли и да је политика изолације добра, ако се Италија затворила у себе и успела да буде самодовољна, да ли би то значило да и у данашњој Европи у оваквим случајевима вреди рећи...
Није, тада Италија се није затворила него је била способна да се прехрањује, а њена култура је тада процветала по целој Европи.
Да ли је могуће данас урадити сличну ствар унутар Европске уније која каже не можете да урадите тако нешто, него морате да учествујете у заједничком пројекту?
Прво, Италија није знала шта ради, па је ипак то урадила, а ми данас знамо шта треба да урадимо тако да имамо шанси. Друго, Брисел ништа не ради за шта не добије консензус свих влада. Што значи да, ако ми нападамо властите владе и променимо те владе, и у Бриселу би требало другачије да одлучују.
Брисел слуша у таквом случају или не?
Прво треба да се сложе све владе чланица, тако да не можемо ми да нападамо Брисел, кад знамо да се наша влада сложила са тим.
Које је онда решење?
Решење је опозиција према садашњој политици Европске уније у целој Европи.
У данашње време интернета, друштвених мрежа, захтева да све буде кратко, јесте ли ви у стању да своје мисли свртите у 140 карактера колико вам Твитер тражи и да ли ће то такође бити идеолошки проблем у будућности?
Ви превелику наду стављате у нове технологије. Наиме, увек су постојали политички слогани и они који су били кратки и ударни били су најбољи. Твитер још може то да ради. Ово што се иза слогана ради, то је ипак ствар интелектуалног рада и за то треба употребити неки други формат.
Нисте у страху да ће то бити угрожено?
Не, не.
Reprizirao sam THE CHINA SYNDROME Jamesa Bridgesa, jedan od ključnih političkih trilera sedamdesetih. Reč je o produkciji Michaela Douglasa koji ie zapravo bio uspešniji kao producent nego kao glumac u početku karijere, i u ovoj priči Jane Fonda igra novinarku koja prisustvuje uzbudljivom incidentu u nuklearnoj elektrani i kreće da ga istražuje sluteći da se iza saopštenja o benignom incidentu krije mnogo strašnija istina. I rukovodilac elektrane počinje da sumnja i ubrzo se njihovi putevi ukrštaju, inženjer joj nudi dokumenta ali niti su mediji spremni da izađu sa istinom pred građane niti je nuklearna elektrana spremna da se uzdrži od pokušaja da silom spreči otkrivanje afere.
THE CHINA SYNDROME je fikcija, i kao takav uspeva da spoji dosta ubedljiv obazrivi optimizam oko samih elektrana na tehnološkom planu sa pesimizmom vezanim za odnos korporacija prema svim preprekama koje se mogu pojaviti na putu eksploatacije opasnih tehnologija. U tom drugom pogledu film gubi na ubedljivosti. Naime, paranoidni odnos korporacija prema novinarima stoji ali nema razloga da se korporacija unutar svojih struktura istinski ne pozabavi rešavanjem problema.
Za razliku od ALL THE PRESIDENT'S MEN triler ne proističe iz proceduralne delikatnosti koja karakteriše istrazivačko novinarstvo već iz dosta crno-belih motivacija, čime se THE CHINA SYNDROME politički dosta devalvira i prerasta u tipičan repertoarski film koji se politizacijom više služi radi forme nego zbog samog sadržaja.
Bridges u načelu dobro vodi priču, premda se oseća da je snalažljiviji kao scenarista nego kao reditelj. Recimo, potpuno zamemaruje taj horor aspekt radijacije i specifične teskobe ambijenata nuklearne elektrane. Sama lokacija elektrane je u tom pogledu mogla biti nešto ekspresivnija.
Kao bitan film za inspiraciju brojnih kasnijih filmova, iako se i on sam bazira na evropskoj tradiciji političkog filma u kome je glavni junak novinar koji razlaže slučaj, THE CHINA SYNDROME ostaje u senci nekih od epigona.
* * * / * * * *
Iskreno, to je deset puta bolji film od ALL THE PRESIDENT'S MEN.
Ne bi Srbiji škodio jedan takav...
Bolji je Pakula, ali ne kažem da SArbiji ne bi prijao jedan ovakav. Mada mislim da je za Srbiju optimalan rimejk PROMISED LAND na temu kopanja nikla na Mokroj Gori.
Reprizirao sam jedan film koji sam voleo ranije, NO WAY OUT Rogera Donaldsona i nažalost na novo gledanje me je razočarao. Ovaj rimejk i ponovna ekranizacija romana THE BIG CLOCK mi je na novo gledanje, doduše dvadesetak godina posle prvog delovao usiljeno, neuverljivo, sa naizmeničnim smenjivanjem logično razvijane priče i koincidencija koji dobacuje do određenog rezultata samo zato što je u ovom filmu Kevin Costner pokazao da je bez sumnje u tom momentu stasao kao zvezda, Gene Hackman je bio pouzdan, Will Patton je bio dovoljno neurotičan a Sean Young dovoljno bezobrazna. Nažalost, Donaldson kog inače izuzetno cenim u toj generaciji australijskih reditelja u Holivudu daje filmu utisak da pripada višoj klasi nego što realno zaslužuje kroz ambiciozan i danas već prepoznatljiv skor Maurice Jarrea.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LYMELIFE Dericka Martinija, prilično temeljno realizovan produžetak poetike koju je ustoličio Ang Lee sa svojim filmom ICE STORM. Upravo je ICE STORM standard i uzor u odnosu na koji se LYMELIFE i tumačio i u određenom smislu, postojanje Leejevog filma ponajviše i diskredituje ovaj inače vrlo solidan film. Martini isto onoliko koliko i Lee nudi osmišljenu priču iz predgrađa, smeštenu u epohu, u kojoj se prepliću teme odrastanja i licemerja roditelja.
Martini je svom filmu prišao vrlo pažljivo i LYMELIFE je vrlo osmišljen u produkcionom pogledu, pa spada i među uspešnije Scorseseove uplive u savremeni indie film.
Kao predah od televizijskih i holivudskih angažmana u filmu se pojavljuju Alec Baldwin, Timothy Hutton, Jill Hennessy i Cynthia Nixon, mada su ključne figure ipak Kieran Culkin i Emma Roberts u ulogama potomaka ove dve porodice. No, ubrzo su i njih dvoje došli u ligu glumaca koji su im igrali roditelje.
* * * / * * * *
Reprizirao sam BROADCAST NEWS Jamesa L. Brooksa, jedan od granddaddyja savremene romantične komedije, ali što je još važnije jedan od najbitnijih filmova o japijima iz osamdesetih, uz WALL STREET i FATAL ATTRACTION jedan od bitnijih naslova u tom talasu.
U određenom smislu, Brooks je napravio jedan od ključnih filmova na tu temu jer je pošao od jedne od svojih karakterističnih premisa, a to je da su svi junaci na određeni način pozitivni i "odbranjivi". Za razliku od WALL STREETa i FATAL ATTRACTIONa u kome postoje jasno profilisani "negativci", ovde postoje jasno profilisana stremljenja junaka, jasno profilisani junaci sa kojima se identifikujemo, ali ni William Hurt koji igra svojevrsnog "negativca" ne igra apsolutno negativan lik. Zapravo njegov lik je na nivou karaktera u redu ali je njegovo razumevanje novih korporativnih okolnosti koje su "loše" zapravo bolje od onog koje imaju pozitivci.
U tom pogledu, u Brooksovom filmu su svi junaci pozitivni ali je sistem problematičan i nedovoljno ceni one vrednosti do kojih drži Brooks.
Albert Brooks je odličan kao pasivizirani heroj-luzer ovog filma, koji u životu koji Brooks pokazuje na kraju ipak ne postiže svoj cilj, a Holly Hunter je izvanredna u roli koja će biti uvod u njenu kasniju oskarovsku fazu. William Hurt je ipak imao najdelikatniju ulogu da bi stvorio ambivalentnost svog lika, učinio ga istovremeno antipatičnim i uslovno rečeno pozitivnim.
Brooks vodi priču nešto drugačije nego u svojim drugim filmovima. Iako je poznat po vrlo konvencionalnim tehnikama, ovde pušta da se priča razvija kroz niz situacija koje se talože i čine celinu. U tom pogledu evocira nešto alternativniju, njujoršku atmosferu filma koji diktiraju glumci. U par navrata rediteljski iskoračuje iz delikatne stilske konzistentnosti i dopušta komediji da prevagne u odnosu na priču. Ipak, na nivou celine BROADCAST NEWS je uzoran film.
Ukoliko je NETWORK Paddyja Chayefskog zvanično najsnažnija inspiracija za NEWSROOM, sasvim sigurno je i BROADCAST NEWS odigrao veliku ulogu u nastanku Sorkinove serije.
* * * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam CARNAL KNOWLEDGE Mike Nicholsa. Reč je o filmu koji je nastao po pozorišnoj drami Julesa Feiffera i deo kritike kaže da se "to vidi". I u određenom smislu svakako da se oseća da film ima literarne korene, uglavnom je baziran na dijalogu, na odnosu dva junaka, na njihovim opservacijama događaja koji su se desili off-screen, što jesu karakteristike pozorišnog komada. Međutim, Nichols, koji opet ima pozorišne korene, toliko vešto režira ovu priču, toliko unutar samih scena maestralno koristi off-screen da je ovaj film u određenom smislu, na nivou puke vizuelnosti, na nivou čisto tehničkog pristupa i odabira postupaka prototip onoga što danas gledamo na filmu i televiziji.
Nichols je u ovom filmu upravo do savršenstva doveo upotrebu događaja van ekrana koji se dešavaju istovremeno sa prikazanom radnjom, i ponudio je stvarno jedan od filmova koji spadaju u red onih ostvarenje u kojima su se velika rediteljska imena nadmetala dok su definisali Novi Holivud.
Nichols je reditelj sa fascinantnim opusom i vrhunskim ostvarenjima u mnogim žanrovima, često je u određenom smislu bio i potcenjen, no kada se njegov rad rekapitulira, čine ga ne samo mnogi dobri filmovi već i neka u određenom smislu prevratnička ostvarenja.
CARNAL KNOWLEDGE prati tri decenije u razvoju dva američka muškraca koje igraju Jack Nicholson i Art Garfunkel i tumači promene u dinamici muško-ženskih odnosa kako kroz prizmu sazrevanja i starenja junaka tako i kroz prizmu društveno-političkih promena.
CARNAL KNOWLEDGE deluje kao prilično uverljiv dokument o temi koju su autori odabrali i uspeva da "zarobi" trenutke i konvencije kojima se bavi. Naravno, sama tema je u vreme izlaska filma bila mnogo provokativnija nego što je danas, i to je stvar koju bi trebalo ukalkulisati u tom istorijskom pogledu na film.
No, naravno muško-ženski odnosi pored epohe u kojoj se sve odvija i konvencija sa kojima se junaci suočavaju, nose u sebi i niz univerzalnih gledišta. Međutim, čak iako kažemo da film transcendira precizne istorijske okvire u koje je smešten ipak ne uspeva sasvim da prevaziđe kulturu o kojoj govori. Dakle, ovo je pre svega film o američkim muškarcima, i u tom, uslovno rečeno "lokalnom" aspektu ima jednu od osnovnih osobina tamošnjeg "nezavisnog" filma čak i pre nego što će taj termin dobiti svoje aktuelno značenje.
Jack Nicholson nije previše uverljiv u fizičkom pogledu kao student ali svakako drži film na svojim plećima, pomažući i Garfunkelu da ostvari snažnu ulogu. Candice Bergen i Ann-Margaret igraju dve najbitnije žene u razvoju ove dvojice junaka i ostvaruju dosta, a Ann-Margaret posle ovog filma uspeva i da stekne kredibilitet "ozbiljne" glumice.
Stavovi koje pisac zastupa su jasni i ovo jeste film sa jasno plasiranom tezom, međutim kroz vešto vladanje formom i atmosferom, Nichols uspeva da sve to pretvori u uverljivu melodramu.
* * * * / * * * *
DC Comics under fire for hiring anti-gay writer to pen Superman
Ender's Game author Orson Scott Card has called gay marriage 'the end of democracy' – and some comics fans want him fired
Share 2161
inShare2
Email
Dominic Rushe in New York
guardian.co.uk, Monday 11 February 2013 22.09 GMT
Jump to comments (775)
Superman comic book
In a letter to to publisher, actor Michael Hartney wrote: 'Card is an embarrassment to your company, DC.' Photograph: Reuters
Superman fans are up in arms at the decision of the publisher to appoint a noted anti-gay writer to pen the Man of Steel's latest adventures.
Comic giant DC has commissioned Orson Scott Card, author of the award-winning and best-selling Ender's Game sci-fi series, to write for DC's Adventures of Superman series. The digital comic is set to be published in April.
The news has sparked a furious backlash from Card's critics. Card is a long-time critic of homosexuality and has called gay marriage "the end of democracy in America". In 2009 he became a board member of the National Organization for Marriage, a group that campaigns against same-sex marriage.
"Superman stands for truth, justice and the American way. Orson Scott Card does not stand for any idea of truth, justice or the American way that I can subscribe to," said Jono Jarrett of Geeks Out, a gay fan group. "It's a deeply disappointing and frankly weird choice."
A film of Ender's Game, co-produced by Card and starring Harrison Ford, is set to be released in November. Jarrett speculated DC was hoping pre-publicity for the movie would drive sales for the comic.
"I feel like they were hoping that no one will notice. It's a free country, and what's important is what we do here. This is a man who wants to take away my civil rights, and I will not be giving him my money," said Jarrett.
Actor Michael Hartney, who describes himself as "as big a Superman fan as you'll ever meet", has written to DC voicing his concerns about Card.
"If this was a Holocaust denier or a white supremacist, there would be no question. Hiring that writer would be an embarrassment to your company. Well, Card is an embarrassment to your company, DC," he wrote in a letter also published on Tumblr.
orson scott card Orson Scott Card
"And of all the characters Card could have been hired to write, you give him Superman? The character that taught me to lead by example? To do the right thing, even when it was hard? To keep going, even when it seemed hopeless? What an insult. Kids are killing themselves. They are killing themselves in a climate of intolerance and homophobia publicly fostered by people like Orson Scott Card. You don't have to contribute to this. You shouldn't. You mustn't," he wrote.
Petition website Allout.org has started a petition calling for DC to drop Card. The appointment has even inspired a spoof Superman comic in which the hero's home planet is being destroyed by gay marriage.
Dale Lazarov, a gay comic writer, said it was counterproductive to attack Card's appointment: "I've known Orson Scott Card is a raging homophobe since the early 90s. I refuse to buy or read his work. But asking that he be denied work because he is a raging homophobe is taking it too far. Asking for workplace discrimination for any reason is counterproductive for those who want to end discrimination on their own behalf."
DC declined to comment on the controversy.
DC, owned by Warner Bros, has been making attempts to include LGBT characters in its superhero universe recently. Last year the company announced that Alan Scott, Green Lantern, was gay. Batwoman has been a lesbian since 2006.
Last year when North Carolina was voting to ban same sex unions, Card wrote legalising gay marriage was "not about making it possible for gay people to become couples.
"It's about giving the left the power to force anti-religious values on our children. Once they legalize gay marriage, it will be the bludgeon they use to make sure that it becomes illegal to teach traditional values in the schools."
This is not the first time that Card, a prominent member of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, has stirred up controversy by taking on an icon.
In 2011 his publisher was swamped with complaints after publishing a version of Hamlet in which the prince's father is a gay paedophile.
In a damning review trade journal Publishers Weekly said that the focus of Hamlet's father was "primarily on linking homosexuality with the life-destroying horrors of paedophilia, a focus most fans of possibly bisexual Shakespeare are unlikely to appreciate".
Pogledao sam DRAGONSLAYER Matthew Robbinsa, jedan od prvobitno neprihvaćenih a zatim rehabilitovanih fantasy filmova osamdesetih. Robbins je reditelj i scenarista sa vrlo zanimljivom biografijom. Bio je blizak Spielbergu za kog je pisao SUGARLAND EXPRESS, nepotpisan radio na CLOSE ENCOUNTERD OF THE THIRD KIND, zatim i na seriji AMAZING STORIES, potom je postao sidekick Guillerma Del Tora. Dakle, Robbins je svojevrsni "neznani junak" i najmanje afirmisani od Spielbergovih ljudi, a u sklopu tih aktivnosti je sarađivao i sa danas čuvenim animatorom Brad Birdom na filmu BATTERIES NOT INCLUDED.
DRAGON SLAYER je film na kome su se angažovali Dinsey i Paramount ali rezultat je tek simpatičan fantasy o kraljevstvu koje mladi čarobnjakov šegrt treba da izbavi od Zmaja čija se blagonaklonost kupuje žrtvovanjem devica.
Robbins i njegov saigrač Hal Barwood imaju dar za duhovita i neočekivana rešenje i ceo srednjevekovni štimnug je vrlo fino dočarak kroz škripavu, retro egzekuciju. Nažalost, Robbins ne uspeva da jasno izvede priču o mladom pomoćniku i zmaju, Peter MacNicol nije naročito dobar u glavnoj ulozi, i njegova neubedljivost čini da Robbins ne uspeva da prikrije to što zmaja "nema dovoljno" na ekranu.
Robbins u tom smislu pravi grešku ne ponavljajući rešenje svog mentora Stevena Spielberga iz JAWS u kome je ovaj sakrivao ajkulu kako je ne bi pojeftinio. Robbins Zmaja pokazuje prilično rano, i tu nažalost ni nema mnogo šta da pokažer jer efekat zmaja nije naročito kreativan a zatim slede jako duge faze u kojima se maltene i zaboravi da je Zmaj osnovna tema filma.
Iako je film zove DRAGONSLAYER, dakle jasno je definisano o čemu je, ni mladi junak koji mora da odmeni svog učitelja ne zauzima pravu centralnu poziciju, niti njegova putanja ima adekvatan razvoj.
Sve u svemu, DRAGONSLAYER je na krau samo jedan simpatičan film koji je u oskudici fantasy naslova naišao na adekvatno priznanje, i na blagajnama gde je propao, i među fanovima koji su ga rehabilitovali.
* * / * * * *
Pogledao sam WARNING SIGN Hala Barwooda, još jedan rad sa Matthew Robbinsom, disaster film sa elementima zobi filma o nesreći u tajnoj laboratoriji sa izučavanje biološkog oružja koja se krije iza paravana poljoprivrednog inženjeringa. U određenom smilu, ovaj film je kao nukleus kasnije igre RESIDENT EVIL, što je zanimljivo jer je Barwood tokom devedesetih otišao iz filma da se bavi igrama, ali na RE nikada nije radio.
WARNING SIGN je kao realistični RESIDENT EVIL sa dosta zanimljivom atmosferom i rediteljskim koncpetom koji sigurno proističu iz prilično ozbiljne produkcije za ovu vrstu filma. Naime, Barwood je ovaj film snimio za Fox iako je premisa o tome da dođe do curenja biološkog oružja koje budi agresiju kod inficiranih više dublja B-premisa. Međutim, u većem delu filma Barwood ovo mnogo više tretira kao produžetak CHINA SYNDROMEa nego NIGHT OF THE LIVING DEADa i to je glavni adut filma.
Problem nastupa u tome što do pravog velikog konflikta zapravo nikada ne dođe iako ima dosta akcije i ripper sekvenci. Međutim, film je u startu "umiren" svojom realističkom postavkom i odsustvom pravog antagoniste tako da se kasnije ne dobija onaj "movie" naboj koji bi bio potreban.
Međutim, studioznost i lagano tretiranje B-premise sa sjajnim facama kao što su Sam Waterston, Kathleen Quinlan i Yaphet Kotto, čini ovaj film vrednim gledanja. Barwood i Ribbins nikada u priči ne postaju dovoljno "konkretni" ali film koji su sklopili je vrlo zanimljiv i uglavnom odoleva zubu vremena.
* * * / * * * *
Barvud je inace jedan od pisaca i reditelj jedne od najboljih kompjuterskih avantura svih vremena, Indiana Jones and the Fate of Atlantis. Mislim da sam pravi gejmer postao upravo zbog ove igre, daleke 1992. godine... :|
Therefore, I reached out to Max Landis, who penned this version of FRANKENSTEIN with Paul McGuigan set to direct, to see if I could get a better idea of this new approach to the monster we think we've become quite familiar with over the years. I wanted to see if we could get a better sense of how this take on FRANKENSTEIN would be tailor-made to be told from the perspective of Igor, and how a certain balance would be struck between making this his movie while also not relegating the doctor or the monster to being secondary characters.
I heard back from Max this morning, and, while he described himself as "excited" and "hopeful," there was only so much his enthusiasm would allow him to spill to me with the project still in the process of coming together. However, from his words, I think we get a pretty decent idea of this new approach to FRANKENSTEIN and exactly where the idea came from. Here you go...
`This is one I'm excited about and hopeful about and who knows if it all comes together but I'm hoping it does. It's always risky to do interviews before the movie's actually out, you know?
About two years I had an interview where I said it was my favorite thing I'd ever written, and it's still up there for me. When I say that I hope I don't sound like an asshole, I just think it's important to enjoy your own work. I'm not going to say anything here that will "spoil" it, but I can hopefully more eloquently express "how," if not "what" the movie is.
A little bit back I went on the Nerdist podcast, and I had a great time. During that I pitched an idea for an adventure movie trilogy I'd had recently that sort of started as one story and then revealed itself to be a 'reimagining.' Someone posted it on youtube, me pitching it to Chris and Jonah and Matt, this random adventure idea. If someone wanted to, they could watch that, and get a feeling for my tone, and what I like to do. Frankenstein is sort of like that, in spirit.
Most of my projects that are set-up right now are my original ideas. In my career, I've only written a couple "reinvention/reimagining" type stories. I'm not a guy who guns too hard on the "HOLLYWOOD IS CREATIVELY BANKRUPT" issue, because one, I don't believe it, and two, I'm in the business, and from the business side of it, reinventions and namebrands do seem to be making an awful lot of money, don't they? And that's no one's "fault," and that's not "the downfall of filmmaking," that's just the stage we're at in the industry.
I am, at the end of the day, a guy who loves story. So I came up with this idea for a story that I thought was touching, and exciting, and then as I was coming up with it I realized "Oh, shit, this is Frankenstein."
And it's not some "dark and gritty retelling/bad ass action reimagining," that's not what I do, that's not what I'm interested in writing. Sure, a lot of my stuff is dark, and this does have dark bits and bad ass action, but it's ultimately about characters.
And that's what's funny about it being a retelling of Frankenstein. I'm going to pose you a funny question here: When did the character Igor the Hunchbacked Assistant first appear in the Frankenstein Mythos?
He certainly wasn't in Mary Shelley's revolutionary, but extremely dry novel. That novel was about a college dropout on a boat in the arctic being hunted by a monster that he'd made in some unspecified way. And the monster was SMARTER than him, get that.
Nor was Igor in the iconic Universal Karloff movies. Those were at first about an insane Doctor obsessed with defying God and creating life for himself, and then, after the doctor died, became about the wanderings of his creation, a barely-intelligent simpleton neanderthal.
And in that one, Frankenstein had a hunchbacked assistant, a real creepy bastard...named Fritz. And then in the sequels, Bela Lugosi showed up as "Ygor, a broke-necked asshole blacksmith who'd manipulate the Monster into doing shit.
I realized we were missing Igor, the Igor everyone seemed to know, and I was like, "Wait, what?" So I started watching ALL of the Frankenstein movies, from Mel Brooks to Peter Cushing to Robert Deniro, and realized that the only time Igor's actually been (Doctor?) Victor (Henry?) Frankenstein's assistant was in the fucking Monster Mash.
I was like, "Wait, what?"
That's when the idea came to me: instead of trying to do some high minded "revisionist" Frankenstein, why not try to stay true to a version that only lives in the zeitgeist, and has NEVER REALLY EXISTED.
And why not do it in an intelligent, hopefully, thoughtful way, about friendship and science, genius and madness, love and ambition, life and death?
Why not use that imaginary, fairy dust framework of "guy with hunchbacked assistant makes monster" and make it fun, sad, scary and hopefully, I really hope this, moving.
Let's just hope it comes together, you know? I think it's really cool.
Also, Doctor Frankenstein, I hate to break it to you, but if man wants to create life, there's already a process he can undertake to get that done. It's called "having sex," and believe it or not, if you're doing it right it's way more exciting than a lightning storm.
But often twice as dangerous.`
Nisam ranije gledao MASTER AND COMMANDER: THE FAR SIDE OF THE WORLD Petera Weira, i svakako, šteta je što sam ga propustio u bioskopu pošto je ovo jedan od filmova u kojima su aduti više vezani za atmosferu i uzbudljive prizore na velikom ekranu, nego za priču, i ta vrsta grandiozne fizičke produkcije podrazumeva bioskop i kolektivno iskustvo.
U tom pogledu, Weir je vrlo bezobrazno ekranizovao roman Patricka O'Briana i akcenat je upravo stavio na atmosferu i situaciju u kojoj su se junaci našli, suočeni sa opasnostima, trvenjima i uzbudljivim ambijentima. Na nivou zapleta ovaj dvočasovni film je kriajnje rudimentaran i svodi se na poteru između dva broda i iskušenja sa kojima se suočava posada HMS Invincible.
Za razliku od GALLIPOLIja u kome ispod naslaga nacionalističkog žara i preispitivanja pozicije učesnika u ratu iz vizure muškosti i iskušenja pred koja se stavlja, ali na kraju sve ipak rezultira snažnom antiratnom porukom, MASTER AND COMMANDER je čista "dečačka pustolovina", prikazuje užase rata ali pre svega konstatujući da je to tako bilo i uspeva da izgradi čitav niz herojskih figura unutar miljea koji je u međuvremenu kroz niz priča osuđen zbog svoje klasne stratifikacije, aristokratske okoštalosti i sl. Weir u svom filmu ne zanemaruje nijednu od tih kontradikcija, surovosti, imanentne naivnosti i primitivizma ali sve to čini prihvatljivim. Ta specifična sposobnost da se spoji gotovo pa realistički prikaz neprihvatljivih okolnosti, a da se ništa od toga ne osudi je vrlo specifičan rediteljski postupak. Mnogi filmovi koji su smešteni u takve periode u istoriji pokušavaju da prikažu herojstvo junaka kroz umekšavanje i fetišizaciju društvenih okolnosti.
Naravno, to je dokaz i superiorne glume Russella Crowea, paule Bettanyja i jamesa D'Arcyja koji su su uspeli da odbrane svoje likove oficira iako im Weirova želja da prikaže atmosferu unutar cele posade sa dosta digresija od glavnih likova sigurno nije mnogo pomogla u tome.
DP Russell Boyd i Peter Weir potvrđuju da su Australijanci velemajstori u snimanju priča koje su smeštene u spektakularne prirodne ambijente, i u širem smislu, ove Weir nastavlja sa svojom linijom holivudskog klasicizma koju je zapravo najviše razvio radeći na filmovima THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY i GALLIPOLI, praktično izvan Holivuda, lagano se profilišući kao suptilni reditelj holivudskog mejnstrima, s tim što ovde nema nikakvog ideološkog angažmana. No, ako je sama forma u izvesnom smislu sugestija ideologije, onda je MASTER AND COMMANDER dosta subverzivan primerak jer ta vrsta klasicizma 2003. godine nije mogla da se sretne u američkom filmu.
* * * / * * * *
Postoji li šansa da nam napišeš recenziju filma "Šeki snima, pazi se"?
S obzirom da je vrlo teško pronaći ovako katastrofalan nivo u jugoslovenskom filmu u razdoblju 1945-1980, zanima me koji su za tebe najgori filmovi snimljeni u Jugoslaviji do 1980.?
Za mene su to Zvižduk u osam, Bolje je umeti, Lepa parada i Pusti snovi.
zar postoji lošiji film od ZVEZDE SU OČI RATNIKA?
Znaš kako iwasateenagewerewolf, nikada me nisu zanimala ta traganja za najgorim filmovima. Gledao sam filmove koje nabrajaš ali mi je besmisleno da se nešto rangira po lošem, naročito ako imamo u vidu da pretenzije filma u zantnoj meri određuju način na koji je film potom neuspeo ili loš.
Ja potragu za lošim filmom i gledanje istih doživljavam kao svojevrstan standard prema kojem merim filmove u istoj kategoriji kakva god ona bila, poput nekog repera kojim upoređujem određene elemente i tako formiram vlastiti ukus. Ne smatram to kao izgubljeno vreme. To sam radio da bih bolje razaznao šta je dobar film a šta nije, a nekad i samog sebe iznenadim tako što mi se film, za koji mislim da je opskuran dopadne, a onda otkrijem da su ga i kritičari prepoznali a naravno, ovde niko za njih nije čuo. Ali opet, za mene je Klopka posle hiljade i hiljade odgledanih filmova i dalje solidan film, a ti si je u recenziji unakazio. Ja i dalje nemam problem sa tim filmom, a napomenuću da su mi Divlje senke, Paviljon 6, Balada o svirepom i Kičma jedni od omiljenih, a Već viđeno stavljam van konkurencije. Koliko onda treba da pogledam filmova pa da bih shvatio da je Klopka sranje?
Suvišno je reći da visoko cenim tvoje recenzije. Zato me zanima tvoje mišljenje o "Šekiju" jer sam bio zaprepašćen onim što sam video, a ti si ionako upućen u domaći film koji je i meni prirastao srcu. Ne radi se o tamo nekom levom Vajdinom filmu, već je dotični nakon skandala ekspedovan a mnogo godina kasnije su ga proglasili remek-delom.
Reprizirao sam WALL-E Andrewa Stantona i ponovo se uverio da je reč o jednom od najznačajnijih filmova prošle decenije. Praktično bez reči, sa animiranim junacima koji su mašine i uspevaju da iskomuniciraju emociju, reč je o jednom od možda najizazovnijih filmova koji su pokušali da se plasiraju u glavni tok i usput postigli izuzetan komercijalni uspeh. Međutim, WALL-E je na isti način mogao biti i arty animacija koja zadovoljava vrhunske standarde.
Odluka da se ispred ovog filma stavi "populistički" predznak stoji kao redak primer hrabrosti u savremenom Holivudu i potez zahvaljujući kom je Pixar uspeo da preraste Disney. Naravno, ono što je unutar filma ugrađeno učinilo je da ta hrabra odluka bude sasvim opravdana, dakle talenat koji je prikazan je ohrabrio strukture da u potpunosti afimiršu ovaj pogled na stvari.
WALL-E je animirani film u kom mašine preuzimaju osobine ljudi, ali istovremeno u ovom svetu postoje i ljudi, dakle nije reč o antropomorfnom prikazu drugih bića koja preuzimaju funkciju ljudi i drugim sredstvima pričaju priče o čovečanstvu već o robotima koji bolje pamte odgovornosti i potrebe ljudi od samih ljudi i pokušavaju da ih spasu iz osećaja dužnosti, programa, paradigmi koje su ljudi ugradili u njih i zaboravili.
U tom pogledu WALL-E je istovremeno osuda sveta u kome je tehnologija potpuno pasivizirala ljude ali i apologija tehnološkog napretka kao takvog jer zapravo tehnika dovodi ljude u fazu dekadencije ali ih i spase.
Otud, iako je WALL-E po miljeu u koji je smešten, a to je uništena Zemlja pokrivena đubretom, "message movie" o zaštiti sveta koji već imamo, zapravo pre svega priča o tehnologiji prema kojoj ima zanimljiv i ambivalentan odnos. I po tom pogledu na tehniku je mnogo intrigantniji.
Sama realizacija je briljantna, kreativna i na nivou celine i u detaljima, formalno dovodeći neka rešenja do dobrodošlih ekstrema, kao npr. u slučaju uvoda u kome 40 minuta ne biva izgovorena nijedna u potpunosti artikulisana reč a u tom periodu se zapravo definišu osnovni odnosi među protagonistima.
Ako je ikoga čudio carte blanche koji je bio dat Andrewu stantonu un realizaciji JOHN CARTERa onda je upravo ovo film koji objašnjava sve.
* * * * / * * * *
WAALLEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE !! ❤
Stari Kadar se ukratko bavi temom javnih medijskih servisa u Srbiji.
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4356/dimitrije-vojnov-servisiranje/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4356/dimitrije-vojnov-servisiranje/)
1986. godine izašao je film STREETS OF GOLD Joe Rotha. Roth će ubrzo postati jedan od najpoznatijih i najplaćenijih čelnika studija u istoriji Holivuda i ovaj film će, kao i ostatak njegove rediteljske karijere biti fusnota u biografiji jednog mogula. Međutim, te 1986. godine STREETS OPF GOLD je delovao kao realistički, hladnoratovski rip-off ROCKYja. Sliku o ovom filmu dodatno je pokvarilo to što je i sam Rocky Balboa uzeo učešće u Gladnom ratu godina dana ranije kada se potukao sa Ivanom Dragom u četvrtom delu.
Baziran na romanu koji je napisao jedan od producenata filma Deszo Magyar film govori o bivšem sovjetskom bokserskom šampionu koji zato što je Jevrejin nije dbio priliku da se takmiči na Olimpijadi, izazvao incident i dobio doživotnu zabranu bavljenja boksom i sada dolazi kao emigrant u Njujork gde radi najbednije poslove. Njega ira Klaus Maria Brandauer, u to vreme već oskarovac.
Na ulici sreće par mladih i perspektivnih momaka koje počinje da trenira prvo kako bi zaradio novac a zatim kako bi ih izveo na "grudge match" protiv sovjetske reprezentacija. Njih igraju mladi Adrian Pasdar i Wesley Snipes.
Nažalost, ovaj film ne fokusira previše odnos između Brandauera i Snipesa pa zato ni nema kultni status i čini se kao priličan cop out što se kao mladi šampion koji preuzima funkciju osvetničke pesnice izdvaja belac Adrian Pasdar.
Deo kritike smatra kako publika nije bila spremna za crnog šampiona koji će se osvetiti Rusima u ime ovog disidenta, ali ja ne bih išao toliko daleko. Pre bih rekao da je Wesleyevo ispadanje iz igre suviše nevešto ostvareno pa zato deluje toliko artificijelno.
Drugopotpisani scenarista na ovom filmu inače bio je Richard Price, ali ovo niti je njegov autorski scenario niti spada među njegove ubedljivije rane radove.
Roth je imao pravo bogatstvo u glumačkoj podeli. Brandauer je sjajan glumac i doneo je finu dozu slovenske razbraušenosti liku Rusa a nije ga pretvorio u karikaturu. Pasdar je tokom osamdesetih bio pripreman za zvezdu ali nešto se desilo pa taj potencijal nije ispunio a Wesley Snipes je u određenoj meri hendikepiran pozicijom svog lika d apokaže više u karakternom pogledu.
Otud, osim Brandauera u određenoj meri ostatak glumačkih kapaciteta nije iskorišćen, a i Brandauer igra junaka koji po svojoj iznijansiranosti nadilazi film u kome se zatekao.
Rothova rediteljska egzekucija u vizuelnom pogledu je uredna ali ponegde nesigurna i na kraju ono što je najviše devalviralo film u startu a to je oslanjanje na formulu čini da na kraju baš to i spase film. ROCKY je naprosto previše potentna formula da bi izneverila.
* * 1/2 / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-ZWQDdCWH_2E%2FUTcFjrTt_TI%2FAAAAAAAAJCA%2Fwx-ebq3Wyio%2Fs1600%2Fhugo%2Bi%2Bja.jpg&hash=cecc21f1ef815c172bae935792e44cfb07e1192a)
Poslednji pozdrav Komandantu!
bando crvena! :twisted:
pando crvena :)
Pogledao sam minorni rad Dona Siegela CHINA VENTURE, B-film studija Columbia koji je vremenom čak istisnut iz iz literature, pa recimo nije zastupljen u novim izdanjima Maltinovog vodiča iako je reč o filmu velikog reditelja. Međutim, upravo to "istiskivanje" filmova iz Maltinovog vodiča predstavlja znak da su potonuli u duboku opskurnost i da niko ne računa da će privući pažnju ili postati dostupni u bilo kojoj formi. No, CHINA VENTURE sam pogledao na nekom solidnom TV ripu gde se našao u sklopu nekog ciklusa "istinitih priča o WW2".
I zbilja, CHINA VENTURE je baziran na istinitim događajima iz Drugog svetskog rata kada je grupa američkih vojnika poslata da od kineskih pobunjenika otkupi zarobljenog japanskog admirala sa čela imperijalne tajne službe. Na tom putu, pored Japanaca probleme predstavljaju i kineski hajduci koje više zanima novac nego borba protiv okupatora.
Način na koji se odvijaju događaji naravno sugeriše da je reč o žestokoj fikcionalizaciji. Ovo je ipak film iz 1953., mnogo pre Coste Gavrasa i ZERO DARK THIRTYja.
Ovo nije značajan Siegelov film, i nije jedan od onih filmova u kojima on donosi svoje bravure. Ipak, i u minornom filmu oseća se sigurnost u vođenju priče, lakoća u izlaganju karaktera i događaja, i fino snalaženje u evidentno teškim produkcionim uslovima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NEW ORDER Marca Rossona. I dalje se pitam zašto sam se tome podvrgao i istrajao do kraja. Pomislio sam da bi ovo možda mogao biti neki zanimljiv found footage film o apokalipsi proistekloj iz nekekva epidemije, za koju se ispostavi da je nešto drugo, u kome su mladi autori angažovali Franca Nera ne bi li malo podigli profil svog projekta. Ne samo da su delovi sa Nerom najgori deo ovog prilično groznog filma već mu na određeni način onemogućavaju da barem bude konzistentan u svojim greškama. U svakom slučaju, NEW ORDER je za izbegavanje.
Pogledao sam TRETO POLUVREME Darka Mitrevskog i moram priznati da je ovo jedan od onih slučajeva kada se potpuno razotkriva gotovo autošovinističko snižavanje kriterijuma kada je reč o filmovima iz regiona. Tako i TRETO POLUVREME, pošto je film na elementarnom nivou gledljiv, relativno kompetentno realizovan, a to se retko sreće u regionalnoj kinematografiji ne može biti potpuno otpisan, i može biti smatran za ostvarenje sa dobrom ocenom.
Međutim, kada se TRETO POLUVREME stavi u kontekst dešavanja u regionalnoj kinematografiji, a to sve prelomi kroz potencijal reditelja, onda je reč o velikom promašaju. Naime, TRETO POLUVREME je film koji je izašao neposredno posle MONTEVIDEA, a na sve to MONTEVIDEO je ipak više recutovana serija nego film u pravom smislu, i Bjelogrlićev debi neuporedivo bolji na svim poljima od POLUVREMENA, iako je ovo treći film Darku Mitrevskom, jednom od reditelja od kojih se mnogo očekivalo. U tom pogledu, ovo je ozbiljna regresija u jednom perspektivnom opusu. Slično GEORGIJU koji je ipak rediteljski zanimljiviji i zreliji od POLUVREMENA, ovde se čini da je Mitrevski unovčio sve kredite u službi jedne isprazne i ideološki pretenciozne priče, jednog "državnog" projekta koji se na svakom nivou ispiostavio kao suvišan.
U prvoj polovini POLUVREME je kao MONTEVIDEO sa antipatičnim glumcima, skučenijim prikazom epohe, sa nekim čak potpuno identičnim subplotovima (tipa odnos fudbalera sa kćerkom jevrejskog bankara, što je identično odnosu Milutina Ivkovića i Eli Pops) i prilično šotrijanski trapavom melodramom koja vrhuni jednom dosta mlakom aproprijacijom Kusturičine Ederlezi sekvence iz DOMA ZA VEŠANJE.
Druga polovina gura POLUVREME u pravcu VIŠE OD IGRE, ponovo sa antipatičnijim glumcima, bez one vibrantnosti koju je imala Šotrina maestralna serija u kojoj su do maksimuma iskorišćeni ubedljivi personality aspekti naših popularnih glumaca i dat benevolentan pogled na surove događaje.
Međutim, u toj "nacističkoj" polovini koja se dešava tokom okupacije, Mitrevski pokušava da bude ideološki pretenciozan, ali opet ne onoliko bskompromisno i oštro kao Vukotić u sjajnom filmu AKCIJA STADION, već ostaje negde na pola puta.
Otud, TRETO POLUVREME ima framing device kojim sugeriše da je film o Holokaustu u Makedoniji i evidentno želi da eksploatiše tu tragičnu temu, ali zapravo ovaj film je samo usputno o Holokaustu jer glavni junak kroz koga mahom sagledavamo priču nije Jevrejin i samo je njegova okolina dotaknuta tim događajima.
Film je predug i prepun digresija koje su potpuno nevažne i mogli su lagano da se izbace čitavi komadi, a o skraćivanju ostalih scena da i ne govorimo. Čini mi se da je to "produžavanje" filma nastalo u cilju davanje jedne pretenciozne minutaže filmu, kako bi delovao kao impozantnije istorijsko delo.
No, s druge strane, čak i sa svim tim problemima i inferiornošću ne samo u odnosu na ono što je cutting edge regionalni film, za koji sam mislio da će biti cilj darka Mitrevskog, već i u odnosu na konzervativni mejnstrim, TRETO POLUVREME je pristojno sastavljen, i na tom nivou elementarne pismenosi koja se ne nagrađuje kod stranaca dobija te bonuse koji se čuvaju za region.
Appendix: Antisrpski ton filma nije uticao na moju procenu njegovih dometa ali taj aspekt je jedna nova tema.
* * 1/2 / * * * *
Sad nas ni makedonci ne vole?
Očigledno...
Politički korektan braćala! :)
TONI DER ASSI - VON BRATE FÜR BRATE (OFFICIAL HD VERSION AGGROTV) (http://www.youtube.com/watch?v=ktncqpssXdg#ws)
Reprizirao sam JAGUAROV SKOK Aleksandra Đorđevića, jedan od filmova koji spadaju red naslova koje ljudi vole da mrze. Reč je o nepretencioznom repertoarskom filmu koji je nastao u vreme posle Titove smrti kada sa jedne strane filmski autori dobijaju slobodu sa kojom na određeni način ne znaju šta da rade, a drugi gube gube omiljenu temu za rad, dočim žanbrovska kritika u Berogradu i Zagrebu prilazi domaćoj repertoarskoj/žanrovskoj produciji krajnje kritično i sa negativnom predrasudom.
JAGUAROV SKOK su radili Aca Đorđević i DP Đorđe Nikolić, ekipa koja je realizovala OTPISANE, dakle to su već prekaljeni veterani jugoslovenske žanrovske produkcije koji jako dobro vladaju inscenacijama krimića i akcije, a Nikolić je bio DP na vrlo zaniljivo režiranom filmu Gordona Hesslera THE MISFIT BRIGADE (a dobacio je i do major reditelja snimajući TWELVE CHAIRS Mela Brooksa). JAGUAROV SKOK je međutim nastao po scenariju Gordana Mihića, tada još uvek izuzetno relevantnog pisca koji njihovu žanrovsku osnovu obogaćuje nekim izuzetno zanimljivim rešenjima.
U prvoj polovini filma, Mihić i Đorđević dosta lenjo postavljaju zanimljivu priču o beogradskom luzeru Bogiju koji radi kao šofer u organizaciji za kulturnu razmenu a deo prihoda ostvaruje i kao polužigolo ne bi li uspeo da zbrine svoju kćerkicu koja je ostala sa njim kada ju je napustila majka narkomanka.
Prikaz narkomana je prilično tvrd, tretirani su kao globtroteri koji boluju od smrtonosne bolesti, sasvim na liniji naše tadašnje kinematografije u senci Jovanovićevih PEJZAŽA U MAGLI.
Kada jednog dana, majka sa prijateljima otme dete i odvede ga u Njujork, Bogi odlazi da je nađe. Međutim, naći dete u Njujorku je traženje igle u plastu sena i da bi to ostvario on uporedo mora da počne da se snalazi i radi povezujući se sa mutnom srpskom dijasporom koju predvodi njegov prijatelj iz detinjstva Čarli.
Od momenta kada junaci odu u Ameriku, film ulazi u višu brzinu i tada stvari postaju mnogo zanimljivije, kombinuju se arhetipske situacije snalaženja u Americi sa elementima crnog talasa i krimića i tek tu film dobija puni integrirtet.
Ljubiša Samardžić je osvežavajuće lišen goofy detalja i pokušaja humora kao Bogi. Voja Brajović je odličan kao ljigavi Mačaj, i u sličnom je štimu kao u HALO TAXI i NACIONALNOJ KLASI. Miki Krstović je kao i uvek odlična faca u ulozi Čavketa, Čarlijevog brata a Jelisaveta Seka Sablić je sjajna u lucindoj novotalasovskoj minijaturi.
Šteta je što Bogijevog sidekicka Čarlija ne igra harizmatičniji glumac od Mladena Nedeljkovića koji je ipak poprilično opskuran epizodista, ali s druge strane, Vera Čukić nije onoliko iritantna kao inače.
JAGUAROV SKOK spada u onaj red filmova koji su se jednim delom "olupali" time što su u jugoslovenskim uslovima pokušali da budu američki film. Ali u ovom konkretnom slučaju, baš zahvaljujući Mihićevom scenariju koji je kvintesencijalno na liniji srpskog Novog talasa i sa finom dozom apsurda na kome je stasavao uspeva da očuva mnogo više integriteta, ne samo u odnosu na slične filmove iz naše kinematografije već i u odnosu na pokušaje drugih kinematografija da se late Amerike kombinujući svoju vizuru i tamošnje filmske tradicije.
JAGUAROV SKOK nije film internacionalnog kalibra ali jeste jako zanimljiv deo tradicije jugslovenskog filma, između ostalog i kao neka vrsta žanrovskog eksperimenta jer nije reč o čistom krimiću već upravo o prožimanju lokalnih rešenja sa uspostavljenim stilemama.
U domenu same strukture krimića Mihić nije najveštiji, pre svega na nivou rasporede događaja i akcenata ali je u pojedinim aspektima vrlo inventivan.
Đorđević i Nikolić su snimili film koji je bliži sedamdesetim nego osamdesetim, ali je vrlo efikasan i uspeva da dosta efektno iskoristi njujorške lokacije. Film je inače bio koprodukcija sa jednim jugoslovenskim emigrantom čija je kasnija sudbina bila misteriozna, pominjalo se čak i da je kasnije uhapšen, doduše zbog stvari koje nemaju veze sa kinematografijom.
U odnosu na prvi utisak, JAGUAROV SKOK mi deluje mnogo više left-field nego ranije i svakako da zaslužuje veću pažnju.
* * * / * * * *
Pogledao sam GUILTY BY SUSPICION Irwina Winklera. Winkler je čuveni holivudski producent koji je u jednom trenutku počeo da režira i ostvario je opus od nekih desetak filmva od kojih su neki bili čak i komercijalno uspešni a neki su snimani "za svoju dušu". Ipak, najbolji film u njegovom rediteljskom opusu je upravo GUILTY BY SUSPICION koji je snimljen "za svoju dupšu" i predstavlja jedan od krupnih naslova u seriji onih koji su se bavili preispitivanjem HUACa i Crnih Lista u Holivudu.
U tom pogledu, Winkler nije pionir, bilo je već od šezdesetih i sedamdsetih filmova koji su se dozicali ove teme ali GUILTY BY SUSPICION je pokušaj da se napravi freska ovog perioda u scorseseovskom maniru. Ne samo da Robert De Niro igra glavnog junaka, kompozitnu sudbinu perspektivnog reditelja koga HUAC uništava, da je DP Michael Ballhaus, Scorseseov nemački "spasitelj" već se i sam Marty pojavljuje u ulozi reditelja čija sudbina ponajviše liči na Josepha Loseya i Julesa Dassina.
GUILTY BY SUSPICION je malo šematizovan u prikazivanju procesa koji dovodi junaka do kolapsa ali zaslužuje pažnju jer vrlo precizno pokazuje na koji je način vrlo brzo u potpunosti slomljena kičma niz uticajnih i imućnih ljudi koji su naizgled delovali bezbrižno i nepobedivo.
Sistem koji ih je uništio je znatno moćniji od onog od kog su jugoslovenski autori napravili egzistenciju žaleći se na represiju u Crnom Talasu. Osnovna razlika nije bila samo u tome što u SAD tog vremena postoji nulta tolerancija prema nepokajanim disidentima već i zbog topga što je tamo kapitalizam koji sudbinu čini tradicionalno surovijom od socijalizma.
Pored velikog broja ljudi koji su bili poniženi ali su ostali u poslu kao Elia Kazan kome svedočenje nije bilo oprošteno, onih koji su emigrirali kao Losey ili Dassin, onih koji su radili pod pseudonimom kao Trumbo, ogroman broj ljudi je praktično propao i čitave dve decenije bio izbačen iz posla što je pogubno u toj industriji.
U tom pogledu GUILTY BY SUSPICION uspeva da prikaže taj proces kroz pristojnu dramatizaciju i prepoznatljive a opet zamaskirane parafraze poznatih sudbina žrtava HUACa.
* * * / * * * *
Pogledao sam RUBY SPARKS Jonathana Daytona i Valerie Faris, film u kome pokušavaju da nastave putem uspeha posle LITTLE MISS SUNSHINE. Čini mi se da je LITTLE MISS SUNSHINE uprkos tome što je doveo karakteristike indie filma do paroksizma bio ipak uspešniji, naročito je RUBY SPARKS počinje kao metafikcija i to baš na temu indie estetike, a onda se potom pretvara u priču o "istinama" o međuljudskim odnosima, prirodi romantike, ljubavi, želja i mogućnosti, kontingentnih događaja u odnosima i sl.
Jedan od osnovnih problema je u tome što film počinje sa pričom o piscu koji ulazi u kreativnu krizu i rešava je tako što počinje da piše o devojci iz snova koja se potpom materijalizuje gurajući RUBY SPARKS u pravcu svojevrsnog hipsterskog UVODA U DRUGI ŽIVOT. Oba su pretenciozna s tim što Dayton, Farisova i glumacia/pisac Zoe Kazan ne misle da se kroz njihovo delo dopunski prelama kob čitavog naroda i države, ali i oni misle da imaju nešto važno da kažu.
Međutim, na kraju poenta celog filma je u tome da niti imaju šta važno da kažu, niti u tome ima dovoljno štofa se film ne preoptereti suvišnim digresijama, kao što je recimo ceo pasaž o junakovoj disfunkcionalnoj porodici koja nimalo ne doprinosi osnovnom toku priče.
RUBY SPARKS je sporadično zanimljiv indie film koji nažalost nije dovoljno interesantan da bi opravdao svoja odstupanja od glavnotokovskih postulata.
* * 1/2 / * * * *
Inicijative da se poštuje Zakon o kinematografiji svuda sem u Filmskom centru Srbije...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/03/enkin-povratak.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/03/enkin-povratak.html)
Stari Kadar u Ambasadi Venecuele.
http://www.mre.gov.ve/index.php?option=com_content&view=article&id=27092%3Aamerica-latina-se-quedo-sin-uno-de-sus-hijos-el-mundo-se-quedo-sin-un-luchador&catid=13%3Avenezuela-en-europa&Itemid=8 (http://www.mre.gov.ve/index.php?option=com_content&view=article&id=27092%3Aamerica-latina-se-quedo-sin-uno-de-sus-hijos-el-mundo-se-quedo-sin-un-luchador&catid=13%3Avenezuela-en-europa&Itemid=8)
Mladi autori, nepotpisani, žele da odbrane sistem od Starog Kadra.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/03/na-kafi-sa-sistemom.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/03/na-kafi-sa-sistemom.html)
Pogledao sam JAVA HEAT Conora Alyna. Alyn je američki reditelj čiji je oitac posle političke i medijske karijere odlučio da se stacionira u Australiji i posveti radu na dalekoističnom tržištu. Alyn je tako kao reditelj u produkciji svoga oca radio indonežanske ratne spektakle koji su naišli na simpatije u regionu. JAVA HEAT je njegov pokušaj crossovera sa američkim filmom i uprkos određenim najavama da će ovo biti theatrical film, sve mi se čini da je primarno tržuište za ovaj rad DTV.
Međutim, JAVA HEAT spada u onaj dobar, zdrav DTV. Ne znam tačno kolika je težina Kellana Lutza u domenu popularnosti pošto nisam previše upućen u TWILIGHT kao serijal i njegove konsekvence ali u JAVA HEATu se pokazao kao fizički impresivan i glumački sasvim solidan akcioni heroj koji ima dobru hemiju sa lokalnim kadrom Ario Bayuom.
Alynova priča je rutinska buddy cop prostavka o poteri za teroristom kog igra Mickey Riurke u jednoj od svojih manje zahtevnih tezgaroških izvedbi, ali pošteno govoreći ne mnogo lošijoj od onoga što je pružio u IRON MANu 2.
Kellan Lutz i Mickey Rourke su obojica overili IMMORTALS, i naravno JAVA HEAT ni po budžetu ni po egzekuciji i tom neverovatno Tarsemovopm postupku nije blizak ovom naslovu. Ali, nemoguće je ne podsetiti se na taj film upravo zbog ove dinamike glumačke podele, iako Lutz nije glavni lik kod Tarsema.
Alynova režija je prilično ozbiljna, i u knogim aspektima iskoračuje iz standarda DTVa i po onome što se dešava u kadru i po onome kako se dešava. Alyn nije azijski gospodar bioskopske akcije ali je definitivno kompetentan reditelj na svim nivoima i ovu prilično jednostavnu i potrošenu priču vodi sa solidnim ubeđenjem i čini je pitkom.
U tom spoju Azije i američkih formi, JAVA HEAT deluje kao autohtoni film sa svojim integritetom, nije pokušaj da se "azijski reditelj" proda Americi ili da se nametne nekakvom ekstremnošću. Azijski reditelji su i ranije ulazili u DTV ali su samo u ranim radovima uspevali da se snađu (Ringo Lam i Ching Siu Tung) a mnogi su se i obrukali (Po Chih Leong ili Prachya Pinkaew). Alyn u tom smislu radi "pravi film" a vrlo dobro hendluje i spoj američkog junaka i indonežanskog miljea.
JAVA HEAT je solidan film kome nedostaju neki ukrasi po kojima su se azijski reditelji izdvajali poslednjih godina, ali za razliku od njegovog filma, njihova ostvarenja su se i svodila na ukrase. Ovo je ipak jedan punokrvni B-rad koji ima solidan domet u DTV okvirima.
* * * / * * * *
Pogledao sam COMEDOWN Menjaha Hude, pa imam dužnost da upozorim na taj film. COMEDOWN je primer jednog od onih ogrešenja koja su reditelji potekli izvan žanra počinili prema hororu. Reč je o negledljivom derivatu socijalnih drama o propalitetima u kojima se Huda bio pionir i to mu se mora priznati i slashera/torture porna, u kome grupa mladih ljudi ode da se provodi u napuštenom soliteru... Čak je i osrednji TOWER BLOCK vrhunsko ostvarenje u odnosu na ovaj nesrećni negledljivi film u kome se prilično nezanimljivi i antipatićni likovi ponašaju prilično glupo ne bi li nas doveli do situacije u kojoj će se razotkriti nešto što je potpuna budalaština. Recepcija ovog filma kod kritike je neuporedivo povoljnija od onoga što se dobija na ekranu, a umešanost BBCja i Hudino vladanje pojedinim stilemama čine da ovaj film pokazuje tragove neuporedivo većih ambicija. Nažalost, ništa od toga nije ostvareno. Film za izbegavanje.
Juče i danas održaće se u Kinoteci omaž Michaelu Winneru. To je moj prvi program koji sam uradio za Kinoteku, a onda sam posle tragičnih događaja koji su se desili u međuvremenu nekako i smetnuo s uma da se to održava.
Tekst za katalog kaže >
Мајкл Винер (Michael Winner, 1935 – 2013)– одлазак бакшиш редитеља
Мајкл Винер је током дуге каријере снимио доста врло сличних филмова зато што се у појединим жанровима сналазио јако добро. То га само по себи не би издвајало од масе других редитеља -задатка. Оно по чему је специфичан јесте да се у великом броју жанрова сналазио јако добро и зато је овај програм конципиран као својеврсни каталог Винерових вештина, пре него скуп његових најбољих филмова.
Програм отвара ,,У ритму твиста" (Play It Cool) из 1962. године, британски рокенрол филм - комерцијалнија, поједностављена верзија омладинског филма којим се он бавио почетком каријере, и један од успешнијих тамошњих остварења у том поджанру. Затим следи, Винеров филмски потпис ,,Пол Керзи не прашта" (Death Wish) из 1974. године, осветнички филм са Чарлс Бронсоном (Charles Bronson), један од родоначелника тог поджанра и симбол његове сарадње са овим славним глумцем, једним од мачоа који су дефинисали појам мужевног човека од акције у Б-филму те епохе.
Први дан закључује ,,У потрази за Стегнером" (Firepower) из 1979. године, по мојој процени Винеров најзаокруженији филм у коме његово бављење глобтротерским трилером достиже свој врхунац и нуди један од ретких позитивних примера успешне интернационалне продукције у то доба.
Други дан програма почиње вестерном ,,Човек закон" (Lawman) из 1970. Винеровим најупечатљивијим вестерном, у коме доноси нешто ново у овај богати жанр, то је британска нервоза и традиција кримића.
Затим следи динамични тинејџерски хорор ,,Убица је у кући" (Scream for Help) из 1984. године у коме је Винер сарађивао са једним од најбитнијих сценариста хорор филма Томом Холандом (Tom Holland).
Сећање на Винера закључује ,,Прљави викенд" (Dirty Weeiend) из 1993. године, његов последњи филм у коме је донео дечачки несташан и песимистичан приказ света, кородиране Британије у коју враћа осветничке принципе које је утемељио са Бронсоном. Поред тога, овај филм има нарочит значај за српску публику јер је био један од ретких који су приказивани у нашим биоскопима током санкција.
Ако је Винер цео живот радећи на граници Б-филма био редитељ који је маргиналцима у публици доносио укус А-талента, у то зло доба са ,,Прљавим викендом" је имао прилику да се међу реткима обрати једном целом маргинализованом народу.
:-| :-| :-| :-| :-| :-|
Ode nam Henry Bromell, jedan od pisaca bez kojih savremena televizija nikada ne bi postala sporadično uzbudljivija od kinematografije.
http://www.hitfix.com/whats-alan-watching/rip-henry-bromell-writer-of-homeland-homicide-more (http://www.hitfix.com/whats-alan-watching/rip-henry-bromell-writer-of-homeland-homicide-more)
Reprizirao sam UN PROPHETE Jacquesa Audiarda i taj film i dalje ostavlja snažan utisak na mene. Uprkos tome što smatram da mu neprolazno prisustvo prve žrtve glavnog junaka ne pomaže, i koliko god mi s druge strane delovao u pozitivnom smislu kriptično segment u kome se Maliju priviđa jelen, osnovna snaga ovog filma ostaje izuzetan realistički postupak dopunjen vrlo maštovitim reditelsjkim rešenjima koja osvežavaju naizgled spontan i skoro dokumentarni pristup događajima.
Audiarda očigledno uzbuđuje spoj ritualnosti sveta podzemlja sa apsolutnim socijalnim dnom kome ti junaci pripadaju, taj veliki broj procedura koje su opraćene potpunom etičkom ispražnjenošću čime on na jedan nov način raslojava svet gangstera. U odnosu na Scorsesea koji je uspeo da prikaže uspon i pad raznih mafijaša vodeći ih kroz situacije koje ih zavode i potom skupo koštaju, Audiard prikazuje svet u kome praktično nema ništa privlačno, ništa što bi zavelo junaka ali isto tako njegov ulazak u svet kriminala prikazuje neizbežnim.
Otud ovaj film nastavlja sa profilisanjem Audiardove poetike negde između Stuarta Kaminskog i njegove teorije homoerotskog u gangsterskim filmovima i Jean Geneta koji je prikazao svet homoseksualne ljubavi među marginalcima, otpadnicima, robijašima.
Scorseseove Italijane i Irce ovde peuzimaju Korzikanci i Arapi, dve marginalizovane grupe koje se naizmenično glože međusobno ali isto tako prikazuju i vertikalnu mobilnost u kojoj su ujedinjeni u odnosu na sve ostale. Zatvor je svojevrsna Viša škola za zločin u kojoj se niko ne rahabilituje već se pod patronatom iskusnih kriminalaca i korpumpiranih čuvara samo specijalizuje.
Vremenom Audiardov zatvor postaje prirodno stanište za junake, mesto sa koga oni vode posao iako ti poslovi ne mogu da im pruže ono što je najvažnije a to je sloboda. U tom pogledu, zatvor služi kao jasna metafora društva u kome se poslovni tokovi, uspesi i neuspesi ne reflektuju na slobodu pojedinca.
Audiard je našao sjajnog protagonistu u tada još sasvim nepotrošenom Taharu Rahimu koji je posle ovog filma postao internacionalna zvezda a ponovio je dobitnu kobinaciju sa Nielsom Arestrupom koji je igrao slične figure od autoriteta u njegovim ranijim filmovima.
UN PROPHETE je svakako jedan od najzanimljivijih francuskih filmova poslednjih nekoliko godina i kapitalan doprinos žanru i to ne samo gangsterskom već i repertoarskom filmu uopšte. UN PROPHTE je ušavši i globalni glavni tok sasvim sigurno otvorio vrata nastanku filmova kao što su ZERO DARK THIRTY sa kojim deli niz članova ekipe.
* * * 1/2 / * * * *
JUlien Leclercq je posle debitantskog celovečernjeg filma CHRYSALIS bio smatram svojevrsnom uzdanicom francuskog repertioarskog filma. CHRYSALIS je bio umereno zanimljiv film i pokazivao je Leclercqovu sklonost da se iskaže u žanru u kome i dalje dominiraju Amerikanci i da se sa njima takmiči njihovim sredstvima. Nažalost, njegov sledeći film L'ASSAUT, istinita priča o krvavoj intervenciji francuske specijalne jedinice GIGN protuiv alžirskih islamista na marsejskom aerodromu 1994. godine, dobacuje ispod nivoa televizijskog filma. Sa bednom karakterizacijom, niskom vizuelnom kulturom, i najgorim mogućem spojem ograničenja istinite priče i slabe fikcije, Leclercq pravi opasan korak unazad.
Stari radi na Malti.
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/03/kinemastik-i-novi-kadrovi.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/03/kinemastik-i-novi-kadrovi.html)
Bogami, r'spekt.
Pogledao sam relativno zanimljiv triler DANIKA Ariela Vromena koji nažalost ne uspeva da nadgradi potencijalno zanimljivu premisu o ženi koja počinje da razvija patološku brigu za svoju decu i okolinu, progonjena uznemirujućim vizijama događaja koji ih mogu zadesiti. Marisa Tomei igra naslovnu junakinju, tako da tu ima i dobro glume i lepih kadrova, međutim, Vromen u prvom delu filma beži do toga da se prikloni žanru i film na osnovu toga i postane zanimljiv jer nije jasno kuda će se kretati, da bi potom u završnoj trećini otišao u pravcu trilera i "racionalnog" objašnjenja događaja koje je krajnje očekivano i gledalac eventualno može da ga ne anticipira ako ne očekuje da film bude toliko glup. Vromen nažalost zaključuje film prilično razočaravajuće i ne ispunjava taj potencijal koji je nagoveštavao. Ulazak u racionalno razjašnjavanje straha glavne junakinje remeti glavni šmek filma i pomera ga iz priče o generalnohj traumi roditeljstva u pravcu partikularnog slučaja koji sam po sebi nije svež niti partikularno zanimljiv.
Vromenov film je definitivno interesantan zbog solidne atmosfere i laid back pristupa koji ne nameće žanrosveka ograničenja priči, ali na kraju ta sloboda se ispostavlja kao suvišna. DANIKA je film koji ima veći domet na malom ekranu i mislim da može naći mesto u televizijskom programu.
* * 1/2 / * * * *
То би онда било нешто као ТАКЕ СХЕЛТЕР, само са слабијим крајем?
Stari najavljuje izložbu jugoslovenske ekonomske propagande POLET sagledavajući je kroz prizmu Đilasa.
http://agitpop.me/?04FFCAB4 (http://agitpop.me/?04FFCAB4)
U pustom Tuckwoodu pogledao sam OLYMPUS HAS FALLEN Antoine Fuque. Old school ugođaju filma svakako je doprinela atipično prazna sala, čija opustelost ima veze kako sa tim da su gradski bioskopi postali sve prazniji od pojave multipleksa u tržnim centrima gde je lakše parkirati se itd. ali i sam profil ove produkcije koja izlazi u Srbiji day and date praktično bez ikakvih najava ili reputacije filma. U Americi, OLYMPUS HAS FALLEN nailazi na čudnu mešavinu prećutkivanja i samilosti kod kritičara koja verovatno proističe iz toga što je ovaj film verovatno poslednji pokušaj da se Gerard Butler očuva kao zvezda.
Nažalost, OLYMPUS HAS FALLEN nema kapacitet da ga očuva kao zvezdu i svi pokušalji spinovanja da je reč o pristojnom derivatu DIE HARDa ne stoje, čak uzevši u obzir i to da je poslednji DIE HARD apsoultno jeziv, ali rekao bih da je i takav ipak bolji od OLYMPUS HAS FALLEN. Ono što mi se čini u ovom filmu jeste da je sama premisa toliko ziheraška da zapravo nikome nije jasno kako je film uspeo da bude ovoliko slab. Čini mi se da WHITE HOUSE DOWN Rolanda Emmericha mora biti bolji od OLYMPUSa, ali s druge strane, pitanje je da li će OLYMPUS obezvrediti ideju napada na Belu Kuću na blagajnama.
I uopšte, vrlo zanimljivo je pitanje kako će OLYMPUS proći. S proleća zatupasti akcioni filmovi ponekad uspevaju da naprave dobar posao i OLYMPUS HAS FALLEN izlazi u pravom trenutku međutim čini mi se da je ovaj film preslab da bi zadovoljio tu ciljnu grupu koja danas iz raznih izvora dobija inventivnije stvari od ovoga. Fuqua je počeo kao reditelj jedne od boljih John Woo-produkcija THE REPLACEMENT KILLERS u kojoj je uspeo da snimi jedan od boljih Woo-filmova koje on sam nije potpisao i po mnogo čemu taj film je bio bolji od velikog dela stvari koje je sam Woo režirao u Holivudu nakon FACE/OFFa. Dakle, Fuqua zna kako se radi old school, međutim OLYMPUS je više anahron nego što je old school i pritom krajnje je nemaštovit i statičan.
Jedna od najbizarnijih uobrazilja koju kritičari iznose jeste teza da je Mel Gibson očigledna referenca za ono što u ovom filmu prikazuje Gerard Butler. Pre svega, Mel Gibson je dobar glumac i njegovi akcioni likovi su višeslojni i obogaćeni specifičnom neurotičnošću i narcističkim mačizmom. Butler je sirovina na granici parodije, a u OLYMPUSu nema ni traga liku kao što je bio Leonida koji bi to na bilo koji način učinio upotebljivim. U nekoliko scena, Butlerov lik deluje potpuno deplasirano, a uprkos tome što film traje 130 minuta, ali nije dosadan, jedina stvar koju slabo pamtim iz gledanja jeste upravo šta je Butlerov lik radio ta dva sata preda mnom.
Rick Yune igra manje-više sličan lik kao u DIE ANOTHER DAY samo bez ikakve ekscentričnosti. No, Holivud u ovom filmu produbljuje svoju hipokriziju u ovom filmu. Naime, već sam pisao o izboru Severne Koreje kao "nove države-negativca" u američkim filmovima i motivacijama za koje pretpostavljam da stoje iza toga (http://agitpop.me/?040BD0D5). E sad, u OLYMPUSu, to već postaje dekadentno. Belu Kuću, naime, napada odmetnička frakcija iz Severne Koreje. Dakle, ne napadaju je zvanične snage već ekstremisti. Ali, ti ekstremisti u suštini rade u interesu Severne Koreje, dakle nije baš najjasnije od koga su se oni odmetnuli, da li su oni neki tamošnji LDPovci koji misle da "Sever ne može da čeka" i žele da pospeše integrativne procese između dve Koreje, kako to da Severna Koreja ne pomogne američkoj Vladi da se obračuna sa tim odmetnicima i sl.
Ono što se već uzima zdravo za gotovo, to je da će film biti glup i to mi još ponajmanje smeta. Međutim, ovde je scenario toliko lenjo napisan da mnoge gluposti nisu dovoljno iskorišćene da se razvije priča. Štaviše, uprkos tome što je scenario glup, ta lenjost se prostire i na razne klišee koji se javljaju. Naime, OLYMPUS čini kliše do klišea, a opet ima ih nekoliko koji uopšte nisu iskorišćeni. Štaviše, čak i nema nekih obaveznih scena. Recimo, nemamo situaciju u kojoj glavnog junaka uhvate ili na ozbiljan način onemoguće, iako znaju ko mu je žena i gde radi nemamo pokušaj da se nasrne na nju i sl.
U vreme kada ove vrste besomučne akcije nema u bioskopu, kada je akcioni film počeo da se transformiše u nešto drugačije, s jedne strane jeste prijatno pomisliti da se još uvek neko seća old school konvencija. Međutim, kada se one realizuju na ovako trom i neubedljiv način, i kada se to još dodatno falsifikuje u kritikama ne bi li se sprečio Butlerov sunovrat, onda OLYMPUS postaje jedan krajnje antipatičan film.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 22-03-2013, 12:38:33
Butler je sirovina na granici parodije
Pa, to. Mislim da on zaista nema kapaciteta za igru u ikakvoj ozbiljnoj ligi u kojoj se sticajem okolnosti zatekao kod Snydera. Meni je on striktli DTV/DTD format na transverzali Rendi Kutur-Stiv Ostin.
On je čovek za situaciju kada je neki ozbiljan glumac zauzet. Dakle, može i za bioskop ako je hitno da se snima pa nikog ne mogu da nahvataju. Mislim da je on recimo napravio zanimljiv zaokret prema romcomu jer paradoksalno kao takva sirovina on je više za romcom nego za akciju. Odnosno više se dopada ženama nego što imponuje muškarcima. I čini mi se da je Butler uprkos tome što je postao zvezda sa 300 zapravo proteklih nekoliko godina jako radio na tome da osvoji žensku publiku. Ono što znam sigurno jeste da njega prevashodno i zanima taj profil projekata. No, očigledno se tu izređalo nekoliko flopova tako da je OLYMPUS zapravo sada naišao kao pokušaj da se izvuče. Dakle, nije OLYMPUS nastao sa predumišljajem da će to biti ovakva iznudica.
Zašto su nam potrebni subvencionisani bioskopi...
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/03/srpski-film-na-blagajnama.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/03/srpski-film-na-blagajnama.html)
Pitanje:
Zna li neko gde mogu da pronađem filmove Libero, Memo, Magma ćilibara i TV dramu Živana? (s akcentom na Libero)
Koje je poslednje pribežište za nalaz ovih nepravedno uklonjenih remek-dela? :evil:
MEMO, ŽRTVE ZAHVALNE/MAGMU ĆILIBARA i ŽIVANU nigde ne možeš naći, provereno, dok LIBERA imaju svi istinski lovci na zatureno-skrajnuto-bizzarno...Samo treba pokucati na prava vrata.
Pogledao sam WHERE THE WILD THINGS ARE Spike Jonzea. Mislim da je Vern iscrpio sve mogućnosti igranja rečima iz ovog naslova kada je upozoro čitaoce da ovaj film nije epilog serijala WILD THINGS. Međutim, ova ekranizacija Maurice Sendaka mnogo šta nije ali teško je definisati šta tačno jeste.
Naime, reč je o dečjkem filmu koji ne mogu baš da zamislim kao nešto u čemu deca istinski mogu da uživaju. S druge stranme, reč je o filmu koji ima toliko tipičan indie senzibilitet da ga jedino mogu pročitati odrasli, ali su opet sama priča i likovi mnogo prilagođeniji dečjem filmu. Otud, rekao bih da je osnovni problem film na nivou priče koju je Sendak napisao a Jonze i Eggers nisu uspeli da adaptiraju u nešto što će moći da zadovolji i/ili decu i odrasle.
Međutim, sam film je na nivou atmosfere, rediteljskog postupka, vizuelnih rešenja i opšteg utisak izuzetno zanimljiv. Jonze pravi grungy bajku u kojoj se bajkoviti likovi ponašaju kao neurotični protagonisti indie filma a histerično maštovito dete kao racionalni centar priče. Otud WHERE THE WILD THINGS ARE jeste zanimljiv primer kako art house reditelj može da odluta unutar jedne striknte forme, a sličan sluaj smo, samo sa mnogo slabiim rezultatima imali i u našoj kinematografiji sa filmom AGI I EMA Milutina Petrovića po nagrađenom romanu Igora Kolarova.
WHERE THE WILD THINGS ARE ipak jeste film koji je u pojedinim aspektima rediteljski hrabar i tehnički impozantan. Šteta je što izvorni materijal i scenaristička adaptacija nisu malo intenzivirali događaje i pomerili ga u pravcu dinamičnijeg pripovedanja.
* * * / * * * *
Pogledao sam POUISSERE D'ANGE Edouarda Niermansa, ekscentrični krimić koji su napisali Jacques Audiard i Alain Le Henry. U ovom filmu se mogu prepoznati neka rešenja koja će se kasnije, na nivou scena javljati u Audiardovim filmovima, mada teško je reći da li je situacije poneo u sebi iz ovog projekta ili je samo neka pitanja u kasnijim scenarijima rešavao na sličan način. Međutim, postoje neke scene koje asociraju na situacije iz RUST AND BONE ili UN PROPHETE na mikroplanu. S druge strane, na nivou celine takođe ima nekih obeležja koja su karakteristična za Audiarda u ranoj scenarističkoj fazi, pre svega upotreba naratora kao u filmovima BAXTER ili BARJO. Međutim, Niermansov ekscentrični krimić nema puno veze sa projektima koje je Audiard režirao na nivou pristupa i postupka i u rediteljskom smislu jedino može da se postavi u relaciju sa Claude Millerovim MORTELLE RANDONNEE. No, karakteristika Audiardovih scenarističkih angažmana jeste to da mahom uopšte nisu režirani na tragu onoga što će on kasnije raditi.
Kao ključni argument po kome se, spolja gledano, ovaj scenario uklapa u Audiadrov kanon jeste uvođenje sidekicka glavnog junaka koji je homoseksualac, i tom temom će se ovaj reditelj dosta baviti, najeksplicitnije i najsličnije ovome u filmu REGARDE LES HOMMES TOMBER. U ovom filmu je zanimljivo to što homoseksualnost sidekicka nema nikakav uticaj na priču i nije previše akcentovana, prikazana je u prolazu. Ovo bi se u vreme izlaska tog filma svakako moglo posmatrati kao greška, ali danas deluje kao rešenje koje je ispred svog vremena.
Osnovni problem ovog zanimljivog krimića je u tome što svoju osnovnu premisu o dve naizgled nepovezane istrage koje se kasnije uklope u jedan jedinstven slučaj bazira na slučajnosti koja je prilično neuverljiva, mada ne i sasvim za odbacivanje. Ta rupa u osnovnoj logici zapleta ne pomaže da se opravdaju brojne idiosinkrazije junaka koje često dovode do digresija. Međutim, ovaj quirky krimić karakteriše prilična kreativnost i na nivou zapleta i na nivou rešenja u scenama iako u početku deluje da će ovo drugo odneti prevagu i da će se humor i inspiriacija potrošiti u površnim efektima.
Niermansova realizacija je pristojna, u skladu sa francuskim filmom osamdesetih. Ambijenti u kojima se dešava priča su često arhaizirani kao i glavni junak koji više podseća na chandlerovske propale detektive nego na francuski "polar". Sa premijerom 1987. godine kada su francuskim filmom zavladali reditelji neo-baroka Besson, Beineix i Carax, ovaj film se našao na ničijoj zemlji između kanonske polar faze i preporoda francuskog krimića koji će uslediti kasnije.
* * * / * * * *
Pogledao sam SIGHTSEERS Bena Wheatleya. Ovo je jedan od onih obeshrabrujućih slučajeva kada se pojavi reditelj koji iz filma u film dobija sve veće priznanje a da meni kako vreme odmiče postaje sve manje jasno u čemu je njegov talenat. Ben Wheatley je u tom pogledu prilična enigma. Njegovi filmovi deluju kao plod hiperprodukcije i najbolje što se za njih može reći jeste da izgledaju kao nešto što bi Đorđe Milosavljević želeo da snimi a ne ume. Međutim, Wheatley je sa engleskim TOČKOVIMA i MEHANIZMOM uspeo da napravi internacionalnu karijeru, do tačke da mu se novi, srednje žalosni SIGHTSEERS, koji mu je daleko najpodnošljiviji rad, proglašava za "minorno ostvarenje velikog reditelja".
SIGHTSEERS je banalan film u Wheatleyevom stilu o dvoje otpadnika koji kreću na izlet i usput ubijaju ljude iz najrazličitijih razloga, sa najrazličitijim motivima, od kojih je prevashodan onaj da su oni inače serijske ubice.
I film se otprilike svodi na to, a u toj svedenoj i pojednostavlhjenoj postavci je tek psoradično efektan a gotovo ni u jednoj situaciji nije naročito svež ili intrigantan.
Edgar Wright je potpisan kao izvršni producent ovog filma, slično kao na ATTACK THE BLOCK, i oba ova dela su ispod nivoa koji bi se očekivao od njegovog potpisa, pa makar i producentskog. Uostalom, Spielberg je postao mogul tako što ječesto producirao filmove bolje od vlastitih. Wright je nesporno vrhunski talenat ali su mu štićenici nekoliko klasa ispod.
* * / * * * *
Pogledao sam skoro pa izgubljeni indie filma ONE DAY LIKE RAIN koga je kritika svojevremeno opisala kao svojevrsni nasledni DONNIE DARKOa, međutim, ono sa čim sa suočio je konfzan film u kome se mnogo više razgovara o metafizici, a i to krajnje paušalno, nego što se ona istinski integriše u radnju. ONE DAY LIKE RAIN doduše jeste prilično nerazumljiv, ali to više proističe iz toga gledaocu opada pažnja nego zato što su sama priča i likovi složeni i nejasni. Jesse Eisenberg se pojavljuje u jednoj od uloga, film je na podnošljivom tehničkom nivou, pa ipak uspeo je da postigne raritetnu sudbinu savremenog filma koji je maltene nedostupan. S jedne strane je takva sudbina potpuno očekivana kada sumiramo utiske o filmu, s druge, ima i filmova koji su mnogo više zaslužili opskurnost od ovog.
* 1/2 / * * * *
Lana and Andy Wachowski, the writing-directing-producing duo behind the "Matrix" trilogy, "Speed Racer" and "Cloud Atlas," are getting into the hourlong game with "Sense8," "a gripping global tale of minds linked and souls hunted."
They're reteaming for the series with TV vet J. Michael Straczynski ("The Real Ghostbusters," "Babylon 5," "Jeremiah"), who also co-wrote the Wachowskis' 2009 big-screen effort "Ninja Assassin."
Netflix, which has ordered 10 episodes of "Sense8," has been getting into the original series business in a hurry, with David Fincher's "House of Cards" already available, and new episodes of sitcom "Bad Samaritans" launching March 31.
Eli Roth's wolfy hourlong "Hemlock Grove" hits Netflix April 19 and new episodes of "Arrested Development" arrive in May.
The new prison sitcom from "Weeds" mastermind Jenji Kohan, "Orange Is The New Black," is due on Nelflix later this year.
"Sense8" hits Netflix next year.
Pogledao sam THE WARRIOR'S WAY Sngmoo Leeja, film koji deluje kao nešto što bi snimio srspki reditelj kada bi dobio priliku u Holivudu i pokušao "da uči" Amerikance kako se pravi film. Spoj istočnjačkih borilačkih veština i vesterna je bio prisutan još ranije u rasponu od komedija do exploitationa kao što je TAKE A HARD RIDE Antonio Margherittija. U ovom slučaju korejski reditelj je došao da uči Amerikance pameti i snimio je simpatičan film koji pokušava da spoji vrlo specifičan korejski pristup visokoestetizovanoj nindža akciji sa poznim, pre svega špageti vesternom i uopšte grotesknijim "kontinentalnim" polazištima u prikazivanju Divljeg Zapada.
Nažalost, THE WARRIOR'S WAYne uspeva da bude išta više od simpatičnog pokušaja. Uprkos Leejevoj nespornoj vepštini, film deluje tehnički nezaokruženo a odnosi među likovima su više skicirani nego što su ubedljivo prikazani. Dong-Gun Jang takođe u glavnoj ulozi ne uspeva da se snađe i više deluje kao strano telo u filmu nego kao mistični Azijata koji se izdvaja od okoline.
No, svi problemi na stranu THE WARRIOR'S WAY je prilično maštovit i energičan uprkos tome što nikada ne uspeva da zaživi kao ubedljiv film i po svom rezultatu ostaje jedan ipak neuspeo eksperiment.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam GI JOE: RETALIATION Jona Chua, reditelja koji se do sada bavio plesnim filmovima ali se pokazao i u 3D formatu što je verovatno bilo presudno da dobije posao na ovoj "koreografisanoj" akciji za mlade gde je verovatno trebalo da prenese svoju kompetenciju iz serijala STEP UP. Nažalost, rezultat je prilično slab, i to ne samo u domenu onoga gde je Chz trebalo da se snađe a to je koreografija i ritam brojnih akcionih sekvenci, već i na nivou mašte u najširem smislu te reči. Za razliku od Sommersovog filma u kome su Hasbrove igračke dobile taman onakav tretman kakav zaslužuju, Chu je pogrešio u bazičnom ključu stilizacije tako da su onda preostale samo "slabe tačke" ove ionako vrlo riskantne premise za svakoga ko želi da snimi smislen film.
Jedan od osnovnih problema svih autora koji se bave preradanma materijala koji potiče oz drugih narativnih ili pseudo-narativnih formi kao što su stripovi, kompjuterske igre i kolekcije igračaka jeste rekonstrukcija "društvene realnosti" koju zarobljavaju ti artefakti, prizori, zapleti...
Sommers je to pravilno razumeo i napravio je film prepun infantilne maštovitosti, u kome se sukobljavaju dve grupacije high-tech ratnika u uverljivo koncipiranoj stilizaciji. Chuov film je, koliko god to moronski zvučalo, utemeljen u ne previše glamuroznoj realnosti u kojoj se Gi Joe junaci kao futuriostička vojska u nekoliko navrata čak obračunavaju sa slabo naoružanom i neuvežbanom nejači (Severnokorejanci, Pakistanci) što dovodi do prilično apsurdnog utiska.
Kada krene obračun sa organozacijom Cobra, Chu je već uspostavio svet u kome GI Joes deluju antipatično a Cobre krajje apsurdno.
Akcija je mlaka i mahom nemaštovita. Bruce Willis ne uspeva da oživi dešavanja jer se pojavljuje u apatičnom proširenom kameu, Adrienne Palicki je sada već odlutala jako daleko od serije FRIDAY NIGHT LIGHTS i od teksaškog sweethearta iz te serije pretvorila se u ofucanu plastičnu lepoticu koja asocira na stari vic o vanbračnoj vezi Barbieke i GI Joea.
Najveći zločin je ipak počinjen prema Rocku koji je zaista i dalje jedan od najfilmičnijih akcionih heroja, njegovo telo je samo po sebi kinematografija, ali u ovom filmu on nema šta da pruži jer se ni Chu njjime ne bavi dovoljno.
RETALIATION je potpuno promašen nastavak jednog jako simpatičnog filma koji je na kratko dao legitimitet filmovima baziranim na igrama.
Pogledao sam WELCOME TO THE PUNCH Erana Creevyja, film koji je po imenima glumaca a naročito producenta Ridleya Scotta obećavao da se izdvaja od ostatka dosta depresivne ponude aktuelnog britanskog krimića. Međutim, WELCOME TO THE PUNCH je jedan konfuzan pastiš situacija, zapleta i rešenja iz boljih policijskih filmova koji je pritom nemoguće razumeti ukoliko čovek prethodno nije pogledao sve te filmove i u potpunosti usvojio njihove konvencije. Bez sposobnosti gledaoca da popuni "nelogičnosti" i "rupe" u zapletu i "razume" junake na bazi ranijeg iskustva, čini mi se da bi WELCOME TO THE PUNCH bio potpuno negledljiv.
Naravno, ne treba naglašavati da Creevy mimo "priče" nema šta da pruži, da ovo nije akcioni spektakl u kome se slaba priča nadoknađuje spektaklom i da služi samo kao opravdanje za senzacionalne borbe i prizore.
Publicitet koji je dobio WELCOME TO THE PUNCH proistekao je iz angažmana Jamesa McAvoya, Marka Stronga i mnogih drugih poznatih glumaca. U protivnom bi verovatno bio potpuno zaboravljen, možda čak završio pravo na DVDu.
* 1/2 / * * * *
DTV ponovo uzvraća udarac u vrlo finom high concept trileru VEHICLE 19 Mukunde Michaela Dewila, sa Paul Walkerom u glavnoj ulozi. Smatram da je Paul Walker jedan od najpotcenjenijih glumaca u savremenom akcionom filmu koji se nikada nije ogrešio, uvek je držao jasnu liniju u svom izboru uloga, a u slučaju filma RUNNING SCARED čak je uspeo da odigra i jedan od onih genre bender filmova. Walker nastupa u bioskopskim projektima ali ponekad radi i DTV i kad ga radi to je na priličnom visokom nivou, sa ambicijama koje su nadomak bioskopskih.
VEHICLE 19 je mininmalistički high concept rriler na liniji COLLATERAL, CELLULAR, PHONE BOOTH i govori o Amerikancu koji doputuje i na parkingu rent-a-kar kompanije uzima auto sa kojim su korumpirani policajci imali neke namere. Priča se potom razvija u potpuno očekivanom pravcu a Paul Walker svojim underplayom, da ne kažem "neglumljenjem" čini poznatu opriču nepretencioznom i efikasnom a izlaganje tipskog lika laganim.
Mukunda Michael Dewil međutim nudi rediteljski koncept koji je zanimljiv. Kamera se nikada ne pomera izvan vozila koje je uzeo Walkerov lik i eventualno snima okolinu iz vizure koja bi se mogla postići unutar vozila. Otud film ima zanimljiv koncept na kom Mukunda insistira i pridržava se dajući svemu auru blage neobičnosti. To ne samo da olakšava snimanje akcionih sekvenci na malom budžetu, već im daje i jedan zanimljiv "ugao gledanja" koji film ne bi mogao da ima da je konvencionalno sniman.
Otud ovaj DTV pokušava da bude svež u odnosu na žanr a ne samo da simulira filmove koji su prisutni u bioskopu i služi kao jeftina zamena za njih. Paradoksalno, VEHICLE 19 je čak i zanimljiviji od Walkerovog najkomercijalnijeg serijala FAST AND FURIOUS koji ga je učinio poznatim i od kog primarno crpi svoju popularnost.
Walkerove mogućnosti kao glumca nisu prevelike ali on mudro bira materijal koji savršeno odgovara onome što on može da pruži. Glumci koji su vezani za franšize koje ih daleko prevazilaze po svom konceptu i koje ne proističu iz njihove glume vrlo često čak i bez izričitih promašaja bivaju odstranjeni iz studija. Nadam se da će Walker i u tom slučaju održati ovaj visok nivo koji je sada uspostavio u poštenom izboru projekata.
* * * / * * * *
Odličan je Paul Walker, barem kao pojava (ako ništa drugo). Znači, i VEHICLE 19 je dobar? Iha, biće ovog vikenda DTV feast! :!:
Paul Walker se nikada nije ogrešio, to je najvažnije!
Quote from: crippled_avenger on 02-04-2013, 13:39:13
Paul Walker se nikada nije ogrešio, to je najvažnije!
Осим Плезентвила. Ал тад је био дијете.
Pogledao sam FINAL DESTINATION 5 Stevena Qualea. Posle trećeg dela, dogodila mi se pauza, i nisam se vraćao ovom serijalu čija sam prva dva nastavka izuzetno voleo. Prvi mi je bio zanimljiv kao dosta hip varijacija unutar žanra omladinskog horora koji je tada pokazivao znake stagnacije uprkos uspehu na blagajnama a drugi je bio maestralno režiran. Treći deo nije bio na nivou prva dva ali jeste uspeo da očuva dignitet franšize. No, posle petog dela postalo je verovatno da FINAL DESTINATION ipak neće uspeti da uđe u jedan beskrajni kontinuitet. Šteta jer čak i u najslabijim izdanjima, a to je za sada meni peti deo jer četvrti još nisam pogledao, FINAL DESTINATION je ipak znatno zanimljiviji od SAW franšize.
S jedne strane, FINAL DESTINATION ima perfektnog negativca, Sudbinu, a ona se ne troši, ne strada i nema potrebe da se izmišljaju načini kako da se ona porazi a potom perpetuira. S druge stram,e stalno ista postavka, gruope junaka koji su "prevarili Smrt" stvara određenu vrstu ritualnosti u serijalu i mogućnost ponavljanja formule čini da ovaj zaplet postane svojevsrni običaj a ne bajata priča.
Nažalost, posle trećeg dela, serijal je ušao u repeticiju umesto reboota i nije se modernizovao već se samo ponavljao pre svega u domenu dizajna i postavke miljea kroz koji se kreću likovi. U tom pogledu peti deo naprosto tera gledaoca da se fokusira na scene smrti, ali ne samo zato jer smo se zbog topga svi okupili nego naprosto jer su svi detalji među tim likovima, njihovi odnosi, i svi detalji vezani za njih, od osobina do odeće već više puta viđeni.
Quale dolazi iz domena 3D fotografije i njegov akcenat je na tome da otkinuti udovi, krv i ošđtrice iskaču pre gledaoca, a ripper sekvence su maštovite, no percipirane su cinično jer nema odnosa prema likovima. Pa ipak, i u tako razvodnjenoj percepciji serijala FINAL DESTINATION deluje bolje od SAWa.
* * / * * * *
Pogledao sam THE PRIZE Marka Robsona, izvanrednu adaptaciju romana Irvinga Wallacea koju je napisao Hitchcockov scenarista Ernest Lehman, svakako jedna od interesantnijih figura u istoriji ove profesije. Robson je snimio neke solidne filmove u svojoj karijeri ali nikada nije uspeo da prevaziđe status pouzdanog plaćenika, međutim THE PRIZE je jedan od onih filmova u kojima je pokazao izvanrednu veštinu i sposobnost da napravi izvanredan film kada ima dobar materijal u scenariju i ispred kamere. To nažalost nije uvek bio slučaj, a prerana smrt negde u vreme kada je bio na pragu veteranskog statusa čini da se njegov opus i može i ne može lako sagledati.
No, THE PRIZE je vrhunac njegovog rada i zbilja inspirisan komični triler koji je izašao ispod Hitchcockovog šinjela s tim što nije toliko fokusiran na hladnokrvno stvaranje suspensea koliko na šarm Paula Newmana koji u jednu carygrantovsku ulogu donosi virilnost Method Actinga. Dok je Cary Grant bio poznat po prividnoj lakoći svoje glumačke izvedbe, Newman tom tipu uloge dodaje nervozu Method Actinga i u određenom smislu je modernizuje.
Isto tako, okolnosti u kojima se priča dešava nisu onoliko rigidno suprotstavljene junaku kao što bi se desilo kod Hitchcocka a Robson za razliku od njega dosta koristi i povoljan efekat proistekao iz snimanja na lokaciji.
Švedska nudi vrlo dobar ambijent za dešavanje hladnoratovskog trilera kao neutralno čvorište koje je geografski podesno za razne mahinacje, ali pored toga Robson i Lehman maksimalno koriste i neke od tipičnih "predrasuda" onog vremena koje su činile imidž Švedske kao što je recimo mit o seksualnim slobodama. Tako Šveđanka koju igra Elke Sommer kaže Newmanovom liku koji dolazi sa reputacijom ženskaroša, "Compared to an average Scandinavian, you are a mere amateur." Zatim, postoji prilično duhovita sekvenca junakovog skrivanja na skupu nudista.
Uvod u kome se predstavlaju brojni protagonisti priče koji će zaigrati svoju ulogu u toku komplikovanog zapleta realizovan je na vrlo duhovit i vešt način koji je svojstven scenaristima koji su sarađivali sa Hitchcockom i može da posluži kao školski primer za tu vrstu poetike.
U tom smislu, Hitchcoskova senka se nadvija nad THE PRIZE ali je zanimljivo da je ovo bolji film od TORN CURTAINa koji je sam Hitchcock (na relativno sličnu temu) snimio sa Paul Newmanom.
Newman u ovom filmu ima posla sa nekoliko žena a najviše sa glamuroznom Nemicom Elke Sommer. Zanimljivo je da je ona iste godine igralča u jugoslovenskoj koprodukciji OSTRVA Jovana Živanovića sa Peter Van Eyckom, dakle snimala je jugoslovenski film na vrhuncu svoje internacionalne slave. Živanović je imao lepa sećanja na nju, govorio je da je bila mnogo kooperativnija od Van Eycka i pomogla da se film uspešno realizuje.
Prošlo je pedeset godina od filma THE PRIZE i sada srećom postoji i vrlo dobro remasterovano izdanje Warner Archivesa. Svojevremeno je na TCMu ovaj film bio često prikazivan.
* * * * / * * * *
Srpski filmovi u Severnoj Koreji
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/04/srpski-film-u-severnoj-koreji.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/04/srpski-film-u-severnoj-koreji.html)
Zbuniće se srpska javnost pošto si ovo objavio petog umesto prvog Aprila. Ali dobro, nek se zbune, to oslobađa.
Zar nije u tome sva draž? Mada, nema više onog pravog verovanja u sve što piše na Internetu od kada se pojavio Njuz... :(
Jeste, njihov otvoreno lažovski pristup serviranju informacija građanima je mnoge među nama izložio intenzivnoj sumnji čitalaca koji su nam do juče-prekjuče verovali implicitno.
Pogledao sam STOKER Chan Wook Parka, njegov holivudski debi u sezoni kada tri najpopularnija južnokorejska reditelja overavaju engleski jezik. Kim Ji Woon se nije baš snašao sa LAST STANDom pošto se ispostavilo da nema ono poznavanje američkog filma koje je potrebno da bi se nekako rekonstektualizovao Arnie, da nema dovoljan budžet da snimi spektakl niti da ima dovoljno pristojan scenario da bi naprosto snimio solidan film.
Chan Wook Park je snimio strateški znatno mudriji film. Naime, njegov holivudski debi je bez ikakve sumnje čvrsto utemeljen u onome što se očekuje od Chan Wook Parka posle globalnog uspeha sa VENGEANCE trilogijom. Dakle, ovo je left-field ekscentrična priča o čudnoj porodici, mračnim, ubilačkim i incestuoznim odnosima, u kojoj se spajaju ispoliranost mejnstrima, isfoliranost indieja, razne afektacije bliske francuskom filmu i Parkova obeležja iz kanonskih korejskih dana.
U tom pogledu, kao osnovno pitanje možemo postaviti Parkov odabir ciljne grupe. Meni se čini da je STOKER ono što je TWILIGHT trebalo da bude, svojevrsni entry film za mlade u kome će se inicirati za mračniji, pomalo arty pogled na žanr i to ne samo zbog toga što je mlada devojka glavna u filmu već i zato što ono što Park nudi najveću snagu može imati upravo kod mlađue publike, koja je uostalom možda i njegov core audience u Americi.
Naime, ako izuzmemo filmofile, Parkov rad sigurno nije ostavio trajniji utisak na starije gledaoce, uostalom i sam Park je stremio ka obraćanju mlađoj publici, dočim mladi gledaoci koji žele da se izdvioje od vršnjaka sigurno i danas otkrivaju njegove filmove.
A Park im ovom prilikom nudi mali muzej arty rediteljskih rešenja, svih mogućih nadmudrivanja na planu kadriranja i mizanscena, stilema u rasponu od lažnih rakorda, usporavanja i ubrzavanja slike, poigravanja akcentovanjem detalja i svim onim karakterističnim spoljnim obeležjima arty filma koji insistira na svojoj rediteljskoj upečatljivosti. Konačno, scenario Wentwortha Millera imao je samo koristi oda ovako agresivnog rediteljskog koncepta popšto sasvim sigurno ne bi ostavio utisak nešto jači od ukrštanja ADDAMS FAMILY i mnogih home invasion trilera sa početka devedesetih.
Ovako mu je Park dao glazuru vrhunskog mejnstrima sa primesama umetničke pretenzije i pružio jednu potpuno neočekivanu dimenziju Millerovoj karijeri
Scenario je očigledno imponovao svojom jednostavnošću, ali i vrlo šematizovanim dijalozima koje je Park (koji inače slabo vlada engleskim) tretirao vrlo teatralno, insistirajući na blaziranoj isporuci svake replike, i prilično jednostavnom jeziku kojim se junaci izražavaju,. često oslojenom na citate, poslovice, igre rečima, ali bez insistiranja na naturalističkoj ubedljivosti. u tom pogledu, Park je vrlo vešto prevazišao svoj problem u snimanju dijaloga na engleskom.
Ono gde je rezultat već ambivalentiji jeste Parkovo snalaženje sa imaginarijumom američkog filma. Naime, koliko su američki ambijenti s jedne strane zaista vremenom postali "film za sebe" toliko su sa druge strane postali potrošeni i Park ovog puta Ameriku tretira kao prilično sterilno mesto koje ili liči na neko apstraktno arhitektovsko rešenje ili ima neke prenaglašene američke atribute (recimo bajkeri koji se okupljaju kraj neke gostionice). Park dakle ne uspeva da ponudi "svoju Ameriku" pa makar i hiperestetizovanu, kao što to uspeva Refnu u filmu DRIVE.
Zatim, ako se izuzmu Mia Wasikovska i Nicole Kidman u glavnim ženskim ulogama, muški likovi su vrlo neubedljivo podeljeni, počev od glavnog kog igra Matthew Goode, glumac koji nema potencijala da parira ovim dvema divama, ali sličan problem muške podele Park ima i sa drugim likovima što neposredno što konotativno, recimo Britanac Ralph Brown, izrazito poznata britanska njuška, igra klišetiziranog američkog šerifa.
No, u krajnoj liniji Kidman i Wasikovska nose film, pa je šteta više izražena u tome što bi bolja muška podela možda donela neke zanimljive role nego što su oni naročito narušili film.
No, kad se podvuče crta, ostaje pitanje da li je STOKER film koji je svesno pravljen sa idejom da raspameti emo srednjoškolce ili je Park imao veće ambicije a onda se ispostavilo da samo njima može da prodaje svoje stare viceve. No, to nije ni važno, Park zaslužuje dobru volju barem u formi pretpostavke da je imao tačno onakve ambicije kakve je i postigao. Ako je želeo nešto više, onda to svakako nije postigao.
* * * / * * * *
"Twilight" star Kellan Lutz has signed on to star in Renny Harlin's $70 million epic "Hercules 3D" at Nu Image/Millennium.
The story deals with a romance between the son of Zeus and the mortal princess of Crete, who was promised to his older brother despite her love for Hercules.
Sean Hood, Harlin and Giulio Steve wrote the script, while Les Welden and Danny Lerner ("Olympus Has Fallen") are producing. Shooting kicks off mid-May in Bulgaria.
Harlin says: "It takes more than a good physique to portray the most legendary, mythological personality in history — and Kellan has exactly that, personality. He's not afraid to explore the strengths and vulnerabilities of the character, and he impressed me with his passion and heart."
The project is not to be confused with Brett Ratner's take on Hercules at MGM & Paramount starring Dwayne Johnson.
Source: THR
Pogledao sam THE SECRET WAR OF HARRY FRIGG Jacka Smighta, zanimljivu ratnu komediju koja se smatra minotnim filmom u karijeri Paula Newmana, čak i svojevrsnim promašajem. Međutim, gledan iz današnje vizure FRIGG je daleko od promašaja, premda naravno postoji niz filmova iz tog vremena na sličnu temu koji su bolji.
FRIGG je atipičan po tome što prikazuje rat iz vizure borbe Saveznika i ležernih Italijana i ima jasnu anti-establišment notu. U tom pogledu FRIGG tek u svojoj završnici dobija onu "isključivost" ratnog filma koja je činila radove u kojima se ratuje sa Nemcima, i ona se naravno javi kada se u film uključe sami Nemci.
FRIGG govori o petorici savezničkih generala koji padaju u ruke Italijanima. Ovi ih smeštaju u luksuzni dvorac i tretirau kao VIP goste tako da generali kako zbog udobnosti tako i zbog nemogućnosti da se dogovore čiji će se plan usvojiti ne pokušavaju bekstvo. Osramoćeni, Saveznici unapređuju redova u generala i šalju ga da primeni svoju ekspertizu koju je stekao bežeći iz vojnih zatvora u koje je dospevao zbog neposlušnosti.
Međutim, kada stigne u dvorac, redov Harry Frigg vrlo brzo nađe način kako da organizuje bekstvo ali se i zaljubljuje u Groficu na čijem imanju je napravljen "zatvor" i sada on kreće da opstruira bekstvo.
Ako imamo u vidu "isključivost" u pogledu na sukob, HARRY FRIGG donosi dosta relaksiran odnos prema ratu i daje svim junacima, sem Nemaca "humanu" dimenziju, mada ismeva i njih. FRIGG nije subverzivan kao AMERICANIZATION OF EMILY.
U određenom smislu, FRIGG u pojedinim aspektima pada ispod nivoa onog intenziteta koji donosi Newman kao glumac, rekao bih da on glumi "modernije" i "ambicioznije" u odnosu na sam film i ono što je preduzeo Smight oslanjajući se na tipske likove. Isto tako, mnoge stvari su prilično površno tretirane i nudio je prostor za produbljivanje na nivou scenarija koji je inače pisao Peter Stone, autor sjajnih SKIN GAME i vrlo poznatog TAKING OF PELHAM 123. Ovo je ispod SKIN GAMEa, nažalost, ali film ima dosta aduta i vredi ga videti, naročito za fanove Newmana i žanra.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, lepo je znati da we can still kick it old school. Danas me zvali sa RTSa da prave reportažu o izvozu naših filmova u Severnu Koreju.
:lol:
Северна Кореја је сада in. Важно је да се зна ко је био кул пре него што је то постало кул.
Normalno. Juche, danas, sutra!
Pogledao sam DARK SKIES Scotta Stewarta. Ovo je daleko najbolji film u Stewartovom rediteljskom opusu a nažalost doživeo je najslabiju distribuciju i Braća Weinstein su ga ako ne baš neobjašnjivo a onda sasvim nepravedno bacila u nekakvu marginalnu distribuciju.
Reč je o vrlo solidnom B-trileru o paranormalnim aktivnostima vanzemaljaca usmerenim protiv jedne porodice. Za razliku od svojih dosadašnjih baroknih eskapada sa infantilnim prilazom svemu, Stewart ovde u saradnji sa DPjem Davidom Boydom uspeva da napravi solidan mali film o porodici koja mora da se ponovo ujedini pred napadom vanzemaljaca, poigravajući se strahovima roditelja i dece u vezi sa seksualnom inicijacijom potomaka i sl. U tom idejnom pogledu, DARK SKIES je vrlo šematizovan, ali to upravo i podseća na one najčistije i najefksnije B-filmove rađene sa punim ubeđenjem na osnovu kojih su ideološke sprege i konotacije te vrste filmova i prepoznavane.
Josh Hamilton nije idealno rešenje kao glava porodice, ali je zato Keri Russell sjajna u ulozi majke i rekao bih da sada uz seriju THE AMERICANS prolazi kroz veliki preporod svoje karijere. Otkrovenje filma je Dakota Goyo koji je u izvanrednom REAL STEELu bio izuzetno simpatčan kao sin glavnog junaka a u ovom filmu je antipatičan upravo u onom pogledu u kom to trianestogodišnjaci mogu da budu u toj fazi puberteta i konflikta sa okolinom.
DARK SKIES ne nudi ništa novo, i moglo bi se čak reći da pati od istog problema kao CLOSE ENCOUNTERS (sa kojim ima niz sličnosti) u tom pogledu da je publici predugo jasno šta se zbiva u odnosu na saznanja likova. Pa ipak, ovo je old school film koji sve nadoknađuje punim ubeđenjem.
* * * / * * * *
Srbi, prava vjera!
Michael Mann's New Film to Feature Sino-U.S. Anti-Hacking Task Force (Exclusive)
8:58 PM PDT 4/9/2013 by Clarence Tsui
6
60
0
3
0
Email
Print
Comments
Michael Mann Chris Hemsworth - H 2013
Getty Images
Michael Mann, left, and Chris Hemsworth
The as-yet-untitled, partly Hong Kong-set cyber-thriller will see American and Chinese agents teaming up to pursue a common adversary hailing from the Balkans.
HONG KONG – Washington and Beijing will soon be joining forces to tackle hackers – in a movie, that is.
our editor recommends
Michael Mann to Shoot New Cyber-Thriller in Hong Kong (Report)
HBO, Michael Mann Set War Photographers Docuseries
Chinese Star Wang Xueqi Reveals Secrets of His 'Iron Man 3' Character
Hollywood Targeted by Chinese Hackers
China Doesn't Support Hacker Attacks on U.S. Targets, Prime Minister Says
Michael Mann's new thriller will feature American and Chinese agents working together to combat cyber-theft.
The Legendary Pictures-backed project, which is to boast of Chris Hemsworth in a lead role, will revolve around a U.S.-China task force pursuing a hacker hailing from the Balkans and based in a Southeast Asian country, according to a rep for Mann.
The rep is responding to a report published in a Hong Kong newspaper on Tuesday about Mann's location-scouting and casting trip to the city during the weekend. In the Apple Daily article, the film was said to center on a pair of Chinese hacker siblings, and Mann had met with local A-listers Tang Wei, Nick Cheung Ka-fai and Shawn Yue Man-lok for the roles.
PHOTOS: 10 Hollywood Films Tweaked for International Release
This depiction of a productive collaboration between the U.S. and China would be the latest in a string of onscreen working relationships between the two countries.
Roland Emmerich's 2012, for example, saw the Chinese building arks to save the world – or to be specific, the international political and social elite – from Armageddon; Iron Man 3, meanwhile, features Dr. Wu (played by veteran Chinese thespian Wang Xueqi), a scientist-doctor who will save Tony Stark's life.
The presence of Chinese protagonists will also be a first in Mann's career. He previously featured a Chinese character in Miami Vice, but one who was morally ambiguous: Gong Li plays a Cuban-Chinese gangster's mole involved in a tryst with Colin Farrell's Detective Tubbs.
Stari o najboljim hrvatskim filmovima u Jutarnjem listu.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/04/dimitrijejutarnji.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/04/dimitrijejutarnji.html)
Pogledao sam PHIL SPECTOR Mametov TV film u HBO produkciji koji dosta lapidarno prilazi slučaju ubistvu Lane Clarkson u Spectovorom domu i fokusira se na muke koje je imala Spectorova advokatica u pokušaju da ga nekako dovede u red za svedočenje. Al Pacino igra Spectora, Helen Mirren igra advokaticu i priča dosta podseća na sličnu HBO produkciju o doktoru Kevorkianu koju je režirao Barry Levinson, u SPECTORu zadužen samo za produkciju. Međutim, u slučaju Kevorkiana, Levinson je našao potentniji materijal jer eutanazija odnosno pomaganje u samoubistvu kojim se doktor bavio nudi mnogo više zanimljivih činjenica i etičkih nedoumica, u spoju sa istinitim događajima koji su jako neobični, dok je Spectorov slučaj misteriozan, Mamet ga do kraja ne razjašnjava i jedino što se iz ovog isečka te pravne epopeje može zajključiti jeste da Spectoru možda nije trebalo suditi kao zdravom čoveku već kao psihijatrijskom bolesniku.
U jednom trenutku advokatica poveruje da je Spector nevin i teško je oteti se utisku da i Mamet želi da prenese taj utisak na publiku.
S druge strane, Pacinova interpretacija ili bolj rečeno imitacija Spectora dosta živopisno pokazuje da je on prilično erodirana ličnost sa kojom je teško izaći na kraj, ali takav utisak onda počinje da ostavlja i film i u toj hrpi konfuzije svodi se na priču o advokatici koja je uprkos svemu poverovala da on ipak nije kriv. Možda tu ima zanimljivih ideja, ali svakako gledanje nije onoliko prijatno koliko bi trebalo da bude.
Mamet je velemajstor sudske drame, setimo se Lumetovog THE VERDICTa tako da to već stavlja SPECTORa na značajno mesto za gledanje među ljubiteljima ovog žanra. Ipak, rekao bih da mimo onih koje zanimaju Spector ili sudske istinite priče, ovaj HBO film nema šta da ponudi.
Pogledao sam THE VERDICT Dona Siegela, Warnerov B-film iz 1946. godine u kome je Siegel iskoračio iz sveta montaže u režiju. Ovo je njegov prvi celovečernji igrani film sa kojim je postigao veliki uspeh i taj naslov se danas smatra klasikom. Ipak ovaj Warnerov B-rad iz epohe u kojoj su njihove glumačke podele pravljene od ljudi pod ugovorom gde bi zvezde poput Humphrey Bogarta i Jamesa Cagneye bile okružene glumcima pod ugovorom kao što su Peter Lorre ili Sydney Greenstreet. Ovo je međutim film u kome glavne uloge igraju "epizodisti" Sydney Greenstreet i Peter Lorre, nema zvezda u ovom zanimljivom derivatu gothic horora i film noira, u kome međutim lokacije ne prestaju da bivaju artificijelne a nijedan od glumaca sem Lorrea nema naročitu snagu u interpretaciji. A kad se film svede na to da mu epizodista poput Lorrea bude najupečatljivija njuška, rezultati ne mogu biti vrhunski.
Otud je THE VERDICT važan film svog doba i bitna karika u evoluciji filmskog krimića, naročito jer je reč o ekranizaciji vrlo značajnog Israela Zangwilla, međutim nema puno da pruži savremenom gledaocu kog ova vrsta istorije ne zanima.
* * * / * * * *
Pogledao sam YOUR SISTER'S SISTER Lynn Shelton, jedan od zrelih mumblecore radova u kome nmastupa trio asova Mark Duplass, Emily Blunt i Rosemarie DeWitt. I zbilja ovaj film se oslanja na njih u ogromnoj meri. Reč je o dosta svedenoj i simpatičnoj romantičnoj komediji u kojoj glumci kroz dosta improvizacije pričaju prilično jednostavnu ali zanimljivu priču, ostavljajući urtisak da je film zapravo dosta artikulisaniji nego što bi se očekivalo od tipičnog mumblecorea. Koliko mi mumblecore po sebi nije blizak, toliko mi je ova podela izuzetno draga iz drugih filmova, tako da je taj balans sigurno doprineo povoljnom utisku ovog filma.
Čitava mumblecore estetika, sa svojim najboljim naslovima samo je još jedan primer kako najbogatija svetska kinematografija ima najsnažniji sistem pravljenj kvalitetnih "jeftinih" filmova.
* * * / * * * *
BROKEN CITY Allena Hughesa je nažalost prvi istinski slab film u karijeri Braće Hughes kojima očigledno ne prija razdvajanje. Ne mogu tačno da kažem da li je u razdvajanju zapravo problem ovog filma, čini mi se da nije, ali sasvim sigurno je da će to što ne režiraju zajedno biti često pominjano kao hipoteza u kritikama. U svakom slučaju, videćemo da li će Albert bolje proći pošto i on svoj sledeći film možda treba da radi sa istim producentima među kojima ja ipak vidim glavne krivce.
Naime, Mark Wahlberg je ušao u seriju prilično osrednjih krimića koji su se ispostavili kao prilično mediokritetski vehicle projekti čak i kada su dobro rpolazili, kao što je recimo CONTRABAND. BROKEN CITY je u izvesnom smislu bolji od CONTRABANDa jer scenario Briana Tuckera nije poptuno isprazan, ali je opet to što je snimljeno neoprostivo bajato a Allen Hughes ne uspeva da iz te priče izvuče niti išta zanimljivo niti da stilom nadomesti ozbiljne probleme na nivou supstance. Gotovo je nejasno kako je ovakav film uopšte uspeo da zainteresuje Wahlberga kao glumca i producenta kome su dostupni mnogo zanimljiviji materijali od ovoga. Međutim, svakako da je odsustvo ozbiljnijih producenata na nivou studija odnosno svođenje producenata na finansijere Wahlbergovih vizija dovelo do toga da bude snimljen ovaj film koji bi, da je iole dobar, bio hvaljen kao primer staromodnog krimića kakav Holivud više ne pravi.
Jedino iznenađenje koje donosi ovaj film su dobar reditelj i odlični glumci koji su se upecali (ili spali na to) da ovo rade. Sve ostalo je moguće predvideti maltene nivou koja će biti sledeća replika i gre će biti sledeći rez. Hughesov fuilm uzima "udopbnost razgaženih cipela" i dovodi ih do paroksizma, do tačke kada one spadnu kao sa mrtvaca.
Za BROKEN CITY se ne može reći da je potpuno mrtav film, ali svakako je takav po svežini.
* 1/2 / * * * *
It seems the bad-ass action team known as The Expendables are gearing up for their third round of on-screen guns and explosions circle jerk with big names like Jackie Chan, Nicolas Cage and Steven Segal being thrown around as possible new additions to the ever expanding super-cast. One name that hasn't been mentioned lately by anyone in the know yet is the second film's director Simon West.
Despite delivering a better movie than Sylvester Stallone did originally, it is now thought that West may not return when The Expendables 3 rolls into production before the end of the year. So if West is out, who's going to be trying to keep all the ego's in check behind the camera?
Well one name that Sylvester Stallone has suggested today is none other than police bating, recovering alcoholic Mel Gibson – a man no stranger to big movies and even bigger egos. In a Tweet posted on Sly's official Twitter page he baited fans by first suggesting Gibson as a possible director for the film's potentially never going to be made 5th instalment...
Prior to appearing in the pretty successful Get The Gringo last year and his comeback performance in The Beaver, Gibson has had very limited screen time since his on again off again romance with a bottle of booze caused a colossal fall from grace over a decade ago, a lengthy saga that halted Gibson's exciting career as a director. His epic directorial efforts this Millennium (The Passion Of The Christ and Apocalypto) were praised by critics but sadly he hasn't been able to fund any new movies he has wanted to make in recent years.
Could Stallone now bring Gibson back out of the wilderness?
The power of the internet casting couch should never be underestimated. In the past internet rumours have lead to some top notch castings, including Mark Wahlberg in Transformers 4. Sure the good old internet doesn't get everything right but it really does have the power to make or break a career.
If this all proves to be one big Stallone sized hoax then at least Mel has his big comeback planned in Roberto Rodriguez's Machete Kills, released later this year. For now though we're keen to hear your thoughts on this news. Would you like to see (or not see) Mel Gibson behind the camera calling the shots for The Expendables 3? Why not follow us on Twitter @WhatCulture and Tweet us your thoughts using the hash tag #Expendables3 or alternatively have your say in the comments section below.
Reprizirao sam MAD MAX BEYOND THUNDERDOME George Millera i George Ogilvieja. Ovaj deo mi je najmanje drag i najmanje puta sam ga gledao. Kao i svaki od filmova razlikovao se po rediteljskom pristupu i tematskim preokupacijama. Prvi je govorio o raspadu društva. Drugi je govorio o dostizanju civilizacijske nulte tačke posle apokalipse. Treći deo govori o društvu koji su manje-više napravili negativci iz drugog delu i koloniji izgubljene dece.
Treći deo nema onaj intenzitet napetog akcijaša kao drugi film i nalazi se negde na pola puta između Spielberga i Kusturice. U njemu Miller sasvim neprikriveno pokušava da se adaptira titula australijskog Spielberga, uostalom Spielberg mu je i ponudio ulaz u Holivud, ali svemu tome prilazi i sa jednom arty dimenzijom, dosta bizarnog humora, grotesknih rešenja, sklonosti slepstiku i u tom pogledu se odmiče od kanona koji je sam upostavio u Ozploitationu ali i od onog humora koji je ovaj praktikovao u INDIANA JONESu. U tom pogledu, Miller se opušta u trećem delu i nudi neka arty rešenja, očigledno zainteresovan da prikaže sledeći korak u dezintegraciji društva čak i u odnosu na drugi deo.
Uprkos raznim idiosinkrazijama vezanim za epohu, i postapokalipsi iz vizure osamdesetih, Millerov univertum ostaje autohton i ne čudi što je njegova vizija u nekim filmovima čak i direktno nastavljena, recimo Peoplesov SALUTE OF THE JUGGER je mogao da bude nezvanični nastavak MAD MAXa, a postoji čak i niz savremenih filmova sa ovakvim senzibilitetom. Otud, Millerov svet ostaje koherentan u sva tri filma, naročito u druga dva, ali opet rediteljski pristup se u svakom od njih razlikuje.
Međutim, jedna velika sličnost između prviog i trećeg dela je to što u njemu Mel Gibson nije onoliko zastupljen kao u drugom. I naravno, u trećem delu samo je u finalu Mel Gibson za volanom, a zapravo do trećeg čina, motorna vozila ni ne igraju značajnu ulogu.
Otud se za THUNDERDOME može reći da je mekši, veseliji, ali i manje formalno disciplinovan za razliku od zaokruženosti svedenog i ubitačnog ROAD WARRIORa.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE NUMBERS STATION Kaspera Barfoeda, jedan dosta skroman holivudski debi talentovanog danskog reditelja. Barfoed je snimio vrlo solidan film KANDIDATEN i posle njega se našao u prilici da radi u Americi a Sam Worthington je trebalo da igra u rimejku njegovog filma. Barfoed je povezivan sa ovim i onim projektima, međutim na kraju je snimio THE NUMBERS STATION koji je po svom dometu na nivou pristojnog produženog TV pilota. Međutim, nije samo profil ovog filma jedini antiklimaks Barfoedovog debija. Naime, danski đak Daniel Espinosa, inače Šveđanin je prošle godine debitovao sa odličnim akcijašem SAFE HOUSE i godinu dana kasnije Barfoed snima nešto što je u suštini znatno jeftiniji, gotovo mikrobudžetni rip-off tog filma. Dakle, ako već sam zaplet nije dovoljno sličan da ljudi poistovete ova dva filma, onda će skandinavsko poreklo reditelja da dokrajči to poređenje.
Barfoed je tako suočen sa reputacijom reditelja koji ne samo da je snimio skroman holivudski debi što se često dešava Evropljanima već i da je snimio skromniju verziju nečaga što je ipak dostupno njegovim zemljacima.
John Cusack i Malin Akerman u glavnim ulogama svakako obećavaju da će THE NUMBERS STATION biti intrigantniji nego što jeste, a sa SAFE HOUSEom ovaj film deli i Liama Cunninghama u ulozi iskusnog obaveštajca. Cusack očigledno odustaje od svog tipičnog političkog angažmana i uprkos tome što ovde igra plaćenog ubicu iz tajne službe koji ima "krizu savesti" to nije kriza koja je komplikovanija od bilo koje krize u nekom od Seagalovih filmova. Dakle, u ovom filmu Cusak odustaje od političkih i umetničkih pretenzija i svesno iskoračuje u nešto što je upscale DTV, čak i u slučaju da ovaj film izađe u bioskope. Dakle, THE NUMBERS STATION sigurno nema bitnijih veza sa filmovima kao što su GROSSE POINT BLANK ili WAR INC.
Kaspar Barfoed pokušava da unapredi ovaj materijal preciznom i visokoestetizovanom režijom, ali scenario F. Scott Fraziera naprosto ne nudi dovoljno sadržaja. No, ne može se reći da se Cusack i Malin Akerman nisu potrudili zajedno sa rediteljem, no na kraju ovde nema ni spektakla ni nekog naročitog smisla.
* * / * * * *
Pogledao sam THE COMPANY YOU KEEP Roberta Redforda. Reč je o trileru u kome Redford pokušava da napravi jednu malu fresku Weathermena i njihovog starenja u ilegali. Sidney Lumet je snimio značajniji film na tu temu pod naslovom RUNNING ON EMPTY u kome je tematizovao odnos između nekadašnjih radikalizovanih studenata koji su doveli kulturu mladih i pobunu do ekstrema i njihove dece koju je konstantno bekstvo nateralo na život u vrlo zatvorenoj zajednici koja je potpuno suprotna od roditeljskih ideala.
THE COMPANY YOU KEEP spada u red bookend filmova koji se pomeraju na sam kraj životnih priča kanonskih junaka iz raznih razvoja u istoriji Holivuda i pokušava da prikaže savremenu intrigu o autiranju grupe Weathermena.
Nažalost, Lem Dobbs i Robert Redford dosta mlako adaptiraju roman Neila Gordona, svodeći ga na klasičnu, gotovo pa šund-melodramu u kojoj brojna glumačka imena koja su skupljena od samog Redforda preko ridikulozno izoperisane Julie Christie, do dostojantsvenih Susan Sarandon i Nicka Noltea, a potpuno je apsurdno videti Brit marling koja isključivo igra u cutting-edge stvarima kako ovde valjda vraća uslugu Redfordu kao njegova Sundance mezimica i ima ulogu koja kao da je prepisana iz neke lokalne sapunice.
Shia u tom smislu čak nije ni uspeo da bude problematičan jer je njegov lik nekakva bizarna parafraza Woodwarda koja pokrene priču u prilično apsurdnim okvirima lokalnog štampanog medija koje Redford tretira sa istovremenom svešću da je reč o izumirućoj vrsti i neumornim reprodukovanjem istioh kliše-situacije iz filmova nekih davnih vremena.
Rediteljska egzekucija je podnošljiva ali mlada i ovo je vrsta rutinskog repertoarskog filma u kome se ne snalazi Redford ali se ne snalazi ni Dobbs. Njegovi najuspešniji scenariji kao KAFKA, LIMEY ili HAYWIRE i DARK CITY su uvek bili bazirani na izuzetno zanimljivom rediteljskom konceptu i pečatu a toga u ovom filmu, uprkos tome što je Redford izvanredan reditelj, zapravo nema.
Redford nikada nije otišao toliko duboko u radikalizam kao Weathermeni ali svakako jeste čovek koji je uostalom kroz svoje razne uloge ovaplotio tu eru i tu misao. Ipak, čini se da posle igranja u ALL THE PRESIDENT'S MEN i THE THREE DAYS OF THE CONDOR nije uspeo da sumira te radove u ovom filmu.
* * 1/2 / * * * *
Disney is working hard to keep the plot of next year's "Tomorrowland" under wraps -- their efforts have only been met with more fervent prying -- and two major rumors have already come out about the sci-fi flick starring George Clooney and Hugh Laurie. The first was about Walt Disney working with the government to reveal that UFOs exist. The second was about a genius middle-aged man, a pre-pubescent robot girl, and a real teenage girl teaming up to unravel the mystery of an alternative dimension called Tomorrowland.
It looks like the second one has more truth to it, because the robot girl has been cast. British actress Raffey Cassidy (who played a young Kristen Stewart in "Snow White and The Huntsman" and will play the title character in the upcoming indie "Molly Moon: The Incredible Hypnotist") has scored the role of a decades old robot who knows several fighting styles. She seems like a solid choice -- a very human looking child, if we do say so ourselves, making her ageless robot-ness that much creepier. THR also reports that her character has a previous relationship with Clooney's bitter inventor.
So a few more possible hints about the plot from the character description, but Damon Lindelof and Brad Bird are still keeping quiet. We're guessing the next piece of news will be the casting of the teenage girl. Suggestions?
Frequent "Game Of Thrones" director Brian Kirk will make his feature directorial debut on the long-gestating "Passengers" which is now setup at Wayfare Entertainment.
Keanu Reeves remains attached to play Jim Preston, a mechanic on a 120-year journey to a distant colonized planet in another galaxy, who becomes the first of the 5,000 travellers to experience pod hibernation failure.
Awake a century too soon, he is stranded in the world of an interstellar spaceship with only robots for companionship. A year on his loneliness causes him to awaken a beautiful journalist named Aurora and they fall in love. The truth of her revival, and a major malfunction on the ship, become key plot points.
"Prometheus" scribe Jon Spaihts penned the original script when it was setup several years ago back at Morgan Creek and Universal Pictures. Stephen Hamel and Reeves developed the project, while Hamel and Ben Browning will produce.
Brian Kirk's name has previously been attached to various upcoming projects like "Thor: The Dark World" and "The Osterman Weekend" remake. Kirk didn't end up scoring either gig.
Pogledao sam THE SPEED OF THOUGHT Evana Oppenheimera, niskobudžetni rip-off radova kao što su DREAMSCAPE i INCEPTION u kome glavnu ulogu igra Nick Stahl, glumac na kog se jako računalo pre desetak godina pre nego što su ga poroci uzeli pod svoje. Sada Stahl tavori između rehaba i DTVa sa pomalo indie senzibilitetom jer nikada zapravo nije postao žanrovski profilisana zvezda ili dovoljno poznata ličnost da bi prošao kao ortodoksni DTV. Otud ni SPEED nije ortodoksni DTV već pokušava da bude malo više indie, malo više noir u premisi koju bi Holivud radije tretirao kao INCEPTION ili PUSH.
Da nismo nedavno imali tako dobre filmove na tu temu, SPEED bi svakako imao i jednu nostalgičnu dimenziju zbog svoje arhaičnosti. Pošto jesmo, rekao bih da u ovom trenutku nema šta da traži sem na programu neke skromnije televizijske stanice.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GREATEST Toma Griesa i Monte Hellmana. Gries je tokom rada na filmu iznenada preminuo i Monte je onda preuzeo zadatak da završi film. To Monteu nije prvi put, par godina kasnije završio je AVALANCHE EXPRESS Marka Robsona kada je ovaj preminuo tokom snimanja.
THE GREATEST je film koji se bavi životnom pričom Muhammada Alija na jedan krajnje paradigmatičan način. Naime, Ali igra samoga sebe umzrelijim godinama. Ova odluka u sebi nosi niz konotacija, ali najvažnija je ona ključna - film ima jako puno problema ali nijedan ne proističe iz Alijeve glume. Naime, Ali je bio izuzetno profilisana javna persona koja je bila spremna na razne intervencije u javnosti u vezi sa svojim imidžom i sl. tako da je već njegov javni nastup po mnogo čemu bio gluma. Otud, Ali se vrlo relaksirano snalazi pre kamerama. U određenom smislu čak, Ali je u svojevrsnom underplayu što onemogućuje da se na nekom umetničkom planu dublje istraži ta verite postavka. Međutim, potpuno je logično da Ali koji je za svaki javni nastup navlačio masku to uradi i za potrebe filma. S druge strane, Ali je vodio računa o tome da ga belci ne eksploatišu pa mu je samim tim to što će on igrati samoga sebe bilo u određenom smislu i poslovna odluka. Zašto bi iko drugi profitirao glumeći lik koji on sam najbolje glumi.
Isto tako, sa Alijem koji igra samog sebe, borbe nisu morale da se rekonstruišu već su korišćeni dokumentarni snimci.
Ono što bi film moglo učiniti žilnikovskim klasikom ali nije jeste adaptacija Alijeve autobiografije koja u sebi sadrži dosta konflikta ali dijaloške scene svodi na objašnjavanja prirode sukoba i razgovore u parolama. Otud, ovaj film više ima diskurs nego scenario, ali Gries nije bio dovoljno zreo reditelj jer je dolazio iz exploitationa da prepozna sve ono što mu je bilo ponuđeno i što bi neko poput Michaela Ritchieja sigurno sjajno iskoristio.
Gries je pokušao da o Aliju snimi hagiografski biopic, sa mentalitetom bokserskog B-filma i u tome je na neki način uspeo s tim što je Alijeva angažovanost i retorika onemogućila da THE GREATEST bude trijumfalna reinterpretacija formule kao ROCKY.
Međutim, nije problem filma THE GREATEST u tome što kada se izuzme bogatstvo raznih elemenata za analizu sve svodi na osrednji B-film. Niti je tema Alijeve borbe ovim putem devalvirana, kasnije je Mann snimio izvanredan film na ovu temu, Frears ove godine ima film o suđenju za HBO. Problem je samo u tome što je propuštena prilika da se sa samim Alijem snimi nešto autentičnije jer je on bio izuzetan materijal za tako nešto.
* * 1/2 / * * * *
Mislim da Mehmet mora da vidi REINCARNATED, film o tome kako je Snoop Dogg postao Snoop Lion. :)
U planu je, naravno.
FX is developing the period drama series "Shakedown" inspired by the life of Fred Otash. James Ellroy will pen the script and executive produce.
The story is set in the tabloid world and underbelly of Los Angeles circa the late 1950s, with O'Tash as the city's top informant/operator/wire tapper/fixer.
Liam Neeson and "Safe House" director Daniel Espinosa are both attached to "Gang Story," a remake of Olivier Marchal's French film "Les Lyonnais" at Thunder Road, Italia Films and Fundamental Films.
The story follows two childhood friends and notorious armed robbers in the early 1970s which ended with a spectacular arrest in 1974.
Cut to today, one of them has found peace by retiring from the "business". But then the other, who has disowned nothing of his past, comes back into the picture.
"Daredevil" reboot scribe David Scarpa is penning the script. No word if this or Espinosa's "Child 44" starring Tom Hardy and Gary Oldman will shoot first.
Pogledao sam OBLIVION Josepha Kosinskog i moram priznati da sam neobično mnogo uživao, ako zapravo imamo u vidu kakvi su pojedini temeljni aspekti ovog filma. Naime, Kosinski je snimio film za koji je malo reći da je pastiš raznih SF filmova. Scenario za ovaj film je kao muzej većine kanonskih zapleta iz SF filmova sedamdesetih i devedesetih, pa ponešto ima i iz dvehiljaditih, no ipak čak i tako modularno sklopljen film zahvaljujući vešto povezanim mehanizmima zapleta i akcentu na vizuelno koji stavlja Kosinski rezultira vrlo solidnim filmom. U određenom smislu čak OBLIVION ima određeni integritet kakav bi pre bio svojsten nekom filmu iz sedamdesetih sa Charltonom Hestonom recimo, kada su žanrovski filmovi više prodavani kao "priče" nego skupovi konvencija. Otud OBLIVION je skup ne samo konvencija već i konkretnih rešenja iz niza filmova, ali je tretiran sa punim ubeđenjem, kao da nam Kosinski sada priča neku potpuno autonomnu, svežu, priču i to se meni izuzetno dopalo.
Uostalom sam scenario ovog filma je gotovo revolucionaran po tome da u sebi nema maltene ni zrno originalnosti, svako rešenje je negde viđeno i to u vrlo popularnom izadnju, masovno prepoznatljivom. Pa ipak, scenario je izuzetno vešto sklopljen i to zaista ne smeta. Sasvim sigurno je da pored veštine pisaca da isplasiraju klišee i da ih učine "neophodnim" sateravši priču u tačku u kojoj je to jedino rešenje, odnosno dobro zaokruživši celinu kroz primenu raznih viđenih rešenja. OBLIVION u tom smislu ima sličan problem kao JOHN CARTER koji je doduše mogao da se brani time što je nastao po literarnom izvorniku iz kog u svi preuzimali ideje.
Film ima mali broj likova, Kosinski insistira na atmosferi, i film u najboljem smislu reflektuje rediteljev background u svetu arhitekture, a Claudio Miranda se nameće kao novi DP za snimanje vizuelnog spektakla sa dosta specijalnih efekata koji su u slučaju OBLIVIONa i u domenu "vidljivih" i u domenu "nevidljivih". Kosinski i Miranda stvaraju dosta solidan i uverljiv ambijent spržene zemlje i "veštačkog raja" u kome žive i rade glavni junaci.
U ideološkom smislu, OBLIVION može biti vrlo zanimljiv Srbima jer govori o situaciji koja je vrlo slična aktuelnim kosovskim tenzijama. Ne želim da spoilujem film ulazeći u prepoznavanje paralela između sadašnjih tenzija i onoga što je tema ovog filma, ali rečju ako je AVATAR film koji govori statusno o Kosovu, OBLIVION ulazi u domen tehničkih pregovora.
Tom Cruise nosi ceo film. Svi ostali su mu potčinjeni, ali Andrea Riseborough je uspela da ostvari vrlo upečatljivu ulogu. Zanimljiv je Cruiseov zaokret prema tvrđem SFu koji pravi poslednjih godina i interesantno je da on to čini kao glumac iako su obično reditelji i studiji skloniji tom sadržaju i u odnosu na snagu koncepta često upravo žrtvuju frontmena. Uostalom, sam Kosinski je snimio vrlo skupi TRON LEGACY koji je bio karakterističan po odosustvu "frontmena". No, sada se pokazao i kao dobar reditelj za star vehicle.
* * * / * * * *
Uzevši u obzir da je meni Tron Legacy bio nepodnošljiv, kakve su šanse da mi se Oblivion dopadne?
I meni je. Ovo je normalan film, vrlo konvencionalan, mislim da će ti biti u najmanjumruku prijatan. Jedino što ti može smetati neverovatna derivativnost pojedinih delova. Ali i to ima svoju weird komponentu, tako da je OBLIVION svakako preporuka za tebe.
Liam McIntyre ("Spartacus") has been cast in a leading role in Renny Harlin's "Hercules 3D" at Nu Image/Millennium.
The story deals with a romance between the son of Zeus and the mortal princess of Crete, who was promised to his older brother despite her love for Hercules.
Kellan Lutz stars as the title character, with McIntyre as the young army captain Sotiris who becomes Hercules' most trusted battlefield companion.
After an evil king deceives them, Hercules and the captain are sold into slavery and must fight side by side to earn their freedom.
Sean Hood, Harlin and Giulio Steve wrote the script, while Les Welden and Danny Lerner are producing. Shooting kicks off in May in Bulgaria.
Source: Heat Vision
Quote from: crippled_avenger on 24-04-2013, 16:50:48
I meni je. Ovo je normalan film, vrlo konvencionalan, mislim da će ti biti u najmanjumruku prijatan. Jedino što ti može smetati neverovatna derivativnost pojedinih delova. Ali i to ima svoju weird komponentu, tako da je OBLIVION svakako preporuka za tebe.
Da, pa derivativnost očekujem. Dakle, moglo bi ovo da bude prijatno bioskopsko iskustvo.
Je'l ima neka scena gde se Toma Kukuruz prevrce u koshmarnom snu i drekne saaakeeeeeeeee!!!!
Oscar-winning scribe William Monahan is in advanced talks to pen a film adaptation of John le Carré's new spy novel "A Delicate Truth" for The Ink Factory and BBC Films.
The story begins with a counter-terror operation to capture a jihadist arms-buyer being planned in Gibraltar.
Three years later, a foreign office secretary is summoned to the manor house of a retired British diplomat where he must choose between his conscience and duty to his Service.
The film joins numerous le Carre adaptations in the works following the success of "Tinker Tailor Soldier Spy" in 2011. Others on the way include Anton Corbijn's "A Most Wanted Man" and Justin Kurzel's "Our Kind of Traitor".
"Immortals" director Tarsem and actor Ryan Reynolds are in talks to team on the thriller "Selfless" at Endgame Entertainment and FilmDistrict.
Based on a script by Alex and David Pastor ("Carriers"), the story focuses on a rich older man who pays to have his mind transplanted into a younger man's body.
Turns out that body is a cadaver whose previous inhabitant was murdered. Soon, he's hunted by killers as he tries to get to the bottom of who took him out in the first place.
James D. Stern, Peter Schlessel and Ram Bergman will produce.
Dokumentarista Oto Deneš snimio je 1961. film STEPENICE HRABROSTI po istinitoj priči o splitskim ilegalcima koji su na 1. maj 1942. raširili svoju zastavu sa zvonika u sred okupiranog grada.
Film je nadomak da bude jako zanimljiv, rekao bih čak i ekscentričan i vrsno realizovan. Direktor fotografije bio je Nenad Jovičić, "intelektualac među snimateljima", i ponudio je film izuzetno snažne vizuelnosti, sa izvanredno snimljenim prostranim splitskim lokacijama, maksimalno iskorišćenim lokalnim arhitektonskim obeležjima, bez mnogo reči ili sa dijalozima koji nisu presudni za razvoj priče. To svemu daje specifičan utisak prikaza "radnog procesa" i po tom odsustvu klaične dramaturgije se ovaj film izdvaja od tipičnih partizanskih filmova. Praćen Jovičićevog fotografijem, STEPENICE HRABROSTI odaju utisak da se zaista izdvajaju.
Ipak, kada se film u prelomnom trenutku razreši kroz prilično banalan obračun i dijalošku scenu, jasno je da Deneš verovatno ili ni sam nije shvatao kakav je postupak primenjivao ili u tome nije istrajao do kraja.
Film ne insistira na spektaklu, i u tom pogledu liči na verodostojan prikaz istinitih događaja, ali taj utisak takođe remeti klišetiziranim razrešenjem. Na špici su kao konsultanti pomenuti učesnici prave akcije, nadam se da da su barem oni zadovoljni time što je snimljeno.
Glumačku ekipu čine Aleksandar Gavrić, Dušica Žegarac i Zoran Milosavljević, a u jednoj uloga se tada pojavljuje glumac i reditelj Tori Janković koji je bio specijalizovan za pesimistične partizanske filmove i spada u red paradigmatičnih ali slabije talentovanih autora u tom podžanru.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRANCE Danny Boylea, krimić sa kojim se on vraća onome što je činilo njegov debi. John Hodge koji je pisao prve Boyleove filmove piše ovaj senario sa Joe Ahearneom, nažalost TRANCE nije onoliko dobar, svež i ubitačan kao što je bio SHALLOW GRAVE. Doduše, SHALLOW GRAVE je bio jednosatan, kamerni neo noir, ali snažan i zanimljiv, i uspeo je da se nametne u periodu velike renesanse, rekao bih čak i hiperprodukcije neo noira. TRANCE izlazi u vreme posle INCEPTIONa i bavi se grupom lopova kojima hipnoza i sugestija igraju veliku ulogu u izvršenju posla.
Ne samo da je TRANCE inferioran i po svom dometu i po svojim ambicijama u odnosu na INCEPTION već bih rekao da je reč o jednom konfuznom, slabom krimiću koji karakteriše Boyleov para-fasbinedorvski lapidaran odnos prema formi. Posle maestralnog SLUMDOG MILLIONAIRE, Boyle je ušao u fazu "sporednih" projekata u kojim pokazuje da može & ume da radi šta hoće. Međutim, jedini reditelj na planeti koji može tako da se ponaša je Martin Scorsese a činjenica sa Boyle jeste nekakav Scorsese novog doba, ne znači da je on na nivou starog majstora.
TRANCE mnogo više po svojoj neubedljivosti, površnosti i utisku usputne zabave za reditelja ponajviše liči na angloameričkog Takashi Miikea. Nažalost, one ideje po kojima Boyle želi da se istakne, ili zašto ne reći, one ideje zbog kojih je Boyle snimio ovaj film naprosto su nedovoljno da bi nadoknadile osnovni nedostatak autorovog ubeđenja koji devalvira ovaj film.
James McAvoy i Vincent Cassell su glavni glumci ali jedini glumac prekoma kome Boyle ima ikakav odnos u ovom filmu jeste Rosario Dawson koju naizmenično fetišizuje i objektifikuje učinivši TRANCE svojevrsnim spomenikom svolje ljubavne veze sa njom koja je usledila posle filma. Svi likovi osim nje su potpuno ispušteni i gledalac ne samo da nema odnos prema priči, ne samo da namerna konfuzija iz scenarija ne daje dobre rezultate, nego ne postoji odnos ni prema likovima. U tom pogledu, Soderbergh snima mnogo bolje "usputne" filmove od Boylea, premda čini mi se da ovaj više stremi ka Scorseseu nego ka Soderberghu.
Upotreba muzike je neukusna. U filmu sve vreme svira neka vrsta bajatog big beata koji je bio aktuelan u vreme kada je Boyle počinjao, a njegova karakteristično vešta upotreba pop muzike ovde ne pruža vrhunske rezultate. U sporadičnim situacijama, Boyle uspeva da napravi poneki efekatn set-piece. Nažalost, u najboljim fazama, TRANCE ne postiže ništa više od utiska solidne tehničke kompetencije.
Bez ikakve sumnje, fascinancija intimnim delovima Rosario Dawson jeste nešto što se ne viđa svaki dan u glavnotokovskom filmu, i tu se otprilike iscrpljuje ono što je Boyle autorski izborio u ovom projektu. No, to je premalo.
* * / * * * *
Mora se priznati da je Alexandre Aja reditelj koji je upropastio svoju karijeru na krajnje nesvakidašnji način. Debitovao je premlad, kao deo moćne porodice Arcady, potom postigao svetski uspeh sa filmom HAUTE TENSION i otišao u Holivud. Od te tačke počeo je da režira samo rimejkove, prvo kultnog, zatim azijskog i na kraju kormanovskog filma. Ako se izuzme minorni debi, svaki sledeći film mu je bio sve besmisleniji i gori i to ne samo u kreativnom pogledu već i na nivou puke veštine.
MANIAC Francka Khalfouna je Ajina produkcija i scenaristički rad i reč je o rimejku kultnog filma Williama Lustiga sa Joe Spinellom. Pišući o rimejku Danteovog hita PIRANHA već sam govorio o toj apsurdnoj dimenziji bogate dece koja rimejkuju sirotinjski film, s tim što je PIRANHA koliko-toliko validan koncept za komercijalni monster movie. Ideja da se rimejkuje MANIAC, film koji jedino ima smisla kao slucaj u kome su se prepleli underground, sirotinja i exploitatiom spojivši filmadžije sa margine sa likovima sa margine i rezultirajući delom neobičnog integriteta, deluje kao interno iživljavanje grupe razmaženih bogataša koji svoju oskudicu u pogledu ideja nadoknađuju podilaženjem geekovima sa scene.
MANIAC je bio film koji je jedino imao smisla u onoj formi i produkcionim okolnostima i sada rimejkovan, u visokoestetizovanoj realizaciji deluje besmisleno jer sugeriše znanje i budžet koji ne zaslužuju da se troše na nešto toliko besmisleno. S druge strane, ima filmova vrhunskih reditelja koji bi se možda i mogli izvući sa takvim disbalansom talenta i materijala, recimo De Palma, ali Khalfoun svakako nije taj.
Ideja da se film posmatra iz subjektivne vizure naslovnog junaka je iz domena muzejskih rešenja. To rešenje se pokazalo kao neuspelo pre sedamdesetak godina i Khalfoun svakako nije uspeo da ga poboljša i kroz njega proizvede identifikaciju sa junakom. Istovremeno, tim rešenjem on gubi pseudo-naturalizam koji je davao poseban šarm Lustigovom izvorniku.
Elijah Wood pokušava da premosti krizu u svojoj karijeri saradnjama sa geek favoritima, u vrememu koje je usledilo posle Petera Jacksona, radio je sa Alex De La Iglesiom, Khalfounom i Vigalondom, dodajući ih bogatom rezimeu u kom su Ruben, George Miller i Rodriguez. Nadam se, pre svega zbog Vigalonda da će sa njim imati više sreće.
Lustigov Blue Underground je bio među producentima ovog filma zajedno sa raznim kućama, uključujući i firmu Thomasa Langmanna osvajača oskara za ARTISTa i jednog od najbogatijih evropskih producenata. Nadam se da je ovaj neobičan spoj sirotinje i bogataša barem doneo neku korist Lustigu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GRANDMASTER Wong Kar Waija, veliki promašaj velikog reditelja. Ovo je jedan od onih slučajeva kada veliki reditelj doživi potpuno neočekivan fijasko. Posle čitave serije okretanja kineskih art house reditelja kung fu filmovima, Wong kar Wai čini taj zaokret, ali čitavih deset godina od kada je to bilo aktuelno i svojim filmom nema da ponudi apsolutno ništa nagriženom hongkonškom filmu. THE GRANDMASTER je monoton, konfuzan, epizodičan i repetitivan, sa neshvatljivo neveštim pripovedanjem i strašno loše koreografisanim i snimljenim borbama koje spadaju u kič kung fu kakav se ponekad ranije sretao u južnokorejskim produkcijama.
Ostavljam mogućnost da je dvočasovna verzija koja se prikazuje u srpskim bioskopima na neki način hendikpirana, da nedostaje nekog materijala, međutim ono što je snimljeno i stil ne sugerišu da bi u bilo kom cutu ovaj film mogao biti znatno bolji, osim što bi verovatno mogao biti jasniji.
Colin Firth is in talks to star in Matthew Vaughn's adaptation of the comic "The Secret Service" for 20th Century Fox.
Mark Millar and Dave Gibbons' comic series follows a seasoned Secret Service agent (Firth) who takes a younger agent under his wing as they investigate the murder of every resident of a small town and a mysterious secret involving Mount Everest.
Vaughn co-wrote the screenplay with his "Kick-Ass" and "X-Men First Class" collaborator Jane Goldman and is directing, producing and financing the project via his MARV Films banner.
The film is currently scheduled for a November 14th 2014 release.
The Secret Service je uistinu jedan od boljih novijih Millarovih stripova. Odobravam Vaughnov njuh.
Vaughn i Millar su u nekoj simbiozi. Moram da priznam da sam pokušao da čitam ali sam onda odlučio da sačekam film. :)
Čak ni Gibonsov crtež te nije pridobio? Tvrda si srca. Ali, da, Vaughan i Millar su solidan tandem, ja odobravam njihovu neprirodnu vezu.
Nisam daleko odmakao, ali je naracija bila više filmska nego literarna, stripovska, i odaje mi utisak da je više pisan za potrebe prodaje autorskih prava...
Pa, posle Kick Ass su svi njegovi stripovi tako pisani, nije to neka tajna.
To ga je pokvarilo. Daleko smo od onog Millara koji je napisao monumentalni RED SON.
Pogledao sam I GIVE IT A YEAR Dana Mazera, još jedan pokušaj kompanije Working Title da podmladi kreativni tim predvođen Richardom Curtisom koji ih je učinio vladarima na polju sofisticirane a rado gledane romantične komedije. Pokušaja je bilo nekoliko, što sa američkom posadom, kao u slučaju filma DEFINITELY MAYBE što sa Britancima, ali Curtis se pokazao kao nezamenjiv. No, osim DEFINITELY MAYBE nije ni bilo pokušaja da se snimi romcom većeg kalibra bez njega.
Ipak, Dan Mazer koji dolazi sa sjajnom reputacijom najbližeg saradnika Sache Barona Cohena, jeste svojevrsni Curtisov naslednik, barem utoliko što je počeo rqadeći televizijsku komediju a potom "sazreo" u filmskog scenaristu. Ipak, ni sam Curtis nije tako brzo dobio priliku da režira, njegov rad je prvo pokorio svet u režijama iskusnih profija, tako da je Mazer bio izuzetno privilegovan a I GIVE IT A YEAR je doživljen kao pokušaj da se u osvit BRIDESMAIDSa, Working title uvede u novi milenijum.
Nažalost, Mazerov film nema snagu ni Curtisovih scenarija, niti njegovih režija. Zaplet je postavljen mehanički, glumačka podela je dobra ali bez nekoga ko bi se izdvojio kao što se nekada izdvajau Hugh Grantm premda sasvim sigurno ni Grant se nije izdvojio slučajno i tome su mnogo pomogli talentovani saradnici.
Rafe Spall je zanimljiv izbor za leading mana, Rose Byrne takođe može da bude leading lady ali bez jačeg materijala njih dvoje naprosto nisu dovoljni. Anna Faris je simpatična ali u osnovi uzalud potrošena kao romantic interest glavnog junaka a Jason Flemyng i Simon Baker daju filmuneobičan B-šmek.
Dan Mazer polazi od premise da želi da snimi anti-romcom, kreće od kraja tipičnog romcoma, od venčanja. Ovaj zaključak da je kraj romcoma venčanje je opšte mesto kao i da ova vrsta filmova ne završava hepiendom već tragedijom, ali potom sve dalje se razvija krajnje šematizovano i bez razbijanja bilo koje konvencije.
Ubeđen da je okrenuo romcom naglavačke, Mazer ne samo da tone sve dublje u konvencije već i kad pokušava da ih ismeje ne shvata da im se samo potčinio, i to više nego što može da pretpostavi.
I GIVE IT A YEAR jako pokušava da bude smešan i u tom smislu povremeno uspeva mada je što se mene tiče mogao biti i efikasniji, no svakako pokušaja ima, i kad su neuspeli barem nisu previše sramotni. No, gledaoci kojima je legao humor ovog filma svakako imaju i bolje mišljenje o njemu u celini.
Srećom, Working Title još iuvek ima Curtisa na rasolaganju tako da potraga za njegovim naslednikom ne mora da žuri. Možda je to zaista Dan Mazer ali ovaj film to ne pokazuje...
* * 1/2 / * * * *
Richard Curtis je za Božić 1991. godine napisao scenario za BBCjev specijal BERNARD AND THE GENIE u kome je u prazničnom ambijentu parafrazirao priču o Aladinovoj čarobnoj lampi. Curtisov stil humora je prilagođen atmosferi praznika ali je i dalje zadržao svoj efekat, pre svega zato što je izuzetno uspeo, a postavljen je tako da bude mio i onda kada je provokativan.
Duha igra tada izuzetno traženi britanski komičar Lenny Henry koji probuđen posle dve hiljade godina u lampi kanališe dosta fish out of water, gotovo boratovskog, nesnalaženja u novom svetu, dok naslovnog junaka igra Alan Cumming. Kao negativac pojavljuje se Rowan Atkinson, Curtisov redovni saradnik.
Pored Curtisovog humora, ovoj nesumnjivo TV produkciji dopunski efekat daje i režija paula Weilanda koji ne beži od rešenja i "efekata" kojis u karakteristični za bioskopski film kojim se ovaj reditelj tada već doduše dosta neuspešno već bavio. U određenom smislu, Curtis je pomogao Weilandu da se posle svog holivudskog lutanja digne na noge producirajući mu film SIXTY SIX. Kada se sagleda Weilandov britanski opus, odlazak u Holivud zapravo deluje ne samo kao potpuni autogol već verovatno i razlog zašto se nikada nije proslavio kao reditelji sličnih mogućnosti sa kojima je bio u istoj generaciji.
Stepen ozbiljnosti u pristupu i izvrsnog Curtisovog humora, uprkos jednoj malo razvučenoj deonici i opštem TV looku, pokazuje da Weiland nikada u Americi nije imao dodira sa ovako ozbiljnim materijalom i to u znatno ambicioznijim produkcijama.
BERNARD AND THE GENIE je školski primer kako se u uslovima namenske praznične produkcije može proizvesti kvalitetan rad.
After the success of his adaptations of "Let the Right One In" and le Carre classic "Tinker, Tailor, Soldier, Spy," filmmaker Tomas Alfredson has settled on a film version of the children's novel "The Brothers Lionheart" as his next project.
The $50 million project, currently targeting a Christmas 2014 release, will be the most expensive Scandinavian production in history.
Set in a magical land of the afterlife, the story follows two brothers who join the resistance against an evil ruler who enforces control over the land with a dragon.
'Right One' author John Ajvide Lindqvist is penning the script based on Astrid Lindgren's work which has been labelled as "unflinchingly" dark and subversive.
The project looks to have taken priority over the 'Tinker' follow-up "Smiley's People" which remains in development.
Chappie
"District 9" and "Elysium" writer-director Neill Blomkamp and star Sharlto Copley will re-team for a third sci-fi feature together - "Chappie".
All that's known of the story is that it's in an unusual setting and will feature comedic elements.
Stuart Hazeldine ("Gods and Kings," "Paradise Lost") has been hired to rewrite the script for the film adaptation of Bernard Cornwell's "Agincourt".
Michael Mann is attached to direct this story of a young man under a death sentence who is saved by his skills as an archer when King Henry V notices him.
The archer develops into a warrior and falls in love with a young woman whose virtue he saved from a lecherous priest, while the king prepares to lead his outnumbered English troops against the French in the Battle Of Agincourt.
Michael Hirst and Benjamin Ross penned previous drafts. Mann will shoot the film after he wraps his Chris Hemsworth-led cyber crime thriller at Legendary Pictures.
Jeff Hanneman, co-founder of Slayer, dies of liver failure following spider bite
Musician died of liver failure while recovering from a skin-eating condition he contracted after being bitten by a spider
Jeff Hanneman, guitarist and co-founder of thrash metal band Slayer, who has died of liver failure at the age of 49. Photograph: Shirlaine Forrest/WireImage
American guitarist Jeff Hanneman, a co-founder of the heavy metal band Slayer, died in southern California on Thursday, the band said in a statement posted on their website. He was 49.
"Hanneman was in an area hospital when he suffered liver failure," the band said.
The guitarist had been recovering from a spider bite which had left him with necrotising fasciitis, a flesh-eating disease which attacks subcutaneous tissue.
Hanneman founded Slayer with fellow guitarist Kerry King in the early 1980s in suburban Los Angeles.
The band was known as one of the "big four" thrash metal groups of the 1980s, along with Anthrax, Megadeth and Metallica.
Hanneman is best known as a writer of the songs Raining Blood and Angel of Death from the 1986 album Reign in Blood, which is considered a landmark of the thrash genre.
Fellow musicians took to Twitter to express their grief. Slash, guitarist with Guns'n'Roses, said: "Tragic & shocking news about Jeff Hanneman. He is going to missed by so many. What a sad day for Metal. RIP man", while Andrew WK said "Jeff Hanneman will always be a metal god. A true master, he gave energy and excitement to millions, and will continue to."
Hanneman is survived by his wife, Kathy, and three siblings.
Pogledao sam IRON MAN THREE drugi rediteljski rad Shane Blacka, i samim tim jedan od najočekivanijih filmova ove godine. Nažalost, u ovom filmu ono što je Marvelova Phase Two odnosi prevagu, i IRON MAN THREE je otud ipak više Marvel nego Shane Black, iako se ne može reći da mu nije data prilična sloboda i da film nema neke njegove pečate.
Prva krajnje neobična odluka je to što su film pisali Drew Pearce i Shane Black. Pearce kao autor zanimljivog ali ne naročito ubedljivog britanskog sitkoma o superherojima NO HEROICS je "glavni" scenarista ovog filma a Black je drugopotpisani što je već prilično neobično. Naime, ako bi neko angažovao Blacka da režira film verovatno je primarni razlog njegova scenaristička veština, a sasvim sigurno da njegova rediteljska kompetencija ostaje pod B. Ruku na srce, neke od svojih signature scenarija Black nije pisao sam, ali je obično špica reflektovala njegovu dominantnu poziciju.
Problem Marvela, ruku na srce, diskvalifikuje ovaj film iz moje vizure ali verovatno ne i iz vizure fanova. Naime, Marvel universe sada je postao svojevrsna telenovela sa nekim nepotrebnim kontinuitetima koji se, paradoksalno, više ni ne reflektuju na događaje u filmu. Isto tako ostao je i kontinuitet prilično tanke vizuelne kulture prva dva IRON MANa i AVENGERSa gde sve dok ne počne akcija (u kojoj se biju dva specijalna efekta) sve izgleda kao osrednji sitkom - no Black svakako nije reditelj koji će to da razbije.
No, glavni kontinuitet čini IRON MAN 3 naročito apsurdnim. Naime, u svetu u kome se deševa IRON MAN 3 već su se desili AVENGERSi. Kad kažem desili pod tim mislim da su došli vanzemaljci i razlupali Njujork, da su se pojavili zeleni džin i nordijski bog i odbranili grad, dakle ovo je svet u kome se zna da nordijski bogovi imaju ovaploćenje u našem svetu i da postoje vanzemaljci... Neko bi očekivao da građani idu naoružani ulicama u blindiranim vozilima, da je nastupila civilizacijska nulta tačka i sl. Međutim, društvo je ostalo toliko "normalno" da je Extremis doživljen kao neverovatno moćno oružje a Mandarinove pretnje putem televizije uteruju strah u kosti. Ako imamo u vidu da su cele devedesete i dvehiljadite Amerikanci u stvarnosti imali priliiku da gledaju slične Bin Ladenove nastupe, rekao bih da je dolazak bogova i vanzemaljaca ipak nešto morao da promeni.
Naročito ako imamo u vidu da je Extremis kada je weaponizovan najsličniji onome što piju žrtve u filmu LIVE WIRE Christiana Duguaya.
Naravno, kontinuitet u kome se IRON MAN 3 dešava u svetu u kome su se desili AVENGERSi niko nije tražio, autori su ga sami uveli i u krajnjoj liniji oni sami na njemu insistiraju. Očigledno je jedino Tony Stark promenjen tim događajima, naime povremeno upada u krize kao umekšani Martin Riggs s tim što nema ni govora o samoubistvu.
Dramski sukob u filmu je na nivou vodvilja, i ono što je možda najveći Blackov uspeh je to što se IRON MAN konačno otrgao od one postavke u kojoj ide red Downeyevog zamuckivanja, red akcije u kojoj se tuku dva specijalna efekta. Sada, u određenom smislu, sve to deluje organski i akcija je znatno osmilšljenija, i to ne samo vizuelno već upravo scenarstički od akcionih situacija u drugim Marvelovim filmovima iz ove faze. Otud paradoksalno, sada Downeyevo zamuckivanje više nije glavni adut i jedini "gledljivi deo" IRON MANa.
Rekao bih da je svemu doprineo Blackov dosta zdrav, neozbiljan odnos prema materijalu i da je IRON MAN konačno uvodeći humor u akciju i pre svega uvodeći dramaturgiju u akciju zapravo pokazao koliko Black nedostaje baš u domenu scenarija za akcione filmove. Doduše, zanimljivo je da su neki set-pieceovi bazirani na kultnim Blackovim scenama, recimo napad helikoptera na Starkovu kuću jako podseća na napad Južnoafrikanaca na Riggsovu kuću u LETHAL WEAPON 2 (sjajno parodiran u filmu LOADED WEAPON :) ) potera kroz jelke u selu podseća na predstavljanje Riggsovog lika u prvom filmu, a finale na tankerima takođe vuče na dvojku. Naravno, tu je i jedna vintage Black scena mučenja sa sve time da im junak komično anticipira šta će im uraditi (to je naročito prisutno u LAST BOY SCOUT, LONG KISS GOODNIGHT i KISS KISS BANG BANG) i to su sve prijatni detalji. Jedina razlika je u tome što su oni u tim filmovima sprovedeni sa punim ubeđenjem a ovde je to dato kao posveta samome sebi. Iako je recimo KISS KISS BANG BANG bio "lagano štivo" i nije bio hardboiled u pogledu odnosa prema junacima, on je imao svojevrsnu tenziju prilagođenu stilizaciji. U IRON MANu prave tenzije nema, motivi "osvete" postoje više na rečima nego na delima ili u odnosu likova među sobom.
Kritičari koji prepričavaju ovaj film na nivou motiva junaka deluju skoro parodično, iako je osveta pokretač nekih događaja, ovo je film koji je daleko od toga da zaista uspeva da ubedi u pogledu motiva ili da stvori odnos gledaoca prema događajima o kojima film govori.
Jedina situacija u kojoj likovi na ekranu zaista dobiju neku "težinu" i desi se neki odnos među njima jeste kada Tony Stark upozna dečaka. Tu se ponajviše oseti Blackova old school kompetencija, odnos među likovima, nesvakidašnje reakcije i sl. M;eđutim, taj odnos ostaje potpuno ispušten i praktično nema nikakvo "organsko" razrešenje već se samo "prebrine" u epilogu.
Zanimljivo je da Black zapravo nikada ne uspeva da izvuče u prvi plan suštinu Extremis zapleta a to je da se sukobljavaju junak koji je uz pomoć nauke spolja uspeo da prevaziđe svoj hendikep i negativac koji je uz pomoć nauke iznutra prevazišao svoje probleme. Mislim da je upravo taj sukob bio osnov uspeha tog stripa i učinio ga jednim od boljih u istoriji IRON MANa.
* * 1/2 / * * * *
Ja to nisam još pogledao, mada se kanim, ali jasno mi je što zameraš na tim "mekim" resetovanjima kontinuiteta, mada je to u svetu stripa, naravno, business as usual. Videćemo, slutim da neće mnogo da mi smeta. Što se Extremisa tiče, Warren Ellisova priča koja je uvela ovaj koncept u Iron mana je bila i sama soft reboot serijala, pomerila origin Iron mana nekoliko decenija bliže nama itd. i bila dosta kontroverzna u svoje vreme jer je superheroju koji je bio stoprocentno tehnokratski kapitalista (dakle, čija je supermoć bila mnogo novca i jak inženjerski intelekt) dala "prave" supermoći. Implikacije toga su rabljene sve do pre godinu dana, a sumnjam da film ima tolike ambicije.. Videćemo.
Čitao sam Ellisovog Extremisa, ne u celosti doduše. Ovde se nikada ne dođe do toga, ali Pepper dobije supermoći kada okusi Extremis tako da postoji nod u tom pravcu.
Ja nemam problem sa tim da kontinuiteta nema, i mislim da bi to bilo sasvim logično i pomoglo filmovima da budu autonomniji. Međutim, kada se već insistira na nečemu toliko besmislenom kao što je kontinuitet sa AVENGERSom onda to mora ubedljivije. Naprosto, taj Događaj je promenio civilizaciju kakvom je čak i junaci filma poznaju...
Shvatam šta veliš i verovatno ću se složiti. Ali mislim da je Marvelov naum, bar kako ga ja vidim gledajući te filmove, da se koristi "meki" kontinuitet, dakle, samo obrisi - zna se ko je koji lik i otprilike njegova priča, ali se ne insistira na konzistentnosti, čak i u faktografskom smislu a kamoli u kulturološkom. Mislim, već između Vaughanovog X-Men First Class i njemu prethodujuće trilogije i Wolverinea postoje ozbiljne diskrepance u kontinuitetu (i to faktografske, pobrajao sam ih kad sam pisao o First Class), a to je sve jedan kutak Marvelovog univerzuma. Dakle, verujem da se u priličnoj meri posle svakog filma opšti kontinuitet resetuje na jedan "večiti" status quo a ono gde je bitan kontinuitet (na primer odnos Tonyja Starka i Pepper Pots) se posmatra kao individualan fenomen. To je u skladu sa stripovima, koji tako nešto provlače već decenijama, mada naravno da razumem zašto to žulja gledaoca. Videćemo kako će dalje da funkcionišu stvari, da li će i kako drugi nastavci Tora i kapetana Amerike (i naredni Hulk ako ga bude) tretirati kontinuitet, pogotovo kako će Spajdermen dalje tretirati kontinuitet, uzevši u obzir da je u pitanju druga produkcija. Slutim da će Tor i Kapetan Amerika, možda i Hulk imati reference na Avendžerse, ali najviše u domenu lip servicea, ne verujem da iko u Marvelu ima ambiciju da kreira "pravi" narativ između svih ovih filmova.
Lepo je to sve primetio cripple ali mislim da nikome u marvelu nije na umu da stvarno poveze sve te linije desavanja u neku smislenu celinu. Cini mi se da oni jednostavno rade ono sto vec decenijama rade u stripu. Supermen je sa nama od 1938 i sama tehnologija i drustvo nije primetno napredovala zbog njegove pojave. On je tu da brani americke vrednosti a mi nas zivot nastavljamo onako kako smo ga i vodili. Ako se nesto i desi vezano za drzavu onda je to vise kao supertajni projekt koji ukljucuje jos drugih superheroja. Kako bi inace prodavali tolike stripove?
Moj osnovni problem je u tome što je ta vrsta "kontinuiteta" nešto što doživljavam kao duboko antifilmski zahvat. Prosto, sve ovo počinje da mi liči na veliku televizijsku seriju koja se gleda u bioskopu, u kojoj nijedan film nema nikakvu autonomiju jer se direktno nadovezuje na nešto i piosle njega se očekuje da će nešto biti. To ipak samo po sebi nema veze sa sequelima, pošto su sequeli ponavljanje određenih uspelih formula sa većim ili manjim osveženjima. Međutim, sequeli su po definicji zasebni filmovi i zaista je moguće prvo pogledati ALIENS pa tek onda ALIEN ili u krajnjoj liniji pogledati ALIEN i nikada više ne gledati išta iz te serije filmova.
Čini mi se da ni AVENGERS ni IRON MAN 3 nisu filmovi koje publiak iole može da razume ako se sa njima suočava prvi put. Tako nije bilo u slavnim danima kada je TERMINATOR 2 inicirao neke klince u prvi TERMINATOR, recimo...
Quote from: Usul on 03-05-2013, 20:52:23
Lepo je to sve primetio cripple ali mislim da nikome u marvelu nije na umu da stvarno poveze sve te linije desavanja u neku smislenu celinu. Cini mi se da oni jednostavno rade ono sto vec decenijama rade u stripu. Supermen je sa nama od 1938 i sama tehnologija i drustvo nije primetno napredovala zbog njegove pojave. On je tu da brani americke vrednosti a mi nas zivot nastavljamo onako kako smo ga i vodili. Ako se nesto i desi vezano za drzavu onda je to vise kao supertajni projekt koji ukljucuje jos drugih superheroja. Kako bi inace prodavali tolike stripove?
Pa, da, to je tako. Marvel je u Ultimate univerzumu imao ozbiljniji pristup kontinuitetu, sa ozbiljnijim promenama i uticajem superheroja na svet itd. Ali u glavnom univerzumu se to nikada nije desilo. Niti će.
Quote from: crippled_avenger on 03-05-2013, 21:01:35
Moj osnovni problem je u tome što je ta vrsta "kontinuiteta" nešto što doživljavam kao duboko antifilmski zahvat. Prosto, sve ovo počinje da mi liči na veliku televizijsku seriju koja se gleda u bioskopu, u kojoj nijedan film nema nikakvu autonomiju jer se direktno nadovezuje na nešto i piosle njega se očekuje da će nešto biti. To ipak samo po sebi nema veze sa sequelima, pošto su sequeli ponavljanje određenih uspelih formula sa većim ili manjim osveženjima. Međutim, sequeli su po definicji zasebni filmovi i zaista je moguće prvo pogledati ALIENS pa tek onda ALIEN ili u krajnjoj liniji pogledati ALIEN i nikada više ne gledati išta iz te serije filmova.
Čini mi se da ni AVENGERS ni IRON MAN 3 nisu filmovi koje publiak iole može da razume ako se sa njima suočava prvi put. Tako nije bilo u slavnim danima kada je TERMINATOR 2 inicirao neke klince u prvi TERMINATOR, recimo...
Ti si u pravu i meni to i jeste nešto najzanimljivije kod Marvelovog pristupa produkciji, baš taj pesudotelevizijski pristup svojim filmskim serijalima, sa kao nekim kontinuitetom i deljenim likovima. Niko nikad nije radio takve stvari na filmu, pogotovo ne u ligi od 50-100 miliona dolara i mada verujem da će se na kraju to pokazati kao greška, ne mogu da se nekako ne zadivim ambiciji.
Quote from: Meho Krljic on 03-05-2013, 21:06:47
Ti si u pravu i meni to i jeste nešto najzanimljivije kod Marvelovog pristupa produkciji, baš taj pesudotelevizijski pristup svojim filmskim serijalima, sa kao nekim kontinuitetom i deljenim likovima. Niko nikad nije radio takve stvari na filmu, pogotovo ne u ligi od 50-100 miliona dolara i mada verujem da će se na kraju to pokazati kao greška, ne mogu da se nekako ne zadivim ambiciji.
Mislim da to na kraju i nece biti greska. Ta ambicioznost ce im se isplatiti, u to sam ubedjen. E sad, videcemo koliko godina ce to trajati, a posebno me zanima kako ce proci Guardians of the Galaxy, za koji se ja bojim da ce biti prvi njihov flop. (A to nikako ne bih voleo, posto taj strip prosto obozavam!) Kao neko ko decenijama prati americki strip prilicno redovno, kontinuitet sa Avengersima mi nije smetao, odnosno, podrazumevao mi se, a cak bih bio potpuno iznenadjen da ga nije bilo. Osnova americkog stripa i jeste u serijalizovanom pripovedanju, koje, naravno, ima slicnosti sa TV pripovedanjem. E sad, meni stvari koje Cripplu smetaju nisu zasmetale, posto svake godine u strip serijalima barem dva puta New York razruse do temelja, a ljudi ostaju da zive u njemu kao da se nista nije dogodilo. Dakle, to je jedna od konvencija koja se u stripu podrazumeva - pa sam je ja podrazumevao gledajuci i ovaj film.
Inace, meni se film mnogo dopao, i nadoknadio je sva razocarenja koja su prethodni Iron Man filmovi doneli sa sobom. :D
Pa, ja i kažem, mi koji smo navikli na strip tretman kontinuiteta ovo gledamo kao jedan divan i ambiciozan eksperiment, ali razumem zašto to Kripla žulja. A i ja sam prilično uplašen za Guardians of the Galaxy. Ko bi rekao da će TO dobiti filmsku verziju pre, šta ja znam, nekog pametnijeg Daredevila ili novog pokušaja FF.
Fantastic Four se sprema punom parom, Daredevil je u nekom warpu oko prava bio sve do pre par meseci. Mislim da će se Marvel svakako pozabaviti time.
Ja potpuno razumem fascinaciju Marvelovom ambicijom, problem je samo u tome što jednog dana, kada sve ovo prođe i kada ti filmovi budu deo neke "prošlosti" i ljudi ih susretnu po prvi put, i krenu da gledaju po ko zna kom redosledu, shvatiće da su to stomilionski filmovi na nivou serjala iz tridesetih koji su danas, s pravom, zaboravljeni. Ali, ni njihovi autori ni ostatak ekipe nisu ni pretendovali na večnost, niti su ulagali tolike resurse.
U tom pogledu ima sjajnih filmova po stripovima koji stoje i dan-danas baš zbog svoje "filmske" autonomije. Nema potrebe da ih nabrajam. Ovi filmovi tu autonomiju nemaju a ako imamo u vidu da su neki talentovani ljudi sraćili i po dve-tri godine radeći ih to meni sve deluje krajnje žalosno.
Kad je reč o novijim Marvelovim filmovima, postoji niz naslova još iz dana Avija Arada kao što je BLADE ili novijih kao što je FIRST CLASS koji su mi se izuzetno dopali i smatram ih izuzetno vrednim i "autonomnim". Ili recimo oba nova HULKa. Čak mislim da recimo CAPTAIN AMERICA ima taj kvalitet. Ali od AVENGERSa kada počinje taj Phase Two nastupa rasulo u kome se prepliću filmovi o nefilmičnim i apsurdnim likovima kao što je THOR i taj mentalitet bioskopizovane televizijske serije.
Legitimno. Kako rekoh i ja mislim da će ovo biti grandiozan eksperiment sa neuspelim krajem, ali mi je zanimljivo da to vidim.
Pogledao sam PARKER Taylora Hackforda, osvežavajuće old school ekranizaciju romana Richarda Starka, posvećenu Donaldu Westlakeu, u kojoj se Jason Statham laća lika kog su prethodno igrali Lee Marvin, Jim Brown, Robert Duvall i Mel Gibson ali u svojevrsnim aproprijacijama i Anna Karina i Peter Coyote. U svakom slučaju ona klkučna linija ipak jeste Marvin-Brown-Gibson i Statham se u skladu sa svojim mogućnostima nije osramotio. Hackford se potrudio da PARKER ne bude tipičan Stathamov film iako je maksimalno iskoristio njegove fizičke predispozicije i omogućio da Parker fizički isprati sva prilično gadna iskušenja koja se postavljaju između njega i poslovične naplate duga. Stoga kad treba, Parker se ne libi da bude u svojoj i tužoj krvi do kolena, ali je u osnovi ovo jedan vrlo elegantan i dinamičan skoro dvočasovni krimić u kome je Hackford sklopio niz dobro podmazanih elemenata menjajući predznak nekima kao što je Statham, a potpuno aproprirajući druge kao što je Jennifer Lopez koja je ovu vrstu žene već igrala u filmovima OUT OF SIGHT i BLOOD AND WINE, ali ne i u U-TURNu sa kojim Hackford deli neke ljude u podeli ali ne i estetiku.
Hackford je u svojoj kraijeri radio razne žanrove, sve sa solidnim uspehom, i u PARKERu donosi onu stabilnost koja nedostaje mnogim savremenim rediteljima, vlada ritmom, pripovedanjem i izlaganjem karaktera čineći da u pojedinim deonicama film deluje i "bolje" od materijala na kome je zasnovan a to je scenario Johna McLaughlina koji je adaptirao roman. S jedne strane, Hackfod uvodi nekoliko sitnih viškova kao što su flashbackovi kojima pojačava Parkerovu motivaciju i razjašnjava neke "manje bitne" detalje. No to sve ne menja utisak da je upravo ova vrsta tradicionalnog krimića nepšto što nedostaje savremenom Holivudu jer je "prejeftino" za velike studije a preskupo za nezavisne producente. Srećom, uslov da bi ovaj film bio je Jason Statham koji se još reće tom ničijom zemljom i Hackford je uspeo da ga pravilno iskoristi i upakuje u svoj narativ. Rečju nije snimio Stathamov film već film sa Stathamom.
Negativci imaju značajnu ulogu u zapletu ali nemaju puno prostora u filmskoj priči i to mi je prijalo jer konačno nemamo negastivce koji su previše prominentni kao "ličnosti" sa svojim artificijelnim objašnjenjima zašto su takvi ili suvišnim scenama u kojima se pokazuje koliko su zli. Negativci u PARKERu su vrlo slični glavnom junaku, ćute i rade svoj posao, sa tom razlikom što imaju leđa preko nepotistčkih veza i što se u pogledu na poslovne planove razlikuju sa njim. Međutim, Hackford je zapravo odmerio prisustvo negativaca i njih ima onoliko koliko treba da ih bude. No, svakako je da će nekim gledaocima zasmetati odsustvo jačeg antagoniste, odnosno tradicionalnog negativca. Michael Chiklis će takođe ponekome zaličiti na Gregg Henryja nosećeg negativca iz PAYBACKa.
Ako imamo u vidu da je PARKER prvi film u kome je Westlakeov junak poneo svoje ime jer je u svim dosadašnjim ekranizacijama imao neko drugo (mada zbog prirode svog posla ni sam Parker ne govori često svoje pravo ime već koristi niz lažnih identiteta) Hackford je svakako bio suočen sa velikim iskušenjem i bio je na velikom ispitu. Mislim da je taj ispit položio. Pre svega zato što je film vrlo solidan. Statham verovatno nije definitivni Parker, koplja će se lomiti između Marvina i Gibsona, a oni su u svojim filmovima bili i veći aduti od samog Westlakea.
Međutim, u PARKERu, Statham je potčinjen Westlakeu i Hackfordu i uprkos svemu tome uspeva da ostane zvezda. Samim tim i Parker uspeva da se afirmiše izvan imena i obaveznih figura zvezde koja ga igra i zato ovaj film sigurno zaslužuje da nosi ime književnog junaka jer je zvezda morala da mu se prilagodi.
* * * / * * * *
Tejlor Hekford je stari majstor, nema sta.
Pogledao sam THE PLACE BEYOND THE PINES Dereka Cianfrancea koji je postigao svetsku slavu sa filmom BLUE VALENTINE a onda je odlučio da snimi svoj CRASH (po uzoru na Paul Haggisa, ne na Cronenberga). Rezultat je nažalost ne samo slabiji od BLUE VALENTINE već podjednako artificijelan i banalan kao CRASH. Cianfrance čak ni svojim indie postupkom koji u ovom filmu paradoksalno dobiju najzuzbudljiviju formu u scenama akcije, pljačke i krivičnih dela, a deluje vrlo sporno tamo gde mu je jača strana, a to su dramske scene u kojima ova All-Star podela koju čine Ryan Gosling, Bradley Coopper i Eva Mendes deluje potpuno lažno, kao da je zalutala sa seta nekog skupog blokbastera da se izmotava na setu nekog filma o sirotinji. U tom domenu, Gosling se najbolje snalazi i uspeva da kanališe tu potrebnu emociju, s tim što ni on više u ovom žanru nije svež. No, čovek koji je na svojim plećima izneo HALF NELSON ipak zna kako se radi posao u ovoj vrsti filma.
Zato je uz Goslinga u ovom filmu najbolji Dane De Haan koji je izbio u prvi plan prošle godine sa filmom CHRONICLE ali bogata kolekcija filmova koj će imati ovih dana govori o tome da je već neko vreme bilo jasno da je reč o perspektivnom mladom glumcu.
Ako bi žarište problema u ovom filmu moralo da se nađe u jednom domenu, to je svakako sama priča. Naime, scenario razrađuje tri povezane ali nažalost prilično tanke priče. ZU većini filmova koji se baziraju na više vezanih ili nezavisnih priča, uglavnom se javlja utisak kako su autori skupili nekoliko priča koje su nedovoljne za celovečernji film i sklopili ih u celinu. Kod Cianrancea je utisak obrnut, možda se ove priče čak i mogu razraditi u celovečernji film, ali nikako ne funkcionišu u ovakvim segmentima i deluju nedovoljno sadržajno u takvoj formi.
Na kraju, cela priča o tome kako u Americi šta god čovek da uradi nema socijalne mobilnosti deluje kao pokušaj da se spase što se spasiti može od prenaglašene i skoro pa naivne melodrame.
* * / * * * *
Pogledao sam IN THE BEDROOM, rediteljski debi glumca Todda Fielda koji je u svoje vreme postigao veliki uspeh i počašćen je sa dosta značajnih nominacija za oskara. Reč je o melodrami koja se u završnom činu "organski" i vrlo spontano pretvara u triler ne bi li se razrešila. Fieldov film je značajan po tome što sve vreme ima vrlo "zreo" ton i donosi niz briljantnih rediteljskih rešenja u "teškim", delikatnim i suštinski nefilmičnim scenama koje bi reditelji koji nemaju ukusa verovatno mnogo lošije snimili. Iako debitant, Field bolje vlada elipsama od mnogih iskusnijih kolega i u tom pogledu sjajno "sakriva" neke stvari. Osnovni problem filma je to što mu Field verovatno ponet dobrom glumom postavlja trajanje od preko dva sata koje ipak nije bilo potrebno, i sasvim sigurno bi film očuvao i ovaj efekat, i ritam i atmosferu sa reduciranom minutažom.
Zanimljiv detalj je da glavna junakinja diriguje školskim horom koji peva našu narodnu muziku.
* * * / * * * *
Pogledao sam RKO 281 Benjamina Rossa, priču o nevoljama koje je imao Orson Welles kada je aludirao na W.R. Hearsta u filmu CITIZEN KANE. John Logan je napisao scenario za ovaj zanimljiv film koji se dotiče intrigantne teme ali u krajnjem zbiru ne uspeva da prikaže niti svu istinu o ovom slučaju niti da iznese pravu sliku dešavanja.
Jedan od osnovnih problema je Liev Schreiber u glavnoj ulozi koji je prestar da bi igra Wellesa čiji je najveći uspeh došao u neverovatno mladim danima. Welles tada nije bio dečak ali nije bio ni sredovečan čovek kao glumac koji ga igra. U holivudskim okvirima, važno je naglasiti da je Welles debitovao sa ambicioznim i provokativnim filmom kao vunderkind, sa 24 godine, i da je deo njegovog sukoba sa okolinom proisticao pravo iz te mladosti. Liev to ne uspeva da kanališe i za početak Welles deluje kao neko ko je po uzrastu sasvim uobičajen holivudski reditelj. Međutim, on je bio velika kocka od starta pre svega zbopg svoje mladosti, zatim zbog provokativne teme koju je odabrao, i situacija mu je bila otežana baš time što je mlad i sve vreme je postojao utisak da je neodgovaran i da studio zato ne treba da stane iza njega.
CITIZEN KANE je bio melodrama o eroziji ličnosti, a RKO 281 je melodrama o nastanku tog filma tako da se sve i razrešava na tom nivou, sa šematizovanim transformacijama ličnosti, velikim inspiracionim govorima kojima se junaci ubeđuju u jedno ili drugo.
Naravno, Logan je radio ovaj scenario u epohi kada je Hollywood Babylon postao mejsntrim tako da je mogao da se dotakne nekih duhovitih detalja, od kojih je najzabavniji deo kada Walta Disneya optužuju da je simpatizer nacista.
Još jedan zanimljiv element je prikazivanje antisemitizma kao česte prepreke sa kojom su se suočavali holivudski moguli pre Drugog svetskog rata, i otud je jasno kako je antisemitizam kasnije postao neoprostiv greh u Holivudu. Iz današnje vizure delčuje potpuno neverovatno strah holivudskih mogula da bi u osvit Drugog svetskog rata neko mogao da objavi u novinama da su oni Jevreji.
Logan je kasnije pisao scenario za AVIATOR Martina Scorsesea, kao i nesnimljeni, a opet u određenom smislu "kultni" scenario za mannov film o detektivu koji radi za holivudske mogule i u tim skriptovima je bliži Ellroyu nego politički korektnijoj slici koju nudi u RKO 281. Otud je RKO 281 kao film o snimanju CITIZEN KANEa mnogo brže zastareo nego Wellesov rad.
With Garfield aboard, helmer will make his passion project on the 'essence' of Christianity
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
Martin Scorsese can finally give voice to "Silence."
After two decades of false starts and near misses, the director can now look forward to shooting his long-gestating adaptation of Japanese novelist Shusaku Endo's novel next summer.
Scorsese not only has secured the financing he needed and a production greenlight for June 2014, he's landed a coveted leading man: "The Amazing Spider-Man's" Andrew Garfield.
The project, which also will feature Ken Watanabe, is sure to catch the attention of international distributors at the upcoming Cannes market, which marks a new experience for the director, who has headed the Cannes jury and presented four movies in competition.
Sinking into a sofa in his midtown Manhattan office on a recent morning, Scorsese reflected on the planned pic, which he holds particularly dear to his heart. The subject matter — the very roots of religious faith — has long fascinated him, from his childhood aspiration to the priesthood to his controversial screen adaptation of Nikos Kazantzakis' "The Last Temptation of Christ," released in 1988.
"It's something that has always been part of my life," he says. "It's difficult for people to understand who are not part of that world that I grew up in, which was Roman Catholicism in New York City in the 1950s. I was impressed enough to try to become part of that world, and realized at the age of 15 or 16 that it was much tougher, much more complicated than I thought ... in terms of vocation."
Garfield will star as Father Rodrigues, a 17th-century Portuguese Jesuit who travels to Japan with a fellow priest amid rumors that Rodrigues' mentor has abandoned the Church. It is a moment of religious persecution in the Asian nation, with Christians forced to practice their faith clandestinely. Watanabe will portray the priests' interpreter, alongside a Japanese cast that includes Issei Ogata (who played Emperor Hirohito in Alexander Sokurov's "The Sun"). As with "Temptation of Christ" and his 1997 Dalai Lama biopic "Kundun," a box office dud, the commercial prospects for Scorsese's latest passion project are challenging.
Scorsese admits that the mostly Japanese-language production is meant for a smaller audience than his hits "Shutter Island," "The Departed" and "The Aviator," but suggests, "Then again, it's a thriller. Thriller meaning they are undercover," he says. "I'm interested in this, whether it's undercover priests or undercover cops."
Location scouting is still under way for the production, which is being co-financed by Emmett/Furla Films and Belgian producer Paul Breuls' Corsan Films. Scorsese hints that a veteran collaborator, singer-songwriter Robbie Robertson, may come onboard for the soundtrack.
"He and I started talking about this a year and a half ago, before I started 'Wolf,' about ideas for certain kinds of sounds," said Scorsese, who is busy editing his latest film "The Wolf of Wall Street," starring Leonardo DiCaprio.
The helmer first read Endo's novel 25 years ago, when Archbishop Paul Moore sent it to him following a screening of "Last Temptation of Christ" held for New York religious readers. He recalls being struck by the book's "complex simplicity," and its sense of "cutting away all the trappings, cutting away the dogma, cutting away everything and dealing with the very essence of ... you could say Christianity, you could say Jesus." Added the director: "It seems to have been a great idea, but can it be implemented? And if it is, it seems that it has to be on an individual level, in how one behaves, in how one treats other people in one's own lives." (Curiously, Scorsese, a voracious cinephile, admits he never saw the 1971 Japanese film version of "Silence," directed by nonagenarian Masahiro Shinoda.)
Almost immediately after reading the book, Scorsese began working on an adaptation with frequent screenwriting partner Jay Cocks, but other projects interrupted the process, and the script wasn't completed until 1996. By then, Scorsese observes, "the landscape of Hollywood had changed."
His most recent picture at the time, "Casino," had performed solidly at the box office ($116 million worldwide), and was made with the full support of its studio backer, Universal Pictures. "But ultimately, when the film was released, it was clear that it no longer pays for studios that are owned by major corporations to make a $50-$60 million profit on a movie," Scorsese said. "They want to make more. So that was the end of that kind of picture for me."
In the two decades since, Scorsese, like many of his generational colleagues (Woody Allen, Francis Ford Coppola, William Friedkin), has depended largely on independent financing, much of it from longtime patron Graham King, who produced/and or co-financed "Gangs of New York," "The Aviator," "The Departed" and "Hugo." King has a stake in "Silence," which he helped shepherd since 2001, but his ultimate involvement in the production is uncertain. "It's an issue of what makes sense at that time," said Scorsese, whose frequent collaborator Emma Koskoff (a producer on "Wolf of Wall Street" and executive producer on "Hugo") will produce "Silence," along with Irwin Winkler, Randall Emmett, George Furla, Vittorio Cecchi Gori and Barbara De Fina.
Asked whether he has any hesitation making a film about Catholicism at a moment when the Catholic Church has been making its most unflattering headlines since the reformation, Scorsese said: "Not at all. Certainly, it's a religious subject, but the mystery that I'm talking about, Rodrigues' conflict with himself, and the essence of Christianity — which is something I believe in strongly — is timeless, and has to do with who we are as human beings."
Sony Pictures Entertainment has closed its deal with "Iron Man 3" director Shane Black to co-write and direct "Doc Savage," which Black is eyeing as his next film.
One of the most popular characters of the pulps of the 1930s and 40s, Doc Savage was also popularized on radio, film and television. He is a scientist, physician, adventurer, inventor, explorer and researcher. He has been trained since birth to be nearly superhuman in every way, with outstanding strength, a photographic memory, and vast knowledge and intelligence. He uses his skills and powers to punish evil wherever in the world he finds it.
Black co-wrote the screenplay with Anthony Bagarozzi and Charles Mondry, based on the hero of pulp novels, films, and comic books.
Neal H. Moritz is producing the project with Ori Marmur through his Original Film banner. Michael Uslan will also serve as a producer on the film.
Sam Dickerman and Lauren Abrahams are overseeing the title for Columbia Pictures along with Hannah Minghella, Sony's president of production who made the announcement with studio president Doug Belgrad.
"We couldn't be more excited to be building a franchise from the ground up with Shane and this team," said Minghella. "Shane and Neal have a fantastic understanding of the character and a great take on the material and we can't wait to get this production up and running."
Black most recently co-wrote and directed "Iron Man 3," which has grossed more than $700 million since opening a little more than one week ago. He previously wrote and directed "Kiss Kiss Bang Bang."
Black is represented by WME and attorney Alan Hergott.
Lepo. Mada, još jedan dokaz da Warner apsolutno nema pojma šta da radi sa svojim IPjevima. Doc Savage je čak imao i mali revival pre jedno dve godine u DC-ju, pisao ga Azzarello i sve redom. I na kraju Sony snima film. Koji je kuras tom Warneru???
Flop u najavi.
:lol: :lol: Ma, sad, ne mora da bude. Šejn je trenutno on fajr a Sony osokoljen Aeronmenom 3 možda omogući ozbiljne uslove da se ovo pravi. Mada, naravno, ovo bi mogao biti naredni Džon Karter s Marsa.
Warner ne snima sve DC propertyje. Kao što ni Disney i Marvel nemaju prava na one propertyje koje su licencirali drugim studijima, s tim što će oni sve major propertyje vratiti sebi osim onih koji se ne uklapaju u Disneyev profil tipa Blade i Ghost Rider. Tako recimo Sony ima THE BOYS a Summit radi RED. E sad, koliko shvatam Sony je kupio DOC SAVAGE kao junka pulp romana a ne kao strip, tako da verovatno DC ni ne prodaje te likove...
Jasno je to, samo se čudim da Warner to daje Japancima umesto da se sami pozabave. Marvel je Spajdermena, istina, dao Sonyju, ali otkada je otkrio čari sopstvene produkcije, radi drugačije i mnogo je uspešniji. Warner mi deluje kao korporacija gde leva ruka ne zna šta radi desna.
Pogledao sam THE BLACK HOLE Gary Nelsona iz 1979. godine. Mnogi doživljavaju ovaj film kao Disneyev odgovor na STAR WARS mada pre bih rekao da je ovaj film nešto bliži STAR TREKu po svojoj poetici a u sebi svakako ima i nešto od FORBIDDEN PLANETa recimo. Priča je jednostavna i govori o grupi astronauta koji na ivici Crne rupe pronalaze napušten brod na kome poludeli kapetan rukovodi posadom robota i planira da uđe u Crnu rupu. Junaci suočeni sa ludilom kapetana kreći da otkrivaju razne misterije i van i unutar broda.
Nelsonov film krase ambiciozni ambijenti svemirskog broda, nekoliko simpatičnih scena bestežinskog stanja i likovi comic relief robota u kojima se u određenom smislu mogu naći koreni likova kao što je Pixarov Wall-E. Nažalost, i najživopisniji likovi ostaju upravo ti roboti koji su verovatno imali zadatak Disneyevog odgovora na R2D2 i C3PO.
Maximilian Schell je efektan kao ludi kapetan ali nažalost pošto je od prvog do poslednjeg sekunda lud ta rola postaje monotona i ne nudi izazove. Ostatak ekipe u kome su Anthony Perkins, Ernest Borgnine i Yvette Mimieux uglavnom vegetira u svojim rolama.
Disney je bilo potrebno dugo vremena pre nego što će naći svoj oslonac u domenu SFa, i na kraju će se ispostaviti da je dramski prilično tanki TRON bio praktično jedini SF u tom periodu sa kojim je Disney uspeo da uhvati zeitgeist.
* * / * * * *
Ne slažem se, mislim da je Warner posle Disneya najozbiljnije koordinirani medijski koncern u Holivudu, uostalom o tome svedoče i njeihove ekranizacije stripova koje su uvek bile izuzetno ambiciozne i ozbiljne (ako izuzmemo ekscese tipa STEEL) - nezavisno od varijacija u dometima jer npr. čak i GREEN LANTERN koji je bilo slab film nije bio neambiciozan - međutim, mislim da oni svemu prilaze konzervativnije jer uprkos tome što DC u stripovima pravi te razne crossovere, grupisanja likova i sl. njima je ipak sam film i njegov kvalitet mnogo više na prvom mestu nego u Marvelu. Dakle, mislim da oni tek sada ulaze u fazu te nezajažljvosti Marvelovog tipa što je i razumljivo jer se Marvel samo bavi stripovima i njihovim ekranizacijama a Warner se ipak prevashodno bavi filmom i junacima koje smatra vrednim major filma (Superman, Batman a potom Green Lantern i sl.). Stoga, meni se čini da ako pokušaju da uđu u tu vrstu Marvelove filozofije verovatno ulaze u partiju čiji je prvi potez povukao neko drugi a to nikako nije dobro.
Pogledao sam PASSION Briana De Palme, starački promašaj koji u sebi ima nešto užasa koji je bio svojstven poznim radovima velikih autora kada su dobijali nogu u Holivudu i skončavali u Evropi, ili se vraćali svojim korenima, kao recimo pozni Fritz Lang. PASSION je film koji u sebi sadrži niz "loših" scena koje smo sretali u "dobrim" filmovima, od Chabrola do samog De Palme, međutim problem je u tome da ono što je njegov autorski pečat koji pomera te scene iz domena "konvencionalno kvalitetnog" ne postoji i sve ono što je loše u ovom filmu deluje više kao plod nemoći nego kao plod autorskog pečata koji iracionalno ruši barijere i konvencije.
U tom pogledu, De Palma je ovde prevashodno žrtva vlastite nemoći jer je u glavnim ulogama imao Rachel McAdams i Noomi Rapace za koje su se tih dana otimali svi holivudski studiji a on nije ni jednoj ni drugoj učinio uslugu, upetljavši ih u jako loš film koji ih je prikazao ne samo u lošem svetlu kao glumice već i u fotografskom pogledu obe grozno izgledaju za razliku od žena koje je svojevremeno fetišizovao De Palma. Neke naročite živosti nema ni u dirty old man sekvencama u kojima De Palma pokušava da prikaže njih dve u lezbijskom odnosu, a ostatak glumačke ekipe koja ih okružuje je sa priličnog dna kace i stvara utisak priličnog disbalansa.
De Palmin film otud više deluje kao neki prilično loš internacionalni exploitation iz prošlosti s tim što ovde nije reč o omažu toj vrsti filma već najgorem mogućem primerku takvih produkcija. Lišen većine svojih stalnih saradnika izuzev kompozitora Pina Donaggia, za koga moram priznati nisam ni znao da je još uvek živ, De Palma potpisuje svoj najgore snimljen film, a svakako i jedan od najslabije dizajniranih.
U odnosu na francuski original koji je režirao Alain Corneau, De Palmin film više liči na ogoljenu šabrolovsku dramu i ima više "francuskog" u sebi od Corneaua koji je u pogledu na priču bio mnogo konvencionalniji.
* 1/2 / * * * *
Transkript Soderberghove žvake od pre neki dan:
A few months ago I was on this Jet Blue flight from New York to Burbank. And I like Jet Blue, not just because of the prices. They have this terminal at JFK that I think is really nice. I think it might be the nicest terminal in the country although if you want to see some good airports you've got to go to a major city in another part of the world like Europe or Asia. They're amazing airports. They're incredible and quiet. You're not being assaulted by all this music. I don't know when it was decided we all need a soundtrack everywhere we go. I was just in the bathroom upstairs and there was a soundtrack accompanying me at the urinal, I don't understand. So I'm getting comfortable in my seat. I spent the extra $60 to get the extra leg room so I'm trying to get comfortable and we make altitude. And there's a guy on the other side of the aisle in front of me and he pulls out his iPad to start watching stuff. I'm curious to see what he's going to watch – he's a white guy in his mid-30s. And I begin to realize what he's done is he's loaded in half a dozen action sort of extravaganzas and he's watching each of the action sequences – he's skipping over all the dialogue and the narrative. This guy's flight is going to be five and a half hours of just mayhem porn.
I get this wave of – not panic, it's not like my heart started fluttering – but I had this sense of, am I going insane? Or is the world going insane – or both? Now I start with the circular thinking again. Maybe it's me. Maybe it's generational and I'm getting old, I'm in the back nine professionally. And maybe my 22-year-old daughter doesn't feel this way at all. I should ask her. But then I think, no: Something is going on – something that can be measured is happening, and there has to be. When people are more outraged by the ambiguous ending of The Sopranos than some young girl being stoned to death, then there's something wrong. We have people walking around who think the government stages these terrorist attacks. And anybody with a brain bigger than a walnut knows that our government is not nearly competent enough to stage a terrorist attack and then keep it a secret because, as we know, in this day and age you cannot keep a secret.
So I think that life is sort of like a drumbeat. It has a rhythm and sometimes it's fast and sometimes it's slower, and maybe what's happening is this drumbeat is just accelerating and it's gotten to the point where I can't hear between the beats anymore and it's just a hum. Again, I thought maybe that's my generation, every generation feels that way, maybe I should ask my daughter. But then I remember somebody did this experiment where if you're in a car and you're going more than 20 miles an hour it becomes impossible to distinguish individual features on a human being's face. I thought that's another good analogy for this sensation. It's a very weird experiment for someone to come up with.
So that was my Jet Blue flight. But the circular thinking didn't really stop and I got my hands on a book by a guy named Douglas Rushkoff and I realized I'm suffering from something called Present Shock which is the name of his book. This quote made me feel a little less insane: "When there's no linear tie, how is a person supposed to figure out what's going on? There's no story, no narrative to explain why things are the way things are. Previously distinct causes and effects collapse into one another. There's no time between doing something and seeing the result. Instead the results begin accumulating and influencing us before we've even completed an action. And there's so much information coming in at once from so many different sources that there's simply no way to trace the plot over time". That's the hum I'm talking about. And I mention this because I think it's having an effect on all of us. I think it's having an effect on our culture, and I think it's having an effect on movies. How they're made, how they're sold, how they perform.
But before we talk about movies we should talk about art in general, if that's possible. Given all the incredible suffering in the world I wonder, what is art for, really? If the collected works of Shakespeare can't prevent genocide then really, what is it for? Shouldn't we be spending the time and resources alleviating suffering and helping other people instead of going to the movies and plays and art installations? When we did Ocean's Thirteen the casino set used $60,000 of electricity every week. How do you justify that? Do you justify that by saying, the people who could've had that electricity are going to watch the movie for two hours and be entertained – except they probably can't, because they don't have any electricity, because we used it. Then I think, what about all the resources spent on all the pieces of entertainment? What about the carbon footprint of getting me here? Then I think, why are you even thinking that way and worrying about how many miles per gallon my car gets, when we have NASCAR, and monster truck pulls on TV? So what I finally decided was, art is simply inevitable. It was on the wall of a cave in France 30,000 years ago, and it's because we are a species that's driven by narrative. Art is storytelling, and we need to tell stories to pass along ideas and information, and to try and make sense out of all this chaos. And sometimes when you get a really good artist and a compelling story, you can almost achieve that thing that's impossible which is entering the consciousness of another human being – literally seeing the world the way they see it. Then, if you have a really good piece of art and a really good artist, you are altered in some way, and so the experience is transformative and in the minute you're experiencing that piece of art, you're not alone. You're connected to the arts. So I feel like that can't be too bad.
Art is also about problem solving, and it's obvious from the news, we have a little bit of a problem with problem solving. In my experience, the main obstacle to problem solving is an entrenched ideology. The great thing about making a movie or a piece of art is that that never comes into play. All the ideas are on the table. All the ideas and everything is open for discussion, and it turns out everybody succeeds by submitting to what the thing needs to be. Art, in my view, is a very elegant problem-solving model.
Now we finally arrive at the subject of this rant, which is the state of cinema. First of all, is there a difference between cinema and movies? Yeah. If I were on Team America, I'd say Fuck yeah! The simplest way that I can describe it is that a movie is something you see, and cinema is something that's made. It has nothing to do with the captured medium, it doesn't have anything to do with where the screen is, if it's in your bedroom, your iPad, it doesn't even really have to be a movie. It could be a commercial, it could be something on YouTube. Cinema is a specificity of vision. It's an approach in which everything matters. It's the polar opposite of generic or arbitrary and the result is as unique as a signature or a fingerprint. It isn't made by a committee, and it isn't made by a company, and it isn't made by the audience. It means that if this filmmaker didn't do it, it either wouldn't exist at all, or it wouldn't exist in anything like this form.
So, that means you can take a perfectly solid, successful and acclaimed movie and it may not qualify as cinema. It also means you can take a piece of cinema and it may not qualify as a movie, and it may actually be an unwatchable piece of shit. But as long as you have filmmakers out there who have that specific point of view, then cinema is never going to disappear completely. Because it's not about money, it's about good ideas followed up by a well-developed aesthetic. I love all this new technology, it's great. It's smaller, lighter, faster. You can make a really good-looking movie for not a lot of money, and when people start to get weepy about celluloid, I think of this quote by Orson Welles when somebody was talking to him about new technology, which he tended to embrace, and he said, "I don't want to wait on the tool, I want the tool to wait for me", which I thought was a good way to put it. But the problem is that cinema as I define it, and as something that inspired me, is under assault by the studios and, from what I can tell, with the full support of the audience. The reasons for this, in my opinion, are more economic than philosophical, but when you add an ample amount of fear and a lack of vision, and a lack of leadership, you've got a trajectory that I think is pretty difficult to reverse.
Now, of course, it's very subjective; there are going to be exceptions to everything I'm going to say, and I'm just saying that so no one thinks I'm talking about them. I want to be clear: The idea of cinema as I'm defining it is not on the radar in the studios. This is not a conversation anybody's having; it's not a word you would ever want to use in a meeting. Speaking of meetings, the meetings have gotten pretty weird. There are fewer and fewer executives who are in the business because they love movies. There are fewer and fewer executives that know movies. So it can become a very strange situation. I mean, I know how to drive a car, but I wouldn't presume to sit in a meeting with an engineer and tell him how to build one, and that's kind of what you feel like when you're in these meetings. You've got people who don't know movies and don't watch movies for pleasure deciding what movie you're going to be allowed to make. That's one reason studio movies aren't better than they are, and that's one reason that cinema, as I'm defining it, is shrinking.
Well, how does a studio decide what movies get made? One thing they take into consideration is the foreign market, obviously. It's become very big. So that means, you know, things that travel best are going to be action-adventure, science fiction, fantasy, spectacle, some animation thrown in there. Obviously the bigger the budget, the more people this thing is going to have to appeal to, the more homogenized it's got to be, the more simplified it's got to be. So things like cultural specificity and narrative complexity, and, god forbid, ambiguity, those become real obstacles to the success of the film here and abroad.
Speaking of ambiguity, we had a test screening of Contagion once and a guy in the focus group stood up and he said, "I really hate the Jude Law character. I don't know if he's a hero or an asshole". And I thought well, here we go. There's another thing, a process known as running the numbers, and for a filmmaker this is kind of the equivalent of a doctor showing you a chest x-ray and saying there's a shadow on it. It's a kind of fungible algorithm that's used when they want say no without, really, saying no. I could tell you a really good story of how I got pushed off a movie because of the way the numbers ran, but if I did, I'd probably get shot in the street, and I really like my cats.
So then there's the expense of putting a movie out, which is a big problem. Point of entry for a mainstream, wide-release movie: $30 million. That's where you start. Now you add another 30 for overseas. Now you've got to remember, the exhibitors pay half of the gross, so to make that 60 back you need to gross 120. So you don't even know what your movie is yet, and you're already looking at 120. That ended up being part of the reason why the Liberace movie didn't happen at a studio. We only needed $5 million from a domestic partner, but when you add the cost of putting a movie out, now you've got to gross $75 million to get that 35 back, and the feeling amongst the studios was that this material was too "special" to gross $70 million. So the obstacle here isn't just that special subject matter, but that nobody has figured out how to reduce the cost of putting a movie out. There have been some attempts to analyze it, but one of the mysteries is that this analysis doesn't really reveal any kind of linear predictive behavior, it's still mysterious the process whereby people decide if they're either going to go to a movie or not go to a movie. Sometimes you don't even know how you reach them. Like on Magic Mike for instance, the movie opened to $38 million, and the tracking said we were going to open to 19. So the tracking was 100% wrong. It's really nice when the surprise goes in that direction, but it's hard not to sit there and go how did we miss that? If this is our tracking, how do you miss by that much?
I know one person who works in marketing at a studio suggested, on a modestly budgeted film that had some sort of brand identity and some A-list talent attached, she suggested, "Look, why don't we not do any tracking at all, and just spend 15 and we'll just put it out". They wouldn't do it. They were afraid it would fail, when they fail doing the other thing all the time. Maybe they were afraid it was going to work. The other thing that mystifies me is that you would think, in terms of spending, if you have one of these big franchise sequels that you would say oh, we don't have to spend as much money because is there anyone in the galaxy that doesn't know Iron Man's opening on Friday? So you would think, oh, we can stop carpet-bombing with TV commercials. It's exactly the opposite. They spend more. They spend more. Their attitude is: You know, it's a sequel, and it's the third one, and we really want to make sure people really want to go. We want to make sure that opening night number is big so there's the perception of the movie is that it's a huge success. There's that, and if you've ever wondered why every poster and every trailer and every TV spot looks exactly the same, it's because of testing. It's because anything interesting scores poorly and gets kicked out. Now I've tried to argue that the methodology of this testing doesn't work. If you take a poster or a trailer and you show it to somebody in isolation, that's not really an accurate reflection of whether it's working because we don't see them in isolation, we see them in groups. We see a trailer in the middle of five other trailers, we see a poster in the middle of eight other posters, and I've tried to argue that maybe the thing that's making it distinctive and score poorly actually would stick out if you presented it to these people the way the real world presents it. And I've never won that argument.
You know, we had a trailer for Side Effects that we did in London and the filmmaking team really, really liked it. But the problem was that it was not testing well, and it was really not testing as well as this domestic trailer that we had. The point spread was so significant that I really couldn't justify trying to jam this thing down distributor's throats, so we had to abandon it. Now look, not all testing is bad. Sometimes you have to, especially on a comedy. There's nothing like 400 people who are not your friends to tell you when something's wrong. I just don't think you can use it as the last word on a movie's playability, or its quality. Magic Mike tested poorly. Really poorly. And fortunately Warner Brothers just ignored the test scores, and stuck with their plan to open the movie wide during the summer.
But let's go back to Side Effects for a second. This is a movie that didn't perform as well as any of us wanted it to. So, why? What happened? It can't be the campaign because all the materials that we had, the trailers, the posters, the TV spots, all that stuff tested well above average. February 8th, maybe it was the date, was that a bad day? As it turns out that was the Friday after the Oscar nominations are announced, and this year there was an atypically large bump to all the films that got nominated, so that was a factor. Then there was a storm in the Northeast, which is sort of our core audience. Nemo came in, so God, obviously, is getting me back for my comments about monotheism. Was it the concept? There was a very active decision early on to sell the movie as kind of a pure thriller and kind of disconnect it from this larger social issue of everybody taking pills. Did that make the movie seem more commercial, or did it make it seem more generic? We don't know. What about the cast? Four attractive white people... this is usually not an obstacle. The exit polls were very good, the reviews were good. How do we figure out what went wrong? The answer is: We don't. Because everybody's already moved on to the next movie they have to release.
Now, I'm going to attempt to show how a certain kind of rodent might be smarter than a studio when it comes to picking projects. If you give a certain kind of rodent the option of hitting two buttons, and one of the buttons, when you touch it, dispenses food 40% of the time, and one of the buttons when you touch it dispenses food 60% percent of the time, this certain kind of rodent very quickly figures out never to touch the 40% button ever again. So when a studio is attempting to determine on a project-by-project basis what will work, instead of backing a talented filmmaker over the long haul, they're actually increasing their chances of choosing wrong. Because in my view, in this business which is totally talent-driven, it's about horses, not races. I think if I were going to run a studio I'd just be gathering the best filmmakers I could find and sort of let them do their thing within certain economic parameters. So I would call Shane Carruth, or Barry Jenkins or Amy Seimetz and I'd bring them in and go, ok, what do you want to do? What are the things you're interested in doing? What do we have here that you might be interested in doing? If there was some sort of point of intersection I'd go: Ok, look, I'm going to let you make three movies over five years, I'm going to give you this much money in production costs, I'm going to dedicate this much money on marketing. You can sort of proportion it how you want, you can spend it all on one and none on the other two, but go make something.
Now, that only works if you are very, very good at identifying talent. Real talent, the kind of talent that sustains. And you can't be judging strictly on commercial performance, or hype, or hipness, but I don't think it's unreasonable to expect someone running a multi-billion dollar business to be able to identify talent. I get it, it's the studio, you need all kinds of movies. You need comedies, you need horror films, you need action films, you need animated films, I get it. But the point is, can't some of these be cinema also? This is kind of what we tried to do with Section 8 is we tried to bring interesting filmmakers into the studio system and protect them. But unfortunately the only way a studio is going to allow that kind of freedom to a young filmmaker is if the budgets are low. And unfortunately the most profitable movies for the studios are going to be the big movies, the home runs. They don't look at the singles or the doubles as being worth the money or the man hours. Psychologically, it's more comforting to spend $60 million promoting a movie that costs 100, than it does to spend $60 million for a movie that costs 10. I know what you're thinking: If it costs 10 you're going to be in profit sooner. Maybe not. Here's why: OK. $10 million movie, 60 million to promote it, that's 70, so you've got to gross 140 to get out. Now you've got $100 million movie, you're going spend 60 to promote it. You've got to get 320 to get out. How many $10 million movies make 140 million dollars? Not many. How many $100 million movies make 320? A pretty good number, and there's this sort of domino effect that happens too. Bigger home video sales, bigger TV sales, so you can see the forces that are sort of draining in one direction in the business. So, here's a thought... maybe nothing's wrong. Maybe I'm a clown. Maybe the audiences are happy, and the studio is happy, and look at this from Variety:
"Shrinking release slates that focus on tentpoles and the emergence of a new normal in the home vid market has allowed the largest media congloms to boost the financial performance of their movie divisions, according to Nomura Equity research analyst Michael Nathanson".
So, according to Mr. Nathanson, the studios are successfully cutting costs, the decline in home videos have plateaued, and the international box office, which used to be 50% of revenue is now 70%. With one exception in that all the stock prices of all the companies that own these studios are up. It would appear that all these companies are flush. So maybe nothing's wrong, and I've got to tell you, this is the only arena in history in which trickle-down economics actually works, because when a studio is flush, they spend more money to make more money, because their stock price is all about market share. And you know, there's no other business that's this big, that's actually this financially transparent. You have a situation here in which there is an objective economic value given to an asset. It's not like that derivatives mortgage bullshit that just brought the world to its knees, you can't say a movie made more money than it actually made, and internally, you can't say that you didn't spend what you spent on it. It's contractual that you have to make these numbers available.
Now don't get me wrong, there is a lot of waste. I think there are too many layers of executives, I don't know why you should be having a lot of phone calls with people that can't actually make decisions. They'll violate their own rules on a whim, while they make you adhere to them. They get simple things wrong sometimes, like remakes. I mean, why are you always remaking the famous movies? Why aren't you looking back into your catalog and finding some sort of programmer that was made 50 years ago that has a really good idea in it, that if you put some fresh talent on it, it could be really great. Of course, in order to do that you need to have someone at the studio that actually knows those movies. Even if you don't have that person you could hire one. The sort of executive ecosystem is distorted, because executives don't get punished for making bombs the way that filmmakers do, and the result is there's no turnover of new ideas, there's no new ideas about how to approach the business or how to deal with talent or material. But, again, economically, it's a pretty straightforward business. Hell, it's the third-biggest export that we have. It's one of the few things that we do that the world actually likes.
I've stopped being embarrassed about being in the film business, I really have. I'm not spending my days trying to make a weapon that kills people more efficiently. It's an interesting business. But again, taking the 30,000 foot view, maybe nothing's wrong, and maybe my feeling that the studios are kind of like Detroit before the bailout is totally insupportable. I mean, I'm wrong a lot. I'm wrong so much, it doesn't even raise my blood pressure anymore. Maybe everything is just fine. But... Admissions, this is the number of bodies that go through the turnstile, ten years ago: 1.52 billion. Last year: 1.36 billion. That's a ten and a half percent drop. Why are admissions dropping? Nobody knows, not even Nate Silver. Probably a combination of things: Ticket prices, maybe, a lot of competition for eyeballs. There's a lot of good TV out there. Theft is a big problem. I know this is a really controversial subject, but for people who think everything on the internet should just be totally free all I can say is, good luck. When you try to have a life and raise a family living off something you create...
There's a great quote from Steve Jobs:
"From the earliest days of Apple I realized that we thrived when we created intellectual property. If people copied or stole our software we'd be out of business. If it weren't protected there'd be no incentive for us to make new software or product designs. If protection of intellectual property begins to disappear creative companies will disappear or never get started. But there's a simpler reason: It's wrong to steal. It hurts other people, and it hurts your own character".
I agree with him. I think that what people go to the movies for has changed since 9/11. I still think the country is in some form of PTSD about that event, and that we haven't really healed in any sort of complete way, and that people are, as a result, looking more toward escapist entertainment. And look, I get it. There's a very good argument to be made that only somebody who has it really good would want to make a movie that makes you feel really bad. People are working longer hours for less money these days, and maybe when they get in a movie, they want a break. I get it.
But let's sex this up with some more numbers. In 2003, 455 films were released. 275 of those were independent, 180 were studio films. Last year 677 films were released. So you're not imagining things, there are a lot of movies that open every weekend. 549 of those were independent, 128 were studio films. So, a 100% increase in independent films, and a 28% drop in studio films, and yet, ten years ago: Studio market share 69%, last year 76%. You've got fewer studio movies now taking up a bigger piece of the pie and you've got twice as many independent films scrambling for a smaller piece of the pie. That's hard. That's really hard.
When I was coming up, making an independent film and trying to reach an audience I thought was like, trying to hit a thrown baseball. This is like trying to hit a thrown baseball – but with another thrown baseball. That's why I'm spending so much time talking to you about the business and the money, because this is the force that is pushing cinema out of mainstream movies. I've been in meetings where I can feel it slipping away, where I can feel that the ideas I'm tossing out, they're too scary or too weird, and I can feel the thing. I can tell: It's not going to happen, I'm not going to be able to convince them to do this the way I think it should be done. I want to jump up on the table and scream, "Do you know how lucky we are to be doing this? Do you understand that the only way to repay that karmic debt is to make something good, is to make something ambitious, something beautiful, something memorable?" But I didn't do that. I just sat there, and I smiled.
Maybe the ideas I had don't work, and the only way they'll find out is that someone's got to give me half a billion dollars, to see if it'll work. That seems like a lot of money, but actually in point of fact there are a couple movies coming down the pike that represent, in terms of their budgets and their marketing campaigns, individually, a half a billion dollars. Just one movie. Just give me one of these big movies. No? Kickstarter!
I don't want to bring this to a conclusion on a down note. A few years back, I got a call from an agent and he said, "Will you come see this film? It's a small, independent film a client made. It's been making the festival circuit and it's getting a really good response but no distributor will pick it up, and I really want you to take a look at it and tell me what you think." The film was called Memento. So the lights come up and I think, It's over. It's over. Nobody will buy this film? This is just insane. The movie business is over. It was really upsetting. Well fortunately, the people who financed the movie loved the movie so much that they formed their own distribution company and put the movie out and made $25 million. So whenever I despair I think, OK, somebody out there somewhere, while we're sitting right here, somebody out there somewhere is making something cool that we're going to love, and that keeps me going. The other thing I tell young filmmakers is when you get going and you try to get money, when you're going into one of those rooms to try and convince somebody to make it, I don't care who you're pitching, I don't care what you're pitching – it can be about genocide, it can be about child killers, it can be about the worst kind of criminal injustice that you can imagine – but as you're sort of in the process of telling this story, stop yourself in the middle of a sentence and act like you're having an epiphany, and say: You know what, at the end of this day, this is a movie about hope.
Thank you.
Četiri jahača apokalipse.
http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:433380-I-domaci-film-cuva-narod (http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:433380-I-domaci-film-cuva-narod)
Pogledao sam izvanrtedan televizijski film THE OUTSIDER Michaela Ritchieja. Reč je o krimiću nastalom po scenarijzu Roya Hugginsa koji je zadužio američku televiziju radeći razne slavne serije, od THE FUGITIVE do THE ROCKFORD FILES preko MAVERICKa. Huggins i Ritchie su dosta sarađivali pre nego što je ovaj krenuo da radi bioskopske filmove, i najveći deo svog prilično bogatog televizijskog opusa uradio je u saradnji sa njim.
THE OUTSIDER je bio pilot za istoimenu seriju koja je zaživela i Ritchie je potom režirao i jednu epizodu. Međutim, ovaj pilot je jednoipočasovni standalone film i u mnogim aspektima je bolji od raznih bioskopskih filmova o privatnim detektivima. Hugginsov scenario je maštovit iako u osnovi prati matricu tipičnog detektivskog hardboiled filma, pre svega zato što je vrlo duhovit unutar obaveznih figura koje svako ostvarenje ovog profila mora da ima. Zatim, milje u kome se film dešava je osvežen uvođenjem priče o guruima koji eksperimentišu sa LSDom, i živopisnim prikazom ljudi koji su se iz raznih krajeva Amerike slili u Los Anđeles.
Michael Ritchie je energičnim i duhovitim rediteljskim postupkom savršeno ispratio kvalitete Hugginsovog scenarija a u glumi je ponudio dosta autentičnosti kojom osvežava ustaljene postulate glume u televizijskom krimiću toga doba. Ritchiejevi junaci su jasno čitljivi kao što medij zahteva ali je svaki od njih i za nijansu autentičniji i bliži ubedljivosti filmskih likova koji nešto "kriju".
Darren McGavin je odličan u glavnoj ulozi. Ipak, sasvim sigurno je da bi i ovaj film i sama serija bili poznatiji da je Huggins već tada regrutovao Jamesa Garnera za ovu ulogu. Ostatak ekipe čine provereni ljudi poput Josepha Wisemana i Edmonda O'Briena što doprinosi filmskom izgledu i bogatstvu cele produkcije.
U svakom slučaju THE OUTISDER je nezaobilazna stvar za sve ljubitelje krimića šezdesetih i sedamdesetih a naročito za one koji su zainteresovani za Ritchiejev rediteljski opus.
Pogledah konačno Iron Man Three i zaista, moram da se donekle složim sa Kripletom, insistiranje na kontinuitetu sa Avendžersima je neobično slaba tačka ovog filma. Naime, ono treba da bude verovatno dvojako iskorišćeno, prvo kao referenca publici na prošlogodišnji megauspešni samr blokbaster, a drugo kao izvor Tonijevog PTSD/ future shock ponašanja koje se ispoljava u krizama anksioznosti što kroz njih prolazi u nekoliko scena. I sad ovo drugo je legitiman dramski materijal ali se s tim ne ode apsolutno nikuda. Imam utisak da je ovo imalo prominentnije mesto u nekoj ranijoj verziji scenarija ili priče, da je trebalo da bude izvor Tonijeve promene i sazrevanja ali se na kraju svelo na tri scene u kojima se on krevelji bez ikakvog ozbiljnog povoda a publika treba da kaže "vidi kako glumi jebotebog".
To na stranu, scenario svakako ima interesantne i potentne elemente, pre svega u domenu sazrevanja Tonija Starka kao lika. Ako je u drugom delu napustio autodestruktivni promiskuitet i pronašao monogamno pribežište, ovde se judeohrišćanski moralni model produbljuje sa ne naročito suptilnim prikazivanjem važnosti uloge oca na koju se prvo aludira u susretu sa Majom Hansen u Malibuu a onda se i bukvalistički prikazuje sa dečakom koji mu postaje sajdkik.
Takođe ceo zaplet i peripetija sa Mandarinom i otkrivanje toga ko/ šta je on je meni bilo okej kao ideja, jedan interesantan novi put da se gleda na terorizam i kulturu straha što poslednjih deset i kusur godina hara Amerikom. Naravno, egzekucija scenarija je druga stvar i ovde ima zastrašujuća količina plot holova, od najsitnijih koji se tiču fizike pa do najkrupnijih - gde su Avendžersi, kako se kontroliše Iron patriot itd. U elementima je Black sjajan, akcione scene su obogaćene elementima slepstika i to uglavnom ima opravdanje, pošto posle Iron man 2 niko ne očekuje od ove franšize "ozbiljnu" akciju, ali u celini, film je tipično braindead i zahteva gledaoca koji aktivno suspreže sumnju, upitanost, čak i najpovršniju analizu posmatranog.
Možda najgore od svega, primetan je zamor materijala, pogotovo u likovima koji sada svoje karakterne osobine moraju da prenaglašavaju do parodije da bi delovalo kao da i dalje imaju neki razvoj, odnos Peper i Tonija je predstavljen kao nešto zdravo za gotovo i oni u principu glume nekakav sredovečni bračni par iz kakvog sitkoma a čak ni Maja Hansen/ Extremis/ Mandarin i sve što se događa ne uspevaju da njihov odnos mrdnu iz ležišta.
No, hajde, dobri su to glumci i mada daleko od toga da spasavaju film, uspevaju da ga učine ne-neprijatnim. No, ovde ipak možemo da pričamo o svojevrsnom nagomilavanju likova za potrebe nekakvog održavanja kontinuiteta sa franšizom - lik pukovnika Roudsa je potpuni višak i dramaturški je nepotreban ali kapiram da je logika bila da se ne sme izbaciti crni sajdkik iz filma u kome su svi praktično kavkaskog tipa. Takođe, Favroov lik je potpuni višak ali kapiram da je to sad bila kompenzacija za to što više ne režira...
Ne znam šta Marvel planira dalje sa Iron Manom, ali imam utisak da nam sleduje (možda soft) ribut, pogotovo s obzirom na kraj ovog filma.
Po svemu sudeći Marvel je stavio fokus na to da Downeya veže za sledeće AVENGERSe i to im je glavni posao sada a za IRON MAN su već najavili želju da im nude kao Bond sa soft rebootovima, promenama glumaca i sl.
Pa, eto. Mislim, i on i Gvinet su sad već ozbiljno stari i to se na njima vidi.
Inače, trebalo bi jednom da ti dam da pročitaš Ellisov Extremis story arc do kraja (ima samo šest nastavaka, nije strašno) a da nastaviš posle toga sa Iron man Director of SHIELD koji se na to nadovezaoi koga su pisali otac i sin Knaupf, to bi ti se, držim dopalo jer je u pitanju relativno ozbiljan triler.
Vrlo rado. Ja sam Extremis čitao, ali ne ceo.
A onda da nastavis dalje sa Matt Fractionom, koji je Ironmana odveo u nove visine. :|
GTA real life cars
http://www.shortlist.com/entertainment/gaming/the-real-life-cars-of-gta (http://www.shortlist.com/entertainment/gaming/the-real-life-cars-of-gta)
Quote from: мехо крљић...izvor Tonijevog PTSD/ future shock ponašanja koje se ispoljava u krizama anksioznosti što kroz njih prolazi u nekoliko scena. I sad ovo drugo je legitiman dramski materijal ali se s tim ne ode apsolutno nikuda. Imam utisak da je ovo imalo prominentnije mesto u nekoj ranijoj verziji scenarija ili priče, da je trebalo da bude izvor Tonijeve promene i sazrevanja ali se na kraju svelo na tri scene u kojima se on krevelji bez ikakvog ozbiljnog povoda a publika treba da kaže "vidi kako glumi jebotebog".
не могу се сасвим сложити...птсд је сем, хм, комичних сцена, довео до (како сам ја схватио!) производње гомиле разноврсних одела (на даљинско управљање!) који на крају и 'спасавају
редова рајана старка, роудса и преЦедника' (док се пеп снашла сама) и праве божићни ватромет којим симболички ослобађају старка од
голфског синдрома трауме и маске.
Pogledao sam JOURNEY INTO FEAR Normana Fostera. Ovo je jedan od RKO filmova na kome deo autorstva sebi prisvaja Orson Welles koji je u filmu glumio, zasigurno režirao svoje i deo "tuđih" scena. Ipak, reč je o B- filmu za koji ni Welles ne negira da je rađen nrzo i da su mnoge stvari snimane uporedo što je i dovelo do toga da režira "ko stigne". Wellesova uloga u ovom filmu se smatra njegovom prvom monster-rolom u smislu da igru ogromnu, grotesknu figuru vlasti, u konkretnom slučaju turskog obaveštajca. Film govori o pokušaju nacista da se dokopaju američkog vojnog savetnika koji je konsultovao neutralne Turke. Glavnu ulogu igra Joseph Cotten koji je i autor scenaristička adaptacije romana Erica Amblera. Cotten je sarađivao sa Wellesom i na AMBERSONSima a među nepotpisanim scenaristima ovog filma je Ben Hecht.
Ako imamo u vidu krštenicu ovog filma a snimljen je 1943. godine, vizuelno je izuzetno ekspresivan, međutim sama priča nije dovoljno zanimljiva. Nagomilani su likovi koji nisu potrebni ni priči niti vrlo suženom trajanju filma od jedva 69 minuta. Neka od vizuelnih rešenja i smisao za humor pojedinih radnji svedoči o Wellesovoj umešanosti. Uprkos zanimljivim detaljima, JOURNEY INTO FEAR ipak nije film zbog kog treba da mu bude žao što nije potpisan.
* * / * * * *
Magnet Releasing has announced production of "The ABCs of Death 2" to follow-up the recent anthology hit containing 26 dark tales from various celebrated genre directors.
This entry will include the likes of Álex de la Iglesia, Vincenzo Natali, Marcus Dunstan, Rodney Ascher, Dennison Ramalho, Erik Matti, Lancelot Imasuen, Julien Maury and Alexandre Bustillo.
Producer Ant Timpson says "This time around we're all determined to expand the concept to even more hyperkinetic, comically deranged and mortally dizzying heights of how someone can shuffle off this mortal coil." A 2014 release is planned.
Pogledao sam A NEW LEAF Elaine May, nekadašnje supruge Mikea Nicholsa lpka je uspela da napravi karijeru i u saradnji sa njim ali i nezavisno od njega, i to na tri fronta, kao glumica, reditelj i scenarista. Prirodno, više je glumila i pisala nego što je režirala, međutim, njn opus je zanimljiv raznovrsni su joj filmovi, i u tom pogledu je slična Nicholsu. S druge strane, Elaine May ima nešto alternativniji pristup u pojedinim radovima, a potom i nogo više je sklona satiri i komediji. Kada se sve sabere, njen najčuveniji rediteljski pokušaj je ISHTAR, jedan od najvećih promašaja u istoriji Holivuda što je zasenilo solidne filmove koje je snimala. Ipak, Elaine May je doživela preporod kada je Holivud ušao u fazu besomučnog rimejkovanja i mnogi njeni radovi su ponovo prerađeni a nekima sledi ta sudbina.
A NEW LEAF je komedija koje se Elaine May odrekla pošto ju je studio premontirao i ovaj film zbilja ima problem u samima temeljima. Naime, od zabavne postavke gde Walter Matthau igra bogataša pred bankrotstvom koji odlučuje da se unosno oženi kako bi ubio ženu i uzeo njeno nasledstvo i nerdy bogatašicom koju igra Elaine May i za koju se opredeljuje, film nikako ne uspeva da definišđe razvoj pšriče do one ključne i sasvim očekivane tačke u kojoj Matthau shvata da neće da je ubije. Tu odluku on naprosto donosi, unutar jedne scene, a Elaine May nema apsolutno nikakvu transformaciju lika osim što mu postane simpatična.
Ti hendikepi na nivou priče u krajnje neobični, i retko se sreću u holivudskim filmovima koji barem pokušavaju da strukturalno isprate očekivanu formu. Otud mislim da je film verovatno bruitalno premontiran i time ugrožen. S druge strane, sa trajanjem od stotinak minuta, A NEW LEAF nije nimalo nežan niti brz pa bi duža verzija možda bila koherentnija ali bi svakako bila i mnogo izazovnija za gledanje.
No, fanovi Waltera Matthaua svakako treba da vide ovaj film. U njemu Matthau eksploatiše svoju vintage personu i to već garantuje da vreme nije uzalud potrošeno.
* * 1/2 / * * * *
New Entrant to Venice Biennale: the Vatican
By RACHEL DONADIO
VATICAN CITY — It commissioned the Sistine Chapel, countless portraits of popes and even Matisse's chapel in Vence. Now the Roman Catholic Church will host its first pavilion at the Venice Biennale, featuring the Czech photographer Josef Koudelka, the Milan-based multimedia group Studio Azzurro and the artist Lawrence Carroll.
The Vatican's presence at the Biennale is the brainchild of Cardinal Gianfranco Ravasi, an exuberant polymath who as president of the Pontifical Council for Culture since 2009 has tried to build bridges between the Church and contemporary culture, two worlds that have often clashed.
Rather than requiring the artists to create liturgical art, Cardinal Ravasi said he had asked them to explore the theme of "Creation, De-Creation and Re-Creation" for the 55th edition of the international art exhibition, which opens later this month and includes pavilions from more than 80 countries.
"We want to create an atmosphere of dialogue between art and faith," Cardinal Ravasi said at a news conference on Tuesday.
In the past the Catholic Church has fiercely criticized some works of contemporary art, especially those using religious symbols — most notably Andres Serrano's 1987 "Piss Christ," a photograph in which a crucifix is suspended in a vial of urine.
But Paolo Baratta, the director of the Venice Biennale, said he didn't expect such controversies involving works at the show this year.
"I'm not ready to say whether a priest or a cardinal will have a neutral reaction in the face of a sculpture or painting," he said, referring to the other works that will be on display in Venice this year. "But this is a problem of theirs, not mine," he added.
For the theme of "Creation," Studio Azzurro, a collective founded in Milan in 1982, will present an interactive video, "In Principle (and beyond)," which includes images of deaf mutes and women prison inmates who tell their family histories. The collective is known for its large-scale interactive videos, which often break down the wall between viewer and subject. When a visitor steps on an image of a human form, for instance, the form moves in response.
Paolo Rosa, a founder of Studio Azzurro, said the group had been concerned that the Vatican would dictate what they should produce. "But there was no type of interference," he said.
On the theme of "De-creation," Mr. Koudelka, a photographer with Magnum who is known for his rich black-and-white photographs on the theme of exile and the lingering presence of antiquity, will display 18 large-scale black-and-white photographs.
Mr. Carroll, who was born in Australia to Irish parents but lives between the United States and Europe, will show five abstract multimedia paintings informed by the post-war Italian movement Arte Povera that engage with the theme of "Re-Creation."
He said that while he was raised Catholic — and his Irish Catholic mother was thrilled at his inclusion in the exhibit — he had had no previous rapport with the Vatican. "They asked no questions about my religious belief," Mr. Carroll said on Tuesday. He said he had been working round the clock in a studio he rented north of Rome to create the paintings that will be shown in Venice.
The Vatican paid some of the expenses for the artists to create the works works, but Mr. Carroll said he didn't know who would ultimately own them after the Biennale ended. The Vatican said that the pavilion would cost 750,000 euros ($974,000), all donated by sponsors, including the Italian energy utility ENI.
The artists were chosen by a small committee led by Cardinal Ravasi and Micol Forti, the director of contemporary art at the Vatican Museums.
Reprizirao sam Hitchcockovo remek-delo NOTORIOUS, izuzetnu melodramu kojom je iskoračio iz svog prosedea a jednim delom izvukao i nešto drugačiju glumačku kreaciju iz Cary Granta. Iz ove priče o nacistima koji u Rio De Žaneiru pokušavaju da naprave atomsku bombu, i agentu koji ubacuje svoju devojku na tajni zadatak među njih, Hitchcock ne pravi čist suspense triler kao što bi sama tema diktirala, i kao što bi se od gospodara suspensea očekivalo već kleše vrlo zanimljivu melodramu o prirodi romanse, greha, iskupljenja kroz žrtvu i pozitivni stereotip, i porodičnih odnosa. NOTORIOUS u određenom smislu više govori o bračnim i porodičnim odnosima od nekih Hitchovih filmova koji su se eksplicitnije bavili tom temom i miljeom.
Međutim, ono što je najzanimljivije zapravo nije samo ono o čemu tahj film govori inače, već ono štonam taj film govori danas. Naime, NOTORIOUS je naslov koji se odnosi na glavnu junakinju, ćerku nacističkog simpatizera, kako saznajemo sklonu piću i promiskuitetu koja zasluži ljubav glavnog junaka tako što se žrtvuje na patriotskoj misiji i tajnom zadatku koji uključuje da potvrdi svoje distanciranje od nacizma ali i da se uda za osumnjičenog nacistu. Junakinja je dakle NOTORIOUS a ne negativac kojim se film bavi. Iz današnje vizure, ova priča je čitljiva, ali čini mi se da je u vreme izlaska filma bila znatno provokativnija jer je u tadašnjim okvirima ovo govorilo o junakinji koja je dostigla apsolutno moralno i ljudsko dno.
Otud je NOTORIOUS bio film koji je za današnje standarde pitom a za tadašnje standarde je jedva snimljen, a FBI se ogradio od mogućnosti da Cary Grant bude njihov agent, jednim delom jer je priča smeštena u "prijateljski Brazil" a prevashodno zato što je junakinja toliko NOTORIOUS.
Stoga, u prvom čitanju filma, junakinja se iskupljuje i dokazuje junaku da je vredna pažnje i braka svojom žrtvom. A u današnjem ovde je mnogo više stvar u fetišizmu i junaku koji se vezuje za žena tek kada je u potpunosti preda drugom muškarcu. Naravno, jedno čitanje ne isključuje drugo, ali odlično svedoči o promeni paradigme koja je nastupila od 1946. godine do danas i snazi Hitchcockovog dela koje ostaje intrigantno uprkos svim tim transformacijama.
Scenario Bena Hechta, na kome je sarađivao Clifford Odets, danas deluje paradoksalno sporan upravo u onom delu u kome se uvodi lik Ingrid Bergman. Današnjem gledaocu taj uvod je spor i pun ne naročito zanimljivih detalja iz njenog života, dočim je iz vizure 1946. taj uvod zapravo esencijalan jer definiše njen greh za koji treba da se iskupi. Dakle, na kraju protok vremena je možda ponajviše uticao na utisak o formalnom skladu filma koji je zapravo vrlo uravnotežen.
* * * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 15-05-2013, 21:30:32
Magnet Releasing has announced production of "The ABCs of Death 2" to follow-up the recent anthology hit containing 26 dark tales from various celebrated genre directors.
This entry will include the likes of Álex de la Iglesia, Vincenzo Natali, Marcus Dunstan, Rodney Ascher, Dennison Ramalho, Erik Matti, Lancelot Imasuen, Julien Maury and Alexandre Bustillo.
Producer Ant Timpson says "This time around we're all determined to expand the concept to even more hyperkinetic, comically deranged and mortally dizzying heights of how someone can shuffle off this mortal coil." A 2014 release is planned.
Чуо сам за прву тројицу, а ко су дођавола ови остали?
Quote from: Harvester on 16-05-2013, 15:23:29
Quote from: crippled_avenger on 15-05-2013, 21:30:32This entry will include the likes of Álex de la Iglesia, Vincenzo Natali, Marcus Dunstan, Rodney Ascher, Dennison Ramalho, Erik Matti, Lancelot Imasuen, Julien Maury and Alexandre Bustillo.
Чуо сам за прву тројицу, а ко су дођавола ови остали?
bio sam ubeđen da si fan filma A L'INTERIEUR - ili barem da si ga gledo, ako ništa više; pa si možda čak čuo i za njihov LIVIDE...
Quote from: crippled_avenger on 16-05-2013, 14:10:25
Scenario Bena Hechta, na kome je sarađivao Clifford Odets, danas deluje paradoksalno sporan upravo u onom delu u kome se uvodi lik Ingrid Bergman. Današnjem gledaocu taj uvod je spor i pun ne naročito zanimljivih detalja iz njenog života, dočim je iz vizure 1946. taj uvod zapravo esencijalan jer definiše njen greh za koji treba da se iskupi. Dakle, na kraju protok vremena je možda ponajviše uticao na utisak o formalnom skladu filma koji je zapravo vrlo uravnotežen.
jedno pitanje: na osnovu čega procjenjuješ da je današnjem gledaocu uvod filma spor a formalni sklad problematičan?
Mislim, jasno mi je da se tako nešto ne bi danas snimilo i da se gledaocima nude drugačija rješenja, samo ne mislim da je problem do gledalaca, mada nemam nikakav dokaz za to.
Problematičan je zbog toga što nam Hitch pokazuje da je junakinja imala neke kombinacije sa tipovima neposredno pre Cary Granta i da je tog tipa dosta lako odjavila, zatim vidimo da pije i vozi. U principu to su stvari koje gledaocima deluju redundantno jer se takvo ponašanje podrazumeva, ali u vreme NOTORIOUSovog izlaska nije bilo tako. I onda savremenom gledaocu to deluje kao neki niz detalja iz svakodnevice a film nije o tome... S druge strane, upravo su to osnovne premise filma u ono vreme. Da žena koja ima lakoću u komunikaciji sa muškarcima, voli da popije, i uopšte nije za udaju biva ubačena da uradi "pošten" posao.
Reprizirao sam SLAP SHOT George Roy Hilla, svakako jednu od ključnih sportskih komedija, smeštenu u milje nižerazrednih hokejaških liga. Paul Newman u ovom filmu nastavalja uspešnu saradnji su Hillom, jednim od zanimljivijih i u osnovi potcenjenih reditelja šezdesetih i sedamdesetih, uprkos tome što je snimio niz odličnih i barem dva kapitalna filma, BUTCH & SUNDANCE i THE STING.
SLAP SHOT je takođe izuzetan film, pošto se ne oslanja na klasične holivudske žanrove vesterna i krimića i ne preispituje ih kao što su radili SUNDANCE i STING onda nije uspeo da se nametne kao istorijski bitan naslov. S druge strane, u vreme kada se ovaj film pojavio slične priče o kompeticiji unutar američkog društva i uopšte o tamošnjoj kulturi takmičenja, između ostalog i u sportu radio je Michael Ritchie, na čiji opus SLAP SHOT svakako može da se referiše.
Naime, Ritchie je snimio BAD NEWS BEARS po scenariju čuvenog Billa Lancastera od timu netalentovane dece koja počinju da pobeđuju u bejzbolu igrajući prljavo. Hill je snimao po scenariju takođe čuvene Nancy Dowd (koja se često potpisivala muškim imenom i SLAP SHOT je iznenađujuće muževan scenario) je priča o nižerazrednom hokejaškom timu koji shvata da će propasti ukoliko ne počne da pobeđuje i prvilači pažnju. Oni odlučuju da postanu goonovi, i tučom i skandalima nerviraju protivnike. To dovodi do preporoda tima, počinju da pobeđuju, pridružuje im se publika ali polako počinju da osećaju da su se udaljili od same suštine sporta ali i da im se ne isplati da joj se vraćaju.
BAD NEWS BEARS je priča o kompeticiji i ljudima koji u njoj učestvuju na jednom apsurno malom nivou, među netalentovanom decom. SLAP SHOT je smešten među odrasle koji su ceo svoj životni vek posvetili sportu u kome nisu puno toga postigli i bave se poslom u kome neki ljudi zarađuju milione a oni pak jedva krpe kraj sa krajem, putuju razdrndanim autobusom i spavaju po ćumezima. Oba filma pokazuju kako se do pobede dolazi zapravo odustajanjem od pravila sporta, s tim što se BAD NEWS BEARS bavi samom prirodom sporta nasuprot kompeticije a SLAP SHOT se bavi odnosom sporta i gledališta.
Ritchiejev film ima mahom decu u glavnim ulogama tako da je humor više nestašan nego prljav. Hill i Dowd sa druge strane pored samog terena prikazuju i sliku van terena, pesimistično rasulo američkog društva poznih sedamdesetih, dotiču se bračnih odnosa, seksualne politike, ekonomske krize i naravno moralnog sunovrata.
Hill izvanredno balansira između komedije, često gross outa i nasilja, sa ozbiljnim tonovima, odlično ih prepliće, o čemu možda najbolje svedoči sam kraj filma koji je maestralan.
Hill je u ovoj formi imao konkurenciju i nije bio jedini koji se bavio ovom vrstom društvene kritike u spoju sa raspojasanom komedijom ali je u tome bio možda i najboli.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam WARM BODIES Jonathana Levinea. Nisam siguran da je neki veliki kompliment za film ako se kaže da je superiorniji u aktuelnom talasu romantičnih omladinskih koketiranja sa horor mitologijom kojj je nastao posle Kevina Williamsona i doživela svoj vrhunac u serijalu TWILIGHT. U tom pogledu WARM BODIES je svakako znatno bolji film, uostalom od Levinea se i očekivalo da će snimiti nešto pristojno. Međutim, ovo je daleko od nečega što bismo mogli smatrati "pristojnim" jer ovaj film definitivno ne stoji naročito dobro van konteksta te ponude.
Nije osnovni problem ovog filma u tome što je akcenat na pravljenju romantične priče za tinejdžerke već u tome što je došlo do jedne apsurdne transformacje zombija kao horor mitologije u nešto što ne samo da je ispražnjeno od svih onih horor elemenata u domenu strave i užasa pa sve do ideologije. No, WARM BODIES nije usamljen u toj ideji "rehabilitacije" zombija, i BBCjeva serija IN THE FLESH se bavi zombijima koji se "izleče". Međutim, tamo je lečenje medicinska stvar i dovodi do "suočavanja" zombija sa onim što su činili, diskriminacjom i sl. Ovde međutim zombiji postaju Drugo koje se polako vraća uživanju u "uobičajenom" načinu života, uz bizarnu distinkcijumeđu njima, dakle potrebe da ipak neko ostane protivnik.
Slom civilizacije u kome zombiji postaju glavni protagonisti, ovde dobija apsurdnu dimenziju jer oni "ožive od ljubavi" i susreta sa romantičnim prizorima koje doduše konzumiraju hraneći se mozgovima i tuđim sećanjima. To samo po sebi u nekoj formi parodije ne bi bilo nezanimljivo i možda to rešenje Levine tako i brani pred sobom. Međutim, iz filma se ne vidi da on ima ironijski odmak.
Ono što je kod Levinea vredno pohvale, to je izbor lokacija, recimo postapokaliptčni aerodrom koji podseća na posledice Pekićevog BESNILA. S druge strane, po formi, WARM BODEIS koketira sa horor akcijom, ali je u osnovi ljubavni film. I u tom pogledu je Levine konzistentan.
Međutim, u samoj svojoj suštini ta melodrama ne funkcioniše jer govori o jednom neuverljivom i besmislenom odnosu. No, ukoliko funkcioniše ciljnoj grupi, onda valjda sve to ima neku svrhu koja je meni izmakla.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-05-2013, 17:24:05
U principu to su stvari koje gledaocima deluju redundantno jer se takvo ponašanje podrazumeva, ali u vreme NOTORIOUSovog izlaska nije bilo tako.
Moram da priznam da ne pamtim početak filma kao provokativan, ako je tako kao što kažeš onda vjerovatno jeste bio, ali to onda znači da nije Psiho daleko odmakao s prikazom slobodnih žena, koliko se ističe.
Inače, ne bih redundansu povezivao sa sporošću i nezanimljivim detaljima, prosto jer je redundansa vrlo komunikativna, poželjna stvar, korisna za pričanje priče, što je posebno važno danas kad filmovi djeluju kao niz skokova, jer upravo redundansa povezuje priču.
Dakle, jedno je sporost, dok je redundansa sprečavanje da film postane telegram, što se sve češće dešava.
Vjerovatno zato što nisam iz branše pod sporošću smatram mnogo viši nivo redundanse od onog iz NOTORIOUS-a, i to sam htio da kažem, možda branši to djeluje sporo ali nisam siguran za prosječnog gledaoca. Gledaoci su obožavali filmove poput Šošenka ili Kuma a oni umnogome jesu bili redundantni, ali ne i spori.
Mislim da ta granica treba da se odredi.
Vidi, NOTORIOUS je remek-delo, kad je reč o branši nema dilema, ona je na njegovoj strani, ovde govorim baš o publici koja gleda prizore i detalje koje pamti a ne može da ih adekvatno procesuira to jest razume njihovo značenje ukoliko nije dovoljno koncentrisana na kontekst. Publika 1946. u tim scenama vidi jednu propalu ženu neizvesne budućnosti a publika danas vidi jednu običnu ženu koja voli da se zeza i to je to...
U tom smislu taj film današnjoj publici "počinje kasnije". Uostalom pogledaj sinopsise koji najavljuju taj film. Svi kratki sadržaji filma potpuno apstrahuju taj uvodni deo zbog kog je glavna junakinja NOTORIOUS i bave se njenom undercover misijom.
Pogledao sam METRO Antona Magerdičeva. Reč je o filmu katastrofe koji me je podsetio da se ponovo dam u potragu za jednim filmom na gotovo identičnu temu koji je, čini mi se nastao šezdesetih ili sedamdesetih u SSSRu, a reč je filmu katastrofe koji tematizuje potapanje lenjingradskog metroa.
Magerdičevljev film govori o tragediji u moskovskom metrou kada poplava ugrozi putnike ali nažalost nije ni blizu značajnih, kvalitetnih filmova katasrofe kao što je bio recimo EKIPAŽ kakvi su nastajali u SSSRu. Pošto ona društvena formacija iz SSSRa više ne postoji a ona je činila da se tamošnji filmovi katasrofe razlikuju od američkih, onda se ovaj novi razlikuje još manje osim što je znatno slabiji.
Likovi su jednodimenzionalni, bez ijednog upečatljivog odnosa ili karaktera na ekranu. Akcija je u pojedinim fazama spekatakularna ali konfuzna i nije baš najjasnije šta nosi koja pretnja i kako bi stvari trebalo da se raspliću. U filmu katasrofe sa lošim likovima, nejasnom pretnjom i mutnim ciljevima preživelih, zaista malo šta može da se pohvali osim par inventvno rešenih akcionih situacija.
* 1/2 / * * * *
Ode Balabanov...
Preliminarne informacije o Balabanovljevoj smrti http://novikadrovi.blogspot.com/2013/05/preminuo-balabanov.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/05/preminuo-balabanov.html)
Бедак... :( Одличан је био Балабанов.
Stvarno. :(
Reprizirao sam THE GREAT WALDO PEPPER George Roy Hilla, film u kome je iskazao svoje potšovanje prema starim pilotima-zabavljačima koji su posle Prvog svetskog rata lutali američkom provincijom i organizovali manje ili veće leteće cirkuse. George Roy Hill je bio pilot tako da mu je ova tema naravno naročito bliska i uzbudljiva, a scenario je po njegovoj ideji napisao William Goldman sa kojim je snimio svoje najsupešnije filmove i upravo mu izgradio ime kao jednom od najvećih holivudskih scenarista u istoriji. Nažalost, uptkos tome što je Robert Redford u glavnoj ulozi, THE GREAT WALDO PEPPER je bio promašaj na blagajnama iako je u sebi sadžao niz elemenata koji su ponavljali uspešni formu ranijih Hillovih saradnji sa Redfordom, doduše bez Newmana.
Šteta je što ovaj film nije postao blokbaster jer je reč o izuzetno uzbudljivoj priči o padu američkog sna i još jednoj od brojnih komercijalizacija autentičnog duha pobune. Film prati naslovnog junaka u poslednjim danima barnstorminga kada je zahvaljujući tome što ima avion i lovačke priče iz rata bio neka vrsta superheroja. Suočen sa opasnostima svog posla s jedne strane, i pritiskom inspekcije sa druge koja želi da ukloni pilote zabavljače jer smatra da će avio saobraćaj uskoro postati veliki biznis i da ljudi moraju da imaju utisak kako je letenje avionom bezbedno.
Otud se ovi sanjari suočavaju sa pesimističkom i vrlo pragmatičnom vizurom svoje okoline i počinju sami da shvataju kako je veliki deo njihovog herojstva zapravo ludist i egzibicionizam.
THE GREAT WALDO PEPPER je u pogledu pripovedačkih tehnika klasičan holivudski film, ali se po pitanju preispitivanja arhetipskih osobina filmskih heroja na neki način javlja kao anticipacija THE HURT LOCKERa pošto na sličan način, istovremeno reprodukuje žanr i dekonstruiše patoogiju junaka čije je oboljenje sine qua non samog žanra baziranog na herojstvu.
George Roy Hill je kao letač inisitirao na autentičnosti i u saradnji sa direktorom fotografije Robertom Surteesom i čuvenim pilotom Frankom Tallmanom napravio je impresivne stuntove i set-pieceove koji su znatznim delom zbilja provedeni u praksi i čini mi se da THE GREAT WALDO PEPPER spada u red najimpresivnijih i svakako najvažnijih letačkih filmova.
Zanimljivo je da se u samom finalu filma pravi omaž Tallmanovoj sorti kada Waldo Pepper odlazi da bude stunt pilot na setu holivudskog filma o pilotima u Prvom svetskom ratu. Film se dešava 1926. godine tako da je taj izmišljeni film verovatno aluzija na Wellmanov WINGS koji je izašao 1927. i osvojio prvog "oskara". Međutim, letački filmovi su ponos Holivuda tog vremena, pored WINGSa ne smemo zaboraviti ni Hughesov HELL'S ANGELS čije je snimanje rekonstruisano u AVIATORu. Ipak film-u-filmu kod Hilla više podseća na WINGS no taj ceo segment je naravno mnogo pregnantniji jer u njemu Waldo Pepper sreće najvećeg nemačkog letačkog asa iz Velikog rata i dobija priliku da se sa njim ogleda na nebu.
Tačka u kojoj buntovnik i lutalica zajedno sa nemačkim ratnim aristokratom postaje komodifikovan na setu istog holivudskog filma na moćan način zaokružuje ovaj istovremeno veseo i bolan film.
* * * * / * * * *
Pogledao sam COPS AND ROBBERS Arama Avakiana, ekranizaciju romana Donalda Westlakea o dva policajca kojinezadovoljni svojom društvenom pozicijom i primanjima odlučuju da naprave veliku pljačku koja će im doneti milione. U pogledu glumače podele Avakianov film dosta podseća na SUPER COPS, ima dosta neupečartljive glavne glumce, nema prave zvezde ali to pokušava da nadoknadi autentičnim njujorškim lokacijama koje su zaista živopisne. Nažalost, pored upečatljivih glumaca, filmu nedostaje i razrađenija drmataurgija, kako na planu scenarija koji je ekstremno pojednostavljen tako i u pogledu režije koja nije previše razradila ovu priču ni u pogledu karaktera ni u pogledu žanrovskih zahteva. Međutim, ovaj film iz 1973. dolazi sa jedne dosta sirove strane koja je u to vreme postojala nasuprot stylish trilerima koje su tada radili veliki majstori, u krajnjoj linji i sa Westlakeovim materijalom.
Vrlo je očigledna razlika u pristupu između Starka i Westlakea, dve literarne strane istog žanrovskog pisca, i Avakian je to ispratio, iako je Westaleka mnogo bolje ekranizovan kod Yatesa u HOT ROCKu i u nekim drugim filmovima.
* * / * * * *
Pogledao sam I DEAL IN DANGER, film koji je nastao kao kompilacija epizoda televizijske serije BLUE LIGHT. Otud je ovaj akcioni špij8unski film po scenariju Larry Cohena neuporedivo dinamičniji od tipičnog Bond-derivata svog vremena a produkcija je izuzetno bogata za televizijske okolnosti tog vremena. Otud I DEAL IN DANGER, ako se izuzme što backstory glavnog lika, Amerikanca koji je napustio SAD i otišao u Nemačku jer veruje u nacizam a zapravo je dvostruki agent sa bondovskim veštinama i namerama.
Robert Goulet, inače pevač iz tog vremena, igra glavnu ulogu i vrlo je šarmantan, rekao bih čak i u ubedljiv kao bondovski leading man, rekao bih da je u seriji verovatno bio perfektan.
Scenografija u filmu je jednim delom kenadamovska i u tom pogledu podseća na OPERATION CROSSBOW Michaela Andersona.
Uprkos tome što I DEAL IN DANGER evidentno nije film već kompilacija televizijskih epizoda, ona je zaista izuzetno vešto urađena i zato zaslužuje svaku pohvalu.
* * * / * * * *
Pogledao sam SNITCH Ric Roman Waugha. Posle filma FELON Waigh se nametnuo kao reditelj na kog treba obratiti pažnju a sada zajedno sa svojim bratom Scottom, on predvodi talas ljudi koji primenjuju DTV estetiku unutar bioskopsog filma. Suština njihove estetike je da na ekran vrate "borce", tvrde tipove kojima gluma nije osnovna vokacija već novo zanimanje i da pormene post- MATRIX paradigmu u kojoj su glumci potpuno preuzeli akcioni film od kaskadera i autentičnih martial artista.
Waughovi su tome dodali visok stepen šire socijalne autentičnosti, Ric je snimao FELON u pravom zatvoru, a Scottu su Navy SEALovi igrali u ACT OF VALORu.
SNITCH je korak dalje. U glavnoj ulozi je Rock, reč je o istinitoj priči, apsurdno neuverljivoj, i mnogo bližoj istrošenim matricama akcionog filma u kojoj Rock, pripitomljena "sirovina" igra porodičnog čoveka u filmu u kome dramske scene daleko nadilaze koeficijent akcije. Uprkos tome što bi se osnovna slabost filma mogla tražiti u tome što Rock igra "dramsku" ulogu, smatram da to samo po sebi nije nevolja. Rock je solidan u glumačkom pogledu, relativno ubedljiv na nivou drame, s tim što naravno uvek ostaje pitanje da li tako brižljivo oblikovana gromada od čoveka zaista može da prođe kao gazda građevinskog stovarišta?
No, ono gde film pada jeste osnovna uobrazilja kako će sada Porodica kao mitov moći da zameni sve dosadašnje ideje koje su opravdavale upotrebu nasilja kao što su patriotizam ili osveta, ili stara dobra borba protiv kriminala. U SNITCHu, vrlo slično kao i u FELONu Waugh hipertrofira motiv porodice uvodeći ga u domen koji je pravno neuverljiv i emotivno jako tanak, mešajući sirovost i jednostavnot rediteljskog pristuipa sa sirovošću i jednostavnošću efekta koji se time postižu. Otud SNITCH nije tough guy's weepie, već naprosto jedan prilično rudimentaran film.
U toj rudimentarnosti, uspeva da potpadne pod svaki kliše krimića i da se nimalo ne osveži tobožnjom istinitom pričom, ali i da uprkos preteranom trajanju, na kraju ima relativnu pitkost. Waugh u tom smislu zbilja ima neki primitvni instinkt za pričanje priče kakav se često sreće baš kod kaskadera koji režiraju.
No, taj kult Porodice i Očinstva je postao jedan obnovljeni standard u savremenom Holivudu. Naravno, oduvek je bio prisutan, sa naročitim akcentom tokom sedamdesetih ali sada doživljava potpuni revival u čitavom dijapazonu filmova u rasponu od SRPSKOG FILMA pa sve do SNITCHa. Čini se da je porodica kao osnovna ćelija društva ostala poslednji perpetuum mobile žanrovskog filma. No, mumlanje grubijana o tome kako je biti otac dovodi ovaj film do granice southparkovske parodije i umalo je prekoračuje.
SNITCH spada u red zanimljivih ali obrni-okreni ipak polovičnig Rockovih vehiclea u koje se recimo može ubrojati i FASTER.
* * 1/2 / * * * *
"Carlos" and "Summer Hours" filmmaker Olivier Assayas will make his first U.S.-shot crime thriller "Hubris" at CG Cinema, Bluegrass Films, Film 360, Emjag Productions and Orange Studios.
Inspired by Hillel Levin's true story article, Hillel Levin, HUBRIS is a fast-paced story that follows a crew of thieves who rob a pawn shop and discover it is a front for the most brutal crime boss in Chicago history, Tony Accardo.
Charles Gillibert, Scott Stuber, Alexandra Milchan, and Scott Lambert are producing. Shooting is slated to begin in the second quarter of 2014.
Steven Spielberg and 343 Studios are set to produce a live-action TV series based on Microsoft's ever popular "Halo" game series.
The news was revealed at this morning's "XBox One" reveal and was arguably the biggest news at the event as it confirms Microsoft's attempt to move into Netflix and Amazon territory of producing original content for its VOD service.
The announcement was introduced by Nancy Tellem, who heads up Xbox Entertainment Studios.
Author Dennis Lehane ("Shutter Island") has been hired to pen the script for the sleuth drama "Travis McGee" at 20th Century Fox.
The film will be based on John D. McDonald's "Deep Blue Good-by," one of nearly two dozen mystery books featuring the character of Travis Magee and set around Ft. Lauderdale, Florida.
Leonardo DiCaprio was once attached and things are being worked out to get him back. Peter Chernin and Amy Robinson will produce.
http://www.b92.net/kultura/vesti.php?nav_category=268&yyyy=2013&mm=05&nav_id=716255 (http://www.b92.net/kultura/vesti.php?nav_category=268&yyyy=2013&mm=05&nav_id=716255)
Fino. Pretpostavljam da ne smeš da otkrivaš detalje ali slobodno mi šani premisu scenarija na PP kad budeš mogao.
Pogledao sam THE WORLD OF HENRY ORIENT, ekranizaciju romana Nore Johnson, koju su napisali ona i njen suprug Nunnally, čuveni scenarista. Film je režirao George Roy Hill, u nezavisnoj produkciji i reklo bi se da je Peter Sellers u naslovnoj ulozi trebalo da bude osnovi komercijalni oslonac filma. Međutim, ovaj film je sve osim vehicle za Sellersa i rekao bih da je njegov angažman zapravo jedini krupan problem ovog filma. Naime, u svojim scenama, Sellers se ponaša kao da je ovo film isključivo o njemu i njegovim manirizmima, u ovom slučaju ne uspeva da se potčini rediteljskoj viziji kao što je to uradio u, uslovno rečeno, sličnom Kubrickovom filmu.
Naime, Sellers ovde igra pijanistu čijim životom postaju opsednute dve raspuštene nestašne devojčice koje počinju da ga prate i remete njegove navike. Uprkos Sellersovom imenu glavni junaci i glavni glumački adut filma su upravo njih dve. Zanimljivo je da njedna od dve glumice kasnije nije ozbiljnije nastavila sa karijerom ali su junakinji iz HENRY ORIENTa stekle kultni status i postakle su svojevrsni simbol jedne ere i pogleda na svet.
Hillov film ima formu mejnstrim komedije ali zapravo je vrlo oštar, satiričan i problemski u svom pristupu, sa humorom koji je naizmenično konvencionalan i vrlo apsurdan. U određenom smislu, HENRY ORIENT je anticipirao današnje indie filmove kao što je GHOST WORLD iako je u svoje vreme bio znatno prijemčiviji od njih.
* * * / * * * *
Reprizirao sam THE LITTLE DRUMMER GIRL George Roy Hilla. Gledao sam ovaj film u više navrata ranije kao fan Johna le Carrea i uvek mi je ostavljao drugačiji utisak. Međutim, ono što je najzanimljivije jeste opšti utisak koji je vladao o ovom filmu kada je izašao. Naime, kritika se usaglašavala da je film konfuzan, nerazumljiv, prekompleksan. Iz današnje vizure međutim THE LITTLE DRUMMER GIRL je vrlo lak za praćenje jer su sadržaji na ovu temu, od serija poput 24 sve do ZERO DARK THIRTY toliko senzibilizirali publiku da ona vrlo lako razume sve špijunske tehnike kojima se junaci služe i koje su u vreme izlaska verovatno delovale presofisticirano.
THE LITTLE DRUMMER GIRL se bavi zanimljivim konceptom, Mossad otima britansku glumciu koja podržava Palestince (navodno je lik insipirisan Vanessom Redgrave) i počinje da je priprema da se inflitrira u PLO kako bi locirali jednog od njihovih najradikalnijih vođa. Kako bi je savršeno pripremili za cover, pripremaju period u kome će ona steći "lažna sećanja" na odnos sa njegovim bratiom kako bi što spontanije mogla da se ubaci među teroriste.
U tom pogledu je THE LITTLE DRUMMER GIRL i najzanimljiviji, govori o prirodi glume, odnosu scene i stvarnosti i bavi se temom "proživljavanja iskustva", kada ličnost prolazi kroz simulacijsu iskustva umesto da se pripremi kroz brifing. Junakinja naravno na tom putu prolazi korz razne lomove koje administrira Mossadov agent kog igra Klaus Kinski.
Film je sasvim po meri današnje publike, možda je po pokušaju da spoji sofisticirani psihološki sloj sa špijunskom dimenzijom bio ispred svog vremena. U osnovi spada među jasnije i zapravo dinamičnije, među solidnim le Carreovim ekranizacijama. Ovo je jedan od filmova koji pokazuje da je ispravnije angažovati reditelje psihološki profilisanih filmova za špijunske priče nego reditelje akcijaša.
Film je estetizovan u ključu Euro Crime polished looka i jedinu primedbu koja je ozbiljnija imam u pogledu uneasy internacionalne glumačke podele koja se po stilovima glume ne uklapa uvek. Diane Keaton i Klaus Kinski prosto nemaju blizak senziilitet, tako da se najbolje zapravo snalaze vibrantni Arapi.
* * * / * * * *
Reprizirao sam THE LITTLE DRUMMER GIRL George Roy Hilla. Gledao sam ovaj film u više navrata ranije kao fan Johna le Carrea i uvek mi je ostavljao drugačiji utisak. Međutim, ono što je najzanimljivije jeste opšti utisak koji je vladao o ovom filmu kada je izašao. Naime, kritika se usaglašavala da je film konfuzan, nerazumljiv, prekompleksan. Iz današnje vizure međutim THE LITTLE DRUMMER GIRL je vrlo lak za praćenje jer su sadržaji na ovu temu, od serija poput 24 sve do ZERO DARK THIRTY toliko senzibilizirali publiku da ona vrlo lako razume sve špijunske tehnike kojima se junaci služe i koje su u vreme izlaska verovatno delovale presofisticirano.
THE LITTLE DRUMMER GIRL se bavi zanimljivim konceptom, Mossad otima britansku glumciu koja podržava Palestince (navodno je lik insipirisan Vanessom Redgrave) i počinje da je priprema da se inflitrira u PLO kako bi locirali jednog od njihovih najradikalnijih vođa. Kako bi je savršeno pripremili za cover, pripremaju period u kome će ona steći "lažna sećanja" na odnos sa njegovim bratiom kako bi što spontanije mogla da se ubaci među teroriste.
U tom pogledu je THE LITTLE DRUMMER GIRL i najzanimljiviji, govori o prirodi glume, odnosu scene i stvarnosti i bavi se temom "proživljavanja iskustva", kada ličnost prolazi kroz simulacijsu iskustva umesto da se pripremi kroz brifing. Junakinja naravno na tom putu prolazi korz razne lomove koje administrira Mossadov agent kog igra Klaus Kinski.
Film je sasvim po meri današnje publike, možda je po pokušaju da spoji sofisticirani psihološki sloj sa špijunskom dimenzijom bio ispred svog vremena. U osnovi spada među jasnije i zapravo dinamičnije, među solidnim le Carreovim ekranizacijama. Ovo je jedan od filmova koji pokazuje da je ispravnije angažovati reditelje psihološki profilisanih filmova za špijunske priče nego reditelje akcijaša.
Film je estetizovan u ključu Euro Crime polished looka i jedinu primedbu koja je ozbiljnija imam u pogledu uneasy internacionalne glumačke podele koja se po stilovima glume ne uklapa uvek. Diane Keaton i Klaus Kinski prosto nemaju blizak senziilitet, tako da se najbolje zapravo snalaze vibrantni Arapi.
* * * / * * * *
FRONTAŠ je televizijska drama iz ciklusa BEOGRADSKE PRIČE po Simi Matavulju. Adaptaciju je napisao Mirko Kovač a režirao je Branko Pleša koji je pored ogromnog glumačkog opusa ostvario i vrlo solidan i intrigantan rediteljski angažman, u pozorištu, na failmu i televiziji. Pleša je jedan od retkih uspelih primera "glumaca-inteletualaca" u našem filmu koji su uspeli da prerastu okvire osnovne profesije a da ne postanu antiglumci.
Matavuljev FRONTAŠ kod Pleše i Kovača dobija solidnu, filmičnu ekranizaciju ali nažalost dramska nerazvijenost razrešenja same priče ne uspeva da bude rešena ni u ovoj televizijskoj drami. Naime, kraj u kome oficir-frontaš postaje istovremeni učesnik i protivnik puča protiv Obrenovića nosi u sebi dosta simbolike, potrebu da se osveti establišmentu koji mu je onemoguićio da radi ono što voli iako smatra da je to zaslužio, izazivanje jednog malog unutrašnjeg rata u kome bi ponovo mogao pokušati da se istakne... No, nijedan od tih potencijalnih motiva nije do kraja razjašnjen i reklo bi se kao da su u montaži žrtvovane neke od scena koje bi razjasnile ovaj kraj.
Doduše i kod Matavulja, a naročito kod Kovača, u razrešenju priča ima elipsi, i one ponekad imaju snažniji efekat u prozi nego na filmu.
Plešin rediteljski postupak je vrlo solidan, smiren, Adem Čejvan je ostvario vrlo ubedljivu ulogu kakve se ne bi postideo ni Gene Hackman, a naročito su simpatične scene posete pozorištu kada glavni junak gleda predstave o Milošu Obiliću.
U ideološkom pogledu, ova priča smeštena u vreme obrenovićevske Srbije sadrži dosta srbovanja rezigniranih oficira-frontaša, ali je s druge strane sama vlast u monarhiji prikazana kao kafkijanski aparat pa je time amortizovan nacional-romantizam glavnog junaka i premešten u drugi kontekst.
Pogledao sam THE FORTUNE COOKIE Billyja Wildera, jedan od njegovih uspešnijih ali u ukupnom zbiru manje važnih, odnosno u okvirima njegovog opusa manje ključnih ostvarenja. Ovaj film je doneo oskara Walteru Matthauu za glavnu ulogu advokata-prevaranta a scenario je osvojio nominaciju što mnogi Wilderovi klasici nisu postizali, ali čini mi se da je sve ove teme on obradio u drugim izdanjima na još upečatljiviji način. To naravno ne znači da je THE FORTUNE COOKIE slab ili nevažan film, mnogim rediteljima bi lako predstavljao vrhunac karijere, ali Wilderov opus je specifičan po broju klasika ali i po tome koliko je žanrova najdirektnije transformisao ili zadužio svojim radom.
Zbilja, mnoge forme američkog filma dobile su svoje prve ili najbolje predstavnike u Wilderovoj režiji, tako i ovaj cinični pogled na prirodu američkog sistema, javnosti i međuljudskih odnosa je već načet u njegovim drugim filmovima. Isto tako, međutim, Wilder u ovom filmu spaja komediju sa svojim apsolutno pesimističkim pogledom na ljudsku prirodu i odnose bazirane na laži, dominaciji i manipulaciji.
Matthau i Lemmon su uigran tandem kome će se sam Wilder kao i mnogi drugi reditelji često vraćati, i obojica u ovom filmu imaju čime da se istaknu. Matthau kao cinični advokat i Lemmon kao klijent koji shvata da će svoje snove ispuniti samo ako bude ekstremno pokvaren i zbog toga prolazi kroz teške lomove.
Za razliku od tipičnih komedija, ljubavna priča koja čini jednu od okosnica filma ali se on ne razrešava kroz nju, a u određenom smislu ona predstavlja najmračniji segment ovog filma. U tom pogledu se THE FORTUNE COOKIE može posmatrati kao vrlo mizogin film. No, to je možda i jedno od najprepoznatljivijih obeležja ovog filma i odstupanje od konvencija.
* * * / * * * *
Johnathon Schaech: Renny is the guy who really reinvigorated action in the late 80's and 90's and he's doing it again on Hercules. We're shooting this in 3D with the same kind of immersive rig they're using on The Hobbit so it continues to blow me away every day when you're standing in a tent watching them shoot and then watching it with your 3D glasses just a few feet away. The technology is amazing and I think it's going to be really cool to see Renny's huge, sweeping action epic in 3D on the big screen. It's definitely a man-fest on set, and I think Renny's going to deliver a stellar piece of machismo cinema when Hercules gets released.
http://twitchfilm.com/2013/05/scott-adkins-crowned-king-in-renny-harlins-hercules-3d.html (http://twitchfilm.com/2013/05/scott-adkins-crowned-king-in-renny-harlins-hercules-3d.html)
Lepo je videti da kritika ima samilosti za Waltera Hilla, reditelja koji je snimio 48 HRS, jedan od rodonačelnika buddy filma koji je u svoje vreme smatran Hillovim pristajanjem na linearnost tipičnog trilera iako se danas smatra virilnim klasikom. Međutim, BULLET TO THE HEAD je film koji nažalost ne zaslužuje samilost jer ovaj film ne samo da ne liči na Hillove radove i ne nudi ni iskru njegovog talenta već u određenom smislu teško da se i može posmatrati kao delo koje je sa njim imalo bilo kakve veze čak i u pogledu gledalačko iskustva ekipe koja ga je radila. BULLET TO THE HEAD je film reditelja 48 HRS koji izgleda kao da ga je snimio neko ko nije ni gledao taj film. Odnosi među likovima funkcionišu na nivou jednog smetlišta klišea u kome oni dobijaju nekakav hipnotički efekat, i gledalac više veruje da je video i prepoznao neke odnose nego što zaista jeste. Tako recimo Sung Kang, simpatični trećepozivac iz FAST AND FURIOUS serijala igra Stalloneovog mladog mismatched partnera više zato što mi znamo da mu je to funkcija nego zato što smo to zaključili iz dešavanja na ekranu. Stallone je isto tako heroj koji sve radi do te mere lišen ubeđenja da više liči na filmofila koji naslućuje kako bi plaćeni ubica trebalo da se ponaša kada ga neko prevari nego kao plaćeni ubica koji to sve spontano radi.
U filmu ima par lucidnih akcionih rešenja u trajanju od po nekoliko sekundi a film toliko postame drugačiji kada krene akcija a je evidentan disbalans između rada prve i druge ekipe. Ambijenti u kojima se film dešava su ispod DTV nivoa i jedini kome je nažalost sve ovo potpuno idealan ambijent jeste Christian Slater u ulozi sporednog negtivca.
Hill je režirao Arnolda u vrlo efektnom RED HEATu tako da uparivanje sa Slyem deluje kao dugo očekivani bookend ovih karijera. Rezultat je nažalost film koji izgleda kao surova C-produkcija, sa nekim konceptima iz osamdesetih, dekade u kojoj su doživeli zenit, ali bez snage da makar po sećanju rekonstruišu ono što se nekada umeli da naprave.
BULLET TO THE HEAD je film koji bi najbolje bilo zaboraviti što pre. Problem je u tome što bi vrlo lako mogao biti upamćen kao posednji Hillov rediteljski rad.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam STAR TREK: INTO DARKNESS J.J. Abramsa u kome smo videli ono što je očigledno a to je prvi susret posade Enterprisea sa Khanom. U čitavoj seriji misleading reklama, ali i referenci koje su navodile da će Benedict Cumberbatch zapravo biti Khan, krilo se nešto što je prilično očigledno i to skrivanje se prenelo i na film. Sve negde do druge polovine, od gledalaca se krije da je John Harrison Khan, što doduše ne remeti njegove planirane aktivnosti, ali se isto tako preveliki akcenat stavlja na nešto što je svima od početka očigledno, čime INTO DARKNESS neumitno biva doveden u senku klasika WRATH OF KHAN s jedne strane (što su autori verovatno želeli da izbegnu) a sa druge strane deluje kao priča o "misteriji" koja je svima u publici i više nego jasna.
INTO DARKNESS je mogao da prevaziđe ove dve prepreke na samo jedan način, time što bi uspeo da se osloni na fundamente, a to su odnosi među likovima i susret istraživača svemira sa novim svetovima i prirodnim nepogodama koje bi svemu dale arhetipsku dimenziju. No, nažalost, INTO DARKNESS je prilično kompetentan i dinamičan akcioni film u STAR TREK univerzumu koji liči na dobar sequel u epohi raznoraznih Marvelovih sapunskih opera koje toj časnoj formi grade lošu reputaciju, ali bez one jake karakterne interakcije kakvu je imao WRATH OF KHAN, bez onog osećaja istraživanja i avanture koja je ipek bila važna komponentna STAR TREKa i bez one svežine koja je neumitno morala nestati kada se drugi put vraćamo na mesto odličnog reboota.
INTO DARKNESS je film koji stilski skače samom sebi u usta. Naime, priča je kritika militarizacije Starfleeta a INTO DARKNESS je najklasičnija militarizacija serijala u kojoj se Khan pojavljuje kao jedan efektan, zanimljiv negativac, pre svega zahvaljujući tome što ga igra Sherlock (Cumberbatch kao glumac je ovde ipak pre svega Sherlock pa tek onda onaj as kao inače) ali je u svojoj osnovi vrlo generic, sa apstraktnim opštim motivima koje dele svi mogući negativci ovog meseca i ličnom interakcijom koja se ni po čemu ne izdvaja.
Zanimljivo je da INTO DARKNESS ima par plot deviceova baš vezanih za Khana koji su prisutni u AVENGERSu i IRON MAN 3 što čini ovaj film u pojdinim detaljima blago deplasiranim pred današnjom publikom iako je reč o superiornom delu u odnosu na oba pomenuta. Ipak, kad je reč o tako skupom projektu koji režira čovek sa reputacijom veštog scenariste i rukovodioca scenarista očekivalo bi se nešto više inventivnosti.
No, sve ove mane na stranu, uprkos tome što INTO DARKNESS nema snagu filma WRATH OF KHAN i nema svežinu reboota iz koga je nastao, očigledno je posao 2009. godine urađen toliko dobro da je sada rezultirao vrlo solidnim sequelom, koji ima smisla i kao standalone film, koji može da crossoveruje i kod ljudi koji nisu Trekkies. Dakle, Abrams i dalje uspeva da čini STAR TREK relevantnim u filmskom pogledu, uprkos tome što INTO DARKNESS nije najmaštovitiji film koji se na tu temu mogao snimiti. No, ono što je naumio, Abrams uspeva da uradi na solidan način i na kraju cele priče, uprkos svim nedostacima uspeva da ojača svoju reputaciju ovim filmom.
Jedna od stvari koja mi je prijala je možda čak i ta, uslovno rečeno, nemaštovitost - u lavini raznoraznih rebootova, rimejkova i pokušaja da se silom promeni žanrovski ili stilski predznak određenih stvari, Abrams vrlo jasno pokazuje da mu je jasno šta je u osnovi STAR TREK i koji su njegovi kapaciteti za pretenciozne zahvate. U tom pogledu, on ovoj priči ne nameće usiljene filozofske ili psihološke implikacije, ne traži duboko motivisanu realističku dramu tamo gde ne može da je bude, već vrlo vešto prilagođava space operu konvencijama savremenog pogleda na svet, i to je sve.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE FRONT PAGE Billyja Wildera, jedan od njegovih minornih radova. Do tog trenutka treći (kasnije će biti još) rimejk brodvejskog komada Bena Hechta i Charlesa MacArthura o East Coast novinarima s kraja dvadesetih, predstavlja solidnu reintrepretaciju popularne priče o uredniku koji želi da po svaku cenu zadrži svog najplodnijeg novinara u redakciji. Wilder u ovom filmu 1974. godine ponovo okuplja Lemmona i Matthaua, u epohu unosi priču o komunistima i njihovom progonu, i nešto više psovki nego što je do tada bilo uobičajeno.
Nažalost, Lemon i Matthau imaju dosta ograničen screentime zajedno, ali imaju i dosta ograničen screentime i pojedinačno, i nikada se nijedan od njih ne nameće kao glavni lik u ovom vodvilju. Čini se kao da je Wilderu u ovom filmu bitnija priča od likova, tako da se do kraja zapravo niti profilišu glavni likovi niti se njihove dileme i želje postavljaju kao glavne već se tretiraju ravnomerno sa nekim drugim. U tom pogledu THE FRONT PAGE deluje kao dinamična vodviljska hronika jednog doba, pokušaj da se u filmskom pogledu jednoj epohi priđe na drugi način.
Uprkos strukturalnim nedostacima, i slabosti glavnih likova oko kojih se cela priča kreće, THE FRONT PAGE je zabavan i duhovit film u kome je Wilder neuspešno odstupio od formule gubeći jasan fokus priče. Međutim, sam zaplet, ukupan ansambl likova i atmosfea su prilično efektni i čine ovaj film vrlo pitkim.
* * * / * * * *
Justin Lin je u četvrtom nastupu u serijalu FAST AND THE FUROUS uspeo da pronađe pravi balans u ovom serijalu i prava je šteta što FURIOUS SIX izlazi opterećen nekim već inherentnim manama ranijih delova i problemima koji su se dotle nagomilavali jer atmosfera kou Lin stvara nije loša, akcija je konačno u spoju pravih stuntova i animacija uspela da prevagne u pravcu iluzije da je reč o pravim stuntovima, a uvedeno je nekoliko novih interesantnih faca. Nažalost, ako izuzmemo Stathama koji je na kraju filma najavljen kao novi negativac, najveće pojačanje je Gina Carano koja se vrlo verovatno neće dalje pojavljivati u serijalu što je šteta jer je ona dosta osvežila stvari i gurnula film u pravcu više fizičkih konfrontacija, tuča, autentičnijih obračuna.
No, opterećenje ogromnim brojem likova koji više ne mogu da imaju pravu funkciju, Lin ne uspeva da reši, i tom inflacijom u broju likova gubi i mogućnost neke ozbiljne karakterne interakcija koja bi dala težinu inače vrlo šematizovanom i površnom scenariju Chrisa Morgana koji bi sigurno bolje funkcionisao da je manje junaka u igri.
No, Rock, Paul Walker i Vin Diesel su već uigran tim. Luke Evans je efektan negativac koji bi svakako dobio veći prostor u filmu koji je manje prenatrpan likovima, i akcija je istovremeno apsurdno neverovatna i dovoljno maštovita da opravda dva sata gledanja ovog spektakla. Čini se da je robovanje zaostavštini ranijih nastavaka dosta hendikperialo ovaj film i sprečilo ga da se otme ograničenjima serijala i postane istinski pristojan film. No, FAST FIVE i FURIOUS SIX svakako pokazuju tendenciju poboljšanja unutar ove franšize koja vešto koristi krizu klasičnog akcionog filma.
James Wan kao reditelj predstojećeg filma zapravo možda može da unapredi stvari i bude taj koji će snimiti prvi istinski dobar film u seriji.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BEHIND THE CANDELABRA Stevena Soderbergha, zanimljivu priču iz Liberaceovog života koja se može smatrati svojevrsnim biopicom, premda se ovaj film više bavi sadržajem knjige na kojoj je baziran a to je autobiografija Scotta Thorsona njegovog mezimca koji će u sudskom procesu u potpunosti razobličiti Liberaceov skriveni način života. Doduše, Liberace je više držao do forme svog closetovanja nego do suštinskog prikrivanja svojih sklonosti i sada kada se sagleda njegov nastup, Elton John deluje kao elegantni minimalista. Otud bi se za Liberacea moglo reći da je u određenom smislu bio inspirativna figura za sve closetovane američke homoseksualce pokazujući da je moguće ispoljiti se javno a ne priznati.
Thorson nije prvi koji je načep Liberaceovu closetovnu fasadu, on je imao sporove sa medijima i ranije ali je bio prvi koji je javno izneo sve bizarnme detalje iz njegovog promiskuitetnog načina života, rasipništva, razvrata i okrenutosti plastičnoj hirurgiji i opijatima. U tom smislu, čini mi se da BEHIND THE CANDELABRA nije proglašen da je suviše gej za holivudske studije zato što je bio suviše afirmativan za gej zajednicu već upravo zbog toga što nije.
Soderbergh i scenarista Richard LaGravenese nisu snimili film sa homofobnim namerama, ali Liberace jeste prikazan kao kapriciozni seksualni predator koji mladiće, naivne i manje naivne korumpira bogatstvom i udobnošću. Nema nikakve sumnje da je Soderbergh sa Douglasom i Damonom u glavnim ulogama izgradio punokrvne likove sa jasnim emotivnim odnosom, ali isto tako ovo je redak primer savremenog filma u kome nema herojske dimenzije kod junaka iz LGBT zajednice.
U vreme filma MILK, pominjano je da Van Sant nije prikazao mnoge aspekte ličnosti Harveya Milka, i detalje iz biografije. Soderbergh s druge strane nije štedeo Liberacea i njegov film dosta podseća na Scorseseove priče o eroziji ličnosti kao što je recimo bio CASINO.
U određenom trenutku, jednim delom zbog poznate Liberaceove životne priče, jednim delom zbog toga što su se stvari očekivano razvijale, film ima tendenciju da postane malo repetitivan, i pokazuje kako su vrlo neobični ljudi na kraju krakeva imali prilično očekivanu sudbinu. Film prati Liberaceov život od susreta sa Thorsonom do Liberaceove smrti od AIDSa, koju je pokušao da prikrije kako ga bolest ne bi autirala ali to mu kao ni Rocku Hudsonu na kraju ipak nije uspelo.
Soderberghov rediteljski postupak je u ovom filmu klasicistički i BEHIND THE CANDELABRA je verovatno vrlo zanimljiv za gledanje u bioskopu, kao što će ga i gledati ostatak sveta dok je u Americi rezervisan za HBO. Čini mi se da je ovo jedan od Soderberghovih recentnih filmova koji možda i najviše zaslužuju da se gledaju u bioskopu. No, sasvim sigurno je da će u nekom od formata biti vrlo ozbiljan kandidat za nagrade.
* * * / * * * *
"Drive" and "Only God Forgives" director Nicolas Winding Refn has various projects in the works, and a new one has just come to light.
France Inter (via Indiewire) reports that he and collaborator Alejandro Jodorowsky are working on an adaptation of Jodorowsky and Moebius' early 1980s six-part graphic novel serial "The Incal."
Set in a dystopian future, the story details various factions battling to control the powerful Incal crystal.
The project notably followed the collapse of Jodorowsky's ambitious and ultimately abandoned film adaptation of Frank Herbert's "Dune" which lead to some of his ideas being poured into this property instead.
No word at present on where the project is setup, or what kind of time table it is currently operating under.
STRANDED Rogera Christiana je još jedan stepenik nizbrdo za ovog nekadašnjeg oskarovca, Lucasovog štićenika, surov DTV rad smešten na svemirskoj stanici koja prvo strada od kiše meteora a onda od humanoidnog bića koje se izrodilo iz spore koja je došla na jednom od njih. Nažalost, STRANDED je ne samo derivat niza starih i novih filmova na ove teme, koje je lako naslutiti već na nivou sinopsisa, već je i žanrovski krajnje konfuzan i veći deo filma prođe u pripremi za scenu koja će ga žanrovski oderediti. U tom čudnom lutanju između saspensa, trilera i horora, prođe nenametljivih sat i po ovog priličnog promašaja.
* 1/2 / * * * *
NOĆNI IGRAČI je televizijski film Miroslava Živanovića, jedan od onih primera kako se sudbina može surovo poigrati sa čovekom i dovesti ga u situaciju da u jednom trenutku nimalo podseća na sebe iz najboljih dana. Živanović je imao tu privilegiju da snimi jedan od loših srpskih filmova koje niko nije zaboravio, čime se izdvojio iz mase zaboravljenih loših srpskih filmova. Potpisavši pre svega ideološki atipično smeće USLOVNA SLOBODA, redak primer DSSovskog filma, Živanović je etiketiran verovatno na duže vreme kao jedan od upečatljivijih morona koji su isplivali u periodu ministrovanja Dragana Kojadinovića, "srpskog Rogera Cormana".
Međutim, NOĆNI IGRAČI kao Živanovićev dugometražni debi pokazuje nešto sasvim drugo, petnaestak godina pre USLOVNE SLOBODE. Naime, taj TV film pokazuje reditelja solidne vizuelne kulture koga zanima nešto pretencioznija šabrolovska faktura, inspirišu ga filmovi kao što je MY DINNER WITH ANDRE Louisa Mallea, pokušava da se izrazi stilski precizno, i da proizvede klasičnu melodramu u našim uslovima.
Dakle, Živanovićev debi uprkos pojedinim ozbiljnim nedostacima obećava puno, a ti nedostaci se upravo mogu otpisati zbog mladosti. NOĆNI IGRAČI najveće probleme imaju u pogledu prikaza krize srednjih godina koji daju iz vizure mladih ljudi koji o tome imaju krajnje šablonska viđenja, i scenario vrvi od neautentičnosti koja nimalo nije relaksirana smislom za humor.
U određenom smislu, Živanovićev ko-scenarista na ovom filmu Mladen Matičević će se vratiti ovoj temi, na svoj agresivniji način u filmu ZAJEDNO koji je bio prilično besmislen u bioskopu ali je delovao znatno pristojnije upravo na televiziji.
Milan Spasić, DP koji je u to vreme bio u najboljoj formi, u poslednje vreme prisutan kao snimatelj paskaljevićevih (zlo)dela, ponudio je izuzetnu fotografiju, vrlo zanimljive pokrete kamere, daleko nadilazeći vizuelnu pismenost velikog dela filmskih reditelja tog vremena i apsolutno prevazilazeći inače prilično visoke standarde našeg televizijskog filma.
Isto važi i za dizajn filma, koji je smešten u novobeogradski Blok 30, opremljen Jugoexportovom robom u kadru, kasnije se vide puste noćne beogradske ulice, i Kalemegdan, i deluje kao tačka kada je jugoslovenski konzumerizam dostigao svoj vrhunac, za koji danas znamo da je imao balardovski ishod.
NOĆNI IGRAČI su najava jednog talentovanog reditelja i odlična vremenska kapsula. Problem je u tome što na kraju ovo delo koje obećava nije rezultiralo onim što bi se očekivalo. Živanović je postao upamćen u kinematografiji po nečemu što je simbol njenog sunovrata, pozni post-titoizam je završio takođe tragično i to bi gotovo opravdalo ideju da se uradi bookend nastavak NOĆNIH IGRAČA u kome dolazimo četvrt veka kasnije na ruševine ovih ljudi i ambijenata. Naravno, NOĆNI IGRAČI nemaju tu reputaciju da iz njih proistekne nastavak ali bi bilo zanimljivo uraditi ga barem kao eksperimentalni film, upravo zbog izvornikove funkcije vremenske kapsule.
Reprizirao sam WITNESS FOR THE PROSECUTION, Wilderovu adaptaciju pozorišnog komada koji je po svojoj priči napisala Agatha Christie. Ova Wilderova adaptacija je kasnije poslužila kao osnov za još neke ekranizacije i zbilja reč je o vrlo efektnom scenariju u kome je priča modernizovana, dodata joj je nova doza šarma i solidno je razbijena teatralnost izvornog predloška, koja se ipak u određenom smislu oseća. Wilder deo inspiracije za "proširenje" komada pronalazi u svom filmu A FOREIGN AFFAIR iz koga aproprira lik Marlene Dietrich, i postavlja ga kao podršku glavnom glumačkom stubu ovog filma a to je briljantni Charles Laughton sa kojim je Wilder inače imao saradnju punu uvažavanja i međusobne inspiracije.
Laughton je ovde ponudio jedan od prototipa za Wilderove smpatične namćore koje će kasnije sa velikim uspehom recimo igrati Walter Matthau.
Iz današne vizure, čini se da su flešbekovi koje Wilder koristi morali biti nešto skladnije raspoređeni ali za tadašnje standarde korišćenja ovog rešenja, reč je o vrlo dobroj upotrebi. Film je stilski konzistentan i dobro balansira između intrige o ubistvu, ubedljivog postavljanja socijalnih okolnosti koje motivišu junake i humora koji svemu daje naročitu ljupkost
* * * 1/2 / * * * *
Weirdsville
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/06/biljana-srbljanovic-dnevnik-uvreda.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/06/biljana-srbljanovic-dnevnik-uvreda.html)
U pič... pa kad će da završi tu dramu pored onoliko tvitova? Totalni meltdaun.
A kakva su nova O. vrata? Meni su i stara bila ogavna, da ne bude zabune.
Gora su od starih OTVORENIH VRATA koja su ionako mogla da funkcionišu samo u tom kratkom vremenskom džepu između Markala i Srebrenice. Kao stari forenzičar nisam izdržao duže od dve epizode....
No ovaj meltdown je potencijalno gamechanger jer ona ovde udara na masu ljudi koji su osnov njenog socijalnog statusa ovde. Gorčin je sa svojih šesnaest godina mandata, nekih desetak upravo proveo čineći JDP njenim pozorištem, režirao joj je PAD ranije, trebalo da joj režira film po BEOGRADSKOJ TRILOGIJI, zvao je da glumi u LISICAMA. Dakle, to je bila velika ljubav i obrtala se velika lova u toj ljubavi. Ovakav napad na njega je potpuno neočekivan i prilično licemeran, ne zato što on to ne zaslužuje, nego zato što je on još koliko u svojoj trinaestoj ili četrnaestoj godini mandata uredno postavljao njene komade.
Zatim OTVORENA VRATA, kapiram da je tu sve isplaćeno, sve rešeno, kad je prikazana prva epizoda nove sezone, Biljana je pokazala određenu vrstu podrške za sve. Odjednom i tu kreće meltdown.
Plus, političko osporavanje Milene Marković, čiji odnos prema Kosovu, ako imamo u vidu na kojoj sceni radi sasvim sigurno ne može da joj donese korist. Još sa onim dodatkom kako joj je pomogla i podržavala je...
I neki random napadi, tipa na Ivana Lalića koji se praktično više ni ne bavi pisanjem, vodi Mikser festival i sl. dakle irelevantno je da li je netalentovan ili ne.
Ево и музичке подлоге за читање тих твитова:
Eric Clapton- Cocaine (http://www.youtube.com/watch?v=Q3L4spg8vyo#)
Evo i političke podloge za čitanje tih tvitova...
http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html:436815-Od-Gavrila-Principa-prave-Bin-Ladena (http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html:436815-Od-Gavrila-Principa-prave-Bin-Ladena)
Original je prespor za ove tvitove, zato mora obrada...
https://www.youtube.com/watch?v=VmIN9ulmy-E (https://www.youtube.com/watch?v=VmIN9ulmy-E)
No, vratimo se gorućim kinematografskim temama... Šta piše u Peticiji evropskih filmskih autora & onih koji se tako osećaju odnosno šta je rekao Soderbergh u govoru...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4600/dimitrije-vojnov-memorandumi/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4600/dimitrije-vojnov-memorandumi/)
Та Србљановићка очигледно има неких психичких проблема, то би могао да дијагности(фи)кује неко ко је стручан из психологије. Мислим да заправо пати од некаквог мазохизма, оно као кад си дијете па те родитељи измлате или на неки други начин казне, а ти цмиздриш али истовремено си и на неки перверзан начин задовољан јер можеш "оправдано" да мрзиш читав свијет, е па тако је и код ње, мутатис мутандис. Гомила њених наступа, што на ТВ-у, што на Твитеру, чиста су намјерна провокација, а онда плаче и цмиздри кад добије по ушима. Ријетко виђена лудача. Осим тога, Отворена врата нисам гледо, ал сам имао несрећу да једном приликом присуствујем извођењу њене представе Породичне приче и то је било тешко смеће. Штета физичког изгледа, да је бар одабрала каријеру глумице у софткор филмовима, било би нешто од ње.
harvester, koliko sam informisan Srbljanovićkin scenario za nova Otvorena vrata nije bio dovoljno politički korektan ( što će reći - bio je previše dobar ) zbog čega je pisanje prepušteno daleko lošijim od nje...samim tim dobili smo seriju u kojoj se ništa ne dešava, samo se vrte neduhoviti dijalozi. Šteta...
trumane, šta očekuješ od čoveka koji voli top listu nadrealista!
Нисам ја крив што смо ми из сарајевске касабе имали најбољи хумор и најбољу музику у бившој држави.
Pogledao sam THE MASTER Paul Thomasa Andersona. Ovaj film takođe čini vrlo dalekim utisak koji sam svojevremeno imao da je on reditelj koji obećava i da se sa BOOGIE NIGHTSom pokazao kao punokrvni Altmanov naslednik. Nažalost, čini mi se da se posle toga Anderson umislio i krenuo da snima filmove koji su lutali između hermetične indie ekscentričnosti i pretencioznih fresaka kojima je pokušavao da prikaže razne epohe i fenomene iz američke povesti. No, THE MASTER, kao uostalom i THERE WILL BE BLOOD pokušava da na pretenciozan način dotakne neku od Velikih tema, ali nažalost niti uspeva da tu veliku temu dekonstruiše kroz svoju "malu priču" niti uspeva da prevaziđe svoj pretenciozni rediteljski postupak. Otud su mu ova poslednja dva filma kao neka vrsta pretencioznih postupaka koji nisu dovoljno zanimljivi da bi se iscrpljivali u sbi u potrazi za temom koja prosto nije dovoljno jako dokumentovana. Likovi kroz koje je pokušavao da prelomi tu temu su opet previše puni tikova i nevažnih detalja da bi se iz njih mogao izvući neki univerzalniji utisak o velikoj Tezi koju nam nudi.
U svakom slučaju, THE MASTER je aluzija na sajentologe, a istovremeno i priča o bezbrižnim oportunistima koji drže američko tržište vere i junaku ozbiljno načetog psihičkog zdravlja koji postaje saradnik jednog od takvih propovednika. Međutim, na kraju cele priče, niti njihov odnos počinje da se bazira na onome što je zanimljivi aspekt priče, a to je ta religija u kojoj se aludira na sajentologiju, niti ova dva lika istinski pomognu jedan drugom i sve se pretvara u nei prilično konfuzan splet mlakih zapleta i agresivne glume u kojoj prednjači Joaquin Phoenix koji se ponaša kao parodija na glumu Daniel Day Lewisa i Roberta Downeya Jra.
Bez ikakve sumnje, THE MASTER vrca od ambicije ali je rezultat prilično slab i nedorastao. No, u domenu nezavisnog filma gde dominiraju "manji" filmovi, Anderson se izdvaja kao reditelj koji pravi "velike" projekte.
* * / * * * *
Pogledao sam LADIES AND GENTLEMEN, THE FABULOUS STAINS Lou Adlera, tipa iz muzičke industrije koji je odlučio da se okuša na filmu. U ovom projektu, producent Joe Roth, kasnije šef nekih od najvećih holivudskih studija, okružio ga je sjajnim saradnicima, poznata scenaristkinja Nancy Dowd potpisala se imenom Rob Morton, slikao je Bruce Surtees i oni su uspeli da delimično pokriju Adlerovu rediteljsku nekompetenciju.
Međutim, na kraju Adlerov rediteljski problem se nije mogao prikriti, i ovaj film ima u sebi niz problema, nedovoljno definisan razvoj lika, nedostaju mu neke jako bitne scene u kojima se junaci i odnosi transformišu, u pojedinim aspektima nelagodno meša šematizovanost rokenrol filma pedesetih i angažovani realizam. Ali u ukupnom skoru, STAINS ima jednu nespornu autentičnost kojoj pre svega doprinose Diane Lane u ulozi frontmenke ženske punk grupe i Ray Winstone kao frontmen britanske punk grupe u kojoj pored njega muzičare igraju i Steve Jones, Paul Simonon i Paul Cook.
Autentičnost je upravo i prisutna kroz tu sirovost Adlerovog rediteljskog postupka koja je verovatno proistekla iz njegovog neiskustva ali je u ovom slučaju mogla da se percipira i kao adut filma, premda on u svoje vreme ne samo da nije prihvaćen kao uspeh nego je dve godine "odležao", dosnimljen je i premontiran kako ne bi imap pesimističan već optimističan kraj, a dok je to trajalo glumice Diane Lane i Laura Dern su malo porasle. Otud kraj sada deluje malo bizarno i nejasan je, ali zanimljivo pokazuje promenu muzičkih trendova koji su nastupili baš u te dve godine. Od priče o devojčicama koje imaju svoj pristup punku postao je kao priča o mladim zvezdama na tragu Debbie Harry i Madonne, što sigurno nije bio Adlerov plan. Inače, Nancy Dowd su na ovaj film inspirisali Ramonesi koji su do danas ostali vrlo inspirativna tema za filmmakere.
No, čini se da je film na kraju dobio svoje mesto i kultni status koji mu je u vreme premijere izmakao. Isto tako mislim da su svi oni objektivni Adlerovi problemi itekako nepremostivi gledaocima koje ne zanima ova tema.
* * * / * * * *
This seems oddly appropriate. After taking on the roles of Bane, "Mad" Max Rockatansky, and, perhaps, Elton John, Tom Hardy will play an American soldier for Takashi Miike in THE OUTSIDER, according to Deadline. The film will be the prolific Miike's first film in English (not counting SUKIYAKI WESTERN DJANGO, which I have to watch with subtitles on), great news for fans of his awesome, gnarly flicks like 13 ASSASSINS, AUDITION, and ICHI THE KILLER. The script has Hardy's former G.I. joining up with the Yakuza in the aftermath of World War II; sounds like an easy transition for Miike, who, with movies like the DEAD OR ALIVE series, certainly has experience tackling the Japanese mob. Hardy has proven himself one of the hottest and most versatile young actors of the past few years, and his addition to Miike's film will provide the director with at least one top-notch talent to spearhead this foray into the world of English-language cinema (his first, aside from SUKIYAKI, since uttering "You will spend all of your money in there" in HOSTEL).
The film is being produced by Joel Silver, Andrew Rona, and Steve Richards (for Silver Pictures) with the father-son team of Art and John Linson. The elder Linson, as you may know, is a legendary producer who wrote the book WHAT JUST HAPPENED: BITTER HOLLYWOOD TALES FROM THE FRONT LINE that was adapted into the quite-funny Barry Levinson-Robert De Niro movie. His films include FIGHT CLUB, HEAT (the Pacino/De Niro one), SPARTAN, THE UNTOUCHABLES, HEIST, FAST TIMES AT RIDGEMONT HIGH, WHERE THE BUFFALO ROAM, DICK TRACY, SINGLES, and THE EDGE (where he famously scuffled with Alec Baldwin over his decision to grow a beard for the role); not the shabbiest list of credits. He developed this story from an idea by John, and even at this early stage, I'm riveted to see this project come together.
Džoel Silver, Takaši Miike i Tom Hardi. Ne vidim način da ovo ne bude najbolji film svoje sezone.
Шта је ово, неки приквел за Кополине Аутсајдере?
Ne, ovo je nešto o Jakuzama što je trebalo da režira Daniel Espinosa. I trebalo je da igra Michael Fassbender. Onda je došlo do promena...
Pogledao sam IL PICCOLO DIAVOLO komediju Roberta Benignija iz 1988. godine u kojoj je imao priliku da pored sebe režira i Waltera Matthaua. Ostavljam mogućnost da je Matthauovoj ulozi u ovoj filmu smetalo to što sam je gledao sa italijanskim dubbingom, međutim čini mi se da je Benigni koji je stekao status jednog od bitnijih savremenih reditelja komedija i komičara uopšte propustio dobru priliku da pruži nešto novo u Matthauovom opusu. Srećom, iako je Matthau u vreme snimanja ovog filma već bio veteran, u Holivudu je uspeo da se reinventuje još jednom tokom devedesetih tako da ovaj neuspeli izlet u Evropu nije bio fatalan po njegovu karijeru.
Benigni je s druge strane sebi ipak našao bolju meru tako da je on prisutan u dva najsmešnija set-piecea. Ostatak filma se u benignijevskom stilu grčevito bori da bude smešan i u tome uglavnom ne uspeva. Matthau je u tom pogledu potrošen jer Benigni ne uspeva da mu nađe adekvatno mesto i materijal, premda zbog italijanskog duba nije moguće čuti njegov karakteristični glas koji je možda donosio neki osmeh.
U odnosu na očekivanja koja donosi pomen ovakva dva imena na istom projektu, IL PICCOLO DIAVOLO je zapravo priličan promašaj koji srećom barem nije dosadan i podseća na Benignijevu simpatičnu, nepretencioznu, predoskarovsku fazu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam MARY AND MARTHA TV film BBCa i HBOa koji je po scenariju Richarda Curtisa režirao Philip Noyce. nažalost, u ovom scenariju nema ni C od Curtisa i reč je o šupljoj i ravnoj drami o majkama sa Zapada koje posle smrti svojih sinova od malarije pokreću humanitarnu akciju da se poveća pomoć afričkim zemljama koje imaju problema sa ovom bolešću. Imena Curtisa i Noycea su okupila respektabilnu glumačku ekipu ali u materijalu bez ikakvog dramskog sukoba ili integriteta nema ničega za šta bi ta velika imena mogla da se uhvate i da to na bilo koji način unaprede.
Curtis je i ranije imao dela sa "humanitarnom" crtom, njegov angažman je dobro poznat, međutim ranije je uspevao da pretoči sve to u dobre tekstove. Ovog puta mu je to sasvim izmaklo i čini mi se da je afrička faza u njegovom opusu ostala prilična stranputica.
Stari govori o omiljenim scenama u filmskom leksikonu Cinema Prive...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/06/dimitrijecinemaprive.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/06/dimitrijecinemaprive.html)
Pogledao sam THE INCREDIBLE BURT WONDERSTONE Dona Scardina, mlaku ali u osnovi simpatičnu komediju koja nažalost ne uspeva da izvuče maksimum iz glumačke podele koju je okupila i rezultira mahom tek korektnim rezultatima. Film nije dosadan, i sporadično je smešan ali nema dovoljnog intenziteta da bi opravda angažman svih ovih zvezda niti kvantiteta da bi u potpunosti zadovoljio svoju repertoarsku funkciju.
Priča o lasvegaskim mađioničarima koji ulaze u krizu kada uđu u manirizam i potroše svoj entuzijazam, a sustigne ih i pojava nove generacije mađioničara koji svoj šou baziraju na esktremnim fizičkim zahvatima koji nemaju zabavljački aspekt i plemenitost konvencionalne magije, nudila je dosta mogućnosti. Nažalost, rezultat je mlak na sličan način kao kada su se glumci i autori serije PEEP SHOW okušali na velikom ekranu u filmu MAGICIANS.
Doduše, BURT WONDERSTONE je skuplji i ambicionzniji od MAGICIANSa ali pored odsustva smeha ima i problem sa nedostatkom sukoba među likovima, funkcioniše kao nacrt formalno ispravnog scenarija u kome jedino nedostaje prava supstanca.
Otud, formalna preciznost i zanatski nivo čine da BURT WONDERSTONE ne može da se proglasi slabim filmom, ali svakako da ne ispunjava zahteve i očekivanja publike. Mađioničari su u principu dosta inspirisali filmske autore ali su često filmovi o njima rezultirali teškim promašajima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE HANGOVER PART III Todda Phillipsa, završni film u trilogiji. Kritika je sahranila ovaj film kao komediju koja nije smešna, bizaran nastavak koji nema veze sa duhovitošću prva dva dela i sl. Uprkos tome što je kritika zapravo u pravu, ovaj film nije onoliko smešan koliko se očekivalo i definitivno je bizaran, ipak zaslužuje itekakvu ekshumaciju. Dok je drugi deo bio svojevrsni rimejk prvog filma u Bangkoku, bio je vrlo smešan, ali je kao film prilično slabo funkcionisao, junaci su se ponašali kao da su svesni da su u sequelu, i strukturalno kao da je rimejkovan prvi film sa sve prepričavanjem uspelih viceva. Treći film ima integritet skoro pa samostalnog filma, potpuno je drugačiji u postavci, nema amnezije i pokušaja da se rekonstruišu prethodni događaji, reč je o psihotičnoj krimi-komediji koju Todd Phillips režirao kao akcioni film, prilično estetizovano, daleko ispred standarda tipične komedije. Otud je akcenat pomeren sa interakcije među junacima na atmosferu, akciju, i više se insistira na priči nego na komediji.
Ako imamo u vidu da je u prvom HANGOVERu koji je bio izuzetno duhovit, upravo to bio jedan od prepoznatljivih aduta, dakle bilo je jasno da je reč o dobro režiranoj dobroj priči, ovde se to javlja kao osnovni adut filma. Uprkos odsustvu humora, čak i pokušaja, treći HANGOVER prosto funkcioniše kao priča. Činjenica da je došlo do promene žanrovskog predznaka postaje vidljiva zapravo posle uvodnih sekvenci koje su u duhu prva dva filma, i koje su praktično "prodate" u trejleru i rekao bih da je Phillips ovim prepoznatljivim stilom hteo da polako uvede publiku u "drugi film". Očigledno u tome nije sasvim uspeo, i treći HANGOVER nikoga nije uspeo da prevari.
To je šteta jer reč je o atipičnom nastavku koji demantuje kreativnu potrošenost i oportunizam drugog dela. Štaviše, Toddov pokušaj da snimi drugačiji film od prethodna dva vraća serijalu kreativni integritet koji je prvobitno itekako imao a onda ga je u drugom delu sasvim prokockao. Iz vizure studija i fanova svakako možemo da problematizujemo Toddovu odluku da ne snima smešan već akcioni HANGOVER, ali svakako da se ovakav nastavak zbilja retko viđa.
U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje pažnju i revalorizaciju do koje će neumitno doći. Činjenica da više liči na filmove iz osamdesetih kao što je 48 HRS nego na gross out iz novog milenijuma samo mu dodaje na kvalitetu i roku trajanja.
* * * / * * * *
Pogledao sam DIE KONSEQUENZ Wolfganga Petersena. Ovaj film bio je jedan od koraka koji će dovesti do toga da Petersen dobije priliku da snimi naskuplji nemački film svih vremena (u tom trenutku) DAS BOOT i potom ode u Holivud. U principu, DAS BOOT je film koji se najčešće pominje kao primer onoga što je Petersen radio u Nemačkoj, međutim, on je pre toga imao dva značajna filma, od kojih EINER VON UNS BEIDEN nikada nisam uspeo da lociram, iako je reč o nemačkom kandidatu za oskara 1974. godine.
DIE KONSEQUENZ je film iz 1977. ekranizacija romana Alexandera Zieglera baziranog na ličnim iskustvima koje je imao kao uhapšeni švajcarski homoseksualac, kada mu je prekinuta glumačka karijera. Ziegler je kasnije postao kativista u borbi za LGBT prava a bio je umešan i u slučaj generala Gunthera Kiesslinga koji se danas smatra Stasijevom zaverom, pa je i Zieglorvoa uloga u njoj od mnogih danas posmatrana kao služenje istočnonemačkoj tajnoj službi. U svakom slučaju, Ziegler je ponudio materijal u kome se bez ustezanja prikazuje život jednog neprikrivenog homoseksualca u Švajcarskoj i Nemačkoj tokom šezdesetih i sedemdesetih i svim elementima otvorene i prikrivene homofobije, preplitanja političkog i kriminalnog podzemlja sa svetom homoseksualaca i brutalnosti kako u odnosu vlasti prema njima tako i u njihovim međusobnim odnosima.
Za razliku od većine "coming out" filmova koji će uslediti kasnije, Petersenov film je daleko ispred svog vremena, pa čak i ispred onoga što će uslediti. Kod njega je homoseksualnost prikazana kao potpuno "uobičajena" pojava, bez ikakvog insistiranja na njoj kao hendikepu junaka niti kao izvoru preterane sentimentalnosti. Iako je DIE KONSEQUENZ u osnovi melodrama o zabranjenoj ljubavi između starijeg i mlađeg muškarca, ona je prikazana bez ikakvog senzacionalizma. Štaviše, u određenom smislu ona je prikazana do te mere "normalno" da se ne insistira previše na osnovnom aspektu njene zabrane a to je pored homoseksualnosti činjenica da je na početku veze momak maloletan. No, iako ljubav ne zna za godine, policija zna i odatle kreću iskušenja sa kojima se suočavaju junaci.
Petersen uspeva da stvori ne samo ubedljiv odnos među junacima koje igraju Jurgen Prochnow i Ernst Hanawald već i gotovo opipljiv suspense u situacijama kada represija protiv maloletnog moka postane nepodnošljiva. Ipak, nikada ne iskoračuje iz okvira jedne precizne i hladne melodrame koja bi se po svojoj jedniostavnosti i efektnosti mogla porediti sa boljim radovima Volkera Schlondorffa uiz tog perioda.
Iz današnje vizure, delovalo bi mnogo očekivanje da se ovom temom bavio Roland Emmerich nego Petersen, ali kad je reč o kvalitetu filma nimalo ne čudi, i pokazuje njegovo izuzetno vladanje filmskom formom i tehnikama pripovedanja koje će ga uostalom ubrzo učiniti jednim od najpouzdanijih holivudskih reditelja.
U određenom smislu taj "smiren" prilaz senzacionalističkom miljeu, Petersen ponavlja kasnije u DAS BOOTu u kome prikazuje naciste kao glavne junake, u određenom smislu heroje jedne situacije iz rata, naravno sa patinom koja ih odmiče od tipičnih nepogrešivih heroja iz ratnih filmova. Homoerotski motivi su prisutni u Petersenovom radu, uostalom režirao je TROY, ali ne nešto više nego u bilo kom "muškom" filmu Howarda Hawksa i sl. Iako bi se po porodičnoj situaciji moglo pretpostaviti da Petersen ne spada u tu populaciju, snimio je jedan od najboljih filmova o homoseksualnosti uopšte koji pored njegovog vladanja rediteljskom tehnikom svoj značaj crpi upšravo iz lakonskog odnosa prema "specifičnosti" svojih junaka.
Ovaj projekat je producirao Bernd Eischinger, veliki nemački producent koji će kasnije takođe iskoračivati u Holivud a pred kraj karijere će učestvovati i kreativno u seminalnim filmovima o nemačkoj istoriji DER UNTERGANG i DER BAADER-MEINHOF KOMPLEX. Sada, ako uzmemo Eischingerov i Petersenov slučaj moemo da kažemo kako su oni u određenom smislu, kao "autsajderi" u pojedinim slučajevima bolje prikazivali određene teme od "insajdera" u nemačkom filmu, kad je reč recimo o homoseksualnosti i RAFu.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 11-06-2013, 12:07:26
Pogledao sam THE HANGOVER PART III Todda Phillipsa, završni film u trilogiji. Kritika je sahranila ovaj film kao komediju koja nije smešna, bizaran nastavak koji nema veze sa duhovitošću prva dva dela i sl. Uprkos tome što je kritika zapravo u pravu, ovaj film nije onoliko smešan koliko se očekivalo i definitivno je bizaran, ipak zaslužuje itekakvu ekshumaciju. Dok je drugi deo bio svojevrsni rimejk prvog filma u Bangkoku, bio je vrlo smešan, ali je kao film prilično slabo funkcionisao, junaci su se ponašali kao da su svesni da su u sequelu, i strukturalno kao da je rimejkovan prvi film sa sve prepričavanjem uspelih viceva. Treći film ima integritet skoro pa samostalnog filma, potpuno je drugačiji u postavci, nema amnezije i pokušaja da se rekonstruišu prethodni događaji, reč je o psihotičnoj krimi-komediji koju Todd Phillips režirao kao akcioni film, prilično estetizovano, daleko ispred standarda tipične komedije. Otud je akcenat pomeren sa interakcije među junacima na atmosferu, akciju, i više se insistira na priči nego na komediji.
Ako imamo u vidu da je u prvom HANGOVERu koji je bio izuzetno duhovit, upravo to bio jedan od prepoznatljivih aduta, dakle bilo je jasno da je reč o dobro režiranoj dobroj priči, ovde se to javlja kao osnovni adut filma. Uprkos odsustvu humora, čak i pokušaja, treći HANGOVER prosto funkcioniše kao priča. Činjenica da je došlo do promene žanrovskog predznaka postaje vidljiva zapravo posle uvodnih sekvenci koje su u duhu prva dva filma, i koje su praktično "prodate" u trejleru i rekao bih da je Phillips ovim prepoznatljivim stilom hteo da polako uvede publiku u "drugi film". Očigledno u tome nije sasvim uspeo, i treći HANGOVER nikoga nije uspeo da prevari.
To je šteta jer reč je o atipičnom nastavku koji demantuje kreativnu potrošenost i oportunizam drugog dela. Štaviše, Toddov pokušaj da snimi drugačiji film od prethodna dva vraća serijalu kreativni integritet koji je prvobitno itekako imao a onda ga je u drugom delu sasvim prokockao. Iz vizure studija i fanova svakako možemo da problematizujemo Toddovu odluku da ne snima smešan već akcioni HANGOVER, ali svakako da se ovakav nastavak zbilja retko viđa.
U svakom slučaju, ovaj film zaslužuje pažnju i revalorizaciju do koje će neumitno doći. Činjenica da više liči na filmove iz osamdesetih kao što je 48 HRS nego na gross out iz novog milenijuma samo mu dodaje na kvalitetu i roku trajanja.
* * * / * * * *
Ја ово схватам као апсолутну препоруку. Сам хумор у овом серијалу не сматрам претјерано успјелим, тако да ми не смета његова редукција на рачун приче. Брине ме једино оно што сам чуо о сцени са жирафом :-), надам се да није комплетан филм у том тону.
Ne, žirafa je eksces. Ovo ostalo je potpuno drugačije...
Quote from: crippled_avenger on 12-06-2013, 15:22:35
EINER VON UNS BEIDEN nikada nisam uspeo da lociram, iako je reč o nemačkom kandidatu za oskara 1974. godine
jel ovo?
http://www.sockshare.com/file/27E7D7F10003C118''Continue as free user'' za stream
Jeste, ali koliko vidim, nema titlove?
Zar u službi niko ne zna njemački? :)
nisam našao nikakav titl, jbg
Zna par ibeovaca koji su naučili malo u zarobljeništvu.
Ovi koji su radili ustašku emigraciju nažalost više nisu među nama...
Reprizirao sam THE PERFECT STORM Wolfganga Petersena, drugi film u njegovom triptihu o moru. Prvi film naravno bio je DAS BOOT, priča o nacističkoj podmornici za vreme rata, u kojoj je rat poslužio kao polje u kome ljudi uspevaju da očvrsnu do tačke pucanja a u zavisnosti od toga na čijoj strani se bore taj napor ili nema smisla. U vreme izlaska DAS BOOT je kritikovan jer je nedovoljno postavio junake u kontekst nacističkih aktivnosti što je tačno, ali je sa krajem u kome oni stradaju uprkos podvigu koji su izveli zapravo ne samo kazna za nacizam već i simbol ukletog sistema čije inherentne mane ne može da ispravi pojedinac. DAS BOOT je bio baziran na istinitim događajima iako ne i na istinitoj priči.
THE PERFECT STORM je baziran na istinitoj priči koja sama po sebi nije baš autentična jer je izvor za njenu ekranizaciju bio roman Sebastiana Jungera koji je pokušao da rekonstruiše događaje tokom velike oluje 1991. godina i sudbinu ribarskog broda Andrea Gail. Kraj filma je sličan DAS BOOTu, junaci taman pomisle da su se izvukli ali onda ih dotuče inherentna mana sistema za koji rade i oni ipak stradaju.
Junaci ovog filma su mogli da prežive da su poslušali savete kolega i moderne meteorološke prognoze koje su im bile dostupne, međutim nisu to uradili jer su želeli da posle mršave ribarske sezone donesu ogroman ulov u luku. Dakle, ulog je novac a sistem je kapitalizam. Razlika je u tome što se Petersen za razliku od junaka DAS BOOTa ovde bavi kako sentimentalnom motivacijom pre lova, tako i sentimentalnom kodom posle. Međutim, između prinuđenosti ribara da rizikuju živote za novac i završnice u kojoj se njihova žrtva uklapa u mit. hrabrim moreplovcima, kriju se razni slojevi komodifikacije, od oluje koja se komodifikuje kao medijski fenomen do njihovog stradanja koje se dožiljava kao Posejdonov hir hemingvejevskih razmera a ne pogrešna procena usloljena trkom za novcem.
Za razliku od DAS BOOTa, Petersen se ovde nalazi na pipavom terenu u prikazivanju junaka jer su to svarne ličnosti tako da na nivou podele skuplja ekipu koja dobro kombinuje film star look i blue collar ogrubelost ali je prilično taktičan kada dođe do prikaza njihovih odnosa. Ako imamo u vidu da je odnos među ribarima većim delom mogao biti izmaštan jer nema preživelih, mogao je biti zanimljiviji, no imajući u vidu njihove porodice, nije se smelo preterivati.
Glumci solidno nose svoje likove i uprkos Petersenovoj taktičnosti prema stvarnim ličnostima donose neku ubedljivost motiva.
Fizička produkcija je impresivna, CGI s kraja prošlog milenijuma je danas u nekim scenama arhaičan ali sve u svemu saspens je opipljiv i prevazilazi tehničke okolnosti koje se moraju uzeti u obzir.
Petersenov treći film na moru je POSEIDON, rimejk Neameovog klasika u čijem centru više nisu profesionalci već turisti. Otud, zanimljiva je gradacija u kojoj se kao ambijent za uzbudljivu avanturu uzimaju agresivni rat, grozničavi rad i egzotični odmor, svojevrsna kratka istorija zapadnog društva.
* * * / * * * *
Editor's note: Ronald Deibert is a professor of political science at the University of Toronto, where he is director of the Canada Centre for Global Security Studies and the Citizen Lab at the Munk School of Global Affairs. He is author of "Black Code: Inside the Battle for Cyberspace" (Signal/McClelland & Stewart, 2013).
(CNN) -- In 2011, I was on a panel, organized by the security company RSA, with two retired National Security Agency directors, Michael Hayden and Kenneth Minihan. During the course of our debate, I raised concerns, as the only non-American on the panel, that their plans and preferences for having the NSA secure cyberspace for the rest of us were not exactly reassuring. To this, Minihan replied that I should not describe myself as "Canadian" but rather "North American."
As jarring as his response was, the fact of the matter is when it comes to communications, he's right. Practically speaking, there is no border separating Canadian from U.S. telecommunications -- though that's not true the other way around. Primarily, this one-way dependence is a product of history and economics. Canadians' communications are inextricably connected to networks south of the border and subject to the laws and practices of the U.S. over which we, as foreigners, have no say or control.
Ronald Deibert
Ronald Deibert
For American citizens, the recent NSA scandal has touched off soul-searching discussions about the legality of mass surveillance programs, whether they violate the Fourth and Fifth Amendments of the U.S. Constitution, and whether proper oversight and accountability exist to protect American citizens' rights.
Opinion: Massive spying on Americans is outrageous
Indeed, with respect to the case of PRISM, NSA's secret set of tools used to collect data about overseas Internet communications, some argue the program actually enhances those safeguards for Americans -- because it appears that collection of company data was segregated in such a way to limit the collection to "foreign citizens." As reassuring as this may be for Americans, for the rest of us non-Americans who enjoy our Gmail, Google Docs, and Facebook accounts, it's definitely unsettling: We're all fair game.
While cyberspace may be global, its infrastructure most definitely is not.
For example, a huge proportion of global Internet traffic flows through networks controlled by the United States, simply because eight of 15 global tier 1 telecommunications companies are American -- companies like AT&T, CenturyLink, XO Communications and, significantly, Verizon.
The social media services that many of us take for granted are also mostly provided by giants headquartered in the United States, like Google, Facebook, Yahoo! and Twitter. All of these companies are subject to U.S. law, including the provisions of the U.S. Patriot Act, no matter where their services are offered or their servers located. Having the world's Internet traffic routed through the U.S. and having those companies under its jurisdiction give U.S. national security agencies an enormous home-field advantage that few other countries enjoy.
Intel expert: NSA leak puts U.S. at risk
Analysis: Truths about briefing Congress
Assange to leaker: Go to Latin America
But there are unintended consequences of the NSA scandal that will undermine U.S. foreign policy interests -- in particular, the "Internet Freedom" agenda espoused by the U.S. State Department and its allies.
Opinion: Your biggest secrets are up for grabs
The revelations that have emerged will undoubtedly trigger a reaction abroad as policymakers and ordinary users realize the huge disadvantages of their dependence on U.S.-controlled networks in social media, cloud computing, and telecommunications, and of the formidable resources that are deployed by U.S. national security agencies to mine and monitor those networks.
For example, in 2012, Norwegian lawmakers debated a ban on the use by public officials of Google's and Microsoft's cloud computing services. Although shelved temporarily, this type of debate will almost certainly be resurrected and spread throughout Europe and other regions as the full scope of U.S.-based "foreign directed" wiretapping and metadata collection sinks in.
Already we can see regional traffic to the United States from Asia, Africa and even Latin America gradually declining, a trend that is almost certainly going to accelerate as those regions ramp up regional network exchange points and local services to minimize dependence on networks under U.S. control.
Many of the countries in the Southern Hemisphere are failed or fragile states; many of them are authoritarian or autocratic regimes. No doubt the elites in those regimes will use the excuse of security to adopt more stringent state controls over the Internet in their jurisdictions and support local versions of popular social media companies over which they can exact their own nationalized controls -- a trend that began prior to the NSA revelations but which now has additional rhetorical support.
In the age of Big Data, the revelations about NSA's intelligence-gathering programs touched many nerves. The issue of surveillance won't go away, and Americans will need to figure out the appropriate safeguards for liberty in their democracy. It's an important debate, but one that doesn't include us "foreigners" that now make up the vast majority of the Internet users. Americans would do well to consider the international implications of their domestic policies before they come home to bite them.
Follow us on Twitter @CNNOpinion.
Join us on Facebook/CNNOpinion.
cripple, dobar ti je ovaj odgovor u danasu o koncertu karleuše i gimnazijalcima! :!:
http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Film-o-balkanskim-Pink-panterima.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Film-o-balkanskim-Pink-panterima.sr.html)
Stari na službenom putu.
Quote
anabela ana | 15/06/2013 19:22
Upravo je zalosno sto je to jos jedan film o lopovima sa nasih prostora koji nisu zaslizili film pa cak ni kao anti heroji i nisu niti ce posle ovog filma postati neke urbane legende. Zar zaista nema drugih motiva osim secikesa koji bi inspirisali filmske stvaraoce iz ove sredine .
xfoht
U pravu je žena. Ali, stranci rade ovaj film, ja sam samo izvršilac radova.
Pogledao sam INVASOR Daniela Calparsora, španski akcioni triler, nastao po romanu Fernanda Mariasa, priču o veteranima iz Iraka koji više ne mogu da žive sa istinom o ratnom zločinu koji su počinili na terenu, i mutnim državnim zvaničnicima koji žele da ih spreče u pokušaju da to obnaroduju. Calparsoro se odlično snalazi u scenama suspensea i borbe, akcija u Iraku je odlično rekonstruisana, kao i automobilske potere po povratku u domovinu. Ono što međutim akcija i odlična egzekucija ne mogu da prikriju jeste sama priča koja prosto ne donosi nikakva iznenađenja. INVASOR je definitivno manji rip-off BOURNEa od recimo ČETVRTOG ČOVEKA, ali ne može se zanemariti da je izašao ispod Ludlumovog šinjela. Ipak, poređenja sa BOURNEom su u ovom slučaju mnogo manje diskvalifikujuća u odnosu na Zečevićev film. Sa budžetom od oko tri miliona eura, ovaj film izgleda daleko skuplje i pokazuje volju španske kinematografije da ne prepusti repertoarski film u potpunosti američkim naslovima i da im pruži otpor koliko god može. INVASOR je vrlo pošten primer tog otpora.
* * 1/2 / * * * *
Stari živopiše novu poetiku holivudskih nastavaka.
http://t.co/swGdKQ7Oe1 (http://t.co/swGdKQ7Oe1)
Posle filma MILLION DOLLAR BABY uveo sam embargo na gledanje filmova Clinta Eastwooda pošto sam želeo da očuvam kakvo-takvo poštovanje za časnu starinu i da ne krnjim previše status njegove rediteljske i glumačke ličnosti. Međutim, građani su potom počeli da apeluju kako bi ipak trebalo da pogledam GRAN TORINO kao film koji je snimio posle MILLION DOLLAR BABY a koji je zapravo vredan pažnje i koji na određeni način zaključuje jednu liniju njegovih karaktra početu sa Dirty Harryjem.
Za početak, važno je naglasiti da grumpy old man iz ovog filma nema previše veze sa Dirty Harryjem na fundamentalnom nivou. Ovaj junak je cveo život bio lojalni građanin, zasnovao je porodicu, vredno je radio, nije kršio pravila, i tek kada je ostao potpuno sam postao je nadžak-starac koji želi da svima kaže u lice ono što se oduvek kuvalo u njemu. Ta vrsta zakasnele katarze nije svojstvena Harryju koji je u principu to radio još dok je bio u najboljim godinama.
Ono što bi se moglo tumačiti iz ključa Dirty Harryja jeste skrivena potreba za priznanjem koju je junak dugo potiskivao a sada izbija na videlo. U određenom smislu glavni junak vapi za tim da ga neko uvažava i neprestano se, u svom lakonskom stilu hvali vlastitom biografijom.
Otud, Clintov glavni junak nije osnovni problem ovog filma. Veći problem je Clintovo snalaženje u okolnostima savremenog sveta s akojim on očigledno više nije u dodiru. Ulična banda koja teroriše kraj više liči na neki film sa početka devedesetih nego na 2008. Rečju, ovo je trebalo da bude film o snalaženju omaterlog Clintovog lika u savremenom svetu, ali je upravo savremeni svet koji se nalazi u opoziciji Clintu, vrlo klišetiziran i arhaičan. clint zbog svog vanvremenskog stava deluje modernije od svog okruženja koje je izuzetno arhaično.
A tog okruženja ima i previše u odnosu na Clinta, i film bi bio znatno bolji kada bi se situacije u kojima su junaci koji ga okružuju sami, nekako reducirale jer su one i bajate i znatno slabije glumljene.
Ako imamo u vidu, Clintovu duboku starost u vreme kada je snimao ovaj film, i sporadične doze finog, njemu svojstvenog humora u nekim scenama, GRAN TORINO zaslužuje popust i * * * umesto * * 1/2 što je zaista pravi utisak o ovom filmu. Međutim, taj pravi utisak je nešto što u priličnoj meri ne samo da određuje procenu filma već i njegovu poziciju u Clintovom opusu. Iako je nešto bolji od drugih radova iz krizne faze, ovaj film je i dalje paradigmatičan deo svega onog pogrešnog što je Clinta zadesilo u dvehioljaditim, negde posle odličnog filma MYSTIC RIVER.
* * 1/2 / * * * *
Director Costa-Gavras: European Cinema Could Not Survive Without State Protection
Veteran director talked with Mark Boal about art and politics prior to a screening of his latest film, "Capital," at LAFF
By Steve Pond
Filmmaking could not exist in Europe without the support of governments, veteran director Costa-Gavras told an audience at the Los Angeles Film Festival on Monday night.
At the same time, the Greek director of such politically-charged films as "Missing" and the Oscar-winning "Z," said that he supports French exclusionary laws that limit the amount of American television that can be shown on the air.
Getty Images/Courtesy of LAFF
"If the state doesn't help, cinema cannot survive in Europe," the 80-year-old director said in a conversation with "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty" screenwriter Mark Boal prior to a screening of his new film "Capital."
When Boal asked Costa-Gavras' about the seeming contradiction of his support for the French regulations and his earlier comment during the session that "the state is an enemy," the director shrugged it off. He traced the need to restrict American content to the World War II era, when the French film industry was crippled by the Nazi occupation.
"When France was liberated, hundreds of American movies came to France and took over," he said.
Given how strong American cultural influence is today, he supports the right of European governments to promote homegrown art and control imported culture.
"When a French person goes to trial, they call the head of the court 'Mr. President,'" he said. "But now, more and more they call him 'your honor,' because they've seen so many American serials."
Costa-Gavras' new film, which stars Gabriel Byrne and French comedian Gad Elmaleh, is the 21st in a career that began when the filmmaker left Greece in the early 1950s for France, where he studied literature at the Sorbonne but became interested in film when his friends took him to see works like Erich von Stroheim's "Greed."
Getty Images/Courtesy of LAFF
He would have gone to the United States to study, he said on Monday, but he wasn't allowed to go there because his father, a member of the Greek resistance during the war, was imprisoned afterwards as a suspected communist. (He has relatives in the U.S., including film director Penelope Spheeris, who is his cousin.)
In the hour-long conversation with Boal, the director summed up his attitude this way: "The role of art is to make visible what is not visible in society."
He also agreed with Boal's description of him as "a political filmmaker," adding, "You are one, too."
Boal resisted Costa-Gavras' attempts to bring "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty" into the conversation, though it wasn't hard to conclude that his own experiences with those films led to questions like the one he asked about criticism that generally follows politically-pointed work: "Do you feel a responsibility to defend your films against attacks?"
Costa-Gavras avoided that question, turning it into a criticism of movies like the "Rambo" flicks that found Sylvester Stallone wading into Southeast Asia to rescue lost POWs. "If you show that a guy with his muscles can win the Vietnam War," said Costa-Gavras, "then you have a responsibility there, because the young people can believe you."
He also said he felt a responsibility to talk about his movies, because it's cheaper and more effective than buying advertisements. "If I come to Los Angeles and do an interview with the Los Angeles Times, I get a third of a page," he said. "If I don't, I get a small ad and it costs five thousand bucks."
Money was very much on Costa-Gavras' mind at LAFF, because "Capital" (below) is a film about money. A dark, blunt, stylish and sometimes overheated look at a newly-crowned CEO whose bank becomes entangled with a large American company seeking to manipulate markets and make billions while destroying a few companies and a few thousand lives, it was based on a book that predated the world financial crisis.
Capital"For 10 years, I [wanted] to do a movie about money," he said. "I found a book I liked very much. [And when] the world crisis arrived, I didn't have to change anything.
"It's probably one of the first movies I've made that I would like the audience at the end to be disturbed."
"Speaking of money," asked Boal, "if I find you the money, would you make another movie in America?"
"Yes," said Costa-Gavras immediately.
After the Q&A, TheWrap asked Boal if he was seriously going to try to raise money. The Oscar-winning screenwriter and producer shrugged, but his eyes lit up.
"If I did, wouldn't it be cool?" he said.
Pogledao sam HAMMER OF THE GODS Farrena Blackburna, iskusnog televizijskog reditelja koji se sada okušao i u formi hip vikinškog akcijaša, pod scenarističkim i producentskim pokroviteljstvom Matthewa Reada koji je postao svojevrsni Refnov poverenik za Britaniju i stalni saradnik. Read je pisao VALHALLA RISING i britanski PUSHER a sa Refnom je sarađivao još na koječemu, međutim, osnovni žanrovski predznak ovog filma pored neizbežne VALHALLE daje i izvršni producent Nick Love. Dakle, s jedne strane, ovde su Refnovi uticaji, s druge Loveov pitki britanski B-film koji se poslednjih godina ruku na srce dosta ofucao, a utisak je negde na sredini.
U narativnom pogledu, Love je dominantniji uticaj, priča je jasna, besmisleno jednostavna, bez skrivenih značenja, suptilnih rešenja i apsolutno je prilagođena savremenom gledaocu kome su Vikinzi predstavljeni kao marljivo ogrubele atlete predvođene jednim od prvoboraca iz TWILIGHTa, Charlie Bewleyem. U isto vreme, priča je i prilično dosadna i osim jednog duhovitog izliva nasilja ne nudi preterane razloga da se gleda u ekran.
U vizuelnom pogledu, Blackburn je vrlo korektan i HAMMER OF THE GODS izgleda kao jedan od boljih primera britanskog B-filma. Vikinzi nisu mnogo skup setting pošto lutaju po pustarama i Blackburn to sve snima kao upmarket britansku televiziju. Međutim, ono što Blackburnu izmiče da bi napravio mešto zanimljiviji film jeste upravo svest o tome da se mora odmaći od televizijske efikasnosti i ponuditi lični pečat, ono što je Refn imao u izobilju sa Readom u ranijim saradnjama.
Otud, suštinski, Readov ravan scenario dobija pristojan ali ravan tretman kod Blackburna i gura ovaj film u geto naslova koji su zanimljivi samo ljubiteljima priča smeštenih u epohu. Iako u iednom trenutku koketira sa idejom halucinogenih gljiva, Blackburn ovu vikinšku priču zadržava u racionalnim okvirima, daleko od VALHALLA RISINGa. Odluka da score za film čine neki drugorazredni industrial i dubstep je oportuna, ali na kraju ne deluje ni hrabro niti energično.
* * / * * * *
Može li mi neko reći bilo šta o Draganu Raduloviću iz "Bubašintera", šta se sa njim desilo, je l' živ i gde je... Znam da je glumio i u UR ali bar nešto osim toga saznati - mrka kapa.
Ja sam ga sreo 1993. Bio je član DSSa.
Mala geneza novog Kanyeovog hita :)
Omega - Gyöngyhajú Lány (http://www.youtube.com/watch?v=bXf6oBZxfCo#)
Griva - Devojka biserne kose.avi (http://www.youtube.com/watch?v=b8Iy8aNwFzg#)
Bijelo Dugme - Pljuni i zapjevaj moja Jugoslavijo (http://www.youtube.com/watch?v=CveV6eWMMqQ#)
https://www.youtube.com/watch?v=XooO-UVQp1Q (https://www.youtube.com/watch?v=XooO-UVQp1Q)
Dugme nikako, ali prve dve - bogovski!
Pogledao sam THE BATTERY Jeremy Gardnera, indie film o invaziji zombija, priču koja ima elemente horora ali bi se pre svega mogla definisati kao melodrama o prijateljstvu. THE BATTERY nije buddy film, najpre je reč o filmu koji govori o prijateljstvu, o dvojici ljudi koji u sred zombi-apokalipse postaju toliko vezani jedan za drugog da svoju ljudskost poistovećuju sa međusobnom dinamikom. Glumci prilično efektno kanališu svoje karaktere unutar jednog ortodoksnog indie rediteljskog postupka u kome Gardner uspeva da proizvede ne samo vrlo dobru atmosferu na minimalnom budžetu već i da snimi nekoliko nesvakidašnjih scena.
U domenu tih rudimentarnih polu-žanrovskih ostvarenja, THE BATTERY je daleko superiorniji rad od recimo SIGHTSEERSa, a donosi i nekoliko suštinski inovativnih momenata.
Gardner izuzetno vešto ekonomiše sredstvima koja su mu na raspolaganju i svoja budžetska ograničenja vrlo lako pretvara u prednosti i samu suštinu rediteljskog izraza. Uprkos tome što u ovom filmu ima nekih indie obeležja u rediteljskom smislu, od mumblecorea do nekih hipertrofiranih upotreba muzike koje su gotovo pa postale kliše indie filma, pa je samim tim, simpatija za ovaj film u priličnoj meri uslovljena tolerancijom za indie zahvate - THE BATTERY ima mogućnost i za ozbiljniji crossover.
* * * / * * * *
Oliver Stone making Chavez film: Venezuela president
US filmmaker and long-time Hugo Chavez fan Oliver Stone is making a movie about the late Venezuelan leader, according to President Nicolas Maduro.
"Oliver Stone is making a very beautiful film about our commander Hugo Chavez... that he will likely finish in the next months," Maduro said on Thursday, at an event in the northwestern state of Lara.
"We are eager for its debut on the big screen in Venezuela," he said.
Maduro said that one of Stone's producers informed him about the film while on an official trip in Paris.
Chavez led Venezuela for 14 years until he died on March 5 after a long battle with cancer at the age of 58. A retired army lieutenant colonel, he died five months after being re-elected to a third six-year term in office.
Stone, 66, frequently has praised the outspoken Chavez, whom he interviewed for a 2009 documentary entitled "South of the Border," exploring Chavez's role in bottom-up change sweeping South America.
Other leftist leaders interviewed in that film included Bolivia's Evo Morales and Ecuador's Rafael Correa.
Maduro said that Stone soon will visit Venezuela for the premiere of a film project on "the history of American imperialism."
The director, who has described his views as "progressive", is known for politically-angled productions that some critics dismiss as tendentious.
On his website, Stone describes some of his films as being "at deep odds with conventional myth."
His movies include "Platoon" - the first in his Vietnam trilogy - "JFK," "Natural Born Killers," and "Nixon."
He also directed "W." - an unflattering portrait of former US president George W. Bush - and the hit movies "Wall Street" and "Scarface."
Voice of Russia, AFP
Не желим да закерам, али није режирао Скарфејс, за њега је писао сценарио. Иначе, добар је Оливер Стоун.
First off, I love Jim Carrey. When producer Matthew Vaughn and director Jeff Wadlow called me up and suggested we do a conference call with him to talk about the sequel to the 2010 original I was genuinely excited. Like you, I love Eternal Sunshine, Man on the Moon and The Truman Show. Carrey is an actor like no other, an unpredictable force of nature who brings a layered warmth and humanity to his work as well as that unstoppable energy he's always been renowned for. He had lunch with Matthew around the time of the first movie and dug it so much he appeared that night on Conan O'Brien DRESSED as Kick-Ass, singing a duet with Conan dressed as Superman. Vaughn and I made a mental note to work with this guy as soon as possible as we're both huge admirers.
Cut to almost three years later and I'm sitting in a screening room in London watching what I think is one of Carrey's best-ever performances. I'd seen Kick-Ass 2 in many forms, but this was the absolute final cut complete with opening titles, music and a terrific post-credit sequence you're all going to love. I couldn't be happier with this picture. It's as good as the original and in many ways BIGGER as it expands upon the universe and really takes things to the next level. There are a lot of stand-outs in the sequel, every actor really firing on full cylinders and an amazing script that moves like a rocket. But Carrey in particular is magnificent. He's never done anything like this before and even from the trailer, with his masked dog sidekick specially trained to munch criminal balls, you can see that something really fun and special is happening here. Colonel Stars and Stripes is so charismatic and all his scenes are up there with Nic Cage's amazing turn as Big Daddy in the original... which made it all the more surprising when Jim announced tonight that the gun-violence in Kick-Ass 2 has made him withdraw his support from the picture.
As you may know, Jim is a passionate advocate of gun-control and I respect both his politics and his opinion, but I'm baffled by this sudden announcement as nothing seen in this picture wasn't in the screenplay eighteen months ago. Yes, the body-count is very high, but a movie called Kick-Ass 2 really has to do what it says on the tin. A sequel to the picture that gave us HIT-GIRL was always going to have some blood on the floor and this should have been no shock to a guy who enjoyed the first movie so much. My books are very hardcore, but the movies are adapted for a more mainstream audience and if you loved the tone of the first picture you're going to eat this up with a big, giant spoon. Like Jim, I'm horrified by real-life violence (even though I'm Scottish), but Kick-Ass 2 isn't a documentary. No actors were harmed in the making of this production! This is fiction and like Tarantino and Peckinpah, Scorcese and Eastwood, John Boorman, Oliver Stone and Chan-Wook Park, Kick-Ass avoids the usual bloodless body-count of most big summer pictures and focuses instead of the CONSEQUENCES of violence, whether it's the ramifications for friends and family or, as we saw in the first movie, Kick-Ass spending six months in hospital after his first street altercation. Ironically, Jim's character in Kick-Ass 2 is a Born-Again Christian and the big deal we made of the fact that he refuses to fire a gun is something he told us attracted him to the role in the first place.
Ultimately, this is his decision, but I've never quite bought the notion that violence in fiction leads to violence in real-life any more than Harry Potter casting a spell creates more Boy Wizards in real-life. Our job as storytellers is to entertain and our toolbox can't be sabotaged by curtailing the use of guns in an action-movie. Imagine a John Wayne picture where he wasn't packing or a Rocky movie where Stallone wasn't punching someone repeatedly in the face. Our audience is smart enough to know they're all pretending and we should instead just sit back and enjoy the serotonin release of seeing bad guys meeting bad ends as much as we enjoyed seeing the Death Star exploding. The action in Kick-Ass 2 is like nothing you've ever seen before. The humour, the characters, the heart and the set-pieces are all things we're very proud of and the only warning I'd really include is that it's almost TOO EXCITING. Kick-Ass 2 is fictional fun so let's focus our ire instead of the real-life violence going on in the world like the war in Afghanistan, the alarming tension in Syria right now and the fact that Superman just snapped a guy's fucking neck.
Jim, I love ya and I hope you reconsider for all the above points. You're amazing in this insanely fun picture and I'm very proud of what Jeff, Matthew and all the team have done here.
Love and Peace,
Mark Millar
@mrmarkmillar
Meni samo nije jasno šta ovim hoće da kaže:
Quotenothing seen in this picture wasn't in the screenplay eighteen months ago.
Meni to zvuči, a možda, skoro sigurno grešim, ali zvuči mi kao da Millar kaže "ovo što je u trejleru nije bilo u scenariju" pa u tom smislu kao da daje Keriju povod da se buni.
Ах та дупла негација. Чоек оће да каже - све што је било у филму, било је и у сценарију.
Jebote, pazi kada sam ja svestan da je to hteo da kaže, ali mi ova rečenica i dalje ne šalje tu poruku. Prokleti bili Škoti i njihovo kasapljenje engleskog jezika.
Uzgred:
http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/ (http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/)
Quote from: Meho Krljic on 24-06-2013, 13:42:21
Uzgred:
http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/ (http://www.cracked.com/quick-fixes/4-ways-hollywood-completely-imploding/)
Хаха, ладно не могу да отворим линк са компјутера у кабинету! :-)
Quote from: Meho Krljic on 24-06-2013, 13:32:03
Jebote, pazi kada sam ja svestan da je to hteo da kaže, ali mi ova rečenica i dalje ne šalje tu poruku. Prokleti bili Škoti i njihovo kasapljenje engleskog jezika.
Знаш шта, могу ти рећ да си у праву. Кад само прелетиш погледом преко реченице, све је у реду, али на детаљнију анализу изгледа помало бизарно.
Pošto je počelo zahlađenje, vreme je za malo jače sadržaje, Stari se vraća kanonskim temama življa, nejači i žanrovskog filma.
http://novinenovosadske.rs/gosti/ (http://novinenovosadske.rs/gosti/)
Pogledao sam TOYS IN THE ATTIC George Roy Hilla, ekranizaciju komada Lilian Hellman koju je adaptirao James Poe. Ovo je zanimljiv film koji se dotiče posesivne, gotovo incestuozne ljubavi dve sestre usedelice i brata propaliteta i Hill čini sve što može da aktivira dramu kojiko god je to moguće, međutim, prevelika količina informacija se plasira kroz dijaloge što čak i ne čini film statičnim, uostalom snimao ga je Joseph Biroc ali ga čini jako konfuznim jer iz dijaloga naprosto mnoge stvari ne mogu tako lako da se zapamte i isprate. Otud u ovoj priči koja se zasniva na odnosima upravo odnosi ostaju nejasni. Dean Martin u ulozi brata je hazarderski potez koji je učinio film zanimljiv, neki misle da se isplatio, neki ne. Nemam profilisan stav o tome jer su problemi koje imam sa filmom pre svega pripovedačke prirode.
* * 1/2 / * * * *
Joseph Ruben je pod stare dane snimio jednostavan, napet visceralan suspense triler sa dobrom glumačkom podelom koju čine Michelle Monaghan i Michael Keaton, dakle bez zvezda ali sa pouzdanim facama koje su okusile taj status. Scenario Davida Lougheryja je rudimentaran, ne naročito inovativan, ali opet vrlo pristojan u domenu home invasion žanra koji se dosta eksploatiše. Ruben se bavio raznim vidovima trilera i sa Lougheryjem je uradio remek-delo DREAMSCAPE. Ovaj film je više na liniji SLEEPING WITH THE ENEMY ali naprosto nema onu energiju u podeli i trendsetersko mesto koje je ovaj imao. Otud PENTHOUSE NORTH nije značajan film ali je odličan suspenser koji se ne šlepa na zamajcu stare slave i čini da se Ruben ponajmanje obrukao os svojih ispisnika.
* * * / * * * *
Renny Harlin je tokom svoje sovjetske avanture snimio, za sada, dva filma od kojih je prvi 5 DAYS OF WAR bio gruzijska antiruska propaganda i prilično tanak film sa pseudo-All Star podelom koji je trebalo da prikaže žrtvu te zemlje u ratu za Južnu Osetiju. Uprkos nekim dobrim akcionim sekvencama i radoznalosti međunarodne javnosti, to je bio kreativni promašaj za Harlina i svakako nije ponovio uspeh Gilla Pontecorva u Alžiru. Drugi film koji je snimio u bivšem SSSR jeste ruska koprodukcija THE DYATLOV PASS INCIDENT found footage film inspirisan istinitim događajem u kome grupa američkih studenata istražuje čuveno stradanje grupe planinara iz 1959. godine.
Harlin se nije preterano dobro snašao u found footage podžanru. Njegov film izgleda kao pokušaj reditelja konvencionalnih filmova da koketira sa tim pravcem i u izvesnom smislu više liči na hendikperirani konvencionalni film nego na found footage, premda je u pogledu nekih rediteljskih rešenja zato i pitkiji i prihavtljiviji publici koja ne voli taj podžanr. U izvesnom smislu, Harlin se bolje snašao nego Barry Levinson kome je found footage na kraju potpuno ubio strukturu filma a Harlinu je sa druge strane struktura ostala vrlo konvencionalna, čak i previše ako imamo u vidu formu kojom se bavi.
Kada stvari postanu visceralne, Harlin se odlično snalazi, ali celu dokumentarističku postavku ne radi toliko nekompetentno koliko zapravo bez ikakvog ubeđenja. Naročito ako imamo na umu vrhunce koje su u pogledu found footage estetike postigli CHRONICLE i TROLLJEGERNE, odnosno u pogledu prikaza post-sovjetskog užasa koji imamo u pseudo-found footage filmu CHERNOBYL DIARIES. Otud, ovaj Harlinov oportuni pokušaj da iz post-sovjetskog ćoška napravi globalni kambek deluje promašeno i ne čini se kao film koji će postići taj cilj.
* * / * * * *
:shock: Пре два минута сам постовао на Харлиновом топику неколико реченица о овом филму.
едит: За мене је врх ФФФ први [REC], скоро све остало је... мех.
Michael Jai White o odlasku Jima Kellyja:
My world stopped this morning when I learned of the passing of Jim Kelly. He was a pioneer, our first black representation of what a black martial artist is to this world. His look, swagger, martial arts prowess has been an inspiration myself as well as countless others. In Black Dynamite I copied his monochromatic fashion since, his afro, as well has his patented kiai (yell) SUUUEEYY! I am inspired to continue honoring him as I forge forward in this industry. I've met the man upon occasion and have empathized with his wounds that were afflicted by Hollywood. We first met at Good Earth Restaurant in "97" when I went over to his table an introduced myself as Mike. He didn't know who I was but he shared his views on the industry and was deeply troubled with how blacks were being treated in Hollywood. In the 70's Black Alpha Males were embraced in movies as logical leads and representations of who we were and currently our media blueprint was that of a buffoonish nature. I used his point to argue my case that he make a comeback. "You are an Icon and if we'd work together the people would support." Mr Kelly felt there was no hope in Hollywood and ironically stated "You'll never see a Black Superhero." It was one of those moments where respect collided with an argument victory...I'mean the Universe just tossed me an underhand softball. Should I tell him that he happens to be talking with "that very black man" who has already played a Superhero? I elected not to tell him because it would've been a small point in contrast to his argument that I know, has been fueled with first hand and tragic accounts. Sometimes folks don't need to hear they are wrong. It can shatter their psyche in contrast to what gives them balance to cope with their situation. I told him that things were getting better and that NewLine had made two movies with black male leads who were martial artists. We exchanged information and I'd contact him from time to time. I was Mike, the guy from Good Earth and I worried he might feel betrayed when he learned of how much more our paths were similar and that I was, in many ways, seen as "The New Him." I tried to get him to do cameos in films but the "Hollywounds" were too deep. For now I will train just a little bit harder and focus a little deeper. I, as well as my generation was inspired by Jim Kelly and I have to accept that I may inspire the next. I am saddened that this hero was defeated, by himself or the system and I resolve not to do the same. I accept this baton on behalf of you Master Kelly and Mike from Good Earth's gonna fight on with the swagger and pride he borrows from you!
Stari uopšteno
http://novinenovosadske.rs/cercil/ (http://novinenovosadske.rs/cercil/)
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2013, 10:45:31
Mr Kelly felt there was no hope in Hollywood and ironically stated "You'll never see a Black Superhero."
Lepo je što je poživeo bar da vidi da ovo nije bilo tačno. RIP.
Ćirjaković o tradicionalnim zabludama u vezi sa turbofolkom...
http://nepismenidjavoljiadvokat.blogspot.com/2013/07/ceca-aca-lukas-i-maks-veber.html (http://nepismenidjavoljiadvokat.blogspot.com/2013/07/ceca-aca-lukas-i-maks-veber.html)
Samo okoreli Marvelovci, ljudi koji su zalutali u bioskop i neko sa zlom namerom može da kaže da je MAN OF STEEL smeće.
U vreme Marvelovih "Pljuni, pa zalepi" filmova, MAN OF STEEL je impozantan poduhvat u koji je uložen trud na raznim nivoima, od priličnog brainpowera na nivou postavljanja priče i ključa stilizacije pa sve do impozantne fizičke produkcije. U ovom filmu je pronađen pravi balans između Nolana i nekoga ko ima vizuelnu kulturu, i MAN OF STEEL je, iako priča o vanzemaljcu koji je pao na Zemlju i otkrio da ima supermoći u odnosu na ljude, jedan od ubedljivije realizovanih superherojskih filmova, a čak i u DC univerzumu, dakle uključujući i Nolanovog Batmana.
Snyder je srećom zauzdan u svojim iživljavanjima i film se više drži realizma, sa nervoznom kamerom, često iz ruke, spregnutom sa impresivnim specijalnim efektima i prilazom fizici superherojstva kakav je recimo ranije viđen u HANCOCKu, dakle ovde superheroj kada sleti malo raskopa asfalt. U filmu postoji jedna sekvenca koja je karakteristična za Snydera i koja je maestralna, u maniru retrogarde, na pola puta između omaža nemačkom ekspresionizmu i NSK u kojoj "duh" Jor Ela objašnjava istoriju Kriptona svome sinu.
U ostalom delu filma, prevashodna referenca je upravo Peter Berg. Superman živi u svetu američke pastorale, sa blue collar "ocem" i skromnom "majkom" u svetu starih kamioneta sa otvorenim haubama i u permanentnom stanju popravke i štrikovima punim veša, i ta klasa koja je "motor Amerike" čini njegov odgoj koji i rezultira apsolutno cheesy ali sasvim prilagođenom završnicom u kojoj se Superman zariče da se neće okrenuti protiv SAD jer je odrastao u Kansasu.
Drugi pol ove priče je Supermanov SF svet Kriptona i generala Zoda koji bi u tipičnom Marvelovom filmu bio prikazan površno i usputno kao ne preterano važan origin, dočim ga Snyder i Nolan ovde ozbiljno i detaljno tretiraju. MAN OF STEEL ima u sebi elemente space opere, i u tom smislu stoji kao lekcija kako je recimo trebalo uraditi THORa i ceo setting na Asgardu. Snyder i Nolan svesno prilaze tome da je Supermanov svet i na Zemlji i van nje i sve delove tretiraju ravnopravno, obraćajući pažnju na dizajn kako umirućeg Kriptona koji je prikazan kao mešavina Pandore i MATRIXa i kasnije invazije na Zemlju koja je tretirana vrlo ozbiljno u pogledu estetizacije, kao da je to osnovna tema filma (što u neku ruku i jeste tačno).
U tom smislu, u svom akcionom finalu koje je iz žanra "letnji dan do podne" dakle traje dugo, rušenje i žrtve su masivni, MAN OF STEEL pokazuje koliko su analogne sekvence u AVENGERSu zaista smešne ne samo u pogledu rediteljske veštine već i tehničke realizacije. Iako je reč o suštinski neuporedivim filmovima, zanimljivo je staviti ih jedan pored drugog upravo zbog tog tretmana iznenadne invazije vanzemaljaca tretirane u superherojskom ključu.
Pored hardkor rušilačke akcije, MAN OF STEEL nudi i nekoliko sekvenci reklaksiranije comic book akcije, naročito u sekvenci na brodu generala Zoda.
Glumačka podela je izvanredna. Nadam se da Henry Cavill neće biti suočen sa "proketstvom Supermena" koje je sustiglo sve druge glumce koji su igrali ovog junaka, no ima predispozicije da ga izbegne jer je imao karijeru i pre MAN OF STEELa a high concept je već overio u Tarsemovim izvanrednim IMMORTALSima. U svakom slučaju, savršen je izvor za ovog junaka, ima sve predispozicije i glumačk i fizičke, a Amy Adams je zanimljiv izbor za Lois Lane i imaju solidnu hemiju kao par. Prvi film je kao i u Donnerovom slučaju imao All-Star podelu među origin junacima, verujem da će u sledećim nastavcima taj pristup biti ostavljen za negativce, Ipak, Russell Crowe ima veću i značajniju ulogu nego Marlon Brando kod Donnera, a mislim da je Diane Lane koja u roku od 30 godina pređe put od MILFa do GILFa angažovana isključivo da bi raspalila maštu Meha Krljića.
Primedbe o preteranom korišćenju hrišćanskih simbola stoje i mislim da u tom pogledu MAN OF STEL neće obradovati ni ateiste ni vernike ali u suštini ti detalji nemaju neki fundamentalni značaj za priču tako da se više primećuju usput nego što se osećaju na nivou celine.
MAN OF STEEL je uspeo pokušaj warnera da oživi jednu od svojih najpouzdanijih franšiza i da to postigne kroz ono što ju je krasilo, a to je dobar film. Nolan i Snyder su dali dobar sinergijski efekat potvrdivši tezu da je Nolan bolji kao ideolog nego kao egzekutor.
* * * 1/2 / * * * *
Slazem se, opasan film. Meni se posebno dopalo to drugacije tretiranje superherojskog kljuca - odnosno, to sto imas utisak da gledas pravi SF, a ne superherojski film. I da dodam - Hans Zimmer je prevazisao sebe ovim filmom.
Ipak, ne bih poredio Avengerse i ovaj film - osim po tome sto su oba radjena po stripovskom predlosku, radi se o filmovima koje deli citav svemir, odnosno, univerzum (wink,wink). Meni licno su i Avengersi remek-delo.
Taj upliv ozbiljnog pristupa SFu je zapravo ključni preokret u ovom filmu. Singerov problem je između ostalog bio u tome što je Supermenov svet sveo na "njujorški pašaluk" odnosno postavio se kao da je jedino bitno kako on funkcioniše u kontekstu zemaljske, urbane priče i nije pronikao u njegove SF korene. A poređenje sa AVENGERSima ima smisla utoliko što u oba imamo superheroje koji se po prvi put autuju pred građanima suočene sa vanzemaljcima koji donose apokalipsu. Rezultati su poražavajući po AVENGERSe. :)
Pogledao sam EUROPA REPORT Sebastiana Cordera. Ovaj ekvadorski reditelj, školovan na UCLA uspeo je da skupi relativno All-Star ekipu sa kredibilnim SF favoritom Sharlto Copleyem, Šveđaninom Michaelom Nyquistom koji se etablirao prevashodno kao negativac, mezimicom rumunskog festivalskog filma Anamaria Marincom i snimi zanimljiv SF u found footage maniru. Ovog puta gledamo sakupljene snimke sa putovanja svemirskog broda na Europu, jedan od Jupiterovih satelita gde postoji velika verovatnoća da se razvio život. Putovanje se ubrzo pretvara u niz fatalnih događaja koji jdnim značajnim delom imaju veze i sa time da li na Europi ima života ili ne.
EUROPA REPORT u sebi ima sve predispozicije za kvalitetan SF, čak možda i veliki uspeh, kultni status i sl. i Cordero je vrlo blizu da to postigne, međutim, osim dobre namere i solidne tehničke realizacije ne nudi ništa drugo. EUROPA REPORT nudi nekoliko zanimljivih suspense scena, ima dobar dizajn, ali sve to je samo prazna ljuštura pošto filmu nedostaje osnovna ideja o tome šta su mu ciljevi i krajnji horizonti. EUROPA REPORT se nikada sasvim žanrovski ne opredeli, i u priličnom delu trajanja se Cordero mahom divi vlastitoj zamisli i tome sa koliko pozicija kamere uspeva da opravda found footage. Gluma je takođe dobra što pomaže utisku da je film sadržajniji nego što jeste.
Šteta, EUROPA REPORT zaslužuje da se pogleda ali će baš zato ostaviti mnogo slabiji utisak jer izneverava visoka očekivanja.
* * 1/2 / * * * *
I jos jednom...
Quote from: milan on 02-07-2013, 17:01:10
Meni licno su i Avengersi remek-delo.
:lol:
Quote from: crippled_avenger on 02-07-2013, 19:05:04
Singerov problem je između ostalog bio u tome što je Supermenov svet sveo na "njujorški pašaluk" odnosno postavio se kao da je jedino bitno kako on funkcioniše u kontekstu zemaljske, urbane priče i nije pronikao u njegove SF korene.
Da, a i idolopoklonstvo prema Donerovom Supermenu, sto je dovelo do toga da je Singerov Povratak Supermena film koji je zakasnio nekih dvadesetak i vise godina.
Па ја од генијалног Зака Снајдера нисам ни очекивао ништа мање од апсолутно фантастичног филма.
Ja ne znam koji su film Kripl i Milan gledali, ali MAN OF STEEL koji sam ja gledao bio je dosadna gomila nepreglednog smeća. Anti-film dostojan Larsa fon Trira. MST3K materijal, maltene. :x
S druge strane, srpstvo poznato kao THE AVENGERS sam gledao osam puta. I opet ću ovija dana. :D
Ja sam prošlog vikenda, vagajući između Man of Steel i Monster U odabrao Piksar. Ali sad kad Kripl ovako ubedljivo piše o Dajen Lejn Men ov Stil mislim da ću u Subotu da mu dam šansu da me oduševi. Ili barem zabavi.
Meho, iako si Marvelovac, znam da si ljubitelj kvalitetne kinematografije što MAN OF STEEL definitivno jeste i da ćeš lakše podneti ovaj znak da se DC budi iz decenijskog sna, silinom sa kojom se Rusija podigla protivu Gruzije pre par godina. :)
WORLD WAR Z je mogao da bude prekretnica u istoriji žanra i mislim da imamo sreće što nije. Naime, ovaj film od 200 miliona dolara o zombijima, da je zaista onoliko dobar koliko bi trebalo da bude oteo bi zombije sirotinji, entizijastama i budalama širom sveta koje ovaj podžanr još uvek vide kao put za afirmaciju. Zombiji su tema nekih sjajnih i nekih groznih filmova, ali su se još uvek zadržali kao zlatni standard niskobudžetne produkcije uprkos nekolikim intruzijama visokobudžetnog i high profile filmmakinga. Doduše, u poslednje vreme postoji tendencija da se zombiji sve više apropriraju u ambicioznijem holivudskom filmu, da se komodifikuju za najširu publiku, čak i da se njihova mitologija mutira u nekim potpuno neočekivanim pravcima.
Da je WORLD WAR Z pun pogodak, on bi sigurno podigaos tandarde zombi filma, možda i do tačke da jeftiniji filmovi na ovu temu nemaju šta da traže, kako oni koji su jeftini zbog budžeta, tako i oni koji su jeftini na planu ideja. Međutim, uprkos impresivnoj fizičkoj produkciji, pristojnim mada ne briljantnim efektima, WORLD WAR Z ostaje nedopustiv u čitavom nizu slojeva koji su zapostavljeni ili realizovani na pogrešan način.
WORLD WAR Z je koncipiran kao jedna salata od scena, grozničavi akcioni košmar smešten u okolnosti zombi apokalipse. Međutim, razvoj lika i priče je toliko diskontinuiran da mnoge kompjuterske igre sa sličnom epizodičnom strukturom imaju veću koherentnost. U fokusu nije toliko sama priča koliko glavni junak, ali putanja tog glavnog junaka je pravolinijska, sa nekakvim zaokruživanjem koje kao da se desilo u nekom drugom filmu.
Kao što je već opšet poznato, WORLD WAR Z je inicijalno imao drugačiju završnicu. I deo sa ukrcavanjem u avion u Jeruslaimu je zapravo prelomna tačka od koje je film iznova sniman. Sada, ta završnica deluje kao drugi film. Likovi se drugačije ponašaju, dramaturgija se menja, iz jednog kumulativnog pristupa gomilanja utisaka odjednom maltene dolazimo u televizijski film, čak i filmske glumce zamenjuju televizijski glumci u sporednim ulogama i onda se tu junak i priča razreše.
Ne mogu da kažem da je taj "drugi film" per se slabiji nego onaj osnovni ali definitivno jeste drugačiji i strukturalno remeti utisak. Naime, umesto spektakularne završnice koja bi logično proisticala iz spektakularnog građenja dotadašnje "priče", finale je prilično low key i tu se film inače baziran na visceralnom iskustvu dosta "izduva".
No, zanimljivo je da su na filmu kao DPa potpisali Bena Seresina iako je Robert Richardson snimao glavninu. Seresin je došao tek na dosnimavanje a Richardson je navodno bio nezadovoljan konverzijom u 3D. Ja sam gledao običnu 2D projekciju ali kako čujem ljudi se žale na 3D projekciju.
Poznat sam kao neko kome glupost u filmovima ne samo da ne smeta već mi čak i prija. Međutim, WORLD WAR Z je prepun gluposti koje nisu na nivou filma od 200 miliona dolara. Prosto znamo šta je glupost od 200 miliona. Ovaj film nudi gluposti za film od 2 miliona, dakle, u gluposti nije ekstravagantan već šupalj i besmislice deluju više kao previdi nego kao autorova mašta koja se otela kontroli. Ovi problemi postoje i na nivou celine i na nivou detalja, na nivou priče i na nivou pojedinačnih scena, ali su tako raspoređeni da opterećuju i devalviraju ceo film.
WORLD WAR Z je očigledno pretrpeo znatne intervencije u montaži čim je bilo i dosnimavanja. Otud mi se čini da možda ova forma i na nivou ritma nije ono što je Marc Forster izvorno zamislio, ali da je na kraju prevagnula želja da se izmontira brz i pitak film i u tome su uspeli. Možda je duža i sporija verzija odgovarala na neka pitanja koja su ostala otvorena u ovoj varijanti ali čini mi se da ni znatno duža verzija ne bi fundamentalno popravila film i samim tim, dobro smo prošli.
Krvi gotovo da nema, ugrizi su dati informativno mahom u nekim shaky cam intervencijama, više se očitavaju na licima žrtava nego na mestima ugriza tako da film svoju visceralnost više crpi iz dinamične akcije nego iz telesnosti junaka i monstruma. To je takođe jedan od aduta koji preostaju jeftinijim filmovima o zombijima.
Roman Maxa Brooksa je ovde potpisan na špici bez većeg razloga. Naime, ne samo da nije ponovljena struktura romana koja nije filmićna nego ni neki od fundamentalnih koncepata kojima se roman bavi nisu iskorišćeni izuzev par detalja, tipa da se narod sklanja na severu jer se tamo zombiji sporije kreću. Sve ostalo je izmenjeno tako da ovaj film uopšte nije adaptacija tog litetarnog dela a njime nije čak ni ozbiljnije inspirisan. No, ako film pomogne afirmaciji knjige koja nije ništa naročito ali jeste ponudila malo drugačiji pogled na temu, eto bar neke koristi.
WORLD WAR Z je pitak i šupalj spektakl koji je na blagajnama uspeo da se izbori sa lošim publicitetom koji ga je pratio ali nije uspeo da savlada unutrašnje probleme.
* * 1/2 / * * * *
Ali Đuričko je, kad sam ja gledao WWZ na blokbaster projekciji, pokupio ovacije publike u ulozi bjeloruskog komercijalnog pilota koji uspe da avion prizemlji tako da poginu svi osim naših.
Inače je film šokantno neimpresivan za budžet od 200 milijuna koji se naprosto nigde ne vidi. Specijalni efekti su solidni ali neambiciozni, priča je naglašeno predvidiva i čak, nakon promene kraja i dosnimavanja novog kraja, skoro pa low key, akcija je korektna ali ne i pamtljiva. U celom filmu je možda najinteresantniji upravo taj PG osećaj - gledaš film o zombijima a nema krvi, iznutrica, komadanja...
QuoteInače je film šokantno neimpresivan za budžet od 200 milijuna koji se naprosto nigde ne vidi.
То ко да је Додик расписивао тендер.
Đuričko je prodao svoju nacionalnu čast za epizodnu ulogu beloruskog pilota. :)
Quote from: Meho Krljic on 03-07-2013, 18:44:57
Inače je film šokantno neimpresivan za budžet od 200 milijuna koji se naprosto nigde ne vidi. Specijalni efekti su solidni ali neambiciozni, priča je naglašeno predvidiva i čak, nakon promene kraja i dosnimavanja novog kraja, skoro pa low key, akcija je korektna ali ne i pamtljiva. U celom filmu je možda najinteresantniji upravo taj PG osećaj - gledaš film o zombijima a nema krvi, iznutrica, komadanja...
Očigledno je 200 miliona bila cena snimanja jednog i po filma. Filmovi koji se dosnimavaju po pravilu ekstremno mnogo koštaju jer ponovno okupljanje ekipe ima visoku cenu.
Situacija na početku u Filadelfiji je prilično ambiciozna, Jerusalim takođe. Međutim, Južna Koreja je iznenađujuće low key. Do tačke da se u tami zapravo ni ne vidi postoji li tu neka scenografija ili ne?
Jerusalim je međutim vrhunac propusta. Prvo bizaran detalj da Pit od Mosadovca ne sazna ništa naročito, zatim ceo plot sa preskakanjem zida koji je potpuno dementan, konačno odsustvo motiva zašto Pit vodi sa sobom sakatu Izraelku.
No, ako je deo u Rusiji kada Pita mobilišu u vojsku zaista činio ceo treći čin, verujem da je u tom delu zarobljen i spektakl. Isto tako mislim da je taj deo možda odbačen zbog političke korektnosti. kao što se recimo ne pominje da je zaraza počela u Kini tako se prenebregava i taj deo sa Rusijom koji je i u romanu i u filmu bio baziran na snazi autoritarnog režima. Srećom, Severna Koreja je bezbedna (BTW, ne na isti način kao u romanu)...
No, ipak, moj omiljeni touch je u finalnom set-pisu kada Pita ostave samog u sred cele situacije. To je onako, baš za ljubitelje i poznavaoce neosmišljenosti na filmu...
Da, pa mora biti da su tolke pare slupane na dosnimavanje jer ovo ovako kako izgleda ne deluje dovoljno skupo. Mislim, da se mi razumemo, Holivud Akaunting je čudo, ali ipak... većina onih masovki deluje kao relativno jeftin CGI i hajde, kad avion počne da se raspada usred leta to je kul, ali ipak... WWZ deluje kao barem jedan cenovni razred ispod Avendžersa ili, šta ja znam, Šerloka Holmsa.
А шта је проблем с три-де верзијом филма? Код мене у "Роди" изгледа да немају намеру да прикажу људску верзију, а није ово филм за који бих се исцимао више од прелажења улице, те...
Jedino gde se prikazuje u normalnoj verziji je Kolosej. A problem sa 3D koliko cujem je losa konverzija. Sniman je kao 2D pa ona scene nisu prilagođene 3D formatu. Akcija je mutna a žale se i da je tamna projekcija...
Jedini 3D efekat koji je zanimljiv je najavna špica, ovo ostalo je skroz nepotrebno i sigurno je bolje gledati u 2D varijanti...
Pogledao sam HUMMINGBIRD poznat još i pod naslovom REDEMPTION, rediteljski projekat Stevena Knighta poznatog britanskog scenariste koji se okušao sa art house radovima kao što je EASTERN PROMISES u kome glavnu ulogu igra Jason Statham. Ovaj film se razlikuje od Stathamovog kanona jer je reč o urbanoj košmarnoj bajci u kojoj ima elemanta krimića i akcije ali sa fokusom na karakter i vrlo estetizovanu melodramu. Sa postavkom koja uključuje dikensovske prosjake, ne sasvim platonsku romansu sa kaluđericom, saradnju sa Trijadama, neonom osvetljeni London koji ističe čeve i DP Chris Menges, u filmu se susreću Melville i Joe Wright, srećom bez upliva ranig Guy Ritchieja.
Knightov film je ambiciozan, svakako je drugačiji, i u određenom smislu nadovezuje se na sličnu vrstu krimića kao što je bio EASTERN PROMISES. Nažalost, iako je bolji od Cronenberovog filma, nije sasvim uspeo jer se na pretenciozan način bavi dosta pojednostavljenim pitanjima morala, ljubavi, osvete, iskupljenja koja su sa istom zrelošću i slojevitošću prisutna u znatno dinamičnijim žanrovskim radovima. Statham pritom nije problem filma jer je njegov raspon emocija sasvim dovoljan za raspon koji diktira lik. Rekao bih da je problem u Knightu koji smatra da usporen tempo automatski donosi kontemplativnost a to nije uvek tako.
Na krajiu, Statham samo sugeriše šta je ovaj film mogao biti da je bolji, a to je solidan britanski gangsterski film. Ali, to možda nije bilo krajnje ishodište, možda je ovo mogla biti i nekakapva francuska studija traume, kriminala, osvete i vere. I to je možda nešto na šta bi asocirala Knightova reputacija. Na kraju, međutim, ovaj film stoji kao smpatičan eksperiment koji uprkos tome što nije blizak Stathamovom kanonu neće revoltirati njegove fanove.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam rimejk EVIL DEADa urugvajskog reditelja Fede Alvareza. Ponovo je reč o filmu koji je potpuno izmešten iz konteksta originala i na određeni način potpuno obesmišljen kroz rimejk. Naime, kao u nekoliko ranijih slučajeva za koje je mahom bio odgovoran Alexandre Aja, ovde imamo skup i ambiciozan rimejk filma koji su snimili neki amateri-sirotinja-exploitation oportunisti-studenti u kome se na mnogo viši nivo ambicije donosai ideja koja je bila prilagođena profilu ranijih autora. To dovodi do rezultata koji je u najmanju ruku kič, a mnogo češće samo usiljena interpretacija ekstravagantne snalažljivosti iz prošlosti u savremenim A-produkcionim uslovima.
Tako se Alvarezov rimejk EVIL DEADa praktično ne može gledati. Ne zato što je sam po sebi loš, mada jeste i prilično slab, već zato što je nepodnošljivo gledati tu vrstu budalastog koncepta u ovoliko "ozbiljnoj" realizaciji. Gore u spoju sa karakternom interakcijom koja je na nivou CABIN IN THE WOODS pre preokreta, rezultira prilično napornim iskustvom.
Ako imamo to u vidu, EVIL DEAD je prilično reakcionarad rad u kontekstu žanra, kao da pokušava da unese novi život u ofrmulu koju je CABIN IN THE WOODS pokušao da obesmisli, i to bi možda imalo smisla da nije reč o mejdžor filmu, to jest da je ta poetika na nekom nivou "iznuđena".
Dodatnu gorčinu stvara utisak da ovaj rimejk nije diktirala nikakva korporacija već upravo sam autor originala koji, s druge strane, sada režira skupe family friendly filmove i postiže velike uspehe, dakle ni na koji način ne pokušava da oživi svoju karijeru kroz ovaj film i sl.
S druge strane, siguran sam da neko kome prija ova vrsta filma, ko nekritički prilazi žanru, u njemu može uživati, naročito ako ne uzima u obzir sve ove faktore.
* 1/2 / * * * *
David Bordwell se oprašta od Lau Kar Leunga.
http://www.davidbordwell.net/blog/2013/07/02/lion-dancing-lau-kar-leung/ (http://www.davidbordwell.net/blog/2013/07/02/lion-dancing-lau-kar-leung/)
ELYSIUM na nebu, SNOWPIERCER na zemlji
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/elysium-na-nebu-snowpiercer-na-zemlji.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/elysium-na-nebu-snowpiercer-na-zemlji.html)
Stari srbuje malo tvrđe za vikend, pokazujući svoje pravo lice
http://novinenovosadske.rs/nauka-i-tehnika/ (http://novinenovosadske.rs/nauka-i-tehnika/)
Quote from: crippled_avenger on 05-07-2013, 12:37:35
S druge strane, siguran sam da neko kome prija ova vrsta filma, ko nekritički prilazi žanru, u njemu može uživati, naročito ako ne uzima u obzir sve ove faktore.
U, ne znam, ja uzimam u obzir sve faktore, a opet, Evil Dead mi se prilicno dopao. Mozda zato sto sam ocekivao, pa cak i zeleo da mi se ne dopadne... :?:
Malo humora za prave ljude :)
http://www.buzzfeed.com/daves4/jokes-only-nerds-will-understand (http://www.buzzfeed.com/daves4/jokes-only-nerds-will-understand)
Musić i Horvat kod Omera Karabega
http://www.slobodnaevropa.mobi/a/25038606/full.html (http://www.slobodnaevropa.mobi/a/25038606/full.html)
Pogledao sam i drugi film iz televizijskog serijala ekranizacija romana Alistaira MacLeana o agentu Mike Grahamu. Prvi DEATH TRAIN je većim delom sniman u Sloveniji i Hrvatskoj, dočim je drugi NIGHT WATCH jednim manjim delom sniman u Hrvatskoj, ali ga je koproducirao Jadran Film i radila ga je pretežno hrvatska ekipa. Reditelj i scenarista hje ponovo David Jackson a radnja je pretežno smeštena u Amsterdam i Hong Kong gde Graham pokušava da spreči severnokorejske generale da se dokopaju satelita koji bi im omogućio da prisluškuju i eventualno unište sve kanale komunikacije u svetu.
Zaplet u kome se kroz nestanam Rembrandtove slike zapravo načinje slučaj državnog terorizma nije baš najveštije postavljen i drugi film mnogo više deluje kao TV produkt od prvog a to uključuje i Brosnanovu polu-letargičnu rolu. Ako imamo u vidu da je NIGHT WATCH izašao iste godine kao GOLDENEYE u njemu praktično vidimo Brosnana u dve slične role ali u filmovima potpuno različite ambicije i dometa.
Otud se ovaj film danas verovatno i pamti samo zato što je u njemu Brosnan imao bondoliku ulogu.
Pogledao sam RESOLUTION Justina Bensona, zanimljiv indie triler koji koketira i sa hororom ali na kraju se pretvara u neinventvni spoj mumblecorea i Lyncha. Benson i Moorehead su napravili dobru atmosferu ali elementi koje su potom uveli kao pokretače zapleta počeli su da odstupaju od onoga što je jača strana ove priče. Koliko bi u nekom filmu o urednoj američkoj porodici koja živi u tipičnom porodičnom domu, pojava bizarnih artefakata imala smisla, u priči o junaku koji pomaže najboljem prijatelju da se skine sa kreka u straćari u indijanskom rezervatu, takvi detalji ne samo da nemaju specifičnu težinu nego se ni ne uklapaju u ambijent. Samim izborom da se izoluju, junaci dolaze na prostor gde su neobične stvari očekivane, a vrsta neobičnosti koja ih zatiče u RESOLUTIONu ne deluje da organski proističe iz postavke.
Glavni junaci deluju kao bogatiji karakteri nego što zapravo jesu, Benson i Moorhead često vrte u krug iste teme i motive, ali atmosfera i gluma ostavljaju bolji utisak od smage samog sadržaja. Samo razrešenje priče takođe strašno potkopava utisak o filmu. Ipak, RESOLUTION ima zanimljivu atmosferu i barem parcijalno nudi nešto zanimljivo u okvirima savremene horor ponude u kojoj se javlja sve više naslova sa ozbiljnim indie rediteljskim postupkom.
* * 1/2 / * * * *
Karlovy Vary Film Review: 'Killing Season'
June 30, 2013 | 03:32PM PT
Robert De Niro and John Travolta don't exactly shine in this cartoonishly violent drama about two troubled veterans of the Balkan wars.
Alissa Simon
The sight of Robert De Niro and John Travolta sharing the screen for the first time reps the one and only selling point of "Killing Season," a cartoonishly violent drama routinely helmed by Mark Steven Johnson ("Daredevil"). The actors play troubled vets of the Balkan wars — De Niro a U.S. colonel, Travolta a member of the infamous Serbian Scorpions — who find that a literal and metaphorical spilling of guts is just the thing to exorcise their war demons. Millennium Entertainment will hedge its bets for this gory, arrow-in-cheek actioner with a simultaneous theatrical and VOD release Stateside on July 12.
Given that offensiveness massively outweighs entertainment in this two-hander, replete with graphically and gleefully depicted torture, it seems odd that the project attracted two stars of this caliber. Perhaps to justify his choice of a darker role, Travolta has been gamely supporting the pic with pre-release personal appearances in a variety of prestige venues, although it's far from typical festival fare.
Get Karlovy Vary Film Festival News and alerts free to your inbox Learn More >>
A quick prologue played under a pounding score capsulizes the genocide that took place in Bosnia in the 1990s, and implies that NATO forces carried out summary executions of newly captured Serbian war criminals after liberating an internment camp. Hoping to confront his would-be executioner is the loquacious Emil Kovacs (Travolta, sporting a hard-to-understand Eastern European accent, a shaved head and bizarre, unattractive facial hair), who was shot in the back by Col. Benjamin Ford (De Niro) and left for dead.
The tight-lipped Ford also bears physical and psychic wounds from his time in Bosnia; embittered and wracked with pain, he leaves a near-hermitlike existence and can't get over his failed marriage. The only shooting he does these days is with his camera.
Clad in a pilgrim's hood, carrying a staff and resembling a medieval-era Grim Reaper, Kovacs materializes one stormy night near Ford's luxe cabin deep in the Appalachian mountains and gains entry by fixing the older man's car. A slow, talky second-quarter setup establishes that the men share a taste for archery, Johnny Cash and Jagermeister. Gee, in another world they might have been friends.
The third quarter supplies ample doses of table-turning action and groan-inducing visual effects as Ford accompanies Kovacs on a hunting expedition, only to discover who's meant to be the quarry. It's the cinematic equivalent of those old "Spy vs. Spy" comicstrips in which two nearly identical antagonists use a variety of ruses and booby traps to inflict grievous bodily harm. Among the most gruesome assaults shown here are Ford being forced to insert a rope through his arrow-pierced calf, and a bound and bloody Kovacs essentially being waterboarded with a pitcher of salty lemonade.
Given the overall problems of tone, the pic's erstwhile happy ending isn't surprising even though it strikes one of many false notes here. Perhaps even Quentin Tarantino couldn't have found the right tone for the screenplay's mix of gratuitous violence and pretentious philosophizing about extenuating circumstances, confession and redemption.
The screenplay by Evan Daugherty ("Snow White and the Huntsman"), which was included on the 2008 Black List, originally was titled "Shrapnel," was set in the 1970s, and centered around an American WWII vet with a piece of metal buried in his leg and a former Nazi officer; John McTiernan was attached to helm. Given the greater historical distance and the presence of a stronger director, that project may well have played better than what has made it to the screen.
Johnson seems more at ease capturing cliched shots of majestic nature than he is guiding his scenery-chewing leading players. Moving with his trademark physical grace, Travolta offers a twinkly-eyed perf that undercuts his character's rep as a cold-blooded killer. Although mostly registering as weary and exasperated, De Niro offers a few twinkles of his own in the over-the-top sequence that starts with him nailing Travolta's profile to his front door with an arrow.
The glorious autumnal forests, fields, mountains and waterfalls of Georgia are shown to their best advantage. Tech credits are pro, despite Christopher Young's grating, overinsistent score.
Karlovy Vary Film Review: 'Killing Season'
Reviewed at Karlovy Vary Film Festival (Special Event), June 29, 2013. MPAA Rating: R. Running time: 90 MIN.
Production
(Belgium-U.S.) A Millennium Entertainment (in U.S.) release of a Millennium Films, Corsan presentation of a Corsan, Nu Image production. Produced by Paul Breuls, Ed Cathell III. Executive producers, Avi Lerner, Danny Dimbort, Trevor Short, Boaz Davidson, John Thompson, Guy Tannahill. Co-executive producers, Linda Favila, Anson Downes. Co-producer, Veronique Huyghebaert.
Crew
Directed by Mark Steven Johnson. Screenplay, Evan Daugherty. Camera (Technicolor, HD), Peter Menzies Jr.; editor, Sean Albertson; music, Christopher Young; production designer, Kirk M. Petrucelli; art director, Thomas Minton; costume designer, Denise Wingate; visual effects supervisor, Evan Jacobs; stunt coordinator, Jeff Imada; sound (Dolby Digital); Petar Kralev, Adrian Rhodes.
With
Robert De Niro, John Travolta. (English, Serbian dialogue)
Dev Patel ("Slumdog Millionaire," "The Best Exotic Marigold Hotel") is in early talks to star in Neill Blomkamp's sci-fi feature "Chappie" at MRC.
The story details are being kept top secret, but is based on the short film "Tetra Vaal" about a robotic police force patrolling the slums of South Africa.
Sharlto Copley has already been cast as a police robot working the shanty towns. Patel will play the human lead, a young man in the impoverished town.
Blomkamp and Terri Tatchell penned the script, while Simon Kinberg is producing. The project will be Blomkamp's first project post-"Elysium".
Pogledao sam NOW YOU SEE ME Louisa Letteriera, vrlo dinamičan i duhovit heist film koji je poslužio kao fina kontrateža robotizovanim i postapokaliptičnim blokbasterima ove sezone. Letterier je verovatno najuspešniji učenik Luc Bessona i za sada je uspeo da napravi vrlo respektabilan body of work. NOW YOU SEE ME je njegov povratak posle teške mašinerija CLASH OF THE TITANSa, jednostavnom repertoarskom filmu u kome ključnu ulogu ima "ljudski faktor". Okupio je izuzetnu glumačku podelu, među glavnim glumcima nema slabog mesta i doneo je svu svoju efikasnost i preciznost tako da NOW YOU SEE ME ima intenzitet tobogana koji zaobilazi, ali i ne prevazilazi "kletvu filmova o mađioničarima".
Naime, filmovi o mađioničarima su po pravilu problematični zbog toga što je sam filmski izraz iluzija i onda se spoj iluzije kao tehnike prikazivanja i iluzije kao akcije koja se prikazuje, pretvara u neodrživu strukturu i odbija publiku. NOW YOU SEE ME se bavi mađioničarima koji organizuju spektakularne pljačke i u tom pogledu prikaz raslojava na dva dela, spektakl na sceni bez demistifikacije, i spektakl u razotkrivanju iza scene. Međutim, ono gde film trpi najveći dramaturški problem jeste faza kada mađioničari stupe u akciju. pošto demistifikaciju akcije čuva za posle trika, glavni junaci preuzimaju sporednu ulogu a policajac koji ih juri dolazi u fokus. Film je dovoljno dinamičan da se ovo "varanje" ne percipira kao mana koja ozbiljno remeti utisak, ali bez ikakve sumnje, film bi bio vredniji da su scenaristi i reditelj našli način kako da "pokriju" ovu deonicu.
No, ukupno iskustvo je izuzetno prijatno, vrlo old school i drago mi je što NOW YOU SEE ME može da se smatra umerenim uspehom na blagajnama, naročito ako imamo u vidu konkurenciju koja je udarala jako.
* * * / * * * *
Stari spaja Bregu, Kanyea i Cee Lo Greena u jednom narodnom kolu...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4667/dimitrije-vojnov-serbia-sounds-global/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4667/dimitrije-vojnov-serbia-sounds-global/)
:lol: Lepo si ga spojio, doista. Sad moram da preslušam Kaneyja.
Jigga What? Jigga Who?
http://www.complex.com/art-design/2013/07/jay-z-is-rapping-to-marina-abramovic-at-pace-gallery (http://www.complex.com/art-design/2013/07/jay-z-is-rapping-to-marina-abramovic-at-pace-gallery)
Pogledao sam AFTER EARTH M. Night Shyamalana. Ovaj film deluje kao da su ga proizveli profesori filmske produkcije kako bi imali temu za seminarske radove svojih studenata. Pravo je čudo kako je ovaj film uspeo da uopšte bude snimljen na ovakav način i takva odluka se može objasniti samo beskrajnom željom studija Sony da izgradi odnos sa Will Smithom. Ovaj film je došao u najgorem trenutku za Sony jer ova sezona im je donela dva kapitalna letnja promašaja za redom a AFTER EARTH je bio prvi i pokrenuo je lavinu lošeg publiciteta za studio.
Ovaj film, sam po sebi, nije preterano dobar, nije baš ni loš, naročito ne na neki inspirativan način, i jako je teško analizirati ga van konteksta ambicija studija, Smithovih namera, budžeta, Shymalanove sudbine i sl. Da su ovaj isti film snimili neki anonimusi ili ljudi sa manje zvučnim imenima, dobio bi čak možda i umerene pohvale jer i ono što je loše u filmu je loše na zanimljiv način. Štaviše, da ovaj film nije izašao tokom leta kada se suočio sa teškom konkurencijom, i sa ovim imenima bi bolje prošao.
Međutim, na nekom bizarnom nivou, ono što se filmu AFTER EARTH ne prašta u pogledu promašenosti jeste to što odstupa od formule i to zbilja deluje kao havarija koja je čekala da se desi.
M. Night Shyamalan je reditelj čiji je uspeh bio nezaslužen i koji je obrni-okreni snimio jedan odličan film i nekoliko odličnih scena. On je reditelj u ozbiljnom sunovratu već nekoliko godina, praktično od kada je napustio Disney i postavlja se pitanje zašto ga je Smith uopšte uzeo da režira ovaj film. Shymalan uprkos enormnom budžetu nije postigao da ovaj film izgleda naročito raskošno i AFTER EARTH je više kao neka vrsta sirotinjskog AVATARa ali je negde jasno da je Smith želeo njegovu ekspertizu u "mirnijim scenama", međutim to što je Shymalan doneo nije dovoljno da opravda čitavih 130 miliona dolara budžeta u filmu koji izgleda kao da je koštao 30. I otprilike da je toliko koštao sada bi bio hit. Isto tako, sa tom cenom i ovim rezultatom na ekranu u kome se ne vidi svaki dolar, AFTER EARTH ni pod kojim uslovima ne bi mogao da se isplati.
Scenario koji je po Smithovoj priči napisao Denzelov trećepozivac, poluopskurni tip Gary Whitta u saradnji sa Shymalanom je u najmanju ruku osrednji, a po svom mentalitetu definitivno ne dobacuje do one maštovitosti koja se očekuje od filma od 150 miliona dolara. Ako su Smith i ekipa očekivali da ovaj film bude franchise starter, a navodno jesu, postavlja se ozbiljno pitanje zašto ovaj film pre svega izgleda kao žestok stand alone. Dakako, da je bio hit, ovo bi bio origin story ali u ovom filmu nije započeto apsolutno ništa čemu bi se sledeći filmovi mogli vratiti. Priče o sajentološkom uplivu su po meni preterane, s tim što je moje poznavanje sajentologije na nivou najosnovnijih informacija pa je moguće da neko ko je upućeniji u njihova učenja možda prepoznaje neke detalje koji meni izmiču. Ovaj film čak nema ni neku ekološku agendu iako se dešava na napuštenoj Zemlji kojoj se transformisao ekosistem.
No, koncept filma liči na ideju koju je osmislio Tom Hanks za CAST AWAY a Zemeckis je to briljantno realizovao. Ovoga puta ideja je bila da jaden Smith bude mladi akcini heroj a da Will ima ulogu mentora. I zaista, osim jednog flešbeka, Will nema nijednu akcionu scenu, već deo vremena na ekranzu provodi sedeći sa bolnom grimasom i navodeći sina, sporadično ubacujući neke pseudofilozofske savete. No, Jaden je glavni na ekranu i pored akcije ima i glavni screentime.
Bilo bi licemerno reći da Jaden nije dorastao tome da iznese skup film jer je KUNG FU KID sa njim i Jackie Chanom doneo oko 400 miliona dolara širom sveta sa budžetom od 40, Will je hteo da ponovi taj sinergijski efekat Jadena i velike, zapravo najveće zvezde, ali previše ga je stavio u prvi plan i povlačenje Willa u pozadinu, u najčistiji supporting character je bilo preekstreman potez, naročito jer je ovo jedva pa duo drama - zapravo Jaden je sve vreme sam i u centru pažnje. U određenom smislu, sam Will je imao takav zafatak u filmu I AM LEGEND i odlično ga je uradio ali to je u ono vreme smatrano izazovom za jednog superstara u kome je ponovio Hanksov podvig iz CAST AWAY. Stavljanje Jadena u sličnu poziciju je pokušaj u kome ima integriteta ali za koji je jasno da bi više izazivao strepnju nego nadu.
Ovo je film u kome je antagonista monstrum koji se ne pojavljuje puno ali je dovoljno gadan da film ne bude za decu. pa praktično da jedva bude i za Jadenove vršnjake. Pojedini elementi filma su vrlo surovi, naročito za klince, a Willova povreda usled koje ostaje u brodu samo zahvaljujući Shymalanovoj slaboj režiji nije imala onu teskobu koji ima Hanksovo vađenje zuba u CAST AWAYu.
Akcije ima, nije loša, ali nije uopšte onoliko spektakularna koliko bi trebalo za bude za te pare i za ovu sezonu. Nove žiovotinje koje su evoluirale na planeti liče na sadašnje taman u dovoljnoj meri da izgledaju kao rezultat evolucije, a monstrum koji se sukobi sa Jadenom je generic, doduše to se može opravdati time što je napravljen da lovi ljude, verovatnmo nekim vidom genetskog inženjeringa koji je sličan razmišljanju holivudskih scenarista.
Dizajn futurističkih kolonija i svemirskih brodova je vrlo 70s sa nekim orijentalnim detaljima u enterijeru i New Age prostranošću. Prikaz tehnologije i prevoznih sredstava budućnosti deluje stilizovano, arhaizirano i po kompleksnosti realizacije liči na nešto ambiciozniji TV pilot. AFTER EARTH u pogledu dizajna ima nešto svoje ali nema šta da traži nasuprot OBLIVIONa, STAR TREKa ili ELYSIUMa, da nabrojimo samo ovogodišnju konkurenciju. Doduše, kako rekoh, razlikuje se, ali ta razlika nije dovoljna da se kvalifikuje kao prednost. U početku filma taj pojednostavljeni dizajn koji negde evocira STAR WARS čak stvara iluziju da mašine i tehnika neće igrati značajnu ulogu u filmu, i to u osnovi jeste tačno, ipak kasnije se uvode neki high tech elementi koji definitivno po sofistikaciji odudaraju od ove izvorne jednostavnosti.
U AFTER EARTHu se ne može reći da ima puno toga novog ali svakako ima puno toga drugačijeg. Nažalost, ovo je jedan od filmova koji je baš zbog toga zaslužio da uspe nešto više. Međutim, njegov neuspeh ne potvrđuje samo ziherašku poltiku Holivuda u komercuijalnom već i u estetskom pogledu - da je bilo veće kontrole studija, AFTER EARTH bi sigurno bio bolji film i to je zapravo najtragičniji aspekt. Čini mi se da kada se komercijalni neuspeh ovog filma malo zaboravi i kad prođe neko vreme, dobiće neku vrstu kultnog statusa kao jedan od onih velikih vanity projekata po kojima se pamte velike zvezde.
* * 1/2 / * * * *
P.S. S druge strane, celokupan pritisak na film u medijima desio se odmah posle premijere, dok su bili aktuelni samo američki rezultati, ali sada bi se moglo reći da je koštao 130 miliona a vratio nekih 100 miliona kada se uzme u obzir i skor ostvaren u svetu. Jedna od teza je bila i da je Will Smith izgubio moć da privuče publiku. Ako imamo u vidu da on u OVAKVOM filmu još i nije glavni glumac, teško je reći da nema nestvarno veliku box office moć. Pre će biti da ovakav film obeshrabri publiku budućih projekata.
Da, Sony je izludeo sa budžetima. Kojih bre 130 milona dolara?? Na šta??? Ludilo. Moram da kažem da se meni ovo nije gledalo od prvog momenta i da sam nekako skloniji da pogledam Pacific Rim, tu barem znam na šta idem...
Pacific Rim Job
Мени, као вјероватно највећем поштоваоцу лика и дјела МНС-а на овим просторима, овај филм се и гледа и не гледа. Гледа ми се наравно због обећавајуће идеје и феноменалног режисера (а и тај сценариста је писао врло добри Боок оф Ели), али једноставно нисам сигуран да могу да издржим ону балаву иритантну сподобу у главној (и јединој?!) улози током читавог филма.
Е, него, може ли неко да ми објасни како функционишу ствари са буџетом, зарадом, исплативошћу и сл.? Занима ме конкретно сљедеће: Ако се каже да је неки филм имао буџет нпр. 150 милиона долара, а заради 250 милиона долара, да ли је тај филм у плусу 100 милиона или имају још неки значајни трошкови (маркетинг и сл.?) који чине да тај добитак буде мањи? Колико филм оквирно треба да заради у односу на свој буџет да би студио био у плусу?
U suštini treba da zaradi duplo više. Dakle, ako je koštao 100 miliona, bilo bi dobro da u bioskopima zaradi 200 miliona.
E sad, tu ima i faktor troškova za marketing koji se mogu i ne moraju dodati budžetu iz prostog razloga što taj budžet možda pokrivaju sponzori. Ali, ponekad ga i ne pokrivaju tako da se ponekad i taj trošak mora uračunati. Međutim, ako je film koštao 100 miliona i reklamiran je za 50, ne mora da znači da će se isplatiti sa 300 miliona, možda mu je dovoljno i manje jer je suština računice u sledećem. Dakle, pola para ide bioskopu, pola ide producentu i distributeru.
Sad, mi tek povremeno znamo kako su se producent i distributer raspodelili. Na primer, većinu filmova finansiraju holivudski studiji koji su u osnovi distributeri. Ali, isto tako ima filmova koje finansira neko drugi a oni ih samo distribuiraju, tako da sad tu ima raznih računica. Nekada čak i bioskopdžije finansiraju film, npr. Village Roadshow koji mahom finansira Warnerove filmove je lanac bioskopa.
Ovaj sada najaktuleniji slučaj sa firmom Legendary koja je bila sa Warnerom i prešla za Universal je primer kuće koja je producirala i finansirala filmove što je naravno Warneru jako značilo jer nisu morali da brinu za načine finansiranja,naročito u okolnostima finansijske krize. Otud npr. mislim da će Warner možda čak mnogo manji trud uložiti u preostale Legendary produkcije koje mu ostaju da ih pusti u 2013. i 2014. jer je njegov udeo u tim filmovima mani i lako će povratiti svoju investiciju pošto se obično distributer prvi naplaćuje.
Zatim, film ima dalje vidove eksploatacije posle bioskopa ali je bioskopski skor važan zbog kulturnog kapitala jer ako je film bio hit onda će sa tim imidžom ići na kućne formate, televizije i sl. a ako nije, cena mu pada. Isto tako, važno im je da film povrati novac iz bioskopa zato što su to velike investicije i ako se ne povrati brzo, studiji ulazee u minus, padaju im akcije i sl. No, filmovi u svom prilično dugom veku eksploatacije obično vrate novac pre ili kasnije ali naravno što ga duže vraćaju to su manje isplativi.
Stoga, ogroman marketing za filmove koji su već u startu hitovi, tipa neki Marvelovi naslovi ima za cilj veliki bioskopski skor koji ima i finansijski i marketinški smisao jer uspeh generiše uspeh. Ali, isto tako, ako film prođe naprosto "dovoljno dobro", dakle ni ne mora da udvostruči budžet na blagajnama, može da ostvari "kulturni kapital" i proglasi se uspehom. Naročito recimo ako je delo velikog autora. Tipa, ako Scorsese snimi film od 100 miliona i taj film zaradi 100 miliona, smatraće se kao hit, iako formalno nije.
U tu cifru treba uračunavati i rezultat van Amerike i rezultat u Americi iako u suštini ova podela od pola-pola ne važi baš svuda jer prosto u drugim zemljama studio ima neke lokalne distributere koji uzimaju 15 posto, dakle nije baš ta podela ali to su mahom manja tržišta. Na svim velikim tržištima, studiji rade bez posrednika.
Хвала на детаљним информацијама!
Питао сам јер сам читао чланак неке будале о Џонију Депу и лик набраја његове посљедње филмове који су као флопнули и за један од њих (заборавио сам који) каже нешто типа "коштао је 100 милиона а зарадио само 250" и ту се мени створи упитник над главом.
Pogledao sam PACIFIC RIM Guillerma Del Tora. Reč je o filmu prema kome imam pomešana osećanja zato što je u njemu sve proizvod autorove odluke tako da i ono što je dobro zapravo deluje loše kada se sagleda širi kontekst u kome je realizovano, a opet treba pohvaliti ono što zaslužuje pohvalu.
Ono što je dobro u filmu PACIFIC RIM jeste Del Torova odluka da relativno smireno snima akciju između velikih robota i kaiju čudovišta, da se sve ne pretvori u apstraktnu video instalaciju kao kada Bay pretera (a preteruje sve vreme posle prvog dela TRANSFORMERSa), dobro je to što je u pogledu broja likova i toka priče kompaktan, dobro je što film ima solidan tempo i nije dosadan.
Međutim, sve ostalo u filmu je manje ili više loše, s tim što ono što bi se moglo smatrati lošim jer je neuspelo u estetskom pogledu deluje mnogo benignije od onoga što je suštinski problematično.
U estetskom pogledu, problem je u tome što Del Torov pokušaj da se način upravljanja robotima putem spojenih psiha dva pilota, što je realizovano na jednom sub-DREAMSCAPE odnosno sub-INCEPTION nivou zapravo nikada ne prenosi na sam odnos među likovima, i ne zaigra u njihovim sudbinskim situacijama. Štaviše, na kraju taj plot device više ima ulogu u pokušajima da se na sličan način razume kaiju nego da se zapletu odnosi među ljudima. Otud, taj sub- INCEPTION zaplet deluje kao prilično lobovanje.
Odnosi među likovima su svedeni na izvikivanje parola, motivacionih govora i svih mogućih opštih mesta o padu i ponovnom usponu ratnika. Del Toro je negde toga svestan i neki glumci kao što je Idris Elba to dovode do paroksizma ali prosto tih scena ima previše da bi se mogla opravdati njihova trapavost.
Comic relief uopšte nije smešan ali se paradoksalno kroz comic relief likove rešavaju krucijalne stvari vezani za zaplet. Štaviše, na nivou priče, comic relief likovi su mnogo bitniji od glavnih.
Konačno, borba između robota i kaijua je bezveze. Nezavisno od efekata, spektakla i sl. te scene su toliko apsurdne, toliko očigledno bazirane na efektima i toliko depersonalizovane da zapravo ni ne mogu biti bolje od ovoga kada se tako postave. Doduše, ne znam da li se mašine kojima rukuju piloti u ovom filmu kvalifikuju za naziv robota budući da im piloti sve vreme komanduju, izvinjavam se ako sam se pogrešno izrazio.
Konačno, iako kaijui napadaju danju, sve scene borbe se dešavaju noću, po kiši i pod vodom pa se tu baš ni ne vidi ništa naročito, iako ni to što ima da se vidi nema previše smisla. MAN OF STEEL donosi akciju iste logističke složenosti ali je prikazuje na neuporedivo bolji način.
Glumačka podela je mahom regrutovana iz televizijskih serija, to je jedna od instanci Del Torovog podilaženja geekovima i nažalost filmu nedostaje "težina" u podeli, glumac koji može da iznese rolu na velikom ekranu.
No, svi ovi problemi na stranu, osnovni problem PACIFIC RIMa je u tome što je ovo film od 200 miliona dolara sa pulp premisom koja samo u ovom stanju dekadencije Holivuda uopšte može da dobije A-tretman. Način na koji Del Toro priča ovui priču je takođe B. Ovde čak ni nema nekog pokušaja crossovera između potpunog pulpa i nečega što ipak ima smisla na ovom formatu.
Dekadencija holivudskih studija u kojoj se dešavalo spajanje monstruma iz različitih mitologija krenulo je još davnih dana, ali susreti Dracule, Frankensteina i Wolfmana su se dešavali u nekim potpuno drugačijim produkcionim kontekstima.
Ovde nije pitanje zavisti ljubitelja starih filmova prema novim, ima sjajnih B-premisa, čak vrlo sličnih PACIFIC RIMu koje su rezultirale odličnim A-filmovima, recimo REAL STEEL Shawn Levyja. Problem je u tome što su svi ti B-filmovi zapravo u svom pristupu zdraviji od Del Torovog. Njegov pristup jeste B ali on ima sasvim dovoljno A resursa da izgubi onu snalažljivost B-reditelja i tada stvara film koji je potpuno jalov. REAL STEEL je nedostižan zlatni standard za ovo, čak i prvi TRANSFORMERS, međutim čak je i ROBOT JOX daleko superiorniji iako se praktično bavi istim tehnologijama.
PACIFIC RIM ima infantilnu premisu koja je do te mere artificijelna i dekadentna da više nije zanimljiva i realizovan je sa opscenim količinama novca koje čine da Del Toro ztaliči na dete koje je dobilu igračku kakvu je oduvek želelo ali više nema sposobnost da joj se raduje i da se sa njom maštovito igra.
O samoj derivativnosti filma ne treba trošiti reči. Međutim, i OBLIVION je bio na sličan način sastavljen od delova drugih filmova ali je funkcionisao zahvaljujući punom ubeđenju svojih autora koje je u ovom filmu izostalo. Ovde je masa elemanat istrgnuta iz svog izvornog konteksta, a to je inače mučna tendencija savremenog filma, s tim što ovog puta Del Toro nije učinio apsolutno ništa da tu stvar na bilo koji način produbi ili oživi. Kaiju invazija je prikazana toliko distancirano da je film maltene inovativan. Međutim, irnonija sudbine je u tome da je Del Toro na rečima neko ko stalno dokazuje kako petparačke premise nisu potpuna glupost a onda jednu od njih koja još od svoje prve ekranizacije nije tretirana kao glupost (a kaiju tradicija je toliko politički potentna da je čak i Kim Jong Il snimio PULGASARI kao politički film) i sveo je na taj nivo.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-07-2013, 02:22:52
Njegov pristup jeste B ali on ima sasvim dovoljno A resursa da izgubi onu snalažljivost B-reditelja i tada stvara film koji je potpuno jalov.
Pa, to. To načelno ubija većinu sličnih pokušaja. Ne samo na filmu, ovo važi maltene svuda. Juče sam slušao novog Congoa Nattyja, album gde ne mora da krade ritmove i vokalne semplove od drugih, gde je imao para da mu se sve odsvira i otpeva kako je zamislio i, naravno, rezultat je višestruko slabijih od njegovih klasičnih jungle momenata.
Ovo je potpuna dekadencija. Svojevrsni pokušaj nasilne infantilizacije nečeg što u startu nije previše sofisticirano ali je i u svom najinfantilnijem obliku ozbiljnije od ovoga, a sve to realizovano sa parama koje obećavaju film najviših ambicija.
Dane & Aubrey
Veteran comedy actor Paul Reiser has joined the cast of Jeff Baena's indie horror comedy "Life After Beth". Reiser will be playing plays the lead character's father.
Dane DeHaan plays a young man who struggles to continue his relationship with his girlfriend Beth (Aubrey Plaza) after she is resurrected from the dead. Shooting begins this week in Los Angeles.
Hardcore
Sharlto Copley ("Elysium," "District 9") has signed on to play the hero in Ilya Naishuller's first person P.O.V. sci-fi action thriller "Hardcore".
Timur Bekmambetov produces what is being described as a stylized action movie with Copley killing bad guys and saving damsels
Kakva grupa bećara na jednom mestu...
Australian actor Jason Clarke ("Zero Dark Thirty," "The Great Gatsby") has joined the cast of Daniel Espinosa's currently in production "Child 44" at Lionsgate and Scott Free.
Set in the Soviet Union in the 1950s, the story follows a loyal MGB officer (Tom Hardy) betrayed by his colleagues and on a desperate search for a serial killer.
Clarke plays a slimy man whom Hardy's character thinks is a traitor. Noomi Rapace, Joel Kinnaman, Gary Oldman, Philip Seymour Hoffman and Paddy Considine also star.
Richard Price penned the script based on the Tom Rob Smith novel. Ridley Scott and Michael Schaefer are producing.
Ovo je kao rimejk kultne epizode TWILIGHT ZONE samo što je sada glavni junak glasač Radikala koji se budi u zemlji kojom je zavladao Vučić...
Politika
Zbog masovnog prelaska u SNS nestaju odbori drugih partija
U Jagodini svoje odbore više nemaju SDPS, DS i DSS, a isto se desilo i URS-u u Pančevu
Zoran Babić: ,,Pogrešio je stranku onaj kome smeta da iko više zakuca na vrata SNS-a"
Čak tri partije od juče više ne postoje u Jagodini. Naime, čitav gradski odbor Socijaldemokratske partije Srbije Rasima Ljajića i mesni odbori Demokratske stranke i Demokratske stranke Srbije, gotovo trista ljudi, u istom danu je pristupilo Srpskoj naprednoj stranci. Kako je to saopštio poverenik SNS-a za ovaj grad Nebojša Tatomir, a prenosi Fonet, ,,najbitnije da su to ljudi čiste prošlosti i da im je stalo do svog grada i države". Samo tri dana ranije i ceo pančevački odbor URS-a Mlađana Dinkića ,,preselio" se u redove naprednjaka. Nakon što im je prišlo kompletno rukovodstvo i preko 500 članova subotičkog ogranka DSS-a, Izvršni odbor SNS-a raspustio je svoj gradski odbor i formirao novo povereništvo u koje su odmah uključeni i bivši članovi DSS-a.
Ovi masovni preleti poslednji su u nizu grupnih pristupanja najjačoj stranci na srpskoj političkoj sceni. Osim ovakvih slučajeva, koji su sve učestaliji, u javnosti su ostala upamćena i neka pojedinačna menjanja stranačkog dresa. Tako je predsednik Mesnog odbora DS-a iz Miroševca (Leskovac) Milorad Stamenković svoj odlazak u SNS obrazložio time što njegova bivša stranka nije asfaltirala putni pravac Slavujevce–Miroševce i Miroševce–Lugare.
Generalni direktor RTB Bor Blagoje Spaskovski je pak prelazak iz URS-a u SNS objasnio time što uvek želi da igra u najboljem timu.
,,Odavno sam odlučio da je moje mesto u SNS, još u vreme kad je Vučić počeo da niže uspehe u spoljnoj politici. Ali, kad se nedavno okrenuo ekonomiji, e tad me je potpuno 'kupio'", rekao je Spasovski za ,,Kurir" uz ocenu da je ,,postao vagon u kompoziciji kojom upravlja mašinovođa gospodin Vučić".
Kako se u ,,voz" SNS-a ukrcava sve više ,,putnika" tako i nezadovoljstvo pojedinaca koji su u stranci od osnivanja, dakle, još dok je bila u opoziciji, narasta.
,,Neselektivnim učlanjenjem postajemo sabirni centar za politički otpad onih koji nam dolaze da bi se uhlebili i ponovo bili neko i nešto, nakon što su prokockali svoje pozicije u prethodnim političkim opcijama", kaže revoltirano dr Radmilo Todosijević iz Subotice, član najužeg rukovodstva sada raspuštenog Gradskog odbora i odbornik u Gradskoj skupštini, koji tvrdi da većina članova nije saglasna sa odlukom Izvršnog odbora partije.
Prema njegovim rečima, nove stranačke kolege, dojučerašnji članovi DSS-a, teže sopstvenoj promociji, a ne povećanju autoriteta stranke. ,,To može dovesti do defetizma, jer stari članovi više neće želeti da se aktiviraju, a pridošlice neće doprineti ugledu stranke. Uostalom, broj članova nije garancija autoriteta, jer je u svetu do osam odsto populacije je učlanjeno u neke partije i bitnije je da imate dobar program i kvalitetne ljude za njegovo sprovođenje", kaže Todosijević.
Ovakvi komentari, međutim, ne brinu previše rukovodstvo naprednjaka. Zamenik šef poslaničke grupe SNS-a u republičkom parlamentu Zoran Babić kaže da je pogrešio stranku onaj kome smeta da iko više zakuca na vrata SNS.
,,Nikada nismo ni od koga pravili prvoborca, uvek smo stavljali znak jednakosti između onih koji su u septembru 2008. godine napravili poslanički klub 'Napred Srbija' i onih koji se učlanjuju sada. Na zatvorena vrata će naići samo oni koji su se bavili kriminalnim i koruptivnim stvarima u prošlosti, pa možda učlanjenjem žele da dobiju aboliciju od svega toga, ali to neće doživeti", kategoričan je Babić, uz opasku da nema ničega spektakularnog u tome što se u poslednjih godinu dana, otkada je partija došla na vlast, učlanilo dvadesetak hiljada ljudi, jer je, kaže, najveći broj njih, oko trista hiljada, stranci pristupilo u vreme njenog opozicionog delovanja, od 2008. do 2012. godine.
Koliko je, međutim, među ovim ljudima onih koji svojom stručnošću i kvalitetom mogu da doprinesu partiji koju u javnosti bije glas da nema dovoljno kadrova, a koliko je karijerista ili onih kojima je menjanje partije uobičajena stvar kod svake promene na državnom vrhu? Uostalom, još svi pamte masovna preletanja posle 2000. godine iz stranaka bivšeg režima u partije koje su preuzele vlast posle demokratskih promena, ponajviše u DSS.
,,Većina onih koji se učlanjuju po dobrom starom običaju traže sinekuru (dobro plaćeno radno mesto koje ne zahteva previše truda, prim. aut.) i to je odvratno. Ali, ja to na neki način i razumem. Posle 20 godina jedna stranka od koje se tome nismo nadali probudila je, neočekivano, neku veru kod ljudi zbog te obnovljene sposobnosti pregovaranja sa svetom i otrežnjenja, doduše sa tragičnim zakašnjenjem, ali otrežnjenja u pogledu svih tih lažnih nacionalnih mitova. Očigledno da to što su pričali početkom devedesetih nimalo ne liči na ono što sad pričaju i mene to raduje. To znači da se ljudi menjaju nabolje i ja to moram da podržim. Ako izdrže, onda ta podrška neće biti uludo data", kaže za ,,Politiku" Nenad Prokić, dramaturg, nekada visoki funkcioner LDP-a, koga su inače iz bivše stranke prozivali zbog odlaska u vladu na razgovor sa Vučićem.
Upravo njemu se spočitavalo da se ulaguje novoj vlasti ne bi li dobio neko ambasadorsko mesto. Uz opasku da bi ,,poštenu inteligenciju, kako je to Tito lepo govorio, trebalo da bude sramota da ulaze u ovu partiju zbog sinekure", Prokić tvrdi da je među onima koji podržavaju promene, ali da mu ne pada na pamet da tamo uđe, te da je to jedan pošteniji odnos, koji je dobra formula za nekog intelektualca.
,,Osim što su pomogli da se obnovi sposobnost pregovaranja sa svetom, oni su napali i jedan ključni problem ovog društva, a to je onaj deo nakaznog kulturnog modela u kome je dozvoljeno da svaka džukela može da krade. A ako se ta borba završi na jedan koliko-toliko uspešan način, onda za ovu državu ima neke nade", ocenjuje Prokić.
Babić tvrdi da u SNS-u niko neće profitirati samo zbog toga što je član partije.
,,Ne kažem da takvih motiva nema. Da bi se neko kvalifikovao da ga SNS predloži na određenu poziciju, mora da bude posvećen politici SNS-a, mora žestoko da radi, da deli naše vrednosti, da prođe kroz stranačku hijerarhiju i stranačka rešeta kako bi se popeo na stranačkoj lestvici", objašnjava Babić, dodajući da je ,,utakmica uvek otvorena i uvek dobrodošla u demokratičnim strankama kao što je SNS".
J. Cerovina - A. Isakov - B. Čpajak
Stari ispisuje fatvu protiv reality emisija, pravi male posvete Tijanićevim najdramatičnijim člancima, potvrđujući svoje ionako slabo prikrivene totalitarističke poglede.
http://novinenovosadske.rs/braca-i-bracale/ (http://novinenovosadske.rs/braca-i-bracale/)
Koliko pominješ reč "pornografsko", čovek bi pomislio da bi vredelo gledati te rijelitije. :lol:
Pornografsko in a bad way. :)
Kriple, reaguj!! :shock: xrotaeye :)
Steven Spielberg and George Lucas predict 'massive implosion' in film industry
George Lucas and Steven Spielberg think the film industry is heading towards a cliff. The pair behind some of the most successful franchises in movie history think that conservative programming choices and rapidly evolving distribution schemes have set the stage for a massive upheaval — and internet-based services may become the dominant medium when moviegoing as we know it crashes and burns.
The duo were joined during a panel at the University of Southern California by Microsoft's president of interactive entertainment Don Mattrick, who played backup with the occasional Xbox reference as Lucas and Spielberg took center stage. While the focus was ostensibly on the future of the entertainment medium — USC just opened a new building for the school's Interactive Media department — the topic quickly pivoted to the state of film distribution in a world where everything from games to television are competing for consumers' attention.
People simply have a limited amount of time, said Spielberg. "We can't expand the week. We can't expand the 24-hour cycle. So we're stuck with so many choices." The enormous amount of available content has pushed movie studios to be more conservative, banking on the power of event films to break through the white noise of a crowded marketplace. "You're at the point right now where a studio would rather invest $250 million in one film for a real shot at the brass ring," he said, "than make a whole bunch of really interesting, deeply personal — and even maybe historical — projects that may get lost in the shuffle because there's only 24 hours."
"There's going to be an implosion where three or four or maybe even half a dozen of these mega-budgeted movies are going to go crashing into the ground," Spielberg said, "and that's going to change the paradigm again."
Barreling from opinion to opinion throughout the discussion, Lucas presented a clear vision of this post-crash entertainment landscape: a world where going to the movies is no longer a casual outing, but a high-end experience more in line with Broadway. "What you're going to end up with is fewer theaters," he said. "Bigger theaters, with a lot of nice things. Going to the movies is going to cost you 50 bucks, maybe 100. Maybe 150." It will be more in line with sporting events, with films playing in these high-end cinemas for as long as a year. "And that's going to be what we call 'the movie business.' But everything else is going to look more like cable television on TiVo."
"It's not going to have cable or broadcast," Lucas said. "It's going to be the internet television."
As Lucas painted it, the shift will present new opportunities both for consumers and filmmakers. Viewers will have access to a wide variety of programming, "usually more interesting than what you're going to see in the movie theater. And you can get it whenever you want, and it's going to be niche-marketed, which means you can really take chances and do things if you can figure out there's a small group of people that will kind of react to it."
That kind of niche focus has already paid dividends for cable networks like HBO, he said, which have lower thresholds for success than a movie studio or traditional network — and are able to produce less-conventional programming as a result. "All you need is a million people," Lucas said. "Which in the aggregate of the world is not very many people. And you can actually make a living at this. Where before you couldn't."
Spielberg offered a softer touch — even turning wistful when discussing the increasingly narrow theatrical window movies have to deal with today. "It used to be, when I first started making movies it was really cool, my movies stayed in theaters for one year," he said. "If it was a hit, it was a year long. Raiders [of the Lost Ark] was in theaters for a year. E.T. was in a theater for a year and four months... That was an amazing situation, back then."
Today's movies are in hotels two weeks after they hit theaters, he said. "There's going to be eventually day and date with movies" — when films are available on demand at home the same day they hit theaters — "and eventually there's going to be a price variance. You're going to have to pay $25 to see the next Iron Man. And you're probably only going to have to pay $7 to see Lincoln."
Lucas jumped in: "I think eventually the Lincolns are going to go away and they're going to be on television."
Spielberg smiled, saying, "And mine almost was! This close. Ask HBO — this close!"
Despite the chaos, both men see the changes as something the industry will overcome, with Lucas taking particular relish in the opportunities the disruption is providing — adamantly stating that "now is the best time we can possibly have."
Comparing the industry's panic over fleeting DVD sales and crumbling business models to the 2008 economic crash, he stressed that now is the time to look forward. "It's a mess. It's total chaos," Lucas said. "But out of that chaos will come some really amazing things. And right now there are amazing opportunities for young people coming into the industry to say, 'Hey, I think I'm going to do this and there's nobody to stop me.'"
"It's because all the gatekeepers have been killed!"
http://www.theverge.com/2013/6/13/4425486/steven-spielberg-george-lucas-usc-film-industry-massive-implosion (http://www.theverge.com/2013/6/13/4425486/steven-spielberg-george-lucas-usc-film-industry-massive-implosion)
Ovo je stara vest. Mislim da ovo što su konstatovali nije sasvim neosnovano, mada ima dosta tu i Lucasove rezignacije što mu ovaj ratni film nije dobro prošao a Spielberg se onda tu malo identifikovao sa njim. Imao je i Soderbergh baš tih dana jedan zanimljiv govor na temu krize industrije. Mislim da kinematografija neće implodirati toliko u poslovnom pogledu koliko će ogromni troškovi u spoju sa grčevitom potrebom da se filmovi obrate globalnom trižštu dovoditi do sve jalovijih filmova koji će na kraju početi da odbijaju publiku. I to je već počelo da se dešava s tim što je onih filmova kojim se pokrivaju promašaji ipak dovoljno da se sve izniveliše.
Pogledao sam KILLING SEASON u kome je Mark Steven Johnson, reditelj neuspelog DAREDEVILa sa Ben Affleckom, dobio priliku da režira scenario SCHRAPNEL Evana Daughertyja koji je pre neku godinu dobio mesto na Black Listi najboljih nesnimljenih scenarija. U fazi dok se još zvao SCHRAPNEL i kada je govorio o vijetnamskom ratu, film je trebalo da režira John McTiernan. Na scenariju je i dalje potpisan Daugherty, ne znam da li je on napravio ovu promenu koja je prebacila priću iz vijetnamskog rata u posledice sukoba u Bosni. No, ko god da je to uradio, svakako neće obradovati Srbe koji su ponovo negativci ali neće ni one koji ih za to optužuju zato što je ta predistorija prikazana toliko apsurdno, od početka do kraja da je neverovatno da ovde imamo posla sa filmom kome Bosna nije primarna tema ali nije baš ni marginalna. Naime, da je ovo film koji se isključivo svodi na žanrovsku priču, potpuno bi bilo u redu da predistoriju prikaže pojednostavljeno ili pogrešno. Međutim, Bosna i kasnije ima svoju ulogu.
KILLING SEASON je u osnovi torture porn koji pokušava da proizvede neku sofistikaciju kroz red priče i red maltretiranja a teško je odrediti koji od ta dva segmenta mu lošije ide. Travolta i De Niro već duže vreme koketiraju sa DTV materijalom, no ovog puta treba naglasiti da je film došao ipak sa kakvom-takvom reputacijom, ako imamo u vidu Daughertyjev scenario na Black Listu i sl. Moguće je da su De Niro i Travolta sa rediteljem sami snizili ambicije projekta. No, rekao bih da se Travolta dosta trudi igrajući Srbina sa tvrdim ruskim akcentom a film postaje prilično bizaran kada na temu Bosne pokušava da bude slojevit odnosno da pokaže kontinuitet nasilja kroz istoriju.
Torture porn je krvav, ima svega i svačega, ali nije naročito ni maštovito ni efektno, izuzev u slučaju waterboardinga posoljenom limunadom koji je naprosto bizaran. Ima čak i nekoliko bolnih ideja ali one ne nude ne postužu adekvatan efekat tokom gledanja, odnosno bolnije deluje ideja nego egzekucija.
Uprkos mnogo većem broju antisrpskih filmova, i dalje imamo sreće da su oni mahom slabi. Po reputaciji, KILLING SEASON je mogao da preokrene taj trend ali nije uspeo.
Dupli post.
Hmda:
Sylvester Stallone Confirms Mel Gibson for 'The Expendables 3′? (http://screenrant.com/expendables-3-sylvester-stallone-mel-gibson-villain/)
Muka ga je naterala. :(
Johne, pročitao sam BEKSTVO IZ LOGORA 14, našeg starog znanca Blejna Hardena. Posle Srbije, Afrike i drugih kriznih žarišta, napisao je čitavu knjigu o radnim logorima u Severnoj Koreji. Srećom, knjiga je prilično slaba, više liči na neki pamflet koji bi NGO štampao i delio džabe uz novine nego na nešto što bi platio 500ak dinara.
Ideja iza knjige je beleženje ispovesti tipa koji se rodio u radnom logoru, spojena sa opservacijama o sistemu u Severnoj Koreji koji su manje više na nivou onog što ti prvo izađe na Googleu. Stil je novinarski, bliži feljtonu nego dokumentarnoj prozi, svakih desetak strana nas Harden podseti šta se desilo, malo nam rekapitulira, a vrhunac je Deretino izdanje koje na kraju donosi neke fotografije Vođa i crteže onoga što se desilo glavnom junaku, kao da su čitaoci retardirani pa ne mogu da zamisle.
Pored novinarskog stila, vidi se da je prilagođen publici nižeg intelektualnog nivoa pošto kreće sa time da je ovaj iz logora isto godište kao Kim Jong Eun pa se ne uzdrži da napravi poređenje tipa, eto ovaj se muči, a ovaj uživa. Ta struktura "Kraljevića i prosjaka" deluje prilično neverovatno u knjizi koja pretenduje na ozbiljnost.
Nekoliko puta sam listao Deretino izdanje da vidim da li je neka strana fondacija finansirala ovo, rekao bih da nije. Ipak, nije na nivou knjige za koju treba dati novac.
QuoteSrećom, knjiga je prilično slaba
:!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!: :!:
QuoteUprkos mnogo većem broju antisrpskih filmova, i dalje imamo sreće da su oni mahom slabi.
Деценија и по је прошла од МИРОТВОРЦА, а то је и даље вјероватно најмање дебилан филм овог типа.
MIROTVORAC je master class za sve ostale.
Pogledao sam HOI SA WON Sang Yoon Lima za koji bi se moglo reći da spada u ne tako čestu formu južnokorejskog B-filma. Još od trajanja od sat i po uprkos tome što pripada žanru koji Korejanci drže u dvočasovnim minutažama, pa preko sažetog, pomalo konfuznog načina izlaganja priče, HOI SA WON odstupa od kanona i više liči na američki B-film ili neki hongkonški rad.
Priča je blago stilizovana, govori o firmi iz metalskog kompleksa koja zapravo funkcioniše kao krinka za plaćene ubice i njenom zaposleniku koji naravno omekša u ključnom trenutku i pretvara se u slabu kariku koja se mora ukloniti,
U pogledu akcije, Sang Yoon Lim je izvanredan, sve što je vezano za atmosferu, obračune i napetost realizuje vrlo energično i elegantno. Nažalost, melodrama koje ima dosta u filmu deluje nerazrađeno a uprkos dosta kratkom trajanju filma ponegde je razvučena i repetitivna. Reklo bi se da je Lim uveo odnose koji su promenili život naslovnom junaku, ali nije najbolje osmislio kako su se oni potom razvijali, kada su ispunili svoju svrhu unutar onoga što njega zanima.
Otud ovo nije značajan film sa južnokorejskim pečatom ali jeste vrlo efektan akcijaš koji će prijati ljubiteljima žanra.
* * 1/2 / * * * *
With His New Film, Elysium, Director Neil Blomkamp Delivers a Hellish Vision of Paradise
By Mark Yarm
07.16.13
6:30 AM
Neill Blomkamp loves almost everything about Los Angeles: The sunshine. The palm trees. Beverly Hills. The pollution. Compton. Urban sprawl. Razor wire. Class warfare. Police choppers. Civil unrest. The way he sees it, LA is one immense, complicated mechanism. And Blomkamp is nothing if not fascinated by mechanisms, be they automobiles or firearms or massive orbital space stations. But most of all, Blomkamp loves LA because it's the one city that he feels comes closest to the violent, charged metropolis where he was born and raised, the city that shaped him as a man and inspires him as a filmmaker, and the place he is irrevocably drawn back to: Johannesburg, South Africa. "It has this thermonuclear-weapons feel," he explains, "like it's going to go off at any point." Los Angeles can't match that level of intensity—yet—which is why Blomkamp sometimes refers to LA as Diet Joburg or Joburg Lite.
On this early April afternoon in Joburg Lite, Blomkamp is relaxing in the back of a black Mercedes-Benz provided for him by Sony Pictures, en route to his hotel in Beverly Hills. Just an hour earlier, he was in Hollywood's ArcLight theater premiering 10 minutes of footage from his dystopian sci-fi thriller Elysium, the follow-up to his feature debut, 2009′s aliens-in-apartheid tale, District 9. He's heartened by the enthusiastic reaction from the crowd, a mix of press and fans, but would prefer it if he never had to do these kinds of events—or sit for interviews or have his photo taken or deal with the business of Hollywood in general. Which brings us to the one thing that Blomkamp hates about LA: the "fear-based, bottom-line-worshipping" film industry.
Of course, he realizes that you have to make some concessions when your new movie is a $100 million tentpole starring Matt Damon. In every respect, Elysium is a larger, higher-profile, and more conventional action film than District 9. Produced by Peter Jackson, D9 was made for a measly $30 million and went on to gross $211 million worldwide and garner four Oscar nominations, including Best Picture.
Elysium takes place in 2154, when the 1 percent live out their caviar dreams and enjoy spectacular health care on board the film's titular space station—while the rest of humanity suffers on a ravaged, overcrowded Earth. The orbital utopia scenes were shot in Vancouver, British Columbia, while a Mexico City slum stands in for LA. Blomkamp spent two weeks of the four-month Mexican shoot filming in one of the world's largest dumps, a place swirling with dust composed partly of "dehydrated sewage." ("You know you're in a Neill Blomkamp film when you're the actor and everybody else has a protective mask on their face," quips longtime collaborator Sharlto Copley, who plays mercenary Kruger in Elysium.) When Damon's character, a shaven-headed, tattooed ex-con named Max, is irradiated in a factory accident and given five days to live, he must find a way to get to Elysium, the only place that promises a cure.
The year 2154 is somewhat arbitrary, but Blomkamp believes that Earth will someday look a lot like his movie's dystopian portrayal. He currently places humanity's odds of survival at 50-50: "The dice are going to be rolled, and either we're going to end up coming out of this through technological innovation"—leaps in genetic engineering, say, or artificial intelligence—"or we're going to go down the road of a Malthusian catastrophe." That path leads to human extinction or, on the sunnier side, a return to the Dark Ages.
Recently Blomkamp has been leaning toward Malthusian catastrophe. As the car rolls west along LA's Miracle Mile, he holds forth on just a few of the topics that engross him: overpopulation, pathogens, nukes; how America's hegemony is slowly eroding en route to a "third world deathbed." All this without a hint of gloom. He is capable of compartmentalizing these bleak visions, and right now he's in his default mood: "slightly upbeat," as he puts it.
But Blomkamp insists Elysium isn't some sort of filmic Paul Krugman op-ed piece. It's important for him that his movies grapple with things that matter, in this case economic disparity, immigration, health care, corporate greed. But he disdains prescription-happy "message" movies—that's what documentaries are for, he says—and intends Elysium to be first and foremost a mass-appeal, summer popcorn flick. Allegory, satire, and dark humor interest him; providing pat answers to society's woes does not. "Anybody who thinks they can change the world by making films," he says, "is sorely mistaken."
Photos: Asger Carlsen
For a guy drawn to struggle and chaos, Blomkamp seems to have a pretty cozy life. He shares a two-story, stone-faced Vancouver home with his wife and District 9 writing partner, Terri Tatchell, and their 14-year-old daughter, Cassidy. Visitors are greeted by an Elysium droid, a 22nd-century version of a knight in armor. In an adjoining room, a robot parole officer from the film is seated at the table, an unsettling grin on his face.
The 33-year-old Blomkamp is in his usual uniform—jeans, T-shirt, high-tops—and today wears his brown hair spiked in front. Six-foot-even, he carries himself with a quiet self-assurance. "He's probably the most decisive director I've ever worked with," says Jodie Foster, who plays Elysium 's scheming defense secretary. "For somebody with an f/x background, you'd think that he'd be persnickety about everything, but he's not. He knows it will all work out."
Blomkamp's preternatural calm belies his rough first encounter with Hollywood. Back in his midtwenties, when he was directing short films and sneaker commercials, Blomkamp was plucked from obscurity by Peter Jackson to direct a big-budget adaptation of the blockbuster videogame Halo. Jackson was executive producer on the project, a three-way partnership between Fox, Universal, and Microsoft.
The young director relocated his family to New Zealand, but after about six months of development, the plug was pulled on Halo. The project had gotten off to an unpleasant start—Blomkamp cites friction with 20th Century Fox's then cochair and CEO, Tom Rothman ("I think he thought I was too young and inexperienced"). But ultimately, according to Blomkamp and published accounts, the unusual financial model—two studios sharing profits with an unbending Microsoft—killed Halo. Which didn't stop the blame from being spread around. "One of the studios was quoted as saying it had no confidence in Neill," Jackson says. "I thought, 'You shit bags!' It was studio egos that brought Halo down."
Within 24 hours of receiving the news of Halo's demise, Blomkamp's fortunes changed. He met with Jackson's partner, Fran Walsh, who suggested that Blomkamp turn his documentary-style short about outer-space refugees, Alive in Joburg, into a full-length feature. "We tried to make District 9 everything Halo wasn't for Neill," Jackson says. "R-rated? Sure! Cast your buddy Sharlto Copley in the lead? Sure! Shoot in a dangerous Joburg township? Sure!"
In the end, Halo 's implosion was "a complete blessing," Blomkamp says, his South African accent softened by nearly half a lifetime in Canada. "When any young director gets hired by a studio to do a $125 million film based on a preexisting piece of intellectual property, they're climbing into the meat grinder. And what you're coming out with on the other side is a generic, heavily studio-controlled pile of garbage that ends up on the side of Burger King wrappers."
He's still highly resistant to the idea of adapting someone else's work—particularly a beloved franchise with high expectations to live up to—but he won't rule it out entirely. So far, though, Blomkamp has held his ground: He turned down the possibility of working on a new Star Wars movie after the subject was "gingerly" broached by Elysium producer and close friend Simon Kinberg, who's deeply involved in the revitalized franchise.
While promoting D9, Blomkamp expressed his intentions to do his next movie in the same manner—with a modest budget and no stars. In fact, he initially approached Ninja, of the outlandish South African rap-rave crew Die Antwoord, to play the lead in what would have been a much lower-budget version of Elysium. A South African countercultural icon, Ninja didn't want his first screen role to be an American-accented character in such a high-profile film. ("It was a fucked-up, difficult decision," says the musician, who has a D9 inner-lip tattoo to prove his devotion to his favorite movie.) Blomkamp subsequently approached a bigger-name white rapper, Eminem, who was interested—but only if the shoot took place in his hometown of Detroit.
So Blomkamp turned to the A-list. In late 2010 he met with Damon in a New York diner. "About 15 minutes in, he pulled out what was essentially a homemade graphic novel" of the movie, Damon says. "It absolutely blew my mind." That book, which also featured detailed illustrations of weaponry and future-tech, was the result of a yearlong back-and-forth between Blomkamp and illustrators from New Zealand effects house Weta and conceptual artist Doug Williams. The look of the film hews closely to those drawings. "I talked to Jim Cameron about Avatar early on," Damon says, "and what struck me about Neill was the same thing that struck me about Cameron: The world had already been created. It existed in their minds."
Born in 1979, at the height of apartheid, Blomkamp was raised in the upper-middle-class suburbs of Johannesburg. His parents divorced when he was a toddler; both remarried quickly. His mother ran an interpretation company that handled UN and NGO conferences, which she says helped inform Blomkamp's interest in sociopolitical issues. The filmmaker credits his father and stepdad with his fascination for all things mechanical. Both men loved cars and were into firearms, his stepfather "massively" so—nothing unusual for white South Africans, who have a deep-rooted gun culture. The director has vivid memories of his stepfather taking a shotgun to venomous spitting cobras in their yard. Blomkamp was similarly exposed to third-world culture: The household's nanny, who was training to be a sangoma, or healer, would collect the snake corpses for her studies.
Growing up, Blomkamp had three major haunts: the Midrand Snake Park, the Museum of Military History, and Estoril Books, where he first saw the work of Syd Mead, the futurist designer who contributed to two of the director's favorite movies, Aliens and Blade Runner. Young Blomkamp fixated on one image in particular: Mead's National Geographic–commissioned illustration of the Stanford torus, a ring-shaped, rotating space habitat first proposed during a 1975 NASA conference. That design and, to a lesser extent, Halo 's titular ring-shaped worlds were the basis for Elysium 's orbital space station—in fact, Mead, now 80, designed sets for Elysium.
Blomkamp was a jock at his high school, but he also indulged a geeky side, teaching himself 3-D computer graphics. When he was 15, one of his teachers introduced him to a guy six years Blomkamp's senior who had attended the same school. That young man, Sharlto Copley, had already cofounded a production company. The two hit it off despite their age difference—Blomkamp has always balanced "an intellectual maturity" with "a very youthful sense of fun," Copley says—and began an enduring partnership.
The dismantling of apartheid in 1994 brought with it a spike in violence and crime in previously protected white enclaves. In came the electric fences and razor wire and rottweilers. Viciously racist attitudes, of course, remained. Blomkamp was exposed to both extremes: A white 17-year-old family friend was shot dead in a driveway carjacking; the director once witnessed members of an opposing rugby team brutally beat a black janitor. Though no serious violence befell Blomkamp's family, by 1997 his mother had had enough, and she relocated the household, which included three of Blomkamp's stepsiblings, to Canada. (Blomkamp's parents split about a year after the move; his stepfather died of brain cancer in 2010, a "brutal" experience that Blomkamp says provoked Elysium 's brain-surgery scene.)
Seventeen-year-old Blomkamp didn't much care for his new, sedate environs, and it wasn't long before he was preparing to return to Johannesburg. Alarmed, his mother brought a video of her son's CG animation to Vancouver Film School—without Blomkamp's knowledge. Her gambit worked; Blomkamp was enrolled right away and threw himself wholeheartedly into the computer-animation program.
School led to work as a digital f/x artist at a local studio called Rainmaker, where he was seen as something of a boy genius. By the age of 25, Blomkamp was represented by childhood idol Ridley Scott's film and commercial production company. Five years later, in the wake of District 9, Scott was hailing Blomkamp as a "game-changing filmmaker" in an essay celebrating his inclusion in Time 's annual list of the 100 most influential people in the world.
Back in Vancouver, in a darkened theater at f/x studio Image Engine, Blomkamp and staffers watch a repeating loop of one of Elysium 's characters exploding. But the director isn't sold: "It's in the zone, but I just—" He pauses. "It doesn't have that concussive—" He smacks his fist into his palm. "It looks quite gentle." And gentle explosions are not how you know you're in a Neill Blomkamp film. After discussing the scene with Image Engine supervisor Peter Muyzers and executive producer Shawn Walsh, Blomkamp advises them to consult footage of grenades or Iraqi IEDs.
Blomkamp knows his military-grade hardware. His work office, within walking distance of Image Engine, has the air of a modest munitions outlet. On one wall hangs a small arsenal of firearms and grenades featured in the movie. (Until very recently, Blomkamp also had a personal collection of real weapons—including four AR-15s and about 10 handguns—which he and friends would use to blow up old TVs and other stuff out in the woods. As much as guns fascinate him as triumphs of engineering, he decided to sell all his firearms, citing unease with proximity to "something that is designed to kill people.")
Blomkamp wants to show off a prop from Mild Oats, a low-budget movie he's developing that he describes as "somewhere between John Waters and Jackass." He removes a panel from a nearby wooden crate, uncharacteristically giddy. "You should be scared," he warns. He's right: The crate houses a 3-foot-tall, photo-realistic silicone puppet rocking a mullet and jailhouse tattoos. The deranged redneck stands completely naked, revealing six nipples and a prodigious, uncircumcised penis. The character's name, Marvin, is inked on said organ in gothic lettering.
"You know you're in a blomkamp film when you're the actor and everybody else on set has a protective mask on their face."
Before Blomkamp can get to Mild Oats, though, he has to film Chappie, a $60 million contemporary sci-fi movie due to begin shooting in Johannesburg in September. Copley will star as Chappie's titular android—he'll act out his parts, then be digitally replaced with a CGI bot—and Die Antwoord's Ninja and Yolandi Visser will play themselves. Chappie sounds like a project more along the lines of D9—Blomkamp describes it as a rawer, quirkier picture than Elysium—but the filmmaker says the lower budget and return to a more vérité shooting style are "project-specific, not part of an overall strategy."
Chappie, Blomkamp says, is about sentience: "If something is as smart as you, do you treat it differently if it isn't a human?" He's cowriting Chappie with Tatchell, who describes the script as laugh-out-loud funny but also emotional. "It's fairly touching," Blomkamp confirms. "But, you know, fraught with gunfire."
Beyond those two movies, Blomkamp doesn't know what's next. He and Tatchell have written an 18-page treatment for District 10—about which he'll say little more than that the story is "really fucking cool"—but he's not prepared to commit to it. He's sure he'll come up with any number of other really fucking cool ideas he might want to pursue first.
Given Blomkamp's problem with most contemporary sci-fi films—he doesn't know what they're about, "other than shit exploding and spaceships and stuff"—it's jarring to hear about his affection for Michael Bay, Hollywood's preeminent exploder of shit. Blomkamp and Copley are in a booth at the ArcLight café prior to the promotional event, and when Bay's name comes up, Copley exclaims, "Michael Bay? Ohhhh!" Blomkamp has a more measured take: "It's not just blowing stuff up," he says. "I like the way he composes scenes and action. He's inspiring." (Turns out Blomkamp is a longtime Bay fanboy; when he was 19, he made a failed pilgrimage to LA to meet the man.)
But Bay's movies have no message, I protest. "Elysium doesn't have a message either," Blomkamp says with a laugh. The director finds it unfortunate that observers are already drawing parallels between Elysium and the Occupy movement, a phenomenon that he says wasn't even a consideration. Blomkamp identifies as neither liberal nor conservative, which doesn't stop people from ascribing all sorts of agendas to him and his films. The focus group comments for an Elysium test screening bear this out: "Some people said, 'This guy's a racist!' and other people, 'He's a liberal!' It's like, well, which is it?"
It's a good sign, in his view, that the film provokes such disparate reactions. But he doesn't care for the idea that by making two Big Theme movies he's bound to be branded a political filmmaker. "That would be the worst calamity of my career," Blomkamp says. Though given that he'll soon be back shooting in Johannesburg, it's easy to imagine worse calamities. Around his neck, tucked under his T-shirt, Blomkamp wears a talisman bearing the Latin phrase Dominus custodiat unum ("May God bless you and keep you"). It's a gift from Tatchell, intended to keep him from getting shot on return trips to his homeland.
He'd better hold on to it. Within six years, Blomkamp hopes to buy a skyscraper, maybe 40 or 50 floors, in downtown Johannesburg—a place to stay when he's in town. He insists it's not such a crazy dream; since the crime rate skyrocketed downtown in the late '90s, so many high-rises went vacant that they can now be had for a relative pittance. He envisions the building as his own version of Blade Runner 's Tyrell Corporation headquarters.
It sounds a lot like his own little version of Elysium, I point out. "Exactly," he says. "That's exactly what I want."
Quote from: crippled_avenger on 17-07-2013, 12:19:54
BEKSTVO IZ LOGORA 14
Дакле, ако само добро схватио, ово не вреди читати? Али морам да питам две ствари. Прво, чему поређење Шин Ин Гуна и Ким Џонг Уна? Овај први је (наводно) утекао 2005. године, та "краљевић и просјак" прича је нешто ретроактивно, пошто је Ун дошао на власт? И друго, како је (и да ли је) описано сналажење од бекства из логора до преласка у Кину? Знам за причу тог лика и оно што ме је увек чудило, а можда су то моје предрасуде према логорима, како је успео да се снађе да пређе пола Северне Кореје, пређе границу и ради као неки шљакер док га нису "нашли" и схватили да има значајну причу? Па мајку му, кад Мајкл Мајерс побегне :lol:, неко у једном тренутку постави питање ко га је научио да вози, да ли књига даје било какву назнаку о томе ко је толико детаљно учио Шин Ин Гуна спољњем свету, онај лик што се спржио на огради? Јер обрни-окрени, све и да је испричао сушту истину, испада да кретање по Северној Кореји и није тако контролисано и помно праћено као што се мисли, пошто је овај без докумената и без икаквог искуства ван ограде далеко догурао.
ПС
Читуцкам сад на Википедији. Наводно, чим је прескочио ограду дошао је до неке фарме и нашао униформу у коју се пресвукао, па је у њој кренуо даље. Опет некако... бем ли га, подсећа ме на (америчке) филмове о бекствима из затвора, где затвореници дођу до усамљене фармерске куће и нађу неке (how convenient) корисне предмете. А чудно је то јер су тамо оне колективне фарме, дакле пре је реч о сеоцима него о фармама.
Pa poređenje je besmisleno. U tome je suština. Logor je više kao neka izolovana varošica u kome oni žive u kućama, ili spavaonicama škola, nije tipičan gulag sa ćelijama i spavaonicama. Tako kako je bekstvo opisano u Wikipediji, isto je i u knjizi, samo sa više ličnih iskustava i kao ekspresivnijim opisima.
Zanimljivo je koliko je severnokorejsko društvo puno nepoznanica čak i onima koji ga opisuju sa ciljem da ga demistifikuju. Voleo bih da pričitam knjigu o "normalnom" životu, to je tema koju tamo niko nije rasvetlio.
mrkoye se zapljunuo with the big guys
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/mali-budo-wrap.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/mali-budo-wrap.html)
Rispekt za Mrkoja. A pošto moja žena odlepljuje za Strugarom, nije nezamislivo da ćemo se pojaviti na premijeri. :lol:
Quote from: crippled_avenger on 17-07-2013, 21:31:11
Zanimljivo je koliko je severnokorejsko društvo puno nepoznanica čak i onima koji ga opisuju sa ciljem da ga demistifikuju. Voleo bih da pričitam knjigu o "normalnom" životu, to je tema koju tamo niko nije rasvetlio.
+1
Мени је управо то, "нормални живот", највеће занимање кад је ДНРК у питању. Имаш понекад на nkeconwatch.com текстове који указују понешто на ту тему. Друга тактика је, ако те не мрзи, моја - тражиш по flickr-у фотографије у високој резолуцији које су правили туристи, али само оне који поближе сликају људи, улице, зграде, итд. Онда увеличаш, гледаш неке детаље и конструишеш приче. Има добрих ствари и по блоговима, иако онај лик из документарца који си окачио на CG каже да се водич шокирао Рамштајном, негде сам видео фотографију званичног издања касете Битлса, а богами и групицу Севернокорејаца с окренутим качкетима а ла олдскуп хипхопери... Међутим, моја потрага за било којом музиком осим "званичне" засад није дала резултате.
Ima onaj Nemac sa sjajnim fotkama Severne Koreje na Instagramu.
PROPAGANDA | FULL ENGLISH VERSION (2012) (http://www.youtube.com/watch?v=6NMr2VrhmFI#)
Mehmete, biće mi zadovoljstvo da te ugostim na tom malom prazniku filma...
Pogledao sam THE DEVIL YOU KNOW Jamesa Oakleya, film koji je snimljen iz istih motiva iz kojih je i gledan a to je objektifikacija Lene Olin i Rosamund Pike, spada u red bizarnijih "mladalačkih greha" danas poznatih glumaca. Lena Olin i Rosamund Pike, obe sa kredibilnim karijerama, nisu bile dovoljne da se ovaj film konačno pojavi već je i Jennifer Lawrence (koja u flešbekovima igra mladu Rosamund Pike) morala da postane superstar kako bi krenule eksploatacija. Inače, J. Law se pojavljuje u samo par kadrova.
Rosamund i Lena su, doduše bez skidanja, objektifikovane za sve pare, ali ono što ih okružuje je grozan, diletantski parahičkokovski triler sa misterijom koja to nije, zakržljalim zapletom i trajanjem od jedva sedamdesetak minuta.
Činjenica da se Lena i Rosamund pojavljuju je naravno dovoljna da određeni broj entuzijasta u koje ubrajam i sebe, pogledaju ovaj film, ali Oakleyev rad će ostati duboko ukopan na đubrioštu raznih inferiornih kopija FEDORE i SUNSET BLVDa.
Pogledao sam R.I.P.D. Roberta Schwentkea. Jasno mi je da u ovoj sezoni kada studiji udaraju jako, sa vrlo teškom artiljerijom i dosta te teške artiljerije pritom promašuje i stvara niz upečatljivih komercijalnih kataklizmi, ovaj film prosto nema šta da traži. Štaviše, rekao bih da po svom izgledu i resursima ovaj film više deluje kao deo ponude tokom proleća. Ryan Reynolds u tom pogledu zaista nema sreće. R.I.P.D. je u sebi imao sve karakteristike high concepta, čak i franšize, u tolikoj meri da neverovatno liči na MEN IN BLACK. Reynolds i Bridges kao mrtvi policajci iz različitih epoha čak i imaju vrlo sličnu hemiju kao Smith i Jones, i ona čak i u dobroj meri funkcioniše. Međutim, sam koncept proistekao iz stripa koji je izdao Dark Horse ne nudi dobre antagoniste. "Mrtvi" u tako apstraktnoj formi kako je prikazana u ovom filmu prosto nisu dovoljno atraktivan protivnik a ni efekti kojima su izobraženi nisu nešto naročito dobri.
Ne mislim da studio laže kada kaže da je ovaj film koštao 130 miliona. Tu su ipak dve velike zvezde i masa specijalnih efekata ali naprosto efekti su uzaludni kada nisu u službi razrađene i dobre ideje i zvezdama je izmaknuto tlo pod nogama između opstalog i time što su suočeni sa masom inferiornih animacija kao protivnicima.
Reynolds i Bridges su odlični, a Schwentke je filmu dao simpatičan arhaični ton, sveo je stvari na nivo 80s buddy flicka, kao kada bi Walter Hill pre demencije režirao nešto tipa MEN IN BLACK. No ta low-key postavka ne funkcioniše tako dobro u spoju sa nedokuvanim spektaklom.
Otud R.I.P.D. maltene deluje lapidarno sa svojim trajanjem od sat i po vremena i vrlo neprezencioznim zapletom.
Karakteri nisu dovoljni da izvuku film jednim delom i zato što Schwentke između ostalog direktno rtansplantira Mary Louise Parker iz REDa i daje joj maltene istu ulogu. Da paradoks bude veći, R.I.P.D. ide head to head protiv RED 2 ove sedmice. Dakle, ovaj pokušaj reciklaže istog lika se Schwentkeu obio o glavu na svim nivoima.
Kao derivat MEN IN BLACK sa sjajnim zvezdama, R.I.P.D. teško može privući one koji nisu fanovi. Međutim, oni koji ga pogledaju mogu uživati čak i više nego što bi smeli na jednoj ovakvoj kolekciji pogrešnih procena. U neko drugo godišnje doba, ne bi bio bolji ali bi možda bio isplativiji film nego sad.
* * 1/2 / * * * *
Rajan Rejnolc nanizao dva komercijalna flopa u jednom tjednu - kažu da i Turbo posrće - pa taj čovek će uskoro postati Boks Ofis Pojzn :-? :-? :-? A lep momak, sad se baš brinem što Marvel Deadpoola najavljuje tek za 2016, do kada će Reynolds biti parija koga se ne sme pustiti u bioskop.
Mislim da je u slučaju R.I.P.D. prilično jasno da Ryan nije kriv. Sam Universal ga je pustio niz vodu. Mada, film bi itekako funkcionisao da je izašao u martu.
U Rusiji je počela primena zakona koji zabranjuje gej propagandu.
http://www.b92.net/tehnopolis/vesti.php?yyyy=2013&mm=07&nav_id=734037 (http://www.b92.net/tehnopolis/vesti.php?yyyy=2013&mm=07&nav_id=734037)
Quote from: crippled_avenger on 19-07-2013, 13:06:57
Mislim da je u slučaju R.I.P.D. prilično jasno da Ryan nije kriv. Sam Universal ga je pustio niz vodu. Mada, film bi itekako funkcionisao da je izašao u martu.
Ma ja sam hiljadu posto siguran da je u slučaju Turboa još mnogo manje kriv, ali znajući retardirano rezonovanje holivudskih studio egzekjutiva, nastradaće Rajan ni kriv ni dužan. Vidiš da poslednje dve nedelje šuškaju kako i Džoni Dep gubi uporište jer je naređao niz flopova...
'Dawn of the Planet of the Apes' EXCLUSIVE SECRETS REVEALED: Matt Reeves Gives Comic-Con Preview
Interviews
by Anne Thompson
July 16, 2013 7:38 PM
Rise of the Planet of the Apes
For all the complaints about Hollywood's constant mining of properties past and present, one of the best recent franchise reboots is Twentieth Century Fox's 2011 "Rise of the Planet of the Apes," which wowed critics and global audiences alike to the tune of $483 million worldwide.
Director Rupert Wyatt and origin story screenwriters Amanda Silver and Rick Jaffa deserve considerable credit for how well the movie turned out. Fox greenlit the movie as a prequel that could score with the "Avatar" VFX technology in which they had invested so heavily. Weta Digital's Joe Letteri delivered incredible VFX advances, none more important than allowing actors to emote opposite one another, hugging and mugging. And Andy Serkis, who played wily lead ape Caesar in one of the great all-time motion capture performances, was able to engage with actor James Franco so that warm and fuzzy feelings bounced back and forth.
In a notable parallel to the "Twilight" and "The Hunger Games" follow-ups, Wyatt, who runs London indie film collective The Picture Farm, having proved that he can do action, character, effects, opted not to rush into the follow-up aimed for May 23 2014 release and moved on instead to direct TV movie "The Turn."
Without Wyatt, the studio needed a director willing to take the reins on an accelerated schedule. They had a script outline from Jaffa and Silver. But when life-long "Planet of the Apes" maven, writer-director Matt Reeves, who had earned kudos for "Cloverfield" and his "Let the Right One In" remake "Let Me In," pitched Fox production chief Emma Watts, he had an entirely different approach in mind.
While Jaffe and Silver had skipped well ahead in the narrative, Reeves wanted to continue to follow the slow evolution of the sentient apes, especially Caesar, that had been so compelling in "Rise." Producer Dylan Clark encouraged Reeves to meet at his house to talk through his ideas, and led him to believe that Fox would be excited enough to allow Reeves to rework the script, which he eventually did, with writer Mark Bomback.
I get on the phone with Reeves a few days ahead of his ritual trek to San Diego for Fox's Saturday Hall H panel at Comic-Con. Although Reeves has been shooting "Dawn of the Planet of the Apes" in Louisiana and Vancouver since March, with only a few more weeks to go, he won't have much to show, he says, as the Weta effects are still a long way from being complete. In fact Fox pushed the release date back to July 2014 so that all Reeves' crazy ambitious visual ideas could be fully realized with on-location motion capture shot in 3-D.
In this story, a band of human survivors of the devastating virus faces off against the burgeoning nation of genetically evolved apes led by Caesar. The negotiated peace does not last long. It's man vs. ape in a war for world domination. The humans are Gary Oldman as Dreyfus, and a family played by Jason Clarke, Keri Russell and Kodi Smit-McPhee ("Let Me In"). Among the apes are Judy Greer as Cornelia, who has a son (Nick Thurston) with Caesar, Brit actor Toby Kebbell, who takes over from a stuntman in the key role of Koba, and coming back are Karin Konoval as the orangutan Maurice and Terry Notary as Rocket, who also doubles as ape movement coordinator.
Anne Thompson: What can you show us at Comic-Con?
Andy Serkis as Caesar in 'Rise of the Planet of the Apes'
Matt Reeves: Because we're shooting, we're not showing very much. We are not going to be coming with tons of footage. The cast will be there, we'll try to give a taste of limited little bits. But not ape shots, we're not going to do that, you're limited in what you can show. That's another story that takes months and months. The movie doesn't even come out Memorial Day, we switched with "X-Men" on July 18. Now we can do those shots. So much doesn't exist yet.
How did you land the job?
I found out about the movie, I was obsessed with "Planet of the Apes," as a kid I desperately wanted be a gorilla, to be an ape. And I love what they did with "Rise," so emotional. I was not sure they'd want to have me do the movie. When I was going in, I thought, surely what's going to happen is they'll say "read the outline, to get it you're doing this." I'd say, "this is what I want to do," and they'd say "thank you, but no thank you."
Instead, Emma Watts said, "Sounds great! You do that version. Are you in?" "I'm in, that would be incredible."
It has been a whole process: crazy locations are all the result of that story pitch, realizing it practically in the forest in Vancouver on a hillside with mo-cap cameras. Are we crazy? Because of it the footage is all the more exciting.
What were the changes you made in the Jaffa/Silver script?
I wanted to extend what I thought was achieved so brilliantly, the emotional connection with Caesar, with a greater sense of realism in the world, the face of it and scale of it. Where the first movie ends on the precipice of a major shift about to happen in the world, I wanted to come into that story. It's definitely a bigger ape world, but it still centered on Andy Serkis as Caesar, it's his POV.
Watching "Rise" it was miraculous how connected we are emotionally to him. I've never seen it at that level. We're wrapped up in his character. I wanted to carry that forward. When I rewatched "Rise" in the interim, I had a son, and something in watching Caesar come into being in that movie reminded me of my son. When you watch you identify with Caesar. I couldn't believe I had that level of emotional involvement with a CG character. He is torn away from his family and grows up with another family, he's taken away from them and imprisoned in the ape habitat. There's no dialogue except sign language and it's fascinating and emotionally involving. It felt like an uncanny connection to Andy's perspective. I wanted to make sure that the emotional life of Caesar was the way the story carried forward. You have to make Caesar's movie, you have to think about what matters to him the most.
We started looking over over several drafts of scripts and several stories. Silver and Jaffe did the first iterations. Rupert had done a version with Scott Burns.
When I got involved the story initially took place further down the line, the apes had evolved fast. What excited me was the idea of going back to finding a way to get on the path, I did not want to jump so far ahead. I restarted the first movie that put you in the heart of the apes, knowing that in the canon, the '68 movie I saw as a kid, you know what that world is about. That was the beginning. So this leads to the original film. How does that work? That is where it's going. I did not want to go too far and miss how it developed.
Do the apes talk?
Caesar talks at the end of the movie, he has some level of speech. I wanted to make sure we're continuing to go along the path of evolution without missing it, it was so delicious to watch in the first movie. It's not like now they are talking in verse. Hopefully the movie is emotional and thrilling as you watch the apes come into being.
Where does the movie take place?
The ape civilization is in the woods, between Vancouver and New Orleans, the world after what happens with the simian virus flu. The two main locales are San Francisco and the Muir Woods where the ape civilization is born. We'll be doing a little shooting in San Francisco as well. A lot of the Louisiana shooting was to build huge wood sets outside in the woods to add realism, enormous exterior streets. We're shooting in the rain, in the wind, all on location out in the open in the elements.
How did you adjust to the scope of this production, which is so much grander than "Let Me In"?
The crazy thing is the giant scale of this film, which is enormous for any movie, so much bigger. The only way it works is from an emotional intimate point-of-view. It has all the things that drive me to do something, an emotional core, as Andy, Rupert and Weta did on "Rise": How do you become an ape? How emotional it is, the emotional intimacy.
It's a huge adjustment. It's not only on a scale for me that is obviously larger than anything I've done, but huge for any film in this particular way: this is the first movie at this level to do native 3-D on an enormous canvas and mo-cap that is 95 % shot on location. The mo-cap shooting on the first movie was done really on the stage. It's enormous do this in a naturalistic space. And it's an exciting learning curve.
Do you expand on the ape world?
The world is larger, still growing. For all of us that was exciting to explore, and bring in new performers to our cast of apes, Toby Kebbell and other great actors along with Andy.
The apes story is a through-the-looking-glass way of looking at what we are. By what's going on in the internal lives of the apes we are exploring ourselves, our impulses, our society. So much is roiling inside Caesar. He has a rational side separate from the apes, they're all instinct. We are seeing how Caesar becomes this leader.
You're working with Weta's Letteri?
Weta's Dan Lemmon was the supervisor on the last one. Joe Letteri and all those guys are very excited. It's cool because Michael Seresin is shooting; I chose him because I wanted the lighting look to be very real. I want it to feel as if we're making an epic film, very grounded, we're lighting with real light, so the effects that are so amazing in "Rise"and "Avatar" we're putting in this environment. Making the effects emotional in real life increases the illusion. But it's a complicated thing to take these crazy digital cameras in these crazy locations.
'Dawn of the Planet of the Apes'
The stuff is looking really rough in blocking passes. We're going through different cuts, going in and editing on weekends, turning over sequences, going to Weta to talk about what's in.
Does Serkis have a special method for doing mo-cap performing that could be communicated to other actors?
Andy is a great actor, it comes down to that. The first thing I did, I wanted the VFX people to take me through all the footage on the last movie before and after of Andy so I could understand what he was doing. I was so impressed, we all know he's a genius. I wanted to get under the hood, and they showed some minutes in scenes with even more going on, I'm hoping to pull those things out.
Is he acting in a larger bigger way?
What's great about the best mo-cap is the authentic emotional performance. I've worked with Kodi for years, he was going through this emotional scene, going through the beats talking through it, and at the end of rehearsal I looked at Andy. Throughout the scene, he's been crying in the rehearsal, tears his eyes. He works inside out, that is the key to what he does, and to all the mo-cap.
Toby plays Koba in the film, another strong internal performance, and Terry Notary is a Cirque du Soleil actor who trains all the actors to move like apes. Their emotional life is grounded and internal, there's nothing put on about that. They act physically like actors, they're not thinking about acting like apes. When you watch them, what's exciting is actors in grey suits with cameras on their faces and dots all over their bodies. My biggest concern is that the actors' emotional life comes through, the exciting part is seeing that it's no different to explore all that through the motion capture stuff.
How else do you advance this movie over the last one?
In the last movie there were a lot of things the apes couldn't do as performers, physically, so they animated them. It's amazing but some of that stuff isn't totally believable. You accept it. One of the things in the pursuit to make this as realistic as possible in addition to going on location in the light for a higher level of realism, is to see the movement of the ape stunt performers, not animated. The stunt performers trained themselves to move like apes. What they are performing is all real and when you see it translated it will not look animated.
And I wanted to make sure to bring to the human characters the same level of emotional depth as the apes. I can't give too much away, I'm hiding a little bit. I'm going back to shooting apes climbing trees in the woods.
Quote from: Meho Krljic on 19-07-2013, 15:24:30
Quote from: crippled_avenger on 19-07-2013, 13:06:57
Mislim da je u slučaju R.I.P.D. prilično jasno da Ryan nije kriv. Sam Universal ga je pustio niz vodu. Mada, film bi itekako funkcionisao da je izašao u martu.
Ma ja sam hiljadu posto siguran da je u slučaju Turboa još mnogo manje kriv, ali znajući retardirano rezonovanje holivudskih studio egzekjutiva, nastradaće Rajan ni kriv ni dužan. Vidiš da poslednje dve nedelje šuškaju kako i Džoni Dep gubi uporište jer je naređao niz flopova...
Идиоти.
Pogledao sam WHITE HOUSE DOWN Rolanda Emmericha i moram priznati da me čudi kako Sony nije tužio producente filma OLYMPUS HAS FALLEN za bestidno kopiranje skupo plaćenog scenarija Jamesa Vanderbilta koji je evidentno poslužio kao kroj za oba filma. Čini mi se da je možda Sonyjeva sujeta doprinela tome da se preko ovog gafa pređe jer su mislili da će njihov film iako izlazi kasnije zaraditi više, kao što je svojevremeno bio slučaj u sezoni ARMAGEDDON/DEEP IMPACT. Tada su oba filma zaradila dobre pare, ali su to isto tako bez ikakve sumnje bili različiti filmovi, razvijeni na drugačijim premisama iako su se bavili istom temom.
WHITE HOUSE DOWN i OLYMPUS HAS FALLEN su praktično isti film, sa nekoliko krupnijih razlika ali sa identičnom osnovom, na nivou postavke likova, odnosa i namera negativaca. U pojedinim aspektima čak, rekao bih da su scenaristi OLYMPUSa unapredili WHITE HOUSE jer je u njihovom filmu osvajanje Bele Kuće nešto sofisticiranije i zanimljivije realizovano.
Čak su u oba filma napravljeni mali omaži ranijim klasicima kroz glumačku podelu među izdajnicima. Tako agenta-izdajnika u OLYPUSu igra dylan McDermott koji je bio požrtvovani agent u IN THE LINE OF FIRE a okorelog Black Ops operativca CIAe iz Pakistana u WHITE HOUSE DOWN igra Jason Clarke, donekle ponavljajući lik iz ZERO DARK THIRTY.
Iako je naravno uvek delikatno meriti namere i ubedljiviost ideja filmskih terorista, Severnokorejci iz OLYMPUSa su primer zdrave pameti i političkog promišljanja u odnosu na negativce iz WHITE HOUSE DOWN.
Jedan od problema DIE HARD derivata, a i OLYMPUS i WHITE HOUSE DOWN su upravo to, jeste u tome što kada su vezani za jednu lokaciju vrlo brzo počnu da se vrte u krug. McTiernan nije slučajno vrlo značajnu ulogu dao svom scenografu u prvom DIE HARDu jer to je primer filma čiji je izraz sušt8inski vezan za ambijent i nije to kojekakvo rokanje u službenim prostorijama. Uprkos tome što je WHITE HOUSE DOWN dvostruko skuplji od OLYMPUSa i to se itekako vidi na ekranu, taj problem nije rešen.
Emmerich je slabiji reditelj od svog zemljaka Wolfganga Petersena tako da rečju nije uspeo da ubedi gledaoce u ideju Predsednika akcionog heroja, Jamie Foxx je u ovom filmu šupalj, bez šarma, i mnogo manje ubedljiv od Forda u AIR FORCE ONE. Međutim, AIR FORCE ONE je bio mindless film velikog reditelja koji kontroliše stvari dok je WHITE HOUSE DOWN jedno dosta raspojasano gomilanje kojekakvih situacija i detalja koje nisu koherentne ni na jednom nivou.
U tom pogledu više je šteta što su zanimljive face kao što su James Woods i Jason Clarke potrošene kao negativci, nego što su Jamie Foxx i Channing Tatum iostavljeni bez smislenog materijala.
U ukupnom skoru, WHITE HOUSE DOWN je svakako bolji film od OLYMPUSa ali više zbog vitalnosti ekipe i budžeta nego zbog neke suštinske superiornosti u postupku. Otud je ovo primer već pomalo senilnog Emmerichovog pokušaja da snimi blokbaster koji u ovoj klimi teško da može da prođe jer se akcioni film ipak previše transformisao.
Isto tako, OLYMPUS je imao belog predsednika, i strane agresore, ovde je predsednik obamolik i napadači su američki reakcionari. Mislim da to nije slika koju publika za militarističke i patriotske filmove želi da vidi, naročito sada kada se ostrvila posle mogućnosti da nekažnjeno ubijaju crnce.
* * / * * * *
Pošto si autor teorije da televizija u ovom trenutku radi bolje nego bioskop, sigurno će i tvom tvrdom antimarvelosvskom srcu prijati ovo oduševljenje KomikKon publike prvom epizodom serije Agents of SHIELD:
http://tv.yahoo.com/news/creators-stars-reveal-marvels-agents-shield-230952994.html (http://tv.yahoo.com/news/creators-stars-reveal-marvels-agents-shield-230952994.html)
Quote
SAN DIEGO (AP) — Fans expecting to see a snippet of the new "Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D." television show Friday at Comic-Con got a surprise instead — the chance to see the entire debut episode.
Thousands of fans went wild when Marvel executive Jeph Loeb and series creator Joss Whedon surprised them with the episode, which features Clark Gregg as Agent Coulson, the S.H.I.E.L.D. agent everyone thought died in Marvel's recent blockbuster film "The Avengers."
"I've got to say it's a little hot in here," Loeb said, taking off an over shirt to reveal a T-shirt with the words "Coulson Lives" on the back. The crowd started chanting "Coulson! Coulson! Coulson!"
That was just the beginning of the cheers, laughs and even tears — from Gregg, who got choked up when talking about the chance to return to the Marvel universe after appearing to die in a key moment in "The Avengers."
"I'm a longtime Marvel fan and I can't believe this is happening to me," Gregg said as he got a little misty after hugging Whedon for an uncomfortably long period of time. "I didn't like being dead, but I really liked my death. And then I met Lola."
"Lola" is Agent Coulson's suped-up red Stingray Corvette that's not quite as vintage as it looks.
Without revealing too many details to ruin the debut for fans not at Comic-Con, the show follows Coulson as he builds a team of fellow agents to deal with the growing problem created in a world quickly changing because of superheroes and their foes, alien visitors and Norse god appearances.
Fast-paced and full of comic moments that don't always require a deep knowledge of comic books, the episode laid the groundwork for the series with several subplots that will play out over time. Until Friday, little had been revealed about the ABC show set to debut Sept. 24.
Most of the show's cast attended, including Ming-Na Wen (Agent Melinda May), Chloe Bennett (Skye), Iain De Caestecker (Agent Leo Fitz), Elizabeth Henstridge (Agent Jemma Simmons) and Brett Dalton (Agent Grant Ward). Dalton got a wolf whistle from the crowd, leading to laughter.
"Yeah, we've got a really unattractive cast," Loeb joked.
Mislim da sam govoreći o IRON MAN 3 i pomenuo da je Marvelov filmski univerzum sada sličniji televiziji. Stavili su svoje pretenzije u pravi format.
BTW, Marc Webb koji je pre nekoliko godina imao simpatičan film 500 DAYS OF SUMMER sada radi SPIDER-MANe i već je ušao u tu psihozu univerzuuma, šta nas čeka u sledećem iako ni ovaj koji sada snima nije izašao itd.
Da, pa to je nekako sad čini mi se novi bubble za sledećih nekoliko godina, koji će, pošto je Marvel uspešan, pokušati da emuliraju i drugi... Videćemo.
Meni, najvaznije od svega je da ce u seriji gostovati Kobi Smalders... :!:
Warner Bros. plans to kick off Saturday at Comic-Con with a big announcement: Batman and Superman will pair up in a new movie as the follow up to "Man of Steel."
The studio and DC Entertainment has been considering several options for its superhero films, including a "Man of Steel" sequel for 2015, a Flash movie in 2016 and the Justice League film for 2017.
Studio is making the Superman match up with Batman announcement to 6,000 people inside Hall H inside the San Diego Convention Center where it also is promoting "300: Rise of an Empire," "Godzilla," and "Seventh Son."
Warner Bros. has indicated that it planned to bring back Superman for a 2015 film if "Man of Steel" performed up to expectations. The film's worldwide box office has hit $622 million since its June 14 launch. "The Dark Knight Rises," starring Christian Bale, topped $1 billion in global box office last year.
The Batman-Superman movie could match the box office prowess of "Marvel's The Avengers." That 2012 Disney release, featuring Iron Man, Captain America, the Hulk and Thor, amassed $1.5 billion worldwide.
It would also move the Burbank studio closer to its long-planned all-star superhero pic "Justice League" — finally fully exploiting its DC Comics library beyond Batman and Superman.
"Justice League" would bring to the screen such characters as Aquaman, the Flash, Wonder Woman and another Green Lantern, whose costly 2011 predecessor flopped.
Dok oni naprave Justice League film, ceo pod-zanr ce se urusiti sam u sebe i prestati da postoji... :cry:
North Korean State Propaganda – Interview with Jana Hajzlerova
Propaganda-Pic-620x340
by Gianluca Spezza , September 30, 2012
From September 6 to 8, the Central European University of Budapest hosted the Korea Foundation-sponsored conference "Whither The Two Koreas", where scholars and experts from European and Asian universities exchanged views on a number of Korea-related topics. NK News met with some of the panelists to gather insights on their research and their opinions on North Korea. The first interview in this series is with Jana Hajzlerova, chairperson of the Czech-Korean Society in Prague and external lecturer of Korean Studies at Charles University in Prague. Beside her research activities, Ms. Hajzlerova is currently translating B.R. Myers' The Cleanest Race for the Czech market. She focuses her research on North Korean media and propaganda to illustrate how the North Korean leadership seeks to reinforce its legitimacy among its people.
NK News: Tell us more about your background and your actual involvement in Korean studies.
J.H: Having graduated from Korean Studies and Media Studies at the Charles University in Prague, I have been focusing on the production and exchange of meanings in both Koreas, which in South Korea would translate to topics such as popular culture for example and in the case of North Korea it´s mainly the regime´s propaganda. Korean Studies in the Czech Republic have a tradition of more than 50 years and considering the vivid diplomatic ties with North Korean during the communism era in the Czech Republic and the current, ever strengthening, presence of South Korean companies in the country, the department, from which around 20 students graduate every year, has a lot to offer in all the Korea-related matters.
NK News: You are currently translating BR Myer's book, The Cleanest Race. What do you think of it and how did you get involved in its translation for the Czech market?
J.H: I got involved in the project through the Czech-Korean society; I am delighted to be a part of the process of introducing Myers' book to the Czech market as I believe there is a serious lack of North Korea-focused literature which would educate journalists (so that they could replace their scandal-oriented, facts-lacking news with some decent coverage) and feed the enormous hunger for information from North Korea among the general public. The Cleanest Race, with its popular yet serious approach to the topic, will fill in this gap very well I think.
NK News: You have presented quite an interesting paper (at the CEU conference in Budapest) which focused on DPRK media analysis to reveal more about its narrative structure. Could you tell us why you opted for this topic, what are the methods and samples you have used and how do you plan to take it further?
J.H: Well, I have a background in media studies and I spent time studying abroad in Korea, so the combination of these two experiences enabled me to focus on this topic. I am not really interested in 'surface analysis' that keeps repeating how restricted the media scenario is in the DPRK and how its citizens are brainwashed and live in a world without freedom. I would rather focus on a deeper analysis of how the DPRK media talk and what do they say to both its Korean and English speaking audiences. I have chosen KCNA as it really is one of the main voices of the party: it constitutes a reliable sample to understand not only the content but the target audience of DPRK news.
See, there's a lot of people who still maintain that the DPRK does not believe in any of the propaganda claims and that all of it is directed to foreign audiences while the citizens are simply forbidden from accessing all information. I believe, on the other hand, that the regime does make a considerable effort to keep its people 'motivated', by feeding them a balanced menu of 'retouched' facts and opinions.
I have looked at the thematic agenda of KCNA broadcasts, which I have found really interesting and not really comparable to any classification you would find in foreign media. There is no real 'domestic or foreign news' as we would interpret in the West, but rather information is divided into categories (i.e: regime cult, acts made by one of the Kims, conflicts, etc). In particular, the category of 'conflict', occupied almost 52% of the current news, and by 'conflict' I mean every report related to ongoing wars or military actions that occur either between North Korea rest of the world, or between U.S. and other countries. What I have found really interesting about this is that KCNA dedicates a huge amount of time to reporting on third countries in order to side with one of the parties involved (that is, against the U.S. or Japan, 99% of the times). They do this to generate indirect criticism (of enemies) or indirect praising (of allies) as a way of reinforcing their worldview. It also speak volumes about the capacity of the leadership to keep an eye on what goes on outside of the country and it definitely defies the stereotype of the "most isolated country on Earth", which still lingers so strongly.
NK News: So, basically, the DPRK leadership seems to make quite an effort in maintaining legitimacy and building regime support among its people through carefully presenting selected facts in a certain manner. Do you think this finding can be used to support Myers' theory of a North Korean regime that constantly keeps its people under an 'imminent military threat', and by doing so motivates them to accept restrictions, deprivations and so on to support whatever action the leadership takes?
J.H: I think so. See, in the time frame I examined there were a lot of news stories related to war, especially in the Middle East (as there really is no ongoing war that would include either South or North Korea or the U.S. at the moment), and even though most of them were outdated, they were nonetheless reported (with Pyongyang siding of course with those countries invaded or attacked by the U.S.). It seems the message is: "we're not alone in this, the U.S. attacks just about every country it wants to, and so we have to resist". So I would definitely agree with Myers on this.
About the legitimacy, I think that referring to other countries helps the regime a lot in trying to legitimize its worldview. This reinforces my idea that KCNA, in its Korean version, must be targeted at North Koreans – even though most of them do not have Internet access yet. Perhaps they can access it through the DPRK Intranet. The fact is that most western experts or observes think that KCNA, just because it has an English version of its website, is solely aimed at foreign readers, but that can't be all. Really, why would they want to tell foreigners (Westerners) that this or that little 'unimportant' country (in their view of the Western worldview) has a study group on Juche or supports Kim Il Sung's precepts on agriculture and so forth?
NK News: The fact is that the rest of the world knows already that Kim Il Sung was definitely not the genius DPRK propagandists have so long tried to portray, so why would they waste time and resources to try and make foreign audiences change their minds?
J.H: Indeed. And what is even more important is that they absolutely know that we know this. So it really would make no sense for them. Why would they be targeting these unbelievable (for anyone who knows the world) news at western people? They're really not that stupid.
NK News: The strange thing though is that North Korean media (not just KCNA) have in almost all cases an English or a Japanese version of their pages. So it is clear that at least some of what we perceive as 'silly, unbelievable content' must be targeted at non-Koreans. Why do you think this happens? Also, what are the major differences between the Korean and English editions of KCNA?
J.H: I must admit this has been puzzling to me since I started researching this topic. There are obvious differences between the Korean and the English version in format (length, titling etc.) as well as in the content (sources cited, structure of storytelling, different details stressed etc.) which leads us to the assumption that the regime has a different target audience in mind when publishing these. Sometimes I even come to think that the English version is purposely silly and unbelievable to distract the outside world from real domestic issues and as Myers would put it, for most observers is too ridiculous to properly analyze it. Still, it may be a good way how tell the world: "Yes, we do have our own media, yes there are things happening and yes, we still hate the U.S., don´t worry", so to speak.
NK News: Back to the original question: you have chosen a limited sample for this first analysis.
J.H: Yes, I have worked with one continuous week of KCNA news so far, so, quite a small, yet significant one. I know I would have to repeat this analysis on a larger scale, including crucial periods like September 11 or June or July when the Korean media decisively put more emphasis or this or that aspect, depending on political agenda and the anniversary that takes place in that period. There really are a lot of options, I could try to extend weekly samples and spread them throughout the years (maybe the last 3 or 5) or analyze a recurring event (e.g. Kim Il Sung's birthday or the Korean war anniversary) in the last 5 years. It may turn out that the categories I proposed for this first research will not be as valid in the end, but i will have to see about that.
NK News: And you have used in this instance, the structural analysis of Vladimir Propp, to define characters and functions of DPRK media stories...
J.H: Exactly, I am trying to deconstruct the actors and their functions in the text, uncovering the layers: who is acting, what is going on against whom, under what circumstances and so forth.
NK News: In Propp's analysis there are 30-plus categories (functions) and at least 8 actors: the hero, the villain, the messenger, and such. Who do you think is the main 'bad guy' in DPRK news?
J.H: Well, I did not draw any conclusions on this yet, but if I were to guess, I would say President Lee Myung Bak, just by the way he has been demonized, represented as evil and funny (well, laughable or clownish, really more than just funny). At the same time he has been depicted as the most shameful character, in an almost non-stop media campaign, since his election in 2007. There really is no other personality that received so much negative attention in DPRK news recently. I think it is quite interesting.
NK News: Are there any positive or neutral characters?
J.H: Well, I think it's a bit early to draw conclusions, but what I find really interesting is that South Korean people (not the government) are always portrayed as innocent, almost as victims, in North Korean news. They're always removed, separated from their government, so, while Lee Myung Bak is always a traitor, out of more then 200 articles I have analyzed, North Korean news always tell how unfortunate it is for South Korean citizens to live under him. For example, during the protests in Jeju Island or when the U.S. beef protests broke out, KCNA has always emphasized the case of South Korean citizens being enraged at Lee Myung Bak, who is basically a traitor, or maybe 'the traitor', of Korean people.
NK News: This is in a way mirrored in what a good part of western media try to tell about north Korean people: we always perceive them (as they're portrayed as such) as victims of a brutal regime, upon which they have no influence whatsoever.
J.H: True. the whole conflict, the question of inter-Korean relations, is very personalized. Sometimes I really feel that it is a conflict for conflicts sake really. A conflict that keeps all the involved parties awake, yet not busy.
NK News: Who writes for the KCNA and is it profitable (compared to other government jobs)?
J.H: Oh, I wish I knew the answer here. I personally don´t know anybody who writes for KCNA. If I knew, I would probably give anything to interview that person, to find out about the editorial guidelines and policies that are followed in KCNA. Some sources claim that there are two thousands employees working for KCNA. Once can guess that it is definitely one of the jobs that is looked upon a lot as belonging to those that "help the Leader take care of the country". I also believe working for KCNA requires a strict screening, similar to other governmental posts.
NK News: Since you're from the Czech Republic, I'd like to ask you whether you know anything about the little 'community' of North Korean citizens who used to work in a factory near Prague? Also, what (or how) were the relationships between The DPRK and your country in the years of communism?
J.H: Czechoslovakia (former Czech Republic and Slovak Republic) had vivid diplomatic ties with DPRK until 1989 as most of the USSR countries back then. Apart from this, however, Czechoslovakia was a member of the Neutral Nations Supervisory Commission and was intensively involved in many parts of social life in DPRK (e.g. sending hospital staff to DPRK). It should not surprise you then, that the diplomatic ties haven't really frozen since the 1989 revolution either. Currently, for instance, Czech students are sent to Kim Il-Sung´s University summer language program every year and currently (September/October 2012) the director of our Korean Studies department is visiting the university in Pyongyang to arrange further future cooperation programs. All this based on a bilateral governmental agreement between our two countries. No wonder the South Korean embassy in Prague is trying to actively enhance South Korean influence in the Czech Republic. They have a strong competitor here.
As for North Koreans living in the Czech Republic, there is naturally not much information on this matter available. We know for sure that there are students from North Korea coming for exchange programs based on agreements between particular universities (Interestingly enough, by the way, if you wish to get your foreign diploma acknowledged at a Czech university, you can do so easily if you have one from North Korea as thanks to old communist education laws North Korea is still on the list of "acknowledged" countries, unlike the USA for example, from where it will take months to get anything acknowledged in the Czech Republic). Then of course there's the embassy, with most of the staff speaking fluent Czech (North Korean Czech – so called Bohemian – studies have always been very strong) and an ambassador who regularly gives public lectures (interestingly, under the umbrella of Czech Ministry of Foreign Affairs). What deserves our attention, though, is a group of Czechs supporting North Korea who made themselves a civic organization called 'Baektusan' which fuels the pro-North Korean attitude widely found among the Czech communist party members.
NK News: To wrap up, what do you think is the future of North Korea, and do you think you will continue focusing on it?
J.H: I believe North Korea will remain a highly interesting topic for all Korean Studies scholars and I personally think that any kind of serious research done about it is valid. I don't belong to those Pyongyang observers who claim that there must be a rapid change any time soon as the current situation is unsustainable (I actually think it is very sustainable for the current leadership – and considering the various crisis our today's world is going through these days, one may even describe it as very stable), but I am convinced that when the time of any chance comes (and it may be a rather subtle process itself), it will come in really handy to have any sort of experience or connection to North Korean environment, perhaps by having participated at Kim Il-Sung´s summer university camp, or simply being from the country where most of the Pyongyang tram cars come from!...
Stari nudi red srbovanja, red komodifikacije, susret Slavoja Žižeka i Siniše Pavića, Googlea i jagodinskog SNSa.
http://novinenovosadske.rs/mladi-referenti/ (http://novinenovosadske.rs/mladi-referenti/)
Smešne stvari koje su se desile na putu za Glasnik.
http://novinenovosadske.rs/novo-odelo-srpske-inteligencije/ (http://novinenovosadske.rs/novo-odelo-srpske-inteligencije/)
An enormously ambitious, visually stunning and richly satisfying futuristic epic from the gifted Korean genre director Bong Joon-ho.
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
Two decades into a second Ice Age, a few thousand human survivors live out their days aboard a state-of-the-art luxury train in "Snowpiercer," an enormously ambitious, visually stunning and richly satisfying futuristic epic from the gifted Korean genre director Bong Joon-ho ("The Host," "Memories of Murder"). A rare high-end sci-fi/fantasy pic made completely outside the studio system, and that even rarer case of an acclaimed foreign helmer working in English with no appreciable loss of his distinctive visual and storytelling style, Bong's adaptation of French graphic novel "Le Transperceneige" reps a pricey investment ($40 million) for majority producer CJ Entertainment, but seems a downright bargain compared with the cost of forging such pics on Hollywood turf. A heavy marketing blitz combined with Bong and co-star Song Kang-ho's considerable fan bases will drive strong biz at home (where the pic opens Aug. 1), if less than the whopping $64 million earned by "The Host" in 2006 — until recently, Korea's all-time box office champ.
Offshore, "Snowpiercer" poses a somewhat trickier marketing challenge, given its hybrid art-movie/blockbuster nature, lack of audience familiarity with the source material, and the untested drawing power of top-billed Chris Evans outside his Captain America suit. But clever positioning along the lines of Sony's campaign for the much less starry "District 9," plus an assuredly warm fanboy reception, could just do the trick. The Weinstein Co., which controls the film for all English-speaking territories, has yet to announce a U.S. release date or major festival premiere.
Adapted by Bong and Kelly Masterson ("Before the Devil Knows Your Dead") from the 1982 graphic novel by authors Jacques Lob, Benjamin Legrand and Jean-Marc Rochette, "Snowpiercer" has been brought to the screen with the kind of solid narrative craftsmanship, carefully drawn characters and — above all — respect for the audience's intelligence rarely encountered in high-concept genre cinema except when directors like James Cameron, Christopher Nolan and Guillermo del Toro are at the helm. Indeed, Bong's film owes something to "Titanic" in its vision of a crowded passenger vessel that functions as an elaborate microcosm of society itself, complete with all the same top-down class distinctions, only here rendered tip to tail. Oh, and ice presents no obstacle for the Snowpiercer; it smashes right through great, arctic blocks of the stuff as it circumnavigates our now-frozen planet on a high-altitude railway.
The train and the track are both the inventions of Wilford, a billionaire industrialist dismissed as a crank in his day but now having the last laugh, his unseen, Oz-like presence looming large over the denizens of the Snowpiercer and inspiring a fanatical degree of devotion in his fascistic minions (led by Tilda Swinton's hilariously grotesque Mason, with pudding-thick Yorkshire accent and upper bridge work that speaks especially ill of British dental care). We begin in the caboose, where the great, soot-faced, Dickensian masses jostle for space and rumors of incipient class revolt stir the air. It isn't the first time the have-nots have attempted to take control of the train, but previous efforts failed because no one managed to make it all the way to the engine room. This time, things will be different, promises Curtis (Evans), the revolution's semi-reluctant instigator, though it's clear to see he has the makings of a sturdy prole hero.
For a while, cryptic messages have been arriving concealed in the gelatinous protein bars that serve as the stomach-churning staple of the "back of the train" diet, convincing Curtis and his wise, disabled mentor, Gilliam (John Hurt), that someone at the front of the train is spurring them on. One such message encourages them to free a Korean security expert, Namgoong Minsu (Song), from custody in the train's prison car. But Minsu, wonderfully and inventively played by Song as an ornery, bedraggled self-preservationist, drives a hard bargain. He agrees to help only if his imprisoned daughter (Ko Asung, who also played Song's plucky daughter in "The Host") can tag along — and if each of them is rewarded with a fix of the hallucinogenic drug kronole for every door they manage to open. (The character, who speaks only in Korean, is able to communicate with the others via a two-way, voice-activated translation machine.)
Thus, armed with a few homemade weapons, Curtis and his band of ragtag revolutionaries (including Jamie Bell as Curtis' loyal adjutant and Octavia Spencer as a mother searching for her missing child) begin their journey forward. At which point "Snowpiercer" sheds the close-quarters claustrophobia of the first half (which nods to such classic cinematic railway fare as "The Narrow Margin" and "Runaway Train") in favor of a more expansive vision.
Built on gimbals on a series of interconnected soundstages at Prague's Barrandov Studios, the train itself is a triumph of visual imagination for Bong and production designer Ondrej Nekvasil ("The Illusionist"), with each successive car revealing a new, surprising facet of this eerie, self-sustaining ecosystem: one a lush greenhouse, another a giant aquarium, yet another a Disney-on-acid classroom presided over by a creepily cheerful schoolmarm (Alison Pill). Gradually, color and light enter the heretofore monochrome frames, along with our first real glimpses of the outside world and its infinite permafrost. The further forward the rebels travel, the more decadent the surroundings get, until we arrive at the very front of the train and its blithe one-percenters, who seem to have been deposited direct from New Year's Eve at the Overlook Hotel (a connection made explicit by Al Bowlly singing "Midnight the Stars and You" on pic's soundtrack).
Along the way, various impediments arrive, mostly in the form of Wilford's sizable personal militia, whose first major standoff with Curtis and company is a brilliantly staged rumble that coincides with the train's passage through an extended tunnel, shrouding the combatants in near-total darkness. Like most of the key actions scenes, it's executed in moodier, more impressionistic fashion than the whiplash-inducing likes of "Man of Steel" and "The Avengers." Making a particularly menacing impression as one of Wilford and Mason's head henchmen, without ever uttering a single word of dialogue, is Romanian thesp Vlad Ivanov (best known for playing the abortionist Mr. Bebe in "4 Months, 3 Weeks and 2 Days").
Throughout, Bong gets away with much that he almost surely would have had to curtail if working at an American studio. For starters, the pic's pacing is more measured than most of its type, but never slack, with lots of time taken out for nuanced, character-building scenes that increase our level of emotional involvement. Important backstories are deployed only gradually, constantly shifting our sense of who the characters are and what motivates them. (As in "The Host," too, all bets are off on who dies and who gets to live.) By the end, the film reveals itself as a surprisingly thoughtful contemplation of man's inhumanity to his fellow man, and whether mankind is worth trying to save at all. Somber stuff, to be sure, but not without flashes of hope, and a steady infusion of Bong's dark, quirky humor.
Among the generally impeccable craft contributions — including composer Marco Beltrami's excitingly big, brassy original score — only the fully CGI exterior shots of the Snowpiercer itself disappoint, with an overly animated feel that lacks the texture and verisimilitude of the best modern vfx work.
Film Review: 'Snowpiercer'
Reviewed at Magno screening room, New York, July 19, 2013. Running time: 125 MIN.
Production
(South Korea-U.S.-France) A CJ Entertainment (in Korea)/Weinstein Co. (in U.S.) release presented in association with Union Investment Partners, with the support of Ministry of Culture, Sports & Tourism/Korea Venture Investment Corp., of a Moho Film and Opus Pictures production. Produced by Jeong Tae-sung, Steven Nam, Park Chan-wook, Lee Tae-hun. Executive producer, Miky Lee. Co-producers, Robert Bernachhi, TJ Park Tae-joon, Dooho Choi, Back Jisun, Francis Chung, Matthew Stillman, David Minkowski. Co-executive producers, Kim Young-Don, Choi Pyeung Ho, Kris Ghil, Kim Hong-il, Hong Kyttack, Song Jin-kyu, Kim Byung-ki, Kim Young-kee, Kim Hyun-woo, Ahn Seung-yun, Shin Kang-yeong, Choi Kyu-nam, Lee Youn-hee, Nam Ki-moon, Kim Hak-beom, Chae Yoon.
Crew
Directed by Bong Joon-ho. Screenplay, Bong, Kelly Masterson; story, Bong, based on "Le Transperceneige" by Jacques Lob, Benjamin Legrand, Jean-Marc Rochette. Camera (color, 35mm), Hong Kyung-Pyo; editors, Steve M. Choe, Changju Kim; music, Marco Beltrami; production designer, Ondrej Nekvasil; art director, Stefan Kovacik; set decorator, Beata Brendtnerova; set designers, Adela Hakova, Petr Bouska, Darina Hejlova, Pavel Tatar, Barbara Garcia; costume designer, Catherine George; sound (Dolby Digital), Mark Holding; sound designer, Dave Whitehead; supervising sound editor, Taeyoung Choi; re-recording mixers, Taeyoung Choi, Anna Behlmer, Terry Porter; visual effects designer, Eric Durst; visual effects, Scanline VFX, Method Studios, Upp, 4th Creative Party; associate producers, Cathy Seok, Lee Sorim, Huh Soo Young, Samuel Yeunju Ha; stunt coordinator, Julian Spencer; assistant director, Robert Grayson; casting, Johanna Ray, Jenny Jue.
With
Chris Evans, Song Kang-ho, Tilda Swinton, Jamie Bell, Octavia Spencer, Ewen Bremner, Ko Asung, Alison Pill, Vlad Ivanov, Luke Pasqualino, John Hurt, Ed Harris, Clark Middleton, Stephen Park, Paul Lazar. (English, Korean dialogue)
Nicolas Winding Refn nastavlja sa svojom srpskom režijom i u novom filmu ONLY GOD FORGIVES. Ako je DRIVE delovao kao holivudski debi Srđana Dragojevića onda ONLY GOD FORGIVES deluje kao internacionalni debi Srđana Spasojevića.
U ovom filmu Refn kombinuje žanrovsku pojednostavljenost filma DRIVE i portrebu da fetišizuje prirodu u društvo u kadru, i kad ima i kad nema Goslinga na sceni, uzimajući jedan petparački krimi zaplet i uzdižući ga na nivo metafizičke studije. U određenom smislu, ONLY GOD FORGIVES ima određenih auralnih sličnosti sa VALHALLA RISING, ali ti filmovi se ne mogu porediti i ovo je više nabrajanje polovnih delova koje je Refn ugradio u svoj novi rad.
Refn je novim filmom potvrdio svoju šminkersku poziciju i čini se da je vrlo brzo prokockao ne samo ono što je postigao filmom DRIVE već i mogućnost da njegov novi spoj sa Goslingom može biti potentan miks sa producente i publiku. Jedini istinski rezultat ONLY GOD FORGIVES je to što je eto dokazao da može da radi šta hoće, i da u te svrhe može povući i Goslinga, no to više deluje kao unutaresnafski potez nego kao nešto što ima ikakvog značaja za publiku i kritiku.
Osim možda malo na Miikea, Refn ne aludira previše na azijski film, iako se koristi tradicionalnim mitemama te kinematografije. Ipak, ONLY GOD FORGIVES je znatno dalje od azijskog filma nego DRIVE od američkog.
Samom činjenicom da na nivou puke bizarnosti nije prevazišao Miikea, kao što ni scenama "brutalnosti sa porukom" nije prevazišao Spasojevića, Refn je snimio jedan minoran film koji je sticajem okolnosti zbog uspeha DRIVEa prikazan široj publici nego što zaslužuje i po ambicijama i po kvalitetu.
* 1/2 / * * * *
Meni je ovaj film bio manje Miike (mada ima i njega) a više Kitano iskombinovan sa Linčom i onda sve to parodirano. Stoposto stil nula posto supstanca, prosto sam se samom sebi čudio da ga gledam. Još više sam se zapanjio kad sam video da neki američki kritičari priačaju da je film "life changing".
Uh, mislim da mu laskaš pominjući Kitana. Ipak je Kitano nešto više od svega ovoga...
Pa, i Linč je više, nema tu spora. Samo mislim da je Refn sa celom mafijaškom idejom pokušavao da čenluje Kitana, mada je istina da je gore-core koga je prikazao u par scena bliži Miikeu, ali opet, Miike bi te stvari verovatno napravio još apsurdnijim i fantastičnijim dok se Refn kao ipak drži nekog naturalizma, mada naravno prestilizovanog da bi bio propisan naturalizam.
Inače, sećaš se da sam ti poslao poruku nakon gledaja ovog filma na Blokbasteru u Sava Centru? To je zato jer se tokom filma neko na svaku glupu scenu (dakle, na svaku scenu) smejao vrlo slično tebi. Mislim da je mnogo ljudi ovaj film doživelo kao komediju.
Špijuni iz S. Koreje - nove zvezde filma
Izvor: Tanjug
Oni su zgodni, smeli, patriote, poliglote i elitni borci koji izbegavaju metke, a istovremeno su lojalni ženama i porodici. Upoznajte nove heroje južnokorejskog filma - severnokorejske špijune.
Predstavljeni u Holivudu kao nemilosrdni teroristi u filmovima poput "Napada na Belu kuću", filmadžije u Južnoj Koreji sve češće severnokorejske agente predstavljaju kao akcione heroje čije lične borbe oslikavaju podeljeno Korejsko poluostrvo.
Takve filmovi koji su pre nekoliko decenija bili nezamislivi, prihvata mlada publika u Južnoj Koreji, koja se ne seća užasa Korejskog rata i ne gaji neprijateljstvo prema komunističkim susedima.
Obe Koreje su tehnički i dalje u ratu iako je sukob pre šest decenija okončan primirjem. Tenzije duž teško utvrđene granice i dalje sporadično izbijaju, a obe strane su slale špijune sa zadacima da ubiju ključne figure ili ukradu državne tajne.
Za južnokorejske fimladžije, Sever je "savršena inspiracija" koja im pruža priliku da kombinuju fantaziju sa realnostima suseda koji često Seulu preti "morem plamena".
"Sever je tako misteriozna, nepoznata nacija, da postoji mnogo mesta da se pušti mašti na volju", kaže filmski kritičar Kim Sun Jub.
Smrt dugogodišnjeg lidera Kim Džon Ila 2011. dodatno je inspirisala filmadžije, kaže Džang Čeol Su, režiser hita "Secretly, Greatly".
Tragikomični akcioni film je od početka emitovanja u junu videlo 6,9 miliona gledalaca i treći je najgledaniji južnokorejski film ove godine. "Niko drugi ne otelotvoruje tako turbulentna i nesigurna vremena od ovog severnokorejskog špijuna", rekao je Džang AFP-u.
Priča o elitnom špijunu, koji je poslat da živi u Seulu sa misijom da ubije glavne političare, pružila je Džangu priliku da mladog ubicu predstavi kao nekoga ko izigrava seoskog idiota kako ne bi privukao pažnju suseda.
Špijun ubrzo shvata da je okružen dobrim susedima ali dolazi do tragedije. Drugi film sa najvećom zaradom je, takođe, špijunski triler koji je videlo 7,1 miliona ljudi.
"The Berlin File" je priča o severnokorejskom tajnom agentu koji pokušava da sa suprugom, prevodiocem u ambasadi, prebegne u Južnu Koreju. Oba filma su fikcije, ali zasnovane na stvarnim događajima.
Zanimljivo je da se stanovništvo Južne Koreje i dalje poziva da, za bogatu nagradu, prijavi špijune, ali je situacija drastično promenjena u odnosu na prošla vremena kada su deca u školi podučavana kako da, prema ponašanju ili akcentu, procene da li je neko špijun.
Prekogranično pomirenje krajem 1990-ih ohrabrilo je filmadžije da susedima iz Severne Koreje daju humano lice budući da su do tada prikazivani kao bezdušni zlikovci. Džang kaže da se glumci sada nadmeću za uloge severnokorejskih agenata bez straha da će im to uništiti imidž.
U prošlosti, humanizovanje Severnokorejanaca plaćalo se zatvorom, kao što je bio slučaj sa čuvenim Li Man Hiom, režiserom koji je uhapšen i osuđen 1965. jer je vojnike iz Severne Koreje predstavio kao "humana i milosrdna ljudska bića" u svom antikomunističkom filmu.
Od 2010. pet velikih špijunskih filmova prikazano je u Južnoj Koreji a još tri se snimanju, uključujući "Red Family" proslavljenog Kim Ki Duka, čija je "Pijeta" prošle godine proglašena za najbolji film u Veneciji.
Filmski kritičar Kim sada upozorava da špijunski filmovi idu u drugu krajnost i preterano "humanizuju" komunističke špijune koji su i dalje zastrašujuće pojave u stvarnom životu.
"Mnogi špijunski filmovi skorije proizvodnje previše idu na suprotan kraj antikomunističkih filmova koje smo gledali 1970-ih", rekao je on i ocenio da je sve to deo pokušaja da se "izbalansiraju stvari iz prošlosti".
Džang, međutim, odbacuje tu kritiku i smatra da je današnja, mlada publika dovoljno pametna da ne brka filmske od stvarnih špijuna.
Save the Movie! (http://www.slate.com/articles/arts/culturebox/2013/07/hollywood_and_blake_snyder_s_screenwriting_book_save_the_cat.single.html)The 2005 screenwriting book that's taken over Hollywood—and made every movie feel the same. (http://www.slate.com/articles/arts/culturebox/2013/07/hollywood_and_blake_snyder_s_screenwriting_book_save_the_cat.single.html)
Quote
If you've gone to the movies recently, you may have felt a strangely familiar feeling: You've seen this movie before. Not this exact movie, but some of these exact story beats: the hero dressed down by his mentor in the first 15 minutes (Star Trek Into Darkness (http://www.amazon.com/dp/B00AZMFJYA/?tag=slatmaga-20), Battleship (http://www.amazon.com/dp/B005LAIHPE/?tag=slatmaga-20)); the villain who gets caught on purpose (The Dark Knight (http://www.amazon.com/dp/B001GZ6QEC/?tag=slatmaga-20), The Avengers (http://www.amazon.com/dp/B0083SBMBM/?tag=slatmaga-20), Skyfall (http://www.amazon.com/dp/B007REV4T8/?tag=slatmaga-20), Star Trek Into Darkness); the moment of hopelessness and disarray a half-hour before the movie ends (Olympus Has Fallen (http://www.amazon.com/dp/B00BEIYHO2/?tag=slatmaga-20), Oblivion (http://www.amazon.com/dp/B008JFUO36/?tag=slatmaga-20), 21 Jump Street (http://www.amazon.com/dp/B003Y5H5B0/?tag=slatmaga-20), Fast & Furious 6 (http://www.amazon.com/dp/B008JFUOWM/?tag=slatmaga-20)).
It's not déjà vu. Summer movies are often described as formulaic. But what few people know is that there is actually a formula—one that lays out, on a page-by-page basis, exactly what should happen when in a screenplay. It's as if a mad scientist has discovered a secret process for making a perfect, or at least perfectly conventional, summer blockbuster.
The formula didn't come from a mad scientist. Instead it came from a screenplay guidebook, Save the Cat! The Last Book on Screenwriting You'll Ever Need (http://www.amazon.com/dp/1932907009/?tag=slatmaga-20). In the book, author Blake Snyder, a successful spec screenwriter (http://www.imdb.com/name/nm0811414/bio) who became an influential screenplay guru, preaches a variant on the basic three-act structure that has dominated blockbuster filmmaking since the late 1970s.
When Snyder published his book in 2005, it was as if an explosion ripped through Hollywood. The book offered something previous screenplay guru tomes didn't. Instead of a broad overview of how a screen story fits together, his book broke down the three-act structure into a detailed "beat sheet": 15 key story "beats"—pivotal events that have to happen—and then gave each of those beats a name and a screenplay page number. Given that each page of a screenplay is expected to equal a minute of film, this makes Snyder's guide essentially a minute-to-minute movie formula.
Snyder, who died in 2009, would almost certainly dispute this characterization. In Save the Cat!, he stresses that his beat sheet is a structure, not a formula, one based in time-tested screen-story principles. It's a way of making a product that's likely to work—not a fill-in-the-blanks method of screenwriting.
Maybe that's what Snyder intended. But that's not how it turned out. In practice, Snyder's beat sheet has taken over Hollywood screenwriting. Movies big and small stick closely to his beats and page counts. Intentionally or not, it's become a formula—a formula that threatens the world of original screenwriting as we know it.
---
Screenplay gurus like Syd Field and Robert McKee touted the essential virtues of three-act structure (http://en.wikipedia.org/wiki/Three-act_structure) for decades. For Field and McKee, three-act structure is more of an organizing principle—a way of understanding the shape of a story. Field's Story Paradigm (http://www.sydfield.com/paradigm.pdf), for example, has just a handful of general elements attached to broad page ranges.
Field and McKee offered the screenwriter's equivalent of cooking tips from your grandmother—general tips and tricks to guide your process. Snyder, on the other hand, offers a detailed recipe with step-by-step instructions.
Each of the 15 beats is attached to a specific page number or set of pages. And Snyder makes it clear that each of these moments is a must-have in a well-structured screenplay. The page counts don't need to be followed strictly, Snyder says, but it's important to get the proportions fairly close. You can see the complete beat sheet, with page numbers and a summary of each beat, in a sidebar here (http://www.slate.com/content/slate/sidebars/2013/07/the_save_the_cat_beat_sheet.html).
Let's take a journey through this year's blockbusters and blockbuster wannabes and see the big trailer-ready ways in which Snyder's beat sheet pops up over and over again. Look at January's Gangster Squad (http://www.amazon.com/dp/B005S9ELVC/?tag=slatmaga-20). After an opening image that sets up the conflict between Josh Brolin's hard-charging cop, Sgt. John O'Mara, and the criminal forces of mob boss Mickey Cohen (Sean Penn), O'Mara is called in to see his gruff police superior. "We got rules around here, smartass," the chief growls. "Do yourself a favor. Learn 'em." That's Snyder's second beat, theme stated. And it's right at the seven-minute mark, almost exactly when it's supposed to happen in a 110-minute movie. The rest of the Snyder playbook is there, too: a story-starting catalyst midway through the first act, a shootout at the midpoint that ups the ante, an all-is-lost moment—including a death—between the 75- and 80-minute mark, and a concluding final act in which the baddies are dispatched in ranking order, just as Snyder instructs.
Or look at March's Jack the Giant Slayer (http://www.amazon.com/dp/B00CFA222M/?tag=slatmaga-20). There's an opening image that sets up each of the young protagonists' problems and states the theme at the five-minute mark, a catalyst at the 12-minute mark, an act break between the 25- and 30-minute mark when Jack climbs the beanstalk, and a false victory 90 minutes in, when it looks as if the evil giants have been definitively defeated.
Oz the Great and Powerful (http://www.amazon.com/dp/B00C7JGDBW/?tag=slatmaga-20) is a fun riff on director Sam Raimi's quirky early horror films. But check your watch a quarter of the way through and you'll find a tornado that whisks Oz, and the movie, into its first act. Once Oz has landed, he meets Theodora, the love interest—and the B-plot. Baz Luhrmann's The Great Gatsby (http://www.amazon.com/dp/B00DHHWXYY/?tag=slatmaga-20) adaptation was reorganized to fit the formula, with a party-filled fun and games second quarter that leads to the decline of the third, in which tragedy looms as the bad guys close in.
Field and McKee were obsessed with the theoretical underpinnings of storytelling. But Snyder's book is far more straightforward. And that's why it's conquered the big screen so thoroughly. Indeed, if you're on the lookout, you can find Snyder's beats, in the order he prescribes, executed more or less as Snyder instructs, in virtually every major release in theaters today. Even the master storytellers at Pixar stick quite close to Snyder's playbook: Watching Monsters University (http://www.amazon.com/dp/B008JFUPOY/?tag=slatmaga-20) this summer, I loved the way it toyed with underdog sports and college movie conventions. Yet the story hits every one of Snyder's beats, including an opening image that's mirrored in the final scene, an act break when Mike and Sully reluctantly join forces to compete in the Scare Games, a false victory about three-quarters of the way through when (spoiler!) they "win" the final Scare Games challenge, and an all-is-lost moment followed by an emotionally charged dark night of the soul next to a moonlit lake afterward.
Yet once you know the formula, the seams begin to show. Movies all start to seem the same, and many scenes start to feel forced and arbitrary, like screenplay Mad Libs. Why does Kirk get dressed down for irresponsibility by Admiral Pike early in Star Trek Into Darkness? Because someone had to deliver the theme to the main character. Why does Gina Carano's sidekick character defect to the villain's team for no reason whatsoever almost exactly three-quarters of the way through Fast & Furious 6? Because it's the all-is-lost moment, so everything needs to be in shambles for the heroes. Why does Gerard Butler's character in Olympus Has Fallen suddenly call his wife after a climactic failed White House assault three-quarters of the way through? Because the second act always ends with a quiet moment of reflection—the dark night of the soul.
And if the villain of the past few years of movies is the adolescent male for whom it seems all big-Hollywood product is engineered, Snyder's guidelines have helped that bad guy close the door to other potential audiences. Save the Cat! doesn't go so far as to require that protagonists be men. But the book does tell aspiring screenwriters to stick to stories about the young, because that's "the crowd that shows up for movies." Following this advice to its logical conclusion means far more stories about young men—since that's who shows up at the multiplex the most. It's not an accident that the chapter on creating a hero is called "It's About A Guy Who ... " not "It's About A Person Who ... " And with a young male protagonist, women are literally relegated to the B-plot—the love interest, or "helper," who assists the male protagonist in overcoming his personal problems. It's not an accident that Raimi's megabudget Oz movie featured not Dorothy but a male protagonist.
Watching poorly executed movies with Snyder's formula in mind can become a tiresome and repetitive slog. How many times can you watch a young man struggle with his problems, gain new power, then save the world? It's enough to make you wonder: Is overreliance on Snyder's story formula killing movies?
If so, then all is lost. The major studios increasingly rely on a small number of megabudget blockbusters for their profits. But big budgets mean big risks. And the only way to mitigate those risks is to stick with what's been known to work before. In other words, formula—and the more precise the formula, the better. America's greatest art form is headed straight, as the Snyderized Star Trek sequel notes, Into Darkness.
---
It's not that the formula can't produce good, fun movies: Monsters University is very enjoyable. Star Wars (http://www.blakesnyder.com/2011/04/29/the-star-wars-beat-sheet-part-one/), Die Hard (http://kelworthfiles.wordpress.com/2011/07/31/save-the-cat-beat-sheet-for-die-hard/), The Matrix (http://moviesthatwork.com/matrix-save-the-cat-beat-sheet-2/), and The Avengers (http://www.blakesnyder.com/2012/06/01/the-avengers-beat-sheet/) all follow something like the story path that Snyder laid out. But it does mean that Hollywood produces way too many movies about adolescent men coming to grips with who they are (think John Carter (http://www.amazon.com/dp/B005LAIH2W/?tag=slatmaga-20), Battleship, The Bourne Legacy (http://www.amazon.com/dp/B005LAIIPS/?tag=slatmaga-20), Tron: Legacy (http://www.amazon.com/dp/B002ZG99QS/?tag=slatmaga-20), Abraham Lincoln: Vampire Hunter (http://www.amazon.com/dp/B005LAIHYU/?tag=slatmaga-20), virtually every superhero movie, and the entirety of the J.J. Abrams canon).
It also means that there's far less wiggle room for even minor experimentation. Think of a classic popcorn flick like Jurassic Park (http://www.amazon.com/dp/B0087ZG7HK/?tag=slatmaga-20). It's a pretty classic three-act story, and it includes virtually all of the elements found in Snyder's beat sheet. But they are out of order and out of proportion (http://www.blakesnyder.com/2013/04/05/the-jurassic-park-beat-sheet/). Now compare that to a modern megablockbuster like The Amazing Spider-Man (http://www.amazon.com/dp/B008QZ5PY2/?tag=slatmaga-20), which follows the Snyder structure beat by beat (http://www.blakesnyder.com/2012/07/13/the-amazing-spider-man-beat-sheet/). There's a reason that even Steven Spielberg (http://www.hollywoodreporter.com/news/steven-spielberg-predicts-implosion-film-567604) is complaining that Hollywood is too reliant on formulaic blockbusters.
We can appeal to screenwriters to buck the trend. But why would they? The formula is incredibly useful. Indeed, I relied on Snyder's beat sheet to write this piece, using every beat, in the order he lists. (Try reading this piece from the beginning and see if you can spot all the beats. Or click here (http://www.slate.com/content/slate/sidebars/2013/07/now_playing_at_your_local_multiplex_save_the_movie.html) to see a version of the essay in which they are all labeled.)
I could see the advantages of the beat sheet.It helped me order my thoughts and figure out what I should say next. But I also found myself writing to fit the needs of the formula rather than the good of the essay—some sections were cut short, others deleted entirely, and other bits included mostly to hit the beat sheet's marks. It made writing easier, in other words, but it also made me less creative.
That's why you've got that strangely familiar feeling at the movies. Hollywood needs to learn a screenplay style life-lesson of its own: Sure, sometimes you can let the formula guide you. But that shouldn't be the only thing you know how to do.
Neka svemir čuje nemir - Cuaronov GRAVITY
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/neka-svemir-cuje-nemir-gravity-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/neka-svemir-cuje-nemir-gravity-trejler.html)
Pogledao sam povratnički film Wesleya Snipesa GALLOWWALKERS Andrew Gotha. Ovaj film je snimio pre odlaska u zatvor ali je očigledno izlazak na DVD tržište ostavljen za vreme posle izlaska na slobodu. Andrew Goth je britanski reditelj koji je relatzivno netipičan za okolnosti DTV produkcije u kojoj se Snipes snalazi godinama, premda se za njegove filmove u tom domenu mora naglasiti da spadaju među najbolje predstavnike tog miljea.
Goth je počeo režirajući britanske krimiće i jedno vreme ja važio za hip reditelja, ipak na kraju nije uspeo da se probije u prvu ligu britanskog filma. U tom smislu, GALLOWWALKERS ponavlja formulu BLADEa, spaja Snipesa sa britanskim rediteljem u priči koja kombinuje akciju i horor. Naravno, Goth nije Norringtonov kalibar, BLADE je daleko bolji i ambiciozniji film, ali GALLOWWALKERS takođe nije za potcenjivanje.
Ako se ostavi po strani da je priča izložena blago konfuzno, čak ne toliko u pogledu toga da nije jasna, koliko na nivou same tehnike pripovedanja, GALLOWWALKERS je zapravo dobrodošlo osveženje u Snipesovoj karijeri - za početak nije reč o klasičnom DTV akcijašu već o atmosferičnom vesternu sa prilično uvrnutim okultnim elementom, temom demona, uskrsnuća, verskih kultova i to sve duboko u Dust Bowlu koji je prilično ekspresivno snimljen u Namibiji (nota bene, od svih mesta van SAD gde su fejkovani prizori Divljeg Zapada, Namibija najmanje liči na Ameriku). U određenom smislu, Goth je toliko fasciniran imaginarijumom vestern horora da Wesley ima nešto pasivniju, bezmalo pa ne baš lidersku ulogu, iako je bez sumnje on glavna uloga, nikako nije kičma filma.
U tom pogledu GALLOWWALKERS podseća na BLADE u kome je Norrington fetišizovao naslovnog junaka ali su ga dosta zanimale i stvari oko njega te su i drugi junaci, naročito negativci imali svoje arije.
Goth je snimao film sa prilično malim budžetom, GALLOWWALKERS deluje dosta "prljavo", pored gothic westerna, ima i nešto jeze svojstvene serijalu MAD MAX a i ponešto od šminke iz TEXAS CHAINSAW MASSACRE. U svakom slučaju, na nivou ideja, Goth prevazilazi realizaciju. S druge strane, posle niza filmova sa B i C idejama, ili čak exploitation korenima, realizovanih u A ključu gde je forma mutirala sadržaj, ovde su sadržaj i forma u ravnoteži, GALLOWWALKERS nadoknađuje svoje probleme srcem.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BERLIN FILE Ryoo Seung-wana, južnokorejski akcioni triler smešten u Nemačku, sniman na licu mesta i u Letoniji, u kome glavni likovi pripadaju severnokorejskoj tajnoj službi. U tom pogledu, THE BERLIN FILE nije prvi film te vrste, imali smo recimo SECRET REUNION u kome odmetnutog severnokorejskog agenta progoni likvidator poslat da ga uklopbni posle neuspelog zadatka. U THE BERLIN FILE međutim severnokorejska služba je tretitana kao CIA u američkom filmu, njeni agenti bivaju izdati od pokvarenih ljudi iznutra, a južnokorejska služba je tretirana podjednako cinično. Otud ovaj film je vrlo neobičan jer odnosima između službi prilazi bez ikakvog ideološkog opterećenja, a razlike su suptilne - naime, među severnokorejskim kadrovima vlada veliko nepoverenje i sumnjičenje dok su južnokorejske kolege nešto opuštenije. U svakom slučaju, iako je prikaz svih službi zaliven cinizmom, on nije dovoljno veliki da prikrije neobično odsustvo esencijalizovanja negativnih kvalifikacija za Severnjake.
Kada u Berlinu pođe naopako tajni sastanak na kome Severnjaci preko Rusa prodaju oružje arapskom pokretu otpora, severnokorejska ambasada u Nemačkoj dolazi pod lupu matičnih službi. Ubrzo kreće međusobno sumnjičenje među ljudima u ambasadi koje dovodi do toga da nevini agent sa suprugom bude optužen za izdaju.
Berlin je staro hldnoratovsko poprište uzbudljivih priča i Ryoo Seung.- wan ga i koristi baš tako, kombinujući atmosferu hladnoratovskih trilera kao što je QUILLER MEMORANDUM i novijih blokbastera kao što je serijal o BOURNEu. U nekoliko navrata Ryoo podleže montažnim sekvencama i flešbekovima i čini mi se da ove prečice pre svega koristi kako bi ubrzao film za zapadnu publiku. Ne bi me čudilo ako je u Koreji prikazan neki ležerniji cut sa dužim trajanjem.
Ryoo se vrlo dobro snalazi u ovoj formi, špijunska intriga mu ide podjednako dobro kao melodrama i akcija, a par set-pieceova su apsolutno na nivou holivudskog spektala BOURNE ili TAKEN profila sa dodatnom dozom južnokorejske maštovitosti.
Uprkos tom što je THE BERLIN FILE bliži zapadnim standardima nego obeležjima korejskog inovativnog žanrovskog filma, bez ikakve sumnje pokazuje da je ova kinematografija spremna da konkuriše u repertoarskim formama čak i kada se ne insistira na lokalnom autorskom pečatu. Najvažnija stvar zapravo jeste to da ovaj film žanrovski može da se nadoveže na SHIRI ali za razliku od njega, ovo je ipak, origibnalan i samouveren film koji ne zaostaje za svojim uzorima.
* * * / * * * *
Former Warner Bros. studio chief should turn down any offers he receives for a similar position
EVP and Editorial Director
Peter Bart
EVP and Editorial Director @MrPeterBart
Now that you're out of a job, Jeff, you're probably getting lots of advice about your next career move, so here's mine: If a company offers you a position similar to the one you held at Warner Bros., turn it down.
The title of "studio chief" may be a power trip, and in past generations it was the best job in town. Now it's an invitation to failure. In appointing a three-person committee to assume your former responsibilities at Warner Bros., Kevin Tsujihara is at least dividing up the blame.
In your years on the job, Jeff, I found your behavior to be increasingly grumpy and irascible, underscoring the fact that executives inevitably do a bad job in a non-job. Here's why:
The major studios today have been remodeled into global marketing machines that have basically surrendered control over content and even cost. The aim is to perpetuate an assembly line of franchises with mega-budgets and complex financing structures — projects that seem to dictate their own destinies.
Hence today's production heads never get to make movies that they themselves would like to see. Back in the era of John Calley, Robert Evans or Richard Zanuck, the studio chiefs actually picked scripts and guided the production process. In Irving Thalberg's bygone era, they were as much myth-makers as filmmakers.
Those times are long past, Jeff. That's why I think your best bet is to cash your severance check and find a seat on the sidelines. The committee that takes control under Tsujihara must figure out how to coax blockbusters out of DC Comics characters and videogames. The studio's existing franchises like "Harry Potter" and "The Hangover" trilogy have faded into the night. "Man of Steel" is doing business, but the overall market is exhibiting signs of superhero fatigue.
For a glimpse of the problems at hand, Jeff, look at the issues facing your ex-boss, Alan Horn, who became movie chief at Disney. The good news is that Horn oversees entities like Pixar, Marvel and the "Star Wars" sequels to supply product — and they represent someone else's production headache. The bad news is that he inherited "The Lone Ranger," a brilliant, bizarre runaway train of a movie that would seem inimical to Disney's corporate model.
No studio head in today's market would want to commit to a Western — no less a comedy Western (usually box office poison) — especially a $250-million live-action movie that plays somewhat like "Lone Ranger" helmer Gore Verbinski attempted a remake of his satiric animated Western, "Rango " — or tried to mix "Rambo" with "Pirates of the Caribbean."
Has the young audience worldwide ever heard of "Hi-yo Silver?" Or care whether Tonto's people were cheated out of their land by money-grubbing railroad men? (Johnny Depp worked that theme to no avail in "The Brave," the disastrous 1997 fi lm he directed, co-wrote and starred in.)
Horn struggled to lower the budget of "The Lone Ranger," which edged up anyway, and to cut its 2 hour 25 minute running time, which also edged up. Would you have coveted that mission, Jeff? Then comes the task of selling the mythic masked man overseas.
The key responsibility of today's studio boss is to keep up the tentpole batting average, but this has been a tough summer to accomplish that. Even the canny veteran Amy Pascal has run into tentpole turbulence with "After Earth" and "White House Down," both problem projects coming at a time when marauders from Wall Street are prodding Sony Corp. to make drastic structural changes.
That's why it's a good time to sit things out, Jeff. Go to the beach and take some summer reading — screenplays not included.
Ovo je ona vrsta egzotike koju vole John i Mehmet, Stari Kadar o svom prethodniku na čelu RTSa, prenosi NUNS!
http://www.nuns.rs/info/news/19744/aleksandar-tijanic.html (http://www.nuns.rs/info/news/19744/aleksandar-tijanic.html)
:lol: :lol: :lol: Sjajno. Zaista je teško jednim pogledom obuhvatiti veličinu kao što je Tijanić.
Прочитао још јуче у "Недељнику", хтедох и мејл-честитку да пошаљем. Међутим, ово за "Штази" је занимљиво, чини ми се да сам већ овде писао колико ми се то поређење допада, али рачунам да је поштеније да изнесем мишљење пошто Тијанић оде. Не зато што ће током преосталих месеци учинити нешто по том питању, напротив, већ чисто да се подвуче црта. Није да немам шта да кажем о размонтиравању, недостатку домино ефекта и које су домине фалиле. Можда једног дана... у Маринковој Бари, што каже Син.
Bojim se da će Cripple posle gledanja Wolverinea samo da dobije još municije za svoje pljuvanje po Marvelu. Film pokušava da bude akcioni film sa, jelte, dušom i odraslim likovima ali ga u tome sprečava vrlo slab skript. Dijalozi su uspavljujuće dosadni a određena siva boja u karakterizaciji, gde se ne da lako razlučiti ko je negativac a ko heroj je više posledica smušenog pripovedanja i više motiva i likova nego što Mangold ume da kontroliše, nego neke zrelosti filma. Akcione scene su ako ništa drugo, vrlo dobre ali tim više se ističe da Mangold nema pojma šta da radi sa likom dva sata pa je Wolverine sveden na mrštenje i u sopstvenom filmu se šlepuje na tuđoj priči bez aktivne uloge u narativu.
Ali bar su ženski likovi kolko-tolko prominentni što je za Holivud ipak nekakva progresiva.
THE WOLVERINE je toliko smiješan film da ja nemam riječi. Logan sa gnjevom jednog NVO aktiviste. To je film. A akcione scene su toliko nemušte, toliko iskasapljene zarad PG-13 rejtinga, da sa film na kraju svodi... ni na šta. Scenarija nema. Šarma nema. Zapleta nema. Akcije nema. Na kraju krajeva, u filmu nema ni Vulverina. Plač! :x
Nema sumnje da bi sve bilo bolje da je Marvel izbacio Fox iz kombinacije i sve radio sam. Avi Arad bi ovo bolje odradio.
22.000 reči, pa ko želi, ima da se nauživa:
2001: A Space Odyssey - Discerning Themes through Score and Imagery (http://undergroundresearchinitiative.blogspot.com/2013/07/2001-space-odyssey-evoking-theme-by.html)
Quote from: Meho Krljic on 28-07-2013, 01:05:26
Nema sumnje da bi sve bilo bolje da je Marvel izbacio Fox iz kombinacije i sve radio sam. Avi Arad bi ovo bolje odradio.
Wolverineov prvi vikend je oficijalno flop. (http://news.yahoo.com/made-wolverine-disappointment-210909159.html) Doduše, zaradio je 55 milijuna, ali očekivalo se 70...
Ljudiiii,
meni jos u glavi scena gde Supermenov tata umire od tornada spasavajuci dzukelu, EEEj! :?
Znaci, Dzukela je vrednija od ljuckog zivota?
(....i posle teoreticari zavere su svi moroni..Ok. vazi, ahaaa...)
Moze li ista biti gore u Wulverinu od te nadri-patetike?
6 actors who passed up legendary roles (http://moviepilot.com/stories/912996-6-actors-who-passed-up-legendary-roles?utm_source=zergnet.com&utm_medium)
WOLVERINE je izgleda uspeo da se izvuče zahvaljujući ostatku sveta. A u Americi je prošao lošije nego što je projektovano čak i dan pre premijere, tada se očekivalo da će biti prvi skup film koji nije flop posle niza od tri-četiri. Ali očigledno publika je zasićena, superheroji su je zamorili...
Hvala za Tijanića, BTW, iz teksta su mi izbacili dve bitne rečenice, od kojih je jedna ostala u štampanom izdanju ali izdvojena van teksta, a druga je nestala u oba. Ta izbačena rečenica je glasila da je od irelevantnog medija napravio televiziju koju volimo da mrzimo i malo je to razradila...
A sada samo za Johna, ali svakako i Meha, jedna stara dobra tema, kakva se očekuje na ovom topiku >
http://novinenovosadske.rs/u-potrazi-za-komunistickim-diznilendom/ (http://novinenovosadske.rs/u-potrazi-za-komunistickim-diznilendom/)
Posle čitanja ovog teksta pada mi na pamet i da je Wolverine bio solidan overseas uspeh na ime svojeg dalekoistočnog setinga :shock:
IRON MAN 3 je imao posebnu verziju za Kinu, primera radi.
Da, mada je prilično hilerijs da se kineska publika žalila kako je tih dodatnih pet minuta futidža glupo i besmisleno.
Pogledao sam RED 2 Deana Parisota. Za početak, lepo je što se Dean parisot vratio posle teške porodične tragedije i snimio film koji pokazuje da spada u red vizuelno pismenijih reditelja komedija koji nemaju problem sa tim da se late i fizičke akcije ako zatreba. Glumačka ekipa je takođe na okupu, lokacije su vrlo zanimljive i ton filma je sasvim u redu.
Nažalost, ono što nedostaju ovom nastavku je istinski dramski sukob i priča se ubrzo svede na seriju komičnih i akcionih sekvenci koje su povezane vrlo labavim narativom bez ikakvog dramskog zamajca. To je čest problem u filmovima ovog tipa ali bi se reklo da je u RED 2 taj problem prisutniji nego inače i da samim tim spektakularnost i duhovitost pojedinih scena ne uspevaju da prikriju tu ekstremnu olabavljenost strukture.
Otud, na kraju, to sve deluje kao istovremena krivica i Deana Parisota i scenarista Braće Hoeber. Iako je formalno problem scenaristički, rekao bih da Parisot nije dobro savladao celinu već da je trud mahom pokazao u detaljima. RED ima potencijala da se nastavi kao franšiza, ali bi od ključnog značaja bila zamena scenarističkog tima koji očigledno nema dovoljno veštine da ulije dovoljno energije u ove šematizovane forme.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE COLONY Jeffa Renfroea, kanadski postapokaliptični film smešten u novo ledeno doba, kada su klimatski događaji doveli do smaka sveta sa malim grupama preživelih koje žive u nekakvim podzemnim kotlarnicama koje se nazivaju kolonijama. Kada u jednoj koloniji dobiju SOS poziv iz susedne, vođstvo šalje ekipu da im pomogne i oni tamo zatiču masakr koji je napravila grupa postapokaliptičnih kanibala koja potom kreće za njima, prema njihovoj koloniji.
THE COLONY je nepretenciozan, jednostavan, dinamičan akcijaš, na tragu takvih filmova iz osamdesetih. U sebi nosi karpenterovsku jednostavnost, nešto millerovske visceralnosti, iako je prikaz postapokaliptičnog sveta i društva manje groteskan nego u MAD MAXu. Kanibalske bande su solidna pretnja, iako u sebi nemaju ništa natprirodno, imaju nešto ludila proisteklog iz "jake" ishrane i izvesnu fizičku nadmoć u odnosu na ispošćene pozitivce.
THE COLONY ne nudi ništa više od ovoga, ali ovo nudi u jednoj vrlo pristojnoj old school realizaciji i zato zaslužuje simpatije.
* * * / * * * *
Red Band trejler za ABOUT TIME
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/about-time-novi-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/07/about-time-novi-trejler.html)
QuoteNaravno, ovakve projekcije deluju krajnje neuverljivo, ako imamo u vidu da je Kimov režim fokusirajući se na ono što mu je primarno a to je izgradja kapaciteta za odvraćanje protivnika, kao i većina tvrdih represivnih režima poprilično izgubio kontrolu nad crnom berzom, švercerima i funkcionerima na nižim nivoima i da bi se vrlo teško mobilisao na totalni rat.
Хм. Сумњива тврдња за црну берзу, у несагласју с оним што смо утврдили, да се о свакодневном животу зна веома мало. Чак бих поставио питање шта је за њих црна берза? Чињеница је да после колапса система расподеле почиње да се развија некакво тржиште, али пошто је практично све тамо "сива зона" - претпостављам да се не плаћа порез и томе слично - онда се практично свака пијаца може подвести под оно што ми зовемо "црном берзом". Занимљив текст о томе из (додуше сумњивог извора) "Волстрит џурнала": http://www.nkeconwatch.com/2010/04/16/pyongyangs-women-wear-the-pants/ (http://www.nkeconwatch.com/2010/04/16/pyongyangs-women-wear-the-pants/) .
Рецимо да бих у главне црте изнесене у чланку поверовао јер се поклапа с оним што се види на фотографијама. Али опет, чињеница стоји да се у последњих неколико година велике пијаце граде у свим градовима, док оне дивље нестају са сателистких фотографија, а у све то странцима је приступ забрањен. Чини ми се да је "губљење контроле" прејако речено, штавише чини ми се да је развој тржишта контролисанији него што делује, али опет - података је болно мало.
Pesnica američkog okupacionog filma, Peter Berg, posle KINGDOMa, nudi svoj BLACK HAWK DOWN
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/08/lone-survivor-prvi-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/08/lone-survivor-prvi-trejler.html)
The Chilling History of How Hollywood Helped Hitler (Exclusive)
8:40 AM PDT 7/31/2013 by Ben Urwand
2013 Issue 27: How Hollywood Helped Hitler
Paul Rogers
In devastating detail, an excerpt from a controversial new book reveals how the big studios, desperate to protect German business, let Nazis censor scripts, remove credits from Jews, get movies stopped and even force one MGM executive to divorce his Jewish wife.
This story first appeared in the Aug. 9 issue of The Hollywood Reporter magazine.
our editor recommends
The 1930s are celebrated as one of Hollywood's golden ages, but in an exclusive excerpt from his controversial new book, The Collaboration: Hollywood's Pact with Hitler (Harvard University Press, on sale Sept. 9), Harvard post-doctoral fellow Ben Urwand uncovers a darker side to Hollywood's past.
Drawing on a wealth of archival documents in the U.S. and Germany, he reveals the shocking extent to which Hollywood cooperated and collaborated with the Nazis during the decade leading up to World War II to protect its business.
Indeed, "collaboration" (and its German translation, Zusammenarbeit) is a word that appears regularly in the correspondence between studio officials and the Nazis. Although the word is fraught with meaning to modern ears, its everyday use at the time underscored the eagerness of both sides to smooth away their differences to preserve commerce.
PHOTOS: Hitler's Hollywood: The Films Nazis Loved and Hated
The Nazis threatened to exclude American movies -- more than 250 played in Germany after Hitler took power in 1933 -- unless the studios cooperated. Before World War I, the German market had been the world's second largest, and even though it had shrunk during the Great Depression, the studios believed it would bounce back and worried that if they left, they would never be able to return.
Beginning with wholesale changes made to Universal's 1930 release All Quiet on the Western Front, Hollywood regularly ran scripts and finished movies by German officials for approval. When they objected to scenes or dialogue they thought made Germany look bad, criticized the Nazis or dwelled on the mistreatment of Jews, the studios would accommodate them -- and make cuts in the American versions as well as those shown elsewhere in the world.
It was not only scenes: Nazi pressure managed to kill whole projects critical of the rise of Adolf Hitler. Indeed, Hollywood would not make an important anti-Nazi film until 1940. Hitler was obsessed with the propaganda power of film, and the Nazis actively promoted American movies like 1937's Captains Courageous that they thought showcased Aryan values.
Historians have long known about American companies such as IBM and General Motors that did business in Germany into the late 1930s, but the cultural power of movies -- their ability to shape what people think -- makes Hollywood's cooperation with the Nazis a particularly important and chilling moment in history. -- Andy Lewis
'Victory Is Ours'
On Friday, Dec. 5, 1930, a crowd of Nazis in Berlin seized on an unusual target: the Hollywood movie All Quiet on the Western Front. Recognized in most countries as a document of the horrors of the First World War, in Germany it was seen as a painful and offensive reenactment of the German defeat.
The Nazis, who had recently increased their representation in the Reichstag from 12 to 107 seats, took advantage of the national indignation toward All Quiet on the Western Front. They purchased about 300 tickets for the first public screening, and as they watched the German troops retreat from the French, they shouted: "German soldiers had courage. It's a disgrace that such an insulting film was made in America!" Because of the disruptions, the projectionist was forced to switch off the film. Nazi propagandist Joseph Goebbels gave a speech from the front row of the balcony in which he claimed that the film was an attempt to destroy Germany's image. His comrades threw stink bombs and released mice into the crowd. Everyone rushed for the exits, and the theater was placed under guard.
The Nazis' actions met with significant popular approval. The situation came to a climax Dec. 11, when the highest censorship board in Germany convened to determine the fate of the film. After a long discussion, the chairman of the board issued a ban: Whereas the French soldiers went to their deaths quietly and bravely, the German soldiers howled and shrieked with fear. The film was not an honest representation of German defeat -- of course the public had reacted disapprovingly. Regardless of one's political affiliation, the picture offended a whole generation of Germans who had suffered through the War.
And so, six days after the protests in Berlin, All Quiet on the Western Front was removed from screens in Germany. "Victory is ours!" Goebbels' newspaper proclaimed. "We have forced them to their knees!"
In Hollywood, the president of Universal Pictures, Carl Laemmle, was troubled by the controversy surrounding his picture. He was born in Germany, and he wanted All Quiet on the Western Front to be shown there. According to one representative, his company had "lost a fine potential business, for the film would have been a tremendous financial success in Germany if it could have run undisturbed."
In August 1931, Laemmle came up with a heavily edited version of the movie that he was convinced would not offend the German Foreign Office. He made a trip to Europe to promote the new version. The Foreign Office soon agreed to support All Quiet on the Western Front for general screening in Germany, under one condition: Laemmle would have to tell Universal's branches in the rest of the world to make the same cuts to all copies of the film. Late in the summer, Laemmle agreed to cooperate with the request.
As months passed, however, Laemmle, who was Jewish, grew worried about something much more important than the fate of his film. "I am almost certain," he wrote in early 1932, "that [Adolf] Hitler's rise to power ... would be the signal for a general physical onslaught on many thousands of defenseless Jewish men, women and children." He convinced American officials that he could provide for individual Jews, and by the time of his death in 1939, he had helped get at least 300 people out of Germany.
And yet at precisely the moment he was embarking on this crusade, his employees at Universal were following the orders of the German government. In the first few months of 1932, the Foreign Office discovered unedited versions of All Quiet on the Western Front playing in El Salvador and Spain. The company apologized. Afterward, there were no more complaints; Universal had made the requested cuts all around the world.
The following year, Laemmle made another concession to the Foreign Office: He postponed The Road Back, the sequel to All Quiet on the Western Front. His son, Carl Laemmle Jr., also agreed to change many pictures in Germany's favor. "Naturally," the Foreign Office noted, "Universal's interest in collaboration [Zusammenarbeit] is not platonic but is motivated by the company's concern for the well-being of its Berlin branch and for the German market."
Throughout the 1930s, the term "collaboration" was used repeatedly to describe dealings that took place in Hollywood. Even studio heads adopted the term. An executive at RKO promised that whenever he made a film involving Germany, he would work "in close collaboration" with the local consul general. A Fox executive said the same. Even United Artists offered "the closest collaboration" if the German government did not punish the studio for the controversial 1930 air combat movie Hell's Angels. According to the Foreign Office, "Every time that this collaboration was achieved, the parties involved found it to be both helpful and pleasant."
All this was a result of the Nazis' actions against All Quiet on the Western Front. Soon every studio started making deep concessions to the German government, and when Hitler came to power in January 1933, they dealt with his representatives directly.
The most important German representative in the whole arrangement was a diplomat named Georg Gyssling, who had been a Nazi since 1931. He became the German consul in Los Angeles in 1933, and he consciously set out to police the American film industry. His main strategy was to threaten the American studios with a section of the German film regulations known as "Article 15." According to this law, if a company distributed an anti-German picture anywhere in the world, then all its movies could be banned in Germany. Article 15 proved to be a very effective way of regulating the American film industry as the Foreign Office, with its vast network of consulates and embassies, could easily detect whether an offensive picture was in circulation anywhere around the world.
The Mad Dog of Europe
In May 1933, a Hollywood screenwriter named Herman J. Mankiewicz, the man who would later write Citizen Kane, had a promising idea. He was aware of the treatment of the Jews in Germany and he thought, "Why not put it on the screen?" Very quickly, he penned a play entitled The Mad Dog of Europe, which he sent to his friend Sam Jaffe, a producer at RKO. Jaffe was so taken with the idea that he bought the rights and quit his job. Jaffe, who, like Mankiewicz, was Jewish, planned to assemble a great Hollywood cast and devote all his energies to a picture that would shake the entire world.
Of course, various forces had been put in place to prevent a picture like this from ever being made. First and foremost was Gyssling. Up to this point, he had only invoked Article 15 against pictures that disparaged the German army during the World War. The Mad Dog of Europe was infinitely more threatening: It attacked the present German regime.
Gyssling was unable to use Article 15 against The Mad Dog of Europe for the simple reason that the independent company producing the picture did not do business in Germany. He was left with only one option: Inform the Motion Picture Producers and Distributors Association of America (popularly known as the Hays Office), which regulated movie sex and violence for Hollywood, that if the movie were made then the Nazis might ban all American movies in Germany.
The Hays Office reacted quickly. Will Hays, the organization's president, met with Jaffe and Mankiewicz. He accused them of selecting a "scarehead" situation for the picture, which, if made, might return them a tremendous profit while creating heavy losses for the industry. Jaffe and Mankiewicz said they would proceed despite any ban that Hays might attempt.
Hays needed to adopt a different approach. He asked his representative, Joseph Breen, to reach out to the advisory council for the Anti-Defamation League in Los Angeles. The advisory council read the script and felt that the direct references to Hitler and Nazi Germany might provoke an anti-Semitic reaction in the United States. But "if modified so as to apparently have reference to a fictitious country, and if the propaganda elements ... were made more subtle ... the film would be a most effective means of arousing the general public to the major implications of Hitlerism."
Even if the script were toned down, the Anti-Defamation League suspected that the Hays Office would object to the film because the major Hollywood studios were still doing business in Germany. Nobody in the ADL group knew exactly how much business was being done. Some imagined that Germany was banning films starring Jewish actors; others thought that Germany was banning entire "companies supposed to be controlled by Jews." Nobody had the slightest idea that the Nazis were actually facilitating the distribution of American movies in Germany.
The Anti-Defamation League decided to carry out a test: It asked a well-known screenwriter to prepare an outline of The Mad Dog of Europe that contained none of the obvious objections. This scriptwriter then submitted the outline to three different agents, and without any hesitation, they all told him the same thing: "It was no use submitting any story along this line as the major studios had put 'thumbs down' on any films of this kind."
Eventually, Jaffe gave up his plans and sold the rights to The Mad Dog of Europe to well-known agent Al Rosen. And when the Hays Office urged Rosen to abandon the picture, Rosen accused the Hays Office of malicious interference and issued a remarkable statement to the Jewish Telegraphic Agency claiming "on good authority" that Nazi officials were trying to stop the picture. He scoffed at the idea that the picture would provoke further anti-Semitism.
Over the next seven months -- from November 1933 to June 1934 -- Rosen continued to work on the film, but he failed to convince Hollywood executives to pour money into the project. Louis B. Mayer told him that no picture would be made: "We have interests in Germany; I represent the picture industry here in Hollywood; we have exchanges there; we have terrific income in Germany and, as far as I am concerned, this picture will never be made."
And so The Mad Dog of Europe was never turned into a motion picture. The episode turned out to be the most important moment in all of Hollywood's dealings with Nazi Germany. It occurred in the first year of Hitler's rise to power, and it defined the limits of American movies for the remainder of the decade.
Zusammenarbeit
In 1936, the studios started to encounter major censorship difficulties in Germany. Nazi censors rejected dozens of American films, sometimes giving vague reasons, sometimes giving no reasons at all. The smaller companies had all left Germany by this point, and only the three largest companies -- MGM, Paramount and 20th Century Fox -- remained. By the middle of the year, these three companies had managed to have a combined total of only eight pictures accepted by the censors, when they really needed 10 or 12 each just to break even.
The studios were faced with a difficult decision: continue doing business in Germany under unfavorable conditions or leave Germany and turn the Nazis into the greatest screen villains of all time. On July 22, MGM announced that it would bow out of Germany if the other two remaining companies, Paramount and 20th Century Fox, would do the same.
Paramount and Fox said no. Even though they were not making any money in Germany (Paramount announced a net loss of $580 for 1936), they still considered the German market to be a valuable investment. They had been there for years. Despite the difficult business conditions, their movies were still extremely popular. If they remained in Germany a while longer, their investment might once again yield excellent profits. If they left they might never be permitted to return.
Over the next few years, the studios actively cultivated personal contacts with prominent Nazis. In 1937, Paramount chose a new manager for its German branch: Paul Thiefes, a member of the Nazi Party. The head of MGM in Germany, Frits Strengholt, divorced his Jewish wife at the request of the Propaganda Ministry. She ended up in a concentration camp.
The studios also adopted new tactics. When Give Us This Night and The General Died at Dawn were banned, Paramount wrote to the Propaganda Ministry and speculated on what was objectionable in each case. Give Us This Night was scored by a Jewish composer, so the studio offered to dub in music by a German composer instead. The General Died at Dawn had been directed by Lewis Milestone, who had also directed All Quiet on the Western Front, so the studio offered to slash his name from the credits.
In January 1938, the Berlin branch of 20th Century Fox sent a letter directly to Hitler's office: "We would be very grateful if you could provide us with a note from the Führer in which he expresses his opinion of the value and effect of American films in Germany. We ask you for your kind support in this matter, and we would be grateful if you could just send us a brief notification of whether our request will be granted by the Führer. Heil Hitler!" Four days later, 20th Century Fox received a reply: "The Führer has heretofore refused in principle to provide these kinds of judgments."
The Final Cut
In April 1936, Laemmle lost control of Universal Pictures to the American financier and sportsman John Cheever Cowdin, who revived All Quiet on the Western Front sequel The Road Back. "When this story originally came in four or five years ago," a Universal employee explained to the Hays Office, "we were loath to produce ... solely due to the jeopardy in which its production would have placed our German business. ... Since then the situation with regard to the American Film Industry has completely changed and we are now ready and anxious to produce this story."
Despite this proclamation, Universal had not lost interest in Germany. In February 1937, Cowdin traveled to Berlin, and according to U.S. ambassador William E. Dodd, he made an "unusual offer" to the Nazis. "The company in question was previously controlled by Jewish interests but after recent reorganization, it is understood that it is now non-Jewish," wrote Dodd, "[and after] discussions with government officials ... a plan was considered whereby, probably in collaboration with German interests, his company might re-enter the German market."
On April 1, 1937, Gyssling made his boldest move yet. He sent letters to about 60 people involved in The Road Back -- the director, the cast, even the wardrobe man -- and he warned them that any films in which they participated in the future might be banned in Germany. The move created an uproar. Gyssling had directly threatened American film workers for their activities on home soil. He had used the U.S. Postal Service to frighten and intimidate individuals. Universal told everyone to keep the matter a secret, but the news leaked out. Several actors sought out legal advice; complaints were lodged with the State Department. One member of the Hays Office hoped that Gyssling would finally be expelled "on account of his viciousness."
STORY: The Berlin Hotel Where Hollywood Sleeps -- and Hitler Did Too (http://www.hollywoodreporter.com/news/berlins-hotel-adlon-hollywood-sleeps-416591)
The matter was considered at the highest level. A representative of the secretary of state met with the counselor of the German embassy and pointed out that such actions did not fall within the proper functions of a consular officer. He did not want to lodge an official complaint; he simply asked the counselor to bring the matter up with the German government.
In the meantime, Universal Pictures made 21 cuts to The Road Back. By this stage, there was hardly anything in the film to which the ambassador could object. So many scenes had been cut out that the plot barely made any sense. The ending, which had criticized the rise of militarism in Germany, now criticized the rise of militarism all around the world. But the Nazis would not allow the company back into Germany.
For Gyssling, the news was less bleak. The German Foreign Office sent a brief, unapologetic letter to the State Department to explain that the consul in Los Angeles had been instructed not to issue future warnings to American citizens. As a result, the State Department considered the matter closed.
In all of these dealings with the Hollywood studios, Gyssling was doing something very strategic. He was objecting to a series of films about the World War when his real target lay elsewhere. Ever since he had heard about The Mad Dog of Europe, he had understood that Hollywood was capable of producing a much more damaging type of film from his perspective: a film that attacked Nazi Germany. His reaction to The Road Back was carefully calculated. He was focusing his energies on the films set in the past in an attempt to prevent the studios from moving into the present.
In April 1937, the final volume of Erich Maria Remarque's trilogy, Three Comrades, which was prime Hollywood material, was published in the United States. Whereas All Quiet on the Western Front had been about the World War and The Road Back had been about its aftermath, Three Comrades was set in the late 1920s, when the Nazis were emerging as a significant political force. The MGM producer Joseph L. Mankiewicz (brother of Herman) hired none other than F. Scott Fitzgerald, who wrote a script that mounted a powerful attack on the rise of Nazism in Germany.
When the Hays Office's Breen read the new script, he panicked. He had just received a fourth warning from Gyssling about Three Comrades, and he knew exactly what the German consul was capable of. He wrote to Mayer in the strongest possible terms: "This screen adaptation suggests to us enormous difficulty from the standpoint of your company's distribution business in Germany. ... [and] may result in considerable difficulty in Europe for other American producing organizations."
Despite Breen's concerns, the shooting of Three Comrades went ahead. Screenwriter Budd Schulberg recalled MGM screened the movie for Gyssling: "There was some films that Louis B. Mayer of MGM would actually run ... with the Nazi German consul and was willing to take out the things that the consul, that the Nazi, objected to." Although Breen did not keep a record of the meeting between Mayer and Gyssling, he was soon in possession of something else: a list of changes that needed to be made to the film. It is very unlikely that Breen came up with the list himself, for he had his own separate set of suggestions (relating to sex, foul language, etc.). In all likelihood this secret document, which contained 10 unusual changes, was the list that Mayer compiled with Gyssling at the end of their screening of Three Comrades.
STORY: Showtime's 'The Vatican' Casts Its Pope: 'Downfall's' Hitler (http://www.hollywoodreporter.com/live-feed/showtimes-vatican-casts-pope-downfalls-429030)
Breen went through the list in a meeting with several MGM executives. The film needed to be set somewhat earlier, in the two-year period immediately following the end of the World War. "Thus, we will get away from any possible suggestion that we are dealing with Nazi violence or terrorism." He read out the scenes that needed to be cut, and he pointed out that these cuts could be made without interfering with the romantic plot at the center of the picture. The MGM executives agreed. After all the changes had been made, Three Comrades neither attacked the Nazis nor mentioned the Jews. The picture had been completely sanitized.
From Gyssling's perspective, the removal of all the offensive elements of Three Comrades was the true benefit of his behavior from the previous year. He had reacted so dramatically to the second film in the trilogy that he had now managed to get his way on the third. And this was no small feat, for Three Comrades would have been the first explicitly anti-Nazi film by an American studio. At this critical historical moment, when a major Hollywood production could have alerted the world to what was going on in Germany, the director did not have the final cut; the Nazis did.
'Throw Us Out'
The collaboration between Hollywood and the Nazis lasted well into 1940. Though Warner Bros. released Confessions of a Nazi Spy in 1939, this B-picture had no effect on the studios still operating in Germany. MGM, Paramount and 20th Century Fox kept doing business with the Nazis, and MGM even donated 11 of its films to help with the German war relief effort after the Nazis invaded Poland on Sept. 1, 1939.
As the war continued, the studios found it virtually impossible to distribute their pictures in England and France, two of their largest sources of foreign revenue. In this context, they were less concerned with the relatively minor German market. MGM soon embarked on its first anti-Nazi picture The Mortal Storm, and 20th Century Fox began work on Four Sons. The Nazis responded by invoking Article 15 and by September 1940, both had been expelled from German-occupied territory.
In the year that followed, the studios released only a handful of anti-Nazi movies because of another, very different political force: the American isolationists. The isolationists accused Hollywood of making propaganda designed to draw the United States into the European war, and in the fall of 1941, Congress investigated this charge in a series of hearings. The most dramatic moment came when the head of 20th Century Fox, Darryl F. Zanuck, gave a rousing defense of Hollywood: "I look back and recall pictures so strong and powerful that they sold the American way of life, not only to America but to the entire world. They sold it so strongly that when dictators took over Italy and Germany, what did Hitler and his flunky, Mussolini, do? The first thing they did was to ban our pictures, throw us out. They wanted no part of the American way of life."
In the thunderous applause that followed, no one pointed out that Zanuck's own studio had been doing business with the Nazis just the previous year.
Excerpted from The Collaboration: Hollywood's Pact with Hitler by Ben Urwand (Harvard University Press, on sale Sept. 9). Copyright Ben Urwand.
'District 9' writer-director Neill Blomkamp delivers a less dazzling but absorbing and intelligent bit of futurism.
Scott Foundas
So close and yet so far, the colony of Elysium hovers just outside Earth's atmosphere, a mere 19-minute shuttle ride away but figurative light years for the downtrodden proletarian masses of the 22nd century. So begins the much-anticipated second feature from South African writer-director Neill Blomkamp, whose 2009 "District 9" was one of the few recent sci-fi/fantasy pics (along with "Inception" and "Children of Men") that deserved to be called visionary. Here, Blomkamp delivers a less dazzling but nonetheless highly absorbing and intelligent, socially conscious bit of futurism, made on a much larger scale than its $30 million predecessor, but with lots of the same scrappy ingenuity. Result confirms the helmer as much more than a one-hit wunderkind and should easily surpass "District 9's" $210 million worldwide haul, if not its massive profit margin.
Expectations can weigh heavily on a young director (Blomkamp is all of 33) who comes out of nowhere with an unexpected critical and commercial smash. But Blomkamp seems fully at ease and in control from the earliest scenes of "Elysium," which introduce us to a futuristic Los Angeles (circa 2154) that has, in one of the film's canniest conceits, effectively become Mexico City (where most of the pic was shot). The only apocalypse that happened here was an environmental and economic one, the rich having long ago decamped for their gated community in the sky, leaving the underclasses behind to breathe the polluted air and clamor over the scarce remaining resources. (The overhead shots of the filthy, teeming city, with billowing smoke drifting into a hazy pink sky, recall the opening images of "Blade Runner," but with the overpopulated centers of the developing world as a template instead of Tokyo.)
Simmering or open class warfare has been a rich trope for sci-fi futurecasting as far back as Fritz Lang's 1927 "Metropolis" and as recently as "In Time," "Total Recall" and Michael Winterbottom's fine, underseen "Code 46." Lang's influence is particularly evident in "Elysium's" army of industrious worker bees slaving away on the factory floor of the Armadyne corporation, whose slithery CEO, Carlyle (William Fichtner), developed Elysium and all the technology that makes it run. One of those workers is Max (Matt Damon), a former car thief who used to dream that he might someday buy his own ticket to a better life, but now just keeps his head down and his nose to the grindstone.
Probably because he had a much larger budget and more studio oversight this time around, Blomkamp must have felt he had to craft a more traditionally heroic protagonist than "District 9's" incompetent corporate lackey Wikus Van De Merwe, who owed his job to nepotism and found little sympathy on the homefront after being transformed into a mutant alien. Damon's Max undergoes his own life-altering transformation early on in "Elysium," doused at work with a toxic dose of radiation that leaves him with only a few days to live. But even before then, Max has a glint in his eyes that tells he's the one who will somehow lead his people out of darkness.
Max also gets a fairly standard-issue love interest in the form of Frey (Alice Braga), a beneficent nurse who's been sweet on him ever since their childhood days together in a Catholic orphanage. After years apart, she re-enters his life with a leukemia stricken daughter in tow. Together, they all seek passage to Elysium, where every home comes equipped with a state-of-the-art healing bay that quite literally cures whatever ails you.
Even working within a more conventional framework, Blomkamp again proves to be a superb storyteller. He has a master's sense of pacing, slowly immersing us into his future world rather than assailing us with nonstop action, and envisioning that world with an architect's eye for the smallest details. Everything on Blomkamp and production designer Philip Ivey's Earth seems built for functionality rather than aesthetics and looks slightly out-of-date, at best 21st-century technology still slogging along decades later, while Elysium is all curvilinear modernism, a triumph of form over function.
Blomkamp writes juicy characters, too, and then gives them grand, florid entrances. As Elysium's bellicose defense secretary, Delacourt, Jodie Foster is first seen strutting through a poolside cocktail party speaking her perfect French and sporting a ramrod-straight posture that suggests her stiff white jacket was sent to the dry cleaners with her still inside. (Blomkamp and Foster seem to have envisaged the character as a Frankenstein version of Hillary Clinton.) Best of all is "District 9" alumnus Sharlto Copley as Delacourt's Earthbound mercenary, Kruger, who speaks with a South African accent as thick as the fog on Table Mountain and carries himself with the hardy resolve of a cockroach after the Armageddon. He's a psycho, but a psycho who seems to operate by his own inner logic, which makes him all the more terrifying and darkly funny.
As for Elysium itself, it remains largely an abstraction, glimpsed only fleetingly and from afar for much of the pic's running time, during which it seems like a Kubrickian country club with an ineffectual puppet president (Faran Tahir) fully under Delacourt's thumb. Instead, we spend most of our time on earth where Max, promised a ticket to Elysium by the Che-like revolutionary Spider (Brazilian thesp Wagner Moura, who has the fiery grandiloquence of the late Raul Julia), takes part in a botched kidnapping of Carlyle and ends up on the run from Kruger, one time bomb — the radiation — counting down in his bloodstream while another — classified data downloaded from Carlyle's brain — ticks away in his skull. A more daring film might have risked putting a human (if not necessarily humane) face on the promised land's privileged populace, but here they remain a vague, cocktail-partying blur — and, of course, that much easier to despise.
Easier, too, for "Elysium" to advance one of the more openly socialist political agendas of any Hollywood movie in memory, beating the drum loudly not just for universal healthcare, but for open borders, unconditional amnesty and the abolition of class distinctions as well. But Blomkamp never makes it clear how, if overpopulation and pollution are what got us into this mess in the first place, moving everyone up to Elysium would make for a sustainable solution; he just wants us to take it on faith that it would.
Yet if "Elysium" falls short as social commentary, as entertainment it rarely falters. The final act, a breathless cat-and-mouse game inside Elysium's industrial core, Max and Kruger outfitted in mechanical suits that make them look like human Transformers, is at once the most straightforward stuff in the movie and the most exciting, mixing gritty hand-to-hand combat with touches of wuxia-style aerobatics. As in "District 9," Blomkamp shows a wizardly eye for visual effects, making sure CG images have the proper movement and texture to blend seamlessly with live-action and practical elements. Other craft work is similarly first-rate, including tyro composer Ryan Amon's judiciously used basso profondo score.
Matt Damon and Jodie Foster star in "District 9" director Neill Blomkamp's latest politically tinged sci-fi feature, about a factory worker's attempt to highjack his way onto a space station inhabited by the elite.
A politically charged flight of speculative fiction makes an exciting launch, only to tailspin into an ungainly crash landing in Elysium. Coming in the wake of After Earth and White House Down, this marks Sony's third big-budget disappointment of the summer, the problems this time stemming from very deflating final act script problems that one would think could have been easily identified. Like Neill Blomkamp's out-of-nowhere sci-fi triumph with District 9 four years back, this one puts rugged action and convincing visual effects at the service of a sociologically-pointed haves-and-have-nots storyline, but when the air goes out of this balloon, it goes fast. There will no doubt be partisans, but an embrace by the masses will elude it.
our editor recommends
Matt Damon Hopes 'Elysium' Pays Off for Sony
Siggraph: 'Elysium' Impresses at CG and VFX Conference
Comic-Con 2012: 'Elysium' Footage Stuns in Hall H
New 'Elysium' Featurette Goes Inside Matt Damon's Sci-Fi Epic (Video)
'Elysium' Trailer: Robots, Spaceships and Matt Damon (Video)
Blomkamp sets the dystopian juices flowing with images of future sprawling slums and urban ruin that one might initially take to be Mexico City or Sao Paulo but that are soon identified as belonging to Los Angeles in 2154. Most of the beleaguered inhabitants seem to speak Spanish and do menial labor if they do anything at all, while good health care is very difficult to come by.
PHOTOS: 30 Groundbreaking Sci-Fi Films
By contrast, hovering far above Earth and appearing like a five-spoked wheel in the sky is Elysium, an enormous space station where the rich live in a stress-free country club environment enhanced by marvelous technology that can cure any ailment, meaning that life can theoretically go on indefinitely. A kind of United National council of international fat cats runs the place and riff-raff from the overpopulated and polluted planet visible beneath them is rigorously kept out, no matter how many desperate refugees dare the 19-minute dash in makeshift spacecrafts in order to get their illnesses treated. Liberals may embrace and conservatives might attack the film strictly on the reductive basis of its obvious plea for universal health care.
All the same, the growing contemporary disparity between the privileged classes and the poor in many parts of the world is plausibly extended for dramatic effect in Blomkamp's script, which has the wretched Earth dwellers kept in line by robocops and where anyone who actually has a job is counted as lucky. Among these is former convict Max (Matt Damon), now holding down a lowly factory gig but maintaining ties with the criminal/revolutionary underworld, part of which is devoted to running "illegals" up to the spinning celestial orb.
Much in the manner of District 9, but without the aliens, this early stretch creates a potently physical impression of a dangerous and destitute urban environment, one where immediate threats could lurk anywhere and a sense of one's physical and societal inferiority can never be escaped; all you have to do it look up. With all this, Blomkamp sets several narrative pots to simmering, promising much in the way of eventual direct conflict and potential intellectual complexity.
PHOTOS: 26 of Summer's Most Anticipated Movies
Instead, the film narrows into a series of standard gun battles, explosions, mad dashes, close-calls, tough-guy fisticuffs, ridiculously fast downloading of massive computer files under maximum duress and, in the end, mawkish sentimentality. All the interest and good will built up by the sharply conceived preliminaries is washed away in a succession of scenes that feel crushingly routine and generic, not to mentioned guided by ideological urges.
Contaminated in the workplace by radioactivity that leaves him with five days to live, Max is convinced by his insurrectionist gangland pal Spider (Wagner Moura) to be painfully fitted with a metal exoskeleton that will turn him into a veritable roborebel, an abundantly armed knight of the righteous. In an unusually contemporaneous twist, they intend to capture Elysian pioneer (William Fichner) and transfer the central organizational file from his head into Max's, which they believe will open up the Elysian gates to the masses.
Trying to orchestrate a coup for her own interests is Armani-clad regime iron lady Delacourt (Jodie Foster), who has an Earthbound stealth agent, Kruger (Sharlto Copley), to do her dirty work. Unfortunately, Kruger all but hijacks the film in the late-going, his irrational behavior and cackling, sword-twirling villainy coming off as something that would have been more appropriate for a live-action cartoon bad guy or an enemy in a 300-like bloodbath. Not helping is Copley's unsoftened South African accent, which makes much of his dialog very difficult to decipher, even if the character's intent remains unmistakable.
VIDEO: Watch the 'Elysium' Trailer
Max's transformation into a part-metal fighting machine may have been conceived as a noble act of self-sacrifice, an existential act or both, but dramatically it has a highly constricting effect on his behavior, as well as on the viewer's ability or desire to relate to him. Bereft of full mobility and reduced, in effect, to a simple fighting machine, the character loses his unpredictability along with much of his appeal. Had the climactic action been pitched in a less ordinary way, Max could have emerged as a genuine tragic hero, but the character's full potential is missed by a long way.
Conceptually as well, Blomkamp has failed to take the extra step with both the ruling class and the denizens of the lower depths; despite the fact that the action is set 131 years hence, both look exactly as they do now. The fancy mansions of Elysium and their inhabitants' wardrobes are exactly what you'd find in Malibu or Miami today, while the rough-hewn down-and-outers sport tats and attitude and would look right at home in a Fast and Furious film.
His noggin shaved, Damon comes off credibly as a ticking time bomb in the early-going but becomes unduly constrained by his metal apparatus later on. Often speaking French to her colleagues and then English in a firm international accent of sorts, Foster is all official business and ambition as the devious politician. Alice Braga plays for empathy as a single mother with a leukemia-stricken little daughter for whom a trip to Elysium represents the final hope.
As in District 9, the excellent effects and location work (Mexico City stood in for Los Angeles, while Vancouver represents aspects of Elysium) make for a vivid, convincing backdrop.
Opens: August 9 (Sony)
Production: TriStar, QED International, Alphacore, Kinberg Genre
Cast: Matt Damon, Jodie Foster, Sharlto Copley, Alice Braga, Diego Luna, Wagner Moura, William Fichtner, Brandon Auret, Josh Blacker, Emma Tremblay, Jose Pablo Castillo, Maxwell Perry Colton, Faran Tahir
Director: Neill Blomkamp
Screenwriter: Neill Blomkamp
Producers: Bill Block, Neill Blomkamp, Simon Kinberg
Executive producer: Sue Baden-Powell
Director of photography: Trent Opaloch
Production designer: Philip Ivey
Costume designer: April Ferry
Editors: Julian Clarke, Lee Smith
Music: Ryan Amon
Visual effects supervisor: Peter Muyzers
R rating, 110 minutes
Ipak, mora da se zna koji server odgovara kom tekstu...
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-u-potrazi-za-komunistickim-diznilendom.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-u-potrazi-za-komunistickim-diznilendom.html)
Bez želje da zvučim kao cinični antimarvelovac, meni je THE WOLVERINE Jamesa Mangolda prilično dopao. Bez ikakvog ustezanja mogu čak da kažem da, ako izuzmemo FIRST CLASS koji je naprosto na svim nivoima superiorniji i ozbiljniji film, ovo je meni daleko najbolja priča iz X-MEN univerzuma. Mangold je u ovom filmu postigao nešto što je Vaughnu takođe pošlo za rukom, s tim što on prosto nije dovoljno dobar reditelj, a to je da kroz egzotični seting priče nađe "realnost" u kojoj će superheroji funkcionisati. I zbilja, THE WOLVERINE je superherojski BLACK RAIN, priča o susretu arhetipskog američkog junaka (besmrtnog lutalice koji čak i bukvalno stiže iz epohe kada su se kovali takvi junaci) i japanskog miljea u kome se na iracionalan način prepliću moderno i tradicionalno i u kome je potpuno logično da neko napravi egzoskelet u formi adamantijumskog samuraja.
Scenario koji je sročio već ozbiljno problematični Mark Bomback i očigledno radi popravke dovedeni Scott Frank, nije ništa naročito, mogao je biti bolji, ali nudi dosta prostora da se prikažu likovi, pre svih naslovni lik, i da se na određeni način objasni zašto uopšte on ima solo-film pošto je prethodno, iznenađujuće B-osvarenje u tome podbacilo. Millerov storyline iz stripa nudi taman adekvatnu dozu one-shota u ovoj priči i čini da THE WOLVERINE zaista bude film i daleko nadmaši ovaj princip "slagalice" koji forisraju Feige i Disneyev Marvel.
Mangold je reditelj mediokritet i njegova egzekucija je više elegantna nego što je energična ili ubedljiva, ali bez ikakve sumnje on se ipak izražava dobro jer misli filmski i celokupnu priču oblikuje prema filmskim uzorima, od kojih je BLACK RAIN samo početak a osećaju se razni drugi uticaji od arty samurajskog do exploitation mačevalačkog filma. Japan je sjajna lokacija, gde god uperiš kameru deluje zanimljivo i na taj način Mangold nadoknađuje svoja ograničenja i odusustvo ličnog pečata.
Hugh Jackman nosi ceo film i odličan je, pokušava da kanališe Mela Gibsona i popuni prazan prostor koji je ostao posle njegovog umirovljenja. Konačno je uspeo da oko sebe u ovoj franšizi okupi ekipu koja je uzdigla materijal do njegovog nivoa.
Van Disneyevog Marvela sada nastaju bolji filmovi po njihovim junacima a Fox je od FIRST CLASSa očigledno poveo stvari u pravom smeru. Nažalost, plašim se da će generalno zasićenje publike dovsti do krize superherojskog filma na blagajnama i da će njihovi dalji radovi imati manji komercijalni odjek od onog koji zaslužuju...
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2013, 23:18:53
Instead, the film narrows into a series of standard gun battles, explosions, mad dashes, close-calls, tough-guy fisticuffs, ridiculously fast downloading of massive computer files under maximum duress and, in the end, mawkish sentimentality. All the interest and good will built up by the sharply conceived preliminaries is washed away in a succession of scenes that feel crushingly routine and generic, not to mentioned guided by ideological urges.
Sad me je malo poplašio. Ali opet, da li je trebao očekivati da će Blomkamp dvaput za redom ubosti?
Što se Wolverinea tiče... očigledno je da ćemo morati da raspravimo nesuglasice uživo. Meni je jedna od najvećih zamerki upravo to što Hugh Jackman samo figuriše u filmu umesto da bude agens akcije, a nije čak ni kvalitetno hendlovan arhetipski gaiđin u Japanu kome ništa nije jasno sem da mu tu nije mesto i da mora što časnije da obavi svoju nepoznatu ulogu. Mislim, jasno je da je to bila ideja (što ti podvlačiš poređenjem sa Black Rain) ali Mangolod to nije dobro odradio.
Takođe, većina stvari koje hvališ u filmu (realističnost postavke, filmičnost Japana kao setinga) su zaista tu ali nisu iskorišćene sem da se čekiraju stavke na spisku. Ono što treba da bude motor filma, Wolverineova asertivnost, (anti)herojska energija da se razbije monumentalni diktat tradicije i nasuprot predodređenim socijalnim ulogama probudi život i spase duša nekolikih protagonista prisutno je samo na nivou ideje a u egzekuciji Mangold se nada da će publika biti dovoljno uspavana da ne prati šta se dešava između dva set pisa. Plus, tu je višak likova (Haradin lik recimo ne služi ničemu), a da ne pričam o očiglednim plot holovima itd....
Uzgred, "Millerov storyline iz stripa" je zapravo Claremontov storyline. Miller je na tom miniserijalu bio samo crtač, mada je sigurno i doprineo elementima zapleta, štaviše prilično sam siguran da je smeštanje velikog dela priče u Japan bila pre svega njegova ideja. Ipak, ne valja da njemu pripisujemo sav kredit tamo gde je skript hendlovao jedan od najvažnijih i zapravo najvažniji scenarista X-men stripova ikad.
Sve što si konstatovao stoji, ali je meni ovaj film uprkos svemu što kažeš, bio izuzetno koherentan što ne bih mogao da kažem za poslednjih nekoliko Marvelovih adaptacija, i zaista je imao Propertiese filma, što ne mogu da kažem za većinu. Moguće je da me je zavela ta činjenica da posle duže vremena gledamo standalone delo koje naprosto funkcioniše kao filmska priča.
Da, pa dobro, uvažavam da ga je moguće gledati kao standalone ukoliko makar razumeš ko je i šta je Wolverine, mada ga to meni ne spasava.
Pogledao sam LOS ULTIMOS DIAS Braće Pastor. Posle izvanrednog američkog debija CARRIERS koji je imao zapaženo mesto na indie žanrovskoj sceni, oni se vraćaju u Španiju i snimaju vrlo ambiciozan postapokaliptičćni film LOS ULTIMOS DIAS. Posle CARRIERSa su imali priličnu pauzu i ovih dana se vraćaju sa svojim filmom ali i sa nekoliko scenarija i zanimoljivo je da su ušli duboko u high concept. Ruku na srce, i CARRIERS je bio high concept ali čini mi se da su sada njih dvojica grčevito u high concepta i da pokušavaju da implenmentiraju nekakav "nauk" iz Amerike. Iako Pastori i dalje imaju neku "težinu" u Holivudu, vratili su se u Španiju ali čini se da ne odustaju od principa koji su tamo prepoznali kao put do uspeha.
U tome i jeste jedan od osnovnih problema LOS ULTIMOS DIAS. Naime, LOS ULTIMOS DIAS je zanimljiv high concept film koji je međutim zanimljiviji kao scenaristička zamisao, ili čak kao scenario koji bi se lako prodao, možda čak i nekom holivudskom studiju, nego kao film. Pastori pritom su itekako kompetentni u realizaciji što su uostalom pokazali u CARRIERSu međutim, LOS ULTIMOS DIAS ima nekoliko srtrukturalnih problema.
Osnovni strukturalni problem je u tome što Pastori "kriju" šta je uzrok apokalipse, i publika to otkriva uporedo sa razvojem postapokaliptične priče. Sam razlog za smak sveta je interesantan ali priča kroz koju ga otkrivamo baš i nije. Čini se da tim otkrivanjem razloga apokalipse film dobija pripovedačku dimenziju više i time prikriva ozbiljne teškoće u svom osnovnom zapletu i priličnu jednodimenzionalnost karaktera koje i Pastori i glumci tretiraju kao mnogo produbljenije nego što oni zaista jesu.
U tehničkom pogledu, LOS ULTIMOS DIAS prilično dobro izgleda, potvrđujući lidersku poziciju španske kinematografije u domenu žanrovskog filma. Podzemna, enterijerska Barselona je dobra zamisao, mogla je biti i kreativnije postavljena, mada možda je i dobro što je veći akcenat na destrukciji nego na konstrukciji autohtonih formi jer bi film lako mogao da skrene u grotesku.
Za razliku od CARRIERS gde je postojao high concept, doduše ne toliko originalan kao u ULTIMOS DIAS, ali je akcenat bio na likovima i njihovim odnosima, ovde su likovi i odnosi istaknuti ali prazni. Otud, iako je budžetski ambiciozniji, ULTIMOS DIAS predstavlja stagnaciju u odnosu na CARRIERS.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE CANYONS Paula Schradera, crowdfundovani film po scenariju Bret Easton Ellisa čiji rad i dalje, pored upornosti nema značajne rezultate na filmu izuzev Avaryjevog RULES OF ATTRACTION i LESS THAN ZERO koji ima samo nostalgičnu vrednost. Schraderov film ne izgleda toliko crowdfundovano na polju budžeta koliko deluje da su ga snimali neki random građani na polju egzekucije. Sa estetizacijom koja je na nivou studentskog filma i glumom koja je takva da se James Deen kao stuntcastovani porno glumac bolje snalazi od "profesionalaca", rezultat je prilično nepodnošljiv jer nema pripovedačkog umeća koje bi amortizovalo tendenciozni Ellisov sadržaj u kome je svako pohlepni izopačenik vođen krajnje predvidivim najnižim namerama.
Schrader nikada nije bio veliki reditelj ali je svojvremeno ponekad umeo da kanališe svoje ideje. Iako još od izvanrednog AUTO FOCUSa nije snimio relevantan film, THE CANYONS je samo pokazatelj njegovih slabosti koje ga izmeštaju iz kruga iole relevantnih reditelja.
Ako imamo u vidu koliko je ovaj film opterećen seksom, same scene seksa su krajnje pitome no valjda je i bioa namera da se više priča nego što se radi.
* 1/2 / * * * *
Grrr, to moram da pogledam zbog Jamesa. Čovek nije veliki glumac (mada se vidi napor koga ulaže u novijim filmovima) ali ima screen presence i ikoničnost.
Quote from: crippled_avenger on 05-08-2013, 02:54:30
Ako imamo u vidu koliko je ovaj film opterećen seksom, same scene seksa su krajnje pitome no valjda je i bioa namera da se više priča nego što se radi.
Steta.
Imamo mladjanog James Deena i holivudski hot mess No1, a kazes scene seksa pitome ...izgleda da joj bolje pase divljak Trejo.
Mislim da Deen verovatno ima neki ugovor koji mu daje slobodu da snima sve sem pornića mimo matične producntske kuće. S drug strane, malo je pravih bećara kao što je Rocco koji ni u mejnstrimu ne štede svoj alat...
Pogledao sam BELII TIGR Karena Šahnazarova, zanimljiv ruski ratni film nastao po romanu Ilije Bojašova. Šahnazarovljev opus je čudan, nekonzistentan, sa velikim pretenzijama, osrednjim dometima i pokušajima da se iskaže u raznim žanrovima. U jednom trenutku je koketirao čak i sa English-speaking filmom a na kraju je postao direktor čuvenog Mosfilma i režirao sa te pozicije.
TIGR je film iz 2012. godine koji u sebi sadrži sve ono što bi se očekivalo od ruskog ratnog filma starog kova. Za početak Šahnazarov ima arhaiziran ali snažan rediteljski rukopis sa zanimljivim jančovsko-klimovljevskim kadar sekvencama ali i sa vrlo tvrdim, jasnim, pripovedačkim okvirom u kome odlazi u digresiju u samo dva navrata, jednom u uvodu trećeg čina bez većeg opravdanja a drugi put u samom finišu kada iznosi zapravo svoju političku poentu koja čini film angažovanim delom.
TIGR je priča o tenkistima u Drugom svetskom ratu. Tenkovi i bitke sa koje su vodili spadaju u najvažnije inovacije na polju ratovanja koje je doneo ovaj sukob, ali su srazmerno malo prisutni filmovi o ovom vidu borbe. Uostalom, jedna od najboljih tenkovskih bitaka na filmu snimljena je u Hesslerovom THE MISFIT BRIGADE baš na našim prostorima sa fotografijom Đorđa Nikolića.
Šahnazarov otud snima jedan od kako retkih tako i boljih predstavnika ratnog filma u ovoj podgrupi. Pored same tenkovske akcije koja je realizovana na vrlo efektan način i uz vešto unošenje svojevrsne "personalnosti" u mašine koje se sukobe, film se dotiče i ratne psihoze. Glavni junak je jurodivi vozač tenka koji posle teških opekotina koje niko ne bi mogao da preživi postaje ubeđen da može da govori sa tenkovima i da mu to omogućuje da anticipira kadfa će biti pogođeni i ko ih je uništio. Kada se na frontu pojavi naizgled neuništivi nemački tenk, vozačeva uobrazilja počinje da se širi i na deo oficira koji su zaduženi za lov za nepobedivnog protivnika.
Ovo ne bi bio ruski film sa sovjetskom dušom kada se sve ne bi zaokružilo jednom velikom metaforom u kojoj se nepobedivi tenk zapravo poistovećuje sa nacizmom.
Upravo su ta rusko/sovjetska obeležja iz asortimana zastarelih estetskih postulata nešto što generiše najveće probleme na pripovedačkom planu, ali sa druge strane svemu daje određeni retro-štimung. Šahnazarov je državni reditelj i u određenom smislu nudi očekivani državni mejnstrim, no ovoj temi takav pristup baš odgovara. TIGR je stoga zanimljiv primer filma kakav se više ne pravi koji paradoksalno uspeva da donese dosta toga svežeg ili retkog u ratni film.
* * * / * * * *
Lagala bih, kada bih rekla da nisam uzivala u KANJONIMA.
Sa ovako niskim budzetom film je zapravo prilicno atraktivan.
Da,ovo jeste trebalo da bude neka vrsta izopacenog erotskog trilera,ali na zalost nema tu sad nekih uzbudjenja i seks scene nisu ni priblizno tako sokantne kako misle autori.
Krip je u pravu,zaista, scene seksa su konvencionalne i pitome,te poprilicno dosadne,pritom lose snimljene i osvetljene.
Sam scenario i nije tako rdjav,da ne trpi zbog ovolike kolicicine amaterstine,te je krajnji ishod komican.
Imam utisak da nije slucajno ni izbor Holivuda pozadina za ovaj ekran egzistencionalne praznine.
Tako da...ako ocekujete nekakva psiho-seksualna nadmudrivanja-ZAOBIDJITE.
Quote from: crippled_avenger on 07-08-2013, 21:30:30
Uostalom, jedna od najboljih tenkovskih bitaka na filmu snimljena je u Hesslerovom THE MISFIT BRIGADE baš na našim prostorima sa fotografijom Đorđa Nikolića.
Ovo je bas hrabra izjava.
Gde si ti to, ovaj, khm... procitao? :mrgreen:
A kao nije?
Ne da nije, vec... xrotaeye
Mislim da ne bi bilo lose da pogledas tu scenu kad vec pricas o njoj, a posle, ako te ne mrzi, nadji mi GORU scenu tenkovske "bitke". (ako se to uopste moze nazvati bitkom posto ucestvuju dva t-34-85 tenka VS dva nemacka AT vozila, ne mogu da se setim modela trenutno.) :!:
Nadam se da ćeš mi dati spisak boljih tenkovskih bitaka na filmu...
Pogledao sam TOUCHY FEELY Lynn Shelton, njen prelazak iz mumblecore ortodoksije u nešto konvencionalniji vid pripovedanja. Improvizacija je i dalje tu, ali isto tako postzoji i izgrađenija priča, zaplet u konvencionalnom smislu, i ritam koji podseća na film glavnog toka. Shelton međutim ni sa ovim filmom nije apsolutno ukoračila u mejnstrim, samo mu se po određenim izražajnim sredstvima približila. O tome svedoči pre svega njeno odbijanje da zaplet koji je postavila u potpunosti razreši na način koji bi bio svojstven mejnstrimu.
Otud TOUCHY FEELY ostaje pre svega izuzetno atmosferičan rad u kome su glumačke bravure pre svega potčinjene stvaranju te atmosfere, i za razliku od drugih filmova Lynn Shelton čini se da su ovde likovi manje u prvom planu.
TOUCHY FEELY ne iskoračuje previše iz indie okvira ali unutar njih pokazuje da Lynn Shelton proširuje svoje vidike.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 09-08-2013, 12:13:26
Nadam se da ćeš mi dati spisak boljih tenkovskih bitaka na filmu...
Bah. Priznajem, mozda sam pokusao da te navucem na tanak led u ovom slucaju. :twisted: Generalno problem sa tenkovskim bitkama u svetskoj kinematografiji je sto ih ili nema, ili su iz nekog razloga ocajno uradjene (stvarno, pogledaj tu scenu borbe koju "hvalis". mozda si gledao kao klinac pa ti je ostalo u secanju kao nesto super? Inace je smejurija neopisiva.). Npr, u The Battle of the Bulge Nemci napadaju Amere sa M4 Sherman(!) tenkovima, dok se slicna situacija desava u Neretvi gde Svabo koristi ruske T-34 modele (sto moze cak da bude i opravdano posto postoje izvesni izvestaji o zarobljavanju i koriscenju istih od strane Nemaca). Univerzalno opravdanje vajnih rezisera je da, avaj, nema preterano mnogo prezivelih nemackih tenkova u voznom stanju; sto dovodi do zakljucka da je prava sreca sto je Dzordz Lukas naleteo na makar poluzavrsenu Zvezdu Smrti, inace ko zna sta bi gledali...
U svakom slucaju da ne oftopicarim, Beli tigar moze biti pravo osvezenje na tom polju.
Ova, recemo, nije "losa":
Kursk Tank Battle in USSR Movie (http://www.youtube.com/watch?v=Wjj5TlIFsQs#)
Najbolja tenkovska bitka na filmu je Indijana Dzons VS Tenk u trecem delu ovog serijala.
Da'l je najbolja ne znam ali mi je ostala u secanju tenkovska bitka u ruskom filmu "Bitka za Moskvu"
http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Moscow_(film) (http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Moscow_(film))
a ima i ceo na youtube
Битва за Москву 1985 (http://www.youtube.com/watch?v=Mwc0xzywkvk#ws)
Tarsem Singh ("Immortals," "The Cell") has been hired to direct the action-thriller meets light sci-fi tale "The Panopticon" at Good Universe.
Craig Rosenberg ("After the Sunset") penned the script which follows a seemingly ordinary man who receives a mysterious package containing a pre-recorded message from himself.
The message warns that the world is about to end and only he can save it. He must race against the clock to learn the truth before time runs out for mankind.
Andrew Lazar ("Get Smart") will produce.
Hugh Grant has scored a supporting role in Guy Ritchie's action spy thriller "The Man From U.N.C.L.E." at Warner Bros. Pictures.
The film is an adaptation of the classic 1960s spy TV series and follows special agents Napoleon Solo (Henry Cavill) and Illya Kuryakin (Armie Hammer), who work for the mysterious United Network Command for Law Enforcement (U.N.C.L.E.).
Grant will play the head of British Naval Intelligence in the film which also stars Alicia Vikander as the female lead.
Ritchie is directing and co-wrote the script with Lionel Wigram, both will produce alongside John Davis. Shooting is slated to begin in September.
Morao sam da sačekam da se postignu optimalni uslovi za gledanje BYZANTIUMa Neila Jordana. Ovaj reditelj zaslužuje da mu se priđe sa punom pažnjom, a poslednjih dana, klima je činila da se sve, pa i gledanje filmova, odvija otežano.
BYZANTIUM je Jordanov povratak na temu vampira, kojom se u okvirima vrhunskog mejnstrima bavio u filmu INTERVIEW WITH A VAMPIRE, i svojevrsni eho tog ostvarenja postoji i ovde - vampiri su prikazani drugačije od kanona ali i dalje imaju izvesnu romantičnu crtu i sasvim prirodno se vežu za epohu, kao za vremenski marker koji pokazuje njihovu starost. Otud je sve ono što je flešbek na korene vampirizma u porodici klasicistički tretirano na polju imaginacije i egzekucije, dok je moderni deo svojevrsni brajtonski NEAR DARK, osmišljena reaktuelizacija priče o vampirima sa elementima socijalne drame koju Jordan rado i vrlo vešto koristi.
U izvesnom smislu, BYZANTIUM je produžetak filma ONDINE u kome je natprirodni momenat zapravo nesporan i unekoliko unapređen u odnosu na kanonski prikaz vampira, pre svega u pogledu same tehnike načinjanja žrtve i procesa inicijacije. Najveći problem filma zapravo ostaje to što Jordan uporedo background glavnih junakinja i njihovu životnu priču u sadašnjici, gde ta struktura sama po sebi ne bi bila toliko sporna da prethodno nije već spoilovana u svakom prepričavanju premise filma. Ovako, BYZANTIUM ostavlja utisak kao da pola filma gledamo jednu priču čiji nam je ishod nepoznat i drugu čiji nam je ishod poznat, čemu svakako doprinose i pogrešne najave i to što nam je krajnji horizont prošlosti junakinja lak za anticipaciju.
Međutim, Jordan je previše dobar reditelj da bi takav nedostatak ozbiljnije narušio utisak filma pošto čak i onda kada je pripovedački manjkav, vizuelno je zanimljiv, a u okvirima vampirske priče drmatičarka Moira Buffini unosi dosta svežih detalja, kako u pogledu same mitologije tako i želja koje imaju vampiri. Jordan sve vreme drži priču zatomljenom, iako ima ripper sekvenci ne kliza u senzacionalizam i zadržava sve na intimistčkom nivou, sa fokusom na karaktere i njihove tenzije.
U trenutku kada je svet zasićen raznoraznim pogledima na vampire, kada su oni komodifkovani za razne uzraste i eksplatisani sa razne načine, Jordanov film ima šta da ponudi, i u odnosu na filmove mnogih njegovih vršnjaka deluje vrlo vitalno i dostojanstveno. Otud je marginalna pozicija koju je BYZANTIUM imao u distribuciji nepravedna jer reč je o solidnom i zanimljivom filmu. Međutim, pošto su ovo vampiri koji nisu tretirani dovoljno adolescentski, a opet film nije dovoljno provokativan za sezonu nagrada, našao se na ničijoj zemlji za koju u distribuciji nema previše razumevanja.
* * * / * * * *
HONG KONG – "Snowpiercer" dominated the South Korean box office charts for the second successive weekend — justifying CJ Entertainment's considerable gamble on the English-language debut of Korean director Bong Joon-ho.
Released on Aug 1, the film passed the 6 million admissions mark in the small hours between Saturday night and Sunday morning and finished the weekend with a cumulative ticket sales total of 6.445 million. According to KOBIS box office data that is a gross of $41.05 million (KRW46.32 billion) in ten days.
Earlier last week the film became the quickest on record to pass the 4 million ticket sales mark in South Korea. It was second quickest to 6 million behind last year's "The Thieves."
"Snowpiercer" accounted for 44% of the total weekend B.O., ahead of another local title, Lotte Entertainment's "The Terror Live" which claimed 29% of the weekend total. Released a day earlier than "Snowpiercer," on July 31, "The Terror Live" has an 11 day cume of $24.5 million (KRW27.48 billion).
The strong performance of the two Korean titles kept Fox's "Epic" as the highest grossing Hollywood title, in third place with $2.459m from the weekend. Fox also had DreamWorks Animation's "Turbo" in fifth place with $1.08 million from the weekend, and $10.5 million from ten days. While that represented a steep 61% tumble from its opening weekend, it was still this weekend's second ranked Hollywood title in South Korea.
Fourth place on Saturday and Sunday was taken by paid previews of another Korean film "The Flu" which releases on Aug 14, though the 2005 Japanese animation "Detective Conan: Strategy Above The Depths" claimed the number four slot over the full Friday to Sunday period.
With "Smurfs 2" also in seventh place, the top ten included four animated features.
The stellar performance of "Snowpiercer" in home theaters does much to justify CJ Entertainment's faith in Bong and his long cherished passion project. But it was far from a no-brainer.
When a key element of the financing fell apart just weeks ahead of shooting, the company was faced with the choice of postponing production (and trying to reassemble the multinational cast at a later date), or significantly increasing its investment in the picture.
Costing over $40 million, largely financed by the Korean major, "Snowpiercer" is the biggest budget Korean-made movie of all time – but it was made in English, rather than in Korean. While that may have increased its sales potential in international markets (CJ's international sales department reports 167 territories licensed,) it was feared that the movie might struggle at home.
CJ addressed that with a long teaser campaign featuring dark, brooding images and by emphasizing the Korean hit-making heritage of Bong, who previously delivered "Mother" and "The Host," still Korea's all time top performing film.
It remains to be seen whether the Korean B.O. success of "Snowpiercer" has an influence on U.S. distributor The Weinstein Company. Numerous unconfirmed reports have emerged suggesting that Weinstein Co. is seeking to cut 20 minutes from "Snowpiercer" in order to make it more comprehensible to Middle America. That is a strategy previously employed by the company for the release of several Asian titles, albeit ones presented in Asian languages.
Possibly influencing Weinstein Co.'s thinking is how the film should be positioned for an Oscar run. As an English-language production, "Snowpiercer" has already been ruled ineligible by the Korean Film Council, which is now examining a shortlist of nine candidates for Korea's foreign-language candidacy. However, if the film receives a U.S. release in time, it can still be a contender in most major awards categories.
Pogledao sam THE GREAT GATSBY Baza Luhrmanna, novu ekranizaciju klasičnog romana F. Scott Fitzgeralda koju je Luhrmann propustio kroz šake u svom maniru. Iako Luhrmannove filmove ne cenim previše, oni uvek zaslužuju određenu pažnju a ponekad i poštovanje, THE GREAT GATSBY je film koji se zaustavlja na poštovanju, reč je svakako o velikom logističkom poduhvatu i pokušaju da se intimistička priča silom pretvori u spektakl u čemu Luhrmann formalno uspeva. Sve ostalo je manje-više ponavljanje njegovih postupaka i u tom pogledu THE GREAT GATSBY je šarena laža koja zapravo ne funkcioniše na suštinskom nivou koji nosi roman, a to je pre svega priča o američkom društvu, usponu, promeni klasnih okolnosti koje se prelamaju kroz emotivni život i sl. GATSBY zapravo ne nudi pravu emociju osim sporadičnoig divljenja za spektakl, bogatu podelu i Leov magnetizam. Sve ostale emocije su ugušene pod pritiskom Luhrmannove nesigurnosti koja se ogleda u agresivnom montažnom postupku, kojim komada dramske scene ne dopuštajući ionako flah postavljenim dramskim situacijama da se nekako razviju.
Ako je na polju alternative sličan retro postupak odavno gajio Guy Maddin, Luhrmann je imao otvoren prostor u domenu mejnstrima sve dok se nije pojavio Michel Hazanavicius koji ga je matirao u nekoliko poteza, između ostalog lagano uzevši i "oskara". Zato Luhrmannov film deluje kao prilično bajat, mada i dalje šaren pokušaj da se vrati u igru, ali rezultat nije ništa više od pokušpaja da se lektira prilagodi mladima, da se kroz uvođenje pojedinih savremenih detalja na nivou muzike, odnosno prenaglašavanje retro-ikonografije dočara šta je GATSBY značio u svoje vreme i o čemu je govorio. I zbilja, ko ima dete koje ne može da shvati da se neko u sceni zabavlja uz džez, može da pogleda ovaj film i kada čuje will.i.am pretpostavljam da će razumeti da je reč o zabavi.
Dakle, THE GREAT GATSBY je film čiji su mnogi rediteljski postupci n nivou tretmana celine stari skoro 14-20 godina, i u tom smislu ovo se može smatrati muzejskim primerkom hip filma. U tom pogledu Jay-Zjeva umešanost je njemu samo donela korist jer Jigga ovim filmom stiče reputaciju nespornog klasika svoje epohe, ali samim tim gubi na značaju sada na terenu. No, čini mi se da je kulturni kapital stečen ovim filmom mnogo vredniji sa Jiggu i da je on najveći dobitnik u ovom filmu.
Drugi najveći dobitnik je svakako Leo koji je sada zacementirao status najveće zvezde savremenog Holivuda, ne samo time što je zasenio sve ostale zvezde koje je u ovom filmu izređao Baz već i po tome što je formirao opus sačinjen od klasike, što na polju autora sa kojima radio što u domenu materijala. Iako Will Smith garantuje više novca na blagajnama, Leo garantuje osmišljen i ambiciozan film bez populističkih trikova, i uprkos svojim nedostacima, GATSBY jeste takav film. Reč je definitivno o hazarderskom produkcentskom potezu koji se doduše isplatio na blagajnama.
THE GREAT GATSBY je film koji je u mnogim tehničkim aspektima impresivan, i donosi niz maštovitih rešenja plus Leovu uzbuidljivu ulogu. Nažalost, kao celina ne nosi apsolutno nikakvu emociju, niti nudi prostor za intelektualno promišljanje. S druge strane, moguće je da velikom delu publike koja je osuđena na aktuelne blokbastere štošta iz ovog filma može delovati avangardno i inspirativno. Zato je u načelu jako teško biti aktivno protiv ovakvog filma u ovako čudnoj sezoni.
* * 1/2 / * * * *
Stari Kadar brine o starim kadrovima
http://novinenovosadske.rs/siva-sila/ (http://novinenovosadske.rs/siva-sila/)
Actually napravio si mnogo dobrih poenti ovde i dokačio teme o kojima Crveni krst i njihova mreža HumanaS (a koja se bavi aktivnim starenjem) priča već godinama. Rispekt.
Hvala. Stvarno je situacija u medijima postala neukusna. Morao sam da reagujem.
Pogledao sam LOVELACE Roba Epsteina i Jeffrey Friedmana, igrani film dvojice poznatih gej aktivista i dokumentarista koji su snimili i nekoliko zanimljivih radova na temu istorije Holivuda kao što je recimo kapitalni CELLULOID CLOSET. LOVELACE je međutim prilično slab film i to pre svega zato što ne uspeva da obuhvati osnovni problem njene životne priče, a to je period iskupljenja kada je potpuno preokrenula svoj stav prema pornografiji. Linda Lovelace je rodonačelnik tog "Linda fenomena" koji je masovan i postoji niz primera porno zvezda koje su se ponašale pokajnički posle izlaska iz porno industrije.
Epstein i Friedman nisu mnogo talentovani za igranu formu ali jesu inteligentni i svesni su da je ključ Lindine priče u tome. Međutim oni nisu u stanju da proniknu u formu kojom bi to prikazali. Otud oni snimaju film u kome može da se snađe samo neko ko je upoznat sa njenom biografijom. Mnoge činjenice plasiraju kroz dijalog (recimo, fakti o detetu datom na usvajanje), u priči o osobi za koju se sumnjalo da laže, a neke stvari prikazuju kroz radnju iako spadaju među nepotvrđene Lindine priče.
Podela filma na dva dela, u formi svojevrsne rašomonijade gde prva polovina nudi glamuroznu priču o putu jedne stidljive devojke (koja je doduše već stigla da ima jedno vanbračno dete) do statusa zvezde a druga nudi preklapanje sa prvim delom prikazujući "mračnu" stranu, ali nudeći i neke nove detalje, pokazuje da su Epstein i Friedman svesni složenosti priče u koju su se upleli, ali ovim rešenjem ne uspevaju da to razreše. Svakako da ovaj koncept sa dve strane medalje deluje dobro na papiru, ali u realizaciji, naročito ovako zbrzanoj ostaje više interesantan nego efektan. No, u svakom slučaju, sam pokušaj je hvale vredan i pokazuje da su Epstein i Friedman ozbiljni ljudi.
Uloga Linde Lovelace je jako dugo bila predmet čežnje među mladim glumicama koje su u njoj videle materijal za oskara. I zbilja, u dobrom filmu na tu temu, neka mlada glumica je lako mogla da osvoji barem nominaciju. Nažalost,. LOVELACE nije dobar film tako da će trud Amande Seyfried ostati nenagrađen, a u sklopu neispunjenih očekivanja od kojih vrvi film, ona čini sve što može. Ipak, Amanda Seyfried nije dovoljno harizmatična da digne film uprkos svemu, no da je sve oko nje bilo bolje, sigurno bi ovaj doprinos bio cenjeniji.
Lik Chucka Traynora je slabo razvijen. On je prikazan kao magnetični luzer koji je zaveo mladu, naivnu devojku, koristio je da finansira svoje poroke, ali u njemu je moralo biti još nečega čim je potom isto uradio i sa Marilyn Chambers. Film ga prikazuje kao sitnog prevaranta koji se povlači pred ljudima koje vidi kao jače od sebe, i samim tim bi trebalo da bude intrigantnije kako je uspeo da "administrira" dve najveće porno zvezde svog doba. Cronenberg ga recimo opisuje kada govori o snimanju filma RABID, on se često javlja u raznim pričama, ali LOVELACE ga prikazuje krajnje simplifikovano, ne nudi nam mogućnost da vidimo čime je on zapravo držao te žene u pokornosti čak i kada se pored njih pojave još iskusniji tipovi poput Hugh Hefnera.
Sa trajanjem od sat i po čini se da je u nekom trenutku došlo i do toga da se naprosto "odustane" od ambicioznije forme i napravi efikasna melodrama, i da je ambicija koju su Epstein i Friedman verovatno zatomljena. Isto tako, reklo bi se da je barem za sada ova zanimljiva tema potrošena. Uprkos tome što je referisaona mnoge istorijske ličnosti BOOGIE NIGHTS ipak nije bio istinita priča, i za sada se još nije pojavio igrani film koji će sve to obuhvatiti. Naslovi kao što su WONDERLAND ili LOVELACE nude samo mlake fragmente jedne mnogo šire priče. Otud BOOGIE NIGHTS ostaje i dalje najvažniji film na tu temu.
* * / * * * *
Pogledao sam SILENCIO EN LA NIEVE Gerarda Herrera, ekranizaciju romana Ignacio del Vallea koji je zapravo whodunit smešten u Divsion Azul 1943. godine kada je bitka za Staljingrad izgubljena a Španci se suočavaju sa neizvesnošću i serijom misterioznih ubistava u svojim redovima. Division Azul je zanimljiva tema koja do sada nije mnogo prikazivana na filmu i Herrero prikazuje ovaj milje slično kako su prikazani frankisti u savremenom španskom filmu, dakle kao represivan, surov, antikomunistički režim, sa ljudskim likom, korupcijom i bezbednom egzistencijom za one koji mu se ne opiru. Međutim, Division Azul ipak nije uobičajena falangistička jedinica, i Herrero u tom pogledu malo izvrdava da prikaže širu sliku. Svodeći priču samo na unutaršpanski konflikt i prikazujući Ruse i Nemce dosta često ali distancirano, jedne kao rulju žrtava druge kao rulju dželata, jedini pravi junaci ovog filma su Španci i samim tim su abolirani od istorijskih činjenica njihovog tadašnjeg istorijskog trenutka.
Uostalom vrlo brzo, i ideološka prizma zločina koji se u ovom filmu istražuje na kraju biva vezana za španski građanski rat a ne za rat na strani sila Osovine. Herrero dakle propušta da ponudi gledaocu istorijski kontekst najangažovanije Frankove formacije u Drugom svetskom ratu.
No, sam film je vrlo atmosferičan i da nema nekih digresija radilo bi se o vrlo zanimljivom ratnom whodunitu, snimljenom na surovim postsovjetskim lokacijama. Viškovi koji su vezani za romantičnu vezanost glavnog junaka i lokalne seljanke lakog morala su ne samo nepotrebni za priču već i prilično neubedljivi. Scenografija i fizička produkcija su prilično solidni i ambiciozni tako da rekonstrukcija rata deluje vrlo pristojno i u skladu sa zahtevima priče. Jedino smetaju CGI avioni u jednoj sekvenci.
Herrero je imao priliku da školski prikaže širu priču kroz jedan kriminalistički slučaj, ali to je samo delimično uradio. Ipak, jedinstvena vizura čini da ovaj film ipak zavredi pažnju ljubitelja krimića i ratnog filma.
* * 1/2 / * * * *
Renny Harlin on The Dyatlov Pass Incident: 'There are only guesses'
Finnish director Renny Harlin, the maker of Die Hard 2 and The Long Kiss Goodnight, has now decided to tackle one of the eeriest mysteries in Russian history. Here he explains why
John Patterson
The Guardian, Monday 12 August 2013 19.00 BST
The Dyatlov Pass Incident
'It's such a weird story, one of those unsolved mysteries of our time' ... Renny Harlin's film The Dyatlov Pass Incident, which is based on real – and very much unexplained – events
'Oh, you'll have fun with Renny," says his assistant as I'm ushered into his office in Venice, Los Angeles, three blocks from where Orson Welles filmed the opening sequence of Touch of Evil. "He's been doing his homework on you."
My mind fills with horrifying possibilities, recalling how Don Simpson would have a journalist's credit rating, divorce papers, and even criminal record to hand for an interview. But Finland's most successful director simply appears before me with a grin and says: "Hello, John, I very much enjoyed your – " and he quotes something I wrote a month back. "I laughed all day!" he adds.
Renny Harlin, a lean, ginger-haired man of medium height with a wind-burned, tough-guy sort of face, is currently in post-production on two projects. Having readied The Dyatlov Pass Incident for release this month, the 54-year-old is now about to edit his big-budget project Hercules 3D, due in 2014. "Hercules is an origins story. It starts with the young Hercules – how he becomes a man and comes to terms with being a demigod. I'm involved enough to be one of the writers."
The Dyatlov Pass Incident, meanwhile, is about an eerie happening in the Urals in 1959, when nine experienced Russian skiers died of inexplicable causes. They got lost in a blizzard and were found dead days later: some naked or barefoot, others with crushed skulls or broken bones, one with his tongue cut out – though not a single body showed signs of trauma or struggle. The movie deploys found footage, or recreations thereof, in the style of The Blair Witch Project.
"It's such a weird story, one of those unsolved mysteries of our time, but it's not like some 'Flying saucers spotted over the mountains' story. There are crime-scene photographs, reports, maps, drawings – if you go on the web, you can pretty much track down every available piece of information. In Soviet times, obviously, it was hard to find anything out. Even when things happened in Russia, like plane crashes, you'd hear stories of people waiting for their relatives at the airport, and they just never showed up. No plane, no bodies. And Chernobyl – they could hardly bear to admit it. But even after all that, scientists have tried, very intelligently and seriously, to establish or guess what actually happened to these skiers. But there are only guesses, no theory that makes sense."
Hercules has the biggest budget Harlin's been handed since 1995's disastrous Cutthroat Island. Ranked one of the biggest box-office flops of all time, the film was said to have stopped Harlin's career dead. But it didn't (and anyway, thanks to the perilous economic state of his backers, the romcom action film opened without advertising). Harlin's next two movies were his best: The Long Kiss Goodnight, starring Geena Davis as a schoolteacher waking up to the fact she was once a skilled assassin; and Deep Blue Sea, his hit about brain-boosted sharks.
Harlin has made a movie every 18 months or two years ever since – oddities such as Exorcist: The Beginning, straight-to-DVD thrillers like Cleaner, and on-the-quiet mini-hits like The Covenant. Intriguingly, his later-period work echoes much of his early-career output, when he slalomed from exploitation flicks such as A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master, to the Andrew Dice Clay action comedy The Adventures of Ford Fairlane, before landing the second Die Hard movie in 1990. Just give the man a movie, it seems, and he'll make it one way or another, large, middling or small.
'Five Days Of War' press conference, Helsinki, Finland - 21 Dec 2011 'I'm happiest on the set with the crew, the cast, the extras, being the commander' ... Finnish director Renny Harlin. Photograph: Markku Ulander/Rex Features
I apologise for my scant knowledge of Harlin's homeland, but am able to mention Aki Kaurismäki, Finland's dourest, driest and most deadpan screenwriter and director. "Aki! Yes, we know each other well. We were pretty much of the same generation of film students. One morning my doorbell rings at 5am and there's Aki. 'We're shooting and our car broke down,' he says. 'We need yours.' I have this 1963 Volvo. 'That's perfect!' he says. 'We'll bring it back later.' For the scene, the car has to brake really hard about 20 times. My brakes were shot by the end of the day. Aki killed my poor old Volvo! That's Aki."
Kaurismäki, with his minimalist black comedies, was able to function in the restrictive Finnish government film-financing infrastructure of the late 1970s. Harlin not so much. "Because everything was government-financed, it all had to be socially conscious with serious issues: unemployment, divorce, alcoholism – really heavy. And Finnish people just weren't going to see Finnish movies. Aki could break into that – his sensibility could just about be fitted into the system, but I had to break away. I needed foreign financing."
The title of Harlin's first movie hinted at the rebirth to come: 1988's Born American was about three Finns who cross into what was then still Soviet Russia and suffer various tribulations of the blood-soaked variety. It was instantly banned in Finland for "anti-Soviet sentiment", allegedly at the behest of the Soviet ambassador to Finland. "It was the first film banned for political reasons in Finland since the 1930s, and it was news everywhere. I remember the LA Times headline: 'Born in Finland. Banned in Finland.' It was a shock. We thought, 'Wait, isn't Finland an independent country – or is it still a part of Russia?' They made an enormous mistake, but we used it to our advantage in publicity."
1996, THE LONG KISS GOODNIGHT Geena Davis in The Long Kiss Goodnight, Harlin's 1996 thriller about a teacher waking up to her assassin past. Photograph: Allstar
And so he had his Hollywood calling-card. Within five years of arriving, he was directing Bruce Willis in Die Hard 2 and Sylvester Stallone in Cliffhanger, making money hand over fist for his studios. In the years since, he worked on a biopic about Baron Carl Mannerheim, Finland's most revered 20th-century leader, a contradictory, hedonistic enigma, and perhaps Finland's Churchill, who spent decades in the pre-revolutionary Imperial Russian army before leading Finnish forces against the Soviets in 1919-21, and then again in the second world war, before routing remaining Nazi in Lapland.
"I worked on it for more than 10 years," says Harlin. "We even started it twice – once in Lithuania, once in Hungary. We had over 1,000 costumes made, all props and sets designed and built, all casting done, award-winning makeup designers for the lifelong ageing." Despite all this, the film never came to fruition, something that clearly still saddens him. "My parents were both in the war," he says wistfully. "Every Finnish home had Mannerheim's picture on the wall."
He displaced some of his energy into 2011's 5 Days of August, filmed in Georgia, about the five-day Russian incursion into South Ossetia in 2007. This, for Harlin, was another small and vulnerable place like Finland, hedged in by huge neighbouring empires. "I felt like this Georgia situation offered me a ventilation, a pressure valve from the Mannerheim experience. And I poured all those emotions into it instead." He regrets now not being more familiar with all sides of the conflict, but he wouldn't trade anything for the days he got to boss the Georgian army around. "It was incredible commanding 80 tanks, with thousands of troops surging across the landscape, and all those planes and helicopters. I felt like Sam Peckinpah making Cross of Iron."
I wonder which he prefers: shooting or editing. "I love editing, but I'm happiest on the set with the crew, the cast, the extras, being the commander. Not in a pretentious, Napoleonic way, but because I was always like that since I was a kid – in the sandbox going, 'OK, you guys go there, you guys do that.' And it's a role I love still."
Pogledao sam CLEAR HISTORY Grega Mottole, televizijski film koji je HBO snimio sa svojom zvezdom Larry Davidom u glavnoj glumačkoj i kreativnoj ulozi. U pogledu estetike, iako u CLEAR HISTORY ima improvizacije, nema tako radikalnih rešenja kao u Davidovoj seriji CURB YOUR ENTHUSIASM i CLEAR HISTORY je iznenađujuće arhaična komedija o marketinškom stručnjaku koji je doneo pogrešnu odluku kada se odrekao akcija u firmi koja proizvodi električne automobile. U određenom smislu, larry David pokušava da kanališe Woody Allena, ali je njegova komedija ipak previše high concept u poređenju sa Woodyjevom, a veliki broj gostujućih i kameo glumaca pokazuje da je Davidu bitno da pokaže svoju moć u industriji i autoritet na HBOu što film još više gura ka mejnstrimu.
Osnovni problem je u tome što je zaplet zajedno sa likovima previše "tanak" da bi izdržao mejnstrim postupak koji donosi Mottola. Uprkos tome što Mottola ima veliko iskustvo u "modernim" stilovima komedije, uostalom režirao je kultnu seriju COMEBACK koja je na neki način bila uz rame CURBu, u ovom filmu on ne uspeva da ponudi "nov" stil u odnosu na mejnstrim senzibilitet a za te okolnosti David nije pripremio materijal (iako David ima iskustava u mejnstrim filmu, recimo komediju SOUR GRAPES).
Stoga, na pola puta između inovativnosti CURBa i mejnstrima, CLEAR HISTORY nikada ne postaje neprijatan za gledanje, ali svakako nije dovoljno intenzivan ili smešan. Isto važi i za brojne zvezde koje se pojavljuju u filmu. Neki su uradili sjajan posao, kao recimo Michael Keaton koji je odšmirao u najboljem smislu te reči ali su drugi kao Bill Hader potpuno promašili cilj svojim prenaglašenim postupcima a kao vrlo zreo se pokazao uzdržani Danny McBride.
Konačno, ostaje pitanje, u kom kontekstu CLEAR HISTORY bolje funkcioniše, ako se gleda kao film ili kao TV rad i odgovor je paradoksalan, pošto je komedija postigla nove standarde na televiziji, CLEAR HISTORY bolje stoji u poređenju sa filmovima nego sa televizijom.
Pogledao sam debitantsku režiju Keanu Reevesa MAN OF TAI CHI, film koji je krenuo da bude super ali je na tom putu zaboravio da za početak treba da bude dobar. U ovoj kinesko-američkoj koprodukciji praktično možemo prepoznati vrlo ponizan pokušaj Holivuda da uđe na kinesko tržište tako što će praktično prožeti svoje resurse sa kineskim zahtevima i MAN OF TAI CHI je više kineski nego holivudski film po svojoj priči, strukturi, a možda čak i razmeri na kom se jeziku više govori.
Glavni glumac Tiger Chen je zanimljivo otkriće, reč je o laid back borcu, gotovo pa kung fu hipsteru koji nudi nešto drugačije od dosadašnjih intenzivnih ili pak komičnih zmajeva sa ekrana i Reeves iz njega izvlači dosta. Reeves ga je upoznao radeći MATRIXe sa Yuen Woo Pingom i postao mu je mentor. Borbe je koreografisao Yuen Woo Ping i rekao bih da je ukalkulisao moderne tokove koje je recimo doneo MMA i koreografi kao što je JJ Perry tako da su borbe više bespoštedne nego elegantne kao što je radio ranije, ali ova promena stila je zanmljiva i dobrodošla. Reeves pokušava da isprati razvoj lika kroz promenu stila borbe, i zbilja Chen uspeva da kanališe priču o transformaciji Tai Chi majstora koji polako zapostavlja meditaciju i stavlja akcenat na tuču.
Nažalost, kada se u filmu pojavi Iko Uwais, Reeves mu ne pruža veliku priliku da se dokaže sa Chenom i njihova situacija je više važna u dramaturškom nego u borilačkom pogledu. Finale Reeves čuva za sebe gde za čoveka od 50 godina dosta solidno izlazi na crtu Chenu.
Pisac video igara Michael Cooney nudi neke zanimljive ideje u scenariju zli se one više izgovore nego što se zapravo vide no činjenica da su bar izgovorene pokazuje da se o svemu razmišljalo. Zanimljivo je da se Reeves opredelio za film o zabranjenom borilačkom turniru a ne za nekakvu pretencioznu priču iz epohe i da je čvrsto smestio svoj kung fu film u domen exploitationa a ne u neki psudo-wuxia kontekst kakav bi se očekivao. Sve to je takođe za pohvalu jer pokazuje da je Reeves definitivno postao insajder u ovom žanru.
Ono što ne valja je sama postavka njegovog lika. Kao u masi DTV filmova, i Reeves svoj lik glavnog negativca, svemoćnog organizatora turnira tretira kao u suštini izdvojen, pasivan entitet koji nikada zapravo ne uđe u ozbiljan konflikt sve do samog kraja, što dovodi do utiska da uprkos obilju fizičkih konfrontacija i unutrašnjih lomova ni sam glavni junak nema pravi punokrvni dramski sukob. Kada se na to doda potpuno moronska motivacija glavnog junaka da uđe na turnir koja bi funkcionisala u kineskom, ali ne i u američkom filmu, i to čini ovaj film kineskijim, onda imamo dosta propusta na kakve nismo navikli kada je na ekranu neko kao što je Reeves.
Uprkos tome što, kako rekoh, ovaj film treba tretirati kao kineski borilački film, Reeves na kraju nije uspeo da postigne odgovarajući balans tamošnjeg scenarističkog nemara sa zapadnim senzibilitetom. Ipak, uprkos svim greškama, Cooneyu i Reevesu se ne može osporiti da su razmišljali dok su pravli ovaj film.
Krajnji rezultat je međutim borilački film koji će se više dopasti ljubiteljima i poznavaocima nego običnoj publici. Zanimljivo je da posle gore fu filma koji je snimio RZA sada i Reeves odlazi u Aziju i snima kudikamo hermetičniji borilački film od onih kakvi se tamo snimaju sada, u režiji domaćih autora, naročito za izvoz.
* * 1/2 / * * * *
Stari se bavi problemom odnosa štampe prema kulturi.
http://novinenovosadske.rs/kulturna-rubrika/ (http://novinenovosadske.rs/kulturna-rubrika/)
Snowpiercer: Film Review
8:20 PM PDT 7/23/2013 by Clarence Tsui
A politically charged, fantastical action thriller, which is both contemplative and entertaining, hammering home points about social injustice of the present day -- but maybe a bit too overtly.
Cast
Chris Evans, Song Kang-ho, Tilda Swinton, Ko Ah-sung, Jamie Bell, John Hurt, Ed Harris
Director
South Korean director Bong Joon-ho's first English-language production, an adaptation of a French comic book series starring Chris Evans and Tilda Swinton, centers on a revolution in a class-segregated train carrying the last human survivors on Earth after the world is iced over.
All the world's a train, and all the men and women are merely passengers -- a twist on one of William Shakespeare's most oft-recited lines could serve well as a summation of director Bong Joon-ho's latest film. An adaptation of the cult French comic book series Le Transperceneige, Snowpiercer is an epic yet nuanced, contemplative yet entertaining vehicle that uses its titular locomotive as an allegory for human existence as we see it in the here and now.
our editor recommends
Boasting a stellar cast that will certainly help open doors to the international market -- with the presence of Chris Evans, Octavia Spencer and Alison Pill to whip up the interest of U.S. filmgoers, and Tilda Swinton and John Hurt to cement the film's art house credentials -- Snowpiercer sees Bong maintaining his own artistic grip on the proceedings.
VIDEO: Chris Evans Rides Post-Apocalyptic Train in 'Snowpiercer' Trailer
Veering away from mainstream narrative tropes -- romance doesn't even get a look-in during the (male) protagonist's quest, a departure from the original French bande desinee -- the South Korean director, who is most well known internationally for his monster hit The Host, presents a unique vision of a despairing present channeled through a dystopian future. Expanding beyond the scope of his former films -- servings that taste best when one's frame of reference includes South Korea's recent history -- Snowpiercer is an ambitious piece with a universally comprehensible theme and accessible aesthetics.
The viewer is basically thrust into the thick of things right from the start, with tensions aboard Snowpiercer -- a perpetually moving convoy carrying Earth's only remaining human inhabitants -- on the verge of boiling over as a result of segregation between the elite, living in comfort in the front carriages, and the impoverished masses huddled in the rear cars -- a "preordained" order designed by the locomotive's owner, Wilford (Ed Harris).
Seventeen years have passed since the world has frozen over -- a result of an experiment to combat global warming gone very wrong -- and the oppressed masses are plotting to break out from their confinement. The raid on the front cars is led by Curtis (Evans) and the younger Edgar (Jamie Bell), with the bespectacled, one-armed elder Gilliam (Hurt) serving as the sage and conscience of the whole operation.
Winning an initial skirmish and breaking through the first gates, the revolutionaries are soon joined by Namgoong Minsu (Song Kang-ho, a longtime collaborator with Bong), the solitarily confined security expert who created the train's inter-carriage protective doors, and his teenage daughter, Yona (Ko Ah-sung, who played the daughter-in-peril opposite Song in The Host). And forward they move, with Curtis' professed aim of subverting the class system by taking over the means of locomotion: "All past revolutions failed because they didn't take the engine -- now we'll take the engine," he says. It's a politically charged, Marxist-inflected remark that lays the groundwork for Snowpiercer's gradual exposé of the savage, alienation-spawning modus operandi of modern-day capitalism.
PHOTOS: 'Snowpiercer' Character Posters: Chris Evans, Tilda Swinton in Propulsive Sci-Fi Thriller
In a conceit that recalls Dante's journey through the afterlife in his Divine Comedy, Bong sets the Snowpiercer locomotive up as a horizontal journey from Inferno to Paradise, with the protagonists trekking past representations of the unsavory episodes of recent history that we now know well.
In the hellish parts of the train, a shoe is thrown at a loathed figurehead, here personified by Wilford's spineless lieutenant, Mason (Swinton); scenes depict the poor being fed with (literally) junk -- and loving it; and infrared goggles-wearing soldiers mete out deadly violence upon skimpily armed resisters. Moving further up the train, there are scenes of pseudo-paradise: the affluent knitting, drinking tea, swimming, getting top-notch dental treatment and drinking champagne in a discotheque – all signs of hypocrisy and excess as the train careens forward through icy, barren landscapes.
Bong's vivid depictions -- aided by Ondrej Nekvasil's production design, Hong Kyung-pyo's cinematography and Steve M. Choe's editing -- are exceptional, adding to a film that is as much about philosophical reflections of an age of social and moral collapse as it is about blockbuster-friendly, CGI-enhanced sequences. (In fact, one of the flaws of this film is the CGI, which does look sub-par in places.)
As it stands, Snowpiercer is still an intellectually and artistically superior vehicle to many of the end-of-days futuristic action thrillers out there. But while the references to real-life atrocities should certainly resonate with international audiences, the overt ways in which Bong hammers his points home actually make the film less powerful than the more layered political allegories of his previous films like Memories of Murder and The Host.
Still, Snowpiercer remains a riveting ride, and Bong is now poised for the foreign breakthrough that has eluded his fellow South Korean directors Kim Jee-won (The Last Stand) and Park Chan-wook (who encouraged Bong to adapt the property and served as a producer on the film). Just like his onscreen gate-cracking alter-ego Nam, Bong has opened doors and revealed a pretty disturbing status quo of a disheveled world, an infernal hell into which humankind has plummeted; the question is whether this species actually deserves to be saved. Adeptly shaped up for the screen, it's a point that makes Bong's film deserving of praise.
Production companies: CJ Entertainment, Moho Films, Opus Picture and Stillking Films
Cast: Chris Evans, Song Kang-ho, Tilda Swinton, Ko Ah-sung, Jamie Bell, John Hurt, Ed Harris
Director: Bong Joon-ho
Screenwriters: Bong Joon-ho and Kelly Masterson, based on the comic Le Transperceneige by Jacques Lob, Benjamin Legrand and Jean-Marc Rochette
Producers: Jeong Tae-sung, Lee Tae-hun, Steven Nam, Park Chan-wook, Robert Bernacchi, Choi Doo-ho, David Minkowski, Matthew Stillman
Director of photography: Hong Kyung-pyo
Production designer: Ondrej Nekvasil
Costume designer: Catherine George
Music: Marco Beltrami
Editor: Steve M. Choe
Art Director: Stefan Kovacik
Pogledao sam WE'RE THE MILLERS Rawson Marshall Thrubera i za sada ovo je jedna od TIH komedija u 2013. Kao što su HORRIBLE BOSSES sa vrlo sličnom podelom (Sudeikis & Aniston) uspeli da se izdvoje 2011. godine tako su MILLERSi ove godine spojili beskompromisan hard-R pristup sa potvrđenim zvezdama u žanru i napravljen je jedan od onih filmova koji su konzistentno smešni, sa nekoliko upečatljivih vrhunaca. Najzanimljivija stvar u ovoj komediji o stoneru je to što nije reč o stoner komediji, humor mahom proizilazi iz dekonstrukcije porodične dinamike kada grupa ljudi koja nema iskustvo ili nema uspešno iskustvo porodičnog života pokuša da simulira porodični život. Ako imamo u vidu da je ceo film baziran na ideji kako stoner regrutuje lažnu porodicu ne bi li preneo drugo iz Meksika, i ako imamo u vidu da se u filmu nalaze tone droge, zanimljivo je da nema nijednog zapaljenog džointa. Ipak, nešto stonerskog humora ima pre svega u odrđenim pop kulturnim referencama po čemu su me MILLERSi podsetili na TED. Ipak, rekao bih da je TED ipak mnogo više zavisio od pop kulturnog znanja nego MILLERS i Thurber je definitivno snimio autonomniji film u kome će duže moći da se uživa.
WE'RE THE MILLERS je godinama pripreman kao trijumfalni comeback scenarista koji su pisali WEDDING CRASHERS, i uprkos tome što je high concept CRASHERSa atraktivniji i što je to opšte uzev bio još snažniji i svežiji film, MILLERS ima jako duhovit scenario i što je još važnije, podelu koja je spremna da mu se prepusti. Čini mi se da je veliki deo skepse koju je pokazala kritika zapravo psoitsicao iz uvođenja respektabilnih glumaca u takav R-okvir iako to ni Sudeikisu ni Aniston nije strano. Ipak, jedino R-rejting šala može da objasni toliki animozitet kritičara. Drugi razlog je svakako istovremeno ciničan i afirmativan odnos prema porodici u kome cinizam ipak prevladava koji je sasvim sigurno zbunio kritiku do tačke da mnogi među njima kažu kako ovaj film nije smešan, što je čini mi se netačno.
Thurber nije reditelj Phillipsovog ili Dobkinovog kalibra, ali MILLERS je ujednačen i fino realizovan film u kome su humoristički detalji vešto usaglašeni sa pripovedanjem, priča i komedija ne smetaju jedna drugoj.
* * * / * * * *
Bio je veliki pisac.
http://www.vijesti.me/kultura/umro-mirko-kovac-clanak-145058 (http://www.vijesti.me/kultura/umro-mirko-kovac-clanak-145058)
Producers Distribution Agency will release Randy Moore's "Escape From Tomorrow," a horror film shot surreptitiously at several Disney theme parks.
"Escape," which debuted at Sundance, will be released theatrically in select cities on Oct. 11 and be available via FilmBuff on VOD. PDA used a similar model in the distribution of Banksy's doc "Exit Through the Gift Shop."
Movie, shot in black and white, centers on a middle-aged American husband and father of two who learns he has lost his job. Keeping the news from his nagging wife and wound-up children, he embarks on a full day at a Disney theme park, where the family vacation quickly unravels into a surrealist nightmare.
The film was produced by Soojin Chung and Gioia Marchese.
Disney has not commented on the film.
Rob Nelson gave the film a strong review at Sundance: "Shot without permits at Disney World, "Escape From Tomorrow" is a sneakily subversive exercise in low-budget surrealism and anti-corporate satire."
QuotePogledao sam WE'RE THE MILLERS Rawson Marshall Thrubera i za sada ovo je jedna od TIH komedija u 2013.
+1
Quote from: crippled_avenger on 19-08-2013, 14:01:44
Stari se bavi problemom odnosa štampe prema kulturi.
http://novinenovosadske.rs/kulturna-rubrika/ (http://novinenovosadske.rs/kulturna-rubrika/)
U tom smislu možda treba istaći POLITIKU koja još uvek ima relativno disciplinovanu kulturnu rubriku, uključujući subotnji dodatak. Sad, naravno da se tu razno smeće provlači, ali postoji kultura i praksa umetničke kritike, likovne, kinematografske, pozorišne i muzičke i to pišu artikulisani autori koji uglavnom poznaju materiju (Duda Lakić dobija dosta podrugljivih komentara sa svih strana, ali ipak, uzevši u obzir da radi za jedan mejnstrim medij ona obavlja značajno bolji posao od maltene bilo kog drugog kolege na sličnoj poziciji). U Kulturnom dodatku Subotom ima povremeno i spektakla kao što je bio višenedeljni rat između Ivana Medenice i aktuelne postave organizatora Sterijinog pozorja u koji su se umešali i drugi kulturni poslenici. Tu su onda i transkripti raznih tribina koje Politika organizuje itd. Naravno da sve to možemo da kritikujemo, ima za šta, ali treba imati u vidu da je zapravo konkurencija tako slabo postojeća da Politika i nema insentiv da se unapredi, pa je nivo koji drže prilično respektabilan ol tings konsidrd.
Slažem se za Politiku ali je problem sa njom u tome što na dve strane jednu do druge možeš da nađeš kolumne Ivana Medenice i nekog potpunog frika što zbunjuje čitaoce jer recimo ti i ja znamo da je Medenica stručnjak a i umemo da prepoznamo (mada ne uvek :) ) da je neko frik, ali običan svet to ne može. Što se Dude tiče, ja odavno nju doživljavam kao ozbiljan fenomen i kritičara koji nije za potcenjivanje. Njen problem je naprosto u tome što je još uvek lako uplatiti kritiku kod nje i onda se lako LED nađe kao najbolje primljeni film 2012. u Politici.
Rodrigo Santoro ("300," "Love Actually") will play the foil to Will Smith in Glenn Ficarra and John Requa's heist thriller "Focus" at Warner Bros. Pictures.
Smith plays a con man who becomes romantically involved with a novice (Margot Robbie). He is then thrown off his game when the former flame shows up just as he's staging an elaborate con in Buenos Aires.
Santoro plays the magnetic and powerful owner of an international auto racing team. He seeks Robbie's affections, and hires Smith to gain a competitive edge for his racing team.
Denise Di Novi is producing. Filming begins in October in New Orleans and Buenos Aires.
Source: THR
Stari ispraća Mirka Kovača.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/08/mirko-kovac-1938-2013.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/08/mirko-kovac-1938-2013.html)
Pogledao sam I DECLARE WAR Jasona Laypeyrea i Roberta Wilsona, vrlo zanimljivu indie parafrazu STAND BY ME, a u određenom smislu neizbežna referenca je i LORD OF THE FLIES, premda ovaj film zapravo nema suštinske veze sa tim jer ova deca jesu sama ali nisu istrgnuta iz društva odraslih niti su u bilo kom trenutku sklona tome da uspostavljaju odnose dominacije kao odrasli. No LORD OF THE FLIES je neizbežan barem da bi dočarao deo atmosfere, emotivnog i fizičkog nasilja koje deca sprovode među sobom. Međutim, u osnovi, emotivni osnov ove priče je zapravo dečji, na prelazu iz faze latencije i pubertet.
Lapeyre i Wilson su vrlo maštoviti u tome kako vešto prikazuju klizanje unutar i izvan sveta mašte, kako kroz detalje vešto tumače u kom su odnosu junaci u odnosu na igru u koju su upleteni i signaliziraju u kojim trenucima vrag odnosi šalu.
Glumačka podela je izvanredna, sve uloge igraju deca, od kojih neka imaju prilično iskustvo na filmu i televiziji. Ipak, reč je o izuzetno izabranom dečjem ansamblu, bez slabog mesta. No, ovaj indie film je očigledno imao tu privilegiju da je iskusnu decu-glumce očigledno jednostavno angažovati pošto ne verujem da bi ovakva produkcija mogla da se dokopa odraslih glumaca sa takvim filmografijama.
U svakom slučaju, I DECLARE WAR je film posle koga ovi reditelji verovatno mogu dobiti priliku da rade nešto skuplje. Kad je o deci reč, njima nije bio potrban showcase ali kvalitetan i cool film u karijeri svakako jeste i to su dobili.
Lapeyre i Wilson su očekivano vrlo dobro iskoristili metaforu o deci koja se igraju rata ne samo kako bi generalno secirali međuljudske odnose već i da bi kritiovali savremeni američki ratnički etos koji uključuje prevaru i mučenje. Srečćom, ni kada se više ne bude znalo za ono kako se Amerika ponašala ovih godina, ti detalji će pored ideološke imati i očuvanu narativnu ulogu.
* * * 1/2 / * * * *
Sad sam pogledao, odličan je film, samo nema antiratnih aktivista, Nataše Kandić ni od korova! 8-)
Pogledao sam THE PURGE Jamesa De Monaca i prilično sam razočaran time što je ovaj film doživljen ako ne kao dobar a ono barem kao svež/drugačiji high concept rad u produkciju Blumhouse koja je stekla kapital na bazi serijala PARANORMAL ACTIVITY i rada sa Orenom Pelijem. Međutim, De Monaco nije snimio film koji je "radikalan" kao Pelijevi i njegov rad nažalost više podseća na DTV radove sa poznatim glumcima, i među njima se kvalifikuje u sredinu, možda čak i začelje kad je reč o kvalitetu. Osnovna premisa o Purgeu kao godišnjem prostoru u 12 sati tokom kog se zločin ne kažnjava u Americi, čime se narod doveo u red jer ima prostor da se izduva, samo po sebi poziva na mnogo ambiciozniju priču, i u tom pogledu sve što se dešava van kuće je zanimljivije od onoga što se dešava u njoj. De Monaco nije dovoljno ubedljiv reditelj da nam "silom" pomeri pogled sa šire slike na manju, i da kroz manju priču ispriča onu širu već nas prisiljava da unutar "zanimljive" postavke gledamo prilično konfuzan home invasion film, bez prave napetosti, sa razvučenom ekspozicijom itd.
Sama ideja da postoji Purge je zanimljiva ali je De Monaco svodi na želju građana da sprovodi nasilje, tuče i ubija, premda nisam siguran da su takvi porivi jedina stvar koja bi ljudima pala na pamet, niti da bi u startu klasna borba činila okosnicu tog nasilja, kako insistira De Monaco. Naravno, u ovakvim futurističkim premisama nema potrebe da se traži logika ili uverljivost nekog društvenog procesa, ovo iznosim kao primer suženosti De Monacove vizije.
THE PUIRGE je film koji nije skup ali je u rediteljskom pogledu krajnje konvencionalan. U tom pogledu, Blumhouse nas je na neki način prevario. Umesto high concepta kojine košta puno, podmetnut nam je jeftin film, ali je očigledno publika to itekako progutala i dovela ga do odličnog bioskopskog skora. Time je počinjena nepravda masi DTV naslova koji su bolji od THE PURGE ali nikada nisu dobili takvu priliku.
* 1/2 / * * * *
Whoa... Warner ne štedi kad su u pitanju glumci. Ben Aflek će igrati Betmena u nastavku Man of Steel a onda, cenim i u JLA filmu ako Bejl odbije
http://movies.yahoo.com/blogs/movie-talk/holy-big-ben-affleck-set-play-batman-man-022440197.html (http://movies.yahoo.com/blogs/movie-talk/holy-big-ben-affleck-set-play-batman-man-022440197.html)
Ben Aflek!?!? :x :x :x :shock: :cry: :cry: :cry:
To su sjajne vesti. Onaj shotrlist koji je navodno bio u Warneru je sadržao samo jedno smisleno ime a to je Josh Brolin. Affleck je još bolja opcija. Mislim da sada sa Snyderom i Nolanom, kada je ostvaren pravi balans, sa Millerovom idejom u temelju, imamo čemu da se nadamo.
....ali on ne zna da glumiiii.....jedino ako ne skida masku ol d tajm....
Ma samo ne treba da se smeška pod maskom, i biće sve u redu.
Pogledao sam ELYSIUM Neilla Blomkampa, jedan od najočekivanijih filmova godine and then some.
ELYSIUM dolazi pod bremenom velikh očekivanja posle Blomkampovog debitantskog ostvarenja DISTRICT 9 i u senci toga se ponajviše i apostrofiraju njegovi problemi. Da je ovo prvi film nekog reditelja, ili, da je ovo zrelo ostvarenje nekog drugog reditelja, postojalo bi mnogo manje primedbi. Ipak, Blomkamp je stvorio određena očekivanja i u ovom filmu ih je delimično ispunio, odnosno moglo bi se reći da je pošao nešto drugačijim putem. Od Blomkampa se posle DISTRICT 9 očekivalo da bude novi Cameron, i ELYSIUM tako i počinje, kao realistična kameronovska slika mračne budućnosti, međutim, ubrzo, kada se u brzinu ubace B-elementi, shvatamo da je Blomkamp mnogo bliži Verhoevenu.
Kombinujući kameronovski realizam i sentimentalnost sa verhovenovskim raspologanjem narativima B-filma, Blomkamp stvara jedan neočekivan derivat koji zapravo funkcioniše sasvim dobro, kada se izmesti izvan očekivanja koja su bila vezana za Camerona i A + pristup temi.
Za razliku od Verhoevenovog cinizma, Blomkamp nudi Cameronov aktivizam, i sve ovo deluje kao jedan zanimljiv i neočekivan derivat, kao TERMINATOR ispričan u formi ROBOCOPa.
Ono što se javlja kao problem jeste to što B-odnos prema priči uzrokuje da se likove izlažu vrlo efikasno, bez prostora da se naprave upečatljive kreacije, film je dosta ubrzan i iznosi likove kao da je reč o tipskim postavkama, što međutim nije u potpunosti tačno. Barem tri lika u ELYSIUMu su mogla da iskorače izvan tipskog, to su glavni junak Max, glavni negativac Kruger i Ministarka odbrane Elyisuma Delacourt. Blomkamp međutim kod njih pre svega više nudi transformaciju nego razradu lika. I zbilja, sa trajanjem od 109 minuta, ELYSIUM spada među najkraće ovogodišnje blokbastere.
Konačno, ono što svemu ovome daje naročit dignitet jeste to što (nezavisno od komercijalnog uspeha) ELYSIUM jeste koncipiran kao standalone film, ne nudi prostor za nastavak, ne zahteva snimanje sledećeg filma, nema viceva posle špice, sve je to vrlo jasno, ortodoksno i definitivno su nam takvi sadržaji nedostajali.
U samoj priči, Blomkamp se sa lakoćom kreće kroz SF milje. Ovo je film u kome se oko tridesetog minuta nešto već overrajduje, oko četrdesetog, junaku biva ugrađen egzoskelet. Motiv egzoskeleta je zanimljiv je se češe o Blomkampovu temu transformacije čoveka iz DISTRICT 9, s tim što ovde egzoskelet, uprkos elektronici nikada ne obuzme junaka. No, smrt i transformacija junaka su opet u centru pažnje. Ipak, isto tako, uočljivo je da Blomkamp ovde ne nudi nikakav originalni doprinos SFu, nema suštinski neke naročite invencije ni u pogledu novih izuma niti novih pogleda na već poznate miteme.
U ideološkom pogledu, ELYSIUM je vrlo otvoren - ovo je priča o čoveku koji je želeo da se preseli u luksuz ina kraju odlučio da ga nekako "oslobodi" od manjine i podeli sa većinom. U tom smislu, Blomkamp je neprikriven, na pravoj je strani i slično kao u slučaju AVATARa mnogi ljudi na svetu će se identifikovati sa odnosima koji se predstavljaju u ovom filmu. Kao stranac, Blomkamp očigledno kada govori o "svetu" misli na ceo svet a ne samo na Ameriku, kao većina američkih autora i ELYSIUM je jedan od retkih ovogodišnjih blokbastera koji nije oportuno namenjen publici van Amerike već joj se u određenom smislu i obraća. Uostalom, među bogatima koji vladaju Elyisiumom, Amerikanci čak i nemaju dominantnu ulogu ali Elysium kao takav jeste pronalazak američke korporacije.
U tehničkom pogledu, koji je Blomkampu jača strana, ELYSIUM je izvanredan, akcija je spektakularna i dinamična, R-rejting je pošteno zarađen, isključivo kroz nasilje nimalo kroz seks. U pogldu akciju, ima ponešto Verhoevenove groteske (ali ne želim da spoilujem detalje) no ipak ovo je opet od onih domena u kojima se očekuje da Blomkamp nasledi Camerona.
Čini mi se da ELYSIUM zapravo dolazi na svoje tek tokom drugog gledanja, kada gledalac nije opterećen očekivanjima, i da mnogo bolje funkcioniše u okvirima onoga što jeste nego kada se poredi sa onim što smo očekivali da će da bude. S druge strane, to što smo očekivali da će da bude definitivno jeste vredniji film od ovoga za koji se Blomkamp na kraju opredelio.
* * * / * * * *
Filmmaker James Cameron has tapped noted science fiction author Steven Charles Gould (Jumper) to write four stand-alone novels based upon – and expanding — Cameron's history-making 2009 film Avatar, and Cameron's stories for his three upcoming Avatar sequels.
Cameron commented, "Steven Gould is one of the shining lights in contemporary science fiction, and I've long admired the worlds and characters he's created in his books and stories. We're very fortunate to have Steven bring his formidable talents to the Avatar universe. He is already working closely with me and the screenwriters to flesh out the expanding world of Avatar."
While Gould is best known for his 1992 novel Jumper, which Twentieth Century Fox and New Regency turned into a motion picture in 2008, he has been acclaimed for his short fiction, including his Hugo Award-nominated short story "Rory," and the novelette "Peaches for Mad Molly." The latter was also on the shortlist for the Nebula Award. His other novels include Wildside, the Jumper sequel Reflex, 7th Sigma, and Impulse. He is president of the Science Fiction Writers of America.
Kathy Franklin, Lightstorm Entertainment's President of Franchise Development, noted, "The novels are just one example of our commitment to our fans to extend the world of Avatar, in this instance in partnership with Twentieth Century Fox Consumer Products."
Cameron also is currently writing the screenplays for the three new Avatar pictures, along with screenwriters Josh Friedman (War of the Worlds), Rick Jaffa & Amanda Silver (Rise of the Planets of the Apes) and Shane Salerno (Savages, Salinger).
The sequels will be filmed back-to-back with production beginning next year. The release of the first sequel will be in December 2016, with the second to follow in December 2017, and the third a year later.
Pogledao sam A TEACHER, Sundance favorit koji je režirala Hannah Fidell. Ovaj film svakako spada u najradikalniju Sundance struju, sa najmanjim budžetima, najradikalnijim postupcima, ali ovog puta rezultat itekako može da crossoveruje kao vrlo intenzivna intimistička drama o "sramnoj" vezi profesorke i učenika koja glavnu junakinju dovodi do propasti, lične i profesionalne.
Lindsay Burdge igra glavnu ulogu i nastavlja svoju intenzivnu saradnju sa Fidellovom, nudeći se praktično kao stub i svoje vrsni ko-autor ovog filma. Interzitet centralne uloge bi se najpre mogao porediti sa onim što je pružio Ryan Gosling u filmu HALF NELSON i u određenom smislu kada imamo u vidu milje u koji je smeštena priča i stil, rekao bih da A TEACHER i jeste ženska verzija tog filma.
Kao i u HALF NELSONu ili KLIPu, naracija se iznosi kroz praćenje lika, više nego kroz neke tehnike u kojima autori usmeravaju gledaočevu pažnju i prikazuju širu sliku. Tim pre je Lindsay Burdge ostvarila značajniji doprinos.
Fidell se fokusira na temu opsesije, krivice, i ne proširuje vidike na druge stvari, međutim atmosfera školskih aktivnosti je vrlo vibrantna i oseća se razlika između učenika kojima je to usputna stanica i nastavnika koji tu zauvek ostaju.
A TEACHER je prilično lapidaran film tako da utisak koji ostavlja na gledaoce pre svega zavisi od toga da li ih je kupio svojim prikazom atmosfere. U svakom slučaju, smešten u formu koja češće ne uspeva, A TEACHER je postigao svoj cilj.
* * * / * * * *
Why a New Golden Age for UI Design Is Around the Corner
Over the past four years, the Walt Disney Company has been engaged in a secretive effort to redesign the Disney World experience. It'll go like this: You buy your ticket online and plan all the details of your visit. Then you'll get a wristband in the mail, which will be a passport to the experience that you've curated. Snug around your wrist, the so-called MagicBand will use radio frequency to communicate with sensors around the park, all orchestrated by software that effectively turns Disney World into a computer interface. You can enter the park by holding your hand up to a kiosk; you can arrive at shows with 30 seconds to spare, having already reserved your seats; you can jump onto rides you've selected at preselected times without waiting in long lines; you can buy anything you want with a wave. An It's a Small World character could call you by name and wish you happy birthday. So could Mickey, who can also greet you at a preselected meeting time. This is all in the service of fun, of course, but it is also a glimpse of the future: an integrated experience, a smooth hybrid of real-world and digital interactions.
This represents a new frontier for design. Over the past 30 years, as every facet of our lives, from our shopping to our schooling, has migrated onto computer screens, designers have focused on perfecting user interfaces—placing a button in just the right place for a camera trigger or collapsing the entire payment process into a series of swipes and taps. But in the coming era of ubiquitous sensors and miniaturized mobile computing, our digital interactions won't take place simply on screens. As the new Disney World suggests, they will happen all around us, constantly, as we go about our day. Designers will be creating not products or interfaces but experiences, a million invisible transactions.
Andrew B. Myers
We are constantly adding new gadgets.
Even as they have gotten simpler individually, the cumulative complexity of all of them together is increasing.
Already we're seeing a groundswell of new products that insinuate themselves seamlessly into users' lives. These include personal sensors like Jawbone's Up, the voice- and gesture-controlled Xbox One, hyper-intelligent apps like Highlight that alert you to interesting people in your immediate vicinity, and Automatic, a gadget that communicates with your smartphone to tell you when you are driving inefficiently. But this is just the beginning. Within the next five years we will be surrounded by embedded devices and services. Just as the rise of the screen challenged designers to create software interfaces, the rise of screenless digital interactions will challenge them anew. After all, it's one thing to invent a unique kind of digital experience in Disney World, a controlled space where people expect magic. It's altogether trickier to do the same thing in people's houses, offices, and bedrooms—the most intimate areas of their lives—in a way that feels both natural and inevitable.
Bill Buxton bears a striking resemblance to Doc Brown from Back to the Future—more strapping than you'd expect for a mad scientist, his bald head rimmed with a snowy hedge of hair. In conversation, he can be piercingly intense. And just like Doc Brown, in 1985 he unleashed a breakthrough. Buxton, a lifelong musician who has also worked for Xerox PARC and Silicon Graphics, created one of the world's first multitouch interfaces when he turned an electronic drumhead into a tactile synthesizer control. That drum was a progenitor of every touchscreen in use today.
In the mid-aughts, Buxton wrote a journal article that helped define a new discipline called experience design—a focus not on products or devices themselves but on the impact they have on people's lives.As an example, he wrote about two orange juice presses—an electric model and a manual lever press called the OrangeX. The electric juicer had flimsy plastic buttons, and the motor screeched to life with an annoying whir. The OrangeX required a bit more effort but also sported an inverted rocker crank that gradually transmitted more force as you pressed down. Buxton's point was that the OrangeX created a feeling of tangible mastery that helped him enjoy the juice more. Designers didn't shape just gadgets but behaviors and visceral responses around those gadgets.
Microsoft Research's Bill Buxton, holding the GRiDPad 1910, an early tablet computer. Eric Ray Davidson
Matt Webb, CEO of London design firm Berg, is inventing a system that will allow multiple users to share smart connected devices. Levon Biss
Today, Buxton, who is principal researcher at Microsoft Research, says that the next challenge for experience design is to create a constellation of devices, including wearable gadgets, tablets, phones, and smart appliances, that can coordinate with one another and adapt to users' changing needs. This focus on the totality of our devices stands in contrast to where we find ourselves today: constantly adding new gadgets and functions without much thought as to how they fit together. (For instance, anyone lugging around a laptop, iPad, and iPhone is also carrying the equivalent of three video cameras, three email devices, three media players, and probably three different photo albums.) Even as our devices have individually gotten simpler, the cumulative complexity of all of them is increasing. Buxton has said that the solution is to "stop focusing on the individual objects as islands." He has come up with a simple standard for whether a gadget should even exist: Each new device should reduce the complexity of the system and increase the value of everything else in the ecosystem.
To see what he means by increasing the value of the ecosystem, consider the phone syncing built into many cars. After you link your phone, the vehicle boots up its own voice-recognition technology so you can make hands-free calls. When you leave the car, you simply grab your phone and it blinks to life again. The car and the phone engage in a quiet dialog geared toward providing only the capabilities you actually need at any moment.
Without the proper design, any new technology can be terrifying. The task of making it can't be left to engineers alone.
If all our devices interacted so cooperatively, whole new possibilities would begin to emerge. For example, Frog, the company best known for the Apple IIc's industrial design of the early 1980s, has been building a prototype lightbulb that will sense where people are in a room and project touchscreens onto walls or tables. Now imagine if a device like that could communicate with your mobile gadgets—if the lightbulb, sensing your presence in the kitchen and knowing the apps on your phone, projected your cooking apps onto the refrigerator when you began preparing dinner.
To deal with such complexity, our devices will have to become smarter. Dave Morin, CEO of mobile social-networking company Path, has a maxim to explain how to think about the coming age of experience design: "AI is the new UI." That is, the effort and attention that designers once poured into interfaces should be extended to code that doesn't just react to the push of a button but anticipates your actions. For instance, Path will automatically update your location when it senses that you've settled somewhere new. But that's really just a proof of concept. Morin's maxim hints at the silent conversations that our phones and wearable devices will have with the world around us and each other. For example, Apple's new mobile operating system, which uses Bluetooth Smart to share data with devices in your vicinity, could power a number of these kinds of intelligent background features.
Innovations like this present great challenges for designers. Today's app and software designers already have a deep understanding of how customers interact with their products. They know down to the pixel where to place a button, how fast a screen should scroll, and how to make an app simple without making it simplistic. But as designers move off of screens and into the larger world, they'll need to consider every nuance of our everyday activity and understand human behavior every bit as well as novelists or filmmakers. (Otherwise they may engender the same kind of backlash as Google Glass, a potentially cool product that has unleashed a torrent of privacy concerns.)
That will require a shift in how tech designers view the world. Matt Webb, CEO of Berg, a London design firm that has created forward-looking prototypes for clients such as the BBC, Google, and Nokia, says it will demand thinking beyond today's standard scenario of a person working on a computer. For example, he says, "our technology can't understand what it means to be in a room of two to six people. I find it totally nuts that when you sign in to something, no one else can use it. Imagine having to sign in to a lightbulb before turning it on!"
Berg is trying to solve that problem by inventing a system that will allow multiple users to share smart, connected devices that can adjust to their individual tastes and preferences. "That's the world we actually live in," says Jack Schulze, Berg's cofounder. "But it's a massive challenge for software."
Just consider how these challenges apply to Netflix: If your spouse watches something on your account, it probably renders the company's super-sophisticated recommendation engine worthless. Netflix is trying to address this problem by creating a feature allowing multiple user profiles on one account. "But even that's the wrong solution," Webb says. "When we watch TV together, that group isn't just multiple people added together. That group is something more." It's easy to imagine a smarter, future version of Netflix—one that uses, say, an Xbox Kinect camera to recognize who's in the room and can determine everyone's overlapping interests.
The true potential of experience design comes as that kind of sophistication gets applied to all of our interactions. "We have all of these incredible benefits to our online life," says Jake Barton, founder of Local Projects, a media design firm, "and they're suddenly being applied to physical space." Take the example of Warby Parker, the online eyewear retailer that has begun opening retail storefronts. Imagine if the store automatically brought up your online profile—which you've already filled with your favorite styles—allowing you to focus only on the glasses that the company's computers know you already like. Or look at Nespresso, whose physical stores offer its customers an RFID card that allows automatic billing and personalized service based on purchase history. Barton believes that the next step will be to create a universal, portable electronic identity that allows all of our experiences to be that customized. Companies like digital-payment pioneer Square are already working to build just that.
In the wrong hands, this is a dystopian prospect—technology's unwanted intrusion into our every waking moment. But without the proper design, without considering how new products and services fit into people's day-to-day lives, any new technology can be terrifying. That's where the challenge comes in. The task of making this new world can't be left up to engineers and technologists alone—otherwise we will find ourselves overrun with amazing capabilities that people refuse to take advantage of. Designers, who've always been adept at watching and responding to our needs, must bring to bear a better understanding of how people actually live. It's up to them to make this new world feel like something we've always wanted and a natural extension of what we already have.
Pogledao sam TRAP FOR CINDERELLA Iaina Softleya. Sa ovim filmom Softley se vraća u Evropu posle neujednačene karijere u Holivudu u kojoj je uspeo da se izbori za poziciju pouzdanog profesionalca na kog studiji mogu da računaju, gde ga je na kraju pregazilo i vreme. TRAP FOR CINDERELLA je ekranizacija često adaptiramog Sebastien Japrisota i po svom duhu ne samo da podseća ma francusku školu makabrističkog krimića u tradiciji Boileau-Narcejac već u određenom smislu pokušava da estetizuje priču kao neki arhaizirani francuski krimić.
Uprkos tome što se sudeći po automobilima i odeći dešava sada, film ima nekoliko konvencija starinskog krimića koji odaju utisak namerne Softleyeve intervencije čija mi znakovitost izmiče. Preokreti se baziraju na konvencijama kao što su čitanja pisama poslanih poštom ili prisluškivanje razgovora na fiksnom telefonu koji deluju potpuno apsurdno u današnje vreme, a pronalaženje javnog telefona te vrste kakav vidimo u ovom filmu graniči se sa arheologijom.
Ne znam šta je tačno Softley želeo da postigme ovim intervencijama, osim da nas podseti na stara vremena kada je zločin bio romantičniji za realizaciju nego danas.
Posle holivudskih projekata u kojima nije mogao mnogo da vrda od žanrovskih matrica, Softley ovde pravi neke francuske mešavine melodrame i krimića u kojima nije baš tačno jasno šta je osnovni zamajac priče, ali ako se izmakne iz repertoarskog miljea trilera u kome ne bi opstao u nekakav trofejni art house krimić, TRAP FOR CINDERELLA je relativno prijatan za gledanje.
Ipak, Softley operiše sa jako niskim budžetom u ovom filmu, i u nekoliko nabrata vidljivo je da produkcija nije mogla da isprati njegovu viziju. Srećom pa Softley nije doživeo brodolom kao De Palma u filmu PASSION.
Tuppence Middleton i TV zvezda Alexandra Roach čine ubedljiv i čitljiv duo glavnih junakinja koje se toliko vole da u jednom trenutku to postaje materijal za Patriciu Highsmith.
Nažalost, pre svega produkcija a zatim i neke sumnjive kreativne odluke čine da TRAP FOR CINDERELLA deluje zanimljivije od Softleyevih recentnih holivudskih radova ali i znatno manje razrađeno i zaokruženo.
* * 1/2 / * * * *
Richard Curtis opet na BBCu >
Dustin Hoffman and Judi Dench have joined the cast of BBC One's upcoming telemovie adaptation of Roald Dahl's 1990 novella "Esio Trot".
Hoffman play Mr Hoppy, a retired bachelor who harbors a secret passion for his neighbor, Mrs Silver (Judi Dench). Sdly, she lavishes all her affection on Alfie... her pet tortoise.
Dearbhla Walsh ("Little Dorrit") directs from a script by "The Vicar of Dibley" show runners Richard Curtis and Paul Mayhew-Archer.
Hilary Bevan Jones will produce and filming begins next spring in London.
Pogledao sam EMPIRE STATE Dito Montiela. Ova istinita priča o čuvenoj pljački trezora u Njujorku, smeštena u milje grčkih iseljenika, završila je na DTV tržištu i ponovo nije uspela da plasira Dita Montiela u prvu rediteljsku ligu, na čijim se obodima on vrzma već čitavu deceniju. Montiel je zaslužio poštovanje svojim doslednim bavljenjem urbanim dramama i krimićima u duhu sedamdesetih, ali rezultati na tom polju mu nisu baš toliko upečatljivi. Međutim, Montiel je upečatljiv kao figura jer dosledno snima onu vrstu filmova koja je zapostavljena u savremenom Holivudu i iz koje su onomad proisticali veliki klasici. Rečju, šteta je što nije nešto talentovaniji jer bi sa takvom upornošću maltene mogao da revitalizuje ovaj žanr.
EMPIRE STATE je istinita priča čiji su pojedini detalji toliko bizarni da se u njih maltene ne može verovati, a Montiel ne uspeva da ih predstavi na pravi način i kod njega oni više deluju kao greška u realizaciji nego kao nešto što se zbilja dogodilo. S druge srane, Montiel nastavlja bizaran trend angažovanja The Rocka za istinite priče. Koliko je u filmu PAIN & GAIN on imao smisla kao rešenje za ulogu bildera, tako ni u EMPIRE STATE ni u SNITCH on ne deluje uverljivo. U EMPIRE STATE on igra policajca koji je na tragu pljačkašima, i uprkos tome što čak ni ne igra loše, njegova fizionomija pripada drugoj vrsti filma - naprosto nemoguće je smestiti čoveka sa takvom fizionomijom u bilo kakvu realističku ili istinitu priču osim neke u kojoj naprosto igra bildera. Održavanje takvog izgleda deluje kao posao sa punim radnim vremenom i on prosto ne može da prođe kao lik koji usput radi nešto drugo.
Liam Hemsworth, Chrisov brat i zamenik je solidan u glavnoj ulozi, Michael Angarano kanališe mladog Dustina Hoffmana kao njegov pričljivi i pohlepni najbolji drug, i ostatak ekipe se prilično solidno uklapa u žanr.
Scenario Adama Mazera nedovoljno reaguje na bizarnost čitave situacije, i čini se da je morao da stavi malo veći akcenat na to kako su takve stvari mogle da se odigraju a da neko ne odreaguje ozbiljnije. Možda je to i do montaže, ali priča ima nekoliko ozbiljnih rupa u pogledu logike izvršenja dela i kasnije istrage.
Ipak, EMPIRE STATE je vibrantan film, one vrste koja se ne pravi tako često tako da je uprkos raznim frustrirajućim nedostacima vrlo pitak i prijatan. Taj domet ipak nije dovoljan da bi danas ovakva priča došla do bioskopa.
* * / * * * *
Pre nekoliko godina, kada se pojavio, pokušao sam da gledam FOUR LIONS Christophera Morrisa. Prekinuo sam posle desetak minuta, sada sam pogledao ceo film, smogao snage da izdržim do kraja, i uprkos tome što sam u međuvremenu do detalja upoznao i zavoleo rad Jesse Armstronga, Sam Baina i Simona Blackwella, ponovo nisam uspeo da se sporazumem sa ovom idejom. FOUR LIONS je crna komedija o džihadistima koja nije smešna, ali ne zbog toga što je reč o provokativnoj i delikatnoj temi već naprosto zato što nisam primetio dovoljno duhovitih detalja, situacija ili likova koji bi generisali barem nešto što je čitljivo kao humor. S druge strane, film je realizovan vrlo svedeno, i tako je snimljen da bi morao da bude urnebesno smešan jer su sve karte bačene na glumce i situacije. Doduše, kada pogledam kritike i reakcije drugih gledalaca, očigledno je da su neki našli dosta toga zanimljivog i smešnog u ovom filmu. U seriji pokušaja da film bude politički nekorektan, na kraju ispada politički korektniji nego što bi se očkivalo od ove teme. Otud, ovo ostaje znatno inferiorniji rad od onoga što su pružili u seriji THE THICK OF IT ili u filmu IN THE LOOP.
* 1/2 / * * * *
Anniversary of DPRK to Be Marked in Serbia
Pyongyang, August 25 (KCNA) -- A Serbian preparatory committee to celebrate the 65th anniversary of the DPRK was inaugurated on Aug. 16.
The general secretary of the New Yugoslav Communist Party of Serbia was elected chairman of the preparatory committee.
The committee set the celebration period from Sep. 1 to 15 and decided to organize during this days colorful political and cultural events including a meeting, seminar and lecture to highly praise the revolutionary careers and immortal exploits of President Kim Il Sung and leader Kim Jong Il in founding and developing the DPRK into a socialist power and widely introduce them. -0-
Johne, idemo na to!
Хајде, само сазнај о којој је од нових комунистичких партија реч, пошто их има мали милион и нисам успео да нађем детаље о овом хепенингу.
Ovo je NKPJ, pretpostavljam da su to Kitanovićevi, on je ionako umro istog dana kao Kim Džong Il.
U sklopu pripreme za Evropsko prvenstvo, pogledao sam prilično grozan dokumentarni film Mariusa Markeviciusa THE OTHER DREAM TEAM. Ovaj hagiografski rad prilagošđen za publiku u SAD pokušava da prikaže "potresnu" sliku o litvanskohj nezavisnosti koju su inspirisali njeni košarkaši svojim velikim uspesima u sovjetskom i drugim dresovima. Međutim, u ovom filmu ne samo da su prećutani i iskrivljeni mnogi značajni istorijski događaji već su falsifikovane i karijere igrača o kojima se govori. Ne samo da su mnoge značajne stvari vezane upravo za njihovu afirmaciju preskočene (recimo Kurtinaitisovo učešće na All Star takmičenju u trojkama 1989. godine) već bih rekao da je to učinjeno tendenciozno kako bi se stvorio utisak da je Marculionisov odlazak u NBA 1989. bio gest u ravni Solženjicina, a informacije govore da nije kao i da je Marculionis zajedno sa Sabonisom dominirao u Žalgirisu iako je on značajan deo tog perioda proveo u drugom klubu.
Poneki detalj i poneki dokumentarni snimak čine ovaj film relativno zanimljivim za hardkor ljubitelje košarke.
* 1/2 / * * * *
Pogledi sa strane
Zoran Ćirjaković
Pravi Srbi i slučajni Hrvati
Da bi Hrvatska mogla da ,,ode sa Balkana" i bude prihvaćena u društvu ,,modernih" i ,,civilizovanih" Evropljana njeno zlo je moralo da prestane da bude posmatrano kao hrvatsko
U dominantnim tumačenjima holokausta kao da nedostaje jedna reč. Često se pominju nacisti i dobrovoljni egzekutori, (malobrojne) psihopate i (mnogobrojni) obični ljudi, totalitarni režim i propaganda, ali tu nekako nema mnogo Nemaca.
Nije reč samo o političkoj korektnosti. Hvale vredan obzir u velikoj meri odražavaširoko prihvaćeno verovanje da Zapadna Evropa predstavlja sinonim za moderno, kulturno i civilizovano – ono podrazumeva i da u srcu Evrope, u domovini Kanta, Hegela i Vebera, jedno ovako veliko, teško pojmljivo zlo može biti ili banalno ili znak neke teške ali, ipak, akutne bolesti. Tako je u priči o oko šest miliona ubijenih Jevreja, bez izuzetka golorukih civila, nemačka kultura ispala nevina.
Nažalost, u dominantnim tumačenjima jugoslovenskih ratova devedesetih za sve kao da je kriva samo jedna kultura – tu sve vrvi od Srba. Čak i kada su opisani kao Miloševićevi, kontaminirani, palanački ili bestijalni, naglasak je na tome da su Srbi, ljudi programirani svojom navodno genocidnom kulturom.
Zato krivica jednog Srbina danas, po pravilu, nije shvaćena samo kao individualna – ona je uvek kulturalna, što, praktično, znači kolektivna, srpska. Tu treba tražiti i neke od razloga zašto je Srebrenica postala ,,srpska",a stotinak puta veći Aušvic ostao ,,nacistički".
Etnocentrične interpretacije ovdašnjeg zla su ponovo dobile na zamahu kada je prošle nedelje objavljen snimak veselih bratunačkih Srba kako pevaju i igraju uz odvratnu pesmu čiji je refren ,,Oj, Pazaru, novi Vukovaru, a Sjenice, nova Srebrenice".
Pesma poziva na ponavljanje naše dve najveće sramote i zaslužuje najoštriju osudu. Nažalost, ona je do sada uglavnom ostala u senci tumačenja koja jedan ružan događaj vade iz konteksta, depolitizuju i vezuju za nacionalnu, u ovom slučaju srpsku kulturu.
U uvodniku objavljenom u sarajevskom ,,Oslobođenju" pod naslovom ,,Nož, žlica, Sjenica" Boris Dežulović je preteće šovinističko lumpovanje predstavio kao svojevrsnu ekranizaciju popularnog srpskog obreda – banalni izraz jednog kulturom uobličenog zla.
Dežulović je svoju kulturom obojenu sliku smestio u vic koji mu je navodno ispričao izvesni Kožo: ,,Elem, došla na srpskoj slavi hrana za stol, a jedan rmpalija halapljivo dohvatio meso,pa ga rukama čereči i trpa u ralje. 'Nožem, brate, nožem', diskretno ga domaćin munuo laktom, a ovaj se trgnuo i dohvatio nož: 'Koga, brate, koga?'Ima taj vic i video-spot, vidjeli ste ga ovih dana na Jutjubu, zapis iz Bratunca, sa tamošnjeg tradicionalnog vašara".
Ali, dok Dežulović u jednom zlu prepoznaje srpske crte, na drugom ne vidi hrvatsko,već kako piše, ,,ustaško lice". ,,U Hrvatskoj je previše ustaških p...ica koje čvrsto drže do svojih stavova sve dok za njih ne treba riskirati", izjavio je u emisiji ,,Nedeljom u 2" na HRT-u.
Tako ustaše, slično kao i nacisti ranije, bivaju odvojeni od kulture – nečega što je postojano, što se teško menja, a kamoli ,,leči", a njihova zlodela se vezuju za pojmove koji sugerišu da se radi o nečemu što je privremeno išto se da kontrolisati, proizvod ljudske slabosti, retke bolesti ili prolazne ideologije.
Tu nema ničeg spornog. Štaviše, masovnim zločinima i progonima u dvadesetom veku obično je prethodilo ocrnjivanje i klevetanje jedne kulture i ljudi kojije nose u sebi. Zato svako raskidanje veze između kulture i zla treba pozdraviti. Problem nastaje onda kada se primenjuju dvostruki standardi, kada isti princip ne važi za sve.
Dežulović je jedan od autora koji nam sugerišu da su hrvatski zločinci samo slučajno Hrvati, svojevrstan nacionalni otpad prema kome splitski novinar ne skriva gađenje i prezir, dok su srpski zlikovci i ljudi ,,pomjerene pameti" predstavljeni kao otelotvorenje pravih Srba, slika i prilika srpske kulture.
Ovakva shvatanja su postala široko prihvaćena. Ne treba ih gubiti iz vida kada razmišljamo o ravnodušnosti prema tragičnoj sudbini krajiških Srba ili kada pokušavamo da razumemo potpuno odsustvo interesovanjaZapada prema činjenici da je nemali deo Hrvatske u Evropsku uniju 1. jula ušao pevajući zajedno sa Tompsonom i igrajući uz stihove ,,Jasenovac i Gradiška Stara, to je kuća Maksovih mesara" i ,,U Čapljini, klaonica bila, puno Srba Neretva nosila".
Ona su važna iz još jednog razloga. Da bi Hrvatska mogla da ,,ode sa Balkana" i bude prihvaćena u društvu ,,modernih" i ,,civilizovanih" Evropljana njeno zlo je moralo da prestane da bude posmatrano kao hrvatsko. Njegovi koreni su preneti iz domena (nacionalne) kulture – koja je letos primljena u klub ,,najviših", onih koje su dostojne prideva zapadna – u sferu psihopatologije, nečega što je po sebi univerzalno, nekako banalno, ljudski i normalno, čak i u svojoj monstruoznoj nenormalnosti.
Hrvatska kultura je tako obezbedila, makar privremenu, ispisnicu iz mnogih tumačenja naše zajedničke ružne prošlosti. Za budućnost Balkana ne bi bilo dobro da ostane poslednja kojoj je to uspelo. Ima tamo još mnogo suvišnih i opasnih reči.
Fakultet za medije i komunikacije
Zoran Ćirjaković
objavljeno: 27.08.2013.
ŽELJKO CVIJANOVIĆ: O ŽRTVI ILI TRI MLADIĆA
utorak, 27 avgust 2013 13:17
Ontološko obezvređenje žrtve tekovina je našeg vremena, i u tome leži samo obezvređenje svake ideje dobra
Mladom redovu američke vojske Bredliju Meningu u sredu je američki vojni sud odrezao 35 godina zatvora. Možda je prošao čak i dobro budući da je u interpretaciji slučaja između Meningovog tužilačkog i advokatskog tima bilo više saglasnosti nego i u jednom sličnom slučaju još od Moskovskih procesa. Ali opet, one kojima se kazna čini brutalno visokom treba podsetiti na izvansudske realnosti i vanredno dubok smisao, čak prevratnički, koji sa sobom Meningov čin nosi.
Jer on robijom na svojim nimalo vojničkim leđima gotovo da drži neku vrstu globalne moralne ravnoteže, on u granicama mnogo širim od američkog društva svedoči ne samo o postojanju dobra i zla već i o još sačuvanoj ljudskoj sposobnosti da ih jasno razlikuje. I onda, zar je i mogao i trebao drugačije da prođe mladić – u to vreme 22-godišnjak – koji je poverljivim podacima hranio Vikiliks i omogućio da se saznaju najskrivenije tajne o američkim zločinima u Avganistanu i Iraku? Šta je manje moglo i šta je manje trebalo da zadesi mladića koji je, uverljivije od bilo koga pre njega, posvedočio o metamorfozi zapadne demokratije u totalitarni poredak? Uostaloom, zar nema neke suštinske harmonije u tome da u zatvoru bude upravo Mening, ako već, okićeni ordenjem, na slobodi hladuju generali Klark, Petreus i ceo niz odgovornih za ogromna svetska razaranja od kraja prošlog veka do danas, i žrtve koje su odavno prešle milionsku cifru? Da bi simbolika bila potpuna, sve se to dešava u danima najave novog rušilačkog pohoda totalitarne imperije, koji preti da bude krvaviji od svih prethodnih.
PRINCIP Nije samo reč o tome što je, zajedno sa Asanžom i Snoudenom, svojim delom Mening ispisao svetle stranice američke povesti u doba kad su one ređe nego ikad od Deklaracije o nezavisnosti do danas. Više od toga, radi se o tome da Meningova kazna njegov čin vraća u tradicionalni poredak žrtve za ideale slobode, koje savremeni globalistički totalitarizam ne samo da ne priznaje nego na svaki način nastoji da unizi. I baš zato je i sa strane advokata i tužilaca, važnije od drakonske kazne, bilo neophodno da Mening bude ponižen, da njegov čin ,,izdaje" ne bude žrtva pobunjenog mladića, već proizvod krize njegovog polnog identiteta, čina čoveka koji je raskrinkao najveću svetsku imperiju a da pritom ni sam nije siguran ni u to da li je muško ili žensko. Poruka je bila sasvim jasna: nema žrtava u borbi protiv totalitarne imperije, nema čak ni zavera protiv nje, postoje samo oni koji su dovoljno ludi i dovoljno izgubljeni da ustanu protiv najsuperiornijeg poretka ikad.
Bilo je zato zanimljivo čitati kako se prenošenjem navodne Meningove želje da postane žena, čak bizarnim detaljisanjem o njegovim zahtevom da ga ne zovu Bredli, već Čelsi i drugim unižavanjima njegove ličnosti sladostrasno bavi upravo onaj svet koji mesecima iz svih svojih medija optužuje Vladimira Putina za kršenje prava homoseksualnog sveta.
Žrtve, srećom, postoje – uči nas tome i 20-godišnje stradanje celog jednog naroda, koji je, kao i uvek u svojoj prošlosti, ostajao na na pravoj strani istorije, čak i onda kad su gotovo svi drugi bili na drugoj strani, i onda kad su njegove ološ-elite bile tamo, i onda kad su se njegovi lideri umarali i kapitulirali. Danas, dok totalitarnoj imperiji prvi put klecaju noge, dok, moralno odavno poražena, bije svoju staljingradsku bitku u Siriji i Egiptu, taj žrtvovani narod seća se svojih istorijskih žrtava. Nije li naš mladi Bredli Mening pre gotovo sto godina žrtvovao sebe pred svetinjom slobode, svestan da njegov kratki put života neće biti posut ničim sem mukom i poniženjem? Nije li današnje poniženje Gavrila Principa isto ono što se radi i sa Meningom – stvaranje konteksta u kome će se pokazati da žrtve ne postoje, ali postoje teroristi i ludaci koji polaganjem svoje lude glave uzalud pokušavaju da zaustave točak istorije? Ontološko obezvređenje žrtve tekovina je našeg vremena. Ona je samo obezvređenje ideje dobra, jer zašto bi neko bio toliko lud da ide u zatvor ili smrt umesto da troši novac sa svoje kreditne kartice?
LAZAR Jedan treći mladi čovek – imenjak jednog srpskog vladara koji se svojom žrtvom posvetio – ovih dana došao je u Srbiju i takođe obećao žrtvu. Umesto sopstvene, obećao je da, zarad bolje ekonomske budućnosti, mora da se žrtvuje narod. Nije on prvi koji je tu žrtvu tražio od naroda, s tim što je većina onih koji su žrtvu tražili u bliskoj prošlosti učestvala u bednoj moralnoj (i materijalnoj) pljački najvrednijeg što može da bude u jednom narodu. Kako će taj narod danas znati da li se žrtvuje za bolju budućnost ili ga samo još jednom žrtvuju? Ne, ovaj put jednostavno neće morati da čeka da se sve završi da bi znao da li je u pravu. Po tome hoće li ovaj treći mladi čovek samo tražiti narodnu žrtvu ili će ponuditi i sopstvenu, greške neće moći da bude.
Za njega, njegovu žrtvu, međutim, nisam siguran. Ono što je određivalo Meningovu i Principovu žrtvu jeste njihova istoričnost ili, prostije, njihova akcija na strani pravde. Žrtvovati se možeš samo na strani pravde, na strani nepravde, na mestu gde si aistoričan, po definiciji žrtvuješ druge. O tome bih, pre nego što sednem u srpsku vladu, razmišljao da sam na mestu Lazara Krstića. Dvojica njegovih pomenutih prethodnika nisu pogrešila. Iako su njegove karte koje su pale pred nas rezultat deljenja starih pokeraških varalica, možda neće ni on. Uostalom, u ozbiljnijim je godinama i od Principa i od Meninga.
Šira verzija teksta objavljenog u ,,Novinama Novosadskim"
Venice Film Review: 'Gravity'
August 28, 2013 | 03:00AM PT
Alfonso Cuaron's white-knuckle space odyssey restores a sense of wonder, terror and possibility to the bigscreen that should inspire awe among critics and audiences worldwide.
Justin Chang
Senior Film Critic @JustinCChang
About halfway through Alfonso Cuaron's astonishing "Gravity," Sandra Bullock, playing a lost astronaut stranded 375 miles above Earth, seeks refuge in an abandoned spacecraft and curls into a floating fetal position, savoring a brief respite from her harrowing journey. Of the many sights to behold in this white-knuckle space odyssey, a work of great narrative simplicity and visual complexity, it's this image that speaks most eloquently to Cuaron's gifts as a filmmaker: He's the rare virtuoso capable of steering us through vividly imagined worlds and into deep recesses of human feeling. Suspending viewers alongside Bullock for a taut, transporting 91 minutes (with George Clooney in a sly supporting turn), the director's long-overdue follow-up to "Children of Men" is at once a nervy experiment in blockbuster minimalism and a film of robust movie-movie thrills, restoring a sense of wonder, terror and possibility to the bigscreen that should inspire awe among critics and audiences worldwide.
Get George Clooney News and alerts free to your inbox
Opening Oct. 4 Stateside following its Venice and Toronto premieres, the Warner Bros. release offers in abundance the sort of eye-popping, screen-filling spectacle that demands to be viewed in a theater. Not unlike earlier triumphs of 3D and vfx innovation such as "Avatar" and "Life of Pi," though conceived along less fantastical, more grimly realistic lines, "Gravity" is at once classical and cutting-edge in its showmanship, placing the most advanced digital filmmaking techniques in service of material that could hardly feel more accessible.
As scripted by Cuaron and his son Jonas, this tale of one woman's grim expedition into the unknown is a nerve-shredding suspenser, a daring study in extreme isolation, and one of the most sophisticated and enveloping visions of space travel yet realized onscreen. It falls among that increasingly rare breed of popular entertainments capable of prompting genuine "How did they do that?" reactions from even the most jaded viewers, even as its central premise is so simple and immediately gripping that one might just as readily ask, "Why didn't anyone do it sooner?"
The answer to both questions is that Cuaron, in another remarkable collaboration with longtime cinematographer Emmanuel Lubezki and visual effects supervisor Tim Webber ("Children of Men"), has pushed the relevant technologies to their limits in order to tell this story with the sort of impeccable verisimilitude and spellbinding visual clarity it requires. The long, intricate tracking shots the three devised for the earlier film were a mere warm-up act for what they unleash here, as is clear from the stunningly choreographed opening sequence — an unbroken, roughly 13-minute long take that plunges us immediately into the deafening silence of space. Specifically, we are in the atmospheric layer known as the thermosphere, the Earth's massive form looming large in the widescreen frame as an orbiting shuttle gradually cruises into focus.
Three members of the crew have left the shuttle to help repair the Hubble telescope, though dramatically, the picture is concerned with only two of them: Matt Kowalsky (Clooney), a seasoned astronaut leading his final mission, and Dr. Ryan Stone (Bullock), a medical engineer on her first. The mood is relaxed initially, even humorous; radio music plays in the background as the astronauts exchange banter with mission control. Kowalsky, drifting lazily about in his harness, brags that he's about to break the official record for longest spacewalk. The far less experienced Stone nervously tries to stay focused on her task, not the easiest thing to do for someone still adjusting to the woozy effects of zero gravity.
"Houston, I have a bad feeling about this mission," Kowalsky quips early on. Yet all joking ceases when Houston suddenly reports that a cloud of debris, triggered by the self-destruction of a nearby Russian satellite, is headed their way. The camera, having gracefully bobbed and weaved around the astronauts without a single cut so far, continues to observe with unblinking concentration as the ship is pelted with shrapnel, killing the third astronaut, causing widespread damage and severing all communications with Houston. Amid the chaos, Stone comes untethered and finds herself spinning, alone and helpless, in the vast emptiness of space, an experience the audience will soon share to a deeply unnerving degree.
In one continuous shot, the film has not only introduced its central crisis — will Stone survive? — but also completely immersed us in the beauty and majesty of a dark, pitiless universe. While "Gravity" is hardly the first film to send characters into orbit, few have so powerfully and subjectively evoked the sensation of floating right there with them. As it glides nimbly around the action, the camera induces a deeply pleasurable feeling of weightlessness (the film might just as well have been titled "Dancing With the Stars") that can suddenly turn from exhilarating to terrifying, leaving us gasping for oxygen alongside the characters.
The filmmakers' technical command here is so precise that they're able to shift perspectives at will; more than once the camera zooms in tighter and tighter on Stone until it seems to enter her helmet, sharing her frightening view of the great, black expanse before her. Exactly what she sees and endures over the course of her journey would be unfair to reveal. Suffice to say the script modulates the tension expertly, deftly preying on the claustrophobic and the agoraphobic alike, and maintaining an unflagging sense of peril as it carefully throws Stone one lifeline
after another.
The most crucial of these lifelines turns out to be Kowalsky, who initially comes off as the film's most obtrusive element, a glib smart-ass who's there to help Stone and the audience find their bearings, and to provide a measure of comic relief. Yet while Clooney's flippant leading-man charm may seem incongruous in this context at first, his tough-and-tender rapport with Bullock pulses with understated feeling, never more so than when the two astronauts are tethered together, trying to make their way to safety. Clooney gets one particularly audacious scene that perhaps only a star of his stature could have managed, pulling the viewer through various states of shock, disbelief and finally bittersweet understanding; it's a haunting moment that firmly ties "Gravity," for all its uncompromising realism, to the soul of classic Hollywood.
There are glimmers of artifice, too, in the script's conception of Stone, who turns out to have a tragedy in her past, an unhealed wound that feels rather needlessly engineered to provide the viewer with a psychological entry point, as well as a deeper stake in her survival. It's the one on-the-nose element in a screenplay that, given its rigorous intelligence in all other departments, might have done well to trust the audience to stay invested in Stone's journey without the benefit of an emotional hook. (Providing a fascinating contrast is J.C. Chandor's upcoming stranded-at-sea thriller "All Is Lost," in some ways a purer, more radical storytelling experiment in which words, motivations and explanations have been almost completely expunged.)
Nonetheless, Bullock inhabits the role with grave dignity and hints at Stone's past scars with sensitivity and tact, and she holds the screen effortlessly once "Gravity" becomes a veritable one-woman show. In a performance that imposes extraordinary physical demands, the actress remains fully present emotionally, projecting a very appealing combo of vulnerability, intelligence and determination that not only wins us over immediately, but sustains attention all the way through the cathartic closing reels.
The outstanding post-production 3D conversion enhances our sense of immersion in this foreign environment at every turn. Images of outer space give new meaning to the term "deep focus," while the scenes set in enclosed environs provide a pleasing visual balance and contrast, with floating objects supplying a natural depth of field. As visual an experience as the film is, it would be far less effective without the exceptional sound work by production mixer Chris Munro and sound designer Glenn Freemantle, which makes especially potent use of silence in accordance with the laws of outer-space physics. Helping to vary the soundscape is Steven Price's richly ominous score, playing like an extension of the jolts and tremors that accompany the action onscreen.
All in all, it would be impossible to overestimate the difficulty of what Cuaron and his top-of-the-line crew have pulled off, or to guess at the staggering number of decisions that were made regarding specifics of camera placement and movement; the motion-control robots that were used on the actors to plausibly simulate zero-gravity conditions; the marvelous scope and detail of Andy Nicholson's production design; and the meticulous integration of visual effects, all-digital backgrounds, traditional lighting schemes and other live-action lensing techniques. But perhaps the boldest risk of all was the decision to combine these elements in a manner that would hold up under the prolonged scrutiny of the camera, in single-shot sequences of such breathtaking duration and coherence. Somewhere, one imagines, the spirits of Stanley Kubrick and Max Ophuls are looking down in admiration.
Venice Film Review: 'Gravity'
Reviewed at Dolby Laboratories, Burbank, Calif., Aug. 14, 2013. (In Venice Film Festival — opener, noncompeting; Toronto Film Festival — Special Presentations.) MPAA Rating: PG-13. Running time: 91 MIN.
Production
A Warner Bros. release and presentation of an Esperanto Filmoj, Heyday Films production. Produced by Alfonso Cuaron, David Heyman. Executive producers, Heyman, Nikki Penny, Chris deFaria, Stephen Jones.
Crew
Directed by Alfonso Cuaron. Screenplay, Alfonso Cuaron, Jonas Cuaron. Camera (Technicolor, Arri Alexa digital, widescreen, 3D), Emmanuel Lubezki; editors, Alfonso Cuaron, Mark Sanger; music, Steven Price; music supervisor, George Drakoulias; production designer, Andy Nicholson; supervising art director, Mark Scruton; costume designer, Jany Temime; special effects supervisors, Neil Corbould, Manex Efrem; sound, Chris Munro; supervising sound editor/sound designer, Glenn Freemantle; re-recording mixer, Skip Lievsay; visual effects supervisor, Tim Webber; visual effects producer, Charles Howell; visual effects, Framestore, Rising Sun Pictures, Nhance; stunt coordinator, Franklin Henson; stereoscopic supervisor, Chris Parks; associate producer, Gabriel Rodriguez; assistant director, Josh Robertson; casting, Lucinda Syson, David Rubin, Richard Hicks.
With
Sandra Bullock, George Clooney. Voices: Ed Harris, Orto Ignatiussen, Phaldut Sharma, Amy Warren, Basher Savage.
Gravity: Venice Review
3:00 AM PDT 8/28/2013 by Todd McCarthy
The Bottom Line
Thrilling, and as close to feeling like you're in space as most of us will ever be.
Venue
Venice Film Festival (opening night)
Opens
Oct. 4 (Warner Bros.)
Cast
Sandra Bullock, George Clooney
Director
Alfonso Cuaron
George Clooney and Sandra Bullock star as astronauts in Alfonso Cuaron's jaw-dropping space thriller.
At once the most realistic and beautifully choreographed film ever set in space, Gravity is a thrillingly realized survival story spiked with interludes of breath-catching tension and startling surprise. Not at all a science fiction film in the conventional sense, Alfonso Cuaron's first feature in seven years has no aliens, space ship battles or dystopian societies, just the intimate spectacle of a man and a woman trying to cope in the most hostile possible environment across a very tight 90 minutes. World premiered at the Venice Film Festival, with Telluride showings following quickly on its heels, this Warner Bros. release is smart but not arty, dramatically straightforward but so dazzlingly told as to make it a benchmark in its field. Graced by exemplary 3D work and bound to look great in IMAX, the film seems set to soar commercially around the world.
our editor recommends
"Houston, I have a bad feeling about this mission," George Clooney's veteran astronaut Matt Kowalski half-jokes at the outset from his perch in orbit around Earth, which looms massively beneath. It's a sentiment few viewers will agree with once their jaws begin dropping at Cuaron's astonishing 13-minute opening shot, which gyrates and swoops and loops and turns in concert with the movements of the space shuttle and those of Matt, who jets around untethered while mission scientist Ryan Stone (Sandra Bullock) tries to fix a technical problem outside the ship. It's as if Max Ophuls were let loose in outer space, so elegant is the visual continuity, making for a film that will have buffs and casual fans alike gaping and wondering, "How did they do that?" and returning for multiple viewings just to imbibe the sheer virtuosity of it all.
PHOTOS: George Clooney: Career in Pictures
The story, written by Cuaron and his son Jonas, is very simple and straightforward: How will the two surviving team members of a crippled American space shuttle contrive to get back to Earth before their oxygen runs out? Old-timer Kowalski, who flew his first mission in 1996, takes a self-deprecating attitude with space rookie Stone -- "You're the genius up here, I only drive the bus." -- but his smart-alecky kidding scarcely conceals his serious professionalism and vast knowledge of the ins and outs of staying alive in the frigid void.
Before Cuaron even resorts to his first cut, the peril jacks way up with word of approaching space debris, the result of a chain reaction from the Russians having shot down one of their own satellites. Suddenly and shockingly, the empty space is filled with a metallic torrent from which only dumb luck can save the exposed space travelers. In this terrifying interlude, the ship is damaged and Stone, her umbilical cord severed, tumbles toward oblivion.
VIDEO: 'Gravity': Sandra Bullock Fights to Rescue George Clooney
Here, as elsewhere in the film, Cuaron coils the tension and visceral impact of key scenes via a startling mix of the objective and subjective, and the extreme contrast between the stillness of empty space and the abrupt arrival of terrible threats. This is achieved by switching from the eerie electronic heaves of Steven Price's insidiously effective score to total silence; from violent physical action to tight shots of Stone's face, her breath visible on the inside of her mask and her nervous inhaling and exhaling the only sounds to be heard; from the beauty of a green, blue and tan planet on one side and the depths of infinite darkness on the other; from the awe of the cosmic to the terror of nothingness, from the warmth of the sun to the coldness of eternal limbo.
These oppositions provide the sensory frame for a narrative that, soon after Kowalski rescues Stone from her trajectory into deep space, shoots off in an unexpected direction. Urgently looking for a safe haven, Kowalski spots a Russian space station in the distance which might sustain them until a rescue ship can be sent up. Their oxygen supply is running low and Stone isn't convinced they can make it. Surprises await on the Russian craft and yet again on another space vessel, and when a weightless Stone goes floating about in nothing but her underwear, it's impossible not to think of Sigourney Weaver's Ripley in Alien.
But no monsters pop out baring scary teeth, only adverse circumstances of such extremity that they place Gravity alongside Life of Pi and J.C. Chandor's contemporaneous All Is Lost as a survival tale requiring a heroically concentrated form of human resilience. Those two films involve the peril of oceans rather than space, but then Gravity, with its characters all suited up and their heads enclosed in helmets, sometimes almost seems like it's taking place under water -- except that you can see more clearly.
ANALYSIS: Clooney, Bullock's 'Gravity' to Open Venice: Is It a Major Awards Contender?
And seeing is what it's mostly about here, seeing space as if the film was actually shot there. It's a wonderful cinematic jolt to watch this film for the first time, as it looks as if it had been filmed, as it were, on location. Given the brief running time, it will be tempting for many to return for second and third visits just to take it all in again, to absorb all Cuaron and his team of exemplary collaborators have done. The reliably brilliant cinematographer Emmanuel Lubezki, who has shot all but one of the director's features, has outdone himself here with images of astonishing clarity that, given the finesse of the 3D here, you practically feel you could step (or float) into. Andy Nicholson's production design is mainly devoted to creating multiple much-lived-in space ships so battered and abused they resemble banged-up old cars, while Tim Webber's peerless special effects work never has a CGI look.
With all the excitement and beauty Gravity delivers, at a certain point, around the time of the final long exchange between Kowalski and Stone, it becomes clear that Gravity doesn't intend to offer more than that; it shies away from proposing anything metaphysical, philosophically suggestive or meaning-laden. For some viewers, that will be a good thing, as it avoids pretention and self-seriousness; for others, its refusal to acknowledge the eternal mysteries, to be anything more than a thrillingly made, stripped-down suspense drama, will relegate it to good-but-not-great status. The very ending is quite cool and replete with quiet cinematic as well as evolutionary reverberations.
Clooney supplies both manly reliability and welcome lightness as a guy anyone would want in their corner in a pinch, while Bullock is aces in by far the best film she's ever been in. An unseen Ed Harris supplies the voice of mission control.
Venue: Venice Film Festival (opening night)
Opens: October 4 (Warner Bros.)
Production: Esperanto Filmoj, Heyday Films
Cast: Sandra Bullock, George Clooney
Director: Alfonso Cuaron
Screenwriters: Alfonso Cuaron, Jonas Cuaron
Producers: Alfonso Cuaron, David Heyman
Executive producers: Nikki Penny, Chris DeFaria, Stephen Jones
Director of photography: Emmanuel Lubezki
Production designer: Andy Nicholson
Costume designer: Jany Temime
Editors: Alfonso Cuaron, Mark Sanger
Music: Steven Price
Visual effects supervisor: Tim Webber
PG-13 rating, 90 minutes
EXCLUSIVE: ImageMovers has acquired film rights to The Execution of Noa P Singleton: A Novel, the best-seller by first-time author Elizabeth L. Silver. Crown published the book in June. Robert Zemeckis, Jack Rapke and Jackie Levine will produce for ImageMovers. Sam Goldberg and Ilan Ulmer will finance development and will be executive producers. The Execution of Noa P Singleton is a murder mystery about a twentysomething college dropout who sits on death row for murder in Pennsylvania until a powerful attorney, the victim's own mother, attempts to have the death sentence commuted. ImageMovers most recently produced the John Gatins-penned Flight, which Zemeckis directed. UTA brokered the book deal on behalf of Elizabeth L. Silver and publishing agent Richard Pine of Inkwell Management.
James Spader će igrati Ultrona u Avangers 2. (http://movies.yahoo.com/blogs/movie-talk/james-spader-cast-lead-villain-ultron-avengers-sequel-163603406.html?cache=clear) Ridžojs!!!
Rising British genre filmmaker Ben Wheatley ("Kill List," "Sightseers") is set to direct a film adaptation of JG Ballard's 1975 satirical novel "High Rise" for Jeremy Thomas and Film4.
Set in a luxury ultra-modern high-rise building, the story follows a group of affluent tenants who revert to barbarism.
Cocktail parties degenerate into attacks on 'enemy' floors and once-luxurious amenities become an arena for primal and violent mayhem.
Wheatley's regular writing partner Amy Jump will also pen what is being labelled a "faithful" adaptation which aims to shoot next year in the UK.
Wheatley says: "The idea is to be true to Ballard. It is such a rich and interesting time that it seemed a shame to set it anywhere other than England... The scope of the film is exciting. It will be challenging, like Crash, but it's not as dark as Kill List. The book is pretty out there, though"
Ballard also penned the books that were adapted into Steven Spielberg's "Empire of the Sun" and David Cronenberg's "Crash".
Why can't women time travel?
From The Terminator to Back to the Future to Richard Curtis's new film About Time, movies love time travel – but it's strictly for men. Anna Smith wishes she could turn back the clock
Anna Smith
The Guardian, Wednesday 31 July 2013 17.24 BST
Jump to comments (299)
THE TERMINATOR (1984) LINDA HAMILTON, MICHAEL BIEHN
Where we're going, we don't need women ... Linda Hamilton with time-traveller Michael Biehn in The Terminator. Photograph: Alamy
Poor Rachel McAdams. Three time-travel movies and not a whiff of the action. First was 2009's The Time Traveller's Wife, in which Eric Bana played a Chicago librarian darting through time while his on-screen wife McAdams plodded on faithfully in the present. Then, two years later, came Midnight in Paris. Owen Wilson got to party in the roaring 1920s every day of his holiday, while oblivious fiancee McAdams went sightseeing. And now Richard Curtis's new film, About Time, sees McAdams stay home as her partner Domhnall Gleeson goes time-travelling in secret, in a bid to change his past and have a better future. This time it's a gift – passed down the male line of the family.
McAdams is not alone in being overlooked. From 1981's Time Bandits to the more recent Hot Tub Time Machine, sci-fi films have rarely allowed female characters to leave the present. When Marty McFly's girlfriend tried to come along for the ride in Back to the Future II, she was hastily sedated by the Doc for "asking too many questions". In their excellent adventures, Bill and Ted travelled to medieval times to meet some "babes"; true, the women were then permitted to time-travel – but only with male characters, and purely to serve their needs. Hardly the sort of time-travelling role models women need.
About Time - Rachel McAdams Always a time-travel bridesmaid ... Rachel McAdams and Domhnall Gleeson in About Time. Photograph: Sportsphoto/Allstar/Universal
While many of these films are immensely entertaining, it's a curious trend that shortchanges female characters and, by extension, female viewers. At first glance, you could simply put this down to the historical dominance of male heroes in cinema. It's a patriarchal world and mainstream movies aren't always quick to reflect advancements in equality. But while other areas of sci-fi were making progress – take Sigourney Weaver beating her many-jawed foes in the Alien films – the time-travel genre, ironically, stood still. Yes, as far back as 1984 The Terminator gave us a groundbreaking action heroine in Linda Hamilton, but the bouffe-haired damsel in distress was still confined to the here and now, chased by one time-traveller and bedded by the other (in order to give birth to a future saviour). And the men didn't just get to time-travel: they got to go naked, too.
This weekend in London, there's a whole festival dedicated to feminist sci-fi films. Called Women on the Edge of Time, it promises futuristic "worlds free of sexism". Tellingly, time-travel movies are absent from the programme. Some might argue that the theme is just more appealing to men. But I'm sure I'm not the only woman who fell in love with time-travel movies as a kid – and I wanted to be Marty McFly, not his unfortunate girlfriend. A time-travelling heroine would have been very welcome. Nor is it just action films. In the 1980 romance Somewhere in Time, Christopher Reeve rewound to woo a bygone Jane Seymour; in 2001's Kate & Leopold, a 19th-century Hugh Jackman raced forward into the arms of a present-day Meg Ryan.
Of course, it is still incredibly hard to get funding for a mainstream film with a female lead. This might explain why two recent movies that gave women at least a look-in at time travel were independents. Safety Not Guaranteed saw a female newspaper intern responding to a mysterious man's ad for a time-travel buddy; the whole movie turns on whether she will make the leap. Meanwhile, The Sound of My Voice featured two documentary-makers investigating a cult leader called Maggie, who claims to have come from the future to warn us about environmental issues.
Whatever the merits of these semi-exceptions, it's worth pointing out that women just don't get to have fun with time travel like men do; it doesn't seem to get them anywhere. While averting some unspeakable catastrophe is a common theme in everything from The Terminator to Deja Vu, our male travellers usually get to rearrange their personal lives, too. In fact, time travel seems to offer men an extraordinary level of control, as well as the possibility of achieving some sort of perfection – not to mention getting the girl (sidepoint: gay time-travellers are even rarer than female ones). Grandpa Biff in Back to the Future II gave his younger self a vintage sports almanac, enabling him to build a corrupt empire from strategically placed bets and thereby create a parallel dystopia. His ultimate goal? A trophy wife in the form of Marty's mother. Groundhog Day saw Bill Murray win Andie MacDowell's hand after studying her, day after repeated day. I wonder, assuming this relationship had continued, if he would have ever told her the truth.
In About Time, Curtis plays with a similar scenario. Domhnall Gleeson not only uses his talent to woo McAdams, but also to perfect his sexual technique. Little does she know how many tries it took to wow her on their first night. Admittedly, this is one of the film's funnier parts, but it also dupes its female lead to an uncomfortable degree, a trend that continues throughout. It's hard to root for a relationship when one party is concealing the extent of their power over the other. Thanks to time travel, this man has the ability to change his relationship, or erase it entirely, without his partner's knowledge.
While a similar idea became a meaty moral issue in 2004's Eternal Sunshine of the Spotless Mind, in time-travel movies it's usually just ignored or played for laughs. In fact, many time-travel heroes deceive women routinely, either for their own selfish reasons or simply mistrust. In the hands of generally male screenwriters, time travel seems to be a serious business best handled by blokes – the implication being that women are somehow too emotional to deal with it. Take the Doc's dismissive explanation after he sedated Jennifer: "She saw the time machine. I couldn't just leave her there with that information. Don't worry, she's not essential to my plan." In last year's Looper, Bruce Willis tampered with the past in an effort to save his future wife. But did we even find out her name? No. And did she even speak? Hardly.
Back to the Future II 'She's not essential to my plan' ... Elizabeth Shue, Michael J Fox and Christopher Lloyd in Back to the Future II. Photograph: Moviestore Collection/Rex
There are mainstream exceptions, of course – but astonishingly few, given the 500 or so time-travel movies out there. In 1986's Peggy Sue Got Married, a lone female became unstuck in time; in 1990's Back to the Future III, the Doc allowed his wife aboard; and in 1994's Timecop, a female agent was allowed to time travel, but always accompanied by the hero. Ten years later, Jennifer Garner woke up in the future in 13 Going On 30; that same year, Hermione briefly had the gift in Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. And let's face it: The Girl Who Leapt Through Time, a 2006 anime adaptation of Yasutaka Tsutsui's novel, didn't really have much choice.
But wait. This month sees the release of Teen Beach Movie, a Disney film pitched as the new High School Musical. Maia Mitchell plays Mack, a teen surfer magically transplanted – with her boyfriend – into a 1960s surf movie. Does this represent some kind of progress, however slight? Possibly. Mack scoffs at old surf movies, saying: "The girls never surf as well as the boys." And her lesson to the unemancipated girls of the early 60s is simple: "Girls can do anything boys can do."
Tell that to poor Rachel McAdams.
Pogledao sam televizijski film Soje Jovanović POVRATAK LOPOVA, po drami Dušana Kovačevića. Kovačević je napisao nekoliko izuzetnih scenarija za televiziju, među kojima bih recimo izdvojio ZVEZDANU PRAŠINU, a POVRATAK LOPOVA je takođe vibrantan rad, svojevrsni "film stanja" u režiji Soje Jovanović koja međutim daleko nadilazi Kovačevićve nesporno zanimljiv tekst i nudi niz vrlo zanimljivih kako glumačkih, tako i vizuelnih bravura koje nisu uvek svojstvene televizijskoj produkciji. Lokacije koje posećuju dvojica povratnika iz zatvora su briljantno odabrane i služe kao "vremenska kapsula" tadašnjeg Beograda a Pavle Vuisić i Milan Srdoč su uspeli da ostvare odličnu buddy hemiju. Kovačević nudi briljantno razrešenje priče i zaokružuje je na zadovoljavajući način.
William Ivory je napisao televizijski film BURTON AND TAYLOR koji je obradio saradnji tada već dvaput razvedenih Elizabeth Taylor i Richarda Burtona na brodvejskoj postavci drame PRIVATE LIVES Noela Cowarda. U ovom komadu, Ivory i reditelj Laxton manje-više potvrđuju ono što se znalo o Burtonu, kao načitanom, vrednom, obrazovanom glumcu koji je bio ozbiljno narušen alkoholizmom, ali i dalje vrlo zanimljiv i studiozan. Isto važi i za Elizabeth Taylor koja je u jednoj fazi svoje karijere zbog pića i tableta postala potpuno neupotrebljiva.
Ivoryjeva priča se fokusira na njihovu saradnju koja se desila u poslednjoj godini Burtonovog života, kada je Elizabeth po svemu sudeći želela da mu se vrati i po treći put, ali nije bila u stanju da u delo sprovede i mnogo jednostavnije zadatke od tog.
Nažalost, svodeći Burtona na jednu situaciju i Elizabeth na jednu poludefinisanu želju, ovaj televizijski rad deluje kao dosta minoran isečak iz svega onoga što su ti ljudi stvorili i/ili prošli.
Dominic West i Helen Bonham Carter su naravno iskoristili priliku da fino imitiraju ove slavne glumce i šteta je što takav trud nije imao osnov u boljem materijalu.
Pikse kao inspiracija za najboljeg reprezentativca Severne Koreje:
(CNN) -- North Korea is one of the world's most mysterious and secretive states, regarded as a political pariah and at bitter loggerheads with its neighbor South Korea.
Few people are allowed past its tightly-sealed borders but footballer Ryang Yong-Gi, who was born and raised in Japan by a loyally North Korean family, is in a privileged position when it comes to entering and exiting.
The 31-year-old is captain of top Japanese club Vegalta Sendai, and also plays for the national side of North Korea -- which in the past has faced allegations of mistreatment of its sports teams after major events.
"My number one hope is for North and South Korea to become united," he told CNN's Human to Hero series.
"I think it will contribute to the development of the country in many ways. I think it will open up new possibilities beyond soccer and sports."
Watch this video
A hero to football fans in both Japan and North Korea, Ryang symbolizes the unique power of sport to break down boundaries despite deep-seated differences.
He does not talk about politics with his North Korean teammates -- "They ask me about cars or soccer magazines I have with me" -- but his own views have been shaped by his upbringing, in which he had to gain acceptance in two very different societies.
The Korean community in Japan has an uneasy relationship, at best, with the indigenous population, amid a perpetual state of mistrust on both sides.
Ongoing tensions over disputed territory -- a small group of islands situated between Japan and the Korean peninsula -- has ratcheted up the political rhetoric and fueled prejudices.
But not only has Ryang won respect for his footballing feats, helping his team from J-League division two also-rans to top-flight championship contenders, he has also achieved cult status, regardless of his background.
"I think 90% of the Vegalta's supporters don't care about whether he is North Korean or Japanese," local businessman Shuichi Kanno, a loyal club fan, told CNN.
Legendary player
"We feel he loves the team. He is a legend and his story should be remembered, even after he retires," he added.
Ryang, who has been with the club since 2004, admitted he was initially apprehensive about the reaction of fans.
"I wondered if people would cheer me, a North Korean, but once I was on the team and started playing, I felt l like I was being supported a lot," he said.
"The fans love this team, their local team, and they support me as a part of the team, maybe even more so than to other members."
Watch: Chasing North Korea's football team
Born in 1982, Ryang grew up in the city of Osaka with Korean parents, who are second generation immigrants to Japan.
Japan occupied the Korean peninsula from 1905 to 1945. Well over half a million Koreans who came to Japan during that troubled period stayed after World War II ended, including Ryang's grandfather.
He is a legend and his story should be remembered, even after he retires
Shuichi Kanno
The subsequent Korean War led to two bitterly divided states in the North and South, and Korean immigrants left in Japan also split into separate communities.
Strict loyalty
One of the consequences was special North Korean schools, where the DPRK's flag could be seen flying in the playground, with portraits of leaders such as Kim Il Sung and Kim Jong Il on the classroom walls.
Strict loyalty to that regime is engendered, and that is the education that Ryang received up until high school when, thanks to his sporting and academic achievements, he entered the mainstream Japanese university system.
But the limited range of sporting opportunities in his early schooling also played an inadvertent role in his subsequent professional career.
"My father introduced me to football when I was two or three years old," he recalled.
Read: North Korea agrees to family reunions with South
Kitesurfer overcomes near-death moments
Female discus thrower defies stereotypes
How water 'energizes' historic surfer
"Then I went to North Korean schools where only football was available, and myself and other students would play from morning to night -- so in that sense, I think I was blessed."
Ryang was also blessed with a formidable talent and, on leaving education in 2003 found his place in the Vegalta Sendai squad, then playing in the J-League second division.
It was not long before international recognition arrived -- though not for Japan ("I have never thought about it") but through his upbringing and family ties, for North Korea.
Representing his country in Macao, Ryang scored in a 2-0 win over South Korea in the semifinals of the East Asia Games.
Winning acceptance
He admits his enthusiasm to impress, to win acceptance as an "outsider" got the better of him as he charged around the pitch in his midfield role.
"I played in a reckless manner. I felt the need to impress so they would invite me again to play in the national team."
Ryang did impress enough to secure further call-ups, one of a small cadre of Japan-based players with a similar background, who represent North Korea.
He was top scorer as North Korea won the 2010 AFC Asian Challenge Cup, and also took part in a successful qualification campaign for that year's 2010 World Cup finals.
But it is in club football in the highly competitive J-League where he has made the biggest impression, with Vegalta emerging as challengers for the first division title in recent seasons.
Ryang has been an ever present and key member of the side, but it was the shattering events of March 11, 2011 -- when an earthquake and tsunami hit Japan -- which firmly cemented him as a fan favorite.
Sendai was near the epicenter of the quake and Ryang was out driving when it hit. "I thought my tires had gone flat or I had driven over the curb, but the shaking continued and I saw the windows of shops shaking too," he recalled.
"I knew it was a bad one and rushed home to see my wife."
Soccer is part of my life, and it's also my job and I never get tired of it
Ryang Yong -Gi
Earthquake disaster
Ryang and his heavily pregnant wife spent the night sleeping in their car, fearful of further damage to buildings in an urban landscape that suffered severe wreckage.
In the aftermath of the disaster, Ryang and his teammates made frequent visits to affected areas to lend support.
The performances of the team also boosted morale, eventually finishing fourth in the J-League with Ryang providing inspiring captaincy,
Kanno, a restaurant owner in the coastal town of Kesennuma which was heavily hit by the tsunami, said Ryang and his teammates made all the difference in those terrible times for the area.
"During the tsunami year, Vegalta and his play gave us an energy, whether they won or lost," Kanno said.
"We are so grateful that he led the team to fourth in the league that year.
"We also would like to thank him that he has stayed with our team despite getting good offers from other teams (in the J-League)."
Human to Hero: Haile Gebrselassie
Gilmore: Surfing can be feminine
World's oldest runner's 'secret' routine
Ryang's international career has involved intermittent trips to Pyongyang, the capital of North Korea, where he joins up with the domestic based players.
It is seen as one of the most secretive setups in world soccer, due to the DPRK government's isolationist policies.
Affluent lifestyle
However, aside from their interest in the trappings of the affluent lifestyle in Japan, Ryang said his teammates were well acquainted with the action from major football leagues such as the English Premier League and Spain's La Liga.
"Their in-depth knowledge of famous players demonstrates to me that they do watch a lot of soccer on television," he revealed.
So when North Korea qualified for the 2010 World Cup finals in South Africa, drawn to play mighty Brazil in the first group match, it's safe to say they would have known all about Kaka and Robinho and their teammates.
Ryang missed out on selection for the tournament, though he trained with the squad as cover. Despite his personal disappointment, he describes North Korea's narrow 2-1 defeat by the five-time world champion Brazil team as his "most memorable match, a moving experience."
That match was a high point -- but North Korea's World Cup ended in embarrassment, losing 7-0 to Portugal and then 3-0 to the Ivory Coast.
The squad and head coach Kim Jong Hun were reportedly publicly humiliated by government officials on their return home, though in August 2010 soccer's world governing body halted its investigation into the claims after failing to find enough evidence.
In a statement on its official website, FIFA described the allegations as "baseless."
Role models
Ryang had starred in North Korea's lifting of the AFC Asian Challenge Cup in the World Cup year, contributing goals from midfield ("every goal felt amazing") and also helped the team retain the trophy last year.
2012 was also to prove his most successful season at club level, with Vegalta Sendai finishing second in the league, beaten to the title by Sanfrecce Hiroshima in the closing stages of the season.
Despite being in the autumn of his career, Ryang has entertained no thoughts of retiring and retains a real love for his sport.
"Soccer is part of my life, and it's also my job and I never get tired of it," he said.
My number one hope is for North and South Korea to become united
Ryang Yong-Gi
His role models are players such as Andres Iniesta of Barcelona and former Serbian great Dragan Stojkovic -- both attacking midfielders in his mold.
Ryang admits that Stojkovic, who is now manager of J-League side Nagoya Grampus, was his hero from boyhood days: "I've always admired him."
Like Stojkovic, Ryang has assumed a captaincy role with his club and takes his responsibilities incredibly seriously.
"I need to have a strong presence in the team, and I also need to be trusted by other players," is his philosophy on leadership.
"I make sure that I run the most, try to stay in the game all the time and make a big effort to change the outcome."
He might be a dogged hard worker on the pitch, but off it he does indulge in a passion he shares with many football stars.
"I love cars. I do not have any favorite model, but when I am allowed to test drive one, I love it instantly and end up buying it," he says.
"As I am not a player blessed with speed, I tend to drive a fast car. Everyone tells me I drive fast and rough."
CNN's Chie Kobayashi contributed to this article.
Pogledao sam POPULAIRE Regisa Roinsarda, film koji je hajpovan kao francuska parafraza MAD MENa i nadovezivanje na radove Michela Hazanaviciusa. Nažalost, osim što deli neke članove ekipe sa Hazanaviciusom, ovaj film ne dobacuje do njegovih radova a sa MAD MENom sem - uslovno rečeno - epohe, nema nikakve veze. Ovo je pre svega znaik kratkog pamćenja među kritičarima jer je najtačnija referenca na koju se POPULAIRE nadovezuje zapravo izvanredni DOWN WITH LOVE Peytona Reeda.
POPULAIRE je žanrovski profilisan kao romantična komedija, sa nešto većim akcentom na romansu nego na komediju. Međutim, za razliku od DOWN WITH LOVE koji je uspeo da izuzetno duhovit i emotivan u isto vreme, POPULAIRE je izrazito hladan, bez opipljive emocije među glavnim junacima, i sa ozbiljnim problemima na nivou motivacije.
Roinsard je kao debitant uspeo da napravi prilično šarmantnu fizičku produkciju ali ne nudi neke naročito rediteljske bravure kakve je imao Hazanavicius u OSS117 ili Reed u DOWN WITH LOVE. Rekao bih da je uspeo da rekreira izgled starih flmova, doduše sinkretički prilazeći žanrovima (recimo, ima jedan omaž filmu VERTIGO koji se potpuno pogrešno čita) ali nije uspeo da napravi adekvatnu repliku na nivou ritma ili lucidnijeg kadriranja. Otud smatram da su pohvale Roisnardu preuveličale domet pokazan u ovom filmu.
Romain Duris i Deborah Francois su šarmantni u glavnim ulogama, a Berenice Bejo se pojavljuje kratko, više da se zapljune kao Hazanaviciusova supruga i pridruži ovaj film tom miljeu. Međutim, njihov šarm ne može da nadoknadi ozbiljne nedostatke u pogledu motivacije junaka za niz vrlo neobičnih gestova. Taj fundamentalni nedostatak čini da ovaj prijatan film nikada zapravo ne uspe da se ostvari u pripovedačkom pogledu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SIMON KILLER Antonio Camposa, američki indie film smešten u Pariz, priču o sunovratu naslovnog junaka, akademskog građanina slomljenog srca koji zaluta na Pigal, upoznaje prostitutku zlatnog srca i kreće u opasnu romansu sa njom. Antonio Campos nudi vrlo zanimljivu atmosferu, iz Brady Corbetta izvlači zanimljivu ulogu kao i iz svih ostalih, ali na nivou celine i priče ipak na kraju nema šta da kaže. SIMON KILLER je prototip onoga što Campos može da pruži, i to je dosta, ali se čini da bi sa nekim veštijim scenarijem postigao više. Problem SIMON KILLERa nije u tome što nema priču, već upravo u tome što kada iz atmosfere i zanimljive glume ispliva priča, gledamo nešto prilično simpilifikovano i klišetizirano što nije doraslo "realizmu" kojim se Campos bavi.
* * 1/2 / * * * *
Stari o stranačkom zapošljavanju.
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-prodaja-konopca-i-osveta-gradjana.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-prodaja-konopca-i-osveta-gradjana.html)
U svoj toj priči je meni glavna nedoumica to koji je motiv Lazaru K. da prihvati poziciju koja teško da će mu doneti išta sem mnogo nerviranja, razvlačenja po sumnjivim medijima i mržnje od strane građana. Ajde da je to neki deda pred penzijom koji hoće da ode u mirovinu uz vatromet itd. ali Krstić je baš u životnom dobu kad treba da stiče reputaciju i da grabi uz hijerarhijske lestvice ozbiljnih firmi. Da li će mu sa 34-5 godina referenca da je bio ministar finansija jedne privredno i politički polupane države biti važna kod ozbiljnih igrača gde će želeti da radi?
Можда није капацитет да граби уз хијерархијске лествице озбиљних фирми, па му је ово сад џекпот. Реално, на страну хајп, нема он богзна какве референце, а ако му је ово била најбоља понуда као де факто одскочна даска, онда џебига.
Наравно, увек је могуће да је пре свега (ш)пијун. 8)
Pa, on ipak ima samo 29 godina, dakle, verujem da je dobro pozicioniran da traži posao u nekoj ozbiljnijoj firmi nego što je vlada Srbije a i da reference tek treba da stiče.
Dobro, možda je špijun.
Masonerija! Cista masonerija!
Ne, bez zezanja, dal moze neko se seta po politickom vrhu jedne male demokratijom dresirane drzavice bez dozvole masonerije?
Mislim da on verovatno nije kapacitet za neke ozbiljnije poslove u tim firmama kako kaže John jer se olako dohvatio posla koji jako teško može da uradi dobro. Možda grepšim, ali čak i kao genijalan ministar finansija on ne može da utiče na niz drugih faktora koji u tom ambijentu treba da se odigraju kako bi država ekonomski prodisala. Drugo, jako je sumnjivo da bi oni slali nekog iole ozbiljnog kadra da vrši uticaj na srpski finansijski sistem kada to mogu da rade i sa nekima koji postoje ovde. To kažem u vezi sa Johnovom teorijom o Lazaru kao špijunu. Dinkić je već čitavu deceniju udarna pesnica zapadnih ekonomskih interesa, stekao je rutinu i kontakte i nema razloga da se sklanja on ili neko od njegovih uveoka. Međutim, možda je razlog banalan, recimo, nije se snašao u Americi, i želi da živi ovde, a onda mu je posao Ministra finansija velika referenca ako posle te funkcije hoće da uđe u neki konsalting i upravni odbor ovdašnjih ispostava stranih korporacija. Ove godine u kojima se nalazi s jedne strane jesu dobre za prikupljanje refrenci ali su isto tako godine za donošenje važnih životnih odluka u vezi sa formiranjem porodice, izborom gde će ga živi i sl.
Quote from: crippled_avenger on 03-09-2013, 14:21:25
Ove godine u kojima se nalazi s jedne strane jesu dobre za prikupljanje refrenci ali su isto tako godine za donošenje važnih životnih odluka u vezi sa formiranjem porodice, izborom gde će ga živi i sl.
Upravo. I zato sam i pomislio, zar da mu referenca bude jedno verovatno nesrećno iskustvo u Dačićevoj vladi a mesto na kome će da živi bude Srbija? Posle odličnih akademskih rezultata tamo gde se to ipak gleda? It daz not kompjut. Naravno, moguće je da je čovek samo iskren patriota a ja to u svom cinizmu propuštam da vidim.
Nadri-teorijsko objašnjenje sa e-novina zašto svako sa tastaturom treba da bude Vučićev lakej.
http://www.e-novine.com/srbija/srbija-tema/90009-Vodi-kroz-graanistiku-skolastiku.html (http://www.e-novine.com/srbija/srbija-tema/90009-Vodi-kroz-graanistiku-skolastiku.html)
Quote from: Meho Krljic on 03-09-2013, 11:09:12
U svoj toj priči je meni glavna nedoumica to koji je motiv Lazaru K. da prihvati poziciju koja teško da će mu doneti išta sem mnogo nerviranja, razvlačenja po sumnjivim medijima i mržnje od strane građana. Ajde da je to neki deda pred penzijom koji hoće da ode u mirovinu uz vatromet itd. ali Krstić je baš u životnom dobu kad treba da stiče reputaciju i da grabi uz hijerarhijske lestvice ozbiljnih firmi. Da li će mu sa 34-5 godina referenca da je bio ministar finansija jedne privredno i politički polupane države biti važna kod ozbiljnih igrača gde će želeti da radi?
Ako mene neko išta pita to jeste referenca, ministarska pozicija uvek dobro dođe u CV-ju. Koristila je, recimo, i Boži Đeliću. Mislim da se previše bavite ''visokom politikom'', a ne uzimate u obzir naprosto ljudske motive. Možda je sve onako baš kako izgleda - Vučić je svojevoljno odlučio da pruži šansu mladom lavu, a lavu je proradio patriotizam. I neko spomenu masone...oni su debelo precenjeni, nemaju uopšte ozbiljan uticaj na političke događaje. Složio bih se jedino da je Dinkić pesnica američkog interesa, ali to ne znači da su stvari tako determinisane i da će sad Vučiću da leti glava, jer je doveo nekog anonimusa. Pritom, zaboravljate na činjenicu da je tranzicija u Srbiji prošla, privatizacije su obavljane i pitanje je šta tu Dinkić ima još da opljačka. On je ispušena muštikla
Rush
September 3, 2013 | 08:51AM PT
Peter Debruge
Mozart vs. Salieri. Kennedy vs. Khrushchev. Gates vs. Jobs. Add to that list of epic clashes Formula 1 adversaries James Hunt and Niki Lauda, whose larger-than-life bout for the 1976 world championship title fuels Ron Howard's exhilarating "Rush" — not just one of the great racing movies of all time, but a virtuoso feat of filmmaking in its own right, elevated by two of the year's most compelling performances. It's high-octane entertainment that demands to be seen on the bigscreen, assembled for grown-ups and executed in such a way as to enthrall even those who've never watched a race in their life.
Get Toronto Film Festival News and alerts free to your inbox
With the film opening opposite "Prisoners" on Sept. 20, audience skepticism could give "Rush" a slow start in theaters, as folks question why they should care about such a subject — or wonder what Howard, who has spent the past decade churning out respectable middle-brow entertainments, can bring to the material. But if Universal gives word of mouth a chance to build (screening the film at the Deauville and Toronto film festivals is a good start), they should have a huge worldwide phenomenon on their hands.
The hook couldn't be simpler: "Rush" pits two personalities from opposite ends of the spectrum against one another in a sport where the stakes are no less than life and death. An Austrian with an innate gift for racing but no sense when it comes to social interaction, Lauda (as played by "Good Bye Lenin's" Daniel Bruhl) is the pragmatist to Hunt's British playboy. Already plenty dashing in real life, bad-boy Hunt proves even more irresistible in the hands of "Thor" star Chris Hemsworth, who makes Hunt's driving look like the least reckless thing about him.
Whereas Hollywood screenwriters tend to give us clear-cut heroes and villains, real life deals in far more ambiguous rivalries, and Peter Morgan's script manages to deliver complicated personalities with elegance and efficiency, relying on these two fine actors to flesh them out onscreen. The two racers meet in the lower divisions, where Hunt sparks a deep animosity with Lauda by pulling a risky move that could have gotten them both killed. However irresistible the call of glory, "Rush" makes clear the potential cost of ego by depicting an accident early on: The car has smashed through a barrier and the driver is nowhere to be seen, replaced by an ugly smear running down the length of the hood.
"Twenty-five people start Formula 1, and each year, two die. What kind of person does a job like this?" asks Lauda at the outset. Those who know what happens to Lauda can appreciate the gravity of his question, which perfectly conveys the edge-of-your-seat incredulity with which sane, feet-on-the-ground types watch such races. Nothing could be worth putting oneself in such danger, even in ideal driving conditions, and yet, the visceral thrill is undeniable — and the mere presence of a worthy adversary enough to push great racers to peak performance.
Modern audiences have been conditioned by the sheer volume of bad screenwriting they encounter day in, day out to be wary of scripts that articulate their own themes as eloquently as humanly possible. "Rush" is such a film, a rare thing where every utterance is "on the nose," and yet so perfectly calibrated, it would be a crime to force the characters to bury their thematic concerns in subtext. Who needs inane reality-show naturalism when you can have life-and-death philosophy delivered at 200 miles per hour?
As Hunt cavalierly describes his car (in Morgan's words, of course), "It's just a little coffin, really, surrounded by high-octane fuel all around — for all intents and purposes, it's a bomb on wheels." No wonder the ladies find him so damned sexy: Every time at the wheel could be his last. Even Lauda, with his pinched-in cheeks and rat-like face, has spent more time on the brink of death than any sane mortal hopes to experience in a lifetime. Hunt seems to view the time between races as bonus rounds, to be lived to the fullest, and the movie doesn't shy away from depicting his R-rated habits — or the streak of spontaneous romanticism that inspires him to propose to model Suzy Miller within moments of meeting, condensed from a courtship of several weeks in real life. (As Miller, Olivia Wild makes a strong enough impression one can't help but envy Hunt's chutzpah.)
"Rush" works so well because Lauda embodies everything Hunt isn't, and though he too has the good fortune of meeting and marrying a compatible woman (Alexandra Maria Lara) during the 1976 season, their relationship signifies something safer, more calculated and built to endure. Both racers buy their way into Formula 1, where Lauda engineers a faster car, but Hunt embodies the reckless spirit audiences have come to love. It would be too easy to paint the Germanic pragmatist as the villain here, but the film is more balanced than that. It's as if two completely antithetical philosophies are on the line, and the only way to settle the dispute is on the track.
The thrill of "Rush" would stall if the off-road scenes were any less dynamic, but of course, it's the racing moments that take the film to the next level. Howard seizes the opportunity to innovate in these sequences, denying the boredom inherent in watching fast cars zip round and around the same track, and integrating compact digital cameras directly into the automotive machinery itself. He takes audiences places that human eyes could never fit as the cars hurtle forward at top speed, pioneering an intuitive visual logic that flows from the stands to the cars to the subjective perspective of the racers themselves — never more frightening than during the climactic Mount Fuji Circuit race, where rain reduces visibility and the drivers may as well be steering by "the Force."
Though "Rush" extends across the duration of Hunt and Lauda's hyper-competitive 1976 season, no two races resemble one another, as Howard and editors Daniel P. Hanley and Mike Hill find ways to condense an astounding amount of story into a hyper-efficient 123-minute running time. Another filmmaker might have made it shorter still, and yet, Howard recognizes the vitality of every moment, how any sacrifice would diminish what makes these two characters so relatably human. Meanwhile, the racing footage is white-knuckle stuff, even — or perhaps especially — when one of them is out for the count, watching on TV while he has his lungs vacuumed in hospital.
To witness this level of storytelling skill (applied to a subject only a fraction of the public inherently finds interesting) is to marvel at not only what cinema can do when image, sound and score are so artfully combined to suggest vicarious experience, but also to realize how far Howard has come since his directorial debut, 1977's bang-up "Grand Theft Auto." The technique is so cutting-edge, it's impossible to tell where the practical photography ends and visual effects begin — and besides, the two leading men are so enthralling, audiences' minds have little time to drift away from the human-interest story at its core.
Too often in the intervening years, Howard has played it safe, but here, his choices are anything but obvious. He embraces the power of music to heighten the experience, but goes the opposite direction that one might expect with it, using Hans Zimmer's cello-driven score to steer things to a deeper place. The same goes for the story itself: Who else would have imagined Formula 1 as an appropriate conduit for existential self-examination? And yet, you've seldom felt more alive in a movie theater than you will experiencing "Rush."
Film Review: Ron Howard's 'Rush'
Reviewed at the Landmark, Los Angeles, Aug. 22, 2013. (In Toronto Film Festival — Gala Presentations, Deauville Film Festival.) MPAA Rating: R. Running time: 123 MIN.
Production
A Universal Pictures release of a Universal Pictures, Cross Creek Pictures presentation with Exclusive Media in association with Imagine Entertainment of a Revolution Films/Working Title/Imagine Entertainment production. Produced by Andrew Eaton, Eric Fellner, Brian Oliver, Peter Morgan, Brian Grazer, Ron Howard. Executive producers, Guy East, Nigel Sinclair, Tobin Armbrust, Tim Bevan, Tyler Thompson, Todd Hallowell. Co-producers, Anita Overland, Jim Hajicosta, Daniel Hetzer, Kay Niessen, Jen Meurer. Co-executive producers, Mark Mallouk, Peter Mallouk.
Crew
Directed by Ron Howard. Screenplay, Peter Morgan. Camera (color, widescreen), Anthony Dod Mantle; editors, Dan Hanley, Mike Hill; music, Hans Zimmer; music supervisor, Nick Angel; production designer, Mark Digby; supervising art director, Patrick Rolfe; set decorator, Michelle Day; costume designer, Julian Day; sound (Dolby Digital/DTS/SDDS), Danny Hambrook; sound designer, Markus Stemler; supervising sound editor, Frank Kruse; re-recording mixers, Stefan Korte, Martin Steyer; visual effects supervisor, Jody Johnson; visual effects producers, Moriah Etherington, Alex Hope; visual effects, Double Negative London, Double Negative Singapore, Pixomondo; stunt coordinator, Niki Faulkner; associate producer, Louisa Velis; second unit director, Todd Hallowell; second unit camera, Michael Wood; assistant director, Lee Grumett; casting, Nina Gold.
With
Chris Hemsworth, Daniel Bruhl, Olivia Wilde, Alexandra Maria Lara, Christian McKay. (English, German, Italian dialogue)
It isn't enough that many critics on the Fall film festival run have been singing its praises, now Alfonso Cuarón's "Gravity" has found another major supporter - filmmaker James Cameron.
The "Avatar" and "Aliens" director know a lot about making space movies, and famously doesn't mince words. His reaction to the movie? He tells Variety:
"I was stunned, absolutely floored. I think it's the best space photography ever done, I think it's the best space film ever done, and it's the movie I've been hungry to see for an awful long time ... What is interesting is the human dimension. Alfonso and Sandra working together to create an absolutely seamless portrayal of a woman fighting for her life in zero gravity.
I think it's really important for people in Hollywood to understand what was accomplished here ... I'm sure Alfonso had a real uphill battle with the studio, with everyone involved, to get it the way it needed to look. But he knew in his mind how it needed to look, and he went after it."
Pogledao sam THE EAST, novu saradnju Brit Marling i Zal Batmanglija. Nažalost, ovaj film sa kojim je Batmanglij napravio mali korak prema mejnstrimu, u produkciji neprežaljenog Tony Scotta, predstavlja veliki korak unazad za njegovu reputaciju. U THE EASTu naime, Batmanglij pokazuje da je THE SOUND OF MY VOICE zapravo vrlo lako mogao biti slučajnost. THE EAST se u pogledu odnosa među junacima bavi vrlo sličnim stvarima kao THE SOUND OF MY VOICE. Ponovo je reč o kultu u kome harizmatični vođa susreće undercover članove i uspeva da ih u potpunosti zavede svojim idejama, da ih potvrdi pred njima i navede ih da ga iskreno podrže. Nažalost, ovde je mehanika odnosa među likovima sličnija nekom generic glavnotokovskom trileru nego intrigantnoj psihološkoj studiji kakvu je snimio ranije.
Isto tako, sama tema eko-terorizma prikazana je kao skup opštih mesta. Koliko-toliko intrigantni početak pretvoren je u freakshow u kome članovi terorističke grupe do grotesknih granica eksternalizuju svoju ideologiju a u kasnijim delovima stvar postaje bedno melodramatična kada se ispostavi da grupu čine potomci velikih zagađivača. Ako je sam finiš SOUND OF MY VOICE doneo jedan preokret koji je bio lobovanje, ovde svaki veliki preokret lako može da se anticipira upravo ako gledalac ukalupljeno misli.
Brit Marling u ovim okolnostima nudi solidnu rolu, ali upravo intenzitet opštih mesta zahteva i harizmatičniju glumicu koja ima jači mejnstrim kapacitet dok Ellen Page ostaje neiskorišćena.
Zal Batmanglij na nivou realizacije pojednostavljuje svoj stil, približava ga mejnstrimu taman u dovoljnoj meri da pokaže koliko zapravo ne zna i stilski THE EAST ostaje na pola puta, sa nekoliko nedopustivih faulova, naročito u formi potpuno nepriličnih montažnih sekvenci koje su jako daleko i od dobrog ukusa i od njegovog rukopisa.
Naravno, uprkos svim greškama i razočaravajućem rezultatu, THE EAST nudi povremena podsećanja na ono što Batmanglij i Marling mogu da pruže, ovo uprkos svemu ipak jeste njihov film i samim tim je posrnuće još bolnije. Jedna od zanimljivih osobina je to što Batmanglij okuplja dobru glumačku ekipu ali Brit Marling ostaje u centru pažnje, kao da nije sposoban da snimi film sa više centralnih likova tako da ostali praktično ostaju neiskorišćeni iako su imali potencijala.
* * / * * * *
Pogledao sam KICK-ASS 2 Jeffa Wadlow. Wadlow je jako dobro, jako vešto, svojim uličarskim B-stilom nasledio Matthew Vaughna i posle njegovog uštirkanog KICK-ASSa koji se jako trudio da bude nestašan ali je očighledno polazio iz vrlo "čistog" polazišta, napravio film koji je "prljav" od početka do kraja. Tome je doprineo svakako i njegov minuli rad, filmovi kao NEVER BACK DOWN koji su bili nepretenciozni, mladalački i namenjeni nižim slojevima stanovništva,
Vaughn i sam Millar su u prvom KICK-ASSu pošli iz jedne postmoderne pozicije autora koji su superiorni u odnosu na žanr i rezultat je bio priličnmo dobar. Međutim, Vaughn je postigao još bolji rezultat u X-MEN: FIRST CLASS kada je dodatno prilagodio ambicije materijala sa vlastitim rukopisom, odnosno pronašao više tačaka u kojima se iskoračuje iz stripa. Wadlow međutim prilazi KICK-ASSu potpuno ravnopravno, nimalo nije "iznad" materijala, i neprikreveno ga zabavlja sve ono što na nivou ideja dolazi iz stripa.
Wadlow stvara kontekst u kome koncept KICK-ASSa kao "realističnog" stripa o ljudima koji preuzimaju model superheroja iz popularne kulture, ipak može da apsorubuje likove kao što je Mother Russia, što recimo nije uspelo Hensleighu u PUNISHERu kada je želeo da uvede Russiana kao henchmana.
I sve to je još realizovano dosta beskompromisno, na malom budžetu od tridesetak miliona koji je Wadlowu dao veliku slobodu. U tom smislu, povremeno trapav CGI uopšte ne smeta jer su ideje na koje je primenjen jako efektne.
Sam nastavak ima svoje mesto unutar kulture nastavaka strip-ekranizacija. Hit Girl ovde ima ulogu Supermana iz drugog dela, isto tako postoji i motiv formiranja superherojske ekipe kako bi se porazio udruženi supervillainski poduhvat. Naročito je zanimljiv pseudo-origin story u kome Chris D'Amico prestaje da bude Red Mist i postaje Motherfucker.
Kao da su bili svesni da će KICK-ASS 2 osrednje proći na blagajnama, autori su dobro zaključili celu priču, dali joj jasnu poentu. Uprkos tome što sigurno ima štofa za još nastavaka, čini mi se da je možda baš ovo pravi happy end za sve koji su uključeni, Wadlow je dobio ponudu da radi X-FORCE, film se zatvorio na adekvatan način, nije obezvređen beskrajnom eksploatacijom.
I naravno, ako izuzmemo ovogodišnji WOLVERINE, KICK-ASS 2 je jedan od zaokruženijih Marvel-related filmova poslednjih godina.
* * * / * * * *
Lepo. Pogledam kad stignem!!!! Naravno, za Wolverine se nećemo složiti ali dobro, ljudi smo :lol:
Bićemo ljudi, iako smo Srbi...
Interesuje me zna li neko na ovom forumu nešto o Branku Ćeloviću, režiseru koji je snimio jedan jedini dugometražni film "Bokseri idu u raj". Očito da je umro iste godine nakon što ga je kompletirao, pretpostavljam da je srčka. Na osnovu njegovog jedinog filma, čini se da je mogao puno.
Njegova udovica je scenograf čini mi se, ili nešto drugo, uglavnom i ona je radila na filmu.
Stari se oglašava povodom Parade i skorašnjih događaja iz tog asortimana
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-dvosekli-mac-ili-politicka-upotreba-homofobije.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-dvosekli-mac-ili-politicka-upotreba-homofobije.html)
Pogledao sam THE WORLD'S END Edgara Wrighta, završni deo Cornetto trilogije filmova. Za razliku od prva dva, u kojima su se Wright i Pegg bavili britanskom interpretacijom američkih žanrovskih tradicija, ovde se bave modernom, gotovo amerikanizovanom interpretacijom britanskih. U tom pogledu, Wright obrće svoje ciljeve ali i nudi rezultat koji je ako ne isključivo slabiji a ono nesumnjivo manje zanimljiv u odnosu na ono što je radio ranije.
Naime, invazija zombija i američki buddy cop flick su delovali jako efektno u britanskom ambijentu, kome to nije pristajalo a ovog puta imamo žanrovsku matricu koja je prilagođena britanskom ambijentu, naprosto zato što je u njemu i nastala, pa film iskoračuje mnogo manje iz onoga što smo već videli u DOCTOR WHO ili u QUATERMASSu. Ono po čemu se suštinski razlikuje jeste što sada Wright ne izbegava produkciono komplikovanije scene što je bilo svojstveno tim serijalima, već uživa u prikazima vrlo zanimljivih fizičkih konfrontacija i sl.
Drugi problem filma jeste ansambl likova kojima su okruženi Pegg i Frost. Likovi su zanimljivi, glumci koji igraju su sjajni, ali čini se da su manje-više motivi tih junaka ipak malo duplirani i da nije bilo potrebe da kanonski duet ima još tri pratioca. Svakako da su neki od tih likova neophodni, ali nisu svi neophodni tako da neki od njih opstaju tu više na bazi glumačkih bravura i inteligentnih dijaloga nego po tome što su bitni za zaplet. Najjači kandidat za izbacivanje je lik prodavca automobila kog igra Eddie Marsan.
No, Edgar Wright i Simon Pegg su napisali inteligentan scenario koji pokazuje njihovu potrebu da se u završnom filmu pozabave temom starenja i nostalgije koja im nije svojstvena, i rekao bih da svi ovi bazični problemi zapravo proističu iz njihove potrebe da možda i silom povežu svoju elegiju sa nekom žanrovskom matricom koja se očekuje. Čini se da po prvi put junaci imaju potpuno paralelnu sudbinu u odnosu na ono što je "žanrovski" domen. Štaviše, žanrovska priča je upravo u prvom planu kao ideološka refleksija problema junaka i to je inteligentan aspekt, međutim ono što nedostaje je instinktivno povezivanje tog žanrovskog i ideološkog ključa sa melodramom junaka. Slično HOT FUZZu i u THE WORLD'S ENDu, britanska varošica postaje poprište velikog žanrovskog zapleta, ali ovog puta to je zaplet koji je i inače karakterističan za te ambijente, i odavno je korišćen za reflektovanje kontradikcija iste te varošice. Samim tim, utisak junaka koji imaju kada se suoče sa "body snatchingom" nije preterano autentičan, a u SHAUNu i HOT FUZZu je upravo taj jedinstven odnos junaka sa zapletom bio ključni adut.
Sve u svemu, čini se da je THE WORLD'S END ipak drugačiji od SHAUNa i FUZZa po tome što ga je Wright snimio između dva svoja holivudska projekta, i da je samim tim za razliku od filmova sa kojima se probijao, ovo više njegov "usputni" rad.
No, sve ove primedbe na stranu, THE WORLD'S END je vrlo dinamičan, zabavan i pametan kako na nivou pojedinačnih scena i rediteljskih rešenja tako i na nivou celine u formalnom pogledu. Ono što umanjuje značaj ovog filma upravo jesu SHAUN i FUZZ koji su podigli standard očekivanja od Wrighta i njegovog dela scene uopšte. Međutim, dijalozi su britki kao malo gde a inscenacija pojedinih situacija je izvanredna, gotovo jackiechanovska u svojoj baletskoj preciznosti. Kao i inače, Wright je majstor detalja i oni ovde dobijaju zasluženo mesto kao i u ranijim filmovima.
SHAUN i FUZZ su se nametnuli kao filmovi za više gledanja. Čini mi se da zbog gorenavedenih problema END sigurno ima manji potencijal za to. Ali to trebi proveriti posle drugog gledanja.
* * * / * * * *
Ahahahahah, jaka
Quote
Imali smo različlite
Probleme s težinom
Mi punili žlice čorbom
A vi heroinom
Dobra, dobra. Mislim da Biljana S. nije shvatila inicijalnu šalu, ali to me od nje baš ne iznenađuje previše. :lol:
To je nešto potpuno nevezano za nju nego novine nisu dobro prenele. Ognjen Šestić je napravio neke stihove o toj svađi "narkomana" i "debelih" i ja sam to njemu poslao kao odgovor u stihu. Uopšte nije upućeno Biljani.
Tok cele priče je bio potpuno drugačiji od onoga kako su prenele novine jer su oni to onako dosta ofrlje prinscreenovali, a Biljanine tvitove nisu ni uhvatili. Ali je suština manje-više to.
Pa, dobro, od Kurira ne očekujem preteranu preciznost u izveštavanju. :lol: Ali stihovi su sjajni.
Twitter ne dozvoljava da se izrazim u omiljenoj formi, desetercu.
Američke socijalne mreže dizajnirane da zatiru srpstvo!!!!!!!!!!!!
Tako nekako bi mogao da glasi naslov u domaćim novinama a koji bi se bavio ovom tvojom izjavom.
Očekujem da nam Mehmet ovo rastumači...
http://www.darkhorizons.com/news/28540/xbox-one-vs-ps4-performance-debate-rages (http://www.darkhorizons.com/news/28540/xbox-one-vs-ps4-performance-debate-rages)
Jedna malo starija ali nažalost još uvek vrlo aktuelna tema, konačno online
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4712/dimitrije-vojnov-diskrecija/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4712/dimitrije-vojnov-diskrecija/)
Quote from: crippled_avenger on 09-09-2013, 21:23:04
Očekujem da nam Mehmet ovo rastumači...
http://www.darkhorizons.com/news/28540/xbox-one-vs-ps4-performance-debate-rages (http://www.darkhorizons.com/news/28540/xbox-one-vs-ps4-performance-debate-rages)
U ovakvim stvarima je dokaz u pudingu, to jest videćemo u okviru prvih godinu dana kako se ponašaju cross platform igre na jednoj a kako na drugoj kutiji. U aktuelnoj generaciji, Sony je imao jasnu i nedvosmislenu prednost u sirovoj snazi pa je većina kros platform igara bolje radila (i izgledala) na Xboxu 360, što zbog nekih hardverskih detalja (Xbox je imao fleksibilnije dodeljivanje memorije, kao i hardverski antialiasing), što zbog činjenice da je Xbox ipak samo DirectX PC u kutiji - dale relativno poznata platforma većini programera koji se bave igrama - a Sony je posle PS2 koja je i sama bila egzotičan sistem došao na tržište sa Cell arhitekturom koju su mnogi morali da podrobno izuče pre nego što su pronašli načina da je iskoriste optimalno.
U tom smislu, u narednoj generaciji je teren malo ravniji jer su i PS4 i Xbox One praktično samo x86 računari u kutiji, tako da je prednost trenutno na Sonyjevoj strani. Ali to zaista u praksi ne mora ništa da znači. Videćemo.
Dodaću da je jasno da nema nikakve korelacije između "jakosti" konzole i kvaliteta igara na istoj. Playstation 2 je bio najslabija konzola svoje generacije pa je bio najuspešnija, sa najvećim brojem dobrih igara od svih.
Pogledao sam THE BLING RING Sofie Coppole, film u kome je njeno foliranje potopilo jednu izvanrednu temu i rezultiralo trećerazrednim "festivalskim" filmom. Sam epitet festivalskog filma zapravo sugeriše da je reč više o galerijskom nego o bioskopskom delu i to bi bilo potpuno u redu da je Coppola uspela barem u tom domenu da se snađe. Šteta je što ni tu formu nije ispratila kako treba, kada već nije snimila punkorvni bioskopski film koji bi šire komunicirao.
Ovo je poslednji film pokojnog Harrisa Savidesa, DPa zaslužnog za izgled Van Santove "young death" trilogije koji nažalost nije uspeo da sprovede u delo u ovom filmu. THE BLING RING više liči na televizijski film nego na atmosferičnu studiju života mladih ljudi kakvim se bavio Van Sant. Slično Van Santu, Coppola pokušava da izbegne konvencionalnu naraciju i fokusira se na razne situacije iz kojih bi trebalo da proistekne celovita priča o likovima, međutim u tome nikako ne uspeva. Mada film bi i sa takvom neuspelom strukturom imao nekakav dignitet da ga potom nije dodatno opteretila raznimtestimonijalima junaka kojim dodatno opterećuje tu strukturu i postiže obrnut efekat - ne samo da testimonijali nisu pomogli da bolje razumemo ono što očigledno nismo mogli da razumemo iz ispraznih situacija sa junacima, nego su to čak i zakomplikovali.
Od jedne jasne i potentne priče, Coppola je na kraju napravila potpunu zbrku sa konfuznim motivacijama junaka.
Jedina stvar koja u ovom filmu valja je izuzetan soundtrack, što je tradicionalno Sofijina jača strana. Međutim, njoj je ranije i pravljenje filmova bilo jaka strana ali sada očigledno nije takav slučaj. Nadam se da solidna recepcija ovog filma neće ubediti Coppolu da ovako treba da radi i ubuduće.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam 2 GUNS Baltasara Kormakura, film u kome se Wahlberg vraća reditelju jednog od svojih slabijih filmova a Denzel pokušava da ponovi uspeh koji je imao sa Espinosom, još jednim rediteljem sa severa Evrope. Ni jedan ni drugi nisu ponovili prethodno iskustvo, 2 GUNS je neuporedivo bolji od CONTRABANDa ali nije toliko vešto realizovan kao SAFE HOUSE niti je uspeo da osveži box office uprkos sličnim atributima. U oba filma Denzel je uparen za mladim belcem sa izrazitim komičarskim darom i mačo harizmom. Oba zapleta se bave sukobom dvojice heroja protiv establišmenta koji pre svega oličavaju tajne službe. Oba filma je slikao iskusni Oliver Wood koji poslednjih dvadeset godina nastupa kao možda i najbolji direktor fotografije u akcionom žanru, premostivši put od Harlina do Greengrassa.
Međutim, dok je Espinosin film svoju snagu crpio iz spoja izuzetne rediteljske realizacije i glumačke harizme, 2 GUNS je relativno mlako režiran, ali sa izuzetno harizmatičnim rolama i prilično old school tonom. Ako je SAFE HOUSE mogao da se nadoveže na Tony Scotta i donekle Greengrassa, Kormakur se ovde bavi gotovo izumrlom vrstom buddy krimića kojom se na taj način prvi i poslednji bavio Walter Hill.
U tom hillovskom pogledu, 2 GUNS je prilično dobar, iako je sam Hill snimao nešto energičnije i mišićavije. Međutim, to je u suštini to - 2 GUNS je mešavina karaktera iz 48 HRS ili RED HEAT i miljea i zapleta iz EXTREME PREJUDICE. To su zadovoljstva koja smo jako davno sretali - Hill je prvi radio tu vrstu filmova a bogami i poslednji.
Očigledno je da su Denzel i Marky Mark bili raspoloženi za igru i banter u ovom filmu je vrlo efektan i vrlo old school. Naravno, prednost Hillovih filmova je u tome što su oni imali ironiju koja se javlja iz postupaka junaka a ne postupaka autora, ali obrni okreni, to je to, i lepo je ponovo videti da neko ceni ovu vrstu filma koja je tokom druge polovine osamdesetih bila osnovno pogonsko gorivo na blagajnama. Nažalost, danas, ovakva glumačka podela i žanr dovoljni su za dobro otvaranje ali osrednji skor filma na blagajnama pokazuje da je ovaj žanr ipak na marginama interesovanja publike. To je zanimljivo jer čista akcija i dalje dosta dobro prolazi a ovo bi trebalo da bude evolutivni stepen više od nje. Međutim, očigledno da je dugi diskontinuitet u ovom žanru učinio svoje pa su i filmovi potput GET THE GRINGO (koji je doduše više edgy od 2 GUNS) ostali bioskopski materijal za ostatak sveta ali ne za Ameriku.
Hillov tabor uostalom i najdirektnije reprezentuje Bill Paxton u ulozi ljigavog agenta CIAe.
Srpska publika tradicionalno ceni dobru bioskopsku akciju i po premijernom danu, rekao bih da je 2 GUNS privukao pažnju, sala u Koloseju je bila polu puna. Međutim, pitanje je koliko odsustvo "kulturnog kapitala" u formi informacije da je film blokbaster u Americi remeti njegovu eksploataciju ovde.
* * * / * * * *
Sasha Grey i Nacho
Primeras imágenes en exclusiva de "Open Windows" para Panda Security (http://www.youtube.com/watch?v=z8prOZOIR2A#)
Ali ne Načo Vidal :lol: :lol: Ali dobro, i Elajdža Vud je dobar kad nema Nača :shock: Mislim, ima "vud" u imenu.
Pogledao sam JOBS, relativno brzo složen biopic o Steve Jobsu koji je režirao Joshua Michael Stern. Simpatični aspekti filma HOBS su pre svega vanfilmski, pre svih taj da je filmska biografija jednog od najznačajnijih reprezenata "nove korporativne kulture" i "frictionless" kapitalizma snimila grupa nezavisnih producenata i finansijera koji su želeli da zarade novac, dakle nije sačekana ispeglana "zvanična" korporativna biografska priča koju priprema Aaron Sorkin. To mi se moram priznati dopalo jer je potpuno izvan krajnje diktatorskog i skoro pa monopolističkog modus operandija koji Apple nameće svojim korisnicima. Zanimljivo je da Jobs na kraju zapravo samo svoju životnu priču nije uspeo da zaštiti od third partyja.
Ashton Kutcher je solidno odigrao Jobsa, predočio je fazu i kad je ovaj bio cool i kada je polako počeo da postaje sve čudniji, uklanja prijatelje sa kojima je radio itd.
Nažalost, film ne uspeva da odgovori na neka od ključnih pitanja. Prikazuje Jobsovu izgubljenost na fakultetu ali i radoznalost, i to radi na krajnje pojednostavljen, kič način. Potom postaje konvencionalan ali zanimljiv kada Jobsova borba počne da podrazumeva neke neočekivane i hrabre i poslovne odluke. Zatim slede Lisa i Macintosh, dakle Pad. I potom, sledi ponovni uspon i bolest o kojima film ne govori apsolutno ništa. Naravno, Jobsova životna priča je značajna zbog njegovih početaka, ali njegov kambek sa novim proizvodima je faza u kojoj on postaje istinski značajan i ostavlja još dublji trah u kulturi, a svakako i otvara brojne kontroverze.
JOBS na kraju pokušava da načne neke od osetiljivijih, da ne kažem odvratnih aspekata Jobsove ličnosti, ali ih ne razjašnjava i ne crpi do kraja. Isto tako savremeni deo njegovog rada, kao i bolest, bivaju preskočeni iako su upravo to vrlo značajni dramski motivi.
Sternova realizacja je krajnje konvencionalna, JOBS ne deluje kao neki naročito zahtevan film i mislim da će bolje raditi na malom ekranu nego u bioskopima. Ipak, moram priznati da koliko god primedbi možemo da nađemo na Sternovu egzekuciju i "polemički" duh scenarija sa izvikivanjem raznih teza, ovo je i dalje daleko bolji film od mistifikovanog Fincherovog SOCIAL NETWORKa.
* * / * * * *
Гласали смо за Томислава Николића и Александра Вучића, нека их Бог поживи. И није пуцао Елдар у муслимане, већ у Асадову секту, алавите, која тлачи народ – извикује кројач Есад.
http://www.politika.rs/rubrike/Drustvo/Put-u-pakao-Sirije.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Drustvo/Put-u-pakao-Sirije.sr.html)
Pogledao sam FRANKENSTEIN'S ARMY Richarda Raaphorsta. Reč je o found footage gorefestu koji je verovatno vrlo zanimljiv onima koji cene tu vrstu izraza. Meni ta poetika nije toliko bliska, iako sam se u međuvremenu senzibilizirao na found footage i ima nekoliko dobrih filmova u tom stilu, ova vrsta promocije ekipa za efekte i šmiku u formi filma mi je ipak prilično daleko. Raaphorst bez ikakve sumnje uspeva da stvori dobru i agresivnu, košmarnu atmosferu u priči o grupi ruskih vojnika koji nabasaju na laboratoriju ludog Frankenteinovog potomka koji pravi monstrume za račun nacista, i sami monstrumi su odlčino i maštovito napravljeni. Međutim, sve ostalo je krajnje slabo. No, čini mi se da u domenu čistog gore filma, FRANKENSTEIN'S ARMY već po ozbiljnosrti tehničke izvedbe spada u red vrhunskih ostvarenja pa ne sumnjam da će doći do kultnog statusa vrlo brzo.
* 1/2 / * * * *
Stari priprema javnost za sledeću fazu Eurobasketa.
http://novinenovosadske.rs/dimitrije-vojnov-igranje-za-publiku/ (http://novinenovosadske.rs/dimitrije-vojnov-igranje-za-publiku/)
Lepo zapažanje, ovo što sad gledamo je tipična globalistička podmetačina :lol: I lepo je videti da smo mi iznad toga.
Ovo što sad gledamo je jedno veliko ništa. To je najtragičnije. Gledamo neke trećerazredne Amerikance koji čekaju angažman hukćući u dlanove pored zapaljenih buradi sa smećem. A da ne govorim o poražavajućem utisku da su i takvi Amerikanci superheroji za većinu Evropljana protiv kojih igraju...
Pogledao sam THIS IS THE END Setha Rogena i Evana Godlberga, iznenađujuće rani primer totalne dekadencije grupe komičara koji nisu sastavili ni deset godina u holivudskom mejnstrimu a već su počeli sa autoreferentnim radovima. Ubeđeni da dovoljan broj ljudi zna dovoljno o njima lično, Rogen i Goldberg su snimili film u kome apokalipsa zatiče Setha Rogena, Jaya Baruschela, Jonah Hilla i Craiga Fergusona u kući James Franca i kreće njihovo snalaženje kako da prežive, pritisnuti apokalipsom i ličnim sukobima.
Skoro sto miliona dolara zarade na američkim blagajnama bez ikakve sumnje pokazuje da su bili u pravu kada su procenili da postoji dovoljno ljudi koji žele da prisustvuju njihovim internim šalama, ali to ne znači da THIS IS THE END zapravo ne deluje kao skuplji i produženi skeč iz FUNNY OR DIE.
To dosta slobodno preskakanje iz forme u formu, iz nečega što je YouTube materijal na veliki ekran pokazuje da je publika nepredvidiva, a skor koji je ovaj film ostvario daleko nadmašuje recentne filmove svakog od ovih glumaca i autora ponaosob, iako su se u tim ostvarenjima ponašali mnogo racionalnije prema resursima i gledalačkom vremenu.
Ako se TEDu ili WE'RE THE MILLERS moglo zameriti da im je deo humora bio efemeran, ta oba filma su OKLOPNJAČA POTEMKIN za THIS IS THE END, film u kome se veći deo humora bazira na ličnim i pop kulturnim referencama, često na dela koja su bitnija autorima filma (tipa PINEAPPLE EXPRESS) nego publici.
Da film tako uporno ne pokušava da ima "priču", doživeo bih ga kao filmovanu tezgu u ravni "Indexovog radio pozorišta", međutim, pošto postoji priča onda je ovde reč o nečem drugom. Isto tako, ne mogu da osporim da nekome ko je sklon ovoj vrsti zabave, THIS IS THE END može biti srazmerno zabavniji i značajniji nego meni.
* 1/2 / * * * *
Zoran Ćirjaković tumači provokativan tekst iz New Yorkera o Novaku Đokoviću.
http://t.co/3t1j7LjJZx (http://t.co/3t1j7LjJZx)
Quotegrupe komičara koji nisu sastavili ni deset godina u holivudskom mejnstrimu a već su počeli sa autoreferentnim radovima.
При чему су у питању потпуни медиокритети чији филмови се по квалитету крећу од једва подношљивих до потпуно кретенских. Осим Џејмса Франка, он је океј.
Franca ceniš ili zbog prezimena ili zato što je gej. Sad razmišljam koje je od ta dva presudilo...
U sklopu priprema za RUSH Rona Howarda, pogledao sam GRAND PRIX Johna Frankenheimera, Jedan maliciozni kritičar Guardiana tvrdi da je GRAND PRIX i dalje najbolji film o Formuli 1 ali uveren sam da RUSH ipak nije toliko podbacio. GRAND PRIX u sebi ima neke vrlo ozbiljne kvalitete, to ne sporim, mogao bih čak da kažem da je to u izvesnom smislu vrlo značajan i inovativan film, ali na nivou celine ima jako ozbiljne probleme. Naime, Frankenheimer je kao veliki fan Formule proveo celu godinu prateći trke širom sveta, snimajući u pauzama treninga i pomalo tokom trka. Međutim, ono što je potpuno ispustio je prenaduvana, bajata i prilično konfuzna melodrama koja opterećuje prvih sat i po ovog tročasovnog filma koji je prikazivan sa sve međučinom, po uzoru na stare spektakle kao što su bili BEN HUR i CLEOPATRA.
All Star glumačka ekipa ne zna tačno šta radi, James Garner koji je, kao i Paul Newman, bio entuzijasta za auto trke formalno igra glavnu ulogu, ali se njegova priča gubi u dugim deonicama kada ekran zauzimaju Yves Montand ili Brian Befrord.
Ono što je adut jeste Frankeheimerov stil u scenama trke. Tu se koristi svim mogućim trikovima, pokazujući čestu naviku reditelja svoje generacije da čim se dočepa Evrope dobije arty virus. Slično se desilo i Sydneyu Pollacku u filmu BOBBY DEERFIELD. Međtuim, Frankenheimerove trkačke scene funkcionišu uz obilje avangardnih rešenja kao što su split-screenovi, neoštrine, kadrovi snimljeni kamerama postavljenim na trkačka kola. Naravno da danas ništa od toga nije novo ali je GRAND PRIX u svoje vreme bio film koji je po prvi put prikazao svu visceralnu snagu trka Formule 1.
Ti inovativni elementi su na kraju i nagrađeni oskarima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CQ Romana Coppole, njegovu debitantsku režiju u kojoj se vrlo simpatično i vešto poigrava filmskim stilovima šezdesetih. U maniru francuskog Novog talasa priča o američkom montažeru u Parizu koji radi na SF filmu (dosta sličnom BARBARELLI Roger Vadima) koji dobija priliku da preuzme režiju na toj problematičnoj produkciji, usput snimajući lični autorski film, rastrzan između svoje devojke stjuardese i glumice koja igra glavnu ulogu.
Coppola sa skromnim budžetom postiže jako puno vešto kombinujući ekspresiju priče o junaku, prizora iz njegovog autorskog filma i SF "filma-u-filmu". U nekoliko navrata Coppola dolazi do ivice da sklizne u proizvoljnost, ali zapravo ako imamo u vidu njegovu estetiku (dosta zastupljenu u radovima Wesa Andersona) ovo je izuzetno disciplinovan i racionalno postavljen film.
Sasvim sigurno da zrelosti Coppoling pristupa filmu šezdesetih doprinosi i porodični pedigre i film je pun znalačkih omaža figurama kao što su Dino De Laurentiis, Roger Vadim i Roman Polanski. Vrlo povoljnom opštem utisku donosi i visoka estetizacija. Među old school saradnicima na filmu je Dean Tavoularis.
Jeremy Davies u glavnoj ulozi daje filmu art house notu, ali u seriji njegovih pretencioznih rola, ova je najmanje problematična, naročito ako imamo u vidu njegove radove iz tog perioda. Ellodie Bouchez i Andrea Lindvall su svaka na svoj način sjajne i žanrovski precizne u ulogama žena koje pritiskaju Daviesov lik. Giancarlo Giannini se dobro zabavlja parafrazirajući Dina De Laurentiisa.
Iz ove vizure, Roman deluje kao Coppolin potomak na kog bi se pre trebalo kladiti nego na Sofiu. Međutim, isto tako hermetičnost njegovih tema čini CQ neuporedivo manje prijemčivim od filmova kao što su VIRGIN SUICIDES ili LOST IN TRANSLATION pa ne čudi da je Roman ostao ekscentrik koji se tek povremeno oglasi autorskim radovima.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-09-2013, 18:42:31
Franca ceniš ili zbog prezimena ili zato što je gej. Sad razmišljam koje je od ta dva presudilo...
Због презимена и зато што је био у Рајз ов д Планет ов ди Ејпс и 127 сати!
Ali koliko bi RISE bio bolji film da nije u njemu bio Franco?
Moj prethodnik na čelu RTSa objavljuje knjigu za Lagunu.
http://laguna.rs/v2326_vest_ekskluzivno_laguna_objavljuje_knjigu_aleksandra_tijanica_laguna.html (http://laguna.rs/v2326_vest_ekskluzivno_laguna_objavljuje_knjigu_aleksandra_tijanica_laguna.html)
Pogledao sam INFORMANT Jamie Meltzera, zanimljiv dokumentarac o Brandonu Darbyju, anarhisti i aktivisti koji je vremenom postao doušnik FBI i svojim tastiranjem uzrokovao samoubistvo jednog palestinskog aktiviste i japšenje hrupe mladih aktivista iz Teksasa. Njegova priča kreće iz Nju Orleansa gde je sa drugim aktivistima organizovao pomoć žrtvama uragana Katrina a završio je kao predavač na skupovima Tea Partyja. To je zaista bizarna transformacija i prelazak sa jednog na potpuno drugi deo političkog spektra. Ne samo u ideološkom već i u organizacionom pogledu. Sam Darby sebe vrlo preozbiljno shvata i do kraja filma ono što se nameće kao zaključak je da se on upleo sa FBI pre svega zato što je želeo istinsku diverzantsko-obaveštajnu aktivnost a to među aktivistima i anarhistima, uključujući i bivše Black Pantherse nije mogao da nađe. INFORMANT nije previše zanimljiv ljudima koje ne zanima politika i tema aktivizma kojim se bave zastupnici underground političkih opcija. Ali, svakako treba da ga vide oni kojima jeste, naročito jer sve više imamo dodira sa takvim stvarima i kod nas.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PRISONERS Denisa Villeneuveal, prvi veliki ovogodišnji favorit za "oskara". Nije reč o filmu za koji se može reći da je remek-delo, a kritika ga baš tako doživljava, ali reč je o prilično uspelom primenjivanju "smrtno ozbiljnog" pristupa na temu koja je do sada mahom bila zastupljena u žanrovskom šundu i ponekom studioznijem filmu. PRISONERS je u osnovi priča o serijskom ubici i najslabiji aspekt filma jeste upravo sam motiv serijskog ubice koji je više oslonjen na žanrovske osnove nego realizam. Sve ostalo je međutim pokušaj da se iz realističke vizure sagleda kako bi neki takav događaj zaista delovao na ljude i to čini ovaj film vrlo zanimljivim.
Villeneuve uzima motiv serijskog ubice i zadržava whodunit aspekt, vodeći ga vrlo vešto, i u pogledu žanrovskih praksi, to je vrlo uspeo aspekt ove priče. Međutim, ključna tema je pitanje sumnje i krivice, odlučivanja pod pritiskom, monstruma koji se budi u običnim ljudima suočenim sa izazovima, i u tom pogledu Villeneuve nastavlja svoje bavljenje vrlo prtencioznim temama, oslanjajući se na "teške" mitske matrice. Ovde nema toliko jasno čitljivog mita kao što je bio Edip u njegovom nagrađenom filmu INCENDIES, iako je deo kritike to pokušavao da mu "spočita", povezujući i PRISONERS sa nekim biblijskim motivima koji meni nisu bili prisutni u samim temeljima filma. Biblija je ovde pe svega prisutna kao "opijum za narod" i u onom pozitivnom i u onom negativnom aspektu te izjave, ali nije previše uticala na samu strukturu filma.
Hugh Jackman i dalje kanališe Mela Gibsona, ovog puta njegov rad iz filmova kao što je pre svih RANSOM a zatim jednim delom i SIGNS. Jake Gylenhaal, to je tradicionalistički indie. Paul Dano, Melissa Leo, Maria Bello, Terrence Howad i ostali zaokružuju glumački ansambl bez slabog mesta. Iako radi sa All-Star ekipom, Villeneuve uspeva da vrlo jasno profiliše glavne likove, ne dopušta sporednim glumcima da zasene glavne što se često dešava u filmovima sa ovakvom podelom. u tom pogledu, PRISONERS ima fizionomiju indie filma ali ima i perspektivu a blagajnama kao razumljiv glavnotokovski produkt.
Villeneuve donosi blagu arty estetizaciju ambijenata i detalja, nudi filmu nešto upmarket atmosfere, ali ne iskoračuje iz okvira prihvaćenih mainstream konvencija u pogledu tempa. Neka rediteljska rešenja su blago sofisticiranija od tipičnog trilera, ali jasno je da Villeneuve namerava da se obrati široj publici. U tom smislu, reč je o dobro odmerenom holivudskom debiju reditelja sa art house reputacijom u kome je ispratio njihove zahteve a da nije izgubio identitet.
U pogledu tematskih izbora i autorskih ambicija, PRISONERS je zanimljiv uzor za onu vrstu materijala kojom se kod nas recimo bavi Srdan Golubović, i pokazuje kako se u za klasu većem dometu tretiraju podjednako bombastične teme i odnosi. Naročito je zanimljivo uporediti montažna rešenja na kraju KRUGOVA i PRISONERSa, gde Villeneuve ima neuporedivo superiornije rešenje na kraju.
Sam aspekt mučenja osumnjičenog svakako čini da PRISONERS odjekne i kao neprikrivena kritika američkih praksi u "ratu protiv terorizma". U tom smislu, PRISONERS je školski primer višeslojnog upmarket filma.
Ono što se međutim izdvaja kao osnovna mana je to što je u samoj osnovi scenarija Aarona Guzikowskog ovo ipak jedan triler koji svoje pogonsko goriva nalazi u tome što se ne tretira baš svaki detalj smrtno ozbiljno. Villeneuve sve to podiže na jedan znatno viši nivo, ali upravo neke "rupe" koje su sine qua non žanrovskog filma čine da u pojedinim detaljima PRISONERS pokaže blage znake neuravnoteženosti između materijala na kome je izgrađen i autorskih namera.
* * * / * * * *
Zahladnelo je i vreme je da Stari malo podigne radnu temperaturu pričom o patriotama i izdajnicima u srpskoj kinematografiji.
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-ajdacicev-paradoks.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-ajdacicev-paradoks.html)
Pogledao sam FUTURE MURDER Normana Lesperancea i Andre Oevredala. Naravno, ovaj niskobudžetni skoro studentski film je značajan pre svega kao debitantski rad Andrea Oevredala koji je režirao TROLL HUNTERS.
Najzanimljiviji aspekt ove vrlo svedene priče o hirurgu koji izgubi razum i počne da proganja ljude koje je sanjao da ga ubijaju, pre svega je vezan za vizuelnost koja podseća na filmove iz sedamdesetih. Da nije slabe glume, FUTURE MURDER bi mogao da podseti na neke jednostavne filmove iz tih vremena kao što je recimo MANIAC. Ovako ipak ostaje samo studentski film bez perspektive za neku ozbiljniju distribuciju ili značaj izvan fusnote u opusu svojih autora.
* * / * * * *
Pogledao sam BACHELORETTE Leslye Headland. Očekivanja od ovog filma bila su bazirana kako na glumačkoj podeli u kojoj su Isla Fisher i Lizzy Kaplan tako i i po tome što je reditelj i scenarista Leslye Headland bila jedan od pisaca na izvanrednoj seriji TERRIERS. BACHELORETTE je imao tu nesreću da izađe posle BRIDESMAIDSa, blokbastera na sličnu temu, odnosno pokušaja da se na temu deveruša snimi ženski HANGOVER. Nažalost, u oba slučaja, rezultat je ne samo slabiji od muškog HANGOVERa u bilo kojoj inkarnaciji, već su rezultat krajnje problematični filmovi. BRIDESMAIDS je lošiji od ova dva jer je baziran na seriji skečeva koji nisu naročito smešni, i nema apsolutno nikakav estetski integritet kao film. BACHELORETTE je u određenom smislu superiorniji jer je vrlo pristojno režiran i pokušava da bude koliko-toliko estetizovan. Međutim, uprkos tome što više liči na film, nema dovoljno jaku priču koja bi ga održala kada nema humora, a film je vrlo škrt u tom pogledu, međutim, ne može mu se osporiti da pored viceva barem pokušava da ima nekakvu priču. Naravno, BACHELORETTE može biti za nijansu smešniji koji imaju manje iskustva kao gledaoci u ovom žanru.
Headland je inače adaptirala svoju pozorišnu dramu u ovaj film, i baš me zanima da li je taj tekst imao više smisla kao pozorišni vodvilj. Film su producirali Will Ferrell i Adam McKay i uprkos tome što BACHELORETE u pojedinim aspektima deluje kao njihov proizvod vrhunske klase, naročito u pogledu egzekucije, po mnogo čemu ovo im je najmanje srećan poduhvat.
* * / * * * *
Pogledao sam CLOSED CIRCUIT Johna Crowleyam još jedan triler po scenariju Stevena Knighta, pisca koji je iz pisanja britanskih socijalnih melodrama prešao preko Cronenberga u žanrovske vode da bi na kraju završio režirajući Jasona Stathama. U svim tim filmovima, Knight nastoji da završi svoj upmarket vibe, i CLOSED CIRCUIT nije izuzetak. Nažalost, čini mi se da Britanci više nisu na čelu produkcije conspiracy trilera (iako me serija UTOPIA demantuje ali to je u poslednje vreme "izuzetak koji potvrđuje pravilo") a CLOSED CIRCUIT to potvrđuje. Sa Ericom Banom i Rebeccom Hall koji su došli iz Holivuda da filmu daju specifičnu težinu i Riz Ahmedom koji izvlači maksimum iz 11. septembra što se karijere tiče već godinama, skuplje je pristojan ansambl. Međutim, sve ono što Crowleyevi likovi doživljavaju, oktrivaju, obelodanjuju i prećutkuju su teška opšta mesta, već potrošene teorije zavere, začinjene neukusnom dozom vere u pravničku spremnost da se žrtvuju radi Pravde, pa čak i svojevrsne vere u sistem.
Knightov scenario je nažalost prevaziđen i štur, u određenom smislu zakržljao, daleko od nivoa kakav bi se očekivao od ovako zvučnog imena. Crowleyeva realitacija je korektna, ali nedovoljno sveža da bi na bilo kom nivou prevazilazila ograničenja predloška. I Bana i Hall, i Broadbent, Hinds i Ahmed igraju u materijalu koji je ispod njihovih mogućnosti i rekao bih da bi CLOSED CIRCUIT mnogo bolje delovao kao deo televitijske ponude. Naprosto, ne nudi dovoljno sadržaja za ozbiljan bioskopski film. Međutim, serije na ovu temu su scenaristički daleko kreativniji i zato je krajnji domet CLOSED CIRCUITa da bude televizijska zabava za one koji ne poznaju žanr. To je ipak premalo od ovakve produkcije (Working Title) i ovakve ekipe.
* 1/2 / * * * *
Brad Furman je želeo da u filmu RUNNER RUNNER ponovi formulu kouja mu je pre dve godine uspela u filmu LINCOLN LAWYER. u tom vrlo šarmantnom filmu koji je imao dosta svojstava starinske detektivske serije, Furman je imao odličan scenario i izvanrednu glumačjku podelu tako da je njegova lakoća izlaganja likova i priče sve učinila nepretencioznim, za moj ukus povremeno čak i previše. U novom filmu, Furman pokušava da ponovi istu stvar. Ima nešto manje zvezda, i Justim Timberlake definitivno nije ono što je Matt McConaughey bio kad se vraćao svom snagom na veliki ekran, ali nije problem u imenima i licima, već u tome što hnema priče i nema likova. Stoga, Furmanov lagani stil gura na prazno i jedino što omogućuje je da RUNNER RUNNER ne bude dosadan.
Međutim, uprkos tome što nije dosadan, RUNNER RUNNER nema više čime da se pohvali. Uprkos uglednim imenima, Levien i Koppelman su isporučili slab scenario koji ne dobacuje čak ni do nivoa šematizovanih B-krimića. Čak i neki bitni klišei fale, možda je bilo velikih intervencija u montaži.
RUNNER RUNNER nije bio skup film pa neće biti ni veliki promašaj. Međutim, šteta je što u ovom formatu nije snimljen bolji film jer krimići tog profila postaju vrlo ugrožena vrsta.
* * / * * * *
Pogledao sam PLUS ONE Dennisa Iliadisa, grčkog reditelja koji je imao svojih nekoliko minuta slave kada je radio rimejk Cravenovog LAST HOUSE ON THE LEFT, u pokušaju da mejnstrimizuje neispolirani rani rad velikog majstora. Uprkos tome što je LEFT dobio natprosečno dobre kritike za tu seriju Cravenovih rimejkova, i njegovih recentnih radova uopšte, Iliadis nije dobio stalno mesto u Holivudu. PLUS ONE je nezavisna produkcija, sa glumačkom podelom koja čini sve što može ali ne može prikriti da je svako od njih zapravo kopija neke od "pravih" zvezda. Recimo, glavni junak kanališe B-verziju Chrisa Hemswortha.
Iliadis se u ovom filmu bavi zanimljivom SF premisom, koju nažalost pokušava da "racionalno" objasni padom meteora koji sve izmešta dublje na teritoriju treša, kako na planu idejnosti, tako i na planu tehničke realizacije. A ideja je itekako mogla da ostane "bez objašnjenja", kao neke od misterija iz TWILIGHT ZONEa. Naime, suština je u tome da junaci primete kako se pojavljuju njihovi dvojnici i shvataju da su to zapravo oni samo neko vreme ranije. Kada krenu da se dešavaju dva vremenska toka uporedo i da ratzmak između tokova postaje sve manji, dolazi se do tačke kada će se ljudi susresti sa svojim dvojnicima i neumitno se sukobiti.
Iliadis smešta ceo film na jednoj raspusnoj žurci, po realizaciji i ekscentričnosti nažalost daleko iza onoga što je ponudio PROJECT X a premisu vodi prema horor završnici, iako se za film teško može reći da je u celini horor. Pre bi se reklo da je reč o SF postavci koji Iliadis koristi za neke interesantne rediteljske postavke, poigravanje detaljima i svim potencijalima koje nudi priča o dva vremena sa istim likovima koja teku na istom mestu. Otud film spada po svojoj postavci liova u žanrovski korpus ali sem SF postavke ne nudi jasno žanrovsko opredeljenje.
PLUS ONE svakako neće biti novi DONNIE DARKO, ali jeste pristojan pokušaj mejnstrim SFa ubačen izvan sistema iz nezavisne produkcije, na način na koji su to činile kanadske produkcije pre desetak godina.
* * 1/2 / * * * *
Roel Reine je pre nekog vremena apostrofiran kao jedan od "autora" DTV filma zajedno sa Isaacom Florentineom i John Hyamsom. Nisam se složio niti se sada slažem sa tim izborom. Njegova ortodoksna okrenutost DTVu jeste bitan arhument ali do tada on u svojim radovima nije pokazao ništa po čemu bi se izdvojio. Florentineovo obeležje je povratak pravih atleta u svet akcionog filma, Hyamsovo je pokušaj da filmovima koje snima da raty dimenziju i nekakvo "umetničko dostojanstvo". Reine je naprosto snimao mahom nastavke bioskopskih filmova i njegovo autorstvo je više bilo izraženo u tome što je eto radio knock-offove poznatih brendova.
Međutim, u novom film DEAD IN TOMBSTONE, Reine uspeva da napravi istinski kvalitetan DTV. Reč je o okultnom vsternu, u kome desperados prodaje dušu Đavolu posle smrti kako bi se vratio u život i osvetio svojim banditima koji su ga izneverili. Đavola igra Mickey Rourke, revolveraša igra Danny Trejo, snimano je u Rumuniji, postoje sve predispozicie za dobru zabavu.
Ovog puta Holanđanin Reine pokazuje da ima stila i inventivnosti. Iako je i ranije on bio to-tier DTV hack, sada je uspeo da se još više angažuje i ponudi film kakav ne postioji u savremenom mejnstrimu, čak ni kod Roberta Rodrigueza, izuzev u slulčaju potcenjenog JONAH HEXa.
Danny Trejo igra glavnu ulogu i to naravno prevazilazi njegove moći. Rodriguez to nadoknađuje dodavanjem velikih i posrnulih zvezda oko njega a Reine rešava drugačije, okupljajući živopisne epizodiste i osmišljavajući dobre situacije, tako da na kraju Trejova ograničenja ne smetaju previše.
Deo sa Đavolom i Rourkeom je najproblematičniji. Reine pokušava da izvuče maksimum minutaže iz Rourkeovog očigledno kratkotrajnog boravka u Rumuniji, ne bi li opravdao njegov headlinerski status, ali ta okultna dimenzija ne igra prelomnu ulogu u filmu. Ipak, rekao bih da je odlazak u Pakao i povratak iz njega lep detalj.
Konačno, ako imamo u vidu deficit vesterna, ovaj film zaista i ne deluje kao DTV kopija mejnstrima, maltene se čini kao da bi negde mogao igrati i u bioskopima. U tom smislu, smatram da je ovo ona bolja linija DTVa koja se bavi obnavljanjem linija koje je mejnstrim zapostavio.
* * * / * * * *
Pogledao sam PURSUIT Michaela Crichtona, televizijski film koji je snimio po romanu vlastitom BINARY, napisanom pod pseudonimom John Lange. O Crichtonovoj književnosti se može reći i ovo i ono, svakako dosta toga negativnog, ali kada se sumira opus ostaje gotovo nestvarno ozbiljan rediteljski rad, naročito ako imamo u vidu da mu film uopšte nije bio opredeljenje. Mnogi reditelji provedu decenije u kinematografiji i ne snime film kao što je COMA koji će zauvek stajati kao referenca za određenu vrstu bolničkog trilera, ili WESTWORLD koji stoji kao referenca za određenu formu SFa ili u krajnjoj liniji naprosto odličan film kao GREAT TRAIN ROBBERY.
Uporedo sa građenjem literarnog opusa, Crichton je režirao i kada se taj deo njegovog stvaralaštva sagleda, ima samo nekoliko slabih mesta, ali i ta slaba mesta su često bolja od stvari koje su režirali neki reditelji isključivo okrenuti filmu i televiziji.
Televizijski film PURSUIT je mali, efektan, televizijski triler o političkom ekstemisti koji planira napad nervnim gasom na San Diego tokom velike političke konvencije. Na tragu mu je agent FBI, ali svi su zbunjeni što se čini da je počinilac svestan da mu je FBI na tragu i da ima nameru da to nekako iskoristi.
Ben Gazara je odličan u ulozi FBI agenta, ne igra ga kao akcionog heroja čak i u scenama kada mora da uzme stvari u svoje ruke, a ambijenti i zaplet su na prijatan način old school, tako da film funkcioniše i danas.
PURSUIT ne mogu ubrojati i red seminalnih TV filmova sedamdesetih, ali svakako spada među solidnije i one koje zub vremena nije obesmislio.
Odlicno zapazanje za Krajtona, zaista. Meni je njegov omiljeni film bio Looker, ali ga nisam gledao vise od dve decenije, pa ne znam kako se taj film danas drzi. A Westworld je ostao klasik koji je nadziveo 95% SF filmova iz sedamdesetih.
LOOKER sam reprizirao nedavno. Vrlo korektan film, dan-danas stoji! Jedini film sa kojim nije pokazao visok nivou je RUNAWAY ali i to je sasvim u rangu nekih filmova koje su snimali reditelji isključivo posvećeni filmu.
Konačno sam ispravio istorijsku nepravdu i pogledao VIR Bojana Vuka Kosovčevića. Ne mogu da kažem da delim Žikin entuzijazam u pogledu kvaliteta filma, ali bez ikakve sumnje mislim da je u njemu prepoznao nešto što definitivno postoji, dakle nije izmislio njegove vrline.
Ono u čemu se ja razlikujem od Žike jeste procena same estetike. Čini mi se da Kosovčević sigurno ima veliku energiju i dobre namere ali da se njegov rad po zrelosti ne može porediti sa Dragojevićevim, iako su ambicije definitivno tu negde. Naprosto, Kosovčević na nivou ideja, kako na pukom nivou fabule i načina pripovedanja, pa zatim i intelektualnog uvida ne zadire mnogo dublje od studentskog filma.
Otud i ovaj triptih o "neveselim devedesetim" na kraju nema baš jasnu ideju, nema baš jasan ni ideološki, ni tematski angažman, već ostaje na jednom uopštenom nivou gde se spajaju prikaz košamrnog perioda, pokušaji da se unutar njega nađe neka vrsta sentimentalnosti, a rezultat su junaci naivnog kalibra, i po onome što čine i po onome što im je estetski domet. Naprosto, u pokušaju da pronađe emociju u svojim neartikulisanim junacima, istovremeno ih braneći i osuđujući, Kosovčević jedino uspeva da postigne tu neposrednost studentskog filma.
Dragojeviću se takvi gafovi u kanonskim filmovima nisu dešavali, ali isto tako on te filmove ipak nije radio sam, pre svega kao scenarista.
Jedan od problema filma svakako je i odluka da se bazira na tri priče od kojih je svaka prilično drugačija od prethodne, ne samo po miljeu u kom se dešava jer milje je faktični isti ali sagledan iz drugog (vrlo različitog) ugla, već i po estetikama kojima se služi. Priča o skinhedima po definiciji spada u domen društveno-kritičkog, da ne kažem "problemskog" filma; priča o krimosima spada u domen krimića sa potencijalom da se izvrgne u exploitation; priča o ludom ratnom veretanu ima nešto od ekspresionističke psihološke drame. Kosovčević uspeva da ovo sve učinim delovima jednog istog filma, i to je veliki uspeh. Ali to je po svemu, na krajeva jedan film koji više funkcioniše kao Kosovčevićev showcase šta sve ume nego kao konzistentno delo.
Konačno, poslednji krupan problem je glumačka podela u kojoj glavne uloge u prve dve priče igraju glumci koji su morali biti kudikamo "mekši" i prijemčiviji publici. Ne smatram da su to po definiciji morale biti zvezde ali mislim da su i igrali morali imati više leading man kvaliteta.
Star cameo pojave Emira Kusturice i drugih slavnih faca su prilično efektne i ne remete tok filma. Nadam se da će Kusturičin kameo pomoći plasman filma u inostranstvu.
Kosovčević bez ikakve sumnje pokazuje lakoću u izlaganju priče i uspeva da napravi konzistentnu sirovu estetiku u pogledu kadriranja i fotografije, sa nekoliko efektnih akcionih scena u drugoj priči. U tom smislu, Kosovčević zaslužuje pažnju i u pojedinim aspektima, VIR je bolje realizovan nego što je zamišljen na nivou priče.
Međutim, ta tematska raspojasanost odvojila ga je od većeg uspeha i kod kritike i kod publike koju bi nekim dometima svakako zasluživao. Filmovi sa kojima se poslednjih godina može porediti, ŠIŠANJE ili MILOŠ BRANKOVIĆ su dobacili dalje jer su bili tematski fokusiraniji (naročito ŠIŠANJE) a VIR zapravo postiže manje, sabirajući više motiva.
U svakom slučaju, VIR je debi koji obećava, ali nije debi koji sam po sebi može da se nametne i nema format KLIPA, ili u krajnjoj liniji SRPSKOG FILMA. Međutim, Kosovčević svakako ima budućnost, naročito ako u drugom filmu uspe da prevaziđe greške koje je napravio u prvom, i koje - ako imamo u vidu S/KIDANJE - nisu nešto što je potpuno neobično.
Pitanje glasi - koju vrstu karijere sada Kosovčević može da izgradi kod nas. Snimio je prvi film mimo sistema, zaslužuje drugu priliku - u to nema sumnje - ali da li može da ponovi ovaj isti produkcioni poduhvat ili će ipak morati da računa na kakvu-takvu državnu pomoć?
* * 1/2 / * * * *
Stari se bavi temom srpskih serija koje se snimaju po licenci...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/09/strani-faktor.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/09/strani-faktor.html)
Pogledao sam APRES MAI, novi film u kome Olivier Assayas istražuje svoje autobiografske teme, ali ih spaja u jedan zanimljiv melanž dve faze. S jedne strane, on je na početku karijere u filmovima kao što je EAU FROIDE imao autobiografske tendencije, ali u zreloj fazi, sa triptihom CARLOS tu epohu počinje da sagledava iz "globalne" vizure, iskoračujući iz intimnog sveta u svet politike, kulture itd. Tako sada, on prikazuje svoje mesto, i svoj instimni svet u kontekstu širih političkih događaja. APRES MAI je smešten u milje mladih šezdesetosmaških aktivista a nekoliko detalja (kao recimo odnos sa ocem scenaristom) nepogrešivo pokazuju da je to Assayasovo iskustvo.
Assayas sentimentalno prikazuje mlade i atmosferu koja je vlada u njihovoj političkoj borbi, ali isto tako nemilosrdno preikazuje koliko je politički angažman proisticao iz ličnih frustracija i avanturizma, pre neko iz jasne aktivističke vizije. Isto tako ni intimni apsekt nije mistifikovan kao u Bertoluccijevom THE DREAMERS, ali isto tako nije lišen ni sentimentalnosti, dakle Assayas nije hladan prema svojim likovima i epohi koju je proživeo. Mislim da kao i THE DREAMERS, i APRES MAI najodaniju publiku može naći među mladim ljubiteljima art housea i levice.
U rediteljskom pogledu, Assayas je kao i uvek siguran, sjajno gradi atmosferu a ambijenti u kojima se odvija priča su besprekorno odabrani i živopisno dočaravaju duh vremena kojim se bavi.
Zanimljiv je prikaz kinematografije u koju Assayasov alter-ego ulazi, pre svega zato što je ovo jedan od retkih prikaza "očevog filma" protiv kojeg su se bavili novotalasovci u kome su sadržani i generacijski jaz ali i poštovanje, i razumevanje. Zanimljivo je da su "sinovi" velikih predstavnika staroh "scenarističkog" filma, Assayas i Audiard obojica u početku pokazivali interesovanje za druge forme da bi na kraju poklekli i ušli u film, s tim što je Assayas prethodno overio Cahiers du cinema i saradnju sa Techineom, a Audiard je počeo sarađujući sa ocem, pa nije ni okusio novotalasovski odjek, i tek je kasnije ponudio svoj ugao gledanja na "polar".
* * * / * * * *
Stari je zaboravan i želi da to reši osnivanjem jednog kablovskog kanala...
http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4767/dimitrije-vojnov-super-channel/ (http://www.citymagazine.rs/u-vazduhu/urban-flash/4767/dimitrije-vojnov-super-channel/)
Kako bi se finansirao taj super kanal bez ikakvog sadržaja koji zapravo donosi novac?
Bio bi u nekom paketu koji se plaća.
Pogledao sam GRAVITY Alfonsa Cuarona, film koji je sa pravom stekao reputaciju jednog od najznačajnijih event naslova ove godine. GRAVITY je nesvakidašnji akcioni SF film u kome Cuaron ostavlja svoj autorski pečat, a rekao bih i da se bavi "autorskom" reinterpretacijom žanra koju sebi mogu da dozvole samo veliki reditelji, i po talentu i po reputaciji. Prethodni film koji je na ovaj način "pretresao" formu je recimo CAST AWAY Roberta Zemeckisa. U oba slučaja imamo filmove sa velikim zvezdama u kojima su one izmeštene iz ambijenta u kome se dobro snalaze u svoj samostalni show, bez sidekickova sa kojima će komunicirati, bez tipičnih komičnih odmorišta, herojskih gestova, uobičajenih atraktivnih ambijenata. U psihološkom smislu, u tom nizu filmova CAST AWAY je sigurno zreliji od GRAVITYja, i ono što se dešava Zemeckisovom junaku je radikalnije. Doduiše, Zemeckisov film pored impresivnih fizičkih aspekata junakove sudbine ipak i jeste prevashodno priča o transformaciji karaktera, dok je GRAVITY pre svega bare bones akcioni film u kome je karakterizacija uvedena samo kako bi se za potrebe publike podvukao "ljudski faktor".
GRAVITY u svojoj osnovi nije SF u tom smislu što većim delom govori o već postojećim pronalascima, ne prikazuje svet koji je transformisan nekim novim izumom ili društvenim promenama. Međutim, sasvim sigurno da u sebi nosi nešto optimizma u vezi sa istraživanjem svemira koji više spadaju u domen SFa nego realizma. Na stranu, koliko su doživljaji glavnih junaka uverljivi i mogući (a nisu previše) ono što je suština GRAVITYja u pogledu fantastike jeste optimizam koji zapravo nije svojstven svemirskim misijama. Jedna od osnovnih osobina mnogih letova u svemir koji su pošli po zlu jeste mirenje sa sudbinom u kritičnim situacijama, bilo da je reč o kosmonautima koji su promašili orbitu i došli na putanju sa koje ne mogu da se vrate na zemlji, ili ako se radi o šatlu kome je oštećen zaštitni sloj na trupu.
Zato, GRAVITY iako nije SF u užem smislu, definitivno jeste film koji zrači atipičnim optimizmom u pogledu istraživanja svemira.
Cuaron i sin su osmislili brilajntnu minimalističku suspense postavku. Dvoje astronauta posle katastrofalnog sudara njihovog šatla sa svemirskim olupinama pokušavaju da se spasu tako što će se nekako dovući do stanice Mir i sa nje uhvatiti Soyuz do Zemlje.
Ne želim da otkrivam dalje, ali stvari se dešavaju u krugu koji su iscrtali Cameron u THE ABYSS i Howard u APOLLO 13 sa Cuarionovim vizuelnim pečatom. Ne treba da čudi što Cameron slavi GRAVITY kao najveći film smešten u svemiru jer ovo jeste na njegovoj liniji.
Na nivou bioskospke napetosti i visoke estetizacije, Cuaron je snimio besprekoran film, u kome svoje duge kadar sekvence dovodi do savršenstva, do tačke u kojoj se ni ne primećuje da jako dugo nema rezova. Za razliku od CHILDREN OF MEN gde su impresivne kadar-sekvence bile "vidljive" ovde su prisutne, ali nisu toliko nametljive, i GRAVITY poziva na više gledanja jer kada prođe napetost ostaje zaista impresivno tehničko dostignuće.
Kad je reč o prikazu putovanja u svemir, GRAVITY je sve ono što su ljubitelji astronautike ikada poželeli, prikazani su razni protokoli, razni najveći tehnički sistemi, i film iskoračuje iz već pomalo potrošenog NASA ambijenta u Soyuze i kineske stanice. Neprekidno je bestežinsko stanje i film je pun vrlo zanimljivih detalja. Iako nije mogao puno da se izmakne od mejnstrim pripovedačkih tehnika, Cuaron u pojedinim scenama nudi vrlo sofisticirana rešenja naročito u pogledu toga kakvu ulogu igraju detalji. Srpsku publiku i Snowdenove fanove, naročito će obradovati recimo scena u kojoj se Sandra Bullock nadiše ruskog vazduha i dođe sebi.
Glumci su odlično uradili posao. Sandra Bullock se posle dvadeset godina vratila u okolnosti iz SPEEDa ali sada ipak dve decenije starija i sa "oskarom" iza sebe. Clooney je s druge strane došao na popravni u svemir posle SOLARISa i obrisao je mutan utisak Soderberghovog rimejka.
GRAVITY obavezno treba gledati u 3D, u tom pogledu svakako pomera granice izraza i daje mu novi smisao, karakterističan za najbolje filmove ozbiljnih autora u toj tehnici.
* * * 1/2 / * * * *
Da, mene užasno privlači film iako nije dobio sjajne kritike i iako očekujem da bude sve baš ovako kako si opisao. Moram da nateram ženu da ga gledamo, samo me brine taj imperativ 3D-a prema kome ja imam užasnu negativnu predrasudu.
Vidi, ja sam ga gledao u 2D jer meni 3D smeta. I impresivan je. E sad, verujem da je u 3D u potpunosti postignuto ono štoje Cuaron želeo. Inače, odakle ti to da nije dobio dobre kritike?
Korean director Kim Jee-woon ("I Saw the Devil," "The Last Stand") is set to direct "Coward" at Electric City Entertainment and Sierra/Affinity.
The film is an adaptation of the first novel in Ed Brubaker's graphic novel series which recently won an Eisner Award for best new series.
Set in a world of hustlers, crooked cops and lowlifes, the story centers on a second-generation heist planner who always has a bulletproof exit plan.
Brubaker adapted the screenplay, while Jamie Patricof and Lynette Howell will produce. David Slade was previously attached to direct.
Quote from: crippled_avenger on 04-10-2013, 13:47:38
Vidi, ja sam ga gledao u 2D jer meni 3D smeta. I impresivan je. E sad, verujem da je u 3D u potpunosti postignuto ono štoje Cuaron želeo. Inače, odakle ti to da nije dobio dobre kritike?
Možda sam ja samo naleteo na par relativno neentuzijastičnih kritičara kad sam nešto vršljao po Intenetu pre par tjedana. U svakom slučaju želim da gledma film otkad znam za njegovo postojanje.
Quote from: mac on 03-10-2013, 17:47:01
Kako bi se finansirao taj super kanal bez ikakvog sadržaja koji zapravo donosi novac?
Nije pitanje ko bi finansirao superkanal, već šta bi bilo sa ''običnim'' kanalima. Njihovi vlasnici sigurno ne bi pristali da im otkinu deo publike...
Pristali bi ako bi im se plaćao program. Televizije generišu rejtinge još uvek na terestrijalnoj televiziji kod nas. Ako bi taj rejting preveden u cenu reklamnog prostora bio još dopunjen nekim novcem i to od materijala koji se u odredenim slučajevima reprizira? Drugo, obični kanali su već besplatni. Dakle, to da ih emituje još neko, možda sa očuvanim blokovima reklama, može samo da im donese dopunsku dobit...
Politika Pinka je da nikom ništa ne daju. Ako imaju nekakav višak sadržaja napraviće novi kanal samo za to. Imaju trenutno bar dvadesetak kanala.
Sećam se da Pinkove pesme i Pinkovi izvođači nisu mogli da se pojave ni na jednom drugom kanalu, čak ni na RTS-u, i onda muzička emisija deluje krnje jer pola popularnih pesama nije u sadržaju.
Nije bilo para kojim ih se moglo umoliti.
A šta bi se to sa Pinka pa emitovalo kao dobro... :)
Doduše, da se razumemo ovaj tekst govori o Super Kanalu pre svega kao metafori stanja u našim medijima.. Ali svakako je zanimljivo i misliti na koji način bi se to realizovalo...
Pogledao sam TV film MARTIN AND LEWIS Johna Graya koji se bavi komičarskim partnerstvom Deana Martina i Jerry Lewisa. Gray pokušava da prikaže i "mračnu" stranu njihovog odnosa, i naličje Holivuda ali uspeva da na kraju cele priče ostane dostojanstven i da ih ne demistifikuje. U tom pogledu, Gray nije snimio materijal baš za HBO, ali isto tako ovo je dosta dobar primer kako se može napraviti hagiografska priča o značajnim ličnostima kojaukazuje na njihove mane ali ih ne ponižava.
U ovom TV filmu Gray donosi tezu po kojoj Martin više nije mogao da podnese Lewisovu nezajažljivu borbu za pažnju i svojatanje njihovog zajedničkog rada. Koliko god da je Martin lakonski prihvatao taj posao, okolina ga je dodatno pritiskala da se sukobi sa Lewisom. Sa druge strane, Lewis je pored ogromnog egoizma itekako želeo da Martin ostane u duetu sa njim i izuzetno je teško podneo rastanak sa njim.
Priča je naravno dodatno začinjena karakterističnim preprekama na putu do vrha, situacijama u kojima im ide teško i kada se njihova talenat ne prepoznaje, ali i suočavanjem sa novinama u životu proisteklim iz popularnosti.
Sean Hayes je napravio izvanrednu ulogu kao Jerry Lewis i za nju je osvojio i neke nagrade. Međutim, upravo ova uloga pokazuje koliko je Hayesova želja da se ne izjašnjava o seksualnoj orijentaciji (uprkos seriji WILL AND GRACE) bila mudra (premda se na kraju ipak autovao) jer u ovoj sjajnoj interpretaciji gledalac neumitno počinje da učitava i latentne homoseksualne porive Jerry Lewisa prema Deanu Martinu. Jeremy Northam je takođe odličan kao Dean. Obojica glumaca vrlo odmereno i bez previše imiticija uspevaju da odigraju ove ikone američke popularne kulture, da razjane njihove motive i pruže sve ključne pečate.
U pojedinim aspektima, MARTIN AND LEWIS neznatno odstupa od istorije, ali to je više prisutno u vezi sa nekim datumima nego sa samom prirodom događaja.
Verujem da uprkos krupnim ličnim lomovima koje proživljavaju junaci ove priče, MARTIN AND LEWIS može delovati dosta "lagano" publici, ali verujem da su sami junaci svoje lomove proživljavali u fazi životne bezbrižnosti koja je sve i činila laganim.
Pogledao sam POLYTECHNIQUE Denisa Villeneuvea. Villeneuve spada među reditelje kojima je prelazak u Holivud prijao iako su po mnogo čemu snimili drugačije filmove od svojih početaka. POLYTECHNIQUE je visokoestetizoavan ali nažalost šuplja priča o masakru na montrealsnkoj višoj školi koji se zbilja desio 1989. godine. Ipak, Villeneuve je ovde više vansantovski zainteresovan za atmosferu i lepe kadrove nego za motive zločinaca i sudbine ljudi koji su se tamo zatekli, tako da se čini kao da su psihologija likova i njihovi problemi tu više dati kao povod za zanimljive kadrove nego za bilo šta drugo. Nemam ništa protiv takvog postupka kada ta "psihološka dimenzija" ne bi kudikamo ipak morala da zaigra značajnu ulogu u filmu i kada joj i sam autor ne bi namenjivao značajniju ulogu koja ona u ideji ima ali egzekuciji nikako nema... Čak ni sa svojim ogromnim kulturnim kapitalom Van Sant nije uspeo da učini ovakvu postavku istinski ubedljivom uprkos velikom uspehu ELEPHANTa.
* * / * * * *
Pogledao sam PARADISE Diablo Cody, rediteljski debi scenaristkinje koja je za JUNO osvojila "oskara". Scenarsti za svoj debi obično čuvaju ili scenario koji nisu uspeli da prodaju ili onaj koji im je najdraži i ja bih rekao da se ovde radi o ovom prvom. PARADICE je slabiji scenario od svih radova Diablo Cody koji su do sada realizovani, premda moramo imati na umu da je ovo sigurno i najgore režiran među njenim scenarijima. PARADISE ima jaku glumačku podelu koja je zarobljena u jednom vrlo svedenom zapletu i autorskoj viziji koja ne može da se odluči između toga da li je raspoloženija za kritikovanje konzervativaca ili raspusnika, ali u oba slučaja zapravo promašuje temu jer konzervativci koje prikazuje su apsurdni a raspusnost nije autentična već korporativna i ima mnogo više veze sa konzervativizmom nego sa autentičnim "gradom greha". Dakle, pored egzekucije, Diablo se nije snašla ni na idejom planu. Zato i ne čudi da je PARADISE više odbačen nego distribuiran.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam DEVOURED Grega Olivera, zanimljiv ali na kraju ipak prilično slab indie film koji koketira sa hororm ali je ipak vuiše reč o psihološkoj studiji po uzoru na Romana Polanskog i njegove "ženske filmove". Marta Milans je izuzetna u glavnoj ulozi kao čistačica iz El Salvadora koji radi da bi skupšila novac za sinovljevu operaciju. Osim atmosfere i nekih jako zanimljivih rediteljskih rešenja, ništa oko nje nije naročito dobro a naročito ne preokret u kome se desi sve ono što gledaoci slutili i rekapitulira taksativno, na nesvakidašnji način. Greg Oliver je bio nadomak nečeg zanimljivog, pružio je mnogo u radu sa glavnom glumicom i u realizaciji, ali ideja na kojoj se bazirao film to nije mogao da isprati. Nažalost, žanrovska konfuzija u filmu ne može da mu pomogne da uspe ni kao indie film ni kao horor, premda verujem da bi možda mogao izboriti neke simpatije na žanrovskim festivalima.
* * / * * * *
He announced the project over a year ago, but "The Artist" director Michel Hazanavicius has surprised everyone by already being well into production on his remake of Fred Zinnemann's post-WW2 drama "The Search".
CinEuropa reports that Hazanavicius has been shooting the movie since August in the country of Georgia, with the shoot about to head to Paris. At last report, Bérénice Bejo co-stars in the film, while Annette Bening is rumored to have a role as well.
The original followed a Czech mother and son looking for each other after surviving a concentration camp. The remake shifts the action to contemporary Chechnya and follows two women working for a non-profit organisation.
Further details are expected at the American Film Market next month.
Source: The Playlist
Though it scored incredible rave reviews across the board, Alfonso Cuaron's sci-fi epic "Gravity" has one particular scene that some of its most ardent supporters have had issue with in their reviews.
MAJOR SPOILERS AHEAD
The scene in question? The sequence two-thirds into the film where Sandra Bullock shuts down the oxygen and seemingly gives up - only for George Clooney's veteran astronaut to come in through the airlock and give her a homespun monologue. He vanishes, leaving the viewer to speculate - was it an oxygen-deprived hallucination, a dream, or a 'vision'.
Speaking about the scene with Vulture, Cuaron says he kept hitting a dead end with that scene and couldn't make it work. The person who ended up re-writing it and saving the day? Clooney himself.
"We were struggling with rewrites, we'd stripped everything, a lot of the dialogue; we knew that anything that was going to be said, it was going to have a lot of weight, There was one scene we were doing over and over and over, and George overheard that we were dealing with that.
And then one night I receive an e-mail from him, saying, 'I heard you were struggling with this. I took a shot with the scene, Read it. Throw it out.' And we ended up using it. This was exactly what we needed."
The scene itself was always there, and Clooney likely made it work better. Even so, many are still debating whether the scene was even needed and/or ultimately took away something from the overall film. What did you think?
Pogledao sam THE DIRTIES Matta Johnsona, zanimljivu indie found footage crnu dramediju, o dvojici filmskih entuzijasta koji nailaze na probleme sa bullyjima u srednjoj školi i polako počinju da razmišljaju o tome kako bi vrhunac njihovog umetničkog rada bio pravi masakr po uzoru na Kolumbajn koji bi zabeležili kamerama. Bullies su već decenijama vrlo bitna tema američkog filma, i očigledno da je to problem koji autori smatraju izuzetno relevantnim i inspirativnim ali ekstremnost tretmana te teme čini ovu vrstu priča autohotono američkom i kad god su prenete u evropski film (recimo, LAT DEN RATTE KOMMA IN) ne deluju toliko ubedljivo.
THE DIRTIES to podiže na vrlo dramatičan nivo i scene zlostavljanja učenika su izuzetno energične i ekspresivne. Isto tako, sam milje kinoamatera u srednjoj školi je izuzetno živopisno prikazan, sa mešavinom njihovog zaraznog entuzijazma i gotovo odbojne filmofilije.
Najzanimljivija scena u filmu je zapravo prva, u kojoj se sreću junaci srednjoškolci sa kinoamaterima iz osnovne škole i razmenjuju iskustva o tome kakve filmove snimaju.
Sam found footage koncept u ovom filmu je ubedljivo koncipiran, mada nikada do kraja nije razjašnjeno zašto je "treći drug" koji drži kameru tako tih i pasivan. Isto tako, postoje neke scene u kojima se pokušava određena estetizacija mladalačkih rituala uz upotrebu indie muzike, što je inače karakteristična početnička greška reditelja debitanata pa se i uklapa u priču o kinoamaterima.
THE DIRTIES je film koji svakako pravi mnoge greške, ali imajući u vidu njegove kapacitete i okolnosti nastanka, reč je o solidnom ostvarenju koje zaslužuje punu pažnju.
* * * / * * * *
Sad tek shvatam što su me zvali da arbitriram u BRAČNOM SUDIJI...
http://variety.com/2013/biz/news/porn-star-rocco-siffredi-brings-his-experience-to-relationship-reality-series-1200706340/?utm_source=sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=dailyheadlines (http://variety.com/2013/biz/news/porn-star-rocco-siffredi-brings-his-experience-to-relationship-reality-series-1200706340/?utm_source=sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=dailyheadlines)
Quote from: crippled_avenger on 10-10-2013, 01:12:25
Sad tek shvatam što su me zvali da arbitriram u BRAČNOM SUDIJI...
Preksiinoc polemizirali zasto te nema, a bio je npr. Tozovac!!!! Neprocenjivo. :|
Zamisli moj izraz lica kada su me pozvali. :)
Many of those involved in Alfonso Cuaron's "Gravity" have commented on how hands off the film's studio, Warner Bros. Pictures, was during production.
At one time though, the studio did have concerns. It is a risky project after all, a film in which there's really only two onscreen characters and one (albeit vast) location. Talking with io9, Cuaron revealed some of the early feedback he received from executives about the film.
One was an "Apollo 13"-style suggestion of frequent cutting back to Mission Control in Houston - "You need to cut to Houston, and see how the rescue mission goes. And there is a ticking clock with the rescue mission."
Another was the inclusion of flashbacks to showcase the backstory of Sandra Bullock's character, and even going so far as to suggest "a romantic relationship with the Mission Control commander, who is in love with her."
There was also one exec who asked for more action including "having an enemy, like a missile strike" and "finishing with a rescue helicopter".
Cuaron dealt with it the right way though - a respectful decline: "In the end, they were all very respectful because they had a clear view of what we were doing... You have to understand that in this is the process...in many ways I don't know how they did it."
Renny obdelava antičke mitove
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/10/renny-radi-klasiku.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/10/renny-radi-klasiku.html)
Pogledao sam ABOUT TIME Richarda Curtisa. Reč je o vrlo zanimljivom filmu o putovanju kroz vreme koji ga sagledava iz vizure romantične komedije, i porodične drame, no to ne znači da Curtis kao scenarista nije ponudio i ponešto zanimljivo i intrigarntno u okvirima filmova o putovanju kroz vreme.
Rachel McAdams je igrala u već dva filma koji iz romantične vizure sagledavaju temu putovanja kroz vreme i stavljaju fokus na međuljudsjke odnose. Iako se ne bi očekivalo, upravo ta dva filma su se izdvojili kao najsvežiji ili među najsvežijim naslovima na tu temu u proteklih desetak godina. Naravno, nemoguće je izbeći šalu da u ovom filmu Rachel McAdams postaje TIME TRAVELER'S WIFE. U tom smislu, Richard Curtis ulazi u prikaz bračnog života posle inicijalnog romcom momenta. Working Title je prošle godine imao film I GIVE IT A YEAR koji je pokušao, ali nije baš uspeo, prikaže krizu braka kao konvencije romantične komedije. U ovom filmu i sam Curtis zakoračuje u temu braka (LOVE ACTUALLY se ne računa jer su u njemu junaci već u braku) i uspeva u jednoj od najdelikatnijih stvari na filmu a to je da se prikažu harmonični odnosi među junacima.
ABOUT TIME nema monumentalni zamah THE BOAT THAT ROCKED i tu veliku energiju, ali je tu razbarušenost i raskoš zamenio prilično fokusiranim pripovedanjem. Ako imamo u vidu određene promene tona priče u drugoj polovini filma, koje su smetale delu kritike, smatram da je to Curtis jako vešto savladao. Stoga, čini mi se da je ta preimedba više bazirana na tome što su neka od emotivnih očekivanja gledalaca izneverena. Ipak, film nikada ne izlazi izvan okvira Curtisove poetike, naprosto samo je reč o odstupanju iz žanra.
Jedna od mana koje su kritičari našli jeste i Curtisov karakteristični klasni pristup, koji je po njima prevaziđen u savremenoj ekonomskoj klimi. Čini mi se da to nije toliki problem samog filma ili Curtisa koliko utiska da Working Title možda više nije onakav međunarodni reprezent britanske savremenosti kao što su Merchant i Ivory bili za prošlost. No, taj zadatak sada preuzimaju neki drugi ali i dalje ne mogu da pariraju onim kvalitetima koje donose WT autori kao Curtis ili Edgar Wright.
Curtisov "alter ego" ovog puta nije Hugh Grant, naprosto je prestar, ali Domnhall Gleeson odlično obavio svoj posao s tim što se čini da njega zanima izgradja raznovrsnije karijere od Grantove. Podela je u svakom pogledu izuzetna s tim što neće biti toliko komercijalno potentna kao u slučaju NOTTING HILLa iako je na neki način ponovljena ta formula romanse britanskog smotanka i čulne Amerikanke. Rachel McAdams nije Julia Roverts ali svakako jeste na onom nivou na kom je bila Andie McDowell u FOUR WEDDINGS. Ipak, čini se da takava komecijalni fenomen u savremenoj kinematografiji ne može da se ponovi. To je šteta jer Curtis nudi zreo film i jedan neobičan pogled na romantičnu komediju.
* * * 1/2 / * * * *
Stari prepoznaje da se neki argumenti u novim ekonomskim merama ponavljaju...
http://starikadar.blogspot.com/2013/10/zavadi-pa-vladaj.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/10/zavadi-pa-vladaj.html)
Moj je utisak da se ovim oporezivanjem "visokih" plata u javnom sektoru pre svega pokušava isposlovati PR, da je na drugom mestu blaga deinsentivizacija rada u javnoj službi (što je postao skoro pa porodični posao) a tek na dalekom trećem neki pokušaj javne uštede koji uostalom, kako svi ponavljaju i nije sam za sebe dovoljan da učini išta na oživljavanju privrede.
Sa svim ovim merama štednje oni po svemu sudeći mogu da pokriju gubitke "Srbijagaswa" i "Sartida" a pričaju priču o tome da na ovaj način sprečavaju rast duga u milijardama dolara...
Visokih plata je premalo da bi dovele do nekih značajnijih ušteda, i one su mahom rezervisane za političke figure postavljene na takva mesta. Međutim, oni najavljuju i smanjenje broja zaposlenih koji kako god da su dobili posao ipak vereovatno sve te poslove rade jer nemaju od čega da žive. To uključuje i dosta sporne stranačke kadrove. Ja zbilja ne verujem da je neko uzeo posao šofera u opštini a inače je Bil Gejts u slobodno vreme. Stranke su naravno gadne, to je druga stvar, ali u suštini veliki deo čak i tako zaposlenih kadrova, radi te poslove da bi od njih kako-tako preživeo. S druge strane, mislim da se kod nas već jako dugo gaji iluzija kako ti ljudi mogu nešto sami kada izgube posao, da će maltene da se preporode kada napuste neproduktivne poslove, ali čini mi se da od toga nema ništa. Naročito jer su i razvijene zemlje sa svojim industrijama ušle u ekonomsku krizu pa samim tim i krizu tražnje.
Pogledao sam THE CONJURING Jamesa Wana i moram da priznam da mi je izmakao razlog zašto je ovaj film toliko hajpovan. Elementi "istinite priče" iz demistifikovane zbirke bračnog para Warren samo je delimično igrao ulogu u Wanovoj odluci da ovaj film delimično postavi kao rekonstrukciju epohe. Sve ostalo što je 2istinito" u ovoj priči je samo uticalo na pripitomljavanje ili uklanjanje horor scena, tako da je THE CONJURING zapravo jedna hendikpirana melodrama sa sporadičnim izlivima horora koji je inače stabilno utemeljen u opštim mestima. THE CONJURING formalno nije ekstreman kao PARANORMAL ACTIVITY iako sam siguran da ga Wan doživljava kao slow burner, no materijal naprosto ne pruža osnov za to.
Pored ogromnog napora koji Wan ulaže da izdradi ozbiljne karaktere i ogromnog vremena koje u to ulaže, oni ostaju tipski a horor dešavanja deluju eskremno neuverljivo i bajato. Na sve to, THE CONJURING ne pretenduje da razobliči Warrenove kao šarlatane, to je recimo evidentno u scenama kada se priviđenja vidovite supruge Warren tretiraju kao objektivna činjenica u ovoj priči. Proglađšavanje neke budalaste priče za istinitu je legitimna exploitation strategija, ali ovde ona više deluje muzejski nego itsinski uspešno.
Čini i se da ponovo imamo posla sa slučajem horor filma koji se hajpuje zbog toga što je autor stavio veliki akcenat na ne-horor aspekte priče. Možda ovaj film svojom pretenzijom uspeva da imponuje mlađoj publici i nadam se da će poslužiti kao gateway drug omladini koja nije imala dodira sa ozbiljnijim ostvarenjima ovog žanra. Međutim, publici koja je iole gledala horor ovaj film zaista nema šta da pruži...
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-10-2013, 16:37:39
mislim da se kod nas već jako dugo gaji iluzija kako ti ljudi mogu nešto sami kada izgube posao, da će maltene da se preporode kada napuste neproduktivne poslove, ali čini mi se da od toga nema ništa.
Pa, da, to je ta neoliberalna avet nevidljive ruke tržišta. Koja, na nekom teorijskom nivou, ima smisla, ali gradili smo socijalnu državu isuviše dugo da bismo sad ozbiljna izraza lica mogli da podstičemo nekakav socijalni darvinizam ovog tipa. Dakle, kapiram da propisno smanjenje broja zaposlenih u javnim službama treba da podrazumeva državno sponzorisane programe prekvalifikacije, pa onda poštene otpremnine pa onda još i neke dobre kredite za startup uz razna osiguranja itd. i da onda sve to traje jedno pet godina da bi se valjano izvelo. Pošto svi znamo da od toga nema ništa, mislim da će i to smanjenje broja zaposlenih biti seča za PR poene.
ma nisu to ''neproduktivni poslovi'' već su ljudi neproduktivni
realno, činovnici nisu dovoljno obrazovani za ono što rade, samim tim i ne znaju šta rade, a niko nije postavio kriterijum još u osnovnoj školi (o radnoj etici da ne pričamo) da se tako nešto neće tolerisati
nije naš problem broj službenika već njihova nesposobnost. Od vrha svakog ministarstva, da budemo pošteni.
Naravno, radnici su posebna priča, čak i oni su zakinuti upravo zapošljavanjem šalteruša, udarača pečata i sličnih bolida (čast nepartijskim izuzecima). Nisam pratio koliko se ovo Krstićevo reformisanje na njih odnosilo, ako je samo udarilo po administrativcima onda još i nije toliko crno (mada lično znam neke koji actually i dalje zapošljavaju po partijskoj osnovi u javnim preduzećima potpuno nepotrebne kadrove, tipa: viša ekonomska + SNS glas = EPS).
Doduše, bolje da je odmah sve koji ne ispunjavaju najformalnije preduslove (o učinku da ne govorim) odmah otpustio i bar radnike zaposlio, kao da nema šta da se gradi po Srbiji...
Pogledao sam THE WAY WAY BACK Jima Rasha i Nata Faxona, rediteljski debi scenarista Payneovog uspešnog filma THE DESCENDANTS. Nažalost, njihov rediteljski debi je usiljen, konfuzan, žanrovski neopredeljen i po svemu mediokrizezski zaglavljen između indie estetike i nostalgičnog mejnstrima koji se na nju povremeno oslanja. Na sve to, THE WAY WAY BACK je izašao kratko vreme posle ADVENTURELANDa Grega Mottole. Stoga ovaj film uspeva da bude promašaj na raznim nivoima i jedini koji je u njemu uspeo da izvuče nešto za sebe jeste Sam Rockwell koji je egzibicionistički napravio relativno simpatičnu kreaciju ali to je više bazirano na njegovoj ličnoj harizmi. Rash i Faxon su tehnički korektno realizovali film i očigledne su veće ambicije od onoga što je na kraju rezultat.
* * / * * * *
David Byrne iznosi konzervativan ali zanimljiv pogled na stanje u muzičkoj industriji. http://gu.com/p/3jdag/tw (http://gu.com/p/3jdag/tw)
Okolnosti nastanka filma ESCAPE FROM TOMORROW Randy Moorea su mu zasluženo donele zapaženo mesto na indie sceni iako se ovaj film zapravo nalazi negde na pola puta između indie scene i undergrounda. Moore je naime tajno snimao ovaj film u Diznilendu, pretvarajući se sa svojom ekipom da je turista, i krajnji rezultat je izuzetno intrigantan. Naime, ishod je crno-beli film u kome se Moore povremeno lati green screena, ali bez sumnje puno je kadrova koji su zbilja snimljeni na lokaciji i deluju izuzetno bogato i vibrantno. Odluka da film bude crno-beli je mudra na više nivoa. Prvo, omogućuje Mooreu da se osloni na poetiku starih filmova, kako nekih nostalgičnih porodičnih ostvarenja tako i ekspresionizma na koji se mnogo oslanja.
Mooreov oslonac na ekspresionizam nije isključivo, pa čak ni dominantno vezan za filmski krak ovog pravce već više za pozorišni. Priča o čoveku koji silazi sa uma tokom porodične posete Diznilenda zbog gubitka posla i nekih drugih faktora traži puno oslonaca u dramama pisaca kao što su Bihner ili Strindberg (u pojedinim aspektima).
Štaviše, Moore kao reditelj ponikao u američkoj tradiciji želi oneobičenu priču, ima fokus na naraciju, pa otud čini mi se jači uticaj pozorišnog odnosno dramskog ekspresionizma nego filmskog. Mada, treba imati na umu da je ekspresionistički pozorišni tekst zapravo i bio mnogo više eksploatisan u Novom nemačkom filmu nego u nemačkom filmskom ekspresionizmu per se.
Mooreov rediteljski postupak je bez ikakve sumnje muzejski, ali nema nikakve veze sa evropskim filmom i više se nadovezuje na Soderbergha i njegove štićenike, filmove poput SUTURE.
Činjenica da je ESCAPE FROM TOMORROW smešten u Diznilend, a naročito sam čin tajnog snimanja u tom zabavnom parku automatski kvalifikuje ovo delo kao antikorporativnu satiru. U pojedinim deonicama Moore ne uspeva da odoli poigravanjem sa Disneyevim imaginarijumom. Ipak, iako ovaj film izrazitu kritičku crtu ne bih rekao da napada Disney ili Siemens per se već samo da se oslanja na njihovu ikonografsku potenciju.
Sam neobičan nastanak filma ne može da se izdvoji od ukupnog utiska i sigurno mu dodaje na ekskluzivnosti. Ipak, čini mi se da ESCAPE FROM TOMORROW ne bi bio nezapažen i bez kontroverzi sa Disneyem.
* * * / * * * *
Pogledao sam RUSH Rona Howarda po scenariju Petera Morgana, sportski film o dvobojima Jamesa Hunta i Nikija Laude koju Howard pretvara u visokooktanski takmičarski naboj a scenarista Peter Morgan u svojevrsnu meditaciju o prirodi sporta i epohi kada je Formula 1 još uvek bila prostor za avanturiste i dendije ali su ozbiljni takmičari polako počeli da zauzimaju svoje mesto. Lauda i Hunt su predstavnici dve ere - Lauda je racionalan i kompetitivan na duže staze a Hunt je iracionalan i željan dokazivanja. Naravno, u istoriji Formule 1 rezultat je da rivalstvo sa Huntom ostaje više kao fusnota u Laudinoj eri.
Međutim, Hunt je jedan od onih vozača koji je izgradio imidž Formule 1 kao prostora za mačo tipove i u trenutku kada se Lauda pojavio, on je bio tipičniji predstavnik sporta. U nekih četrdeset godina paradigma se potpuno preokrenula. Međutim, tu podvojenost prikazuje i sam film, RUSH je naizmenično film o junaku koji je ličnim zalaganjem i spremnošću na ludačke rizike postigao uspeh i film o čoveku koji je racionalnim, bezbednim pristupom reformisao sport i postigao vrhunske rezultate. Ova podvojenost u kojoj nema pravog pozitivca i negativca uspeva da profunkcioniše i ne smeta filmu. Gledaoci će navijati za obojicu.
Kada bi morali da se opredeljujemo, veliko je pitanje o kom bi vozaču trebalo snimiti pojedinačni film u kom bi se tretirao kao heroj. Hunt je svojom vatrenošću bez ikakve sumnje dao smisao suštinski dosadnom sportu u kome se voze desetine bolida u krug. Lauda je s druge strane izbacio neustrašivost iz jednačine i zamenio ih tehničkim znanjem i disciplinom. Zapravo, reklo bi se da se na izboru između Hunta i Laude "poznaje autor".
Howard je kao oslonac holivudskog mejnstrima izabrao obojicu za junake i to na neki način zvuči kao vic u kome se definiše njegova "neopredeljena" poetika. Međutim, Howard je reditelj koga nikada ne treba potceniti jer on u svom opusu ima filmove kao što su APOLLO 13 i RANSOM, vrhunske i vrlo provokativne predstavnike svog žanra.
RUSH je definitivno na toj liniji. Iz RANSOMA nastavlja temu istraživanju mačo narcizma, rekonstruiše epohu kroz prizmu profesija za hrabre muškarce kao u APOLLO 13 i sve to bazira na scenariju Petera Morgana sa kojim je već radio FROST/NIXON.
Morganova sklonost da u nekom trenutku potpuno obuzme junake i pretvori ih u svoje glasnogovornike je manje-više zauzdana mada ima u kritičnom trenutku jednu scenu u kojoj lobuje. Ipak, moglo je biti još problematičnije. RUSH je definitivno jedan od onih filmova u kojima je Morgan više prednost nego slabost.
U istorijskom pogledu, Morgan nije baš najprecizniji i prenebregava neke bitne elemente u odnosu Hunta i Laude koji su postojali mimo činjenice o rivalstvu. Ipak, ako imamo u vidu Morganov kontakt sa Laudom, pretpostavljam da je iza tih odstupanja stajala ideja da se podvuče tema njihovog dvoboja koja bi dobila drugačije konotacije da su sve činjenice uzete u obzir.
Sama istorijska rekonstrukcija u tehničkom i vizuelnom pogledu je izvanredna. Anthony Dod Mantle je napravio jednu od tehnički najzahtevnijih fotografija u svojoj inače izuzetno uzbudljivoj karijeri punoj izazova, pionirskih koraka u pogledu digitalnog snimanja itd. Howard je izvanredno spojio savremeni senzibilitet sa koloritom, dizajnom i vizuelnim prezentacijama epohe tako da RUSH istovremeno izgleda kao rekonstrukcija sedamdesetih ali i kao film iz tih vremena.
Sa ovim filmom Chris Hemsworth počinje da ozbiljno dovodi u pitanje da li je Hugh Jackman, uprkos velikoj prednosti, zaista izborio mesto naslednika Mela Gibsona među australijskim iseljenicima u Holivudu. Posle klimavog debija sa Thorom u ovom filmu Hemsworth pokazuje potpuno drugačije leading man lice, samouveren je i harizmatičan. Otud ne čudi da ga je Howard uzeo pod svoje i za sledeće filmove.
Daniel Bruhl s druge strane Laudu igra kao svojevrsnog Cyrana Formule 1 ali uprkos većem akcentu na "karakter" ne deluje kao da je u razlitičim filmovima u odnosu na Hemsworthov personality acting. U svakom slučaju, RUSH je odličan showcase i za dve zvezde.
Ako imamo na umu sve ovo, zanimljivo je da RUSH zapravo spada u domen internacionalnih koprodukcija, jeftinih po holivudskim standardima, uprkos tome što ga režira ugledan holivudski reditelj, sa zvezdama i vrlo komunikativnom pričom. U neka druga vremena, RUSH bi bio tretiran kao vrhunski mejnstrim i adut studija na blagajnama, a danas je to film koji će dobro proći ali je produkciono tako koncpirian da bi se i poraz na blagajnama mogao podneti. Očigledno je RUSH, koliko god da je harizme zarobljeno u junacima i na ekranu, koliko god se bavio automobilima, trkama i ostalim uzbuđenjima, ipak previše posvećen likovima da bi u savremenoj klimi dobio punu podršku studija. Srećom, postoje Working Title i slične kuće na margini globalnog filmskog biznisa koje takve stvari ipak zanimaju.
* * * 1/2 / * * * *
Čarobna knjiga prodaje 45 naslova za 100 dinara. Među njima Karerovog LIMONOVA i Balardov SUDAR.
http://www.carobnaknjiga.rs/u-susret-sajmu-knjiga-45-naslova-po-100-dinara (http://www.carobnaknjiga.rs/u-susret-sajmu-knjiga-45-naslova-po-100-dinara)
Stari iz svog ugla sagledava slučaj knjige INSAJDER, MOJA PRIČA Brankice Stanković.
http://starikadar.blogspot.com/2013/10/insajder.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/10/insajder.html)
Pogledao sam PARKLAND Petera Landesmana, ekraniozaciju dokumentarne knjige o "sporednim" događajima u vezi sa atentatom na Kennedyja. Landesman se ne bavi nikakvim suštinskim pitanjima u vezi sa zaverom koja stoji iza ubistva već se fokusira na seriju zanimljivih "malih" događaja kao što su reakcija lekara u bolnici, doživljaji Abrahama Zaprudera, čoveka koji je snimio najznačajniji dokumentarni materijal atentata, priču agenata FBI kojima je Lee Harvey Oswald bio zabeležen kao neko ko preti a da nisu reagovali što je na kraju dovelo do velikih neprijatnosti i konačno najbliža pšorodica, brat i majka navodnog atentatora.
Landesman prikazuje ove događaje hronološki što daje filmu labavu dramaturšku strukturu i stvara utisak kao da se događaji gomilaju umesto da se priča razvija. Međutim, unutar svega toga postoji razvoj iako je PARKLAND uprkos brojnim dinamičnim situacijama koje prikazuje iznad svega ipak film stanja.
Ova produkcija Toma Hanksa je prvobitno bila planirana kao deo serijala za HBO, ali je umesto toga pružena prilika scenaristi Landesmanu da se oproba kao reditelj u formi bioskopskog filma.
Landesman se prilično dobro snašao i to ne samo u domenima gde se scenaristi kao reditelji tradicionalno dobro snalaze već upravo u pogledu vrlo vibrantnog vizuelnog prikaza i ubedljive atmosfere, sasvim sigurno ostvarene na skromnom budžetu. Međutim, budžet ne sprečava PARKLAND da ubedljivo oživi epohu.
Nisam siguran koliko PARKLAND može da iskorači van miljea onih koje zanima slučaj JFK, ali u svakom slučaju čak i onima koje ne zanima nudi zanimljiv pogled na ove prelomne događaje, pričajući deo "velike priče" kroz niz malih.
* * * / * * * *
Pogledao sam GREEN STREET 3: NEVER BACK DOWN Jamesa Nunna sa Scott Adkinsom u glavnoj ulozi. Ovaj film bi predstavljao odlično proširenje područja borbe za Adkinsa, u jednom stathamovskom ključu, da nije toliko loš. Statham naime i dalje najviše para pravi radeći filmovi u onim formama koje mu najviše odgovaraju a to su borilački i akcioni filmovi. Međutim, trudi se da iskorači iz toga i u nekakve krimi-drame.
Scott Adkins je akcioni heroj stare škole koji je samo u slučajevima prestižnih Avi Lernerovih recvija kao što je EXPENDABLES ili iznenađujućih epizoda kao što je ZERO DARK THIRTY uspevao uopšte da iskorači u bioskope. On pripada staroj školi po tome što spada u one akcione zvezde koje su ušle u žanr zahvaljujući fizičkoj predispoziciji i borilačkom backgroundu a to je vrsta koja izumire u bioskopskom formatu, naročito posle THE MATRIX kada su efekti dovoljno uzanpredogvali da svako može biti kung fu zvezda.
Od momenta kada je Keanu Reeves u MATRIXu rekao "I know kung fu", pravi borci su proterani na video. Adkins pripada generaciji koja nije ni imala priliku da overi bioskop.
Međutim, GREEN STREET 3 jeste nastavak bioskopskog filma GREEN STREET HOOLIGANS koji je svojevremeno preko Elijah Wooda pretendovao čak i na nekakav crossover preko okeana.
U svakom slučaju, ovde imamo dosta neprirodan spoj Adkinsa sa "boračkim stažom" i krimi-melodrame o navijačima koja usled njegovog angažmana degeneriše u seriju oktagonskih i poluoktagonskih borbi među predstavnicima klubova, svojevrsnih gladijatorskih obračuna, nažalst loše snimljenih i datih u formi montažne sekvence.
Navijačka melodrama koja sve uokviruje je šuplja a Adkins nije sramotan ali nije ni preterano dobar kao njen protagonista. Nunn slično filmu TOWER BLOCK koji je radio sa isom autorskom ekipom donosi površnu uglačanost u slici ali ukupni utisak je na fundamentalnim nivoima slabiji od DTV radova.
Adkinsov pokušaj da iskorači van onoga za šta je specijalizovan zaslužuje podršku, ali ovo definitivno nije pravi put i autori nižerazrednih britanskih žanrovskih filmova nisu ljudi koji mogu da mu pomognu.
Pogledao sam MOeBIUS Erica Rochanta, novi špijunski film koji je za Bessonov EuropaCorp snimio Jean Dujardin posle osvajanja oskara za ARTIST. Našoj publici ovaj film može biti zanimljiv po tome što epizodnu ulogu igra Branka Katić. Dujardin igra agenta FSB koji vešto vodi slučaj protiv ruskog Oligarha u Monaku, upliće se u ljubavnu vezu sa jednom od njegovih saradnica, kradom od svojih kolega i dovodi celu akciju u opasnost.
Eric Rochant se tokom devedesetih istakao sa izvanrednim špijunskim filmom LES PATRIOTES pa su očekivanja ovog filma bila jako velika. Nažlost, ovaj film je slabiji od prosečnih produkcija EuropaCorpa i sasvim sigurno nije projekat koji je Dujardin trebalo da snima po osvajanju "oskara". S druge strane, Rochant je veliko ime u ovom žanru tako da glumčeva ideja da igra u ovakvom filmu imadosta rezona.
Partnerka u filmu mu je Cecile De France koja uprkos koketiranju sa Holivudom, čak i nekim skupim produkcijama kao što je Eastwoodov HEREAFTER ostaje verna francuskom žanrovskom filmu koji ju je i lansirao.
Rochantov scenario je istovremeno neuverljiv, jednostavan i konfuzan a rediteljska egzekucija je bliža televiziji nego ambicioznom repertoarskom filmu. U svakom slučaju, ovo je dosta neočekivan ishod jednog projekta koji je sigurno nastajao sa velikim ambicijama.
Branka Katić ima epizodnu ulogu koja nije naročito upečatljiva.
* 1/2 / * * * *
I've already written a review of GRAVITY as a film in its own right. In short, I loved it, and I think it will go down as a landmark film in cinema history. But as promised in that review, now I want to go deeper into what GRAVITY got right and wrong about the reality of the space program. While my initial review was spoiler-free, be warned -- this one is not and you should see the film before reading it
Regular readers of the site know that I'm not just a movie geek, I'm also an astrophysicist. And from time to time I write articles about the science behind certain movies. The purpose isn't to nitpick, but to broaden our whole geeking out experience, and to use the movie to talk about science. My general principle is that it doesn't bother me when filmmakers have to bend reality to tell a great story. But I can't stand it when they get the details wrong out of laziness, or produce films that make no sense.
Aside from astrophysics knowledge, what makes me qualified to talk about GRAVITY? I've spent a lifetime of being a space geek, and growing up in Florida, I would travel to see Shuttle launches, read everything I could get my hands on, and even pore over every detail in the Space Shuttle Operator's Manual from the library. That was all great preparation for an amazing gig I was lucky to get as the cohost of a TV show (with astronaut Mike Massimino and others), the third season of National Geographic's KNOWN UNIVERSE (now on DVD, Amazon) that was in equal parts about astronomy and space exploration. In filming the show, I got to go to behind the scenes at several NASA facilities, watch astronauts train, and play with their toys. I talked to many astronauts, but just as importantly got to interview the scientists and engineers who design the spacecraft, space suits, tools, and simulators that keep the astronauts safe. I put on a space suit, ate the space food, and got in the simulators. It was great fun, and though I didn't know it at the time, excellent background for understanding all kinds of things going on in GRAVITY from an insider's perspective.
In this article I'll mostly go in chronological order through the film, taking a look at what the filmmakers got right and wrong, but mostly using it as an excuse to talk about space exploration and physics.
Blue Marble
After the title card, the first shot we see is of the Earth from space. It looks amazing, especially in IMAX 3D. You can see how massive and yet fragile it is. We all depend on that thin blue layer of atmosphere to survive. As the film progresses, we see majestic shots of mountain ranges, hurricanes, and even night shots of city lights and cascades of aurorae. These are based on real shots taken by astronauts over a half-century of space exploration. Just check out some of this stunning time-lapse video:
Earth from Michael König on Vimeo.
Jet Packs
Continuing in the establish shot, we see George Clooney's character, Matt Kowalski, is zipping around in some kind of experimental jet pack. This is based on a real thing! In fact, there have been a whole series of space jet packs dating back to a prototype system that was sent up in the Gemini days, but never used. In the 1980s, shuttle astronauts did use a system that looked and acted almost entirely like Clooney's system, the Manned Maneuvering Unit, or MMU. It shoot out jets of compressed gas which let the astronauts maneuver in space, untethered. Astronauts used them to capture satellites, and they were expected to be used in space construction, like building the ISS. But after a few missions, their use was discontinued. They worked fine, but if there was a malfunction the astronaut could shoot off into space, never to be seen again.
In GRAVITY, the astronauts' motion is sped up from what it would be in real life. Astronauts take slow, precise, deliberate actions in space, because speed is your enemy, both in terms of reaction time, energy of impact, fuel consumption, space suit constrictions, and our inherent unfamiliarity with microgravity. But hey, that's a concession I'm willing to make -- I'd rather have a movie that moves along than a perfectly accurate, plodding one. I've watched enough hours of NASA TV to know that real spacewalks aren't exactly your ideal suspense thrillers.
Today, every astronaut on a spacewalk remains tethered or attached to an arm, but as a backup they also have a simplified version of the MMU called SAFER for Simplified Aid for EVA Rescue. This is for precisely the kinds of situations Sandra Bullock's character, Ryan Stone, found herself in. A real-life astronaut would have been able to use the thrusters on the SAFER module to right herself and return to the shuttle after being separated. But there isn't much fuel, so she couldn't go much farther than that. I can understand why this kind of thing was left out of GRAVITY -- it would just complicate the narrative. Clearly in the universe of GRAVITY, they are so confident in the MMU that George Clooney uses in its ability to rescue stranded astronauts, that they don't require all astronauts to wear the comparatively weak SAFER modules.
Arm wrestling
GRAVITY mostly gets the details of the physics right. I love the scene where Sandra Bullock's character, Ryan Stone, is spinning end-over end, unable to right herself, and we see it from her perspective. That's what it would be like! In microgravity you lose the sense of up or down that the Earth's gravitational field gives you. So from her perspective, the Earth is just flying through her field of vision in loops.
But they did get some very big things about the physics wrong. In the initial accident, she's goes flying while attached to the Canadarm. Matt tells her to detach from it or it will carry her too far away. That is exactly the wrong thing to do. The rotating astronaut + arm has a certain amount of angular momentum. Without getting into the equations, more spread out things rotate more slowly, and more compact things rotate faster. That's why when ice skaters bring in their arms they speed up. By detaching, Ryan switches from a long lever arm rotating around the common center of mass of her + Canadarm into a more compact configuration. And a lot of that rotational momentum would be converted into linear momentum. Plus, her mass gets lowered by losing the arm. The result is that she'd be shot out at a much higher speed. They still could have had her panic and do this in the film, but they should have captured the physics a bit better, and they shouldn't have had the more experience astronaut (who would have known this) to tell her to do something stupid like that.
This is parodied in this poster, which I think is by astrophysicist Katie Mack:
Gravity fan art
The next big physics gaffe is when George Clooney's character has to let go to let Sandra Bullock's character live. The idea is that their joint momentum is too much for the parachute lines she's got her foot in. The formula for (linear) momentum is just mass times velocity, so it is true that the two of them together have roughly twice the momentum that one of them would have. But as shown in the film, she seems to have already pulled the parachute lines taut and stopped their joint forward velocity. There is really no reason to let go at that point. But this is a case where we can't get too nitpicky. Clearly, you can imagine what they were going for, even if it wasn't perfectly achieved in the visuals. And the characters have to have some time to say their goodbyes. So we have to allow a little dramatic license.
A bad case of Kessler Syndrome
The inciting incident in GRAVITY is that a cascade of space debris takes out the Space Shuttle. This is based on a real phenomenon, or at least a plausible scenario, called the Kessler syndrome, identified by NASA scientist Donald Kessler in 1978. The idea is that a few large collisions between objects in space could result in an ever-growing cloud of space debris that could render near-Earth orbit unpassable.
It is true that a big space collision can produce millions of pieces of space debris. Those then set off other collisions, and they become a cascade. And because of the large velocities of space debris, in excess of 20,000 miles per hour, even a tiny speck of debris could kill an unprotected astronaut. That's because the formula for kinetic energy is E=1/2 mv2, where m is mass and v is velocity. A bb moving at those speeds would tear through the Space Shuttle. I saw this firsthand at NASA White Sands, where they have a 40 foot long "hypervelocity gun" that they use to shoot bb-sized projectiles at targets meant to represent the spacecraft. That's where they test the shielding for the ISS. A little bb can put what looks like a large caliber bullet hole through multiple layers of metal. In the picture below I'm inspecting such a hole after we pulled it out of the test chamber.
hypervolicity
They put many layers of metal like this in front of the most sensitive parts of the ISS to absorb the kinetic energy of any space debris. But that still wouldn't save it from larger debris, much less a full-on avalanche like we saw in GRAVITY.
The Kessler Syndrome is real in that we've seen the amount of space debris grow over time due to space collisions. However, it isn't as large as Kessler predicted in the 70s, partially because we've been lucky and there haven't been many big collisions, but also because the Soviet Union collapsed, and their launched rate dropped as a result. But big events still are a worry as a precipitating factor. In 2007 the Chinese launched an anti-satellite weapon at one of their own satellites. The US has done the same. In the film the Russians are the bad guys.
One thing that isn't accurate about the cascade we see in the film is that it would really take years to spread around the Earth and grow, not the minutes we see in the movie. Again, this would make for a pretty boring film, so I'm ok with the dramatic license.
It wasn't just a coincidence that our heroes kept getting pounded by debris. Matt tells Ryan to set her watch to 90 minutes, since that is when the debris will return. He says something like, "Factoring in that it is going at 50,000 miles per hour..." This part is nonsense. Orbital debris moves at more like 20,000 miles per hour, and the time it takes to circle the Earth is fixed by the semimajor axis of the orbit (you can calculate this using Newton's form of Kepler's third law!). Ninety minutes is a typical low Earth orbit -- the Hubble Space Telescope, the Space Shuttle, and the ISS all orbit the Earth with about that period. (If you see HST or the ISS in the night sky, you can really tell that they are zooming along.)
The fact that the debris returns every 90 minutes means that it isn't moving along with the astronauts, it is in an orbit somewhat perpendicular to the Space Shuttle and space station orbits. It must be a big long cloud to increase the probability of hitting our heroes multiple times, because if it is small, the chance that you'll hit twice in two orbits is small. But it can't be a full ring of debris encircling the globe, or else our heroes would have hit it every 45 minutes.
Another cool thing is that since the astronauts get hit with debris 3 times, we can tell that this film happens over 3+ hours, not just the 90 minutes we see on screen. This is in some ways an acknowledgement that some scenes were sped up or edited from what we would have seen in "real life."
Ground Control to Major Tom
In the movie, the debris cloud apparently knocks out communications satellites, so that contact is lost with mission control. It is true that since the 1980s, NASA has used a network (there are currently seven) of Tracking and Data Relay Satellites (TDRS) to communicate with astronauts. These allow more uninterrupted communication than the old series of ground stations used in the Apollo era. Despite this redundancy, it is possible to lose contact with them as happened to the ISS earlier this year due to a computer glitch. However, when that happens, NASA can still use the old ground station method -- when the ISS was out of contact with TDRS, they had sporadic communication with the astronauts as they passed over Russia. For GRAVITY, ignoring ground stations doesn't bother me so much -- maybe in the film's chronology they have been eliminated due to budget cuts.
What really bugs me is the apparent destruction of the TDRS satellites. They are in geosynchronous orbits. This means that they stay over roughly the same spot on Earth, since they orbit with the same period as the Earth's rotation. To do that, they have to be *way* up there, about 22,000 miles above the Earth's surface, or almost a tenth the distance to the Moon. This is compared to to low-earth orbit, where our astronauts are. HST is about 350 miles above Earth, while the ISS is only 230 miles up. So TDRS satellites are roughly 100 times farther away than the Hubble Space Telescope or the ISS. If the debris is moving at 50,000 miles per hour, as they state in the film, then it would take at least 26 minutes after the strike on the Shuttle to start taking out TDRS satellites. But it gets worse than that. The same debris from low Earth orbit would be spread out over a much larger volume at geosynchronous orbit, so would have a very low probability of taking out TDRS satellites. And this is further compounded by the fact that this is an orbiting, somewhat isolated cloud of debris -- it seemingly hasn't affected all of low Earth orbit as the events of the film unfold. And it is spread out to geosynchronous orbit, it too would become geosynchronous, so this Kessler effect would lessen greatly. The Kessler Syndrome really only applies to low Earth orbit.
To be fair, I'm assuming that astronaut communication in the film works the same as it does in our universe. But they never say it does.
Orbituary
The largest suspension of disbelief necessary to enjoy GRAVITY is to embrace its total disregard for the amount of fuel it takes to change orbits. In the film, our heroes go from an orbit where they are servicing the Hubble Space Telescope (HST) over to the International Space Station (ISS) with only an experimental jet pack. In reality, you can't do this -- even the Space Shuttle can't get to the ISS after servicing HST. This isn't just a pedantic point -- this had huge implications for space policy and all of astronomy, my research included.
After the Columbia disaster, a policy was adopted where all Shuttle missions had to be able to reach the ISS in case of mishaps. So, in 2004 NASA administrator Sean O'Keefe made the tough call to kill the final servicing mission to HST on the grounds that the Shuttle could not make it to the ISS. Scientists, astronauts, Congress, and the public rebelled, and as a result, the servicing mission, arguably the most important thing the Shuttles did, was reinstated. In 2009 a team including my friend Mike Massimino, risked their lives to give HST new life. I directly benefitted, since I used the Space Telescope Imaging Spectrograph to observe the closest supernova in a generation soon after. That's one reason I have such admiration for Mike -- he was a great cohost, but more than that, I owe some fraction of my career to his bravery and skill. And that's one reason I consider the leap in GRAVITY from HST to the ISS no small thing.
But that holds for the orbital transfer of the massive Space Shuttle. Could two much lighter astronauts and a jet pack get to the ISS from HST's orbit? We can calculate this! Contrary to popular belief, rocket science isn't that hard. We use the rocket equation, which tells you the mass of fuel you need to achieve a change in velocity of an object of a certain mass.
The mass of fuel (mf) we need is:
mf = ma x (exp(dv/ve)-1)
Where ma is the mass of our astronauts and their gear, dv is delta-v, how much you need to change velocities by when switching orbits, ve is the velocity of the exhaust (how fast stuff shoots out of our jet pack), and exp is the exponential function.
First we need to know the mass of our two astronauts in space suits, plus jet pack. Based on Wikipedia and what I was told at the NASA space suit lab when I visited, that is easily estimated -- it is about 550 kg.
Now for delta-v: how much velocity do we have to add or subtract from our astronauts to get them to change orbits? The ISS orbit is different from HST's in two ways: it is at a different inclination (tilt with respect to the equator), and it is at a different altitude. As detailed in this pdf, it turns out the first term dominates, so we basically need to change the velocity of our astronauts by about 3.1 km/s to have them transfer orbits. That's about 10 times faster than a speeding bullet, so we are talking about a Superman-level feat here.
We really need a lot of thrust and a lot of fuel. We need an exhaust velocity comparable to the change in velocity we need to transfer orbits we mentioned above: 3.1 km/s. When you want a lot of motion in space you create a chemical reaction that releases energy. For example, in the Space Shuttle Main Engines (SSMEs), liquid oxygen and liquid hydrogen are mixed to make fire and water when blasting off from Earth. The SSMEs have exhaust velocities of 4.4 km/s, which is great!
But the problem is that they are massive, complicated, hot, and require a giant external tank of fuel. Not so good for a jet pack. For quick motions on a smaller scale, like in a jet pack, compressed air is shot out at high pressure. That's what happens in GRAVITY -- they say so in the film. It isn't a chemical reaction -- it is just like holding your finger on a water hose to shoot the water out at higher pressure.
Unfortunately, compressed air jets fall short of what we need by a factor of about 100 to 1000. And it is even worse than that: the delta-v term is inside the exponential in the equation. Plugging this all in, using jet-pack jets, you'd need more fuel than exists in the universe. In short, it can't be done.
But what if George Cloony just trapped a space shuttle engine to his back? Even then, he'd need a big tank with about 600 kg (1300 lbs) of fuel.
You may say: so what? They bent the rules. Big deal. But to astronomers, physicists, and astronauts who know these things, it is as crazy to us as two characters getting into a car and driving to the moon. On a single tank of gas. Even still, I'm willing to put up with it, because without it there is no movie, and GRAVITY is a great movie. It is a suspension of disbelief, not much different with accepting that Superman can fly. Having said that, there is a bit of an out, which I'll discuss later in the section on the Chinese space station.
Newton -- It's the Law
Newton's third law of motion says that for every action there is an equal and opposite reaction. That's the one that makes rocketry possible. Shoot some gas one direction, and it sends you in the other direction. This happens on Earth too -- it is why shotguns have kick, for example. But mostly we don't notice it because we are bound by gravity to the Earth, and friction keeps us there. If you throw a ball, you don't fly backwards, because of the friction of your feet against the ground. But try it on ice skates.
Newton's third law has interesting implications when you are in microgravity though. When astronaut Gene Cernan went on one of the first spacewalks, almost everything went wrong. He'd try to turn a latch handle one direction, and find that he would go flying in the other. He explains it in this video:
Interestingly enough, Cernan was also testing out a "zip gun" that shoots out compressed gas as a way to get around in space. This isn't too different from the fire extinguisher scene in GRAVITY.
In the movie Sandra Bullock rotates handles with wild abandon, and doesn't spin the other direction. This is partly because they filmed these scenes on Earth. But they do acknowledge Newton's Laws by having her always holding on to something while operating a handle. You'd have to do that to get leverage anyway. Similarly her hair doesn't fly up in the air, because she was really filming on Earth. But at least they gave her a short haircut to make this less obvious.
But those are ridiculous nitpicks. My overwhelming feeling is that they did an amazing job on the weightless scenes. I was continuously astounded. How did they do that? On Apollo 13 they filmed a few scenes in NASA's training aircraft that flies in parabolas to simulate weightlessness -- the "vomit comet." But they didn't do that here -- the sets have to be tiny and you only get a few minutes of weightlessness in one go -- not Cuarón's style. Here they did it with a combination of computer graphics, 12-point wire harnesses, and inventing new technology: a giant rig with hundreds of LEDs that actors had to film their scenes in.
For more on how it was done, see this excellent article by Alan Boyle over at NBC News. They also talk about the process briefly at this Q&A after the Toronto premiere, where, interestingly enough Canadian Astronaut Cmdr. Chris Hadfield shows up. If you haven't seen him singing SPACE ODDITY from the ISS watch it now! It is the greatest music video ever made.
At least she's not an oil driller, but...
Actually the biggest problem I had with Gravity was the way they treated astronauts. Sandra Bullock's character is said to have had only six months of training! In reality, NASA astronauts get many years of training before each mission. I know they did it to make her seem more vulnerable, since she wouldn't know what to do. But that was unnecessary. I know real astronauts who have been scared shitless in space.
I know the ostensible reason is that she has a "prototype" that she's installing in the Hubble Space Telescope. This is also pure silliness. NASA designs space hardware many years in advance, and all the components have to be vetted for space. I've sat in on some of these committees designing space hardware and they are fascinating, but tedious. Materials are carefully selected for their properties of thermal expansion and outgassing. Every component has to be radiation hardened, which usually means using a decade or older computer processors. Even the kind of glue you can use matters. For example, instruments installed on HST servicing missions often were designed a decade before.
Making matters worse, Sandra Bullock's character isn't even an astrophysicist (as I thought after seeing the movie once) -- she works at a hospital. This really strains credulity. I know they say it is hospital technology that has been adapted for HST, and yes, somehow that is remotely possible. One of my colleagues has tried to adapt our supernova search algorithms to cancer screening, for example. But medical doctors (if that's what she is), or even hospital equipment manufacturers, do not design telescope-worthy instruments. I'm sure they were going for some thematic link between looking inside humans and looking into the universe (we are all starstuff and all that), but it wasn't worth the suspension of disbelief required for such a small point.
And it doesn't matter that she built the prototype. Different people build and install the instruments. You get awesome instrument builders to make great instruments, and awesome astronauts to do the installation, who train for that for years. What's more, Sandra Bullock's character has some serious psychological issues. She'd never pass the psychiatric evaluation.
Another maddening detail is that in the film, George Clooney's character doesn't even know where Sandra Bullock's character is from, or many details about her life. In reality, NASA selects crews for their compatibility in terms of personality, and has them spend lots of time together on Earth outside of training, even going on camping trips so that they better understand each other and their group dynamic. You have to know how your fellow astronauts are gong to react in any situation, and trust them completely because your life may depend on it. In fact, Mike said, when you get to the top hundred or so astronaut candidates, they are all outstanding, and a large part of the decision making process from then on involves personality and crew compatibility.
Great balls of fire
Fire burns differently in microgravity. It is pretty awesome. Instead of a teardrop-shaped flame that is blue at the bottom and orange at the top, like we get on Earth, in space you get a spherical, blue flame. That's because in the absence of gravity the heated air doesn't rise, to be replaced by fresh air. The flame looks feeble, but can in fact be hotter, and can reach temperatures where metal is melted. We know this because astronauts have done experiments with fire on the international space station.
space fire
In GRAVITY they get this right -- when she first passed by the tiny fire on the ISS, it was burning with a spherical flame. I geeked out. I think they might have colored the flame a bit more orange and had it brighter than it would otherwise have been, but that's ok. First and foremost, it has to register as fire to the audience. They are showing the experts that they know the physics, but simultaneously showing the audience what they need to see. That's perfect.
Astronauts do have experience with fires out of control in space too. In 1997 a fire nearly destroyed Mir. The Russian astronauts were so shaken that they basically said "fuck it" and had a party where they drank cognac in space. That led to this great photo of slightly lit astronauts. It is the only one you'll ever see, because it was never meant to see the light of day.
space party
Yes, Russians are officially are supplied with cognac, not vodka. Who's to say that they don't also sneak a little vodka on board too? Again, artistic license. It works better as vodka. Sadly, Americans are not allowed by NASA to drink alcohol in any form, as I learned on my trip to the NASA food science laboratory. Beer is especially forbidden, since the gas bubbles don't work the same in microgravity and form some mass of gas in your stomach that will really screw you up.
Spherical flames also mean that fire extinguishers have to work slightly differently in space too. In a normal CO2 based fire extinguisher, the carbon dioxide will sink because it is lighter than air. But in microgravity it wont, so you just have to make sure you are really displacing the oxygen with CO2. Still, space fire extinguishers are based on CO2, which is integral to the plot of GRAVITY. Ryan bails out of her Soyuz capsule and uses a fire extinguisher to arrest her motion to the Chinese station. I'm not even going to calculate whether that was possible, because that scene is just too awesome.
I've even used a fire extinguisher as a form of locomotion on Earth. Every year in my introductory astronomy class I sit in a wagon and use a fire extinguisher to propel me across the lecture hall to illustrate Newton's Third Law. You can achieve meters per second velocities, even on Earth!
A sharp dressed woman
The space suits in GRAVITY are pretty accurate. From the sleeve mirror to the Vader-like environmental controls on the front, to the snoopy cap, they got all the externals right. But the undergarments are all wrong. Going from the inside-out, US astronauts wear a diaper, blue pajamas designed to wick away sweat, and tight fitting white outer garment covered with tubes through which water circulates to keep you cool. That last bit is super-important -- I was about to overheat in my space suit until they turned on the water cooling system. Here's me in the cooling suit, before I got in the space suit (that's Mike Massimino on the left):
spacesuit undergarment
As far as GRAVITY goes, I have to defer to artistic license. Getting to see more of Sandra Bullock is an idea I'm 100% behind. And the more minimal clothing was easier to CG and help hide that it was filmed on Earth. Besides, it also works as a callback to ALIEN, makes her seem more vulnerable, and works better with that whole rebirth thing.
At the end of the movie she has to exit a waterlogged space suit in a hurry. I can tell you it doesn't go that quickly, even with a team of experts in the best of conditions. At least that is true for US suits, though she was wearing a Russian suit. Going into and out of airlocks also can't be done quickly. Here's a checklist of the things you need to do to put on or take off a suit.
Heavenly Palace
After the Soyuz escape is a bust, our protagonist tries for the Chinese space station. Yes, there really is a Chinese space station, although it isn't what you see in the movie. In 2011, a sort of test station was launched, Tiangong-1. It is a tiny thing -- not much bigger than a Soyuz spacecraft. By 2015 there are plans to launch a larger station, Tiangong-2, and by 2022 or so, the even larger Tiangong-3. I think it is something along the lines of Tiangong 3 we see in GRAVITY.
So now we have a timeline problem. The last HST servicing mission happened in 2009. The US Space Shuttle program ended in 2011. And the Chinese station shown in the film won't be up for another decade or so. The answer is obvious: this isn't "our" reality shown in the film, it is an alternate reality set a few years to a decade in the future. Further evidence comes from the name of the Space Shuttle: Explorer. It isn't one of the six that were in the US fleet (Enterprise, Columbia, Challenger, Discovery, Atlantis, Endeavour). And each mission is given a number: STS-XXX where STS stands for Space Transportation System. The last shuttle flight was STS-135. But the mission in GRAVITY is STS-157. That's 22 missions in the future. We launched 130 Shuttle missions (the first 5 test flights of the Enterprise didn't go to space) over 30 years, or 4.3 missions per year. So it would take about 5 years to get up to STS-157, longer if there were a disaster.
Could that give us an out? Maybe in this reality the Hubble Space Telescope, the International Space Station, and the Chinese Space station are all in the same orbit. In fact, they kind of have to be, given the events that transpire in the film. Is this plausible?
If you launch near the Earth's equator you get an extra boost from the Earth's rotation. (Hence our launch site being in Florida, at +28 degrees latitude). But the Soviets did not have an equatorial launch site, so they put their cosmodrome about as far south as they could, at Baikonur, Kazakhstan. That is at +46 degrees latitude, meaning you can't launch things into orbits from there at inclinations (an angle measuring how tilted the orbit is with respect to the equator) less than that. The ISS was always intended to be built with Russian cooperation, so it was launched into an orbit that the Russians could access, with an inclination of +52 degrees. So the ISS has to be in that orbit. And since the Tiangong-3 is yet to be launched, let's just say the Chinese will put it into the same orbit. The current Tiangong-1, which will be deorbited and won't be a part of Tiangong-3, is in an orbit with an inclination of +43 degrees. But what about HST?
Maybe in the GRAVITY universe, once it was decided that astronauts had to be able to make it to the ISS on any mission, maybe the decision was made to add a booster to HST and move it to the ISS orbit. This isn't a crazy idea, as this pdf lays out in glorious detail. There are design reasons to have HST in the orbit it is in, but I'd guess these aren't insurmountable. After all, there are many spy satellites in polar orbits, and HST is very similar in design to the KH-11 class of spy satellites.
Space hallucinations
When Ryan is stranded in the Soyuz and can't get the descent engine to work, she decides to just kill herself by cutting the amount of oxygen in the capsule. This is not necessarily the smartest thing to do because she has no idea whether someone could be coming to rescue her from the Chinese station. But she has only an intermittent will to live anyway.
It isn't clear exactly what she does, because just cutting off the oxygen supply would work very slowly (remember how long she was going on just the oxygen in her suit). But to do anything that would work quickly she'd have to turn down the pressure in the cabin, and that ought to require venting some of the capsule's atmosphere to space. At any rate, she does so, and starts to hallucinate. I really like this scene, because it gives us both a fake-out, and an alternative ending to the movie.
We are meant to think she wakes back up, figures out a solution, and rescues herself. But another interpretation is that the rest of the movie is a hallucination, and she does die after she turns down the oxygen. In fact, this is the more physically plausible interpretation, since you are unlikely to wake back up after you pass out from a lack of oxygen, if the oxygen level does not increase.
I don't think the filmmakers meant that to be their intended ending, but it is interesting that it is there. If you are a cold, hard realist who thinks the film has too many implausible scenes to be taken seriously, then you can still enjoy the film on its artistic merits and laugh at all those people who fooled themselves into thinking she lived.
But not me. This is a time when the human spirit triumphs over plausibility!
Chinese take-out
When our hero finally gets to the Chinese space station, it is losing altitude due to drag from the upper atmosphere. It is true that all low earth orbit satellites experience some amount of drag, even from the unimaginably tenuous upper regions of the Earth's atmosphere, and have to be boosted from time to time. Every time astronauts service HST, they kick it up into a higher orbit using the Shuttle.
But the dragging-down process takes years. In GRAVITY, the Chinese station is losing altitude at a furious clip. Something must have happened to push it way down in the atmosphere. The implication seems to be that the debris cloud that has been orbiting the Earth has somehow done it. But this doesn't make much sense. The momentum from being hit by the side, or from below, is going the wrong direction. And even if some debris hit the station from above, it wouldn't just push it down, it would set it spinning too. Maybe the spinning was stopped by the drag. Or maybe some thruster system got damaged and malfunctioned, causing it to stick open. Still, it was pretty weak not to give any reason for the improbably fast loss of altitude of the station. But at least it made for very cool effects and a novel station destruction scenario.
The pilot has turned off the no smoking sign
In GRAVITY they say the Chinese spacecraft, Shenzhou, has the same landing protocol as the Russion Soyuz. Indeed it was designed on Soyuz, but made bigger and newer.
Ryan says she crashed the Soyuz simulator every time. It seems obvious NASA would not send up such an incompetent astronaut. But maybe if she was only going up to service HST, they wouldn't require her to learn all the Soyuz protocols. After all, you are supposed to learn Russian, and that is a huge overhead. But since in this universe the HST and ISS are in the same orbit, it seems logical that they'd require that and just send up a well-trained astronaut. The movie would have been effectively unchanged if they'd have just left out that line about her crashing Soyuz (actually it would have made the movie better).
In the end, Dr. Stone has to make an unplanned entry into the atmosphere. The Shenzhou, like Soyuz, comes in 3 parts -- the orbital, descent, and service modules. They are designed to be detached before reentry, for all kinds of reasons, not the least of which is that the heat shield is sandwiched between two of the components. But Ryan starts coming in with all the parts attached, leading to the capsule starting to burn up and the cabin filling with smoke.
It seems like one of the most implausible things in the movie, but remarkably, it is based on a real event. In 1969, on Soyuz 5, the service module did not separate, because of the failure of an explosive bolt. The spacecraft started reentry facing the wrong way, with the unshielded escape hatch facing forward. Temperatures during reentry reach as high as the surface of the sun, and without a heat shield, you will die. Boris Volynov's story is riveting. He knew what was happening -- seeing the spacecraft starting to melt, the cabin filling with smoke, feeling the extreme heat. He was sure he would die, but then the atmosphere burned through enough of the service module that it was torn off and the spacecraft righted itself. But that still wasn't enough to guarantee survival.
His thrusters had run out of fuel, so they couldn't stabilize the craft from spinning, resulting in tangled parachute lines. His soft-landing thrusters (yes those are real) may have also failed. He hit the ground so hard, he got flung out of his seat and knocked out his teeth. He also landed far off course in the Ural mountains. Temperatures were -40 degrees, and rescuers would be a long time coming, so he was in danger of freezing to death. He set off on foot toward a plume of smoke in the distance. When rescuers arrived, they found an empty capsule, but followed the trail of blood to find him in a peasant's cabin.
And this has happened more than once! Soyuz TMA-11 also failed to separate properly, nearly burned through the hatch, and landed off-course. One sexist Russian official blamed it on the predominantly female crew instead of the failed explosive bolt.
In GRAVITY, Ryan is facing a wrong-way entry and her capsule starts to burn through and fill with smoke. She separates the Shenzhou components just in time through, and the descent module rights itself. In the two real cases mentioned above the radio antenna has also burned through, but maybe in GRAVITY the damage wasn't as extensive. That allows us to have a more fitting ending too, where we know she's going to be rescued, but we don't have to see it.
One if by land, two if by sea
Unlike Apollo capsules, the Soyuz capsules are designed to come down over land. This can present problems if you land off course. Allegedly in 1965, some wolves were spotted heading towards a Soyuz capsule landing site. Since then, the Russians have been packing heat on space missions! Until 2006 the Soyuz capsule was equipped with quite possibly the coolest gun ever made, the TP-82. It was a combination pistol, shotgun, rifle, flare gun, machete, and shovel, and came with a utility belt of ammunition. It was housed in a canister between two of the seats. These days, due to a lack of ammunition for the TP-82, cosmonauts (and Americans flying Soyuz) just use a regular semiautomatic pistol.
GRAVITY solves this landing problem by having our hero land in water, but just on the edge of land. Soyuz and Shenzhou capsules can land in water, but only as a contingency. This happened in 1976 on Soyuz 23, when they splashed down in a partially frozen Lake Tengiz. Low on power, the cosmonauts could only afford to keep on a small light inside while they waited through the night, partially submerged, for a recovery that took nine hours.
This is a neat solution for GRAVITY, because American audiences are more used to a splashdown. And water is useful in all kinds of thematic ways. It represents the unconscious, purity, and rebirth. And it gave us another fit of drama as she struggled to get out of her suit. The camera focusing on a frog was a nice juxtaposition -- frogs are perfectly adapted to their environment, but we have to use our intellect to take the environment we're adapted to with us.
A space capsule suddenly filling with water also has a precedent in the space program, as anyone who has seen THE RIGHT STUFF can attest. When Gus Grissom returned to Earth in Mercury-Redstone 4, his hatch blew too soon and his capsule sank.
In GRAVITY when the cabin was filling with smoke, why didn't Ryan just put on her helmet and pressurize her suit? Or why didn't she do it when the cabin filed with water? She'd have been able to breathe and float too. Well, even Gus Grissom almost drowned when he forgot to close his suit inlet valve in the water and found himself sinking.
Thematically, and from an action perspective, getting rid of the suit makes for a much better movie. At the end she's cast off all of the trappings of space and is standing nearly naked on she shore. We are reminded of the title card. "Life in space is impossible." But life here on Earth? We're made for it.
Final thoughts
People often get confused about the purpose of these articles. There is no one-to-one correlation between getting every nitpicky detail right and a movie being good. What I want is for filmmakers to know the details about the world they're exploring, and then chose to take some artistic license where they have to for the purpose of making a better film. GRAVITY excels at this. The technology is all based thoroughly on the real world of the space program. Many of the things that happen to the characters are based on real-world events, or in the case of the Kessler Syndrome, real-world concerns. The result is a staggering level of immersion that it feels like an IMAX documentary as much as it does an IMAX feature film. Sure they sped some things up, ignored some safety protocols, cheated a bit on the physics, and screwed around with some orbital mechanics. But they deliberately did it to improve the film, and gave us a little wink at the same time, without going into long pedantic scenes about it. The result is something tight, lean, and dramatic: cinema stripped down to its core, and reinvented.
I agree with James Cameron, a man who knows a little about both space and filmmaking. Gravity is the best space film ever made.
- Copernicus (aka Andy Howell). Email me or follow me on Twitter.
Preporučuješ li ovo?
http://www.imdb.com/title/tt0067778/ (http://www.imdb.com/title/tt0067778/)
ne mogu da nađem ništa o filmu na forumu
POgledao sam NIGHTFLYERS Roberta Collectora, ekranizaciju novele George R.R. Martina o svemirskoj ekspediciji koja pođe po zlu kada se istraživači suoče sa HALolikim poludelim brodskim kompjuterom koji pretvara džinovski svemirski brod u svojevrsni Bates Motel.
Collectorov film želi da spoji SF i horor impulse sa opštom atmosferom psihološke studije u svemiru ali u svim pretencioznijim delovima ispada prilično neuspešan. Ako imamo u vidu koliki delovi filma otpadaju na neuspešnu psihologizaciju, postavlja se ozbiljno pitanje da li je ovaj film na kraju i mogao da profunckioniše kao exploi6ation što mu je sasvim sigurno bila delimična namera.
Kada krene "akcija", film nije sasvim nezanimljiv. DP je Shelly Johnson, u međuvremenu sa potpisima na Johnstonovom CAPTAIN AMERICA ili Westovom EXPENDABLES 2. Collector i Johnson, u spoju sa vrlo 80s skorom, uspevaju da naprave sporadično zanimljivu atmosferu, naročito kada se odmaknu od psihologiziranja.
Ipak, toga nije dovoljno da bi u potpunosti iskupilo Collectorov film.
* 1/2 / * * * *
Robert Zemeckis has attached himself to direct Universal's "Marwencol," a real-life drama based on the 2010 documentary.
Universal optioned Mark Hogancamp's life rights and the documentary based on Hogancamp's story.
ImageMovers will produce under its Universal-based banner. Director of the 2010 documentary Jeff Malmberg will executive produce.
Caroline Thompson is penning the script.
The documentary revolved around Hogancamp, who suffered severe head trauma from a beating outside a bar, decides to build a a one-sixth scale WWII-era town called Marwencol in his backyard. He does this in order to help build up his hand-eye coordination and therapeutically recover from the psychological demons he still has from the beating.
The docu was a critical hit and went on to win several awards including Boston Society of Film Critics and SXSW best documentary awards.
Vice president of production Maradith Frenkel and creative executive Chloe Yellin will oversee the project on behalf of Universal.
Zemeckis' 2012 drama "Flight" was also based on a real-life story.
Zemeckis is currently negotiating a deal to direct Lionsgate's "Chaos Walking," but this "Marwencol" may be more likely to be his next pic, given the effort to land a high-profile actor to play the lead. While no offers have been delivered, sources say Zemeckis' top choice to play Hogancamp is Leonardo DiCaprio.
But DiCaprio is currently weighing several offers that include Warner Bros. "The Brotherhoods" and an untitled "Napoleon" biopic and has not chosen his next pic, so that element is still far away from being a reality.
Quote from: Бата Животиња on 23-10-2013, 13:08:41
Preporučuješ li ovo?
http://www.imdb.com/title/tt0067778/ (http://www.imdb.com/title/tt0067778/)
ne mogu da nađem ništa o filmu na forumu
Ја кад видим coming-of-age, бјежим главом без обзира.
vidiš da je i Krip pobjegao :)
U evidenciji mi piše da sam ga gledao i da sam mu dao * * * ali se ničega ne sećam, pa nisam hteo da te dezinfomišem. To što se ne sećam nije dobar znak. Doduše gledao sam ga davnih dana...
Pogledao sam MACHETE KILLS Roberta Rodrigueza, nastavak dugometražne verzije vic-trejlera iz filma GRINDHOUSE. Kao što je prvi film pokazao kako taj vic nema dovoljno kapaciteta da se održi kao celovečernji film, to isto pokazuje i drugi film. Tolerancija gledalaca prema onome što može da vidi na ekranu u MACHETE KILLS u direktnoj je srazmeri sa odnosom koji ima prema ljudima koji se u njemu pojavljuju.
Meni je naravno od najvećeg značaja to što se u MACHETE KILLS pojavljuje Mel Gibson, i smatram da nije previše subjektivno ako naglasim da je on ne samo daleko najbolji deo filma već da u njegovim deonicama ovo delo dobija ozbiljnost koja mu je bila preko potrebna, jednim velikim delom i zato što Mel ima harizmu koja može da pokrije rupe u rediteljskom postupku.
Nažalost, MACHETE KILLS nema puno smisla u bilo kom drugom poglčedu tako da u širim okvirima Melove karijere ovaj film neće moći da preokrene negativni trend sa kojim se on suočio. Ipak, čini mi se da će kritika bez ikakve sumnje prepoznati koliki je gubitak što ga nema na ekranu, kao što je uostalom prepoznala i u slučaju filma HOW I SPENT MY SUMMER VACATION.
Druga faca od koje sam dosta očekivao u ovom filmu je Marko Zaror. Nažalost, MACHETE KILLS nije taj film sa kojim bi ovaj Čileanski zmaj mogao da se probije u mejnstrim, i moram priznati da me je razočarao Rodriguezov tretman njegovih predipozicija jer mi je spoj Rodrigueza i Zarora delovao jako potentno.
Ostalo je manje-više cirkus u kome Rodriguez pokušava da nasaže salatu od tarantionovskih dijaloških opersiflaža i namerno loših akcionih scena koje vremenom deluju samo bezveze, bez neke lucidne nadogradnje u parodiranju Grindhouse filma.
Sada već polako počinje da se postavlja pitanje šta je krajnji horizont Rodriguezovog insistiranja na ovom Grindhouse pravcu. Naime, pokazao je u nekoliko navrata kako želi da napravi posvetu B-filmovima, u međuvremenu se jako izmakao od svakog konteksta u kome bi to trebalo da ima smisla i sada je to već postalo jako zamorno.
Čini se da ovoga puta, za razliku od originalnog MACHETEa, nije naišao ni na strpljenje kritike ili festivala. Ipak, pošteno govoreći, teško je reći da je gori od prvog, samo je nešto manje interesantan za gledanje jer se svi aduti ali i sve greške ponavljaju.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-10-2013, 20:32:23
U evidenciji mi piše da sam ga gledao i da sam mu dao * * * ali se ničega ne sećam, pa nisam hteo da te dezinfomišem. To što se ne sećam nije dobar znak. Doduše gledao sam ga davnih dana...
sinopsis djeluje suludo, kao i Pretty Baby (1978) od istog reditelja, ali ipak su to Francuzi, oni mi rijetko legnu...
Кад смо код сулудих плотова...
There is a war in the world between the men and the women. A young girl tries to escape this reality and comes to a hidden place where a strange unicorn lives with a family: Sister, Brother, many children and an old woman that never leaves her bed but stays in contact with the world through her radio.
previše žabljih bataka je pojeo :)
Stari još nije znao da će Novak danas imati teškoće da uzleti...
http://starikadar.blogspot.com/2013/10/put-u-kosmos.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/10/put-u-kosmos.html)
Zahvaljujući najavama Zemeckisovog novog filma, pogledao sam dokumentarni film MARWENCOL Jeffa Malmberga. Reč je o vrlo dinamničnom i zanimljivo koncipiranom dokumentarcu o čoveku čija je sudbina krajnje bizarna, i po mnogo čemu ostaje nerasvetljena i posle ovog filma iako MARWENCOL otkriva jako mnogo.
MARWENCOL je priča o čoveku koji je posle skoro fatalnog prebijanja dožuiveo teško oštećenje mozga, izgubio sva sećanja i pošto nije imao zdravstveno osiguranje, otpušten je iz bolnice da se leči kako zna i ume. Kao mešavinu fizio i psiho terapije počeo je da gradi maketu grada u svom dvorištu, a potom je počeo i da osmišljava narative, projektujući ličnosti ljudi iz svoje okoline u likove lutaka u maketi.
Sama maketa i detalji koje je napravio u tom gradiću su impozantni i činjenica da je iako amater napravio neke izuzetne fotografije tog projekta što mu je kasnije omogućilo da se nađe na njujorškoj art sceni.
Međutim, osnovna dilema vezana za njegovu ličnost ostaje nerazrešena, i čini mi se da je to veliki prostor za nadgradnu u igranom filmu a to je koliko "narativi" koje osmišljava za svoje "junake" zapravo utiču terapeutski i koliko on svoju situaciju razrešava kroz njih.
Naročito jer Mark Hogancamp ima prilične probleme koji datiraju od pre amnezije, a to je težak alkoholizam, a zatim i nerazjašnjena trauma vezana za crossdressing koji je po svemu sudeći imao ulogu i u napada na njega.
MARWENCOL uspeva da odlično zarobi atmosferu varošice u kojoj Hogancamp živi i da vrlo vibrantno prikaže njegov rad i načine na koje mu podstiče maštu. U tom pogledu Malmbergove intervencije deluju visokoestetizovano ali skrupulozno u odnosu na temu.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-10-2013, 13:54:53
Stari još nije znao da će Novak danas imati teškoće da uzleti...
http://starikadar.blogspot.com/2013/10/put-u-kosmos.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/10/put-u-kosmos.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.dodaj.rs%2Ff%2F2V%2FBc%2F3EaFVsLW%2Fairserbia.png&hash=82ffc52a0bf192d71d3c5abe4436228619a984de)
Quote from: crippled_avenger on 18-10-2013, 13:47:28
Međutim, Hunt je jedan od onih vozača koji je izgradio imidž Formule 1 kao prostora za mačo tipove i u trenutku kada se Lauda pojavio, on je bio tipičniji predstavnik sporta. U nekih četrdeset godina paradigma se potpuno preokrenula. Međutim, tu podvojenost prikazuje i sam film, RUSH je naizmenično film o junaku koji je ličnim zalaganjem i spremnošću na ludačke rizike postigao uspeh i film o čoveku koji je racionalnim, bezbednim pristupom reformisao sport i postigao vrhunske rezultate. Ova podvojenost u kojoj nema pravog pozitivca i negativca uspeva da profunkcioniše i ne smeta filmu. Gledaoci će navijati za obojicu.
Kako koji. :-) Ja sam navijala za Laudu.
Zbilja dobar film. Kombo blokbastera i jednog biopika sa sadrzajem, a dobra mera. Komercijalan, a nije glup. Nemam vecih zamerki.
Odnos prema zenama je jako dobro prikazan. Kast je vrhunski, a to je pola posla. Iznenadila sam se.
Malo vise usporava kadrove za moj ukus, narocito u bolnici, kadar na automobile, kadar na kisu ...
Muzika je takodje super - nabija tenziju. Bowie...
Duhovit deo sa Italijanima kad stopiraju... jako italijanski.
Eto, nisam nista otkrila, ali bas je film za decake i bas je za bioskop.
Voleo bih da snimim ovakav film sa Dobricom.
Is the Man Who Is Tall Happy? Official Trailer (HD) Documentary, Michel Gondry (http://www.youtube.com/watch?v=d9c4xJEP6eI#)
Pogledao sam drugu sezonu MORTAL KOMBAT: LEGACY web serije posle koje je Kevin Tancharoen uklonjen sa pozicije reditelja bioskopskog reboota ove ekranizacije. Moram priznati da mi je ono što je Tancharoen radio sa MORTAL KOMBATom bilo zanimljivo u oba izdanja i da je u drugoj sezoni web serije narativ postao nešto komplikovaniji i hermetičniji ali da je sve to i dalje bilo podjednako intrigantno kao i REBIRTH teaser sa kojim je i počela ova direkcija oživljavanja MORTAL KOMBATa. Rekao bih da tanchareon u određenom smislu radi onaj isti svež DTV kojim se bavio i John Hyams u poslednjem i najboljem UNIVERSAL SOLDIERu, naravno ne u tom formatu i na tom nivou. Zapravo, iako Tancharoen dolazi iz backgrounda koji uključuje plesne filmove, jedino što je u MORTAL KOMBAT web seriji sumnjivo jesu upravo koreografije i veština boraca dok je visoka estetizacija izvukla maksimum iz datih produkcionih okvira. Voleo bih da pogledam film koji prati ovu art direkciju, naravno pojačan adekvatnim glumcima za veliki ekran. Međutim, ko zna koji smer sve ovo uzima posle Tancharoenovog odlaska.
Pogledao sam klasik švedskog SFa SOMMARENS TOLV MANANDER, televizijski film poznatog reditelja Richarda Hoberta iz 1988. godine u kome se oseća eho sovjetskog SFa, radova kao što su SOLARIS i STALKER (pre svega filmske verzije). Hobert ne nudi estetizaciju kao Tarkovski, odnosi među likovima su vibrantniji i u jačem tempu, ali u osnovi postupak je sličan, naročito kada je reč o odnosu prema elementima fantastike. Uprkos kultnom statusu i preporukama da je ovo delo koje se ne propušta, i uprkos vrlo prijatnom utisku koji ostavlja gledanje ovog dvočasovnog TV filma, ipak nije reč o kapitalnom delu koje je bitno obogatilo žanr u internacionalnim okvirima. Mislim da je značaj ovog TV filma pre svega veliki u skadinavskom, regionalnom domenu, i svakako da ima svoje mesto u globalnim okvirima kada se izdvoje samo TV filmovi. Međutim, ukupni utisak da je ovo slično Kadijevićevim žanrovskim radovima za RTB, značajno ali u priličnoj meri zastarelo. Hobert se kasnije u produkciji švedske televizije vraćao SFu u jednoj mini-seriji koja po sinopsisu deluje još intrigatnije od ove priče o nusefektima projekta promene klime. U svakom slučaju, ovaj rad je sigurno zanimljiv hroničarima žanra i ljubiteljima SFa nastalog van glavnih centara.
Ima li šta lepše od državnog reditelja na kolenima... ;)
http://www.standard.rs/fjodor-bondarcuk-jedna-srica-o-stvaranju-kulturnog-modela-ili-hvala-putinu-za-staljingrad.html (http://www.standard.rs/fjodor-bondarcuk-jedna-srica-o-stvaranju-kulturnog-modela-ili-hvala-putinu-za-staljingrad.html)
Knjiga za Mehmeta i Johna Reynoldsa, sa mojom velikom preporukom...
http://www.arhipelag.rs/knjige/globalna-afrika/ (http://www.arhipelag.rs/knjige/globalna-afrika/)
inače, Ćirjaković priprema doktorat za oblast sjeverne Afrike i čuveno proljeće, nedavno je odbranio nacrt teze...
Ćirjaković je zajeban hejter, ali slutim da bi ovo mogao da sa zadovoljstvom pročitam.
Pogledao sam ENDER`S GAME Gavina Hooda, ekranizaciju SF klasika Orson Scott Carda. Danas ova ekranizacija nastaje u potpuno drugačujem kontekstu od onoga što je bila izvorna ideja. Za početak ovo nije prestižni Warnerov film koji je trebalo da režira Wolfgang Petersen u kome se Cardov klasik tretira na prvoklasan A-način. Sada je to film sa kojim Summit i Lionsgate žele da započnu novu young adult franšizu posle velikog uspeha koji su imali sa TWILIGHTom i HUNGER GAMESima, a identitet Orsona Scott Carda se krije zbog njegove serije prvo homofobnih a zatim i vrlo neobičnih političkih istupa.
Međutim, iako je ENDER'S GAME daleko od onoga što su verovatno zanišljali Petersen i Warner, Gavin Hood je snimio izuzetno dobar film sa kojim je što se mene tiče i zauzdao svoje holivudsko lutanje. Uprkos tome što mi se čini da je Hod neke elemente u ovom filmu "ispustio" i da je u pojedinim aspektima sigurno mogao biti još kreativniji, kao reditelj i scenarista je za početak uspeo da očuva idejnu postavku Cardovog romana.
Cardov roman je ponudio jedan nov pogled na rat koji je bio originalan i u domenu žanrovske ali i umetnički vredne literature i koji je tek posle ovog romana zapravo etabliran u javnosti i na filmu, na primerima afričke dece ratnika pa u krajnjoj liniji i u pojedinim aspektima balkanskih sukoba. Ideja da samo dete, odnosno neko nezreo i nedovoljno upoznat sa životom i svetom može biti besprekorno efikasan ratnik je izuzetno potentna, i potvrđena je u stvarnosti.
Vanzemaljska pretnja i način na koji je koncipirana kroz pojavu insektolikih agresora, povezuje Carda sa Heinleinom, a samim tim i Hooda sa Verhoevenom. Naravno, STARSHIP TROOPERS je klasik satire koja formalno nije snimana kao takva već je uneta u visokooktanski blokbaster. ENDER'S GAME nimalo nije satiričan, štaviše on deluje kao vrlo hermetična fašistička fantazija koja se vremenom pervertira u vrlo konkretnu, rekao bih nepogrešivu kritiku savremenog militarizma.
STARSHIP TROOPERS je u tom pogledu mnogo opštija kritika od ENDER'S GAMEa koji tačno zna šta cilja i to se ispostavlja kao vrlo relevantna stvar u savremenim odnosima.
U ovom filmu mogu da se prepoznaju i postide svi, od Amerikanaca do Srba.
Hood je svakako mogao da u pojedinim aspektima snimi skladniji film, ima u nekoliko stvari prostora za napredak ali u osnovi ovaj film je dobar i ono što u njenmu nije najsavršenije nosi u sebi tu weird atmosferu 70s SFa i space opere koja ima nekakvu znakovitost. U određenom smislu, Hood nudi arhaiziranost sličnu JOHN CARTERu i toj liniji filmova koji se obraćaju fanboy publici.
Samim tim, nisam siguran kako će ENDER'S GAME proći u bioskopima i da li može da bude franchise starter kakav su producenti zamislili pošto ti fanboy filmovi obično slabo prolaze kada dođu u bioskope a ovaj (možda srećom?) čak nije ni imao nepodeljenu podršku u domenu fandoma.
Međutim, ako do franšize dođe, Gavin Hood je napravio sjajnu glumačku podelu koju među mladima predvode Asa Butterfield i Hailee Steinfeld i oni definitivno imaju dovolčjno klvaliteta i šarma da iznesu serijal. Asa je bez sumnje dorastao naslovnoj ulozi. Uostalom, do sada je već imao iskustava sa velikim rediteljima i projektima.
Ove godine sam gledao veštije sklopljene space opere od ENDER'S GAMEa, primera radi STAR TREK INTO DARKNESS. Ipak, ENDER'S GAME se nameće kao jedan od najzanimljivijih filmova ove sezone, uprkos tome što stilski nije doveden do perfekcije.
* * * / * * * *
Pogledao sam vrlo simpatičan irski SF romcom EARTHBOUND Alana Brennana u kome jedna od kanonskih SF tema dobija tretman u kome se prepliću romantična komedija i pokušaj objašnjavanja SF konvencije kroz psihozu. U tom smislu, EARTHBOUND je neprikriveno oslonjen na zaostavštinu Brad Andersonovog remek-dela HAPPY ACCIDENTS. Isto tako, u domenu strukture ima značajnog uticaja Richarda Curtisa što je naročito zanimljivo ako imamo u vidu da se on sam ove sezone latio fantastike u vlastitom filmu ABOUT TIME.
Rafe Spall, glumac kog je Working Title pokušao da importuje u svoj romcom svet sa filmom I GIVE IT A YEAR (i u njemu Spall nije pokazao da jeste britanski Ryan Reynolds ali se još uvek ne može reći ni da nije) igra Engleza u Irskoj koji od detinjstva veruje da je vanzemaljac. Upoznaje devojku sa kojom procenjuje da bi mogao da nastavi svoju rasu, ali se u njihovom odnosu ispreči njegova deluzija ili pak neverovatna sudbina.
Sam zaplet o vanzemaljcu koji je pao na Zemlju i na njoj treba da prosuži svoju rasu aproprira Supermanovu mitologiju i to paradoksalno THE LAST SON liniju priče kojoj se vraća i ovogodišnji MAN OF STEEL. Otud bi se EARTHBOUND mogao gledati i kao simpatičan mali dodatak MAN OF STEELu.
Rafe Spall glumački dominira u filmu i sve mu je podređeno. Brennan se solidno snalazi na malom budžetu, film ima dobar tempo i sve što želi da plasira radi sa punim ubeđenjem što je važno jer je malo koji element ove priče zapravo originalan. Međutim, EATHBOUND je vešto sklopljen mehanizam koji ispunjava sve one ciljeve koje je postavio.
Mislim da pored ljubitelja britanskog romcoma, ovaj film svakako može biti zanimljiv i fanboyevima kao sporedna literatura.
* * * / * * * *
Pogledao sam CARRIE Kimberly Peirce. Ovaj film je mahom promovisan kao rimejk De Palminog filma iako je naravno reč o ekranizaciji Kingove proze. U ovom konkretnoms lučaju doduše, ne može se reći da je reč ni o jednom ni o drugom per se. Naime, De Palmin film, pored toga što je remek-delo kome Peirce ne može ni da priđe, nudi jedno drugo čitanje u kome pubertet donosi fatalnu transformaciju koja u spoju sa teškim porodičnim okolnostima i provokacija okoline dovodi do strave i užasa. De Palma je u svom filmu sve ove elemente priče o odrastanju, bajke i košmara realizovao u jednoj izuzetnoj visokoj estetizaciji, nudeči jedan fetišistički pogled na procese u sazrevanju jedne mlade žene i manifestujući ih kroz horor.
Kimberly Peirce je ipak žena, dakle moguće je da je De Palma ove osnovne teme prikazao zanimljivijim nego što one zapravo jesu, odnosno, moguće je da one njemu deluju uzbudljivije i intrigantnije nego njoj. Kod Kimberly, pubertet je više povod ali nikako nije u samom uzroku događaja koji se odvijaju. Osnovni problem je socijalni i vezan je za majku koja usled svog verskog fundamentalizma junakinju nije adekvatno socijalizovala, odnosno okoline. Nekog dubljeg problema kod Kimberly zapravo ni nema, Carrie ne reaguje naročito na samu mentruaciju samo joj je glupo što o njoj nije obaveštena.
Dakle, čitanje Kinga je drugačije nego kod De Palme. S druge strane u pogledu eksploatacijskih efekata, Kimberly definitivno želi da ponudi De Palmu na steroidima i Carrie prilično rano kreće da draži publiku sa svojim razornim moćima.
Kada ripper sekvence krenu, to je sve relativno energično ali i površno, tehnička veština ipak ne može da nadomesti neizgrađene karaktere i odnose, kako među likovima tako i između gledalaca i priče. Ako imamo u vidu da se ovaj film dešava u savremenom svetu, premreženom raznim vidovima komunikacije pojedine konvencije kao da recimo junaci mogu samo da komuniciraju u četiri oka deluju apsurdno.
Ali, sve to na stranu. U toj steroidskoj postavci najveći problem je gluma. Chloe Moretz je bila odlična u odličnom rimejku Afredsonovog LET THE RIGHT ONE IN, ali u CARRIE j evrlo agresivna i neubedljiva u ulozi isprepadane devojčice. Julianne Moore takođe nije nimalo suptilna u ulozi majke, ali ume mnogo bolje da iznese tu povećanu agresiju u likovima.
Epizodni glumci nisu dovoljno zanimljivi na nivou personality actinga ali su barem u interopretacijama odmereniji, naročito Portia Doubleday.
De Palmina CARRIE i dalje ostaje neprikosnoveni klasik. Međutim, Peirce ne uspeva da ugrozi ni naslove kao što je CHRONICLE koji su se na sličan način oslanjali na priču tog tipa. Sam property je već ranije defetišizovan slabim nastavkom THE RAGE: CARRIE 2. Međtuim, koliko god to suludo zvučalo, pokušaji da se priča nadoveže na prvi film praćeni pokušajima da se stvari kontekstualizuju detaljima iz savremene popularne kulture, čine taj film kudikamo vibrantnijim, iako je u ukupnom utisku ova nova ekranizacija ipak bolje gledalačko iskustvo.
* * / * * * *
Šta posle Tijanića...
http://starikadar.blogspot.com/2013/11/sta-posle-tijanica.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/11/sta-posle-tijanica.html)
Domaćim serijskim programom sam zadovoljan, mada i ne tražim mnogo od domaćih serija, ali ono što je moglo da se vidi, sem Bele lađe, bilo je ok, program za opuštanje. Za dokumentarce valja zahvaliti samo entuzijastima koji bi to radili i bez Tijanića.
Filmski program je po meni promašaj, stvarno su to bili pretežno bezvezni izbori, sem nekih domaćih premijera ja ne pamtim dobar film u prime time-u. Možda u nekom konačnom zbiru to jeste izbalansirano, ali svaki put kad sam sjeo u fotelju i upalio TV film je bio očajan. U onim terminima kada su to možda balansirali ja nisam bio pred ekranom, dakle, o kakvim terminima je riječ? A čak volim van Dama, a ni njega nije bilo toliko koliko nekih drugih debila. Više Žan Kloda je bilo na B92 npr...
Ali uopšte se ne slažem oko informativnog programa, Dnevnik i nekako (mada nije teško biti bolji od prethodnika), ali ostale emisije su po meni totalna propast, sem Stanojevića, ali on je trebao biti najpitkiji od svih voditelja a ispostavilo se da je on maltene akademik među njima. Svi ostali, prije svega čuvene Kovačevićeve plavuše, su sramota za RTS. Iskreno sam mislio da ne može biti ništa gore od Nataše Miljković, a sad bih je od blata pravio kad su joj ukinuli emisiju. Ona je poprilično radila by the book, i teme su joj bile raznovrsnije nego u slučaju njenih nasljednica. Iako je to izgledalo nespretno ovo sada ne izgleda ni tako, izgleda prosto bezukusno, glupo, repetitorno.
Stoga, iako je Tijanić bio kralj kolumnista, i iako je čuda činio sa prethodnim televizijama koje je vodio, RTS je po meni bio preveliki zalogaj za njega. U samu organizaciju ne mogu da ulazim jer nisam siguran ni koliko su podaci o tome javno dostupni, možda je u tom pogledu bio odličan, ali programski dio je promašaj, a informativa potpuna bruka. Kao i Partizan, možda ne duguje desetine miliona evra, ali gubi derbi autogolom i očajnom igrom.
Ispostavilo se da nesvršeni student FPN ne može da izgradi RTS. Možda zato što se TV novinarstvo nalazi na godini studija koju on nije ni upisao. Iako mu ja to nikad nisam zamjerao, jer mi nije važna diploma, ipak se ispostavilo da su njegovi kritičari tu bili u pravu. Jedina, apsolutno jedina stvar koja se može reći u odbranu ovakve informative jeste eventualni politički pritisak i težnja da se obezglavi srpsko novinarstvo, ali čak ni to ne opravdava gotovo svakodnevne promašaje u strukturi TV priloga, takve da smatram da neke bosanske televizije više poštuju pravila novinarskog pisanja nego RTS u Dnevniku.
Ja npr. simpatišem Šotru, iako je jasno da čovjek ne poštuje najosnovnija pravila esnafa, ali isto tako je potrebno reći da to nije činio ni Tijanić u svom šotrijanskom Dnevniku, nakon kojeg je išla Šotrina TV serija.
Riječju, Šotrin šou je uvijek počinjao u 19:30, a ne kako su mnogi uvjereni 30-40 minuta kasnije.
Stanojević vrlo ozbiljno radi i on je okosnica informative van Dnevnika a Gorislav Papić je isto tako veliko otkriće i mislim da će OKO postati institucija. Emisija Olivere Kovačević je vremenom postala negledljiva i ne mogu da kažem da mi je to ikada bila simpatična njuška, no ne bih sporio da je u okvirima tog žanra bila reč o pristojnoj emisija.
Riha i posle Papić su dobro radili RASPAKIVANJE.
Ne zaboravi vrlo bitne emisije koje se masovno gledaju kao što su Jutarnji program i Beogradska hronika koje umeju da zablistaju i vrlo su jake na terenu. Za početak, uprkos ambicijama ni B92, ni Prva ni Pink onomad nisu dostigle "terensku" snagu RTSa u pogledu izveštača iako iz nekih mesta, nota bene, B92 ima bolje dopisnike...
Što se stranog filmskog i serijskog programa tiče, mislim da su Karlito i sada naš John Reynoklds uradivi vrhunski posao. Sa skromnijim budžetom su napravili program koji je gledan, pristojan, a povrh svega nije skup. Nemeček je naravno velemajstor za tu vrstu programa ali njegov program je po pravilu skup i eksperiment na TV Avala je pokazao kako ta vrsta programa naprosto više nema taj značaj koji je imala u zlatnim danima Pinka.
Shvatam da filmski program mora da pomiri zaradu od reklama sa brojem gledalaca, jer svakako ima kvalitetnih i maltene besplatnih filmova koje bi mali broj ljudi gledao. To je naravno problem keša, kako se iz šale kaže ''komercijalni javni servis'', taj krst nose. Strani serijski program je dobar, tu nema spora.
S druge strane, ne razumijem poentu emisije kao što je Raspakivanje, mene nije privuklo da gledam. Ne znam čemu to pripada, istraživačkom novinarstvu, analitičkom novinarstvu? Ne znam čemu služi, kome se obraća, da li je uopšte informativa. Kovačevićka, da se držalo do nekih standarda, nikad ne bi ni primirisala RTS-u.
Beogradska hronika je dobra, niko nije plavuša u toj emisiji, koliko se sjećam :) Ali to je obična emisija iz oblasti u kojoj svaki dnevni list ima istu rubriku, ni po čemu se Hronika ne izdvaja od tih dnevnih listova, sem što pripada drugom, popularnijem mediju. RTS bi trebalo da bude avangarda, da govori o temama koje su eksluzivne, a veliko je pitanje da li je Hronika primjer za to. Hronika je obična emisija a od RTS-a se mora očekivati nešto više od običnog.
Štaviše, TVBN ima Danas u Srpskoj, što je hronika svih gradova a ne samo prestonice, crnogorska državna televizija ima posebne izdvojene emisije u nedeljnom terminu o svakom gradu, običajima, praznicima, ratnim herojima, hrani, kulturi... RTRS ima emisiju koja je itekako kritična prema vlasti, bar ono malo što sam gledao imalo je takvu svježinu poslije korumpiranog zadaha RTS-a.
Dakle, ne postoji samo Beograd, iako bi čovjek pomislio gledajući RTS da postoji samo to. Nije problem samo u onome što vidimo u Beogradskoj hronici (koja je ok) već i u onome što ne vidimo, ili što ja ne vidim na RTS-u, da prosto saznamo kakve probleme imaju pojedini gradovi, ma kakvi to problemi bili.
Ne znam, možda ćeš me demantovati, možda postoji neka emisija na RTS-u koja izvještava o dešavanjima u Leskovcu npr? Koliko mi već organizam odbija da gleda RTS možda sam ja tako nešto i propustio. Dakle, postoji li redovna emisija koja pokriva čitavu Srbiju? Npr. kanalizaciju u Novom Pazaru, školsku infrastrukturu u Zrenjaninu? Redovna emisija koja reportažno prikazuje neki grad u Srbiji i njegovu specifičnost? Redovna emisija koja prikazuje radničko nezadovoljstvo? Vjerovao ili ne, takve emisije postoje u susjednim zemljama, a u RTS su ili skrajnute tako da ih ja nikad ne primijetim, ili ih stvarno nema, mada je u oba slučaja rezultat isti - ja nemam pojma šta se dešava trenutno u Leskovcu.
Čime se bave ti, kako ih od ''milošte'' zovu u krugu dvojke, ''obični građani''.
Postoji i emisija o celoj Srbiji, zove se "Ovo je Srbija", ranije se zvala "Srbija danas"...
eto, ja sam mislio da su Šta radite bre i Ovo je Srbija jedna te ista emisija
http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/20/RTS+1/1022172/Ovo+je+Srbija.html (http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/20/RTS+1/1022172/Ovo+je+Srbija.html)
ali ovdje samo 3. tema ima šta da traži u ovakvoj emisiji, pod uslovom da nisu ispatetisali tu priču, rasplakali neko dijete, što inače rade na BN televiziji
ali hajde, ne mogu da sudim o OjS, ali izgleda se uklapa u tezu da je izbor tema u informativi jednostavno čudan, iščašen, promašen
Zar je broj radnih dana u Ju-Es Stilu vijest? Koji god da su razlozi bili - vijest nije. Ima mnogo boljih (tj gorih) primjera šta se čini s radnicima u Srbiji. Carinska zona je vijest, ali za ekonomsku emisiju, ne za ovo. Dio sa Kikindom je smiješan.
I tako dalje... neću više da smaram, RTS jeste dosta ispred svojih konkurenata ali to generalno znači veoma malo kad se uporedi čak i sa hrvatskom informativom. Šta god ko mislio o ''Nedjeljom u 2'' RTS nema ni to (a to je problem izbora kadrova), čak i OBN je imao ok voditelja, ne sjećam mu se imena, RTS srednja žalost... o vijestima u 19:30 da ne pričamo. Hrvatski RTL kad sam pratio imao je vijesti uređene kao s druge planete. RTRS su takođe prilično dobre... već sam spomenuo reportažno-kolažnu emisiju u CG koja posjećuje različite gradove svake nedjelje, to je po meni fantastičan način da se upozna jedna zemlja...
čisto da zaokružim sa ovim i palim :)
http://uns.org.rs/sr/desk/media-news/10742/radojkovic-drag-mi-je-tijanic-ali-mi-je-istina-draza.html?print=true (http://uns.org.rs/sr/desk/media-news/10742/radojkovic-drag-mi-je-tijanic-ali-mi-je-istina-draza.html?print=true)
Pogledao sam THE LAST DAYS ON MARS Ruairi Robinsona, adaptaciju kratke priče Sydney J. Boundsa, film koji spolja deluje kao indie prohjekat ali je iznutra reč o prilično klišetiziranom SF/hororu koji uprkos uglednoj glumačkoj piodlei i reditelju od kog se mnogo očekuje ne preza od potrošene priče o zlokobdnom marsovskom virusu koji zombifikuje istraživače na Marsu. Ove sezone su producenti stavili akcenat na priče u svemiru a GRAVITY je baš kao takav bio svojevrsni success story ove sezone. THE LAST DAYS ON MARS je dakle imao priliku da sa svojom odličnom podelom, relativno ambicioznom realizacijom i "serioznim" pristupom naiđe na raspoloženu publiku. Nažalost, sam rezultat je tehnički korektan ali pripovedački i idejno krajnje klimav. Jedini bizarni detalj koji barem Srbe može da zabavi jeste to što Goran Kostić igra astronauta koji je suedeći po nekim opaskama Srbin.
* 1/2 / * * * *
Kad treba da se gine za spas čovečanstva tu su Ameri, a kad se gine zbog gluposti tu su Srbi.
:) Tačno tako!
Quote from: crippled_avenger on 06-11-2013, 15:16:50
... Jedini bizarni detalj koji barem Srbe može da zabavi jeste to što Goran Kostić igra astronauta koji je suedeći po nekim opaskama Srbin.
* 1/2 / * * * *
Лик у филму се зове Марко Петровић. Чак у једном тренутку тај Марко Петровић отпева део рефрена чувене "У раздељак те љубим" (бар мислим да је то та песма).
Tako je. Ali nisam uspeo da identifikujem koju zastavu nosi na šlemu. Dakle, da li je član Srpske svemirske komande ili je gastos.
Korean Film Industry: Censorship Rising?
November 5, 2013 | 03:06PM PT
With a conservative gov't in place, bizzers fear the return of the scissors \
The modern South Korean film industry was born in the mid-'90s when the Busan festival helped push back the cloud of censorship that had prevailed for 10 years after the end of military rule.
Since then, Korean directors have reveled in their freedom to shock, tantalize and blindside their audiences — whether coming from Kim Ki-duk's sado-masochistically bizarre "The Isle" and fairly explicit sex in Park Chul-soo's "The Green Chair," to hints of cannibalism in Kim Jee-woon's "I Saw the Devil," or the unremitting but always stylish ultra-violence of Na Hong-jin's "The Chaser" and "The Yellow Sea." Choi Min-sik eating a live octopus in Park Chan-wook's "Oldboy" is still a high point for some genre fans.
Yet there's growing concern that censorship is on the increase since the arrival in February of President Park Geun-hye's deeply conservative government.
Some see the Korea Media Ratings Board as having already become tougher. They cite the near-banning of Kim's "Moebius" as an example. The director, whose stock-in-trade is provocation, only had the film cleared for commercial release after two appeals and the removal of two minutes of footage.
Yet, a single problem film does not necessarily mark a trend. "The new government is less than one year old. Most current films were greenlighted before that," says "Late Autumn" producer Lee Joo-ick. "Maybe there will be more impact in the future. But we are not China."
Others fear that the government will not need to act explicitly and that self-censorship will do much of its work.
Some suggest that politically themed contemporary films are not going to be greenlit and that criticism of the government is becoming harder. For this they look no further than "Project Cheonan Ship," a documentary by Baek Seung-woo, which premiered in May's Jeonju festival. It offers alternative explanations for the 2010 sinking of warship Cheonan, in which 46 sailors died and which the South Korean government says was caused by a North Korean torpedo.
Bereaved families attempted to bar the film with court injunctions, but "Cheonan" made it into limited release in September, only to have the Megabox theater chain remove the film after two days. The exhibitor cited warnings that its cinemas were going to be picketed by conservative groups. Skeptics say with the heads of many big Korean conglomerates in jail, business is simply unwilling to stick its neck out.
Hrvati snimaju svoj BLACK HAWK DOWN...
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/11/broj-55-novi-film-kristijana-milica.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/11/broj-55-novi-film-kristijana-milica.html)
Još dokaza da su Amerikanci poluretardirani. Mislim, trebalo im je 16 godina da prepoznaju satirične elemente Staršip Trupers? Stvarno? Iako pola epizodista iz Bevery Hills 90210 igra u tom filmu?
Starship Troopers: One of the Most Misunderstood Movies Ever (http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2013/11/-em-starship-troopers-em-one-of-the-most-misunderstood-movies-ever/281236/)
Quote
When Paul Verhoeven's Starship Troopers hit theaters 16 years ago today, most American critics slammed it. In the New York Times, Janet Maslin panned the "crazed, lurid spectacle," as featuring "raunchiness tailor-made for teen-age boys." Jeff Vice, in the Deseret News, called it "a nonstop splatterfest so devoid of taste and logic that it makes even the most brainless summer blockbuster look intelligent." Roger Ebert, who had praised the "pointed social satire" of Verhoeven's Robocop, found the film "one-dimensional," a trivial nothing "pitched at 11-year-old science-fiction fans."
But those critics had missed the point. Starship Troopers is satire, a ruthlessly funny and keenly self-aware sendup of right-wing militarism. The fact that it was and continues to be taken at face value speaks to the very vapidity the movie skewers.
Starship Troopers is set in the distant future, when humankind has begun to colonize worlds beyond the borders of our galaxy. Earth has provoked an otherwise benign species of bug-like aliens to retaliate violently against our planet, which it suddenly and correctly perceives as hostile. Interpreting what are pretty obviously self-defense tactics as further gestures of aggression, humankind marshals its global forces and charges into a grossly outmatched interstellar war. The rhetoric throughout is unmistakably fascistic: Earth's disposable infantrymen, among whom our high-school-aged former-jock hero naturally ranks, are galvanized by insipid sloganeering, which they regurgitate on command with sincerity as they head to slaughter. ("The only good bug is a dead bug!" is the chant most favored—shades of Animal Farm abound.)
The resulting film critiques the military-industrial complex, the jingoism of American foreign policy, and a culture that privileges reactionary violence over sensitivity and reason. The screenplay, by Robocop writer Edward Neumeier, furnished the old-fashioned science-fiction framework of Robert A. Heinlein's notoriously militaristic novel with archetypes on loan from teen soaps and young adult-fiction, undermining the self-serious saber-rattling of the source text. Even the conclusion makes a point of deflating any residual sense of heroism and valor: We see our protagonists, having narrowly escaped death during a near-suicidal mission, marching back to battle in a glorified recruitment video—suggesting that in war the only reward for a battle well fought is the prospect of further battle.
Over the nearly two decades since the film's debut, the critical reputation of Starship Troopers hasn't especially improved. But you can feel the conversation beginning to shift; it rightfully has come to be appreciated by some as an unsung masterpiece. Coming in at number 20 on Slant Magazine's list of the 100 best films of the 1990s (http://www.slantmagazine.com/film/feature/the-100-best-films-of-the-1990s/334) last year (a poll in which, full disclosure, I was among the voting critics), the site's Phil Coldiron described it as "one of the greatest of all anti-imperialist films," a parody of Hollywood form whose superficial "badness" is central to its critique. It fared well in The A.V. Club's '90s poll (http://www.avclub.com/articles/the-50-best-films-of-the-90s-1-of-3,86304/), too, appearing in the top 50, where it was praised as a "gonzo satire destined, even designed, to be misunderstood." Scott Tobias, former editor of the A.V. Club's film section, lauded Troopers a few years earlier as "the most subversive major studio film in recent memory," observing that it "seems absurd now to write it off as some silly piece of escapism, as its detractors complained."
But the original misperceptions still persist. On October 4th, RiffTrax—a series of downloadable comedy commentary tracks from the creators of Mystery Science Theater 3000—released an episode in which they mocked Starship Troopers, a movie their website describes as "dumb and loud" and a "goofy mess." Mike J. Nelson and his RiffTrax co-stars Kevin Murphy and Bill Corbett heckle the film with about as much insight and wit as they misperceive the film to have. Sample humor: At one point, a bomb destroys a giant bug, and the three of them yell "Oh no, Raid!" Later, Denise Richards smiles, and someone says, in a robotic voice, "Smile-o-tron 3000 engaged." It goes on like this. The tagline for RiffTrax is "Your favorite movies—made funny!" What they don't seem to understand is that Starship Troopers already is funny—and smart.
Troopers, of course, is far from the only instance of a film being popularly misinterpreted. Given enough distance even the most fervently reviled movie may one day find its legacy resuscitated, earning decades later its long overdue acclaim. Maybe that time is near for Troopers; hopefully, at least a few Rifftrax listeners newly introduced to the film picked up what was really going on. If you're open and attuned to it—if you're prepared for the rigor and intensity of Verhoeven's approach—you'll get the joke Starship Troopers is telling. And you'll laugh.
Шта ће тек бити кад открију потпуну генијалност потцијењеног ремек ђела СХОЊГИРЛС?
Mehmete, da nema linka, pomislio bih da si ti napisao ovo iz šale... :)
Veliki je gubitak za našu kinematografiju to što Dejan Zečević već dve i po godine ni ne započinje neki svoj autorski projekat već tavori u okvirima raznih projekata kojima nema spasa jer nema tog reditelja koji ih u datim produkciono-kreativnim okolnostima može dovesti u red i privesti kakvoj-takvoj gledljivosti. Naravno, bolje je režirati nego apstinirati iz posla, ali očigledno je u Zečevićevom slučaju da mu NEPRIJATELJ, iako daleko najzreliji film u karijeri, nije doneo ni autorski kontinuitet niti barem tezgu u kojoj se očekuje da on pokaže šta može, odnosno tezgu u kojoj će se na neki način iskoristiti to što je pokazao da mu je jača strana.
Film VOJNA AKADEMIJA je nusproizvod nastanka druge sezone serije i spada u dugi niz naručenih vojnih projekata i propagandnih filmova koji su snimani još od vremena JNA. To su uvek bili neki marginalni filmovi, često su ih režirali reditelji zaposleni u vojnim preduzećima koji nikada ne bi dobili priliku u normalnim okolnostima i danas neki od njih, poput VOJNIKA Stjepana Zaninovića imaju nostalginu vrednost a DALEKO NEBO i NAJBOLJI imaju campy vrednost kao naše parafraze TOP GUNa.
Ti filmovi su bili kopilad jugoslovenske kinematografije i njena žrtva prineta političkom sistemu. Moglo bi se reći da su ti filmovi bili lošije kotirani čak i od najgore vrste partizanskih filmova a to su filmovi o velikim zločinima kao što su KRVAVA BAJKA, CRVENA ZEMLJA ili LAGER NIŠ koji su nastajali ne bi li se uzele pare od opština na kojima su se ta zlodela desila i potom nisu imali nikakvu značajnu sudbinu.
Međutim, čak i takvi JNA filmovi su nedostižni za VOJNU AKADEMIJU 2, silom sklepanu kolekciju slabo logičnih scena iz televizijske serije, koje na okupu drži više odsustvo priče nego nekakva priča, sa bolno dugim digresijama koje nemaju apsolutno nikakve veze ni sa Vojskom, ni sa Akademijom, ni sa ključnim junacima, koje ne nude ništa u formi filma niti obećavaju išta dobro kada ih budemo gledali u seriji.
Film kao i serija, nema potpisanog scenaristu, kako sam zapazio na špici, mada možda grešim, ali ovog puta pored Gordana Mihića, kreativni tim čini i Boban Jevtić, scenarista ČETVRTOG ČOVEKA. Scene su slabe, bez ikakvog istinskog sukoba, kao celina ne funkcionišu jer su iščupane iz serije, ali ni unutar njih nema ničega dobrog. Dijalozi su slabi, mlaki, neke reakcije apsurdne a često i nejasne.
Glumci su mahom prestari za uloge pitomaca, i sa ovakvim materijalom nemaju puno prostora za rad. Ipak, ako imamo u vidu visoku gledanost ove serije, barem su na osnovu nje postali popularni, dakle eto neke koristi. Takva korist je inače često izmicala glumcima iz ovih "vojnih" filmova pošto su oni obično ostajali opskurni. Ovde je međutim opskuran rezultat preko RTSa gurnut u mejnstrim, a u sezoni kada je sva prilika da će SMURFS 2 biti najgledaniji film, VOJNA AKADEMIJA 2 je nejak adut za povratak publike u bioskope, nezavisno od toga da li će publika koja je volela seriju doći da gleda film ili ne. Ovo je nejak adut jer ovo nije dobar film koji ako ne uspe obeshrabriće publiku, a ako uspe pokazaće producentima kako se kod nas više ne cene dobri filmovi pored smeća već je smeće ostalo samo na vrhu interesovanja publike. Od ova dva ishoda, naravno, konstruktivnije je nadati se uspehu filma u bioskopima, ali to ne mora samo po sebi doneti dobre rezultate na duže staze - osim jednog - Dejan Zečević bi na osnovu gledanosti ovog filma mogao dobiti stimulaciju FCSa i započeti novi film. Mada, ako imamo u vidu da producent dobija veći deo stuimulacije a ne reditelj, opet je pitanje da li se time podržava ono što je dobro u njegovom radu.
U ideološkom smislu, ovo je film koji poput serije, prikazuje jednu kastriranu Vojsku, u njemu nema čak ni militarističkog duha kada je već sama zemlja kojoj ovi oficiri služe ostala pomenuta samo u pozdravima kadeta ali ne i u samoj priči. Motivi junaka da budu pripadnici Vojske su potpuno nejasni. Krajnji cilj da budu piloti je polu-bizaran, niko ga ne elaborira, niti se u filmu bave letenjem - ni fizički ni verbalno - a ni on nije do kraja defnisan. Najbolji znak u kom duhu je snimljen film jeste jedina scena u kojoj kadeti urade nešto konkretno, a to je da spasu neke unesrećene ljude kojima auto visi na litici. U toj sceni je potpuno definisan smisao sadašnje Vojske Srbije, ona je svedena na Gorsku službu spasavanja, samo sa oružjem.
Kao što ni Vojska Srbije nije vojska, uostalom stadion JNA koji pripada vojsci ima više mesta nego što ona sada ima pripadnika, tako i ovaj film nije baš film. Ali, isto tako, kao što tako ponižena i obesmišljena vojska još uvek egzistira u našoj javnosti, tako se i ovaj film eto javlja kao žalosni podsetnik da je i kinematografija u priličnoj krizi.
Ipak, iako ne želim da zvučim preterano agresivno, čini mi se da je ovaj film s jedne strane po svom estetskom dometu verna slika Vojske, sve je to žalosno i jadno. A sa druge, mislim da je ovo slika Vojske koja savršeno odgovara ovoj državi - u toku sveopšteg poniženja i gubitka na polju suvereniteta, diplomatije, ekonomije itd. imamo jedan fetiš iza koga nema ničega. Imamo film o Vojsci u kome vojnici nisu baš vojnici, na pameti im nije borba niti domovina, i ovaj film deluje kao još jedan relikt ovog političkog stanja u kome narod naglas govori NE ali sve vreme šapuće DA. Zato smo u vreme DSa imali seriju, a sada za SNSove vladavine imamo film VOJNA AKADEMIJA 2, jedan još potentniji artefakt, ali duh je tu.
Uostalom, kao što su oznake jedinica u našoj Vojsci izmenjene, čime je delom uništena njena tradicija, tako se i ovaj film zove VOJNA AKADEMIJA 2, iako ne postoji film VOJNA AKADEMIJA ili VOJNA AKADEMIJA 1. Ovo je praksa koja bi bila svojstvena italo-eksploatatorima čiji su filmovi često istovremeno imali nazive ALIEN 4, TERMINATOR 3 i BEVERLY HILL COP 5, a zapravo bi govorili o vampirima. Ali, kod nas očigledno može da se pojavi film koji je po naslovu nastavak nepostojećeg filma.
Umesto da se naslovu VOJNA AKADEMIJA doda neka dopuna kao u slučaju ekranizacija nekih drugih serija (recimo, VATRO HODAJ SA MNOM), ili da se film naprosto nazove isto kao serija, on je dobio broj, kako se danas ne nazivaju čak ni nastavci filmova. Dakle, nomen est omen. Ko tako nazove film teško da može snimiti nešto vredno pažnje.
Ovom filmu ne treba pridavati značaj i smatrati da ima artikulisane namere ali suštinski on i ovakav grozan zapravo vrši suptilnu "kolonizaciju imaginacije", pokazujući nam da naša vojska ne samo da ne može ništa da uradi u stvarnosti nego ništa ne može da uradi ni u igranom filmu koji je plod fikcije. Nama je očigledno sa ovim filmom zabranjeno da u savremenoj ikonografiji uopšte zamislimo iole kompetentne odbrambrene snage koje ulivaju ikakav osećaj sigurnosti. Ono što dobijamo jeste naoružana foklorna grupa za unutrašnju upotrebu.
tako je to kad filmove o vojsci prave ljudi koji vojsku nisu ni služili...
Serija je imala identično pomankanje motivacije likova i odsustvo ikakvog dramskog zapleta. Tako da je ostalo dobro isproducirano prikazivanje života na akademiji ali bez priče. Ono malo karakterizacije je odrađeno solidno, makar u okvirima stereotipa, ali ti likovi stvarno nisu imali šta da arde. Nadao sam se da će film imati zaokruženiji story arc, nekakav zaplet, preokret i rasplet ali čini se da ne... Šteta.
Ma sta steta ?
Quote from: crippled_avenger on 10-11-2013, 12:50:59
Najbolji znak u kom duhu je snimljen film jeste jedina scena u kojoj kadeti urade nešto konkretno, a to je da spasu neke unesrećene ljude kojima auto visi na litici. U toj sceni je potpuno definisan smisao sadašnje Vojske Srbije, ona je svedena na Gorsku službu spasavanja, samo sa oružjem.
Kao što ni Vojska Srbije nije vojska, uostalom stadion JNA koji pripada vojsci ima više mesta nego što ona sada ima pripadnika, tako i ovaj film nije baš film. Ali, isto tako, kao što tako ponižena i obesmišljena vojska još uvek egzistira u našoj javnosti, tako se i ovaj film eto javlja kao žalosni podsetnik da je i kinematografija u priličnoj krizi.
Uprkos ovom zajebanom prikazu filma koji me je istovremeno i nasmejao i rastuzio, smatram da mi ipak terba da imamo propagandne filmove i da ih lepo plasiramo u svet.
Neko fino smuckano patriotsko govno ...sve suptilno, naravno. Imamo junaka, on je mlad, lep, plemenit ...nesto se desi... i tako njega metcima a on se rukama brani, zastave-ceo fazon ...Top Gun je posle emitovanja imao duplu prijavu kadeta ,pa pogledajte seriju Dzeg itd...
Poenta je sto ovi nasi nesrecnici zaista ne znaju sta rade.
Quote from: Agota on 10-11-2013, 20:34:38
Neko fino smuckano patriotsko govno ...sve suptilno, naravno. Imamo junaka, on je mlad, lep, plemenit ...nesto se desi... i tako njega metcima a on se rukama brani, zastave-ceo fazon ...Top Gun je posle emitovanja imao duplu prijavu kadeta ,pa pogledajte seriju Dzeg itd...
Poenta je sto ovi nasi nesrecnici zaista ne znaju sta rade.
Pa, da, ali to je to: Vojna Akademija nema to da se nešto desi. Serija je imala nekoliko podzapleta, recimo onaj sa Risom i mračnom pričom iz prošlosti, ali sve to nekako uzgredno, neobavezno, neuvezano sa osnovnim narativom. Doduše iz vojske kažu da im je porastao broj prijava na akademiju posle emitovanja serije, pa nekog efekta to ipak ima.
Ijaooo a tek kad budemo imali placenu profesinalnu vojsku u VOJNOJ AKADEMIJI 3 moz misliti kolko ce tek tad da se prijavi mladunaca . RIJALITI BRE !!
Da bi sve bilo realno neko racionalan treba da se požali kako su plate male, a onda da mu neko odgovori kako ne razmišlja od parama dok brani državu...
Vojna akademija stalno beleži rast prijava ali ne zbog patriotizma već zato što nudi internatsko školovanje, besplatna je, i kad se odsluži taj redovni staž, moguće je napustiti Vojsku i raditi posao u civilstvu pošto je usklađena sa Bolonjom i diplome imaju svoj civilni pandan. Otud, siromašni mladi ljudi, mahom sa juga Srbije, upisuju Vojnu akademiju i na taj način dolaze do diploma i zaposlenja koja bi im inače bila nedostupna.
Ja takođe mislim da treba da postoje propagnadni filmovi, ali moraju da se urade pametno i promišljeno. Mi već decenijama gledamo američke propagandene filmove u kojima se promovišu razne delatnosti, razne službe, poput pšolicije i vojske ali kod nas još uvek kao da niko nije shvatio šta je osnov te propagande - a to su junaci sa kojima se gledaoci identifikuju i konflikti koje prepoznaju. Nažalost, kod nas tako nešto niko ne sme da snimi. Recimo, kod nas ona konvencija policijskog filma da pošteni policajac ima glupog ili korumpiranog šefa koji mu onemogućuje da radi nikada ne bi mogla da se snimi, a baš ta vrsta usamljenosti junaka kao autsajdera je ključ takvih filmova.
U VOJNOJ AKADEMIJI 2 nema konflikta i kompeticije ni na nivou fudbalske utakmice ili partije šaha, a nekmoli nečeg vojnog. Pritom, barem kod nas je moguće napraviti izvanredne underdog junake. Naročito u Vojsci koja je potpuno underdog. Ja bih uvek igrao baš na to. Momci iz vojske sa inferiornom opremom koji ipak zahvaljujući svojoj pameti uspevaju da pobede.
Ma Vojna akademija su jučerašnje vesti, daj da vidimo šta stari kadar veli o Ravnoj gori. :lol:
To i mene zanima. Ova prva epizoda bila je prilično uninvolving - nekako kako bi čovek i očekivao od Radoša - rasplinuto, likovi preglumljuju, događaji se događaju jer scenario kaže da tako treba ali bez neke vidljive kauzalnosti... Za sada ima na svojoj strani dobrog DP-ja (Jočić je bio i jedna od svetlijih tačaka Babe) i produkciju koja je malo bolja od RTS proseka, ali s obzirom da smo toliko navikli na period piece drame iz anglosaksonske i ruske produkcije koje su trideset godina ispred ovoga po oba kvaliteta, mislim da će Radoš morati da nagazi po drami i likovima ako misli da ovo bude vredno gledanja.
Ja sam propustila veceras Thor: The Dark World zbog Ravne gore. :)
Ako veceras skojevci ne zapale rts nista nisu uradili. :lol:
Nije lose, nije lose, ocekivala sam da ce biti radioaktivno ali ne, zadovoljna sam za sad.
Malo usecereno, sto po meni i treba da bude da naucimo nesto i od turskih istorijskih serija :lol: , novi glumci su osvezenje....dobice dinamiku kako se bude razvijalo... Nema Bosiljcica- to je uvek radosna vest! :-D
Ko sad ocekuje da nauci sve tacno iz tv serije nije bas sav svoj...Iz dokumentarnog filma neces nauciti sve kako jeste a ne iz tv serije....uvek se zalimo kako nas prikazuju naopako i zalimo se na americku propagandu...sto mi nas ne bi malo usminkali , a istoriju ucili iz knjiga. :wink:
Jos da vidimo kako ce Rados da prikaze coveka koga je De Gol odlikovao Viteskim krstom, a americki predsednik Legijom casti.
Uostalom, posle stotina naucno-fantasticnih filmova o partizanima i celuloidne pogibije miliona Nemaca, nesto o nasem, srpskom pokretu...
Quote from: Agota on 10-11-2013, 23:37:20
..uvek se zalimo kako nas prikazuju naopako i zalimo se na americku propagandu...sto mi nas ne bi malo usminkali , a istoriju ucili iz knjiga. :wink:
evo i edukaciono-knjizevnog stiva, zaokruzimo dozivljaj. :)
http://s14.directupload.net/images/131110/g5a6cza5.jpg (http://s14.directupload.net/images/131110/g5a6cza5.jpg)
http://s14.directupload.net/images/131110/8xdsohos.jpg (http://s14.directupload.net/images/131110/8xdsohos.jpg)
http://s14.directupload.net/images/131110/ems3zuul.jpg (http://s14.directupload.net/images/131110/ems3zuul.jpg)
MOREM PLOVI JEDNA MALA BARKA.flv (http://www.youtube.com/watch?v=GkClOB4Pt0I#)
Quote from: Agota on 10-11-2013, 23:37:20
Uostalom, posle stotina naucno-fantasticnih filmova o partizanima i celuloidne pogibije miliona Nemaca, nesto o nasem, srpskom pokretu...
Ali... četnici su bili jugoslovenska vojska :) u otadžbini.
Dokle bre da se stidimo svega sto ima prefiks srpski...Sve moze samo da bude srpski ne moze... FUJ...
ko se stidi? npr. SRPSKI FILM je odličan!
Quote from: crippled_avenger on 10-11-2013, 22:35:05
Otud, siromašni mladi ljudi, mahom sa juga Srbije, upisuju Vojnu akademiju i na taj način dolaze do diploma i zaposlenja koja bi im inače bila nedostupna.
ipak, to se moglo reći i za JNA prije 50 godina, mada tad je rad u vojsci podrazumijevao i određeni viši standard u odnosu na obično stanovništvo, ali opet, nisu bogatiji slojevi išli na Akademiju
mada, najgore u toj seriji nije što je niđe veze sa stvarnom Akademijom, i što oni koji su je stvarali nemaju takvog iskustva, ali pobogu - da su pogledali i ugledali se na Oficir i džentlmen bilo bi bar gledljivije
smatram da se rijetko može vjerno prikazati neka profesija, ali bar filmadžija sa osnovnim poznavanjem mainstream filmova moa stvoriti nešto bolje i privlačnije opštoj publici. Jbt bar filmova s pilotima ima dovoljno
inače, kad se već pokrenulo pitanje o Ravnoj gori moram da priznam da sam očekivao neku pročetničku propagandu a ovo za sada to nije bilo. Zajeb Slobodana Jovanovića je fino predstavljen i to je maltene ista ideološka bolest današnjih Evropejaca. Prikaz stanja u vojsci je fenomenalan. Kraljeva zemlja snova - vrh vrhova. Mislim da je Radoš to pošteno za sada prikazao, šta će kasnije biti ko zna, mada i u ovoj prvoj epizodi bilo je scena u kojima se baba češljala...
Quote from: Spoljašnje protivrječje on 11-11-2013, 00:32:58
Quote from: crippled_avenger on 10-11-2013, 22:35:05
Otud, siromašni mladi ljudi, mahom sa juga Srbije, upisuju Vojnu akademiju i na taj način dolaze do diploma i zaposlenja koja bi im inače bila nedostupna.
ipak, to se moglo reći i za JNA prije 50 godina, mada tad je rad u vojsci podrazumijevao i određeni viši standard u odnosu na obično stanovništvo, ali opet, nisu bogatiji slojevi išli na Akademiju.
Tacno.
Quote from: Spoljašnje protivrječje on 11-11-2013, 00:32:58
inače, kad se već pokrenulo pitanje o Ravnoj gori moram da priznam da sam očekivao neku pročetničku propagandu a ovo za sada to nije bilo. Zajeb Slobodana Jovanovića je fino predstavljen i to je maltene ista ideološka bolest današnjih Evropejaca. Prikaz stanja u vojsci je fenomenalan. Kraljeva zemlja snova - vrh vrhova. Mislim da je Radoš to pošteno za sada prikazao, šta će kasnije biti ko zna, mada i u ovoj prvoj epizodi bilo je scena u kojima se baba češljala...
Potpisujem. Najjaci utisak u ovoj prvoj epizodi mi je ostavila scena sa kraljevim papucama. E, to je meni vrh vrhova! xjap
Sporo je, ali moglo je i mnogo gore. Kao uvod, nije loše.
Mene je prilicno iznervirao kad oficir u belom dvoru kaze narod koji izgubi kralja je izgubio sve...
Pogledao sam HOW I LIVE NOW Kevina Macdonalda, ekranizaciju romana Meg Rosoff. Reč je o vrlo neobičnom Young Adult romanu koji na prilično neodgovoran način dotiče temu incesta započetog u stanju civilizacijske nulte tačke. To je čest motiv, i HOW I LIVE NOW nije prvi put da se ta tema otvara. Ipak, ona do sada nije tretirana na tako ležeran način u kome se odnos među likovima ne problematizuje u svojoj izopačenoj osnovi, koliko god ona imala naturalističku motivaciju. Knjiga me je tokom čitanja zapanjila i osnovno pitanje koje sam postavljao pred ekranizaciju bilo je da li će Macdonald očuvati taj motiv i njegov tretman. U filmu ga je definitivno očuvao, jedina razlika je u formama - u knjizi je sve napisano crno na belo, u filmu gledalac može da posumnja da nešto nije dobro razumeo. Međutim, i posle dva gledanja, nema greške, to je to.
Moram priznati da ni u književnosti ni na filmu do sada nisam sretao ovakav odnos prema ovoj delikatnoj temi. Ipak, baš zato ne treba da čudi prilično skromna distribucija ovog filma u Americi uprkos vrlo ozbiljnoj realizaciji i solidnom komercijalnom potencijalu u indie okvirima.
HOW I LIVE NOW je Macdonaldov najbolji igrani film. U njemu konačno uspeva da se vrati onoj vibrantnosti koju je imao u THE LAST KING OF SCOTLAND a koja mu je izmicala u drugim naslovima, i jako im nedostajala. U tom pgledu, HOW I LIVE NOW u pogledu tempa i inscenacije ima spontanost inervozu Danny Boylea iz najboljih dana, recimo iz 28 DAYS LATER, sa kojim uostalom i deli taj britanski ambijent apokaliptičnog rata.
Kao i u romanu, sam predmet sukoba koji dovede do privremene okupacije Britanije nije ekspliciran, niti su definisani protivnici, ali Macdonald implicira da je reč o "sukobu civilizacija" i tretira ceo rat kao ispunjenje jedne od post 9/11 uobrazilja zapadnog čoveka a to je da bi im se rat mogao desiti pred kućom. Odgovor na izazov koji dopire od "primitivaca" je pooštravanje postojećih represivnih mera, vojna diktatura, odnosno potpuni kolaps i haos.
U tom kolapsu i haosu, pubertetlije i deca nalaze plodno tlo za svoju snalažljivost ali i njihovi s pravom prigušeni porivi izbijaju na videlo.
HOW I LIVE NOW je više na liniji CHILDREN OF MEN nego filmova kao što su RED DAWN ili TOMORROW WHEN THE WAR BEGAN. Ne treba nikako zanemariti "širu priču" u ovom filmu koliko god da je Macdonald i Rosoff diskretno iznose, ali ipak ključ je u intimnoj drami i nenametljivom preuzimanju uloga odraslih od strane dece koje ne može proći bez izvesnih devijacija.
Ipak iz te intimne priče proističe šira priča o dekadenciji koja je samo zamaskirana atmosferom snalažljivosti, zajedništva i mladalačke energije. Zato Macdonaldov film krasi toksični optimizam, vrlo subverzivan stav koji čini HOW I LIVE NOW njegovim daleko najboljim filmom do sada.
* * * 1/2 / * * * *
Stari tvrdi da bi mogao da se snimi jugoslovenski RUSH...
http://starikadar.blogspot.com/2013/11/pakleni-vozaci.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/11/pakleni-vozaci.html)
Pre nego što smoghnem snage da napišem nešto o onome što je viđeno sinoć, daću par smernica.
Politika je danas sabrala neke utiske gledalaca i drugih građana pozvanih da komentarišu od kojih mi je ključni ovaj:
"Istoričarka Branka Prpa neće gledati seriju, jer je ne interesuje popularna interpretacija jedne ozbiljne teme.
– Ne gledam ni Sulejmana Veličanstvenog, pa što bih gledala popularnu sagu nekoga ko je glumac, pa je postao reditelj, pa interpretator i istoričar. Naša država je ušla u zbunjujući galimatijas, i bojim se da ni sama ne zna koje su to istorijske vrednosti. Srbija je neprestano u grču zvanom piši-briši. Mi čas pričamo o kralju, čas o fašistima, i to je šizofrenija gde nemate pojma šta ste na kraju. Neprestano glavinjamo u sopstvenoj istoriji, kaže Branka Prpa.
Za našu sagovornicu ova serija je samo ,,politička petparačka priča", problematične teme i načina finansiranja.
– Postavlja se pitanje ko je ovo finansirao, i nećete verovati – to finansira država. Sve ovo je nalik džepnom izdanju ,,Rata i mira", koje čitate u autobusu ili zubarskoj ordinaciji, prilagođeno ljudima čija su znanja iz istorije više nego oskudna, smatra Branka Prpa.
– Savremena istorija uvek je ispričana s političkim interesom država koje iza toga stoje. Sve je dobro dok smo na terenu stare Grčke i Aleksandra Velikog. U serijama o ,,hladnom ratu" imate očiglednu neobjektivnost, a najznačajnija emisija koja je demistifikovala neki politički događaj jeste otkrivanje da iza ubistva Alda Mora ne stoje crvene brigade nego CIA. Takve epizode se retko provuku, ostalih 90 odsto funkcionišu u stereotipu, kaže ova istoričarka."
http://www.politika.rs/rubrike/Kultura/Pocele-polemike-o-seriji-Ravna-gora.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/Kultura/Pocele-polemike-o-seriji-Ravna-gora.lt.html)
Sa Prpinom anticipacijom se doslovno slažem a posle gledanja smatram da nije puno pogrešila u proceni očekivanja.
Drugo, kad već govorimo šta je važnije VOJNA AKADEMIJA ili RAVNA GORA, evo jedne pretpostavke zašto je VOJNA AKADEMIJA ipak mnogo važnija...
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-ajdacicev-paradoks.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-ajdacicev-paradoks.html)
Autori i producenti RAVNE GORE nas sa prvom epizodom nisu udostojili čak ni pristojnog pilota, pristojne priče sa nekakvim iole smislenim scenama, ikakvom smislenom celinom, pa da onda od druge epizode krenu sa krađom. Krađa u formi silom produženih scena, silom popunjenog vremena, dijaloga u kojima se raspravlja od "Dobar dan" do "Doviđenja" sa svim zamuckivanjima, ponavljanjem već izrečenih stvari itd. Otud se na kraju prva epizoda svela praktično na šest nepodnošljivo dugih scena u kojima nikakva priča nije započeta, teško je reći da je uveden neki bitan lik, a sasvim sigurno se još uvek nismo upoznali sa Dražom. Ako izuzmemo likove mladog komuniste i mladog poručnika koji vodi vojsku pored seoskog imanja (kakva je to vojska? mobilisana? redovna? u kom stanju pripravnosti? zašto se kreću noću?) izgubili smo jako puno vremena na neke nebitne detalje i likove koji nisu sposobni da privuku pažnju publike.
Glumačka ekipa u prvoj epizodi je prilično tanka ako imamo u vidu ogroman kast koji je Bajić najavio. Osim Lazara Ristovskog i Miloša Bikovića, ova epizoda je bila vrlo star-free, sa nekim bizarnim rešenjima, recimo da Petre Arsovski, sa neizlečivim makedonskim akcentom igra generala Simovića, inače rodom iz Kragujevca. Ukupno uzev, iznenađujuće je kako Bajić, po struci glumac, nema dara da oformi glumačku podelu.
U vizuelnom pogledu, slika je kolorkorigovana do neprepoznatljivosti, a CGI se loše uklapa sa ostalim scenama iz više razloga, između ostalog jer su kadrovi u dramskim scenama neuporedivo duži od kadrova CGI, što je racionalna produkciona odluka, ali ipak mislim da je trebalo na neki drugi način izvršiti rekonstrukciju tih akcija.
Nije svaki rediteljski postupak i produkcioni koncept prilagođen za CGI, a Bajićev definitivno nije. Ti CGI dodaci dovode do strašnog ritmičkog disbalansa. MONTEVIDEO je daleko bolje integrisao CGI upravo zato što je ritam kadrova sa CGI mogao da se poklopi sa ritmom dramskih.
U svakom slučaju, kad smo već kod MONTEVIDEA, jasno je koliko RAVNA GORA zsoatje čak i za onim što je kod nas postignuto u domenu televizjske produkcije.
RTS je pritom u svojoj istoriji već snimio dosta materijala na ove teme, naročito o aprlskom ratu i četnicima. To je u međuvremenu osporeno kao istorijski neubedljivo ali u scenarističkom i glumačkom (iako ne u vizuelnom) pogledu ti stari radovi daleko nadilaze Bajićevu seriju. Naročito je naravno glumačka ekipa iznad njegove. Naravno, Mrmku i drugim autorima tih drama su bolji glumci bili na raspolaganju, ali čini mi se da je i u današnjim okolnostima mogao odabrati upotrebljivija rešenja.
Onomad je recimo Dušana Simovića igrao Vasa Pantelić, glumac koji je toj ulozi mogao da donese težinu i ubedljivost a kod Bajića ga igra čovek koji ne zna srpski.
Slom - serija prva epizoda (http://www.youtube.com/watch?v=_NqlJ6xhrkE#)
O istorijskom kredibilitetu nema ni potrebe da se govori. Radoš Bajić nije čovek koji u bilo kom smislu uliva poverenje da će ova serija imati ikakav istorijski dignitet, a to poverenje je nešto što bi trebalo da bude elementarni zahtev. Zato je pitanje koje postavlja dr Branka Prpa ključno - sa kojim ciljem nastaje ova serija? Da nas zabavljač Bajić uzbudi i trone melodramom smeštenoj u istorijske okolnosti ili želi da nam ponudi istorijsku rekonstrukciju u kojoj neće biti nikakvih umetničkih sloboda? To sve nije definisano i meni se čini da Bajić sebe vidi kao nekakvog televizijskog Dobricu Ćosića koji će kroz neku polu-fikciju da nam objasni neke istorijske događaje. Ako je tako, onda smo na velikoj stranputici.
Ipak, čini mi se da ovakva serija sada savršeno odgovara režimu. Tema će izazvati skandal u regionu, ispašće kako smo i dalje opasni i još uvek pokazujemo zube svojoj okolini, a sama poenta je kako je pametnije opirati se na rečima nego vojnim dejstvima da ne bi stradao narod, što je zapravo lajtmotiv i prošle i ove vlasti. Dakle, RAVNA GORA će generisati tu vrstu pesimističkog ćosićevskog nacionalizma uz koji se narod najbolje zamajava.
Na kraju će verovatno četnici morati da protestuju protiv ove serije, a ne partizani...
Quote from: crippled_avenger on 12-11-2013, 03:32:24
U vizuelnom pogledu, slika je kolorkorigovana do neprepoznatljivosti, a CGI se loše uklapa sa ostalim scenama iz više razloga,
Da, CGI je vidno "nalepljen" i mada je meni jasno da bi bilo mnogo skupo da se radilo sa pravim pirotehničkim sredstvima na pravim setovima, teško je ne zažaliti što se nisu našla neka elegantnija rešenja za scene destrukcije koje ovako izgledaju kao DTV produkcija od pre petnaestak godina. Ponavljam, Jočić je dobar snimatelj, ali, da, postprodukcione intervencije na materijalu ovo teraju u dosta nezgodnu stranu. Pogotovo to malko bode oči s obzirom da su kostimi i scenografija solidni...
Generalni problem kod nas je u tome što CGI kadrovi izgledaju mnogo bistrije od kadrova snimljenih na setu i onda nema dobrog iskustva u matchovanju...
Nenad Polimac se takođe oglasio u Jutarnjem listu o RAVNOJ GORI a prenela je i Politika...
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/11/nenad-polimac-vs-ravna-gora.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/11/nenad-polimac-vs-ravna-gora.html)
Pogledao sam LAST VEGAS Jona Turteltauba, plitku, ne naročito nadahnutu komediju o četiri sedamdesetogodišnja prijatelja koji odlaze u Las Vegas na momačko veče jednog od njih i umesto divljeg zezanja kao u staro vreme pronalaze stare traume koje moraju da se razreše, nadomak prilazeći i nekim HANGOVERastim doživljajima. U ovom filmu nema ničeg naročito dobrog ili naročito originalnog, velikim delom zato što Michael Douglas, Robert De Niro, Morgan Freeman i Kevin Kline niti imaju potentan materijal za igru, niti nude neku vrstu zaključenja svojih poznatih filmskih karaktera. Jedini koji u ovom filmu delimično može da aludira na neki od svojih kultnih likova je Michael Douglas koji je odigrao nekoliko uspešnih poslovnih ljudi u svojoj karijeri.
Međutim, ako se unutar svih ovih bajatih sastojaka može prepoznati neki znak života a da nije buđ jeste scenario Dana Fogelmana. Iako je potpuno bezidejan, i definitivno nije najznačajnije delo ovog vrlo poštovanog scenariste, nudi jedan od njegovih pečata a to je besprekorna struktura. Ako imamo u vidu Turteltaubu srednjačku, neinspirisanu režiju, jedino što drži LAST VEGAS u životu je upravo besprekorna struktura scenarija. I kada nema sveže ideje (a ovo mu je rani scenaristički rad) Fogelman besprekorno vlada zanatom.
* * / * * * *
Pogledao sam CAPTAIN PHILLIPS Paula Greengrassa. Ovaj film, baziran na istinitoj priči o otetom američkom moreplovcu Richardu Phillipsu, mogao je da bude jako zanimljiva studija o dvojici ljudi koje su iste okolnosti dovele do dve vrlo različite životne sudbine, i stavile ih na suprotstavljene strane. Phillips, američki kapetan broda i Musa, somalijski ribar koji je postao gusar, zapravo trpe pritisak istih globalnih ekonomskih kriza, i pritisnuti njima operišu u opasnim vodama blizu somalijske obale.
Velika vrlina Greengrassovog filma je to što Musa nije prikazan kao inferiorni urođenik ili žrtva već profesionalac koji dolazi iz jedne alternativne modernosti. Još je zanimljivije to što su i Phillips i Musa zapravo doslovce na sličan način pritisnuti žrvnjem globalnih finansijskih tokova.
Problem je međutim u tome što oko pola filma Greengrass posvećuje vojnoj akciji spasavanja kapetana Phillipsa, akciji koja je konvencionalna i nedovoljno zanimljiva u svakom pogledu u odnosu na odnos ove dvojice junaka. Još je tragičnije to što je već u ovom materijalu Greengrass uspeo da "zarobi" ono što mu treba za zanimljiv film. Nažalost, umesto da je akcija eliminisana i da se film stesao na priču između dva junaka, Greengrass je napravio kompromis i dodao dosta rutinskih "vojnih" scena ne bi li se film približio publici koje je privukao preko Bournea.
I upravo u tom dodavanju akcije Greengrass je kompromitovao ono zanimljivo u filmu i završio sa filmom u kome je kvalitetan sukob razvodnjen a akcija mediokritetska.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam PUTIN'S KISS Lise Birk Pedersen, dokumentarnu priču o dvadesetogodišnjoj portparolki putinovske omladinske organizacije "Naši" koja počinje da se druži sa "liberalnim" antiputinovskim novinarima i posle prebijanja jednog od njih postaje sumnjilčava prema "Našima" kao organizaciji, iako ne menja svoj bazični stav o Putinu.
Film je nastao u danskoj produkciji i podrazumeva da su gledaoci protiv Putina u toj meri da zapravo ni ne objašnjava šta je u njegovojk samoj politici loše već se više bavi "Našima" i drugim zakulisnim metodama političkog života kojim Putin navodno slabi opoziciju i protivničke medije. Zato na kraju i sam film ima rezultat koji vrlo sličan Mašinom stavu - Putinova poitika nije dovedena u pitanje, samo je bačena sumnja na neke od kadrova koji su ispod njega.
Na jednom ironičnom nivou, kroz podrazumevanje antiputinovskog raspoloženja publike, PUTIN'S KISS liči na neki film kakav bi baš nastao ako ne u Staljinovo a ono u Titovo vreme u kome se nepravilnosti dešavaju među kadrovima ali ne sežu do Starog lično.
Otud, rekao bih da rediteljka nije dobacila do onoga što joj je bila namera. Ipak, to ne znači da sami "Naši" nisu fascinantna tema i da oni, u kakvoj god interpretaciji predstavljaju fenomen kakav se ne sreće svaki dan i oslanja se na "masovičku" tradiciju sovjetskih vremena.
Vidim da i na programu Slobodne zone ima nekih antiputinovskih filmova i to je očigledno, naročito od hapšenja Pussy Riot postao trend na Zapadu, u sinergiji sa ruskom antiputinovskom opozicijom, naravno.
Među duhovitim detaljima svakako spada nekoliko navrata u kojima se Limonov i njegove pristalice prikazuju kao žrtve "Naših".
* * / * * * *
FILTH je nova adaptacija Irvine Welsha, u režiji Jon S. Bairda, i pokazuje koliko je Danny Boyle veliki reditelj pošto je uspeo da se vrlo uspešno izbori sa njegovom prozom. Nažalost, niko drugi, uključujući i Paul McGuigana nije uspeo da izađe na kraj sa Welshom i na kraju su ti filmovi, izuzev TRAINSPOTTINGa više bili potčinjeni književniku nego filmašu.
Bairdov film u pojedinim deonicama uspeva da očuva Welshov humor, i određenu virilnost njegovog BAD LIUTENANTa ali nikada zapravo ne uspeva da profunkcioniše na nivou celine, replicirajući karakter i samog literarnog dela na kome je baziran, praveći slične greške u pokušaju da se svede na zaokruženu celinu.
James McAvoy uspeva da napravi dobar lik od Bruce Robertsona i da se adaptira jednom drugačijem glumačkom zadatku od onih po kojima je poznat, dok su ostali manje više u okvirima svojih već do sada potvrđenih mogućnosti.
Bairdova vizuelna kultura je osrednja i siguran sam da je imajući u vidu priču i milje u kome se dešava mogao da pruži mnogo više.
Da je izašao sredinom devedesetih, kada je Welsh bio na vrhuncu popularnosti, FILTH je mogao ostvariti i kultni status, naročito jer bi u okvirima tadašnjih standarda delovao modernije nego danas. Sada međutim FILTH deluje kao neinspirisan povratak na stari izvor inspiracije koji je u međuvremenu postao bajat. Otud, čini mi se da je FILTH pre svega pravi film za 90s nostalgičare.
* * / * * * *
MALAVITA je još jedno od dela koje dolazi u post-SOPRANOS talasu preispitivanja mafijaške mitologije, ovog puta doduše bliže ključu koji je postojao u serijalu ANALYZE THIS sa kojim je De Niro praktično uporedo sa SOPRANOSima i otvorio tu vrstu demistifikacje, doduše u formi parodije. U režiji Luca Bessona ovaj film većim delom ne uspeva da bude ono što bi trebalo, ako imamo u vidu De Nirovo prisustvo, naknadno uvedeno Scorseseovo pokroviteljstvo nad filmom, i francuski milje, a to je sveža, "francuska" interpretacija američkog žanrovskog filma. Šteta, MALAVITA je film koji je na određenom nivou apsolutno opredeljen da se pozabavi i takvim tumačenjem, naročito u sceni posete kino klubu, ali Besson ne istrajava u tome. Ipak, ovaj film ostaje znak Bessonovog comebacka, ako ne onim vrhuncima koje je postigao u kanonskoj fazi, od sredine osamdesetih do sredine devedesetih, a ono barem relativno koncentrisanom filmmakingu kakav nam odavno nije pružio.
U filmu koji je po svom rediteljskom postupka izrazito glavnotokovski, postoji nekoliko odličnih, duhovitih rešenja u kojima MALAVITA zaliči na rad ozbiljnog reditelja. Ipak, ostaje veliko pitanje sa kolikim optimiznom treba očekivati eventualni sledeći Bessonov film.
MALAVITA je bazirana na romanu koji potpisuje Tonino Benacquista, pisac koji je ostavio značajnog traja u francuskom krimiću, pre svega sarađujući sa Jacques Audiardom na nekoliko scenarija. Naravno, već sam pomen Audiarda snažno podseća na reditelja koji je na vrhuncu snaga i koji bi verovatno voleo da se zabavi na ovu temu, i sasvim sigurno bi ponudio produbljeniji pogled na stvar. Besson međutim nudi jednu dobrodošlo crnu komediju, sa vrlo malo istinski svežih detalja, prilagođenu mejnstrim publici to tačke kada bi maltene sama publika mogla biti autor.
Kad je reč o odnosu prema SOPRANOSima, MALAVITA je zapravo francuska parafraza serije LILYHAMMER, dakle ovde imamo inverziju onoga što je u SOPRANOSima bila dobro u pravcu onoga što je u mafijaškim filmovima bilo zamorno. SOPRANOSi su se bavili time kako su mafijaši zapravo obični ljudi i kako pored svoje profesije koja im omogućuje da zapostave moral, obzire prema okolini itd. oni ipak na kraju dana dele iste probleme kao i svi mi. U ovom filmu, kao i u LILYHAMMERu, akcenat je na tome da mafijaši ipak nikada ne mogu postati obični ljudi, njihov pristup stvarima se parodira i zato je reč o manje vrednom pristupu istoj temi.
De Niro i Michelle Pfeiffer igraju svojevrsne bookend uloge. De Niro referiše na svoju mafijašku personu a Michelle je ovu temu već overila u SCARFACEu ili MARRIED TO THE MOB. Deca su im solidno kastovana i dodaju filmu zdravu dozu političke nekorektnosti pošto se srećom barem film ne završava ničim pitkijim od esencijalizovanja porodice i dobrane po svaku cenu bez ikakvog obaziranja na moral. Tommy Lee Jones je agent FBI, igra ulogu kakvu posle FUGITIVEa može da igra u snu i sasvim sigurno se moglo očekivati više od njegovog sparingovanja sa De Nirom.
Moram priznati, film ovoliko natrpan poznatim glumcima koji ponavljaju svoje uloge imao je blago zastrašujuć potencijal da se pretvori u užasnu šmiru i havariju što kraja nema a ni početka. Ipak, Besson je uspeo da zauzda glumce i oni taman u dovoljnoj meri rade ono zbog čega su dovedeni, a uprkos svim nedostacima, MALAVITA definitivno funkcioniše kao priča koja nadilazi glumačke bravure i reminiscencije. Štaviše, rekao bih da u ovoj parodiji ranijih likova De Niro deluje dosta dostojanstvenije nego u mnogim "ozbiljnim" ulogama koje je igrao u poslednje vreme.
U tom pogledu, iako nije reč o iskorišćenoj prilici, MALAVITA sasvim sigurno može proći kod publike koja nije svesna svega onoga što bi ovakva postmoderna postavka mogla da joj pruži. Otud je i Scorseseovo ime na špici više svojevrsni in-joke za najširui publiku nego šifra koju bi trebalo da rastumače filmofili.
* * 1/2 / * * * *
Sukob na srpskoj desnici, Pečat reaguje na Starog i http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-sta-sa-rts-posle-tijanica.html (http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-sta-sa-rts-posle-tijanica.html)
Svojim tekstom na http://www.pecat.co.rs/2013/11/sta-posle-tijanica/ (http://www.pecat.co.rs/2013/11/sta-posle-tijanica/)
jbg, tekst nije dostupan za nas smrtnike bez pretplate na Pečat...
EDIT:
inače, naišao sam na jedan nenormalno lud tekst, mnogo laje tip, nemam pojma šta da mislim...
http://www.magazin-tabloid.com/casopis/index.php?id=06&br=297&cl=10 (http://www.magazin-tabloid.com/casopis/index.php?id=06&br=297&cl=10)
Čitaš Brkićeve tekstove... :)
haha, da :)
jedini razlog je što tip piše apsolutno sulude stvari a niko ga ne tuži
za mog profesora Podunavca pisalo je da su ga negdje u inostranstvu uhvatili sa crncem u svlačionici univerzitetskog stadiona, negdje sedamdesetih godina je ipak to bio skandal - Podunavac ne reaguje
za Vladimira Pavićevića je pisao da mu je Dejan Savićević dao prvi gram kokaina, a da je kasnije kupovao od Čede. Pavićević ne reaguje
Vukašina Pavlovića je čak optužio za nekoliko krivičnih djela, ovaj se ne odaziva
Mislim, nisu važna imena, ali hm... ja nisam javna ličnost pa mi nije jasno zašto ti ljudi uopšte ne reaguju, valjda je to sve previše vulgarno i prenisko da bi se time bavili ali istovremeno je njihov ugled u pitanju
nemam pojma kako taj tip uopšte smije da tako nešto piše i da ga niko ne tuži
onako, u nekom ''idealističkom'' smislu - ako ne demantuješ onda je istina
Vlada Pavićević mi ne deluje kao da konzumira kokain, mada sad kad je postao ideolog Nove stranke, počeo sam da sumnjam u njegovu racionalnost. :)
Stari se bavi Afrikom na filmu...
http://starikadar.blogspot.com/2013/11/globalna-afrika.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/11/globalna-afrika.html)
Šta je Stari rekao o atentatu na JFK u popularnoj kulturi...
http://agitpop.me/?01B45DAF (http://agitpop.me/?01B45DAF)
How the Feds Took Down the Silk Road Drug Wonderland
By Kim Zetter
11.18.13
6:30 AM
Ross Ulbricht, from his LinkedIn profile.
The dramatic takedown of the Silk Road drug market and the arrest of its alleged owner on drug trafficking and murder-for-hire charges last month began in part with an offhand tip to Department of Homeland Security investigators in Maryland in mid-2011.
The informant told DHS investigators in Baltimore about an online drug bazaar where international sales of illicit drugs and other contraband were conducted with impunity and with the ease of buying cocktail stirrers or underwear on Amazon.
"You guys are in law enforcement. You might want to look at this," the informant told DHS investigators, according to federal law enforcement officials familiar with the case who asked not to be identified.
The informant directed investigators to the site, accessible only through the Tor anonymizing network, and explained how transactions for the sale of heroin, cocaine and LSD went down using the digital currency Bitcoin.
But that wasn't all Silk Road was selling — there were stolen credit and debit card numbers, fake IDs, counterfeit currencies, hacking tools and login credentials for hacked accounts.
The tip, which arrived about six months after Silk Road was launched and coincided with the emporium's growing notoriety following a June 2011 Gawker story, spawned a multi-agency task force based in Baltimore — dubbed "Marco Polo" in reference to the drug market's historical namesake — that eventually included investigators from the FBI, DEA, DHS, the IRS, U.S. Postal Inspection, U.S. Secret Service, and the Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives.
Simultaneously, other investigations were launching in New York and Chicago. In the wake of the Gawker story, Senators Charles Schumer (D-NY) and Joe Manchin (D- West Virginia) sent a letter to Attorney General Eric Holder and the head of the DEA urging them to crack down on Silk Road and Bitcoin exchangers. The DEA and FBI launched an investigation and task force out of New York, and in Chicago, U.S. postal inspectors and DHS Customs and Border Protection agents were already seizing suspicious packages from an international mail center that they would later tie to Silk Road buyers and sellers, evidence that is now playing a role in cases in New York and other jurisdictions.
WIRED reviewed court documents and spoke with a number of law enforcement officials who say that the investigation so far has led to more than a dozen arrests in multiple countries — and more are in the works.
While investigators in New York focused on gathering evidence around the drug sales, law enforcement in Maryland began mapping the operation. They focused on identifying and nabbing two groups connected to Silk Road: the top 1 percent of sellers and the moderators and system administrators, whose computers and credentials, once seized, could open the door to the site's private communications and account details.
"Moderators and admins were our main objects," one law enforcement official says. "We identified some of them. That led to some information to help us understand the inner circle of Silk Road. We also took down drug traffickers and those selling IDs and guns. From there we gained a lot of intelligence about the people involved."
The real target in their sights, though, was the mysterious Dread Pirate Roberts, the brazen owner and operator of the site who they now say was 29-year-old Ross Ulbricht.
To get to him, they made a number of initial arrests that were kept quiet from the media or handled in ways to prevent co-conspirators from learning of the arrests. They won't say how they did this, but it's known that in some of the cases they refrained from filing charges against some suspects until after Ulbricht was arrested in October 2013. Other known law enforcement tactics include sealing documents, eliminating key information from public documents that point to the investigation — for example, the name Silk Road — or filing state charges instead of federal ones to keep a suspect's records out of the more-easily searched federal court database.
About six months after the investigation began, they swooped in on their first target — Jacob Theodore George IV in Baltimore. The 32-year-old first appeared on the Silk Road forums in June 2011 under the name "digitalink" and quickly became a top seller on the site thanks to savvy marketing gimmicks like free drug samples and "buy two get one free" specials.
Jacob George's Harford County booking photo.
His alleged inventory included heroin and "scramble" — a mix of heroin and quinine — that he bought from local dealers. He also offered methylone, a synthetic drug known on the streets as bath salts that he imported from China.
It wasn't the first time George had been accused of illegal activities. He'd been arrested in 2005 for operating an eBay scam and was sentenced to 27 months in prison. On Silk Road, there were hints of new trouble on the horizon almost as soon as he joined the site.
On July 6, 2011, shortly after authorities in Baltimore began looking at the drug emporium, digitalink revealed in a post to a Silk Road forum that a U.S. Postal inspector had contacted him about a package addressed to him that contained a suspicious white substance (that was in fact methylone) spilling from it. The postal authorities refused to deliver it. Fellow Silk Roaders warned George to ignore the agent and let the package go, but digitalink wouldn't listen. Methylone, he reasoned, wasn't strictly a banned substance if not used for human consumption, and he felt confident he could get it back. It was also the principle of the matter, he said. Seizing his package was illegal.
"It is not banned from where im from.. so they have no right to discard out shit correct? Wouldn't that be against the law?" he wrote. "It's not about losing a small amount of Methylone, this is about standing up for my rights and making it clear in the future they will not hold any of my Methylone shipments without a piece of me."
In a note to the forum, he described smooth-talking the agent to retrieve his package.
"I apologized sincerely and talked about how bad the world is and sorry for this mishap, explained that's the reason why I called to make sure they didn't worry that it was toxic and told them it was Methylone, we were going to use it for our garden," digitalink wrote. "Almost felt to a point they were relieved to know what it was and was told they will be re-packaging it up and sending it shortly if that is what it was."
Then he added, "Well that's that. As to my address being watched, no worrys gentlemen/women, I guess I'm lucky my gf lives about a five minute drive from me."
The next day he claimed victory, asserting that he was so "slick" and his methylone had arrived. Some fellow Silk Roaders weren't impressed though.
"Oh wow, the idiocy is unmatched!," wrote a user named itmux. "It seems very possible that digitalink will be busted sometime soon.... Judging by his behavior so far it wouldn't surprise me at all if he rolls over and gives them full access to his accounts here. It also wouldn't surprise me if he keeps the addresses of past customers around."
More problems were brewing. In early 2012, some digitalink buyers posted complaints that their orders never arrived.
On January 14, 2012, apparently fed up with the ingratitude of Silk Road buyers, digitalink wrote testily: "I have been burned 4 times, robbed once and put up with Silk Road drama and all the trolls on the boards. We put our freedom on the line to bring you our products. You know, I have a family, children and I'm not a pixel."
On January 19, just six months after he'd joined Silk Road, he announced he was taking a break from the marketplace. Six days later he was arrested in Maryland.
Law enforcement officials say they weren't yet investigating George at the time he says postal inspectors contacted him about the suspicious package in July and won't confirm whether postal inspectors actually did contact him. The court documents only touch on his involvement on Silk Road beginning in November 2011.
The real value in arresting George wasn't in removing a drug seller from the streets, but in amassing more intelligence that took them deeper into the drug site and a little closer to Dread Pirate Roberts.
Once they had access to George's Silk Road seller's account — rich with emails, shipping records, and the financial details of his drug transactions — investigators were able to identify other potential targets. By posing as drug buyers, they gathered evidence against still more.
To keep the arrest secret, investigators refrained from filing charges against George until after Ross Ulbricht was arrested on October 1. George pleaded guilty early this month in Maryland to conspiracy to distribute drugs.
Authorities in the U.S. and abroad continued to pursue Silk Road's top sellers. In July 2012, officials in Australia nabbed Paul Leslie Howard. The 32-year-old had only been on the site a few months, trafficking in cocaine, MDMA, LSD, methamphetamine and marijuana, when he was caught.
"Hey guys, I'm just starting out here," he wrote upon registering as a vendor. "I'm Aus based and only shipping to Aus as not to roach on anyone's turf. I'll be basically doing dutch speed and Peruvian Charlie to start and branch into more as I get coin back in my pocket."
Customs and Border agents in Australia intercepted packages sent to the 32-year-old's home from the Netherlands and Germany, and when agents arrested him, they say they found marijuana, digital scales, $2,300 in cash, a money counter and 35 stun guns disguised as mobile phones. Investigators also found nearly 20,000 messages on two real phones that were seized from him, leaving a digital trail of his activities.
"I got 5 grand worth if you want," read one text message. "... promote the LSD I got more in. I sold 200 cubes last week," read another. "no cubes left atm but some other 'things' u might like!"
Howard's attorney told an Australian court that his client joined the site after a business website he was running failed. To support his family he made the "naive, stupid and foolish" decision to import and deal drugs, his attorney said.
Howard pleaded guilty in January 2013 to possessing a controlled weapon and importing and trafficking in controlled substances, making his the first conviction in the Silk Road saga.
In the meantime, beginning in April 2012, an undercover agent on the task force in the US was working to build a relationship with Dread Pirate Roberts. In December that year, the agent told DPR he was looking to sell large quantities of cocaine. DPR referred him to a Silk Road administrator who was to help the seller locate a vendor who could handle the sale. The vendor eventually did purchase a kilo of cocaine from the undercover agent, but the delivery address he gave the undercover agent led to the home of Curtis Clark Green, who authorities say was the Silk Road administrator who had been tasked with finding a vendor for the deal. Green, a 47-year-old grandfather in Utah who went by the monikers "Flush" and "chronicpain" joined the site in 2011.
Green has acknowledged in a court document (.pdf) that he received a salary beginning in November 2012 to take on customer service duties for Silk Road, but he was in that role just two months before the feds raided his home on January 17, 2013. The first arrest of a Silk Road administrator was a huge boon to investigators, who say they gained privileged access to private messages that Silk Road users sent each other as well as the details of sales transactions and information about the Bitcoin accounts of users and administrators — including the account of Silk Road's alleged owner, Ross Ulbricht.
But DPR somehow found out about his former admin's arrest — authorities who spoke with WIRED say they don't know how, though it's possible the admin told DPR out of a sense of loyalty — opening the door to a bizarre murder-for-hire episode in the Silk Road drama. Fearing his admin would spill details about their operation, and claiming that the admin also stole money, authorities say Dread Pirate Roberts asked the undercover agent posing as a drug dealer to murder "chronicpain". (The initial deal was for torture, but he later decided to up the ante.) DPR agreed to pay $80,000 for the admin's death — $40,000 up front and $40,000 when the deed was done. Investigators staged the torture and killing — which included mock waterboarding according to officials — and sent Dread Pirate Roberts about half a dozen pictures, including photos depicting what they said was his corpse.
Law enforcement officials won't acknowledge that Green is the admin that Ulbricht allegedly paid to have killed, but when asked to describe how the "dead" admin, "chronicpain", looked in the staged images, one official says, "He looked very pale."
Asked about the incident, Green's attorney referred WIRED to a statement of facts (.pdf) submitted to a federal court in Maryland last week and to a recent statement acknowledging that agents took photos of his client while they faked his murder.
Green pleaded guilty in Maryland last week.
Additional arrests followed. In July 2013, Steven Sadler and Jenna White were arrested in Seattle, Washington, though charges were not filed until after Ulbricht was arrested. Sadler was identified as the top seller on Silk Road known as "Nod."
Around the same time that Sadler was arrested, authorities were closing in on Ulbricht. After authorities intercepted some fake ID's that they say he ordered online, investigators from HSI visited Ulbricht's home in San Francisco. Ulbricht, agents say, had by then made a number of mistakes that allowed them to tie him to Silk Road, including using the name "altoid" to post messages advertising Silk Road to a forum and then using that same name to post to a Bitcoin forum seeking workers for a Bitcoin startup. In the latter message, "altoid" told would-be job applicants to contact him at rossulbricht@gmail.com. A subpoena to Google provided information about the accountholder. Last July, authorities identified an overseas hosting company used to host the Silk Road site and obtained an image of the server, giving them access to all the private messages on the site.
They finally arrested Ulbrict in October in San Francisco, charging him out of New York with conspiracy drug and money laundering charges. Ulbricht also faces a grand jury indictment in Maryland for conspiracy to commit murder, the most serious charge against him. Following his arrest, four other suspects were arrested in the UK, one in his 50s and the others in their 20s. Two others were arrested in Helsingborg, Sweden, on suspicion of selling pot.
Investigators say there are at least half a dozen other arrests currently in the works. In addition, U.S. Postal Inspectors and Customs and Border Protection agents have seized at least 3,000 suspicious packages that authorities say can be tied to Silk Road.
Federal agents say the use of Tor and Bitcoin were major obstacles for them and that investigating the site was "uncharted territory" that involved a reversal of their usual investigative methods. Instead of starting with probable cause against a specific suspect who is already identified and then obtaining a search warrant to collect more evidence, the investigation of Silk Road involved collecting evidence from the site first and then trying to identify individuals.
"Even though we had these obstacles, we were able to still make these arrests," one official says.
In addition to the arrests, investigators have also turned their attention to Bitcoin exchangers — not only the major exchangers like Tokyo-based Mt. Gox, but individual sellers on Silk Road who provided exchange services to buyers and sellers on the site, targeting them as unregistered money transmitters. This led to two separate seizures against Mt. Gox last May and June amounting to $5 million.
The seizures included $2.9 million from a Dwolla account that was controlled by a U.S. subsidiary of Mt. Gox and $2.1 million seized from two Wells Fargo accounts, one controlled by the same subsidiary, the other by Mt. Gox CEO Mark Karpeles.
In the meantime, Ulbricht, who is being held in Brooklyn, New York, has denied through his lawyer that he's Dread Pirate Roberts.
His attorney Joshua Dratel plans to seek bail for his client at a hearing on November 21st and told WIRED that Ulbricht is "in good spirits," despite the circumstances.
"He recognizes the gravity of the situation, and that's appropriate," Dratel says. "I found him well-oriented, considering the odyssey he's been on for the last month."
The Underground Website Where You Can Buy Any Drug Imaginable
The Underground Website Where You Can Buy Any Drug ImaginableExpand
Making small talk with your pot dealer sucks. Buying cocaine can get you shot. What if you could buy and sell drugs online like books or light bulbs? Now you can: Welcome to Silk Road.
About three weeks ago, the U.S. Postal Service delivered an ordinary envelope to Mark's door. Inside was a tiny plastic bag containing 10 tabs of LSD. "If you had opened it, unless you were looking for it, you wouldn't have even noticed," Mark told us in a phone interview.
The Underground Website Where You Can Buy Any Drug Imaginable1
Mark, a software developer, had ordered the 100 micrograms of acid through a listing on the online marketplace Silk Road. He found a seller with lots of good feedback who seemed to know what they were talking about, added the acid to his digital shopping cart and hit "check out." He entered his address and paid the seller 50 Bitcoins—untraceable digital currency—worth around $150. Four days later the drugs, sent from Canada, arrived at his house.
"It kind of felt like I was in the future," Mark said.
View gallery »
Silk Road, a digital black market that sits just below most internet users' purview, does resemble something from a cyberpunk novel. Through a combination of anonymity technology and a sophisticated user-feedback system, Silk Road makes buying and selling illegal drugs as easy as buying used electronics—and seemingly as safe. It's Amazon—if Amazon sold mind-altering chemicals.
Here is just a small selection of the 340 items available for purchase on Silk Road by anyone, right now: a gram of Afghani hash; 1/8th ounce of "sour 13" weed; 14 grams of ecstasy; .1 grams tar heroin. A listing for "Avatar" LSD includes a picture of blotter paper with big blue faces from the James Cameron movie on it. The sellers are located all over the world, a large portion from the U.S. and Canada.
But even Silk Road has limits: You won't find any weapons-grade plutonium, for example. Its terms of service ban the sale of "anything who's purpose is to harm or defraud, such as stolen credit cards, assassinations, and weapons of mass destruction."
The Underground Website Where You Can Buy Any Drug Imaginable
Getting to Silk Road is tricky. The URL seems made to be forgotten. But don't point your browser there yet. It's only accessible through the anonymizing network TOR, which requires a bit of technical skill to configure.
Once you're there, it's hard to believe that Silk Road isn't simply a scam. Such brazenness is usually displayed only by those fake "online pharmacies" that dupe the dumb and flaccid. There's no sly, Craigslist-style code names here. But while scammers do use the site, most of the listings are legit. Mark's acid worked as advertised. "It was quite enjoyable, to be honest," he said. We spoke to one Connecticut engineer who enjoyed sampling some "silver haze" pot purchased off Silk Road. "It was legit," he said. "It was better than anything I've seen."
Silk Road cuts down on scams with a reputation-based trading system familiar to anyone who's used Amazon or eBay. The user Bloomingcolor appears to be an especially trusted vendor, specializing in psychedelics. One happy customer wrote on his profile: "Excellent quality. Packing, and communication. Arrived exactly as described." They gave the transaction five points out of five.
"Our community is amazing," Silk Road's anonymous administrator, known on forums as "Silk Road," told us in an email. "They are generally bright, honest and fair people, very understanding, and willing to cooperate with each other."
Sellers feel comfortable openly trading hardcore drugs because the real identities of those involved in Silk Road transactions are utterly obscured. If the authorities wanted to ID Silk Road's users with computer forensics, they'd have nowhere to look. TOR masks a user's tracks on the site. The site urges sellers to "creatively disguise" their shipments and vacuum seal any drugs that could be detected through smell. As for transactions, Silk Road doesn't accept credit cards, PayPal , or any other form of payment that can be traced or blocked. The only money good here is Bitcoins.
Bitcoins have been called a "crypto-currency," the online equivalent of a brown paper bag of cash. Bitcoins are a peer-to-peer currency, not issued by banks or governments, but created and regulated by a network of other bitcoin holders' computers. (The name "Bitcoin" is derived from the pioneering file-sharing technology Bittorrent.) They are purportedly untraceable and have been championed by cyberpunks, libertarians and anarchists who dream of a distributed digital economy outside the law, one where money flows across borders as free as bits.
To purchase something on Silk Road, you need first to buy some Bitcoins using a service like Mt. Gox Bitcoin Exchange. Then, create an account on Silk Road, deposit some bitcoins, and start buying drugs. One bitcoin is worth about $8.67, though the exchange rate fluctuates wildly every day. Right now you can buy an 1/8th of pot on Silk Road for 7.63 Bitcoins. That's probably more than you would pay on the street, but most Silk Road users seem happy to pay a premium for convenience.
The Underground Website Where You Can Buy Any Drug Imaginable
Since it launched this February, Silk Road has represented the most complete implementation of the Bitcoin vision. Many of its users come from Bitcoin's utopian geek community and see Silk Road as more than just a place to buy drugs. Silk Road's administrator cites the anarcho-libertarian philosophy of Agorism. "The state is the primary source of violence, oppression, theft and all forms of coercion," Silk Road wrote to us. "Stop funding the state with your tax dollars and direct your productive energies into the black market."
Mark, the LSD buyer, had similar views. "I'm a libertarian anarchist and I believe that anything that's not violent should not be criminalized," he said.
But not all Bitcoin enthusiasts embrace Silk Road. Some think the association with drugs will tarnish the young technology, or might draw the attention of federal authorities. "The real story with Silk Road is the quantity of people anxious to escape a centralized currency and trade," a longtime bitcoin user named Maiya told us in a chat. "Some of us view Bitcoin as a real currency, not drug barter tokens."
Silk Road and Bitcoins could herald a black market eCommerce revolution. But anonymity cuts both ways. How long until a DEA agent sets up a fake Silk Road account and starts sending SWAT teams instead of LSD to the addresses she gets? As Silk Road inevitably spills out of the bitcoin bubble, its drug-swapping utopians will meet a harsh reality no anonymizing network can blur.
Update: Jeff Garzik, a member of the Bitcoin core development team, says in an email that bitcoin is not as anonymous as the denizens of Silk Road would like to believe. He explains that because all Bitcoin transactions are recorded in a public log, though the identities of all the parties are anonymous, law enforcement could use sophisticated network analysis techniques to parse the transaction flow and track down individual Bitcoin users.
"Attempting major illicit transactions with bitcoin, given existing statistical analysis techniques deployed in the field by law enforcement, is pretty damned dumb," he says.
Uhbre, Kriple, kasno stižeš na žurku, imaš gore na topiku Govna su uplutala u piratski zaliv moja kačenja vesti u vezi sa zatvaranjem prvog silk roada i otvaranjem drugog itd.
Esencija, Snowden pre Snowdena...
http://gawker.com/after-30-years-of-silence-the-original-nsa-whistleblow-1454865018/@adrianchen (http://gawker.com/after-30-years-of-silence-the-original-nsa-whistleblow-1454865018/@adrianchen)
Ekranizacija priče ZID Davida Albaharija, koju su za televiziju adaptirali sam književnik i Vesna Janković, više govori o ondašnjoj uređivačkoj politici beogradske televizije nego o samom delu. Naime, Albaharijeva priča je rezultirala pretencioznom, raspričanom kamernom melodramom koja zahteva veliko strpljenje gledalaca. Svetozar Cvetković i Vladica Milosavljević su hip glumci onog vremena i ne treba da čudi da su se poduhvatili ovog izazova.
Međutim, ukupno uzev taj izazov je ostao na nivou jednog incidenta, u pozitivnom smislu te reči.
No, sve ostalo oko ove drame je vrlo zanimjivo. Dakle, s jedne strane to je ekranizacija Davida Albaharija, tada još uvek pisca u usponu za kog je televizija očigledno imala sluha. Zatim, reč je o režiji Zdravka Šotre kog je posle ovoliko obimnih ekranizacija Stevana Sremca i Mir Jam presečenih sa Milovanom Vitezovićem teško zamisliti kao nekoga ko je ikada čitao a nekmoli ekranizovao Albaharija. Međutim, da, Šotra je ekranizovao Albaharija 1984. godine. Potom su beogradska televizija prešli put od Albaharija do isključivog snimanja po Mir Jam i Gordani Kuić.
Mozda se nekad... neko... okurazi pa ekranizuje roman CERKA. :)
Pokusala da odgledan ZID na dailymotionu ali mnogo mi nesto koci, sad skidam... nije neki kvalitet ni slike, ni tona ,al aj...
Da... pretenciozno ali ne smeta, pomalo zamorno prilikom sustreta sa starim prijateljem. Medj javom i medj snom.
Out talking up the December 3rd release of "The Wolverine" on Blu-ray, the film's director James Mangold has spoken about that film's alternate ending which featured Hugh Jackman's Logan finally receiving his classic gold and black costume. So why was the scene changed and the costume excised?
"I felt the fans' desire to see something like that. The trick was that I felt like, and I think the studio felt strongly, that I was handing a hot potato to whatever films followed in the sense that it's one we didn't know if they could fulfill since we hadn't even scripted them yet.
I certainly didn't want to burden ["X-Men: Days of Future Past" director] Bryan [Singer] with suddenly based upon the last six seconds of the film throwing a wrench in the works of what he was up to.
For Wolverine fans I felt it would be hugely rewarding, but when we screened it, and we did with that ending on, it was very interesting that 60% of the audience didn't understand what was in the box.
So you also have the fact that you're going to be ending a movie with a moment where a huge majority of the audience was going to be going 'Huh?' So that definitely wasn't a feeling I wanted... [It was] creating more questions than [it was] answering and maybe it wasn't the most responsible thing to do."
Jonas Cuaron je snimio mali spin-off velikog GRAVITYja...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/11/gravity-spin-off.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/11/gravity-spin-off.html)
Pogledao sam ESCAPE PLAN Mikaela Haefstroema, film koji je delovao kao da će biti jedna od onih obaveza koje imaju muškarci ali se ispostavio kao privilegija. Prava je šteta što je samo svet van SAD dobro odreagovao na blagajnama na ovaj film jer se radi o daleko najboljem Stalloneovom filmu u poslednjih deset godina. Ipak, očigledno da ESCAPE PLAN nema taj egzibiconizam EXPENDABLESa iako donosi prvi slučaj da Stallone i Arnie igraju glavne uloge u istom filmu.
Međutim, očigledno da je EXPENDABLES-serijal iako u svakom smislu estetski slabiji od ESCAPE PLAN uspeo da proizvede metafilmsku privlačnost za američku publiku i da je ponovna saradnja Stallonea i Arnieja u necirkuskom-kontekstu zapravo nezanimljiva najširoj publici. To je šteta je Haefstroemov film u suštini donosi jako puno humora, ne onog u kome direktno parodira ranije likove ili ličnosti glumaca već upravo u odnosima između likova unutar ove konkretne priče. ESCAPE PLAN je osvežavajuće old school i po tome što nije reč o megabudžetnoj ekstravaganci kakve su zapravo i uzdigle Arnoldovu odnosno uništile Stalloneovu karijeru već o solidno koncipiranom mačo-akcijajšu koji se oslanja na harizmu glumaca, fizičku produkciju, borbe, kaskadere, a na određenom paradoksalnom nivou, koliko god to perverzno zvučalo i priču.
Sly je već bio ovde u jednom od svojih tvrđih i komercijalno manje uspešnih filmova, LOCK UPu Johna Flynna, ali ESCAPE PLAN nudi modernizovan kontekst. Ovog puta, Sly se susreće sa sidekickom koji je neka vrsta parafraze saradnika Juliana Assangea ili Marka Snowdena a negativci su plaćenici iz otpadničkih redova Blacwatera koji drže privatni zatvor za rendition tajnih agencija i drugih klijenata koji su spremni da plate.
Ipak, ovi "modernizovani" miljei u kojima se odvija old school akcija nisu osavremenjeni do tačke kada Sly mora da se lati tastature, scenaristi su pronašli način da se i moderne okolnosti svedu na priču koja se mora rešiti mišićima i sposobnošću junaka da improvizuju, kao u staro vreme.
Haefstroemova režija je vrlo solidna, uspeva da se izbori i sa glumačkim i sa akcionim zahtevima i pokazuje da se profilisao kao jedan od pouzdanijih "igrača zadatka" u savremenom Holivudu. Bez ikakve sumnje, Haefstroem je verovatno svoju karijeru zamišljao drugačije, i želeo je da je veže za prestižnije projekte, ali ni u jednom suštinski B-filmu kao što je ESCAPE PLAN nije podbacio, ponudivši niz aduta u akcionom domenu iako je do sada najviše zadataka obavljao režirajući horore po narudžbi. Ipak, njegova svestranost nije iznenađenje, naročito ako imamo u vidu da se u Švedskoj sa filmom ONDSKAN već bavio temom muškog internata i to je samo produžio sada sa pričom o zatvoru.
U ključnim momentima svoje karijere Stallone se okretao evropskim rediteljima, od Cosmatosa preko Končalovskog do Harlina i sa svakim od njih je postizao dobar rezultat. Haefstroemov zadatak je ipak io dosta teži od onog koji se postavljao pred nabrojane Evropljane. Naime, njihov posao je bio da snime dobar film sa Stalloneom u vreme kada je on bio na vrhuncu ili blizu njega. Haefstroem ne samo da treba da snimi film sa Stalloneom dvadeset godina posle njegovog vrhunca već treba da snimi film u kome je zajedno sa Arniejem.
Iako su Sly i Arnie obojica zvezde iz iste ere, njihov modus operandi na ekranu je različit. Arnie je uvek igrao nepobedive junake koji sa velikom dozom humora čine najsurovije stvari. Otud se tako dobro snašao kao komičar. Zapravo, Arnije je u svim filmovima i bio neka vrsta komičara s tim što stvari oko njega nekada nisu spadale u taj žanr. S druge strane, Stalloneovi likovi su uvek bili jako ranjivi, i vrlo melodramatični, bez previše humora. Zato se Stallone uprkos ambicioznim pokušajima nije nikada snašao u komediji. Dakle, Haefstroem ih nije samo dobio na korišćenje u fazi kada su postali deda (Sly) i baba (Arnie) več je i morao da pomiri njihove senzibilitete u žanrovskom pogledu, i u tome je uspeo. Našao je način kako da Sly glumi tragediju a Arnie komediju i da to funkcioniše.
ESCAPE PLAN donosi i niz faca u drugim ulogama koje je zla sreća bacila u ovaj film. Od "dečka koji obećava" Vincenta D'Onofrija do Jima Caviezela koji je za desetak godina od Isusa Hrista iz Gibsonovog blokbastera spao do DTV produkcije i televizijskih serija. Ipak, Caviezel je odličan kao negativac u ovom filmu, a ako imamo u vidu političke alijanse u koje su ulazili Stallone i Arnie ovo je začuđujuće liberalan film za njih, ne samo zato što se sukobe sa establišmentom koji je doživeo uspon za vreme Republikanaca (Blackwater, CIA, Rat protiv terorizma, privatni zatvori) već i zato što im je protivnik zvezda najvećeg "Red Belt" blokbastera.
Sly i Arnie više nisu relevantni da bi ESCAPE PLAN mogao da se nametne kao bitan savremeni film. Međutim, ovaj film je bolji nego što bi iko očekivao a neke stvari koje u njemu deluju rutinski i jednostavno, kao npr. uparivanje Slya i Arnijea zapravo su mnogo komplikovaniji rediteljski zahvat nego što se čini.
* * * / * * * *
Pogledao sam ruski film MAJOR Jurija Bujkova, vrlo zanimljiv triler koji se pretvara da je drama, prototip filma kakav bi srpski reditelji želeli da snimaju ali do sada nisu uspeli. Reč je o košmarnoj priči o policijskoj korupciji u ruskoj varošici. Kada lokalni policajac zgazi dečaka na autobuskoj stanici, i njegove kolege kenu sa zataškavanjem slučaja, pokreće se lanac tragičnih događaja.
Bujkov donosi energičan rediteljski postupak, u duhu filmova reditelja koji je producirao ovo ostvarenje Alekseja Učicelja, potpisnika izuzetno virilnog filma KRAJ. Kao i Učicelj, i Bujkov vešto barata mitemama muškog filma, u pojedinim aspektima podseća na Jacquesa Audiarda, s tim što za razliku od Audiarda ne proširuje priču izvan osnovne teme krivice i korupcije u maloj sredini.
Fotografija Kirija Klepalova, mahom snimana u pokretu iz ruke, ne samo da dobro obuhvata prostor i atmosferu već u Bzjkovljevoj montaži rezultira brižljivo koreografisanim vizuelnim pripovedanjem kakvo se u poslednje vreme eventualno sreće u Južnoj Koreji. Pored toga MAJOR uspeva da razbije i "kletvu" neubedljivih istočnoevropskih prikaza policije sa jako efektnim pogledom u kome uspeva i da ih raskrinka ali da ih ne demistifikuje do kraja, očuvavši ih kao punokrvne filmske junake što se javlja uglavnom u majstorskim američkim filmovima.
MAJOR nosi snažnu atmosferu fatalizma uz izuzetno snažan tempo izlaganja priče i visok intenzitet izraza. Otud ne čudi da je našao svoje mesto u sporednom kanskom programu i na drugim festivalima.
Producent ovog filma Aleksej Učicelj inače spada među filmadžije koji odlaza ne brifinge kod Putina, ali MAJOR je daleko od pro-režimskog filma, iako korupcija o kojoj govori nije vezana za putinovski period per se.
* * * 1/2 / * * * *
Знао сам ја да је ово муст-сее!
Which Should You Buy: Xbox One or PlayStation 4? Yes.
By Chris Kohler
11.22.13
6:30 AM
The Xbox One (left) and the PlayStation 4. Photos: Ariel Zambelich/WIRED
Early this morning, the Xbox One hit store shelves. With Sony's PlayStation 4 having launched on the 15th, that means both of the new game consoles are now available. Which should you buy?
I'm assuming for purposes of this argument that you're not the kind of insane gamer who has spent the last six months drooling over game trailers on YouTube, making sure their pre-order is going to be fulfilled on day one, and posting furious messages to internet forums defending the console of their choice. Once everybody's done lining up in the cold and sleeping in tents outside a Best Buy to make sure they have their new toy in hand, that's when it's time for everyone else to make their decisions.
Xbox One, PlayStation 4. They sure do look the same! A couple of big black rectangles. And it's important to remember that for the most part, they'll play the exact same games. The idea of the platform exclusive has all but gone extinct as games have become significantly more expensive to create. Unless Microsoft and Sony are going out and paying big bucks to keep a game off the other guy's platform, publishers are going to get their games into as many channels as possible. So if you mostly play games like Assassin's Creed, Madden or Call of Duty, the software libraries aren't going to be the deciding factor for you.
Videogames are my job and my life, so I don't make these decisions. I get everything. I even got a Japanese PlayStation Vita for some reason I can't figure out. But if I had to choose just one, I'd buy a PlayStation 4. It's cheaper ($400 vs. $500) and it has the kind of games I like — I much prefer Sony's exclusive games to Microsoft's. So there you go. That's what I'd do.
But you're not me. So that's not exactly the most helpful piece of data. There are all kinds of people out there, and depending on what your priorities are, the next-gen console you should go for will be different. Let's look at some common scenarios. And if none of these works for you, well, then I've got one more recommendation at the end that should work.
You Need the Most Power
PS4 and Xbox One are very similar pieces of hardware, but PlayStation 4′s hardware has more power behind it. Now, if you're just looking at the exclusive game libraries and other features of these platforms and basing your decisions off that, this really doesn't matter: You're not going to not play a game because of the hypothetical possibility that it would look nicer on a platform on which it will never be available.
However, if you do see yourself playing mostly games by third-party software makers, the odds are good that the PlayStation 4 versions will always look as good as or better than the Xbox One's. This is being borne out in the launch lineups so far. Call of Duty Ghosts will only run at a native 720p resolution on Xbox One, but at a full 1080p on PS4. Assassin's Creed IV: Black Flag and Battlefield 4 will have similar resolution deficits, though not quite as pronounced.
"If it's running at 720p vs 1080p, you're going to notice the difference, by far," said a Ubisoft producer in a recent blog post. So if you're looking for the absolute prettiest graphics for your massive TV, buy a PS4.
You Love Shooters
And judging by the sales of first-person shooters, a fair few of you do. Based purely on what we can see in the near future, the Xbox One will have a decided advantage when it comes to the shootbang genre. First off, although Halo developer Bungie has split off from Microsoft and will be making multiplatform games, Halo itself remains an Xbox-only franchise and will not be switching teams anytime soon.
But it goes further than that: Respawn, the studio formed by many of the former leads from Call of Duty: Modern Warfare developer Infinity Ward, will be releasing its new shooter Titanfall exclusively on Xbox 360, Xbox One and Windows PC. And publisher Electronic Arts says it's not a timed deal — the game will simply never come out on PlayStation. I played Titanfall at Penny Arcade Expo and it was pretty awesome — you can wall-run straight up buildings and jump into gigantic robots to stomp around and cause massive damage. It could be the most serious threat to Call of Duty's dominance.
Add to that the fact that Call of Duty and Bungie's new game Destiny will be available on both platforms, and it's clear: If you're into shooters, buy Xbox One.
You Love Japanese Games
While Xbox platforms have done very well in the West, Microsoft has simply never been able to gain a foothold in Japan. However, the economics of the game industry have hit Japan as hard as anyone, and now many of the major blockbuster games coming from Japanese developers (what's left of them, anyway) often get released on both the Xbox 360 and the PlayStation 3 simultaneously.
However, there are still plenty enough exceptions (the fabulous role-playing game Ni no Kuni was only on PS3, for example). I don't see the dynamics of the Japanese gaming market changing very much with Xbox One and PS4 on the way — it's quite likely that PS4 in Japan will end up with ten times the installed base of Xbox One, and de facto exclusives will come out of that. And of course, Sony also has its internal Japan Studio.
Both PlayStation 4 and Xbox One will be region-free1, meaning that if imported games come out before they come here (or not at all), you can play them on your box. But if you're looking for the system that will end up with the most exclusive games from Japan, buy a PS4.
You Still Have Cable
Still watching live TV, eh? That's cool, I do it too sometimes. One of the major differences between Xbox One and PlayStation 4 is that Xbox One wants to be in charge of your television channels. You can plug your cable box output into the back of the Xbox One, and then you can do all your TV watching using the Xbox.
It's not a perfect experience, as we noted in our review, but the advantages outweigh the downsides. You can use the Kinect voice commands to browse the listings and change the channel. Kinect can turn your TV on and off, raise and lower the volume, etc. And although you can't use Kinect to browse through your DVR (and Xbox One doesn't have DVR functionality of its own), you can use it to fast-forward and pause TV shows without picking up the remote, which is pretty sweet when you're watching TV while eating dinner, which is all the time.
You can even multitask, watching TV while playing a game.
If the thought of this makes you misty-eyed about the future (or if you just like the idea of your TV and game console sharing a single HDMI slot), and you don't have any particular attachment to either game library, buy an Xbox One.
You Want the Most for Your Money
Besides being $100 more expensive than PlayStation 4, Xbox One has another hidden cost: Most of its features are actually locked behind the $60-per-year Xbox Live Gold paywall. The TV guide, apps like Skype and Netflix, the Game DVR feature that lets you record and share clips, and of course online multiplayer gameplay — none of it will work unless you're paying Microsoft $60 a year.
Now, it's true that with PlayStation 4, Sony has locked multiplayer gameplay behind a similar paywall, the $50 per year PlayStation Plus. But of the major features, that's pretty much the only thing you have to pay for on PS4. If you buy the platform, you can use Netflix and other apps without paying. You can even broadcast your gameplay live to Twitch and Ustream without paying one red cent more to Sony.
So if you want to use media streaming, etc. with no subscription required (and don't expect to be doing much if any online multiplayer), buy a PS4.
You Don't Always Have Control of the TV
If you live alone or have your own gigantic television, you'll always be able to play your new next-gen console in peace no matter which you choose. But what if you're time-sharing a TV with roommates? Or children?
With PlayStation 4, you never have to go without. The Remote Play feature lets you play your PS4 content on the PlayStation Vita handheld. Get them both connected onto Wi-Fi and you can turn your PS4 on from standby mode, navigate the menu and play your game — all using the controls and the screen of the Vita. This is intended for use in the same house, with both machines on the same Wi-Fi network. But some users have found that they can play their games without much lag from 100 miles away, if the connections are good.
This goes down on the list of "features you never knew you needed until you had them." It's a major selling point of Nintendo's Wii U, which has a screen on its controller and thus doesn't need an extra piece of hardware to do off-TV play. It's not as perfect on PS4 as it is on Wii U, but reports are saying that it's good enough that you can always have access to your next-gen games even when the kids are watching a Dora the Explorer marathon on Saturday morning. If that sounds amazing to you, buy a PS4.
If You've Read All of This And You Still Don't Know
If you've gotten to this point and you still aren't sure whether you want a PS4 or an Xbox One, I think I know what advice to give you: Don't buy either.
I'm not saying you should never buy either. I'm saying that if the cool new features of these boxes aren't enough to sway you one way or the other, you might not be happy with either one at this point. I've been playing the exclusive launch games for both Xbox One and PlayStation 4, and neither library is very good right now. Sony's big launch game Knack is cute and pretty, but can get repetitive and a little boring. Microsoft's Ryse: Son of Rome is a rushed mess.
There's just nothing to really get excited about. And from third parties? Most of their big games are available, in slightly less pretty form, on Xbox 360 and PlayStation 3 — and I fully expect Xbox 360 and PS3 versions of major games to continue to be released over the next year or two as the industry cautiously transitions to the new consoles. Heck, even Titanfall will be on Xbox 360 as well as Xbox One.
So you have time to wait. The major third party games will keep coming out for the platform you already own, and first parties are still in all likelihood a year or more away from really getting their asses in gear and releasing some gotta-have-it exclusives that weren't rushed to make it out on day one. And at $400 and $500, there's a lot of room for those prices to drop before next Christmas. Not to mention the fact that a lot of promised features, like Twitch streaming on Xbox One, are still unreleased. If you don't want to pay to be a beta tester for everyone else, then don't.
For the time being, there's no shame in just letting the console wars happen without you. Then you can sort through the wreckage.
112:15 PM 11/22/13: The original version of this story was based on an outdated version of the Xbox One's region locking policy and has been corrected.
http://www.wired.com/gamelife/2013/11/xbox-one-vs-ps4/?cid=14815884 (http://www.wired.com/gamelife/2013/11/xbox-one-vs-ps4/?cid=14815884)
Pogledao sam THE COUNSELOR Ridleya Scotta, jedan od onih what the fuck filmova ovog reditelja koji iznenađuje svojim besmislom, ali teško da može da bude neočekivan posle PROMETHEUSa. Doduše, PROMETHEUS je bio izennađenje zbog toga što se razumelo o čemu se radi a to je bilo strašno pogrešno, dočim THE COUNSELOR uspeva da istovremeno bude konfuzan, ekstremno spor (govorimo o sporosti iz žanra RAVNE GORE) i lišen dešavanja. Dakle, Ridley Scott i Cormac McCarthy su snimili film u kome se maltene ne dešava ništa i uprkos tome je konfuzan što svakako nije lak zadatak.
Ridley Scott je prekinuo snimanje ovog filma zbog samoubistva brata Tonyja i možda je to doprinelo problemima u ovom filmu. Ipak, upravo je Tony besprekorno radio ovaj tip prljavog krimića u svoje vreme, u čemu se Ridley uopšte ne snalazi. Moram priznati da nisam bio veliki fan NO COUNTRY FOR OLD MEN, smatrao sam da je taj film kao jako razvučeni FLASHPINT Williama Tannena, a THE ROAD je takođe bio težak promašaj. Ipak, sve to na stranu, THE COUNCELOR je najteži promašaj Cormaca McCarthyja do sada iako je ovde on bio scenarista a ne autor adaptirane proze.
McCarthyjev scenario je možda nadražio vijuge starog Ridleya i glumačke ekipe ali ništa od njihovog nadražaja se nije osetilo na ekranu i rezultat je prilično teških dva sata lutanja kroz lavirint usiljenih bizarnosti i neverovatnih opštih mesta.
Ne mogu da kažem da me je ovakav ishod jako iznenadio jer je Ridley spreman da se ovako iskompromituje ali nadao sam se da će Cormac isporučiti solidan primer onoga čime se vrlo uspešno bavi, a to je između ostalog i egzuistencijalistički krimić i da će pišući sam uspeti da akcentuje sve ono što je želeo. Ipak, u tome uopšte nije uspeo...
...iako mi po volji nije ništa od pominjanih referenci (THE ROAD (i kao film i kao roman), NO COUNTRY FOR OLD MEN, PROMETHEUS), ovaj THE COUNSELOR je ipak uspeo da me jako, jako, jako ....neprijatno iznenadi. Ne pamtim kada sam pogledao tako blamantan rad iz kategorije filmova tog kalibra, ali THE COUNSELOR je film jedinstven po tome što u njemu ama baš ništa ne funkcioniše. Film potklizava i kao nekakva parazaumna bizarna pričaonica i kao krimić sa kosinom, a potpuno promašuje metu i kao rekreacija starostavnih francuskih prljavih i apsurdističkih krimića. Film je iznenađujuće naporan za gledanje, taj somabulni i tanki zaplet je konfuzan do mere da je teško poverovati da je takav scenario u nekoj fazi pripreme filma bio iole filtriran, a zapravo nisam siguran šta sam to sinoć pogledao. Jedino u šta sam uveren da je THE COUNSELOR jedan od istinskih primera bioskopskog užasa, nepotrebno teško oranje po dobronamernim gledalačkim mozgovima, neverovatna bruka, a da nisam usamljen u tom utisku govore desetine manje ili više razgnevljenih gledalaca koji su sinoć frktali, brektali ili psovali pri izlasku iz onog jadnjikavog Doma sindikata...
Evro Giunti припрема издавање The Orphan Master's Son (http://en.wikipedia.org/wiki/The_Orphan_Master%27s_Son), књиге која је добила Пулицерову награду за фикцију (а за шта би друго... мислим, за фикцију само). xfrog
Kad je u pitanju COUNSELOR nema tu iznenadjenja - sve je jasno. Kristalno.
http://www.vancouverweekly.com/the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists (http://www.vancouverweekly.com/the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=the-counselor-a-departure-from-past-works-by-two-legendary-artists)
Dan posle pedesetogodišnjice atentata na JFK, Stari iznosi svoje nalaze online...
http://starikadar.blogspot.com/2013/11/estetika-zavere.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/11/estetika-zavere.html)
Quote from: Джон Рейнольдс on 23-11-2013, 13:42:23
Evro Giunti припрема издавање The Orphan Master's Son (http://en.wikipedia.org/wiki/The_Orphan_Master%27s_Son), књиге која је добила Пулицерову награду за фикцију (а за шта би друго... мислим, за фикцију само). xfrog
Promovisao sam Hardena, verovatno će me zvati i za ovo... :)
A Guardian i naglašava da je reč o fikciji...
http://www.theguardian.com/books/2012/feb/17/orphan-masters-son-adam-johnson-review (http://www.theguardian.com/books/2012/feb/17/orphan-masters-son-adam-johnson-review)
Pogledao sam SECRETLY, GREATLY Chul-soo Janga, ekranizaciju stripa koja je ove godine postigla izuzetan uspeh u južnokorejskim bioskopima. Reč je o filmu koji je verovatno sniman sa ambicijom da ostvari crossover uspeh i na Zapadu, sudeći barem po glumačkoj podeli u kojoj je reditelj stavio veliki akcenat na to da se junaci izrazito razlikuju po boji kose, fizionomiji i kostimima. Reč je o vrlo uspeloj žanrovskoj mešavini trilera, komedije i azijske muške melodrame u priči koja je ovog leta, uz THE BERLIN FILE otvorila temu kontoverznog, herojskog, predstavljanja severnokorejskih špijuna u južnokorejskom filmu.
I zbilja, dok film BERLIN FILE dozvoljava mogućnost da su severnokorejski špijuni vešti, da među njima ima poštenih ljudi koji nisu pošteđeni moralnih i drugih dilema svojstvenih savremenom Zapadu, u SECRETLY, GREATLY oni su objektifikovani kao svojevrsni superheroji, seks simboli, sa izraženim osećajem pravičnosti, odanosti i humanosti. Upravo je najzanimljviji deo taj u kome nekoliko ubačenih tajnih agenata svojim neiskvarenim osećajem za pravićnost pomažu Južnjacima da se suoče sa svakodnevnim nedaćama proisteklim iz iskvarenosti koji generišu već uspostavljeni kapitalistički odnosi dominacije.
Naravno, kada se pojave negativci iz Severne Koreje, film prikazuje njihovu aktivnost više kao svojevrsni usud, bratoubilački, samouništavajući impuls nego kao konflikt između dve države. Jedan od motiva prisutnih u filmu upravo i jeste tema sukoba između Severa i Juga koji nikako da se desi. i militantnog naboja koji Severnjaci troše između sebe.
Humor proističe iz zanimljive postavke, naime trojica agenata su ubačeni u Južnu Koreju sa zadatkom da se pretvore u seoskog idiota, rok zvezdu i srednjoškolca i svaki nailazi na određene teškoće u prlagođavanju svom liku. Jednog dana sa Severa stiže zahtev da se u sklopu otopljavanja odnosa sa Jugom svaki od njih samoubije.
Chul-soo Yang u rediteljskom smislu uspeva da ujednači ton pripovedanja iako sama priča menja razna raspoloženja što je inače svojstveno južnokorejskim filmovima. Tako i SECRETLY GREATLY ide u rasponu od komedije do visokooktanske akcije i azijske mačo patetike, međutim Chul-soo Yang nikada ne gubi kontrolu nad pričom i uspeva da je vodi bez većih tegoba. Ono što jednim delom eventualno usporava crossover na Zapadu jeste upravo ta mešavina žanrova i ovaj film je teško plasirati na žanrovski segmentiranom tržištu koje karakteriše današnju zapadnu kinematografiju. S druge strane, čini mi se da je ta vrsta nekonzistentnosti bila izražena i u njegovom prvom filmu BEDEVILLED, s tim što je ovde ta razlika između dve polovine filma manje izražena, premda moguće da je samo evoluirala u nešto što bih mogao formulisati kao dva žanrovska sloja. Iako se žanrovi sporadično promene unutar priče, onaj prethodni ne prestaje sasvim da postoji.
Ipak, u odnosu na slični SECRET REUNION, napravljen je nesumnjivi korak napred. Chul-soo Yang je tri flavna glumca kastovao iz redova televizijskih zvezda i napravio je odličan posao sa njima. Gi-woong Park je imao iskustvo i na filmu ali mislim da je SECRETLY, GREATLY pokazao sve njegove mogućnosti.
SECRETLY, GREATLY se značajno razlikuje od vrlo zanimljivog filma BEDEVILLED i obraća se drugačijoj publici. Osnovna razlika nije samo u temi i žanru već i u očiglednoj nameri da se nametne najširoj publici. Za razliku od velikog dela korejskih blokbastera koji i kada su kvalitetni imaju tendenciju da budu lokalni, SECRETLY, GREATLY nije takav, ali sasvim sigurno ne podilazi uapadnoj publici i njihovim očekivanjima od južnokorejskog filma oblikovanih Old Boyevima raznih polova i uzrasta.
* * * 1/2 / * * * *
SECRETLY GREATLY me je podsetio na prvi film Chul-soo Janga o kome nisam pisao kad sam ga gledao jer sam se prvo iznervirao i zamislio nad njim a potom zaboravio da zabeležim utiske. BEDEVILLED počne majstorski i onda negde između prve trećine i polovine počne da pokazuje simptome krize da bi potom u drugoj polovini uspeo da implodira u jednu orgiju besmisla. Naime, na početku vrlo vešto i efikasno izlaže jedan zanimljiv karakter, tihe i sebične seulske službenice čije odsustvo hrabrosti sugeriše neku traumu. Potom sledi njen put u zavičaj, na ostrvo na kome vlada čudno ustrojstvo i film počinje da gubi kompas kada se senzacionalistički uvedu motivi incesta i pedofilije. Međutim, taman kada deluje da će se iz zanimljive studije pretvoriti u samo još jedan oldboyevski film osvete, BEDEVILLED degeneriše u bizarni backwoods slasher sa inbredima, svojstven američkom šund hororu. Ne bi ovaj film sam po sebi uspeo da me iznervira da Chul-soo nije majstorski započeo priču, pokazavši da ima vrlo razvijen rediteljski rukopis. Tim pre je žalosno štomse film pretvori u vlastitu parodiju. Ako tome dodamo da ga je pisao isti scenarista kao i solidni SECRET REUNION, ovakav ishod deluje još čudnije.
* * / * * * *
Pogledao sam THE FLU Sung-su Kima, južnokorejski film katastrofe o izbijanju fatalne epidemije ptičjeg gripa u predgrađu Seula. Ovaj film me odstupa mnogo od obrazaca filmova katastrofe koje producira tamošnji mejdžor studio CJ Entertainment, dakle formula je jasna, i ovoga puta u osnovnim međukarakternim odnosima Sung-su Kim poštuje tu formulu, glavni junak je član spasilačke ekipe kome se dopadne jedna od žrtava kojoj pomaže. Kada se ispostavi da je ona samohrana majka, on pokušava da joj se približi preko deteta, tako da kada izbije epidemija, on dolazi u situaciju da je okrenut spasavanju njih dve.
Osnovna postavka glavnih junaka je usiljena i naivna, a artificijelnost rezultira time da je teško vezati se za njihove sudbine i prepreke na koje nailaze povremeno više udaju utisak nekog nametnutog pripovedačkog lavirinta nego prave priče.
Kao i u odnosu među glavnim likovima, tako i u pojedinim scenama, Sung-su Kim pokazuje da nema previše ukusa, ipak, isto tako neke situacije su jako vešto realizovane, naročito set-piece u masovnoj grobnici i podzemnoj garaži. Upravo te dobro režirane sekvence pokazuju da je Sung-su Kim mogao da uradi mnogo više sa ovim materijalom da se pripovedanje samo može svesti na rediteljsku tehniku. Ipak, i pored veštine, on pada na fundamentalnim pripovedačkim rešenjima.
* * / * * * *
Pogledao sam THE TO DO LIST Maggie Carey, film koji sam dosta očekivao jer se radi o prvoj mejnstrim komediji na čijem je čelu Aubrey Plaza koja se sjajno pokazala u indie filmu SAFETY NOT GUARANTEED. Nažalost, iako Aubrey Plaza nije loša u glavnoj ulozi, ovaj film nije naročito uspešan i nije uspeo da je potvrdi kao talenat koji može da iznese samostalno ostvarenje. Maggie Carey je snimila šupalj, nekonzistentan, epizodičan film koji estetski ne može da prevaziđe ograničenja omladinske komedije, i to starog gross out kova koji seže pre RISKY BUSINESSa i naslova koji su reformisali ovaj žanr, a istovremeno stidljivo pokušava da ponudi i određeni meta-sadržaj koji izmiče.
To ne znači da THE TO DO LIST nema smešnih gegova ili da odnos Aubrey Plaze i Johnny Simmonsa ne funkcioniše u pojedinim delovima. Međutim, to je nedovoljno da bi dobacilo do onog dometa koji za početak obećavaju reputacije članova glumačke podele. Moguće je da su svi oni baš zbog pokušaja mejnstrim proboja snizili svoje kriterijume, ali u tom slučaju su pogrešili jer poslednjih godina izlazi sve više kvalitetno osmišljenih mejnstrim komedija.
* * / * * * *
Stari se oprašta od Paula Walkera...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/paul-walker-1973-2013.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/paul-walker-1973-2013.html)
Stari se u novoj kolumni bavi gorućim pitanjem korupcije, i zašto kradu ljudi koji inače ne bi krali.
http://starikadar.blogspot.com/2013/12/poslednja-privatizacija.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/12/poslednja-privatizacija.html)
Greengrassov učenik Pete Travis je ni kriv ni dužan došao nadomak statusa jkultnog reditelja sa prošlogodišnjim filmom DREDD. Ipak, mene još uvek nijedan njegov film, pa ni taj, nije ubedio da je on materijal za bioskope, a nema sumnje da je dobio dobru priliku. Pored greengrassovske akcije, Travis je dosta radio i na televiziji i LEGACY je BBCjev televizijski film, po romanu Alana Judda, smešten u vreme Hladnog rata i snimljen u okviru Cold War sezone britanskog javnog servisa. Priča se odvija 1974. godine na vrhuncu Hladnog rata i zategnutosti odnosa između Velike Britanije i SSSRa. Pošto je Britanija u recesiji, Vlada strahuje da bi Sovjeti mogli pokrenuti opstruckiju sistema kroz svoj uticaj u sindikatima i levom krilu Laburističke partije, i u sred te tenzije, mladi pripadnik MI-5 dobija zadatak da pridobije službenika sovjetske ambasade, ali na tom putu otklriva traumatčnu porodičnu tajnu.
Mnoge ekranizacije Johna le Carrea, na koje ovaj TV film podseća su imale tendenciju da budu konfuzne, međutim, LEGACY je jednostavan i konfuzan u isto vreme, sa vrlo niskim ulozima u pogledu identifikacije publike sa junacima i voltažom priče. Travisov film deluje lapidarno, konfutno a u pojedinim situacijama rediteljski akcenti daleko prevazilaze intenzitet sadržaja na koji su primenjeni.
Otud je LEGACY imao perspektivu da bude prava poslastica, velika je tradicija BBCa u ovom žanru, ali se Pete Travis i Paula Milne nisu snašli, niti je rekonstrukcija epohe imala neki šarm i lucidnost. Ukupan utisak je osrednji, naročito ako imamo u vidu ambicije i reputacije uključene ekipe.
Pogledao sam SWEETWATER Logana Millera, jednog od blizanaca Miller koji su na enigmatičan način od samog početka karijere uspeli da privuku holivudsku elitu da im učestvuje u projektima. SWEETWATER je vestern u kome igraju January Jones, Ed Harris, Jason Isaacs i Eduardo Noriega, dakle sjajna ekipa. I sam rezultat je meni bio vrlo simpatičan iako se film stalno kreće tankom linijom između diletantizma i ozbiljnog postupka, ipak nudi jednu vrstu sirovosti koja je svojstvena vesternu, i nudi širok katalog onoga što su danas moguće interpretacije ovog žanra, od revolveraške campy ekstravagance kao što je bio QUICK AND THE DEAD, preko teže karakterne drame - kao što je većina sadašnjih vesterna, do kritike Dust Bowl kulture verskih fanatika.
Ipak, Miller to uspeva da sklopi u zanimljivu celinu i film definitivno nije zaslužio ukop kadkav je doživeo posle prikazivanja na Sundanceu, naročito jer uz sve mane, ipak nije reč o hermetičnom iživljavanju grupe morona već filmu koji bez sumnje može da se isprati.
January Jones je svedena i dobra u glavnoj ulozi bivše prostitutke a sada prerijske supruge; Jason Isaacs dobija priliku da se raspusti u ulozi ludog propovednika; a Ed Harris nudi naizgled prenaglašenu ali na kraju ubedljivu sliku provincijskog šerifa ekscentrika.
Filmu se može naći puno mana, međutim, unutar savremenih reinterpretacija vesterna ima svoje mesto pre svega zato što sa punim ubeđenjem otvara exploitation dimenziju koja je u tom žanru oduvek postojala da bi sa krizom američkog vesterna nestala i gurnula ga više u pravcu istorijske rekonstrukcije ili prema pretencioznoj melodrami.
Paradoksalno, ovaj film u sebi sadrži exploitationa dovoljno za neki špageti hibrid kao što je HANNIE CAULDER a nastao je u indie produkciji jer danas vestern ni kad je exploitation ne može biti deo glavnog toka.
* * * / * * * *
Ovo je vrlo funky...
http://www.wired.com/design/2013/12/terminal-cornucopia/?cid=15173814 (http://www.wired.com/design/2013/12/terminal-cornucopia/?cid=15173814)
Mehmete, ako je Maria Bello izazvala cunami svojim sramnim priznanjem, evo je konačno i duga!
http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2013&mm=12&dd=03&nav_id=784575 (http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2013&mm=12&dd=03&nav_id=784575)
Ooooh, Vatrene Ulice su na mom srcu ostavile ozbiljne ožiljke... A mislio sam da će ih vreme zalečiti. Imamo li mi danas šanse kod ove žene, nakon što je život u domaćinstvu sa Brolinom nesumnjivo smrvio mnogo romantičnih iluzija u njenoj duši?
Mislim da ti imaš, ipak si iskusan saradnik Crvenog krsta, you can provide her with relief. :)
A uskoro ide i međunarodni dan volontera... kockice se uklapaju!!!!!!!
Dan dragovoljaca...
A i mladji si jedno desetak godina.
ako Dajan odluči da malo čalabrcne piletine, ja sam ipak najmlađi ovdje 8-)
Da se stane u red onda. Po starešinstvu: Milan, pa ja, pa Kripl pa onda može Bata. Pa nek Dajen bira, a mi ćemo poštovati njen izbor. No, računam, ako joj je bio dobar onaj žgoljavi i smešni Majkl Pare (doduše na filmu), sići će s uma kad kuša našu poslovičnu balkansku virilnost. Svaki bi joj od nas bio dobar.
Ja sam konzervativac a to znači da poštujem princip starešinstva. Ako Milana pusti žena, prvo on treba da se ponudi.
Novi pokušaj da se izabere direktor FCSa.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/kominike-23-cetvrti-covek-ili-solaris.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/kominike-23-cetvrti-covek-ili-solaris.html)
The North Korean leader Kim Jong-un is believed to have dismissed an uncle, a man key to his rise to power, South Korean politicians said, in a move that could help consolidate his power base with a group of younger aides.
Jang Song-thaek was probably sacked as vice-chairman of the National Defence Commission and as a department head of the ruling Workers' Party, an MP Jung Cheong-rae said, citing a senior South Korean official in its National Intelligence Service (NIS).
Analysts who watch the North's power structure say Mr Jang's removal would not have been possible without the approval of the third Kim to rule in the family dynasty.
The move is likely to tip the balance in favour of the top political operative for the army, Choe Ryong-hae, which could mean a symbolic victory for the 1.2 million-strong military. Mr Choe, director of the General Political Bureau of the Korean People's Army, has been the most prominent figure to accompany Mr Kim at public events and is a reminder of the state's political roots in military power.
There was no mention of Mr Jang's fate on North Korea's KCNA news agency, the primary source of information for outsiders, which regularly carries editorials threatening the South and the United States.
Two members of the South Korean parliament's Intelligence Committee told separate news briefings that the NIS had confirmed the public execution of two close aides to Mr Jang on grounds of corruption. "The briefing by an NIS senior official was that they believe Jang Song-thaek has lost his posts," said Mr Jung, who is the ranking opposition member of the intelligence committee. A ruling party member of the committee held a separate news briefing and delivered a similar report.
North Korean leader Kim Jong Un (right) pictured with his uncle, Jang Song Thaek, earlier this year North Korean leader Kim Jong Un (right) with his uncle, Jang Song Thaek The removal of Mr Jang, a key figure in the power transition following the death of Mr Kim's father, Kim Jong-il, in 2011, could tip the balance in the fiercely competitive group of confidants surrounding the current leader but was unlikely to impact on Kim Jong-un's hold on power, experts said.
"Jang Song-thaek is a person who at one point Kim Jong-un had to cut out as he solidifies his own power structure," said Koh Yu-hwan of Dongguk University in Seoul, a leading expert on the North's leadership.
"I think the young elite had Kim get rid of Jang, meaning that he will rule without a guardian."
Accordion-playing Mr Jang, 67, is married to Kim Jong-un's aunt, Kyong Hui. She is a daughter of the North's founding leader and "eternal President" Kim Il-sung, who died in 1994. Mr Jang was widely seen as an advocate of economic reform and a key question is what his downfall will mean for the shattered economy.
"There is a risk involved with removing someone that close to the [economic reform] programme," said Dr John Swenson-Wright, a senior fellow at Chatham House, a think-tank.
While Mr Jang's dismissal could symbolically tip the balance of power in favour of Mr Choe, analysts say it is unlikely to signal a return to the military grandstanding of Mr Kim's father.
Reuters
http://www.independent.co.uk/news/world/asia/northkorean-leader-kim-jong-un-sacks-powerful-uncle-and-has-his-aides-executed-8980437.html (http://www.independent.co.uk/news/world/asia/northkorean-leader-kim-jong-un-sacks-powerful-uncle-and-has-his-aides-executed-8980437.html)
Dakle, evo ko će igrati Wonder Woman u filmu u kome Ben Aflek treba da prebije Supermena:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi43.tinypic.com%2Fdxideq.jpg&hash=b272813bd8996385d59849acecb6024ecb25b14c)
Mladunica baš i ne odiše autoritetom i ne znam kako će da joj stoji laso... Ali tko zna... ipak je igrala u dva Fast & Furiousa...
Edit: uzgred, jeste zanimljiva pomisao na šta će ličiti Warnerov Suicide Squad film (http://news.yahoo.com/coming-soon-different-kind-superhero-movie-160200973.html). Najnoviji serijal je bio vrlo dobar dok ga je pisao Adam Glass i baš mi je žao što je otišao.
Wonder Woman nema sreće sa filmom i televizijom. Televizijski pilot sa Palickom je bio potpuna propast a ona je definitvno imala veće predispozicije od Gal. Ipak, imam poverenja u Gal u najmanju ruku zato što dolazi iz male i prkosne drzave koja ne priznaje Kosovo.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ne znam, meni ona bas deluje autoritativno...
Dobro, možda ovako kad prangija:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi43.tinypic.com%2F14vpgts.jpg&hash=d0592353a8bcbe72ee75f46edfeec011d98c3415)
Pogledao sam ENEMIES CLOSER Petera Hyamsa, novi DTV film sa Van Dammeom u kome sarađuje sa veteranom koji je obeležio njegov mejnstrim uspon iz sredine devedesetih. U međuvremenu, Hyams je radio kao DP na filmovima svog sina Johna sa kojim je Van Damme uradio svoj najbolji povratnički film UNIVERSAL SOLDIER: DAY OF RECKONING ali i neke od najgorih radova. Nažalost, tata Hyams, reditelj koji je nekada bio perjanica američkog mejnstrima snimio je film koji spada u dno Van Dammeove ponude.
Tom Everett Scott i Orlando Jones igraju heroje, dvojicu sukobljenih ljudi koje veže trauma iz prošlosti a Van Damme igra kanadskog narko dilera koji želi da ih ubije jer su svedoci njegove narko operacije.
Osim nekoliko pristojnih tuča, prilično svedenog zahvata i kratkog trajanja, ENEMIES CLOSER se manje-više svodi na nemušto lutanje dve grupe junaka po šumi, garnirano ispraznim pokušajima katarze između Scotta i Jonesa odnosno somnabulnim monolozima Van Dammeovog karikaturalnog negativca.
Sve u svemu, ovo je film koji je možda bio potreban Van Dammeu kako bi sa raznim drugim opskurnim naslovima nastavio da mu plaća račune ali Hyamsu, sada već sedamdesetogodišnjaku svakako nije...
Pogledao sam STALJINGRAD Fjodora Bondarčuka, veliki ruski blokbaster koji je uspeo da prevaziđe samo ruske okvire i da krene sa uspešnim prikazivanjem u Kini i drugim teritorijama. Film je vrlo zanimljiv za analizu, nažalost nije toliko zanimljiv za gledanje.
Sam film je na nivou ambicije u tehničkom smislu upečatljiv. Ipak, sama priča na koju se fokusira je dosta "mala" i ne bih rekao da zarobljava grandioznost staljingradske bitke i njenog prelomnog uticaja na rat. Naravno, ideja da se "velika priča" ispriča kroz "malu priču" može biti legitimna, ali STALJINGRAD u tom pogledu nije preterano ubedljiv.
Film nosi stripovsku stilizaciju i u estetskom pogledu najviše podseća na film 300 Zacka Snydera. U principu "lošiji" Snyder iz filmova 300 i WATCHMEN bi se mogao uzeti kao glavna referenca. Posle odličnog MAN OF STEEL, Snyderovo ime nema isto značenje kao pre, ali ovo je film koji pre svega podseća na njegovu "raniju" fazu.
Bondarčuk jako insistira na scenskim aranžmanima koji su u super slow motionu i imaju snagu više kao statični prizori nego kao pokretne slike,. Ako tome dodamo da je scenografija takođe u duhu stripovske stilizacije sa obiljem detalja i visoke estetizacije, STALJINGRAD više podseća na jednu umrtvljenu reklamu nego na punokrvni ratni film.
Samo je otvaranje, u duhu SAVING PRIVATE RYAN ali slabije od njega, uspelo da zarobi visceralnost rata, sve ostalo je kako rekoh visoka estetizacija čiji smisao u pojedinim momentima ne samo da izmiče već slikama daje potpuno drugu "mogućnost čitanja".
Sam zaplet o ratu u gradu u kome sovjetske snage zauzimaju kuću do nemačke zgrade i spremaju se da je preuzmu vrvi od naivne karakterizacije i kič rešenja, a scene interakcije među karakterima takođe nose istu vrstu artificijelnosti.
Ono što svemu daje naročitu političku dimenziju jeste priča koja uokviruje staljingradski deo a to je akcija spasavanja u Japanu tokom koje narator priča o bici nemačkoj devojčici zarobljenoj ispod ruševina. taj Bondarčukov statični, reklamdžijski pristup stvarima najbolje rezultate upravo daje u scenama smeštenim u Japan koje zapravo nemaju dramsku funkciju. Njihova funkcija nije naročito značajna ni za narativ jer film bi se manje-više razumeop bez naratora iako je zbunjujuće koliko informacija o likovima umesto od likova dobijamo od naratora. No, politička funkcija je jasna i dosta podseća na sovjetske filmove. Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče, ali i da potom podseti na sovjetsku ulogu u temeljnim istorijskim događajima savremene civilizacije.
U poređenju sa velikim sovjetskim filmovima o Drugom svetskom ratu i spektaklima na druge teme u čijoj je režiji briljirao njegov otac, Fjodor Bondarčuk pravi veliki zaokret. Naime, njegov film nema eneriju i umetničku autonomiju jednog Elema Klimova koji je postavio standard za sovjetske filmove o Drugom svetskom ratu u umetničkom pogledu ali isto tako nema ni tu čistu fizičku spektakularnost koju su imali pojedini filmovi Mihaila Kalatozova ili njegovog oca. Naime, kod Bondarčuka ima spektakla ali je realizovan "racionalno" na način na koji bi to uradili Amerikanci, sa dosta trikova i CGI, nema one monumentalnosti kada se u kadru nađu desetine hiljada statista, ili kada se za potrebe filma mobiliše vojska. Za razliku od ranijih filmova kada su Amerikanci snimali filmove uz pomoć svih dostupnih tehnika a Sovjeti (i Jugosloveni) velike freske sa rekonstrukcijama za čiju se cenu ne pita, Fjodorov STALJINGRAD je ipak običan movie, a kao takav je očekivano slabiji od nečega što bi na sličnu temu mogli isporučiti Amerikanci ili čak Južnokorejanci.
STALJINGRAD je film kakav ne viđamo svaki dan, ali definitivno nije veliki sovjetski spektakl koji će odoleti zubu vremena.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 07-12-2013, 02:38:02
Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče
nije ni čudo onda da je film promašen kad ovo prosto nije tačno
Rusija bi bila globalna sila i bez Staljingrada
štaviše, i bez komunizma
dakle, ovaj film nema nikakvu kritičku distancu već je bliži rehabilitaciji staljinizma?
Rusija je bila globalna sila kad i Francuska, Španija i Portugalija, i mnoge države koje danas ne postoje. Ali SSSR je postao globalna sila posle prekretničkih događaja u Drugom svetskom ratu koji su između ostalog presudili tradicionalnim kolonijalnim silama...
Pitanje je da li je komunizam uticao na dekolonizaciju.
Britanija je već imala teškoće sa održavanjem imperije i pred Prvi svjetski rat. Ona bi se sama urušila.
i samim tim pitanje je ko je više nastradao zbog komunizma - kolonijalne sile ili Rusi?
Komunistička motivacija ne bi tako lako bila zaboravljena, ne bi Mandela krio svoje članstvo u KP da je to bio tako prekretnički globalni događaj
na to sam mislio, Staljingrad se pokazao kao veliki sovjetski promašaj, posebno nakon 1989. je to jasno. Staljin je još i pokušavao da se odmakne od komunizma sa tezom ''u jednoj državi'' i nije mu uspjelo.
Nisam gledao film, ne znam šta poručuje, ali mišljenja sam da Rusi nemaju potrebe da slave Staljingrad, bar ne kao neki faktor svoje globalne pozicije, jer ta pozicija i dan danas trpi zbog toga.
Ne mislim da je komunizam doveo do pada kolonijalizma već pre svega uslov SAD da uđu u rat a to je zahtev da posleratni svet bude drugačije ustrojen što je direktno značilo gubitak pravnih osnova za kolonijalizam koji je tada "postojao". Ruzvelt je uslovio Čerčila tim promenama koje su Britancima jako teško pale i deo britanske elite nikada nije oprostio što je između nemačke čizme i gubitka globalne dominacije, Čerčil izabrao ovo drugo. Uostalom, jedan od ključnih motiva kembridžke četvorice špijuna bio je gubitak britanskog suvereniteta u odnosu na SAD i to ih je gurnulo SSSRu per se, komunizam kao ideologija to nije učinio sam.
U tom izmenjenom svetu, Rusija je kao kičma SSSRa postala supersila a to nikada nije bila ranije. Ona to više nije, njena dominacija je regionalna ali uticaj i dalje jeste globalni, i naravno i dalje je baziran na sovjetskim, Staljinovim, temeljima.
ne znam da li još govoriš o filmu ili generalno, jer ako je sve to strpano u film moraću da ga pogledam :)
Mislim da u neku ruku posmatraš događaje iz profesionalne perspektive, naime, nije potreban neki junak koji će da obavi posao, to što je Ruzvelt uradio mogao je bilo ko da uradi, Ruzvelt je Indiana Jones iz Big Bang Theory što bi se reklo.
Isto kao što mi krivimo Turke za naš raspad, a oni sa tim imaju mnogo manje veze.
Ja se slažem sa onom strujom mišljenja da bi do Hladnog rata došlo bez obzira na komunizam, dakle Rusija bi izbila u prvi plan bez obzira na ideologiju i bez obzira na Staljingrad.
Kolonijalizam sam spomenuo u smislu da je SSSR prepoznat kao neprijatelj kapitalizma i imperijalizma, pa se tako predstavljao u ostatku svijeta i privlačio potlačene, što se prepoznaje kao motiv SAD da se sukobi sa Sovjetima i zaštiti svoje ''klasne'' interese. Međutim, prvi rusko-američki sukob potiče iz 19. vijeka, oko kineskog tržišta, a koliko je kinesko tržište značajno vidi se i danas.
Mene je zbunilo to šta u stvari Bondarčuk poručuje, šta Staljingrad uopšte mijenja u čitavoj priči, ni u vrijeme kolonijalnih sila Rusija nije bila tipična imperija, jer ona i danas posjeduje ili kontroliše veći dio te iste teritorije. Mogla je takođe bolje da prođe da nije izabrala tipičan komunistički put.
Da li je uopšte dobro po Rusiju što je uopšte došlo do Staljingradske bitke?
ako film poručuje: ''Poenta je da su događaji iz staljingradske bitke omogućili Rusiji da danas bude globalna sila u jednom izmenjenom svetu i taj uvod ima zadatak da upravo to podvuče''
Po meni je to prije pokazatelj koliko su promašili stvar 15 godina ranije.
Mislim da je vreme da naučiš ruski i pogledaš film a onda lepo presaviješ tabak Fjodoru... :)
Pogledao sam ODUMIRANJE Miloša Pušića u bioskopu Roda sa još pet-šest ljudi u sali što svedoči o tome da je reč o filmu koji neće baš privući publiku. Ovo je isto tako jedan od retkih filmova tokom kojih sam video gledaoce kako igraju Angry Birds na mobilnim telefonima što svedoči o tome da publika nije pogrešila što se nije pojavila.
Kako bih ostao do kraja sinhronizovan sa poetikom ovog filma u kome dominira patos, kako u emotivnom tako i u scenografskom pogledu, rekao bih da mi je najpre evocirao uspomenu na esej Danila Kiša "Homo poeticus, uprkos svemu" u kome se veliki pisac bavio time kako pisci iz "malih" zemalja nemaju pravo da se bavim temama koje inspirišu umetnike iz "velikih" kultura već da prođšu najbolje mogu izboriti tako što će svoje pisanje posvetiti lokalnim efemenrim fenomenima, naročito onim koji će tim strancima delovati egzotično. Esej se ne bavi samo time, i ne svaljuje krivicu samo na ove uspostavljene kulturne hegemonije, ali je to bitan deo teze.
ODUMIRANJE je upravo to, jedna mračna, pornografska priča iz artificijelnog srpskog sela koje je leglo najstrašnijeg užasa, potpuno lišena bilo kakvog pokrića ilie stetizacije. Momčilo Nastasijević se takođe bavio ovom temom u VEČITOJ SLAVINI ali na neuporedivo superiorniji način. ODUMIRANJE je po estetskim dometima na nivou lošijih drama Siniše Kovačevića i televizijskog repertoara iz sedamdesetih, sa zapletom u kome niti ima pravog dramskog sukoba niti ima iole uverljivih karaktera.
Ako je na srpskom selu, stvarno ovako, a sebe ne smatram pozvanim da sudim, mada po onim ljudima sa sela koje poznajem - nije, onda ne treba snimati film o tome nego pisati krivičnu prijavu. A ako nije ovako, onda je potrebno imati jako puno hrabrosti i takvu fabrikaciju prikazati kao istinu.
Odumiranje srpskih sela jeste realan problem ali je u ODUMIRANJU Miloša Pušića i Dušana Spasojevića taj problem balkanizovan. On se ne dešava zbog raznih specifičnih procesa industrijalizacije i deindustrijalizacije, neumitnih emancipacijskih uticaja i globalizacijskih stremljenja u kojima je jako teško očuvati motivaciju za život na selu, već pre svega zbog usuda, zato što tamo žive degenerisane budale koje su nesposobne da se odpuru kako svojim niskim strastima tako i svakom nadražaju koji dolazi sa strane. Dakle, srpsko selo odumire jer ga naseljavaju ljudi koji su usled nekih iracionalnih okolnosti osuđeni na propast a ovaj film to registruje.
Pošto je očigledno namenjen inostranoj publici jer mi se čini da ovako nešto može da prođe samo kod najradikalnijih autošovinista kod nas, ne znam tačno da li postoji išta osim agende da se kroz usiljenu egzotiku steknu nekakvi poeni.
U estetskom pogledu,. Pušić se kreće stazama evropskog art house, sa dosta pokušaja kroz kadriranje akcentuje stvari u čemu ponekad pretera, naročito kada "ključne" replike daje u ekstremno krupnim planovima, i u određenom smislu ovaj film se vizuelno nadovezuje na ono čime se bavi Srdan Golubović.
Ipak, Srdan Golubović u svom crnilu nikada ne kliza u autošovinizam, kao ni Oleg Novković, ali ovde postoji slična vrsta crnila. Razlika je u tome što kod Novkovića predlošci Milene Marković u sebi imaju više uticaja klasične tragedije ili Brechta, a Spasojevićev tekst se više bavi "modernom" tragedijom, dakle katastrofa je sadržana u tome što junak nastavlja sa svojom besmislenom i bolnom egzistencijom i ne umire.
Ipak, ODUMIRANJE referiše na BELI BELI SVET utoliko što pesma u njemu ima značajnu ulogu i to ne kao brehtovski song kojim se radnji daje distanca i omogućava promišljanje već pre kao sugerisanje atmosfere. Šaban Šaulić je ključni autor na soundtracku i čini se da dešavanja na ekranu u priličnoj meri korespondiraju sa njegovim najekstremnijim mitskim vizijama. Otud ovaj film na neki način možda sugeriše da je Šabanova mitologija istinitija nego stvarnost, ali u tome nije do kraja eksplicitan.
ODUMIRANJE je jedan od filmova koji bi u okolnostima neka nove cenzure bili zreli za zabranjivanje jer su u svojoj suštini pornografski, ako se poslužimo onom Warhiolovom definicijom da je pornografija ono što "nema priču". Ovo je upravo to, film koji ima nekakvu fabulaciju, ali zapravo nema ničega unutar njega, nema "prave" priče.
Ipak, kada se u filmu pojavi jedna od evergrin scena silovanja u štali, što je obavezna figura SFRJ filma, učini se da bi se priča mogla zaključiti jednim sočnim vešanjem koje na kraju ipak izostane. No, pošto je Pušić uradio revival silovanja u štali, čekamo mladog reditelja koji će obnoviti slavnu tradiciju silovanja na pruzi, nadam se pre nego što ih Kinezi osavremene.
* * / * * * *
A za ljubitelje i poznavaoce istorije filma prava poslastica - priča o kinematografiji u NDH
http://novikadrovi.blogspot.com/2013/12/kinematografija-u-ndh.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2013/12/kinematografija-u-ndh.html)
Pogledao sam THE CONSPIRACY Christophera MacBridea, vrlo intresantan found footage triler o ekipi dokumentarnog filma koja snima priču o teoretičarima zavere i tokom oistraživanja naiđe na jednog zanimljivog pojedinca koji posle nekog vremena misteriozno nestane. U pokušaju da istraže njegov nestanak, filmaši polako shvataju kako se njegove teorije možda u sebi nosile ponešto istine.
Sama premisa o teoriji zavere koja se ispostavlja kao istina nije nova i koncept u kome je to tema dokumentarnog filma nije najsvežiji. Međutim, Christopher MacBride uspeva da napravi vibrantan a u pojedinim deonicama čak i istinski napet film a da pritom nikada ne odstupi od izvornog found footage koncepta. To je rezultiralo i priličnim uspehom ovog filma koji će sada možda dobiti i mejnstrim rimejk.
MacBride odlično pronalazi opravdanje za ovakav koncept, ubedljiv je u objašnjenju zašto i kako se sve snima a iz glumačke ekipe je izvukao izvaredne interpretacije.
THE CONSPIRACY u krajnjem skoru nije pomerio granice, ali ako imamo u vidu da je reč o found footage filmu sa mock doc strukturom, kada je "dokumentaran" onda je efektan kao dokumentarac a kada pređe u domen formi svojstvenijih fikciji efektan je kao žanrovski film.
* * * / * * * *
"Game of Thrones" actor Jason Momoa is in talks for a part in Warner Bros.' untitled Batman-Superman movie, a source close to the project tells Variety.
The source did not know what character Momoa would be playing in the Zack Snyder-directed tentpole, but rumors suggest the role is DC Comics supervillain Doomsday.
Warner Bros. declined to comment on the story.
If a deal closes, Momoa would join Ben Affleck, Henry Cavill and newly minted Wonder Woman Gal Gadot.
Plot details are unknown at this time.
The APA-repped Momoa is best known for his roles in HBO's "Game of Thrones" and Lionsgate's "Conan" reboot.
The Hollywood Reporter first reported the news.
Pogledao sam DELIVERY MAN Kena Scotta, rimejk kanadskog filma STARBUCK koji je prethodno dobio i svoju kontinebntalnu francusku verziju i spadak u redak slučaj filmova koji su pre Amerike rimejkovani i u Evropi. U ovom filmu Vince Vaughn pravi mudar potez, istovremeno ostaje sigurno oslonjen u romantičnoj komediji ali eksperimentiše i sa nešto sentimentalnijom dramom što čini DELIVERY MAN dosta rizičnim poduhvatom, no Scott i Vaughn od početka do kraja uspevaju da se održe u ravnoteži i da ne skliznu ni na jednu stranu.
Iako, DELIVERY MAN nije veliki film koji će promeniti način na koji doživljavamo Vaughna, u čitavom nizu aspekata proširuje njegovo područje delovanja i uvodi izvesne rizike, zalazeći sa jedne bezbedne holivudske teritorije na mnogo rizičniji prostor kojim se svojevremeno bavio Billy Wilder.
U tom pogledu DELIVERY MAN najviše podseća na Wilderove filmove poput THE FORTUNE COOKIE u kojima junak mora da se suoči sa vlastitom savešću u sred velikih iskušenja koja mu naizgled donose relativno jednostavan i ne previše amoralan način da zaradi novac. Vaughn u izvesnom smislu preuzima titulu savremenog Waltera Matthaua, iako je na nju spravom pretendovao Billy Bob Thornton posle filma BAD SANTA.
Chris Pratt pruža nešto konvencionalniju komičarsku podrlšku Vaughnu a Scottova režija je neupečatljiva ali u osnovi prilično sigurna, naročito u pogledu tona.
* * * / * * * *
Ovo je možda najbliže čistom Srpstvu...
EDGE OF TOMORROW - Official Trailer (2014) [HD] Tom Cruise, Emily Blunt (http://www.youtube.com/watch?v=LQltOdUuBXc#ws)
Издајника Џанга стигла заслужена судбина:
Pyongyang, December 13 (KCNA) -- Upon hearing the report on the enlarged meeting of the Political Bureau of the Central Committee of the Workers' Party of Korea, the service personnel and people throughout the country broke into angry shouts that a stern judgment of the revolution should be meted out to the anti-party, counter-revolutionary factional elements. Against the backdrop of these shouts rocking the country, a special military tribunal of the DPRK Ministry of State Security was held on December 12 against traitor for all ages Jang Song Thaek.
The accused Jang brought together undesirable forces and formed a faction as the boss of a modern day factional group for a long time and thus committed such hideous crime as attempting to overthrow the state by all sorts of intrigues and despicable methods with a wild ambition to grab the supreme power of our party and state.
The tribunal examined Jang's crimes.
All the crimes committed by the accused were proved in the course of hearing and were admitted by him.
A decision of the special military tribunal of the Ministry of State Security of the DPRK was read out at the trial.
Every sentence of the decision served as sledge-hammer blow brought down by our angry service personnel and people on the head of Jang, an anti-party, counter-revolutionary factional element and despicable political careerist and trickster.
The accused is a traitor to the nation for all ages who perpetrated anti-party, counter-revolutionary factional acts in a bid to overthrow the leadership of our party and state and the socialist system.
Jang was appointed to responsible posts of the party and state thanks to the deep political trust of President Kim Il Sung and leader Kim Jong Il and received benevolence from them more than any others from long ago.
He held higher posts than before and received deeper trust from supreme leader Kim Jong Un, in particular.
The political trust and benevolence shown by the peerlessly great men of Mt. Paektu were something he hardly deserved.
It is an elementary obligation of a human being to repay trust with sense of obligation and benevolence with loyalty.
However, despicable human scum Jang, who was worse than a dog, perpetrated thrice-cursed acts of treachery in betrayal of such profound trust and warmest paternal love shown by the party and the leader for him.
From long ago, Jang had a dirty political ambition. He dared not raise his head when Kim Il Sung and Kim Jong Il were alive. But, reading their faces, Jang had an axe to grind and involved himself in double-dealing. He began revealing his true colors, thinking that it was just the time for him to realize his wild ambition in the period of historic turn when the generation of the revolution was replaced.
Jang committed such an unpardonable thrice-cursed treason as overtly and covertly standing in the way of settling the issue of succession to the leadership with an axe to grind when a very important issue was under discussion to hold respected Kim Jong Un in high esteem as the only successor to Kim Jong Il in reflection of the unanimous desire and will of the entire party and army and all people.
When his cunning move proved futile and the decision that Kim Jong Un was elected vice-chairman of the Central Military Commission of the Workers' Party of Korea at the Third Conference of the WPK in reflection of the unanimous will of all party members, service personnel and people was proclaimed, making all participants break into enthusiastic cheers that shook the conference hall, he behaved so arrogantly and insolently as unwillingly standing up from his seat and half-heartedly clapping, touching off towering resentment of our service personnel and people.
Jang confessed that he behaved so at that time as a knee-jerk reaction as he thought that if Kim Jong Un's base and system for leading the army were consolidated, this would lay a stumbling block in the way of grabbing the power of the party and state.
When Kim Jong Il passed away so suddenly and untimely to our sorrow, he began working in real earnest to realize its long-cherished greed for power.
Abusing the honor of often accompanying Kim Jong Un during his field guidance, Jang tried hard to create illusion about him by projecting himself internally and externally as a special being on a par with the headquarters of the revolution.
In a bid to rally a group of reactionaries to be used by him for toppling the leadership of the party and state, he let the undesirable and alien elements including those who had been dismissed and relieved of their posts after being severely punished for disobeying the instructions of Kim Jong Il and kowtowing to him work in a department of the Central Committee of the WPK and organs under it in a crafty manner.
Jang did serious harm to the youth movement in our country, being part of the group of renegades and traitors in the field of youth work bribed by enemies. Even after they were disclosed and purged by the resolute measure of the party, he patronized those cat's paws and let them hold important posts of the party and state.
Teča je prekasno shvatio da ne treba zavitlavati bucka...
Stari se obratio građanima na stranicama Novosti, intervjuom koji odlikuje umerenost
http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:468541-Dimitrije-Vojnov-Zivot-u-Srbiji-nije-za-svakoga (http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:468541-Dimitrije-Vojnov-Zivot-u-Srbiji-nije-za-svakoga)
Pročitaćemo.
U međuvremenu da se notira da Sjeverna Koreja tretira Orvelovu 1984. kao priručnik:
North Korea embarks on Internet purge of executed official (http://www.itworld.com/internet/388784/north-korea-embarks-internet-purge-executed-official)
Quote
State-run websites have removed references to Jang Song Thaek, who was executed Thursday
The North Korean state propaganda machine has edited and deleted hundreds of news articles that mention Jang Song Thaek, the former top government and party official who was executed Thursday.
The action, which appears to have taken place at all state-run websites, amounts to an attempt by the regime to delete Jang from the country's official history.
Jang was one of the most powerful men in North Korea and uncle to leader Kim Jong Un. But earlier this week, he was arrested in front of hundreds of senior members of the ruling Worker's Party of Korea and denounced for numerous alleged acts against the state and Kim Jong Un. From arrest to trial to death took only four days and the unprecedented fall from grace is widely being interpreted as an attempt by Kim Jong Un to keep officials loyal and scared.
For several hours after the execution of Jang was announced, previously published articles about him were available on the website of the Korean Central News Agency (KCNA), the state-run news mouthpiece of the North Korean regime.
But then the website become inaccessible. For at least an hour, attempts to connect to it and other North Korean sites returned errors.
It's unclear if the outage -- and another that occurred right before the execution of Jang was announced -- were related to his arrest and execution, and the subsequent removal of references to him from websites. North Korea's entire publicly accessible Internet only consists of a handful of websites connected to the rest of the world via a single link through China.
That connection has been down 11 times in 2013, according to data from Internet monitoring company Renesys. That included a 46 minute outage Thursday and a 16 minute outage Friday, said Doug Madory, an analyst at the company.
When the site came back, articles that centered on Jang were gone and several hundred other articles that mentioned him in passing had been edited to remove references to him, said Frank Feinstein, a New Zealand-based researcher who runs the KCNA Watch service.
For example, an Oct. 5 story mentioned Jang as part of a delegation that accompanied Kim Jong Un on an inspection of the construction of a new hospital.
The final paragraph of the story read, "He personally named it "Okryu Children's Hospital" as it is situated in the area of Munsu where the clean water of the River Taedong flows. He was accompanied by Jang Song Thaek, member of the Political Bureau of the C.C., the WPK and vice-chairman of the NDC, and Pak Chun Hong, Ma Won Chun and Ho Hwan Chol, vice department directors of the C.C., the WPK."
The revised version of the article on the KCNA website excludes the final sentence that mentioned Jang and the other officials.
The changes mirror those over the weekend when state TV repeated a documentary about Kim Jong Un that had featured images and video of Jang alongside the leader. The scenes showing Jang had been edited to either cut him out of the frame or, in some cases, he had been digitally deleted from pictures.
The same thing hasn't happened so far at a website carrying KCNA news operated by a North Korean association in Japan. The site was the primary Internet source for KCNA articles for years before the agency opened its own website and is not under the direct control of government propagandists. It remains to be seen if articles on that site will be edited and deleted.
Even if that happens, people like Feinstein maintain a back-up of all KCNA news articles and images so the stories won't be lost.
As the rest of the world knows, the Internet never forgets.
But for North Koreans, there is no Internet access. The country is tightly controlled and all media outlets are run by the state, private media is not permitted, phones cannot make or receive overseas calls and reception of foreign radio broadcasts is banned, although it happens in secret.
Quote from: crippled_avenger on 15-12-2013, 01:15:00
Stari se obratio građanima na stranicama Novosti, intervjuom koji odlikuje umerenost
http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:468541-Dimitrije-Vojnov-Zivot-u-Srbiji-nije-za-svakoga (http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:468541-Dimitrije-Vojnov-Zivot-u-Srbiji-nije-za-svakoga)
Odličan izbor majice. Da se vidi šta na srcu leži.
Kroz moje srce protiče Južni tok... :)
Quoteopšta gledanost televizije opada, čak i ispod pedeset procenata. Dakle, građani žele nešto drugo ali nema ko da im ponudi.
ovo je otprilike srž onog mog smaranja o RTS-u, ali u međuvremenu sam popravio mišljenje o filmskom programu, bilo je par dobrih večeri posljednjih nedjelja
nego, imaš li odgovor na to pitanje šta u stvari građani traže
mislim da to nije mnogo, i da bi vraćanje prenosa neke evropske fudbalske lige, i eventualno malo boljih serija umnogome riješilo problem gledanosti
Opalo je gledanje televizije uopšte. Dakle, sve televizije se manje gledaju.
da, spomenuo sam RTS pošto sam već o njemu pričao, ali mislio sam generalno na TV što se gledanosti tiče
Kanal koji prenosi englesku ligu, dobar sitkom i neku ozbiljniju seriju mene bi kupio na duže vrijeme, a taj kanal sada ne postoji
to je čak bio B92 u nekom prošlom životu
Pogledao sam FRUITVALE STATION Ryana Cooglera, istinitu priču o Oscaru Grantu, momku kog je obezbeđenje železničke stanice ubilo tokom rutinske intervencije koja se pretvorila u rasistički ispad. Coogler na raspolaganju ima Michaela B. Jordana koji se potvrdio sjajnim ulogama u antologijskim serijama THE WIRE i FRIDAY NIGHT LIGHTS a poslednjih nekoliko godina redovno overava i veliki ekran, recimo u Trankovom pogotku CHRONICLE. Jordan donosi veliku harizmu u ulozi Oscara Granta, međutim ipak ne uspeva da prevaziđe Cooglerovu rediteljsku nesigurnost.
Coogler pretenduje na rekonstrukciju poslednjeg dana u Grantovom životu i nama samo ostaje da pretpostavljamo da je ove događaje on zaista skrupulozno prikazao i protumačio. Međutim, u svom neujednačenom rediteljskom postupku koji luta između mejnstrim ispoliranosti i indie neposrednosti, Coogler pre svega uspeva da konstruiše neubedljivu celinu. S jedne strane, događaji u Grantovom životu tog poslednjeg dana graniče se sa krajnje neuverljivim, ali čini mi se da bi ta neuverljivost bila prevaziđena kroz tvrđi indie postupak. Ipak, Coogler ga vrlo često "umekšava" i FRUITVALE STATION u pojedinim fazama deluje kao prilično mejnstrimizovana priča o ljudskim pravima koja teško može da prođe u aktuelnim tokovima. No, očigledno su osetljiva tema i Jordanova odlična uloga uspele da prikriju ovaj nedostatak pred znatnim delom javnosti.
Ipak, čini mi se da FRUITVALE STATION neće ostati preterano bitan film na duže staze čak ni u okvirima radova posvećenih odbrani ljudskih prava.
* * / * * * *
Pogledao sam THE IMMIGRANT Jamesa Graya, vrlo zanimljiv slučaj potpune degeneracije forme unutar pogrešnog produkcionog konteksta. Naime, James Gray je poznat kao jedan od najistaknutijih klasicista savremenog američkog filma koji je postepeno od oboda glavnog toka klizao prema indie vodama. Konačno, kada se našao potpuno u indie miljeu snimio je THE IMMIGRANT, film sa pričom koja više dolikuje nekoj seriji Ljubiše Samardžića nego ozbiljnog filma i rediteljskim postupkom koji pokušava da bude sofisticiran iako je jednostavan do tačke banalnosti.
THE IMMIGRANT je film sa poznatim, i velikim, glumcima kao što su Marion Cotillard i Jeremy Renner tako da ga je moguće podneti, ali nije toliko zanimljiv za analizu sam po sebi. Ipak, kao simptom je vrlo značajan.
Naime, u Holivudu je nastupila kriza ozbiljnog storytellinga. Osim Scorsesea sve je teže naći reditelja koji ume da smisleno ispriča neku priču koja u sebi nema izraziti žanrovski pečat ili nekakav high concept. Naravno, još uvek ima takvih filmova ali većinu odlikuje neka specifičnost u rediteljskom konceptu, ili inspiracija u istinitoj priči i sl. Dakle, kriza je i idejna i realizatorska.
Gray je zapravo pokazao simptome te krize. Prvo je ozbiljan storytelling gurnut u indie vode, a onda je tamo potpuno izgubio pripovedačku disciplinu koja odlikuje ozbiljno producirane filmove. I tako nastaju promašaji kao THE IMMIGRANT. Uprkos tome što je reč o konvencionalnoj priči, ona je isterana van prirodnog ambijenta i samim tim je mutirala u nešto pogrešno što ni Gray kao reditelj niti sama priča mogu da iznesu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ДОБРО ПОЖАЛОВАТ Elema Klimova, tatijevsku komediju smeštenu u milje dečjeg kampa. Klimov je ovaj film očigledno postavio kao kritiku sovjetskog sistema, njegove neefikasnosti a sve je smestio u benevolentnu dečju avanturu sa priglumpim vaspitačima i snalažljivim pitomcima. Nažalost, ovo je vrsta humora i rediteljskog pristupa koji je zaista stvar ukusa, ali i stvar svog vremena. Rekao bih da možda, u skladu sa afinitetom za tatijevsku komediju, ovaj film može dobiti nešto više poštovanja od drugih nego od mene, ali rekao bih da je reč o estetski minornom delu koje je više zanimljivo kao fusnota u istoriji sovjetskog filma.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PIONEER Erika Skjoldbjaerga, nevoljnog norveškog povratnika iz Holivuda koji se izgleda još uvek nije u potpunosti oporavio i vratio u onu formu koju je imao kada ga je originalna INSOMNIA lansirala u internacionalne okvire. Nolan je posle rimejka njegovog filma samo ređao uspehe, a Skjoldbjaerg je u Americi snimio samo dugo odlagani PROZAC NATION i na kraju se vratio u Norvešku gde je kombinovao rad na televiziji i relativno bezlične ali visokobudžetne filmove. U međuvremenu su doduše neki drugi Norvežani zauzeli njegovo mesto i čini se da će Morten Tyldum ili Andre Oevredal pre postići njegov uspeh.
PIONEER nije priča o njegovom pionirskom odlasku u Holivudu već o norveškim roniocima koji su radili na zavarivanju podvodnog gasovoda u Severnom moru u vreme otkrivanja bogatih nalazišta nafte i gasa koja su promenila život Norvežana. Skjodbjaerg je snimio conspiracy triler o tome kako su ronioci bili izloženi opasnim materijama u gasovima koji su im davani za disanje na velikim dubinama.
Zavera o kojoj film govori nažalost nema pravi odjek jer govori o sumnjivim postupcima unutar jednog visokorizičnog posla usled kojih se junacima nije desilo ništa znatno dramatičnje od onoga što bi ih moglo zadesiti i u normalnim okolnostima. Iako se oslanja na istinitu priču, za razliku od dosta zanimljivo koncipiranog NOKASa, ovde Skjolbjaerg podleže već prevaziđenim konvencijama ove vrste filma i na kraju, uprkos ozbiljnoj produkciji, i solidnoj egzekuciji završava sa falsifikatom američkog pristupa bez naročite autentičnosti.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CZETRY NOCE Z ANNA Jerzy Skolimowskog. Ovaj film je prethodio izvanrednom ESSENTIAL KILLINGu, i rekao bih da sada u osmoj deceniji života Skolimowski ostaje primer kako evropski veterani treba da snimaju filmove. Ako imamo u vidu da i mi egzistiramo u jednoj kinematografiji koja izuzetno poštuje debitante ali da su isto tako najveći uspesi postizani decenijama ranije što je formiralo svojevrsnu gerontokratiju, Skolimowski snima daleko zanimiljivije filmove od većine svojih vršnjaka u Evropi a naročito na Istoku. Štaviše, pošto je Skolimowski u određenom smislu bio saigrač a potom i pandan Polanskom i ovaj ga je u svakom smislu nadmašio kada su bili na vrhuncu, sada bih rekao da Skolimowski radi zanimljivije filmove, sa lakoćom i tematskim fokusom kakav nije imao ni kada je bio na vrhuncu, barem u pogledu životnog doba.
Kao što je ESSENTIAL KILLING imponovao svojom jednostavnošću i energijom i nametnuo se kao jedan od najznačajnijih filmova na temu Rata protiv terorizma, ali i vrlo zanimljiva priča o opstanku, tako je CZETRY NOCE kriptičan, apsurdni pogled na neke od već poznatih tema evropskog filma, bizarna intimistička priče smeštena u poljsku provinciju, o marginalcu nevino optuženom za silovanje koji međutim nije sasvim lišen perverznih navika.
Skolimowski gradi lik glavnog junaka kao simpatičnog gubitnika i margialca, nikada ne gubeći iz vida njegovu asocijalnu dimenziju i bez oslanjanja na jednostavne efekte kojim bi ga učinio potpuno prihvatljivim ili proizveo identifikaciju. Ipak, uprkos tome što u filmu nema likova sa kojima se gledalac može identifikovati, CZETRY NOCE nije film lišen topline.
U vizuelnom pogledu Skolimowski se dosta koristi kadar-sekvencama i kao i uvek nudi izuzetno energičan prilaz tom rešenju. Iako formalno ovo nije dinamičan film, Skolimowski stvara prizore koji su puni energije i u tom pogledu je reč o masterclassu za ovu vrstu filmmakinga.
Ova potentna faza svoj vrunac postiže film kasnije u ESSENTIAL KILLINGu ali CZETRY NOCE ostaje naslov koji itekako zaslužuje pažnju.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-12-2013, 17:49:04
Ova potentna faza svoj vrunac postiže film kasnije u ESSENTIAL KILLINGu ali CZETRY NOCE ostaje naslov koji itekako zaslužuje pažnju.
Nisam pogledala ESSENTIAL KILLING, a sto se tice filma CZETRY NOCE Z ANNA, pa to je pravo malo remek-delo. Strasan film. Recimo... ne bi trebalo da ga propuste fanovi Kjeslovskog.
The Wolf of Wall Street: Film Review
8:00 AM PST 12/17/2013 by Todd McCarthy
The Bottom Line
The wages of greed and excess portrayed in grand, operatic, often very funny style.
Opens
Dec. 25 (Paramount)
Cast
Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Margot Robbie, Matthew McConaughey, Kyle Chandler, Rob Reiner, Jon Bernthal, Jon Favreau, Jean Dujardin
Director
Martin Scorsese
At nearly three hours of pushing the R rating, Martin Scorsese's film leaves no storytelling trick unused while watching Jordan Belfort embrace Wall Street's cutthroat ethos.
At the very least, Leonardo DiCaprio can claim to have cornered the market on 20th century Long Island gazillionaires. Having begun his year portraying Jazz Age mystery man Jay Gatsby, he closes it by serving up a wild portrait of a poster child for '90s financial excess in The Wolf of Wall Street. Nearly as extravagant as the characters it depicts, Martin Scorsese's comic, operatically-scaled film is, on a moment-by-moment basis, often madly entertaining due to its live-wire energy, exuberant performances and the irresistible appeal of watching naughty boys doing very naughty things.
our editor recommends
Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio Finally Open Up About 'Wolf of Wall Street'
How Armani Dressed 'The Wolf of Wall Street'
The Hollywood Reporter's Exclusive 'Wolf of Wall Street' Cast Discussion to Air on PBS SoCaL
Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio Spill Candid Stories on the Making of 'The Wolf of Wall Street'
PHOTOS: Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio Spill Candid Stories on the Making of 'The Wolf of Wall Street'
At the same time, the dramatic strategy of titilating an audience with salacious behavior for 90 percent of the time, only to deliver a wages-of-sin message at the end, is older than Cecil B. DeMille, while the hopped-up visuals, editing and music feel like the stylistic equivalent of doubling up coke and Viagra. Without a doubt, Paramount's sybaritic, three-hour Christmas Day release will divide audiences, but the now five-film DiCaprio-Scorsese collaboration should continue to yield pretty strong returns commercially.
Although never the household name he'll now become with a big movie made about him, Jordan Belfort was nonetheless emblematic of the unrestrained financial shenanigans of the final years of the American century, when the idea of any consequences for lid-off monetary opportunism seemed unthinkable (it's quite likely that Wolf could be a giant hit in China, Russia and other markets where the spectacle of American irresponsibility will be most appreciated). A working-class New York kid, Belfort enthusiastically embraced the cutthroat Wall Street ethos in his early 20s and eventually formed a respectable-sounding company, Stratton Oakmont, featuring a boiler room ethos among employees that was thoroughly drilled in their leader's take-no-prisoners sales approach.
Indicted in 1998 for securities fraud and money laundering, Belfort got off easy by ratting out many associates to the FBI and served but a brief sentence in a country club-like prison facility where his bunkmate was Tommy Chong. He's now a popular motivational speaker, his fee no doubt about to soar.
The format of Terence Winter's ever-percolating script closely resembles those of two major Scorsese films about underworld figures, Goodfellas and, especially, Casino. Wolf is wallpapered with first-person narration, takes pains to explain how the business and scams work and positively wallows in the pleasure of elaborating the minutiae of self-gratification through criminal and otherwise depraved activity, the immorality and illegality of which have been totally waived away by the characters. This approach works on the viewer by providing what feels like privileged access to individuals you'd abhor in real life but who, as inhabited onscreen by charismatic actors, are undeniably fascinating for how they get away with so much for so long. It's the gangster formula, here applied to white collar types.
VIDEO: Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio Finally Open Up About 'Wolf of Wall Street'
Scorsese's point of view toward these characters, and his reasons for returning to them time and again, could profitably be analyzed further. It's safe to say, however, that, at 71, the director is still making the films of a much younger man and is showing no signs of turning toward a more reflective, meditative style.
Effectively setting both the iniquitous attitude and the adrenalized acting style that will predominate is Matthew McConaughey, who, in his one big scene as a successful drug-drink-and-sex-addled broker, tutors the 22-year-old greenhorn Jordan (DiCaprio) at a very funny lunch on what it takes to become a whiz in the money business.
Jordan has just gotten a taste of Wall Street life when Black Monday hits in October, 1987, sending him back to square one. Married and desperate for any income, he sets up a few desks in a Long Island garage, slaps the "classy" name of Stratton Oakmont on it and instructs a few young guys, most notably eager acolyte Donnie Azoff (Jonah Hill), in the high-pressure art of selling penny stocks to suckers over the phone. It's the start of something very, very big.
From the outset, the parties and celebrations are totally debauched; throughout, Scorsese pushes to the outer limits of the R rating (the film did require cutting to avoid an NC-17) in showing drug excess perhaps outdone only by Scarface and rampant sex, including in the workplace. Even when the firm grows to a thousand employees, the office filled with white-shirt-and-black-tied men more often resembles a mosh pit more than a place of business. Jordan's ferocious inspirational speeches to his troops are among the film's highlights, and the boss gets his greatest satisfaction from seeing the men (there are a few women) go ape with abandon at the prospect of their unethical practices reaping ever-escalating profits. Greed is all-pervasive and is held as life's greatest virtue.
With success for Jordan comes a trade-up trophy wife; Naomi Lapaglia (promising Australian newcomer Margot Robbie) is as gorgeous as can be, although her lower-class roots show whenever she opens her mouth. The charter flight to Vegas for a $2 million wedding party sets a new high bar for R-rated debauchery (this was reportedly one of the scenes most heavily trimmed for the ratings board) and the sky's the limit on other expenditures as well: mansions, the fanciest cars, a helicopter and a yacht to which Jordan invites FBI agent Denham (an excellent, low-key Kyle Chandler) when authorities decide to put him in their sights.
One particularly tasty side story involves Jordan's use of Naomi's stylish British aunt Emma (Joanna Lumley) to systematically stash large sums of cash in Swiss banks. A proud survivor of the Swinging Sixties, Emma is a wonderful character in this context, one whose eyebrows are scarcely raised by the younger generation's antics because she's seen it all—and no doubt participated in it—before. An innuendo-laden scene between her and Jordan in a park is a classic of alternating voice-over inner dialogue.
Scorsese leaves no storytelling device or trick unused except for understatement. The real-life story being told may be dramatic, but much of it is played for comedy, sometimes to the edge of farce, notably in a hilarious scene in which Jordan, under the effect of vintage Quaaludes to "the cerebral palsy stage," agonizingly drags himself out of a country club, tumbles down a flight of stairs and attempts to drive home. It's hallucinatory slapstick under the influence of Jerry Lewis and Jacques Tati, and one of the director's most inspired film buff interpolations here is to intercut Jordan's drug ingestion with a clip of Popeye downing a can of spinach.
Even after he's indicted in 1998 and is forced to give farewell speech to his disbelieving staff, Jordan has at least one more surprise up his sleeve, which extends the film right up to the three-hour mark. There are a few scenes and minor character subplots that could have been lost, particularly a protracted dispute between Donnie and a tough-guy underling that looks like it was meant to be funnier than it is and diverts attention from the central character for too long. But Scorsese clearly intended this to be a comedy-lined epic maxed out to grand opera proportions, so a little excess more or less wasn't going to make much difference. Jordan would scarcely disagree.
This is undoubtedly DiCaprio's largest and best screen performance, one in which he lets loose as he never has before, is not protective of vanity or a sense of cool and, one feels, gets completely to the bottom of his character. Caution was not an option with this characterization; the word does not exist for the actor or the character.
Unlike most of his screen work to date, Hill is not (just) comic relief here but a credible, if weird, figure, an eager young man perennially keen to prove to his boss that he's willing not only to embrace but exceed his high standards of waywardness. The actor's timing is terrific and he keeps offering surprises and nuances to the end. Even though it's hard to believe he could have fathered DiCaprio, Rob Reiner is a hoot as Jordan's old-line accountant dad. Even in this context, Jean Dujardin is a bit over-the-top as the smarmy Swiss banker.
Production values are, expectedly, top of the line across the board. However, coming from a filmmaker as meticulous as Scorsese, it's surprising to see so many small but noticeable mismatched cuts in some of the dialogue scenes here.
Jordan Belfort's story inspired the indie film Boiler Room in 2000.
Opens: December 25 (Paramount)
Production: Red Granite, Appian Way, Sikelina, Emjay Productions
Cast: Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Margot Robbie, Matthew McConaughey, Kyle Chandler, Rob Reiner, Jon Bernthal, Jon Favreau, Jean Dujardin, Joanna Lumley, Cristin Milioti, Christine Ebersole, Shea Whigham, Katarina Cas, P.J. Byrne, Kenneth Choi, Brian Sacca, Henry Zebrowski, Ethan Suplee
Directed by: Martin Scorsese
Screenwriter: Terence Winter, based on the book by Jordan Belfort
Producers: Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Tillinger Koskoff
Executive producers: Georgia Kacandes, Alexandra Milchan, Rick Yorn, Irwin Winkler, Danny Dimbort, Joel Gotler
Director of photography: Rodrigo Prieto
Production designer: Bob Shaw
Costume designer: Sandy Powell
Editor: Thelma Schoonmaker
Music: Howard Shore
Visual effects supervisor: Robert Legato
R rating, 179 minutes
Old-school Scorsese style and an unhinged Leonardo DiCaprio juice a cynical tale of Wall Street bad boys behaving badly.
Chief Film Critic
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
Even Gordon Gekko looks like a veritable lap dog compared to Jordan Belfort, the self-proclaimed "Wolf of Wall Street" whose coked-up, pill-popping, high-rolling shenanigans made him a multi-millionaire at age 26, a convicted felon a decade later, and a bestselling author and motivational speaker a decade after that. Now, Belfort's riches-to-slightly-less-riches tale has been brought to the screen by no less a connoisseur of charismatic sociopaths than Martin Scorsese, and the result is a big, unruly bacchanal of a movie that huffs and puffs and nearly blows its own house down, but holds together by sheer virtue of its furious filmmaking energy and a Leonardo DiCaprio star turn so electric it could wake the dead.
Arriving six weeks past its original November release date and still showing signs of editing-room haste, "Wolf" should ride a high want-to-see factor and generally admiring reviews to solid holiday B.O., though its length and extreme content may keep the reportedly $100 million production from reaching the rarefied aerie of "The Departed" ($289 million worldwide) and "Shutter Island" ($294 million worldwide).
After going unexpectedly kid-friendly for 2011's "Hugo" (his first PG movie in two decades), Scorsese could hardly have followed with a more dramatic about-face than "Wolf," which skirts the very outer limits of the R rating with its nonstop barrage of drug-fueled decadence, all put across with a sinister smile. In the first reel alone, which aptly sets the tone for what's to come, Belfort (DiCaprio) can be seen snorting coke off a prostitute's backside, getting fellated while driving his white Ferrari, and nearly crashing his private helicopter while high on a homemade cocktail of Quaaludes, Xanax and morphine (the last one "because it's awesome"). If some of the advance hype suggested that "Wolf" was going to be a kind of "Goodfellas" on Wall Street, in reality it's more like the jittery, paranoid third act of that movie stretched out to three hours, starting at a fever pitch and heading toward the nuclear.
In the prologue to "Wolf," the first of two volumes of memoirs, Belfort wrote that he hoped his story would serve as "a cautionary tale to the rich and poor alike," though there was little in the 500 pages that followed (or in the cover line, "I partied like a rock star, lived like a king") that suggested contrition. Nor have Scorsese and screenwriter Terence Winter brought any retroactive moralizing to bear on the material. Rather, they take Belfort on his own questionable terms, seeking to reproduce the atmosphere of crazed, alpha-male intensity that engulfed the trading floor at Stratton Oakmont, the Belfort-founded brokerage house which, in "Wolf," comes to resemble a Boschian Rome before the fall. It is the sort of office where a bathroom placard kindly reminds everyone not to engage in intercourse on the premises during office hours — right where the "Employees Must Wash Hands" sign usually goes.
The movie begins in medias res, with Belfort and his devoted minions blowing off steam in an office dwarf-tossing competition, before flashing back to give us a brief glimpse of the young and relatively innocent Jordan, who arrives on Wall Street in the fall of 1987 as a "connector" — basically a glorified phone dialer — for the old-money trading firm of L.F. Rothschild. It's there that the eager rookie gets his first sense of the wild life to come when a mad-hatter senior broker (Matthew McConaughey) takes him out for a three-martini lunch that also includes enough white powder for a killer day at Big Bear. And even though he's no longer quite boyish enough to play someone in his early 20s, DiCaprio is convincingly green here, like a wide-eyed Candide lunching with McConaughey's debauched Dr. Pangloss.
But no sooner has Jordan settled in than Black Monday arrives and the bottom falls out, of the market and L.F. Rothschild, sending him back to the help-wanted ads at a time when nobody seems to be looking for stockbrokers. Nobody, that is, save for a storefront brokerage in a Long Island strip mall, where the slovenly staff unloads worthless penny stocks on cold-called clients for 50% commissions, and where Belfort sticks out like a Savile Row suit on a Kmart clearance rack. But the genial proprietor (an uncredited Spike Jonze) agrees to give him a shot, not quite realizing he's just let a wolf in the door.
It isn't long before Belfort branches out on his own, starting the tony-sounding Stratton Oakmont in a declasse former gas station, resolving to go from "selling garbage to garbagemen" to targeting the deep-pocketed one percent. He assembles a merry band of brokers comprised of petty thugs, drug dealers and high-school dropouts who, when trained in Belfort's precision-scripted tactics, prove to be remarkably effective salesmen. Riding herd on them all is Donnie Azoff (Jonah Hill), a buffoonish caricature of a Jew in WASP Land, decked out in garish bleached teeth, clear-lens horn-rims and a sweater tied ever so carefully around his neck. (Belfort's own Jewishness and WASP aspirations, a running theme in the book, have been omitted from the film.) After offering his services to Belfort out of the blue in a local diner, Donnie becomes the Wolf's most trusted associate, and it's Hill who gives the movie's most flamboyant (if slightly one-note) comic performance, unzipping his schlong, swallowing a live goldfish, and otherwise boldly exploring the gray area between mankind and our nearest relatives on the evolutionary scale.
Clocking in at 179 minutes, "Wolf" sets a record as Scorsese's longest fiction film (one minute longer than "Casino"), but that doesn't make it his most ambitious or deeply felt. It lacks the dynamic emotional range of a "Mean Streets" or "Goodfellas," or the intricate plotting of a "Casino," and for all its amusing guest stars (Rob Reiner as Belfort's combustible dad, Jean Dujardin as a pompous Swiss banker) and caper-like episodes, almost everything unfolds in the same manic register. Even when the movie is really cooking (which is often), there's a feeling that scenes are being held for a few beats too many, that Scorsese and his ace editor Thelma Schoonmaker simply didn't have enough time to do the elegant fine-tuning they're accustomed to (an impression reinforced by several conspicuous continuity gaffes and badly matched cuts throughout the film).
Still, considering how familiar this milieu of fast-talking, hard-selling hucksters is from the likes of "Wall Street," "American Psycho," "Boiler Room" (which was also inspired by the Belfort case) and "Glengarry Glen Ross," it's surprising how lively Scorsese manages to keep things throughout. In terms of style, the movie is almost self-consciously Scorsesean — even more than "The Departed" — with d.p. Rodrigo Prieto's camera tracking elaborately, freeze-framing, dollying in fast and whip-panning even faster, while a quadruple album's worth of classic rock and blues fill up the soundtrack (veteran Scorsese collaborator Robbie Robertson more than earns his "executive music producer" credit) alongside DiCaprio's running first-person narration. This is very much iconic, old-school Scorsese in full bloom, but what's missing is the marvelous empathy the filmmaker managed to conjure for even those films' most reprehensible characters — the sense that this former seminarian could see the good and ill in the souls of troubled men, even finding some kind of tormented nobility in the psychopath Travis Bickle.
In "Wolf," that empathy has been replaced by an overarching cynicism — cynicism for the swindlers who do the swindling and the schmucks who get snookered, cynicism for the empty allure of the good life, and cynicism for a system that allows for so many clean getaways. (Belfort's nominal downfall notwithstanding, those wishing to see the character get his real comeuppance will still be waiting after the end credits have rolled and the lights have come back up.) Make no mistake: "Wolf" is as much a gangster movie as any Scorsese has made, with Belfort as a Bill the Butcher who slices and dices people's bank accounts, a Nicky Santoro who puts your savings in a vise. But on some basic level, he's a cipher whose drug-fueled binges regularly put others (including, in one harrowing scene, his own young daughter) in harm's way, and who thinks nothing of recruiting his wife's British aunt (an excellent Joanna Lumley) as a front — or, in the movie's distinctive patois, "rathole" — for his offshore accounts. As dramatis personae go, Belfort lacks a tragic dimension: This latter-day Gatsby stares out from his own extravagant Long Island enclave and sees only a blinking green dollar sign.
But a talented performer can do much to camouflage such shortcomings, and that's precisely what DiCaprio does here. A reliably good actor who too often shows you all the hard, technical work he's put into creating a character, the DiCaprio of "Wolf" seems loose and uninhibited and freed of premeditated mannerisms. In his fifth collaboration with Scorsese, he's a constant joy to watch, whether crawling across the floor like a baby while his bombshell second wife (appealing Australian newcomer Margot Robbie, who deserves more screen time) engages in a particularly cruel form of cock-blocking, or rallying his disciples with an impassioned variation on Gekko's "Greed Is Good" speech. DiCaprio doesn't just play this part; he inhales it, along with everything else that goes up Belfort's nose and into his bloodstream.
For anything resembling gravitas, though, one must instead look to the dogged FBI agent Patrick Denham (Kyle Chandler), who sets Belfort in his sights early on and gradually closes in. In one of the movie's best scenes, a cocksure Jordan goes so far as to invite the G-man on to his yacht and comes within a hairsbreadth of bribing him. And Chandler, who projects the effortless, middle-class virtue of a 1950s leading man (a Robert Stack type), plays the scene with a wonderfully sly poker face, leading Belfort the egomaniac to believe he's actually buying what he's selling. But the sting of "Wolf" comes in Denham's realization that, while he may have gotten his man, it's Belfort who may well have the last laugh.
Moments like those keep "Wolf" buoyant and lithe in spite of its redundancies and excesses. But if there's one scene here that is sure to end up in future Scorsese career-achievement montages, it's the epic drugged-out setpiece in which Jordan and Donnie experience a delayed reaction to decades-old Quaaludes, obliterating their motor skills and culminating in an explosively funny battle for control of a kitchen telephone. This live-action variation on the old Looney Tunes cartoon in which Bugs Bunny and the mad scientist get high on ether fumes reveals heretofore unknown reserves of physical comedy in DiCaprio. But more than being just a great gag, it's a representative image: Call it infantile capitalism.
Despite its high price tag, the pic's physical production is more modestly scaled than the likes of "The Aviator," "Gangs of New York" and "Hugo," save for one elaborate, CG-intensive sequence in which Belfort's yacht nearly capsizes in a violent Mediterranean storm. Otherwise, most of the movie is confined to trading floors, boardrooms and suburban McMansions, rendered by Prieto and production designer Bob Shaw ("Boardwalk Empire," "The Sopranos") with the bright, Windexed sheen of strip-mall, office-park America. The redoubtable costume designer Sandy Powell has everyone looking suitably snazzy, in keeping with Stratton Oakmont's policy of inhouse custom tailoring for its employees.
Reviewed at Paramount screening room, New York, Dec. 6, 2013. MPAA Rating: R. Running time: 179 MIN.
Production
A Paramount release presented with Red Granite Pictures of an Appian Way/Sikelia/Emjag production. Produced by Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Koskoff. Co-producers, Adam Somner, Richard Baratta, Ted Griffin. Executive producers, Georgia Kacandes, Alexandra Milchan, Rick Yorn, Irwin Winkler, Danny Dimbort, Joel Gotler.
Crew
Directed by Martin Scorsese. Screenplay, Terence Winter, based on the book by Jordan Belfort. Camera (Deluxe color, widescreen, 35mm/Arri Alexa HD), Rodrigo Prieto; editor, Thelma Schoonmaker; executive music producer, Robbie Robertson; music supervisor, Randall Poster; production designer, Bob Shaw; art director, Chris Shriver; set decorator, Ellen Christiansen; costume designer, Sandy Powell; sound (Dolby Digital), James Sabat; supervising sound editors, Philip Stockton, Eugene Gearty; re-recording mixer, Tom Fleischman; visual effects supervisor, Robert Legato; visual effects producer, Mark Russell; visual effects, Scanline VFX, Method Studios, Brainstorm Digital, Crazy Horse East, Lola VFX, special effects supervisor, Drew Jiritano; stunt coordinators, Blaise Corrigan, George Aguilar; associate producer, Marianne Bower; assistant director, Adam Somner; second unit director/camera, Robert Legato; casting, Ellen Lewis.
With
Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Margot Robbie, Matthew McConaughey, Kyle Chandler, Jon Bernthal, Jon Favreau, Rob Reiner, Jean Dujardin, Joanna Lumley, Cristin Milioti, Christine Ebersole, Shea Whigham, Katarina Cas, P.J. Byrne, Kenneth Choi, Brian Sacca, Henry Zebrowski, Ethan Suplee.
Quote from: Agota on 17-12-2013, 19:34:33
Quote from: crippled_avenger on 17-12-2013, 17:49:04
Ova potentna faza svoj vrunac postiže film kasnije u ESSENTIAL KILLINGu ali CZETRY NOCE ostaje naslov koji itekako zaslužuje pažnju.
Nisam pogledala ESSENTIAL KILLING, a sto se tice filma CZETRY NOCE Z ANNA, pa to je pravo malo remek-delo. Strasan film. Recimo... ne bi trebalo da ga propuste fanovi Kjeslovskog.
Pogledaj obavezno, ANNA mi je promakla onomad i mnogo mi je krivo...
The Oscar winner has a strong relationship with Warner Bros. and star Ben Affleck
Chris Terrio, who won an Oscar for writing "Argo," has been hired to write the latest draft of "Batman Vs. Superman," an individual familiar with the project has told TheWrap.
Warner Bros. has no comment.
Ben Affleck and Henry Cavill star as the titular superheroes, while Gal Gadot will be introduced as Wonder Woman. Jason Momoa is also in talks for an unspecified role, and the studio reportedly has its eye on its "Her" star Joaquin Phoenix to play Lex Luthor, though his representatives had no comment regarding that rumor.
Phoenix has been sought for several high-profile roles over the years, though the notoriously selective actor has turned many of them down in order to do more challenging indie films such as "The Master" and "Her," for which he recently earned a Golden Globe nomination.
"Man of Steel" stars Amy Adams, Diane Lane and Laurence Fishburne will also return for the comic book sequel, which hits theaters July 17, 2015.
Terrio scripted Affleck's Best Picture winner "Argo," so he has a strong relationship with the Batman actor. He will rewrite David Goyer's screenplay, as Goyer is in the midst of developing several projects including WB's "Sandman" movie, which he'll produce with Joseph Gordon-Levitt.
Terrio is represented by WME, Anonymous Content and attorney James Feldman.
The Hollywood Reporter broke the news.
Pogledao sam ARME RIDDERE Magnusa Martensa, nastao po priči vrlo traženog norveškog krimi-pisca Jo Nesboea. Jo Nesboe je poznat po filmu HODEJEGERNE koji je lansirao Mortena Tylduma a ARME RIDDERE je bio sekundarni projekat po njegovom pisanju baš u to vreme. Reč je o slabijem filmu od HODEJEGERNE, lokalnog dometa, ali svakako internacionalno razumljivog senzibiliteta. U norveškom maniru tehnički kompetentnog ali ne naročito inspirisanog filma, pretežno televizijski reditelj Magnus Martens nudi post-tarantivnovsku krimi-komediju sa obiljem crnog humora koji je više formalan nego istinski duhovit, ali mu se ne može prebaciti puno jer film koji traje 82 minuta zbilja zna svoje mesto.
Za razliku od mnogih derivata kako Tarantina tako i Guy Ritchieja koji je sigurno još odgovorniji za ovaj film, Nesbo i Martens barem nude norvešku preciznost, ne rasplinjuju se i smeštaju film u relativno zanimljiv i svež ambijent na granici Norveške i Švedske. Ipak, čini mi se da su mogli još više da iskoriste lokalnu specifičnost.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-12-2013, 20:44:14
Chris Terrio, who won an Oscar for writing "Argo," has been hired to write the latest draft of "Batman Vs. Superman," an individual familiar with the project has told TheWrap.
Radujem se, radujem! Meni je Man of Steel jedan od pet najboljih filmova godine!
Kad smo već kod toga, gde si kupio BR?
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam THE SPECTACULAR NOW Jamesa Ponsoldta, film snimljen po romanu Tima Tharpa, jedno od onih ostvarenja za koje se upitam da li smo američki kritičari i ja gledali isti film. Ovo je priča o mladom provincijalcu koji voli da zivi u "sadašnjem trenutku" tj. da bekrija dok je mlad i slobodan. Upoznaje devojku koju ranije nije primećivao i ona postaje pozitivan uticaj na njega, potom oni zajedno sreću njegovog oca koji je takođe želeo da tako živi i sada je matora propalica...
I sve to je upakovano u film u kome nam sat i po vremena junaci sve vreme govore ono što bi trebalo da razumemo iz radnje i dijaloga o drugim stvarima. Ponsoldtov film u sebi nosi prejviše mejnstrim uticaja a junaci su mu previše pojednostavljeni da bi opravdali ovu vrstu neprekidne banalne introspekcije, neprekidne priče o tome kako se osećaju i kakvi su im porodični odnosi, želje i očekivanja. A opet po tome koliko odstupa od neke ustaljene mejnstrim dramaturgije koja jeste jasna ali nikada nije toliko napadno eksplicitna, možda zaslužuje neki indie tretman koji mu izmiče.
THE SPECTACULAR NOW po tome šta junaci izgovaraju deluje kao dekonstruckija filma Camerona Crowea u kome junaci talk small and thing big. Ovde they talk big and think big, isto govore, misle i rade a to je nedopustivo na čisto školskom nivou.
Miles Teller je interesantan mlad glumac i u ovoj ulozi je pristojan iako ne može da pobegne od pogrešno koncipiranog teksta. Kyle Chandler se pojavljuje u efektnoj, maloj ulozi, ali ni njegov lik ne uspeva da se odmakne od osnovnog problema ovog filma a to je preeksplicitno verbalno artikulisa je problema junaka.
Da nam nije iz minuta u minut saopštavao o čemu govori, ovo je mogao biti simpatičan primerak omladinske indie melodrame. Ovako, ostaje silan promašaj koji ostavlja utisak ozbiljnog neznanja na delu.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-12-2013, 14:23:04
Kad smo već kod toga, gde si kupio BR?
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Dole, u bivsem Mamutu... Tu imaju dobar izbor, jedino sto se filmovi brzo rasprodaju zato sto dobijaju po pet, sest komada.
Pogledao sam LE PASSE Ashgara Farhadija, ovogodišnjeg festivalskog favorita kog potpisuje Iranac osvajač oskara za najbolji strani film. U ovom ostvarenju Farhadi se etablira kao prevashodno francuski reditelj i persijski odnosno arapski aspekt je sveden samo na fusnotu kroz likove nekoliko emigranata. Kao i ranije okupio je powerhouse cast za francuske, ali i internacionalne prilike, tu su Berenice Bejo i Tahar Rahim.
Nažalost, LE PASSE je prilično konvencionalna melodrama koju je Farhadi sa potrebnih stotinak minuta naduvao na sto trideset izborivši bez ikakve sumnje status art house filma. Međutim, u samom korenu filma LE PASSE leži pre svega jedna konvencionalna melodrama o preljubi i njenim posledicama koja bi kao takva pristojno funkcionisala kao repertoarski film. Izbacivši takvu priču u jedan tako ekskluzivan format filma koji traje preko dva sata, Farhadi ga je izmestio u art house u domen u kome ova priča ipak nema šta da pruži.
Naprosto LE PASSE ne donosi ništa novo ili barem provokativno što već u ovom domenu nismo videli. No, Farhadijeva zvezda još uvek dovoljno sija da se ovakvi utisci ipak prikriju. Očigledno je LE PASSE jedan od onih filmova koji svojim trajanjem kupuju status, i spada u vrlo specifičnu "kulturu dugačkog filma" koji se po tome automatski izdvaja i naglašava da "ima nešto da kaže". Međutim, upravo stvaranje takve pozornosti najviše šteti filmu LE PASSE.
Pored trajanja koje priča ne može da izdrži, kao jedna od slabosti filma izdvaja se glavni lik Ahmada i to ne samo na nivou scenarija već i na nivou glumačke interpretacije koju nudi iranski glumac Ali Mossafa. Naprosto svi likovi ali i glumci koji ga okružuju su zanimljiviji od njega i on upada u tipičnu klopku pasivnih glavnih likova koji nemaju da ponude mnogo više od moralne ispravnosti i nekakvog fiktivnog "etičkog težišta" filma.
Farhadijev film je više francuski nego iranski, dakle ipak više igra na estetizaciju i pripovedanje nego na čistu kontemplativnost, pa u tom domenu i pruža najviše. Ipak, upravo ti aduti su se mogli mnogo bolje istaći da je film bio umereniji u svom formalnom zamahu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-12-2013, 22:37:53
Quote from: Agota on 17-12-2013, 19:34:33
Quote from: crippled_avenger on 17-12-2013, 17:49:04
Ova potentna faza svoj vrunac postiže film kasnije u ESSENTIAL KILLINGu ali CZETRY NOCE ostaje naslov koji itekako zaslužuje pažnju.
Nisam pogledala ESSENTIAL KILLING, a sto se tice filma CZETRY NOCE Z ANNA, pa to je pravo malo remek-delo. Strasan film. Recimo... ne bi trebalo da ga propuste fanovi Kjeslovskog.
Pogledaj obavezno, ANNA mi je promakla onomad i mnogo mi je krivo...
Izvanredan i ESSENTIAL KILLING, s tim sto nisam sigurna da li je bolji od ANNE. Prakticno i jedan i drugi sa po dvadesetak recenica u filmu.
Kamera je ovde neverovatna. Vincent Gallo mozda ima blagu prednost jer je uloga i fizicki i mentalno iscrpljujuca, pritom u ekstremnim uslovima .
U svakom slucaju-vredelo je.
Stari se bavi sniženim cenama knjiga...
http://starikadar.blogspot.com/2013/12/sumrak-knjige.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/12/sumrak-knjige.html)
THE SET-UP Roberta Wisea iz 1949. godine je klasik bokserskog filma, egzistencijalistička priča bazirana na poemi Josepha Moncure Marcha.
Wise je u formi B-filma napravio film koji je školski primer za razne postupke, od smeštanja priče u realno vreme trajanja filma, pa sve do čiste vizuelne ekspresije ali i kamernog izraza, ali povrh svega ovaj film je škola suptilne dramske ironije.
THE SET-UP prati priču boksera veterana koji je već decenijama one punch away od uspeha ali nikako da ga dosegne. Okolina je umorna od njegovih pokušaja da zada taj potrebni udarac i postigne uspeh. Pred novi meč u kom se očekuje njegov poraz, kontemplira o poziciji nižerazrednih profesionalnih boksera ali kada uđe u ring, kreće bespoštedna borba u kojoj prima puno udaraca ali oseća da bi ovo mogla biti ta borba u kojoj će pobediti. Problem je u tome što ne zna da je borba nameštena, da treba da izgubi ali da mu to nije rečeno jer se njegov poraz očekivan od svih ljudi koji ga okružuju.
Wiseov film traje 72 minuta, izuzetno je precizan, bez viškova, reč je o školskom primeru onoga zašto su pojedini B-filmovi obeležili istoriju kinematografije.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NINJA: SHADOW OF A TEAR Isaaca Florentinea, nastavak dosta neupečatljiovopg DTV ostvarenja u kome je Scott Adkins koliko se sećam više pucao nego što se tukao, ali možda me sećanje i vara. Kako god bilo SHADOW OF A TEAR je bolji film. Ima više tuče i efektnija je a Scott Adkins u domenu borilačkih scena pokazuje sve one atribute zbog kojih je i pozvan da nastupa, a to je pre svega fizička spremnost i akrobatska veština.
Ono što je osnovni cilj ovog borilačkog filma, Isaac Florentine uspeva da ispuni. Ipak, ne ispunjava ono što bi trebalo da bude takođe značajno a to je dramski temelj za borilačke scene.
Naime, film pored tuče ima i nekakve dramske scene u kojima se uspostavljaju likovi, njihovi odnosi i motivi. Naravno, ne treba naglašavati da je to sve krajnje ukalupljeno i pojednostavljeno i rečju, nezanimljivo, i da se uostalom ova vrsta filma ni ne gleda zbog toga.
Međutim, uprkos tome što su ninja filmovi oduvek bili neka vrsta akcione pornografije, barem u tom pogledu što im priča nije bila na prvom mestu, stariji filmovi su ličili na bioskopske porniće a novi Florentineov rad ne može da se otme utisku da ponajviše liči na sadašnje DTV porniće u kojima više nema ni trunke pokušaja da se napravi nekakva priča koja će učiniti da zaliče na film.
Florentine je od kolovođa DTV preporoda, očigledno u međuvremenu izgubio ideju o tome kako bi ti filmovi trebalo barem da simulirajunekakav integritet i da se ne pretvaraju u puke platforme za borilačke scene.
Ako tome dodamo da ovi filmovi sada više nemaju apsolutno ništa ekskluzivno u tematskom pogledu. Prvi talas ninja filmova je recimo mogao da se osloni na maltene potpuno dosustvo ove mitologije u holivudskom mejnstruimu, dočim danas imamo jako skupe filmove sa ninja tematikom, imamo filmove u kojima se biju ozbiljni karakterni glumci itd. sama DTV scena je morala da napravi korak napred. I ona ga je i napravila. Prošlogodišnji UniSol film DAY OF RECKONING je bio upravo to. Ipak, rekao bih da Isaac Florentine više nije frontmen tih kretanja koja daju dignitet DTVu.
Scott Adkins u glavnoj ulozi ponovo pokazuje da ima jako veliki potencijal, naročito kada krene borba. On je do sada na najrazličitije načine već overio veliki ekran, od epizode kod Kathryn Bigelow do uloge henchmana u EXPENDABLES 2 a igraće i antičkog vladara u HERCULESu Renny Harlina gde će mu dobro doći britanski akcenat. Ipak, nijedna od tih uloga kao da ne dobacuje do njegovog potencijala i Boyka odnosno DAY OF RECKONING ostaju njegovi najznačajniji dometi koje nikako da ponovi i uspostavi kao standard.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 23-12-2013, 13:14:39
Pogledao sam NINJA: SHADOW OF A TEAR Isaaca Florentinea, nastavak dosta neupečatljiovopg DTV ostvarenja u kome je Scott Adkins koliko se sećam više pucao nego što se tukao, ali možda me sećanje i vara.
Mislim da te vara. Ima tri godine otkad sam ga gledao, ali ja se uopšte ne sećam da i u jednom trenutku Skot koristi vatreno oružje. Proveriti sa Willom, znam da je njemu taj film bio izuzetno drag, pa se on sigurno seća detalja. A i čini mi se da se i tebi onomad bio prilično dopao i da si ga poredeći ga sa Ninja Assassin, isticao kao uspeli nindža film.
Moguće, ali u svakom slučaju ne sećam ga se. Odnosno ono čega se sećam nije povoljno, pregledaću kartoteku... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Evo šta sam onomad rekao:
"Pogledao sam film NINJA Isaaca Florentinea.
Isaac Florentine je delovao kao nova velika nada DTV filma, kada je postigao veliki uspeh sa UNDISPUTED 2, međutim, na kraju, ispostavilo se da je on započeo neke stvari a da su drugi više imali koristi. Možda to ima vze i sa nekim njegovim rediteljskim ograničenjaima, ali činjenica je da je Florentine lansirao Scott Adkinsa, da je Florentine uveo Michael Jai Whitea u respektabilne DTV vode, konačno da je on među prbima uveo JJ Perryja kao koreografa akcije.
Ove godine, Michael Jai White je imao BLOOD AND BONE a JJ je privukao pažnju u TORURNAMENTu a oba ova naslova su tokom sezone proglašena za najbolje DTV filmove, možda čak i u istoriji ovog produkcionog profila. I u oba slučaja, Isaacovi saradnici rade bez njega.
NINJA je film sa Scott Adkinsom. Reklo bi se da je profilisan da bude DTV parnjak NINJA ASSASSINu, da se na najbolji mogući način eksploatiše taj revival ninja filma.
Kao klinac bio sam veliki fan ninja filmova i ono što sam najviše voleo u njima, od naslova sa Sho Koshugijem, preko FIVE ELEMENT NINJA pa sve do potpunih opskurnosti tipa filipinsko-američkog NINJA WARRIORS sa Ron Marchinijem, jeste taj spooky momenat u kome su njihovi načini ubijanja na ivici horora, i ta pozicija da u suštini niko se drugih ninji ne može da ih pobedi, da je pred njima i najmoćnija policija sa konvencionalnim vatrenim oružjem, nemoćna.
NINJA Isaac Florentinea nažalost više je na liniji konvencionalnog martial artsa i ninje nisu apsolutno nadmoćne, pa i same povremeno posegnu za vatrenim oružjem. U tom smislu, ovaj naslov ne može da zadovolji ikoga ko je tokom osamdesetih pasionirano čitao časopis TAJNE NINĐI ili pak odrastao uz ovu vrstu apsoultne mistifikacije tog miljea.
Scott Adkins je cool u glavnoj ulozi i još od vremena kada je Dolph Lundgren bio kadar da se bije nismo imali krupnog belca koji ovako dobro vlada veštinama, bez problema odrađuje udarce nogom i razna bacanja. Od starta je bilo jasno da će Adkins biti leading man i u ovom filmu je to i ispunio.
Kad je reč o akciji, Isaac isporučuje nekoliko vrlo solidnih od kojih su napad u stanu i borba u vozu najspektakularnije. Ono gde Isaac međutim pada jeste vezivno tkivo u kome on zaista ne uspeva da postigne visok nivo, ne samo zato što je priča bezveze (nismo se ni okupili zbog priče) nego ti delovi deluju kao da su malo nemarnije realizovani.
Čitav film deluje malo arhaično, što je OK, ali povremeno koristi savremene efekete i wire fu što ga čini neujednačenim. Sasvim sigurno posle TOURNAMENTa, Isaa Florentine pripada drugoj ligi, a Scott Adkins bi trebalo da se potrudi kao leading man prilikom izbora projekata.
NINJA je u tom smislu cool projekat, ima kopču sa bioskopskim filmom na koji aludira (u Maleziji čak ide i u bioskope) i to je sve u redu. Međutim, DTV je odmakao od ovog nivoa tokom 2009. a taj pomak se u ovom filmu nije osetio.
* * / * * * *. "
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam BATTLE OF THE DAMNED Christophera Hattona, DTV film sa Dolph Lundgrenom, mnogo bolji nego što bi trebalo da bude, i mnogo bezobrazniji nego što bi iko očekivao. Hatton definitivno nije reditelj koji je doneo neku apartnu poetiku ili autentičan kvalitet u DTV arenu, ali kao čovek sa predistorijom na SyFy kanalu, ima nerv za ekscentričnij pokušaje prevazilaženja niskog budžeta i zahvaljujući tome uspeva da snimi vrlo simpatičan C-akcijaš.
Dolph predvodi grupu komandosa poslatih u evakuisani grad kojim divljaju zombifikovani stanovnici, žrtve neuspelog biotech eksperimenta. Njegov zadatak je da odatle izvuče kćer jednog moćnika.
Tokom akcije, on će upoznati grupu preživelih koji su organizovali komunu ali i naići na grupu robota poslatih da obave isti posao.
U ovom skupu gde imamo Dolpha, robote, zombije i mladu junakinju koja se opire autoritetima, rekao bih da je zapravo Dolph pružio najmanje. Umesto da iskoristi ovu neobičnu priliku da u DTV talogu napravi nešto zanimljivo, Dolph se ponaša nešto letargičnije nego inače, pokazujući da su ga godine gotovo sasvim samlele.
Ipak, ukupan zbir utisaka je povoljan. Hatton nije reditelj kog će posle ovog filma prepoznati veliki studiji i dati mu priliku da radi. Dolph posle njega neće postati manje potrošen nego što već jeste. Ali BATTLE OF THE DAMNED će ostati kao primer DTV filma u kome su autori bili dovoljno bezobrazni da pokušaju nešto drugačije.
* * 1/2 / * * * *
SAVING MR BANKS Johna Lee Hancocka nije prvo veliko razočaranje ove sezone. Ipak, spada među krupnija. Od filma studija Disney koji govori o samom Waltu i njegovom pokušaju da otkupi prava za knjigu MARY POPPINS od svojeglave autorke P.L: Travers očekivao sam veličanstveni omaž starom Holivudu i njegovom najatipičnijem studiju, bez ikakvih ulazaka u mračnu stranu Waltove ličnosti, ali sa svim ključnim detaljima koji se mogu staviti u prvi plan u okvirima korporativne kulture i slavne istorije ovog giganta. Umesto toga, nismo dobili ništa drugo do monoton film televizijskog kalibra, u kome se Tom Hanks u ulozi Walta Disneya minimalno pojavljuje, a ličnost koju igra se minimalno rasvetljava, dočim Emma Thompson dobija da igra stereotipni sitkomasti lik namćoraste spisateljice zlatnog srca.
Problem je u tome što je i televizijska produkcija a to barem Hanks dobro zna, daleko otišla u odnosu na ovo što nam pruža Hancock i to po scenariju koji je proteklih godina bio izuzetno visoko rangiran.
Kao i mnoga druga dela bazirana na psihologiziranju i SAVING MR. BANKS polazi od pretpostavke da velike stvari nastaju iz problema - svemir iz praska, čovekova seksualnost iz Edipovog kompleksa itd. Tako i ovde imamo priču o Elektrinom kompleksu i traumatskom jezgru P.L. Travers koje je zbog teškog odnosa sa ocem rezultiralo knjigom MARY POPPINS. Priča o Pameli kao devojčici data je paralelno sa njenom holivudskom avanturom i čini ovaj film prilično napornim za gledanje jer pratimo dve paralelne priče od kojih je ona glavna, o Disneyu zapravo lošija.
Konačno, ni ne shvatam koji je to Veliki problem doveo do nastanka dela o kom govori sam film a to je Disneyeva ekranizacija, osim nekih površnih detalja kao što je Waltov lični odnos prema deci i njegov inspirativni govor na kraju koji mi je izazvao nelagodu po količini opštih mesta i zašećerenosti.
Ako imamo u vidu da je Hanks kao glumac i producent u filmu kao što je THE GREAT BUCK HOWARD podjednako elegično ali i inteligentno prikazao svet šoubiznisa, ekscentrika koji nailaze na nerazumevanje, sukob kapricioznih i preduzimljivih itd. čudi me da je u ovom znatno ambicioznijem filmu pristao na ovako pojednostavljenu monotonu i ispraznu sliku zanimljivih ličnosti i događaja.
Srećom, čini mi se da je i kritika prepoznala da su velika očekivanja od ovog filma mahom ostala neispunjena tako da se nadam da ovaj promašaj neće biti kanonizovan još i nekakvim "oskarima".
Poslednjih godina, Akademija rado nagrađuje filmove o Holivudu a i producenti ih sve češće rade. Ipak, kvalitet tih filmova varira, uprkos tome što se teme često ponavljaju. BANKS je imao priliku da bude prilično autentična priča u tom pogledu, kao priča o Disneyu koju podržava sam studio. Nažalost, u tome nije uspeo.
* * / * * * *
Pregled toga gde sve sede prava na ekranizacije Marvelovih likova:
http://www.fool.com/investing/general/2013/12/25/marvel-movie-rights-and-why-we-cant-have-nice-thin.aspx (http://www.fool.com/investing/general/2013/12/25/marvel-movie-rights-and-why-we-cant-have-nice-thin.aspx)
Pa nema nekih iznenađenja oko prava?
Nema, nema, znali smo sve ovo nego je lepo sistematizovano na jednom mestu da se vidi kako je sve to ludački iscepkano i zašto nećemo videti Avengers i X-Men krosover za kojim žudimo.
Meni bi X-MEN crossover sa AVENGERSima bio prihvatljiv samo ako ga radi Fox. meni je ova linija FIRST CLASS/WOLVERINE u Japanu hvale vredna. Mada, mislim da u ovom trenutku nema jačeg od onoga sto su Snyder i Nolan napravili u MAN OF STEEL. Iako mi je FIRST CLASS recimo bio bolji od bilo čega što je Nolan radio solo.
I meni je First Class nekako najdražiji. A ja i inače ni u stripu ne padam lako na kompani krosovere, tako da, što se mene tiče, nek nastave ovako, u redu je.
Crossover je po definiciji znak dekadencije. E sad, ako je u stripu on bio potreban jer su autori ušli u potpuno očekivanu i opravdanu krizu, nije mi jasno zašto je to sebi dopustio superherojski film...
Da se razumemo, crossover je ljupka stvar kad je na nivou detalja, tipa u MAN OF STEEL postoji strip Blaze Comicsa i stvari tog tipa...
http://www.empireonline.com/features/man-of-steel-easter-eggs/p1 (http://www.empireonline.com/features/man-of-steel-easter-eggs/p1)
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2013, 13:44:09
Crossover je po definiciji znak dekadencije. E sad, ako je u stripu on bio potreban jer su autori ušli u potpuno očekivanu i opravdanu krizu, nije mi jasno zašto je to sebi dopustio superherojski film...
Iz identičnog razloga kao strip: kreativna kriza ili ne (najčešće da), kompani krosoveri čak i danas, a kamoli pre 29 godina kada su krenuli, generišu ogromno interesovanje kod core potrošača a koje onda podstakne i casual potrošače snagom peer to peer hajpovanja i rezultat je mnogo veći obrt nego što je u regularnoj situaciji. Avengers je već pokazao kako ovo uspešno uspeva na filmu uveliko premašujući uspehe Hulka, Tora, Iron-mana i Kapetana Amerike ne samo na osnovu toga što je ipak bolji film od nekih od njih.
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2013, 13:51:49
Da se razumemo, crossover je ljupka stvar kad je na nivou detalja, tipa u MAN OF STEEL postoji strip Blaze Comicsa i stvari tog tipa...
http://www.empireonline.com/features/man-of-steel-easter-eggs/p1 (http://www.empireonline.com/features/man-of-steel-easter-eggs/p1)
I u Watchmenu (filmu) postoji plakat za film o Betmenu što pokazuje koliko Snyder nije shvatio smisao Watchmena :lol: :lol: :lol:
Snyder jedino može da produkuje kvalitet u sinergiji sa Nolanom. A rekao bih da važi i vice versa ali u malo manjoj meri jer Nolan ume da ubode i sam. Međutim, ovo je sjajan spoj, Snyderov osećaj za vizuelno i Nolanova funkcionalna pismenost. Stoga, da, Snyder nije razumeo Watchmena, i to fundamentalno, između ostalog stavio je ogroman akcenat na vizuelno u stripu kome je crtež pod B.
i dalje ne razumijem glorifikaciju prokapitalističkog Supermena :)
ali zanima me jedna nelogičnost (ili bar meni djeluje nelogično) u MAN OF STEEL
ako Kriptonovci u stvari postaju snažniji na Zemlji nego što u stvari jesu, čemu teraformacija?
To je zato što imaju ideologiju, imaju nešto što im je sveto, i ta ideologija ih sprečava da sagledavaju stvari iz praktičnog ugla. Zato ne beže sa svoje planete, iako to mogu vrlo lako, zato nemaju kolonije na drugim planetama, zato im fantomska zona ne pada na pamet kao beg od kataklizme. Ideologija je vrlo moćan pokretač radnje, čak iako se svodi na to da ne radiš ništa :)
Deo te ideologije je da Kriptonac sticanje supermoći na Zemlji doživljava kao obesmišljavanje onog što je kriptonsko u njemu.
Stvarno moram da se nakanim da pogledam taj Men ov Stil. :cry: Srećom, idu praznici.
mac pokušava da na jedan suptilan način kaže da su Kriptonci idioti :)
pazi kad Pacific Rim priča sa dinosaurusima ima više smisla
Pa, to je valjda onaj This is Sparta momenat apdejtovan za novu generaciju.
Teraformiraju planetu jer kao što si video, ne prija im atmosfera na Zemlji a Kal El se navikao jer je došao kao beba.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
da, ali ako im ne prija atmosfera što ne odu na drugu planetu?
Meni je to generalno nejasno kod svih alien invazija, ne odgovara im atmosfera a hoće baš ovdje da dođu, pored biliona drugih planeta
upravo suprotno, vanzemaljci koji stvarno hoće da okupiraju Zemlju mogu da budu samo oni kojima atmosfera u potpunosti odgovara
ili dišeš kiseonik ili ne dišeš
ako se neko može navići kao beba to znači da su biološke vrste slične, onda atmosfera ni izbliza nije toliko različita da mora da se pokreće neka teraform mašinerija
Ja generalno izbegavam da razgovaram o naučnim objašnjenjima SF filmova ali u slučaju MAN OF STEEL ovo itekako ima smisla. Naime, verovatno da vazduh na Zemlji sadrži sve ono što treba i Kriptoncima ali ne u razmeri koja im odgovara. Kao što ljudima ne prijaju različite nadmorske visine ali oni koji na određenoj visini žive mogu da se adaptiraju.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
A evo i Starog na zajedničkom zadatku sa John Reynoldsom:
Istorijsko pomirenje! Posle velike bure koja se podigla zbog emitovanja serije ,,Ravna gora" nedeljom uveče na RTS-u, Javni servis je izbalansirao komuniste i četnike, pa tako subotom uveče u udarnom terminu gledamo partizanske filmove.
Tako smo prethodne dve subote, u istom terminu u kojem nedeljom ide serija Radoša Bajića (emitovano sedam epizoda do sada), gledali filmove ,,Valter brani Sarajevo" i ,,Most" (u oba glavne uloge igra Bata Živojinović), a narednih vikenda gledaćemo ,,Partizansku eskadrilu", ,,Sutjesku", ,,Bitku na Neretvi"...
Mada je redakciju Naših novina zvalo nekoliko čitalaca, koji su uočili podudarnost koja teško da može biti slučajna, urednik filmske redakcije RTS-a Nikola Popević tvrdi da se filmovi emituju sada jer su upravo kupljeni i da to nema veze sa protestom SKOJ-a ili pismom SUBNOR-a niti treba da posluže kao neko opravdanje ili poravnanje.
Mala provokacija!
- Javni servis nedavno je otkupio pet remasterovanih partizanskih filmova, a kako su partizani večita tema, krenulo se s njihovim emitovanjem. Time se ne obraćamo ni SKOJ-u, ni SUBNOR-u, već svim gledaocima. A ovaj termin je prosto splet okolnosti. Ukazala se prilika da kupimo odlične kopije, što se moglo videti i po kvalitetu ,,Mosta" prošle subote. Nema zadnjih namera, deluje kao mala provokacija samo zato što su filmovi došli u trenutku kada emitujemo ,,Ravnu goru" - kaže za Naše novine Popević.
Član rukovodstva SKOJ-a (Savez komunističke omladine Jugoslavije) Vladimir Marković, međutim, ne veruje u slučajnost, pa konstatuje da RTS pokušava da opere savest, ali i poručuje da neće odustati od protesta.
- Ovde se svesno menja istorija. Borićemo se protiv šeme RTS-a novim protestima jer je ono što se radi sramotno - kaže Marković.
,,Sporan samo naslov"
Sin Radoša Bajića Nedeljko Bajić, producent i glumac u ,,Ravnoj gori", napominje da ne misli da RTS pravi veštački balans puštanjem partizanskih filmova, jer su oni deo srpske kinematografije i pritom su, kako kaže, odlično urađeni zbog čega zaslužuju da budu gledani. Za reakcije SKOJ-a i SUBNOR-a na ,,Ravnu goru" navodi da su infantilne:
- Reaguju samo zbog naslova, da smo dali bilo koji drugi naziv, ne bi bilo reakcije. Serija nikoga ne favorizuje i ne namerava da rehabilituje, već je ideja da na čestit način pokaže nešto što svi znamo, a nismo čitali 70 godina. Zašto je nemoguće napraviti seriju o tome? Vidite da može, uostalom osma epizoda nosi naziv ,,Tito", trebalo bi da svi budu zadovoljni - kaže za Naše novine Nedeljko Bajić.
Antrfile:
Vojnov: RTS pravi ideološki balans
Filmski kritičar Dimitrije Vojnov smatra da je ciklus partizanskih filmova izuzetno vešt, majstorski potez urednika filmskog programa Javnog servisa i da emitovanje tih filmova paralelno sa ,,Ravnom gorom" ima tri funkcije:
- Prvo, možemo reći da se emitovanjem partizanskih filmova pravi ideološki balans u odnosu na ,,Ravnu goru", koja je doduše više pročetnička na rečima nego na delu. Dalje, možemo reći da RTS pokušava da podseti gledaoce na vreme kada su ljudi koji su nastanjivali ove krajeve umeli da prave filmove jer su partizanski filmovi u estetskom i zanatskom pogledu neuporedivo značajniji domet od ,,Ravne gore". I treće, ne treba odbaciti ni mogućnost da ovim potezom RTS veštački pokušava da probudi interesovanje za ,,Ravnu goru", čija gledanost od samog početka nije impresivna i sve vreme opada.
Sud odložio rehabilitaciju za 45 dana
Viši sud u Beogradu odlučio je juče da za 45 dana odloži postupak za rehabilitaciju Dragoljuba Mihailovića, dok se tužilaštvo ne izjasni o krivičnim prijavama Saveza antifašista Srbije protiv dva svedoka.
Punomoćnik predlagača za rehabilitaciju Dragoljuba Mihailovića Oliver Antić rekao je da nema smisla dalje odugovlačenje postupka i zatražio da se na prvom sledećem ročištu iznesu završne reči.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Remaster Mosta je za mene bio naprosto šokantno odličan. Odgledao sam ga sa guštom. Sad mi je krivo što nisam gledao i Valtera ako je ovako dobro i on urađen. Za Eskadrilu se već oštrim.
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2013, 16:48:24
Ja generalno izbegavam da razgovaram o naučnim objašnjenjima SF filmova ali u slučaju MAN OF STEEL ovo itekako ima smisla. Naime, verovatno da vazduh na Zemlji sadrži sve ono što treba i Kriptoncima ali ne u razmeri koja im odgovara. Kao što ljudima ne prijaju različite nadmorske visine ali oni koji na određenoj visini žive mogu da se adaptiraju.
pa stani, to isto si ismijao u slučaju dinosaurusa u Pacific Rimu
koji je, btw, mnogo realističniji, budući da promjenu atmosfere ne može niko da tehnološki izvede i niti će ikad moći u kraćem vremenskom roku do u milionima godina
al dobro, nije kao da je ovo neka posebno važna stavka, ja sam ono što sam smatrao značajnim pomašajima u MAN OF STEEL već naveo na drugoj temi...
Nisam ismejao to isto, ono u PACIFIC RIMu je nešto znatno drugačije.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Avengere, možeš li molim te da isključiš automatski potpis Tapatalka? Mnogo se ponavlja.
Quote from: Meho Krljic on 26-12-2013, 16:52:57
Remaster Mosta je za mene bio naprosto šokantno odličan. Odgledao sam ga sa guštom. Sad mi je krivo što nisam gledao i Valtera ako je ovako dobro i on urađen. Za Eskadrilu se već oštrim.
MOST je FILMCINA. Lutao sam kanalima i naisao na MOST. I ostao zakovan...
Quote from: mac on 26-12-2013, 17:10:16
Avengere, možeš li molim te da isključiš automatski potpis Tapatalka? Mnogo se ponavlja.
Ako nadjem kako da ga uklonim, hocu..
Quote from: crippled_avenger on 26-12-2013, 17:01:05
Nisam ismejao to isto, ono u PACIFIC RIMu je nešto znatno drugačije.
drugačije je zato što (uprkos svemu) ima više smisla (sic!) od MAN OF STEEL :)
ne doživljava sebe ozbiljno a ozbiljnije je od MoS u pogledu invazije
al dobro, uklanjam se s teme
Quote from: Meho Krljic on 26-12-2013, 15:53:38
Stvarno moram da se nakanim da pogledam taj Men ov Stil. :cry: Srećom, idu praznici.
Zavidim ti. Ne znaš koliko te lepote čeka...
Meho neke presudi! 8-)
Čim pristignem da pogledam, presudiću.
Apropo Mosta, kad sam ga prvi put gledao bio sam baš ono, patosiran. Hajrudin me je osvojio žestinom i žanrovskom pismenošću. Sad sam ga gledao već naviknutim očima i video mnogo mesta koja su naivna, lenjo rešena, nerazrađena itd. Opet, u odnosu na partizanski film onog vremena, Most je prilična avangarda u mnogo smislova, ali ne zaboravimo da je u odnosu na recimo Dirty Dozen ili Where Eagles Dare koji su snimljeni dve i jednu godinu ranije, ovo svakako deluje kao provincijska kinematografija koja tek počinje da istražuje žanrovske trope.
No, da, svakako je uživanje gledati Batu i Relju kao dva alfa mužjaka koji sarađuju ali se i nadkuruju sve vreme. Pa akcione scene, recimo ona jurnjava po ritu, koja je u taktičkom smislu potpuno besmislena ali je u oniričkom sjajna. Da ne pominjem hvatanje bombi i vraćanje dušmanima :-|
Inače, korak dalje u hendlovanju bombi nudi Hajrudinov scenarista i Srdanov otac Predrag Golubović u BOMBAŠIMA! Plus, pirotehničar u MOSTu se zove Islam.
Tragom vesti sa B92 -
Korejac pojačava napad Partizana?
Izvor. B92, Večernje novosti | AK
Napadač iz Severne Koreje Džong Il Gvan mogao bi da bude pojačanje Partizana u janurskom prelaznom roku, prenose "Večernje novosti".
Il Gvan je u sredini (YouTube screenshot)
Il Gvan je u sredini (YouTube screenshot)
Ovaj igrač je pre godinu i po dana bio ponuđen crno-belima, a sportski direktor Albert Nađ potvrdio je da je klub ponovo razgovarao sa njegovim agentom Fahrijom Šekularcem.
"Postoji lista prioriteta za poziciju napadača. Napadač iz Severne Koreje nije na njoj, ali ne isključujem mogućnost da će dobiti priliku tokom pripremnog perioda u Antaliji da se nametne", rekao je Nađ.
"Mali je fantastičan igrač, to bar nije teško proveriti, reprezentativac je Severne Koreje. Partizan bi mnogo dobio sa njim. Izuzetno je brz i već je jedan od najbojih u Aziji", rekao je pre godinu i po dana o svom igraču Šekularac.
Gvan je 2010. godine proglašen je za najboljeg mladog fudbalera Azije, a ne bi bio prvi igrač iz Severne Koreje koji je bio u Partizanu.
Hong Jong-Jo nikad nije dobio priliku u Humskoj, ali je odigrao nekoliko utakmica za Bežaniju. U sezoni 2004/2005. član "crno-belih" bio je Kim Či Vu, iz Južne Koreje, koji je odigrao osam mečeva u šampionskoj sezoni.
Zanimljiva je organizacija života njihovih internacionalca:
North Korean Footballers in Russia
Fedor Tertitskii, Intern (Kookmin University) | 2009-02-02 17:32
▲ A North Korean football player, Hong Young Jo
Hong Young Jo played a decisive role in getting North Korea into round three of the Asian region preliminary games for the 2012 FIFA World Cup in South Africa as the captain of the North Korean team. He is currently playing for FC Rostov in the Russian First Division, having previously played for April 25 FC in the North Korean 1st division and FK Bežanija in the Serbian Super League.
According to "Sport-Express" (a Russian sports newspaper) when a journalist recently asked Hong for an interview, he looked at his compatriot and agreed only after getting his permission.
North Korean football players who go abroad are generally accompanied by members of the National Security Agency (NSA) of North Korea, whose task is to monitor their actions. A player is allowed to participate in an interview with foreign media only after getting the permission of his or her NSA chaperone.
According to Hong's interview with Sport-Express, "Football is the number one sport in North Korea. The General Kim Jong Il personally monitors its development. That way many North Korean players can compete abroad."
The newspaper also stated that, "Football players, such as Roman Lengyel from the Czech Republic, describe Hong as a well-trained and promising player. Hong himself thinks that he should train even more because the Party sent him to Russia for the betterment of North Korean soccer."
"Hong seems to be concentrating on his task and his thoughts seem to be full of football and the Party," the paper observed. In effect, Hong entered the public eye when the Physical Culture and Sports Guidance Committee selected him as the premier male soccer player in North Korea (North Korea's MVP).
Hong, however, is not the first North Korean football player to play in Russia. In April 2008, Russian Newsweek published an article about Choi Myong Ho, who was playing for the Samarian football club, "Soviet Wings."
The magazine explained that Choi was always accompanied by his compatriot, as Hong is. Called Chang Dal Hon, the official was also acting as Choi's interpreter, but he spoke Russian poorly. Chang strictly monitored Choi's actions. For example, he forbade him to go to a restaurant with his teammates.
Also, while other players lived alone, Choi and Jang lived together in a small room at the club's base. The room was rather Spartan, having just two beds, a utility cabinet with two books on it, a Korean-English dictionary, and a notebook used as a diary. They did not even have a TV set.
When RN journalists asked how the two men could live without a TV or refrigerator, Chang answered: "We don't need them. If we had a TV set, we would just waste the night away watching the tube and perform poorly at practice the next day." He added, "North Koreans don't need refrigerators either. What is a refrigerator for? It allows you to get cold drinks in summer. And if you do that you could catch a cold and not be able to train."
The magazine also noted that, "Like Hong, Choi was very loyal to the North Korean regime. Or perhaps, he just had to act like that because he was being monitored by his supervisor. For example, when Choi was asked to sing a song, he chose one called "Kim Jong Il, our Sun."
Zanimljivo je da me često porede sa arapskim teroristima. Jedan me je tužio jer sam ga sevrirao "međunarodnom Džihadu", Balsa Djogo je svojevremeno govorio da se izražavam kao "portparol Hezbolaha", a tokom mučne posete Sarajevu je neko primetio da bih se sa tom bradom lepo snašao...
"Брже боље је на Твитеру експертски реаговао филмски есејиста млађе гарде са брадицом вехабије – препоручујући гледаоцима да никако не гледају ,,Равну гору". "
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Topli-zec-na-Ravnoj-gori.lt.html (http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Topli-zec-na-Ravnoj-gori.lt.html)
Da, zakačio sam juče ja ovaj link (i ceo tekst) na topik o Ravnoj Gori. U suštini sam prijatno iznenađen da Radoš zna šta je Tviter i da mu pridaje značaj.
Данас је испред канцеларије в.д. генералног био кратак и срдачан сусрет Радоша и драгог вам Джона, тако да у ово претпразнично време све врца од чудноватих синхроницитета и шаљивих коментара. :)
Pogledao sam THE HUMAN RACE Paula Hougha, akcioni horor koji se oslanja na oprobane obrasce BATTLE ROYALEa, HUNGER GAMESa i slične bratije. Njegov glavni adut je Eddie McGee, glumac koji vrlo vešto prevazilazi svoj problem, naime izgubio je nogu zbog bolesti, i uspeva da bude neobični akcioni heroj. U tom pogledu, Eddie McGee je do te mere atipičan da je u određenom smislu neizbežno njegovo uključivanje u EXPENDABLESe u nekom trenutku.
Ostatak ekipe takođe čine i junaci sa raznim drugim bolestima i hendikepima, ali McGeejev lik se izdvaja iz konvencija invaliditeta koji su karakteristični i za akcioni film i za horor.
Nažalost, izvan nekoliko dobrih detalja, kako u pogledu inscenacije tako i odnosa među likovima, Hough ne uspeva da napravi efektnu celinu, i uprkos tome što prevazilazi znatan deo B-horor scene ipak ne uspeva da je u potpunosti preraste.
Nadam se da će Hough u budućnosti uspeti da napravi film u kome će ono što je dobro, i ono što je obećavalo u HUMAN RACE činiti veći deo trajanja a da će faulovi i razni klišei biti svedeni na minimum. Ipak, plašim se da on ima još puno da uči čim je sebi dopustio da napravi takve greške.
* * / * * * *
Pogledao sam THE WOLF OF WALL STREET Martina Scorsesea u punoj bioskopskoj sali, na dan ulaska u srpske bioskope i taj ambijent je sasvim sigurno doprineo utisku kako film koji dolazi sa ozbiljnom reputacijom čak i kada nema veze sa prethodnim hitovima, popularnim stripovima ili igračkama, može da privuče premijernu publiku. Otud me čudi da holivudski studiji malo češće ne koriste taj impuls, naročito ako imamo u vidu da u većem delu sveta i samoj Americi imaju posla sa mnogo razvijenijom bioskopskom mrežom od srpske, u kojoj se posle zatvaranja Koloseja teško može naći termin čak i za holivudski blokbaster.
Pitanje termina upravo i jeste druga žalosna tačka koju treba prodiskutovati. Naime THE WOLF OWF WALL STREET je film na koji se računa ali to opet ne znači da ga je u beogradskim bioskopima baš lako videti jer u većini ima po jedan ili dva termina.
Ne želim da sada pravim neumesna poređenja sa tim na koji je film trenutno stavljen akcenat jer je moj loš animus prema LOTR i LOTRa uveocima dobro poznat, međutim, rekao bih da je prava šteta što će deo publike sasvim sigurno propustiti da vidi THE WOLF OF WALL STREET baš zato što nema zgodnih termina.
U svakom slučaju, ko ne pogleda kajaće se. THE WOLF OF WALL STREET je tročasovni praznik Martyjevog talenta, apsurdnih istinitih događaja, društvene kritike i obesti koja je utemeljena u faktima koliko i Henry Hill samo sa mozgom Tony Montane. Za razliku od Stonea i De Palme, Scorsese nije morao da traži inspiraciju u transponovanju Hawksovog gangstera i kokainski Majami, dovoljno je bilo da pogleda Wall Street i tamo pronađe ljudi koji su bili ekstremno lukavi i pohlepni, ali su istovremeno bili i obesni i izopačeni.
THE WOLF OF WALL STREET nudi tri sata priče koja se bez ikakve dileme može nazvati SCARFACEom novog doba. Odnosi su slični, junak pada because he gets high on his own supply, čak je i fizička ekstremnost pojedinih dešavanja vrlo bliska De Palminom klasiku.
Isto tako Di Caprio nudi ulogu svoje karijere, s tim što njegova profesija u ovom filmu nije toliko ikonična kao Al Pacinova u SCARFACEu da bi mogao postati globalna ikona. Uostalom, to mesto je u domenu Wall Streeta već preuzeo Gordon Gekko, još jedna Stoneova kreacija. Ipak, Gekko je u ovom filmu samo tip kog junaci namecheckuju kao fikcionalni lik sa kojim ih porede, i uopšte fikcija igra značajnu ulogu u ovoj istinitoj priči jer veliki deo konzumerizma koji izjeda junake kao i njihove žrtve upravo i proističe iz kulture koja ih je proizvela.
Dok je Pacinovog Tonyja u SCARFACEu publici približavalo pravilo da se gledalac prevashodno identifikuje sa žrtvom, sa nekim ko dolazi iz inferiorne pozicije, kod Scorsesea je nemoguće u potpunosti identifikovati se sa prdatorima koje on prikazuje. Njih ne štiti nikakav kodeks, čak ni naivnost žrtva njihove prevare. Njih jedino štiti infantilnost jer radi se o osobama koje ne znaju šta će sa sobom u društvu koje je takođe u vrlo sličnom raspoloženju.
THE WOLF OF WALL STREET je stoga vrlo obimna, vrlo dinamična priča o pohlepi koja je u svojoj osnovi ipak samo "mala priča" unutar "velike", šire priče o svetu koji je podivljao od pohlepe generisane iluzijama koje nudi finansijsko tržište.
Scorseseovo rediteljsko majstorstvo u vođenju ove tročasovne priče je besprekorno, film ni u jednom trenutku nije ni predug, ni prenatrpan ali je bez sumnje izrazito "kaloričan". Postoji nekoliko antologijskih scena u filmu ali njihovo izdvajanje bi podrazumevalo da se one izvlače van celine ali to nije slučaj, upravo su ti mali "zaokruženi" vrhunci jako dobro uklopljeni u celinu.
U slučaju filma THE WOLF OF WALL STREET je sve do te mere "veliko" da ga je olako proglasiti za film godine, ne zato što on to nije već zato što je on mnogo više od toga.
* * * * / * * * *
Vreme kulturrasizma i razonode...
http://starikadar.blogspot.com/2013/12/ekatarina-velika-i-mala.html (http://starikadar.blogspot.com/2013/12/ekatarina-velika-i-mala.html)
Pogledao sam 47 RONIN Carla Rinscha. Ova nova Choshingura doživela je debakl u bioskopima koji je potpuno nezaslužen. Film sasvim sigurno nije remek-delo, a nije morao ni da košta toliko puno, međutim, reč je o jako solidnom samurajskom ostvarenju koja pokušava da koliko-toliko očuva integritet japanskog samurajskog filma uz određeni stepen vesternizacije. Možda je upravo u tome i bio problem za publiku, 47 RONIN nije japanski film, u naraciji Rinsch svakako vodi priču kao da je reč o slici Japana namenjenoj Zapadnjacima, povremeno zastaje da objasni pojmove i sl. ali sa druge strane sasvim sigurno nije ni američki film jer ima samo jednog američkog glumca okruženog Japancima, među kojima poneki ima holivudsko iskustvo.
Štaviše, meni čak ni najizraztitiji vesternizovani detalj po kome se ova Choshingura, lik "polutana" kog igra Keanu Reeves nije toliki problem, prvo zato što je Keanu već dosta duboko zagazio u azijsku kinematografiju i svog junaka ne igra kao "Zapadnjaka koji poučava inferiorne Azijate" već kao nekoga ko pokušava da se izbori za svoje mesto u "zabranjenom kraljevstvu". Druga specifičnost ove Choshingure je objašnjenje za događaje u Akou koje je bazirano na vradžbini i veštičarenju.
U svakom slučaju, 47 RONIN je solidna samurajska avantura koja pokazuje da Carl Rinsch možda nije reditelj koji zaslužuje toliku histeriju kakvu je izazvao posle svog kratkog filma THE GIFT ali da je sigurnije od mnogih uspeo da izvede ovu priču do kraja. Ono što doduše ne znamo jesu problemi koji su se dešavali u toku rada i naterali 47 RONIN da u određenom smislu postane ovogodišnji JOHN CARTER, film koji je postao promašaj jer je došao u bioskope sa reputacijom problematične produkcije. Otud ne mogu da anticipiram njegovu budućnost, ali ako bi ovo bio neki njegov standard, sigurno da ima svoje mesto u Holivudu.
47 RONIN uz sve nedostatke, i određenu sumu klišea, predstavlja vrlo solidan i zanimljiv film, zaokruženu priču koja u dobu rasparčanih trilogija i filmova-slikovnica nažalost ne može da se izbori za publiku.
* * 1/2 / * * * *
jel to sad narodnjaci uzvraćaju udarac? :)
ALL IS LOST je simpatičan mali egzistencijalistički film. To bi bilo dovoljno da učvrsti poziciju J.C. Chandora kao nove nade američkog indie filma koja zaslužuje prelazak u mejnstrim. Međutim, rekao bih da je ono što je najveća vrlina ovog filma zapravo osnovni razlog zbog kog Chandor još uvek ne zaslužuje poverenje. Naime, koncept filma ALL IS LOST je izvanredan, mada ne preterano originalan, i konsekventno je izveden čime se ovaj film automatski izdvaja. ALL IS LOST je film maltene bez reči o Neimenovanom brodolomniku koji posle oštećenja jedrilice upada u ozbiljne nevolje na pučini jednog od azijskih mora.
Robert Redford je u glavnoj ulozi i hrabro se suočćava sa izazovom koji mu je pružio Chandor. Sve vreme je u impozantnom underplayu i njegova rola je verovatno najubedljiviji deo ovog filma.
Čemu tolika sumnjičavost prema Chandorovom filmu koji očigledno funkcioniše? Pa sumnjičavost pre svega proiističe iz toga što ALL IS LOST kada bi mu se oduzeo koncept filma bez dijaloga o čoveku na nemirnom moru, i kada bi bio u iole konvencionalnoj postavci verovatno ne bi bio ništa naročito. Ideja koju je Chandor osmislio i koju snima je daleko zanimljivija od načina na koji je snima, gde je on pre svega konvencionalan ali solidan, ni više ni manje od toga.
Druga stvar je pozitivan i negativan apsekt podteksta koji Chandor nudi. Pozitivan primer podteksta koji nije peviše suptilan ali je očigledan u jednom zdravom obliku jeste pretpostavka da je ALL IS LOST film o starenju i smrti, priča o pokušaju čoveka da prevaziđe ono što je jače od njega, a to je more, zapravo protok vremena, neumitni kraj koji sledi posle svakog početka i sl. U tom pogledu, Chandor pravi fin spoj jednostavne melodrame i egzistencijalizma što je jedna od kanonskih karakteristika tog gledišta u dramskim umetnostima,
Negativan aspekt je manipulativan kraj, koncipiran kao Roršahova mrlja za gledaoce, takođ u izvesnom pogledu dat u duhu egzistencijalizma, ali u konkretnom slučaju sumnjivije estetizovan. Ovaj kraj više uspeva da dobije primedbe svojom ambivalentnošću nego što zaslužuje pohvale.
ALL IS LOST je film koji ipak, uprkos svim sumnjama, funkcioniše. Ipak, svako poređenje sa GRAVITYjem u kome se daje prednost ALL IS LOSTu je apsurdno, iznmeđu ostalog i zato što Cuaronov film ima radikalan koncept ali u njemu nema puno prostora za sakrivanje nekih inherentnih mana. U Chandorovom slučaju, reč je o filmu u kome je autor potpuno eliminisao mogućnost da ispadne glup što je istovremeno inteligentno ali ne i preterano hrabro.
Inače, zanimljivo je da i u GRAVITYju i u ALL IS LOST brodovi nastradaju posle sudara sa otpadom preostalim od drugih putnika. To su u slučaju ALL IS LOST i najmaštovitije scene sa najsnažnijom vizuelnom ekspresijom.
* * * / * * * *
Gal Gadot Talks Her Wonder Woman Prep
email to a friend
By Garth Franklin Thursday December 26th 2013 01:31PM
Gal Gadot Talks Her Wonder Woman Prep
In her first interview since being cast as Wonder Woman in the upcoming "Batman vs. Superman," model-actress Gal Gadot confirmed to Nana10 that she's already begun training for the role. She also fired back at criticisms that she's too skinny and not 'busty' enough:
"It's the physical preparations that I'm starting now. A very serious training regime - Kung Fu, kickboxing, swords, jujutsu, Brazilian...1,000 and 1 things...I'll gain body mass.
I represent the Wonder Women of the new world. Breasts... anyone can buy for 9,000 shekels and everything is fine. By the way, Wonder Woman is amazonian, and historically accurate amazonian women actually had only one breast. So, if I'd really go 'by the book'...it'd be problematic."
She also shared the story of how she received the news about scoring the part:
"I was just on my way to shooting at LA. I landed at NY in a connection flight when my agent, Hadass Lichtenstein, called me. She says to me 'Wonder Woman!' and I'm like 'What??' - 'The role is yours!...and it's a secret and the news are not yet announced and you can't tell anyone...'. I'm saying to her 'Are you serious??' - and we both scream!
Now it's a plane from Israel to NY and I can't make loud noise, and so I lean on a window, bending down to my legs, and just try to understand. Long story short - I was totally alone in NY, I got to a hotel at 12 PM, I needed to wake up in the morning for shootings. I remember laying in the darkness by myself, staring at the ceiling, and I was telling myself 'It's not real!' It shouldn't be like that, I'm supposed to be like, 'Where's the champagne?'"
Speaking of Wonder Woman, former TV "Wonder Woman" actress Lynda Carter recently spoke with Metro about Gadot's casting and advises her that she "hopes she has fun with it". She went on to say:
"There's an identification factor. She's not your average superhero. It's not so much about her super powers as it is about her ethic. I always thought of her as a figure who stands for what's right. We all know what's wrong with the world today, so maybe we need her right now."
Filming is slated to begin on the project this February in Detroit.
Granada Television je 1983. godine emitovala šestodelnu seriju CHESSGAME sa Terence Stampom u glavnoj ulozi britanskog obaveštajca. Tri godine kasnije, ta serija je premontirana u tri televizijska filma koji su inkorporirali po dve epizode, sudeći po podacima koji su dostupni na IMDBu.
THE DEADLY RECRUITS prati arc o zaveri KGBa da zavede najbriljantnije mlade studente u Britaniji i da utiče kako na "gubitak" najperspoektivnijih umova u toj zemlji tako i da manipuliše njihovim pobunama i protestima vezanim za atomsku energiju, razoružanje, ljudska prava itd.
Zaplet ovog TV filma je zamršen, ali je ukupni utisak vrlo popvoljan jer je priča smeštena u zanimljiv i dekadentan ambijent britanske unutrašnjosti, na Hadrijanovom zidu i u varošicama pokrwaj velikih univerziteta. Terence Stamp u glumačkom smislu čini stvari kredibilnim a rediteljska egzekucija Rogera Tuckera je sigurna i u tipičnom elegantnom britanskom stilu.
THE DEADLY RECRUITS svakako ne stoji kao bitan primer britanske hladnoratovske televizijske produkcije, ali Price vešto balansira između napada na studentske slobode i njihove odbrane, tako da uz Stampov angažman ovo stoji kao nešto što ljubitelji i poznavaoci ovog materijala ne bi trebalo da propuste.
Jel je to film o Cambridge Five?
Nije, postoji nekoliko filmova o Cambridge Spiesima, starih i novih ali ovo je nešto drugo...
Ovde sam ranije pobrojao šta sam o toj ekipi gledao od televizijske produkcije. (http://novikadrovi.net/phpBB3/viewtopic.php?f=10&t=227&start=0&st=0&sk=t&sd=a&hilit=Guy+Burgess)
Pisao je da građanski rat nije započeo 1991. godine, već da se njegove jasne naznake nalaze u periodu ranije socijalističke izgradnje, posebno "ustavne izgradnje", najviše Ustava iz 1974. godine.
Tvrdio je da za razaranje Jugoslavije nije bio odgovoran socijalizam, nego njegov "boljševički privid", pri čemu je "istorijski paradoks da između boljševičkog projekta razbijanja Jugoslavije i zapadnog projekta kojim je to razbijanje ostvareno, postoji puna konvergencija".
http://www.tanjug.rs/novosti/111670/preminuo-akademik-ljubomir-tadic.htm#.UsKLuVUz0ks.twitter (http://www.tanjug.rs/novosti/111670/preminuo-akademik-ljubomir-tadic.htm#.UsKLuVUz0ks.twitter)
Novogodišnja DN poslanica
http://dobanevinosti.blogspot.com/2013/12/2013-pismo-podrske.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: crippled_avenger on 28-12-2013, 19:21:20
Isto tako Di Caprio nudi ulogu svoje karijere.
Taj bi prodao maglu u San Francisku. :)
Krip je sve lepo rekao. Ko ne pogleda kajace se!!
Mozda bas zato sto je tamna strana savremenog kapitalizma prikazana filmski crnohumorno, trosatno trajanje prolazi za tren.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fic.pics.livejournal.com%2Fponpiri%2F50999837%2F357125%2F357125_original.gif&hash=3b66a7e79d55763ee735c75b4b5827215df445b9)
Pogledao sam LONE SURVIVOR novi film Petera Berga, ostvarenje koje sam čekao sa velikim nestrpljenjem i time sam na neki način zaokružio listu filmova koje sam mnogo očekivao ove sezone, izuzev naravno SNOWPIERCERa čija je sudbina krajnje neizvesna što se nas tiče. LONE SURVIVOR je Bergov pet project, i reč je o filmu čiji je nusproizvod bio BATTLESHIP. U želji da umili studio Universal i natera ih da rizikuju sa ovom istinitom pričom iz američćkog rata u Avganistanu, Berg im je priuštio jedan od najtežih promašaja u istoriji, ali je zato ipak snimio LONE SURVIVOR, sa nešto većim udelom nezavisnih finansijera nego što je bilo očekivano i pruižio im učesnika u trci za oskara.
Sa ovim filmom Berg ulazi na teritoriju koje se sam vrlo uspešno latio u filmu THE KINGDOM, međutim pošto je reč o istinitoj priči i naturaluističkom prikazu rata, neumitna su poređenja sa klasicima Kathryn Bigelow THE HURT LOCKER i ZERO DARK THIRTY. U tom pogledu se odmah na početku mora reći da LONE SURVIVOR po svom pripovedačkom postupku ili ideološkoj agendi nije toliko soficticiran. Dakle, reč je o vrlo mišićavom, energičbnom i neposrednom filmu koji se izrazito oslanja na sva moguća iluzionistička sredstva, elipse, i u punom smislu je movie, sa tom razlikom što je u prikazu rata ekstremno brutalan i pokazuje prilično visok stepen destrukcije ljudskog tela, kao da ne želi da podseti na njegovu ranjivost već na izdržljivost.
U to pogledu, koreni LONE SURVIVORa se zapravo pre imaju tražiti kod Ridleya Scotta u BLACK HAWK DOWNu, njegova poetika je slična, sa sličnim inovacijama u filmskom pogledu na rat, sličnim izbegavanjem da se sagledava šira slika sukoba, sličnim pokušajima da se manipuliše emocijom gledalaca. Moram priznati da me je u pogledu emocija više aktivirala Ridleyeva priča, ali je i sukob u Somaliji ipak bio drugačiji od događaja u Avganistanu.
Naime, Bergovi junaci su vrhunski profesionalci, vrhunski ratnici, požrtvovani drugovi, ali sve te pozitivne osobine njih kao ljudi i stručnjaka padaju u vodu pred korenima njihovog problema. Oni su u tuđoj zemlji, poslati na tajni zadatak kako bi izviđali i pomogli ubistvo talibanskog vođe, a kritičnu grešku puštanja pastira koji će ih odati Talibanima prave zbog toga špto se plaše da bi o eventualnom ubuistvu civila mogao izvestiti CNN. Dakle, čak ni tu nesumnjivo fatalnu odluku Berg ne bazira na nekakvom njihovom osećaju da ne treba ubijati nenaoružane ljude već na strahu od skandala i vojnog zatvora i to je verovatno najprovkativniji i najpolemičniji deo ovog filma.
Naravno, kada je u ZERO DARK THIRTY prikazano kako američki mučitelji na kraju dana ipak jako vode računa o tome da ih tortura ne omete u karijeri, tako i u LONE SURVIVORu, lični interes dovodi do humane ali i fatalne odluke. Međutim, dok je ZERO DARK THIRTY može braniti kao film koji je upravo ukazao na suštinsku neefikasnost mučenja i ispraznio ga od ideala kojima su se mogli pravdati počinioci, LONE SURVIVOR bi vrlo lako mogao da se interpretira kao kritika medija, kao zabrinjavajući pokazatelj da je američka vojna sila izgubila mogućnost da pravilno reaguje i zaštiti se ubijajući civile. Ne znam da li je to bila Bergova namera, ali ako imamo u vidu vrlo pitak i neposredan stil filma, delimično ometen njegovom ekstremnom brutalnošću, verujem da će upravo među jastrebovima naći svoje gledaoce i imati upravo takvo tumačenje.
Ako imamo u vidu da junaci ovog filma pored veština, uzajamne odanosti i vrlina iz civilnog života, nemaju baš čime da se etički pohvale, slutim da je pred gledaocima jedan od ključnih aduta to što su Amerikanci, tako da bi tamošnja publika na osnovu toga mogla i da ima neke snažnije, esencijalizovane simpatije za njih.
Uprkos tome što je LONE SURVIVOR u samoj svojoj suštini priča o borbi čoveka za opstanak, što je sudeći po GRAVITYju i ALL IS LOSTu značajna tema ove godine, i što je to vrlo čitljivo u samom izrazu filma, nikada nisam uspeo da se do kraja prepustim tom domenu priče i da prevaziđem političku dimenziju, no to je sigurno deo i mog ličnog opterećenja.
Kad je reč o istinitosti rekonstrukcije bitke, Berg je na negde na pola puta između preterivanja Luttrellovih biografa koji govore da su se SEALovi borili sa 80-200 Talibana, i novih teorija po kojima je ćelija Ahmada Šaha na tom prostoru imala 8-10 boraca. Ovde se radi o nekoj srednoj vrednosti. Isto tako Ahmad Šah kao "negativac" odnosno meta je prikazan starijim i opasnijim nego što je zaista bio. Samo finale sa spasavanjem Luttrella je takođe daleko od istine.
Berg je dakle uzeo dosta slobode u ovoj "istinitoj" priči i napravio je zanimljiv hibrid fatalističkog, gotovo rekvijemskog, filma-rekonstrukcije i nadražujućeg akcijaša. LONE SURVIVOR je u tom smislu istinit koliko i prosečan partizanski film snimljen po istinitim događajima.
Razlika između Berga i partizanskog filma je međutim suštinska jer on snima iz vizure okupatora a ne oslobodilaca.
THE KINGDOM je bio dinamičan, visoko estetizovan repertoarski film iz okupatorskog asortimana što je retka sorta u Holivudu u kome Rat protiv terora nije zaživeo kao punokrvna tema za bioskopski uspeh. LONE SURVIVOR produžava tim putem, apsorbujući usput intenzitet i naturalizam THE HURT LOCKERa i oslanjanje na istinitu priču ZERO DARK THIRTYja. Međutim, ciljna grupa za razliku od Kathryn Bigelow nisu sofisticiraniji gledaoci već najšira publika, otud i grublji rediteljski postupak u kome se Berg sjajno snalazi.
Štaviše, ako bismo ideologiju samog političkog sukoa ostavili po strani, Berg je trenutno jedan od najvibrantnijih prezentera blue collar Amerike koji istovremeno zarobljava njene dileme i uspeva da je fetišizuje. LONE SURVIVOR je u tom pogledu nepogrešiv. Scene života u bazi u nekoliko kratkih manevara sjajno pokazuju socijalni milje iz kog potiču članovi jedinica, a po njihovom razbarušenom izgledu pokazuje da su oni u međuvremenu iz vojnika prerasli u industrijske radnike.
Pored problematične ideologije, Berg mi je i u nekim estetskim procenama ostavio ambivalentan utisak. Međutim, isto tako, LONE SURVIVOR mi je probudio radoznalost upravo tim ambivalentnim utiskom i odavno mi se nije desilo da film tokom istog dana pogledam dva puta, proveravajući određena zapažanja. Ne znam da li je LONE SURVIVOR po definiciji "film za više gledanja" ali meni je svakako delovao kao još jedan Bergov pokušaj da na neki način redefiniše mejnstrim i u njemu testira neka sveža rešenja.
* * * / * * * *
Stari ima listu Top 10 filmova, puštenih u promet & pogledanih 2013. godine...
http://starikadar.blogspot.com/2014/01/stari-top-10-2013.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/01/stari-top-10-2013.html)
Man of steal, Oblivion i Elysium sam pogledla sve bas pred novu godinu :)
Na decju inicijativu pogledala sam prosle godine i Super 8 , koji je inace snimljen 2011. Odlican je :)
Concordia professor is driven to the extreme
Vivek Venkatesh took his conflicted love of black metal as the basis for a thesis on the genre's ugly side
By Mark Lepage, Special to THE GAZETTE January 1, 2014
Concordia professor is driven to the extreme
Vivek Venkatesh of Concordia University's School of Graduate Studies is examining the cultural and personal significance of an obsession with extreme metal in his thesis, focusing on the racism often expressed in online forums devoted to the genre.
Photograph by: Dave Sidaway , The Gazette
MONTREAL - "I moved to the right country," says Vivek Venkatesh. "Thirteen years in, I still love winter."
From a native of India who grew up in "fairly equatorial Singapore," that's an unlikely statement. Then again, there isn't much that's likely about a scholar whose thesis subjects include Darkthrone, Venom and Watain.
Venkatesh is an associate professor in educational technology and associate dean at the School of Graduate Studies at Concordia University, with training in computer science and social psychology, a wife and two kids.
He is also a lifelong metalhead, with a special dedication to "the extreme side — black and death metal." And perhaps blackened death metal, which is also a thing. Interestingly, his younger brother is in a death-metal band. "My parents are still scratching their heads. But they're my brother's biggest fans; they go to all his shows."
So it runs in the family. As does the incomprehension. "My wife doesn't understand my obsession with extreme metal. It's something I can't explain to myself."
He can, partly. He can explain its genesis. And he is exploring its significance, both cultural and personal, in a thesis titled From Pride to Prejudice to Shame: Multiple Facets of the Black Metal Scene Within and Without Online Environments.
It's not as catchy as Goatlord, but it's not a Darkthrone album title; rather, an academic quest to understand the uglier side of the fan base, and perhaps Venkatesh's own place in relation to it.
"It certainly is a personal quest, despite myself. I'm a person who agonizes over what T-shirt to wear in the morning — my wife thinks it's ridiculous; my kids laugh that I have the biggest wardrobe in the family."
Venkatesh "grew up everywhere." Born in India, he spent time in Oxford, Ohio, when his father taught university there. His formative experience, however, was in Singapore, where he moved, by himself, at the age of 14.
"It's not an uncommon practice in India. It was not a land of opportunity; the economy was still fairly closed. Parents jumped at the chance to send their kids away.
"At 14 I was still trying to figure out what sort of philosophy I wanted to follow." Musically, being 14, this initially meant a philosophy centred on Led Zeppelin, Pink Floyd, Jethro Tull. "I was fairly introverted. I wanted to spend a lot of time by myself."
This was rich psychic terrain for the seed of metal. "Black Sabbath would have been the first metal band that caught my attention. Metallica hadn't yet released their sellout album" — the Black Album, i.e. the hit. "But Entombed — to me, they're the blueprint."
Venkatesh's first fave extreme band, the Swedish group helped pioneer Scandinavian death metal, noted for switching up the time signatures (not all speed-blast) and fusing ferocity with sophistication (viz. the 1990 album Left Hand Path and such classics as Morbid Devourment and Abnormally Deceased). The loneliness, the unintelligible lyrics, the speed and savage riffs were alluring to a solitary kid; the allure of the Scando winterscapes is less explicable. But there was a more practical concomitant benefit. "This would be less true in Canada, but in racially stratified Singapore, you are identified by race on your ID card. Metal helped transcend racial barriers." Suddenly, you could be in the same arcane cult.
Or on its fringe. Venkatesh wanted to explore how communities of metal fans interact in online forums, and how those communities function. "There is empirical data that people form and rationalize arguments in a different way in online forums."
These metal forums are "sustainable" as a subject for scholarship, having existed continuously for more than two decades. There is talk of "longitudinal streams of information," but the furtive core of his thesis is racism, especially as expressed in online forums that often devolve into white supremacism. Venkatesh is a stakeholder in two senses: He is a lifelong fan, and he is not white.
"There's a line that I draw. I don't purchase music that is anti-Semitic or white supremacist. I also have mixed feelings about bands that repudiate their former racism. But I'm more interested in standing up for my non-racist beliefs and influencing those who I can."
But isn't extreme-extreme metal innately exclusionary? A form that stresses "purity" and "authenticity" (these concepts must indeed come with " ") always exerts a centripetal force — often driven by its primary stakeholders, the zealot-fans — to drive the music back to a presumed "core." In the metal purity debate, you can see the narcissism of small differences, the desperation to differentiate oneself — and in these terms, the lure of a presumed racial purity could be seen as the ultimate cachet.
"The music that hearkens back to the Old Times doesn't connect with me on a lyrical level anyway," Venkatesh says, perhaps slightly missing the point: Its very existence is a reminder of the point above. He does emphasize how metal expresses (and targets) feelings of "hostility, loneliness, depression, not just anti-Christian sentiments or Scando-mythology."
Some of his stats are eye-popping. The online Encyclopaedia Metallum lists more than 24,000 black metal bands worldwide; that is further broken down into genres including National Socialist Black Metal (NSBM), which is exactly what you think it is and had spewed up 360 NSBM bands as of June.
Venkatesh says his training as a social scientist reflexively prods him to exclude himself from the process. To rely on empirical data. But there remains a struggle to come to terms with a form that he loves that might exclude him.
He has been to Scandinavian countries including Norway, where the second wave of black metal was born, and had personal encounters with fans. "Of course I have heard lyrics exhorting Norwegians to kick Muslims out of their country. Some fans there said, '(The bands) are just saying what we all think. We wanna kick out the Somalis and the Pakis.' But when they learned I was Indian, they liked me. They thought Indians were 'hard working.' "
So it's conflicted.
"True, there's a constant tension there, and it's interesting to work through," he says with something that can only be described as understated decency.
© Copyright (c) The Montreal Gazette
Ovome bi se fini Meho radovao :)
U to ime:
http://youtu.be/GayLKOgoh-s (http://youtu.be/GayLKOgoh-s)
Meho prvo neka presudi za Man of Steel pa neka onda pali crkve! 8-)
Evo, skinuo sam neku lepu kopiju, gledaću ga danas-sutra.
Pogledao sam TWELVE YEARS A SLAVE Steve McQueena, veliki favorit za "oskara" ove godine. Moram priznati da je ovaj daleko ispod nivoa McQueenovih ranijih filmova koji nisu bili savršeni ali su bili jako zanimljivi. TWELVE YEARS A SLAVE nažalost nema ništa od njihovog dobro balansiranog odnosa pretenzije i konvencionalnosti, i ta dva aspekta izraza odmerava na jedan gotovo apsurdan način. Film je istovremeno toliko pojednostavljen u svom autorskom izrazu da to više nije ni art house već Siniša Kovačević, a pokušava da bude studija ropstva u SAD, ponašajući se kao da na tu temu do sada apsolutno ništa nije snimljeno. Ipak, štošta jeste snimljeno, ta tema možda nije dobila svoje adekvatno mesto, premda mogu da se setim nekih jako dobrih filmova na tu temu, i uprkos tome što je film o ropstvu dobrodošao, TWELVE YEARS A SLAVE ipak nije taj film.
McQueen je snimio film koji je estetski toliko rudimentaran da gotovo izmiče kritici. Rekao bih da ovaj film povremeno izgleda kao da McQueen u njemu ne pokušava ništa, a zapravo kroz to odsustvo intervencije pokušava mnogo toga. Najgore od svega što taj svedeni broj planova nije naročito zanimljiv na nivou same slike i TWELVE YEARS A SLAVE više podseća na neku dosta skromnu i jako dosadnu televizijsku dramu.
Scenario Johna Ridleya, pisca koji je tako mnogo obećavao kada je napisao Stoneov U-TURN, prati McQueenovu svedenost. Nema u sebi nikakvu paralelnu radnju, simulirajući praćenje jednog junaka, jednog toka događaja, jednog iskustva, pritom bez sposobnosti da pobegne od konvencionalnosti unutar scena.
Ukupno uzev, mislim da pored bombastične teme jedino što ovaj film uspeva da spase od potpunog ismevanja jeste zaista šokantna ispraznost koja verovatno većini deluje kao koncept, teško je zamisliti da bi nešto ovako McQueen sebi zaista dopustio. Međutim, dopustio jeste.
Ni Spielberg nije bio imun na rad sa scenarijima ovakvog dometa ali ih je rediteljski uvek veštije realizovao. Spielberg je često doticao ovu temu, od COLOR PURPLE, preko AMISTADa do LINCOLNa i u određenom smislu, McQueen deluje kao parodija njegovih radova. S druge strane, upravo Spielbergov dosta usiljeni angažman na temu robovlasništva odjekuje takođe usijanim angažmanom ekipe ovog filma. Ipak, koliko god usiljen, Spielberg je ipak znatno bolji na ovom terenu.
Apropo Batine dileme oko Man of Steel i Supermenove lake i brze izdaje Kriptona, meni je to u filmu delovalo posve prirodno. On je odrastao u Kanzasu (što naglašava na kraju, u poslednjoj sceni) i sebe smatra arhetipskim farmboy Amerikancem.* To što je "tuđinskog" porekla u Americi nikada nije trebalo da bude prepreka, bez obzira što pričamo o dubokom midvestu - ni ti farmeri u Kanzasu nisu svoje farme tu digli pre pola milenijuma, već su i mnogi od njih imigranti u prvoj ili drugoj generaciji. Amerika je imigrantska nacija i gorljivi patriotizam spram Amerike čak i u prvoj generaciji je ne samo česta pojava u životu već i praktično pravilo na filmu.
Takođe, naglašeno je mnogo puta da je Kripton zapao u duboku dekadenciju sa takođe očigledno hakslijevskim pristupom socijalnom inženjeringu koji se na kraju pokazao kao neefikasan. Kad Supermen treba da bira između determinizma koji je veliku rasu odveo u dekadenciju i zatim propast i nasumičnosti koja odlikuje Zemljane a koja ih čini (setimo se Vočmena, Snajder prepisuje ovaj motiv iz stripa) jedinstvenim i posebnim, on se odlučuje za ovo drugo i time se definiše kao uredni liberal kako je uvek i percipiran.
Treće, Zod mu je ubio oca. Iako on to nije video, filmska naracija diktira da je ovo jasan motiv zbog koga se on protivi Zodovom naumu pa taman da je taj naum i najpametniji na svetu. Ne bez razloga docnije imamo scenu u kojoj Zod preti zemaljskoj majci Marti Kent, i ruši kuću u kome je ona podizala Supermena. Kad udariš na te dve stvari, posle ne pomaže racionalizacija da je to sve za grejter gud.
Četvrto, a ovo se iz filma ne vidi niti se implicira ali se može špekulisati: da je projekat antiteraformiranja/ kriptoformiranja uspeo i da je planeta naseljena voskrslim Kriptonjanima koji bi tu gradili društvo ponovo utemeljeno u socijalnom determinizmu a u atmosfersko-topografskim uvjetima sličnim Kriptonu** - onda bi Kal El bio ne samo jedan od mnogih - bez supermoći i potencijalne mesijanske sudbine - već i, moguće otpadnik utoliko što je rođen bez determinisane društvene uloge (koja se, film veli, zapisuje u genima pre rođenja). Zašto bi ljudima kojima ništa ne duguje, koji dolaze da zbrišu rasu i društvo kojima on oseća da ipak pripada, dao priliku da izgrade društvo koje je već jednom fejlovalo, a u kome bi sam bio MNOGO manje važan nego sada i, moguće ostrakizovan?
* pročitati Morrisonov/ Quietlyjev All Star Superman za jednu od najspretnijih priča sagrađenih na ovom motivu.
** film naglašava, kroz Zodova usta da se ovaj projekat izvodi jer voskrsla nacija ne treba da prolazi kroz "decenije bola" da bi se privikla na zemaljske uslove života što i hajde-de ima nekog smisla - pričamo o projektu rekonstrukcije ne samo rase već i društva koje je postojalo na Kriptonu, dakle moraju se replicirati svi uslovi.
Uh pardoniram nije Man of steal nego Man of steel (stid)
Jao Meho kako lepo prepricavas filmove. Mada se ne bih slozila sam tobom u par tacaka, ipak zvuci lepo tako sroceno :).
Pa sa čime se ne biste složili? Ja sam odgledao film i odmah ovo nakucao da ne zaboravim, dakle, sasvim je moguće da nisam dovoljno promislio :lol:
Ma salim se Meho, nemam sta da dodam niti da oduzmem :) .
Nemoj to persiranje molim te, odmah me asocira na D i njeno obracanje Scallopu. Za postovanje sagovornika je potrebno vise od tog lingvistickog egzibicionizma.
Ja persiram i svojim mačkama, nije to specijalno zbog tebe sad bilo.
Quote from: Meho Krljic on 03-01-2014, 17:14:08
Ja persiram i svojim mačkama, nije to specijalno zbog tebe sad bilo.
Ijaoo :-D
To naravno ne znači da tebe kao sagovornika ili čak sagovornicu ne poštujem. :lol:
Musić ponovo briljira
http://www.novossti.com/2013/12/goran-music-nema-humane-restauracije-kapitalizma/
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Mehmete, dakle možemo se složiti da je film u svim svojim osnovnim premisama jasan i unutar svojih okvira logičan.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Jesi li potražio opciju za isključivanje automatskog potpisa u Tapatalku? Ideš u Settings i negde pri dnu stoji opcija Tapatalk Signature, i u njoj odabereš None.
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2014, 18:07:38
Mehmete, dakle možemo se složiti da je film u svim svojim osnovnim premisama jasan i unutar svojih okvira logičan.
Da, meni nije bio nejasan a nivo neplauzibilnosti je bio na uobičajenom holivudskom proseku. Onoliko koliko se film trudio da objasni nauku, nije bilo nekih velikih protivrečnosti. Ono gde je najviše problematičan je svakako to kako se negativni efekti zemaljske atmosfere koji su mejdžr plot point brzo prevaziđu od strane generala Zoda. Tu je rupa svakako.
pa dobro, premise su jasne, sve je logično, ali kako reče jedan komentator na imdb - to nije film o Supermenu
ali ja sam već sve rekao na topiku Man of Steel još ranije, a sinoć dodao malu primjedbu na Mehov tekst, da ne oftopikujem ovdje...
One of the oldest and most reliable sites for superhero film news, Batman on Film, has revealed a couple of new tidbits about Zack Snyder's upcoming "Man of Steel" sequel. Though widely being referred to as "Batman vs. Superman," the film still does not have an official title as yet.
These news bits come after a week of published reports on the project that have run the gamut from wild speculation to sort-of confirmed facts. The site framed them in response to questions from readers.
First up, is Lex Luthor really in the film and who is the secondary villain? "Yes. And sorry, I'm not at liberty to reveal the ID of the other villain at this time... but the character is highly rumored to be in the film."
Will Jason Momoa play one of the other Justice League members like Martian Manhunter or Aquaman? "Nope and nope. Neither of those characters are in this film."
The site says no Batman villains will appear in the film, and touched upon the talk of balancing out all these heroes: "It's a Superman film – a Superman film that just so happens to include Batman and Wonder Woman – but a Superman film nonetheless."
Pogledao sam THE SECRET LIFE OF WALTER MITTY Bena Stillera, adaptaciju priče Jamesa Thurbera koja je već decenijama pokušavala da izbori svoju novu ekranizaciju. Stillerov film na kraju imponuje svojom ambicijom i željom da bude nešto više od kaprijanske komedije. Nažalost, taj žar i izuzetnu rediteljsku artikulaciju nije ispratila scenaristička konepcija. Conradova adaptacija Thrubera je vrlo konfuznma u idejom pogledu.
Naime, s jedne strane film se pretvori u svojevrsnu newagey elegiju sa srećnim krajem i to je gnjecavo ali manje problematično. Mnogo je veća nevolja sa samim razvojem glavnog junaka. Walter Mitty je naime mlakonja zarobljen u životu običnog službenika koji bi želeo da bude zapaženiji i stekne dostojanstvo koje je rezervisano za hrabrije, nametljivije i pustolovnije ljude. U Conradovoj adaptaciji, Mitty upravo i potaje pustolov čime zapravo uspeva da se emancipuje kroz reafirmaciju one "nepovoljne" društvene slike koja ga je mučila.
Dakle, Mitty ne pronalazi rešenje u tome što ispoljava sebe već u tome što lomi svoje inhibicije i postaje pustolov. Mitty kao žrtva je mnogo zanimljivija i inteligentnija pojava od Mittyja kao heroja, i uprkos tome što film pokušava da pokaže kako je rešenje postojalo u njemu samom i rešenje problema i svoju maštovitost mahom bazira na atrakcijama. Otud i Mittyjeva sanjarenja više odlaze u pravcu akcionog filma nego u pravcu njegovog boljeg i hrabrijeg reagovanja na izazove koje pred njega postavljaju druge životne okolnosti. Ako tome dodamo da Mittyjevo sanjarenje prestaje onda kada on postane istinski avanturista, iako bi u svakom pogledu zanimljivije da su se ona nastavila ali da im se promenio predznak, dobijamo film koji je u pojedinim aspektima načeo sve svoje potencijale ali je retko koji razvio do kraja.
Ben Stiller se, kao i inače, dobro snalazi kao reditelj, nudeći niz maštovitih rešenja u pogledu inscenacije i vizuelnog koncepta. Nažalost, gubi kontrolu nad materijalom u pogledu formiranja pripovedačke celine.
* * 1/2 / * * * *
Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka :shock:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fsport.blic.rs%2Fdata%2Fimages%2F2013-12-20%2F414377_ap-2_orig.jpg&hash=d490982310076953da8ea823537d23611f1cf400)
Quote from: Meho Krljic on 05-01-2014, 20:23:44
Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka :shock:
Verovatno da ne bi nekom palo na pamet da poredi Denija Keja i Bena Stilera, jer svi znamo kako bi se to završilo!!!1 :twisted:
Pa, mora da je to onda taj primer židovske zavere... ćutanja...
Enivej, u drugim vestima, Marvel je otkrio sinopsis i kast za ekranizaciju Guardians of the Galaxy i sve zvuči dosta dobro, reklo bi se da priča u širim crtama prati Abnettov i Lanningov rad na stripu a to je, znamo, bilo sjajno. Plus, Vin Dizel igra Groota. :-| :-| :-| :-| :-| :-|
Marvel Reveals Official
Guardians of the Galaxy Synopsis (http://www.escapistmagazine.com/news/view/131029-Marvel-Reveals-Official-Guardians-of-the-Galaxy-Synopsis)
QuoteThe official synopsis reveals that the fate of the galaxy is once again at stake in the upcoming film in Marvel's Cinematic Universe.
Guardians of the Galaxy is one of the stranger Marvel titles out there, following the adventures of a group of alien heroes as they tangle with the Kree, the Shi'ar, and super villain Thanos (http://www.escapistmagazine.com/videos/view/the-big-picture/8425-Who-Was-That-in-Thor-2). Marvel has released the official synopsis for the upcoming film, a few days after releasing the first screenshot (http://marvel.com/news/movies/2014/1/2/21698/the_guardians_of_the_galaxy_line_up_for_first_official_movie_photo).
Guardians of the Galaxy stars Chris Pratt as Peter Quill, aka Star-Lord, who finds himself the target of a manhunt after stealing a mysterious orb. Ronan (Lee Pace), the film's villain, is relentlessly pursuing the orb. Quill must join forces with four unlikely teammates: Rocket Raccoon, a gun slinging raccoon (Bradley Cooper); a sentient tree named Groot (Vin Diesel (http://www.escapistmagazine.com/news/view/130777-Vin-Diesel-to-Play-Sentient-Tree-Groot-in-Marvels-Guardians-of-the-Galaxy)); the enigmatic, green warrior Gamora (Zoë Saldana); and the vengeful Drax the Destroyer (Dave Bautista (http://www.escapistmagazine.com/news/view/122731-Wrestler-Dave-Bautista-Joins-Guardians-Of-The-Galaxy-Cast)). A common theme (http://www.escapistmagazine.com/videos/view/escape-to-the-movies/8398-Thor-The-Dark-World) in superhero movies, the ragtag band must save the galaxy from the threat that Ronan and the orb presents. You can read the full synopsis on Marvel's official site (http://marvel.com/news/movies/2014/1/3/21707/read_the_official_synopsis_for_marvels_guardians_of_the_galaxy).
Guardians of the Galaxy has been lining up an impressive cast. The film features Micheal Rooker, Karen Gillan, Djimon Hounsou, with John C. Reilly, Glenn Close as Commander Rael, and Benicio del Toro (http://www.escapistmagazine.com/news/view/124577-Benicio-Del-Toro-Signs-On-For-Multiple-Marvel-Studios-Films) as The Collector. Guardians of the Galaxy will be directed by James Gunn, whose credits include writing for the game Lollipop Chainsaw (http://www.escapistmagazine.com/news/view/119284-Lollipop-Chainsaw-Ships-700-000-Copies) and both writing and directing the film Slither. Gunn also produced the screenplay for Guardians of the Galaxy, based on the story written by Nicole Perlman and Gunn.
Guardians of the Galaxy releases August 1, 2014 in the United States. Other upcoming Marvel Cinematic Universe films include: Captain America: The Winter Soldier, due out April 4, 2014; Avengers: Age of Ultron releasing May 1, 2015; and Ant-Man, starring Paul Rudd (http://www.escapistmagazine.com/news/view/130704-Anchorman-Co-Star-Set-To-Play-Marvels-Ant-Man) and scheduled for July 31, 2015.
Source: Marvel (http://marvel.com/news/movies/2014/1/3/21707/read_the_official_synopsis_for_marvels_guardians_of_the_galaxy)
Quote from: Meho Krljic on 05-01-2014, 20:23:44
Zašto se nikada i nigde ne pominje da je priča solidno uspešno ekranizovana još 1947. godine??? Ja sam gledao tu staru verziju kao klinac i počeo sam da se osećam kao da sam u Zoni sumraka :shock:
Zar nisam rekao "koja je već decenijama pokušavala da izbori svoju novu ekranizaciju." "Nova ekranizacija" podrazumeva da postoji stara, ali nema drugih razloga da se ova dva filma porede...
Nisam mislio na tebe, nego na američku publicistiku koja kao da se ne seća starog filma.
Quote from: Meho Krljic on 05-01-2014, 22:51:40
Pa, mora da je to onda taj primer židovske zavere... ćutanja...
Enivej, u drugim vestima, Marvel je otkrio sinopsis i kast za ekranizaciju Guardians of the Galaxy i sve zvuči dosta dobro, reklo bi se da priča u širim crtama prati Abnettov i Lanningov rad na stripu a to je, znamo, bilo sjajno. Plus, Vin Dizel igra Groota. :-| :-| :-| :-| :-| :-|
Marvel Reveals Official Guardians of the Galaxy Synopsis (http://www.escapistmagazine.com/news/view/131029-Marvel-Reveals-Official-Guardians-of-the-Galaxy-Synopsis)
QuoteThe official synopsis reveals that the fate of the galaxy is once again at stake in the upcoming film in Marvel's Cinematic Universe.
Guardians of the Galaxy is one of the stranger Marvel titles out there, following the adventures of a group of alien heroes as they tangle with the Kree, the Shi'ar, and super villain Thanos (http://www.escapistmagazine.com/videos/view/the-big-picture/8425-Who-Was-That-in-Thor-2). Marvel has released the official synopsis for the upcoming film, a few days after releasing the first screenshot (http://marvel.com/news/movies/2014/1/2/21698/the_guardians_of_the_galaxy_line_up_for_first_official_movie_photo).
Guardians of the Galaxy stars Chris Pratt as Peter Quill, aka Star-Lord, who finds himself the target of a manhunt after stealing a mysterious orb. Ronan (Lee Pace), the film's villain, is relentlessly pursuing the orb. Quill must join forces with four unlikely teammates: Rocket Raccoon, a gun slinging raccoon (Bradley Cooper); a sentient tree named Groot (Vin Diesel (http://www.escapistmagazine.com/news/view/130777-Vin-Diesel-to-Play-Sentient-Tree-Groot-in-Marvels-Guardians-of-the-Galaxy)); the enigmatic, green warrior Gamora (Zoë Saldana); and the vengeful Drax the Destroyer (Dave Bautista (http://www.escapistmagazine.com/news/view/122731-Wrestler-Dave-Bautista-Joins-Guardians-Of-The-Galaxy-Cast)). A common theme (http://www.escapistmagazine.com/videos/view/escape-to-the-movies/8398-Thor-The-Dark-World) in superhero movies, the ragtag band must save the galaxy from the threat that Ronan and the orb presents. You can read the full synopsis on Marvel's official site (http://marvel.com/news/movies/2014/1/3/21707/read_the_official_synopsis_for_marvels_guardians_of_the_galaxy).
Guardians of the Galaxy has been lining up an impressive cast. The film features Micheal Rooker, Karen Gillan, Djimon Hounsou, with John C. Reilly, Glenn Close as Commander Rael, and Benicio del Toro (http://www.escapistmagazine.com/news/view/124577-Benicio-Del-Toro-Signs-On-For-Multiple-Marvel-Studios-Films) as The Collector. Guardians of the Galaxy will be directed by James Gunn, whose credits include writing for the game Lollipop Chainsaw (http://www.escapistmagazine.com/news/view/119284-Lollipop-Chainsaw-Ships-700-000-Copies) and both writing and directing the film Slither. Gunn also produced the screenplay for Guardians of the Galaxy, based on the story written by Nicole Perlman and Gunn.
Guardians of the Galaxy releases August 1, 2014 in the United States. Other upcoming Marvel Cinematic Universe films include: Captain America: The Winter Soldier, due out April 4, 2014; Avengers: Age of Ultron releasing May 1, 2015; and Ant-Man, starring Paul Rudd (http://www.escapistmagazine.com/news/view/130704-Anchorman-Co-Star-Set-To-Play-Marvels-Ant-Man) and scheduled for July 31, 2015.
Source: Marvel (http://marvel.com/news/movies/2014/1/3/21707/read_the_official_synopsis_for_marvels_guardians_of_the_galaxy)
A Kris Prat je Starlord! Najbolji kasting ikada!
Pogledao sam TERROR LIVE Byeong-woo Kima, južnokorejski triler o novinaru koga progoni terorista sa pretnjama da će podmetnuti bombe. Novinar isprva pokušava da napravi gledanost od te priče, međutim ispostavlja se da terorista ima još nekoliko aduta i plan koji seže do samog vrha države.
TERROR LIVE je kamerni triler koji svoju radnju smeštenu na jednoj lokacji pokušava da začini nekim spektakulranim kadrovima, specijalnim efektima u drugom planu, međutim nažalost nije dovoljno kreativan da bi se izborio sa kamernom formom niti je dovoljno originalan da bi se nametnuo kao autentični high concept.
* * / * * * *
Pogledao sam ULVENATTEN Kjella Sundvalla, ekranizaciju romana Toma Egelanda o grupi čečenskih terorista koji zauzimaju televizijski studio u Oslu ne bi li iznudoli predaju jednog svog otpadnika. Sasvim sigurno da sam televizijski setting sugeriše dosta toga ali ULVENATTEN više liči na televizijski nego na bioskopski rad i rekao bih da skandinavski specijalista za žanrovski film Kjell Sundvall u ovom ostvarenju ne nudi materijal koji je dorastao za veliki ekran.
Egelandov roman obazrivo raspaljuje antiruski sentiment čuvajući se od toga da ne bude shvaćen kao apologeta čečenskog terorizma. Ono što je nama najzanimljivije jeste dosta hvaljena rola Dejana Čukića koji je dobio zadatak da napravi lik čečenskog negativca. iako ga deo kritike proglašava za ključni kvalitet filma, Čukić ovde ipak nije ni na koji način uspeo da odbrani taj lik i ponudio je vrlo klasičnog jednodimenzionalnog negativca.
Sundvallu se ne može osporiti elementarna kompetentnost ali ukupno uzev ULVENATTEN nije reprezentativan primerak skandinavskog žanrovskog filma.
* 1/2 / * * * *
Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren :lol:
Quote from: Meho Krljic on 07-01-2014, 22:38:47
Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren :lol:
Ja nikako da se ukacim na likove... Mislim, sve je to Vedon i sve to, ali mi vecina glavnih likova mahom deluje kao gomila amatera, i to mi pravi problem pri gledanju. Mada su mi epizode sve bolje i bolje kako serija ide...
Ja sam sa svih stran čuo da je serija nepojmljivo loša. A mene Vidon i kad je dobar nervira.
Iako AVENGERS jeste superherojska ZONA ZAMFIROVA, ova serija nije superherojski RANJENI ORAO...
Pogledao sam JACKASS PRESENTS BAD GRANDPA Jeffa Tremainea, novo izdanje ove uspešne franšize za koju nikada nisam uspeo da se vežem zbog bizarnog spoja elitizma i populističke bizarnosti. Ipak, čini mi se da je BAD GRANDPA za sada najzreliji film u franšizi upravo zato što je jasno profilisao svoje namere a one su bez ikakve sumnje narativne. Naravno sredstva kojima postižu cilj i dalje u sebi nose elemente skrivene kamere i freakshowa, ali ovde se definitivno prepoznaju karakteri, celina i emocija.
Bad Grandpa je kreacija Johnny Knoxvillea koji je sa Spike Jonzeom i rediteljem Tremaineom zajedno pisao scenario. Knoxville je izvanredno talentovan komičar, u ovom filmu pokazuje ne samo dar za fizičku komediju već i vrlo istančan osećaj za improvizaciju, ne samo u glumačkom već i u scenarističkom pogledu.
Međutim, najveći podvig i najmudriji potez ovog filma jeste kako je postavljena hemija između Bad Grandpe i unuka-vragolana. Naime, dok je Bad Grandpa groteskna karikatura napaljenog starca, komika ne proističe iz unuka koji ga imitira i izgovara ili izvodi opscenosti već upravo iz nevinog i detinjastog ponašanja kojim stvara osećaj neprijatnosti među odraslima. Upravo takvi detalji u kojima neka uobičajena, normalna reakcija stvara nelagodu čine ovaj film značajnim, a groteskno preterivanje, samopovređivanje i sve ostalo čine kičmu ostatka ugođaja.
BAD GRANDPA definitivno nije novi BAD SANTA ali zahvaljujući autentičnom izrazu na kome je baziran i uspelom humoru, takođe zauzima značajno mesto među savremenim američkim komedijama. Uprkos tome što je Sascha Baron Cohen verovatno ovu vrstu pristupa doveo do vrhunca u BORATu, BAD GRANDPA apsolutno može da se poredi sa njim, doduše kao nepretenciozni primer sličnog postupka. Dok je BORAT nesumnjivo značajniji po svemu onome što je izgovorio o globalnim odnosima, kulturrasizmu itd. BAD GRANDPA ipak deluje autentičnije u pogledu dokumentarnosti, čak i koherentnije na nivou narativa.
* * * 1/2 / * * * *
je li valjala scena u striptiz baru, koju svi hvale?
čim si dao ovoliku ocjenu JACKASS-u mora da si pijan gledao PACIFIC RIM!
Quote from: milan on 08-01-2014, 09:52:41
Quote from: Meho Krljic on 07-01-2014, 22:38:47
Whoa, Marvel's Agents of S.H.I.E.L.D. se kreće prilično ogromnom brzinom. Očekivao sam da će serija malo više koristiti poznate elemente Marvelovog (filmskog) univerzuma osim povremenih shout outova, ali ako ništa drugo braća Whedon su ga napisala da ide suludim tempom. Tek smo na drugom commercial breaku a broj preokreta je dvocifren :lol:
Ja nikako da se ukacim na likove... Mislim, sve je to Vedon i sve to, ali mi vecina glavnih likova mahom deluje kao gomila amatera, i to mi pravi problem pri gledanju. Mada su mi epizode sve bolje i bolje kako serija ide...
Da, pa ja sam pogledao samo prve dve jer je toliko juče pustio Fox premiere HD - što svedoči o tome koliki je moj entuzijazam bio, kad se nisam potrudio da ih skinem ranije. Nije ovo sjajna serija za sada, ali nadam se da će se popeti bar do nivoa kultne Fastlane (http://www.imdb.com/title/tt0320000/?ref_=nm_flmg_act_8). :lol: Za sada nemam utisak da ima ambiciju da bude mnogo više od malčice skuplje, ali malčice mlađoj publici namenjene verzije ovoga.
japanski trejler za SNOWPIERCER sa obiljem novog materijala!
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/snowpiercer-japanski-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/snowpiercer-japanski-trejler.html)
The first of 2014's dueling 'Hercules' pics to cross the finish line is a camp throwback with an inverse ratio of brains to brawn.
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
A towering figure of Greek mythology, the half-human, half-god strong man Hercules has always been something of a schlock icon where movies are concerned, from the wave of Italian-made, sword-and-sandal cheapies that broke upon these shores in the 1950s and '60s to their 1980s Cannon Films derivants starring Lou Ferrigno in the title role. The song remains very much the same for "The Legend of Hercules," the first of two dueling 2014 tentpoles to reach theaters, and every inch the one that might have been commissioned by the late impresario Alexander Salkind in his "Santa Claus: The Movie" period. Costly in price ($75 million) but totally kitsch in execution, from its wooden dialogue to its low-rent international cast and its very CG-looking CGI, "Legend" is ideal fodder for indiscriminate 12-year-old boys on a lazy weekend afternoon, though even they may opt to wait for The Rock in MGM/Paramount's Brett Ratner-directed "Hercules," due in July.
As with last summer's Beltway demolition derby of "Olympus Has Fallen" and "White House Down," the canny B-movie magnate Avi Lerner (who produced through his Millennium Films banner) is once again betting that the early bird will catch the box-office worm; but lacking "Olympus'" star wattage and facing stiff competition from Christmas season holdovers, "Legend" will be hard-pressed to match its predecessor's commercial heft. Still, the movie is not without its incidental pleasures — chiefly, a 90-minute running time (sans credits) that alone makes it preferable to the bloated spectacle of "47 Ronin."
Back at the helm of a large-scale action picture for the first time since his Sylvester Stallone auto-racing turkey "Driven" in 2001, Renny Harlin kicks things off with a thunderous battle scene in which hordes of CG warriors under the command of the Tirynthean King Amphitryon (Scott Adkins) storm the gates of neighboring Argos circa 1200 B.C., 3D arrows raining down on the audience in old-fashioned, comin'-at-ya style. But while Amphitryon is an undisputed victor on the battlefield, we soon see that things haven't been kosher for a while between him and his beleaguered wife, Queen Alcmene (Roxanne McKee), who longs for peace in their war-torn land. Having exhausted all other options, she prays to the goddess Hera for help and receives a surprising response: it seems that Hera's s.o., Zeus, has always coveted Alcmene from afar, and if she agrees to let him sire her a child, that boy, Hercules, will lead his people to salvation. (Lurking around the edges of these early scenes is Rade Serbedzija as the Queen's Gandalf-like mentor, Chiron.)
This leads to a conception scene that resembles a cross between an expensive perfume ad and an exorcism — all thunder, lightning and billowing curtains — which probably explains why Amphitryon suspects something foul from the start and vows to always treat this bastard son, whom he christens Alcides, as inferior to his first born, Iphicles. The pic then flashes forward 20 years, where we find the bronzed and bulgingly muscular Alcides (Kellan Lutz) in love with the Cretan princess Hebe (the blankly beautiful Gaia Weiss) and openly loathed by both Amphitryon and Iphicles (Liam Garrigan), who fancies Hebe for himself. So the King and his heir apparent plot to rid Alcides from the picture by sending him off to war — and certain death — in Egypt.
If "The Legend of Hercules" takes most of its visual cues from "300" and the "Lord of the Rings" series (albeit without anywhere near the same level of seamless craftsmanship), it borrows most of its narrative beats from "Gladiator," following Alcides/Hercules on his journey into the bowels of slavery, his discovery of his true parentage and god-like abilities, and his return home to confront his betrayers. Along the way, the movie happens upon its two most engaging episodes — one, a close-quarters ambush in an Egyptian cave that leaves Hercules and fellow soldier Sotiris (Liam McIntyre) the only survivors, the other a Sicily-set gladiatorial bout in which Hercules squares off against a giant mutant known fittingly as Half Face. Both serve as reminders that Harlin can still execute a solid action sequence, with an attention to perspective and spatial continuity that many of his contemporaries lack, even if he's a bit too fond of freeze frames and slow-motion that threaten to trun every fight scene into its own instant replay.
But "Hercules" sinks into torpor whenever something other than hand-to-hand combat takes center stage. As he demonstrated in the "Twilight" series, Lutz's acting muscles aren't nearly as well developed as his pectorals and deltoids, and while the role may not call for a master thespian, it at least begs someone who can emote without looking like he's straining to execute a dead lift. Relative newcomer McIntyre, who assumed the lead role in "Spartacus" on TV from the late Andy Whitfield, gives by far the most affecting and nuanced turn here as a man driven to extraordinary lengths by the hope of someday reuniting with his family.
Shot in Bulgaria (where Millennium now has its own studio), "Legend" isn't as distractingly cheap looking as other Lerner productions, with decent set and costume work, though the CGI is always more high-end video-game than anything approaching photorealism. Sam McCurdy's 3D camerawork is mostly effective, but marred at screening reviewed by the conspicuous dimness that afflicts so much 3D projection.
Pogledao sam prvi srpski film prikazan u 2013. godini, premontiranu seriju SAMAC U BRAKU nastalu po romanu Mir Jam, pod bioskopskim naslovom KAD LJUBAV ZAKASNI. Reč je o debitantskom bioskopskom ostvarenju Ivana Stefanovića koji je učio režiju na istoj godini sa Dejanom Zečevićem i Srdanom Golubovićem i scenaristkinje Milene Depolo koja je učila dramaturgiju na istoj godini sa Crippleom.
U konkretnom slučaju Ivana Stefanovića koji je kao i Golubović ostao kao predavač na Fakultetu dramskih umetnosti, njegova bioskopska karijera nije pošla istim stopama kao Srdanova i Zekina. Međutim, uprkos očiglednim razlikama, zanimljivo je da su Zeka i Stefanović praktično u nekoliko meseci izašli u bioskope sa premontiranim serijama, i da su pored svoje generacijske vezanosti deo istog trenda, a to je eksploatacija jednog materijala u više medija.
U tom duelu klasića, Stefanovićev film je daleko superiorniji, rekao bih čak neuporedivo. Ne samo da je u pogledu estetizacije konzistentniji, da ima relativno jasnu ideju kojim se vizuelnim sredstvima služi već i na mnogo jasniji način priča priču.
Za razliku od VOJNE AKADEMIJE 2 koja nema smisla ni na jednom nivou, ne može se ni prepričati ni žanrovski odrediti, KAD LJUBAV ZAKASNI stoji iznenađujuće konzistentno, i u pogledu žanra i kad je reč o samom sklopu događaja.
Štaviše, uprkos tome što je po raznim detaljima upadljivo da KAD LJUBAV ZAKASNI predstavlja nusproizvod nastanka serije, film je zapanjujuće konzistentan u okvirima onoga što pokušava da kaže i vrlo je fokusiran na svoju osnovnu temu a to je jednostavan melodramski zaplet o ljudima koji se venčaju bez obostrane ljubavi i tokom fingiranja braka počnu da se vole.
U kinematografiji koja već duže vreme ne gaji čistu melodramu, KAD LJUBAV ZAKASNI deluje kao vrlo poželjan incident. Nažalost, problem je u tome što mnogo veći smisao ovaj film ima kada se analizira nego kada se gleda kao aktuelno ostvarenje.
Naime, da je KAD LJUBAV ZAKASNI crno-beli film, to bi delovalo kao vrlo interesantan eksperiment u persiflaži, parodiranju ortodoksne melodrame i pokušaju da se unutar nje pronađe neka nota naivnog lascivnog humora koja bi uprkos toj naivnosti delovala gotovo sofisticirano. Da je ovo crno-beli film nastao pre nekih šezdesetak i više godina, bio bi čak svojevrsna "karika koja nedostaje" u istoriji našeg filma. Međutim, očigledno da Stefanović nije bio spreman za takav korak, koliko god on ekstremno nekomercijalno delovao, kao što je na primer, prezentacija ove priče u crno-beloj slici.
I tu dolazimo do trećeg klasića, Srdana Golubovića koji sa KRUGOVIMA diktira kalibar srpskog mejnstrim filma sa visokim umetničkim pretenzijama. filmovi kao što su KRUGOVI su na neki način ostavili publiku gladnom upravo za onim sadržajima kakve nude VOJNA AKADEMIJA 2 i KAD LJUBAV ZAKASNI. Ali, ti filmovi naprosto ne nastaju čak ni kao filmovi već kao otpadak, svojevrsni bioskopski krek nastao preradom televizijskog kokaina.
Kada tome dodamo jednu paradoksalnu činjenicu iz duela začelja, a to je ishod u kome je KAD LJUBAV ZAKASNI daleko superiorniji "sastav" od VOJNE AKADEMIJE 2 a da se istovremeno eksploatiše sa manjom ambicijom, i automatski rezultira i desetak puta manjom gledanošću, krug apsurda naše kinematografije je zaključen.
Dakle, kod nas čak i kada se otpadak pušta u bioskope, više se forsira onaj gori otpadak.
Otud, postavlja se pitanje da li bi prebacivanje filma u crno-belu sliku bilo baš toliki komercijalni suicid, naročito jer su ga producenti i distributeri već "prebrinuli" pustivši ga u malom broju termina u bioskope na samu Novu godinu i dve nedelje pred MONTEVIDEO.
U tom žalosnom talogu naše simulacije komercijalnog filma ponekad deluje da se deo gledalaca, oni koji se bave kritikom, daleko ozbiljnije angažuju oko tih filmova nego sami autori.
A KAD LJUBAV ZAKASNI nosi u sebi energiju prengalašene melodrame koja bi mogla uzbuditi Žižeka sa svojim srednjeevropskim međuratnim pristupom srpskom međuratnom miljeu.
Za razliku od Šotre koji je nepretenciozan i virilan u svom kopanju po "lakoj literaturi" Mir Jam, Stefanović i Depolo su znatno pretenciozniji i "sporiji". Međutim, meni je to prijalo iako je rezultat objektivno manje pitak od Šotre. Međutim, opšti utisak je intrigantniji pošto ovde nema tog neudobnog spoja melodramske ozbiljnosti i šaljivog populizma, ovde je sve smrtno ozbiljno i samim tim izuzetno smešno. U nekoliko navrata sam bio siguran da značajan deo tog humora proisteklog iz deadpan realizacije nimalo nije slučajan.
Koliko god Stefanović grešio u pokušaju da napravi populističku melodramu koristeći se filmskim jezikom njenih neprijatelja, uprkos svemu to mi je zanimljivije od Šotrine formule "narodnog filma" prenatrpanog potrošenim glumcima, bajatim vicevima i jednom bujicom opštih mesta koja na kraju čine da više ne možemo da razlikujemo šta smo videli u tom konretnom ostvarenju a šta je sećanje na druge slične uloge istih glumaca i dela istih autora.
U tom smislu, Stefanović je po svim parametrima slabiji od Šotre, naprosto snima smeće koje se nedovoljno gleda, ali je isto tako i daleko zanimljiviji od njega jer luta u pokušaju da napravi nekakav svoj izraz u svemu tome.
Slično Šotri, Stefanović je snimio film čiji je osnovni problem u tome što nije dobar. Ali, za razliku od Šotre njegov film je barem zanimljiv, naročito onima koji vole da pored uočavanja loše realizacije u filmu (gde Šotra ipak prednjači) uživaju i da posmatraju melodramski eksces.
"Filmski jezik neprijatelja" se ogleda u tome što Stefanović koliko god pokušavao da bude iskren u realizaciji ove priče, ne može da odoli a da unutar postupka ipak ne prepozna ono što je u njoj apsurdno, a to kod Šotre ponekad eventualno prepoznaju glumci i devalviraju "ozbiljne" odnose sprdnjom i šmirom, kao i ono što je njen erotski podtekst, čega kod Šotre apsolutno nema. Ukupno uzev, Stefanović je sa svešću o svemu tome uspeo da prilično dobro zauzda glumce, i sigurno bi postigao još bolji rezultat da su Miloš Biković i Brankica Sebastijanović okruženi boljom podelom. Nažalost, u potrazi za "novim licima", Stefanović je platio preskupu cenu i uveo je niz neupotrebljivih faca na ekran.
KAD LJUBAV ZAKASNI je film van svog vremena a na tu kartu nije dovoljno odigrao kako bi tu manu pretvorio u prednost i autorsku nameru. Ali da je iole blizu nekakvih relevaznih zanatskih tokova, mislim da je ovo nešto što bi Slavoj Žižek obožavao.
* * / * * * *
Pogledao sam HER Spike Jonzea, film koji u principu ne spada u red onih kakvi mi inače prijaju, niti mislim da je reč o filmu kome ću se često vraćati. Ipak, smatram da je to do sada Jonzeov najzreliji film, i da je konačno postigao ono za čim je čeznuo a to je da snimi "važan, veliki, prevratnički" film. Ne verujem da će HER sam po sebi proizvesti nekakav talas sličnih naslova ali mislim da će se izdvojiti kao vrlo bitan klasik savremenog američkog filma.
S jedne strane, Jonze je snimio svoj formalno najradikalniji film do sada. Joaquin Phoenix igra junaka koji se zaljubljuje u svoj Operativni sistem i film ima snažnu literarnu dimenziju, ostavlja utisak svojevrsnog filma-romana u kome se ne prikazuje baš tok svesti, ali su dijalozi, u skladu sa samom prirodom odnosa o kome film govori osnovno pripovedačko sredstvo, a događaji koji se nižu zalaze mnogo više u domen junakove intime nego nekakve konvencionalne priče.
S druge strane, u pogledu samog odnosa prema junacima i osećanjima publike, Jonze je snimio svoj najkonvencionalniji film. HER uprkos svojoj društvenoj kritici, blagoj SF premisi i opservacijama o stanju savremenog čoveka koje je je već dosegnuto (iako je tehnika kojom njegovi junaci raspolažu za jedan mali korak ispred postojeće) zapravo jedna izuzetno ubedljiva, u sentimentalnom pogledu gotovo konvencionalna ljubavna priča. Zanimljivo je da u proteklih godinu dana, SF premise zapravo stoje u korenu izuzetnih ljubavnih filmova kao što su ABOUT TIME i HER, i da je ovaj oblik fantastike našao oslonac u sinergiji sa žanrom koji mu do sada nije bio svojstven.
Sasvim sigurno, HER ne može biti ona vrsta mejnstrim ljubavnog filma koji se obraća svim generacijama iz prostog razloga što značajan deo publike impak može smatrati odnos između junaka i Operativnog sistema prebizarnim da bi se emocionalno investirao. Ali, to je generacijska stvar koja će za koju deceniju biti izmenjena tako da HER zapravo masovniju recepciju može očekivati tek u budućnosti.
Jonze u saradnji sa holandskim DPjem Hoyte Van Hoytemom nudi visokoesetetizovan film i uz pomoć vrlo malo sredstava kreira vrlo zanimljiv svet bliske budućnosti. Lično, radije bih gledao film sa bilo kim drugim umesto Joaquina Phoenixa, ali ne može mu se osporiti da je vrlo požrtvovano i dobro uradio svoj posao, kao i ostatak ekipe. Naravno, u svakom smislu najizazovnija je uloga Scarlett Johansson koja je odmenila Samanthu Morton. Posle gledanja filma, deluje ipak groteskno ideja da njen vokalni nastup bude nominovan za "oskara", ali to je svakako razmišljanje koje će otvoriti polemiku o tome koliko i kako treba vrednovati vocal acting.
HER je film kakav se retko sreće, pre svega zato što dela ovako velike ambicije i kreativnog zamaha retko uspevaju da budu ubedljiva na svim nivoima, dakle i ideološki i emotivno.
* * * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 13-01-2014, 12:18:56
HER ne može biti ona vrsta mejnstrim ljubavnog filma koji se obraća svim generacijama iz prostog razloga što značajan deo publike impak može smatrati odnos između junaka i Operativnog sistema prebizarnim da bi se emocionalno investirao. Ali, to je generacijska stvar koja će za koju deceniju biti izmenjena tako da HER zapravo masovniju recepciju može očekivati tek u budućnosti.
Joseph Weizenbaum je napisao Computer Power and Human Reason još 1976. godine, gdje je govorio o svom programu ELIZA kojem su korisnici prilazili na isti način kao i Samanti, razgovarali su sa kompjuterom kao sa ljudskim bićem. Dakle, govorimo već o 30 godina starom odnosu programa i ljudskog bića (iako to tada još nije bio emotivan odnos ovog tipa, ali jeste ispovjedanje, jadanje, priča o emocijama sa kompjuterskim programom). Tako da ta premisa iz filma ne samo da nije generacijska stvar, ona je itekako jasna, čak zastarjela. Džonz u stvari razočarava na ovom sf terenu, jer je potpuno prevaziđen.
Problem ''bizarnosti'' je u stvari na sasvim drugom mjestu. Iako je dokazano, nepobitno i zauvijek, da vještačka inteligencija neće moći da se razvije na način kako to Džonz prikazuje, on ne samo da nam nudi otpatke 30 godina starih Vajcenbaumovih opservacija, već ubacuje i njuejdž priču sa Džonom Votsom kao novim Samantinim ''dečkom''. Guglaj ko je Džon Vots i jopet će se sve vratiti 30 godina unazad, ovaj put u njuejdž habitus, gdje se suštinski zapetljao ovaj film. Ispade da fiktivna artificijelna inteligencija, koja ima potencijal da se razvija, ima svjetsku bazu podataka na raspolaganju, može da bira šta god hoće a izabire nekog suštinski nebitnog filozofa sa nikakvim doprinosom svjetskoj misli. Vrlo inteligentno, nema šta.
Da se film pojavio prije 30 godina možda bi bio klasik.
Džonza ne treba gledati kroz originalnost koju donosi u SF. Njemu to nije ni bila namera.
Uzgred, dovoljno ti je dva minuta razgovora sa Elizom da dopreš do granica iluzije koju Eliza stvara. Eliza nije AI, nego par linija koda čiji je cilj da simulira dijalog. Prava veštačka inteligencija je ona koja se prilagođava, pa čak i menja svoje ciljeve, kao što je u filmu i prikazano.
Bata se očigledno posvetio demistifikaciji mojih mistifikacija. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
brinem, pošto su ti 2010. najbolji bili Edge of darkness, The Town i Shutter Island, a sad lažni Supermen, magični operativni sistem i britanska limunada o time travelu! :)
doduše, sad kad gledam topik za 2010. vidim da je zaraza već uzela maha sa Scott Pilgrimom na top listi! :)
btw, jesi li u međuvremenu prešao u sajentologiju? :)
ovo sve je posljedica velike tuge poslije Kimovog odlaska!
Quote from: mac on 13-01-2014, 13:09:25
Džonza ne treba gledati kroz originalnost koju donosi u SF. Njemu to nije ni bila namera.
Uzgred, dovoljno ti je dva minuta razgovora sa Elizom da dopreš do granica iluzije koju Eliza stvara.
ipak je riječ o 1976. godini kada je knjiga objavljena, samim tim iznosi 40 godina stare opservacije o tadašnjim ljudima
ne sumnjam da neko mlađi provaljuje Elizu, ali princip je isti
povrh toga, ja upravo i pričam da artficijelnost Elize ne može da se prevaziđe, dakle Samanta ne spada u SCIENCE fiction
Suština moje teze o "generacijskoj stvari" je u tome što ciljna grupa ljubavnog filma a to je moja majka, ne može da dobaci do teme ljubavi sa Operativnim sistemom. Dakle, da, imamo već četiri decenije te elemente, imamo pre više od dvadeset godina robota koji je naučio da plače ali sada imamo to u maltene realističnim okolnostima.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ovaj tapatalk dodatak... ne znam, možda treba još da otupim da mi ne bi smetao... Ali nada umire poslednja, i ja se sve nadam da te samo malo mrzi da potrošiš 15 sekundi vremena, ili da si propustio moje uputstvo s prethodne strane.
Quote from: mac on 03-01-2014, 18:13:33
Jesi li potražio opciju za isključivanje automatskog potpisa u Tapatalku? Ideš u Settings i negde pri dnu stoji opcija Tapatalk Signature, i u njoj odabereš None.
I najveći ponekad posrnu.
Majkl Bej, na CES-u pre neki dan, bio pozvan na Samsungovu prezentaciju zakrivljenih televizora, ali, avaj, teleprompter mu se zabagovao. Onda se zabagovao i Majkl:
http://www.theverge.com/2014/1/6/5281542/watch-michael-bay-melt-down-onstage-at-ces (http://www.theverge.com/2014/1/6/5281542/watch-michael-bay-melt-down-onstage-at-ces)
zar ti ne izgleda malo nategnuto nazvati HER ljubavnim filmom? Da je Džonz snimao film sa tom ciljnom grupom na umu?
Gledatelji ljubavnih filmova prije svega i gledaju taj žanr da bi iskusili neko ''virtuelno zadovoljstvo''. Ali HER nije film o njoj i njemu, već maltene o gledaocu nje i njega. Glupo mi je da umetnem ''meta'' ali HER jeste metaljubavni film.
Pandan HER je u stvari NURSE BETTY, koja je takođe loše prošla na blagajnama. U HER samo postoji više hipsterskog razumijevanja za bizarnosti nego što je to u NURSE BETTY.
Prosječni gledalac ljubavnih filmova neće gledati film o osobi koja ima virtuelnu vezu sa Monikom Beluči, God knows I had one! 8-)
Inače, ne znam da li ja jedini umišljam konekciju ali LA MIGLIORE OFFERTA je analogna verzija HER. I bolja verzija, svakako 8-)
Dakle da ne gledam Her
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimagizer.imageshack.us%2Fv2%2F800x600q90%2F42%2Fr77m.jpg&hash=9dcecae67a42f2503074c193b2afda17a183b85b) (https://imageshack.com/i/16r77mj)
toooo! 8-)
šta je ovo, sunce ti poljubim??? :shock:
Quote from: Biki on 13-01-2014, 23:58:35
Dakle da ne gledam Her
ne, pogledaj pa da onda zajedno maltretiramo Kripa! 8)
Bato jesi :evil:
Quote from: crippled_avenger on 14-01-2014, 00:22:11
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimagizer.imageshack.us%2Fv2%2F800x600q90%2F42%2Fr77m.jpg&hash=9dcecae67a42f2503074c193b2afda17a183b85b) (https://imageshack.com/i/16r77mj)
Cekaj, pa ovo je pravo? Ja imam negde u nekom uglu mozga secanje na ovo... Ili, nije pravo? Ili sam sve sanjao... Jebemti....
pretpostavljam da je to onaj tip iz Idola?
Ovo je rad Branka Gavrića, našeg velikog dizajnera koji je recimo radio neka rešenja za Genex, prigodno osmišljen za Omladinsku radnu akciju 1981. godine. Naravno, suština rada je u tome da je Vlada Divljan lažni Supermenov identitet.
Stari potkopava ustavni poredak...
http://www.standard.rs/dimitrije-vojnov-sta-je-problem-u-srpskoj-demokratiji.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ja imam mnogo dobru ideju za unapređenje demokratije, ali nikome se ne sviđa, kome god da sam opisao. Ideja je da se od glasova apstinenata i nevažećih listića na slučajan način biraju građani s pravom glasa. Recimo ako 40% nije glasalo onda se 40% skupštine bira na slučajan način od svih građana. Većina tih slučajnih poslanika ne bi bili namazani kao ovi sada, a sve partije bi imale najmoćniji podstrek da zainteresuju birače za svoje programe, umesto da im program bude blaćenje protivnika. Takođe, birački spiskovi bi bili pod konac svaki put.
Ova ideja je idealna situacija, a nekakvo međurešenje bi bilo da birački spisak ima opciju "ništa od navedenog" koja bi zaista bila to, i slučajni poslanici bi se određivali po glasovima za tu opciju.
Ali kako bi motivisao rendom građanina da ZAISTAučestvuje u radu zakonodavnog tela, ali i raznih parlamentarnih odbora, a da ne sklizneš u represiju? Trenutna praksa nam pokazuje da čak i profesionalni političari, sa izvanrednim kompenzacijama za svoju poslaničku dužnost, koji su takođe u određenom broju dobili i mnoge ekstra povlastice na ime političkih dogovora između koalicionih partnera, da dakle čak i takvi poslanici neretko propuštaju da ispune svoje dužnosti u parlamentu, često ne dolaze na sednice a ako dolaze, nikada ne predlažu na njima zakone ili amandmane, niti učestvuju u raspravi, glasaju samo po partijskoj direktivi ako su uopšte tu itd.
Inače, lepo je Kriple odradio ovu igračku metaforu, cenimo :lol: i zaista nije isforsirana, partokratijski sistem vlasti u Srbiji dženjuinli podseća na ovo što je opisao.
mislim da to ko se formalno nalazi u skupštini i nije od tolike važnosti, iako su mogli da riješe problem sa većinskim sistemom i Srbijom podijeljenom na 250 izbornih jedinica
onda bi realno komšije koje poznajete i koje imate povjerenja, koje ljudi u nekoj opštini poštuju, imali šanse da se dokopaju skupštine, jer je dovoljno da pobjede u svom gradu i time se kvalifikuju
ali mnogo je važnije da kad se aspravlja o nekom zakonu rasprava bude mnogo transparentnija, da postoji mogućnost da se lijepo organizuje skup različitih mišljenja, suoče svi argumenti, mislim može čitav vebsajt da postoji posvećen samo npr zakonu o radu, i da o tome daju mišljenje svi relevantni stručnjaci
ali caka je u tome što oni moraju da imaju neki autoritet, a to je u demokratijama potpuno nevažno
intelektualci su imali veći uticaj na državnike u autoritarnim zemljama poput starih monarhija ili u komunizmu, gdje je skupština bila potpuno skrajnuta
sve dok postoji takva čvrsta vlast vladar se pokazuje kao neko ko mnogo više brine o onom što je rečeno, dok u demokratiji vlada potpuna ravnodušnost
ne kažem da trebamo da vratimo takav neki sistem, ali vidi se čim je Vučić malo pritisnuo kako i Đurković više laje i kako i mnogo jače kritike stižu. Nema ravnodušnosti kod čvrste ruke, iii je hvališ ili je kritikuješ
Platon je pisao o tom sistemu zreba kao nacinu da se na vlasti nadju ljudi koje je sreca a ne porodicno nasledje, bogatstvo ili zelja da vladaju dovela na celo.
Ono sto meni pada na pamet je nesto drugo. Mislim da bi stranke trebalo da se obavezuju na Sudu za odredjene stavke svog programa i ukoliko ih prekrse (pod krsenjem ne smatram neispunjavanje, samo direktno krsenje) da izgube mandate. Neke stranke bi verovatno odbile da se obavezu ali neke bi zbog marketinga to uradile i samim tim bile primorane da ispunjavaju obecanja. Ipak, mislim da bi nespremnost stranaka da se obavezu bio jasan signal narodu da su nesolidne.
U protivnom se desava da narod, recimo, glasa za SNS a onda ovi vode politiku LDPa nekaznjeno. Ne ulazim sada u dublju analizu da li se to moglo ocekivati od SNS ili ne (moglo je, ali narod ne mora imati tu vrstu anticipacije). koliko je narod vec naslucivao da je to put, ili u krajnjoj liniji zasto se sada ne buni. Krajnji rezultat jeste da imamo stranku koja je prevarila gradjane i javnost a za to ne snosi nikakve konsekvence.
zato što u Britaniji postoje nepisana pravila kojih ovdje jednostavno nema
kad nešto zasereš u Britaniji daješ ostavku na nivou običajnog prava, a ovdje bi trebalo lavirint propisa da se dovede i još da postoji specijalna milicija da ih sprovodi da bi se neko uklonio s vlasti
to je nezrelost koju je Britanija odavno prevazišla
ovdje ni monarhomahija ne pomaže
DRŽAVA Jelene Marković, po scenariju Saše Radojevića je novo delo u nizu koji je Radojević započeo još u svojim saradnjama sa Milutinom Petrovićem. Rekao bih da sva dosadašnja dela u tom nizu - ZEMLJA ISTINE LJUBAVI I SLOBODE, JUG-JUGOISTOK, POLJUPCI i DRŽAVA praktično proističu iz istog kroja, spoj meta-filma, pseudo-trilera, studije o tajnim službama, low-fi realizacije, i po nekim elementima zapleta sadrže niz sličnosti.
Čini mi se da u tom nizu DRŽAVA možda ima i najpitkiju strukturu, i da ima potencijal da bude i najdinamičnije ostvarenje, međutim, u ovom domenu su Petrović i Radojević mnogo veštiji reditelji od Jelene Marković i ovaj film upravo pada u domenu režije. Ima slabiju podelu od radova koje su snimali Petrović i Radojević i stilski je manje konzistentan rad.
Ipak, posle sličnih radova, Vladimira Milovanovića i Tamare Drakulić, čini mi se da je ova vrsta alternativne estetike otišla korak napred i da je DRŽAVA u stvari začuđujuće konzervativan i šematizovan rad, bez visoke estetizacije koja je danas moguća, pre svega zahvaljujući uvođenju Canon fotoaparata.
Pogledao sam INSIDE LLEWYN DAVIS Braće Coen, njihov novi film smešten u svet folk kantautora šezdesetih. Nažalost, ovaj film ima pretenzije koje više sežu u domen metafizičkog ali nema onu snagu koju je recimo imao SERIOUS MAN za koji bismo mogli reći da je slično seciranje te epohe. INSIDE LLEWIN DAVIS prikazuje svet kantautora sa dosta scena u kojima se peva, ali ne uspeva da obuhvati ni metafizičke pretenzije autora, niti duh tog doba. Paradoksalno, T-Bone Burnett je kao kompozitor i muzički urednik zapravo napravio najveći domet u ovom filmu koji ponajviše oživi u scenama kada se zapeva. Uprkos finom detalju sa pojavljivanjem Boba Dylana u jednom trenutku, film nema ni istorijsku-dokumentarnu vrednost u pogledu dočaravanja atmosfere Greenwich Villagea.
Oscar Isaac je nažalost nedovoljno harizmatičan u glavnoj ulozi. Svi likovi koje sreće u rasponu od Justina Timberlakea do Adama Drivera deluju kao zanimljiviji materijal za film od njega. Epizoda sa John Goodmanom je verovatno centralna zamisao autora ali predsrtavlja potpuni višak. Zanimljivo je da se pored Goodmana i nekih "menscheva" iz ranijeg opusa Braće Coen u filmu pojavljuje par glumaca iz serije GIRLS što na određeni način pokazuje da su oni izgubili korak sa savremenim tokovima i više nisu u stanju da diktiraju već počinju da potpisuju. Naravno, Adam Driver je u svojoj epizodi klasa iznad Alexa Karpovskog.
Neke od ideja kojim se bave Braća Coen kako u pogledu radnje tako i na nivou celine deluju kao blef nedostojan ozbiljnih autora, i čini mi se da je sve to i razlog relativno bledog rezultata ovog filma uprkos prenaduvanih kritika. Naprosto, kritika ne može da pokrije ovoliku prazninu.
S druge strane, Coenovi nisu nikada za potcenjivanje i ovaj film funkcioniše na nivou pojedinačnih scena dakle ne može se sasvim otpisati. No, to nije dovoljno da bi se INSIDE LLEWYN DAVIS uvrstio u njihov kanon.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam RAZE Josh C. Wallera, indie akcijaš koji zalazi i na teritoriju torture porna. Reč je o još jednom produktu nove horor-festivalske scene u kome autori pokušavaju da silom konkurišu jedni drugima i da se nadmeću u ekstremnosti scena koje prikazuju i pretenziji dijaloga kojima se popunjavaju odmorišta. Ono što je funkcionisalo u SRPSKOM FILMU gde su smenjivale deonice nasilja i teoretisanja, ovde puca po šavovima, i mogao bih reći da je RAZE loš predstavnik te vrste indie pristupa exploitation filmu. U konkretnom slučaju okolnosti su bazirane na oprobanim klišeima o prisilnom kumiteu gde na kraju može biti samo jedna pobednica. A organizatori koji prisiljavaju otete i ucenjene žene na ovaj battle royale su neki pretenciozni frikovi školovani na istom mestu sa negativcima iz MARTYRSa, i ukusom za akcione heroine identičan Tarantinovom, ako imamo u vidu da glavnu junakinju igra kaskaderka Zoe Bell.
Umesto originalnosti, ovaj film nudi kombinaciju već oprobanih rešenja, i njegov poraz nije u tome što nije originalan već što uspeva da preuzme savršeno funkcionalne delove iz boljih filmova i pokvari ih.
Tuče su korektne i brutalne, nažalost i prilično jednolične. Odnosi među likovima su i scenaristički i glumački krajnje jednolični a agenda izopačenih negativaca je morala biti znatno zanimljivija.
* 1/2 / * * * *
Dakle, kao Kill 'em All sa all-girl kastom??? Hmmm... I am tempted.
Slično sam pomislio i ja... Look at me now!
Pa, da se razumemo, i Kill 'em All je bio jedva gledljiv, ali bio sam bolestan i posle dva Bergmana lego je ko, što kažu mangupi, budali šamar...
Pogledao sam SNABBA CASH - LIVET DELUXE kojim je Jens Jonsson zaokružio trilogiju započetu blokbasterom Daniela Espinose, po romanima Jensa Lapidusa. Prvi film je bio izvanredan i na osnovu njega je Espinosa otišao u Holivud. Drugi film je sporadično uspevao da liči na prvi u vizuelnom pogledu ali nije dobacio do njegove narativne veštine i zamaha. Treći deo je na nivou zapleta ambiciozniji od drugog, ali Jonsson, uprkos tome što je svojevremno osvojio Sundance sa jednim jako lepo snimljenim filmom, ne uspeva da dostigne prvi ali ni drugi film.
Treći film je praktično nemoguće pratiti bez predznanja o prva dva. Čitao sam samo prvi roman iz trilogije, tako da ne znam koliko se drugi i treći film drže Lapidusove proze ali treći deluje kao da je dosta oslonjen na neko literarno delo jer mnoga scenaristička rešenja više pripadaju formi romana nego scenarija. Jonsson u par navrata "krije" pojedine preokrete, nudeći ih potom u formi flešbekova, dosta slobodno skače između vremenskih tokova i u tom pogledu film nije nezanimljiv.
Nažalost, ono što se nameće kao osnovni problem jeste Jonssonova nesposobnost da unese dovoljno energije u okoštali krimi-narativ i da ga ponovo učini ubedljivim kao što su učinili Espinosa u SNABBA CASHu ili Affleck u THE TOWNu. Uprkos ponekom zanimljivom rešenju, Jonssonovim likovima nedostaje utisak autentičnog sukoba, njihovi odnosi i sporovi se odvijaju mehanički i ostavljaju gledaoca hladnokrvnim.
Joel Kinnaman je ostao lojalan serijalu koji ga je lansirao ali je upadljivo da ga je u trećem filmu jako malo. Očigledno da je sve teže uskladiti njegove švedske i američke obaveze. Otud JW više ne uspeva da se razvije kao karakter iako formalno i dalje ima važnu ulogu u zapletu. Sada njegovo pojavljivanje više deluje kao dužnost prema drugarima nego kao istinska nastup fokusiranog glumca.
Srpski kriminalci ponovo imaju značajnu ulogu u zapletu. Glumac Dejan Čukić potpisan je kao konsultant na scenariju i prikaz naših kriminalaca, naslednika Joksine imperije u Švedskoj je prilično solidan. Trilogija SNABBA CASH ostala je apolonijski pandan dionizijskom serijalu PUSHER u pogledu prikaza našeg podzemlja u Skandinaviji. U svakom slučaju, oni koji su gledali SNABBA CASH samo zbiog prikaza našeg podzemlja neće biti razočarani.
Nisu mi poznate sve okolnosti nastanka ove trilogije, naročito ne kvalitet preostala dva Lapidusova romana. Ipak, voleo bih da je filmska trilogija bolje zaokružena jer čak i ako ostavimo Lapidusa na stranu, Jonsson nije uspeo da rekreira estetiku koju je postavio Espinosa i treći deo povremeno ima malo TV atmosfere u slici.
* * / * * * *
Stari o novim spazmima jugonostalgije...
http://starikadar.blogspot.com/2014/01/konstante.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/01/konstante.html)
Swedish director Daniel Espinosa ("Safe House," "Easy Money") is reportedly being sought to direct the upcoming film adaptation of the "Assassin's Creed" video game series at 20th Century Fox.
Michael Fassbender is attached to star in and produce the film which is currently scheduled for 2015 release.
Pogledao sam JACk RYAN: SHADOW RECRUIT koji je Kenneth Branagh proizveo tokom apsurdnog ulaska u domen visokoprofilnih holivudskih projekata iniciranog THORom. Nažalost, Branagh nije dovoljno osposobljen za režiranje ozbiljnog holivudskog akcionog trilera, i čini mi se da je odavno jasno kako on ipak nije novi Orson Welles kao što je delovalo onomad kada je snimio HENRY V i DEAD AGAIN, zanimljive filmove. SHADOW RECRUIT ne samo da nije dovoljno vešto realizovan niti spektakularan kako bi mogao da zauzme mesto čak i u domenu pojednostavljenih, rudimentarnih akcionih trilera kao što su TAKEN ili UNKNOWN već se radi o filmu koji maltene ne dobacuje ni do DTV nivoa.
Ako imamo u vidu da su filmovi o Jacku Ryanu bili vrlo ambiciozni, da je barem jedan od njih RED OCTOBER Johna McTiernana, klasik i remek-delo, onda razočarava ovako mlaka, gotovo televizijska ekranizacija Toma Clancyja.
Jasno je da DTV primedba zvuči preterano, ali to je nažalost istina o ovom filmu. Za početak, Branagh ne pokazuje poznavanje ritma kojim bi barem elementarno sugerisao u kojoj se fazi priče nalazimo što većina holivudskih reditelja zna. Jedna od karakteristika holivudskog filma između ostalog jeste to što na nivou ritma gledalac može da prepozna u kojoj se fazi priče nalazi. Čak i kada nije gledao film od početka, listajući po televizijskim kanalima, kada se uključi u sred filma, gledalac mož da prepozna da li je negde pri početku ili je u finalu.
Da nisam znao koliko traje film, od akcionog finala koje je Branagh snimio pomislio ih da je reč o nekakvom "akcionom zagrevanju" iz prve trećine filma. Isto važi i za razvoj likova, na kojima on insistira. Likovi se nesporno menjaju, ali ne tako što ih neki događaj izmeni već tako što se obraduju svakoj promeni okolnosti i zdušno je prihvate.
Neke scenarističke konvencije su toliko pojednostavljene i potezi su očigledni da izazivaju nelagodu.
Glumačka podela je zanimljiva ali nažalost sporedni (mada ne i epizodni) likovi koje igraju Kevin Costner i Keira Knightley su tri klase iznad Chrisa Pinea i Kennetha lično koji je sebi dodelio pozivnicu za šmiru u ulozi ruskog negativca.
Hladni rat je podstakao nastanak nekih sjajnih filmova. SHADOW RECRUIT ozvaničava početak novog Hladnog rata u to nema nikakve sumnje. Nažalost, voleo bih da je bolji film iskorišćen za objavu novog Hladnog rata.
* 1/2 / * * * *
Некад ми је био симпатичан тај Крис Пајн.
Lepo su te citirali u "Blicu". Svaka čast. xjap
Koga su citirali? Harvestera ili mene?
Quote from: crippled_avenger on 23-01-2014, 18:47:25
Swedish director Daniel Espinosa ("Safe House," "Easy Money") is reportedly being sought to direct the upcoming film adaptation of the "Assassin's Creed" video game series at 20th Century Fox.
Michael Fassbender is attached to star in and produce the film which is currently scheduled for 2015 release.
Ово је већ раније неко споменуо на подфоруму о играма ал нисам знао да је Еспиноза у питању. Кул, Сејф Хаус је српство.
Pogledao sam COMMITMENT Hong-soo Parka, treći prošlogodišnji južnokorejski film u nizu koji se bavi infiltracijom severnjačkih špijuna na Jug. Posle solidnog akcijaša BERLIN FILE i neobičnog briljantnog crowd pleasera SECRETLY GREATLY, Južnjaci ponavljaju formulu. Slično kao u slučaju svojih osvetničkih filmova i brutalnih krimića, sada su filmovi o severnjačkoj infiltraciji postali ciklus i nažalost COMMINTMENT je najslabiji od ova tri. Akcija je solidna mada nije inspirisana kao u prethodna dva, međutim likovi su manje zanimljivi, priča je pojednostavljena i uprkos tome u mnogim aspektima nejasna, i reč je o jednom tek pristojnom južnokorejskom trileru, što dakle i dalje ostavlja niz razloga za gledanje.
Međutim, sada se u ova tri filma može prepoznati nešto drugo a to je osnov na bazi kog se severnjački agenti formulišu kao heroji. Naime, kao što je u ujedninjenoj Nemačkoj nastupio talas "ostalgije", odnosno nostalgije za Istočnom Nemačkom, tako i u Južnoj Koreji likova sa Severa bivaju prikazani kao osobe koje dolaze iz strogog, monstruoznog režima ali nose određeni "komunistički moral" i čvrstinu koji im omogućuju da pomognu Južnjacima i zavedu red.
To je vrlo zanimljiv fenomen pošto, za početak, građani Južne Koreje nemaju iskustvo života u Severnoj, a s drge strane, jasno je da propaganda dodatno demonizuje režim u Pjongjangu. Međutim, upravo stvaranje velike distance koja je u domenu jugonostalgije bazirana na protoko vremena, a u nemačkoj ostalgiji na promenama društvene formacije, ovde verovatno proističe iz razdvajanja dva društva koje nikada nije bilo veće. Otud savremeni južnokorejski film svoje junake formuliše kroz rudimentarne vrednosti jednog sistema sa kojim nema tako direktan dodir ali je inspirisan njegovom ikonografijom.
Otud tek sada dobijaju na težini one primedbe davane mladim glumcima koji su pristali da igraju severnokorejske agente. Nije problem bio u tome što su oni prikazivani kao romantični heroji već zato što je kroz njih kanalisana kritika savremenog južnokorejskog društva i nuđeno "ono što nedostaje" savremenim Južnokorejancima.
Naravno ovako nešto neće promeniti sliku o Severnoj Korejina duže staze, međutim pokazuje sklonost Južnjaka ka "čvrstoj ruci" koju su pokazali i na izborima izborom tvrđe desne struje koja je sklona da marginalizuje kritički intonirane filmove. Nova vlast verovatno nema preterane simpatije za ove vidove afirmacje severnjačke "čvrste ruke", ali je tim pre stvar zanimljivija jer očigledno postoje dve vizije "čvrstine" na terenu, jedna u praksi i jedna na filmu.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-01-2014, 23:41:26
Koga su citirali? Harvestera ili mene?
Tebe. Harvija mogu da nađem na drugom topiku.
Šta kažu?
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Skinuli sa Tvitera. Rekao si da obično dođu komunisti pa sjebu ono što su izgradili kapitalisti, a kod nas je obratno. Dopalo mi se.
Prvi trejler za MALOG BUDA
http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/mali-budo-prvi-trejler.html (http://www.dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/mali-budo-prvi-trejler.html)
nema Mime Karadžića? :)
kad otprilike izlazi film?
Quote from: scallop on 27-01-2014, 00:04:59
Skinuli sa Tvitera. Rekao si da obično dođu komunisti pa sjebu ono što su izgradili kapitalisti, a kod nas je obratno. Dopalo mi se.
što je najgore, skroz je tačno :(
Videćemo. Mislili smo na proleće, ali vidiš sad kad su raspisani izborima, možda ćemo morati da čekamo jesen...
This video has been removed by the user :-? :-? :-?
Premisa ''Crnogorac koji ne želi da dođe u Beograd'' svrstava ovaj film u fantastiku :)
Video je ponovo osposobljen - http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/mali-budo-prvi-trejler.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/01/mali-budo-prvi-trejler.html)
Konmendija. :)
Pa dobro... Strugar se priveo nameni, dok Bikovicu ostaje problem sto se utripovao da je vel'ki umetnik.
Dobro izgleda trejler za Malog Buda. :-| :-|
Nego, otkriven je dizajn kostima za X-Men: Days of Future Past i internet je u ful on nrd rejdžu zbog Kviksilverovog kostima. Koji je zaista problematičan.
http://comicsbeat.com/90s-club-kid-version-of-quicksilver-from-days-of-future-past-revealed/ (http://comicsbeat.com/90s-club-kid-version-of-quicksilver-from-days-of-future-past-revealed/)
Evo nove kontemplacije o stanju u državi, Stari se ovog puta bavi strategijama pesimizma...
http://starikadar.blogspot.ca/2014/01/strategije-pesimizma.html (http://starikadar.blogspot.ca/2014/01/strategije-pesimizma.html)
Pesimizam je dao rezultate u Češkoj - sad imaju razvijenu porno industriju
Pogledao sam BIG BAD WOLVES Aarona Keshalesa i Navota Papushada, film koji je hajpovan do smrtti time što ga je Quentin Tarantino stavio u čelo svoje godišnje liste filmova. S jedne strane, mogu da razumem tarantinovu želju da popularizuje izraelski film koji se poigrava sa žanrom i exploitationom u određenoj meri, međutim BIG BAD WOLVES nije ništa više do komična parafraza PRISONERSa Denisa Villeneuvea, i to znatno neubedljivija.
Keshales i Papushado se kreću unutar standarda izraelske kinematografije i njihov film u najboljim fazama deluje kao televizijsko ostvarenje. Iako deo kritike navodi da film vrca od genijalnih obrta, moram priznati da su obrti u ovom filmu mahom na nivou vodvilja i vezuju se za svojevrsnu igru "muzičkih stolica" među junacima. U pogledu šire tradicije serial killer filma, filma osvete i sl. ovo ostvarenje ne donosi ništa novo osim što eto, sticajem okolnosti dolazi iz Izraela. Međutim, izraelski repertoarski film je toliko vesternizovan da izraelsko poreklo ovog filma zapravo ne donosi nikakav značajan doprinos filmskom izrazu.
Moguće je da grešim, ali BIG BAD WOLVES je film u koji je kritika učitala mnogo više vrednosti nego što priznaje nekim rutinskim ali mnogo boljim američkim ili južnokorejskim filmovima na ovu temu.
* * / * * * *
Tragom vrlo vibrantne serije TRUE DETECTIVE odlučio sam da se pobliže upoznam sa cenjenim debijem njenog reditelja Cary Joji Fukunage SIN NOMBRE. Ovaj film je bio jako hvaljen u vreme izlaska ali mi je promakao. Reč je o vrlo zanimljivo koncipiranoj drami, sa elementima posutolovnog filma, road movieja i krimića. Fukunaga rekonstruiše vrlo zanimljiv i do sada, u ovoj formi neviđen svet meksičkih bandi i honduraške sirotinje koja preko Meksika, trpeći razne muke i poniženja pokušava da se dokopa SAD. U tom vrlo autentičnom miljeu, smešta jednu jednostavnu arhetipsku priču o prepoznavanju i platonskom vezivanju mladog bandita u bekstvu i devojke koja pokušava da stigne do SAD.
Jednostavnost priče i njena utemeljenost u starim dramskim postavkama u određenom smislu odudara od visokoestetizovanog naturalizma kojim se Fukunaga bavi na vizuelnom planu, međutim, do kraja filma on uspeva da opravda ovo opredeljenje. SIN NOMBRE počinje kao film čiji je cilj da iznenadi ali do kraja uspeva da svoje aduta upravo bazira na anticipaciji ishoda priče. Otud linearnost ovog narativa nije greška već postupak koji se pokazao kao rizik ali se i isplatio.
Fukunagu očigledno intrigiraju vizuelna ekspresija modernog kova i mitski narativi iz klasike, i spada među reditelje koji unose taj pristup stvarima u savremeni film, kao što je recimo Denis Villeneuve. Ipak, čini mi se da understatement i situacije koje se rešavaju ćutanjem Fukunagi bolje idu od ruke nego njemu.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.tapatalk.com%2Fd%2F14%2F01%2F30%2F4e4emyhe.jpg&hash=ec21a7e1ebf8aab3ed32ca9a8722bcf83c0396b2)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Juče smo kolega i ja komentarisali tekst u Kuriru (http://www.kurir-info.rs/horor-u-novom-pazaru-profesorka-seksualno-zlostavljala-maloletnu-ucenicu-clanak-1202669) i zaključili da suviše zvuči kao scenario za pornić a da bi sve to bilo baš tako. Mislim, naravno, truth is stranger than fiction i sve to, ali iz Kurirovog izveštavanja se da videti da je profesorka devojčicu zavela još na početku srednje škole, suptilno i znalački, kao dođi na gajbu da pomognem oko gradiva, pa posle poljubac, pa na idućem susretu oralni seks (ne pominju fisting, nešto su ipak morali da prepuste mašti), pa su posle godinama održavale vezu, pa je profanka ucenjivala fotkama kad je ova htela napolje iz veze, pa je onda podvodila svojim drugaricama... Mislim, naravno, NARAVNO, osuđujemo zloupotrebu položaja autoriteta i iskorišćavanje maloletnog lica, ali valjalo bi da se sačeka sa reakcijama pre nego što se razgrne šta se tu zaista dešavalo a šta je porno-dramatizacija od strane Kurirovog izveštača.
Na časovima likovnog učili da je plavo najtoplija boja. :)
Ja mislim da je profesorka ostavila ovu učenicu i da je ova zato prijavila. A što je podvođenja tiče, mislim da je možda profesorka preporučivala svoje prijateljice učenici da je svaka ponaosob odvedu korak dalje u israživanju seksualnosti...
Tvoj scenario više zvuči kao neki soft/ erotski film nego kao hardcore dyke ekstravaganca koja se naslućuje iz Kurirovog teksta.
To na stranu, ja ne bih da se misli da se mi sprdamo sa temom koja jeste ozbiljna, naravno da je strašno ako je neko iskorišćen, ucenjivan itd. i da treba da to oštro kritikujemo.
Pogledao sam dansko-švedski krimić KVINDEN I BURET Mikkela Noergaarda, buddy detektivski triler sa Nikolaj Lie Kaasom i Fares Faresom u glavnim ulogama. Ovaj film snimljen je po bestseleru Jussi Adler-Olsena (kod nas prevedenom pod naslovom ŽENA U KAVEZU) i čini mi se da bi autori voleli da započnu franšizu. Nažalost KVINDEN I BURET nema snage da započne franšizu, reč je o filmu koji ipak ima dominantan TV-look tako da se postavlja pitanje da li bi možda mogla izrasti nekakva televizisjka serija iz svega ovoga (mada već postoji takva serija COLD CASES).
Noergaard koketira i sa torture pornom u prikazivanju šta se dešava sa žrtvom zločina, i nažalost nikada ne uspeva da pšrožme u punoj meri unutrašnju dramu glavnojg junaka, sa teškoćama rtve i istragom. Otud KVINDEN I BURET uprkos tome što je u pojedinim detaljima gadan nikada ne postaje istinski napet niti se ulažu pravi ulozi na ishod priče.
Nikolaj Lie Kaas i Fares Fares su simpatični ali njihova hemija nije dovoljno iskorišćena. Ukupni utisak je u principu dosta slabiji od visokog nivoa skandinavskih televizijskih krimića ali i od nešto nižeg nivoa tamošnjih bioskopskih krimića.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 30-01-2014, 16:02:26
Tvoj scenario više zvuči kao neki soft/ erotski film nego kao hardcore dyke ekstravaganca koja se naslućuje iz Kurirovog teksta.
To na stranu, ja ne bih da se misli da se mi sprdamo sa temom koja jeste ozbiljna, naravno da je strašno ako je neko iskorišćen, ucenjivan itd. i da treba da to oštro kritikujemo.
Naravno. Ovo što je profesorka uradila je protivzakonito čak i da je bilo najdobrovoljnije. Stvar je samo u tome što neka takva stvar kada traje godinama deluje prilično dobrovoljno. Dakle, nelegalnost je nesporna, ali okolnosti tako zakasnelog prijavljivanja su mutne. Naročito jer je danas svest o seksualnom zlostavljanju kao temi dosta dignuta i prijave tog tipa su dosta česte.
Da, pa zato ja i kažem da slučaj onako opisan u Kuriru isuviše odiše mirisom nečije fantazije. Ali, naravno, ne treba suditi pre suđenja...
Da se ovo desilo u Britaniji, u ovo vreme idućeg meseca neki indie bend bi imao pesmu "Nataša P." barem kao obradu Neše Leptira...
Kakav iskusan manevar -
Warner Bros. Pictures has cast Jesse Eisenberg as Lex Luthor in the upcoming Superman/Batman film.
Stooooo?
Ne razumem, iskusan manevar?
Pa toliko celavaca mocnih da glume Lexa...
Bolje da su ocelavili i Klensi Brauna, ionako mu daje glas oduvek, bilo bi extra!!!
Nastaviće svoju ulogu iz Društvene mreže, bogati genijalac koji gleda samo sebe, i ne razume što je to problem.
hmmm, dobro, jesss, ima smisla,
ali Lex ne voli Supermena jer je uljez, dosljak, nepripada nasemsvetu a vrzma se tu... al ajd ,,,dobro,,
njihove pare, njihovi glumci :)
Quote from: crippled_avenger on 31-01-2014, 20:00:20
Kakav iskusan manevar -
Warner Bros. Pictures has cast Jesse Eisenberg as Lex Luthor in the upcoming Superman/Batman film.
Genijalan kast!
Quote from: mac on 31-01-2014, 20:57:54
Nastaviće svoju ulogu iz Društvene mreže, bogati genijalac koji gleda samo sebe, i ne razume što je to problem.
Upravo to, Jesse ima iskustvo igranja takve osobe iz SOCIAL NETWORKa...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi61.tinypic.com%2F2a6jixi.jpg&hash=a77ba006d42af04332cf6d4024adfd0e9ec5913c)
Pogledao sam GRAND PIANO Eugenia Mire, višestruko zanimljiv benigni promašaj. Za početak, Eugenio Mira je bio španski žanrovski reditelj koji obećava i posle svakako nesavršenog ali zanimljivog filma AGNOSIA delovalo je da njegov proboj tek dolazi. I zbilja, GRAND PIANO je imao sve predispozicije da bude taj film, reč je o minimalističkom high concept trileru na trenda aktuelnog pre desetak godina i filmova poput PHONE BOOTH ili CELLULAR, u glavnim ulogama su Elijah Wood i John Cusack, što svemu daje perspektivu za crossover u SAD a jedan od producenata je Rodrigo Cortes, idealan padrino za ovu vrstu filma posle velikog uspeha sa još radikalnijim high-concept filmom BURIED. Nažalost, GRAND PIANO u svojim najboljim deonicama podseća na De Palmin rasplinuti SNAKE EYES a tih deonica nema baš puno. Međutim, GRAND PIANO ne samo da je slabiji od SNAKE EYES za onoliko manje budžeta, slavnih glumaca i De Palminog izgrađenog rukopisa koliko ih razdvaja već i zbog toga pre svega premisa ne može da se održi.
Naime, za razliku od PHONE BOOTHa i CELLULARa gde se Larry Cohenovim junacima d4ešava nešto što bi moglo da se desi svakome, u GRAND PIANOu se junaku dešava što ne bi moglo da se desi nikome a sam milje iz kog junak dolazi je takođe krajnje neubedljivo postavljen.
Mirin film govori o slavnom pijanisti koga za vreme koncerta snajperista ucenjuje da bez greške odsvira najtežu partituru za klavir.
Mira i u pripovedačkom i su stilskom pogledu stvari samo načinje ali ih ne razvija i samim tim ovo ne može biti adekvatna demonstracija njegovog eventualnog talenta,.
Drugi intrigantan aspekt je sam Elijah Wood koji je posle raznovrsnme i obećavajuće karijere zastranio upravcu "festivalskog žanrovskog filma" i GRAND PIANO se nadovezuje na naslove poput MANIACa.
Nadam se da će Nacho Vigalondo uspeti da izvuče više od Wooda u OPEN WINDOWSu, ali sudeći po glumčevim planovima on namerava da još dugo ostane u ovom profilu filmova. Tim pre se nadam da će Vigalondo preokrenuti zlu sreću koju su Woodu doneli De La Iglesia i Mira.
Paradoksalno, ove godine će najveći uspeh imati Damien Chazelle, scenarista ovog filma koji je na Sundanceu imao uspešan film o muzičarima WHIPLASH. A scenario svakako nije najjača strana ovog konkretnog rada.
* * / * * * *
Pogledao sam HOMEFRONT Gary Fledera, retro-akcijaš u tradiciji projekata skrojenih za Charlesa Bronsona, snimljen po Stalloneovom scenariju, sa Stathamom u glavnoj ulozi i James Francom u ulozi glavnog protivnika mada ne i glavnog negativca. HOMEFRONT je zanimljiv pokušaj koji ne uspeva da sasvim profukcnioniše iz više razloga od kojih je jedan od osnovnih Stathamov britanski akcenat koji onemogućuje da se prihvati osnovna premisa - da je on agent DEA koji je odlučio da se skloni posle vrlo teškog undercover slučaja u bespućima Luizijane. Naprosto, Statham se previše izdvaja iz okoline da bi bilo koga iznenadilo njegovo poreklo i prošlost u snagama reda. Naravno, i u Bronsonovom i u Stalloneovom slučaju postojali su izvesni pre svega fizički atributi po kojima su se izdvajali, ali u slučaju Arnieja ili Van Dammea u sličnim ulogama uvek je postojala fina doza ironije i kod publike i kod pojedinih autora.
Statham je sjajna faca ali nije komičar kao Arnie, a gary Fleder ne uspeva da objasni kako je neko sa toliko neizlečivim britanskim akcentom pomislio da se tamo može sakriti. Otud, kada se naspram njega nađe James Franco koji je svesno iznad ovog materijala i pravi nekakav karakter od lokalnog kuvara metha odnosno Winona Ryder kao njegova ljubavnica/saradnica, Statham se ispostavlja kao, ako ne slaba. svakako slabija karika.
U principu, ako imamo u vidu da je Statham u većini slučajeva najbolji element svojih filmova, onda je HOMEFRONT njegov slabiji nastup u kome nije dobro režiran. Naime, Statham je u rukama majstor kao što je Taylor Hackford u PARKERu bio izvanredan iako to nije bio njegov tipičan vehicle i po mnogo ćemu je podsetio na ovakve okolnosti, kada Statham mora da igra sa "jakim" partnerima. Uostalom, Statham je već vrlo uspešno kanalisao Bronsona u rimejku MECHANICa.
Posle HOMEFRONTa naravno postaje jasnije kako je težak zadatak Hafstrom uspešno rešio u ESCAPE PLANu. Ironija je svakako u tome da je Gary Fleder posmatran kao koliko- toliko respektabilan reditelj, međutim očigledno nije bio na nivou kada se morala osmisliti Stathamova pozicija.
Akcija je solidno realizovana, prilično je low-key, samo je u par situacija dignuta u odnosu na Bronsonove standarde iz sedamdesetih. Uprkos tome što principijelno HOMEFRONT u mnogim aspektima odskače od tipičnih Stathamovih vehicle-filmova, i pokušava da se odmakne od standarda, mislim da je upravo u pogrešnom tretmanu samog Stathama njegova najveća slabost. Otud, ovaj film je još jedan dobrodošao primer kako Statham odstupa od formule, ali rezultat od te formule ipak nije bolji.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANDROID COP Marka Atkinsa. Reč je o Asylumovom knock-offu novog ROBOCOPa mada ima i ponešto serije ALMOST HUMAN u njemu. U ovom knock-offu glavnu ulogu igra Michael Jai Whitem dakle jedan od najboljih DTV glumaca i to svakako doprinosi relativno povoljnom utisku koji ostavlja ANDROID COP.
Naravno, u slučaju Asylumove produkcije teško je govoriti o istinski povoljnom utisku, međutim, za početak, NADROID COP pokušava da bude kakav-takav fuilm a ne vid. Dakle, Mark Atkins koji je ovaj film režirao, pisao i snimao zaista nema nameru da sve sroza do nivoa vica već pravi jedan čist, ali u neo-exoploitation okvirima pošten rip-off. Kao i uvek kod Asyluma, u ANDROID COPu ima groznih digitalnih efekata ali svedeni su na minimum što nas dovodi do drugog najvećeg kvaliteta filma posle Michael Jai Whitea.
Naime, Atkinsov film zbog neoslanjanja na efekta već na puste i ruševne ambijente u znatnom delu filma dostiže estetiku ružnog kakvo smo viđali u sličnim sirotinjsim futurističkim c-produkcijama kao što su OMEGA COP sa Ron Marchinijem i TWISTED JUSTICE sa David Heavenerom.
Marchini i Heavener su danas već zaboravljene fusnote američkog exploitationa osamdesetih ali su u svoje vreme predstavljavali verovatno dno VHS-produkcije ali onog tipa u koji i dalje mogao prizvati kakav-takav respektavbilan glumac poput Shannon Tweed ili Adama Westa.
Plašim se da se danas samo najzagrizežniji VHS fanatici poput Gingera sećaju tih faca.
Utoliko je ANDROID COP bolji od njihovih filmova jer ima istinsku i adekvatnu zvezdu u glavnoj ulozi. Ne bi me čudilo da na kraju Padilhin rimejk ROBOCOPa donese više fauilova nego ANDROID COP.
* * / * * * *
Stari razmišlja o tome šta sportisti mogu da nauče gledajući MONTEVIDEO...
http://starikadar.blogspot.com/2014/02/kulturni-kapital.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/02/kulturni-kapital.html)
Pogledao sam film GRUPO 7 Alberta Rodrigueza, španski krimić inspirisan istinitim događajima i doživljajima grupe zadrtih policajaca koji su pokušavali da očiste Sevilju kako od sitnih tako i krupnih narkodilera počev od 1987. kako se bi se grad upristojio za Expo 1992. godine. Naravno, vremenom ti momci počinju da se kvare, podmeću dokaze dilerima i ulaze u lični rat koji sve manje počinje da liči na policijski rad.
Rodriguez želi da ovu policijsku priču prikaže iz vizure karaktera, da stavi veći fokus na njih nego na zaplet i procedure, međutim, GRUPO 7 je najautentičniji upravo kada se bavi specifičnim miljeom seviljskog podzemljs s kraja osamdesetih. Film izgleda blago arhaizirano i uprkos tome što je bez sumnje reč o savremenoj produkciji ima u sebi nešto italijanskog policijskog filma. To je sve simpatično, međutim na kraju GRUPO 7 ostaje nedopustivo rudimentaran i to ne zato što je sirov i prilično nejasan uprkos tome što se snažno oslanja na klišee. U nekoliko navrata GRUPO 7 je nadomak ozbiljnog dometa ali mu on na kraju svega izmiče.
* * 1/2 / * * * *
Мени се Grupo 7 много допао управо због тог ретро приступа. Али и поред личних симпатија према томе, оставља ми утисак филма с мањкавошћу, скоро па грешком. Не успевам, чак ни после твог ривјуа, да лоцирам где се тачно та грешка налази и да ли је уопште могуће да овакав филм (in this day and age) буде бољи. Гледао сам га крајем прошле године и лиценцирао одмах, са холдбеком колико да прође ова ограничена биоскопска дистрибуција.
Pogledao sam TORN Jeremiaha Birnbauma, nezavisni film o dve majke čiji su sinovi zajedno nastradali u eksloziji tržnog centra da bi se kasnije ispostavilo da su možda oni zapravo podmetnuli bombu. Birnbaum i scenarista Michael Richter pokušavaju da spoje relativno konvencionalan rediteljski postupak sa svedenošću odnosno understatementom nezavisnog filma. Rezultat je nažalost potpuno pogrešan. Film je u vizuelnom pogledu, i kad je reč o atmosferi potpuno konvencionalan, gotovo kao TV film a tom utisku doprinosi i prilično odsustvo intervencija u pogledu konkretnih dramskih rešenja. Uprkos tome što se sačuvao od toga da se o ovako delikatnoj temi ne izglupira, nije ni pokušao da postigne išta značajno.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PATE ODDELENI Jindricha Polaka čehoslovački hladnoratovski triler, premontiran i nahsinhronizovan za zapadno tržište, na engleski i distribuiran pod naslovom AGENT FOR PANIC. Otud u stvari za ovo što sam gledao pre možemo reći da je AGENT FOR PANIC nego PATE ODDELENI. Čini mi se da AGENT FOR PANIC nimalo ne liči na ono što je Polaku bilo dozvoljeno da snimi, u nekoliko navrata u dubu ima replika koje mi ne deluju nimalo verovatno da su Česi snimili za svoje tržište, a sam kraj donosi hepiend za zapadnog agenta koji je dotle u filmu pretežno tretiran kao negativac. Siguran sam da u čehoslovačkom filmu taj agent nije imao takav kraj, odnosno da je ovaj kraj u najmanju ruku premontirao i preformulisao utisak Polakovog materijala.
PATE ODDELENI je film iz 1960. godine a po nekim podacima AGENT FOR PANIC prikazan je 1964. godine. Dakle, snimljen je pre Bonda ali je na Zapadu eksploatisan posle i ne bi me čudilo da je upravo izlaztak prvog Bonda uticao da distributeri kupe i adapotiraju ovaj čehoslovački film.
U pogledu vizuelnog izraza i inscenacije, Polak se prilično dobro snalazi u crno-beloj tehnici. Međutim, ono u čemu ima probleme jeste pre svega vođenje likova. AGENT FOR PANIC od tipičnog "varšavskog" problema a to je prikaz kolektiva koji u duhu punog razumevanja rešava slučaj. Bez mogućnosti da se stvori konflikt između operativca i starešine, da se gledalac identifikuje sa teškoćama koje heroj iz službe bezbednosti ima sa nadređenima, ne može da se postigne ni onaj propagandni efekat svojstben američkom policijskom ili špijunskom filmu. Otud na kraju negativac-individualac u sebi nosi više herojskog nego agenti koji ga jure, pa ni ne čudi da je film verovatno lako premontiran u ovu formu.
Nisu česti filmovi o Hladnom ratu koji su nastali na drugoj strani, otud je AGENT FOR PANIC značajan za sve ljubizelje ovog podžanra.
* * 1/2 / * * * *
Upros strašnom išijasu nisam odoleo da ne pogledam THE LEGO MOVIE Phila Lorda i Christophera Millera. Njih dvojica su načeli ogroman kredit koji su kod mene stekli sa filmom CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS potonjim igranim pokušajima, s tim što je BROOKLY NINE-NINE ipak na kraju postao serija koju pratim, ali sa THE LEGO MOVIE se vraćaju na svoje mesto. Prvi film koji mi pada na pamet kao referenca je WRECK IT RALPH i uprkos tome što je THE LEGO MOVIE vrlo kvalitetan a po postupku sličan, ipak čini mi se da ne dobacuje sasvim do dometa ovog Disneyevog filma, između ostalog i zato što je pred Lorda i Millera postavljen gotovo nemoguć zadatak, kako da ožive Lego kockice.
Lego kockice su već decenijama inspiracija pretežno amaterskih radova u raznim žanrovima i u formi stop-motiona, dakle ovo im nije prvi put da se pojavljuju na filmu. Ali su isto tako i kompjuterske igre imale puno ekranizacija ali su tek u WRECK IT RALPHu dobile svoju krajnju filmsku sliku. Naime, Lord i Miller se za razliku od ostalih ekranizacija igračaka ne bave osmišljavanjem narativa za nemaštovitu decu niti narativima koji treba da posluže kao atraktivna predistorija-mamipara za kupovinu neke igračke, već ulazi u samu suštinu igračkog ugođaja. Dakle, Lord i Miller su snimili film koji je narativ o igranju, i narativ o tome kako se treba igrati a ne konkretno uputstvo koje će promovisati ovu ili onu liniju igračaka.
Kao dete sam voleo Lego kockice, ali već dve i po decenije nisam bio u dodiru sa njima, osim kao kupac poklona za drugu decu. Međutim, THE LEGO MOVIE je uspeo da me vrati u period kada sam se sa njima igao i da me suoči sa pojedinim dilemama sa kojima sam se suočavao kad god bih se susreo sa "suvišnom slobodom" koje one nude. Otud, osim vrlo bezobraznog i briljantnog kraja filma, THE LEGO MOVIE istovremeno i jeste i nije generacijski film. Jeste jer govori o konkretnom životnom periodu koji svako od nas može vezati za neku generaciju, ali su Lego kocke uspele da se nametnu kao trajna vrednost i verujem da će ovaj film biti među onim dečjim klasicima koji će lako obnavljati svoju publiku.
Sama priča je obogaćena readymade likovima koji se mogu razumeti i bez predznanja, premda naravno, ono može biti korisno, i pokazuje da je Lego u velikoj sinergiji sa Holivudom, kao da je i zbog velikog broja kopija na tržištu morao da snagu pokaže kroz to što će kupce privlačiti uspostavljenim brendovima. Kao neko ko se igrao Lego kockicama u vreme kada su one bile samo kockice bez brendiranja i oslonaca u pop kulturi, mogu da kažem da je to bio jedini deo filma sa kojim se nisam identifikovao i da bi otišao još za klasu iznad da se nije poslužio tim detaljima. Međutim, nota bene, glavni likovi u ovom filmu jesu "obične" kockice koje se nametnu da postanu heroji.
Animacija je dinamična, u potpunosti koristi sve ono što nude kockice kao inspiracija i što je najvažnije omogućuje da se vežemo za likove u formi Lego čovečuljaka. To mi je delovalo kao najveći problem u trejleru ali Lord i Miller su uspeli. Isto tako, ceo zaplet koji se oslanja na MATRIX u sebi nosi dosta reaktuelizovanog Occupy šmeka čime se nadovezuje na pokazanu subverzivsnot Warnerove animacije iz danteovog LOONEY TUNES: BACK IN ACTION.
Film obiluje gegovima za gledaoce svih uzrasta, dakle ima crossover potencijal za sve ljubitelje animiranog filma a ne samo Lego entuzijaste. Lord i Miller su posle buđenja Sonyjeve animacije, učinili isto i za Warner, u kome su počeli da rade za animatorski brain trust koji treba da bude odgovor na slično Pixarovo telo. I zbilja, poslednjih nekoliko godina, od WRECK IT RALPH preko CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS i THE LEGO MOVIE, Pixar više nije onako dominantan kao što je bio.
* * * 1/2 / * * * *
Juče sam overio hrvatski udbaški diptih - srednjemetražni film Miljenka Brlečića DUGA PONOĆ i celovečernji film KRADLJIVAC USPOMENA Vicka Ruića.
DUGA PONOĆ Miljenka Brlečića je adaptacija proze Antuna Šoljana u kojoj glavnu ulogu igra Miki Manojlović. Ovaj srednjemetražni film je eksploatisan pre svega kao TV rad tako da ga možemo tumačiti i kao deo te forme. Priča prati ispovest nekadašnjeg likvidatora DBa koji je ubijao ustašku emigraciju po Evropi i bio je specijalizovan za likvidacje koje liče na samoubistvo. U jednom trenutku dobija zadatak da likvidira svog kolegu koji se odmetnuo.
DUGA PONOĆ je kamerna drama i naizgled uzbudljiva priča koju sam opisao mahom se ispoljava kroz dijaloge. Narativ je začuđujuće jednostavan i umesto klimaksa, samo se ugasi. Iako je angažman Mikija Manojlovića doneo utisak da je reč o projektu više klase, režija i scenario su osrednji, jednolični i na kraju rezultiraju krajnje marginalnim delom.
Dugometražni film Vicka Ruića KRADLJIVAC USPOMENA je po stepenu konfuzije sličan BALKANSKIM PRAVILIMA Darka Bajića, samo što je za razliku od Bajićevog filma snimljen sa nekoliko puta manjim budžetom i sa daleko manje veštine. Vicko Ruić spada u red najneobičnijih frontmna jugoslovenskog filma, sa glavnom ulogom u filmu NAJBOLJI u kojoj nije postigao tomkruzovski uspon kakav je trebalo da generiše taj projekat. U međuvremenu je Ruić napustio glumu i postao reditelj i producent.
KRADLJIVAC USPOMENA je po kvalitetu tehničke realizacije na nivou slabije hrvatske televizijske serije, uostalom u vreme njegovog izlaska već je postojala Majetićeva UROTA.
Sam narativ je prepun digresija, mistifikacija i izložen je na način koji onemogućava praćenje čak i najstrpljivijem gledaocu. Spremnost da se u filmu pominju prava imena, recimo ime Gojka Šušaka, i to kao jednog od učesnika zavere meni sugeriše da je film možda želeo da se obrati javnosti i sa nekakvom ambicijom da rasvetli neki tamo poznati slučaj. Ipak, meni je izmaklo to na šta Ruić tačno aludira.
U svakom slučaju, bez estetizacije BALKANSKIH PRAVILA ili pulpy energije Mikija Stamenkovića, Ruićev naslov nema šta da traži u panteonu jugoslovenskih filmova o Službi, ali mu svakako na neki način pripada. Štaviše, postoji vrlo zanimljiva potreba autora tih filmova da svoje fikcionalne narative zapapre aluzijama na poznate događaje i stvarne ličnosti ali da u tome nikada ne istraju, ne idu do kraja.
* 1/2 / * * * *
gdje si našao KRADLJIVCA USPOMENA, to sam dugo tražio
EDIT: našao
meni je Ruić totalno simpa - NAJBOLJI!
Ako uspeš da dokučiš na koji se slučaj aludira u KRADLJIVCU USPOMENA, javi...
Stari prepoznaje jednu privrednu granu kojom se nikada nismo bavili...
http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracke.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracke.html)
Pogledao sam pilot epizodu za novu seriju BABYLON koju su pisali Jesse Armstrong i Sam Bain, trenutno možda i najuzbudljiviji scenaristi na britanskoj televiziji. Danny Boyle je režirao ovaj pilot u formi televizijskog filma od 75 minuta. Sada znamo da će serije biti ali da nije odobrena, ovaj pilot bi mogao funkcionisati kao vrlo fini TV film.
Ipak, isto tako iako ima u sebi dosta standalone karakteristika, BABYLON donosi bez ikakve sumnje seme priče za seriju. Ovo je policijska serija koja se nalazi na ničijoj zemlji između komedije i drame. U sebi donosi mešavinu realizma i životnog apsurda, u razmeri koja je na sličan način pokušana u seriji THICK OF IT samo bez tolikog akcenta na komičarske bravure. U određenom smislu BABYLON je kao realistički glumljen THICK OF IT, čak ima i neke funkcionalno i vizuelno slične likove, i to sve daje zanimljive rezultate.
Armstrong i Bain su se bavili neči sličnim u filmu FOUR LIONS, jedinom njihovom radu koji mi se nije dopao, i sa kojim sam imao jako puno problema na svim nivoima. Međutim, Boyle uspeva da adekvatno isprati sve te delikatne promene u tonu.
BABYLON je satira koja to formalno jeste ali u samoj suštini nije. Naime, pošto junaci nisu glumljeni sa komičarskom vitalnošću kao u THICK OF IT, otud i njihove neprijatne dogodovštine deluju "ljudski", kao surova igra sudbine sa kojom se suočavamo svaki dan.
BABYLON se bavi sistemom koji ne funkcioniše, ali za razliku od parlamentarizma u THICK OF IT, prema policiji u BABYLON se ponaša kao prema nečemu što uprkos svojim idiosinkrazijama, nepravdama i glupostima mora da postoji.
Slično kao što mi ni IN THE LOOP nije funkcionisao kao film a THICK OF IT mi je jedna od omiljenih serija tako mi se čini da je BABYLON na neki način kao serijalizacija FOUR LIONSa koja zapravo funkcioniše.
Armstrtong i Bain su napisali inteligentan scenario koji se razlikuje od većine drugih policijskih serija po tome što se ne bavi onim likovima sa kojima se publika najbolje identifikuje a to su detektivi. Ovde su u fokusu oni koji donose odluke, oni koji spinuju, i ulični uniformisani policajci. Nema tog detektivskog sloja koji je najbliži publici jer spaja sve ono najbolje od oba sveta, sposobnost odlučivanja i procene koju imaju komandanti i pruža priliku da budu ljudi od akcije. Samim tim, BABYLON otvara sebi prostor da bude "drugačija" policijska serija, iako nije prva koja se bavi uniformisanim pripadnicima policije.
BABYLON ću svakako pratiti i dalje. Posle vrlo tankog filma TRANCE, Boyle je u Armstrongu i Bainu našao saradnike koji su ga dramski preporodili i učinili da Otvaranje Olimpijade u Londonu ne bude još dugo njegov najsvežiji uspeh.
Pogledao sam THOR: THE DARK WORLD Alana Taylora u kome je prekaljeni HBO reditelj pokušao da oživi verovatno najproblematičnijeg solo učesnika AVENGERSa (iako se Chris Hemsworth u Whedonovom zbirnom filmu možda i ponajbolje snašao). THE DARK WORLD je bolji film od prvog THORa utoliko što je evidentno da se na snimanju našao neki reditelj. Međutim, većina ostalog u vezi sa ovim je filmom je porazno.
Prvi poraz doživeo je sam studio Disney koji je svoj kreativni integritet baziran na vlastitim idejama, i ambicioznim filmovima koji iz njih proizilaze kompromitovao uvođenjem Marvelovih likova kao svog glavnog oslonca u domenu igranog filma. Ovo nije samo povezano sa neumitnim nastankom jednog bizarnog hibrida između petparačke literature i promišljene podorične zabave, već i svojevrsnog filmskog univerzuma koji čine filmovi lišeni bilo kakve autonomije u kinematografskom pogledu.
Disney je i ranije imao razne stupidne serijale, nije im Marvel prvi ali svakako jeste jedini koji je dobio tretman vrhunske A-produkcije,.
Paradoksalno, THE DARK WORLD nije čak ni popcorn cinema. U njemu ima nešto akcije ali svakako nedovoljno u poređenju sa drugim blokbasterima koji su poharali multiplekse. Manje-više okosnica filma su moronski dijalozi ridikulozno kostimiranih ljudi kojima očajnički pokušavaju da nam nekako dočaraju šta to uopšte gledamo.
A to što gledamo je zapravo jedna apsurdna pojava - od vremena kada smo gledali ekranizacje stripova koji su filmični, došli smo u fazu kada svedočimo teškim mukama autora da na neki način adaptiraju strip za potrebe filma. I THOR je najbolji primer toga. Strip koji nije filmičan se ekranizuje silom, uz velike muke i rezultira nečim što je jako daleko čak i od popcorn filma.
Ne treba ni naglašavati da su najbolje scene u filmu one koje više liče na britanski sitkom nego one sa raznim izrazito nemaštovitim paralelnim svetovima. Sposobnost koju su Lord i Miller pokazali radeći LEGO MOVIE da ekranizuju nešto "naizgled nesnimljivo" samo još dodatno podvlači kreativnu trulež drugog THORa.
* 1/2 / * * * *
Jedino u čemu se ne bih složio je da je prvi film bio gori. Brana je ako ništa drugo od jedne nefilmljive premise napravio film u kome je putanja glavnog junaka od drčnog omladinca do zrelijeg heroja koji shvata kako je teška glava koja nosi krunu uverljiva, iako se oko nje nalazi neuverljiv akcioni film. Dark World nema ni to i jedini element gde se pokušava graditi na karakterima je odnos između Thora i Lokija gde Tom Hiddleston naprosto nema dostojnog sparing partnera...
U bre, sto ste vi neki strogi ljudi...
Ili si ti suviše blagonaklon :lol: :lol: :lol:
Ali seriously, kada se bilo koji deo Tora uporedi sa bilo kojim delom Iron mana, ili sa prvim Kapetanom Amerikom, da ne pominjem Avendžerse, vidi se popriličan razmak u kvalitetu.
Od tih filmova, jedini koji je u potpunosti dostojan da se nazove filmom je prvi CAPTAIN AMERICA. Donekle su do tog statusa dobacivali IRON MANovi. Ali nisu dobacili.
Pogledao sam povratnički film LOKALNI VAMPIR Branka Baletića. Moram priznati da je ovaj u svakom smislu loš film na neki čudan način ostavio utisak kao da bi ipak trebalo da žalimo što Baletić nije dugo režirao. Njegov rani opus, pre svega SOK OD ŠLJIVA i BALKAN EKSPRES pokazali su da je on bio velika uzdanica našeg mejnstrima, da je mnogo obećavao, da je imao nerv i za izbor teme i za realizaciju. Sada i dalje ima nerv za izbor teme, ali je izgubio veštinu u realizaciji a nažalost i akumulirao je jako puno ambicija tako da je ovaj film još i prenatrpao raznim detaljima, digresijama, neuspelim gegovima, a sa montažerom Milom Lekićem očigledno nije imao nikakav kriterijum prilikom montažnog oblikovanja filma. Sasvim sigurno bi LOKALNI VAMPIR bio bolji film da je pažljivije i kritičnije montiran.
S druge strane, materijal koji je Baletić snimio ne obećava puno. Pre svega dok s jedne strane u glumačkoj podeli ima divu kao što je Gordana Gadžić u većini "mlađih likova" ima dosta slabe glumce, a to su ipak temeljni likovi za ovaj film. Baletić ne uspeva da značajno unapredi njihov glumački doprinos niti da ih naročito estetizuje uprkos sporadično prijatnom retro-štimungu koji donosi Živko Zalar.
Đorđe Bajić je u svojoj kritici umesno uporedio LOKALNOG VAMPIRA sa Čalićem. I u određenom smislu, Baletić i Čalić jesu ljudi iz iste epohe. Međutim, vrme je učinilo da Baletić od rasnog reditelja degradira do nivoa Čalića u najboljem izdanju.
Ne bih mogao da kažem da Baletić u sebi nosi još neki kvalitetan film, ali optimisti bi rekli da je LOKALNI VAMPIR svojevrsni terapeutski otpadak koji je morao da proistekne iz dugogodišnje pauze.
S druge strane, čak i ovaj pokušaj da se snimi "Šijan" koji je rezultirao Čalićem deluje kudikamo bolje od Šijanovog pokušaja u SOSu da snimi "Šijana" a iskreno radije bih ga gledao i od SJAJA U OČIMA. Dakle, LOKALNI VAMPIR je slab film koji bi filmofili, a naročito oni koji vole jugoslovenski film osamdesetih morali da pogledaju.
Kada bude izašao MALI BUDO, iako nije reč o crnogorskom filmu, zanimljivo je da se čak tri filma vezana za taj milje snimljena u proteklih petnaest godina bave temom skrivanja sinova (U IME OCA, LOKALNI VAMPIR, MALI BUDO) što u izvesnom smislu može da se poveže sa tim miljeom i određenim ritualima koje junaci svake od tih priča pokušavaju da izbegnu.
* 1/2 / * * * *
Kad već pričamo o Marvelu, sledeći solo film će biti Black Widow, po svemu sudeći:
http://www.fool.com/investing/general/2014/02/14/marvels-black-widow-film-3-things-you-need-to-know.aspx (http://www.fool.com/investing/general/2014/02/14/marvels-black-widow-film-3-things-you-need-to-know.aspx)
Quote
In Disney (NYSE: DIS (http://caps.fool.com/Ticker/DIS.aspx) (http://my.fool.com/watchlist/add?ticker=DIS)) /Marvel's Cinematic Universe, Scarlett Johansson's Black Widow is frequently cited as a top candidate for her own solo film. Fans might be getting their wish -- Marvel's studio president Kevin Feige recently confirmed in a Total Film interview (http://www.mtv.com/news/articles/1722209/marvel-black-widow-movie.jhtml) that a Black Widow film is in the early development stages.
While these plans might never reach fruition, there would be plenty of demand for Scarlett Johansson, one of Hollywood's most bankable actresses, to reprise her role. Moreover, based on the pent-up demand for "girl power" films like Lionsgate's (NYSE: LGF (http://caps.fool.com/Ticker/LGF.aspx) (http://my.fool.com/watchlist/add?ticker=LGF)) The Hunger Games and Divergent (http://www.fool.com/investing/general/2014/02/13/the-hunger-games-vs-divergent-3-reasons-katniss-wi.aspx), Black Widow could win over female fans as the first female Marvel character with her own solo film in Disney's Marvel universe.
Therefore, let's take a look at the top questions Marvel fans are likely asking about the Black Widow film.
Will it be a sequel or prequel?
There have actually been three Black Widows in Marvel history -- Claire Voyant (Golden Age), Natalia Romanova (Silver Age), and Yelena Belova (Modern Age). Of these three characters, Natalia Romanova, who first appeared as an antagonist in 1964, is the most widely recognized version of the character.
Scarlett Johansson plays Natalia Romanova, although she is referred to as "Natasha Romanoff" in the films. Her origin, which is alluded to in the films, is roughly the same as the comics -- she starts out as a villainous spy partnered with Hawkeye, whom she falls in love with, but eventually has a change of heart (after being gunned down by her employers) and starts working with the Avengers and SHIELD.
According to Feige, the new film would focus on "her past" and teach audiences "more about where she came from" -- clearly suggesting that a solo film would be a prequel, and not a sequel, to the events in The Avengers.
In my opinion, that would be a great move -- there are five decades of comics to draw inspiration from. Black Widow's relationship with Hawkeye, her battles against Iron Man, her attempted defection from Russia, and her romance with Daredevil (who was recently returned to Disney (http://www.fool.com/investing/general/2013/12/04/how-marvel-should-reboot-these-4-movie-franchises.aspx)) would be enough to fill out an entire trilogy or more.
On the other hand, focusing on the events following The Avengers or her next two appearances -- Captain America: The Winter Soldier and The Avengers: Age of Ultron -- simply wouldn't be as interesting.
Will Scarlett Johannson return?
Getting Scarlett Johansson to play Black Widow again in an extra film or new franchise, however, could be tougher than it seems.
Scarlett Johansson is one of the highest paid actresses in Hollywood, reportedly earning $20 million to reprise her role as Black Widow in The Avengers: Age of Ultron. That big paycheck put her in the middle of a widely publicized pay dispute with Marvel, where several supporting actors in the first film threatened to quit over their "lower pay."
In response to those complaints, Johansson reportedly stated that she wouldn't "cut her quote" for the sequel. Johansson's pay, however, comes nowhere close to the $50 million that was paid to secure Robert Downey, Jr.'s role in The Avengers.
Johansson is also fairly selective with her roles -- since 2005, she hasn't starred in more than three films per year. Her Avengers co-star Samuel L. Jackson, by comparison, will appear in a whopping seven films in 2014.
Meanwhile, Jeremy Renner, who plays Hawkeye, should ideally be cast in a Black Widow prequel or sequel, since he plays a key part in her origin. Renner, along with Chris Evans, Mark Ruffalo, and Chris Hemsworth, were paid roughly $2 million to $3 million for the first Avengers film. However, Renner is now a rising star in Hollywood, and recruiting him for a new Black Widow film could cost Marvel a lot more than it did for the first film.
Yet in my opinion, Marvel doesn't actually need Johansson or Renner to return if the film is a prequel. While their presence would certainly boost box office sales, hiring those two A-list stars would raise costs substantially. If the story takes place over a decade ago, Marvel could hire a younger actress and actor to respectively portray Black Widow and Hawkeye.
Can Black Widow form the core of a new quadrant of the Marvel Cinematic Universe?
In a previous article (http://www.fool.com/investing/general/2013/12/04/how-marvel-should-reboot-these-4-movie-franchises.aspx), I mentioned that Disney had reacquired the film rights to Daredevil, Ghost Rider, Blade, and the Punisher.
Although Daredevil is getting his own new TV show on Netflix (NASDAQ: NFLX (http://caps.fool.com/Ticker/NFLX.aspx) (http://my.fool.com/watchlist/add?ticker=NFLX)) , I believe that a Black Widow film could also serve as a core of new Marvel films that focus on the darker characters of the Marvel universe. Daredevil, as I mentioned earlier, is already part of Black Widow's comic book origin.
Meanwhile, the Punisher and Blade could be introduced into her corner of the universe, and eventually form a second team, more grounded in reality, to complement the super-powered members of the Avengers. Blade, of course, is half-vampire, but his powers come nowhere close to matching Thor, Hulk, Captain America, or Tony Stark in his suit.
Of course, that's a long-term shot that probably couldn't even start happening until after The Avengers: Age of Ultron, but it could provide Disney's film version of the Marvel Cinematic Universe with some better fundamental scaffolding if key actors like Robert Downey, Jr., Chris Evans, Chris Hemsworth, and Mark Ruffalo decide to leave.
How much bigger will Marvel's Cinematic Universe get?
Marvel's Cinematic Universe has grown substantially since the first Iron Man film in 2008. After Disney acquired Marvel in 2009, the film rights gradually reverted back to Disney.
So far, three films have been directly distributed by Disney: The Avengers, Iron Man 3, and Thor: The Dark World. All three films have been critical and commercial successes:
"Phase 1" of Disney and Marvel's grand plan started with Iron Man and ended with The Avengers. We are currently in "Phase 2", which includes the upcoming films Captain America: The Winter Soldier and Guardians of the Galaxy, and will conclude with The Avengers: Age of Ultron in 2015.
"Phase 3" will kick off with Ant-Man (http://www.fool.com/investing/general/2013/12/23/3-reasons-marvels-ant-man-movie-could-be-a-hit.aspx), starring Paul Rudd in the titular role, in the summer of 2015. Looking past Ant-Man, only four films have been confirmed -- Captain America 3, Thor 3, The Avengers 3, and Doctor Strange, which could possibly star Johnny Depp.
Just how Black Widow will fit into the grand scheme of things is a mystery, but I honestly believe that a solo Black Widow film could be a better launching point for Phase 3 than Ant-Man, since it could bring back Daredevil, the Punisher, and Blade back into Disney's Marvel universe.
The bottom line
What do you think, fellow Marvel film fans? Do you think that a Black Widow film will be a box office bomb or a blockbuster? Let me know your thoughts in the comments section below!
Want to figure out how to put The Avengers to work for your portfolio?
The key is to learn how to turn business insights into portfolio gold by taking your first steps as an investor. Those who wait on the sidelines are missing out on huge gains and putting their financial futures in jeopardy. In our brand-new special report, "Your Essential Guide to Start Investing Today (http://www.fool.com/ecap/stock-advisor/start-investing-right-now/?aid=6551&source=isaeditxt0900036)," The Motley Fool's personal finance experts show you what you need to get started, and even give you access to some stocks to buy first. Click here (http://www.fool.com/ecap/stock-advisor/start-investing-right-now/?aid=6551&source=isaeditxt0900036) to get your copy today -- it's absolutely free.
Leo Sun (http://my.fool.com/profile/TMFSunLion/info.aspx) owns shares of Walt Disney. The Motley Fool recommends Netflix and Walt Disney. The Motley Fool owns shares of Netflix and Walt Disney. Try any of our Foolish newsletter services free for 30 days (http://www.fool.com/shop/newsletters/index.aspx?source=isiedilnk018048). We Fools may not all hold the same opinions, but we all believe that considering a diverse range of insights (http://wiki.fool.com/Motley) makes us better investors. The Motley Fool has a disclosure policy (http://www.fool.com/Legal/fool-disclosure-policy.aspx).
Pogledao sam ICE SOLDIERS Sturle Gunnarssona, kanadskog reditelja islandskog porekla koji je do sada napravio bogat i prilično nekonzistentan opus u kanadskoj kinematografiji. Ipak, od onoga što sam do sada gledao, ICE SOLDIERS je jedan od njegovih neobičnijih radova. Nažalost, ovaj film ne ispunjava svoj puni potencijal, a krivica za to leži u Gunnarssonovom lutanju.
Naime, priča o tri ruska genetski modifikovana supervojnika koji su pali prilikom infiltracije u SAD i ostali zamrznuti sve do današnjeg dana, a potom promptno "podgrejani" i uvereni kako treba da nastave svoju misiju, deluje kao nešto što bi Arnie odbio već u vreme filma COMMANDO, ali bi Chuck Norris to snimio a ruskog supervojnika bi igrao tada mladi Dolph Lundgren. Film bi tada režirao Joseph Zito za Cannon i neki od naslova na tu temu su recimo SILENT RAGE ili RED SCORPION.
Međutim, Gunnarsson ne samo da nije Joseph Zito, on je ozbiljan reditelj i ICE SOLDIERS je film koji izgleda jako dobro. Isto tako ovo je film koji uspeva da izvuče prilično dobru ulogu iz Dominica Purcella a znalački ga okružuje facama kao što su Michael Ironside i Adam Beach. Štaviše, ruske supervojnike igraju neki ljudi koji jako liče na mladog Dolpha Lundgrena.
Rečju, sve je tu.
Osim akcije.
Akcije ima, ali je nema dovoljno, a najmanji deo akcije je vezan za ruske supervojnike. Prvi deo filma, sve negde do polovine gradi atmosferu kao nekakav karpenterovski film o istraživanju na Arktiku, samo realizovan modernim sredstvima, i to je legitiman postupak sa jednim problemom - Gunnarsson nam je već naglasio šta treba da se nađe i šta će da se desi kada se do tog otkrića dođe. Dakle, cela prva polovina, solidnog procedurala o arktičkoj ekspediciji je suštinski suvišna.
Potom, u trećoj četvrtini glavni junak postaje žrtva prirode i razvija odnos sa svojim indijanskim sidekickom, sa premalo konflikata sa Rusima tako da, zapravo akcija u kojoj se super-Rusi i naši junaci sukobe zauzima samo poslednju četvrtinu filma i to što dobijamo je cool, ništa epohalno, ništa što dobacuje do Renny Harlina koji u ovoj zimskoj priči ponajviše pada na um, ali sve u svemu pristojno i zanimljivo na jedan retro način.
Paradoksalno, Gunnarsson je uzeo premisu mase zabavnih campy filmova, i realizovao je prilično dobro, ali je isisao sav campiness iz nje a rekao bih da je i ono što je zabavno pogrešno interpretirao. Međutim, isto tako, ako uzmemo u obzir da je sada stasala generacija koja se bavi ovakvim throwbackovima na akcijaše osamdesetih, svi oni imaju štošta da nauče od Gunnarssona. On je savremenim sredstvima uspeo da nam proda retro priču. Šteta je samo što je u onom lakšem delu koji je vezan za pucnjavu i eksplozije zatajio.
ICE SOLDIERS je B-film izrečen A-jezikom, opskurna petparačka premisa tretirana kao svež materijal, i jako je teško odoleti takvom filmu uprkos svim njegovim nedostacima.
* * 1/2 / * * * *
Stari se bavi ulogom socijalnih mreža na predstojećim izborima.
http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracka-placka.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/02/igracka-placka.html)
Mislim da je spot on opservacija da cela priča oko satirisanja PPV-ove avanture u snijegu ispada, što bi se reklo, flash in a pan jer, barem iz ličnog iskustva, stečenog kroz priču sa ljudima na pijaci itd., mislim da je silent majority u Srbiji daleko od toga da društvene mreže vidi kao nekadašnji gradski trg na kome se stvara javno mnenje. Kraće rečeno, svi ti memi napravljeni u vezi sa vučićem, montaže, parodični video-titlovi i imidž makroi su samo circle-jerk između ljudi koji su ionako po defaultu protiv njega (a ne nužno protiv političke demagogije uopšte), a ne izraz nekog opštenarodnog prizivanja pameti.
Drugo a srodno, primetno je da u toku ove predizborne kampanje gotovo da nema nikakve priče o programima stranaka. Za sada imamo samo desetak ličnih imena koja se ponašaju kao kečeri pred meč i to je sve... Možda je to kako stručnjaci za PR vide brendiranje političara u Srbiji u ovom trenutku razvijenosti socijalnih mreža i komunikacionih tehnologija.
Ali... ja sam mislio da je to svima očigledno. A ja ne čitam novine, ne razgovaram sa ljudima* i samo se informišem putem društvenih mreža.
*O politici, misli se.
Danas sam proučavao programe stranaka koji su mi ostavljeni u poštanskom sandučetu. Programa u tim tekstovima zapravo skoro da i nema. Ipak, zanimljivo je par stvari. SNS se ponaša kao ispostava Googlea, dakle samo rad, red, edukacija, priroda & društvo pomešano naravno sa snažnim pesimizmom. A DS izlazi sa nekim leafletom na masnoj hartiji na kome ima kao sto razloga za izbore među kojima ima briljantnih rasističkih momenata tipa "prodat hotel Arapima".
Priroda tog slučaja je jasna, država je skuplje platila otkup hotela nego što je naplatila prodaju "stranom investitoru". Međutim, ovde očigledno "strani investitor", taj bogočovek koga svi čekamo, mora da se degradira, a kako drugačije nego kao "Arapin".
Međutim, unutar leafleta ima običan papir u kome je otkucan neki tekst sa uspomenom na Đinđića i naglašeno to da su stranku napustili oni koji su se učlanili u vlast a ne u DS. Dakle, taj papir je očigledno naknadno, na brzinu dodat da isprati ova nova kretanja.
još nisu dostigli nivo Hulka Hogana
Hulk Hogan on Suddenly Susan (http://www.youtube.com/watch?v=-E2tgM5YOh0#)
"Плаћеници" је бољи филм од "Скота Пилгрима".
Kao fan stripa Skot Pilgrim, na granici sam da se složim sa Džonom.
John je subjektivan jer je prevodio EXPENDABLES.
SCOTT PILGRIM je divan film.
No, moram Johna da prekorim - mislim da je Olimpijada u Sočiju večeras dostigla jedan genijalan COOL RUNNINGS momenat. Naime, naši izvozali bob i sada iznose sanke sa staze a iza njih navijači Jamajke.
Pitanje za Johna, zašto nije napravio jedan specijalizovan ciklus zimskog sporta na filmu i to sledeće klasike - egzistencijalističko remek-delo DOWNHILL RACER, zatim mačo socijalnu kritiku u formi komedije SLAP SHOT, zatim naravno film o nama COOL RUNNINGS, THE CUTTING EDGE o hokejašu koji ulazi u svet umetničkog klizanja a naravno izbeći MIRACLE i slične stvari.
Такав би циклус захтевао припреме, бар пола године - годину унапред, а при томе би био неоправдано скуп. Рецимо, Downhill Racer је Paramount, Slap Shot је Universal, Cool Runnings је Buena Vista. Наравно, ово сад ја причам напамет а да немам конкретне спискове пред собом и будем 100% сигуран да су у њиховој понуди, а нису код неког индепендента, што би значило да конкретан наслов прво треба ујурити. Чери-пиковање мејџорских филмова је или прескупа или немогућа работа, а већи дилови с три мејџора због три филма је просто бесмислено.
ПС Преводио сам ја и Adventures of Priscilla Queen of the Desert, тако да такви детаљи везе с пристрасношћу немају. Expendables је одличан филм, а Скот Пилгрим смор.
nisam gledao Pilgrima, ali imajući u vidu skorije Kripove ocjene, može se posumnjati na alkohol :)
Pa nisu baš Expendables i Scott Pilgrim* za poređenje, osim što su imali premijeru u isto vreme, ali zato mogu da se uporede poslednji Rambo i Expendables i tu Rambo pokazuje svu superiornost pošto je naprosto bolja ekspoatacija od ovog drugog - bolja i krvavija akcija, bolji likovi (možda zato što je fokus na jednom), zanimljivije situacije, nema lošeg (tj. nikakvog) humora, i još jednom - bolja i krvavija, i preglednija akcija, a to je valjda bitna stavka. Expendables 2 ima nešto bolju akciju i dobrog negativca, ali pada (još više) na lošem humoru, užasnim replikama i samoreferentnim a u suštini praznim likovima.
* kao veliki fan Edgara Wrighta film mi je odličan, vizuelno maestralan kao i svaki njegov film, a kažem to iako sam ujedno i fan stripa (u kome su neke stvari, poput dvoje glavnih junaka, realno bolje)
Quote from: Джон Рейнольдс on 17-02-2014, 01:34:21
Такав би циклус захтевао припреме, бар пола године - годину унапред, а при томе би био неоправдано скуп. Рецимо, Downhill Racer је Paramount, Slap Shot је Universal, Cool Runnings је Buena Vista. Наравно, ово сад ја причам напамет а да немам конкретне спискове пред собом и будем 100% сигуран да су у њиховој понуди, а нису код неког индепендента, што би значило да конкретан наслов прво треба ујурити.
U svakom slučaju, znalo se pre više od deset godina da će 2014. biti Zimska olimpijada. Nema opravdanja, takav besprekoran kadar kao što si ti mora uvek biti spreman za sve eventualnosti. U svakom slučaju, nemoj zakazati za Svetsko prvenstvo u fudbalu ovog leta. Konačno, obezbeđivanje takvog paketa filmova bi na duže staze donosilo korist jer bi se praktično mogli reprizirati svake četiri godine. Inače, mogao si se fokusirati na Disney recimo i preko njih bi imao MIGHTY DUCKS, COOL RUNNINGS i mrski ali relevantni MIRACLE.
A što se fudbala tiče, tu bar možeš program bazirati na filmovima van -SAD a ima stvarno jako zanimljivih uglova...
Mehmete, istorija je pokazala da je moje okretanje kućama Sweetheart Video i Girlfriend Films bilo opravdano. BLUE IS THE WARMEST COLOR je posvedočio da je njihov uvid u aktivnosti LGBT zajednice bio autentičan!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ja samo da te podržim u pravednim naporima da pružiš podršku našim lezbijskim sestrama i da dodam da kao neko kome se Expendables dopao a koga je strip Scott Pilgrim nervirao, moram da kažem da je Wright svakako snimio bolji film od Stallonea.
Berlin Film Review: 'The Kidnapping of Michel Houellebecq'
February 11, 2014 | 09:40AM PT
France's most controversial writer makes spirited fun of himself in Guillaume Nicloux's briskly enjoyable reality comedy.
Chief Film Critic
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
French thriller director Guillaume Nicloux ("The Stone Council") shows an uncharacteristically lighter side in "The Kidnapping of Michel Houellebecq," a slight, slyly amusing farce that could be described as a French intellectual's equivalent of Michael Winterbottom's "Trip" movies, by way of Michael Bay's "Pain & Gain." Destined to be of greatest interest at home, where its subject remains a hotly debated enfant terrible (even after moving to Spain), this genuine curio gets surprising mileage from Houellebecq's deft, self-effacing performance at the center of a lively comic ensemble. Offshore, Francophone fests and big-city arthouses seem the likeliest venues.
Nicloux, who's also credited with the loosely structured screenplay, takes his inspiration from a real episode of Houellebecq-centric media hysteria that occurred when the celebrated, controversial author failed to show for several appearances on a 2011 book tour, prompting a series of "Where Is Michel Houellebecq?" editorials, and at least one theory that he might have been kidnapped by Al-Qaeda. (He eventually resurfaced, with no mention of foul play.) That's enough for Nicloux to imagine that Houellebecq might indeed have been abducted, not by Arab terrorists but rather by a trio of bumbling amateurs who include bodybuilder Maxime (real bodybuilder Maxime Lefrancois) and professional MMA fighter Mathieu (real MMA fighter Mathieu Nicourt).
The pic opens with a series of leisurely scenes in which we see Houellebecq going about his daily life, reading, writing poetry, picking up groceries from an attractive black woman who seems as though she might be a current or past flame. At the same time, Nicloux introduces the eventual kidnappers, who follow the oblivious Houellebecq back to his high-rise apartment and, making no effort to disguise themselves, force him into a large metallic box (with holes drilled for ventilation) and carry him out in broad daylight.
They hole up in a small house somewhere in the deep Paris suburbs belonging to the parents of Luc (Luc Schwarz), the nominal ringleader here, though he himself is merely the emissary of some larger, unspecified criminal entity. These being French kidnappers, they offer Houellebecq cigarettes and wine, at one point even expressing concern that he drinks too much, and otherwise make him as comfortable as possible for someone who's chained to a bed. There's some talk of a ransom, but Nicloux remains purposefully vague on details, allowing for the speculation that anyone — maybe even Houellebecq himself — could be behind the affair.
Mostly, the film turns on the curious chemistry between Houellebecq and his captors, who insist on engaging the writer in intellectual debate, despite their obvious disadvantages in this realm, querying him about Auschwitz, the Armenian genocide, his 1991 H.P. Lovecraft biography, and the "rules" governing Alexandrine poetry. (Sensitive brute Mathieu, it turns out, is a budding poet.)
None of this would work nearly so well were Houellebecq not such a hoot playing himself — or at least a shambling, sad-sack version of himself, at once bolstering and gently skewering his self-perpetuated image of the author as misanthropic recluse. (More than one critic in Berlin likened Houellebecq's screen persona to that of a Gallic Larry David.) In what is effectively a one-joke movie, the joke is a good one, and Nicloux (making a real rebound from his ponderous 2013 adaptation of Diderot's "The Nun") manages to keep the comic energy high for almost the entire 90-minute running time.
Production values are suitably scrappy, with d.p. Christophe Offenstein's digital lensing done no favors by being blown up to CinemaScope proportions.
Berlin Film Review: 'The Kidnapping of Michel Houellebecq'
Reviewed at Berlin Film Festival (Forum), Feb. 7, 2014. Running time: 92 MIN. Original title: "L'enlevement de Michel Houellebecq"
Production
(France) An Arte France presentation of a Les Films du Worso/Chic Films production with the participation of Centre National de la Cinematographie et de l'Image Animee. (International sales: Le Pacte, Paris.)
Crew
Directed, written by Guillaume Nicloux. Camera (color, HD, widescreen), Christophe Offenstein; editor, Guy Lecorne; costume designer, Anais Romand; sound, Olivier Do-Huu, Fanny Weinzaepflen; line producer, Laziz Belkai; assistant director, Jules Cesar Brechet.
With
Michel Houellebecq, Luc Schwarz, Mathieu Nicourt, Maxime Lefrancois, Francoise Lebrun.
Na svu sreću produkcijske kuće Sweetheart Video i Girlfriend Films su me pripremile za "otkrovenje" koje je većini publike doneo film LA VIE DE ADELE - CHAPTRES 1 ET 2 odnosno BLUE IS THE WARMEST COLOR Abdellatif Kechichea. Reč je o adaptaciji grafičke novele Julie Maroh, i dobitniku kanske Zlatne palme koji me je obradovao na više nivoa.
Ti nivoi nisu vezani za ono što već rade Nica Noelle i njene saradnice. Štaviše, čini mi se da je trajanje celog filma od tri sata, pa samim tim i trajanje vrlo detaljnih scena seksa jedini "eksces" kojim je ovaj film otišao u nešto što je sporno. Kad kažem sporno, ne mislim da su one same po sebi sporne ali strukturalno gledano u jednom trenutku one postanu same sebi svrha i osim informacije da su se junakinje "uzele" uzduž i popreko ne nude nam ništa novo u pogledu razvoja likova i priče. Iako je reč o kanskom pobedniku, LA VIE DE ADELE itekako upravo vodi računa o uverljivosti likova, sposobnosti publike da se sa njima identifikuje, ritmu i sve u svemu ovo je jedan vrlo konvencionalno postavljen savremeni film koji ponajviše u svom postupku duguje rediteljima kao što je Jacques Audiard.
Dakle, postupak je u osnovi klasicistički a samo su neka od površinskih formalnih rešenja moderna, i to me je obradovalo jer ovde imamo posla sa jednim značajnim ljubavnim filmom koji govori o odnosima među likovima, koji ima emociju i ne beži od poređenja sa drugim filmovima koji mu prethode.
Dakle ADELE ima scenario, ima dijaloge koji pokušavaju da budu blago artificijelni ali uverljivi, ima profesionalne glumce koji adekvatnim sredstvima grade likove, ima montažu koja vodi računa da se kroz dužine očuva atmosfera ali da se kroz skraćenja pojačava tempo. Sve je u pogledu pripovedanja osvežavajuće konzervativno što danas u okvirima art house i festivalskog filma predstavlja pravu hrabrost.
Drastičnost trajanja je vezana za megalopatiju već prilično uglednog Kechichea koji je naprosto spakovao dve priče o jednoj junakinji u jedan tročasovni film. Te priče imaju veze jedna sa drugom i dobro je da su plasirane zajedno. Ipak, da je bio pritisnut komercijalnim ograničenjima verovatno bi morao da se liši jedne od njih.
Prva priča govori o tome kako glavna junakinja Adele shvata da je potreba za ljubavlju vodi prema ženama, njenom pokušaju da to prevaziđe sa mladićem a potom da prevaziđe svoje inhibicije i pokuša da bude sa osobom koja joj se dopala.
Ovaj origin story jedne lezbejke je solidan ali manje zanimljiv deo ovog filma.
Mnogo zanimljiviji je drugi deo koji se bavi novim okolnostima u zapadnom društvu koje čine ovaj film novom generacijom prikaza LGBT miljea iako ovo definitvno nije nikakav queer film. Naime, kada junakinja ulazi u vezu sa ženom suočava se sa time da ni u LGBT miljeu ljubav zapravo nije slobodna. Odnosno da se ona, za razliku od svoje partnerke vezala za jednu osobu a ne za lifestyle.
I čini mi se da je to pored samog emotivnog iskustva i briljantne realizacije, ključni stub ovog filma.
Dakle, u društvu sa oslobođenom LGBT scenom, ljubav nije ništa slobodnija nego u njegovim konzervativnim delovima. Oba pola ideološkog spektra nose svoje konvencije i u jednom trenutku, glavna junakinja ostaje na ničijoj zemlji jer se vezala za osobu a ne za lifestyle.
U tom pogledu, LA VIE DE ADELE dosta logično i nije naišao na simpatije LGBT miljea, koji ga je doduše ismejao zbog eksploatacijskog odnosa prema seksu. Koliko god imali pravo na tu reakciju, smatram da je suština otpora upravo u ovoj kritici LGBT scene koja je izborila prava a onda počela da nameće svoje norme.
Kechiche je snimio značajan film a imao je sreće da je bio i efektan, pa je privukao pažnju. Međutim, mislim da je uspeh ovog filma ne samo zaslužen već i važan jer u ovom svetu festivalskog filma pobednici diktiraju trendove a Kechiche je u svom filmu upravo reafirmisao one vrednosti koje su počele da nestaju iz recentnih festivalskih pobednika, a to su ubedljivost, dramaturgija i opšta pripovedačka artikulacija.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-02-2014, 21:32:24
Dakle, u društvu sa oslobođenom LGBT scenom, ljubav nije ništa slobodnija nego u njegovim konzervativnim delovima. Oba pola ideološkog spektra nose svoje konvencije i u jednom trenutku, glavna junakinja ostaje na ničijoj zemlji jer se vezala za osobu a ne za lifestyle.
Ovo actually zvuči dosta dobro promišljeno. Ta distinkcija između lifestylea (pa i scene) i individualnog interesovanja se često ne promišlja dovoljno ni sa jedne strane granice.
Zato je ovaj film značajan, mada kako čujem, mnogi su već svesni problema...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Skoro mi dođe da ga gledam. :lol:
iskreno, ja sam mislio da si ga ti prvi gledao, doduše, ne glumi Sifredi, al opet...
a koliko mogu da zaključim iz Kripovog rivjua, ovaj film je muški i u teorijskom, ne samo estetskom smislu
Dokle god se u njemu rabi male gaze, dotle ću ga ja sa radošću gledati.
Evo ga prvi tizer za Guardians of the Galaxy. Naravno da tizere ne treba uzimati preozbiljno, bat fak it, lepo ovo izgleda. Dobar Draks, Dobar Grut... čudi me da nema Rokija malenoga...
Marvel's Guardians of the Galaxy 15 Second Trailer Teaser (http://www.youtube.com/watch?v=hbFPyMOHcHQ#ws)
Ovaj tizer je kao seks sa Sagitašem, prođe munjevito i zanimljiv je samo malom broju geekova. :)
Ali da, lepo izgleda...
I svakako valja dodati da posle njega osećaš određenu dozu krivice.
No, s obzirom da su Guardians of the Galaxy u suštini marginalan serijal koji je bio kratko vreme popularan pre par godina jer su ga Dan Abnett i Andy Lanning razbijali, i da je aktuelni Bendisov rad na istom u poređenju sa njim nezanimljiv, mislim da je od Marvela stvarno classy što DNA-ov serijal koristi za osnovu filma koji bi, ako se lepo uradi mogao da bude Marvelov Star Wars. A pošto Dizni već ima pravi Star Wars, ovo onda može da bude kul verzija Star Wars. Draxx the Destroyer je lik koga bi svaka kosmička saga poželela a Peter File, Starlord je Han Solo nadjeven spajdermenovskim kompleksom neadekvatnosti. Potentno je to i pre nego što se dohvatimo Rakuna sa pištoljima i drveta koje govori (doduše samo tri reči, ali kapiram da ih Vin Dizel svaki put izgovara sa drugačijom intonacijom).
Ne znam kada je poslednji put John Reynolds pustio suzu gledajući film, ali mislim da sam našao naslov koji će rasplakati ovog junaka.
Jedini način da se čovek pročisti posle gledanja tri sata BLUE IS THE WARMEST COLOR jeste da pogleda dva i po sata filma TYMAH Artema Aleksenjka i Ivana Šurkoveckog. Reč je zapravo o dvoipočasovnom filmu izmontiranom iz televizijske mini-serije što se po samom kvalitetu filma inače ne oseća jer su režija, gluma i dizajn apsolutno na bioskopskom nivou.
Jako je teško definisati šta je TYMAH ali rečju, to je film koji je VOJNA AKADEMIJA trebalo da bude da su je realizovali ljudi kojima funkcionišu mozak i testisi. Međutim, ako uđemo u konkretniji opis, ovo je film koji meša premise nečega što bi bila VOJNA AKADEMIJA i FINAL COUNTDOWN Dona Taylora, fanovima VHSa poznatog kao ODBROJAVANJE NA NIMICU.
Zašto uzimam VOJNU AKADEMIJU a ne HEARTBREAK RIDGE ili neki drugi film o pešadijskoj obuci kao referencu? Pre svega zato što TYMAH donosi odnos prema vojsci koji je nama bliži. Film je militaristički ali smešta vojsku u istorijski kontekst, daje joj odbrambenu ulogu ne uvodi je u vanvremenske okvire profesionalizma, kao recimo Clint Eastwood.
Priča je jednostavna. Grupa vojnika savremene ruske vojske zaluta u maglovitu šumu i naiđe na selo koje su naizgled okupirali Nemci iz Drugog svetskog rata. Radosni, misleći da su to statisti iz nekog ratnog filma prilaze selu. Ali kada "Švabe iz dotiranog filma" zapucaju bojevom municijom, junaci shvataju da su zapravo nekako dospeli u sred Otadžbinskog rata.
I tada se suočavaju sa potpunim paklom onoga kako je rat izgledao na teritoriji SSSRa, dakle strašne borbe, strašna represija okupatora, požrtvovana borba partizana i jedan detalj koji bi mogao promeniti istoriju - iako nemaju bojeve metke (device koji znamo iz SOUTHERN COMFORT) oni imaju "kalašnjikove" (ali AK-74 koji je 5,54mm ne 7,62) i oni bi, ako padnu Nemcima u ruke mogli promeniti tok rata.
Film počinje kao relativno lenji crowdpleaser o razbarušenim vojnicima koji hvataju krivine ali se potom pretvara u prilično košmarnu akciju sa enormnim body countom u kome naravno momci moraju da primene sve što su naučili u obuci i shvataju zašto je vojska važna. Kad je reč o body countu, prilično me je iznenadio pošto mi ovo na početku opšte nije delovalo kao film u kome će se mnogo ginuti, naročito ne da će ginuti glavni junaci.
U formalnom pogledu, za razliku od STALJINGRADA koji pokušava da se izrazi na bezmalo zacksnyderovski način, TYMAH je umnogome old school, sa strukturom pripovedanja, pre svega osnovnom temom hronomocije koja je postavljena gotovo kao u sovjetskom filmu. Meni taj retro-šmek uvođenja osnovne premise nije smetao, naročito jer junaci postave većinu očekivanih pitanja o svojoj situaciji i ponašaju se relativno "inteligentno" spram svog osnovnog problema.
Koliko vidim po informacijama dostupnim na internetu, serija TYMAH nije bitno duža od filma, štaviše možda razliku u dužini čine špice i rekapitulacije po epizodama. No, sasvim sigurno, ovo mora biti izvanredna, recimo četvorodelna mini-serija.
Premijera 2010. godine sugeriše da je TUMAN napravljen u povodu 65. godišnjice Otadžbinskog rata. Premijera ovog ostvarenja sa budžetom od tri miliona dolara održana je 9. maja i verujem da je reč o naručenom projektu. Srećom, Aleksenjko i Šurkovecki su se snašli kao da im je lični, autorski, projekat.
* * * / * * * *
Еј бре, па наручио сам лиценцу за "Маглу" и 90% је да ћу је добити у проширеној верзији (мини серија)!
А плакао сам, сећам се, на пројекцији "Мачака из високог друштва", с тим да се не сећам шта ме је тачно растужило.
Edit: Сад сам нашао тај мејл, чекам потврду за "Маглу", 8х52 минута. А узео сам (то је потврђено) проширену верзију "Лењинграда" 4х52 минута. Дакле, хардкор.
Узгред буди речено, примећујем у неким новијим руским филмовима тенденцију рециклажа, те као што "Магла" има више него одјеке Sengoku jeitai са Сонијем Чибом (и тупавог римејка о коме сам давно овде писао), тако постоји и скоро до апсурда доведен римејк Commando (да, са Шварцијем) под именом День Д (та два филма ћу покушати да прикажем као дабл-бил, "Командоса" од данас имам али је нашем дистрибутеру ладно исцурео Дан Д). Римејк је урађен скоро сцену-по-сцену, нешто као Ван Сантов "Психо", с тим да показује самосвесност спрдњом на самога себе, те као пројекат добија за нијансу већи значај од простог куриозитета.
С тим у вези занимљив је и На Игре, такође постоји у две верзије, као мини серија и дводелни филм. То би, Крипе, могао да погледаш јер има суштински 80ѕ вајб, с тим да је реч о модерним гејмерима, користи се модерни сленг, итд.
Као старом милитари-тајпу препоручио бих ти и 72 метра, а кад си већ ту можеш погледати и Господа офицеры: Спасти императора.
Ja sam na netu našao četvorodelnu neku varijantu. E sad ne znam da li je osam epizoda MAGLE ovaj jedan storyline ili dva?
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Johne, kad smo već kod akvizicija, danas sam skinuo dvodelnu Kounenovu seriju po Grangeovom romanu. Javljam kakva je...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: crippled_avenger on 19-02-2014, 02:09:55
Ja sam na netu našao četvorodelnu neku varijantu. E sad ne znam da li je osam epizoda MAGLE ovaj jedan storyline ili dva?
Два. Други део је снимљен 2012:
http://www.kinopoisk.ru/film/630065/ (http://www.kinopoisk.ru/film/630065/)
"Večiti vođa" Kim - diktator i pisac dečjih knjiga
Izvor: Tanjug
Dinastiju Kim, koja već decenijama vlada Severnom Korejom, svet zna kao liniju autokratskih lidera - od Kim Il Sunga, preko njegovog sina Kim Džong Ila do unuka, aktuelnog vladara Kim Džong Una.
Foto: Beta/AP
Foto: Beta/AP
Retki su oni koji znaju da su i otac i deda aktuelnog lidera u svojoj zemlji poznati i kao autori priča za decu. Doduše, priča koje uvek imaju političku poruku.
Kako piše BBC, Kim Džong Il, obožavani lider koji je umro 2011. godine, objavio je priču "Dečaci uništavaju bandite", u kojoj "reakcionarni banditi" upadaju u selo, napadaju i pljačkaju seljake koji neguju tradicionalne vrednosti severnokorejske revolucije. Heroji te priče su hrabri dečaci koji se ujedine i usprotive banditima - da bi ih na kraju "sredili".
Kristofer Ričardson, koji proučava dečju literaturu Severne Koreje na Univerzitetu u Sidneju, kaže da je ta priča "naročito nasilna".
Uprkos političkoj poruci, Ričardson kaže za BBC da bi ipak bilo pogrešno označiti pripovetke korejskih lidera kao propagandu, jer su često "veoma zabavne za čitanje". On veruje da deca koja ih čitaju "nisu čak ni svesna ideološkog sadržaja".
"Kad biste napravili crtani film po knjizi 'Dečaci uništavaju bandite' i pokazali ga grupi zapadnjačkih šestogodišnjaka, osmogodišnjaka - 'poludeli' bi za njim. Dopao bi im se jer je reč o nekoj vrsti blesavog i besmislenog nasilja, koje dečaci širom sveta vole", primećuje.
Zlikovci u pričama nekad su banditi, nekad samoživi zemljoposednici koji ne haju za opšte dobro, vrednosti revolucije i zvaničnu državnu "džuče" ideologiju. "Džuče" ideologiju promovisao je Kim Il Sung, a glavna ideja je da je čovek gospodar svega i da on ima moć i odgovornost da revolucija uspe. Spoljnopolitčki, ideja se zasniva na oslanjanju na sopstvene snage i na nezavisnosti od stranih sila.
Mnoge dečje priče zato su i antiameričke. "Leptir i petao" je pripovetka Kim Il Sunga o kojoj zločesti pevac - simbol Sjedinjenih Država - pokušava da uništi idiličnu baštu i maltretira druge životinje, dok mu se ne suprotstavi hrabri mladi leptir - simbol Severne Koreje... pa svi žive srećno i dugovečno.
Strani osvajači glavni su zlikovci i u drugim Kim Il Sungovim pričama, pa se u knjizi "Konj sa krilima" veliki vođa seća vremena kad su zemlji pretili japanski osvajači i ismeva samuraje neprijatnim opisima i ilustracijama.
Glavni lik je dečak-anđeo koji dolazi u pomoć jašući letećeg konja, a spreman je da žrtvuje sopstveni život da bi spasao selo.
Foto: Beta/AP
Foto: Beta/AP
Ričardson je, međutim, skeptičan i pita se da li su zaista lideri Severne Koreje pisali priče, ili je to činio neko u njihovo ime. No, to verovatno nikad nećemo saznati.
Li Hajeon Sio, koja je odrasla u Severnoj Koreji, ali je emigrirala kad je imala 17 godina, odlično se seća knjiga iz svog detinjstva. Seća se priča o herojskoj borbi Kim Il Sunga protiv Japanaca, kao i "smešnih priča kako je Kim Džon Il, kad je imao pet godina, pucao i ubio neprijatelja".
"Naravno da je nemoguće, ali mi smo kao deca jednostavno u to verovali, jer oni za nas nisu bili ljudska bića, već više kao bogovi", kaže Li za BBC. U Severnoj Koreji učila je i da su Amerikanci kolonizovali Južnu Koreju, da je narod iz te zemlje "na kolenima", da ne mogu sebi da obezbede ni školovanje, ni zdravstvenu zaštitu...
Kad je bila veoma mala, Li je čitala neke strane slikovnice, poput "Pepeljuge", ali dok je odrastala - seća se - saznala je da su neke knjige zabranjene, između ostalih Lenjin i Marks, dok je Severna Koreja razmatrala alternativni pristup komunizmu.
Aktuelni lider, Kim Džong Un, nije zasad napisao nijednu dečju knjigu, ali je očigledno svestan potrebe da decu i tinejdžere "vaspita" kao lojalne građane države koju je stvorio njegov deda - pa je uložio u izgradnju vodenog parka i bioskopa.
Poneki zapadnjački uticaj ipak se probije u Severnu Koreju. Tako je državna televizija prikazala popularni dečji dugometražni crtani film "Madagaskar", a pre dve godine na koncertu Moranbong benda - muzičke grupe koju čine devojke koje je okupio lično Kim - kao plesači su nastupali čak i Diznijevi junaci.
Po rečima Ričardsona, odluka da se strana kultura ne baca u "karantin" jeste bila revolucionarna, ali i kratkog veka. Pjongjang je, ističe, "veoma paranoičan" kad je reč o "korozivnom dejstvu inostrane dečje kulture" i nada se da će ljudi biti zadovoljni i sa "sasvim malo ukusa Zapada".
Nisu vođe Severne Koreje jedini svetski lideri koji su pisali za decu. Dečje knjige objavili su i američki predsednici Džimi Karter (The Little Baby Snoogle-Fleejer), Barak Obama (Of Thee I Sing: A Letter to My Daughters) i australijski premijer Kevin Rad (Jasper and Abby and the Great Australia Day Kerfuffle).
Kad smo već kod vođe, Ujedinjene Nacije su ga u nikad oštrijem tonu optužile za zločine protiv čovečnosti uporedive sa režimima Pola Pota i Adolfa Hitlera. Ovde ima izveštaj, snimci, intervjui itd:
http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/CoIDPRK/Pages/ReportoftheCommissionofInquiryDPRK.aspx (http://www.ohchr.org/EN/HRBodies/HRC/CoIDPRK/Pages/ReportoftheCommissionofInquiryDPRK.aspx)
Kina, pak, reaguje tvrdeći da su optužbe preterane:
Beijing blasts UN report on North Korea (http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/10643889/Kim-Jong-Un-warned-he-could-face-prosecution-for-crimes-against-humanity.html)
Quote
Beijing is ready to block recommendations from a United Nations warning Kim Jong-un on his regime's human rights abuses
China rejected what it said was "unreasonable criticism" of Beijing in a new U.N. report on human rights abuses in North Korea, but it would not be drawn on whether it would veto any proceedings in the Security Council to bring Pyongyang to book. North Korean security chiefs and possibly even Kim Jong Un, the leader of the country, should face international justice for ordering systematic torture, starvation and killings comparable to Nazi-era atrocities, UN investigators said. The unprecedented public rebuke and warning to a head of state by a UN inquiry is likely to further antagonise Kim and complicate efforts to persuade him to rein in his isolated country's nuclear weapons programme and belligerent confrontations with South Korea and the West. Kim has been warned that he could face prosecution for crimes against humanity after a United Nations inquiry accused him of some of the worst human rights abuses since the Second World War. In some of the harshest criticism ever unleashed by the international community against the Pyongyang regime, a UN panel branded it "a shock to the conscience of humanity".
Michael Kirby, a retired Australian judge who has spent nearly a year taking testimony from victims of the regime, said much of it reminded him of atrocities perpetrated by Nazi Germany and Pol Pot's Cambodia.
Yesterday his team published a 374-page report detailing allegations of murder, torture, rape, abductions, enslavement, and starvation, describing North Korea as a dictatorship "that does not have any parallel in the contemporary world".
In a bid to put pressure on Kim Jong-un, 31, Mr Kirby has taken the unusual step of writing to the North Korean leader to warn him that both he and hundreds of his henchmen could one day face prosecution.
"We told him that we would find evidence of crimes against humanity on the part of officials in North Korea," Mr Kirby said. "We indicated that he should be aware of this, and of the crime of aiding and abetting crimes against humanity, even if he is not himself involved, and that he himself may be responsible and face prosecution."
The commission of inquiry was set up last March by the UN Human Rights Council in Geneva to "investigate the systematic, widespread and grave violations of human rights in the Democratic People's Republic of Korea".
It came after a decade of near fruitless efforts by UN human rights workers to establish a dialogue with Pyongyang, which denounced the inquiry panel members as "human scum" and refused to allow them entry to the country.
Instead, the panel took testimony from more than 80 former North Koreans now living abroad, including ex-prison guards, who give evidence in public hearings in London, Tokyo, Washington and Seoul. Among them was Shin Dong-hyuk, whose tale of his life and escape from a prison camp is now the best-selling book Escape from Camp 14. Some 240 others also gave evidence in secret, while evidence about secret concentration camps was backed up by satellite photography.
Mr Kirby acknowledged the practical and diplomatic difficulties of a prosecution against Kim Jong-un, whose regime has nuclear weapons and who also enjoys political backing from China.
But he said his intentions were partly to "galvanise" the wider world, and to prevent foreign leaders ever claiming ignorance of the scale of the abuses, as some did after the discovery of Nazi concentration camps at the end of the Second World War.
Some of reports from North Korea's prison camps, which hold around 100,000 people, bore "striking" likenesses to the horrors of Germany's Third Reich, Mr Kirby told a news conference in Geneva.
He cited grisly accounts of inmates being starved to death and then being disposed of in pots, burned and buried by other prisoners. "It was the duty of other prisoners in the camps to dispose of them," he said.
He added: "At the end of the Second World War, so many people said if only we had know the wrongs that were done. Now the international community does know."
Mr Kirby said that Kim Jong-un, who was partly educated in Switzerland and appeared more westernised than his father, Kim Jong-il, who died in 2011 - but he had dashed all hopes that he might steer North Korea towards reform since he took over as its leader.
"There was a lot of hope that things would change," he said. "He was educated in the West, he loved his i-Phones and sports and modern entertainment. There was a lot of hope things would change. That is ashes in our mouth now."
The UN panel has warned China's government that it might be "aiding and abetting crimes against humanity" by sending migrants and defectors back to North Korea to face torture and execution. It said that Beijing had in some cases forwarded to Pyongyang "information about the contacts and conduct" of North Korean nationals, despite knowing that they would almost certainly face torture if repatriated.
China has hinted that it will use its UN security council veto to prevent the International Criminal Court indicting Kim Jong-un. However, a separate ad hoc tribunal could be convened.
While Kim Jong-un might not have explicitly sanctioned every crime committed by Pyongyang's enforcers, the absolute power that he wielded meant he bore ultimate blame, Mr Kirby added.
"If you have the power to stop it happening, you have to bear a degree of responsibility," he said, adding that "hundreds" of other senior officials - whose names were known to the investigators - were probably also culpable.
добро су и прошли, с обзиром ко је писао извештај :)
Michael Donald Kirby (Australia)
Marzuki Darusman (Indonesia)
Sonja Biserko (Serbia)
Za Sonju znamo koliko je istinoljubiva. Dakle, jasna nam je i pouzdanost izveštaja.
tako su i nas bombardovali zbog izvještaja neke Šveđanke
After a final rewrite to the script and a long casting process, Fox looks to have assembled the team for its "Fantastic Four" reboot.
Miles Teller, Kate Mara and Jamie Bell will join Michael B. Jordan in the latest installment in the comicbook franchise.
Mara recently closed a deal to play play Sue Storm/The Invisible Woman. While no offer is out yet, Bell is expected to be tapped to play Ben Grimm/The Thing. Teller has an offer to play Reid Richards/Mr. Fantastic, but deal points are a little further away from being completed.
Teller and Mara have been on Fox's radar since they were expected to test in November — events that were pushed when Simon Kinberg came on for the last polish on the script.
Bell came into the mix after Fox resumed screen tests.
Jordan has been attached for some time to play Johnny Storm/The Human Torch.
Based on the comic "The Ultimate Fantastic Four," the contemporary update will focus on the characters as young men and women. Josh Trank will helm the pic with Kinberg, Matthew Vaughn and Gregory Goodman serving as producers.
With its four leads on board, Fox will now try to find its villain and hopes to test a handful of actors in the coming weeks.
"The Fantastic Four" is slated to bow June 19, 2015.
Teller is repped by CAA, Mara and Bell are repped by UTA and Jordan is repped by WME.
Quote from: Trokrilni on 20-02-2014, 11:21:07
tako su i nas bombardovali zbog izvještaja neke Šveđanke
Zbog izveštaja finske doktorke Helene Rante u kome nije moglo da se utvrdi da li su žrtve iz Račka prethodno rukovale vatrenim oružjem. :)
u ovom slučaju i crtaći su dokaz!
ovaj ne znam ni šta bi trebalo da predstavlja
http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png (http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png)
Pogledao sam L'AMOUR DURE TROIS ANS rediteljski debi književnika Fredericka Beigbedera. Kada je Houellebecq doživeo fijasko sa svojim rediteljskim prvencem, Beigbeder se uplašio i umalo odustao od svoje režije. Međutim, na kraju je ipak snimio film i uprkos tome što je daleko slabiji pisac od Houellebecqa, rekao bih da je do sada mnogo bolje profilisao svoje ekranizacije. Prvo, Kounenova ekranizacija njegovog romana 99 FRANCS je bolja od svake ekranizacije Houellebecqovih i njegova prva režija je takođe bolja.
Roman po kome je ovaj film snimljen spada među Beigbederova slabija dela i karakteriše ga epizodična, dotovo dnevnička struktura, sporadično liči na kolekciju kolumni. Međutim, film koji je nastao iz romana ima dosta solidnu strukturu. Jednostavna ljubavna priča je u centru, a žanr je romantična komedija, doduše woodyallenovskog tipa jer glavni junak često izlazi iz same scene i nudi opservacije, delom probijajući četvrti zid, delom intelektualizujući unutar dramske scene.
Beigbederova režija je u vizuelnom pogledu zapanjujuće sigurna. Naravno, sigurno je imao saradnike koji su mu pomogli da artikuliše svoju ideju, međutim čini mi se da je upravo zbog Houellebecqovog fijaska stavio naročit akcenat na vizuelnu ekspresiju tako da se za L'AMOUR DURE TROIS ANS može reći da izgleda kao Woody Allen na steroidima. Iako, u vizuelnom pogledu ne dostiže "ludilo" Kounenovog 99 FRANCS, mislim da je svakako na tom tragu.
Beigbeder je uvek insistirao na tome da su protagonisti njegovih romana piščev alter-ego. U 99 FRANCS Kounen to rešava u jednom sjajnom detalju, dočim sam Beigbeder pronalazi glumca koji liči na njega - Gaspard Proust ima vrlo slične crte lica a sam Beigbeder ima cameo slično filmu 99 FRANCS.
Poređenja sa Kounenovim filmom su neumitna, ne samo jer se radi o uspešnoj ekrtanizaciji već i zato što Beigbederovi romani imaju "uniformni" stil pa je logično da i filmovi nastali po njima imaju određene sličnosti, naročito kada je uspostavljena određena uspešna formula.
I zbilja, 99 FRANCS i L'AMOUR DURE TROIS ANS imaju nešto zajedničko, pre svega u pogledu vizuelne ekspresije s tim što je 99 FRANCS daleko radikalniji, a L'AMOUR na određeni način čak deluje i kao pokušaj da se Beigbeder umekša i plasira sentimentalnijoj publici.
U svakom slučaju, strah od Houllebecqove sudbine pokrenuo je Beigbedera da snimi zanimljiv film i jedan od bolje režiranih radova koje potpisuju književnici, ako ne računamo fenomen vrlo ozbiljne rediteljske karijere Michaela Crichtona.
Ono što se na kraju javlja kao ključni problem filma jeste zapravo nešto što potiče iz romana, iako postoji zaplet koji pomaže da se scene i autorove teze nanižu, i uprkos tome što taj zaplet ima sve potrebne elemente, oseća se da je priča u ovom filmu ipak prevashodno samo u funkciji mehanike, i da su njegovi glavni aduti u dijalozima/monolozima/stavovima glavnog junaka. Kada bude prevazišao taj problem svoje proze na ekranu, Beigbeder će moći da se poredi sa Crichtonom.
* * * / * * * *
Quote from: Trokrilni on 20-02-2014, 11:45:37
u ovom slučaju i crtaći su dokaz!
ovaj ne znam ni šta bi trebalo da predstavlja
http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png (http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/CoIDPRK/Report/drawings-by-former-prisoner/coi-dprk-drawings-page_5.png)
rade čučnjeve?
to bi trebali da uvedu i u fk partizan
Pogledao sam mini-seriju LE VOL DE CIGOGNES Jean-Christophe Grangea. Reč je o ekranizaciji Grangeovog romana koji je svojevremeno želeo da snima Gilles Mimouni, reditelj koji je snimio jedan genijalan film i nestao, navodno poludeo i napustio kinematografiju. Kounen je za EuropaCorp snimio dvodelnu seriju koju čine dva jednoipočasovna filma i potpuno je neverovatno da sam ovu seriju morao da lociram kao neki najopskurniji raritet, odnosno da ova mini-serija nije uspela da dođe do nekog velikog internacionalnog emitovanja.
Deo razloga za to je verovatno u tome što je Jan Kounen od Grangea preuzeo zaplet, ali je stavio akcenat na ono što njega poslednjih godina najviše zanima a to su šamanizam, hipnoza, pomeranja percepcije, raznorazni izleti u onostrano, i kada se gleda ova serija to su definitivno scene u kojima se Kounen i najefektnije izražava i radi ih sa najvećim žarom. Naravno, tu ima dosta agresivnih slika, krvoprolića, sama tema ima veze sa vađenjem organa, i LE VOL DE CIGOGNES sasvim sigurno nije blizu senzibiliteta kome se obraća EuropaCorp na televiziji.
Akcione scene su takođe furiozne, a jedna od briljantnijih se dešava u prostoriji u kojoj par dementnih ukućana gleda mediokritetski FROM PARIS WITH LOVE, još jednu EuropaCorp produkciju. U toj dementnoj sceni Jan Kounen koristi Morrelov readymade toliko lucidno da se u trenutku učini kao da je na ekranu scena iz BETTER TOMORROW 2.
Harry Treadaway je imao potencijala da bude mnogo veća zvezda nego što je na kraju postao. U seriji je jako dobar premda ulazi na teritoriju Cilliana Murphyja na kojoj se zahvaljujući svom izgledu i startnoj poziciji u filmovima kao što je CITY OF EMBER nije morao da se nađe.
Rutger Hauer igra čoveka sa kojim se misterija razrešava ali nije onoliko prominentan koliko ga najave plasiraju.
Računam da će u predstojećim mesecima ova serija sasvim sigurno imati snažniju globalnu afirmaciju.
Mislim da je sa njom Kounen pokazao da u jednom sasvim drugačijem formatu, i na bazi proze koja nije do sada davala značajne rezultate na ekranu, može da ostavi snažan pečat na komercijalnom proizvodu, i napravio je seriju sa kojom treba prekratiti vreme u najmanju ruku dok se ne pojavi nova UTOPIA.
Edward Norton is set to star in and direct "Motherless Brooklyn" for RatPac Entertainment. Filming is expected to begin late this year in New York.
Norton also penned this loose adaptation of the Jonathan Lethem novel which moves the action from the contemporary times of the book to a New York 1954 setting.
Norton will play Lionel Essrog, a lonely and obsessive private detective afflicted with Tourette's syndrome. As he tries to solve the murder of his mentor and only friend, he unravels closely guarded secrets that have major ramifications.
Ratner, Norton and William Migliore will produce.
Po kritikama mi je delovalo da će indie film SAHKANAGA John Henry Summeroura da mi premosti vreme između dve epizode TRUE DETECTIVE. Kritike su obećavale Southern Gothic, istinitu priču o bizarnom slučaju grobara iz Džordžije i odjekom tog događaja u maloj zajednici. Rezultat je međutim mlak coming of age film koji se uglavnom bavi nekim "nedokuvanim" odnosom između grobarovog sina i unuke jednog od pokojnih klijenata kroz koju se prelama "veća priča". Ali, te veće priče zapravo nikada nema, ona se nikada ne razvije, dočim ova mala priča ne nudi dovoljno materijala da se nametne i stalno se stvara utisak kako autor izbegava da nam pruži ono što je najzanimljivije.
Otud, oslanjanje na bizarnu istinitu priču koja ima razne potencijale za tumačenje i razne uglove iz kojih se može sagledatu stoji kao veliki autogol ovog filma. Možda sam ja očekivao nešto dugo pa sam razvio loš animus prema filmu kada mi to nije pružio, međutim, centralna romantična priča koja je u prvom planu je toliko flah i artificijelna da mi deluje gotovo kao ruganje stvarnom događaju.
Summerour je radio ovaj film kao ljuti indie tako da je tehnička realizacija iz žanra "kako znam i umem" ali ukupno uzev, nije loša. Trevor Neuhoff u glavnoj ulozi je svakako nudio dosta "štoga" za adekvatnog indie junaka. Ipak, ovo nije film po kome će Neuhoff biti zapažen ili upamćen.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam NURSE Douga Aarniokoskog, film koji me je privukao pre svega time što je sa rediteljem scenario pisao i redovni saradnik Josepha Rubena David Loughery. Nažalost, Aarniokoski je na mnogim nivoima u ovom filmu podbacio a ponajviše je podbacio je u pogledu rada na scenariju. Mislim da od Lougheryja nije uspeo da izvuče ono što je Rubenu redovno polazilo za rukom uključujući i njihovu poslednju saradju PENTHOUSE NORTH. Loughery, majstor gotovo opipljivog suspensea ovde potpisuje jednu bajatu hiperestetizovanu grotesku u kojoj napetosti gotovo i da nema, između ostaloh i zato što je glavni lik potpuno nezanimljiva protuva/serijski ubica a jedina pozitivna ličnost je svedena na nivo epizodnog lika. Sa tako pogrešnim balasom u korenu priče čak ni jedna campy postavka kao što je NURSE ne može da funkcioniše.
U nekoliko scena, osećamo Lougheryjev hičkokovski rukopis ali Aarniokoski nema senzibilitet za te scene, njihovu dramsku ironiju i crni humor. U velikom delu filma je jasna rediteljeva namera da 3D agresiju na čula obogati nekim dizajnerskim referencama na pin up i arhaičniji žanrovski film, međutim ovaj stilski zahvat ostaje površinski i bez ozbiljnijeg rezultata.
Aarniokoski je dugo radio kao Rodriguezov pomoćnik pa se od njega puno i očekivalo. Nikada nije postigao to što je trebalo da pruži ali je Rodriguez sam toliko posrnuto da danas Aarniokoski deluje kao vitalniji reditelj od njega. NURSE je grozan ali kamo sreće da su Rodriguezovi filmovi danas barem i ovakvič.
* 1/2 / * * * *
Stari je posetio Opšte mesto...
http://starikadar.blogspot.com/2014/02/merenje-temperature.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/02/merenje-temperature.html)
Pošto vidim da Kecman otvoreno pljuje po ekranizaciji svoje knjige, zaista je pitanje koliko je ovo bio pametan izbor. Naravno, argumentacija koju iznosiš nije bez vraga, možda bi se Siniša M. doista osećao neprijatno gledajući dve žene kako se prvo nežno vole a onda sitničavo svađaju, ali to bi ipak bilo u skladu sa festovskim hrabri novi svet duhom... Ovo je BAŠ ziheraški i više u duhu nekakvog podaništva kakvo je danas u Srbiji moda. :lol:
A mogao se postići kompromis, da je recimo neko nadahnuto platio na primer Mladenu Đorđeviću ili Maji Miloš da po hitnom postupku snime porno-spoof jednog od najuspešnijih filmova iz poslednjih pola godine: Tor je bio vreo, pa da to otvori FEST.
Pogledao sam THE RETURNED Manuela Carballa, jedan od fiolmova koji pokušavaju da odvedu zombi podžanr korak dalje od Romerovih konvencija i da kroz njih progovore o nekim drugim društvenim kontradikcijama. THE RETURNED sam po sebi zapravo ima sličnu postavku kao BBC serija IN THE FLESH, gde su zombiji izlečeni i resocijalizovani, ali su i dalje tretirani kao vrlo opasna manjina.
THE RETURNED slično ovoj seriji očigledno želi da propovori o manjinama koje moraju da kriju da se bolesne i potencijalno fatalno opasne po okolinu, i tu je najlogičnija paralela sa obolelima od HIVa, međutim, uprkos tome što u oba slučaja imamo vrlo decentnu realizaciju, ova ambicija u pravcu angažmana se graniči sa groteskom.
Naravno, film ne mora da ima akcenat na angažmanu, i u ovom slučaju osnov je svojevrsni hičkokovski triler, međutim ono kroz šta prolaze junaci na psihološkom nivou nema puno veze sa onim što je zombi horor, niti su dešavanja bazirana na tim konvencijama - otud bih premisu vezanu za zombije ipak prevashodno percipirao kao pokušaj ideološke intervencije.
Carballo je snimao film u Kanadi i uspeo je da stvori dosta ubedljivu simulaciju SAD, premda se oseća blaga sterilnost lokacije. Film je na engleskom, premda se u interpretacijama oseća da je sve malo u raskoraku sa spontanošću koju bi u toj formi imali američki autori. S druge strane, na planu inscenacije i ritma Carballo zna šta radi i THE RETURNED ima vrlo zanimljiv koncept, ubedljivost i osećaj za atmosferu.
Ono gde film možda ponajviše pada jeste samo vođenje priče, i film na nekoliko mesta ostaje nejasan i dekoncentriše gledaoca. Ipak, ukupno uzev, reč je o sasvim pristojnom Euro-trileru.
* * 1/2 / * * * *
Крипе, си гледо "Атомски здесна"? Једва чекам да прочитам твоје (а и Батино) виђење. Место тог филма у Драгојевићевом опусу је јасно, то је тај неојугословенски филм, али ме занима анализа у контексту повијесне збиље, културрасизма и још понечега (да не спојлујем).
Nisam. Trebalo je da idem na neku internu projekciju ali me uhvatio išijas. Kazi mi jel izbačen deo koji se dešava u JNA? I da li ima deo sa objašnjenjem fenomena letovanja u SFRJ? To su bile neke moje intervencije u fazi scenarija.
Дешавање у ЈНА постоји у облику монолога, присећања (ако мислимо на исто). Објашњење феномена летовања је, претпостављам, остало у целости. И провлачи се кроз филм, спомиње на неколико места, али из другачије визуре.
Ne, ne, prvobitno je bila scena koja se dešava u JNA, videla se ta vežba. Zalagao sam se da se ta scena izbaci. Drago mi je da je više nema.
Pogledao sam TYSKUNGEN ekranizaciju krimića bestseler spisateljice Camille Laeckberg. Nažalost, iz ovog filma nisam prepoznao šta je to tako atraktivno u njenom pisanju i film koji potpisuje Per Hanefjord ide tromo prema krajnje očekivanom ishodu. Misterija u ovom filmu vezana je za ne naročito intrigantan događaj iz prošlosti, situaciju među grupom mladih antinacista iz Švedske koji šuruju sa norveškim pokretom otpora i odjekom koji ti događaji imaju među njihovim potomcima, pre svih kćerkom jedne od njih.
Za početak godine junaka su neuverljive. Ovaj film bi eventualno mogao da ima tako vitalne junake i tako mladu glavnu junakinju da je smešten u dublju epohu, a ovako za početak godine junaka naprosto ne ulivaju poverenje. Potom sama priča ne nudi ni puno materijala za dedukciju, a ni mnogo aduta u pogledu suspensea iako bi film voleo da računa na to.
Hanefjord naprosto ne uspeva da unese živost u ovako ispričanu priču što me delom zbunjuje jer je na scenariju radila i Maria Karlsson, adaptatorka Lapidusovog SNABBA CASHa koja ima dosta dobru reputaciju.
Inače, do sada su Camillinu junakinju Ericu Falck, spisateljicu-detektiva igrale dve glumice u televizijskim adaptacijama. Claudia Galli je igra u filmu i ovo je njen prelazak zajedno sa likom iz TV filmova u novu formu.
Iako ne otpisujem mogućnost da nekad pružiti šansu ovoj junakinji u TV formi, sa ovakvim projektom nije imala šta da traži u bioskopu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam film ARENA Jonasa Loopa, iz spoja poslovnih razlogha i lične perverzije. Reč je o ljutom DTV filmu prilično niskog budžeta koji ipak dolazi iz jednog atipičnog miljea. Naime, reč je o produkciji kuće Zero Gravity čiji je izvorni posao zapravo vezan za menadžment i stoga ne treba da čudi što okosnicu ovog filma čine njihovi klijenti - scenarista Tony Giglio i glumci Kellan Lutz, Johnny Messner i Samuel L. Jackson. Međutim, ono što definitivno čudi jeste prilično niska ambicija ovog projekta čiji bi cilj, pretpostavljam, trebalo da bude promocija tih klijenata a ne izazivanje podsmeha što se pojavljuju u slabom DTV filmu.
ARENA u tom smislu ima sve predispozicije projekta koji bi mogao pokazati znake potpunog gubitka kompasa za zvezdu poput Sama Jacksona, ili nemogućnosti da se probije do nečega ozbiljnijeg u slučaju Kellana Lutza. Ne znam kako je Zero Gravityju promakla ta snažna atmosfera autogola koja provejava ovim filmom. Naročito je zanimljivo to da ovako slab film proizvede kuća koja se prethodno okušala u produkciji radeći po svemu suprotni film RUNNING SCARED.
Njihova produkcija je i film THE OUTSIDER sa Craig Fairbrassom i osnovna sličnost izmeđzu ova dva filma je u tome što se oba puta radi o oprobanim B-formulama. U ARENI je to formula borbe do smrti koja se prikazuje publici preko Interneta. U korist ARENE se jedino može reći to da je film istovremeno dovoljno neinventivan i bajat da u tretmanu te "formule" uspeva da bude pomalo "prljav" kao što su bili stari VHS filmovi na tu temu i da evocira uspomenu na naslove kao što je bio CIRCLE MAN sa Vernonom Wellsom koji su bili grozni ali sada barem retro.
Kellan Lutz je i u ovom filmu kao i u JAVA HEATu pokazao da ima potencijala da se razvije u akcionu zvezdu, pre svega u domenu fizičke predispozicije. Šteta je što Jonah Loop nije dao više scena borbe u kontinuitetu već su mahom prikazane u formi nekakvih montažnih sekvenci. Sa 84 minuta trajanja, ne mogu da kažem da je ARENA prekratka ali usopeva da istovremeno bude oskudna a sa dosta viškova.
CANIBAL Manuela Martina Cuence prosto vapi za tim da se naglasi kako je naslovna tema stvar ukusa. Međutim, pored lenje šale sa naslovom u tome ima i dosta istine. Naime, Cuencin film ima tempo koji neće prijati publici inače senzibiliziranoj da relativno lagodno prihvati ovakve sadržaje. Cuenca se ponaša kao da je najveći reditelj na svetu, nimalo se ne obazire na ritam i troši jako puno vremena kako bi nas ubedio u prozaičnu rutinu krojača-ljudoždera iz Granade. Potom film dobija crnohumornu dimenziju kada iz priče o usamljenom serijskom ubici-kanibalu postane bizarna melodrama o njegovom odnosu sa sestrom jedne od žrtava, ali zapravo uprkos pokušaju da nam pokaže da je "drugačiji", ni suštinski a ni formalno nikada ne iskoračuje iz forme trilera.
Taj katatonični tempo u kome su predstavljene svakodnevne aktivnosti glavnog junaka više stoji kao znak rediteljeve slabosti i bezidejnosti, nego kao primer autorskog integriteta i hrabrosti (kako Cuenca verovatno vidi sebe). Veštiji reditelj bi isto to umeo da prikaže u znatno dinamičnijoj egzekuciji.
Oni koji vole kada se žanrovski sadržaji pošto-poto "oplemenjuju" art-house zahvatima, možda mogu naći nešto za sebe u CANIBALu. Ipak, verujem da će velikom delu kako žanrovske tako i art-house publike ovo biti priličan promašaj.
* * / * * * *
MOJ PES KILLER Mire Fornay je film od kakvih sam se odvikao. S jedne strane reč je o standardnom roterdamskom pobedniku, dugi kadrovi sirotinje koja luta bespućima siromašnih istočnoevropskih predgrađa i varošica a sa druge reč je o jednom od predstavnika te estetike koji su nekako dopunski lišena iakvog dramskog naboja.
MOJ PES KILLER je isprazna priča o slovačkom skinhedu koji odlazi da obavi posao za oca i njegov dan doživljava neočekivanu ali krajnje nezanimljivu transformaciju.
Gledanje ovog filma je agonija pošto je gotovo nemoguće zadržati pogled na ekranu, a dodatni problem je jedan osećaj koji odavno nisam imao a to je da strah kada junak ulazi u konflikte jer osećam da to samo produžava gledalačku agoniju. To nisam osetio još od vremena kada sam se bavio kritikom i gledao iranske filmove na FESTu, što znači da sam se odvikao od ovakvih iskustava.
Međutim, ovaj film je svakako zanimljiv za publiku koja planira da se na neki način školuje za bavljenje filmom i plasira na festivalima, pošto je ovo očigledno stil koji prolazi kada se radi u Istočnoj i Srednjoj Evropi. Stoga, mislim da ovaj film nije nekorisno pogledati ako ste student filma ili kritičar.
Prednost neprofesionalnog gledanja filmova je što nisi ni na koji način prinuđen da gledaš ovakve filmove. Ne zavidim ti... :(
Pogledao sam GATEN RAGNAROK Mikkela Braenne Sandemosea, spilbergovski film iz norveško-švedkse produkcije. Ovo je jedan od onih filmova koji nastanu van Amerike kada se pogleda neki Amblinov naslov a onda se autori upitaju "Zašto i mi ne bismo ovako, samo sa lokalnim obeležjima i tradicijom?"
Očigledno može, i ovo je vrsta filma koja može imati i internacionalnu sudbinu. Nažalost, da li je to stvar kulture, mentaliteta ili nešto drugo, tek GATEN RAGNAROK nema onako živopisne likove, naročito među decom kao što su imali Amblin filmovi, a što je vrlo dobro uspeo da sumira JJ Abrams u filmu SUPER 8. S druge strane, iako je struktura porodice koja je u centru priče vrlo slična amblinovskim porodicama (otac udovac, dvoje dece - ćerka u pubertetu & sin mali avanturista) u njoj nema onog potrebnog dramskog sukoba, nema istinske traume koja se prevazilazi kroz avanturu.
GATEN RAGNAROK se bavi premisom da Ragnarok nije mit već istorija, ali na kraju tu premisu ne produbljuje na neki epski način već se lagano pretvara u creature feature. Otud GATEN RAGNAROK najpre degeneriše u svojevrsni nordijski JURASSIC PARK. Donosi nekoliko vrlo zanimljivo realizovanih scena i nažalost šteta je što finale filma nije spektakularnije i kreativnije postavljeno.
Dakle, GATEN RAGNAROK pati od dosta dečjih bolesti ali je Sandemose na dobrom putu, i u svom drugom filmu pokazuje napredak u odnosu na debi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANTBOY Aska Hasselbalcha, ekranizaciju dečje knjige Kenneth Boegh Andersena. Ovaj film se ne razlikuje puno od onoga što sugeriše naslov - reč je o superherojskoj priči, glavni junak je dečak koji svoje supermoći duguje ujedu toksičnog mrava.
Uprkos vrlo rudimentarnoj, skoro detinjastoj priči, Hasselalch je uspeo da napravi vrlo šarmantan dečji film, priču o dečaku kome u životu počinje da se dešava superherojski film, sa sve sidekickom, supervillainom i naravno stripovima po čijem se uzoru svi ponašaju.
ANTBOY je u određenom smislu kao KICK ASS za decu, ta tom razlikom što kod Hasselbalcha junaci zaista imaju supermoći, koliko god njihovo ponašanje bilo indukovano uticajem superherojskog stripa i filma.
Naravno treba imati na umu da su reference u ANTBOYu prilagođene deci, dakle ne treba očekivati puno toga dubljeg od recimo svesti da već postoji Marvelov ANT-MAN.
Inače, kad smo već kod ANT-MANa, Hasselbalch po svom stilu deluje kao danski Edgar Wright i mislim da bi na njega trebalo obratiti pažnju.
Naročito efektan segment filma je glumačka podela. Deca su sjajno odabrana, simpatična su ali sposobna da kanališu sve ono što treba na ovom herojskom putu.
ANTBOY je verovatno namenjen nešto mlađoj deci od SKY HIGH Mike Mitchella. I to treba ukalkluisati tokom gledanja. Ipak, spada u onaj red uspelih filmova o superherojima koji su snimljeni po uzoru na stripove ali nisu snimljeni po njima.
* * * / * * * *
A war of words has erupted over the Zack Snyder-directed 2009 film adaptation of Alan Moore's seminal graphic novel "Watchmen".
It began last week when producer Joel Silver took the film to task, claiming in an interview that "Zack came at it the right way but was too much of a slave to the material." He went on to praise an earlier incarnation he was involved with, boasting a script by Sam Hamm (1989's "Batman") and Charles McKeown ("Brazil") along with director Terry Gilliam.
In that version, Doctor Manhattan went back in time to stop himself being created. The ending sees him succeeding, with Rorschach, Nite Owl and Silk Spectre appearing in Times Square - the events of Watchmen had become a comic and they were now like those people who dress up in character on the street.
Snyder has now hit back at the comments whilst out doing publicity rounds for "300: Rise of an Empire" which he wrote and produced. Snyder tells The Huffington Post:
"It's funny, because the biggest knock against the movie is that we finally changed the ending, right? Right, and if you read the Gilliam ending, it's completely insane... the fans would have stormed the castle on that one.
So, honestly, I made Watchmen for myself. It's probably my favorite movie that I've made. And I love the graphic novel and I really love everything about the movie. I love the style. I just love the movie and it was a labor of love. And I made it because I knew that the studio would have made the movie anyway and they would have made it crazy.
So, finally I made it to save it from the Terry Gilliam's of this world. It's just using elements that are in the comic book already, that's the only thing I did. I would not have grabbed something from out of the air and said, 'Oh, here's a cool ending just because it's cool.'"
Producer Deborah Snyder, Zack's wife, adds that it's impossible to please all of the original comic fans:
"But it's interesting because, you're right, it's damned if you do, damned if you don't. You have people who are mad that the ending was changed and you have other people saying, 'Oh, it was a slave to the graphic novel.' You can't please everybody."
Zack continued on with his dissection and challenge of that adaptation, saying:
"That's the problem with comic book movies and genre. And I believe that we've evolved -- I believe that the audiences have evolved. I feel like Watchmen came out at sort of the height of the snarky Internet fanboy -- like, when he had his biggest strength.
I think if that movie came out now -- and this is just my opinion -- because now that we've had Avengers and comic book culture is well established, I think people would realize that the movie is a satire.
You know, the whole movie is a satire. It's a genre-busting movie. The graphic novel was written to analyze the graphic novel -- and comic books and the Cold War and politics and the place that comic books play in the mythology of pop culture.
I guess that's what I'm getting at with the end of Marvel's The Avengers -- in the end, the most important thing with the end was that it tells the story of the graphic novel. The morality tale of the graphic novel is still told exactly as it was told in the graphic novel -- I used slightly different devices.
The Gilliam version, if you look at it, it has nothing to do with the idea that is the end of the graphic novel. And that's the thing that I would go, 'Well, then don't do it.' It doesn't make any sense.
Jedan od bajatijih filmova na ovogodišnjem FESTu je KAPRINGEN Tobiasa Liedholma. Gledao sam ga još pre godinu i po dana. Reč je o CAPTAIN PHILLIPSu pre CAPTAIN PHILLIPSa, priči o danskom brodu koji zaposednu somalijski pirati i pregovorima o oslobađanju odnosno agoniji oettih koji uslede. Za razliku od Greengrassa koji loše koristi paralelnu radnju u svom filmu i na neki način previše otvara svoje karte, Liedholm vrlo vešto kortsi paralelnu radnju i sjajno "krije" određene informacije u priči čime podiže osećaj napetosti.
Zanimljivo je da su Somalijci kod Greengrassa mnogo živopsinije prikazani i sa više razumevanja nego kod Liedholma, ali je Danac sa druge strane mnogo zanimljivije prikazao Zapadnjake. Reklo bi se da je odnos američkog i danskog filma potpuno suprotan "očekivanmoj podeli posla".
KAPRINGEN nije veliki film i nema tako "veliku" ambiciju kao Greengrass, u podeli su mahom danski TV glumci od kojih neke znamo iz serija BORGEN i BRON, međutim vrlo je solidan i zanimljiv, sa maksimalno iskorišćenom kamernom atmosferom koja objedinjuje korporativne kancelarije na kopnu i oteti brod na moru.
Unutar programa FOKUS SKANDINAVIJA na FESTu, ovo je daleko najkvalitetniji film.
* * * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.tapatalk.com%2Fd%2F14%2F03%2F04%2Fruta6yja.jpg&hash=2ea85d35a9248f68ce25d8ab55f36845a15a1935)
Ako neko još uvek sumnja da li smo nebeski narod...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F-Uj4qGlL_j5A%2FUxXiq0-P8AI%2FAAAAAAAAAvw%2F-wvdy4f09ng%2Fs1600%2Fnimfo%2Bfontana.jpg&hash=f61a6f3fa6ae03daedc6d8325c2a66b56f732c0b)
Pogledao sam MANDARIINID Zaze Urušadzea. Reč je o politički korektnom filmu smeštenom u 1992. tokom rata u Abhaziji. Po nacionalnoj strukturi likova, film jako podseća na filmove iz bivše SFRJ, recimo na NIČIJU ZEMLJU. Ovog puta moralni centar filma čine dvojica Estonaca (sovjetskih Slovenaca) koji marljivo gaje mandarine u Abhaziji, dok oko njih "balkanizovani" lokalci, Gruzini i Rusi ratuju.
U jednom trenutku ruski plaćenik iz Čečenije i njegov suparnik završavaju kao ranjenici kod jednog od Estonaca u kući. Tu on mora da moderira njihov konflikt i postepeno ih senzibilizira za miroljubivu koegzistenciju, upoznaje ih sa tim da je "brat mio, koje vjere bio" i sličnim opštim mestima.
MANDARIINID je film koji je sav sačinjen od opštih mesta. Iako su ga radili ljudi koji bi mogli biti sdubjektivni prema konfliktu, ekstremno je politički korektan i po odvratnosti nekih rešenja podseća na neke ex-jugoslovenske filmove kao što je TURNEJA (npr. gruzijski vojnik inače radi kao glumac u Tbilisiju) sa tom razlikom što filmovi iz ostataka SFRJ nikada nisu bili "politički korektni prema Srbima". MANDARIINID barem u tom smislu stvarno ne emituje nikakav stav.
* 1/2 / * * * *
Daniel Espinosa is in talks to direct the Warner Bros. thriller "Blood on Snow" which will be produced by Leonardo DiCaprio and developed as a starring vehicle for the actor.
DiCaprio will produce along with his producing partner Jennifer Davisson Killoran through their Appian Way banner along with Kevin McCormick's Langley Park.
Pic will be based on the Jo Nesbo novel which follows a hitman, who after failing a recent job, must go on the run from the mob along with his former boss' wife.
Jon Berg and Cate Adams will oversee for the studio.
Espinosa previously directed the box office smash "Safe House" for Universal. His next pic "Child 44," starring Tom Hardy and Gary Oldman, bows later this year. He is repped by UTA and Magnolia Entertainment.
Deadline Hollywood first reported the news.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Stari se bavi temama koje povezuju film HER i seriju AKTA MANNISKOR
http://starikadar.blogspot.com/2014/03/nereseno.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/03/nereseno.html)
Kako studiozna prezentacija jednog antisrpskog filma,
INTRODUCTION
A thriller set in England and Bosnia about a once optimistic British UN soldier who witnesses the execution of a family he tries to save in Sarajevo by a powerful and vicious war criminal. Six years later, still haunted by demons, an opportunity arises for the ex-officer to enter post-war Sarajevo undercover to seek revenge, only to find out the woman he falls for is the daughter of the man he intends to kill. Nobody is who they seem to be and he soon finds himself swept up in a dangerous maelstrom of loyalties and gunfire.
We are excited to be working with acclaimed French director Chris Nahon.
Log Line: "When you seek revenge, dig two graves..."
Writer: Richard Crawford (UK)
Director: Chris Nahon (France)
Producers: Gavin James (Film & TV House Limited, UK)
Paul Largan (Bandigital Ltd)
Gia Muresan (Cinemarket Prod, France)
Executive Producer: Andrea Chung (LA)
Line Producer: Donall McCusker ("Battle for Haditha", "The Hurt Locker")
Genre: Thriller
Duration: 95 mins
Format: RED Camera
Language: English
Budget: US$14 million
Production: Principal photography in Europe and UK
Shooting Period: Summer 2014
Chris Nahon's initial remarks onRetribution:
"Post war - Love story - Action – Suspense "
"These are the key words that come to mind after reading Retribution.
It's a quick resume but it shows the four domains that I need to treat and properly make them live together."
STORY OUTLINE
Bosnia 1995 - When British Army Captain Brian McCARTHY discovers that his interpreter's family is likely to be massacred, he flouts his direct orders and tries to smuggle them to safety. They almost make it – until they're stopped at a checkpoint by the warlord MARKO, who discovers the terrified family, and executes them on the spot.
Six years later, McCarthy sees Marko in TV and immediately sets about returning to Bosnia. Tortured and bitter, he is intent on avenging his interpreter and his family by finding Marko, and killing him. In Sarajevo he takes a job as a live-in handyman at a women's counseling centre run by an American woman, LAUREN, and her local psychiatrist, LILJANA. Liljana is beautiful and McCarthy has to fight an almost instant attraction to her. He sets about finding Marko, now a powerful businessman and gang boss.
As McCarthy gets to know Lauren and Liljana better, he becomes aware that they are under pressure from local gangsters. A local aid worker, JENSEN, suggests she seeks help, and Liljana realizing she is in danger will end up asking her father to use his influence to stop the gansters
MCharthy by his ction he will put the center in danger as well as their lifes
During the journey McCarthy realizes how important the work of the counseling centre is, and almost blows his cove. He decides to protect the center and Lauren and Liljana
Events spiral out of control and McCarthy is almost physically sick when he discovers the true identity of Liljana's father: Marko!
But its too late,he 's now in loves with her.
He still wants to figure a way for rebtribution,but he doesn't want to kill anymore
The situation is further complicated when Jensen reveals himself to be an undercover agent working for the War Crimes Tribunal. He wants McCarthy's help to set Marko up so he can face justice in The Hague, and he'll go to any lengths to get it. McCarthy refuses Jensen's demands for further assistance – until Jensen take control of the situation. McCarthy's feelings for Liljana have grown and leave him no alternative and in a climactic hand-over, McCarthy finds himself swept up in a confused maelstrom of loyalties and gunfire.
PRODUCER NOTES
WHY THIS FILM IS IMPORTANT
Retribution is based on the current situation in Bosnia. The referral of indictments against low and mid-ranking war crimes suspects to a national court in Bosnia forms a key element of plans to finish all trials and proceedings in The Hague War Crimes Tribunal by the end of 2010. Around 10,000 people living in Bosnia are currently suspected of war crimes committed during the country's 1992-95 war.
(IWPR - TU No 516, 7-Sep-07)
The strong dramatic story has an active protagonist pursuing his goal of revenge despite multiple obstacles and great adversity. The protagonist is a driven, singular man. What he wants and what he needs are incompatible which makes for great drama. This story features a complexity of conflict at all three levels - inner, personal and extra-personal and is classic thriller material.
Underlying this is a brutal and confrontational approach to resolving conflict that he doesn't truly understand.
This film does not aim to be a loud and aggressive Hollywood blockbuster like 'Behind Enemy Lines' or 'The Hunting Party'. Comparison with mid-size budget European action thrillers is more appropriate. This film should work both as a thriller and a psychological drama with a core independent audience but with the potential for a wider mainstream appeal. This shared focus on achieving a win-win in terms of commerciality and creativity is central to our development process and distribution strategy. Sales estimates will be produced as we make progress with casting.
DIRECTOR CHRIS NAHON - FILMOGRAPHY
Known For
Kiss of the Dragon (2001) L'empire des loups (2005) Blood: The Last Vampire (2009)
CHRIS NAHON'S BIOGRAPHY
Born 5th of December 1968 in Soisy-sous-Montmorence, Chris Nahon started his career directing commercials and music videos, and was soon spotted by Luc Besson, who in 2001 entrusted him with the direction of his first feature length film Le baiser mortel du dragon (Kiss of the Dragon). The debutant cinéaste found himself in command of a large martial arts production and casting quality talent (Jet Li, Bridget Fonda and Tchéky Karyo) with Europacorp producing (budget $25 million).
Three years later Chris adapted for the screen Jean-Christophe Grangé's novel, L'Empire des Loups (Empire of the Wolf), which he injected with a good dose of action and fantasy style. His tense direction kept the audience gripped, successfully following the novel, with surprises and powerful blows, confirming his qualities as a first class cinéaste in the action genre. With Jean Reno starring, Gaumont very successfully distributed the film in 2005. Budget was 25m Euros, worldwide box office $64m.
In 2007 Chris directed the $35m English-language thriller Blood: The Last Vampire in Hong Kong for Pathé, starring Korean superstar Gianna Jun (aka Jeon Ji-hyun) and western actors Allison Miller, Liam Cunningham and Colin Salmon. A live-action adaptation of a popular Japanese Manga anime, the film revolves around a female vampire slayer, enlisted by an American military base to save them from an attack of blood-sucking fiends. The film shot in Argentina and China in 2007.
Pathe France distributed in France while the UK deal was concluded separately with Pathe UK. Focus Features handled international sales outside of North America, UK, South-East Asia, France, Benelux and Switzerland.
Blood: The Last Vampire was released in the US in 2009, following a domestic deal by the Sony Pictures Worldwide Acquisitions Group (SPWAG).
DIRECTOR'S CREATIVE VISION
CAMERA AND PACE
After a strong and energetic opening sequence, full of tension, suspense and drama, events cause our hero McCarthy to plunge into a dense and all-encompassing meltdown.
Alcohol, loneliness, nightmares and obsessions are totally overwhelming his character.
The contrast of these two parts will give "colour" to the movie very early on. The realism is the main goal to reach.
It will be achieved using a single digital camera, very human, almost always hand held.
For the drama sequences, the actors will have to live their scenes. They will have to forget the camera and to let their characters lead them. That is why the camera will be hand held, deliberately imprecise to give the sensation of truth. Think Martin Sheen in Apocalypse Now's opening sequence in the hotel – it's like McCarthy – he's lost and already crazy. We see him shatter a without considering the consequences. A week of work with the main actors will be necessary to get everybody ready for such an experience.
For the action sequences, the precision will take the place of any improvisation. This is a completely different approach. Stunt doubles, choreography and rehearsal will lead the crew behind and in front of the camera. Nevertheless, the camera will still keep its style, always at the best place to shake the audience. At least two weeks of rehearsal will be necessary to prepare the all action parts.
AMBIANCE AND ARTISTIC DIRECTION
The wardrobe, the design, the sets and the light of a movie are some tools to tell a story through dimensions other than dialogue and performance, camera and editing. All those departments have to be directed with the same goal, plunging the audience into a dense atmosphere to catch their attention and service the script in all its dimensions.
This piece of the work demands to surpass the truth. It demands to use the code of the colors passing from the cold at the beginning to the warm at the end, the blue to the earth (red and brown). It demands use of the geometry of the set at the beginning to lock-up the anti-hero McCarthy in a small space that grinds him down, to a land and a forest that releases the mind and the body of the hero at the end.
CAMERA FORMAT
We will shoot on Red One, capable of recording at resolutions up to 4096 horizontal by 2304 vertical pixels, directly to digital storage. It features a single Super 35-sized CMOS sensor and a cinematography industry standard PL mount, common for modern 35 mm motion picture cameras. Director Steven Soderbergh has shot his two features Guerrilla and The Argentine entirely with the Red One camera.
NOTES ON CHARACTERS
McCARTHY: "A broken man, too sensible to rebuff the ghosts of war. His experience haunts him until he touches rock bottom. Now, he needs to face his nightmare and kill the monster...a monster who doesn't allow him to live a normal life."
McCarty will change during the journey in Sarajevo and eveltually he will become a new man able to biuilt something in life:a new center for woman real relationship with the daughter of his enemy
MARKO: "A hunter hidden behind a uniform... this character has the specificity to always hide the monster behind a facade. It's the mark of the dark character we respect in cinema. He is also a real father. He is the symbol of the paradox of all war."
Sebastian Koch
LILJANA: "Liljana, a strong mind but with a "thin" veneer. The actress needs to be ready to build a attractive character despite herself. The relationship she used to have with her father belongs in her youth. Now that she is no longer her father's 'little girl', she has discovered her father's evil side. But she still loves him. To build this character, the actor needs to understand Marko's strength and power and have grown up being absorbed by it. Now, she seeks to distance herself from him and seek retribution from his evil by working to help women who have been caught up in the horrors of women in war. But, she is drawn back to him, to solve the problems she faces. She will draw her core from that character. They need to work and rehearse together to find their roots."Lilijana understand the world is full of grays nuances and she is able to fight and go very far to save the center she dedicate her life too and the work is doing with this damage women
LAUREN: Lauren is a professional ,able of handle humanitarian work in difficult conditions . Ten years of experience in different countries devastated by war has given her a thick skin to protect herself from the horrors she sees. She is like the older sister, torn apart by war and is the guardian of all those women she is taking care of. Her life is dedicated to her job."
"Lauren is very close to Liljana, almost motherly, but actually closer in age to being a sister – she respects that Liljana is a woman and tries to protect her.
WRITER – RICHARD CRAWFORD
Novels: FALL WHEN HIT Heinemann Ltd - London 1993 (hardcover) 1994 (paperback)
THE MINSTREL BOY Heinemann Ltd - London 1994 (hardcover) 1995 (paperback)
Film (as writer)
THE ABDUCTION CLUB: Pathe 2002 (92 mins) http://www.imdb.com/title/tt0264333/ (http://www.imdb.com/title/tt0264333/)
Starring Alice Evans (102 Dalmations), Daniel Lapaine (Muriel's Wedding), Matthew Rhys (Very Annie Mary), Sophie Myles, Liam Cunningham, Edward Woodward (The Wicker Man, Callan)
RETRIBUTION (AKA THE UNDEFENDED): revenge thriller set in Sarajevo (Bandigital Ltd.) Director Chris Nahon, target production date early 2014. (In development)
CHATAKWA FALLS (AKA SWEENEY'S DINER): feature horror script set in the United States for production in Northern Ireland (Generator Films). (In development)
DOROTHY MILLS: French/Irish feature film Octagon Films. Dialogue polish and script/story editing.
LE PETIT GUERRIER: French feature film set in Northern Kenya, co-writing with Edouard Niermans.
PADDY MAYNE: first and second drafts of feature script based on life of Blair Mayne, SAS. AMC Pictures/Third Bar Films (in development)
PLAN KATHLEEN: feature script based on real-life collaboration between Nazis and IRA in Ireland in 1940. Causeway Pictures (in development)
THE MORRIGAN: low budget feature script set in army border observation post. Causeway Pictures (in development)
Film (as director)
JOGGED: Short film, shown at Belfast Film Festival and Galway Film Fleadh 2012
ON THE ROAD HOME: Short film. In pre-production, to shoot July/August 2013.
TV (as writer)
VELVET BLADE: Thirteen part TV drama series, with PlotPoint Media (Co-Creator and Writer) – in development
THRAN: Single TV drama set in rural Northern Ireland – a "Troubles Western". (Red Ray Films Ltd and Plotpoint Media)(in development)
PRODUCER PROFILES
PRODUCER - GIA MURESAN, CINEMARKET PRODUCTIONS (FRANCE)
Gia has over 15 years experience in the entertainment industry.
Cinemarket Productions is a Paris-based production company run by Gia Muresan and Gilles Meunier set up with five partners. In the last two years Cinemarket Productions acquired the rights and Gia has developed medium budget motion pictures with broad audience appeal.
Gia produced Imaginary Friend (2006) and two new English psychological thrillers Drifter (2007), The Visitor (2008), Laura (2009) with US- and European-based partners, 2012/2013 Cloud Nine starring Jean Hugues Anglade, Michael Madsen, Leo Gregory, Meredith Ostrom coproduced with Ward9 and Seven Arts Pictures (US/UK).
Gia produced Code Red (November 2012/2013) an action thriller film directed by Valeri Milev and distributed by Entertainment One.
Gia is an executive producer on a mystery crime thriller film London Fields. The film was shot in London in September/October 2013 directed by Mathew Cullen with Amber Heard and Billy Bob Thornton,Jim Sturgess ,Jaime Alexander and Johnny Depp. London Fields is represented by CAA for North America and by IM Global internationally
Gia's future line-up includes Hidden Reality, a strong psychological fantasy thriller directed by Marcello Daciano.
Gia is an Executive Board Member of the UK foundation Star Community Foundation CIC
(www.starfoundation.org.uk (http://www.starfoundation.org.uk)) working in partnership with www.thegiftsoffirstfruits.org.uk (http://www.thegiftsoffirstfruits.org.uk) foundation led by Prince Albert of Anhalt, Duke of Saxony, Dubai, UAE, Germany, United Kingdom. Gia is charged with raising funds.
Gia is also a founding partner of Capital Motion Pictures Ltd, acting Managing Director, and a member of the Management Team and Board of Directors.
Gia worked with Price Waterhouse Cooper UK to formulate the company structure, developed and drafted the company business plan, corporate and investment literature.
Gia negotiated and signed a joint venture with a Swiss licensed asset management company to provide securities as collaterals for loans, reviewed and advised on properties for feature film projects in the USD $40m–$150m budget range, researched, tracked and provided commercial and creative analyses on 200+ feature films, Put together financial structures for clients to approach the market and placing agents including utilising letters of willingness, bank guarantees, Eurobonds, surety bonds, captive insurance bonds, corporate bonds, minimum guarantees, promissory notes and pre-sales, developed investment proposals and marketing materials with clients, attended site visits, negotiated and advised on conditional funding commitments, reviewed financials including P&L and balance sheets, financial assumptions of forecasts (low to high end), attained independent forecasts and provided internal rates of return, led negotiations for structured lending against financial instruments such as Eurobonds, bank guarantees and corporate bonds.
In addition to the above, Gia is also the European Representative for Ace Films Limited, a British film finance and consulting company and Executive Director in charge of European finance (co-production, presales and sales) and consults for international projects and motion pictures, developed business plans with clients, organized and supervised road shows including drafting investor presentations, prepared research notes, conducted due diligence on clients including via market research reports, technical reports, independent confirmation and evaluation of companies' intellectual properties.
She also serves as Development and Business Strategy Consultant for Mercury 5 Limited, Paris, providing analysis of market tendencies and developing new commercial strategies and partnerships in Europe, including most recently a global distribution strategy with Atlas Editions for a collection of 30 albums on football (1.5m sold in France).
PRODUCER - GAVIN JAMES, FILM & TV HOUSE LIMITED (UK)
Gavin James operates a successful independent, global film business, based on over 20 years of executive management experience in the global film and television industry.
Until mid-2008, and for six years, Gavin was Managing Director of Intermedia Film Equities Limited, the UK office of International Media AG, a global player in the independent film marketplace and, in its time, the biggest UK film producer outside the local offices of the major studios.
Whilst at Intermedia, Gavin was involved in the strategy, financing and production management of studio films such as Alexander ($170m) and Basic Instinct 2 ($70m), and smaller productions such as Magicians ($4.5m). Further film credits include films such as Terminator 3 ($150m) and The Hunting Party. As part of this, Gavin James was integrally involved in the financial closing, closing management and thereafter production management of up to 20 films with combined budgets of over $1 billion.
In addition to having an exciting development slate of films with a budget range of $1.5m to $150m, Gavin:
Is Managing Director of Film & TV House Limited, an established film rights trader with annual turnover of $20m per annum, and which operates in association with Fintage House. Gavin work with almost all major sales agents worldwide, and have relationships with the major distributors in the UK and in key international territories.
Is Managing Director of UK Film Trustee Company Limited, a boutique collection account management company.
Offers Consultancy services relating to the valuation of film libraries, single films and strategies relating to library exploitation.
Provides advisory and due diligence services for film rights / corporate media acquisitions.
Provides UK representation for Fintage House across all business areas – Collection Account Management, film and TV licensing and Music Publishing.
PRODUCER - PAUL LARGAN, BANDIGITAL LTD (UK)
Paul Largan works as a Film Producer and Creative Entrepreneur and is now based in London. He has been involved in the UK and Irish film industries for twelve years. Experienced in production and fundraising, he was Northern Ireland Screen's short film Executive Producer for three years and created the Made in Northern Ireland showcase in New York and Los Angeles (independently raising £200,000 project finance). In addition to producing many award-winning short films, Largan completed his first feature film Johnny Was(budget £2.3m) in 2006 and distributed worldwide including the USA through First Look Media.
Recent Film Producing Credits:
Johnny Was - directed by Mark Hammond (Feature, 2006)
Powerful multi-racial gangster thriller, starring Vinnie Jones, Lennox Lewis, Roger Daltrey and Eric la Salle. UK / Denmark / US co-production. Co-financiers included IFB, NIFTC, Equation and Nordisk Film.
Released by First Look in USA and Sony in UK in 2007.
European Premiere, 41st International Karlovy Vary Film Festival.
Hitch – directed by Mik Duffy (Short Film, 2005)
A well-executed, clever twist on genre expectations. A dangerous serial killer prowling the back roads and a female hitchhiker discover that finding true love can be murder. Canal + France and Spain acquired rights.
Winner, Claire Lynch Award for Best First Short by an Irish Director, Cork Film Festival 2005.
Pretty Face – directed by Fintan Brady (Short Film, 2005)
A prison opera which explores the human consequences of incarceration.
Winner Best Irish Short, Foyle Film Festival 2005
Maze – directed by Hugh McGrory (Short Film, 2004)
A haunting epitaph to the notorious ,,Long Kesh‟ (Maze) prison which housed paramilitaries for twenty years.
Mortice – directed by James Donnelly, writer Mik Duffy (Short Film, 2000)
A young couple is looking for their first home together. But the search takes a macabre and sinister turn when 'unwittingly find themselves trapped in a world of terror, suspense and wall-mounted ceramic ducks.'
Winner Best Irish Short, Galway Film Fleadh 2000.
EXECUTIVE PRODUCER ANDREA CHUNG
Andrea Chung is a producer, advisor, writer and literary manager.
Chung started in the business working for Lynda Obst at Paramount on movies like How to Lose a Guy in 10 Days and at Killer Films. She transitioned to talent representation at Endeavor and later as an Agent Trainee at ICM, where she covered networks: USA, NBC and FOX
Thru Bowery Hills, Chung reps literary properties for prominent estates for film/tv adaptation, including: Katherine Paterson (Bridge to Terabithia) and Pierre Boulle (The Planet of the Apes) and IP from RCN Tele, such as Yo Soy Betty La Fea, the most adapted series of all-time. She recently sold her client Robert Cooley's memoirs When Corruption Was King to Paramount with Amy Adams and Mark Wahlberg attached.
Gallows Hill (2013) (producer)
Victor Garcia's Gallows Hill, a supernatural thriller starring Peter Facinelli (Twilight Saga) and Sophia Myles (Transformers 4) in which Andrea packaged and produced under her client's banner: E-NNOVVA Films and partnered with IM Global and the Saw franchise's Peter Block
The Happiest Place (2012) (documentary) (producer)
A feature documentary that gained social media attention and stars Imogen Heap and Bhutan President Tshering Tobgay
Passion Play (2010) (co-producer) starring Bill Murray, Mickey Rourke and Megan Fox which premiered at Toronto International Film Festival in 2010 and released May 2011
How to Look Good Naked (2008) (TV series) (co-producer - 16 episodes)
– Episode #2.8 (2008) (co-producer)
– Debbie & Taylor (2008) (co-producer)
– Episode #2.3 (2008) (co-producer)
– Episode #2.1 (2008) (co-producer)
– Helen (2008) (co-producer)
I Hate New York! I Love New York! (2008) (producer)
Next projects, besides Retribution: Pierre Boulle's WWII spy thriller A Noble Profession, Benson Lee's Seoul Searching, the creator of Step Up and Save the Last Dance's next dance franchise, and a concert film based on Hank Williams' Lost Notebooks with Bob Dylan and Norah Jones. Chung currently has a series deal with Lionsgate.
Ovo je neko koga se filmofili iz devedesetih sigurno sećaju.
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/snezana-zaric-rip.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/snezana-zaric-rip.html)
E, da, videh sinoć na Dnevniku a ne setih se posle da objavim. RIP.
Pogledao sam PONTYPOOL Bruce McDonalda, ekranizaciju romana Tony Burgessa, svojevrsni TALK RADIO unutar zombi podžanra. Neko je konstatovao da bi se PONTYPOOL mogao opisati kao zombi film nastao po učenjima Noama Chomskog i ta atraktivna definicija nije daleko od istine. McDonald ne izbegava i scene direktne fizičke konfrontacije ali očigledno da je osnovna produkciona premisa za nastanak ovog filma bila vezivanje za jednu dominantnu lokaciju i ovog puta to je radio stanica koja tokom jednog noćnog programa počinje da prati vrlo neobične nerede za koje se ispostavlja da su zapravo svojevrsna zombi invazija s tim što je ovog puta po sredi neobičan virus.
TALK RADIO Olivera Stonea neće biti ugrožen kao do sada najfilmičniji prikaz ove verbalne i lokacijski skučene forme ali McDonald takođe uspeva da ovu dramu smeštenu u radio stanicu udalji od radio drame time što stvara dosta pristojnu atmosferu. Nažalost, čini mi se da je scenografsko rešenje ipak moglo biti kudikamo efektnije, klaustrofobičnije jer radio stanica u ovom filmu deluje više kao scenografija nego prava provincijska medijska kuća.
Stephen McHattie donosi harizmatičnu rolu kao voditelj i ispunjava svoj zadatak na svim nivoima, uključujući i vokalno, za pravim glasom provincijskog radio gurua, dubokim i blago napuklim.
Tony Burgess je adaptirao vlastiti roman i u pogledu scenarija naravno najzanimljiviji je taj Chomsky-momenat u kome se objašnjava šta je priroda zombi-zaraze.
PONTYPOOL je daleko od uspešnog filma, između ostalog i zato što je na ničijoj zemlji između žanra i art-housea (iako je ukupno uzev ovo ipak žanrovski film) ali zaslužuje pažnju, naročito radoznalije žanrovske publike.
* * 1/2 / * * * *
Posle noći provedene sa dve NIMFOMANKE...
http://novikadrovi.blogspot.com/2014/03/fest-preporuke-12.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2014/03/fest-preporuke-12.html)
Quote from: crippled_avenger on 07-03-2014, 15:00:28
Pogledao sam PONTYPOOL Bruce McDonalda, ekranizaciju romana Tony Burgessa, svojevrsni TALK RADIO unutar zombi podžanra. Neko je konstatovao da bi se PONTYPOOL mogao opisati kao zombi film nastao po učenjima Noama Chomskog i ta atraktivna definicija nije daleko od istine. McDonald ne izbegava i scene direktne fizičke konfrontacije ali očigledno da je osnovna produkciona premisa za nastanak ovog filma bila vezivanje za jednu dominantnu lokaciju i ovog puta to je radio stanica koja tokom jednog noćnog programa počinje da prati vrlo neobične nerede za koje se ispostavlja da su zapravo svojevrsna zombi invazija s tim što je ovog puta po sredi neobičan virus.
TALK RADIO Olivera Stonea neće biti ugrožen kao do sada najfilmičniji prikaz ove verbalne i lokacijski skučene forme ali McDonald takođe uspeva da ovu dramu smeštenu u radio stanicu udalji od radio drame time što stvara dosta pristojnu atmosferu. Nažalost, čini mi se da je scenografsko rešenje ipak moglo biti kudikamo efektnije, klaustrofobičnije jer radio stanica u ovom filmu deluje više kao scenografija nego prava provincijska medijska kuća.
Stephen McHattie donosi harizmatičnu rolu kao voditelj i ispunjava svoj zadatak na svim nivoima, uključujući i vokalno, za pravim glasom provincijskog radio gurua, dubokim i blago napuklim.
Tony Burgess je adaptirao vlastiti roman i u pogledu scenarija naravno najzanimljiviji je taj Chomsky-momenat u kome se objašnjava šta je priroda zombi-zaraze.
PONTYPOOL je daleko od uspešnog filma, između ostalog i zato što je na ničijoj zemlji između žanra i art-housea (iako je ukupno uzev ovo ipak žanrovski film) ali zaslužuje pažnju, naročito radoznalije žanrovske publike.
* * 1/2 / * * * *
Мени је ово сјело ко будали шамар. Мислим да би и сам М.Н. Шјамалан био поносан на крај филма :-)
Harvi, legao ti je upliv Chomskog!
Pogledao sam NONO HET ZIGZAG KIND zanimljivu holandsku ekranizaciju romana Davida Grossmana u režiji Vincenta Bala. Bal nudi vrlo ekspresivan rediteljski pristup u ekranizaciji proze. Iako nisam čitao roman kroz Balovu režiju, inače vrlo filmičnu i zanimljivu u kinestetičkom pogledu, uspevam da rekonstruišem ono što je Grossmanova proza nudila. Očigledno je Bal vrlo darovit pripovedač sperman za eksperimente i ako imamo u vidu da je ovaj film ipak namenjen deci i mladima, vrlo je zanimljivo pitanje koliko je ovaj filmski jezik uspeo da iskomunicira sa njima.
Rečju, Bal je odlično dočarao svet iz dečje vizure ali je pitanje da li je tu vizuru uspeo i da približi deci. Nadam se da jeste, jer NONO HET ZIGZAG KIND u svom rediteljskom konceptu derfinitivno jako dobro funkcioniše za stariju publiku i u određenom filmofilskom pogledu nudi čak i dosta toga novog.
Ipak, priča je prevashodno namenjena deci mada filmofili imaju u čemu da uživaju. Pored Balovih sjajnih rediteljskih rešenja, tu je i odlična rekonstrukcija epohe, i Euro-Crime estetike sa sve omažima Bavinom DIABOLIKu. Glumačka poela je takođe sjajna a Bal uspeva da opravda očigledno producentsku uslovnost da se u znatnom delu filma razgovara na engleskom zbog jezičkih barijera.
Grossman je inače izdavan u Srbiji ali koliko vidim ovaj roman kod nas nije objavljen.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE LEGEND OF HERCULES, povratak Renny Harlina na veliki ekran i za početak mogu reći dve stvari. Ovaj film nije ono što je Renny očekivao da će snimati u ovim godinama i posle one afirmacije koju je imao. Sigurno je sebe video kako režira Herculesa u nekoj formi koja je bliža skupom Ratnerovom filmu sa Rockom. Međutim, ovaj film je isto tako ono što je Renny snimao na početku, u vreme BORN AMERICAN, dakle ljuti exploitation koji zna da svaki dinar da se zaradi kada se polazi put Amerike.
Cifra od 70 miliona dolara budžeta je smešna. Renny je u ovom filmu radio sa bugarskim tranzicionim gubitnicima koji sigurno nisu imali prilike da rade sa tolikim novcem, verovatno kada saberu sve filmove na kojima su radili. Pošto je budžet podložan falsifikatu, naročito u promotivnoj kampanji, a zarada nije, rekao bih da je sa svojih dosadašnjih 40 miliona dolara zarade na globalnom box officeu ovaj film itekako povratio investiciju. Ne mogu da dam guessestimate koliko je ovaj film koštao, ali sam siguran da nije 70 miliona a ni 40 koliko je pisalo u nekim drugim izvorima.
U svakom slučaju, Renny je vraćen na početak, na jeftini exploitation snimljen van Amerike i osmipšljen da izgleda kao rip-off prave stvari. Međutim, uprkos tome što je on sam godinama radio tu "pravu stvar", nije izgubio žar da se snalazi u tome. THE LEGEND OF HERCULES je pošten B-film, sa B-pogledom na priču o Herkulesu i jasnom namerom da se ubaci u deo prihoda koji treba da ostvari film na istu temu sa Rockom, 300 i ceo taj talas post-GLADIATOR pepluma. U tom smislu, HERCULES je najmanje pretenciozan, najmanje sakuplja karakterne glumce da šmiraju sa engleskim akcentom, i u uprkos tome što se engleski akcenat koristi u ovom filmu kao lingua franca, najtonyhopkinskovskiju ulogu igra Scott Adkins, što je ludilo samo po sebi.
Drugi akcenat koji Renny stavlja je fizička priprema glumaca - Kellan Lutz je jak kao bik i Renny se dosta bavi snimanjem njegovog impresivnog i masivnog tela, do tačke kada LEGEND OF HERCULES počinje da deluje kao film koji bi mogao biti zanimiljiv homoseksualcima. Liam McIntyre i Scott Adkins takođe imaju mišićnu masu koja odgovara tim ulogama, i Renny pravi najbolje scene onda kada se insitira na telesnosti u borbi. Ima dosta efekata sličnih radovima Isaaca Florentine, u smislu usporavanja i ubrzavanja tuča, i meni lično to nije odgovaralo u ovom žanru. U svakom slučaju, scene su pregledne, prljave, testosteronske. TROY ipak ostaje nedosegnut standard u pogledu savremenih inscenacija borbe iz tog doba, ali ovaj film svakako mnogo više liči na bioskop od 300 i sličnih derivata.
U filmu se pojavljuje samo jedan "monstrum" i Renny nema nameru da konkuriše Rockovom filmu ili serijalu CLASH OF THE TITANS, i film u suštini ima dramaturgiju DTV borilačkog filma sa sve zarobljavanjem glavnog junaka i prisiljavanjem na borbe u oktagonu. U svemu tome, Renny se snašao, THE LEGEND OF HERCULES funkcioniše u bioskopu i šteta je što ovaj film nije ostvario rezultat kakav su napravili OLYMPUS HAS FALLEN ili EXPENDABLES.
Kellan Lutz ima potencijala za bioskopsku akcionu zvezdu u akcijašima starog kova. Pitanje je samo da li se one i dalje prave za bioskop.
* * 1/2 / * * * *
Stari pokušava da sa Opšteg mesta usmerava Snagu naroda...
http://starikadar.blogspot.com/2014/03/za-i-protiv.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/03/za-i-protiv.html)
Da, dobra opservacija o potpunom odsustvu ikakve ideologije ili makar konzistencije u iznošenju javne misli na našoj političkoj sceni. Čak i američki two-to-tango sistem dve gotovo uzajamno zamenjive stranke ima nekakve naznake ideološke podele i javnog narativa koji nadživljava naredni izborni ciklus, dok se u Srbiji ovo posve izgubilo u orgiji trgovine.
Mehmet-friendly SF
http://supermen.tportal.hr/zabava/315326/Porno-ikona-Stoya-u-novom-srpskom-filmu.html (http://supermen.tportal.hr/zabava/315326/Porno-ikona-Stoya-u-novom-srpskom-filmu.html)
Čuj, Mehmet-friendly... Uzgred, baba Vanga poručuje da ćete zaraditi milion dolara više ako srpskom astronautu skratite ime na dva sloga.
Pogledao sam vrlo simpatičan španski horor LA POSESION DE EMMA EVANS Manuela Carballa. Reč je o vrlo klasičnoj EXORCIST-like postavci ali sa par lepih osveženja sa kojima Carballo pokazuje da je vešt reditelj. Ono po čemu se LA POSESION DE EMMA EVANS razlikuje od drugih filmova ove vrste jeste da posednutost gleda iz vizure žrtve i da se ceo incident percipira kao vrlo ozbiljna lična trauma. Drugi zanimljiv detalj jeste Carballov realistički postupak kojim on pokušava da stvari gurne više u pravcu porodične drame ali sa brojnim ripper sekvencama, košmarima, cepanjem ličnosti na kriške, klanjima, telekinezama itd.
Carballo uspeva da vešto stvori i efekat da se film dešava u Engleskoj, iako kao i THE RETURNED ima sličan efekat blage distance u odnosu na tipičan angosaksonski film, ali to ne smeta.
Ono što je najvažnije jeste da Carballo dobro spaja porodičnu dramu, relističke nijanse i horor o zaposednutosti. U tom smislu, najveći uspeh i jeste taj realistički pristup petparačkim premisama. U svakom slučaju iako EXORCISMUS nije klasik novog španskog žanrovskog filma, definitivno pokazuje da je Carballo jedan od najkonzistentnijih reditelja na toj sceni i pouzdani čovek kompanije Filmax.
* * * / * * * *
Quote from: mac on 11-03-2014, 00:22:27
Čuj, Mehmet-friendly
kao Kripa ne zanima Stoja i te fore
Mene zanima da napravim nešto što će zainteresovati Mehmeta. To je moja misija :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ako ćemo već da pravimo Mehmet-friendly kinematografiju, onda ne moramo da se bacamo u trošak oko specijalnih efekata i ekstravagantnih ekstraterestrijalnih scenografija. Ozbiljna duodrama u kojoj dve obične žene diskutuju o životu u zapadnom društvu u post-kriznom vremenu razularenih bankarskih interesa i gubljenja privatnosti u atmosferi sveopšteg nadgledanja, u kojoj bi igrale Betina Koks i Lu Šarmel bi bila sasvim po mom ukusu.
Pogledao sam kolumbijsko-španski triler LA CARA OCULTA Andresa Baiza, zanimljivo koncipiran ali nedovoljno razvijen da bi funkcionisao kao išta više nego odličan kratki film silom razvučen na celovečernje trajanje. Ovo je jedan od naslova koji bi recimo imali dosta koristi od eventualnog rimejka, naročito zato što u pojedinim aspektima, recimo kod likova policajaca, nisu ponudili ništa novo već su sterilno kopirali američku tradiciju. Baizova režija je uredna, bolja u onim scenama koje se tiču trilera nego odnosa među karakterima.
* * / * * * *
Pogledao sam EL ULTIMO JUSTO Manuela Carballa, njegov najslabiji film, takođe jednu od Filmaxovih produkcija. Reč je o trileru o starostavnoj sekti koja želi da ubije 36 pravednika koji drže svet u balansu i pokušaju grupe odmetnutih i marginalizovanih katoličkih sveštenika da spasu poslednjeg preživelog.
Carballo u ovom filmu ima materijal koji u teoriji nudi dosta potencijala za dobar triler, međutim sa neinspirativnim scenarijem ali i bez nekih vlastitih zanimljivih rediteljskih rešenja, rezultat je minoran B-film sa B-egzekucijom. Ono što zaslužuje eventualnu pohvalu jeste izvesna old school arajičnost u postavci likova. Ipak, ona više stoji kao mana nego kao vrlina bez adekvatne nadogradnje.
* * / * * * *
sodoma i gomora na računalu
Don Dario Tičić: Pornoslike su mi same 'iskakale' na ekranu
Tweet
Don Dario Tičić
Don Dario Tičić, tajnik zadarskog nadbiskupa i predsjednika HBK-a msgr. Želimira Puljića, našao se pod istragom Vatikana zbog sumnja da je na svojem računalu imao pornografske sadržaje, kao i sadržaje dječje pornografije. Don Dario je prijavljen izravno Kongregaciji za nauk vjere Svete Stolice prije godinu dana. U to vrijeme on je bio župnik na zadarskom predjelu Bilom brigu, a sporno računalo nalazilo se u župnom uredu.
Nepoznato je tko je Vatikanu prijavio don Darija. U prijavi se predstavio kao Luka Milinković, no Policijska uprava zadarska, na traženje Nadbiskupije, nije mogla pronaći osobu i utvrditi njezin identitet.
Don Dario Tičić potvrdio je da se protiv njega provodi istraga.
- Ta me osoba, za koju bih volio da otkrije svoj identitet i da možemo razgovarati, prijavila za više stvari. Uz to da na računalu u župnom uredu postoji pornografski sadržaj, u prijavi me optužuje da sam pronevjerio novac iz župe, te da sam lažirao magisterij. Podnio sam tužbu protiv anonimnog prijavitelja - kazao je don Dario.
'Teško ovo podnosim'
- Očigledno je da me ta osoba, koja se krije iza lažnog imena, prvenstveno htjela osramotiti, ali i spriječiti moje napredovanje u Crkvi. Kongregacija je temeljem prijave provela istragu. Da je nešto od navoda točno, protiv mene bi se već vodio postupak. Vrlo teško sve ovo podnosim. U župni ured, gdje je bilo računalo, ulazilo je puno ljudi.
Nisam se samo ja služio računalom. Nakon nekog vremena, kada bih uključio računalo i otvarao neku web stranicu, pornografski materijali počeli bi "iskakati" na ekranu – ispričao je don Dario, dodavši kako vjeruje da prijavu protiv njega nije napisao neki laik, već netko od njegovih kolega svećenika, te da bi se s njim volio suočiti.
Rezultat istrage iz Vatikana još uvijek nije stigao u Zadarsku nadbiskupiju.
- Kongregacija je naložila istragu i ona je provedena. Izostali su materijalni dokazi jer je grom uništio računalo. Ni na koji način nije se uspjelo doći do čovjeka koji je poslao prijavu, iako je osoba zadužena za istragu komunicirala s njim preko e-maila. Međutim, odbio je bilo kakav susret - rekao je msgr. Želimir Puljić, dodajući da u don Darija ne može sumnjati jer ništa nije dokazano.
- Mi od takvih stvari želimo očistiti svoje redove. I Kongregacija ima zadatak raditi na rasvjetljavanju tih stvari. Mi smo provjeravali i utvrdili da takva osoba ne postoji imenom i prezimenom, no svejedno se išlo u istragu. Protiv pedofilije se treba boriti cijelo društvo u svim segmentima. I Katolička crkva, unatoč tome što nema policiju, bori se protiv toga i nimalo ne žali ako tko završi u zatvoru - zaključio je msgr. Puljić.
LADA BURČUL
Trebao u Rim, za vicekancelara
Don Dario Tičić službovao je, među ostalim, i u Zadru, u župi bl. Alojzija Stepinca na Bilom brigu. Osim što je nadbiskupov tajnik i nadbiskupski ceremonijar, don Dario Tičić je i rektor crkve sv. Dimitrija u Zadru.
Don Dario je bio predložen za imenovanje vicekancelara u Papinskom hrvatskom zavodu sv. Jeronima u Rimu i za to je imao pristanak zadarskog nadbiskupa msgr. Želimira Puljića, ali upravo mu je anonimna prijava 'stala na put' u tom imenovanju. Msgr. Puljić donio je odluku da njegov tajnik don Dario Tičić ne ide u Rim dok se ne ispitaju sve okolnosti prijave.
Kada se istraga odužila, msgr. Puljić je povukao svoj pristanak da don Dario ide u Rim i predložio da se za to mjesto potraži druga osoba. Don Dario Tičić ostaje tajnik zadarskog nadbiskupa, a njegov položaj ovisi o rezultatima istrage koje Zadarskoj nadbiskupiji treba dostaviti Kongregacija.
Pogledao sam Гагарин. Первый в космосе Pavela Parhomenka, rediteljski debi scenografa koji je nama najpoznatiji po saradnji sa Balabanovim. Otud, moram priznati pomalo iznenađuje odluka producenata da baš njemu daju režiju ovako zahtevnog filma. Naravno, brojni su scenografi koji su ušli u bavljenje režijom, to nije neobičan transfer, od Cedrica Gibbonsa do Dragoljuba Ivkova, međutim, retko su dobijali da rade filmove koji po svom kapacitetu prevazilaze ono čime su se bavili kao scenografi.
Parhomenko je bio scenograf i na ovom filmu koji nudi solidnu rekonstrukciju epohe, premda je sovjetski svemirski program po dizajnu daleko svedeniji od američkog na koji smo navikli u filmovima kao što su RIGHT STUFF i APOLLO 13 ili Hanksovoj seriji o putu na Mesec.
Nažalost, iako je vrlo dobrodošao ruski film i to sa savremenim senzibilitetom, da pokaže njihovu stranu putovanja u kosmos, GAGARIN ipak nije film koji bi mogao da parira Kaufmanu, Howardu i Hanksu. naprosto, uprkos solidnoj tehniočkoj egzekuciji, i rekonstrukciji epohe, GAGARIN je pre svega dramaturški i politički naivan.
U prikazu političkog pritiska na let u kosmos, Parhomenko tek uspeva da zagrebe problem, nema nikakvih detalja vezanih za avionsku nesreću u kojoj je Gagarin poginuo sedam godina kasnije, i naprosto, osim teškog detinjstva i rivalstva sa Germanom Titovim, film ne nudi previše interesantnih detalja o Gagarinovoj ličnosti.
Sama dramaturgija u kojoj se Gagarin tokom leta seća detalja iz života prilično je arhaična i dosta podseća na loše sovjetske filmove ali ne postiže retro-štimung.
GAGARIN u određenom smislu pokušava da ponovo izgradi kult ličnosti oko slavnog kosmonauta ali to ne uspeva da uradi na ubedljiv način. Jedan od razloga jeste i preskakanje njegovog kasnijeg angažmana kao maskote sovjetske moći širom sveta, odnosno nesreća u kojoj je stradao. Iako je logično da Gagarinov let bude okosnica filma jer to objektivno jeste najvažnija stvar u vezi sa njim, Parhomenko ne uspeva da nas ubedi kako je to njegov rediteljski izbor a ne prikrivanje druge strane cele priče.
Scene gagarinovog bračnog života su prilično ravne i beživotne, a detinjstvo i roditelji su kudikamo živopisniji. Ipak, bračni život zaživi u nekoliko scena susreta kosmonautskih žena koje su postale svojevrsni standard u ovoj vrsti filma.
Među tim scenama u kojima se grade karakteri izdvajaju se napeta scena za vreme okupacije sa vešanjem Gagarinovog brata i situacija kada se kosmonauti uplaše da je izvršen let u kosmos slušajući radio a onda se ispostavi da je reč o radio drami. U tim scenama, kao i u sceni sletanja, film najviše živne...
I uopšte jedna od karakteristika vanameričkog filma o uniformisanim ljudima a to je da nema trvenja između podređenih i nadređenih u kome su podređeni u pravu, ovde uzima svoj danak. Otud, u ovom filmu zapravo nema neke velike drame jer je Gagarinov put bio težak ali prilično logičan i kako ovaj film pokazuje meriotokratski. Čak ni Titov nema puno razloga da se buni - kolege su većinom izglasale da Gagarin bude prvi.
Inače, ta frustracija komonauta koji su u nečemu bili "drugi" je legendarna i naročito izraena u slučaju sletanja na Mesec.
Scene leta su prilično vešto urađene, naročito je uspela sekvenca povratka u atmosferu. Nažalost, uprkos tome što je izašao iste godine kada i GRAVITY sa "pravom" temom o odlasku u kosmos, GAGARIN nije ispunio njen puni potencijal. Šteta, bilo bi zanimljivo da u istoj sezoni imamo filmove o početku letova u kosmos i film o fazi kada su oni već dostigli dekadenciju.
* * / * * * *
Pogledao sam ATOMIC WAR BRIDE, američku verziju filma RAT Veljka Bulajića. Ova verzija je kraća od one koju je Bulajić proizveo za jugoslovensko i evropsko tržište, odnosno verovatno je sužena u odnosu na "umetničku" verziju i formulisana je kao exploitation.
Zvučna slika je bitno i prilično vešto izmenjena u odnosu na ono što je verovatno bio originalni zapis i prvi utisak koji ATOMIC WAR BRIDE ostavlja jeste da zaista igleda kao strani film. U pojedinim ulogama se vide naši poznati glumci poput Bate Živojinovića npr. međutim u glavnoj ulozi je Antun Vrdoljak koji izgleda zapadnjački, kao mladi Kirk Douglas, njegovu nevestu igra poljska lepotica Ewa Krzyzewska a Beograd je snimljen kao prestonica neke imaginarne države u orvelovskom duhu.
Priča je prilično jednostavna i nažalost ne donosi puno sadržaja, drame ili preokreta iako je potpisuje ćuveni scenarista iz epohe neorealizma Cesare Zavattini. Problem scenarija je pre svega u tome što ima vrlo jednostavnu melodramsku osnovu koja je u principu karakteristična za politički film, međutim ono što je nadgradnja u pogledu geopolitičke kritike ili satire nije dovoljno razrađeno tako da na kraju ta priča deluje kao da je Bulajić odlučio da ispriča samo ono što je kostur filma a ne nešto više. To deluje dosta atipično ako imamo u vidu da je Bulajić u ovo vreme još uvek bio vrlo ozbiljan reditelj, ali je očigledno njegovo koketiranje i sa režimom i sa strancima počelo da da opterećuje rediteljski postupak.
Otud je zanimljivo da je RAT u istoriji našeg filma često nazivan "filmom katastrofe" odnosno "filmom katastrofom", ali je u Americi ta njegova promašenost tretirana na potpuno drugačiji način i stekao je svojevrsni kultni status kako kroz izdanje Something Weird Videa tako i kroz citate u nekim dokumentarcima na temu exploitation filma u ovoj epohi.
Zavattinijev scenario je ravan, govori o mladoženji koji mora da ode u rat bukvalno na dan venčanja i taj rat eskalira u puni nuklearni sukob dok on pokušava da pronađe svoju nevestu.
Iako se može reći da je RAT svojevrsna anticipacija Kubrickovog STRANGELOVEa, film sa mejnstrim kapacitetom koji pokušava da osudi svet međusobnog nuklearnog uništenja, Bulajić se samo dotiče farse ali je ne razrađuje pomnije, i jedan od razloga takvog krajnjeg rezultata je puno emotivno ubeđenje sa kojim je film igran.
Otud, iako produkciono i po miljeu iz kog dolazi reditelj RAT deluje kao predak STRANGELOVEa nažalost mnogo više je reč o filmu-savremeniku raznih nuclear scare filmova koji su nastajali u Americi u to vreme.
Dizajn filma je vrlo sveden i zanimljiv. Interesantno je kako Bulajić uspeva da stvori utisak kao da se film zbilja dešava u nekoj imaginarnoj zemlji, čak ni same uniforme ne sugerišu da li je reč o nekom komunističkom ili fašističkom društvu.
Izmeštanje priče iz realističkih okvira (pre svega u domenu geopolitike) učinilo je da on bude ponegde definisan kao SF. Međutim, rekao bih da ovaj film samo u tom pogledu ima elemente SFa. No, u kinematografiji koja oskudeva u tom žanru, može se ubrojati.
Nažalost,. izuzev NERETVE, ni posle nekoliko pokušaja Bulajić nije uspeo da ostvari ozbiljniju karijeru u inostranstvu, RAT je jedan od prvih pokušaja da to sprovede u delo...
* * / * * * *
Pogledao sam THE ILLUSIONIST, adaptaciju nagrađene priče Stevena Milllhausera koju je napisao i režirao Neil Burger. Reč je o simpatičnom filmu koji nažalost ne uspeva da se u potpunosti oslobodi problema filmova o mađioničarima. Ovde međutim nije toliki problem u tome što je magiju delikatno prikazati na filmu već u mnogo prozaičnijoj ravni. Naime, ono što je glavni preokret u priči postaje očigledno negde oko polovine filma i ne bih čak rekao ni da su autori želeli da nam to naročito sakriju. Međutim, kada se taj preokret razjasni, nema nikakve nadogradnje koja bi to mogla da opravda i film se u drugoj polovini pretvori u ravnu egzekcuiju nekog plana čiji smisao nam je jasan ali ostajemo uskraćeni za njegove "sočne" delove.
Burger izbegava da u nekoliko ključnih momenata i odgovori na presudna pitanja koja zanimaju i gledaoce ali i junake filma i njegova ambivalentnost nažalost ne doprinosi kvalitetu ili nekoj "zdravoj" upitanosti gledalaca.
Ed Norton u glavnoj ulozi deluje dosta letargično i nema one energije i intelekta koje on inače pruža. Otud je uspeh ovog filma na blagajnama relativno iznenađenje, ako imamo u vidu da ga je Norton svojom glavnom ulogom dosta gurnuo u pravcu indie senzibiliteta. Paul Giamatti se pak kreće dosta jasnim stazama očekivanog.
Sama rediteljska egzekucija je solidna i namerno arhaizirana tako da joj i odgovara snimanje na lokaciji u Pragu gde je iskorišćena autentičnost raznih objekata.
* * 1/2 / * * * *
Ekranizacija srpskog SF dođe onda kada se najmanje nadaš -
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/buenje-ranog-proleca-fcs-2014.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/buenje-ranog-proleca-fcs-2014.html)
Evo i ovde: čestitke! Da vidimo sad koliko je to niskobudžetno dovoljno budžetno da se snima SF!
koliko košta Stoja? 8)
trebamo li šta da doplatimo? xnerd
QuoteNaime, ono što je glavni preokret u priči postaje očigledno negde oko polovine filma i ne bih čak rekao ni da su autori želeli da nam to naročito sakriju. Međutim, kada se taj preokret razjasni, nema nikakve nadogradnje koja bi to mogla da opravda i film se u drugoj polovini pretvori u ravnu egzekcuiju nekog plana čiji smisao nam je jasan ali ostajemo uskraćeni za njegove "sočne" delove.
То ко у Декстеру...
Novi srpski film uzvraća udarac,
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/novi-srpski-film-uzvraca-udarac.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/03/novi-srpski-film-uzvraca-udarac.html)
Reprizirao sam THE PRESTIGE Christophera Nolana, ekranizaciju romana Christophera Priesta. Ovaj film je jedan od primera onoga čime se Nolan nametnuo u savremenom Holivudu. U ovom filmu on naime možda i najdirektnije pokazuje svoju formulu blokbastera koji ostavlja utisak kod gledalaca da su pametniji nego što jesu i da su gledali nešto pametnije nego što zapravo jeste. U tom pogledu, Nolan ima neke nesporne uspehe poput INCEPTIONa ili THE PRESTIGE za koje se ne može reći da su slabi filmovi, samo nisu baš ono kako se predstavljaju.
Naime, Nolan je uspeo da priču o suštini, intelektu, istini i lažima plasira u sam dijalog i smesti unutar interesovanja svojih likova, ali su oni sami zapravo ostali tipski, sa vrlo jednostavnim motivacijama i vrlo dvodimenzionalnim odnosima. Međutim, Nolanov trik funkcioniše, spoj glumaca - teškaša, epohe, obilja preokreta, ostavlja utisak kako je THE PRESTIGE prava stvar - studija karaktera, sudbine, čovekove mogućnosti spoznaje i sl.
U periodu degradacije američkog filma, Nolanov pristup je uspeo da se nametne kao sam intelektualni vrh holivudske ponude, umesto da bude neka vrsta standarda. I tu je zapravo Nolan i postao precenjen. Doduše, ono što je kod Nolana najspornije jeste upravo egzekucija scenarija, njegovi problemi su najpre rediteljski i u THE PRESTIGE su manje vidljivi nego u Batmanima.
Naime, u THE PRESTIGE Nolanova statičnost ima svoju funkciju, i uprkos tome što dosta koristi pokrete kamere, na planu mizanscena ostaje prilično statičan što ovoj epohi u principu ne smeta. Ipak, relativno dobro postavljene likove u scenariju ne uspeva da pokrene u onom domenu koji je njegova tipična neuralgična tačka, a to su muško-ženski odnosi. Iako THE PRESTIGE nema iste dimenzije tog problema kao INCEPTION spada u red Nolanovih filmova u kojima se puno vremena posvećuje romansi ali ona ne uspeva da ostavi značajniji utisak na gledaoce, izuzev kao pokretač radnje.
Ambivalencija prema tome ko je heroj filma, meni lično nije bila ubedljiva jer imam vrlo loš animus prema Christianu Baleu. Ipak, mislim da je taj aspekt Nolan dobro postavio, naročito za one kojima je Bale prihvatljiv kao filmski heroj.
No, ako ostavimo po strani ko je i šta je Nolan, a po meni je on bolji scenarista nego reditelj, THE PRESTIGE je zapravo odlična mejnstrim zabava čiji neki atributi nažalost pokazuju da su pojedine autorove ambicije prevazilazile kapacitete filma. Recimo, film je nešto duži nego što bi trebalo da bude što je jasan znak da su ambicije bile veće od pitkog repertoarskog filma. Sigurno je da bi THE PRESTIGE bio još bolji da je bio malo reduciran, kako u pogledu trajanja tako i u vezi sa pojedinim detaljima.
Ipak, kada se sve uzme u obzir, THE PRESTIGE spada u retke uspele filmove o mađioničarima koji fino balansira između mistifikacije i demistifikacije njihovih aktivnosti.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-03-2014, 14:28:57
Naime, u THE PRESTIGE Nolanova statičnost ima svoju funkciju, i uprkos tome što dosta koristi pokrete kamere, na planu mizanscena ostaje prilično statičan što ovoj epohi u principu ne smeta.
I ne samo u Epohi, mada to jeste dobro zapažanje, Nolanova statičnost se svakako ovde intuitivno čita kao senzibilitet epohe koja nije živela u 24 hour news cycleu itd., ali mislim da mu još više odgovara to što je film dobrim delom prikazivanje predstave koja se odigrava na pozornici pa se tu statičnost uklapa sa položajem onog koji gleda.
Nolan je jedan od onih reditelja kod kojih junak dođe, priđe, stane, ispriča šta ima. To je u masi scena u Batmanu delovalo smešno, naročito u poređenju sa modernizovanom, realističkom fakturom. U PRESTIGE to prolazi jer smo naprosto navikli, povezujemo tu epohu sa takvim ritualizovanim mizanscenima iako su i tada zapravo ljudi hodali i razgovarali u isto vreme.
Stari je prošle sedmice predizborno tihovao. Evo šta je napisao za redovnu kolumnu...
http://starikadar.blogspot.com/2014/03/dva-lica-traze-producenta.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/03/dva-lica-traze-producenta.html)
Reprizirao sam ČOVJEK KOGA TREBA UBITI Veljka Bulajića, njegovu interpretaciju priče o Šćepanu Malom. Sad sam ga pogledao na znatno boljoj, mada ne i idealnoj kopiju u odnosu na prvi put, i utisak je manje-više sličan. S jedne strane, ovaj film je atraktivan kao bitno trash bizarre cult ostvarenje u istoriji jugolovenskog filma pre svega zbog prikaza Pakla koji je prikazan kao birokratizovani SM klub, sa izopačenim vladarima, dizajnom koji prvoloptaški ovaploćuje neke od ranijih prikaza i opisa tog onostranog ambijenta i u Bulajićevoj interpretaciji ta vizija dobija jednu bizarnu telesnost.
S druge strane, sukob Pakla i Crkve prikazan je kao sukob dve slične strane. Obe su manipulativne, gotovo da sarađuju unutar svog neprestanog pokušaja da održe status quo. Otud ideja da se iz Pakla aranžira dolazak Šćepana Malog kako bi zloupotrebio Crnu Goru deluje kao svojevrsna kritika bipolarnog sveta. Po stepenu cinizma i samosveti učesnika, Pakao liči na kapitalizam, što znači da bi Crkva bila neka metafora socijalizma. Po tome se Bulajićev film nadovezuje na RAT i ponovo pokušava da prikaže internacionalnu političku priču, iz neutralne vizure. Doduše za razliku od RATA koji se dešava u nekoj izmišljenoj zemlji ovaj ima jasno definisano vreme i mesto, dešava se u prošlosti a ne u bliskoj budućnosti, međutim teme manipulacije između dve supersile su tu.
Da ne znamo Bulajićev stav prema Titu, delovalo bi kao da je ovo film o tome kako je Tita poslala Kominterna i on stekao samostalnost od nje jer je zavoleo narod. To bi tumačenje čak stajalo u interpretaciji samog filma sve do samog kraja, čak i da se desilo sa Titovim blagoslovom, međutim teško je verovati da se kraj u kom Šćepan strada od intrige koju pokreću njegove bivše žene iz pakla (sic!) i otac njegove sadašnje izabranice može biti odobren od Tita, upravo zato što previše liči na sumnje koje su pred kraj njegovog života postojale u vezi sa Jovankom.
Priča nije do kraja razvijena, uprkos tome što su na scenariju radili i Bruno Di Geronimo, pisac sa dosta iskustva u raznim žanrovima, i doajen naše scenaristike Ratko Đurović. Protok vremena nije sasvim jasan i nijedna situacija se dramski ne razvija u potpunosti. Čini se da u ovom filmu Bulajić bolje vlada atmosferom nego vođenjem priče.
Glumačka podela, obično jača Bulajićeva strana, nije naročito ekspresivna u ovom filmu a možda i najmanje upečatljiv glumac, Zvonimir Crnko nalazi se u glavnoj ulozi. Kompozitor Jože Pivšek, scenograf Veljko Despotović i direktor fotografije Branko Ivatović u pojedinim momentima nude dobra rešenja.
Ako imamo u vidu Bulajićevu poziciju u trenutku nastanka ovog filma, logično je da odabere priču o Šćepanu Malom. Međutim, ako imamo u vidu način na koji ju je obradio je potpuno atipičan, aluzije na Tita koje se mogu prepoznati daleko su od suptilnih, a prikaz raznih stvari u filmu daleko je učtivog i etatističkog kao u njegovim drugim filmovima. U tom smislu, ovaj film ostaje zanimljiv incident, iako ne i potpuno dobar film.
* * / * * * *
wow, doduše, davno sam ovo gledao i možda repriziram, ali ja bukvalno nikakvo političko učitavanje ovog tipa nisam imao (hladnoratovskog, pa ni titoističkog), sem što se Bulajić obračunao sa samim Crnogorcima, njihovim čuvenim poštenjem, čojstvom i junaštvom (što je još bolje radio Nikolić). Ako si ti vidio sve to onda je definitivno zrelo za repriziranje.
Ma, Kripl lepo primećuje da Bulajiću ovde mnogo bolje ide od ruke da postigne atmosferu nego da kontroliše narativ. Doduše, može biti da je to bilo i migoljenje između cenzorskih makaza i da je zato dosta premisa ostavljeno na stadijumu "mož da bude al ne mora da znači". No, i meni bi valjala repriza, to stoji.
to stoji, ja ne pamtim da je Bulajić nekad spretno gradio narativ, meni ni NERETVA ne djeluje dovoljno kontrolisano. Ali ne znam za tu cenzuru, on i u LIBERTASU ima naznake političke kritike ali tunjavo vodi priču, čovjek kao da jednostavno ne zna to da radi. No ČOVJEK KOGA TREBA UBITI mi je ostao upečatljiv film, uprkos svemu, pa bi mogli da se sagledaju ti titoistički i hladnoratovski aspekti. Ja ih nisam vidio, mada ih nisam ni tražio, jer je sprdanje sa Crnogorcima nekako bilo sveobuhvatno. Zanimljivo je da je Njegošev Šćepan zamišljen sasvim drugačije, ili bar meni je tako djelovalo, ali o tome kad repriziram.
Quote from: Meho Krljic on 20-03-2014, 11:03:39
Ma, Kripl lepo primećuje da Bulajiću ovde mnogo bolje ide od ruke da postigne atmosferu nego da kontroliše narativ. Doduše, može biti da je to bilo i migoljenje između cenzorskih makaza i da je zato dosta premisa ostavljeno na stadijumu "mož da bude al ne mora da znači". No, i meni bi valjala repriza, to stoji.
sve je to lepo objašnjeno još pre 7 godina u knjizi U BRDIMA, HORORI, gde, između ostalog, stoji:
"Film se stoga može čitati i kao prikrivena alegorija trulog Jugoslovenskog socijalizma, što je tim ironičnije budući da dolazi od 'Titovog režisera'. Satana (Tito?) vlada birokratizovanim (komunističkim?) Paklom, okružen hordama ugnjetenih, jedva-kompetentnih đavola (konformističkih sluga režima?) i masom utamničenog, poniženog, ogoljenog naroda (disidenti? ili čitav narod?). Da li je ovo pokušaj Bulajića da reinterpretira svoju biografiju prikazujući se (u liku Farfe) kao neko ko manevriše između zahteva Titovog režima i sopstvene umetničke vizije? Da li je to pokušaj da se, kroz fantastičnu alegoriju, prikaže vizija socijalističkog Pakla? Neosporno je da se radi o efektnoj i vrlo gorkoj satiri o nemogućnosti pojedinca da umakne silama jedne ili druge interesne grupe: film je prožet osećajem usuda, zacrtanim već u prologu. Početak zapravo pokazuje mračni epilog, odnosno sahranu ubijenog 'lažnog cara', njegovo satansko upokojenje i đavolovo trijumfalno cerekanje, dok se ostatak filma vraća u prošlost i objašnjava kako je do te sahrane i 'upokojavanja' došlo. U poslednjem kadru, đavolov izaslanik jaše ka plamteće crvenom zalasku sunca, udarajući time pečat ukletosti na sudbinu svakog onog ko pokuša da izvrda ili/ili situaciju."
itd.
Da, setio sam se u međuvremenu i tvoje analize ali pošto knjigu imam samu u papiru, nisam mogao da je citiram. A i na poslu sam :lol:
ukratko - ne možeš biti nesvrstan, bar ne zadugo.
ako nisi ni tamo ni ovamo, pre ili kasnije ubiće te ili ovi ili oni, a možda čak i zajedno!
Bulajić je sjajan reditelj. Nije on slučajno bio izabran za glavnog režimskog filmmakera. Recimo, UZAVRELI GRAD je dobar primer toga. Nažalost,. Bulajić je istovremeno reditelj nekih od najboljih filmova u istoriji našeg filma, ali bi se mogao smatrati i najboljim rediteljem koji nije iza sebe ostavio opus da o tome svedoči. Očigledno da je ovisnost od velikih projekata, režima, muljanja sa strancima, na kraju bila previše prisutna u njegovom radu.
Unseen Kurt Cobain Suicide Scene Images Found (http://uk.news.yahoo.com/unseen-kurt-cobain-suicide-scene-images-found-041659772.html#KoTHNZD)
Al' ostao je ključ od stana,
I papir od čokolade,
Zaboravljen upaljač,
Od soka prazna flaša, sve je tu...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam 13 SINS Daniela Stamma, rimejk tajlandskog filma u produkciji Jasona Bluma, velikog afirmatora microbudget horora poslednjih godina. 13 SINS nije skup film, ali nije microbudget, međutim ima high concept za koji je jasno zašto je Blumu i njegovim saradnicima bio zanimljiv.
Stamm sa ovim filmom nije uspeo da se dokopa bioskopa i razlozi za to su jasni. Naprosto, 13 SINS previše liči na B-film da bi se našao u današnjim bioskopima. U domenu B-filma pak, možemo reći da nije o ostvarenju onog dometa koji je proslavio ovu formu, ali radi se o prilično korektnom filmu kome nedostaju harizmatičniji glavni glumac i nešto veća identifikacija sa junakom i njegovim problemom.
Ipak, film deluje relativno inspirisano i duhovito (pretpostavljam da tajlandski izvornik ima veze sa tim) i Stamm uspeva da siuacije sa kojima se glavni juank suočava udalji od generic trilerske teritorije. Naravno, ima tu i krvoprolića i gross outa, ali prepreke sa kojima se suočava su u principu kreativnije od onoga što bi se moglo očekivati od naslova sa užeglim dilemama (tipa, da li junak može da nekoga ubije i sl.)
Stammova egzekucija je korektna, ali mislim da je mogla biti i kreativnija. Lokacije su takođe u pojedinim slučajevima mogle biti živopisnije, filmu nedostaje realističnosti i vibrantnosti.
* * / * * * *
Pogledao sam SNOWPIERCER Bong Joon Hoa, film za koji se slobodno može reći da je najočekivaniji naslov prošle 2013. godine. Stigao je kasnije nego što smo želeli ali pre nego što mu se iko nadao, i srećom ne samo da je bio vredan čekanja već je u svakom pogledu pružio ono što se od Bonga očekivalo.
Za razliku od svojih južnokorejskih savremenika, Bong je napravio beskompromisni debi na engleskom jeziku u kome je uneo sve ono što su bile karakteristike njegovih južnokorejskih uspeha i sve to formulisao u jednoj globalno nametnutoj formi kojoj robuje i sam Holivud. Naime, Holivud je već sam počeo da zavisi od globalnog tržišta i formi koje ekskluzivno može da nameće, a to su spektakli sa elementima SFa ili fantasyja. Vremenom, Holivud je čak počeo da sve manje pravi filmovi koji bi se smatrali karakterističnim za njih, kako u žanrovskom tako i u tematskom smislu.
Bongov film je SF i može se slobodno reći spektakl, a globalne pretenzije pokazuje time što je snimljen na engleskom jer valjda anglosaksonski milje predstavlja svojevrsnu komunikacionu prečicu do svakog gledaoca na planeti. Paradoksalno, posle sukoba oko verzije filma koja će biti prikazana u SAD, Bong ponajmanje može da računa na to ključno tržište za engleski jezik.
No, isto tako mislim da je SNOWPIERCER koji bi mogao "raditi" jako dobro na neameričkim tržištima, što je uostalom i pokazao primer Francuske i to iz najmanje tri razloga. Prvi razlog je ta holivudska ekskluzivnost SF spektakla i utisak da je reč o američkom filmu, drugi razlog je politička poruka filma i stilska zahtevnost koja dobro uspeva van-SAD i treće je svojevrsna carpenterovska arhaiziranost određenih postavki koja nedostaje publici van-SAD i ona to stalno pokazuje podržavajući filmove ostarelih zvezda i jednostavne žanrovske radove.
U stilskom pogledu, Bong je snimio verovatno najuspešnije čitanje francuskog stripa, pa i stripa uopšte. Simboliku francuskog stripa, njegov sugestivni dizajn i atmosferu uspeo je da bolje privoli na film od mnogih reditelja koji su ga se dohvatali, od Bessona pa sve do Wachowskih koji su sa njim koketirali.
Jedan od razloga za to je i njegovo iskustvo u žanru horora koje mu je dalo slobodu da artikuliše često mučnu telesnost koju takvi filmovi moraju da imaju a najbolji primer je svakako proteinska tabla kojom se junaci u filmu hrane. Ova želatinozna ploča koju sisaju i grizu u sebi nosi uznemirujuću privlačnu i odbojnost kao i sve ostalo u ovom filmu.
Na nivou same priče i toga kako je film dramaturški i rediteljski postavljen, Bong nudi svojevrsnu mešavinu Kusturičnog PODZEMLJA i Carpenterovog ESCAPE FROM NEW YORK. Ovaj film se može definisati kao svojevrsni art-house akcijaš u kome su i jedan i drugi element visokooktanski i vrlo su prepleteni. Još od RUNNING SACRED Wayne Kramera nisam video, u osnovi akcioni film, sa ovakvom atmsoferom košmara, s tim što je korozivnost Bongovog sveta dignuta na još viši nivo.
Kada su Weinsteini poželeli da premontiraju film, pretpostavljao sam da su im neke scene vezane za razvoj karaktera delovale kao višak koji smeta funkcionisanju filma, međutim, ono što njih muči u filmu ne može se rešiti izbacivanjem viškova. Bong je svoj film ozbiljno "decentrirao" u samom pripovedanju jer nema toliko slojeva akcije, zanimljivih karaktera i napetih situacija koje mogu da prikriju činjenicu da je SNOWPIERCER jedna jasna politička alegorija.
U jednoj analizi scenarija, a strip je sa Bongom adaptirao Kelly Masterson, scenarista odličnog Lumetovog filma BEFORE THE DEVIL KNOWS YOU'RE DEAD, osnovna premisa recenzenta bila je to da ovde imamo posla sa nelogičnom postavkom. I da, zbilja, gledano iz vizure holivudskog mejnstrima, ono što je u samom korenu ove priče zbilja jeste na neki način nelogično - zašto bi se ljudi u toku apokaliptične zime ukrcali u voz koji se neprekidno kreće?
Međutim, Bong ubedljivo prodaje tu premisu time što je nameće na samom početku. Ali njena snaga nije u high conceptu već u tome što je voz i vizuelno i tehnički i istorijski simbol ideološko-ekonomskog zatvora u kome se čovečanstvo nalazi od momenta kada je železnica izmišljena i iz kog mora da se spase. Ili abrem da unutar njega interveniše. Dakle, Bong se ne stidi da nacrta kao Kusta kada se otcepi parče zemlje na kraju PODZEMLJA, ali isto tako Weinsteini od ovog filma nikada neće dobiti svoju besomučnu SF akciju koju su očekivali jer on uprkos obilju maestralnih akcionih scena to ipak nikada neće biti.
No, upravo koliko ovaj film može delovati uznemirujuće američkoj publici, toliko bi mogao delovati vrlo prihvatljivo evropskoj publici koja ima znatno relaksiraniji pogled na film, bez tako striktnih podela na zabavu i umetnost. U trenutku kada je Christopher Nolan postao standard za "thinking man's blockbuster" u okvirima holivudskog mejnstrima zbog svoje sposobnosti da publici stvori utisak kako su pametniji nego što jesu, Bong u više navrata i u više domena čini da se gledalac njegovog filma zamisli, i što je najvažnije na kraju jedini način da u potpunosti uživa jeste da prihvati ono što je ideja filma.
Ukoliko ne prihvati, neće u potpunosti uživati i to čini SNOWPIERCER filmom koji je u određenom smislu čak i konfliktan, uprkos svojoj naizgled internacionalnoj i komercijalnoj ambiciji.
Chris Evans nije Kurt Russell ali funkcioniše u sinergiji sa ostatkom podele i mislim da će se jednog dana izuzetno ponositi zbog svoje odluke da igra u SNOWPIERCERu, za sada svakako najznačajnijem ostvarenju u karijeri. Ipak, emocionalni centri filma su Bongovi zemljaci i mudro se odlučio da glavni teret filma u značajnim sporednim ulogama podnesu glumci čiji mu je senziblizitet blizak. Otud, iako su anglosaksonski glumci glavni, Bong određuje ritam preko južnokorejskih kolega.
Inscenacija, scenografija i uopšte svi tehnički aspekti filma su izvanredni i funkcionalni. Uprkos izrazitom steampunk opredeljenju unutar futurističkog konteksta, Bong uspeva da pokaže koliko razni detalji mogu da zanimljivo i sveže zaigraju u savremenom kontekstu, iako spolja deluje da je voz, još od Fordovog "gvozdenog konja" do danas najpotrošenije filmsko prevozno sredstvo.
Film blizanac SNOWPIERCERu u suštini je Blomkampov ELYSIUM, ponovo politički SF akcijaš koji se više obraća publici van Amerike nego Amerikancima. Razlika je međutim u tome što se Blomkamp formalno mnogo više držao onih holivudskih "globalizacijskih" ograničenja nego Bong, i to što Bong ipak ima iskustvo života u represivnom južnokorejskom režimu koje je mnogo pesimističnije od Blomkampovog (prilično malog) iskustva aparthejda.
SNOWPIERCER se istorijski pojavio u pravom trenutku. Ipak, njegov status će trajati mnogo duže od bilo koje krize koja ga je inspirisala.
* * * * / * * * *
Reprizirao sam PARTIZANE Stoleta Jankovića, u jednoj neobičnoj formi. Naime, neki fanovi Roda Taylora su sklopili najdužu dostupnu verziju, mimo televizijske mini-serije naravno, a to je srpsko DVD izdanje i pod one scene koje su ostale i u američkoj verziji podvukli ton sa engleskim dubbom. Pod onim scenama kojih nema u američkoj verziji ostavili su ton iz jugoslovenske verzije i titlovali bitne dijaloge, ostavivši samo poneko dovikivanje koje je razumljivo iz konteksta bez prevoda.
Ovo "krpljenje" filma jako dobro opisuje sam Jankovićev film i predstavlja prilično dostojnu sudbinu za njega. Naime, u ovoj "napabirčenoj" kopiji sadržana je napabirčenost samog filma.
Počet kao veliki film-freska o čuvenom masakru u Šapcu i tamošnjim partizanskim dejstvima, usled raznih finansijskih mahinacija i uvođenja američkog koproducenta, film je polako degenerisao u ratni akcijaš sa Rod Taylorom, tada pristojno popularnim glumcem koji se lagano spuštao iz statusa bioskopske u televizijsku zvezdu.
I na kraju krajeva, upravo je zbog svih onih ostataka iz vremena kada je pretendovao da će biti film-freska i uspeo da se izdvoji kao jedan od začudnijih Taylorovih akcionih filmova, naročito jer Taylor u njemu zaista jeste akcioni heroj, nema samo cameo što je bio čest slučaj u drugim partizanskim filmovima sa zapadnim zvezdama.
Naročito je filmu dalo na integritetu to što Rod Taylor nema puno bitnih dijaloških deonica, mnogo više glumi pogledom i bez reči, a nema nijedan veliki pretenciozni monolog, čime se doprinosi njegovom imidžu tihog "čoveka od akcije".
Možda i najbolji film u Taylorovom opusu jeste DARK OF THE SUN Jacka Cardiffa, jedan od omiljenih filmova Martina Scorsesea, u kome grupa ratnih veterana rade kao plaćenici u Kongu. U njemu se Taylor suočava sa Peterom Carstenom kao zlim plaćenikom-nacistom koji je u Africi našao slobodu ali nije pobegao od svojih nacističkih demona. U PARTIZANIMA su opet njih dvojica na sukobljenim stranama s tim što nažalost nemaju zajedničkih scena a Carsten igra monstruoznog nacističkog oficira koji je naredio streljanje Šapčana.
Glavni antagonista je Adam West, u ulozi austrijskog oficira koji nije nacista, i ubrzo dolazi u ljubavni trougao sa Jevrejkom koju je poznavao dok je živeo u Beču, i taylorom koji ju je spasao sa broda na kome su prevozili Jevreje u logor smrti. Bivši Batman se prilično dobro snašao u ovoj ulozi i priča njegovog karaktera je možda i najzanimljivija u celom filmu.
Ženski likovi su posebna priča, ne toliko u pogledu karakterizacije gde je jedna prikazana kao žrtva (Xenia Gratsos) a jedna kao preduzimljiva heroina (Olivera Katarina) već po dizajnu. Xenia ima upadljivo negovane obrve iako igra Jevrejku jedva izbavljenu iz logora smrti, a Olivera nosi kikice po čemu se izdvaja iz mase filmskih partizanki. Naročito jer u tom trenutku Olivera Katarina već ima preko trideset godina.
Rod Taylor unutar jedinice ima hladan buddy odnos sa komandantom Brkom kog igra Bata Živojinović, i može se reći da Bata ne zaostaje za harizmom u poređenju sa Taylorom, dotadšnjim štićenikom Johna Forda koji je u njemu video veliki potencijal ali ga ovaj nikada nije u potpunosti ispunio.
Ono što PARTIZANE izdvaja od drugih Taylorovih akcijaša jesu ozbiljni resursi uloženi u film. Los Angeles Times je pisao da su PARTIZANI koštali dva miliona tadašnjih dolara (oko deset miliona današnjih) i da je u nika učestvovalo oko 10 000 članova ekipe i statista. Pritom, Janković nije bio najveštiji reditelj jugoslovenske kinematografije ali je uvek imao umetničke a naročito lirske ambicije tako da ovaj film i po odabiru lokacija, i po dizajnu junaka, i po kadriranju u pojedinim scenama prevazilazi Taylorove akcijaše.
Nažalost, ono što je ipak bila glavna funkcija filma a to je komemoracija masakra u Šapcu nije ispunjena, a film ruku na srce ni ne deluje naročito ubedljivo u tom dokumentarnom pogledu tako da maltene i ono što su istiniti događaji više liči na fikciju.
Možda je koherentnost tog filmskog spomenika šabačkim žrtvama očuvana u tročasovnoj mini-seriji.
U formi filma, PARTIZANI imaju dosta elipsi, čemu je verovatno doprineo montažni pokušaj da se obilje materijala svede na odgovarajuće trajanje. Scenario inače potpisuju sam Janković i američki scenarista, sa mahom TV reputacijom Howard Berk, ali se kao inspiracija navode i dve priče Antonija Isakovića a kao saradnik na scenariju je potpisan i Puriša Đorđević. Zanimljivo je da se Puriša kao art house reditelj našao kao saradnik na jednom bulajićevskom projektu.
Ipak, još je bizarnija muzička podloga. Naime, kao kompozitor muzike potpisan je Vojkan Borisavljević ali kao autori muzičkih tema javljaju se Mikis Teodorakis i Boris Bizetić. Ipak, vrhunac ekscesa je pesma EPOPEJA PARTIZANA koju peva Leo Martin, i koja je zapravo cover ODISEJE samo sa stihovima Milovana Vitezovića!
U opusu Roda Taylora, PARTIZANI mogu zauzeti mesto bitnog WW2 filma posle 36 HOURS, a ne smemo zanemariti ni veliki populistički uspeh INGLOURIOUS BASTERDSa. Ipak, koliko god to bizarno zvučalo, zahvaljujući ambicijama jugoslovenskih autora ovaj film sigurno ima posebno mesto u njegovoj karijeri. Taylor nažalost ima loša sećanja na ovo snimanje jer mu je na Tari u saobraćajnoj nesreći poginuo lični asistent i telohranitelj.
Zanimljivo je da američki cut nije bio dostupan jugoslovenskoj javnosti, i da je to bio džentlmenski dogovor između reditelja i producenta. Zlonamerni jugoslovenski filmski radnici su govorili da su američki koproducenti toliko premontirali jugoslovensku verziju da su ubacili stock footage lavova i onda je ispadalo kao da partizani u nekim scenama beže od lavova. Ipak, mislim da je ovo više plod smisla za humor nego stvarno. Ipak, očigledno je američki cut bio znatno više okrenut exploitationu što je bila karakteristika sa mnogim partizanskim filmovima ali se lakše podnosilo kada je bila reč o akcionim filmovima Žike Mitrovića ili Hajrudina Krvavca.
* * 1/2 / * * * *
Stari stavlja tačku na izbore
http://starikadar.blogspot.com/2014/03/praznina.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/03/praznina.html)
Pogledao sam TURKS & COICOS, drugi BBCjev TV film u sada već serijalu o ex-MI6 agentu Johnny Worrickeru. Drugi film je po postupku sličan prvom ali je daleko slabiji. Hare ovog puta pokazuje neke od svojih fundamentalnih nedostataka na polju režije, recimo kastujući Helen Bonham-Carter i Winonu Ryder, glumice vrlo sličnih lica u istom filmu, što ako uzmemo u obzir raniju ulogu Rachael Weisz deluje kao Hareov fetišistički kontinuitet angažovanja istog tipa žena.
Međutim, ovog puta likovi ne funkcionišu. Njihova verbalna gimnastika postaje sama sebi svrha, nema ni napetosti, ni dobrog zapleta ni uverljivih negativaca. Otud je šteta što su face poput Christophera Walkena i Winone Ryder potrošeni bez ikakvog razloga, dajući ovom TV filmu isključivo doprinos u pogledu produkcione raskoši, bez ozbiljnije umetničke funkcije.
Ove sedmice izlazi i treći TV film. Videćemo da li Hare u ovom ubrzanom tempu može da dostigne nivo PAGE EIGHTa.
Pogledao sam GRUDGE MATCH Petera Segala, gotovo čudesni primer jedne nule od filma koja uprkos zabavnom konceptu, potvrđenom reditelju, IDEALNOJ glumačkoj podeli uspeva da bude samo jedna nula, čak ne ni užasan film. Odavno nisam primetio film koji uspeva da do te mere ne izazove nikakvu reakciju, što naravno rezultira nepovoljnijim utiskom od onog koji bi se dobio i posle najtežeg promašaja.
Segalov film se bavi hipotetičkim grudge mečom između Jake La Motte i Rockyja Balboe i uspeva da dovede De Nira i Stallonea, ne samo da ih igraju, već da svesno i bez stida aludiraju na te junake. Ako ste mislili da je De Nirov mafijaš koji prepričava GOODFELLAS iz Bessonovog filma MALAVITA bestidno bookendovanje junaka, onda treba videti GRUDGE MATCH u kome je Jake La Motta praktično preslikan s tim što se Kim Basinger pojavljuje umesto Cathy Moriarty. Isto važi i za Rocky Balbou. Samo su imena izmenjena, što je šteta, jer bi naslov ROCKY VS JAKE bio zanimljiv. Uostalom, Rocky Balboa je toliko prostituisan u nastavcima da je jedina prepreka to što je La Motta stvarna ličnost.
No, ako sad apstrahujemo činjenicu da De Niro i Stallone igraju stare likove, neka vrsta showdowna među njima je zanimljiva, u najmanju ruku stilski, kao sudar dva stila, realizma i pseudorealističke bajke, Scorsesea i Avildsena, pa makar se to radilo u formi totalne karikature.
Međutim, GRUDGE MATCH prvo nije karikatura, nije čak ni komedija. Malo scena u ovom filmu je uopšte koncipirano da bude smešno, nema gegova, sve je vrlo pitomo i ravno. S druge strane, likovi su previše površno postavljeni da bi se ovaj film mogao razumeti kao nekakva melodrama, ozbiljna ili neozbiljna jer naprosto nema pravog dramskog sukoba.
Tako, GRUDGE MATCH ostaje negde zarobljen između dva žanra, nesposoban da zagrebe ispod površine. Pored prilično ravnog, rekao bih čak očajno nerazvijenog scenarija, problem ipak ostaje režija. Inače vrlo pouzdani Segal ovog puta ne zna kakav film pravi. Ne udubljuje se u situacije da bi stvorio melodramu, ne režira gegove da bi ovo bila makar i neuspela komedija, i po toj letargičnosti, GRUDGE MATCH najviše podseća na povratnički film ROCKY BALBOA.
Paradoksalno, scena boksa u finišu filma uspeva da bude relativno uspela i da žanrovski ipak opredeli film, u pravcu melodrame. Šteta je što je film prodavan kao komedija. I što su u priličnom delu ekipe bili ubeđeni da snimaju komediju.
GRUDGE MATCH je propuštena prilika da se snimi pristojan pokušaj dekadentnog crossovera, sa svim uslovima da bude makar na nekom nivou zanimljiv. I to u podžanru bokserskog/borilačkog filma u kome je teško napraviti promašaj.
* 1/2 / * * * *
Stari daje izjavu o stanju kritike kod nas.
http://novosti.rs/vesti/kultura.71.html:484603-Koliki-je-uticaj-filmskih-kriticara
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Reditelj BOMBE U 10 I 10 je imao još jednu samostalnu režiju u našoj kinematografiji. To je REKVIJEM, ponovo američka koprodukcija, ovog puta dodatno začinjena saradnjom sa Kosova Filmom i snimanjem na neverovatno filmičnim lokacijama u srpskoj južnoj pokrajini. REKVIJEM je dostupan u raznim verzijama tako da tu ima dosta konfuzije u spoju sa nemarom naših producenata prema vlastitim filmovima.
U svakom slučaju, ako je Žika Mitrović pravio partizanske vesterne, onda je Časlav Damjanović uspeo da ih odvede korak dalje i napravi prvi jugoslovenski egzistencijalistički partizanski vestern.
REKVIJEM pokazuje snažan upliv Crnog talasa i upečatljiv rediteljski rukopis kakav se retko sretao u partizanskom filmu, pa i u našem filmu tog perioda uopšte. Damjanovićev film ima neurotičnost zrelih vesterna Anthony Manna, njihov minimalizam, i fatalizam dramaturgije Crnog talasa.
Fotografija Aleksandra Petkovića izvlači maksimum kako iz fascinantnih kosovskih lokacija tako i iz vrlo ekspresivnih pokreta kamere koji svemu daju dozu visoke estetizacije i doprinose košmarnoj atmosferi filma.
Slično BOMBI U 10 I 10, REKVIJEM je nastao u koprodukcionom okolnostima tako da se u njemu opet ne insistira na ideološkoj obojenosti junaka. Nema puno ni petokraka ni kokardi, u filmu se čak ni ne vide Nemci, sukob je između grupe partizana i grupe neoznačenih kvislinga, sveden na živopisne lokacije male železničke stanice kroz koju mora proći voz i malog mosta koji se mora srušiti.
Ty Hardin igra glavnu ulogu, usamljenog osvetnika, partizana pod imenom Major koji dolazi na izolovanu železničku stanicu koja živi u bezakonju između zaraćenih strana. Na stanici živi svedena ekipa vestern likova, mutni šef sa malim sinom, Skretničar invalid sa tajnom, usamljena udovica i Seljak koji gleda svoja posla a oko stanice lutaju četnici-kvislinzi zloglasnog komandanta Gavrana.
Gavrana takođe igra Amerikanac Dale Cummings, inače bivši marinac i epizodni glumac. A udovicu italijanska lepotica Giorgia Moll koja nema značajniju ulogu u istoriji filma ali je zabeležila par rola u poznatim filmovima.
Damjanović je ponovo izuzetno vešt u inscenaciji akcionih scena kao i u BOMBI U 10 I 10, međutim, ovde je jasna intencija da pokušava da napravi film sa većom autorskom pretenzijom i jačim ličnim pečatom. Ako bi smeštali ovaj film u okvire tadašnje kinematografije, rekao bih da u sebi ima nešto od Rakonjčeve vizuelne ekspresivnosti. Ono što mu nedostaje, premda je to možda bio i znak tih vremena, jeste malo bogatiji tok priče u sredini filma. Ukoliko je namera bila da se sve ogoli, onda je ona dosledno sprovedena ali u pojedinim fazama nije dovoljno nadgrađena drugim sredstvima.
Otud, uprkos tome što je u nekim širim okvirima REKVIJEM i zanimljiviji film od BOMBE U 10 I 10 jer pokušava i uspeva da prevaziđe žanr, BOMBA je ipak kompletnije ostvarenje. S druge strane, upravo po odmaku od akcionih konvencija, REKVIJEM deluje začuđujuće moderno, ne bih ga smatrao anahronim da se pojavi danas kao srpski film i bez problema bi funkcionisao kao naš odgovor na ŽIVE I MRTVE ili JOZEFA. Naravno, možda u nekoj dobro očuvanoj verziji nema nekih od ovih strukturalnih problema.
Abdurahman Šalja je kao kosovski filmski "tzar" ponekad bio suvišan ali obavezan deo filmova snimanih u pokrajini. U ovom filmu, on prilično dobro funkcioniše u ulozi Šefa Stanice.
Ipak, možda ono što je pored usporenog starenja ovog filma, može biti poučno našim rediteljima jeste način na koji je Časlav Damjanović rešavao problem nametnutih stranih glumaca. On je akcenat stavljao na njihovu ubedljivu igru u kadru, a dijalog im je nahsinhronizovan. To na kom su jeziku tokom snimanja postizali svoju glumačku ekspresiju zapravo i nije bitno. Pravilno je smatrao da nema potrebe kontekstualizovati činjenicu da je reč o strancima već da treba izvući ubedljivu glumačku igru a to što dijalog deluje asinhrono pre deluje kao problem tonske obrade nego problem glume. A svakako je bolje da publika misli kako je u filmu loše urađen ton nego da je loše odigran, zar ne?
* * * / * * * *
DONATOR Veljka Bulajića je poslednji film koji je snimio u SFRJ. Izašao je 1989. godine. Govori o Erihu Šlomoviću, čuvenom kolekcionaru slika koji je proveo deo svog života u Parizu kao štićenik i saradnik Ambroise Vollarda, najznačajnijeg trgovca slikama u periodu modernog francuskog slikarstva. Pod njegovim mentorstvom, Šlomović je i sakupio znatan deo svoje kolekcije koja je delom pohranjena u sefu Societe Generale, delom doneta u Srbiju.
Šlomović je zanimljiva tema i bio je predmet više umetničkih obrada. Bulajić je snimio film po scenariju Iva Brešana. Brešanov scenario je zanimljivo koncipiran - govori o potrazi nemačkog eksperta za umetnost (lik se zove Handke, igra ga Peter Carsten) za Šlomovićem ne bi li locirao njegovu kolekciju a naročito jednu od slika iz nje koja zanima Goeringa.
Potom sledi struktura CITIZEN KANEa u kojoj Handke susreće razne ljude iz čijih priča kroz flešbekove rekonstruiše priču o Šlomoviću.
Brešan pokušava da ovu priču punu reminiscencija dramski oživi ali Bulajić ne uspeva da u potpunosti aktivira svaki od dramskih sukoba koje mu Brešan postavlja u scenariju. Otud iako se ne može reći da je DONATOR besprekorno napisan, ipak je mogao biti mnogo ubedljivije režiran.
Sa samom istorijom Šlomovićevog života i rada, Brešan i Bulajić uzimaju dosta sloboda, i promene koje su izvršene doprinose filmičnosti, premda recimo aluzija da su Vollard i Šlomović, iako aktivni heteroseksualci, bili u nekoj vrsti homoerotske veze ostaje nedorečena i uprkos svom nesumnjivom prisustvu u filmu, podrazumeva nešto veće poznavanje Šlomovićeve biografije.
U određenom smislu, rekao bih da je Šlomović tema koja bi pre legla nekom reditelju sa Lordanovim senzuibilitetom nego tada već dosta istrošenom Bulajiću.
No, Bulajićev nerv za prepoznavanje atraktivne i internacionalne teme je ponovo besprekoran. Ipak, rekao bih da u ovoj fazi on više nije mogao da mobiliše dovoljno zanimljive strane zvezde i finansijere iako je baš ovo projekat koji bi bio idealan za internacionalni plasman. Nažalost, po produkcionim ambicijama, DONATOR više liči na televizijski film sa vrlo svedenom rekonstrukcijom života u Parizu.
Očigledno se Veljko Bulajić nije oporavio posle produkcionog kraha VELIKOG TRANSPORTA i nije uspeo da napravi kambek sa ovom potentnom pričom. Međutim, ponovo ima nedostataka u domenu glumačke podele što se pretvorilo u hroničan problem Bulajićeve pozne rediteljske faze.
Ljubomir Todorović naprosto nije uspeo da iznese tu ulogu iako je jasno šta je Bulajić pokušavao da nađe u njemu. Svi ostali su manje ili više na autopilotu bez upečatljivijih glumačkih kreacija.
Nažalost, DONATOR iako korektna ekranizacija priče o Šlomoviću nije ni približno definitivni film o toj temi. Postoji veliki prostor da se snimi nešto još bolje.
* * / * * * *
LJUBAV DOLAZI KASNIJE Hadži Aleksandra Đurovića je triptih labavo povezanih priča o tri tragične ljubavi koju je autor bazirao na svojim proznim pričama. U određenom smislu, Đurović kao alumnus BK nastavlja tu poetiku koja je već postulirana u ranijim filmovima studenata ovog fakulteta a to je bavljenje umetnošću sa velikim U, sa gotovo muzejskom odanošću svim onim prošlim formama koje su karakterisale značajne filmove sa velikim Z i F.
Đurovićev film ima vrlo ozbiljne pretenzije ali je po svom izrazu čak nepretenciozan, reklo bi se da donosi svojevrsnu nepodnošljivu lakoću pretenzije. Isto tako, vrlo je produkciono sveden, u pojedinim momentima oskudan ali to takođe ne deluje onoliko mučno koliko bi se očekivalo.
Naravno, u niskobudžetnom filmu se uvek postavlja pitanje koji su glumci uopšte mogli biti dostupni reditelju, ali definitivno jedan od problema ovog filma jeste antipatična glumačka podela koja je unela više pretenzije u izraz nego što je uneo sam reditelj.
Film je svakako mogao da prođe bez nekoliko težih omaža (pre svih Kubrickovom EYES WIDE SHUT) i pokušaja stilizacije, ali onda verovatno ne bi bio dugometražno delo.
I tu dolazimo do prvog pitanja. Đurović je, naime, očigledno uložio ogromne lične resurse i trud da izvuče ovaj film do forme dugometražnog dela. Da li je taj film bio vredan tog truda i da li je zreo da istrči pred javnost?
U suštini, svakako da je LJUBAV DOLAZI KASNIJE predstavnik donjeg doma naše kinematografije, ali među low budget i no budget ostvarenjima svakako nije u donjem domu. Naročito zbog izvesne lakoće sa kojom Đurović tretira mladalačka opšta mesta kojima se bavi. Ako uzmemo da je VIR vrhunac tog "ozvaničenja" estetike studntskog filma, LJUBAV DOLAZI KASNIJE se nalazi u "zlatnoj sredini".
Kada bi kod nas postojala osvešćena ideja o niskobudžetnom filmu kao formi koja ima svoje zakonitosti, premda je svakako bolje što je ovako, Đurović bi tu mogao naći svoje mesto.
LJUBAV DOLAZI KASNIJE nije film o kome se može reći puno pohvala, ali opšti osećaj koji ostavlja je da Đurović nije sasvim zalutao u režiju. Voleo bih da vidim neki njegov novi film.
* * / * * * *
Jedno malo šire razmatranje fenomena filma PARTIZANI Stoleta Jankovića.
http://starikadar.blogspot.com/2014/03/ango-i-jug-bogdan.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Jean-Francois Richet ("Mesrine") will direct the film, which is based on "The Town" writer Peter Craig's novel
In his first leading role since "Get the Gringo," Mel Gibson is in talks to star in "Blood Father," an action-thriller in the vein of "Taken," an individual familiar with the project told TheWrap.
Peter Craig wrote the script, which is based on his first novel. Craig is best known for writing Ben Affleck's crime movie "The Town." He has also worked on the screenplays for "Top Gun 2" and "Bad Boys 3."
Story follows a strung-out teen named Lydia who witnesses her boyfriend commit a brutal murder. Gibson is being sought to play her estranged father, a former Hells Angel and ex-con who's trying to stay sober while running a tattoo parlor from his trailer home. When the police and her boyfriend's thugs come after Lydia, her father is forced to come to her rescue.
Gibson nearly played a tattooist in "The Hangover Part 2," though he was ultimately replaced by Nick Cassavetes.
Koproducentska uloga firme Triglav Film, čini mi se, nudi mogućnost da film OPERATION CROSS EAGLES, rediteljski debi i "jedinu režiju" poznatog američkog glumca Richarda Contea na neki način ubrojimo u jugoslovensku kinematografiju. Reč je o američkoj koprodukciji koja je evidentno namenjena tamošnjem tržištu.
OPERATION CROSS EAGLES je manje-više nastao u istom produkcionom aranžmanu kao ratni akcijaši Časlava Damjanovića, samo ovoga puta uopšte nema nekih većih jugoslovenskih obeležja na polju priče. Rory Calhoun i Richard Conte igraju američke komandose koji izvode operaciju u Istri sa idejom da spreče Nemce da dođu do podataka o njihovoj invaziji na Balkan (svako ko iole zna istoriju, zna i kako će se ovaj zaplet razrešiti).
Ono što je zanimljivo jeste da Časlav Damjanović u svojoj biografiji za ovaj film kaže, "Са Ричард Контеом и Рори Калхуном режирао амерички филм Операција Укрштени орлови по америчком сценарију"
Američki scenario je nesporan, po ideji producenta Ike Panajotovića napisao ga je Vincent Fotre, scenarista kog sam već pominjao u povodu Damjanovićevog filma BOMBA U 10 I 10, zanimljivog po svom Red Scare angažmanu. Međutim, na špici, doduše očekivano derutne kopije ovog filma od 82 minuta, nigde se ne pominje Damjanović. Naravno, možda bi se na nekoj očuuvanijoj špici mogao javiti u ulozi pomoćnika režije i sl. ali na ovoj ga nema. U svakom slučaju već uvodna scena sa lucidnim uglovima kamere i inventivnim rešenjima u akcionim segmentima i odlična upotreba lokacije, uz dobar deo ekipe ponovljen iz filma BOMBA U 10 I 10 sugeriše da je Damjanović itekako bio umešan u ovaj film i da je sasvim moguće on bio tu da iz senke "pokriva" Contea koji je želeo rediteljski potpis iz sujete ili interesa.
Nažalost, OPERATION CROSS EAGLES nema snagu i autorski pečat Damjanovićevih drugih filmova, i ovde je on očigledno, da ne kažem eventualno samo pozajmio svoju kompetenciju da pokuša da izvuče nešto iz prilično slabog i konfuznog scenarija.
Ovaj film je bolje realizovan nego što je postavljen u konfuznom scenariju koji vrvi od rupa u zapletu, proizvoljnosti i nesposobnosti da stvori ikakav konzistentan pripovedački koncept. Naravno, apsurdno je porediti ta dva filma ali je varijacija na identičnu temu mnogo bolje urađena iste godine u filmu WHERE EAGLES DARE.
Ipak ako se i dalje vodimo pretpostavkom da je Damjanović zapravo snimio ovaj film a Conte ga potpisao, onda možemo da kažemo da ima nekoliko njegovih obeležja. Pre svega zanimljivo su postavljeni likovi okupatora, sa sve Radom Đuričin koja igra oficirku nemačke mornarice i Reljom Bašićem koji igra proaktivnog nemačkog mornaričkog oficira. Naravno, Rada je zanimljivija kao eksces, a Relja nije ni blizu svoje antologijske role iz Krvavčevog MOSTa. Ali, tu svakako ima pečata koji su uspeli da izdvoje ovaj film.
Zahvaljujući Damjanovićevoj, ili već nečijoj, kreativnosti u kadriranju, a tu ne bih zanemario ni sjajnog DPa Nenada Jovičića kao faktor, i odličnim lokacijama u okolini Trsta i Pirana, i samom piranskom studiju, ovaj podnošljiv exploitation film ipak odskače od sličnih radova kakve je recimo potpisivao Umberto Lenzi u Italiji.
U ovom filmu ima nekakvog lokalnog pokreta otpora ali bez ideoloških odrednica iako tu gotovo nema sumnje da su po sredi morali biti partizani.
* * / * * * *
Neslobode u Sevrenoj Koreji protežu se i na to kakvu frizuru studenti univerziteta smeju da nose (mala pomoć: istu kao Kim Džong Un). Ili bar tako
laže tvrdi BiBiSi. Zapadnjačka propaganda in ful efekt ili poučna priča o totalitarizmu? Odlučite sami!
North Korea: Students required to get Kim Jong-un haircut (http://www.bbc.com/news/blogs-news-from-elsewhere-26747649)
Quote
Male university students in North Korea are now required to get the same haircut as their leader Kim Jong-un, it is reported.
The state-sanctioned guideline was introduced in the capital Pyongyang about two weeks ago, Radio Free Asia reports (http://www.rfa.org/korean/in_focus/hair-03252014095717.html). It is now being rolled out across the country - although some people have expressed reservations about getting the look.
"Our leader's haircut is very particular, if you will," one source tells Radio Free Asia. "It doesn't always go with everyone since everyone has different face and head shapes." Meanwhile, a North Korean now living in China says the look is actually unpopular at home because people think it resembles Chinese smugglers. "Until the mid-2000s, we called it the 'Chinese smuggler haircut'," the Korea Times reports (http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2014/03/485_154092.html).
It seems that haircuts have been state-approved in North Korea for some time - until now people were reportedly only allowed to choose (http://www.wantchinatimes.com/news-subclass-cnt.aspx?cid=1103&MainCatID=11&id=20130223000071) from 18 styles for women and 10 for men. Earlier, North Korea's state TV launched a campaign against long hair (http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/4157121.stm), called "Let us trim our hair in accordance with the Socialist lifestyle".
However, there are conflicting reports over the haircut mandate, with the NK News website reporting (http://www.nknews.org/2014/03/why-kim-jong-un-hairstyle-order-is-unlikely-true/) that recent visitors to Pyongyang did not notice a change in hair styles.
Late leader Kim Jong-il, who ruled North Korea for 17 years, sported a bouffant hairstyle, reportedly in order to look taller.
UPDATE: An earlier version of this story said, according to reports, the haircut guideline applied to men rather than university students.
Dobro, dobro, znali smo da je izmišljotina, ovo sam kačio samo da se vidi koliko su spremni da glupo slažu u tim slobodnim zapadnim medijima.
That Kim Jong-un haircuts story? 'Definitely not true' (http://www.theglobeandmail.com/news/world/that-kim-jong-un-haircuts-story-definitely-not-true/article17691658/)
Quote
Have all male university students in North Korea been ordered to get haircuts like their leader, Kim Jong-un? The Internet certainly says so.
The thinly sourced reports say an order went out a few weeks ago for university students to buzz cut the sides of their heads just like North Korea's leader. But recent visitors to the country say they haven't seen evidence of any mass haircutting.
The haircut reports started with a story by Washington, D.C.-based Radio Free Asia, which cited unnamed sources as saying an unwritten directive from somewhere within the ruling Workers' Party went out early this month, causing consternation among students who didn't think the new do would suit them.
It also said the style reminded some of the kind of haircut associated with smugglers in bygone days.
Interesting. Weird.
But reader beware: Many North Korea observers suspect it's a baseless rumour.
"I was there just a few days ago, and no sign of that," said Simon Cockerell of Koyro Tours, which specializes in bringing foreign tourists to North Korea. "It's definitely not true."
An AP journalist in Pyongyang also said he had not seen any recent changes in hairstyles among college students in the capital.
The North Korea-watching website NK News wrote a story debunking the rumour under the headline, "Why men's Kim Jong Un hairstyle requirement is unlikely true."
So maybe the barbers of Pyongyang are still sharpening their scissors. Or perhaps — like a lot of reported oddities about life in largely opaque North Korea — it's just hot air.
Choe Cheong-ha, a defector who left North Korea in 2004, said the country does have its own fashion police — members of a government-run youth organization who routinely check for people who are not dressed appropriately. He said they look for whether people are wearing the mandatory lapel pins with the images of former leaders Kim Il-sung and Kim Jong-il, or for violations such as blue jeans, clothes with English words or above-the-knee dresses for women.
But Choe said directives on hairstyles weren't much of an issue, since most people voluntarily keep their hair neat and conservatively styled.
None of this is to say, however, that hair hasn't been on the minds of North Korean officials — or Internet meme makers — before.
In 2005, the government waged war against men with long hair, calling them unhygienic anti-socialist fools and directing them to wear their hair "socialist style," deriding shabbily coifed men as "blind followers of bourgeois lifestyle." The country's state-run Central TV even identified violators by name and address, exposing them to jeers from other citizens.
The hair campaign, which was dubbed "Let's trim our hair according to socialist lifestyle," required that hair be kept no longer than five centimetres. But the state trendsetters allowed an exception: old men can grow hair up to seven centimetres to hide balding.
The campaign claimed long hair hampers brain activity by taking oxygen away from nerves in the head. It didn't explain why women were allowed to grow long hair.
On the flip side, the Internet has long been fascinated by the unique hairstyles of both Kim Jong-un and his father, Kim Jong-l, who had a one-of-a-kind bouffant. And photos of suggested hairstyles posted outside women's hair salons — the kind of photos a customer points at to speed up the explanation process — are regularly depicted by foreign media as showing the only sanctioned styles North Korean women can choose from.
Not true. But don't tell that to the Internet.
Ni u Račku nije stradao nijedan civil. Ne isključuje se mogućnost da možda nisu svi ti ljudi stradali u borbi, odnosno da je bilo egzekucija. Ali odusutvo parafinske rukavice koja bi dokazala da ti ljudi nisu pucali bilo je prenebregnuto i na kraju su oni ispali civili.
Ovo je manje drastično, ali je strategija slična. Prvo objaviš vest koja je senzacionalistička i samim tim privlači pažnju, deo javnosti odmah prihvati jer ili želi da bude tako ili je zaintrigiran bizarnošću i/ili brutalnošću, i nastavi dalje sa svojim životom, a onda demanti dolazi samo do onih koji su želeli da istraže tu priču korak dalje.
Sličan primer je nedavno bio opis ukrajinskih fašista u Reutersovoj vesti - "far-right admirers of 1940s anti-Soviet partisan Stepan Bandera."
Kada pročitaš ovu formulaciju, deluje kao neki fan klub, ljudi koji se eto zanimaju za nekoga, maltene poštovalaca koji nisu obavezno i sledbenici. A i reč "partizan" je izmanipulisana.
Ono što je razočaravajuće je da je ovo ipak BBC. Ajde da neki Hafington postovi ovo objavljuju, pa i da se prihvati, ali BBC...
Seti se one bizarne paškvile koju je Dušan Mašić sročio protiv novinarke Kurira, šepureći se svojim statusom na BBCu. Na stranu, ono što je Kurir objavio, to Mašićevo pismo bilo je bizaran kulturrasistički ispad koji je između ostalog deo svoje arogancije crpio iz BBCa. Postavlja se ozbiljno pitanje da li bi novinar BBCa mogao takvo pismo nekažnjeno da piše na engleskom i da li bi se BBC ograđivao od njega ili ne. Ali bottom line je da takvih nekih Mašića verovatno imaš u Koreji. Ako posmatraš second-tier B92 kadrove koje je BBC uzeo odavde, nema razloga da tako nije i tamo, i ko zna kakav info tamo dobijaju njihovi dopisnici i od kakvih izvora i fixera.
Da, pa upravo to. Mislim, možda je Mašić, naravno, apsolutno strejt šuter i nema se čega stideti, ali stoji da je pozivanje na BBC kao na bastion propisnog novinarstva dosta deplasirano...
BBC se oslanja na državu kao izvor informacija, što u suštini svi rade, tako da šta god Britanija nadrobi to ovi prenose
BBC je samo velika i bogata Politika sa radio frekvencijom i bolje plaćenim novinarima, ako ćemo pošteno
postoji jedna, doduše značajna razlika, a to je da BBC u informativnom programu ne prenosi 8 minuta govora nekog srpskog bosa, pardon političara, i da najčešće niko, sem možda premijera, ne dobije dvadesetak sekundi vremena. Izvještaj iz parlamenta nije kompilacija izjava britanskih Velja, Palmi i ostalih, i slično. Tu postoji nivo, ali je po meni vezan ipak za bolju poziciju BBC-ja u odnosu na biznismene i političare, nego što je to slučaj u Srbiji.
Ali nivo postoji samo što se unutrašnjih poslova tiče, tako da je ovo oko Koreje najvjerovatnije maslo britanske države, a BBC samo odrađuje prljavi dio posla
Quote from: Meho Krljic on 31-03-2014, 15:03:30
Da, pa upravo to. Mislim, možda je Mašić, naravno, apsolutno strejt šuter i nema se čega stideti, ali stoji da je pozivanje na BBC kao na bastion propisnog novinarstva dosta deplasirano...
S jedne strane, BBC se itekako ogrešio i to više puta. Ali, čak i da nije, BBC nije paradigma na koju se možeš pozivati kada popuješ nekome ko radi u tabloidu. Problem je što kod nas svako ko pravi televiziju ili novine čak i kada ih nazove TABLOID biva doživljen kao (potencijalno) ozbiljan medij. U tom smislu, logično je da tabloid bude zainteresovan za neke bezvezne senzacionalističke detalje, bili oni tačni ili ne. Ali BBC bi već na nivou same teme morao imati bolju selekciju. Dakle, čak i da je vest bila tačna, pitanje je da li je ona dovoljno relevantna da se plasira na BBCu. Osim ukoliko ne postoji neki loš animus.
Pogledao sam SALTING THE BATTLEFIELD, treći deo trologije o Johnny Worrickeru, odmetnutom britanskom špijunu koji dolazi u sukob sa premijerom Velike Britanije. U trećem filmu, dešava se završni čin, Johnnyjevi podaci ruše premijera.
U određenom smislu, David Hare evocira uspomenu na britanski HOUSE OF CARDS ali nažalost ne dostiže taj nivo lucidnosti u scenariju, a ni u glumi iako je Bill Nighy možda mogao da pokuša da kanališe Iana Richardsona.
Ruku na srce, treći film je bolji od drugog, ali evidentno stoji kao deo šire celine, za razliku od PAGE EIGHT koji je zbilja bio samostalan.
Ponovo, Hare ne uspeva da unese ništa autentično na nivou zapleta, pa čak i dramskog sukoba, u ovu inače glumački bogatu produkciju. Umesto uzbudljivog klimaksa, dobijamo pravolinijsko razrešenje.
Ukoliko se Worricker bude vratio na BBC, pogledaću. Ipak neću se nimalo osetiti uskraćeno ako se cela stvar sada privede kraju...
Renny Harlin has signed on to direct the action-thriller "Fallen Cross" for Umedia with production to begin this winter.
The story follows Timothy Cole, a reformed ex-mafia enforcer struggling to protect his family from the Chicago Cross crime syndicate he once served.
Confined to prison, he's forced to return to his ruthless killer ways to dismantle the Cross before they can get to his children.
David Christopher O'Neill wrote the screenplay while Adrian Politowski and Karl Richards will produce.
Pogledao sam komediju Bertranda Taverniera QUAI D'ORSAY. U njoj ovaj velikan euroamerikane kanališe komedije Armanda annuccija, svesno ili ne. Kako god bilo rezultat je ispod onoga što te komedije pružaju u televizijskoj formi, ALI isto tako, ne bitno ispod odnosno tu negde sa onim što te komedije pružaju u bioskopskoj formi - u slućaju filma IN THE LOOP. Bertrand Tavernier je skloniji konvencionalnijim holivudskim stilizacijama od Iannuccija pa je samim tim i glumački koncept u njegovom filmu konzervativniji. Tom anahronošću u odnosu na Iannuccija, Tavernier pokazuje da gubi korak. S druge strane humor u ovoj političkoj komediji u sebi više drži elemente inteligentne ali i pomalo bajate kritike birokratizovanog sistema nego što nudi nešto novo. Ipak, Tavernierova narativna artikulisanost je dovoljno visoka da QUAI D'ORSAY bude pitak i prijatan film koji naravno ostavlja određenu glad za malo jačim, kaloričnijim sadržajem.
Detalj, verovatno potpuno nepredviđen koji donosi kastovanju Julie Gayet u jednoj od uloga daje filmu malo nenamerne dopunske provokativnosti. Inače, reč je o adaptaciji poznatog francuskog satiričnog stripa sa čijim sadržajem nisam upoznat.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ОКОЛОФУТБОЛА Antona Bormatova, film o ruskim fudbalskim huliganima, konkretno navijačima moskovskog Spartaka i njihovim dogodovštinama. U ovaj milje je smešten jedan od najboljih filmove poslednje decenije prošlog veka - I.D. Philipa Davisa ali i dosta smeća, a ОКОЛОФУТБОЛА se bez većih nedoumica može smestiti u najgore filmove o navijača ikada snimljene.
Bormatov je napravio priču koja ne funkcioniše ni na jednom nivou i šteta je što inače dinamična ruska navijačka scena nije bolje prikazana u prvom filmu koji bi mogao dobiti i internacionalnu pažnju, naročito jer je nesrećni ОКОЛОФУТБОЛА privukao pažnju po svojim kontroverznim nastupima na festivalima.
Bormatov pokazuje određenu tehničku uglačanost reklamdžijskog tipa u visokoestetizovanim ali potpuno umrtvljenim prikazima tuča i glamurizovane Moskve, sa svojim besprekorno doetranim navijačima-kicošima, njihovim japanskim džipovima i glamuroznim pratiljama. ОКОЛОФУТБОЛА se ne može čak optužiti ni za fetišizovanje navijačkog miljea pošto nisam siguran da navijači sebe baš ovako vide.
Naravno, stvaranje šika od urbane buntovničke subkulture nije novost i ima autora koji to sjajno rade, recimo Romain Gavras, ali Bormatov je mnogo bliži rediteljima srpskih reklama za mobilnu telefoniju.
Zaplet sa navijačima koji sumnjaju da ih enko odaje policiji, bi imao više smisla kada bi likovi imali jasnije profile i kada bi publici iole stalo do toga da se spasu i da se otkrije ko je izdajnik. Zaplet sa ljubavnim trouglom koji se rađa kada navijač-profesor istorije priprema devojku svog saborca za istipt (privatni časovi istorije su inače prilično bizaran detalj, ne znam da se iko spremao za ispit iz takvog predmeta sa privatnim učiteljem) imao bi težinu kada bi imao bilo kakvu ulogu u zapletu i kada bi ta izdaja na neki način uticala na navijačku grupu.
Sam dizajn filma je svež utooliko što se priča dešava u savremenoj Rusiji, i da Bormatov ne bira toliko vesternizovane lokacije, film je mogao barem na tom nivou biti zanimljiv. Međutim, jedina utakmica koju vidimo je Spartak - CSKA a ona se oduigrava na stadionu koji svaki drugi dan gledamo u Ligi šampiona i drugim evro(azijskim) kupovima, dakle ni tu nema tog ugođaja koju nose istočnoevropske lige a naročito ruska koja je mimo "velike četvorke" uglavnom mrak mrakova.
Teško mi je da utvrdim kome je Bormatov namenio ovaj film ali sa skorom od tri miliona dolara zarađenih na ruskim blagajnama, rekao bih da je naišao na dobar odziv u Rusiji i Ukrajini, dakle povezao se sa domaćom publikom.
Koliko vidim, ОКОЛОФУТБОЛА počeo je da stiče određeni kultni status i među navijačima kod nas.
* 1/2 / * * * *
Odavno mi tako dobro nije legao neki čist akcijaš kao što je slučaj sa TAKEN rip-offom ERASED Philippa Stoelzla, filmom koji je nastao u produkciji pouzdanih euro-oportunista koji su radili mnogo manje uspešan ali produkciono slično koncipiran rip-off SAFE HOUSEa, NUMBERS STATION ali im tada ovaj recept nije profunkcionisao. A recept je jednostavan, uparvivanje talentovanih i afirmisanih evropskih reditelja repertoarskog filma koji još uvek nisu otišli u Holivud i psotali "preveliki", sa scenarijem koji podseća na skorašnji hit (ioli pogled na hit-film) i par američkih zvezda srednje kategorije.
John Cusack i Malin Akerman u svojoj saradnji sa Kasparom Barfoedom nisu imali naročito dobar scenario niti je njihov zvezdani napon dovoljno visok da parira Aaronu Eckhartu i Olgi Kuzrylenko koju je na raspolaganju imao Philipp Stoelzl. Međutim, Stoelzl je pored toga imao i bolji scenario i odlične belgijske urbane lokacije.
Scenario koji potpisuje Arash Amel oslanja se kako na TAKEN tako i na UNKNOWN, dakle i na "originalnu" sirovinu ali i na derivat, a tome dodaje i neke sastojke iz THE THREE DAYS OF THE CONDOR, u međuvremenu kanalisan kroz odličnu i nažalost ukinutu seriju RUBICON. ERASED je čist TAKENovski caper, sa ocem koji ima predistoriju rada u tajnoj službi i snalažljivu kćer tinejdžerku koju štiti od pokvarenih obaveštajaca i velike zle korporacije iz vojno-industrijskog sektora. Amel i Stoelzl rade sa polovnim delovima, tu nema nikakve sumnje, ali isto tako nema sumnje da ih poliraju do savršenog sjaja.
Stoelzl odlično snima i mirne scene i akciju. Film je visokoestetizovan, dinamičan i realističan, smešten na sjajne lokacije. Akcija je kada krene besomučna i visceralna. Ne štede se ni tela protagonista, ni vozila ni lokacije, i ERASED u tom smislu ima sve atribute A-produkcije. Da je Liam Neeson glumio u njemu sasvim sigurno bi imao široku bioskopsku distribuciju, a inače je neuporedivo kvalitetniji od nesrećnog TAKEN 2. ERASED je dakle jedan od onih rip-offova koji prevazilaze zvanične derivate koje plasiraju autori originala.
ERASED naizgled deluje kao film koji je toliko oslonjen na poznata rešenja da je u njemu nemoguće pogrešiti. Međutim, kada vidimo kako autori masovno i lako greše, onda ovaj rad treba ceniti još više.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BAD WORDS Jasona Batemana, jedan od težih indie promašaja koje sam gledao u poslednje vreme. Doduše, ovaj film je samo produkciono deo nezavisne scene, po esetetici to je vrlo mejnstrim komedija sa tom razlikom što su one koje proizvode studiji (i u kojima često uigra sam Bateman) za raliku od ove i smešne.
BAD WORDS je film čiji problemi postaju očigledni između ostalog i zato što je bolno očigledno šta je bila rediteljeva namera. Bateman je pokušao da napravi film koji će na neki način moži da se nadoveže na klasike Michael Ritchieja kao što je BAD NEWS BEARS i uopšte njegove radove na temu kompeticije u američkom društvu, odnosno na film BAD SANTA. Nažalost, kada se tako očigledno postave uzori onda su problemi još upadljiviji.
Jedan od osnovnih problema ovog filma jeste šematizovana struktura čiji su mehanizmi previše očigledni. Drugi problem je šematizovanost na mikronivou gde je potpuno jasno kako se konstruišu gegovi. Nažalost, konstrukcija gegova je vidljiva, samo nije smešno, a pošto je humor u najboljem slučaju usiljen, onda BAD WORDS deluje kao najgora zamisliva varijanta neuspele komedije.
Sve se na kraju svodi na Batemanov glumački šarm koji nije zanemarliv i na bazi koga film može da se podnese. Međutim, zar nije njegov šarm nešto što obično služi da neuspela studio-komedija bude podnošljiva? Zašto je snimao svoj rediteljski film ako se na kraju sveo na nivo neuspele studio-komedije?
To su sve pitanja koja potapaju ovaj film i čine da čak i Bateman, kao retka svetla tačka ovog filma, naprosto ne može biti prepoznat kao heroj u njegovom porazu.
* 1/2 / * * * *
Volim kada mladi ljudi imaju nadu...
http://novikadrovi.blogspot.com/2014/04/nova-nada-srpskog-zanrovskog-filma.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2014/04/nova-nada-srpskog-zanrovskog-filma.html)
Pogledao sam BBCjev televizijski film THE CHALLENGER Jamesa Hawesa, istinitu priču o ulozi čuvenog superstar fizičara i nobelovca Richarda Feynmana u istraživanuju razloga spejs šatla Challenger 1986. godine. Feynman je bio koloritna ličnost koja je i ranije privlačila pažnju filmadžija a Hawes uspeva da napravi vrlo solidan i uzbudljiv film o istraživanju afere Challenger u kome je sasvim sigurno pojačao određene elemente kako bi ovi događaji dobili glazuru conspiracy trilera. Ipak, Hawesov TV film nikada ne izlazi van okvira uverljivosti, a naročito je majstorski uspeo da u formi britanske TV produkcije kanališe američku priču koja bi inače bila tema za relativno ambiciozan holivudski film. Hawes ekonomičnim sredstvima uspeva da prikaže sve ono što bi u holivudskom filmu bilo sasvim sigurno realizovano sa više spektakla, a filmu ni na kom nivou ne nedostaje čak i vizuelna eksperivnost, pa i spektakularnost.
U određenom smislu, Hawes se i oslanja na žanrovsko/gledalačko predznanje gledalaca tako da sugestivnom atmosferom stvara utisak da smo videli više nego što zapravo jesmo.
William Hurt je već standardno vešt u ulozi Feynmana. Sada se više ni ne zna da li se džangrizavi načeti intelektualci ponašaju Hurt ili on pokušava da ih dočara. Hurt je odigrao već toliko takvih uloga da je postao svojevrsni aktivni učesnik imidža blago rezigniranog intelektualca. Bruce Greenwood kanališe pouzdanu personu krotkog epizodiste starog kova, kao što je recimo bio Robert Stack.
U svakom slučaju, BBC se vrlo dobro snašao na američkom terenu, i adekvatno je preneo svoj know-how. Hawes je u nekoliko navrata bio na ivici da sklizne u senazcionalizam ali se uzdržao, a u pogledu prikazivanja Feynmanovog zdravstvenog stanja pokazao je hvale vrednu hladnokrvnost.
THE CHALLENGER nije nezaobilazno delo za ljubitelje filma i televizije ali za one koje zanimaju istraživanje svemira i biografije slavnih naučnika svakako jeste.
Stari objašnjava kako su kriminalci bolje razumeli kulturu od države koja je bila zadužena da brine o njoj.
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/medijska-pobeda.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/medijska-pobeda.html)
odličan tekst, mada nije zahvatio dublje, gdje bi našao gotovo iste stvari - da srpski krimosi vladaju srpskom kulturom poprilično duže, recimo od prvog ultrapopularnog krimosa, poznatog pod imenom Marko Kraljević (nije ni čudo što je jedan amaterski film o srpskom podzemlju baš njega eksploatisao)
o hajducima i uskocima da ne pričamo, u Crnoj Gori prema nekim navodima riječ ''lupež'' se koristila kao kompliment
dakle, nije Kristijan Golubović tikva bez korijena, i nisu Hrvati mnogo promašili u seciranju srpske kulture u filmu MALA PLJAČKA VLAKA (koju su definitivno morali Srbi da snime, ali, eto, nisu), tako se srpska narodna pjesma doživljava i u inostranstvu
Ernst Bloh, npr, govori o srpskim krimosima kao značajnom kulturnom elementu, on naravno njih spominje u pozitivnom svjetlu, dakle, imaš filozofe bliske marksizmu koji nisu imali problem sa takvom prezentacijom kriminalaca u srpskom narodnom predanju, jer su to smatrali nekom vrstom utopijskog otpora kapitalizmu
"Novinari koji su ili radili za njih ili radili za sebe – a ne u interesu javnosti - i ostvarivali tiraže objavljujući gangstersku stranu pričen zameli su tragove. I zato sada Srbija možda jedine nesporne heroje, o kojima nema nikakvih sumnji, nema nikakvih pisanih tragova o punom opsegu njihovih prestupa, ima među kriminalcima."
tekst je na mestu. citirani deo najvise pogadja sustinu. imali smo misteriozne kriminalce koji su postali tin idoli. cini mi se da smo od devedesetih do danas napravili pun krug.
krenuli smo od popularizacije kriminalaca, pa jedno vreme je bio vremenski limbo u kom su bili popularni mladi japiji i politicari, al mislim da su novoj generaciji ipak vise kul kriminalci, parole- ludo,brzo i bahato...
Odličan tekst koji još onako usput pokazuje zašto često naši pokušaji žanrovskog filma ne uspevaju - često se izgube u afirmaciji sistema (Vojna Akademija, Policajac sa PB) i ne sete se da heroje humanizuju na najbazičnijem nivou, pokazujući ih kako rade za pravu stvar onda kada sistem to iz nesposobnosti ili malicioznosti ne može.
postoji, naravno, jedan pajkan nad svim tim pajkanima 8-)
http://www.imdb.com/title/tt0179983 (http://www.imdb.com/title/tt0179983)
Nisam ja to nikad gledao, valja li?
imajući u vidu da je to domaći film, ok mu je ocjena na imdb
ovo ''spoof of Dirty Harry and James Bond'' je ipak pretjerano, mada ima nekih nagovještaja prljavog inspektora
u suštini, ako ti se dopada pjesma iz filma, onda gledaj! 8-)
Nada Knežević - Pesma iz filma "Moja luda glava" (http://www.youtube.com/watch?v=PIc-tGreVj8#)
Pogledao sam IN THE BLOOD Johna Stockwella, film koji je bio nadomak da bude dobar, ali na kraju ostaje tek vrlo zanimljiv i energičan exploitation. Ako nekoga zanima da vidi po čemu se razlikuju ozbiljni od slabijih reditelja, treba da vidi ovaj film i uporedi ga sa Soderrberghovim HAYWIRE. Naime, u oba filma glavnu ulogu igra Gina Carano, MMA šampionka ali je razlika u njenoj interpretaciji ogromna. Soderbergh je u svom filmu apsolutno uspeo da prevaziđe njena glumačka ograničenja i da njenu "stegnutost" u kadru iskoristi kao osobinu lika, dočim Stockwell kao da ne razmišlja kako će iskoristiti Ginu Carano i ubacuje je u masu scena koje ona prosto ne može da reši.
Međutim, isto tako čak je i IN THE BLOOD potvrda kako je Gina Carano daleko od ćorsokaka u glumačkom smislu. Ona zaista ima sve predispozicije za autentičnu akcionu zvezdu i nadam se da će se njen rad na filmu nastaviti.
Stockwell je poslednjih desetak godina u priličnoj rediteljskoj defanzivi. Posle nekoliko solidnih major filmova, ušao je u DTV rutinu, o čemu svedoče i naši filmski radnici koji su radili na njegovom filmu CAT RUN. IN THE BLOOD je bio prilika da se ozbiljno vrati u igru a on tu priliku delimično koristi. Borilačke koreografije nisu naročito zanimljive ali Gina Carano donosi veliku autentičnost. U pogledu kadriranja, Stockwell pokušava da imitira poznog Manna, filmove kao što je MIAMI VICE, stavlja veliki akcenat na atmosferu, lokacije, statiste, i time delimično nadoknađuje fundamentalnu neubedljivost priče koju pokušava da predstavi. Jedan od osnovnih problema svakako je i to što film ima jako razvučen i jako slab uvod u kome ređa loše situacije bračne idile, bez akcije u kome često deluje prilično diletantski.
Srećom, lokacije i Gina Carano uspevaju da nadoknade sve ono što Stockwell propušta, a šteta je što u montaži nisu više reducirani "problematični" delovi čime bi se ne samo popravio ovaj film, već bi možda i dobio neki bolji status od ovoga koji ima sada.
* * 1/2 / * * * *
Evo, i Sjeverna Koreja se otvara za lukave Britance:
Top Gear and Doctor Who approved for North Korean TV – Daily TV round-up (https://uk.tv.yahoo.com/top-gear-and-doctor-who-approved-for-north-korean-tv-%E2%80%93-daily-tv-round-up-102359935.html)Teletubbies will also be shown on state-run Korean Central Television. (https://uk.tv.yahoo.com/top-gear-and-doctor-who-approved-for-north-korean-tv-%E2%80%93-daily-tv-round-up-102359935.html)
QuoteBBC shows including 'Top Gear' and 'Doctor Who' have been approved for viewing on North Korea's strictly-controlled state TV channel, according to reports.
Korean Central Television broadcasts for just six-and-a-half hours per day, with the negotiations said to have taken months before the BBC shows were deemed to be suitable.
Children's show 'Teletubbies' has also made it onto the list.
Elsewhere, a third of the channel's broadcast time finds content praising the country's Supreme Leader Kim Jong-un, while another third features programming that instructs the population to work harder for the good of the nation.
Another highlight is said to be a show called 'It's So Funny', which features two soldiers performing slapstick sketches.
[Complaints over Chernobyl Top Gear (https://uk.tv.yahoo.com/complaints-over-chernobyl-top-gear-173012675.html)]
The move follows an initiative by the BBC and the Foreign Office to offer a list of shows that the regime might consider for broadcast.
Foreign secretary William Hague said that the plan was 'a good way to improve understanding about the outside world within such a closed society'.
An insider told the Daily Mail: "Extensive enquiries have been made about what these three shows involve and if they would be suitable for the Korean people,' an insider in the capital Pyongyang told the Independent on Sunday.
"Anything too political was not suitable but these are entertainment shows, and one of them is for young children."
It's thought that some of the dialogue that appears in 'Top Gear' may have to be censored, however. [Daily Mail]
Also in today's press
Claudia Winkleman is said to be the favourite to take over from Sir Bruce Forysth on 'Strictly Come Dancing', after he announced that he was to step down from hosting the show. Bookies' odds are putting Winkleman at 4/7 to take over, with chat show star Graham Norton also tipped at 3/1. [Daily Mirror]
Carol Vorderman has said that she'd give up her TV work to take up her hobby of flying planes full time. "It wouldn't bother me if I never worked again and all I did was fly," she said. "Not that I'm retiring, it's just that I have found something that is enough, more than enough, to fill my life." [Daily Telegraph]
The next series of '24', '24: Live Another Day', is to be simulcast in the US and the UK. It will go out on Sky 1 at 1am on May 6, the same time that it will air on Fox in the US. It will then air on Wednesdays thereafter at 9pm. [Digital Spy]
Otvara se Severna Koreja. Za koju deceniju možda dozvole i "blagu politiku", na primer staru BBC seriju "Da, ministre"...
ko zna kakvi će titlovi da idu :)
Nije ovo uopšte naivno, Top Gear će u njima razgoreti potoršačku strast za automobilima koji su bolji od Moskviča itd. A Dr. Who će ih navuči na psihodelične droge. Za Teletabise ne moram ni da objašnjavam...
Što se droge tiče, na Severu bi najbolje prošao BREAKING BAD. Ali TOP GEAR je zbilja velika subverzija i to baš kako je Meho opisao!
Pogledao sam novi britanski found footage film THE BORDERLANDS Elliota Goldnera. Došao je sa vrlo pozitivnim kritikama i u žanrovskoj javnosti i kod mejnstrim kritičara ali ja moram priznati nisam uspeo da prepoznam taj kvalitet o kome su svi oni pisali. Moram priznati da sam teško održavao pažnju u dugom praznom hodu koji karakteriše ovaj film, obilju dijaloga koji je nevažan i za likove i za zaplet, pa u krajnjoj liniji i za žanr sa kojim ovde imamo posle. Goldneru proriču uspešnu karijeru. Iskreno, voleo bih da su u pravu a da sam ja bio nestrpljiv gledalac.
Pogledao sam GOETHE! Philippa Stoelzla, film sa kojim je pokušava obnova interesovanja za Goethea na isti način kao u filmu SHAKESPEARE IN LOVE ili sa manje uspeha u Emmerichovom ANONYMOUS.
Nažalost, Stoelzl je snimio film koji je istorijski poprilično netačan, u kome se svi likovi odlikuju upadljivom bezličnošću, što je verovatno najveći greh upravo za romantičare, i ovaj film ne samo da je neistinit već je u određenom smislu protivan Goetheovom pogledu na svet. Rečju, ako je GOETHE! bio pokušaj da se čuveni pisac približi mlađoj i internacionalnoj publici kroz pseudobiografsku priču, onda su Stoelzlu izmakli i atmosfera i fakti.
Stoelzl nudi sterilnu rekonstrukciju epohe, sa prilično ravnim, gotovo televizijskim odnosom prema likovima u kojima priča nikada ne dobije bilo kakvu subjektivnu crtu niti se likovi jasno artikulišu kao glavni, kao centar pažnje autora i gledalaca.
GOETHE! je glumački neupečatljiv a rediteljski krajnje mehanički vođen film. Očekivanja od Stoelzla kao pitoresknog reditelja nemačkog mejnstrima koga sam nedavno video u potpuno drugačijem ruhu u filmu ERASED bila su mnogo veća.
* * / * * * *
Pogledao sam HWAYI: GWIMULEUL SAMKIN AHYI, novi film Jang Joon-Hwana koji je pre desetak godina napravio internacionalnu senzaciju sa filmom SAVE THE GREEN PLANET. HWAYI je potpuno drugačiji film, mnogo je konvencionalniji i moram priznati da me je iznenadila Jangova odluka da se baš sa njim vrati u igru. Čini mi se da HWAYI apsolutno nije ono što bi, pre svega internacionalna, publika očekivala od njega, i da će biti doživljen kao stagnacija u njegovoj karijeri. Naime, SAVE THE GREEN PLANET je bio prilično svež film, u svojoj razbarušenoj postavci, ali je i južnokorejski film tada još uvek bio u povoju i pun svežine. Danas, HWAYI izlazi u fazi kada je južnokorejski film nadomak da postane deo internacionalnog mejnstrima i bavi se najokoštalijom formom tamošnje produkcije a to je osvetnički triler.
Međutim, za razliku od velikog dela osvetničkih trilera iz Južne Koreje koji su se pretvorili u bezlične kopije Chan Wook Parka i Kim Ji Woona, Jangov film istovremeno i jeste deo te konfekcije ali je i prilično ubedljiv u tome što pokušava da ispriča. Jangov rukopis je ipak specifičan i on donosi neka osveženja u taj žanr, pre svega kroz uvođenje oniričkih elemenata i snažnijih ekspresionističkih impulsa, ipak bez izlaženja van okvira akcionog trilera.
Isto tako, rekao bih da je Jang u ovom filmu okrenutiji akciji nego što je to tipično za osetničke trilere ovog tipa tako da HWAYI ima i jednu dodatnu blokbastersku dimenziju. Teško je reći šta ovakav zahvat predstavlja u Jangovoj karijeri, da li je ovo znak njegovog povratka u dinamičnije bavljenje filme i frekventniji rad, da li ovo pokazuje ulazak u viši budžetski rang posle verifikacije u inostranstvu ali HWAYI u svakom pogledu otvara prilike i potvrđuje ga kao reditelja spremnog za prvu korejsku ligu.
HWAYI je dobar primer adaptacije reditelja sa izrazitim autorskim aspiracijama na zakonitosti visokokodifikovanog repoertoarskog filma, sa umerenim zadržavanjem vlastitih obeležja.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 09-04-2014, 22:24:44
Pogledao sam novi britanski found footage film THE BORDERLANDS Elliota Goldnera. Došao je sa vrlo pozitivnim kritikama i u žanrovskoj javnosti i kod mejnstrim kritičara ali ja moram priznati nisam uspeo da prepoznam taj kvalitet o kome su svi oni pisali. Moram priznati da sam teško održavao pažnju u dugom praznom hodu koji karakteriše ovaj film, obilju dijaloga koji je nevažan i za likove i za zaplet, pa u krajnjoj liniji i za žanr sa kojim ovde imamo posle. Goldneru proriču uspešnu karijeru. Iskreno, voleo bih da su u pravu a da sam ja bio nestrpljiv gledalac.
Ја гледо трејлер за то и уопште ме није привукло, изгледало некако побезвезе.
Јеси ли гледао АЛИЕН АБДУЦТИОН? То је исто неки фоунд фоотаге, трејлер је био прилично интересантан.
Ako sam i gledao, više ga se ne sećam... :)
Stari malo jače srbuje nego inače...
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/kako-je-cojstvo-pojelo-junastvo.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/kako-je-cojstvo-pojelo-junastvo.html)
i da ne zaboravimo da svaki srpski film o zaebanom pajkanu mora da ima scenu u kojoj pandur vozi mercedes, motor mu presisa, ovaj dajhardovski opsuje po njemačkoj mašini i nastavi potjeru u vozilu marke Yugo. Bez te scene ne priznajem nikakvo srbovanje 8-)
inače, još uvijek pamtim jedan primjer čojstva kod Marka Miljanova, gdje neki Crnogorac spasi ranjenog neprijatelja, njeguje ga u svojoj kući nekoliko nedjelja, pa ga ubije čojski kad se ovaj oporavio
tako da te definicije čojstva kod Sonje Biserko i ostalih nikako ne prihvatam 8-)
Bato, znam da je Srpstvo pure and uncut, čim te je inspirisalo :)
Quote from: crippled_avenger on 13-04-2014, 14:54:57
znam da je Srpstvo pure and uncut
takoreći, Breaking Serb 8-)
Juče sam shvatio jednu opskurnu stvar koja dosta objašnjava moj "right from the beginning" odgoj. Naišao sam na neke porodične foto-abume tražeći neka dokumenta. Za prvi rođendan sam imao crvenu svećicu, za drugi crvenu i plavu, za treći, crvenu, plavu i belu...
očekujem Willovu kritiku tvoje kulturne kontaminacije
Pogledao sam HATESHIP LOVESHIP Lize Johnson, adaptaciju priče Alice Munro, koja je okupila zbilja All-Star glumačku ekipu. Priča Alice Munro je sjajna i nudila je dobar materijal za razne vrste filma. Liza Johnson je snimila indie film, sa klasičnim senzibilitetom svojstvenim za tu scenu. Fotografija danskog DPa Kaspera Tuxena je izuzetna i doprinosi minimalističkoj a opet vibrantnoj atmosferi koja je vrlo značajna za ovu priču pošto je osnovna vokacija junakinje briga o životnom prostoru i ljudima koji borave u njemu. Johnson i Tuxen odlično dočaravaju likove i prostore koji odumiru i vraćaju se u život, i iako film osim Čikaga, nema konkretnije reference gde se dešava, taj Anywhere USA osećaj ne hendikepira film. Uprkos odsustvu snažnije lokalizacije, HATESHIP LOVESHIP može da se tumači i kao (tipična) indie amerikana.
Glumačka podela je perfektna. Kristen Wiig je odlična u glavnoj ulozi i ovo joj je do sada verovatno najbolji showcase za mogućnosti koje ima van komedije, a Hailee Steinfeld, Nick Nolte i Huy Pearce su najbolja podela za uloge koja se mogla naći. U tom pogledu HATESHIP LOVESHIP nema slabog mesta, i magnetičnost glumaca čini da ovaj prilično sveden i spor film zapravo deluje vrlo dinamično.
Liza Johnson u svom postupku ne pravi nijednu grešku, i HATESHIP LOVESHIP je primer solidno realizovanog "malog" indie filma koji nije potonuo pod pritiskom ogromnog broja zvezda.
* * * / * * * *
Novi trejler za MALOG BUDA
http://t.co/WcHnPduqjY (http://t.co/WcHnPduqjY)
Video se meša sa slovima s desne strane. Ne slaže se sa formatom sajta. Možda da se postavi originalni link?
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=sS2bbXkzXQc (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=sS2bbXkzXQc)
Sergej je izgleda pokidao
ko će da čeka jesen :(
Pusti nam divx kad procuri.
Edit: Uzgred, trejler deluje obećavajuće pogotovo uz odlično korišćenje Who See. :-| :-| :-| :-|
Quote from: Дадара on 16-04-2014, 15:54:54
Sergej je izgleda pokidao
ko će da čeka jesen :(
Čini mi se da je Sergej loše skinuo crnogorski akcenat, a ovaj Strugar mi uopšte ne uliva poverenje...
Strugar je otkrovenje. Kakav savrsen debil! Cini mi se da jedino on i vredi, izgleda da ima tu komicarsku zicu. Da... i nije mi ovaj Banjo za hirurga, al aj....
Nego, naziv filma, ideja, MALI BUDO- to mi je VRH !!
Тизер је био одличан, саћу са уживањем да погледам и трејлер. Тизер је довољан да закључим да је у питању одличан филм и Стругар је очигледно издоминирао. Посљедњи домаћи филм који сам гледо је био Српски филм, сљедећи ће да буде Мали Будо, једино ћу између да погледам Тилва Рош, ово остало ме ништа не занима.
Тааааааааајоооооооооооооо!
Quote from: Truman on 16-04-2014, 19:42:53
Čini mi se da je Sergej loše skinuo crnogorski akcenat, a ovaj Strugar mi uopšte ne uliva poverenje...
Sergej po meni ima najbolji akcenat, Strugar nije loš, stariji glumci su slabiji
Strugar je čovek iz Crne Gore, teško da može imati loš akcenat... :) Imao je Kunac onu primedbu u kritici da u drugom MONTEVIDEU ne valja francuski akcenat Gage Nikolića, a ovoga nahovao francuski glumac sa perfektno matchovanim glasom da liči na Gagin. :)
Možda Truman više aludira na to da Strugar nije osoba od poverenja, ponesen tvrdnjama medija da su on i taksista sa kojim se sukobio dali kontradiktorne izjave o tome kako su se potukli oko Strugarove trudne žene. Truman kao i svaki pošten naprednjak po difoltu drži stranu čoveku iz naroda, soli ove zemlje, radije nego prevrtljivom "umetniku" koji je uostalom obučen da laže.
Crnogorski akcenat je jedna nepotvrđena glasina. :)
Zajedno u paketu sa crnogorskom nacijom, bez sumnje.
Sedi Vesli Snajps u zatvorskoj ćeliji obučen kao Blejd. Preko puta njega, na klupici, trese se Brajan Singer u civilu. Policajci dovode Roberta Daunija u kostimu Ajron Mena, mrtvog pijanog. Uvode ga u ćeliju.
- Opet utaja, matori? - radosno će Dauni. Snajps uz osmeh odgovori, - Opet cirka? -
Dauni pokaže na Singera, - Šta će ovaj tu? -
- Ma pusti ga, guzio nekog maloletnika...-
Dauni strogo pogleda Singera koji se trese od straha a zatim krene da cima rešetke.
- Straža! Ja sam fin čovek, narkoman, neću da delim ćeliju s Marvelovcima! -
http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy (http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy)
Quote from: crippled_avenger on 17-04-2014, 14:08:05
Crnogorski akcenat je jedna nepotvrđena glasina. :)
Quote from: Meho Krljic on 17-04-2014, 14:10:45
Zajedno u paketu sa crnogorskom nacijom, bez sumnje.
ovo je sve Willov loš uticaj :)
inače, je li Strugar bg crnogorac, samo rođen na CetinjE
ili je dibidus cg?
meni je Sergej najbolji, ima karikiranja koje mi se dopada
Quote from: crippled_avenger on 17-04-2014, 14:14:11
Sedi Vesli Snajps u zatvorskoj ćeliji obučen kao Blejd. Preko puta njega, na klupici, trese se Brajan Singer u civilu. Policajci dovode Roberta Daunija u kostimu Ajron Mena, mrtvog pijanog. Uvode ga u ćeliju.
- Opet utaja, matori? - radosno će Dauni. Snajps uz osmeh odgovori, - Opet cirka? -
Dauni pokaže na Singera, - Šta će ovaj tu? -
- Ma pusti ga, guzio nekog maloletnika...-
Dauni strogo pogleda Singera koji se trese od straha a zatim krene da cima rešetke.
- Straža! Ja sam fin čovek, narkoman, neću da delim ćeliju s Marvelovcima! -
http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy (http://www.thewrap.com/bryan-singer-accused-sexually-abusing-underage-boy)
Klasičan date rape drug:
Quote"Plaintiff was often forced to consume alcoholic beverages and drugs, and was also surreptitiously administered drugs when they were placed in beverages that he consumed,"
A ja mislio to ima samo u filmovima.
Strugar je rođen i odrastao u Crnoj Gori, na pjenu od mora.
Strugar ama baš ništa ne liči na izgovor njegovih sugrađana Buksovaca
ali sad me oduševljava njegova ekavica u Montevideu, maltene mi je bolji od Lauša
Da, beogradski naglasak mu je stvarno odličan u Montenvideu. Rispekt.
Strugar je odrastao u Budvi, na Cetinju je samo rođen. A u MALOM BUDU igra Podgoričanina.
JACK IRISH je australijska kriminalistička serija televizijskih filmova u kojoj naslovnog detektiva igra Guy Pearce. Lik je baziran na seriji romana Petera Templea koji pored ove serije ima još par adaptacija u Australiji.
Glavni adut ove serije je naravno Guy Pearce, sjajan glumac koji uvek privlači pažnju, ali otprilike na tome se završava sve ono po čemu se ova solidno realizovana priča izdvaja.
Prvi TV film BAD DEBTS osim Pearcea u glavnoj ulozi i pristojne rediteljske egzekucije Jeffrey Walkera ne nudi ništa više, Templeov junak je baziran na seriji klišea koji su toliko prežvakani da su retro a zaplet koji proističe iz misterije se kreće dobro utabanim stazama korporativne korupcije, pokvarenih ministara, pedofila itd.
Ipak, Pearce zaslužuje da se pruži prilika i preostalim filmovima o Jacku Irishu jer u njemu ti projekti imaju dobar osnov. Šteta što je u BAD DEBTu izostala nadogradnja...
Miša Radivojević je značajan reditelj u srpskim, pa i jugoslovenskim okvirima, i njegovi filmovi su ostavili značajan trag. Ipak, teško je napraviti konsenzus oko toga koji su njegovi zapravo ključni i najznačajniji filmovi, naročito u kontekstu jugoslovenske filmske tradicije. Da li su to njegovi rani radikalniji filmovi na liniji BEZ ili TESTAMENTa, urbane melodrame poput KVARA odnosno odrazi stanja u percepciji popularne kulture (mada ne i u popularnoj kulturi samoj) kao što je DEČKO KOJI OBEĆAVA. Ipak, posle reprize njegovog filma SNOVI, ŽIVOT, SMRT FILIPA FILIPOVIĆA, rekao bih da je to njegov najznačajniji doprinos našoj, pa zašto ne i evropskoj kinematografiji.
Za početak, FILIP FILIPOVIĆ je Radivojevićev stilski najdosledniji film, a da nije reč o radikalnom konceptu "filma bez reči" i sl. Naročito je stilska doslednost važna je FILIP FILIPOVIĆ nije eksperiment već se može smestiti u kontekst priča o predratnim revolucionarima i značajnim ličnostima koji su nicali širom Evrope na "levoj" filmskoj sceni, pa i kod nas. Među tim "žitijima", FILIP FILIPOVIĆ zbilja zauzima posebno mesto. Za početak, nastao je u zemlji u kojoj se nije moglo tako lako preispitivati revolucionarno nasleđe, a naročito generacija prvih "babica" revolucije čije su priče bile rezervisane za razne hagiografske "strogo kontrolisane" televizijske projekte, između ostalog i zbog i raznih kontroverzi koje su postojale upravo unutar tih istorijskih previranja.
Nema sumnje da je na Zapadu bilo mnogo lakše, u jakoj tradiciji sartrovskog preispitivanja, praviti ovakve priče, a u Jugoslaviji su one svakako bile prisutne eventualno u formi nekakve fikcije, i sa jasnim naravoučenijima kako je nepravilnost unutar sistema prepoznata.
Tek nekoliko godina kasnije, kod Kusturice i drugih autora koji su se dotakli teme Informbiroa, počinje da prevladava taj fatalistički karakter priča o revoluciji koja jede svoju decu i da se stvara ta nova tradicija filmova o NOBu, koja je prekinuta a u stvari je reflektovala različite narative koji su se javljali u društvu.
FILIP FILIPOVIĆ je dakle napravio nekoliko krupnih koraka dalje od filmova koji su preispitivali revoluciju, bilo da su to DALEKO JE SUNCE ili filmovi Živojina Pavlovića, upravo zbog toga što se izvukao izvan tematizovanja revolucije kao prostora na kome su se mogle ispoljiti najmračnije težnje sakrivene u pojedincu i gurnuo ih u pravcu svoje osnovne autorske opsesije kojom se detaljnije bavio Ivan Velisavljević, a to je položaj intelektualca.
FILIP FILIPOVIĆ je film koji se pre svega bavi temom sukoba ideja, i u tom pogledu je sartrovski, a scenario po svojoj deklarativnosti čak i prevazilazi domen "političke drame" koja prerasta u polemičku dramu. Ovo je priča o intelektualcu koji je učestvovao u bitnim događajima, nekada pobeđivao, nekada gubio sa svojim idejama, i na kraju sve platio glavom. Dramaturgija je epizodična i vrlo dinamična što nije svojstveno Radivojevićevom opusu a scenario potpisuje čak pet pisaca - Aleksandar Popović, Milovan Vitezović, Slobodan Stojanović, Miša Stanisavljević i sam Radivojević po Damjanovićevoj knjizi o Filipoviću.
FILIP FILIPOVIĆ u svojih sto minuta trajanja uspeva da dosta pitko i ubedljivo sabije nekoliko decenija Filipovićevih aktivnosti, sa stilizovanim pasažima koji ne remete "konkretnost" izlaganja. To su pre svega zasluge izuzetno snažnog rediteljskog rukopisa Miše Radivojevića u tom trenutku, i izuzetnoj centralnoj ulozi Aleksandra Berčeka. Iako je u korenu pripovedačkog mehanizma arhaična postavka da junak piše svoju autobiografiju kako bi se uključio u partijske organe, ona zahvaljujući Radivojevićevoj egzekuciji i Berčekovoj igri deluje moderno i ne preterano mehanički, a čak u nekim situacijama, kao recimo u sceni kada Berčekov pripovedač simultano prevodi sastanak sa ruskim komunistom, čak i maestralno.
Radivojevićev tretman likova i epohe je vrlo radikalan u kontekstu načina na koji smo navikli da se epoha prikazuje, i u jugoslovenskom pa i u svetskom filmu. Umesto statičnog prikaza, punog pijeteta i ukočenosti, kamera Bože Nikolića je neprekidno u pokretu, kao u najdinamičnijem novotalasovskom filmu, agresivno se koristi širokougaona optika koja izobličuje lica, pretvara junake u pojedinim scenama u svojevrsne lutke, a u pogledu izbora lokacija i njihovog tretmana, FILIP FILIPOVIĆ ima izgrađenu likovnost.
U određenom smislu, iako FILIP FILIPOVIĆ ne vrca od revolucionarnog entuzijazma zbilja liči na film koji bi stari revolucionari, po prirodi skloni avangardi, rado voleli da gledaju.
U tom pogledu, ako možemo da kažemo da se naratiov o NOBu tokom osamdesetih raslojio na nekoliko različitih, na Đilasov, Tempov, Lekin, Kočin... onda je FILIP FILIPOVIĆ rani reprezent Kočinog pogleda na revoluciju, iako se zapravo ne bavi događajima u kojima je Koča učestvovao, ni Španijom, ni Prvom proleterskom ni posleratnom diplomatijom. Ali u sebi definitivno sadrži korene "liberalizma" i skepse prema Sovjetima koja će kasnije krasiti Kočin politički kredo.
Određeni odjek estetike FILIPA FILIPOVIĆA možemo prepoznati kasnije u filmu KAKO SU ME UKRALI NEMCI, međutim u njemu nema ni ove stilske snage niti ideološkog kreda koji je krasio rani rad.
Raslojavanje revolucionarnog narativa koje on najavljuje se dogodilo ali nešto kasnije. Ako uzmemo u obzir da su se drugim Radivojevićevim uspešnim formama bavili drugi autori, poput Makavejeva, Žilnika, Gorana Markovića ili Srđana Karanovića i Rajka Grlića, sa uporedivim rezultatima, samo FILIP FILIPOVIĆ ostaje film u kome je Radivojević praktično sam u svom dostignuću.
U jugoslovenskim okvirima, FILIP FILIPOVIĆ je bio film ispred svog vremena. U evropskim okvirima, ovo je bio film kog se ni Werner Herzog tih dana ne bi postideo.
* * * 1/2 / * * * *
Stari razmišlja šta bi Ministarstvo kulture moglo da uradi u ovom vremenu bolnih intervencija.
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/nepopularna-kultura.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/nepopularna-kultura.html)
Stari komunistički kadar, nema šta :lol: :lol: :lol: Bojim se da u eri opšte deregulacije ovo što predlažeš nema mnogo šanse ni da se razmotri a kamoli da se nešto od toga sprovede, ali dobro, makar je ovo konzistentna lista ideja.
nije da se ne slažem, ali ima jedna začkoljica - ti prvi pišeš za novine a nisi novinar, a hoćeš čistku u tv i filmskoj režiji :)
naravno, ne srozavaš ti novinarstvo, ali u pitanju je princip :)
Ne pišem u novinama tipične novinarske tekstove kao što su izveštaji, istraživački tekstovi, ne radim intervjue, niti druge forme koje iziskuju novinarsku veštinu i tehniku koja se uči na novinarskim školama. No, kada se ovi kolektivni ugovori potpišu, spreman sam da se povučem... :)
Quote from: Meho Krljic on 20-04-2014, 12:06:03
Stari komunistički kadar, nema šta :lol: :lol: :lol: Bojim se da u eri opšte deregulacije ovo što predlažeš nema mnogo šanse ni da se razmotri a kamoli da se nešto od toga sprovede, ali dobro, makar je ovo konzistentna lista ideja.
Naravno da neće. Moje je bilo da kažem.
U poslednje vreme, sve je očigledniji problem naše javnosti to što usled potpune deregulacije više ne postoji čak ni elementarni ambijent za bilo kakvo smisleno odvijanje javnog života. Ne mislim samo na to što nema ambijenta da npr. neko umetničko delo doživi iole adekvatnu recepciju, već ni drugi oblici javnog života ne opstaju. Recimo, politika - zar nije Vučićev salto mortale primer toga da naša javnost apsolutno ne funkcioniše, ako dopušta "nekažnjenu" transformaciju te vrste. Naravno, nesporno je da tebi i meni, ljudima koji nas okružuju itd. takve stvari deluju jasno, očigledne su, čak deluje da su u medijima prepoznate i naglašene. Formalno, ne možemo reći da je to neko prećutao, zar ne? Međutim, odsustvo "imune" reakcije javnosti na tako nešto pokazuje da se nalazimo u periodu kada postoji kriza vrednosti u najelementarnijoj formi.
S druge strane, naravno, postoje sile koje se ne obaziru. Ali čak i kod njih kada se desi Snowden, koliko god da SAD tu priču preokreću u svoju korist, koliko god mogu da zatuku svaki pokušaj da taj događaj ima neke konsekvence, ožiljak ipak ostaje u njihovoj javnosti, ostaje osećaj da je NSA ozbiljno narušila privatnost ljudi, ostaje u krajnjoj liniji trauma što se to uopšte desilo i otkrilo.
Kod nas svih tih mehanizama nema. I samim tim, apsurdno je uopšte govoriti o kulturi kao nečemu što nije trofejna aktivnost ljubitelja starih zanata, dok se javnost malo ne dovede u red.
Sarajevo (Das Attentat: Sarajevo 1914): Film Review
7:54 AM PDT 4/13/2014 by Boyd van Hoeij
The Bottom Line
A handsomely made, Habsburg-era police procedural.
Venue
South East European Film Festival (opener)
Director
Andreas Prochaska
Cast
Florian Teichtmeister, Edin Hasanovic, Melika Foroutan, Heino Ferch, Cornelius Obonya
This historical drama from Austrian director Andreas Prochaska stars Florian Teichtmeister and Edin Hasanovic and arrives exactly 100 years after the start of World War I.
LUXEMBOURG – The 1914 assassination of the Archduke Franz Ferdinand of Austria, the spark that would lead to the start of the Great War, is believably dramatized as a Habsburg-era police procedural in Sarajevo (Das Attentat: Sarajevo 1914), from prolific Austrian director Andreas Prochaska.
Clearly made to commemorate the start of WWI, exactly 100 years ago this summer, this film reunites editor-turned-director Prochaska with screenwriter Martin Ambrosch, who also wrote the screenplay for his recent Alpine western The Dark Valley with Sam Riley, which was nominated for a leading nine Lolas, the German Oscars, and premiered only a couple of months ago in Berlin. Like that film, Sarajevo pits an outsider against a diseased, initially incomprehensible group of people, though the examining magistrate who leads the investigation here is a morally more upright and ethnically more complex man than Riley's cliched western character.
Co-produced by TV channels from Austria, Germany and Czech Republic, this handsome-looking and well-acted feature will have its stateside premiere as the opening feature of the South East European Film Festival in Beverly Hills and, besides the obvious high-end TV channels, could interest distributors with a summer spot for a foreign-language drama in their schedules.
The attention to detail and impeccable sense of dress and duty of Sarajevo examining magistrate Leo Pfeffer (Austrian actor Florian Teichtmeister) are already evident in the film's first scene, in which he carefully grooms his facial hair. A health freak from the teens of the last century, Pfeffer doesn't smoke and rides a bike to work, which is what he's doing at the very moment the city reverberates, on June 28, with the noise of what turns out to be the first assassination attempt on the Archduke and heir to the throne, who's visiting the Bosnian town.
Cleverly keeping the actual moment the bomb is thrown at the Archduke's car offscreen, Prochaska does show several very young-looking and nervous men stationed along the motorcade route, all of whom will be dragged in by the police to be questioned by Pfeffer, who has been charged with the investigation. The magistrate and the author of the first attempt (Polish actor Mateusz Dopieralski) hear about the second, fatal assassination during the latter's interrogation and those higher up are quick to blame neighboring Serbia, which the ethnicity of the growing group of young men in custody seems to confirm.
Ambrosch's screenplay stays close to the point of view of Pfeffer and the film's investigation template allows the characters to reiterate what's important in terms of allegiances, potential double crosses and newly unearthed information -- thus bringing those who don't remember their high-school history back up to date -- and also naturally slips in notes on the characters' various ethnic backgrounds, including the revealing fact that Pfeffer is a Hungarian-Croatian Jew, which means he suffers from anti-Semitic scorn from his higher ups but also that he has a Slavic language in common with the Serbian perpetrators, though often he insists on speaking the empire's official German.
Though the film sticks quite closely to the genre conventions of the police procedural, albeit one set a century ago, Pfeffer is faced with anything but a straight-forward investigation, as he has to deal with the fact that the leaders in faraway Vienna -- never seen but their string-pulling power clearly felt -- have decided it's time for war with Serbia and that the assassination is the perfect excuse, thus just necessitating a report from the magistrate that fills in the blanks that'll allow them to arrive at the foregone conclusion, something Pfeffer resists.
A revealing conversation with one of the arrested men, Danilo Ilic (Bosnian-German actor Edin Hasanovic, in the film's standout supporting performance), proves key in advancing the investigation, which is further complicated by the mustachioed magistrate's emotional attachment to Marija Jeftanovic (German-Iranian actress Melika Foroutan), a beautiful, rich and married Serbian woman whose household might be involved in the events, and Pfeffer's friendship with a nationalistic surgeon (German actor Heino Ferch, Albert Speer from Downfall) -- the latter an intriguing relationship that could've been fleshed out more, so some of the latter scenes would carry more emotional weight. Echoes of contemporary events, in places ranging from Abu Ghraib to Crimea, are there for the taking but never overly lingered on.
Teichtmeister gives Pfeffer a steely, against-all-odds edge and a rigid sense of propriety that works well though he occasionally allows the character's emotions and doubts bubble to the surface, most notably in his handful of scenes with Foroutan.
Cinematographer Andreas Berger (Vincent Wants to Sea) lights most of the interior scenes with a painterly eye for the semi-dark, thus visually echoing the shady dealings that Pfeffer uncovers. Production designer Isidor Wimmer and costume designer Uli Fessler manage to make the decors and costumes feel not quaint but rather bursting with vitality and life, adding to the impression things are happening right now and moving quickly, a feeling reinforced by Berger's occasionally moving camera and cutter Daniel Prochaska's editing rhythms.
Production companies: Dor Film, ZDF, ORF, Ceska Televise
Cast: Florian Teichtmeister, Juergen Maurer, Melika Foroutan, Heino Ferch, Cornelius Obonya, Edin Hasanovic, Erwin Steinhauer
Director: Andreas Prochaska
Screenwriter: Martin Ambrosch
Producers: Danny Krausz, Kurt Stocker, Isabelle Welter
Co-producer: Jan Mojto
Director of photography: Andreas Berger
Production designer: Isidor Wimmer
Music: Stefan Bernheimer
Costume designer: Uli Fessler
Editor: Daniel Prochaska
Sales: Betafilm
No rating, 98 minutes
Da, Politika je imala intervju sa autorom u Petak. Evo ga:
Сарајевски атентат у режији Беча (http://www.politika.rs/rubrike/Svet/290393.sr.html)
Quote
Милионима гледалаца у Аустрији и Немачкој биће приказан ТВ филм ,,Атентат, Сарајево 1914" у коме се не криви Србија за припрему и почетак рата, већ Аустроугарска
naravno, kolumna je prilično slobodna tema, i treba da je pišu ljudi iz različitih oblasti, ali u načelu najbolji kolumnisti su istovremeno bili i novinari (Tijanić, Tirnanić...), ipak im je to primarni posao
ali htio sam da naglasim da bi i Kim Džong Il imao neki koncept propustljivosti, ono tipa Kubrik ili Mihić nisu diplomci, ili griješim?
dakle, neka vrsta propustljivosti između profesija bi trebala da postoji, ali da budu određeni neki kriterijumi koji nisu striktno vezani za formalni dokument poput diplome? Ali to ja sad samo komplikujem, načelno se svakako slažem
smorio bih i sa jednim komentarom u vezi javnog života, imajući u vidu rasulo institucija civilnog društva, na čije ruševine naleću NGO lešinari, nisam siguran da bi prosta rehabilitacija tih institucija pomogla, to je nekako defanzivna strategija. Druga opcija koja se spominje je davanje na značaju društvenim pokretima, kojih u Srbiji realno i nema, nego sestre Kovač govore o pravima životinja a Stojanović je gej aktivista, i to je kao civilno društvo. Da li je npr radnički pokret (kojeg naravno nema) važniji od ministarstva kulture (kojeg naravno ima) u ovom slučaju, to bi bilo moje pitanje.
Propustljivost između profesija mora da postoji ali ovde govorimo o nečemu drugom. Dakle, govorimo o Asocijaciji, ne o nekakvom isključivom kriterijumu diplome. Naime, ako bismo uzeli da standardizujemo po tome ko ima diplomu FDU ispostavilo bi se da Kusturica, Marković, Karanović i Paskaljević nisu reditelji jer nisu završili FDU već FAMU. Dakle, nije diploma jedne škole znak da je neko reditelj, ali mislim da se vrlo lako može uspostaviti kriterijum da u Asocijaciju mogu ući oni koji se se za to školovali i oni koji su to, pod određenim kriterijumima, radili. Dakle, mislim da je Asocijacija sasvim realno rešenje, da ne mora biti diskriminišuća prema ljudima koji nisu stekli formalno školovanje, ali da isto tako može da spreči dosadašnju praksu da kabloman koji je nekoliko meseci posmatrao kako se snima emisija postane reditelj jer hoće da radi za manje pare nego šofer koji je do juče režirao.
Naša kienmatografija jako puno duguje ljudima koji nisu školovani reditelji. Pravniku Žilniku, slikaru Popoviću, primenjašu Aleksi Gajiću itd. I mislim da se to kroz ideju asocijacije ne bi osporilo. Međutim, stvar je u tome da se kroz sindikat na neki način obustavi obezvređivanje profesije jer danas je teže biti na tržištu rada kao reditelj nego kao vozač sa B kategorijom zato što vozila B kategorije mogu da voze samo oni sa dozvolom, a da režira "može svako".
Гледао сам пре десетак дана "Атентат" АКА "Сарајево". Речено ми је да је у питању радна верзија филма, што може да значи било шта те нисам сигуран да ли је постпродукција била потпуно завршена за ово што сам видео, али поред тог другачијег погледа на ствари имао сам утисак да гледам веома дугу драмску реконструкцију у оквиру неког документарца. Тим више што је много тога испричано у форми дијалога током саслушавања, састанака, итд.
Ипак, било како било, уз Би-Би-Сијеву мини-серију "37 дана", гласао бих да то иде на ТВ. Постоје извесне зачкољице које коче приказивање Булајићевог "Сарајевског атентата", па и "Марша на Дрину", ал јбг.
Pogledao sam THE PHYSICIAN Philippa Stoelzla, nemačku ekranizaciju bestselera Noah Gordona, američkog pisca čiji je rad ipak imao najveći odjek u Nemačkoj i Španiji. Film je snimljen na engleskom za budžet od 20 miliona eura a biće eksploatisan i u formi televizijske mini-serije. Zaradio je oko 56 miliona dolara širom Evrope do sada, što znači da se praktično isplatio iz bioskopa i potvrdio kao mudra investicija oslonjena na internacionalni bestseler.
Stoelzl je napravio odličan komercijalni proizvod. Nisam upoznat sa sadržajem Goprdonovog bestselera, ali Stoelzl je snimio raskošnu kič-melodramu o srednjevekovnom engleskom vidaru koji odlazi u Arabiju kako bi izučio lekarske veštine, tamo zaboravlja na evropsko vreme, otkriva miris Istoka i sve što uz to ide.
Stoelzlov film ima sve, i lepe ambijente i lepe likove i zanimljivu temu, jedino nema gotovo nikakvu dramsku tenziju, što je inače svojstveno tim "vernim" slikovničkim adaptacijama bestselera. Ipak, u poređenju sa HARRY POTTERom ili LORD OF THE RINGS uvek bih se opredelio za Stoelzlov film.
U određenom smislu možemo reći da je Stoelzl, kao reditelj sa backgroundom u scenografiji i operi svojevrsni neo-klasicista nemačkog filma, mnogo više nego što je to bio Wolfgang Petersen koji je bio i pod uticajem Novog Holivuda i Novog nemačkog filma. Stoelzl sa svojim istorijskim temama i sklonošću ka klasicističkim zapletima i kodifikovanim žanrovima podseća na reditelje koji su radili u Trećem Rajhu. U tom pogledu najparadigmatičniji je njegov bergsfilm NORDWAND, obnova žanra koji je bio karakterističan za nacističku kinematografiju ali i priče iz epohe GOETHE! i THE PHYSICIAN. Paradoksalno, ipak njegov najsigurniji rad ostaje film koji je sve sem evropski, a to je ERASED, savršena kopija trilera iz TAKEN kalupa.
Kao i uspeh filma THE PHYSICIAN tako i utisak o ovom filmu dosta zavisi od bliskosti sa materijalom iz Gordonovog romana. Pošto roman nisam čitao, a po ovom filmu mi ipak ne deluje previše blisko, umereno sam i uživao, ipak visok nivu realizacije mu se ne može osporiti.
* * 1/2 / * * * *
More than 50 directors contribute to a 'crowdsourced' patchwork retread of Paul Verhoeven's sci-fi classic.
If the original Robocop character-- as seen in Hollywood's 1987 and 2014 productions-- was famously "half man, half machine," then the scattershot, crowdsourced Our RoboCop Remake is equal parts tribute and parody. Cobbled together for a tiny fraction of the underperforming MGM official reboot's $130m budget, its sixty scenes were assembled by separate teams of writers, directors, editors, actors and crew, with occasional personnel overlaps-- and results that are dizzyingly variable even by the notorious standards of portmanteau pictures. Latest in a ragged string of lo-fi homages to 1980s cult favorites, it's currently available for free online via Vimeo but has nevertheless been picking up international film-festival screenings and can expect exposure in midnight-movie slots.
our editor recommends
Scattershot, sometimes slipshod and frustratingly uneven in terms of the gag hit-rate, this ostentatiously unpretentious and gleefully unauthorized enterprise unearths some previously unheralded talents. Indeed, the general level of inspiration is so lukewarm that moments of ingenuity and flair leap out all the more forcefully. Because while far too many of the directors and scriptwriters rely on broad humor and audience indulgence--interpolating so many brief extracts from Verhoeven's picture is a particularly misguided ploy--certain segments provide glimpses of what the project could have been given a firmer controlling hand. As the opening credits put it, Our RobCop Remake was 'produced and organised by' David Seger--of the Los Angeles-based short-film showcase Channel 101--who previously oversaw Our Footloose Remake (2010).
One of the sequences here (#27), a genitalia-splattering extravaganza produced by the Fatal Farm collective, has already become a minor internet sensation, its professionalism fooling many viewers into thinking they were seeing actual outtakes from the Paul Verhoeven original. Much credit for this belongs to experienced small-screen DoP Christian Sprenger, who captures the nocturnal scuzz of Jost Vacano's cinematography in what was surely one of the more pricey segments to assemble, with every cent up there on the screen.
Elsewhere some striking effects are achieved from simpler means, especially when the directors eschew lazy belly-laughs and adopt edgier strategies. Notable among these are an unexpectedly poignant ballet version of one of the story's more traumatic interludes (#18) by 'Team Tiger Awesome', directed by Clint Gage, choreographed by Michael Riccio and featuring music by Barry J Neely. This graceful passage finds its climactic counterpoint in an semi-animated, opera-inspired take on the violent finale (#57) directed by Erik Beck for 'The Indie Machines', with outstanding music by Mark Douglas and Doug Larsen. The latter follows the wildest and most radical section, Brad Conlin's hallucinatory slice of eye-popping experimenta which wouldn't look amiss in one of Damon Packard's demented sci-fi offerings. Of the many actors slipping into the various (and variously elaborate) RoboCop costumes, meanwhile, Korean-American Randall Park (section #52) displays such droll comic timing it's a shame his contribution is so fleeting.
Surprisingly few barbs are aimed directly at Jose Padilha's official remake, until a droll eleventh-hour appearance by a black-jumpsuited figure whose appearance is instantly mocked by the more 'orthodox' looking RoboCop surrogates: "What are you, an X-Man?!" they jeer. Of course Our Robocop Remake isn't remotely interested in adapting the original to the 21st century, of course, instead lurching from scene to scene to scene in a slavishly exhaustive manner which results in a wearyingly excessive running-time, even if Seger and company do keep much of the best material for the last reel.
Venue: CPHPIX, Copenhagen, January 24 2014
Production company: Channel 101
Cast: Paul Isakson, Spencer Strauss, Rachel Adams, Kate Freund, Wendy McColm, Willy Roberts
Directors: Various
Screenwriter: Various
Producer: David Seger
Directors of photography: Various
Production designers: Various
Costume designers: Various
Editors: Various
Music: Various
Sales: Channel 101, Los Angeles
No MPAA rating, 108 minutes
A evo i jedne od scena:
Our Robocop Remake - Scene 27 by Fatal Farm (http://www.youtube.com/watch?v=KSPzsV2YN6Q#ws)
kao i trejlera:
Our RoboCop Remake - Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=qfF14LI2QDA#ws)
The defector who wants to go back to North Korea
Son Jung-hun escaped 12 years ago in search of a better life. Now, disillusioned with the South, he is planning to return
Justin McCurry in Seoul
The Guardian, Tuesday 22 April 2014
Infantry soldiers patrol the border of the Demilitarised Zone between South and North Korea Soldiers patrol the border of the demilitarised zone between South and North Korea. Photograph: Nathan Benn/Alamy
Son Jung-hun first entertained thoughts of life outside North Korea in the 1980s, after chaperoning guests at an international youth event in Pyongyang.
As a trade official working under Jang Song-thaek, the recently executed uncle of the North's leader, Kim Jong-un, Son was part of the Pyongyang elite.
Those few days of interaction with foreign visitors gave him a vicarious peek at life beyond the confines of the world's most oppressive dictatorship, and sparked his eventual defection.
But now, 12 years after he arrived in South Korea, Son has a new purpose in life: to return to the North to protest against the treatment of defectors south of the heavily armed border that has separated the two Koreas for more than six decades.
"The South Korean media portray us as people who want to be seen as a victimised minority with a sense of entitlement," Son told the Guardian in a recent interview in Seoul. "The government here won't accept how difficult it is for defectors to adapt to life in a free-market economy, and for that we are treated with contempt. By going public with my desire to defect again [to North Korea] I hope to send a message about how badly South Korea treats defectors."
Son is one of a growing number of double defectors – political and economic refugees from the North for whom life in the democratic, capitalist South has fallen far short of expectations.
If he gets his way, the very least Son can expect is a fleeting moment of fame in North Korea, where every defection back to the communist state is treated as a propaganda coup against the South. Yet he knows he also faces harassment, incarceration or worse.
The catalyst for Son's flight from North Korea was the abrupt end to Moscow's largesse towards its communist allies after the fall of the Soviet Union. To earn hard currency, the Pyongyang regime turned to illicit arms exports, which Son helped arrange.
However, when he was accused of stealing $10,000 (£5,960) intended to facilitate a sale, potentially worth $30m, of missile-making materials to Taiwan, he believed he had been set-up. He felt he was a marked man.
"I knew what the consequences would be," said Son, who was detained for three months. "I was up against people at the top of the regime, so I took my friends' advice and got out."
Song Jung-hun 2 Son Jong-hun wants to return to North Korea to protest against South Korea's treatment of his fellow refugees. Photograph: Justin McCurry
In April 1997 he hired a truck, telling unsuspecting colleagues that he was going to the countryside on business. Instead he drove across the border with China, leaving behind his wife and their son. A year later his son joined him in Beijing, and together they arrived in Seoul in 2002.
Son spent his first year of freedom performing menial jobs. "I got to experience how people on the bottom rung of South Korean society really live," he said. "I soon discovered that life here was very different from what I'd heard about in the North. The government here seemed to be saying to us, 'Well, we didn't ask you to come so what do you expect?'"
Those early days lay the foundations for Son's work over the past 10 years, helping fellow defectors while plotting his return to a country he still claims to detest.
Son, though, is in a minority among defectors. Most savour the political and economic freedoms they daren't have dreamed about while living in the North. Since the end of the Korean war, about 25,000 North Koreans – more than two-thirds of them women – have made the journey across the country's border with China, where they lie low and earn money to finance the last stage of their journey to South Korea, typically via Thailand or Laos.
But tightened security on the North Korea-China border and less sympathetic treatment by recent conservative governments in Seoul have stemmed the flow. According to South Korea's unification ministry, the number of defectors arriving in Seoul in 2012 fell to 1,509, more than 40% down on the 2,706 who arrived a year earlier. About 1,500 more arrived last year, the ministry said.
New arrivals are interrogated to weed out spies, then spend three months at Hanawon, a re-settlement facility an hour south of Seoul where they are given counselling and coached in the practicalities of South Korean life.
After completing the Hanawon programme, each defector receives government subsidies of 20m won (£11,200) to find a home or a place at university, followed by monthly payments of 320,000 won for five years.
The allowance is barely enough to live on, Son says, since most defectors are indebted to brokers who helped them reach South Korea. "It's not uncommon for female defectors to end up in the sex industry or men to get involved in drug dealing [to pay off their trafficking fees]," he said.
At around 20%, the unemployment rate among defectors is six times higher than the average for South Koreans, according to the Database Centre for North Korean Human Rights.
"It is harder than you imagine for defectors to find a job," said Son, who struggled financially despite his background in trade and a degree in business and economics from Pyongyang Industrial University.
"The South Korean government occasionally makes grand gestures, such as employing defectors as officials or letting them run for political office. But it's all for show in its ideological war with North Korea. They want to prove that they are treating defectors well, when in fact they are doing nothing to improve their lives."
Recent allegations that interrogators sexually abuse newly arrived female defectors have only added to Son's disenchantment with his home of more than a decade. "Life is hard in North Korea, but some defectors have found that it's even tougher here. They are afraid of the South Korean government and the police. People are lining up to go home."
Pyongyang gathering More than a million people gather on Kim Il-sung square in Pyongyang in 2003. Photograph: XInhua/EPA
It is impossible to tell how many defectors have returned to the North. The unification ministry says it has records of only 13 double-defectors, three of whom ended up returning to South Korea.
Anecdotal evidence suggests the number is far higher. The South Korean JoongAng Ilbo newspaper quoted a former MP as saying that about 100 people had fled to the North via China in 2012 – a figure dismissed by the unification ministry – while about 800 defectors known to have arrived in South Korea are unaccounted for. Son says he knows of 70 to 80 North Koreans who are "desperate" to go home.
While the numbers are disputed, North Korea watchers say there are definite signs the country has launched campaign under Kim Jong-un to woo defectors back home, reportedly with offers of cash, a job and a home.
Security agents have been visiting the families of defectors and telling them that it is safe for their loved ones to return, a Reuters investigation found last year. There are unconfirmed reports of agents who have infiltrated South Korea, offering defectors up to $45,000 and an appearance on TV.
Over the past year, Pyongyang has staged at least half a dozen media appearances by double defectors, although all appeared to have been meticulously choreographed, with returnees publicly pledging loyalty to Kim and criticising the grim realities of life in the capitalist south.
Son's insistence on leaving South Korea legally has failed to impress the authorities, which invoked the controversial national security law to impose a travel ban. He believes intelligence officials are tapping his phone and occasionally follow him.
"If I don't do everything by the book, what hope is there for the other defectors I know who want to go back to North Korea?" he said.
He is aware that life back in North Korea will probably be far worse than the trials he has experienced as an outsider in Seoul. His brother was executed by firing squad as punishment for being related to a defector; his uncle, once a senior security official in Pyongyang, and his brother-in-law, a former army colonel, were stripped of their military titles and given ordinary civilian jobs. Son and his wife divorced before he left the North so that she would escape punishment.
At the end of a two-hour interview, Son reveals he is suffering from cirrhosis of the liver and has been given between one and three years to live. Before he dies, he wants to be reunited with his ageing mother, who he is convinced is still alive. But he insists his motivation for returning to North Korea is political.
"I want the world to know how callously the South Korean government treats its Korean brothers and sisters," he said. "The North Korean regime might well use me for propaganda, or I might end up in prison. After all, I didn't flee because I was hungry. I left for political reasons.
"But I'm ready to sacrifice my freedom in the hope that North Koreans here can one day have theirs."
U spomen na Krkobabića, jedna evergrin priča...
http://novinenovosadske.rs/siva-sila/ (http://novinenovosadske.rs/siva-sila/)
Reprizirao sam TAJVANSKU KANASTU Gorana Markovića, jedan od filmova koji su anticipirali moralnu krizu post-titoizma i definisali konzumerizam poznog titoizma. U jednoj ravni, TAJVANSKU KANASTU možemo nadovezati na filmove DEČKO KOJI OBEĆAVA Miše Radivojevića i NEŠTO IZMEĐU Srđana Karanovića a zašto ne i DAVITELJ PROTIV DAVITELJA Slobodana Šijana koji su kanalisali nezadovoljstvo rane srednje generacije kroz prizmu Novog talasa. Zanimljivo je da Novi talas upadljivo interesuje generaciju reditelja koji su nešto ispred njegovih učesnika i u njemu oni prepoznaju potentan simbol. Kod Radivojevića Novi talas je visokoestetizovan, stoji u opoziciji sa socrealističkom svakodnevicom i nudi autentičan prostor za intimnu avanturu glavnog junaka, ambijent u kome on može da se izgubi i ponovo pronađe. Kod Karanovića je Novi talas a pre svega pank obeležje nove generacije koja bezobzirno okreće leđa generaciji-autora, a delimično ga percipira i klasno, kao simbol urbane srednje klase. Kod Šijana je klasno obeležje još karakterističnije kao vid dekadencije građanske klase koja se ispoljava drugačije od frustracije koju ima naslovni lik. Ipak, i kod Radivojevića i kod Karanovića i kod Šijana, Novi talas je tretiran kao autentično umetničko ispoljavanje nekog društvenog ili generacijskog problema.
Kod Markovića međutim, prilično viozionarski Novi talas biva prikazan kao nova zabluda. Stariji brat Saša Belopoljanski je propali šezdesetosmaš koji još uvek može da živi u svojim iluzijama bez ikakve odgovornosti prema okolini. Koliko god je on plod vlastitih slabosti i doslovnog shvatanja šezdesetosmaških ideja, on je produkt i sistema koji sebi dopušta da, fromovski rečeno, proizvodi takve "škartove". Međutim, njegova mlađa sestra Dragana Belopoljanski, koju igra Margita Stefanović (sic!) oličava Novi talas koji je jedna nova vrsta uzaludne pobune, praćene heroinom.
Scene u kojima policija privodi Draganu i pretražuje stan u potrazi za narkoticima su naročito vibrantne, a naročit odjek imaju danas kada smo upoznati sa sudbinom grupe EKV. Inače, zanimljivo je da su članovi EKV u dve godine imali nastupe u dva filma, i ako imamo u vdu koliko je tada film bio bitan kao sredstvo masovne komunikacije, jasno je da su bili vrlo afirmisani i daleko od statusa potpunih alternativaca što samo govori u prilog verovatno spontano prepoznatoj tezi Gorana Markovića da se Novi talas već kompromitovao i da u njemu nije nikakvo rešenje niti atmosfera pobune.
Za razliku od DEČKA KOJI OBEĆAVA koji govori o esteti na visokoestetizovan način, Markovićev film više evocira atmosferu američke socijalne melodrame sedamdesetih. Lako bih mogao da zamislim Waltera Matthaua, pa čak i Paul Newmana u ulozi ovako beznadežnog junaka, a Dustin Hoffman, De Niro i Pacino su se time jako puno bavili samo bez tako izražene komične i groteskne dimenzije. Iako Saša Belopoljanski ima u sebi jako puno tragike nekog Schlesingerovog junaka recimo, on je ipak komičan, otud mi je Matthau i prvi pao na um.
U ovoj fazi Markovićevog rada, i dalje više volim MAJSTORE MAJSTORE i NACIONALNU KLASU jer su oni unutar ubedljivije male priče uspeli da zarobe veliku priču - Belopoljanski je lik na granici uverljivosti. Međutim, užasna i duboko komična situacija u kojoj se on nalazi svakako jeste na liniji ova dva filma, i njen pesimizam je ravnopravan. Štaviše, u određenom smislu, TAJVANSKA KANASTA praktično više ni ne percipira samoupravljanje kao ključni problem, već se ponaša kao da je ono već nestalo, kao da SFRJ još uvek samo tehnički egzistira, o čemu najbolje svedoči mahinacija u koju Belopoljanski biva uvučen.
Naime, takav veliki građevinski projekat kao što je novo naselje s jedne strane jeste simbol samoupravne izgradnje, odnosno državnih investicija i samim tim prikaz kako je ta oblast ušla u fazu beskrupulozne privatne pljačke ukazuje na ozbiljnu i verovatno neizlečivu krizu sistema.
Markovićev postupak je u ovom filmu sveden, dosta akademski, sa bravuroznim rešenjima u pogledu rada sa glumcima.
Zanimljiv je način na koji u ovom filmu Marković tretira svog "stalnog" glumca Bogdana Diklića. Naime, u ovom filmu on već postaje tipski junak impotentnog radnika slabog karaktera, u odnosu na smušenog ali disciplinovanog junaka iz MAJSTORA.
TAJVANSKA KANASTA je stekla status kultnog filma, i u određenom smislu, spada u red naslova kroz koje se može pratiti kontinuitet tipičnog "Markovićevog junaka", filmova koji se fokusiraju na junaka a ne na priču ili događaje oko njih, u koje svakako spadaju i NACIONALNA KLASA i TITO I JA, kao svojevrsni prequeli TAJVANSKE KANASTE.
* * * / * * * *
Pogledao sam OMAR Hany Abu Assada, još jedan od promašaja, doduše manje neobjašnjiv od prethodnog, koji je posle oskara za PARADISE NOW snimio Abu Assad, jedna od potvrda teze da nagrada za strani film uvod u stagnaciju karijere.
OMAR je nešto između PARADISE NOW i Assadovog bizarnog DTV filma COURIER, dakle triler smešten u Palestinu. Nažalost, Assad se bavi najjednostavnijom formom trilera o mladom učesniku pobune koji biva zarobljen, postaje doušnik i potom tone sve dublje u intrige između terorista i izraelskih snaga bezbednosti ali sve to biva začinjeno i ljubavnim trouglom koji je na nivou jednostavne telenovele.
U tom pogledu, OMAR zaista deluje drugorazredno, i koliko god se Abu Assad trudio da ga "oblikuje" kao savremeni art-house sa žanrovskom svešću, jeftini elementi zapleta sve to u potpunosti degradiraju.
Jedno od zanimljivih ograničenja jeste i ta "nelagodna" pozicija Abu Assada kao reditelja palestinskog porekla koji se dotiče tamošnjih političkih prilika ali se obraća strancima. Iako se za savremeni izraelski film ne može reći da je previše ortodoksan u pogledu prikazivanja učesnika konflikta. Čak bi se moglo reći da je dosta liberalan i sa razumevanjem prema Palestincima, Assadov film svemu prilazi sa velikom dozom "balkanizacije" problema, u čemu neizbežno Izraelci postaju "pozitivci", i to ne zbog nekih naročitih moralnih gestova već zbog oslonjenosti na, nama prijemčivije, zapadne vrednosti.
Sama ideja o sukobu kultura ne bi bila loša kada svoju kulturu Assad ne bi prikazivao u konvenciji tlenovele gde ljudi svoje tragične nesporazume ne mogu da reše zbog tobožnje inhibiranosti a svi sporovi im se mogu razjasniti u tri razgovora. Da bi dočarao fatalnu nemogućnost komunikacije, Assad bi morao da se mnogo više potrudi.
* * / * * * *
Stari je smislio način kako da se popravi serijski program RTSa koji ne podrazumeva snimanje dobre serije.
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/u-nastavcima.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/u-nastavcima.html)
ti si još i dobronamjeran, budući da se ovi finansiraju iz državnog budžeta, a donekle od reklama, a pogotovo dok su se finansirali iz pretplate, imali su obavezu da serije ne budu samo češljanje gledalaca dok gori selo, nego da budu kvalitetne
iz prostog razloga što su unaprijed plaćene, ne moraš da se boriš za gledanost, već imaš samo obavezu prema srpskoj kulturi
u tome je i poenta vantržišnog finansiranja
a u Srba će na kraju ispasti da će tržište bolje brinuti o srpskoj kulturi
BLUE RUIN Jeremy Saulniera je jedan od primera jako velikog napretka reditelja između dva filma. Saulnierov debi MURDER PARTY (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,1352.msg116412.html#msg116412) bio je simpatična crna komedija i ne mnogo više od toga, BLUE RUIN je film koji donosi snažniji rediteljski rukopis, i u odnosu na MURDER PARTY koji je imao zanimljiv rediteljski koncept, ovde već možemo govoriti o rukopisu.
Mahom bez dijaloga, a u tim deonicama je najbolji, Saulnier je snimio vigilante priču o "običnom" građaninu koji pokušava da ispravi nepravdu sa svim onim trapavostima koje nosi osveta koji zapravo nema "set of special skills" kao Liam Neeson u TAKENu. Saulnier u određenom smislu sledi Braću Coen ali i Johna McNaughtona u svojoj priči čiji je osnovni sastojak niz slučajnosti i neuspelih osvetničkih gestova koje čini glavni junak i tone sve dublje u nevolje.
Macon Blair u glavnoj ulozi je odlična kontrateža ne samo mačo usamljenicima koji se tradicionalno svete u vigilante filmu, već i nekim upadljivo simpatičnim podelama iz indie filmova. Macon Blair je anti-zvezda i iz toga crpi svoj šarm. Saulnier je pored vizuelnog konceopta i pripovedačke tehnike i sa njim napravio odličan izbor. Macon Blair je definitivno pomogao da se dobro uravnoteže dijaloške sa "nemim" scenama.
Fotografija kojom se takođe bavio Macon Blair je izuzetna, kao i osećaj za ritam koji pokazuje u montaži. Ipak, teško je očekivati da će Macon Blair još dugo biti "sam svoj majstor" ako ode u neku skuplju produkciju.
Ukoliko mu je ulazak u produkciono ambicioznije vode izmakao posle MURDER PARTY, mislim da je BLUE RUIN definitivno uvod u to, ukoliko Saulnier to bude želeo.
* * * / * * * *
TOKAREV Paca Cabezasa je jedan od najslabijih TAKEN rip-offova koje sam gledao. Moram priznati da sam očekivao više od Cabezasa koji se nije izdvojio u prvu ligu španskih reditelja, ali Španci ipak obično drže visok nivo. Nažalost, uprkos tome što mu je film slikao nekadašnji Tarantinov DP Andrzej Sekula, Cabezas isporučuje film koji je ispod svih dosadašnjih Cageovih stranputičkih filmova, i po mnogo čemu podseća na nešto što bi se pre moglo očelivati u srpskom filmu, a ne u američkom ili španskom.
Akcija je mlaka i uglavnom dosadna, slabo realizovana bez energije, zaplet koji su smislili DTV pisci Jim Agnew i Sean Heller (znamo ih po groznom filmu GIALLO) veći deo filma ide po potpuno potrošenim konvencijama i tek u završnici donosi simpatičan obrt, ali to je već kasno da bi spasilo ovaj promašaj.
Cage poslednjih godina tone sve dublje u DTV, ali je do sada barem imao filmove koji su oko sebe okupljali "talenat" koji bi imao šanse i da ga dovede u bisokope. Ovaj film je možda mogao da računa na Cabezasov potencijal. Nažalost, Cabezas nije pokazao da je dorastao ozbiljnom repetroarskom, čak ni prvoklasnom DTV filmu.
* 1/2 / * * * *
Winter Soldier je pristojan aakcioni film koga iz nekih nerazumljivih razloga i Roberta Redforda nazivaju špijunskim trilerom. Zaplet je naravno previše besmislen da bi ikako mogao da prođe u bilo kojoj drugoj produkciji, ali film vade odlične akcione sekvence sa minimumom CGI-ja i zbilja udarničkim kaskaderskim radom. Koreografija borbi takođe odlična a brojni gufovi ne kvare opšti utisak. Glumci obavljaju posao kako treba pa tu povremeni padovi u scenariju nisu preterano bolni. Mene jedino kopka, ako je neko gledao i jasno mu je, neka mi pomogne, kako je Wilson spoofovao broj telefona Alexandera Pearcea u sceni kada otimaju agenta Sitwella? Ovo ne može biti goof, ceo plot filma zapravo zavisi od toga da zavaraju Sitwella da se odvoji od obezbeđenja, ali nije jasno kako Falcon uspeva da sa svog telefona okrene visokog SHIELD agenta a da ovaj misli da ga zove šef.
Marvel je zaista dostigao jedan iznenađujuće visok standard svojom trenutnom produkcijom. Naravno, Thor 2 je bio smeće, ali Kapetan 1 i 2, te Iron man 3 i Avengers su sve prilično dobri filmovi. Još se sad vidi da i nema potrebe da se plaćaju Keneti Brane i Angovi Liji i da operativci-a-ne-kreativci sasvim dobro odrađuju posao. Za koji dan idem da vidim i kako se Sony snašao sa Spajdermenom a onda krajem maja stiže Singer sa Days of Future Past. Šokantno mi je i dalje da su zapleti i likovi koji su godinama ipak bili deo arkanog znanja šačice posvećenih sada opšte dobro, ali hajde, ne bunim se mnogo.
Niko se neće iznenaditi time da Warner naprosto i dalje nema neku jasnu ideju šta bi i kako bi sa DC-jevim univerzumom. Ali su bar dosledni:
It's official: Zack Snyder set to direct 'Justice League' (https://tv.yahoo.com/news/official-zack-snyder-set-direct-020000321.html)
Quote
Today's not-remotely-shocking news is that Zack Snyder will officially direct "Justice League" (http://blogs.wsj.com/speakeasy/2014/04/27/warner-bros-details-plans-for-justice-league-movie-exclusive/) for Warner Bros as soon as he's done with "Man Of Steel 2."
For the most part, all this does is clarify the situation. After all, since the moment the conversation about the sequel to "Man Of Steel" began, the question about Warner's entire game plan regarding the DC universe has been in play. Each new announcement about the film has added new characters to the mix. Ben Affleck's onboard as Batman. Gal Gadot is set to play Wonder Woman. Just last week, they hired Sam Fisher to play Cyborg. It seems obvious that they're seeding things for more movies down the road, and now they've called the shot.
Greg Silverman, president of worldwide production for the studio, made it official in an interview with The Wall Street Journal. There's a hilariously breathless quote midway through his story that pretty much explains why they were given the story. "The plans for three superhero movies in relatively quick succession show how intent Warner is on catching up with rival Walt Disney Co.'s Marvel Studios in building a cinematic superhero universe after years lagging behind."
Also Read: Donald Sterling racism uproar: Kevin Hart, Rihanna, Snoop Dogg and more speak out (http://www.hitfix.com/news/donald-sterling-racism-uproar-kevin-hart-rihanna-snoop-dogg-and-more-speak-out)
Yeah, good luck with that. They don't mention a date for "Justice League," but if the "Man Of Steel" sequel comes out as planned in 2016 and Zack Snyder is directing both films, then the earliest we're going to see it is 2018. If they did decide to make "Justice League" back-to-back with the "Man Of Steel" sequel, then maybe they could get it into theaters by 2017. Even so, by that point, there will be what? Six new Marvel movies? More?
They can't worry about competing, honestly. No matter what they do, Warner just isn't committed to the sort of laser-focused production schedule that has made the Marvel movies such a force to contend with in the last few years. Warner tends to go gigantic when they make these films. I would be surprised if Marvel's made three films out of their whole run so far that are anywhere near as expensive as "Green Lantern" was, and I'm willing to bet that aside from "Avengers: Age Of Ultron," there's never been a Marvel movie that costs as much as "Man Of Steel" did. And that's fine. That's the way it should be, actually. Warner should just focus on doing the films they want to do, the way they want to do them, on the schedule that works for the movies. Unless they plan to start cranking out two a year, they're not really competing. Not in the way fanboys keep trying to make it sound. Yes, right now, "Man Of Steel 2" and "Captain America 3" are both set for the same date, but that won't end up happening, and besides, those films are going to be doing such radically different things in regards to their place in the larger narratives around them that comparing them because they are both based on comic books is ridiculous.
I found it interesting that they mentioned other films in development, including "Shazam," "Metal Men," "100 Bullets," and "Fables," especially since at least two of those have no overlap potential with "Man Of Steel" or "Justice League" at all. They also teased the possibility of making a "Wonder Woman" movie, but I'll believe that when I see it. I've read too many good drafts of relatively faithful "Wonder Woman" movies over the years to believe that they're any closer to actually making the film.
Also Read: Keira Knightley gushes over 'Begin Again' co-star Adam Levine: He's 'sensational' (http://www.hitfix.com/news/begin-again-film-of-firsts-for-levine-knightley)
For now, "Justice League" is the prize that Warner Bros. has to focus on, and if they pull it off, then they open the door to at least try some other characters. This is still such an early moment that speculating about where they're going to go assumes that they'll pull this off. That is in no way a given. I'm on the record as being a big fan of "Man Of Steel," and I'm personally excited that they now appear to be doubling down on Snyder as the guy who is setting the palette for the larger world. But we'll see how the public responds, and how far they get with their "Justice League" plans before we start calling this a "universe."
"Man Of Steel 2" arrives in theaters May 6, 2016.
Da, se razumemo, Snyder daleko od toga da nije kompetentan izvođač, mada mu filmovi po mom ukusu variraju od katastrofalnog (300), preko poštenog promašaja (Watchmen) i umerenog pogotka (Man of Steel) do solidnog (Legends of the Guardians). Pošto je to skoro pa konstantno uzlazna putanja, MoS2 možda bude odličan a Justice League izvrstan film. Ali s obzirom da pričamo o datumu koji je četiri ili pet godina u budućnosti, sasvim je moguće da će se do tada superhero bubble pošteno izduvati i da će JL film stići na Kosovo ravno malo prekasno da bi Snyder tu imao čime da se dokaže...
Quote from: Meho Krljic on 27-04-2014, 21:05:17
Mene jedino kopka, ako je neko gledao i jasno mu je, neka mi pomogne, kako je Wilson spoofovao broj telefona Alexandera Pearcea u sceni kada otimaju agenta Sitwella?
Pazi, umece hakovanja u filmovima je dostiglo toliki nivo da se ja vise ni ne pitam oko takvih stvari. Nasi heroji su jednostavno imali program/algoritam/votever kojim su to uradili. Meni se inace film veoma dopao, bas sam ga sinoc gledao i divim se Marvelovcima na dalekoseznom planiranju ali i cinjenici da su spremni da menjaju status kvo svojih svetova i junaka. Svaka cast!
I meni se dopao, nadam se da je to jasno. Mislim da je prvi Kapetan Amerika bolji i inteligentniji kao film, ali je ovaj uspeo da sirovim spektaklom (ponavljam, manje zasnovanim na CGIju a više na junačkim stantovima) odradi posao baš kako treba, i da nam između Iron Man 3 i Avengers 2 podari jedan ozbiljan akcijaš sa prihvatljivim zapletom o svetu ugroženom od strane svetougrožavajuće pretnje itd. Zanimljivo će biti videti Guardians of the Galaxy na jesen, i kako će se on uklopiti u ovaj winning streak.
A što se tiče tog hakovanja telefona, imam utisak da fali popriličan deo filma u tom nekom segmentu, a koji ćemo videti u extended cutu na BluRayju, posebno jer se relativno nametljivo kaže da je do Falconovih krila donekle teško doći (tri kruga straže i zid od pola metra), a zatim se preskoči sve to kako se do njih došlo. Možda u tom isečenom delu ima i to objašnjenje za telefon.
Mislim da je odnos Warnera prema superherojskim propertyjima koje ima u vlasništvu, preko vlasništva na DCjem drugačiji od Disneyevog prema Marvelu. Iako se sam MCU razlikuje po fazama, mislim da u slučaju samog produkcionog rada u marvelu postoje dve faze, faza Avija Arada, i faza kada je sve preuzeo Feige.
S druge strane, ako sagledavamo ukupnu estetiku i tradiciju superherojskog filma, tu postoji samo jedna jedina faza, to je Warnerova faza inicirana Donnerovim SUPERMANom. Bilo je superherojskih filmova i pre toga, stripovi su bili ekranizovani i pre toga, pa i sam Superman. Ali tek je Warner u post-JAWS fazi razvoja američkog repertoarskog filma, uzdigao ekranizacije stripova na nivo event movieja i A-produkcije, i to u saradnji sa nezavisnim producentima/ finansijerima, ozloglašenim Salkindima.
U određenom smislu i Avi Arad je neka vrsta savremenog Salkinda, a Marvelovi odnosi sa Cannonom svedoče itekako da je i posle SUPERMANa superherojski film morao da se bori za svoje mesto u studijima.
Avi Arad je Marvelovim likovima doneo Warnerovu produkcionu ozbiljnost, uostalom jedan od njegovih prvih uspeha je i urađen pod pokroviteljstvom Time Warnera, to je serijal BLADE. Danas ekranizacije stripova ne bivaju prepuštene bilo kakvom pristupu sem tom starom Warnerovom.
Međutim, koliko Warner i dalje želi da njegove DC ekranizacije budu event movie, filmovi sa ekskluzivnošću, autorima od integriteta, prvoklasnom glumačkom podelom i sl. o čemu najbolje svedoči meni inače ne preterano prijatan Nolanov BATMAN, Marvel snima skupe filmove koji mentalitetski odlaze ipak u jednom drugom pravcu starih Disneyevih serijala kao što su bili HERBIE i sl. gde se filmovi od prebacivanja stripa na ekran i širenja popularnosti junaka polako sužavaju ka nekoj novoj hermetičnosti, kroz niz filmova koji se ne mogu razumeti bez predznanja. Dakle, Marvelovi filmovi su skupi i gledani ali nijedan među njima više nije event - stvorili su atmosferu kako je to vrlo uhodana mašinerija koja izbacuje svake godine dva filma i tera svoje, prebacujući fokus iz kreativnog u poslovni domen.
Kreativna atraktivnost čuva se za prve filmove, kada krenu nastavci, kreativnost se samo doliva kroz angažman novih glumaca ili reditelja ali se osnovni estetski postulati ne menjaju. Otud su meni i ponajbolji filmovi u tom domenu Marvelovog stvaralaštva bili oni koji su uvodili likovi poput HULKa sa Nortonom ili prvi CAPTAIN AMERICA.
Fox se prema Marvelu s druge strane, odnosi više kao Warner prema DCu, dakle više na liniji Avija Arada, kao uostalom i Sony prema SPIDER-MANu. Njima je film na prvom mestu i, iskreno, čini mi se da njihove priče o "kontinuitetima" i planovima za eksploataciju likova, univerzuma i sl. više deluju kao priča za akcionare nego politika studija. Warner, Fox i Columbia su ipak konzervativniji studiji od Disneya čije su filmske aktivnosti oduvek bile specifične (još od podele na Touchstone, Caravan i Disney) i vezane za širi sinergijski efekat eksploatacije van bioskopa. O tome uostalom svedoči i kupovina Lucasove kompanije.
Otud su meni na kraju Warnerove ekranizacije DCa (sa sve jako dobrim preseljenjem DC junaka na TV) odnosno Foxove ekranizacije Marvela, daleko bliže od ovoga što radi Disney.
Nota bene, zbog problema sa leđima nisam već dva i po meseca bio u bioskopu pa nisam pogledao WINTER SOLDIER, ali verujem da se uklapa u ovu tezu u osnovi.
Prvog radnog dana, Ministar kulture na stolu ima ovu inicijativu grupe filmadžija.
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/inicijativa-2822014.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/inicijativa-2822014.html)
Quote from: crippled_avenger on 28-04-2014, 12:01:25
Nota bene, zbog problema sa leđima nisam već dva i po meseca bio u bioskopu pa nisam pogledao WINTER SOLDIER, ali verujem da se uklapa u ovu tezu u osnovi.
Uklapa se, Winter Soldier je svakako film koji prilično imperativno zahteva predznanje u vidu prethodnog gledanja Avengersa i prvog Kapetana Amerike, da bi čovek shvatio motivacije likova itd. Takođe, sami događaji su uvezani u širi kontinuitet, a na koji se nadovezuje i TV serija Agents of S.H.I.E.L.D. tako da Marvel bez sumnje insistira na tom nekom integrativnom pristupu. Ovo je nešto što je superherojske stripove actually izdvojilo kao poseban i uspešan i izdržljiv žanr pa ne čudi što Marvel pribegava tome i u kinematografiji. Pošto i Warner kreće ovom putanjom, mislim da se to trenutno računa kao "uspešan model", ali, da, Warner svakako nema produkcijske uslove da štancuje filmove brzinom kojom to radi Dizni (plus dodatni filmovi iz Sonyja i Foxa), njihovi filmovi su mnogo skuplji i sve to. S druge strane, televizijski su značajno uspešniji nego Marvel (Arrow, Smallville) pa možda tu pronađu nekakav svoj put...
Ja mislim da je strip idealan za televiziju. Ono što je baš na polju DC univerzuma radio Warner na TVu je sjajno, dakle, govorim baš o univerzumu, ne samo o pojedinačnim likovima. Mislim, u kojoj drugoj formi možemo da gledamo aktivnosti likova kao što je Professor Ivo, osim na TVu u ARROWu?
Da, ali ono gde Warner za sada nije uspeo da ostvari prednost je to da Smallville i Arrow nisu povezani kontinuiteti, iako je ista produkcija. Marvel, za sada ispravno, smatra da njegovi filmovi i televizija, koliko je moguće, budu deo istog univerzuma i to se u ovom trenutku isplaćuje, Iron Man 3, Thor 2 i Captain America 2 su svi ostvarili mnogo bolje box office rezultate zahvaljujući Avengersima, a Agents of SHIELD uprkos tome što je veoma slaba serija, se održava u životu daleko duže od nekih manje loših serija na Foxu. Koliko ja umem da se razaberem, Betmen iz Snyderovog MoS2 neće biti betmen iz Nolanovih filmova (ne samo zato što ga igra drugi čovek), tako da, to neko građenje univerzuma koje treba da se kruniše Justice League filmom zapravo tek počinje sa MoS, umesto da se nasloni na uspešnu Dark Knight trilogiju...
Quote from: crippled_avenger on 28-04-2014, 12:52:52
Mislim, u kojoj drugoj formi možemo da gledamo aktivnosti likova kao što je Professor Ivo, osim na TVu u ARROWu?
Druga sezona Arrow-a kicks ass!
SMALLVILLE je sniman u vreme kada je postojala ideja da se snima serija o mladom Supermenu a ne da se eksploatiše DC univerzum. Tu su onda počeli da se pojavljuju razni DC likovi, i to je zanimljiva stvar.
ARROW pak nastaje u fazi kada se univerzum komodifikuje, kada se igra na duže staze, i zato će FLASH biti vezan na nivou univerzuma. Premda, ARROW pravi omaže samoj seriji SMALLVILLE sa nekim glumačkim rešenjima, dakle uzima ga u obzir kao pop-kulturnu činjenicu...
Da, Flash bi trebalo da pokaže kako se Warner snalazi u toj ideji građenja univerzuma kroz više filmova/ serija. Pošto ja imam divne uspomene na staru Flash seriju, a Kreisberga cenim kao scenaristu, rado ću ovo pogledati. Arrow na kraju nisam i gledao, a strip koji ekranizuje seriju me baš nije oduvao, no, ako je Milan sad ovako hvali, hm, možda joj dam šansu.
Vidi, ARROW je samo po sebi jedna vrlo solidna basic cable serija. Dakle, ne očekuj TRUE DETECTIVE, ovo je serija za narod - prevedno na srpski, serija u kojoj svakog sekunda znaš koji žanr gledaš i koji je odnos među likovima - ali je dobra, i u jednom vrlo bitnom aspektu PRILIČNO uverljiva - naime Arrow ubija, i njegov kostim i korišćenje luka i strele nije sasvim besmisleno nekritički preuzet iz stripa... Uz rizik da zvučim krajnje blasfemično - realističnije mi je Green Arrow "prodat" kao kostimirani superheroj u ovoj seriji nego Batman kod Nolana.
Ma, ja i ne očekujem išta više od toga. Samo znam da je lik u seriji prilično različit od onoga što poznajem i volim u stripu Green Arrow, pa me to malo kao odbijalo....
Ovaj TV Arrow se dosta naslanja na onaj One Year Later gimmick od pre par godina, koji je pisao Dzad Vajnik (ili Vinik), odnosno na njegov izgon na onom ostrvu... Ali ima veoma zanimljiv character arc u prvoj sezoni. I jeste uverljiv, u okviru toga sto jeste, naravno.
Pogledao sam EXTRACTION koji je za web snimio Tony Giglio. Reč je o novoj formi DTV rada koja dakle zaobilazi i fizičke nosače. Gledan u home video ambijentu a ne online zbilja deluje tehnički hendikepirano u odnosu na DTV filmove. Ipak, vrlo je zanimljiva kreativna dimenzija ovog dela koja nije za potcenjivanje.
Po strukturi bi se reklo da je EXTRACTION krenuo kao web serija, priča je podeljena na poglavlja. Takva je i struktura, ima jednu dominantnu liniju priče i jednu zakržljalu paralelnu radnju.
U glavnoj ulozi je mladi majstor borilačkih veština i relativno prominentni epizodista iz DTV filmova Jon Foo koji se pristojno snalazi u glavnoj ulozi, delom zato što je okružen iskusnim glumcima. Foo je odličan u onome što treba da pruži a to je akcija i borilačke scene su svetla taška ovog vrlo niskobudetnog filma snimljenog za tri sedmice.
Međutim, ni mirne scene nisu nepodnošljive, pre svega zato što su nepretenciozne i toliko rađene pod uticajem filmova ZERO DARK THIRTY i THE RAID (više u pogledu radnje nego realizacije) da to epigonstvo deluje simpatično.
Tony Giglio je jedan od pionira savremenog DTVa, i kao reditelj i/ili scenarista se dokazao u mnogim žanrovima.
Sad je postao i pionir DTWa (direct-to-web) gde je postigao simpatičan i upotrebljiv rezultat, u skladu sa mogućnostima.
Kao i Giglio, i Foo ovde ima čemu da se nada.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SARAJEVO - DAS ATTENTAT Andreasa Prochaske. Reč je o televizijskom filmu koji je koliko vidim po nekim kritikama tretiran i kao bioskopski rad, premda nema nikakve sumnje da je imao svoju premijeru na malim ekranima. Moguće je da distributeri nude i tu opciju, ali sumnjam da će ovaj film igde ići u bioskope. Međutim, sasvim sam siguran da će ga mnoge televizije prikazati ove godine na Vidovdan. Znam da je John Reynolds pogledao ovaj film i da mu je prihvatljiv, i u tom pogledu se ne samo slažem sa njim, već smatram da bi bio prvorazredni skandal ako RTS NE PRIKAŽE ovaj film za stogodišnjicu.
DAS ATTENTAT je svojevrsni JFK na temu Sarajevskog atentata. Prochaskin film se doduše razlikuje po tome što je duprlo kraći i kao dramsku okosnicu priče uvodi i prilično zaslađenu ljubavnu priču između Lea Pfefera, istražnog sudije koji ovde dobija funkciju Jima Garrisona, i srpske gospođice iz imućne sarajevske kuće. "Teorija zavere" koju iznosi Prochaska je slična onoj iz JFKa - mladobosanci su izvršioci ali su najveći profit mogli ostvariti samo eksponenti i vlasnici austrijskog i nemačkog vojnoindustrijskog kompleksa. U tom smislu, mladoboanci su prikazani kao idealisti, skloni levici i ne implicira se nikakva ni tajna ni javna velikosrpska agenda niti ikakva umešanost Kraljevine Srbije. Štaviše, DAS ATTENTAT kaže da okolnosti pod kojima se desio atentat otvoreno sugerišu da je Ferdinand podmetnut mladobosancima i žrtvovan da bi počeo Veliki rat.
Prochaskina rekonstrukcija epohe je kamerna ali solidna, sve scene su vešto realizovane, akcenat je naravno na karakterima i na odnosima, ne na masovkama, i ako izuzmemo par situacija u kojima se insistira na uspostavljanju konvencije zašto svi i kad ne moraju govore nemački, DAS ATTENTAT dobro funkcioniše.
Ovaj televizijski film nema potencijal da crossoveruje kod onih koje tema barem iole ne zanima. Ipak, za nas je značajno da u opštem trendu binladenizacije Srba pojavi film koji pretenduje da baziran na činjenicama a govori nama u korist. To što su Srbi sada postali negativci za koje je lako objasniti da su esencijalno zli u fikciji, predstavlja manji problem - uostalom to je dovelo do nastanka antiheroja Nika Belića. Međutim, filmovi koji tvrde da su bazirani na činjenicama, kao što je onaj Angelinin, su problem.
Novinari iz Kosovske Mitrovice se interesuju za Inicijativu.
http://www.novinar.de/2014/04/29/d-vojnov-kosovo-ce-biti-nase-samo-ukoliko-mi-mislimo-da-ono-to-jeste.html (http://www.novinar.de/2014/04/29/d-vojnov-kosovo-ce-biti-nase-samo-ukoliko-mi-mislimo-da-ono-to-jeste.html)
X-Men reklamiraju hamburgere. Fox je stvarno piljarska firma...
https://movies.yahoo.com/blogs/movie-news/-x-men--and-carl-s-jr--make-for-a-messy-marketing-mutation-215945567.html (https://movies.yahoo.com/blogs/movie-news/-x-men--and-carl-s-jr--make-for-a-messy-marketing-mutation-215945567.html)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=svPgFAUDLBk (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=svPgFAUDLBk)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=EJs8zC-AnQk (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=EJs8zC-AnQk)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PEoQoW8zZ_w (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PEoQoW8zZ_w)
Užas. Ipak, kad je o filmu reč, Fox zaslužuje poštovanje...
U prazničnom broju Naših novina, praznik za čitaoce, prva Cripplova kolumna koja će nadalje biti redovna, svakog petka.
Ova kolumna je mali znak podrške za Johna Reynoldsa, koga sam inače juče hvalio i u intervjuu za Glas Rusije...
http://starikadar.blogspot.com/2014/04/atentatori.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/04/atentatori.html)
Што се тиче премијерног програма, то је већ обезбеђено, јер под лиценцом већ имам 37 Days (http://en.wikipedia.org/wiki/37_Days_%28TV_series%29). Преговори око Прохаскиног филма су већ неколико дана у току; дистрибутер највероватније због актуелности "Атентата" држи повисоку цену, мада можда ту постоји и још нешто. Било како било, што се мене тиче, филм би требало узети и свако неузимање (мада мислим да ће на крају ипак бити по моме) може имати само финансијске разлоге.
Obezbedio sam još jedan glas za Prohasku na kolegijumu RTSa. Dakle, biće vas dvojica. :)
Узгред буди речено, дотурио сам данас имењаку твоју рецензију филма.
Pogledao sam Пленный Alekseja Učicelja, zanimljiv film o ratu u Čečeniji koji me je delom podsetio na Bodrovljev film po sličnoj temi. Ipak, Učicelj je snimio ovaj film bez zvezda, sa mnjim budžetom i sa izraženijim "istern" senzibilitetom. Film govori o dvojici ruskih vojnika, jednom sposobnom borcu i jednom švejkovskom zabušantu koji treba da uz pomoć čečenskog zarobljenika obave izviđanje terena. Kreću na zadatak i usput razvijaju odnos poverenja prema mladom Čečenu, no negostoljubiv teren i surove okolnosti sve to stavljaju na probu.
Učicelj se sa ovim filmom tek zagrevao za svoje železničko remek-delo. Ovde je još uvek radio sa niskim budžetom i puno obećavao i zbilja svedeni izraz, odlično korišćenje lokacija, solidna gluma čine pokazuju da je on reditelj sa velikim potencijalom. Srećom, imao je priliku da sa filmom КРАИ razvije svoju poetiku do vrhunca i snimi jedan od najboljih ruskih filmova u poslednjih destak, pa i više godina.
Пленный nije veliki film, ali je vrlo solidna mala ratna priča koja pokazuje da Učicelj odlično vlada fundamentima. Kad je reč o prikazu rata u Čečeniji, sigurno se dosta oslanja na tradiciju filmova o Vijetnamu. Nema one naknadne pameti koja je krasila filmove o Vijetnamu, ali nema ni patriotskog nadahnuća koje je svojstveno filmovima o Drugom svetskom ratu.
* * * / * * * *
Kao jedan od sagovornika koji su učestvovali u nastanku ovog teksta, za početak moram da naglasim da sam u svojoj izjavi izrekao i neke važnije stvari u vezi sa Inicijativom od ovih koje su prenete. No, to je slobodna procena novinara koji je napisao ovaj tekst i lični izbor.
Ipak, ono što nije lični izbor jeste zlovolja koja se iskazuje u nekim detaljima, ali i u nekim konkretnim činjenicama. Naime, u tekstu se kaže, "Za razliku od filmskih stvaralaca koji filmom ustaju u odbranu "srpskih interesa", jedna druga grupa ljudi iz Srbije već decenijama unazad kulturu stavlja u službu drugačijih ciljeva – shvatanja realnosti i spajanja mostova ka budućnosti" iz čega proizilazi da su srpski interesi nešto što je pod znacima navoda (što je legitiman stav pisca teksta) dočim je "shvatanje realnosti i spajanje mostova ka budućnosti" nešto što je konkretno, i ne mora se objavljivati pod navodnicima premda je u najmanju ruku reč o podjednako apstraktnim pojmovima.
Zatim, autor teksta prenoseći reči reditelja Stevana Filipovića o potpisnicima kaže, "u prošlosti prednjačili u korišćenju državnih fondova pa su, prema njegovom mišljenju, filmove koje predlažu mogli i do sada da snime. "
Među potpisnicima ove peticije nalaze se ljudi koji su zapravo već snimali filmove o ovoj temi, recimo Goran Radovanović, autor filma "Enklava" i Žarko Dragojević sa "Kućom pored pruge". Dakle, Filipovićeva, verujem slučajna, omaška nije osporena od strane novinara iako bi to zahtevalo elementarno istraživanje teme kojom se u svom tekstu bavi.
Vladimir Arsenijević u svom odgovoru kritikuje Inicijativu rečima, "To je didaktički odnos prema umetnosti koji pretpostavlja njenu edukativnu, pa i manipulativnu svrhu" a to ni u jednom trenutku autor teksta ne dovodi u kontradikciju sa misijom njegovih istomišljenika koja je kako autor navodi - "shvatanje realnosti i spajanje mostova ka budućnosti" što bi se svakako moglo podvesti pod "edukativni, didaktički, manipulativni" odnos prema umetnosti.
Ovaj tekst je prenebregavši velike delove moje izjave pre svega stvorio podlogu za fabrikovanje jednog sukoba, koji je neravnopravan na više osnova, prvo zato što druga strana ne raspolaže svim činjenicama, a zatim i zato što se od sagovornika sa druge strane Filipović jedini bavi filmom.
Inače, na pitanje koje Filipović postavlja u vezi sa temama kojima bi se bavili potencijalni filmovi i da li srpski zločini spadaju među njih, dat je i moj odgovor koji u ovom tekstu nije objavljen, tako da ispada kao da je on postavio pitanje a na njega nema nikakvog odgovora što naprosto nije tačno.
Iako je stav nesporno vrlo važan deo ove Inicijative, njen tekst a i dopunski odgovori koje sam dao novinaru a koji nisu objavljeni pokazuje da u njoj ipak postoji i nešto više od stava. Isto tako, ono što ovaj tekst prenebregava jesu i državne obaveze koje je kroz svoje politike u vezi sa Kosovom i Metohijom odnosno kulturom i kinematografijom preuzela Republika Srbija, i sa kojima je Inicijativa u potpunoj koheziji. Bez jasnijeg objašnjenja konteksta, važećih politika i zakona Republike Srbije, čitaoci ne mogu da dobiju dovoljno jasnu sliku ni o Inicijativi ni o aktivnosti drugih umetnika koje je autor odabrao da joj se suprotstave.
http://www.slobodnaevropa.org/content/inicijative-umetnika-iz-srbije-kosovo-izme%C4%91u-realnosti-i-propagande/25368592.html#hash=relatedInfoContainer (http://www.slobodnaevropa.org/content/inicijative-umetnika-iz-srbije-kosovo-izme%C4%91u-realnosti-i-propagande/25368592.html#hash=relatedInfoContainer)
Sad mi skoro glupo da ovo okačim (posle svog tog kosovskog patosa), ali evo: Kurtova druga suicide note poruka u kojoj hejtuje Kortni:
https://music.yahoo.com/blogs/music-news/new-letter-revealed-from-kurt-cobain-s-death-scene--mocks-marriage-to-courtney-love-155042162.html (https://music.yahoo.com/blogs/music-news/new-letter-revealed-from-kurt-cobain-s-death-scene--mocks-marriage-to-courtney-love-155042162.html)
Mehmete, ti znaš da sam ja nabaždaren na podnošenje barem dve istorijske nepravde istovremeno.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ako će to ikako da olakša stvari: The Amazing Spider-man 2 je spektakularno dobar. Marc Webb se izgleda rodio da snimi ovaj film :lol: :lol: Prvi je meni bio pristojan, ali ovaj drugi je uspeo da duh originalnog Lee/ Ditko/ Romita perioda uhvati na vrlo ubedljiv način, da nam podari i patos i humor, i tragediju i komediju, da nam da karikaturalne ali humanizovane negativce, relativno uverljiv univerzum sa neke naučno-tehnološke strane (sa, doduše ponekim propustom u domenu društvenih odnosa) i neke od najspektakularnijih akcionih scena u istoriji superherojskog filma. Naravno, ovo je suvi CGI, za razliku od old skool Kapetana Amerike, ali je dobar, ubedljiv CGI sa dušom najveći deo vremena. Ema Tompson i Endrju Garfild su se vrlo udobno smestili u svoje uloge i potpuno mi prodali svoju zbunjenu ljubavnu priču mladih koji postaju odrasli, a ko pogleda film već će znati zašto sam pred kraj otirao suze i gutao knedle.
Topla preporuka.
Što je Mehmetu milo, to mu se i snilo, ipak reč je o Emi Stoun i Garfildu. Mada, razumem da kad se pomene Ema lako se skrene u Oma. :)
Raduje me da je film, naročito jer mi se podela sa Garfildom i Emom dopala i činilo mi se da je prvi deo dosta lutao u pokušaju da oko njih napravi neki dobar film u čemu na kraju nije uspeo. Međutim, nukleus je bio tu i sjajno je što je to postignuto.
Nažalost, moje odsustvo iz bioskopa i dalje traje...
Ma, dobro, imati na umu da sam ja biased kad je Spajdermen u pitanju i da su me lako kupili jasnom demonstracijom razumevanja stelijevskog koktela komedije, akcije i tragedije. Ti verovatno propuštaš važnije filmove od ovoga.
Kratak period poboljšanja sam iskoristio da pogledam Rennyja i onda sam se vratio bolovanju...
Pogledao sam THE DOUBLE Richarda Ayoadea, adaptaciju novele Fjodora Dostojevskog. U Ayoadeovom filmu ima ponajmanje Dostojevskog, neko bi rekao da ima više Kafke, međutim ukupno uzev ne bih rekao da se literarni klasici mogu iskoristiti kao iša više od okvirne, formalne reference. Naime, Ayoadeov film je svojevrsna muzejska reinterpretacija jedne revashodno filmske škole promišljanja kafkijanskog košmara koja korene ipak više vuče iz Gilliama nego iz književnosti. Naime, i Dostojevski i Kafka su u svojim knjigama zarobljavali autentični egzistencijalni užas, na različite načine, a Ayoade u svom filmu ipak nikada ne radi tako nešto.
Ayoadeov film je ponajmanje okrenut suštini, ponajmanje zaista emituje egzistencijalni užas, cepanje ličnosti na kriške itd. Da, film formalno govori o tome ali zapravo funckioniše kao jedan briljantan artefakt, kao jedna obnova muzejske filmske avangarde koja uspeva da oživi na zaista impresivan način. Naravno, u zavisnosti od gledalačkog senzibiliteta, a ova priča i njena stilizacija nisu bliski mom senzibilitetu, film možda može malo više prožeti pojedince. Isto tako, u zavisnosti od mogućnosti da uživate u briljantnoj realizaciji, postoji mogućnost da delu gledališta Ayoadeov rediteljski domet bude znatno manje impresivan.
Jesse Eisenberg se dobro snašao u glavnoj ulozi, i njegov glumački senzbilitet savršeno odgovara Ayoadeovoj sposbnosti da stvori teskobu, da proizvede tenziju i neprijatnost koja je bila jedno od najsnažnijih obeležja njegovog debitantskog filma SUBMARINE, takođe literarne adaptacije, sa doduše pitkijom premisom.
Ako imamo u vidu da THE DOUBLE u sebi nesumnjivo nosi i malo te atmosfere "umetničkog predaha" da ne kažem izleta za mejnstrim glumce, nema sumnje da je ovde reč o filmu koji odlazi korak dalje od tipičnog indie imaginarijuma. Iako me svet koji Ayoade ovde stvara gotovo nimalo ne zanima, ne mogu da ne budem impresioniran načinom na koji ga je do detalja osmislio i predstavio.
* * * / * * * *
Pogledao sam FAIR GAME Douga Limana. Nažalost, ova ekranizacija slučaja Plame-Wilson ne uspeva da se plasira među bolje političke trilere po istinitim pričama iz prostog razloga što Liman nema senzibilitet za tu vrstu filma. Liman sve režira dosta dinamično, kao da nas iza ovih dramskih scena čeka akciona scena, ali te akcione scene nema. Dakle, FAIR GAME deluje kao drama u kojoj akcenat nije dovoljno stavljen na dramu. Pritom, FAIR GAME nije hendikepirani akcioni film, stvar je i u režiji i u scenariju koji naprosto ne odgovaraju materijalu, ne uspevaju da prikažu ni porodičnu dinamiku, ni protok vremena, pa čak ni sam tok zavere/intrige u koju su upali Valerie Plame i Joe Wilson. Tako i Naomi Watts i Sean Penn glume trofejno, više nude skice tih zanimljivih ljudi nego što im Liman dozvoljava da izgrade likove.
U vreme kada postoje filmovi poput ZERO DARK THIRTY koji mogu da rekreiraju metodičnost ALL THE PRESIDENT'S MEN pa čak i TV naslovi kao RECOUNT ili GAME CHANGE, FAIR GAME nema šta da traži osim po atraktivnoj temi koja je zaslužila dobar tretman. Ipak, Limanov film ostaje na nivou plemenitog pokušaja, koji je srećom u trenutku kada je izašao uspeo da u određenom smislu čak i uspe, dobije pohvale i za izbor teme i za estetiku. Ipak, ukupno uzev, ovo nije uspela ekranizacija značajne priče.
* * / * * * *
Stari govori za Glas Rusije. Fetišizam.
http://serbian.ruvr.ru/2014_05_02/Filmski-jezik-zashtite-Kosova-4481/ (http://serbian.ruvr.ru/2014_05_02/Filmski-jezik-zashtite-Kosova-4481/)
od Vučića nema vajde sad kad je u odličnim odnosima sa Tačijem, Breaking Serb bi finansirali samo Rusi 8-)
Kad je Star Wars oborio rekord koji su Jaws držale u broju iznajmljivanja u video klubovima, Spilberg je platio celu stranu u nekoj novini da čestita Lukasu. Gospodski:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi57.tinypic.com%2F23k693d.jpg&hash=323bd3bed70f9508a9994b9fb2128ae68f0e90eb)
Pogledao sam ENEMY Denis Vileneuvea, adaptaciju Jose Saramaga, i moram priznati da je ovaj film jedna prilično površna, jednostavna i nažalost ne naročito zanimljiva avantura koja dolazi posle uspešnog i visokokaloričnog PRISONERSa, kao neka vrsta razonode. Ne znam tačno šta je Vileneuve želeo sa ovim filmom, naročito u pogledu kontinuiteta karijere ali čini mi se da je osnovna ideja pokušaj da se posle težeg i produkciono zahtevnijeg filma uspostavi ritam u kome će on raditi manje, jednostavnije "ličnije" filmove paralelno sa holivudskim. Ovaj polu-fasbinderovski pruistup je zanimljiv i Vileneuve je već zakazao snimanje svoja sledeća dva projekta.
Nažalost, kao i Danny Boyle koji je ušao o ovu mašineriju, čini se da Vileneuve u tim "malim" filmovima ne uspeva da postigne ono što pokušava u "velikim". ENEMY na način koji ga je on sada uradio deluje kao neki hendikepirani De Palma kome fali stila a efekat očaja i teskobe se postiže time što je Gylenhaal namršten i to je otprilike to.
Na kraju se ENEMY svoji na epizod TWILIGHT ZONE koju radi poznati/ugledni reditelj, ali sa ličovskoma psurdnom završnicom, ovaj film tone pod pretenzijom čak i kao razvučena "zona sumraka". Relativa nespremnost kritike do se do kraja olakša po ovom filmu pokazuje da je Vileneuve dostigao određeni nivo ugleda da ga se ne dira. Inače, film zaslužuje oštru reakciju.
* 1/2 / * * * *
Dobar je ENEMY. Sta ti je? Gylenhaal je sjajan!
Krip, nije ti dobro. 8)
Stari se oprašta od Vujadina Boškova
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/mi-smo-mi.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Već godinama branim Paul WS Andersona od kleveta ali POMPEII je film oko koga i ja moram da ga potprašim. Na nivou zapleta, ovaj film je nekakva površna simulacija priče iz TITANICa o ljubavi devojke iz visokog društva i roba u Pompeji, a sve je to dopunjeno pričom o tome kako je on rob sa ličnom traumom i gladijator, tako da je osnovni melodramski odnos iz TITANICa obogaćen simulacijom zapleta iz GLADIATORa u kome se osveta sprovodi kroz gladijatorski turnir.
Međutim, film se zove POMPEII i u trećem činu filma proradi Vezuv. To tek nema nikakve veze sa pričom, čak ni na nivou grube simbolike kao katastrofa koja će kazniti grešnike ili kao lava koja će zauvek skameniti ljubav glavnih junaka. Stoga, u trećem činu POMPEII postaje simulacija filma WHEN TIME RAN OUT...
Dakle, POMPEII nikada ne postane "pravi" film niti može da pruži "pravi ugođaj u svojoj čudnoj mešavnini žanrova. Glumačka podela u osnovi nije loša, ali ne pruža odbre uloge jer zapravo nema scena sa autentičnim dramskim sukobom, sve se svodi na puku ilustraciju.
Glavni adut su scenme rušenja, one su korektne ali nisu previše zanimljive. Zato na kraju POMPEII deluje kao bioskopski spektakl koji će na kraju pravi format dobiti na malom ekranu jer ga je odsustvo dramskog naboja umanjilo.
* !/2 / * * * *
PARIS– Adding a title which looks set to become one of the talking-points of Cannes, Wild Bunch will bring on to market Jean-François Richet's Mel Gibson-starrer "Blood Father," produced by Paris-based Why Not Productions and Chris Biggs.
SEE MORE: Cannes Film Festival
"Blood Father" is said to be partly in "The Taken" mode, joining a strong sales pedigree of titles – not just the "Taken" franchise, but also "Non-Stop," again with Liam Neeson, and "The Gunman," starring Sean Penn, both the latter produced by Joel Silver, which as character-driven action thrillers, have ranked as best sellers at major markets in the last two years.
Since it was announced in development, distributors have been wondering – and salivating . about the possibility of the project being announced for Cannes.
Erin Moriarty, who played Woody Harrelson's daughter in HBO's "True Detective," and Ryan Dorsey ("You're the Worst") co-star.
Set to roll from May in New Mexico, with Richet directing from a buzzed-up screenplay by U.S. novelist Peter Craig, who co-wrote Ben Affleck's Warner Bros.-distributed "The Town," "Blood Father" has Gibson as an ex-con forced to step in and help his estranged 16-year-old daughter when drug mobsters threaten to kill her.
Wild Bunch co-founder Vincent Maraval described it as "a tale of redemption, a la 'Gran Torino' meets 'Taken.'" Pic could mark a sizeable comeback for Gibson, who broke through with the "Lethal Weapon" franchise, in an action thriller.
Taking "Blood Father," Wild Bunch renews its long-term relationship with Why Not's Pascale Caucheteux, a regular source of Wild Bunch Cannes titles as the producer of films by, for example, Ken Loach, in Cannes Competition this yar with "Jimmy's Hall."
"Blood Father" is part of Wild Bunch's powerful Cannes slate, which includes Mark Osborne's French-produced toon blockbuster "The Little Prince," an adaptation of Antoine de Saint-Exupéry's classic novella, Mikael Marcimain' film and mini-series "Gentlemen" and "Gentlemen & Gangsters," a thriller centering around the flamboyant and charismatic Morgan brother. Wild Bunch will also be shopping Kim Farrant's thriller "Strangerland" with Nicole Kidman and Joseph Fiennes.
With films such as "Blood Father" and "The Little Prince" on its lineup, Wild Bunch is rolling into Cannes with two of the most market-friendly movie types currently favored by international buyers: Cast-driven thrillers and upscale family entertainment.
As every year, Wild Bunch reps a flurry of anticipated movies playing in the Official Selection at the Cannes Festival or in parallel sections. These include Michel Hazanavicius' "The Search," Jean-Pierre and Luc Dardenne's "Two Days, One Night," Jean-Luc Godard's "Goodbye to Language," Loach's "Jimmy's Hall," Zhang Yimou's "Coming Home," which is set to world-preem out-of-competition, and Gabe Polsky's documentary "Red Army," a special screening. Isao Takahata's animated fairy tale "The Tale Of The Princess" will play at Directors' Fortnight.
Wild Bunch has unveiled its packed slate of films that it will be shopping around Cannes, with new films in store from great European filmmakers like Nicolas Winding Refn ("Drive," "Only God Forgives"), Paul Verhoeven (the original "Robocop" & "Total Recall"), Gaspar Noe ("Irreversible," "Enter the Void"), Abdellatif Kechiche ("Blue is the Warmest Color") and Jean-Francois Richet ("Mesrine").
Maniac Cop
Refn and William Lustig are set to produce a remake of the 1980s cult classic "Maniac Cop" about the hunt for a New York serial killer. Ed Brubaker ("Captain America: The Winter Soldier") penned the script, while the director will be announced at Cannes.
Untitled Paul Verhoeven Project
Paul Verhoeven's next is an adaptation of French writer Philippe Djian's 2012 novel "Oh!". The story revolves around a psychological game of cat-and-mouse between a businesswoman and a stalker who raped her, a crime for which she is seeking revenge.
Wild Bunch co-chief Vincent Maraval says: "Casting is being finalised. It's a very intelligent script but it's also pure Verhoeven, extremely erotic and perverted, so the actress has to be prepared to take that on."
Love
Noe will helm "Love," described as a "sexual melodrama about a boy and a girl and another girl" and will be a lot more upbeat than his previous films. The English-language production is due to shoot in June, likely in Paris.
Maraval says: "It's a love story, which celebrates sex in a joyous way. Gaspard feels that most films that touch on sex in traditional cinema are dark and dramatic, this will be really joyous. He [Noe] says it's a film that will give guys a hard-on and make girls cry."
The Real Wound
Abdellatif Kechiche will follow-up his Palme d'Or winner with "The Real Wound," a loose adaption of French writer Francois Begaudeau's "La Blessure, La Vraie" which he will begin filming on location in August. The story revolves around a French-Tunisian teenage boy's bid to lose his virginity while on holiday in a Tunisian resort.
Blood Father
Mel Gibson is set to star in Jean-Francois Richet's film about a former drug addict and convict seeking redemption by trying to protect his daughter (Erin Moriarty) after she is framed for stealing from a drug cartel by a criminal boyfriend. The story is based on a novel by "The Town" screenplay co-writer Peter Craig.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: crippled_avenger on 04-05-2014, 22:55:07
Već godinama branim Paul WS Andersona od kleveta ali POMPEII je film oko koga i ja moram da ga potprašim. Na nivou zapleta, ovaj film je nekakva površna simulacija priče iz TITANICa o ljubavi devojke iz visokog društva i roba u Pompeji, a sve je to dopunjeno pričom o tome kako je on rob sa ličnom traumom i gladijator, tako da je osnovni melodramski odnos iz TITANICa obogaćen simulacijom zapleta iz GLADIATORa u kome se osveta sprovodi kroz gladijatorski turnir.
Međutim, film se zove POMPEII i u trećem činu filma proradi Vezuv. To tek nema nikakve veze sa pričom, čak ni na nivou grube simbolike kao katastrofa koja će kazniti grešnike ili kao lava koja će zauvek skameniti ljubav glavnih junaka. Stoga, u trećem činu POMPEII postaje simulacija filma WHEN TIME RAN OUT...
Dakle, POMPEII nikada ne postane "pravi" film niti može da pruži "pravi ugođaj u svojoj čudnoj mešavnini žanrova. Glumačka podela u osnovi nije loša, ali ne pruža odbre uloge jer zapravo nema scena sa autentičnim dramskim sukobom, sve se svodi na puku ilustraciju.
Glavni adut su scenme rušenja, one su korektne ali nisu previše zanimljive. Zato na kraju POMPEII deluje kao bioskopski spektakl koji će na kraju pravi format dobiti na malom ekranu jer ga je odsustvo dramskog naboja umanjilo.
* !/2 / * * * *
Нажалост, ово морам да потпишем. Иако гледљива, Помпеја је у суштини забрињавајући промашај. Остаје нам да се надамо да је Андерсон једноставно олако схватио пројекат јер је био фокусиран на надолазећи нови наставак Резидент Ивила, а не да је рецимо потпуно изгубио разум.
Pogledao sam THE LAST WINTER Larryja Fessendena. Ne mogu da kažem da mi je pružio dovoljno u pogledu strave, čak naprotiv, ali mi se izuzetno dopao Fessendenov indie senzibilitet u radu sa glumcima, postavljanju likova,dočaravanju atmosfere. Doduše, moguće je da me je film kupio i time što je uzeo Connie Britton i Zacha Gilforda iz serije FRIDAY NIGHT LIGHTS, premda je Connie dosta igrala u njujorškom indie filmu iz koga Fessenden vuče svoje korene.
Ideja da se priroda na neobjašnjv ili poluobjašnjiv način pobunila protiv čovečanstva i načina na koji je ono eksploatiše je baš tih godina imala nekoliko interpretacija kao što je recimo Shymalanov HAPPENING, i THE LAST WINTER je u tom smislu slično nedorečen ali u pogledu glume i inscenacije znatno efektniji. U Fessendenovom postupku mi smetaju dva elementa. Svedenost strave, taj "manje je više" pristup nekada volim, nekada ne, i ovde mi to delimično može proći. Međutim, kada konačno dođe do horora, taj deo mi je bio prilično bezveze i stvorio mi je još dublje sumnje u Fessendena.
Ipak, ono što funkcioniše je dovoljno jako da problematična strava na kraju ipak ne uspeva da potopi film, može se oprostiti i ne kvari ukupni, izuzetno povoljan utisak. Fessenden je očigledno vrlo vešt reditelj na nivou postavke likova, ambijenta i čudno je da ima tako snažnu potrebu da ovaj film učini nešto konkretnijim hororom kada mu već taj indie senzibilitet tako dobro ide od ruke.
Otud i solidna ocena više proizilazi iz toga što su dobra rešenja prikrila duboke probleme nego iz toga što je sam Fessenden bio dorastao izazovu.
* * * / * * * *
Reprizirao sam THE RUSSIA HOUSE, adaptaciju romana Johna le Carrea koja je izašla 1990. godine, u samom finišu kanonske faze Hladnog rata. Schepisi je uspeo da vrlo dobro prenese le Carreov instinkt za prikaziovanje dkadencije "hladnih ratnika". U ovom filmu oni već umorno, cinično, rešavaju slučaj potencijalnog sovjetskog "izvora" koji isključivo hoće da komunicira sa razbarušenim engleskim izdavačem ruske literature.
THE RUSSIA HOUSE neprikriveno donosi otapajuće efekte "Glasnosti" - na neki način podseća na "zapadne projekte" Istvana Szaboa, recimo. Za svaku je pohvalu da Sean Connery i Michelle Pfeiffer donose visoki napobn svojstven holivudskim zvezdama ali bez podređivanja priče njima ili guranja u pravcu akcionog trilera.
Samo hepiend koji se može čitati i kao halucinacija izlapelog glavnog junaka deluje kao pokušaj da se umekša ogorčenost le Carreovih špijuna "koji su došli iz hladnoće" mada možda je kraj Hladnog rata i bio tačka kada se stvari više ne završavaju smrću ili sramotom već daljom monotonom egzistencijom, gorom od ovih intenzivnih ishoda.
U ulogama starih obaveštajnih cinika koji prate aktivnosti glavnih junaka, Schepisi okuplja živopisne face poput Jamesa Foxa, Roya Scheidera i reditelja Kena Russella.
Klaus Maria Brandauer ima svu potrebnu ofucanost za sovjetskog disidenta koji je u terminalnoj fazi rezignacije ali ulogu igra rutinski. Kao što Sean Connery ovde na neki načion bookenduje Bonda, antibondovskim špijunom, ovde mu "kontakt" i "izvor" igra Bond-negativac iz NEVER SAY NEVER AGAIN što je fina filmofilska posveta.
Fred Schepisi i scenarista Tom Stoppard vrlo suptilno strukturiraju film i prave neka zanimljiva rešenja u razglobljavanju prikaza događaja. Stoppardov dijalog izvlači u prvi plan le Carreovu jezgrovitost, često beckettovski apsurd i filmu dodaje finu dozu cinizma.
THE RUSSIA HOUSE nema ubitačnost drugih le Carreovih romana, junaci ne prolaze kroz teške lomove, nisu im veliki aduti u igri i zato ne spada među par najboljih ekranizacija. Ali, ukupno uzev, ovo je solidan naslov za ljubitelje zrelog špijunskog filma.
* * * / * * * *
Očekivao sam dosta od filma ANNA poznatog još i pod naslovom MINDSCAPE Sa kojim je debitovao Jorge Dorado. Reč je o "američkom" filmu, odnosno internacionalnoj produkciji smeštenoj u Ameriku čiji je producemtski pokrovitelj Jaume Collet-Serra. Film je u španske bioskope pustio lokalni Warner sa osrednjim uspehom, mada verujem da su ambicije za eksploataciju pre svega internacionalne. Rekao bih da će ovaj film najbolje funkcionisati na kućnim formatima. Priča o detektivu koji je sposoban da uđe u sećanja ljudi jako podseća na DREAMSCAPE i INCEPTION samo bez mogućnosti da detektiv bide aktivan. Štaviše, Doradov tretman premise koju potpisuje scenarista Guy Holmes je takva da nike do kraja jasno na koji način oni uopšte žele da iskoriste taj novum jer se na kraju sve svodi na to da junak gleda sećanja zajedno sa publikom što publika u filmu inače može sama kroz flesbek.
Najveći šok za publiku treba da bude mogućnost da je flešbek lažan, odnosno da ispitanik manipuliše sećanjima, a to publici ne ostavlja ama baš nikakav osećaj inovacije. Hitchcock je odavno ispričao sve o tome u razgovorima sa Truffautom i na kraju imamo staričnu, konfuznu i ne preterano intrigantnu misteriju sa konfuznim razrešenjem.
Doradova egzekucija je uglađena ali mlaka i više pripada malom ekranu nego bioskopu. Sa ovim filmom on definitivno ne uspeva da se nametne kao next big thing španskog žanrovskog filma, a nije ni blizu svog padrina Jaume Collet-Serre.
* 1/2 / * * * *
Superheroes conquer the literary novel
Prose incarnations of the comic-book staples are not new, but they are gaining new potency in serious fiction
Superheroes have never really worked for me outside what I consider their "natural" environment – comic books. Even in this post-Avengers movie age, I still find brightly-costumed heroes interacting with real life on the big screen somewhat jarring, something with which I have no trouble in the confines of a comic panel.
And superheroes, born out of a very visual medium, have never really gelled for me in prose fiction, especially established characters who occasionally make the jump to the pictureless narrative. When I was young I had a Superman novel written by Elliot S! Maggin. It was a well-crafted tale but I could never escape the niggling thought that I'd rather be reading about Superman in a comic.
And what an age of comics it was in those heady late 70s and early 80s (somewhat disappointingly termed the Bronze Age in official comics history). Chris Claremont's X-Men, classic Spider-Man storylines such as the Gwen Stacy plot forming the basis of the current movie, Green Lantern and Green Arrow tackling drugs and civil unrest ... they were great days.
I still buy comic books, though not anywhere near in the numbers that I did in the Bronze Age, or even 20 years ago. Perhaps, in my 40s, a 22-page monthly instalment of characters I've had a lifetime of familiarity with just doesn't cut it any more. And when the big companies such as Marvel and DC do breathe fresh life into their characters, they don't seem to be aimed at me – anyone for the new Ghost Rider, reportedly inspired in his look by One Direction's Zayn Malik?
Maybe I have to face up to the fact that I'm just not the demographic for comics now, which is no bad thing. Back in the 80s, when Alan Moore was writing Watchmen and Frank Miller was doing Dark Knight, we were all at pains to point out that "comics aren't for kids any more". It became a kind of mantra. Now, when I look at some of the recent big hits – Keiron Gillen and Jamie McKelvie's smart and sassy Young Avengers, for example – I think that maybe comics are for kids after all. Which, I suspect, is just how it should be.
However, I do seem to be rekindling my sense of wonder at superheroes ... but in prose fiction rather than comics. In the past year I've read three novels that not only exorcise my inherent dislike of superhero prose, but give me cause to wonder if the future of well-written adult superhero stories is perhaps in the novel form.
My first witness for the prosecution is The Violent Century by Lavie Tidhar, published last year and out in paperback now. This is an astonishing alternate-history novel about a world with superheroes – while the Americans fulfil their cultural destiny by wearing garish outfits and adopting outlandish names, the British heroes owe more to Le Carré's glum, shadowy spies and work in the background of history.
Next to take the stand is Vicious by Victoria (writing as VE) Schwab, which takes all the usual superhero formulas – a pair of brilliant friends experimenting with the possibility of superpowers at university, sidekicks, superpowered battles – and neatly inverts them in a rather brilliant novel that questions the notions of heroism and good vs evil and paints a picture of just how "real" people with all their foibles might deal with being gifted extraordinary abilities.
Finally, I offer you Nick Harkaway's Tigerman, which is published this month ((on May 22)) by William Heinmann. Tigerman is Harkaway's third novel and despite the title isn't a really superhero novel at all. However, it does feature a superhero called Tigerman, born from not a lightning bolt and a stew of chemicals, but rather a half-formed paternal love and a desire for revenge. Tigerman is a proper grown-up novel in which it feels entirely appropriate for a man knocking on 40 to put on a mask and a costume. Now there's a demographic I feel squarely at home in.
Superhero novels aren't a new thing – there's a website devoted to them and the numbers being published are huge, which is perhaps not surprising given the money superhero movies rake in at the box office. But the examples above seem to signal a shift towards quality, depth and literary values, which begs the question, for me at any rate, could novels really steal comic books' thunder?
The wheels were set turning years ago with Michael Chabon's The Amazing Adventures of Kavalier and Clay, and Jonathan Lethem's Fortress of Solitude. Lethem's book scrawls the discovery of a Green Lantern-esque magic ring over the backdrop of racial divisions in Brooklyn, while Chabon's novel retells 20th-century history through the lens of a pair of cousins (one recently escaped from Nazi-occupied Prague) who are analogies of Superman's real-life creators Jerry Siegel and Joe Shuster.
But, as Stuart Kelly cleverly notes in his Violent Century review, they were perhaps "meta-novels", where fictional comic worlds blend with literary "reality". Vicious, The Violent Century and Tigerman feel like a new era, where the concept of the superhero is so ingrained in our collective consciousness that we can strip it back to its basics and start all over again: superheroes for superheroes' sake.
After all, comic superheroes had their roots in the pulp-fiction adventures of The Shadow and Doc Savage, so perhaps things have just come full circle and prose is their natural environment after all.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
McG se odlično snašao na Bessonovoj TAKEN teritoriji i pokazao je kako može da se snađe sa manjim budžetom, i snimi akcionu komediju sa akcentom na karakterima. 3 DAYS TO KILL je daleko od velikog filma, međutim reč je o jednom prijatnom retro ugođaju za ljubitelje akcionog trilera i komedije osamdesetih, sa junacima koji su istovremeno brutalni operativci ali i očevi disfunkcionalnih porodica. Glumačka podela predvođena Kevinom Costnerom je sjajna, a nukleus porodice čine još Connie Nielsen i Hailee Steinfeld, par iz bessonovske tradicije "gledaj majku, biraj ćerku" koji može da parira duetu Famke Jensssen-Maggie Grace iz TAKENa. Ipak, koliko god 3 DAYS TO KILL delovao kao Costnerov TAKEN, u samoj svojoj suštini ovaj film je anti-TAKEN.
Ovde porodica ne samo da nikada nije u opasnosti već je osnov priče pokušaj glavnog junaka da nikada ne upozna porodicu a naročito ne ćerku sa pravom prirodom svog posla, odnosno da uporedo sa svojom tajnom aktivnošću obnovi porodične odnose.
Besson na tom putu smenjuje akcione situacije koje su više brutalne na nivou međuljudskih odnosa i nihilizma nego same fizičke egzekucije i porodične scene u kojima, naravno, špijunska profesija glavnog junaka u jednom trenutku postaje element zbližavanja sa porodicom. Film je relaksiran i prilično šarmantno uspeva da dotakne sve obavezne figure bessonovskog internacionalnog trilera ovog profila.
McGjeva egzekucija je sigurna. Nema nikakve probleme da se prilagodi manjem budžetu kada je reč o akciji. Jasno je da ovaj film ne donosi wall-to-wall akciju i visoku estetizaciju kao TERMINATOR SALVATION ali donosi poštene doze bone crunching gušanja, automobilskih potera i pucnjava u skučenim prostorima.
U jednoj od scena, obračun agenata CIAe i trgovaca ilegalnim nuklearnim materijalima dokrajčuje Hotel Jugoslaviju, onaj deo koji NATO nije srušio bombama. Lepo je što je film i smešten u Beograd, a ne samo sniman kod nas zbog jeftine radne snage.
3 DAYS TO KILL nije ni približno ponovio uspeh TAKENa što pre svega znači da je Neeson vrlo bitan faktor u uspehu te franšize i da samo njegovi rip-offovi mogu da naprave novac. Međutim, uz EXTRACTED i UNKNOWN i 3 DAYS TO KILL spada među najbolje filmove proistekle iz komercijalne mustre koja je nastala iz tog filma. Sa odličnom glumačkom podelom i punokrvnim comebackom Kevina Costnera u leading man formu, McG pokazuje da je našao kreativni impuls čak i u Srbiji gde reditelji obično dolaze da umru.
* * * / * * * *
Mislim da ću ovo da odgledam prevashodno da bih video badass Kevina K. It's been a while, jelte.
Stari razmišlja da li prošlonedeljna tragedija - kada je pacijent upucao hirurga - može nešto da popravi u zdravstvu
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/kraljevacka-presuda.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/kraljevacka-presuda.html)
Pogledao sam francusko ZNAMENJE ANĐELA, adaptaciju Jean-Christophe Grangea i njegovog romana LA MARQUE DES ANGES - MISIRERE. Grange je jedan od najadaptiranijih francuskih bestseler pisaca a aktivan je i kao scenarista. Ipak, izuzev filma RIVIERES POURPRES nije uspeo da napravi crossover na internacionalno tržište. Ipak, neki filmovi i Kounenova serija po njegovoj prozi prilično su solidni i uspevaju da na pravi način isoriste njegove ludlumovske eurotrash postavke.
Kod Grangea uvek možemo očekivati da će se deca naći u opasnosti i da će iza svega na kraju u nekom smislu stajati nacisti.
Sylvain White se posle neuspešne holivudske pustolovine "vraća" u rodnu Francusku ali njegov tamošnji know how nažalost ne donosi ništa naročito, rekao bih čak da je ovo jedna od neveštijih adaptacija Grangea u rediteljskom smislu. Tome sigurno doprinosi i Gerard Depardieu u glavnoj ulozi koji zaista više nije u stanju da bude leading man, nema više ni potrebnu harizmu a ni fizičke mogućnosti.
Filmu se ne može prebaciti da je dosadan ali mu se praktično može prebaciti sve ostalo. Osnovni problem je konvencionalnost rediteljskog postupka. Čini mi se da bi sa izborom nekog zanimljivijeg reditelja, kao što je bio onaj sa Kounenom, filmovi po njegovoj prozi bi bili zanimljiviji. Neko kao Pascal Laugier bi mogao napraviti lep come back režirajući Grangea, recimo.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam THE LIFE AND TIMES OF JUDGE ROY BEAN Johna Hustona. John Milius je klevetao ovaj film tvrdeći da je Huston bio nezainteresovan dok ga je režirao, i da je znatno izmenio njegov scenario. Međutim, ako je išta u vezi sa ovim film upadljivo jeste to da je film izuzetno zanimljivo režiran, sa snažnim rediteljskim rukopisom, sa vrhunskim radom sa glumcima i raznim načinima na koje se prevazilazi epizodičnost scenarija.
Hustonov film, za početak ima vrlo malo veze sa izvornom figurom sudeije Roya Beana, jedna od najpitoresknijih ličnosti Starog Zapada. Sam Roy Bean je definitivno bio manje bizaran u mnogim aspektima, ali to ne znači da je čak i Huston u saradnji sa Milusom uspeo da znatno nadmaši njegovu bizarnost u drugim.
Ovaj revizionistički vestern formalno gledano pokušava da bude svojevrsni "osamostaljeni" spin-off modernizovane duhovite estetike koju je Paul Newman overio kod George Roy Hilla kao Butch Cassidy. Dakle, uzima istinitu priču i od nje gradi mit, a donosi čak i romantilčnu scenu porodične idile sa šlagerom u pozadini. Ipak, Huston je zainteresovan za jedan grandiozan, ludački, mit koji želi da prodre do samih korena američkog društva.
ROY BEAN pokazuje korene državolikih tvorevina u SAD, prikazujući oportuniste koji su instinktivno osetili da je potrebno uspostaviti kakav-takav red, a potom osuđuje one koji su iz poslovnih interesa nešto kasnije odlučili da taj "red" na neki način instrumentalizuju. Otud, iza zabavnog i duhovitog vesterna, sa nizom nadrealnih pasaža, JUDGE ROY BEAN kasnije postaje elegija o smrti Starog Zapada, odnosno o posrnuću "Stare Amerike" i nastupanju nove.
Ako imamo u vidu obim Hustonovih ambicija, ROY BEAN odlično funkcioniše i ne tone pod ogromnim ambicijama. Paul Newman igra centralnu, naslovnu, ulogu i on je kičma ovog filma. Pored njega, veće uloge imaju Victoria Principal, Roddy MacDowall i Ned Beatty. Pored njih ostale zvezde svedene su na epizode i cameo pojavljivanja ali su jako dobro integrisane u pripovedačku celinu.
Iza ironije, naizmeničnog istorijskog rekonstruisanja i parodiranja vestern miljea, Huston uspeva da stvori emociju, a Newman kao noseći stub filma uspeva da bude podjednako ubedljiv kao naslovni junak u rasponu od nekoliko decenija. THE LIFE AND TIMES OF JUDGE ROY BEAN je film koji nije do kraja prihvaćen u vreme premijere. Ipak, u međuvremenu je uspeo da potvrdi validnost svoje poetike i trajnost svog ideološkog angažmana.
* * * 1/2 / * * * *
Stari objašnjava zašto mu je zbog srpskih reklama strepnja veća od nade.
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/cena-osmeha.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/cena-osmeha.html)
rani Bodrijar je naša stvarnost, kako je konzumerizam postao sredstvo klasne diferencijacije, iliti kako su robe statusni simboli
ima mi još da gulimo do zrelog Bodrijara, iako se srpska kulturna ''elita'' već davi u njemu, ne mogu stepenice da se preskaču
inače, kad već PR idioti prave takve reklame, mogle bi filmadžije da se angažuju oko transparentnijeg EPP-a :)
efektnije je snimiti 30 sekundi nego filmove od 100 minuta, i puštati kod Kesića
Joe Johnston je poslednjih dvadeset godina uspeo da se profiliše kao pouzdan reditelj visokobudžetnih filmova sa obiljem specijalnih efekata. Pošto u poslednje vreme nije imao težih posrnuća, logično ke pretpostaviti da mu je rad za Blumhouse na filmu NOT SAFE FOR WORK bio svojevrsni pokušaj da se iskaže u niskobudžetnom trileru bez efekata, gde će moći "na suvo" da pokuaže svoju rediteljsku veštinu i potvrdi se kao nešto više od Disneyevog poverenika i studio hacka za poslove koji su pod snažnim mikromenadžmentom.
Johnston je ruku na srce ranije imao izlete van extravaganzi sa efektima ali opet u okvirima porodičnog filma, čime je i učvrstio svoju reputaciju simpatičnog nenametljivog profesionalca.
NOT SAFE FOR WORK je nažalost potpuni promašaj, kedva napabirčen da ima dugometražno trajanje, sa slabim scenarijem, nezanimljivim likovima i ozbiljnom oskudicom suspensea uprkos skučenom prostoru u kome su junaci naprosto upućeni jedni na druge.
Iako Blumhouse ne drži do nekog vrhunskog kvaliteta, očigledno je i za njih ovaj film, uprkos Johnstonovom imenu, bio nedorastao za ozbiljniju eksploataciju i naprosto je "bačen" pred gledaoce bez jasnije prezentacije. U tom smislu, verujem da mnogi gledaoci neće moći ni da pretpostave da je ovo film koji je snimio isti čovek kao i ROCKETEER, JURASSIC PARK 3 i prvi CAPTAIN AMERICA.
Naravno, nema potrebe naglašavati da se u ovom film Johnstonova veština nije predstavila u novom svetlu. I da za razliku od Manna i Schumachera on nije uspeo da se osveži kroz ovakav micro budget projekat.
* 1/2 / * * * *
Mehmete, stid me je da priznam, ali SMALLVILLE sam ranije samo semplovao usput na TV. Sad sam odlučio da krenem da ga gledam sistematski i neverovatno mi je legao. Ambiciozniji je i jači od ARROWa, verovatno zato što u vreme kada je krenuo basic cable i pay cable nisu bili toliko raslojeni kao danas.
Da, pa ja nisam nikada pogledao ni jednu epizodu, tako da, ja sam krivlji nego ti, to je jasno. No, ima vremena, valjda će jednom i ta penzija, đavo je odneo.
kako vam je to uspjelo, pa ovo nisam ni ja propustio, išlo na nekom domaćem kanalu, ok serijica
Za kripla ne znam a meni lako promiču stvari pošto gledam samo RTS.
Pogledao sam JUST ANOTHER SECRET, ekranizaciju priče Fredericka Forsytha iz zbirke DECEIVER. Reč je o produkciji Londom Weekend Television u kojoj Forsyth ponovo ima ulogu domaćina. Iz ove zbirke ekranizovano je nekoliko priča u formi televizijskih filmova.
JUST ANOTHER SECRET je većim delom sniman u Jugoslaviji, pre svega u Hrvatskoj i pored ponekog tamošnjeg glumca, od kojih je najupečatljiviji Relja Bašić, možemo videti i niz drugih zanimljivih detalja, recimo pozamašnu ulogu RV i PVO čiji helikopteri imaju prominentnu ulogu. Štaviše, teško mi je da se setim scene ovako duge vazdušne bitke između jednog Mi-8 i "gazele" u bilo kom filmu tako da već same te scene čine JUST ANOTHER SECRET zanimljivim naslovom za avio entuzijaste.
Beau Bridges igra američkog agenta ubačenog u Istočni Berlin sa zadatkom da otkrije šta se desilo sa tamošnjom mrežom američkih agenata koji su u jednim trenutku nestali. Tokom istrage on shvata da au agenti oteti kako bi bili okrivljeni za atentat na Mihaila Gorbačova koju sprema tvrda linija Štazija i KGBa.
Iako je reč o britanskoj produkciji, ovaj TV film je očigledno namenjen američkoj publici. Za razliku od tipičnih kontemplativnijih britanskih mini-serija i TV filmova na špijunske teme, ovaj je više koncipiran kao konvencionalni krimić.
Režija je rutinska a jugoslovenske lokacije tek delimično uspevaju da dočaraju rigidnost DDRa. Štaviše, glavni junak se dosta slobodno kreće Istočnim Berlinom, daleko od one paranoje koju su umeli da generišu raniji špijunski filmovi smešteni na toj lokaciji.
Otud JUST ANOTHER SECRET danas ima značaj pre svega za Forsythove kompletiste, jugonostalgičare i avio entuzijaste.
Mehmete, koliko shvatam, SMALLVILLE tek kasnije kreće da ulazi u arcove za DC sladokusce. ARROW pak kreće odmah sa tim iako suštinski, to mahom ostaje na nivou grantmorrisonovske anotacije, tipa "provali ovaj detalj". Međutim, malo sam browsovao po netu i u kasnijim fazama SMALLVILLEa se može naići na ličnosti kao što je Booster Gold recimo, a to po definiciji nema cenu...
Pogledao sam THE THIEF WHO CAME TO DINNER Bud Yorkina, film koji je pre svega značajan po tome što ga je pisao Walter Hill, po romanu Terrence Lore Smitha. Ovaj film dolazi posle Hillovog eksplozivnog scenarija za HICKEY & BOGGS, njegovog pomoćničkog posla na THOMAS CROWN AFFAIR a pre saradnje sa Ryan O'Nealom na DRIVERu. Svi ovi filmovi (izuzev HICKEY & BOGGS) imaju veze sa THE THIEF WHO CAME TO DINNER. Naime, ovo je heist film oslonjen na ljubavnu priču i rivalitet lopova sa aggentom osiguranja (s tim što ovde agent osiguranja nije i ljubavnik glavnog junaka), zatim glavnu ulogu sposobnog i poprilično tihog lopova igra Ryan O'Neal.
THE THIEF WHO CAME TO DINNER nije klasik ni kao DRIVER ni kao THOMAS CROWN AFFAIR, ali je jako solidan film. Nedostaje mu rediteljske siline koju Hill ima u DRIVERu, Bud yorkin je solidan ali ipak mlak profi, a nema ni tu budžetsku ambiciju kao THOMAS CROWN. Međutim, u jasnim okvirima onoga što jeste, ovo je dinamičan i prilično duhovit film oslonjen na tri odlična glumca - Ryana O'Neala kao lopova, Warrena Oatesa kao agenta osiguranja i Jacqueline Bisset u ulozi ženske iz visokog društva koja pomaže lopovu i epizodom uvek pitoresknog Ned Beattyja.
THE THIEF WHO CAME TO DINNER, sasvim sigurno zahvaljujući i romanu, donosi dosta svežih "dodataka" podžanru heist filma, nekoliko sjajnih detalja kao što je recimo lik bivše supruge glavnoj junaka koju igra Jill Clayburgh. U vreme premijere, iz nekog razloga je THE THIEF WHO CAME TO DINNER tretiran kao komedija i kritikovan da nije smešan. Ne bih rekao da je reč o komediji, pre bi se radilo o jednom vedrom filmu u kome humor proističe iz samih situacija. I uopšte, rekao bih da je film naišao na nepravedno mlak prijem kada se pojavio.
Teško da je reč o klasiku, ali bez sumnje ovo je kvalitetan 70s filmmaking i lucidan repertoarski film.
* * * / * * * *
Pogledao sam ATTERTRAFFEN Anne Odell, učenika venecijanskog festivala, film koji ima zanimljivo polazište ali nažalost krajnje konvencionalnu, i pogrešno koncipiranu realizaciju. Štaviše, ne samo da slične filmove možemo naći u istoriji filmske avangarde, već u određenom smislu, slične filmove naročito možemo naći u istoriji našeg filma, prevashodno u radu Srđana Karanovića a donekle i Dušana Makavejeva. Otud me je ovaj film naročito zaintrigirao.
Nažalost Anna Odell, koja je u film ušla iz sveta savremene umetnosti, ne samo da ne donmosi nikakvo osveženje, nikakav svež pogled na formu već bih rekao da je začuđujuće konvencionalna, kao da je pekla zanat na bezbrojnim epizodama televizijskih serija. Njen prikaz "filma-u-filmu" i "realnosti" se nedovoljno razlikuje, a benignost traume glavne junakinje koja tobože izaziva ogromnu nelagodu može se tumačiti eventualno kao znak promenjene paradigme u švedskom društvu, odnosno nespremnost "savremenih" Šveđana da priznaju da bili derišta u školi. Isto tako, ta institucija siledžije i žrtve koja se danas šematizovano plasira na filmu deluje kao kliše koji je postao potentan agens i u stvarnosti, i film bi eventualno mogao da se tumači i kao parodija tog trenda.
Ipak, nisam siguran da ovo čitanje kroz koje pokušavam da razumem i opravdam ovaj film uopšte spada u autorske namere.
* 1/2 / * * * *
Kathryn Bigelow and Tom Hardy are teaming up for "The True American,' a dramatic true story set in post-9/11 America.
Oscar winning director Bigelow has partnered with Annapurna Pictures to direct and produce the project through her production arm First Light with Hardy set to star. Hardy has been earning rave reviews recently for his one-man-film "Locke," the suspenseful thriller that takes place entirely in a moving car. Annapurna's Megan Ellison and Matthew Budman, who co-produced Bigelow's "Zero Dark Thirty" are on board as Producer and Executive Producer.
READ MORE: Tom Hardy and Steven Knight Explain How They Pulled 'Locke' Off
"The True American" is set in the angry, charged days after the 9/11 attacks. A self-proclaimed "American Terrorist" named Mark Stroman murders two immigrants in Texas. His third victim, Raisuddin Bhuiyan, a Bagladesh Air Force Veteran, survives, however, and their two lives collide in unexpected ways.
The film is based on the book "True American: Murder & Mercy in Texas" by New York Times journalist Anand Giridharadas which was released earlier this month. As per usual with books that are predicted to be bestsellers, the films rights were snatched up relatively quickly by Ellison and her team.
Lepo izgleda trejler za Fleša. Braća Vorner su rešila da Dizniju/ Marvelu pokažu da u televizijskim okvirima dominiraju:
The Flash - Extended Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=Yj0l7iGKh8g#ws)
Doduše, Marvel je najavio četiri serije od po 13 epizoda za Netflix koje ćemo tek da vidimo na šta će da liče...
Flash ima briljantan kast u glavnoj ulozi. Jedna epizoda ARROWa je bila uslovno rečeno backdoor pilot za FLASH i taj momak je pokazao da ima kvalitet na nivou bioskopskih Peter Parkera, videćeš. Dakle, glumački nemam nikakve sumnje. Ono što me eventualno brine jeste sindrom one prve serije koja je meni (TADA, nisam je reprizirao) bila sjajna. Ipak, bilo je upadljivo kao efekti posle pilota nisu bili tako ubedljivi u ostalim epizodama.
Sada su naravno efekti pojeftinili i vidim da će rediteji vrlo mudro ne samo prikazivati munjevito kretanje junaka već i usporavanje svega oko njega što vizuelnom izrazu daje novu dimenziju.
No, kad smo već kod DCa, krenuo sam da sistematski obrađujem SMALLVILLE. Mislim da je u toj seriji koren DCjevog TV uspeha. Ipak, isto tako mislim da je ARROW samo delimično uspeo da ga ponovi. Naime, u slučaju SMALLVILLEa, kvalitet proističe iz toga što se serija zapravo bavi mladošću Clarka Kenta (no flying, no fighting) i može da se fokusira na likove što je ipak glavni adut televizijske forme, dakle lica glumaca su u prvom planu i odnosi, premda u seriji ima i JAKO DOBRE akcije (serija je krenula 2001. već se desio MATRIX i digital enhancement) jasno je šta je osnovni adut. Čini mi se čak i da je realistička serija FRIDAY NIGHT LIGHTS neke korene našla u comic book adaptaciji SMALLVILLE.
ARROW od SMALLVILLEa preuzima uvodnu strukturu a to je da svaka epizoda ima blagi meta-arc ali u suštini bavi se jednim sedmičnim negativcem/problemom i onda polako u drugoj sezoni prelazi na veliki story arc. Međutim, pošto je SUPERMAN toliko veliki lik i moneymaker da može sebi da dozvoli to tumačenje iz maltene fusnote, a ARROW je tretiran kao second-tier, dakle mora da se krene odmah sa akcijom, on odmah mora biti heroj a origin se daje u (inače jako dobrom) flešbeku, rekao bih da će i FLASH krenuti tim putem.
U tom smislu, ono što je dobro u FLASHu jeste to što neće imati osnovni problem ARROWa, a to je pitanje konvencije kako ga niko ne prepoznaje, iako je prilično minimalno maskiran. Ipak Flash se kreće toliko brzo da ga niko ne vidi. ARROW je u okvirima onoga što je osavremenjena mitologija lika dosta ubedljivo prikazan na TVu izuzev tog problema što provodi jako puno sa likovima koji poznaju Olivera Queena čak i vrlo intimno a ne prepoznaju ga. To sad deluje kao neko cepidlačenje, ali kad je reč o televiziji gde je sve u karakterima i priči, ume da bude problem.
Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow, a uredno traći vreme na abismalni Agents of SHIELD, mislim da dugujem sebi malo bekgraunda pre nego što zaronim u Flasha čiju staru seriju sam i ja jako voleo. Ali, baš to što kažeš, Smallville je sebi mogao da dozvoli da bude pre svega character drama (ili makar sapunica) sa minimumom efekata, što Flash teško da će moći. No, efekti izgledaju zbilja odlično u trejleru i ako se stvari postave kako treba - dakle bliže prvoj sezoni Heroes, dalje Agentima ŠILDa, može ovo da zavalja pošteno.
Stari se bavi aktuelnom temom smenjivanja Srđana Škora, strepnjama i nadama u vezi sa srpskim medijima.
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/skoroliks.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/skoroliks.html)
Quote from: Meho Krljic on 16-05-2014, 13:47:36
Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow
SMALLVILLE je visokokvalitetna sapunica koja ulazi u dublju DC ezoteriju kako odmiče. Imaj na umu da se u jednom trenutku pojavi Booster Gold! ARROW je više akcioni triler, mada se po površini često zapeni i sapun, i ima mnogo više DC detalja koji će te zabavljati. Recimo, sve se na neki način vrti oko broja 52.
Da, pa, sapunica je sasvim prihvatljiva, ipak je to takav medij, koji akciju ipak ne radi dobro kao film a činjenica je da je u superherojskim stripovima sapunska opera posle akcije najvažniji element. Booster Gold, veliš??? :-? :-? Ja sam mislio da se DC/Warner drže konzervativnije u ovim serijama, ali sad vidim da tu ima i bećarisanja.
Pa pazi, ja nisam neki ekspert za DC priznajem, ali recimo Professor Ivo je lik za koga sam čuo tek u 52 a u ARROWu je bitan, primera radi. Onda imaš neke stvari koje su u domenu fan-specific doživljaja, čak i za mene kao rekreativca, recimo Deathstroke je gotovo isključivo negativac, odnosno nema onu ambivalentnost iz stripa. I recimo Huntress je vrlo bitna, i ona je gotovo isključivo negativac. Dakle, ima nekih interpretacija u ARROWu koje jednostrano gledaju na kanon. Mada, mislim da Huntress ima perspektivu da se pretvori u Bird of Prey u trećoj sezoni kada razreši traumatsko jezgro sa ocem.
Da, pa ja sam malo čitao strip Arrow koji je prezjumabli novelizacija serije ili se makar oslanja na isti kontinuitet i video da je tu odstupanje od kanona znatno te to svejedno očekujem od serije. Ali zapravo nisam bio ni svestan da se uopšte pojavjuju Deathstroke i Huntress i ostala boranija. To je lepa vest.
U ARROWu su praktično svi likovi deo DC univerzuma, osim par nekih epizoda smišljenih za potrebe serije. Međutim, nisu svi u istoj poziciji kao u DC univerzumu, ili nisu još uvek. Tako da čak i svi weekly negativci imaju svoje mesto u DC univerzumu, neki se razviju u veće negativce tipa Count Vertigo, neki su minotniniji henchmeni, neki su "građanska" forma likova koji će se kasnije razviti u heroje ili negativce, ali malo koji lik nema koren u DC univerzumu.
Odlično, to me prilično rajca, a nisamočekivao da će biti tako jer u staroj Flash seriji nema praktično mnogo veza sa DC univerzumom. Doduše, tu je Warner bio verovatno mnogo više hands off a Pet Fly su se bavili poslom, a sa ovim novim serijama sve je u kući...
"The Lake" is written by Richard Wenk, whose credits include "The Expendables 2″ and "The Mecanic," and Luc Besson. The epic thriller will follow a group of Navy Seals who embark on a journey to solve a long forgotten mystery while uncovering a hidden treasure in a lake in war-torn Serbia.
http://variety.com/2014/film/news/cannes-europacorp-unveils-big-english-language-slate-including-the-lake-warriors-gate-1201176304/ (http://variety.com/2014/film/news/cannes-europacorp-unveils-big-english-language-slate-including-the-lake-warriors-gate-1201176304/)
Jedna od epizoda SMALLVILLEa je bila backdoor pilot za AQUAMAN ali je ipak najbolji Cameronov AQUAMAN iz serije ENTOURAGE
http://m.youtube.com/watch?v=F5GOrfcZg9E (http://m.youtube.com/watch?v=F5GOrfcZg9E)
Pogledao sam A CASUALTY OF WAR, još jednu od adaptacija priča iz zbirke DECEIVER Fredericka Forsytha. Režirao ju je Tom Clegg. Ovopg puta ponovljen je produkcioni model iz JUST ANOTHER SECRET, između ostalog i snimanje u SFRJ s tim što su lokacije ovoga puta dosta atipične za naše podneblje i rekao bih da je jadranska obala dosta dobro simulirala Kipar.
Priča govori o Gadafijevom planu da sprovede odmazdu posle bombardovanja svog doma, time što će pokloniti naoružanje militantnom krilu IRAe. Kako bi mu odgovorili, Britanci ubacuju svoj naizgled rogue agenta sa ličnom osvetničkom agendom da sazna kojim će putem oružje biti dotureno.
Podela je upadljivo lišena zvezda. Iz današnje perspektive zanimljivo je videti da se u ovom TV filmu pojavio Clark Peters iz WIREa, ali glavnu ulogu igra mid-range brainski glumac David Threlfall, a sličan je i ostatak ekipe.
Ukupno uzev, i A CASUALTY OF WAR je dinamična a mlaka priča, sa dosta elemenata desničarske fantazije, i dosta površnim karakterizacijama. Slabosti Forsythovog literarnog predloška nedovoljno su nadoknađene isticanjem njegovih aduta, pre svega kroz dosta tromo vođenje zapleta.
Otud je ovaj TV film samo za Forsythove kompletiste.
Quote from: Meho Krljic on 16-05-2014, 13:47:36
Da, kao neko ko nije pogledao ni Smallville ni Arrow, a uredno traći vreme na abismalni Agents of SHIELD, mislim da dugujem sebi malo bekgraunda pre nego što zaronim u Flasha čiju staru seriju sam i ja jako voleo.
Ne znam dokle si stigao sa SHIELDom, ali serija postaje dobra tek negde od polovine prve sezone, a posebno u poslednjih pet-sest epizoda, koje se poklapaju sa desavanjima u Captain America 2 filmu, kada se svi konci sezone povezuju. A Smallville je meni jedna od deset najdrazih serija svih vremena!
Sinoc sam odgledao finale druge sezone Arrow-a, i moram da priznam da je ovo ono sto nazivam FINALOM SEZONE! Sve nabijeno emocijama, akcijom, preokretima - svi likovi i price druge sezone dovedeni u eksplozivni kreshendo! Svaka cast!
Da, ma samo mi je ostala poslednja epizoda. Da, serija se znatno poboljšala u drugoj polovini mada je to mahom na planu zapleta i radnje. Likovi, avaj, nisu postali primetno simpatičniji.
Novi poster za Guardians of the Galaxy:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2F2lmtd1c.jpg&hash=21611d38669d06a1d7f23810c8c21b5cf91ec233)
Kada se bude podvlačila crta ispod opusa Bernarda Rosea, mislim da će njegov "odmetnički" rad biti predmet velikog spora. Naime, od trenutka kada je odlučio da izađe iz mejnstrima i krene da radi "alternativno" kao "sam svoj majstor", inicirao je niz zanimljivih projekata u raznim žanrovima, od kojih je eventualno MR NICE kao svojevrsni "povratnički" konvencionalni film izmakao sirovosti njegovih naizmeničnih adaptacija Tolstoja i žanrovskih eksperimenata.
Slično njegovom SNUFF MOVIEju koji počne vrlo dobro, ali kasnije postane dosta konfuzan, tako i SX_TAPE, Roseov ulazak u found footage vode sadrži dosta toga dobrog, ali na kraju ipak ne uspeva da zadovolji, ali ni da promaši u potpunosti. Zapravo, odavno nisam sreo film koji je ostavio tako ambivalentan utisak.
Očigledno impresioniran estetikom gonzo pornića i brojnim POV serijalima, Rose pravi film o ženi, slikarki i pretencioznoj umetnici-folirantkinji koja luta gradom u želji da nađe ambijent za sex tape koji će emitovati u sklopu svog performansa. Naravno, sve vreme se nazire mutna linija između ličnog egzibicionizma i umetničke prakse, i junaci je sporadično prelaze u cik-cak.
Rose je dobar reditelj pa njegov POV pornić naravno u sebi sadrži više osećaja za kadriranje, prostor, zanimljive ambijente od običnog POV pornića ali će ekskluzivnost ove estetike svakako biti veća onima koji imaju manje iskusatava sa filmovima za odrasle. U svakom slučaju, ona nikada ne postane previše zamorna ali svakako je manje sveža nego što reditelj misli.
Zatim, u potrazi za lokacijom, junaci dolaze u napuštenu bolnicu. I tu film dobija svoju horor dimenziju, kako u pogledu atmosfere, što je OK, tako i u pogledu upliva natprirodne strave koji je nepotreban, nezanimljiv i srećom minimalan. U određenom smislu, rekao bih da je taj upliv strave više bio produkciona potreba nego Roseova autorska želja jer se stvara zapravo uopšte ne vidi kao prioritet i deo njegovog interesovanja u ovom filmu. I uplivi natprirodnog samo kvare ono što je u filmu dobro.
A ono što je dobro jesu likovi jer ih za početak nema mnogo, nema onog tipičnog "topovskog mesa" svojstvenog hororu. U kadru je veći deo vremena jedna osoba, a kada se pojave još dve, one ne smetaju previše i ne uspostavljaju klišetizirane horor odnose. E sad, ti odnosi koji postoje nisu baš nešto naročito ali definitivno nisu onako artificijelni kako bi se očekivalo od filma o ljudima zarobljenim u napuštenoj bolnici.
Rose je u ovom filmu najbolji kada govori o histeriji jedne žene. Kao found footage je pedantan i dosledan, ništa više od toga. Nema tu nijedne bravure koje su u principu karakteristične za found footage, odnosno nema bravura kakve već nismo imali priliku da vidimo. I definitivno je najslabiji kada se bavi nelagodom i "stravom" koju generiše napuštena bolnica.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam A NIGHT IN OLD MEXICO Emilio Aragona. Ovaj simpatični moderni vestern sa Robertom Duvallom u glavnoj ulozi, uspeva da izvuče dosta iz harizme glumačke podele koju predvodi ova ikona američkog filma, ali naprosto i u rediteljskom postupku i na nivou priče ostaje prilično "lagan", prigodniji za mali nego za veliki ekran.
Duvall čini da A NIGHT IN OLD MEXICO deluje bolje i ozbiljnije nego što je Aragonov domet. Takav utisak sigurno podržavaju i face kao što je Luis Tosar koji ima malu ali upečatljivu ulogu. U određenom trenutku, A NIGHT IN OLD MEXICO preti da se izvrgne u nepretencioznu verziju NO COUNTRY FOR OLD MEN, međutim onda se ispostavlja da film nema neke ozbiljnije kapacitete (premda nisam neki veliki poštovalac ni nagrađenog filma Braće Coen).
Duvall je raspoložen za nadigravanje ali scenario mu u samo par situacija daje mogućnost da uradi nešto iole zanimljivo ili neočekivano, sve ostalo je rutinski i suviše politički korektno da bismo mogli uživati u ubedljivom plasiranju klišea. I uopšte osnovni utisak koji Aragonov film ostavlja je mlak, zbog mlake režije i krajnje rutinskog scenarija koji ne deluje kao sporna ali ne deluje ni kao funkcionalna, organski povezana celina. U pokušaju da se snimi bookend film o odlasku tekasškog matorca iza reke Rio Grande, ali da se to istovremeno zapapri jednom laganom pričom o sukobu sa meksičkim kartelima, Aragon ne isporučuje ni jedno ni drugo.
Ipak, A NIGHT IN OLD MEXICO je prijatan film koji će sasvim sigurno decenijama prijatno delovati televizijskim gledaocima.
* * 1/2 / * * * *
Jedno razmišljanje o tome kako je RTS uspeo da napravi najbolji filmski program u Srbiji. Mala pohvala našem čoveku u samom srcu Sistema, Johnu Reynoldsu.
http://t.co/LfkFbb0z8S (http://t.co/LfkFbb0z8S)
Action specialist Renny Harlin is in talks to direct Jackie Chan's action-comedy "Skiptrace," replacing Sam Fell.
Seann William Scott and Fan Bingbing remain on board the project, in which Chan will portray a Hong Kong detective tracking a crime boss who teams up with a mouthy American gambler on the run from his creditors. Bingbing portrays the niece of Chan's character, who gets into trouble with a crime syndicate.
Production is set to start in August.
"Skiptrace" is written by Jay Longino with revisions by Brian Gatewood & Alessandro Tanaka and Geoff Moore & David Posmentier and BenDavid Grabinski.
Talent International and Dasym Entertainment will produce along with Chan, Esmond Ren, Charlie Coker, Damien Saccani and David Gerson.
The project had come to Cannes a year ago via Exclusive Media, which was restructured earlier this year. The film is financed by Talent International and Dasym Entertainment, a subsidiary of Dasym Investment Strategies B.V., Exclusive Media's parent.
Newly minted sales company Bloom, headed by former Exclusive Media exec Alex Walton and Ken Kao, will handle international sales on the film at Cannes.
Harlin directed "Legend of Hercules," starring Kellan Lutz. His credits include "Die Hard 2″ and "The Long Kiss Goodnight."
Harlin is repped by UTA.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Isplatio se strateški optimizam koji sam gajio u vezi sa srpskim žanrovskim filmom. Iako su neki klasici poput ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE (više po svom imaginarijumu žanrovski film nego po ambicijama) i SRPSKOG FILMA uspeli da se pojave, kontinuitet je izboren u radu Dejana Zečevića i Milana Todorovića. Suština je izgleda u tome da su Đorđević i Spasojević snimili značajne filmove koji nisu generisali jače produkciono trenje ni kod nas ni u svetu, ili bar ne za pokušaj da se ponove slični pokušaji, dočim su Zečević kod nas a Todorović u inostrantsvu uspeli da stvore mrežu kontakata za finansiranje svojih filmova. Kao što je posle ČETVRTOG ČOVEKA usledio korak napred sa NEPRIJATELJEM tako je i posle ZONE MRTVIH usledio proporcionalan napredak sa MAMULOM.
U odnosu na ZONU MRTVIH i njeno mesto u DTV ponudi svog vremena (a DTV ponuda više nije ista jer DVD izumire a preuzimaju ga BR a naročito VOD), MAMULA sasvim sigurno zauzima značajniju poziciju.
Za početak, film je ekskluzivniji - nisu u pitanju zombiji već creature feature, a morske sirene spadaju među manje zastupljene u tom podžanru.
Zatim, crnogorsko primorje a naročito Mamula su znatno zanimljivija lokacija od Pančeva (iako u pogledu istorijskih osnova ta horor-zaplet, Pančevo ima jače zaleđe) i u tom pogledu je ovaj film daleko zrelije koncipiran.
Akcije je manje nego u ZONI ali je ukupna atmosfera konzistentnija, priča je celovitiha i rad sa glumcima je bolji.
Iako je montaža mogla biti još surovija prema nekim segmentima, naročito u početku, MAMULA u finalnom proizvodu donosi manje "dečjih bolesti" od ZONE MRTVIH.
U poslednje vreme sam istraživao opus Časlava Damjanovića koji je u svoja dva (ili kako on tvrdi dva i po) filma radio u sličnim uslovima kao Todorović. Dakle, snimao je priče smeštene kod nas, sa kombinacijom američkog i našeg novca i glumaca. I Damjanović je snimio dva izvanredna partizanska filma u tim uslovima. Damjanović je paradigmatičan ne samo zbog kvaliteta svojih filmova, niti zbog produkcionih okolnosti (slične stvari su radili i Radoš Novaković, Slobodan Šijan i Milan Živković) već po tome da je njemu taj "trik" uspeo dvaput i da je u drugom filmu u pojedinim aspektima otišao korak napred u odnosu na prvi.
Jedan od Damjanovićevih aduta kojinedostaje MAMULI jeste potpuno odustvo potrebe da se objasni to što su glumci različitih nacionalnosti kroz nekakve detalje o tome ko je Amerikanac a ko Srbin. Uplitanje u tu vrstu priče je nepotrebno osim ukoliko u nekom trenutku ne zaigra - recimo Srbin odluiči da osveti nejač time što će prepustiti Amerikanku u čeljusti monstruma. Gledalac će lakše pirhvatiti nahovanog glumca (a danas je ta tehnika dovedena do perfekcije) nego što ga zanima da sluša ko je odakle ako to nema veze sa pričom.
Naravno, likovi lokalnih vodiča, sumnjivih domorodaca, imaju svoje mesto u hororu, ali onda moraju da se iskoriste, da se javi jezička barijera, da se javi neko razumevanje među lokalcima koje je nedostupno Amerikancima. Toga u ovom filmu nema i samim tim je ta diferencijacija likova nepotrebna.
Scenaristi Milan Konjević i Barry Keating trude se da diferenciraju glavne junake kojih je petoro, što nije mali broj ali je on za ovu vrstu filma nužan da bi imao ko da strada. Ipak, šteta je što ljubavni trougao na koji je potrošeno dobrih petanestak minuta na početku nije nimalo zaigralo u raspletu. Ako postoji ljubomora između dve žene koje se bore za jednog tipa, onda je zgodno da taj problem bude iskorišćen kada se pojavi sirena - "opasnija riba od njih dve zajedno". Da ne govorimo o tome da se odnos u kome je junak rastrzan između dve žene itekako može iskoristiti u priči o biću koje ima "fatalan zov" upravo za muškarce.
Dakle, na nivou scenarija nisu iskorišćeni potencijalni dodatni slojevi koje su na nivou zametka ubacili Konjević i Keating, a onda ih potpuno ispustili.
Što se glumačke podele tiče, Kristina Klebe i Natalie Burn su već razgažene scream queens, sa njima nema greške, Dragan Mićanović je ozbiljan glumac koji vlada zanatom a čini se da su Slobodan Stefanović i Sofija Rajović ispušteni likovi na nivou podele.
Franco Nero je svoje gostovanje pošteno uradio, iskor kao i Miki Krstović, "naše nacionalno dobro".
Ako uzmemo ovakav zbir glumačkih rezultata i ukalkulišemo da film ne stavlja akcenat na naročito spektakulrane smrti - štaviše neke se dešavaju off-screen a ove koje se vide su mahom vrlo jednostavne i jednolične - možda je ljubavni trougao Klebe - Mićanović - Burn nasuprot Nera i Krstovića bio mudrija postavka. No, to je lekcija koju je doneo ovaj film - dakle, ako "topovsko meso" ne strada na pažnje vredan način, lakše je voditi manji broj likova. A to je ovaj film svakako mogao podneti.
Sam monstrum je tretiran u JAWS maniru, uostalom Nerov lik je direktna kopija Quinta kog je igrao Robert Shaw, i omiljeni način izražavanja mu je monolog. Nero to uspeva da iznese što je najvažnije. Što se mene tiče, bolje je prošla publika koja je gledala MAMULU od one koja će gledati NYMPH jer ovaj film više govori o misteriji ostrva nego o sireni.
No, ono što je najvažnije jeste da ovi propusti zapravo nisu svojstveni žanru ili njegovoj nesprovodivosti kod nas već zapravo srpskoj kinematografiji koja slične dramaturško-glumačke probleme vuče već godinama. Dakle, MAMULA potvrđuje kako oslanjanje na žanr okrepljujuće deluje na naš film.
Kada svemu tome dodamo surov tempo rada i tronedeljno snimanje, MAMULA je sasvim sigurno top-shelf DTV proizvod u svojoj produkcionoj ligi, velikim delom zahvaljujući entuzijazmu, kreativnosti i dobrim lokacijama koje su naše obeležje. Ako uzmemo u obzir predistoriju korišćenja naših lokacija u stranim hororima, MAMULA spada u bolje. Ipak je dosta iza CHERNOBYL DIARIES koji za sada ostaje najbolji primer takve saradnje. No, zanimljivo je da je CHERNOBYL DIARIES kao scenograf radio Aleksandar Denić a MAMULU njegov mlađi brat Ivan.
MAMULA je korak napred u odnosu na ZONU i što je još važnije korak bliže nečemu što bi se moglo definisati kao "srpska škola DTV horora". Bilo bi dobro kada bi se u perspektivi u ovu priču uključili i Đorđević i Spasojević i Radivojević a Zečević je već uključen. Siguran sam da će sledeći Todorovićev rad biti još bolji film, a MAMULA je već sada jedan zreo proizvod.
* * 1/2 / * * * *
Konačno sam se osposobio i krenuo redovnije u bioskop, da nadoknadim propušteno. Posle MAMULE, drugi na redu je ATOMSKI ZDESNA Srđana Dragojevića.
U ovom filmu ima Srđana, ima Srdana, a bogami kada Đura održi monolog o masakru omladine u Tuzli 25. maja 1995. a ne pomene masakr vojnika JNA 15. maja 1992. ima i Sidrana.
Smatram da je ovo film čiji su kvaliteti vrlo značajni, od njih je jedan u prvom a jedan u drugom planu. U prvom planu je kvalitet same ideje, teme, angažmana, dakle mislim da je Srđan Dragojević odlično prepoznao temu i uprkos tome što je ona globalna, dao joj odličnu lokalnu crtu, i rekao bih čak, vrlo dobro opravdao njen regionalni ex-SFRJ karakter koji bi u protivnom samo ostao produkciona poštapalica.
Dakle, opet su "svi Srbi u jednoj nevolji", ovog puta su sve ex-SFRJ zemlje suočene sa kapitalizmom u svojim najoportunijim formama kao što su time share aranžmani. Finansijsko-potrošačko smeće sa Zapada dolazi na velika vrata i produbljuje već ozbiljnu prezaduženost i iscrpljenost lokalnog stanovništva. To je dobra tema i Dragojević je obrađuje iz mametovskog ugla, direktno parafrazirajući GLENGARRY GLEN ROSS.
Ovo je, slobodno se može reći - iako četvrti Srđanov film u 21. veku - zapravo njegov prvi film koji o tom veku zapravo govori. U tom smislu, ATOMSKI je meni bio zreliji i estetski i ideološki zanimljiviji i od GEORGIJA i od PARADE. Mislim da je u tom pogledu izuzetno važno da Srđan kao naš značajan reditelj ukorači u novo vreme i nove izazove.
Drugi, manje vidljiv kvalitet filma jeste veliki rediteljski izazov držanja junaka na jednom mestu, tokom jedne ceremonije, što je uvek težak zadatak, u čemu Srđan takođe uspeva, pokazujući da je i dalje na nivou čistog pripovedačkog zanata među najboljima u regionu. No, ovaj drugi kvalitet je nešto što publici možda nije toliko vidljivo niti čitljivo, ali sasvim sigurno joj pomaže da lakše isprati film.
No, ono što je problem jeste zapravo što film najbolje funkcioniše onda kada uđe u karaktere, a toga ima vrlo malo jer su likovi većinom tipski, i ne samo jednodimenzionalni već i prilično ograničeni u svojim htenjima i osobinama. Izuzev Mladena, Omera i Maje, ostali likovi praktično ne prođu nikakvu transformaciju već sviraju taj jedan ton ceo film što u spoju sa "kursadžijskim" poigravanjem etničkim stereotipima na kraju prilično smeta ovim nespornim kvalitetima filma. Međutim, mislim da je u tom problemu skriven recidiv prošlih filmova. Možda grešim ali mi se čini da se Srđan opredelio za "mali film" ali da se sa time nije pomirio i da je onda poželeo da ga "poveća" uvodeći stare metode koji su donosili rezultate u ranijim filmovima, pre svega PARADI. I onda otud imamo taj nelagodan miks inteligentnog i namerno stupidizovanog, vrlo senzibilnog i kulturrasističkog. U jednoj kritici sam pročitao odličnu formulaciju "winningly stupid" i to je bila karakteristika junaka u PARADI koja je u zadatim okvirima funkcionisala. U ATOMSKOM ona ne funkcioniše. Otud i gaf sa Đurom više vidim kao znak da je ovo film 21. veka u kome više zapravo nema dileme da su srpski zločini jedini zločini u proteklom ratu, to je postalo deo našeg filmskog izraza, kao upotreba određenog pokreta kamere.
No, taj disbalans između "kursadžijskog" pokušaja da se film "naduva" do statusa hita i male intimističke priče, sa tezom koja se ukucava čekićem, što bi recimo bilo svojstvenije Srdanu Goluboviću, predstavlja prilično ozbiljan problem. Naime, ovog puta film skreće u kulturrasizam, naročito u prikazu opsceno karikiranog para iz Niša koji je drastičan čak i za "kursadžijske" standarde. Međutim, pored tog para, problem je što generalno taj humor u ovom filmu upadljivo nije smešan. Naprosto, kada Hrvat kaže "ako su oni Hrvati onda sam ja Srbin" je logika koju smo već previše puta videli i lako je anticipiramo. Za humor je jako važno da u sebi nosi i nešto neočekivano a ovde naprosto kad god krene da se gradi neka duhovitost nema ničega neočekivanog.
Otud ne čudi da je ATOMSKI doživeo fijasko na blagajnama. Iako je cenzus za stimulaciju gledanosti kod nas postavljen nisko, na 30 000 gledalaca, a ovaj film je izgurao oko 40 000, to je ipak katastrofalan pad za Dragojevića. To samo znači da je pokušaj da se film "okomercijali" bio jasan autogol, koliko god negde bio konzistentan sa poetikom.
Mislim da je film ATOMSKI ZDESNA delo koje će puni smisao imati tek na malom ekranu, iako u odnosu na PARADU deluje mnogo manje kao "specijal posvećen temi", a paradoksalno, mnogo je više posvećen temi i snažnije je angažovan. U svakom slučaju, iako ovo nije značajan Dragojevićev film a nije ni uspešan, posle dužeg vremena imam optimizam kad je reč o njegovom daljem radu i prilagođavanju novim izazovima.
S druge strane, ATOMSKI ZDESNA u svojoj nemogućnosti da bude "grandiozan" repertoarski film pokazuje da u novom milenijumu tek treba da artikulišemo estetiku "srpskog imperijalnog filma" koji neće biti kao narodna pesma (MONTEVIDEO) već će donositi i određeni moderan rediteljski postupak. Dragojević je bio nosilac te ideje sa LEPIM SELIMA i RANAMA, a po godinama bi on trebalo da to radi i dalje. Ipak, ima li on snage?
* * 1/2 / * * * *
Good Morning Cannes, Day 7: In First Film Since 'The Artist,' Michel Hazanavicius Gets Booed
Movies | By Jordan Zakarin on May 21, 2014 @ 7:50 am
Email Print
Good Morning Cannes, Day 7: In First Film Since 'The Artist,' Michel Hazanavicius Gets Booed
Getty Images
Related
Major oversight: There was no Uggie to charm the audience
How do you follow up one of the most unusual and unlikely Oscar winners in recent memory? If you're Michel Hazanavicius, you make a movie that seemingly screams "nominate me!"
Ironically, it seems as if "The Search," which premiered on Wednesday at Cannes, falls short of its very serious goals.
Reports are that there was some hearty booing after the screening, and critics are split on the film, both amongst themselves and even within their own reviews. "The Search," which is a sort of remake of Fred Zinnemann's 1948 film set in post-war Germany, has three story lines set amid the Russian invasion of Chechnya in 1999: A young Chechen boy, who escapes with his baby brother after his parents are killed and his sister is raped, is taken in by a relief worker played by Hazanavicius' wife and "Artist" Oscar nominee Berenice Bejo; the young boy's sister goes looking for him; and a young Russian is turned into a killing machine by ruthless soldiers after getting arrested for smoking weed.
TheWrap's Sasha Stone admits that the film is flawed in many ways, but was won over by the import of its message (though she notes that the real conflict, which continues to this day, is far less black and white):
It ends up being emotionally compelling because of Hazanavicius' willingness to tell the story with sentimentality... Either you go with it or you don't. If you do, you will forgive the film's flaws — some stereotyping and perhaps unbelievable plot points. If you don't go with it, you willfully overlook the importance of a story that seeks to bring our attention to just what happened to the Chechen people, much of which few people knows about. You will do this because the movie didn't work for you, and of course, that is your prerogative. But sometimes there are things about a film that seem to matter a lot more than one viewer's comfort level.
THR's Todd McCarthy erred on the side of not going with it, though he did enjoy parts of the film:
The result is vivid when focusing on those directly involved in the war but laborious when devoted to the fretful hand-wringing of do-gooder outsider characters, which is a lot of the time... the scenes with the foreign aid workers are windy, platitudinous, repetitive, familiar and not always very dramatic.
The Guardian's Peter Bradshaw was unimpressed with the execution of the film, writing in his two star review:
It could be that Hazanavicius wanted, once again, to channel some of that Old Hollywood big-hearted sincerity — just as he did with his silent-movie triumph The Artist. But the outcome here is naive and misjudged; Hazavicius can't help turning his boy into a sort of Chaplinesque Kid, and there's a very disappointing central performance from Bérénice Bejo.
See photos: Inside Ryan Gosling's 'Lost River' Premiere in Cannes
The Telegraph's Tim Robey also gave the flick a two star review and a great may sighs:
"The Search" is a sober, hatchet-faced and very laboured exposé of Chechnyan war crimes. The self-importance factor is so high, and the reward so low, that it's the first film in this year's Cannes competition to invite a hearty chorus of indignant booing.
Indiewire's Eric Kohn suggests that cinephiles should just stick to the original version of "The Search":
"The Search" lacks the the credible emotions of the original and never assembles a convincing reason for its existence. Instead, Hazanvicius' first conventional dramatic effort is a dispiritingly bland attempt at wartime perseverance. [It] is a dogged kind of film, an eat-your-greens experience, and one which quickly starts to feel like punishment.
In other Cannes news, rich people are still partying on yachts.
Warner Bros. has officially titled the Batman-Superman pic "Batman V Superman: Dawn of Justice" with principal photography starting today in Detroit.
Pic stars Henry Cavill and Ben Affleck with Zack Snyder directing. Pic also stars Gal Gadot as Diana Prince/Wonder Woman, with Amy Adams, Laurence Fishburne and Diane Lane returning from "Man of Steel," Jesse Eisenberg as Lex Luthor, Jeremy Irons as Alfred, and Holly Hunter.
Film is written by Chris Terrio, from a screenplay by David S. Goyer. Charles Roven and Deborah Snyder are producing.
Plot details are unknown.
Production will take place in Detroit as well as areas around Illinois; Africa; and the South Pacific. Film is set to bow May 6, 2016.
The title seems to hint as an origin tale for the untitled "Justice League" film that Snyder has already committed to direct and the majority of the cast is expected to appear in.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Strip mi je bio bezveze. Trejler ne deluje ubedljivo. Ipak, Matthew Vaughn ima veliki kredit na bazi minulog rada...
https://www.youtube.com/watch?v=yyxDVCb3ky4 (https://www.youtube.com/watch?v=yyxDVCb3ky4)
Hm... Taj Millarov strip je bio i bolji od nekih drugih njegovih recentnih, tako da... možda od ovog bude nešto...
Pogledao sam i novi pokušaj da se GODZILLA dovede pod tople holivudske skute. gareth Edwards koji je snimio po mnogo čemu fascinantni MONSTERS okušao se kao reditelj i snimio je film koji nije ponovio nijednu grešku PACIFIC RIMa, iako je snimljen za iste producente. Štaviše, Gareth Edwards je snimio film koji je u svakom pogledu baziran na dobrim odlukama. Otud je čudno kako je put u kinematografski pakao ovog filma uspeo da bude popločan TOLIKO dobrim namerama.
Za početak, Edwards je odlučio da ponovi svoj recept iz MONSTERSa. Stavio je ljude u prvi plan. To je ono što je Del Toru možda i bilo jasno na nivou likova ali mu svakako nije bilo jasno na nivou akcije. Edwards je u tom pogledu sve odlično postavio. Jedino što je izostalo su IOLE zanimljivi ljudi na ekranu. Ovaj stepen nezanimljivosti likova se retko sreće u mejnstrim filmu jer ih tu redovno barem igraju glumci sa izvesnim magnetizmom. Kod Edwardsa čak nema ni toga, Aaron Taylor-Johnson je beznadežno lišen harizme za leading mana, odnosno može da bude dobar leading man ako igra čoveka bez harizme kao u KICK-ASS, Bryan Cranston - velikan iz BREAKING BAD je klasičan slow burner - opet nije personality actor koji je potreban za takvu ulogu, Ken Watanabe je naslednik Kena Takakure, solidan ali bez dovoljnog napona da pokrene stvari, i uopšte podela je krajnje lišena energije a scenario im ne nudi dovoljno materijala.
Zatim, sama postavka u kojoj svet zna da postoji Gojira kao tajna, a isto tako postoji i kao deo popularne kulture. To je zanimljiv touch, hvale vredan. Dopada mi se taj radikalni postmodernistički postupak iako nije do kraja razrađen - dakle postojanje monstruma je sačuvano kao tajna ali je narod senzibiliziran da takvo biće zbilja postoji. To je sjajno i skidam kapu.
Ali, nedopustivo je da prvih 45 filma junaci istražuju nekakvu misteriju za koju znamo da se na njenom kraju, u njenom rešenju nalazi kaiju. U redu, razrešenje te misterije je unekoliko izenanđujuće jer se ispostavlja da je Edwards toliko odan Toho izvorniku da Godzilla zapravo nije zli već dobri kaiju, ALI, kakav god kaiju da je problem ovog filma, nema potrebe da gledamo 45 minuta istrage da bismo došli do teme filma date u naslovu. I vrlo jasne svakome ko išta zna o bilo čemu. Tome treba dodati da film traje 123 minuta, dakle nije baš da nas posle toga čega još 100 minuta akcije sa kaijuima.
Konačno, dolazimo do onoga što je bilo sjajno u MONSTERSu a što nije sjajno u GODZILLAi. Naime, sjajno je bilo to što je Edwards postavio likove a onda pustio monstrume da idu okolo i bave se nekim svojim poslom koji zapravo nimalo nije usmeren protiv ljudi već je to neka njihova interna kaiju priča. Slično je uradio i ovde. Međutim, prvo likovi ne valjaju, drugo, ovde je ipak osnov priče u konfrontaciji ljudi i monstruma, dočim je u MONSTERSu cela suština bila u IZBEGAVANJU konfrontacije. To je prisutno i na nivou rediteljske insecenacije i na nivou vođenja priče. Recimo, nedopustivo je da u sred apokaliptičnog događaja, japanski naučnik iznese teoriju da nam je Gojira saveznik, da će nam pomoći, a da američki generali to bez mnogo protivljenja vrlo lako prihvate.
I za kraj, MONSTERS je imao zanimljivo indie kadriranje. Ja sam ovaj film gledao u 2D i ostavljam mogućnost da je kadriranje više prilagođeno za 3D, ne znam. ALI, ovaj film je izuzetno konvencionalno kadriran. Ima nekih scena za koje mi je zbilja neverovatno da ih gledam u ovako skupom filmu 2014. godine. Gareth sporadično pokušava da zapapri ponekim rešenjem ali je to sve beskrajno sterilno. Doduše, možda u 3D ta smirenost kadriranja pomaže boljoj percepciji dešavanja na ekranu.
Kad je još reč o režiji, film traje 123 minuta i nudi zbilja dosta situacija, ali su one kratke i dosta nerazrađene, samim tim lišene napetosti. Isto tako u nekim scenama efekti (a znamo da je Gareth Edwards velemajstor za te stvari) NAMERNO deluju arhaično kao u Toho filmovima. Meni je to simpatična filmofilska posveta, ali nisam siguran koliko joj je mesto u filmu ovih ambicija.
Kada podvučemo crtu, drago mi je da je GODZILLA uspela i da je uspešnija od PACIFIC RIMa, Edwards je mnogo bolje razumeo kako treba napraviti taj film. Nažalost, krivo mi je što sam film nije bio bolji. On neprestano poziva na uživanje ali osim tih nagoveštaja, nikada ga ne pruži.
* * 1/2 / * * * *
Stari uspeva da uspostavi komunikaciju sa svojim omiljenim rediteljem iako je sa druge strane barikade.
http://t.co/0UKFTXKVzG
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Tom Cruise stars in this cleverly crafted and propulsively executed sci-fi thriller about a soldier forced to relive the same day over and over again.
Justin Chang
Chief Film Critic
@JustinCChang
"Groundhog Day" and "Starship Troopers" make surprisingly compatible bedfellows in "Edge of Tomorrow," a cleverly crafted and propulsively executed sci-fi thriller in which an untrained soldier must relive the same day over and over again — expiring violently each time — until he finds a way to defeat the alien marauders that have taken Earth hostage. That our ill-prepared hero is played by Tom Cruise lends a sly if perhaps unintended layer of subtext to this smarter-than-average star vehicle, insofar as the now 51-year-old actor seems to have embraced a similar trial-and-error career strategy: testing out one man-of-action persona after another in his ongoing (some would say undying) bid for bankability. Alas, B.O. success is likely to elude him this time out, as Warners' June 6 release feels surprisingly low on buzz and audience awareness for an f/x-heavy picture with a $175 million pricetag. International returns will have to work extra-hard to make up the difference.
That's a shame, because this enjoyably gimmicky entertainment is not only one of Cruise's better recent efforts, it's also arguably the most purely pleasurable film Doug Liman has directed in the 12 years since "The Bourne Identity." And just as the amnesiac hero of that movie had to gradually get back in touch with his inner killing machine, so the initially hapless, aptly named Maj. William Cage (Cruise) must spend the better part of "Edge of Tomorrow" learning to unlock the ruthless soldier within. Introduced as a smiling representative of the United Defense Force, an enormous military operation designed to defend Earth against a nearly invincible alien race known as Mimics, Cage is a figurehead, not a fighter, which his why he's so dumbfounded when Gen. Brigham (Brendan Gleeson, at his most hardass and no-nonsense) orders him into the front lines of battle, even going so far as to arrest him when he tries to wriggle his way out.
Despite Cage's vigorous protests to his commanding officer (a fine Bill Paxton) that there's been some mistake, his fate is sealed: Strapped into bulky metal combat gear and equipped with high-grade weaponry that he has no clue how to operate, Cage, along with his fellow soldiers, is deployed from London and deposited, none too gently, on a French beach, where a fiery humans-vs.-Mimics battle is raging at full force. It's hardly an accident that the setting immediately evokes Normandy, and while what follows isn't exactly the opening sequence from "Saving Private Ryan," it's a brutal massacre all the same: The humans are gravely outnumbered, and even UDF's star soldier, the tough-as-hell Rita (Emily Blunt), is killed in the onslaught.
Through sheer dumb luck, Cage does manage to destroy one particularly ugly, oversized Mimic, only to lose his own life when he gets a faceful of the creature's highly corrosive blood. End of movie? Not quite. To his utter disbelief (although audiences will suspend theirs easily enough), Cage awakens to find that the day has started all over again, and once more he must attempt to talk his way out of the situation, get dropped into battle and try to survive the bloodbath on the beach as long as he can. Every time he dies, the clock is reset and he gets another chance to reshape the future, though it will take many, many replays before he learns how to play this particular cinematic videogame — where dying is as harmless as it is in "Candy Crush," if rather more painful — and reach the elusive next level.
The screenplay was adapted from Hiroshi Sakurazaka's much-lauded 2004 novel "All You Need Is Kill" by Christopher McQuarrie, who knows his way around a mind-bending mystery scenario ("The Usual Suspects"), and by Jez and John-Henry Butterworth, who previously worked with Liman on "Fair Game." Crucially, the scribes have solved the problem of how not to make the film play like a repetitive slog; aided enormously by James Herbert and Laura Jennings' snappy, intuitive editing, they tell their story in a breezy narrative shorthand (and at times, sleight-of-hand), transforming what must surely be an unbelievably tedious gauntlet for our hero into a deft, playful and continually involving viewing experience. Among other things, "Edge of Tomorrow" is a movie that slyly teaches you how to watch it.
Under these tight structural constraints, a month's worth of replays can be dispensed with in minutes, and an event that seems to be transpiring for the first time can turn out to be something Cage has already lived through on countless occasions. Over time, he figures out that, rather than try to warn his fellow soldiers that he has seen the future or fight his way off the beach, his best tactic will be to track down Rita before the battle begins. And sure enough, Rita not only immediately understands and believes what he's telling her, but also has a trusty scientist friend (Noah Taylor) on hand who can at least partly explain how Cage, at the precise moment of killing the Mimic, became locked in a cycle of eternal recurrence. It's at this point that the picture really spreads its wings, slowly illuminating the nutty rules that govern its futuristic universe, while also allowing Cage and Rita to break free of each day's restrictive pattern in search of a stealthier, more effective plan of attack.
If "Groundhog Day" is an obvious influence, then those "Choose Your Own Adventure" novels are another (amusingly, whenever Rita feels they've taken a wrong or unproductive turn, she simply whips out her gun and resets the clock). Perhaps predictably, this is also the point at which "Edge of Tomorrow" blossoms into a love story of sorts, and if this development feels a bit perfunctory and emotionally undercooked, especially in the way it too easily softens Rita's tough-girl edges, Liman handles it with a pleasing lightness of touch that extends to the proceedings as a whole. The final twists are likely to throw a few viewers for a temporal loop, but by that point, the film has more than earned their goodwill.
Following his creditable if unremarkable work in "Jack Reacher" and "Oblivion," Cruise is in particularly appealing form here, in no small part because the role is one he can ease himself into, without pushing his undeniable charisma and physical prowess too aggressively. Although he's initially slick and confident, qualities the actor could embody in his sleep (and probably does), Cage is soon revealed as a hopeless, ineffectual soldier trying to stay alive, and Cruise embodies this struggle with a refreshing lack of vanity that makes his eventual awesomeness — the product of endless drilling supervised by a merciless Rita — feel genuinely earned, rather than a foregone conclusion. (There's hate-viewing crossover potential here, too: Cruise's non-fans could do worse than see a movie in which he basically dies 500 times, and when he's not, he's getting his ass handed to him by spiky combat-training attack dummies.)
Blunt is alert, energized and emotionally present in a none-too-taxing role; while a bit more action for Rita would not have gone awry, the pleasure of "Edge of Tomorrow" is that it's not an action movie first and foremost, but rather a cheeky little puzzle picture in expensive-looking blockbuster drag. The excellent production package is distinguished by the expertly designed Mimics, which resemble overgrown, radioactive crustaceans that got caught in an oil spill, as well as by the anamorphic 35mm work of d.p. Dion Beebe, who shot Cruise so memorably in "Collateral," and who delivers a succession of stable, balanced yet dynamic images on a color palette of metallic blues, grays and browns. The picture will be released in 3D, but looked fine in the 2D version screened for review.
Odlično. Nisam se nadao da će ovo valjati, mada sam zbog egzoskeleta i Emili Blant odlučio da gledam. Drago mi je ako je japanski predložak istretiran sa razumevanjem. :lol:
Inače, Edwards je Godzillom odradio posao za sebe:
New 'Star Wars' film coming December 2016 from the director of 'Godzilla' (http://www.theverge.com/2014/5/22/5743160/godzilla-director-gareth-edwards-reportedly-signs-on-for-star-wars-movie)
Quote
With newly-minted blockbuster Godzilla under his belt, director Gareth Edwards will helm the first of several standalone Star Wars films coming in the years ahead. Disney and Lucasfilm have announced (http://starwars.com/news/gareth-edwards-and-gary-whitta-onboard-for-star-wars-stand-alone-film.html) that the film will be released on December 16th, 2016, a year after J.J. Abrams' Star Wars: Episode VII hits theaters (http://www.theverge.com/2013/11/7/5078392/star-wars-episode-vii-is-coming-december-18th-2015). The subject of the new movie hasn't been formally announced, though Disney has previously stated that the standalone films will be origin stories, with everyone from Yoda, Boba Fett, to Han Solo thrown around as possible candidates. Gary Whitta (After Earth, Book of Eli) will be writing the first film.
Edwards' appointment comes on the heels of huge success with Godzilla, which opened last week. It earned $38.5 million on its first day, and went on to earn $93.1 million in domestic box office for the weekend. Both the ticket sales and largely favorable critical reception led to an immediate call for a sequel (http://www.theverge.com/2014/5/18/5729190/godzilla-2-in-development), according to a report from Deadline (http://www.deadline.com/2014/05/godzilla-2-sequel-warner-bros-legendary-gareth-edwards/). Edwards' previous feature directorial project was the indie feature Monsters, in which he served as director, cinematographer, and visual effects artist all on his own.
It's been a busy series of weeks for Star Wars. Late last month the cast of Episode VII was announced, bringing confirmation that Mark Hamill, Harrison Ford, and Carrie Fisher would be returning to their iconic roles more than 30 years after Return of the Jedi. Gareth Edwards' involvement in the franchise was first reported by The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/star-wars-spinoff-hires-godzilla-706636).
When we spoke with Edwards at SXSW (http://www.theverge.com/2014/3/13/5500922/godzilla-director-gareth-edwards-interview-sxsw-2014), he struck us as a thoughtful filmmaker who was interested in more than just the empty spectacle that so many blockbusters thrive upon. Disney has seemed to demonstrate a keen awareness of the Star Wars fatigue many fans felt in the wake of the prequel films, and while the notion of annual standalone films is itself a reason for some concern, putting directors like Edwards behind the camera will go a long way towards ensuring the films are more than just a series of empty cash grabs.
Stari ispisuje svoj politički testament, podstaknut poplavama, i suptilno kaže narodu da Dobrica ima naslednika...
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/svi-srbi-u-jednoj-poplavi.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/svi-srbi-u-jednoj-poplavi.html)
Čovek pokazuje da ipak nije idiot...
In a surprise announcement, Edgar Wright has left Marvel Studios' "Ant-Man" as its director, the company said Friday.
Marvel is zeroing in on a new filmmaker, but is not yet in negotiations with one yet, Variety can confirm. When announcing Wright's departure, Marvel said "a new director will be announced shortly."
Hollywood and Marvel's fan community will be scratching its head for awhile over this one, considering Wright has been attached to "Ant-Man" since 2006 — before the first "Iron Man" film — as a screenwriter. He has regularly gone to San Diego Comic-Con to give updates on the project's development, and even showed test footage in 2012 of his approach to bringing the size-shifting character to the bigscreen.
Marvel and Wright parted ways "due to differences in their vision of the film," the company and director said in a statement.
The decision to move on is amicable, they added, and does not impact the release date of July 17, 2015. The film had originally been dated for Nov. 6, 2015.
Paul Rudd, Michael Douglas and Evangeline Lilly star in the film, with Corey Stoll, Michael Pena and Patrick Wilson.
SEE ALSO: 'Godzilla's' Gareth Edwards to Direct 'Star Wars' Spinoff
In addition to helming, Wright also co-wrote the script with Joe Cornish ("Attack the Block"). Wright most recently directed the comedy "The World's End," and "Scott Pilgrim vs. the World," "Hot Fuzz" and "Shaun of the Dead" before that.
Cornish could conceivably take over the project, given his close involvement with it over the years.
He had been considered for "Star Trek 3″ but opted for Universal's spy thriller "Section 6," set to star Jack O'Connell, instead. Film revolves around the formation of British intelligence agency MI6.
Marvel is developing "Ant-Man" as a potential new franchise as part of its third phase of films, the way it hopes to introduce the characters in "Guardians of the Galaxy" in August to hopefully appear in multiple movies.
In the comicbooks, Ant-Man is the alter-ego of biochemist Hank Pym, who uses subatomic particles to create a size-altering formula and when tests go awry, realizes he can also communicate with and control insects. The character eventually pairs up with the Avengers.
FILM
TV
DIGITAL
VOICES
VIDEO
SCENE
JOBS
MAY 23, 2014 | 07:15AM PT
Contrasting styles between stars of two different generations make Cannes competition title a rich study of actorly insecurity
Peter Debruge
Chief International Film Critic
@AskDebruge
French director Olivier Assayas likes his leading ladies unpredictable and punk, crafting wild pipe-bomb thrillers to suit the feral energy of muses such as Maggie Cheung ("Irma Vep"), Chloe Sevigny ("Demonlover") and Asia Argento ("Boarding Gate"). But does he really understand women? After collaborating with Assayas on 2008's perfect, albeit ultra-safe "Summer Hours," actress Juliette Binoche challenged the director to write a part that delved into genuine female experience. Though deceptively casual on its surface, "Clouds of Sils Maria" marks his daring rejoinder, a multi-layered, femme-driven meta-fiction that pushes all involved — including next-gen starlets Kristen Stewart and Chloe Grace Moretz — to new heights.
SEE MORE: Cannes Film Festival
Binoche plays Maria Enders, a 40-ish movie star approached about remaking "Maloja Snake," the film that launched her career two decades earlier. This time, she's being asked to interpret the older role — a burnt-out, middle-aged businesswoman manipulated by her young female assistant in a daring lesbian dynamic. Maria has always identified with the other character, the one she played at age 20, whereas the role of the has-been is haunted by her previous co-star, who died in a car accident a year after they shot the movie.
All performers are superstitious to some degree, which supports those who choose to read "Sils Maria" as a ghost story of sorts. Certainly, its principal theme is the passage of time, which seems to affect actors more intensely than anyone else on earth — especially female ones, who are typically put out to pasture early. Nearly 30 years ago, Assayas co-wrote Binoche's first starring role in Andre Techine's "Rendez-Vous," and now, just as Marie feels threatened trading places with a hot young up-and-comer, Binoche has been asked to star opposite an actress far more consistent with Assayas' "type."
As the film opens, Maria is traveling with her assistant Val (Stewart) to accept an award on behalf of her close friend and mentor, playwright Wilhelm Melchior (a provocateur loosely inspired by Rainer Werner Fassbinder, whose "The Bitter Tears of Petra von Kant" echoes below the surface here). En route, while dealing with the particulars of her in-progress divorce, Marie receives word that Melchior has died, dredging up an unpleasant figure from her past, an old co-star named Henryk Wald (Hanns Zischler) whose stage-hoggy desperation provides a horrifying glimpse into where her own career could be headed.
For this and her myriad other insecurities, Marie has Val, the hyper-reliable young woman who serves as her minder, mother, therapist and rehearsal partner. It is Val who talks her nervous boss into doing the "Maloja Snake" revival, dragging Marie to a studio-produced superhero movie just to see Jo-Ann Ellis, the edgy young actress (Moretz) tapped to play the other part.
Running lines from the play, Marie and Val may as well be describing their own sexually charged codependency, so perversely does the dialogue fit the pair's own increasingly unhealthy dynamic. At times, Val excuses herself to visit a photographer boyfriend (although a weird mountain-driving montage suggests she may simply need to get away when the connection becomes too intense), until finally, Val seems to disappear altogether, just one of the many mysteries woven into this rich and tantalizingly open-ended psychological study.
SEE ALSO: Kristen Stewart in 'Clouds of Sils Maria' Trailer
Moretz is fine, scoring laughs in a series of paparazzi-documented public outbursts, but not nearly as exciting in the fake "X-Men"-style movie-within-the-movie as Val believes. Ultimately, Stewart is the one who actually embodies what Binoche's character most fears, countering the older actress' more studied technique with the same spontaneous, agitated energy that makes her the most compellingly watchable American actress of her generation. Heightening the effect still further, Assayas uses the inescapable "baggage" of Stewart's offscreen persona — from broken-marriage tabloid drama to a tossed-off eye-roll over the ridiculous rise in werewolf projects post-"Twilight" — to slyly alter the movie's pH.
By sheer coincidence, "Sils Maria" premiered at the Cannes Film Festival in the same competition lineup as toxic Hollywood satire "Maps to the Stars." Assayas' bespoke homage to the art of acting feels like the antidote to David Cronenberg's toxic takedown, which skewers Hollywood hangers-on and their screwed-up priorities. Though keenly satiric in its own right, "Sils Maria" loves actors and seeks to appreciate the strange alchemy they weave.
Having begun his career as a film critic, Assayas spent years judging performances in strictly technical terms. Actors don't see their work like that, relying on intuition and emotional identification to connect with their characters in the most honest way possible. Moviegoers relate on yet another, more impressionistic level, affected by their mood, what they had for breakfast that morning and whatever personal experience they bring to the table. As the film acknowledges, "The text is like an object. It's gonna change perspective based on where you're standing."
Given the amount of subjectivity involved, acting is by far the hardest aspect of filmmaking to evaluate. It's easy enough to object when the work feels false, but so much of the process remains a mystery, and in trying to unlock its secrets, "Sils Maria" reaches for the stratosphere — which incidentally, is where most of the film takes place, high in the Swiss Alps, above the clouds. From this celestial vantage, Maria and Val are free to observe the real "Maloja Snake," a seething meteorological formation that sends clouds winding serpent-like through a valley lined by mountains on either side.
In addition to documenting this spectacle afresh, Assayas unearths an old 1924 silent movie by German director Arnold Fanck, the sort of relic that makes one grateful someone thought to capture this mesmerizing phenomenon on film. Binoche leaves audiences with the same exhilarating feeling here — of having witnessed something precious and rare — answering the challenge of Assayas' script by revealing a character incredibly closer to her soul.
Cannes Film Review: 'Clouds of Sils Maria'
Reviewed at Cannes Film Festival, (competing), May 23, 2014. Runnign time: 123 MIN.
Production
(France) A Les Films du Losange (in France), Sundance Selects (in U.S.) release of a CG Cinema presentation of a CG Cinema, Pallas Film, CAB Prods., Vortex Sutra, Arte France Cinema, ZDF/Arte, Orange Studio, RTS Radio Television Suisse, SRG SSR, in assocaition with Ezekiel Film Prod., with the support of Eurimages, with the participation of CNC, Arte France, ZDF/Arte GEIE, Canal Plus, Cine Plus, with the support of MDM, DFFF, Medienboard Berlin-Brandenburg, FFA, Office Federal de la Culture, BLS, Alto Adige. (International sales: MK2, Paris.) Produced by Charles Gillibert. Executive producer, Sylvie Barthet. Co-producers, Karl Baumgartner, Thanassis Karathanos, Jean-Louis Porchet, Gerard Ruet.
Crew
Directed, written by Olivier Assayas. Camera (color, widescreen), Yorick Le Saux; editor, Marion Monnier; production designer, Francois Renaud Labarthe; sound (Dolby SRD), Daniel Sobrino; associate producer, Antoun Sehnaoui; assistant director, Dominique Delany; casting, Antoinette Boulat, Anja Dihrberg.
With
Juliette Binoche, Kristen Stewart, Chloe Grace Moretz, Lars Eidinger, Johnny Flynn, Angela Winkler, Hanss Zischler, Aljoscha Stadelmann, Luise Berndt, Gilles Tschudi, Benoit Peverelli, Brady Corbet, Claire Tran, Stuart Manashil, Peter Farkas, Nora Von Waldstatten, Ricardia Bramley, Caroline De Maigret, Arnold Giamara, Ben Posener, Sean McDonagh. (English, German dialogue)
Mehmete, korporacija najvećeg negativca iz stripova i filmova o Supermenu je nastala po modelu Jugoremedije posle problema sa zlonamernim vlasnikom!
Izvor: 21. epizoda 1. sezone serije SMALLVILLE.
"Lex waits on the helipad for Lionel to land. Lionel says he came to give a speech to the workers. Instead, he informs the employees that the plant is closing due to management failures. Lex confronts his father, accusing him of closing the plant because Lex won't come back to Metropolis.
Lex gathers a group of LuthorCorp employees together to lay out his plan. He wants them to join him in an employee-led buyout of the plant. He can come up with 90% of the capital if they can help with the rest.
Lex tells his father that he is forcing the board to vote on accepting the employee buyout of the plant. Lionel hands him a contract for his purchase of the Smallville Savings and Loan and announces that if Lex pursues this course then he intends to foreclose on the employees' mortgages if they make one late payment."
U sklopu sistematične obrade DC univerzuma načeo sam seriju SMALLVILLE, ostvarenje sa kojima se davnih dana sporadično sretao, rekao bih pre sudarao. I moram priznati da mi je prva sezona iz danas već davne 2001. godine izuzetno prijala. Kad kažem davne, onda to ne posmatram samo iz vizure protoka vremena i trianest godina koje su prošle već i iz vizure razvoja televizije ali i razvoja odnosa prema superherojskoj intelektualnoj svojini.
Paradoksalo, SMALLVILLE je serija iz vremena kada razlika između pay cable i basic cable serija nije bila toliko osetna. Danas je ta razlika veća - pay cable je napredovao, basic cable je nazadovao. SMALLVILLE je tako basic cable serija koja bi danas teško moglanastati i postići uspeh, odnosno imala bi sličnu sudbinu kao FRIDAY NIGHT LIGHTS sa kojom inače ima niz sličnosti u postavci likova.
Kad je reč o prvoj sezoni, Millar i Gough se bave Supermenom kad je bio mladi Clark Kent, i u principu dotiču se nekih bitnih tačaka DC univerzuma ali bez fah-idiotskog potonuća i isticanje mitologije nauštrb pripovedanja, uz ironično insistiranje da pre ove serije nisu čitali strip, u šta ipak sumnjam.
Koliko god se SMALLVILLE ne opterećuje strip-izvornikom toliko on zapravo dobro zarobljava esenciju stripa - pitanje sakrivanja identiteta, neuklapanja, dominacije sakrivene iza krinke inferiornosti, herojstva i sapunice. Rečju, SMALLVILLE sublimira esenciju stripa iako u velikom delu barata likovima izmišljenim isključivo za potrebe serije.
Preokretanje te paradigme imamo u seriji AROW koja je pošla istim putem ali u drugoj epohi - u prvoj sezoni, SMALLVILLE ima villain-of-the-week strukturu. ARROW to ponavlja u svojoj prvoj sezoni s tim što je tamo svaki negativac manje ili više proistekao iz DC univerzuma.
Prva sezona SMALLVILLEa se završava čudovišnim cliffhangerom (koji to nije utoliko što mi ipak znamo ko je ko i šta je šta u svetu Superboya) i videću šta u strukturalnom pogledu donosi druga sezona.
Kreativno-produkciona realizacija serija je vrhunska za svoje vreme. Deo ove ekipe je kasnije preuzeo HEROES u slavnim danima. Tehnika je napredovala ali ARROW (verovatno i zbog svog statusa u DC panteonu) nije dobio ovaj nivo realizacije, a što je još važnije nije dobio ovaj nivo kreativne "samouverenosti". SMALLVILLE nastaje sa jasnim iskustvim SOPRANOSa, jasno je da se serija najbolje može temeljiti na porodici i dopušteno je tim odnosima da se razvijaju. U ARROWu, porodica ima bitnu ulogu ali intenzitet odnosa u njoj ima dinamiku manje ambiciozne sapunice od ovoga.
SMALLVILLE takođe ima i onaj adut koji serijama omogućuje da idu deset sezona a to je upečatljiva i harizmatična podela.
Dakle, u slučaju SMALLVILLE mnogi elemnti su se sklopili - pa ni ne čudi da se ova serija danas posmatra kao jedan od Supermanovih kontinuiteta.
Ja sam se, ampak, upravo vratio sa projekcije X-Men i ostavio Džindžera i Kunca u dobrim rukama, mislim, jer je Singer napravio svakako svoj najbolji X-men film a možda i najbolji X-men film do sada. Ovo priča čovek kome je Vaughnov First Class bio osetno bolji od Singerova prva dva filma po mnogim elementima i imam utisak da je i sam Singer ovde pozajmio dosta toga od Vaughnovog postupka. Film je, kao i First Class u velikoj meri period piece (90% radnje događa se u 1973. godini) a tenzija i balans između Magnetovog separatizma i Xavierovog integracionizma su ovde održavani razumnim sredstvima. Naravno, ovo je i dalje superherojski film pa su svi dramski elementi operetski preterani ali se oseća taj neki balast druge polovine dvadesetog veka, kada je post-WWII adrenalin istrošen, a Koreja, Zaliv Svinja, Vijetnam i nuklearno oružje proizvode atmosferu perpetualne pretnje ekstinkcijom. U takvom okruženju pojava Bolivara Traska koji ne samo da objašnjava zašto su mutanti ultimativna pretnja čovečanstvu (prepisano iz Morrisonovog New X-Men, naravno) već i nudi koliko-toliko plauzibilno oruđe protiv te pretnje ima smisla. Ideja da bi Nikson bio raspoložen da makar upriliči demonstraciju ovoga u javnosti je plauzibilna.
Film ipak pre svega nose likovi, i to ponovo MakAvoj koji glumi 130 na sat, kao i Lorensova, i njihov odnos je u centru. Fasbenderov Magneto je malo više pomeren u ikoničku stranu i time je izgubio na ljudskosti a zadobio na klišeu, ali uspeva da odradi svoj dramski zadatak. Avaj, Singer iz nekog razloga i u ovom filmu ne uspeva da iskoristi Wolverinea kako treba, što je već iritirajuće i mada Jackman odlično nosi svoju ulogu, ona je više uloga posmatrača i hroničara nego delajućeg agensa, što za Wolverinea nikako nije karakteristično.
No, opet, kao neko ko se pribojavao Singerovog povratka u režisersku stolicu posle Vaughnove ubedljive vožnje, odahnuo sam. Singer kao da se malo opustio, film ima solidan tempo koji naravno popusti prema kraju ali se da gledati, ima puno scena urađenih sa dosta stila i duha a akcione scene, kojih zapravo nema previše, su konačno malo promišljenije. Meni je u prva tri X-Men najviše i smetala relativno neubedljiva akcija, sa glumcima poput Jackmana i Berijeve koji su unaokolo mlatarali praveći se da znaju šta rade. Singer je konačno shvatio da dubleri imaju svoju svrhu i imamo nekoliko lepih akcionih scena, pogotovo onih u budućnosti gde Bishop, Blink, Warpath, Storm, Sunspot, Iceman i Wolverine pokazuju kako se bori TIM uvežbanih veterana superherojskih ratova. Naravno, najbolja scena u filmu je potpuni gimik, ali toliko neodoljiv da mislim da će se o njoj pričati dugo i da ćemo gledati jutjub spufove bar nekoliko nedelja. Neću da spojlujem ali ću reći samo da će Quicksilver u Avengers 2 morati MNOGO da se potrudi da dostigne ono što je pokazao u ovom filmu.
Filmu dakle mogu da zamerim mali pad u tempu (ni nalik onome što je umelo da zakolje stare X-Men filmove), nedovoljno iskorišćene neke od odličnih glumaca koje ima (pre svega Fassbender i Jackman), kao i to da su scene u budućnosti samo uokvirujući narativ za pravu priču a da u njima nema dovoljno dramskog dešavanja (mada ima dramatičnog) - što sam očekivao jer je u samom stripu i ono što se dešava u budućnosti važno, ali opet - razumem da bi onda film bio i duži i skuplji. Mogu da zamerim i besmislenu post-kredit sekvencu jer je kratka i beznačajna pošto se već mesecima zna da je sledeći X-Men film Age of Apocalypse. Ali mu moram pohvaliti jasno pripovedanje, pa makar premise i ne bile previše ubedljive, likove koji uspevaju da nas ubede u dramatičnu borbu što se vodi zaklonjena od očiju hroničara istorije i dobru akciju. Sve preporuke.
Quote from: crippled_avenger on 24-05-2014, 17:46:56
SMALLVILLE takođe ima i onaj adut koji serijama omogućuje da idu deset sezona a to je upečatljiva i harizmatična podela.
Da, meni je cast tokom svih deset sezona bio neverovatan, zaista. Cekaj samo da vidis Lois Lejn... ili Supergirl u kasnijim sezonama.
Quote from: Meho Krljic on 24-05-2014, 20:19:47
Sve preporuke.
Posto mi porodicno idemo da ispratimo ovaj film - sin je gledao sve ranije, ali cerka nije. Da li je dovoljno da gleda, recimo, prvi XMen i XMen: First Class, ili mora da gleda sve prethodne filmove da bi se snasla?
Mehmete, prati li Crveni krst ovaj egzodus iz Marvela?
Less than 24 hours after news broke that director Edgar Wright has left Marvel Studios' "Ant-Man" over creative differences, Drew Goddard has stepped down as showrunner of Marvel's new Netflix series "Daredevil."
TV PILOTS/DEVELOPMENT SCORECARD: Follow the action during upfront season
Goddard has handed the job over to fellow "Buffy the Vampire Slayer" writer Steven S. DeKnight.
In addition to serving as series showrunner and exec producer, Goddard was supposed to write and direct the first episode of "Daredevil," which is set to premiere on the streaming site next year. Filming will begin this summer in New York
Goddard will now serve as a consultant on the original drama, but focus most of his attention on writing and directing Sony's upcoming "Spider-Man" villain-focused spinoff "Sinister Six."
DeKnight was the showrunner of Starz's "Spartacus." He worked with Goddard on Joss Whedon's cult TV series "Buffy" and its spinoff "Angel." He also has experience in the superhero show genre as co-exec producer and writer on The CW's Superman drama "Smallville."
Aside from the 13-episode "Daredevil" series, the deal between Netflix and Marvel also includes three other original comic book adaptations: "Jessica Jones," "Iron Fist" and "Luke Cage."
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: milan on 24-05-2014, 23:09:34
Quote from: Meho Krljic on 24-05-2014, 20:19:47
Sve preporuke.
Posto mi porodicno idemo da ispratimo ovaj film - sin je gledao sve ranije, ali cerka nije. Da li je dovoljno da gleda, recimo, prvi XMen i XMen: First Class, ili mora da gleda sve prethodne filmove da bi se snasla?
Ne, ne, dovoljan je First Class. Mislim, neće baš skapirati ko su Scott i Jean ali to je minoran detalj.
Stari pokušava da razmotri da li se otvara mogućnost za "čvrstu ruku" u medijima posle ove tragedije...
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/lazni-zakon-trzista.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/lazni-zakon-trzista.html)
Pakao na zemlji...
http://www.liveleak.com/view?i=4fd_1400921453 (http://www.liveleak.com/view?i=4fd_1400921453)
Pogledao sam NEIGHBORS Nicholasa Stollera, novi film verovatno nejstabilnijeg među učenicima Judda Apatowa. Stoller je uspeo da napravi solidnu u relativno konzistentnu karijeru kao reditelj i scenarista.
Na tom putu je kombinovao razne pristupe komediji i izgradio ime i kao pisac i kao reditelj, s tim što je nastavio da piše i za druge i da režira tuđe scenarije. NEIGHBORS je režirao po tuđem scenariju i reč je o ulasku na teritoriju kojom se ranije nije toliko kretao.
Ako bismo film artikulisali kroz konvencije, onda NEIGHBORS možemo definisati kao sukob junaka Judda Apatowa sa likovima Todda Phillipsa. Stoller je bez sumnje dorastao zadatku menadžementa ovog dvoboja između duhovitih bračnih drugova koji bi do pre koju godinu bili protagonisti KNOCKED UPa i klinaca koji kao da su izašli iz PROJECT Xa.
Iako Stoller nikada ne dostiže gotovo pa art house hipnotičnost i grandioznost PROJECT Xa, NEIGHBORS je prilično osmišljeno zapakovan paket, kako u scenarističkom tako i u rediteljskom smislu.
Naravno, Stollerovo srce je na strani Apatowa ali se on nije ogrešio ni o Todda ovom prilikom. Variety je otud skovao dobru definiciju humora u ovom filmu i njegovog opšteg duha kao "winningly stupid".
Glumačka podela koju prevode Seth Rogen i Rose Byrne nasuprot Zac Efrona i Dave Franca je sjajna i jedina zamerka je što Christopher Mintz-Plasse nije bolje iskorišćen a bio je prisutan.
No, ukupno uzev, NEIGHBORS je uspešan komični crossover koji nije obeščastio kult svog naslova u kome su onomad briljirali John Belushi i Dan Aykroyd u jednoj od svojih najopskurnijih saradnji.
* * * / * * * *
Koliko si skoro gledao stari Neighbors? Ja sam ga gledao pre recimo dvadesetosam godina, očekujući film koji će unovčiti sav kredit koji su Blues Brothers isposlovali na ovim prostorima, međutim sećam se da nam je svima taj film bio ozbiljno razočaranje. Sad pokušavam da bez gledanja utvrdim je li to zato što je humor bio manje fizičkog i geg tipa nego što smo očekivali ili naprosto film zapravo nije bio toliko smešan, shvatajući tragičnu stranu komedije situacije malo ozbiljnije nego što je bila norma u tim eigthies goofball filmovima. Mislim, jasno, Neighbors i nije bio goofball film ali su nam ga tako prodali ondašnji distributeri.
Pa gledao sam ga pre dvadeset godina i film je bio dementno dirty. Nije bilo gegova, ali bilo je neke ludačke atmosfere u njemu koju još uvek pamtim. Mislim da sam ga i potom reprizirao ali mi je teško da rekonstruišem kada...
Da, postojao je taj element demencije. Ja sam nerad da ga repriziram a opet me kopka da li bi mi se danas više dopao...
Marc Webb je uspeo ono što se dopalo Mehmetu u THE AMAZING SPIDER-MAN 2, zbilja je napravio film koji ima tu lepršavost strip-ekranizacije. Nažalost, ovaj film je na kraju ispao jedna prilična papazjanija kojoj nažalost nedostaje još malo promašenosti pa stekne kultni status kao FLASH GORDON. Marc Webb je skupio SJAJNU glumačku ekipu. Dane De Haan ima nešto što bi ga moglo učiniti novim DiCapriom, Andrew i Emma imaju sjajnu hemiju kao Peter i Gwen, nema potrebe da se objašnjava kolika je privilegija tj. luksuz imati Jamie Foxxa kao negativca. Ali to sve je deo jedne nabacane celine koja naprosto nema nikakvu dinamiku, a nema čak ni mehaniku. U filmu ima sjajnih scena, nažalost mahom dramskih, ima briljantnih detalja, ali celina je stilski nekonzistentna, ritmički potpuno rasturena, bez ikakve ideje kako se nositi sa akcionim scenama u okolnostima ovakve stilizacije. Slične probleme sam konstatovao i u prvom Webbovom filmu ali naprosto on do ovog filma nije napredovao i ovo je naprosto film u kome akcija igra važnu ulogu a apsolutno ništa ne valja i usporava, da ne kažem zaustavlja film. Međutim, i struktura cele priče je problematična, Osnovni sukobi su uvode nedopustivo kasno, film je EVIDENTNO pretrpeo teške intervencije u montaži što dovodi do toga da imamo preko dva sata frenertičnog tempa, valjda u pokušaju da se sve skrati kroz ubrzavanje.
Ne mogu da kažem da bih rado gledao tri sata ovoga, ali sam uveren da bi tročasovna verzija daleko bolje funkcionisala. Ovako Webb snima jedan haotičan artefakt, sa sjajnim sastojcima pre svega u glumačkoj podeli koji u pojedinim fazama uspevaju da čak pokažu KOLIKO su pravi izbor i na ekranu. Ipak, neke od najbolje glumljenih scena, kako Garfield-Stone tako i Garfield-De Haan nažalost po glumačkom stilu vuku u indie vode i odstupaju od opšte mejnstrim orijentacije ovog filma. To je karakterisalo i prvi film.
Rekao bih da je drugi deo šareniji od prvog pa samim tim možda i "bolji", ali pošto Webb nije naučio ništa iz svojih grešaka, ne mogu reći da me je ispunio bilo kakvim optimizmom. Mahom mi je bilo žao što ovako talentovani glumci traće godine svog života snimajući nešto što je do te mere obesmišljeno slabim rediteljskim konceptom.
* * / * * * *
NON-STOP Jaume Collet-Serre je nažalost neuspeo pokzušaj da ovaj reditelj u saradnji sa Joel Silverom ponovi uspeh UNKNOWNa, kao do sada najuvaženijeg TAKEN rip-offa. Posle slabog TAKEN 2, Neeson i sa NON-STOP pada daleko i za naslova kao što su EXPATRIATE ili 3 DAYS TO KILL. To je začuđujuće jer se Collet-Serra do sada pokazao kao jako talentovan reditelj. Međutim, NON-STOP je ne samo nezanimljiv na nivou scenarija već ima dosta oprevida i u pogledu režije.
Kad je reč o scenariju, za početak struktura je na nivou parodije. Imamo operetskog junaka sa sve Velikom Tajnom koja ga motiviše iako nema apsolutno nikakve bitne veze sa zapletom, zatim imamo "red herring" likove, imamo misteriju čiji ishod nikoga ne zanima jer smo došli da gledamo TAKEN u avionu i naprosto sada više nije Neesonovo "da misli". Ali, ako treba da misli onda bi to morala biti zanimljivija postavka od ove. Recimo, Schwendtke je to mnogo bolje uradio u FLIGHTPLANu, doduše držeći se Hitchcockovog recepta.
Dakle, ovo je triler koji nije preterano uzbuiljiv i bazira se na misteriji koja nikoga ne zanima i sa enigmatičnim likom čije se tajne nikoga ne tiču.
Međutim, paradoks je u tome što Collet-Serra uopšte nije dobro definisao prostor aviona. Avion je prostran kao manja sportska hala, prilično stabilan tokom većeg dela filma i junaci se kroz avion kreću stabilnije nego junaci Bongovog SNOWPIERCERa. U jednom trenutku, gledalac gotovo da zabpravi da se film dešava u avionu, a to nikako nije smelo da se desi.
Na kraju kada se "ulozi povećaju" i film pređe na teritoriju Silverove ranije produkcije EXECUTIVE DECISION što nema nikakve veze sa inicijalnom minimalističkom postavkom, jedino što preostaje kao adut jeste relativno inventivna motivacija negativaca, koja donekle opravdava njihov vrlo detaljan i po mnogo čemu redundantan plan.
* 1/2 / * * * *
Wright's quirky superhero pic made the studio's Kevin Feige nervous as a dispute over script changes and key crew exits leave a 2015 release date in question.
This story first appeared in the June 6 issue of The Hollywood Reporter magazine.
RECOMMENDED
Edgar Wright's 'Ant-Man' Departure: How Social Media Reacted
Kevin Feige: Marvel Has Plotted Films Through 2028
After the abrupt May 23 exit of Edgar Wright, the geek-favorite filmmaker behind Shaun of the Dead and Hot Fuzz, from Marvel Studios' long-gestating Ant-Man movie, the studio has insisted the Paul Rudd film will be finished in time to make its July 17, 2015, release date.
But while a source close to the studio says a search for a new director is underway, some observers believe Marvel president Kevin Feige will have a hard time pulling together the risky film in such a short time frame.
The challenges are clear in finding a director who can pick up a project infused with Wright's vision for years. In addition, sources say the film's key crew -- its heads of departments -- departed when it became clear production would not begin as scheduled July 28. Rudd's reps say he's still in, and a source close to the production says all key crew positions will be filled shortly.
PHOTOS: 'X-Men's' Ellen Page: Her Career in Pictures
Wright, 40, is an irreverent British filmmaker, and sources say Marvel had been unhappy with his take on Ant-Man for weeks. Originally set to begin shooting June 2, the production had been put on hiatus while Feige ordered revisions of the script that was co-written by Wright and Joe Cornish. According to sources, Wright had been willing to make revisions earlier in the process. But the new rewrites took place without Wright's input, and when he received Marvel's new version early during the week of May 19, he walked, prompting a joint statement announcing his exit "due to differences in their visions of the film."
The move came as a shock because Wright had been working on the project -- about a scientist who can shrink to the size of an ant -- since 2006. Feige told MTV in 2013 that Wright's vision "is the only reason we're making the movie." But Marvel and Wright were different entities when they began their relationship. Marvel was an upstart, independent and feisty as it began building the Marvel Studios brand with the first two Iron Man films and Captain America: The First Avenger.
Now owned by Disney, Marvel has established itself as a reliable maker of hits. Feige essentially is the showrunner on $150 million episodes in a Marvel universe that expands in phases. The company "Marvel-izes" its projects, as a source with ties to the company puts it. That sometimes leads to clashes with filmmakers who have strong points of view, as Kenneth Branagh found during the making of Thor. He did not return for the sequel, nor did Joe Johnston for Captain America. Patty Jenkins, who directed the 2003 Charlize Theron hit Monster, was hired for Thor 2 then fired. Edward Norton clashed with Marvel during post on The Incredible Hulk and was replaced by Mark Ruffalo for the character's return in The Avengers. Terrence Howard similarly was replaced by Don Cheadle in the Iron Man sequels. And on May 24, Drew Goddard was replaced as showrunner by Steven S. DeKnight on Marvel's upcoming Netflix series Daredevil (though Goddard is working on Sony's Marvel movie Sinister Six).
STORY: Disney Moves Marvel's 'Ant-Man' Release Date
"Kevin Feige [and his top lieutenants] run Marvel with a singularity of vision, but when you take a true auteur and throw him into the mix, this is what you get," says a source. "They don't want you to speak up too much or have too much vision. People who have never worked there don't understand how they operate, but if you trust them, they have an amazing track record."
Ant-Man's tone might have been too quirky for the Marvel universe. Insiders say Marvel feels it already might have gone outside its comfort zone with August's Guardians of the Galaxy, a space adventure heavy on odd humor and featuring a talking raccoon. In 2011, Sony's similarly comic The Green Hornet with Seth Rogen failed to launch the franchise for which the studio hoped.
Wright declined comment, but he tweeted, then deleted, the word "selfie," followed by a sad-faced Buster Keaton holding a Cornetto ice cream cone (Wright's trio of genre movies is known as the Cornetto trilogy). Keaton famously lost his independence after his ambitious 1926 film The General didn't perform well. He took a job at MGM, which he later called the worst decision of his life. Avengers director Joss Whedon also tweeted a photo of himself appearing dejected and seeming to salute Wright with a Cornetto.
Wright's first studio experience also was fraught. He directed 2010's acclaimed Scott Pilgrim vs. the World, which bombed for Universal, grossing $31.5 million domestically. Now his second studio film has been taken away. James Gunn, director of Guardians, might have said it best. He wrote on Facebook that Wright and Marvel "just don't have personalities that mesh in a comfortable way."
Pogledao sam SUNSHINE CLEANING Christine Jeffs, zanimljivu indie dramediju o dve sestre koje odlučuju da reše svoju tešku finansijsku situaciju time što će početi da rade kao čistačice na mestu zločina. Činjenica da sestre igraju Amy Adams i Emily Blunt daje filmu zvezdani napon i one apsolutno uspevaju da dobace do onog kvaliteta koji mu pruža i mogućnost za crossover. Doduše, junaci ove dramedije su ipak mnogo pesimističniji od onih u LITTLE MISS SUNSHINE, iako se oba filma kreću sličnim prostorom.
Christine Jeffs je iznad svega efikasna u pripovedanju, nema viškova, nema preteranih ukrasa, i SUNSHINE CLEANING u tom pogledu ima utegnutost mainstream rada. Fino je predstavljena i očekivano gadna dimenzija čišćenja mesta zločina, bez puno neukusnog humora, sa dobrodošlim realizmom u izboru ambijenata na kojima su se zločini odigrali.
Osnovni indie element u ovom dobro skrojenom paketu jeste zapravo svojevrsna nerazrešđenost odnosa među junacima, odnosno njihova nesposobnost da se dokopaju hepienda koji bi u mainstream filmu sigurno izborili. Drugi element je svakako smeštanje priče u američku provinciju.
SUNSHINE CLEANING je solidan i pitak indie film koji može da bude interesantan i gledaocima koje američki nezavisni film previše ne zanima. Iako mu je izmakao ogroman uspeh LITTLE MISS SUNSHINE, ovaj film ni po čemu nije slabiji od njega.
* * * / * * * *
For a while it has been known that John Wesley Shipp would be playing a recurring role in the upcoming new "The Flash" series on The CW.
Now, the details of his role have been revealed - Shipp will be playing the father of Barry Allen (Grant Gustin) in the "Arrow" spinoff. Shipp is first seen in the premiere episode and will recur throughout the show's run.
The casting is spot on considering Shipp played Barry Allen/The Flash in the short-lived 1990s TV series based on the DC Comics title. Executive producer Greg Berlanti tells The Live Feed:
"Given his history with The Flash, Andrew [Kreisberg], Geoff [Johns] and I could only think of one person we wanted to play Barry's father and that was John Wesley Shipp. He gives a fantastic and emotional performance in the pilot, and we are looking forward to his presence in many more episodes."
Berlanti previously worked with Shipp on "Dawson's Creek". This isn't the first CW series to pull of this style casting. Teri Hatcher filmed a cameo as Ella Lane, mother of Erica Durance's Lois Lane, in an episode of the final season of the now finished "Smallville".
Pa to je do jaja!!!!!!!!!!!!! Oficijelno sam hajpd.
X-MEN: GAYS OF FUTURE PAST je jedna havarija.
Quote from: crippled_avenger on 28-05-2014, 18:10:54
Pogledao sam SUNSHINE CLEANING Christine Jeffs, zanimljivu indie dramediju o dve sestre koje odlučuju da reše svoju tešku finansijsku situaciju time što će početi da rade kao čistačice na mestu zločina. Činjenica da sestre igraju Amy Adams i Emily Blunt daje filmu zvezdani napon i one apsolutno uspevaju da dobace do onog kvaliteta koji mu pruža i mogućnost za crossover. Doduše, junaci ove dramedije su ipak mnogo pesimističniji od onih u LITTLE MISS SUNSHINE, iako se oba filma kreću sličnim prostorom.
Christine Jeffs je iznad svega efikasna u pripovedanju, nema viškova, nema preteranih ukrasa, i SUNSHINE CLEANING u tom pogledu ima utegnutost mainstream rada. Fino je predstavljena i očekivano gadna dimenzija čišćenja mesta zločina, bez puno neukusnog humora, sa dobrodošlim realizmom u izboru ambijenata na kojima su se zločini odigrali.
Osnovni indie element u ovom dobro skrojenom paketu jeste zapravo svojevrsna nerazrešđenost odnosa među junacima, odnosno njihova nesposobnost da se dokopaju hepienda koji bi u mainstream filmu sigurno izborili. Drugi element je svakako smeštanje priče u američku provinciju.
SUNSHINE CLEANING je solidan i pitak indie film koji može da bude interesantan i gledaocima koje američki nezavisni film previše ne zanima. Iako mu je izmakao ogroman uspeh LITTLE MISS SUNSHINE, ovaj film ni po čemu nije slabiji od njega.
* * * / * * * *
xfoht
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 29-05-2014, 18:57:47
X-MEN: GAYS OF FUTURE PAST je jedna havarija.
Kritika or it didn't happen!!!!!!!!!!!!
Ja sam danas išao da gledam EDGE OF TOMORROW. Pre početka filma mi je jako pozlilo. Sada se rekuperiram i nadam se da ću sutra biti spreman. Ovaj peh je još više povećao moje iščekivanje.
Inače u ovom futurističkom akcijašu na mapi Evrope, Kosovo je deo Srbije.
Pogledao sam THE SACRAMENT Ti Westa. Moram priznati da mi je, od onoga što sam gledao, ovo daleko najbolji Ti Westov film, premda nisam gledao sve a on je prilično aktivan. Ipak, rekao bih da mu je ovo jedno od ambicioznijih dela.
THE SACRAMENT deo svoje efektnosti crpi iz aure indie filma koja mu nekako daje pravo da meša babe i žabe ali i da se opusti u deonicama koje zapravo deluju najefektnije. Isto tako, ja ovaj film ne bih definisao kao horor, pošto on to nije suštinski a formalno takođe nije premda se služi određenim TEHNIKAMA koje su danas svojstvene hororu ali ih to ipak ne dovodi do nivoa žanrovskog određenja.
U svakom slučaju, onaj ko bude gledao očekujući horor biće ili jako razočaran ili će dobiti nešto drugo u čemu može da uživa.
THE SACRAMENT je mockumentary sa elementima found footage filma, premda u filmu itekako ima i scena za koje ne možemo baš reći ko ih je snimao, ali to na kraju krajeva nije ni važno jer ovoga puta Ti West nekako ne poziva gledaoca da ga lovi u greškama.
Priča prati ekipu Vice kanala koja odlučuje da poseti Eden Parish, savremeni Jonestown u srcu Amerike, tamo zatiče harizmatskog vođu koji ih ne pridobije ali im se učini kao neko ko bi mogao imati umirujuće dejstvo na ljude i onda postepeno izazivaju nemir među njegovim sledbenicima što neizbežno rezultira novim Jonestownom.
Mislim da nisam puno spoilovao ovim prepričavanjem jer jesam rekao o čemu govori CEO film, ali Ti West je uspeo da napravi efektnu celinu u kojoj nisu presudna iznenađenja u priči već hipnotičko stanje u kome on uspeva da nas ubedi kako je zapravo moguće počiniti tako nešto.
Ti West nikada ne omogućuje da se identifikujemo sa bilo kim, naročito ne sa guruom ili sledbenicima, ali kroz vibrantan izbor glumaca i statista uspeva da izgradi ubedljiv odnos i da nam predoči ko je ta ekipa tamo i zašto/ kako će ona završiti tako kako će završiti.
Na kraju, iako found footage/ mockumentary pristup ne smeta, ipak to ostaje kao možda suvišan gimmick ovog filma. Nije bilo potrebno uvoditi takvo rešenje da bismo videli rešenje kako stranci mogu da poremete zatvorenu zajednicu koja se izopačila.
Vizuelna faktura je vrlo zanimljiva, Ti West uživa u prizorima prirode i društva i uspeva da stvori jako dobru atmosferu usiljene religiozne pastoralne idile.
U određenom smislu, Ti West mi je zaličio na Mladena Đorđevića u tom preplitanju realizma i žanra, s tim što je Mladen manifestniji, energičniji, probojniji a West je najbolji onda kada je smiren.
Eli Roth je kao pokrovitelj ovog filma takođe napravio dobrodošao iskorak i na ovom filmu može da kaže kako je proizveo nešto što po sebi nije delo enfant teriblea savremenog horora, već prililčno zreo indie film.
Joe Swanberg, hiperaktivna figura američkog nezavisnog filma koja sve više voli da se petlja u horor, takođe svojim radom u ovom filmu daje jedan od boljih ličnih doprinosa u poslednje vreme.
Ti West je ljubitelj slow burninga, međutim, ovaj film nije ni slow, a nije burning, što znači da je do sada grešio i da je ovo put kojim bi trebalo da nastavi.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 29-05-2014, 20:15:23
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 29-05-2014, 18:57:47
X-MEN: GAYS OF FUTURE PAST je jedna havarija.
Kritika or it didn't happen!!!!!!!!!!!!
Kritika? Baš jedan loš film. There you go.
Stari objašnjava zašto za vlast nad Srbima nije potrebna podrška stranaca i dvotrećinska većina. Dovoljni su oni sami
http://starikadar.blogspot.com/2014/05/puter-na-glavi.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/05/puter-na-glavi.html)
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 30-05-2014, 13:00:12
Quote from: Meho Krljic on 29-05-2014, 20:15:23
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 29-05-2014, 18:57:47
X-MEN: GAYS OF FUTURE PAST je jedna havarija.
Kritika or it didn't happen!!!!!!!!!!!!
Kritika? Baš jedan loš film. There you go.
Ali logika onda kaže: ako je očigledno najbolji X-Men film jedan "baš loš film" onda je cela franšiza nikakva!!!!! A to očigledno nije tako!!!! First Class je bio odličan film!
FIRST CLASS je filmčina i po! DOFP je drek. Čim JA tako kažem, onda mora biti tako.
To je odličan argument, ali se lomi o hridinu činjenice da se meni XMDOFP veoma dopao.
No, hajde da probamo postepeno:
Ima li XMDOFP relativno dobro vođenu priču o putu kroz vreme? Ima. Ima li nekoliko kvalitetnih akcionih scena? Ima. Ima li kakvu-takvu ideološku raspravu u srži, a koja se prevashodno vodi na starostavnoj mutantskoj dilemi odlučivanja između integracionizma i separatizma (pa makar i kroz masovno ubistvo)? Ima. Glumci su dobri, slikano je bolje nego prethodni filmovi i ima onu scenu. Ergo - solidan film!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.sherv.net%2Fcm%2Femo%2Fword%2Fmore-drama-plz-smiley-emoticon.png&hash=e13f47768bb200b659e263056bef073d09445abb)
Meho, na sva pitanja koja si postavio, odgovor je: nema. :P
Neistina! Čak, slobodno možemo reći, tendenciozna kleveta!!!!!!!!!! Mislim, Quicksilver? Ni to da ti se ne dopadne? Nemoguće! Dakle, tvoje sistematsko odbijanje da priznaš išta dobro ovom filmu mora biti simptom nekog dubljeg problema... Hmmmm... Da vidimo... Smeta ti što Kitty Pryde ima moć da šalje svest svojih prijatelja u prošlost iako je to blatantno kršenje kanona? Smeta ti što Sentineli napuštaju karakterističan dizajn iz stripa i dobijaju ultronovske karakteristike u budućnosti? Nervira te idiotski plot device koji se tiče seruma što leči prekinutu kičmenu moždinu ali oduzima telepatske moći? Reci, gukni, šta je od svega toga?
Wille, raspali to malo, ne izigravaj Koreanca iz Snowpiercera sa onelinerima :)
vidiš da si uznemirio Krljića
Ništa od navedenog, Meho.
Uznemirenje traje. :(
Evo zagrljaja. Better? :)
Ili hoćeš o tome uživo da raspravimo u Bijogradu?
jest da nisam gledo te iksmene, al ko još vjeruje čovjeku koji tvrdi da je Wire najbolja serija svih vremena, pored živog True detectiva 8-)
Ko da vjeruje? Pa, svako. Dobar je TRUE DETECTIVE, ali nije ni u top 10. Plus, to je više mini-serija, nego serijal. I BREAKING BAD je bolji od TD... i DEADWOOD... i VERONICA MARS... i 24... Ah, you get the point! :D
ovaj čovjek bunca!!!
Bunca, ali i kad bunca - objašnjava!
It's a date!!!!!!!!!!!!
Pogledao se Tom Kruz u Edge of Tomorrow. Lepo se pogledao, mada se nadam da niko od ovoga ne očekuje posebno pametan film. Nisam naravno čitao Sakurazakin roman koji je poslužio kao predložak pa ne znam je li sem osnovne premise i imena nekih likova prenesen i totalitet filozofskih ideja & koncepata koje je autor ulio u knjigu, no ovde stoji da je u prvom planu naravno taj zaplet koji nije originalan i koga već i deca znaju zbog filma Groundhog's Day a koji je onda spretno spojen sa military fiction prosedeom, jelte. Film se vizuelno dakako još poziva i na Starship Troopers i District 9 ali je po ambiciji da nešto kaže daleko i od jednog i od drugog. No, ono što radi, radi efikasno, priča je predvidiva ali udobno vođena, Tom Kruz uspešno prodaje ideju o tome da se njegov lik tokom vremena razvija iz kukavice u heroja, ljubavna priča je tek laki premaz na zapletu ali je i dobro što na njoj nije insistirano jer su likovi, izvan svoje funkcionalnosti toliko tanki da bi to samo opteretilo tempo a ne bi doprinelo emotivnom naboju filma.
Naravno, film ima previše fridge logic balasta da bi bio shvatan preozbiljno, no, dok ide, to lepo ide, navijamo za naše kako treba, akcija je brza i brutalna i pošto film donekle može da se uporedi sa Pacific Rim po generalnoj postavci nas protiv njih, rekao bih da se Liman bolje snalazi sa plasiranjem slike sveta u kojoj čovečanstvo vodi grčevitu borbu sa tuđinskim zavojevačem, makar utoliko što je ceo zaplet oko ratovanja mudro postavljen na ikoničkim trenucim drugog svetskog rata (a razume se da mnogo toga možemo da zameramo - od činjenice da vanzemaljska rasa koja, kako vidimo, napada samo fizički, ima nikada objašnjenu protivavionsku artiljeriju, do najboljeg-naučnika-na-svetu koji je skromni mehaničar u Londonu, pa do potpuno neubedljivog pseudonaučnog koncepta u srži filma koji svi likovi ipak nekako prihvataju).
Ovo zadnje, to da je evropski teatar ono gde se rat dobija, invazijom na obalu Francuske itd. kako bi Rusi nagrnuli sa istoka, celo to oslanjanje na WWII i ugodno povezuje film sa igračkom kulturom, svojim jasnim aluzijama na Sonyjev serijal Resistance (u kome isto imamo vanzemaljce koji prekidaju odvijanje drugog svetskog rata pre njegovog kraja da bi se rat u Evropi nastavio prtotiv njih, sa sve Amerikancima koji su, kao, poslednja nada), a što opet podseća da je u osnovi radnje filma otvoreno igrački koncept učenja kroz umiranje i unapređenja svojih borbenih sposobnosti kroz bolje učenje kontrola i pamćenje neprijateljskih obrazaca. Edge of Tomorrow utoliko sjajno omažira sve, od Galage do Dark Souls pa će ga gejmeri gledati sa neskrivenim zadovoljstvom.
Ja sam gledao sinoć. Ne stižem da ispišem utiske ali je omaž gejmingu divan. A i prvom i drugom ratu. Imamo i Verden i Normandiju.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Mogao bi novom vlasniku PS3 dati na pozajmicu taj RESISTANCE, Mehmete...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Moćće. To je baš igra za tebe - FPS sa, kao, pričom!
Quote from: Meho Krljic on 31-05-2014, 21:16:24
Edge of Tomorrow utoliko sjajno omažira sve, od Galage do Dark Souls pa će ga gejmeri gledati sa neskrivenim zadovoljstvom.
Opaa!
je l taj Edge of Tomorrow ima da se skine negde, nailazim samo na fejkove?
Pa, rano je, premijera je bila pre svega dva-tri dana.
Quote from: milan on 01-06-2014, 10:08:03
Quote from: Meho Krljic on 31-05-2014, 21:16:24
Edge of Tomorrow utoliko sjajno omažira sve, od Galage do Dark Souls pa će ga gejmeri gledati sa neskrivenim zadovoljstvom.
Opaa!
Nije ovo nikakva direktna aluzija na konkretne igre već na filozofiju učenja kroz umiranje i prepoznavanja obrazaca.
Kako ja da uživam u tome kad je poslednja igra koju sam igrao: "Cadillacs and Dinosaurs"?
Ma, nema veze, kako sam i pojasnio, omažiran je princip, ne konkretne scene ili već nešto. A princip poznaješ.
Mess Obradovich!
Pogledao sam EDGE OF TOMORROW Douga Limana, u petak, posle groteskno neuspelog pokušaja da ga pogledam u četvrtak, što je zapravo bilo sasvim u duhu filma, priče o učenju kroz umiranje, i ponavljanje. Ako sagledavamo ovu temu iz filmskog ključa, možemo navesti naslove kao GROUNDHOG DAY i 12:01. ALI, mislim da je potpuno pogrešno sagledavati film iz te vizure. Naime, iako će se ciklus završiti i onda kada se junak promeni, odnosno kada Cruisev lik pređe put od kukavice do heroja, suština je ipak gejmerska. Dakle, film u pogledu razvoja karaktera ima jasnu nit ali je forma praktično kao u igri, junak i gledaoci zajedno uče iz svakog neuspelog pokušaja i pokušavaju da dokuče kako da uspeju u svom naumu.
Ovog puta, to prenošenje duha igre u igrani film zapravo funkcioniše. Iako je film zapravo baziran na romanu Hiroshija Sakurazake, mislim da bi autori filmova po igrema trebalo da obrate pažnju na ovaj film jer je jedna od njihova grešaka između ostalog u tome što rekonstruišu milje i likove ali ne i efekat koji ostavlja sama igra.
No, sva ova formalna rešenja na stranu, i pouke koje se mogu izvući, EDGE OF TOMORROW zapravo sadrži sve one potrebne elemente koje čekamo godinama - ima zanimljive likove, finu dozu humora, visceralnu akciju paklenog intenziteta, zaplet i "high cocnept" koji su neprekidno zanimljivi, i jedan visoko izražen rediteljski instinkt. Moram ovaj film uporediti sa vrlo različitim a zapravo vrlo sličnim filmom - INCEPTION. Naime, Nolanov film je nosio u sebi slične "gejmerske" detalje, maltene kao da se razrađivao po nivoima, sa sve elementima koji menjaju fiziku igre (nivo koji se dešava na snegu npr.).
U svakom slučaju, uz sve nesporne kvalitete Nolanovog filma, Liman se pokazao kao reditelj sa čistijim "filmskim" instinktom pre svega u tom pogledu što je podjednako "složenu" priču ispričao sa mnogo manje "tutoriala", mnogo manje odmorišta u kojima junaci zastanu da objasne o čemu se radi, gde su, šta su im namere i ciljevi.
Najbolji primer za to je završnica filma, odnosno završni "preokret" u kome se na jednostavan vizuelni način, bez ijedne replika plasira ZAPRAVO vrlo složen plot point.
Cruise je izvanredan u toj transfomaciji iz kukavice u heroja, i svakako je zanimljivije gledati ga kad je kukavica nego kad je heroj čim proširuje svoj repertoar. Emily Blunt je 2005. govorila kako bi radije bila siromašna pozorična glumica nego podrška u skopm Cruiseovom akcijašu. Pogazila je reč ali nije pogrešila.
Kao što u izvesnom smislu EDGE OF TOMORROW možemo nadovezati na LOOPER u filmografiji Emily Blunt, isto tako se još više može nadovetai na Cruiseov OBLIVION koji sam voleo, ali je EDGE još energičniji i ekspresvniji. Ipak, u osnovi, reč je o istim filmovima, čak i na nivou glumačke podele gde se Cruise uparuje sa uglednog britanskom glumicom a protivnik su vanzemaljci koji su složeniji nego što smo navikli.
Inače bilo bi zanimljivn pročitati prvu scenarističku obradu Sakurazakinog romana koja je svojevremeno prodata Warneru a potom je toliko menjana da izvornog pisca više nema ni na špici. Ipak na špici ima nešto drugo, Kosovo u sastavu Srbije. To je dovoljno.
* * * 1/2 / * * * *
Pominje se Sakurazaka na špici, kao autor romana, ali ne i u vezi scenarija. Doduše, ja nemam pojma ko je radio prvu ruku.
Pa Sakurazaka je potpisan kao autor romana ali se ne pominje scenarista koji je uradio prvu adaptaciju preko koje je cela stvar prodata Warneru.
Poštujemo!
Pogledao sam LOCKE Stevena Knighta. Sudeći po tome da sinoć u Tuckwoodu nije bilo žena na projekciji rekao bih da nisu dovoljno emancipovane da dođu i provedu sat i po vremena nasamo sa Tomom Hardyjem iako o tome stalno pričaju. LOCKE je zanimljiv pokušaj, snimljen za šest dana, sa Hardyjem u centru pažnje u praktično jedinoj ulozi koja se vidi na ekranu, ali sa bogatom podelom koja komunicira sa njim putem telefona, i scenarijem koji u britanskom stilu nudi jasno postavljene likove, probleme i sukob.
Ono što se na kraju ispostavlja kao najveći problem filma nije zapravo to što ovo nije baš priča o jednom junaku već samo film u kome se jedan junak vidi a ostatak priče se dešava van ekrana, nije ni ograničenje ambijenta, već potpuno nepotrebni monoplozi u kojima glavni junak eksternalizuje svoju traumu koja je inače bila apsolutno čitljiva i iz razgovora telefonom odnosno dijalog.
Hardy se muški nosi sa izazovom, Knight režira kao scenarista koji pokušava da pobegne od scenarističkog backgrounda, dakle pokušava da se iskaže vizuelnim detaljima i kad treba i kad ne treba. A ako imamo u vidu da je Hardy snimio svoju ulogu za šest snimajućih dana, a to je maltene čitav film, ovo ostaje kao zanimljiv ekspreiment i poučna lekcija za filmmakere kako napraviti vrlo sveden film koji uz odgovarajuću glumačku podelu može imati čak i mejnstrim potencijal.
A LOCKE, uz sve nedostatke i "ekstremnost" koncepta na kraju ipak jeste jedan vrlo mejnstrim film.
* * 1/2 / * * * *
Vojko i Savle zaslužuju Pulicera u odnosu na ovaj novi biser režimskog novinarstva:
Тема дана
ИСТРАЖИВАЊЕ ,,ПОЛИТИКЕ"
Туча на сплаву умало срушила Вучићеву владу
Шта се све дешавало у кабинету премијера, МУП-у и осталим државним органима после инцидента у којем је повређен голман Владимир Стојковић и како је тај догађај открио трговину ,,поверљивим" подацима
(Фото Бета)
Туча на сплаву ,,Ривер", у којој је пре неколико недеља повређен голман Владимир Стојковић, умало није срушила владу Александра Вучића. Како ,,Политика" сазнаје из више званичних и незваничних извора, инцидент до кога је дошло у суботу, 10. маја, око 3.15 ујутро, прерастао је иза кулиса у крупну политичку аферу у којој су на видело изашле бројне мањкавости у раду полиције али и опасне везе појединих високих функционера МУП-а с организованим криминалом. Те везе указују на уплив криминалних група на именовања на неке од кључних позиција у државном апарату, а део истраге дотиче се онога о чему се дуго шапутало – да појединци у службама своје позиције годинама чувају тако што тргују поверљивим информацијама.
У тучи на сплаву ,,Ривер" у Бродарској улици бб учествовали су Владимир Стојковић и његов пратилац из Управе за обезбеђење МУП-а, с једне стране, и кик-боксер из Новог Београда Дејан Кекић, с друге. Сва тројица су, према медицинској документацији, задобила лакше повреде. Ко је изазвао инцидент и тучу и даље је нејасно јер и једна и друга страна тврде да су нападнуте и да су тек онда узвратиле ударце. Тако су барем сви изјавили на саслушању у полицији. Штуре информације о тучи појавиле су се сутрадан у београдским таблоидима и неким електронским медијима.
Оно што тада није објављено је да се на сплаву у време туче налазио и седамнаестогодишњи син премијера Александра Вучића. А оно што изгледа нису знали ни полицајци који су вршили увиђај јесте чињеница да су се, у професионално дискретној пратњи Вучићевог сина, на сплаву налазили и припадници војне јединице ,,Кобре". Како ,,Политика" сазнаје, обезбеђење Вучићевог сина је у складу са законом јер је и он због очеве функције ,,штићена личност", како се то у полицијском жаргону каже. Премијера су ,,Кобре" почеле да штите када је био министар одбране, што се наставило и када је постао председник владе.
Политички заплет почиње у тренутку када се појављује службена белешка да је Вучићев син тукао голмана Стојковића. У тој белешци, коју је ,,Политика" добила на увид, пише да је малолетник истукао два лица: скоро два метра високог голмана и његовог пратиоца, снажног полицајца који се више година обучавао за послове физичког обезбеђења и учио борилачким вештинама.
Будући да истрага и даље траје, ,,Политика" неће објављивати имена полицајаца који су учествовали у целом догађају. Но, из увида у службене белешке у спису може се реконструисати како је у цео догађај уплетен Вучићев син. У истрагу се потом укључио и министар унутрашњих полова Небојша Стефановић. Он је и формирао радну групу која сад испитује све околности догађаја. Резултати истраге би ускоро могли да буду познати.
Вучић написао оставку
У позадини афере ,,Ривер" крије се много већа прича, у коју су умешани појединци који се понашају као да су јачи и од државе и од система. На основу разговора с више независних извора, ,,Политика" је реконструисала шта се догађало после инцидента на ,,Риверу".
Један полицијски функционер је, прескачући командни ланац (није обавестио директора полиције и министра унутрашњих послова), позвао премијера Вучића мобилним телефоном два сата после инцидента, у 5.15 ујутру, рекавши му да је његов син претукао голмана Стојковића. Да ли је тај полицијски функционер свесно учествовао у намештању лажних оптужби на рачун Вучићевог сина или је реч о обичној жељи да буде први који ће премијеру да јави шта се дешава, у овом је моменту још предмет истраге.
Према сазнањима ,,Политике", премијер Вучић је у први мах помишљао и на оставку, чији је текст спремио (о томе је пре неколико дана писао и један београдски таблоид). Брзо је, ипак, открио да је био жртва монтиране афере и да је неко хтео да за себе обезбеди бољу позицију тако што ће га уцењивати. У овом часу ни он није сигуран да ли је све унапред смишљено, односно да ли је цео инцидент исконструисан унапред, или је могућност за спиновање вешто искоришћена чим се први пут указала.
Могуће прислушкивање?
На првом премијеровом састанку с високим полицијским функционерима, ујутро после инцидента, Вучићу је речено да не постоји снимак туче, али да постоје службене белешке које указују на то да је његов син учествовао у инциденту. ,,Добронамерно" су му рекли да ће цео предмет завршити у фиоци и да је све завршено. Одговорио је да ,,нисмо завршили, тек сад почињемо" и да овог пута неће бити ,,фиоке". Затим је пронађен и прегледан снимак, а доведен је и Стојковићев пратилац који је признао да Вучићев син није учествовао у тучи. Може се само нагађати да ли су одређени функционери полиције желели на тај начин да у будућем периоду уцењују Вучића, тако што би му запретили ,,фиоком" уколико би он решио да их смени. Због свега, Вучић је поднео кривичне пријаве по којима се тренутно поступа.
Како ,,Политика" сазнаје, премијер је том приликом вратио филм уназад и сетио се да је недавно у телефонском разговору рекао свом сину да не прави инциденте. Посебно му је нагласио да ће поднети оставку на место премијера ако му син буде умешан у неку тучу у којој буде повређен припадник полиције. Због тога у Вучићевом окружењу постоји чак и сумња да је премијер можда био и прислушкиван јер се у белешкама спомиње не само да је ударио голмана, већ и полицајца, припадника обезбеђења.
Четири покушаја ,,атентата"
Вучића су наводно раније упозоравали на метод рада одређених високих полицијских функционера који су чували своје фотеље тако што су злоупотребљавали полицијске службене белешке. И новинари су знали за такве афере, само никада нису имали доказе. Обично је метод рада био да се пронађе неко из криминогених структура који да информацију да се ,,спрема атентат" на високог државног функционера. Онда полицијски функционери долазе код тог функционера, обећају му заштиту, у исто време добијајући његово поверење за даљи рад. Неретко су бивши државни функционери користили те, испоставило се, лажне информације за билдовање сопствених рејтинга, јавно објављујући да се на њих спрема атентат. Кад год би им се заклимала столица, а дешавало се то отприлике на сваких годину или две, полицијски функционери су измишљали нове ,,атентате".
Тако је Вучићу у последњих неколико месеци у четири наврата сигнализиран покушај атентата. Те информације су из МУП-а прослеђиване Војно-безбедносној агенцији (ВБА). Све информације су детаљно проверене и ни за једну се није испоставило да је тачна. Један од оних који су учествовали у проверама тих информација рекао је за ,,Политику" да ће се и убудуће такви подаци детаљно проверавати, јер ,,кога змија уједе и гуштера се плаши". Значајну улогу одиграло је и то што Вучић и његови сарадници никада нису јавно то објављивали, што је терало полицајце да смисле нове методе како да задобију његово поверење. Посебно је питање колико пута им је то успело у претходним годинама и код кога.
Позадина је у хапшењу Шарића
У Вучићевом окружењу неки верују да покушај могуће уцене има везе с хапшењем Дарка Шарића, оптуженог за шверц више тона кокаина. Наводно је Вучић још прошле године схватио да је добијао лажне податке из МУП-а о кретању тада одбеглог Пљевљака. Стално је навођен на погрешан траг, тврдили су да се крије у Црној Гори и обећавано је његово брзо хапшење. Зато је Вучић у неколико наврата јавно најављивао лоцирање Шарића. Када је схватио да га МУП лаже, у целу причу је укључио Безбедносно-информативну агенцију (БИА). Они су већ знали на основу спроведених мера да се Шарић налази у временској зони која се за шест сати разликује од Србије.
– На шест сати разлике је или Сибир или Јужна Америка. Знали смо да није у Северној Америци, као и неким другим државама које се налазе на шест сати временске разлике од нас. Знали смо и да информације МУП-а нису тачне. Тек касније смо утврдили да се кретао у четири земље Латинске Америке. То су Венецуела, Колумбија, Бразил и Доминиканска Република – каже за ,,Политику" један од оперативаца који је учествовао у акцији откривања и довођења Шарића у земљу.
Зашто би појединци из МУП-а наводили на лажни траг премијера, можда се може видети из сведочења самог Дарка Шарића пред Специјалним судом. Он је казао да иза оптужби на његов рачун стоји извесни генерал ,,Папаја" кога Шарић није желео да именује. Оптужио га је за прање 7,4 милиона евра, рекавши да је ,,Папаја" моћан човек који је ,,близак једном заштићеном сведоку". У једном тренутку, Шарић је поменуо и да је с полицијским генералом ,,Папајом" имао писану преписку, те да је то сигурно заведено у оперативној обради.
Генерал ,,Папаја"
Преко поверљивих људи из МУП-а, БИА и других државних органа, Вучић је убрзо сазнао ко је генерал ,,Папаја". Реч је о полицајцу који у јавности има углед непоткупљивог борца против корупције и криминала. Оно што посебно забрињава утврдило се увидом у документацију из многих претходних година. То су везе генерала с једним заштићеним сведоком који је изгледа имао толики утицај на МУП да наши извори тврде да је чак постављао или смењивао појединце на важна места у полицијском систему.
Како сазнаје ,,Политика" из добро обавештених извора, регистровани су и његови покушаји рекетирања и уцењивања разних бизнисмена на основу оперативних података МУП-а. Обећавао је заштиту од полицијске истраге. Неретко је и добијао новац да све стопира. Утврђено је да тај заштићени сведок не само да има значајан утицај на МУП, већ и на многе друге државне органе, али и на значајне друштвене структуре, међу којима је и крупан бизнис.
Неки важни људи у врху безбедносних структура верују да тај човек тренутно представља ,,најзначајнији видљиви криминални фактор" у држави, те да и он има свог шефа. Реч је о старијем човеку који никада није хапшен, а за кога се претпоставља да из сенке вуче све конце организованог криминала у Србији. Има јаке везе с колумбијским картелима и изузетно је опрезан у кретању. Користи за кретање скутере и јавни превоз, као што су аутобуси, трамваји и тролејбуси. Тако барем причају они који су претходних година радили на његовом случају.
Индикативни су и поједини подаци да се наводно и генерал ,,Папаја" неколико пута насамо видео с тим ,,главним босом". Постоје подаци да је оставио телефоне и аутомобил на једном месту, а да је онда отишао у шетњу с њим на потпуно друго место. Неколико сати касније забележени су разговори појединих дилера како јављају једни другима да ,,почиње грмљавина". Реч је о акцији ,,Гром" која је у неколико наврата изведена против нарко-дилера, а за коју је сам Вучић казао да је у неким деловима била проваљена.
Чишћење полиције
После свих ових сазнања, отвара се питање како од полиције направити систем који неће имати овакве аномалије. Поједини саговорници тврде да ће бити много смена, а не искључују ни могућност хапшења, поготово ако се као тачни испоставе подаци из претходног периода. После тога би могле да следе измене, не само Закона о полицији, него и Закона о унутрашњим пословима, као и многих подзаконских аката. Злоупотребе полицијских службеника су само други назив за корупцију. Оне не само да угрожавају државу, оне обесмишљавају читаву сврху постојања државе.
---------------------------------------------------------------------------------
Шта пише у службеним белешкама
Постоје укупно три службене белешке у којима се помиње име малолетног сина премијера. У првој белешци, коју је потписао полицијски саветник с иницијалима С. Г., пише да му је вођа патроле с иницијалима К. И. саопштио да је у инциденту учествовао син председника владе.
,,Оператор на систему Авала информисао нас је да је на лице места прва стигла секторска патрола А 78-226, с вођом који му је пренео да је на изласку из тоалета дошло до конфликта између Стојковића и сина премијера, који је том приликом руком задао Стојковићу више удараца у пределу грудног коша и главе. Такође је изјавио да је у пределу главе један ударац задао и полицајцу из голманове пратње... У директом разговору, вођа патроле ми је наведено потврдио, уз напомену да није затекао на лицу места сина председника владе, нити чланове његовог обезбеђења, а све ово му је потврдио пратилац голмана Стојковића", написао је у белешци овај полицајац.
И други полицајац, иначе млађи полицијски наредник, с иницијалима Ј. Н., наводи да је у инциденту наводно учествовао син премијера и да је од исте особе, вође патроле А 78-226, информисан да је син премијера напао Стојковића и његовог пратиоца. Вођа патроле му је саопштио да нико није затечен на лицу места, осим пратиоца Стојковића који му је и казао да их је Вучићев син напао.
Дакле, главни извори информација двојице полицајаца су вођа патроле и Стојковићев чувар. Ево шта они кажу:
Вођа патроле А 78 - 226, полицијски наредник К. И., наводи у својој службеној белешци да је сазнања о нападу добио од чувара голмана Стојковића.
,,На наше питање да ли му је познато лице које је напало штићену личност и њега, одговорио је да је реч о сину премијера. На наше поновно питање да ли је сигуран, изјавио је да је сигуран, али да ми наведемо да је у питању НН лице и да он жели да се само евидентира јер је дошло до напада на штићену личност", написао је вођа патроле К. И.
Иако је у првим моментима патролама полиције тврдио да је син премијера учествовао у тучи, сам Стојковићев чувар дао је касније у полицији потпуно другачију изјаву. На саслушању 11. маја, дан после догађаја, овај телохранитељ је изјавио:
,,За НН лице које је напало Владимира могу да дам следећи опис: старости је око 30 година, висине око 170 сантиметара, атлетске грађе, кратке црне косе, подигнуте нагоре, а истог бих могао да препознам", навео је Стојковићев пратилац.
---------------------------------------------------------------------------------
Шта је открио видео снимак
Потпуно другу слику догађаја са сплава у односу на првобитне полицијске белешке пружио је видео снимак сигурносних камера, који полицајци нису узели у обзир. ,,Политика" је прегледала тај снимак, на ком се јасно види неколико ствари. Прва је да је инцидент заправо започео Стојковић, који је био у видно алкохолисаном стању. Први је ударио човека који му је касније узвратио, започела је мања туча, после које је реаговало обезбеђење сплава. Јасно се види и да Вучићев син седи даље од места инцидента, у сепареу у ком је било и припадника ,,Кобри". Чим су приметили комешање, одмах су сви из тог сепареа устали и напустили сплав.
Сутрадан је као учесник туче са Стојковићем идентификован Дејан Кекић. На саслушању у полицији, где је дошао у пратњи адвоката, изјавио је да је кренуо до тоалета и да се у пролазу закачио раменима групу од четири њему непознатих лица.
– Они су кренули физички да насрћу на мене и задали ми ударце у пределу главе и врата... Том приликом сам и ја, бранећи се, вероватно неком од тих момака задао ударац, али не знам коме... Касније сам од познаника чуо да је у групи тих момака који су ме напали био и Владимир Стојковић – казао је Кекић на саслушању у полицији.
Душан Телесковић
објављено: 02.06.2014.
Stari se bavi Rođacima sa sela
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/obecana-zemlja.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/obecana-zemlja.html)
Pogledao sam novi film Briana Trenchard-Smitha DRIVE HARD. Teško je ovo nazvati "povratničkim" filmom jer je on neprekidno radio ali bi se moglo reći da je ovo pokušaj da se on posle dužeg vremena upari sa glumcima koji igraju i u bioskopskim filmovima ili elitnim TV serijama. Ovog puta su mu na brigu prepušteni Thomas Jane i John Cusack a žanr kojim se bavi je car chase movie, nešto što bi trebalo da bude Trenchard-Smithova specijalnost sa elementima buddy filma i trilera ucene na tragu COLLATERALa.
Nažalost, Trenchard-Smith više nije u formi, nema više onog daredevil duha koji je u njegovim filmovima oličavao Grant Page, nema spektakularnih stuntova, sve se svelo na tromu i suvu automobilsku akciju iako je Ozploitation uiznad scvega karakterističan upravo po vrlo ozbiljnoj automobilskoj akciji.
Kad je reč o odnosu među likovima, nikada buddy odnos nije ni trebalo da bude u prvom planu, tu su Jane i Cusack, ali materijal kojim raspolažu uje ispod njihovog nivoa i na kraju njihova ugledna imena više služe da nas podsete koliko su se srozali što glume ovde nego da unaprede film.
Naravno, previše je ovde zicera da bi DRIVE HARD bio išta gori nego samo naprosto bezveze. Ali time što je bezveze deluje mnogo irelvantnije i promašenije nego da je bio loš na neki drastičniji način.
* 1/2 / * * * *
Prvi 300 Zacka Snydera sam morao da pogledam iz dva puta i o tome svedočćio na sledeći način:
Prva etapa-
"Dakle, ako je vrlo lep skriner merodavan, onda za početak Snyderu ne treba dati da radi WATCHMEN. Meni lično skriner jeste pošto sam sve svoje najdraže filmove ionako gledao na skrineru a i WATCHMEN ću.
Pogledao sam prvih pola sata filma 300 a uskoro ću pokušati da pogledam i preostalih sat i po.
Pre svega, meni je 300 razbio jednu zabludu. Naime, ja sam oduvek zamišljao d bi bilo baš super napšraviti neki film koji bi se ovako uradio. Dakle da se iz istorijskog događaja izvuku mitski elementi i da se hipertrofiraju i da to bude neka ultimativna mišićava fantazija. Mislim da bi takav neki film mogao dobro da snimi neko ko zna da režira, recimo Verhoeven, ali svakako sa nešto blažom stilizacijom.
300 je film cirkuskog opredeljenja, koji izgleda kao dvočasovni heavy metal spot bez heavy metal muzike. Sve je toliko usporeno i preosvetljeno i predrkano na nivou slike da ne može da se prati priča.
Snyderova upotreba izražajnih sredstava je toliko neukusna da to prosto ne može da se gleda dva sata.
Gerard Butler je sve vreme promukao i mnogo je kao zajeban i opasan, mada kad treba, on je i nežan, naročito kada nagna Gorgo u nizu nepovezanih slika iz njihovog seksualnog opštenja koje nam Snyder daje u obliku montažne sekvence.
Gluma je prepuna pregaženih značajnih pogleda, promuklih glasova, engleskog akcenta na ivici kašlja, i ni u jednom momentu ne uspevaju ni da simuliraju nekakvu čast, hrabrost, dostojanstvo, bilo šta. Likovi su ogoljeni kao likovi kompjuterske igre, koji su nam nezanimljivi pošto igru igra neko drugi.
Ono što je možda i najčudnije od svega je to da kroz takvu glumačku persiflažu, i vizuelnu agresivnost, 300 deluje jako dosadno i teatralno. Dramske scene su statične. Svaka dramska situacija se gradi na tome da se stane pa da se malo porazgovara, nema razgovora u kretanju, i sve je dato u diskonituetima, svaki kadar pledira da bude antologijski a nijedan nije. Mene je već posle pola sata počeo da hvata strah koliko li će bitka tek biti dosadna kad se digne kuka i motika u slow motionu."
Druga etapa -
"Odgledao sam ceo film i šta reći sem da je transformacija tehnike i formata istorije, stripa i filma, gde su se ovo dvoje protivprirodno prepleli, takva da se za 300 može reći da je u najboljem slučaju kič.
Kič koji u sebi nosi zametke zanimljivog filma, pošto je u pojedinim detaljima, u rukama ozbiljnog reditelja, mogla biti interesantna B-diverzija.
Istorija je ovde najmanje važna, ali jeste jako uticala na strip, i sam strip je neka vrsta vrlo stilizovane paraistorijske slikovnice, gde je Frank Miller u svojoj interoperatciji sav sadržaj mitskog gradiva odveo do krajnje instance tunmačenja. To jest, Miller je kao što su to radili i antički dramatičari uzimao mitski sadržaj i obdelavao ga u svojoj formi. Oni su pisali drame. On pravi stripove.
Šta radi Snyder?
Snyder uzima strip ali umesto da strip iskoristi kao neku vrstu neo-mita, on vrši rekonstrukciju stripa u svom formatu. Rekonstrukcija je potpuno legitiman vid interpretacije, mada naravno Snyder ne ide do kraja pa da ubaci i fizionomije iz SIN CITYja u film kao što je Miller radio u stripu.
Izvršivši rekonstrukciju stripa, Snyder pravi videobook opo Millerovom stripu, potpuno besmislen ukoliko se postavi u bilo kakav filmski referentni sistem. I ovo je rizik koji je Snyder naravno svesno preuzeo kao što je uradio i Rodriguez u SIN CITYju, s tim što je SIN CITY filmičniji pošto je i strip igrađen na filmu.
Otud bi najveći benefit Snyder mogao imati da se držao onih najosnovnijih zakonitosti koje su voleli antički tragičari, a kojih se često maša Vladislava Vojnović, no ovog puta ću morati i ja.
300 je potpuno lišen drame. Ne nudi ama baš nikakva uzbuđenja, izuzev u par scena koje, paradoksalno ne spadaju u glavno gradivo filma. 300 nam prepričava nešto što ne treba da se prepriča već da se odigra pred nama.
Što se hard-R tiče, ovde ima svega i svačega, ali je to sve do te mere stilizovano da tela ljudi uopšte ne liče na tela ljudi već na neke oživljene slike. Dakle od Ra ovde nema ništa. Ovde povremeno ima malo fetišizma u fakturi slike ali prave telesnosti nimalo."
Dakle, to je bilo pre sedam godina. Iznevereno mi je očekivanje, oskrnavljen je film kao forma. U međuvremenu, Snyder je snimio skandalozni WATCHMEN ali i sjajni MAN OF STEEL (ovaj drugi u tešnjoj kolaboraciji sa ljudima koji su rebootovali Batmana) a nastavak 300 je dat na režiju Noamu Murrou, reditelju koji je debitovao sa jednom nezapaženom indie komedijom ali se potom probobio u svetu reklama i izbio u prvi plan kao pretendent na režiju filma DIE HARD.
Olakšavajuća okolnost ovog drugog filma po stripu Franka Millera na antičke teme pre svega leži u tome što mi sada znamo na kakvu estetiku treba da računamo i Murro je u principu, radeći sa više para nego Snyder uspeo da nam to i pruži. Razlika je u tome što ovog puta nema te campy svežine Snyderovog filma, neće biti naslednika Leonidinog urlanja u širim okvirima popularne kulture, ovaj film neće ostaviti dublji pečat, ALI pošto je skuplji i ambiciozniji, rekao bih i da je za nijansu dinamičniji, barem po onome što se dešava u kadru.
Akcija se seli na more. Spartance su zamenili Atinjani, a Xerxes, iako film počinje kao njegov origin story odlazi u drugi plan a Artemisia izbija u prvi. Murro nije Tarsem u poigravanju mešavinom antičke i orijentalne ikonografije, a nije takav majstor ni u izboru glumaca, no u 300: RISE OF AN EMPIRE ima ponekog lepog odjeka IMMORTALSa koji uz sve svoje idiosinkrazije deluju kao Tarkovski u odnosu na ovo.
Otud, ono što se pruža gledaocima je slična videobook rekonstrukcija Millerovog stripa kao prvi, samo sa manje vike među glumcima i nešto više vizuelnog spektakla, delom zahvaljujući spektakularnim ambijentima u koje je film smešten.
No, zanimljiv je fenomen potrebe da se Millerovi stripovi na takav način rekonstruišu. Nota bene, ima nekih koji su ofrlje holivudizovani, recimo ELEKTRA, ali SIN CITY i 300 su dobili tretman u kome je film zbilja podređen stripu. Iako se može sugerisati kako je podređivanje filma stripu bio ključ za jeftiniju green screen realizaciju u prva dva slučaja, RISE OF AN EMPIRE je skup film a postupak je isti. Ako tome dodamo Millerov rediteljski rad SPIRIT, sada već možemo govoriti o apartnoj poetici bavljenja Millerovim stripovima.
Isto važi i za opus Zacka Snydera, ovde prisutnog u ulozi scenariste i producenta. On će ne samo biti upamćen kao uspešan reditelj SUPERMANa, već i kao neko ko je snimio ekranizaciju temeljnog dela koje preispituje superherojski mitos (WATCHMEN) i jedan od inicijatora (uz Rodrigueza) tog rekonstruktivističkog pristupa Milleru. U epohi kada su strip-ekranizacije postale jedna od okosnica holivudske produkcije, Snyder se od jednog relativno nevažnog reditelja nametnuo i kao uspešan i kao važan učesnik tih procesa.
Izuzmemo li Donnerov temeljni doprinos superherojskom filmu, u ovoj modernoj eri, od Burtona do danas, zapravo ključna figura postaje Miller, ne samo po tome što je on jedan od autora čiji su samostalni stripovi dobili ekranizacije već i kao autor čije su interpretacije heroja (Batman, Wolwerine) bile odabrane da budu ovekovečene. Sve to ne čini da meni 300: RISE OF AN EMPIRE bude zanimljiviji za gledanje ali ga svakako čini zanimljivim za promišljanje.
* 1/2 / * * * *
Мени је тај филм био супер.
Ne čudi me da su me zvali da učestvujem na ovom izdajničkom skupu, ja sam ipak "unutrašnji disident Druge Srbije" ali da među govornicima bude John Reynolds...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.tapatalk.com%2Fd%2F14%2F06%2F06%2Fnezusu4a.jpg&hash=2fa9a46813966a473f8544a599cba79b9cb18eaa)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Inače, na panelu će se jednakost iskazati time što su svi govornici istog pola.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
nije, nego si ti zatucan pa misliš da su Vladimir, Nikola i Đorđe muška imena. Free your mind.
Jack Gold je 1979. godine režirao izvrsnu televizijsku adaptaciju romana o Charlie Muffinu, sa Davidom Hemmingsom u glavnoj ulozi. Uz sve pozitivne predrasude koje imamo prema britanskoj televiziji, Gold je zbilja otišao korak dalje i njegov CHARLIE MUFFIN nosi u sebi apsolutni film look i to ne samo u pogledu vizuelnih rešenja već i načina na koji rešava odnose među likovima. David Hemmings je ikona britanske kinematografije i u svojoj oronuloj fazi donosi preko potrebnu patinu Charlie Muffinu, sposobnom operativcu Mi-6 koji shvata da je Služba odlučila da ga izda.
Freemantle piše na ničijoj zemlji između le Carrea i Forsytha, važni su mu depresivni likovi špijuna ali ga zanimaju i zaplet i suspense, a Gold vlada svakim od tih aspekata.
Uz Hemmingsa se od doajena u ovom TV filmu pojavljuje Ian Richardson a lokacije u Britaniji, Nemačkoj i Austriji su maestralno iskorišćene da se rekonstruišu Britanija, Istočna Nemačka, Čehoslovačka i Austrija.
Doajen televizijske fotografije Ousama Rawi je odlično sarađivao sa Goldom i ponudio je vrlo elegantan i atmosferičan izgled filmu.
CHARLIE MUFFIN je odličan primer hladnoratovske kinematografije i treba da ga pogledaju svi one koje taj podžanr zanima, kao i poštovaoci konvencionalno jake britanske produkcije.
Quote from: crippled_avenger on 05-06-2014, 23:17:38
Ne čudi me da su me zvali da učestvujem na ovom izdajničkom skupu, ja sam ipak "unutrašnji disident Druge Srbije" ali da među govornicima bude John Reynolds...
Није Зигфрид убио аждају тако што је седео код куће.
Stari se bavi slučajem Teleskovićevog teksta u Politici, novim poglavljem u istoriji režimskog novinarstva, Generalom Papajom, Markesom i "nekim čovekom iz GSPa"
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/svi-premijerovi-ljudi.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/svi-premijerovi-ljudi.html)
Зашто ово нису лијепо назвали chetnixploitation фестивалом???
Ма јок. Овај мој панел је био скоро па академски (и био би потпуно да нисам ја учествовао), где се та некаква "једнакост полова" споменула тек после питања из публике, а иначе смо сви испоштовали искуства с претходних панела где се испоставило да студенте више занима практични део - шта, како, коме, итд. у нашем случају пласмана и експлоатације дела него било шта друго. Да ми је неко пре две године рекао да ћу де факто одржати предавање студентима, убио бих га на месту, али ето тонемо лагано.
Није било варница уопште, мада сам искористио прилику да посаветујем студенте да се баве жанровским филмом, иако су се пре тога спомињале... кхм... ауторске визије и битне теме које аутор саопштава публици. Поклопио сам то конкретним подацима о гледаности трилера, акцијаша и романтичних комедија.
Али сам чуо да је панел на коме је причао извесни дисидент Друге Србије био живахнији и мало ми дрхте прсти, спречавајући ме да искуцам речи којим је тај догађај укратко био описан.
Slobodno kaži, stid koji osećam se ne može još više pojačati... :)
Pogledao sam AMEN Coste Gavrasa. Ne mogu da kažem da ga ne bih pogledao i inače jer Costu gavrasa izuzetno poštujem i volim, a ova tema je vrlo zanimljiva. Međutim, sasvim sigurno da je Will svojim velikim insistiranjem na ovo f ilmu ubrzao moje nadoknađivanje propuštenog gradiva.
Ukupno uzev, jasno mi je zašto Will smatra da je AMEN značajan film - pre svega zato što se bavi nečasnim držanjem katoličke crkve, ali i protestanata kada se pojavila svest o tome da se vrši Holokaust, premda su obe crkve imale uspehe da spreče program "eutanazije", odnosno istrebljenja neproduktivnih članova društva,
Dakle, Will je čovek koji se zalaže za ukidanje ove institucije koja funkcioniše dve hiljade godine u svim njenim formama a u filmu AMEN pronalazi materijal iako bi se moglo odgovoriti nekim filmskim kontra-primerom kao što je DER NEUNTE TAG Volkera Schondorffa čija se "ideološka progresivnost" takođe ne može dovesti u pitanje. Međutim, manje-više sem osude oportunizma katoličke crkve, njenog izjednačavanja nacizma i komunizma i srodnih tema, AMEN zaista nema šta da ponudi gledaocu.
Gavrasov postupak u ovom filmu je staromodan, spor, gluma je kruta, a situacijama u kojima SS oficir zadužen za proizcvodnju gasa Zyklon B priča o Endloesungu svakome ko je raspoložen da sluša, deluju u najmanju ruku ili neuverljivo, ili je nacistička Nemačka bila zemlja koja je slabo krila svoje tajne. U svakom slučaju, kako god bilo, gest lične hrabrosti, inspirisan delom slavne ličnosti nije adekvatno transponovan u dramskom smislu i ne postiže nikakav efekat u tom pogledu.
AMEN na kraju više ostavlja utisak ambicioznijeg televizijskog filma u usiljenoj evropskoj koprodukciji nego moćan prikaz jedne teške i provokativne teme.
* * / * * * *
Jedna reakcija na Inicijativu koju nisam zapazio ranije...
http://pescanik.net/2014/05/pokosovski-ciklus-ii/ (http://pescanik.net/2014/05/pokosovski-ciklus-ii/)
Pogledao sam A MILLION WAYS TO DIE IN THE WEST Setha MacFarlanea, vanity project uspešnog televizijskog ali i filmskog autora koji uprkos nespornoj dozi "iživljavanja" i dokazivanja moći, što se mene tiče, ipak funkcioniše. MacFarlane nije veliki glumac kada je prisutan na ekranu, ali donosi određenu srdačnost, okružio se izuzetnom podelom, pre svega sa izvanrednom Charlize Theron koja je nesumnjivo raspoložena za nadigravanje, i rezultat je vrlo simpatična, vulgarna, banalna i zabavna vestern komedija.
MacFarlane u ovom filmu nudi svoju viziju "definitivne vestern komedije", svoj BLAZING SADDLES i jedan od problema sa kojima se suočava jeste što vestern poslednjih decenija naprosto nije toliko relevantan žanr u celini, i pošto više nije živ, kao u vreme kada se pojavio BLAZING SADDLES samim tim ovde jeste reč o šali na temu jedne muzejske forme. U tom pogledu MacFarlane usput pokušava da se našali i sa novim trendom istorijske rekonstrukcije "mračnog Divljeg Zapada", poigravajući se sa pojedinim pokušajima "mračnog i realističnog prikaza" tog miljea koji su uvek nanovo završavali u mitologizaciji npr. DEADWOOD.
No, uprkos tim svežim elementima za parodiju, MacFarlane zapravo ovde pravi komediju smeštenu u jedan žanr koji danas ima samo muzejsku vrednost i sada već prolazi kroz ciklus posmrtnog preispitivanja (i ismevanja).
Ipak, ono štpo je kod MacFarlanea dobro u odnosu na druge parodije jeste to što uprkos "rušenjima četvrtog zida" i mudrovanjem nad žanrom, on ipak ne zaboravlja svoju rudimentarnu priču i likove, i uprkos zatrpavanju filma referencama, na kraju svega ovo ipak istaje komična groteskna priča o nekakvom junaku, možda ne najdugovečniojoj njegovoj kreaciji, ali svakako mnogo boljoj nego što kritike sugerišu.
Charlize Theron s druge strane dominira svakim kadrom u svakom smislu i ona predstavlja kičmu filma koja sve podiže na nešto viši nivo. U principu, mnogi koji su gledali film, žale se da su svi gegovi prodati u trejleriu i to je delimično tačno. Zapravo, ne, ima jako smešnih stvari i koje nisu bile u trjleru ali da trejler jeste definitivno "prodao" sve mehanizme humora kojima se MacFarlane služio u ovom filmu.
Ako imamo u vidu da je Judd Apatow dosta pomerio standarde trajanja savremenih komedija, ni primedba da je film predug ne stoji baš sasvim. Možda je mogao biti kraći ali nema neke previše očigledne viškove. U svakom slučaju, više sam uživao u načinu na koji je MacFarlane preispitao Divlji Zapad nego kada sam na tu temu gledao Tarantina.
* * * / * * * *
Pogledao sam TMINU, studentski diptih Luke Bursaća, čija ukupna minutaža izlazi na 66 minuta. Ovaj studentski film po mnogim svojim tehničkim i egzekucijskim aspektima prevazilazui srpske profesionalne igrane filmove.
Međutim, kao neko ko je bio student od 2000. do 2004. i učestvovao u nastanku mnogih studentskih filmova, dodao bih da TMINA svedoči o kvantnom skoku u odnosu na tu epohu - ne samo da je tehnika napredovala - pre svega na najelementarnijem nivou a to su kamere, već se pojavila i generacija mladih ljudi koji filmski, odnosno vizuelno, misle nekoliko koraka ispred nas. To je verovatno doprinos interneta, mnogo veće obaveštenosti i okrenutosti savremenim tokovima i mogućnosti da uz pomoć mobilnih telefona, recimo, stiču vizuelnu kulturu i misle daleko sofisticiranije.
Rekao bih da nova generacija reditelja fundamentalno misli "filmskije" i da su generacije pre njih mnogo više imale sklonost da se izražavaju u "pojmovima" nego u slikama, što je esencija filma.
Naravno, danas kada ove generacije snimaju, moja paleo-generacija već snima profesionalne filmove i ta razlika nije toliko vidljiva. Recimo, KLIP Maje Miloš ima vrlo moderan vizuelni izraz sa uplivom raznih medija. Ipak, sigurno će ovi novi mladi ljudi dati nov kvalitet našoj kinematografiji.
U tom disbalansu između "pojma" i "slike" leži i fundamentalna razlika u kvalitetu filmova te dve generacije. Ovi oslonjeniji na "pojmove" stavljaju veći akcenat na temu, ideju, žanr, dočim su novi vizuelniji u svojoj ekspresiji i više se oslanjaju na sam audio-vizuelni utisak.
Bursaćev film je diptih u kome su povezane dve priče - jdna socijalna ljubavna drama iz bliske prošlosti i jedna futuristička cyberpunk iz bliske budućnosti. Ova prva je jača na nivou jasne priče i likova, gazeći pitomije teritorijom Maje Miloš, dočim je druga pripovedački praznija ali vizuelno i dizajnerski izazovna sa androginim Potomkom koji slavi svoj 23. rođendan u neo-Beogradu, po prvi put dosledno snimljen u maniru Ridley Scottovih vizija iz BLADERUNNERa ali sa pričom koja je bliža Refnu. Mislim da ova druga polovina filma deluje kao jedna od najbrižljivije snimljenih deonica kod nas, ikada.
A slutim da će TMINA biti redovan deo programa Festivala srpskog filma fantastike jer će njegova publika kada "pretrpi" prvu "realističku" polovinu. biti prilično razneta drugom.
Luka Bursać je reditelj čiji predstojeći koraci zaslužuju pažnju. A ne bi me iznenadilo da jedan od njih bude dosnimavanje materijala koji bi TMINU učinio celovečernjim filmom konvencionalne minutaže, iako bi se po nekim podelama ona mogla kvalifikovati kao dugometražno ostvarenje.
Stari obeležava četvrt veka od nastanka jedne važne stanice koje više nema
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/omladinski-kanal.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
QuoteU nekoliko navrata već je pisano o tome kako je elitizam uredništva Radija B92 doveo do smrti srpskog rokenrola
:lol: :lol: :lol: A gde je to pisano? Rado ću ga pročitati!!!!!!!!!
Pogledao sam DEADLY COMPANION George Bloomfielda, ekranizaciju Macdonalda poznatu i pod naslovom DOUBLE NEGATIVE. Ovaj film je nastao u periodu ekspanzije kanadskog filma, uključujući i tamošnju žanrovsku produkciju čiji će ključni eksponent kasnije postati Cronenberg. Nažalost, ovaj film je više na liniji onoga što je na tom mestu radio Bob Clark, samo je slabiji. U glumačkoj podeli se, potpuno mimo svojih tipskih rola javljaju lokalni komičari John Candy i Eugene Levy i ovo je zanimljiva fusnota u njihovima karijerama. Žanrovska okosnica filma s druge strane je Anthony Perkins koji igra generic sumnjivog psiho-tipa, dočim se Michael Sarrazin i Susan Clark takmiče ko će biti manje zanimljiv u glavnim ulogama u ovom nažalost dosta rutinskom trileru i amneziji koji dosta dugo uspeva da ubedi gledaoca da neće sve biti onako kako je najgluplje moguće a na kraju upravo tako bude.
Nisam čitao Macdonaldov roman THE THREE ROADS a pošto je ovo slab film, siguran sam da je bolji. Međutim, ne znam u kom je kontekstu i po kom metodu tretirana glavna Misterija - dakle da li ju je Macdonald tretirao kao nešto što će se kriti od gledalaca (u čemu Bloomfield uspeva uprkos sebi) ili kao neizbežnu tragičnu sudbinu glavnog junaka.
U svakom slučaju, jedino što drži ovaj film relativno zanimljivim za ljubitelje krimića jesu Macdonaldova reputacija, Perkinsova rola i relativno pedantna realizacija kanadskih filmskih radnika tog vremena.
* 1/2 / * * * *
Mehmete, evo za početak, Rosa je imao kolumnu o tome u Nedeljniku...
Stari se bavi "nepodnošljivom lakoćom doktoriranja" i drugim neprijatnim činjenicama
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/paraliza.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/paraliza.html)
Каква је ово бедна пропаганда, што раније нисам био упознат? Скандал!
In the action-comedy The Interview, Dave Skylark (James Franco) and his producer Aaron Rapoport (Seth Rogen) run the popular celebrity tabloid TV show "Skylark Tonight." When they discover that North Korean dictator Kim Jong-un is a fan of the show, they land an interview with him in an attempt to legitimize themselves as journalists. As Dave and Aaron prepare to travel to Pyongyang, their plans change when the CIA recruits them, perhaps the two least-qualified men imaginable, to assassinate Kim Jong-un.
http://www.imdb.com/title/tt2788710/ (http://www.imdb.com/title/tt2788710/)
Рендал Парк игра драгог многопоштованог маршала Ким Џонг Уна. Скандал, заиста. И флоп у најави.
Ma da, taj THE INTERVIEW je neka budalaština, odmah se vidi. Kao i THIS IS THE END. Samo ovog puta, usmeren protiv Naše Koreje... Na FB sam već izdao direktive u povodu te travestije...
Pogledao sam drugu sezonu SMALLVILLEa. Iako u osnovi ponavlja isti recept "X-FILES sa tinejdžerima" iz prve sezone, ovog puta se uvode dva meta-arca. Jedan je vezan za samu stripovsku mitologiju, odnosno transformaciju Clarka Kenta u Supermana, odnosno saznavanje da je Kal El. Drugi je vezan za širu temu, odnosa između sina i oca koji se prikazuje kroz dinamične situacije unutar domaćinstava Luthor i Kent.
Iako bi se moglo reći da je u temeljima one-shot strukture došlo do izvesnog zasićenja, uvođenje meta-arcova, stripovskih i psiholoških održava seriju u dobrom tonusu.
Stari se malo gorčinizuje kao gost-bloger na Mondu
http://mondo.rs/a701046/Mundijal/Kolumnisti/Od-Maradone-preko-Romarija-do.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Koliko god to bizarno zvučalo, Tom DeLonge iz Blink-182 je producirao arty SF film LOVE Williama Eubanka, za koji jemsa svojim bendom Angels & Airwaves uradio i muziku. Međutim, ovaj film nije ni na koji način mjuzikl ili kakva druga podloga za njegovo muzičko ispoljavanje/ iživljavanje već iznad svega autorski film Williama Eubanka koji se već neko vreme bavi arty inkarnacijama žanra.
Kada ne bi bilo užasne pretencioznosti, i potrebe da se prepliću razna vremena kako bi se pokazala objedinjenost ljudskog iskustva, LOVE bi se čak mogao posmatrati kao solidno urađen niskobudžetni indie SF o astronautu koji gubi razum. Međutim, što Eubank želi više, gledalac dobija manje i na kraju se LOVE pretvara u jednu salatu prizora koji sporadično nisu nezanimljivi. Imajući u vidu ko su autori, ne bi trebalo da čudi ovoliko bekstvo od mejnstrima, i smisla koji usput ide sa njim.
* 1/2 / * * * *
Russell Crowe and Ryan Gosling are being courted to star in "Kiss Kiss Bang Bang" and "Iron Man 3" director Shane Black's new noir film "The Nice Guys".
Set in Los Angeles in the 1970s, the story follows recovering alcoholic and enforcer Jackson Healy, and practicing alcoholic P.I. Holland March, who are brought together by a fading porn star's suicide.
The dead girl's aunt is convinced she saw her niece alive after the incident. March takes the case which blossoms into a far-reaching murder conspiracy rooted in the U.S. auto industry.
Black and Anthony Bagarozzi penned the script years ago, but the project has been languishing in development until recently picking up steam.
Joel Silver is producing and will shop around the project in coming days. Gosling and Crowe's reps say scheduling still has to be worked out, Crowe in particular may have conflicts.
Jason Momoa ("Conan the Barbarian," "Game of Thrones") has been cast as Aquaman in the Zack Snyder's upcoming "Batman v Superman: Dawn Of Justice" and "Justice League" films.
Momoa has been long linked to Warners' upcoming DC film plans but he's been suggested for numerous roles varying from Martian Manhunter to Doomsday. Momoa has been asked about the rumor several times but has generally laughed it off.
Today, Hitfix has confirmed his casting as Aquaman, saying Snyder has already finalized his designs for the character so shooting can take place soon. The character will cameo in 'Dawn' ahead of a larger appearance in 'League'.
The fallout of Superman's battle with Zod in "Man of steel" and the resulting collateral damage to Metropolis will apparently play a big part in the follow-up. It's likely what draws Batman to Metropolis, it's what allows Lex Luthor to paint Superman in a monstrous light, and the impact the World Engine had on the Indian Ocean draws out Aquaman.
Stari razmišlja o procesu "lagunizacije".
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/lagunizacija.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/lagunizacija.html)
Pogledao sam MEA CULPA Freda Cavayea, novi besmisleni i neuverljivi krimić ovog zbilja prehvaljenog francuskog žanrovca koji nažalost nema šta da pruži sem entuzijazma. Ovog puta MEA CULPA u sebi nosi priču Olivier Marchala što je pomalo približava seriji BRAQUO sa kojom deli likove načetih, propalih pandura, i naravno Srbe kao reprezente podzemlja. Međutim, iako BRAQUO nije baš najinteligentnija serija koju smo gledali, štaviše spada među najprijatnije među najglupljim i najuverljivijim, MEA CULPA u sve donosi dodatnu dozu Cavayeove perverzije. Naime, ta njegova sklonost da u triler-potere unese suvišne elemente, da skoro namerno uvede neke apsolutno nepotrebne i neuverljive detalje, postaje već pomalo fascinantna. Naime, u tri igrana filma, od kojih je jedan dogurao do holivudskog rimejka, Cavaye ponavlja iste greške i još uvek se smatra svežom krvlju u domenu policiera.
U filmu MEA CULPA srećom, barem ima te tuposti i efikasnosti serije BRAQUO, tako da film u pojedinim deonicama uspeva da bude simpatično tupav. Međutim, Cavayeova sklonost ka komplikovanju u više navrata kvari sreću, kao i poslovična neuverljivost postavke čaik i za okvire akcionog trilera.
Ipak, MEA CULPA je jedan od onih filmova koje gledamo jer se nadamo da će nam pružiti iskorak u odnosu na holivudski kliše, a a na kraju dobijamo nešto što je ispod nivoa klišea kakvi bi zapali u DTV. No, entuzijazam ka evropskom krimiću i srpski krimosi koje predvodi odlični Velibor Topić mogu biti zanimljivi ljubiteljima i poznavaocima.
* 1/2 / * * * *
Bogdan Bogdanović pokušava da dokaže da je Srbin uprkos tome što igra za Partizan. Konačno je neko otvorio ključno ontološko pitanje da li je moguće biti Srbin i igrati za Partizan>
Кошаркаш Партизана Богдан Богдановић рекао је да ће после прве финалне утакмице домаћег првенства размислити да ли ће играти за репрезентацију Србије.
"За себе мислим да сам прави Србин и да играм за ту репрезентацију, али сада ћу размислити да ли ћу играти за ту државу. Овде не побеђује увек најбољи, али пошто имам велико поштовање према селектору Александру Ђорђевићу, размислићу и посаветоваћу се и са њим. Нек се онда лиценцира Чарлс Џенкинс. Да се разумемо, не вређам никога, могу да играју и Бранко Лазић и Марко Симоновић"
Ciganed_avenger, mojne nam diraš Bogdana!!! 8-)
inače, koliko znam, odavno se šuškalo da je Bogdan navijač Zvezde, što samo govori da ste i njega razočarali učešćem db-ovaca i mafijaških pudlica na košarkaškom meču ;)
Bogdan je kao Peti oktobar, neko ga faulira na klupskoj utakmici a onda on ne bi da igra na nacionalnom takmičenju?
baš si romantičar, ali prava istina je da se ne takmiče nacije već košarkaški savezi
a KSS je odredio sinoćne sudije, kao što može da odredi da ostatak finala sude stranci
KSS je odlučio da je ono normalno tretiranje srpskih reprezentativaca
neka igra Dženkins, lijepo čovjek kaže :)
jedno retro ostvarenje:
beogradski pank >
Pogled iz narodne milicije
miloš vasić
Pre 27 godina, organi unutrašnjih poslova oduzeli su od beogradskog mladog pankera Gvida ukupno 21 predmet od izvesnog bezbednosnog interesa. Ta zaboravljena epizoda iz naše kulturne baštine aktuelizovana je povodom jedne izložbe Goranke Matić, a "Vreme" je došlo do aktera i dokumenata iz tog doba
Valja nam se prvo vratiti u 1980. godinu, oktobar mesec. Drug Tito samo što je umro, političari su nervozni, ali je nervozna i omladina u SFRJ, mada iz drugih razloga. Političko-bezbednosna situacija je, dakle, neizbežna i po složenosti prevazilazi kapacitete "subjektivnih snaga", jer se vremena ubrzano menjaju (the times they are a changing, što reče tadašnji američki politički analitičar Robert Zimmerman). Možete misliti kako je bilo tadašnjim radnicima unutrašnjih poslova iz Odeljenja za javni red i mir Gradskog SUP-a Beograd: grafiti i plakati na sve strane, klinci se ponašaju na sasvim nove i nepoznate načine. Rokenrol na koji su službena lica već bila navikla sada je odjednom sasvim drugačiji, a idejnog vođstva i partijske linije o tome nema. Štaviše, oni pametnjakovići iz Državne bezbednosti prave se blesavi i ne primećuju ništa; ne mešaju se.
U takvom složenom kontekstu Odeljenje za javni red i mir GSUP-a Beograd preduzelo je, na osnovu uočenih fenomena, akciju bližeg upoznavanja novih muzičkih trendova među omladinom. Ta će akcija kasnije uroditi izuzetno zanimljivom "Informacijom o pank pokretu i pojavama vezanim za ovaj pokret u Beogradu", a o čemu kasnije.
ORGAN REDA: Dragiša Blanuša
Dana 20. oktobra 1980. u 14 časova, dakle, od Đorđa Obradovića, tada zvanog Đole i Zelenko, a danas poznatog kao Gvido (od oca i majke; sa adresom; učenika; itd.) oduzeta je izvesna količina predmeta (21 ukupno) na ovaj ili onaj način povezana sa fenomenom panka. O tome su uredno izdate dve potvrde, koje je potpisao stariji inspektor Dragiša Blanuša (kasnije, između ostalog, načelnik OUP-a Stari grad do 1991. i upravnik Centralnog zatvora 2001). Tu imamo: 41 komad raznih bedževa od pank grupa; više engleskih rok časopisa; tri fanzina "Bez naslova" (njih je Gvido pravio i izdavao); 16 listova sa tekstovima pank grupa; nešto postera raznih pank grupa; nekoliko raznih ličnih pisama i zabeležaka; jedna majica sa kratkim rukavima na kojoj piše "The Clash" i razne sitnice. Potvrda ima i zanimljivu primedbu: "Pretresanje nije izvršeno jer je vlasnik sam doneo tražene predmete." Od te primedbe i polazimo.
"Naravno da sam im sam dao te predmete, jer su znali šta traže. Išli smo više puta iz GSUP-a do moje kuće i natrag po njih", kaže Gvido Obradović za "Vreme". "Kako sam posle shvatio, policija je tada sprovela seriju informativnih razgovora sa raznim pankerima po gradu, njih tridesetak. Neko mora da im je sve ispričao i za mene. Zanimala ih je najviše veza panka i neonacizma, jer se kukasti krst javljao kao deo ikonografije izvesnih grupa. O tome je, sećam se, pisalo i ljubljansko 'Delo' tada. Ironično je upravo to što je tada u Engleskoj pank bio žestoko angažovan protiv rasizma i to nam je bila ideologija. Istina o tome teško se probijala, pa su i neki muzički urednici bili pod pritiskom da ne puštaju pank na radio stanicama."
Informativni razgovor sa Gvidom vukao se nekoliko sati; on kaže da je bilo "pretnji zadržavanjem i uobičajenih policijskih trikova", ali su ga na kraju pustili i – nisu se više nikada javili. Nikakav postupak nije bio pokrenut, ali ni privremeno oduzeti predmeti nisu nikada vraćeni. "Žao mi je, jer su to danas kolekcionarski primerci bedževa, postera, slika i časopisa. Moj fanzin mi posebno nedostaje. Pokušavao sam, ali nije mi uspelo... To je ipak deo kulturnog nasleđa Srbije, pa makar i pankerskog", kaže Gvido.
DOKAZNI POSTUPAK: Potvrda o oduzetim stvarima
(Uvećano)
U nekim drugim slučajevima, međutim, podnošene su i prijave, o čemu postoje podaci u "Informaciji o pank pokretu i pojavama vezanim za ovaj pokret u Beogradu". Jedan Đorđe (ne Obradović) i jedna Vesna pisali su 1979. po zidovima i liftovima parole na engleskom, stihove iz pesama grupe Sex Pistols: "Ukinimo trulu političku vlast, uništimo političku monarhiju, uvedimo najlepše rajsko bezvlašće, napravimo za sve novu anarhiju" (svi citati i prevod su iz GSUP-a). Ta Vesna je posle popila prekršajnu prijavu zbog sličnog grafita u jednom liftu, ali je bila još maloletna, pa ishod ne znamo. Kao pankerski aktivisti kroz evidenciju još prolaze i: Sava N. (PUNK preveo kao: pomozite ustanak naroda Kosova), Tatjana Č. (kreativni tekst na melodiju Maljčiki: "Krvave kame bude me iz sna, otvorim oči vidim četnika" i u tom pravcu, dosta nadahnuto), Srđan D. (kasnije uspešan filmski reditelj) i Aca Đ. jer su pravili i lepili plakate za svoje pank grupe i još razni. Teofil Pančić ne prolazi kroz evidenciju, jer je u to vreme živeo u Zagrebu.
Gvido Obradović zauzima nekoliko redova u "Informaciji": pravio je nacrte za bedževe raznih pank grupa, slao ih u London jednoj firmi koja pravi bedževe, dobijao gotove bedževe koje je kasnije prodavao i poklanjao. Njegovi bedževi čak su ušli i u katalog "Better Badges" koji je oduzet 20. oktobra od njega. U pank časopisu "Assassin" izašao mu je i tekst o jugoslovenskom panku. Pravio je fanzin "Bez naslova" putem makaza i lepka, fotokopirao ga je i delio pank grupama u Beogradu i Vinkovcima, stoji u "Informaciji".
Sama "Informacija" u koju je "Vreme" imalo uvid, zanimljiv je dokument, kad se setimo vremena u kome je nastala (1984). Na desetak strana prvo se iznosi sažeta i prilično precizna kratka istorija rokenrola do pojave panka. Istini za volju, vidi se jedan socijalističko-idejni pristup u tumačenju socijalne dimenzije rokenrola, ali to nije daleko od istine. Zatim sledi pregled važnijih grupa: od Stooges i Igija Popa, preko Sex Pistols, The Clash, Siouxie and the Banshees, pa do Elvisa Costella ("pravo ime: Declan Patrick McManus", dodaju milicajci) i Gang of Four. Pregled je utemeljen na ozbiljnom čitanju relevantnih izvora. Kad je reč o korišćenju fašističkih i nacističkih simbola u ikonografiji panka (ono što SUP svrbi), "Informacija" veoma objektivno i korektno citira relevantne sociološke analize i tumačenja koja fenomen prikazuju u ispravnom svetlu, ističući suštinsko i nesporno levičarsko opredeljenje panka. Osim već citiranih "preseka" viđenijih beogradskih pankera od interesa za javni red i mir, u "Informaciji" ima i jedno zanimljivo poglavlje sa procenama prometa i zarada najvažnijih menadžera i producenata na tadašnjoj rokenrol sceni.
Dragiša Blanuša, nekada policajac besprekorne karijere, a danas penzioner, kaže za "Vreme" da je sa "Informacijom" bio upoznat: "Bila je to prva studija ikad napravljena u policiji na temu takvih supkulturnih pojava među omladinom. Koliko se sećam, imali smo tri povoda da se time pozabavimo: kao prvo, grafiti i parole, tj. oštećenje tuđe imovine koje se tada javlja kao problem; kao drugo, sve češća pojava kukastih krstova, što je unosilo uznemirenje kod nas i kod prosvetnih radnika, jer se javljalo oko škola; i kao treće, tadašnji propisi o štampanim stvarima. Naime, po tadašnjem zakonu čak je i obična metalna značkica, a kamo li bedž, bila smatrana za štampanu stvar koja se obavezno dostavlja u tri primerka Okružnom javnom tužiocu. Vi se sećate: tri primerka svega za Tmušića (sećamo se). Kad je o grafitima reč, tu štete znaju da budu zaista velike: struganje, pa ponovno krečenje. Za kukaste krstove ne moram ni da vam tumačim. A za ove bedževe, fanzine i plakate, mogu da vam kažem da nikoga nismo prijavili za to što Tmušiću nije poslao tri primerka."
Blanuša kaže da i sam sluša rokenrol i da po buvljaku traži stare LP ploče svakog vikenda. "Kad sam postao načelnik OUP-a Stari grad, zateknem u skladištu oduzetih predmeta pedeset gitara! Pedeset! Pitam magacionera odakle to, a on kaže: načelniče, mi to oduzimamo po Knez Mihailovoj po liniji prosjačenja od uličnih muzičara; predmeti kojima je izvršen prekršaj. Gledam, a jedna gitara džibsonka mnogo lepa; piše unutra Tomi Sovilj; setim se – onaj iz Silueta! Uzmem imenik i nađem prezime, javi se majka; Tomi na putu, pa će mi se javiti kad dođe. Javi se on, ja ga ljubazno pozovem kod mene, on dođe i vrpolji se: na policiji je, nije mu svejedno i kaže ajde načelniče, recite šta ste hteli, dosta više i te kafe i soka. Ja pozovem mog magacionera, on donese gitaru, a Tomi Sovilj se smrzne. Kažem potpišite mi ovde i nosite vašu gitaru, a on pustio suzu od sreće: nikad je nije prežalio, a pozajmio nekom drugaru da svira na ulici, pa mu milicija oduzela... A one preostale gitare sam poklonio muzičkoj školi. Toliko o rokenrolu."
Dragiša Blanuša setio se Gvida Obradovića, ali najiskrenije nije mogao da se seti gde su završili predmeti oduzeti od njega. Žao mu je, kaže, ali godine su prošle, on je ubrzo otišao iz Javnog reda i mira, a i sitnice su bile u pitanju, mada danas više i nisu takve sitnice, dopušta.
I posle neko kaže da je pank mrtav.
Lepo :lol: :lol: :lol: Meni je i Loka u nekom intervjuu koji sam radio sa njim pre špetnaestak godina pričao da su i oni imali određene informativne kontakte sa organima jer im se bend zvao Berliner Strasse i tako to. Ali lepo je znati da je Milicija svoj posao radila ozbiljno i temeljito.
moram ovo da postavim :)
Ловерњ, Журнал:
"Денвер ће увек понудити бољи уговор од Партизана. Нису паре у питању. У Партизану не играм за новац, већ због нечег другог. Због рада, љубави навијача, чињенице да волим Србију. Нисам тип који ће отићи у НБА само да би отишао. Наравно да нећу играти бесплатно било где. То само у Партизану, у Денверу сигурно не".
И још:
"Знате за проблеме. Имам довољно да живим добро у Србији. Није сада тренутак да се богатим. Не занима ме што нисам плаћен".
neka igra Dženkins, zna se šta je institucija!!! :)
"Izvinjavam se Severnoj Koreji", dodao je Vujošević.
http://www.b92.net/sport/kosarka/vesti.php?yyyy=2014&mm=06&dd=16&nav_id=862638 (http://www.b92.net/sport/kosarka/vesti.php?yyyy=2014&mm=06&dd=16&nav_id=862638)
Ako neko nije ispratio sinoć, ovo je svakako antologijsko ostvarenje srpske televizije...
Cirilica 16.06.2014. Mica Jovanovic vlasnik univerziteta Megatrend (http://www.youtube.com/watch?v=B-_9gv9jcGw#)
UPDATE, 1:24 PM PT: Looks like there might be competing feature projects about recently freed POW Bowe Bergdahl. Just after breaking a story that Kathryn Bigelow and Mark Boal are working on a film about the Army private who left his base in Afghanistan and was captured, Deadline has learned that Fox Searchlight has acquired America's Last Prisoner Of War, an investigative article on Bergdahl by Michael Hastings, the late Rolling Stone reporter who died at age 33 in a car accident in Los Angeles last year. I'm hearing that Todd Field, the director of In The Bedroom and Little Children, is also involved. I will tell you more when I know it. Hastings was a hard-charging journo whose profile of Gen. Stanley McChrystal — who ran the war in Afghanistan and who was depicted in the article as openly mocking the White House— was brought home and resigned.
mark-boal-kathryn-bigelow-image__121126060622PREVIOUS EXCLUSIVE, 12:39 PM PT: Director Kathryn Bigelow and writer/producer Mark Boal, the team behind the Oscar-winning The Hurt Locker and Oscar-nominated Zero Dark Thirty, are in the early planning stage on another timely Middle East-set feature project. They are developing a feature based on the story of Bowe Bergdahl, the Army sergeant captured by the Taliban and held prisoner for five years after he left his base in Afghanistan. The project is taking root with Boal's recently launched Page One shingle, which has backing from Megan Ellison's Annapurna Pictures. She produced Zero Dark Thirty with Boal and Bigelow and will get first look at the script that Boal will write.
I'm not exactly sure what form the movie will take, but I've heard that the filmmakers quietly have been tracking the story for several years with a possible movie in mind. Bigelow and Boal have proved very changeable and able to adapt to developments in real time. They were ready to shop a script about a futile search for Osama bin Laden when President Obama announced that SEAL Team Six had killed the Al-Qaeda leader. Boal, a well-connected journalist who was embedded with troops in the Middle East, went back to his sources, altered course and he and Bigelow told the story of the painstaking but ultimately successful hunt for the 9/11 mastermind.
They also weathered the sting of three U.S. senators — including John McCain — who excoriated the film for its insinuation that torture rooted out intelligence that led to the location of bin Laden. It certainly hurt the film's chances for a Best Picture Oscar; Bigelow inexplicably was ignored by Academy voters in the Best Director category.
Bergdahl is certainly another hot-button topic, but rife with high drama. An idealistic young man who was home schooled by his religious parents in Idaho, Bergdahl tried to join the French Foreign Legion and spent time at a Buddhist monastery before joining the Army. Not long after being deployed in Afghanistan, he became disillusioned with the bureaucracy and what he saw as incompetence of those around him. He reportedly left the base, wandering around until he was captured by the Taliban. He spent five years as the lone U.S. soldier in captivity, until he was traded for five Taliban higher-ups held at Guantanamo Bay. Some military men have charged he was a deserter and should not have been swapped for five dangerous Taliban operatives. On Capitol Hill, McCain has been among the chorus of pols excoriating the secret deal negotiated by the White House. The drama is still unfolding as the freed soldier attempts to reintegrate into society.
Related: Pair Of Hunt For Bin Laden Projects Could Be Timeliest Movies In Hollywood Now
This becomes the second film in development on a topical issue still playing out. Oliver Stone is planning a feature about whistle blower Edward Snowden, who leaked reams of classified documents and is now in Russia.
Reprizirao sam THE GLORY BOYS Michaela Fergusona, ekranizaciju romana Geralda Seymoura, snimljenu sredinom osamdesetih za Yorkshire Television. Sećam se da sam ovu seriju gledao kao dete u nekom od, recimo, hrvatskih noćnih programa, i to u formi mini-serije. Sada sam se dokopao bitno kraćeg cuta u formi TV filma, od 104 minuta.
THE GLORY BOYS u formi TV filma ima samo jedan problem - glavni junak bi trebalo da bude agent MI6 alkoholičar kog igra Anthony Perkins, ali u ovom cutu on dobija znatno manju minutažu tako da THE GLORY BOYS pomalo zaliči na THE DAY OF THE JACKAL pošto likovi terorista izlaze u prvi plan jer su očigledno njihove radnje krucijalnije za funkcionisanje priče.
Ukoliko me sećanje ne vara, u formi mini-serije je Perkinsov lik bio ipak glavni i sa njim se gledalac više identifikovao.
Gerald Seymour nudi dinamičan predložak a reditelj Michael Ferguson gotovo da iznenađuje osećajem za detalj, sigurnošću i filmolikošću svog izraza. THE GLORY BOYS ne zaostaje za britanskim bioskopskim krimićima tog vremena.
Ruku na srce, Tony Perkins i Rod Steiger manje-više igraju rutinski ali zato Aaron Harris i Gary Brown nadoknađuju "srcem".
THE GLORY BOYS i u formi TV filma, spada u red classy hladnoratovskih trilera britanske televizijske produkcije.
Pogledao sam LA MER A' L'AUBE Volkera Schlondorffa. U ovom filmu, Schlondorff se vraća svojoj opsesivnoj temi Drugog svetskog rata i vraća se u Francusku u kojoj je stasavao kao filmmaker. LA MER A' L'AUBE je delimično inspirisan prozom Heinricha Boella, a delimično i dnevničkim zapisima jednog od najharizmatičnijih desničara dvadesetog veka Ernsta Juengera koji se u ovom filmu pojavljuje i kao jedan od protagonista.
Ovaj film bi se svakako mogao o(t)pisati kao starački, ali u njemu ima ponešto što do sada nismo na ovaj način viđali na filmu. Prvo, Ernst Juenger kao junak pokazuje neprikrivenu fascinaciju Francuskom i oficiri kojima je okružen nevoljno organizuju streljanje kao odmazdu jer smatraju da će takav gest odbiti Francuze od kolaboracije. Međutim, iza iskrene želje nacista da stvore "ujedinjenu Evropu" i divljenja francuskom "umeću življenja", krije se zaporavo jedan duboki sistemski rasizam jer osnovni argument zašto ne treba streljati Francuze jeste to što "ovo nije Poljska".
Dakle, jedna od tajni Hitlerovog poraza u Drugom svetskom ratu biva eksplicitno otkrivena u ovom filmu a to je zverstvo nacista i njihovih kvislinga na mestima gde su mislili da žive manje vredni ljudi i gde nije bilo ničega što bih ih fasciniralo. Naravno, Juenger je dosta kompleksnija ličnost od nekoga ko je samo fasciniran francuskim "umećem života", on se ubrzo otkriva kao "realni nacionalsocijalista" i Hitlerov protivnik, ali Schlondorff ne može da se odmakne i od nečega što je karakteristično za reditelje njegovih godina a to je "potkačinjanje" velikih figura iz istorije kulture. Tako recimo Juenger u jednom trenutku zakazuje ručak sa Guitryjem, a u nekoliko detalja se prikazuje i Juengerova desničarska dekadencija koja će se sigurno dopasti njegovima fanovima.
Inače, ovi prvi masovni zločini, streljanja i odmazde su i ranije obrađeni na filmu i Juenger se i ranije pojavljivao kao lik na filmu, upravo na ove teme jer su njegovi ratni dnevnici jedan od značajnih izvora o ovim događajima.
U stilskom pogledu Schlondorff je vrlo konzervativan. Oseća se njegov realistički postupak ali je sve, ruku na srce, bliže televizijskim kapacitetima nego onoj vibrantnosti po kojoj je on bio poznat. Međutim, važno je naglasiti da u jednom trenutku kada junaci iz relativno lagodne internacije bivaju povedeni na streljanje, Scholondorff uspeva da stvori "nelagodu" uprkos raznim sentimentalnim oblandama u koje umotava ovaj događaj. Takvi detalji su ipak potvrda da je reč o delu velikog majstora, iako minornom i bez sposobnosti da bude zanimljivo onima koji ne vole njegov rediteljski rad ili ih ne zanima tema.
Međutim za te dve grupe, ovaj film je svakako obavezno gledanje.
* * 1/2 / * * * *
Stari tone u sve dublju gorčinizaciju. Drugi mundijalski specijal za Mondo.
http://mondo.rs/a702930/Mundijal/Kolumnisti/Iza-kulisa.html (http://mondo.rs/a702930/Mundijal/Kolumnisti/Iza-kulisa.html)
Pogledao sam PROJEKCIJE Zrinka Ogreste, ekranizaciju pozorišnog komada Lade Kaštelan, koja čini sve osim scenarističke adaptacije da prevaziđe svoje pozorišne korene. U izvesnom smislu, takva intervencija je za poštovanje, uspeva da očuva ono što je emocionlni i psihološki integritet pozorišnog izvođenja, a pokušava da ga nadoknadi na druge načine.
Ipak, rekao bih još koju reč o scenariju, odnosno dramskom predlošku. Paradoksalno, on nije jača strana PROJEKCIJA ne zbog svoje teatralnosti već pre svega zato što naprosto nije dovoljno zanimljiv, ali kao i sam film ostaje vrlo kriptičan, i na nivou namere i na nivou utiska, pa ga opet nije lako ni odbaciti.
Tema filma je skup polaznika kursa psihoanalize i rediteljsko rešenje koje vodi ceo film jeste kombinovanje subjektivnih planova svih junaka, odnosno found footage materijala. U jednom trenutku, nesumnjivo znakovito, kamera iskoči iz "subjektivca" ali na kraju nisam uspeo da u potpunosti rastumačim taj znak, mada bih na nivou sklopa događaja mogao da rekonstruišem šta se zapravo desilo i do te mere poremetilo okolnosti da vizura iskoči van posmatrača.
Ideja da se dramske scene režiraju kroz sukcesiju subjektivnih planova je vrlo zanimljiva, i znakovitost je jasna, ovo je susret grupe egoista od kojih svako ima svoj pogled na stvari i gledaoci moraju da ga podele. U pogledu korišćenja simbolike i visokokonceptualnog rediteljskog izraza, PROJEKCIJE ponekad zaliče na dobro osmišljenu pozorišnu predstavu, i u intelektualnom pogledu to može biti kompliment, naročito u regionalnim okvirima gde se filmovi mahom snimaju metodom "kako padne".
Zrinko Ogresta je uostalom moju pažnju i privukao perfektno režiranim filmom IZA STAKLA, dakle ne čudi me da je kod njega sve na svom mestu i sve ovako precizno. Iako se ni IZA STAKLA nije odlikovao nekom neverovatno uzbudljivom pričom, ipak je to bila pristojna melodrama unapređena dobrom režijom. U PROJEKCIJAMA je osnovni utisak da je ovo film koji na mnogim nivoima zaslužuje poštovanje iako na kraju, kada se sve sabere, ipak nije baš "dobar".
* * 1/2 / * * * *
North Korea is not amused by the upcoming James Franco-Seth Rogen comedy "The Interview."
The regime has already condemned the film, which won't open until Oct. 10. Kim Myong-chol, executive director of The Centre for North Korea-US Peace and an unofficial spokesman for the regime in Pyongyang, was dismissive and said in an interview with The Telegraph.
"There is a special irony in this storyline as it shows the desperation of the US government and American society," he told The Telegraph.
Franco portrays the host of a nighttime talk show "Skylark Tonight," with Rogen as his best friend and producer, and secures an interview with Kim Jong-Un, the mysterious and ruthless dictator of North Korea. The duo is then approached by the CIA and asked to assassinate Jong-Un, played by Korean-American actor Randall Park.
Rogen reacted to the story with a tweet on his account.
Myong-chol told The Telegraph that the dictator would probably watch the film despite the government's opposition.
"A film about the assassination of a foreign leader mirrors what the US has done in Afghanistan, Iraq, Syria and Ukraine," he added. "And let us not forget who killed [President John F.] Kennedy – Americans. In fact, President [Barack] Obama should be careful in case the US military wants to kill him as well."
Kim Myong-chol also told the newspaper that James Bond movies are better than Hollywood films.
Sony released its first trailer for "The Interview" on June 11.
Ko daje deci imena po Toniju Bleru?
http://www.theguardian.com/politics/2014/jun/20/kosovan-albanians-name-children-tony-blair-tonibler (http://www.theguardian.com/politics/2014/jun/20/kosovan-albanians-name-children-tony-blair-tonibler)
Stari zastupa manjinsko mišljenje ali u korist većine, na duže staze.
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/kosarka-u-vreme-mundijala.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
tačno, nema ljeba od privatizacije klubova, al moram napomenuti da su Spursi teksaški Partizan!!! 8-)
Pa pazi, tako ispada kada čitaš tekst, ali ti znaš da nisam tako mislio...
Cripple, voleo bih jednom da pročitam tvoj osvrt na Lekićev "Dogodilo se na današnji dan", ili bar tvoj kratak sud o istom. Nemam veliki respekt prema ostatku njegove filmografije, ali ovaj rad mu je tako beskrajno dopadljiv, uprkos jednostavnoj režiji. Vredi li ga pokazivati strancima? Primećujem da ko god ga je gledao, ostavio je prilično snažan utisak.
Pa pazi davno sam gledao i tada mi se dopao. Ja od Lekića respektujem i BOLJE OD BEKSTVA.
Pogledao sam SENSATION Toma Halla, irsku crnu komediju, sa elementima melodrame, o usamljenom, nezrelom mladom stočaru koji posle očeve smrti rasprodaje farmu i sa novostečenim novcem prvo prolazi kroz inicijacijski ritual sa jednom prostitutkom a zatim se zaljubljuje u nju i odlučuje da pokrene bordel u kooperaciji sa njom.
Domnhall Gleeson igra glavnu ulogu i ovde nagoveštava harizmu koju će do maksimuma dovesti Richard Curtis u ABOUT TIME. Međutim, SENSATION je komičan više u ključu Roddyja Doylea, i u pojedinim deonicima je iznenađujuće mračan, i najbolji je onda kada se bavi odnosom dva glavna junaka, odnosno najstereotipniji je onda kada prikazuje irski milje, čija se pitoresknost nagoveštava ali na kraju zapravo ne igra značajniji ulogu.
Međutim, sa "otkrićem" kao što je Gleeson, osnovna melodramska osovina između seljačića i seksualne radnice savršeno funkcioniše, a ishod priče donosi dobrodošao dah "realizma" koji je sprečio da se sve pretvori u irski seoski PRETTY WOMAN.
Tom Hall kao reditelj i scenarista, ni pre ni posle ovog filma nije imao projekte većeg kalibra i mahom se vezao za televiziju. Gleeson s druge strane je odlično upravljao svojom karijerom sve do sadašnje delikatne tačke kada se upustio u STAR WARS. Ipak, nadam se da ga franšiza neće progutati jer mislim da ima puno kvaliteta za filmove koji mogu preneti indie senzibilitet do nekog crossover uspeha, što zapravo radi i sam SENSATION.
* * * / * * * *
Stari razmatra šta smo sve mogli da naučimo da je neko osnovao katedru za Menadžment u istoriji.
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/istorijski-menadzment.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/istorijski-menadzment.html)
An impressive international cast of mostly strong genre television talent have hopped onboard "Sens8," the upcoming Netflix ten-episode series which is being created and produced by both the Wachowskis and "Thor" and "World War Z" scribe J. Michael Straczynski.
The cast includes Daryl Hannah ("Blade Runner"), Naveen Andrews ("Lost"), Brian J. Smith ("Stargate Universe"), Freema Agyeman ("Doctor Who"), Tuppence Middleton ("Jupiter Ascending"), Doona Bae ("Cloud Atlas"), Aml Ameen ("The Maze Runner"), Max Riemelt ("The Wave"), Alfonso Herrera ("El Diez"), Tena Desae ("The Best Exotic Marigold Hotel"), Jamie Clayton ("Hung"), Terrence Mann ("All My Children") and Miguel Silvestri.
The story follows eight individuals scattered across the globe who find themselves inexplicably linked after a tragic event. Suddenly, their minds are linked, allowing them to communicate directly with one another, while also sharing their deepest and darkest secrets to the entire group.
Much like he did with "Babylon 5" almost two decades ago, Straczynski has mapped out a five season plan for the serial drama which will debut in late 2014 or early 2015.
Pogledao sam THE UNDERGROUND MAN, adaptaciju istoimenog romana Rossa Macdonalda koju je za televiziju režirao Paul Wendkos. Ovo je roman o Lew Archeru i tog junaka igra iskusni televizijski veteran Peter Graves.
Graves je odigrao stotine uloga u karijeri ali je ostao verovatno najpoznatiji po pilotu iz filma AIRPLANE. U toj ulozi se ismevao svojoj strejtaškoj, sterilnoj screen personi, orud je svima jasno da Graves ni na jednom nivou nije dobar izbor za ulogu Lew Archera.
Wendkosova adaptacija jeste televizijska i jeste sterrilnija od filmskih, međutim Graves je ipak previše pogrešan čak i za tu sterilizovanu verziju Archera, junaka koji neprestano prolazi kroz određenu vrstu životnog brodoloma.
Lew Archer je jedan od onih detektiva koji često bivaju udareni nečim u potiljak i nokautirani (u THE UNDERGROUND MAN čitava tri puta). Igrajući Harpera, Newman je iznad svega umeo da dobro gradira lik i da posle svakog nokauta njegov Harper bude drugačiji, povređeniji, iskusniji. Graves međutim igra Archera vrlo ravno i posle svakog nokauta je potpuno isti kao pre.
Misterija koju obrađuju roman i TV film je zapravo vrlo zanimljiva ali bez dobre centralne uloge Archera, sve ostalo deluje prilično rutinski. Otud, ne čudi što Gravesova interpretacija Archera nije zaživela.
Posle neuspeha ovog Wendkosovog pilota sa Gravesom, snimljena je serija o Archeru sa Brian Keithom u naslovnoj ulozi. I tu seriju je režirao isti reditelj i bila je kratkog daha.
Nažalost, još uvek nisam uspeo da nađem seriju sa Keithom ali za THE UNDERGROUND MAN sa sigurnošću mogu reći da bi bio sasvim fina televizijska celovečernja misterija, dostojna Macdonalda, da je imao drugog glumca u glavnoj ulozi.
Pogledao sam UNDER THE SKIN Jonathana Glazera. Ovaj film je otprilike ono što sam očekivao od Von Trierovog NYMPHOMANIAC diptiha. Naravno, kao i svi reditelji koji žele da snime nešto "različito", novo redefinišuće i sl. na kraju završe baveći se muzejskom avangardom, pa u tom pogledu ni meni vrlo dragi Glazer nije izuzetak. Ipak, to ne znači da nije snimio snažan, zanimljiv, intrigantan, beskompromisan film, u kome je Scarlett Johansson uspela da malo predahne od svojih epizoda u "zvezdama Marvela". Glazer je puno obećavao svojim radovima, pre svega mojim favoritom BIRTH u kome je želeo da se bavi neobičnim formama melodrame, dočim je u SEXY BEASTu bio jedan od ranih restauratora britanskog gangsterskog filma, i spadam u manjinu kojoj je to tada bilo nekako nedorečeno. Ipak, BIRTH je potvrdio da Glazer nema nameru da troši ni svoje ni naše vreme.
UNDER THE SKIN je baziran na romanu Michaela Fabera. Pošto sam čitao roman još pre nekoliko godina, upravo saznavši da Glazer želi da ga ekranizuje, znao sam i šta je osnovni twist u ovom filmu koji doduše u romanu nije tako tretiran. Za početak važno je naglasiti da se Glazer ne drži Faberovog romana i da je film potpuno drugačije strukturiran, ali čini mi se da Faber nema razloga za preveliku ljutnju, Glazer ga je više zaobišao nego što ga je izdao. Ipak, upadljivo je da su i strukturalne razlike, pa i neki elementi fabula toliko različiti da se UNDER THE SKIN čak i teško može nazvati ekranizacijom, pre bih rekao da je nastao po motivima.
Glazer uspeva da uspešno integriše frenetičnost nemačkog Novog filma, sa slikovitošću italijanskog art housea i estetikom video klipa, što je njegov teren, a rezultat je film koji se ipak pretežno kreće teritorijom art housea iako sporadično zalazi i u domen sirovog exploitationa sedamdesetih. Scarlett Johansson ima nezahvalnu ulogu i mali arsenal glumačkih rešenja na raspolaganju zbog same prirode svog lika i pravi izvanrednu ulogu.
U vizuelnom pogledu UNDER THE SKIN moćno izgleda, pre svega kroz izbor lokacija, naravno i zbog radnje na nekim od njih. Glazer ima razvijen osećaj za ritam i u nekim od svojih dugih kadrova uspeva da dovede percepciju gledaoca do tačke u kojoj mu neki svakodnevni predmeti, lokacije i detalji dobijaju novu dimenziju, i time produbljuje identifikaciju sa glavnom junakinjom.
UNDER THE SKIN ne nudi puno toga novog ali nudi osvežavajuću mešavinu tekovina iz muzeja filmske avangarde. Reč je o promišljenom filmu koji drži svoj izraz do tačke da danas deluje radikalnije nego što zapravo jeste.
Otud i poređenje sa Von Trierom sa početka, iako bi neko prepoznao da je ovo nešto čime bi se rado bavio i Refn. Ipak, mislim da je Von Trier u svom opštem odnosu prema temi približniji onome što radi Glazer.
* * * 1/2 / * * * *
Mehmete, metal gearovi konačno na tržištu!
Japanski zmaj oslobođen stega
Ilja Musulin, dopisnik RTS-a iz Tokija
Japanska vlada nedavno je liberalizovala izvoz oružja i sada svetsko tržište trese groznica za tehnološki sofisticiranim japanskim naoružanjem. Među najpoželjnijim proizvodima japanske vojne industrije su podmornice, razarači, tenkovi, hidroavioni, ali i sistemi za upravljanjem vatrom, telekomunikacioni i radarski sistemi.
Tokio se nada smanjenju troškova proizvodnje vojne opreme, otvaranju novih radnih mesta, tehnološkim inovacijama i tome da će, unapređenjem vojne industrije, moći da parira rastu kineske moći.
Sinzo Abe.jpg
Japanski premijer Šinzo Abe
Japanska vlada donela je odluku o uklanjanju strogih ograničenja na izvoz naoružanja, čime su od aprila ove godine širom otvorena vrata za prodaju naprednih proizvoda japanske vojne industrije.
Kao poražena strana u Drugom svetskom ratu i kao država koja se svesrdno okrenula politici miroljubive međunarodne saradnje nakon rata, Japan se decenijama uzdržavao od prodaje najvećeg dela svojih borbenih sredstava.
Sve do ove godine, on je uglavnom izvozio oruđa kakva ulaze u sastav inženjerijskih jedinica ili formacija poput obalske straže.
Složena istorija
U godinama neposredno nakon Drugog svetskog rata, američke okupacione snage u Japanu planski su nastojale da kadrovski oslabe i fizički razgrade ostatke japanske armije i vojne industrije koji nisu bili uništeni u teškim bombardovanjima tokom 1945. godine.
Međutim, zatezanje odnosa sa Sovjetskim Savezom i, naročito, Korejski rat naveli su SAD da promeni politiku i dozvole ponovno uspostavljanje japanskih oružanih snaga i delimično reaktiviranje japanske vojne industrije.
Zbog svoje militarističke prošlosti, brutalnih osvajanja u istočnoj i jugoistočnoj Aziji i vojnog izazova koji je uputio SAD, Japan je morao da se odrekne posedovanja ofanzivnog oružja velikog dometa kao što su balistički projektili i nosači aviona, odnosno ograniči svoje ambicije u oblasti razvoja naoružanja i stavi se pod zaštitu američkog "nuklearnog kišobrana" i Pacifičke flote.
U tim uslovima, 1967. godine, japanski zvaničnici su formulisali tzv. "tri principa" o zabrani izvoza oružja, po kojima se Zemlja izlazećeg sunca uzdržavala od prodaje naoružanja komunističkim državama, zemljama protiv kojih postoji embargo Ujedinjenih nacija na izvoz oružja i nacijama za koje postoji verovatnoća da će učestvovati u međunarodnom oružanom sukobu.
Smatralo se da su ti ograničavajući principi u skladu i sa posleratnim ustavom Japana u kojem se ta država odrekla upotrebe sile u rešavanju međunarodnih pitanja. Oni su verno sprovođeni, između ostalog, i zbog želje da se izbegne kritika od strane azijskih država koje je Japan okupirao tokom Drugog svetskog rata o tome da on ponovo nastoji da ubrzano ojača vojnu industriju i tako pripreti regionu.
Očekivanja iz inostranstva
Sledeće godine, međutim, navršava se već sedam decenija od okončanja Drugog svetskog rata, a zemlje duž obala Pacifika poput Vijetnama, Filipina, Bruneja i drugih sada više brine rast kineske vojne moći i njena sve učestalija projekcija na vode južnog Pacifika.
Zaokret u politici koji je napravila vlada premijera Šinzo Abea sada Japanu konačno omogućava izvoz svih vrsta naoružanja i zajedniči rad sa drugim državama na razvoju novih borbenih sistema, mada i dalje stoji zabrana izvoza u zemlje koje se nalaze u ratu.
Najave promena u državnoj politici u vezi sa naoružanjem koje su počele još od dolaska na vlast Liberalno-demokratske partije premijera Abea u decembru 2012, prouzrokovale su jagmu u azijsko-pacifičkom regionu za japanskim vojnim proizvodima. Sada kada je zabrana u velikoj meri uklonjena, pred vratima vojnog arsenala dalekoistočnog tehnološkog zmaja formira se dugi red mušterija.
Tako je australijska mornarica zainteresovana za kupovinu nekoliko japanskih podmornica klase "sorju" koje su poznate po svojom izuzetnom sonaru i elektronskim sredstvima za izviđanje i nadgledanje, te svojoj fantastičnoj bešumnosti. Ove dizel-podmornice, vredne između 550 i 600 miliona dolara po komadu, pored torpeda i mina, nose i protivbrodske rakete, a opslužuje ih posada od 65 ljudi.
Podmornica-Sorju.jpg
Podmornica klase "sorju"
Uz ove podmornice koje mogu da se neotkrivene protivniku približe znatno više i elektronski osmatraju znatno dublje u njegovu pozadinu nego aparati u posedu kineske, južnokorejske i severnokorejske mornarice, prednost japanskoj mornarici u regionu Istočne Azije daju i sofisticirani razarači, takođe opremljeni najsavremenijom tehnologijom za izviđanje, ometanje, integraciju i upravljanje vatrom.
Japanske razarače, makar i polovne, traže države poput Malezije, Tajlanda, Indonezije i Bruneja koje se suočavaju sa sve većim izazovom od strane kineske mornarice u južnom Pacifiku, dok kupovinu japanskih hidroaviona priželjkuje Indija.
Posebnu pažnju svetskih oružara privlači tenk "hitomaru" čije je uvođenje u upotrebu počelo 2009. godine, a koji odlikuje neverovatna preciznost i lakoća.
Taj guseničar pogađa mete iz pokreta u velikoj brzini, čak i kada se kreće cik-cak poput skijaša u slalomu. Opremljen je i nanaprednijom elektronikom koja omogućava umreženje, odnosno trenutnu razmenu podataka i izuzetnu koordinaciju sa drugim tenkovima, komandnim mestima i centrima veze.
"Megakompjuter na gusenicama" težak je 44 tone, dok slična oruđa najnovije generacije teže od 50 do 60 tona.
Tenk-Hitomaru.jpg
Najsavremeniji japanski tenk "hitomaru"
Pored država Jugoistočne Azije, izlasku Japana iz, relativno, svojevoljnog pritvora kada je u pitanju izvoz naoružanja raduje se i SAD i ekonomski bogate države Zapadne Evrope koje su zainteresovane za transfer japanske tehnologije u oblasti osmatranja, nadzora, upravljanja vatrom, telekomunikacija, proizvodnje legura i kompozitnih materijala i avionskih motora.
Japanska vlada već je potpisala sporazume sa Velikom Britanijom i Francuskom o zajedničkom razvoju naoružanja, a prvi razgovori su obavljeni i sa mnogim drugim tehnološki naprednim zemljama među kojima su Italija, Nemačka, Norveška i Izrael.
Reakcija na vojno jačanje Kine i nastojanje da se stimuliše ekonomija
Japan izdvaja manje od jednog procenta državnog budžeta godišnje za naoružanje. I dok je to izdvajanje iz godine u godinu smanjivano u periodu od 2002. do 2013, vojni budžeti država u neposrednom okruženju dalekoistočne carevine su u istom periodu rasli. Tako je Rusija, javljaju japanski mediji, u proteklih deset godina povećala potrošnju za vojne potrebe više od pet puta, dok se kinesko izdvajanje za vojsku uvećalo četiri puta.
Po sumi novca koju izdvaja za opremanje, snabdevanje i obuku svoje profesionalne vojske od 220.000 pripadnika, Japan je sedmi u svetu, iza SAD, Velike Britanije, Francuske, Kine, Rusije, ali i Saudijske Arabije.
Nemogućnost da izvozi naoružanje do sada je predstavljalo veliki ekonomski teret za japansku državu, jer su troškovi za razvoj i proizvodnju ograničenog broja primeraka složene vojne opreme kao što su avioni, tenkovi i brodovi – basnoslovni.
Japanske privatne kompanije propustile su puno prilika za zaradu. Najveći proizvođači za potrebe vojne industrije u Japanu su postrojenja teške industrije "Micubiši Đuko", "Kavasaki" i "Komacu", te fabrike elektronskih uređaja "Micubiši Denki", "Hitači", "Tošiba", NEC, "Fudžicu" i "Tamron".
Međutim, zbog ograničenja izvoza naoružanja koje je trajalo sve do ove fiskalne godine, najprofitabilniji japanski proizvođač naoružanja "Micubiši Đuko", na primer, u 2012. godini je zauzeo tek 33. mesto na svetu po prihodu ostvarenom od prodaje naoružanja, dok su se četiri najuspešnije američke firme koje rade za potrebe vojne industrije: "Lokid Martin", "Boing", "Rajteon" i "Dženeral Dajnemiks", uz britanski BAE, našle među prvih pet u svetu.
Japanska vlada se nada da će veća potražnja za japanskim naoružanjem iz inostranstva i kooperacija sa zapadnim silama koje imaju veliko znanje u oblasti vojne industrije stimulisati tehnološku inovaciju u zemlji i obezbediti profit i nova radna mesta za japanske kompanije i radnike.
Ekonomski, osim dobitka stečenog prodajom, Japan očekuje i da izvoz vojne opreme u inostranstvo, odnosno veće narudžbine, omogući smanjenje troškova njene proizvodnje i tako olakša pritisak na budžet države koja je glavni naručilac te opreme za potrebe japanske armije.
Možda još važnije, vlada u Tokiju se, takođe, nada da će unapređenje japanske vojne industrije i moći delovati kao sredstvo odvraćanja prema sve agresivnijem nastojanju Kine da proširi svoj vojni uticaj na Istočno kinesko more, da prigrabi njegove resurse i sporna ostrva Senkaku (kineski "Dijaoju"), koja Japan drži pod svojom kontrolom.
Prodaja japanskih borbenih sredstava zemljama Jugoistočne Azije, Australiji i Indiji, vojnim jačanjem tih država, indirektno deluje i kao brana širenju kineskog vojno-političkog uticaja na prostore dalje od japanskih obala – u Azijsko-pacifičkom regionu i Južnoj Aziji.
http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2014&mm=06&dd=26&nav_id=868159 (http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2014&mm=06&dd=26&nav_id=868159)
Pogledao sam JACK STRONG Wladyslava Pasikowskog, ekranizaciju istinite priče o izdaji Ryszarda Kuklinskog. Kuklinski je mogao da bude spinovan kao svojevrsni Snowden Hladnog rata, ali Pasikowski nažalost nije imao dovoljno razvijen rediteljski nerv da prepozna sve slojeve ličnosti o kojoj govori a ni hrabrosti odnosno ideološkog opredeljenja, da prikaže njegovu konačnu dramsku ironiju - Kuklinski je izdao Varšavski pakt jer je tobože smatrao da oni ukidaju poljski suverenitet a na kraju je njegova rehabilitacija bila uslov za ulazak Poljske u NATO.
Čak i u periodu najveće antikomunističke histerije, u Poljskoj je prevladavalo mišljenje da je Kuklinski izdajnik, iako je izdao Varšavski pakt a ne Poljsku, i tamošnja levica smatra kako je reafirmacija njegovog čina jedan od ciljeva pro-NATO političkih snaga. I zbilja, iako je danas Poljska u NATOu, ovaj film deluje kao još jedan pokušaj da se Kuklinski "zabetonira" kao heroj.
U tom pogledu, Pasikowski kreće iz jednog lecarreovskog miljea ali ga na kraju tretira krajnje površno, naročito izbegavajući bilo kakve "sive" unutar samog Kuklinskog, i zapadajući i istu grešku kao i ARGO kada zanimljivu situaciju iz stvarnosti transformiše u potpuno nepotreban akcioni triler. U pogledu tretmana likova, ponavlja grešku Olivera Hirscbiegela iz UNTERGANGa u kome su svi oni koji su "negativci" ružni i bahati a svi koji su "dobri", lepi i moderni. No. činjenica da u nalaženju problema aludiram na Afflecka i Hirschbiegela samo znači da je JACK STRONG film koji je snimljen sa velikim ambicijama.
Međutim, mnoge vrlo bitne stvari u slučaju Kuklinskog, čak i one koje su deo njegove "zvanične priče", su prećutane ili znatno izmenjene, a u pojedinim fazama je teško pratiti hronologiju događaja. Paradoksalno, kroz odnos između Kuklinskog i oficira GRU Ivanova, Pasikowski kao da načinje ali nimalo ne razvija ključnu teoriju u vezi sa Kuklinskim a to je njegov eventualni položaj "dvostrukog agenta", odnosno čoveka preko koga su Sovjeti senzbilizirali Amerikance za svoje "ekstremne" poteze.
Amerikanci su takođe izuzetno pozitivno prikazani, iako su oni u zbilji neke od najhumanijih gestova Kuklinskog (kao što je recimo prenošenje informacije da se sprema hapšenje vođa Solidarnosti) opstruirali i recimo nisu preneli informaciju onima kojima je bila potrebna.
Taj izrazito pozitivan prikaz američke tajne službe deluje krajnje neobično jer ih ovako "lepo" ne prikazuju čak ni američki filmovi, i uopšte daje celom filmu jednu perverznu auru - naime JACK STRONG je "državni projekat" jedne kinematografije u kojoj se glorifikuje čovek koji ju je izdao.
Naravno, sada su prisutni trendovi sagledavanja društvenih kontradikcija iz vizure izdajnika ili petokolonaša kao u HOMELANDu, AMERICANSima ili južnokorejskim filmovima, ali JACK STRONG je vrlo tup u svom angažmanu i nema puno veze sa sofistikacijom jednih AMERICANSa.
U tehničkom pogledu, JACK STRONG je pristojno realizovan, premda mi nedostaje prikaz teškog života u Poljskoj sedamdesetih po kome je ona bila poznata i koji je imao mitske razmere.
* * / * * * *
Treća epizoda gorčinizacije Starog
http://mondo.rs/a705189/Mundijal/Kolumnisti/Grcka-prodje-Spanija-nikako.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
WHEN HARVEY MET BOB je izvanredan i dinamičan televizijski film BBCa o dešavanjima iza održavanja Live Aida. Dunlop je verovatno mnoge stvari pojednostavio a po svom priznanju neke je i preuveličao kako bi WHEN HARVEY MET BOB bio uzbudljiviji, ali sa rediteljem Nicholasom Rentonom postigao je sjajan rezultat jer ima deonica koje divno rekonstrušu epohu, ima onih koje funkcionišu kao triler a ima i nekih koje su kao komedija.
Naravno, mi danas znamo koje su konsekvence te "kulture humanitarne intervencije" i da je danas podsaharska afrika isparcelisana među javnim ličnostima koje zastupaju njihove humanitarne katastrofe, vršeći novi vid perverzne kolonizacije.
No, WHEN HARVEY MET BOB pomaže da potisnemo to sadašnje znanje. Boba Geldofa izvanredno igra Domhnall Gleeson a Harveya Goldsmitha Ian Hart. Ipak za Gleesona je ovo zaista mnogo veći proboj i čini da Geldof oživi kao lik uprkos evidentnim razlikama u crtama lica.
Internacionalni doprinos Live Aidu je natuknut na nivou fusnote, nažalost nema i uključenja iz Beograda.
Uprkos svim nedostacima koji su vezani za same činjenice, recimo potcenjen je Midge Ure kao činilac, WHEN HARVEY MET BOB je izvanredan TV film i primer kako su televizija i rokenrol sada već bez ikakve sumnje postali zrela "istorijska" tema. Isto tako, zanimljivo je koliko su se okolnosti u svetu muzike i televizije u međuvremenu promenile, i koliko je sistem radikalno drugačiji danas.
No, sve to na stranu, WHEN HARVEY MET BOB je iznad svega odlična a poučna zabava, spoj lepog i korisnog.
Pogledao sam X-MEN: DAYS OF THE FUTURE PAST Bryana Singera i moram reći da je moj utisak negde između Willovog i Mehmetovog. Utiska, naravno. Odnosno da sam signurno ugnežđen između njih.
DAYS OF THE FUTURE PAST bih ipak rangirao kao treći najbolji X-MEN film, daleko iza superiornog FIRST CLASSa i tik iza drugog WOLVERINEa, iako sam stav prema Mangoldovom filmu bitno revidirao posle Mehmetovog kratkog predavanja u kome me je ubedio da je zapravo ovo loša ekranizacija lika, odnosno da nije dobacila do izaziva koje taj karakter nosi. Pa ipak, dobacivao WOLVERINE ili ne, opet mi je daleko bolji od Singerovih i Ratnerovog X-MENa odnosno Hoodovog WOLVERINEa.
No, vratimo se na DAYS OF THE FUTURE PAST. Ovaj film kombinuje sve ono što je bilo dobro kod Vaughna i sve ono šti je bilo loše kod Singera. Dakle, posle Vaughnove razigrane, maštovite reinvencije likova i sjajno upotrebljene epohe za te svrhe, dolazi mešavina toga i Singerovog opterećenog angažmana koji je gušio X-MENe podtekstom. Singer je, kako sam već ranije govorio, shvatio da je X-MEN bogat podtekstom i onda se posvetio tome da to stavi u prvi plan i zato su njegovi radovi bili pretenciozni, a bez snage u karakterima i egzekutorske veštine u domenu akcije da to nadoknadi.
Međutim, sada i dalje postoji Singerova pretenzija, ali postoji u ekipi Josh "Zulu" McLaglen, kumče Johna Waynea, potpisan kao izvršni producent za kog slutim da je orkestrirao upadljivo bolju akciju nego u bilo kom Singerovom filmu, a kad je reč o scenama opšteg uništenja kojih ovde NA SREĆU nema previše i od bilo kog Marvel/Disney filma. Štaviše, čini mi se da u ovom novom aranžamnu, Singerova pretencioznost daje filmu jednu gotovo uzbudljivu notu u domenu akcije, a to je da imamo duge deonice bez dijaloga u kojima se dešavaju maštovite stvari. Toga nije bilo tako često u Marvelovim ekranizacijama i to je recimo arty touch za koji je Singer odgovoran.
Drugi fundamentalni problem jeste da film pored dva tonalna utiska, dakle da je dobar kad je razigran i da je slab kad je propovednički, ima i blage strukturalne probleme. Scenario je istovremeno komplikovan u pogledu događaja o kojima govori, uvodi motiv hronomocije i sl. a istovremeno je vrlo jednostavan, gotovo rudimentaran u realizaciji tih postavki. Čini mi se da je scenario u samoj svojoj strukturi mogao biti življi, i da u nekoliko faza naprosto gubi narativni zamajac, recimo kada se Xavier vrati u Cerebro a junaci se nađu u specijalnom efektu i krenu sa solilokvijima.
No, ukupno uzev ako je za sada ovoga leta EDGE OF TOMORROW vrhunac zabave, onda je DAYS OF THE FUTURE PAST zlatna sredina. To je nekoliko koraka napred u odnosu na Singerov prvi mandat, ali je i korak nazad u odnosu na 2011. i FIRST CLASS.
Što se mene tiče, Fox i dalje bolje radi Marvel od Marvela samog.
* * * / * * * *
Stari se bavi pitanjima zamajavanja naroda Vol. X
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/inuve.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/inuve.html)
4. мај:
Slutim da RTS nije spremio nikakav prigodan igrani program za ovogodišnji Vidovdan, kada se obeležava 100 godina od atentata u Sarajevu. Ipak, biće skandal ako za taj dan ne obezbede prava za prikazivanje filma "Atentat" Andreasa Prohaske, koji su austrijski producenti upravo i proizveli kao optimalan televizijski sadržaj povodom ovog jubileja. (http://www.intermagazin.rs/antentatori-na-rts-u/)
27. јун:
http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1633667/%D0%90%D1%82%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%B0%D1%82.html (http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1633667/%D0%90%D1%82%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%B0%D1%82.html)
8)
stvarno je čudno bilo gledati ono sinoć, nisam gledao kompletno pošto me sestrić dofatio sa Blejdom, ali ono što sam vidio je srpskije od srpskih filmova
vidim ja odosmo mi ponovo pod austrijske skute, južni tok potpisan i te fore
Johne, taj tekst je bio deo medijske pripreme za "atmosferu atentata", mislim da je RTS odlično obeležio jubilej, a naročito u tvom segmentu. Inače, poslaću ti neke zanimljive reakcije na program od sinoć. Bio sam prilično zaprepašćen agresivno negativnom reakcijom Roberta Nemečeka, i na tebe i na ATENTAT i na 37 DANA koji su, objektivno gledano, sjajan programski potez. No, na mejl ti stižu detalji...
Stari se spaja svoje dve omiljene teme, kinematografiju i izdaju u novom tekstu za Novosadske...
http://starikadar.blogspot.com/2014/06/dva-lica-izdaje_28.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/06/dva-lica-izdaje_28.html)
Quote from: crippled_avenger on 28-06-2014, 18:14:29
Johne, taj tekst je bio deo medijske pripreme za "atmosferu atentata", mislim da je RTS odlično obeležio jubilej, a naročito u tvom segmentu. Inače, poslaću ti neke zanimljive reakcije na program od sinoć. Bio sam prilično zaprepašćen agresivno negativnom reakcijom Roberta Nemečeka, i na tebe i na ATENTAT i na 37 DANA koji su, objektivno gledano, sjajan programski potez. No, na mejl ti stižu detalji...
Роберта нисам ни видео ни чуо од 2007. године, тако да што се мене тиче може да прича и ради шта хоће, док није јавна клевета. То терам на суд без најаве и сличних кмечања.
Ja sam, da malo promenimo temu, upravo na televiziji НВО pogledao Pain & Gain i mada je poznato da ja imam predrasudu - naime, smatram da je Michael Bay genije koji ne ume da napravi ni jednu grešku i u trećim Transformersima sam uživao kao prase u blatu - mora se reći da je ovo svejedno zanimljiv (relativno) niskobudžetni pokušaj snimanja crne komedije koja se herojski nosi sa idejom da su glavni junaci em psihopate em ne preterano inteligentni. Koliko se sećam, Bayju su omiljeni režiseri Spilber i Lukas (i pominjan je - hilerijsli - Kjubrik), ali za moj novac, u njegovim filmovima se uvek video treći iz te generacije, naime Scorcese. U trećim Transformersima scene sa Džonom Turturom kanališu tu scorceseovštinu, a Pain & Gain je prvi Bejev film u kome se Scorcese stavlja u temelj filma. S obzirom da je i izašao iste godine kad i Wolf of Wall Street, Pain & Gain demonstrira mnoga identična rešenja ovom filmu, od first person naracije (mada Bej ide mnogo dalje od Scorcesea, stavljajući je u usta gotovo svim likovima, verovatno u pokušaju da se malo odmakne od sociopatskih protagonista i da nam uporište za nekakvu empatiju), preko čestih freeze-frameova, pa do apsolutnog napuštanja ikakve građanske i ljudske etike, ali pod plaštom kvazipatriotskog življenja američkog sna. Scorcese, međutim, u svom ekscesu ipak pokušava da kanališe satiričnu oštricu i sociopolitičku kritiku - mada bezuspešno - dok Bej pravi samo par simboličnih poteza u tom smeru (koji su i potpuno impotentni) i radije se fokusira na stripovsku karakterizaciju likova - baziranih, takođe, na živim ljudima - pa time uspeva da na površinu izvuče dinamičan i, ako ste ljubitelj njegovog kič-preterivanja, svakako zabavan eksces, dok se eventualna filozofska ili čak politička poenta, povlači u podtekst, gde joj je i mesto.
Marki Mark je odličan, uzevši u obzir da ne zna šta tačno treba da glumi, a isto važi i za Makija koji je ovde daleko zabavniji nego u Kapetanu Americi, dok je D Roku ovo najkompleksnija i najzabavnija uloga. Naravno, preterivanje je svuda, u dijalozima, u signature gestovima koje likovi imaju, u gomili veoma fizičkih gegova kojima film obiluje, ali pošto ovo JESTE film o sociopatskim bodibilderima, Bej ovde svakako može da upiše poene na ime uspešnog sprdanja sa kultom tela i uspeha, sa homoerotskim podtekstom ove priče koji je provučen ukusno i izbegava scorceseovsko preterano objašnjavanje koje je zagadilo WOWS. Sve u svemu - genije ostaje genije i jedva čekam da pogledam Age of Extinction.
Već se godinu dana kanim da ga pogledam, i stalno mi se neke sitnice ispreče. Sada si mi ga vratio u fokus.
Pogledao sam LE CAPITAL Coste Gavrasa- Reč je o ekranizaciji romana Stephanea Osmonta i najlakše bih je opisao kao Gavrasov WALL STREET. Nažalost, iako je izašao neposredno posle Svetske ekonomske krize, opet kasni u svakom pogledu za Stoneom.
Iako je Gavras na crnohumorni način i dosta dobro dotakao pitanje ekonomske krize u LE COUPERETu, ekranizaciji Westlakea, u LE CAPITALu nema šta da kaže jer neprekidno želi da se zgražava nad junacima ali on nije reditelj "negativne poetike", on se u suštini ne bavi antijunacima, on mora da ima skoro pa naivnog heroja za kog se navija i mora da ima jasan angažman, bez cinizma. Međutim, koketirajući sa idejom antijunaka kao u LE COUPERET, samo sa jednim koji je težak za identifikaciju, on postiže manje uspeha.
Isto tako, iako se od Gavrasa očekuje da po definicji ima socijalistički stav, ne mogu da kažem da sam ikakav stav uspeo da prepoznam u LE CAPITALu. On svakako nije proizveo karakter kao što je Gordon Gekko jer nije proizveo nijedan karakter vredan pamćenja .
U svakom slučaju, Gavras u sred ekonomske krize nudi film koji nije nimalo svež, i maltene je bliži po zapletu prvom WALL STREETu, i na svakom nivou ostaje irelevantan rad, uprkos pretpostavci da je ovo tema u kojoj bi se mogao odlično iskazati.
* * / * * * *
Ja sam pogledao premijernu epizodu The Leftovers pomislivši da je nakon što sam agresivno izbegao gledanje Tru Ditektiva i Gejm ov Trouns nekako red da ženi priuštim to zadovoljstvo da zajedno gledamo bar jednu HBO seriju.. ali...
...ali ne. Mislim da joj se (seriji, ne ženi) neću vraćati nakon pilota. Dejmonu Lindelovu svaka čast za minuli rad i sve to, ali ovo je toliko generički sastavljeno od prepoznatljive lindelovštine da nisam siguran da ću imati snage da gubim po sat vremena nedeljno na ovo. Kratak je život, ne treba ga trošiti uludo.
Ko nije kao ja ovako negativan možda ga zaintrigira priča o nestanku dva posto svetske populacije, nekakvim bizarnim kultovima koji puše a ne pričaju, nesposobnom šefu policije u malom američkom gradu, tinejdžerima koji su zapali u ponor nihilizma, kerovima koji proždiru jelene na ulici itd... Ali ja sam nekako mnenja da dve decenije posle Tvin Piks i pola decenije posle Lost stvari treba ipak podići na naredni, ne spustiti na prethodni nivo.
Da mi je neko rekao da ću istog dana kada leakuje prva epizoda THE LEFTOVERS i peta epizoda HALT AND CATCH FIRE, kao apsolutni prioritet prvo uzeti i pogledati HALT AND CATCH FIRE, rekao bih da je lud. ALI, to se desilo.
Ja imam jednu prednost u odnosu na one koji su gledali LOST a to je da ga ja nisam gledao jer mi je delovao jako nezanimljivo na osnovu nekog uzorka koji verovatno nije bio relevantan. U tom smislu, THE LEFTOVERS mi deluje zanimljivije od LOSTa, ali čak i meni koji sam gledao LOST ispod minimuma, neke stvari deluju vrlo prepoznatljivo.
Međutim, meni za THE LEFTOVERS ionako ključni draw nije Lindelof već Pete Berg čiji mi se način razmišljanja dopada. Serija mi je vizuelno, u pogledu energije, izraza i ritma, delovala obećavajuće, tako da ću joj pružiti priliku na nivou cele sezone.
No, da me je oduvala, definitivno nije, naročito jer ako nisam gledao LOST, jesam dosta HBO serija i jedna na koju me LEFTOVERS asocira je recimo BIG LOVE u pojedinim aspektima, s tim što je BIG LOVE realizam.
Naravno i referenca na TWIN PEAKS itekako ima smisla, s tim što sam uveren da Perrotta i Lindelof nikada neće dostićni ni vrhunac ali ni dno te serije. Mislim da su oni ipak previše disciplinovani za takav eksces.
Rečju, Mehmete, načni HALT AND CATCH FIRE i uživaj, vrati se u vreme kada smo svi bili srećni.
Ljudi, pogledajte FARGO. Najbolja serija ove godine. Ozbiljno.
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2014, 03:55:26Međutim, meni za THE LEFTOVERS ionako ključni draw nije Lindelof već Pete Berg čiji mi se način razmišljanja dopada. Serija mi je vizuelno, u pogledu energije, izraza i ritma, delovala obećavajuće, tako da ću joj pružiti priliku na nivou cele sezone.
Svakako, Bergova režija i odlično montiranje su pomogli da ne odustanem već posle dvadesetak minuta, no, smeta mi taj osećaj da Lindelof ovo radi na autopilotu i mada nisam čitao roman, a ni gledao Lost, utisak mi je da je Perrotta presrećan što je ovo uvalio Lindelofu na adaptaciju & dramaturšku obradu, pa bih čak otišao tako daleko da pomislim kako je roman i pisan sa jednim okom uperenim prema HBO-u.
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2014, 03:55:26
Rečju, Mehmete, načni HALT AND CATCH FIRE i uživaj, vrati se u vreme kada smo svi bili srećni.
Bilo smo, jer ipak nismo ništa znali a za ostalo se pobrinuo kokain. Ali, da, hoću! A možda zbilja valja proveriti i Fargo koga Milan preporučuje.
Quote from: milan on 01-07-2014, 09:38:23
Ljudi, pogledajte FARGO. Najbolja serija ove godine. Ozbiljno.
Jesi li ti gledo TRUE DETECTIVE, čovječe?!?!?!?
Divnih slika ovde ima:
http://news.distractify.com/people/celebrities/behind-the-scenes-of-old-movies/?v=1 (http://news.distractify.com/people/celebrities/behind-the-scenes-of-old-movies/?v=1)
Pogledao sam prvu epiyodu serije FARGO i meni je to u najboljem slučaju "'nako". Doduše, ja ne volim ni taj film. I uopšte ceo taj šmirantski setting provincijskih idiota koji se nadmeću za Darvinovu nagradu mi nije preterano blizak. Tako da ja mislim da Mehmet zbog svog zaostatka u odnosu na televizijske događaje ima mnogo preče programe da pogleda a to su pre svega HALT AND CATCH FIRE a zatim i AMERICANSi.
Inače, Mehmet je sjajno prepoznao Perrottinu tendenciju da profiliše roman za HBO. Naime, Perrotta je već ekranizovan ali koketirao je on sa televizijom i ranije i čini mi se da je sa LEFTOVERSima ubo ono što HBO voli i želi, a to je da se spoje začudna atmosfera kao u CARNIVALE sa elementima fantastike (a poželjno je da se zapapri biblijskom atmosferom), zatim porodična frikcija bazirana na neobičnim okolnostima (SOPRANOS & BIG LOVE) i vibrantna realistička rekonstrukcija sa obiljem opscenosti. I u LEFTOVERSu u principu svega toga ima. Moj problem je samo utoliko što su svi ti WTF momenti kao prepisani iz nekog nepisanog HBO playbooka. Teško je reći u epizodi koja se oslanja na apsurd i neočekivano "e baš sam to očekivao", ali na strukturalnom nivou to je utisak - baš sam to očekivao.
Hahahah, što je najgore od svega ja prevashodno merkam Arrow posle vaših hvalospeva a i bliska mi je tematika. :lol:
ARROW se podrazumeva. Ja sam mislio da je to već rešeno.
Što se LEFTOVERSa tiče, ako bih morao da sumiram u jednu rečenicu svoj utisak glasio bi, "Optimista sam POD USLOVOM da ne krenu da nas vuku za nos, jer ovi elementi funkcionišu SAMO POD USLOVOM da nas ne vuku za nos i da su konkretni."
Mislim da je to dosta ozbiljan kriterijum za optimizam uzevši u obzir da pričamo o skriptrajteru koji je prvo vukao ljude za nos godinama pišući inflatorni scenario Lost a onda dobrom broju tih ljudi lupio i šamarčinu sa Prometejem :lol:
Žao mi samo što strip Morning Glories koji je takođe pod velikim uticajem Lost (i dobio Lindelofljeve pohvale), a koji je odličan, nije dobio svoju televizijsku verziju umesto ovoga :lol: :lol: :lol: :lol:
Ovde ipak imamo posla sa ekranizacijom romana. Dakle, neka IDEJA o priči već postoji. Lindelof je vukao ljude za nos godina između ostalog jer verovatno nisu imali jasnu ideju šta će biti poenta, od svih mogućih koje su se otvarale. Ja nisam čitao roman ali sam čitao Perrottu inače, on ako išta ima to su onda jasne društveno kritičke ideje bez prevelike potrebe za perpetuiranjem događaja. Mislim da je Lindelof tu pre svega da bi malo dopingovao fantastičke delove a Berg je tu da bi vibrantno evocirao život u malom gradu i svemu dao potrebnu dozu muškosti.
Da, dakle, početak i kraj se svakako znaju. Poučeni iskustvom Losta, pak, ako serija bude dovoljno popularna (što u ovom trenutku nisam siguran da će se desiti jer su reakcije naroda po internetu relativno uzdržane do negativne), slutim da će se tu dopisati kolko god da treba materijala da se odloži stizanje do kraja. Ali hajde, ne kažem, može od svega toga da bude i nešto pristojno mada sumnjam da ću mu posvetiti vreme.
I rejting na otvaranju je mlak što za HBO nominalno ne znači ništa ali da se ne lažemo, tako su pričali i za LUCK pa su onda dočekali prvu teškoću da bi je ukinuli odnosno prekinuli snimanje druge sezone. Iako je serija bila toliko metanarativna da u prvoj sezoni zapravo NIJE NI POČELA što znači da će HBO maltene biti onemogućen da je ikome proda i kasnije eksploatiše.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: Pizzobatto on 01-07-2014, 10:34:29
Quote from: milan on 01-07-2014, 09:38:23
Ljudi, pogledajte FARGO. Najbolja serija ove godine. Ozbiljno.
Jesi li ti gledo TRUE DETECTIVE, čovječe?!?!?!?
Naravno da jesam. Fenomenalna serija, zaista.
A i Silicon Valley je odlican. Pogledajte i to. Majk Dzadz.
Meni je Silikon Veli delovao interesantno iz trejlera, možda se iscimam da uhvatim priključak sa tom serijom. Samo da nateram ženu da TO gledamo, pošto se njoj to ne dopada.
Mehmete, SILICON VALLEY je kao BIG BANG THEORY pravljen za HBO. Simpatično, i u pojedinim aspektima čak i previše populistički za HBO standarde, premda ja nisam fan svih HBO komedija. Ali, mislim da je za tebe jključno da uhvatiš korak sa HALT AND CATCH FIRE, to je IT serija koja je od ključnog bezbednosnog značaja. To su dani Arpaneta. Ipak.
Deluje ironično da se na srpskim trafikama prodaje knjiga Luka Hardinga DOSIJE SNOUDEN, knjiga koja govori o Snoundenovom sluičaju ali je mnogo značajnija jer opisuje novinarsko remek-delo koje su stvorili novinari Gardijana, u saradnji sa Njujork Tajmsom i Špiglom. Harding piše stilom prekaljenog reportera, sa potrebnom količinom relevantnih podataka, citata, dokaza i pravom dozom literarnih opisa da bi se dočarala atmosfera i u tom pogledu DOSIJE SNOUDEN deluje kao udžbenik.
Međutim, ono što je najznačajnija zaostavština ove knjige nije sve ono što iz nje saznajemo o Snoudenu, već upravo sve ono što nam može reći o izazovima savremenog novinarstva, o dilemama etičke, pravne i patriotske prirode sa kojima su se suočili Gardijanovi ljudi na obe strane okeana. I naravno, njihov odgovor na sve to.
Otud, Snouden kao tema jeste dovoljno senzacionalistički da parira naslovnicama naših dnevnih novina, ali onaj stepen novinarske etike iskazan unutar i pristupa poslu je nešto što apsolutno nema veze sa našim medijima, i to na mnogim nivoima.
U svakom slučaju, Hardingova knjiga je obavezno štivo za sve one koje zanima kako nastaju novine, i naravno za one koje zanima Snouden i ceo imaginarijum "uzbunjivača".
Mehmete, da se odazovemo pozivu?
"U današnjoj poruci al-Bagdadi je naročito apelovao na muslimane s praktičnim znanjima i strukom - sudije, lekare, inženjere, kao i one s iskustvom u vojsci i administraciji. Šef ISIL-a je takođe apelovao na džihadiste da pojačaju borbu tokom muslimanskog svetog meseca Ramazana, koji je počeo u nedelju. "
Iz današnje vizure deluje potpuno neverovatno da je 1971. godine, na vrhuncu slave, jedan od najglamuroznijih evropskih parova tog vremena Serge Gainsbourg i Jane Birkin snimio partizanski film u Jugoslaviji, u produkciji Bosna Filma i režiji Milutina Kosovca. Iako u to vreme, saradnja sa stranim, čak i vrlo popularnim glumcima nije bila retka u našoj kinematografiji, Serge i Jane su vrlo specifičan spoj, kao kada bi pre nekoliko godina neko pozvao Pete Dohertyja i Kate Moss da glume u srpskom filmu. Veće su šanse da dođe Assante ili Madsen nego neko njihovog profila. Ako tome dodamo činjenicu da je film režirao Milutin Kosovac, reditelj bez ikakvog iskustva na igranom filmu, prevashodno dokumentarista, to stvari čini još čudnijim.
Doduše i Zoran čalić je usled trgovine državljanstvima filmova potpisan na jednom filmu sa Kirkom Douglasom i moguće je da bi Kosovac mogao biti patsy te vrste, međutim literatira koja mi je bila dostupna ni na jednom nivou ne sugeriše da je Kosovac bio formalno pokriće za nekog stranca.
Ako imamo u vidu haotičan modus operandi Bosna Filma, ne čudi da oni odluče da "nagrade" dokazanog dokumentaristu Kosovca jednim igrenjakom. Ali da u njemu igraju Serge i Jane je već prilično neverovatno.
Osim ako se Serge i Jane zapravo nisu zadesili u Jugoslaviji snimajući ROMANCE OF A HORSETHIEF Abrahama Polonskog i onda naprosto produžili boravak.
Šteta je što Kosovac nije uspeo da snimi bolji film, a stepen promašenosti filma DEVETNAEST DJEVOJAKA I MORNAR je toliki da kada se nekom starijem filmskom radniku kaže, "Gledao sam jedan bizaran partizanski film." kao iz topa usledi ovaj naslov.
Isto tako, ovaj film danas ima DVD izdanje u Francuskoj a pošto je nastao u Bosni prvo VHS izdanje dobio je 1993. godine pod naslovom BALLADE A SARAJEVO iako zapravo nema nikakve veze sa Sarajevom. No kult Sergea Gainsbourga i Jane Birkin omogućio mu je duži život nego nekim dobrim jugoslovenskim filmovima.
Priča je u osnovi vrlo jednostavna, govori o krupi partizanki iz naslova i ćutljivom alfa-šmekeru koji im pomaže da prenesu ranjenike, progonjeni Nemcima koji le da se dokopaju jednog od njih.
Film je vrlo konvencionalan, ima pucnjave, potre, dugih diskusija o dilemama ratnika, požrtvovanih gestova, izdaje i sl. ali ima i par detalja koji ga izdvajaju, pre svega to što su većina likova žene i što ima određene elegičnosti u rediteljskom postupku mada ne i u muzici koju potpisuje Serge i koja je krajnje generic, kao iz mase osrednjih partizanskih filmova i nema njegovih obeležja.
Nažalost, Kosovac ne uspeva ništa da uradi sa tim svežim i originalnim elementima i na kraju se DEVETNAEST DJEVOJAKA I MORNAR svodi na jednu bare bones plakatsku partizansku priču sa glumcima koji se teško snalaze sa materijalom, to jest reklo bi se da Serge i Jane glume i mimo njega.
Ipak, kao curio, i u domenu partizanskog i u domenu evropskog filma tog vremena DEVETNAEST DJEVOJAKA I MORNAR ima šta da ponudi. Štaviše, gledano iz današnje perspektive, izgleda kao nešto što bi možda napravio neki hipster sa jako naprednim softverom za animaciju.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2014, 23:32:43
Mehmete, da se odazovemo pozivu?
"U današnjoj poruci al-Bagdadi je naročito apelovao na muslimane s praktičnim znanjima i strukom - sudije, lekare, inženjere, kao i one s iskustvom u vojsci i administraciji. Šef ISIL-a je takođe apelovao na džihadiste da pojačaju borbu tokom muslimanskog svetog meseca Ramazana, koji je počeo u nedelju. "
Ne znam koliko bih mu od pomoći bio sa svojim naprednim poznavanjem Spajdermena, ali služio sam vojsku, to je istina.
Quote from: Meho Krljic on 02-07-2014, 10:06:28
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2014, 23:32:43
Mehmete, da se odazovemo pozivu?
"U današnjoj poruci al-Bagdadi je naročito apelovao na muslimane s praktičnim znanjima i strukom - sudije, lekare, inženjere, kao i one s iskustvom u vojsci i administraciji. Šef ISIL-a je takođe apelovao na džihadiste da pojačaju borbu tokom muslimanskog svetog meseca Ramazana, koji je počeo u nedelju. "
Ne znam koliko bih mu od pomoći bio sa svojim naprednim poznavanjem Spajdermena, ali služio sam vojsku, to je istina.
U svakom slučaju preskoči da si experienced relief worker da ne bi pogrešno razumeli "relief". :)
Odmah bi pitali kakve sam to reljefe radio i šta je na njima predstavljano.
Stari danas u Politici govori o sjaju i bedi bindžovanja...
http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Serije-se-vise-ne-cekaju-vec-gledaju-u-cugu.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/spektar/zivot-i-stil/Serije-se-vise-ne-cekaju-vec-gledaju-u-cugu.sr.html)
Pogledao sam intrigantan desničarski indie film DRAGON DAY koji je verovatno zbog svoje desne agende i naišao na neočekivano hladan prijem. da se razumemo, film nije remek-delo i niko nije ostao iskraćen što rad Jeffreya Travisa nije više hvaljen, ali svakako da je ovaj naslov zaslužio više samilosti, barem zato što ideološki štrči unutar jedne homogene scene.
Premisa deluje kao lo-fi rimejk RED DAWNa i to u sezoni kada MGM prikazao svoj kuakvički (a i prilično kukavni) "pravi" rimejk. SAD su u DRAGON DAYu upale u krizu dugovanja prema Kini i Kinezi su izveli cyberattack kako bi uradili "naplatu duga"/ "zaplenu zemlje". Kao i uvek u ovoj vrsti filmova, sama tehnička egzekcuija okupacije je više simboličnog nego pravog vojno-taktičkog karaktera i služi da se iskaže ovaj ili onaj vid socijalne kritike.
Kod Miliusa je to bila kritika demilitarizacije mladeži, kontrole posedovanja oružja itd. a kod Travisa je na meti ovisnost SAD od visoke tehnologije kineske proizvodnje i klimav moral federalnog osoblja.
Iako ideološka agenda ovog filma deluje maltene paleokonzervativno, ona je ublažena time što su Meksikanci prikazani kao pozitivci, odnosno kao "manjina koja je pogrešno smatrana opasnom".
Travis je moga sebi da učini uslugu i da film dodatno pojednostavi. Ovaeko je to film o grupi ljudi izgubljenih u okolini vikendice u toku cyberattacka, ostrvljavanju redneck "raje", nekontrolisanim represivnim impulsima naizgled miroljubivog šrifa i psihofizičkoj drami izazvanoj oskudicom. Travis nesumljivo preopterećuje film elementima i u spoju sa greškom u podeli - gde glavnog junaka igra najslabiji glumac u ekipi, rezultat je intrigantan ali neujednačen.
DRAGON DAY je oslonjen na indie estetiku pa je zanimljiva ta desna optika koja je atipična. Ipak, čini mi se da kako stvari stoje, desni indie film neće zaživeti i da će opstati samo na obodu mejnstrima ii njegovim simulacijama koje finansiraju mega-churches.
* * / * * * *
Stari se zgražava nad situacijom u medijima i postavlja pitanje, ima li kome da se obrati eventualni srpski Snouden? http://starikadar.blogspot.com/2014/07/cinizam-i-renesansa.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/07/cinizam-i-renesansa.html) ...
We already know about several of the heroes, now comes word that four nasty characters from the DC universe may also be making an appearance in Zack Snyder's upcoming "Batman v Superman: Dawn Of Justice".
Latino Review reports that despite rumors, neither Metallo or The Joker will be appearing in the film. Instead the three secondary villains making an appearance are Victor Zsasz, Morgan Edge and David Cain.
According to their sources, the serial killer Zsasz will fight with Affleck's Batman in an early Gotham City-set scene. Edge will be the slimy public relations head of Lexcorp who goes toe to toe with Lois Lane on a TV talk show. Cain will meet with Luthor's bodyguard Mercy to set up an assassination.
There's also a fourth baddie popping up, one yet to be cast - Amanda Waller. In this she's a stern, intimidating senator who sees Superman as a threat and comes up with a counter measure to stop him. The site also suggests it's likely Callan Mulvey's role will be that of Zsasz while Scoot McNairy could well be playing Edge.
Ovo je sjajna informacija za Mehmeta ali i njegovog naslednika, a možda i nešto više, DušMana
Laguna je izdala zbirku priča o Gavrilu Principu koja se zove GAVRILOV PRINCIP, a da pritom urednici nisu znali za postojanje remek-dela šumadijskog panka, istoimeni album Zvoncekove bilježnice.
Pogledao sam BLENDED Franka Coracija, novo uparivanje Adama Sandlera i Drew Barrymore. Prethodna dva su bila sjajna i komercijalno uspešna a 50 FIRST DATES je umnogome transcendirao formulu Sandlerovog tipičnog filma i izdvojo se kao jedan od upečatljivijih romcoma godine.
BLENDED označava tranziciju ovih glumaca iz rola zaljubljenih mladih ljudi na pragu srednje dobi u uloge roditelja. Sandler već neko vreme vrši tu tranziciju dočim Drew Barrymore podslednjih godina ima upadljivo uzbudljiviju karijeru od njega jer uspešno crossoveruje i u režiju itd.
Nažalost, BLENDED je skoro-pa-trainwreck sa dve harizmatične zvezde u svom centru koji ima sve predispozicije da bude potpuna katastrofa ali to nije zahvaljujući njihovom šarmu. Ruku na srce, BLENDED nikada ne zalazi na pot-filmski teren GROWN UPSa, i želi da koliko-toliko funkcioniše kao film a ne kao zbir skečeva, ali je naprosto nemaštovit, osim u fazama kada Sandler i Drew preuzmu inicijativu.
Pošto je film prilično plot-heavy, nema puno instanci u kojima Sandler i Drew mogu da se opuste. Kao i kič-letovanje u Africi na koje odlaze junaci tako i ceo film nudi niz manje ili više besmislenih zamajavanja za gledaoce.
BLENDED ipak na kraju zahvaljujući zvezdama i dobrim namerama ne uspeva da se kvalifikuje u rang upečatljivo loših Sandlerovih radova. Ali, svakako razbija auru nepogrešivosti na ekranu koju su Drew i on izgradili.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-07-2014, 17:36:38
Ovo je sjajna informacija za Mehmeta ali i njegovog naslednika, a možda i nešto više, DušMana
Laguna je izdala zbirku priča o Gavrilu Principu koja se zove GAVRILOV PRINCIP, a da pritom urednici nisu znali za postojanje remek-dela šumadijskog panka, istoimeni album Zvoncekove bilježnice.
Istini za volju, ZB je svakako jedna od bolje čuvanih tajni naše pank istorije. Kapiram da je Dušman uvek smatrao da je legitimno da ih nikad nije slušao jer je suviše mlad.
To je ipak supergrupa šumadijskog panka!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Naravno, jeste, ali bojim se da za Lagunu isto važi da se ono što se ne dešava u Beogradu ne dešava nigde, pogotovo kad je pank u pitanju.
Stari završava mundijalsku gorčinizaciju na Mondu...
http://mondo.rs/a707494/Mundijal/Kolumnisti/Strepnja-i-nada.html (http://mondo.rs/a707494/Mundijal/Kolumnisti/Strepnja-i-nada.html)
Razumno razmišljanje. Liga šampiona se pokazala kao razvodnjen fenomen koji na posletku kežual gledaoca poput mene potpuno odbija svojim prenabudženim takmičenjem u kome za gomilu utakmica čovek prosto ne može da skupi snagu da ga zainteresuju. Nije nelogično, pak, misliti da će nešto slično zadesiti i mundijal.
Pogledao sam HEATSTROKE Evelyn Purcel, ekranizaciju romana Hannahe Nyala West, povratničiki film za rediteljku posle tridesetak godina sporadičnih TV poslova, realizovan u vrlo neobičnom maniru DTV trilera sa snažnim melodramskim tonovima.
Evelyn Purcel je od zvezda na raspolaganju imala Stephena Dorffa ali njegov lik ispada iz igre na trećini filma i tada glavne uloge preuzimaju Ruskinja Svetlana Metkina, koja se još nije baš adaptirala za glumu na engleskom i nisam siguran šta je kvalifikovalo za galvnu ulogu u ovom filmu i Maiasie Williams, mlađa glumica sa respektabilnom karijerom.
HEATSTROKE bi sa ovim nukleusom junaka u spoju sa prilično živopisnim lokacijama i solidnom fotografijom iskusnog televizijskog DPa Bena Notta još možda i mogao imati nekog kvaliteta, da nije antagonista trgovaca oružjem i lovokardica koje predvodi Peter Stormare koji kao da su izašli iz nekog trećerazrednog backwoods exploitationa.
Ubrzo se nažalost, uprkos dobrim lokacijama, relativno pristojnom rediteljskom konceptu i svežim odnosima među likovima HEATSTROKE upravo i degeneriše u to - trećerazredni backwoods chase thriller sa tom razlikom što je na boljoj lokaciji i bolje je snimljen od svoje sabraće po generičnosti.
Za razliku od Dorffa kome nije teško da se blamira ali se uvek koliko-toliko trudi da izvuče barem elementarno glumačko dostojanstvo, Stormare ne pokušava ni to već pravi lik karikaturalnog negativca u maniru najsurovije tezge.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam A NIGHT IN THE WOODS Richarda Parryja, found footage film koji na kraju metastazira u loš pokušaj horora i ne uspeva da iskoristi nijedan od izvanrednih elemenata koje je imao u startu. Naime, podela koju čine Scoot McNairy, Anna Skellern i Andrew Hawley je imala potencijal i očigledno je improvizovala priličan deo svog nastupa, usput uspevši da napravi zanimljive filmske likove. Međutim, Parry nije uspeo da proizvede ni priču ni celinu u kojoj bi ovi glumci sa svojim likovima imali neku svrhu. Parryjeva ideja se završavala na nivou situacije, no i tako kako je, samo svedeno na situaciju, opet nije moglo da izdrži momenat u kome se unutrašnji užas ovih junaka nasilno eksternalizuje bez ikakve jasne svrhe, pa čak ni vizuelne atraktivnosti koju inače glumci i lokacije na kojima je sniman film zapravo imaju.
Parry je snimio found footage film koji po svojoj zamisli, i egzekuciji horora spada u donji dom ovog ionako toksičnog domena savremenog filma. Međutim, isto tako, ovo je film koji nudi jednu od najboljih glumačkih podela koju je ovaj podžanr horora ikada imao pa je šteta samim tim i veća, ali isto tako i ovaj film može biti poučan onima koje zanima ta estetika iz profesionalnih rzalika.
Dakle, A NIGHT IN THE WOODS je film za prekaljene forenzičare i filmadžije
* 1/2 / * * * *
Alex de la Iglesia je u umetničkom sunovratu poslednjih petnaestak godina, još od filma LA COMUNIDAD i njegovi filmovi od tada manje ili više ilustruju potpuu kreativnu imploziju bilo da asociraju na njegove stare radove bilo da pokušavaju da označe istraživanje nečeg novog. de la Iglesia je u jednom trenutku delovao kao next big think, bio je nadomak holivudske karijere, a sada je sveden na nivo striktno lokalne atrakcije čiji se filmovi gledaju isključivo zbog minulog rada.
LAS BRUJAS DE ZUGARRAMURDI je de la Iglesijijn pokušaj da se vrati anarhičnosti minulog rada i naslova kao đšto je EL DIA DE LA BESTIA i sličnih radova sa početka karijere. Pamtim period kada sam bio student i kada je de la Iglesia bio veliki uzor na FDU, i sada gledajući LAS BRUJAS DE ZUGARRAMURDI u pojedinim deonicama kao da prepoznajem filmove poput TOČKOVA, CRNE ZORICE ili ČARLSTONA ZA OGNJENKU, filmova na koje je de la Iglesia uticao što nije dobar znak iz najmanje dva razloga. Prvi je to što nije dobro kada te estetika stranog filma podseti na domaći. Drugi je što deluje kao da se krug zatvorio i da de la Iglesia više liči na svoje epigone nego na sebe.
Umesto de la Iglesijinog anarhičnog smisla za humor, u centru ovog filma imamo grotesknu gotovo fellinijevsku mizoginu zamisao da su sve žene veštice, ali da jedna od njih, seksualno najprivlačnija potencijalno može biti "izlečena". de la Iglesia se ranije sprdao sa verom i sujeverjem, poigravao se sa mentalitetom i to je sve radio nepretenciozno. Sada međutim toliko insistira na svojoj premisi da se čini kao da je ovaj film neka vrsta ličnog angažmana, obračuna sa ženama, filma sa tezom, umesto filma koji bi se šalio sa stereotipima.
Otud humora ima samo u nekim površnim manifestacijama priče, gegovima, detaljima, nikako u njenoj suštini. U principu, rekao bih da u ovom filmu od "suštine" de la Iglesia ima samo taj koncept da su "žene veštice" dok nekog drugog nukleusa u formi junaka, zapleta, pa čak i smislenog rituala zapravo nema.
Ova farsa po sadržaju i vodvilj po formi zasipa gledaoca raznim senzacijama od kojih su tek sporadične sveže, a malo koja je naročito dobra, i što je gomilanje dešavanja intenzivnije to je film zapravo dosadniji. Ovog puta ne piomaže ni ostno veći budžet u odnosu na de la Iglesijine klasike jer on sa tim budžetom ne postiže ništa izuzev predimenzioniranih grotesknih detalja bez pravog značenja.
Lep je osećaj ponovo videti de la Iglesijin film u bioskopu (premda je ovaj naslov odavno dostupan online) ali taj entuzijazam splasne već posle prvih desetak minuta filma. Ono što ostaje je skup, sporadično duhovit neholivudski spektakl, što samo po sebi nije za odbacivanje. Međutim, daleko je to od nekog filma koji bi ponovo probudio interesovanje za de la Iglesijine sledeće poteze.
* * / * * * *
SABOTAGE Davida Ayera je film koji izuzetno dobro funkcioniše uprkos brojnim fundamentalnim problemima što ga automatski ubraja uz rame sa nekim od Arniejevih klasika koji na mnogim nivoima nisu bili dobri filmovi ali zapravo jesu bili vrlo prijatni. Ono što međutim, izdvaja SABOTAGE od tih filmova koji nisu akademski gledano ispravni ali jesu dobri, upravo je to što on u mnogim aspektima ne samo da nije dobar u akademskom pogledu već nije ispravan ni kao Arniejev vehicle.
Naime, SABOTAGE je film koji je vrlo tepško žanrovski odrediti što u principu za Arniejeve filmove nije dobro. Ovo je u osnovi triler, ali u njemu ima dosta hard-R akcije, međutim pored napetosti tu ima i misterije a pored misterije ima i estetizovanog prikaza savremenih formi organizovanog kriminala. Dakle, SABOTAGE ima ozbiljne probleme da odredi šta je jer neki od tih segmenata odgovaraju Arnieju kao glumcu a neki ne. Međutim, to nadoknađuje time što svaki od ovih segmenata ima svog junaka koji ga nosi. Tako Arnie nosi hard-R akciju, Olivia Williams koja paradoksalno možda ima i najveći screentime nosi misteriju, dočim svi ostali nose ostatak. To nas dovodi do onoga što je SVAKAKO najnedopustivije u filmu sa Arniejem a to je da on nije dominantno glavni lik i da se samim tim ne ravna sve prema njemu niti mu se sve prilagođava.
SABOTAGE je iz svih ovih razloga imao predispozicije da bude potpuna katastrofa što je u principu i postigao ako posmatramo bioskopski skor koji je bio sramotno slab. I rekao bih, istovremeno nezasluženo i očekivano. Očekivano utoliko što je ovo film koji Arnie headlineuje a nije zapravo film o njemu, a nezasluženo jer film UPRKOS svakom od ovih gafova i dalje funkcioniše.
Ayer i Skip Woods uspevaju da stvore svet hard-R pandura, meksičkih kartela, ubica-psihopata, nikaragvanskih odreda smrti i svega onoga što volimo da gledamo, i to u spoju sa vrlo vibrantnom rediteljskom egzekucijom čini da se SABOTAGE podnese upravo kao jedan hard-R doživljaj, a da se filmski kvaliteti bace na drugo mesto.
Ayer je kao reditelj okupio odličnu glumačku ekipu, ali je uspeo i da iz Arnieja izvuče nešto od one dezorijentisanosti matorog Johna Waynea iz pokušaja da uhvati Eastwoodov talas u filmovima kao što je McQ, s tim što je SABOTAGE bolji od McQ. Dakle, Arnie u ovom filmu nije kanonski Arnie, drugačiji je, ali funkcioniše. Međutim, osim Arniejevog zbabljenog tela koje je sada dobilo jedan novi kinematografski kvalitet, ključ je u tome da jako dobri glumci sa Oliviom Williams na čelu neprestano "igraju" i Arniejev lik. On je legenda koja svakako dosta dela ali se o njoj mnogo više pripoveda i mnogo više se o njoj razume iz ponašanja ostalih likova nego iz akcija konkretnog junaka.
U tom pogledu, ESCAPE PLAN ostaje najbolje "shvaćeni" Arnie u Arniejevom filmu mirovine i posle političke karijere iako on tu ne igra glavnu ulogu. Pisao sam o tome koliko je značajno bilo Hafstroemovo razumevanje razlike između Arnieja i Slya. Kim Ji Woon pak u THE LAST STAND uprkos pokušaju da se uroni u američku filmsku tradiciju jedino nije uspeo da ukapira Arniejevu ulogu u njoj.
Ayeru je čini se takođe izmaklo to da shvati Arnieja, kao komičara u osnovi, ali je zato uspeo da napravi dodatni napor i zbilja izgura ovog glumca da u njegovom filmu bude nešto drugo.
* * * / * * * *
Umro tvorac nukelarnog programa SK
Izvor: Beta
Pjongjang -- Vlasti Severne Koreje saopštile su danas da je umro general u penziji Žon Pjong-Ho, tvorac nuklearnog i balističkog programa zemlje.
Tweet
Lider Severne Koreje Kim Džonh-un (Foto: Beta/AP)
Lider Severne Koreje Kim Džonh-un (Foto: Beta/AP)
Njegovo ime je, inače, na spisku ljudi kojima su uvedene međunarodne sankcije.
Žon (88) koji se povukao iz javnog života tek 2011. godine, umro je od srčanog udara, prenela je agencija KCNA.
Vlasti Pjongjanga pripremaju sahranu sa svim državnim počastima, a povorku će voditi predsednik Kim Džong-Un, navodi KCNA i dodaje da je Žon "svoj život posvetio vojnoj industriji".
Žon je nagledao razvoj balističkih raketa srednjeg dometa 1990-ih godina i ponudio je Pakistanu plan dizajna takvih raketa za informacije o tehnologiji obogaćivanja uranijuma putem takozvane ultracentrifugacije.
On je 2008. i 2009. godine organizovao probu balističkih raketa dugog dometa i drugo nuklearno testiranje.
Prema informacijama američke obaveštajne službe, Žon je bio ključna figura međunarodne trgovine oružja Severne Koreje. Navodi se da je on bio glavni za prodaju nuklearnih reaktora, balističkih raketa i konvencionalnog oružja Iranu, Siriji i Mjanmaru.
Čak i Severna Koreja prati kakvi se filmovi snimaju o njoj i reaguje. Samo mi još uvek možemo da pustimo da se slobodno distribuiraju filmovi na čijim špicama piše da su Srbi ubili 200 000 ljudi u genocidu >
The upcoming Seth Rogen and James Franco comedy "The Interview" continues to make diplomatic waves. The film follows two American reporters traveling to North Korea to interview dictator Kim Jong-Un, but the pair have been secretly enlisted by the CIA to assassinate the leader whilst they are there.
Soon after the trailer was released, North Korea quickly issued a statement decrying the film. In fact, a spokesman for the country's Foreign Ministry said: "If the U.S. administration connives at and patronizes the screening of the film, it will invite a strong and merciless countermeasure."
Now, they're going even further. Reuters reports that the country has filed a formal complaint with the United Nations, asking them to intervene. Here's an excerpt from a letter to U.N. Secretary-General Ban Ki-moon from North Korea's U.N. Ambassador Ja Song Nam
"To allow the production and distribution of such a film on the assassination of an incumbent head of a sovereign state should be regarded as the most undisguised sponsoring of terrorism as well as an act of war. The United States authorities should take immediate and appropriate actions to ban the production and distribution of the aforementioned film; otherwise, it will be fully responsible for encouraging and sponsoring terrorism."
Činjenica da film poput COLD IN JULY možemo da pogledamo u bioskopu je prilično velika privilegija, ako imamo u vidu da je Jim Mickle namerno snimio film koji podseća na one koji su se tokom osamdesetih a naročito na njihovom kraju prikazivali u bioskopu "20. oktobar". Neke od njih sam imao priliku da kao dete vidim u bioskopu, neka preko katodne cevi starog televizora, u svakom slučaju, ovu vrstu artefakta je važno konzumirati na način koji je najbliži njihovoj izvornoj formi.
Jim Mickle je snimio adaptaciju romana teksaškog pisca krimića Joe R. Lansdalea koji se bavi i drugim žanrovima, i stripom, a ne bi me čudilo da uskoro krene mnogo veća ekspanzija njegovih ekranizacija. Među njima je i jedna koju najavljuje Bill Paxton, a iako u ovom filmu nema natprirodnog, rekao bih da se oseća malo one divne atmosfere koju je baš Paxton postigao u filmu FRAILTY.
COLD IN JULY je priča o "ljudima koji su osetili krv", nekima koji zbog toga moraju da budu ubijeni i nekima koji zbog toga mogu da ubiju. Istovremeno, ovo je film o očevima i različitim načinima na kojima oni pokušavaju da sačuvaju svoju porodicu i njen mir.
Zakljujčci do kojih dolaze Mickle i Lansdale su srećom "tvrdi" i vrlo zabavni a Mickle se pored toga trudi da pored smeštanja priče u Teksas 1989. ponudi i rekonstrukciju filmova iz te epohe. Kritike su navodile Carpentera i Hilla kao uzore. Ipak, mislim da eventualnio muzika u filmu ima nešto carpenterovsko mada je meni više asocirala na Tangerine Dream u raznim varijantama a od rediteljskih uticaja na polju slike i inscenacije mislim da su bitniji Mann i Joseph Ruben. No, čim je Teksas, i čim postoji fascinacija starim odmetnicima i pokušaj ljudi da budu "moderni kauboji", odmah se stvara asocijacija na Hilla, iako ovaj film suštinski nema veze sa tom poetikom jer Hill nije arty, za razliku od Manna, čijem je imaginarijumu ovo bliže ne samo po tome što liči na THIEF već i po tome što glumi Don Johnson.
No, reference na stranu, one su srećom kod Micklea samo glazura, film funkcioniše kao punokrvni krimić, ali i kao schraderovska studija karaktera, i kao indie rekonstrukcija života u malom mestu. Zanimljivo je da upravo smeštanje ovog filma u konkretnu sredinu čini da COLD IN JULY bude gurnut u indie, a to znači da je Teksas izgubio svoj globalni domet koji je imao. No kao i NO COUNTRY FOR OLD MEN i COLD IN JULY ipak gravitira indie sceni uprkos mainstream osnovama.
No, pošto se Mickle kreće tankom linijom između mumblegorea i uglednog indie filma, velika je sreća da je stigao na naš repertoar, pošto u ovim danima apsolutnog gubitka autonomije naših distributera, vrlo retko do nas stižu ovakvi naslovi iako bi uz adekvatnu promociju mogli čak imati i nekakvu gledanost. Priče o tome da se u svakome krije teksaški odmetnik i da samo treba pustiti malo krvi da se on ispolji imaju trajnu vrednost, i mislim da će baš zato ovaj film dug život i slavnu sudbinu.
* * * / * * * *
Stari u novoj kolumni naizmenično tumači besmisao i beščašće nove viralne kampanje za JDP
http://starikadar.blogspot.com/2014/07/taksimetar.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/07/taksimetar.html)
Scott Derrickson je već jednom snimio "horor po istinitim događajima" ali u DELIVER US FROM EVIL je preterao. Osim ukoliko FALLEN Gregory Hoblita, Friedkinov - Boormanov - Blattyjev EXORCIST i TRAINING DAY nisu takođe snimljeni po istinitim događajima. Derrickson se u ovom filmu toliko oslanja na razne holivudske klišee, glumačku podelu koja ima ogroman zvezdani napon i estetizaciju da bi čak i "fikcionalnu" priču učinio prenategnutom i preispoliranom. Ovako jedan prilično tanak film koji se kreće od klišea do klišea, u kome se svako od policajca do demona ponaša u skladu sa najpotrošenijim konvencijama žanra, postaje još dodatno uvredljiv tvrdnjama autora kako je snimljen po istinitim događajima i kako su zaista likovi koje igraju Eric Bana, Olivia Munn i Edgar Ramirez zbilja postojali.
Gimmick istinite priče, pseudo-dokumentarca i sl. jeste odavno prisutan u hororu, u većini slučajeva kao adut za exploitation. Međutim, major film bi stvarno trebalo da se uzdrži od tako stupidnih promotivnih trikova pošto u najboljem slučaju za DELIVER US FROM EVIL možemo reći da je nastao tako što je neko ponudio pitch za TRAINING DAY meets EXORCIST i producentima se to dopalo.
Iako sve to deluje konfekcijski, nije moralo da bude. Na početku zato što u principu policajci u horor žanru mnogo češće imaju sudbinu "Martina Balsama iz PSYCHOa" nego što uspevaju da budu aktivni junaci, iako se to ne može naravno uzeti kao pravilo jer ima svega. No, policijski procedural pomešan za EXORCISTom nismo skoro gledali, no Derrickson je daleko od vrhunskih primera, kao što je recimo bio Hoblitov FALLEN.
Bana, Ramirez i Munn čine sve što mogu, ali Derrickson baca prosto previše besmisla prema njima da bi se sa njime izborili i rekao bih da DELIVER US FROM EVIL na kraju ne samo da neće imati imidž ranijih radova ovog reditelja već će biti upamćen kao jedan od ekatantnijih primera neuspele "prodaje" studijima, što je doduše Derrickson jednom već uradio ali se kako-tako oporavio od tog nokauta,
* 1/2 / * * * *
Neko bi mogao protumačiti da Stari kritikuje Putina a Stari samo želi da on bude još bolji.
http://starikadar.blogspot.com/2014/07/ko-psuje-zlo-ne-misli.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/07/ko-psuje-zlo-ne-misli.html)
Pogledao sam THE ZERO THEOREM Terryja Gilliama, njegov pozni, starački film koji nažalost ne donosi mnogo razloga za optimizam. Ja spadam među Gilliamove fanove, ali ovaj film spada u podgrupu njegovih radova na čijem čelu je BRAZIL koji u principu ne volim. Čini mi se da je Gilliamovo opredeljenje da se vrati BRAZILu bio pogrešan iz više razloga. Prvo, ovaj retrofuturizam danas nema puno smisla jer ne korespondira sa bilo čime što danas postoji. Stvari su već daleko odmakle u odnosu na ono prema čemu Gilliam pokušava da se postavi i ta groteska na liniji BRAZILa u prinicipu ne vodi nikuda i samo opterećuje film.
A u krajnjoj liniji, zarpravo ovo je film o slomu živaca jednog pojedinca koji zapravo nema puno veze sa miljeom u kome živi, i nema puno veze sa društvom ili poslom kojim se bavi. Rekao bih da je Gilliam silom uveo imaginarijum BRAZILa u ovaj film ne bi li on više zaličio na njegov raniji opus a manje na jedan njegov vrlo kvalitetan ali potcenjen film TIDELAND, ali u suštini i pre svega na nivou priče, ovo je više TIDELAND nego BRAZIL.
Otud je šteta što se unutrašnji TIDELAND ovog filma ne razvija jer je pod pritiskom njegovog spoljašnjeg BRAZILa.
Sve u svemu, teško da bi ovaj film mogao zainteresovati bilo koga osim Gilliamovih fanova i onih koji vole tu vrstu poetike kod drugih reditelja.
* 1/2 / * * * *
Cracked nastavlja svoju transformaciju u udarnu pesnicu zapadnog imperijalizma, ali sa prijateljskim likom stonera koji voli da priča i bezobrazne viceve, tekstom o Severnoj Koreji koji je prepun klišea iz viceva (http://www.cracked.com/article_21373_5-things-you-learn-growing-up-in-and-escaping-north-korea.html). Nažalost, dok su slični tekstovi vezani za ukrajinsku krizu bili dočekivani prezirom od strane jednog vidnog procenta čitalaca, ovde su komentari skoro svi u stilu "Da ga jebem, moramo da osvojimo Severnu Koreju da bismo oslobodili taj siroti narod koji tamo pati pod čizmom okrutnog i suludog diktatora."
Sada je kod nas izašao prevod romana GOSPODAREVO SIROČE. Ako nisi već čitao, kupi obavezno. Sjajna proza, vrlo maštovita. Guardian je ipak morao da objavi i disclaimer tekat dugogodišnje dopisnice iz Pjongjanga da je veliki deo romana izmaštan iz prostog razloga što su ljudi na Zapadu senzibilirani da poveruju u najveću bizarnost ako se pripiše Severnoj Koreji.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Sada je kod nas izašao prevod romana GOSPODAREVO SIROČE. Ako nisi već čitao, kupi obavezno. Sjajna proza, vrlo maštovita. Guardian je ipak morao da objavi i disclaimer tekat dugogodišnje dopisnice iz Pjongjanga da je veliki deo romana izmaštan iz prostog razloga što su ljudi na Zapadu senzibilirani da poveruju u najveću bizarnost ako se pripiše Severnoj Koreji.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Mehmete, tvoje crne slutnje u vezi s LEFTOVERSima su izgleda prevagnule nad mojim obazrivim optimizmom. Naime, druga epizoda je bila katastrofalna, sto samo po sebi ne mora nista da znaci, ali ako znamo da serija ima uspone i padove, onda nam je ova epizoda pokazala da LEFTOVERS mogu pasti jako nisko.
Treca epizoda pak prati jednog usputnog junaka iz prve dve epizode i pretvara se u standalone film o njemu. Prilicno dobar BBCjev TV film mogu reci, ali bez ikakve sumnje vise film nego epizodu bilo cega.
Dakle, posle pilota koji je delovao kao uvod u seriju sa predstavljanjem kljucnih konflikata, u sledece dve epizode imamo dva autogola, jedan potpuni drugi vise konceptualni.
Nadam se da ce sada neki veliki preokret i to ne u zapletu vec u pristupu stvarima popraviti situaciju...
Da, bacio sam malo pogled dok je žena gledala treću epizodu (a, for the record, drugu je opisala rečima "Jebe lud zbunjenog") i shvatio da je priča otišla u tangentu koju ne bih očekivao pre, recimo druge polovine sezone... hmmm... dobro. Zadovoljan sam što sam digao ruke od nje na vreme.
Oduvek smo znali da je Thor pička, ali sada je to i zvanično :)
The unexpected pairing of a Marvel announcement and talk show "The View" this morning set the stage for a big announcement that was hoped to be the reveal of "Thor 3".
Instead, it turned out a not to be news from Marvel Studios, but rather Marvel Comics. who indicate that a new "Thor" comic is coming, one which will follow a female Thor.
Series writer Jason Aaron says "This is not She-Thor. This is not Lady Thor. This is not Thorita. This is THOR. This is the THOR of the Marvel Universe. But it's unlike any Thor we've ever seen before." Marvel editor Wil Moss adds "This new Thor isn't a temporary female substitute – she's now the one and only Thor, and she is worthy!"
The announcement does pose the question, will this change come to the Marvel Cinematic Universe? Chris Hemsworth's contract ends with "The Avengers 3," the actor is stuck with a gruelling workout regime each time he plays it, and his paycheque isn't close to what he can command outside of Marvel films. When he goes, could a new female "Thor" replace him?
Kriple, koji su tvoji kiriticki pogledi na kasting buduca dva filma Fantastic 4 ?
Ja ako sam vido nesto gore od ovoga, ne mogu da se setim..ovo je blasfemija par ekselans...
kladim se da ni Mexan nece moci uz sve napore koju pozitivnu da kaze....
uz ovo i Torka dodje kao Teslin izum!
Pa pazi, kasting je blasfemija u odnosu na strip ali mi se filmadžijski dopada. Jako volim CHRONICLE.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam HONOR BOUND Jeannota Szwarca, hladnoratovski triler smešten u Istočnu Nemačku, a sniman delom u Zapadnoj Nemačkoj a delom i u SFRJ, kao usluga Jadran Filma. Jadran Film je potpisan kao koproducent ovog filma i po produkcionim kapacitetima, ovaj film iz 1988. me podseća na TV adaptaciju Fredericka Forsytha JUST ANOTHER SECRET koja se takođe dešava u Istočnoj Nemačkoj, takođe je snimano u Hrvatskoj i ima nekih vrlo sličnih aerial stuntova u izvedbi pilota RV i PVO.
Međutim, Szwarc je reditelj ozbiljne reputacije koji nije uspeo da se probije mnogo dalje od dva dostojanstvena stunta u Superman-univerzumu (u širem smislu). Snimio je nekoliko filmova, među kojima se pamte SOMEWHERE IN TIME u kome je igrao Christopher Reeve, zatim SUPERGIRL koji je bio zamišljen kao cash-in Braće Salkind i konačno brojne epizode serije SMALLVILLE.
Naravno, pored Superman univerzuma, Szwarc je radio i na mnogim drugim serijama a snimio je i pesimistični hladnoratovski triler ENIGMA.
HONOR BOUND je film od kog producenti nisu očekivali mnogo više od solidne hladnoratovske akcije ali je šteta pored harizmatičnih faca kao što su Tom Skerritt i George Dzundza u sporednim ulogama, nemaju kvalitetnog akcionog heroja u glavnoj. Međutim, ono što izostaje na nivou scenarija i glavnog glumca, Szwarc nadokanđuje stylish detaljima i car stuntovima koje je radio Remy Julienne.
Na kraju, HONOR BOUND ostaje kao relativno beznačajna celina, ekranizacija romana Stevena L. Thompsona koja nije proširila interesovanje za njen rad, ali nosi u sebi i nekoliko zanimljivih ličnih doprinosa kao što je recimo rediteljski ili kaskaderski.
Sve u svemu, HONOR BOUND je pre svega zanimljiv za ljubitelje hladnoratovskog trilera i one koje zanima šta su "stranci radili u raju".
* * 1/2 / * * * *
Marvel je Entertejnment Uikliju dao detalje zapleta Avengers: Age of Ultron, pa kome ne smeta blago spojlovanje (a koje i nije spojlovanje ako ste čitali istoimeni strip) evo ih:
http://finance.yahoo.com/news/plot-revealed-heres-avengers-sequel-150900849.html (http://finance.yahoo.com/news/plot-revealed-heres-avengers-sequel-150900849.html)
Stari u današnjim Našim Novinama piše o svojim omiljenim temama - gospodarevim siročićima - Severnoj Koreji i Srbiji.
http://starikadar.blogspot.com/2014/07/gospodarevo-siroce.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/07/gospodarevo-siroce.html)
Pogledao sam DAWN OF THE PLANET OF THE APES Matta Reevesa. Mislim da je teško iz jednog gledanja, doduše iz vizure filmskog radnika, spoznati grandioznost ovog filma. Zašto? Pa pre svega zato što je ovo film u kome u kome je tehnika dostigla tačku razvoja u kojoj uz poravilnu upotrebu uspeva da u potpunosti plasira priču i karaktere u prvi plan. Reeves je uspeo u nečemu potpuno nesvakidašnjem - majmuni su prikazani sa životinjskim fizionomijama i kretnjama, ali njihova interakcija ima sve aspekte dobro glumljene melodrame sa "običnim glumcima". Ne samo da se u jednom trenutku poveruje u majmune kao likove a ne kao spektakularan specijalan efekat ili barem bizarni SF "novum", već film ima tendenciju da povremeno deluje "obično", kao da svaki dan gledamo filmove o mutiranim majmnunima koji imaju sposobnost komunikacije.
To naravno nije samo stvar napretka tehnike već Reevesovog rediteljskog postupka koji je nesvakidašnji. Naime, u ovom vrlo skupom i složenom filmu, on snima nešto skupo, složeno i nesvakidašnje, kao neku najobičniju, maltene "filler" scenu, čime razbija kliše da su tehnički kompleksne scene obično rediteljski akcentovane kako bi publici bilo jasno da su se filmadžije namučile. Time postiže naročit efekat jer DAWN OF THE PLANET OF THE APES zaista deluje kao film o likovima i odnosima.
To naravno ne znači da nema spektakularne akcije, između ostalog i parafraze Kustine scene "majmun je ušao u tenak" iz PODZEMLJA, i to sa jasnom posvetom poznatom izraelskom filmu. Naravno, moguće je da učitavam zbog aktuelnih tenzija u pojasu Gaze, ali scena u kojoj se tenk tretira iz subjektivca majmuna, jako podseća na LEBANON.
"Humana" podela je takođe odlična i to opet sa akcentom na karaker i priču. Jason Clarke praktično po prvi put dobija top-billing ulogu, ali teško je reći da on u ovom filmu uspeva da se nametne i kao glavni glumac. Tu su još i Keri Russell, čija je karijera praktivčno reinventovana sa THE AMERICANS ali zapravo je ovo njen FELICITY reuninion sa Reevesom a Gary Oldman je jedini koji igra u maniru zvezde, premda znamo da on pruža i više od toga. Ono što je osnovni kvalitet ove glumačke podele jeste da je reč o harizmatičnim glumcima, koji umeju da igraju karakter, i samim tim personality acting prepuštaju majmunima. To je vrlo zanimljivo i sofisticirano rediteljsko rešenje, naročito ako imamo u vidu tradiciju ovog serijala koji je krenuo kao star-driven sa Charltonom Hestonom da bi kasnije prerastao u loopy SF u kome majmuni vode glavnu reč.
Međutim, ovde je to zbilja duboko ukorenjeno u priči. Naime, majmuni imaju filmičniju psihologiju od ljudi. Ljudi su slabi, njihova psihologija je više vezana za stanje nego za radnju, dočim su majmuni spremni za akciju jer stvari uprkos evoluciji vide mnogo jednostavnije.
Zanimljiva je promena ideološkog predznaka i za DAWN OF THE PLANET OF THE APES se može reći da je mnogo dešnji od svih dosadašnjih APES filmova. Naime, ovde dolazi do rata pre svega zbog "jastrebova" u redovima majmuna, što donosi određenu dramaturšku svežinu. Naime, iako ima ljudi koji su majmunofobi u priči, svi ljudi se ponašaju prilično razumno, odnosno kao da su naučili sve lekcije iz prethodnih SF filmova. Majmuni se ne ponašaju tako.
Film tretira rat kao proizvod serije događaja koji se na kraju pretvara u neminovnost iako su na čelu obe strane zapravo miroljubivi junaci. U tom pogledu DAWN OF THE PLANET OF THE APES deluje prilično šmitovski po svom opredeljenju da konflikt prikaže kao neizbežan. U svakom slučaju, ideologija ovog filma, slagali se sa njom ili ne, nimalo nije gnjecava.
Planeta Majmuna je kao ideja morala da sačeka adekvatan napredak filmske tehnike kako bi se mogla prikazati na istinski ubedljiv način, i zato je kao property vapila za rebootom. Jaffa & Silver kao pisci i Rupert Wyatt kao reditelj su to odlično uradili u prvom filmu. Reeves međutim u nastavku sve to dovodi na jedan mnogo viši nivo.
* * * * / * * * *
Pošto se knjige kupuju na Sajmu knjiga, a čita se isključivo leti, evo nekoliko preporuka koje je sročio Stari.
http://starikadar.blogspot.com/2014/07/ekonomija-citanja.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/07/ekonomija-citanja.html)
Pogledao sam RED FOX, mini-seriju po prozi Geralda Seymoura i scenariju koji su napisali sam književnik i James MacManus. U pogledu TV adaptacija iz osamdesetih, Gerald Seymour je znatno bolje prošao od Fredericka Forsytha, pisca koji ga je inspirisao da pređe iz novinarstva u literaturu i žanr trilera. Nisam čitao Seymoura i ne znam kakav je pisac u odnosu na Forsytha ali Ian Toynton, doajen britanske televizije sa serijom WIDOWS u svom CVu je odlično izrežirai. fatalistički, vrlo strpljivi i minuciozni triler koji glumački predvode John Hurt, Brian Cox i Jane Birkin.
Sa odličnom glumačkom podelom, solidnim predloškom i francuskim lokacijama, Toynton je imao obavezujuće kvalitetan materijal za ras i RED FOX nimalo ne zaostaje za britanskim špijunskim filmovima te epohe. Otud me čudi da je danas dostupna na prilično opskuran način, na DVDu koji je prodaban uz Daily Mail.
Pogledao sam četvrtu sezonu SMALLVILLEa. Stvari se lepo razvijaju. Sve veći je akcenat na meta-arcu a i freak-of-the-week junaci su dobro integrisani u metaserijal. Sve više DC junaka ulazi u opticaj što me takođe raduje. Recimo način kako je uveden Flash je sjajan.
Uvođenje Chloe, lika van kanona, koja shvata Clarkovu tajnu a naročito briljantno kastovana Lois Lane obećavaju dobar razvoj pred petu sezonu. Ona bi po kanonu morala doneti neke bitne događaje u porodici Kent i pripremiti teren za selidbu u Metropolis.
Quote from: crippled_avenger on 21-07-2014, 12:43:59
a naročito briljantno kastovana Lois Lane
Da, da... savrsen kasting.
I ja da dodam da me pojava Lois Lejn u Smalvilu vrrrlo obradovala, hehe....
Polimac se oprašta od Garnera...
http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/07/polimac-o-garneru.html (http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/07/polimac-o-garneru.html)
Stari pokušava da interveniše iz inostranstva.
http://t.co/of4uaPuJ7n
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Prvi prikaz Guardians of the galaxy je pozitivan, (mada ne i ekstatičan):
https://www.yahoo.com/movies/film-review-guardians-of-the-galaxy-92764648922.html (https://www.yahoo.com/movies/film-review-guardians-of-the-galaxy-92764648922.html)
QuoteBy Scott Foundas
If the wayward denizens of "Star Wars'" Mos Eisley Cantina rose up and demanded their own starring vehicle, it would probably look something like "Guardians of the Galaxy," an alt-"Avengers" in which a ragtag band of misfits and mercenaries make the world a safer place almost by accident. An unusually prankish and playful Marvel Studios (https://variety.com/t/marvel-studios/) vehicle, director James Gunn (https://variety.com/t/james-gunn/)'s presumptive franchise-starter is overlong, overstuffed and sometimes too eager to please, but the cheeky comic tone keeps things buoyant — as does Chris Pratt (https://variety.com/t/chris-pratt/)'s winning performance as the most blissfully spaced-out space crusader this side of Buckaroo Banzai. While these "Guardians" seem unlikely to challenge the box office benchmarks set by their Marvel brethren, this inaugural outing should nevertheless inject some much-needed life into Hollywood's sagging summer fortunes.
Introduced in the January 1969 issue of "Marvel Super-Heroes," the Guardians have been spun off, recast and rebooted several times over the decades, though largely in keeping with creators Arnold Drake and Gene Colan's vision of an intergalactic (and interspecies) Dirty Dozen traveling through time and space to protect the universe from various unfriendlies. For the film, Gunn and co-writer Nicole Perlman have taken most of their inspiration from the 2008 incarnation of the series created by Dan Abnett and Andy Lanning, which offered a new Guardians team consisting of various supporting players from the Marvel annals, all under the questionable leadership of one Peter Quill (aka Star-Lord), a half-human, half-alien space jockey with a comically square jaw and an air of preening self-regard.
But perhaps because the "Guardians" source material isn't as sacrosanct as the likes of "Captain America" or "Thor," the filmmakers seem to have been given more than the usual license to play and reinvent. They've tossed out a few regular characters (including the messianic "cosmic being" Adam Warlock), reduced others to insider cameos (look fast for Cosmo the telepathic Russian space dog), and made haste with the comic's pesky space-time fissures in favor of a more streamlined, accessible storyline. Above all, they've turned Quill (Pratt) into an amiable, good-vibing doofus who seems congenitally incapable of taking anything seriously but can, when the occasion demands, kick serious butt.
When we first see Quill, he seems more garbage man than guardian, a galactic scavenger working in the employ of blue-skinned Yondu (Michael Rooker), his adoptive father (and, in Marvel lore, one of the original, '60s-era Guardians). In a scene lovingly modeled on the opening sequence from "Raiders of the Lost Ark," Quill enters a cave on an abandoned planet to retrieve a mysteriously powerful silver orb and, instead of a rousing John Williams fanfare, the soundtrack erupts with Native American rockers Redbone singing "Come and Get Your Love." It's the first of many '70s FM classics (Blue Swede, Elvin Bishop, Ashford and Simpson) that emanate from the mix tape inside Quill's trusty Walkman, and which give "Guardians" a funky, off-kilter energy even when the plotting turns toward the conventional. (Where else have you ever seen a prison break scored to "The Pina Colada Song"?)
If the Avengers are Marvel's top-of-the-class all-stars, the Guardians are its underachieving freaks and geeks, and Gunn and Perlman have essentially crafted a new origin story about how these riff-raffers come together to keep said orb (a variant on "The Avengers'" hot-potato Tesseract) out of the hands of Ronan the Accuser (Lee Pace), a warmongering baddie hellbent on destroying the Earth-like planet Xandar. Fighting the good fight alongside Quill are Gamora (sci-fi "it" girl Zoe Saldana (https://variety.com/t/zoe-saldana/)), rebellious daughter of an even bigger baddie called Thanos; the hulking, elaborately tattooed Drax (ex-WWE wrestling champ Dave Bautista), who holds Ronan responsible for the death of his family; a genetically modified humanoid raccoon named Rocket (voiced by Bradley Cooper (https://variety.com/t/bradley-cooper/)); and his resident muscle, an anthropomorphic tree called Groot (voiced by Vin Diesel (https://variety.com/t/vin-diesel/)).
It's difficult to imagine Gunn being asked to do anything like a straight comicbook movie on the basis of his previous "Super" (2010), a darkly funny, brutally violent portrait of superheroism as a kind of psychopathy. With its large budget and crowd-pleasing ambitions, "Guardians of the Galaxy" can't venture nearly as far out on a limb, but to Gunn's credit, he's delivered a movie that's idiosyncratic enough to stand out from the crowd without ever crossing over into the full-tilt dadaism of a "Buckaroo Banzai." The adventures here comprise a fairly standard set of Saturday-serial cliffhangers and hairsbreadth escapes, and Gunn puts them across with a B-movie savoir faire that keeps "Guardians" from ever getting too high on the hog or too bogged down in its own mythmaking. Even when we arrive at the requisite CG-enhanced scenes of competing entities zipping and zapping each other with waves of electromagnetic energy, the movie retains a welcome lightness of touch, as if to say, "Yes, the fate of the universe hangs in the balance, but what else is new?"
For all that Gunn and Perlman have pared away, "Guardians" still has more characters and incidents than it quite knows what to do with, some of which seem planted here as seeds for the inevitable sequel. Benicio Del Toro pops up briefly as an exotic "collector" who looks like Liberace after a bleaching accident, while Glenn Close is around just long enough as a senior Xandar peacekeeper to make you wonder how many man-hours went into crafting her elaborate hair bun. "Doctor Who" co-star Karen Gillan is so hastily introduced as another daughter of Thanos that, when she eventually comes into possession of the orb, it takes a moment to remember who she even is.
But the core characters are lovingly fleshed out by the performers, especially Pratt, who seems to be grooving to his own private soundtrack even when he doesn't have his headphones in his ears, and Cooper and Diesel, who nearly walk off with the movie as a couple of fractious yet inseparable platonic soulmates firmly in the R2D2/C3PO mold. (It helps that their computer-animated avatars are both marvelously detailed and seamlessly integrated into the live-action scenes.) Cooper is so good at finding the pathos in his existentially conflicted critter that you half expect the little guy to plead "I am not an animal!" Except, of course, he is.
Elsewhere, the movie sports a rich, varied look courtesy of cinematographer Ben Davis ("Kick-Ass") and production designer Charles Wood, from the rusty, tiered interior of the floating prison known as the Kyln to the anodyne pastels of Xandar, which suggests a cross between Oz and Century City. Special effects makeup designer David White does a superb job of creating distinctive looks for the movie's expansive gallery of humanoid and alien species.
IGN je postavio veoma pozitivan prikaz danas.
Kad pomislim da treba da čekamo još dve nedelje, krenu mi suze. :cry: :cry: :cry:
Dok čekate GUARDIANSe, evo kako sam se oprostio od Garnera. Ne želim da preterujem ali ozbiljnije sam mu prišao od mnogih u ovom oproštajnom tekstu.
http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/07/dimitrije-o-garneru.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Prva slika Gal Gadot u ulozi Wonder Woman:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi61.tinypic.com%2Fhvuw6q.jpg&hash=a643b3ef05f63dda22419873e0de088a97823d15)
Dobro je videti da se Zakk Snyder i dalje drži ekstremne kolor korekcije, pa tako i njen kostim inače u bojama američke zastave izgleda kao nešto ispalo iz 300 :lol: :lol: :lol:
Druge novosti sa Komik kona vele da je Zack Snyder prikazao mali tizer za Batman vs. Superman (https://tv.yahoo.com/news/surprise-batman-v-superman-footage-175800296.html)i da je publika izgubila pamet od sreće, zatim da je novi materijal iz Avengers 2 takođe primljen izuzetno pozitivno (http://www.huffingtonpost.com/2014/07/26/avengers-2-comic-con-footage_n_5623852.html?ncid=txtlnkusaolp00000592), kao i da Džejms Gan piše i režira nastavak Guardians of the Galaxy slotovan da uđe u bioskope 28 jula 2017. godine (http://www.huffingtonpost.com/2014/07/26/guardians-of-the-galaxy-2_n_5624122.html?ncid=txtlnkusaolp00000592). Ja ću tad imati 46 godina i pitam se da li će superherojski filmovi biti uporedivo popularni sa ovim što imamo danas ili će zakon umanjenih prinosa neumoljivo uzeti svoj danak. Mislim, samo Marvel, pored svega što je najavio (Ant -Man, Dr. Strange, nastavci Tora, Kapetana Amerike,Avendžers 3 itd.) ima još sedam rezervisainh datuma za premijere do 2019. godine a pretpostavka je da će Warner tu malo jače da zapne nego do sada, pa i da će Fox i Sony da doprinesu.. Sve u svemu, u narednih pet godina imamo pred sobom najmanje dvadeset visokobudžetnih superherojskih filmova, a tu će ona biti svakakvih mid tier i indi pokušaja... Može li naša kultura to da isprati?
Quote from: Meho Krljic on 27-07-2014, 08:52:47
Druge novosti sa Komik kona vele da je Zack Snyder prikazao mali tizer za Batman vs. Superman (https://tv.yahoo.com/news/surprise-batman-v-superman-footage-175800296.html)i da je publika izgubila pamet od sreće
Evo, dok dušmani ne uklone, neko je hrabro telefonom snimio tizer
Batman V Superman : Dawn of Justice - Official Teaser (Comic Con 2014) (http://www.youtube.com/watch?v=dhRwaouHupk#)
Quote from: Meho Krljic on 27-07-2014, 08:52:47
Može li naša kultura to da isprati?
Pitali smo se isto ovo i pre dve, tri godine kada su najavili visokobudzetni Guardians of the galaxy movie... Ja sam tada mislio da ce Guardiansi biti prvi Marvelov flop, ali sad vidim da sam pogresio. Mislim da dalju ekspanziju superherojskih filmova koji suvereno vladaju celim svetom sada moze da spreci samo novi svetski rat.
Sreća da tako nešto već imamo u pripremi. Nego, drugi tu interesantan problem sad treba rešavati. Fakat je da je Marvelov uspeh krenuo sa Robertom Daunijem Džuniorom u ulozi Tonija Starka - nije samo RDJ zaslužan, daleko od toga, mnge su se tu produkcijske sreće podudarile, ali fakat je da u očima Holivuda njegov angažman predstavlja prekretnicu za Marvel. No, RDJ ih UBIJA sa cifrom. Za prvi Avegers je uzeo 50 milijuna, za drugi je ispregovarao još viši honorar, a videćemo koliki (mu) je kad za to dođe vreme i jasno je da Dizni i Marvel više to neće želeti da trpe - nema Iron Mana 4 u najavi a za uloge u drugim filmovma uzimaju se malopoznati glumci koji dobijaju ugovore na po svega tri filma. Dakle, ne bi me čudilo da Krisa Evansa u Kapetanu Americi 3 zameni Antoni Meki (mislim, već se unazad par nedelja priča o tome s obzirom da Remender u stripu Rodžersa zamenjuje Vilsonom) a da i ostali podobijaju šut karte. Možda to presudi uspehu ovih filmova - odsustvo glumaca koje smo zavoleli u datim ulogama. A možda ih to i održi vječno svežim...
Stari u Danasu okarakterisan kao "ultra desničar" http://www.danas.rs/danasrs/kultura/zeitgeist_bez_dogadjanja_.11.html?news_id=286087
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Što se DAWN OF JUSTICE tiče šta da kažem osim "Evo zore, evo zore...'p"
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: crippled_avenger on 27-07-2014, 16:52:42
Stari u Danasu okarakterisan kao "ultra desničar" http://www.danas.rs/danasrs/kultura/zeitgeist_bez_dogadjanja_.11.html?news_id=286087 (http://www.danas.rs/danasrs/kultura/zeitgeist_bez_dogadjanja_.11.html?news_id=286087)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ali samo po karakteru. Po delima si sigurno manje desan a više raspusan.
Taj karakterni aspekt je najzanimljiviji. Dakle meni je ideologija usađena u karakter. Čak i u slučaju da promenim ideologiju, prakticirao bih je ekstremno desničarski. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Simjanović je u stvari žižekovac :)
Trejler za Mad Max: Fury Road deluje ohrabrujuće. Miller očigledno pamti kako je Road Warrior izgledao i sa scenografske, kostimografske i režijsko-montažerske strane, ovo pritiska pravu dugmad. Jedino se sa zebnjom sećam da je Beyond the Thunderdome zagazio duboko u holivudsku dekadenciju trudeći se da odpravda svoj visoki budžet a da je trideset godina kasnije budžet značajno veći itd., pa mi one curice u trejleru šalju negativne vajbove. Ali videćemo.
Mad Max: Fury Road - Comic-Con First Look [HD] (http://www.youtube.com/watch?v=akX3Is3qBpw#ws)
Ja volim i treći deo. Zbog upliva tog Euro comic book vajba da ne kažem Kuste.
Ali ovaj trejler deluje moćno!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Одличан је био Безонд Тхундердоме.
We have long argued that the Arab-Israeli conflict is inherently insoluble. Now, for the third time in recent years, a war is being fought in Gaza. The Palestinians are firing rockets into Israel with minimal effect. The Israelis are carrying out a broader operation to seal tunnels along the Gaza-Israel boundary. Like the previous wars, the current one will settle nothing. The Israelis want to destroy Hamas' rockets. They can do so only if they occupy Gaza and remain there for an extended period while engineers search for tunnels and bunkers throughout the territory. This would generate Israeli casualties from Hamas guerrillas fighting on their own turf with no room for retreat. So Hamas will continue to launch rockets, but between the extreme inaccuracy of the rockets and Israel's Iron Dome defense system, the group will inflict little damage to the Israelis.
War Without a Military Outcome
The most interesting aspect of this war is that both sides apparently found it necessary, despite knowing it would have no definitive military outcome. The kidnapping and killing of three Israeli teenagers followed by the incineration of a Palestinian boy triggered this conflict. An argument of infinite regression always rages as to the original sin: Who committed the first crime?
For the Palestinians, the original crime was the migration into the Palestinian mandate by Jews, the creation of the State of Israel and the expulsion of Arabs from that state. For Israel, the original sin came after the 1967 war, during which Israel captured the West Bank, Gaza, the Golan Heights and East Jerusalem. At that moment, the Israelis were prepared to discuss a deal, but the Arabs announced their famous "three nos" at a meeting in Khartoum: no negotiation, no recognition, no peace. That locked the Israelis into an increasingly rigid stance. Attempts at negotiations have followed the Khartoum declaration, all of which failed, and the "no recognition" and "no peace" agreement is largely intact. Cease-fires are the best that anyone can hope for.
For Hamas, at least -- and I suspect for many Palestinians in the West Bank -- the only solution is Israel's elimination. For many Israelis, the only solution is to continue to occupy all captured territories until the Palestinians commit to peace and recognition. Since the same Israelis do not believe that day will ever come, the occupation would become permanent.
Under these circumstances, the Gaza war is in some sense a matter of housekeeping. For Hamas, the point of the operation is demonstrating it can fire rockets at Israel. These rockets are inaccurate, but the important thing is that they were smuggled into Gaza at all, since this suggests more dangerous weapons eventually will be smuggled in to the Palestinian territory. At the same time, Hamas is demonstrating that it remains able to incur casualties while continuing to fight.
For the Israelis, the point of the operation is that they are willing to carry it out at all. The Israelis undoubtedly intend to punish Gaza, but they do not believe they can impose their will on Gaza and compel the Palestinians to reach a political accommodation with Israel. War's purpose is to impose your political will on your enemy. But unless the Israelis surprise us immensely, nothing decisive will come out of this conflict. Even if Israel somehow destroyed Hamas, another organization would emerge to fill its space in the Palestinian ecosystem. Israel can't go far enough to break the Palestinian will to resist; it is dependent on a major third-party state to help meet Israeli security needs. This creates an inherent contradiction whereby Israel receives enough American support to guarantee its existence but because of humanitarian concerns is not allowed to take the kind of decisive action that might solve its security problem.
We thus see periodic violence of various types, none of which will be intended or expected to achieve any significant political outcome. Wars here have become a series of bloodstained gestures. There are some limited ends to achieve, such as closing Palestinian tunnels and demonstrating Palestinian capabilities that force Israel into an expensive defensive posture. But Hamas will not be defeated, and Israel will make no concessions.
Sovereignty and Viability Problems
The question therefore is not what the point of all this is -- although that is a fascinating subject -- but where all this ends. All things human end. Previous longstanding conflicts, such as those between France and England, ended or at least changed shape. Israel and Palestine accordingly will resolve their conflict in due course.
Many believe the creation of a Palestinian state will be the solution, and those who believe this often have trouble understanding why this self-evidently sensible solution has not been implemented. The reason is the proposed solution is not nearly as sensible as it might appear to some.
Issues of viability and sovereignty surround any discussion of a Palestinian state. Geography raises questions about the viability of any Palestinian polity. Palestine has two population centers, Gaza and the West Bank, which are detached from one another. One population center, Gaza, is an enormously crowded, narrow salient. Its ability to develop a sustainable economy is limited. The West Bank has more possibilities, but even it would be subordinate to a dynamic Israel. If the Palestinian workforce is drawn into the Israeli economy, both territories will become adjuncts to Israel. Within its current borders, a viable Palestine is impossible to imagine.
From the Israeli point of view, creating a Palestine along something resembling the 1967 lines (leaving aside the question of Jerusalem) would give the Palestinians superb targets, namely, Tel Aviv and Haifa. Given its history, Israel is unlikely to take that risk unless it had the right to oversee security in the West Bank in some way. That in turn would undermine Palestinian sovereignty.
As you play out the possibilities in any two-state solution, you run into the problem that any solution one side demanded would be unbearable to the other. Geography simply won't permit two sovereign states. In this sense, the extremists on both sides are more realistic than the moderates. But that reality encounters other problems.
Israel's High-Water Mark
Currently, Israel is as secure as it is ever likely to be unless Hamas disappears, never to be replaced, and the West Bank becomes even more accommodating to Israel. Neither of these prospects is likely. Israel's economy towers over its neighbors. The Palestinians are weak and divided. None of Israel's neighbors pose any threat of invasion, a situation in place since the 1977 neutralization of Egypt. Jordan is locked into a close relation with Israel, Egypt has its peace treaty and Hezbollah is bogged down in Syria. Apart from Gaza, which is a relatively minor threat, Israel's position is difficult to improve.
Israel can't radically shift its demography. But several evolutions in the region could move against Israel. Egypt could change governments, renounce its treaty, rearm and re-enter the Sinai Peninsula. Hezbollah could use its experience in Syria to open a front in Lebanon. Syria could get an Islamic State-led government and threaten the Golan Heights. Islamists could overthrow Jordan's Hashemite monarchy and pose a threat to the east. Turkey could evolve into a radical Islamic government and send forces to challenge Israel. A cultural revolution could take place in the Arab world that would challenge Israel's economic superiority, and therefore its ability to wage war. Iran could smuggle missiles into Gaza, and so on.
There is accordingly an asymmetry of possibilities. It is difficult to imagine any evolution, technical, political or economic, that would materially improve Israel's already dominant position, but there are many things that could weaken Israel -- some substantially. Each may appear far-fetched at the moment, but everything in the future seems far-fetched. None is inconceivable.
It is a rule of politics and business to bargain from strength. Israel is now as strong as it is going to be. But Israel does not think that it can reach an accommodation with the Palestinians that would guarantee Israeli national security, a view based on a realistic reading of geography. Therefore, Israel sees little purpose in making concessions to the Palestinians despite its relative position of strength.
In these circumstances, the Israeli strategy is to maintain its power at a maximum level and use what influence it has to prevent the emergence of new threats. From this perspective, the Israeli strategy on settlements makes sense. If there will be no talks, and Israel must maintain its overwhelming advantage, creating strategic depth in the West Bank is sensible; it would be less sensible if there were a possibility of a peace treaty. Israel must also inflict a temporary defeat on any actively hostile Palestinian force from time to time to set them back several years and to demonstrate Israeli capabilities for psychological purposes.
The Palestinian position meanwhile must be to maintain its political cohesion and wait, using its position to try to drive wedges between Israel and its foreign patrons, particularly the United States, but understanding that the only change in the status quo will come from changes outside the Israeli-Palestinian complex. The primary Palestinian problem will be to maintain itself as a distinct entity with sufficient power to resist an Israeli assault for some time. Any peace treaty would weaken the Palestinians by pulling them into the Israeli orbit and splitting them up. By refusing a peace treaty, they remain distinct, if divided. That guarantees they will be there when circumstances change.
Fifty Years Out
Israel's major problem is that circumstances always change. Predicting the military capabilities of the Arab and Islamic worlds in 50 years is difficult. Most likely, they will not be weaker than they are today, and a strong argument can be made that at least several of their constituents will be stronger. If in 50 years some or all assume a hostile posture against Israel, Israel will be in trouble.
Time is not on Israel's side. At some point, something will likely happen to weaken its position, while it is unlikely that anything will happen to strengthen its position. That normally would be an argument for entering negotiations, but the Palestinians will not negotiate a deal that would leave them weak and divided, and any deal that Israel could live with would do just that.
What we are seeing in Gaza is merely housekeeping, that is, each side trying to maintain its position. The Palestinians need to maintain solidarity for the long haul. The Israelis need to hold their strategic superiority as long as they can. But nothing lasts forever, and over time, the relative strength of Israel will decline. Meanwhile, the relative strength of the Palestinians may increase, though this isn't certain.
Looking at the relative risks, making a high-risk deal with the Palestinians would seem prudent in the long run. But nations do not make decisions on such abstract calculations. Israel will bet on its ability to stay strong. From a political standpoint, it has no choice. The Palestinians will bet on the long game. They have no choice. And in the meantime, blood will periodically flow.
George Friedman za Stratfor
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Završiš ETF, zaposliš se u silikonskoj dolini i... navučeš se na pajdo!!!!!!!!! :-| :-| :-| :-| :-|
Use of illicit drugs becomes part of Silicon Valley's work culture (http://www.mercurynews.com/business/ci_26219187/use-illicit-drugs-becomes-part-silicon-valleys-work?source=pkg)
QuoteFor Google executive Forrest Timothy Hayes, heroin was the killer app. From the way the Santa Cruz cops talk about it, the security camera video that captured a reputed high-price call girl injecting the 51-year-old tech veteran with a fatal dose of the drug aboard his yacht in Santa Cruz was surely horrific. But it was particularly chilling for another reason: While the seven-minute-long death scene drew a final curtain on the life of the father of five, it raised another on a dark and largely hidden side of Silicon Valley in 2014. With a booming startup culture cranked up by fiercely competitive VPs and adrenaline-driven coders, and a tendency for stressed-out managers to look the other way, illicit drugs and black-market painkillers have become part of the landscape here in the world's frothy fountain of tech.
"I've had them from Apple, from Twitter, from Facebook, from Google, from Yahoo, and it's bad out there," says Cali Estes, a Miami-based addictions coach who has helped 200 tech workers -- many of them high-level executives -- struggling with everything from cocaine and heroin to painkillers like oxycodone and stimulants like Adderall, a prescription drug used to treat attention-deficit disorders. "And it's a lot worse than what people think because it's all covered up so well," says Estes. "If it gets out that a company's employees are doing drugs, it paints a horrible picture." Hayes' overdose last November -- alleged call girl Alix Tichelman was arrested in connection with his death -- felt like an eerie tap on the shoulder. Most Bay Area residents tend to marvel at the innovation unfolding around them from the red-hot tech revival and do not fret about the shadowy behavior that might help propel it all. While precise numbers of techie drug users are impossible to come by, most treatment and addiction experts see evidence of a growing problem borne of a potent cocktail: newly minted wealth, intense competition between companies and among their workers, the deadline pressure of one product launch after another and a robust regional black-market drug pipeline. "There's this workaholism in the valley, where the ability to work on crash projects at tremendous rates of speed is almost a badge of honor," says Steve Albrecht, a San Diego consultant who teaches substance abuse awareness for Bay Area employers. "These workers stay up for days and days, and many of them gradually get into meth and coke to keep going. Red Bull and coffee only gets them so far."Furthering the problem, many tech companies do little or no drug testing because, as Albrecht put it, "they want the results, but they don't want to know how their employees got the results."
Drug abuse in the tech industry is growing against the backdrop of a national surge in heroin and prescription pain-pill abuse. Treatment specialists say the over-prescribing of painkillers, like the opioid hydrocodone, has spawned a new crop of addicts -- working professionals with college degrees, a description that fits many of the thousands of workers in corporate Silicon Valley.
Increasingly, experts see painkillers as the gateway drug for addicts, and they are in abundance. "There are 1.4 million prescriptions ... in the Bay Area for hydrocodone," says Alice Gleghorn with the San Francisco Department of Public Health. "That's a lot of pills out there."
Patients prescribed opioids for back pain or injuries can easily become addicted; others get opioids on a thriving black market, or easier yet, from the medicine cabinet of a family member or friend.
Dr. Norman Wall, a Calistoga detox specialist who works with employees from iconic companies such as Apple, says the progression up the addiction ladder is predictable: uppers like Adderall to keep up with production demands and 12-hour days, then downers like oxycodone, another powerful opioid, to take the edge off when you get home. "It's not a big leap to get hooked on oxycodone," he says.
Dave Marlon, president of Nevada-based treatment center Solutions Recovery Inc., which has treated tech workers from across the country, says, "Some people say they need to take opioids in the morning just to function and go to work. It's like drowning and you need air."
But when the pills are no longer enough, people turn to heroin -- first to smoke or snort, and then to inject, because they build a tolerance and need an ever-greater dose to get the same high.
"People graduate to doing things that they never thought they would have done," says Michael Johnson, executive director of The Camp Recovery Center, a rehab center in Scotts Valley.
Heroin is also an opioid, so the mind and body respond much in the same way they do to painkillers, but it's much cheaper -- about $20 for a half a gram, whereas some painkillers run $60 or more a pop, according to the Drug Enforcement Agency. And over the last five or six years, heroin has become more available throughout the Bay Area.
"Fifteen years ago, if you're shooting heroin, you had to had to go to some pretty dark places and deal with dark characters and engage in some dark deeds," Johnson says. "Not so much anymore."
Heroin use more than doubled nationally from 2002 to 2012, according to a study of people age 12 and older by the federal Substance Abuse and Mental Health Services Administration, and is now the second-most common drug, after alcohol, reported by patients at treatment facilities in San Francisco. The DEA has reported an increase in heroin seizures in Santa Clara and surrounding counties from 6.3 pounds in 2012 to 22 pounds for the first half of this year.
The current surge of illicit drug use is hardly the Bay Area's first. The Sixties, of course, were legendary. But it was the dot-com era when the unique marriage of illicit drugs and tech-work really started to click, with fast money fueling the frenzy.
Those days appear to be back now with a vengeance, says Eddy, a longtime Valley tech worker and recovering addict who attends Narcotics Anonymous meetings in Los Gatos and doesn't want his real name used because of the group's allegiance to anonymity.
"What I'm seeing at meetings is a lot of people getting hooked, courtesy of their doctors," he says. "You see very few of the old-school addicts; most of these are college-educated folks who either started abusing pain meds after an injury, or because of the stress of these tech jobs they start doing cocaine to stay up and oxycodone to relax. Working 80-hour weeks and making crazy money extracts a horrible toll on you."
As the executive director of Morningside Recovery in Newport Beach, Joel Edwards has seen what he calls "an influx in the last six or seven years of tech-related clients abusing Adderall." Another popular prescription upper is Provigil, normally used to treat narcolepsy and raved about in online chat rooms by tech workers who say the drug helps them stay up for 20 hours straight.
"They're using these drugs to work late into the night, under extreme deadlines, with tons of stuff on their plates," says Edwards. "Even the campuses are set up to keep you on site so you can always be working. You hear the same thing over and over from clients: 'There's always somebody else to take my place.'"
Drug problems are not confined to employees. Founders who once had a neat project with a few buddies find themselves with hundreds of employees to manage, IPOs to prepare for, media to answer to and investors to woo -- and sometimes turn to drugs to cope.
"If your life is spinning out of control and is highly charged with stress, you may believe you can take control by self-medicating, but that's a delusion," says Byron Kerr, who sits on the board of LifeRing, a sobriety program that recently began organizing meetings in Santa Clara County.
Experts say that while some tech companies make efforts to help employees with substance abuse problems, it's not nearly enough. Most of the large tech firms offer counseling, but employees often avoid these confidential services for fear they could lose their jobs if word got out about their drug habits, according to counselors and recovering addicts.
This newspaper contacted about a dozen large tech firms with questions about substance abuse among workers; only Cisco and Google responded. Both offer counseling through employee assistance programs, and a Google spokeswoman said employees "can discuss a wide range of issues with the on-site licensed clinical counselors."
Marina London, a licensed clinical social worker who ran employee assistance programs at several tech companies, said some firms pay for counseling as window dressing but fail to deal with the underlying problems.
Many employers, including Twitter co-founder Jack Dorsey, advocate moderation for their workers, but some hard-charging techies are equally hard-partying.
Wall says his clients go to parties and see "coke in the room or some pretty girl is passing around a bowl of something that could be Ecstasy or oxycodone."
Part of the problem, experts say, is that our society often encourages young people to self-medicate, starting as early as grammar school. By the time software-savvy kids hit their teens, the valley's "hackathons" provide a stage for drug abuse 1.0. These nonstop coding sessions feature tables covered with Red Bull and Monster Energy drinks, which can contain huge quantities of sugar that is addictive and fires up the brain and body much like opioid drugs do.
"There is a reason addiction centers by and large do not allow Red Bull and Monster on site," said Joyce Marvel-Benoist, program coordinator for The Exclusive Hawaii, a luxury treatment center.
Therapists describe a well-trodden path from teen hackathons all the way up the corporate ladder. One client of Estes' said Friday morning board meetings included a plate of cocaine being passed around the table. "He told me, 'I don't want to offend them, but I can't do this -- I have a heart problem.'"
Estes advised him to decline, which he did. The following Friday, two others also declined.
"The next Friday," she says, "three more declined and eventually the practice stopped. It must have been a peer-pressure thing."
Contact Patrick May at 408-920-5689 or follow him at Twitter.com/patmaymerc (http://twitter.com/patmaymerc)Drugs in Silicon Valley, by the numbers
249: Percent increase in heroin seizures by the Drug Enforcement Agency's San Jose division, from 2012 to present
102: Percent increase nationally in heroin use among people age 12 and older from 2002-2012
2nd: California's ranking among all states for highest rate of illicit drug dependence and abuse among 18- to 25-year-olds
1.4 million: Current annual number of prescriptions for hydrocodone, a powerful pain reliever, to Bay Area residents.
5.6: Percent of people age 12 and older in Alameda, Contra Costa, Marin, San Francisco and San Mateo counties who take prescription pain relievers for nonmedical purposes.
638,000: Number of California residents age 26 and up who use illicit drugs, excluding marijuana; that's 2.7 percent of the population
159 per 100,000 population: Number of visits to hospital emergency rooms each year in San Francisco, Marin and San Mateo counties for stimulant abuse; the national average is 30 visits per 100,000 people.
Sources: Substance Abuse and Mental Health Services Association, data from 2012; City and County of San Francisco Department of Public Health
Pajdo se vraća na velika vrata i rokaju se na USB :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ridli Skot će za Amazon producirati seriju po Dikovom The Man in the High Castle. Intrigantno!
Philip K Dick 'Nazi alternate reality' story to be made into TV series (http://www.theregister.co.uk/2014/07/28/philip_k_dick_novel_amazon_studios/)
Quote
Ridley Scott has signed on to make Philip K Dick's Nazis-in-America story The Man in the High Castle for Amazon Studios, according to (http://www.deadline.com/2014/07/the-man-in-the-high-castle-just-add-magic-amazon-studios-pilots/) industry mag Deadline.
Scott's production firm Scott Free and X-Files writer Frank Spotnitz will make the alternate reality tale in which the Nazis won an extended World War II and are occupying the US in the '60s. The project was originally supposed to be made by Syfy into a four-hour miniseries.
The sci-fi author is clearly a favourite for Scott, who previously directed Blade Runner, and for Hollywood fodder in general. Two versions of Total Recall movies have been made, along with Minority Report and The Adjustment Bureau.
The Man in the High Castle, a Hugo-Award-winning novel, is set in 1962 and tells the story of American life under Fascist rule while the Axis Powers – Japan, Italy and Germany – plot against each other.
The story is one of a number of new projects to be greenlit by Amazon Studios as video-on-demand firms ramp up original in-house productions. Netflix has enjoyed huge success with series House of Cards and Orange is the New Black - which have racked up Emmy Award nominations and wins - and Amazon has been racing to catch up with projects like Alpha House and Betas. ®
Ovo deluje zanimljivo. Inače, sin Vatroslava Mimice režira HALO za Netflix.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Inače, pogledah juče Jutro planete majmuna jer je moj kum insistirao da idemo u bioskop, valjda u nedostatku nekog pametnijeg načina da trošimo vreme. Sad, ne kažem da ja taj film ne bih pogledao, ali, kako je to već na ovom forumu drugim povodima rečeno, ne bih baš prešao ulicu zbog njega. Drugim rečima, pogledao bih ga na HBOu kad naletim na njega, ali ne bih se cimao oko torentovanja itd.
Ali eto, kum je kum. Opet, nije to sad da sam ja apriori mislio da je film smeće nego mi je cela POTA franšiza nezanimjiva jer je prvi film, sa Čarltonom Hestonom za moj groš odradio posao, imao celu sociopolitičku komponentnu down to a science, plus taj odlični reveal na kraju, tako da sam posle još malo gledao seriju snimljenu osamdesetih i odmahivao glavom uz komentar "razvodnjeno je ovo", nastavke filma iz sedamdesetih izbegao jer su bili lo-fi eksploatacija, a otkad je franšiza ributovana nastavio sam po starom, tako da je Jutro planete majmuna zapravo prva stvar koju sam u ovom milenijumu video iz ove franšize. Kako je ona i nastavak prethodnog filma, u teoriji sam bio hendikepiran sa narativne strane, ali...
...ali za mene je zapravo najveći nedostatak ovog filma u stvari to što se sve unapred zna. I tu nema bekstva, usud prikvela jeste taj da se ishod već zna, no dok su se neki serijali sa tim dali izboriti (Star Wars je, makar u teoriji imao interesantnu prikvel priču - kako jedan pussy koga je trenirao Juan Mekgregor postane na kraju badass sith lord koga se svi plašimo i tajno ga želimo već decenijama), POTA je za mene baš onaj primer da se ono stvarno zanimljivo događa u prvom filmu a da prikveli naprosto onda muku muče da nađu interesantne priče u prethodnim događajima koji su morali zapravo biti ili banalni ili jednostavno razvučeni na veliki vremenski period što šteti ideji dramske tenzije.
Jutro planete majmuna u tom smislu obavlja jedan veoma korektan posao - prikazuje nam momenat u istoriji koji, kao, predstavlja tačku u kojoj se ravnoteža moći na planeti nepovratno promenila u korist majmuna i to uspeva da uradi kroz jasnu dramaturgiju koja uspeva da kompleksan odnos dve rase i njihovog postapokaliptičnog razvoja posreduje kroz priču oslonjenu na šačicu likova i uslužno urlajuće mase u njihovij pozadini. No, ponovo, problem je u tome što mi znamo kako se sve završava pa je i dramska tenzija zapravo time osetno oslabljena - nemamo nikakve sumnje u to ko na kraju pobeđuje niti kako se sociopolitička metafora završava i to je problematično - originalni POTA iz 1968. godine upravo je poentirao poslednjom scenom koja je rekontekstualizovala sociopolitički ambijent na koji smo se u tom filmu navikli i to je prepreka koju Jutro planete majmuna naprosto ne može da pređe. Sad, nije Matt Reeves idiot, svestan je i on toga pa zato i insistira na likovima i razvoju spona među njima, ne bi li ta dramska tenzija i naš strah šta će se do kraja desiti bili vezani za same likove - umesto za samu planetu.
To je s jedne strane okej, jer zaobilazi najveći problem filma ali s druge strane je i problem jer i ne koristi najveću prednost filma - tu ideju da imamo sukob dve civilizacije, jedne stare, koja je uništena u apokalipsi i pokušava da preživi i druge koja je mlada, pomolila se iz pepela te apokalipse i žudi da se razvija. U širem kontekstu, ovde dolazimo do toga da sociopolitička alegorija koju film priča na kraju uopšte ne mora da se oslanja na čovekolike majmune kao nosioce lakanovsko-levinasovske drugosti i da je na posletku i ne koristi na bilo koji značajan način. Naprotiv, film bi u potpunosti funkcionisao i kao nefantastičan (ili manje fantastičan) prikaz sukoba dva naselja preživelih nakon apokalipse gde drugost ne bi ni morala da ima rasne ili klasne elemente.
Opet, s druge strane, rasni i klasni elementi koje simbolišu čovekoliki majmuni su tu, ali su, opet za moj ukus, odigrani suviše strejt. Majmuni su potpuno transparentna metafora za primitivne kulture eksploatisane od strane imperijalističkog konzorcijuma amoralnog biznisa (big pharma kao omiljeni supervillain našeg doba) i impotentnih vlasti (Obama se na trenutak pojavljuje da tu impotenciju potvrdi) i njihova kultura je udžbenički, da ne kažem generički primer arhetipa plemenitog divljaka i ni jednog trenutka ne uspeva da iskoči iz klišea. Ovde fali dosta maštovitosti da bi čovekoliki majmuni ikako prešli iz statusa označitelja u stvarnu galeriju likova i mislim da film propušta mnogo prilika da ih iz readymade drugog koji je samo ogledalo za nas i našu kulturu prevede u radikalnog drugog u skladu sa Bodrijarovim pokličem "I'll not be your mirror".
Ovde od toga nema ništa, majmuni veoma dosledno služe samo da hajlajtuju nedostatke naše kulture onako kako ih armija scenarista sažima za potrebe dvosatne akcione drame - nemaju ni religiju, ni mitologiju, ni sujeverja, potpuno su usvojili sva nijansiranja ljudskog govora i engleskog jezika, sa frazama i pojmovnim okvirom koji nikako ne sugeriše njihovu kulturnu posebnost. jedina instanca korišćenja (latiničnog) pisma koju vidimo odnosi se na parolu da Majmun ne Ubija Majmuna, lajtmotiv koji se jasno može trasirati unatrag do vremena pokreta za ljudska prava u SAD posle druge polovine dvadesetog veka, sa idejom da black on black violence mora da stane itd. Dalje, majmuni iako nemaju tehnologiju, nemaju ni nikakav problem ne samo da je koriste, već da je koriste efikasno i njihov relativno ludistički/ tehnofobni momenat koji se tiče uništenja ljudskog naoružanja u prvoj trećini filma, je, dakle, ideološki a ne kulturološki.
Drugim rečima, majmuni su premalo maštovito oblikovani ovde, nemaju svoje ja i umesto njih su tu mogli da budu jednostavno Afroamerikanci ili Romi, ali opet ni ne pravi Afroamerikanci ili Romi već neki stereotipni ogledalski narod koji ni sam nema svoju kulturnu posebnost već naprotiv, sve svoje kulturne karakteristike crpi iz emulacije većinske kulture bez obzira na simbolički napor da se od nje distancira. To je za mene em lenjo scenarističko rešenje (i uvek ističem Adamsov Brežuljak Voteršip kao ogledni primer kako se kultura drugog može napraviti da bude i dovoljno refleksivna u odnosu na našu kulturu pa da ima mesta za simboliku, a da bude i dovoljno posebna kako bismo bili svesni alternativa) em ideološki problematično jer "plemenitog divljaka" svodi samo na nezapranu, neobrazovanu verziju zapadnog liberala/ demokrate umesto na moguću alternativu. Ova logika je dovela do uništenja drugih ali donekle funkcionalnih sistema u Iraku i Libiji i zamenila ih nefunkcionalnim kvazidemokratijama. Nije Jutro planete majmuna za to krivo ali jeste deo problema radije nego deo rešenja. Naprosto, naučna fantastika može bolje.
No, ako ovo sve stavim na stranu, film funkcioniše na planu priče o nekoliko likova koji nastoje da se izdignu iznad tribalizma i da pronađu rešenje koje bi odgovaralo i jednom i drugom plemenu, a čiji su napori osuđeni na propast usudom prikvela, rasnim predrasudama (koje i nemaju mnogo prostora u filmu) i mangupima u sopstvenim redovima koji su jedino žedni moći u kratkoročnom periodu i nemaju istorijsku viziju. Žao mi je da to nije malo elegantnije odrađeno na sve one načine pomenute gore ali film je sasvim gledljiv i mada je Kriplova opaska da posle kratkog vremena imamo utisak da stalno gledamo drame u kojima majmuni govore za mene jednako i problem (jer se gubi ta posebnost koju bi POTA trebalo da ima), nema sumnje da je i okej da nemamo sve vreme nekoga da nas uz uzbuđeni krik podseća kako "maj gad, majmuni govore!"
John Reynolds pokušava sa spase što se spasiti može uprkos donbaskoj izdaji iz Kremlja
http://novikadrovi.blogspot.it/2014/07/ruski-avgust-na-rtsu.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Posebno mi je drago zbog Šerloka Holmsa jer su to prilično hvalili u svoje vreme.
pre nekoliko dana puštali su pisca iz senke, večeras ide samo pisac, nadam se da će uskoro da emituju i senku.
Pazi, Mehmete, ovo je novi Šerlok a taj iz sedamdesetih/ osamdesetih je sjajan mada jasno ti je da meni Jeremy Brett ostaje kanonski Holmes...
Aha, ovo je novi Šerlok? Hm, dobro, računam da ne može da bude slab.
I naravno da je Bret kanon, tu nema sumnje ni posle Kamberbeča ili Daunija mlađeg.
Ovo je prilično važan tekst. na liniji nekih mojih opservacija zabeleženih ranije- pirati ne mogu biti konkurencija bioskopu u zemlji čiji građani imaju solidnu kupovnu moć
http://www.theverge.com/2014/7/28/5942939/i-torrented-the-expendables-3 (http://www.theverge.com/2014/7/28/5942939/i-torrented-the-expendables-3)
Quote from: Meho Krljic on 31-07-2014, 14:34:54
potpuno su usvojili sva nijansiranja ljudskog govora i engleskog jezika, sa frazama i pojmovnim okvirom koji nikako ne sugeriše njihovu kulturnu posebnost.
Ово је веома важна опсервација и ево једног податка коју ретко ко зна, осим оних који су на овај или онај начин учествовали у припреми филма. Ово је тренутак да се пувам, али нећу јер битно иде сад.
Не знам да ли сам потписан на крају, либо ме туки за то, али сам прву верзију превода овог филма послао док је свега 30% анимације било скоро готово, а остало је било у рудиментираној форми. Тако то сад функционише кад је "Дилакс" купио све, јбг, титлује се док филм није ни снимљен, али плате добро, јбг. Елем, у тој првој верзији мајмуни причају крајње упрошћеним "ја Тарзан, ти Џејн" језиком. Ту је чак стављена извесна диференцијација између Кобе који прича баш упрошћено, простачки скоро, и орангутана Мориса који као интелигентнији и "културнији" још у првом делу говори правилније. Али онда је дошао major revision где је на мој шок и хорор све претворено у исправан енглески; осим што сам највише времена потрошио смишљајући неправилне а јасне реченице (хвала Сину што ми увек несвесно даје смернице кад су такве писаније у питању), него бре упропастише један веома значајан детаљ филма. Ко је и кад одлучио да то исправи, то је наравно ван мојих домета, али чисто да се зна да је у обраду пуштена верзија у којој није било тако, дакле ово је била измена у последњем тренутку. И то баш-баш у последњем, јер је последња верзија коју сам добио на ревизију имала скоро све анимације готове.
Postoji izvestan nivo rudimentarnog govora, posebno u verbalnoj komunikaciji i tu se vidi i blaga (ali vrlo blaga) distinkcija između Kobe, Cezara i Morisa, no, u znakovnom jeziku koji preovladava u njihovoj komunikaciji, nema ni traga ovome i nije učinjen nikakav napor da se sugeriše da je ovo vrlo mlada kultura sa pripadnicima koji naprosto ne mogu da imaju iste suptilnosti u govoru (sarkazam, dvosmislenost, metafore) kao neke, jelte, starije.
Текст је био шокантно другачији у првој верзији која ми је послата, а онда је све исправљено и реално покварено.
To je, bojim se, taj usud CGI/ pretežno CGI filmova - toliko toga može da se jeftino promeni u postprodukciji da se na kraju i promeni i od neke originalne vizije malo toga ostane... Koliko sam shvatio, neke scene je Endi Serkis dosnimavao maltene preko skajpa, koristeći jeftinu mo-cap opremu...
Да ли је ди-си-пи који је дошао код нас имао енглеске титлове у себи?
Meni je kao neko nekome koga Danas karakteriše kao "ultradesničara po karakteru" ključno to da ljudi pokazuju "slabost" u formi prevelike tolerancije. da ne kažem nedovoljnog straha, odnosno, ako to gledamo u kontekstu žanra, hajde da kažemo da je ovo jedan od onih filmova u kome izgleda kao da su ljudi dobro utuvili sve poruke iz "liberalnog SFa" što ih na kraju čini više žrtvama no dželatima. Zanimljivo je da u ovom filmu sukob ne izazovu "jastrebovi" među ljudima, to jest ako ih ima oni su prepoznati i marginalizovani.
Inače, zanimljivo je da te intervencije kada se junaci izražavaju kroz titl na većini tržišta, imamo i sa "živim" jezicima.
Recimo, Kusturica je u DOMU ZA VEŠANJE titlovao ono što mu odgovara a ne obavezno ono što glumci izgovaraju na romskom.
Quote from: Джон Рейнольдс on 31-07-2014, 17:58:12
Да ли је ди-си-пи који је дошао код нас имао енглеске титлове у себи?
Ne.
Quote from: crippled_avenger on 31-07-2014, 18:04:20
hajde da kažemo da je ovo jedan od onih filmova u kome izgleda kao da su ljudi dobro utuvili sve poruke iz "liberalnog SFa" što ih na kraju čini više žrtvama no dželatima. Zanimljivo je da u ovom filmu sukob ne izazovu "jastrebovi" među ljudima, to jest ako ih ima oni su prepoznati i marginalizovani.
Da, čak i Gari Oldmen nema nikakvu nužno sinister agendu, i ako se u jednom momentu i zalaže za masovno ubistvo, to je u kontekstu jasne priteranosti uza zid i vere da čini najbolje za svoj tabor, bez nekakvog ispoljavanja suprematističkih stavova. Jedini likovi koji otvoreno izražavaju rasističke/ suprematističke stavove su očigledno uskogrudi provincijalci koji i ginu u susretima sa plemenitim divljakom koji je i sam zaražen idejom suprematizma, tako da tu glavnim likovima na svim stranama ostaju čiste ruke. To je pomalo mehaničko rešenje, ali hajde.
Istorija, to beše rat.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Istorija je nastavak rata drugim sredstvima :lol:
Majmuni nisu čitali Karla Šmita, a za ljude je on bio "tera inkognita". Kako majmuni nisu ljudi, napipali su šmitovske zaključke sami jer je njima to bilo mislivo...
Сценарио је толико осакатио таленат Гарија Олдмана, да је јасно како је тог лика могао одиграти било који осредњи глумац и било би сасвим свеједно. Иначе, Коба је најјачи лик, по мени и главни лик, док је Цезар њоњавац.
Koba je Hašim Tači za Cezarovog Rugovu, cenim. Ili Malkolm Eks u odnosu na, hm, Martina Lutera Kinga? Magneto u odnosu na Profesora Iksa, takođe...
Cezar je Jovan Rašković.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ali onda Koba ispada... Slobodan Milošević? Ne, ne, čekaj, Milan Martić?
Šalu na stranu, valjda je jasno da je filmski Koba dobio ime po nadimku koji je Staljin dao sebi kao dječak. Veliki Martin Ejmis u biografskoj knjizi o Staljinu koju je nazvao "Koba Strašni" navodi da je Staljin ovaj nadimak sebi dao po istoimenom junaku iz romana Aleksandra Kazbegija koji je (gle čuda) uzimao od bogatih kako bi davao siromašnima. Lenjin se čak u jednom pismu pita "Ko je revolucionar Koba", zato što je čuo za njega, ali pravi identitet mu nije bio poznat. Tek ako se zna ko je Koba (Staljin), jasno je i da je Cezar - Cezar, te na taj način svako istorijsko poređenje postaje izlišno, s obzirom da je već sadržano u imenima glavnih junaka.
Ja sam o tome razmišljao dok sam gledao film, čak sam se u jednoj sceni gde Koba objašnjava koliko je bitno da se pravi majmuni postave na prava mesta nagnuo prema kumu i prošaputao Staljinovu maksimu "kadrovi rešavaju sve". Ali mi je tu onda Cezar - koji bi bio Lenjin u takvoj postavci stvari - bio predstavljen suviše martinluterkingovski... mada je interesantno to da je Cezar zapravo zaista - Cezar. Da!
vidiš, ako bi povlačili paralele, Cezar propagira socijalizam u jednoj šumi, i suživot sa kapitalistima iz grada, dok Koba u stvari, kao Lav Trocki, želi permanentnu revoluciju, da pokori svijet
Zbog toga ga Staljin, kao ekstremistu, likvidira
Ovo da su Trockog u stvari prozvali Koba je kapitalistička podvala!
Da, pa tu se i vidi taj problem sa imenima. Ja, da ponovim, majmune pre svega mogu da vidim kao pandan američkom pokretu za ljudska prava, a napetost na liniji Cezar-Koba kao neku ekstremniju verziju odnosa Martin Luter King i Malkolm Eks a otud su mi paralele sa SSSR preveć nategnute...
@Meho: Misli se na Julija Cezara, a napisano je Cezar - Cezar, zato što, za razliku od Kobea, to nije nadimak. Dakle, zamisli da gore piše "Cezar - Julije Cezar" i ironija nestaje kao rukom odnešena.
Za istorijske paralele dublje od toga... mislim da autori nisu razmišljali o njima, bez koliko im je trebalo da imenuju likove po istorijskim ličnostima. Fokus na rasnu razliku između dvije vrste daje paralele tipa Hitler, Martin Luter King, itd. Fokus na socijalno ustrojstvo daje Staljina, Lenjina, Trockog. Imamo i sukob održivog (majmuni) i neodrživog (ljudi) razvoja, pa bi se tu mogao ubaciti i neki ekonomista, možda i ekolog? A možda je to, još od početka, jedan veliki overkill?
OK, ali koju ideologiju Cezar (filmski) reprezentuje a koja simboliše istorijskog Cezara? On nije osvajač i nije predstavnik nadmoćne kulture koja drugim, slabijim, nameće svoju hegemoniju. Šta tačno od Julijeve ličnosti mi treba da prepoznamo u filmskom Cezaru?
Malkom se zove glavni ljudski lik ;)
sve ispreturaše, ništa nije logično!
a Oldman glumi Drajfusa, iliti francuskog Jevrejina sklonog aferama
kad okreneš, ljudi su Jevreji i crnci, a majmuni su Rusi i Rimljani
Pa evo, mislim da ima elemenata da se Cezar posmatra kao "predstavnik nadmoćne kulture koja je drugima, slabijima, nametnula hegemoniju".
Zašto to mislim? U prvom dijelu, hiperinteligentni majmun Cezar se nađe u društvu sa običnim majmunima. Dakle, on je tu intelektualno, kulturno, kakogod... nadmoćan. I šta on radi? On ubacuje onaj kanister sa hemikalijom u prostor između kaveza, čime sve majmune čini inteligentnim. Da li im je dao izbor? Nije. On im je nametnuo inteligenciju, baš kao što je i Cezar nametao kulturu. U oba slučaja, motiv je isti, a to je iskrena uvjerenost o tome da je ono što se promoviše (rimska kultura, inteligencija) bolje od onoga što divljaci (varvari, majmuni) imaju. Jer on (Cezar, Cezar) zna da je ovo drugo bolje. Zato što je kulturan, zato što je inteligentan.
opet ne ide, ne samo zato što je Cezar nametao grčku, a ne rimsku kulturu, već i zato što je Cezar širio carstvo, a njegov ape pandan to ne želi da čini - Koba želi
P.S. 1968 majmuni su imali grčkoliku kulturu
btw, koliko shvatam engleski razlikuje apes i monkeys, kako mi prevodimo apes?
naravno, ta podvala da Cezar ne želi da proširuje Rim se poklapa sa Obamom koji ne želi Hladni rat s Rusijom, komadanje Putinove države, svjetsku dominaciju itd...
Da, ja nisam gledao prvi film pa nemam taj kontekst, ali iz drugog filma, veoma je očigledno da su glavne Cezarove strateške smernice:
1. Biološko očuvanje rase uz rast i razvoj mirnim putem i
2. Pluralizam kultura i komunikacija na ravnoj nozi
Mislim, Cezar insistira na tome da je rat u suprotnosti sa dugoročnim interesima majmuna, jer će ih ugroziti na biološkom planu a onda i sa ljudima, iako nerado, uspostavlja ne detant nego, kako on misli, mir zasnovan na ravnopravnosti. Ni jedno ni drugo mi nije imperijalna karakteristika što mi je prva asocijacija na Gaja Julija Cezara. Plus, do kraja filma on eksplicitno odbacuje ideologiju majmunskog nacionalizma (u dve replike, prvom kada Kobi kaže da on nije majmun, prevodeći majmunstvo iz biološke u ideološku kategoriju, a drugom kada Malkolmu objašnjava da nije bitno da li si majmun ili čovek već da li si okej lik) što je meni mnogo bliže karakteru borca za ljudska prava poput MLK-a ili Gandija.
"Ape" mi prevodimo kao "čovekoliki majmun".
I, da, siguran sam da se glavni ljudski lik ne zove Makolm slučajno, odnosno da je to referenca na Malkolma Eksa, samo izmeštena iz majmunske populacije da nas malo zbunjuju...
Quote from: Pizzobatto on 01-08-2014, 15:22:38
naravno, ta podvala da Cezar ne želi da proširuje Rim se poklapa sa Obamom koji ne želi Hladni rat s Rusijom, komadanje Putinove države, svjetsku dominaciju itd...
Zato i jeste problematično što se Cezarom zove neko ko bar u ovom filmu ne ispoljava imperijalnu tendenciju. Cezaru je, eksplicitno, do kraja filma mnogo važnija porodica nego nacija/ rasa. Vidimo da pita za ženu i decu pre nego što se pozabavi Kobinom izdajom i transformacijom nacionalističke vizije u suprematistički fašizam. Cezar, kako gore rekoh, sasvim napušta nacionalistički diskurs prema kraju filma i kada u finalu govori o ratu on u njemu ne da ne vidi priliku da majmuni izbore makar svoje msto među drugim silama na zemlji, ako već ne i da vladaju, već samo pretnju njihovom biološkom opstanku.
Da li je objašnjeno kako su potomci inteligentnih majmuna takođe inteligentni? Ili treba inteligentne potomke da progutamo zajedno sa hemikalijom?
U ovom drugom filmu nije, ali kako rekoh, prethodni ja nisam gledao a pretpostavljam da je tamo objašnjeno da je to neka mutacija koja se dalje prenosi prirodnim razmnožavanjem. Mnogo zanimljivije je to kako majmuni pre svega komuniciraju znakovnim jezikom ali počinju da razvijaju i verbalnu komunikaciju u ovom filmu i to u jednoj ranoj sceni ima baš dobar učinak, ali je, kako rekoh do kraja, prilično razvodnjeno i njihov lingvistički arsenal se prilagođava potrebama scenarija...
Mislim da je ovdje glavni problem što Cezar doživi transformaciju između dva dijela, baš kao i društvo majmuna. U prvom, on je maltene mesija nove rase, dok je u drugom mudri vojskovođa.
Ali, kao što rekoh, sve je to previše razmišljanja oko nečega što nije toliko bitno. Mislim da su imena namjerno istorijska (Staljin, Malkolm), ali ne mislim da su autori nakon imenovanja lomili glavu oko toga. U svakom slučaju, manje od nas.
Prokletnici!
Doduše, na scenarijuje potpisano, čini mi se šest ljudi, dakle, pretrpeo je nekoliko izmena i sasvim je moguće da je to razlog što em glavni lik između dva filma ima drugačiju karakterizaciju, em reference ne ukazuju na ono na šta mi mislimo da ukazuju...
Cezar bi, doduše, mogao biti Lenjin, onaj koji je poečo revoluciju, prerano umro, da bi tu revoluciju izdao Staljin
a američki ljevičari preferiraju Lenjina i ne podnose Staljina, te je ovo u stvari šbbkbb situacija u kojoj Staljin biva spriječen da ukloni lenjinističku osnovu novog društva
Lenjinu se nudi nova šansa
eo, i slike potvrđuju :)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fthepeoplescube.com%2Fimages%2FForward_Obama_Lenin_lemming.jpg&hash=a08587b2c2febb634d9ae5c5b5e0a7c335b3f287)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fshtfplan.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2013%2F10%2Fobamus.jpg&hash=366e184b21bb27a33e30cc9c1c76683a95c02822)
Quote from: Pizzobatto on 01-08-2014, 17:10:32
Cezar bi, doduše, mogao biti Lenjin, onaj koji je poečo revoluciju, prerano umro, da bi tu revoluciju izdao Staljin
a američki ljevičari preferiraju Lenjina i ne podnose Staljina, te je ovo u stvari šbbkbb situacija u kojoj Staljin biva spriječen da ukloni lenjinističku osnovu novog društva
Lenjinu se nudi nova šansa
Pa ja to i pričam sve vreme - ako se pravi ikakva paralela sa SSSR na osnovu toga da je Koba Staljin onda Cezar mora biti Lenjin. Međutim Cezarova izgradnja nacije je sličnija onome što su radili crni nacionalisti na zapadu (Garvi, Eks i Martin Luter King) nego Lenjinovoj. Lenjinova je između ostalog bila zasnovana na intenzivnoj indutrijalizaciji i izgradnji radničke klase kao svesnog klasnog entitetta, dok kod Cezarove nacije ovo ne vidimo - oni su striktno (i, uzevši u obzir prvu scenu iz filma - manifestno) lovci i sakupljači što sugeriše da su potpuno "nova" kultura koja i ne mora da bude odraz ljudske (iako je film onda tako predstavlja) za razliku od sovjetske koja je proizvod istorijskih protivrečnosti i izrastanja klasne svesti koja je zamenila devetnaestovekovni nacionalizam itd.
Stari o narodu koji radi i onima koji bi trebalo da rade za narod:
http://starikadar.blogspot.it/2014/08/tri-posla.html (http://starikadar.blogspot.it/2014/08/tri-posla.html)
Živa istina, danas sam morao da objašnjavam da ne pristajem da budem odjavljen u firmi u kojoj radim a to mi je nuđeno zato što firma ne ume da se snađe kako da mi plati poreze i doprinose na minimalac na koji sam prijavljen. Da bude jasno: nije mi nuđena razlika u kešu, naprosto mi je rečeno da ne znaju kako da namaknu pare :lol: :lol: :lol:
Divan tekst o jugoslovenskom Edu Woodu, čoveku koji je u zemlji loših reditelja jedini proglašen za najgoreg.
http://www.gordogan.com.hr/gordogan/wp-content/uploads/2011/10/2009-Gordogan-15-18-137-153-Polimac-Vajda.pdf (http://www.gordogan.com.hr/gordogan/wp-content/uploads/2011/10/2009-Gordogan-15-18-137-153-Polimac-Vajda.pdf)
Stari se bavi aktuelnim bojkotom srpskih filmskih festivala od strane dva naslova...
http://novikadrovi.blogspot.it/2014/08/trojanci.html (http://novikadrovi.blogspot.it/2014/08/trojanci.html)
Ričard Linklater je završio film koji je pravio poslednjih 12 godina, Boyhood (http://en.wikipedia.org/wiki/Boyhood_%28film%29). Snimao dečaka od malena, pa do polaska na koledž. Moglo bi biti interesantno.
To je Kubrick hteo sa A.I.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Quote from: mac on 04-08-2014, 02:12:46
Ričard Linklater je završio film koji je pravio poslednjih 12 godina, Boyhood (http://en.wikipedia.org/wiki/Boyhood_%28film%29). Snimao dečaka od malena, pa do polaska na koledž. Moglo bi biti interesantno.
Не могу да замислим два посвађанија појма од "интересантно" и "Линклатер".
Sad znamo šta John Reynolds radi preko leta...
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2014&mm=08&dd=04&nav_category=12&nav_id=884484 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2014&mm=08&dd=04&nav_category=12&nav_id=884484)
Nekad se u ovoj zemlji rukovanje vatrenim oružjem učilo u školi, a sad kad neki odgovorni građani deci žele da pokažu kako se to radi bezbedno i odgovorno, nazivaju ih zilotima... O tempora, o mores.
Poguban uticaj malih američkih verskih zajednica...
Da se samo na trenutak vratim Planeti majmuna i jeziku — pogledao sam upravo po prvi put Planet of the Apes iz 1968. i upada u oči da, osim što majmuni naravno govore leksički i gramatički neupadljiv savremeni engleski, većina njih koristi ili American Stage Standard (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Theater_Standard) ili britanski akcenat. Drugim rečima većina majmuna zvuči uglađenije od Hestonovog lika i druge dvojice iz ljudske ekspedicije.
to je to, apsolutno superioran film, majmuni su superiorni naspram blesavog Hestona, a sad su svi likovi dosta unazađeni. A o tome da sad nemaju takvu dubinu, ljudi nemaju hibris, majmuni nemaju um, već je posebna priča
A evo i od Džefa Puluma o jeziku majmuna u novom filmu:
http://languagelog.ldc.upenn.edu/nll/?p=13830 (http://languagelog.ldc.upenn.edu/nll/?p=13830)
Quote
I left the cinema half stunned by the visual effects (which are absolutely terrific — worth the price of admission) and half deafened by the soundtrack and Michael Giacchino's bombastic score, but thoroughly disappointed at the inconsistent muddle of the way apes' linguistic powers were portrayed.
What we see is a confused melange of half-hearted hand-sign language and occasional hoarsely croaked spoken sentences. Some of the time we were looking at subtitled sign-language conversations, though it is utterly unclear where the apes got the hang of sign language, since originally only one orangutan had been raised on sign; but at various dramatic points, when some ape was angry or wanted to say something to a human, vocalizations would mysteriously emerge. It was as if the film-makers thought that at moments of drama we wouldn't want to be bothered with subtitles.
Within the vocalized sentences, all sorts of things were inconsistent: sometimes little words like is or the were omitted, giving the apes a kind of Tarzan-speak, but sometimes they were included, and occasionally an ape (not only Caesar) would apparently understand a sentence of considerable complexity and subtlety.
My theory of the theory that the scriptwriters had concerning the apes' command of language is that they had no theory. They vacillated between sign and English and Tarzanian at random.
I cannot judge the authenticity of the sign language shown, but to me it looked suspiciously terse to correspond to the elaborate propositions in the subtitles. And the spoken language vacillated between crude pidgin and occasional sophisticated grasp of English. Language was never a priority for the scriptwriters (Mark Bomback, Rick Jaffa, and Amanda Silver).
The screen credits go on for about a quarter of an hour; whole cities of people were employed doing the mocap and the explosions and the stunts and the digital special effects; but I don't believe I saw a line in there for a linguistics adviser.
Lepo je dobiti potvrdu i sa više instance :lol: :lol:
Nego, u sklopu priprema za večerašnju premijeru Guardians of the Galaxy, da odmah kažem da ja nisam objektivan, da sam Abnettovu i Lanningovu verziju stripa GotG gutao dok je izlazila i posle još nekoliko puta čitao (poslednji put prošlog vikenda), pa da sam srećan da se film oslanja pre svega na nju umesto na trenutni, značajno slabiji Bendisov serijal, ali i da tako neobjektivan znam da će film u najboljem slučaju biti zabavna kombinacija prva tri Star Wars i Dirty Dozen, a u najgorem... pa, niska scena koje se iz sve snage trude da budu smešne i kul, bez brige o kontinuitetu, zapletu, karakterizaciji...
Cracked ima dobar tekst da nas pripremi za film:
http://www.cracked.com/quick-fixes/how-marvel-tricked-you-into-seeing-guardians-galaxy/ (http://www.cracked.com/quick-fixes/how-marvel-tricked-you-into-seeing-guardians-galaxy/)
QuoteSeveral Cracked writers checked out Guardians earlier this week. It's fun in that way Marvel films are, but it has the DNA of a B-movie, albeit a B-movie that Marvel has been daintily shepherding into the public consciousness for the past two years, like a Faberge egg wrapped in a tortilla of angel's laughter.
Seriously, every single facet of this film is meticulously crafted to convince the audience they are not watching the next John Carter, Cowboys & Aliens, or The Adventures of Pluto Nash. Here's how Marvel's selling you on their most obscure property yet. (MINOR SPOILERS AHEAD.)
Uprkos tome što će Bojan Bača tvrditi kako je reč o kukavičkom bekstvu od trećeg Kapetana, ovde je zapravo reč o 25. martu kao permutaciji broja 52, vrlo značajnog u DC univerzumu.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
:lol: :lol: :lol: Moguće.
Elem.
Guardians of the Galaxy je vrlo slab film.
Ovo kažem sa punom svešću o tome da se od njega nikada nije ni očekivalo da bude naročito dobar film - predložak je ipak relativno opskuran strip, režiser je bivši Tromin scenarista, glavnu ulogu igra glumac kome je najveći klejm tu fejm lep torzo... Ali sam se ipak nadao da će Star Wars meets Dirty Dozen šmek koji je karakterisao Giffenov i Abnett/ Lanningov rad na stripu biti donekle prenesen na film.
Ali nije.
Za početak, GOTG je film za decu. Ni Avengers, naravno, nisu film za Bergmanovce i Pazolinijevce i Tarkovskijance, ali jesu film koji svoju dramsku srž ipak čuva dobar deo vremena i zna kad sme da popusti stisak da bi imao momenat katarzične akcije ili komik rilifa (ili u slučaju scene sa Hulkom i Lokijem - i jedno i drugo odjednom). GOTG su, u kontrastu film za decu u onom najgorem smislu: dramski zaplet postoji samo u naznakama - zli čovek koji ima crno oko očiju i govori sa pitchshifterom tako da znamo da je religiozni fanatik želi da raznese miroljubivu planetu na kojoj žive šašavi (ne)Amerikanci koji su rasno diversifikovani, imaju tromu ali nepotkupljenu policiju i svoje zatvorenike drže na drugom mestu - a pripovedanje je takvo da se svaki moguć momenat koristi za kreiranje gega - verbalnog, telesnog ili već kakvog - bez obzira kako to utiče na ritam filma ili karakterizaciju likova.
Tako da je ovo sličnije nekoj slabijoj kopiji Mapet šoa nego Star Warsu - film je prepun koreografija, muzike, elaboriranih akcionih scena, ali i snappy dijaloga koji zalaze maltene u tarantinovsko-kevinsmitovsko geekovanje i osnovna priča i likovi tu jako trpe.
Ono što svakako najviše nedostaje je ikakva kauzalnost. Sad, nije da i ozbiljniji filmovi nemaju probleme sa kontinuitetom i čak i neki od vrhunaca Marvelove produkcije (prvi Kapetan Amerika, Avengers) imaju ogromne rupe u zapletu, ali GOTG naprosto nije povezan ni na makro ni na mikro nivou. Likovi prelaze iz situacije u situaciju jer matrica akcione avanture veli da moraju da prođu kroz fazu antagonizma, da budu zatim prvo spojeni zajedničkim interesom pa onda prijateljstvom pa požrtvovanjem pa idealima, ali scenario to propušta da makar formalno opravda - naprosto prelaz iz jednog ovakvog stadijuma u sledeći stadijum događa se bez makar dijaloga koji bi publiku ubedio da su se likovi promenili. Najdrastičniji je momenat kada odlučuju da zaštite Xandar od Ronana - iako smo u prethodnoj sceni već videli da su se složili da to urade, Gunn nam onda daje tarantinovsku pričalicu od pet minuta u koju kreću sa idejom da im treba plan a završavaju zavetovanjem da će zaustaviti Ronana ili umreti iako cilj scene - plan - nije dosegnut, a posvećenje cilju su nam već dali u prethodnoj.
Ali i sve ostalo je tako, na mikro nivou, nema apsolutno nikakve logike u početnoj sceni kojoj je jedino opravdanje da postoji to da je prepisana iz Raiders of the Lost Ark, ali joj nedostaje konzistencija koju je Spielberg tamo imao - kod njega ima logike što idola koga Indi uzima niko do tada nije uzeo (zabačeno mesto, pauci, zamke, kugla) - kod Gunna, nažalost ne postoji nikakav razlog što jedan od najvažnijih predmeta u galaksiji stoji na izvolte, bez ikakvog obezbeđenja i niko ga ne uzima. Opet velim, jeste ovo za decu, ali deca ne zaslužuju da gledaju filmove bez kauzalnosti. Na još mikrijem nivou - film je prepun gedžeta i uopšte tehnologija koje imaju samo jednu funkciju u jednoj sceni, likovi na potpuno deus ex principima pronalaze izlaze iz situacija u kojima su već mrtvi (prvo Gamora, onda posle Draxx) i ovo je naprosto ono pogrešno shvatanje da je film za decu nešto u čemu bilo šta može bilo kada da se dogodi jer su deca bića mašte ali ne i logike..
Dakle, pripovedanje je slabo, opterećeno gegovima, a to se onda prenosi i na likove. Film ima veliki problem sa brojem likova - ima ih previše. Već u samom timu, Gunn ne zna šta da radi sa čak četiri komik rilif lika - ispada da je samo Gamora straight man (a nije čak ni man) a ona je napisana najslabije od svih. Rakun i Groot su najbolje ispali, i najverniji su stripu, i oni bi sami bili dovoljni kao komik rilif koji ima i ozbiljniju ulogu u priči. Nažalost, pošto je u filmu i Draxx, jer od njega može da se napravi sjajna ekšn figura, Gunn ne zna šta bi sa njim pa i njega pretvara u komik rilif. Draxx je u timu muscle, ali pošto je već Groot muscle, onda je opterećen i karakterizacijom koja ne zna gde bi - s jedne strane on je tragičar koji je usmeren na ubijanje da bi osvetio ženu i ćerku - s druge strane, on je izvor komedije jer sve shvata bukvalno, pa se čak i na dva mesta ismeva to što je izgubio ženu i ćerku.
Sam Star Lord je, avaj, takođe potpuno prebačen u komik rilif ulogu - njegova karakterizacija sa određenim tragičkim tonovima je potpuno zasenjena stalnim relativno nesmešnim gegovima koje pravi. Od Hana Soloa sa malo psihološkog prtljaga, kakav je bio kod Giffena/ Abnetta i Lanninga, ovde je ostao samo muškarac koji stalno pravi (relativno slabe) šale i kome ni malo ne verujemo ni kad pati ni kad se transformiše u heroja. Naprosto, Gunn niti ume da napiše tu transformaciju niti daje sebi dovoljno vrremena da je Pratt makar glumom, mimikom itd. prikaže.
Gamora je u toj ekipi, kako rekoh, jedini straight man, ali nažalost nju Gunn potpuno beščasti pretvarajući je čas u stereotipni seks-objekat, čas u damu u nevolji. Ono ne samo da nije konzistentno sa njenom karakterizacijom u stripu - tamo je ona najopasnija žena u galaksiji, ratnica koja nikada ne moli za milost i koje se svi plaše - već ni sa karakterizacojom koju film na početku pokušava da nam proda samo da bi je se odrekao čim nam je potrebna dama u nevolji da Star Lord izigrava viteza. Nije ni čudo onda da je Draxx od zen-budističkog ratnika kreiranog da ubije samog Thanosa u stripu, ovde došao do toga da bude veseli ćelavko koji ne razume prenesena značenja.
I na drugoj strani - previše likova je previše likova. Thanos je potpuni višak, ne služi ničemu (kao ni Collector), baš kao što Chitauri nisu služili ničemu u Avengersima. Ali dok su Avengersi imali džokera u vidu Toma Hiddlestona koji je Lokija odigrao sa strašću, a i Whedon ga je solidno napisao, ovde, avaj, Ronan The Accuser predstavlja samo dobar dizajn za ekšn figuru i ništa drugo. Motivacija mu je jedva natuknuta, villain monolog mu je isprazan, a metode su mu blago rečeno besmislene jer ako je već dovoljno da samo dotakne tlo da bi uništio planetu, verovatno postoji mnogo boljih načina da se to učini do da se ogromnim kosmičkim brodom zaleti u nju pored cele protivvazdušne odbrane...
Naravno, ovaj manjak osnovne taktičke logike se proteže i na scene borbe koje su besmislene, režirane bez osećaja za ritam (Rakun se popne na Groota na koga puca celokupno obezbeđenje zatvora i onda lamentira da nema pušku???) i pate od toga da sami glumci rade stantove koji onda ne izgledaju sjajno. Winter Soldier je ovde u ogromnoj prednosti jer je kaskaderski i koreografski deo tog filma bio besprekoran. Ovde je samo postprodukcijski deo nešto što vadi inače nenadahnutu akciju.
Suma sumarum - slabo i razočaravajuće. Rakun i Groot su ukrali šou i film u kome bi oni vodili paradu bi bio bolji. Ali narod se smejao a na kraju i tapšao tako da - sa publikom se ovo ipak konektuje. 3D je solidan.
Quoterežiser je bivši Tromin scenarista
Додуше, тај режисер је снимио један прилично добар анти-суперхеројски филм (можда је кључ у овом "анти").
ja, naravno, ne znam šta je ovaj galaksi 'film', niti želim da znam, a kamoli da ga gledam, ali sam svejedno okačio ovo što je meho napiso na fb zidu boba živkovića (jer mu je ovaj dao 11/10!) - čisto da nerviram njegove prišipetlje i drvene advokate koji su se razduševili tom tvorevinom. :)
Тај Галакси филм је нешто што судећи по трејлеру изгледа врло досадно.
Stari se u novoj kolumni bavi bapskim diplomatskim lekovima za koje se opredelila sadašnja vlast.
http://starikadar.blogspot.it/2014/08/tito-i-ja.html (http://starikadar.blogspot.it/2014/08/tito-i-ja.html)
"Четири дана касније, у Нашим новинама, у ауторском тексту ,,Шкороликс", без јасног разлогаогласила се и некадашња естрадна звезда, Димитрије Војинов, тврдећи да се овом сменом отвара ново поглавље у репресији над медијима у Србији. ,,После овог случаја схватићемо како у нашим медијима више ништа није исто", најавио је помпезно Војинов."
http://www.politika.rs/rubrike/Pogledi-sa-strane/Operacija-Cenzura-dokapitalizacija.sr.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ištvan je Ljiljin miljenik, dakle, biraj pažljivo reči kojim ćeš se obrušiti na Politiku jer će se ona obrušiti zauzvrat. :lol:
Koliko je taj Kaić reeeetko nekoherentan i nepismen T_T
Ili je Politika rešila da otvori svoje strane bar jednom upražnjavatelju automatskog pisanja.
Uf, koliki wall of text.
Inace, meni su se GOTG veoma svideli. :-)
Ko je taj Ištvan Kajić? 8-)
Mehmete u roku od desetak dana sam u Danasu bio proglašen za ultradesničara a u Politici za bivšu estradnu zvezdu. Ipak, teši me to što sam jedan od retkih kolumnista koje prenose i NUNS i Novi Standard. :)
Zanimljivo je da jesam u Našim novinama pisao jednu kolumnu u kojoj sam kritikovao Politiku ali ovaj tekst o Srđanu Škoru nije to... No, ja sebe još uvek smatram kolumnistom Politike "na službenom putu" dok se ne završi sada već bezmalo dvogodišnji sudski proces sa Srđom Trifkovićem...
Bilo je to poslednje vreme medijskih sloboda kada su u Politici kolumnašili Crippled Avenger i Marchello the Rapper... Just like in the old days on Serbian Caffffffe.
Urednik rubrike Pogledi sa strane, Branislav Radivojša me je svojevremeno u kolumni 'Maja i Milan" ispravio i umesto formulacije "predsednik" naglasio da treba reći "doskorašnji predsednik, a sada predsednički kandidat" jer pisao sam o Tadiću i bio je april mesec 2012. godine.
Sada moj nekadašnji urednik nema problem ni sa tim što sam "bivša estradna zvezda", što valjda sugeriše da je svojevremeno angažovao u najboljem slučaju "altuelnu estradnu zvezdu", a ni prezimena mi se više ne seća. Kad se setim njegove priliežnosti prilikom opisivanja Tadića, žao mi je što se za mene nije postarao bar da mi prezime tačno izađe...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Trebalo je da objasniš da ti samo propagiraš američku praksu po kojoj se svako ko je ikad bio predsednika SAD do kraja života oslovljava sa "predsedniče". :lol: A i da promeniš prezime da se uklapa sa onim što piše Kajć.
Ja i jesam bio vođen tom američkom praksom.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Konačno, istorija je pokazala da smo bili u pravu.
http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/08/doba-konacno.html (http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/08/doba-konacno.html)
Čestitamo! Hoćeš li biti potpisan?
Da, Danilo i ja, reditelj i njegov scenarista, dakle četiri imena. E sad, kako će to biti formulisano na špici treba da se dogovorimo. Čitali smo njihovu adaptaciju, dosta se razlikuje ali pre svega u pojednostavljivanju naših elemenata tako da i dalje okosnicu svega čini naš tekst.
Ode jedan od ljudi zbog kojih sam odlučio da se bavim filmom...
http://variety.com/2014/film/news/menachem-golan-who-headed-cannon-films-dies-at-85-1201278731/?utm_source=sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=breakingnewsalert (http://variety.com/2014/film/news/menachem-golan-who-headed-cannon-films-dies-at-85-1201278731/?utm_source=sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=breakingnewsalert)
РИП :-( Добар је то човјек био.
Quote from: crippled_avenger on 09-08-2014, 00:50:03
Konačno, istorija je pokazala da smo bili u pravu.
http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/08/doba-konacno.html (http://dobanevinosti.blogspot.it/2014/08/doba-konacno.html)
Čestitke!!!!!!!!!!
Čestitam!
Lagani osvrt na nove detalje u vezi sa Sajmom knjiga i odlukama koje će morati da donesu naši filmski festivali.
http://novikadrovi.blogspot.it/2014/08/rec-i-smisao.html (http://novikadrovi.blogspot.it/2014/08/rec-i-smisao.html)
Hajp za Mad Max: Fury Road je dostigao takvo usijanje da je potrebno da čovek samog sebe povremeno ošamari da bi se setio kako je premijera tek za godinicu dana. Cracked doprinosi:
http://www.cracked.com/quick-fixes/4-signs-mad-max-4-probably-craziest-movie-ever-made/ (http://www.cracked.com/quick-fixes/4-signs-mad-max-4-probably-craziest-movie-ever-made/)
Pogledao sam CAPTAIN AMERICA: THE WINTER SOLDIER Braće Russo. Nažalost, ovaj film mi spada među manje uspele Marvelove ekranizacije pod Feigeovim okriljem, premda je svakako bolji od THORova, ali je slabiji i od prvog dela. U ovom filmu, ruku na srce, postoji nekoliko uspelih rešenja, rekao bih čak da je jedno od fundamentalnih dobro a to je kako Captain America egzistira u savremenom svetu. Međutim, sve ostalo je prilično užasno. Za početak, režija Braće Russo je neviđen krpež. Dramske scene su urađene kao u nekoj osrednjoj televizijskj seriji, s tim što na televiziji to izgleda koliko-toliko bolje jer ima barem dinamičan scenario. Ovde je scenario bezmalo nepostojeći, to je jedan katatonični niz situacija, nekih kao dramskih otkrića i nekih akcionih scena koji zapravo ne vodi nikuda, svega ima samo nema likova, neke njihove jasne i koherentne aktivnosti ili odnosa.
Možda su Braća Russo mislili da je to što nema ničega na nivou scenarija nekakva ogoljenost, minimalizam u izrazu, ali zapravo nije.
Kad je reč o režiji, ona je sastavljena iz dva segmenta. Dramske scene su kao iz neke serije a kad počne akcija onda preuzima druga ekipa, efektdžije i kaskaderi i počne drugi film. To mislim i figurativno i bukvalno. Kada krene akcija, krene mnogo dinamičnije kretanje kamere, krene više telesnosti u kadru, ali isto tako svaka krupna scena je preuzeta iz nekog klasika - recimo borba Capa i modernizovanog Harriera je naravno iz TRUE LIESa (a već je preuzimana u četvrtom DIE HARDu), tuča u liftu je prepisana iz trećeg DIE HARDa, čak dve pucnjave su jako slično onoj čuvenoj iz HEATa, a finale je kao ona heli-carrier scena iz AVENGERSa.
Dakle, ovaj film kada krene akcija postaje bukvalno drugi film, i to neki vrlo poznat koji smo već gledali. Iako je akcija korektno realizovana, ona toliko odskače od celine da ne ostavlja pravi utisak.
I konačno tu dolazimo do ideologije. Čini mi se da velika aktuelnost Capa ne pomaže zapravo ideološkoj agendi koju autori vertovatno iskreno pokušavaju da promovišu. Naime, pomeranje ozbiljnih društvenih pitanja u infantilizovane forme neumitno dovodi do infantilizacije samog problema. Otud je angažman Roberta Redforda naročito tragičan. Doveden je da bude pokazan kao mečka, da bi nas podsetio likom i imenom na poznate filmove koji su potkopavali sistem tokom sedamdesetih, međutim danas on izgleda kao vlastita parodija, a subverzija sedamdesetih deluje kao neki stripovski fetiš. Da se razumemo, imamo i ranije primere takvog fetipšizovanja ikona iz sedamdesetih, recimo Gene Hackman u ENEMY OF THE STATE koji je zapravo manje-više senzibilizirao narod za Snowdenova otkrića a aludirao je na Coppolin CONVERSATION. Međutim, momenat u kome NSA nadzor, likvidacije i sl. postaje predmet delatnosti odmetnutog nacističkog naučnika koji se aploudovao u kompjuter a to sve rešava paleokonzervativac Captain America, neumitno dolazimo do rizika da i probleme privatnosti tretiramo kao zaplet iz stripa a ne ozbiljnu pretnju.
U filmu ALL THE PRESIDENT'S MEN Redford je prikazao istinitu priču i ozbiljnu pretnju koja je rešena jednim novinarskim remek-delom, dočim je CAPTAIN AMERICA rešen opštim curenjem podataka što je upravo ono što ne bi smelo da se desi jer daje za pravo protivnicima sloboda.
Naravno, kao što su nacisti davnih dana izgubili svoj istorijski smisao i postali negativci iz filmova, to je uradila i CIA i američka obaveptajna zajednica. Otud, jedini ideološki iskorak ovoga filma je to da Marvel priznaje kako njegov property mora da se transformiše u skladu sa duhom vremena i da ljude ne raduje postojanje organizacije kao što je SHIELD, barem ne ovih dana.
Pokušaj Capa da vrati superheroje i supranacionalne organizacije u okvire ustavnih ovlašćenja jeste zanimljiv detalj ali nije dovoljan adut da se istinski podnese ovaj ipak nedorasli film.
* * / * * * *
Pošteno. Zamerke na mestu. Meni je doduše akcija bila tako dobro snimljena da mi je bez problema iznela ceo film ali svakako si ga dobro pozicionirao - slabiji od prvog Kapetana ali bolji od Torova.
Što se tiče citata iz tuđih filmova, to je svakako postao (ne samo Marvelov) manir lately - Guardians of the Galaxy je prepun toga, recimo (već i ptice na grani znaju da prva scena sa odraslim Peterom Quillom omažira Raiders of the lost Ark), pa sam čak i po prvi put prošlog vikenda gledao Expendables 2 i negde u desetom minutu ekspendablsi zabiju motocikl u helikopter u jednoj rutinskoj akciji koja očigledno ne treba da bude scena po sebi nego citat Terminatora 2. Savremeni akcioni film je u posttarantinovskoj eri postao neka vrsta spomenara, reklo bi se...
U novom tekstu za Playboy sam kroz priču o promeni paradigme među holivudskim akcionim herojima zaopravo postavio pitanje, postoji li i dalje akcioni film...
Kad je reč o ekranizacijama stripova, tu prevashodno mislim na Marvel ali se plašim da će i DC uskoro da postane sličan, više nije jasno šta uopšte snimaju i o čemu se tu radi. Rekao bih da je Marvelov IP postao bitniji od filmova samim filmmejkerima. Problem CAPa je između ostalog u tome što su oni doveli reditelje koji očigledno nasleđuju infrastrukturu u pogledu akcije, a zadatak im je da uobliče ostalo. Kada se tako radi potpuno je prirodno da neko kome akcija nije pod A ne pokazuje neku preveliku kreaciju, a s druge strane specijalisti za akciju vrlo često nude oprobana rešenja i to je to, tuče kao iz BOURNEa, akcione scene sa vozilima i pucnjave kao iz navedenih filmova itd.
Razlog je što filmovi više nemaju integritet nego se sklapaju iz elemenata koji su vrlo često u koliziji. Aktuelni Marvelovi filmovi podsećaju na SFRJ, previše naroda sa previše različitim istorijama na malom prostoru, predati na čuvanje ljudima koji su se prevashodno zakleli na vernost, a ne zato što su najbolji stručnjaci. I to onda rezultira filmom u kome posle svake scene bilo šta može da se desi, koji maltene posle svake scene može i da se završi.
Marvel je preopterećen komunikacijom sa svojom strip fanbazom koja je bučna ali zapravo mala. Međutim, to je publika koja ima tendenciju da se bavi nevažnim umesto važnog i koja je očigledno zadovoljna kada im junaci liče na crteže, i to im je važnije nego da li likovi i priča dramski funkcionišu.
Ono što će odložiti zasićenje superherojskim filmom jeste ta modularnost gde je svaki film kao po jedna epizoda serije i gde neko ko je već investirao deset sati života neće moći da odoli a da ne pogleda i sledeće. Tako da će paradoksalno, možda od tog zasićenja pre stradati DC jer ima šanse da gledaoci odbiju da uđu u njihovo vrzino kolo kada su već u Marvelovom.
E sad, akcioni film ni mimo ovoga ne opstaje van nekog žanrovskog hibrida pre svega sa SFom kao žanrom koji ima najpouzdaniji internacionalni odjek i publika je ostala željna ortodoksne akcije. Otud čak i smeće kao FAST AND THE FURIOUS razvaljuje jer je narod željan dobre, obične akcije, pa ceni čak i onu koja nije dobra. A kada neko recimo snimi TAKEN, postiže nivo polubožanstva.
Sve se slažem. Taken ili, recimo Raid pokazuju kako može lukrativno da bude kad izađeš iz šablona, ali naravno, to su stvari rađene izvan holivudske produkcije koja je sada već poptuno van kontrole sa budžetima i njima odnosnim risk reductionom. Mislim, kad jedan Guardians of the Galaxy košta 170 miliona dolara, jasno je da se šablon nameće kao jedini prihvatljiv modus operandi.
Naravno, a isto tako kada jedan EDGE OF TOMORROW bude s jedne strane faktički isplaćen preko internacionalnih tržišta, ali zbog slabog skora u SAD ponese titulu promašaja, onda je jasno da se iskorak generalno obeshrabruje. EDGE OF TOMORROW je doduše stekao status "dobrog filma" ali akcija se snima da bi pravila pare a ne da bi je post-festum cenila kritika. U tom smislu, potpuno je jasno što sutra neki šef studija, uprkos statusu koji ima EDGE OF TOMORROW kao "dobar film" neće želeti tako nešto već recimo Capa.
O visini budžeta da i ne govorimo. Kada je reč o tako ambicioznim filmovima, oni su skupi iz više razloga, jedan od njih je ogromna količina efekata koji moraju da se urade intenzivnim tempom kako bi se stiglo do premijere. Ljudi ni ne slute npr. koliko CGIja ima u današnjim srpskim filmovima, i tu ne mislim samo na MONTEVIDEO već u ovim običnim. Da ne govorimo dakle, koliko takvih ekekata koji zahtevaju vreme i ljudstvo ima u jednom Capu gde maltene u svakoj sceni ima nešto što je na nekom nivou CGI, ako ništa a ono uklanjanje sajli kojima se vuku kaskaderi u tuči.
Recimo, MALI BUDO ima 80 kadrova sa nekakvim CGI intervencijama...
Da, mada je to sad zanimljiva dilema: CGI bi trebalo da olakšava i pojeftinjuje produkciju a na kraju je poskupljuje, plus, a ovo nije beznačajno, filmovi sa srazmerno malim CGI udelom (u koje čak i Winter Soldier spada) dobijaju fantastično oduševljene reakcije. Mad Max: Fury Road bi mogao da pregazi sve pred sobom naredne godine na ime svog old school pristupa akciji.
Mislim da je u godini kada su snimljena dva najbolja superherojska filma ikada - WINTER SOLDIER i GOTG - sasvim normalno naići na nerazumijevanje javnosti, posebno one koja je na payrollu DC-ija.
CAP 2 je najsubverzivniji film u onoj mjeri u kojoj pravi distinkciju između vladanja i upravljanja u SAD, gdje ex-nacisti ne figuriraju u prvoj sferi, ali otkriju da je sasvim jednostavno uploadovati nacističku ideologiju u ovu drugu, kao komplementarnu, kao onu ispisanu istim programskim jezikom (ako se to tako kaže). U tom smislu, u SAD se politike mijenjaju, ali način upravljanja je isti, što Hidra vidi kao osnovnu slabost sistema ali i prednost za sebe.
Hahahah, dobro, dajte sad da čujemo šta kvalifikuje GOTG za plasman iznad Avengersa i prvog Kapetana Amerike. :lol:
To što je genijalan film, lost gem iz 80tih.
opet Will nešto muti :)
Ja danas gledam GOTG, da vidimo da li će biti dosadan koliko Avengersi. :lol:
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 12-08-2014, 12:43:42
To što je genijalan film, lost gem iz 80tih.
Pa, da, ali bliži The Last Starfighteru nego Empire Strikes Backu.
Quote from: Father Jape on 12-08-2014, 12:46:08
Ja danas gledam GOTG, da vidimo da li će biti dosadan koliko Avengersi. :lol:
Nije da meni GOTG nije bio simpatičan ali ta dva filma nisu čak ni u istoj klasi.
Pogledao sam celu prvu sezonu serije HALT AND CATCH FIRE Christophera Cantwella i Chrsitophera C. Rogersa i mogu reći da je ovo jedno od najvećih ako ne i najveće uživanje koje nam je pružila televizija u poslednjih par godina, a ako ne računamo nove sezone kvalitetnih serija, sigurno najveće.
Neizvesna je budućnost ove nove AMC serije no to sada nije ni važno jer ako se HALT AND CATCH FIRE ne produži ostaje nam ova briljantna prva sezona koja kreće kao derivat MAD MENa i BREAKING BADa, dve najbitnije AMC serije da bi zatim postala nešto potpuno autentično i "svoje".
Ono po čemu je HALT AND CATCH FIRE autentična je dobro primetio kritičar magazina Time koji je konstatovao da je ovo serija o "stvaranju" a ne o destrukciji, odnosno da je ovo serija o sučeljavanju "stvaranja" i "destrukcije" dočim je veći deo najpopularnijih i najcenjenijih serija mahom inspirisan korozijom ove ili one vrste.
Naravno, nije HALT AND CATCH FIRE lišena korozivnosti ali je ovo redak slučaj gde potreba za stvaranjem razara junake, njihove psihe i njihove odnose sa okolinom.
U tom pogledu, mislim da svako ko se na bilo koji način bavi kreativnim poslom može da se identifikuje sa ovim junacima. Cantwell i Rogers uspevaju da ponude svežu interpretaciju mannovsko-hawksovskog lika profesionalca koga vizija i zadaci potpuno progutaju a producenti su sakupili briljantnu glumačku ekipu tako da Scoot McNairy, Lee Pace, Mackenzie Davis i Kerry Bishe uspevaju da naprave izuzetne likove, čiji potencijal svakako može da se protegne na nekoliko sezona.
Rekonstrukcija epohe je vrlo vibrantna, i naravno Paul Haslinger sa muzičkim urednicima, kostimografi, scenografi i svi ostali imaju prostora da se iskažu. Ambijenti u kojima se serija dešava istovremeno deluje fetišizovano ali imaju u sebi i element "iznošenosti", deluju korišćeno i autentično, a sve naravno još bolje funkcioniše kada su scenaristi bez mnogo ironije rekonstruisali i mentalitet osamdesetih kroz likove.
Kao što su MAD MEN kroz bavljenje reklamom prikazani kao trendseteri, tako su i Cantwell i Rogers svesni u kojoj meri su njihovi junaci deo miljea koji je oblikovao našu sadašnjost. Ipak, u tom potenciranju "značaja svoje priče" dejstvuju vrlo diskretno.
HALT AND CATCH FIRE po svom pristupu i pojedinim angažovanim autorima asocira na RUBICON. Čak i ako je zadesi ista sudbina, ne sumnjam da će imati kultni status i da njeni autori imaju budućnost.
Ja uvijek mutim. Ja sam čovjek službe.
End baj d baj, GOTG rocks!
GotG je dosta gledljiviji od Avengersa!
Nakon pozitivnog rivjua one abominacije od novog Spajdermena 2, i negativnog rivjua najnovijeg, možda i najboljeg Marvelovog filma do sada, s velikim žaljenjem moram da konstatujem da je Mehov geek cred gotovo u potpunosti potrošen!
ša tije reko!!!
U ovakvim trenucima, kad vidim da je ceo svet poludeo a da sam ja u pravu, shvatam da je moja sveta dužnost da istrajem i pomognem svima da vide.
Quote from: Meho Krljic on 12-08-2014, 23:58:24
U ovakvim trenucima, kad vidim da je ceo svet poludeo a da sam ja u pravu, shvatam da je moja sveta dužnost da istrajem i pomognem svima da vide.
samo nastavi, meho!
bez kompromisa!
evo, recimo, mene je bob anfrendovao zbog ovog tvog pisanija o galaksiji koje sam mu iskopiro! :)
neki ljudi prosto NEĆE DA VIDE!
Quote from: Ghoul on 13-08-2014, 00:09:26evo, recimo, mene je bob anfrendovao zbog ovog tvog pisanija o galaksiji koje sam mu iskopiro!
ozbiljno!? xrofl
Mislim da je sasvim realno da se ljudi isključuju iz života zbog hejtovanja GOTG.
To je ta internet miopija kada ljudi umesto da vide razložne i neoborive kritike filma koji im se dopao tvrde da je to "hejt". :lol: :lol: Zanimljivo je kako nas internet pretvara u bipolarne likove gde je svaka reakcija ekstremna - ili se radi o najboljem filmu EVR ili o najvećem govnetu u istoriji defekacije. No, dobro, blage reči i odmeren stav će uvek prevladati.
Čuo sam i opaske da nisam dovoljno geek ako mi se ne dopada GOTG i to od strane ljudi koji, primećujem sa uvažavanjem, nisu ni čitali rečeni strip*. :shock:
*pritom ovde ne mislim na Miloša.
Quote from: Meho Krljic on 13-08-2014, 08:26:24
To je ta internet miopija kada ljudi umesto da vide razložne i neoborive kritike filma koji im se dopao tvrde da je to "hejt".
zapravo, u slučaju tvog rivjua čule su se druge kvalifikacije, kao npr. "veću gomilu gluposti nisam pročitao" itsl.
ps: pritom ovde ne mislim na boba.
Dobro, gluposti su svakako iritantne za svakoga.
Evo malo istorije GOTG, za razbibrigu:
http://io9.com/12-guardians-of-the-galaxy-facts-the-movie-wont-tell-yo-1608362478 (http://io9.com/12-guardians-of-the-galaxy-facts-the-movie-wont-tell-yo-1608362478)
da li to ljubav pravi od nas slabiće? :)
Sve što ljubav pokvari, popraviće teretana, ne brinem ja.
Koješta. Internet i služi da se kaže da je određeni film najbolji film svih vremena, posebno ako taj film zaista jeste the best film ever! Isto tako, na netu se hejtuje, a u stručnim časopima se govori umjereno i pišu kritike. :D GOTG hejt... stop!
P.S. GOTG koji su pisali DnA daleko je bolji od originala.
zar ne bješe SNOWPIERCER best film ever? :)
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 13-08-2014, 11:41:46
P.S. GOTG koji su pisali DnA daleko je bolji od originala.
To se valjda podrazumeva??? Daleko je bolji i od ovog koji piše Bendis sada.
Pa da, SNOWPIERCER je bio best film ever, pa onda EDGE OF TOMORROW, pa sad GOTG.
Bendisov GOTG mi nikako nije legao.
Hahaha, Edge of Tomorrow :lol: :lol: :lol: :lol: Mislim, drag je to film, al ne preterujmo sa tim Best Evr!!!!!!!!!
Bendis je kul i požrtvovanog Starlorda koga su DnA onako veličanstveno ubili u Thanos Imperative pretvorio u plavušana sa daddy issuesima. Mnogo toga tom čoveku ne možemo oprostiti, ali ovo mu posebno ne možemo oprostiti.
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 13-08-2014, 11:48:07
pa onda EDGE OF TOMORROW
nisam znao da si dukatlija 8-)
Šta je to nekakvi dukatilija? Dukljanin? Nisam.
Šalu na stranu, ali Marvel je posao brend i u nas. Primijetio sam da su i kod nas ljudi - sasvim obični laici kada je u pitanju strip - počeli da reaguju: "A, pa to je Marvelov film, to mora da se gleda." Marvel je postao novi Pixar: dovoljno je da vide logo i idu da gledaju.
Dukatlija je fan Toma Kruza!
Nisam ja fan tok nekakvog Toma Kruiza, ali jesam fan najboljih filmova ikada.
Oh, uzgred, u svoj ovoj gužvi oko GOTG zaboravismo da pomenemo kako je Vin Dizel takoreći najavio da će Marvel snimati film po Inhumansima. (http://www.newsarama.com/21850-vin-diesel-teases-new-marvel-film-franchise-on-facebook.html) Nagađam da će Vin igrati Black Bolta!!!! :-| :-| :-|
Ja za Gorgona. :)
Ni to nije besmisleno. Ja sam se priklonio Black Boltu jer bi bilo smešno i zanimljivo da posle filma u kome je koristio samo glas, glumi u filmu gde njegov lik ne sme da ispusti ni jedan glas. :lol:
http://the-toast.net/2014/08/11/family-now/ (http://the-toast.net/2014/08/11/family-now/)
Eto, neko barem shvata :lol:
Pogledao sam VARVARE Ivana Ikića i moram priznati da mi se film dopao u toj meri da se plašim da će proći možda manje zapaženo nego što zaslužuje. Naime, u političkom pogledu ŠIŠANJE je zauzelo ovaj prostor u lokalu sada već davne 2010. godine a estetski ga je u internacionalnim okvirima zauzeo KLIP 2012. godine. Tako VARVARI izlaze kao svojevrsno dete ŠIŠANJA i KLIPa, i svi to pominju iako je zapravo reč o vrlo samostalnom filmu koji možemo definitivno smetstiti u hronološki niz sa TILVOM ROŠ i KLIPOM ali ga sigurno treba sagledavati samostalno.
Ikić slično Maji Miloš voli dinamičnu, viscenralnu inscenaciju sa naturščicima u glavnim ulogama, ali se isto tako ne samo ne odriče priče već na kraju nudi priču koja ima jasne sukobe, melodramu, transformaciju junaka i vrlo dobro poentu. Ako pogledamo slične istočnoevropske filmove kao što je recimo MOJ PES KILER, sa prošlogodišnjeg Roterdama, VARVARI su neuporedivo superiorniji rad.
Ovo je konačno film o navijačima kojim će navijači biti prezadovoljni. Ikićev prikaz mačizma sam po sebi nije mačo ali je jako efektno rekonstruisana njihova svakodnevica, atmosfera srpskog fudbala na obodima prve i druge lige, samoviđenje tih momaka i ono što oni jesu gledano sa strane, sve prožeto prisustvom socijanih mreža.
Film uključuje i scene dolaska na demonstracije i paljenje ameičke ambasade ali je u ideološkom pogledu film vrlo uzdržan i korektan, premda naravno ab initio pokazuje svoj stav time što se bavi junacima koji su bili među par stotina izgrednika ali ne i ljudima koji bili među nekoliko stotina hiljada mirnih učesnika skupa "Kosovo je Srbija". Međutim, ideološka agenda junaka je više deo njegovih karaktera nego što ima veze sa samim angažmanom filma i u tom smislu drago mi je što se autor uzdržao od pljuvanja po Srbiji iako je bio u prilici.
Fotografija Miloša Jaćimovića je drugačija nego u Ležajićevom TILVA ROŠU, mnogo je prljavija, dinamičnija u pokretu, i u svakom kvadratu donosi teskobu Mladenovca za razliku od TILVE gde je zapravo unutar ruševina junacima lepo.
Ako je TILVA ROŠ film o najdužem letu između srednje škole i fakulteta, VARVARI su film o dugoj zimi srpske omladine koja ispoljava agresiju u ambijentu koji je na svaki način generiše.
Uprkos tome što možemo da kažemo da je Ikićeva slika situacije sistematski crna, od medija koje junaci prate, preko ponašanja okoline, do njih samih, ni za šta u ovom filmu ne mogu reći da je prevelika konstrukcija.
Novitet koji Ikić donosi u naš savremeni film jeste dobra interakcija naturščika i profesionalnih glumaca koja se ranije javljala kao problem. Ovde naturščici uopšte nemaju provlema u istom kadru sa profesionalcima i odlično se snalaze. Tome sigurno doprinosi i odlična montaža.
Voleo bih da se VARVARI izbore za svoje mesto ovde pored ŠIŠANJA i u inosranstvu, pored KLIPA. Teško je oteti se definiciji da je ovo "muški KLIP" jer ona dosta toga olakšava, ali svakako da je ovaj film i više od toga.
* * * / * * * *
Military buttons disappear and face-melting could be cut as the Japan-owned studio preps the Seth Rogen comedy
This story first appeared in the Aug. 22 issue of The Hollywood Reporter magazine.
Sony Pictures is pulling out all the stops to keep its Seth Rogen-James Franco North Korea-set comedy The Interview from igniting a tinderbox.
Sources say the studio is digitally altering thousands of buttons worn by characters in the film — which on Aug. 8 was pushed from October to a prime Dec. 25 release — because they depict the actual hardware worn by the North Korean military to honor the country's leader, Kim Jong Un, 31, and his late father, Kim Jong Il (showcasing military decorations would be considered blasphemous to the nuclear-armed nation).
The film, about a pair of TV journalists recruited by the CIA to assassinate the North Korean despot, has become a hot potato for the studio, which is owned by Japan's Sony Corp. (the country recently has taken steps to ease tensions with its enemy to the West after decades of icy relations). Sources say the studio is considering cutting a scene in which the face of Kim Jong Un (played by Randall Park) is melted off graphically in slow motion. Although studio sources insist that Sony Japan isn't exerting pressure, the move comes in the wake of provocative comments from Pyongyang that the film's concept "shows the desperation of the U.S. government and American society." (Directors Rogen and Evan Goldberg are in fact Canadians.) An unofficial spokesperson for the rogue nation took issue with the satirical depiction of the assassination of a sitting world leader and on July 17 asked President Barack Obama to halt the film's release.
It is unlikely that North Korea is just now catching wind of the film's hot-button storyline given that THR first wrote about The Interview and its plot in March 2013 (Dan Sterling wrote the screenplay). What's more likely irking Kim Jong Un — a noted film buff, like his father — is the use of the military hardware, which can be seen in the film's first trailer released in June.
A source close to Sony's decision-making says the move to alter the hardware was precipitated by "clearance issues," particularly because it involves a living person, Kim Jong Un. As for the face-melting scene, this person says the filmmakers are just trying to gauge whether it's funny. After a Pyongyang rep said Kim Jong Un likely will watch Interview, Rogen, who has otherwise stayed out of the controversy, tweeted, "I hope he likes it!!"
E-mail: Tatiana.Siegel@THR.com
More rumors today from the upcoming "Batman v Superman: Dawn of Justice", this time from an extra who worked ten days on the set who posted two bits of news to Geek Tyrant.
POTENTIAL MAJOR SPOILERS AHEAD
The first was that one scene involves Batman breaking into Lexcorp to steal kryptonite. Another is that Lex Luthor has gotten his hands on General Zod's body. That was followed-up by a report at Badass Digest who say those two mentioned rumors are correct, and adds some information as their own:
"Lex has been gathering pieces and debris from the World Engine and he has used them to synthesize Kryptonite. Meanwhile he has also gotten ahold of Zod's corpse, and it is the key to his master plan to defeat Superman. He uses that tissue to... well, that would be spoiling. But Superman hasn't been defeated many times in the past. You can probably connect the dots from here."
They then posted an image of a silhouette that suggests Luthor is responsible for creating Doomsday.
In more confirmed news, photos of Amy Adams and Scoot McNairy at work on the film's set have also gone online on social media. A photo of Adams is here and McNairy is here.
U stanu Brođanina našli više odsječenih muških spolovila
Muškarac (52) iz Slavonskog Broda spolovila je čuvao u teglama s formalinom. Pretpostavlja se da ih je odrezao s tijela u mrtvačnicama ili negdje na patologiji. Muškarac nema policijski dosje i obiteljski je čovjek. Trenutno je u pritvoru
Četvrtak, 14. 8. 2014. u 11:28, zadnja izmjena prije 45 minuta Piše: Franjo Lepan
Policajci PU Brodsko posavske u srijedu su u Slavonskom Brodu uhitili muškarca (52) kod kojeg su u stanu pronašli nekoliko staklenih tegli u kojima je u formalinu držao muška spolovila.
Pretpostavlja se da su odrezana s tijela muškaraca u mrtvačnicama ili negdje na patologiji.
Muškarac je još uvijek u pritvoru i nad njim se povodi krim istraga, potvrđeno je iz policije, nakon koje će biti prepraćen Općinskom državnom odvjetniku.
Još uvijek se ne zna kako je policija saznala za 'kolekcionara', ima li on kakve veze s pogrebnim poduzećima ili bolnicama. Jedino se zna da nema policijskog dosjea i da je obiteljski čovjek.
Pogledam sam EXPENDABLES 3 i mislim da je reč o ostvarenju koje je podjednako loše i žalosno kao i prva dva. Ipak ima nekoliko detalja koji su obradovali Starog:
1) Film počinje i završava se u dve različite despotije u kojima se govori srpski jezik. Prva nema ime ali u njoj je prikazan oklopni voz koji juri dakle sigurno nije Srbija jer u Srbiji nema takvih pruga. Druga se zove Azmenistan (ime liči na Gazimestan). Lepo je da je srpski postao lingua franca.
2) Melster je u dobroj formi, i igra čoveka koga žele da isporuče u Hag.
3) Film pruža zanimljiv komentar stanja u regionalnoj savremenoj umetnosti. Naime, agenti CIA i Albanci koriste artefakte savremene umetnosti za svoje mutne poslove a sastaju su u Muzeju savremene umetnosti. Posle njihovih aktivnosti,. Muzej savremene umetnosti zreo je za renoviranje.
4) U filmu se pojavljuje veliki broj bugarskih žrtava tranzicije a u jednom trenutku se pokazuje sudbina javnog sektora u tranzcionim zemljama - razara se prilično velika građevina starog hotela koja je u stvarnosti sazidana i napuštena zgrada bolnice, nešto kao beogradski soliter Kliničkog centra.
5) Kada Stallone ubije Mela, kaže repliku "Ja sam Hag" čime pokazuje ubilačku prirodu tog suda, koji kao i ovaj junak radi kao plaćenik američke vlasti.
Pogledao sam RAZREDNI SOVRAŽNIK Roka Bičeka. Retko kada mi se ne dopadaju stvari koje rade ljudi koji se zovu Rok ili Roko, od Roka Petrovića do danas, no Rok Biček je jedan u nizu koji su podbacili. Nažalost, RAZREDNI SOVRAŽNIK nije dorastao velikim očekivanjima koja sam imao. Ipak, prikazan je u Nedelji kritike u Veneciji a imao je i pozitivne utiske kod relevantnih kritičara.
Nažalost, film je površna, pseudo-polemička i vrlo teatralna priča o sukobu profesora starog kova koji pati od svojevrsnog pedagoškog autizma i grupe đaka koji su smekšali od liberalne paradigme koja je zavladala u školstvu i svaku vrstu "tvrđe pedagogije" doživljavaju kao "nacizam". Tema omladine čije je poimanje stvarnosti bazirano pre svega na pravima a ne na obavezama je zanimljiva i koliko čujem od edukatora iz moje okoline, ima dosta takvih tendencija. Ipak, Biček od toga ne uspeva da napravi zanimljiv film. Sve vreme pokušava da spusti loptu ne bi li izbacio ideje u prvi plan. Film je čak tako i kadriran, sa mizanscenima koji nisu previše "duboki", kao da tenzija i sukob ideja postoje između nas i junaka ali na kraju taj underplay ne daje značajne rezultate.
Ne mislim da bi film bio bolji da je žustriji ili realističniji poput HALF NELSONA, nepretenciozniji i inspirativniji poput DEAD POETS SOCIETY i GOOD WILL HUNTINGa ili socijalno demistifikujući poput MAJSTORI, MAJSTORI, ali baš ovo što Biček želi da snimi, Francuzi rade mnogo bolje.
Naročito su neuverljivo postavljeni likovi učenika koji su sušta suprotnost mucave i polupismene omladine koja je zavladala srpskim filmom od kada je počeo trend "snimanja naroda" sa naturščicima. Međutim, Rok Biček sasvim sigurno nije uspeo da ponudi alternativu tom konceptu kao što je recimo pružio Kechiche u BLUE IS THE WARMEST COLOR.
Stoga, Rok Biček je imao više sreće nego kvaliteta kada je skončao u Veneciji. Uprkos tome što je slovenački film daleko odmakao u pogledu raznovrsnosti žanrova, zanatskog nivoa i internacionalne afirmacije, kao i u pogledu radikalnosti poetika, Bičekov film više liči na onaj stari "slovenački film" iz predrasude ex-jugoslovenskog gledaoca - statičan, pretenciozan, spor. Rečju, dosadan čak i onima koji se ne mogu optužiti da im nedostaje strpljenja...
* 1/2 / * * * *
Taj Hag iz Expendablesa je pretpostavljam Međunarodni Krivični Sud (http://en.wikipedia.org/wiki/International_Criminal_Court) a ne neki od posebnih sudova za konkretne konflikte (poput onog za nas ili Ruandu ili onog najavljenog za Kosovo)?
Ne, mislim da je sud za konkretan konflikt a po slikama u materijalu kojim se junaci nadražuju, rekao bih da je Mel ubijao i belce i crnce, dakle, možda ide i za ex-SRFJ i za Ruandu. No, pošto film počinje u Africi i postoji scena trgovine oružjem, liči mi da ga tuže za Liberiju. :)
Pred Međunarodnim sudom pravde se mogu tužiti samo države... Mel jeste institucija ali nije država...
Namerno sam gore ostavio link da bude jasno na koji sud mislim. ICC
Quoteis a permanent international tribunal (http://en.wikipedia.org/wiki/Tribunal) to prosecute individuals for genocide (http://en.wikipedia.org/wiki/Genocide), crimes against humanity (http://en.wikipedia.org/wiki/Crimes_against_humanity), war crimes (http://en.wikipedia.org/wiki/War_crime), and the crime of aggression (http://en.wikipedia.org/wiki/Crime_of_aggression) (although jurisdiction for the crime of aggression[3] will not be active until 2017 at the earliest)
i takođe.
QuoteNot to be confused with the International Court of Justice (http://en.wikipedia.org/wiki/International_Court_of_Justice) (ICJ).
Dakle, verovatno je ICC u pitanju.
To na stranu, kao neko ko je sa dovoljnim uživanjem gledao prva dva Expendablesa, potpuno svestan njihovih nebrojenih mana, nagađam da ću uživati i u ovome.
Uživaćeš za nijansu manje jer je akcija jako konfuzna i PG-13 je, ali na fundamentalnom novu nije slabiji. Čak ima do sada najboljeg glumca u ulozi negativca.
Joj, taj PG13 će biti problem. Jedna od stvari koja je spasavala prva dva filma bio je R rejting. U tom smislu ja sam stalno u debati sa sobom da li uopšte da idem u bioskop ili da čekam unrated blurej verziju koja nam skoro sigurno sleduje (http://collider.com/the-expendables-3-rating/). S druge strane, hmmm, konfuzna akcija... Staloneova režija prvog filma u tom smislu nije bila vrhunska, ali nije ni padala ispod nekih prihvatljivih '80s standarda. West je akciju režirao zapravo bolje u nastavku mada su tu svakako problem pravile metanarativne doskočice koje su povremeno padale ispod nivoa prihvatljivog blama (Čak Noris fekts epizoda, kao i Willis/ Schwarzenegger razmena onelinera u finalu). Nadam se da je treći deo makar ozbiljniji u tom smislu da Hughes ne prekida akciju da bi ubacio tu vrstu geek fan servicea.
Glede negativca, da, radujem se Gibsonu u toj ulozi. Prvi film je imao častan pokušaj, dok je JCVD u drugom bio isuviše blizu osećaju jeftine direct to dvd produkcije za moj ukus a Scott Adkins je bio prilično neiskorišćen...
Imaj na umu, Simon West je ozbiljan reditelj, sa ozbiljnim dometima, njime se zlehuda sudbina poigrala pa je završio snimajući EXPENDABLES 3. Ovaj dečko nije dorastao zadatku, a izgleda ni montažeri koji su sastavljali materijal. Mada, ako imamo u vidu da se Sly jako meša u sve, ko zna da li je Patrick Hughes glavni krivac...
Kako god budeš gledao film, svakako kupi kartu da podržimo Mela...
Sve je to možda donekle rezultat promene targeta sa R na PG13. Mada ni Hughes zaista nije neki reditelj. Videćemo kako će se to završiti mada mi se čini da je film predodređen da bude komercijalno uspešan.
Stari o histeriji proistekloj iz ubistva Tijane Jurić.
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/detektivska-prica.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/detektivska-prica.html)
Vrlo lep obuhvat teme. Jedna od stvari koja valja da se zapamti apropo Slininog emotivnog razmišljanja naglas o restituciji smrtne kazne (a koje i nema veze sa statistikama koje tvrde da je u smanjenju stope kriminala manje važna težina kazne od efikasnosti pronalaženja počinilaca i brzine suđenja) je svakako ta da nije baš na izvršnoj vlasti, pogotovo ne na policiji da sugeriše javnosti kako bi neki zakoni možda trebalo da se menjaju ene bi li država lakše ubijala svoje građane.
Drugo je ovo što si primetio glede metoda pronalaženja počinioca i publikacije tog metoda. To je pogotovo zanimljivo u svetlu činjenice da već više od godinu dana imamo globalnu histeriju vezanu za sistematsko sakupljanje metapodataka građana kojima onda elementi vlasti mogu da pristupe po želji i mada su Srbi svakako skloni da vrte glavom i predviđaju skoru propast orvelovskoj distopiji u koju se Amerika pretvara, ovakvi slučajevi podsećaju da je kod nas to zapravo ozakonjena praksa nekoliko godina unatrag - internet provajderi i telefonski operateri čuvaju metapodatke svih svojih korisnika godinu dana unazad i vlast im može lako pristupiti kada proceni da je potrebno.
,,Zbog ovakvog monstruma i dela nekad mi je žao što je Srbija ukinula smrtnu kaznu, očigledno da naše društvo nije zrelo za evropske norme ponašanja."
U redu je da ovako nesto izjavi neko blizak zrtvi, ali nikako ministar.
,, Ruku na srce, Sjedinjene Američke Države i Norveška koje su iskovale pojam ,,serijskog ubice" odnosno izrodile Brejvika nisu članice EU, ali zemlje koje su odgojile Jozefa Fricla, zatim Volfganga Priklopila - otmičara Nataše Kampuš i Marka Ditrua svakako jesu. Dakle, nisu evronintegrisani manijaci finiji od naših.
Ali njihovi Ministri svakako jesu i mnogo ozbiljnije štite osnove pravne države. Uz dužno poštovanje prema Ministrovom roditeljskom instinktu, narodu ne treba otac več neko ko će voditi unutrašnje poslove, smireno, bez suvišnih emocija."
Ovim je manje-vise sve receno.
http://www.nin.co.rs/pages/article.php?id=88507 (http://www.nin.co.rs/pages/article.php?id=88507)
http://www.latino-review.com/news/exclusive-star-wars-episode-viis-villains-revealed (http://www.latino-review.com/news/exclusive-star-wars-episode-viis-villains-revealed)
Pogledao sam hrvatski krimić HITAC Roberta Orhela u kome se ovaj scenarista i reditelj dobrano oslanja na tradicije koje su postavili Zoran Tadić i Pavao Pavličić u svojim "metafizičkim" krimićima iz osamdesetih. Kao i za samog Tadića i za Orhela RITAM ZLOČINA ostaje nedostižan s tim što Orhel zamenjuje borhesovsku kontaminaciju žanra Scandi Noir elementom.
Rezuiltat je film koji je stalno na ničijoj zemlj9i između svedenog art-housea i ambicioznijeg televizijskog rada. Orhel voli disciplinovan izraz i understatement ali on i direktor fotografije tražeći takve atribute odlaze u sterilnost.
Uprkos tome što slično Tadiću niu Orhel nikada ne odlazi u klasični krimić, nudi dosta jasno razrešenje i tom popgledu je HITAC dosta pošten film.
Lepo je što Orhel obnavlja i nastavlja tradiciju autohtonog hrvatskog krimića koji su započeli Tadić i Pavličić. Šteta što ni on ne uspeva da se izvuče iz njenih problema kojih nije bilo samo u RITMU ZLOČINA.
* * 1/2 / * * * *
Stari na nišanu e-novina. http://www.e-novine.com/entertainment/entertainment-izjava-dana/107596-Genocid.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Možda je samo nesporazum, zaista nisi pojasnio je li ti draži genocid, proterivanja, DJ Maxa ili nešto drugo.
No, e-novine su zaista prenisko pale. Prenisko.
Zamijeniše riječ ''Tito'' sa riječju ''genocid''. Pa jel ih plaća Vučić ili Šešelj?
Pošteno govoreći, teško je ne biti napenaljen na e-novinama kada napišeš da je Republika Srpska pobeda. Ovo doživljavam kao znak da postižem ono što sam želeo...
produbljujem priču o egersovom "krugu", mislim da bi moglo biti zanimljivo Mehmetu...
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/krug.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/krug.html)
Pogledao sam LIFE AFTER BETH Jeffa Baene, neobično lošu indie horor komediju koja nije ni smešna ni strašna, samo je jako čudno da su se iskusni scenarista Jeff Baena i odlična glumačka ekipa okupili oko jnegčega ovoliko besmislenog.
Ako izuzmemo nepotistiički aspekt odluke Aubrey Plaze da igra u ovom filmu, neverovatno je da su se tu skupili Dane DeHaan, John C. Reilly i slična imena.
Za početak zombiji su već potrošeni na filmu i vreme je za predah, videli smo ih u skoro svim kombinacijama i raznim produkcionim kapacitetima. Baena je jedan od onih koji su želeli da osveže zombi-mitologiju i u tome nimalo nije uspeo.
Međutim, to je najmanji problem. Mnogo je bizarnije to što film nema jasnu ideju šta želi da kaže, šta želi da ispriča i kakav efekat želi da ostavi na gledaoca. Još je žalosnije to što je realizacija u tehničkom pogledu prilično solidna tako da gledalac jako dugo pokušava da provali kada će krenuti profesionalno osmišljavanje sadržaja kada je već forma profesionalno oblikovana. Ali od toga na kraju nema ništa.
Posle sjajne uloge u sjajnom filmu SAFETY NOT GUARANTEED, Aubrey Plaza je ponovo pokušala da se iskaže u indie interpretaciji žanra. Nažalost, efekat ovog filma je potpuno suprotan...
* 1/2 / * * * *
Ovaj film sam gledao na slovenačkom nacionalnom festivalu pre tri godine bez prevoda i sada konačno uspeo sam da ga lociram i sa titlovima. I sa i bez prevoda KRUHA IN IGER Klemena Dvornika ostavio mi je utisak atipične regionalne komedije. Bez zapostavljanja čeških uzora ili Gorana Markovića recimo, ali i sa potpunim usvajanjem angloameričkih zanatskih rešenja, Dvornik je snimio dinamičan i duhovit film o porodici iz unutrašnkosti koja na prelazu iz sedamdesetih u osamdesete ima "čast" da učestvuje u popularnom kvizu državne televizije. Provincijalci u grču susreću se sa korozijom prestoničke televizije, i raznim konfuznim detaljima koji ih prate na putu do grada.
Dvornikov film je značajan iz više razloga. Iako sasvim sigurno ne pokazuje oduševljenje tadašnjim stanjem u poznom titoizmu, kritika sistema je suptilnija i data kroz junake. Zatim, ovo je jedan od retkih ex-jugoslovenskih filmova koji pokušava da se bavi istorijom televizije, i da je uopšte tretira kao temu vrednu pažnje, iako je ona odavno tema stranih filmova.
KRUHA IN IGER je na kraju završio kao bioskopski film i to baš zahvaljujući pozitivnim reakcijama na koje je naišao tokom festivala u Portorožu. Inače, izvorno je snimljen kao televizijski film slovenačkog Javnog servisa, ali je po onome što je Dvornik pružo na ekranu bilo jasno da je prevazišao televizijske ambicije.
* * * / * * * *
DC veteranka sa TVa Michelle Forbes pridruzuje se Copleyu...
Sharlto Copley has been tapped for the lead role in "Powers," the PlayStation Network drama series based on Brian Michael Bendis and artist Michael Avon Oeming's comic book series.
Copley will play Christian Walker, described as a dapper and charismatic character with a darkness and violence right at the surface but with a sense of buried integrity. Walker has the dissolute air of a faded rock star and the body of a battered heavyweight. Once possessed of super-powers, Walker lost those abilities in a battle with a super-human mass killer. A faded hero, he's now a detective who works with law enforcement, using his singular expertise to investigate crimes in the Powers community.
Forbes will play Retro Girl, the undisputed super star of the Powers community. An icon of justice, selflessness, and business acumen, she has a cool, hard exterior with a fire right below the surface. Her willingness to put herself at risk for the good of others is matched only by her ability to manage her globe-spanning personal brand.
Eddie Izzard, Noah Taylor, Susan Heyward, Olesya Rulin, Max Fowler and Adam Godley also star in the series, which marks PlayStation Network's first foray into scripted programming. David Slade is set to direct the first two episodes of "Powers," which are penned by Charlie Huston.
Sony's push into original programming comes as the company attempts to reposition its PlayStation console (including upcoming PlayStation 4) as an entertainment hub that could appeal to consumers outside the gaming sphere. PlayStation consoles already provide access to Netflix, Hulu and other streaming services for users, but Sony now looks to compete with those providers as it develops its own over-the-top pay-TV service.
Meanwhile, Sony rival Microsoft is launching digital series "Halo: Nightfall", produced by Ridley Scott, but the company is closing Xbox Entertainment Studios and backing away from its aggressive push into original series.
Copley is currently shooting "The Hollars," and will be seen in the upcoming films "Chappie" and "Hardcore." He most recently appeared in "Maleficent," and starred in "Elysium" alongside Matt Damon. He is repped by WME. Forbes is repped by UTA.
"Powers" was published by Image Comics from 2000-2004 before the series moved to Marvel's Icon imprint. The 10-episode project hails from Sony Pictures Television.
It turns out that a throwaway gag at the end of "The Expendables 3" wasn't as throwaway as expected. Apparently the macho action thriller sequel features a gay couple, and it isn't hunky newbies played by Kellan Lutz or Glen Powell.
Nope. Rather it's Arnold Schwarzenegger and Jet Li's characters. Didn't see that coming did you?
SPOILERS AHEAD
In one the film's final scenes, Jet Li's Yin Yang, Schwarzenegger's Trench and Stallone's Barney Ross characters are in a bar celebrating and commiserating together. Buzzfeed describes the scene as follows:
"So, you're working for Trench now?" Ross asks Yang, who responds by just shooting Trench a knowing look and a smile. As Ross turns to walk away, Trench and Yang lean in even closer to each other, grinning so widely, they almost start to giggle.
"You guys want to get a room?" asks Ross.
"We don't need a room!" Trench says with a laugh. He pulls Yang in close, Yang rests his head on Trench's chest, and the two of them laugh contentedly.
As Ross walks away, Trench exclaims, "So jealous!"
And that is it. It's a blink and you'll miss it scene. Is the site over reading a joke? Not according to the film's director Patrick Hughes. Grantland interviewer Matt Patches asked Hughes straight out if Trench and Yang are a couple.
Hughes' response is surprising: "I believe they are," the interviewer adding that Hughes gave the response "like he just got away with something amazing". Patches adds that it's a "glorious moments of subversion" and asks the question "did the former-Governator just silently flip off Prop 8?".
Either way, it's an interesting bit of stereotype shattering.
Dafuq????????????
Pa to je sjajno! Em gej, em interrejšal!!!!!!
Siroti mali Kinez... :)
https://www.youtube.com/watch?v=Ro8CJRuEjzY (https://www.youtube.com/watch?v=Ro8CJRuEjzY)
Marvel Has Quietly Been Working On Captain Marvel And Black Panther Movies (http://www.cinemablend.com/new/Marvel-Has-Quietly-Been-Working-Captain-Marvel-Black-Panther-Movies-66843.html)
We all know that Kevin Feige has a master plan when it comes to the Marvel Cinematic Universe. Considering he has a chart that takes the filmmaking powerhouse that is Marvel Studio to 2028, it's safe to assume that he has a good idea of what's coming down the pike, or at the very least what he wants to see come down the road and into movie houses worldwide. Apparently his plan isn't as immune to fan requests as we thought, however, as he recently admitted he is listening to what the fans are asking for.
IGN (https://www.youtube.com/watch?v=8fp-EqpEedY) recently sat down with Kevin Feige for an interview, and in that interview, he was probed specifically about whether
Captain Marvel (http://www.cinemablend.com/new/5-Cosmic-Properties-Can-Expand-Marvel-Interstellar-Universe-66747.html) or
Black Panther would be on the silver screen at any point in the foreseeable future. With the precision of an
Iron Man rocket, Feige addressed this head on.
"They're both characters that we like, that development work has been done, is continuing to be done on."
It shouldn't be a surprise that either project is being, or has been, developed in recent history. Nicole Perlman's (http://www.cinemablend.com/new/Marvel-First-Female-Superhero-Film-Teased-By-Guardians-Galaxy-Writer-66496.html) interview with Time Magazine gave us that glimpse into the inner workings of Marvel's writing pool. As such, we know that several characters are being or have been worked on outside of what's been announced. Considering Perlman's tease about being offered projects that were more feminine before ultimately choosing
Guardians Of The Galaxy, it's fair to think there were probably conversations about
Captain Marvel. Also, seeing as Chadwick Boseman (http://www.cinemablend.com/new/Chadwick-Boseman-Already-Black-Panther-66598.html) is casting himself as
Black Panther, it wouldn't be that shocking to hear that it's been brewing for some time. What might surprise you is how much priority fans are giving them according to Feige...
"It's a question I get asked more than anything else. More than
Iron Man 4 and more than
The Avengers 3, and that's sorta the first time that's really happened to us. So I think that makes a difference, that's something we have to pay attention to."
Fan reaction is something that there's a lot of on the internet, and that's also something that hasn't escaped Feige's gaze, as he also said the following in that same interview.
"I've always said we have our plan and it's served us very well. There hasn't been anything that has made us deviate or change from that based on an opinion, because opinions on line change, and they alter, and they're based on sort of limited information they have to what's going on behind the scenes."
However, even the man who holds the Infinity Gauntlet that is the Marvel Cinematic Universe knows that the fans are ultimately the reason he's still in business, and that sometimes in order to keep the fans you need to give them what they know they want. While it does sound like he's still in
Ant-Man damage control mode, Kevin Feige is guiding the Marvel Cinematic Universe in the right direction. Will
Black Panther or
Captain Marvel get the green light anytime soon? We don't know yet, but we'll find out soon enough. In the meantime, you can start tweeting Kevin Feige about which characters you want to see next.
Kako to da Kriple jos uvek nije nahvalio 1.epizodu LEGENDS sa Sean Beanom...i Ali LArter?
Pa nisam još pogledao jer nisam znao da igra Ali Larter... :)
Run, Forest, run....
Marvel mora da popije sa DCjevog izvora:
Former "Friday Night Lights" star Adrianne Palicki has scored the guest starring role of super spy Bobbi Morse (aka. Mockingbird) in the upcoming second season of Marvel's "Agents of S.H.I.E.L.D." for ABC.
Palicki will appear in the fifth episode of the new season with the potential to return, and at first may not be an ally of Agent Coulson and his team.
The actress joins an impressive line-up of guest stars for the series in the new season including Kyle MacLachlan as Skye's father, Lucy Lawless as SHIELD veteran Isabelle Hartly, Reed Diamond as Hydra villain Daniel Whitehall, Nick Blood as a mercenary and Henry Simmons as agent Alphonso "Mac" Mackenzie.
Palicki has experience with comics on TV, although twice now she's been thwarted. She played Wonder Woman in a TV pilot for a series about the DC Comics heroine, and she played the love interest in a pilot for an "Aquaman" series starring Justin Hartley. Neither show was picked up by their respective networks.
Skandalozno je ipak da u tekstu nije naveden ovaj epic comic book-on-tv momenat:
https://www.youtube.com/watch?v=IfQgwr9UQ_4 (https://www.youtube.com/watch?v=IfQgwr9UQ_4)
Da, bizarno da je to ispušteno. No, ne znam šta da kažem... drago mi je da žena posle dva neuspešna pokušaja sa DCjevim serijama i male uloge u Smallvilleu dobija da igra solidno dobar lik u uspešnoj Marvelovoj seriji, ali, oh, ako Agents of SHIELD nastavi da bud eonakvo smeće i u drugoj sezoni, nisam siguran koliko će to ikome prijati :lol:
Iz ove vizure, mislim da je mala uloga u SMALLVILLEu bila mala zato što su mislili da igra veliku ulogu u AQUAMANu pa da se ne bi preklapalo. No, potom je ona ionako odigrala važnu ulogu u FRIDAY NIGHT LIGHTS tako da mislim da je dobro prošla kad se sve uzme u obzir. Inače, u četvrtoj epizodi pete sezone, uvodi se lik Aquamana kao gost u SMALLVILLEu. Kao i Flash, uveden je jako vešto.
Zanimljivo je da se Aquaman uopšte danas smatra marketabilnim likom s obzirom da se godinama svi sprdaju sa njim. Podsetiću na ovaj genijalni osam godina strai strip Džeja Pinkertona:
http://jaypinkerton.com/2006/06/12/lose-the-fish/ (http://jaypinkerton.com/2006/06/12/lose-the-fish/)
Bez uvrede, ali čitajući ove postove, kao da slušam raspravu na konvenciji zaludjenika serijala "Plava Zang napada Mars" gde bubuljičavi lik pita kako je moguće da u 3454 epizodi lik dr. Flaširane Šnicle nosi plave glaće preko helanki a u nastavku br. 3455 gaće su zelene? Pri čemu se lik Evgenije Raspopić alias Grozna Mari The Lukracia, javlja u 15, 9898 epizodi bez helanki što je uvođenje posebnog erotizma a la noir te 1954 godine...
Ti to kažeš kao da je to nešto loše? :lol: :lol: :lol: Mislim, ipak je ovo gikovski forum, pa su te vrste rasprava valjda očekivane???
Pazi, ti imaš jednu duboko ukorenjenu šalu sa AQUAMANom u seriji ENTOURAGE kada James Cameron snima ekranizaciju. Doduše u ENTOURAGE se dotiču i Marvela kada glavni junak treba da igra u ekranizaciji AIR WALKERa. :) U tom arcu imaš imaš i čuveni susret Stan Leeja i Sasche Grey.
"Based on the comic book character of the same name. Co-starred with Mandy Moore, Ray Liotta, James Woods and Sharon Stone. Directed by James Cameron. Broke Opening Weekend records set by Spider-man, earning $116.8 million, upon release and went on to become the Highest-Grossing Film of all time. A video game, based on the movie, was also created. Released/produced by "Warner Bros. Pictures, Film Studio." Paid a salary of $5,000,000 for his role."
"Air-Walker is an upcoming 2013 film that is based on a comic book by Stan Lee. It was written by Randall Wallace, who later dropped out as the director after Vincent Chase refused a drug test that both he and the studio requested. Peter Berg then became the new director, but the film has not begun shooting and it is unknown where it currently is in the development process. "
Inače u SMALLVILLEu su dosta dobro prikazali Aquamana i učinili ga relevantnim, prvo po moćima u vodi gde je apsolutno ravan Kal Elu, drugo sam lik je prikazan kao dobrohotni eco-terrorist. Mislim da je Michael Phelps dosta poslužio kao uzor.
Pogledao sam DRAFT DAY Ivana Reitmana. Pre dvadeset i kusur godina bi film koji režira Reitman sa Kevinom Costnerom u glavnoj ulozi pretendovao da bude najveći hit godine i glavni prioritet studija. Danas je to film na nelagodnoj ničijoj zemlji iumeđu indieja i glavnmog toka, skoro pa Oscar-bait. Uprkos tome što je Kevin Costner uspeo da se odži u bioskopskom filmu iako je izgubio headlinerski status ali se snašao u ulogama harizmatičnih mentora, Reitman je dodatno posrnuo u zaborav kada mu je sin Jason postigao indie uspeh i status uvaženog autora, ono što je ocu na kraju izmaklo.
Kao što je teško pozicionirati profil saradnje Reitmana i Costnera, tako je teško pozicionirati i sam film - DRAFT DAY je kao ANY GIVEN SUNDAY - light, ali i kao MONEYBALL - light a opet ne dobacuje ni blizu JERRY MAGUIREa koji je klasik kaprijanske obrade cinizma u sportu.
Costner ima dobro iskustvo iz sportskog filma, nažalost DRAFT DAY ne dobacuje do ranijih pogodaka iako silno pokušava. Osnovni problem filma je u tome što na nivou zapleta vrlo grubo i vrlo direktno pokušava da zakuca svoje poente.
Costner je izvanredan kao generalni menadžer Cleveland Brownsa koji na dan drafta treba da izvuče maksimum za svoj tim a da istovremeno rešava i svoje privatne probleme - sa ženom i pokojnim ocem.
Psihoanalitičari bi rekli da su pokojni otac i žena jedan a ne dva problema, ali u ovom filmu oni deluju nakalemljeno i sve bi bilo dosta bolje da se ne gubi vreme na njih. U pokušaju da se junaku integrišu poslovni i privatni problem, scenaristi prvo načinju jednu školsku i već bajatu postavku a potom tobože pokušavaju da pobegnu od nje sa lošim rezultatima.
Tema bogatih ljudi koji se bave sportom za velike pare teško da se može i dalje obrađivati bez većih doza cinizma, i to ne u odnosu prema likovima već upravo u njihovom odnosu prema poslu.
Uostalom, možda je baš MONEYBALL prototip takvog filma, priča o trenutku kada je razumevanje igre preseljeno u domen statistike i novca.
Reitman i Costner žele da time đubre svoj film ali da glavni junak na kraju bude istovremeno i starostavni "terenac" odan gut feelingu i makijavelistički menadžerski maher. Odlukom da junakov "sportski kodeks" ukrsti sa gordongekkovskom silovitošću, Reitman i scenaristi potpuno izbacuju DRAFT DAY iz koloseka.
Umesto punokrvnog povratničkog filma, DRAFT DAY je na kraju tek simpatičan usputni film za ljubitelje sporta i razonode.
No, možda i nije čudno što NFL nije dao Stoneu licencu da koristi njihov logo i klubove a Reitmanu jeste i možda je baš i to razlog što je film ovakav.
* * 1/2 / * * * *
HALT AND CATCH FIRE dobio drugu sezonu!
Inace, posto sam tek sinoc gledao, meni su GUARDIANS OF... potpuno fenomenalni. Najbolji MARVEL film do sada (uz Avengerse).
Moja sutrašnja kolumna za Naše je velika posveta Mehmetu i milanu. :)
U to ime, valjalo bi organizovati nekakav Geek Summit u dogledno vreme. Znam da si ti gejm, ali Milana treba nahvatati. Mada, razume se, i DušMan je uvek dobar izbor a on se sam ponudio onomad.
Apsolutno!
A je l na taj samit da dođemo u kostimima omiljenih junaka iz crtanih filmova i stripova? Imam divan kompletić Zelene Zelde sa sve minićem i šljokicama, uz tijaru sa svarovski kamenčićima...
To ćemo da odlučimo kad se dogovorimo da li ispunjavaš druge kriterijume da budeš pozvan :lol: Na primer, potpuno heteroseksualne osobe tradicionalno ne učestvuju u tim svetkovinama.
Pogledao sam MULBERRY STREET Jima Micklea, no budget debi reditelja koji je u protekle dve godine privukao veliku pažnju. MULBERRY STREET nažalost nije mnogo više od no budget filma koji služi kao showcase za reditelja i pokazuje da ovaj ume da ispriča priču, stvori atmosferz i izabere koloritne likove.
Ono što MULBERRY STREETu nedostaje jeste pre svega formalni sklad. Mickle je očigledno bio pritisnut budžetskim ograničenjima koja su ga naterala da jako "raširi" priču u prva dva čina da bi je onda razrešio u trećem. Očigledno mu je iz nekog razloga bilo jednostavnije da uvodi nove likove nego da razrađuje postojeće. Otud u pojedinim fazama u početku, film ume da bude težak za praćenje.
Mickle stvara ubedljivu atmosferu teskobe i apokalipse a ljudi-pacovi su zapravo parafraza zombi-mitosa iako su potpuno drugačije korišćeni u ranijim filmovima među kojima je i IZBAVITELJ Krsta Papićam ekranizacija Aleksandra Grina.
Ako imamo u vidu budžet, ripper sekvence su dobro realizovane sa dosta osećaja klaustrofobije i nekoliko crnohumornih suspense momenata.
MULBERRY STREET je dobar showcase koji srećom nije lagao.
* * 1/2 / * * * *
Ponekad me zaprepasti koliko infesriorne rezultate u pojedinim formama mogu imati Francuzi, ako imamo u vidu istorijski značaj i lidersku poziciju njihove kinematografije. Uprkos tome što su na kraju zahvaljujući talasu reditelja koji čine aja, Gens i Lauguier uspeli da osvoje i horor žanr koji im je dugo bio "terra incognita" i pružao marginalne rezultate u prošlostu, i dalje su su u stanju da neprijatno iznenade.
Recimo, primer takve neprijatnosti jeste GOAL OF THE DEAD edgarwrightovski promašaj rediteljskog dvojca Thierry Poiraud - Jeremy Rocher. U ovom nemaštovitom pačvorku raznih uticaja, bajatih i glupih ideja, Poiraud i Rocher jedino zaslužuju pohvale za to što im film produkciono izgleda ambiciozno. Sve ostalo je manje-više grozno, izuzev glumačke podele koja je svakko mogla odigrati i bolji film da je imala materijala.
Jedna prilično jednostavna ideja, pariski prvoligaški klub odlazi na Kup gostovanje u rodno mesto jednog od svojih asova i tamo narod podivlja, deluje simpatično, skoro pa logično ako imamo u vidu navijačku strast i horor tradiciju nevolja u zabačenim varošicamam ali Poiraud & Rocher uspevaju da je učine neuverljivom i nategnutom na svakom nivou.
Uprkos izvesnoj tehničkoj kompetenciji u domenu fotografije ne uspevaju da naprave niti jednu koherentnu scenu, borbu, dijalog, bilo šta.
GOAL OF THE DEAD je predug pored toga što je glup. Uz produkcionu ozbiljnost kao kvalitet mu se može priznati samo potentna podela i činjenica da će u istoriji žanmra ostati zapamćen kao fusnota - prvi slučaj da se lokalna sportska histerija tretira kroz prizmu "nemrtvih", i to na ovako ambicioznom nivou.
Ako imamo u vidu francuski doprinos "nemrtvima" kroz LES REVENANTS, ovaj film je jedan od onih radova koji pokazuje da se ukupan nivo scene ipak nije podigao.
* 1/2 / * * * *
Luc Besson se vratio sa filmom LUCY. Nažalost, ona vrsta minucioznog rada i ambiciozne fizičke produkcije kakvu je poslednji put iskazao na filmu JOAN OF ARC je iza njega, ali je izgleda pronašao modus kako da se njegova lenjost ne vidi toliko na ekranu, pa čak i da ponudi vrlo lepe rezultate.
LUCY je u određenom smislu produžetak UNDER THE SKIN drugim sredstvima. Glazerov film je bio primer oživljavanja raznih muzejskih formi avangarde, a LUCY je sličan autorski bezobrazluk samo sa aproprijacijom tradicija pop-filma, premda ne samo anglosaksonskog nego i francuskog i azijskog. Ako bih morao da smestim LUCY u domen nečega što smo do sada videli onda referenca koja najpre pada na um je Jan Kounen. Ovo je film kakav bi Kounen snimio posle DOBERMANNa i BLUEBERRYja da se i dalje bavio ovom vrstom filma, a neko drugi će u Bessonovom postupku prepoznati i Miikea.
Kounen je ipak tačnija referenca jer se Besson ovde ipak bavi spojem visokooktanske akcije, šarmantno stupidnog filozofiranja i šamanizma i visoke estetizacije. Međutim, Miike i ostakla fassbinderovska tradicija su bitni jer je u ovom filmu očigledno da Bessona samo poneka scena istinski zanima a da neke koje je već savladao i pokazao da ume da radi, vrlo lako preskače, ostavlja u elipsi ili transformiše do neprepoznatljivosti.
Oduševljava me činjenica da je ovaj anti-superherojski i u suštini anti-akcioni film koji kreće i superherojskim i akcionim putem da bih ih onda napustio i skrenuo u šamanizam i mistifikaciju, uspeo da zaradi preko sto miliona dolara u Americi. Naime, na nivou strukture LUCY itekako odstupa od očekivanih postulata, a publika koju su u bioskop privukli producent TAKENa i Black Widow (jer da se ne lažemo, nema više fanova LEONa i NIKITE od fanova TAKENa i Marvela) dobila je nešto potpuno drugačije i bila presrećna.
Scarlett Johansson sa naslovima kao što su HER, UNDER THE SKIN i LUCY pokazuje da je možda najbolje od svih kapitalizopvala blamiranje u Marvelovim filmovima, i da je potom uspela da se afirmiše kao vrlo samosvojna ne samo art house već i žanrovska heroina.
LUCY se sve vreme kreće po tankoj liniji između onog dobrog i onog lošeg treša i ja sam među onima koji su uživali i koji čašu vide kao polupunu. Treba imati u vidu da sam ja Bessonov fan iz davnih dana i da me njegovi radovi od JOAN OF ARC do danas, kad je reč o režiji mahom deprimiraju. Od trenutka kada je odlučio da postane Corman, pa do danas, LUCY je jedini njegov rediteljski rad istinski vredan pažnje.
Ne možemo reći da je Besson protraćio sve godine od JOAN OF ARC do danas, uostalom impact TAKENa ili parkoura u raznim formama svakako se može porediti sa značajem nekih njegovih rediteljskih radova, ali kad god je režirao bilo je očuigledno da više nema strpljenja. U LUCY je konačno pronikao u formu koja mu omogućuje da se to odsustvo strpljenja ne oseti.
Pored Scarlett tu je i znalački odabrani Choi Min Sik kome se obradujem kad god ga vidim, i njegova pšrva uloga na Zapadu pokazuje da Luc i dalje prati gradivo širom sveta. Isto tako, pokazuje da je Luc Besson, što je pokazao i sa FIFTH ELEMENTom i dalje jedan od najboljih reditelja za tretiranje stripovske stilizacije i šteta je što on verovatno nema volje da se bavi tim ekranizacijama jer mislim da bi mnogi imali šta da nauče od njega.
LUCY je akcioni minjon u kome sam uživao. Razumeću one koji budu zgroženi.
* * * / * * * *
Hmmm. Ja sam baš voljan da mi se svidi Lucy ali moram da kažem da trejler nije delovao odveć moćno, natrpan kliše rešenjima. No, sad si mi malo vratio veru :-|
Die Another Day- Louise Veronica Ciccone 8)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.pandawhale.com%2F111267-Scarlett-Johansson-Lucy-gif-Im-HD5x.gif&hash=6f042f7da359365a9cf99746623d24b69520b30f)
Meho, da citiram omiljeni bend:
I think her name is LUCY but they all call her "Loose"
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Mehmete, evo kolumne sa posvetom.
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/srpski-sin.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/srpski-sin.html)
Whoa, ima dosta gorčine u ovom tekstu :lol:
Doduše, bilo bi zanimljivo da se ode i u dalje detalje, dakle, ne samo na nivou pančlajna, nego da se setimo i da je kod Millara Supermen postao čovek režima a da je Betmen terorista koji narušava sovjetsku utopiju pa da iz te perspektive razmišljamo da li bi se Supermen actually stavio u službu A. Vučića (kao što je i kod Franka Millera to bilo kada Regan šalje Supermena da razbuca Crvenu armiju u Avganistanu) i da li bi Betmen došao iz recimo neke LDP-ovske perspektive (moglo bi se argumentovati da, iako je Bruce Wayne naravno old money, on prirodno naginje neoliberalnom svetonazoru, makar imao mnogo humaniji pristup nego većina tajkuna).
Pa dobro, nije ova publika u stanju da uđe u detalje. Mislim da je već pomen Kal Ela deep insight za njih.
Baća takođe misli da bi Betmen mogao biti Soroševac iz stare komunističke porodice. Meni je ipak bilo važno da poentiram, sa sramnom privatizacijom "Beograd Filma".
Svakako da samo Beko može biti Lex. A po dizajnu Kole Šećerko. :)
Ja sam odmah i pomislio na Koleta mada se slažem da bi njegov fizikus i Bekov intelekt bili prava kombinacija. A, naravno da ne mislim da bi gikovskiji pristup bio primeren Našim novinama, nego, kad smo već tu i kad pričamo o temi, da vidimo šta još tu može da se iščačka. Recimo, posle katastrofalnih poplava ove godine i generalne situacije sa klimom na ovim prostorima, pojava srpskog Swamp Thinga bi imala puno smisla, pogotovo što bi to bio heroj/ antiheroj izmešten iz urbanog okruženja, kao neka vrsta nemog krika napuštene i potpoljene provincije koja Beograd na vodi smatra najciničnijim Vučićevim projektom do danas.
S druge strane, Flash bi mogao da bude neki uspešan sportista (dakle ne nužno policijski forenzičar kako je originalno) - recimo Đoković, mada idealno Stjepanović - koji po sticanju supermoći pokušava da se bori protiv od naroda otuđenog sistema koji zvanično mora da endorsuje.
Gaddemit, ovi pičevi se sami pišu!
Srpski Supermen bi preuzeo Srbiju kao Colossus Rusiju u Earth X. Isprva bi ga svi Srbi slušali, ujedinio bi "srpske zemlje", ali bi mu Hrvati napravili neku zvrčku tako da ga ni Srbi više ne bi hteli. On bi se tu razočarao u Srbe, i preselio na severni pol.
Pa to smo već imali, SuperMen je samo u našem slučaju umesto severnog pola otišao u Hag.
Aquaman je Milorad Ćavić. Nije osvojio zlato jer je obuzdavao svoje moći. A onda je shvatio da je Phelps zapravo meteor-freak.
Legija i Suicide Squad takođe moraju imati ulogu. Legija je kao Deathstroke a Zveki kao Deadshot.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
u Srbiji očigledno Betmen ne može biti tajkun, stoga - Aleksandar Radivojević je srpski Betmen
Ognjen Amidžić je, naravno, Supermen
Ovo sa Legijom i Suicide Squadom je na mestu (kao i Čavićevo postavljenje za Aquamana, on i ima taj oreol drugosti na ime svog američkog odrastanja), mada mi je Zveki ipak više neki neimenovani redshirt lik, Deadshot je ipak čovek sa karakterom i interesantnom pričom (makar u stripovima, ne znam kako su ga prikazali u Arrowu) tako da bih tu još porazmislio.
Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?
Pre bi našli likove za Alan Forda... Ili Simpsonove.
Velja Ilić - Super Hik
Dragoljub Mićunović - Br. 1
Da, ali umro je Jeremija (Krkobabić) a Vučić bi moro da se ofarba u plavo da bude pristojan Alan Ford (gde bi Slina prirodno popunio ulogu Boba Rocka).
Mehmete, sećaš li se ovog jutra na kafi u Inexu i DC intoniranog teksta na AICN koji je opisivao te događaje?
"Hey folks, Harry here... did you see that fucking race? OH MY GOD! I'm an Olympics Junkie. I stay up all night watching crazy events. Archery, Skeet shoot, weightlifting, judo, fencing, round robin baseball, softball and on and on and on. But like most crazed Americans - this fucking Phelps thing has got me. I can't believe that race. For the past several days NBC and the world seems to be conspiring to convince us that Phelps is some sort of SUPERMAN. Yesterday, they did this crazy scan of Phelps where they showed us his "superhuman measurements" and how much more blood his heart pumps than us mere mortals. Other swimmers have been calling him a space alien - a future man - and the hyperbole... well it's catching. I get so caught up in it. Flash to just a bit ago. The race. It really came to two men. Michael "Superman" Phelps... and Milorad "Luthor" Cavic. I'm telling you. Right now. Cavic has got to be transformed into Lex Luthor - he'll be inventing crazy devices to humiliate and destroy Phelps. The race was unbelievable. Phelps lost the race for all but a centimeter of the pool. Cavic was killing Phelps' dream - and as I watched - I was typing to a friend, PHELPS LOST and right as I went to hit ENTER - he won. In a keystroke he changed his fate. The visual looked like Cavic was 4 inches from winning - and Phelps was a foot and a half away - and he made the difference. He won by 1 one hundredths of a second. The narrowest possible margin of victory. And it doesn't make visual sense. I don't care how many times NBC replays it, it seems Cavic won. Phelps' touch is obscured by SPLASH - and they say he won by a fingernail and folks... Folks - it's unfuckingbelievable. The whole race made me believe the dream was just a dream, but the race was reality and the reality was... PHELPS DID IT! It's like he just doesn't know how to lose - it was unreal. Absolutely unreal. I can't believe it actually happened. WOW. What'd you folks think? Way to go PHELPS! Very Cool. And there's not a chance in hell that I'll miss the relay tomorrow! If I was UNIVERSAL - I'd sign Phelps to play Sub-Mariner and give him 3 years of the best acting classes available to become the character. He is a man from Atlantis."
Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?
zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...
naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen
Quote from: crippled_avenger on 22-08-2014, 21:06:07
Mehmete, sećaš li se ovog jutra na kafi u Inexu i DC intoniranog teksta na AICN koji je opisivao te događaje?
Kako da ne, to je bio poslednji put da sam otišao na AICN sajt.
Quote from: Pizzobatto on 22-08-2014, 21:21:39
Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?
zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...
naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen
To je zapravo odličan argument, ali Klark Kent ne treba da bude samo smotanko već i kvalitetan građanin - dobar novinar, knjiški liberalno-demokratskih načela i provincijski tradicionalnog vaspitanja. Sad, Ami Dži možda ima malo provincijskog u sebi ali ostalo tu fali.
odakle sad to da je Klark Kent ''dobar novinar'', pa valjda je to baš Lejnova, a on samo šeprtlja?
što se liberalno-demokratskih načela tiče, ipak je on predsjednik izborne komisije na Farmi, iznosi konačne rezultate i sprovodi volju naroda u djelo. Samo što rijetko ko pomisli da je on narodni heroj i izvan Farme, a to je i bio njegov cilj.
Štaviše, simbolika nam je ispred nosa - Amidžić dolazi sa Farme, kao i Klark Kent
i treće, sasvim provokativno, tipično za šabačkog Supermena, ima čak i alter ego svog alter ega, u vidu Oskara, tako da čak i kad se presvlači ili stavlja i skida naočare, niko ne sumnja, jer to on ionako radi na poslu
Klark Kent je "novinar u civilu". :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Moram da priznam da su Batini argumenti razumni. Klark Kent jeste odličan novinar, većina kanona ga prepoznaje kao izvanrednog istraživačkog reportera koji samo nema nametljivi samopromotivni edž koji ima Lois. Tako da se tu Ognjen malo odvaja od uzora, ali priznajem da su ostali argumenti na mestu.
Džimi Olsen je onda... Milan Kalinić??? :-? :-?
budući da je Ivan Ivanović u stvari Luis Lejn, kao edži verzija AmiG šoua, koji nije privlačio toliku pažnju ni kada je govorio o gej aferi Crnogorca koji se ženi na Farmi i poslije jede sendviče. Ognjen je sve to profesionalno prenosio, ali nikad nije dostigao popularnost Ivanovića. Samim tim, Olsen može biti i Marija Kilibarda
ali budući da su moj glavni izvor informacija u stvari crtaći o Supermenu, siguran sam da bogohulim po većini kanona
Quote from: Pizzobatto on 22-08-2014, 21:21:39
Quote from: Meho Krljic on 22-08-2014, 15:57:31Ali Ognjen Amidžić kao Supermen??? Que?? Šta ga kandiduje za tu poziciju?
zvučiš kao Luis Lejn kad razmišlja o Klarku Kentu kao Supermenu, kako, zašto, nemoguće, pa vidi ga kakav je smotan, gledala sam čovjeka od čelika pravo u oči...
naravno da je jedino logično da je AmiG Supermen
nije to nista! Ja sam gledao Crippla na TV Metropolis-u (cenim) kada je objasnjavao onom celavom iz Indexovaca kako je Predator najbolji akcioni film ikad snimljen, a ovaj ga je tako disovao da je cak i mom matorom bilo smesno. Meni bilo simpaticno; setio sam se sestog razreda, i jedne Tamare koja me je isto tako gledala dok sam joj predocavao istovetne cinjenice podjednakim monotonim zarom, da je na kraju usla u autobus koji cak nije isao u njenom pravcu.
pa Predator i jeste najbolji akcioni film ikada, kao što je i Kal-el Amidžić Supermen. Ta Tamara očigledno nema pojma.
nadam se da govorite o Predatoru 2.
Quote from: tomat on 23-08-2014, 02:37:49
nadam se da govorite o Predatoru 2.
Zar postoji jos neki? xcheers
Pogledao sam NIGHT MOVES Kelly Reichardt. Posle velikog kiksa dvojca Marling-batmanglij sa filmom THE EAST od kog sam očekivao da će otvoriti novo filmsko poglavlje na temu eko-terorizma, Kelly Reichardt uspeva da izvuče stvar svojim slowburnerom od grupi aktivista koji odlučuju da sruše branu.
Film nose Jesse Eisenberg kao svojevrsni eko-teroristički Raskoljnikov, zatim Dakota Fanning i Peter Sarsgaard kako njegovi saborci. Ipak, Eisenberg je stub filma i uspeva vrlo dobro da dočara grizodušje i prazninu teroriste koji je obavio zadatak i tek tada se uverio u njegov besmisao.
Kelly Reichardt uspeva da filmom dočara atmosferu treehuggerskih kolonija kao nukleusa nekog budućeg Weather Undergrounda a kroz svoj metodičan postupak i detaljno iznošenje slučaja stvara i solidan snowburn suspense.
U pojedinim situacijama je bilo prostora za efektinija rešenja i domišljatije gestove likova. Ipak, na duže staze je dobro što se Kelly Reichardt uzdržala kako bi očuvala utisak mučnog i gotovo banalnog života počinioca takvog dela.
NIGHT MOVES je solidan i ozbiljan, doduše ne preterano atraktivan film. Iako nema sumnje da je reč o delu savremene indie scene, u njemu ima ponešto od angažmana novoholivudskog filma sedamdesetih.
Kome ove reference nešto znače neka obrati pažnju.
* * * / * * * *
Pogledao sam WINNING, manje cenjenu a zapravo izvanrednu sportsku melodramu Jamesa Goldstonea sa Paulom Newmanom i Joanne Woodward. U vreme izlaska, WINNING je optuživan da se previše oslanja na formulu i da je suviše "tanak" za takve glumačke veličine kao što su Newman i Woodward.
Naravno, o scenariju Howada Rodmana kao odvojenom delu možemo raspravljati. Ali, Newman i Woodward su deo paketa pa ako ga i "uzdižu" to je potpuno legitiman zahvat. Čini mi se da je Rodman kao prevashodno televizijski scenarista bio potcenjen, naročito u odnosu na neke autoritete sa kojima je Newman do tada radio. Ipak, za njegov scenario se može reći sve sem da je "formulaičan" i eventualna zamerka može ići reditelju a ne Rodmanu - dvočasovni film bi možda zahtevao i scenario za taj format a ovaj predložak više deluje kao da je za jednoipočasovni film.
No, WINNING je film o autotrkama i deficit na nivou priče nadoknađuje hipnotičkim snimcima takmičenja. Uprkos tome što u to doba Frankenheimerov GRAND PRIX slovi za ključni trkački film, ui nudi briljantan materijal, WINNING nimalo ne zaostaje. Zapravo, jedini bitan zaostatak "trkačkog materijala" u WINNINGu je to što je vezan za samo jednu državu, dočim ima trke sa svih kontinenata.
S druge strane, tamo gde Frankenheimer ima sjajne glumce i šuplje likove, Goldstone ima i sjajne glumce i odlično postavljene likove.
Iako se Novi Holivud tek zagrevao, Goldstone nudi vrlo moderno koncipiran i glumljen odnos glavnih junaka a kamerne dramske situacije vešto estetizuje tako da one sa materijalom trke čine skladnu celinu.
Paul Newman i Joanne Woodward su sjajni kao sportski vozač i samohrana majka sa kojom on stupa u vezu a tada vrlo mladi Richard Thomas (aktuelan u ulozi FBI starešine u seriji THE AMERICANS) u ulozi njenog sina bio je pravo otkrovenje.
WINNING je film koji istorija ne prepoznaje kao bitan Newmanov nasov i to je šteta. Ovo nije veliki generacijski film i studija jednog vremena kao SLAP SHOT ali jeste zanimljiva melodrama o jednom posvećenom profesionalcu i teškoćama koje ima kada želi da se prilagodi porodičnom životu.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE SHOW MUST GO ON Nevija Marasovića, vrlo zanimljiv hrvatski no budget film. Pošteno govoreći, kod gledanja ovog filma nije zgoreg naglasiti da je no budget ali kada se povuče crta nema on mnogo krupnih zaostataka za mejnstrim produkcijom u regionu. Svakako, fotografija je sirovija, lokacije su grublje opremljene, ali čini mi se da ovaj film bez problema može da se gleda i u glavnotokovskom ambijentu.
Ipak, ono po čemu THE SHOW MUST GO ON bitno odskače od regionalnog mejnstrima jeste tematsko-zanatski okvir. Naime, reč je o futurističkoj priči, uslovno rečeno SFu, premda nekih vidljivih naučno-tehničkih "novuma" nema - rekao bih samo da su neke postojeće stvari pomerene korak dalje u odnosu na ono gde su bile kada je sniman ovaj film koji je izašao 2010. godine.
Film je smešten u sedmu godinu hrvatskog članstva u EU, dakle u 2019. ili 2020. godinu i govori o budućnosti u kojoj ratuju evropski savez i SAD sa nekakvim Istočnim, azijskim, recimo Evroazijskim blokom.
U osvit nuklearne razmene, u Hrvatskoj, nevoljnoj ččlanici zapadne alijanse kreće reality show. Kako bi zaštitili učesnike reality emisije od uticaja spolja, producenti ih sele u podzemno sklonište i vremenom reality u kome ljudi ne znaju da napolju počinje Treći svetski rat postaje globalni fenomen.
Apokalipsa koja prolazi mimo učesnika reality emisije nije nova ideja, imali smo je u mini-seriji DEAD SET. Međutim, za regionalne okolnosti, u kojima je još uvek prelomna tema rat i tranzicija, ovo je prilično inventivan a u određenom smislu čak i ideološki aktuelan problem.
Paradoksalno, Marasovićev futuristički film govori o temama koje su prisutnije u životima gledalaca od onih koje gledamo u "realističnijim" ostvarenjima o "gorućim" temama.
Marasović se ne fokusira na osudu reality emisija. Štaviše, onim prilazi fenomenološki i pokušava da sa puno razumevanja dokuči njihovu društvenu ulogu. S druge strane, kroz prikaz ljudi koji prave reality program i njihove opozicije, onih koji prave informativni, slika mikrouniverzum profesionalca koji su svesni realnosti ali joj se opiru jer zaduženi da stvaraju sliku o njoj.
THE SHOW MUST GO ON sve ove ambicije ispunjava lagano i nepretenciozno. Sven Medfvešek je glumački stub filma i uspeva da se iznese sa ulogom cinika koga apokalipsa lagano omekšava.
Marasovićevi rediteljski postupak je dinamičan. Uprkos vrlo ograničenim sredstvima trudi se da drži tempo, snimi što više pozicija kamere i nekim dobrim scenografskim improvizacijama nadoknadi nedostatak novca. većina tih zahvata mu, što se mene tiče, polazi za rukom.
THE SHOW MUST GO ON je dobio veliku pažnju u Hrvatskoj i poslužio je kao uspešan showcase za Marasovića koji je potom ušao u regularne, profesionalne, vode.
Reditelji bazirani u Hrvatskoj su i ranije imali sklonost ka apokalipsi na filmu - na um mi padaju RAT Veljka Bulajića i SAMI Lukasa Nole. Nevio Marasović bez veći problema prevazuilazi oba ova pokušaja.
* * * / * * * *
Kad gledamo najbolje serije koje su između ostalog i sjajno režirane, često se postavlja pitanje kako li bi tek izgledali filmovi koje režiraju ovi velemajstori. Nažalost, rezultati najelitnijih reditelja HBO i AMC serija su mahom prilično tanki, a to često važi i za BBC i C4 serije. Teško je objasniti zašto je to tako, delom zato što je televizija mahm scenaristički medijm delom zato što je ipak reč o različitim formama pripovedanja i minutažama. Ipak, i u Holivudu i u Britaniji, reditelji i dalje dobijaju priliku na osnovu serija, neki kao Edgar Wright je iskoriste.
Isto tako mnogi su sa filma prešli na tleviziju, u rasponu od Johna Dajla koji je imao respektabilnu karijeru do Derana Sarafiana koji baš i nije.
Jedno od imena koje me obavezno obraduje na špici serija jeste Ed Bianchi koji je potpisao neke vrlo sofisticirane epizode HOMICIDEa, RUBICONa, HALT AND CATCH FIRE... Bianchi je počeo na filmu i posle dva neuspeha dospeo je na televiziju.
Posle uspešne karijere u svetu reklama, Bianchi je debitovao sa filmom THE FAN po romanu Boba Randalla. Glumačka podelu koje okupila ova Paramountova produkcija bile je izvanredna. Glavnu ulogu brodvejske zvezde igra Lauren Bacall, slashera koji je progoni Michael Biehn, bivšeg muža i holivudskog reditelja James Garner, inspektora koji istražuje njen slučaj Hector Elizondo.
Bianchijev film je vizuelno vrlo pismen sa nizom lepih rediteljskih rešenja u pogledu detalja, premda ne dobacuje do standarda koji je u ovoj formi pos6tavio Brian De Palma. Glumačka podela je izuzetna. Međutim, ni scenario ni opšta pripovedačka veština nisu na nivou. Naprosto, gledaocu na kraju nije previše stalo šta gleda i priča mu ne drži pažnju.
Ako raščlanimo film, izuzev rutinske priče koja nije na nekom visokom nivou ali nije ni bitno gora od drugih filmova te vrste, Bianchi nije imao puno razloga da ovoliko promaši.
Ipak, očigledno je da u rediteljskom postupku nije imao pravo rešenje za ritam, kako u pogledu tempa tako i razdvajanja važnog od nevažnog, i da rediteljski nije dovoljno pronikao u mehaniku ove priče. Scenario u znatnom delu nije nudio tenziju ali to ne znači da je Bianchi nije mogao definisati kroz glumačku igru i odnos među likovima, međutim njegov rad sa glumcima je bio površan i bled.
Na televiziji takvih problema nema jer reditelji rade sa već polusažvakanim materijalom, razrađenim scenarijima i glumcima čiji su odnosi postavljeni, a u takvom ambijentu onda Bianchi može da iskaže svoje vrline.
* * / * * * *
U drugom filmu Nevio Marasović ponovo ide low budget putem. Ipak, za razliku od THE SHOW MUST GO ON, njegov drugi film VIS-A-VIS je naišao na skoro pa aklamativnu podršku hrvatskih filmadžija i kritike što deluje kao svojevrsna "teorija zavere".
Naime, THE SHOW MUST GO ON je bio no budget sa regionalno relevantnom inventivnošću a dočekan je kao simpatični eksces. VIS-A-VIS je daleko manje zanimljiv film koji nailazi na opštu podršku. Ponekad se čini kao da u regionu postoje dva načina kako "onemogućiti" transgresivne reditelje - prvi je srpski metod, onemogućiti im da rade; drugi je hrvatski, pohvaliti njegov slabiji film.
Kada se Charlie Kaufman pojavio na sceni, smatrao sam da je njegov loopy samoreferentni pristup ozbiljan znak dekadencije. Ipak, posle Marasovićevog filma čini mi se da je kaufman zaslužio revalorizaciju.
Naime, Kaufman je barem pokušavao da koliko-toliko estetizuje i domašta bavljenje samim sobom. Nevio Marasović se bavi sobom vrlo direktno, "suvo" i šuplje. VIS-A-VIS je metafilm utoliko što u novinama možemo pročitai da scenario o kom junaci govore stvarno postoji i Marasović želi da ga snima (kao NEKRŠTENI DANI u PORNO BANDI Mladena Đorđevića) ali ta deklarativnost svakako nije dovoljna da bi se neko delo smatralo metafilmom, što inače deo kritike spinuje kao dijagnozu VIS-A-VISa.
Sam proces rada na filmu je dat u opštim mestima. Iako naravno nemam nameru da osporavam da li Marasović tako radi ili ne, ovo kako je prikazan proces je gadan kliše.
Zatim, ono što je van tog "filma-o-filmu" pošto nema "filma-u-filmu" sve do same završnice, deluje kao još manje autentična hrpa opštih mesta.
Međutim, iako se Marasović ovde opasno približava podžanru "regionalne pričaonice" opet je za nijansu svežiji od konkurencije jer barem neuvijeno kritikuje hrvatsku filmsku birokratiju i odlazi korak dalje u oslanjanju na indie i mumblecore uzore.
Ipak, ukupno uzev, daleko je on od punokrvne transpozicije indie estetike američkog filma kao Nikola Ležajić u TILVI ROŠ.
Nevio Marasović je otišao najdalje u talasu debitanatra koji snimaju filmove o nastabnku filma u poslednjih desetak godina. Ako skupimo prve i druge filmove koji govore o toj temi (ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE, MILOŠ BRANKOVIĆ, DOKTOR REJ I ĐAVOLI, KAKO POSTATI HEROJ, SRPSKI FILM...) zapazićenmo da je kontemplacija o kinematografiji karakteristična za mlade reditelje ili one koji možda i nisu baš mladi ali se nisu mnogo raubovali na setovima igrenjaka.
S druge strane, ključne filmove o filmskoj industriji su snimili veterani poput Altmana, Truffauta, Godarda recimo, dakle ljudi koji su imali neko duže iskustvo u njoj.
Potreba da se kinematografija demistifikuje praktično sa praga, bez pružanja prilike da se autoru popne na glavu, pokazuje da u njoj nešto ozbiljno ne funkcioniše. I da to nije isključivo srpski problem.
* * / * * * *
Mehmete, u petnaestoj epizodi pete sezone SMALLVILLEa odlično - jednostavno i elegantno uveden Cyborg!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pretpostavljam da je kanonski negroidan?
Jeste. Full Metal Brotha ali nije stereotip. Fin dečko, ali mrtav, pa su ga robotizovali.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Lepo. Nadam se da ga vidim i u Flashu kad to krene :lol:
Mislim da neće biti na TVu jer je koliko shvatam uključen u novi MAN OF STEEL.
Deluje paradoksalno ali verovatno da će srpska publika ostati uskraćena za vrlo solidan hrvatski ratni film BROJ 55 Kristijana Milića jer je reč o hrvatskom nacionalnom projektu koji bi mogao uznemiriti građane a istovremeno se srpskim novcem finansiraju razni mnogo toksičniji i opskurniji domicilini i regionalni anti-srpski pamfleti. Ovaj žanrovski film bez ikakve sumnje ukazuje zašto u njemu treba navijati za Hrvate a ne za Srbe i suptilno sugeriše da Krajišnici nisu marili za ratno pravo, ali ne iskoračuje puno izvan onog esencijalističkog pristupa neprijatelju koji se obično sreće u ratnom filmu.
Uostalom, Milić dovoljno poznaje rat i ratni film pa zna da neprijatelja ne treba bespoštedno degradirati.
Dakle, Milić ne beži od toga da Srbe prikaže nešto crnjim od Hrvata ali se drži relativno korektno, kao recimo Dragojević u LEPIM SELIMA. Doduše, Dragojević od neprikazivanja neprijatelja pravi koncept dok je Milić prikazao Srbe okoliko koliko mu treba da se postavi akcija ali se njima ne bavi jer su mu glavni fokus likovi iz zarovbljene jedinicie Zbora narodne garde i MUPa.
BROJ 55 je u korenu priče na liniji Waltera Hilla, međutim, suočen sa ograničenjima istinite priče Milić ipak najpre snima hrvatski LONE SURVIVOR odnosno BLACK HAWK DOWN. Od Hilla stoga ostaje akademski, klasicistički pristup kadriranju, i opšte uzev inscenaciji, svedena gluma a od Scotta i Berga nalazimo autentičnost iu poceduralnost koje ponekad utišavaju dramu.
BROJ 55 je ratni akcioni film, ali je on u suštini film stanja jer nema puno priče izvan onoga što je situacija.
Incident o kome film govori nije mi poznat i pomali mi deluje neuverljivo da su se Srbi letnji dan do podne baktali opsadom kuće umesto da je sravne sa zemljom. U svakom slučaju, u ovoj formi, incident nudi materijal za filmsku priču.
U masi likova dobrim izborom glumaca Milić uspeva da diferencira one glave i do kraja filma ne odstupajući od "suvoće" istinite priče uspeva da stvori i neko razrešenje, dramsku žrtvu, zaokruženost, itd.
U samoj završnici, Milić ubacuje malo herojstva koje ne deluje previše verovatno ali svakako je verovatnije od katarzičnog obračuna na kraju LONE SURVIVORa.
Kad je reč o rekonstrukciji vojnog aspekta, mislim da Milić koji ima bogato vojno iskustvo - uzima malo slobode u prikazu kretanja boraca u zoni kontakta, odnosno ima faza kada se Srbi kreću malo naivno, kao okupatori u partizanskom filmu, no on to pravda time da to nije JNA već samoorganizovani Krajišnici. Kada dođe JNA, stvar se diže na viši nivo.
Isto tako, iako jeste bilo svakakvih uniformi naročito među neformalnim formacijama, Milić među Srbima malo forsira ekipu sa šajkačama, šubarama, pletenim džemperima i JNA šinjelima. Ne sporim da je takve ekipe bilo, niti tvrdim da je neko od njih "prestilizovan" ali su bili prošarani i modernije dizajniranim "paravojnicima". Ne mogu reći da je Milić prikazao Srbe groteskno i netačno ali rekao bih da je izučio neka od radikalnijih modnih rešenja iz tog vremena i prikazao ih kao masovniji trend.
Što se Hrvata tiče, dizajn je spot-on, sa sve singapurskim i južnoafričkim puškama iz Kikaševog tovara.
Inscenacija ratnih scena, ako uzmemo u obzir činjenicu da su kod nas filmski radnici zaboravili kako se radi pucnjava, jako dobro izgleda. Tehnički tu nema zamerki i ako imamo u vidu da oko sat vremena filma čini bitka sa kratkim prekidima, Milić zaslužuje prelaznu ocenu. On se nije uplašio da se uhvati u koštac sa akcijom i rizik se apsolutno isplatio.
Glumci su tvrdi, u underplayu, u konvenciji žanra i face su dobro izabrane.
Fotografija Mirka Pivčevića je za moj ukus previše isprana u kolor korekciji ali dobro dočarava blatnjavi pakrac, vlažnost i oblake ranog septembra. Ipak, opšti utisak i po kostimu i po atmosferi je da se film dešava negde krajem jeseni a ne početkom.
Poređenja sa LEPIM SELIMA će biti neumitna ali ta dva filma iako govore o vojnicima uhvaćenim u klopku zapravo ne mogu da se porede. Dragojevićev zahvat je širi, nastao u jednoj jačoj kinematografiji koja je tih godina snimila i Kusturičin UNDERGROUND, a ambivija je mnogo veća jer film zadire i u prošlost sukoba i likova, ima i humora i metafore, i dodatni filmofilski sloj.
Milićev film je bare bones ratni film ambicije da "šalje poruke" i analizira prošlost, izuzev onih rudimentarnih pouka koje su svojstvene tom žanru.
Ipak, zanimljivo je da Milić iako snima film o "državi pobednici" u kojoj nema dilema ko su "dobri momci" mora ipak da ga uvije u formu istinite priče i da stavi akcenat na ljudsku dramu i pitanje opstanka. To je izgleda još od THE HURT LOCKER postao recept za snimanje ratnih filmova o "kontroverznim konfliktima". Dakle, u prvi plan se ističu ljudi a u drugi plan se gura politika i samo biće tog konflikta. Srećom, Milićevoj poetici to odgovara.
Žao mi je što mi danas nismo u stanju da snimimo ovakav film. Ipak, barem imamo LEPA SLEA kao jedan od klasika ratnog filma na globalnom nivou.
* * * / * * * *
Hmm, to bi bilo lepo da se pogleda...
Ratni film čoveka koji raspolaže testisima. To nismo imali na prostoru SFRJ još od kraja sedamdesetih. :)
Pogledao sam THE ROVER Dvida Michoda, uvredljivo loš film u kome Michod pravi da je Alex Cox, Guy pearce da je Mel Gibson i Robert Pattinson da je Joaquin Phoenix. Reč o zamornom postapokaliptičnom Ozploitationu oslonjenom na tradicije rroad movieja i vesterna, opterećenog strašnim pretenzijama koje ni scenario, ni reditelj, ni glumci nisu u stanju da iznesu.
Činjenica da je film prikazan u Kanu, ukazuje da su producenti našli način kako da ga ne bace u đubre već da ga vinu u ozbiljne visine. Ipak, kanska sudbina ovog filma deluje geg iz Woody Allenovog filma u kome neuspelo delo "prodaju Francuzima".
Vreme je da se prizna i to da Guy Pearce odavno ne ispunjava ona visoka očekivanja koja smo imali od njega. Ne sporim da je odluka da napusti mejnstrim arenu bila dobra, ali profili indie projekata i lokalnih produkcija za koje se odlučuje scve češće deluju potpuno opskurno.
No, slučajevi kao što je THE ROVER koji uspevaju da izblefiraju javnost čine da Pearce ne prepozna svoje posrnuće.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-08-2014, 19:40:29
S druge strane, ključne filmove o filmskoj industriji su snimili veterani poput Altmana, Truffauta, Godarda recimo, dakle ljudi koji su imali neko duže iskustvo u njoj.
Potreba da se kinematografija demistifikuje praktično sa praga, bez pružanja prilike da se autoru popne na glavu, pokazuje da u njoj nešto ozbiljno ne funkcioniše.
Jesi li siguran da možeš povlačiti ove paralele?
Mislim da motivacija Altmana ili Felinija s jedne, i Spasojevića/Radivojevića ili Đorđevića, nikako ne može biti uporediva, ni u promilima.
Kod Felinija prosto isijava društveno iskustvo koje Balkanci nemaju. Čak i onda kada je iscrpio to iskustvo, preostalo mu je iskustvo o industriji.
S druge strane, Spasojević i ostali nemaju ni to iskustvo, bar ne na zadovoljavajućem nivou.
Odatle su to metafilmovi više nego filmovi o filmovima.
pa dobro, to opet ne osporava moju osnovnu tezu da je bolje da filmove o snimanju filmova snimaju oni koji su nekada zapravo snimili neki film...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
More than just "Make Believe": Fox Broadcasting Company has given a put-pilot order to "Psych" creator Steve Franks' 20th TV pitch based on Weezer frontman Rivers Cuomo.
"DeTour" is being billed as a "coming-of-age story, slightly out of sequence." The single-camera project follows a 30-something rock star who, similar to Cuomo's sabbatical at Harvard eight years ago, walks away from the spotlight at the height of his fame in an effort to capture the normal life he passed over to become a music success story. The series would embellish Cuomo's journey with a fictional character.
Franks will executive produce "DeTour" with Tagline Television's Chris Henze and Willie Mercer.
To date, Weezer has sold close to 20 million records. Weezer will release its next studio album "Everything Will Be Alright in the End" on Oct. 7. Major tour dates and music festivals will follow.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
"The Wolverine" actress Rila Fukushima has joined the cast of The CW's "Arrow".
Fukushima, who played Yukio in the "X-Men" spin-off, is set to replace the previously cast Devon Aoki in the role of Tatsu Yamashiro on the upcoming third season of the show.
The character serves as one of Oliver's mentors in flashbacks, and is a critical influence on his journey to eventually become The Arrow. In the comics, she becomes the woman known as Katana.
The role is said to be a major recurring one and Aoki has reportedly had to drop out due to scheduling conflicts.
If you thought "Man of Steel" was a bit dour and lacking a sense of humor, it turns out there may have been a reason for that.
Hitfix has reported that according to multiple sources, there is a mandate at Warner Bros. regarding any of the DC superhero films in development. That mandate is just two simple, direct words: "No jokes."
Wrtier Drew McWeeny says: "Last week was about the fifth time I've heard that there is a mandate at Warner Bros. regarding any of the DC superhero films in development, and it's very simple and direct and to the point. 'No Jokes'." Others have since weighed in and claim their sources have heard the same.
In comics form, DC has generally been seen as the serious, grim brother to Marvel's more unabashedly fun personality - a trait that has carried over to the movies with films like "The Dark Knight" and "Man of Steel" not exactly known for their humor beyond the odd moment.
McWeeny adds that this mandate could be something else though - a reaction to the failure of "Green Lantern," a DC Comics film that was admittedly trying (and failing) to be funny. As a result you won't see Warners attempt a "Guardians of the Galaxy" style humorous caper movie based on a DC property any time soon.
Da, meni je potpuno bizarno to da su usvojili tu No Joke direktivu. Mislim, cenim pokušaj da to budu ozbiljni filmovi koji bi se serioznom dramom i da se time razlikuju od žovijalnog Guardians of the Galaxy recimo, ali pretvarati se da su DCjevi stripovi po difoltu zreliji i manje humoristični od Marvela je bizarna zabluda već i na osnovu toga što ih u dobroj meri pišu i crtaju isti ljudi. Nabrojaću samo nekoliko DCjevih recentnih serijala koji apsolutno intencijalno kombinuju akciju i humor: Suicide Squad dok ga je pisao Adam Glass (kao i njegov duhovni prethodnik Secret Six koji je maestralno pisala Gail Simone, žena poznata i po urnebesnom humoru koji je proizvodila pišući Marvelovog Deadpoola), Justice League International, Red Hood and the Outlaws, Ressurection Man....
Skot Mendelson na Forbsu veli da su u Warneru prolupali:
http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/08/27/hollywood-needs-to-rewatch-the-dark-knight/ (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/08/27/hollywood-needs-to-rewatch-the-dark-knight/)
Inače, Singer je of the hook, konačno. Zlostavljanje je zlostavljanje al keš je keš. Mada kažu da ovaj tužitelj nije na kraju mogo da nađe advokata da ga zastupa.
Judge Lets 'X-Men' Director's Accuser Drop Lawsuit (https://screen.yahoo.com/judge-lets-x-men-directors-170725553.html)
QuoteA federal judge in Hawaii is allowing a former child model to dismiss a lawsuit that accused "X-Men" director Bryan Singer of sex abuse. Wednesday's ruling gives Michael Egan the option to re-file the lawsuit. Singer wanted the case dismissed with prejudice, with attorney costs and fees imposed against the plaintiff. Egan has said in court documents that he wants to dismiss the case not because it lacks merit but because he can't find an attorney to represent him.
Quote from: crippled_avenger on 27-08-2014, 23:25:28
pa dobro, to opet ne osporava moju osnovnu tezu da je bolje da filmove o snimanju filmova snimaju oni koji su nekada zapravo snimili neki film...
To jeste nesporno. Mislio sam na drugu pretpostavku da 'potreba da se kinematografija demistifikuje praktično sa praga' nije samo znak da nešto u njoj ne funkcioniše, već govori nešto i o samim stvaraocima.
Mene je ta sklonost mladih metafilmu podsjetila na Umberta Eka, kada govori da većina njegovih studenata dođe kod njega sa tezom ''Istorija svjetske muzike'', umjesto ''Džez u Italiji sedamdesetih godina'', koja je ograničena na jedan žanr, jednu kulturu i jedan period. To jest, da studenti hoće da zagrizu mnogo veći zalogaj nego što mogu. A jednostavno nisu sposobni za to.
U slučaju filma, trebali bi da probaju da ispričaju neku jednostavnu priču, teoretisanje im ne ide baš od ruke, a ne bih rekao ni da je išlo Bergmanu prvih 10 godina rada. S druge strane, Felini uopšte nije bio teoretičar, on je radio iz iskustva.
Druga boljka koju Eko primjećuje jeste ta acknowledgments patetika, gdje studenti u predgovoru pišu kako im je bilo teško da napišu rad zbog ovoga ili onoga, svakodnevni boravak u biblioteci, naporno istraživanje, ''it was so hard'' priča.
Ovi naši snimaju acknowledgment filmove. Čitavi filmovi su samo predgovor. Kad bih se opet vratio na Felinija, njegov problem nisu bile samo produkcijske zavrzlame i društveni pritisci, već i lična kriza, privatna, egzistencijalna itd...
Naši se ponašaju kao da oni to nemaju, jer, pobogu, samo industrija je kriva za sve. To nije Felini radio. To je prilično jednostrano.
Posle geeky izleta sa DCjem, Stari se vraća srpskim kanonskim temama, klasicima repertoarskog filma i jugoslovenskom rokenrolu
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/ko-te-ljubi-dok-sam-ja-na-plati.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/ko-te-ljubi-dok-sam-ja-na-plati.html)
Heh, lepa tema i ona koja zbilja pokreće mnogo pitanja i pravnog i sociološkog tipa. Ja čak ni ne znam, recimo, kako se tretiraju PMC zaposleni kada su u zoni, jelte, ratnog dejstva, na zadatku koji im je dala na primer američka vlast, pa budu zarobljeni ili počine ratni zločin. A znajući da oni dobijaju sve veće učešće i da je USAF često sklon da njima prepušta rizičnije poslove u ratnim zonama, ovo su bitna pitanja. Zna se, makar da njihove žrtve ne ulaze u javne statistike o žrtvama borbi, što opet sve podseća da rat i ratno pravo kakvo smo poznavali odlazi u prošlost i zaborav.
Oni su tretirani kao civili kojima se sudi u Americi ako su Amerikanci. Obično na američko tlo izlaze u Juti jer pred njihovim sudovima ima najviše razumevanja za krivična dela počinjena vatrenim oružjem. E sad stvar je u tome da njih goni savezni sud jer je delo počinjeno van SAD tako da oni tom pravnom vratilomijom u Juti pre svega postižu lakši tretman u početku postupka.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Dobro, ali da li se tretiraju kao "vojnici" u smislu ženevskih konvencija, kada im se sudi u USA? Ili kao civil koji se zatekao u određenoj situaciji pa sa sobom iz nekog razloga imao oružje pa se raspreda šta mu je bilo činiti?
Sigurno se ne tretira po Ženevskoj konvenciji pošto Ženevska konvencija podrazumeva rat dve vojske, obe sa centralizovanom kontrolom, vidnim obeležjima, javnim nošenjem naoružanja itd. Sve ostalo je neka policijsko-zaštitarska akcija, znači oni su kao neko privatno obezbeđenje koje radi po civilnim zakonima. E sad, da li rade po civilnim zakonima zemlje domaćina ili zemlje odakle je firma nije presudno jer ako su Amerikanci ionako im se sudi samo u SAD. Znam da je u Pakistanu bio baš taj problem sa jurisdikcijom.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ovo je tekst na temu koji preproučuje moj advokat
http://www.icrc.org/eng/assets/files/other/irrc_863_cameron.pdf
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Obrt: http://geektyrant.com/news/avengers-age-of-ultron-to-completely-overhaul-team-roster (http://geektyrant.com/news/avengers-age-of-ultron-to-completely-overhaul-team-roster)
Ima logike. Pošto se i Ant Man zahuktava, ne bi bilo posve iznenađujuće da ga ubace pri kraju AoU.
Poenta ovog filma - da bi scenarista došao do Marise Tomei, mora prvo da bude u stanju da zasnuje radni odnos na fakultetu.
Srećom, bar mi je sudbina omogućila da sarađujem na scenariju koja je ona igrala, ni to nije loše...
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cL-tP03XoH4 (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cL-tP03XoH4)
Zašto me niko obaveštava o ovoj bizarnosti. Mislim da je ovo u Pizzobatovom OURu...
Mislim da je ovo jedinstven slučaj da se Stari nađe na spisku koji ga identifikuje sa Slavišom Lekićem, Jelenom Milić, Vesnom Pešić, Dušanom Mašićem i novinarima Nedeljnik Vreme, pitanje je samo ko greši, Ištvan Kaić ili Stari?
"Tviter postaje "telefonska slušalica" za instantno pražnjenje najgorih osobina javnih ličnosti poput Svetozara Rakovića, Dušana Mašića, Bobana Karovića, Bojana Cvejića, Nikole Tomića, Slaviše Lekića, Vesne Pešić, Ratka Femića, Dragana Janjića, Biljane Srbljanović, Milana Antonijevića, Tatjane Vojtehovski, Zorana Živkovića, Marka Somborca, Bojane Maljević, Dragana Popovića, Dimitrija Vojinova, Jelene Milić, Jovane Gligorijević, Darka Mitrovića, Slobodana Georgijeva i mnogih, mnogih drugih..."
http://www.danas.rs/danasrs/dijalog/izopaceni_rezim_rada.46.html?news_id=287967&action=print#sthash.1kHdYXyn.dpuf (http://www.danas.rs/danasrs/dijalog/izopaceni_rezim_rada.46.html?news_id=287967&action=print#sthash.1kHdYXyn.dpuf)
Pogledao sam KAUBOJE Tomislava Mršića, filmsku adaprtaciju popularne predstave zagrebačkog Teatra Exit. Mršić je napravio vrlo zanimljiv koncept adaptacije. Sam film nije naročito uspešan ali je koncept adaptacije intrigantan. Naime, Mršić je adaptirao predstavu u film o pravljenju predstave. Time je očuvao uspešne scene iz predstave i celokupnu glumačku podelu ali je uspeo da produbi narativ i šteta je što u tom probubljivanju nije bio jop uspešniji.
Jednu komičnu, populističku, predstavu Mršić na ovaj način transformiše u svojevrsni savremenu eho "praške škole" i teskobnu priču o okrepljujućem efektu kulture na poludivlje provincijalce. Lako bih mogao da zamislim Gorana Markovića kako snima ovakav film. I lako bih mogao da ga zamislim da je bolji i duhovitiji.
Mršić nudi artikulisan vizuelni izraz i glumci su prilično dobri. Nažalost priča je previše oslonjena na opšta mesta i likovi je vrcaju od svežine.
Šteta što je Mršić na nivou rediteljskog osmišljavanja napravio sve prave poteze a onda je pao na nivou scenarija i dramaturške egzekucije pravih ideja.
Ipak, recepcija KAUBOJA u Hrvatskoj je bila prilično dobra dakle to nije smetalo ni kritici ni publici.
* * / * * * *
već imamo saradnju Slobodana Antonića sa Peščanikom, Meho se čudio, ali izgleda da će dočekati i Kripov savez sa Vesnom Pešić :)
ne pratim nešto tu priču, pogotov Tviter, ali Kaić mi nije jasan iz prostog razloga što čitavo to ''izopačenje'' i ''patologija'' jesu sastavni dio svakog civilnog društva i svake kritike vlasti, nema on tu šta da se iščuđava
La diffidenza - nepovjerenje, sumnjičavost, sasvim uobičajena pozicija, hvatati se ''ličnih kompleksa'' mi je neshvatljivo
pogotovo u slučaju kad su najveću građansku inicijativu sa Slinom totalno iskulirali
Pogledao sam LOVE HUNTER: PRIČE IZ NJUJORŠKOG TAKSIJA braće Nemanje i Brane Bala koji se po mnogo čemu kvalifikuje da ga smatramo srpskim fiomom ali je po svojoj samoj suštini američki. Naime, LOVE HUNTER je priča o Milanu Muminu, frontmenu Love Huntersa koji u ovom igranom filmu igra fikcionalizovanu verziju sebe, i vrlo je bitno to što je to Milan Mumin - sa svim onim konotacijama koje to nosi - dakle tema je srpska, zatim znatan deo filma je igran na srpskom jeziju i konačno veći deo ekipe čine ljudi rodom odavde. Svi ti elementi bi sami po sebi trebalo da budu dovoljni da LOVE HUNTER čine srpskim filmom. Međutim, ovaj film je po svojoj suštini američki. Za početak odluka da u njegovom centru bude Mumin, i da se sve karte odigraju na njega ne mora biti tumačena kao američka per se (recimo, Želimir Žilnik je snimio dosta takvih filmova) ali je istinska fascinacija Muminom kao ličnošću i njegovim vrlo širokim izvođačkim darom, autentično američka. Kada tome dodamo Njujor kao lokaciju, njujorškog taksistu kao mitemu američkog filma i pristup realizaciji u tradiciji njujorškog andergraunda i nezavisnog filma uopšte, to čini LOVE HUNTER više amerićkim filmom.
Izuzev Žilnika i vrlo ubedljivog filma LICE REVOLUCIJE Vladimira Milovanovića, srpski niskobudžetni film se nije razvijao u pravcu istinski efektnog usvajanja postulata niskobudžetne estetike već se mahom svodio na besparički film. Ne smemo zaboraviti da su Amerikanci do savršenstva upravo dolveli visokobudžetni i niskobudžetni film, a da su vremenom zapustili ono između. Dočim, u Srbiji osim navedenih izuzetaka nismo imali reditelje koji su usvojili načine pretvaranja oskudice u estetski izraz.
U principu, nema naročite logike da Amerikanci odu dalje u razvoju niskobudžetnog filma od nas. I čini se da LOVE HUNTER, snimljen po postulatima nezavisnog filma, nehotice upravo objašnjava zašto je to tako. U jednoj sceni, Muminova verenica pita zašto se on ne vrati u Srbiju kada tu sve zna, lako bi mogao biti Ministar kulture a on joj odgovori da u Americi ima san da snimi američki album i slobodu. I upravo ta činjenica da Mumin u Njujorku uspeva da regrutuje ljude koji će pokušati da ispune njegov san a u Srbiji može da bude Ministar kulture ali da je veliko pitanje ima li koga rapoloženog za neko umetničko "rađanje mečke" i ima li ikoga ko išta još sanja, objašnjava zašto je u Americi moguć niskobudžetni film a u Srbiji nije. U Srbiji su snove i bavljenje umetnošću zamenili Ministri kulture a ako neko nešto i usni to sanja sam bez vizije da bi kroz ujedinjenje iza nečijeg talenta nešto moglo da se postigne.
Rečju, teško bi se u Srbiji okupili ljudi iza ideje da snime film sa i o Muminu jer većina misli da treba da se snima filma sa i o njima.
Otud je "njujorška logika" bila potrebna da se prepozna Mumin i jedini krupan nedostatak ovog filma je upravo to što gledaocu nije do kraja objašnjen njegov paradoks da je u Srbiji on rok zvezda ali samo kao taksista u Njujorku može da ispuni svoj san.
Fotografija je sirova i to je većimd elom adut filma. Mumin kao darovit i filmičan naturščik ima bolju interakciju sa američkim glumcima nego sa Jelenom Stupljanin, no taj problem uklapanja profesionalaca i naturščika je čest u našem filmu, narolito u poslednje vreme.
Usled same underground forme, iako scenario zapravo ima prilično jasnu strukturu, gledaocu može da se učini kako je ishodište filma neizvesno, ipak ako ponekad deluje da film ne zna kuda ide, nikada se ne čini da ne ide nikuda.
LOVE HUNTER- PRIČE IZ NJUJORŠKOG TAKSIJA nije film za svakoga kao što ni Muminova muzika nije bila. Ali, za mnogo više je ljudi nego što se čini.
Ovaj film je kao i Mumin, uspešan zato što je drugačiji i zato što istrajava iako sve liči na recept za neuspeh.
Nisam pogledao celokupnu ponudu ovogodišnjeg festovala u Vrnjačkoj Banji ali LOVE HUNTER je upravo onaj profil filma koji bi trebalo da dobija Specijalnu nagradu i mislim da je žiri doneo dobru odluku.
* * 1/2 / * * * *
Stari se sasvim očekivano osvrće na Vučićev salto od prošlog petka...
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html)
Свака част.
A šta je alternativa?
Quote from: crippled_avenger on 30-08-2014, 19:39:57
Stari se sasvim očekivano osvrće na Vučićev salto od prošlog petka...
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html)
Jako dobro. xjap
Jabuka razdora! 8-)
Pogledao sam WE ARE MARSHALL, jedan filmski incident koji dosta dobro pokazuje svu pogubnost kreativne krize savremenog Holivuda. Ovaj vrlo solidan sportski film iz 2006. godine režirao je McG a glavnu ulogu je igrao Matthew McConaughey. U tom trenutku, McG je bio reditelj na kog Warner stavlja sve svoje aduite a McConaughey je bio sve ono što nije sada, potrošeni seks simbol u padu, čovek u čije se glumačke sposobnosti sumnja... Za McGa, WE ARE MARSHALL je bio "ozbiljan" film dok ga Warner priprema za neki ambiciozan komercijalni zadatak. U to vreme on je recimo razmatran za Supermana. A McConaughey je bio in-house mezimac kog je jedino ozbiljna uloga mogla oporaviti. Moramo imati na umu da Warner voli da gradi kontinuiran odnos sa glumcima, primer su Clint Eastwood, Mel Gibson i George Clooney a prema McConaugheyu su imali određeni dug još od ranih dana kada im je doneo puno novca u adaptacijama Grishamovih romana. Na kraju, WE ARE MARSHALL je bio komercijalni promašaj, McG je za Warner snimio TERMINATOR SALVATION (kao prvi primer Nolanovih usmeravanja Warnerovih franšiza, preko brata Jonaha) i tu se nije "pokazao" i tada je dobio nogu u dupe - šutnut je toliko daleko da je jedan film kasnije završio kod Luca Bessona, snimajući film u Beogradu.
McConaugheyevu priču znamo.
Ja sam inače bio prilično zadovoljan TERMINATOR SALVATIONopm no Warner očigledno nije i ulogu McGa preuzima zack Snyder kome trpe štošta u zamenu za nolanizovani MAN OF STEEL koji na sve to i uspeva. Snyder sada snima affleckizovani DC film u kome umesto Nolanove ekipe imamo Affleckove ljude.
Kao što je dobro poznato, meni se MAN OF STEEL takođe izuzetno dopao ali Snyder nema svoj WE ARE MARSHALL ili 3 DAYS TO KILL kojim bi pokazao da je zapravo, kada je bez nadzora, dobar reditelj.
Međutim, u vremenu kada se snimaju filmovi od 200 miliona dolara koji ne samo da imaju zaplet B-filma već i njegovu efemernost, što je nedopustivo, sasvim je moguće da i reditelj isto tako potone.
WE ARE MARSHALL je film koji nije imao sreće. za početak, izašao je vrlo blizu prevratničkom FRIDAY NIGHT LIGHTSu a smatrali su ga krućim od INVINCIBLE. U njemu su se tada našli McG i McConaughey koje je kritika samo čekala na volej i spremala se da ih optuži za patetiku i scar-baiting. I WE ARE MARSHALL je doživeo polupune čaše koja je proglašena za polupraznu.
Iz današnje vizure, WE ARE MARSHALL deluje kao showcase najboljeg što američko glumište može da ponudi - tu su u ulogama najboljih drugova Anthony Mackie i Brian Geraghty koji će kasnije to ponoviti u THE HURT LOCKER (štaviše Geraghty ne isključuje budućnost da ih je WE ARE MARSHALL preporučio kao tandem), tu je January Jones iz MAD MEN, Ian McShane, iskusni David Strathairn, Kate Mara i konačno McConaughey. Većina ih se dakle pojavila u ovom filmu pre velikih HBO i AMC uspeha i pre oskara. Da je danas snimljen isti ovaj film sa istom ovom podelom bio bi potpuno drugačije posmatran nego tada.
Istinita priča o univerzitetu čija je američka ekipa američog fudbala nastradala u avionskoj nesreći i preduzmiljivom treneru luzeru koji je ponovo pokreće nudi sasvim dovoljno elemenata za staromodnu, velikodušnu sportsku dramu.
I McG to isporučuje.
na sve to u saradnji sa svojim direktorom fotografije Shaneom Hurlbutom nudi visoku estetizaciju sedamdesetih, glossy i glamuroznu rekonstrukciju epohe, relativno inventivno snimanje akcije na terenu - rečju, po prvi put u životu koristi tehnike koje je naučio snimajući gluposti za nešto što ima smisla, i pokazuje da ume da izgradi likove i ispriča priču.
Međutim, paradoksalno studio sve to vidi kao ustupak koji će malo osokoliti pred ulazak u Supermana. Budući nije imao sreće da WE ARE MARSHALL "upali" kao kasnija produkcija Warnera i Legendaryja - 42 o Jackie Robinsonu, a kako je američki fudbal retko plasiran u bioskope van SAD, McG je završio sa promašajem. Studio je verovatno projektovao neki rezultat u ravni REMEMBERING THE TITANS ali to nije postignuto.
Kada nije zadovoljio u onome radi čega je doveden, McG biva odbačen a niko ne računa ovaj pristojan i ozbiljan film koji je napravio.
Ne mislim da je to što McG ne snima filmove ovog profila veliki guibitak per se, ali mislim da je vrlo loše što studiji zapravo više nisu u stanju da cene dobro ispričanu priču, dobro izabrane glumce osim ako nije reč o Scorseseu i njemu sličnima, i da to tretiraju kao enskces umesto kao pravilo.
Da se nije oporavio sa produkciono jedva napabirčenim LONE SURVIVORom, Pete Berg bi završio slično kao McG posle neuspeha BATTLESHIPa. A u slučaju Berga to bi zaista bila i velika šteta.
Kao ljubitelj holivudskog visokobudžetnog filma zabrinut sam baš nad tim njegovim efemernim aspektima, Naime, ranije je ozbiljan novac ulagan u filmove sa ozbiljnim pretenzijama, ako ne u umetničkom pogledu a ono bar u domenu eksploatacije. Danas se ogroman novac ulaže u dela koja je čsto čak i nemoguće gledati kao samostalne filmove i čije eksploatacija traje u vrh glave mesec dana.
Ne treba da čudi što se toliki akcenat stavlja na obaranje rekorda gledanosti kada o filmovima ionako sve manje ima da se kaže jer su to mahom nastavci ili ekranizacije sadržaja iz drugih formi o kojima je odavno ionako sve rečeno.
Otud McGjev WE ARE MARSHALL deluje kao sve ređi primerak filma u koji su uložena ozbiljna sredstva i angažovani ljudi da glume a ne da isključivo privlače publiku, a da pritom nije imao nikakve šanse da iz njega proizađe nastavak. To se sve ne bi desilo da se Wartner nije udvarao McGu kako bi snimao ovo na šta se žalim.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 30-08-2014, 19:39:57
Stari se sasvim očekivano osvrće na Vučićev salto od prošlog petka...
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html)
xcheers
Getty Images
British prime minister David Cameron
'Opposite Number' features a British nuclear scientist who gets captured in North Korea and is forced to help the country's nuclear program
North Korea has criticized a planned British TV drama show about its nuclear weapons program as a "slanderous farce" and charged the U.K. government with supporting it.
Channel 4 last month announced the project, dubbed Opposite Number, for which the U.K. broadcaster said it would look for a foreign co-production partner. The series is set to feature, among other characters, a British nuclear scientist who gets captured in North Korea and is forced to help the country's nuclear program.
British and U.S. agents in the country race against the clock amid a global nuclear crisis, according to a plot summary. The 10-part show, penned by British writer Matt Charman, promises to take audiences inside the "closed worlds of North Korea."
The Guardian reported Monday that North Korea's National Defense Commission, the country's top military body, called the planned show "nothing but a slanderous farce" that misrepresents the nations nuclear capability in a statement to the state news agency.
A spokesman for the commission argued that North Korea already has "unimaginably powerful nuclear weaponry" and does not need to rely on foreign technology help, according to the report.
The Guardian also cited the English version of the statement as saying that the show is being "orchestrated at the tacit connivance, patronage and instigation" of the British government.
To maintain diplomatic ties, the U.K. government should "punish those behind the projects," it added.
North Korea has staged three known nuclear tests, most recently in 2013. It has in the past threatened nuclear strikes against its foes, but The Guardian noted that foreign experts have often expressed doubts that the country was close to having working nuclear warheads.
Over the summer, North Korea also criticized Hollywood film The Interview, starring Seth Rogen and James Franco, about a plan to assassinate leader Kim Jong-un. The country warned of a "merciless response" unless the U.S. banned the movie.
Pogledao sam LIFE OF CRIME Daniela Schechtnera, ekranizaciju romana Elmorea Leonarda sa likovima koje je već predstavio Quentin Tarantino u JACKIE BROWNu, adaptaciji RUM PUNCHa. Ordell Robbie i Melanie, koje kod Tarantina igraju Samuel L. Jackson i Bridget Fonda ovde igraju Mos Def i Isla Fisher a roman THE SWITCH služi kao predložak.
Elmore Leonard je jedan od često ekranizovanih pisaca pa se samim tim može reći da se na Emloreu poznaju junaci. On se uspešno izrazio na filmu i kroz vesterne i kroz krimiće s tim što je LIFE OF CRIME iz tog krimi-segmenta. Ako treba izvojiti paradigmatične ekranizacije Leonardovih krimića svakako bih istakao OUT OF SIGHT kao daleko najbolji film među njima i GET SHORTY, a neki poput JACKIE BROWN i 52 PICK UP zaslužuju pažnju.
Soderbergh i Sonnenfeld su krajem devedesetih sa GET SHORTY i OUT OF SIGHT, oba iz pera Scotta Franka, redefinisali kako se ekranizuje Leonard, sa akcentom na humor i glumačke bravure i to će ostati svojevrsni standard na koji pokušava da se nadoveće i Schechtner u LIFE OF CRIME.
Nažalost, Schechtner niti ume da vodi priču niti ume da vodi likove, čak mu ne ide od ruke ni pokušaj retro dizajna jer je film smešten u 1978. Schechtner ne vlada osnovnim stvarima tako da ta nadgradnja koju pokušava deluje potpuno suvišno.
Glumačku ekipu čine zvezde velikog kalibra poput Jennifer Aniston, Tima Robbinsa i Isle Fisher. Nažalost, Will Forte i Mos Def nisu glumci koji im mogu parirati tako da tu dolazi do dodatnog disbalansa. Ipak, unutar opšteg kolapsa Schechtnerovog filma teško je reći da su i ove istinske zvezde uspele da išta postignu.
LIFE OF CRIME je naišao na reakciju kritike koja bila prepuna samilosti.
* 1/2 / * * * *
Srbin Dimitrije uči londonsku omladinu časti, prijateljstvu i ubijanju...
http://www.imdb.com/title/tt2208568/ (http://www.imdb.com/title/tt2208568/)
A igra ga Lars Mikkelsen. :lol:
nažalost, pogrešni Mikelsen, al gledaće se
Montana 2014 HDRip XviD AC3-EVO
Potvrđeno je - Dwayne Johnson će igrati Black Adama u nekom od narednih Warnerovih superherojskih filmova rađenih po DC stripovima (https://www.yahoo.com/movies/dwayne-johnson-reveals-hes-playing-black-adam-in-96549162252.html). Samo još ne znamo u kom. :lol:
Pogledao sam petu sezonu SMALLVILLEa. U njoj se meta arc zakuvao a uvedeno je nekoliko bitnih DC likova, pre svih Aquaman i Cyborg, obojica u efektnim epizodama.
U prvoj epizodi pete sezone pete sezone "nebo se otvorilo" i stigli su čauši Generala Zoda a u završnoij se zatvorilo sa njegovim pristizanjem. U ovoj sezoni se dešava nekoliko bitnih formativnioh doagađaja - umire Pa Kent i Clark po prvi put stvarno ulazi u vezu sa Lanom i po prvi put svarno raskidaju a da nije reč o nekom zamešateljstvu i zabuni.
Ono što u ovoj sezoni ne funkcioniše baš najbolje jesu neke od freak-of-the-week epizoda. Naprosto, ima nekih koje su prosto tanke i uvode neke nepotrebne miteme koje ne leže osnovnom kriptonskom narativu. Međutim, isto tako neke freak-of-the-week epizode uspevaju i da naprave posao unutar meta arca i da uvedu neke bitne događaje i motive.
Iako kroz celu seriju ima raznih omaža i parafraza, u ovoj sezoni su do sada najeksplicitniji, i idu u rasponu od HAMLETa do FLATLINERSa.
Uvođenje bitnih DC junaka, odnosno njihova gostovanja su vrlo dobro urađena i sezona se ponovo okončava jakim cliffhangerom.
Pogledao sam FRANK Larry Abrahamsona, svojevrsni američki debi ovog irskog reditelja, premda je reč o angloameričkom indie filmu i teško mu je istinski izbrojati krvna zrnca. FRANK je jedan od najzanimljivijih naslova koji su mi pali šaka ove godine. Abrahamson snima rokenrol film, smešten u hipsterske indie vode o razbarušenom kolektivu psihotičnih muzičara i mladom netalentovanom oportunisti koji u njima prepoznaje mogućnost da postane internacionalna rok zvezda.
Domhnall Gleeson igra tog oportunistu i on je duša ovog filma, inače inspirisanog istinitim događajima koje je zabeležio Joe Ronson. Film definitivno nosi Gleeson premda je Michael Fassbender po maskom takođe stub filma a u medijima je on i glavna atrakcija.
kao i u priči filma tako i u njegovom samom izrazui, naslovni lik pod maskom počinje kao gimmick a onde se iza njega razotkriva nešto mnogo dublje, emotivnije i mračnije.
Otud je mladi klavijaturista/ bloger/ hroničar zapravo idealna kopča publike sa Srcem Tame o kome govori film. Naime, on nosi taman onu dozu predznanja, predrasuda, stavova koje publika može imati.
FRANK je višeslojan film i funkcioniše na više nivoa.
S jedne strane, to je dinamična komedija o razuzdanom rokenrol bendu, sa druge meditacija o kreativnosti a u samom jezgru je zapravo pitanje odnosa duševne bolesti i kreativnosti.
Pored Gleesona i Fass bendera podelu čini who's who američke indie scene - Maggie Gylenhaal i Scoot McNairy.
Sasvim je moguće da FRANK može biti manje zanimljiv onima koji ove teme ne smatraju relevantnim. Ali, čak i njima teško da neće funkcionisati kao solidno režirana, odlično glumljena, blago ekscentrična filmska priča.
* * * 1/2 / * * * *
Mo Ali se u SHANKu pokazao kao dugorazredni reditelj britanskog repertoarskog filma. Otud čudi da je u filmu MONTANA uspeo da skupi relativno pristojnu internacionalnu glumačku ekipu koju predvode Lars Mikkelsen, prespektivni Adam Deacon i Zlatko Burić. U odsusutvu Madsa, Lars i Burić su danski delegati koji predstzavljaju Refnov ciklus o jugo-mafiji. Burić praktično ponavlja svoj rad iz danskog i britanskog PUSHERa. Zanimljivo je kako su autentične balkanske face iz jedne osobene "franšize" postale internacionalni standard i "izvozni brend".
Lars Mikkelsen igra Dimitrija, bivšeg srpskog paravojnika koji doživljava katarzu 1995. godine u Bosni i odbija da vrši zločine čime izaziova svog komandanta Ratka da mu ubije ženu i sina. Sada je on osvetnik koji ubija narkodilere na londonskim ulicama ne bi li likvidirao Ratka i osvetio svoje bližnje.
Dimitrije u jednoj akciji oslobađa mladog delinkventa Montanu i počinje da ga poučava zanatu ubice i etici osvetnika, Tada nam Mo Ali pokazuje kako u stvari kada sistem više ne funkcioniše plemeniti divljak tj. Srbin, može biti u pravu i od koristi.
Lars Mikkelsen je korektan kao Srbin ali je generalno ovo ipak trećerazredni prikaz jugomafijaškog miljea.
Ono što je u praćenju hronologije prikazivanja Srba na filmu bitno jeste da su sada već ušli u dekadenciju tako da se javljaju ikao pozitivci i to upravo zahvaljujućui onim osobinama i događajima koji su ih do juče činile negativcima.
Mo Ali očigledno pokušava da se lakta sa Matthew Vaughnom i preduhitri njegov SECRET SERVICE, da asocira na LEON i PUSHERa i rekao bih da je izbor uzora zanimljiv i svež. Naročito jer je Mo Ali prethofno neuspešno kanalisao britanske serije.
Međutim, produkcija i opšti nivo filma su vrlo niski, tako da MONTANA prevashodno može da se posmatra kao dosledan exploitation i kao nešto što zanima Srbe. Van toga, ovo je minoran Brit Flick sa Scandi Noir šrafovima starijeg datuma.
Šteta što Mo Ali nije imao više talenta jer je sa Larsom Mikkelsenom, Burićem i Deaconom i tom okrenutošću Danskoj mogao postići više.
* * / * * * *
Konačno se razaznaje rukopis iza teksta pod pseudonimom zbog kog sam
napustio City
http://citymagazine.rs/clanak/lara-marinkovic-seks-sinhronicitet/
a sada
http://novosti.rs/vesti/kultura.71.html:508532-Dr-Aleksandar-Jankovic-Strast-kao-rutina
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam BEGIN AGAIN Johna Carneya. Uprkos simpatičnoj podeli i nizu zanimljivih detalja, ovaj film nije ispunio moja velika očekivanja. U njemu su scenario i muzika najslabije karike a ako imamo u vidu da je reč o indie mjuziklu, muzika je veći faux pas nego scenario jer u ovom žanru scenario čak i može sebi da dozvoli klišee i kruta rešenja. Carneyev scenario je međutim prepun klišea ali i nedoroečenosti što ne sme da ide jedno sa drugim, a naročito ne u mjuziklu koji bolje trpi kliše nego nedorečenost.
Kad je o muzici reč, ona je kompozitorski i aranžerski više nego korektna ali sam žanr nekog gnjecavog mejnstrima ne deluje kao nešto oko čega mogu da se okupe simpatije publike. Junakinja koja želi da bude Norah Jones, a da u tome nema ničega novog ili dugačijeg, barem u tematskom aspektu stihova, naprosto ne može da me ubedi da je autsajder i da mora da se dovija kako bi snimila album. A čak i da mora sve to što ona pokušava deluje toliko prežvakano da autori ne uspevaju da nas ubede kako bi bilo ko bio uskraćen da ta zamisao nije realizovana.
BEGIN AGAIN s druge strane predstavlja svojevrsnu nostalgičnu odu preduzetnicima u muzici, ljudima poput Ricka Rubina koji ponovo pokušavajauu da reinventuju muziku kao biznis, čak i sada kada je zamrla. To bi možda funkcionisalo u nekom muzičkom MONEYBALLu ali ne u ovakvom romantičarskom delu o Autoru, iza koga provejava žal za starokapitalističkim izdavačem-preduzetnikom.
Ne smatram pritom da je BEGIN AGAIN u pogledu odnosa prema muzici i muzičkom biznisu naročito toksičan, pre bih rekao da je tupav i staromodan.
U domenu međuljudskih odnosa u filmu sve vrvi od klišea, od kojih Carney pokušava da odstupi transformišući neke od njih na potpuno očekivan način. Međutim, Mark Ruffalo je pun energije, Keira Knightley ima "nešto" i na kraju oni uspevaju da sve to učine pitkim, čak i simpatičnim.
Međutim, sam Carney se svojim ranijim radovima postarao da indie mjuzikl ne bude deficitarna roba a sa pojavom filmova kao što je FRANK nedostaci BEGIN AGAINa postaju još očigledniji.
* * 1/2 / * * * *
Supergirl could soon join Arrow and The Flash and a number of other DC heroes on the small screen.
Warner Bros. Television is teaming with Greg Berlanti and Ali Adler to adapt the popular DC Comics hero for a potential TV series, The Hollywood Reporter has confirmed.
Adler, who worked with Berlanti on ABC's superhero dramedy No Ordinary Family, will pen is expected to pen the script, with Berlanti on board to produce via his WBTV-based Berlanti Productions banner. DC's Geoff Johns is also expected to have a role in the Supergirl project, which is in the early stages of development and expected to be taken out to networks soon. Johns exec produces Arrow and The Flash.
Also unclear is if it will be an hour or half-hour as well as a potential title for the project, which is based on the DC Comics character created by Otto Binder and designed by artist Al Plastino in 1959. She first appeared in Action Comics as a female counterpart to Superman. Adler and Berlanti's take is expected to be a new interpretation of the character and her story. Sources tell THR that the project will not be called Supergirl.
The Supergirl entry comes as comic book adaptations are poised to have a major presence on the upcoming fall schedule. In addition to Berlanti's CW series Arrow, he has spinoff The Flash at the network. Both hail from WBTV and DC Entertainment, which also are behind Fox's Batman/Jim Gordon prequel Gotham, NBC's Hellblazer take Constantine and The CW's iZombie adaptation. On the Marvel side, ABC has Agents of SHIELD and Agent Carter.
For its part, WBTV and The CW also took two stabs at bringing DC's Wonder Woman to the small screen with a 2012 origin story coming a year after NBC passed on its David E. Kelley take on the iconic female hero.
Berlanti, meanwhile, already has one sale this development season. He's prepping Blindspot, a naked amnesiac drama for NBC, expanding his relationship with the network behind his adaptation of fall drama The Mysteries of Laura. Adler's credits include Glee and NBC's The New Normal.
Argentine filmmaker Andres Muschietti ("Mama") is set to direct the film adaptation of the acclaimed Playstation video game bestseller "Shadow of the Colossus" for Sony Pictures.
The original game follows a young man who thinks his lover has died. Desperate to bring her back, he heads into a forbidden land, and summons a demon who can wake the dead.
The price for bringing her back is to kill the 16 colossi that dominate this mystical place. The game received much acclaim for its story and design, and sold over 2.7 million copies worldwide.
Seth Lochhead ("Hanna") will pen the script while Kevin Misher and Barbara Muschietti will produce. Josh Trank ("Chronicle") was previously attached to direct.
Sienna Miller, Zoe Saldana and Elle Fanning have scored the lead female roles in Ben Affleck's upcoming film adaptation of the Dennis Lehane novel "Live By Night" at Pearl Street and Appian Way.
The Boston-set Prohibition-era story centers on Joe Coughlin, a man who rebels against his cop father and becomes a career criminal. He soon rises up the mob's ranks as the action moves to Florida and then Cuba. The story also includes rumrunners, femme fatales, betrayals and plenty of sin.
Miller will play the girlfriend of Joe's mobster boss. Saldana is a woman he meets when he becomes involved in organized crime in Tampa. Fanning plays a sheriff's daughter and aspiring actress who gets into trouble.
Affleck had originally planned to direct it a while back but put aside those plans to play Bruce Wayne in the upcoming "Batman v Superman: Dawn of Justice". He's expected to direct the film immediately after wrapping that role.
Affleck, Jennifer Killoran Davisson and Leonardo DiCaprio will produce.
Takashi Shimizu nikada nije bio reditelj od koga sam mnogo dobio, pa samim tim ne mogu da kažem da sam išta očekivao od njegovog filma 7500. Međutim, kada se taj film konačno pogleda, jasno je zašto nije bio pušten dve godine ni na jednom formatu. Spoj američke podele i Shimizuovog žanrovskog know howa ovog puta nije stavljen u službu Japanese ghost filma već u bnešto što ponajviše liči na niskobudžetne high concept produkcije kompanije Blumhouse. Međutim, kao što ni filmovi koje lično producira Jason Blum često nisu za bioskop tako ni ovaj nije ni za šta.
7500 traje sedamdesetak minuta i za to vreme se praktično ne desi ništa, odnosno postave se likovi i odnosi, nagovesti se misterija i onda se nakalemi razrešenje i to je to. Ne znam da li je scenario imao drugačije ambicije, da li je ovakav ishod na bilo koji način iznuđen, ali 7500 deluje krajnje hendikpeirano i simpatični glumci poput Jerry Ferrare, Ryana Kwantena i Amy Smart naprosto ne mogu da ga spasu.
Šteta. Shimizu je okupio zanimljivu B-podelu, ambijent aviona u letu je po definiciji zanimljiv ali rezultat nažalost nije čak ni na nivou prosečnog promašaja. 7500 je misteriozan promašaj čiji dometi su slabi ali ni ciljevi nisu do kraja jasni.
* 1/2 / * * * *
Stari razmatra zašto u Americi ima a kod nas nema nezavisnog filma.
http://starikadar.blogspot.com/2014/09/snovi-iz-njujorskog-taksija.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/09/snovi-iz-njujorskog-taksija.html)
7. september 2014 ob 13:38,
zadnji poseg: 7. september 2014 ob 13:51
Ljubljana - MMC RTV SLO
V 53. letu je umrl Brane Bitenc, pevec prelomnega slovenskega benda Otroci socializma ter ploden filmski ustvarjalec.
Glasbenik, pisec pesmi in režiser Brane Bitenc se je leta 1962 rodil v Ljubljani. Pesmi je objavljal v slovenskem revijalnem tisku, leta 1986 pa je izšla tudi zbirka z naslovom Kri. Na AGRFT-ju je študiral filmsko in televizijsko režijo. Za film Lojze se je zbudil tako kot ponavadi (1995) je prejel bronasto nagrado Metoda Badjure. Napisal je več scenarijev in režiral številne dokumentarne filme (Jabolko v snegu: portret Dušana Pirjevca, The Stroj ...). Leta 1993 je bil tudi asistent režije pri nastajanju klasike Ko zaprem oči Francija Slaka.
Morda najodmevnejši je bil dokumentarec Otroci socializma - zamenite mi glavo, ki ga je leta 2012 posnel o "slovenskih Joy Divison", katerih član je bil tudi sam. Zgodbo skupine je razkril skozi preplet intervjujev s člani skupine, nadgrajenih z uvidom nekaj pomembnejših mislecev sedanjega časa, kot sta Gregor Tomc in Esad Babačić. Film je bil sprejet v tekmovalni program festivalov v Portorožu, Skopju in Novem Sadu.
"Žareč oblak plina"
Igor Vidmar je skupino Otroci socializma označil za "prve zgoščene, vroče, žareče oblake plina, ki so se razširili po big bangu oz. velikem poku Pankrtov leta 1977". Po njegovih besedah je šlo za eno najpomembnejših in najpristnejših avtorskih skupin, saj so se prvi poskušali iztrgati kitarskemu vzorcu rokenrola, poleg tega pa so bile po njegovih besedah pesmi Braneta Bitenca prava poezija - lucidne, zelo stvarne, hkrati pa tudi zelo emocionalne in eksistencialne.
https://www.youtube.com/watch?v=SjC3GwgtvEU (https://www.youtube.com/watch?v=SjC3GwgtvEU)
ORONTO — The leader of the free world is in the hands of a Finnish 13 year-old in Big Game, Jalmari Helander's actioner ranging through the wooded mountains of Northern Finland. If the notion of Samuel L. Jackson playing a U.S. president strikes you as a stretch, your Spidey-sense is working: Despite some fairly impressive production values, this is Cormanesque pulp through and through, with a high-caliber cast — can that really be Jim Broadbent as America's most senior CIA analyst? — barely pretending their roles are for real. Often hilarious and even a tiny bit moving, the romp will clean up on VOD but deserves some theatrical play before that happens.
Helander directed 2010's Rare Exports, a well-loved satire about a Santa Claus American kids would never recognize. He's again in the remotes of Finland here, starting off on the day a boy is to become a man: Oskari (Onni Tommila), son of an accomplished hunter, is ceremonially sent off into the woods alone to kill his first beast. He can barely pull back the string on his bow, but within 24 hours he's expected to prove himself by bringing back a trophy head. But as the nervously determined boy is just settling into his camp for the night, the fiery wreckage of Air Force One tears through the trees.
It seems that either someone tampered with the Air Force One's security measures, allowing it to be shot down by a terrorist's surface-to-air missile, or there were snakes in that plane's circuitry. In either case, only the President survived, having been dropped from the plane in an escape pod at the last moment. The terrorists know he's alive, and that's the plan: Their leader, wearing jodhpurs and an SS-style double-breasted leather jacket, wants to shoot him up close so he can have his kill stuffed and mounted.
Back in D.C., the situation room looks like something a rural Finnish 13 year-old might imagine. Four very important government people whose roles are vague (one, played by Victor Garber, is addressed as "Vice President" — and I don't mean "Mister Vice President") lead a few subordinates in their attempt to locate the wreckage. Broadbent chomps a sandwich as he effortlessly assesses things. Felicity Huffman, looking at a wall of TV screens and bossing around underlings at keyboards, doesn't seem nearly as concerned with the day's outcome, or nearly as competent, as she did during the average control-room crisis on Sports Night.
But this outrageous fakeness is part of the fun, and is more than echoed back in the mountains, where the laws of physics are treated with about as much seriousness. After Oskari finds the escape pod and is made to understand the preciousness of its cargo (Jackson: "I'm the President? Of the United States?!"), the boy, who asks to be called "Ranger," promises to keep him safe. Jackson looks like he can hardly believe the movie he's in, but he goes where he's told. Sadly, Oskari is emasculated in his first opportunity to prove he's a warrior, leading to a fireside pep talk in which Jackson tells a long story that surely had him yearning for a Tarantino screenplay. The boy does better in his second make-or-break challenge.
Tommila steals the film, and not in a cute-little-tyke way. It's more that this is so clearly his world, and these characters out of a fourth-rate White House Down ripoff can't help but seem trivial in comparison. The young actor understands the humor here, but is fierce nonetheless; we care less about whether the President dies than whether Oskari will be seen by his father as the action hero he is.
Production company: Egoli Tossell Film
Cast: Samuel L. Jackson, Onni Tommila, Ray Stevenson, Mehmet Kurtulus, Victor Garber, Ted Levine, Felicity Huffman, Jim Broadbent
Director-Screenwriter: Jalmari Helander
Producers: Petri Jokiranta, Will Clarke, Andy Mayson, Jens Meurer
Director of photography: Mika Orasmaa
Production designer: Christian Eisele
Editor: Iikka Hesse
Music: Juri Seppa, Miska Seppa
QuoteNeko ko se zove Dimitrije ima vrlo male šanse da u životu sretne puno imenjaka. Još su manje šanse da na filmu sretne junaka koji se tako zove, premda poneki i vrlo redak Dimitrije na filmu donosi uspeh, recimo kao Dimitrije Pantić iz ,,Tesne kože".
Читајући ово очекивао сам коју опаску на Малог Димитрија из "Оптимиста", али је изостао, вероватно јер тај Димитрије није донео успех филму. :lol:
Mali Dimitrije iz OPTIMISTA je mračna prošlost, ta afera je imala svoj epilog tako da nema potrebe da se sada vraćama tim marginalnim stvarima...
FALCON RISING Ernije Barbarasha trebao je da bude početak DTV akcione franšize za Michael Jai Whitea. Nažalost, čak i ako iz ovoga nastane DTV franšiza jer ipak zakonitosti tog tržišta su drugačije od bioskopskog, to svakako neće biti zbog Barbarashevog prvog filma. Naime, FALCON RISING je DTV film sa Michael Jai Whioteom koji je uspeo da napravi sve moguće greške i pokaže da autori ne razumeju kako se u tom miljeu postiže kvalitet.
Za početak, film je preopterećen zapletom koji je naravno besmislen i prepun klišea ali je tako postavljen da junak naprosto mora da prođe kroz niz situacija koje bi teško delovale dobro i da su snimane u boljim uslovima.
Zatim, sporedni likovi povremeno preuzimaju noseću ulogu od Michaela Jai Whitea i odvlače našu pažnju od njega kao jedinog elementa ovog filma koji nešto vredi.
Film dosta nevešto pokušava da pomiri simplifikovano DTV estetiku sa !aromom" snimanja na lokaciji a rezultat je nekonzistentno, rasplinuto kadriranje, neprijatan kolorit i sve u svemu neuspešno koketiranje sa estetikom siromaštva.
Borbe su korektne. Ipak, ukupno uzev FALCON RISING je u najbolju ruku osrednji DTV, bez iskoraka kakve su nudili neki raniji radovi. Paradoksalno, Michael Jai White je jedan od najtalentovanijih glumaca u DTV miljeu i sotuje na televiziji i u bioskopskom filmu a još u DTVu nije pronašao svoju formulu uspeha.
* * / * * * *
Ja sam se nadao da će njega Black Dynamite izbaciti u orbitu iz koje bi se videli i drugi horizonti do DTV proseka, jer je taj film imao štofa, ali izgleda da ima nečeg i u lepoti pa Jamie Foxx (i slični) dobijaju uloge kod Tarantina i u Spajdermenima :(
Majl Bej i Mark Volberg napustili Transformers franšizu, veli žuta štampa (http://www.inquisitr.com/1461913/transformers-5-news-michael-bay-mark-wahlberg-shia-labeouf-megan-fox/). Ali se šuška da se vraćaju Megan Foks i Shaja Labuf. Mada su ovo tužne vesti za Transformerse, ipak se ne može od Beja očekivati da posle četiri remek-dela snimi još jedno sa istim premisama, pa je razumljivo da je otuišao. Uostalom, Pain & Gain je pokazao da u njemu ima još štofa za "prave" filmove a slutim i da će TMNT2 režirati lično tako da... Neće umreti od gladi, to je jasno.
Michael Jai White je imao sjajnu startnu poziciju ali mi se čini da se praktično ni u jednoj ligi nije dobro snašao...
U susret premijeri Flash TV serije, io9 promišlja koje elemente stripa serija mora da izbegne:
8 Things From The Flash Comics The TV Show Desperately Needs To Avoid (http://io9.com/8-things-from-the-flash-comics-the-tv-show-desperately-1632520649)
Pogledao sam L'ESQUIVE Abdellatifa Kechichea, vrlo zanimljivu i slojevitu melodramu o emigrantskoj omladini u pariskim predgrađima. U ovom filmu Kechiche je daleko više okrenut naturalizmu i workshop-glumi naturščika nego u svom kanskom pobedniku BLUE IS THE WARMEST COLOR koji smatram svojevrsnim povratkom konvencionalne melodrame u tokove najuglednijih festivala. L' ESQUIVE je potpuno drugačiji, sniman je sa više kamera, iz ruke. sa vrlo energičnom montažom kojom Kechiche dodaje neposrednost, sirovost i upravlja gledaočevu pažnju.
Film je višeslojan upravo zbog toga što Kechiche istovremeno snima spontanu glumačku igru naturščika na zatečenim lokacijama i savršeno kontroliše sugestivnost njihovih odnosa i slika koje ih predočavaju. Iako po običaju, Kechiche nije nežan u pogledu trajanja filma - priči kojoj bi većina reditelja dala devedeset minuta, on daje puna dva sata - međutim u L'ESQUIVE je vrlo dinamičan i vibrantan.
U pogledu scenarističke supstance pošto je u slučaju ovakvih filmova teško govoriti o konvencionalno postavljenom dramskom predlošku, Kechiche postiže redak podvig - naime, priča o magrebljanskim tinejdžerima u Francuskoj koji se zbližavaju spremajući školsku predstavu po Marivauxu deluje kao stopostotna politički korektna bljuvotina ali kod Kechichea rezultira nečim potpuno obrnutim - naime, L'ESQUIVE je studija teatralnosti i kodifikacije u savremenosti omladine iz magrebljanske dijaspore koja po mnogo čemu prevazilazi Marivauxove klasicističke postavke.
U doba kada su filmovi sa naturščicima tzv. "talas snimanja naroda" postali standard, Kechiche je preteča koja pokazuje kako je u takvoj formi moguće proizvesti visoko sofisticiran sadržaj.
Tokom gledanja filma prvo sam pomislio da gubim razum a potom da se sa ulice čuje pesma Nedeljka Bilkića "Odmori se majko" u sceni školske proslave.
Međutim, ne, Kechiche je zapravo iskoristio Bilkića na soundtracku pre nego što će KLIP i VARVARI uvesti folk na velika vrata kao vid dočaravanja stvarnosti.
* * * * / * * * *
Mislim da sam nam našao sigurna zaposlenja koje će ne samo spojiti lepo i korisno nego ćemo biti i selebritiji. Jedino što treba da uradimo je da se preselimo u Japan. Jer tamo, na deset hiljada porno glumica postoji samo oko sedamdeset muških glumaca. Do the math!!!!!!!
Japanese Porn Needs More Male Porn Stars. Apparently. (http://kotaku.com/japanese-porn-needs-more-male-porn-stars-apparently-1633382552)
Quote
Shimiken has been dubbed Japan's "King of Adult Video Actors." To date, he's appeared in over 7,000 adult movies during his sixteen-year career. Sounds like he's overworked! Know why? There aren't enough male performers in Japan, he says.
Note: This article contains content some readers might find objectionable.
"There are only 70 or so male adult video actors," Shimiken recently tweeted (https://twitter.com/avshimiken/status/505547402179141632). "That's less than the number of Bengal tigers." Among those, the number of regularly working performers is much, much less. "Plus," the actor continues, "there are ten thousand adult video actresses, and with four thousand releases every month, the number of male actors simply isn't enough."
That number seems pretty damn high, and I'm not entirely convinced it's entirely accurate; however, in 2012, Livedoor News (http://news.livedoor.com/article/detail/6930056/) reported that each year apparently 6,000 porn actresses debut in Japan. But still, those figures shouldn't be taken at face value, as they could be misleading, possibly covering a wide variety of content. However, it seems like in Japan—as probably anywhere pornography is made—there is a dearth of male stars and a lot of porn, with perfomers appearing in numerous releases. That's why, via Twitter, Shimiken encouraged men to enter the profession.
Shimiken's tweet has been retweeted nearly three thousand times, and on 2ch (http://fox.2ch.net/test/read.cgi/poverty/1410258257), Japan's largest webforum, net users chimed in. However, the vast majority of commenters seem reluctant about helping to fill that hole in Japanese pornography. Below, you can see some, certainly not all, comments regarding this topic. "The salary is probably just your commuting expense to the shoot."
"Instead of muscular actors like Shimiken, I like flabby old dudes."
"Man, this line of work seems like it would totally hurt your weenie."
"That's amazing that they can perform surrounded by a camera crew."
"In the adult video world, the actresses are the queens, and the male performers are simply underlings."
"I think this might be harder on the male actors. Gotta respect them for that."
"I couldn't do this if my co-star had bad breath."
"This Shimiken guy seems alright."
Last fall, The Daily Beast (http://www.thedailybeast.com/articles/2013/11/23/the-adult-industry-doesn-t-pay-as-much-as-you-think.html) ran an interesting article on how the porn industry in the West works and how it pays. Hint: Not so great. In that regard, Japan seems to be no different.
Mogli bismo da se afirmišemo kao japanski odgovor na Nacha Vidala i Omara Galantea?
TEEN TIGHT ONES
TNT is reportedly nearing a pilot-production order for "Titans," a live-action dramatic adventure series based on the 'Teen Titans' series and characters from DC Comics.
Warner Horizon Television is producing the series about a group of young superheroes-to-be who are recruited from every corner of the DC universe.
The action follows Dick Grayson, the former Robin who emerges from the shadow of Batman to become Nightwing. He leads a fearless band of new superheroes including Starfire and Raven. It's presently unclear which additional DC characters could be introduced in TNT's adaptation.
Akiva Goldsman and Marc Haimes will executive produce. The series follows a virtual flood of DC Comics adaptations on the small screen including "Arrow," "Gotham," "Constantine" and "The Flash" along with a rumored "Supergirl" series.
Quote from: crippled_avenger on 12-09-2014, 13:25:21
Mogli bismo da se afirmišemo kao japanski odgovor na Nacha Vidala i Omara Galantea?
The Gaijin Consipiracy!!!!!!!!!
The Gaijin Bang Squad!
Svaka cast ako imate materjala za porno glumce. Ili ste gledali south park ??? :mrgreen:
Još bolje, gledali smo japanske porniće. Pa mi smo za one momke seksualni titani!!!!!!!!!!
Moracu i ja da se presaltam na japanski xxx, Francuzi i Amerikanci mi nabijaju ozbiljne komplekse.
Quote from: crippled_avenger on 30-08-2014, 19:39:57
Stari se sasvim očekivano osvrće na Vučićev salto od prošlog petka...
http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/08/o-generalima-i-jabukama.html)
Тек сад видим ово. Мој наклон!
Quote from: Meho Krljic on 12-09-2014, 07:55:28
Mislim da sam nam našao sigurna zaposlenja koje će ne samo spojiti lepo i korisno nego ćemo biti i selebritiji. Jedino što treba da uradimo je da se preselimo u Japan. Jer tamo, na deset hiljada porno glumica postoji samo oko sedamdeset muških glumaca. Do the math!!!!!!!
Japanese Porn Needs More Male Porn Stars. Apparently. (http://kotaku.com/japanese-porn-needs-more-male-porn-stars-apparently-1633382552)
Quote
Shimiken has been dubbed Japan's "King of Adult Video Actors." To date, he's appeared in over 7,000 adult movies during his sixteen-year career. Sounds like he's overworked! Know why? There aren't enough male performers in Japan, he says.
Note: This article contains content some readers might find objectionable.
"There are only 70 or so male adult video actors," Shimiken recently tweeted (https://twitter.com/avshimiken/status/505547402179141632). "That's less than the number of Bengal tigers." Among those, the number of regularly working performers is much, much less. "Plus," the actor continues, "there are ten thousand adult video actresses, and with four thousand releases every month, the number of male actors simply isn't enough."
That number seems pretty damn high, and I'm not entirely convinced it's entirely accurate; however, in 2012, Livedoor News (http://news.livedoor.com/article/detail/6930056/) reported that each year apparently 6,000 porn actresses debut in Japan. But still, those figures shouldn't be taken at face value, as they could be misleading, possibly covering a wide variety of content. However, it seems like in Japan—as probably anywhere pornography is made—there is a dearth of male stars and a lot of porn, with perfomers appearing in numerous releases. That's why, via Twitter, Shimiken encouraged men to enter the profession.
Shimiken's tweet has been retweeted nearly three thousand times, and on 2ch (http://fox.2ch.net/test/read.cgi/poverty/1410258257), Japan's largest webforum, net users chimed in. However, the vast majority of commenters seem reluctant about helping to fill that hole in Japanese pornography. Below, you can see some, certainly not all, comments regarding this topic. "The salary is probably just your commuting expense to the shoot."
"Instead of muscular actors like Shimiken, I like flabby old dudes."
"Man, this line of work seems like it would totally hurt your weenie."
"That's amazing that they can perform surrounded by a camera crew."
"In the adult video world, the actresses are the queens, and the male performers are simply underlings."
"I think this might be harder on the male actors. Gotta respect them for that."
"I couldn't do this if my co-star had bad breath."
"This Shimiken guy seems alright."
Last fall, The Daily Beast (http://www.thedailybeast.com/articles/2013/11/23/the-adult-industry-doesn-t-pay-as-much-as-you-think.html) ran an interesting article on how the porn industry in the West works and how it pays. Hint: Not so great. In that regard, Japan seems to be no different.
Даје ли јапанска влада каке стипендије за ово, мислим у смислу дефицитарног занимања и тако то?
Stari piše o Varvarima i Orlovima.
http://starikadar.blogspot.com/2014/09/angry-birds.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/09/angry-birds.html)
MALI BUDO ide na fakultet
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/09/mali-budo-ide-na-fakultet.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/09/mali-budo-ide-na-fakultet.html)
Pogledao sam film Восьмерка Alekseja Učitelja, i moram priznati da odavno nisam bio ovako razočaran. Posle impresivnog filma Kраи sa kojim je izbio u prvu ligu ruskih reditelja što se mene tiče, pa čak i na njen vrh, posle Bikovljevog filma Maиор koji je producirao, Učitelj je u potpuno podbacio.
Восьмерка je ekranizacija proze Zahara Prilepina, iako scenario ni po čemu ne pokazuje da je morao biti baziran na nečemu što nije scenario, možda zato što izgleda kao da je sastavljen od polovnih delova mase loših rip-offova čak ne toliko ni američkog koliko krimića u celini.
Priča o četiri pripadnika OMONa koji upadaju u sukob sa bahatom ekipom lokalnog tajkuna je naivna do nivoa parodije, ali nije reč o parodiji. Učiteljev rediteljski koncept je naivan, tek povremeno reklamdžijski ispoliran ali sa lošim rešenjima u svakoj malo težoj sceni psihološke ili ljubavne razmene. Isto tako, neverovatno je kako je reditelj sa ogromnim iskustvom u domenu rokenrol klipova i dokumentaraca tako nevešt u prikazu clubbinga.
Iako je Восьмерка mnogo jeftiniji film nego što je bio Kраи, mislim da ipak nema opravdanja za ovliku rediteljsku regresiju kod Učitelja, jer u tom filmu, on ne samo da je snimio fizički impresivno delo, već je i u psihološkim aspektima odnosa među likovima bio superioran.
Od Prilepina bi se očekivalo da ponudi bar neku jaču socijalnu kritiku, ali toga ovde nema osim na nivou opšteg mesta koje se javlja u svakoj priči gde se sukobe momci iz radničke klase i oni koji su na sumnjiv način postali bogati. Ovakav film bi se mogao snimiti i u Srbiji sa momcima iz Žandarmerije koji se u Rumi peglaju sa lokalnim moćnicima, i u Danskoj, i u Americi, ali to nije plod univerzalnosti teme već potrošenosti opštih mesta u kojima se Učitelj izražava.
Восьмерка je film koji može da se dopadne samo onima koji ili ne poznaju mišićavi mačo-film ili smatraju da se u toj formi ne mogu proizvesti značajna dela.
* 1/2 / * * * *
Is Marvel Building Up To A 'Civil War' Movie? (http://www.inquisitr.com/1473121/is-marvel-building-up-to-a-civil-war-movie/)
Skoro sigurno. Mada nisam siguran kad će da ga uvale u skedžual pošto Fajge ima isplanirano sledećih 14 godina. :lol: Doduše, pominje se da će Marvel da podigne produkciju na tri (!!!) filma godišnje. Opet, RDJ će do tada da traži sto milijuna po filmu...
Fajgelj. :)
Pogledao sam PURSUIT OF HAPPYNESS Gabriele Muccina, istinitu priču o usponu Chrisa Gardnera, berzanskog mešetara koji je u periodu dok nije ušao u finansijski sektor u jednom trenutku bio i beskućnik sa svojim petogodišnjim sinom. Ono što me je do sada sprečavalo da pogledam ovaj film iako sam fan Willa Smitha jeste ta aura "inspirational" priče koja mi je sugerisala da je reč o nečemu opričično gnjecavom. Međutim, film ne samo da nije gnjecav već je verovatno reč o jednoj od najvećih kritika američkog kapitalizma koja je verovatno nesvesno prodrla u samu srž problema.
Naime, moguće je da publika može da bude zadovoljna time što je eto čovek u jednoj fazi bio beskućnik sa petogodišnjim sinom a kasnije postao milioner. Međutim, njegov finansijski hepiend zapravo ne znači da je rešavanjem jedne sudbine rešen problem svih ostalih što bi po definiciji trebalo da bude poenta "inspirational filma".
Naime, Gardner je zapravo prešao put iz "realnog sektora" početkom osamdesertih i prešao u finansijski. Na tom putu je preživeo put od života u nižoj srednjoj klasi do života na ulici, i Muccino sistematski, dolar po dolar, pokazuje taj put. Nama takav sunovrat deluje potpuno neverovatno, ne samo zato što ne živimo u tako surovom kapitalizmu već nemamo iskustava ni sa tako nisko socijalizovanim građanima. Gardner praktično nema "nikog svog", živi potpuno sam sa užom porodicom koja je i bukvalno "osnovna ćelija" a u momentu i kada se ona raspadne, i žena ga napusti, on ostaje i bukvalno sam sa detetom.
Međutim, ovaj film je baziran na istinitoj priči i uprkos tome što je sasvim sigurno bilo određenih intervencija na njoj, u osnovi je verovatno sve išlo tako kako je prikazano mada ne u tom vremenskom razmaku, a sudeći pod Gardnerovim izjavama neki od najbizarnijih detalja u filmu su tačni.
Zanimljivi aspekti filma su pre svega mnogi detalj koji odstupaju od "inspirational" matrice - Gardner se jeste mučio, ali zapravo u poslu nije mnogo odstupao od onoga što su bili zahtevi firme, čak naprotiv svoju neopisivu muku je čuvao kao tajnu. Dakle, nije radio ništa "drugačije" od ostalih, samo je beskućništvom bio nateran da radi upornije i agresivnije. Zatim, promenio je situaciju za sebe ali ne i za druge. Čak bi se moglo reći da je prelaskom iz "realnog" u "finansijski" sektor prešao iz redova žrtava u redove dželata, da je iz redova onih koji trpe probleme prešao u red onih koji ih izazivaju.
Otud, PURSUIT OF HAPPYNESS je priča o tome da zapravo spas leži samo u tome da čovek zameni tabor, ali da osnovni odnos dominacije neće izmeniti. Vrlo je verovatno da je fokus autora bio na ličnoj drami, što je potpuno logično i očekivano, ali posle ekonomske krize koja se pojavila u međuvremenu i novog talasa beskućnika "who used to be somebody" i ovaj film zaslužuje novo čitanje.
Smešten u 1981. film usputno dotiče i eru raznih tehnoloških bubble projekata koji su u tom periodu cvetali ali i brzo nestajali. Tako recimo junak prodaje medicinsku opremu koja je "revolucionarna" ali istovremeno i nepotrebna, a početak osamdesetih je bio zlatna era takvih proizvoda.
Muccinov rediteljski koncept je zanimljiv. Naime, pokušava da maksimalno iskoristi fizičku predispoziciju Willa Smitha kao akcionog heroja, iako ovo nije film o akcionom heroju kroz niz zanimljivo osmišljenih "fizičkih" prepreka i komplikacija koje se postavljaju pred junaka. Ovo je zanimljivo preplitanje evropske i američke poetike jer je Willov fizički izraz iskovan u američkim filmovima ovde rekontekstualizovan u gotovo tatijevski postupak, doduše bez tatijevskog apsurda i komike. S druge strane, ako imamo u vidu Willa Smitha u ulozi crnca koji pokušava da uspe u belačkom biznisu, fiolm kao da govori da crnac mora i fizički da se dokaže pa makar tražio i kancelarijski posao.
U pogledu samo tretmana Smitha na ekranu, Muccino ga drži u mnogo širim planovima nego što smo navikli u filmovima koji su Big Willyja imali kao zvezdu. Međutim, Will Smith je u centru filma i njegova uloga drži ceo film na nogama, i sprečava ga da sklizne u neželjenu sentimentalnost. Doza sentimentalnosti je dodatno umanjena gledanjem filma posle izbijanja ekonomske krize, naravno.
Iako sam ubeđen da recepcija ovog filma kod iole mislećeg gledaoca, a naročito u ovim okolnostima, ne može biti drugačija od ovog tumačenja, čini mi se da će i publika koja nema problem da poistopveti bogaćenje sa hepiendom primećivati ove kontradikcije gledajući film. U pogledu izbora teme, PURSUIT OF HAPPYNESS je jedan od onih radova koji su kvalifikovali Smitha u red istinskih zvezda jer ne samo da je reč o filmu sa pričom i angažmanom već je reč o materijalu koji je postao blokbaster iako nije imao predispozicije za tako nešto.
Smithov sin Jaden je glumio u ovom filmu i zanimljivo je kako je samo nekoliko godina kasnije upravo on od znaka Smithove snage u PURSUIT OF HAPPYNESS bio jedan od glavnih udaraca i na njegov status zvezde u filmu AFTER EARTH, a zatim i na njegov porodični imidž zbog neodmerenih izjava. Ako imamo u vidu konzumeristički aspekt jadenovih neodmerenih izjava, čini se kao da su ga pouke ovog filma zaobišle, ili upravo suprotno, kao da je film precizniji nego što izgleda iz daljine.
* * * / * * * *
Walk down the DC memory lane
http://www.darkhorizons.com/news/33882/photos-old-superman-meets-arrow (http://www.darkhorizons.com/news/33882/photos-old-superman-meets-arrow)
http://www.darkhorizons.com/news/33884/photos-old-flash-meets-new-the-flash (http://www.darkhorizons.com/news/33884/photos-old-flash-meets-new-the-flash)
Da prijavim da sam sa gospođom krenuo u gledanje Halt and Catch Fire i da za sada dobijam dobre vajbove od ove serije. I stigla je u pravom trenutku u mom životu, kad i inače čitam dosta publicistike koja se tiče datog perioda u dotičnoj privrednoj grani. AMC poslednjih godina imaju nesumnjivo bolju ponudu nego HBO, to je jasno i sve se nekako nadam da će i HBO to da inspiriše :lol:
HBO se poslednjih godina ukopao u serije koje očigledno ni ti ni ja ne volimo, ne zanimaju nas, ne smatramo ih kvalitetnim itd. Plašim se da smo suočeni sa malo dužim čekanjem da ovo sada prođe pa da stignu nove ponude... Srećom tu su AMC i druge kuće plus Britanci i Skandinavci da ih odmene...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Iskreno ne pamtim period kada sam pratio manje HBO serija a imaj na umu nisam bio fan nekih kanonskih tipa SOPRANOS. Sada od aktivnih serija pratim samo TRUE DETECTIVE i gledaću drugu sezonu, LEFTOVERS ću ispratiti silom zbog Berga, nekad kad ne budem
imao šta pametnije i tako...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Prijao mi je film HONEYMOON Leigh Janiaka, svojevrsna duo drama sa izrazitim elementima indie horora iako bih u krajnjem zbiru ipak akcenat stavio na melodramu nego na horor ako bih morao da žanrovski definišem ovaj film. Sama premisa, kada bi se ceo film sumirao jako vuče na horor ali realizacija je više u domenu melodrame i to one intenzivnije vrste kakvu su praktikovali Roman Polanski i Jerzy Skolimowski, naravno približena savremenom senzibilitetu.
Harry Treadaway i Rose Leslie igraju mladi bračni par koji odlazi na medeni mesec i tamo, sami u kolibi umesto uživanja nailaze na tenzije i pakao u mnogim pojavnim oblicima. Janiak vrlo dobro tretira likova i uspeva da postigne ono što je najteže a to je utisak da se njih dvoje vole, a da pritom nema nekog high concepta unutar tog odnosa.
Od Treadawaya sam očekivao da će danas biti superstar holivudskih stripovskih ekranizacija kada sam ga prvi put video u filmu CITY OF EMBER Gila Kenana i pogrešio sam. Odlučio se za indie karijeru sa dosta britanskih arty filmova, međutim u ovom filmu igra Amerikanca i prilično je ubedljiv u tome, kao uostalom i Škotlanđanka Rose Leslie koja nam je poznata sa televizije, meni kao mlada Milner u seriji UTOPIA a fanovima GAME OF THRONES po nečemu drugom.
U svakom slučaju njih dvoje imaju odličnu hemiju, kao prekaljene indie zvezde i nemaju teškoće da se adaptiraju na američke likove. Janiak dobro režira i njih i atmosferu a film dobija istinsku emotivnu dimenziju kada se ispostavi da će se stvari rešiti u formi horora, dakle da neće izaći na dobro.
Nisam siguran koliko ovaj film može zadovoljiti fanove horora, osim onih koji su radoznali. S druge strane, sigurno će horor ishodište konflikta smetati ljubiteljima melodrame. U svakom slučaju, bilo bi šteta da HONEYMOON ostane zarobljen na toj ničijoj zemlji.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 14-09-2014, 15:31:30
Da prijavim da sam sa gospođom krenuo u gledanje Halt and Catch Fire i da za sada dobijam dobre vajbove od ove serije. I stigla je u pravom trenutku u mom životu, kad i inače čitam dosta publicistike koja se tiče datog perioda u dotičnoj privrednoj grani. AMC poslednjih godina imaju nesumnjivo bolju ponudu nego HBO, to je jasno i sve se nekako nadam da će i HBO to da inspiriše :lol:
Ja sam stigao do pola sezone, ali nikako da prihvatim Li Pejsa - covek je nekako rumen i ima prevelike obrve. Mada serija ima sve sanse da mi zameni Mad Men kao omiljenu period seriju.
Inace, meni su Leftoversi bili prosto fenomenalni, cisto da se zna. :)
Posle tri odgledane epizode šarm nije izblijedio, ali se pitam ima li ovo dovoljno pare da dogura do desete, s obzirom da uglavnom ide putem koji je sasvim predvidiv i u domenu karakterizacije i u domenu toga šta se događa. No, idemo dalje pa ćemo videti.
Ima pare do desete bez problema. Naročito sad kad oko polovine ubace u viši stepen prenosa. Veće je pitanje šta se dešava u drugoj sezoni... Može li se održati taj tonus.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Upravo gledam pilot, na trećem sam minutu – ova curica kao da je iz Sprawla izašla. :lol:
Da, evo, završio sa šestom epizodom. Ima pare. Izguraće ovo lepo do deset epizoda, vidi se. Paceov lik se polako ali sigurno produbljuje, makar sve to bilo na relativno predvidive načine. I, mada se serija trudi da se pokaže pametnijom nego što jeste iako rabi standardne trope (gomila briljantnih ali socijalno neprilagođenih likova koji jedva funkcionišu zajedno urpkos svemu proizvodi nešto briljantno), opet vredi reći da je period lepo obrađen, da se scenaristi ne iživljavaju previše sa žargonom i da je analiziranje aspekata ličnosti (pre svega) Stevea Jobsa a zatim pridruživanje aspekata te ličnosti različitim likovima da bi gledalac osetio to uzbuđenje koje je osamdesetih postojalo u svetu ličnih kompjutera - prilično uspelo.
Moram da kažem da mi je od glavnih likova najproblematičnija Cameron jer bi bilo znatno uspelije da su tu kastovali neku zbilja asocijalnu developerku bez cele punk-vamp stilizacije koja samo odvlači pažnju. Ali dobro, mora na nekog i da se drka, ne možemo svi na Pacea.
Ja se naravno oštrim za treću sezonu Episodes. :-| :-|
Quote from: Meho Krljic on 15-09-2014, 23:49:10
ne možemo svi na Pacea.
Bogami, mrtva trka. Ta milozvučna, baršunasta dikcija mu nikako ne odmaže...
Kad sam shvatio da moja žena ne samo zna da je on igrao u LOTR nego zna ime elfa kojeg je glumio (a koje ja, koji sam roman pročitao tri puta ne znam), bilo mi je jasno da ćemo se svađati :lol: :lol: :lol: Dobar je, i sviđa mi se kako mu je lik ispresavijan tako da si sve vreme svestan da je u pitanju snake oil salesman ali da te ipak šarmira i na trenutke veruješ da se radi o autentičnoj viziji, ne samo o nadkurivanju sa ocem...
Ups... spojler?
Nemoj da ti se ponovilo!
A zli jezici bi rekli da sve devojke s kratkom kosom liče jedna na drugu. Evo Sofi iz Spaced:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi730.photobucket.com%2Falbums%2Fww303%2FGassalasca%2FLulz%2FLucy.jpg&hash=c414f2fcce3d907f0d7b19a2a5e1845c6b7fba55) (http://s730.photobucket.com/user/Gassalasca/media/Lulz/Lucy.jpg.html)
Meho, misliš da je slučajnost što Cam ima sličnu frizuru i godište kao Srbijanka Turajlić? Ne bih rekao...
xrofl :-|
Pogledao sam FREAKY DEAKY Charlesa Matthaua, adaptaciju romana Elmorea Leonarda. Uprkos tome što je FREAKY DEAKY nastao od sličnog štofa kao LIFE OF CRIME i sa slabijom glumačkom podelom, Matthau ga je učinio za nijansu nepretencioznijim i kudikamo dinamičnijim. Ponovo imamo posla sa niskim budžetom, površnom egzekucijom i na nivou vizuelnosti i na nivou karaktera ali su srećom barem likovi mobilniji i u manjoj pat-poziciji.
Billy Burke je dobar izbor za ulogu namazane noir cepanice/ detektiva, lepo je videti Michael Jai Whitea u šarmantnoj komičarskoh ulozi a zgodne ženske koje tek grade reputaciju nimalo ne smetaju.
Iako u nekoliko situacija Charlews Matthau pravi otvorene posvete svom slavnom ocu, nažalost on kao reditelj ne uspeva da dobaci do vrhunaca koje je njegov otac dostigao u krimi komediji i krimiću uopšte - a tu pre svega mislim na Siegelov remek-delo CHARLEY VARRICK.
Nažalost, Matthauov film pokazuje da je aktuelni talas ekranizaciha Leonarda nažalost bleda kopija onog revivala sa kraja devedesetih.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-09-2014, 17:58:05
Meho, misliš da je slučajnost što Cam ima sličnu frizuru i godište kao Srbijanka Turajlić? Ne bih rekao...
A gotovo je sigurno da sluša i istu muziku kao SrbTur u ono vreme. Nije to ništa slučajno.
Hronološki analna osoba poput mene bi morala istaći da je u vreme dešavanja serije Srbijanka imala 37 godina, a da Cam ima oko 22. :lol:
Ali u Srbiji se kasnije sazreva pa se to izniveliše.
Mogu da zamislim Srbijanku kako u podrumu ETFa 1983. rekonstruiše FAT, pije trouglasti jogurt i sluša Pekinšku patku.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Sumnjam da je ETF imao PC-jeve 1983. godine. Imao je čuveni IBM 1130 i neke VAX i UNIX mašine. Više detalja može da ponudi sama Srbijanka (http://rc.etf.bg.ac.rs/documents/rc_istorijat.pdf)
Pogledao sam APRIL APOCALYPSE Jarreta Tarnola, još jednu zombie komediju koja se pojavila u ovoj već prilično iscrpljenoj žili američkog nezavisnog filma. Koliko su zombie filmovi u jednom trenutku, kada je revival počinjao, imali nakupljene ideje i stavove, i reklo bi se da su autori i imali šta da kažu i stekli nove tehnike kako da prikažu ove pojave, sada su miteme već potpuno potrošene, s tim što nisu smeštene na marginu, u ortodoksni horor i samim tim sklone odlasku u hibernaciju već su emancipovane kao mejnstrim, kao legitiman komičarski fah, kao obavezna figura za debitante koji žele da privuku pažnju i reklo bi se da su zombiji na filmu postali pogubiniji po filmu nego po junake koje pokušavaju da ujedu.
Kada imamo sve to u vidu, APRIL APOCALYPSE je simpatičan indie film koji ne nudi mnogo razloga za ukidanje filmskih zombija, ali ne nudi ni puno prostora za ohrabrenje. Braća Tarnol spadaju među one koji žele da zombije pomere u drugi žanrovski milje i pretvore ga u okidač za psihološke tenzije i u ovom slučaju to su pitanja sazrevanja, odrastanja, prvih ljubavi, upornosti i sl.
Tarnolovi žele da se bave ovim temama i da budu cool i da se plasiraju na žanrovske festivale i da se nekako probiju, pa imajući sve to u vidu, APRIL APOCALYPSE zapravo da ispuni sve te zahteve. Dakle, likovi su zanimljivi, glumci su odlični, realizacija je u pogledu inscenacije, ritma i atmosfere vrlo korektna, ako imamo u vidu budžet, i u nekoliko situacija Tarnolovi pokazuju da umeju da rade "k'o matori".
Dakle, APRIL APOCALYPSE je za razliku od većine aktuelnih zombi pokušaja barem dobar film, a to naročito važi za indie scenu gde ima i finih filmova i potpunih promašaja. Recimo, pozitivan primer je BATTERY a negativnih je mnogo više sa LIFE AFTER BETH na čelu.
APRIL APOCALYPSE je recimo sve ono što je LIFE AFTER BETH želeo da bude a nije mogao uprkos sjajnoj podeli koja je okupljena. I to je pohvala jer je ovo neuporedivo skromniji film, mnogo manje etabliranih ljudi.
Međutim, ključno pitanje nije da li je APRIL APOCALYPSE sve ono što je LIFE AFTER BETH hteo da bude već zašto uopšte neko želi da snima LIFE AFTER BETH, dobar ili loš?
* * * / * * * *
Quote from: mac on 17-09-2014, 01:20:08
Sumnjam da je ETF imao PC-jeve 1983. godine. Imao je čuveni IBM 1130 i neke VAX i UNIX mašine. Više detalja može da ponudi sama Srbijanka (http://rc.etf.bg.ac.rs/documents/rc_istorijat.pdf)
Quotesvi naši programeri imali su sve odlike "pravih programera" – bili su to ljudi koji brzo misle, retko se briju, i retko na vreme dolaze na posao. Vedina njih je, kako toj profesiji dolikuje, imala mentalitet filmskih zvezda i lakše je komunicirala sa računarima nego sa fakultetskim vlastima.
:lol:
Ko nije danas gledao OKO, neka reprizira
http://www.rts.rs/page/tv/ci/story/17/%D0%A0%D0%A2%D0%A1+1/1699740/%D0%9E%D0%BA%D0%BE.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Foks je prelomio - Deadpool se ipak snima:
http://www.cinemablend.com/new/Deadpool-Movie-Definitely-Happening-Here-Proof-67282.html (http://www.cinemablend.com/new/Deadpool-Movie-Definitely-Happening-Here-Proof-67282.html)
Quote
For years it looked like a Deadpool movie was going to be just plain impossible. It didn't look like 20th Century Fox was ever going to give the okay to an R-rated comic book movie, and Ryan Reynolds became seen as box office poison circa 2011 thanks to the release of films like Green Lantern and The Change-Up. But none of that matters anymore. The Deadpool movie is actually happening! Chimichangas for everybody!
20th Century Fox (via Box Office Mojo (http://boxofficemojo.com/schedule/?view=changes&p=.htm)) has announced that they will now be releasing Deadpool on February 12, 2016, meaning that we can probably expect production to start up sometime early next year. It's hard to say how many pieces are still in place, but when we last checked in on the project it was set up with a script, a star and a director. Rhett Reese and Paul Wernick, the screenwriters behind the hit horror comedy Zombieland, first started penning the script for the movie all the way back in 2010, and the plan has always been for Ryan Reynolds to reprise the role he first played in X-Men Origins: Wolverine (though this will be a much different version). VFX artist Tim Miller was hired to helm the project all the way back in 2011, with the feature scheduled to be his directorial debut (which it still will be if he is attached).
So what changed? Why is Deadpool able to become a movie now when it was just impossible back in 2010? The simple answer is that the world of comic book movies has completely changed in the last four years. Marvel and DC properties are now considered some of the hottest blockbuster material out there, and even obscure fare like Guardians of the Galaxy (http://www.cinemablend.com/Guardians-Of-The-Galaxy-5920.html) is drawing huge crowds. Fox is coming off of their biggest global comic book hit in Bryan Singer's X-Men: Days of Future Past, and it's understandable that they would want to put as many comic book properties as they possibly can into active development. One also can't discount the possibility that the voice of social media (http://www.cinemablend.com/new/Deadpool-Writer-Starts-Grassroots-Campaign-Get-Movie-Made-66673.html) affected the decision, not to mention the reaction to the amazing test footage that was unofficially released a couple months ago (http://www.cinemablend.com/new/What-Deadpool-Movie-Would-Have-Looked-Like-66493.html).
Now that Deadpool is moving forward, we also have to wonder how this is going to affect the larger picture, namely Fox's version of the Marvel Cinematic Universe - which is exclusively made up of X-Men and Fantastic Four characters. Writer/producer Simon Kinberg has said in the past (http://www.cinemablend.com/new/Don-t-Expect-See-X-Men-Fantastic-Four-Reboot-42979.html) that there are no immediate plans to crossover the X-Men and burgeoning new Fantastic Four franchise, but there has to be crossover potential between this new version of Deadpool and everything else that's going on in the X-Men continuity, right? I guess only time will tell.
While we can ask a million questions later, for now let's just enjoy the fact that a Deadpool movie is actually moving forward.
A DžejDžej Abrams nam je pokazao Milenijum Folkn:
HUNKA JUNK (http://www.youtube.com/watch?v=3C7lUfVIOa4#ws)
Quote from: Meho Krljic on 15-09-2014, 23:49:10
Da, evo, završio sa šestom epizodom. Ima pare. Izguraće ovo lepo do deset epizoda, vidi se.
Uuuu, kako se ovo vinulo u stratosferu posle pete epizode!!!! Halt and Catch Fire mi je u pet najboljih debitantskih serija u poslednjih pet godina. Fenomenalno!
Da, ja imam još dve do kraja i veoma je uzbudljivo. Dobro su ga sklopili i legitimno je samo pitati se šta će da rade za drugu sezonu. :lol:
Mehmete, dok nisam pogledao Captain America, mislio sam da je ovaj showcase za Deadpoola u kome je ripovana uvodna scena Hancocka malo lejmerski.
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=LoXGsv9nsNs (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=LoXGsv9nsNs)
Sada pak , mogu reći da mi je ovo superherojski film koji očekujem sa velikom radoznalošću, pa i uzbuđenjem, malo iza Josh Trankovog reboota Fantastic Foura.
Pa, ova scena dosta dobro pogađa duh stripa, plus kostim je gotovo savršen jer uspeva da izgleda maltene identično stripu i da dopusti Rajanu ekspresivnost kakva inače ne uspeva da prođe kroz kostim. Ne tvrdim da će film valjati, naravno, ali makar se čini da ovo rade ljudi koji znaju šta rade.
Ovo je sve CGI. Lako je biti ekpresivan u crtaću.
Još bolje!!!!!!!!! CGI koji ne izgleda napadno kao CGI je najbolji CGI!
Meni se ovaj showcase sviđa. Plus mislim da je Ryan sjajan izbor za tu ulogu. Sad još da sačekamo godinu i po dana...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Stari ispisuje svoju poslanicu pred ovogodišnju Paradu ponosa.
http://starikadar.blogspot.com/2014/09/ponos-i-slava.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ovo je jedan od onih "hate to say I told you so"
The debate over Marvel's shared universe vs. DC's separate universes approach to their heroes continued this week following comments from DC chief creative officer Geoff Johns to trade publication Variety.
Johns says creating a connected multimedia universe is limiting and restrictive in terms of storytelling: "We want to give freedom to creators, so that they can take their passion and [and make] the best show, the best film, the best game without having to tie it into other things.... Yes, it's got to be adapted and expanded, whether it goes from TV to comics or comics to film, but the DNA of it is always true."
It's a fair enough point, the producers of Marvel's "Agents of SHIELD" have admitted having to link into a multi platform universe has limited the show in some ways, especially in the first season. On the other hand, being a smaller piece in a larger setting "gives it much more weight" according to executive producer Jed Whedon.
Which works though? The first season of "S.H.I.E.L.D." suffered a critical backlash and quickly dropping ratings, though creatively was seen as picking up in its back half when it tied into the larger film universe. On the flip side "Arrow" is coming off not just a well rated but very well reviewed second season, while new DC-based shows "Gotham," "Constantine" and "The Flash" are considered the hottest new shows of the Fall. Marvel could reclaim some ground later though with the debut of "Agent Carter" and "Daredevil" next year.
Ben Whishaw ("Cloud Atlas," "Skyfall") has been cast as the lead in the upcoming five-episode drama "London Spy" for BBC Two and Working Title Television. "Child 44" author Tom Rob Smith is penning the series.
Whishaw plays Danny, a hedonistic romantic who gets drawn into the dangerous world of British espionage. He falls for the anti-social Alex who suddenly disappears.
CBS has given a series commitment to a "Supergirl" TV show just weeks after "Arrow" producer Greg Berlanti revealed he's developing such a project.
The Live Feed reports that Berlanti and Ali Adler began pitching the show to several networks on Wednesday and the deal was closed last night.
The new series will deal with the most popular incarnation of the character, Superman's cousin Kara Zor-El. The series will focus on her as a 24-year-old woman who, having previously hidden her powers, decides to embrace her abilities.
Laura Vandervoort previously played Supergirl in numerous episodes of The CW's "Smallville," while Helen Slater played the character on the big screen in the early 1980s.
Berlanti and Adler are writing the pilot script and will executive produce alongside Sara Schechter.
Gary Whitta ("The Book of Eli") has signed on to pen the film adaptation of the Mark Millar comic "Starlight" at 20th Century Fox.
The story follows intergalactic hero Duke McQueen who saved the Earth decades ago. Upon his return though, no one believed his story. Years later, after he has long settled down, he is called upon for one final adventure.
Simon Kinberg will produce, not write originally reported. Whitta is also writing the first "Star Wars" spin-off which is slated to be directed by Gareth Edwards.
With several unnamed DC Comic films already slated for release through 2020, it looks like one of those pics has been unveiled.
Sources tell Variety that "Fury" director David Ayer is the choice to direct "Suicide Squad," based on the DC comic book series.
It is unknown where things stand in the dealmaking process as Warners would not comment, but sources say the studio feels Ayer is a good fit for the dark and edgy film.
Dan Lin is producing the pic from a script by Justin Marks.
The original comic series focused on a team of supervillains who were given a second chance by the government for redemption. The catch is that the mission they are sent on will likely end up killing all of them.
The group doesn't include any major DC supervillains like the Joker or Lex Luthor, but the characters will likely have an opportunity to cross over between other DC properties and vice versa for non-Suicide Squad members appearing in this film.
Ayer is best known for his realistic and gritty cop dramas like "End of Watch" and "Training Day." His much buzzed-about WWII pic "Fury" is bowing in October.
Pogledao sam THE MAZE RUNNER Wesa Balla, ekranizaciju young adult romana Jamesa Dashnera. Nažalost, sve ono što je u ovom filmu dobro poništeno je Dashnerovom premisom koja u ovoj formi deluje istovremeno groteskno neuverljivo i bajato, ne samo u odnosu jna tradiciju žanra već i u odnosu na recentne YA ekranizacije.
Glavni junaci su zarobljeni u jednom izazovu koji je previše besmislen čak i za standarde letnjeg blokbastera, i mnogo manje dramski i vizuelno potentan nego što bi se naslućivalo. Kada se na problem premise dodaju krajnje klišetizirani odnosi među junacima, rezultat je film koji je čak i sa svojim ekonomičnim trajanjem za YA žanr od nimalo nežnih 113 minuta jedva podnošljiv.
Ono što je napredak u odnosu na YA ekranizacije jeste dobrodošla jednostavnost postavke. Ovo je film koji ne deluje kao usiljena ekranizacija knjige u koju je sabijena masa motiva mimo bilo kakve logike filmske dramaturgije i koliko god slab bio, ovaj materijal barem deluje kao da je nastao u formi scenarija.
Glumačka podela među klincima je takođe vrlo pristojna, ali to nije dovoljno da se gledalac lako izbori sa ovim materijalom. Neočekivano pozitivna reakcija na ovaj film sugeriše da je kritika prijatno iznenađena "filmolikošću" ove ekranizacije.
* 1/2 / * * * *
Narod je počeo da se dešava...
"Film koji obećava! Nešto što u domaćoj (srpskoj? crnogorskoj?) kinematografiji nije baš tako čest slučaj. Zanimljiva mešavina komedije i akcionog filma, koja otvoreno nagoveštava da će biti i nastavka, što je prilično dobra namera. Možda bi sve i moglo da bude na nivou "Mi nismo anđeli", s tom razlikom da je priča o crnogorcima u Beogradu, ipak, malo "urbanija" u pristupu sveukupne "angažovanosti" koju film nudi."
http://www.filmovanje.com/domai-film/item/mali-budo (http://www.filmovanje.com/domai-film/item/mali-budo)
Tommy Lee Jones je snimio odličnu ekranizaciju romana Glendona Swarthouta THE HOMESMAN, zanimljiv antivestern, smešten u kanonsku epohu osvajanja Zapada sa senzibilitetom koji je kao narodna pa samim tim i kantri pesma, istovremeno nesposoban da bude nov i da zastari. Sa kadriranjem koje je sa minimalnom upotrebom krupnih planova, sa amerikenima i dvoplanima u kojima se dešavaju bitni psihološki lomovi, sa širokim kadrovima koji prikazuju fizičke radnje, kretanja i ambijent, THE HOMESMAN je na liniji klasičnog vesterna. Međutim, usporen tempo montaže, asimetrično dugi kadrovi, stvaranje svojevrsnog kontra-ritma u odnosu na konvenciju izraza iz klasične faze, svemu daje jedan indie pristup i na specifičan način podvlači i suptilni i manje suptilni humor koji Jones unosi u pristup ovoj ekranizaciji.
THE HOMESMAN govori o prilično tragičnim događajima, i rekao bih da Jones kroz režiju sa dosta duhovitosti pristupa nečemu što nije tako izvorno pisano. Zanimljivo je da Jones pronalazi sponu između Clinta Eastwoda i Braće Coen sa kojima je radio. Od Eastwooda preuzima Hilary Swank i iskreni fatalizam UNFORGIVENa dok od Coenovih uzima vitalnost TRUE GRITa. Eastwood nije uspeo da proizvede tu silovitost kod Hilary Swank kad je snimao MILLION DOLLAR BABY ali zanimljivo je da Jones u THE HOMESMANu kod ove glumice proizvodi ulogu koja deluje kao produžetak male junakinje iz TRUE GRIT. Povrh svega, Hailee Steinfeld iz TRUE GIRT igra i u THE HOMESMANu, i jako bih se iznenadio ako bi se ispostavilo da je nije zvao kako bi napravio tu kopču.
THE SHOOTIST Dona Siegela po Swarthoutovom romanu je bio bookend film za karijeru Johna Waynea i THE HOMESMAN je u određenom smislu zaključenje junakinje iz TRUE GRITa, iako nije reć o delima istog pisca. U svakom slučaju, da li je bilo namere ili ne, nije ni važno, TRUE GRIT i THE HOMESMAN bi činili odličan double-bill.
Jonesova režija je ovog puta sigurnija nego ranije, premda njemu sigurost ni ranije nije bila prevelik problem, koliko izbor materijala. Ovog puta međutim, materijal je izuzetan i u njemu se Jones vrhunski snalazi. Mesto u Kanu koje je izborio ovaj film je apsolutno zasluženo jer ovaj film upravo ima sve ono što bi holivudski učesnik tog festivala morao da donese. Rekao bih da se čak i nadovezuje na "kansku poetiku" američkih reditelja. Međutim, THE HOMSMAN je old school kinematografija koja je nažalost danas morala da se preseli u indie film.
Luc Besson kao producent ovog filma je verovatno u zamenu za nastanak ovog filma dobio Jonesovu glumu u generic mob komediji MALAVITA, ali kada budemo sumirali Bessonov producentski doprinos američkom nezavisnom filmu THE HOMESMAN i I LOVE YOU PHILIP MORRIS će biti vrlo značajan rezultat.
* * * 1/2 / * * * *
Following yesterday's announcement that the "Deadpool" movie is finally in the works for a 2016 release from 20th Century Fox, Newsarama has spoken with the character's writer and creator Rob Liefeld and asked his reaction to the good news. He says:
"I am absolutely beyond thrilled that Deadpool has been officially announced!. I'm thrilled for Tim Miller, Rhett Reese, Paul Wernick and Ryan Reynolds as well as all the guys at Blur Studio! This is a tremendous achievement for them!
Rhett and Paul wrote a brilliant, and I don't throw that word around loosely, a brilliant script! Audiences are going to go on the ride of their collective lives with this film as they envisioned it! Tim Miller is a genius, he is brilliant as everyone who witnessed the leaked footage witnessed! There is so much more to come! Deadpool fans will freak out when they see all that Tim and the boys have in store for them!
This is a huge triumph for all the fans that supported my work on New Mutants, X-Force over the years! The fans deserve this amazing gift from film makers who have proven they have what the fans desire! Very exciting! I know where Me and a gazillion fans will be on February 12th, 2016
Joseph Gordon-Levitt ("The Dark Knight Rises") is being sought to play Edward Snowden in a film that Oliver Stone and Moritz Borman will produce.
Stone and Borman have closed a deal with Snowden's Russian lawyer, Anatoly Kucherena, for the film rights to his novel "Time Of The Octopus". They've also scored the screen rights to Guardian journalist Luke Harding's "The Snowden Files".
The story will deal with the American whistle blower who heads to Russia and the back and forth between the leaker and his lawyer as he waits while that country considers his request for asylum
Filming aims to begin in December in Munich. Gordon-Levitt recently wrapped Robert Zemeckis' "The Walk" and is currently reuniting with Seth Rogen on "Xmas" as Sony.
Colin Farrell has confirmed to Ireland's Sunday World that he will be starring in the upcoming second season of HBO's "True Detective".
Farrell says the show will reportedly be shot around Los Angeles, will consist of eight episodes and will take around four or five months to shoot.
Farrell would play one of a trio of law enforcement officials investigating a murder that appears to be tied to a shady businessman's deal to construct a high-speed railway system throughout California.
Filming is slated to begin shortly ahead of airing in the second half of 2015.
Though still not confirmed, it seems fairly clear that Jason Momoa will play Aquaman in the upcoming "Batman v Superman: Dawn of Justice" movie at Warner Bros. Pictures.
Schmoes Know has now added some further details about the character, namely his look. According to their sources: "He's going to look like a surfer essentially with tribal tattoos and all that jazz." Momoa has a tribal forearm tattoo which, if this report is accurate, will probably not be covered up in the film.
They also have a bit of information that sounds quite a bit more speculative and ties back to the oil rig collapse scene in "Man of Steel". They say:
"You remember that scene in Man of Steel when after Supes saves the men on the oil rig and collapses into the water, he wakes up at some point and sees whales above him? Well apparently all those rumors that they may have been sent from Aquaman are right. Apparently, Aquaman sent the whales to save Supes and make sure he was okay, which makes sense considering we never actually see how Supes gets back to shore in the film. He sees the whales and then it cuts to him walking on land, which could mean they were saving the swim back for Batman v Superman: Dawn of Justice."
If that's the case, it would indicate Aquaman's presence has already been established on screen.
Stari koristi sadašnji hajp da se osvrne na minule radove i da zasmeje Sudbinu svojim vizijama budućnosti.
http://pazisnimase.com/mali-budo-je-film-kojim-sam-najzadovoljniji/ (http://pazisnimase.com/mali-budo-je-film-kojim-sam-najzadovoljniji/)
With the time-traveling events of "X-Men: Days of Future Past" having essentially re-written the entire original "X-Men" trilogy, does anything that happened in those films still count? Well, sort of.
In a recent fan Q&A session for Yahoo! Movies ahead of the film's home video release, executive producer and writer Simon Kinberg explained it thus:
"We certainly re-write some of the history of [X-Men: The Last Stand] and [X-Men: Origins - Wolverine]. One of the things we talk about in 'Days of Future Past' is that you can change the future, it's like a stream that moves in one direction - you can create a new ripple in it, but you certainly don't change the current.
What we did in Days of Future Past changed some things, but like you see of the film, they end up back in the mansion in the future, so most of the current continued in the same direction, so most of the things you see in [the earlier films] still happened but with slight adjustments."
Kinberg also says he's the one to blame for Anna Paquin's scenes in 'Days of Future Past' bang cut:
"In a movie that had a ton of plots and a ton of characters to service, the Rogue plot - as you will probably eventually see - was a subplot, it was a deviation from the main story of the movie, and as much as we loved it when we saw it, anything that took you away from the main spine, the main story of the film, we had to cut... If it's anybody's fault, it was mine, because I shouldn't have written it that way, I should've integrated her into the main story."
Kinberg confirms the upcoming Bryan Singer-directed "X-Men: Apocalypse" really follows the stories of the 'First Class' cast and "the others of that generation of X-Men". Asked if some of the previous trilogy's characters would have the be re-cast with younger versions for the 1980s-set film, Kinberg says:
"If we included some of the original X-Men, like Storm, Jean, Scott, and others, yeah we would have to recast them, because Apocalypse takes place a good twenty years before 'X1' which now insanely was fifteen years ago. It would be very hard to do.
Halle, Famke, and Jimmy, and others have done such wonderful jobs of bringing those characters to life and they're so identified, those actors, with the parts now. So it would be a tall task, but I also would have said before 'First Class' there would be no way we could find actors who could stand alongside Ian McKellen and Patrick Stewart, and I think we managed to with Michael and James finding their own interpretation of the characters, not doing an impersonation. So, are we going to have to recast? If some of those characters were in the movie we would, but we'll see.
"X-Men Apocalypse" is expected to head into production in the Spring ahead of a Summer 2016 release.
With the pilot episode of "Gotham" debuting tonight on Fox, the show's executive producer Bruno Heller has been doing the final batch of publicity rounds regarding the show.
In a new interview with CBR, he was asked about crossover potential with other shows in the DC Comics universe like "Arrow," "The Flash" and "Constantine". He says:
"We'll see as we roll on. Precise tone is the important thing in establishing a series, but then you have to see what other shows live in the same universe. Would it be weird if they met up? It's fun for the audience to see that clash, but actually doing it is scary. I hope we do at some point. That's the beautiful thing about being inside the DC Universe, but we'll wait and see what pops and what doesn't."
Heller also confirmed to Digital Spy that he wants to get the show 'up and running' before introducing The Joker. He also says don't expect to see any of the villain's iconic costumes:
"There are certain villains that can and do precede Batman. There are others that don't, and we'll play with that. Generally speaking, we won't go to the full theatrical, spandex costume aspect of the villains - the fully-fledged villains - because it's almost not consistent with this world.
The Joker didn't think of his shtick all by himself. There must have been someone before who The Joker saw and thought, 'Oh, that's a good shtick. I could work with that and make it better.' It's the same with Batman. There must have been other vigilantes before him who didn't pull off such a good act.
We'll play around with those ideas in Gotham. We're going to wait and get the show up and running [before we meet the real Joker]. We want to get the story right and we want to be tonally right - and then we'll start thinking about how to bring him in.
We will certainly try to surprise people, and maybe even trick people. It's one of those expectations that everyone will be waiting for, so you can't just present the guy with a big smile and start telling the story. Not that that would be dull, but that's one of those opportunities to really start playing with this."
He also confirms that the casting of David Mazouz as Bruce Wayne was the hardest piece of casting to setup, but the result is "Bruce Wayne will certainly play a much larger part in the show than we had initially thought, just because we have that opportunity" says Heller.
He confirms the show will address how Bruce Wayne ended up as Batman, and he would like to see the series end with that transformation.
HBO at long last has confirmed the first specifics about season two of drama series "True Detective," including the casting of Colin Farrell and Vince Vaughn in lead roles.
Story will revolve around three cops and career criminal who navigate a web of conspiracy after a murder.
Farrell plays Ray Velcoro, a compromised detective whose allegiances are torn between his masters in a corrupt police department and the mobster who owns him. Vaughn plays Frank Semyon, a man in danger of losing his criminal empire when his move into legitimate enterprise is upended by the murder of a business partner.
"Fast and Furious" helmer Justin Lin is on board to direct the first two episodes of the eight-episode season. Lensing is set to begin later this fall in California for a January premiere.
Series creator Nic Pizzolatto is again penning all eight episodes for the new season.
There's still no word about additional cast members, which are expected to include a femme in the role of a police officer.
The drama surrounding the planning for the second installment of "True Detective" has reached feverish levels, even by HBO standards.
The success of the first series, which was buoyed by the star power of Matthew McConaughey and Woody Harrelson, has set the bar high for season two.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
6 Of The Most Fascinating Stories From The CIA's Huge Archive Of Now-Declassified Files (http://uk.news.yahoo.com/6-most-fascinating-stories-cia-023341869.html#XBv7LQW)
Quote
The Central Intelligence Agency on Thursday released a huge cache of declassified articles from its in-house journal "Studies In Intelligence" as a step in settling a lawsuit (http://fas.org/blogs/secrecy/2014/09/scudder-declass/) from one of its former employees, reports Steven Aftergood at Secrecy News.
Jeffrey Scudder, who formerly worked in the office overseeing the agency's historical archive, has battled the CIA for more than four years to release files of old operations that he believed should have been made public years ago, according (http://www.washingtonpost.com/world/national-security/cia-employees-quest-to-release-information-destroyed-my-entire-career/2014/07/04/e95f7802-0209-11e4-8572-4b1b969b6322_story.html) to The Washington Post. Now, the agency has released 249 of 419 documents that remain in dispute, according to Aftergood.
The hundreds of pages were posted to the CIA's official website, encompassing everything from a profile of a CIA officer who was with the agency at its formation (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0006122220.pdf) as the OSS and stayed over 40 years to an incredible account from the former deputy director Michael Morell (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0001407035.pdf), who gave the daily intelligence briefing to President George W. Bush on 9/11, just minutes before the attacks.
We combed through the website (http://www.foia.cia.gov/collection/declassified-articles-studies-intelligence-cias-house-intelligence-journal) and picked out some of most interesting insights we found.
In 1983, the CIA was using an artificial intelligence program to help officers withstand interrogations
In what is labeled an "Interrogation of an Alleged CIA Agent," (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0000619182.pdf) one document gives a transcript of a conversation between Joe Hardesty, a person believed to be employed by the CIA, and an interrogator of a foreign government named A.I.
It's quite a fascinating conversation that shows how interrogations can quickly go in circles, with the same questions continually asked, along with outlandish questions meant to throw a subject off balance. Here's a portion:
A.I.: Your employers trust you?
Hardesty: Of course they trust me.
A.I.: Who trusts you?
Hardesty: Worldwide Leasing Inc.
A.I.: They trust you ... of course.
Hardesty: Yes, but why did you ask me here?
A.I.: Why do you figure, Joe?
There are pages and pages of this frustrating conversation between Joe and A.I., but as the article notes, Joe "is not out of the woods yet." His interrogator is a microcomputer using an artificial intelligence program called Analiza. It has pre-loaded responses, and eventually, it will become more knowledgeable about Joe.
At its peak, the NSA employed nearly 100,000 American cryptologists
An article written by a former cryptologist (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0001407027.pdf) for NSA meant to bridge the gap between signals intelligence (dealing with technical stuff, codebreaking, radio signals, etc.) and human intelligence (recruiting and personally interacting with sources), shows how much emphasis is given to the spy agency formerly nicknamed "No Such Agency."
Dr. Thomas Johnson writes, "back in NSA's heyday, it ran the largest American intelligence system," although he doesn't specify exactly when that was. "The SIGINT world was huge. At the empire's peak, almost 100,000 American cryptologists worked at [redacted] locations."
The CIA officer giving President Bush his daily intelligence briefing on 9/11 described it as "uneventful"
In an account of what should have (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0001407035.pdf) been a 15-minute briefing that turned into a 36-hour whirlwind, former Deputy Director Michael Morell describes giving the president his intelligence update — known as the President's Daily Brief — minutes before the 9/11 attacks commenced.
Upon walking into the president's suite in Sarasota, Florida, Bush put down his newspaper and asked, "Anything of interest this morning?" Morell then writes, "on arguably the most important day in President Bush's tenure, his intelligence briefing was uneventful."
Four minutes before he finished, American Airlines Flight 11 had turned off its transponder. The first plane to hit the World Trade Center was thought to be accidental, but then a second hit, and Bush was told by Andy Card "America is under attack." Later on Air Force One, Morell told a congressman on board: "I would bet every dollar I had that Usama Bin Laden's Al-Qa'ida organization was responsible."
The CIA developed a "quiet" helicopter in 1970
Long before the world learned of "stealth" helicopters like those used in the 2011 Osama Bin Laden raid, the CIA had developed a "quiet" helicopter all the way back in 1970. (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0006122561.pdf)
The agency set to modify the OH-6 light observation helicopter for use in secret infiltration in hostile places. Surprisingly, "the first test bird was up and flying in about 60 days, and it was fully operational in about six months." In March 2008 (http://www.airspacemag.com/ist/?next=/military-aviation/air-americas-black-helicopter-24960500/?all), Air & Space magazine wrote about one of the aircraft's missions to tap phones in North Vietnam.
President Johnson thought the daily intelligence briefing was "dull" and wanted it "jazzed up"
William Newton gives a fascinating account of what (http://t.co/2CwdMZoT2H) it was like to write and present the president's daily intelligence briefing, which gives a down-and-dirty "what you need to know" for the president. Unfortunately, it was a bit boring for LBJ.
"To our surprise, he told us that the President (or, more likely, Bromley Smith — it was never clear which) felt that the booklets were getting a trifle dull. Could we jazz them up a bit, without diluting their value as intelligence? Perhaps we could insert a 'funny' every now and then."
The youngest recipient of the CIA's Intelligence Star award was only 14 years old
In May 1966, the 14-year-old daughter of the CIA station chief (http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0001407021.pdf) in the Congo displayed incredible courage in confronting a group of burglars who had entered her bedroom and were planning to harm her. After they woke her, she "declared in Lingala [the local language] that he should keep his hands off her. Pulling on her dressing gown, she faced the armed robbers and warned them not to harm anyone in the house."
The robbers were surprised by her confidence and said they only wanted money. She agreed to help them find cash but warned that the American Embassy "had 'secret and magic' ways of identifying people who harmed Americans."
Later, after her parents were woken up and put into a corner of the bedroom, the girl's mother talked back to the robbers in French and told them to leave. They eventually did, although the robbers were later captured by police, tried, and executed.
The daughter received the CIA's second-highest award — the Intelligence Star — for "her quick appraisal of the situation, calm deportment, knowledge and use of the local language, exploitation of local lore, and resolute action," the article says, adding that it "served her well as a teenager, and they continue to do so now in her career as a case officer in the Directorate of Operations."
A ima i ovo :lol: :lol:
http://www.kurir-info.rs/planeta/prvi-dokaz-fbi-dokument-iz-amerike-dokazuje-da-je-hitler-pobegao-u-argentinu-clanak-1568317 (http://www.kurir-info.rs/planeta/prvi-dokaz-fbi-dokument-iz-amerike-dokazuje-da-je-hitler-pobegao-u-argentinu-clanak-1568317)
Devojčica u Kongu je apsolutni genije. Poznavalac mentaliteta. Savršeno.
"Курир" касни бар две године, ти "запањујући документи" могу се наћи у књизи "Сиви вук".
Oliver Stoun potvrđuje tezu da Liberali ipak vole čvrstu ruku :lol:
Oliver Stone says Putin 'a strong person', backs Crimea actions (https://uk.news.yahoo.com/oliver-stone-says-putin-strong-person-backs-crimea-205530193.html#7tCtJc2)
Quote
US film director Oliver Stone said in an interview published Tuesday he admired Russian President Vladimir Putin (https://uk.news.yahoo.com/vladimir-putin/) and understood his actions in Crimea and Ukraine.
Stone, a Vietnam veteran turned polemicist filmmaker best known for his movies "Platoon", "Wall Street" and "JFK", called Putin a "strong person" who saved Russia from the "hands of bandits" in the 1990s.
Speaking of the Kremlin's actions in Ukraine, Stone told the Rossiiskaya Gazeta government newspaper: "In my view, Putin occupies a defensive position, protecting Russia's key geopolitical interests."
"I understand why Putin could not abandon Crimea," he said, noting that Russia's Black Sea fleet was based on the peninsula which the Russian president annexed in March.
Stone also said he recently met Edward Snowden in Moscow as preparation for a film he is doing on the fugitive ex-NSA analyst.
"We plan to start filming in the early months of next year and finish the film by the end of 2015," he said.
Stone added that he is not taking any moral position on Snowdon and his revelations about extensive US snooping at home and abroad. But he he praised Russia for giving him political asylum.
Russia wants to show that "there should be an alternative to a world completely controlled by the United States," he said.
Stone said he is also working with Ukrainian producers who are making a film about the Ukraine crisis called "Ukraine on Fire".
"They would like me to interview Vladimir Putin," he said. "We put forward such a proposal. So far I can't say for sure whether it will work out."
Pogledao sam THE NOVEMBER MAN Rogera Donalsona, prilično slab pozni film ovog novozelandskog veterana koji je donedavno imao vrlo pristojne radove u raznim žanrovima. Nažalost NOVEMBER MAN ima sve odlike malo ambicioznijeg DTV filma. U njemu nema one Donaldsonove preciznosti i sigurnosti koja ga je krasila.
Pierce Brosnan je bleda senka Bonda, a njegov Bond je generalno imao dosta elemenata blede senke, i ovog puta on nudi solidnu ulogu tajnog agenta na pola puta između Bonda i Osnarda iz TAILOR OF PANAMA, međutim nema tu ničeg što bi moglo da ga usmeri put franšize, ili nekakvog TAKENastog uskrsnuća.
Brosnan u svom najzvezdanijem izdanju ne deluje kao neko ko nam je naročito nedostajao. On nije profil zvezda koja može da ode van fokusa pa da se vrati, bnaročito jer je posle Bonda puno radio na tome da se odmakne od tajnih agenata. U tom smislu, NOVEMBER MAN deluje kao pokušaj da Brosnan uz Donaldsonovu pomoć napravi sebi neku bioskopsku franšizu kao produžetak Bonda drugim sredstvima ali ovo naprosto nije taj film. U epohi BOURNEa ili TAKENa i rip-offova koji su usledili, NOVEMBER MAN nema šta da traži.
Na adaptaciji Grangerovog romana radio je osrednji Michael Finch i iskusni Karl Gajdusek koji već neko vreme balansira između ozbiljnih projekata i polu-DTV produkcije, ali u aradnii sa dobrim rediteljima, kao što je bio OBLIVION uspeva da se izvuče jer njegove generičke postavke talentovaniji ljudi uspevaju da plasiraju sa punim ubeđenjem.
Za THE NOVEMBER MAN se ne može reći da je na potpunom auto-pilotu, ali je strukturalno dosta sumnjivo postavljen, sa starim agentom u centru priče i mladim koga on pokušava da prevede sa tamne strane na sranu Dobra, što sve liči na zametak neke buddy franšize. Ne kažem da Luke Bracey kome Brosnan ovde namešta loptu neće nekada postati zvezda ali u svakom slučaju će ovaj film više biti rani kuriozitet nego hit koji ga je afirmisao.
Ipak, ono što je nama najzanimljivije jeste činjenica da se THE NOVEMBER MAN dešava u Beogradu. U THREE DAYS TO KILL imali smo početak filma sniman i smešten kod nas, a ovde je to praktično ceo film. U tom pogledu, mi smo nešto kritičniji gledaoci jer nam prepoznavanje lokacija odvraća pažnju, a uočavanje geografskih nedoslednosti nam stvara utisak grešaka u continuityju iako ih zapravo nema.
No, da je film bolje realizovan i da nas bolje vezuje za likove i priču, svakako da bismo zaboravili gde je sniman.
Međutim, ono što jeste zanimljivo upravo je to pitanje gde se dešava. Beograd je prikazan kao regionalni centar CIA odakle se vode operacije protiv Rusije, a sam grad je poprište vrlo intenzivne akcije, bez ikakvih snaga reda, sa dobro organizovanom, glamuroznom i neprikrivenom prostitucijom, sa američkim obaveštajcima koji nekažnjeno krše saobraćajne propise, nose oružje i ubijaju ljude.
Ni u jednom trenutku se ne pojavljuje policija ili bilo kakav predstavnik lokalne vlasti koji bi se na bilo koji način umešao u delovanje stranih službi, barem kao komično odmorište ili smetnja. Rečju, Srbija je prikazana kao zemlja bez suvereniteta u kojoj stranci mogu da rade šta hoće.
Naravno, ovo je sve fikcija, nije ovo dokumentarni prikaz Srbije, ali je vrlo sličan istini. Naime, Srbija je prikazana kao neka neozbiljna Rusija koja ima sve predispozicije slovenske despotije kojom hode ratni zločinci i bivše i buduće žrtve trgovine belim robljem, samo bez despota.
U Srbiji kakva postoji u NOVEMBER MAN nema čak ni korumpirane vlasti niti klišea u kome se lokalci spore sa strancima oko jurisdikcije. Postoji samo jedan višak istorije, i stranci koji se u korist tajnih službi i nevladinih organizacija bave svojim poslom.
Zanimljivo je da se Roger Donaldson opredelio za veliki broj regionalnih glumaca - recimo Lazar Ristovski (koji je overio Bonda na Craigovom početku) igra ruskog negativca, i gine na isti način kao u VIZANTIJSKOM PLAVOM, metak lutalica ga stigne na crnogorskom primorju, Amila Terzispahić ima markantnu rusku plaćenicu ali nažalost nema jedan-na-jedan akcije kao u GOLDENEYE između Brosnana i Famke Janssen a lokalaca ima i u drugim ulogama.
Olga Kurylenko je zabrinuta ceo film a njen erotski aspekt je prvo potisnut a posle iskorišćen u komične svrhe.
Donaldsonova realizacija nije ni približna njegovim najboljim filmova i THE NOVEMBER MAN izgleda tek nešto bolje od ČETVRTOG ČOVEKA. Gotovo je neverovatno da je ovaj film stigao do američkih bioskopa i tamo čak zaradio neku crkavicu.
Našim lokacijama je zapala reciklaža holivudskog otpada. Stigli su minorni delova i zvezda ranijih Bondova ali u srpskom pogonu nije sklopljen kvalitetan polovnjak.
* * / * * * *
Oliver Stone je najveći srpski reditelj!
U rasejanju doduše. :lol: Sledeći put kad Brosnan bude došao ovamo da pravi akcioni triler, to Oliver da režira!!!
Pazi, ja sam godinama bio usamljen među kritičarima "žanrovcima" koji je hajpovao Stouna kao velikana. I konačno se pokazalo da sam sve vreme bio u pravu! :)
Апсолутно. Стоун је дуго био највећи режисер данашњице, док га с тог места у 21. веку није истиснуо Мел Гибсон.
Quote from: Джон Рейнольдс on 24-09-2014, 15:17:17
Апсолутно. Стоун је дуго био највећи режисер данашњице, док га с тог места у 21. веку није истиснуо Мел Гибсон.
To je taj DNK... Srpski...
Da podsetimo da večeras idemo na premijeru Malog Buda! Istorija se ispisuje pred našim očima!!!!!!!
Dakle, Mali Budo očekivano zabavan, brz i u dobroj meri na prvu loptu, ali veliki deo tih voleja je solidno postavljen i izveden pa iako film nikako ne pretenduje da bude neka dublja studija odnosa Crne Gore i Srbije (ili Podgorice i Beograda) u post-jugoslovenskom periodu, uspeva kroz svoj laki krimi zaplet da napravi poneki dobar uvid u balkanske mentalitete.
Naravno, većina toga se ispituje na planu svima poznatih stereotipova ali film ima dovoljno častan i dosledan pristup da te stereotipove prikaže kao nešto ipak duboko ukorenjeno u ovdašnje prostore.
Drugim rečima, Crnogorci u ovom filmu zapravo nisu karikirani. Zaplet jeste gotovo farsičan a neka rešenja - pogotovo u okviru trilersko-kriminalističkog narativa - su ili suviše convenient ili se naprosto podrazumevaju jer je film jedan prošireni vic, ali sami likovi nisu karikature. Crnogorci u ovom filmu su Crnogorci kakve znamo a bar 90% replika koje sam čuo su potpuno autentične. Momenat kada Strugar objašnjava kakav je talenat za tenis bio i kako je njega mrzelo da trenira je gotovo identičan nečemu što je meni pričao crnogorski kolega o svojoj blistavoj rukomentoj karijeri.
I taj moćni Crnogorski fantazijsko-superherojski narativ filmu daje vitalnost da pređe i preko epizoda koje jesu odrađene tako da se završe na brzinu i poguraju zaplet ne bismo li imali nove prilike da slušamo dovitljive dijaloge. U principu, sam zaplet iako se oslanja na poluparodično "Crnogorstvo" bi mogao da radi i bez njega, ovo bi mogao da bude i holivudski film sa Adamom Sendlerom i bilo kojom manjinskom grupom u većoj zajednici, ali mu taj sloj suludog hubrisa, sočnog govora koji svet više stvara nego što opisuje i poneka referenca na istorijske uloge Crnogoraca na balkanskim prostorima daju autentični ton.
Glumci su svi odreda vrlo dobri i zapravo sam najimpresioniraniji bio Sergejem čiji je lik, nažalost, vrlo slabo razvijen i gotovo potpuno neiskorišćen u pogledu toga što se radi o policijskom inspektoru, ali koji mu je u anegdotalnim epizodama dao taman koliko treba dubine da poverujemo u brojne preokrete u narativu. Strugarov Budo je crnogorski Forest Gamp i kao takav on je hodajući mekgafin koji nema potrebu da razvija karakterizaciju. Na polovini filma se za trenutak učini da će on ipak dobiti dubinu - suočen sa smrtnom opasnošću - ali ga posle trenutka slabosti priča vraća natrag u ravan lakomislene Crnogorštine i on to bez obzira na sve veoma elegantno provlači. Od brojnih sjajnih epizoda (Petar Božović praktično glumi samog sebe) izdvaja mi se izvrsni Tihomir Stanić a Andrija Milošević je, naravno, bio izvanredno primljen kod publike u najmanje dve veoma uspele mentalitetske scene. No, Sergej je do kraja iskoristio komičarski potencijal utoliko što je on straight man u jednoj generalno non-straight situaciji i njegova žestoka, vrlo fizička gluma ovde jako uspešno prodaje lik za koga već rekoh da zapravo nije razvijen u odnosu na premise koje su mu date.
Sve u svemu, Mali Budo je, kako je i nastao kao forumska zajebancija, mogao da ostane samo niska viceva o Crnogorcima spakovana u labav trilerski narativ, dakle, da bude Mala Noćna Muzika sa Crnogorcima, ali se izdigao iznad toga delom zahvaljujući ambicioznijem scenariju koji nije dopustio da se zaplet potpuno svede na farsu a likovi na karikature, a delom režiji koja je ozbiljnija i uspešno spufuje trope akcionog filma i trilera, ne zadovoljavajući se da ih samo referencira poput Zečevićevog treš hita. Ovo možda zvuči kao damning with faint praise ali ja sam neko ko je MNM išao da gleda u bioskopu a posle rado i reprizirao na televiziji i odgovorno tvrdim da Mali Budo ima srce koje nije zakopano trešom, mada sa njim sve vreme ozbiljno koketira.
U nekoj holivudskoj verziji ovog filma, likovi bi bili produbljeniji, buddy komponenta između Sergeja i Strugara razvijenija (možda i dovedena na nivo ozbiljne bromanse po ugledu na ono što imaju Denzel i Valberg u Two Guns), culture clash između Beograda i Podgorice možda razrađeniji, pa bi i neka ljubavna priča tu možda malo više zaživela, a vicevi bi bili malo primireniji (poslednja scena sa Ćustićem je recimo, klasično skretanje u treš), no, Srbija još nije anektirala Kaliforniju a kao srpski napor da se napravi komedija o našim naravima ali tako da se zapravo naše naravi posmatraju kroz prizmu srpskih viceva o Crnogorcima, ovo je zapravo jedan solidno srčan uradak koji je možda i mogao da ima više smelosti ali se nije brukao niti je sebi dopustio da se svede na prosto prepričavanje opštepoznatih anegdota.
Quote from: Meho Krljic on 25-09-2014, 00:17:58
Naravno, većina toga se ispituje na planu svima poznatih stereotipova ali film ima dovoljno častan i dosledan pristup da te stereotipove prikaže kao nešto ipak duboko ukorenjeno u ovdašnje prostore.
Drugim rečima, Crnogorci u ovom filmu zapravo nisu karikirani. Zaplet jeste gotovo farsičan a neka rešenja - pogotovo u okviru trilersko-kriminalističkog narativa - su ili suviše convenient ili se naprosto podrazumevaju jer je film jedan prošireni vic, ali sami likovi nisu karikature. Crnogorci u ovom filmu su Crnogorci kakve znamo a bar 90% replika koje sam čuo su potpuno autentične. Momenat kada Strugar objašnjava kakav je talenat za tenis bio i kako je njega mrzelo da trenira je gotovo identičan nečemu što je meni pričao crnogorski kolega o svojoj blistavoj rukomentoj karijeri.
Стицајем околности сам летос "Малог Буда" гледао с једном Црногорком из филмаџијског посла која се током пројекције смејала више него ја. После сам је питао, размишљајући о комерцијалној вредности филма, шта има да каже о стереотипима с којима се филм спрда и да ли то у ова плачипичкаста времена неког може да увреди. Одговорила ми је нешто у стилу: "Боже свашта да вређа, па ми смо ходајући стереотипи", мислећи на Црногорце. Тако да, Мехо, запажање ти је тачно.
Mehmete, koliko god to bizarno zvučalo, namecheckovao sam te u intervjuu Informeru, nadam se da će to pitanje ostati integralno.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
:lol: :lol: :lol:
Police them come and now they blow down me door
One him come crawl through through my window
So then they put me in the back the car at the station
From that point on me reach my destination
When the destination reached it was the east detention
Where them whipped down me pants looked up me bottom so
Ali ovo za Crnogorce i stereotipiju, naravno da ne treba sad stopostotno generalizovati, ali fakat je da je savremena crnogorska kultura puna te neke (samo)mitologizirajuće komponente a od stereotipa do mita samo je korak od nekoliko stotina godina. No, ponoviću, meni ni jedan lik u filmu nije bio karikiran. Određena komična prenaglašenost postoji ali ona nije artificijelna i mogla bi se podvesti pod uobičajenu crnogorsku vrcavost, duh i sočnost izraza. Klišei poput crnogorskog old boys kluba su klišei jer imaju utemeljenje u stvarnosti itd.
Trejler za novog Manna
https://www.youtube.com/watch?v=Q1HO07bKGhU (https://www.youtube.com/watch?v=Q1HO07bKGhU)
Pogledao sam šestu sezonu SMALLVILLEa. Ova sezona mi se naročito dopala jer je serija uspela da postepeno uđe u stripovski kanon sa likovima kao što su Oliver Queen, Martian Manhunter, begunci iz Phantom Zone. U ovoj sezoni meta-arc praktično preuzima seriju u potpunosti a ekskurzije na one-shot teritoriju su vrlo duhoviti, čak i onda kada odu u potpuni larpurlartizam (recimo epizoda NOIR). U tom smislu, zanimljivo je korišćenje motiva sna, iluzije, halucinacije i sličnih efekata koji omogućuju da se u epizodama dese drastični preokreti, predvide razvoji situacije itd.
Iako u šestoj sezoni SMALLVILLE pokazuje sve znake dekadencije, istovremeno se čini kao da je to idealno leglo seriji. Između ostalog, faza pri početku sezone kada Clark i Oliver praktično dejstvuju kao ravnopravni junaci što bi u običnoj seriji bio znak da zvezde serije više ne mogu da se privole na snimanje ovde savršeno pasuje estetici stripa u kojima takođe ima raznih "skretanja" sa junacima.
Do kraja sezone, međutim, ne samo da su sve zvezde privoljene na snimanje, verovatno i odobrovoljene prilikom da režiraju epizode, već se sve završava u velikom stilu sa sve cliffhangerom u kome se otkriva Bizarro. Doduše Bizarro u seriji je nešto drugačiji od ambivalentnog lika iz DC kanona.
Epizoda u kojoj dejstvuje JLA je takođe vrlo dobra, uklopljena je u meta-arc ali je njihova saradnja barem za sada bila one-shot.
Šesta sezona je uspela da pomeri celu stvar još bliže stripu, a pošto je pomeranje bilo postepeno, ova faza u razvoju likova deluje potpuno "prirodno" i njihov ulazak u svet kostimiranih boraca za pravdu i superheroja je savršeno psihološki motivisana.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.tapatalk.com%2Fd%2F14%2F09%2F26%2Fajehuneq.jpg&hash=397e508ab555c9de87805aa83c6b673d18b33ec6)Meho evo te u Informeru.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
xrofl xrofl xrofl xrofl
Mada, kežual pretraga tvitera i komentara po ostatku interneta ukazuje da su reakcije naroda uglavnom dosta dobre, ali za sada ih i nema mnogo. Videće se za nedelju-dve, cenim.
Na Twitteru ima dosta reakcija i aklamativno su dobre. Raduje me što film u Crnoj Gori ima i dobro otvaranje u bioskopima i dobre reakcije na socijalnim mrežama. Otvaranje u bioskopima kod nas je izvanredno.
Ali mislim da je sve to u senci spoja tebe sa Informerom. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Šokantnija spona je ta između mog imena i titule mislioca :lol: :lol: :lol:
No, pustimo mene, nego je odlično čuti da je ulazak u biokope uspešan. Ovo je svakako film koji igra za publiku a ne za rezultat ali je u tome ipak dostojanstven i treba da bude publici blizak. A kako već rekoh, uspeva da igra na tankoj oštrici sprdanja sa nacionalnim stereotipima a da ne bude uvredljiv. To je bitno u perspektivi istorije.
Pogledao sam film u Ušću. Dramaturški lepo teče, ali moj crnogorski nije toliko dobar, pa sam neke šale propustio zbog kombinacije nerazumevanja glasa (subjektivno neadekvatan zvuk, ili mi treba slušni aparat) i nerazumevanja reči (to jest kad i razumem šta je rečeno ne znam šta to znači).
Publika se najviše smejala šalama iz reklame. To mora da je neko pravilo. Film inače najavljuju kao avanture mladog Crnogorca u Beogradu, i time se nekako implicira neki susret crnogorskog i beogradskog, ali beogradskog u filmu skoro da i nema. Muški likovi su svi Crnogorci. Nije ni čudo što film ne prolazi Behdel test :) Kad sam u sred filma shvatio da će tako ići do kraja odustao sam od očekivanja tog beogradskog.
Imam par pitanja u vezi s likovima, ali da sad ne spojlerišem, kasnije ću.
Quote from: mac on 26-09-2014, 16:50:42
Pogledao sam film u Ušću. Dramaturški lepo teče, ali moj crnogorski nije toliko dobar, pa sam neke šale propustio zbog kombinacije nerazumevanja glasa (subjektivno neadekvatan zvuk, ili mi treba slušni aparat) i nerazumevanja reči (to jest kad i razumem šta je rečeno ne znam šta to znači).
Ja sam ovaj problem imao već sa trejlerima i očekivano, u Sava Centru, gde je ozvučenje slabije, isto neke replike nisam pohvatao. Dizajn zvuka je, za naše usove, solidan, ali to je za mene nagluvog nedovoljno.
Ovo ostalo je tačno, film ne govori o culture clashu između Beograda i Crne Gore/ Podgorice već parodira samomitologizaciju Crnogoraca o tome kako oni zapravo vladaju Srbijom na svim planovima. Otud i nema ne-crnogorskih muških likova a žene su takve kakve jesu.
Mala jesenja ksenofobija
http://starikadar.blogspot.com/2014/09/novembarski-covek.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/09/novembarski-covek.html)
Radiohead singer-songwriter Thom Yorke released a new solo album, "Tomorrow's Modern Boxes," Friday through the peer-to-peer file sharing site BitTorrent, in the "first ever paygated torrent in history."
Yorke's first solo album in eight years is available as a bundle on the site for $6, and is just the first of many partnerships of its kind according to the site. BitTorrent says that after the publisher of the paygate bundle, in this case Yorke, covers transaction fees, the site will take 10 percent after that, passing on the rest of the profits.
"If it works well, it could be an effective way of handing some control of internet commerce back to the people who are creating the work ... enabling those people who make either music, video or any other kind of digital content to sell it themselves." Yorke said.
The eight-track album is available for purchase in vinyl at the W.A.S.T.E. Shop or at BitTorrent.
Yorke's band Radiohead tested the music market in 2007 when it dropped "pay what you want" album "In Rainbows." The U.K. band is currently in the studio recording a new album.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Mali Budo tj. Svi smo mi Budo
Kako ja nisam filmski kritičar tipa Vojnov ili tamo neki, ja neću u ovom filmu praviti paralele o Odiseju i Penelope, sa ciljem da dodjem do Isusa. No onako po seljački ...
Počev neđe od maja mjeseca ( ako me sjećanje ne vara ) i prvog trejlera koji je kao bomba odjeknuo po društvenim mrežama, jedva čekah da dođe Budo u bioskope. I Budo dođe. Vaistinu dođe.
Budo u vidu razmaženog sina jedinca tkz guzova maloga, kome je sve u životu dozvoljeno.
Budo koji je klasični primjer tipičnog sina jedinca dobrostojeće pg porodice.
Budo koji je svuđe rado viđen kao sin uglednog hirurga dr. Đurovića. E sad čudnim spletom događaja Budo postaje žrtva očeve nesposobnosti da kao vrsni hirurg odradi običan hiruški zahvat.
Glupo bi bilo a da se ne pomene da se takve stvari stvarno dešavaju u KBC Podgorica, pa onda i taj događaj dobija na značaju. Đe bi Crnogorac strka kad je muka a da to nije Beograd?
Budo i drug mu nesretni
Otac šalje razmaženoga Buda za Beograd, jer mu je poznati crnogorski biznismen aka. mafijaš za petama, da bi Đe su sve penali. Svi smo mi nekad bili u situaciji da Podgoricu zamjenimo Beogradom. Sami taj dolazak u velegrad od 2 miliona stanovnika iz Podgorice je jedan poseban i nekome ko to nije doživio teško objašnjiv detalj. I kako to obično biva Buda dočeka tajov prijatelj koji baš i nije prijatelj. Dalji tok što i kako Budo čini sa inspektorom Kujovićem neću pisat jer onda nema draži gledat film. Inspektor Kujović ( Sergej Trifunović ) je naravno crnogorac na radu u Beogradu duboko ogrezao u onaj drugi svijet. Nešto kao inspektori iz francuskih filmova.
Ulogu Buda Đurovića, malog guzatog, razmaženog, tipičnog bogatog cikotića maestalno je skinuo Petar Strugar. Počev od ponašanja, gestikulacije, opaski, pošalica ( kad sam čuo izraz "Mangaš" okinuo sam se, jer je to davno prošlo vrijeme i malo se ko toga danas sjeti ), pa do onog ponašanja po Beograda... Maestralan.
Ostala glumačka ekipa se maximalno jaka, ali samo jedna zamjerka. Zamjerka samo na pokušavanje nasilnog izgovaranja cikotićkog akcenta, kojeg niko ali niko nije skinuo.
Muzika top, posebno oduševljenje sa završnom scenom i Sarom Jo i pjesmom "Provokacija".
E da uvatih jednu pogrešku u filmu. Kad je scena sletanja aviona na BGD aerodrom lijepo se vidi da je u pitanju ruski avion po trobojci ispod repa aviona, dok je sledeća scena sletanje MNA aviona :)
Sve u svemu po meni odličan film.
Ako mi što još pane na um dopisaću
http://neverin.blogspot.com/2014/09/mali-budo-tj-svi-smo-mi-budo.html?m=1 (http://neverin.blogspot.com/2014/09/mali-budo-tj-svi-smo-mi-budo.html?m=1)
Will živopiše BUDIMIRA
http://www.vijesti.me/caffe/nije-budo-sto-mu-zbore-no-je-vitez-crne-gore-797671
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Will jeste prosrpski agent u suverenoj Crnoj Gori, pa se možda i po toj liniji može tumačiti to da su mu mišljenja slična ovome što mi mislimo o filmu :lol: :lol: :lol: Biće zanimljivo kad vidimo kritiku koju piše neki dukljanski hardlajner. Al svejedno, Will je ovo vrlo lepo ispisao. I poučno, kako i dolikuje, sa dubinskijim čitanjem mitologije, stealth-kolonijalne mehanike itd.
Still not a lot is known about the upcoming "The Fantastic Four" reboot beyond the people involved and that it will be a more character driven piece.
Today, a source for Schmoes Know has reportedly claimed to have uncovered a few bits of information. First off, as expected, Kate Mara's Sue Storm character will be the adopted sister of Michael B. Jordan's Johnny Storm - something that seemed likely after the hiring of Reg E. Cathey as Dr. Franklin Storm.
The site claims the film is going to be VERY character-driven with the setting up the characters and their relationships with each other and nemesis Victor von Doom (Toby Kebbell) taking precedence over the action. The biggest reveal of the story though is the change to the origin of the quartet's superpowers:
"In the film, the team will gain their powers through a lab experiment gone wrong in a way, where they create a portal to another world or dimension (it's not clear) and they get their powers after the exposure to this other dimension/planet. Much like how the group gets their powers in the Ultimate Fantastic Four comics, after they are engulfed in a failed teleporter experiment."
Producer Simon Kinberg previously indicated the film will have a much more scientific feel than than the previous ones, and this sound like it will follow the Ultimate run of the comic much closer.
Along with the likes of Captain Cold (Wentworth Miller) and Firestorm (Dominic Purcell), another villain set to appear midseason in the upcoming "The Flash" series is one of DC Comics' first openly gay characters - The Pied Piper.
According to TV Line the version here is named Hartley, a protege of Dr. Wells who lost his hearing in an accident. He now sets out to wreak havoc with an invention of his own under the guise of The Pied Piper.
You can expect Matt Nable's upcoming interpretation of Batman villain Ra's Al Ghul in the upcoming third season of The CW's "Arrow" to bear more of a resemblance to the comic book version of the character than Liam Neeson's turn in "Batman Begins".
Entertainment Weekly spoke with executive producer Andrew Kreisberg about the League of Assassins leader:
"Now that the Arrow/Flash universe contains people with powers and contains the Mirakuru serum, it gives us a bit more license to be a little more 'comic book-y' than certainly even Christopher Nolan set out to do.
A lot of the themes for Oliver's journey that we were discussing this season are wrapped up in identity. Can he be both Oliver Queen and the Arrow? A lot of that turned out to get tied up with what we thought of Ra's al Ghul and who he was and where he came from and what his ultimate goals are. All of those things lined up perfectly."
How many of the comic elements though - from the character's immortality to the Lazarus pits - will be incorporated isn't certain.
Actor Manu Bennett has been advised his character of Slade Wilson/Deathstroke will be back at some point in the future on the currently filming third season of The CW's "Arrow".
Bennett's character served as the central antagonist of the show's second season. Appearing at the Wizard World Nashville Comic Con (via ComicBook.com), Bennett was asked when we might see his return to The CW series:
"Realistically, when we talk about storyline, they threw me into a really interesting place, Purgatory. And you know, I'm left at the end, shaking the bars, going, 'I keep my promises, kid.' And I think I meant it. So I don't think that they are just going to let that voice subside into the vast abyss.
But at this stage, I don't know. They said at the end of the season last year, they said, 'Look, we want you back. We want you back.' But there's been no indication yet of how they'll go about that at any point in time, right now."
Bennett was also asked about Matt Nable, who plays the third season antagonist Ra's al Ghul. Bennett and Nable co-starred together in the 2012 mini-series "Bikie Wars: Brothers in Arms" alongside the likes of Callan Mulvey, Luke Hemsworth, Luke Ford and Bennett's "Spartacus" co-star Todd Lasance. Bennett says if he does come back this season, he hopes to share some scenes with Nable:
"I know that Matt Nable, who's an Australian actor who I worked with on the Sons of Anarchy kind-of-biker series last year, maybe just the year before in Australia, just got cast as Ra's Al Ghul. I mean this guy was playing the head of the biker gang that I was in. I was the tough guy in the biker gang, but he was like the head. And he's got such an intensity to him.
But I don't know, man, if it ever comes down to him and me facing off in a scene, 'whew,' I mean Stephen Amell is really going to have to bring it to the fire at that stage. It's going to be two Aussies, it's going to be an Aussie and New Zealander just sitting there and going 'whew.' I look forward to that. Matt Nable is a great actor."
Mislim da je vreme da John Reynolds malo ušpara pare...
http://novikadrovi.blogspot.com/2014/09/serija-o-pink-panterima.html (http://novikadrovi.blogspot.com/2014/09/serija-o-pink-panterima.html)
Stari kod Kesića
https://www.youtube.com/watch?v=1QfUozBcUQQ&list=UURPJxt_popozF_ppRAvVcZw (https://www.youtube.com/watch?v=1QfUozBcUQQ&list=UURPJxt_popozF_ppRAvVcZw)
Jedno zapazanje sa socijalnih mreza o dihotomiji DC/ Marvel između Buda i Karadžića:
"Bojan Baća nije prepoznao suštinu, da je MALI BUDO zapravo rimejk MAN OF STEEL - mali Budimir biva poslat od strane oca iz Crne Gore u Srbiju da bi izbegao tragičnu sudbinu. U Srbiji shvata da ko god dođe iz Crne Gore odmah je glavni, kao Kal El na Zemlji. Međutim kao što Kal El sreće Generala Zoda i njegove čauše tako i Budo sreće svoje "Kriptonce" - braću Mijušković. Budo upoznaje meštanke lakog morala, što je analogno "novinarki" iz MAN OF STEEL.
U podeli, da li je slučajno što igra Petar Strugar? Ne. Kao i Henry Cavill i Petar je stekao slavu igrajući u serijama i filmovima smeštenim u epohu koji govore o fudbalu, Strugar u MONTEVIDEU, Cavill u TUDORSima, porodičnoj drami o hrvatskom fudbaleru Igoru Tudoru."
Samo što kod tebe Budo odbija da ubije čoveka na kraju, iako je to "neophodno" da bi se sačuvao integritet "dobrog" koloniste, dok Snajderov Supermen odluči da ubije u istom cilju. Tvoja verezija je humanija i bliskija izvornom superherojskom moralu!
Pogledala sam film veceras u Rodi. Dobar je, ljudski dobar. Mirise na nastavak. Moze biti fransiza. Mogu sad da napisu sta hoce. Ostavili su prostor da se taj odnos izmedju Mise i Buda jos vise produbi. Strugar je sjajan, ubio je Mosu. Ziveo Budo! Svidja mi se sto je igrao bas debila, sto nije cuvao imidz. Propast ziva od coveka, ali je simpatican. Odlicna glumacka ekipa, Sergej je OK , ima dobru hemiju sa Strugarom. Podsetili su me malo na tandem iz filma Taxi. Mala zamerka: grad se oseca, ali ne i ljudi. Malo vise beogradskog je falilo. Prvenstveno zbog tog kulturoloskog soka. Nije mi se dopala Mala Sandra ,ne dopada mi se kako glumi. Cak je i Banjo Ok ,Kon takodje, dovoljno se zabavio.
Za komediju odlicno, mladji glumci nisu dozvolili da im stariji ukradu film(ne znam sta je Sergej star ili mlad) . Zbilja je duhovito ,mozda se crnogorci malo naljute, ali nije maliciozno napisano.
Mnogo mi se dopada kombinacija mission impossible i gusli - instrumental, bas, bas, bas...Odlican soundtrack.
Od poslednjih komedija ovo je mene najvise zabavilo u bioskopu.
P. S. crnogorski film bez Mime Karadzica OSVEZENJE!!!!!!!!!!!!!
Nema ništa što autore više raduje od zadovoljnog gledaoca. Hvala Agota.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
imao sam isti problem sa ozvučenjem, jednostavno ono što se odlično čuje u trejleru jedva se oslušne u bioskopu, bas ton dere, odzvanja stalno, i slabo se čuju sve replike u kojima likovi povise glas.
ne bih rekao da je MALI BUDO ono što je Will nazvao ''vivisekcija'', odmah sam se sjetio Tirnanića koji je to napisao za KO TO TAMO PEVA, i razlika je u tome što je BUDO prvenstveno film o privilegovanoj ''eliti'', i nema pretenziju da sad nešto secira kompletno društvo, bar ja tako nešto nisam osjetio (sem ako dvije plavuše nisu cigani, al to bi bilo malo nategnuto), pogotovo što mi djeluje da je onaj scenario sa zombi crnogorcima mnogo bliži svojevrsnoj vivisekciji nego BUDO
stoga je moj problem, koji u stvari nije the problem jer ovakvu provokaciju elite uvijek valja snimati, je što mene ne interesuju likovi u ovom filmu, iako sigurno mnoge zanima šta radi guzov mali, koliko vole da pogledaju i kada Paja Patak, sinovac bogataša, dobije batine u crtaću. Ostalim likovima žanr ne dozvoljava da dođu do monstruoznog izražaja, jer stvarna elita nije ni blizu toliko simpatična kao Božović, iako je pošteno primijetiti da u domaćem filmu ne pamtim snažniju kritiku elite.
ali koliko me baš briga bilo za Budimira i ostatak bande, toliko mi je Sergej bio vrhunski, ali nedorađen lik prljavog pandura, i za mene je vrhunac kada Sergej dohvati čekić za šnicle, za mene je on duša filma uopšte, ali jasno je da nije mogao da dobije više prostora u filmu koji se suštinski ne bavi njegovom klasom, već nekima iznad njega, i čekam dan premijere filma DIRTY MIŠO, ako je ikad bude
Svakako će biti interesantno kako će publika reagovati, jer ovdje je prikazan i ismijan jedan lajfstajl koji mnoge privlači u načelu, iako ne pripadaju kriminalnim krugovima oni itekako prihvataju BMW estetiku, i pitam se da li će prosto razlučiti estetiku od negativnih konotacija, ili će shvatiti poruku da je i ona sama po sebi problematična, i da je crnogorština tek oblanda, doduše uz prst kapičićevske soli.
Quote from: Pizzobatto on 29-09-2014, 23:39:11
za mene je vrhunac kada Sergej dohvati čekić za šnicle
Da, to je taj fizički humor koji on odlično provlači. I dobro je to snimljeno.
Quote from: Meho Krljic on 29-09-2014, 23:46:02
Quote from: Pizzobatto on 29-09-2014, 23:39:11
za mene je vrhunac kada Sergej dohvati čekić za šnicle
Da, to je taj fizički humor koji on odlično provlači. I dobro je to snimljeno.
...ma, nije sto ovaj dovati ,nego sto mu
ovaj nadje. :)
SEPTEMBER 29, 2014 | 07:42AM PT
Todd Spangler
NY Digital Editor
@xpangler
Downloads of Radiohead frontman Thom Yorke's first solo album in eight years, "Tomorrow's Modern Boxes," topped 400,000 in the first three days of he surprised fans with its release on the BitTorrent file-sharing network.
Album downloads had hit about 408,000 as of 10 a.m. Eastern on Monday, according to BitTorrent. It became available Friday at 11 a.m. ET.
SEE ALSO: Thom Yorke Releases Surprise New Album On BitTorrent
Yorke's release took advantage of the BitTorrent Bundle feature, and it is the first time users can pay to "unlock" content distributed via the peer-to-peer software. While BitTorrent recorded the total number of downloads, however, it is not disclosing how many of those users actually paid the $6 fee to unlock the eight tracks (with a rep explaining that this info belongs to the publisher of the bundle, and that Yorke is not releasing that).
For BitTorrent, the release of Yorke's album exemplifies its attempts to get in the good graces of content owners — many of whom have viewed the company's software as facilitating rampant piracy. BitTorrent notes that it does not link to pirated content from its own services or software.
With "Tomorrow's Modern Boxes," fans can pay using a credit card or PayPal in 140 currencies. The publisher covers transaction-processing fees, after which BitTorrent takes a 10% cut.
Yorke tweeted about the BitTorrent bundle when it was released on Sept. 26:
"If it works well, it could be an effective way of handing some control of internet commerce back to the people who are creating the work... enabling those people who make either music, video or any other kind of digital content to sell it themselves," Yorke and producer Nigel Godrich wrote in a blog post on BitTorrent's site.
Yorke and his team worked with BitTorrent on the release for nine months, to ensure the release and payment processes would work as expected, according to BitTorrent chief content officer Matt Mason. "We wanted to be able to scale direct-to-fan distribution," he said. "Our biggest fear was that something would break — but nothing broke."
BitTorrent, which touts a user base of 140 million users, hopes to be able to open up the pay-gate bundle feature to all creators by the end of the year.
"Tomorrow's Modern Boxes" also is available for purchase on vinyl via the W.A.S.T.E. Shop website for £30 ($48.72).
Radiohead had previously tested music-biz conventions in 2007 when it released "In Rainbows," letting fans pay whatever they wanted (or nothing) for the album. The British band is currently in the studio recording a new album.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Sticajem čudnih okolnosti pogledao sam film LAGUNA, poznat i kao VENDETTA Dennisa Berryja, onu vrstu EuroTrasha koja ne može nastati bez direktnog mešanja Engleza. Na ovaj film snimljen 2001. a pozom bunkerisan do 2008. godine naišao sam potpuno slučajno, videvši da ima zaplet koji na nivou loglinea liči na MALOG BUDA.
Međutim, LAGUNA je ponajmanje priča o italoameričkom momku koji je ostao siroče i biva poslat u Italiju kod očevog prijatelja gde mafija razmišlja da li da ga likvidira ili asimiluje a mnogo više nevešto Euro-coming-of-age film o momku koji u novoj sredini otkriva zabranjenu ljubav prema supruzi očevoh prijatelja, MILFici koja mu ne da mira.
Dennis Berry gura LAGUNU u pravcu "so bad it's good" rezultata. Film je snimljen 2001. godine a izgleda kao da je snimljen u SFRJ 1981. ili tek osamostaljenoj Hrvatskoj 1991. godine. Neverovatna anahronost na svim poljima deluje kao postupak iako verovatno nije i čini se da da film u svojih sat i po trajanja drži pažnju i neprestano izaziva čuđenje.
Naročito su dragi razni pretenciozni "artistički" postupci, recimo scene kada MILFica zavede momka, poljubi ga, a onda ga u maniru francuskog fiolma zgađeno odgurne od sebe ili kada momak biva preseljen u naizgled lošiji smeštaj na tavanu gde se potom ispostavi da ima otvoren pogled na sobu bračnog para i da MILFicu uzbuđuje kada on posmatra njeno vođenje ljubavi sa suprugom koga više ne voli. Takvi detalji dovoljno govore o školi kojoj se Berry klanja.
Ključno čuđenje naravno izaziova glumačka ekipa koju čine Joe Mantegna, Emmanuel Seigner, Charles Aznavour i Henry Cavill, koji i donosi taj britanski treš konac koji delo krasi kao Hugh Grant u svom ranom Italo Trash ekscesu. Pretpostavljam da je Cahillova TV popularnost i bila razlog što je LAGUNA 2008. iskopana i puštena u eksploataciju. Ipak, niko od ovih glumaca, izuzev Cahilla nije bio tikva bez korena 2001. godine i neverovatno je kako ih je Berry okupio u ovom Euro-puddingu.
No, čiji god fanovi budu namamljeni da iskopaju ovaj promašaj imaće u čemu da uiživaju a pisci tekstova o opskurnim rolama ponatih glumaca imaće o čemu da pišu.
* 1/2 / * * * *
Da li je GOTHAM novi SMALLVILLE?
Hm, u neku ruku da, u neku ruku ne. Svakako da GOTHAM i SMALLVILLE imaju barem tri krupne sličnosti.
Prva je da u naslovu imaju naziv mesta iz kog je potekao DCjev junak čime impliciraju da će to biti priča o zavičaju koji je tog junaka oblikovao. Naravno, ono što je fundamentalna razlika jeste to da je Kal El morao u liku Clarka Kenta da se krije i da je njegovo odrastanje samim tim bilo specifičnije i zanimljivije, spregnuto sa ovladavanjem moćima, dočim kod Brucea Waynea, imamo znatno manje dinamike do trenutka kada odlučuje da postane heroj.
Druga je da obe planiraju da se završe u trenutku kada se formira "zreo" heroj, onakav kakvim ga znamo i da pokušavaju da osvetle događaje koje je doduše strip u raznim formama već doticao, ali svakako ne spadaju u kanon kojim se strip ponajviše bavi. Različite su epohe u kojima su nastali SMALLVILLE i GOTHAM. Naime, SMALLVILLE je napravljen u vreme kada kanon stripa nije bio toliko bitan autorima filmova i serija, a GOTHAM izlazi u vreme kada fanovi stripa diktiraju svoja očekivanja autorima. Zato je GOTHAM pun Easter Eggova koji zaslužuju poseban Wiki, kao i u slučaju ARROWa.
Treća je da obe pokušavaju da izmeste junake iz stripa kao sui generis žanrovske forme u jednu precizno definisanu televizijsku formu. U slučaju SMALLVILLEa to je bilo ukršatnje teen drame i X-FILES procedurala koje je vremenom evoluiralo u sadržaj vrlo sličan stripovima, dočim u GOTHAMu imamo priču o Batmanu, za sada kanalisanu kroz tvrd detektivski procedural koji je, sudeći po prvoj epizodi nogo više oslonjen na DC kanon i u pilotu već upoznajemo budućeg Penguina, Jokera i Catwoman.
U GOTHAMu međutim glavni junak je Jim Gordon a tek treba da vidimo kako će svoju ulogu uzeti Brice Wayne. Pomeranje serije u epohu je dobrodošlo, kako bi se lakše ispeglala psihološka groteska ljudi koji će uskoro izrasti u Jokera, Penguina, Riddlera itd.
Ben McKenzie kao Jim Gordon je odličan i podseća na Russella Crowea iz LA CONFIDENTIAL. Donal Logue kao Harvey Bullock je već razgažena pajkanska njuška. U principu u pilotu mi je malo nedostajalo "ubeđenja" u tretmanu detektivskog zapleta, mada mislim da to nije tolika krivica autora koliko naprosto, gledaoci već imau previše informacija o slučaju ubistva bračnog para Wayne.
U tome i leži moja najkrupnija zamerka GOTHAMu, na nivou pilota. Naime, piot je dobar, zanimljiv je milje u koji je priča o formiranju Batmana smeštena, međutim iz svega ovoga još uvek nisam uspeo da prepoznam kakva će to serija biti. Mislim da u svakom slučaju, kako budemo ulazili na svežu teritoriju, koja nije pokrivena kanonom stripa, možemo očekivati i efektniji razvoj.
Threshold Entertainment is developing a live-action film adaptation of the classic 1980s video game "Tetris".
Threshold CEO Larry Kasanoff tells The Wall Street Journal: "It's a very big, epic sci-fi movie. This isn't a movie with a bunch of lines running around the page. We're not giving feet to the geometric shapes."
Soviet game-designer Alexey Pajitnov released the original game in 1984 which was all about moving around random shaped blocks, The game became a world-wide phenomenon, especially on portable gaming systems such as Nintendo's Game Boy.
No directors or cast are attached to the film as yet, but there is reportedly a story in place, with Kasanoff saying: "Brands are the new stars of Hollywood. We have a story behind 'Tetris' which makes it a much more imaginative thing."
Kasanoff has some experience adapting video games for the big screen, most notably the two "Mortal Kombat" live-action films.
Quote from: Pizzobatto on 29-09-2014, 23:39:11
ne bih rekao da je MALI BUDO ono što je Will nazvao ''vivisekcija'', odmah sam se sjetio Tirnanića koji je to napisao za KO TO TAMO PEVA, i razlika je u tome što je BUDO prvenstveno film o privilegovanoj ''eliti'', i nema pretenziju da sad nešto secira kompletno društvo, bar ja tako nešto nisam osjetio (sem ako dvije plavuše nisu cigani, al to bi bilo malo nategnuto), pogotovo što mi djeluje da je onaj scenario sa zombi crnogorcima mnogo bliži svojevrsnoj vivisekciji nego BUDO
Mislim da si tu u pravu. Nabrzaka sam pisao neke djelove kritike, da bih sjutradan to bilo postovani, tako da sam terminološki možda i neprecizan. Možda je bilo bolje da kažem "mentaliteta". Međutim, MALI BUDO jeste vivisekcija jednog sklopa društvenih odnosa u Crnoj Gori, na kome počiva kompletan politički, ekonomski, kulturni i svaki drugi poredak u državi. U tom smislu, Bećković je uzeo "ono, brate, tipično podgoričko", vezano za srednju-klasu-pa-naviše, i predstavio ga kao crnogorsko. I mislim da tu nije pogriješio, jer to danas jeste mejnstrim svjetonazor i model funkcionisanja u nezavisnoj, suverenoj i međunarodno priznatoj Crnoj Gori.
Quote from: Pizzobatto on 29-09-2014, 23:39:11
ali koliko me baš briga bilo za Budimira i ostatak bande, toliko mi je Sergej bio vrhunski, ali nedorađen lik prljavog pandura, i za mene je vrhunac kada Sergej dohvati čekić za šnicle, za mene je on duša filma uopšte, ali jasno je da nije mogao da dobije više prostora u filmu koji se suštinski ne bavi njegovom klasom, već nekima iznad njega, i čekam dan premijere filma DIRTY MIŠO, ako je ikad bude
Sergej je najjači jer igra Beranca. To je barem razumljivo. ;)
Pogledao sam WHAT IF, romantičnu komediju Michaela Dowsea, još jedan pokušaj Daniela Radcliffea da se reinventuje posle Harry Pottera i ne postane Michael J. Fox. Nažalost, njegova putanja sve više liči na Elijaha Wooda, počeo je kao dete-glumac, overio veliku franšizu u onda nestao u indie-opskurnosti. Doduše, Wood se odlučio za žanrovsku indie opskurnost dočim Radcliffe tera inde opšte prakse, premda obojica su u poslednjih par godina propušteni korz šake Alexandera Aje...
U WHAT IFu, Nanađnin Michael Dowse kombinuje britanski mejnstrim i američki indie romcom u kom Radcliffe igra novu verziju Hugh Granta a Zoe Kazan igra Zoe Kazan. Na nivou podele deluje kao da bi supporting glumci Adam Driver o Mackenzie Davis bila bolja opcija za glavne uloge iako se ne može reći da su scene stealeri iz prostog razloga što su im likovi krajnje klišetizirani.
Radcliffe naprosto nije ni Hugh Grant, nije ni Domhnall Gleeson v.d. Hugh Granta a scenario nije ni približno dobar kao klasici Richarda Curtisa koji mogu glumca učiniti romcom zvezdom.
Da je Radcliffe u ovom filmu imao jači materijal onda bismo došli do tačke da je on jedina slaba tačka, i on bi to evidentnim trudom možda i prevazišao. Uprkos Dowseovoj veštini da šarenilom stvori utisak da gledamo nešto bolje nego što jeste, krajnji rezultat je film koji su samo zvezde mogle dići na viši novi. U ovom fiklmu ih je bilo, samo na pogrešnim mestima.
WHAT IF je upotreblji romcom, ali ne ono što tvrdi da jeste.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, leakovao film Nacha V. sa Sashim Grey. Doduše ne Vidala već Vigalonda.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
A tu je i Elijah Wood koga pominješ u prethodnom postu. :lol: :lol: :lol: Dakle, Frodo vs. Saša Grey , pa ko bude jači! :-| :-| :-| :-| :-|
Mislim da znam kako će se zvati moja sledeća kompozicija - "Uspavanka za Naća V."
Lord of the Cockrings :-| :-| :-| :-| :-| :-|
Quote from: Will-O'-The-Wisp on 01-10-2014, 21:42:58
Možda je bilo bolje da kažem "mentaliteta".
Fenomenologija crnogorskog duha!
Budo je subjektivna svijest, autistični, neviđeni i neostvareni potencijal, Podgoričanin koji nikad ne doživljava sopstvenu negaciju, pasivna površina koja ni kad gleda smrti u oči ne dobija dubinu, vječno zarobljen između tigra i plijena. Ničim osnovan osjećaj superiornosti još nije oštećen spoljnim uticajima, a možda to čak nije ni moguće, pošto je za to potrebna samosvijest.
Mišo je objektivna svijest, tigar vasojevićkog usmjerenja sa trunkom moralnog kodeksa i specifične religioznosti. Autizam izliječio na transverzali Berane-Baltimor-Beograd, posvećeni i aktivni član zajednice. Vrlo analitičan, npr kad Staniću kaže ''ako ostaviš Buda kod mene ja ću ga ubiti'', to pokazuje da je razmišljao o sopstvenom karakteru, našao mane i vrline, poznaje samog sebe, Budov superego.
Odlazak u Pariz otvara mogućnost sinteze. Mogu da sretnu Bašu štopera, nakon čega Budo u Jovetićevom dresu dolazi do spoznaje da i nije neki talenat. Mogu sresti i princa prestolonasljednika, koji je daleko od njegoševskog ideala, koji je u neku ruku Budov prototip, njegova budućnost, što može na Buda djelovati kao prosvjetljujući pogled u ogledalo, a takođe i uzdrmati Mišovo čojstvo i junaštvo.
A može i Budo da se popne na Ajfelov toranj, pogleda s visine i kaže ''Viđi koliko penala!''. Mogućnosti su neobrojene u tragičnom sudaru subjektivne i objektivne svijesti.
Quoteto danas jeste mejnstrim svjetonazor i model funkcionisanja u nezavisnoj, suverenoj i međunarodno priznatoj Crnoj Gori.
i ne samo Crnoj Gori, valjalo bi dodati
Još kad bih ja skontao što si ti napisao sad i ovdje... :D
preostaje nam samo da sačekamo da Meho sve objasni
Bre, vi društveno-politički teoretičari ne možete ni jedni druge da razumete, kakve šanse onda imamo mi ostali...
Quote from: Milosh on 02-10-2014, 22:19:17
Bre, vi društveno-politički teoretičari ne možete ni jedni druge da razumete, kakve šanse onda imamo mi ostali...
:)
Quote from: Milosh on 02-10-2014, 22:19:17
Bre, vi društveno-politički teoretičari ne možete ni jedni druge da razumete, kakve šanse onda imamo mi ostali...
od dr kađona drugom dr kađonu...
A evo i za ljubitelje malo prostijeg poimanja filma - Duda Lakić!
http://www.politika.rs/rubrike/Kultura/Bioskopsko-radovanje.sr.html (http://www.politika.rs/rubrike/Kultura/Bioskopsko-radovanje.sr.html)
Ova kritika je inače vrlo paradigmatična kao spin kojim će se pravdati odsustvo podrške za MALOG BUDA -
Opšti ton kritike je zapravo spin kojim se film istovremeno degradira (Симпатичан је то филм, тај ,,Мали Будо". Довољно духовит и весео, динамичан, дубоко (с)мисаоно неоптерећујући, рађен без уметничких претензија) i hvali kako bi se opravdalo ignorisanje establišmenta. No, dobro, žena je već treći put u Upravnom odboru FCSa, mora da brani kuću koja nas opstruira.
Ono što je u ovoj kritici dobro to je da barem daje Danilu prelaznu ocenu (Дакле, за његовог аутора – редитеља и косценаристу Данила Бећковића (сценарио писао заједно са Димитријем Војновим) можемо да кажемо да је са солидном оценом положио тај тежак и изазован испит звани дебитантски целовечерњи играни филм. Бећковић је показао да је савладао и усвојио редитељски занат. На основу његовог кратког играног филма ,,Дечак који је био сувише невин" (2007) и сада целовечерњег ,,Малог Буда", види се да му леже комедије. Рано је тврдити у каквом ће се правцу даље развијати, али је довољно јасно да се на Бећковића као редитеља може у будућности рачунати. Сасвим је могуће да се на њега може ускоро рачунати и као на самосталног филмског писца, Бећковић је то, а крв није вода. У сваком случају, са ,,Малим Будом" показао је да му добрих идеја не мањка) ali mu i sugeriše da se osamostali od Starog kao scenarista, što je u principu pametna ideja jer sam sasvim sigurno svojim raznim bezobrazlucima i zameranjima dosta uticao na njegov trnovit put do prvog filma. O neukusnom zalaženju u intimu iza rediteljevog prezimena da ne govorimo.
Nota bene, u ovoj kritici ima niz zanimljivih detalja. Recimo, Tanasije je uveden na početku filma i školski je zaigrao na kraju. Može to nekome da se sviđa ili ne, ali dramaturški je to jedna dobra simetrija. Zatim, na Đokovićevim terenima nije noć. Tamo je sumrak, baš kako i treba. Dakle, ona nije gledala film koji je trenutno u bioskopima već govori o nekoj radnoj verziji.
Dejan Jović smenjen sa mesta savetnika Iva Josipovića... Evo teksta koji je bio neoprostiv...
http://politickamisao.com/samo-u-mitovima-svaki-narod-zeli-drzavu-u-stvarnosti-ne/ (http://politickamisao.com/samo-u-mitovima-svaki-narod-zeli-drzavu-u-stvarnosti-ne/)
Tako je to kad hoćeš da se pokažeš kao prosvećeni demokrata i za savetnika uzimaš nepripitomljenog Srbina :lol: :lol:
Nego, ovaj Dudin tekst je ultimativno pozitivan i mada postoje ti omalovažavajući tonovi, rekao bih da je bez obzira na sve, žena zaista uživala u filmu i od srca ga preporučila, što nije mala stvar.
Pogledao sam A WALK AMONG THE TOMBSTONES Scotta Franka, ekranizacioju odličnog romana Lawrencea Blocka, oko kog me je svojevremeno inicirao Ratko Radunović. Prvobitno je ovu ekranizaciju trebalo da radi Joe Carnahan sa Harrisonom Fordom da bi na kraju sve snimio Scott Frank sa Liamom Neesonom.
Scott Frank je u svakom smislu velikan neo noira još od njegovih početaka a peakovao je adaptirajući Elmorea Leonarda za kuću Dannyja De Vita. Sada je za ovu kuću ekranizovao Blocka. Nažalost, imamo mnogo razloga da žalimo za Carnahanovom verzijom.
Nisam siguran da bi Harrison Ford bio bolji Matt Scudder od Liama Neesona ali Irac u ovom filmu igra Scuddera kao posmrtni ostatak Bryana Millsa iz TAKENa. I uopšte, senka TAKENa stalno bdi na TOMBSTONESima. Naime, Frank snima film o slomljenom, ciničnom, meta-detektivu ali on je mala maca u odnosu na hladnokrvnost, inteligenciju i brutalnost Bryana Millsa. Kada se tome doda heavyhanded druagsrtvo Scuddera sa malim crnim tinejdžerom i opšti utisak kako je ovo samo "karika" jednog većeg serijala, sve liči na lapidarni TAKEN- derivat (kakve Neeson besomučno pravi) nego na moćan standalone kakav se od Franka očekuje.
Carnahan je pak nedostajao jer je Frankovo odsustvo dara za filmsko pripovedanje kroz slike u ovom filmu alarmantno. Film je režiran tipično scenaristički sa većim akcentom na pojmovima nego na pokretnim slikama. Frank se trudi da usiljeno pripoveda kroz slike ali veći fokus stavlja na narativnu funkciju radnji i detalja nego na njihov tok. Odavno nisam gledao film sa neupečatljivijim glumcima, nezanimljivijim lokacijama i kostimima. Isto važi i za naraciju. Ovaj film teško drži pažnju i nikada ne ščepa gledaoca u pogledu priče. Frank se služi raznim tehnikama ali ne uspeva da postigne onaj osnovni efekat, a to je da zainteresuje gledaoca šta ća se sledeće desiti.
Ovaj film je toliko utišan i zatupljen u svakom smislu da čak ne uspeva ni da iziritira dovoljno. Tim pre i osrednji uspeh na blagajnama ide u prilog tome. Ovo je na kraju ispao osrednji konfekcijski Neeson umesto da bude Frankova ekranizacija Blockovog romana.
Rečju, iako on sam misli drugačije - Block još uvek nema sreće sa ekranizacijama.
* * / * * * *
Pogledao sam OPEN WINDOWS Nacha Vigalonda. U ovom filmu postoje dva elementa koja volim do tačke da sam krajnje nepouzdan - to su Nacho Vigalondo i Sasha Grey i mnogo toga što ne volim, kao što je ceo taj ostinski fanovski seting koji je ranije bio cool ali je sada postao punokrvni odgovor na uravnilovku evropskih festivala.
OPEN WINDOWS je film koji je istovremeno arty u pristupu i mainstream po ugođaju koji želi da postigne i mislim da u oba segmenta uspeva u dovoljnoj meri. Naime, arty pristup je dovoljno intrigantan za ljubitelje žanra ali nije radikalan a ugođaj je dovoljan za casual publiku ali ne i za fanove. Dakle, fanovi će biti zaintrigirani a "obična" publika ispunjena.
OPEN WINDOWS je nastavak Nachove poetike toh "perifernog pogleda" na SF i horor miteme. Vigalondo je majstor za pronalaženje off-ugla i pričanje žanrovske priče iz njega i ovde je taj off-ugao dat u formi "filma u jednom kadru". S tim što taj kadar pokazuje ekran laptopa na kome se smenjuju found footage snimci. Vigalondo po mnogo čemu radi kao De Palma novog doba, uzzima hitchcockovske premise - u ovom slučaju REAR WINDOW i THE ROPE i radi ih na nov način, s tim što je De Palma koristio kulturalne i estetske specifičnosti svoje epohe sa akcentom na film a Vigalondo stavlja akcenart na tehnologiju pa i onda kada je ona kanalisana kroz filmski uticaj preko found footagea. Recimo, found footage je kulturalni i tehnološki uticaj novog doba na film - ta opšta opsesija da se sve beleži plus opšta dostupnost kamera i mogućnost plasiranja snimaka, dobila je svoju filmsku manifestaciju.
Izvori found footagea kojima se Vigalondo služi nude depalmijansku raskoš a tako na kraju biva vođena i priča - ako bih poredio - ovo je Vigalondov RAISING CAIN.
Ono što Vigalondo nikada ne postiže jeste taj organski suspense koji nudi De Palma u svojim "striptizima smrti" ali događaji su dovoljno dinamični i intrigantni da drže pažnju.
Iako Vigalondo ne mari mnogo za opštu logiku celine, ipak je prilično racionalan u tome kako postavlja stvari na nivou set-piecea i otud delimično proističe hladnoća koju OPEN WINDOWS na kraju postiže kod ljubitelja žanra. Naprosto, De Palma je uvek bio iracionalan i na mikro-noviu i na nivou celine.
Ono što je važno jeste da Vigalondo u svom trećem celovečernjem filmu, i prvom na engleskom jeziku, nije reciklirao stare ideje a sačuvao je svoju poetiku, da je namignuo fanovskoj sceni koja da je podržavala a da joj nije podišao i da je napravio jedan eksperiment koji je mnogo uspeliji nego što izgleda.
Ako bih u jednoj rečenici morao da sumiram ono gde se krije problem to je odluka da se čistom "rediteljskom filmu" u pojedinim momentima previše prilazilo "scenaristički".
* * * / * * * *
pobeda pod suncem, sakrivenim iza oblaka
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.tapatalk.com%2Fd%2F14%2F10%2F03%2Fyvyze6ur.jpg&hash=04a9565677c0d0d3faa9174dd94fcd943c29e587)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Нешто ми познато то што имаш на мајици.
Чуваш се сунчанице? Управо одгледао Михалкова, добар је. Имам наравно примедби, генерално то није суптилан режисер, али вреди та три сата.
Zadnje vreme došlo kad je Mihalkov dobar :)
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Задња времена и јесу дошла, издајништво на све стране, па му ту Михалков дође што Савитри Деви каже "човек против времена". :) Видиш зле вести, Пјонгјанг у блокади, маршала нема већ недељама, али ће зато 16.10. током посете Путина Малог ићи филм-подсетник "Они су се борили за отаџбину".
Ali, da li će ići PROVERENO-NEMA MINA, sokole? I da li zaista više nema kolaboracionista po ćoškovima? :)
Pogledao sam HORNS Alexandre Aje, adaptaciju romana Joe Hilla. Ovaj roman spada u dark fantasy žanr ili kako bi se to kod nas reklo - žanr "krvave bajke", pa je takav i film. Nažalost, da bi film bio bilo šta, pa i bajka, za početak mora biti iluzija što HORNS definitivno nije. Naime, HORNS nikako ne uspeva da se poveže sa gledaocem i Aja ne uspeva da dobro prevede naravoučenija bajkovitih aspekata romana i pripadajuću simboliku na filmski jezik..
Daniel Radcliffe u glavnoj ulozi svakako da ne pomaže opštem utisku filma. Naprosto, jedno što Radcliffe donosi jeste želja da HORNS ne bude rutinski Dimension projekat a tako ga vidi i Aja, stavljajući akcenat na bajkovitost i znakovito licemerje malog mesta a ne na tamu.
Sa ogromnim oslanjanjem na fleš-bekove, Ajin film zapravo nikada ne počne iz sve snage već se sve vreme zagreva za radnu temperaturu koju nikada ne dostigne. Ako tome dodamo i trajanje od skoro dva sata, HORNS nije baš nežan za gledanje.
Stephen King je bio majstor prikaza američkih varošica i HORNS želi da smesti i sina na tu scenu. Nažalost, ta atmosfera malog grada kod Aje spada u jedan od najslabijih prikaza "americane" još od Laugierovog skandaloznog THE TALL MAN.
HORNS je inače sa Ajom i Radcliffeom u centru imao zbilja slabe kapacitete za dobro prikazivanje "americane". Otud ni slab rezultat nije izostao. Ono što čini film delimično prihvatljivim jeste odstupanje od Dimensionovih matrica i pokušaj da se u ovoj produkciji napravi neki iskorak. Šteta što do njega nije u potpunosti došlo.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-10-2014, 04:14:07
Ali, da li će ići PROVERENO-NEMA MINA, sokole?
Наравно, идеја је била да иде 20.10. као "мост" између совјетских ратних и партизанштине, али авај прецењен је.
Konačno neki oprečan pogled na Buda:
http://film-na-dan.blogspot.com/2014/10/mali-budo-little-buddho.html (http://film-na-dan.blogspot.com/2014/10/mali-budo-little-buddho.html)
Pogledao sam GONE GIRL Davida Finchera, ekranizaciju romana Gillian Flynn. Za razliku od prethodnih par filmova, ovaj film nije lišen kratkotrajnih napada vitalnosti, ali Fincherov rukopis je i dalje primarno "mrtva priroda". Štaviše, rekao bih da Fincher sada već zasigurno duže "nije Fincher" kog smo onomad zavoleli nego što je bio "Fincher" iz kanonske faze (ALIEN 3 - FIGHT CLUB). GONE GIRL u svojim fazama kada oživi više liči na sjajne crne komedije Danny De Vita i samo služi kao podsetnik koliko je Danny bitan reditelj.
Međutim, to što Fincher nije Fincher zapravo nije njegova najpogrešnija odluka. Najpogrešnije je to što se on pretvorio u holivudskog Mijača - reditelja koji više nema obzir prema publici ili kvalitetima materijala koji obdelava. GONE GIRL naprosto ne može da izdrži dvoipočasovnu ekranizaciju, naročito se ne može pretvoriti u "uvijenu" studiju muško-ženskih odnosa. Prosto, to je jedan sladak konfekcijski krimić i kao takav je trebalo da ostane u formi stominutnog filma.
Ben Affleck ima iskustva sa lošim imidžom u javnosti i kanališe ga dobro kroz lik sa sličnim nevoljama. Pike je izvanredna kao hitchcockovska a zapravo depalmijanska ili verhoevenovska plavuša, međutim u ovom filmu naprosto nijedna odluka nije doneta do kraja. Affleck i Pike igraju dobro ali film neprestano ima zadršku u odnosu na vlastiti razvoj.
GONE GIRL je ona vrsta kopileta koje proizvode ambiciozni reditelja kada se spoje sa populističkim žanrovskim predloškom, upmarket schlock za one koji ne bi da kusaju pravu stvar a art za one koji za bolje ne znaju. Dakle, uspeh je zagarantovan. Ali, isto tako, kad se podvuče crta ispašće da je Fincher od silnog "autorstva" proveo poslednjih pet godina ekranizujući bestseler-krimiće, praveći nepšto na ničijoj zemlji između slikovnice i filma.
* * / * * * *
Hmmm, ja sam juče, pogledavši Lucy, pomislio kako je umesto toga trebalo da gledam Gone Girl jer Besson kao da je ozbiljno precenio svoje trenutne skillove. Sad si me malo utešio :lol:
Quote from: Father Jape on 05-10-2014, 11:49:04
Konačno neki oprečan pogled na Buda:
http://film-na-dan.blogspot.com/2014/10/mali-budo-little-buddho.html (http://film-na-dan.blogspot.com/2014/10/mali-budo-little-buddho.html)
kad smo već kod ovog: ''Crnogorci su predstavljeni kao bilmezi iz viceva''
da li postoji domaći film u kojem je neki Crnogorac, ono, kao, normalan?
neko mi reče da ima jedan u filmu NOŽ, ali ja ga se ne sjećam...
Једине замерке на "Малог Буда" су то да су у филму Црногорци као из вицева и некаква мизогинија? Бојовници политичке коректности не би требало да пишу критике комедија.
Mehmete, meni se Lucy dopao, tako da ko zna, mozda ti legne Gonerka...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ma i mene je donekle osvojio šarm Skarlet Džouhensn, nisam ni ja čovek bez srca, ali film je u najboljem slučaju skica za solidnu televizijsku miniseriju, statement of intent...
Film svakako nije punokrvni bioskop ali ja sam to doživeo kao skup scena koje Bessona zanimaju i koje su cool a definitivno nije celina u konvencionalnom smislu. No, to što Besson pokazuje zainteresovanost je hvale vredno.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Jeste, treba ceniti ambiciju i viziju.
Quote from: crippled_avenger on 22-08-2014, 04:17:02
Luc Besson se vratio sa filmom LUCY. Nažalost, ona vrsta minucioznog rada i ambiciozne fizičke produkcije kakvu je poslednji put iskazao na filmu JOAN OF ARC je iza njega, ali je izgleda pronašao modus kako da se njegova lenjost ne vidi toliko na ekranu, pa čak i da ponudi vrlo lepe rezultate.
LUCY je u određenom smislu produžetak UNDER THE SKIN drugim sredstvima. Glazerov film je bio primer oživljavanja raznih muzejskih formi avangarde, a LUCY je sličan autorski bezobrazluk samo sa aproprijacijom tradicija pop-filma, premda ne samo anglosaksonskog nego i francuskog i azijskog. Ako bih morao da smestim LUCY u domen nečega što smo do sada videli onda referenca koja najpre pada na um je Jan Kounen. Ovo je film kakav bi Kounen snimio posle DOBERMANNa i BLUEBERRYja da se i dalje bavio ovom vrstom filma, a neko drugi će u Bessonovom postupku prepoznati i Miikea.
Kounen je ipak tačnija referenca jer se Besson ovde ipak bavi spojem visokooktanske akcije, šarmantno stupidnog filozofiranja i šamanizma i visoke estetizacije. Međutim, Miike i ostakla fassbinderovska tradicija su bitni jer je u ovom filmu očigledno da Bessona samo poneka scena istinski zanima a da neke koje je već savladao i pokazao da ume da radi, vrlo lako preskače, ostavlja u elipsi ili transformiše do neprepoznatljivosti.
Oduševljava me činjenica da je ovaj anti-superherojski i u suštini anti-akcioni film koji kreće i superherojskim i akcionim putem da bih ih onda napustio i skrenuo u šamanizam i mistifikaciju, uspeo da zaradi preko sto miliona dolara u Americi. Naime, na nivou strukture LUCY itekako odstupa od očekivanih postulata, a publika koju su u bioskop privukli producent TAKENa i Black Widow (jer da se ne lažemo, nema više fanova LEONa i NIKITE od fanova TAKENa i Marvela) dobila je nešto potpuno drugačije i bila presrećna.
Scarlett Johansson sa naslovima kao što su HER, UNDER THE SKIN i LUCY pokazuje da je možda najbolje od svih kapitalizopvala blamiranje u Marvelovim filmovima, i da je potom uspela da se afirmiše kao vrlo samosvojna ne samo art house već i žanrovska heroina.
LUCY se sve vreme kreće po tankoj liniji između onog dobrog i onog lošeg treša i ja sam među onima koji su uživali i koji čašu vide kao polupunu. Treba imati u vidu da sam ja Bessonov fan iz davnih dana i da me njegovi radovi od JOAN OF ARC do danas, kad je reč o režiji mahom deprimiraju. Od trenutka kada je odlučio da postane Corman, pa do danas, LUCY je jedini njegov rediteljski rad istinski vredan pažnje.
Ne možemo reći da je Besson protraćio sve godine od JOAN OF ARC do danas, uostalom impact TAKENa ili parkoura u raznim formama svakako se može porediti sa značajem nekih njegovih rediteljskih radova, ali kad god je režirao bilo je očuigledno da više nema strpljenja. U LUCY je konačno pronikao u formu koja mu omogućuje da se to odsustvo strpljenja ne oseti.
Pored Scarlett tu je i znalački odabrani Choi Min Sik kome se obradujem kad god ga vidim, i njegova prva uloga na Zapadu pokazuje da Luc i dalje prati gradivo širom sveta. Isto tako, pokazuje da je Luc Besson, što je pokazao i sa FIFTH ELEMENTom i dalje jedan od najboljih reditelja za tretiranje stripovske stilizacije i šteta je što on verovatno nema volje da se bavi tim ekranizacijama jer mislim da bi mnogi imali šta da nauče od njega.
LUCY je akcioni minjon u kome sam uživao. Razumeću one koji budu zgroženi.
* * * / * * * *
Anticipirao sam potencijalnu zgroženost.
Ključni režimski medij u Crnoj Gori o MALOM BUDU
http://www.pobjeda.me/2014/10/05/film-mali-budo-tigric-u-filmskoj-dzungli-balkana/#.VDJualeROfM (http://www.pobjeda.me/2014/10/05/film-mali-budo-tigric-u-filmskoj-dzungli-balkana/#.VDJualeROfM)
Pa, odlično ga žena živopisala, pogotovo što ima i kritike koja je na mestu, pa da ne ispadne da je samo ideološki pružena podrška. Plus, fenomenalno da je to već videlo 50k ljudi. Napravili ste hit-film bez ikakve sumnje.
HITCINA! Ono sto se desilo Spaniji sa filmom Ocho apellidos vascos (haos na bioskopskim blagajnama) - sad drma Srbiju...
On bi samo želio ,,najveću kuću u Budvu da je puna vrh riba i da majka živi s njim".
A ko je Budova majka? Bas sam razmisljala o drugom delu i prva na pamet mi je pala Maja Sabljic (moz i Mira Karanovic).
Majka mora da se pojavi u drugom delu, ako ne majka, a ono bar djedo.
Ljiljana Blagojević, normalno
Ljiljana Blagojević, naravno. Ako bude htela. U svakom slučaju, ako bude drugog dela, mora da se pojavi majka...
Inače, sinoć je film prešao 125 000 gledalaca.
Ljiljana Blagojević je prirodan izbor, pretpostavljam zbog Budve na pjenu od mora???
A 125 k je impresivno!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
BRAVO! To je mucho dinero...
Behind the Break up - STRETCH (http://www.youtube.com/watch?v=CI8vry8ZOnQ#ws)
Quote from: crippled_avenger on 06-10-2014, 13:48:35
Ključni režimski medij u Crnoj Gori o MALOM BUDU
http://www.pobjeda.me/2014/10/05/film-mali-budo-tigric-u-filmskoj-dzungli-balkana/#.VDJualeROfM (http://www.pobjeda.me/2014/10/05/film-mali-budo-tigric-u-filmskoj-dzungli-balkana/#.VDJualeROfM)
Nije ključni režimski medij, no Marija. :) Kad napiše dobru kritiku, napisala je. Sve "grijehe" sam joj oprostio nakon hvalospjeva "Ledolomcu". :D
Elem, ključni režimski medij veli: http://portalanalitika.me/kultura/tema/164658-kritika-mali-budo-ili-film-zablude (http://portalanalitika.me/kultura/tema/164658-kritika-mali-budo-ili-film-zablude)
Pazi, i to piše čovjek koji je izgradio karijeru i imidž u javnosti sprdajući se albanskim stereotipima!!!
Kačite sve to na topik Mali Budo!
Tek onda kad u srcu pohraniš SNOWPIERCER!!!
MALI BUDO je stvorio raskol u crnogorskom režimu!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
nagli kritičaru, jesi li pisao o ledopirsingu u tim opozicionim novinama?
a ovaj Radojičić se opasno razgoropadio, došao čovjek do Komita, jbt kod ovih nacionalista opšte pravilo da Božićni ustanak ima veze sa svim ljudskim fenomenima
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.novosti.rs%2Fupload%2Fimages%2F2013%2F%2F07%2F27%2Fdru-sifer.jpg&hash=bff5a44307959765c30d6d0a9a5c356d3555a145)
Quote from: Pizzobatto on 06-10-2014, 23:36:38
nagli kritičaru, jesi li pisao o ledopirsingu u tim opozicionim novinama?
a ovaj Radojičić se opasno razgoropadio, došao čovjek do Komita, jbt kod ovih nacionalista opšte pravilo da Božićni ustanak ima veze sa svim ljudskim fenomenima
A napisao sam tekst, ali nisam našao vremena da ga skratim i sredim. A i novine mi duguju novac neki, tako da čekam... :)
A Radojičić je moć. Nagli sam kritičar. Sjajno! :D
Shawn Levy je snimio REAL STEEL, jedan od najboljih holivudskih filmova protekle decenije i tim ostvarenjem je kod mene stekao veliki kredit i dokazao da ume da napravi i visokooktanski popcorn film i da proizvede arhetipsku emociju. Otud je ekranizacija romana Jonathana Troppera, po scenariju samog pisca i sa All-Star podelom delovala obećavajuće, naročito za mene jer se na jednom mestu našlo dosta mojih favorita - Jason Bateman, Connie Britton i Adam Driver.
Nažalost, rezultat je daleko ispod zbira unetih elemenata. THIS IS WHERE I LEAVE YOU je stupidna, šablonizirana dramedija koja ne funkcioniše ni na jednom nivou izuzev što je Levy realizuje u visokom tempu. Brzina izlaganja rezultira time da film zbilja nikada nije dosadan ali vrlo isto tako sve prelomne scene pored toga što su kliše deluju i kao da su realizovane bez ubeđenja.
THIS IS WHERE I LEAVE YOU je film za koji je, ruku na srce, i nejasno kako je pa mogao biti dobar sa ovlolikim brojem klišea po minutu ali možda je neki strpljiviji reditelj možda mogao da izvuče nekakvu emociju da je eventualno spustio tempo. Rizik bi doduše bio da film bude podjednako glup i još dosadan pride.
Tropperov roman nisam čitao ali ako imamo u vidu da ga je sam adaptirao nema nekog naročitog razloga za samilost. Ako pisac misli da je ovo esencija njegovog romana onda nije reč o remek-delu koje zaslužuje bitno bolju realizaciju.
REAL STEEL je pokazao da Levy može mnogo više od onoga što pokazuje u ostatku karijere. Nažalost, THIS IS WHERE I LEAVE YOU nije film sa kojim je napravio očekivani iskorak u teritoriju kojom je vladao Mike Nichols.
* 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
After rising in the international ranks with The Beat That My Heart Skipped, A Prophet, and more, France's Jacques Audiard delivered his highest-profile project a few years ago with the Marion Cotillard and Matthias Schoenaerts-led Rust & Bone. For those, like us, that have been waiting to hear what the filmmaker would take on next, after he tossed around ideas for a musical and a western, today brings news of his project.
Beginning production next week, it's been revealed that the drama Erran will mark his next project, the story of a Sri Lankan Tamil fighter who fled Sri Lanka to become custodian of public housing in the suburbs of Paris. CineEuropa pointed us to the news, but open casting calls have been floating around for some time. While it's not revealed yet who received the part, Audiard's script was partially inspired by Montesquieu's Persian Letters, focusing on "culture shock and this refugee's perception of modern-day French society."
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam THE SALVATION Kristiana Levringa, vstern koji su napisali Levring i ključni savremeni danski scenarista Anders Thomas Jensen. Levringov film je u izvesnom pogledu osavremenjena varijacija na ZLATNU PAĆKU Lole Đukića, da dve bitne razlike - Levringov film nije komedija već tradicionalni vestern sa motivom osvete odnosno Levring nema šta da kaže o spoju svog nacionalnog identiteta sa vesternom kao Lola Đukić.
Levringovi junaci su Skandinavci u Americi (koje igraju Danac Mads Mikkelsen i Šveđanin Mikael Perbrandt) inače ratni vterani koji uzimaju pravdu u svoj ruke kada tipska odmetnička banda koja teroriše tipsku vestern varošicu ubije porodicu jednog od njih.
U All-Star podeli su i Eva Green i Eric Cantona i Jonathan Pryce a Jeffrey Dean Morgan kanališe mlađeg Powers Bootha u ulozi vođe bande. Nažalost, Levring se kreće tankom granicom između klasičnog vesterna i nešto nasilnijeg eastwoodovskog vetsrena nastalog pod uticajem spaghetti iskustva.
Rezultat je nažalost sveden na reprodukciju starih tekovina žanra, bez naročitog žara ili svežih rešenja. U krajnjoj liniji, na kraju čak ni to što su junaci Skandinavci nema bitniju ulogu - čak nema ni jezičke barijere - tipa da se u nekoj sceni oni dogovaraju a ostali ih ne razumeju.
Jensen i Levring dakle nisu pružili apsolutno ništa novo i jedino vredno pažnje je to što oni koji koji vole ortodoksni vestern imaju novu priliku da vide stare poteze realizovane u 2014. godini.
THE SALVATION je prikazan u Kanu što pokazuje perverznu snagu kurioziteta. Očigledno je dovoljno sakupiti nekoliko poznatih glumaca, poticati iz jake kinematografije i imati jak koncept na papiru kako bi se došlo do Kana. THE SALVATION je potpuna suprotnost snazi i svežini THE HOMESMANa Tommy Lee Jonesa.
* * / * * * *
Editor's note: David C. Kang is professor of international relations and business at the University of Southern California, where he also directs the Korean Studies Institute and the East Asian Studies Center. He is the co-author of the forthcoming book "After Unification: Planning for the Long Run in Korea." The views expressed are his own.
(CNN) -- Speculation has been rampant over what exactly has happened to North Korean leader Kim Jong Un. After all, Kim hasn't been seen in public in over a month, and the country's media took the unusual step of admitting that Kim is in an "uncomfortable physical condition." Some commentators believe this suggests Kim might be more seriously ill than the country is letting on. But others have speculated something more dramatic might have occurred -- namely a coup.
David Kang
David Kang
Does the evidence back this up? The short answer is, no.
For a start, there have been no unusual military or troop movements inside North Korea, particularly tied to the Pyongyang defense command or other key military units. On top of this, just this past weekend, Hwang Pyong-so -- political director for the Korean People's Army, and widely seen as the second most powerful man in North Korea -- and former KPA political director Choe Ryong-hae made a surprise visit to South Korea for the end of the Asian Games.
Why is Kim Jong Un so camera shy?
North Korean leaders visit South Korea
Is Kim Jong Un no longer in charge?
The visiting officials brought with them a surprise: an informal offer from Kim to immediately resume high-level talks between North and South Korea. It is difficult to imagine that a regime facing an intense internal crisis or power struggle would dispatch two top political and military figures to South Korea, and make an offer in Kim's name, if there really were a silent power struggle going on back in Pyongyang.
Finally, it was reported that all the achievements of the North Korean athletes at the recently concluded games were attributed to Kim, with lectures given to workers on October 4 titled "The faith and consideration of Marshal Kim Jong Un for the athletes and workers." Clearly, the regime is still placing Kim at the center of its propaganda.
Is Kim Jong Un's sister in charge?
Absent any sort of evidence of military upheaval or unusual political activity, the only way this could be a coup is if it were completely invisible, a very unusual sort of coup indeed.
True, talk of coups against successive Kim regimes has been a staple of North Korea-watching for decades. But the legitimacy of North Korea's rulers has been centered on the Kim family since the country was founded, some seven decades ago. A coup would therefore not only have to physically replace Kim, but provide some sort of justification and legitimation for such action to the North Korean people.
The role of the Kim family in North Korea is typically misunderstood as a "cult of personality," but the reality is more complex than that. In fact, one reason the North Korean regime has proved so durable is that it is grafted onto deep Korean social and cultural roots. In contrast to many other communist regimes that attempted to wipe away the past, the North Korean regime built its legitimacy on the basic idea that Kim Il Sung is the "true" Korean, the only defender of the Korean nation from its enemies.
Is Kim Jong Un still in charge of North Korea?
With this view in mind, the Kim family did not try to wipe out many of the existing cultural or social features of Korean life, but instead embraced them (in an admittedly warped way). For example, the Korean Worker's Party adopted the Confucian scholar's brush -- perhaps the most obvious representation of traditional Korea -- as part of its official iconography. The party also encouraged its women to wear traditional Korean dress as often as possible, another link to its past.
But most important of all has been the use of the traditional Korean extended family as the basis of North Korean political rule. Korea is a clan-based, familial society, and Kim Il Sung simply melded himself -- and his son and grandson -- onto the entire country as patriarch.
Kim's son and grandson have continued this patriarchal approach: Activities such as "on the scene guidance," and other personal interventions by Kim have emphasized the personal link between the Kim family and their citizens. Of course this effort at legitimation is warped and repressive. But it has also resonated with many North Koreans.
All this suggests that while internal collapse is quite possible -- even likely -- if the Kim family itself should come apart, a coup by someone outside the family appears unlikely to succeed.
Kim's absence from celebrations marking the founding of the Korean Worker's Party on October 10 would certainly raise eyebrows. But right now, without any kind of concrete evidence, speculation that there might have been a coup looks misplaced.
Kim may be sick or even have had surgery. But he is also almost certainly still in power.
http://edition.cnn.com/2014/10/08/opinion/kang-kim-coup-rumors/index.html?hpt=hp_c1 (http://edition.cnn.com/2014/10/08/opinion/kang-kim-coup-rumors/index.html?hpt=hp_c1)
Quote from: crippled_avenger on 09-10-2014, 12:39:42
na kraju čak ni to što su junaci Skandinavci nema bitniju ulogu - čak nema ni jezičke barijere - tipa da se u nekoj sceni oni dogovaraju a ostali ih ne razumeju.
nije se pazilo na času: ima, u kočiji, kad kaže ženi da ugrize za uvo siledžiju...
inače, film je prijatan, mlaka trojka po meni, ali zaista ne više od kurioziteta.
Stari tumači aktuelno stanje u svetu telekomunikacija.
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/punjeni-telefon.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/10/punjeni-telefon.html)
Lepe opservacije. :lol: No, baterije koje se napune za pola minuta već su realnost u R&D odeljenjima više nego jedne firme (kačio sam na neki od gornjih topika tekst o tome) i ostaje samo da se vidi koliko će još meseci proći pre nego što postanu dovoljno male da se stavljaju u prenosne uređaje. A onda će redaljka na utikaču biti mnogo manje zabavna za gledanje.
Meho je nepopravljivi optimista, vjeruje ne samo da će se stvoriti superbaterije koje dugo traju i brzo se pune, već i vjerovatno da će se wifi proširiti po čitavoj planeti, da ćeš moći da hvataš signal i na vrhu neke planinčuge, i naravno da će sve biti besplatno i ekološki bezbjedno :)
da ne pričamo o fejsbuk revolucijama
Pa, ne pričam
sasvim na osnovu neke moje psihotičke fantazije:
New "dual carbon" battery charges 20 times faster than Li-ion (http://www.gizmag.com/dual-carbon-fast-charging-battery/32121/)
QuoteJapanese company Power Japan Plus has announced the development and planned mass-production of "Ryden," a disruptive carbon battery that can be charged 20 times faster than an ordinary lithium-ion cell. The battery, which is cheap to manufacture, safe, and environmentally friendly, could be ideal to improve the range and charging times of electric cars.
Boston-Power Fast Charge Battery Technology (http://www.boston-power.com/technology/fastcharge)
10 breakthroughs that will greatly improve phone batteries (http://www.digitaltrends.com/mobile/smartphone-battery-improvements/)
zavisi kako gledaš na stvari, npr možda ta baterija može biti ''environmentally friendly'', ali sama proizvodnja struje to svakako ne može biti :wink:
i šta se dešava kada korisnici dobijaju mogućnost da troše više struje - još veća proizvodnja struje!
kao i kod wifi-ja, ako hoćeš domet u svakoj vukojebini onda ćeš morati da postaviš antene u svakoj vukojebini
Malo širiš priču na teme koje nisu bile predmet mog originalnog posta, tako da, tu ja ne bih ni polemisao. Naravno da će veća dostupnost energije povećati njenu potrošnju. A ekološka proizvodnja struje je jako široka tema kojoj ne bih prilazio nepripremljen i u trenutku kad pišem izveštaj za njemačkog donatora i potrebna mi je koncentracija. :lol:
Ali mogu da ovde okačim Tarzanijin prikaz Malog Buda. Vrlo je anfejvrabl, ali i prilično površan:
http://www.tarzanija.com/mali-budo-da-mi-vrati-96-minuta-zivota/ (http://www.tarzanija.com/mali-budo-da-mi-vrati-96-minuta-zivota/)
dobro, nadovezujem se i na Kripov tekst, a i širenje priče je uvijek poželjno 8-) Piši izvještaj, al reko bih da je to još održivo dok ima 600-700 miliona, možda milijardu korisnika mobilnih telefona, al pitanje je šta će biti kad ih bude 7 milijardi
inače, već nekoliko kritičara ukazuje na kvalitet komičnih replika, i moram priznati da one nemaju onu ''vječnost'' kao u Maratoncima i sličnim klasicima, možda bi trebalo konsultovati ostrogotičare i blejdranere za nastavak. I ja bih jopet napomenuo da montenegro zombi skripta ima nekih odličnih fora, i htio bih da vidim taj nivo
New star emerges in North Korea amid speculation over Kim (https://uk.news.yahoo.com/star-emerges-north-korea-amid-speculation-over-kim-081904128.html#RaIEizo)
Quote
SEOUL (Reuters) - The man in the olive drab uniform and oversized Soviet-style military cap who strode through South Korea's main airport last week has climbed from an obscure desk job in North Korea (https://uk.news.yahoo.com/north-korea/) to the most powerful position outside the ruling Kim family.
Hwang Pyong So, now a top military aide to the North's leader Kim Jong Un (https://uk.news.yahoo.com/kim-jong-un/), has had an unprecedented rise to the top rungs of North Korea's leadership in the space of a few years. With intense speculation on the whereabouts of Kim after his disappearance from official media for over a month, Hwang is even more in focus.
Last week, Hwang was at the head of a delegation that visited South Korea for the closing ceremony of the Asian Games in the city of Incheon with little advance notice.
He is the most senior official from the North to have ever come to the South, and opinion is divided on whether this could be a sign of turmoil in Pyongyang.
Hwang, who is 64 or 65, was in the Organisation and Guidance Department (OGD), a powerful and secretive body that finalises appointments within North Korea's leadership, and rose to be its second-in-command, according to North Korea experts and South Korea's Unification Ministry.
At the time, the OGD was headed by Kim Jong Il, the father of the current leader.
Hwang was associated with Kim Jong Un in the late 2000s when the young man was first named in state media reports announcing his party and military credentials.
When Kim Jong Un took power after his father's death in 2011, Hwang was among his coterie of advisers. As others fell by the wayside, Hwang became chief of the General Political Bureau of the army, a powerful position that mobilises the military for the leader, earlier this year.
Last month, he also became vice chairman of the National Defence Commission, considered one of the most important posts in North Korea. Kim Jong Un is chairman.
Jang Jin-sung, a North Korean defector who previously worked at a propaganda unit in the North's ruling party, said it was unusual for an OGD veteran to rise to such a prominent position.
"These are the people who come to the forefront only when there is a purge or an execution," said Jang.
Pyongyang's military leadership has been in a state of perpetual reshuffle since Kim Jong Un took power.
Kim's uncle Jang Song Thaek, who was once seen as the No.2 in Pyongyang, was purged and executed late last year.
Jang's replacement, Choe Ryong Hae, has been demoted several times since then. Now head of the state sports commission, a role Jang also held before being executed, Choe accompanied Hwang on the visit to South Korea.
A source with ties to the leadership in Pyongyang and Beijing said Choe fell from grace for not preparing troops in his role as political head of the North Korean army.
North Korean state media in April said Kim noted "serious defects" with an artillery unit within the army that he said failed to carry out "party political work" - a task within Choe's remit.
Kim Jong Un further lost confidence in Choe when he learned the 65-year-old had stashed millions of dollars in a secret Chinese bank account, the respected Seoul-based Daily NK website reported in July.
NEW UNIFORM
Despite little military experience, Hwang wears a rank equivalent to a four-star general - not unusual in a top-heavy military leadership where party cadres often rotate in and out of uniform.
"Hwang was promoted because Kim Jong Un was impressed with his division, the most combat-ready of the ones Kim inspected," the source with ties to the leadership said.
Known as a close confidant of the young dictator, Hwang had few official dealings with people outside the reclusive North before leading the delegation to South Korea on Saturday.
He arrived on a VIP plane bearing the emblem of the North Korean state, flanked by suited bodyguards wearing sunglasses and earpieces.
During his 12-hour trip, Hwang smiled often, watched fireworks and Korean pop music at the closing ceremony, and at times spoke in a way that made it impossible to ascertain what he was saying, official transcripts show.
Michael Madden, an expert on the North Korean leadership, said people who have met Hwang described him as lacking arrogance, favouring consensus and "very pleasant to interact with."
He cuts a more formidable figure at home.
At a military rally in Pyongyang in July, Hwang told troops to prepare for nuclear armageddon against America.
"If the U.S. undermines our sovereignty and right to exist with its nuclear weapons and aircraft carriers, our army will launch a nuclear-armed rocket at the White House and major U.S. bases in and around the Pacific," Hwang said.
Hwang first emerged in state media reports 10 years ago as greeting leader Kim Jong Il with "stormy cheers" at a concert.
South Korea's Ministry of Unification has published little on Hwang beyond his job, rank and year of birth - 1949, the same generation as many of the cadres around Kim Jong Un. Kim's father, by comparison, was often accompanied by octogenarians.
Experts are divided as to how much control the OGD, and Hwang, have over Kim Jong Un, but there is general agreement that there has long been mutual dependency between party cadres and the Kim family.
"Hwang is the guy who made the leap from the shadows to sunshine," said Jang, the defector.
(Additional reporting by Benjamin Kang Lim in BEIJING; Editing by Tony Munroe, Raju Gopalakrishnan and Mike Collett-White)
Pogledao sam THE EQUALIZER Antoine Fuque. Nažalost, posle odličnog SAFE HOUSE, Denzel Washington ponavlja istu formulu ali rezultati su slabiji od 2 GUNS koji je bio već na garnici ali nije otišao ispod nivoa. THE EQUALIZER ima hajpovaniji scenario od 2 GUNS i Fuqua ima kudikamo sigurniju ruku od Kormakura, ali na kraju rezultat je ipak podnošljiv isključivo zahvaljujući Denzelu. Antoine Fuqua je u jednom trenutku ispao iz prve olige i očigledno to je ostavilo posledice na njega - Denzel odavno nije imao ovako konfuzno i mlako režiran vehicle.
Scenario Richarda Wenka (16 BLOCKS, VAMP) baziran na seriji iz osamdesetih, stekao je kultni status u toku razvoja projekta, ali na ekranu nema ništa naročito da se vidi. THE EQUALIZER je nijansu pretenciozniji derivat TAKENa, predug, sa neutemeljenom pretenzijom i hrpom krajnje neinventivnih plot pointa.
Pored TAKENa, u izvesnoj meri se kao referenca može uzeti i Michael Mann ali Fuqua sve gura u pravcu totalne stupidnosti.
Denzel Washington izdiže ovaj materijal ali mu opasno nedostaje materijal za igru. Ja nisam neki purista koji smatra da posle prelaska karakternih glumaca u akcijaše oni moraju pod obavezno da donose svoj A-game ali Denzel se ovde očigledno trudi a materijal mu izmiče.
Deluje apsurdno da se THE EQUALIZER toliko profiliše kao početak franšize, a sam po sebi je produžetak jednog filma od pre dve godine.
Jedini koji od ovog projekta ima koristi je Fuqua koji je na ovaj način izvučen iz Avi Lernerovog brloga. Denzel nažalost sada treba da misli o nekom novom smeru. daleko od toga da se ne radujem njegovom novom akcijašu na liniji SFAE HOUSE ali voleo bih kada bi nečim razbio ovu stagnaciju.
* * 1/2 / * * * *
Mogao bi se maltene uraditi shot for shot isti trejler sa kadrovima iz BUDA
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Q_u3XP9Vu5M (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Q_u3XP9Vu5M)
Powers izgleda lepo u trejleru:
Exclusive New York Comic Con Powers Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=P02QmncDOzM#ws)
U online izdanju bitno cenzurisano ono što sam rekao -
http://www.kurir-info.rs/vesti/drustvo/dimitrije-vojnov-danas-svako-ko-zna-da-recituje-dobije-funkciju-u-kulturi-clanak-1587237
Moram da proverim kako je u printu...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ali lepo, onako opšte su te intervjuisali. Treba to pozdraviti.
Zanimljiva je lista rečenica koje nedostaju i koje u velikoj meri menjaju predznak onoga što sam izrekao.
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/kurir-intervju-wikileak.html?m=1
Novinar je autor intervjua i on ima pravo da ga formuliše onako kako misli. Ovaj intervju je vrlo vešto skrojen da liči na moje izjave, samo sa izmenjenim, ublaženim, anesteziranim stavovima.
Na nivou novinarske tehnike, ovo je jedan od veštije napisanih tekstova u Kuriru poslednjih godina.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
od sada traži autorizaciju, bar bi se izborio za nešto slabiju anesteziju.
oni su svakako prenijeli šta si htio da kažeš, samo ko će da izvuče iz ''vojska je izgubila društveni značaj'' ono što si napisao na blogu. Iako obe stvari znače jedno te isto.
izgleda da je i neki urednik bio aktivan, ne samo novinar :)
Ali se iz intervjua recimo ne vidi da sam protiv EU i iz kojih razloga. Ne vidi se da mislim da postoji pritisak na medije.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
znači bilo je i sječe, ne samo anestezije, mada i to je danak odbijanju autorizacije, novinari jednostavno mogu da skrate šta hoće, ako im se ne uklapa u određene okvire
oni su u startu sebi napravili dobru poziciju, jer se intervju bavi svim i svačim, a iz naslova bi se zaključilo da ima veze samo sa kulturom, te ako pođe po zlu mogu da odstrane sve što nema direktne veze sa kulturom, a ostalo može biti žrtva nedostatka prostora i sličnog, iako je u stvari žrtva autocenzure. Kakva priča o EU, pa ovo je razgovor o kulturi - sasvim realan izgovor.
ono što bi trebalo imati u vidu, mada je to teško sprovesti u djelo, jeste da određeni stav bude integralan za intervju a ne usputan. Jedan odgovor na jedno pitanje uvijek može da se odstrani a ono što se provlači kroz čitav razgovor jednostavno ne može. EU se mogla na više mjesta spomenuti.
Parade su okupirale tri pitanja, EU samo jedno, i lako je izbačeno kao 13. prase. Jednostavno, da je novinar jedini autor intervjua ne bi ni postojala institucija autorizacije. Nauk za ubuduće :)
io9 salivira po novom Daredevil futidžu i opisuje klipove koje je Džef Leb prikazao na njujorškom komik konu detaljno, uz neke stillove, ali same trejlere nema.. Oh, well, i ovako iz priče deluje napaljujuće:
http://io9.com/weve-seen-the-first-fantastic-footage-from-the-new-dare-1645291890/+Fahey (http://io9.com/weve-seen-the-first-fantastic-footage-from-the-new-dare-1645291890/+Fahey)
Marvel hoće Loeba bez motike, kada ga je DC odškolovao u SMALLVILLEu, kada je bilo najteže...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Loeb je ipak stajao iza najbolje superherojske serije nevezane za DC ili Marvelov univerzum - Heroes, pa se može reći da je od velike koristi i jednima i drugima.
Samo da se potvrdi: u Kapetanu Americi 3 igraće i Robert Dauni Džunior a zaplet je baziran na divizivnoj stripovskoj priči Civil War (http://www.newsarama.com/22431-report-robert-downey-jr-to-join-captain-america-3-civil-war.html).
Oduvek sam mrzeo ove misije u GTA
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2014&mm=10&dd=14&nav_category=16&nav_id=911679
Mehmete, izgleda da sam gresio...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
xrofl xrofl xrofl I ja sam ih mrzeo. Ali, eto, ima patriota koji se žrtvuju samo da bi se njihova zastava zavijorila na srpskoj televiziji.
Why Iron Man Vs. Captain America Trumps 'Batman v Superman' (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/10/14/why-iron-man-v-captain-america-trumps-batman-v-superman/)
QuoteIt turns out that all of the hullabaloo about Robert Downey Jr. and (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/10/08/robert-downey-jr-is-talking-about-iron-man-4-so-youll-talk-about-the-judge/)Iron Man 4 (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2014/10/08/robert-downey-jr-is-talking-about-iron-man-4-so-youll-talk-about-the-judge/) wasn't quite as simple as we thought. As of last night, Variety broke the story (http://variety.com/2014/film/news/robert-downey-jr-to-join-captain-america-3-exclusive-1201312229/) that Robert Downey Jr (http://www.forbes.com/profile/robert-downey-jr/). would be signed for another major Marvel picture. It's not Iron Man 4. It is in-fact Captain America 3, but that's not the real kicker. The word around the campfire is that the third Captain America film, due to be released on May 6th, 2016 by Walt Disney (http://www.forbes.com/companies/walt-disney/) DIS +0.27% and Marvel, will be a loose adaptation of the "Civil War (http://www.comicvine.com/civil-war/4045-40615/)" comic book arc that pitted masked hero against masked hero after the government demanded that all superheroes register their identities. If you read said story from 2006-2007, you'll know that the " evil" government anti-mask forces are led by Tony Stark while Steve Rogers leads the would-be resistance. Assuming the third Captain America film follows the story, the villain of Captain America 3 will be Tony Stark. So while DC and Warner Bros.' (Time Warner (http://www.forbes.com/companies/time-warner/) TWX 0% Inc.) is dropping Batman v Superman: Dawn of Justice (Gah... that title!) on March 25th, 2016, Walt Disney just raised them what amounts to "Captain America vs. Iron Man." We now have a very real scenario where Captain America 3 might actually out-gross Batman v Superman domestically and worldwide.
There is lot of other information and speculation to be found in Devin Faraci's more detailed write-up (http://badassdigest.com/2014/10/13/robert-downey-jr-bringing-civil-war-to-captain-america-3/) (including the possibility that the Russo Brothers may end up directing future Avengers installments), but please read only if you want speculative and very-real spoilers for Avengers: Age of Ultron and every Marvel movie after that. Regardless of what film will be better or even whether either film will be any good (I'm not a huge fan of the "Civil War" arc, although it has a core post-9/11 idea that could certainly work with better execution), Marvel has shelled out the money (at least $40m but back-end treats to get Downey Jr. back) for arguably the one "versus" that could in-fact trump the Man of Steel and the Caped Crusader. The reason is familiarity. This isn't just a Superman we saw once and frankly weren't all that thrilled with pitted against a Batman who we are being introduced to along with a brand new Wonder Woman and brand-new Lex Luthor on the sidelines. This is Robert Downey Jr.'s Iron Man that we (by 2016) will have spent eight years with pitted against Chris Evans's Captain America whom we have been following for five years in a film that turns Marvel's flagship hero into a villain. You don't get more "added value element" than that, folks.
That by itself, not just the return of Robert Downey Jr.'s Iron Man but a new status as a potential "big bad" makes Captain America: Civil War (or whatever they end up calling it) an event in a way that a theoretical Captain America 3: The Search For Bucky would not have been. As I noted back in May of 2013 (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2013/05/08/is-iron-man-3-actually-the-avengers-2-or-was-the-avengers-the-real-iron-man-3/), Iron Man 3 was able to basically double the gross of Iron Man 2 ($1.2 billion versus $623m) partially (along with the 3D bump) by being the first major Marvel film to piggy-back off of The Avengers and thus act as a de-facto Avengers 1.5. More importantly, the fact that Iron Man 3 made nearly double the amounts of Thor: The Dark World ($644m), Captain America: The Winter Soldier ($714m), and Guardians of the Galaxy ($687m and counting now that it has debuted China) shows that there is simply a larger contingent of would-be audience members for the Tony Stark adventures than the other related stand-alone hero pics.
By putting Robert Downey Jr. in a key starring role in Captain America 3, Marvel has made the third Steve Rogers adventure a de-facto Iron Man 4 and a de-facto Avengers 3. So Marvel is basically getting the best of both worlds along with the obviously large number of fans who showed up purely out of their love for the Chris Evans-as-Steve Rogers adventures. The $1.2 billion earned by Iron Man 3 seems like an almost reasonable expectation going into this. So the question is, how much can we honestly expect Batman v. Superman to gross in what amounts to a maiden voyage for most of the DC Universe? This shows the sheer value of Marvel's patience in terms of building a shared universe, as their successes have allowed them to basically create a mega-event for any big franchise sequel by dropping other already established characters into them in some capacity. Everyone is attempting to copy Marvel's shared universe, but frankly no one else has (or will have for quite a while) the deep bench of popular branded characters played by actors whom we like seeing in said roles and the ability to screw with said characters like Marvel has right now.
I talk a lot about "added value elements" and Batman v Superman is basically "Added Value Elements: The Movie!" as its primary trump cards are seeing Ben Affleck (http://www.forbes.com/profile/ben-affleck/) as Batman (that's a big deal, especially for general audiences) and seeing the first live-action big-screen appearance of Wonder Woman (that's a big deal even if it basically means that much of the film's reception will depend on said element). An added value element in a sequel usually involves adding a popular movie star (The Rock in Fast Five), a popular established character (the Chipettes in Alvin and the Chipmunks: The Squeakquel) or both (Heath (http://www.forbes.com/health/) Ledger as The Joker in The Dark Knight is arguably the mother-of-all added value elements). Marvel's big added-value element is a big movie star (Robert Downey Jr.) as an iconic and already established character (Iron Man) as the villain no-less.
I'm not going to play box office predictor two years out. Warner Bros. may-well throw out (and I'm completely making this up) Brad Pitt as The Joker or audiences may hate Avengers 2 for reasons unknown. And for the record, if Batman v Superman: Dawn of Justice (Gah... that title!) ends up being a really good film (and nothing would make me happier, especially as it will probably be my daughter's first PG-13 superhero film in a theater) that gets fans and general audiences excited about whatever comes next in the DC Cinematic Universe, Warner Bros. won't care as much if their respective "heroes in conflict!" tent pole grosses more or less than Marvel's respective "heroes in conflict!" tent pole. But the conventional wisdom up until yesterday was that the slotting of Captain America 3 against Batman v Superman back in March was not about "winning" but rather about merely hurting DC's must-succeed team-up picture even if Captain America took a hit in the process. Whether by design or an on-the-fly decision (and I don't pretend to know which this was), Marvel has arguably trumped DC with their own arguably bigger "versus" superhero sequel event.
Yes Batman and Superman are, barring variables, arguably bigger characters than Iron Man and Captain America. But in terms of cinematic relevance and pre-affirmed audience interest (both notable variables), it is a much closer contest. If I may digress, the fact that Marvel is going ahead with the popular "hero vs. hero" arc points to something I've felt for some time, which is that as the Marvel Cinematic Universe as a whole body of work will end up being a defining examination of post-9/11 America with different characters dealing with different facets of our reaction and our new post-9/11 normal. The Iron Man trilogy dealt with war profiteering and perpetual conflict, the Thor films deal with war mongering and disproportionate responses, the Captain America films deals with security vs. liberty, while The Incredible Hulk dealt with the notion of a solution being worse than the problem.
Anyway, what this all means is that Marvel is apparently willing to do some major rejiggering of its flagship franchises in order to keep the Marvel Cinematic Universe alive past the eventual expiration point of the initial slate of heroes. Although I'd be more confident of their ability to stick to major outcomes if they were able to keep major characters dead for more than two acts at a time. Anyway, Marvel has again raised the stakes in terms of world-building, and the ability to play said cards is the reward for both success and patience in terms of establishing said characters over the last several years.
Obviously there is room for both Captain America 3 and Batman v Superman to succeed even in a relatively close proximity to each other. Obviously the best-case scenario is for both films to be high-quality superhero productions. Obviously in the end the "Which film is biggest?" contest is mostly about bragging rights and that each film will succeed or fail based on its own respective goals and expectations. My hope for 2016 is that both films are as much fun to watch as they have been to write about. But for the moment, I would argue that Captain America 3 is now a "bigger" film than Batman v Superman and shows that Marvel's triumph isn't just about known characters but about audiences wanting to see the Marvel Cinematic Universe version of those characters.
Nego, šta ćemo s Mladom Bosnom?
http://www.kurir-info.rs/zabava/pop-kultura/premijera-film-branio-sam-mladu-bosnu-u-sava-centru-clanak-1588590 (http://www.kurir-info.rs/zabava/pop-kultura/premijera-film-branio-sam-mladu-bosnu-u-sava-centru-clanak-1588590)
Moja koleginica je oduševljena filmom, ali da čujemo još neko mišljenje.
"She's a demigod. Her father was Zeus."
There you have it. Wonder Woman's origin in BATMAN V. SUPERMAN straight from the mouth of producer Charles Roven (captured in this Vine).
There have been a bunch of different origin stories for the heroine sometimes known as Diana Prince over the years, including one where she's a "normal" (read: human) Amazonian woman and another where she starts out as a soulless mold of clay. However, DC has been revamping its lineup for the past three years in the "New 52" movement, and WW's backstory in this era is that she is the daughter of Greek god Zeus and the Amazon queen, Hippolyta. And, if that clip is to be trusted (his statement could possibly be chalked up to either confusion or deliberate misinformation), it seems that's the Wonder Woman that Snyder, Goyer, and WB will be playing with in this new cinematic DC-verse.
Now, we know that BATMAN V. SUPERMAN is packed, top-to-bottom, with new heroes and villains alike, so there really wouldn't have been time to give Ms. Price a chunk of time to explain her past like Bane/Talia al Ghul did in THE DARK KNIGHT RISES. Keeping it simple and relatable (not sure everyone around the globe even knows where the Amazon is...everyone knows Zeus) had to be the name of the game if they wanted to shoehorn the "demigod"'s first appearance into a BATMAN/SUPERMAN flick, so no time for complicated stuff like the orphaned souls of all the women ever murdered by men.
Still, Zeus, as in the lightning-chucking king of Mount Olympus, is a real thing in this "gritty" DC universe WB is concocting. So that's something.
Naravno, hardkor masiv se sad buni što je odabran ovaj oridžin jer preferiraju ultrafeminističku varjantu originalnog oridžina (u kome ju je majka izvajala od gline)gde nema muškaraca umešanih ni na koji način. Gikovi nisu uvek šovinisti :lol:
http://pescanik.net/visok-rizik/ (http://pescanik.net/visok-rizik/)
U filmu "Druga utakmica" rumunskog reditelja Kornelija Porumboja možemo da pogledamo musavi VHS snimak svih 90 minuta bukureštanskog derbija između Dinama i Steaue iz decembra 1988. Dok gledamo celu utakmicu, u off-u reditelj razgovara sa svojim ocem, inače fudbalskim sudijom koji je tada vodio ovaj ,,meč visokog rizika". Dok je Dinamo važio za vojni klub, Steaua je bila tim podržavan od strane Sekuritatee, te je utakmica razotkrivala sve dublji raskol između dve bezbednosne strukture uoči samog kolapsa Čaušeskuovog režima. Snimak utakmice nam pokazuje i metod kojim je rumunska televizija izbegavala da prikaže i najmanji incident između fudbalera na terenu: kad god bi došlo i do najmanjeg koškanja, kamera bi prešla na neutralne prizore (zgrade i drveće u okolini, delove tribina sa mirnim gledaocima) ili bi se potpuno odzumirala u total čitavog stadiona.
Sličnu strategiju primenio je i RTS kada su krenule ,,uznemirujuće scene na terenu" tokom utakmice Srbija-Albanija: reditelj prenosa se opredelio za džon-fordovski total dok se komentator upinjao da objasni kako se zapravo ništa posebno nije dogodilo i kako nijednom Albancu nije ni dlaka sa glave zafalila. Za razliku od Čaušeskuovog vremena kada ni pisaću mašinu nije baš svako smeo da poseduje, u Vučićevoj Srbiji skoro je svaki građanin opremljen bar telefonom sa kamerom, te se na youtubeu već mogu naći zoom-inovani snimci na kojima se sve vidi – ulazak fudbalera sa klupe srpske reprezentacije kako bi se sa Albancima obračunali oko ,,krpe" (što reče Dejan Ilić) koja je pala odozgo, zatim upada ,,navijača" među kojima je bio već svima poznati Bogdanov, a onda i najodvratniji deo kada bez zaštite policije albanski fudbaleri beže ka tunelu gde ih dočekuje sve i svašta, i još par div-junaka koji na njih nasrću nogama i pesnicama.
Naravno, znamo da je pomenuta krpa s neba izazvala čitav metež. A čim kažemo ,,krpa" impliciramo da se ovde radi o onome što teoretičar umetnosti Boris Grojs zove distrubucijom ,,slabih znakova", postupku nasleđenom iz istorije umetničkih avangardi, kao strategijom subverzije nekog ,,jakog znaka" kroz koji govori dominantni autoritet. Dron je svakako bio odgovor na zabranu ulaska albanskih navijača u Srbiju, mogućnost da se tim povodom dovitljivo interveniše i da se pokaže da je u prostoru društva kontrole zapravo moguće ispitivati granicu izvodljivog i pravno definisanog. Ali kako se izgleda ispostavlja, dron je bio teledirigovan iz same VIP lože i to od strane brata albanskog premijera. A njemu umetnost nije strana: i sam premijer Edi Rama poznati je slikar, dok je i njihov otac bio umetnik iz vremena Hodžine Albanije. Takođe, krpa je ipak bila nešto više od krpe jer je taj ,,slab znak" zapravo nosio ,,jako znamenje" poslato iz ,,jake" institucionalne i tehnološki opremljene pozicije govora. Štaviše, Olsi Rama ne samo što je premijerov brat već je i nameštenik kompanije Pegasus Communications koja se na svojoj internet stranici hvali time da ,,our full live broadcast production services bring the audience closer to the action".
Ovaj događaj tako govori o prirodi današnje ,,subverzije" koja je postala deo institucionalne politike ,,odozgo", a ne više neki agonijski akt ,,odozdo". Ne radi se dakle o još jednoj potvrdi mesijanstva umetnika Jozefa Bojsa koji je sedamdesetih rekao da će svako u budućnosti biti umetnik, već pre o potvrdi jednog drugog umetničkog iskaza iz sedamdestih, iskaza Gorana Trbuljaka da je ,,umjetnik onaj kome drugi za to dadnu priliku". Intervencija Olsija Rame dakle je pre svega pokazatelj institucionalizacije, džentrifikacije i elitizacije već ustanovljenih formi umetničke subverzije od strane onog kome je za to neko dao priliku. (Uključujući možda i samog ministra Stefanovića koji je sedeo u istoj loži, pa čak možda i crkvene dijeceze s čijeg je imanja dron navodno poleteo.)
Ali upravo tako ,,odozgo" orkestrirana intervencija ostvaruje ono što slabost subverzivnog govora obično ne može – politički spektakl koji u ovom slučaju direktno razotkriva potpunu prazninu javnog i intitucionalnog prostora u Srbiji koji sve više liči upravo na onaj total iz TV prenosa na kom prosto vidimo ,,ljudiće" u nekakvom nedefinisanom metežu. Ali, za razliku od visoko kontrolisanog prenosa, i visoko-kontrolisane državne subverzije s albanske strane, u medijskom prostoru dogodio se sinoć i još jedan akt subverzije, kada se neki navijač (a oni su se slobodno šetali po terenu) pojavio pred kamerama ispred zabezeknutog ,,kolege Strajnića" i istresao svoju homofobiju na Vučića i svoju vučićofobiju na pedere. Tada se zapravo pokazalo da prisustvujemo događaju u kom naizgled kontrolisani javno-medijski prostor puca po šavovima, i to baš uoči putineskne parade koja ima zadatak da pokaže da je taj prostor visoko kontrolisan i monolitan. Za razliku od sofisticiranog Rame iz lože, ovaj građanin je tipičan srpski lumpen koji nije čekao da mu drugi dadne priliku da postane umetnik već se za nju sam izborio.
Otuda, tri umetnička događaja o kojima je ovde reč (RTS-ova potemkinizacija, Ramina institucionalna subverzija i medijska intervencija razočaranog podržavaoca politike koju je Vučić po njemu izneverio) opisuju procep u kom se navodno jaka Vučićeva vlast ispostavlja kao krhka, kao ,,slabi znak", da ne kažemo kao ,,znak slabosti". Kako smo naučili iz jednog drugog incidenta koji je takođe načinio jedan premijerov brat, ali ovog puta Vučićev, Srbija je trenutno na ivici otvorenog obračuna ,,bezbedonosnih" struktura, što nas vraća na početak ovog teksta i na pomenutu utakmicu pred pad Čaušeskua. Zato recite Tomi da kaže Vučiću da je i Čaušesku pred kraj imao sličnih problema.
Peščanik.net, 15.10.2014.
Quote from: crippled_avenger on 15-10-2014, 18:31:36
Dron je svakako bio odgovor na zabranu ulaska albanskih navijača u Srbiju,
Дакле, опет смо сами криви. Само сам чекао како ће српска гамад да покуша да спинује цео догађај. А "најодвратнији догађај" је, јасно, то што јадне шипоње ни криве ни дужне морају без полицијске пратње да се повуку ка тунелу где их усред мрака чека ко зна шта. Који олош, јеботе, КОЈИ ОЛОШ!
Quote from: Джон Рейнольдс on 03-10-2014, 16:11:29
Управо одгледао Михалкова, добар је. Имам наравно примедби, генерално то није суптилан режисер, али вреди та три сата.
!!!http://www.autograf.hr/mihalkov-svetska-premijera/ (http://www.autograf.hr/mihalkov-svetska-premijera/)
Branko Dimitrijević na Peščaniku, to je potentan antisrpski koktel ali tekst je odlićan.
Meni je mnogo zanimljivije to što zapravo zastava Velike Albanije praktično negira nezavisnost Kosova, i to iz albanske vizure.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pa valjda je nezavisnost Kosova (i delova Makedonije i Grčke) oduvek bila samo prelazna faza ka ujedinjenju u Etničku Albaniju? Mislim, to je stogodišnji projekat. Kao što bismo mi podržali osamostaljenje RepSrp sa jasnom perspektivom da se kasnije ujedinimo...
Elem, Warner je rešio da u ejpovanju Marvela ode respektabilno daleko i najavio deset superherojskih filmova:
Warner Bros. Announces 10 DC Movies, 3 Lego Movies and 3 'Harry Potter' Spin-Offs (https://www.yahoo.com/movies/warner-bros-announces-10-dc-movies-3-lego-movies-and-100086434652.html)
QuoteBatman v Superman: Dawn of Justice directed by Zack Snyder (2016)
Suicide Squad directed by David Ayer (2016)
Wonder Woman starring Gal Gadot (2017)
Justice League Part One directed by Snyder, with Ben Affleck, Henry Cavill and Amy Adams reprising their roles (2017)
The Flash starring Ezra Miller (2018)
Aquaman starring Jason Momoa (2018)
Shazam (2019)
Justice League Part Two directed by Zack Snyder (2019)
Cyborg starring Ray Fisher (2020)
Green Lantern (2020)
Ovo je odvažan plan, neki bi rekli suicidalan. Suicide Squad je strip sa eventualno kultnim sledbeništvom dok Cyborg čak i nema svoj magazin a i u Justice League serijalima je drugoligaški lik. Shazam je perverzna ideja, mada možda ovo planiraju da ponude najmlađima. Aquaman je, bez obzira na sve napore Džefa Džonsa, i dalje lik sa kojim se većina čitalaca sprda a Green Lantern je toksičan filmski IP na ime filma od pre par godina (zato su ga valjda stavili u 2020. godinu).
Mada ja razumem šta je ovde ideja, ali plašim se da Warner zaista misli da direktno imitiranje onoga što rade Dizni i Marvel može da donese uporedive uspehe. Na primer, Suicide Squad je njihov pokušaj da naprave svoj Guardians of the Galaxy - u oba slučaja imamo relativno niskotiražan strip o ragatag bunchu otpadnika koji na kraju nalaze način da budu heroji ali koji imaju vrlo nizak traction u narodu. Doduše, poslednjih par godina je Suicide Squad bio u stvari i bolji od Marvelovog GOTG - Adam Glass je radio odličan strip (mada krvoločan) a likovi poput Deadshota i Harley Quinn su mu obezbeđivali i određene možda ne A-listere ali solidne B-listere u postavi. Ovo bi mogao da bude dobar film ako bi ga režirali Neveldin i Tejlor, recimo, i ako mu se dopusti R-rating.
Cyborg je, verujem, pokušaj da Warner dobije svog Ant-Mana, mada je u ovom trenutku jasno da se ni Marvel nije dokazao sa svojim Ant-Manom. Meni je Cyborg inače veoma drag lik na ime svojih Teen Titans avantura iz sedamdesetih i mada je bio i u crtanom serijalu Teen Titans, on danas nije A-lister. Ako bi Warner uposlio nekog poput Antonija Mekija da ga igra (mada je to nemoguće zbog Mekijeve uloge u Marvelovim filmovima...) i filmu dao jednu malčice više griti komponentu - crni tinejdžer, užasno invalidiziran, koji postaje mučeni tehnološki superheroj - pa to ponudi na režiranje recimo Darenu Aronovskom, to bi moglo da bude zanimljivo.
Aquaman, bojim se, na svojoj strani ima samo Džejsona Momou koji... pa... da budem iskren, nisam siguran kada je Džejson postao neko za koga se veruje da ima Star Power... Nisam siguran kako ovaj film uopšte može da funkcioniše jer u najboljem slučaju mogu da ga zamislim kao nekakvu R-rated Malu sirenu...
I... Ezra Miler kao Fleš???? Bed ajdija..
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi62.tinypic.com%2Ferda1s.jpg&hash=3a6b87a2243e5d374ecdfdf2ba73ef29e26816e8)
Sa druge strane, koliko god da sam mrzeo Civil War u stripu (a to je i bila jedna od najlošijih partija Marka Millara u Marvelu do tada (mada ju je kasnije prestigao užasima poput New Ultimates i Old Man Logan)), mislim da je ideja da Captain America 3 bude zapravo to isto ali na filmu intrigantna. Marvelov filmski univerzum je još uvek prilično mali (i mlad) pa je jasno da sam zaplet ne može direktno da se prepiše iz stripa ali sama srž ideje o tome kako se sukobljavaju sa jedne strane superheroj koji predstavlja jasnu vezu korporativnog sektora i državne administracije a sa druge ikona džefersonovske vere da se drvo slobode povremeno mora zalivati krvlju tirana i da ni jedan od njih dvojice nije negativac - pa, ta ideja je zanimljiva i, čak, pomalo smela za Holivud. The Verge ima svoju meditaciju o tome:
The villain of 'Captain America 3' isn't Iron Man — it's the NSA (http://www.theverge.com/2014/10/15/6982419/the-villain-of-captain-america-3-isnt-iron-man-mdash-its-the-nsa)
Zanimljivo je da John Reynolds nije primetio krupnu omašku u Dimitrijevićevim tekstu da je Steaua vojni a Dinamo policijski klub.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Opaki ste vi military geekovi :lol: :lol: :lol:
Nego, apropo prošlonedeljne diskusije o brzopunećim baterijama:
NTU develops ultra-fast charging batteries that last 20 years (http://media.ntu.edu.sg/NewsReleases/Pages/newsdetail.aspx?news=809fbb2f-95f0-4995-b5c0-10ae4c50c934)
Te baterije što se brzo pune mogu brzo i da se prazne. Brzo pražnjenje je interesantno za vojnu primenu.
Mehmete, problem Warnerovog kretanja Marvelovim stopama nije toliko u tome što kopiraju model i što će verovatno biti prve žrtve zasićenja superherojskim filmom. Mnogo veći problem je taj trijumf IP filma nad originalnim materijalom. Da ne govorimo o potencijalnom ishodu da recimo neko koga ne zanima DC zapravo neće imati šta da gleda među Warnerovim tentpole filmovima. Dakle, ne umem da procenim šta je gore, da im ovo uspe ili da ne uspe. Nadam se da će barem filmovi biti superiorniji u odnosu na Marvelove mada to ne menja na suštinskom nivou.
Pogledao sam STRETCH Joe Carnahana, film koji je ovaj nekada perspektivni reditelj snimio za kuću Blumhouse. Carnahan je u poslednje vreme praktično preseljen na telčeviziju a STRETCH je završio kao Blumhouseov DTV rad. Doduše, nije Carnahan prvi reditelj sa "bioskopskom" reputacijom koji je radeći za Blumhouse završio na DTV. Recimo, Joe Johnstoin, specijalista za visokobudžetne bioskopske filmove otišao je na DTV, dakle ovo ne mora da čudi.
Međutim, Johnston je pokušao da snimi "uobičajeni" Blumhouse rad, sa high conceptom, malim budžetom i par lokacija dočim je Carnahan snimio film koji više liči na hrpu Miramaxovih post-tarantinovskih radova iz druge polovine devedesetih. Dakle, reč je o naizgled burnoj priči smeštenoj u jednu noć a zapravo niski skečeva koji misle da su bezobrazni a uglavnom su samo bezveze, retorikom koja impotentno imitira Tarantina i Ellroya i grotesknim detaljima koji su deplasirani još od radova Alexa Coxa, plus u njima nema nimalo punka.
Patrick Wilson i Jessica Alba su zajedno sa filmom saterani na DTV. Wilson čini sve što je u njegovoj moći da pretvori ovaj pseudo-tarantinovski košmar u svoj COLLATERAL ali mu to ne uspeva.
Ray Liotta i David Hasselhoff igraju sami sebe ali te cameo pojave su više jadne nego smešne.
Chris Pine, Ed Helms i James Badge Dale u epizodnim ulogama svedoče o tome da je Carnahan želeo da za Blumhouse snimi novi SMOKIN ACES. Nažalost, čini se da za sada reditelji bioskopskog kalibra nisu u stanju da naprave filmove sa kojima će Blumhouse napraviti karakterističan rezultat što je vrlo zanimliv paradoks.
Dok se Johnston držao ortodoksne Blumhouse linije, Carnahan zapravo i nije ali mu to opet nije pomoglo.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-10-2014, 11:46:09
Mehmete, problem Warnerovog kretanja Marvelovim stopama nije toliko u tome što kopiraju model i što će verovatno biti prve žrtve zasićenja superherojskim filmom. Mnogo veći problem je taj trijumf IP filma nad originalnim materijalom. Da ne govorimo o potencijalnom ishodu da recimo neko koga ne zanima DC zapravo neće imati šta da gleda među Warnerovim tentpole filmovima. Dakle, ne umem da procenim šta je gore, da im ovo uspe ili da ne uspe. Nadam se da će barem filmovi biti superiorniji u odnosu na Marvelove mada to ne menja na suštinskom nivou.
Da, moglo bi se reći da Warner ovde sva jaja stavlja u istu korpu, što nikada nije sjajna ideja. A opet, mada mislim da će se grozno opeći na nekim od ovih filmova (mada sam to mislio i za Marvel i GOTG) - ne mogu a da ne osećam divljenje za ozbiljnu firmu koja ozbiljno najavljuje visokobudžetne filmove o Cyborgu ili Suicide Squad. Desetogodišnjak u meni se dere od sreće toliko jako da potpuno zaglušuje četrdesetogodišnaka koji mu objašnjava da će ovo verovatno biti flopovi a i ako ne budu, da je nemoguće da će biti sjajni filmovi.
Pogledao sam THE PURGE: ANARCHY Jamesa DeMonacam bitno unapređenje u odnosu na prvi film. DeMonaco, scenarista prvog dela, sada se izborio i ta mesto reditelja i snimio je dijametralno suprotan film. Dok je prvi bio tipičan Blumhouse high conept sa grupom ljudi zarobljenih u kući tokom dvanaest sati dopuštenog kršenja svih zakona, junaci su sada na ulicama.
Isto tako, high concept je i dalje prisutan ali u potpuno drugoj formi. Naime, ovog puta koncept je rediteljski i ogleda se u tome da se DeMonaco nadovezuje na Hillov WARRIORS i Carpenterove ESCAPE FROM NEW YORK i ASSAULT ON PRECINCT 13 (čiji rimejk je i pisao za Richeta) i kombinuje poteru opustelim ulicama sa visokoestetizovanom progoniteljima i otvorenim socijalnim komentarom koji je kao i kod Carpentera, na nivou dečačke poezije, istovremeno znači sve i ne znači ništa, ali u najpozitivnijem smislu ove definicije.
ANARCHY je energično postavljen sa živošću B-filma u kome se nova pozicija kamere više ceni nego novi dubl. Frank Grillo je solidan kao DeMonacova zamena za Kurta Russella a ostatak podele je izrazito kompetentan.
Oslanjanje na 80s uzore omogućuje DeMonacu da se izdigne iznad niskog budžeta i da sporadično neuverljivu scenografiju u eksterijeru transformiše iz omaške u estetski stav.
ANARCHY je film čija recepcija umnogome zavisi od sklonosti ka tradicijama autorskog exploitiaiona osamdesetih. Tim pre je original imao sve predispozicije da bude bolji ali nije.
* * * / * * * *
In the wake of a DC and Marvel official announcement, Badass Digest seems to be making a habit of following it up a few hours later with some more details of their own.
On Wednesday morning U.S. time, Warner Bros. Pictures used an investor meeting to announce they had finally locked down their long rumored slate of movies based on DC Comics properties. The news spawned a lot of press, even though most of it was already long rumored or reported bar some ordering and one key bit of casting - Ezra Miller as The Flash.
POTENTIAL "JUSTICE LEAGUE" MINOR SPOILERS AHEAD
Last week came a report that the end of Zack Snyder's "Batman v Superman: Dawn of Justice" would include a tease of Brainiac who will serve as the villain for "Justice League Part 1". Superman, Batman, Wonder Woman, Cyborg, Aquaman and The Flash come together to face the threat of Brainiac who "has manipulated Lex Luthor and maybe even Bruce Wayne".
Now, Devin at Badass says that the end of Zack Snyder's "Justice League Part 1" would include a tease of Darkseid who will serve as the villain in Snyder's "Justice League Part 2". That tease would also include the first look at the new Green Lantern who arrives and warns the League of the threat of the ruler of Apokolips.
For all the complaints about it, the events of "Man of Steel" will reported play a big part in these sequels. Zod's corpse is a key component of "Batman v Superman: Dawn of Justice," while Superman's Kryptonian beacon will play a big part in how the intergalactic villains of the two "Justice League" films target Earth.
"Justice League Part 1" hits November 11th 2017, "Justice League Part 2" hits June 14th 2019.
Having resisted joining superhero tentpoles in the past, and showing a decided reluctance to sign up to multi-film deals, actor Ryan Gosling may be changing his mind.
Heat Vision reports that the actor has had meetings with Marvel Studios to discuss playing "Doctor Strange," and is being courted to star in David Ayer's film take on the DC comics title "Suicide Squad".
In regards to the latter, the likes of Will Smith, Tom Hardy and "The Wolf of Wall Street" actress Margot Robbie are all reportedly fielding offers to hop onboard. Gosling was previously keen on playing Hal Jordan in "Green Lantern" but balked at the contract which called for sequels.
Gosling is also said to be considering an offer to star in Dean Parisot's adaptation of "The Secret Life of Houdini: The Making of America's First Superhero" for Summit Entertainment.
Warnerov adut za iduću godinu! https://m.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Xs-JfPjgiA4
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Yesterday, Warner Bros. announced a massive slate of DC Comics films set for release between now and 2020. Of the announced titles, the one that caught my eye the most was Suicide Squad, a movie that will follow a team of incarcerated super-villains who undertake high-risk black ops missions on behalf of the United States government in exchange for reduced prison terms. It sounds a little like The A-Team, though not entirely the same of course.
I had never heard of the property before yesterday, which makes sense given I was a card collector -- basketball, not Pokémon -- during my formative years instead of being a comic book junkie like several of my friends. However, the description above makes me curious about the project, especially since it will be directed by David Ayer (Fury). Warner Bros.' announcement gave no inclination as to who might be cast in the film, but The Hollywood Reporter claims the studio is eyeing A-listers Ryan Gosling, Tom Hardy, Margot Robbie, and Will Smith to head up its antihero team.
Smith already played a trouble superhero in Hancock, a movie far more entertaining than it has a right to be, and with plenty of other action films under his belt this certainly wouldn't be new territory for the two-time Oscar nominee. Hardy is no stranger to blockbusters either, as he took on the role of terrorist leader Bane in Christopher Nolan's The Dark Knight Rises.
Gosling and Robbie, however, are choices I find myself a bit more fascinated with. Gosling because he is a charismatic actor who has become Hollywood's "It Boy" despite his highest-grossing film (Crazy, Stupid, Love) earning less than $143 million worldwide, and Robbie because she gave one of my favorite performances of 2013 in The Wolf of Wall Street and, well, she simply needs to be in more films. A key role in a DC Universe project would definitely help Robbie gain massive exposure, for better or for worse.
The Hollywood Reporter also notes Gosling has expressed trepidation toward big tentpoles in the past, turning down the title role in Warners' 2011 comic book adaptation Green Lantern because the contract called for sequels and he didn't want to be locked down and unable to pursue other projects.
Gosling and Robbie have legitimate acting chops, as do Smith and Hardy, so any of the four could provide an immediate quality boost for the freshly-announced film. Further, though joining a superhero tentpole can have certain drawbacks, Suicide Squad sounds far more interesting than the rest of the titles in Warner Bros.' stable, so it might be worth it for any combination of them to consider taking a role if they are officially offered.
Stari o aferi dron
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/opste-mesto.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/10/opste-mesto.html)
UPDATE, 4:50 PM: The Wolf Of Wall Street's Margot Robbie is also looking likely for Suicide Squad. It looked like she was going to star in Ghost In The Shell for DreamWorks, but those talks fizzled. I've heard DreamWorks has instead made a $10M offer to Scarlett Johansson, whose action price has risen to that level after Lucy and her work as Black Widow. Robbie, who stars alongside Smith in the upcoming Focus, should slip nicely into the Warner Bros film. The studio would not comment.
Related
WB Adds 'Wonder Woman,' 'Suicide Squad,' 'The Flash,' 'Green Lantern' Reboot To Massive...
Will Smith Tom HardyPREVIOUS, 4:04 PM: Warner Bros, which this week identified the DC Comics property Suicide Squad as one of its priority projects that will be released in 2016, is apparently moving aggressively on the film that will be directed by David Ayer as his follow to the Brad Pitt-starrer Fury. I'm hearing that both Will Smith and Tom Hardy are circling the film and are close to signing on. Charles Roven is producing.
The premise: A group of supervillains are brought together to tackle high-risk black ops missions for the government. This is one in the growing universe of DC properties and getting this duo would be the makings of a pretty good mission movie. Stay tuned.
Quote from: crippled_avenger on 17-10-2014, 13:02:05
Stari o aferi dron
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/opste-mesto.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/10/opste-mesto.html)
Само сам чекао. :)
А пре Кленсија је Вилијам Пирс у "Тарнеровим дневницима" изашао с идејом закуцавања авиона у зграде.
TURNER DIARIES sam pokušao da čitam. Toliko lošu knjigu sam samo još jednom video - ŠAHT Andrije Matića. U svakom slučaju odustao sam kada ga uhapse i nisam dočekao avione...
"Batman v Superman: Dawn of Justice" will reportedly feature a female Robin, with actress Jena Malone rumored to be playing Carrie Kelly, according to a local news station in Detroit.
WILX-10 News station reporter Kirk Montgomery spoke with one of the extras at Michigan State University, where a scene involving Bruce Wayne (Ben Affleck) and Lex Luthor (Jesse Eisenberg) was being filmed this week.
"I've also learned that the character of Robin is now female," he said alluding to the film's top secret script.
Warner Bros. declined to comment.
Malone, who appeared in "The Hunger Games: Catching Fire," has been seen on the WB set and recent movie premieres sporting a new red hairdo.
Casting rumors for "Batman v Superman" have been in high demand since director Zack Snyder revealed the project at Comic-Con last year.
The anonymous extra who spoke to WILX faces a hefty fine of $5 million after signing a non-disclosure agreement with Warner Bros.
"Batman v Superman: Dawn of Justice," co-starring Henry Cavill and Gal Gadot, opens March 25, 2016.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam YOUNG ONES Jeffa Paltrowa, postapokaliptični vestern koji pokušava da pođe iz nekakvih THE ROAD/ MAD MAX korena a završi kao THERE WILL BE BLOOD. Nažalost, na tom putu Paltrow ne dostiže ni žanrovske ni art house uzore i rezultat je ako ne loš am ono prilično tanak film koji se drži prilično očigledne hamletovske formule ali njenu arhetipsku snagu voše osećaju autori nego gledaoci.
Tri glavna glumca nose po jednu sekciju ili poglavlje filma - Michael Shannon, Nocholas Hoult i alumnus iz THE ROAD Kodi Smit-McPhee. Sva trojica su zanimljivi ali bih rekao da Kodi najviše uspeva da kapitalizuje svoj lik. Nasuprot njih je Elle Fanning koja je minimalno angažovana i uglavnom se trudi da bude lepa i tužna, u čemu uspeva, ali mi znamo da ona može mnogo više.
Jeff Paltrow nudi neka zanimljiva rediteljska rešenja a u pogledu dizajna, YOUNG ONES nudi ponešto stripovskog ugođaja ali ti fini detalji nisu dovoljni da u potpunosti pokrenu ovaj film.
YOUNG ONES je slab nezavisni film, hibrid exploitationa i indie estetike koji je imao dobru prilku da donese nešto novo u američki film iznuren ekranizacihjama vanfilmskog IPa i sequelima, naročito jer dolazi iz plodne ničije zemlje između B-filma i indie-scene.
Nažalost, Paltrow ne nudi ništa više sem mogućnosti da prepoznamo neke dobre pokušaje.
* * / * * * *
Pogledao sam TEMPUS FUGIT Enrica Folcha, niskobudžetni španski TV film o putovanu kroz vreme koji je uspeo da preraste mali ekran i na kraju završi i na festivalima. TEMPUS FUGIT se bavi motivom putovanja kroz vreme u okolnostima gde su ulozi vezani pre svega za romantični ishod, ali sat otkucava i celom svetu koji je na ivici globalnog konflikta čiju eskalaciju može sprečiti samo naizgled "nevažni mali čovek".
Kad je reč o spoju romcoma i putovanja kroz vreme, TEMPUS FUGIT nema šta da traži pored klasika kao što je ABOUT TIME, međutim u svojoj posebnoj - evropskoj i niskobudžtnoj ligi lako zauzima vrlo visoko mesto.
Zanimljivo je da Folch nije kasnije izgradio filmsku karijeru već je ostao na televiziji uprkos internacionalnom eksponiranju filma TEMPUS FUGIT. Po ovom filmu je delovalo da bi mogao da pruži još više.
U španskim okvirima, TEMPUS FUGIT je opšte uzev uza CRONOCRIMENES Nacha Vigalonda a u internacionalnim iza ABOUT TIME i HAPPY ACCIDENTS, međutim svakako da treba da ga vide ne samo oni koje zanima niskobudžetni žanrovski film već i oni koje zanima način kako da prošvercuju žanrovsku materiju u jednoj vrlo pitkoj mejnstrim formi.
* * * / * * * *
Pretpostavljam da je glupo da komentarišem film koji je u određenom smislu u direktnom duelu sa mojim filmom sada u srpskim bioskopima. Srećom, BRANIO SAM MLADU BOSNU Srđana Koljevića zapravo nije film, o čemu svedoči vrlo mala distribucija kod nas, sa po jednom ili dve projekcije dnevno u beogradskim bioskopima. Koljević bi verovatno najradije sakrio ovu bruku iz svog filmskog opusa, koji je do sada karakterisalo šurovanje sa stranim festivalima i finansijerima, pa samim tim i nekakav malo "ozbiljniji" izraz i produkcioni okvir. Međutim, BRANIO SAM MLADU BOSNU je iskorak iz tog okvira u čeljusti Košutnjak Filma i njihovog grinda, pa je i rezultat mnogo bliži PROFESORU VUJIĆU nego KRUGOVIMA.
Film traje 160 minuta, dakle duži je od MONTEVIDEA a u eventualnom poređenju rediteljskih postupaka inače krajnje konvencionalni MONTEVIDEO je otprilike UNDER THE SKIN u odnosu na ovo. Dakle, režija je u maniru poznog Šotre, film je snimljen u apsolutno nezanimljivim ambijentima, sa mizanscenom koji je kudikamo arhaičniji čak i u ranijim televizijskim ekranizacijama ovog i sličnih događaja, snimljeno je iz vrlo malo pozicija kamere, sa sterilnim kadriranjem u kome vrlo retko kamera uspeva da nam sugeriše bilo kakav "ugao gledanja" na priču. Ako je nešto užasnije od režije u pogledu inscenacije to je svakako montaža. Ovo je film od 160 minuta u kome je većina scena višak, i to nam pokazuje da ovaj film zapravo nikada i ni na jednom nivopu nije bio ni planiran kao film već kao serija. Tako je sniman i MONTEVIDEO ali je to ipak neuporedivo bolje maskirano u finalnom proizvodu. Na nivou naracije, BRANIO SAM MLADU BOSNU pravi nedopustivu grešku a to je da traje 160 minuta, da gledaocima tokom tog dugog trajanja manje-više ništa nije jasno na osnovu onoga što vide na ekranu, dakle moraju imati ozbiljno predznanje o temi kako bi se snašli u toj salati neprekidnih dijaloških scena. Pošto ovde govorimo o filmu, uvek možemo ostaviti malu rezervu da ovo može kudikamo bolje funkcionisati kao serija, međutim, čisto sumnjam da se kao serija može izdići izdad PROFESORA VUJIĆA ili SAMCA U BRAKU.
Scenario je neverovatno loše postavljen, sa jasnom namerom da se "kupuje vreme" odnosno da se što manje događaja dešava što duže. Ono što koljučni doprinos advokata Cislera odbrani junaka dato je samo u sceni "završne reči" i svaki iole pismen scenarista bi oko tog pravnog otkrića temeljio zaplet filma. I inače, BRANIO SAM MLADU BOSNU odlikuje tendencija da se sve ono što je najzanimljivije dešava van ekrana.
Fadil Hadžić i Veljko Bulajić su snimili daleko ozbiljnije i dinamičnije filkove o Sarajevskom atentatu i događajima koji su usledili, a to je naročito porazno jer je Hadžić bio prilično slab i površan reditelj. Bulajićev film je pak na svim nivoima, od produkcije i velikih zvezda u glavnim ulogama, do razrade događaja neuporedivo bogatiji od MLADE BOSNE. Naravno, tu je i neumitno poređenje sa ovogodišnjim Prohaskinim DAS ATTENTATom koji je nedostižan i u rediteljskom, i u scenarističkom i u svakom drugom domenu. Prohaska je naročito zanimljiv za poređenje jer zapravo ima sličnu vizuru kao i Koljević - Koljevićev glavni junak je advokat Rudolf Cisler a Prohaskin istražni sudija/ tužilac Pfefer.
Prohaskin film je daleko fikcionalizovaniji od Koljevićevog ali je u ideološkom smislu i smeliji, pokazujući istražitelja koji želi da svoj posao radi pošteno ali nailazi na dalekosežnu zaveru da se ubije Ferdinand i započne rat. U određenom smislu, Prohaska, u jednoipočasovnom filmu pravi mini-JFK od slučaja Sarajevskog atentata. Isto tako, možemo reći da je Prohaskin Pfefer iako istorijska ličnost zapravo mnogo više na tragu filmskih detektiva/ istražitelja, po svom konfliktu sa okolinom i sl. a da je sam Pfefer kasnije pravdao mnoge svoje postupke i dodatno ojačao sliku o sebi kao pravednom službeniku.
Koljević sa druge strane, ima junaka koji je napravio još veći prodor - advokata koji je dokazao da pravno gledano tužba za veleizdaju i atentat uopšte ne stoji, kada se sagleda u odnosu na austrougarske zakone, i sa njom ne uspeva da napravi apsolutno ništa. Mi zapravo sve do same završnice uopšte ni ne znamo (to jest znamo jer znamo slučaj) da je advokat napravio ovaj po mnogo čemu snoudenovski prodor, a scene u kojima ga pratimo su repetitivna tešenja zatvorenika, jedni te isti dijalozi sa porodicom, garnirani ridikuloznim "neostvarenim ljubavnim trouglom", a sve to je realizovano na šotrijanski način kome ni Fadil Hadžić onomad ne bi pribegao.
Glumci u filmu su poznati i zarobljeni su u slabim ulogama i bizarnoj realizaciji. Teško je ispasti dobar u filmu kada recimo Nikola Rakočević igra ostarelog Cislera, sa užasno loše ofarbanom kosom a pritom mu ženu igra jedna glumica u poznim srednjim godinama, dakle ne igra je našminkana Rakočevićeva vršnjakinja, pa izgleda kao da mu je istovremeno majka i supruga, što bi probudilo zanimljiva frojdistička tumačenja da nije plod potpunog diletantizma. U tim okolnostima niko ne uspeva da napravi naročito dobru ulogu.
Koljevićev redovni saradnik Goran Volarević, inače DP sa MONTEVIDEA je nažalost potonuo u sivilu opšteg šotrijanizma i pružio svoju tehnički i estetski najslabiju fotografiju do sada.
Međutim, BRANIO SAM MLADU BOSNU ne samo da nije film zato što je reč o premontiranoj seriji već nije film zato što je reč o privrednom kriminalu. Ovaj dvoipočasovni nusprodukt loše serije je finansiran kao film od strane Filmskog centra i ušao je u bioskope samo i isključivo zato da bi se pravdala sredstva dobijena na Konkursu. Dakle, FCS je zapravo namagarčen, finansirao je Koljevićevu seriju, a ne film, i baš me zanima da li iko sa kriterijumima može da otvori pitanje ove prevare. Verovatno ne, pošto se Komisija igra kriterijuma dok ne inicira lopovluk a onda nema dalje valorizacije njihovog rada.
U svakom slučaju, šteta je što se film o zanimljivom čoveku i vrlo važnoj istorijskoj epizodi pretvorio u formu "patriotske pljačke".
Cislerov ugao gledanja je verovatno ostatak iz Koljevićevih dana jače komunikacije sa Nemcima, kada je mislio da tu priču može kanalisati kroz njih. Sada kada svi glume sve na srpskom, što je zanimljiv vid srpskog imperijalnog izraza, film deluje kao svojevrsni SNSov programski rad u kome se prepliću neustrašivost srpskih rodoljuba, neprestano pravdanje i zaodevanje Srpstva u Jugoslovenstvo, fascinacija imaginarijumom funkcionalne multietničke Evrope (austrougarska monarhija kao preteča EU) i preciznog švapskog pravnika koji sudi "nit po babu nit po stričevima" i inherentnog fatalizma u susretu srpske tajne, bolne i neizrecive, i nemilosrdnog Zapada. Iako ovaj SNS momenat verovatno nije svesno artikulisan, on se oseća u završnom "proizvodu".
http://youtu.be/8M3u-EIRgFA?list=UUEs6xQr2ciOQfgGqBkD7Jkw (http://youtu.be/8M3u-EIRgFA?list=UUEs6xQr2ciOQfgGqBkD7Jkw)
U okviru projekta "SWE u svemu - Mesec švedske kulture u Beogradu" održana je tribina o seriji "Broen".
Ova koprodukcija Švedske, Danske i Nemačke postala je TV fenomen, a rimejk verzije su snimljene u Americi ("The Bridge") i u Britaniji ("The Tunnel").
Tribina je rezultat saradnje Ustanove kulture Parobrod i portala AgitPop.me
U razgovoru učestvuju: Marija Čanković, psihološkinja; Dimitrije Vojnov, scenarista; Darijan Mihajlović, reditelj i docent na FDU i Jelena Đurović, urednica web portala AgitPop.
Pogledao sam novi film Gabe Ibaneza AUTOMATA. Ibanezov HIERRO nije bio bez nedostataka ali mi se dopao, imao je vrlo upecatljivu atmosferu kojom je nadoknadjivao sporadicnu nedorecenost price. AUTOMARA je Euro SF, koprodukciono zavijen u `globalizovanu` americku formu, svojevrsna evropska varijacija na I. ROBOT sa Banderasom umesto Smitha.
AUTOMATA je ponovo kao i HIERRO jaca u pogledu atmosfere nego zapleta. Film u jednom trenutku vise nema sta da kaze, a i to sto govori ne spada u prvu ligu `zakljucaka o sukobima robota i ljudi`. Ipak, ukupan ugodjaj u spoju sa evropskim korenima filma, cini da AUTOMATA ostane vrlo simpatican nasov.
Banderasov lik je niskobudezetna euro varijacija na Smithovog junaka iz I, ROBOT. Kad kazem niskobudzetna pod tim mislim da umesto Smithovog visokooktanskog sarma kojim unosi `ljudski faktor` u vrlo kompleksan tehnotriler prepun masinerije, Banderas kanalise chandlerovski zamor i na planu glumacke igre i kad je rec o kostimu i opstoj runiranosti tela. Dylan McDermott je neprepoznatljiv kao korumpirani detektiv a Melani Grifith ima zanimljivu rolu koja je delimicno referenca na njen angazman u filmu CHERRY 2000. Od zvucnih imena, najmanje pruza Robert Forster, samo profesionalno kanalise lik zabrinutog detektiva-mentora.
Ibanezov film u preispitivanju ljudskosti u masinama ne dobacuje do svedske serije AKTA MANNISKOR a u pogledu socijalne kritike i visceralnosti ne dobacuje do Neilla Blomkampa. Medjutim, vrlo je prijata kao blago arghaizirani, atmosfericni SF triler sa stripovskim tonovima.
Ibanez se dobro sluzi CGI efektima i dobro ih spaja u postapokalipticnim ambijentima koji su pojedinim situacijama cak i retro.
Nadam se da ce Ibanezov sledeci film biti kompletniji posto su HIERRO i AUTOMATA pokazali da je vrlo vest u najznacajnijim aspektima rediteljskog izraza.
* * 1/2 / * * * *
Following the release of "Batman v Superman: Dawn of Justice," the next film by Warners and DC to hit cinemas will be the adaptation of "Suicide Squad".
For those unfamiliar with the title, the comics deal with incarcerated villains from the DC universe being recruited as deniable assets by the Government to go on high-risk black ops missions in exchange for more lenient or even commuted sentences. The character of Amanda Waller runs the program.
"Fury" and "Street Kings" director David Ayer is slated to direct the "Suicide Squad" movie and offered some comments about it in a recent interview with Empire whilst out doing the promo rounds for "Fury":
"'Fury' whetted my appetite for a bigger canvas and this idea of world creation. You can do amazing things as a filmmaker if you have the proper tools, and those are time and money. I can say that it's a The Dirty Dozen with supervillains. Then I can ask the question, 'Does a movie really need good guys?'
I love the passion [comic-book fans] have for these characters and these worlds. I think there's something incredible about the comic genre and technology has finally caught up with pen and ink to render these fantastic worlds in a way that feels believable and visceral to audiences. It's a secular religion in that regards. The mythology that these characters represent - the idea of them as fallen gods on Earth - is intriguing to me. I can't wait to start exploring those corridors."
He was also asked specifically about the casting of Captain Boomerang, one of the characters that seems a certainty to be a part of the squad, to which he responded: "Like one would cast any other role. I don't know what I'm going to do. I'm going to do what I do in my typical fever dream of directing."
The comments follow a shortlist of names reported last week that are being sought to star in the project including the likes of Ryan Gosling, Will Smith, Tom Hardy and Margot Robbie. None of them have been confirmed at this time.
Moj utisak je da je čista šteta kastovati Hardija, Goslinga i Smita a onda režiju poveriti Ajeru. Ali dobro, nije da i Marvel uzima ozbiljne režisere za ove poslove...
Quote from: Meho Krljic on 21-10-2014, 16:03:21
Moj utisak je da je čista šteta kastovati Hardija, Goslinga i Smita a onda režiju poveriti Ajeru. Ali dobro, nije da i Marvel uzima ozbiljne režisere za ove poslove...
Pa otkud znam. videćemo FURY u četvrtak ali mislim da Ayer izrasta u ozbiljnog autora mačo filma a naročito za te ensemble cast radove. Ne znam da li si gledao SABOTAGE ali to je nerv kakav se retko sreće. Mislim da je FURY bio ispit i da ga je Ayer položio, što se Warnera tiče.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Tokom sedamdesetih, televizijskim filmom u domenu trilera i fantastike suvereno je vladao Richard Matheson. U novoj adaptaciji priče Stephena Kinga BIG DRIVER, njegov sin Richard Christian Matheson preuzima štafetu i koncipiora vrlo tvrdo, jednostavno i efektno ostvarenje. BIG DRIVER kreće kao još jedna Kingova priča o piscima kojima počinje da se dešava zaplet ili opšte uzev žanr vlastitog romana. Međutim, onda sve preraste u rape and revenge fantaziju sa Mariom Bello u kojoj se ona pretvara u backwoods verziju Sandre Bullock iz GRAVITYja a BIG DRIVER poprima obrise filma o borbi za opstanak.
Prekaljeni Mikael Salomon zna sve kako treba da vodi ovu Lifetime produkciju, rediteljski postupak je sveden i direktan. Ipak, ono što je glavno jeste Maria Bello čija je interpretacija u samom centru ovog TV filma. Maria Bello i dramaturškom smislu postaje ključna tačka ne samo glumačkog i dramaturškog izraza i kako je ona postala punktum ove "slike" tako je cela stvar otišla korak iznad rutinskih TV produkcija.
Što je najvažnije, interpretacija Marie Bello pomaže i da se pređe preko nekih goofy kingovština u scenariju i da film sačuva svoj integritet a da zarobi nešto Kingove žanrovske infantilnosti.
Matheson je u ovom konkretnom slučaju uspeo da savlada Kingov materijal sa mnoštvom motiva kroz fokus na lik a Salomon je nastavio tom linijom u režiji. BIG DRIVER se lako mogao rasplinuti u farsu. U ovoj adaptaciji je međutim svoj humor očuvao u okvirima onoga što diktira radnja.
Pogledao sam A LINE IN THE SAND Jamesa hawesa, ekranizaciju Geralda Seymoura snimljenu za britansku televiziju 2001. godine. Zbog teme, premijera je odložena u vreme 11. septembram i puštena je 2004. godine.
Teško je reći šta je to u Seymourovoj priči bilo tako provokativno 11. septembra. A LINE IN THE SAND govori o britanskom trgovačkom putniku koji je prodavao aparate Iranu za koje se ispostavilo da su služili u iranskom nuklearnom programu. Kada MI-6 locira i uhapsi, on im postaje saradnik i na osnovu njegovih informacija Amerikanci i Izraelci sprovode diverziju u Iranu. Iranci shvataju da je on izvor informacija i šalju svog ubicu, prigodno nazvanog Nakovanj, da ga likvidira.
U ovom TV filmu, Seymour ponajviše citira samoga sebe i A LINE IN THE SAND je iznad svega nova verzija THE GLORY BOYSa samo bez odlične glumačke ekipe, vešte režije i uverljivih likova. A LINE IN THE SAND pati od ornamentalističkog prikazivanja Iranaca koji istovremeno prave atomsku bombu, mogu da nađu i ubiju čoveka preko pola sveta ali sede brkati i bradati u ritama dok to sve planiraju.
A LINE IN THE SAND je stoga pre svega loša kopija THE BLORY BOYSa što je još tužnije jer stiže od istog autora.
rekao bih da je razlog za tako dugo odlaganje premijere ipak bio to što A LINE IN THE SAND nije baš uspeo TV rad. Iako se ne radi o TV filmu koji treba potisnuti, Seymour je imao i znatno bolja televizijska izdanja.
Age of Ultron dobija i prvi trejler:
Marvel's "Avengers: Age of Ultron" - Teaser Trailer (OFFICIAL) (http://www.youtube.com/watch?v=tmeOjFno6Do#ws)
Halkbaster oklop prominentno fičruje ovde i lepo izgleda :lol:
Fey is starring and producing Paramount's adaptation of the wartime memoir
Recommended:
Kim Basinger Joins Ryan Gosling, Russell Crowe in 'Nice Guys' (Exclusive)
Kim Basinger Joins Ryan Gosling, Russell Crowe in 'Nice Guys' (Exclusive) »
After a succession of dramatic roles, Margot Robbie is taking a step toward some comedy.
The Wolf of Wall Street breakout is in negotiations to join Tina Fey in The Taliban Shuffle, Paramount's adaptation of journalist Kim Barker's wartime memoir.
The move will reteam her with Glenn Ficarra and John Requa, who directed her opposite Will Smith in the 2015 thriller Focus. Fey is producing the political black comedy with her former Saturday Night Live boss and 30 Rock cohort Lorne Michaels.
The book recounts Barker's arrival as a fish out of water in Kabul, filing stories about militants, being a woman in wartime Iraq and Pakistan and dealing with boredom interspersed with dashes of violence and the promiscuous war-correspondent culture.
Read more Hollywood Salaries Revealed, From Movie Stars to Agents (and Even Their Assistants)
Robbie will play a blond, gorgeous and hard-core on-air news anchor who befriends Baker (Fey) in Afghanistan. The character has been described as very competitive and willing to do anything, including put herself and others in danger, to get a story to launch her reporting career.
Dealmaking is a little bit tricky on this one as Robbie is also in talks to star in The Suicide Squad, Warners' DC-based movie being directed by David Ayer. Ayer is currently writing the script, although that movie wouldn't shoot until spring of 2015. But Robbie does need to make room to promote Focus, which opens Feb. 27.
Robbie, who is no longer attached to star in Fox's love drama The Mountain Between Us, recently wrapped playing Jane in Warners' Tarzan movie.
She is repped by CAA, Management 360 and Jackoway Tyerman.
Paramount declined to comment.
Pogledao sam sedmu sezonu SMALLVILLEa i njen najveći adut je to što je u celosti posvećena meta-arcu. Nema više one-shot epizoda u klasičnom smislu pa ni primedbi na sporadično tanke zaplete i karaktere u njima. Sam meta-arc je snažan, uzbudljiv i jedina krupna primedba može biti to što sada unutar meta-arca iz epizode u epizodu dolazi do krupnih preokreta koji umeju da malo zalo zamore same junake. U eri metaserijalnosti doduše SMALLVILLE se držao dinamike serija starog kova i nije štedeo u sklopu događaja.
U sedmoj sezoni, Bizarro dobija svoju ambivalentnu crtu ali ne u dovoljnoj meri da bi dostigao kanon stripa. Brainiac je glavni negativac što je odličan izbor jer ima razne forme ispoljavanja a pojavljuje se i Green Arrow ali manje nego pre.
Sedma sezona je zaključila angažman Milesa Millara i Alfreda Gougha kao showrunnera serije.
Pogledao sam A MOST WANTED MAN Antona Corbijna, novu ekranizaciju Johna le Carrea koja je nastala pod njegovim producentskim patronatom. Za le Carrea se može reći da spada među retke pisce špijunskog romana koji se čita u celom svetu a čiji se stil i zapleti mogu smatrati hermetičnim. Slično je i sa filmovima snimljenim po le Carreovim romanima. Tradicionalno su privlačili ozbiljne reditelje i rezultirala zanimljivim a retko kada i pitkim filmovima.
A MOST WANTED MAN Antona Corbijna je ekranizacija poznog le Carreovog romana a ovu fazu piščevog rada karakteriše veća okrenutost iznošenju strava nego složenim karakterizacijama i zapletima. Otud za A MOST WANTED MAN možemo reći da je jedna od "najjednostavnijih" le carreovih ekranizacija još od TAILOR OF PANAMA. Doduše, roman govori o svetu posle 11. septembra gde se "globalna šahovska tabla" promenila u globalnu partiju "Ne ljuti se čoveče" i jasna je neravnopravnost između takmaca. Scenario Andrewa Bovella (jednog od adaptatora Gibsonovog EDGE OF DARKNESS) je solidan ali ne uspeva da nadgradi one segmente le Carreovog rukopisa koji nisu razrađeni u knjizi. Ipak, ukupno uev, Bovell solidno dočarava duh romana.
Film se dešava u Hamburgu i Corbijn se odlično pokazao u pogledu fetišizovanja ovog korozivnog grada. Glumci su takođe odlični i Philip Seymour Hoffman i Rachel McAdams i Robin Wright. Nažalost, Corbijnovo poigravanje akcentima junaka u kome je engleski "lingua ranca" filma s tim što Nemci govore među sobom sa tvrdim akcentom, nije dalo željejne rezultate. Meni nije remetilo dramu ali mogu da zamislim publiku koja će se uhvatiti baš za to kao glavnu primedbu.
Kao i većina le Carreovih ekranizacija i A MOST WANTED MAN je klinički i hladan. To ga svakako čini pre svega zanimljivim za ljubitelje i poznavaoce žanra odnosno fanove ljudi koji su umešani u ovaj film.
* * * / * * * *
Stari o tome kako je biti lik u SFu a kako u hororu.
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/kriza-i-komentari.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/10/kriza-i-komentari.html)
Kada se kaže da je film FURY Davida Ayera pokidao, onda se to mora razumeti i u bukvalnom i u prenesenom značenju. U prenesenom značenju, to označava zanimljiv iskorak u odnosu na estetiku ratnog filma, naročito kad je reč o Drugom svetskom ratu. U bukvalnom smislu zato što je FURY takav udar na čula u najboljem smislu da se može smatrati odličnim primerom heavy metal filmmakinga sa kojim Ayer koketira od svojih najranijih filmova. Ipak, FURY je njegov "diplomski" film. Kao što se navodno u Kekinu grupu ulazilo maturom u formi ubistva, tako je i Ayer sa ovim filmom ušao u prvu ligu reditelja, iako je puno nagoveštavao u STREET KINGSima, SABOTAGEu i drugim radovima.
FURY kida na svim nivoima, od likova koji su u tvrdom mačio fazonu, neki od početka a neki pri kraju filma, preko prikaza rata koji je svirep, sadistički čak i kad se sagledava iz vizure ratnika, u kome pohod ima varvarske dimenzije čak i kada je oslobodilački. U određenom smislu, FURY se može posmatrati kao primena estetike filmova o vijetnamskom ratu na filmove o Drugom svetskom, i to je crossover koji je u raznim varijantama već rađen, mada je vrhunska postmoderna tog tipa postignuta kod Dragojevića u LEPIM SELIMA koji je na temu rata u Bosni ukrstio tradicije jugoslovenskog partizanskog filma i američkog o Vijetnamu. Međutim, ono što se pored vijetnamskog sindroma može prepoznati jeste odjek istočnoevropskog ratnog filma o izgubljenosti likova u ratu, dostizanju civilizacijske nulte tačke, naslovima kakve su snimali Elem Klimov ali i Saša Petrović i Žika Pavlović. Ne čudi da je direktor fotografije na ovom filmu bio Rus koji je svoje fotografske početke i imao u Rusiji.
Brad Pitt je u centru ovog filma, i odiše energijom ratnika koji motiviše ljude u svojoj okolini, a finu kontru tome daju scene kada ostane sam i prolazi kroz slomove te neprobojne "persone". Ostali junaci su njegov golobradi učenik i muškarci koji se svako na svoj način nose sa traumom rata. Glumačka podela je izvanredna. Ali Pitt je u centru i ovo je njegov film iako njegov lik nije onoliko dominantan po minutaži kako bi se očekivalo.
Film govori o jednom danu u životu posade tenka FURY i u tom potgledu je strukturalno vrlo zanimljiv. U određenom smislu FURY je svojevrsni odgovor na SAVING PRIVATE RYAN po svojoj specifičnoj strukturi u kojoj jedna misija, jedna mala priča sumira rat. Za razliku od Spielbergovog filma, ovde nema žrtve Toma Hanksa da bi Matt Damon mogao da se školuje iako ima drugih testosteronskih elemenata muške melodrame.
U pogledu akcije, nema ni scene impozantne kao iskrcavanje u Normandiji ali to ne znači da nema neverovatnih akcionih scena tenkovske i pešadijske borbe sa krvoprolićem kakvo do sada nije viđeno. Ayer prikazuje rat u svoj njegovoj gadosti i sadizmu. Kadriranje je vrlo precizno, sa ambijentima koji su naturalistički postavljeni ali potom i estetizovani kroz pastelni kolorit prelaska iz zime u proleće. Nema one nervozne kamere iz SABOTAGE ali ako bi se FURY mogao smatrati klasicistički postavljenim onda je to opet bliže sovjetskom nego holivudskom klasicizmu u pogledu prikaza akcije. Borbe su dinamične, sa dosta neočekivanih detalja, dok su dijaloške scene dosta bazirane na zanimljivim promenama ritma, intenzivnih dijaloga i ćutanja, atmosfera koje govore i više od reči, ali bez odlaska u art-house peterivanje, iako je u podeli i jedna od vedeta rumunskog kanskog talasa.
Heavy metal ugođaju pune sugestivnosti doprinosti muzika Stevena Pricea koja bi u manje intenzivnom filmu mogla delovati preagresivno i stilski neuklopljeno ali ovde nalazi svoje mesto doprinosi opštem efektu ratnog delirijuma.
Ipak, "najsovjetskiji" element filma zapravo je fokus na malu grupu likova bez pokušaja da se prikažu okolni događaji izvan onoga što je njihova neposredna percepcija. Film dosledno prikazuje rat iz vizure jedne tenkovske posade. Naravno, kao i u većini dobrih filmova, mala priča veliku priču i to sve ima adekvatan efekat.
* * * 1/2 / * * * *
Along with a lack of female superheroes on the big screen, there's also been an obvious lack of female filmmakers tackling the genre. Lexi Alexander was an exception, helming the quickly forgotten "Punisher: War Zone," whilst Patty Jenkins came very close to directing "Thor: The Dark World" before Alan Taylor ultimately took the gig.
Now though, with the announcement of a "Wonder Woman" movie, it looks like Warners is using the opportunity to also push for more diversity behind the camera and is currently considering a shortlist of female helmers for the gig.
Forbes reports the studio has already drawn up a list of possible directors including established filmmakers like Kathryn Bigelow ("Zero Dark Thirty"), Catherine Hardwicke ("Twilight"), Mimi Leder ("Deep Impact"), Karyn Kusama ("Aeon Flux") and Julie Taymor ("Across the Universe") along with some TV directors such as Michelle MacLaren ("Game of Thrones") and Tricia Brook ("The Walking Dead").
The writer thinks Bigelow, Leder, Hardwicke and MacLaren are the main contenders for the part, but admits Bigelow is the least likely to hop onboard as she seems perfectly happy doing her own projects with her own people.
Warner Bros. Pictures is reportedly in discussions with Jesse Eisenberg to reprise his Lex Luthor character in David Ayer's upcoming "Suicide Squad" film.
Eisenberg plays the villain in Zack Snyder's "Batman v Superman: Dawn Of Justice" and his inclusion in 'Squad' would give the film an obvious link back to the greater DC Cinematic Universe which the film doesn't really appear to have on the surface.
There's a problem though, Eisenberg is being lined up to star in the Todd Phillips-directed "Arms And The Dudes" and it's unlikely he'll be able to do both. He's also committed to a certain "Now You See Me" sequel and a potential "Zombieland" sequel which is moving forward again.
The likes of Will Smith and Tom Hardy are the being sought to star in "Suicide Squad" which Charles Roven is producing.
MERCY Petera Cronwella je jedan od onih filmova koji imaju puno problema ali postoji ravan u kojoj mogu imati izuzetno leu funkciju. Ova adaptacija Kingove kratke priče GRAMMA je nepretenciozan spielbergovsko-kingovski horor za decu. Naravno, teško je da će baš mala deca gledati ovaj film ali kod osnovnoškolske dece ovo može biti intersantan gateway drug pre nego što se navuku na nešto jače.
Osnovni adut Cornwellovog filma su pre svega glumci. Dečak Chandler Riggs je sjajan u glavnoj ulozi a Mark Duplass fino kanališe lik vitalnog i snažno traumatizovanog rođaka, u jednom mejnstrim ključu.
Glumci čine da se publika veže za ovaj dosta dinamičan vid izlaganja priče u kome ima i lavkraftovskih pojava, i imaginarnih prijatelja i prodaje duše i jump scareova i preokreta i izdaja, i svega što treba. Nijedan od ovih elemenata nije produbljen sa punim ubeđenjem ali mi je taj nepretenciozan ton ovog filma u spoju sa trajanjem od 78 minuta zapravo prijao.
Čini mi se da je Cornwell mudro prepoznao da ovo nije film za neke veće umetničke ambicije i onda se latio efikasne i pitke egzekucije poznatih figura. Na kraju je snimio možda i bolji film od mnogih koji su krenuli sa velikom pretenzijom a na kraju pružilči mučne rezultate, da ne kažem "gorke plodove".
Blumhouse i McG kao koproducent su ovog puta snimili film koji tretira horor kao omladinsku zabavu, i na sve se nisu obratili fanovima već neiiciranima. Meni je krajnji rezultat bio zabavniji od mnogih izvikanih naslova poput CONJURING koji su završili u bioskopu za razliku od ovog.
* * * / * * * *
Pogledao sam novi prerađeni pilot, odnosno prvu epizodu NBCjevog CONSTANTINEa. Lako je odmah otpisati ovu epizodu kao nešto što nije zadovoljavajuća ekranizacija HELLBLAZERa. Zbilja, NBC nije snimio ono što su fanovi zamišljali čitajući strip, to je očigledno. Međutim, postavlja se ozbiljno pitanje kako bi se to što su fanovi zamišljali prenelo na televiziju i da li bi tada to bilo interesantno za gledanje.
Verovatno je da bi HBO ili FX bili spremni da prenesu opscenost scenarija ovog strip serijala, sve te demone, krvoproliće, visok procenat psihopata među likovima i sočan rečik. Međutimm već bi HBO bio pomalo odbijen suštinskim pulpom tog strip-serijala koji odavno više nema neki dom na pay cable kanalima niti komunicira sa njihovom publikom. S druge strane, FX bi imao sluha za to ali mi se čini da ne bi imao para niti da bi takva serija do kraja zadovoljila njihov core-audience koji više želi muževniji žanrovski nadražaj od supštinski ipak vrlo ciničnog i u krajnjoj liniji biseksualnog Johna Constantinea.
S druge strane, pulpy osnov detektiva za natprirodno vrlo primamljivo, naročito tamo gde Dylan Dog nje popularan. Zapravo, Dylan Dog bi bio idealniji property za NBC od HELLBLAZERa ali eto, nije dovoljno poznat. Iako je Constantine tehnički stariji lik od Dylana, u evropskim okvirima je Sclavijev lik vrovatbno poznatiji i čudno je da do sada nije adaptiran za televiziju.
U NBC pilotu oni prave razliku u odnosu na film utoliko što su bliži imaginarijumu stripa u pogledu nacionalnosti i dizajna junaka, a očuvana je i razigranost iz stripa. Čak je prisutan i gore u meri u kojoj NBC to može da podnese. Imajući u vidu ograničenja network televizije, CONSTANTINE je prilično skrupulozna adaptacija. Međutim, ono što nedostaje jeste esencija HELLBLAZERovog doprinosa žanru, taj osećaj da je sa njim on doveden do jedne vrtse vrhunca, unutar jedne linije tumačenja.
CONSTANTINE sa NBC ni u jednom pogledu ne deluje superiorno, kako bi HELLBLAZER morao da izgleda, već više kao još jedna private dick serija sa high conceptom koja mora da se bori za svoje mesrto. Neil Marshall je snimio energičan i šaren pilot i seriji ću dati šansu. Ipak, puni efekat HELLBLAZERa nije postignut. No, ostaje pitanje da li je to uopšte moguće.
Treba samo imati na umu da već tri godine Hellblazer ne postoji i umesto njega izlazi serijal Constantine, koji je drugačiji, deo je DCjevog glavnog kontinuiteta itd.
Znam, ali ovo je više HELLBLAZER nego dark verzija JUSTICE LEAGUE pa zato i referišem na HELLBLAZER...
Much like the Schumacher Batman films, it seems Zack Snyder's "Batman v Superman: Dawn of Justice" will feature a second Batsuit which Bruce Wayne will be donning during the film.
Batman-News.com reports that Ben Affleck sports a traditional Batsuit, the one we've already seen, for much of the film. However, he also slip on an armored Batsuit akin to the one from Frank Miller's acclaimed comic "The Dark Knight Returns".
Their source, who claims to have been in touch with Affleck's personal trainer on the film, says: "The armored suit has Kryptonite all over it, and it can shoot missiles." They also say there are apparently two Batmobiles, and Affleck has a scene where he is shirtless and overlooking a destroyed city.
Affleck's wife Jennifer Garner has also spoken about her husband's Batman voice for the film, telling Empire: "We were not privy to the Batman voice at home, but I've been on set enough to hear bits of it. It's spot on. Growly and decisive and sexy, if I do say so myself! Exactly what you would hope it to be."
Finally, new photos from the production in Michigan confirm that Orion Oaks County park has been redressed to include the Wayne family mausoleum - sounds like Bruce will visit his parent's grave for a scene during the film.
Marvel najavio treću fazu:
Marvel Debuts New Phase 3 Movies, Including Avengers: Infinity War!!! (http://io9.com/marvel-debuts-their-new-phase-3-movies-including-capta-1651832265)
Neke stvari su se već znale - da je Kapetan Amerika 3 u stvari Civil War, kao i da će Avengers 3 biti razdeljen na dva filma, ali lepo je videti i potvrde za manje profitabilne predloge kao što su filmovi Captain Marvel, Black Panther i - Ihumans!!!!!!!!!!! Ooooooh.
BLACK PANTHER sa house niggerom Chadwick Bousemanom. Setimo se dana kada je za tu ulogu razmatran Wesley Snipes. U svakom slučaju, BLACK PANTHER je najavljen posle CYBORGa... :)
Pogledao sam PRESUDU Trajčeta Popova, vrlo zanimljiv makedonski partizanski film sa Žarkom Radićem u glavnoj ulozi. Da nema određenih nesigurnosti u montažnoj postavci filma i ređanju vremenskih tokova koje autor želi da prikaže, ovaj film bi se lako mogao smatrati klasikom žanra.
Glavni junak je borac Mitko Angelov koji tokom jedne bitke biva odsečen od svoje jedinice i napušta položaj. Kasda se vrati, biva osuđen na smrt kao dezerter. Komesar preinačuje tu odluku u naredbu da se Mitko bori goloruk u sledećoj bici i sebi kroz borbu obezbedi oružje što ovaj i učini. Međutim, uprkos tome što je u sledećoj borbi bio pravi heroj, kao jedini preživeli ponovo budi sumnju u jedinici. Opet ga pritvaraju, a na sve to se pojavljuje komandant koji ga je osudio i pita zašto presuda nije izvršena.
PRESUDA je film koji se nadovezuje na više tradicija partizanskog filma. S jedne strane, reč je o filmu o hrabrom i preduzimljivom borcu sa obiljem akcionih scena ali sa druge strane reč je o filmu koji preispituje revolucionarnu pravdu, odnosno njenu "krutost" u pojedinim situacijama. PRESUDA nema fatalizam filma DALEKO JE SUNCE i nekih drugih radova na tu temu, čak bih rekao da je ovaj film mnogo bliži dinamičnom "akcionom" partizanskom filmu, uostalom i Mitko Angelov je takav junak u šarmantnoj interpretaciji Žarka Radića, ali ta "mračna" linija partijske osude je inkorporirana u tu formu.
Za razliku od dekonstrukcije partizanskog narativa kroz postavljanje pitanja revolucionarne pravde, odanosti partiji, ideji, sumnji u eventualnu izdaju i sl. koja je obično imala ishodište u nadovezivanju na egzistencijalističku tradiciju, sukob između Mitka Angelova i starešina više liči na tradicionalni sukob glavnog junaka i nadređenih u hoivudskom filmu, s tim što je ovde ulog junakov život.
Tako i hepiend u kome Mitko biva osuđen na smrt ali jedinica aklamativno odbija da izvrši kaznu, deluje kao reafirmacija uticaja "baze" na "vrhušku", odnosno da solidarnost na terenu može uticati na promene odluka sa vrha.
Popovljev izraz je vibrantan. On nije velemajstor bioskopske akcije ali scene borbe su zadovoljavajuće, a s druge strane vrlo dobro koristi živopisne makedonske lokacije i iz svakog ambijenta izvlači masimalnu sugestivnost. Po produkcionom nivou, PRESUDA spada u "srednju" ligu jugoslovenskog filma toga doba, ali to je ukupno uzev vrlo visok nivo.
Scenario Jova Kamberskog je dinamičan, sa dosta preokreta. Mnogo je zanimljiviji kada prikazuje Mitka Angelova nego pat-poziciju u kojoj su se našli njegovi nadređeni jer u tim scenama kroz dijalog poklušava da dođe do nekakvih "zaključaka" koji ovom filmu nisu potrebni.
Radić je odličan u glavnoj ulozi i prava je šteta što on nije bio kontinuirano aktivan kao leading man jugoslovenske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
Sagitaši juče na Sajmu knjiga/ planeti dosade
http://www.pressonline.rs/zabava/kultura/333664/tribina-o-ekranizacijama-knjizevnih-dela-na-sajmu-knjiga.html (http://www.pressonline.rs/zabava/kultura/333664/tribina-o-ekranizacijama-knjizevnih-dela-na-sajmu-knjiga.html)
FURY Davida Ayera je teska bljuvotina! Kao TO FAST TO FURIOUS na tenkovima... Glupo preko svake mere , teatralno, preproducirano...
Ja stvarno ne znam ko moze da "proguta" onu scenu potencionalnog silovanja, sviranja klavira, przenja jaja, ili scena romanse
-" Imas olovku ?"
-"Pisacu ti!" dobro se ne uzese - momenat kad sam pomislila da je parodija. Pogledajte obavezno, da ne bude da Agota laze!
Borba tenkova je masterpiece!!!
...bolje da sam opet gledala Malog Buda. :)
I meni Fury nije savršeno legao. U principu je dobar film, ima sve delove, lepo je to sastavljeno, i svideće se nekom ko nije gledao šta su majstori ranije pravili. Ali ja sam očekivao više, a dobio nekakav WW2 For Dummies. With Tanks Inside.
I da, tenkovska bitka je verovatno ukradena od nekog Rusa, i zato je dobra.
Quote from: mac on 29-10-2014, 14:40:02
I da, tenkovska bitka je verovatno ukradena od nekog Rusa, i zato je dobra.
Ne znam... moguce. Nikad nisam gledala tenkovsku bitku na filmu :oops: , bar se ne secam. Kad smo kod Rusa jedan od najdrazih mi ratnih filmova je Bondarcukova 9. ceta.
Da se ne kaže da Marvel ne zna kako da udari jagodu na vrh torte, procureo je i trejler za Avengers: Infinity War i, kako je očekivano (i kako bog, DžK zapoveda), ovde se kombinuju likovi iz Avendžersa i Gardijansa, u trejleru se vide Thanos i Ronan, a vidi se bogami i Infinity Gauntlet, na šta publika krene da se oduševljeno dere :lol: :lol:
Marvel's Avengers: Infinity War Teaser Trailer (http://www.youtube.com/watch?v=Uv2NRpG76Pg#ws)
Reprizirao sam BOMBAŠE Predraga Golubovića, jedan od najzanimljivijih partizankih filmova u istoriji tog podžanra. Golubovićev film je poznat po naslovu - BOMBAŠI su bili tzv. "ručna atriljerija" NOV i dosta često su pominjani, a danas kadar iz ovog filma egzistira u jednoj potpuno tendencioznoj i pogrešnoj formi, smešten kao ilustracija stripovske infantilizacije NOB u filmu CINEMA KOMUNISTO Mile Turajlić. Kadar o kome je reč je peckinpahovski slowmotion u kome se Đoko i Kovač, odnosno Bara i Smoki, dobacuju bombama kao žongleri a onda ih bacaju na okupatorski bunker. Ovaj kadar sumira i razigranost i smisao za humor i estetizaciju rara unutar ovog filma i samo neko ko je zalutao u bioskop može da ga iskoristi za ilustraciju "gluposti" partizanskog filma.
BOMBAŠI su u određenom smislu dekonstrukcija partizanskog filma. Formalno, reč je o prilično regularnom, svedenom, partizanskom akcijašu na liniji Hajrudina Krvavca, međutim odnosi među likovima su puni humora kao u buddy vesternima ili policijskim filmovima. Đoko i Kovač su spadala ali i heroji-bombaši, i jednaku energiju ulažu u osmišljavanje raznih psina i napade na neprijatelje.
Međutim, ono što je interesantno jeste strukturalna, produkciona pa i žanrovska paralela koja se može povući između BOMBAŠA i MALOG BUDA. Naime, i BOMBAŠI su nastali prvo kao kratki film koji potom produžen u celovečernji. Završnica BOMBAŠA u kojoj vladaju humor i suptilni suspense, ali ne i akcija, zapavo je bila Golubovićev kratki film. Potom je na osnovu karaktera i postavke razrađeno prvih sat vremena. Kao neko ko je imao iskustva sa takvim zahvatom mogu reći da je Golubović to uradio na uspešan način (i vrlo sličan kao u MALOM BUDU). Naime, uspeo je da dobro analizira ritam kratkog filma i detalje vezane za karaktere i njihove osobine i da ih razigra u uvodnom delu. BOMBAŠI mogu biti korišćeni kao odlična pokazna vežba kako se koncipira film koji će se snimati u iznuđenim etapama ili bazirati na "proširivanju" uspešnog kratkog filma.
BOMBAŠI su zbog svog ikonoklastičnog pristupa NOBu ušli na "mala vrata" ali danas u kinematografiji u kojoj su "mala vrata" redovan modus operandi, ovakav film treba da bude redovan deo filmskog programa kako za studente režije tako i za studente dramaturgije.
Golubović je inače bio vrlo zanimljiv reditelj partizanskog filma a kad je reč o scenarističkom radu, rekao bih da je on možda i najznačajniji scenarista partizanskog filma i to upravo u njegovoj repertoarskoj formi. Golubović je potpisao scenarije za neke od najnapetijih i ikonoklastičnih partizanskih filmova. Njega možemo smatrati svojevrsnim Leoneom partizanskog filma.
BOMBAŠI imaju nekoliko antologijskih komičnih set-pieceova - od scene u bolnici koja kulminira scenom operacije bez anestezije, preko susreta sa majstorom koji pijukom popravlja prugu pa sve do celog finala u vozu.
Golubović u vizuelnom smislu fino vodi film, linijom između konvencionalnog repertoarskog partizanskog filma i suptilnih art house intervencija. Art detalji su prisutni u montaži a ceo postupak vrhuni onim opisanim kadrom.
Jedini element film koja je upadljivo zastareo jeste detalj koji je u vreme premijere bio nov i avangardan a to je moderna kantautorska pesma Borisa Bizetića što je u tradiciji špagetivesrna i Golubović je slično postupio i u CRVENOM UDARU.
BOMBAŠI su odličan jugoslovenski film i bitan naslov partizanskog filma. Međutim, ovaj film ima naročit značaj danas pošto je nastao u okolnostima u kojima se danas češće radi nego onda - glumci su dostupni, neka minimalna sredstva takođe ali pojedini pogledi na film moraju da se probijaju težim putem.
* * * 1/2 / * * * *
Stari se malo šali, a malo se i ne šali kada razmišlja kakve bi filmove snimao sadašnji režim, da je zaintresovan da iskoristi moć kinematografije...
http://starikadar.blogspot.com/2014/10/prazne-price.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/10/prazne-price.html)
Cinično :lol: :lol: :lol: Sad ćeš da vidiš kako će Mali Budo 2 - Budo je porastao morati da ti finansira Crna Gora posle ovog lajanja.
Ako imamo u vidu Vučićevu komunikaciju sa Milom, mislim da će ostati kao i do sada - ni Srbija ni Crna Gora ne finansiraju :)
Eh, sad, hoćeš da kažeš da vaš obračun sa Crnom Gorom u ovom filmu nije bio podržan od strane režima koji samo nastavlja vekovnu srpsku hegemonističku regionalnu tendenciju? Mene možeš da zavaraš ali ne možeš Nenada Polimca!!!!!!*
*Dobro, Polimac nije to baš tako napisao ali sam se iznenadio da nije prepoznao da film nije uvredljiv za Crnogorce.
Polimac je prepoznao neprikrivenu nacionalističku agendu ali on očigledno prati naše aktivnosti i ne stidi se da o tome izvesti!
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Dobra ti je ideja o sutrašnjim novinama. Neki čistač u novinskoj kući redovno pronalazi u gazdinoj fioci tekstove događaja koji tek treba da se dese. Junak prvo postaje nemi svedok, a onda i nevidljivi učesnik tih događaja, recimo spasavajući nevine živote koji bi bili kolateralna šteta. Tokom radnje saznajemo da ti događaji idu na ruku nekoj političkoj figuri koja je spolja gladac, a unutra nije ništa, pa čak ni jadac. Kulminacija nastupa kada junak pročita nasilnu smenu koja više nije na ruku političkoj figuri. Da li će pomoći političkoj nuli, ili dozvoliti da na njegovo mesto dođe nešto drugo? Saznajte u sledećem broju...
Goodfella Kosmajac!
Pogledao sam HWANGJEREUL WHAZEO Sang Jun Parka poznat još i kao FOR THE EMPEROR. Reč je o dinamičnoj ali pretrpanoj, konfuznoj i klišetiziranoj gangsterskoj melodrami o drugorazredniom bejzbol igraču koji počinje da radi za kriminalce a zatim kreće njegov uspon u hijerarhiji podzemlja. Odnosi među likovima su krajnje predvidivi ali su isto tako i nerazrađeni, kao da je Sang Jun Park očekivao da će publika sebe u potpunosti lišiti veziovanja za likove iz ovog filma i da će u nima prepoznati omiljene likove iz prethodnih, boljih filmova i pomisliti da je FOR THE EMPEROR jedan od tih klasika. Nažalost, to prepoznavanje se desilo i FOR THE EMPEROR ne uspeva da izvuče korist za sebe iz neprestanog ponavljanja ranijih obrazaca. Rečju, jedini način da ovakav derivativan film profunkcioniše bio bi da se radi sa punim ubeđenjem a ono je kod Sang Jun Parka izostalo.
Tehnička realizacija je na uobičajenom solidnom južnokorejskom nivou ali FOR THE EMPEROR ne nudi neke naročite domete ni u pogledu akcije niti drugih segmenata gangsterskog života.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam Changov PYOEOK, poznat još i kao THE TARGET. Reč je o rimejku filma A BOUT PORTANT Freda Cavayea. Cavaye je jedan od reditelja čiji se svi filmovi stapaju u jedno gledalačko iskustvo koje nažalost jako teško mogu da rekonstruišem. Otud dobro je da se prisetim šta sam onomad pisao o filmu A BOUT PORTANT pošto se iz tog filma apsolutno više ne sećam...
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2011, 03:06:07
Pogledao sam A BOUT PORTANT Fred Cavayea, aktuelnog francuskog reditelja krimića koji je postigao veliki uspeh i američki rimejk sa svojim filmom POUR ELLE. Moram priznati da me ni sa jednim od ta dva filma Cavaye nije ubedio da ima da pruži išta sem pristojnog ali teško čak i solidnog krimi rada, u kome ne vidim naročite razloge za veću internacionalnu pažnju. Štaviše, mislim da Francuzi i na nivou priča, a naročito na nivou reditelja mogu da ponude mnogo bolje i ubedljivije radove tako da je Cavayeov uspon dosta neobičan. Njegovi filmovi funkcionišu na nivou krajnje bazičnih hičkokovskih zabuna a njegove rediteljske moći čine okolnosti i postupke junaka poprilično neuverljivim.
Otud kao i POUR ELLE, i A BOUT PORTANT vrlo brzo postane neuverljiv, a kada krene da se opterećuje scenama potere i tehnikalija vezanih za samo sprovođenje neke akcije gde Cavaye nažalost nije čak ni prva evropska liga a o svetskoj da i ne govorimo. Amerikanci ipak ovu vrstu filma rade mnogo ubedljivije a Cavaye ne nudi dovoljno nečeg autentično francuskog da bi se nametnuo na tom tržištu.
Inače, paradoksalno, Cavaye kao da stvara imidž prepoznatljivog francuskog reditelja krimića u svetskim okvirima kao što je svojevremeno bio Jacques Deray. Plašim se da takav hype on ne zaslužuje.
Ako svemu tome dodamo da je A BOUT PORTANT praktično repriza zapleta POUR ELLE i da se premisa o mužu spremnom na sve kako bi spasao ženu ponavlja, onda ovo deluje kao repriza jedne, što se mene lično tiče, ne naročito uspele formule, ali čak i da uzmemo uspeh POUR ELLE kao znak da je to sve imalo smisla, svejedno je reč o reprizi.
* * / * * * *
Zvanični južnokorejski rimejk sadrži sve Cavayeove pripovedačke nedostatke, iznad svega tu neoverljivost da neki everyman može da se u sukobu sa kriminalcima i korumpiranim policajcima ponaša kao Jason Bourne. Međutim, za razliku od Cavayea koji zapravo jako mnogo insistira na fizičkim konfrontacijama koje mahom ne ume da realizuje na neki autentičan a često i na iole kompetentan način, Chang barem dobro vlada tehnikom, tako da je THE TARGET kao A BOUT PORTANT na nekim jako dobrim steroidima.
Chang dobro vlada akcijom, južnokorejske lokacije su kao i uvek vrlo zanimljive i bazična neuverljivost snalaženja glavnog junaka u napetoj situaciji lakše može da se zamaskira kada je barem akcija dobra.
Cavaye je iz nekog razloga često rimejkovan i to na raznim meridijanima. Južna Koreja je definitivno mesto gde se njegov izvorni materijal može znatno unaprediti. Nažalost, i dalje tu fali mnogo toga da bi rezultat bio istinski dobar film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SPOMENIK MAJKLU DŽEKSONU Darka Lungulova i moram priznati da odavno nisam pogledao nešto tako odvratno. U ovom filmu je sve grozno a teško je odrediti da li je film gnjecaviji u estetskom ili ideološkom pogledu.
Pođimo od estetike. Lungulova nisam "prepoznao" kao potentnog reditelja lokalnog festivalskog treša kada sam gledao TAMO I OVDE i nikada sebi neću oprostiti taj previd. Taj film je naprosto bio šupalj, nezanimljiv i nije mi predstavio pun sjaj njegove nedarovitosti.
U SPOMENIKU MAJKLU DŽEKSONU imamo posla sa moronom u punoj zrelosti gde Lungulov zapravo pravi rimejk PARADE, ne samo na nivou zapleta već i na nivou glumačke podele (Toni Mihajlovski) i pesme koja sugeriše ponovno ujedinjenje Jugoslovena oko besmislenog cilja (Predinova verzija "Bilećanke"). Naravno, čak i u poređenju sa rediteljski verovatno najslabijim Dragojevićevim filmom, Lungulov je apsolutno inferioran i za mene će ostati misterija kako mu je okolina dozvolila da stavi te detalje samo tri godine posle ovog velikog regionalnog hita.
Doduše, ceo film deluje kao da i nije pravljen za našu publiku, već za strance. Sama struktura je takva da glavni akcenat stavlja na isticanje politički korektnih elemenata - od samog zapleta koji meša jednu internacionalno čitljivu ideju (spomenik Majklu Džeksonu) sa lokalnim trešom, zatim kroz uvođenje hendikepiranog deteta, mladih ekstremnih desničara-rasista, jugonostalgije, kritike korumpirane lokalne vlasti i sve to je izloženo u jednom maksimalno usporenom tempu da gledaoca slučajno ne zainteresuje priča i da ne preskoči neki od "naplaćenih" PC detalja sa liste.
Glumačka ekipa je na papiru odlična, ali je u realizaciji očajna. Glumci nemaju šta da igraju u ovom šupljem materijalu tako da čak ni Boris Milivojević ne uspeva da bude simpatičan, niti Nataša Tapušković uspeva da bude mila, što je minimum koji ovo dvoje glumaca donose bez većih problema, u svaki pa i najgori projekat.
Za razliku od TAMO I OVDE koji je u samom konceptu pokušavao da liči na indie film, sa kamerom koja junake "prati" s leđa, ovde je rediteljski koncept konvencionalan, u stilu "praške škole" ali i sa trećerazrednim nivoom realizacije, mizanscen i dijalozi stvaraju nelagodu koju montaža ne uspeva da ukloni. Scena sastanka u mesnoj zajednici deluje kao jedna od manje uspelih situacija na radničkom savetu u serijama Siniše Pavića a tuča sa pripadnicima "Čiste Srbije" na kraju je jedna od lošije insceniranih situacija tog tipa još od kada su statisti sami sebe prestali da režiraju...
E sad, ako sagledavamo ideologiju ovog filma, a teško je pretpostaviti da on nije baš zbog ideologije uopšte otišao u Karlove Vari ili bilo gde, ona je prisutna na dva nivoa.
Prvi nivo je taj pokušaj da se napravi kopča sa Zapadom kroz temu, ovde je to slučaj Majkla Džeksona i svesna namera autora da na neki način predstavi ovdašnju kaljugu kroz prizmu nečega što bi im bilo vickasto. Artificijelnost svega ovoga je toliko evidentna da je prepoznala čak i Duda Lakić u Politici.
Drugi nivo je sam prikaz Srbije u kojoj je sudeći po ovom filmu nemoguće napraviti išta dobro, divljaju ekstremni desničari, vladaju korumpirani političari i bogataši.
Film inače ima zaplet koji je sličan PARADI a takav je i rasplet. Ne kažem da je publika doživela antiklimaks posle takvog kraja jer film nije zaživeo ni pre toga, ali autor je verovartno mislio da će se publika identifikovati, dakle svog junaka i hepiend je žrtvovao radi stranaca.
Ako je stvarno tako, gde su desničari da spreče prikazivanje ovog filma, i ko su ti korumpirani organi javne vlasti koji su omogućili njegov nastanak?
Pogledao sam THE BABADOOK Jennifer Kent, jedan od najhajpovanijih horor naslova ove sezone. Ako imamo u vidu mali budžet i vrhunsku estetizaciju materijala koji je napravila Jennifer Kent, rediteljski koncept koji je promišljen u svim aspektima, i odlična glumačka rešenja, THE BABADOOK stvarno ima niz aduta. Ono u čemu je slab zapravo jeste sam horor. Naime, THE BABADOOK je prilično eksplicitna priča o ovaploćenju psihičke traume u formi monstruma, o tenziji koja nastaje kada strah postaje ono čega junaci zapravo treba da se boje itd. i to su sve prepoznatljivi motivi koji su u međuvremenu postali svojevrsni žanrovski evergrin.
Problem je u tome što Jennifer Kent uprkos veštoj realizaciji zapravo na nivou celine ne uspeva da dosledno sprovede tu horor dimenziju po čemu njen film podseća na prozu Stephena Kinga, stilski je osmišljen, i u svemu je dobar sem u hororu. Kentova se naprosto ne snalazi sa materijalom, i meša slow-burning horor sa nekonzistentnim filmom, a dečju maštovitost horora koja treba da nas poveže sa Realnim sa infantilnošću.
Međutim, ono što je možda najveći dokaz slabosti kenticinog rediteljskog koncepta jeste arhaiziranost odeće i ambijenta glavnih junaka. Iako se film dešava u sadašnjosti, junaci žive u kući koja kao da je došla do nas iz horora sedamdesetih, tako su i odeveni i opremljeni. Naravno, razne aluzije u pogledu pitanja da li su junaci zapravo još uvek živi i sl. se automatski postavljaju i Kent se sa njima poigrava do tačke u kojoj svi ti elementi postaju prilično proizvoljni i nevažni.
Međutim, ta stiluizacija iz sedamdesetih pokazuje suštinski problem njenog postupka a to je da ona ne može da osmisli ubedljiv horor milje i karaktere izvan nekog od kanonskih horor imaginarijuma po dekadama. Dakle, ona nije sposobna da artikuliše ubedljiv horor sa junacima koji su savremeno obučeni i žive u savremenom ambijentu, i njihovu "horor auru" postiže time što žive u kući iz De Palmine CARRIE.
No, da je film bio u celosti smešten u sedamdesete, ovaj efekat bi bio samo za nijansu manji, ali ne bismo mogli da pobegnemo od toga da Jennifer Kent izbegava da artikuliše savremeni horor milje. Mnogi porede THE BABADOOK sa THE CONJURING i oba filma dele to koketiranje sa epohom, s tim što je THE BABADOOK ipak znatno zanimljiviji.
Glumci su, kako rekoh, odlični i Kent uspeva da sa njima razvije vrlo dinamičan odnos među likovima koji u spoju sa sugestivnom atmosferom pruža određene rezultate. Nažalost, niz fundamentalnih problema u oblasti strave i užasa čini da ovaj film ipak ne bude onoliko važan kao što se priča.
* * 1/2 / * * * *
Iako se sasvim slažem sa ocjenom, ja bih BABADOOK-u dao 3+, što mu dođe isto što i * * 1/2 / * * * *, morao bih da spomenem nešto što za sada mogu da formulišem sam u nizu crtica, a ne nekih sasvim gotovih argumenata.
Prva stvar je ovo oko ovaploćenja psihičke traume, mislim da tu postoji ipak jedna dublja veza, budući da je riječ o ženi reditelju. Nisam siguran koliko joj je horor i suočavanje sa Realnim uopšte cilj, iako pokušavam da učitam vezu sa Shining (klinci prilično liče, vrata se razvaljuju u filmu) i Polanskim, samo u sasvim obrnutom smislu - nema oca. Sem imena oca, ako ćemo da ubacujemo psihoanalitičke termine. Dakle, imaš ženu koja je trudna i koja na dan porođaja gubi muža, umjesto da je taj muž proda matorcima satanistima iz komšiluka.
Ovdje imaš savremenu ženu koja je oslobođena od tog Muškarca, za razliku od Rozmari i Vendi, a koja u stvari ponavlja Džekove greške, iako njega ne bi trebalo da bude, poginuo u saobraćajci. Šta ovo govori o feminizmu koji počinje baš sedamdesetih kada žena snima BABADOOK. All work and no play makes her... Imaš Shining bez muškarca, možda čak i Repulsion bez muškarca. Imaš prilično savremene male momente u filmu, svi ti problemi sa nesanicom, umorom, uzgajanjem djeteta, socijalnim radnicima, tabletama, vibratorima, komentarima na rođendanu u vezi first world problems... meni je sve to vrlo savremeno, a opet pokušava da se poveže sa Polanskim i Kubrikom, da naglasi konekciju.
To svakako jeste poluuspješno. Ali ovo je poluuspješni pokušaj velikog filma, a CONJURING je industrijski kalup. On je sasvim stereotipiziran, a u BABADOOK-u su mi i stereotipi sumnjivi, i infantilni sloj priče je zagonetan, šta će uopšte tu, jel samo zato što ona ne zna da snimi drugačije ili zbog nečeg drugog, itd, itd
A tek kraj, SPOJLER kad sin pita može li on da ga vidi, a majka odgovori ''kad budeš stariji'' (tako sam bar ja zapamtio završetak, izbrisao sam sa harda), šta to uopšte znači, to ne djeluje samo kao pitanje traume, neke tuge, nekog gubitka, više kao pitanje feminizma, nekog odnosa polova, uloge muškaraca...
CONJURING je budalaština na svim nivoima
koja otvoreno "beži" u epohu i onda u njoj ne postiže ništa...
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
One of the big hesitations that "Man of Steel" composer Hans Zimmer had regarding returning for the upcoming sequel "Batman v Superman: Dawn of Justice" is that he's already been down this road before. Specifically he didn't want to create new Batman music after all his work on the scores for Christopher Nolan's Dark Knight trilogy.
Appearing at the premiere of "Interstellar" this week, Zimmer revealed to CBR the solution he eventually came up with to solve the problem - he outsourced the work to his friend Tom Holkenborg (aka. Junkie XL):
"You know something? I have agonized over it. I agonized over it, so much so that finally, I went, I don't want to betray what Chris, James Newton Howard and I did. And so I asked Zack [Snyder] if it would be OK if I called a friend in. And I'm going to be working with Junkie XL, who really is a great friend. He just finished the Mad Max: Fury Road score. I said to him, 'You take care of Batman. I'll do the other guy.' And Zack loved that idea. It's a way out."
Junkie XL has been doing a lot of film score work recently. Along with the upcoming "Mad Max" entry he did the scores for this year's "Divergent" and "300: Rise of an Empire" along with last year's "Paranoia". He also did some additional music work on both "Man of Steel" and "The Dark Knight Rises".
Trejler za novog Blomkampa!
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OXwichuGW28 (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=OXwichuGW28)
Jedna od teza sa tribine na Sajmu knjiga.
http://novipolis.rs/sr/blog/27014/pisana-rec.html
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Ja ovo neću da čitam jer je blago spojlično, ali, evo:
Interstellar Is the Best and Worst Space Opera You'll Ever See (http://io9.com/interstellar-is-the-best-and-worst-space-opera-youll-ev-1654807305)
Ja gledam večeras pa ću onda čitati kasnije. Mejnstrim kritika ga kuje u zvezde (no pun intended) a geekovi kažu da je previše sentimentalan.
U svakom slučaju, INTERSTELLAR je potvrda validnosti Zemeckisovog CONTACTa.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Pogledao sam LA PORTA DEL CANNONE Leopolda Savone, adaptaciju romana Guiliana Friza. Reč je o ratnom filmu snimanom jednim delom u Sloveniji, u koprodukciji sa Triglav Filmom, na sličan način i sa sličnim dometom kao OPERATION CROSS EAGLES. Doduše, LA PORTA DEL CANNONE nema apsolutno nikakvog geografskog dodira sa Jugoslavijom, dešava se mahom u Beču, Budimpešti i Čehoslovačkoj. Ipak, u filmu glumi dosta naših glumaca, među kojima se izdvaja Boris Cavazza u ulozi Đule, vođe mađarskih partizana koji kanališe harizmu kakvu danas recimo ima Matthias Schoenaerts i uspeva da potpuno zaseni italo-lepotana Gianni Garka.
Garko igra fašističkog tajnog agnta koji se ubacuje u Čehoslovačku kako bi eliminisao tamošnjeg antifašističkog vođu ali tokom infiltracije zavoli jednu Jevrejku a potom upoznaje i partizane i menja mišljenje o svemu, pridružujući se postepeno pokretu otpora.
Cela situacija sa Čehoslovačkom, antifašizmom, Mađarskom itd. je istorijski prilično nekonzistentna i film je jako neprecizan u tom pogledu. To meni u principu ne bi smetalo da film ne donosi nekoliko krajnje bizarnih anahronizama usled kojih sam pomislio da se dešava u savremenom svetu, recimo pojava nekih evidentno posleratnih automobila ili mlaznih aviona na civilnom aerodromu koji se ne vide samo po obodu kadra već praktično imaju ulogu u priči. Međutim, ne, film nema dva vremenska toka i ne dešava se u vreme rata i u savremeno doba već je naprosto krajnje nemarno realizovan. To je prilično čudno ako imamo u vidu da se u ovom slučaju prekaljeni Leopoldo Savona pokazao kao prilično pouzdan pripovedač sa nekim vrlo solidnim rediteljskim rešenjima, i smislom za humor.
Film je teško žanrovski odrediti, u njemu ima i trilera i akcije i melodrame i to je takođe prilično čudno ako imamo u vidu Savonin žanrovski bekgraund. Sasvim je moguće da je on upravo sa ovim filmom želeo da napravi žanrovski crossover i stavi priču ispred reopertoarskih zahteva. U tom pogledu, svakako da je tek delimično uspeo.
Od kultnih italo faca u filmu se pojavljuje i Horst Frank, čuveni negativac evropskog filma tog vremena koji nažalost nije napravio crossover u Holivudu. Ipak, zanimljiv je disbalans koji izazove glumac poput Borisa Cavazze kada se pojavi na ekranu nasuprot nesumnjivo iskusnog ali nedovoljno prekaljenog i jednodimenzionalnog Giannija Garka. U tom disbalansu kao da se krije objašnjenje zašto Savona nikada nije uspeo da postane istinski bitan italo-reditelj niti da se Garko izbori za mesto istinski bitne italo-face.
* * / * * * *
Imaju li snage za još jedan klasik?
http://www.darkhorizons.com/news/34579/pacino-de-palma-reunite-on-retribution (http://www.darkhorizons.com/news/34579/pacino-de-palma-reunite-on-retribution)
Holi fak! Nadam se da imaju jer ovo zvuči kao kombinacija iz snova sa sve predloškom i njegovim Alchajmer sabplotom.
Quote from: crippled_avenger on 06-11-2014, 11:25:23
U svakom slučaju, INTERSTELLAR je potvrda validnosti Zemeckisovog CONTACTa.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Kontakt je remek-delo, a videcemo kako ce Nolan da se pokaze.
http://www.novosti.rs/vesti/scena.147.html:518360-Oliver-Stoun-snima-film-o-Putinu-Hocu-da-prikazem-ugao-gledanja-o-kome-Amerikanci-ne-zele-ni-da-cuju (http://www.novosti.rs/vesti/scena.147.html:518360-Oliver-Stoun-snima-film-o-Putinu-Hocu-da-prikazem-ugao-gledanja-o-kome-Amerikanci-ne-zele-ni-da-cuju)
QuoteThis marks the second project Pacino and De Palma have been linked to recently, the other being "Happy Valley" about Penn State head football coach Joe Paterno.
Опа бато! Питам се ко ће да игра Сандуског и колико ће простора да добије тај интересантни лик :-)
Nolanov najveći doprinos kinematografiji ostaje to što je producirao MAN OF STEEL a potom i režije MEMENTO, PRESTIGE i INCEPTION.
INTERSTELLAR je tužni podsetnik na Warnerovu riznicu i naslove THE RIGHT STUFF, CONTACT i GRAVITY.
Sent from my iPhone using Tapatalk (http://tapatalk.com/m?id=1)
Dobro, srećom, imamo Star Wars da mu se radujemo:
Epizoda sedam će se zvati Star Wars: The Force Awakens (https://www.yahoo.com/movies/heres-your-new-star-wars-title-101936106652.html)
INTERSTELLAR je film koji počne odlično i dok traje na Zemlji, obećava da će biti dostojan naslednik CONTACTa. Nažalost, kada junaci odu u svemir, film se raspada na elementarne čestice i pretvara se u jednu neobičnu vrstu blokbastera u mome zapravo nema puno blockbusting momenata ni u vizuelnom ni u emotivnom ni u glumačkom pogledu.
INTERSTELLAR najbolje stoji ako se gleda kao novi Warnerov film koji sumira dostignuća tog studija u domenu popularizacije puta u svemir. U njemu se mnogu prepoznati tragovi THE RIGHT STUFFa, CONTACTa i GRAVITYja. Nažalost, od Nolana su nasleđeni samo problemi, odnosno preuzeto je sve ono što je bilo mana filmova kao što je INCEPTION.
Sećate se kako je u INCEPTIONu svakih dvadesetak minuta film zastajao da bi gledaoci prošli kroz tutorial da shvate šta se dešava na ovom "nivou"? E, INTERSTELLAR je u celom drugom i trećem činu praktično jedan veliki tutorial u kome sve stoji u pogledu odnosa među likovima pa čak i priče a talože se "propozicije igre" koje do kraja filma i važe i ne važe, a u tom pogledu su naročito osetljive montažne sekvence gde s jdne strane u svemiru vreme prolazi znatno sporije, ali u montažnoj sekvenci gotovo da postoji rakord između dešavanja u svemiru i onoga na Zemlji.
Inače, te paralelne montaže i montažne sekvence su jedna od neuralgičnih tačaka filma i nije mi do kraja jasno kakvu vrstu paralele je Nolan želeo da postigne na taj način, naročito jer ceo film govori o nekim kvantnim skokovima čija je osnovna karakteristika da je nemoguće povlačiti paralele.
Završnica filma je bazirana na preokretu koji je jasan od početka ali je realizovan u duhu lude hrabrosti. Nolan naime ulazi u završnicu koja parafrazira Kubrickovu 2001 a onda ima hrabrosti da je malo dramski razradi i naravno ta situacija je priličan trainwreck.
Kraj filma u sebi spaja nehotičnu morbidnost i potpunu idejnu konfuziju kakvu je samo Spielberg umeo da proizvede u danima kada je radio recimo A.I. Mlak emotivni odjek takve završnice, ne samo u odnosu publike prema likovima već i likova jednih prema drugima pokazuje da je Nolan potpuno ispustio "ljudski faktor" a da ga nije zamenio lepim prizoprima i uzbudljivom akcijom.
Ako izuzmemo početak koji je režiran sigurno i napisan dosta bistro i sa neobičnim smislom za humor, posle odlaska u svemir INTERSTELLAR ulazi i u potpunu žanrovsku konfuziju, smenjuju se situacije od kojih nijedna nije rađena sa punim ubeđenjem niti je za te scene jasno koja od njih zapravo treba da bude ADUT filma i okosnica njegove bioskopske atraktivnosti. tako imamo diskusije koje evociraju CONTACT samo bez istinske misterije i intrige, imamo McConaugheya koji kanališe Rusta Cohlea i Chucka Yeaghera iz THE RIGHT STUFF i imamo par napetih situacija sa svemirskim brodovima koje deluju kao nedorasli GRAVITY rip-off.
Problem sa ovim scenama je u tome što sve one deluju kao filler dok se čeka "glavna stvar" a te stvari naprosto nema.
INTERSTELLAR je daleko od dobrog filma ali barem zalužuje priznanje da u svom trajanju od skoro 170 minuta barem nikada nije dosadan.
* * / * * * *
Stari se bavi povezanošću pritiska na medije i slavskog diskursa...
http://starikadar.blogspot.com/2014/11/slavska-trpeza.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/11/slavska-trpeza.html)
pokazalo se da su u političkoj teoriji svi basarijanci, prihvativši koncept ''demokratske diktature''
samo, ja sam sve manje uvjeren u to da su ''mehanizmi drugačijeg razmišljanja'' uopšte postojali, a ne da su naprednjaci u stvari dos-ovske mehanizme samo poboljšali i učvrstili, te su ovi ili upali u sopstvenu jamu ili s oduševljenjem prihvatili apgrejdovani mehanizam koji su sami i smislili. Sadržaj se mijenja, forma je zadržana.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2F10xwvmw.jpg&hash=c0b002ba3d6cfea212207ed4603c04bccd955363)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftapatalk.imageshack.com%2Fv2%2F14%2F11%2F07%2Fa1781c4bdf0709ca777802ada5d733ec.jpg&hash=f597e071bdde160cc674f4fc7124f5fa5af21d0e)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam VDOVSTVO KAROLINE ŽAŠLER Matjaža Klopčića. Reč je o zanimljivom filmu smeštenom u slovenačku provinciju u kome se prepliću pesimizam i naturalizam Crnog talasa sa razigranom, humorističkom vizurom reditelja Praške škole.
Sama fabula je crnotalasovska. Naslovna junakinja je razvratna udovica koja posle smrti svog muža-pijanca postaje meta svih muškaraca u maloj slovenačkoj varoši ali i žrtva iznuđenih veza sa pogrešnim muškarcima.
Milena Župančič ima težak glumački zadatak i sa njim se nosi relativno uspešno. Dok se vrlo sigurno snalazi u scenama u kojima je akcenat na čulnosti, scene Karolininog pijanstva su uvek na granici uverljivosti. Srećom, Klopčič uspeva da kroz češku razigranost proizvede efekat košmara u kome je Karolina okružena "demonima", ljudima koji imaju minimum ljudskosti i još manje pozitivnih osobina.
Zanimljiv je način na koji naizgled vesela rekonstrukcija varoškog života uspeva da stvori utisak košmara kada se na nivou priče izmeni predznak dešavanja, i u tom pogledu Klopčič nudi nešto novo u našoj kinematografiji. Takva rediteljska rešenja nisu korišćena sa takvim efektom.
Zanimljiv je i prilično otvoren, deklarativni otklon prema sećanju na revoluciju, kako u formi partizanskih filmova, tako i društvenih narativa koji "ne pomažu" marginalcima i ne popravljaju im "život".
Od muškaraca u Karolininom životu, najzanimljiviju kreaciju napravio je Boris Cavazza, latinski zavodnik sa mračnom tajnom koji pokušava da se sakrije od svoje istinske pozicije iza urednosti, talenta za pevanje i šarma. Radko Polič je takođe interesantan kao pohotni radnik koji se često laća harmonike.
Klopčičev film ima zanimljivu atmosferu, uspešno stvara efekat košmarne egzsitencije i unosi neke inovacije u crnotalasovsku estetiku. Svet to postiže uz dobre nastupe personality actora koji su svoje kvalitete stavili u fukciju priče i rediteljskog koncepta.
* * * / * * * *
Pogledao sam NAHRANI ME Z BESEDAMI Martina Turka. Reč je o mešavini melodrame i okultnog trilera u kojoj melodrama odnosi prevagu, ali se poneki melodramski detalj režira sa intenzitetom trilera. Reditelj i scenarista Martin Turk se opredelio sa rašomonski prilaz priči, nudeći tri ugla gledanja na iste događaje, i u strukturalnom pogledu ovaj eksperiment ima određenog smisla jer prve dve priče "podgrevaju misteriju" a treći ugao gledanja je i razjašnjava.
U pogledu napetosti, možda i najsnažniji segment jeste naizgled najpitomiji - o boravku žene sa ćerkom kod senilne svekrve - dočim su uvodni detektivski segment i završni "okultni" zapravo jači u domenu melodrame.
Film je zanmljiv ali ne i sasvim uspešan na nivou vođenja priče. Međutim, kroz svoju svedenost uspeva da se nametne kao pristojan "mali regionalni film". Ono što ga na tom putu jako remeti jeste Turkova malograđanska estetizacija junaka. Ovo je jedan od onih filmova u kojima su junaci savršpeno ispeglani i spavaju obučeni u dnevnu odeću a i kada se skinu u opižamu izgledaju kao da su izašli iz televizijske reklame.
Kod Turka su čak i beskućnici besprekorno dizajnirani, u idealno odabranu odeću beskućnika.
Takav dizajn produkcije dosta ometa ukupan utisak i stvari čini neubedljivim.
Boris i Sebastian Cavazza igraju oca i sina koji polaze u potragu za nestalim drugim sinom koji je netao u Italiji istražujući Isusov rukopis. Dosta biografskog se može učitati u njihov odnos na ekranu ali glumački, Boris i Sebastian nažalost ne pružaju zbir svojih talenata već nude jedan zanimljiv ali ipak osrednji nastup, sa dosta praznog hoda i promašenih prilika.
* * / * * * *
A few weeks ago, we reported that Will Smith, Tom Hardy, and Margot Robbie (The Wolf of Wall Street) was close to signing on to Suicide Squad, a film director David Ayer describes as "The Dirty Dozen with supervillains." Hot on the heels of learning that Jared Leto is being courted to play The Joker, we have now learned from sources that Robbie will play Harley Quinn. For those who don't know the character, she was introduced in Batman: The Animated Series as the Joker's girlfriend/henchwoman, and has gone on to become a popular rogue/anti-hero in her own right. This will be the first time the character has ever been portrayed on the big screen.
Hit the jump for more. Suicide Squad opens in 2016.
harley-quinn-joker-alex-rossComic book fans know Harley Quinn by name, but the average moviegoer might look at her and wonder, "Why did they create a female Joker?" Her origin is tied in with the Clown Prince of Crime, and while I don't know how far Suicide Squad will delve into their history, it's necessary to have the two together.
I'm a big fan of Harley Quinn, and I'll be the first to admit that's kind of fucked up since she relishes her an abusive relationship. She's another one of the Joker's sick jokes since she was a psychiatrist at Arkham Asylum (her real name is "Harleen Quinzel") who tried analyzing the Joker, and he psychologically manipulated her into being infatuated with him. The best Harley Quinn stories have managed to balance both the tragedy of her situation with the character's lighthearted nature.
As for Robbie, I don't know if she's a good fit because I don't know how they're writing the character for the movie. Is she supposed to be "grounded"? How do you re-dress a character who first appeared wearing a jester's hood, white pancake makeup, and a black-and-red leotard? I'm sure it's possible; I'm just curious to see how they'll handle it.
No matter the depiction (and I assume it will be reasonable and not this), casting Robbie is a smart move on the production's part. She got people's attention with Wolf of Wall Street, and with upcoming roles in Focus, Tarzan, Z for Zachariah, and The Taliban Shuffle, she should be a bigger name by the time Suicide Squad rolls around.
Pa ovo kao da aludira na Kathryn?
Reports emerged last month that Warner Bros. Pictures was seeking a female director to handle their upcoming stand alone "Wonder Woman" movie starring Gal Gadot.
Filmmaker Lexi Alexander, who has been one of the few women to helm a comic book adaptation ("Punisher: War Zone"), has revealed to Forbes that an offer is out to someone but she won't name names for now:
"If she says yes, everybody will be very happy, including me. Still, I don't see at this point why anyone would say yes. There is huge pressure. If [a female director] does fail, then all of a sudden it's 'all women suck at directing.'"
Alexander says she has not been approached for the film and has discouraged her managers from putting her name in the hat: "I can't say they wouldn't consider me, but they haven't reached out."
At last report the rumored shortlist for the gig included the likes of Kathryn Bigelow ("Zero Dark Thirty"), Catherine Hardwicke ("Twilight"), Mimi Leder ("Deep Impact") and Michelle Maxwell MacLaren ("Breaking Bad").
Vojvodin povratak u par reči:
[At the big conclave/street gang meeting, Cyrus, the boss of the street gang appears]
Cyrus: [yelling] Can you count, suckers? I say, the future is ours... if you can count!
[a couple of soldiers cheer for Cyrus]
Cyrus: Now, look what we have here before us. We got the Saracens sitting next to the Jones Street Boys. We've got the Moonrunners right by the Van Cortlandt Rangers. Nobody is wasting nobody. That... is a miracle. And miracles is the way things ought to be.
[Few more soldiers cheering for Cyrus]
Cyrus: You're standing right now with nine delegates from 100 gangs. And there's over a hundred more. That's 20,000 hardcore members. Forty-thousand, counting affiliates, and twenty-thousand more, not organized, but ready to fight: 60,000 soldiers! Now, there ain't but 20,000 police in the whole town. Can you dig it?
Gang Members: Yeah.
Cyrus: Can you dig it?
Gang Members: Yeah!
Cyrus: Can you dig it?
Gang Members: YEAH!
[shouting and Cheering]
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam A HARD DAY Seong-hoon Kima, dinamičan i duhovit južnokorejski triler o korumpiranom policajcu koji na dan majčine smrti zgazi čoveka i biva raksrinkan od strane Unutrašnje konrole. Nevolje se gomilaju, policajac pokušava da ih prevaziđe ogromnom žrtvom i počinje da prerasta u simpatičnu figuru.
Dok filmove o antiherojima u centru često krasi cinizam, A HARD DAY je više oslonjen na ironiju i priču o odvratnom junaku koji do kraja filma uspeva da se izbori sa još većom odvratnpšću okoline.
Seong-hoon Kim odlično vodi priču a u scenama suspensea pokazuje da izvanrtedno vlada fundamentima. Perverzno uživanje u potapanju junaka i napete situacije podsetilo me je na De Palmu. Doduše, razlika je u tome što Seong-hoon Kim iako govori o "privatnim poslovima" glavnog junaka ipak ne iskoračuje suviše iz domena policijskog filma.
Ako imamo u vidu da je u Južnoj Koreji nedavno rimejkovan Fred cavaye, ovaj film je najbolji primer da tamošnja kinematografija nema potrebe da uvozi strani suspense.
* * * / * * * *
Ovo zvuci bas zabavno!!!!!!!!!!!!!!
Quote from: Agota on 12-11-2014, 19:13:16
Ovo zvuci bas zabavno!!!!!!!!!!!!!!
3+ po gulovoj skali
"Terminator: Genesys" star Jai Courtney is in talks for a major role in Warner Bros.' "Suicide Squad" that could prove to be Batman villain Deadshot, sources tell Variety.
Tom Hardy, Will Smith, Margot Robbie and Jared Leto are also in various stages of discussions to join the super-villainous movie, which is being written and directed by "Fury" filmmaker David Ayer.
"Suicide Squad," produced by Charles Roven, will be released in summer 2016.
Warner Bros. had no comment on this story.
Based on the DC comic book, the story centers on the team of super villains who are given a chance at redemption by the government. The catch: Their mission will probably kill them all.
Warner Bros. is courting Leto to play the Joker in the film, Robbie for Harley Quinn and Hardy for Rick Flag, a founding member of the Suicide Squad. As for Smith, it's uncertain which character he will play, but sources say it's likely the Flash nemesis Digger Harkness a.k.a. Captain Boomerang.
Jesse Eisenberg's Lex Luthor, who co-stars in "Batman v Superman: Dawn of Justice," may also join the film.
Though the character of Deadshot isn't as well known as Lex Luthor or the Joker, he's a key villain in the "Batman" comic book universe. Also known as Floyd Lawton, Deadshot has a major death wish and a strong bond with Catwoman, although there's been no confirmation yet that Catwoman will make an appearance in the pic.
WB could obviously give Deadshot and other "Suicide Squad" members their own standalone films should the super-villain movie prove a success.
As for Courtney, "Suicide Squad" would mark yet another major Hollywood franchise the Australian has landed in a short amount of time. He broke out as John McClane's son in "A Good Day to Die Hard" and followed that up as a villain in "Divergent," with plans to reprise the role in "Insurgent," which bows next year.
He also plays Kyle Reese in the next "Terminator" pic, "Terminator: Genisys," which opens next summer and co-stars Emilia Clarke as Sarah Connor and Jason Clarke as her son, John.
Courtney is repped by UTA, Silver Lining Entertainment and Morrissey Management.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sources tell Variety that "Breaking Bad" producer/director Michelle MacLaren is in talks to direct "Wonder Woman," starring Gal Gadot.
Charles Roven will produce the Warner Bros. and DC standalone film with a tentative release date of June 23, 2017.
Warner Bros. had no comment on this story.
Plot details of the Wonder Woman feature are unknown. It's also unclear whether or not this will be an origin film since the Wonder Woman character will first make her appearance in "Batman v Superman: Dawn of Justice," which opens in March 2016.
Warner Bros. CEO Kevin Tsujihara recently announced the DC slate at an investor meeting last month, which includes new DC/Justice League films from Batman, The Flash, Green Lantern, Aquaman and more.
Over the years there have been many attempts to produce Wonder Woman film adaption of the popular comic book character, with "The Avengers" director Joss Whedon most recently flirting with the project.
WB also seems to be emulating what Universal did with "Fifty Shades of Grey" by hiring a female director to tackle the female-centric material.
MacLaren, repped by ICM Partners, has made a name for herself in television over the past couple of years with hit shows like "Game of Thrones," "The Walking Dead" and "Breaking Bad." Given the cinematic feeling of her TV episodes, the leap to big-budget makes even more sense.
According to sources, Warner Bros. EVP of Production and Development Greg Silverman has always been a fan of MacLaren's work and had been trying for awhile to find the right project for her.
Gadot, star of "Wonder Woman," is expected to star in two more Justice League films in addition to "Batman v Superman" and the "Wonder Woman" standalone.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam GUARDIANS OF THE GALAXY Jamesa Gunna, i mislim da je ovo jedan od vesnika sumraka civilizacije u kome se nalazimo. Potresno je gledati jedan od najgledanijih filmova godine koji se obraća deci i mladima koji je u samoj svojoj postavci toliko okrenut prevaziđenim starim tekovinama nečijeg tuđeg detinjstva. Naravno, zar nisu još serijali blaženopočivšeg studija Republic zapravo bili osnov za filmove koje su sedamdesetih i osamdesetih snimali Lucas i Spielberg? Svakako da jesu, ali su u tim slučajevima oni preuzimali uzore iz tih serijala, modernizovali ih, dodavali im čak još jedan sloj, i reinterpretirali njihove kvalitete u skladu sa novim tehnološkim trendovima. Pa čak i u tom slučaju, kada je ta tendencija rezultirala klasicima ne možemo se oteti utisku da je rezultat bio davanje A-tretmana B-materijalu i da je to na duže staze nepovratno infantilizovalo Holivud i dovelo do globalnog slabljenja uticaja filma i povećanja njegove komercijalne eksploatacije u isto vreme.
Kad govorim o slabljenju globalnog uticaja onda pre svega mislim na žanrovsko raslojavanje u kome čak i filmovi sa najvećim komercijalnim rezultatima poput GUARDIANS OF THE GALAXY uspevaju da budu najgledaniji zato što imaju najveću ciljnu grupu a ne zato što su najšire prihvaćeni. Otud savremeni Holivud teško može da generiše nove odgovore na klasike kao što je GONE WITH THE WIND.
U tom miljeu pojavljuje se GUARDIANS OF THE GALAXY, film koji ne samo da je oslonjen na stare filmove već zapravo ni ne nudi ništa novo u njihovoj realizaciji kao što su radili Spielberg i Lucas. U suštini, GUARDIANS je preuzimanje raznih obrazaca postolovnog filma sedamdesetih i osamdesetih kao i space opera iz tog perioda, uključujući i njihov dizajn. Ono što bi u odnosu na tu vrstu filma bio savremeni odgovor u ravni Spielbergovog i Lucasovog bio je THE FIFTH ELEMENT, film koji danas izgleda kao klasik vrhunske ozbiljnosti i umetničke ambicije. James Gunn međutim ne snima to, on donosi neku "bajatu maštu", ponovo oživljava i likove i dizajn iz starih filmova, sa tom razlikom što ih "osvežava" upotrebom novih specijalnih efekata, premda je to osveženje načinio Besson u ELEMENTu.
Gunn u pogledu estetike, sada ne polemišem sa stripom jer sa njime nisam ni upoznat, zapravo snima svojevrsni visokobudžetni produžetak SPACE TRUCKERSa Stuarta Gordona, i uopšte cele te Blue Moon estetike. Razlika je u tome što su ljudi iz Blue Moona snimali u starim kostimima i setovima jer su ih kupovali na đubrištu a Marvel ih rekonstruiše za veliki novac ali to je zapravo to.
Iako ne mogu reći da je Gunnov film sumrak civilizacije u "Velikom stilu", ne mogu prikriti da sam uprkos ovim tmurnim mislima prilično uživao u filmu.
Jako mi je žao što je strip diktirao određena dramaturška dupliranja kao što je recimo lik Draxa koji je suvišan kada je tu Groot, ali mi je žao i zbog određenih strukturalnih problema a to je da film nema celovitu i zaokruženu priču u kojoj elementi uvedeni na početku imaju znatniju ulogu jna kraju, u kojoj se priča neumitno razvija i kreće prema razrešenju, a ne da u svakom trenutku zapravo može da se završi itd. GUARDIANS OF THE GALAXY je skup situacija koje su povezane labavim narativom čija je ključlna a zapravo najslabija tačka negativac.
GUARDIANS OF THE GALAXY ima problem negativca koji je vrlo sličan prvom Abramsovom STAR TREKu. Uprkos činjenici da svojim supermoćima može da parira glavnim junacima, kao karakter je bled i krajnje statičan, i zbog svoje zle namere koja je više deklarativna nego aktivna, deluje slabije. Premda, zanimljivo je da negativca igra Lee Pace koji je iste godine pružio vrlo zanimljivu enigmatičnu ulogu u seriji HALT AND CATCH FIRE, dočim ovde igra karikaturu zlog vladara, i fino sublimira lutanje glumaca između umetnosti i potpune budalaštine.
Uprkos svemu ovome što u normalnim okolnostima ne bi smelo da se dopustui u ovako skupom filmu, lagao bih kada bih rekao da nisam uživao u GUARDIANS OF THE GALAXY. Chris Pratt je neočekivano izrastao u vrlo milog leading mana koji zbilja uspeva da pridobije simpatije publike, a Gunn odlično koristi njegov spoj komičarskog talenta i fizičke pripremljenosti. Gunn znalački, uvek na ivici parodije vodi scene koje smo videli stotinama puta i čini ih relevantnim upravo time što se podmsehuje njihovim klišeima, što bi činila i publika. Međutim, iako bi svakako bilo vrednije da je svaku od njih uspeo da oživi i realizuje sa punim ubeđenjem, dobro je što im se ne podsmeva već im se smeje zajedno sa junacima.
Ukratko, Gunn uspeva ono što je većini Marvelovih najskorijih filmova izmicalo a to je da razvije likove, da ih učini simpatičnim, da veže publiku za njih, više kroz humor nego kroz herojstvo ali ukupno uzev ima i jednog drugog. U tom smislu je upadljivo da Marvel zapravo u svojim superherojskim filmovima uprkos opštim estetskim problemima koji te filmove zapravo dovode u pitanje na nivou forme, ponajviše ima problem da izgradi HEROJE. Gunnu to uspeva i to dobro rukovanje "ljudskim faktorom" je dovelo do dobrih rezultata.
Dobro postavljeni likovi rezultirali su i mnogo boljom akcijom nego u recentnim Marvel ekranizacijama. Gunn je postavio likove pa mu samim tim nije bilo teško da uspostavi i njihovu vizuru unutar akcionih scena, kao i da izgrađuje njihov odnos kroz akciju i naravno, odmah se to osetilo i na ekranu, gledaoci su mnogo angažovaniji kada krenu obračuni. Rekao bih isto tako da je sa fokusom na likove i njihovu ulogu u akciji, Gunn izbegao puno repeticije i film ima pravu meru što se tiče vizuelnih nadražaja koje nudi i trajanja koje je krajnje uviđavno.
Specijalni efekti su savremeni ali je dizajn retrofuturistički i naslonjen na pulp i stripovsku tradiciju. U tom smislu, Gunnu je bilo nešto lakše jer je imao tu mogućnost da svoje strip-junake postavi u svemirsku avanturu, dakle nije imao izazov da ih uklapa sa realizmom svakodnevice na Zemlji. Sličnu "olakšicu" imao je i Matthew Vaughn u X-MEN: FIRST CLASS kada ih je pomerio u epohu a ovog puta Gunn je preuzeo njegovog DPa.
Posle gledanja filma LUCY napisao sam
Quote from: crippled_avenger on 22-08-2014, 04:17:02
Isto tako, pokazuje da je Luc Besson, što je pokazao i sa FIFTH ELEMENTom i dalje jedan od najboljih reditelja za tretiranje stripovske stilizacije i šteta je što on verovatno nema volje da se bavi tim ekranizacijama jer mislim da bi mnogi imali šta da nauče od njega.
GUARDIANS OF THE GALAXY i LUCY su ove godine dodatno razradili ovu tezu da je Luc Besson u stvari ključni reditelj strip-ekranizacija našeg doba iako se njima praktično ne bavi. Gunn po svojim dometima svakako nije uspeo da prodre u suštinu kao Besson ali je imao dovoljno sreće i dovoljno pameti da gorku pilulu sumraka savremene kinematografije umota u preslatku glazuru, i da uprkos opštem utisku da nije dobro što strip-ekranizacije dominiraju na blagajnama, u slučaju GUARDIANS OF THE GALAXY bude jasno zašto je tako, i da simpatični junaci i humor budu razlog, a to su aduti koji nikada ne bi trebalo da izađu iz mode.
* * * / * * * *
Robert Zemeckis's Contact Is the Proto-Interstellar
By Nick Schager
Moviegoers can watch a film about intergalactic exploration, full of journeys through wormholes, visits to otherwordly shores, and questions about man's place in the universe and his relationship to God. It's the story of an intrepid person of science driven by an unquenchable thirst for knowledge and a resolute, deterministic belief that, as a species, we must push ever forward in order to understand ourselves, our world, and the infinite space that surrounds us. Concerned with courage and sacrifice, it's rooted, emotionally, in the bond shared between a father and daughter, and the way that love speaks to issues of reason, faith, and progress.
No, not Christopher Nolan's heavily hyped latest. Rather, I'm referring to its undeniable spiritual predecessor: 1997's Contact.
Robert Zemeckis's odyssey is the proto-Interstellar, a saga that shares with Nolan's movie not only subject matter and countless plot details, but also a star (Matthew McConaughey) and a producer (Lynda Obst), the last of whom was an initial collaborator with noted author and astrophysicist Carl Sagan on his original screenplay treatment in 1979. When that project failed to get off the ground, Sagan reformatted the idea into a 1985 novel that would, years later, form the basis for Zemeckis's film. Before that came to fruition, however, Contact went through its fair share of production speed-bumps, not least of which were numerous rewrites of Sagan's script and, more problematic still, the firing of George Miller (Mad Max, Babe) after the director had worked on the movie for two years. That dismissal eventually paved the way for Zemeckis (who had previously turned the post down) to helm the endeavor, and to employ Sagan as a consulting advisor up until his death, mid-production, in late 1996.
Sagan's main contribution was injecting a sense of wondrous awe about the vast universe and its many mysteries into his story, whose basic outline concerns a scientist named Dr. Ellie Arroway (Jodi Foster) who, while working with SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence), receives a communication from deep in space. This discovery is met with excitement by scientists (such as Ellie) who view it as an opportunity for investigation and discovery. But it's a cause for alarm from government bigwigs (e.g. James Woods's National Security Advisor) who fear that the aliens are broadcasting plans for war — their first signal is a retransmission of Hitler's 1936 Olympic Games commencement speech — as well as from religious kooks who think that scientists are incapable of properly communicating with higher powers. Straddling those lines is Palmer Joss (McConaughey), an anti-technology spiritual advisor to President Clinton, who falls for Ellie during an early encounter and, later, challenges her where's-the-proof disbelief in the Almighty.
What ensues is a story about scientific ethics, potential fraud, risks taken for the greater good, and wormhole-facilitated voyages that might create enormous temporal shifts (i.e., Ellie is cautioned that a four-year trip to the distant star Vega, where the transmission originated, might actually span 50 years back on Earth). Consequently, it's not hard to see why Contact's producer Lynda Obst was drawn to Interstellar, which shares all of those characteristics, as well as a narrative that argues that the most transcendent force in the universe, the one that crosses all space-time boundaries (including death), is a daughter's love for her father. Unlike in the bro-centric Interstellar, Contact addresses that element from the daughter's POV, and first emerges during scenes of a juvenile Ellie bonding with her dad (David Morse). Widowed (like McConaughey in Interstellar), Morse's father encourages Ellie's love of astronomy and CB radio broadcasting, and it's his absence that haunts her even after she grows into a fiercely determined professional who, at every turn, is pitted against a paternalistic boss (Tom Skerritt) intent on taking credit for her triumphs.
If those similarities mark Contact as Interstellar's own figurative father figure, so, too, does the film's celebration of mankind as a race unwilling to accept that it's powerless over its fate. Upon her father's death, Ellie rebuffs a priest's comment that "Sometimes we have to accept it as God's will," and as an adult professional, she refuses to be cowed or trampled by her male adversaries. She's a figure of staunch, defiant individualism. And even though Contact eventually has her experience something that she can't empirically prove — thereby forcing her to admit that some implausible truths must simply be taken on faith — she remains throughout a voice of hopeful, boldly-going-where-no-one-has-gone-before reason. As such, she's the optimistic contrast to the religious-zealot terrorists (Jake Busey) who would halt intergalactic travel and the narrow-minded government agents in league with conservative pious cretins (Rob Lowe) whose response to evidence of alien life is to wonder whether the beings even believe in God.
Contact tries to bridge the divide between faith and science by contending, finally, that both can — and, in many cases, must — coexist, a notion that also comes through in Interstellar's gonzo third-act plummet down its own pseudo-spiritual wormhole. That McConaughey (as Palmer Joss) embodies Contact's have-it-two-ways attitude is thus a further, fitting conduit between Zemeckis and Nolan's films, which also both utilize cutting-edge aesthetics on a grand scale. Be it an opening three-minute reverse-zoom from the Earth to the cosmos — which, in 1997, was the longest all-CG scene in movie history — or a pair of beautiful mirroring shots following Ellie running through a house and a satellite station (respectively), Zemeckis's artistry is at once imposing and subtle. Even without the IMAX proportions available to Nolan, Contact stands as a technologically breathtaking blockbuster that marries all manner of disparate imagery, from traditional compositions to computer-generated spectacles to TV-filtered action that includes cleverly reconfigured vérité footage of President Clinton commenting on the alien communiqué.
If Contact stumbles during its somewhat-infamous climax on an alien beach, which is undone by atypically shoddy effects and a surplus of cornball sentimentality, it nonetheless exudes the very type of ambition that Ellie shows throughout her own story. It's a work of science fiction that stirringly synthesizes the intimate and the epic, casting space inquiry and exploration as a natural extension of our need to know, to evolve, and to attain some sort of kinship with our environment, and those who inhabit it, and a condemnation of those forces, be they scientific, military, or religious in nature, that would stymie such efforts. A complex and heady film about finding oneself by venturing to the far corners of the galaxy, it is, like Interstellar, ultimately an optimistic portrait, not only of life on other planets, but on this one as well.
http://www.vulture.com/2014/11/contact-interstellar-matthew-mcconaughey.html (http://www.vulture.com/2014/11/contact-interstellar-matthew-mcconaughey.html)
Quote from: crippled_avenger on 13-11-2014, 13:07:16
Jako mi je žao što je strip diktirao određena dramaturška dupliranja kao što je recimo lik Draxa koji je suvišan kada je tu Groot, ali mi je žao i zbog određenih strukturalnih problema a to je da film nema celovitu i zaokruženu priču u kojoj elementi uvedeni na početku imaju znatniju ulogu jna kraju, u kojoj se priča neumitno razvija i kreće prema razrešenju, a ne da u svakom trenutku zapravo može da se završi itd. GUARDIANS OF THE GALAXY je skup situacija koje su povezane labavim narativom čija je ključlna a zapravo najslabija tačka negativac.
GUARDIANS OF THE GALAXY ima problem negativca koji je vrlo sličan prvom Abramsovom STAR TREKu. Uprkos činjenici da svojim supermoćima može da parira glavnim junacima, kao karakter je bled i krajnje statičan, i zbog svoje zle namere koja je više deklarativna nego aktivna, deluje slabije. Premda, zanimljivo je da negativca igra Lee Pace koji je iste godine pružio vrlo zanimljivu enigmatičnu ulogu u seriji HALT AND CATCH FIRE, dočim ovde igra karikaturu zlog vladara, i fino sublimira lutanje glumaca između umetnosti i potpune budalaštine.
O, hvala Allahu da neko na svetu ovo uviđa.
Pogledao sam BEFORE I GO TO SLEEP Rowana Joffea, ekranizaciju romana S.J. Watsona. Joffe je sa ovim filmom potpuno zaokružio svoju tranziciju iz pozicije scenariste u poziciju reditelja i uprkos ranijim obećavajućim radovima sada nudi i zaokruženo delo koje ne samo da ima svoje mesto na rpertoaru već i spada u deficitarnu grupu trilera koji se obraćaju odrasloj publici.
Nicole Kidman, Colin Firth i Mark Strong čine glumački nukleus ove priče o ženi sa amnezijom koja kreće na terapiju ne bi li počela da se seća vrlo krupnog dela svog života koji je zaboravila posle teške povrede glave. Naravno, ono čega treba da se seti je takvo da se sve pretvara u triler.
Da se film ne bavi pitanjem sećanja, i da se toliko ne oslanja na fleševe prošlosti, mada ne i flešbekove per se, mogao bi se definisati kao hitchcockovski rad. Međutim, Hitchcocka je ipak definisalo manipulisanje neznanjem junaka, dočim Joffe u svom postupku drži i publiku u neznanju. Uprkos tome što je razrešenje filma BEFORE I GO TO SLEEP bazirano na "red herring" rešenjima i preokretima, film se nikada ne svodi na senzacionalizam i radikalno izmicanje tla ispod gledaočevih nogu.
Joffeov rediteljski postupak u vizuelnom pogledu je siguran, sveden, i za razliku od tipičnih filmova u kojima scenaristi pokušavaju da se istaknu "vizuelnim pripovedanjem" time što snimaju jako puno detalja i namerno insitiraju na prevazilaženju dijaloga kao izražajnog sredstva, vrlo je odmeren, precizan i ne beži od izgovorene reči i kao načina da se prenese informacija i kao dela zvučne slike.
BEFORE I GO TO SLEEP je uspešan primer onoga što kolokvijalno nazivamo "malim" filmom. Sudeći po odzivu u Tuckwoodu sinoć, zvezde mogu da privuku pažnju i da dobro podrže ovu izumiruću vrstu na repertoaru.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 13-11-2014, 15:47:18
O, hvala Allahu da neko na svetu ovo uviđa.
Uviđaju i drugi, ali im je irelevantno. :lol:
Drago mi je što je i kripl na ispravnoj strani, ukupno uzev, glede Guardiansa!
Dok pratimo rasplet slučaja Beko, Stari o Vojvodi.
http://starikadar.blogspot.com/2014/11/povratak-vojvode.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/11/povratak-vojvode.html)
sve više razmišljam da je bolje bilo da je Šešelj osvojio vlast 1990. godine
ako ništa drugo, za jedan mandat bi se desilo sve ono što se desilo u zadnjih 20 godina, i od 1994. bi imali anno zero, stalan ekonomski rast i šta sve ne
Cerović već dugo nije među živima, ne znam da li bi sad mislio da je bolje 25 godina tihog mrcvarenja ili blic krig na svim nivoima
mislim, naravno da bi Srpska teško opstala sa Šešeljom u Beogradu, jasno je to meni, nije ovo šbbkbb, postoji niz argumenata koji uvijek govore protiv Šešelja, nego govorim u načelu - evropske zemlje koje su imale žestoki, beskompromisni nacionalizam, apsolutno su bolje prošle, dugoročno gledano
a kilavo uvijek ostaje kilavo
sjeverna Italija je bila i leglo fašista i ekonomska i demokratska kičma Italije nakon svjetskog rata, a južna Italija tugaljiva u fašizmu, nesposobna u demokratiji, korumpirana državna uprava, mafija i sveopšta zaostalost
"Šešelj jeste uticao na raseljavanje nesrpskih sela, ali je tek prozapadna ekonomska politika učinila da čitavi predeli opuste."
Технички нокаут! Ово ћу цитирати прозападњацима.
Ovo Stanko a ne Stojan Cerović. A i Stojan nije baš tako dugo mrtav...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Pizzobatto on 14-11-2014, 22:10:55
sve više razmišljam da je bolje bilo da je Šešelj osvojio vlast 1990. godine
ako ništa drugo, za jedan mandat bi se desilo sve ono što se desilo u zadnjih 20 godina, i od 1994. bi imali anno zero, stalan ekonomski rast i šta sve ne
Cerović već dugo nije među živima, ne znam da li bi sad mislio da je bolje 25 godina tihog mrcvarenja ili blic krig na svim nivoima
mislim, naravno da bi Srpska teško opstala sa Šešeljom u Beogradu, jasno je to meni, nije ovo šbbkbb, postoji niz argumenata koji uvijek govore protiv Šešelja, nego govorim u načelu - evropske zemlje koje su imale žestoki, beskompromisni nacionalizam, apsolutno su bolje prošle, dugoročno gledano
a kilavo uvijek ostaje kilavo
sjeverna Italija je bila i leglo fašista i ekonomska i demokratska kičma Italije nakon svjetskog rata, a južna Italija tugaljiva u fašizmu, nesposobna u demokratiji, korumpirana državna uprava, mafija i sveopšta zaostalost
...ovaj Cerović, Stanko Cerović, je živ, verovatno si ga pomešao sa Stojanom, ništa strašno, dešava se počesto...
...umalo pa sinhronicitet...
mea culpa, trebalo mi je odma biti sumnjivo da je to Stojan rekao, mada u načelu stoji ovo o nacionalizmu
no, 9 godina je mnogo, prije 9 godina su mnogi mogli da misle ovako kao Stanko
sad sam ih pogodio 8-)
Pogledao sam THE GUEST Adama Wingarda, pokušaj da odigra sličan gambit kao njegov parnjak sa scene Jim Mickle u filmu COLD IN JULY. THE GUEST doduše nije smešten u epohu ali ima sličnu retro-estetiku. Nažalost, za razliku od Micklea, Wingard se opredeljuje za koketiranje sa treš aspektima repertoarskog B-filma osamdesetih bez ikakve ideje kako da to produbi ili nadgradi, i kada se ta ispraznost spoji sa krajnje jednostavnom postavkom kroz koju je takođe želeo da aludira na osamdesete i kroz smeštanje svega u savremeni milje, bez onih aduta koje može proizvesti imaginarijum epohe, dobijamo THE GUEST. Lišen harizmatičnih glumaca kakve su imali autori ovakvih filmova pre tridesetak godina, tipova poput Rutgera Hauera ili Kurta Russella, THE GUEST je potpuni promašaj, koji u svoju odbranu jedino može staviti evidentan pokušaj pastiša i omaža i time se distancirati od "pokušaja da se snimi dobar film".
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ST. VINCENT Theodorea Melfija, još jedan od filmova u kojima Bill Murray igra džangrizavog matorca u komunikaciji sa decom. Ovog puta, Melfi ide utabanim mejnstrim putem, i ST. VINCENT je besramno sentimentalan film, do tačke u kojoj čak ni džangrizavost Murrayevog lika ne može da mu da bilo kakvbu oporost. Čak naprotiv, ST. VINCENT podseća na elegične priče iz čitanke za osnovnu školu kroz koje se deca upoznaju sa gorkim aspektima života pre nego što im se oni zbilja dese. U tom smislu, rekao bih da ovaj film nije toliko za Murrayevu publiku koliko baš za decu osnovnoškolskog uzrasta gde Murray može da posluži kao jedan fini upmarket glumački ukras.
Melfijeva režija je konvencionalna, bez ikakvih promašaja ali i bez velikih pogodaka. Zanimljivo je da Murray nije toliko u centru pažnje Melfijevog rediteljskog koncepta, tako da je film podjednaki showcase i za talentovanog dečaka-glumca Jaedena Lieberhera koji će od ovog filma zapravo i imati više koristi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam STARRY EYES Kevina Kolscha i Dennisa Widmyera. Nažalost i pored prilično solidnog rediteljskog umeća koje su pokazali ovi momci u pogledu insceancije, vizuelnog koncepta i rada sa glumcima, kao i sveukupnog produkcionog dizajna, reč je o jednom ispraznom indie hororu koji je dobar u svim apsektima osim u domenu priče. idejnosti i samog horora.
Prava je šteta što su ovi autori verovatno želeli da zloupotrebe horor žanr i da ga iskoriste kao sud u koji će izliti svoju žučnu kritiku filmske indusrije u kojoj se još ni nisu 'leba najeli. Alex Essoe je sjajno odigrala glavnu ulogu i ima sve fizičke atribute kraljice vriska ali i sve glumačke atribute indie heroine pa je prava šteta što njena posvećena i jako dobra centralna uloga nažalost nije iskorišćena unutar neke osmišljenije ideje.
Film govori o neafirmisanoj glumici koja ide na audicije i na razne časove ali živi od kelnerisanja. Kada dobije ponudu slavnog horor studija (sic!) ispostavlja se da je vrlo nepristojna. Međutim, kada pod uticajem droge ipak odluči da je prihvati, život je kliza niz neki dosta klišetiziran put body horrora - otpadaju nokti i kosa, ispadaju zubi, kreću crvljanja i krvarenja, rečju business as usual a kasnije usledi i nekoliko ubistava.
Nažalost, ovaj film ne zna šta da radi ni sa svojim hororom ni sa svojim likovima a samim tim i odlična atmosfera ostaje neiskorišćena i devalvirana. Naročito bih istakao Alex Essoes kojoj bi ovaj film mogao biti dobar showcase iako se svake godine pojavi po nekoliko glumica ovog profila.
STARRY EYES je naišao na iznenađujuće i nezasluženo dobro prihvatanje kod kritike, tako da će ekipa možda imati više koristi nego što je kvalitet filma. Ne mogu reći da je ta korist nezaslužena opošto su zanatske veštine reditelja i glumaca očigledno daleko iznad dometa ove celine.
* * / * * * *
Ne sećam se da li sam ovde već kačio ovu listu svih superherojskih filmova u našoj predvidivoj budućnosti. Čisto da se vide razmere mjehura:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi57.tinypic.com%2F2dvqsfr.jpg&hash=96193b1d3dea1ad1646792fbd50eecf269e27e04)
Ken Takakura, who first rose to stardom in the 1960s playing yakuza outlaws, but later became Hollywood's go-to actor for made-in-Japan films, died on Nov. 10 at age 83 of malignant lymphoma. A private funeral had already been held when the Japanese media broke the story today.
The legendary actor most recently starred in "Dearest" and Zhang Yimou's "Riding Alone for Thousands of Miles." Western audiences best know Takakura for his roles in Ridley Scott's "Black Rain" and 1992′s "Mr. Baseball."
Born on Feb. 16, 1931 in Fukuoka, Japan, Takakura entered the Toei studio in 1955 after graduating from Meiji University. His breakout role was as an escaped prisoner in Teruo Ishii's 1965 hit "Abashiri Prison," which was loosely based on Stanley Kramer's 1958 "The Defiant Ones." The film spawned a long-running series, while Takakura churned out hit after hit for Toei in the remainder of the decade and beyond. Usually playing stoic loners who move into action only after repeated provocations, Takakura became an iconic figure for a generation of Japanese moviegoers, much as Clint Eastwood did in Hollywood.
Takakura played a version of this character in Sydney Pollack's 1974 "The Yakuza," with a script co-written by yakuza movie aficionado Leonard Schrader, together with Pollack and Robert Towne. By this time, however, Japanese moviegoers had tired of Takakura's brand of gang actioner, whose good guys followed a code of yakuza chivalry routinely disregarded by the more realistic hoods of Kinji Fukasaku's popular 1973 "Battles without Honor and Humanity" and its sequels.
Even before leaving Toei in 1976 Takakura had begun moving away from his signature yakuza genre, playing a bankrupt-businessman-turned-extortionist in the 1975 Junya Sato thriller "The Bullet Train." In the remainder of the 1970s and after he appeared in a succession of starring roles, including an ex-con journeying to reunite with his wife in Yoji Yamada's 1977 hit "The Yellow Handkerchief." Based on a story by Pete Hamill, the film was remade as a 2008 film of the same title by Udayan Prasad, with William Hurt starring in the Takakura role. Takakura also played a veteran dog handler in the 1983 Koreyoshi Kurahara smash "Antarctica," which set a record as the highest-earning Japanese film of all-time that was only surpassed by Hayao Miyazaki's animation "Princess Mononoke" in 1997. "Antarctica" was remade as the 2006 "Eight Below," with Frank Marshall directing.
In 1989 Takakura appeared in "Black Rain" as a forbearing Japanese cop assigned to deal with Michael Douglas's hot-tempered detective, who is after an escaped yakuza played by Yusaku Matsuda. He followed with a similar role as a pro baseball manager dealing with Tom Selleck's spoiled former major leaguer in the 1992 Fred Schepisi comedy "Mr. Baseball."
After the turn of the millennium, Takakura appeared only in a handful films, including 2005′s "Riding Alone for Thousands of Miles" and his 205th and last film, Yasuo Furuhata's 2012 "Dearest," playing a retired prison counselor making a journey of remembrance to the port where his deceased wife was born.
From 1959 until their divorce in 1971 Takakura was married to singer Chiemi Eri, but they had no children.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, vidim da će pripadnik handžar-divizije Baron Zemo biti negativac u CAPTAIN AMERICA 3? Po imenu zvuči kao da ga je osmislio Nele Karajlić :)
Da, iako zvuči kao golden age lik, njega su Lee i Kirby smislili za svoj Avengers rad, dakle, za klasičan silver age strip... Pretpostavljam da kad se na engleskom ovo izgovori kao Zimou, to zvuči manje bosanski :lol: :lol: :lol:
Pogledao sam KRISTY Ollyja Blackburna,
Pamtim njegov debi i o samom Ollyju tada sam kazao...
Quote from: crippled_avenger on 15-11-2008, 15:54:41
Pogledao sam DONKEY PUNCH Olivera Blackburna.
Ono što je vrlina filma DONKEY PUNCH je odlična fotografija i solidna režija, kao i izvesna dinamičnost događaja. Naravno, to što se nešto stalno dešava ne znači da film nije povremeno dosadan ali ta dosada ne proističe iz sporosti ili odsustva dešavanja nego iz banalnosti radnje koja je poverena junacima.
Ipak, DONKEY PUNCH je pristojan debi za Olivera Blackburna koji ima dar za pravljenje atraktivnih filmova i u budućnosti bi mogao biti solidan profi. Ono gde je njegov film pao su ipak elementi koji se inače ne sreću često i koji su karakteristični za vrhunske majstore.
* * ½ / * * * *
KRISTY je definitivno korak napred, mada iste 2014. godine, Olly ima još jedan sjajan rad, tri epizode serije GLUE. No, kad je reč o KRISTY imamo posla sa jednim izuzetno atraktivno režiranim slasherom na tragu filma THE PURGE ali bez Blumove svedenosti, i oskudice, iako je ovaj film suštinski vezan za jednu lokaciju sa raznovrsnim objektima unutar nje. Međutim, u Blackburnovoj egzekuciji ove premise nema nikakve oskudice, film je bogato snimljen, sa vrlo efektnom fotografijom, obiljem pozicija kamere koje čine da u montaži film dobije punu dinamiku, i da lokacije budu iskorišćene u filmu-potere visokog tempa.
Blackburn u ovom filmu uvodi slasher u domen survival filma koji je postao vrlo aktuealn u poslednjih par godina sa naslovima kao što su GRAVITY i LONE SURVIVOR. Činjenicu da junakinja "preživljava" tako dugo pravda time što su ubice pripadnici sekte kojima je cilj da se "poigraju" sa lovinom a ne da je zakolju po kratkom postupku.
U pogledu dramaturgije, film stavlja osnovni akcenat na poteru i scene suspensea, međutim Blackburn vrlo korektno rešava pitanja postojanja policije i drugih osoba/ slučajnih prolaznika/ porodice & prijatelja tako da ovo srećom nije slasher smešten na mestu gde nema mobilnog dometa, ili su policajci toliko glupi da budu ubijeni s leđa, a opet na kraju obrni-okreni sve pada na pleća glavne junakinje.
Inače, naslovni lik (u izvesnom smislu naslovni) igra Haley Bennet, teen zvezda koju sam zapazio u filmu MUSIC & LYRICS a onda izgubio iz vida. Uprkos tome što ne donosi upečatljivu rolu sasvim je solidna u Blackburnovom sistemu i odgovara na sve izazove koji su pred njom postavljeni, i na kraju uspeva da stvori i identifikaciju kod publike. No, ostaje žal što ovu ulogu ne igra neka poznatija/ perspektivnija glumica čime bi KRISTY možda dobio i veće priznanje i jaču distribuciju.
Sadržaj očigledno nije primarni adut ovog filma. Međutim, Blackburn toliko vlada forma da suspense i potera postaju sadržaj. U tom rizičnom pokušaju da se formom nadoknadi sadržaj Blackburn uspeva i potvrđuje da je uprkos svojoj spotty karijeri reditelja i scenariste, 2014. godine sa serijom GLUE i filmom KRISTY konačno izašao na pravi put.
Šteta je što zapravo ova vrsna mišićavog, old school suspense filmmakinga više nema svoje mesto u horor-ponudi holivudskih studija koji su pošli nekim čudnim high concept putem slično indie hororu i negde na tom putu zagubili zanatsku kompetentnost.
* * * / * * * *
Кена Такакуру највише памтим из трилогије о Мусаши Мијамоту.
Sad kreće takmičenje u tome ko ga manje pamti iz BLACK RAINa... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja tu pobeđujem bez borbe, kao Nole, pošto sam vizionarski odbio da gledam Black Rain u brojnim prilikama koje su se pružale. Sad vidimo da to nije bilo besmisleno inaćenje kako su moji neprijatelji zajedljivo tvrdili.
Mehmete, ti si jedan od onih koji su se smorili što je Yusaku Matsuda snimao BLACK RAIN umesto da se leči.
BLACK RAIN je klasik. Svako malo ga repriziram i sve mi
je bolji.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Variety
Navigation Menu
HOMEDIGITALNEWS
Sony 'Powers' Up its First Scripted TV Series on PlayStation
EMAIL
PRINT
+
TALK
NOVEMBER 18, 2014 | 01:25PM PT
Can the superhero series become the first series to break out on a videogame console?
Marc Graser
Senior Editor
@marcgraser
Taking the long road from script to screen is not uncommon in Hollywood, but Brian Michael Bendis' "Powers" is notable for more than just its 14-year development journey at Sony Pictures. In 2001, the studio thought the graphic novel had potential as a movie, but that plan didn't get far. Ten years later, "Powers" got another shot as a TV series, with Charles S. Dutton and Lucy Punch in the lead roles, but FX declined to order the pilot to series.
But just when Bendis thought he may have exhausted his options, Sony presented an unexpected third possibility: The conglomerate's gaming console, PlayStation, wanted to stream the scripted drama series.
Bendis, who serves as one of the series' executive producers, believes the property is finally launching where it was meant to. "It just feels right," he said. "There's a huge overlap between comicbook fans and gamers."
Bendis isn't the only with something to prove: PlayStation itself is out to demonstrate it can accomplish what no other consoleyet has: successfully launch an original series the way Netflix and Amazon have done. While PlayStation offers a platform as comparably massive as those other tech giants, this is the same territory where another gaming juggernaut, Microsoft's Xbox, beat a hasty retreat earlier this year amid the kind of corporate slump that has gripped Sony of late as well.
SEE MORE:Why Xbox Was Always Going to Struggle Making Original Shows
But when the series bows this winter (exact date still to be determined), PlayStation is hoping "Powers" not only will enhance the console, but will help the company upsell PlayStation Plus memberships —- $50 annual passes that will provide access to episodes of the show, along with Sony's menu of free games, additional online multiplayer modes, PlayStation Store discounts and online storage across the PS4, PlayStation 3 and PS Vita systems.
"Number one for us is to promote the PlayStation business and PlayStation Plus," said John Koller, VP of platforms marketing at Sony Computer Entertainment America, who is overseeing the original programming foray for the conglomerate. "There's a financial and marketing win in launching ("Powers") the right way."
A dark, R-rated tale about two homicide detectives assigned to investigate cases involving people with superhuman abilities, "Powers" boasts a cast of familiar faces, including Sharlto Copley ("Elysium"), Eddie Izzard, Noah Taylor ("Almost Famous"), Susan Heyward ("The Following") and Michelle Forbes ("Chicago Fire"). "Game of Thrones' " veteran David Slade directed the first two of "Powers' " 10 hourlong episodes. While Sony is not divulging the program's actual budget, it's said to be comparable to most primetime cable series —- in the neighborhood of $2 million per episode
Sent from my iPhone using Tapatalk
Reprizirao sam SUPER Jamesa Gunna, nezavisni film iz 2010. godine, svojevrsnu indie parafrazu Millarovog KICK-ASSa koji je u to vreme takođe dobio svoju ekranizaciju. Iako KICK-ASS nije deo Marvelovog univerzuma jeste pobočno Marvelovo izdanje, i uprkos tome što se SUPER ne bavi nekom temom koja je ekskluzivna samo za Millara, zanimljivo je kako je na kraju svega Gunn završio režirajući GUARDIANS OF THE GALAXY.
Naime, moglo bi se reći da je SUPER bio uvod u nešto što će dostići svoj vrhunac u GUARDIANSima, Marvelovoj ekranizaciji, odnosno da će Gunnovo interesovanje za strip-mitologiju od alternativnog korena doći do krajnje mejnstrim konsekvence. Međutim, niti je GUARDIANS superherojski film per se jer su glavni junaci ljudi koji nemaju supermoći a ostalo su vanzemaljci i božanstva koja takođe imaju moći u skladu sa svojom genezom, i zapravo se ne kostimiraju izvan običaja kultura iz kojih dolaze, niti je SUPER nudio interesovanje za superheroje u pravcu njihove afirmacije već upravo dekonstrukcije.
U tom pogledu Vaughn je prešao drugačiji put. On jeste posle KICK-ASSa snimio X-MEN: FIRST CLASS, ali je to bio prirodan razvoj, da se od priče o dečaku bez supermoći koji postaje superheroj pređe na priču o par excellence superherojima koji su i biološki superiorniji u odnosu na ljude, dakle čije je herojstvo esencijalizovano. Vaughn je dakle prošao put konstrukcije herojskih identiteta od pretvaranja junaka bez moći u heroja, do pretvaranja mutanta u običnog "ljudskog junaka".
U Gunnovom slučaju, SUPER je bezobrazan mali indie film koji prikazuje superherojstvo kao vid društvene patologije indukovane šund-literaturom i religijskom mitologijom koja je prožela popularnu kulturu. Kada je izašao MAN OF STEEL uostalom dosta se govorilo o hrišćanskoj simbolici u filmu a u SUPERu Gunn se poigrava sa "hrišćanskim" superherojem koji u televangelističkoj emisiji preuzima kostim superheroja kako bi širio konzervativne i hrišćanske vrednosti.
Iako SUPER ne osporava postojanje društvenih problema kroz prikaz junaka koji iživljava svoje pravedničke afekte u popularnoj formi superherojstva, na prilično jasan način secira i kritikuje moralnu, religijsku, kulturalnu i seksualnu politiku superherojstva. I naravno, relativnu "mekoću" superherojskog ili pak estetizovanog "kickassovskog" nasilja, zamenjuje sirovim mada opet ne manje grotesknim indie nasiljem. Na kraju, film odlazi u pravcu treš estetike koja je Gunnu poznata iz dana kada je radio za Tromu.
Šta je Gunna onda preporučilo Marvelu koji je sada u Disneyevom vlasništvu? S jedne strane, Gunn je radio na vrlo komercijalnom serijalu SCOOBY DOO za Warner, dakle ume da sarađuje. Određeni amblinovski small town dar u žanrovskom pogledu pokazao je u filmu SLITHER koji je uostalom imao i major distribuciju i podsetio je na neke simpatične klasike tog podžanra kao što je TREMORS. Uostalom, i sa malim budžetom filma SUPER pokazao je da ume da snimi dinamičan, duhovit film sa intenzivnim akcionim prizorima.
Dakle, SLITHER i SUPER su potvrda profesionalnog standarda. Kad je reč o idejnom standardu, međutim, Gunn svakako nije reditelj koji kao Vaughn konstituiše filmske heroje, i Marvel ga je verovatno i angažovao zbog tog anarhičnog, dekonstruktivističkog pristupa. To je dalo vrlo šarmantne rezultate u GUARDIANSu uprkos brojnim dramaturškim i fundamentalnim estetskim nedostacima. Međutim, uprkos tome što je GUARDIANS simpatičan film, upadljivo je da Marvel u svojoj Disney inkarnaciji upadljivo ne angažuje reditelje koji uverljivo konstituišu heroje i njihov univerzum, i da Fox sa Singerom i Vaughnom recimo radi to mnogo bolje.
Gunn je međutim, za razliku od Braće Russo na primer, bio kocka koja se isplatila i snimio je i duhovit i simpatičan i uspešan film, naprosto jer je talentovan reditelj. Međutim, to što je kocka uspela ne znači da Marvelov odabir reditelja nije zapravo pogrešan.
* * * / * * * *
Universal has tapped Lone Survivor's Peter Berg to direct the true story of the capture of Joaquín Guzmán Loera, the notorious and seemingly uncatchable Sinaloa cartel leader known as El Chapo. Project is being scripted by Oscar-nominated writer Craig Borten, who is developing the tale with Berg based on Patrick Keefe's May New Yorker article The Hunt for El Chapo.
Related
Mark Wahlberg & Peter Berg Are Bionic Duo On Inflation-Adjusted 'Six Billion Dollar Man'
Guzmán rose up through the ranks of the Mexican cartels in the 1970s and '80s to head the powerful Sinaloa drug empire, making his riches on the tons of cocaine he moved from Colombia into the United States. He escaped from a maximum-security prison with the help of a vast network of associates and influence; in 2011 he was ranked the 10th-richest man in Mexico, valued at $1 billion. Guzmán finally was arrested in a federal operation earlier this year that was celebrated on Twitter by Mexico's president.
Bergalso will produce for his Film 44 banner, with Keefe aboard as co-producer. UTA brokered the deal.
20th Century Fox has moved fast to acquire rights to Boston Marathon spec "Boston Strong" with "Safe House" filmmaker Daniel Espinosa in talks to direct, sources confirm.
Hutch Parker and Dorothy Aufiero will produce the drama, which is based on the book by Casey Sherman and former Boston Herald reporter Dave Wedge.
"Boston Strong" follows the massive manhunt to apprehend the two men believed to be responsible for the bombings, as well as examining the city's reaction following the events.
Casey Affleck had originally been attached to star in (as well as produce) the real-life drama, but his deal eventually fell apart, according to insiders.
"The Fighter" screenwriters Eric Johnson and Paul Tamasy wrote the script. The duo optioned the rights in July 2013.
EOne Television had also been attached to the project last April on to develop it as a miniseries, but those plans fell apart earlier this summer.
Espinosa, who is repped by UTA and Magnolia Entertainment, is currently in post-production on the Summit thriller "Child 44″ starring Tom Hardy.
Johnson and Tamasy are repped by Gotham Group and CAA.
HBO has announced that is developing "Cortes," a high-profile drama series about Spanish conquistador Hernan Cortes who brought the Aztec empire to its knees.
Filmmaker Martin Scorsese is set to direct the pilot and executive produce the series alongside "Mississippi Burning" scribe Chris Gerolmo and actor Benicio Del Toro. Del Toro himself is said to be interested in starring as Cortes.
The series will have three leads, the other two being Mayan woman Malinche who helped Cortes, and Aztec leader Montezuma whom Cortes befriended and ultimately had executed.
The series will explore his legacy and actions which, whilst extending the power of the Spanish Empire and winning Mexico for Spain, also saw him committing mass murder and wiping out one of the most famous civilizations in history.
Laura Bickford, Rick Yorn and Emma Tillinger Koskoff will also executive produce.
Electric shock study suggests we'd rather hurt ourselves than others (http://news.sciencemag.org/brain-behavior/2014/11/electric-shock-study-suggests-wed-rather-hurt-ourselves-others)
QuoteWhen it comes to profiting from pain—in this case, via electric shocks—people are more likely to harm themselves than others.
If you had the choice between hurting yourself or someone else in exchange for money, how altruistic do you think you'd be? In one infamous experiment, people were quite willing to deliver painful shocks to anonymous victims when asked by a scientist (http://news.sciencemag.org/scientific-community/2014/10/seven-creepiest-science-experiments). But a new study that forced people into the dilemma of choosing between pain and profit finds that participants cared more about other people's well-being than their own. It is hailed as the first hard evidence of altruism for the young field of behavioral economics.
Human behavior toward others is hard to predict. On the one hand, we stand out in the animal world for our altruism, often making significant sacrifices to help out a stranger in need. And all but the most antisocial people experience psychological distress at witnessing, let alone causing, pain in others. Yet study after study in the field of behavioral economics has demonstrated that we tend to value our own needs and desires above those of others. For example, researchers have found that just thinking about money makes people behave more selfishly (http://news.sciencemag.org/2006/11/money-and-me-me-me).
To try to reconcile the angels and devils of our nature, a team led by Molly Crockett, a psychologist at the University of Oxford in the United Kingdom, combined the classic psychological and economics tools for probing altruism: pain and money. Everyone has their own pain threshold, so the first task was a pain calibration. Researchers administered electric shocks with electrodes attached to the wrists of 160 subjects, starting at an almost imperceptible level and amping up until the subject described the pain as intolerable. (For most people, that threshold for pain is similar to holding your wrist under a stream of 50°C water.)
Then the team drew pairs of subjects randomly and sat them down in front of a computer. Each person knew of the existence of the other but did not see him or her. One of the pair was randomly chosen to be the "decider" in a series of trials. The decision involved how many electrical shocks would be doled out, either to the decider or to the anonymous receiver. Both people knew that the shocks would be at a level that had been established during calibration as "mildly painful but not intolerable."
Those zaps came with price tags. The total amount of money that could be gained in a trial varied from about $0.15 to $15, but there were always two deals to choose from. The decider might have to choose, for example, between doling out seven shocks for $10 versus doling out 10 shocks for $7. Or sometimes the shocks were cheaper in bulk: You could dole out seven shocks for $10 versus 10 shocks for $15. No matter who got the shocks—the computer told the decider who would get the shocks—the decider always got the money.
A computer algorithm adjusted the price ratios over the course of the trials to home in on the costs associated with people's preferences. Those monetary values served as a proxy measure of how much people cared about harm to themselves versus harm to others. If the pessimistic view of human nature is true, people should be more averse to shocking themselves—and so be willing to make less money—as compared with shocking others.
But the opposite happened. The study's participants did not like the pain of receiving a shock, because they were willing to make about $0.30 less money per shock on average to receive fewer of them. But people were willing to lose twice that amount, $0.60 per shock, to hurt an anonymous other less (http://www.pnas.org/cgi/doi/10.1073/pnas.1408988111), the team reports online today in the Proceedings of the National Academy of Sciences.
The next step, Crockett says, is to do the experiments while scanning people's brains to "investigate how these [moral] computations go awry in disorders like psychopathy."
"This is a landmark study," says Johannes Haushofer, a psychologist at Princeton University. The result is "both obvious and surprising." Intuition dictates that people should be willing to give up some money to avoid the distress of hurting someone. But "despite decades of research, the effect had not previously been demonstrated," he says. It may be possible to tap into this altruism simply by reminding people in positions of power—from chefs to politicians—of the painful consequences of their decision to cut corners.
Ovo je vrlo zanimljiv podatak. Naročito ako povrediš sebe da bi proverio da li još uvek osećaš...
Navodno bi ovo Mel trebalo da režira:
Oscar-nominated scribe Terry Rossio ("The Mask of Zorro," "Deja Vu," "Pirates of the Caribbean") has come onboard Warner Bros. Pictures and Team Downey's action adventure "Yucatan" which is being shaped as a potential Robert Downey Jr, star vehicle.
Based on a 1700-page treatment written by iconic actor Steve McQueen in the late 1960s, the story involved a renegade salvage expert's search for Mayan treasure in the Yucatan Peninsula.
Rossio and Downey Jr. are said to be using the original premise as a jumping-off point for a mind-bending adventure story. Rossio takes over from Anthony Peckham who previously had a go at the script.
Uuuu. Stiv Mekvin, RDDŽ i Mel spojeni rukom sudbine. Pratićemo!
Pogledao sam 100 YEARS OF EVIL Erika Egera i Magnusa Oliva, švedsko-američki mockumentary o jednoj od najtrošenijih tema u ovoj vrsti filma, posle dolaska vanzemaljaca - a to je premisa da je Hitler živ. Eger i Oliv snimaju film koji pokušava da bude i mockumentary i dosta brižljivo pravi lažne materijale ali istovremeno idu i pravcem found footage trilera.
Na kraju, segment u kome film ponajviše posustane jeste upravo pseudo-dokumentarni segment, dok u domenu found footage trilera uspeva da se održi do samog kraja, mada ne na nivou filmova kao što je CONSPIRACY.
U jednom trenutku ideja da je Hitler živeo u Americi postaje vic, i to je u duhu ovog filma koji koketira sa komedijom, međutim, na kraju ipak remeti mehaniku dela. Susreti Hitlera sa grupacijama koje je proganjao nose određenu pregnantnost ali kasnije ideje da je bio preteča McDonald'sa i da je pravio paralelni program odlaska na Mesec sa NASAom, nemaju podjednak efekat.
Eger i Oliv u ovom filmu pokazuju da umeju da izgrade dobru atmosfe5ru i da izvuku autentičnost iz ekipe okupljene da glumi. Isto tako, vrlo dobro se snalaze na lokacijama. Ipak, umerena potrošenost koncepta da je Hitler i dalje živ i ova mockumentary/ found footage forma pokazuju da je u određenom smislu ovaj film više pozivnica za neke nove poslove nego što je samostalno delo.
Ipak, svi oni koji pretenduju da uđu u žanrovski film i ljubitelji teme, definitivno treba da ga pogledaju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRASH Stephena Daldryja, adaptaciju romana Andy Mulligana koju je napisao Richard Curtis. Nažalost, reč je o čudnom promašaju - internacionalnoj produkciji smeštenoj u Brazil i odigranoj na portugalskom koja je namenjena publici van Brazila, ali ne sa ciljem da publika uživa u filmu već sa ciljem "podizanja svesti" o problemu korupcije i represije u ovoj regionalnoj sili koja sve više pokazuje zube SAD.
Richard Curtis, jedan od mojih omiljenih scenarista, nažalost vrlo često "pere" svoju savest ovakvim "angažovanim" projektima i to su mu redovno najslabija dela. Primer je TV film o malariji MARY AND MARTHA.
Za razliku od MARY AND MARTHA koji je suv angažovani pamflet, TRASH je ipak film ali ostaje duboko u senci Danny Boylea i SLUMDOG MILLIONAIREa jer naprosto nije dovoljno kvalitetan da prožme lokalnu kulturu i ornamentalnost sa zapadnim stilom filmmakinga.
"Pokroviteljski" likovi i role Martina Sheena i Rooney Mare nažalost i deluju kao par zapadnih glumaca dovedenih u Brazil unutar nekog, rekao bih skromnog, produkcionog paketa kako bi film mogao da se kasnije eksploatiše na English-speaking tržištu.
TRASH je bezvredan kao film ali ako imamo u vidu poziciju Brazila u odnosu na SAD, onda je i toksičan u geopolitičkom smislu jer pokušava da positoveti korupcionaške incidente sadašnjih suverenističkih vlasti sa ekscesom ranijih proameričkih diktatora što je neumesno. Otud i likovi misionara deluju kao parafraza katoličkih sveštenika koji su ustajali protiv diktatura u Latinskoj Americi, a to poređenje je krajnje nategnuto.
* 1/2 / * * * *
mehmete, ne znam da li si znao za ovo, ali se vraćamo na onu ideju koju sam ti davnih dana izlagao...
http://whatculture.com/film/the-trashmaster-created-with-grandtheftauto-iv.php (http://whatculture.com/film/the-trashmaster-created-with-grandtheftauto-iv.php)
Nisam znao za ovo ali machinima filmovi već deset godina evoluiraju.
EXCLUSIVE: Mel Gibson is in talks to take on directing duties on Hacksaw Ridge, based on the true story of Desmond T Doss, the first conscientious objector in U.S. history to win the Congressional Medal of Honor. Andrew Garfield is also in discussions to play the lead role.
RELATED
Robert Downey Jr Q&A: On 'The Judge', Turning 50 With A New Baby, And Yes To 'Iron Man 4' - If Mel...
Doss was a U.S. Army medic who served in World War II during the Battle of Okinawa and refused to kill. President Truman awarded him the Medal of Honor for saving so many lives.
This is not a done deal yet, and Deadline understands that talks are moving forward delicately and slowly. If Gibson does step back into the director's chair, the subject matter would seem to suit his tastes to a tee. Throughout his career in front of and behind the camera, Gibson has shown an abiding fascination with protagonists prepared to suffer for their principles but ultimately prevailing over hardship.
1 Person Commenting
fluffo 1 hour
Cue tired, outdated anti-Gibson rant.
Hacksaw Ridge, if it happens, would seem to offer a return to the type of emotional terrain Gibson explored to such success in previous directorial efforts Braveheart and Passion Of The Christ. The project would reunite him with Braveheart scribe Randall Wallace, who co-wrote the script with Robert Schenkkan and had been attached to direct.
2006′s Apocalypto was the last film Gibson directed.
The project is being led by producer Bill Mechanic (Coraline) through his Pandemonium banner, with David Permut (Face Off), Terry Benedict (The Death Of Reasonable Doubt) and Steve Longi (Youth In Revolt) on board as producers. Walden Media has also been developing the project.
Gibson most recently starred in Expendables 3 and is in post on Jean-Francois Richet's Blood Father, in which he plays an ex-con reunited with his 16-year-old daughter who must protect her from drug dealers trying to kill her.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam TRAVELATOR Dušana Milića. Posle ČETVRTOG ČOVEKA sa svim njegovim trapavostima i NEPRIJATELJA sa svim njegovim unapređenjima, a potom i USTANIČKE ULICE, srpski "žanrovski film" mejnstrim opredeljenja dobija novi korak napred u formi filma TRAVELATOR. Nažalost, ovaj korak napred se nije desio u repertoarski prihvatljivoj formi jer TRAVELATOR jeste bioskopski film ali okolnosti kod nas još nisu sazrele da se on kao takav apsorbuje.
Ako bismo tražili neki uzor u stranom filmu onda bi to svakako bila LUCY Luca Bessona, s tim što TRAVELATOR nije all out stripovska extravaganza, već više liči na globtroterske hitman fllmove kao što je BOARDING GATE ali sa stilskom agresivnošću LUCY. Film je dugo nastajao i teško je proceniti da li je on mišljen ovako, čak bih se i kladio da nije, ali u međuvremenu se desio DRIVE i onda je ova vrsta priča dobila novu arty infuziju.
LUCY mi pada na pamet kao referenca zbog vrlo eklektičnog, impresionističkog pristupu izlaganju glavnog lika, s tim što je Milić nelinearan i u pogledu izlaganja priče. Otud ovaj film ne može računati na rezultate kao LUCY koja je loopy u pogledu junakinjine subjektivnosti ali prilično straightforward u pogledu izlaganja fabule.
TRAVELATOR nije konfuzan jer srećom ima niz detalja kojima uspeva da se diferencira u pogledu vremenskih tokova u kojima dosta hrabro ali, što se mene tiče, jasno skače, iako je jasnoća u tom domenu uvek prilično relativna i zavisi od koncentracije gledaoca.
No, to sve ne smeta opštem utisku da je sa ovim filmom srpski žanrovski film dobio svoje avangardno ostvarenje, arty triler kakav se nije očekivao. Iako bi strateški gledano bilo dobro da se desio još jedan film sa box office potencijom bliskom ČETVRTOM ČOVEKU, posle nezasluženog fijaska USTANIČKE ULICE koji je pokazao da srpska publika nema strpljenja za konvencionalnu mejnstrim postavku trilera, možda je i logičnije da se ovaj žanr gurne u pravcu arta.
Nikola Rakočević igra gejmera koji biva angažovan zbog svoje efikasnosti u pucačkim igrama da ode u Las Vegas i ubije zaštićenog svedoka koji je problematičan i haškom i kriminalnom klanu. Tu radikalnu odluku dodatno motiviše teška bolest njegove majke. Ovo je ujedno i najslabiji segment filma. Naime, pretpostavka da je igrač pucačkih igara fizički spreman da ubije čoveka vatrenim oružjem je svakako u domenu simbola, i kao takva je u redu, ali onda nema potrebe za istovremenim naturalističkim motivom majke na samrti.
Mislim da je ta idejna konfuzija u motivaciji junaka ujedno i jedini krupniji dramaturški problem filma. Sve kasnije spada u onaj red problema koji se mogu podvesti pod poslovicu da dobri filmovi imaju sto mana a loši samo jednu.
Od prve scene koja deluje kao machinima a zapravo je shooter napravljen za potrebe filma u kojoj glavni junak roka NATO zavojevače u Đakovici, Milić najavljuje da ćemo gledati film kakav u Srbiji nije viđen. I to obećanje ispunjava do kraja.
Iako ima nekih već poznatih stilema "mladog evropskog filma" sa dugim kadrovima u kojima se junak prati sa leđa i sl. Milić i dalje nudi old school efikasnost i nikada ne luta u odnosu na osnovne temelje priče. Kroz montažno preplitanje dva toka, junaka koji se sprema da ide da zaradi novac i pomogne majci u izbegličkom kampu, i junaka koji je već u Las Vegasu i prati svoju metu pred ubistvo, Milić unosi efekat trilera u film-stanja jer kada bi se priča raščlanila, film se svodi na dve situacije razrađene u serije scena. Međutim, ovakvom montažom između dva toka, sa otkrivanjem bitnih detalja u nekim nekonvencionalnim tačkama filma, Milić stvara intrigatnu celinu iako su svi odgovori koje na kraju dobijamo manje-više očekivani.
Ovo je prvi film sniman foto aparatom i degradiran kvalitet slike daje filmu poseban utisak, i na nivou eksperimenta sa digitalnom opremom deluje bliže mejsntrimu od prvih Mannovih eksperimenata na ovu temu, što svakako treba da imponuje direktoru fotografij Petru Popoviću. Brojni trikovi sa kamerom u fazi kada se film preseli u Las Vegas odlično koriste atmosferu Grada Greha, prikrivaju često gerilske načine snimanja i u najboljem smislu podsećaju na dela autora iz šezdesetih koji su upravo izašli sa projekcije nekog novotalasovskog filma. Još od dana Kokana Rakonjca se gerila i bezobrazluk nisu ovoliko isplatili nekom reditelju.
Šteta je što za razliku od Assayasa u BOARDING GATEu, Milič nije imao Madsena ili članove Sonic Youth da mu posluže kao kopča sa stranim tržištima ili festivalima jer je u pogledu integracije srpskih likova u američki milje, uradio sjajan posao. Jedan od problema filmova koji dovode neameričke likove u SAD i snimaju se u režiji i produkciji neameričkih ekipa je upravo integracja "stranaca" u lokalni milje.
Milić je snimio gerilski film i to mu je sjajno uspelo. I Las Vegas i Srbi su u tom susretu sačuvali svoj integritet. Odnos između mladog ubice i Srba koje prati je vrlo suptilno režiran, sa dosta indie zahvata, posmatranja, maksimalno korišćenje detalja na lokacijama, a čak i obilje psovanja među junacima koju su mete deluje "istinito" i desilo se svakome od nas kada smo u inostranstvu sreli Srbe koji su pomislili da su "sami". U tom smislu, ono što bih smatrao idiosinkratičnim glumačkim rešenjima u ovom filmu funkcioniše.
Kada krene rokanje, ono je urađeno agresivno, sa rediteljskim konceptom koji je artificijelan ali ne lišava obračune energije i u tom pogledu Milić pokazuje dobrodošao akcioni instinkt i sklonost da se snalazi kako bi snimio dobar set-piece.
Za razliku od akcije u ČETVRTOM ČOVEKU koja je mahom na liniji konvencionalne i samim tim slabo realizovane kopije stranih uzora (jer mi nemamo infrastrukturu za to) u TRAVELATORu imamo reditelja koji se grčevito bori da postigne što bolji efekat i tu koristi apsolutno sve zahvate koji su mu na raspolaganju od žanrovskog do art arsenala.
Ja sam fan JAGUAROVOG SKOKA Ace Đorđevića, i TRAVELATOR sa njim ima dosta sličnosti, opet je reč o usamljenom Srbinu na zadatku u Americi. Ali za razliku od Đorđevićevog oslanjanja na američki krimić sedamdesetih i uvođenja Srba emigranata kao novuma u taj univerzum, Milićev film pripada svom vremenu i govori o izolovanoj maloj grupi Srba.
Milić je posle dužeg vremena snimio film koji maksimalno koristi sve ono što su mu bili produkcioni nedostaci, izvlači korist iz gerilske realizacije, i posebnu poetiku iz snalaženja. Najveća ironija je da su čekanja izazvana nedostatkom novca produžila postprodukciju što je rezultiralo izlaskom novih filmova koji su potom mogli biti iskorišćeni kao dodatna inspiracija za TRAVELATOR.
Prava je šteta što je dve festialske set lopte Milić potrošio sa JAGODOM U SUPERMARKETU i GUČOM, jer TRAVELATOR ne samo da je bolji i zreliji film nego je u određenom smislu kao delo nekog potpuno drugog, zrelijeg, smelijeg reditelja.
Milićeva suštinska okrenutost konzervativnoj tročinskoj strukturi scenarija i high conceptima na nivou premise je oduvek činila da on bude reditelj na kog se mora obratiti pažnja, međutim kvalitet se svodio na kratke bljeske lucidnosti kao što je bio pilot za FOLK.
TRAVELATOR je odlazak na viši nivo za Milića i iskreno se nadam da je ovaj film pouzdanije ogledalo njegovih mogućnosti od prethodna dva.
* * * / * * * *
Pogledao sam CLOUDS OF SILS MARIA Oliviera Assayasa. U ovom filmu, Assayas se vraća na teren koji je već posetiou film u IRMA VEP, priči o glumici na koju utiče filmska uloga. Ovog puta se međutim oseća protok vremena. Koliko je IRMA VEP bila delo mlađeg reditelja koga snažno drži filmofilija i smatra da filmska uloga može transformisati glumca u junaka sve dok mu se život ne pretvori u parafrazu filma koji igra, i sve to spojeno sa fetišizacijom njegove tadašnje supruge Maggie Cheung, ovoga puta se odlazi u potpuno drugom smeru meta-filma.
Naime, sada je fokus na glumi kao terapijskom sredstvu. Ponovo imamo junakinju glumicu koja kroz pripremu nove uloge proživljava zapravo ono što je predmet zapleta materijala koji priprema ali ovog puta to proživljavanje je introvertnije nego i IRMI VEP. Naime, tamo je junakinja spremajući se za ulogu u rimejku FANTOMASa postala lopov-avanturista, a ovde glumica priprwem ulogu u komadu koji ju je proslavio samo što sada umesto devojke-uništiteljke treba da igra stariju uništenu ženu. Jasno je da sada kao starija glumica počinje sebe da doživljava baš kao stariju uništenu ženu a kako proba replike sa svojom mladom asistentkinjom tako se gubi odnos između "realnosti" i "probe" odnosno rečenice koje njih dve razmenjuju počinju da deluju kao razmena ličnih misli a ne kao citiranje komada-u-filmu.
Drugi meta-nivo je suptilniji mada neprikriven, to je uloga asistentkinje koju igra Kristen Stewart. U ovom filmu, ona definitivno pokazuje da je ozbiljna glumica i Juliette Binoche nema lak posao da joj parira. Unutar zapleta i postoji lik mlade glumice, kapriciozne zvezde šund filmova koja ima ozbiljne glumačke kvalitete, upada u skandalozne afere i nju igra Chloe Grace Moretz. Međutim, jasno je da kao što lik Chloe Grace Moretz želi da napravi ozbiljnu ulogu i da se dokaže to zapravo isto želi i Stewartova i u tome apsolutno uspeva.
Premda nije bilo sumnje da Kristen Stewart može postići ovoliki uspeh bez ikakvog glumačkog dara, CLOUDS OF SILS MARIA je pokazao da ona zaista može jako mnogo i ovo je jedan od najmudrijih poteza koje je mogla povući u svojoj karijeri. Posle ovog filma teško da će iko moći da je nadalje potcenjuje na osnovu TWILIGHTa.
U sporednoj ulozi pojavljuje se i velika nemačka glumica Angela Winkler koja je odigrala po mom mišljenju jednu od najmoćnijih filmskih rola koje sam ja ikada gledao u klasiku KATHARINA BLUM Volkera Schlondorffa i njen meta-filmski ulog je naprosto u odavanuu počasti bitnoj glumici koja dolazi iz drugog miljea, nemačkog filma i pozorišta i u ovom konkretnom slučaju nema šta da radi osim da predstavi jedan šarmantan lik iz ekipe koja se u ovom filmu krije "iza zavese".
Film nije slikao Assayasov redovni snimatelj Denis Lenoir sa kojim radi "spektakularnije", "akcionije" filmove već Yorick Le Saux sa kojim obično radi kamernije stvari. Fotografija je odlična i rekao bih da ambijenti i priroda, kako i sam naslov kaže, igraju vrlo bitnu ulogu u ovom filmu što fotoghrafiju čini negde i lenoirovskom.
Osnovna idejna linija sa glumicom koja se korz pripremu nove uloge i asistentkinju punu života suočava sa svojom prolazbošću ne nudi puno toga novog ali zato nudi puno toga dobrog u Assayasovoj sigurnoj realizaciji. Naročito je zanimljiva fizička transformacija Juliette Binoche koja prati svoje starenje i izmeštanje iz sveta sex simbola kroz suptilnu butchizaciju, i kako je film podeljen u poglavlja tako se i ona između pogalvlja menja.
Jedno rediteljsko rešenje ostavlja utisak enigmatičnosti i intelektualno mi je bilo opravdanije nego gledalački ali ga neću eksplicirati sada kako ne bih spoilovao tu situaciju.
CLOUDS OF SILS MARIA je produžetak IRMA VEP drugim sredstvima. Assayas se služi drugim sredstvima, njegov odnos prema likovima i prema glumcima je drugačiji kao i prioriteti junaka kojima se bavi. Ovim filmom Assayas ne otvara novo poglavlje u svojoj karijeri ali svakako kruniše ovo aktuelno kao što je to uostalom svojevremeno uradio i sa filmom IRMA VEP.
* * * 1/2 / * * * *
Srpska muka kroz prizmu slučaja Dika Advokata...
http://starikadar.blogspot.com/2014/11/orlovi-rano-lete.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/11/orlovi-rano-lete.html)
QuoteKaradžić je već godinama žrtva toga što nema
svoj Čelzi (mada ima svoj Partizan) kao Matić u
kome će igrati dobro već ima samo
reprezentaciju. Fokusiranje javnosti na problem
reprezentacije dovelo je do toga da se potpuno
zamagle osnovni razlozi zašto Karadžić treba da
bude smenjen a to je razaranje srpskog klupskog
fudbala koji je temelj ove igre kod nas.
Tole i Partizan krivi za razaranje srpskog klupskog fudbala, koji je, dok su Miljanic i Terzic bili na celu fss dostizao neslucene visine. Ni Terza licno ga ne bi bolje srocio.
valja podsjetiti da Krip već ima jedno suđenje za klevetu 8-)
Kad je Miljan bio na čelu, Zvezda je uzela Kup šampiona.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Neko bi pomislio da je Miljan imao svoju Zvezdu.
ne, Miljan je bio predsjednik saveza, a na čelu je bio Slobodan Milošević 8-)
Neko bi pomislio da je ovaj tekst protiv Toletana zapravo ja sam jedini koji pokušava da prepozna nešto korisno u njegovom radu ali dobro... Teškoće u razumevanju si pokazao još kad si počeo da pratiš sport i od svih klubova izabrao baš Partizan. :) Ja sam definitivno najbliže Toletovom, dakle đavolovom advokatu kod nas...
Sent from my iPhone using Tapatalk
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.dodaj.rs%2Ff%2F2O%2Fdk%2F2UdvHdxN%2F1%2Fwp20140524084321pro.jpg&hash=8353b7495ef265566d7450bb425b76949c3249d7)
i ja mislim da nije bilo prestrogo prema Toletu, ali ako imamo u vidu kontekst - činjenicu da Toletovog nasljednika određuje premijer - onda svakako valja braniti Karadžića, jer može samo neko gori da dođe
Ja sam napisao tekst koji je Toleta nedvosmisleno pohvalio u onome što je radio dobro, a to je angažovanje ljudi za reprezentaciju i vođenje te cele dimenzije. A što se ostalog tiče, mislim da je Tole potpuno zapustio organizaciju našeg klupskog fudbala, u svim selekcijama, i tu ne mislim na neko favorizovanje Partizana u odnosu na Zvezdu. Zvezda je sama implodirala, zahvaljujući Lukiću a ako je Tole tu i pripomogao, Zvezda je padu bila sklona.
Što se Radovićevog teksta tiče, šta da kažem, on je bio poznat po svojoj duhovitosti...
Pogledao sam COVERT OPERATION Mathieua Weschlera. Očekivao sam da će ovaj film biti zanimljiviji naročito jer je Weschler napravio zanimljivu machinima montažu THE TRASHMASTER. Nažalost, COVERT OPERATION je niskobudžetni film koji nije uspeo da prevaziđe svoja ograničenja niti da iskoristi slobodu koju bi taklva produkcija mogla da mu pruži. Naročito je ispuštenma premisa sa odlaskom tajnog agenta u Severnu Koreju gde taj milje uopšte nije iskorišćen i mahom je gurnut u pravcu isprazne komedije.
Sve u svemu, Wechsler je pokazao da nije na visokom nivou kada treba da snimi materijal, pa ne čudi da je ovaj film čekao dve godine na eksploataciju.
kao što kaže Dule, imaću razumijevanja za sve zaostale u fudbalskom školovanju!
ja bih rekao da fudbalu prije svega nedostaje novac, koji je tekao u mnogo većim količinama za vrijeme Miljana, pogotovo do 1991. godine
uopšte ne mislim da je to bila bog zna kako bolja generacija fudbalera, jer oni nisu morali radi punjenja rupa u budžetu da budu prodavani prije vremena
samo ono što je Partizan prodao u zadnjih 5 godina danas je mega tim
u kojim godinama su Mijatović i Milošević odlazili iz Partizana a u kojim Mitrović, Jovetić, Ljajić, Nastasić...
to nisu tržišno orijentisani klubovi i njima treba da kapne 15 miliona niotkuda svake godine
Quote from: crippled_avenger on 22-11-2014, 19:23:27
Neko bi pomislio da je ovaj tekst protiv Toletana zapravo ja sam jedini koji pokušava da prepozna nešto korisno u njegovom radu ali dobro... Teškoće u razumevanju si pokazao još kad si počeo da pratiš sport i od svih klubova izabrao baš Partizan. :) Ja sam definitivno najbliže Toletovom, dakle đavolovom advokatu kod nas...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam reagovao zbog Toleta i poente teksta vec zbog dela koji sam kvotovao. Onako, u prolazu, si u isti kos ubacio Toleta, Partizan i propast srpskog klupskog fudbala. Kao da je to nesto sto se moze objasniti u dve recenice. Mozda i nije namerno ali iskreno, cisto sumnjam. :)
Nije namerno. Naprotiv, ubacio sam Partizan upravo zato da ne bi bilo, "Kako Tole nema svoj Čelzi...?"
Sent from my iPhone using Tapatalk
možda to nije namjerno, ali eo učinka Miljana Miljanića
svjetska prvenstva - Jugoslavija ispala u grupi 1982. godine, 1986. se nije ni kvalifikovala, uspjeh 1990.
evropska prvenstva - nije se kvalifikovala 1980. i 1988. godine, 1984. ispala u grupi, '92. da ne računamo
dakle, summa summarum, pod Miljanićem se nije kvalifikovala 1980, 1986. i 1988. a 1982. i 1984. ispala u grupi. Jedini uspjeh 1990.
pod Karadžićem (mandat 2005-2006 i 2008-) se kvalifikovala na dva svjetska i ispala u grupi, ali ni na jedno evropsko
za 6-7 prvih godina na čelu saveza Miljanić se kvalifikovao na jedno svjetsko prvenstvo i ispao u grupi, i na jedno evropsko, takođe ispao u grupi
da ne bude da sam zamumuljio, brojevi ne lažu, Karadžić je prvih 7 godina mandata imao više uspjeha nego Miljanić za prvih 7 godina svog mandata. Miljan po jedno svjetsko i evropsko, Tole dva svjetska, nijanse su u pitanju ali to je to. Jeste Miljanić postigao super stvari ali u desetoj godini mandata, koju Karadžić neće ni dočekati
a pritom je Miljanić imao mnogo jaču ekonomiju iza sebe, mnogo obilniji tok novca, mnogo bolju ligu, mnogo bolje klubove itd... a reprezentacija ništa do 1990.
ovo pišem jer imam osjećaj da i inače postoji kolektivna iluzija da smo mi igrali na svim prvenstvima, osvajali ko zna šta, i u košarci i u fudbalu, iako smo imali krize u oba sporta, i to u boljim finansijskim i opštedruštvenim uslovima
da ne pričamo da je ukradena titula Partizanu osamdeset i neke i da smo je na sudu vratili. Pa nije vam to reciklažni materijal nego trofej 8-)
Ljudi, nema potrebe da mi
dokazujete da je Tole vrhunski vodio repku kada ja to eksplicitno i tvrdim u tekstu, kada kažem
"
Što se reprezentacije tiče, Karadžić je zapravo jedan od najsposobnijih čelnika našeg Saveza. On je učinio apsolutno sve što je bilo moguće kako bi se ovaj ,,smokvin list" naše fudbalske sramote očuvao"
Ovo ni rođeni brat ne bi
napisao o Toletu u ovoj atmosferi...
Sent from my iPhone using Tapatalk
oslobodio si grobarsku zvijer, tako da to ti je što ti je 8-)
uostalom, zar nisi poentirao da je Tole odgovoran i za fudbalsku sramotu (klupski fudbal) i za smokvin list (reprezentaciju).
no, nije smak svijeta što se osjeća sjevernjački uticaj u tekstu 8-)
Ja bih njega kritikovao prvenstveno na nivou repke, jer i hrvatski klupski fudbal je mizeran, a repka mnogo bolja. Prije svega zato što ne dozvoljava da klubovi i menadžeri utiču na sastav tima, kako bi se prodao neki igrač.
Pa mislim da u Hrvatskoj najjači klub i njegov prilepak vodi Mamić koji je pre svega menadžer i on vrlo dobro gaji svoje štićenike i ne prodaje ih odmah za sitniš već čeka da se formiraju. Kada se to spoji sa dobrim skautovanjem Hrvata u dijaspori dobijamo tim u kome su igračimiz Dinama u startu uigraniji jer su duže igrali zajedno nego igrači iz Zvezde ili Partizana u našoj repki.
Sent from my iPhone using Tapatalk
A Dinamo poslednjih godina ima bolji evropski skor od Zvezde i Partizana zajedno. Njima samo liga ne valja odnosno stavljena je u službu Dinama kao kod nas što je u službi Zvezde i Partizana. Ali odgajili su jak klub.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dinamo je par puta u zadnjih deset godina ucestvovao u ligi sampiona i tu su uglavnom sluzili za popravljanje gol razlike. Nisam pratio kako su igrali ligu evrope ranije ali ove godine su uzas. U principu jesu oni verovatno bolji od Zvezde i Partizana ali na evropskoj sceni su u rangu ovih nasih slepaca, dno. To sto Mamic zgrce milione od transfera (ili pere neciji novac sto je verovatnije) Dinamu ne znaci bas puno, pogotovo ako se uporede visine tih transfera sa rejtingom kluba. Nesto slicno kao u Partizanu ali su jos vece pare u pitanju. Inace se slazem sa Batom da Tole moze da se okrivi za propast reprezentacije, cak smatram da je on tu najveci krivac.
@John Reynolds
Beograd glumi Pjongjang u novom filmu Gora Verbinskog.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PREDESTINATION Braće Spierig, adaptaciju kratke priče Roberta Heinleina, koji izbova dokazuje da ova dvojica australijskih reditelja imaju ozbiljan nedostatak talenta. Čini se da je PREDESTINATION, ako je suditi po kritikama, film koji im se do sada najviše isplatio i najviše je "zavarao" ljude, ali u samoj osnovi, reč je o vrlo tankoj SF postavci koja je viđena puno puta, što nije tako veliki problem, ali koja je isto tako nedovoljna za celovečernji film - što jeste problem.
Sam izvor forme, a reč je o Heinleinovoj kratkoj priči uopšte nije sporan. Naime, kratke priče nekada mogu biti bolji osnov za celovečernji film nego roman. Nažalost, Spieregovi nisu postigli ništa u pogledu nadgradnje premise koju priča nudi a nisu uspeli ni da zavaraju ono što je njen "preokret", niti da izgrade junake u dovoljnoj meri kako bi preokret koji se nazire iz daljine barem odisao nekakvim fatalizmom.
Štaviše, ovo je film čiji najveći deo, ceo prvi i drugi čin čini ekspozicija, odnosno predstavljanje junaka, iako bi neko rekao da je u ovom slučaju sam junak priča. Međutim, da je sam junak priča, onda bi se junak izlagao kroz dramski razvijene scene međutim kod Spierigovih deo prvog i ceo drugi čin veliki flešbek sa naratorom u kome ne postoji ni jedna prava dramska scena. Sve su ilustrativne scene bez dramskog sukoba, a čak i tamo gde ima dijaloga koji implicira dramski sukob, ishod je poznat.
Za PREDESTINATION ne možemo reći da je film koji nikada ne počne, ali počne prekasno i traje prekratko. To preterano korišćenje ilustrativnih scena i dosustvo dramskog naboja potpuno uništavaju film na nivou strukture tako da slaba i oskudna supstanca na planu fabule čak i nije problem. Ovakvo pripovedanje bi ubilo i najsadržajniju priču.
Jedina polusvetla tačka filma je Sarah Snook i to ne zbog svoje "ključne" transformacije koja je prilično tanka i glumački i u pogledu dizajna već kao jedno prijatno lice u prilično turnobnom užasu mediokritetstva ove dvojice nedarovitih filmaša.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-11-2014, 01:05:10
@John Reynolds
Beograd glumi Pjongjang u novom filmu Gora Verbinskog.
Како да се пријавим да будем статиста - Пјонгјанжанин?
Videćemo. Ja sam mislio da se prijavim da igram ruskog hirurga.
Michelle MacLaren has signed on to develop and direct Wonder Woman, Warner Bros' big-screen take on the iconic DC character.
Recommended
'Game of Thrones' Director Top Choice for 'Wonder Woman' Movie
Oscar Isaac Nabs Villain Role in 'X-Men: Apocalypse'
According to insiders, MacLaren will work with the project's writers, who remain unnamed at this stage, to lasso together a script for the movie, which would star Gal Gadot. The actress will make her debut as the heroine in 2016's Batman v Superman: Dawn of Justice.
Charles Roven, Zack Snyder and Deborah Snyder are among those producing the Wonder Woman movie, which is set for a 2017 release.
MacLaren was a top choice for the project due to her muscular work on Game of Thrones and The Walking Dead, although she is perhaps most associated with her directing and executive producing work on the much-loved Breaking Bad.
MacLaren's signing caps off a director search that began in the summer, and her deal culminates an on-and-off-again dance with the Amazonian princess.
MacLaren became a favorite back in August, taking several meetings with Warners execs. Things cooled over the autumn as the studio widened its search. Sources say there was pressure from within to hire a woman for the job as the character has such a strong association with the notion of female empowerment. But at the same time, Hollywood realities were forcing producers and execs to acknowledge that while women directors increasingly work in the indie drama spheres or in TV comedy, few have taken on big-budget, CG-laden tentpoles. In fact, in recent history of comic book movies, no project has been directed by a woman. (Patty Jenkins came close on Thor: The Dark World, but left the project and was replaced by Alan Taylor.)
A Wonder Woman movie has been in development, on and off, for close to two decades. The last director attached was Joss Whedon, who left the project in 2007.
The studio did meet with several women directors: Jennifer Kent, of the well-regarded female-centric horror film The Babadook, was one, while Lesli Linka Glatter, a director and co-executive producer on Homeland, also was on the list.
MacClaren is repped by ICM Partners.
Pogledao sam ALL RELATIVE J.C. Chandryja, indie romcom koji se nažalost na nivou premise i dramaturške realizacije oslonjen na mainstream uzore. Nažalost, izuzev Connie Nielsen podelu čine mahom drugorazredni indie glumci koji deluju kao kopije prvoklasnih indie ili mainstream glumaca, svejedno, uostalom te dve scene se preklapaju. Samim tim, niti J.C. Chandry ima scenartio i rediteljsku veštinu da izgura bolji film, niti glumci mogu da mu pomognu.
Uzori koje možemo pobrojati su u rasponu od CRAZY STUPID LOVE od MEET THE PARENTS, i naravno nema potrebe ni naglašavati.
* 1/2 / * * * *
Mehmete, nadam se da pratiš sukob i da si barem malo ponosan...
http://www.kurir.rs/vesti/drustvo/skandal-tasovac-daje-pare-za-novi-film-porno-dive-clanak-1622531 (http://www.kurir.rs/vesti/drustvo/skandal-tasovac-daje-pare-za-novi-film-porno-dive-clanak-1622531)
http://www.kurir.rs/vesti/politika/bivsi-ministar-kulture-sramota-je-sta-tasovac-radi-s-porno-divom-clanak-1623333 (http://www.kurir.rs/vesti/politika/bivsi-ministar-kulture-sramota-je-sta-tasovac-radi-s-porno-divom-clanak-1623333)
Ponosan sam, naravno. Razume se, ovakva se reakcija tabloida mogla očekivati. Kao da je Tasovac direktor kastinga, zaboga.
ovo je politički obračun u kome smo mi moneta za potkusurivanje jer su isprva tabloidi bili puni entuzijazma
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftapatalk.imageshack.com%2Fv2%2F14%2F11%2F27%2F440c03a4006566e0015ac573f95efb6b.jpg&hash=0869d58bd42a0086ed55f677a9f93df008555b24)
a sad imamo i rat informera i kurira
Sent from my iPhone using Tapatalk
Očigledno, zato i kažem, koriste priliku da napadnu Tasovca koji je najmanje dva stepena udaljen od ikakve pomisli na kasting Stoje u ovom filmu. Ali, to mu je tabloidna zbiljnost u Srbiji. Bar te za sada DJ Vučićević podržava :lol:
Quote from: Meho Krljic on 27-11-2014, 14:53:07
Ponosan sam, naravno. Razume se, ovakva se reakcija tabloida mogla očekivati. Kao da je Tasovac direktor kastinga, zaboga.
I pazi kako podmukla rečenična konstrukcija - ministar plaća sledeći film poznate porno-dive. I normalno, svaki kulturi naklonjen Srbin odmah pomisli da je reč o porno filmu. Ludilo, a može biti da se tu skriva i malo ljubomore. Nadam se da će bar napraviti dobru reklamu Kriplu i ekipi.
Њоњ! Још само да улети Сашка за Нову годину на Јавни сервис и терен је припремљен.
Додуше, ја уговор већ имам, нема извлачења типа "конкурс још није завршен". 8)
Nažalost, Stoya je u ovom apsurdu došla u paradoksalnu situaciju - naime Kurir pledira da treba sprečiti njenu "rehabilitaciju" kroz ulogu koja nije pornografska!
O apsurdu da je francuski CNC podržao dva filma Catherine Breillat sa Roccom u kojima Rocco pritom mahom radi ono po čemu je poznat, i da je kanadski fond recimo podržao RABID sa Marilyn Chambers da ne govorimo...
A ako je Stoya zbilja "seksualna radnica" šta ćemo sa Žiknikovim MARBLE ASS?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Svakako ne treba tražiti dublji rezon u Kurirovom pisanju od toga da im je cilj da nablate Ministra Kulture. Ipak možda na to mesto gađa da dođe Saša Mirković ili tako neko.
Što se Kurira tiče, problem je što tekstovi nemaju dublji rezon ali mogu imati duboke posledice...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Siguran sam da nisu objavljeni bez te svesti i, uostalom, namere.
Kurir danas ima i kolumnu o tome(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftapatalk.imageshack.com%2Fv2%2F14%2F11%2F27%2F30698f5a1c7bcdc5acefb58cb1b15616.jpg&hash=02ea859dbb83b652a5432ccea7b925706a95cc1f)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Luković, crnogorsko prezime, sve je jasno 8-)
"scenarist ovog filma je doista zanimljiv čovjek"
http://www.index.hr/mobile/clanak.aspx?category=black&id=786836
Sent from my iPhone using Tapatalk
Već se iz daleka vidi da će na snimanju biti vatre!!!!!!!!!!1
Без намјере да се придружујем критичарима планираног филма, далеко било, само нек се снима, желим да примијетим да је поменута порно радница изводила неке специфичне радове: CumSwap, Facial, Bald, Anal Facial DP Swallow A2M, IR, Anal Facial Bald Swallow Creampie и још неке комбинације.
ovo dodje kao Crippie.
Pogledao sam THE END OF WATCH Davida Ayera. Film sa jako puno kvaliteta i jednom ozbiljnom manom od čijeg prihvatanja umnogome zavisi vaše uživanje u njemu. THE END OF WATCH je koncipiran kao found footage film i Ayer istovremeno povremeno insistira na tome u domenu ponašanja junaka, a naravno to gaji i u vizuelnom postupku, iako se na kraju ispostavlja da film niti jeste found footage u vizuelnom smislu, niti su sve scene koje se "snimaju" na bilo kom nivou ubedljive kao nešto što bi iko pri zdravoj pameti snimao.
Dakle, mana je u tome što found footage kao koncept naprosto ne stoji na nivou narativa, Ayer ne uspeva ni da ga opravda ni da ga pripovedački istera do kraja. Međutim, ovo atipično kadriranje, pa samim tim i gluma, u pojedinim aspektima unapređuju film i daju mu jednu nekonvencionalnu formu koja mi je izuzetno prijala. Iako su mi pripovedački kvaliteti filma i uverljivost izuzetno važni, ipak mi je vizuelnost još važnija a odluka da se okrene ovom multicam divljanju kod Ayera daje odlične vizuelne rezultate i uprkos tome što fundamentima ovog filma gledaočev razum često govori "ne", gledalački instinkt govori "da".
Dakle, taj fundamentalni problem prepoznajem i smetao mi je, ali sam do kraja filma u njemu izuzetno uživao.
THE END OF WATCH je silovit hard-R policijski film o dvojici neustrašivih nekorumpiranih hardcore policajaca u South Centralu koji sreću sve i svašta na ulicama South Centrala. U jednom trenutku upadaju u nevolje sa kartelom iz Sinaloe i to nas vodi prema krvavom završetku.
THE END OF WATCH je epizodičan, junaci odnosno glavni glumci ga drže na okupu ali iz te epizodičnosti Ayer izvlači priličnu pripovedačku koherentnost. Slučajevi sa kojima se policajci susreću čine da WIRE i slične serije deluju kao Branko Kockica u odnosu na ovo a Ayer je možda i najodaniji Ellroyev đak tako da se stalno kreće tankom linijom između obožavaoca i mrzitelja LAPD iako na kraju oni bivaju tretirani kao "pali anđeli" koji štite LA od zla.
Bez ikakve sumnje, ako je neko uspeo da izgradi konzistentan opus mačo filma o ljudima u uniformama to je Ayer, a njegove režije ga čine možda i najozbiljnijim pretendentom na Mannov tron kada je reč o stavu njegovih junaka.
Ayer odlično kombinuje "masni realizam" i mačo fantaziju, smenjujući bromance, surove slučajeve i junaćke činove koji se graniče sa psihozom.
Jake Gylenhaal i Michael Pena imaju potrebnu fizičku snagu i šarm da pokriju mačo i bromance i teritoriju ali su obojica dovoljno dobri glumci i za realističku, naturalističku, dimenziju ove priče.
Ayer kreće u THE END OF WATCH sa predznanjem svih filmova o policiji, i do kraja nudi nešto novo, bitan dodatak tom kanonu i što je još važnije priču na čijem su kraju čak i najciničiniji gledaoci počeli da navijaju za njegove junake i njihovu stranu.
Direktor fotografije Roman Vasyanov u ovom filmu raspolaže čitavim zoo-vrtom raznih kamera sa raznim fakturama slike i montažeru isporučuje raskoš materijala iz kog nastaje ovaj vizuelno vrlo dinamičan film.
Fokus na junake iz kojih na kraju proizilazi priča je zapravo doveden do savršenstva u Ayerovom sledećem filmu FURY. Da nije tog kiksa sa found footageom, mislim da bi to savršenstvo bilo dostignuto već u END OF WATCH.
* * * / * * * *
Pogledao sam DJEČAKE IZ ULICE MARKSA I ENGELSA Nikole Vukčevića. Reč je o svojevrsnom žalosno slabom rimejku MALOG BUDA u kome je sve ono što je smešno u BUDU tretirano smrtno ozbiljno i broj scena koje su vrlo slične po svom konceptu a opet potpuno različite po svom efektu je zapanjujući.
Siguran sam da bi ovaj film nekim studentima mogao biti ekstremno interesantan kao case study za poređenje kako slične situacije kroz različito žanrovsko situiranje i realizaciju mogu imati i dijametralno suprotan efekat.
Mnogi gledaoci navode Eda Wooda kao referencu kada govore o MARKSU I ENGELSU, no ja ne bih išao tako daleko, između ostalog zato što ne vidim ništa naročito zanimljivo u Woodu. Čak mi njegovi filmovi nisu toliki eksces. Vukčević sa Woodom deli tu neverovatnu pretencioznost u spoju sa neveštinom. Ono što je u BUDU plan likova koji nisu preterano inteligentni, kod Vukčevića postaje odluka antičke težine.
Njegov film je komičan upravo zbog toga što ga on smrtno ozbiljno shvata i kada bi sada recimo primio mejl od nekoga ko tvrdi da je selektor kanskog festivala. verovatno bi mislio da je to stvarno.
Međutim, pored enormne pretenzije, Vukčević ima i jednu vrlo pozitivnu osobinu. Pošto za razliku od Lungulova i drugih jahača filmske apokalipse nije obavešten o festivalskim tokovima, on svoju pretenziju ipak pakuje u formu movieja i u određenom smislu, ovo je kao neka istovremeno komunikativnija i pretencioznija verzija "geto" filmova kakve je za Smokija Samardžića pisao Đorđe Milosavljević (scenariste čiji je pozorišni komad ovde adaptiran) što ga barem čini dinamičnim. DJEČACI se mogu optužiti za sve osim da su dosadni.
Poseban gušt pruža glumačka podela koja je podjednako zamršena i supidna kao i scenario sa glumcima koji igraju dva vremenska toka, od kojih su neki zamenjeni starijim kolegama, neki nisu, a glavni junak je zamenjen s tim što stariji glumac izgleda kudikamo mlađe od onog koji ga igra kao maturanta.
U tom vihoru posebno zadovoljstvo predstavlja uloga Ane Sofrenović koja već sama po sebi obezbeđuje ovom filmu kultni status, od načina na koji je lik napisan do toga kako je odigran, pa sve do neobičnog akcenta gde to više nije pitanje dijalekta već izgovaranja nekih suglasnika.
Posle POGLEDA SA AJFELOVOG TORNJA koji je najavio jednog mladog sokola jugoslovenskog treša u najavi, Vukčević je ispunio obećanje. Zanimljiv je i novi ideološki manevar koji je u međuvremenu napravio.
Naime, u vreme POGLEDA aktuelna je bila "samostalna Crna Gora", njena slika kao moderne države. Sada je moderno nešto drugo tako da Vukčević pored distanciranja od crnogorskog turbosrbovanja onog vremena, pravi i jedan lep omaž imaginarijumu ondašnjeg socijalizma. Tako se bend glavnog junaka zove Titograd, recimo a na očevom i đedovom grobu je petokraka.
No, sam bend Titograd, čija muzika inače nimalo ne liči na bend Beograd, je posebna priča. Naime, u filmu su momci iz grupe Titograd napravili mali hit početkom devedesetih. Paradoks je u tome što je taj "mali hit" zapravo pesma grupe U škripcu "Ne brini". Možda upravo činjenica da autori filma nisu u stanju da naprave kakvu god "originalnu" pesmu za film koji govori o ljudima koji prave muziku dovoljno prikazuje stepen zanatskog apsurda sa kojim ovde imamo posla.
Ove je bila dobra godina za srpski film, a što se crnogorskog tiče donela je samo jedan film i to su DJEČACI. Ipak, mora im se priznati jedno - obnovili su staru srpsku tradiciju da najgori film godine snima profesor režije.
DJEČACI IZ ULICE MARKSA I ENGELSA je definitivno pun bisera i često ćemo mu se se vraćati.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PATH OF DESTRUCTION Stephena Fursta, televizijski film kanala SyFy na temu nanobotske apokalipse. Sa punim pravom se može postaviti pitanje zašto sam to uradio ako imamo u vidu njihovu ozloglašenost u pogledu produkcionog nivoa it'd.
Uradio sam to za početak zato što me je zanimalo da vidim kako su vizuelno prikazali, odnosno kako su zamislili da prikažu nanobotsku apokalipsu. Nažalost, sve se svelo na rojeve loših CGI muva, bez nekog ozbiljnijeg detaljnijeg dejstva nanobota. FIlm je sniman u Bugarskoj i taj balkanski šmek lokacija se oseća na svakom koraku.
U nekom "ljudskom" smislu film je interesantan jer se u glavnoj ulozi pojavljuje Chris Pratt. Zabavno ga je zamisliti kako snima PATH OF DESTRUCTION i ne sanja da će devet godina kasnije glumiti u najvećem box office hitu godine.
Ipak, ukupno uzev pored zarazne nepretencioznosti i dinamičnosti kao potpisa SyFy kanala ovo sve je prilično užasno i pokazuje da je ta subkultura filmova koji imaju zadatak da imitiraju nedostižno skuplje radove duboko ukorenjena i da će je teško zameniti masovnija produkcija radova koji pokušavaju da se nameću invencijom.
Što se nanobotske apokalipse tiče, tek čekam da vidim neko njeno kanonsko izdanje.
Stari pokušava da razjasni neke stvari u sporu oko Stoje i... Tasovca, a sve uz pomoć Rocca i Cronenberga...
http://starikadar.blogspot.com/2014/11/seks-lazi-i-video-trake.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/11/seks-lazi-i-video-trake.html)
podsjetio bih te na ovo, ako zatreba
Izvesni neimenovani učesnik diskusije pod nazivom ''Seksualnost kao mogućnost za novi humanizam'', organizovane u Sisku 1970. godine, rekao je sledeće: ''Ja mislim da je borba za pornografiju, uslovno rečeno, marksistička... Mislim da je sekvenca kupanja u Ranim radovima Žilnika prva pornografska sekvenca u jugoslovenskom filmu. Mi svi vidimo kuda treba da krene ovaj naš jugoslovenski seks na filmu: mislim da je to pravac pornografije''.
Quote from: crippled_avenger on 28-11-2014, 03:17:21
DJEČACI IZ ULICE MARKSA I ENGELSA je definitivno pun bisera i često ćemo mu se se vraćati.
* 1/2 / * * * *
Eeeh, ocrnio si ga uzduž i poprijeko a onda ovako poentiraš? ;)
Prvo je portal crnogorske državne televizije huškao narod protiv Dragojevića i Starog a onda se desilo ovo
http://www.vijesti.me/caffe/vojnov-kritikovao-vukcevicev-film-usliijedio-haos-na-facebooku-807331
Sent from my iPhone using Tapatalk
Eh, nas Crnogorce si nasao da kritikujes. Sta si ocekivao? Zar nisi znao da smo mi u nasim glavama najbolji, najljepsi, najtalentivaniji... Istina, uporedjujemo se samo jedni sa drugima, oci su nam sirom zatvorene za sve bolje od nas, jer smo kolektivno odlucili da to ne postoji. Inace, kada se i kulturi radi u CG, odavni vazi princip - Ti meni serdare, ja tebi vojvodo. Sto znaci svi u nebo medjusobno dizu lose, i jadne filmove, predstave, romane, a zauzvrat dobiju iskljucivo pozitivne kritike kad i oni sami naprave neko govno koje raji koja ne zna za bolje i koja je uvijek patriotski raspolozena prodaju kao vrhunsku umjetnost.
fotke :)
http://mondo.me/a410127/Magazin/Showtime/Fejsbuk-obracun-budista-i-djecaka.html (http://mondo.me/a410127/Magazin/Showtime/Fejsbuk-obracun-budista-i-djecaka.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftapatalk.imageshack.com%2Fv2%2F14%2F11%2F28%2F4f8a088e0353b9b57101816277f4dd6d.jpg&hash=d719e3d76263497d9699c948ad2949caa3715afc)
Sent from my iPhone using Tapatalk
xrofl xrofl xrofl
ima bar 5 potencijalnih replika za BUDA II :)
Korišćenje izvoda engleske reči ''abomination'' je za svaku pohvalu. Vidi se da je mlad i obrazovan čovek u pitanju.
ili je previše igrao Warcraft
Da pogledamo i taj Star Wars trejler:
Star Wars: The Force Awakens Official Teaser (http://www.youtube.com/watch?v=erLk59H86ww#ws)
Bizaran ali kul dizajn svetlosne sablje, though
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi62.tinypic.com%2F16jht28.jpg&hash=7fe12616da423cb8c9d2bec2e6608e4974cb81b6)
Ne znam da li ima potrebe da se uopšte izvinjavam što sam na svom FB profilu - koji nije javno glasilo - objavio jednu svoju krajnje pitomu opservaciju o filmu Nikole Vukčevića. Ipak, ja se izvinjavam, to je bilo nepotrebno, u osnovi ću se složiti, čak i nekolegijalno, premda kako rekoh svoj profil gledam kao ličnu a ne javnu stvar o čemu svedoči i činjenica da ste šerovali screenshot a ne sam status.
Nepotrebno je bilo zato što nije potreban moj status da bi ljudi znali kakav je to film jer sada imaju priliku da ga vide u bioskopu, a uskoro će ga obraditi i kritika. Samo se plašim da će kritika biti mnogo nemilosrdnija od jedne moje rečenice upućene prijateljima koju ste fotografisali a potom iskoristili da usmerite rulju na moj profil kako bi me satima besomučno vređali, pretili mi batinama itd.
Nekolegijalno je bilo utoliko što ja Nikolu Vukčevića ipak vidim kao deo istog kulturnog prostora, pa samim tim i kolegu iako su se njegovi obožavaoci koje su on i njegovi saradnici nahuškali na mene između ostalog trudili da dokažu kako mi usled toga što nismo u istoj državi ne pripadamo i istom kulturnom prostoru. Otud, više ni ne znam da li smo mi kolege ili ne, da li kada govorim o njegovom filmu možda govorim sa istom distancom kao što bih govorio o nekom američkom ili kineskom filmu ili ne?
No, Nikolu Vukčevića ja ipak vidim kao kolegu barem utoliko što je učio režiju u Srbiji, gde sam i ja učio dramaturgiju. U tom smislu osećam grižu savesti prema Crnoj Gori što nismo bolje naučili Nikolu režiji, a meni je naročito teško jer je jedan veliki deo problema ovog filma baš kolege sa moje katedre Đorđe Milosavljević i Milica Piletić, scenaristi. Iskreno vam se izvinjavam na tim propustima.
No, baš zato što je kolega koji ima film u bioskopima u isto vreme kada i ja, doduše strani film kako insistiraju njegovi poštovaoci nahuškani na mene, Vukčević nije trebalo da bude komentarisan. I zbog ove nesmotrenosti, ja se najdublje izvinjavam. Kako rekoh, svoj FB profil vidim kao privatni prostor a ne kao stranicu koju ćete fotografisati i deliti okolo. No, voajeri se očigledno moraju uzeti u obzir.
Ono međutim što je moja najveća krivica jeste što sam zaboravio jedan događaj od pre devet godina, sa festivala u Herceg Novom. Tada je trebalo da dam nekakvu izjavu za Hroniku festivala, i čovek koji me je snimao je upozorio da pazim šta govorim jer se na Nikolu Vukčevića i njegov debitanstki film "Pogled s Ajfelovog tornja" jako računa. Mislim da se čovek zvao Mladen Šofranac, mada možda sam i pogrešio u imenu. Po mom sećanju, izjava nije emitovana. Montažer vašeg filma "Dječaci iz Ulice Marksa i Engelsa" pak kaže da jeste i da sam o Vukčevićevom filmu govorio "u superlativima". Sećanje je krhko. Kako god bilo, bio sam upozoren.
Nisam znao da to upozorenje važi i devet godina kasnije, u drugoj državi, nekoliko stotina kilometara daleko od mesta na kome je izgovoreno. Međutim, da, to upozorenje važi i to je pokazala RTCG, ista ona koja je tada radila hronike, kada je na svom portalu prenela ovu sramotnu fotografiju mog FB profila i izazvala još veću histeriju.
Kad je reč o mom filmu "Mali Budo", on nije sniman od crnogorskog državnog novca, nije sniman ni na lokacijama u Crnoj Gori, i verujem da bi filmski radnici Crne Gore trebalo da nam budu zahvalni barem na PDVu od prodatih karata koji će država možda uložiti u njihove nove projekte. Kako je i moj film "Montevideo" takođe ove godine ostvario solidnu gledanost u Crnoj Gori, uračunajte i taj PDV u moj doprinos vašem filmskom fondu.
Želim da se zahvalim svim gledaocima koji su pogledali "Montevideo" i "Malog Buda" u crnogorskim bioskopima i izvinjavam se ukoliko ih je moje nesmotreno razmišljanje o Vukčevićevom filmu povredilo. Želim ovom filmu i svu sreću u pohodu na "oskare", mada svesni smo da je taj put mnogo teži jer tamo neće biti jedini kandidat kao u nacionalnim kvalifikacijama.
Posle svih gadosti i pretnji kojima sam juče bio izložen, i uključivanju crnogorskog javnog servisa u sve to, prirodno je da se ne osećam dobrodošlo u Crnoj Gori ni kao posetilac ni kao profesionalac tako da sasvim sigurno neću tražiti sredstva za svoje projekte kod vas. Nadam se da se barem producenti filma "Dječaci iz Ulice Marksa i Engelsa" i distributeri u Srbiji barem malo stide zbog neprijatnosti koju su mi priredili.
Laskavo je kada ljudima dan posle premijere u Beogradu najveći utisak predstavlja moj FB status. Nažalost, ja ponekad umem da potcenim značaj svog obraćanja na socijalnim mrežama i jedino što mogu da obećam je da ću još pažljivije meriti reči upućene svojim prijateljima, i onima koji se tako osećaju.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Koja gomila gluposti, prosto ne znam što prije da citiram i čemu prije da se smijem
toliko sebi daješ na značaju da se prosto namještaš na volej zajebantima i provokatorima a čini mi se i da uživaš u tome
univerzalno referentno mjerilo svega, ma daj jebote
Josef K. sa 39 postova je očigledno čovek za specijalne zadatke, pošto je od tih 39 čak3 iskoristio ovde.
Ma da
QuoteDimitrije Vojnov
Osoba koja konstantno smatra da ga je neko pitao za mišljenje
Josefe, tužno je tvoje članstvo na Sagiti kada si četiri od četrdeset postova utrošio na Nikolu Vukčevića i mene... Ukupno deset posto. :)
neće valjda Vuk Grujić i ovdje da dođe??? :-?
Quote from: crippled_avenger on 29-11-2014, 17:00:27
Josefe, tužno je tvoje članstvo na Sagiti kada si četiri od četrdeset postova utrošio na Nikolu Vukčevića i mene... Ukupno deset posto. :)
To je ta čuvena vrcava duhovitost?
Ma, možeš ti i bolje.
Ja stvarno ne vidim potrebu da se neko izvinjava zato sto je iznio svoje misljenje, pa nije pozivao na linc niti sirio medjunacionalnu mrznju. Mene je iskreno sramota reakcije ljudi iz CG, tacno ovaj slucaj pokazuje koliko smo u stanju da shvatimo civilizacijske tekovine kao sto je sloboda izrazavanja. A ove koji kritiku filma dozivljavaju ni manje ni vise nego kao napad na drzavu, pa jos koriste i ovu priliku da potpiruju podjele, iskreno zalim. Ocigledno je da se radi o ogranicenim ljudima koji vjeruju u zvanicnu doktrinu da je svaka kritika, prije svega vlasti, ali prenosi se to i na sve segmente drustva, udar na drzavu, partiju, nezavisnost Crne Gore itd.
Sreca pa ima dosta komentara, prije svega na portalu Vijesti koji pokazuju da nismo bas svi retardirane seljacine.
reko bih da su to većinom neki napaljeni klinci, ti se maloljetni nacionalisti iz svih 6-7 ex-yu brloga po jutjubu tako divno časte i psuju da im je dovoljan i minimalan povod
ali nisu ni Dragojeviću bile potrebne generalizovane poskočice, ispade da Bog treba da nas sačuva i od Živka Nikolića
Quote from: Pizzobatto on 29-11-2014, 21:14:22
ispade da Bog treba da nas sačuva i od Živka Nikolića
Upravo, a da nas redovno čašćava glupostima tipa Parada i Šišanje.
Sad vidim da me je Dimitrije blokirao na fejZbuku zbog komentara na Baćinom statusu, a taman smo se počeli fino družit xrofl xrofl xrofl
Koji si sokole deder da te odblokiram?
Pogledao sam HORRIBLE BOSSES 2 Seana Andersa, uspešan nastavak odličnog originala Setha Gordona. U ovoj vrsti filma, nastavci redovno ispadnu mnogo slabiji od originala, međutim u ovom slučaju iako nema one svežine koja je krasila Gordonov film, u principu i dalje ima puno toga u čemu se može se uživati.
Naime, kapitalizam i korporativna kultura su prepuni inspirativnih detalja i HORRIBLE BOSSES 2 se bavi obrtanjem premise. Naime, u ovom filmu junaci iz prvog dela postaju sami sebi gazde ali se onda suočavaju sa finansijerima i velikim korporacijama shvativši da ako je neko sam sebi gazda ne znači da postoji još neka struktura iznad.
U tom smislu, koliko je prvi deo zapravo govorio istinu o gnevu podređenih prema šefovima, drugi deo skenira opštu privrednu situaciju, u SAD a samim tim i na globalnom nivou. Ključna teza filma je zapravo vrlo sofisticirana i potvrđuje jednu od savremenih ekonomskih teorija da u savremenom svetu bogatstvo zapravo najbolje proizvodi zaradu i da se mnogo više isplati biti bogat nego raditi, odnosno da je rentijerstvo ove ili one vrste isplativije od rada, uprkos raznim bubble slulajevima.
Na nivou likova ima fininh minjona a naravno ima i gross out set-pieceova koji se vide na kilometar ali su opet jako smešni. Jednim velikim delom zato što Bateman, Sudeikis i Day, ovde pomognuti Chrisom Pineom zaista to umeju da plasiraju na vrhunski način.
New Line posle prvog HORRIBLE BOSSES i prošlogodišnjeg WE'RE THE MILLERS ponovo uspeva da baš "ubode" na terenu komedije i iskreno raduje me mogućnost trećeg dela jer ova ekipa očigledno kapira šta je smešno, ali i kako naći inspiraciju u naizgled dosadnim i sumornim temama.
Ako je prvi HORRIBLE BOSSES govorio o mentalnoj mikroekonomiji, onda drugi tematizuje uticaj makroekonomije na psihu.
* * * / * * * *
Pogledao sam LIPTON COCKTON IN THE SHADOW OF SODOMA Jarija Halonena. Iako bi ovaj naslov mogao biti interesantan ljubiteljima queer filma i verovatno je uvršten u njihove selekcije, reč je o SF satiri koja se zapravo usputno služi queer temama i campy estetikom ali rezultira jednom dosta konfuznom pričom i idejom o svetu budućnosti koji je na izmaku energetskih resursa i seriji bizarnih spontanih detonacija koje istražuje naslovni junak.
Glavnu ulogu igra Jarmo Tommila, poznati finski glumac koga smo ptom gledali u sjajnim radovima Jalmarija Helandera a u ovom filmu on je bio umešan i u rad na scenariju. Tommila je odlična faca i uspeva da unese nešto staroholivudskog ali melvilovskog šmeka u lik queer detektiva koji istražuje zamršeni slučaj.
Halonen odstupa od queer estetike jednim delom i po tome što se toj sceni vrlo često podsmeva na jedan senzacionalistički, vrlo homofoban način a pitanje identiteta glavnog junaka prvo načinje a onda ostavlja po strani.
Trajanjem od 79 minuta, Halonen postiže da film bude dinamičan i da uprkos potpunom narativnom rasulu i proizvoljnosti nikada ne postane dosadan.
Iako takav film per se kod nas nikada nije snimljen, načitao sam se velikog broja sličnih scenarija za vreme studija na FDU, od osamdesetih do dvehiljaditih. U tom smislu, Jari Halonen je jedan od onih velikih srpskih reditelja koji toga nisu ni svesni.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 30-11-2014, 01:21:59
Koji si sokole deder da te odblokiram?
Rođak popa Mila ;)
a evo ga i sporni komentar
QuoteVojnov svojim "sve znam i sve sam pozvan da komentarišem" stavom prosto provocira ovakve reakcije a da ne govorimo o tome kako ovo iz aviona liči na rješavanje nekih ličnih razmirica. Ne znam kakvi su Dječaci ali za ozbiljno ne uzimam mišljenje scenariste onog smeća Mi mi nismo anđeli 3 i Šišanja (koje je uredno nahvalio da na sva usta, kampanju o Malom Budu i da ne pominjem)
Скоро сваки критичар има став да "све зна и све је позван да коментрише". Шта предлажеш, Јожефе, да престане да коментарише, да буде смернији у томе, да тебе консултује на шта сме да удари или не? Стварно ми није јасан овакав јед.
Sve i da je ovo neko pitanje eliminisanja konkurencije, pa naravno da Koka Kola ima pravo da sere po Pepsiju u svom dvorištu, i obrnuto.
Ono što nema pravo jeste da Pepsi upada u tuđe dvorište, i onda još opravdava silovanje jer je Koka Kola to u stvari isprovocirala.
Ljudi, mislim da je jasno da čovek koji dobru petinu svog sagitaškog staža po broju poruka potroši na diskusiju o Vukčeviću i o meni, u vezi sa Vukčevićem, samo deo organizovanog napada grupe nahuškanih "filmofila" od pre neki dan. Josef K. se sano setio da ima pristup jednom mestu na kome se ja pojavljujem a drugi ne dolaze i "zapljunuo se". Ove DPS-botove treba ignorisati.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 28-11-2014, 03:17:21
Pogledao sam DJEČAKE IZ ULICE MARKSA I ENGELSA Nikole Vukčevića. Reč je o svojevrsnom žalosno slabom rimejku MALOG BUDA u kome je sve ono što je smešno u BUDU tretirano smrtno ozbiljno i broj scena koje su vrlo slične po svom konceptu a opet potpuno različite po svom efektu je zapanjujući.
meni je konkretno ovo zasmetalo, aj na forum pod nikom i nekako, ali, ako je ovo na njegovom volu -glupo je. nije na mestu .u redu da ovo izjavi neki kriticar ( koji nije deo autorske ekipe M.B.)ili gledalac.
ne treba mu ovo, ima uspeh - nek uziva u njemu! xcheers
agota, to je na forumu, pod nickom, naravno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Джон Рейнольдс on 30-11-2014, 12:30:14
Скоро сваки критичар има став да "све зна и све је позван да коментрише". Шта предлажеш, Јожефе, да престане да коментарише, да буде смернији у томе, да тебе консултује на шта сме да удари или не? Стварно ми није јасан овакав јед.
Tačno, zbog toga su i iritantni.
Što predlažem? Ništa, malo je kasno za to. Rekoh već, i ćorav u onom prikazu Dječaka primećuje "svoje hvalim, tuđe kudim", kome je volja nek' se slobodno pravi da nije tako.
Što je trebalo? Puštit đavola. U krajnjem slučaju, ni ne komentarisat Dječake kad je već takva situacija i ne potencirati Buda kao daleko superiornijeg (sinoć ga pogledah btw, ako je toliko bolji od Dječaka kako Dimitrije kaže onda su ovi nezamislivi krš)
rekoh, izvjesno je da su u pitanju neke lične razmirice a ako se dotični predstavlja kao neko referentno mjerilo filma, sporta, politike i čega sve još, valjda je dovoljno profesionalan da iste ostavi po strani ili makar ne izigravat uvrijeđenu damu kad uslijedi reakcija.
Hteli su da se podsmevaju Dragom Vođi, eto im sad...
http://variety.com/2014/digital/news/new-sony-films-pirated-in-wake-of-hack-attack-1201367036/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 30-11-2014, 13:01:31
agota, to je na forumu, pod nickom, naravno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
dobro. onda prihvatljivije. :)
Quote from: crippled_avenger on 30-11-2014, 12:56:01
Ljudi, mislim da je jasno da čovek koji dobru petinu svog sagitaškog staža po broju poruka potroši na diskusiju o Vukčeviću i o meni, u vezi sa Vukčevićem, samo deo organizovanog napada grupe nahuškanih "filmofila" od pre neki dan. Josef K. se sano setio da ima pristup jednom mestu na kome se ja pojavljujem a drugi ne dolaze i "zapljunuo se". Ove DPS-botove treba ignorisati.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jes vala, kako ne, toliko forsiraš zbir mojih poruka da si postao dosadan a i jadan ti je argument
nisam dio nikakve nahuškane grupe no kao pojedinac nastupam i ođe i bilo đe drugo, u čemu je problem što se neko ne slaže sa tobom?
DPS bot- svojom pisanijom i jeftinom demagogijom se savršeno uklapaš u profil njihovog aktiviste što obigrava po kućama uoči izbora
no zaboravih, ti sve najbolje znaš pa i situaciju u CG, bolje od nas samih.
da, samo je indikativno da Josef nije puštio svog đaola prije nego što je vidio šta se dešava po društvenim mrežama
toliko neposjedovanje sopstvenog ja i čekanje šta će reći rulja je svakako interesantno
naravno, u ovo Josef before and after može svako da se uvjeri na prethodnoj stranici ovog topika
Josefe,
Vidi, lepo je što sam ti ja najvažnija tema ali me je malo sramota zbog toga jer na ovom forumu ima mnogo zanimljivijih stvari od mene i od moje reakcije na Vukčevića. I za čitanje a bogami i za diskusiju. Iskreno mi je žao što nisi u stanju da to prepoznaš.
Ako si rekao šta si imao, molim te, prestani da troluješ.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Josef K. on 30-11-2014, 13:10:08
u čemu je problem što se neko ne slaže sa tobom?
pa mislim da bi svi ovo voljeli da vide, jer ti do sada nisi iznio ni mišljenje o Budu, argumentovano ga kritikovao, pljuvao, šta god, već ideš direktno ad hominem, čovječe
ne znam kako ne razumiješ što činiš
pljuj po Malom Budu, molim te, počni, eno ga topik
ali po Budu, ne po autoru, pobogu
Quote from: crippled_avenger on 30-11-2014, 13:16:28
Josefe,
Vidi, lepo je što sam ti ja najvažnija tema ali me je malo sramota zbog toga jer na ovom forumu ima mnogo zanimljivijih stvari od mene i od moje reakcije na Vukčevića. I za čitanje a bogami i za diskusiju. Iskreno mi je žao što nisi u stanju da to prepoznaš.
Ako si rekao šta si imao, molim te, prestani da troluješ.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jašta, eto, čekao sam tebe da mi na to ukažeš.
Quote from: Pizzobatto on 30-11-2014, 13:18:36
Quote from: Josef K. on 30-11-2014, 13:10:08
u čemu je problem što se neko ne slaže sa tobom?
pa mislim da bi svi ovo voljeli da vide, jer ti do sada nisi iznio ni mišljenje o Budu, argumentovano ga kritikovao, pljuvao, šta god, već ideš direktno ad hominem, čovječe
ne znam kako ne razumiješ što činiš
pljuj po Malom Budu, molim te, počni, eno ga topik
ali po Budu, ne po autoru, pobogu
Sinoć ga pogledah, utisci kad sjednem za računar
ako ćemo da pričamo o Budu samo bih zamolio da krenemo bez širom mreže rasprostranjenih predrasuda "Aha! Ne sviđa mu se -ta-i-ta- scena u Budu! Crnogorčina! DPSovac! Ne prihvata kritiku na svoj račun!"
što pomenu autora i pljuvanje... "Mi smo krivi jer nismo dobro iškolovali Vukčevića" ;)
Quote from: Pizzobatto on 30-11-2014, 13:18:36
pa mislim da bi svi ovo voljeli da vide, jer ti do sada nisi iznio ni mišljenje o Budu, argumentovano ga kritikovao, pljuvao, šta god, već ideš direktno ad hominem, čovječe
ne znam kako ne razumiješ što činiš
pljuj po Malom Budu, molim te, počni, eno ga topik
ali po Budu, ne po autoru, pobogu
Bato,
Cela stvar je u svom polazištu ad hominem. Da sam ovo recimo rekao za film Davida Finchera GONE GIRL koji je takođe izašao u bioskope isto kada i BUDO, ne bi bilo nikakvih problema, iako je Fincher svojim minulim radom zaslužio mnogo veće poštovanje filmofila nego Vukčević, pa i u Crnoj Gori.
Dakle, cela stvar je išla ovako - ovo je jedini crnogorski film ove godine, užasno je loš, i sada kao takav na putu je potpunog neuspeha. Kako spinovati taj neuspeh? Vrlo lako, kroz velikosrpsko osporavanje "sivih eminencija" srpske kinematografije. Slažem se sa agotom, a tako sam napisao u svom izvinjenju, zapravo je moj status bio suvišan i nisam dobro procenio uticaj svog FB profila, niti smisao za humor nekih od ljudi koji po njemu prave screenshoptove, i sve to stoji i od toga ne bežim, i to sam detaljno objasnio u ovom izvinjenju.
Ali, reakcija koja je potom usledila ne samo da je disproporcionalna onome što sam ja uradio (svemu onome lošem u tom gestu) već je usmerena ka opštoj rehabilitaciji filma. Sada ispada da smo za njegov neuspeh krivi Dragojević i ja a ne ekipa prevođena Nikolom Vukčevićem.
A kad je reč o dometima filma, evo jednog utiska napisanog mnogo pre mog statusa, mnogo pre nego što sam pogledao film i bio sposoban da na bilo koji način vršim nekakav opinion-making oko njega:
http://www.celuloidnamrznja.com/djecaci-iz-ulice-marksa-i-engelsa-2014/ (http://www.celuloidnamrznja.com/djecaci-iz-ulice-marksa-i-engelsa-2014/)
E sad da li je bolje lapidarno i ukratko reći svoj utisak ili ući o ovolike detalje...
Ooooopet: da si ga samo popljuvao niko se ne bi ovoliko bunio, vjerovatno ima još kritičara koji će ga ocrnit i to je normalno
ALI, ti drugi kritičari ga neće nazvat "rimejkom mog filma" niti će im čitav tekst bit prošaran "moj film je mnogo bolji", otud hajka na tebe
ne opravdavam ove nesretnike što prijete batinama i toljagama ali žestoka reakcija? Na one riječi ju je nemoguće ne očekivati.
jasnije neke jade? :)
Kripe, bio si oštar, i šta sad, i ovaj s celuloidne mržnje je totalno opravdao ime, ali to ni u ludilu ne može da izazove onakvu reakciju. Potpuno van svake pameti. Ako bih pokušao da rekonstruišem scenoslijed, nacionalisti jesu bili izazvani još sa Budom, pa može da se sve gleda kao da je komentar o Dječacima samo povod, uzrok je nešto duže tu. Uostalom, vidjeli smo šta je najradikalniji portal analitika govorio o Budu, za sad se ne oglašava o novim događajima, ali tu će već biti jasno koliko je ovo isplanirani spin ili ne. I da li si državni neprijatelj #1 :)
Josef, ne razumijemo se, a i besmisleno je da punimo ovaj topik ako ti ne znaš razliku između procjene nečije sposobnosti da režira, od tvojih pokušaja dijagnoze psihološkog stanja autora, da li je on naduvenko, da li misli da sve zna, i slične doslovno intimne stvari, to su toliko prizemne budalaštine da je van svake pameti porediti ih sa školom režije
oni su nama ''odgovorni'' prije svega kao scenaristi i reditelji, a ne kao ljudi, da nećeš možda da izigravaš i veterinara kao Vuk Grujić
slobodno udri po scenariju, udri po režiji, udri po filmu. Ti konstantno udaraš na čovjeka umjesto da udaraš na režisera ili scenaristu. POstoji debela razlika između toga. Čovjek, scenarista, režiser, tri različite stvari.
Čak i ako zanemarimo da je priča o rimejku karakteristični humor, eo ajde uzmimo je ozbiljno
''moj film je mnogo bolji'' NIJE ad hominem napad
ti atenš hor koji namjerno izaziva ovakve reakcije provokativnim stavovima - JESTE AD HOMINEM
u ovoj čudnoj priči jedino ta prva (valjda) Vukčevićeva izjava ''imajući u vidu posljednje radove Dragojevića i Vojnova itd...''' nije ad hominem. SVe poslije toga je ludilo.
ja ne znam kako drugačije da ti objasnim pa više neću ni pokušavati
u stvari, eo nečega
http://portalanalitika.me/clanak/168490/durovic-ovakva-prepiska-samo-izaziva-palanacku-sujetu (http://portalanalitika.me/clanak/168490/durovic-ovakva-prepiska-samo-izaziva-palanacku-sujetu)
Pogledao sam španski debitantski horor ASMODEXIA Marka Carretea koji nažalost pokazuje priličnu defanzivu i na planu žanrovske invencije i u pogledu estetike. Ono gde Španci uvek dobro stoje, to je zanat, ali ASMODEXIA konkretno više vuče na neku solidno urađenu televiziju, recimo epizode serije CONSTANTINE koje je režirao Neil Marshall nego na punokrvni movie.
ASMODEXIA je jedan od onih filmova koji baziraju svoju svežinu na "velikom preokretu" koji je doduše ovde vidljiv dosta rano svakome ko je pogledao malo više okultnih trilera i horora, ali sigurno može biti zanimljiv publici sa kraćom žanrovskom kilomeražom. Sve ostalo je nažalst tipičan okultni triler o posednutosti, prizivanju demona, apokalipsi, verskim sektama itd. dakle dosta cike, vriske, vodviljske glume i režija, ljudi koji trule i tresu se i uopšte svega ono što se očekuje u takvim slučajevima.
Carrete to sve relativno korektno realizuje, na razmeđi između pulp filma i pulp televizije ali ni o jednom od tih elemenata nema šta novo da kaže tako da se kvalitet njegovog postupka svodi na realizaciju potpunog treša sa punim ubeđenjem.
Ipak, kad je reč o takvim zadacima, figure poput Manuela Carballa su ipak klasu iznad iako su i to tek efikasni žanrovski profiji. Šteta je što Carrete na samom početku svoje karijere nije pružio više od puke repertoarske kompetentnosti. Doduše, on po godinama nije mlad reditelj, pa je tim pre šteta da je u 43. godini snimio jedan krajnje limitiran showcase film.
U vreme kada je De La Iglesia snimao EL DIA DE LA BESTIA, španski film je bio u stanju da koristi ove stileme za zajebanciju. Sada su reditelji poput Carretea doveli do toga da se prežvakane gluposti ponovo tretiraju ozbiljno.
Srećom, zanatska baza španskog filma je dovoljno jaka da i u ovoj estetskoj regresiji rezultat bude pitak i podnošljiv repertoarski film, bez puno iznenađenja i bez previše blamiranja.
* * / * * * *
Pogledao sam RUUSUJEN AIKA Rista Jarve, prerano nastradalog finskog reditelja koji je stvarao pod uticajem francuskog Novog talasa. Ovaj uticaj je evidentan u filmu RUUSUJEN AIKA s tim što Jarva nikada ne odlazi predaleko u raspojasanost i nekonsekventnost art-filma.
Naravno, u ovom filmu iz 1969. ima deonica koji su danas istovremeno svedočanstvo o tom vremenu ali i potpuni prevaziđeni višak a to su pre svega muzički interludiji u kojima se pojavljuju funski "hipici" u kameo-pojavama, kao deo scena futurističke relaksacije i provoda.
Film je smešten u treću deceniju 21. veka i govori o reditelju čiji je posao da snima dokumentarne filmove kroz koje se građani upoznaju sa istorijom. On naravno manipuliše podacima i stvara lažnu sliku maksimalno koristeći svoju moć. Međutim, u jednom trenutku se zainteresuje za jednu "malu priču", slučaj prerano nastradale glumice i počinje da snima "dokument" o njoj i polazi od želje da prikaže istinu međutim vremeno senzacionalistički instinkt prevladacva i on kreće da fikcionalizuje i njenu priču.
Svet budućnosti je antiutopijski, ljudi žive u sterilnim ambijentima, svi su vrlo slično obučeni u svojevrsnom smart & simple egalitarizmu, sa dosta retro-futursitičkih detalja. Populacija se kontroliše uz pomoć huxleyevskog rešenja - tableta za kontrolisanje ponašanja i propagande.
Iako film pokazuje antipatiju prema sistemu i simpatije prema pobunjenicima (recimo, radnicima nuklearne elektrane koji štrajkuju) ova antiutopija nije prikazana kako silazak pakla na zemlju već više kao jedno buduće stanje apatije sa represivnim režimom koji ipak nije toliko svemoćan koliko su mu podanici impotentni.
Jarvin izraz u crno-beloj fotografiji je artikulisan, precizan, ako imamo u vidu jasne art-namere filma, RUUSUJEN AIKA je čak i prilično dinamično ostvarenje. Iako je setting ovog filma SF, i uprkos tome što je Jarva dosta razradio taj svet budućnosti, "novumi" koji u njemu postoje zapravo ne utiču bitno na junake i priču i u tom smislu ovaj film može biti tek od marginalnog značaja fanovima žanra.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam osmu sezonu SMALLVILLEa. Nažalost, u seriji se osetio odlazak Gougha i Millara, doduše na jedan neobičan način. Naime, u osmoj sezoni SMALLVILLE se ponaša kao K-1000 kada upadne u užareno željezo i promeni sva lica koja je do tada uzeo. Misterije sa meteor freakovima u Smallvilleu zamenjuju misterije sa meteor freakovima u Metropolisu, sve do tačke negde oko polovine sezone kada se obnavljaju meta arcovi, samo bez one veštine Gougha i Millara da ih maksimalno izmuzu.
Tako recimo kanonsko razrešenje Lane Lang biva ostvareno u dve relativno mlake epizode, a Doomsday predstavlja meta arc kao glavni negativac ali se iz njega ne izvlači ni približno drame kao svojevremeno iz Brainiaca.
Opštoj narativnoj konfuziji doprinosi i prilično nejasna i nekonzistentna uloga Green Arrowa u ovoj sezoni. Isto važi i za neopredeljenost oko toga kada će se punom snagom navaliti na odnos Clarka Kenta i Lois Lane.
SMALLVILLE je i za Gough-Millarovog vakta imao stagnacije ali nijedna nije bila ovako duboka kao osma sezona, iako je zapravo sve što se u njoj desilo pokušaj da se ponove zahvati iz ranijih sezona.
Preformulisao sam neke već poznate misli i dodao neke nove u jednu meditaciju o TRAVELATORu Dušana Milića.
http://novipolis.rs/sr/blog/27493/kontinuitet.html (http://novipolis.rs/sr/blog/27493/kontinuitet.html)
Warner Bros. Pictures is reportedly in the "final stages of talks" with Jai Courtney, Tom Hardy, Margot Robbie and Jared Leto to star in David Ayer's DC Comics super-villain ensemble film "Suicide Squad" according to Heat Vision.
All of the names have been rumored for months, but now it seems like things are firming up with the trade also saying filming will take place at Pinewood Toronto Studios. Pre-production gets underway there in February ahead of filming which will run from mid-April to September next year.
Two names that have also been rumored for roles - Will Smith and Jesse Eisenberg - were not mentioned in the report and aren't confirmed at this time. Smith was being rumored for Captain Boomerang, whilst Eisenberg was said to be reprising his role of Lex Luthor from Zack Snyder's "Batma v Superman: Dawn of Justice".
It's expected Courtney will play Deadshot, Hardy is Rick Flagg, Robbie is Harley Quinn and Leto is The Joker, but the specific roles are also unconfirmed at this time. "Suicide Squad" is scheduled to hit cinemas on August 5th 2016.
Jared Leto, Will Smith, Tom Hardy, Margot Robbie, Jai Courtney and Cara Delevingne will make up the all-star cast in Warner Bros.' super villain tentpole "Suicide Squad," it was announced on Tuesday.
Based on the DC comic book, the story centers on the team of super villains who are given a chance at redemption by the government. The catch: Their mission will probably kill them all.
The actors names had long-been rumored for the high-profile movie, which opens Aug. 5, 2016, but their deals and characters weren't finalized.
Here's the official cast/character list:
Jared Leto – The Joker
Will Smith – Deadshot
Tom Hardy – Rick Flagg
Margot Robbie – Harley Quinn
Jai Courtney – Boomerang
Cara Delevinge – Enchantress
"Suicide Squad," directed by David Ayer and produced by Charles Roven, will begin shooting next April in Toronto.
According to insiders, Jesse Eisenberg is also in talks to play Lex Luthor in the film, a role he will first play in "Batman v Superman: Dawn of Justice," though the status of his deal is unknown.
"The Warner Bros. roots are deep on this one," WB President Greg Silverman said in a statement. "We look forward to seeing this terrific ensemble, under David Ayer's amazing guidance, give new meaning to what it means to be a villain and what it means to be a hero."
Warners has always viewed this project as its "Oceans Eleven" to comic book movies and always wanted to load the roster up with top tier talent that compares to the 'Ocean Eleven' movies.
Warners still has the role of Amanda Waller, the character who oversees the team similar to Nick Fury in the Marvel universe, to cast before the film goes into production. The studio's short list of actresses being eyed for the role includes Viola Davis, Octavia Spencer and Oprah Winfrey, whom sources say would be WB's first choice for the part.
Leto, who is making his first pic since winning the Oscar for "Dallas Buyers Club," is repped by CAA.
Smith can be seen next in Warner Bros. "Focus" which also stars Margot Robbie. Both are reppped by CAA with Robbie also repped by Management 360 and Aran Michael Management and Smith repped by Overbrook Entertainment.
Hardy is currently filming "The Revenant" opposite Leonardo DiCaprio which bows next Christmas. He is repped by CAA.
The WME-repped Delevingne, an English model-turned-actress, can next be seen in Warner Bros.' "Pan."
Courtney appears in the upcoming "Terminator" reboot and is repped by UTA.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vil Smit :cry: :cry: :cry: Mislim, nije da ja njega ne volim, ali nije mi za Dedšota. Dedšot je ipak brkati psihopata. Tom Hardi bi u toj ulozi blistao.
Ayer koji režira Big Willyja. Deluje kao 2000. Kada smo poslednji put bili srećni.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam I ORIGINS Mike Cahilla, vrlo intrigantnog mladog reditelja sa indie SF scene koji je privukao veliku pažnju svojim prvim filmom ANOTHER EARTH. U pokušaju da prevaziđe nedostatke prvog filma, preterao je u otklonu pa je u drugom filmu izgubio i neke od kvaliteta debitantskog rada. Naime, ANOTHER EARTH je bio kriptičan, relativno nekomunikatovan indie SF sa čudnim preplitanjem melodrame i novuma, lične drame i načnih proboja, dočim je I ORIGINS mnogo jasniji, u samoj osnovi je pre i iznad svega melodrama što je jako dobro, pa tek onda zamršena naučna rasprava.
Ako bih morao da prepoznam nekakvu poentu ovog filma to je da čovek kada je sam mnogo hladnije prilazi problemima pa i nauci i odbija da se vodi emocijama, iracionalnošću, sujeverjem a kada dobije potomstvo popušta branu pred raznim iracionalnostima i od proučavaoca evolucije počinje sebe da vidi kao sponu između predaka i potomaka.
I Cahill uspeva da vrlo direktno plasira ovu mudrost kroz priču o naučniku koji dok je single svemu prilazi hladno i racionalno ali onda kada dobije porodicu i kada se otvori neka poptuno iracionalna dimenzija njegovog istraživanja, želi da je otvori, zbog dobrobiti svog deteta i jedne stare ljubavi.
Cahillovi junaci su inteligentni, mada ne onoliko koliko on misli i inteligencija koju emituju na kraju rezultira samo jednim efektom - dovoljno su razumni da se među njima nikada ne stvori dramski sukob. Ovo je melodrama u kojoj se nikada ne generiše dramski sukob.
Nota bene, dramski sukobi se vrlo često generišu iz nekih rešivih situacija koje scenarista i reditelj veštački pretvaraju u predmet sukoba, dakle činjenica je da dramski sukob ume da frustrira inteligentnog gledaoca. Mađutim, potreban je čak i najinteligentnijem gledaocu.
Kod Cahilla imamo ne samo nedostatak dramskog sukoba već i masu stanja koja čak ni najtalentovaniji i najiskusniji reditelji ne umeju dobro da izvedu, recimo prizore harmoničnog ljubavnog odnosa i predbračne sreće koji tradicionalno na filmu deluju loše...
U vizuelnom pogledu, Cahill napušta sirovost provg filma i sada nudi jednu drugačiju glossy viziju, sa dosta lepih hipsterskih detalja i panorama. Ako je prvi film bio grungy drugi je više hip. Stoga, meni lično prvi više leži ali ne sporim da nekome drugom ovaj deluje lepše, a svakako je u mnogim aspektima zreliji.
Raduje, Cahillova odlluka da se izmakne iz pretencioznih filmskih zagonetki u konvencionalnije pripovedanje unutar kog je takođe moguće očuvati zagonetke. Nažalost, šteta je što je "racionalnošću" likova ugušio dramu. Ipak, po mnogo čemu ova mejnstrimizacija izraza ohrabruje.
Nadam se samo da će u sledećem filmu taj balans novog i starog dati bolji spoj.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BRAVE NEW WORLD, televizijski film iz 1998. Reč je o kofekcijskoj adaptaciji i pojednostavljenju romana Aldousa Huxleya i sabijanja svega u sat i po vremena namenjenih američkoj televiziji. Ovo svakako nije u ravni mini-serije iz 1980. godine koja ipak skrupuloznije rekonstruiše ovu lektiru. Štaviše, rekao bih da ova adaptacija pokušava da koliko-toliko modernizuje BRAVE NEW WORLD i približi ga tadašnjoj publici, sa posebnim akcentom na detalje koji su tada bili aktuelni i upozoravajući.
Zanimljivo je da blagi futurizam tadašnje adaptacije Dana Mazura i Davida Tausika, samo sedamnaest godina kasnije deluje krajnje naivno, arhaično u svakom pogedu danas, i u pogledu pretpostavki kako če se razvijati tehnika pa i u pogledu aproprijacije Huxleyeve paradigme i primene na društvo devedesetih.
Naime, ova adaptacija pokušava da očuva veru ideologa Brave New Worlda da je to što rade u redu, da je zaista put progresa, i uprkos represiji koja drži ceo sistem na okupu, oni zapravo jesu true believeri u taj potpuno pogrešni socijalni eksperiment. I u ovom TV filmu je to najzanimljiviji momenat oličen u liku kog igra Leonard Nimoy koristeći sve svoje kapacitete. Ipak, danas ta ideja kada je Amerika već preuzela svoju viziju transformacije celog sveta u duhu tržišne privrede i "demokratije" više ne funkcioniše jer je jako teško poverovati u elementarnu iskrenost takvih ljudi na samom vrhu, iako je sasvim moguće poverovati da je ima pri dnu lestvice.
Peter Gallagher i Rya Kihlstadt su odlični. Iako Rya ima kontinuiranu karijeru, jasno je da je mogla postići i mnogo više. Miguel Ferrer nije dovoljno iskorišćen ali je zato Leonard Nimoy vrlo nadahnuta podela.
Režija Leslie Libmana i Larry Williamsa je korektna i podseća na antiutopijske televizijske radove s početka devdesetih koji su bili vrlo šarmantni. Naravno, ne treba imati iluzije, daleko je ovo od savršenstva serije WILD PALMS, ali definitivno ima malo i uticaja te linije.
Uprkos tome što u analizi Huxleyevog dela možemo prepoznati motive koji nisu preneti u ovu adaptaciju, rekao bih da je ovo celina koja ispunjava namere svojih autora i potrebe svoje ciljne grupe.
Hvala Vijestima na principijelnom stavu u slučaju agresije Vukčevićevih poštovalaca, i što su u ovome prepoznali temu.
http://www.vijesti.me/forum/kulturna-sisa-808193 (http://www.vijesti.me/forum/kulturna-sisa-808193)
U, sjajno zabavan Đurović a Vijestima stvarno skinuti kapu za publikovanje ovoga. :lol:
Fina sofisticirana kritika. Đurović je koliko čujem inače i prozni pisac.
što mu dođe Budimir? ;)
Ljudi, ima li đe to Poslednje poglavlje Nemanje Bečanovića da se pogleda ili skine?
Drugo ozbiljno upućivanje na njega u svega par dana a i trejler me zaintrigirao.
zar ne bi trebalo ti nas da obavijestiš :)
btw, eo ga tip, još je nešto umotvorio u vezi ''atomskih dječaka malog buda''
https://twitter.com/N_Becanovic/status/538429969077387264
pa ga pitajte kad će dvd
Quote from: Pizzobatto on 04-12-2014, 15:49:16
zar ne bi trebalo ti nas da obavijestiš :)
Da je sreće bih no je moja mreža obavještajaca zaštekala ovom prilikom.
Pogledao sam HVORDAN VI SLIPPER AF MED DE ANDRE Andersa Roennowa Klarlunda, sa čijim sam radom bio upoznat preko intrigantnog animiranog filma STRINGS. HVORDAN VI SLIPPER AF MED DE ANDRE je po svom stilu potpuno drugaćiji film. Scenario više podseća na pozorišni tekst, skoro pa da ima jedinstvo mesta, vremena i radnje, a kada bi se uklonile sporadične digresije, rekao bih da bi bez problema i funkcionisao kao pozorišni komad. Po biografiji Rasmusa Botofta, koji je pisao scenario zajedno sa rediteljem, ne bih rekao da je ovo poteklo iz drame ali bih se jako iznenadio da neko do sada nije prepoznao sceničnost ovog teksta.
Premisa je antiutopijski SF i govori o Danskoj budućnosti u kojoj je donet tzv. Kopenhaški kriterijum, zapravo procenjeno je koji su ljudi uzeli više od države nego što su joj pružili i odlučeno je da se pogube. Ljudi izabrani za odstrel dovedeni su u kolektivni centar gde njihovim isleđivanjem rukovodi nemilosrdni ali racionalni general danske armije. I u svakome od njih postepeno pronalazi razloga zašto ne zaslužuje da živi.
Radnja je raspoređena u dan-dva, vezana je za jednu lokaciju i odnosi se razvijaju kroz seriju ispitivanja, suđenja, debata, polemika ali Botoft i Klarlund neizbežno uvode i element melodrame u ceo tok, dajući inače hladnom i crnohumornom pristupu izvesnu toplinu koja neumitno menja predznak stvarima, ali ne čini da do kraja humanizuje likove o kojima se govori već u pojedinim fazama čini i da se dodatno ozvere.
Klarlund veruje u svoj tekst i glumce i vizuelni stil filma je namerno sveden kao u radikalnijim Dogme radovima, iako u ovom slučaju pristup ni u kom slučaju nije DOGME. Ipak, očigledno je da ovom snagom priče i glume on uspeva da nadoknadi sve ono što gubi kroz vizuelnu svedenost i funkcionalno kadriranje koje tek prati mizanscen.
Na kraju cele priče, kroz nenametljiv vizuelni postupak Klarlund čak uspeva i da prikrije suštinsku teatralnost ovog filma.
HVORDAN VI SLIPPER AF MED DE ANDRE nosi u sebi snažan polemički duh koji je jači od filmičnosti, ali to ga ne čini manje atraktivnim iskustvom za filmofile koji ne beže od politike, naročito kada se gleda na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
1999. godine, Keanu Reeves je po drugi put postao superstar sa filmom THE MATRIX. Iste te godine, Mel Gibson je snimio film PAYBACK u kome je dodao jednu novu dimenziju svojoj star personi i malo se odmakao od Silverovog akcionog heroja. Petnaest godina kasnije, iako je imao manje blistavu karijeru, Keanu Reeves se našao u sličnoj poziciji i snimio je sličan film.
To je JOHN WICK Chada Stahelskog, po scenariju DTV veterana Dereka Kolstada. Kolstad je radio nekoliko surovih DTV radova sa Dolphom Lundgrenom i činjenica da je dobacio do bioskopskog filma je priličan fenomen. Keanu Reeves u ovom filmu igra neku parafrazu Parkera koji ovohg puta ne želi da locira ljude koji su ga prevarili, ne želi da nađe svoju konkretnu sumu novca. Samo želi da se osveti što mu je ukraden auto i ubijen pas dobijen na poklon od pokojne supruge. Ovi incidenti su dovoljni da pretvore Reevesovog junaka u mašinu za ubijanje koja se neće zaustaviti dok ne dobije svoje zadovoljenje
Kolstadov scenario ima masu elemenata Westlakeovog odnosno Starkovog predloška, samo bez šarma i smisla za humor koji je proisticao iz njegovih likova, Međutim, visokokodifikovani svet, junak koji je spreman na sve da ispunio neku drugima nerazumljivu želju, namirio neki naizgled minoran i drugima nerazumljiv dug, pa sve do institucije hotela u kome kriminalci ne smeju da se okrenu jedni protiv drugih, koji je svojevrsni "hram" i "utočište" gde se svi mogu odmoriti a da ne naude jedni drugima, sve su to rešenja koja su delimično preuzeta od Starka.
Nažalost, Reevesov lik je isključivo mašina za ubijanje a njegova motivacija i ono što ga čini čovekom je sramotno cheesy i to ne na šarmantan način. Ceo početak u kome se definiše njegova tragedija je u potpunoj kontri sa ostatkom filma i opterećuje junaka nekim "suvišnim emocijama" a i film suvišnom minutažom.
Stahelski i Kolstad prave početničku grešku time što elementima priče motivišu junaka odnosno da puste glumca u koži junaka da svojom igrom brani tu postavku. Uprkos tome što nije u cvetu mladosti, Keanu Reeves je i dalje u stanju da bude respektabilan akcioni heroj i ovo je pre njegov PAYBACK nego njegov TAKEN. Međutim, njegova hladnokrvnost ne odaje utisak čoveka koji vođen tako snažnom sentimentalnošću kakvu Kolstad postavlja u priči.
Protivnici glavnog junaka su ruski mafijaši i rekao bih da Kolstad kao stari DTV hack sigurno malo kopirao kultni scenario za EQUALIZER koji je godinama važio za jedan od najboljih prodatih tekstova a rezultirao je mediokritetskim filmom. U krajnjem zbiru, Kolstadov scenario je sličan, ne samo po Rusima negativcima već i po strukturalnom rešenju da negativac preuzme inicijativu u jednom delu filma, a čak bih rekao da je u poijedinim segmentima i vitalniji i "čistiji", međutim definitivno je degradiran inferiornim preuzimanjem Westlakea/Starka/Helgelanda. Ipak, treba imati na umu da ovaj film više inspiriše Porter nego Parker.
Kad je reč o akciji, tu je Stahelski kao kaskader svoj na svome i ona je korektna. JOHN WICK u pogledu akcije ne donosi ništa novo ali to što donosi radi solidno i nasilno, mada je daleko od hard-R estetike kakvu recimo donosi David Ayer. Dakle, Stahelski nema strah da prolije krv ali ipak ne bi se reklo da na tome mnogo insistira. U pojedinim trenucima junak kreće da se ispoljava kroz akciju, iznosi neki unutrašnji sadizam, naročito u filnalu i tu film ponajviše uspeva da oživi.
JOHN WICK je postigao neku vrstu uspeha, svakako više nego što je iko očekivao i to me u principu raduje. Nažalost, kao ni EQUALIZER od kog je kudikamo bolji, ovo ipak nije bitan akcioni film pa čak ni film koji pruža "ono što bi akcija trebalo da nam pruži". Rekao bih da ni EQUALIZER ni JOHN WICK nisu filmovi reditelja visoke klase već produkti koji akcioni film apriori formulišu kao žanr u kome su dozvoljeni krupni nedostaci. Onda im i rezultati imaju krupne nedostatke.
Ipak, za razliku od EQUALIZERa, JOHN WICK je jeftiniji i niko nije tvrdio da će biti mnogo dobar, pa je i rezultat ipak simpatičniji.
* * 1/2 / * * * *
Ryan Reynolds In 'Deadpool' Deal (https://tv.yahoo.com/news/ryan-reynolds-deadpool-deal-211632562.html)
QuoteEXCLUSIVE: Fox is closing a deal with Ryan Reynolds (https://deadline.com/tag/ryan-reynolds/) for a feature on Deadpool (https://deadline.com/tag/deadpool/), the character he originated in X-Men Origins: Wolverine (https://deadline.com/tag/x-men-origins-wolverine/). The film is being directed by Tim Miller, who has done strong visual effects work through his VFX house Blur Films. Miller has been developing the film for several years, from a script by Rhett Reese (https://deadline.com/tag/rhett-reese/) and Paul Wernick (https://deadline.com/tag/paul-wernick/), with Lauren Shuler Donner and Simon Kinberg producing. Reynolds and other cast have posted photos of Deadpool on Twitter, so clearly this is going. Production begins in March.
When Reynolds made that first appearance as Deadpool, also known as Wade Wilson, he was a smart-mouthed mercenary with terminal cancer who undergoes military experiments in an attempt to replicate Wolverine's mutant healing factor. He comes away with the ability to heal quickly — but for the price of being indestructible, he is rendered severely scarred. His acerbic attitude remains, though, earning him the nickname "The Merc with a Mouth." Curiously, they quieted him, but that isn't taking advantage of Reynolds' quick wit. There are opportunities for a wise-cracking indestructible weapon who could take out a brigade of terrorists merely by blowing himself up in their midst.
For Fox, this primes the X-Men pump. The studio recently set Bryan Singer to return as director (https://deadline.com/2014/09/bryan-singer-xmen-apocalypse-director-sequel-838588/) of X-Men: Apocalypse, and that is the next film, with A Most Violent Year star Oscar Isaac playing that the character. The Deadpool film tentatively was scheduled to be released in February 2016 (https://deadline.com/2014/09/fantastic-four-deadpool-assassins-creed-paper-towns-release-dates-836440/). X-Men Apocalypse will be released May 27, 2016.
WME-repped Reynolds next stars opposite Anna Kendrick and Gemma Arterton in The Voices, and he starred with Helen Mirren and Katie Holmes in Woman In Gold. He also stars in the Anna Boden & Ryan Fleck-directed Mississippi Grind. David Weber is his attorney.
Sjajna vest!
Stari sumira kršenje "omerte" u slučaju MARKSA I ENGELSA.
http://starikadar.blogspot.com/2014/12/sajber-napad.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/12/sajber-napad.html)
Iskreno, izmiče mi smisao nove web-serije HALO: NIGHTFALL koju producira Ridley Scott a režira Spielbergov posilni Sergio Mimica-Gezzan. HALO je već jako dugo property čija se ekranizacija najavljuje i išečekuje, znamo za Blomkampov pokušaj da je snimi a videli smo i njegove kratke filmove na tom tragu, međutim odustajanje od filma i snimanje OVAKVE serije svakako nije preterano smislen potez.
Priča o ratu čovečanstva sa vanzemaljcima u dalekoj budućnosti zaista ostavlja malo toga da joj se zameri, i to je svakako nešto što je teško učiniti baš potpuno negledljivim. Međutim, sa scenarijem Paula Scheuringa i vrlo konvencionalnom režijom Mimice-Gezzana, bez glumaca koji bi doneli neki kvalitet, HALO: NIGHTFALL ne samo da ne dobacuje do gameplaya po ugođaju nego ne dobacuje ni do gledanja u ekran kada igra neko drugi.
U ovoj formi HALO: NIGHTFALL izgleda kao žestoko hendikepirana space opera, sticajem okolnosti bazirana na poznatoj igri.
Šteta. Naročito jer je svaki rat čovečanstva protiv vanzemaljaca po pravilu vrlo gledljiv.
Stvar je u velikoj meri u Majkrosoftovoj žestokoj miskalkulaciji. Sa lansiranjem Xbox One imali su veoma ambiciozan plan da osvoje dnevnu sobu ne samo ili čak ne prevashodno snagom igara već i snagom televizije. Računajući na sve veću populaciju cord cuttera - ljudi koji napuštaju kablovske pakete u zameni za IPTV i druge internet ponude - Majkrosoft ne samo da je ponudio ortaštva sa uobičajenim provajderima sadržaja poput Netfliksa i ESPN-a nego je ambiciozno odlučio da je bitno da imaš i originalnu ponudu te da će i sam praviti sadržaj. Veliki je to plan bio da se bude kontent provajder, da se prave serije, dokumentarni filmovi itd. i osnovano je čitavo odeljenje u firmi za to. Međutim, ispostavilo se da su se malo preračunali, da je i prodaja Xbox One niža nego što je mogla da bude, kao i da je interesovanje za ove servise osetno slabije, pa je onda i došlo do velike promene na čelu Xbox divizije, departman koji je trebalo da proizvodi program je prvo budžetski sasečen a nedavno i sasvim ukinut pa iza njega ostaju samo jedan dokumentarni film i ova Halo serija. Ta serija je trebalo da bude samo početni plotun, čak je Spilberg prošle godine najavljivao da će on tu imati određeni kreativni upliv, ali ispostavlja se da ima razloga što retko ko izvan Holivuda uspeva da napravi kvalitetan ili uspešan program ovog tipa.
Videćemo kako će Sony da prođe sa Powersom, mada naravno, Sony je ipak firma koja radi produkciju ovog tipa već dugi niz godina.
Siguran sam da će POWERS biti bolji!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mi o HALO a LUKE CAGE na vrata...
Hot on the heels of the casting of Krysten Ritter as Jessica Jones, Marvel may have found the titular hero of "Luke Cage," one of the four series to be produced under its deal with Netflix.
Deadline indicates that the studio has apparently picked Mike Colter for the role of the African American superhero. The character is expected to play a significant part in around half the episodes of the "Jessica Jones" series before scoring his own standalone series.
Colter, who was originally rumored for the role several weeks ago alongside "Crisis" actor Lance Gross, was recently the star of the digital series "Halo: Nightfall". He's best known though for his recurring role as the dangerous drug kingpin Lemond Bishop in CBS' legal drama "The Good Wife".
Colter deluje kao odlično rešenje za Luka Kejdža, barem po onome kako LK izgleda danas, ali nadam se da će da bude i nekih flešbekova u kojima se vide afro frizura i tiara.
U HALO je vrlo tanak glumački...
Srećom Luke Cage je hodajući kliše pa nema mesta nekoj ozbiljnoj glumi.
Yesterday, there was word that Warner Bros. had offered their golden boy, Christopher Nolan, the director's seat on their adaptation of Ernie Cline's New York Times Bestseller, READY PLAYER ONE.
Not only can we tell you that WB has indeed talked with Nolan, but we have some AICN EXCLUSIVE info on a few other big names being offered the gig...
We're talking MATTHEW VAUGHN, EDGAR WRIGHT, PETER JACKSON, or WB's dream pick, ROBERT ZEMECKIS.
Wanna go out and pick up that book if you haven't already, no?
Obviously, no one has actually signed yet, and these are just WB's top choices, but it certainly gives us an idea of what pedigree of director they want to direct this Zak Penn-written adaptation. While we swoon at the idea of Nolan, Vaughn, Wright, or Jackson directing this, Zemeckis is the ideal choice for WB (and Cline, I'm sure) because of how heavily his work is referenced in the book. It would be him revisiting the stuff from his hayday that we all fell in love with him for, and would probably the closest we'd ever get to a Zemeckis-directed BTTF 4.
But good god, the idea of any of these guys directing a READY PLAYER ONE movie is mega exciting. Aside from being a massive hit, the book is knowing, provocative, and consistently really funny, and feels contemporary in its "everything in a blender" depiction of pop culture. Just to give you an idea of how infectious the pixelled-out world Cline created is, I'll tell you my wife's reaction. My wife knows next-to-nothing about either '80s pop culture or video games, two subjects that the book leans heavily on. She read this thing cover to cover in the span of two days. She references the book the way some do 1984 or A BRAVE NEW WORLD. So don't think this is too "geeky" for you, or even your less-versed significant other; Cline's book is awesome, and WB would not be reaching out to these types of directors if it didn't have an infectious, cross-market appeal.
Nolan's name got me giddy...but knowing who else WB is looking at just gives me a perma-smile This is great news for gamers, fans of Cline's book, and I'm guessing Cline himself. We at AICN are all really happy that this project is getting the kind of attention we think it deserves, and pray that if one of those luminaries doesn't sign, that the job still goes to someone with the talent, energy, and imagination to do it justice.
Pogledao sam BESAT Andersa Roennowa Klarlunda, okultni triler iz 1999. godine. Reč je o zanimljivom ali ne baš uspelom pokušaju da se započne medicinski triler ali da se onda transformiše u okultni. Nažalost, uvođenjem lika nemačkog sveštenika kog igra Udo Kier, čovek jasne žanrovske prepoznatljivosti, apsolutno je jasno da je medicinski triler zapravo red herring u ovoj priči, i za to nije potrebno neko preterano žanrovsko gledalačko iskustvo da bi se dešifrovalo.
Klarlundova realizacija je sigurna, i odabir neglamuroznih, depresivnih ambijenata na obe linije priči čini da film bude stilski konzistentan. Mnogi navode RIGET kao svojevrsnu referencu, međutim, Von Trier je mnogo veštije vodio svoj spoj ovih elemenata.
BESAT je u osnovi neuspeo derivat okultnog trilera ali je dinamično i relativno prijatno gledalačko iskustvo. Na nivou Klarlundovog opusa, ovaj film ostaje kao jedan krajnje konvencionalan i samim tim nereferentan pokušaj.
* * 1/2 / * * * *
Crnogorski Javni servis, reaguje
http://www.rtcg.me/vijesti/drustvo/74832/kako-smo-upokojili-vojnova.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
North Korea has denied involvement in the ongoing cyber attack on Sony Pictures, according to the state-run KCNA news agency. However, North Korea's top military body told KCNA that the hacking is "a righteous deed" that may have been carried out by its supporters to protest Sony's upcoming comedy "The Interview."
The news agency quoted the National Defense Commission as saying, "The hacking into the Sony Pictures might be a righteous deed of the supporters and sympathizers with the (North) in response to its appeal."
Several months ago, North Korea warned of "merciless retaliation" if the U.S. government supported the release of the film, which revolves around a fictional plot to assassinate the country's leader, Kim Jong-un.
Though the studio has not yet found out who is connected to the widespread leaks of employee information, inside business information as well as entire movies, some reports indicated that the pattern matched past attacks by North Korea.
The National Defense Commission also said that Sony was "abetting a terrorist act while hurting the dignity of the supreme leadership of the (North)."
The NDC statement also said, "We do not know where in America the SONY Pictures is situated and for what wrongdoings it became the target of the attack nor we feel the need to know about it.
But what we clearly know is that the SONY Pictures is the very one which was going to produce a film abetting a terrorist act while hurting the dignity of the supreme leadership of the DPRK by taking advantage of the hostile policy of the U.S. administration towards the DPRK."
The statement ended using language eerily similar to that used by the hackers in some communications, saying "The righteous reaction will get stronger to smash the evil doings."
Quote from: crippled_avenger on 07-12-2014, 12:57:47
Crnogorski Javni servis, reaguje
http://www.rtcg.me/vijesti/drustvo/74832/kako-smo-upokojili-vojnova.html (http://www.rtcg.me/vijesti/drustvo/74832/kako-smo-upokojili-vojnova.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
xrofl xrofl xrofl
Pokušavaju da igraju tvoju igru!!!!!!!!!!
the blame game
Sent from my iPhone using Tapatalk
e-novine su u kući
http://www.e-novine.com/stav/113340-Milo-ukanovi-pro-contra.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Je ne mogu ni da ispratim šta tu kome i gde radi, ali ovo:
Quote
Zna on đe može plasirati ,,seljački" humor da je tekovina 21. maja (dan nezavisnosti Crne Gore) njegovo poigravanje imenom Markiza de Sada, nazivajući ga Đe Sad.
:lol: :lol: :lol:
Ovo je sada kumulativno ludilo neko koje je nastalo kada je autor krenuo da prowluje moj profil, zatim Baćin itd. Dakle, on je odavno izašao iz kanona spora u opštu analizu nastupa na socijalnim mrežama.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, ti si implicitno prozvan kao moj gaming guru -
"Inače, sadžaj teksta Vojnova je infanitilan, na nivou mudrolija klinaca koji su se preigrali video igrica, sa smiješnim uvlačenjem Sjeverne Koreje u priču. "
Sent from my iPhone using Tapatalk
Niko ne shvata veličastvenost te tematizacije Crne Gore. :lol:
John Ostrander, the creator of the DC Comics villain team-up title "Suicide Squad," has spoken with CBR about the upcoming movie adaptation which recently announced its cast.
Ostrander says: "I wouldn't have guessed that it would have been one of the properties that they would do quite so quickly. That's a heck of a slot. It's the first movie after 'Batman v Superman: Dawn of Justice'. That places them pretty high and sure, that pleases me."
Ostrander says he has "no problem with the casting" and that "movies are different and separate entities from comics. They have different needs, and they have to find ways to get a lot of people into seats."
He does seem very happy with the choices of Tom Hardy and Jared Leto though: "What I am really impressed by with all of the casting is that they are getting some very good actors to play these parts. That means Warner Bros. is very serious about this movie."
He praises the three actresses rumored for the Amanda Waller role, adding that Oprah Winfrey is at the top of his list for Waller, but also adds that Queen Latifah would be a good fit. No mention of fan favourite C.C.H. Pounder for the part.
Finally, he was asked if any key characters were missing he thought should have been included. He says: "I think they needed a few more characters that aren't villains, because that's what we did originally, in order to make it work" and adds that Bronze Tiger and Night Shade would have been interesting.
Pogledao sam DYING OF THE LIGHT Paula Schradera, film koji je prvobitno želeo da režira Nicolas Winding Refn pa ga je na kraju ipak realizovao scenarista. Pred izlazak filma, Schrader, Refn i Nicolas Cage napravili su skandal zato što je Lionsgate uzeo i premontirao film tako da se može reći da je ovo još jedan u nizu Schraderovih filmova koji se pojavljuju "iskasapljeni" i u svetlu skandala. U slučaju DYING OF THE LIGHT doduše nije došlo do presnimavanja filma ispočetka kao kada je Renny preuzeo EXORCISTa, ali je stvorena atmosfera kao da ono što gledamo nije Scharderova vizija.
I dobro, ako sklonimo na stranu to da DYING OF THE LIGHT nije Schraderova vizija, da li ovaj film deluje kao nešto gde smo uskraćeni za nešto autorski autentično? Hm, pa nažalost ne. Naprosto, sam materijal, po načinu kadriranja i glume ne deluje dovoljno inspirativno da bi ga nekakvo premontiravanje moglo lako kastrirati. Naprosto, ono što je je Schrader snimio deluje površno, glumački krajnje diskutabilno, i to ne samo zbog Cagea već i zbog vrlo čudno izbečenog Yelchina.
Da li je u okvirima toga Schrader želeo da film više bude meditacija o likovima, a Lionsgate više tražio konfekcijski triler, ostaje pitanje na koje nemamo odgovor. Ali, sa ovakvim materijalom i glumcima plašim se ne bi bila bitno bolja meditacija o karakterima nego što je konfekcijski triler kakav sada imamo. Naravno, ukoliko je uopšte ova pretpostavka o žanrovskom raskoraku između producenata i autora uopšte tačno.
Na kraju cele priče, oblikovanjem DYING OF THE LIGHT u rutinski flah triler Lionsgate neće mnogo uštedeti niti se spasiti gubitaka. Otud je možda i bolje bilo pustiti Schraderovu verziju, pa imati promašaj sa autorskom vizijom legendarnog veterana.
A s druge strane, možda je ovo premontravanje svojevrsna eutanazija filma, i pokušaj da se Schrader spase bruke, da producenti preuzmu krivicu za njegov promašaj, kao što je recimo na kraju bio slučaj sa njegovim EXORCISTom naspram Rennyjevog.
Isto tako, zanimljivo je pitanje šta je Refn video u ovom materijalu osim prezimena slavnog pisca na naslovnoj strani scenarija. Ipak šta god da je video, na vreme je shvatio da to nije dovoljno za njega.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam HARSH TIMES Davida Ayera. Rediteljski debi ovog scenariste nastao je kao pet project i eksploatisan je kao indie film iako je u suštini reč o muškoj melodrami na tragu Warner Bros gangsterskih melodrama iz tridesetih i ranih njujorških filmova Martina Scorsesea. Nažalost, iako je Warner recimo plasirao i MEAN STREETS, sada su druga vremena, i ta vrsta serioznog, pesimističnog filmmakinga je gurnuta u indie vode.
HARSH TIMES je jedan od onih filmova koji su bolje prošli u Evropi nego u Americi iako je i po egzekciji i po temi reč o kvintesencijalno američkom filmu. Ayeru su likovi na prvom mestu ali isključivo u spoju sa pričom. HARSH TIMES je u rediteljskom pogledu tvrd, precizan, krt u svom fokusu na junaka i njihove sudbine i gradi svoj izraz u smeru tragedije koja se jasno nazire i zbog koje je gledaocima priuštena moćna katarza.
Sve to su aduti koje su nekada imali holivudski filmovi, ali već dugo vremena takve priče mogu da rade samo najelitniji reditelji sa neograničenim "kreditima". Otud je ovaj primer kvalitetnog, konvencionalnog odnosa prema likovima, priči i gledaocima gurnut u indie vode, kao da se radi o nekom hermetičnom art filmu snimljenom u kontra-ritmu sa brehtovskom glumom.
No, srećom, ako Holivud više nema hrabrosti ne nedostaje mu mozga pa je Ayer prepoznat kao potentan reditelj i sada je na putu da snima i svoj najskupji film u karijeri.
HARSH TIMES međutim ostaje zanimljva priča o autodestruktivnom čoveku, grubijanu možda mekog srca ali svakako poremećene svesti čiji je osnovni paradoks u tome da se kreće kroz kriminogenu sredinu a želi da radi uniformisan posao čuvara zakona ili barem poretka, mentalnom invalidu evidentno psihopatskih predispozicija kome posle povratka iz rata SAD ne nude terapiju za posttraumatski poremećaj već novi posao, tamo gde su im takvi profili ličnosti potrebni.
HARSH TIMES je film o tome kako je Amerika našla mesto za sociopate, i kako je konačno Travis Bickle dobio radno mesto za sebe. LAPD nije prikazan idealno, ali Homeland Security odnosno federalne službe bezbednosti su prikazane vrlo slično onome što se moglo pročitati o našim službama, dakle kao regrutacioni centar za ološ kojiće raditi prljave poslove. Ayer svemu tome pritom ne pristupa kao glavnoj temi, ali vrlo dobro pokazuje ko su ljudi koji danas vode američke ratove.
Freddy Rodriguez je emocionalni centar filma, junak koji pokušava da se izvuče iz magnetnog polja ratnog veterana kog igra Christian Bale. Šteta je što je naslov AMERICAN PSYCHO iskorišćen u romanu i potonjoj ekranizaciji jer bi mnogo bolje pristajao Ayerovom filmu i Baleovoj ulozi.
Bale je glumac vrlo agresivne ekspresije, ne spada mi među favorite ali je u ovom filmu sjajan i Ayer mu dopušta da se u potpunosti stopi sa likom ove "izgubljene duše". J.K. Simmons je zanimljivo i vrlo efektno rešenje kao harizmatični službenik federalnih službi bezbednosti koji regrutuje Balea.
HARSH TIMES sjajno dočarava život marginalaca, bez glamurizacije bilo kog aspekta njihovog života, bez egzotizacije predela u kojima desperadose čeka mir kao što je Meksiko, ali sa finom dozom objašnjenja publici zašto ih sve ovo privlači.
Ayer se očigledno jako dobro snalazi, od TRAINING DAYa do danas u pričama o muškarcima za volanom, u stalnom kretanju. HARSH TIMES je holivudski film starog kova, ali i novoholivudskog snezibiliteta silom prilika gurnut u indie milje, priča u kojoj svako na kraju dobije ono što je zaslužio od junaka preko publike do autora.
* * * 1/2 / * * * *
A u novim vestima o Dejvidu
Gojeru:
Syfy Developing Superman Prequel 'Krypton' with DC, David S. Goyer (https://tv.yahoo.com/news/syfy-developing-superman-prequel-krypton-dc-david-goyer-004432889.html)
Quote
Syfy (https://variety.com/t/syfy/) has cut a deal with David S. Goyer for a Superman prequel revolving around the Man of Steel's grandfather.
David S. Goyer, the prolific producer who has shepherded DC Comics properties in the past including "Man of Steel," is spearheading "Krypton (https://variety.com/t/krypton/)" with DC Entertainment and Warner Horizon Television. Ian Goldberg ("Once Upon a Time") is writing the teleplay based on a story that he conceived with Goyer.
The project will revolve around Superman's grandfather as he struggles to bring hope and equality to the planet Krypton at a time when the house of El is shamed and ostracized.
Goyer and Goldberg are exec producers.
4 Things We Learned On the Set of Powers (http://www.ign.com/articles/2014/12/09/4-things-we-learned-on-the-set-of-powers)
Uh, SyFy baš nije kanal koji uliva poverenje...
Sent from my iPhone using Tapatalk
SAOPŠTENJE POVODOM VERBALNIH NAPADA NA GOSPODINA DIMITRIJA VOJNOVA i GOSPODINA SRĐANA DRAGOJEVIĆA
Poštovani,
Ne osećam potrebu da se bilo kome izvinjavam zbog verbalnih napada na Vas, gospodo. Vašim kometarima vezanim za autore i film ,,Dečaci iz ulice Marksa i Engelsa" izavali ste reakciju ljudi koji su sebi uzeli za pravo da zaštite nešto njihovo. Kao distributer ovog dela ni na koji način nisam mogao da utičem niti na Vaše komentare niti na Vaš cenjeni sud, kao ni na reakcije ljudi koji su Vaše komentare shvatili u negativnom kontekstu. Smatram da je svako delo podložno kritici i pohvali, bez obzira ko je autor, odakle je i kolika su njegova znanja i veštine, ali to mora biti civilizovano i zasnovano na činjenicama. Osuđujemo svaki vid nasilja, pa i verbalnog. Ogromnu žal u sebi nosim zbog manjka kolegijalnosti u ovim teškim vremenima za kulturu i kinematografiju na celom Balkanu.
Srdačno,
Igor Onič, osnivač distributerske kuće Filmstar
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 09-12-2014, 13:26:02
Uh, SyFy baš nije kanal koji uliva poverenje...
Daleko od toga, ali, Gojeru kao da je dobar..
Quote from: crippled_avenger on 09-12-2014, 13:50:13
Ne osećam potrebu da se bilo kome izvinjavam zbog (...) Osuđujemo svaki vid nasilja, pa i verbalnog.
Ovo ko kad su od nas tražili deklaraciju o Srebrenici :lol:
Ovo je kao Radmilo Bogdanović 1991. - "Ne osećam se krivim i ne razmišljam o ostavci"... :)
''izazvali ste reakciju'' je fenomenalna fraza, otprilike kao da je Tarantino decenijama podstrekivao homofobiju u američkom društvu a onda naprasno izjavio da je TOP GUN gej
Nisam ni očekivao bolje od Oniča. Ceo smisao mog pozivanja na njih je bio pokušaj da objasnim kako je ovo samo deo već skoro decenijskog tolerisanja nekorektnog ponašanja prema meni koje proističe iz toga "što sam rekao da je neki film bezveze"
Sad kad je došlo do javnih pretnji, kada nema nazad, oni to kažu naglas - "ko ti je kriv što si rekao da je film sranje" - time se pravda sve.
Ali, to je i logično u regionu u kome sve zavisi od javnih para, najveći problem su oni koji remete sliku autora i dela u javnosti.
E sad, ako su ovolike sline kada brane Vukčevića, zamisli da je ovo slučaj nekog našeg "oligarha". Doduše, ovi naši su dovoljno namazani da ne bi reagovali ovako nego bi te sačekali na sledećem konkursu. :)
Evo nečeg malo vedrijeg. Ćira dao intervju i nudi svoje best of hitove...
http://novipolis.rs/intervju/27580/pogled-pravog-kosmopolite.html (http://novipolis.rs/intervju/27580/pogled-pravog-kosmopolite.html)
teška artiljerija ovo za Latinku i Vučića
Hollywood Salaries Revealed, From Movie Stars to Agents (and Even Their Assistants)
9:00 AM PST 10/02/2014 by THR Staff
3
2K
81
571
0
Email
Print
Comments
Illustration by: Wren McDonald
Who rakes in a whopping $75 million? Who are the highest-paid TV stars? And how much can you make working in an agency mailroom? In its Money Issue, THR reveals how much people are earning now, from stars including Robert Downey Jr., Sandra Bullock, Katherine Heigl and the 'Duck Dynasty' clan to top agents including Ari Emanuel and Patrick Whitesell
This story first appeared in the Oct. 10 issue of The Hollywood Reporter magazine.
FILM STAR
How bad is the decline in actor salaries over the past decade? Despite the huge sums still being raked in by such superstars as Robert Downey Jr. (his $75 million comes from his 7 percent, first-dollar slice of Iron Man 3, as well as his $12 million HTC endorsement deal) and Sandra Bullock (a 15 percent, first-dollar deal on Gravity and about $10 million more for her summer hit The Heat), most actors are feeling a definite squeeze, especially those in the middle.
"If you're [a big star], you're getting well paid," says one top agent, "but the middle level has been cut out." Sometimes with a hacksaw. Leonardo DiCaprio made $25 million (including bonuses) for The Wolf of Wall Street, while co-star Jonah Hill got paid $60,000. Granted, that's an extreme example — Hill offered to do the part for scale (and got an Oscar nomination for his trouble).
See more Highly Paid Film Stars
But studio cost-cutting has meant that mid-level stars are being nickel-and-dimed in ways that would have been unheard of in the gilded '90s (i.e., Marvel Studios' reportedly offering Mickey Rourke a mere $250,000 to star opposite Downey in Iron Man 2). Before breaking out the violins, though, remember that even mid-level stars are far better off than most other actors. According to the most recent SAG statistics, the average member earns $52,000 a year, while the vast majority take home less than $1,000 a year from acting jobs.
Click to enlarge
See more 10 Highest Grossing Movie Sequels
AGENT $200K-$10M
Like everyone in Hollywood, the talent agencies have been tightening their belts. "Your biggest concern used to be, 'Would I get a $100,000 bonus or a $200,000 bonus?' " recalls one veteran agent wistfully. "Ha! Things have changed." Those bonuses still happen, they just require a hot client (or five). CAA generally pays more than WME, UTA, Gersh, ICM and Paradigm, yet salaries increasingly are tied to what an agent brings in. And an agency will overpay to lure a top agent (and his clients). Generally speaking, though, starting agents can expect to earn $50,000 to $65,000; more senior agents make around $200,000; partners make $400,000 to $700,000; and board members — like CAA's Bryan Lourd and WME's Patrick Whitesell and Ari Emanuel — can earn as much as $10 million. In rare circumstances, bonuses based on client earnings can turn mid-level agents into $1 million-a-year employees. In short, top talent breeds top salaries. Tracey Jacobs at UTA is said to be earning upward of $9 million — and she reps Johnny Depp.
Read more Studio Perks of the Hollywood Exec: Home Screening Rooms, Private Jets, Huge Expense Accounts
AGENT'S ASSISTANT $10-$13 AN HOUR
At most agencies, you start in the mailroom, hope an assistant's desk opens up, then dream of ascending the assistant ladder so you can be on the receiving end of middle-of-the-night email rants from top agents. At CAA, though — where Richard Lovett has five assistants and Kevin Huvane has four — you start as an assistant and move up to the mailroom agent-training program.
ANIMAL ACTOR $5K-$108K
Crystal the monkey earned $108,000 in 2012 for appearing in nine episodes of NBC's Animal Practice. That's more than most of the below-the-line talent featured in this story and twice as much as the average actor, who earns $52,000, according to SAG-AFRTA. But most animals work for peanuts: The day rate for a dog or cat in Hollywood is $400, with most earning $5,000 to $10,000 a year.
Crystal the monkey
CINEMATOGRAPHER
$5K-$30K A WEEK
Top directors of photography, of which there are probably about 10 to 15 in the industry, can command $25,000 to $30,000 a week on movies that shoot up to 12 weeks — maybe even a little more, according to insiders. That select circle of top cinematographers would include 11-time Oscar nominee Roger Deakins, Gravity Academy Award winner Emmanuel Lubezki and Martin Scorsese's frequent collaborator Robert Richardson. On a big-budget studio movie — say, $80 million or more — an experienced cinematographer can expect to earn $10,000 to $20,000 a week. On a low-budget indie fare, DPs often take home $2,000 to $5,000 a week. On TV productions, the range is $5,000 to $8,000 a week.
FILM DIRECTOR $250K-$20M A PICTURE
"The middle range doesn't exist anymore," one studio executive says of the current financial landscape for feature film directors. "Either you're paying for a modern master, or you're paying a lot less. The days of paying $3 million or $4 million, knowing they're just doing the job, that doesn't exist."
The going rate for modern masters? Between $7 million and $10 million for auteurs like Paul Greengrass and Ridley Scott, more if the film is considered a tentpole. Christopher Nolan is said to have made $20 million against 20 percent of gross for Interstellar. Backend is otherwise rare these days for the non-A-list.
On the other end of the scale, emerging directors can expect $250,000 to $500,000 for their first big studio feature, but there are exceptions (one European auteur was said to have recently have been paid $1 million for his first Hollywood blockbuster).
TV DIRECTOR $25K-$42K AN EPISODE
TV directors, of course, are an entirely different species, and get paid in a different way. The base DGA rate is $25,145 for a half-hour episode and $42,701 for an hour. But unlike writers, directors sometimes helm all 22 episodes of a season — it's just too much work. But some big-name pilot directors (David Nutter, Jason Winer and Pam Fryman) get an executive producer credit and a stake in the show, which is how Bryan Singer is said to have made tens of millions for directing the pilot of House M.D.
ENTERTAINMENT LAWYER $2M-$6M
Maybe more, if you're Skip Brittenham, who is rumored to take home $10 million a year. After a practice builds up, a lawyer can receive 30 percent of what the firm earns from his or her clients. With a big enough list, that easily can add up to millions. But even first-year attorneys can do OK, earning $135,000 to $165,000 (enough to pay off law school).
Read more The Hollywood Reporter Reveals Hollywood's 100 Favorite Films
EXTRA $148 A DAY
But there's a "bump" of $50 a day for wearing a hairpiece, or if you're working in challenging conditions (rain, smoke). There's also overtime — a full day of pay for every hour after 16 hours — which has been known to happen on movie sets.
GAME SHOW HOST $1M-$10M
Quiz masters make between $25,000 a week (for a syndicated show) to upward of $75,000 a week (for a primetime program). Unless, of course, you're Alex Trebek, Jeopardy!'s 30-year host — in which case you take home the $10 million-a-year jackpot.
LATE-NIGHT TALK SHOW HOST $3M-$30M
Late night's recent round of musical chairs hasn't changed the pay all that much — unless you're Stephen Colbert, said to be in line to earn a bit more as David Letterman's replacement on CBS than the $15 million a year he gets from Comedy Central. The Daily Show's Jon Stewart remains the top earner at $25 million to $30 million a year. Jimmy Fallon is said to be making a little less annually than Jay Leno's$15 million for hosting The Tonight Show (and a lot less than the $25 million Leno made before he took a pay cut). And Seth Meyers barely can afford an applause sign at $3 million.
MANAGER $250K-$300K
Bonuses are the name of the game in the management business. They're tied to commissions — one big client can be worth millions. Starting managers make $50,000 to $60,000 and are expected to bring in two to three times their pay in commissions. Top partners can pull in seven figures. And unlike agents, managers can produce projects, bringing in additional fees.
NETWORK TV PRESIDENT $2M-$3M
The usual base salary for running the entertainment division of a major broadcast network is $2 million, but a $3 million base is not unheard of. And bonuses can double that salary. Still, says one former network president: "It's not like these are jobs people lust after — they're too hard. The really fun jobs are running cable networks, a job like head of programming at AMC, because you have more opportunity to be creative."
PORN STAR $120K
That's what an "average" porn star makes in a year, according to Joanne Cachapero of the Free Speech Coalition, the closest thing adult film has to a guild. Big-name female performers — what Cachapero calls "top flight" — can earn $200,000 or more (men, for once, earn less, though they tend to have longer careers). But there's a limit to even the most successful porn star's earning power. "Unlike mainstream performers," says Cachapero, "adult performers have less opportunity to diversify revenue by adding streams like merchandising and endorsements."
STUDIO CHIEF $5M-$15M
Your average studio chief — think Alan Horn, Brad Grey and Amy Pascal — earns a base salary of about $5 million. But bonuses and other sweeteners (structured on box office and production output, among other factors) usually amount to two to three times that payday. Plus, the job comes with the best perks in Hollywood, from private jet rides to 24-hour assistants.
Click to enlarge
PRODUCER
$250K-$2M
The number of producers whose fees top $2 million — such aces as Jerry Bruckheimer, Scott Rudin, Brian Grazer and Neal H. Moritz — can be counted on two hands (plus maybe a foot). Moritz now tops the list, surpassing Bruckheimer with his rich Fast & Furious 7 deal. Rudin is said to have a quote of $2.5 million against 7.5 percent of first-dollar gross. But one dealmaker says no one is earning true first-dollar gross as in the old days. Instead, "everybody reduces before a film is greenlit and agrees to be part of a cash-break pool." The PGA does not share average producer salaries, but a newbie typically earns $250,000, while a hot actor making a foray into producing earns $500,000 to $750,000 with some backend. Established actors with successful producing track records can take home considerably more — like Adam Sandler, who earned $5 million to produce Grown Ups 2 (not nearly as much as the $20 million he received to star in the film).
Read more TV Premiere Dates 2014-15: The Complete Guide
PUBLICIST $27K-$400K
Unlike agents, managers and lawyers, PR reps typically are paid a monthly fee, not a percentage of income. That makes a big difference. A partner at a large firm makes $200,000 to $300,000, though some of the bigger flaks are rumored to pull in nearly $400,000. Publicists with A-list clients earn $100,000 to $150,000 (though fees vary depending on how many clients are "on," or paying monthly fees), while midlevel reps (five to seven years of experience) take home $50,000 to $80,000. The entry-level flack at the red carpet and premiere parties who can't find your name on her clipboard makes $27,000 to $35,000.
STUNT PERSON $50K-$1M
How much would you charge to jump a motorcycle over a wall and into a swimming pool? How about driving a semi tractor-trailer 65 miles an hour off a ramp and 30 feet into the air? Tom McComas, 44, who has done all that and much more as a stuntman in The Dark Knight and Mission: Impossible movies, earns about a half-million dollars a year, and some make even more. Yuen Woo-Ping, who worked on the Matrix films and Crouching Tiger, Hidden Dragon, was said to have earned $1 million annually at his peak. But those are exceptions — most risk their necks for far less.
The AFTRA rate for stunt work is $889 a day. That's about $50,000 a film, assuming one works every day during a three-month shoot. And work, by the way, is getting harder to come by in L.A. thanks to productions moving to Louisiana, Georgia and other low-cost states, where local stunt workers grab most of the jobs. "I was in the top 1 percent, making $250,000 a year," says a Hollywood stuntwoman who has doubled for Linda Hamilton and Jamie Lee Curtis. "But in the last two years, that has gone down by $100,000." She estimates the average working stunt person makes only $50,000 to $100,000 a year.
That's barely enough to cover a daredevil's insurance premiums, let alone pay the bills when he or she takes the inevitable spill. "I was doubling Jim Carrey in Yes Man, on the back of a scooter on Sunset Boulevard with the girl doubling Zooey Deschanel," recalls McComas. "A car that was supposed to slide by us hit us at 50 miles per hour. She shattered her pelvis; I jumped, flipped in the air and herniated a couple of disks." He was out of work for eight months. "When you're hurt, you show up the next day and you're fired. Basically we're blue-collar workers who punch the clock. I went from $10,000 a week to $900 a week on disability. The bottom line for a stuntman is: Don't get hurt."
COMMERCIAL VOICE ACTOR $3K-$1M AN AD
You can do it on bad hair days, and it pays great. More and more top stars are lending their voice to TV and radio commercials. Robert Downey Jr. for Nissan, Morgan Freeman for Visa, Jon Hamm for Mercedes, Tim Allen for Michigan Tourism, Kevin Spacey for Honda, Lisa Kudrow for Yoplait, Queen Latifah for Pizza Hut ... the list goes on and on. "The trend in terms of celebrities doing voiceover has been distinctly upward," says Jeff Danis, president of DPN Talent, an agency that specializes in commercial voiceover work. Big names like Freeman and Allen can command more than $1 million for an ad, which usually requires only a day's work.
But major stars account for only about 20 percent of the voices you hear in commercials. The other 80 percent — non-celebrity voice actors — don't make nearly that kind of dough. Typically, they'll earn scale, which works out to about $3,000 to $5,000 an ad.
Jon Hamm is the voice of Mercedes.
TV STARS $150K-$1M AN EPISODE
It used to be when movie stars did a TV show, it was seen as slumming. Now it's considered moving on up. Just this summer, Oscar winner Halle Berry debuted on CBS' Extant, and this fall Katherine Heigl stars on NBC's State of Affairs, while Tea Leoni plays a better-dressed version of Hillary Clinton on CBS' Madam Secretary. Each of these actresses is being paid $150,000 an episode, the going rate for luring big-screen names to TV (for a 22-episode season, it adds up to $3.3 million). That's a far cry from the $15,000 to $25,000 per episode an unknown actor is offered for a series regular role. But established TV actors with virtually no big-screen experience can do very well. Jim Parsons, Johnny Galecki and Kaley Cuoco-Sweeting now will make $1 million an episode on The Big Bang Theory (up from $350,000). Then there's Mark Harmon, who makes north of $500,000 per episode of NCIS, and Ashton Kutcher, who earns $750,000 per episode of Two and a Half Men — or about $34,000 a minute. With paychecks like that, who needs a film career?
PRIVATE CHEF $75K-$200K
Michelin-starred private chefs obviously can make more — but there are other ingredients in the salary recipe, like whether the client requires odd-hour meals or has a special diet. According to Christian Paier, owner of L.A.-based Private Chefs Inc., pairing a chef with a star or industry client can be as challenging as matchmaking: "Some of these clients spend more time with their chef than with their spouse — they travel with their chef wherever they go. It's a very intimate thing."
SHOWRUNNER $30K-$100K AN EPISODE
At 22 episodes a season, that adds up to $660,000 to $2.2 million a year. A select few creator-runners make considerably more, like Matthew Weiner (who got $30 million for the last three years of Mad Men).
REALITY STAR: PRACTICALLY NOTHING-$200K AN EPISODE
Sure, if you're a member of the Duck Dynasty clan — or a Kardashian — you can make millions (like Kourtney and Kim's reported $40 million, three-year deal with E!, or the Robertson family's more than $200,000 an episode deal with A&E for Dynasty). Even D-list celebs who go on Wife Swap can make decent money: $10,000 to $20,000 an episode. But for the vast majority of reality show performers — unfamous Bachelor contestants and other run-of-the mill reality hopefuls — jury duty pays better. You're given a minimal stipend to compensate for missed wages, and that's pretty much it. The real money in reality comes from parlaying your TV profile into something larger, the way Housewives star Bethenny Frankel managed to land that $100 million Skinnygirl deal in 2011. Mike "The Situation" Sorrentino spun six seasons on MTV's Jersey Shore into $9 million from endorsements of products including vitamins, clothing, jewelry and sunglasses. Those deals are rare these days, but on a more modest scale, hot-ish reality stars can pick up an easy $5,000 to $10,000 just for showing up for paid "appearances" at bars and nightclubs.
See more Titans of Comic-Con: Stars Re-Create Classic Characters
FILM WRITER $100K-$1M A DRAFT
Feature film writers' incomes continue to slide. According to the WGA West, screenwriters in Hollywood earned a combined total of $331 million last year, down nearly 25 percent from 2009. But some of them are doing pretty well. A screenwriter who sells a draft to a major studio can earn about $100,000, and a hot writer can score $1 million or more. Super scribes such as Alex Kurtzman, Roberto Orci and Simon Kinberg pull in as much as $5 million annually in writers' fees (more when you add in residuals and producing earnings), while other top screenwriters earn closer to $2 million.
TV WRITER $3K-$6K A WEEK
In a gloomy Hollywood climate, the WGA says things are looking relatively bright for TV writers, who took in a combined total of $668.5 million last year, down just 6.2 percent from 2012. And TV residuals are booming: Last year, WGA members received $233.7 million in TV residuals, up 55 percent since 2012. Most staff writers work on 20-week contracts, at a rate of about $3,800 a week, though more senior writers earn about $6,000 a week. But the real money is in writing an entire episode on one's own. That pays $24,788 a script, and considerably more if you create your own series (see "Showrunner").
•••
BELOW THE LINE: The A to Z of Industry Pay
ANIMATION DIRECTOR $200K
ART DIRECTOR $134K
ASSISTANT ART DIRECTOR $101K
AWARDS SHOW PRODUCER $300K
BEST BOY $92K
BODY DOUBLE $33K
BOOM MIC OPERATOR $87K
CHAUFFEUR $56K
CAMERA OPERATOR $96K
CARPENTER $61K
COSTUME DEPT. SUPERVISOR $91K
COSTUMER $79K
CRAFT SERVICES FOREPERSON $74K
DOG HANDLER $54K
DIALECT COACH $125K
EDITOR $95K
FIRE SAFETY ADVISER $73K
FIRST ASSISTANT DIRECTOR $192K
FOLEY ARTIST $88K
GAFFER $59K
GARDENER (STUDIO) $50K
GRIP $102K
HAIRSTYLIST $77K
HAIRSTYLIST TRAINEE $66K
LIGHTING TECHNICIAN (ENTRY-LEVEL) $53K
LOCATION MANAGER $112K
MECHANIC $59K
MAKEUP ARTIST $100K
MODEL BUILDER $68K
MUSIC MIXER $111K
NOVELIZATION WRITER $12,500 per book
PAYROLL ACCOUNTANT $66K
PERSONAL ASSISTANT FOR A CELEBRITY $80K
PROJECTIONIST (STUDIO) $72K
PROP MASTER $59K
PUBLICIST (STUDIO) $93K
SCENIC ARTIST $81K
SCRIPT SUPERVISOR $62K
SCULPTOR $75K
SET DECORATOR $104K
SOUND EFFECTS EDITOR $88K
TEACHER (ON-SET) $88K
TRAILER EDITOR $81K
WIGMAKER, CLASS 1 $59K
WIGMAKER, CLASS 2 $69K
WILD ANIMAL TRAINER $75K
Da mi je samo znati nasta onda potrose one silne pare koje navode kao budzet tih superspektakla ? Glavni razlog sto u ovim novim marvelovim filmovima glavne uloge superheroja podeljene manje vise neafirmisanim (do tada) glumcima (ne racunajuci Robert Juniora koji je bio probni balon) je upravo zbog toga sto kostaju mnogo manje. Pa i ti, indie reditelje koji veliki mejdzorsi vrbuju nakon nekog zanimljivog debija, da bi radili nekakve spajdermene i godzile, su angazovani jer su pre svega jeftini. Ali nisam znao da je profesija toliko finansijski degradirala u proteklom periodu. I ako je sve tako kako gore navedeni clanak "kaze" (a ne sumnjam) postaljavam pitanje sa pocetka. Na sta ode budzet od 180 miliona $ koliki je otprilike bio za Godzilu ? Zar su efekti stvarno toliko skupi ? Ipak to nisu vise kulise koje se prave od pravog materijala, ne angazuje se na hiljade statista, vec se sve fino lepo kompjuterski odradi. Da nije u pitanju onda nekakvo pranje novca ?
rekao bih da je odgovor: marketing - reklamiranje na sve strane je postalo skuplje od produkcije samog filma
al ovo za di Kaprija i Hila je fenomenalno
XCLUSIVE: Lionsgate is near a deal to acquire U.S. distribution rights to Blood Father, the action thriller that stars Mel Gibson. Pic is directed by Mesrine helmer Jean-Francois Richet, from a script by The Town's Peter Craig. Gibson plays an ex-con who reunites with his estranged, wayward 16-year old daughter, and vows to protect her from the drug dealers who are trying to kill her. The picture is produced by Why Not Productions. Elisabeth Rohm, William H. Macy and Diego Luna also star in the gritty thriller that was shot in New Mexico. Most world territories were brokered at the last Cannes.
Sent from my iPhone using Tapatalk
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ftapatalk.imageshack.com%2Fv2%2F14%2F12%2F10%2Ff8f6dfeb1b9179dd672ee1a7b6761119.jpg&hash=1b21743e4fb27f851460ac741736602d86a32fb1)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Novi trejler za MAD MAX: FURY ROAD deluje impresivno ali ostavlja dva ilustrativna problema za razmišljanje.
Prvi je u tome što se film zove MAD MAX s tim što u njemu slabo ima Maxa, ne deluje nimalo Mad, zapravo ne radi ništa zanimljivo u njemu.
Drugi je u tome što se ipak nagazilo sa CGI čime se ubija ono što je bila karakteristika ranijih filmova a to visceralni stuntovi koji su od forme postali neka vrsta sadržaja. Sa ovoliko CGI, naprosto gubi se suva fizička impresivnost kako akcionih prizora tako i ambijenata.
https://www.youtube.com/watch?v=rtKfNYpXp3c (https://www.youtube.com/watch?v=rtKfNYpXp3c)
Pogledao sam TISKI Valerija Todorovskog, ruski krimić iz 2007. godine koji izgleda kao nesnimljena fantazija srpsog reditelja reklama koji bi želeo da snima krimić. Film uslovno prati narativ o usponu i padu glavnog junaka inače provincijskog DJa koji postaje menadžer kluba u vlasništvu lokalnog mafijaša, korišćenog kao paravan za prodaju droge. Vremenom, od krvnog neprijatelja glavnog junaka, lokalni policajac postaje DJev prijatelj i ovaj počinje da radi kao doušnik.
Todorovski je snimio film u kome je glavni junak toliko cool i toliko "ispravan" da je potpuno neverovatno kako se upliće u tako naivne šeme, kako kao diler tako kao doušnik. Naravno, umetnike tradicionalno uzbuđuju priče o ulasku nekriminogenih ljudi u kriminal kao biznis, ali treba biti ozbiljan autor kao Daniel Espinosa da bi se to pretvorilo u ubedljiv film kao SNABBA CASH.
Todorovski ne uspeva da proda osnovnu premisu, a sa reklamdžijskom glossy fotografijom koju potpisuje Roman Vasjanov (neočekivano ako imamo u vidu njegov rad na END OF WATCH i FURY) ne uspeva da pruži išta iole relevantno i u domenu inscenacije. Nažalost, TISKI je film koji na kraju jedino može da preporuči svoje autore za dalji rad na reklamama.
Glavni lik kriminalca takođe deluje kao da je učesnik neke fantazije domaćeg autora reklama, sa svojom sofisticiranošću, lukavošću i estetizovanim ambijentima u kojima boravi.
Na suvom tehničkom nivou, TISKI mogu dobiti prelaznu ocenu, ali na nivou pripovedanja ne uspevaju da naprave ni uverljiv milje, ni likove, niti dramu među njima.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 11-12-2014, 00:22:49
Novi trejler za MAD MAX: FURY ROAD deluje impresivno ali ostavlja dva ilustrativna problema za razmišljanje.
Prvi je u tome što se film zove MAD MAX s tim što u njemu slabo ima Maxa, ne deluje nimalo Mad, zapravo ne radi ništa zanimljivo u njemu.
Drugi je u tome što se ipak nagazilo sa CGI čime se ubija ono što je bila karakteristika ranijih filmova a to visceralni stuntovi koji su od forme postali neka vrsta sadržaja. Sa ovoliko CGI, naprosto gubi se suva fizička impresivnost kako akcionih prizora tako i ambijenata.
https://www.youtube.com/watch?v=rtKfNYpXp3c (https://www.youtube.com/watch?v=rtKfNYpXp3c)
Hmda.
Istina je da doduše u prošlom trejleru (iz koga su neki delovi ponovljeni i u ovome) ima još manje Maksa i da je tamo delovao još manje Mad... Ovde ga makar vidimo kako vozi i puca ikoničkim kratežom u jednom trenutku. Moguće je da Miller namerno ne želi da ga ispuca u trejlerima i da namerno (jer se to naglašeno vidi) insistira na svemu drugom osim na Maksu, da bi nam u filmu onda glavni lik delovao sveže i nepotrošeno...
Što se tiče CGI - prošli trejler je zbilja osvajao srca svojim kaskaderskim sadržajem i old skul pirotehnikom. Ovo gde (se vidi da) je korišćen CGI je kolko-tolko prihvatljivo za mene (ona oluja pri kraju, na primer). Mene mnogo više brine da se Millerova ljubav za detalje koji oslikavaju postapokaliptičnu kulturu (prstenje, maske, ukrasi) ne izmetne kao u Thunderdomeu u jedan frikšou gde negativci (i njihovi potezi) deluju više kao neka postava iz Masters of the Universe nego kao ozbiljna pretnja. Mislim, i MM i Road Warrior su koketirali sa kempom ali je BTT prešao preko linije i mada znam da tebi to nije smetalo, mene je bolelo i boleće me i ovde ako se desi.
Meni ovaj trejler deluje kao da nije za film vec za igru Borderlands. Kompletna kostimo-sceno-ikono-grafija je kao preslikana.
Pa, dobro, to je ipak zato što se Gearbox dosta neskriveno inspirisao Mad Maxom za potrebe Borderlandsa :lol:
Previše rezova.
Ovo je ipak trejler, oni su poznati po rezovima.
A i Miller je uvek voleo superbrzu montažu u odsudnim trenucima, videti recimo ovo (na 1:03):
http://youtu.be/MNTNsr4eurQ?t=1m3s (http://youtu.be/MNTNsr4eurQ?t=1m3s)
Naravno, u ovom trejleru neke scene zapravo imaju malo rezova, videti kadar pri kraju u oluji kada sve leti unaokolo i telo odleće u vazduh i na kraju pada na auto pa na zemlju - sve u jednom kadru.
Sve u jednoj animaciji, zapravo :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobro, ne očekujemo da Miller zbog naše zabave zaista ubija ljude :lol:
Ne očekujemo, u stvari teško je reći šta očekujemo. Moguće je samo da Miller zapravo samo produžava taj arrested development kinematografske mašte u kome osamdesete ostaju svojevrsno Periklovo doba komercijalnog filma, mada na to sigurno utiče i činjenica da su sada u studijima decision makeri ljudi koji su odrastali na tim filmovima.
Recimo u slučaju FURY ROADa se otvara pitanje, kada se desila apokalipsa. U prvoj trilogiji to su bile pozne sedamdesete, tada je vreme stalo, da li je sada vreme stalo kasnije? Da li mi sad gledamo neku "davno prošlu budućnost" a sve zbog toga što se Holivud ni ne trudi da plasira nešto novo.
To je zapravo možda i najsubverzivniji detalj u filmu GUARDAINS OF THE GALAXY. Svoju nemaštovitost rešava time što su naprosto junaka oteli vanzemaljci kada je bio dete u osamdesetim. Ponekad mi se čini da je cela kinematografija to dete. :)
Pa, da, kod Guardiansa je ovo bila iskalkulisana odluka da se publici proda tim sastavljen od likova za koje nikad nisu čuli, koji se bori protiv negativaca za koje nikad nisu čuli i napravi atmosfera umirujuće familijarnosti (jer, nasuprot Avengersima koji su imali artiljerijsku pripremu u vidu nekoliko godina individualnih filmova - GOTG je zapravo bio prilična kocka).
Ovde zaista jeste pitanje kada se apokalipsa dogodila, šta je od tehnologije sačuvano itd. Je li ovo ribut? Nastavak? Midquel???
Gunn je to odlično uradio- Šteta što nije malo poradio na fundamentalsima. Mada, i dalje to mi je daleko najbolji od Marvelovih produkcija.
Što se FURY ROAD tiče, ovo nije reboot jer prvi MAX nije smešten u potpuno uništen svet, a mislim da je negde i pisalo koliko godina posle THUNDERDOMEa se dešava ovaj nastavak.
Da, prvi Maks je bio u predvečerje apokalipse. :lol: Ali to ne znači da ovo ne može da bude reboot, uvek možemo Maksov oridžin da dobijemo u flešbeku. Mada se nadam da si ti u pravu u tome da je ovo nastavak. Treba ići napred i ne brljati po svetloj prošlosti. Naravno, ako je ikako moguće, praviti se da je Thunderdome bio tek neki san odsanjan dok je Maks ležao u groznici.
Vidi, ja THINDERDOME takođe volim, doduše manjom ljubavlju nego ROAD WARRIOR. Ali, u njemu vidim Kustu a to je već bezobrazan prizor ako govorimo o Ozploitationu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 11-12-2014, 15:40:25
ako je ikako moguće, praviti se da je Thunderdome bio tek neki san odsanjan dok je Maks ležao u groznici.
IMDB: the storyline is supposedly set between the events of the first film (Mad Max, 1979) and Mad Max 2 (a.k.a The Road Warrior, 1981) which gives George Miller and writers to expand the Mad Max universe further.
To su dobre vesti. Ima u Thunderdomu zaista te kusturičaste dekadencije ali nije to meni pasovalo.
a večeras na B92 Max I
Pogledao sam SEZONU MIRA U PARIZU, neobičnu jugo-francusku koprodukciju u kojoj ljubavni par igraju Dragan Nikolić i Maria Schneider ali se film zapravo bavi svim osim njihovog ljubavnog odnosa.
Dragan Nikolić, superstar jugosovenskog filma igra jugoslovenskog istraživača koji odlazi u Pariz kako bi istraživao medijske fenomene. U Parizu upoznaje neafirmisanu vajarku koju igra Maria Schneider, u tom trenutku verovatno jedna od najvećih i naprovokativnijih zvezda evropskog art house filma, sveža posle nastupa u Bertoluccijevom LAST TANGO IN PARIS, sa predistorijom igranja kod Antonionija itd.
Međutim, u scenariju koji potpisuju Ratko Đurović i Vlatko Gilić u saradnji sa minornim francuskim scenaristom Marcom Cadiotom zapravo nema puno razrade njihovog odnosa, film govori o junaku koji je u Parizu opterećen pitanjem da li je Drugi svetski rat zapravo završen, progonjen je traumama rata i neupokojenog fašizma koji se na neki način javlja neprestano kao tema njihovih razgovora ali i susreta sa poznanicima u Parizu, među kojima najkrupniju ulogu ima Miki Manojlović kao slikar Joško čiji je atelje opremljen slikama Dada Đurića koje "glume" njegov rad inspirisan ratom i bombom u bioskopu "20. oktobar".
Iz današnje vizure ova tematska opsesija Drugim svetskim ratom deluje kao vrlo intrigantan produžetak već definisane Golubovićeve uloge u partizanskom filmu. U određenom smislu, rekao bih da možemo govoriti o svojevrsnoj opsesiji Drugim svetskim ratom i nacizmom kao temama koje izmešta iz njihovog "prirodnog ambijenta" četrdesetih i reaktuelizuje u "savremenom" dobu. Nažalost, na kraju cele priče, ova opsesija rezultira u nekoliko vrlo zanimljivih scena, ali i celinom koja ne funkcioniše.
Celina najpre ne funkcioniše zbog tpga što Maria Schneider očigledno ne vidi neku ozbiljnu motivaciju za učešće u ovom projektu i njena uloga se najblaže može opisati kao letargična i neangažovana. Međutim, ni njen lik zapravo nema značajniju funkciju osim da služi kao slušalac raznim muškarcima koji bez tačke i zapete govore o svojim ličnim i porodičnim ratnim traumama. SEZONA MIRA U PARIZU na kraju zapravo nudi jako malo u pogledu odnosa dvoje junaka a oni zapremaju najveći deo minutaže u filmu, a Nikolić i Schneider su u svakom smislu okosnica ovog ostvarenja.
Sa jednim od dva glavna junaka van igre, Goluboviću ostaje da postavi neke zanimljive scene od kojih je najinteresantnija rola Rafa Vallonea kao umirovljenog SS oficira koji živi u savremenom Parizu kao prodavac nacističkih uniformi u kooperaciji sa SM damom, i raf pored zanimljivog ambijenta dobija priliku i za jedan ludački monolog.
Nešto slabiju i manje ekscentričnu scenu ima hirurg koji je specijalizovan za uklanjanje tetovaža a inače bivši logoraš kog igra Erland Josephson.
Konačno, finale filma deluje potpuno ekscentrično. Naime, na plaži u Normandiji, glavni junaci se nađu u demonskoj "igri rata" koju organizuju lokalni entuzijatsi u američkim i nemačkim uniformama, i tu nas po receptu jugoslovenskih dramaturga čeka i ničim izazvan tragični kraj.
Samo finale ima jednu nadrealnu dimenziju i u pojedinim segmentima liči na Antonionija i Mazurskog čime zapravo odstupa od ostatka filma.
Pored nacista i žrtava Holokausta, u Parizu žive i iseljeni srpski slikari a kao pratllac ovih događaja javlja se Alain Noury kao vođa ulične brehtovske trupe i ilustracija pariskog boemskog života. Nourijev lik je koloritan ali se plašim da je više tu zbog koproducentskog aranžmana sa kućom Albran koju su držali Noury i njegov partner Branko Vukajlović. Albran će kasnije producirati i poslednji film Žike Mitrovića PROTESTNI ALBUM.
Golubović je ovaj film režirao u najboljim godinama i njegov konkretan pristup pripovedanju, izvežban na partizanskim filmovima nažalost ovog puta ne odgovara materijalu. Film ima problem u odnosu glavnih junaka a Golubovićevo efikasno izlaganje likova i priče neprestano samo dodatno razotkriva tu slabost.
Ono što je osnovna politička okosnica filma samim tim postaje glavni adut a ta ideja, koliko god da je intrigantna ipak nije dovoljno razrađena tako da SEZONA MIRA U PARIZU na kraju nije ni priča o tome kako se fašizam ponovo budi u Evropi, ni kako je ostavio duboke tragove koje ljudi ne mogu da prevaziđu, nego liči na uzaludan pokušaj sagovornika koga zanima samo jedna tema da je nametne u uslovima koji joj naprosto ne pristaju.
U tom smislu, otvaranje teme fobije od povratka nacizma, ponovnog rata i sl. deluje prilično vizionarski ako imamo u vidu šta je zadesilo Jugoslaviju ili Ukrajinu. Međutim, SEZONA MIRA U PARIZU ne uspeva da u potpunosti artikuliše tu ideju, pa je svaki pokušaj da se ovaj film proglasi vizinarskim ipak učitavanje.
Međutim, Golubović je vrlo zanatski pismen reditelj i SEZONA MIRA U PARIZU ne spada u one filmove za koje bi Žižek rekao da ih dobrim moe učiniti dobra teorija. Ovaj film načinje teorija ali nije dovoljno jaka, nije dobar ali nije ni toliko loš da bi izazivao sablazan na sam pomen.
Pored Golubovićevog efikasnog pripovedanja koje sasvim sigurno nije pomoglo kontemplativnosti priče ali jeste pitkosti filma veliki adut predstavlja i Pariz koji je stvarno sjajna lokacija i direktor fotografije Milivoje Milivojević uspeva da snimi dosta pozicija kamere na nizu karakterističnih lokacija, čime filmu daje production value ali ga dodatno razglobljava.
Ako tome dodamo Golubovićevu upotrebu dokumentarnih materijala kojima želi da podvuče paralele između vremena Drugog svetskog rata kao globalnog sukoba jednog vremena i sukoba na raznim medridijanim u njegovoj savremenosti, onda na kraju možemo reći da je kroz podelu, kroz rediteljska sredstva pokušap da dođe do internacionalnog uspeha tukući iz svih oružja. Najdalji domet ovog filma na kraju je bio moskovski festival što je ipak daleko ispod Golubovićeve nagrade u Berlinu za kratki film.
Pored Marie Schneider, u filmu se pojavljuju još i Alida Valli, Raf Vallone, Erland Josephson, kao i neke kultne žanrovske figure poput Fulcijeve glumice Sache Darwin. Chaplinova ćerka Jane Chaplin ima vrlo malu ulogu.
Film je najvećim delom na francuskom i slobodno se može percipirati kao francuski film sa jugoslovenskim glumcem u glavnoj ulozi i jugoslovenskom ekipom iza kamere. Iako nije reč o visokobudžetnom filmu za francuske standarde, reč je o sasvim solidnoj produkciji sa nekim gerilskim ali i nekim ambiciozno i kontrolisano inscenisranim situacijama kao što je sama završnica. Teško je danas zamisliti film našeg autora ovakvog budžeta i ambicije, smešten u Francusku, sa glumicom profila Marie Schneider, a da ga ne režira Kusturica. Golubović je tada bio reditelj u usponu ali ipak nije bio ni blizu statusu jednog Saše Petrovića ili Makavejeva, a opet je dobio ovakvu priliku.
Inače, Francuska je tih godina bila značajna destinacija za naše gastarbajtere pa je tamo sniman recimo i ALLEZ RETOUR Aleksandra Petkovića po Dragoslavu Mihailoviću. Filmovi o gastarbajterima snimani delom u inostranstvu međutim predstavljaju poseban segment naše kinematografije.
* * / * * * *
Stari se u novoj kolumni vraća evergrin temi - priznanju Kosova.
http://starikadar.blogspot.com/2014/12/sneg-u-decembru.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/12/sneg-u-decembru.html)
Pogledao sam PIRANU Andreja Kavuna, ekranizaciju romana Aleksandra Buškova, ruski akcioni film koji u sebi kombinuje seriju elemenata američkog reprtoarskog filma osamdesetih i rezultira tehnički solidnom ali pripovedački potpuno moronskom celinom.
PIRANA je u osnovi X-ta parafraza motiva "najopasnijeg lova", dakle lova na ljude, koja ovog puta ima zaumni preokret, naime lovci ni ne slute da su za plen izabrali vojnog specijalca, što smo takođe videli hiljadu puta, ali ovog puta pao im je šaka tokom svoje misije koja je BTW osam puta zanimljivija od osnovnog zapleta sa lovom.
Iako ovo nije vrsta filma u kojoj se logika zapleta previše ceni, ideja da negativac želi da obavi lov na ljude pre nego da proda hemijsko oružje arapskom kupcu i da rizikuje i živoz i posao na takvu opasnu zabavu, umesto da radi takođe zahteva ozbiljnu suspenziju neverice.
Naravno, glup zaplet prepun nelogičnosti ne bi bio toliki problem da sam Kavun na njemu ipak prilično ne insistira.
Kad reč o akciji, Kavun i dorektor fotografije Vasjanov, rade prilično kompetentno. Mešaju stvari naučene na reklamama devdesetih sa akcijom osamdesetih, i uprkos nekim početničkim greškama, kao što su rear projekcije tokom borbe na vozu, postižu prilično dobre rezultate. Nažalost, akcija nije naročito maštovita a dizajn likova pokušava da bude stripovski ali je na kraju pre svega prenaglašen.
Ukupno uzev PIRANA je jedan od onih filmova čiji tehnički zamah i uloženi budžet nisu ispraćeni pameću autora, naročito na planu scenarija, i samim tim nemaju potencijal za autentični crossover van matičnog tržišta.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SUDBINE Predraga Golubovića, izvanredan i vrlo avangardan partizanski film koji se nadovezuje na estetiku filma TRI Saše Petrovića kao i na eksperimente Miše Radivojevića poput TESTAMENTA ali nudi zapravo jednu potpuno novu autorsku viziju Drugog svetskog rata.
Naime, SUDBINE je film od 70 minuta o narodnooslobodilačkoj borbi u Vojvodini snimljen bez dijaloga, sa jasnom pričom za koju ne možemo reći da je repertoarska ali svakako nije hermetična, a Golubović je pripoveda isključivo kroz slike i zvučne efekte sa nekoliko povika i nemačkih naredbi koje idu bez titla jer je iz fizičke radnje i konteksta jasno šta je njihovo značenje.
Miroljub Lešo u glavnoj ulozi je izuzetno zanimljiv izbor i nudi izvanrednu ekspresiju u ovom sveukupnom underplayu, a od glumaca ističu se još i Bert Sotlar i Faruk Begoli, upečatljive face jugoslovenskog filma.
Predrag Golubović je u svim svojim celovečarnjim igranim filmovima, sem jednog, tretirao temu Drugog svetskog rata, i od njih se samo dva ne dešavaju u vreme sukoba. Počeo je kao reditelj i dramaturg u Zastava Filmu, potom kao scenarista Hajrudina Krvavaca čijim radovima je doprineo unoseći moderan stil inspirisan akcionim filmom i špageti vesternom a potom je kao reditelj kratkih filmova razvio specifičnu poetiku uvodeći humor, pripovedanje bazirano na vizuelnosti i apsurd u jugoslovenski ratni film.
Golubović nije jedini reditelj čiji je opus gotovo isključivo vezan za Drugi svetski rat, uostalom tu je Hajrudin Krvavac čiji su svi filmovi partizanski, ali bih rekao da je Golubović kao scenarista i reditelj možda najdalje otišao u pokušajima da produbi estetiku partizanskog filma i da u okviru nje napravi neke proboje.
U određenom smislu, može se takođe reći da je Golubović zbog svog rada u kratkom filmu i sklonosti da integriše materijal iz kratkih filmova u dugometražne, vrlo paradigmatičan reditelj koji zaslužuje da ga otkriju upravo mladi savremeni reditelji.
Milivojevićeva fotografija odlično koristi ambijente i atmosferu Vojvodine. Od žitnih polja preko blatišta do snegom pokrivenih lugova. Surovost rata ispraćena je surovošću predela a Milivojević to vrlo dobro beleži svojim širokim planovima i pokretima kamere kojima prati junake u nepreglednim prostrastvima neprijatnosti.
Golubovićev rediteljski postupak je neposredan. dinamičan, i vrlo je važno to da on u svojoj režiji ne insistira na tome da se dosetio "filma bez dijaloga". Film naprosto nema dijaloge a glumci to igraju kao najnormalniju stvar tretirajući scene drugim sredstvima i na takav način da izgovorene reči nikada ne zafale.
Golubovićev rediteljski postupak je karakterističan po svojoj "konkretnosti", kod njega je radja uvek ispred kontemplativnosti, i uprkos prirodnoj sklonosti ka estetizaciji pojedinih prizora, SUDBINE nude vrlo efektan spoj "visokog koncepta" i pripovedački efikasne režije.
U izvesnom smislu sličan ugođaj pružio je ESSENTIAL KILLING Jerzyja Skolimowskog, s tim što je u njemu ipak odusutvo dijaloga više pravdano kroz fizičku izolaciju junaka.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE RIOT CLUB Lone Scherfig, adaptaciju poznate drame Laure Wade. Lone Scherfig je Dankinja privučena britanskim imaginarijumom. Laura Wade je napisala dramu o obesti bogatih oksfordskih studenata. Sve je delovalo kao odličan spoj. Nažalost, škripa pozorišnih dasaka zaglušuje sve što je moglo biti eventualni film. Ne samo da je u situacijama mimo osnovne deonice proistekle iz pozorišnog komada vidno odsusutvo drame već se javlja i problem diferenciranja likova. Izuzev glavnog junaka, svi ostali su vrlo slični po ponašanju, osobinama pa i izgledu. Ako je Lone Scherfig želela da ih prikaže kao amorfnu masu, onda nije trebalo da svakome od njih daje nekakvu ulogu u zapletu. Ovako ih nije moguće pratiti a opet je neophodno.
Politička agenda Laure Wade je jadna, ona želi da dokaže kako mladalačka razuzdanost mladića iz visokih klasa i sebičluk koji pritom prikazuju na neki način služui kao priprema za ulogu privrednika, političara i drugih stubova društva. Kako je zapravo njihovo studentsko iživljavanje proba za ono što će raditi na nivou cele nacije. Ideja je hvale vredna ali realizacija je početnička.
Uprkos tome što je Lone Scherfig poznata kao magnet za dobre glumačke podele - momci iz RIOT CLUIBa nisu pružili ništa.
Isto važi i za rediteljkino snaslaženje u domenu inscenacije. Film deluje anahrono, vremenski izmešteno iako se dešava danas. Da nema laptopova i jednog SMSa koji zaigra u priči, delovali bi kao da je smešten u pedesete. Ako je ideja bila da se eliminisanjem savremenih obeležja napravi utisak vanvremenske nepravde, efekat nije postignut.
Slab utisak filma mi je pojačan romanom THE BONE CLOCKS Davida Mitchella koji je sjajnop obradio taj milje iako mu to nije bila glavna tema.
* 1/2 / * * * *
Stari o još jednoj evergrin temi
http://beforeafter.rs/art/film-pornografija/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ima dosta pozitivnih primera, ali Stoja se razlikuje od Sibel Kekili i Stejsi Lords, jer nema nameru da prestane sa svojim originalnim poslom. Kad bi ubedio Stoju da objavi da neće više da radi "one stvari" sa slavu i novac, onda bi se domaći čuvari morala možda malo odobrovoljili. Ali tada bi ostatak sveta bio na gubitku...
pa sad, ono čime se Stoja bavi zove se pornografija, a ono čime se bave npr. Srdan Golubovic, Miroslav Terzic, Zečević ili Dragojević, se zove prostitucija 8-)
inače, dopalo mi se ono za ''Selo gori''
Pogledao sam DOBROVOLJCE Predraga Golubovića, komediju baziranu na romanu izvesnog Gabriela Pegola. Kažem izvesno jer Google pokazuje da se Gabriel Pegol javlja samo kao pisac romana koji je inspirisao DOBROVOLJCE odnosno roman PRIX FIBUS po kome su Golubović, Đurović i Gilić napisali scenario.
DOBROVOLJCI pretenduju da budu parodija ratnog filma, nekih od klasika žanra na koje referišu ali nažalost film ne samo da je ispod uzora na koje aludira već bi se moglo reći da je ispod standarda i najpovršnije bioskopske komedije tog vremena.
Autori filma citiraju svoje vlastite reći na početku filma kada kažu da je samo jedna stvar gpra od rata a to je ratni film, međutim ta teza te dalje ne razrađuje. Ako imamo u vidu da je tema rata bila opsesivna tema Predraga Golubovića u rediteljskom i scenarističkom radu, zanimljivo je da tako eksplicitno pokušava da polemiše sa ratnim filmom ali nažalost rezultat je ispod svake kritike.
Naravno, DOBROVOLJCI otvaraju mogućnost za učitavanje. Naime, Golubović je bio specijalista za filmove o Drugom svetskom ratu u kojima je protivnik bio konkretan, jasan i bez ikakvih dilema da li se sa njim može identifikovati ili ne. Nacisti su u vreme i na mestu gde je Golubović radio bili negativci lišeni ljudskih osobina i nisu bili u "sivoj zoni" morala.
U DOBROVOLJCIMA Golubović govori o svetu bez ideala u kome junaci odlaze u rat protiv neprijatelja o kome ne znaju ništa niti zašto se bore. On definiše i ulogu medija u svemu i vojno-industrijskog kompleksa. Teško je reći da Golubović u svemu tome nudi neki uvid koji do tada nije bio prisutan u literaturi ili na filmu, ali jeste zanimljiva takva dekonstrukcija posleratnog militarizma u jednom društvu u kome je vojska zastupljena kao temelj države.
Sličnu priču, samo bez elemenata komedije i u drugom estetskom ključu, i sa više uspeha, doneo je Veljko Bulajić u RATU. Stoga se RAT i DOBROVOLJCI mogu gledati kao svojevrsni double-bill u kome Jugosloveni posle teško narodnooslobodilačke borbe donose svoj antiratni know-how u internacionalne okvire.
Jedna bizarnost koja zalsužuje pažnju jeste gej epizoda sa junakom kog igra Radko Polič. Jako bi me iznenadilo da Radko Polič kao Slovenac slučajno igra vojnika koji stalno tvrdi da je stranac, turista i da je slučajno mobilisan. U jednoj situaciji, kada zarobe neprijatelje, otkriva da je jedan od protivnika gej i nabacuje mu se što zarobljenik sa radošću prihvata. Međutim, "turista" odustane kada shvati da zarobljenik nije homoseksualac od rođenja već da je tog dana "dežuran".
Interesantno je ubacivanje tog razlaza sa Slovencima u film iz 1986. godine na tako otvoren način uz otvorene aluzije na njihovo "izdvajanje" iz jugoslovenskog zajedništva a zatim i na etničke stereotipe o njihovoj devirilisanosti.
Nažalost. DOBROVOLJCI su bili Golubovićev poslednji rediteljski rad, mada ne i poslednji pokušaj da snimi film.
Wired o hack attacku na Sony
http://www.wired.com/2014/12/north-korea-did-not-hack-sony-probs/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 16-12-2014, 21:27:42
Stari o još jednoj evergrin temi
http://beforeafter.rs/art/film-pornografija/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odlican tekst. Ne citam vise ono smece Blic ali zvuci mi neverovatno da Rados Bajic, najveca kurva u proteklih 10 godina ima obraza nekoga da napada. Mozda je mogla biti spomenuta i Sibel Kekilli, Shae iz Game of Thrones, takodje je snimala hardcore.
Sibel je pomenuta.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aha vidim sad, moja greska :lol:
Citao sam na telefonu pa sam nekako preskocio.
Fifty-one-year-old cameraman Chan Kwok-hung has drowned in an accident whilst working on the latest Jackie Chan-led action thriller "Skiptrace" according to local reports.
Chan Kwok-hung died after a vessel carrying him and his film crew capsized off Lantau Island this morning says China Morning Post.
Hong Kong police said the vessel capsized 30 meters (100ft) from the shore, with seven crew members able to swim back to the shore after the accident. Chan Kwok-hung did not make it and was found unconscious and later declared dead.
Jackie Chan was not believed to be on board the vessel. Police are said to be investigating and interviewing the seven survivors.
Renny Harlin is helming the U.S.-China co-production which stars Chan as a Hong Kong detective who teams up with a mouthy American gambler (Johnny Knoxville) to save his niece and take down the city's most notorious criminal. Fan Binbing also stars.
Čovek bi pomislio da je najugroženiji na snimanjima filmova Džekija Čena - Džeki Čen. Ovo je baš tužno. Čovek je verovatno na sebi imao trideset kila opreme, stedikem i tako to. Baš grozno :(
U drugim, veselijim novostima, evo Whedonovog intervjua za IGN, koji se gikovski bavi Avendžers: Ejdž of Altronom
http://www.ign.com/articles/2014/12/17/joss-whedon-on-avengers-age-of-ultron-something-terrible-is-coming-that-youll-love (http://www.ign.com/articles/2014/12/17/joss-whedon-on-avengers-age-of-ultron-something-terrible-is-coming-that-youll-love)
Prekaljeni veteran televizijske scenaristike Andrew Davies napisao je zanimljiv televizijski film o poslednjim danima Dylana Thomasa u Njujorku. Međutim, ono što ovaj zanimljiv ali po mnogo čemu nategnut tekst izdiže jeste fascinantna rola Toma Hollandera koja čini da A POET OF NEW YORK bude zaista ozbiljno gledalačko iskustvo i obavezno štivo za one koji zanima književnost ili one koje zanima umetnost BBCjevog minimalističkog televizijskog filma o značajnim ljudima i istinitim događajima.
U produkcionom pogledu A POET IN NEW YORK nije bitno složeniji od WE'LL TAKE MANHATTAN ali Hollander u glavnoj ulozi je bogatstvo koje nema cenu. U prikazu korodiralosti glavnog junaka Hollander odlazi još jedan korak dalje u odnosu na svoju rolu Guya Burgessa u mini-seriji CAMBRIDGE SPIES. Spoj ranjivosti, šarma, simpatične sujete i potpune erozije ličnosti koji Hollander donosi je moćan, pa je otud zaista Daviesov pokušaj da nam pored sloma prikaže i njegovu prošlost gotovo suvišan. Hollander je dobar i u tim scenama ali je njegova igra u scenama "životne završnice" dovoljno moćna da bi odglumila i te prošle dane.
Aisling Walsh uspeva da vrlo sugestivno prikaže sve situacije i da dobro postavi Hollandera u odnosu na druge likove. A POET IN NEW YORK je vizuelno ekspresivan i atmosferičan rad, sa fokusom na likove ali bez zanimarivanja ambijenata i atmosfere koji su bili značajni za njihove ključne odluke.
Ukupno uzev, Davies je najslabija karika ovog televizijskog filma ali Tom Hollander i Aisling Walsh sve to nadoknađuju svojim zalaganjem.
Pogledao sam REC4:APOCALYPSE Jaumea Balaguera. Nažalost, posle MIENTRAS DUERMES koji je bio zbilja odičan i zanimljiv u svakom pogledu, vraća se ovom stagnantnom serijalu u nastavku sa kojim ta stagnacija dostiže svoj vrhunac.
Naime, ako je osnovni smisao serijala REC bio sadržan u naslovu, dakle u found footage estetici, onda se od toga odustalo u filmu Paca Plaze. Ali, Plaza je barem napravio odmak u odnosu na prva dva filma tako što je uveo nove likove i uneo duh zombi komedije, jednog od istrajnijih podžanrova horora. Iako se za Plazin GENESIS teško može reći da je dobar film, ili da se po kvalitetima može porediti sa prvim delom, funkcionisao je kao podnosšljiv dodatak tom domenu zombi komedije.
Četvrti deo međutim samo na nivou detalja koketira sa found footage elementom utoliko što CCTV kamere i neki arhivski snimci igraju značajnu ulogu ali sve ostalo je postavljeno kao krajnje konvencionalna priča o podivljalim ljudima na brodu.
Balaguerova režija je solidna u pogledu inscenacije ali ipak ispod nivoa u tehničkom pogledu kad je reč o prikazivanju akcionih prizora, ne samo zato što su situacije u osnovi nemaštovite već i zato što brod nije u dovoljnoj meri iskorišćen a neki detalji su čak i poprilično ispušteni. Ako imamo u vidu neinventivnost priče i konvencionalnost scena koje su ponuđene Balagueru, jedini rezon iza snimanja ovog filma jeste bio pokušaj da snimi showcase za eventualni američki angažman, i tu može dobiti tek prelaznu ocenu, ali se ni po čemu ne izdvaja od većine "boljih" španskih reditelja repertoarskog filma.
Teza da je REC4 poslednji filmu franšizi nije potvrđena onim što se vidi na ekranu, i verujem da će Filmax uskoro napraviti reboot. Ako je pak ovo zaključenje serijala sa Plazom i Balaguerom onda obojica imaju razloga da se raduju jer je očigledno da u ovom serijalu više nemaju šta da kažu.
Plaza je u svom samostalnom RECu mnogo više odstupio od kanona i to mi je smetalo iako mi je već drugi REC koji je sav bio u kanonu bio izrazito bezveze. Međutim, čak i ta potpuna promena žanrovskog predznaka je bolja od ove Balaguerove hibernacije. Nadam se da je četvrti REC cena snimanja nekog novog MIENTRAS DUERMAS.
* 1/2 / * * * *
Stari ponovo sa evergrin temom - rasizam u SAD
http://starikadar.blogspot.com/2014/12/a-vi-mucite-crnce.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/12/a-vi-mucite-crnce.html)
Spider-Man Cameo In 'Captain America: Civil War' A Done Deal—Report (http://au.ibtimes.com/articles/576523/20141219/captain-america-civil-war-spider-man-appearance.htm#.VJUSc__AaA)
Quote
The recent hack into Sony (http://au.ibtimes.com/topics/detail/617/sony/) Pictures' servers revealed the studio's plans to collaborate with Marvel for a third sequel to "The Amazing Spider-Man." Likewise, it also detailed the possibility of the superhero making an appearance in "Captain America: Civil War." These plans may seem uncertain, but according to a latest report, studio execs are already planning a meeting to discuss the sequel.
A source told Screengonzo (http://www.screengonzo.com/2014/12/14/scoop-a-meeting-of-the-minds-to-occur-between-marvel-sony-early-next-year/) that Sony (http://au.ibtimes.com/topics/detail/617/sony/) Pictures co-chairman Amy Pascal and Marvel Studios head Kevin Feige will meet in January to discuss the future of "The Amazing Spider-Man" in the Marvel Cinematic Universe, or MCU. The said meeting will reportedly take place at Pinewood Studios, where "Avengers: Age of Ultron" and "Captain America: Civil War" are believed to have been filming. No further details were provided, but sources said some "good news" will be revealed sometime in February. Likewise, Feige is said to be pleased with where his deal with Sony Pictures is headed. How the superhero will be featured into the MCU remains uncertain. However, according to the source, one plan is for Spider-Man to make an appearance at the end-credits scene. According to Screengonzo, it would make sense if the character will be featured in "Captain America: Civil War," since the film is scheduled for filming sometime in February or March. It coincidentally links to the mentioned release of the good news in February.
HNGN (http://www.hngn.com/articles/53185/20141217/spider-man-marvel-and-sony-heads-to-meet-in-january-to-discuss-web-slingers-rights.htm) also thought it's likely for the superhero to be introduced in "Civil War." The movie's directors, brothers Joe and Anthony Russo, will also reportedly helm the sequel. According to Screengonzo writer Josh Johnson, the directors will also "tackle a new Spider-Man trilogy, taking on directing and writing tasks." "They don't have anyone cast yet, but they certainly have a list of potentials they are going over once the deal is done," he said, adding that Marvel is already looking at a list of possible candidates to be the next Spider-Man.
However, it's still uncertain if "The Amazing Spider-Man" will really make an appearance in "Captain America: Civil War." Sony and Marvel have yet to confirm the reports. According to Johnson, the source is the same person who provided the confirmed details of Vision's look in "Avengers: Age of Ultron."
Sinoć na B92 - Lepotica i Zver o situaciji sa bioskopima.
http://www.b92.net/kultura/vesti.php?nav_category=268&yyyy=2014&mm=12&nav_id=938413
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam I.C.U. Aasha Aarona, australijski niskobudžetni triler u kome je jednu od svojih ranih uloga ostvarila Margot Robbie. Ovaj film je iz domena "Koliko je ovo grozno, ali i ja sam budala što ovo gledam".
Ipak, Margot Robbie zaslužuje određene žrtve, i u tom pogledu I.C.U. je najbliže žrtvi a da isključuje intervencije na telu.
Aash Aaron zaslužuje poštovanje utoliko što je osmislio koncept kako da ispuni očajničku želju da snimi film, i da napravi neko jednoipočasovno delo, ali tu se otprilike završava sve pohvalno što se može reći o ovoj parafrazi REAR WINDOWa.
Doduše, Margot je dosta prominentna u filmu, pa je to upravo ono što će verovatno i ubuduće privlačiti ljude da se podvrgnu ovom iskustvu.
S druge strane, kako smo od Australijanaca ipak navikli na zanimljivije žanrovske radove, bilo bi licemerno da ne napomenem da bi recepcija ovog filma u mom slučaju bila nešto bolja da dolazi recimo iz Istočne Evrope gde su dometi u ovakvim žanrovima malo niži.
Pogledao sam BETHLEHEM Yuvala Adlera, prošlogodišnji izraelski kandidat za oskara. Reč je o krejnje rutinskom trileru o agentu Mossada i mlađem bratu palestinskog pobunjenika koji radi kao doušnik. Adlerov film je u najboljem slučaju na vizuelnom nivou televizijskog filma iz nekih prošlih vremena a scenario koji su napisali Adler i Palestinac Ali Waked je u trilerskom pogledu rutinski, a izuzev jedne scene (bdenje nad telom ubijenog pobunjenika kada pripadnici Al-Akse i Hamasa počnu da se otimaju za telo) tu zaista nema ničega naročito zanimljivog.
Jedan od razloga je sigurno to što su razni filmovi o teroristima i agentima Mossada koje je snimao Holivud uspeo da glamurizuje taj milje do tačke kada neko kao Adler snimi vizuelno sveden i zapravo vrlo oskudan film, sa realističkim pristupom, sve to odjednom izgleda veoma skromno. Adler je u vizuelnom pogledu zaista reditelj minimalnih mogunosti i to se oseča u ovom filmu koji se doduše uklapa u okvire izraelske kinematografije koju ne krasi naročita estetizacija, ali je primetan i strašan manjak osečaja za lepo.
Naprosto o tom osušenom realizmu, sa digitalnom fotografijom bez intervencija kroz upotrebu objektiva, Adler ne postiže ništa, do tačke kada čak ni taj život koji beleži ne deluje ubedljivo već previše prazno, naročito jer reditelji savremenog filmskog realizma insistiraju na bogatstvu kadra u pogledu nepredviđene dinamike dešavanja i ambijenta.
Otud, meni ta cela nova linija izraleskih filmova koji postižu veliko internacionalno priznanje kao što su bili HA-HOV ili BIG BAD WOLVES, deluje kao eventualno prepoznavanje potencijala za rimejk pre nego konstruktivna pohvala za nešto što se može gledati kao završen proizvod.
Gluma u filmu je kompetentna ali ne više od toga. Jedino zanimljivo rešenje za koje ne mogu reći da je ba i dobro jeste izmeštanje nekih bitnih razvoja u priči u elipsu, i pomeranje junaka unapred u odnosu kroz preskakanje pojedinih scena i nadoknađivanje kroz detalje i kratka prepričavanja. Ne mogu reći da je to dobro ali eto barem je bilo poučno videti to rešenje.
* * / * * * *
Pogledao sam THE INTERVIEW Setha Rogena i Evana Goldberga. Ovaj film je produžetak poetike televizijskog skeča koji su Rogen i Goldberg već plasirali u filmu THIS IS THE END. Ovog puta međutim, nisu pozvali svoje drugare da im glume sami sebe već su doveli Randalla Parka da igra Kim Jong Una, a Kim im nije drugar pa nije lepo prihvatio šalu, a nije lepo prihvatio ni angažman koji Rogen i Goldberg plasiraju "uz šalu".
Ne znam tačno da li Rogen i Goldberg sebe vide kao Lubitcha ili Chaplina nove generacije, ali definitivno ovaj film ima itekakve društvene ambicije. S jedne strane želi da osudi medijsku scenu u Americi, s druge strane želi da smeni Kim Jong Una, doduše ne isključivo kroz atentat (mada junaci na kraju filma ubijaju Kima) već kroz određenu formu unutrašnjeg puča (Petog oktobra) i u tom pogledu Kim je sistematičnije obrađen nego svetski lideri u NAKED GUNu ili HOT SHOTSu.
Koliko god da se Rogen i Franco kriju iza viceva o guranju metalnih predmeta u telesne šupljine i glupih igara rečima, njihovo srce je definitivno na angažovanoj strani, i kroz prikaz Kima kao vrhunskog manipulatora, kako vlastitim narodom tako i zapadnim javnim ličnostima (Dennis Rodman im je verovatno bio inspiracija) oni sasvim sigurno žele da na neki svoj način dekonstruišu psihologiju diktatora.
Nažalost, INTERVIEW nije ni blizu dometa Cohenovog DICTATORa koji je to uradio na briljantan način, i pritom zbilja bio komedija koja funkcioniše na svim nivoima, od onih najvulgarnijih do nekih prilično sofisticiranih. Rogen i Goldberg se izražavaju u političkim pojmovima ali su znatno naivniji od Cohena a uvođenje Kim Jong Una kao postojeće ličnosti je sporno po mnogo čemu.
Ono što pre svega Rogen i Goldberg zanemaruju a Cohen ozbiljno uzima u obzir jesu kulturalne specifičnosti, otud je njegov film prevashodno i baziran na sukobu dva pogleda na svet a njihov je vodvilj u kome se podrazumeva da svi zapravo veruju u iste vrednosti, samo što ih jedni poštuju a drugi gaze zarad lične koristi. Začuđujuće je da film koji pokušava da dekonstruiše Kimovu diktatorsku harizmu, i prikaže kako ona postoji ne samo u korejskom narodu već i među Zapadnjacima (mada je teško naći kredibilne ljude na Zapadu koji ga cene) a da potpuno zanemaruje pitanje različitih kultura, načina života i sistema vrednosti. Naravno, niko ne zahteva od Rogena i Goldberga da u komediji pruže sociološko istraživanje, ali upravo različiti načini života i sistemi vrednosti mogu generisati komediju što se u ovom filmu ne dešava. THE INTERVIEW je rečju vrlo površan za jedan film koji itekako pretenduje da bude "dublji nego što se čini".
Iako niko nema autorsko pravo na događaje i ličnosti iz stvarnosti, svako ko se nađe kao lik na filmu a karikiran je i neistinito prikazan (što je u slučaju Kima nesporno jer je reč o fikciji) ima pravo da na to reaguje. Možda bi neki drugi političar to lakše podneo ali Kima to očigledno uznemirava kao što muslimane više uznemirava prikazivanje njihovog Proroka na karikaturi nego što hrišćane iritira slično poigravanje njihovim simbolima. Dakle u pogledu individualne osetljivosti Kim je na visokom nivou, i rekao bih da su se Holivud i SAD opredelili da to potpuno ignorišu. Priča o "slobodi govora" u slučaju filma THE INTERVIEW je spin jer u zemljama koje gaje slobodu govora postoje i zakoni o kleveti i zaštiti ličnosti, dakle ne postoje samo prava postoje i obaveze. U slučaju Kim Jong Una zanemarene su obaveze i insistira se isključivo na zaštiti prava umetnika.
Međutim, "sloboda govora" je ovde ponajmanje ugrožena, prvo jer ovaj film zapravo ne govori ništa, reč je o fikciji koja vređa nekog čoveka, nema nikakvih činjenica, pa čak ni umetničkog tumačenja bilo čega što bi potpadalo pod "slobodu govora", drugo ovaj film samo reafirmiše bezobzirne stereotiope prema Severnoj Koreji koji su snažniji u Americi nego u bilo kojoj od zemalja koje imaju ikakovg dodira sa ovom državom.
Iskreno, ne bih mogao da zamislim ovakav film snimljen u Južnoj Koreji koja bi valjda trebalo da ima intenzivniji doživljaj Kim Jong Una od bilo koga na svetu. Ali isto tako, kroz ovakvu infantilizaciju njegovog režima ne verujem da se mogu postići ni rezultati koji bi mu obradovali protivnike. Paradoksalno, Gore Verbinski je spremao film PYONGYANG koji je pretendovao da seriozno priđe problemima života u Severnoj Koreji (želeli su da snimaju u Beogradu) i sada je taj film otkazan zbog INTERVIEWa koji šta god da čini nije ozbiljno.
Rečju, cela priča o "slobodi govora" zloupotrebljena je kako bi se branila zajebancija dvojice komičara koja naprosto nekoga vređa. Međutim, u krajnjoj liniji isti efekat je mogao biti postignut i da Kim Jong Un nije lično bio prisutan u filmu, kao što recimo čini upravo Cohen u DICTATORu. Međutim, u tom slučaju "vic" Rogena i Goldberga bi funkcnionisao još slabije jer je smisao ovog "televizijskog skeča" upravo u tome da publiku zabavlja činjenica da se ponižava "stvarna ličnost".
Dakle, Kim Jong Un lično je ne samo tema ovog filma već i esencijalni deo njegovog izraza. Kao što ni THIS IS THE END ne bi funkcionisao bez pravih zvezda koje igraju same sebe (a na kraju ni sa njima baš ne funkcioniše) tako ni THE INTERVIEWa nema bez Kima lično. Kada bi ime junaka i naziv zemlje bili izmenjeni efekat filma bi bio bitno umanjen.
Međutim, ono što je porazno mnogo više od te licemerne pozicije u kojoj se dozvoljava da se izabere jedna ličnost i besomučno ponižava bez mogućnosti da na to reaguje legalnim putem (protest u UN nije dao nikakve rezultate) jeste činjenica da Columbia ulaže 42 miliona dolara u film koji je ne samo "one joke movie" nego je i taj "joke" baziran na tome što se ismeva stvarna ličnost. To je možda najporaznije od svega, da jedna globalna filmska kuća ulaže nemala sredstva u nešto što je u najmanju ruku interni vic dostojan televizijskog skeča ili underground filma i pretenduje da sa tim delom globalno nastupa.
Osim ukoliko ta kuća takođe ne misli da su Rogen i Goldberg novi Lubitch ili Chaplin. Međutim, u vreme Lubitcha i Chaplina, Holivud se prilično tresao od reakcija Goebbelsa i nemačkih diplomata na američke filmove, sve do početka rata, a prećutao je i uklanjanje svojih jevrejskih službenika iz predstavništava u Nemačkoj. Razlog za to bilo je veliko nemačko tržište. U slučaju Severne Koreje nema tržišta, pa samim tim nema obzira ni prema diplomatskoj akciji.
Ipak, ne čudi da se japanski koncern Sony ipak sklonio iz ove gužve i THE INTERVIEW brendirao kao isljučivi proizvod Columbia Picturesa. Očigledno da je japanska korporativna kultura, možda zbog blizine Severne Koreje, ipak osetljivija prema diplomatskim problemima od američke.
Sony se na kraju našao između čekića i nakovnja, hakera koji su ih javno komprommitovali po raznim osnovama i Baracka Obame koji je u drugom mandatu, ne ide na nove izbore, pa se ponaša manje pragmatično. Rezultat je distribucija ruganja u ime slobode govora, ali i ulazak cyber terorizma na velika vrata, kao tehnike pritiska kojoj pribegavaju oni kojima su mehanizmi diplomatije i prava oduzeti.
Čitam ovo što pišeš i na pamet mi zapravo pada South Park: Bigger, Longer and Uncut kao prethodni primer u kome smo imali to da dva američka komičara bezobzirno vređaju stranog državnika koji je od strane oficijelne Amerike satanizovan do besvjesti. The Interview nisam gledao ali meni je nelagodna ta ideja da komičari misle da su društveno angažovani kada ismevaju javne ličnosti kojima su sasvim van domašaja. Ideja satire je uvek u tome da radiš "punch up" i kada komičar nije svestan (ili je svestan ali ne mari) da je ono što radi "punching down" - a Severna Koreja je, da ne zaboravimo, država koja bi imala priličan problem u obezbeđivanju namirnica za stanovništvo da nema (između ostalog američke) pomoći međunarodne zajednice kroz WFP - onda imamo na delu transfer neprijatnosti. South Park je, rekao bih, funkcionisao jer su u njemu Parker i Stone kroz humor koji je naizgled bezočno vređao Sadama, zapravo satirisali odnos američkih medija (i njemu odnosanu percepciju kod građana) prema Sadamu Huseinu, i bavili se, na kraju dana, američkim mentalitetom, stereotipiziranjem i dehumanizacijom "neprijatelja"itd. Sve ono što danas vidimo u vezi Asada i Putina a pre tri godine smo gledali u odnosu na Gadafija, pre toga u odnosu na Karadžića, Miloševića... Dopuštam, razume se, da slično South Parku radi i The Interview ali iz ovog tvog napisa nemam utisak da je to po sredi i bojim se da Rogen i Goldberg ne shvataju da ova vrsta "satire" ne funkcioniše i da je uvredljivo poopštavati zapadnjačke kulturne obrasce i pretpostavljati da se satira pomalja iz situacija u kojima smešni (i pokvareni) stranci krše ove obrasce.
No, dopuštam da možda griješim.
Uzgred:
Quote from: crippled_avenger on 25-12-2014, 15:07:51
Ipak, ne čudi da se japanski koncern Sony ipak sklonio iz ove gužve i THE INTERVIEW brendirao kao isljučivi proizvod Columbia Picturesa. Očigledno da je japanska korporativna kultura, možda zbog blizine Severne Koreje, ipak osetljivija prema diplomatskim problemima od američke.
Sonyjev filmski biznis je i inače potpuno vođen od strane Amerikanaca. Ono malo posla koji radi japanski filmski ogranak (Sony Pictures Entertainment Japan) svodi se na distribuciju holivudske produkcije koju radi američki organak (Sony Pictures Entertainment) a koji je američka korporacija, tj. samo rebrendirana Kolumbija gde je japanski kapital u teoriji većinski ali su svi egzekjutivi Amerikanci, sva filmska i televizijska produkcija je američka itd. Japanska produkcija koju radi SPEJ se svodi na televizijske Anime radove koji na zapadu uglavnom i nemaju distribuciju.
Ne zaboravimo i da je trenutno predsednik cele korporacije Kaz Hirai čovek iz videoigračkog dela firme, koji je mnogo radio na originalnom Playstationu i bio jedan od kumova Playstation 3 projektu itd. itd. i da je SCE jedini deo firme koji trenutno donosi profit. Ne bi me čudilo, poznajući Japance, da je ovo sve sa hakovanjem i curenjem informacija u javnost Hiraijevo maslo, da je japanski deo firme sa njim na čelu pripomogao hakerima u kritičnim momentima, kako bi se pripremio teren da se SPE, koji im gubi pare, proda, ne bi li se te pare iskoristile da se deo firme koji se bavi consumer electronicsom podigne na noge... Mada to su već teorije zavere...
Meho, ne grešiš.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Možda ne u ovom trenutku ali to je samo zato što nisam sam u kancelariji pa bih bio tužen i otpušten kada bih se skinuo go.
To ćeš učiniti kad budeš pogledao BIG HERO SIX, jednu od tri najbolje ekranizacije Marvela, ikada.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, čekam da se pojavi BluRej pa da mu se odam.
Pogledao sam THE DROP Michaela R. Roskama. Iako je preko Mattiasa Schoenaertsa, a potom i scenariste Thomasa Bidegaina na neki način simbolički povezan sa Jacquesom Audiardom, čini se da nje shvatio jedan od njegovih najznačajnijih nauka. Upitan, da li će snimiti film u Americi, Audiard je rekao da nije siguran jer misli da je bokserksa dvorana u Francuskoj mnogo filmski svežija od sale u Bruklinu.
To je ono što se desilo Roskamu. Snimio je film po priči Dennisa Lehanea, koju je književnik sam i adaptirao u scenario ali nažalost nije uspeo da se odmakne od niza već viđenih lokacija, situacija pa i likova. Naprosto, THE DROP je Roskamov debi koji je bajat od svoje prve sekunde. Ono što na neki način možemo smatrati Roskamovim uspehom jeste utisak da mu je ovo već ko zna koji film u Americi ali to je samo zato što THE DROP liči na masu ranijih naslova.
Nažalost, jedan jedini pečat koji donosi Roskam a to je insistiranje na evropskim tj. kontinentalnim glumcima tamo gde im mesto nije, deluje kao jedan prilično odbojan pleonazam. Mattias Schoenaerts i Noomi Rapace pojavljuju se u filmu bez pravog razloga u šablonskim likovima za koje bi bilo bolje da ih igraju Amerikanci.
James Gandolfini je okoštao u ulozi vlasnika bara koji pokušava da prevari čečenske gangstere a Tom Hardy nažalost zasstrašujuće preglumljuje u pokušaju da izigrava Roberta De Nira, ali iz neke srednje faze, dakle ne one kada je pravio najbolje uloge već one kada se trudio da se oseti kako glume, korak pre ovoga sada, kada se pretvorio u vlastitu parodiju,
Iskreno se nadam da je Hardyjeva gluma u ovom filmu eksces koji je inicirao Roskam i da nema nameru da tako glumi ubuduće u svojim holivudskim ulogama.
Lehane je imao puno sreće sa ekranizacijama, doduše i radili su ih Scorsese i Affleck. THE DROP je slabiji od prva dva iako je po angaćovanoj ekipi imao sve predispozicije da bude jako dobar a opet drugačiji od ostalih.
Nadam se da će Roskam u sledećim projektima pronaći svoj groove iz RUNDSKOPa ali mora shvatiti da je osnovni adut tog filma upravo bio sukob flamanske i valonske mafije. THE DROP je film koji pokazuje da Roskam ume da radi na određenom nivou koji za sada nije dovoljno visok da bi mogao nadmašiti ograničenja teme i miljea u kojima se izražava.
* * 1/2 / * * * *
Stari objašnjava zašto je onima koji imaju pravo glasa važnije da veruju u Deda Mraza nego deci.
http://starikadar.blogspot.com/2014/12/nevaljali-deda-mraz.html (http://starikadar.blogspot.com/2014/12/nevaljali-deda-mraz.html)
Pogledao sam BIG HERO 6 i . Reč je o jednoj o tri najbolje ekranizacije Marvela u istoriji filma, uz BLADE i X-MEN: FIRST CLASS a svakako najboljoj u output dealu koji imaju Disney i ova kuća. Ne bih sada ulazio u pitanje da li se BIG HERO 6 "računa" kao Marvelov film pod Disneyem ili ne jer reč je o ostvarenju namenjenom deci koje pravi priličan odmak od stripovskog originala. S jedne strane, obraća se mlađoj publici nego strip a sa druge bitno menja origine junaka. U tom pogledu, BIG HERO 6 nudi verovatno novi kontinuitet ovih junaka koji ima šanse da zaživi više nego originalni. No, niz Easter Eggova unutar filma, koji referišu i na Disney i na Marvel sugerišu da ova cela operacija ima blagoslov.
Ipak, to sve nije važno, pred vrhunskom maštovitošću, kako alternativne prošlost/ sadašnjosti/ budućnosti u kojoj su Tarabići bili u pravu i "žuta rasa je trijumfovala", još 1906. godine kada je posle zemljotresa u San Francisku niponizovala ovaj grad i obnovila ga sa jakim japanskim uticajem, tako i pred aproprijacijom atmosferom mange i anime u novom ključu.
Japanski uticaj je dobrodošao i znatno doprinosi atmosferi film. Junaci su rasno mešanog sastava ali bez insistiranja na nečijem etničkom poreklu. Ovo svakako nije MULAN iako je glavni junak polu-Japanac.
BIG HERO 6 me je u najboljem smislu podsetio na klasik REAL STEEL Shawna Levyja, s tim što je ovo superherojski a ne bot fighterski film. BIG HERO 6 je origin story o nastanku mladog heroja, o tome kako je Hiro Hamada odlučio da pomaže ljudima i kako je na tom putu kao pomoćnika ali i vodića uzeo projekat svog pokojnog brata, robota na naduvavanje za lekarske intervencije.
BIG HERO 6 je mnogo uspešnija rekonstrukcija superherojskog mita od INCREDIBLESa, mada je Disney u tom pogledu već imao odlične domete, recimo sa igranim filmom SKY HIGH. Za početak BIG HERO 6 ne polazi od agresivne postavke da superheroje treba dekonstruisati i parodirati pa ih onda ponovo sklopiti kroz preveliko oslanjanje upravo na njihove najokoštalije klišee. BIG HERO 6 ne dekonstruiše superheroje u polazištu, ali na kraju, mnogo maštovitije i svežije formuliše svoju putanju koja vrhuni nastankom superheroja koji pritom ima i klasični superherojski etos (ne ubija, ne sveti se, radi za dobrobit zajednice).
Bez ulaženja u spojlere, film me je dodatno vezao time što je neka od pripoedačkih rešenja koja su mi padala na pamet tokom gledanja kao too good to be true baš na takav način realizovao čime je pokazao da ne ide na simplifikacije u službi dečje publike.
Kao što se za mnoge animirane filmove koji se obraćaju u drugom sloju starjoj publici kaže da su zapravo namenjeni odraslima, za BIG HERO 6 se može reći sve sem toga. Pre svega zato što ovaj film funkcioniše kako za decu tako i za ljubitelje superherojskog akcionog filma, ali je potpuno lišen ciničnih opaski, iskoraka kojima se pridobija pažnja roditelja koji su došli kao pratnja i sl. Međutim, mislim da je mnogo veće priznanje to što je BIG HERO 6 animirani film koji je zamišljen kao pokušaj da se dečja publike regrutuje za ovaj žanr i da se ne oseća izostavljeno a na kraju se nametnuo kao jedan od boljih predstavnika unutar celog žanra.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam JUD SUSS: FILM OHNE GEWISSEN Oskara Roehlera, priču o Ferdinandu Marianu, glumcu koji je igrao Jevrejina Zisa u filmu Veita Harlana. Ovaj film je nastao po knjici Friedricha Kekilija i po scenariju nekoliko pisaca, ali jedan od osnovnih problema mu je to što je istorijski prilično netačan. Pored toga, rekao bih da je problem filma i u tome što je staromodan, gotovo kao nešto što bi sam Harlan režirao. Možda je Roehler namerno želeo da napravi taj arhaičan stil, ali rezultati su vrlo često groteskni, recimo Goebbels kog igra Moritz Bleibtrau deluje kao cinična karikatura ali opet nedovoljno mračno.
Ono što je vredno pažnje u filmu svakako je sama priča, koja je uprkos svim istorijskim netačnostima čak i u ovoj prezentaciji vrlo interesantna, a Tobias Moretti je napravio odličnu ulogu kao Marian, nasuprot Bleibtrauu, iako Roehler nije napravio bitno kvalitetniji ambijent za njegovo izražavanje.
Roehlerov film je bio izviždan kada je prikazan na Berlinalu i takvu reakciju zbog osetljivosti teme mogu da razumem. Ako imamo na umu da je Veit Harlan kao ličnost inspirisao Kubricka i mnoge druge autore, šteta je što je Roehler sve to ovako traljavo uradio. Međutim, film je podnošljiv i odsusutvu boljih na ovu temu se definitivno može pogledati.
* * / * * * *
Vidjeh da si čitao Crnu misu i prosto moram da reagujem, nadam se da bi i ti nekog zainteresovanog za filmsku umjetnost savjetovao da je grehota da počne sa Šotrom.
naravno, nije Grej baš Šotra, al da postoje mnogo bolji autori sa mnogo jačim argumentima, to je svakako istina. Koja god da te od različitih pokrenutih tema interesuje, siguran sam da postoji bolja knjiga, pritom i prevedena. Npr, sve to oko neoliberala odavno je provalio Douglas Kellner, i to još primijenio u svom tumačenju filmova. Em je to uradio prije Greja, em je to uradio bolje od Greja, em je to pokazao u analizi holivudskih narativa. I Badju i Žižek su prije njega sve mnogo kvalitetnije rekli o hrišćanstvu.
Čoek je vrlo tendenciozan, sve temelji na vrlo slabim analogijama, iznosi neke uvijene i gotovo irelevantne teze o sličnosti Šmita i Hobsa, kao nešto problematizuje stavove Hane Arent, al to čini u tri rečenice, i onda krene neđe dalje. Prosto, Arentova, kao i ostali klasici, to ne zaslužuje.
Ishajpovan autor.
ESIO TROT je blago elegični dečji film koji su Richard Curtis i Paul Mayhew-Archer adaptirali po knjizi Roalda Dahla. Reč je o vrlo svedenom komadu u kome - ako izuzmemo Jamesa Cordena kao "nepouzdanog naratora" - postoje tri bitna lika, dvoje koji se vole i treći koji im smeta. Novitet je to što je zaljubljeni par zašao duboko u osmu deceniju života, i igraju ga Dustin Hoffman i Judi Dench.
Ritam ovog televizijskog filma je lagan i blag, namenjen deci, sa dosta duhovitosti za sve generacije, a prekaljena TV rediteljka Dearbhla Walsh sjajno vodi celu stvar, sa akcentom na dvoje glavnih glumac i vrlo estetizovane ambijente i okolnosti priče.
Ipak, moram priznati da je u samoj suštini ovog filma, mada je teško dijagnosticirati u kom tačno segmentu, zafalilo malo živosti u kojoj bi se cela stvar malo otrgla od svog upmarket koncepta, od služenja Dahlovoj priči, Hoffmanu i Judi i nekako zaživela mimo svega toga. Ne kažem da sam očekivao ogromne digresije, transformacije izvornog materijala, izneveravanje žanra, ali ceo TV film pored nesporne virtuoznosti svih ključnih saradnika evidentno zahetva još jedan sloj spontanosti kojom bi se izdigao iznad ekranizacije-komemoracije.
ESIO TROT je bez sumnje prvoklasni proizvod kome se malo šta može zameriti. Ipak, rekao bih da mu nedostaje neka autentičnija kopča sa gledaocem kojom bi objasnio zašto bi pored činjenica da je reč o Dahlu, i da glume ovakve zvezde, sve ovo uopšte trebalo da nas zanima...
Eto lepe prilike da me za Novu godinu obraduješ nekom lepom knjigom...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs23.postimg.org%2Fwg951ww3b%2Fhohoho.jpg&hash=7ac84cb7b732517a6e43869465ed2953c2a64c45)
Pogledao sam FOXCATCHER Bennetta Millera i nažalost u svom novom filmu nije uspeo da dobaci do efektnosti MONEYBALLa. FOXCATCHER je opterećen nizom pogrešnih rediteljskih odluka a dokrajčen je velikom Millerovom pretenzijom koju sama priča ne može da održi.
U osnovi, FOXCATCHER je vrlo zanimljiva priča, svojevrsni sportski SUNSET BLVD o dementnom bogatašu, nasledniku bogate kuće Johnu du Pontu i njegovoj fascinaciji američkim amaterskim sportom odnosno pokušaju da on lično svojim sredstvima parira sovjetskom sistemu finansiranja nekomercijalnih olimpijskih sportova.
du Pont je na svom ranču otvorio sportski centar Foxcatcher, po imenu ergele njegovih predaka, i na njemu je organizovao pripreme plivača i rvača, doduše ovaj film se samo bavi rvačima.
Na ranču se prvo pojavljuje Mark Schultz a potom i njegov stariji, pametniji zreliji brat Dave. Oni počinju da rade pripreme za velika takmičenja sa du Pontom, i polako se ispostavlja da je on duševni bolesnik čije opsesije bogata porodica uspeva da finanskijski isprati, zatim se ispostavlja da je sve to jedna velika predstava u kojoj on iako je nestručan želi da se eksponira kao trener rušeći svako sportsko dostojanstvo Braće Schultz, i da mu to sve polazi za rukom naprosto zato što je bogat.
Kao i SUNSET BLVD, FOXCATCHER se završava ubistvom, du Pont ubija Davea, naizgled iz čista mira, mada bilo je određenih signala da je izgubio razum još pre toga.
Ukratko rečeno, Miller pravi veliku grešku što film opterećuje svojim neosnovanim uverenjem da je ovo zapravo priča o američkom društvu, bogatima koji rade šta hoće i kriju sve svoje felere iz novca, i sirotinji koja koliko god da je darovita mora da se ponižava ako nije kadra da napravi pare.
Tome dodaje malo mita o "američkoj izuzetnosti" i kulturi "uspeha", samim tim i sportske pobede, i to sve je potpuno osnovano kao predmet istraživanja.
Problem je u tome što je FOXCACTHER naprosto previše opterećen partikularnostima svojih junaka da bi zaista moga funkcionisati kao priča o trulom društvenom poretku. Naime, du Pont je lud na svoj, vrlo jedinstven način, Braća Schultz su pak u jednoj autentičnoj socijalnoj nevolji i niko od njih nije istinski reprezentativan kako bi se na osnovu njihovog bizarnog sudara dala razraditi neka šira slika.
Da, Braća Schultz i du Pont jesu završili "u istom krevetu" zahvaljujuči američkim društvenim okolnostima, uobraziljama i kulturalnim specifičnostima, ali suština njihove priče ipak nije u tome.
Konačno, ni u pogledu istorijske rekonstrukcije ni kad je reč o dramaturškoj razradi, Miller ne nudi "rešenje" misterije Schultzove smrti, osim činjenice da ga je du Pont u jednom trenutku ubio. Zanimljivo je da niz vrlo filmičnih a i prilično grotesknih elemenata priče, Miller i scenaristi Frye i Futterman nekako preskaču, iako bi to dodalo filmu na efektnosti.
U rediteljskom pogledu, film je vrlo sveden, nažalost bez jasnog ključa stilizacije. Naizmenično imamo kadrove u kojima Miller i DP Greig Fraser pokušavaju da estetizuju jedan vrlo pojednostavljen pristup kadriranju i inscenaciji, u nekim drugim stvari postaju dinamičnije, ali ukupno uzev, sa Millerovim insistiranjem na sterilnim prostorima i krupnim figurama protagonista u kadru, sve ovo više liči na TV film nego na bioskopsko ostvarenje.
Posle napretka u MONEYBALLu, Miller regredira na nivo CAPOTEa u domenu rada sa glumcima. Jedini Mark Ruffalo zaista funkcioniše kao lik. Carell i Channing Tatum su previše opterećeni imitacijiom a Carell je dodatno opterećen time što glumi pod vrlo teškom maskom koja dodatno gura njegovu rolu u pravcu imitacije. Mislim da tolika intervencija na glumčevom licu nije bila potrebna naročito jer su dodati detalji zapravo nevažni i rekao bih da bi Carell sa znatno manje šminke izgledao slično tome.
Ukupno uzev, nagrada za režiju data FOXCATCHERu spada među bizarnije nagrade u Kanu 2014. godine pošto većina problema koji postoje u ovom filmu kad je reč o glumcima i vizuelnom domenu upravo proističe iz pogrešnog rediteljskog koncepta.
U vreme kada je pop-film postao oslonjen na priče iz drugih medija poput stripova, "ozbiljan" američki film počinje da se oslanja na istinite priče. Može se reći da su istinite priče u filmovima za elitnu publiku postale ono što su stripovi za omladinu. Šteta je što FOXCATCHER nije bolje tretiran "iznutra", jer se na kraju svega ispostavlja da je Miller shvatio sve drutvene implikacije onoga o čemu govori, samo je zaboravio da nam to lepo ispriča.
* * 1/2 / * * * *
Stari tone u još dublju gorčinizaciju. Priča kreće od Zvezdinog nastupa u Evroligi a onda se pretvara u jednu opštu Teoriju svega.
http://novipolis.rs/sr/blog/27731/nelagoda.html (http://novipolis.rs/sr/blog/27731/nelagoda.html)
Pa, ja sam očekivao još širi zahvat, pominjanje Putina, Ukrajine, ISIS-a... Ovo se ipak pre svega bavi sportom. Lepo :lol:
Pod teorijom svega mislio sam na temeljno preispitivanje uloge Amerikanaca u evropskoj klupskoj košarci... :)
Jasno, jasno. I, delim, kao i svaki patriota, tvoje mišljenje da smo mi ipak od boga izabran narod jer, iako u klubovima toga imamo, u reprezentaciji i dalje nemamo američkih igrača.
Pogledao sam CARRE BLANC Jean-Baptiste Leonettija, francuski art film o distopijskom svetu u kome... Hm, u kome šta? To je dobro pitanje. U kome je sve hiperdizajnano a opet nekako pusto, u kome se akcenat stavlja na prazne ambijente arhitektonske moderne, beton i staklo i protagoniste koji imaju probleme da se adaptiraju na taj svet iako dolaze iz "socijalne inkubacije" koju su rukovodioci tog sveta osmislili.
Leonettiju priča nije baš prioritet pa je samim tim praćenje ovog ostvarenja dosta otežano, a opet rukopis kojim se služi nije naročito avangardan i zahteva da bude usmeren pričom koje nažalost nema.
Otud osim nekoliko prijatnih prizora i pohvalno kratnog trajanja koje je u skladu sa opštim odsustvom naracije, CARRE BLANC nema šta da ponudi gledaocu kao adut.
* 1/2 / * * * *
Posle petnaest godina reprizirao sam UN HEROS TRES DISCRET, prvi film Jacquesa Audiarda koji sam gledao. I posle petnaest godina ovaj film ostavlja snažan utisak. Reč je o adaptaciji romana Jean-Francois Deniaua za koju je Audiard zasluženo osvojio kansku nagradu za scenario, zajedno sa Alain De Henryjem. U ovom filmu, Audiard sa jedne strane produžava ženeovsku poetiku svog prvog filma REGARDE LS HOMMES TOMBER ali je prožima crnohumornom, gotovo satiričnom dimenzijom društvene kritike, usput ne gubeći integritet junaka i ubedljivost svoje priče.
Mathieu Kassovitz je izvanredan u glavnoj ulozi, kao potomak provincijske buržoazije pored kog je rat prošao a po oslobođenju pokušava da se reši majčine kolaboracionističke stigme i postepeno postane heroj Otpora.
S jedne strane naravno UN HEROS TRES DISCRET je priča o francuskom pokretu otpora koji je posle rata postao značajniji činilac nego što je bio u toku borbi, ali sa druge strane istražuje čovekovu želju da bude heroj, da izbori ugledno mesto u nekom istorijskom narativu, ali i da u jednom trenutku zaista donese teške i herojske odluke.
U tom ličnom pogledu Audiardov film je i najsnažniji i kulminira događajima u kojima glavni junak ne samo da postaje vrhunski obaveštajac i vojni policajac već žrtvuje sve što je izgradio upravo onda kada se oseti da je došao trenutak za njegov herojski čin.
Paradoks glavnog junaka da herojstvo iskazuje žrtvujući svoj status zanimljiv je na samo psihološki već upravo ideološki jer je jedan od suštinskih elemenata francuske kolaboracije i bio baziran na tome da deo ljudi na vlasti nisu želeli da se liše svojih počasti, na čelu sa Petainom koji je bio kvisling sa statusom "pobednika iz prošlog rata".
Audiardov junak žrtvuje svoju posleratnu pobedu i status, i time se izdvaja od onih koji su svoj ratni angažman znatno uveličali.
Jedna od moćnih scena o temi "priče iz rata" svakako je ona kada u nemačkoj zarobe rastureni vod SSovaca francuskog porekla koji ne smeju da se vrate kući i glavni junak mora da pronađe rešenje kako bi im "spasao obraz".
U pojedinim deonicama, eksplicitno se pravi razlika između onih koji vode ratove i onih koji o njima pričaju gde na kraju "priča" postaje integralni deo ratničkog iskustva. U ovom filmu onaj koji je pričao na kraju postaje korisnik učesnik dejstava i time zaokružuje svoje ratno iskustvo.
Audiard vrlo vešto, svedeno, blago stilizovano prikazuje epohu. Ako se izuzmu sitni teatralistički delovi koji deluju kao nepotreban ukras, pripovedanje je besprekorno, vrlo efikasno, atosferično gde treba, sa tempom koji drži gledaoca u pravoj temperaturi za ovaj osoben crnohumorni pristup.
UN HEROS TRES DISCRET se znatno razlikuje od ostalih Audiardovih filmova koji su mnogo tvrđi, ali su autorske opsesije evidentne, od ženeovskog homoerotizma, preko pitanja identiteta, do muško-ženskih odnosa koji su bazirani na nekoj formi eksploatacije.
* * * 1/2 / * * * *
Filmska novogodišnja poslanica
http://dobanevinosti.blogspot.com/2014/12/2014-krug-i-u-njemu-zvezda.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam STUKAS Karla Rittera, tek drugi film ovog značajnog reditelja iz Goebbelsove propagandne mašinerije do kog sam uspeo da dođem. Njegov film GPU gledao sam u Kinoteci i sa STUKASom ima dosta sličnosti. Naime, oba filma spadaju u podžanr za koji se Ritter specijalizovao u nacističkoj Nemačkoj a to je tzv. Zeitfilm. Reč je o propagandnim filmovima koji su se bavili savremenim temama i po tome su se izdvajali od najambicioznijih nacističkih produkcija kakve je recimo radio Veit Harlan koje su se mahom bavile temama iz "slavne" prošlosti i pokušavale da osnovu "istorije" utiču na percepciju sadašnjosti i usmeravaju budućnost.
Ritter se bavio savremenim filmovima na vrlo dinamičan i komunikativan način, a na njegovu poetiku uticali su iskrena pripadnost NSDAPu, ratni staž u Velikom ratu, i bavljenje grafikom, filmskom promocijom i saradnja sa nemačkom ispostavom Disneya. Goebbels recimo nije previše cenio Rittera, govorio je da bi od njegove propagande pristojan čovek porumeneo, i da bolje rukuje avionima u kadru nego ljudima, ali na duže staze, propagandni efekat danas mahom prave reditelji poput Rittera. Zli jezici su bili skloni da u knjigama navedu Rittera kao preteču Rolanda Emmeicha, i to nije sasvim netačno, uostalom zar se baš Nemci Wolfgang Petersen i Roland Emmerich nisu sredinom devedesetih nametnuli kao najveći "američki državni reditelji".
Ritterov film STUKAS je zanimljiva priča o učešću aviona Ju-87 u ratu u Francuskoj i njihovim veselim, hrabrim i šarmantnim posadama. U tehničkom pogledu, Ritterov film je apsolutno uporediv sa vazduhoplovnim akcionim filmovima koje je Holivud proizvodio tokom četrdesetih i pedesetih. Ritter vrlo vešto integriše dokumentarne snimke sa kadrovima glumaca, aviona u pravoj borbi i avioni koji lete za potrebe filma.
Međutim, da, Goebbels je u pravu kada kaže da pristojan čovek rumeni od Ritterove propagande, i da, svakako da ne ume da vodi ljude. No, to zapravo ima veze jedno sa drugim. Naime, Ritter se oslanja na epizodičnu dramsku strukturu u kojoj se pojavljuju prevashodno situacije a mnogo manje se razvijaju likovi. Samim tim, nema karaktera koji se razvija kroz ceo film, i publika nema za koga da se veže. Tome doprinosi i sama forma - reč je o ratnom filmu, vojnici po definiciji svi izgledaju slično, a kada tome dodamo da su ovo mahom zaboravljeni nemački glumci, rezultat je niz ljudi u kadru koje teško razlikujemo.
To naravno ne znači da film nije dinamičan, međutim, nema autentičnog vezivanja za likove.
Ipak, svakako najbizarniji detalj jeste jedan od junaka koji u trećem činu zapravo prođe kroz karakternu transformaciju. Naime, junak biva pogođen, oboren, ranjen, i tokom oporavka pada u depresiju. Deluje kao da se ne može vratiti u jedinicu. Sve dok ga preduzimljiva medicinska sestra ne odvede na Wagnerovu operu (inače Siegfrid Wagner je bio Ritterov rođak sa ženine strane tako da mu je to znatno pomoglo u afirmaciji u Rajhu. Dakle, kada ode da pogleda Wagnera, on se toliko nadahne da se vrati u rat.
Problem Ritterove propagande jeste u tome što nije stvorio ubedljive likove preko kojih uspeva da komunicira sa publikom, ali i u njenoj vrlo neobičnoj "sofistikaciji". Ideja da se čovek nadahne operom da posle traumatičnog iskustva ode i nastavi sa delatnošću koja mu je izazvala traumu zaista deluje vrlo iskonstruisano, ali opet jako dobro ilustruje taj značaj kulture u Trećem Rajhu.
Kad je reč o prikazu neprijatelja, Francuzi su prikazani kao nesposobn ratnici i žrtve britanske maniuplacije. U jednoj sceni dva oborena nacistička pilota recimo pomisle da će ih meštani bolje prihvatiti ako se predstave kao Englezi, međutim francuski seljaci ih isteraju kao "engleske lopuže" a u jednoj drugoj sceni ta ista dvojica-trojica ubede francusku četu da se preda jer nema svrhe da ratuje za račun Britanije.
U filmu su korišćeni autentični dokumentarni snimci i odlično su uklopljeni u materijal. Među njima su i snimci napada na Dankerk tokom brtanskog povlačenja.
Ovaj film iz 194. završava operski. Štuke poleću napad na Englesku a hor pilota peva "Stuka Leid", himnu ove jedinice. Ritterov opus će međutim zabranom jednog filma iz 1944. u kome plilot Luftwaffe planira da se seli na Istok sa svojom drago, zato što je tada Istok bio izgubljen i priča o selidbi tamo je izgledala kao neprijatno podsećanje.
Sovjeti su tražili da se Ritteru sudi zbog propagandnog uticaja na omladinu, a organi za denacifikaciju su mu dodelili status "saputnika" zločinačkog režima.
Na kraju, ako gledamo iz vizure TOP GUNa i paradigmatičnih propagandnih filmova današnjice, oni mnogo više duguju Ritteru nego Harlanu koji je ipak bio rafiniraniji i suptilniji reditelj čije je omiljeno oruđe bilo melodrama.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TURIST Rubena Oestlunda, švedskog kandidata za "oskara". Moram priznati da sam sinopsis upozorava gledaoca sa čim ima posla. Naime, film govori o "Šveđanima na zimovanju" što jasno implicira da nije reč o naročito dinamičnom i uzbudljivom ostvarenju. Stoga, taj čudan spoj mehaničke polemičke melodrame i nekakve pseudo-estetizacije pristupa u dugim kadrovima koji treba da nas bace u kontemplaciju rezultira prilično napornim gledalačkim iskustvom koje nažalost ne dovodi ni do svežih uvida ni do zanimljivih ishoda.
Ideja da se jedna potentna situacija detaljno razrađuje kao svojevrsna psiholoka Rubikova kocka nije nezanimljiva, ali karakteri koji to čine naprosto ne uspevaju da zainteresuju gledaoca u dovoljnoj meri. Univerzalnost situacije se vrlo brzo iscrpi i gledalac već u prvoj trećini filma ispita sebe, a ostatak filma se junaci nedovoljno preispitaju da bi održali pažnju.
* * / * * * *
Pogledao sam SIX DEGREES OF SEPARATION Freda Schepisija, ekranizaciju pozorišnog komada Johna Guarea. Ovo je jedna od prvih velikih filmskih uloga Willa Smitha i malo je reći da se bitno razlikuje od većine onoga što je igrao kasnije, a da je potpuno suprotna od onoga što ga je učinilo superstarom. Imajući u vidu da je Will Smith bio prilična zvezda kada se opredelio da izađe na veliki ekran baš sa ovim filmom, reč je o vrlo zanimljivom izboru. Naime, Guareov lik harizmatičnog prevaranta, homoseksualca koji ulazi u živote njujorške više srednje klase predstavlja pokretača jedne mračne buržoaske farse koja nema puno dodirnih tačaka sa Big Willyjevom ciljnom grupom. Štaviše, SIX DEGREES OF SEPARATION više duguje francuskim buršoaskim farsama nego američkoj širokogrudoj komediji, pa čak i njenim indie formama kao što je rad Woodyja Allena.
Guare i Schepisi pokušavaju da razigraju pozorišni komad i u tome zapravo uspevaju, iako su ti pokušaji grčeviti pa bi se pre moglo reći da se škripa pozorišnih dasaka oseća u toj grčevitosti nego u statičnosti dešavanja. Naravno, Guareov dijalog koji se šali sa neurozama i ispraznim intelektualizmom viših klasa takođe asocira na pozorišne korene, odnosno već pomenuti francuski film.
Međutim, SIX DEGREES OF SEPARATION je vrlo dinamičan film, sa puno lokacija, zanimljivim narativnim rešenjima, naročito u pogledu razigravanja tipičnih mehanizama retrospekcija, a bitan deo dinamike proističe i iz centralne role Stockard Channing koja predstavlja emotivni centar filma kao i Willa Smitha koji je izuzetan i vrlo predan ulozi mladog prevaranta. Channingova i Smith imaju obrnute transformacije, nju pratimo od tačke kada je Smithov lik poremetio status quo a Smithov lik se prati unazad, ulazi se u korene koji su ga formirali.
Idejni sloj ovog filma je vrlo jasan, mladi prevarant je zapravo ideal viših klasa, njihov potomak kakvog nisu imali koji istovremeno izmiče svim njihovim predrasudama, osoba koja izaziva poremećaj baš zbog toga što se savršeno uklapa i nekritički prihvata njihove vrednosti, a po svom poreklu im nikada ne može pripadati. Teško je reći da je SIX DEGREES OF SEPARATION u tom pogledu subverzivan film ali svakako stoji kao jedan od inteligentnijih studio filmova prve polovine devedesetih, i što je još važnije, niti se stidi svog intelektualizma, niti je u tom pogledu pretenciozan.
* * * / * * * *
Pogledao sam CARBON COPY, staru komediju iz 1981. godine značajnu po tome što je u njoj debitovao Denzel Washington. Ova komedija Michaela Schultza, jednog od najuspešnijih afroameričkih reditelja komercijalnog filma te epohe može da se nadoveže i na seriju komedija o "rasnim pitanjima" ali i da se smesti u opus Georgea Segala koji igra glavnu ulogu. Naime, CARBON COPY bi se mogao smestiti uz rame sa izvornim FUN WITH DICK AND JANE jer govori o imućnom belcu koji ostaje na ulici i mora da se snalazi. Tamo Segal i Fonda postaju lopovi, dočim kod Schultza, mora da radi ponižavajuće poslove ali u jednom trenutku postaje provalnik.
Oskarovac Stanley Shapiro napisao je zanimljiv, pomalo mehanički ali ipak vrlo šarmantan scenario o imućnom belcu koji je učinio sve da bi uspeo, napustio ljubav svog života, oženio se raspuštenicom ćerkom nekog gazde, promenio veru iz judaizma i prezbiterijanstvo, i onda kada je konačno postao WASP stiže šokantna vest - žena koju je voleo je preminula i on ima sina, a sin je kao i ona crnac.
Sin se pojavljuje sa željom da bude usvojen i kada lažni WASPovac to pokuša da sprovede u delo gubi sve belačke privilegije i odlazi da okusi život crnačke sirotinje.
George Segal je prekaljeni igrač a Denzel Washington već u svojoj prvoj ulozi pokazuje da je glumac ogromnih mogućnosti, i oni sa Shapirovim sporadično vrlo duhovitim scenarijem i efikasnom Schultzovom režijom, nose ovaj vrlo simpatičan, neujednačen ali efektan film.
CARBON COPY ni na jednom nivou nije sofisticiran, ali George Segal ga svojom zajedljivošću, uz nesporan glumački dar Denzela Washingtona drži u tonusu. Na kraju efekat je da ovaj film koji je u vreme premijere nailazio na dosta grubo otpisivanje, danas deluje kao evergrin.
Takav mu je doduše i idejni sloj, sve ovo smo već znali, naročito danas ali Shapiro je skrupulozno ispratio sve ključne tačke i odgovorno obradio teme koja je mogla potonuti u površnim stereotipima. Iako se CARBON COPY bavi stereotipima u tome je barem temeljan. CARBON COPY nije klasik u ravni SKIN GAME ali je vrlo korektan film koji ne zaslužuje da ostane zakopan u opskurnosti, maltene bez dobrog home video izdanja.
* * * / * * * *
Pogledao sam WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER? Franka Tashlina, film koji se smatra najznačajnijim ostvarenjem u karijeri ovog vrlo interesantnog reditelja. Tashlin je naime stekao status auteura u Cahiers du cinema, ali u Holivudu nije uspeo da se nametne kao išta više od pouzdanog profesionalca, osobenog stila. Doduše, ono što ga razlikuje od većine drugih auteura koji su dobili taj status u Cahiersu jeste da se kroz celu karijeru izražavao u samo jednom žanru. Ostali su svoje autorstvo gradili kroz prenošenje određenih stilskih, tematskih ili idejnih osobina u razne forme i žanrove.
Međutim, Tashlinov opus ima niz vrlo unikatnih obeležja. On je počeo kao autor animiranih filmova za Warner Bros, i bio je jedan od autora Porky Piga. Neki kritičari kažu da je već u animiranim filmovima koristio kadriranje slično igranom filmu, što je krajnje relativno jer nije isključivo Tashlinov pečat. Međutim, s druge strane, Tashlinove gegove i visok tempo baziran u nabacivanju gega na geg zaista možemo prepoznati kao nasleđe animiranog filma. Isto važi i za glumu. Njegovi glumci su birani podjednako i po glumačkim kvalitetima i po fizičkoj ekspresiji, radio je sa Jerry Lewisom čija je fizička eksplozivnost zahtevala reditelja koji može da je sustigne, a i kasnije je imao sklonost da bira glumce sa izrazitim fizičkim karakteristikama kao što je bila Jayne Mansfield recimo. U pojedinim slučajevima se može reći da su izgled i naglašena ekspresija mnogo bitniji Tashlinu pri izboru glumaca od tipičnih američkih glumačkih kvaliteta kao što je underplay. U tom smislu, Cary Grant i slični glumci kao da nisu dolazili u obzir za Tashlinove podele.
Glavnu ulogu u filmu WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER? igra Tony Randall, ni najbolji ni najgori komičar svog doba, srednjak koga Tashlin koristi upravo zbog sklonosti ka fizičkoj komediji. Sasvim je sigurno da su glumci koje je birao, s jedne strane bili značajan deo njegove poetike, ali sa druge su umnogome određivali recepciju njegovih filmova pa otud Tony Randall svakako nije bio faca na osnovu koje bi se neko vratio i iznova tumačio WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER?
S druge strane, u određenom smislu, konvencionalnije glumljeni Tashlinovi filmovi, odnosno filmovi koji se u glumačkom pogledu više približavaju holivudskom standardu, iako odstupaju od njegovog kanona, danas u mnogočemu deluju bolje nego ovi "kanonski" jer lakše uspevaju da stvore simpatiju kod gledalaca.
Ovo je malo duža preambula za ulazak u priču o filmu WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER? Naime, ovo je satirična komedija visokog tempa, u kojoj Tashlin na razne načine "probija četvrti zid", koja vrca od raznoraznih očiglednih revolucionarnih detalja. Od elemenata slapsticka kakav će kasnije mnogo pre gajiti Tati nego bilo koji drugi holivudski reditelj, do vrlo otvorenog demistifikovanja javnosti, štampanih medija, Holivuda, televizije, kulta javnih ličnosti itd. Neo-mitska matrica koja postoji u korenu ove priče jeste potraga glavnog junaka za uspehom i rizici na koje nailazi, i razni uticaji koji ga čine lošijim čovekom, a Randallova gluma uspeva da dobro isprati tu transformaciju, i u tom pogledu ako imamo vidu obim raznih stilskih rešenja, intrevencija, gegova, referenci itd. WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER? iznenađujuće dobro funkcioniše kao celina i priča o jednom čoveku.
U ovom konkretnom filmu kroz slapstick, parodiju, zadirkivanje i ismevanje, Tashlin zbilja uspeva da ispriča priču i da poentira, pa bih rekao da je ovaj naslov baš zato i doživljen kao najznačajniji u njegovom opusu. U ostalim filmovima nije uspevao da ostvari takvu celovitost priče i idejnog sloja, a ako imamo u vidu formu kojom se služio, to je priličan uspeh.
Ono što stvara određenu distancu između savremene publike i ovog filma jeste upravo gluma. Naime, nijedan od junaka ne uspeva da iskomunicira sa gledaocem u punoj meri i Randall naprosto nije taj glumac koji može da iznese karakter sa kojim će se publika identifikovati. Ipak, Tashlinu je kompliment činjenica da je ovo film koji je vrlo dinamično gledalačko iskustvo iako zapravo ne uspeva da se u potpunosti "poveže" sa gledaocem.
Dinamičnost rediteljskog rukopisa i razaznatljiva prevratnička poetika jasno definišu WILL SUCCESS SPOIL ROCK HUNTER? kao klasik. Ipak, u odnosu na ukupan Tashlinov opus, ovaj rad koji objedinjuje sve kvalitete na jednom mestu i verovatno stoji kao najslojevitija celina ipak ne stoji kao vrhunac njegovog rada u mnogim drugim segmentima. Na nivou pojedinačnih scena ili uloga, Tashlin u drugim ostvarenjima ima još jače domete.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE GLASS BOTTOM BOAT Franka Tashlina. Zanimljivo je da je moj prvi susret sa Tashlinovim filmovima bez Jerry Lewisa bio upravo film CAPRICE emitovan svojevremeno na RTSu, spy spoof sa Richardom Harrisom i Doris Day. Ovaj film je u svoje vreme smatran potpunim sunovratom, i činjenica je da je tada već dobrano omatorela Doris Day pokušavala da se nekako pozicionira u savremenim okolnostima, a da ne izgubi svoju "čednost", a tome svemu je doprineo Harris, u tom filmu pomalo "mod" a pomalo i "angry young man". CAPRICE je po utisku koji je ostavio na mene pre petnaestak godina kada sam ga gledao bio negde između potpunog otpisivanja iz vremena premijere i kultnog statusa koji je stekao kasnije. U suštini to je pristojan film koji u mnogim aspektima zapravo i nije potpuni spoof, a sa druge strane nije ni sasvim ozbiljan, sa Doris Day koja je campy a da toga nije ni svesna i Harrisom koji je tezgaroš a misli da je jako cool.
Film pred CAPRICE je bio THE GLASS BOTTOM BOAT iz 1966. godine. Opet je reč o Doris Day, tada već u svojoj 42. godini a za partnera joj je izabran Rod Taylor, tada mladi hunk from Down Under. THE GLASS BOTTOM BOAT spada u filmove sa kraja Tashlinove karijere u kojima je on angažovan da režira filmove velikih zvezda koje su u stagnaciji kao što je tada bila Doris Day.
Međutim, THE GLASS BOTTOM BOAT je odličan film u come Tashlin jako dobro uklapa Doris Day i sve ono što karakteriše njene čedne sex komedije, Roda Taylora kao novog mužjaka u tom miljeu, i zaplet o tajnom NASA projektu i zamešateljstvima koja uslede kada neko pokuša da ih se dokopa.
Stil glume je na liniji onoga što karakteriše filmove Doris Day, dosta insinuacija, razgovora između redova, aluzija, dinamične dijaloške razmene, i uprkos tome što Tashlin ubacuje dosta prilično efektnog i ambicioznog slapsticka, glumački koncept nije sličan njegovim ranijim radovima. Naprosto ovde likovi nemaju cartoonish ekspresiju, već dolaze iz jasno kodifikovanog miljea pitome sex komedije i to danas glumački funkcioniše kudikamo bolje od kanonskog Tashlina.
Jedna od vrlo efektnih scena jeste pevački interludij sa Doris Day koji je izrazito netashlinovski.
U ovom filmu Tashlin se ne libi da igra na veliko. Film ima velike gegove, velike setove, velike potere, veliki broj vrata za vodviljske situacije ali i za slapstick bravure, i iako se ne može reći da je išta suptilno u ovom filmu, ono što je zacrtani cilj biva ispunjeno - dinamično je, smešno je, zabavno je, gledalac razvija simpatiju za likove.
Međutim, ono što je meni bilo naročito zanimljivo jeste da zapravo film nije lišen subverzivnosti. Naime, kulturrasistički obrazac u spoju sa paranojom koji glavnu junakinju čini glavnom osumnjičenom u slučaju špijunaže jeste vrlo duhovit ali teško da u njemu nema odjeka i tada još uvek svežih sećanja na makartizam, lov na veštice itd.
Tashlinov THE GLASS BOTTOM BOAT je solidna komedija svoje epohe kojoj suptilnost nije jača strana, niti tu ima pameti kakva se mogla naći kod Wildera ali kad se uzme u obzir opus Doris Day i ukrsti sa tradicijom spy spoofa, reč je o klasiku.
Mislim da je THE GLASS BOTTOM BOAT kao takav jednim delom ipak prepoznat ako je sudeći po prilično dobrom DVD izdanju koje se trudi da ispoštuje i Doris i Tashlina.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE ALPHABET MURDERS Franka Tashlina, ekranizaciju romana Agathe Christie koja se smatra zanimljivim ali minornim filmom u njegovom opusu. Tony Randall igra Hercule Poirota i nudi rolu koja u određenom smislu kanališe kreaciju Petera Sellersa u serijalu o Pink Pantheru. Sellersova rola je nastala 1963. a Randallova 1965. u okviru istog studija, dakle logično je pretpostaviti da je ALPHABET MURDERS možda i koncipiran kao ponavljanje forme Pink Panthera.
Međutim, Tashlinov film ima znatno ambiciozniji i sofisticiraniji rediteljski postupak od filmova Blakea Edwardsa iz tog serijala, iako Randallov Poirot ne može da se meri sa time kako su se proželi Sellers i Clouseau. To opet ne znači da je Randall loš, štaviše u ovoj ulozi je vrlo konzistentan i simpatičan ali naprosto nije ista liga kao Sellers.
Međutim, u ALPHABET MURDERSu, Tashlin je u punoj formi. Vraća se crno-beloj fotografiji i nudi jedan vrlo estetizovan pogled na London šezdesetih. Tashlin se koristi zanimljivim pokretima kamere, ekstremnim uglovima snimanja, montaža je vrlo nadahnuta, a u nekoliko situacija Tashlin briljira, kao recimo u čuvenoj dijaloškoj sceni između Randalla i Roberta Morleya gde tipičnu konvenciju plana i kontraplana prevazilazi korišćenjem ogledala. Inače su u nekoliko situacija ogledala lajtmotiv mizanscenskih rešenja u ovom filmu.
Ono što je u ključu stilizacije vrlo važno jeste da Tashlin, iako je jasno da mu je komedija primarna, ipak ne pokušava da parodira suštinu misterije Agathe Christie, i možda najveća transformacija u odnosu na tipični prikaz kanonskog Poirota jeste to što ga Tashlin tretira kao svojevrsnog Sherlocka Holmesa, detektiva koji ne beži od toga da bude i čovek od akcije. Tako i Poirot ovde u nekoliko navrata ima i jači fizički angažman u kome Tashlin nalazi odličan balans između napetosti i suspensea, jednu od onih delikatnih stvari koje često izmiču rediteljima.
THE ALPHABET MURDERS nije skup film ali Tashlin iz dostupnih rekvizita i lokacija izvlači maksimum, očigledno nadahnut imaginarijumom Londona šezdesetih koji doduše ne naseljavaju ni gnevni mladi ljudi, ni modovi ni rokeri, ali se dah modernosti oseća u tretmanu aristokratije i nesposobnih birokrata.
Randall je već imao dobro iskustvo u radu sa Tashlinom i praktično je svoj angažman u ovom filmu uslovio time da on režira a Roger Morley se i glumački i po izgledu fino uklopio u ono što Tashlinu treba. Od bitnih faca onog vremena, u filmu se pojavljuje i Anita Ekberg.
Zanimljivo je da je Billy Wilder napravio jedan od najboljih filmova o Holmesu prišavši mu nekonvencionalno, s tim što je THE PRIVATE LIFE OF SHERLOCK HOLMES ipak kudikamo sposobniji da pruži konvencionalno zadovoljstvo fanovima ovog lika. THE ALPHABET MURDERS s druge strane verovatno samo može zgranuti puriste Agathe Christie.
* * * 1/2 / * * * *
U sklopu priprema za izlazak ambiciozne ekranizacije idućeg avgusta, pogledao sam TO TRAP A SPY Dona Medforda, prvi film kompiliran iz epizoda serije THE MAN FROM U.N.C.L.E. Medfordov film iz 1964. godine ima puno svojstava bioskopskog rada, snimao ga je Joseph Biroc, međutim, televizijski koreni se osećaju pre svega u pogledu kamernosti i činjenice da se film zapravo svodi na nekoliko situacija, i zanemaruje potencijalne paralelne tokove. U vremenu kada su takve akcije bile česte, TO TRAP A SPY ipak ostaje u senci kompilacija kao što je I DEAL IN DANGER Waltera Graumana, nastale po seriji BLUE LIGHT.
Specifičnost Medfordovog filma je u tome što je on premontiravao materijal pilot epizode koja je potom odbačena i dosta menjana tako da prvi film zapravo nije uhvatio "duh" serije koja se potom bitno transformisala, uvodeći sovjetsklog partnera sa Napoleona Soloa, zamenjujući lik šefa itd.
TO TRAP A SPY je bio jedan od nusproizvoda fame oko Jamesa Bonda, solidan second feature na tadašnjem repertoaru, ali i u toj konkurenciji, bilo je boljih radova.
* * 1/2 / * * * *
Afera Charlie Hebdo i Stari...
http://starikadar.blogspot.com/2015/01/sezona-mira-u-parizu.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/01/sezona-mira-u-parizu.html)
Paul Thomas Anderson nije prvi snimio film direktno ili posredno inspirisan pisanjem Thomasa Pynchona, ali je svakako prvi koji je otvoreno ekranizovao roman ovog enigmatičnog pisca sa njegovim blagoslovom. INHERENT VICE je ekranizacija poznog Pynchonovog romana koji u sebi nosi jasnu i prepoznatljivu nit šta bi se od svega toga moglo na neki način transformisati u film. Onošto je Anderson pružio na kraju jeste jedno moguće čitanje ovog romana, ali ne bih rekao da je izabrao najfilmičnije.
Pynchonov roman je entropični stoner noir koji zbilja mahom jeste sačinjen iz serije susreta i dugih dijaloga koji čine istragu. Ali usput taj vrtlog informacija, teorija zavere, stvarnosti i halucinacija, erozije ličnosti i svega ostalog itd. ispraćen je raznim iontelektualnim digresijama, dekonstrukcijama urbanih i pop kulturnih mitova i vrlo vibrantnom atmosferom.
Anderson za početak gotovo u potpunosti eliminiše atmosferu. Ovo je film sa minimumom eksterijera i establishing shotova, i mahom imamo posla sa dugim dijaloškim scenama koje u pojedinim slučajevima čak nisu ni scene nego sesije. Kada tome dodamo da neki od najfilmičnijih detalja iz samih dijaloga u knjizi nisu ušli u film, a naročito oni koji imaju veze sa dekonstrukcijom samog filmskog narativa tog doba, pored atmosfere uklonjen je i intelekrualizam Pynchonovog dela.
Jedna od karakteristika Pynchonovih stoner noir postupaka jeste to da u jednom trenutku logika istrage prestaje da ima značaj, knjiga upija čitaoca u sebe, i pruža drugu vrstu uživanja. To čak i nije tako daleko od pojedinih detektivskih romana ili filmova - poznat je primer Raymonda Chandlera koji priznaje da ni sam ne ume da objasni šta se zaista desi u filmu THE BIG SLEEP koji danas smatramo klasikom žanra, a sigurno bi i De Palma imao štošta da kaže o tome.
Andersonov narativ baziran na sukcesiji dijaloških scena je zapravo kudikamo tvrđe izgrađen od romana. Međutim, naravno da ne uspeva da bude i savršeno konsekventan. No, za razliku od Pynchona, opredeljujući se za dijalog, za film ako ne krupnih a ono mahom užih planova, amerikena i dvoplana, Anderson stvara film koji ne upija gledaoca kao što romani ovog pisca upijaju čitaoca.
Uprkos tome što mnogih Pynchonovih minjona u ovoj adaptaciji nema, Anderson mu je bio prilično veran i očuvao je znatan deo materijala. Ipak, čini mi se da sam duh romana, pre svega taj pitki mehanizam razvoja priče kroz oslanjanje na konvenciju krimića, zatim taj snažni osećaj da se jedna epoha završava, i da počinje jedna nova znatno konzervativnija, u filmu ne postoji izuzev kroz izgovorenu reč.
Pynchon je želeo da u jednoj nepretencioznoj, gotov šund-formi kroz postmoderni postupak ponudi jedno zahtevno viđenje sveta. Anderson je umnogome lišio Pynchonov rukopis pretenzija ali ga je sam upakovao u pretencioznu formu.
To sve međutim ne znači da je INHERENT VICE beznačajan film. Ovo ipak jeste prvi zvanični izlazak Pynchona na bioskopski ekran, i kao takav je vrlo dostojanstven. Anderson je mudro izabrao pozno, dakle manje značajno Pynchonovo delo, i uprkos brojnim zamerkama, pružio mu veliku pažnju.
Možda INHERENT VICE nije sve ono što je ekranizacija tog romana mogla da bude, ali svakako jeste ozbiljan pokušaj čiji efekat zavisi od gledaočeve sklonosti za stanje u kome se Anderson danas nalazi. Anderson je snimio film sa svojim autorskim pečatom a očuvao je i pisca, to čini ovu ekranizaciju vrlo skrupuloznom.
* * 1/2 / * * * *
Konačno bio nateran da odgledam trećeg Hobita i, film na stranu, priznajem da je HFR upravo onoliko loša ideja koliko sam očekivao. Kasnije sam se i navikao ali prvih sat vremena osećao sam se kao da gledam nekakav prirodnjački program na Diskaveriju. Jasno je meni da je 24 herca samo navika, ali biće mi mnogo teško ako 48 herca zaživi u budućsti.
Quote from: Meho Krljic on 10-01-2015, 21:48:49
Kasnije sam se i navikao ali prvih sat vremena osećao sam se kao da gledam nekakav prirodnjački program na Diskaveriju.
I meni je u pocetku smetalo, ali, zanimljivo, mojim klincima ni malo. Ja sam imao cudan utisak - kada su stvarni glumci i scenografija i kostimi u kadru, deluje kao epizode Doktora Hua iz sedamdesetih, a kada su digitalne stvari u kadru, onda deluje mnogo stvarnije nego inace.
E, tačno tako. Kada je prava scenografija u kadru i mene je podsetilo na Dr Whoa, a CGI deluje kako treba. Možda mi se zato poslednjih sat vremena činilo da sam se navikao, jer je tu skoro sve CGI :lol:
Za početak, moram priznati da poštujem svakoga ko je gledao bilo koji deo HOBBITa u bilo kojoj formi i frejmaži... Slava mu!
Uff, konacno jos neko...Meho i Milan, isti filing i ja kad je poceo 3 deo...dal je ovo nesto lose podeseno u nasem polubiskopskom Zajecarskom pozoristu il mi 3D cvike ne rade....
Ali moram da viknem da mi je vrh vrhova Dain Gvozdenstopa odradjen vrhunski da ne moze bolje!
Konacno sam video jednog pravog pravcijatog Warhammer Dwarfa u akciji na big skrin velikom platnu! Suza mi je posla od srece tada!
Pogledao sam THE SPY WITH MY FACE Johna Newlanda, drug film izmontiran iz serije THE MAN FORM UNCLE. U ovom film, poet postoji jaki utisci da je reč o kompilaciji iz TV serije, ali drugačiji su nego u prvom filmu. Naime, prvi film je imao sveden broj lokacija, i dosta razrađene dramske situacije koje bi u bioskopskom filmu bile mnogo efikasnije i sažetije. U THE SPY WITH MY FACE, premisa je drugačija i u samom temelju je televizičnost. Naime, u THE SPY WITH MY FACE kako sam naslov kaže, Napoleon Solo biva zamenjen dvojnikom i dvojnik ima mnogo veći screentime nego Napoleon što sebi može da dozvoli samo TV serija. U filmu, čak i sa tom premisom, glavni junak ne bi mogao da se toliko udalji od centra pažnje i akcije dok je u seriji to prihvatljivo. Naravno, publika nije uskraćena za zvezdu, Robert Vaughn igra obojicu ali uskraćena je za svog omiljenog junaka.
Scenario je lucidniji i duhovitiji nego u prvom filmu a ovaj nastavak mnogo više objašnjava anatomiju televizijske serije jer se Napoleonu sada pridružio i Ilya a Leo G. Carroll igra šefa agencije Waverleya. Ni drugi film ne zaostaje u pogledu angažovanog "filmskog talenta". Direktor fotografije je čuveni Fred Koenekamp a u filmu gostuje Senta Berger.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam FORT APACHE THE BRONX Daniela Petrieja. Paul Newman je u ovom filmu pokušao da ponovi gambit iz filma SLAP SHOT i nije uspeo, ovo je trebalo da bude priča koja istovremeno zabavlja publiku u okvirima konvencija žanra, dekonstruiše žanr i komentariše stanje u društvu slikajući svoju epohu. Nažalost, svi ti elementi nisu uspeli da slegnu i prožmu tako dobro kao kod George Roy Hilla, što ne znači da scenario Heywooda Goulda, pa u krajnjoj liniji i režija Daniela Petrieja koji je kasnije potonuo u bezličnost, ne nude niz zadovoljstava.
Ono što je ključno jeste da film u svojoj osnovi jeste zabavan, i na toj liniji je i najuspeliji, kao policijski film, zatim, u mnogim elementima dekonstruiše žanr, recimo pokazujući entropiju borbe protiv kriminala u kojoj kriminalci bivaju kažnjeni a da to policija praktično radi nesvesno, da se zločin i kazna odvijaju paralelno ali bez sinteze koja bi ima dala kauzalnost, ali i kroz neke vrlo nekonvencionalne odnose među likovima, tu naročito mislim na jednu situaciju u romansi između policajca kod igra Paul Newman i medicinske sestre na stranputici koju igra Rachel Ticotin.
Konačno, ono gde je film možda i ponajviše sporan jeste pokušaj da se uhvati duh vremena. Naime, film je izuzetno pesimističan. I u tom pesimizmu on dolazi do tačke u kojoj praktično potpuno apstrahuje "normalne" ljude, one koji nisu ni izopačeni kriminalci ni korumpirani policajci. Film do te mere prikazuje ekstreme da bi se moglo reći da je natpis na početku - kako ovaj film ne prikazuje lojalne građane koji se drže zakona, praktično bio iznuđen jer bi u protivnom FORT APACHE THE BRONX bio rasistički, nihilistički manifest.
Iskreno, mislim da je do te kontroverze oko karaktera samog filma dovelo to što je u formi zabavnog policijaša ponuđen krajnje subvezivan pogled na svet i time se pojačao efekat političke nekorektnosti. Naprosto gorčina određenih pogleda na svet podrazumevala se u formama koje nisu zaslađene.
Ken Wahl kao Newmanov partner ima fizičku pojavu i ne mnogo više od toga, ali sve to nadoknađuje svojom istorijskom fusnotom kao one hit wonder američkog mačo filma. Pam Grier je vrlo zanimljiva kao prostituka koja sišla sa uma od Angel Dusta i postala ubica. Danny Aiello najavljuje kasniju reputaciju kao policajac koji krši pravila.
Na mnogo mesta, ovaj film polazi rizičnim putem i glavni junak kog sa puno šarma igra Paul Newman na mnogo mesta donosi odluke kakve naprosto ne donose junaci koje igraju takvi glumci. To mi je verovatno bilo i najinteresantnije jer je upadljivo a veliki deo kritike je otpisao ovaj film upravo kao hrpu klišea viđenih u policijskim filmovima i serijama. Međutim, ja bih rekao da u najosetljivijim tačkama, ovaj film pravi ozbiljne zaokrete u odnosu na te klišee, ne samo u pogledu na svet, već i u dramaturgiji.
Fotografija Johna Alcotta uspeva da zaroi sirovost užasa u Bronxu, derutne građevine i erodirale ljude, a u akcionim scenama doprinosi efkasnosti i neposrednosti prikaza.
Ovo je ona vrsta policijskog filma kakav se nažalost danas više ne gaji i samo povremeno izbije u radovima Davida Ayera, dakle knjiga je spala na jedno slovo.
FORT APACHE THE BRONX nije prepoznat u svoje vreme ali danas zaslužuje OZBILJNU rehabilitaciju kao vrlo ozbiljan i unikatan film.
* * * 1/2 / * * * *
Novi Age of Ultron trejler je tonalno dosta mračniji i elegičniji od onoga što generalno podrazumevamo pod aktuelnom Marvelovom estetikom:
New Avengers Trailer Arrives - Marvel's Avengers: Age of Ultron Trailer 2 (http://www.youtube.com/watch?v=MZoO8QVMxkk#ws)
Pošto su šuškanja da će Dawn of Justice biti podeljen na dva filma od kojih bi prvi uleteo već ove godine opovrgnuta (od strane lično Supermena) (http://www.mtv.co.uk/batman-v-superman-dawn-of-justice/news/henry-cavill-denies-batman-v-superman-two-movies-rumour), ostaje da Avendžersi donesu malo te disijevske tmine u ovu godinu...
Evo i malo tumačenja elemenata trejlera:
https://www.yahoo.com/movies/7-steps-to-decoding-new-avengers-age-of-ultron-107965138057.html (https://www.yahoo.com/movies/7-steps-to-decoding-new-avengers-age-of-ultron-107965138057.html)
A ako režiser ributa Fantastic Four kaže da je ovo nepotreban film, nisam siguran da je ikome jasno zašto Fox ovo radi:
http://nerdreactor.com/2015/01/12/director-josh-trank-trashes-the-fantastic-four-reboot-set/ (http://nerdreactor.com/2015/01/12/director-josh-trank-trashes-the-fantastic-four-reboot-set/)
Vidi, ja od Josha Tranka posle CHRONICLE očekujem puno. Okupio je SJAJNE glumce i deluje mi da snima superherojski film sa tim jačim realističkim edgeom a on je uvek dvosekli. ALI, ako imamo u vidu šta je uradio u CHRONICLE, mislim da bi FANTASTIC FOUR mogao da bude prilično osveženje...
Da, ja samo da se ispravim jer sam grešan, u brzini sam linkujući tekst prevideo da Trank nije izjavio da je film nepotreban, to je mišljenje autora teksta, a Trank je samo polomio sve na setu. To u stvari i može da bude dobro. :-|
Pogledao sam ONE SPY TOO MANY Josepha Sargenta, treći film iz serijala kompiliranih bioskopskih varijanti televizijske serije THE MAN FROM UNCLE. Joseph Sargent je televizijski veteran, prekaljena faca iz domena televizijskog filma sa povremenim izletima u bioskopski rad, i njegov "film" je zapravo do sada najbioskopskiji u celoj seriji.
Solo i Kurjakin su dobro postavljeni u narativu, Rip Torn je zanimljiv negativac kao bogataš koji želi da ponovi osvajanja i istorijsku ulogu Aleksandra Velikog, a sam tok priče u potpunosti odgovara standardima bioskopskog filma.
Jedina krupna "tehnička" zamerka u dramaturškom pogledu je to što se McGuffin ovog filma - vrlo zanimljiv koncept gasa, bojnog otrova koji ubija volju svojih žrtava, nije pojavio kao bitan deo radnje, nije iskorišćen u nekoj situaciji. Iako je THE SPY WITH MY FACE na nivou pojedinačnih scena lucidniji, scenario ove kompilacije je strukturalno ukupno uzev ipak znatno filmskiji.
Sargentova realizacija je sigurna ali se ovog puta budžet, uprkos ponovonom angažmanu Freda Koenekampa, javlja kao problem. Naprosto scenografije, kostimi, realizacija dekora, nisu na nivou standarda koji je tada imao kenadamovski dizajn Bonda.
Stoga, u pogledu budžeta i onoga što se moglo naći na ekranu, ONE SPY TOO MANY odaje svoje televizijske korene i deluje kao nedovoljno ambiciozan B-film. Međutim, ako imamo u vidu genezu, nema sumnje da je reč o fundamentalno najzrelijem od prva tri filma.
* * 1/2 / * * * *
Kako su Srbi iskoristili pariski masakr da se posvađaju među sobom
http://www.novipolis.rs/dosije/27806/bauk-rts-a-kruzi-evropom.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
QuoteТо нам оставља питање, да ли је заправо циљ бомбардовања РТСа био један вид државног тероризма у коме се убијају људи не зато што постоји војни циљ већ зато што треба изазвати страх међу народом и људима запосленим унутар режимских структура?
Pa, da, da.
Odličan tekst. Prije svega jer mi djeluje kao da si išao kontra Džona Greja 8)
On bi tražio neke milenarističke pokrete, gnostike, Trockiste, da bi objasnio šta se sprema u Francuskoj, po ugledu na Bušovu Ameriku sa puritancima i neokonzervativcima. Ali djeluje kao da nikad ne bi povukao paralelu sa samim islamom, čak i islamističkim terorizmom, otkrivajući možda čak i jednu skrivenu zapadnjačku fascinaciju islamom.
Buš bi bio oduševljen da umjesto američkih protestanata ima muslimansku naciju, njemu vjernu naravno. On priželjkuje takav stepen organizacije i posvećenosti protiv neprijatelja. I beskrupulozno bombardovanje RTS-a se lako opravdava iz ''islamističke'' perspektive. I problemi feminizma i ljudskih sloboda se lako rješavaju. Banalno rečeno, protestanti ipak protestuju protiv toga, muslimani ne.
I današnje ujedinjavanje u Francuskoj gotovo da dobija određenu islamističku dimenziju. Ono ne ide u pravcu ljevice već upravo desnice, upravo jednog nacionalističkog bloka, antiimigrantskog, netrpeljivog, ko zna kakvog još bloka. Već postojeći državni terorizam dobija novi legitimitet.
Riječju, nekadašnji komunistički terorizam u vidu Crvenih brigada i Bader Majnhofa obezbjedio je stvaranje socijalne države u Evropi, sa solidnim poštovanjem radničkih, ljevičarskih prava. Čim je komunizam, i sa njim terorizam nestao, polako su degradirala i ta prava i takva država, čak i prava ljevičarska kinematografija.
Islamistički terorizam uvodi sasvim drugu problematiku, i Evropa se neće baš boriti protiv njega. Više će mu se prilagođavati, jer da trijumfuje u sukobu civilizacija ne može, isto kao što to nije mogla ni u Hladnom ratu.
Komunizam i njegovi teroristi su garantovali kakvu takvu socijal-demokratiju. Islamizam i njegovi teroristi garantuju integraciju samog islama.
Evropa se borila protiv komunizma i postepeno socijalizovala državu. Buš se borio protiv islamizma i postepeno islamizirao državu.
Grej to ne uviđa, on misli da je Buš samo nastavak starog procesa crne komunističke mise, a to je već završena priča.
Quote from: Pizzobatto on 14-01-2015, 13:42:36
Riječju, nekadašnji komunistički terorizam u vidu Crvenih brigada i Bader Majnhofa obezbjedio je stvaranje socijalne države u Evropi, sa solidnim poštovanjem radničkih, ljevičarskih prava. Čim je komunizam, i sa njim terorizam nestao, polako su degradirala i ta prava i takva država, čak i prava ljevičarska kinematografija.
Izvinjavam se na odlasku u tangentu, ali da li ovo actually ima uporište u akademskoj teoriji? Jer moj utisak, kao zainteresovanog laika je uvek bio da je prvo nastao koncept socijalne države/ države blagostanja, da se to razvijalo do određene tačke, a da su glavne akcije crvenog terora došle zapravo pred kraj vrhunca ove filozofije i pred uvođenje zapada u fazu uspona neoliberalizma.
ima, u Batinoj teoriji 8) Naravno, za terorizam kao izdvojenu nezavisnu varijablu nema uporišta
a u sklopu sveopšteg nasilja i prijetnje istim ima. prvo obostrano zagarantovana nuklearna destrukcija, a kada je ona malo zamrla slijedi apologija antikolonijalističkog nasilja, čak i Žan Pol Sartr to aminuje početkom šezdesetih. I u sklopu toga imamo i teroristička zastrašivanja. Sartr čak u svom kao sasvim filozofskom djelu Biće i ništa, ima upravo takvu postavku, da nebiće itekako učestvuje u konstituciji bića, da čak vremenom postaje dio bića, što djeluje kao ultraapstraktno, ali ukazuje na ulogu ništavila, dakle destruktivnih i za zapadno biće neprihvatljivih radnji... ali da ne bude zabune, ovo čitanje Bića i ništa je moje. Dok je Sartrova apologija nasilja sa kojim to povezujem eksplicitna, on to stvarno jeste činio u predgovoru knjizi Franca Fanona Svi prezreni na svijetu, ili sličan naslov, ja sam samo povezao apologiju nasilja sa njegovim poimanjem bića i ništavila. Konstruktivna uloga ništavila je takođe sasvim eksplicitna kod Sartra, ali ja nisam naišao na striktno politikološko razumijevanje te uloge (što znači možda postoji a možda i ne postoji u akademskoj teoriji), ali nisam je ni tražio
zato rekoh ''komunizam (islamizam) i njegovi teroristi'', ne samo teroristi kao usamljeni faktor. Komunizam jeste bio to ništavilo, sada je to islamizam, dakle izam, ne sam islam.
A naravno, takvo prilagođavanje neprijatelju nije nešto neuobičajeno, dešavalo se više puta u prošlosti, npr plastičan primjer je islam u Vizantiji, gdje su par stotina godina trajale ikonoboračke tenzije. Sekularniji vladari su podržavali izbacivanje ikona i prilagođavanje hrišćanske dogme tek nastalom islamu (kako bi privukli pobunjene arapske teritorije Carstva), dok su religiozniji predstavnici i sveštenstvo stalno bili protiv, čak iznosili različite teorije o tome šta ikona predstavlja i čemu služi u komunikaciji sa Bogom. Njihove teorije su trijumfovale, važe i dan danas, ali Vizantija je pala pred Turskom. Isto tako pravoslavne crkve imaju više arhitekturalnih sličnosti sa džamijama nego sa rimokatoličkim crkvama, pa je i Aja Sofija bez problema preuređena.
A naravno, o tajnoj ljubavi Buša i islamizma je (doduše) kratko pisao Džon Brinkmen u Kulturne kontradikcije demokratije. Nije Buš uopšte naivan tip, i njemu je jasno da će on islam morati da integriše, inače će pasti isto kao Vizantija.
EDIT: da, sad vidim da sam u toj rečenici koju si citirao bio neprecizan, ali nadam se da sam pojasnio šta sam mislio.
Uopšte, nasilje jeste bitan faktor u evropskoj istoriji, nasiljem je Napoleon i prosvjetiteljstvo instalirao u zapadnom dijelu Evrope, čak su ga i porazile reakcionarske države, ali nisu mogle da zaustave revoluciju. Ona je samo nastavila sitnim kapilarima da se kreće, jedna od tih je Fukoova priča o panoptikonu, zar ne..
evo kako NATO objašnjava ubistvo šminkerke:
http://www.icty.org/sid/10052#IVB3
Sent from my iPhone using Tapatalk
Inače, ovo objašnjenje je toliko stupidno da ga nisam ni citirao kako NATO pored zločinaca ne bih prikazao i kao morone.
Sent from my iPhone using Tapatalk
ja ovo moram da citiram
"If President Milosevic would provide equal time for Western news broadcasts in its programmes without censorship 3 hours a day between noon and 1800 and 3 hours a day between 1800 and midnight, then his TV could be an acceptable instrument of public information."
Toni Bler nije bez razloga okarakterisan kao čudovište i od dobrog broja svojih sunarodnika :lol:
Quote from: crippled_avenger on 14-01-2015, 12:34:18
Kako su Srbi iskoristili pariski masakr da se posvađaju među sobom
http://www.novipolis.rs/dosije/27806/bauk-rts-a-kruzi-evropom.html (http://www.novipolis.rs/dosije/27806/bauk-rts-a-kruzi-evropom.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
interesantno, tadasnjeg ministra za informisanje ne pominjes...
cenzura!
У "Недељнику" Вељко Миладиновић и Марко Прелевић кажу: "Многи у Србији имали су чудне реакције, понекад и срамотне. Није да је у мејнстрим медијима било иког довољно малоумног да на било који начин оправда напад на Шарли ебдо, али било је доста оних који су покушали да релативизују злочин. Неки су дивљали повлачећи паралеле с бомбама које су пале на РТС (иако се те две ствари не могу поредити), неки су се бунили што су убиства у редакцији заузела више простора од убистава у Нигерији (не схватајући да управо они тиме доприносе одвратној градацији вредности живота), некима карикатуре Шарли ебдоа "уопште нису биле смешне" (као да је то, па сад, уопште важно)..."
Ови WTF моменти у заградама су појашњења, за случај да се неко зајебо па помислио нешто слично. :roll:
Tom Hardy has dropped out of Warner Bros.' "Suicide Squad," ditching the Rick Flag role in the DC Entertainment tentpole directed by David Ayer.
Jake Gyllenhaal, who worked with Ayer on "End of Watch," is being considered as a replacement, according to the Wrap.
Hardy exited the project due to a tight schedule. He's currently shooting Western drama "The Revenant," directed by Alejandro Gonzalez Inarritu and with Leonardo DiCaprio also starring, and he's committed to a publicity tour for Warner's upcoming "Mad Max: Fury Road," which opens May 15.
"Suicide Squad" stars Will Smith, Margot Robbie, Jared Leto, Jai Courtney and Cara Delevingne. The movie will begin shooting in April in Toronto and has an Aug. 5, 2016, release date.
Producers are Charles Roven and Richard Suckle. Based on the DC comicbook, the story centers on the team of supervillains who are given a chance at redemption by the government.
Warner Bros. revealed the cast in early December.
News about Hardy was first reported by the Hollywood Reporter.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Джон Рейнольдс on 15-01-2015, 21:12:18
У "Недељнику" Вељко Миладиновић и Марко Прелевић кажу: "Многи у Србији имали су чудне реакције, понекад и срамотне. Није да је у мејнстрим медијима било иког довољно малоумног да на било који начин оправда напад на Шарли ебдо, али било је доста оних који су покушали да релативизују злочин. Неки су дивљали повлачећи паралеле с бомбама које су пале на РТС (иако се те две ствари не могу поредити), неки су се бунили што су убиства у редакцији заузела више простора од убистава у Нигерији (не схватајући да управо они тиме доприносе одвратној градацији вредности живота), некима карикатуре Шарли ебдоа "уопште нису биле смешне" (као да је то, па сад, уопште важно)..."
Ови WTF моменти у заградама су појашњења, за случај да се неко зајебо па помислио нешто слично. :roll:
nisam hteo da im besplatno napišem pregled filmova u 2014. za novogodišnji broj... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Edit: I odmah odtvrđeno... Koji mi je kurac kad postujem vesti stare dva dana koje sam već video demantovane???
Umesto toga, evo kako je izgledao moj prethodni desktop:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi60.tinypic.com%2Fjt9yrp.jpg&hash=6cad02947441f822ebcc208c2ed11f9c5f941c5a)
Видео сам нешто као трејлер нове "Фантастичне четворке". О да, види се да је ово врло проблематична продукција, трејлер је склепан од некаквих немуштих кадрова и војсовера који као да најављује неку нову Џеј Џеј Ајбрамсову шио-ми-га-ђура серију-мистерију неутврђеног трајања.
- Припремите се за оно што долази!
- А шта долази?
- Одговори.
Е, усро сам се. xfoht А оно опет вероватно суперјунаци у шареним припијеним педерским трикоима.
Али оно што се од неких кадрова могло назрети (имајте на уму да сам гледао језиво даунгрејдован видео) јесте да филм делује много мрачније од уобичајених филмова о суперјунацима у шареним припијеним трикоима, али можда је Транк стварно све полупао па су морали да смање расвету. Узгред буди речено, мислим да је Транк one hit wonder, његово пренемагање после једног снимљеног филма не само што говори у прилог томе, него и да је о својим дометима стекао превисоко мишљење.
Гледао сам и "Горчило, јеси ли дошао да ме видиш", филм који ће покушати да настави monteniggersploatation тренд из мртвила пробуђен "Малим Будом". Ова два филма заправо немају никакве везе, с тим да пошто је сад ово тотално ЦГ филм, а најбољи доказ је то што углавном игра Мима Караџић, а и презиме Караџић је свеприсутно на шпици. Биће ми веома занимљиво да гледам реакције оних који су кукумавчили због увредљивог приказа Црногораца у "Малом Буду" или су бар смарали туђим текстовима о томе. Јер овде су сви стереотипи дигнути на куб, а те тзв. "увредљивости" шире се и у новим правцима.
nemoguće da nešto bude gore od glave famelje koja nasrće na đevojku tek junački stradalog đetića, kako izgleda kub toga? 8-)
a da ne pričamo da je Budo uvrijedio Crnogorke otkrićem da su Beograđanke bolje ribe, to je prosto neoprostivo!
Црногорке су овде: бркате (!), лажљиве, манипулантске, контролишу Црногорце чији очеви их гањају штаповима, итд... А најбоља риба је - Мађарица.
Quote from: Джон Рейнольдс on 16-01-2015, 16:23:12
контролишу Црногорце
a u tom grmu leži zec!
Crnogorke određuju da li neki film valja ili ne, i ako njih uvrijediš najebo si!
Stari o problemima srpskih medija koje bolje vidimo kada govore o strancima...
http://t.co/GODTTgWPPO (http://t.co/GODTTgWPPO)
Reports came yesterday that the upcoming reboot of Fox's "Fantastic Four" franchise will undergo extensive reshooting in Louisiana to fix some major problems with the movie.
Since then, the film's writer/producer Simon Kinberg spoke with Latino Review to clarify the matter:
"To confirm - Fantastic Four will be doing 3-4 days of additional photography with director Josh Trank and some key cast members. We are very excited about the film and can't wait for you to see what we've been up to. And you will be able to do that very soon as I can confirm here that the teaser will be on Kingsman in theaters February 13."
This isn't the only major rumor this week being shot down by official sources, as a Sony rep told CBR that those reports of Spider-Man being in Marvel's "Avengers: Infinity War" are an "old rumor" with "no validity whatsoever".
Reprizirao sam THE RACK Arnolda Lavena. Tokom pedesetih i šezdesetih, zarobljenici koji su se vratili iz Korejskog rata važili su za enigmatične, traumatizovane, potencijalno subverzivne likove u američkom filmu. Nisu svi bili tretirani kao "mančurijski kandidati" ali motiv traume koju nose iz rata, i uopšte tretman rata kao događaja koji ne mora a priori da oplemeni čoveka postaje karakterističan za priče o ovom sukobu.
THE RACK je film o junaku koji je poklekao u severnokorejskom-kineskom logoru, ali ne zato što je bio podvrgnut torturi koju nije mogao da podnese već zato što mu je rat otvorio neprebolne rane koje je sa sobom poneo na korejsko poluostrvo. U tom pogledu THE RACK iz 1956. godine je zanimljiv izuzetak jer u ovoj priči nema herojstva, ali ni komunističke zavere koja je potkopava. Delikatno pitanje izdaje svodi se na intimni svet junaka koji "izbija" u toku traumatične situacije, muke na kojoj se poznaju junaci.
Paul Newman u ovoj ulozi dobija priliku da maksimalno kanališe zanat koji mu je u ruke dao Actors Studio i odličan je kao junak čiji povratak iz rata budi nelagodu i kod njega samog i kod okoline.
Ono što je naročito zanimljiv detalj u ovom filmu jeste struktura. Naime, ovaj film je strukturiran kao courtroom drama a forma suđenja je vrlo česta osnova za polemičke ili egzistencijalističke drame pa samim tim i za dijalektivku u dramaturgiji sovjetskog filma. Po mnogo čemu, ova sudska drama, ne samo po svojoj formi već i po svojoj idejnosti podseća na sovjetske filmove koji kroz "suđenje" dovode gledaoce do zaključka o priči koja im je predstavljena.
Arnold Leven je rutiner, film je solidno realizovan. Paul Newman donosi nov senzibilitet u glavnoj ulozi a Walter Pidgeon u ulozi oca pruža podršku koristeći se arsenalom starih studio glumaca. Lee Marvin je upečatljiv kao bitan lik u procesu koji inicira razotkrivanje izdaje glavnog junaka.
* * * / * * * *
Империјалистичка пропаганда понекад добија чудне димензије, метастазира на 00:20. :)
Ma nema logike da bude smak svijeta (http://www.youtube.com/watch?v=Jb87okeVaFM#ws)
Pogledao sam ONE OF OUR SPIES IS MISSING E. Darrella Hallenbecka. Ovaj reditelj mitskog prezimena radio je prevashodno kao pomoćnik a pomalo je režirao i na televiziji. U njegovom nevelikom filmskom opusu, centralno mesto drže filmovi izmontirani iz televizijskih serija. ONE OF OUR SPIES IS MISSING je kompilacija dve epizode serije THE MAN FROM UNCLE. Četvrti film je najslabiji do sada iako ima jednu od boljih premisa. Naime, naučnik je osmislio aparat za podmlađivanje ljudi i postao je meta zle organizacije THRUSH. UNCLE pokušava da im se suprotstavi.
McGuffin u ovom filmu je prilično zabavan i goofy i nudio je dobre mogućnosti za ekranizacju, ali nažalost nije naročito dobro iskorišćen. Hallenbeck nije baš neki majstor ali nije ni imao dovoljno precizan i dinamičan scenario tako da je krajnji rezultat prilično skroman.
* * / * * * *
Pogledao sam VICE Briana A. Millera, jedan istovremeno rutinski a opet atipičan B-film koji veću budućnost može imati na kućnim formatima nego u bioskopima, koji ima očekivane a opet neobične probleme.
VICE je DTV film koji je produkciono za nijansu iznad tog nivoa a opet nije blizu bioskopskog filma. Miller je bivši kaskader, daleko je on nekog jako veštog autora, čak nije nešto preterano kreativan ni u akcionim situacijama, ali opet reč je o korektno, sterilno realizovanom delu. Ipak, filmu nedostaje budžet kako bi ta korektnost ostavila utisak spektakla a nedostaje mu i autentično obeležje kako bi se izborio za pažnju gledalac sa tim sredstvima kojima je raspolagao.
Scenario koji je Miller realizovao je SF triler o kiborzima, tema koja je i u znatno boljim inkarnacijama, recimo vrlo sličnom SURROGATESu rezultirala dobrim filmom koji nije našao odzive publike. Ovde rezultat nije odličan, a odziv publike će verovatno biti još manji. Rezultat opet nije ni najgori koji se može zamisliti i po svojoj pukoj korektnosti podseća na Millera.
Konačno ovo je film u kome su headlineri Thomas Jane i Bruce Willis iako ni jedan ni drugi nisu zapravo headlineri. Willis igra glavnog negativca ali je film strukturiran tako da se taj negativac vrlo malo pojavljuje i u najvećem delu se ispoljava kroz sastanke i zabrinute diskusije u situation roomu, bez mnogo angažmana. Dakle, Willisova uloga nije baš cameo ali nije ni mnogo više od toga. S druge strane. Jane igra glavnog junaka, i formalno zbilja jeste glavni glumac ali je ovo redak slučaj u kome neko ko je glavni glumac ima tako ograničen screentime. U podeli inače ima nekoliko prijatnih iznenađenja kao što je recimo Bryan Epstein iz HOW TO MAKE IT IN AMERICA, ali se čini da su svi ti likovi tu kako bi prikrili koliko Jane kao glavni detektiv i Willis kao glavni negativac zapravo malo prisustvuju dešavanjima na ekranu.
U tom pogledu VICE je dosta logičan. Verovatno je reč o produkciji koju su Jane i Willis odradili kao tezgu sa minimumom učešća. Međutim, samim tim su dvojica glavnih antagonista pasivizirani i veliki teret pada na glavnu glumicu koja je dobra da igra hladnog robota ali ne i da ga plasira do nivoa glavnog junaka i razne druge sporedne pozitivce i negativce.
Filmovi koji kapitalizuju na imenima poznatih glumaca koji se nakratko pojavlju nisu retkost, ali filmovi u kojima se glavni junak kratko pojavljuje ipak jesu i VICE je jedan od njih.
Dok je za Willisa jasno da je svoje ime spreman da troši za veliki novac u zamenu za malo rada, nije mi do kraja jasno zašto se Jane čuva. Ali, po svemu sudeći ovo je novi model, "glavnog lika sa ograničenom odgovornošću".
Takav raspored vremena na ekranu neumitno dovodi do toga da neki problemi scenarija i režije postanu još očigledniji jer nema glumačke harizme da ih pokrije, ali pitanje je i da li bi se neki iskusniji i bolji reditelj od Millera bolje snašao da je snimao film u kome glavnog junaka nema baš puno u akciji.
VICE je film koji je kritika izgazila što je opet nezasluženo. Prvo, iz same produkcije je jasno da je ovo rad koji se ne može porediti ni sa Willisovim pa ni sa Janeovim vrhuncima, ali u domenu u koji je plasiran stoji kao podnošljiv programmer za kućne formate.
* * / * * * *
Čomski plagijator!
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=01&dd=20&nav_category=11&nav_id=948834 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=01&dd=20&nav_category=11&nav_id=948834)
E moj Bato, vidiš ti kakav sam ja vizionar...
Rumors continue to swirl regarding director David Ayer's upcoming film adaptation of the DC Comics title "Suicide Squad". Latino Review talks about the involvement of both Lex Luthor and The Joker in the film, and further details on the character of Rick Flagg.
POTENTIAL MAJOR SPOILERS AHEAD
First up, The Joker will apparently be seen early on as Harley Quinn attempts to break him out of Arkham. He is later moved to Belle Reve by Amanda Waller in order to keep Harley in check and spends most of the film in a Hannibal Lecter-style cell until he breaks out at the end during a prison riot, and kills several people in the process.
Lex Luthor is tipped to be the team's target, or rather a human trafficking gang intent on selling him a piece of bio weaponary - The Enchantress. She will then be kept in an underground area of the prison which is also filled with genetic freaks. As a result there's no guarantee Jesse Eisenberg's Lex will even make an appearance here as he's more a macguffin of sorts.
The report also talks about Rick Flagg's role in the film and drops a potential major twist. It seems he starts out the film as a good guy, more government agent than superhero who is tasked with keeping an eye on Amanda Waller. The twist? Flagg is revealed to be a villain in cahoots with his father Rick Flag Snr. with the duo are keen on getting their hands on Waller's weapons.
Quote from: Pizzobatto on 20-01-2015, 16:39:10
Čomski plagijator!
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=01&dd=20&nav_category=11&nav_id=948834 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=01&dd=20&nav_category=11&nav_id=948834)
Аууу, бре, па овај Чомски очигледно није читао Миладиновића и Прелевића па лупа овако. Не може да се пореди, ееееејјјјј!
Johne, svako ima svoga Vučka...
http://www.blic.rs/Vesti/Svet/528043/Stekao-je-slavu-svedoceci-o-uzasima-iz-logora-Severne-Koreje-Sada-je-rekao-celu-istinu
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam peti film u seriji kompilacija iz THE MAN FROM UNCLE. Joseph Sargent, prekaljeni TV veteran režirao je THE SPY WITH A GREEN HAT, do sada najbolji film u serijalu. Vaughn i McCallum su na uobičajeniom nivou kao Solo i Kuryakin ali su Jack Palance kao nesigurni zastupnik zle organizacije THRUSH, Leticia Romano kao vatrena Italijanka koju Solo sreće tokom misije i Janet Leigh kao psihotična vixen-negativka odlična pojačanja koja uz dobro vođen zaplet, nacističke naučnike i vrlo goofy plan negativaca za globalnu dominaciju aduti kakve raniji radovi naprosto nisu imali.
Sargent uspeva da u potpunosti eliminiše sve elemente koji bi odavali jak utisak na THE SPY WITH A GREEN HAT nije film, a doza humora i uspelih gegova je na visokom nivou. Tom efektu doprinose i mnoge dobro poznate stileme kao recimo etnički stereotipi o italijanskim gangsterima kojima se ovaj film, ili televizijski diptih poigrava.
Sargent priču vodi sa puno energije, izlaganje likova i situacija je dinamično, sa puno vrcavosti, a za razliku od njegovog prethodnog učešća u serijalu i scenografija je mnogo višem nivou tako da uprkos nižem budžetu ovaj UNCLE rad neće da se osramoti ni u poređenju sa Bondovima, uprkos svom televizijskom poreklu i vidno nižem budžetu.
Neki izvori navode da je Barry Shear bio ko-reditelj ovog filma, međutim, nisam uspeo da nađem nekakve dokaze ili argumente za to. U ovoj fazi serije, Shear jeste radio UNCLE ali niti je radio epizode iz kojih je ovo kompilirano, niti bih mogao da konstatujem na koji način bi se ta ko-režija mogla ostvariti.
No, Shear, jedna zanimljiva figura američke televizije i filma tog doba, režirao je sledeći film u seriji.
* * * / * * * *
Šesti film izmontiran iz serije THE MAN FROM UNCLE naslovljen THE KARATE KILLERS režirao je Barry Shear. Ovo je takođe uspešan deo jer ima sve narativne atribute bioskopskog filma, Shear ga režira modernije nego druge kolege, sa više pokreta kamere, kamere iz ruke, jump cutova, muzikom sa više sinkopa, uplivom kontrakulture tog vremena. Shear je imao i "šareniju" postavku, Solo i Kuryakin putuju po celom svetu i traže kćer i pastorke naučnika koji je izmislio proces prerade morske vode za koji je zainteresovana zla organizacija THRUSH. Na tom putu upoznaju propale italijanske grofove, posećuju Swingin' London šezdesetih, a finale je rezervisano za geisha house u Japanu i fabriku tajnog oružja u Polarnom Krugu. Film je prepun efektnih epizoda među kojima su i nastupi dvojice budućih Bond-negativaca Telly Savalasa i Curda Jurgensa.
Konačno, glavnog predstavnika THRUSHa u ovom filmu igra Herbert Lom, odlična bioskopska faca koja se dobro snalazi i u trilerskim i u komičnim interpretacijama.
Shear dobro spaja goofy rešenja svojstvena špijunskom filmu tog vremena sa humorom i akcijom, tako da film stilski deluje prilično konzistentno. U tom pogledu ton filma umnogome diktiraju žene i zapravo njihove reakcije na ponašanje muških likova umnogome pomažu "čitanje" situacija u žanrovskom pogledu i Shear time dobro vlada.
Ipak, ako imamo u vidu značajne filmove koje je Shear snimio, recimo ACROSS 110th STREET ovaj rad više ilustruje ono čime se većim delom on bavio, a ne ono po čemu je zapravo značajan.
* * * / * * * *
Šta da je Kapetan Amerika - Indus?
Red, White, and Beard (http://www.youtube.com/watch?v=n2G8I_Aq5E4#ws)
Potresna ispovest
http://breakfast.rs/breakfast-people/dimitrije-vojnov/ (http://breakfast.rs/breakfast-people/dimitrije-vojnov/)
stvarno je potresno jesti ovsene pahuljice!
niko nije toliko mator da žrtvuje doručak, bolje ne večerati!
Priznajem da mi je zaigrala suza.
ti i izgleda još u KRAFTIDIOTEN fazonu, i tamo glavni negativac jede neke žitarice
btw, Kripe, to moraš da pogledaš!
ili sam ja negdje propustio da si već pisao o tome
Još nisam gledao KRAFTIDIOTEN. A što se doručka tiče, dijeta je surova stvar... :)
Nova kolumna donosi jedan neočekivani zaokret...
http://starikadar.blogspot.com/2015/01/novac-nikada-ne-spava.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/01/novac-nikada-ne-spava.html)
Veliki broj kritičara se surovo ogrešio o novi film Michaela Manna BLACKHAT. Uprkos tome što ovaj film nije napravljen po mustri savremenog akcionog trilera, iako ga je režirao jedan od autora te mustre, reč je o moćnom ostvarenju, svakako najsolidnijem Mannovom filmu još od njegovog poslednjeg klasicističkog ostvarenja ALI. U BLACKHATu sadašnjost Holivuda sustigla je Mannovu viziju upotrebe digitalne tehnike. Čak su i poslednji zaštitnici celuloida počeli da prelaze na digitalu, ali on i dalje gazi izvan tog vizuelnog mejnstrim kruga, nudeči drugačiju digitalnu fotografiju nego do sada. Tehnika je uznapredovala do tačke da se savremeni digitalni film ne razlikuje od starog celuloidnog, ali Mann kroz uglove kamere, odluke u pogledu osvetljenja pa i montaže čuva edgy look svoje digitalnosti, i uprkos zanimljivom iskoraku u filmu PUBLIC ENEMIES gde je celuloidno doba beležio digitalno, sada iz digitalne slike crpi sirovi grungy look.
BLACKHAT je film u kome Mann ponovo fetišizuje gradove i protagoniste borbe između policajaca i kriminalaca, ali na novi način. Njegov svet više ne naseljavaju supercool mačoi, u sjajno dizajniranim ambijentima, pod svetlošću neona, u noći punoj detektiva, već junaci koji su i dalje supercool a među njima je Chris Hemsworth koji i jako dobro izgleda, ali sada se govori o svetu cyberkriminala gde se akcija odvija za tastaturom, i sve počinje od Entera ali se mora završiti prolivanjem krvi.
Realnost je zato korozivna, ambijenti su zato azijski gradovi čiji čelično stakleni neboderi izviru iz slamova, high tech je spojen sa prizorima koji su povremeno potpuno dikensovski, sasvim u duhu protagonista - američkog hakera puštenog iz zatvora da bi uz pomoć majora kineske Narodne armije locirao opasnog blackhat cyber teroristu. Dakle, ovo je naličje moćne slike Singapura koja je ustoličila ideju kapitalističkog razvoja bez demokratije koja se tako virulentno širi svetom.
Ako imamo u vidu da je tema filma cybercrime, Mann je iznašao vrlo zanimljive načine kako da sve ode u old school pravcu gde stvari naprosto moraju da se fizički pronađu i preuzmu, i film je vrlo samosvestan u pogledu toga da naprosto cyber crime isključuje fizički kontakt, ono od čega je sačinjen Mannov film, i da samim tim moraju da se stvore okolnosti u kojoj je on neizbežan.
Scenario po kome je BLACKHAT snimljen nije najlucijdniji u istoriji, vrlo je jednostavan, sa odnosima koji na papiru deluju šuplje, negde i prvoloptaški, međutim u Mannovoj realizaciji uspevaju da profunckionišu. To se ne odnosi samo na brzopoteznu ljubavnu priču između robijaša i sestre kineskog majora već i na sam glavni lik hakera.
Chris Hemsworth zaista ne izgleda kao neko koga možemo zamisliti kao superpametnog MITevca koji se bavi hakovanjem kartica, ali ako imamo u vidu kriminogenu sredinu u kojoj se kretao, plus zatvor, Hemsworth uspeva da svoj colness učini koliko-toliko ubedljivim, i meni njegove mačo sposobnosti van tastature, sposobnost da stigne i utekne i sl. nisu bile toliko problematične, naročito kada ga je Mann postavio u kontekst.
Kao i u MIAMI VICEu, Mann se ne bavi puno dijalektikom i ekspozicijom u scenama, osim kada je situacija takva da se stvari moraju nekome objasniti i srećom, ovde ima sasvim dovoljno takvih situacija da se film vrlo lepo prati bez ugrožavanja njegovog rediteljskog postupka.
Akcione situacije su istovremeno vrlo visceralne i arty. BLACKHAT svakako da neže zadovoljiti publiku TAKENa ali ima itekako šta da pruži ljubiteljima tvrdog prolivaja krvi na zanimljivim lokacijama. U određenom pogledu, BLACKHAT možemo gledati kao muški LUCY, iako je mnogo manje baziran na gimmicku.
BLACKHAT je film u kome stil igra veliku ulogu i veliki deo svog uzbuđeja crpi upravo iz Mannovog stila. Ipak, siguran sam da je u ovom slučaju napravio film oslonjen na stil koji ima šta da pruži i onima koji nisu njegovi prekaljeni fanovi. Uprkos tome što ima barem dve scene u kojima referiše na vlastiti opus, na THIEF i HEAT, BLACKHAT je začuđujuće lišen autoreferentnosti i pokazuje da Mann itekako ima šta da pruži.
Počev od COLLATERALa a sa izuzetkom stilski subverzivnog PUBLIC ENEMIES, BLACKHAT je vrhunac u evoluciji Mannove digitalne faze.
Baš zato je šteta što je sva prilika da će ga i Mann i Hemsworth zbog fijaska na blagajnama i loših kritika pamtiti kao neprijatno iskustvo.
* * * 1/2 / * * * *
Stari je pod utiskom sinoćnje utakmice Barcelone i Zvezde sročio jednu minijaturu...
http://www.gradskimagazin.rs/kolumna-privatizaciona-igra/ (http://www.gradskimagazin.rs/kolumna-privatizaciona-igra/)
Pogledao sam EVERLY Joe Lyncha, dinamičan posttarantinovski gore krimić snimljen u Srbiji. U konkretnom slučaju EVERLYja, srpski pečat nije veliki osim par epizodnih glumaca i studija u kome je napravljena stilizovana, tehnički korektna scenografija, i ambijent u kome se odvija čitav film.
Posle raznih DTV projekata u kojima je Joe Lynch zaličio na reditelja koji se ipak izdvaja od DTV mase, pružena mu je prilika da za Dimension snimi ovaj stripovski high concept filma sa Salmom Hayek u kome ona igra ocvalu prostitutku koja izda svog zaštitnika Jakuzu i dolazi na nišan raznih osoba koje žele da je ubiju na najrazličitije načine u stanu u kome živi i radi, smeštenom u zgradu koja je cela u vlasništvu kriminalnog sindikata.
EVERLY je film koji se u potpunosti oslanja na već korišćene elemente i stripovsku stilizaciju, od zgrade u vlasništvu sindikata koja podseća na rešenje iz Helgelandovog PAYBACKa, ponovo revitalizovano i u prošlogodišnjem JOHN WICKu pa sve do tarantinovskog preplitanja dijaloga na prozaične teme unutar dramatičnih situacija. Uostalom sama Salma Hayek u ovoj ulozi referiše na opus Roberta Rodrigueza koji ju je i lansirao u svom DESPERADO/ MARIACHI serijalu. Ono što je reltativni novitet za američki film jeste uvođenje dosta takashimiikeovskih detalja i likova. Naravno, ovu kvalifikaciju treba shvatiti krajnje uslovno jer se u ovom filmu prepliću stripovska stilizacija i rešenja iz drugih filmova (i filmskih kultura) međutim likovi Sadiste i Mazohiste kao pretendenata na nagradu za Salminu ucenjenu glavu jako podsećaju na Miikeove junake.
Šteta što japanske junake ne igraju neki glumci sa jačim minulim radom u žanrovskom filmu već japanski epizodisti iz zapadnih filmova i serija.
EVERLY je skončao na DTV tržištu, ali je prošao žanrovski festivalski krug. I ta oštrica koja ga izdvaja od klišetizirane DTV ponude zapravo i jeste karakeristična za tu pseudo-radikalnost/ ekstremnost festivalskog žanrovskog filma. Ipak, u ovom slučaju, kada imamo u vidu spoj visoke profesionalne realizacije, zapaprene gorehoundskim ludilom i japanskim detaljima, ovo je svakako minorno ali prijatno osveženje.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam JACK REACHER - još jedan školski primer uloge HBO-a u našim životima. Ovo je film za koji se ne bih cimao do bioskopa, niti bih imao snage da ga torentujem, ali kada ga HBO pusti, rado ću ga pogledati. Ideja da Tom Kruz igra brutalnu mačo ikonu u, koliko je meni poznato, prvoj ekranizaciji nekog od do sada objavljenih 17 romana o Jacku Reacheru, je dovoljno zanimljiva, pogotovo što je film režirao koscenarista Usual Suspects...
Elem, ne bih da dužim, samo da skrenem pažnju na film koji je, čini mi se, tokom 2014. godine malko pao u zapećak (iako ima neopisivo previsok rejting na IMDBu), jer smo ipak svi šiljili ćune na Edge of Tomorrow, i da kažem da je ovo dva sata neuvredljive DTV zabave urađene sa blokbaster budžetom, koji je otišao na odličnog DPja, veoma raspoloženog glavnog glumca i par automobilskih scena koje su urađene bez CGI i sa namerom da nam film prikažu kao thinking man's akcijaš. Ovo je ujedno i osnovni problem JACKA REACHERA jer ne uspeva da baš sasvim pomiri tu svoju ambiciju da bude pametniji od prosečnog filma Stevena Seagala ali da ga nadmaši i u mačo departmanu. Jedan deo američke publike je udario u proteste jer je u knjigama Reacher gromada od čoveka impozantne fizičke snage, ali meni je Kruz baš zato bio zanimljiv u ulozi bivšeg vojnog policijskog islednika koji može ubedljivo da se potuče sa pet tipova i najebe im se keve. Stivensigalovština je potpuno ispoštovana, Kruz dominira i u borbi i u taktici i u razmišljanju i u izazivanju prekorednih ovulacija kod ženskinja - Rosamund Pike je istovremeno i odlična u svojoj ulozi ozbiljne, emancipovane advokatice i sramotno stereotipizirana kao DiD - tu su i onelineri i sve što treba, ali onda film pokušava i da nam se prikaže kao inteligentnije preduzeće koje samo ekploatiše DTV trope iz zabave a u stvari zna i za bolje, pa ima dosta tonalnih neslaganja i rešenja koja se ne uklapaju sjajno jedna uz druga. Otvaranje je, recimo čist DePalma, prva tuča na ulici čist Seagal, a onda ide potpuno nekompatibilan prelaz na Reachera koji je grubi mačo mužjak koji preti ljudima i kada za tim nema potrebe, a ženama kaže da izgledaju kao da su dobro dete, pa se to kruniše tučom koja je sva sastavljena od šarmantnih nespretnosti i neverovatnih slučajnosti - kao da ju je režirao Richard Lester (samo znatno manje uverljivo od Lesterovih perfektnih montaža), pa onda sve u krug. Dodatno, Werner Herzog igra glavnog negativca i tu opet dolazi do disonance - s jedne strane, zaplet bi želeo da mislimo kako je sve ovo neverovatno inteligentna zavera koju samo kapacitet poput Reachera može da raskrinka, ali Hercogov negativac je kao ispao iz X-100 romana, pulpa mu praktično iz ušiju izlazi i on prolazi kroz sve naglašeno neozbiljne klišee negativaca u ovakvim sočinjenijima.
No, dobro, vidim da je kritika u Americi ovo solidno ocenila, a ni ja nisam patio gledajući pa se svakako može preporučiti gledaocu koji od ovakvog filma ne zahteva doslednost i disciplinu.
Nego, vidim da je Američki Snajperista izazvao dosta jakih negativnih reakcija, od Majkla Mura (http://edition.cnn.com/2015/01/23/opinion/mann-american-sniper-michael-moore/)koji kaže da su njega učili da su Snajperisti kukavice, preko Salona (http://www.salon.com/2015/01/23/7_enormous_lies_american_sniper_is_telling_america_partner/), pa čak i Voxa (http://www.vox.com/2015/1/21/7641189/american-sniper-history), a sad je i Bill Maher rekao da je Kris Kajl bio psihopata koji je voleo da ubija (https://www.youtube.com/watch?x-yt-cl=84503534&x-yt-ts=1421914688&v=rJ4JqrE6REE&feature=player_embedded). Lepo je videti da ima poštenih Amerikanaca u Americi... :lol: :lol: :lol: Klint Istvud, pak, kaže da je ovo najantiratnija poruka koju film uopšte može da pošalje (https://screen.yahoo.com/clint-eastwood-american-snipers-biggest-150703312.html)...
Bil Maher je pomalo... šizofreničan sa tim svojim opaskama. Ne bih mu ja verovao. A Majkl Mur je napravio dobar biznis od tog svog liberalno-socijalističkog krusejdinga. :) Što se mene tiče, snajperistu svejedno neću gledati, ali malko mi se ne dopada silno pljuvanje po filmu koje je zapravo iskaz "levog" holivuda, kojem idu na qrac sve njihove kolege koje se ne uklapaju u nametnutu modlu kvazitolerancije. (Iliti, Pravda za Gibsona! :D)
Ovo što kaže Istvud može da važi samo za onaj rednekbušovski dio Amerike, za koje bi ovo moglo da bude devastirajuća antiratna teza. Dakle, formula je 95% totalne propagande, 5% on malo muku muči i bredpitfjuruje na momente.
A inače je samo film o teksaškoj nepismenoj seljačini. Možda bi Gibson snimio odličan film o ovom kravaboju, al' Istvud ga nije snimio pa to ti je.
Možda u teoriji djeluje kao da je Istvud pokušao da opiše tranziciju od Čak Norisa do de Nira iz Jelena, ali u tome nije uspio, niti kraj filma u stvari potvrđuje takvu teoriju.
Eastwooda ne gledam već deset godina planski, kako bih sačuvao lepu uspomenu na njega. Pogledao sam u međuvremenu samo GRAN TORINO i žestoko se pokajao.
Što se REACHERa tiče, Mehmete, lepo si ga živopisao. Kanim se da ga repriziram. Pamtim da mi je bio predug, da mi je Herzog bio previše pulp i da mi je za tu ulogu više bio Gibson nego Cruise. Ali činjenica da mi se na nekom nivou opet gleda, znači da film nije bez đavla.
Kada se Pascal Laugier obrukao sa filmom THE TALL MAN, barem se moglo reći da u njemu ima ponešto što liči na njegove ranije filmove. Fabrice du Welz koji je snimio CALVAIRE i odlični VINYAN, u filmu COLT 45 ne samo da se obrukao već je snimio film u kome nema apsolutno ni traga onoga što je radio u tim naslovima. Ne samo da se ovaj film razlikuje od CALVAIRE i VINYANa, što samo po sebi ne mora biti problem već se radi o jako slabom filmu koji ne sadrži apsolutno nijedan od du Welzovih rediteljskih aduta.
COLT 45 je na nivou produžene i to slabije epizode serije BRAQUO, samo sa policajcima koji su manje prljavi, i akcijom koja je manje energična. Domet ovog filma je dakle subtelevizijski i ne čudi me da je u Francuskoj prošlog leta LUCY pregazila COLT 45 kada su išli head to head.
Koliko vidim ovaj du Welzov iskorak u akcioni triler nije samo privremen i dva projekta koja planira da radi na engleskom deluju kao da su bliži COLTu nego VINYANu što je velika šteta jer ovaj žanr upaljivo slabije radi. Štaviše, išao bih toliko daleko da kažem da je VINYAN baš i bio dobar zbog prevazilaženja žanrovskih očekivanja i konvencija, a COLT 45 je loš ne samo jer je slabo realizovan već i zato što se drži žanrovskih kovencija do paroksizma.
Pored du Welza u ovom filmu se prilično obrukao i Benoit Debie, sjajni DP koji se proslavio radeći sa Gasparom Noem ali je u svoj CV uvrstio i radove poput dličnih CARRIERSa Braće Pastor ili HOW I SPENT MY SUMMER VACATION Mela Gibsona. U saradnji sa Noeom, Debie je uspevao da spoji sirovost sa estetizacijom, a u ovim holivudskim radovima bio je vrlo atmosferičan. Naćalost COLT 45 iznad svega deluje artificijelno i neubedljivo, bez sposobnosti da tu artificijelnost digne na nivo postupka i oplodi u bilo kom pogledu.
Glumačka podela je jako slaba, Glavni glumac je krut koliko i Taylor Lautner kada radi sa lošim rediteljem a face poput Gerarda Lanvina po hiljaditi put igraju likove iz ranijih, boljih filmova...
COLT 45 je slab film. Naravno taj efekat je pojačan sećanjem na VINYAN. Ipak, ovaj rad nažalost nema čak ni onaj intenzivni užas promašaja kakav može da snimi veliki reditelj. Ovaj film je pre svega krajnje efemeran, kao da ne bi bio upečatljiv ni da je veštije napravljen.
* 1/2 / * * * *
America's best-selling cars and trucks are built on lies: The rise of fake engine noise (http://www.washingtonpost.com/business/economy/americas-best-selling-cars-and-trucks-are-built-on-lies-the-rise-of-fake-engine-noise/2015/01/21/6db09a10-a0ba-11e4-b146-577832eafcb4_story.html?hpid=z2)
Quote
Stomp on the gas in a new Ford Mustang or F-150 and you'll hear a meaty, throaty rumble — the same style of roar that Americans have associated with auto power and performance for decades.
It's a sham. The engine growl in some of America's best-selling cars and trucks is actually a finely tuned bit of lip-syncing, boosted through special pipes or digitally faked altogether. And it's driving car enthusiasts insane.
Fake engine noise has become one of the auto industry's dirty little secrets, with automakers from BMW to Volkswagen turning to a sound-boosting bag of tricks. Without them, today's more fuel-efficient engines would sound far quieter and, automakers worry, seemingly less powerful, potentially pushing buyers away.
Softer-sounding engines are actually a positive symbol of just how far engines and gas economy have progressed. But automakers say they resort to artifice because they understand a key car-buyer paradox: Drivers want all the force and fuel savings of a newer, better engine — but the classic sound of an old gas-guzzler.
"Enhanced" engine songs have become the signature of eerily quiet electrics such as the Toyota Prius. But the fakery is increasingly finding its way into beefy trucks and muscle cars, long revered for their iconic growl.
For the 2015 Mustang EcoBoost, Ford sound engineers and developers worked on an "Active Noise Control" system that amplifies the engine's purr through the car speakers. Afterward, the automaker surveyed members of Mustang fan clubs on which processed "sound concepts" they most enjoyed.
Ford said in a statement that the vintage V-8 engine boom "has long been considered the mating call of Mustang," but added that the newly processed pony-car sound is "athletic and youthful," "a more refined growl" with "a low-frequency sense of powerfulness."
Among purists, the trickery has inspired an identity crisis and cut to the heart of American auto legend. The "aural experience" of a car, they argue, is an intangible that's just as priceless as what's revving under the hood.
"For a car guy, it's literally music to hear that thing rumble," said Mike Rhynard, 41, a past president and 33-year member of the Denver Mustang Club. He has swayed between love and hate of the snarl-boosting sound tube in his 2012 Mustang GT, but when it comes to computerized noise, he's unequivocal: "It's a mind-trick. It's something it's not. And no one wants to be deceived."
That type of ire has made the auto industry shy about discussing its sound technology. Several attempts to speak with Ford's sound engineers about the new F-150, a six-cylinder model of America's best-selling truck that plays a muscular engine note through the speakers, were quietly rebuffed.
Car companies are increasingly wary of alerting buyers that they might not be hearing the real thing, and many automakers have worked with audio and software engineers to make their cars' synthesized engine melody more realistic.
Volkswagen uses what's called a "Soundaktor," a special speaker that looks like a hockey puck and plays sound files in cars such as the GTI and Beetle Turbo. Lexus worked with sound technicians at Yamaha to more loudly amplify the noise of its LFA supercar toward the driver seat.
Some, including Porsche with its "sound symposer," have used noise-boosting tubes to crank up the engine sound inside the cabin. Others have gone further into digital territory: BMW plays a recording of its motors through the car stereos, a sample of which changes depending on the engine's load and power.
Orchestrated engine noise has become a necessity for electric cars, which run so quietly that they can provide a dangerous surprise for inattentive pedestrians and the blind. Federal safety officials expect to finalize rules later this year requiring all hybrid and electric cars to play fake engine sounds to alert passersby, a change that experts estimate could prevent thousands of pedestrian and cyclist injuries.
With traditional engines, some boosters have even celebrated artificial noise as a little added luxury. Without it, drivers would hear an unsettling silence or only the kinds of road racket they would rather ignore, like bumps in the pavement or the whine of the wind.
Yet even drivers who appreciate the accompaniment have questioned the mission. A SlashGear reviewer who otherwise enjoyed the new F-150 said the engine sound was piped in "arguably pointlessly."
Which raises a more existential question: Does it matter if the sound is fake? A driver who didn't know the difference might enjoy the thrum and thunder of it nonetheless. Is taking the best part of an eight-cylinder rev and cloaking a better engine with it really, for carmakers, so wrong?
Not everyone is so diplomatic. Karl Brauer, a senior analyst with Kelley Blue Book, says automakers should stop the lies and get real with drivers.
"If you're going to do that stuff, do that stuff. Own it. Tell customers: If you want a V-8 rumble, you've gotta buy a V-8 that costs more, gets worse gas mileage and hurts the Earth," Brauer said. "You're fabricating the car's sexiness. You're fabricating performance elements of the car that don't actually exist. That just feels deceptive to me."
Barry Shear je imao četrdeset pet godina kada je snimio film WILD IN THE STREETS. Ovu produkciju American International Picturesa iz 1968. godine distribuirao je MGM a tema je vrlo zanimljiva,kao i pristup. Naime, film govori o mladom pop pevaču koji odlučuje da se politički angažuje sa kampanjom za smanjivanje starosne granice za glasanje, i uključi u kampanju senatora koji želi da se obladi mladim glasačima. Međutim, ovaj mladi pop star ima traume iz detinjstva, loš odgoj od strane roditelja-malograđana i frustracije koje nosi iz detinjstva rezultiraju time da on kreće u kampanju da preuzme vlast, i njegova ne naročito ubedljiva i humana ideja pretvara se u ejdžističku tiraniju, sa sve logorima za istrebljivanje starijih.
WILD IN THE STREETS se javlja u trenutku kada je kontrakulturni rokenrol film snažniji u Velikoj Britaniji nego u SAD gde ga je baš Amerikanac Richard Lester doveo do vrhunca kroz saradnje sa Beatlesima. Barry Shear režira sa puno žara, dosta jump cutova, dinamičnom montažom, spregom slike i muzike, i sasvim u duhu koji je tada diktirao Lester.
Međutim, kod Sheara su mladi ljudi mračni traumatizovani ljudi koji dobijaju uticaj sa kojim ne mogu da se iznesu, i koji ne umeju da iskoriste na konstruktivan način. Satirična oštrica naravno kritikuje i "starije" koji su doveli do tog stanja, međutim rekao bih da je kritika ogromne popularnosti i uticaja pop fenomena ipak snažnija. WILD IN THE STREETS je dinamična i zanimljiva satira sa jednim problemom - nema junake sa kojima se gledalac mže identifikovati i antiutopija koja se konstituiše ostaje zanimljiva za gledanje sa strane ali ne uspeva da ozbiljnije uključi gledaoca u razmatranje.
Isto tako zanimljivo je da su istovremeno ponuđeni tako mračna vizija i mladi ljudi koji je baštine, u tome ovaj film anticipira Kubrickov A CLOCKWORK ORANGE, mada naravno ne i Burgessov roman koji nastao pre toga. Štaviše, u filmu se pojavljuju neki detalji koji bi se mogli smatrati preuzetim iz A CLOCKWORK ORANGE.
* * * / * * * *
Kao da izbjegavaš da dodaš da klinci nisu samo mračni već i iskarikirani sadisti, hiperbolične, psihopatske kreature sa prilično bezveze prikazanim traumama, to jest traumom, ne sjećam se da li je neko sem glavnog junaka imao kakav backstory.
Ovako kad kažeš ''mračna vizija i mračni ljudi'' više to opisuje GOSPODARA MUVA nego ovo.
Inače, nadam se da preferiraš IF...
P.S. GRAN TORINO je zakon! 8-)
pa ima ona devojka biografiju kao child star recimo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
moguće, nije mi svježe sjećanje, to jest pamtim maltene samo onog iritantnog Phd petnaestogodišnjaka
Pogledao sam KRAFTIDIOTEN Hansa Pettera Molanda, simaptičan ali ipak ne naročito značajan norveški krimić, duboko umočen u severnjački koprodukcioni novac, u kome se krimi-zaplet odvija među nekoliko klasa norveških imigranata, od prezrenih komšija Šveđana, kao emigranta najviše klase, preko Danaca do Srba, kao useljeničkog dna.
Srbi međutim nude možda i najfiniji crnohumorni sloj, uprkos naivnoj konvenciji da Bruno Ganz ima teškoće sa govorom, što je i omaž GODFATHERu i prikrivanje njegovog nesnalaženja na srpskom gde ga u govoru odmenjuje Sergej Trifunović. Srbe igraju Srbi i Hrvati a Sergej i Miki Krstović su već dobro podmazana mašina za ovakve situacije.
Ipak, Moland želi da unese još neke slojeve u ovu priču o strukturalnom rasizmu oličenom u sukobu Norvežana sa doseljenicima, i pokušava da napravi svoj FARGO (takođe smešten u "skandinavski" deo SAD) ali nažalost sve što preostaje je pretenzija koja ne rezultira znatnijom nadogradnjom u odnosu na bazičnu krimi-premisu. Dugi kadrovi snega kroz koji glavni junak hita svojom mašinom za čišćenje nažalost nemaju mnogo svrhe izuzev da stvore utisak kako KRAFTIDIOTEN ima na umu nešto drugo umesto efikasnog pripovedanja.
I to je svakako osnovni problem ovog filma. Naime, KRAFTIDIOTEN traje 110 minuta a nema nekog naročitog razloga za to i film je mogao biti znatno dinamčniji i "utegnutiji". Očigledno je Moland želeo da "kaže" nešto više od onoga što bi pružio rutinski krimić ali izuzev već pomenute kritike odnosa prema emigrantima, nema tu puno štofa.
Drugi krupan problem je to što glavni negativac, gangster "Grof" naprosto nije ubedljiv, i nije dovoljno slikovit u odnosu na druge vrlo raskošne likove, od kojih Srbi srećom uspevaju da budu raskošni taman onoliko koliko treba.
Kad je reč o prikazu srpskih gangstera u Skandinaviji, KRAFTIDIOTEN nije bitan film na toj liniji. I PUSHER i SNABBA CASH su bitniji u tom smislu. Iako ima jako lepih detalja u vezi sa Srbima, oni su ovde ipak prevashodno parafraza italijanskih mafijaša iz američkog filma.
KRAFTIDIOTEN u svakom slučaju ima svoje mesto u mejnstrim ponudi. Ipak, uključivanje ovog filma u berlinsku selekciju ostaje dosta neobičan izuzetak. Ako su već želeli malo jače mejnstrim prisustvo, mogli su da uzmu neki zaokruženiji i snažniji film.
* * 1/2 / * * * *
Imaš jednu bitnu karakteristiku. Grof počne neku svoju rasističku tiradu, kako može da prepozna Srbina za tren, zna kako izgledaju, maltene može da ih namiriše...
i onda, koja scena kasnije, pojavljuje se Hitler kao srpski bos, jbt, ja sam tu o'kinuo 8-)
a svakako da je film šupalj i nekompletan, mada je imao i dobrih momenata, ovaj gore me je oduševio
Mislim da sam naglasio temu doseljenika i podele na razne klase, između ostalog stalno mešaju Srbe i Albance...
da, al ovo je malo više od problema imigranata
Naspram Grofa, koji se postavlja superiorno, stavljen je Hitler kao ultimate racist badass
to ima i neko proevropsko građanističko tumačenje u smislu ''pa zašto kopirate balkanski rasizam''
al ima i velikosrpsko u smislu ''ha, pa ko je tu stvarno superioran''
a ko preživi taj i priča!
naravno, ovo je moje učitavanje koje ću da predstavljam kao objektivno 8-)
Hitler je daleko od najbitnije uloga Bruna Ganza, samo je najpopularnija u poslednje vreme...
Amy Adams has finished filming her role of Lois Lane in Zack Snyder's "Batman v Superman: Dawn of Justice," and from the sounds of it she'll be sticking with Clark Kent/Superman (Henry Cavill) for most of her on screen time.
Speaking briefly about the film with the Press Association, she was asked about Ben Affleck's take on Batman. She revealed that she has seen some footage from the movie, and that she shares only scene with Affleck in the film:
"He is going to be his own unique thing. He's got a wonderful quality and a great body of work. I was only in one scene with him, I think I'm allowed to say that. So I didn't get to see much, but what I saw was fantastic.
It should be a lot of fun. It was a lot of fun for me. We're not allowed to speak about it, but I just want to tell everybody everything. I've spoken about working briefly with Gal (Gadot) as Wonder Woman and Ben as Batman and had a wholly positive experience.
And teaming up with Zack (Snyder), Henry (Cavill) and Laurence Fishburne again is so much fun. I like playing Lois, it's a real privilege for me. I never really expected it. I can't wait to see it. Just the part I've seen looks really exciting."
The first trailer for "Batman v Superman: Dawn of Justice" is rumored to be making its debut as early as next Friday in cinemas with "Jupiter Ascending".
Whatever the hell is going on with the casting for the role of Rick Flagg in the upcoming comic book adaptation "Suicide Squad" at Warner Bros. Pictures, director David Ayer isn't letting it get him down.
On Friday, the filmmaker posted a photo of his office whilst he's in the middle of drafting the script and creating storyboards for the movie.
Then, over the weekend, more casting talk regarding the film emerged over at Joblo. Their sources talked about some potential candidates to play not just Rick Flagg but also his father, along with some of the other potential supporting roles in the film.
First up, they say Ed Harris and Max Martini ("Pacific Rim") are currently under consideration for the father role, whilst Karl Urban has emerged as a potential candidate to play the younger Rick.
They also indicate the supervillain known as The Thinker will also be in the film and Geoffrey Rush has already apparently passed on the role. On top of that, Jason Clark ("Dawn of the Planet of the Apes") joins Joe Manganiello ("True Blood") as a potential candidate for the role of Deathstroke - a hired assassin competing with the Suicide Squad in the movie.
Finally, MTV recently caught up with actress Margot Robbie and asked about her thoughts about taking on the iconic Harley Quinn role in the film:
"Yeah, I guess it's intimidating because there's obviously a lot of people I want to please and a character I have to do justice, but it's a challenge. I'm definitely up for it, and hopefully I don't disappoint."
Whatever the hell is going on with the casting for the role of Rick Flagg in the upcoming comic book adaptation "Suicide Squad" at Warner Bros. Pictures, director David Ayer isn't letting it get him down.
On Friday, the filmmaker posted a photo of his office whilst he's in the middle of drafting the script and creating storyboards for the movie.
Then, over the weekend, more casting talk regarding the film emerged over at Joblo. Their sources talked about some potential candidates to play not just Rick Flagg but also his father, along with some of the other potential supporting roles in the film.
First up, they say Ed Harris and Max Martini ("Pacific Rim") are currently under consideration for the father role, whilst Karl Urban has emerged as a potential candidate to play the younger Rick.
They also indicate the supervillain known as The Thinker will also be in the film and Geoffrey Rush has already apparently passed on the role. On top of that, Jason Clark ("Dawn of the Planet of the Apes") joins Joe Manganiello ("True Blood") as a potential candidate for the role of Deathstroke - a hired assassin competing with the Suicide Squad in the movie.
Finally, MTV recently caught up with actress Margot Robbie and asked about her thoughts about taking on the iconic Harley Quinn role in the film:
"Yeah, I guess it's intimidating because there's obviously a lot of people I want to please and a character I have to do justice, but it's a challenge. I'm definitely up for it, and hopefully I don't disappoint."
Ryan Reynolds on Fox's 'Deadpool': "It's Happening the Right Way, and That's All That Matters" (https://www.yahoo.com/movies/s/ryan-reynolds-foxs-deadpool-happening-way-thats-matters-034642255.html)
Quote
To hear Ryan Reynolds tell it, Fox's movie Deadpool has been a long time coming, but the wait has been worth it. "It's been a long time, but it's happening the right way, and that's all that matters," he said.
"The budget isn't what we all hoped it would be, this is actually the suit," Reynolds told MTV, looking down at his plaid shirt (On the plus side, at least it was in Deadpool's colors, red and black). "We don't have the money that most superhero movies do, but that's great, actually. You know, necessity's the mother of invention and that's why we get to make the movie we want to make."
Comparing the potential for Deadpool to his ill-fated Warner Bros./DC Green Lantern movie, Reynolds said, "You gotta just have faith in the people you're working with, and faith in the prep, and that's all I'm doing. On this one, the prep's been 11 years. So, you know, you'd like to think that you're putting your best foot forward, but we'll see."
The actor also commented on the leaked test footage for the project that made it to the Internet last year, seemingly jump-starting interest in the project ahead of Fox's announcement of a release date for the feature. "Yeah, I would've leaked that footage myself!" he joked, denying that he was behind the release. "Looking back now? In a heartbeat! I should go home and scan the old hard drive and see what I got in there!"
Deadpool is scheduled for release in February 2016.
20th Century Fox is set to debut the first trailer for its "Fantastic Four" reboot in cinemas in a few weeks with copies of "Kingsman: The Secret Service," however you may get to see it sooner than that - much sooner.
AMC's John Campea has indicated on Twitter today that Fox is slated to debut the clip online tomorrow (Tuesday), and not later this week as had previously been suggested.
At the same time, the studio has also debuted an official still from the film with a shot released over on Collider showing off director Josh Trank and actor Michael B. Jordan in his Johnny Storm outfit.
Trank also spoke about the film, calling it a "hard sci-fi take" and one that "falls in line more with a Cronenberg-ian science fiction tale of something horrible happening to your body and [it] transforming out of control." In the film the group teleport to an alternate universe, an act which alters their physical form.
Trank has dismissed all the reports about the film's production problems, saying "the original shoot was seventy-two days and they were on-schedule and on-budget" and that the studio "consciously decided to not release anything official" until this point. The additional filming recently was for "some bits and pieces" and not a major new ending as has been reported.
The film's writer/producer Simon Kinberg says: "Most comic book superhero movies are about a superhero protagonist or a superhero group, But they're never really exploring what it is to be family. That's something we really spent a long time talking about and putting into the film. I think that will differentiate us as well from all of the different superheroes and superhero groups out there."
The costumes themselves appear to be decidedly practical. Nerdist has posted some sketches of what they dub the team's "Act II suits" which they will don for most of the movie before slipping into their "final, more classical superhero costumes". Said Act II suits include Mr. Fantastic's suit boasting fabric springs that snap his limbs back into place, and ventilation ports for Johnny Storm. These suits are designed so that the team can live normal lives without their powers being revealed.
Eo ga:
The Fantastic Four Official Teaser Trailer #1 (2015) - Miles Teller, Michael B. Jordan Movie HD (http://www.youtube.com/watch?v=cxIldZcUuCk#ws)
Edit: Hahah, rat između fanova Diznijevih Marvel filmova i Sonyjevih i Foksovih marvel filmova je urnebesan. :lol: :lol: :lol:
QuoteNot only does it look incredibly boring, the fact that they made Dr. Doom an internet blogger instead of a master scientist/sorcerer is moronic, to say the least.
Meni je ovaj trejler dobar i radujem se filmu. Ton je zanimljiv, seriozan, nadam se da će Trank uspeti da to isprati...
Nisam siguran zašto je ovo lejblovano kao tizer kada bi ovo trebalo uveliko da budu scene iz filma sa postprodukcijom i svim ostalim. No, videćemo, ne izgleda rđavo. Pošto se nisam upinjao da čitam reakcije na oglašavanje Majkla B. Džordana u ulozi Džonija Storma, ne znam koliko je narod reagovao ne na to što je beli plavušan unapređen u Afroamerikanca, nego na to da Suzan i Džoni onda, dakle, nisu braća pa se malo urušava jedna od temeljnih vrednosti Fantastične Četvorke - to da su porodica (plus Ben Grim)...
Narod je onomad loše reagovao. Mada, od kad je Idris Elba postao deo skandinavske mitologije iako ovi nikada dotle nisu srelo crnca, mislim da Rush Limbaugh nema na šta da se žali. Ovo je teaser zato što nije trailer koji prikazje žanrovski karakter filma. Imaš naslućivanje likova i scena ali nemaš akciju. Formalno gledano, da ne znamo šta je F4 ne bismo iz ovog showreela mogli da naslutimo o čemu je reč.
Inače, film je sniman duplo duže od MALOG BUDA, pa ti vidi...
Ja sam jedan od konzervastih bandoglavaca kome ovo nije film o Fantasticnoj cetvorki iz Marvelovih stripova koje sam katkad volio citati, nego neki skup cgi rolerkouster blokbaster sa nekim superherojima i kao takvog cu ga odgledati i nadam se da necu zaspati kao na Spajdermenima...
E, da, Kriple, pade mi napamet nesto....
Moj klinja i ja se par dana unazad po kuci dobacujemo u sali sa " Jebo si cvorka , debeli!" posto je on veeeeeliki fan malog Zokija, i mogo bi "Tito i JA" da gleda svaki dan a da mu nije dosadan, kao meni "Big Trouble in Little China" u njegovim godinama...
Elem, palo mi napamet zato sto bi ja onom koji je ubacio nigera za Dzoni Storma istoto al u facu i bez zajebancije...Misliim, svetinje su svetinje i ne trebaju se dirati, jelte...
Pogledao sam klasik postapokaliptičnog filma - TESTAMENT Lynne Littman iz 1983. godine. Reč je o izvanrednom, minimalističkom delu, oslonjenom na svedenu glumačku igru Jane Alexander o porodici koja polako odumire u američkoj varošici zapahnutoj radioaktivnom pečurkom iz nekog susednog strateškog cilja. TESTAMENT je realističan u svojoj osnovi ali neizbežno postaje sentimentalan kada lagano radijacija, otrovna prašina i bolesti počinju da istrebljuju prvo one najslabije a potom sve jače članove zajednice.
Filmovi o smaku sveta su snimani puno puta i to je tema koja je često obrađivana tako da mnogi uvidi koje nudi TESTAMENT nisu ekskluzivni ali su plasirani sa punim ubeđenjem i vrlo jasnim rediteljskim rukopisom. Isto tako, Lynne Littman zslužuje priznanje što je snimila film koji je u toj meri pesimističan i fatalistički, i obiluje situacijama koje bi izbegavao svaki reditelj koji ima ukusa, a uspeva da u svemu tome bude vrlo dostojanstvena i da pruža gledaocu emociju bez manipulacija.
Apokalipsa koja zadesi varošicu nije predmet metafore, ona je plod nuklearnog rata između supersila, međutim, junaci se najmanje bave tom temom, rat se javlja samo kao eho i nije tema nijedne značajnije razmene među junacima. U tom pogledu, u sred Reaganove vladavine, Lyttmankin film pokazuje kako je politika nešto u čemu građani zapravo nemaju participaciju za razliku od mnogih tadašnjih radova koji su prikazivali rat sa SSSRom kao nešto u čemu se itekako može uzeti učešće.
TESTAMENT nije film sačinjen od understatementa ali svakako jeste film sa merom i dosta uzdržavanju što mu na duže staze daje veliku snagu i obezbeđuje status klasika.
* * * 1/2 / * * * *
Kad već pričamo o Fantastičnoj četvorci, da se setimo kako su Penny Arcade umetnički saželi produkciju originalnog foksovog FF filma od pre deset godina:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2Fdxhjyq.jpg&hash=0abe20abae5f9f3c7fe0b8e10437683a2400ada7)
Pogledao sam THE TODD KILLINGS, film u kome se Barry Shear ponovo bavi mračnom stranom nezadovoljne omladine šezdesetih. U drugom filmu, Shear ponovo uzima antijunaka za nosioca priče. Ovog puta to je Skipper Todd, fikcionalizovana verzija Charlesa Schmidta, stvarnog thrill killera iz tog vremena. Energija u egzekuciji je ponovo tu kao u WILD IN THE STREETS, i THE TODD KILLINGS je silovit film nošen harizmatičnom igrom Roberta F. Lyonsa i izvanrednog Richarda Thomasa koji mu pruža izvanrednu podršku.
Shearov film ima pitkost i efikasnost B-filma ali u pogledu rekonstrukcije života u američkoj varošici uspeva da bude vrlo vibrantan a u pogledu odnosa među mladima začuđujuće otvoren, čak i za to vreme. Shear ne preza od prikazivanja njihovog hiperseksualizovanog ambijenta i uspešnog zavodnika Skipa koji u jednom trenutku počinje da dobija snažne psihopatske impulse i potrebu da pored erosa sa ženama okusi i tanatos.
U tom pogledu, važno je naglasiti homoerotsku dimenziju između Skipa i njegovog druga Billy Raya, koja se može opisati munjevitom jer njihov odnos kreće od slučajnog upoznavanja i brzo napreduje do bliskog prijateljstva. Njihova homoerotska priča se nikada ne realizuje, ali u homoerotskoj konvenciji gangsterskog filma - "Nastradaću što toliko volim ovog momka" - dovodi do Skipovog razotkrivanja.
Shear štaviše i eksplicitnije koketira sa temom homoerotizma jer se Skip pred vojnom komisijom izvlači od regrutacije pretvarajući se da je imao homoseksualne avanture. Sam Skip to tretira kao šalu, ali ako imamo u vidu odnos Skipa i Billy Raya, mislim da je Shear želeo da povežemo te dve stvari.
Junaci u ovom filmu jesu otpadnici i neposlušna omladina ali u jednoj sceni Shear pravi bitnu distinkciju njih i celog kontrakulturnog, hipi pokreta i drugih "suverzivaca" tog vremena. Ipak, formalno nastojanje Skipa Todda da postane muzičar sugeriše da se ovaj mladi psihopata očešao i o supkulturne obrasce tog vremena.
Harizmatski vođa među zabludelom omladinom jeste svojevrsna anticipacija odnosno parafraza slučaja Charlesa Mansona, iako je zapravo osnovna karakteristika Skipovog slučaja da nije istinski uspeo da stekne sledbenike, a verovao je da jeste. Za razliku od Mansona, Skipov sistem uživanja i zločina srušio se iz banalnih razloga, iz niskih pobuda njegovih saučesnika (devojka koja je zaljubljena u njega) i njegove nesposobnosti da dosegne vlastit uber mensch standard (ne može da ubije prijatelja kojim je privučen).
Shearov film THE TODD KILLINGS je svojevrsna preteča Gusa Van Santa koja se bavi sličnim problemima mladih i njihovim radikalnim ispoljavanjima. Naravno, i pored svih sličnosti u samom temelju priče, KILLINGS se stilski itekako razlikuje od ELEPHANTa, međutim paralele su očigledne. Skip Todd svakako nije uspeo da se nametne kao kvintesencijalni antijunak svoje epohe kao što je to Travis Bickle, međutim Skip Todd je lik koji ima umetničku vrednost, uprkos tome što ne nudi toliko beskrajna tumačenja kao Scorsese-Schraderov klasik. Deo umanjenog prepoznavanja Skipa Todda kao bitnog antijunaka ove epohe jeste i Shearov energični, efikasni i mišićavi prilaz realizmu koji svoju estetizaciju crpi iz potpuno drugačijih atributa u odnosu na novoholivudske filmove. Ovo je odlično i svedeno glumljen film bez bravura i glumačkih arija kakve su gajili De Niro, Nicholson ili Hoffmann, sa kritikom društva koja se nenametljivo javlja unutar samih situacija (recimo, akcenat na prodavcima fast fooda koji opslužuju varošane u potrazi za leševima) bez naglašavanja u formi dugih kadrova, kadar-sekvenci, ili egzibicionističkih retnji kamere, no to sve ne znači da THE TODD KILLINGS ne nudi jednu drugu vrste "lepe slike". Čak naprotiv, rekao bih da je ovo jedan vrlo estetizovan film u kome se ne uvoze evropski uticaji već se baš naprotiv razrađuje američka tradicija, naročito Warner Bros socijalna melodrama.
Shear je u svojoj karijeri snimio još dva filma, od kojih je ACROSS 110th STREET uspeo da se nametne kao klasik. Ipak, ta dva naslova nemaju sličnosti sa ovim diptihom o mladima sa kojim je započeo svoju karijeru.
* * * 1/2 / * * * *
Prvo prikazivanje Džupitr Asendinga, na Sandensu doduše, nije izazvalo mnogo radosti:
'Jupiter Ascending' Debuts to Muted Crowd at Sundance (https://www.yahoo.com/movies/jupiter-ascending-debuts-to-muted-crowd-at-109411922652.html)
Quote
The Sundance Film Festival (https://variety.com/t/sundance-film-festival/) isn't a typical launchpad for studio blockbusters, but Warner Bros. surprised theater-goers on Tuesday night by unveiling the Wachowski siblings' Jupiter Ascending (https://variety.com/t/jupiter-ascending/) at a "secret screening."
The invitation-only event, which was not billed as a premiere, was the first time Jupiter Ascending was shown to the public. Variety broke news of the screening on Tuesday afternoon, but there were other clues the audience wasn't about to see a typical Sundance indie.
When attendees with tickets arrived at the Egyptian Theater in Park City, they were handed 3D glasses.
Despite the hype of a secret screening, clusters of seats inside the 300-person venue remained empty, and a handful of patrons walked out of the two-hour-plus space epic starring Mila Kunis as a princess and Channing Tatum as an intergalactic soldier tasked with rescuing her.
The Wachowskis' flair was fully on display, with sequences reminiscent of The Matrix or Star Wars. But when the film ended, the usually gracious Sundance audience didn't clap at the closing credits.
"I hated it," said one of the festival's volunteers, who asked not to be identified for fear of irking Sundance. "It's just ridiculous."
Her husband was more forgiving. "It's a combination of a whole bunch of things wrapped into one," he said.
Neville Kiser, a screenwriter, thought the movie was hurt by the fact that it was debuting at a venue for highbrow films. "I actually liked it," Kiser said. "But the Sundance context is weird. There were so many people in the audience scoffing and sneering. They are forgetting they are watching a movie targeted primarily to teenage boys. I'm sure those 15-year-old boys, and hopefully girls, will like it."
The film's co-directors and stars were not in attendance. One industry expert speculated that the discombobulated story would mean that Warner Bros., which spent $175 million on the film, would lose a significant chunk of money.
Jupiter Ascending was originally scheduled for a summer release, which was later postponed. The movie now opens on Feb. 6.
Critics were not invited to the screening, and a festival programmer reminded critics who had snagged a ticket that their reviews are embargoed until Monday night.
Mada, fakat je i da ovaj film ima ispisano FAIL po sebi krupnim slovima već godinama...
The Pros And Cons Of Making Fantastic Four A Straight Scifi Film (http://io9.com/the-pros-and-cons-of-making-fantastic-four-a-non-super-1682302120)
mann@wired
http://www.wired.com/2015/01/michael-mann-blackhat/
Sent from my iPhone using Tapatalk
O Ciprasu, Vučiću i Vulinu koji ih veže...
http://starikadar.blogspot.com/2015/01/vazno-je-zvati-se-a.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
kakav spisak potpisnika!
http://www.hlc-rdc.org/?p=28027 (http://www.hlc-rdc.org/?p=28027)
ne znam kakav je kompletan govor Nikolića, ali ova rečenica uopšte nije sporna. Može biti sporna samo u odnosu na kompletan tekst.
ne valja se zaletati, jer Nikolić je u suštini parafrazirao Hanu Arent, Jevrejku koja je napisala to isto u knjizi ''Izvori totalitarizma''
dakle, valja pročitati kompletan govor, rekao bih da mu je neki od savjetnika to napisao u prilično intelektualnom ruhu, upravo na osnovu teze Hane Arent, a da se to sada operacionalizuje zarad nekih političkih poena
Parafraza Hane Arent ali on tu priču o "posebnosti" nije baš razumeo pa je delovalo vrlo trapavo.
Sent from my iPhone using Tapatalk
to ne opravdava Fond za humanitarno pravo da ga optuži za ''širenje stereotipa''. Kojih stereotipa?
Prosto, i kod Arentove ima dvije stepenice u rasuđivanju, prva je posebnost, a druga je zavjera. Posebnost nisu izmislili nacisti, niti je spominjanje te posebnosti ''širenje stereotipa''
potrebna je ta zavjerenička optika da bi govorili o ''matrici koja je korišćena u svim periodima kada su Jevreji bili proganjani i koja sama po sebi predstavlja izjavu na ivici rasizma''
pa realno, dotrapaviti do ovoga ne može ni Nikolić
Izjava je vrlo loša iako se slažem da Toma nije nacista. U svakom slučaju, to što on nije nacista, ne znači da ga ne treba upozoriti kada lupeta o temama koje ne trpe lupetanje. Ako postoji jedan razlog zašto polupismeni ljudi ne treba da budu na čelu države to su upravo ovakve protokolarne a delikatne stvari. Tekst ovog pisma je vrlo korektan.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam HELICOPTER SPIES Borisa Sagala. Ovaj film u narativnom pogledu nema "rupe" kao rani THE MAN FROM UNCLE spojevi, ali u svakom drugom smislu je vrlo "tanak". Sagal drži stvari u visokom tempu i film odaje utisak jedne duge akcije, duge potere koja se dešava na mnoštvu lokacija. Nažalost, niti su glumice koje igraju uspele da donesu šarm i magnetizam niti su se dobro pokazali glumci u ulogama negativaca.
Vaughn i McCallum nisu uspeli da pruže dovoljno kako bi održali pažnju gledalaca i rekao bih da ovaj film pokazuje koliko su gostujući glumci bili značajni u ovim filmovima.
Sagal ne ispušta tempo, ali ne uspeva da glumačkim šarmom i veštem egzekucijom nadoknadi sve one posledice niskog televizijskog budžeta. Doduše. u sceni otmice voza koji prenosi raketu, ima par detalja koji su dostojni pristojnog B-filma. Ipak, to je nedovoljno.
* * / * * * *
Pogledao sam BANG! BANG! YOU'RE DEAD! Dona Sharpa, film poznat i pod naslovom THE MAN FROM MARRAKESH. Sharp je stara hekerčina, koja se iskazala u mnogim žanrovima, a najznačajnije u britanskom hororu, dočim je ovo spy spoof. Glavnu ulogu igra Tony Randall, američki komičar koji je imao osrednju filmsku karijeru ali je ostvario nekoliko zapažeih saradnji sa Frankom Tashlinom i Doris Day. Ipak, ukupno uzev, Randall je značajniji kao televizijska figura.
I ovom filmu Randall nudi solidnu personality rolu kao američki turista nevoljno upleten u špijunsku intrigu u Marakešu. Senta Berger kao heroina, Herbert Lom i Klaus Kinski kao negativci su dobro pojačanje, ali nažalost Sharp ne uspeva da unese istinsku život u ova by the book dešavanja. BANG! BANG! YOU'RE DEAD! na kraju nije promašaj, daleko od toga, ali nije ništa više od krajnje rutinskog prolaska kroz obavezne figure špijunske komedije šezdesetih.
Možda najveći problem, pored toga što film nije ni smešan ni napet jeste to što film ne nosi ni Randallov pečat. Za BANG BANG! YOU'RE DEAD! se ni u pozitivnom ni u negativnom smislu ne može reći da je punokrvni star vehicle iako je zamišljen upravo kao takav.
* * / * * * *
Pogledao sam pilot za THE MAN IN THE HIGH CASTLE. Frank Spotnitz je adaptirao mnogo više koncept nego sam roman Philipa K. Dicka, a David Semel kao jedan od reditelja koji se zapljunuo u seriji HOMELAND svakako zna kako izgleda kada nacisti pobede u Americi. :)
Šalu na stranu. Pilot mi se dopao iako postoji niz aspekata u kojima je mogao otići pola koraka u nekom pravcu pa da bude bolji.
Za početak, Amazon je posle serije TRANSPARENT postao respektabilan igrač na cable tržištu. Ipak, lepo je što za svoj novi projekat uzima Franka Spotnitza, scenaristu čije je iskustvo ipak vezano za običnu seriju, i to klasik kao što je X-FILES. Da bi funkcionisao i da se ne bi pretvorio u neki maltretman kao što je LEFTOVERS, za THE MAN IN THE HIGH CASTLE je bitno da u sebi zadrži tempo i razigranost "obične televizije" jer ovaj materijal ne može da funkcioniše kao MAD MEN sa nacistima.
U tom pogledu pilot nudi i ohrabrujuće i obeshrabrujuće trendove. Naime, ima deonica koje su kao "MAD MEN sa nacistima", a ima i onih koje su naprosto zabavna televizija. Ako imamo u vidu da logistika okupacije SAD nije do kraja utemeljena u realnosti (AMERIKA ipak ostaje zlatni standard za tu vrstu sadržaja) bitno je da ni drama ne bude preopterećna suvišnim realizmom. Kao što logistika okupacije nije realistična, nije ni kulturalna transormaciju kroz koju je prošla Amerika kada je okupirana. Mislim da postoji niz aspekata u samom načinu života koji bi karakerisali okupiranu Ameriku a koji su ovde preskočeni, kako bi se napravilo naličje 1962. samo sa nacistima. U tom smislu, zanimljivo je zašto se Dickova želja da napravi parelelu svog vremena samo sa nacistima kao pobednicima, nije očuvala i u adaptaciji, odnosno zašto nije 2015. godina a nacisti i dalje na vlasti. U tom smislu ovde postoji zanimljiv "kulturni vakuum" gde se vraćamo u epohu koja je usput i alternativna istorija.
Osnovni pulp element je svakako domen OTPISANIH u kome postoji i pokret otpora, i nacisti koji se ponašaju kao agresivni okupatori iako bi 1962. a naročito u Americi već morao da vlada "realni nacionalsocijalizam".
Rečju, mehanizam ove "alternativne istorije" ima u sebi niz "pokrenih elemenata" koji mu onemogućuju da bude preterano relevantan kao nekakav socijalna studija, pa bi stoga bilo zanimljivo da sve barem bude zabavno.
I u tom pogledu, Spotnitz nudi dosta obećanja. Serija bi mogla biti zabavna, mada više kao event nego kao višesezonski projekat, i to joj je ograničenje koje svakako može obeshrabriti Amazon. Kada se nalazila u rukama BBCa pa i SyFya mislim da je mogla imati jasniju budućnost nego sada sa Amazonom. Srećom, čini mi se da je od ovogodišnjih pilota, Spotnitz napravio najbolji rezultat i da će to možda obezbediti nastanak serije.
Glumaćka podela u plilotu je dobra. Iako se ne mogu u svim apsektima složiti sa rešenjima u dizajnu serije, ne može se osporiti da je rađen sa visokim stepenom koncentracije. Zanimljivo je kako je u BIG HERO SIXu slično prikazan niponizovani San Francisko kao San Fransokio, naravno sa potpuno drugačijiji ideološkim predznakom.
Quote from: crippled_avenger on 31-01-2015, 18:02:02
U tom smislu, zanimljivo je zašto se Dickova želja da napravi parelelu svog vremena samo sa nacistima kao pobednicima, nije očuvala i u adaptaciji, odnosno zašto nije 2015. godina a nacisti i dalje na vlasti. U tom smislu ovde postoji zanimljiv "kulturni vakuum" gde se vraćamo u epohu koja je usput i alternativna istorija.
Ovo je zapravo bio i problem koji je imala Snyderova adaptacija Watchmena - ispoštovao je slovo Alana Moorea umesto njegov duh, pa bi umesto Niksona i referenci na šezdesete - što je u stripu krajem osamdesetih imalo smisla - moglo da se ide hrabrije na novije i relevantnije reference...
No, verovatno ću ovo u nekom momentu uzeti da gledam.
To je generalno problem tih adaptacija dela koja su pisana/ crtana/ snimana sa ideološkom agendom a na kraju bivaju rimejkovana zbog svog pulp imaginarijuma.
Konačno sam pogledao VREME LEOPARDA Zdravka Velimirovića.Posle specijalne operacije nabavke filma koja nije bila nimalo jednostavna, drago mi je što ovaj film ne samo da je onoliki kuriozitet koliki sam mislio da će biti već srećom NIJE ISKLJUČIVO kuriozitet.
Naime, Velimirović je snimio prilično solidan film, naročito ako imamo u vidu da je radio sa glumcima naturščicima u kinematografiji koja je bila u povoju a ni do danas nije znatno napredovala. Film je nastao po ideji Liciana Azeveda, doajena afričkog i osnivača mozambičkog filma a scenario su uz Luisa Patriquima radili Zdravko Velimirović i Brana Šćepanović. Umešanost Zdravka i Brane Šćepe neumitno navodi na pun "Crnci i Crnogorci", ali ovaj film je vrlo autentičan i opusu obijice autora treba da zauzme značajno mesto.
Prvi element po kome je ovaj film autentičan je svakako Mozambik. Film je sniman na mozambičkim lokacijama sa mozambičkim naturščicima i crne i bele puti. Ideja da Zdravko izveze svoj know how u narodnooslobodilačkom filmu. U krajnjoj liniji, Zdravko je ovde imao jedan tipičan zadatak, sličan Gillu Pontecorvu u IL BATTAGLIA DEL ALGERI. Naravno, ne pokušavam da poredim Zdravkov domet sa Pontecorvovim remek-delom iz 1964. godine ali mogu reći da se u VREMENU LEOPARDA nimalo nije obrukao. Ako imamo u vidu glumce naturščike i ogromnu količinu sadržaja i u pripovedačkom i u ideološkom smislu koja se morala sliti u ovaj film, rekao bih da su Zdravko i ekipa uradili solidan posao.
Dijalozi u kojima borci elaboriraju svoje motive, stavove i namere, prema sebi i drugima, razdvajaju belaca od kolonizatora; i s druge strane same kolonizatore koji se dele na rođene Portugalce i starosedeoce; nisu onoliko neprijatni koliko su mogli biti niti patetični kao u brojnim partizanskim filmovima sličnog profila. Naravno, ima tu sporadičnih iskliznuća ali ništa previše sporno.
Isto važi i za emocije koje se moraju stvoriti prema borcima za slobodu odnosno prema kolonizatorima. Portugalci jesu prikazani kao sistemski rasisti koji ne haju mnogo za civilne žrtve prilikom gušenja pobune ali ipak nisu prikazani kao nacisti, između ostalog zato što film u sebi nosi internacionalističku antikolonijalnu notu i nije koncipiran kao mozambički nacionalistički film sa rasnom predrasudom.
Temeljna postavka da se kao vođe u sukobu nađu dva druga iz detinjstva funkcioniše mnogo bolje nego što sam očekivao, između ostalog i zato što je vođena sa dosta takta.
Drugi element po kom se ovaj film iz 1985. izdvaja jeste to što je reč o ratnom filmu smeštenom u 1971. godinu (oslobodilački rat je trajao od 1964. do 1974. godine) dakle reč je o relativno savremenoj temi. U jugoslovenskom filmu, sve do raspada države i sukoba koji su tada nastupili, praktično nije bilo filmova o većim oružanim sukobima smeštenim u savremeni ambijent.
Scene borbe su realizovane vrlo dobro i sigurno. Velimirović je doduše bio umešan u neke od zanimljivijih partizanskih filmova, kao pro je recimo sovjetska koprodukcija PROVERENO-MIN NJET ali njegova inscenacija podjednako funkcioniše i sa kalašnjikovima u rukama pobunenika. Rekonstrukcija sukoba je prilično verna, a film je imao nesebičnu podršku mozambičkog ministarstva odbrane i to je dobro iskorišćeno na ekranu.
Neki savremeni teoretičari smatraju da je Velimirovićev film mnogo bliži kolonijalnom filmu nego umetničkim formama koje su nastajale uporedo sa ovom borbom koju karakeriše velika količina snimljenog materijala i uključivanje filmskih autora. To je tačno u izvesnom pogledu, Velimirović ima zapadnu fascinaciju egzotikom i društvenim ustrojstvom koje je zatekao u Mozambiku, a kao autor je sklon konvencionalnijem narativnom izrazu.
Međutim, kodovi kojima se Velimirović služi čine da VREME LEOPARDA bude komunikativan film koji se može bez velike kompromitacije i vrlo jasno preneti osnovne parametre mozambičke borbe za slobodu stranom gledaocu. U tom smislu, sasvim je sigurno da pojedini autori koji su snimali filmove o događajima u Mozambiku imaju jaču galerijsku vrednost ali Velimirović je odličan za rad na terenu i dan-danas se bez stida može prikazati njegov film na bilo kojoj televiziji.
Ono što je naročito zanimjivo jeste da trideset godina kasnije, prostor bivše Jugoslavije stoji kao manja ili veća kolonija, a 1985. smo pravili filmove sa osećajem superiornosti, kao da nam se ovo što danas proživljavamo nikada neće desiti, i kao da smo sada mi pozvani da druge učimo slobodi. Četiri godine posle ovog filma srušio se i mozambički revolucionarni projekat, a otprilike u isto vreme i naš.
Zato je možda sećanje na ovaj film i važnije nama nego njima.
* * * / * * * *
PS Film je nagrađen tamo gde treba, dobio je nagradu za režiju u Pjongjangu!
Dodatna razmišljanja filma najozbiljnije zabeležena na http://www.scielo.org.za/scielo.php?pid=S0259-01902013000100013&script=sci_arttext (http://www.scielo.org.za/scielo.php?pid=S0259-01902013000100013&script=sci_arttext)
William Goldman je ponovo adaptirao svoj roman HEAT i ovog puta glavnu ulogu dobio je Jason Statham. Za razliku od prve inkarnacije sa Burtom Reynoldsom, nova ekranizacija pod nazivom WILD CARD ima razrešena neka osnovna motivacijska pitanja. Dok u prvobitnoj ekranizaciji nije bio do kraja razjašnjen odnos mentora i učenika između Reynoldsa i Petera MacNichola, u WILD CARDu je to jasno iako nije naročito ubedljivo. Međutim, ovog puta taj sporedni lik kog igra Michael Angarano zapravo nije previše bitan, i daleko je od okosnice filma. Ni druga linija sukoba gde pak imamo jači spor ali nemamo tenziju među likovima između Stathama i mladog mafijaša kog igra Milo Ventimiglia, takođe nema dovoljno veliku snagy da bi bio okosnica filma i na kraju možemo zaključiti samo jedno - ovo nije film o priči već o centralnom liku Nicku Wildu kog igra Jason Statham.
Mislim da je Stathamova orijentacija da pored "čiste akcije" radi i hardboiled neo noir i osvetničke filmove vrlo dobra i on zbilja ima smisla za to. PARKER Taylora Hackforda i po romanu Donalda Westlakea je bio odličan. Mislim da je ključ ipak bio u Hackfordu koji je uspeo da žanrovski izmesti Stathama tako što je ostavio žanr po strani i režirao sve kao priču ispričanu na najbolji mogući način a onda su događaji malo po malo formulisali šta je žanr. Simon West koji je radio WILD CARD je meni drag reditelj i odličan profesionalac, međutim on nije dovoljan autoritet da uzme Stathama i tako ga tretira. On je uostalom Stathama već proveo kroz vrlo solidan rimejk Winnerovog MECHANICa ali tamo je žanr bio jasan, imali smo mladog i starog plaćenog ubicu, imali smo poslove, zadatke koje obavljaju. Ovako kako je William Goldman napisao, naprosto u centru svega je lik, i to ne uzimam kao neki apriorni kvalitet, ali naprosto tako je, a Simon West jedino što uspeva je da vodi priču, dočim likovi ostaju prepušteni glumcima. Statham je filmičan glumac i uspeva da podvali prazninu za underplay ali Westov reditejski postupak je suviše baziran na radnjama kojih naprosto nema. Iako efektivno traje 85 minuta, WILD CARD je još mogao da bude skraćen, i još se moglo raditi na planu ritma. Daleko od toga da je dosadan, WILD CARD ima ritmički problem na nivou izraza ne strpljenja gledalaca.
Odluka da se Stathamove šibadžijske sposobnosti ovaplote tako što će borilačke scene raditi Cory Yuen, vraća nas na njegove početke u serijalu TRANSPORTER i same tuče nisu loše, međutim toliko su estetizovane da odvlače pažnju gledalaca i deluju kao money shot filma iako to u ovoj priči nisu, premda Wesotvi producenti imaju legitimno pravo da prodaju film baš na osnovu tih tuča. Ipak, na nivou celine te tuče sasvim sigurno remete sklad filma, iako im se tehnički nema šta zameriti.
Konačno, celokupan retro šmek u kome Stathamov lik throwbackuje sedamdesete deluje pomalo smešno kada je u glavnoj ulozi junak koji je u toj dekadi eventualno mogao biti beba. Da, znamo da se sedamdesete moćna decenija zbog svoje ikonografije i filmova koji su ih formulisali, ali danas je dosta teško verovati junaku koji za svakodnevne potrebe vozi automobil star pedeset godina, u koji se mogao zaljubiti samo ako je bio od malih nogu ljubitelj old timera. Ne mogu da kažem da je u tom pogledu WILD CARD nosilac nekog lošeg trenda, sedamdesete su postale standard tog cool izraza, ali suviše je vremena prošlo da bi se to moglo smatrati uverljivim u priči sa glumcem Stathamovih godina i fizičkog stanja.
Da je Willis u glavnoj ulozi, ili Gibson, to je još i moglo imati relativnog smisla. Recimo, Hackford je upravo u PARKERu i to sa Stathamom bolje rešio taj stilski gambit, sličnim sredstvima.
West dakle nije bio idealan izbor za ovaj projekat jer pored nesporne tehničke kompetencije on nije reditelj koji može da u potpunosti zabeleži atmosferu oko takvog svedenog, mitskog junaka. Goldman je pritom veteran tog razdraganog lucidnog noira, šarmantnih prevaranata i luzera i on daje dosta nagoveptaja radnje tamo i gde je nema.
U principu, ova Goldmanova adaptacija nije ništa posebno, ali ima barem jednu majstoski postavljenu scenu a to je ispitivanje Stathama. Scenaristička veština u toj sceni jeste način na koji je izbegao da upadne u klopku da tokom ispitivanja junak ponovo ispriča ono što smo videli a da pri tom uspe da otvori jednu potpuno novu liniju drame.
Michael Angarano je mio ali ne uspeva da razvija hemiju sa Stathamom i da napravi odnos učitelja i učenika odnosno da prikaže istinsku fascinaciju izvan čitljivih odnosa na osnovu spoljašnjosti.
PARKER nije bio komercijalni uspeh a bio je odličan film, WILD CARD neće ni pretendovati na to zbog marginalne bioskopske eksploatacije. Ukoliko želi da se održi u svetu tvrđeg neo noir krimića, Statham će za početak morati da ih radi sa boljim rediteljima. To ne znači da Simon West nije dobar reditelj, samo nije za obaj materijal. Iako ne mislim ni da je De Palma koji je prvobitno trebalo da snima ovaj film bio idealan, svakako da bi rezultat bio kudikamo zanimljviji, ako ne i uspešniji.
* * / * * * *
E, moji zapadnjaci. Srbija je zemlja u kojoj politički analitičari, akademici i ina intelektualna elita raspravlja o fudbalu bez zadrške a vi?
Cultivated Disinterest in Professional Sports (http://mako.cc/copyrighteous/cultivated-disinterest-in-professional-sports)
QuoteLike many of my friends, I have treated professional sports with cultivated indifference. But a year and a half ago, I decided to become a football (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Football) fan.
Several years ago, I was at a talk by Michael Albert (https://en.wikipedia.org/wiki/Michael_Albert) at MIT where he chastised American intellectuals for what he claimed was cultivated disdain of professional sports. Albert suggested that sports reflect the go-to topic for small talk and building rapport across class and context. But he suggested that almost everybody who used the term "working class struggle" was incapable of making small talk with members of the working class because — unlike most working class people (and most people in general) — educated people systematically cultivate ignorance in sports.
Professional sports are deeply popular. In the US, Sunday Night Football (https://en.wikipedia.org/wiki/NBC_Sunday_Night_Football) is now the most popular television show among women in its time slot and the third most popular television in America among 18-49 year old women (http://www.nytimes.com/2011/01/30/magazine/30FOB-wwln-t.html). That it is also the most popular television show in general is old news (http://articles.businessinsider.com/2012-01-05/sports/30592228_1_nfl-teams-primetime-viewers). There are very few things that anywhere near half of Americans have in common. Interest in football is one of them. An enormous proportion of the US population watches the Superbowl each year.
I recognized myself in Albert's critique. So I decided to follow a local team. I picked football because it is the most popular sport in America and because their strong revenue sharing system means that either team has a chance to win any given match. My local team is the New England Patriots (http://www.patriots.com/) and I've watched many of the team's games or highlights over the last season and a half. I've also followed a couple football blogs.
A year and half in, I can call myself a football fan. And I've learned a few things in the process:
- With a little effort, getting into sports is easy. Although learning the rules of a sport can be complicated, sports are popular because people, in general, find them fun to watch. If you watch a few games with someone who can explain the rules, and if you begin to cheer for a team, you will find yourself getting emotionally invested and excited.
- Sports really do, as Albert implied, allow one to build rapport and small talk across society. I used to dread the local cab driver who would try to make small talk by mentioning Tom Brady (http://en.wikipedia.org/wiki/Tom_Brady) or the Red Sox (http://en.wikipedia.org/wiki/Red_Sox). No more! Some of these conversations turn into broader conversations about life and politics.
- Interest in sports can expand or shrink to fill the time you're willing to give it. It can mean just glancing through the sports sections of the paper and watching some highlights here or there. Or it can turn into a lifestyle.
- It's not all great. Football, like most professional sports, is deeply permeated with advertisements, commercialism, and money. Like other sports, it is also violent. I don't think I could ever get behind a fight sport where the goal is to hurt someone else. The machoness and absence of women in the highest levels of most professional sports bothers me deeply.
I've also tried to think a lot about why I, like most of my friends, avoided sports in the past. Disinterest in sports among academics and the highly educated is, in my experience, far from passive. I've heard people almost compete to explain the depth of their ignorance in sports — one doesn't even know the rules, one doesn't own a television, one doesn't know the first thing about the game. I did the same thing myself.
Bethany Bryson (http://educ.jmu.edu/%7Ebrysonbp/), a sociologist at JMU (http://www.jmu.edu/) has shown that increased education is associated with increased inclusiveness in musical taste (i.e., highly educated people like more types of music) but that these people are most likely to reject music that is highly favored by the least educated people. Her paper's title sums up the attitude: "Anything But Heavy Metal" (http://www.jstor.org/stable/10.2307/2096459). For highly educated folks, it's a sign of cultivation to be eclectic in one's tastes. But to signal to others that you belong in the intellectual elite, it can pay in cultural capital to dislike things, like sports, that are enormously popular among the least educated parts of society.
This ignorance among highly educated people limits our ability to communicate, bond, and build relationships across different segments of society. It limits our ability to engage in conversations and build a common culture that crosses our highly stratified and segmented societies. Sports are not politically or culturally unproblematic. But they provide an easy — and enjoyable — way to build common ground with our neighbors and fellow citizens that transcend social boundaries.
Published by Benjamin Mako Hill Rebel with rather too many causes. And your host!
Stari priznaje da je nepismen
http://www.novipolis.rs/blog/27954/o-pismenosti-i-pisanju.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vrlo lepo napisano i sa dosta otrežnjujućih uvida :lol: Štaviše, idem sad da okačim ovaj link u gornji deo foruma gde bi mogao biti od velike koristi.
nepismenost, fudbal i hevi metal - sveto revolucionarno trojstvo!
Marić o Kim Il Sungu i Šešelju - 1:56:40
http://youtu.be/HTN4Cm2JORM (http://youtu.be/HTN4Cm2JORM)
ovo je bilo prilično elegično gledalačko iskustvo
zanimljiv detalj - šešelj u 9 ujutru, rejting 9 a vučić u 8 uveče, rejting 9,8
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam britansku mini-seriju AN ENGLISHMAN'S CASTLE Peter Mackie, slobodno mogu reći televizijsko remek-delo iz 1978. godine na temu Velike Britanije koju su okupirali Nemci i pobedili u Drugom svetskom ratu. U ovom slučaju, alternativna istorija naravno biva skorišćena da prokomentariše savremene teme, to je bilo pitanje velike ekonomske pa i političke nestabilnosti u Britaniji, međutim, isto tako reč je o jako dobro zamišljenoj viziji engleske koju su nacisti okupirali.
Smatram da je lakše krenuti od toga kako je okupacija prikazana, pošto su implikacije nekih drugih elemenata serije višestruke. Okupacija je prikazana kao stanje vrlo slično tadašnjoj Britaniji. Na vlasti je Premijer sa svojom Vladom koja je deklarativno britanska, nema nacista po ulici, mada ima nešto više nemačkih kola nego inače, dogodio se Holokaust prema kome su Britanci kritični ali nisu učinili mnogo da mu se suprotstave i vremenom je zaboravljen, a Berlin suptilno preko lokalnih kvislinga diktira politiku. Praktično nema ništa od kukastih krstova, uniformi, sve je nategnut, cenzurisan, represivan građanski život. Već su sedamdesete i u odnosu na rat izgubljen 1940. godine zavladao je već realni nacionalsocijalizam.
Glavni junak je televizijski scenarista koji piše istoimenu televizijsku seriju smeštenu u 1940. godinu koja govori o slavnim danima otpora, ne bez romantike, samo nekako zgodno bez Jevreja, i urednici kvislinškog BBCa se dive kako ta serija budi jeftin romantični patriotizam a opet ga čvrsto vezuje za prošlost i drži građane u miru.
U jednom trenutku, scenarista postaje zanimljiv vođama otpora, srećom priča je sve vreme vođena vrlo diskretno bez iskliznuća u nekakve agresivne špijunske, trilerske ili akcione zaplete.
I zbilja, ta okupirana Engleska ponajviše liči na ono kako su Nemci zamišljali okupirane zemlje posle svoje pobede, sa dostojanstvom koje je pretvoreno u muzejsku formu i rado izvlačeno iz naftalina upravo kako bi se ojačao narativ o sunovratu iz kog su ih Nemci spasili, sa korumpiranom elitom i narodom koji je shvatio šta sme a šta ne sme da se radi, odnosno kako treba da se ponaša ako ne misli da strada.
Stvari se međutim nisu tako odvijale jer za razliku od ove serije Englezi nisu odustali kada su prvi put dobili po nosu. No, sama situacija u kojoj jesu dobili po nosu sasvim je uverljiv motiv za kapitulaciju.
Mi sa druge strane jesmo dobil po nosu i vrlo je zanimljivo gledati seriju o zemlji koja je okupirana, kolonizovana i u sred svega toga jako insisitira na pričama o svojoj slavnoj prošlosti. Kod nas upravo naveći deo programa koji možemo smatrati "rodoljubivim" jeste vezan za prikaze slavne prošlosti i sećanje kako je tada bilo bolje, kako su tada živeli neki "bolji Srbi".
U tom smislu, ova serija reflektuje društeve tenzije u Velikoj Britaniji svog vremena, pre svega tenziju na ivici eksplozije u ekonomiji i Severnoj Irskoj, i represivni aparat koji to sve drži pod kontrolom. Međutim, kod nas je ovo maltene kao dokumentarni prikaz kulturnog modela u kome se glorifikuju stari događaji dok se u sadašnjosti radi sve suprotno i ozbiljno ugrožava budućnost.
Što je slavne sadašnjosti manje u stvarnosti, to je više slavne prošlosti više na televiziji i očigledno je da ova serija to ilustruje na vrlo dobar način. Ipak, ono što je najsubverzivije u ovoj seriji jeste taj prikaz Britanije koju su okupirali nacisti tako što se ona uplašila i zarobila iznutra, pretvorivši svoju svakodnevicu u jedno mračno naličje one kada je bila sila pobednica.
Poenta ove serije je da apokaliptični scenario kakav je nacistička okupacija nije nešto što podrazumeva neki bitno drugačiji život i nemačke šlemove na svakom koraku, već samo jedan niz gotovo neprimetnih intervencija u polju informisanja i kulture.
Šteta je što ova televizijska serija, uprkos tome što je klask nije šire dostupna.
Quote from: crippled_avenger on 03-02-2015, 18:23:30
U tom smislu, ova serija reflektuje društeve tenzije u Velikoj Britaniji svog vremena, pre svega tenziju na ivici eksplozije u ekonomiji i Severnoj Irskoj, i represivni aparat koji to sve drži pod kontrolom. Međutim, kod nas je ovo maltene kao dokumentarni prikaz kulturnog modela u kome se glorifikuju stari događaji dok se u sadašnjosti radi sve suprotno i ozbiljno ugrožava budućnost.
realno, to bi Srbi radili čak i da nisu poražena strana, jer nostalgija mu dođe maltene kao politički metod neoliberalizma. Moglo bi se bez problema zamisliti kako Srbi pobjeđuju, ostvarena je Velika Srbija, a mi i dalje gledamo Ranjenog orla
da ne pričamo da su mirjami, jagodići i donekle montevideovići tipično propagiranje buržoaske malograđanštine, koja jedina može da zamijeni drugarstvo i partizanstvo, a da to nesmetano prođe, da većinu ne odbije zbog kokardi i sličnog
jednostavno, kapitalizam mora da proizvede novu svijest
Mehmete, radi li Actoholia nešto po ovom pitanju?
http://www.b92.net/zivot/vesti.php?yyyy=2015&mm=02&dd=03&nav_id=954200
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bojim se da ne, mi smo ipak sitna riba, pljuckavica. Ipak, činjenica je da je indonežanski predsednik brat metalac i da bi zaista mogao malo milosti da pokaže prema ovakvim slučajevima.
Pogledao sam NUIT BLANCHE Frederica Jardina, dinamičan i vrlo intenzivan akcioni triler. Reč je o derivatu DIE HARDa smeštenom u veliki noćni klub, svojevrsni shopping mall noćnog života, u kome korumpirani policajac mora da pronađe tovar ukradene droge i zameni ga za svog otetog sina.
Tomer Sisley, za kog ne mogu reći da mi se nametnuo kao zanimljiv lik u LARGO WINCHu, ovde jako dobro funkcioniše kao dinamčni akcioni heroj sa mučnom tajnom koji mora da se izbori sa nadmoćnim protivnikom i neprijatnim okolnostima. Jedini krupan glumački problem ovog filma je to što negativci nisu toliko zanimljivo postavljeni kao glavni junak, naročito lik glavnog korzikanskog mafijaša koji je prilično retro, iako i u njemu ima par zanimljivih detalja.
Ono što je najzanimljivije jeste činjenica da je jako dinamično slikan, sa dosta pokrete kamere, dosta pozicija kamere, sa puno krupnih planova i generalno krupno slikanom fizičkom radnjom, realizovanoj na prosumer tehnici, a sve to potpisuje Tom Stern, direktor fotografije Clinta Eastwooda. Zaista nisam očekivao da će Stern, snimatelj jednog takvog klasiciste kao što je Clint moći da ponudi ovakvo rešenje. I zblja Sternova fotografija stvarno jeste jako značajan deo ovog filma, i to ne samo u pogledu koncepta kadriranja već i realizacije osvetljenja i digitalnog zapisa. U tom smislu, važno je naglasiti Sternovu fotografiju jer je ona zaista, nezavisno od režije koja ju je indikovala, jedan od ključnih aspekata uspeha ovog filma.
Scenario je duhovit na nivou zapleta, sa dosta preokreta, dobro postavljenih situacija i ne čudi da me su otkupljena prava za američki rimejk. NUIT BLANCHE u principu spada u čitav niz sličnih filmova koji su prodati za rimejk u Americi, tu pre svega mislim na rad Freda Cavayea. Međutim, za razliku od Cavayea, Jardin zaista ume da jako dobro fizički realziuje svoju trilersku zamisao.
Iskreno čudi da me i sam Frederic Jardin do sada nije privukao pažnju Holivuda i dobio neki rediteljski angažman.
* * * / * * * *
Interesantna diskusije o bleksploataciji u savremenom kontekstu, inicirana video igrom, ali dotiče se opštih tema:
http://www.pastemagazine.com/articles/2015/02/blaxploitation-and-derivative-works-a-letter-serie.html (http://www.pastemagazine.com/articles/2015/02/blaxploitation-and-derivative-works-a-letter-serie.html)
Evo i trejlera za netfliks Daredevil seriju:
MARVEL'S DAREDEVIL Trailer (2015) (http://www.youtube.com/watch?v=KQzRs6UCbuI#ws)
Očekivano, sve je gritty i mračno.
Pogledao sam ROSEWATER Jona Stewarta, rediteljski debi ovog poznatog televizijskog autora u kome se bavi svojom tradiconalnom temom - slobodom medija i sukobom ljubitelja istine sa glupim vlastodršcima. Nažalost, stewart razočarava na nekoliko nivoa. Pre svega, ROSEWATER je konfuzan film u pogledu izraza, nije do kraja jasno šta je stewart želeo da postigne - ono što se desilo njegovom junaku svakako nije ravan MIDNIGHT EXPRESSa, poneke okolnosti jesu apsurdne ali ih je nagazio do kraja kao komediju, i sve se na kraju svelo na jednu filmsku razglednicu prilično minornog slučaja pritiska na medije.
Od Stewarta nisam očekivao mnogo u pogledu rediteljskog postupka, i on me nažalost nije demantovao, sve je snimljeno više informativno sa nekim tobožnjim elementima nadgradnje koji nažalost više pokazuju početničke zablude nego istinski filmadžijski dar.
Izbor Irana kao zemlje koja vrši represiju nad medijima je naravno očekivano bedan, ako imamo u vidu da im svakako nije falio Stewart da ih dodatno kleveće. Međutim, ono što desio Maziaru Bahariju, koliko god bilo neprijatno, svakako spada u red manjih neprijatnosti među onim koje su zadesile novinare. U određenom smislu, svako ko očekuje da vidi Iran kao pakao na zemlji to neće dobiti u ovom filmu. U izvesnom smislu, ROSEWATER čak prikazuje Iran kao zemlju sa blago disfunckionalnom demokratijom, što deluje dosta pitomo ako imamo jaku retoriku o ajatolisma, svetosti države, sistema. Koliko god Stewart želeo da prikaže iransku vlast kao monstruoznu, upravo kroz akcentovanje te retorike, njihovo ponašanje nije ništa gore od neke pitomije latinoameričke hunte.
Naravno, ne treba ni naglašavati da Stewart nije ni na koji način pokušao da sagleda širu sliku i na bilo koji način "objasni" iranski revolucionarni režim, i u tom smislu radi znatno manje nego Ben Affleck u filmu ARGO.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PRIDE AND EXTREME PREJUDICE televizijski film Iana Sharpa iz serijala FREDERICK FORSYTH PRESENTS u kome su sakupljene ekranizacije priča iz zbirke THE DECEIVER. U ovom filmu nažalost Ian Sharp nije ponudio svoju prepoznatljivu kompetenciju. Osim elementarne zanatske veštine, nema onog mišićvog rediteljskog rukopisa koji su krasili najbolje Sharpove radove poput WHO DARES WINS. Brian Dennehy donosi opipljiv umor u liku glavnog junaka, agenta BNDa koji je zavoleo pretvrtljivu službinu prostituku, i nemačke lokacije daju svemu određenu atmosferu, ipak veći dometi zaobilaze ovo delo na svakom nivou.
Ovo je jedan od TV filmova iz serijala koji nije sniman u Jugoslaviji.
Stari o tome kako je opasno kada geekovi postanu autori
http://starikadar.blogspot.com/2015/02/moc-malog-coveka.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/02/moc-malog-coveka.html)
Dakle, Vučić je ovde geek i mali čovek? :lol:
Vučko, geek i mali čovek koji stremi velikom uspehu u svetu makete Beograda na vodi i spreman je da mi platimo ogromnu cenu za to. :( :cry:
Quote from: Meho Krljic on 06-02-2015, 16:13:51
Dakle, Vučić je ovde geek i mali čovek? :lol:
tako je
Sent from my iPhone using Tapatalk
Šešelj je gostujući u Ćirilici izneo da je Hag bio zapravo svojevrsna ispravka Nirnberga. Onda bi se na bazi tog poređenja moglo reći da su prenosi iz ICTY zapravo pokušaji da se ponovo značaj snimaka suđenja Eichmannu.
Naravno događaji na prostoru bivše Jugoslavije su bitno drugačiji od nacizma tako da ne znam koliko su ova poređenja adekvatna, međutim, ono što je sasvim sigurno jeste da prenosi suđenja nisu ni na koji način doprineli širenju "istine" o zločinima i naprotiv povećali su popularnost haških optuženika.
Pogledao sam THE EICHMANN SHOW, BBCjevu rekonstrukciju pokušaja da se prenosi i snima suđenje Eichmannu. Martin Freeman i Anthony LaPaglia glume glavne uloge u ovom TV filmu nastalom po scenariju Simona Blocka. Nažalost, iako ovaj scenario uspeva da napravi i nekakvu sveproživajuću nit priče, i niz ilustrativnih detalja, i ima ideju kako da kroz malu priču ispriča veliku priču, sve to rezultira jednom praznom celinom u kojoj na kraju krajeva ne uspevaju da zažive likovi.
LaPaglijin Leo Hurwitz je kudikamo upečatljiviji kao nabustiti Blacklister koji na kraju ipak uspeva da pokaže svoj talenat i da opravda rizik koji je u njega uložio Milton Fruchtman, ali ukupno uzev, sve što nam na kraju nude likovi je žestok "second hand".
Martin Freeman je jedva tek korektan u ulozi Miltona Fruchtmana, i više podseča na niz svjih ranijih likova, na Watsona koji asistira LaPaglijim Sherlocku.
Sporadična zadovoljstva THE EICHMANN SHOW prevashodno nudi u deklaartivnim situacijama u kojima junaci diskutuju o značaju svoje istorijske misije. Nažalost, ni pisac ni reditelj, mimo nekoliko zapaćženih dijaloških objašnjenja ne uspevaju da nam prenesu taj epohalni značaj aktivnosti svojih junaka.
Možda je posao Lea Hurwitza i Miltona Fruchtmana bilo preteško efektnije prikazati, ali pored scenariste podbacio je i Paul Andrew Williams, dokazani reditelj od kog se sigurno očekivalo više. Srećom, istorijska priča je dovoljno jaka da čak i na ovom kreativnom leru može naći svoje mesto na programu televizija u decenijama pred nama...
Pogledao sam THE VOICES Marjane Satrapi. Imao sam jako velika očekivanja od ovog filma i tokom gledanja strašno želeo da bude bolji, međutim, krajnji utisak je ipak da je ovo rad sa ogromnim nedostacima. Šteta.
U osnovi Marjane Satrapi je snimila film u najboljoj tradiciji Franka Tashlina, sa iskorakom u vizuelnom pogledu i dobrim inkorporiranjem tradicije Looney Tunes animacije u jedan edgy crnohumorni narativ. Marjane Satrapi nije prva u toj tashlinovskoj tradiciji, pored njegovog zvaničnog "potomka" tu su pre svega John Requa i Glenn Ficarra koji su radili to isto kao scenaristi u CATS & DOGS (film koji nije edgy) i I LOVE YOU PHILIP MORRIS (koji jeste edgy).
Marjane Satrapi pokušava da napravi amalgam CATS & DOGS i I LOVE YOU PHILIP MORRIS ali nažalost to joj ne uspeva jer scenario Michaela R. Perryja ne nudi apsolutno nijedno zanimljivo rešenje izuzev osnovne premise da je život serijskog ubice sličan idiličnom filmu iz pedesetih onda kada nije pod lekovima. Možda i najzanimljivija deonica filma jeste ona kada junak popije lekove i pod uticajem psihofarmaka dolazi u dodir sa realnošću koji je bolan i samim tim nepodnošljiv jer ga suočava sa time da je ubica.
Drugi dobar element filma su glumci. Ryan Reynolds je odličan kao duševno oboleli hunk, a Anna Kendrick je tradicionalno šarmantna i lepršava kao devojka sa kojom on po svemu sudeći može da započene vezu koju ne može da očuva zbog ubilačkog minulog rada. Međutim, Marjane Satrapi potroši čitavu prvu polovinu filma na ekspoziciju da bi potom negde od polovine do početka trećeg čina krenuo odnos Reynoldsa i Kendrickove. Stoga ni ti efektni odnosi među likovima i izopačena ljubavna priča ne uspevaju da se razviju.
Na kraju krajeva, glasovi koje čuje glavni junak nisu preterano zanimljivi. Štaviše, ono što se dešava u dijalogu između ubice i njegovih kućnih ljubimaca koji ga savetuju predstavlja jedan od najpredvidivijih i najracionalnijih delova filma. Pitanja koja oni postavljaju uprkos "smešnim glasovima i akcentima" koje pravi sam Reynolds spadaju u tipične "zločin i kazna" dileme, i praktično se podrazumevaju kada su neizgovoreni.
Otud, THE VOICES kao neki umobolni DR. DOLITTLE nažalost ne odlazi dalje od tog deklarativnog koncepta. Nažalost, scenario Michaela R. Perryja sadrži upravo sve one potencijalne klopke koje karakterišu scenarije na koje se "lepe" strani reditelji kada dođu u Holivud, naivno verujući da će baš oni naučiti Amerikance kako se snima film. I na kraju završe sa filmom koji pati od problema koje većina "konvencionalnih filmova" nema.
Marjane Satrapi je stekla slavu sa PERSEPOLISom, stripom i animiranim filmom, i otud njeno smeštanje u tashlinovsku tradiciju ima itekakvog smisla. Uostalom, njegov uticaj je evidentan upravo u konstrukciji mnogih scena, upotrebi boja, fizičkog humora. Ruku na srce, i mnogi njegovi filmovi nisu bili briljantni u pogledu scenarija pa bih rekao da THE VOICES unekoliko podseća na njega i po manama.
THE VOICES je film koji pokušava puno dobrih stvari ali na kraju, pre svega krivicom scenarija, malo koju postiže.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Джон Рейнольдс on 26-08-2012, 00:24:12
Крипе, шта све имаш од севернокорејских филмова? Имају ли сви енглеске титлове? И имаш ли или имаш начина да набавиш серију "Неопевани хероји" у којој, као што сигурно знаш, игра Џејмс Резнок? Имаш ли ишта још од филмова с америчким побегуљама?
izgleda da je ovo već neko vrijeme dostupno, ali baš juče nabasah na početak pripreme titlova
i to prevod kineskih titlova serije, mada nisam siguran, možda je čak u pitanju i kineska sinhronizacija
no, prevođenje je olakšano time što je kineski a ne sjevernokorejski u pitanju
pa treba ispratiti priču, na Karagargi je započeo North Korean Cinema Month, dakle, možda titlovi ugledaju svjetlost dana uskoro
Знам да је доступно, али нећу да скидам док се не појаве титлови. Имам све севернокорејске филмове доступне на Синемагедону, мислим да свега два немају решено питање превода.
naravno, ni ja ne skidam, samo najavljujem titlove, ako Bog da
što se cifre tiče, neki lik tvrdi suprotno, i to ima prilično čudne tvrdnje, ali eo ga
Quotelet me start by saying, i have a massive (>300) collection of dprk films, and probably about 30-40 with english subtitles. (hint, many of the english subbed films from north-koera-books can be found on youtube)
i have found a few korean speakers interested in subbing some dprk material, but none of them were able to understand the accent or dialect of the north koreans.
300 filmova, hm...
idem sad da ga pitam šta misli pod tim
Ja nisam na KG tako da ću sačekati da se preliju na druge trekere gde sam aktivan... :(
Ali ovih dana bi trebalo da mi stigne jedan NK-related film koji sam jako dugo tražio pa imam čemu da se nadam...
Pogledao sam SUSAN SLEPT HERE Franka Tashlina. Alex Gottlieb je sam adaptirao svoj komad sa saradnicima, a Tashlin je svemu doprineo svojim rediteljskim pečatima. Iako Dick Powell nije na onom nivou kakav bi umeo da donese neki star iz podela Billyja Wildera, Tashlin to nadoknađuje svojim osobenim pristupom filmskom humoru. Otud Dick Powell uspeva da postigne sasvim solidan efekat i sa Debbie Reynolds iznese priču ove vrlo atipične romantične komedije.
Film govori o holivudskom scenaristi koji je izgradio karijeru pišući komedije, i posle osvajanja oskara želi da se dokaže pišući "ozbiljne" priče. Međutim, to mu ne ide, gubi posao u studiju, tone. Pojavljuju se policajci koji su mu služili kao stručni konsultanti na jednom filmu i dovode maloletnu delinkvetkinju da je upozna kako bi ga inspirisala za film. Kako bi sprečio da delinkventkinja ode u zatvor, scenarista odlučuje da se formalno oženi sa njom, a onda se ispostavlja kako je greškom možda oženio pravu devojku.
Uprkos tome što film pokušava da bude nestašno duhovit, a opet i vrlo čedan, ceo ovaj bizarni meet cute na kraju rezultira pričom u kojoj se scenarista zbilja oženi sa devojkom i u tom pogledu odstupa od moralnih kodeksa holivudske romantične komedije čak i u njenim najciničnijim inkarnacijama kao što je recimo bio CACTUS FLOWER.
Bez namere da zvučim moralizatorski, taj aspekt filma je prilično "uznemirujući" čak i za današnje standarde, iz koje god vizure da ga čitamo. Iako se brak u ovom filmu konzumira kada devojka postane punoletna, dakle u tom pogledu SUSAN SLEPT HERE formalno nije problematičan, odnos između duplo mlađe devojke i starog momka deluje ili prilično liberalno ili kao reafirmacija krajnje konzervativnosti.
Tashlina je verovatno vrlo zabavljala ovako "radikalna" postavka, i on uspeva da kroz neprestanu dvosmislenost, nestašni humor i zapravo vrlo čedan odnos između glavnih junaka, izgradi ubedljiv "cilj" za junake, i ishod za koji će publika navijati, iako ruku na srce, do samog kraja nisam mogao verovati da će se to ZAISTA ostvariti.
Gottlieb je pokušao maksimalno da razigra svoj komad koji je prevashodno vezan za lokaciju scenaristinog stana, ali uprkos tome što su pozorišni koreni ove priče evidentni, Tashlin pravi punokrvni film od svega. Jedna Tashlinova signature scena je zanimljiva "scena sna" bez reči, sa plesnom koreografijom i muzikom koja potpuno odstupa od wilderovskog štimunga okosnice filma.
Iako Tashlinovih detalja ima u nizu drugih scena, upravo ovaj eksces bez reči i samo oslonjen na koreografiju predstavlja ne samo njegov pečat nego možda i jedno od tipičnih obeležja kojima je zadužio Holivud, ta iskakanje iz pripovedačke konvencije sa snažnim često teatralnim izražajnim sredstvima.
U tom duhu je postavljen i narator koji nas uvodi u priču - statueta "oskara" koja stoji u scenaristinom stanu. Četiri godine posle SUNSET BLVD. Tashlin se poigrava sličnim rešenjem u priči o scenaristi, suptilno ga parodirajući.
To rešenje nije jedina spona Wildera i Tashlina, čiji su se "materijali" u pojedinim slučajevima jako podudarali ali su im se pristupi režiji bitno razlikovali.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SOS ICEBERG Taya Garnetta, američku verziju filma koju su u koprodukciji na Grenlandu snimali Nemci i Ameirikanci. Nemačku verziju režirao je dr Arnold Fanck, čuveni reditelj njihovih bergsfilmova i uopšte priča o sukobu i suživotu čoveka i prirode. Tay Garnett i Fanck su samo delimično koristiliisti materijal i glumce. Ne samo da se dramske scene razlikuju u dve verzije već su i scene u prirodi montirane od različitih dublova, ili drugih uglova kamere u istim situacijama.
Garnettov film nažalost ne uspeva da napravi balans između impresivnih poludokumentarnih snimaka grenlandskih glečera, i faune, i statičnih "tesnih" glumačkih scena. Gluma je anahrona, dileme pred kojima su se junaci nšli nisu dovoljno dobro plasirane, i nažalost, uprkos impresivnim snimcima prirode (koji su takođe kod Garnetta mogli biti bolje iskorišćeni) rezultat je polovičan film.
Carl Laemmle, producent filma se na početku američke verzije zahvaljuje ekipi na godini dana rizičnog rada na Grenlandu gde su čekali da privole na traku tako uzbudljive prizore.
U ulozi mlade letačice koja pokušava da spase arktičke istraživače a na kraju slupa avion i pridruži im se kao neko kome takođe treba pomoć pojavljuje se Leni Riefenstahl a Ernst Udet, čuveni nacistički letač igra samoga sebe.
* 1/2 / * * * *
Navodno, Sony i Disney su se konačno dogovorili da Spajdermen pređe u matičnu kuću:
http://kotaku.com/spider-man-can-finally-join-the-other-marvel-movies-1684857702 (http://kotaku.com/spider-man-can-finally-join-the-other-marvel-movies-1684857702)
Uvod u prodaju Columbie, rekao bih...
Da, vrlo moguće. Sony se otresa naslaga sala - kompjuteri i onlajn igre su već otišli, Columbia im pravi više problema nego para u poslednje vreme.
Stari secira prvi broj Newsweeka, a da srpsko izdanje kao nesreća u narodnoj poslovici, ne ide samo, potrudili su se hakeri koji su uhakovali nalog @Newsweek
http://www.gradskimagazin.rs/srpski-newsweek-vice-pisan-u-redakciji-vremena/ (http://www.gradskimagazin.rs/srpski-newsweek-vice-pisan-u-redakciji-vremena/)
Reporter
@BrentALang
Marvel has long wanted to put Spider-Man in its movies, but since Sony Pictures controlled the rights to the character since 1999, the web-slinger has been off limits. Making a crossover could have been costly, since Disney would have been expected to shell out millions. But the actual deal turns out to much cheaper — more like free.
Marvel Studios won't pay Sony Pictures for the rights to put Spider-Man in "Captain America: Civil War," the "Avengers" franchise or its other superhero films, as part of its new partnership with the studio," according to sources with knowledge of the deal. At the same time, Marvel won't receive a cut of the box office for any of Sony's films that feature Spider-Man. Sony won't receive a percentage of the revenue Disney makes from Marvel's films that have Spider-Man, either.
SEE MORE:Spider-Man Returns to Marvel; New Movie Coming in 2017
There may be some opportunities for Marvel to benefit financially from the Sony films, with payments tied to certain box office milestones. The financial relationship is likened by sources to the kind of compensation structure a producer would receive.
Marvel had originally wanted to buy back Spider-Man from Sony. But its resulting partnership, which was in the works since October, is just that — an arrangement that enables both Sony and Marvel to mutually benefit at the box office by having Spider-Man appear in their movies.
The deal actually benefits both sides significantly.
Sony needed to breathe life into its "Spider-Man" franchise, and by lending its character to Marvel has a way to generate more exposure for its big screen hero. Doing so also creates some serious goodwill among Spider-Man fans, who have wanted to see the character become part of the Avengers.
Marvel now gets access to one of the comicbook company's most popular characters — it already controlled the rights for TV, merchandise and other platforms, but the holy grail for Disney has lately been film, where it has been able to launch franchises that impact the bottom line of all of its various divisions.
Character crossovers across studio films are virtually unheard of and have been considered too cost prohibitive in the past. They're so rare that Marvel and Fox cast different actors to play Quicksilver in "The Avengers: Age of Ultron" and "X-Men: Days of Future Past."
But with Sony looking for a creative way to put a spotlight on its franchise, and Marvel so eager to get its hands on Spidey, Hollywood actually figure out a way to work together for once.
The next step for Sony, of course, is to recast Spider-Man. The studio is looking to go back to Spidey's roots and put the character back in high school, which would require it to cast a younger actor, Variety has learned. Andrew Garfield is no longer playing the character.
The studio is still moving forward with the Spider-Man villain-centric "Sinister Six," and "Venom" spinoff, as well as a film that features female characters in the "Spider-Man" universe. "The Amazing Spider-Man 3″ has been cancelled. While Marvel's Feige is involved with Sony's new "Spider-Man" films, he currently is not expected to be creatively involved with the spinoffs, sources say.
Sent from my iPhone using Tapatalk
The Wachowskis think Jupiter Ascending could mark the end of their studio financing (http://www.flickeringmyth.com/2015/02/the-wachowskis-think-jupiter-ascending-could-mark-the-end-of-their-studio-financing.html)
Quote
With a hugely underwhelming opening weekend in the US of just $19 million, Jupiter Ascending is another in a long line of films from the Wachowski siblings where the box-office has failed to match the grand, epic-scale ideas of their films. Their previous two films, Cloud Atlas and Speed Racer, both flopped on release, with final grosses of $130 million and $95 million respectively from budgets of considerably more.
Speaking just before Jupiter Ascending's opening to The Wall Street Journal (http://www.wsj.com/articles/the-matrix-creators-launch-a-new-epic-with-jupiter-ascending-1422548645), the sibling duo had already spoken about how their access to hundreds of millions of studio dollars may be about to come to an end.
"Everyone says, 'Why can't you be simpler?'", states Lana. "We're drawn toward difficult subjects, like the disparity of rich and poor..... We've been lucky. People at studios have been interested in our crazy, strange brand of complexity. And we've been allowed to keep making them. Will that continue? Probably not."
"But it was a good run," Andy added.
Jupiter cost upwards of $175 million to make, and already had a cloud of negativity surrounding its release after Warner Bros. pushed back the release date of the film from last July to last weekend. And while their creativity and originality is certainly to be admired and rewarded, money talks and in a world where franchises and "brands" are making $200/$300/$400 million, it's a shame that such original thinking just doesn't hold up against ready-made properties.
But one thing that may keep the creative juices flowing for the filmmakers is their upcoming Netflix show Sense8, which Netflix's Chief Content Officer Ted Sarandos is already raving about.
"It's the best four hours of anything we've done," Sarandos said (via Deadline (http://deadline.com/2015/02/in-wake-of-wachowskis-jupiter-disaster-sarandos-tubthumps-siblings-sense8-1201370191/)). "Their film reviews have been brutal, and everything after The Matrix didn't go well, but if you look at the earlier cuts of their films before they had to jam them down to 120 minutes, it's amazing. There's a four-hour cut of Cloud Atlas that will blow you away.....From a budget standpoint and a running time, it's every bit as big, if not bigger, than their feature films....Who knows if they'll ever direct a film again? They might have found their niche with episodic drama."
We may well never see the uncut four-hour version of Cloud Atlas for a while, particularly after its loss at the box office, but it may well be a fascinating watch as the original version is admired by many in the film world.
Now on general release across the UK, you can read our reviews for Jupiter Ascending, starring Channing Tatum and Mila Kunis, here (http://www.flickeringmyth.com/2015/02/movie-review-jupiter-ascending-2015-2.html), here (http://www.flickeringmyth.com/2015/02/second-opinion-jupiter-ascending-2015.html) and here (http://www.flickeringmyth.com/2015/02/movie-review-jupiter-ascending-2015.html).
Fakat je da je njihova priča baš bila rags to riches, Bound je bio mali i lep film ali iz njega nikako nije sledio Matrix. End jet hir ui ar.
Iskreno, meni je žao što su oni flopovali sa JUPITERom jer to je redak primer original-contenta (koliko god bio neoriginalan po svom sadržaju, formalno nije baziran na stripu, igračkama itd.) koji dobija ozbiljan budžet i uspeva da generiše i neki autorski buzz. Cameron je ostao apsolutno poslednji od te vrste reditelja sa punom autonomijom, a plašim se da se i Blomkampu posle ELYSIUMa (koji je meni bio jak film) prilično uzdrmala pozicija. Wachowski su uz sve idiosinkrazije zanimljivi ljudi i autori, i visokobudžetni film će biti manje zanimljiv bez njih ako ih JUPITER bude marginalizovao...
Inače, ne bih rekao da iz BOUNDa nije sledio MATRIX jer oni su pre MATRIXa već odradili niz visokoprofilnih akcionih skriptova, od kojih je ASSASSINS recimo bio i realizovan, a PLASTIC MAN i još neki su bili otkupljeni. Tako da bi se BOUND mogao smatrati većim izuzetkom nego MATRIX zapravo.
Možda je ovo sada zanimljivo gledati i iz comic book vizure. Ovo je veliki poraz graphic novel estetike koja je delovala kao pravac razvoja filma i veliki trijumf regularnog comic booka. Koliko god da je delovalo kako će Frank Miller i ti genre-benderi ponajviše preći u svet filma (i zbilja Miller je pre svih stripadžija radio na filmu), i koliko god da je MATRIX optuživan za rip-off INVISIBLESa, Wachowski su predstavnici te Alan Moore-Grant Morrison linije. Njihov poslednji "uspeh" i jeste bio V FOR VENDETTA, iako taj film nije baš zapalio box office, bio je poštovan. Sada međutim box office gazi potpuni stripovski pulp upadljivo lišen graphic novel nadogradnje oličen u Marvelu i MCU filmovima. Iako ne možemo reći da Wachowski nisu imali udela u tome, oni su ipak forsirali jednu sofisticiraniju comic book estetiku. Zapravo, LUCY je najsvežiji primer te malo sofisticiranije comic book estetike koji je dobro prošao.
hm, Kameron nikad ne bi uvalio neko pederisanje na početku filma, zbog kojeg sam prekinuo CLOUD ATLAS
ne zato što se nešto posebno gadim gej seksa, koliko što je to bilo samo sebi svrha. Kameron lijepo turi Arnoldovo dupe, i to ima smisla! 8)
a ono nije bila alpaćinovska muška ljubav, ili berčekovski liberalizam, nego baš - pederisanje
taj in your face bukvalizam je razlog zbog kojeg ih je i Bodrijar otkačio, a oni još galamili da je MATRIX maltene njemu posvećen. Žan se samo nasmijao
neka putuju i ne brinu za manastir
Quote from: crippled_avenger on 11-02-2015, 14:41:20
Miller je pre svih stripadžija radio na filmu
Али је The Spirit катастрофалан.
pa nije bitno kakav je SPIRIT, ključ je u tome da danas strip više nije izvor kreacije koja je filmu nedostupna već često opravdanje za filmske pastiše - recimo GUARDIANS (koji je još i ponajbolji MCU film)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Brent Lang
Senior Film and Media Reporter @BrentALang
Be careful what you wish for.
Originality is a virtue in most creative pursuits, but in Hollywood, it will always be less appealing to studio bosses than more of the same. Audiences and critics often decry the sequels and franchises that flood multiplexes, but when filmmakers like the Wachowskis answer their calls for something original and innovative with a film like "Jupiter Ascending," they're often rewarded with a cold shoulder. With a production budget of $179 million, not to mention tens of millions spent to promote the science-fiction adventure, and an opening of only $19 million, "Jupiter Ascending" will likely be one of the year's biggest flops.
"Audiences are kind of reticent to take a chance on something they don't know or understand," said Paul Dergarabedian, senior media analyst at Rentrak. "They marketed the heck out of this movie, and it was still tough to bring people through the door."
See More:Box Office: 'SpongeBob' Tops With $56 Million, 'Jupiter Ascending,' 'Seventh Son' Flop
All the red ink that "Jupiter Ascending" will spill will make studios all the more conservative and risk-averse. There will be more reboots, retreads and revivals as companies try to give facelifts to geriatric franchises such as "Star Wars," "Indiana Jones" and "Ghostbusters." That's bad for audiences and, ultimately, for business. Right now the formula is working, but the repetition risks making the moviegoing experience feel stale and overly familiar.
As Lana Wachowski told the Los Angeles Times on Friday, "When I was young, originality was everything. A sequel was like a bad word. We've gone to the opposite place where [audiences] actually are more excited about a story we know the ending to."
She's right. Where are the fresh visions of distant worlds and futuristic conflicts to inspire the next George Lucas or Steven Spielberg? Younger audiences are already abandoning the theater in favor of videogames and mobile devices. Nostalgia for an era of popcorn films they didn't grow up with is unlikely to lure them back.
At the same time, television and gaming have supplanted movies as platforms for iconoclastic works of art ranging from "Mass Effect" to "Breaking Bad."
In a Wired opinion piece, Angela Watercutter urged people to buy a ticket to "Jupiter Ascending" even as she acknowledged that it was deeply flawed.
"Do it because the Wachowskis are part of a shrinking species: original sci-fi filmmakers," she wrote. "And in these long, cold months before the Marvel machine cranks back up, it's good to remember what those look like — for better or worse."
So what went wrong? Ever since "Jupiter Ascending" introduced footage last spring at CinemaCon of Mila Kunis as a cleaning lady who discovers she's queen of the universe and Channing Tatum as her protector, a genetically enhanced creature with Spock ears, the buzz for the film has been very bad indeed. The sense of impending cinematic disaster intensified after Warner Bros. opted to push the film out of its July release date last summer and into February.
The studio was hoping that additional time for reshoots and effects work would help salvage the film and put it on the path to solvency. It had employed a similar strategy for troubled or problematic productions such as "300: Rise of an Empire," "The Great Gatsby" and "Gravity," one of the rare original science-fiction epics that worked. Unfortunately for "Jupiter Ascending," the extra time couldn't wipe away the stench of failure, and critics overwhelmingly decried the film as an overcooked bore.
Across town, there's likely a feeling of Schadenfreude among Warner Bros.' competitors, but delighting in the Wachowskis' misfortunes would be misguided. It signals that the siblings have lost their deft sense of the culture that made "The Matrix" a phenomenon. Given that it marks their third consecutive dud, following "Speed Racer" and "Cloud Atlas," these once blazing-hot talents risk being iced out of the A-list.
"They've been making the movies they want to make ever since the first 'Matrix,'" said Phil Contrino, vice president and chief analyst at BoxOffice.com. "But there's only so much mileage you can get from a big hit until people turn off the funds. They need to find something more commercially accessible and crank out a hit quick if they're going to buy their clout back."
Like Michael Mann, who headlined the recent box office disaster "Blackhat," the Wachowski siblings may be forced to return to lower budgeted films and face years in the big studio wilderness. That's a shame. The movie business needs these sorts of prickly geniuses. The alternative is overly caffeinated and commodified productions designed to sell toys, not stir imaginations.
"Jupiter Ascending" may have crashed and burned, but at least it tried to soar on the strength of its own originality and daring. Its failure makes it harder for other filmmakers to get a chance to take similar risks. In this climate, would "The Matrix" ever have gotten made?
No, pošto ovaj tekst pominje Manna, on je takođe zanimljiv primer.
To je čovek koji je u velikoj meri "izmislio" sve ono što danas smatramo dobrim repertoarskim filmom, i atraktivnom estetikom, i samo na bazi svog imena nije uspeo da privuče više gledalaca. Dakle, autori na svoje ime ne mogu da donesu značajnu gledanost, eventualno neka imena mogu da privuku publiku kroz sinergiju reputacije i trenutnog uspeha. Ali, ono što je katastrofalno jeste da čak i kod nas, gde se slabije prate trendovi i gde je Mann još uvek vrlo atraktivan autor kada mu se pomene ime, primećujem da masa filmofila, za koje znam da vole Manna nije otišla da pogleda BLACKHAT. Zbunjujuće, ali ta toplina franšiza i poznatog je počela da zahvata i filmofile. Sve češće kada nekome preporučujem neki film suočim se sa unezverenim pitanjem, "A šta je to?"
Prvo u vreme interneta, zaista je deplasirano pitati nekoga "šta je nešto"... Osim ako ne treba dati neki 2dublji" odgovor.
Šta odgovoriti na to pitanje koje zvuči tako esencijalno. Pa, mislim "film je", neće te učiniti bogatijim i zdravijim, neće ti nahraniti decu, kao što nijedan nije, to i nije posao filma. Ali, nekako to pitanje se manje postavlja kad je reč o franšizama, i masa tih koji pitaju "šta je BLACKHAT" bez mnogo dilema ode i utroši svoj teško zarađeni novac i teško izboreno vreme na HOBBITa ili CAPTAIN AMERICA.
Prošle godine smo imali slučaj TRAVELATORa, film za koji nisam čuo nijedan negativan komentar od relevantnih ljudi, koji nije imao veliku reklamu ali je imao izuzetan word of mouth među opinion makerima, i nije dobacio do hiljadu gledalaca. To je poražavajuće, i u tom smislu BLACKHAT sa oko 5000 je trijumf. Internet je bio spamovan hvalospevima za TRAVELATORa i ništa se nije desilo.
To stvara utisak kao da živimo u jednom košmaru u kome zapravo kakav god film da snimiš ne možeš da prođeš ako se neki drugi vanfilmski uslovi nisu poklopili. Da se razumemo, ja nisam mislio da će TRAVELATOR dobaciti do 100 000 gledalaca samo na bazi toga što je odličan film, ali sam mislio da može izgurati desetak.
Abrams bi volio, zbog spojlera i leakova, da pomeri premijeru Star Wars The Force Awakens na leto (http://au.ibtimes.com/star-wars-force-awakens-may-get-early-release-date-report-1420237). Što bi bilo zabavno!!!!!!!!!!
Nego, da započnemo ovaj dan konstruktivnom raspravom:
The Best Martial Arts Movie Fights of All Time (http://kotaku.com/the-best-martial-arts-movie-fights-of-all-time-1685158328)
Ja ću prvi:
Dakle, odlična lista, ali, seriously, znam da na listi već ima najbolja scena koju je Tony Jaa ikada snimio (Protector), ali, ipak je grehota ne staviti nešto iz prvog Ong Baka. Na primer moju favourite scenu:
ONG BAK 1 Best Fight Scene HD YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=Pfl2c12v42I#ws)
(Alternativno, mogla je neka scena iz Čokolade. Taj film je kriminalno zapostavljen.)
Dalje, znam da je možda malo i pase i dalje voleti Sigala, ali ova scena je... bukvalno antologijska. Toliko etitjuda, toliko kulnesa:
Anybody seen Richie? (http://www.youtube.com/watch?v=4Zu1YIukylw#ws)
Dalje?
potpuno se slazem za Ong-bak, bar 2 scene odande zasluzuju da se nadju u top 10. Ja bih dodao nesto za Kuro-Obi (Black belt) film.
http://www.imdb.com/title/tt1084019/?ref_=nv_sr_2
Taj film prikazuje izvorni karate kakav se retko gde vidja. Karate je u filmovima ili jako podcenjen (90% kineskih filmova) ili je totalno nerealistican da bi bio gledljiv (zapadni pristup). Ovaj film ima fantasticne scene borbe u kojima je prikazan izvorni shotokan kakav posteno, ni u jednom drugom filmu nisam video. Nisam nasao na youtube odvojene scene borbi ali vredi ga celog pogledati.
Hvala za tip. Nisam gledao ovo (valjda sam navikao na kineske i tajlandske MA filmove pa ni ne razmišljam o japanskim :oops: ) a kao verni šotokanista, valjaće da ovo pogledam i podsetim se stare slave.
Мени је драга индијанаџонсовска сцена (а и због капуеристе) из Never Back Down:
Stupid capeira!!! Capoeira vs boxing (http://www.youtube.com/watch?v=75AQtJGQQOs#)
Тим више што је на YT окачена као real-deal.
Da, ovo je jasan omaž Indijani Džounzu :lol:
за ову тему треба посебан топик :)
Kumite!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam to gledao. No pade mi na pamet da bi nešto iz Tai Chi Master svakako moglo da se ovde uvrsti, ipak je to režirao Ping, na vrhuncu kreativnih kapaciteta, plus Džet li i Mišel Jeo u životnoj formi. Ovo je neki skraćeni kat, ali poslužiće kao ilustracija:
http://youtu.be/o8KyUfWRQ28 (http://youtu.be/o8KyUfWRQ28)
Mada kad rekoh Mišel Jeo, ona ipak žena nije trenirala borilačke veštine i izvlačila se na plesnu pozadinu, ali zato Jeeja Yanin... Pomenuo sam gore Čokoladu i ovo je možda ne najbolja scena u filmu ali je sjajna:
http://youtu.be/FrVvRkDxBaM (http://youtu.be/FrVvRkDxBaM)
A mada je Raging Phoenix bio slab film, koreografije su bile dobre:
http://youtu.be/_0H0LUZROws (http://youtu.be/_0H0LUZROws)
malo bonda za sve one kojima nedostaje
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-x08iNZ8Mfc (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=-x08iNZ8Mfc)
Pogledao sam THE REWRITE Marca Lawrencea, reditelja i scenariste kome je ovo već četvrti film sa Hugh Grantom. Neki od najisplativijih Grantovih filmova su nastali u ovoj saradnji, neki od najbleđih, ali i MUSIC AND LYRICS, jedan od najboljih u njegovoj karijeri.
Nažalost, filmu THE REWRITE nedostaje ono što je učinilo MUSIC AND LYRICS tako dobrim filmom. Ponovo je film jako dobro zamišljen i postavljen, ponovo imamo stvaraoca u glavnoj ulozi koji prevazilazi svoju ljudsku i moralnu, pa i kreativnu krizu kada upozna ženu "iz naroda" koja mu nije ni kolega ni publika. Konačno, Lawrence je uspeo da okupi izuzetnu glumačku podelu kojom će okružiti Granta, kao onomad Drew Barrymore sada je tu Marisa Tomei, a J.K. Simmons i Allison Janney podržavaju iz pozadine, sa Bellom Heathcote koja preuzima neke važne deonice.
Ono što međutim nedostaje jesu detalji koji bi nadogradili vrlo zanimljivo postavljenu priču. Hugh Grant, Marisa Tomei i drugi navedeni glumci dobijaju zanimljive likove ali svi ostali profesori i nastavnici koji čine postavu ovog filma nažalost bazirani su na prvoloptaškim klišeima, realizovanim bez punog ubeđenja tako da ovi sjajni glumci ne mogu da ih pokriju svojom visokom profesionalnošću. Čini se kao da Lawrence nije razrađivao nijedan detalj izvan onih koji su bili vezani za ova dokazana glumačka imena, i na kraju film propada zbog nekih suštinski nevažnih ali ipak vrlo prisutnih gafova poput ranjivog geeka koji obožava STAR WARSe ili naftalinskog lika holivudskog agenta.
Šteta. Ova priča je mogla da bude osnov za vrlo prijatan romcom, pa čak i dramedy namenjen malo starijoj publici koja ipak ne traži preteške sadržaje, međutim, uprkos intenciji da se obrati "zrelijoj" publici pravi masu detinjastih grešaka.
Štaviše, vrlo je zanimljivo upravo to kako je lajtmotiv ovog filma upravo ta životna tranzicije holivdskog scenariste koji ne može da se snađe u savremenom Holivudu koji traže filmove namenjene mladima, a onda u samom filmu pokazuje niz početničkih grešaka koje neki od mladih up and comera ne bi sebi dopustili. Štaviše, najviše grešaka upravo postoji u prikazivanju holivudske industrije i njenih nusproizvoda među mladima.
Uprkos tome što za ovaj film ne možemo reći da je izrazito antiholivudski niti da se bazira na preziru prema "nekakvoj krizi nekakvog gledališta", nesporno je da Lawrence ne uspeva da zaokruži priču u dovoljnoj meri kako bi THE REWRITE imao argumente kao predstavnik zabavnog filma za stariju publiku.
U tom smislu ni ne čudi da je dosta kritičara insistirala na tome da pravi neprekidne igre reči i bockanja na temu naslova filma. Da, filmu THE REWRITE je definitivno bio potreban rewrite. Šteta je samo u tome što Lawrence očigledno nije u dovoljnoj meri prepoznao tranziicioni karaker svog filma.
Naime, THE REWRITE zapravo nije romantična komedija sa Grantom, u njemu ima humora ali film nije smešan, pre bi se moglo reći da je šarmantan. Uostalom, osnovna ljubavna priča između Granta i Marise Tomei za koju mislimo da je okosnica filma zapravo to nije, ona je izvesna ali ni na jednom nivou nije konzumirana.
Lawrence međutim nije u dovoljnoj meri ni u rediteljskom pogledu izgurao taj dramski zaokret, niti je marketing filma odstupio od pretpostavke da je reč o romcomu. A zapravo, kada se podvuče crta THE REWRITE ima mnogo više zajedničkog sa indie melodramama niti sa onim što je ranije radio Hugh Grant.
U određenom smislu, najbolji posao u ovom filmu uradio je Grant, prepleo je junaka sa svojom već izgrađenom glumačkom personom i zbog njega zapravo ponajviše treba gledati ovaj film. U određenom smislu ovo je njegov oproštaj sa Holivudom i formulom koja je radila jako dobro. Ja se iskreno nadam da će on uspeti da se izbori za neku drugu vrstu uloga u budućnosti, ali u pogledu onoga po čemu je postao poznat, THE RWRITE je svojevrsni bookend i lik scenariste koji se seli iz Holivuda na provincijski fakultet jeste njegov lik koji se definitivno smirio.
Čak i u okvirima Lawrenceovog filma, mogla se iskomunicirati ta priča o Grantovom povlačenju iz "formule" ali koliko god kritikovao Holivud, Lawrence očigledno nije bio spreman da o klin okači onu formulu koja je i njemu donelo bogatstvo.
* * 1/2 / * * * *
ovo je DEAD RINGERS uživo!
Kako prenose Južne vesti, lekar B.T. je u krvi imao 2,09 promila alkohola, što je i potvrdio direktor niškog Kliničkog centra Zoran Radovanović.
Prema njegovim rečima, ginekolog je odbijao da napusti bolnicu, iako ga je obezbeđenje upozoravalo da ne bi trebalo da u alkoholisanom stanju da bude na radnom mestu.
"Postupajući po zakonskoj proceduri, zatražili su od njega da se podvrgne alko-testu kojim je utvrđeno da lekar u krvi ima 2,09 promila alkohola u krvi. Posle toga radnici Službe obezbeđenja zamolili su ga da napusti kliniku, ali on ih je fizički napao i izazvao tuču, zbog čega je pozvana i policija", navodi Radovanović.
Dok su svi čekali policiju, doktor Todorović je hteo pacijentkinji da uradi kiretažu. Radovanović kaže da je čak i ušao u ordinaciju, ali da ga je dežurna sestra sprečila da započne intervenciju, a usprotivila se i pacijentkinja.
"Kako nam je rečeno, lekar je i sa njima dvema pokušao da se fizički obračuna. Čak je u jednom trenutku, izjavili su prisutni, doktor Todorović pokušao da na silu odvuče pacijentkinju u svoju lekarsku sobu, ali je stigla policija i sprečila ga u nameri", kaže Radovanović.
Kolegijum Kliničkog centra odlučio je da suspenduje Todorovića i privremeno ga udalji s posla, a formirana je i komisija koja će započeti disciplinski postupak.
O ovom incidentu je Radovanović, kako kaže, lično obavestio ministra zdravlja Zlatibora Lončara, a niška policija, kako nam je potvrđeno, podnela je krivičnu prijavu protiv lekara zbog narušavanja javnog reda i mira.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari objašnjava da je Mišel Uelbek naslednik Dobrice Ćosića
http://starikadar.blogspot.com/2015/02/uelbek-dobricin-naslednik.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/02/uelbek-dobricin-naslednik.html)
Pogledao sam JUPITER ASCENDING u režiji Wachowskih. Nažalost, ovaj film je toliko slab da bih rekao kako je američka scena pokazala izuzetnu zrelost i samilost kada je promovisala ovaj pokušaj razbijanja hegemonije franšiza i stripova. Zbilja, u teoriji bi bilo dobro da je JUPITER ASCENDING uspeo jer bi to sigurno otvorilo vrata SF projektima baziranim na originalnim idejama. Nažalost, ovaj film naprosto nije zaslužio da uspe a išao bih toliko daleko da kažem da su Wachowski u ovom slučaju pokazali minimum angažmanu i da su izigrali veliko poverenje koje im je ponudio studio Warner.
CLOUD ATLAS je pokazao da Wachowski itekako još uvek mogu da naprave vizuelno, i na svaki drugi način impresivnu scenu ili priču kada su zainteresovani, stoga bi se za JUPITER ASCENDING pre svega moglo reći da pokazuje ogromnu nezainteresovanost. Ovo je film od dva sata koji ne samo da je mogao biti kraći već je baziran na jednom vrlo malom broju dramskih situacija, a rekao bih i na vrlo malom broju glumačkih scena. Film je znatno dopunjen crtežima, efektima, animacijama, ali ne čudi onaj prošlogodišnji datum izlaska i kratka realizacija koja ga je morala ispratiti. Ovaj film deluje jako zbrzano u pogledu live action scena, iako ovi specijalni efekti sugerišu dug i brižljiv rad.
Neko će verovatno u seriji groteksnih i izrazito antipatičnih stvorenja koja donosi ovaj film, a lišenih uznemirujuće anatomske strave, prepoznati možda neke dileme Lane Wachowski u pogledu identiteta, tela, mutacija, ali nažalost pre bih rekao da je reč o bahato neuspelom dizajnu koji ne funkcioniše.
JUPITER ASCENDING nije veliki praznik SF mašte, on je samo hrpa nerazrađenih i ne preterano dobrih pripovedačkih i dizajnerskih ideja, sakupljena u svojevrsnom grču i oćaju koji nije svojstven ovim autorima.
Ukoliko postoji još neko ko misli da je snimanje SF spektakla samo stvar tehnike i da tu nikakve režije nema, onda treba da uporedi JUPITER ASCENDING i JOHN CARTER ili GUARDIANS OF THE GALAXY, filmove koji su bazirani na sličnim pulp premisama ali realizovani ne samo sa različitim žarom već i sa bitno različitim efektom.
Channing Tatum je sa puno entuzijazma prišao ovom projektu koji mu verovatno neće mnogo okrnjiti status leading mana ali mu neće mnogo ni pomoći, dočim će Mila Kunis i dalje ostati glumica čije je angažovanje više pitanje rediteljske odluke.
Wachowski nisu uništili mogućnost da se u budućnosti sa visokim bužetima snimaju filmovi po originalinim idejama ali su ih definitivno znatno otežali, pokazavši da studiji ne mogu dati apsolutno poverenje "autorima". Ovo podseća na srpsku izreku o čoveku koji se naljti na celo selo pa odseče onu stvar, a u sluaju Wachowskih se to praktično i desilo i u bukvalnom smislu.
Ipak, slutim da su sa mnogo više pažnje prišli svojoj seriji SENSE8 koju su radili uporedo sa JUPITERom.
Vrlo hladno i trezveno prihvatanje toga da su ovim filmom zatvorili vrata velikih budžeta moram priznati da me zbunjuje i samim tim pokazuje da su Wachowski ne samo svesni svog promašaja već i da pokazuju nezainteresovanost za scenu na kojoj su se borili petnaest godina. Vrlo sam radoznao da saznam da li su Netflix i serije njihovo trajno opredeljenje i da li će ih neka ponuda vratiti u igru, naročito ako imamo u vidu da su oni pomogli ulasku strip-estetike u bioskope i da u tom svetu još uvek imaju veliki ugled. Uprkos komercijalnom promašaju, kulturni kapital braće Wachowski ostao je veliki i studiji bi sasvim sigurno bili spremni da im pruže novu priliku ako se izgovore sve "Mea culpe"...
KINGSMAN: THE SECRET SERVICE Marka Millara je jedan od najslabijih stripova koje sam čitao u poslednje vreme, i spada u red Millarovih pokušaja koji su očigledno više bili usmereni prema nuđenju ideje za ekranizaciju nego prema nekoj ozbiljnoj sudbini u grafičkoj formi, uprkos angažmanu Tarona Egertona. Neki od elemenata koji su mi smetali u stripu, ponovili su se i u filmu ali su bili upadljivo "utišani".
Naime, ta ideja da će mladi chav delinkvent ući iz svoje "geto" realnosti u britansku tajnu službu bondovskog profila je ne samo bila upadljivo slična KICK ASSu, gde smo imali "ljude koji su se ubedili da su superheroji" a ovde imamo momka "koji bira da postane Bond", i delovala je jako mehanički već je i sam svet chav delinkvenata jako potrošen na filmu i u serijama i nije mi bilo preterano atraktivno da gledam spoj jedne bajate priče sa drugom koja je evergrin ali ima potencijal da bude bajata.
Matthew Vaughn i Jane Goldman su u svojoj adaptaciji mudro stavili akcenat na Bonda, svodeći chav element na minimum i što je još važnija gurajući ga u dickensovsku klasnu podelu, a ne u razradu ozbiljnog socijalnog problema sa kojim se suočava Velika Britanija i koji su uostalom na sličan način vrlo uspešno već obradili u filmu HARRY BROWN. Doduše, tamo su se susreli Harry Palmer i mladi delinkventi, ne toliko James Bond, ali je taj realistički element opet bio prožet filmofilskom dimenzijom.
Padanje Bonda u ruke Sama Mendesa, velikog protivnika bioskopske zabave otvorilo je mogućnost drugim autorima da se prilično slobodno poigravaju formulom klasičnog Bonda. U slučaju KINGSMANa, to poigravanje je neprikriveno i jasno, čak je u nekoliko situacija i objašnjeno kroz dijalog. Ono što je paradoks je da mladi junak iz drugog socijalnog staleža, zapravo u pogledu naracije nema apsolutno nikakvu funkciju izuzev da olakša objašnjavanje origin storyja agencije Kingsman. Međutim, taj origin story se mogao objasniti i kroz nekog mladog junaka iz bilo koje druge klase. Međutim, ako već nije bilo potrebe za tim junakom kao narativnom kopčom sa savremenom publikom i savremenim filmom jer nažalost savremena publika i film nisu stvorili neke svoje "zatvoene kodove" i Bond ih lako probija, onda je potreba proisticala iz Vaughnove želje da kroz ovaj film prikaže klasnu podelu Velike Britanije i podvuče taj aspekt socijalne tenzije koji su nosili Bond filmovi.
Još je Slavoj Žižek pisao o tome da se fabrički pogoni u kojima neko radi mahom javljaju u filmovima o Bondu kada se tajni agent probije do gnezda negativca-megalomana i njegovog postrojenja za pokoravanje sveta. Sada je Vaughn napravio još angažovanii prikaz klasne tenzije, sa radničkom klasom i odgojenim aristokratama koji se bore protiv nouveau riche psihopate koji se obogatio u IT sektoru, i mnogo više pripada geek kulturi, i od chava koji "odrasta na ulici" i od aristokrate koji sebe vidi kao "nevidljivi stub društva".
Vaughn stoga kritikuje klasnu podelu kako između aristokratije i plebsa, gde pak ne kritikuje aristkratski odgoj - štaviše fetišizuje ga, ali apeluje na "obnavljanje krvi" - ali ponajviše kritikuje podelu po bogatstvu.
Otud ideja da je negativac ne samo ITjevac koji se obogatio tokom bubblea, već neko ko je istovremeno geek, ali i neko ko paradoksalno veruje u stvari koje su nominalno dobre (on veruje u GAIA theory) možemo posmatrati i kao kritiku savremene popularne kulture koja uzdiže takve ličnosti, i plasira potencijalno opasne ideje u ovom "dobu površnosti".
Koliko god da je Vaughnov film anarhičan u pogledu odnosa bogatih i siromašnih, kao i u odnosu prema "dobrom ukusu" kakav bi se očekivao u mejsntrim bioskopskom projektu - na kraju cele priče on zastupa konzervativne kvintesencijalne britanske tradicionalističke vrednosti, nasuprot globalizovanog američkog uticaja.
U mnogim aspektima, Vaughn pravi opoziciju između britanskog i američkog svetonazora, a u Ameriku smešta i verovatno najdementniji antoloijski akcioni-splatter set-piece.
U pogledu pristupa akciji, Vaughn svemu prilazi vrlo britanski, vrlo fetišistički i KINGSMAN funkcioniše kao britanski auto, prilagođen velikoj deci. U akciji ima dosta detalja vezanih za ambijente, lokacije maksimalno igraju ulogu i to bez potrebe za efikasnošću koja je svojstvena američkim rediteljima. Vaughn uživa u digresijama, u malim zahvatima, i u akcionom pogledu film napreduje kako odmiče.
U tom smislu, daleko je vitalniji od prvog KICK ASSa i mnogo bliži raspojasanosti drugog, koji je meni jako prijao, s tim što su naravno uzori i budžeti ta dva filma bitno drugačiji.
Taron Egerton je na osnovu ovog filma već dobio priliku da se razmatra za niz novih projekata. U jednoj izrazito nepotističkoj oblasti kao što je film, u kojoj se uvek može postaviti pitanje "zašto on a ne neko drugi" - Egerton svakako odlično obavlja svoj zadatak ali ne mogu da kažem da je doneo nešto jedinstveno i nikada viđeno. Da, uspeh koji ga čeka neće biti nezaslužen, ali nije doneo ono što su nedavno pokazali Nicholas Hoult ili Andrew Garfield.
Samuel L. Jackson je kanalisan i drugačiji nego što bi se očekivalo, pre svega zato što igra junaka koji želi da bude kul tako što će to kupiti, ALI MU NE IDE. Colin Firth i Mark Strong su naravno već dobro pordmazane mašine kojima ova vrsta istovremene reprodukcije i parodije ide vrlo lako.
KINGSMAN sasvim sigurno ima potencijala da se pretvori u franšizu. Nadam se da će se asimetrična distribucija koju je Fox krenuo iz Britanije imati uspeha. Iskreno, voleo bih da se ponovo pođe putem KICK ASSa, odnosno da stvari preuzme drugi reditelj a da Vaughn nastavi da seeduje nove stvari.
Ovog puta dva nekadašnja poslovna partnera imaju slične filmove iste godine, u avgustu Guy Ritchie nastupa sa THE MAN FROM UNCLE. Za razliku od trejlera za KINGSMANa koji je delovao dosta tanko, trejler za UNCLE deluje briljantno. Nadam se da će krajnji rezultat biti u skladu sa trejlerom. U svakom slučaju, kada dođemo do SPECTRE nećemo biti razočarani ako Mendes izvesno opet ne pruži ono što očekujemo od Bonda.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-02-2015, 21:57:50
U mnogim aspektima, Vaughn pravi opoziciju između britanskog i američkog svetonazora, a u Ameriku smešta i verovatno najdementniji antoloijski akcioni-splatter set-piece.
... због кога вреди погледати и цео филм!
Pogledao sam novi australijski zobi akcijaš WYRMWOOD. Autorski tandem, Braća Roach-Turner, gde Kiah režira, pišu zajedno a Tristan producira, napravio je vrlo solidan niskobudžetni showcase i u već iznurujućoj ponudi zombi sadržaja ponudio nešto koliko-toliko sveže. Nema u WYRMWOODu puno toga svežeg, sve je to negde već viđeno, i sve se da prepoznati, ali spoj je nov, i šavovi su na mestima gde ranije nisu bili.
Naime, WYRMWOOD je zombi akcijaš sa smislom za humor gde humor mahom prizilazi iz situacija a ne iz gegova, a akcija je koncipirana kao produžetak onoga što su Australijanci već formulisali u MAD MAXu. Apokaliptični milje u spoju sa telima koja se ojačavaju metalom, oklopima, a protivnici su kako zombiji tako i ljudi koji su usled apokalipse ali i opšteg civilizacijskog sunovrata i neograničene moći počeli da gube razum, umnogome preuzima tekovine Millerovog filma.
Iako je WYRMWOOD iz opravdanih razloga fokusiran na vrlo malu priču korz koju se priča "velika priča" i ne može da zahvati društvenu kritiku u onom obimu kao Miller, nema sumnje da Roach-Turneri nose taj Millerov DNK.
U pogledu inscenacije, takođe ima dosta Millerovog duha, sa puno pokreta kamere, odnosima koji se više razvijaju kroz intenzivne fizičke radnje i vizuelne detalje nego kroz dijaloge (iako u filmu ima i dijaloga) i uz obilje crnog humora.
U pogledu intenziteta WYRMWOOD je blizak prvom MAXu ali u pogledu nekih detalja, evocira i treći deo.
Zombiji su osveženi u nekoliko detalja, mada ne mislim da je na bilo kom nivou ovaj film dovoljno jak i maštovit u tom domenu da "izmeni pravila" prikaza zombija na filmu.
WYRMWOOD je film čiji se određeni nedostaci, i tonalna iskakanja svakako mogu oprostiti ako imamo u vidu nizak budžet na kome je snimljen. Iznenadio bih se ako WYRMWOOD ne donese Roache-Turnerovima neke još bolje prilike.
* * * / * * * *
Pogledao sam LET'S MAKE IT LEGAL Richarda Sele iz 1951. godine, jedan od ranih filmova Marilyn Monroe. Scenario su po priči Mortimera Brausa napisali F. Hugh Herbert i IAL Diamond. Nažalost, uprkos pojedinim sličnostima koje ovaj film ima sa THE GIRL FROM JONES BEACH u pogledu toga da priču otvara junak koji se kasnije ispostavi kao sporedni, LET'S MAKE IT LEGAL ne vrca od Diamondove duhovitosti, a Sela nažalost ne uspeva da rediteljski nadogradi pitak ali ipak prilično ravan scenario, i u velikoj meri ga lišava tenzije, identifikacije sa junacima i njihovim odnosima.
Claudette Colbert se nalazi u zanimljivoj ulozi žene u fazi razvoda koja uprkos tome što je u međuvremenu dobila i unuče predstavlja predmet čežnje za svog vršnjaka, bogataša-plejboja koji ju je voleo u mladosti. U tom pogledu, ima zanimljivih "osveženja" u ovoj priči, ali nedovoljno da bi nadoknadilo Selinu korektnu egzekuciju koja ne donosi mnogo živosti.
* * / * * * *
Pogledao sam BACHELOR FLAT Franka Tashlina. Scenario za ovaj prilično slab film napisali su sami Tashlin i autor komada Budd Grosman. Nažalost, jedina dobra stvar u vezi sa ovim bučnim, napornim i minornim Tashlinovim radom, punim neutemeljenog slapsticka i vodviljske vriske koja nije funkcionionalna i mahom je naporna, jeste sećanje na odličan film SUSAN SLEPT HERE koji je u ovom ostvarenju u najmanju ruku parafraziran.
Ako je SUSAN SLEPT HERE imao nategnutu premisu ali je realizovao vrlo vešto i taktično, onda je BACHELOR FLAT nategnut preko tačke pucanja. Tashlin i Grosman pokazuju da ne znaju šta da rade sa ovom premisom, glumci su podjednako nemoćni, i rezultat je jako slab.
Pojedini kritičari su kasnije u pojedinim scenama prepoznavali Tashlinov lascivni humor doveden do paroksizma ali u slučaju ovog naslova to je zaista lobovanje, naročito ako imamo u vidu da te koske zbilja nisu tako falusioidne kao što ih posmatraju kritičari.
Terry-Thomas nije prva liga komičara koja može da iznese ovakav film, bez jače autorske podrške, a čak ni Tuesday Weld u ovom filmu nema onaj šarm po kome je decenijama bila poznata.
BACHELOR FLAT iz 1962. je jedan od slabijih Tashlinovih filmova, i zbilja kada se uporedi sa SUSAN SLEPT HERE iz 1954. vidljiv je pad. Međutim, posle BACHELOR FLATa, Tashlin je snimio nekoliko odličnih filmova, koji zbog opšte atmosfere pada nisu dovoljno cenjeni.
* 1/2 / * * * *
I.A.L. Diamond potpisuje priču za film IT'S A GREAT FEELING Davida Butlera. Reč je o preteči ENTOURAGEa, jednom od brojnih holivudskih filmova koji preuzimaju temu snimanja filma za okosnicu priče, u podeli okupljaju poznate glumce da igraju sami sebe, ali i jednom od retkih uspešnih dela baziranih na ovom konceptu. Scenario po Diamondovoj priči napisali su Jack Rose i Melville Shavelson koji su kasnije imali solidne karijere ali neuporedivo slabije od Diamonda naravno. U scenariju se i na nivou priče i na nivou dijaloga oseća Diamondov vrhunski smisao za humor, iako pretpostavljam da ni Rose i Shavelson nisu smetali u svemu tome.
David Butler je uz Michaela Curtiza, Kinga Vidora i Raoula Walsha jedan od reditelja koji imao cameo u filmu, kao Warnerov lot director koji odbija da radi novi film sa Jackom Carsonom. Na kraju, Carson dobija posao i da režira vlastiti film ali se suočava sa novim problemom - niko neće da glumi sa njim. Ipak, nekako uspeva da pridobije svog stalnog partnera Dennisa Morgana a za žensku ulogu biraju talentovanu konobaricu iz Warnerove kantine Judy koju igra Doris Day.
Doris Day jedina od tri glavna glumca koja ne igra samu sebe, iako se Carson i Morgan poigravaju svojim filmskim i javnim personama dok je Doris u tom trenutku snimila tek tri filma i ZAPRAVO jeste u vlo sličnoj poziciji kao Judy.
Warner je bio spreman da se našali sa svojim imidžom i sa Holivudom u celini a na tapetu su svi, od iznurenih šefova studija koji se bore sa hirovima zvezda i nemaju sluha za umetnost, zvezde koje su površne i duboko uronjene u klišee svojih junaka, pa sve do konzumerističkih ideala i iluzija koji dovode mlade ljude da budu progutani u Los Anđelesu dok pokušavaju da se dokopaju karijere.
U tom smislu, IT'S A GREAT FEELING ne nudi poruku koja reafirmiše Holivud, izuzev unutar svog filmskog tkiva koje je holivudsko i iluzionističko par excellence. IT'S A GREAT FEELING je pre svega komedija ali u sebi nosi izraćene elemente dijegetičkog mjuzikla, vrlo fino realizovanog sa dobrim pesmama koje su imale život i izvan filma.
U glavnoj trojci glumaca, Doris Day pokazuje svu raskoš svog talenta, od dara za komediju, preko pevanja do pitkih melodramskih karakterizacija. Carson i Morgan su vrlo solidni, ali jasno je zašto su njih dvojica ostali tek značajni glumci svog doba a Doris Day postala zvezda za sva vremena.
David Butler vrlo fino estetizuje kako studio Warner Brosa i prostor iza scene tako i sve ostale ambijente i stuacije, puštajući glumce u prvi plan ali ne izostavljajući i prostor za vizuelnu ekspresiju.
Ova produkcija Alexa Gottlieba nosi njegov karakteristični pečat, sa lucidnim dijalozima, dekonstrukcijom Holivuda i popularne kulture, i šarmantnim likovima koji su topli čak i onda kad su spremni na sve.
Ono što je najbitnije jeste da danas, u periodu kada su probijanja "četvrtog zida" mnogo češća, koketiranje sa filmskim personama ovde deluje fundamentalno drugačije jer ovde je ipak reč o ikonama, dočim je danas popularnost ipak više u detaljima.
* * * 1/2 / * * * *
Fox confirms that Neill Blomkamp is onboard for 'Alien' sequel (https://tv.yahoo.com/news/fox-confirms-neill-blomkamp-onboard-013000630.html)
Quote
20th Century Fox has confirmed to HitFix that Neill Blomkamp is indeed now officially set to make an "Alien" sequel, as the director stated today on his Instagram account, which any hardcore "Alien" fan should be subscribed to already.
We've also confirmed that this will not be a direct follow-up to "Prometheus," but will take place after "Prometheus 2," which Ridley Scott will produce. I'm curious how any of that will work now. If you saw the initial imagery that Neill Blomkamp released online, he's obviously envisioned a film that ignores pretty much anything that takes place after the ending of James Cameron's "Aliens." It's the sort of thing that I'm used to seeing from hardcore fanboys, but I'm not sure I've ever seen a series that hates its own continuity with quite the vigor that the "Alien" franchise does. Fox is confirming that the film will take place after "Prometheus 2," but again... what kind of sense does that make? How are we getting Hicks and Ripley back if that's the case?
It feels more like this is a fan fiction alternate universe movie, one that imagines an entirely different set of circumstances. I've said before that we are living in the age of fan fiction, and that becomes more and more true with each passing year. I'm excited to see what Colin Treverrow does with "Jurassic World," knowing that he was just a little kid when "Jurassic Park" came out. He's been carrying around his feelings about "Jurassic Park" for decades, and to finally get a chance to express all of those feelings in an official sequel has got to be liberating for him. I'm curious to see if that long-held passion translates into what we see onscreen. The same is true of this proposed "Alien" sequel. Knowing that it was "Aliens" that first made him want to make movies, it's clear that Blomkamp will give this everything he's got.
Also Read: 'Chappie' trailer hits all the right sci-fi notes: robot police, fear of unknown, cute AI (http://www.hitfix.com/news/chappie-trailer-hits-all-the-right-sci-fi-notes-robot-police-fear-of-unknown-cute-ai?hf_campaign=MoviesReferral&hf_medium=RssFeed&hf_source=Yahoo)
There's a long way to go before Blomkamp is ready to step onto a set. There's no script right now, and Blomkamp is just starting the worldwide push to release his new film "Chappie." I'm not sure what to make of him as a filmmaker overall yet. As much as I enjoyed "District 9," I've found that I am unable to rewatch his second film "Elysium" at all. I tried convincing myself when it came out that I liked it, but going back to it, I keep bouncing right off, and all I can are the various mystifying story choices and the confoundingly bad performances throughout. It is such a dramatically different film than "District 9" in style and execution that I have a hard time reconciling them. I'm not sure who Blomkamp is as a filmmaker now, and it makes me very curious to finally see "Chappie" in a few weeks.
I am sure that Neill Blomkamp can make a beautiful "Alien" movie. I am sure he can make one that will set off every nostalgia alarm inside every fanboy who shows up. But what I'm not sure about yet is whether there's anything left for anyone to say about the world of "Alien." I would love to see someone find a new story to tell in this world, one that's more interesting than the weird rehashed left turn of "Prometheus." I'm not sure bringing back dead characters is the answer. I've always felt like they finished telling Ripley's story in the second film, and since then, they've had this weird hang-up about making her the center of everything, when there's a whole universe of stories out there they can tell using the Xenomorphs, the Weyland-Yutani company, or even entirely new characters and situations.
I would assume they're going to keep making "Alien" movies as long as Fox is a studio. They'll just keep finding new ways to try to do it, and I hope at least some of those are worthwhile. Will Blomkamp's film be the one to finally put it all together correctly? Let's see what happens as development continues over what I'm sure will be a lengthy process.
Zašto su Marvelovi filmovi gledaniji od DCjevih? Zato što Marvelove gleda narod a DCjeve superheroji.
Deadpool je gledao GOTHAM i zaljubio se...
Following a screen test earlier this month, "Homeland" and "Gotham" actress Morena Baccarin has landed the female lead role in 20th Century Fox's film adaptation of the Marvel comic title "Deadpool".
Baccarin has beaten out several others in contention including Taylor Schilling ("Orange Is the New Black"), Crystal Reed ("Teen Wolf") and Rebecca Rittenhouse ("Red Band Society").
Baccarin's character's identity has not been revealed, though it is expected to be a potential love interest for Wade Wilson (Ryan Reynolds) who must also deal with falling for a man with a disfigured face.
Reynolds plays an assassin who undergoes a procedure to cure his cancer, but the operation leaves him twisted and scarred while also giving him super powers. Gina Carano, T.J. Miller and Ed Skrein are also onboard the Tim Miller-directed film which begins filming next month in Vancouver.
Mehmete, Blomkamp je ovo prilično ne-suptilno najavljivao. S jedne strane, naravno, radujem se. Spadam među one kojima je ELYSIUM bio dobar. S druge strane, ne znam više da li je ikome jasno šta Alien danas treba da bude jer se ta ideja toliko izobličila u međuvremenu da je čak ni Ridley nije mogao kontrolisati u PROMETHEUSu. No, ako neko može da pokuša da snimi ALIENS, to je Neill...
Da, da, znalo se da se ovo sprema, ali lepo je videti potvrdu (i sladak mu je bio tvit o tome). Fakat je da ni ja nemam pojma na šta će to da liči, mada ako iko može da snimi (novi) Aliens, zaista, to je on.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2F35jc5y8.jpg&hash=5fb42963cf0925632a446a36fbebaa017cd42640)
glupost od filma, mada Istvud je imao prije par dana zanimljiv odgovor
http://www.mediaite.com/online/eastwood-reacts-to-michael-moore-bill-mahers-american-sniper-criticism/ (http://www.mediaite.com/online/eastwood-reacts-to-michael-moore-bill-mahers-american-sniper-criticism/)
Dobro, to je ipak čovek koji je polemisao sa praznom stolicom, sklon je on farsi.
Pogledao sam LOVE NEST Josepha Newmana, ekranizaciju romana Scotta Corbetta, u adaptaciji I.A.L. Diamonda. Literatura opisuje ovaj roman kao komično autobiografsko štivo o nevoljama čoveka koji je postao kućevlasnik mimo svojih želja, dočim je film više dramedija koja na kraju krajeva ne uspeva da do kraja definiše koja joj je krajnja dramska okosnica. Film je neprekidno simpatičan ali ni u domenu melodrame, ni u oblasti socijalne kritike, pa ni komedije ne ide do kraja, i ukupan utisak ne odlazi znatno dalje od pitkosti.
Marilyn Monroe se pojavljuje u maloj ulozi "zanosne plavuše", i to je omogućilo ovom filmu da ostane koliko-toliko dostupan i danas.
Crno-bela fotografija Lloyda Aherna uspeva da oživi minimalističku postavku mahom vezanu za jedan ambijent.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TWO GUYS FROM TEXAS Davida Butlera, izvanredan Warnerov mjuzikl iz 1948. godine. Scenario su inspirisani pozorišnim komadom napisali I.A.L. Diamond i Allen Boretz. Boretz je imao kraću karijeru jer se pedesetih našao na crnoj listi, a pored scenaristike, radio je i kao brodvejski dramaturg i tekstopisac. Diamond i Boretz su sarađivali i na filmu THE GIRL FROM JONES BEACH iako on nema muzičkih elemenata. Ipak, sve ove produkcije povezuje producentski angažman Alexa Gottlieba.
Gottlieb je vodio Warnerove produkcije iz četrdesetih sa Jackom Carsonom i Dennisom Millerom, i TWO GUYS FROM TEXAS ima niz njegovih obeležja. Jedno od njih je i značajna, ekspresivna scena sna ili fantazije u kojoj junak uspeva da artikuliše svoje probleme ili želje. Već sam pominjao na koji način je Frank Tashlin u SUSAN SLEPT HERE rešio tu scenu, ali u TWO GUYS FROM TEXAS Gottlieb odlazi korak dalje i angažuje Friza Frelenga da scenu fantazije inicirane seansom kod psihoanalitičara uradi kao animaciju sa sve cameo pojavljivanjem Bugs Bunnyja. To je detalj koji ne samo da čini TWO GUYS FROM TEXAS jednom istorijom Warnera u malom već ovom suštinski B-filmu daje producton value skupljeg MGM mjuzikla.
I.A.L. Diamond i Allen Boretz su uradili odličan posao. Samo naizgled priča o dva kabaretska pevača koji zalutaju u Teksas deluje kao lenja premisa za mjuzikl na ranču jer se film postepeno pretvara u vrlo finu farsu i jako duhovitu parodiju vesterna. U nekoliko scena, Carson i Miller dobijaju priliku da lepo dekonstruišu žanr, a parodija nikada ne iskoračuje izvan onoga što diktira sama situacija u kojoj su se zatekli junaci.
David Butler film mahom režira frontalno kako bi izbacio glumce u prvi plan. Fino se služi Technicolorom ali ovo je ukupno uzev manje vizuelno upečatljiva komedija nego recimo IT'S A GREAT FEELING nastala u sličnom aranžmanu.
Carson i Miller su u ovom periodu bili odgovor na seriju Road filmova sa Hopeom i Crosbyjem. Iako, Carson i Miller nikada nisu dostigli slavu i značaj ove dvojice komičara, TWO GUYS FROM TEXAS itekako ima šta da ponudi, i u pogledu pesme, i u pogledu humora, pa i nešto toksičnije komedije.
* * * / * * * *
Stari razmišlja da li smo povoljno kupili Blera.
http://starikadar.blogspot.com/2015/02/bler-za-poneti.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/02/bler-za-poneti.html)
Fino živopisano. Možda tu treba dublje razmišljati o tome šta ova vrsta savetnika donosi klijentu. Know how je jedno, ali ti kontakti i old-boys-club kronizam koje pominješ su možda i važniji.
postoji tu i četvrta stvar koja nije za novine, a to je pretpostavka da americki faktor koji usmerava emirate ovamo, mozda kanalise i novac za svog starog saradnika blera, pa on dobija preferencijalni status u odnosu na druge lobiste. setimo se da je alister kembel bio savetnik separatistima na kosovu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
TONY BLAIR WITCH PROJECT!
Nadam se da će biti neki ekonomski savjetnik, tu bi možda i mogao da pomogne, a pritom da nas Vučić ne uvali u neku preveliku desnicu, ipak je lejbor-lejbor.
A možda je i Bler neki perverznjak, mislim Stros Kan je volio sobarice i bio savjetnik Vlade, a mi sumnjamo da će Bler tu kao nešto da radi u Srbiji, sve je to bre EYES WIDE SHUT 8-)
btw, malo si dvosmislen u vezi sankcija, Bler je ipak od 1997. premijer, sve prije toga su konzervativci napakovali
rekao sam "raznim zidovima" upravo znajući da New Labour nisu gurali one kanonske ali bio je "spoljni zid", ograničenje putivanja itd.
Sent from my iPhone using Tapatalk
inače, da citiram saatchija,
LABOUR ISN'T WORKING
Sent from my iPhone using Tapatalk
More word about David Ayer's upcoming "Suicide Squad" film has hit today including a quote from Will Smith about his turn, and new details on the characters Jared Leto and Jay Hernandez will play. First up, Will Smith spoke about his role as the assassin Deadshot in the movie and says he plans to bring fans the best version of the character in history. He tells MTV:
"With this character and the DC world, I love that I'm getting the opportunity for the global definition of Deadshot. There's been Deadshot in little appearances here and there, there's an idea, but Deadshot isn't defined, really. I get to be a part of the creation that will be the biggest historical image of Deadshot."
Meanwhile, El Mayimbe says he has further news regarding the recently announced Jay Hernandez's role in the film. Details on Hernandez's character weren't available yesterday, but today it sounds as if he'll make a small appearance as Chato Santana, a.k.a. El Diablo.
The character is said to be a prisoner held in the super powered criminal part of the prison alongside other DC villains including Killer Frost, Live Wire, King Shark and more.
Meanwhile actor Jared Leto spoke with Billboard recently and confirmed that he's currently trying to gain weight to play his role of The Joker in the movie. Leto claims the depth of the character is what drew him in:
"The opportunity to take on this nearly Shakespearean character - that's what graphic novels and comic books are becoming, right? [He's] this beautiful disaster of a character - what a big challenge."
"Suicide Squad" is currently targeting a late 2016 release.
Following on from the first official poster of Jason Momoa as Aquaman in "Batman v Superman: Dawn of Justice" the other night, new details have emerged about both the character's look and the extent of his involvement in the film.
Badass Digest reports that Momoa's appearance in the movie is little more than a glorified cameo, a character who appears only two times - during a survey of metahumans conducted by Lex Luthor (Jesse Eisenberg) and at the end when Batman recruits him to join the Justice League.
This would indicate the character's back story and details won't even begin to be fleshed out until the standalone Aquaman movie. This has also led to confusion over the "Unite the Seven" tagline on the poster.
Meanwhile, costume designer Michael Wilkinson has spoken briefly about his work on the character to TooFab, and in the process remained incredibly vague:
"It has been a thrill and an honor to bring this iconic character to life for a modern audience. Zack Snyder has a brilliant vision for making this character powerful and relevant. I enjoyed designing a costume that reflects this vision and honors the character's rich legacy."
Pogledao sam NEVER SAY GOODBYE Jamesa V. Kerna, film koji su po priči grupe autora napisali I.A.L. Diamond i sam reditelj. Reč je o dinamičnoj i duhovitoj božićnoj komediji o razdvojenom paru koji ne može zajedno a teško im je razdvojeno i detetu koje želi da ih pomiri.
Film je dinamičan i duhovit ali nema previše Diamondovih uboda, verpvatno zato što se to ne bi ni uklapalo u široku ciljnu grupu. Ipak, ima sasvim dovoljno Diamondovih driblinga da izdigne ovaj film iznad nivoa "porodične" komedije ali da ga očuva u prijatnom božićom raspoloženju.
Ako imamo u vidu vrlo specifian razvrat u kome je ogrezao Errol Flynn, pomalo je apsurdno gledati ga kao čoveka koji ponovo želi da okupi svoju porodicu i to na molbu ćerkice kojoj ne može da odoli (sic!) ali u krajnjoj liniji on je zaista jako dobar u glavnoj ulozi, i uspeva da se adaptira na nešto drugačiji žanr od onoga u čemu se proslavio.
James V. Kern režira sigurno, vešto vlada raznim vidovima komedije, od screwballa do slapsticka, i nudi dobru ekspresiju u crno-beloj tehnici.
* * * / * * * *
Pogledao sam ROMANCE ON THE HIGH SEAS Michaela Curtiza, izuzetno uspešnu romantičnu komediju - mjuzikl u kojoj je dodatne dijaloge pisao I.A.L. Diamond. Curtiz je bio prvoligaški holivudski reditelj i ponos studija Warner u kome je snimao ne samo u svim žanrovima već je u svakom ostavio i značajan trag.
U filmu ROMANCE ON THE HIGH SEAS Doris Day igra jednu od svojih prvih značajnih uloga a Michael Curtiz pokazuje da je potpuno svestan kako režira jednu izuzetno perspektivnu zvezdu i glumačku ikonu za sva vremena.
Zaplet je duhovit, i upekos tome što je mogao da skrene u šupalj vodvilj, Curtiz uspeva da ga pokrene u pravcu melodrame. Diamondove intervencije na planu dijaloga su vidljive i uspele i to je taj visoki nivo humora po kome je on prepoznatljiv. Iako je reč o produkciji Alexa Gottlieba, u ovom filmu nema "scene sna" kao u drugim komedijama koje je on producirao za Warner.
Buzz Berkeley je bio angažovan kao ko-reditelj na scenama mjuzikla i postoji nekoliko zanimljivih ali prilično "mirnih" scena tog tipa, tako da je njegova intervencija ipak relativno nevažna za ukupan utisak koji film ostavlja.
Zanimljiv detalj je razrešenje u kome se odnosi među likovima rasplića koji je dat sa nekoliko zanimljivih elipsi koje pre svega pokazuju to da autori iako se obraćaju gledaocima sa manjim "gledalačkim iskustvom" od današnje publike, prilaze ovoj ciljnoj grupi sa velikim poštovanjem i pretpostavkom da štošta mogu da razumeju. Razrešenje je vrlo elegantno po tome koje sve "nepotrebne" detalje izostavlja i plašim se da bismo danas teško mogli da vidimo tako nešto.
Doris Day je naravno glumica po kojoj će se pamtiti ovaj film ali Jack Carson je pružio odličnu ulogu i napravio neočekivano emotivan lik. Curtiz je bio reditelj visoke klase i ovaj film je samo još jedan od njegovih trijumfa iz Warner Bros ere.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ALWAYS TOGETHER Fredericka De Cordove, posle vrlo kompleksne akcije nabavke u kojoj je Bata uzeo značajnu ulogu. Scenario za ovaj film potpisuju bračni par Henry i Phoebe Ephron (čije će kćeri potom postati još čuvenije holivudske scenaristkinje) i I.A.L. Diamond.
ALWAYS TOGETHER je živahna romantična komedija u produkciji Alexa Gottlieba koja govori o ljubavnom paru čija se dinamika menja kada nevesta nasledi milion dolara. Kada se ispostavi da joj je bogataš na samrti ostavio novac iz enigmatičnih razloga ali da mu je naglo postalo bolje, pokreće se akcija da se taj poklon nekako anulira. Oporavljeni bogataš i njegov advokat počinju da potkopavaju odnos ovih zaručnika.
ALWAYS TOGETHER ima dobru premise u osnovi i dodatno je obogaćuje time što je glavni junak pisac a junakinja je filmofil i ima strašan strah da će joj se život rasplesti kao u nekoj melodrami. Uprkos tome što je ta filmofilska dimenzija mogla biti još korišćena i integrisana u radnju, njeno uvođenje u ovako "lagan sadržaj" je vrlo inovativno za 1947. iz koje datira ovaj film.
Mnoge zvezde Warner Brothersa tog vremena kao Humprhrey Bogart, Dennis Morgan ili Errol Flynn imaju cameo uloge u "filmovima u filmu", a glumci u glavnim ulogama, iako su deo Warnerove B ili čak C postave, obavljaju vrlo solidan posao.
Diamondov smisao za humor dolazi do izražaja u nekoliko situacija, a Frederick De Cordova sve obogaćuje sa dve-tri izuzetno dobro rešene minijature iz domena fizičkog humora.
Ovaj film po svom dometu i ideji nije zaslužio da bude potpuno potisnut, zaboravljen i nedostupan. Nažalost, činjenica da u njemu igra prilično nepoznata podela učinila je svoje. Ovo je ipak bila star-driven epoha i samo jako veliki kreativni iskoraci omogućavali su da filmovi ostanu dostupni.
* * * / * * * *
Stari razmatra da li je sada trenutak za FEST
http://starikadar.blogspot.com/2015/02/fest-u-nevreme.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam NIČIJE DETE Vuka Ršumovića, izvanredan rediteljski debi iskusnog scenariste rane srednje generacije u kome je umnogome iskoristio svoje nedostatak rediteljske rutine kao prednost. U priči o dečaku kog su odgajili vukovi, da bi potom bio pronađen, doveden u sirotište, socijalizovan i na kraju u ratnom vihoru ponovo vraćen u šumu i ubijen, postoji sve što bi jedna takva filmska priča mogla da nosi. Ipak, ono što je Ršumovićeva prednost jeste upravo to što nema rediteljsku rutinu niti fascinaciju raznim filmskim figurama kojima bi školovani reditelji pribegli. Ršumovićev rediteljski koncept je ogoljen, jednostavan i efektan, sa likovima i pričom u prvom planu, i u estetskom i u bukvalnom pogledu. Kroz odsustvo raznih vidova estetizacije kojima bi "reditelji" pribegli (uporedimo recimo scenu otkrivanja dečačke ljubavi u poslu igračice u SLUMDOG MILLIONAIREu i u NIČIJEM DETETU), Ršumović postiže jednu drugu ravan estetizacije.
U jednostavno komponovanim, često frontalno igranim kadrovima, u većini slučajeva datim u odnosu na naslovnog junaka, Ršumović uspostavlja robusnu estetiku koju ne bih mogao nazvati minimalističkom jer ovo nije minimalistički film, ali jeste arhetipski, jer su ovde na delu neke vrlo bazične pripovedačke tehnike, kao što su na delu i neke vrlo bazične životne situacije, pa i bazične dramske postavke. Time Ršumović postiže efekat da je njegov film istovremeno i vrlo konkretan u pogledu svoje lokalizacije, nema nikakve dileme koje godine i na kom mestu se dešava, ali sve to istovremeno dobija i svojevrsnu vanvremensku dimenziju kroz estetsku jednostavnost koja čini film nepovezanim sa bilo kojom stilskom epohom.
Ršumovićev prilaz priči je vrlo umeren, bez puno pompe, i film zapravo uspeva da stvori nekoliko izuzetno komunikativnih likova unutar priče pa zašto ne reći i produkcionog miljea koji se ne može podičiti takvim ambicijama. Iskreno, kada bi mi neko prepričao o čemu govori NIČIJE DETE, i dodao da je film dobio nekoliko nagrada u Veneciji, ne bih očekivao film sa likovima za koje ću se zaista vezati.
A opet, Ršumović nije izdao ono što je savremena estetika realizma. Međutim, uspeo je da sačva toplinu likova sa kojima gledalac uspeva da napravi neposrednu komunikaciju, i u tom pogledu NIČIJE DETE jeste izvanredan pokušaj savremenog "festivalskog filma", o čemu svedoči uspeh u Veneciji, ali istovremeno ima i pitkost starog jugoslovenskog filma.
Svakako da SPECIJALNO VASPITANJE Gorana Markovića i MALI VOJNICI Bahrudina Čengića prvi padaju na pamet. Teško je dovesti sebe u poziciju da se film poredi sa ovim klasicima, ali nemam strah da kažem kako NIČIJE DETE svakako jeste ako ne SPECIJALNO VASPITANJE a ono svakako MALI VOJNICI našeg vremena. Nije SPECIJALNO VASPITANJE pre svega zato što je fokus na glavnom junaku bez pokušaja da se zabeleži atmosfera grada i epohe u širem smislu, ali jedna scena izlaska u grad, u sebi sadrži dosta moćne nostalgije i nesputane emocije.
Dečak Denis Murić u glavnoj ulozi je fascinantan. Ova uloga je prepuna igre bez reči, sa zahtevnim fizičkim radnjama koje bi bile ozbiljan izazov i za najpripremljenijeg odraslog glumca i Denis je to uradio na način koji ostavlja bez daha. Pavle Čemerikić mu pruža dobru podršku u jednom unekoliko lakšem zadatku, a Ršumović vrlo vešto vodi "afirmisane" glumce kojima je okružio dečake kako ne bi nastupio disbalans između njih. Vuk Ršumović je reditelj sa velikom perspektivom. Ono što je njegova osnovna snaga jeste apsolutna posvećenost likovima i priči. Kako su nam reditelji postajali "filmski pismeniji" tako su nam filmovi postajali sve lošiji jer su se u rediteljskim figurama gubile suštinske stvari. Vuk Ršumović je redtelj koji je posvećen priči i ne treba da sebe ograničava žanrom i estetikom već upravo potragom za onim o čemu će mu sledeći filmovi govoriti.
* * * / * * * *
Pogledao sam BIĆEMO PRVACI SVETA Darka Bajića. Nažalost, izgleda da sam premator da se onoliko radujem tome kako je neko ispao glup kao nekada, sada mi je samo zamorno i tužno. Dobro podmazana mašina sportskih melodrama koje preuzimaju istinite događaje iz istorije naših trofeja i pretvaraju ih populističke hitove dobila je tvrd klip u točkove.
Svi oni kojima se MONTEVIDEO nije dopao zbog stilske anahronosti, poneke greške u prikazu epohe i istorijske neautentičnosti, treba da pogledaju BIĆEMO PRVACI SVETA i pomisliće da je filmove o Tirketu i Moši radio Martin Scorsese, u najboljim danima. A to koji su Martyjevi najbolji danima ostavljamo za individualni trening.
Ako bi neko pri zdravoj pameti, sa visokom koncentracijom i minimumom razumevanja za budalaštine pokušavao da razume o čemu govori film BIĆEMO PRVACI SVETA rekao bi sledeće - to je film o osnivačima jugoslovenske košarke koji ginu na putu za prvenstvo u Argentini, u raju sreću Johna Savagea i decenijama kasnije kao duhovi zajedno sa njim pohode finale Svetskog prvenstva u Ljubljani 1970. godine.
Kako drugačije objasniti pripovedački apsurd da u periodu od dobrih dvadeset pet godina, isti izrazito mladi glumci igraju osnivače jugoslovenske košarke sa minimalnim šminkerskim intervencijama, dovodeći ih u situaciju da njihovu "decu" - mlađe trenere i igrače igraju vidno stariji glumci. Ovo naizgled deluje kao detalj, gaf, greška iz priprema, ali ne, ovo je suštinsko pitanje razumevanja filma.
Darko Bajić i saradnici koji su ga podržali u ovom suludom naumu očigledno nisu savladali osnovnu lekciju da je glumac ipak najvažniji deo kadra, i da je jako važno ko će biti ljudi koji se pred kamerom pojavljuju, kao i da ako se angažuju zvezde, a Miloš Biković, Aleksandar Radojičić i Marko Janketić defininitvno jesu naše zvezde, onda šminka ne može efektno naglasiti starenje osim u kratkim scenama u kojima se isključivo mogu pojavljivati sa svojim našminkanim vršnjacima.
Nažalost, ovde Marko Janketić koji je vrlo mladolik i kada je našminkan u sredovečnog čoveka, mora da igra mentora dobrih petnaestak godina starijem Sergeju Trifunoviću, a Stefan Kapičić, desetak godina stariji od momaka koji su "osnovali košarku" igra reprezentativca u naponu snage. To je nedopustivo, i film dobija campy dimenziju zbog ovog fundamentalnog problema.
Zbilja ne mogu da verujem da je neko ovakvu bizarnost dozvolio sebi, ali niz drugih problema čine da ovaj debakl postane još katastrofalniji.
Drugi fundamentalni problem je dramaturške prirode. MONTEVIDEO je takođe bio skrojen od serije ali je to urađeno neuporedivo veštije. Ovde se likovi pojavljuju i nestaju, neke od ključnih motivacija kao što su život i smrt Radivoja Koraća ostaju nerazrađene, a montaža je svedena na salatu od kadrova i ovo je jedan od retkih filmova u kojima praktično ne postoji nijedna ozbiljno odigrana i ispripovedana dramska scena.
U toj hrpi scena, veliki problem predstavlja to što "osnivači košarke" iliti "duhovi prošlosti" zapravo ni nemaju nikakvu značajnu ulogu u dešavanjima u Ljubljani godine. Oni se sve vreme ponašaju kao nekakvi dobri ljudi kojima je glavno da se "ne mešaju mladima", i tim pre njihovo pojavljivanje u ovoj glumačkoj podeli deluje još besmislenije.
Paradoks je još dublji jer ponajmanje saznajemo o ljudima koji su postali prvaci sveta. Ranko Žeravica je predstavljen kao predan trener ali ne i kao genije košarkaške struke, a igrači su predsavljeni kao šarmatni momci sa po par replika, i bez ikakvog ulaska u njihove dileme, strahove, izazove. Međutim, ni "duhovi prošlosti" nisu ništa bolje razrađeni kao likovi iako su znatno prisutniji na ekranu i jedini koji se izdvaja jeste Bora Stanković koji je prikazan kao uglađeni diplomata iz građanske kuće koji je razumeo komunikaciju sa zvaničnicima.
Kad je reč o istorijskoj rekonstrukciji ona je prilično tanka ali pored toga što je istorijski slaba ona je pre svega neubedljiva. A neubedljiva je jer zalazi u domen perverzne stupidnosti u pojedinim tačkama. Recimo, igrači imaju imena na dresovima što u to vreme nije postojalo ni u najavi. Što bi srpski filmski radnik rekao "nije film zbog toga loš", ali kada Radomir Šaper pored toga što ima ime na dresu ima i inicijal, valjda da ga ne bismo pomešali sa njegovim tada nerođenim sinom a danas moćnim marketinškim biznismenom Srđanom, onda da, film uspeva da čak i zbog toga bude loš.
Razni propusti su evidentni, od toga da Radivoj Korać nastupa na radiju u emisiji kod Popovića a ne kod Nikole Karaklajića, kako je prikazano u ŽUĆKU i što ima daleko više logike, pa do toga da Dedijer stoluje u SIVu iako je on tada bio osam godina daleko od izgradnje. To su male stvari i film "nije zbog toga loš" ali to su samo ilustracije koliko su "slobode" u odnosu na ograničenja materijala imali autori filma.
U završnici filma, tokom utakmice sa reprezentacijom SAD, sledi i jedan od najapsurdnijih prikaza Josipa Broza Tita koji je već bio karikiran u postjugoslovenskom filmu, a sam meč je prikazan konfuzno, bez ikakve svesti o toku, rezultatskim klackalicama i sportskim izazovima postavljenim pred igrače.
Konačno, ako je potreban još neki dokaz zašto je ovo slabije od Šotre onda je to lik Vladimira Dedijera kog igra Nebojša Dugalić. Dedijer je bio ljubitelj sporta, uostalom brat Stevan mu je bio i varsity sportista u SAD, i on se navodno kladio sa ambasadorima SAD i SSSRa u flašu konjaka da će Jugoslavija osvojiti Svetsko prvenstvo. Na kraju, SFRJ osvaja prvenstvo ali ne vidimo otvaranje flaše konjaka. To je nešto što bi čak i Šotra uspeo da snimi ako je na tome već toliko insistirao.
Dugo očekivani celovečernji debi poznatog DPa našeg advertajzinga Milana Tvrdišića je mlak i televizijski, više podseća na MOG ROĐAKA SA SELA nego na visokobudžetni film. Nema puno širokih planova, sve je znatno uže kadrirano i digitalne rekonstrukcije epohe su prisutne ali manje atraktivne nego u MONTEVIDEU.
Kadriranje je mediokritetsko sa povremenim izletima u potpuni besmisao, kao recimo u sceni sastanka košarkaških zvaničnika snimanoj sa plafona i u nekolikim beskrajnim lutanjima kamere.
Kostim Dragice Laušević stremi pokušaju da se glamurizuje epoha, da se uhvati nešto te fascinacije Zapadom koja je pstojala u SFRJ ali rediteljski koncept ne prati tu intenciju. BIĆEMO PRVACI SVETA nije CATCH ME IF YOU CAN a kostim je dizajniran recimo na toj liniji. Dresovi sa imenima su kako rekoh bizaran pokušaj da se likovi lakše identifikuju, pomoglo bi da se to rešavalo kroz scenario a ne kroz kostim.
U okvirima srpske ponude, čak je i GORČILO Milana Karadžića, kao pučka crnogorska komedija, uz svoja produkciona i tematska ograničenja, veštije napisan i preciznije režiran. A svi znamo da nije naročito vešto napisan i precizno režiran.
Nevešto skrojeni skokovi kroz vreme neće dobro komunicirati sa gledaocima starije generacije i mislim da izuzev Dubravke Lakić koja je pokazala egzaltaciju u politici, ovaj film neće moći da ostavi naročito prijatan utisak na publiku.
MONTEVIDEO jeste bio svojevrsni trojanski konj za plasman ovog filma a na kraju će poređenje sa njim skupo da ga košta...
Pogledao sam TWO GUYS FROM MILWAUKEE Davida Butlera, po scenariju Charlesa Hoffmana i I.A.L. Diamonda. Ovaj film je bio preteča TWO GUYS FROM TEXAS iako zapravo ne dele ništa ni na nivou likova pa čak ni žanra jer MILWAUKEE je komedija bez pevanja. Ipak, dele glavne glumce Jacka Carsona i Dennisa Millera, a zaplet je na liniji dosta čestih srednjeevropskih izliva u tadašnji holivudski film.
Balkanski princ Henri dolazi u posetu Njujorku i odlučuje da provede 24 sata sa običnim svetom. U ta 24 časa pronalazi simpatiju ali i prijatelja za ceo život. Jedini problem - dopala im se ista žena.
Naslov potiče iz zapleta, naime, princ laže da je iz Milvokija kako bi objasnio svoje nesnalaženje u Njujorku a onda pronalazi taksistu koji je poreklom odande i postaje mu prijatelj. Miller i Carson su izvanredni u glavnim ulogama, a Butler vrlo sugestivno u B-uslovima Warnervog filma radi u crno-beloj tehnici.
Humphrey Bogart i Lauren Bacall se pojavljuju u simpatičnoj cameo ulozi i ovaj film je bio jedna od njihovih prvih zajedničkih pojava na ekranu pa je zapamćen i po tome.
Hoffman i Diamond na planu scenariju ovde više gaze u pravcu mejnstrima ali film nije lišen prepoznatljivih diamondovskih intervencija. Alex Gottlieb je producent ali ovog puta opet izostaje značajna scena sna po kojima će njegove kasnije produkcije postati poznate.
MILWAUKEE ima pitomiji, više mejnstrim senzibilitet od TEXASa ali odoleo je zubu vremena.
* * * / * * * *
Pogledao sam BLACK SEA Kevina Macdonalda, novi heist film kojim Macdonald nastavlja da proširuje svoje žanrovsko područje borbe, sve dalje se odmičući od one projektovane karijere koju je imao na početku, kao dokumentarista koji prelazi u upmarket politički triler.
BLACK SEA je snimljen po scenariju Dennisa Kellyja, autora serije UTOPIA. Kelly u ovom scenariju nije onako radikalan i atraktivan kao u prvoj sezoni te serije, ali srećom nije ni onako digresivan i besmislen kao u drugoj. Kelly je napisao starinski predložak koji u suštini sve vreme svira na jednoj žici od šest mogućih, ali i ta jedna žica je dovoljna za arhaičan ali efektan krimić.
Kevin Macdonald očigledno uživa u solidnom, čvrstom i nimalo svežem scenariju i sa glumcima velikog kalibra kao što su Jude Law, Ben Mendelsohn i Scoot McNairy stvara savremenu varijantu naslova kao što je ASSAULT ON A QUEEN i TREASURE OF SIERRA MADRE, gde je ASSAULT optimalan naslov za double bill po samoj ikonografiji a SIERRA MADRE je najbolji prikaz raspoloženja u kome se nalaze Macdonaldovi junaci.
Macdonaldova režija je dovoljno disciplinovana i jaka u fundamentalnim aspektima da u spoju sa dobrim glumcima da pravi rezultat i izbaci film koji se nalazi na ničijoj zemlj između britanskog heist filma i hawksovske priče o mačo profesionalcima zarobljenim u opasnoj situaciji.
Televizijski DP Christopher Ross se fino snalazi u skučenom ambijentu podmornice i pokazuje da je spreman za veliki ekran. Naćalost, šteta je što ova vrsta žanrovskog filma više nema svoje mesto na bioskopskom repertoaru. Ovo jeste bioskop starog kova i iako bi ranije bio dostupan najširem gledalištu, danas se pretpostavlja da ovakav film nedovoljno zanima publiku, i bioskopske sale će više overiti zahvaljući imenima autora i glumaca nego sadržaju.
Šezdesete i sedamdesete su bile ključni perod za heist film smešten na moru i plovilima. Pored narečenog ASSAULT ON A QUEEN sa Frank Sinatrom, bilo je i naslova kao što su JUGGERNAUT i BEYOND THE POSEIDON ADVENTURE, i BLACK SEA je baš na toj liniiji.
Macdonald vrlo umereno, rekao bih čak potpuno u skladu sa žanrovskim konvencijama unosi i elemente političke intervencije gde pohlepu glavnog junaka zapravo motiviše klasni rezentman i gnev prema poslodavcima/ kapitalistima. Za BLACK SEA se ne može reći da je bitan antikapitalistčki film, svakako nije, ali jeste pismen i onoliko višeslojan koliko upmarket krimić treba da bude.
* * * / * * * *
Pogledao sam LOVE AND LEARN Fredericka De Cordove po scenariju koji su napisali Eugene Conrad, Francis Swann i IAL Diamond na bazi komada Harryja Saubera. Iste godine kada je De Cordova snimio i film ALWAYS TOGETHER sa Robertom Huttonom, reditelj i glumac su se opet našli na zajedničkom zadatku. Hutton u ovom filmu odmenjuje Dennisa Millera u duetu sa Jackom Carsonom, u priči o dvojici pesmopisaca koji pokušavaju da prodaju svoje pesme i usput upadaju u vrlo složenu intrigu sa bogatom naslednicom.
Motiv velikog nasledstva koje inhibira glavnu junakinju vrlo je sličan filmu ALWAYS TOGETHER u kome Robert Hutton igra istu ulogu, a neki od motiva kao što je recimo odlazak iz velikog grada posle propasti na profesionalnom planu kasnije možemo prepoznati u Carsonovom filmu IT'S A GREAT FEELING.
Ponavljanje ovih motiva pokazuje da se u Warnerovoj B-produkciji pojedini uspešni modeli zapleta, likova i glumačkih podela često ponavljali.
Diamondov smisao za humor izuzetno dolazi do izražaja u ovom filmu i LOVE AND LEARN je vrlo duhovit a Hutton na vrlo dobar način odmenjuje Millera, čak i vrlo dobro funkcioniše sa Carsonom jer se u pogledu izgleda dosta razlikuju. Glumice koje igraju njihove "love intereste" su takođe u vrlo dobrom raspoloženju, a Janis Paige je uostalom i deo ovog Warnerovog stock companyja i prisutna je u produkcijama Alexa Gottlieba.
LOVE AND LEARN nosi sva obeležja Gottliebove produkcije iako zapravo nije njegovo delo, od samog žanrovskog okvira preko ilustracija na špici, do Diamondovog angažmana.
* * * 1/2 / * * * *
Libertarijanci protivu Uelbeka
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,3537.msg578277.html#msg578277 (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php/topic,3537.msg578277.html#msg578277)
Tako ti je mala moja kad kritikuje libertarijanac... :)
Zaista očekuješ da čitam reč i misao Duleta Vampira?
Bato, pročitao sam Duleta samo zbog posebne emocije koju gajim prema tebi i zbog nekih uspoena koje me vezuju za žene sa FPNa. Kako je ovaj čovek uopšte postao profesor kao pitanje bledi pred misterijom kako je završio gimnaziju... Ali, zaista...
pa lijepo sam upozorio da je libertarijanska kritika u pitanju 8-)
čak sam naglasio da je Lude pisao 8-)
no mora se čitati da bi se znalo kakva vremena dolaze...
Variety
Navigation Menu
HOMEFILMREVIEWS
Film Review: 'Chappie'
EMAIL
PRINT
1
TALK
MARCH 4, 2015 | 09:00AM PT
Neill Blomkamp reconfigures the dystopian elements of his earlier sci-fiers in this clunky, enervating robot actioner.
Justin Chang
Chief Film Critic
@JustinCChang
Intelligence, artificial or otherwise, is one of the major casualties of "Chappie," a robot-themed action movie that winds up feeling as clunky and confused as the childlike droid with which it shares its name. Mashing together various elements from director Neill Blomkamp's earlier sci-fi pictures (including another prominent role for Sharlto Copley), this South African spin on "Short Circuit" displays the same handheld immediacy and scene-setting verve as its predecessors, but all in service of a chaotically plotted story and a central character so frankly unappealing he almost makes Jar-Jar Binks seem like tolerable company by comparison. Absent "District 9's" subtle apartheid allegory or "Elysium's" health-care brief, but offering a bizarre performance showcase for the rap-rave group Die Antwoord, Blomkamp's third feature exhausts its meager ideas and the viewer well before the end of its two-hour running time. Curiosity will beckon for a few, but this rickety vehicle isn't the one to reverse Sony's recent fortunes.
Starting with his ingenious, justly celebrated debut, "District 9" (2009), Blomkamp has employed the trappings of science fiction to cast a darkly satirical eye on our troubled species, albeit to steadily diminishing returns: Like 2013's ambitious, disappointing "Elysium," this lower-budget, smaller-scaled thriller imagines a society on the brink of collapse, only to resolve its intriguing scenario with a startling lack of follow-through or finesse. Of course, Blomkamp's previous pictures aren't the only ones to which "Chappie" genially tips its hat: With its tale of crime-fighting sentinels, one of which is reborn as a sort of silicon-souled Pinocchio, the film effectively connects the narrative circuitry of "A.I." to that of the "RoboCop" franchise. Genre completists may be reminded of still more recent dramas — from "Her" and "Transcendence" to "Automata" and "Ex Machina" — that have touched on such heady topics as robot sentience, transferred consciousness, and the always-tricky matter of human-bot relations.
Co-writing with his wife, Terri Tatchell (with whom he also collaborated on "District 9"), Blomkamp once again employs mock news footage to establish his premise in tense, run-and-gun fashion. Sometime in the not-so-distant future, Johannesburg is being policed by an army of highly functional, human-sized droids — the brainchild of Deon (Dev Patel), lead designer at a robotics firm called Tetra Vaal. Intimidating but not invincible, these heavily armed soldiers have effectively neutralized the city's thugs and drug dealers, as we see in an explosive early shootout involving two bottom-feeding gangsters, Ninja and Yo-Landi (played by Die Antoord's Ninja and Yo-Landi Visser).
Although he's proud of his rabbit-eared, battery-operated automatons, Deon yearns to contribute something more meaningful to the world — namely, to develop an android that doesn't just kill, but can read books, appreciate art, and think and talk for itself. Defying the orders of Tetra Vaal's bottom-line-minded CEO, Michelle Bradley (Sigourney Weaver), and arousing the suspicion of a jealous corporate rival, Vincent Moore (Hugh Jackman), Deon steals the remains of Scout 22, a droid felled in the line of duty, to test his latest experiment in synthetic consciousness. Unfortunately, he's then kidnapped by Ninja, Yo-Landi and their accomplice Amerika (Jose Pablo Cantillo), who are foolishly convinced that Deon can stop the "robot pigs" with the press of a button. When they realize he has a droid in his possession, they order him to revive it so they can make their own killing machine — and although Deon has no intention of helping them, his own scientific curiosity soon gets the better of him.
In short order, Scout 22's memory is erased, his damaged parts are repaired, and he's reborn as Chappie (voiced by Copley), the name given to him by Yo-Landi (after South Africa's most famous brand of bubblegum), who turns out to have quite a maternal side. Like a besotted mother and father, she and Deon hope to give their frightened, uncomprehending droid a proper upbringing — teaching him English, encouraging him in his artistic pursuits, and letting him know that he can do anything he puts his metallic mind to. But Ninja and Amerika are determined to turn Chappie into a ruthless robo-killer, and so they fill his head with hip-hop slang, teach him to fire a gun, outfit him in tacky gold necklaces and (in one particularly cruel display of tough love) drop him off in one of the sketchier parts of Joburg, where he's assaulted by hooligans who mistake him for a cop. By treating Chappie as a highly impressionable blank slate — a Candide for the computer age — the movie comes awfully close to playing like a very special dystopian episode of "Extreme Guide to Parenting."
Just as the concept for "District 9" originated in the 2006 short "Alive in Joburg," so "Chappie" suggests an extension of images and ideas from three other byte-sized Blomkamp pics: "Tetra Vaal" (2004), "Tempbot" (2006) and especially "Adicolor Yellow" (2006), about an android programmed with enough intelligence and learning ability to dwell among humans permanently. At the core of is the philosophical quandary of whether Chappie can develop a mind and conscience of his own, defy the gangsters' negative influence, and keep his promise to Deon that he won't hurt anyone (a sort of loose reworking of Isaac Asimov's "Three Laws of Robotics"). Alas, it's hard to glean much profundity or poignancy in the battle for Chappie's soul, given how little of it he evinces onscreen; as written and performed, he comes off as such a tiresome, hyper-aggressive chatterbox that you keep hoping someone will flip his off switch.
Granted, not every artificial intelligence needs to be as compelling as HAL 9000 or as captivating as WALL-E. But those two creations were nothing if not a demonstration of how expressive silence can be, while showing the level of artistry required to imbue a hunk of metal with genuinely lifelike attributes. For better and for worse, Blomkamp and his collaborators (including the visual-effects team of Image Engine and the physical-effects team of Weta Workshop) have given us a frenetic robot protagonist who, when he's not throwing knives or smashing cars, insists on questioning those around him at every turn, all while bearing horrified witness to the general awfulness of humanity. Before long, Chappie isn't just asking "What is the Internet?" but "Why do you humans do this?!" — an excellent query, to be sure, but by that point you may feel too enervated to give it the weight it deserves.
There may be an intriguing subtext to the fact that Copley, after so brilliantly morphing into a man-mutant hybrid in "District 9," has seemed less and less human in each of Blomkamp's subsequent features — first as a cardboard villain in "Elysium," and now as a robot's voice. The filmmaker has long evinced a fascination with the body's ability to push against and ultimately transcend its physical limits, and by the end, "Chappie" seems to look ahead to a possible next phase of human existence, albeit one that feels at once implausibly convenient and dramatically tacked-on. Suffice to say that things seems to conclude precisely at the point where they might have started to get interesting.
By that point, "Chappie" has long since settled into the groove of a thoroughly competent if pro forma action movie, nimbly shot on location by d.p. Trent Opaloch, coherently assembled by editors Julian Clarke and Mark Goldblatt, and neatly visualized by production designer Jules Cook as a world of nondescript offices, vast warehouses and one stylish gangster hideaway. Machine guns are fired and bombs are detonated, most of them by Jackman's one-note bad guy, whose own competing brand of weapon technology is built on the notion that robots must always remain subservient to humans. In a smarter, more nuanced film, Moore might have come across as a dissenting voice of reason rather than a raving psychopath (who, just in case the mullet wasn't enough of a giveaway, is a religious nut to boot).
The proceedings feel awfully short on human engagement overall; Patel is just OK as the sympathetic Dr. Frankenstein figure, and Weaver, though always a welcome presence, is basically on hand to confer her sci-fi seal of approval (and perhaps remind audiences that Blomkamp has an "Alien" movie coming up next). By far the most curious casting choice is that of South African hip-hop artists Ninja and Visser, who have always playfully blurred the line between their onstage and offstage personae. Here, projecting a (somewhat) exaggerated version of their already outlandish identities, they seem more or less of a piece with the scattershot proceedings, and their performances do improve after their shouty, gun-waving histrionics early on. Lending the picture an occasional burst of anarchic energy are Die Antwoord's numerous contributions to the soundtrack, of which the infernally catchy "Enter the Ninja" is merely the most recognizable.
Film Review: 'Chappie'
Reviewed at Sony Pictures Studios, Culver City, Calif., March 3, 2015. MPAA Rating: R. Running time: 120 MIN.
Production
A Sony Pictures Entertainment release of a Columbia Pictures and MRC presentation in association with LStar Capital of a Kinberg Genre production. Produced by Neill Blomkamp, Simon Kinberg. Executive producer, Ben Waisbren. Co-producers, Victoria Burkhart, James Bitonti.
Crew
Directed by Neill Blomkamp. Screenplay, Blomkamp, Terri Tatchell. Camera (color, Panavision widescreen), Trent Opaloch; editors, Julian Clarke, Mark Goldblatt; music, Hans Zimmer; production designer, Jules Cook; supervising art director, Emelia Weavind; art directors, Bobby Cardoso, Werner Snyman; set decorator, Daniel Birt; costume designer; sound (Dolby Digital), Ken Saville; supervising sound editor, Craig Berkey; sound designers, Dave Whitehead, Steven Boeddeker; re-recording mixers, Steven Boeddeker, Vince Renaud, Christopher Scarabosio; special effects supervisor, Max Poolman; visual effects producers, Jenny Fulle, Dione Wood, Geoff Anderson; character animation and visual effects, Image Engine; visual effects, the Embassy; props, weapons, costumes and special makeup, Weta Workshop; stunt coordinators, Grant Hulley, Kerry Gregg; line producer, Trishia Downie; assistant director, James Bitonti.
With
Sharlto Copley, Dev Patel, Ninja, Yo-Landi Visser, Jose Pablo Cantillo, Brandon Auret, Sigourney Weaver, Hugh Jackman.
Sent from my iPhone using Tapatalk
jos malo trulog paradajza, chappie bas i nije najbolje startovao...
http://www.thewrap.com/chappie-review-hugh-jackman-dev-pate-sharlto-copley-neill-blomkamp/ (http://www.thewrap.com/chappie-review-hugh-jackman-dev-pate-sharlto-copley-neill-blomkamp/)
http://www.hollywoodreporter.com/movie/chappie/review/779116 (http://www.hollywoodreporter.com/movie/chappie/review/779116)
čapi će biti najbolji, ma šta govorio.....
ma i ja se tome nadam nego kazem da ove prve kritike i nisu ohrabrujuce
Budući da je Blomkamp prevara, kritike me ne čude.
Marvel's Avengers: Age of Ultron - Trailer 3 (http://www.youtube.com/watch?v=JAUoeqvedMo#ws)
Pozdravljam cinjenicu da Vision izgleda kao Vision, a ne kao neki rebutovani realisticni edzi ultra mracni lik.
Lepo izgleda Vision. Zapravo, lepo izgleda sve - Ultron, njegova vojska, akcija izgleda dobro. Moja najveća zamerka je na CGI Hulka koji odskače od ostatka tima kada je sa njima u istom kadru.
U ovom trenutku drame oko novog Blomkampovog filma vi se bavite ovim Marvelovim cirkusijadama. :)
Pogledao sam GOLDEN RENDEZVOUS Ashleya Lazarusa, južnoafričku produkciju snimljenu po romanu Alistaira MacLeana. Deo filma snimao je i Freddie Francis ali njegova intervencija nije bila dovoljno velika da bi dobio i potpis na špici pored Južnoafrikanca Lazarusa.
GOLDEN RENDEZVOUS je snimljen tri godine posle Lesterovog klasika JUGGERNAUT sa Richardom Harrisom u kome je on imao zadatak da razmontira bombu na brodu. Sada se našao u sličnoj situaciji samo što je Lazarus nekoliko klasa ispod njega, i ovo je jedan od onih filmova za koje ne možemo reći da su snimak pijanog Harrisa koji tumara kroz kadar, ali možemo pretpostaviti da je njegov raspusni način života imao znatnog uticaja na odluku da prihvati ulogu.
Tadašnja gospođa Harris Ann Turkel kao bogata naslednica, John Vernon kao negativac i Gordon Jackson kao Harrisov sidekick su jedini glumci iz relativno brojnog ansambla koji uspevaju da se malo ozbiljnije istaknu ali ni to nije dovoljno.
Sve u svemu, GOLDEN RENDEZVOUS bi danas bio potpuno zaboravljen da muzićka tema Jeffa Waynea nije zaživela kroz njegovu dalju karijeru.
Prepade nas čiča!
http://variety.com/2015/biz/news/harrison-ford-plane-crash-1201447290/ (http://variety.com/2015/biz/news/harrison-ford-plane-crash-1201447290/)
Kada je FOCUS izašao u bioskope i našao se na prvom mestu američke top liste, Variety je analizirao relativno mlak rezultat u tom vikendu. Kada su ga analizirali naglasili su da Will Smith nije izgubio svoju zvezdanu harizmu, kao što se spekulisalo posle filma AFTER EARTH ali da nijedan glumac više nije dovoljan da bi se "just a movie" mogao jako otvoriti.
FOCUS zbilja jeste just a movie, i to u najboljem smislu the reči. Film je snimljen po scenariju Johna Reque i Glenna Ficarre koji su i režirali film, reč je o orginalu, filmu koji nije baziran ni na jednom postojećem propertyju, ali svakako da bih mogao da zamislim film Billyja Wildera sa Gary Cooperom i Marilyn Monroe ili Kim Novak koji je rimejkovan za potrebe ovog naslova.
Will Smith i Margot Robbie u glavnim ulogama nose film, i njihova "hemija" na ekranu je izvanredna, baš u duhu Starog Holivuda, dočim Requa i Ficarra stvari drže čvrsto na obodima žanra, ostavljajući mogućnost da film pre svega ostane fokusiran na likove i njihov odnos.
Međutim, odnos likova je istovremeno i osnov zapleta. Naime, reč je o ljubavnoj priči između dvoje ljudi koji su prevaranti i koji usled međusobnog nepoverenja ne uspevaju da izgrade ozbiljan odnos. U pogledu manipulacije pričom, Requa i Ficarra primenjuju sve trikove, preokrete u kojima publika i likovi saznaju stvari u isto vreme, kao i detalje u kojima publika ponekad zna nešto više od likova, međutim uprkos ogromnom broju obrta, na svu sreću, nikada ne dolaze do Mametovog paradoksa da brojne prevare i razotkrivanja na kraju dovode do toga da se prema junacima stvori ravnodušnost.
Zahvaljujući harizmi Willa Smitha i Margot Robbie u spoju sa dobrom integracijom radnje i odnosa među likovima, veliki broj preokreta ne devalvira likove, a jedan od njih čak svemu daje i naročitu toplinu.
U žanrovskom pogledu Requa i Ficarra stavljaju komičnu melodramu u prvi plan, ali mehanika prevare, dakle krimića nije zanemarena. U tom pogledu FOCUS takođe podseća na Stari Holivud jer je postavljen više u funkciji zvezda nego striktnog žanra. Sigurno je da ta vrsta žanrovske ambivalentnosti teško donosi ogromne rezultate u današnjim okolnostima.
Uprkos tome što je reč o major studiju, i filmu i dalje najveće box office zvezde, uprkos posrtanjima, FOCUS je dakle film-predstavnik izumiruće vrste. Pre nekih osamdesetak godina, Ernst Lubitsch je snimio sličan film TROUBLE IN PARADISE, i u to vreme je on bio i čelnik Paramounta jedno kratko vreme. Danas je ova vrsta prevazilaženja žanra starog kova i star-driven filma bez high concepta postala ekskluziva. Srećom, Requa i Ficarra su snimli taj film na jako dobar način, rezultat je ispoliran mejnstrim proizvod u kome se itekako oseća da su to ljudi koji su napisali BAD SANTAu.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-03-2015, 03:28:02
Prepade nas čiča!
http://variety.com/2015/biz/news/harrison-ford-plane-crash-1201447290/ (http://variety.com/2015/biz/news/harrison-ford-plane-crash-1201447290/)
U tim godinma slupao ne limuzinu, nego avion? Kakav superheroj!!!!!!!!!!!!!
U drugim vestima: Indipendens Dej 2:
Independence Day Gets the Sequel It Doesn't Need (http://news.yahoo.com/em-independence-day-em-gets-sequel-doesn-t-164000231.html)
A Brajen Singer treba da režira klasičnog Hajnlajna. Zanimljiv kombo:
Bryan Singer Tackling Sci-Fi Classic 'The Moon Is a Harsh Mistress' for Fox (Exclusive) (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/bryan-singer-tackling-sci-fi-778949)
Stari o utakmici Reporter-Insajder protiv Ostatka sveta
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/planeta-dosade.html?spref=tw (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/planeta-dosade.html?spref=tw)
Reprizirao sam SEDMI KONTINENT Dušana Vukotića, dečji film sa snažnim uplivom SFa iz 1966. godine. Ovaj film je danas zanimljiviji odraslima nego deci, a naročito ljubiteljima filma koji imaju štošta da nađu u rediteljskom rukopisu Dušana Vukotića. Od tashlinovskog set-piecea na uvodu, preko serije maštovitih tatijevskih scena, Vukotićev film deluje kao "igrana animacija", i to pre svega zahvaljujući dramaturgiji koja više duguje animaciji nego igranom filmu.
Naime, SEDMI KONTINENT nema dramsku celinu na nivou narativnog zamajca i konzervativnog razvoja priče i likova, ali nesumnjivo priča priču kroz seriju scena i situacija koje prikazuju razvoj onoga o čemu film govori.
Ako imamo u vidu da je ovo alegorična priča o deci koja odlaze na neotkriveni, sedmi kontinent kako bi živela sama jer roditelji i okolina ne obraćaju pažnju na njih, Vukotićev film na kraju uopšte nije toliko preachy, koliko bi mogao biti i zbog teme i zbog socijalističke zemlje proizvodnje.
Naravno, i filmski ukus i navike i sistem vrednosti su se u međuvremenu značajno promenili da bi ovaj film na bilo kom nivou mogao biti relevantan savremenoj deci. Ipak, kako rekoh, pravo je uživanje za filmofile.
Vukotić osmišljava gotovo svaki kvadrat ovog filma u zanimljivim kompozicijama i fizičkim radnjama, vrlo sveden dijalog je funkcionalan i jezgrovit, kao u animaciji, jednim velikim delom i zato što nema istinske drame među likovima u kadru, više se razmenjuju zahtevi, parole i razmišljanja nego što se zaista razgovara.
U kasnijim filmovima, Vukotić će se samo jednom odmaći od dečjeg filma i SFa, ali će u svim ostvarenjima sačuvati tu preciznu kompoziciju kadra i osmišljene montažne celine. Sve to je vezano za preciznost koja je svojstvena animiranom filmu, međutim SEDMI KONTINENT je jedini u čijem je jezgru animatorski pogled na pripovedanje.
* * * / * * * *
Zašto je ISIL odnosno Republika Islamska neophodna...
http://www.salon.com/2015/03/06/i_consider_myself_a_mipster_how_muslim_hipsters_are_forging_their_own_identity/?utm_source=twitter&utm_medium=socialflow (http://www.salon.com/2015/03/06/i_consider_myself_a_mipster_how_muslim_hipsters_are_forging_their_own_identity/?utm_source=twitter&utm_medium=socialflow)
Pogledao sam A ROYAL SCANDAL jedan od poslednjih filmova Ernsta Lubitscha, tokom čije realizacije je zanemoćao tako da ga je na kraju režirao Otto Preminger. Film govori o poznatom zapletu, eksploatisanom u više komada pa i filmova o Katarini Velikoj i njenoj romansi sa verenikom jedne od svojih dvorskih dama.
Preminger nasleđuje projekat od Lubitscha i pristup je naravno u žanru romantične komedije. Teško je reći kako bi sve to snimio Lubitsch ali u Premingerovom filmu postoje svi njjegovi atributi, humor, glumci u prvom planu i blago teatralna rediteljska postavka sa dugim kadrovima i frontalnim kadriranjem.
Ovaj film iz 1945. deluje blago arhaizirano za svoje vreme, neke komedije tog vremena su već uveliko bile življe u pogledu kadriranja i montaže, ali "Lubitsch Touch" je vanvremenski, i film vrlo brzo uspeva da iskomunicira preko humora, živahnih likova, dramske ironije i jakih fundamenata u scenarističkom pogledu.
Otud A ROYAL SCANDAL možda nije onoliko pokantan koliko bi ga Lubitsch istesao da je režirao ali Preminger je uradio ozbiljan posao u rekonstrukciji onoga što bi veliki genije radio.
* * * / * * * *
Reprizirao sam BLUEBEARD'S EIGHTH WIFE Ernsta Lubitscha po scenariju Billy Wildera i Charlesa Bracketta, na bazi Savoirovog komada, snimljen 1938. godine. Ovaj film je značajan za istoriju scenarija u žanru romantične komedije kao jedan od najefektnijih primera meet cute scene, kada Gary Cooper upoznaje Claudette Colbert u prodavnici odeće.
Za razliku od tipičnih romantičnih komedija, BLUEBEARD'S EIGHTH WIFE nema likove koji su previše ljupki. Štaviše, ovi likovi su možda zaljubljeni ali su u pokušaju da se izbore za ono pto žele agresivni i potpuno beskrupulozni. Srećom, Cooper je ikona američkog filma koja uspeva da pruži magnetizam svom liku, a Claudete Colbert ima dovoljno harizme za sebe. Ipak, postavka je u toj meri "iščašena" u odnosu na konvenciju romantične komedije da bi ovaj isti film bio ozbiljan izazov za neke manje simpatične glumce.
Wilder i Brackett su tih godina bili u vrhunskoj formi i zagrevali su se za svoje klasike pa je i ovaj scenario duhovit, dinamičan, maštovit, pun dramske ironije i cinizma, kako unutar samih likova, tako i u samom pristupu.
Deo kritike zamera filmu da nije dovoljno dinamičan u pogledu humora, međutim, uprkos tome što je film snimljen pre skoro osamdeset godina, ja to nisam osetio ni na prvo a ni sada na drugo gledanje. Jedini dublji dramturški problem jeste par elipsi u dramski potentnim situacijama koje danas svakako ne bi mogle da se dese.
Wilder će se kasnije, ali bez Bracketta, u saradnji sa I.A.L. Diamondom vratiti ovoj temi bookendujuću Cooperov lik plejboja koji zavodi po Francuskoj u filmu LOVE IN THE AFTERNOON.
* * * / * * * *
U sklopu pripreme za FOCUS Reque i Ficarre reprizirao sam TROUBLE IN PARADISE Ernsta Lubitscha. Ovaj film iz 1932. godine smatra se klasikom i u svoje vreme je zaista pomerio granice u pogledu moralnog profila glavnih junaka, kroz par simpatičnih lopova koji nemaju neko "opravdanje" za svoje krađe ponudio je priču koju je kritika smartala provokativnom i nihilisitčkom.
Nažalost, gledano iz današnje vizure, vreme nije bilo nežno prema ovom filmu. Štaviše, prilično ga je pregazilo. Naravno, danas je deplasirano govoriti o manama filma koji se smatra klasikom, koji je svojim uticajem dobacio daleko, i konačno koji je snimljen pre 83 godine.
Ipak, gledano iz današnje vizure, TROUBLE IN PARADISE ima čitav niz fundamentalnih problema. Ako ostavimo po strani režiju koja još uvek mnogo duguje nemom filmu, sa sporijom glumačkom igrom, ekspresijom koja nosi prilično trapav spoj naglašenije i usporenije mimike sa nešto sporijom isporukom replika, i ako tome dodamo kadriranje koje je takođe nasleđeno iz nemog filma sa dupliranjem onoga što se čuje onim što se vidi, i kada se na sve to doda određena teatralnost; ovo je film kome mnogo toga praštam.
Međutim, scenario Samsona Raphaelsona, Lubitschevog omiljenog scenariste u adaptaciji pozorišnog komada ima još veće probleme. Ako ostavimo po strani to što nije dovoljno duhovit i to pripišemo arhaičnosti pogleda na humor i ritam, opet se otvara pitanje vođenja priče. Imamo likove koji se pojave pa nestanu, gotovo da nema paralelne radnje, iako je ona krasila one "filmične" neme filmove, i odsustvo paralelne radnje jeste verovatno i najjasniji simptom teatralnosti ovog filma.
Na kraju, sami likovi nisu preterano zanimljivi, i ovaj film ostavlja gledaoca ravnodušnim. Lubitscha nikada nisu previše ni zanimale emocije, poznat je po tome da je voleo da radi komedije sa minimumom emocija, ali ovde nema ni dovoljno jake komedije.
Stoga, TROUBLE IN PARADISE jeste klasik koji ima svoje mesto u istoriji i treba da ga vide oni koje ova vrsta filma zanima. Međutim, kao gledalačko iskustvo ni na koji način ne nudi dovoljno kvaliteta.
* * 1/2 / * * * *
Pišu o Powers:
PlayStation's First TV Show Delivers Really Screwed-Up Superheroes (http://kotaku.com/playstations-first-tv-show-delivers-really-screwed-up-s-1690626115)
Valjde ća nam uskoro dati da se sami uverimo. Mada, Copley nas čeka još koliko u četvrtak...
Ima to već na pajrtbeju da se skine, mada sam ja lenj čovek pa ću da sačekam nekoliko epizoda. A Chappie ne znam da li da idem u bioskop da gledam... sačekaću da ti budeš pokusni kunić :lol:
Video sam tri epizode. Mislio sam da će kao Netflix staviti celu sezonu?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 11-03-2015, 15:59:24
Ima to već na pajrtbeju da se skine, mada sam ja lenj čovek pa ću da sačekam nekoliko epizoda. A Chappie ne znam da li da idem u bioskop da gledam... sačekaću da ti budeš pokusni kunić :lol:
Kako uopšte može da valja film koji se zove Čepi? 8-)
Јес вала. Мене асоцира на једну од најгорих храна за псе:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.vetaurum.com%2Fpsi%2Fimages%2FHrana%2Fkvalitetna%2Fchappi%2520konz.jpg&hash=d3196634f183e66ca4738f93630e96a320166eb5)
Quote from: Meho Krljic on 11-03-2015, 15:59:24
Ima to već na pajrtbeju da se skine, mada sam ja lenj čovek pa ću da sačekam nekoliko epizoda. A Chappie ne znam da li da idem u bioskop da gledam... sačekaću da ti budeš pokusni kunić :lol:
Ako išta vredi, Džon Voker reče na Tviteru:
Pre gledanja
Read all the reviews of Chappie saying, "This isn't a smart film about politics! Just explosions!" Yup, deffo seeing on imax tmrw then!
Posle gledanja
Wow, Chappie is an *astonishingly* terrible film. Every character acts and behaves like a seven year old. It was a school play with cgi.
Quote from: crippled_avenger on 11-03-2015, 20:12:59
Video sam tri epizode. Mislio sam da će kao Netflix staviti celu sezonu?
Koliko sam ja razabrao, Sony je do sada publikovao tri epizode a ostale slede. Dakle, mislim da nije ultimativna binge-friendly publikacija kao na Netfliksu.
Quote from: Father Jape on 11-03-2015, 20:54:44
Chappie is an *astonishingly* terrible film. Every character acts and behaves like a seven year old.
Da, doduše kada su ti Die Antwoord nosioci glavnih uloga to se donekle i očekuje.
DESIGN FOR LIVING snimljen je godinu dana posle TROUBLE IN PARADISE ali izgleda kao da je nastao deset godina kasnije. Lubitsch se adaptirao na zvučni film u rediteljskom pogledu, i uprkos tome što je komad Noela Cowarda morao da bude realizovan u jačem tempu, da, ovo je ono što se tražilo od TROUBLE IN PARADISE, bizarna i amoralna priča o troje ljudi u nerazrešivom ljubavnom trouglu koji se pretvara u menage a trois, sa razrešenjem koje ne vraća junake na pravi put, štaviše raskida "moralno prihvatljivu" ali neiskrenu zajednicu.
Miriam Hopkins je neuporedivo dinamičnija nego u TROUBLE IN PARADISE a Gary Cooper i Fredric March su viša glumačka klasa od njenog partnera u tom filmu. Ben Hecht u ovoj adaptaciji Noela Cowarda jače uvodi paralelnu radnju u Lubitschev postupak i napredak se odmah oseća.
Gary Cooper, Fredric March i Miriam Hopkins su odlična ekipa, i nedostaje im još malo intenzivniji tempo da dobace do onoga što je činilo komedije iz ove epohe klasicima. Međutim, ono što nesumnjiv postižu jeste da prikazuju emocije junaka iako emotivna reakcija gledalaca nije Lubitschev cilj.
U pogledu kadriranja i inscenacije. Lubitsch definitivno prevazilazi svoju teatralnost i uprkos kamernosti pojedinih postavki pravi zanimljive mizanscene i vizuelna rešenja, mada bez previše humora baziranog na vizuelnosti.
DESIGN FOR LIVING je odličan rad. Iako ga u literaturi smatraju reprizom TROUBLE IN PARADISE, pre bih rekao da je ovo unapređenje.
* * * / * * * *
Po uzorku prve epizode, rekao bih da je POWERS možda i najgore režirana superherojska serija u ovom trenutku iako je prvu radio David Slade...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Konačno nabavio!
https://www.youtube.com/watch?v=T2I2Ktpa8MI (https://www.youtube.com/watch?v=T2I2Ktpa8MI)
Mehmete. Antiphon i Onslaught negativci u SUICIDE SQUADu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
The Secret History Of Marvel's Movies Before Iron Man: Part 1 (http://io9.com/the-secret-history-of-marvels-pre-cinematic-universe-mo-1690834919)
Quote from: crippled_avenger on 12-03-2015, 02:14:09
Mehmete. Antiphon i Onslaught negativci u SUICIDE SQUADu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja priznajem samo Marvelovog Onslaughta! :)
Dobro, Onslaught (http://en.wikipedia.org/wiki/Onslaught_%28DC_Comics%29)jesu bili negativci u originalnom Ostranderovom Suicide Squad tako da je ovo u redu sasvim. Antiphon se pojavio znatno kasnije, ali hajde... vajda Ayer zna šta radi...
Čudi me da ih nisu nazvali po starom nazivu :)
Džon Ostrander je bio hardkor katolik u svoje vreme. Čak je studirao teologiju i planirao da postane sveštenik. Jeste mu se u međuvremenu malo olabavila vjera ali i dalje bljesne taj katolicizam povremeno. Pretpostavljam da je u vreme kreiranja Suisajd Skvoda i njihovih nemeza smatrao kako je legitimno da ukaže na potencijalnu opasnost koju predstavlja islamski ekstremizam a tek sad svet vidi koliko je bio u pravu. :lol:
Reprizirao sam prvu sezonu serije CRIME STORY, producentskog čeda Michaela Manna koji je rukovodio nastankom biblije za seriju iz pera Chucka Adamsona i Gustavea Reiningera i kao ko-scenarista, producent i povremeni reditelj oblikovao njenu estetiku.
Kada ponovo pogledamo CRIME STORY prva stvar koja je jasna jeste da se ideja "serije romana" koju je HBO kasnije promovisao kao svoje dostignuće zapravo prvi put eksplicitno javila upravo u ovom ostvarenju, o čemu na kraju krajeva svedoče i izjave njenih autora. Doduše, za razliku od HBO oni su tezu o "seriji romanu" i "dvadesetdvočasovnom filmu" koristili više da bi opravdali svoje opravdanje da se okrenu meta-arcu kao strukturi dočim su WIRE ili SOPRANOSi to koristili više da bi dali dodatnu dimenziju svom trijumfu.
CRIME STORY je na NBCu pomerio granice kako u pripovedačkom, tako i u podukcionom smislu. Scenaristička ekipa je izuzetno vešto kombinovala one-shot priče o zločinima koji nemaju veze sa meta-arcom, sa zaokruženim pričama koje imaju veze sa meta-arcom i naravno sa opštim konfliktima koji čine sam meta-arc.
Ako izuzmemo jednu bizarre season break epizodu, gotovo čitavu izmontiranu od scena iz ranijih epizoda u kojoj se publika podseća na sve postojeće konflikte, seriju čini niz vrlo snažnih, pošteno koncipiranih i realizovanih epizoda, potpuno lišenih fillera bilo koje vrste.
Pilot je u formi jednoipočasovnog filma odnosno dva programska sata radio Abel Ferrara. Iako je CRIME STORY optuživan da je MIAMI VICE bez synthova, to je potpuno neosnovana procena. Prvo, MIAMI VICE nije imao tako razvijen meta-arc iako je imao neke negativce koji proveajavaju kroz cele sezone, zatim nije pokušavao da rekonstruiše policijski rad u takvoj meri već se više okretao akciji i uzbuđenjima.
CRIME STORY je u tom pogledu genrebenderska serija jer ima estetizovane akcije ali u osnovi je reč o kriminalističkoj melodrami koja evocira realizam, uprkos tome što bi neki od savremenika epohe u kojoj se dešava sigurno naglasili kako je atmosfera epohe kondenzovana i samim tim intenzivnija nego što je zaista bila, grupišući razne društvene procese u jedan relativno uzak krug ljudi.
Ipak, serija je u svom oslanjanju na realizam, solidnu psihološku produbljenost i rekonstrukciju epohe kako u vizuelnom pogledu tako i u vezi sa istorijskim procesima, kulturom i moralnim obrascima, vrlo uspešan spomenik tom vremenu.
Hrabra odluka da glavnu ulogu tada još uvek nepotvrđeni glumac Dennis Farina koji je dugo radio kao policajac izuzetno se isplatila, iako paradoksalno baš Farina daje ubedljivu dramsku ulogu, sa rečnikom koji je čvrsto ukorenjen u žargonu žanra i epohe, i glumačkim sredstvima koja su svojstvena profesionalcima.
Mannov pečat, uvođenje rokenrola u estetizovane žanrovske priče u prvoj polovini serije bazira se na oživljavanju starih numera i stilova ali u drugoj polovini počinju da se javljaju karakteristični Mannovi pečati, kao što su recimo synthovi, a pretposlednja epizoda prve sezone je školski primer Mannove upotrebe muzike jer ju on i režirao.
U pogledu strukture, CRIME STORY je direktna preteča serije WIRE sa tom razlikom što nije autistična i dosadna, sa postavkom koja ne trpi dramske konvencije i gde onda svaka konvencija a one se ne mogu izbeći deluje kao najstrašniji kliše. U određenom smislu, iako bi WIRE trebalo da bude produžetak serije HOMICIDE koja je opet pa značajna kao veliki povratak one-shot dramaturgije u policijsku seriju, ona je zapravo infesriorni odjek CRIME STORYja.
CRIME STORY je klasik američke televizije koji je izuzetno dobro ostario i koji zapravo još uvek nije prevaziđen, iako se zvanično tvrdi da jeste.
Pogledao sam CHAPPIE Neilla Blomkampa i mogu reći da je kritika zastrašujuće promašila temu kada je uzela da kasapi ovaj film. Za početak, promašaj na box officeu u koji se CHAPPIE neumitno pretvara pokazuje jednu jako bitnu stvar - publika stalno tvrdi kako želi originalne priče koje će je podsetiti na SF akciju starih vremena uz koju se stasavalo, a onda kada se takav film pojavi, a da pritom nije JUPITER ASCENDING, ispostavi se da su ipak gledaniji nastavci rimejkova ekranizacija upustava za igračke.
U tom smislu, CHAPPIE je tipičan primer onoga što publika navodno želi - ima priču koja je funkcionisala u filmova u rasponu od SHORT CIRCUIT preko ROBOCOPa do REAL STEELa, i funkcioniše ponovo. Ima holivudske zvezde u ulogama negativaca. Ima potpuno sveže face u glavnim ulogama, nepotrošen južnoafrički bend Die Antwoord, ima budžet oko 50 miliona dolara koji omogućuje slobodu autorima a opet dovoljno novca da naprave nešto spektakularno. O Blomkampovim standardnim figurama kao što su društvena kritika, bavljenje subalternim itd. da i ne govorimo.
Međutim, pored SF akcije, robota i celog tog imaginarijuma, CHAPPIE je bitan i kao značajan doprinos rokenrol filmu. Naime, Die Antwoord u ovom filmu igraju svoje scenske persone, tako da se CHAPPIE može posmatrati i kao filmsko ovaploćenje njihovog nastupa. Ovo nije mjuzikl, nije priča o radu benda, ali jeste produžetak njihovog narativa drugim sredstvima, pa samim tim nema razloga da ga ne smestimo i u taj okvir u kome predstavlja još veći raritet,
Sam Chappie je odličan lik, Blomkamp se u njemu koristi oprobanim forama, mnogi će reći klišeima, ali ih plasira ubedljivo što nije lako. U pogledu robota leži i moja najdublja fundamentalna primedba a to je što Blomkamp nije reditelj lišen određenog ideološkog angažmana ali prema transhumanizmu se postavlja više u funkciji priče i pripovedačke atrakcije, što se ne bi moglo reći za prikaz društvenih, klasnih, ideoloških sporova. To je šteta zato što je ova tema poslednjih nekoliko godina počela da nosi značajnu pregnantnost.
U tehničkom pogedu, lik Chappieja je do te mere prvorazredna atrakcija da se prema njemu stvara odnos kao prema majmunima u DAWN OF THE PLANET OF THE APES, dakle od prvog trenutka deluje kao da eto postoji i limeni glumac, iako je jasno da to nije čovek u odelu. No, ta vrsta tehničke virtuoznosti se sve ređe i zapaža od kada su krenuli da se razvijaju takvi filmski likovi.
Sa tri puta manjim budžetom od ELYSIUMa, CHAPPIE jeste bitno svedeniji film u pogledu broja lokacija ali je i dalje prilično spektakularan i u pogledu onoga gde je sniman a naročito kada se zapuca. Blomkamp u nekoliko navrata papri stvari raznim found footage materijalima ubacujući nalik DISTRICT 9 snimke "iz medija", sa kamera za nadzor ili nišanskih sprava, ali CHAPPIE je ipak drugačiji i u odnosu na DISTRICT 9 i na ELYSIUM. Ako je u DISTRICT 9 Blomkamp najavio da ima potencijala da bude novi Cameron, ako je u ELYSIUMu to očekivanje izneverio isporučivši film kakav bi snimio Verhoeven, onda u CHAPPIEju na neki način postaje Blomkamp, i to ne samo zato što je autorstvo uspostavio na bazi ponavljanja određenih tema i rešenja.
Transformacija tela i prenošenje svesti iz bića u biće su tu, tu su represivna društva i nepremostiva klasna podela, tu su kriminalci koji postaju svojevrsni odmetnici i heroji, konačno tu je taj stav da se film javlja kao predstavnik Ostatka Sveta u odnosu na Holivud.
DISTRICT 9 jeste bio svojevrsna glokalizacija SFa sa pričom koja se dešava u Južnoj Africi, bez američke intervencije, i to je projekat tih dimenzija sebi mogao da dozvoli. CHAPPIE međutim ima zvezde i ponovo govori o SF priči u južnoafrićkim uslovima, bez američkog posrednika koji će je iskomunicirati na globalnom nivou, iako je jasno da ovaj film mora funkcionisati globalno ako ikako misli da se isplati.
Prebacujući SF u Treći svet, jer ako Južna Afrika možda i nije njegov deo, junaci o kojima Blomkamp govori svakako jesu, Blomkamp prikazuje i jednu vrlo specifičnu dimenziju tog miljea a to je njegova reakcija na inovacije. U okolnostima asimettrične životne borbe, Blomkampovi junaci su marginalci koji shvataju da mogu uzvratiti samo ako ovladaju softverom i mašinama, a kako vidimo, od nigerijskih prevara do severnokorejskih hakera, to je postao trend i u stvarnosti.
CHAPPIE je film koji je u mnogim aspektima heavyhanded, ali ne više od onoga koliko su to bili Carpenterovi filmovi. Nedostatak isploiranosti pojedinih aspekata sprečava ga da bude remek-delo.
CHAPPIE nije Mac. Ali definitivno jeste Hackintosh.
* * * / * * * *
Hmmmm!!!!!!!!!!!
Pogledaće se!!!!!!! Mislim, slutim da ću biti napola razočaran ali nekako ja otkad znam da su Nindža i Jolandi u filmu sve shvatam kao jedan produženi spot Die Antwoord, sa naglaskom na transgresiji i bez pretenzija da se bude predubok, pa ću tako i korigovati očekivanja.
Pazi, ovaj film je sve sem spot ali Die Antwoord jesu Die Antwoord i to je meni vrlo cool. Kao kada bi neko skupio muda i snimio 1995. SF akciju sa Tap 011 u glavnim ulogama!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nota bene, VIP i Sunshine su igrali u 1 NA 1 ali su Die Antwoord više Die Antwoord nego što su ovi bili svoja scenska persona.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam jos pogledao film ali sam iscitavao kritike i koliko sam razumeo kriticarima uglavnom upravo i smeta ta derivativnost u odnosu na short circuit i na robocop( na trejleru onaj dzekmenov robot stvarno lici na ed-209) plus die antwoord su love it or hate it a kritika ih izgleda bas i ne voli. Sto se tice ovih klasnih i ideoloskih sporova, borbe obespravljenih i siromasnih protiv bogatih, mislim da americku kritiku a pogotovo publiku pretezno boli kurac za tako nesto, za njih je prisustvo takvih tema u filmu ono sto je prisustvo tema kao sto se prava crnaca/zena/gej populacije za nas ostale, uglavnom nam ne smeta ali nije nam ni toliko bitno kad ocenjujemo kvalitet filma a kad je heavyhanded onda moze i bitno da pokvari utisak. Na kraju stvarno ispada da je tesko da neka prica dobije potvrdu kvaliteta samo na osnovu filma ako prethodno nije postojala u nekom drugom formatu sa nekom bazom fanova, ekranizacije stripova ce izgleda i u buducnosi da tamburaju blagajne do besvesti :(
dakle, neki vole Čepija iz istih razloga zbog kojih ga drugi mrze, zaebana situacija
no, ipak je stalno sumnjivo to kod Blomkampa, kao imamo neku klasnu borbu a stalno se utrpava transhumanizam u priču, koji je maltene ideologija vladajuće klase. I tako stalno u krug.
On vidi transhumanizam kao strrateško rešenje u klasnoj borbi. Oni koji nemaju šta da izgube spremni su da se liše i ljudskog obličja jer im ono ništa nije donelo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogotovo što i u D9 i u Elizijumu transhumanistički krosover dolazi u momentima očajanja, kada protagonist suštinski mora da napusti sve što je imao da bi preživeo (još neko vreme). Šarlto i Met su ljudi sistema u početku, obojica, i mada Šarlto na početku ima mnogo više da izgubi a Met mnogo manje, na kraju obojica okreću leđa sistemu i kooptiraju transhumanističke (bio)tehnologije kako bi ratovali za opstanak 99%. Meni to deluje kao prilično klasična revolucionarna filozofija oslonjena na ideju da ugnjetene mase ne mogu gandističkim metodama ratovati protiv ugnjetavača, već da je neophodno uravnjivanje playing fielda kroz usvajanje tehnologije kojom su ugnjetavači originalno i dospeli u povoljniju poziciju.
E, sad, videću kako je to u Čepiju. U D9 i Elizijumu (bio)tehnologije stižu "sa strane" a ne iz srca korporativne agende (mada sa njom imaju jasne veze) pa bi se mogle porediti sa današnjim skriptama za hakovanje koje koriste black hatovi i script kiddies a koje su delom rad "pravih" hakera a delom nusprodukti rada obaveštajnih službi.
Mehmete, mislim da smo konačno ovladali doktrinama asimetiričnog ratovanja!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pitanje je koliko tu narod zaista može da se nosi sa strukturama moći. Države ulažu sve više u klasičan cyberwarfare (http://en.wikipedia.org/wiki/PLA_Unit_61398), a zapravo "meko" ratovanje, dakle trovanje onlajn diskusija i socijalnih mreža i usmeravanje "spontanih" onlajn pokreta je podjednako zanimljiv i opasan element priče, da ne pominjem prikupljanje podataka. Ono što mi se čini kao najbitniji deo ove jednačine je da su države i korporacije ovde tako isprepletane da se maltene ne razlikuju i da tu treba tražiti mesto da 99% podigne svoju pobunu. A što zvuči zastrašujuće :lol:
Quote from: Meho Krljic on 13-03-2015, 10:16:14
Meni to deluje kao prilično klasična revolucionarna filozofija oslonjena na ideju da ugnjetene mase ne mogu gandističkim metodama ratovati protiv ugnjetavača, već da je neophodno uravnjivanje playing fielda kroz usvajanje tehnologije kojom su ugnjetavači originalno i dospeli u povoljniju poziciju.
ništa drugo i nisam rekao nego da je u pitanju klasična revolucionarna filozofija, dakle, ona čija je revolucija propala
ista priča je bila i za kapitalizam i industrijalizam, kao problem je privatna svojina, čim ukinete kapitalizam industrija će da procvjeta. Samo što je industrija nastavila da proizvodi nejednakost i nepravdu i bez kapitalizma.
zato svako prisvajanje tehnologije djeluje sumnjivo. Sve je to Kameron objasnio kad je zafrljačio Švarcija u bazen.
Slažemo se. Ja sad ne znam da li si ti čitao Gibsonove klasične sajberpank romane ali i kod njega postoji sličan problem - usvajanje tehnologije/ kulturnih obrazaca sistema da bi se u sistemu uspelo/ preživelo nije subverzivno. Kod Blomkampa je ovo još nedorečeno (bar meni koji nisam gledao Čepija) jer iako D9 ima naglašeno subverzivni potencijal, u tom filmu se status kvo ne narušava, vidimo samo čoveka koji je izašao iz sistema. U Elizijumu imamo promenu status kvoa ali na način koji je isuviše bajkovit i ne sugeriše dubinsko razumevanje savremene klasne borbe.
i još nešto se vidi u D9, koliko se sjećam, ne samo da su napuštene gandističke metode već tu nema ni nekog kolektivnog otpora. Tehnološki potpomognut mikrootpor jedne individue je stara kapitalistička bajka.
Mada, postoji jedan interesantan komentar na imdb u vezi Čepija, da su ga prije svega napali jer ni reditelj ni glavni glumci nisu Amerikanci, da je to film koji je razumljivo propao u SAD-u a da će ga ostatak planete rado dočekati. No, vidjećemo...
Quote from: Pizzobatto on 13-03-2015, 13:50:39
i još nešto se vidi u D9, koliko se sjećam, ne samo da su napuštene gandističke metode već tu nema ni nekog kolektivnog otpora. Tehnološki potpomognut mikrootpor jedne individue je stara kapitalistička bajka.
Pa, da, ali to je zato što D9 zapravo i nema (vidljivu) pretenziju da priča o revolucionarnom naporu već samo o character arcu individue koja od korisnog šrafa sistema postaje nekorisna onog momenta kada se ispostavi da sistem ni nju neće tolerisati čim iskoči iz parametara. To je zaista film o delanju iz očajanja više nego o pronalasku narodnog heroja u običnom čoveku - čak i Vikusov altruistički čin pomoći Pronovima ima primarno ličnu motivaciju. dakle, D9 je više kritika nego utopijski narativ, za razliku od Elizijuma koji insistira na utopijskoj viziji.
Elizijum sam ugasio poslije 10 minuta prilično usiljenih scena, možda sam pogriješio, ali sad ne mogu da ga komentarišem. U svakom slučaju, gledano samo apstraktno, svakako da je problem kada se tako razdvoje kritika i vizija, kada bi baš trebalo da druga proizlazi iz prve.
A jeste D9 revolucionaran u onom badjuovskom smislu, koji je sada popularan, on je singularni ''događaj'' koji redefiniše postojeće odnose, bla bla. Meni je sve to udaljavanje od problema
Mislim da će ti Kripl sugerisati da ipak pogledaš Elizijum, a i ja ću. Nije to sjajan film i bolja mu je prva polovina od druge i neke stvari su nedopustivo besmislene, ali nije da nema šta da se vidi.
I ja se slažem da kritika bez vizije prečesto ume da se svede samo na nihilizam ili cinizam, no D9 je i dalje uspeliji narativ od Elizijuma koji insistira na razrešenju klasnog rata kroz jedan požrtvovani čin. Mislim, to jeste standardna matrica mita, ne samo holivudska, ali je D9 zato meni bio ubedljiviji, fokusirajući se na jedinku i evoluciju njenog razmišljanja (i tela).
Stari o odlasku Vlade Divljana i svemu onome što možeš u Srbiji kada si poznati pokojnik...
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/grobovi.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/grobovi.html)
QuoteDivljan je znajući svoj bend u čije smo šake pali zato i živeo i umro u Beču.
Da je pravde, Naše Novine bi ovaj citat držale na naslovnoj strani. :lol:
Reprizirao sam NINOTCHKU Ernsta Lubitscha, remek-delo iz 1939. godine. Ovaj film je po mnogo čemu značajan za dalji razvoj filma u žanrovskom pogledu, i popularne kulture uopšte, međutim u političkom pogledu je bio daleko ispred svog vremena. Naime, NINOTCHKA je svojevrsna anticipacija Hladnog Rata, snimljena u vreme kada se Drugi svetski rat zagrevao i par godina pre nego što će u jednom kratkom periodu SSSR biti tretiran kao junačka zemlja koja pruža jak otpor nacistima.
U NINOTCHKI SSSR je prikazan kao bizarna, opasna, doušnička, ali na kraju svega ipak komična, pa na neki način i prostodušna sredina. Wilder, Braket i Reisch u svom scenariju (nastalom po priči Lengyela Melchiora) stvaraju vrlo interesantnu sliku SSSRa. S jedne strane, komunisti su prikazani karikaturalno, njihov progres, emancipacija, petogodišnji planovi itd. predstavljeni sa kao potpuna budalaština vidno inferiorna u odnosu na kapitalizam i zapadni način uživanja u životu. Međutim, sama iskrenost idejekoja stoji iza tog karikaturalnog uređenja nije dovedena u pitanje. Odnosno neuspeh i nasilje koji proističu iz njene implementacije prikazani su kao devijacija a ne glavni cilj.
Zatim, zanimljiv je tretman jedne od opsesivnih Wilderovih tema koja provejava i kod Lubitscha, a to je sukob Starog i Novog sveta. U ovom filmu Stari svet je tretiran kao Novi svet, odnosno francuske aristokrate postavljene su kao junaci sa kojima se publika poistovećuje a Noviji svet boljševičke revolucije dobija ulogu Starog, ekscentričnog i okrenutog nekim drugim vrednostima.
Dar za komediju funkcioniše svuda kada je tako golem kao Wilderov ili Brackettov ali vrlo lako bih mogao da ih zamislim kao superiorne komediografe u komunizmu jer njihov cinizam, smisao za dramsku ironiju na nivou celine i opštu ironiju na nivou detalja savršeno korespondira sa insinuacijom i nepoverenjem u velike narative kao osnovnim pogonskim gorivom života u komunizmu.
Scene u moskovskom kolektivnom smeštaju su briljantne, upravo u toj komičnoj dekonstrukciji nepodnošljivog svakodnevnog života u opoziciji sa velikom idejom.
Melvyn Douglas u glavnoj ulozi je prilično dobar, ali da je MGM znao kakav klasik snima verovatno bi za ovu ulogu uzeo neku veću zvezdu, naročito jer je preko puta njega postavio Gretu Garbo, jednu od najvećih diva u istoriji filma. Ipak, njih dvoje odlično funkcionišu kao par i ovo ostaje Douglasova marquee uloga.
Lubitscheva režija je precizna, ponovo sa fokusom na glumce ali i sa sjajnim rešenjima u pogledu vizuelnog humora, mada više u detaljima nego u gegovima. Postavka gega sa pismom je recimo briljantna.
NINOTCHKA je klasik žanra i svakako vrhunac saradnje Lubitscha sa Wilderom (i Brackettom), primer višeslojne, ideološki osvešćene komedije i blokbastera koji istovremeno može biti zabavan i znakovit.
* * * * / * * * *
Pogledao sam JEDNAKE. Reč je o omnibusu sastavljenom od kratkih filmova koji se po svom angažmanu graniče sa namenskim filmom a po realizaciji često sa studentskim.
Prvi utisak koji ostavlja ovaj film jeste da filmovi nisu JEDNAKI. Odnosno da su vrlo neujednačeni. Ta neujednačenost nažalost nije iskorišćena kao dramaturški adut, odnosno da počinje dobrim i završava dobrim filmom ili tako nešto već je kvalitet negližozno rasut po celom trajanju filma.
Dve klase iznad ostalih je film Igora Stoimenova MILAN. Scenario za ovaj film za početak ima strukturu kratkog filma, početak, sredinu i kraj, situaciju i njeno razrešenje i vrlo je školski postavljen. Zatim, Stoimenov donosi mišićavo, jednostavno kadriranje i pripovedanje, i što je najvažnije "njegovo dete" je jedino u filmu koje zaista funkcioniše kao dete.
Kroz dečakovu fascinaciju emisijom "Top Gear" i Jeremyjem Clarksonom, Stoimenov uspeva da zarobi radost života koju imaju deca, njihov optimizam i vedrinu koju mogu da unesu i u živote drugih ljudi. Stoimenov za razliku od ostalih reditelja ovog omnibusa ne tretira decu kao jadnike zlehude sudbine već kao decu, od kojih je nekima teško. I zato njegov film jako dobro funkcioniše, izdvaja se čistim stilom, jasnom idejom i nepretencioznim izrazom.
Nadomak dobrog kratkog filma dolazi Ivica Vidanović u svom kratkom filmu OSMAN I KRISTINA smeštenom u romsko naselje. Film počinje kao živahna omladinska melodrama o zabranjenoj ljubavi, i uprkos prilično tvrdoj režiji i naturšćicima koji definitivno nisu prva liga, uspeva da zaživi i uspostavi likove koji zaslužuju hepiend. A onda se hepiend ne desi na jedan potpuno moronski način. Ako postoji išta gore od usiljenog i nezasluženog hepienda, to je usiljeni i nezasluženi tragični kraj. Vidanović pravi tu grešku, potpuno bez razloga.
Darko Lungulov je imao priliku da napravi zanimljivu priču ekranizujući istiniti slučaj Sergeja Trifunovića koji je gostujući u Velikom bratu pokrenuo humanitarnu akciju. Nažalost, od svega toga nije uspeo ništa da napravi, niti film ima dokumentarnu vrednost, niti je ubedljiv kao rekosntrukcija, niti je duhovit, niti je dekonstrukcija celebrity statusa. Taj film nije ništa a mogao je da bude nešto jer je imao Sergeja Trifunovića u glavnoj ulozi i nije imao hipoteku deteta-naturščika kao "nužnog zla" u ovakvom filmu.
Mladen Đorđević se osle dužeg vremena vraća na ekrane. Njegov SAŠA je najduži film u omnibusu što je Mladenov specijalitet, još na studijama je pravio filmove koji su duži od onoga što je zadatak. Nažalost, to trajanje nije opravdano, film je bez problema mogao biti kraći, ali ni to ne bi rešilo fundamentalne probleme ove naizgled realistički intonirane a zapravo krajje neubedljive priče. Realizam u rediteljskom postupku nije ispraćen uverljivim predloškom i scenario je ne samo neuverljiv već i krajnje naivan što na kraju rezultira jednim zaista besmislenim filmom koji je sebe prvo lišio bilo kavih atrakcija radi postizanja realizma a potom potpuno ispustio tu dimenziju priče.
Kratki film Miloša Petričića se iscrpljuje u rediteljevim pokušajima da nekako estetizuje milje škole i rada školskog psihologa da bi postepeno potpuno zanemario priču i rezultirao vizuelnim utiskom skromnije Telenor reklame sa krajnje nejasnom poentom. Pritom, poenta ove priče nije toliko nejsna u pripovedačkom pogledu koliko zbog tehničke relizacije njenog iskazivanja. Crteži i dijalozi koji iskazuju smisao priče morali su da budu jasniji. U svakom slučaju meni je pomoglo predznanje da bih razumeo ovu priču.
Najgori segment u svakom smislu je kratki film KATARINA Dejana Karaklajića. Ova povratnička režija veterana koji je zadužio našu kinematografiju filmom EROGENA ZONA ali posle toga dugo nije radio, i to se u ovom filmu vidi. U rediteljskom pogledu ovaj film je daleko najgori, sa obiljem krupnih planova i prenaglašene glume u njima koji kao da su dospeli iz nemog filma, ali i sa pričom koju ni daleko veštiji reditelj ne bi mogao bolje da realizuje.
JEDNAKE je finansirala nemačka ambasada pa ne treba da čudi da je film morao biti autošovinistički, ali se samo Dejan Karaklajić istinski prepustio bujici autošovinizma. Za razliku od Stoimenova koji je uspeo da ispuni svoj zadatak ukazavši na problem ali očuvavši humanost junaka i vedrinu deteta, Karaklajićev film je gnusna laž o srpskom mentalitetu.
Priča prati devojčicu u invalidskim kolicima koja je sama pošla nekuda gradskim prevozom i narodu koji ne želi da joj pomogne da se ukrca u autobus. Invalidi u Srbiji svakako imaju puno problema ali jedan od njih apsolutno nije taj da se sami kreću po gradu a da ljudi ne žele da im pomognu- Čak naprotiv, rekao bih da spremnost ljudi za ad hoc pomoć upravo dovodi do toga da se situacija ne rešava sistemski. Dakle, pre bi tema za film bilo to da roditelji devojčicu invalida nikuda ne puštaju samu nego to da ona sama ne može da se snađe, ili da joj građani previše paternalistički nutkaju pomoć nego što je njoj potrebno da bi se osetila ravnopravnom.
Ovaj film naravno donosi i lik "dobre žene" koju igra Mirjana Karanović čime se, verovatno slučajno zaokružuje autošovinistička agenda ovog filma. ovaj film je toliko pogrešan na svim nivoima, da je sasvim moguće da je i antisrpska agenda slučajnost pošto je samo ona dosledno sprovedena, za razliku od svega ostalog što je ispod svakog nivoa.
Ovaj film nema nikakav repertoarski potencijal ali mogu da ga zamislim na programu raznih televizija.
* * / * * * *
MURDER IN THE BLUE ROOM iz 1944. godine je prvi film na kome je I.A.L. Diamond potpisan kao scenarista. Sa njim je potpisan i Stanley Davis po priči Ericha Philippija. Ovaj jedva jednočasovni film mešavina je whodunita, misterija sa duhovima i mjuzikla a osnovni cilj mu je bio plasman pevačke grupe Jazzybelles. Literatura kaže kako je u toj nameri u svoje vreme i uspeo. Gledan iz današnje vizure, nažalost ne deluje kao film koji ima puno smisla.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANGEL Ernsta Lubitscha, melodramu iz 1937. godine koja je u vreme izlaska dočekana kao promašaj ali je vremenom među autorovim fanovima doživljena kao remek-delo. Obe ove procene su ekstremne. ANGEL je odlična melodrama mada ne i remek-delo. Ona govori o kratkortrajnom pariskom "liaisonu" čiji se protagonisti ponovo sreću nekoliko godina kasnije, i ispostavlja se da su prevareni muž i zaljubljeni preljubnik zapravo upleteni u zajednički poslovni kontakt.
Marlene Dietrich igra ženu oko koje se spore dva mušakrca. Melvyn Douglas igra ljubavnika a Herbert Marshall muža i nažalost Marshall je najslabija karika u ovom trouglu, i na nivou vođenja karaktera i kao personality, iako do kraja cele priče uspeva da nekako iskomunicira emociju pitomog, ranjenog čoveka koji gubi kontrolu nad svojim životom i pokušava da je povrati.
Za razliku od filma DESIGN FOR LIVING, Lubitsch primorava svoje junake da na kraju donesu odluke i razvežu ili preseku čvor u koji su se upleli tako da je razrešenje čisto melodramsko, bez dramske ironije.
Melodrama u vom filmu funkcioniše, i uspeva da "pređe rampu" uprkos zubu vremena koji je radio i u pogledu filmskog rukopisa i u pogledu društvenih konvencija.
* * * / * * * *
Pogledao sam MONSTERS: DARK CONTINENT Toma Greena. Gareth Edwards je s pravom napravio senzaciju pre pet godina sa filmom MONSTERS, otišao u Holivud, napravio karijeru, ostalo je istorija. Tom Green je britanski televizijski reditelj, nama najpoznatiji po seriji MISFITS kome je Edwards, producirajući zajedno sa Scootom McNairyjem, pružio priliku da snimi produžetak priče o svetu iz prvo filma.
DARK CONTINENT je nastavak utoliko što je smešten u istom univerzumu i govori o naseljavanju monstruma na Bliskom Istoku. Naseljavanje monstruma naravno dovodi do američke vojne inervencije kako bi sačuvali strateške interese u tom regionu, ali naravno svi ri događaji dovode i do pojačane pobune lokalnog življa koje je u ranijim instancama već bivalo radikalizovano.
Ako je prvi MONSTERS bio "film putovanja", DARK CONTINENT je davidayerovski ratni film o grupi američkih vojnika, pokupljenih s koca i konopca, podložnih svim poremećajima koje rat može izazvati, i njihovoj misiji koja polazi po zlu tokom koje se susreću sa tuđom i vlastitom nehumanošću, i sve to reflektuju u odnosu na monstrume koji ovde naravno dobijaju jedan potpuno drugi simbolički značaj nego u prvom filmu.
DARK CONTINENT je jako dobar, atmosferičan, visceralan film, ponovo sa pomeranjem monstruma tj. specijalnih efekata u drugi plan, sa akcentom ja junake i njihove lomove. Prvi film mi je utoliko draži što je intimniji pa u tom smislu i bezobrazniji jer izlaže jednu intimističku priču o odnosu dvoje ljudi dok se u drugom planu dešava kaiju. Tog kontrapunkta u DARK CONTINENTu nema, ovo je ipak i iznad svega ratni film sa dosta vrlo uzbudljivih scena, u čijoj se pozadini komešaju monstrumi.
No, Edwardsova ideja u ovom filmu nije izneverena, i osnovna kvalitativna razlika između izvornka i nastavka, odnosno druge priče u istom svetu jeste u tome što je prvi naprosto baratao potpuno novim odnosom prema ideju kaijua i svežim rediteljskim postupkom.
Međutim, Tom Green je snimio dobar, ozbiljan film sa punim integritetom. Žao mi je što mahom nije doživljen kao takav.
* * * / * * * *
Pogledao sam TILL DET SOM AER VAECKERT Lise Langseth, dugometražni debi poznate švedske pozorišne autorke. Ovaj film nastao je po njenom uspešnom tekstu koji je sama i postavila u Dramatenu. Po filmu se međutim ne bi reklo da je scenario nastao kao adaptacija pozorišnog komada, odnosno jako je teško odraditi reverse engineering kako bi se zamislio taj komad.
Ovaj film je istovremeno i bioskopski debi Alicije Vikander koja je u međuvremenu postala velika zvezda u usponu na anglosaksonskom tržištu, što generalno inače dobro ide švedskim glumcima. Ovaj bioskopski glumački debi je izuzetan, i ne čudi zašto je Alicia posle njega vrlo brzo uspela da se probije u prvi plan.
U konceptu Lise Langseth, Alicia Vikander i glavna junakinja su u centru filma u svakom pogledu, od pripovedanja pa sve do kadriranja. Ceo film je baziran na njoj u prvom planu i glumica to uspeva da iznese. Ako imamo u vidu da je priča filma vrlo čista u melodramskom pogledu i svom prikazu pada i uspona, lažnih i neispunjenih nada jedne devojke iz nižih klasa suočene sa sjajem viših klasa, Lisa Langseth je uspela da tu konvnciju oživi i učini potpuno ubedljivom.
Siže ovog filma zapravo bi mogao vrlo lako da se veže i za neki nemi film, i za neki film iz pedesetih. I za neki film iz sedamdesetih. Teško je navesti jednu formalnu inovaciju koja je direktno oživela ovu priču i učinila je relevantnom danas, ali bi se sam kvalitet interpretacije i režije i puno ubeđenje u pristupu priči mogli izdvojiti kao razlog za to. Ovo naglašavam zbog toga jer je ovakva priča zaista na granici da se percipira kao nešto potpuno anahrono, a u ovom filmu to definitivno nije.
Štaviše, film sadrži i finu dozu dramsku ironije na kraju koja mu daje poseban kvalitet, i svojevrsni cinični a opet staromodni optimizam koji uvek pali.
* * * / * * * *
P.S. Iz vizure srpske kinematografije, zanimljiv je podatak da je ovaj film snimljen za oko milion i po eura. To je više od prosečnog budžeta srpskog filma ali ne toliko ako imamo u vidu razliku u životnom standardu, produkcione običaje u pogledu plaćanja tehnike i ljudi itd. Dakle, evropski film zapravo nije bitno skuplji od srpskog a proporcionalno je možda čak i jeftiniji.
Details about THE GOD DAMN #BATMAN in #SUICIDESQUAD! #SPOILER #WARNING According to sources, in the film Batman is some sort of big boogeyman that the government REALLY hates. Get this, prior to the events in #BatmanvSuperman, THE JOKER is the only one to really ever meet him or know him and that's why he's so important to Amanda Waller. They have footage of Batman in action which they watch. There is a bit of dialogue where they say Batman is the key to tracking down all "the supers." Very cool stuff. #DC #DCCU #DCCOMICS #THEJOKER #AMANDAWALLER #THEDARKKNIGHTRETURNS
Pogledao sam L'ORDRE ET LA SECURITE DU MONDE Claudea d'Anne, film koji je producirao i delimično pisao Gustave Reininger, pisac koji će kasnije srađivati sa Michaelom Mannom kao kretar i scenarista serije CRIME STORY odnosno pisac ponekih epizoda serije ROBBERY HOMICIDE DIVISION. Navodno, ovaj film je bio jedan od razloga što je Mann kontaktirao Reiningera da rade seriju. Nažalost, u ovom filmu je teško vidljivo šta je to moglo privući Manna. Nekom vrstom učitavanja moglo bi se prepoznati ponešto sličnosti između onoga kako su d'Anna i njegovi saradnici prišli temi i onoga kako je to radio Mann, u pogledu pokušaja da u potpunosti prikažu radni proces junaka, u ovom sluaju multinacionalnih korporacije koje žele da mešetare po Africi.
Međutim, ovaj film nije blizu Mannovim radovima, ni u scenarističkom ni u rediteljskom smislu. Reč je o prilično minornom, rekao bih čak napabirčenom odjeku mnogo boljih fracuskih političkih trilera. Ipak, ako je Mann išta video u ovom filmu, nije pogrešio jer se CRIME STORY zaista može smatrati klasikom.
* 1/2 / * * * *
Prvih petnaest minuta filma ARISE, MY LOVE Mitchella Leisena su remek-delo koje zaslužuje da služi za poučavanje scenarista, dok je preostalih sat i po odlično, to je film čiji su scenario napisali Billy Wilder i Charles Brackett po priči drugih pisaca koji su baš za tu priču dobili oskara.
Wilder i Brackett će se ovom pristupu stvarima vratiti na još briljantniji način u filmu A FOREIGN AFFAIR, no ovo je film drugog vremena.
Priča se otvara u zatvoru Burgos u Francovoj Španiji iz koga američki pilot dobrovoljac biva izbavljen od streljanja intervencijom ambiciozne novinarke koja se pravi da mu je supruga. Nastavlja se u Parizu koji se bliži nemačkoj okupaciji a završava međusobnim zaklinjanjem zaručnika da će učiniti sve da animiraju američki narod za rat protiv nacista.
A FOREIGN AFFAIR je u tom pogledu bio kudikamo lakši za prilaz temi, govorio je o Nemačkoj na kolenima čije su zla namere u međuvremenu postale očigledne. ARISE, MY LOVE je antifašistički film napravljen u vreme kada zaraćene strane u Evropi još uvek nisu toliko esencijalizovane.
Ray Milland i Claudette Colbert su izvanredan par kao neustrašivi pilot i vešta novinarka. Izuzev nekoliko komičnih fašista u Španiji, u filmu zapravo i nema negativaca, tako da scenario i glumci zalužuju pohvalu ne samo zbog načina na koji su ispunili svoje zadatke u domenu romatične komedije već i kako su stvorili utisak vrlo dramatične atmosfere koja se nadvija na Evropu kroz svoj odnos. Film je i u tom pogledu vrlo poučan za dramaturge.
Leisen je ušao u režiju iz drugih segmenata, pre svega dizajnerskih, scenografije i kostimgrafije, i za razliku od nekih drugih filmova u ovom je vrlo siguran u fundamentalnim pripovedačkim tehnikama, vođenju glumaca, priče, građenju atmosfere.
Dokumentarni materijal nacističkog napredovanja vešto je integrisan u film, bez remećenja stilske konzistentnosti i što je još važnije žanrovske konzistentnosti.
Claudette Colbert je u karijeri imala uspešnije filmove, ali njena tvrdnja da joj je ovo najdraži film u karijeri sigurno nije kapric. ARISE, MY LOVE je sjajan i pomalo potcenjen film.
* * * 1/2 / * * * *
Moram priznati da za dva sata gledanja filma FEHER ISTEN Kornea Mondruczoa nisam uspeo da prepoznam na koji način on referiše na WHITE DOG Samuela Fullera kako je deo kritike egzaltirano javio iz Kana. To ne znači da ovaj film ne referiše na druge filmove, uostalom kreće posvetom Miklosu Janczu, a u filmu se svakako oseća njegovo snažno prisustvo jer se i on u svom opusu bavio takvim spojevima estetizovane e+inscenacije i kadriranja sa realizmom i jakim simbolima.
Ipak, Kornel Mundruczo je dete svog vremena i ono što se na početku mora reći za ovog alumnusa omnibusa LOST AND FOUND čiji su reditelji potom zavladali evropskim festivalskim filmom, to je da za razliku od svojih kolega Mungiua i Žbanićke, u novom ostvarenju isporučuje jednu retku vrstu art house filma. Naime u poplavi filmova iz stila "kamera sa ramena", sa dugim kadrovima i snažnim pokušajima da se stvari realistički rekonstruišu itd. Mundruczo snima art-film starog kova - mnogo pitanja iz domena realizma i identifikacije sa likovima ostavlja po strani. čime se približava bordvelovskoj paradigmi art house filma, ali nudi i niz močnih prizora, ne samo u pogledu kompozicije kadra i onoga što se u njemu dešava već i u domenu mikro-celina u montaži. Posle dužeg vremena FEHER ISTEN je jedan od retkih art house filmova čiji bi se kadrovi lako mogli naći i prepoznati u nekoj špici filmske emisije.
Otud za FEHER ISTEN možemo reći da ima dve strane, jednu dobru i jednu lošu. Dobra strana je Mundruczova odluka da se pokaže kao energičan i maštovit reditelj koji ume da proizvede reakciju u gledaocima. Loša strana je to što Mundruczo ipak sve vreme gađa da napravi neku metaforu, neku poentu, i veći deo simbolike koje se poduhvata nažalost deluje prvoloptaški i bez pokrića.
FEHER ISTEN je trebalo da bude priča o društvenim podelama, o srednjoj klasi koja se suočava sa Drugim, o rasizmu, o emigraciji, o eksploataciji, o nehumanosti, i sve to ovaj film jeste u pokušaju, odnosno namere su čitljive ali efekti nažalost izostaju.
Mundruczova znakovitost ostaje nametljiva, agresivna i što je najgore od svega, jako ugrožava sam tok priče. Ne samo da je sistematska aplikacija simbolike izrazito vidljiva već negde od sredine FEHER ISTEN postaje krajnje mehaničko filmsko iskustvo, koje nažalost ne impresionira svojom usiljenom simetričnošću.
Problem Kornela Mundruczoa u ovom filmu jeste to što nije uspeo da stvori konzistentan svet u kome se njegove priče dešavaju. On luta između realizma i konvencionalnih postavki, od izrazito uverljivih do izrazito stilizovanih odnosa, i u tom pogledu imao bi štošta da nauči od world-building veština holivudskih reditelja.
Rupert Wyatt je pre nekoliko s dve leve ruke ispričao ovo isto u pogledu značenja i vrlo slično u pogledu zapleta u filmu RISE OF THE PLANET OF THE APES, i to način koji je jasan svakom idiotu bilo gde na planeti.
Mundruczo je bežeći od filma za idiote na kraju napravio film koji mogu voleti samo oni "intelektualci" kojima su "dobri" filmovi dosadili i koji vole "autorska iskakanja".
Nažalost, Kornelova autorksa iskakanje iz matrica narativnog repertoarskog filma više deluju kao greška nego kao korišćenje slobode koju pruža ono što se kod nas naziva "autorskim filmom".
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ENKLAVU Gorana Radovanovića. Ovo je film koji empirijski dokazje da je život Srba na Kosovu jedina ozbiljna filmska tema koju u ovom trenutku nosi naše podneblje. Ja nisam sklon toj vrsti esencijalizacije i ne verujem u taj princip, ali to jeste dominantni pristup stvarima. SF se ne smatra "našom" temom ali se rat u Bosni ili ubistvo Franca Ferdinanda smatraju. I, ako je već tako, onda u tom pogledu život Srba na Kosovu zaista u sebi nosi čisto filmske atribute. S jedne strane, njihova svakodnevica je kao avanturistički film, oni svakoga dana putuju oklopnim vozilima, kada napuste kuću, velika je šansa da će u povratku zateći zgarište, organizuju narodne straže kako bi se sačuvali a o lomovima i dilemama koje nose u sebi da i ne govorimo. To su ljudi čiji je život prava mala riznica egzistencijane nemoći, suočavanja sa globalnom nepravdom i zaista teško je izabrati žanr u kome se njihov život ne bi mogao iskazati.
U tom pogledu, ENKLAVA je dokazala validnost naše prošlogodišnje Inicijative za uvođenje bijenalnog konkursa za filmove o Kosovu i Metohiji. Štaviše, ENKLAVA je pokazala da to čak nije ni toliko ni politička koliko estetska nužnost. Ako je već "tema proistekla iz podneblja" osnovni zadatak za naše filmadžije, onda hajde bar da to bude pravi zadatak.
ENKLAVA je film oslonjen na tradiciju ornamentalističkog filma kakav je kod nas snimao Saša Petrović. Radovanovićev stil je bliži Petroviću ili Čengiću nego savremenim zastupnicima festivalskog i politički korektnog filma. U filmu nema popovanja, iz svakodnevice junaka se čita njihov težak, nepodnošljiv položaj i jasno je da Srbi imaju poziicju svojevrsnih "homo sacera" na Kosovu, ljudi čiji život ne vredi apsolutno ništa, a o bezbednosti i kakvom-takvom dostojanstvu da i ne govorimo. U tom pogledu film čak nije ni anti-albanski per se, on prikazuje odnos koji je uspostavljen i koji sam po sebi čak više ni nema nacionalnu dimenziju, naprosto imamo dve grupe ljudi, jednu brojniju i naoružaniju, drugu manju i razoružanu i prisustvujemo eksperimentu čiji je cilj da vidimo koliko će se daleko otići u zlostavljanju.
ENKLAVA aludira jednim svojim delom na događaje iz marta 2004. godine, iako se dešava u aprilu te godine, i osim jedne scene organizovanog rušenja srpske crkve i groblja, čak ni nema nekog suštinski organizovanog nasilja, ali je teror baziran na seriji kontigentnih nepovezanih događaja, od dece koja kamenuju oklopno vozilo kojim se voze srpsko dete i sveštenik, pa do situacije u kojoj albanske komšije naprosto dođu i odvedu stoku srpskog domaćina iz enklave.
Otud, druženje koje se razvija između dečaka srpske i albanske nacionalnosti nije neki naročito kompromis sa političkom korektnošću, to je prosto deo haosa u kome albanska deca, u zavisnosti od raspoloženja kamenuju srpskog dečaka danas a druže se sa njim sutra, a okrivljuju ga za nešto što nije učinio prekosutra, jer im se može, i zato što su Srbi ozvereni, oni nisu ljudi već igračke za veliku i malu albansku decu.
Film ima određene strukturalne probleme, kako u pogledu vladanja protokom vremena tako i zbog Radovanovićeve potrebe da u pojedinim momentima pretpostavi vizuelnu domišljatost logici pripovedanja. Međutim, tema i situacije kojima Radovanović vlada imaju dovoljnu razornu moć da se takvi nedostaci mogu oprostiti na nivou celine.
Odnosi među junacima na Kosovu su surovi, svedeni na devetnaestovekovne grane, i u pojedinim segmentima pomalo nedostaje upliva modernosti u život Srba i Albanaca, ali u okvirima ove priče to opet nije detalj koji previše umanjuje vrednost filma.
(Istočno)nemački direktor fotografije Axel Scheppat nadahnuto snima okolinu Valjeva i Negotina, rekonstruišući surovost kosovskih pejzaža i čineći da ti ambijenti pored svoje filmičnosti i zaigraju u priči i dodatno ilustruju životnu dramu Radovanovićevih junaka. Držeći se stare maksime da je sve sem glumaca u kadru scenografija, Vladislav Lašić i Scneppat rade ozbiljan posao.
ENKLAVA je u mnogim aspektima mogla biti veštiji film, ali je u fundamentalnim aspektima vrlo čvrsto delo. Ne mora da znači da će svi ponovo prepoznati snagu kosovkse drame i posle ovog filma, ali oni koji je ne budu prepoznali ili su zalutali u bioskop ili imaju razlog zašto je ne prepoznaju.
Uprkos srpskoj opsesiji da će svoju Istinu, bolnu i neizrecivu nekako preneti strancima, u čemu ENKLAVA po svemu sudeći neće imati puno efekta u festivalskom pogledu, premda film će imati sudbinu na ZDFu itd. ovaj film će biti jako važan upravo u Srbiji - iako ne govori o nečemu što ljudi ne znaju, kada budu videli sve to u jednoj estetizovanoj celini, podsetiće se problema...
* * * / * * * *
sudeci po recenziji ni via zdf-a nece biti pozeljnog efekta, osim onog, ah opet oni kojih nam na vrh glave i onih koji vjecno kukaju, a i njih nam dosta. onako narodno-kafanski.
minimalne sanse postojale bi u ljevice kad bi obe strane bile prikazane gubitnicima.
prosjecan (zapadni) nijemac ima nezgodnu narav da stvari promatra krajnje prakticno, te drzavne resurse kao plod individualnog truda kojima kroz izbor zastupnika sebicno upravlja. nakon angaziranja i iskustva proteklih desetljeca, sveden je na pitanja od: zasto da tamo odlazi moj novac? do: placam li za ovo multimed-pristojbu?
sve to na sam spomen doticne regije nevezano za kontekst.
pojam prosjecan nijemac ukljucuje sve "klase".
Вратио сам се касно синоћ с мини-турнеје с "Енклавом" - Звечан, Косовска Митровица и неко месташце где смо спавали, а онда назад у привидну мирноћу Ниша и Београда. Запазио сам неколико битних ствари - прво, на путу од прелаза с привидно слободне на привремено окупирану територију па до Митровице српске заставе налазе се на отприлике сваком километру - по истрошености очигледно је да ту постоје већ извесно време. Ћириличних натписа има упадљиво више. С друге стране, ђубре око пута могло би бити чешће одношено (благо речено). Сама Митровица је упадљиво живо место - може да изађе на црту било ком од српских квази-урбаних центара. Све време сам имао утисак да је викенд. На аутомобилима искључиво српске таблице. Ко нема српске - нема таблице уопште (скидају се пре ступања на Север) и то мурија толерише. Пројекције у Звечану - опште лудило. Карте су биле дељене бесплатно и ту никад правде нема - београдска експедиција се одрекла карата не би ли се више мештана скрцало у салу, па смо седели у једном кул бару где пећ на дрва греје уз звуке блуза. Три пројекције за један дан биле су очигледно talk of the day на КиМ, јер су за то знали чак и пандури на прелазу, али остаје помало горак укус од коментара који се све време провлачио не оптужујућим тоном већ тоном који људи користе кад изговарају труизме - "Ви дођете, сликате се, и вратите се у Београд. А ми настављамо да живимо овде." Што јес, јес. Мада постоји идеја о активирању биоскопа не само на Северу, него и у енклавама. Наравно, не може ништа у Србији једноставно кад може компликовано, али о том потом.
Ово је мој текст који сам изговорио за Културни дневник. Наравно, није реч ни о каквој критици (мада то некако тако називају), већ о импресијама у кратким цртама на "мање од једне шлајфне"; унутар текста су и извесне прозивке, па ко препозна - препозна. Огромна већина неће, али то није ни битно.
QuoteУ земљи апсурда, нажалост, није једноставно да нека необичност остане примећена – рецимо, да три приказивања филма "Енклава" Горана Радовановића у једном дану привуку чак преко 2.000 гледалаца. Толико неки филмови не забележе ни током целог свог биоскопског живота, али ово се догодило у Звечану, на Косову, а што су медији третирали малтене као вест из спорта само зато што је присуствовао славни фудбалер Дејан Станковић.
"Енклава" је значајан филм зато што у тренутку кад питање Косова наизглед делује истрошено, снажним филмским језиком и без имало патетике враћа у жижу проблем свакодневног живота у јужној српској покрајини, али и аутистични београдски културрасизам. Носиоци приче су деца натерана да прерано одрасту, што јесте у традицији слободарског југословенског филма, али "Енклава" одлази у томе корак даље и нуди дубоко хришћанско решење, искру наде усред општег безнађа вековне – немојмо се заваравати – отворене обостране мржње Срба и косовских Албанаца.
"Енклава" је филм око кога ће се вероватно ломити копља јер су различита политичка тумачења неминовна. Ипак, његова суштина је позив свима нама да погледамо око себе, сагледамо себе и више ценимо не само свој живот него и једни друге, да подигнемо поглед даље од свог плота. И тај колективни доживљај биће веома близак емотивном спектаклу који се у уторак догодио у Звечану, у коме сам имао част да учествујем. Често чујемо фразу о ангажованом филму, филму који покреће значајну тему – "Енклава" је неспорно један од таквих, али је пре свега врхунско филмско дело.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi61.tinypic.com%2F2w50jf9.jpg&hash=3b4a02be8d129d6531d6c628d9d1725d0eaaac9d)
MALOG BUDA smo prikazali i
na Severu i u enklavama. Ponegde nije bilo projekcija i po dvadeset godina. Sa Igorom Stankovićem, inače potpisnikom inicijative radimo na ideji kinofikacije srpskih opština i enklava...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Игор 16 година није ступио на КиМ, али јесте његов презимењак. Ево доказа да цигани и Гробари могу да се уједине око Идеје. :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2F25foh9y.jpg&hash=ee0cca2efdf060a121e767fa40d603deb7b3e362)
Kum Stankela!
Pogledao sam CLUNY BROWN Ernsta Lubitscha, cenjenu komediju i poslednji završeni rediteljski red ovog autora. Nažalost, ni u ovom njegovom klasiku nisam našao one atribute koje su mu pripisivali u literaturi. Lubitsch u ovom filmu kritikuje britanski klasni sistem, snobizam, ponovo se bavi svojim romantičnim zapletima kroz koje se prelamaju šire priče. Nažalost, Lubitsch u ovom filmu ne uspeva da definiše svoje likove u pogledu njihove prepoznatljive uloge u priči. Nije do kraja jasno ni ko će biti glavni likovi, ni ko će biti ljubavnici ni ko će biti "treći koji im smeta". Kada se tome doda jak strukturalni disbalans usled preduge ekspozicije, rezultat je nesumnjivo ambiciozan film, sa prepoznatljivim i snažnim rediteljskim rukopisom ali bez pravog rezultata.
* * 1/2 / * * * *
Stari razmatra novu epizodu u stečajnom hropcu Avala filma.
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html)
Quote from: crippled_avenger on 20-03-2015, 14:49:19
Stari razmatra novu epizodu u stečajnom hropcu Avala filma.
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html)
Нека Авала Филм купи ко год хоће само нек се сачувају филмови односно нека се плати њихова дигитализација.
Примјер први: Пољаци имају пројект KinoRP чији је циљ дигитално ремастеровање преко 140 играних, документарних и цртаних филмова, надзор над процесом ремастеровања, затим дигитално архивирање, одржавање и дистрибуција дигиталних копија тако ремастерованих филмова. Велики број филмова је до сада приказан у високој дефиницији на пољским ТВ каналима. Једино ми љубитељи физичких медија можемо жалити што већи број филмова није објављен на Blu-ray дисковима и у English-friendly облику.
Примјер други: американски издавач Vinegar Syndrome, углавном познат по издањима "експлоатационих" жанрова, има сестринску фирму која се бави дигитализацијом у којој скенер ради 24 часа дневно да би се на вријеме обезбиједио садржај за њихов стриминг сервис који је првобитно био назван VinegarSyndrome.tv а сада је преименован у Exploitation.tv.
Да ли ћемо икад доживјети нешто слично у земљи Србији па макар у минималном облику?
Quote from: djvaso on 20-03-2015, 16:23:16
Quote from: crippled_avenger on 20-03-2015, 14:49:19
Stari razmatra novu epizodu u stečajnom hropcu Avala filma.
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/mit-o-avali.html)
Нека Авала Филм купи ко год хоће само нек се сачувају филмови односно нека се плати њихова дигитализација.
Ово је већим делом већ урађено, "Делта" је урадила дигитализацију, делом и ремастер већине Авалиних филмова. Мислим да двадесет и нешто није обрађено, све остало јесте, а ово што није - није зато што филмови нису комплетни, фале ролне, итд. Не верујем да је иједан од Авалиних филмова потпуно изгубљен, просто је посао око њих велики, да се копије ископају из несређених магацина.
"Делта" се доскора судила с "Авалом" управо око права на филмове јер су експлоатацију добили на много година, али су изгубили на Апелационом суду и ево врло брзо се Авала појавила на добошу. Квака је у томе што надлежни нису дозволили одвајање филмова од целокупне стечане масе, тј. продаје се све у пакету, земљиште, зграде и - филмови. Може се јавити и проблем у томе што Делта чува своје ремастере и свакако ће тражити неку надокнаду уколико би неко те материјале тражио; Авала, с друге стране, своје филмове просто нема, ролне су расуте по магацинима.
Како ће се то рашчивијати, појма немам, али имам идеју да се докопам ТВ права тако да не буде прејебаних страна - без детаља, наравно, јер ово чита свакојака гамад. Али и да успем у томе, проблем ће остати јер решење није дугорочно одрживо.
Не откривај положај, Џоне! :wink:
Него, јеси ли сигуран да је дигитализација урађена у 2K или макар у HD?
Digitalizacija je urađena u DiVX. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SPRING Justina Bensona i Aarona Moorehousea. Benson i Moorehouse su privukli pažnju filmom RESOLUTION koji je u sebi nosio ponešto vrlo zanimljvo ali je imao probleme kako na nivou celine tako i na planu horora i horor-imaginacije. SPRING je potpuno drugačiji film. RESOLUTION je nastao u vrlo skromnim, partizanskim uslovima, mučki iza leđa, sa snažnom potrebom da se snimi nešto, pa makar i ne našlo publiku, dok u SPRINGU Benson i Moorehouse ipak gađaju malo širi indie milje, praveći horor za one koji vole Linklatera.
Veći deo kritičara kažu da je SPRING kao susret Linklatera i CAT PEOPLE, možda zato što nisu gledali MAMULU jer je opet horor imaginacija u ovom filmu od one jednostavnije vrste, i ona je predstavljala svakako najslabiji deo filma. Benson i Moorehouse sebe vide kao autore koji žele da genre benduju ali im nažalost taj genre deo najslabije ide.
Doduše, u pogledu izgradnje likova ima itekako problema i sa ovim karakternim delom gde su u RESOLUTIONu bili prilično jaki. Ceo uvod sa junakovom predistorijom na tlu SAD, pre dolaska u Evropu je nažalost priličan pleonazam i mogao se lagano amputirati u montaži, iako ima nekih solidnih scena. Sličan problem su imali u RESOLUTIONu gde su "prerazradili" likove upoznavši publiku sa nizom detalja koji su potpuno nepotrebni.
No, kada krene ta osnovna melodrama između junaka i čudovišta, ona dosta solidno funkcioniše sve do jedne tačke kada stvari odu maltene put komedije, ali nekako ipak film ne ispadne sasvim iz registra.
SPRING je film koji nosi jako puno problema, preonazme na početku, tanku horor imaginaciju, lutanja u pogledu tona, i sve to više liči na delo koje dobacuje do * * 1/2 po svojim zanatskim dometima.
Međutim, krajnji utisak ovog filma znatno je povoljniji od onoga što je njegov zanatski domet, a to pokazuje da su neke važne stvari u njemu ipak prilično dobro urađene. I zato u ovoj vitalnoj indie horor sceni zaslužuje ipak koliko-toliko uvaženo mesto.
Benson i Moorehouse nisu previše napredovali u odnosu na RESOLUTION ali su zadržali ono što im ide dobro i adaptirali to na veći format. Nadam se da u svojim sledećim filmovima ako i dalje budu koketirali sa hororom neće dopuštati tako snažna prožimanja sa trešom i diletantizmom.
* * * / * * * *
Pogledao sam SWORD OF VENGEANCE Jima Weedona, film smešten u saksonsko-vikinške ili koje već ratove, snimljen u Srbiji. Naravno, to što je snimljen u Srbiji čini ga najzanimljivijim, naročito jer izuzev autora i najuže glumačke ekipe, ostatak filmske ekipe čine srpski filmski radnici. Naravno, reditelj,scenarista, direktor fotografije ne bi bili autori da nisu vrlo važni da ne kažem prelomni u nastanku filma, ali u ovom naslovu je vrlo važna činjenica da najveći deo filmske ekipe čine srpski filmski radnici što znači da je na nivou know howa ovakav film kod nas moguć.
Weedon želi da se nadoveže na filmove kao što je HAMMER OF THE GODS koji je Matthew Read pisao. Ali Read nije pisao samo to, pisao je britanski PUSHER i radio je na VALHALLA RISINGu i SWORD OF VENGEANCE najpre možemo posmatrati kao VALHALLA RISING JR.
Weedon nije bio u stanju da istera Refnov koncept do kraja, ali manje više to je to - jedan zabrinuti, mračni i na sve načine zajebani junak ide nekim blatištem i ubija ljude iz ovih ili onih razloga. Upliće se u sukob između dve glavne frakcije.
Za razliku od Refnovog filma, Weedonov nije baziran na strpljenju iako po elementima priče nije raslošniji od VALHALLAe. Ideja je samo da su ovde glumci manje poznati, nema Madsa i to nepostoajanje razrađenog zapleta, sa radnjom svedenom na neke arhetipske odnose i situacije treba da se izvede brže.
Uz rizik da ispadnem šovinista ili autošovnista, spreman sam da kažem da bi ovaj film u srpskoj produkciji i sa srpskom temom bio vrlo zanimljiv iskorak, kao recimo JOSEF u hrvatskoj produkciji samo smešten u epohu hiljadu godina pre. Dočim, kao britanski film zaista ostavlja dosta prostora za nedorečenost, čak i sa punim razumevanjem za refnovski pristup (Read je pored pisanja delova VALHALLAe, producirsao i ONLY GOD FORGIVES).
Rečju, SWORD OF VENGEANCE je film koji može da ohrabri naše autore da se upuste u ovako nešto, naš srednji vek je inspirativan za ovako nešto - sada ima ljudi koji umeju to da urade. Međutim, internacionalno gledano ovo je DTV nadovezivanje na fantasy filmove velikih studija u kome je nedostatak budžeta nadoknađuje simulacijom arta.
* * / * * * *
Svi ćemo pre ili kasnije završiti kao Počuča...
http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=03&dd=22&nav_category=78&nav_id=971472 (http://www.b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2015&mm=03&dd=22&nav_category=78&nav_id=971472)
Osramoćeni, pod sumnjom da planiramo ubistvo, osuđeni na smrt? Pa naši životi samo tome i streme!!!!!!!!!
Nuclear Assault - Sin - LIVE - 1986 - HQ AUDIO - lyrics (http://www.youtube.com/watch?v=jw9Yqjq7AAE#)
Quote from: djvaso on 21-03-2015, 20:55:36
Него, јеси ли сигуран да је дигитализација урађена у 2K или макар у HD?
Нажалост, мањи број филмова је у HD, углавном је SD.
Interesantno da RTS ponovo daje Koji nedeljni šou sa istom koncepcijom kao prethodni, samo produkcijski skromnije. Ja sam živeo u ubeđenju da su jugonostalgija, šmiračke improvizacije i humor iz 1983. prošli put slabo primljeni. Da ne pominjem da ova prva epizoda dobar deo humora temelji na skatologiji i seksu sa maloletnikom... Da li Kojo ima drugare u upravnom odboru RTSa ili se ovo ipak gleda?
Iskreno, bio sam šokiran vrstom humora koji je promovisan u novoj inkarnaciji Kojovog showa. Promenjen je scenarista pa je to donelo i nov pristup humoru. A što se showa tiče, prethodni nije impresionirao, naročito u odnosu na direktnog konkurenta u terminu a to je bio TVOJE LICE ZVUČI POZNATO, međutim RTS je dobro podmazan kolektiv, kapiram da je neko uzeo lovu za nekoliko sezona i sad nema tu mnogo prostora za manevrisanje. Ako je o jugonostalgiji reč, ovo što radi RTS je žalosno u odnosu na seriju CRNO-BIJELI SVIJET koju je snimio HRT sa istom idejom. SVIJET nije HALT AND CATCH FIRE, da se razumemo ali je za nivo zabavnog programa RTSa kao i dramskog MAD MEN i BRIDESHEAD REVISITED u jednom...
Najslabiji deo Tijanićevog pa i post-tijanićevog RTSa ostaje zabavni program. Najbolji primer je farsa oko ovogodišnjeg Eurosonga.
Није Која има лошу гледаност - није на нивоу "Звезда" и "Звездица", али ако гледамо недељу, већу од "Екс фактора" и "Аудиције", а директно је "гађао" "Дилу" и избацивање у "Паровима".
kako god da okreneš, Kojov humor je još i dobar kakav je u ''Audiciji''
Ma, ja imam razumno niske kriterijume za to čemu se smejem, nego, ovo je ipak nacionalna televizija, prvi program, nedelja uveče - porodični termin takoreći - a onda tu krene sa prdenjem i impliciranim seksom sa četrnaestogodišnjakom u kupeu voza. Nekako me čudi da neko nije reko "mojne to, brate, mojne to."
Ко је писао за Коју?
Nebojša Romčević. Evo sa RTSovog sajta:
http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/20/RTS+1/1854150/Ko+je+kod+Koje.html (http://www.rts.rs/page/tv/sr/story/20/RTS+1/1854150/Ko+je+kod+Koje.html)
QuoteTelevizija Srbije i produkcijska kuća "Smart media", prolećnu TV sezonu započinju novom humorističkom serijom, koju kao scenarista potpisuje Nebojša Romčević, u režiji Stanka Crnobrnje.
Crnobrnjin rukopis se jasno vidi iz satelita, naravno. Stara garda na novom (ali istom) zadatku.
QuoteKreatori serijala "Ko je kod Koje" program opisuju kao povratak pravoj televiziji, kroz sadržaje za celu porodicu, sa mnogo humora, kvalitetnom muzikom i vrhunskim izvođačima među kojima su: Nikola Kojo, Vesna Trivalić, Hristina Popović, Miloš Samolov, Dragana Mićalović, Aleksandar Sedlar i mnogi drugi.
nisu rekli za koje porodice! 8-)
u svakom slučaju se sasvim slažem, samo sam dodao da je ''Audicija'' još gora, al tak'a nam je kompletna televizija
pa ja sam prije 2 godine rekao da je onaj Kosta Vujić teška boleština od serije, tek mi prije par dana jedan lik priznaje da su Alas i drugari prikazani kao učenici psihopate
Ja, pošto gledam samo RTS i HBO i ne znam šta je to "Audicija". Nagađam da je to neka Pink/ Prva/ Happy varijanta originalne bosanske Audicije??? U kom slučaju ni ne očekujem da im humor bude iole svarljiv za mene, dok mi je Kojin svarljiv samo nije mnogo smešan i, kako već rekoh, dovodim u pitanje njegovu skatološku i seks-sa-maloletncima orijentaciju prevashodno uzevši tajm-slot i javni servis.
Daleko bilo da mislim da nacionalna televizija ne treba da ima risque humor - na kraju krajeva Little Britain je bila BBC produkcija - samo se čudim da se baš udarni porodični termin koristi da se on plasira.
Audicija S01E04 - Đuro Franeta (http://www.youtube.com/watch?v=xYfnKWl9zw4#ws)
Audicija je Pinkov comedy showcase. To je potpuna demencija.
RTS nažalost u tom opštem paklu nema snage da formira ozbiljnu redakciju zabavnog programa, tako da kad osmisle nešto što, recimo, ima smisla, obično to nekako i upropaste. Srećom, RTS mahom drži tu liniju "pitomog" programa tako da recimo emisije poput TRI BOJE ZVUKA uspevaju čak da steknu neki rispekt u narodu (mada, po meni zaslužen jedino time što su doveli do nacionalnog poverenja pa uspeli da privedu Jarbole i Saru Jo u istu emisiju što definitivno jeste podsetilo na neku civilizovanu državu)...
Народ тај "риспект" према "Три боје звука" није поткрепио гледаношћу. Штавише, то је тотални флоп, али се одржава уз неку паролу да "таква емисија треба".
Pa realno, to je emisija o kojoj je lakše govoriti nego je zaista gledati... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, pa Tri Boje Zvuka je meni tipičan primer emisije koja je danas nominalno nepotrebna jer - Jutjub i sve to - ali s druge strane koja makar pokušava da drži neki nivo, kao, mi nismo samo tu da pokažemo da muzika postoji nego i da je prezentiramo u vrhunskoj studijskoj produkciji plus te kao neke priče itd. No, fakat je da onda tu prave neke frankenštajnovske spojeve koji potpuno obesmišljavaju svu priču koja se može čuti pa je onda Jutjub ipak bolje rešenje. Šteta, onaj mali je lep dečko i simpatičan, ali ova varijanta je, bez obzira na stvarno dobro urađenu živu svirku, bila pomalo arhaična još u vreme Hita meseca...
Možda kad bi pravili mini-priče s muzikom. Neka drama, jel'te, među ljudima...
Stariji sam čovek pa mi to takođe deluje nepotrebno. Muzika ima dovoljno drame sama za sebe (pogotovo pop muzika, jelte, ne puštaju oni tu nekakve avangardne ćutologe) i ne mislim da je neophodno oko nje sad izmišljati neki dodatni narativ. Ali mi deluje, kako rekoh, da mešanje Jarbola i sare Jo ili Galije i Svi na Pod ili Aleksandre Radović i The Dibidus i MaraQYa ne čini nikome preveliku uslugu - koji god da narativ postoji iza njihovih muzika trivijalizovan je svođenjem svih njih na istu ravan i u istu formu (gde po prirodi stvari ni ne mogu da kohabituju) pa je u tom smislu možda i gore da ovakva emisija postoji u ovoj formi nego da RTS nema nikakvu emisiju fokusiranu na popularnu muziku. Opet, to je moja snobovska perspektiva, naravno.
Meho, ne slažem se.
Naravno, YT je uvek tu, ali mislim da je dobro da se konačno kod nas muzička scena prezentira na isti način kao recimo u Britaniji. Ako pogledaš Hollandovu emisiju, tamo je sasvim moguće da vidiš Radiohead i Ritu Oru u istom izdanju jer muzika više nije klasna i vrednosna rovoska bitka već popularna kultura. Ako imamo u vidu da je pop muzika kod nas generalno odavno ispražnjena od značenja, vrlo mi je simpatično da se "nepomirljivi" izvođači pojavljuju u istoj emisiji jer naprosto, nema više tog nekog rascepa oko kog nisu u stanju da se pomire.
Činjenica da su se u istoj emisiji pojavili Jarboli i Sara Jo, štaviše može dosta doprineti percepciji Jarbola kao nekih OK likova koji zapravo nisu umišljeni diletanti, već naprosto simpatični diletanti...
-Ton?
-Ide!
-Kamera?
-Ide!
-Ustani i kreni, čuvari su otrovani, konji su spremni...
http://beforeafter.rs/art/chappie/ (http://beforeafter.rs/art/chappie/)
Quote from: crippled_avenger on 24-03-2015, 13:17:57
Meho, ne slažem se.
Naravno, YT je uvek tu, ali mislim da je dobro da se konačno kod nas muzička scena prezentira na isti način kao recimo u Britaniji. Ako pogledaš Hollandovu emisiju, tamo je sasvim moguće da vidiš Radiohead i Ritu Oru u istom izdanju jer muzika više nije klasna i vrednosna rovoska bitka već popularna kultura. Ako imamo u vidu da je pop muzika kod nas generalno odavno ispražnjena od značenja, vrlo mi je simpatično da se "nepomirljivi" izvođači pojavljuju u istoj emisiji jer naprosto, nema više tog nekog rascepa oko kog nisu u stanju da se pomire.
Činjenica da su se u istoj emisiji pojavili Jarboli i Sara Jo, štaviše može dosta doprineti percepciji Jarbola kao nekih OK likova koji zapravo nisu umišljeni diletanti, već naprosto simpatični diletanti...
Ti si uvek imao značajno blaži pristup popularnoj muzici nego ja koji je posmatram iz svoje kule od bjelokosti i ne želim da ustupim mejnstrimu ni milimetar. Tako da, uvažavam tvoje mišljenje ali ne menjam svoje!!!!
Jarboli su previše stari da bi bili alternativa bilo čemu osim minimumu sluha i zdravog razuma. :)
:-? Dakle, došli smo da se vređamo?
Šalu na stranu, ponoviću, možda iza Sare Jo ima isto neka priča koja ima iza Jarbola, ali to nije kompatibilna priča i jukstapozicioniranje te dve priče u istoj emisiji (pa makar to radio i velečasni Holland) samo služi da gledalac, po liniji manjeg otpora, i jednoj i drugoj pripiše jednaku plitkoću...
Ali mislim da bi bilo OK da u istoj emisiji sviraju Sestre Kovač i Danijel Kovač? :)
pojma nemam koji su to Jarboli, ali ja sam operisan od muzike pa mi se pola prašta, ali ipak bode oči ovo da ''muzika više nije klasna i vrednosna rovoska bitka već popularna kultura''
ali popularna kultura u kojoj ne postoji vrijednosna rovovska bitka zove se masovna kultura, ili hegemonija vladajuće klase
tako da Radiohead i Rita Ora svakako jesu buržoaska muzika, a možda su i Jarboli, mada to ovako naslijepo gađam. SaraJo je svakako vladajuća klasa 8-)
al dobro, Jarboli su ipak nastupili na srpskom javnom servisu a ne u Britaniji, tako da i Meho može da im oprosti, ipak moraju i novi naraštaji da ih čuju, realno nikad ne bi preko YT nabasali na njih
Quote from: crippled_avenger on 24-03-2015, 14:05:35
Ali mislim da bi bilo OK da u istoj emisiji sviraju Sestre Kovač i Danijel Kovač? :)
Najidealnije bi bilo da se skupe Aleksandra Kovač, Kristina Kovač, Daniel Kovač, Žolt Kovač, pa onda i patrijarsi Kornelije Kovač i Boris Kovač i da se cela emisija posveti njima. Mogli bi da zajedno džemuju i pričaju o muzici i kovanju. One can dream...
Glede Batine reakcije, ja isto imam negativnu reakciju na to da se popularna muzika treba gledati kao relativno homogena buržoaska razbibriga uprkos naporima nekih od njih da ona bude oplemenjujuća umetnost i socijalno-progresivni motor.
Ali u istom ključu, mislim da Jarbolima ovakav exposure ništa ne znači jer njihova muzika u kontekstu RTSove "buržoaske" ili samo mass-appeal zabave gubi svoje neke dublje poruke i tako to. Njihova muzika jeste komunikativna i pitka, mnogo više nego kod nekih ispisnika, ali ona trweba da komunicira i njihov osebujni bekgraund i kontekst što se ovde uravnilovkom neminovno gubi.
Nije baš tako, ona ima svoje vrednosti, ali nema rovovske borbe, no to nema veze sa onim što je inherentno muzici već sa stanjem srpskog društva. Nema nikakvog razloga da Jarboli ne sviraju na RTSu, i to u emisiji sa Sarom Jo, kao što nema nikakvog razloga da DSSovci odbiju gostovanje u emisiji sa SNSovcima. Prosto, nije ovo 1998. kada naprosto pojedini umetnici sebi nisu mogli da dozvole gostovanje na RTSu.
Neće emsiija izjednačiti Jarbole i Saru Jo, jer niti će oni naučiti da pevaju i sviraju, niti će ona preuzeti njihove svetonazore, niti će iko ko je elementarno kompetentan da prati televizijski program poistovetiti Jarbole i Saru Jo. Oni jesu dva sveta, ali istovremeno oni jesu i muzičari, i ljudi koji na kraju krajeva pretenduju da od toga žive (bilo u formi ostvarivanja zarade ili kulturnog kapitala) i to mapiranje scene kroz nastup u istoj emisiji je meni potpuno OK.
Problem može biti samo to što je sada generalno kasno za spas naše muzičke scene. I za Saru i za Jarbole i za sve ostale. Jedino što realno postoji je Grand u kome je muzika samo forma za neku drugu zabavljačku uslugu koja se prodaje. Sve ovo ostalo je manje-više trofejno, da ne kažem sobno muziciranje u raznim žanrovima.
Quote from: Meho Krljic on 24-03-2015, 14:18:40
Ali u istom ključu, mislim da Jarbolima ovakav exposure ništa ne znači jer njihova muzika u kontekstu RTSove "buržoaske" ili samo mass-appeal zabave gubi svoje neke dublje poruke i tako to. Njihova muzika jeste komunikativna i pitka, mnogo više nego kod nekih ispisnika, ali ona trweba da komunicira i njihov osebujni bekgraund i kontekst što se ovde uravnilovkom neminovno gubi.
Koliko god dementno zvučalo kada ja to kažem, ako imamo u vidu moj staž antijarboldžije, ALI, smatram da su Jarboli ako pođemo od pretpostavke da je to išta vredelo (a za potrebe razgovora, hajde da kažemo da Jarboli zaista jesu ono za šta sami sebe smatraju, i sa čim se deo javnosti uključujući i Meha, usaglašava) onda oni zaista i jesku KLASIK kome je jedino prirodno mesto za delovanje RTS.
Grupa četrdesetogodišnjaka koji su ikone neke kulturne scene danas više nisu ekskluzivni deo ovog ili onog anderhraunda već kulturne baštine. Kao što Marina Abramović nije bila pre trideset godina za Narodni muzej već za SKC a danas je jedino baš za neku najetabliraniju i najugledniju i najkonvencionalniju galeriju, tako i Jarboli. Oni su klasici, deo baštine, i RTSova je dužnost da ih plasira, kao i njihova da tu svoju potvrđenu vrednost dele sa nama...
Quote
Problem može biti samo to što je sada generalno kasno za spas naše muzičke scene. I za Saru i za Jarbole i za sve ostale. Jedino što realno postoji je Grand u kome je muzika samo forma za neku drugu zabavljačku uslugu koja se prodaje. Sve ovo ostalo je manje-više trofejno, da ne kažem sobno muziciranje u raznim žanrovima.
Cripple, ovo je vrlo zanimljivo stanovište i blisko je mome, ali, kada sa druge strane pogledam ulogu RTS-a kao javnog servisa, da li bi po tebi bilo na njemu mesta za muzičke emisije i kako bi one trebalo da izgedaju? Javni servis, ako je zaista javni servis u službi naroda, morao bi da posluži podizanju opšteg nivoa društva u svim sferama, pa i u muzičkoj, gde je devedesetih izvršen desant, a ovi posle nisu učinili ništa da to stanje poprave (ako ga nisu i dotukli).
Quote from: crippled_avenger on 24-03-2015, 14:24:33
Problem može biti samo to što je sada generalno kasno za spas naše muzičke scene. I za Saru i za Jarbole i za sve ostale. Jedino što realno postoji je Grand u kome je muzika samo forma za neku drugu zabavljačku uslugu koja se prodaje. Sve ovo ostalo je manje-više trofejno, da ne kažem sobno muziciranje u raznim žanrovima.
Naravno da je kasno - zato je dvostruko problematično da se pravi ova vrsta neselektivnog krosovera u kome Sevdah bejbi i Sergej Ćetković združenim snagama (uz asistenciju Ane Stanić) pokazuju zašto je kasno - pretenzije da muzika ima socijalno utemeljenje, da se obraća nekakvim istomišljenicima koji actually imaju mišljenje, ili makar oponentima koji imaju mišljenje nestaju kada se ovako različiti umetnici sučele a da nema sučeljavanja. A nema ga jer je sve to, na kraju neka muzika koja nije narodna a to je dovoljan kriterijum. Nije da imam išta protiv ikog ko radi tu emisiju, ali
Sviraj ono naše mi je značajno zdraviji koncept u kome se muzika troši u svom kontekstu koji se artikuliše kroz smislene razgovore sa interpretatorima koji pripadaju sličnoj kulturnoj matrici pa tu zapravo ima određenog kulturnog diskursa.
Tri boje zvuka nemaju ni ambiciju da promišljaju kulturu jer, ponoviću, zadovoljavaju se time da puštaju ne-narodnjake pošto je to, kao dovoljno da se postigne nekakva široka identifikacija. Da se rasplačeš.
Quote from: crippled_avenger on 24-03-2015, 14:28:56
Quote from: Meho Krljic on 24-03-2015, 14:18:40
Ali u istom ključu, mislim da Jarbolima ovakav exposure ništa ne znači jer njihova muzika u kontekstu RTSove "buržoaske" ili samo mass-appeal zabave gubi svoje neke dublje poruke i tako to. Njihova muzika jeste komunikativna i pitka, mnogo više nego kod nekih ispisnika, ali ona trweba da komunicira i njihov osebujni bekgraund i kontekst što se ovde uravnilovkom neminovno gubi.
Koliko god dementno zvučalo kada ja to kažem, ako imamo u vidu moj staž antijarboldžije, ALI, smatram da su Jarboli ako pođemo od pretpostavke da je to išta vredelo (a za potrebe razgovora, hajde da kažemo da Jarboli zaista jesu ono za šta sami sebe smatraju, i sa čim se deo javnosti uključujući i Meha, usaglašava) onda oni zaista i jesku KLASIK kome je jedino prirodno mesto za delovanje RTS.
Grupa četrdesetogodišnjaka koji su ikone neke kulturne scene danas više nisu ekskluzivni deo ovog ili onog anderhraunda već kulturne baštine. Kao što Marina Abramović nije bila pre trideset godina za Narodni muzej već za SKC a danas je jedino baš za neku najetabliraniju i najugledniju i najkonvencionalniju galeriju, tako i Jarboli. Oni su klasici, deo baštine, i RTSova je dužnost da ih plasira, kao i njihova da tu svoju potvrđenu vrednost dele sa nama...
Jasno, ali ja o tome i pričam: Jarboli nemaju tretman klasika u toj emisiji, kao što Sevdah bejbi nema tretman post-postmodernog arheologa retrofuturističkog fanka i smelog krosover istraživača, kao što Marčelo nema tretman repera iz čitanke :lol: i kao što Rakila/ Petar Jelić nemaju tretman drugoligaške hardrok reinterpretacije trideset godina starih obrazaca. Oni stoje nasuprot Mari Mari, nasuprot Galiji i Kerberu, nasuprot Zani i Sergeju Ćetkoviću i Tanji Banjanin i Viktoriji i Frajlama i iako su nasuprot, nema suprotstavljanja, nema tenzije koja bi tu prirodno morala da se rađa jer su jedni nastali kao reakcija na druge, kao pokušaj da se komunikacija sa, jelte, slušaocem, odvede negde drugde. Sve je uravnjeno, svedeno na laku notu i dobar studijski zvuk. Što ne bi trebalo da je ambicija nacionalne televizije. Ako želi da se bavi popularnom muzikom, onda treba u njoj da prepozna medijum kulturne komunikacije koja ima svoje jezike i da te jezike korektno iskoristi a ne da se svi prave kako, sedeći za istim stolom u restoranu, jedni pričaju srpski, drugi engleski, treći svahili a četvrti urdu i svi se super razumeju jer, jebiga, svi piju rakiju.
Još sam pre nekoliko godina na ovom forumu a potom i u jednom od In Memoriama Tijaniću razrađivao tezu kako je RTSov najveći problem kriza zabavnog i muzičkog programa. Ja vidim krizu u toj redakciji, za početak na nivou kadrova, međutim, pored kadrova, tu postoji i jedna kriza koja je mnogo dublja.
Naime, jako je teško doći do definicije šta je kulturni model koji RTS treba da afirmiše. Jednostavno rečeno, lako je napraviti emisiju o umetničkoj muzici, tu su stvari jasne, imamo klasiku i savremenu, sve je tu omeđeno. Pitanje je samo televizijske forme.
Možda je moguće napraviti i emisiju o rokenrolu, mada to je lako samo zato što je rokenrol kod nas destruiran do tačke u kojoj se njime bavi jako mali broj ljudi i niko od njih ne bi imao primedbu da se pojavi sa bilo kim. Mada, u vreme kada je naša rokenrol scena zaista funkcionisala, to je bilo znatno teže i B92 je tu odigrao jednu vrlo mutnu ulogu, autimatski je eliminisao veliki broj bendova (od kojih su neki tada bili prilično dobri) sa svojih plejlista i sa top lista, naravno forsirajući vlastita izdanja, praktično deligitimizujući krupan deo scene.
No, to je sada stara priča. Sada niko nema problem da bude bačen u istu vreću, samo da bude bačen. RTS je to kompenzovao jedno vreme emisijom Jelen Top-10, sada ima neke druge emisije, i po meni, sa rokenrolom u ovom stanju, jedniop što tu predstavlja izazov jeste estetsko formulisanje te emisije. Naime, emisije od Koncerta za ludi mladi svet preko maksimetra do Hita meseca pa i Oko moje glave su imale neke posebne estetske postulate, neku "rokenrol estetiku" ali sada ona ima krizu i na globalnom nivou, niti MTV pravi emisije o muzici, niti masa poznatih izvođača pravi spotove, a i među onima koji prave nema koherentne estetike...
No, ono što je inidikativno je "zabavni program" u kome treba da bude zabavna muzika. Recimo, RTS je fino profilisao narodnjake. Tu ide starogradska, izvorna i novokomponovana dvojka, nema turbine osim ako nije reč o apsolutnoj klasici sa nekim estetskim minimumom, tipa Ceca. Štaviše, imaju novu emisiju "Sviraj ono naše" koja je prilično zanimljivo koncipirana i to sa muzičkog stanovišta, za one koji to vole. No, kada govorimo o tom zabavnom programu, i "zabavnoj" muzici u njemu, kako rekoh indikativan je retro momenat. I prošla Kojina sezona i ova sada se bazira na jugonostalgiji, a razlog za to je velikim delom u činjenici da su se poslednji pop klasici formulisali tada. Sve što je novo je potencijalno "klizavo", "nepotvrđeno", a sve to nije samo zbog visokog estetskog kriterijuma već i zbog toga što je RTS televizija svih građana ali nema "muzike svih građana". I to je problem. Medijski monopoli sa izdavačkim kuićama su doveli do toga da se vlo mali broj novih pesama emituje na svim medijima. A to je nekakva definicija hita, pesma koja ide na svim stanicama.
I onda Jarboli i Vlado Georgiev podjednako, dolaze na RTS tek kao deo narodne baštine, a ne kada su u zenitu svoje aktivnosti.
Naravno, postavlja se pitanje zašto RTS nije taj koji produkuje zvezde već to rade Pink i Prva a nekada ranije B92. To je sad već neka treća tema.
BTW, Meho, ja ne vidim po čemu ti proglašavaš Jarbole za srpski Burzum? Vrednosti koje oni zastupaju su lepe, pravične ali potpuno muzejske. Naravno, to je atipičnost našeg kulturnog miljea u kome se neko ko voli nadrealizam, pokret star stotinak godina, ili neko ko propagira čitanje kvalitetne literature mahom smeštene u školsku lektiru, smatra izrazitim elitistom u odnosu na ostale koji pevaju o ljubavi i hedonizmu, odnosno njenim teškoćama da se konvertuje u hedonizam?
Alternativnost naših "alternativaca" je (izuzev nekoliko časnih izuzetaka iz sveta repa kojih stoga nema ni blizu RTSa) mahom na nivou pionirske zakletve i školske čitanke. S druge strane, naš mejnstrim ima samo jedan krupan greh - to što je bezveze i to što ne generiše nove izvođače i autore. Ali, pošteno govoreći i većina alternative je bezveze.
Pa, eto: koncepcija "zabavnog programa" u kome su Mari Mari i Marčelo takoreći isto je baš to o čemu ti pričaš i o čemu ja pričam.
Sviraj ono naše nije emisija koja ima samo nameru da zabavi već i da kontekstualizuje tu zabavu i da joj određenu kulturološku podlogu.
Tri boje zvuka se ne usuđuje da se upusti u kontekst i plaši se pomisli na kulturu jer bi onda autori morali da se razaberu među estetikama i pronađu u njima ako ne koherentnost onda barem konvergentnost koja se ne zasniva samo na ideji da je ovo emisija za ljude koji se stide da javno kažu da slušaju narodnjake.
Dakle, ne da ja sad tu imam neki ozbiljan stejk, ali da ja pravim ovakvu emisiju na RTSu prvo bih se zamislio šta njome želim da postignem - a to bi verovatno bila kontekstualizacija određenih muzičkih pojava tako da gledalac o njima može i da razmisi tokom i posle slušanja i apgrejduje svoj kulturni status - a onda bih birao izvođače koji imaju potencijal za ovako nešto, pa bih im davao da sviraju i da pričaju. Zadržao bih i produkcijske kvalitete emisije i publiku u studiju - nema potrebe da se izigrava andergraund - i, ključno, uopšte ne tvrdim da bi ti izvođači trebalo da budu Marčelo, Gramofondži, Jarboli, Svi na pod i Sevdahbejbi. Naprotiv, bilo bi jednako zanimljivo napraviti takvu emisiju sa Anom Stanić, Sergejem Ćetkovićem, Zanom et al, staviti ih u nekakav kontekst, izvući na površinu kome se oni obraćaju, šta mu poručuju, kakva je zbiljska priroda tugaljivih balada koje čine dobar deo njihovog repertoara, ima li tu zbiljske krvi i znoja itd.
Quote from: crippled_avenger on 24-03-2015, 15:07:07
BTW, Meho, ja ne vidim po čemu ti proglašavaš Jarbole za srpski Burzum? Vrednosti koje oni zastupaju su lepe, pravične ali potpuno muzejske. Naravno, to je atipičnost našeg kulturnog miljea u kome se neko ko voli nadrealizam, pokret star stotinak godina, ili neko ko propagira čitanje kvalitetne literature mahom smeštene u školsku lektiru, smatra izrazitim elitistom u odnosu na ostale koji pevaju o ljubavi i hedonizmu, odnosno njenim teškoćama da se konvertuje u hedonizam?
Alternativnost naših "alternativaca" je (izuzev nekoliko časnih izuzetaka iz sveta repa kojih stoga nema ni blizu RTSa) mahom na nivou pionirske zakletve i školske čitanke. S druge strane, naš mejnstrim ima samo jedan krupan greh - to što je bezveze i to što ne generiše nove izvođače i autore. Ali, pošteno govoreći i većina alternative je bezveze.
Ništa sporno - ja opet govorim da su u pitanju različiti konteksti nastajanja tih muzika i da one govore različitim jezicima i da bi se i kod mejnstrimaša i kod jarbolista imalo šta čuti da je koncept emisije takav da se zapravo oni slušaju u svojim kontekstima.
Ne, ja mislim da tebi nedostaje malo desničarske vizure od koje naravno moj diskurs vrca. :)
Zašto 1985. godine niko nije slušao Bobu Stefanovića i Zlatne dečake? Pa zato što su Zlatne dečake dotle pregazili Bijelo dugme, Riblja čorba, Prljavo kazalište, Idoli, EKV i možemo da ih nabrojimo još sto. A Zdravko Čolić je lepotom zasenio Bobu. Rečju, pojavio se neko novi i neko bolji.
Kako to da mi 2015. godine još uvek imamo Viktoriju kao nekog ko se još uvek percipira kao pevač? Istina je surova. Nije se pojavio niko u međuvremenu sa podjedako dobrim ili boljim pesmama (koliko god to u slučaju Viktorije zvučalo apsurdno) i upornošću, i kilometražom po svirkama itd.
Svako ko je u peoteklih nekoliko godina pokazao bilo kakvu volju da radi i imao iole relevantan materijal, uspeo je da se nekako nametne i donekle dogura. Ali, scena je u globalu u krizi i samim tim mi imamo apsurdne spojeve.
Neki delovi scene su napredovali, recimo rep. Tamo su Gru i Sunshine na svom zasluženom mestu u istoriji. Zašto drugi žanrovi nisu produkovali naslednike pa da umirove svog Grua i Sunshinea?
To je takođe vrlo bitno pitanje.
Ama Viktoriju percipira nekakav sumnjiv urednik na RTS-u. Mislim, meni je ona draga, ali njena relevantnost je i osamdesetih bila vrlo upitna za ikoga ko je iole bio zainteresovan za ikakav autentičan izraz, čak i u okvirima suvog mejnstrima u kome se ona jedino kretala. Viktorija je uvek bila derivat i kao takva bila dovoljno dobra za Balkan ali to je opet samo dokaz da Balkan nema neke previsoke kriterijume. Ona ni posle četrdeset godina nije naučila da peva a pesme su joj pisali (i od drugih prepisivali) drugi tako da - stavljanje nje u istu emisiju sa ipak autorima i autentični(ji)m izvođačima ne znači da je Viktorija izdržala test vremena nego upravo ono o čemu ja pričam: to je samo kodiranje programa za publiku koja svoj ukus u muzici artikuliše sa "ne slušam narodnjake (pred svedocima)", ništa više od toga.
Dalje, naravno da su i drugi žanrovi imali svoje evolucije. Jarboli su nasledili EKV-ove i Idole, recimo, a Jarbole su nasledili Mravi a njih Svi na pod a njih neki novi bend koga ja ne znam jer sam mator i ne pratim. Dakle, ima tu s kim da se radi samo nema ko.
A jel znaš neku pesmu od Svi na pod? :) Možda i znaš, ali se na kraju ispostavi da je to pesma Zemlje gruva. :)
Ja ne znam ni jednu pesmu ni od Mrava a od Jarbola znam da nabrojim možda tri, a i to zato što smo svirali koncerte zajedno, ali to je rezultat mojih godina i drugih interesovanja (kao i tvojih, da odmah odgovorimo i na implicirano pitanje) a ne neki objektivni indikator njihove dobrote. :lol: Siguran sam da ima omladine kojoj su Svi Na Pod mnogo važan i dobar bend, makar zato što, uprkos svim prirodnim zakonima, ima ljudi kojima je, recimo, Štutgart onlajn (bio) važan i dobar bend, jelte.
Zanimljiva diskusija. Meni jeste bilo isprva čudno da vidim Kriške na RTS-u, ali sam onda zaključio da je ipak bolje, da ne kažem lepo i korisno, da budu *i* tu, i da treba da ih čuju tako neki koji inače ne bi.
Kriške - Vatromet (LIVE) @ Jelen Top 10 (http://www.youtube.com/watch?v=JnAdMUsRP_o#ws)
Stari malo razmišlja o onome što se može naučiti iz slučaja filma ENKLAVA
http://www.novipolis.rs/blog/28238/borba-za-temu.html (http://www.novipolis.rs/blog/28238/borba-za-temu.html)
Daniel Benmayor je napravio mahom dobre poteze prilikom svog holivudskog debija TRACERS. Našao je projekat koji ne košta puno ali ima sve predispozicije da nađe svoje mesto na tržištu, dobio je mladu zvezdu u usponu koja je raspoložena da se bori za ulogu i uloži ogroman trud, i sakupio je ekipu koja je sposobna da sve to realizuje na pravi način.
Nažalost, scenario filma TRACERS je previše loš čak i za standarde ove vrste akcijaša gde je potrebno tek nešto da bi bilo podloga za akcione scene. TRACERS je napisan kao maksimalno generic rip-off POINT BREAKa i Benmayor skoro pa uspeva da stud+pidnost teksta nadoknadi rediteljskim bravurama u pogledu odnosa među likovima, i inscenaciji akcionih scena.
Taylor Lautner je potpuno posvećen ulozi i ubedljiv je kao junak koji se bavi ekstremnim sportovima i onda svoju sklonost prema vratolomijama (u formi biciklizma i parkoura) koristi kako bi se izvukao iz maksimalno generic duga prema kineskoj mafiji i još više generic pokušaja da od zelenaa izvuče založeni automobil blaženopočivšeg oca.
Međutim, Lautner ne samo da dobro vodi svoj lik u akcionim i ostalim situacijama merenja spolovila već uspeva da napravi nekakvu "hemiju" sa Marie Avgeroupoulos. Nažalost, osim potencijalne iskre, scenario ne nudi razvijeniji odnos.
Međutim, nije problem ovog scenarija u tome što ne produbljuje odnose već najpre u tome što u mnogim situacijama iritira svojim klišeima koje Benmayor pokušava da nekako zamaskira ali na kraju ne uspeva.
No, s druge strane, sa dosta pokreta kamere, kamere iz ruke i velikim osećajem za tempo, Benmayor majstorski isporučuje sve ono što je primarno u ovakvom filmu a to su akrobacije, borbe i potere. Takvih scena ima dosta i vrlo su dobre. Nije raspolagao velikim budžetom ali je zato uspeo da izvuče maksimum, kako od tela tako i od lokacija koje je imao na raspolaganju.
Iako TRACERS očigledno nije uspeo da se izbori za svoje mesto na tržištu bioskopske akcije gde čini se uvek postoji glad za dobrom, "čistom" akcijom, nadam se da veština koju je Benmayor pokazao neće proći nezapaženo. Još u njegovom španskom radu osetilo se da je reditelj velike perpsektive, u zanatskom pogledu je to potvrdio i u Americi. Svakako da zaslužuje još jednu američku priliku, sa jačim scenarijem.
* * 1/2 / * * * *
Lex Specialis
http://variety.com/2015/film/news/jesse-eisenberg-lex-luthor-bald-batman-v-superman-1201459888/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SOMETHING FOR THE BIRDS Roberta Wisea, po scenariju I.A.L. Diamonda i Borisa Ingstera, dramediju smeštenu u Vašington o lobisti koji smekšava kada susretne upornu aktivistkinju za očuvanje kalifornijskih kondora posredstvom skromnog službenika koji se na prevaru plasirao u visoko vašingtonsko društvo i predstavlja se kao penzionisani admiral.
SOMETHING FOR THE BIRDS se nikada ne razvija u urnebesnu komediju ali jako dobro funkcioniše kao mala kaprijanska satira političkih i lobističkih mehanizama. Izzy i Boris u pravim trenucima pojačavaju humor kako bi razrešili pojedine situacije, a Wise uspeva da izgradi identifikaciju sa junacima, naročito finu sentimentalnu notu penzionisanog Admirala.
Ova priča u pogledu prikaza vašingtonskog političkog miljea svakako da je bila nešto ispred svog vremena. Film je izašao 1952. godine.
* * * / * * * *
Stari o susretu Počuče i Klarksona.
http://starikadar.blogspot.com/2015/03/vreme-paklenih-vozaca.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/03/vreme-paklenih-vozaca.html)
Dakle, Rajan Rejnolds prvi put u Kostimu (https://twitter.com/VancityReynolds/status/581485601674792960/photo/1):
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2Fra9tnn.jpg&hash=7b7192574901a67383d9a07deadce7b7551d5a5f)
Lepo, imam određena očekivanja od ovog filma.
Pogledao sam ONE HOUR WITH YOU Ernsta Lubitscha. Ovaj film je počeo da režira George Cukor po scenariju Samsona Raphaelsona koji je adaptirao pozorišni komad za potrebe ovog filma, ali je onda Ernst preuzeo kontrolu i Cukor je potpisan kao asistent.
ONE HOUR WITH YOU se zbilja costa razlikuje od svega što bi Cukor radio po tome što je film dosta lišen emocija, ironija, cinizam, humor preovladavaju u ovom mjuziklu koji je vrlo stilizovan, vrlo distanciran u odnosu na emociju, sa nekoliko instanci u kojima se probija četvrti zid.
Iako vrlo teatralan, ONE HOUR WITH YOU je u mnogim aspektima razbijao konvencije, pa uprkos svojoj arhaičnosti ipak danas uspeva da se izdvoji kao zanimljiva fusnota u istoriji žanra. Efekat koji ostavlja film nije snažan ali sveobuhvatna nepretencioznost, produkciona svedenost B-filma i dinamika mu daju specifičan dignitet.
* * * / * * * *
Pogledao sam ONE HOUR WITH YOU Ernsta Lubitscha. Ovaj film je počeo da režira George Cukor po scenariju Samsona Raphaelsona koji je adaptirao pozorišni komad za potrebe ovog filma, ali je onda Ernst preuzeo kontrolu i Cukor je potpisan kao asistent.
ONE HOUR WITH YOU se zbilja costa razlikuje od svega što bi Cukor radio po tome što je film dosta lišen emocija, ironija, cinizam, humor preovladavaju u ovom mjuziklu koji je vrlo stilizovan, vrlo distanciran u odnosu na emociju, sa nekoliko instanci u kojima se probija četvrti zid.
Iako vrlo teatralan, ONE HOUR WITH YOU je u mnogim aspektima razbijao konvencije, pa uprkos svojoj arhaičnosti ipak danas uspeva da se izdvoji kao zanimljiva fusnota u istoriji žanra. Efekat koji ostavlja film nije snažan ali sveobuhvatna nepretencioznost, produkciona svedenost B-filma i dinamika mu daju specifičan dignitet.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE GUNMAN Pierrea Morela, ekranizaciju Manchetteovog romana koja nažalost, što je doduše karakteristično za ovog pisca, ne odaje utisak da donosi nešto mnogo raskošnije od bilo kog generic scenarija. Na ovoj adaptaciji su bili uključeni razni ljudi, među njima recimo i Greengrassov učenik Pete Travis koji je takođe odlučio da se bavi naizmenično političkim pričama i tvrđom bioskopskom akcijom. Ovaj projekat je negde na pola puta između te dve krajnosti, slično trećem Greengrassovom BOURNE-filmu.
Penn pokušava da snimi svoj TAKEN ali da istovremeno to bude i angažovan film o neokolonijalizmu, private contractorima u sferi bezbednosti i drugim gorućim temama ali ono što ne shvata da sve to što on tobože uvodi kao nadogradnju zapravo već jeste prisutno u filmovima te vrste jer njih već naseljavaju velike državne zavere, privatnici-plaćenici, nedužni čelnici afričkih država itd. Dakle, sve što Penn sada tretira u ovom filmu kao inovaciju zapravo je odavno uspostavljeno kao kliše.
A kad smo kod klišea, Morelov film sporadično vrlo pristojno nudi ono što su obavezne figure u ovoj vrsti filma, dakle, pucnjave, tuče, obračune, ali kvalitet tih scena naprosto nije dovoljno visok da bi nadoknadio bajatost postavke i prilično neuverljivu raspričanost raznih scena istrage, ekspozicije i sl.
Penn čini sve što može i mentalno i fizički u glavnoj ulozi, ali svi ostali oko njega, naročito Javier Bardem su na priličnom autopilotu. S druge strane, Penn igra glavnog junaka iz sve snage, što bi bilo u redu da mnogi veliki problemi filma ne leže u vezi sa glavnim junakom, i to sa njegovom prerazrađenošću. Pennu za ljubav junak je opterećen raznim motivima i predistorijama od kojih mnoge zaigraju na krajnje apsurdan način.
Neesonovi filmovi ove vrste, kao TAKEN i UNKNOWN su funkcionisali baš zbog svoje svedenosti i artificijelnosti likova čiju je prazninu Neeson mogao da nosi kroz svoj understatement. Penn ide obrnutim putem, on prenatrpava lik što u spoju sa nekim od gluplje postavljenih scena ne može rezultirati nečim dobrim.
Morel je režirao izvorni TAKEN i sa ovim filmom je pokušao da se zadrži na istom terenu ali da pređe na nešto respektabilniju teritoriju koketirajući sa politički angažovanom holivudskom aristokratijom preko Penna. Nažalost, krajnji utisak je da Morel sam nije savladao ono što je TAKEN učinilo tako dobrim filmom. UNKNOWN sa Neesonom i ERASED sa Eckhartom ostaju najbolji TAKEN rip-offovi.
* * / * * * *
Raskrinkan si kriple! xrotaeye
http://www.e-novine.com/entertainment/entertainment-izjava-dana/118366-Volim-srpske-rtve-velikom-platnu.html (http://www.e-novine.com/entertainment/entertainment-izjava-dana/118366-Volim-srpske-rtve-velikom-platnu.html)
Nije prvi put da e-novine ukazuju na mene kao
jahača srbokalipse.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nek' ne bude i zadnji! xcheers
Jedan od žanrova u kome su Billy Wilder i Charles Brackett načinili pionirkse korake iako se kasnije nisu bavili tom vrstom filma bila je i high school komedija.
WHAT A LIFE W. Theodorea Reeda, Paramountov programmer iz 1939. godine i prvi naslov iz serijala o mladom šeprtlji Henryju Aldrichu koji je sa pozorišne scene prenet na bioskopski ekran, stoji istovremeno i kao prototip savremene high school komedije. Vrlo je zanimljivo koliko konvencija koje je kasnije koristio John Hughes recimo možemo prepoznati u ovom danas skoro sasvim zaboravljenom filmu.
Dramski pisac Clifford Goldsmith prikazuje Henryja Aldricha kao proto-geeka više zainteresovanog za svoje strip-ilustracije nego za gradivo, usled čega lako upada u sukob i sa školskim vlastima ali i sa grupom jockova koji u njemu prepoznaju i žrtvenog jarca ali i nekoga ko im remeti planove sa ružnim pačetom koje se intervencijom jedne nastavnice pretvara u lepog labuda.
Wilder i Bracket u svojoj adaptaciji uspevaju da izbegnu teatralnost komada iako je radnja smeštena mahom u prostorije škole. Jackie Cooper koji igra Aldricha kasnije je napravio dugovečnu karijeru kao glumac i reditelj, ali nije on jedini koji se izdvaja u podeli, u mentorskoj ulozi profesora punog razumevanja pojavljuje se John Howard koji je svoju harizmu potvrdio igrajući u serijaju Bulldog Drummond.
Kasnije high school komedije bez ikakve sumnje mogu pronaći zametke svojih konvencija u ovom filmu, od odnosa geekova i jockova, motiva ružnog pačeta, preko završnice na školskom slavlju, sukoba između učenika i školskih vlasti, pa sve do lika profesora-mentora. Nažalost, Paramountov B-status ovog filma ali i prilično rutinerska režija Theodorea Reeda nisu nametnuli ovaj naslov kao značajno delu u istoriji filma.
Ipak, fanovi žanra bi sasvim sigurno morali da ga pogledaju.
* * * / * * * *
Pogledao sam A GIRL WALKS HOME ALONE AT NIGHT Ane Lily Amirpour. Teško je reći išta lepo o ovom filmu. Štaviše, jedno što se može reći o ovom filmu jeste da po opisu deluje perverzno, ali na kraju se baš ta perverzija ispostavlja kao nešto loše a ne kao nešto dobro, osvežavajuće ili nesvakidašnje.
Naime, A GILR WALKS HOME ALONE AT NIGHT je film na persijskom jeziku, smešten u Iran, a snimljen u američkoj produkciji, na amerilčkim lokacijama (sic!). Međutim, ovaj Iran o kome govori Amirpourin film nije u bili kom smislu blizak Iranu kakav bi bio zanimljiv mejnstrim publici. Ovo nije Iran inhibicija, jakog političkog i verskog ustrojstva, Iran koji pravi atomsku bombu i sl.
I to je negde vredno poštovanja.
Međutim, ovo opet nije ni Iran iz iranskog filma jer umnogome ipak potiskuje pojedine vrlo bitne konvencije tamošnjeg ponašanja. Film jeste stilizovan do svojevrsne "neprepoznatljivosti", odnosno Iran iz ovog filma niti je Iran iz vesti i eventualnog mejnstrim filma ali opet previše je "apstraktan" i "intimistički" da bio neki "drugačiji" Iran u kome žive neki ljudi od krvi i mesa, ili barem vampiri kako ovo ostvarenje implicira.
Apstraktni Iran o kome ovaj film govori jedno je veliko Ništa, ispražnjen od značenja i kao takav uopšte ne uspeva da "zaigra". Otud, možemo slobodno reći da ovaj film ne kapitalizuje svoju specifičnu lokaciju ni na jednom nivou, ni kao milje, ni kao zamajac dramskih situacija, pa ni kao prostor da se otvori nekakva estetska polemika sa iranskim filmom.
Iz cele te persijske farse, jedino što je pozitivno jeste da je Iran na kraju krajeva barem izbegao nekakvu površnu političku osudu.
Uprkos tome što Amirpour ne polemiše sa estetikom iranskog filma, A GIRL WALKS HOME ALONE AT NIGHT je bolno dosadan, i da nije tog perverznog persijskog začina, završio bi kao prilično opskuran američki indie film.
* 1/2 / * * * *
Kada gledamo visokoestetizovane serije, često se upitamo šta li bi ti reditelji uradili kada bi snimali celovečernje filmove. Alex Garcia Lopez je režirao serije MISFITS i UTOPIA koje baš karakteriše briljantna inscenacija i dizajn. Nažalost, njegov film RESIDUE je težak promašaj, pretenciozna SF misterija koju je gotovo nemoguće pratiti i to ne zblog složenosti zapleta već zbog monotonosti, ritma koji je slab u svakom pogledu, jednoličnih likova i uopšte nedostatka elementarnih atributa koji bi privukli ivezali pažnju publike.
Glumačka podela koju predvode Natalia Tena i Iwan Rheon ne uspeva da zadrži pažnju jer im likovi nimalo ne funkcionišu. Njih dvoje se do sada doduše nisu naročito dokazali na velikom ekranu ali RESIDUE je film koji ne bi spasili ni prekaljeni bioskopski glumci.
U svakom slučaju, Alex Garcia Lopez je jedan u dugom nizu televizijskih doajena koji su jako podbacili u svom celovečernjem bioskopskom pokušaju, i to nažalost u svakom domenu izraza.
Prvi April sa Dedpulom:
Ryan Reynolds Addresses the Deadpool PG-13 Rating (HD) JoBlo.com Exclusive (http://www.youtube.com/watch?v=tUEkqZxLyrg#ws)
Quote from: crippled_avenger on 02-04-2015, 01:08:25
Kada gledamo visokoestetizovane serije, često se upitamo šta li bi ti reditelji uradili kada bi snimali celovečernje filmove. Alex Garcia Lopez je režirao serije MISFITS i UTOPIA koje baš karakteriše briljantna inscenacija i dizajn. Nažalost, njegov film RESIDUE je težak promašaj, pretenciozna SF misterija koju je gotovo nemoguće pratiti i to ne zblog složenosti zapleta već zbog monotonosti, ritma koji je slab u svakom pogledu, jednoličnih likova i uopšte nedostatka elementarnih atributa koji bi privukli ivezali pažnju publike.
Glumačka podela koju predvode Natalia Tena i Iwan Rheon ne uspeva da zadrži pažnju jer im likovi nimalo ne funkcionišu. Njih dvoje se do sada doduše nisu naročito dokazali na velikom ekranu ali RESIDUE je film koji ne bi spasili ni prekaljeni bioskopski glumci.
U svakom slučaju, Alex Garcia Lopez je jedan u dugom nizu televizijskih doajena koji su jako podbacili u svom celovečernjem bioskopskom pokušaju, i to nažalost u svakom domenu izraza.
Taman skinuo ovo i ti mi ubi volju da gledam...
Nego da mi vidimo ono od čega za šta se živi:
Marvel's Avengers: Age of Ultron - TV Spot 3 (http://www.youtube.com/watch?v=qZ2G8JSbpEo#ws)
A io9 dojavljuje:
Spoiler-Free Review: Marvel's New Daredevil Series Is Bloody Fantastic (http://io9.com/spoiler-free-review-marvel-s-new-daredevil-series-is-b-1695319269)
Malo SFa i antiimperijalizma o istom trošku
http://starikadar.blogspot.com/2015/04/stvaranje-istorije.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dok si ti dobacio do viših razreda osnovne škole i do srednje, Marksizam je već bio ukinut, ali možda su vas učili dijalektičkom materijalizmu kroz neke druge avenije. Nama, koji smo se školovali u mraku komunizma, su uvek govorili da su istorijski prevrati počivali na širim društvenim protivrečnostima i da nikada nisu zavisili od pravog čoveka na pravom mestu (što je bilo u sasvim časnoj koliziji sa praktično deifikacijom Josifa Broza u ono vreme) te da bi se uvek, manje-više isto dešavalo i da su oni koje mi doživljavamo kao ključne aktere bili preventivno uklonjeni sa svojih pozicija. Tako da, Marks misli da si u pravu. :lol:
Marksizam je kao saobraćaj, znaš ti, ali da li onaj drugi zna... :)
Reprizirao sam ДУХLESS Romana Prigunova, ekranizaciju romana Sergeja Minajeva iz 2012. godine, u sklopu pripreme za izlazak nastavka u kome jednu od značajnih uloga igra Miloš Biković. ДУХLESS se u dve reči može sumirati kao ruska verzija Kounenovog 99 FRANCS snimljenog po romanu Frederica Beigbedera, što je prilično zanimljivo ako imamo u vidu da se nastavak romana o Octaveu Parangou dešava u Rusiji.
Vrlo je zanimljivo da se i u Rusiji i kod nas dosta primio taj begbedeovski pogled na autodestruktivni glamur bogataša i džet-seta, sa tom razlikom što kod nas romani poput PLASTICa Ivana Jovanovića ili A TAKO JE DOBRO POČELO Branka Rosića nisu dobili ekranizaciju. S druge strane, Rusija je Beigbederova velika inspiracija, a opet on je vrlo poznat kod nas, a i rado je viđen gost. U svakom slučaju rekao bih da je Beigbeder dosta pomogao u kanalisanju te vrste nezadovoljstva kroz likove samoživih japija, sa tom razlikom što je Beigbeder tu i inicijator i posrednik jer sve to vuče korene iz rukopisa Bret Easton Ellisa. No, Beigbeder je transformisao Ellisa približivši ga tradicijama Evrope i socijalne države.
ДУХLESS se bavi bankarskim službenikom koji ima sve i tone u dekadenciju, i iz sveta ekstremnih užitaka i hedonizma pomešanog sa nihilizmom pokušava da ispliva istinski prihvatajući "ono što je važno u životu". Jasno je da takvu lekciju može dobiti samo posle serije nasilnih, vrlo često gross out događaja, od kojih je verovatno najbizarniji onaj kada mu se u halucinaciji javi Vladimir Putin u obličju petrogradskog superheroja.
Ono što je međutim glavni adut ДУХLESSa jeste ipak rediteljska egzekucija Romana Prigunova. Film ima snažan rediteljski rukopis, moderan izraz koji može parirati najestetizovanijim holivudskim ili južnokorejskim filmovima, sa tom razlikom što oni nikada ne bi ovakvu tehnićku "moć" koristili u programskoj drami.
Junaci su dovoljno harizmatični da odnesu primat nad uzbudljivim prikazima raznih provoda i da ih bizarnost i senzacionalizam pojedinih situacija ne proguta. Prigunov se opredeljuje za holivudsku podelu sa izuzetno harizmatičnim Danilom Kozlovskim koji je izuzetan i nimalo ne deluje kao imitacija holivudskih lepotana.
U tom smislu, ДУХLESS je režiran kao dinamičan akcioni film, iako to po svojoj supstanci nije, sa jasnim uplivom estetike reklame i video klipa, ali u krajnjem efektu ipak konzistentno filmski oblikovan, tako da se može smatrati jednim od najbolje estetizovanih "ruskih blokbastera" i jednom od najsupešnijih aproprijacija zapadnog stila u ruskom filmu 21. veka.
Kounen nije dobacio do nastavka 99 FRANCS smeštenog u Rusiju. Iako se po zapletima Beigbederov roman i ДУХLESS razlikuju, ovo je prenošenje te estetike u Moskvu. Međutim, gde je Beibeder stao Minajev nije i ove godine je izašao ДУХLESS 2, nama naročito zanimljiv zato što u njemu glumi Miloš Biković.
Trejler u bioskopima od Universalovog znaka, preko vizuelne kulture i zvuka deluje moćno, pa slutim da Prigunov nije odustao od "gaženja" iz prvog filma.
* * * 1/2 / * * * *
Da se čovek malo zaplače:
How Much Did The Original Star Wars Cast Get Paid? (https://uk.yahoo.com/movies/how-much-did-the-original-star-wars-cast-get-paid-94058599896.html)
Pogledao sam FURIOUS 7 Jamesa Wana, vrlo isplativi nastavak ove franšize koja posle dva klimava nastavka na početku neprekidno raste, konstantno menjajući ono što je bilo na početku. Ako se setimo da je prvi deo pisao David Ayer i da je to bio niskobudžetni film, a da je sedmi deo koštao 190 miliona dolara, onda je to jedna od najatipičnijih franšiza u istoriji Holivuda. U određenom smislu, FURIOUS 7 počinje da se barem u poslovnom smislu pretvara u novog Bonda.
Nažalost, sve te reinvencije koje se dešavaju rešavaju površinska ali ne i suštinska pitanja koja sprečavaju ove filmove da budu zaista dobri i eventualno konvertuju svoju želju da zabave u gledaoce u kvalitet. Recimo, u sedmom delu filmu se pridružuje Tony Jaa, jedna od najvećih vanholivudskih akcionih zvezda. Nažalost, iako Jaa dobija priliku da se potuče dva puta, James Wan to režira ipak bitno drugačije nego Prachya Pinkaew tako da Jaa naprosto ne može da pokaže ono po čemu je impresivan i dobija rolu čak ne ni sekundarnog nego tercijarnog villaina. u određenom smislu istaknutog henchmana.
Ako bismo uporedili Jaaov debi u Holivudu, daleko je ispod od onoga što je Jet Li dobio u LETHAL WEAPONu, ali sa druge strane, mislim da Jaa ni ne pretenduje na karijeru kakvu je Li na kraju napravio u Americi.
Jaa je paradigmatičan zbog toga što je on dodat u podelu a da zapravo nije bilo prostora za njega. Više je bilo mesta za ime nego sa glumca i borca. A mesta nema jer je film već prepun likova koji se dupliraju. Otud film opet gubi jako puno vremena na likove i njihove glupe komunikacije, i ponovo se više priča nego što se radi.
Ipak, film donosi jedan izuzetan set-piece, to je kavkaska otmica na planinskom putu i već samo zbog nje vredi videti film.
FURIOUS 7 je imao taj peh da je Paul Walker poginuo za vreme snimanja. Wan je uz pomoć snimljenog materijala ali i specijalnih efekata uspeo da ga očuva u glavnoj ulozi i pažljivijem gledaocu jeste jasno da je u pojedinim scenama Walker manje zastupljen u krupnim planovima nego drugi glumci, ali manje pažljiv gledalac bi sasvim mogao da prihvati ovakvu režiju kao nešto najkonvencionalnije i ne bi primetio ništa čudno. Znak ozbiljnog problema za bilo koji film jeste činjenica da mrtav čovek u njemu glumi a da publka ne primećuje razliku.
Način na koji su se autori filma oprostili od Paula Walkera je vrlo lep i nije sentientalan na pogrešan način.
Najživlji u ovoj glumačkoj podeli je Jason Statham i u odnosu na ostatak podele, i živih i mrtvih deluje kao Laurence Olivier po glumačkom kvalitetu, harizmi i agnažmanu. Jaa se nije obrukao ali nije dobio ni pravu priliku. Dočim se Kurt Russell ipak i obrukao, niti je dobio priliku niti je uspeo da isparira ostalima jer su ga godine žestoko sustigle.
Universal planira još tri nova FURIOUSa. U tom smislu Paul Walker nije neophodan element jer je bilo i do sada filmova u kojima se nije pojavljivao. Ovo je već treće izdanje nove inkarnacije sa Rockom, videćemo da li će biti pokušaja da se zameni Walker. Iskreno, bilo bi bolje da ne bude jer u ovom filmu karakrtera ima vrlo malo ali likova ima previše.
* * 1/2 / * * * *
Ja sam gledao samoprvi Fest end Fjurijs. Ali ovo me nekako pervezno privlači da pogledam, možda ponajviše zbog te Expendables strategije u kastingu. Hm. videćemo...
U međuvremenu, Whedon je, naravno, za poslednji Avengers 2 trejler podigao voljum na 11. Ovo je prava temperatura da se održava do prvog Maja:
Avengers: Age of Ultron - Final Trailer (2015) Robert Downey Jr. Marvel Movie HD (http://www.youtube.com/watch?v=KCEVih6JkW0#ws)
A tu je i novi trejler za Daredevila. Sjajno je što celu seriju dobijamo odjednom i to za tri dana. Taman da se pogleda preko uskrsa:
Marvel's Daredevil - TV Spot 1 (http://www.youtube.com/watch?v=kkY13J2rcsc#ws)
sada bi pun mogao da bude, da lo ces gledajuci je traziti easter eggove :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Meho, tvoj tekst o srpskom rokeru se obistinio, Gibonni headliner na Gitarijadi u Zaječaru...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sa Sašom Mirkovićem u onako visokoj političkoj orbiti, razumno je da gitarijada poseže za zvezdama!
Stari o CRNO BIJELOM SVIJETU
http://beforeafter.rs/art/nostalgicna-vizija-proslosti/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ОДИНОЧЕСТВО КРОВИ Romana Prigunova, zanimljiv ruski giallo iz 2002. godine. Moram priznati da sam prema ovom filmu naročito blag jer jako podseća na viziju žanrovskog hibrida kakva se gajila na FDU kada sam ja bio student pa sam sklon da mu oprostim određene neravnine.
De Palmina veteranka Ingeborga Dapkunaite igra farmaceutkinju koja radi na eksperimentalnom leku za žensku neplodnost, u snegom pokrivenoj Moskvi kojom divlja serijski ubica žena, i suočava se sa nestankom svog supruga u vrtlogu nekih ličnih psihoza koje vrlo lako mogu objediniti sve te događaje.
Prigunov izbegava da gurne film u pravcu američkog repertoarskog trilera, i uprkos tome što se oslanja na zapadne tradicije, na francuski triler, italijanski giallo, sa uplivima avangadnog filma sedamdesetih itd. mešavina zbog deholivudizovanosti deluje prilagođeno Rusiji. U tom pogledu, giallo element, odnosno element slashera ovaj film više približava nekom starom De Palmi nego SCREAMu.
Ingeborga Dapkunaite donosi visoku klasu u vrlo zahtevnu glavnu ulogu. Ona funkcioniše i u vizuelnom pogledu, i prikazuje slom svoje junakinje a svojim ponašanjem u kadru dobro diktira atmosferu. Ingeborga Dapkunaite definitivno jeste ovaj film i ona ne samo da je filmična sama po sebi već služi kao osnovni dinamo na svim poljima.
Film je snimao američki direktor fotografije, mada ponajviše švenker, James Gucciardo i bez sumnje donosi know how koji odmiče film od istočnoevropske rutine a opet ga ne gura u holivudski gloss i kadriranje (iako će isti ovaj reditelj deset godina kasnije napraviti istinski "Holivud van Holivuda" u filmu ДУХLESS) već ga održava na ničijoj zemlji između arta i žanra.
Prigunov je izabrao moćan imaginarijum - Ingeborgu u centru, farmaceutske eksperimente i slešera u koži, u snegom pokrivenoj Moskvi i vesternizovanim ambijentima. Rezultati nisu izmakli iako oni sa manjom nostalgijom za ovu vrstu poetike u svemu ovome mogu i znatno manje uživati.
* * * / * * * *
Pogledao sam ШПИОН Alekseja Andrijanova, ekranizaciju romana Borisa Akunjina u produkciji Nikite Mihalkova. Kao celina, ШПИОН ima dosta problema, pre svega na nivou dramaturgije, možda zato što je uporedo sa filmom nastajala i televizijska serija. Od dramaturških problema najviše se ističe antiklimaktično finale u kome se bez velike tenzije prepliću Akunjinovo paraistorijsko tkanje i istorijske činjenice.
Ono što je međutim sveže i dobro u ovom filmu dovoljno je jako da se nametne kao prilično atipičan WW2 film. Aleksandrovljeva režija je vrlo korektna, daleko od spektakularne ali dovoljno mišićava i efikasna, i uglavnom uspešno priktiva televizijske korene ovog projekta. Zatim, Danila Kozlovski je izvanredan u glavnoj ulozi boksera-tajnog agenta Dorina a Fjodor Bondarčuk je prilično solidan kao njegov starešina i sidekick.
Ipak, naročitu pažnju u okviru žanra zalsužuje maštoviti detalj da se u filmu pojavljuju aparati bondovskog tipa kakvi u vreme dešavanja nisu postojali, ali jesu mogli postojati, neke instalacije poput televizije zatvorenog kola i neke kenadamovske instalacije. Nažalost, ta dimenzija se u filmu ne razvija ali je to detalj koji se nije javljao često kroz tradiciju filmova o Drugom svetskom ratu, a naročito je redak u savremenim filmovima. Da je ШПИОН prerastao u bondovsku franšizu, verovatno bi se taj element više razrađivao.
Pored poigravanja tehnikom kroz koje se ШПИОН približava savremenoj publici, svakako je zanimljivo i ideološko poigravanje. Naime, u mihalkovljevskom stilu mešaju se belogardejska i staljinistička tradicija, a Staljnove čistke date su diskretno, kao jedno sporedno obeležje vremena. Štaviše, jedna čistka koja kaći glavne junake proizilazi iz dezinformacije koju Staljinu plasiraju strani agenti.
To istorijsko pomirenje dato je u stilizovanoj, žanrovskoj celini i šteta je što ШПИОН nije imao kapacitet za internacionalni crossover.
* * 1/2 / * * * *
Suicide Squad pre kostima
http://variety.com/2015/film/news/suicide-squad-first-cast-photo-revealed-1201468975/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Before we see a live-action GRAND THEFT AUTO movie, we will first see the story of the legal troubles the game (and its imitators) caused for its parent company, Rockstar Games.
Daniel Radcliffe will play Rockstar co-founder Sam Houser in Owen Harris' GRAND THEFT AUTO, a BBC Films-produced drama about Houser's battles with Florida activist Jack Thompson. Thompson dragged Rockstar through the mud for its violent, hedonistic game before being disbarred in 2008 for inappropriate conduct. No word on who will play Thompson in the film.
I, like many, have dreamed about a legit, hard-as-fuck-R, amoral-bordering-on-irresponsible GTA movie since the franchise's inception. It's one of those games that's so indebted to film and cinematic tropes that reverse-engineering it into a big-budget narrative flick seems like a pretty doable feat. So it definitely bugs me that they're exploiting the title for the story of the not-that-sexy legal battles that surrounded the series. Ron Howard's GRAND THEFT AUTO wasn't an adaptation of the game either, but that had an excuse: it was made about 20 years before the release of the first game of the series. I guess they can still use the popular acronym, GTA, for a future flick, but that won't quite hit the same button for those less familiar with gaming culture.
Why couldn't they just stick to their first title, ROCKSTAR GAMES?
Harris has primarily been a TV director, helming eps of SECRET DIARY OF A CALL GIRL, MISFITS, and one BLACK MIRROR. His first feature, KILL YOUR FRIENDS (with James Corden and Ed Skrein) comes out this September in the UK, and will probably give us a better idea of what he's capable of as a film director. As for Radcliffe, I'm sure he'll grow out his hair and beard, and project the enthusiasm necessary to play the Rockstar president. Let's see who they cast as his opponent, the outspoken, vengeful Thompson.
What do you think of Radcliffe as Hauser? Better yet, what would you think of Radcliffe as the lead in an actual film adaptation of GRAND THEFT AUTO (presuming they didn't go the Statham-badass route)?
Pogledao sam biografski film ЛЕГЕНДА No 17 Nikolaja Lebedjeva, priču o čuvenom ruskom hokejašu Valeriju Harlamovu po kome se danas dodeljuje nagrada za najboljeg ruskog igrača u NHL. Reč je o velikom hokejašu koji je uprkos svojoj građi i nešto nižoj figuri uspeo da se nametne kao vođa sovjetske reprezentacije i plasira svoj nekonvencionalni stil unutar strogog Tarasovljevog sistema.
Lebedjev je ruski reditelj bioskopskog spektakla, ljubiteljima fantasyja poznat po ekranizaciji ВУКОДАВА i ЛЕГЕНДА No 17 u pogledu realizacije ne manjka u domenu spektakla. Lebedjev uspeva da izvuče maksimum visceralnosti iz svake situacije kako na terenu tako i van njega a u Danili Kozlovskom ima izuzetnog saradnika. Kozlovski je ne samo ubedljiv kao sportista već odlično uspeva da izgradi i psihološki profil lika. Harlamov prolazi kroz uspone i padove i Kozlovski to fino plasira kroz harizmatičnu igru i underplay.
Ono gde je pored Lebedjevljeve vešte realizacije i izuzetne pojave i igre Kozlovskog, ovaj film značajan jeste ideološki i uopšte filmski tretman moćnog imaginarijuma sovjetskog sporta. ЛЕГЕНДА No 17 suptilno fetišizuje i kritikuje taj tvrdi socijalistički sistem sporta, sa intervencijama na najvišem političkom nivou, trenerima despotima, vojnim klubovima koji okupljaju najbolje igrače i profesionalnim iskušenjima koja za amatere stižu za Zapada.
Iako se ne može reći da su Kanađani prikazani kao negativci, sasvim sigurno je da Lebedjev više insistira na njihovim goonovima, na njihovoj fizičkoj superiornosti pa i nepristojnim NHL ponudama. No, film u tom pogledu ostaje negde u srednjem dometu sportske ksenofobije.
Lebedjevljev film je po svojoj formi klasičan biopic koji hagiografski prilazi svom junaku, prati njegov životni put uz određene intervencije kojima tom životnom putu daje dramsku celovitost. U tom smislu, naročito u pogledu Harlamovljevog privatnog života ЛЕГЕНДА No 17 uzima sebi dosta sloboda, doduše manje nego recimo MONTEVIDEO.
Ipak, ono gde film odlazi u neuverljivost nije toliko često i nije toliko značajno za njegovu opštu ubedljivost. Iako je teško uzeti ga kao istorijski dokument, sasvim sigurno funkcioniše kao priča o junacima i njihovim željama i preprekama na tom putu. Iako je sportski film otišao nekoliko koraka dalje u pogledu odnosa prema junacima i njihovim rezultatima kao recimo u ANY GIVEN SUNDAY ili FRIDAY NIGHT LIGHTS ali ЛЕГЕНДА No 17 je punokrvni sportski film starog kova koji uspeva da estetizuje sport, proizvede emociju kod gledalaca i kroz sportsku priredbu ispriča priču o junacima.
Reč je ambicioznom porjektu, koštao je deset miliona eura, kao oba MONTEVIDEA ilustracije radi, a samo u Rusiji je zaradio preko 30 miliona dolara i isplatio se. Ako imamo u vidu da je ove godine kod nas izašao film BIĆEMO PRVACI SVETA, totalni fijasko u filmskom pogledu, vrlo je poučno pogledati ЛЕГЕНДY No 17 kao primer na koji način se može prikazati sportski trijumf iz vremena koje se danas smatra kontroverznim.
* * * / * * * *
Reakcije kritičara na Avengers: Age of Ultron na tviteru (http://www.cinemablend.com/new/Avengers-Age-Ultron-Reactions-Here-What-Critics-Saying-70792.html)su pozitivne. Ne bih rekao i raspamećene, ima i relativno uzdržanih, pa i negativnih komentara. Naravno, napominje se da je film drugačiji nego prvi i da ima MNOGO likova što je, naravno, podsećanje da ovo ima potencijal da se raspadne zbog toliko imena i lica koja treba pamtiti... Ali videćemo. Još koji tjedan.
Marvelova Grand parada... :) To je problem sa kojim se suočavaju franšize u poslednje vreme, previše likova koji ometaju razvoj priče. Zato su danas superherojske serije potentnije od filmova, osim onih koji se fokusirajuna jednog junaka. Naime, evo sada kad rekonstruišem Marvelovu filmografiju, i to ovu najnoviju, moji problemi kreću sa AVENGERSima i nastavcima prvih single hero filmova, u post-AVENGERS fazi...
Inače, za ljubitelje dobrog filma, lepa vest, leakovao novi McNaughton. Da vidimo povratnički rad velikog majstora...
Stari o tome kako je "Beograd na vodi" dobar sluga ali zao gospodar.
http://starikadar.blogspot.com/2015/04/naucna-fantastika.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/04/naucna-fantastika.html)
Pogledao sam GOOD KILL Andrewa Niccola. Nažalost, GOOD KILL uprkos svom eksponiranju na uglednim festivalima nije film sa kojim Niccol može da napravi kambek a nekmoli da se vrati na stazu koju je obećavao posle filma GATTACA. Tu je doduše Ethan Hawke, kopča sa tim filmom ali je GOOD KILL film sa dobrim namerama koji je u svakom pogledu prazan i providan.
Niccol je našao zanimljiv milje, svet pilota bespilotnih letelica koji svakodnevno ubijaju koga treba za račun SAD i njihovih tajnih službi. Glavni junak je pilot drona koji to više ne može da izdrži, tone u alkoholizam, depresiju itd. i ovaj film bi spadao u red onih recentnih filmova o američkim ratovima koji prikazuju junake koji su išli da ubijaju po svetu pa su sad zbog toga tužni, da Niccol generalno ne dovodi u pitanje, ni ciklus nasilja koji su započele SAD ni etičnost napada.
Niccol u tom pogledu zaista otvara sve aspekte priče ali se to dešava u polemičkoj formi, ne unutar junaka, čak ne ni unutar priče. Otud GOOD KILL s jedne strane ostaje tanka priča o čoveku kome habitus ne dozvoljava da bude hladnokrvni ubica a ideološka i intelektualna pitanja se postavljaju sa strane i ostavljaju utisak kako se o ovoj temi tek mora snimiti dobar film.
Uprkos talentovanoj podeli u kojoj su Ethan Hawke, January Jones, Bruce Greenood i Zoe Kravitz, Niccol ne uspeva da napravi uzbudljive i vredne junake i sve ostaje na nivou tipova.
* * / * * * *
Zanimljivo štivo. Kako je e-Stonia postala eSStonia.
http://www.theguardian.com/news/2015/apr/09/kremlin-hall-of-mirrors-military-information-psychology (http://www.theguardian.com/news/2015/apr/09/kremlin-hall-of-mirrors-military-information-psychology)
Vaistinu zanimljiv tekst.
U drugim, pak, vestima, Bred Brd javlja da kreće sa pisanjem Inkredibls 2. Whoa!!!!!!!!!!!!!!!
Pixar's The Incredibles Is Finally Getting the Sequel It Deserves (https://www.yahoo.com/tv/s/pixars-incredibles-finally-getting-sequel-deserves-005817934.html)
Quote
Fans have been clamoring for a sequel to The Incredibles (http://www.tvguide.com/movies/the-incredibles/137654/?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2&FTAG=YHF09b6e7d) since the movie debuted in 2004. And now, at long last, they're getting one.
Brad Bird (http://www.tvguide.com/celebrities/brad-bird/181514/?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2&FTAG=YHF09b6e7d), who wrote and directed The Incredibles, confirmed in an NPR interview (http://www.npr.org/2015/04/03/398343037/pixars-brad-bird-talks-french-food-animated-rats-and-new-film-tomorrowland) this week that he's returning to write the sequel. "I'm just starting to write it," he said. "It's percolating."
Winnie the Pooh is getting the Disney live-action treatment (http://www.tvguide.com/news/winnie-the-pooh-is-getting-the-disney-live-action-treatment/?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2&FTAG=YHF09b6e7d)
Pixar said a year ago that an Incredibles sequel was in the works, but didn't give any further details. Samuel L. Jackson (http://www.tvguide.com/celebrities/samuel-l-jackson/173733/?rss=breakingnews&partnerid=yahoo&profileid=tv2&FTAG=YHF09b6e7d) said in an interview at the time that Bird had said his character Frozone will be making an appearance.
"Every time I run into Brad [Bird, director] he always tells me Frozone is part of what's going on, so I have to believe that," he told Digital Spy (http://www.digitalspy.com/movies/news/a560394/samuel-l-jackson-teases-frozone-return-for-the-incredibles-2.html#%7Ep9v2R5rcfh0VPn).
Bird made the jump from animated movies to live-action ones with 2011's Mission Impossible: Ghost Protocol. His latest movie, Tomorrowland, comes out next month -- which means Bird's time is freed up to work on a new Incredibles script.
No word yet as to whether Bird will reprise his role as Edna Mode.
THE HARVEST, povratnički film Johna McNaughtona je film koji sam čekao sa nestrpljenjem. McNaughton je jedan od najzanimljivijih reditelja američkog nezavisnog filma koji je u svojoj karijeri imao i vrlo zanimljiva preplitanja sa hororom, i to ne samo zato što je njegov HENRY imao specifuičan senzibilitet u prikazu užasa već i u domenu ortodoksnijeg trashy pristupa kao recimo u BORROWERu itd. McNaughton se dokazao u mnogim žanrovima što mu je i omogućilo da se preseli sa indie scene u svet elitnih televizijskih profesionalaca.
THE HARVEST je McNaughtonov povratak hororu, mada kada se film pogleda, pre bih rekao da je ovde više reč o morbidnom trileru nego punokrvnom hororu jer je užas koji nam autor prikazuje prilično razblažen, kako u rediteljskom postupku tako i u odnosima među junacima. Rekao bih da je u ovom slučaju svrstavanje HARVESTa u horor više marketinški trik jer taj žanr lakše može da apsorbuje i plasira ovakav rad, i da mu obezbedi disktribuciju i mesto na specijalizovanim festivalima.
Po mom viđenju, THE HARVEST je više staromodan triler u Hammer tradiciji, nažalost više u pogledu zapleta nego estetike. McNaughton je u ovom filmu začuđujuće konvencionalan u pogledu inscenacije i rada sa glumcima. Izuzev jedne efektne suspense scene, film je vrlo ravan, pa je u tom pogledu svedena gluma dvoje najstaknutijih i najpoznatijih glumaca Michaela Shannona i Samanthe Morton u priličnom underplayu ako imamo u vidu konvencionalnost postupka. Rečju, McNaughton je mogao malo da ih pojača.
Na nivou priče, ovo je stivenkingovski rad i osim činjenice da na polovini zakoketira sa Pascalom Laugierom ali od toga brzo odustane, intenzitet celine je prilično nizak. McNaughtonov staromodni postupak i jednostavnost žanrovske postavke nude određenu stabilnost narativa i pitkost, ali sve u svemu, očekivao sam mnogo više, ne samo od slavnog reditelja već i od nsame premise, od trenutka kada je postala jasna.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam Mы из будущего Andreja Maljukova, u pokušaju da ga dovedem u relaciju sa filmom/serijom TYMAH koji praktično ima istu premisu. U oba slučaja mladi iz 21. veka, tamo vojnici, ovde ilegalni arheolozi odlaze u prošlost, na Istočni front u vreme Otadžbinskog rata i shvataju koliko je bilo teško odbraniti zemlju od Nemaca. Taj koncept je vrlo zanimljiv, pre svega zbog potrebe za izmeštanjem mladih ljudi sa sdavremenim pogledom na svet u period velikog stradanja, žrtvovanja i herojstva. U tom pogledu Mы из будущего ima vrlo aktivnu pedagošku ulogu jer je jedan od junaka skinhed koji se naravno vrlo brzo adaptira iz nacionalboljševika u rodoljuba i na kraju kamenom skida tetovirani nacistički simbol sa ramena.
Slično filmu TYMAH ni Mы из будущего se ne bavi tehnologijom putovanja kroz vreme, ali zahvaljujući činjenici da su mu glavni junaci ilegalni arheolozi i da imaju uvida u konkretna dešavanja na terenu odnosno posledice bitke u koju se vraćaju, ima tu dodatnu dimenziju pokušaja junaka da "izmene prošlost" dočim u TYMAHu, u jednom trenutku junaci strahuju da će dovesti do poremećaja ako "kalašnjikov" padne u nemačke ruke. No, činjenica da se film krajnje usputno bavi pitanjima hronomocije pokazuje da je osnovna namera autora jukstapozicioniranje bezbrižnog života savremene omladine nasuprot njihovih predaka.
Maljukov se bolje snalazi u scenama rata nego u scenama mira, verovatno kao i ruski narod. Film dobija na intenzitetu ne samo zato što rat nosi borbene scene već i u odnosima junaka koji u tim deonicama dobijaju mnogo ubedljivije obrise nego u scenama koje uspostavljaju odnose među junacima koje su, paradoksalno, plakatskije nego one kada krene rat.
U tom smislu, koda filma u kojoj se junak pošto je jedva izvukao živu glavu "iz prošlosti" odlučuje da se vrati nazad jer je zgađen sadašnjošču, kao da komentariše i efekat samog filma.
Mы из будущего je postigao ogroman uspeh na ruskim blagajnama 2008. i 2010. je ispraćen nastavkom koji govori o rekonstrukciji čuvene bitke iz Otadžbinskog rata u dome junaci upadaju u nevolje sa ukrajinskim nacionalistima (sic!). Šteta što ovaj serijal nije zaživeo jer bi bilo zanimljivo back-to-back filmove u kojima događaj u istoriji kritično menja sadašnjost kako je to urađeno u BACK TO THE FUTURE.
Ako imamo u vidu dve epohe u koje se vraća BACK TO THE FUTURE a to su pedesete, period kada je ojačao američki soft power i počeo da postaje globalan, odnosno u epohu vesterna koji je sam po sebi "imaginaran" i kvintesencija soft powera, zanimljivo je da se Mы из будущего vraća u vreme Otadžbinskog rata kao temeljni period za postojanje savremene Rusije, u kome je nastalo sve sem soft power, ali se sada pokušava transformacija upravo te vojne tekovine u soft power.
* * * / * * * *
Znamo da živimo u doba hiperspektakla onda kada trejleri za filmove imaju tizere koji ih najavjuju :lol: :lol: :lol:
Marvel's Ant-Man - Trailer Preview (http://www.youtube.com/watch?v=Cqs5PebhRM0#ws)
Privju tizera za trejler?
Cudo, ba, cudo!
Pogledao sam GARPASTUM Alekseja Germana Mlađeg. Reč je o neobičnom art house filmu koji nudi vrlo zanimljiv spoj filma o odrastanju, serije tabloa o Petrogradu između 1914. i 1918. godine i sportskog sadržaja jer su glavni junaci braća koja pasionirano igraju fudbal i žele da sagrade vlastiti stadion. Otud German sebi postavlja zanimljive rediteljske zadatke. Duge kadar-sekvence u maniru Miklosa Jancsa smenjuju se scenama fudbala u kojima ima smene planova ali sa dosta dekomponovanih kadrova i sve to funkcioniše kao zanimljiva, iščašena celina. GARPASTUM svakako stavlja veći akcenat na junake nego na fudbal ali ne bi bilo preterano reći da je ovo ruska art house verzija MONTEVIDEA (koji je takođe pretendovao da uhvati duh epohe) sa tom razlikom što je Germanova pretenzija očigledna u postupku i što on na kraju dosta dosledno uspeva da izgura ruski art, kroz potonuće u nasilje, užas i ludilo.
Ceo film je kolorisan u sepiji što mu daje posebnu teskobnu atmosferu ali ga uprkos jakoj stilizaciji ne gura u galerijski izraz, verovatno velikim delom zbog uključivanja fudbala koji je tada podjednako zanimao i petrogradsku gospodu i petrogradske propalice.
Samo fanatični ljubitelji sportskog filma koje zanima istorijat ovog podžanra ili zanimljiv filmski prikaz igre mogu naći nešto za sebe u ovom naslovu. Iako fudbal igra značajnu ulogu u priči, pa i na ekranu, ovo nije inspirativna sportska melodrama uz koju može navijati cela porodica. Pa ipak, upravo je taj element sporstke melodrame učinio da se GARPASTUM ipak izdvoji od okoline.
Inače, zanimljivo je da ovaj film, nastao na devedesetu godišnjicu sarajevskog atentata ima sublplot sa glumicom srpskog porekla koja je imala nekakve veze sa Gavrilom Principom. Uvek je interesantno gledati dosledan arty postupak primenjen na srpske likove i dijaloge a ovaj film se baš otvara takvom scenom.
* * * / * * * *
Pogledao sam BLOODLINE, novu Netflix seriju autora DAMAGESa, zanimljivu fanovima FRIDAY NIGHT LIGHTSa kao povratnički televijski rad Kyle Chandlera. Teško je sasvim otpisati ovu seriju jer naprosto u nju je uloženo jako puno rada, sredstava, podela je prvoklasna jer je Chandler okružen ne samo Benom Mendelsohnom kao indie zvezdom u usponu več i prekaljenim bioskopskim veteranima prve klase kao što su Sissy Spacek i Sam Shepard, ali nažalost, ovo je sve davanje klase jednom zapravo krajnje klišetiziranom sadržaju, klasičnom južnjačko-primorskom potboilderu koji da nema ovako jaku podelu i filmoliku režiju ne bi ni bio snimljen u savremenoj eri televizije.
Ovo je starinska event serija kakvu bih mogao da zamislim sa Richardom Chamberlainom u glavnoj ulozi, sa porodicom u centru i velikom Tajnom koja zapravo i nije nešto naročito i psihološkim transformacijama koje zapravo nisu naročito zanimljive. Ono gde scenaristička ekipa greši jeste krajnji efekat njihovog scenarističkog rada. Naime, BLOODLINE ima formu trinaestočasovnog filma koji pokušava da nas zaintrigira skokovima unapred koji anticipiraju teške i bolne rasplete kako bi malo podigli tonus cele stvari. Međutim, ova serija ne uspeva da nas veže za likove, pratimo ih prilično hladno sa identifikacijom koja je konstruisana za potrebe filma ali ovo nije film i dvočasovni tip identifikacije naprosto ne može da funkiconiše u trinaest časova.
U tom smislu BLOODLINE je trijumf hardvera nad softverom. Ovo je serija koja zapravo krši sve one postulate koji su krasili najbolje HBO, AMC itd serije jer su one bile bazirane na potpuno drugom mehanizmu identifikacije, sa junacima čiji unutrašnji život gledaoci upoznaju i prolaze zajedno sa njima kroz dileme sa kojima se suočavaju. BLOODLINE je serija koja se nasuprot toga gleda sa strane, kao film i ne može da suštinski zaintrigira gledaoca. Spolja gledano ne samo da se gledalac ne uvodi u ono što su HBO gurui nazvali savremenim romanom već sa strane svaki šav i kalup koji su primenjeni deluju još očiglednije.
Serija je okupila grupu dobrih reditelja, veterana serije HOMICIDE kao što su Ed Bianchi ili Jean Segonzac, to su majstori koji su onomad još reformisali američku televiziju i njihov rukopis se oseća u ključnim epizodama, ali na kraju krajeva sve se svodi na demonstraciju sile bez ičega iznutra.
Ova serija zaslužuje pažnju u drugoj sezoni samo zbog podele. Ako glumci ostanu isti, ona samo zbog toga vredi da se gleda, ali plašim se da će se scenaristički sapunica žestoko zapeniti.
Otpade Michelle...
http://variety.com/2015/film/news/wonder-woman-director-leaves-michelle-maclaren-1201471677/ (http://variety.com/2015/film/news/wonder-woman-director-leaves-michelle-maclaren-1201471677/)
Quote from: Ugly MF on 13-04-2015, 19:38:24
Privju tizera za trejler?
Cudo, ba, cudo!
Evo ga kompletan trejler. Lepo:
Marvel's Ant-Man - Trailer 1 (http://www.youtube.com/watch?v=pWdKf3MneyI#ws)
Staroga stižu sjećanja, na sva davna snimanja, i Avala Film
http://www.agitpop.me/?16185E10 (http://www.agitpop.me/?16185E10)
I još malo Age of Ultron prženja:
Marvel's Avengers: Age of Ultron - Clip 1 (http://www.youtube.com/watch?v=c3h_PmaiKMM#ws)
Pogledao samМишень Aleksandra Zeljdoviča, rusku SF satiru koja u svojih dosta napornih 160 minuta trajanja ni u jednom trenutku ne postaje dosadna ali ni u jednom ne postaje ni naročito zanimljiva. Vladimir Sorokin, poznati ruski književnik je jedan od scenarista i ovaj film sasvim sigurno zarobljava dosta onoga što mi ne prija u njegovoj prozi. Kreće sa premisama iz domena fantastike i meša ih sa krajnje predvidivom farsom i parodijom, satiričnim pristupom temama koje su odavno već obrađene u satiri, kao što su mediji ili kultura lepote & zdravlja i na kraju završava nemotivisanim i usiljenim "zaključivanjem" sudbina junaka.
Film je smešten u 2020. koja je 2011. bila dalja nego što je sada ali nažalost nije nimalo maštovita ili uzbudljivija i nema nekog "novuma" koji bi opravdao to izmeštanje. Svet je vrlo sličan kao onda a tehničke invencije po kojima se razlikuje su mininalne, i vrlo lako bi se mogle plasirati kao neka eksperimentalna tehnika savremenog doba.
O 2020. govortim kao primeru autorske pretenzije da se stvori svet iako bi oni koji su napravili ovaj film štošta mogli da nauče i o razumevanju ovog postojećeg jer ni njegove mogućnosti ne koriste adekvatno.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ПЯТЬ НЕВЕСТ Karena Oganesjana. Reč je o odličnoj wilderovskoj komediji iz Rusije koja je sa par suptilnijih zahvata mogla imati jači internacionalni crossover potencijal. To ne znači da se u ovom filmu ne može uživati ali sasvim sigurno se oseća kako je pravljen ipak više za lokalno nego za internacionalno tržište. Bila bi velika šteta da ovaj film ne doživi rimejk.
Danila Kozlovski igra pilota sovjetske vojske koji je dočekao pobedu nad nacizmom u Nemačkoj. Sa svojim kolegama iz eskadrile strahuje da će zbog boravka u Nemačkoj zakasniti da se vrate sa fronta u SSSR i da če najbolje neveste biti razgrabljene. Kada dobije zadatak da otputuje u Smolensk, kolege ga zadužuju da im dovede neveste. Ipak, to nije tako jednostavno jer sa svakom od njih mora i da se oženi.
Kozlovski u ovoj ulozi kanališe šarm Gary Coopera ili Cary Granta, lepotana zatočenog u nimalo elegantnoj situaciji a Jelisaveta Bojarskaja mu odgovara u stilu Katherine Hepburn. Ostatak glumačke podele je pre svega odlično izabran ali i vrlo solidan u nastupu i uprkos mnogim živopisnim likovima koji se javljaju svako zna svoje mesto u odnosu na dvoje glavnih junaka.
Glumački ansambl u spoju sa duhovitim situacjama i vrlo dinamičnim zapletom pruža odlične rezultate rezultate u spoju sa živopisnim seoskim lokacijama.
Ogansjan meša komediju zabune sa mentalitetskom i političkom, ipak treba imati na umu da se ova priča dešava u vreme ratne psihoze i Staljina. Ono gde je mogao btti rafiniraniji jeste jači akcenat na screwball a malo manji na slapstick i muzika koja umnogome smanjuje efekat niza prilično dobrih scena u filmu.
ПЯТЬ НЕВЕСТ je odlična romantična komedija koja uspeva da prevaziđe lokalno ograničenje, ali nažalost nije do kraja zapakovana za internacionalni plasman. Ipak, mislim da ovaj film svakako treba da pogledaju oni koje bilo koja od ključnih reči iz ovog opisa zanima.
* * * / * * * *
Teasovao i Snyder :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vaistinu tizovao (https://www.yahoo.com/movies/s/watch-zack-snyder-teases-batman-v-superman-trailer-023948903.html). Ja se nadam da DC i Warner shvataju da u kolikom su problemu što imitiraju Marvel bez kritičkog odmaka. Mislim, faking Winter Soldier je prošao bolje na boks ofisu od Men ov Stil. Moraju malo da se uzmu u pamet.
ali je bolje prošao na Crippled Corneru.
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je istina, ali Kripld Kornr je ionako kolevka kapitalne kontroverze. :lol:
jedan mali tizer, dobio sam otkaz u našim novinama, sutra poslednja kolumna
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam parafrazu Puškinovog nedovršenog romana ДУБРОВСКИ Kirila Mikanovskog i Aleksandra Varlanova smeštenu u današnje vreme, realizovanu i u formi mini-serije i filma. Ja sam gledao film i nažalost, upekos priličnoj ambiciji, ovo prenošenje Puškina u savremeno doba ne nudi puno prostora za istinsko osavremenjivanje. Mnoge tačke Puškinove priče su pomalo usiljeno transponovano i u filmu nedostaje dramskog naboja. Slutim da je mini-serija u pogledu drame mnogo sadržajnija.
Priča o mladom plemiću čijeg oca ponizi i pokrade drugi plemić i ovaj pokreće seljačku bunu sama po sebi ne izlazi iz mode, naročito ne u Rusiji, ali u filmu nema puno suptilnih intervencija u tom transponovanju izuze toga što je umesto žandara tu OMON i što su savremene aristokrate penzionisani oficiri.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-04-2015, 20:32:47
jedan mali tizer, dobio sam otkaz u našim novinama, sutra poslednja kolumna
Sent from my iPhone using Tapatalk
Au... je li povod za taj raskid partnerstva nešto što bi javnost interesovalo?
pa pazi, povod je do te mere apsurdan da sigurno nema veze sa pravim razlogom. otpusten sam kao kolumnista jer nisam hteo da odem u avala film i da se slikam za neku reportazu drugog novinara. :) a pravi razlog ne znam.
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je doista bizaran povod, imajući u vidu da si kolumnista, verovatno na nekakvom sirotinjskom ugovoru a ne zaposleni u novini... :cry: :cry:
Kad smo već kod tizera:
Star Wars: The Force Awakens Official Teaser #2 (http://www.youtube.com/watch?v=ngElkyQ6Rhs#ws)
E, ovo je već ljudski tizer.
Jebesmumater, zaplakao sam kad sam video Han Sola i Chubaku. Bukvalno.
Mehmete, šta da ti kažem. Vrlo je zanimljiv razlog, nadam se. Ja sam svoje kolumne pisao redovno, uvek na vreme, rekao bih čak - iz ove perspektive - uvek na nekom određenom nivou, koji možda nije visok ali je meni svojstven. Ne bih mogao da kažem da sam u bilo kom trenutku padao ispod nekog nivoa zbog kog sam angažovan. Ovo je bizaran povod...
Pogledao sam ДУХLESS 2 Romana Prignuova. U ovom slučaju su neumitna neka poređenja sa prvim filmom i zato je najbolje odmah skinuti to sa dnevnog reda. Prvi film je bolji, u pogledu tempa, vođenja priče, pa i svežine rediteljskog koncepta. Na mikro-nivou, na planu pojedinačnih scena, prvi film je bio intenzivniji i kreativniji, a uprkos svom dosta razbarušenom narativu bio je fokusiraniji od drugog koji ima određenih digresija za koje ne možemo reći da ne vode nikuda, ali svakako nisu najmaštovitije.
Ipak, iako kao film ne doseže prvi deo, ДУХLESS 2 je zanimljiviji u pogledu osnovnog zapleta. Naime, prvi deo je govorio o moralnoj i ljudskoj krizi bankarskog službenika, čoveku koji trune zbog nihilizma i hedonizma proisteklog iz onoga što bi se triedesetih nazivalo "lošim kapitalizmom" a danas se naprosto naziva finansijskim sektorom. To je tema koju su nam predstavili i Bret Easton Ellis i Frederic Beigbeder a svaki je i ekranizovan.
U drugom delu, junak ulazi u javni sektor što je već u startu zanimljivo a posao kojim se bavi ima veze sa IT bubbleom, sa pronalascima i proizvodnjom i možemo ga gledati kao "dobar kapitalizam" iz tridesetih. Ucenjen događajima iz prvog dela, Maks mora da se infiltrira u javno preduzeće koje se bavi novim tehnologijama kako bi kao "krtica" našao dokaze o korupciji i službenim zloupotrebama.
Ruski javni sektor je fetišizovan do krajnjih granica. Kao i u prvom delu voze se BMWi, krešu se supermodeli, žudi se za pravom ljubavlju, pravi se keš, ali sve to se radi sa stavom moralne superiornosti jer, na kraju krajeva, junak se bori protiv korupcije.
Ako imamo u vidu da se u prvom delu Putin pojavljuje kao superheroj iz halucinacije, a i u ovom ima enigmatično on-screen pojavljivanje, rekao bih da je ДУХLESS 2 svakako otupio svoju antiputinističku oštricu. Uprkos atmosferi sveprožimajuće korupcije po kojoj je Rusija oduvek bila poznata, Moskva je prikazana kao idealno mesto za život i rad, čak i u državnoj službi koja pak više deluje kao Google za muškarce nego kao neka dosadna birokratizovana celina.
Prigunov i dalje ima dar za ritam, i uprkos tome što je manje kreativan nego u prvom delui, režira "nabadački". U određenom smislu, strukturalno drugi ДУХLESS 2 podseća na BOURNE SUPREMACY, kreće sa junakom koji se odmara na egzotičnom mestu a onda ga vraća u akciju i dovodi do tačke u kojoj više ne želi da beži već smatra da treba da nešo zaista promeni.
Danila Kozlovski se vraća harizmatično, ali Miloš Biković je ovde ostvario odličnu ulogu. Nahsinhronizovan je na ruski ali ima pojavu kojom može da parira Kozlovskom, i dobio je veliku priliku. Uloga u ovom filmu je po mnogo čemu značajnija od one koju je dobio kod Mihalkova, ovde je radio sa rediteljem u naponu snage i dokazao se na tržištu. Ne bi me ćudilo da ako se franšiza nastavi, on zaigra značajnu ulogu i u trećem delu, naročito jer je na kraju filma ima upečatljivu "odjavu". Po veličini, Bikovićeva uloga je odmah iza Kozlovskog a po značaju je ključna.
ДУХLESS 2 je značajan film u okvirima podžanra filmova o biznisu jer na jedan potpuno nov način prikazuje savremeni javni sektor u moćnim svetskim silama koje ga gaje. U određenom smislu, ovo je WALL STREET javnog sektora. Ako se ljudi zapošljavaju u policiji zbog policijskih serija, onda će se zbog ovog filma zapošljavati u EPSu i Srbijagasu.
* * * / * * * *
Melodrama
http://variety.com/2015/film/news/batman-v-superman-trailer-leaks-online-1201474431/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 17-04-2015, 01:30:45
Mehmete, šta da ti kažem. Vrlo je zanimljiv razlog, nadam se. Ja sam svoje kolumne pisao redovno, uvek na vreme, rekao bih čak - iz ove perspektive - uvek na nekom određenom nivou, koji možda nije visok ali je meni svojstven. Ne bih mogao da kažem da sam u bilo kom trenutku padao ispod nekog nivoa zbog kog sam angažovan. Ovo je bizaran povod...
Treba proučiti koga si to džarnuo u nekoj od recentnih kolumna, pa da napravimo malu nagradnu igru da vidimo možemo li da pogodimo identitet nalogodavca.
Quote from: milan on 16-04-2015, 23:50:31
Jebesmumater, zaplakao sam kad sam video Han Sola i Chubaku. Bukvalno.
Hah, a prizor sa srušenim Star Destroyerom? Ume Abrams ponekad da za srce uhvati.
Chappie Censored in Japan, Director Wasn't Told (http://kotaku.com/chappie-censored-in-japan-director-wasnt-told-1698169136)
A onda:
The Most Gruelling Movie Jackie Chan Has Done (http://kotaku.com/the-most-gruelling-movie-jackie-chan-has-done-1698173111)
Neka komentari počnu:
The 13 Best World War Two Movies (http://thebests.kotaku.com/the-13-best-world-war-two-movies-1698127728)
Lično, škrgutnuću zubima što nema Hoksovog Air Force. Možda to nije OBJEKTIVNO veliki film o Drugom svetskom ratu, i često ga smatraju pukom propagandom, ali uzevši u obzir da je napravljen usred Drugog svetskog rata, te da je bio zaprepašćujuće sjajno snimljen, hvatajući zastrašujuće i zadivljujuće elemente vazdušnog rata na pacifiku, da je Fokner napisao jedan deo scenarija, i da je ovo destilovana hoksovska maskulinistička esktavaganca, ja ne mogu a da ovaj film ne pomenem kad god se pokrene ovakva tema.
a sutjeska,neretva,uzickarepublika,boskobuha... mani me brreeee od anglosaxonaca i amera...sve gola prpaganda...
Da, pa nisam hteo da ulazim u TO jer bi od Amerikanaca bilo previše očekivati da pokažu tu vrstu širine. Dovoljno je što je Das Boot uleteo na listu. A od Sutjeske, Neretve, pa i Užićke Republike ipak je bolji Most! :-| :-| :-| :-|
Nego, pošto moja žena sa zaljubljenim pogledom u očima merka Apple Watch, vredi pročitati ovaj tekst o tome kako živimo u eri notifikacija i kako će ta era postati samo još vrelija:
The Age of Notifications (https://medium.com/backchannel/what-the-apple-watch-means-for-the-age-of-notifications-1f0409a0c8e0)
Quote from: Meho Krljic on 17-04-2015, 08:49:44
Neka komentari počnu:
The 13 Best World War Two Movies (http://thebests.kotaku.com/the-13-best-world-war-two-movies-1698127728)
Lično, škrgutnuću zubima što nema Hoksovog Air Force. Možda to nije OBJEKTIVNO veliki film o Drugom svetskom ratu, i često ga smatraju pukom propagandom, ali uzevši u obzir da je napravljen usred Drugog svetskog rata, te da je bio zaprepašćujuće sjajno snimljen, hvatajući zastrašujuće i zadivljujuće elemente vazdušnog rata na pacifiku, da je Fokner napisao jedan deo scenarija, i da je ovo destilovana hoksovska maskulinistička esktavaganca, ja ne mogu a da ovaj film ne pomenem kad god se pokrene ovakva tema.
Ova kotakuova lista je odlična ukoliko se sastavljač prijavljuje da dobije neki novac za program inkluzije.
Hahah, da. :lol: A ako im je Inglorijz Bastrdz dovoljno dobar za ovu listu, ne mogu da prežalim što nikad nisu videli Balkan Ekspres. Pa glava bi im eksplodirala.
Ali opet, lepo je videti listu koju započinje Battle of Britain a na kojoj su i The Bridge Over The River Kwai i A Bridge Too far. Neprolazni klasici. :-|
Poslednja kolumna Starog u Našim novinama. Zovu me daljine, Klarkson i Počuča čekaju da im se pridružim...
http://starikadar.blogspot.com/2015/04/poslednja-kolumna-u-nasim-novinama.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/04/poslednja-kolumna-u-nasim-novinama.html)
tell me - do you bleed?
http://variety.com/2015/film/news/batman-v-superman-trailer-video-dawn-of-justice-1201474987/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da ga turimo i ovde:
Batman v Superman: Dawn of Justice - Official Teaser Trailer [HD] (http://www.youtube.com/watch?v=IwfUnkBfdZ4#ws)
Nije rđav. Jasno posreduje zaplet, ne smara prikazivanjem sedamnaest drugih superheroja koji će se pojaviti u filmu, ima nekoliko kadrova koji su direktno iz Dark Knight Returns, kao što Snyder i običava da radi. Plus, ja ionako imam mancrush na Bena Afleka. Tako da sam sasvim zadovoljan.
Quote from: Meho Krljic on 17-04-2015, 08:49:44
Neka komentari počnu:
The 13 Best World War Two Movies (http://thebests.kotaku.com/the-13-best-world-war-two-movies-1698127728)
Lično, škrgutnuću zubima što nema Hoksovog Air Force. Možda to nije OBJEKTIVNO veliki film o Drugom svetskom ratu, i često ga smatraju pukom propagandom, ali uzevši u obzir da je napravljen usred Drugog svetskog rata, te da je bio zaprepašćujuće sjajno snimljen, hvatajući zastrašujuće i zadivljujuće elemente vazdušnog rata na pacifiku, da je Fokner napisao jedan deo scenarija, i da je ovo destilovana hoksovska maskulinistička esktavaganca, ja ne mogu a da ovaj film ne pomenem kad god se pokrene ovakva tema.
Да дам и ја моја два цента: Кавалкантијев
Went the Day Well?, Џенингсов
Fires Were Started, Андерсонов
The Dam Busters и Френдов
The Cruel Sea. Оставио бих The Bridge on the River Kwai, Tora! Tora! Tora! и Das Boot. Има један филм о коме сам чуо да је много добар али га нисам гледао:
The Battle of Okinawa (1971).
Daniel Waters je jedan od mojih najdražih scenarista. Tim pre mi je žao što je njegov pokušaj kambeka u mejnstrim, adaptacija young adult bestselera VAMPIRE ACADEMY Richelle Mead, u režiji njegovog brata Marka Watersa. Nije scenario jedini problem ovog zbrzanog i u narativnom pogledu apsolutn nepreglednog filma. Mark Waters je ključni problem. U pokušaju da ubrza naraciju kako bi zabašurio brojna opšta mesta, i da iskomunicira sa gledalištem koje nema puno strpljenja, napravio je film čiji je ritam potpuno nepodnošljiv i u kome se klišei čak ni ne razvijaju, oni se naprosto gomilaju bez ikakvog efekta.
Jedina lepa stvar koja se može reži o ovom filmu jeste da je barem za razliku od tipičnih young adult filmova koji su obično urađeni kao decentne akademske slikovnice bazirane na knjizi ovaj barem ima nekakav rediteljski postupak, koliko god da je poguban, a ima i pokušaj nekakve screwball stilizacije.
U glumačkoj podeli ima nekoliko sjajnih ali slabo iskorišćenih rešenja kao što je recimo Cameron Monaghan ali sve u svemu ovo je film koji je toliko loš da nije napravio biznis čak ni na bazi popularne knjige po kojoj je snimljen.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ruski televizijski film ОДИНОЧКА Sergeja Šćerbina. Reč je o akcionom trileru o bivšem agentu FSB koji odlazi u zatvor kako bi dobio adekvatnu "legendu" i ubacio se u opasnu kriminalnu grupu, međutim u toku robije biva "zaboravljen" od starešina i sa robije izlazi kada je zadatak već obavljen. Po izlasku iz zatvora, agent pokupava da utvrdi šta se desilo a policajac čija je žena stradala u zločinu koji je poslužio kao razloga da ovaj ode u zatvor pokušava da ga nađe i da se osveti.
Šćerbin ga je snimio na ljutoj elektronici i ovaj TV film iz 2010. godine dosta podseća na Matičevićev 1 NA 1, ne samo po fakturi slike već i po žanrovskoj svedenosti priče. Danila Kozlovski je naravno idealan za rolu FSBovca koj je zaboravljen i ostavljen da trune u zatvoru, a sada izlazi i hladnokrvno pokušava da shvati šta mu se desilo.
Šćerbin je prilično tanak u "mirnijim" scenama ali TV film itekako oživi u akcionim situacijama koje deluju kao da su ono što je zapravo zanimalo ovog reditelja.
ОДИНОЧКА је televizijski film ali njen smisao je da bude odgovor rutinskom američkom DTVu i u tom pogledu apsolutno funkcioniše.
Novi trejler za Fantastic Four daje da se vidi i malo akcije. I... Doktor Dum!!!!!! Naravno, pošto će ovaj trejler ići u bioskopima uz Avengers 2, vredi i istaći kako će verovatno, pošto je CGI-heavy, delovati manje impresivno u poređenju sa Whedonovim filmom...
Fantastic Four | Official Trailer [HD] | 20th Century FOX (http://www.youtube.com/watch?v=_rRoD28-WgU#ws)
Plus, dobili smo detalje o Star Wars: Rogue One (i tizer trejler, ali uklonjen je sa JuTjuba):
Everything We Know About The First Star Wars Spin-Off Film, Rogue One (http://io9.com/everything-we-know-about-the-first-star-wars-spin-off-f-1698820041)
Ukratko: ovo je prikvel koji se događa neposredno pre A New Hope, bavi se grupom pobunjenika koja je ukrala planove za Zvezdu Smrti (što je, jelte, mejdžr plot pojnt u A New Hope), neće biti džedaja i imaće ženskog protagonistu! :-| :-| :-| :-|
joj,da nece da snimaju opet americke vojake tipa kvazi-realno kad rokaju arape izmesane sa vanzemaljcima...
...a kad budu izbacili found futidz star wars film...ja dizem ruke od gledanja i drzim se samo star wars stripova :)
F4 deluje kao cool verzija AVENGERSa.
Pogledao sam BEYOND THE REACH Jean-Baptiste Leonettija. Reč je o ekranizaciji romana Robba Whitea u kojoj se na neki način razrađuje lik kakav je Michael Douglas već razgazio u filmovima WALL STREET i GHOST AND THE DARKNESS. U Hopkinsovom filmu igrao je vrhunskog lovca dovedenog da ubije divlju zver koja remeti izgradnju u kolonijalnoj Africi. Ovde igra savremenog lovca, kapitalistu koji traga za ozbiljnim trofejima, svojevrsnog lovačkog Gordona Gekkoa koji pokušava da kupi svoju zabavu u vreme lovostaja. Kada u lovu slučajno ubije čoveka, shvata da mora da ukloni i neprijatnog svedoka, mladog vodiča koji ga je poveo u pustinju.
Film krene relativno podnošljivo i onda kada lovac kog igra Douglas krene da na krajnje bizaran način iznuruje svog vodiča ne bi li ga ubio, postaje nelogičan i neuverljiv i otkriva sve slabosti scenarija koji potpisuje Stephen Susco. Naprosto oni nemaju snage da iznesu ovaj two-hander kao likovi, a Leonettijeva kompetenetna ali ne naročito senzacionalna režija im ne pomaže.
Leonettija sam kao reditelja upoznao kroz film CARRE BLANC koji je bio hermetičan i pretenciozan i u ovom filmu pokazuje ponešto mejnstrim senzibiliteta, i shvatanje kako bi ovakav film trebalo da se radi, stoga ne bih rekao da je Leonetti krivlji za brodolom ovog filma od autora scenarija.
Ukupan rezultat je indie triler koji ima high concept ali nažalost nema dovoljno kvaliteta da ga iznese i do kvalitetne priče ili gledalačkog iskustva. Douglas je vitalan u ulozi odvratnog biznismena ali se čini da mu Leonetti nije ostavio dovoljno prostora da svog negativca učini upečatljivijim. Jeremy Irvine s druge strane, igra one-note pozitivca i takvom rolom ne pomaže ovom filmu.
* 1/2 / * * * *
Stari o fetišizaciji javnog sektora u omiljenom filmu Johna Reynoldsa
http://beforeafter.rs/art/glamur-javnog-sektora/ (http://beforeafter.rs/art/glamur-javnog-sektora/)
Pogledao sam COALITION Alexa Holmesa, rekonstrukciju koalicionih pregovora koji su doveli do vlade Konzervativaca i Liberalnih demokrata. James Graham je napisao vrlo efektan scenario, baziran na istraživanju, izjavama učesnika ali sa jako veštim dramaturškim intervencijama koje su svemu ovome dale vrlo opipljivu dramatiku. Političare Nicka Clegga, Davida Camerona, Gordona Browna i Paddyja Ashdowna (našeg starog znanca) uspeo je da prilkaže kao ljude i da njihovu istorijsku ulogu prožme sa karakterom i transformacijom lika. Tako je i COALITION priča o transformaciji britanske politike ali i transformaciji ljudi koji su je vodili, gde se svako odrekao ponečega i podneo gubitak. Holmes i glumci su napravili izvanredan posao u ovoj produkciji Channel Foura i u tom pogledu, ovo je stvarno školsni primer. Međutim, isto tako ovo je uzoran rad i na nivou scenarija. Graham je izvanredno prikazao razne nijanse koalicionih pregovora a da pritom nikada nije izgubio pažnju gledalaca koji se ne razumeju u politiku već je našao efektne načine kako da im predstavi istorijske protagoniste.
Kim Jong-un Photo Allegedly Photoshopped, South Korean News Reports (http://kotaku.com/kim-jong-un-photo-allegedly-photoshopped-south-korean-1699149579)
Pogledao sam LOST RIVER, rediteljski prvenac Ryana Goslinga i mislim da je Warner Bros pokazao koliko ozbiljno računa na njega kao glumca kada mu je dozvolio da snimi ovo iživljavanje, barem utoliko što ga je otkupio za disribuciju koja se nikada nije desila.
Goslinga je lako optužiti za pogrešno razumevanje poslednjih nekoliko decenija art house filma, ali ga treba i pohvaliti što se opredelio za fetišizaciju narativno i vizuelno ekspresivnih reditelja.
LOST RIVER u pogledu priče, ideje, i opšte bilo koje supstance nema šta da ponudi osim Goslingovih neuspešnih pokušaja da malo bude Lynch a malo Refn. Međutim, unutar opšteg besmisla i pretenzije bez pokrića kojima odiše ovo ostvarenje, krije se i jedna vrlo krupna vrlina. Naime, Goslingov film je svakakav ali mu se jedno ne može osporiti - mišićavo je realizovan, sa jako energičnom inscenacijom i maksimalno iskorišćenim talentima Noeovog DPa Benoit Debiea.
U tom pogledu, Gosling na nivou pojedinačnih scena pokazuje da zna šta da traži od ekipe, i koliko god sve ovo podsećalo na Lyncha, ono što mu se ne može osporiti jeste to da režira ubedljivo, silovito na mikroplanu i da zna šta da traži od sardnika. Stoga, ovaj film je vrlo lako otpisati kao nešto negledljivo, ali u njemu se krije neko ko zapravo zna da režira. Voleo bih da vidim Goslinga kako opet režira, u ovom trenutku čak možda i pre nego kako glumi. Ali isto tako voleo bih da ga vidim kako radi u znatno kontrolisanijim uslovima. Nažalost, LOST RIVER nije ona vrsta debija koji obećava kakav je bio GONE BABY GONE, ali u njemu svakako ima nešto što možda nije za gledaoce ali jeste zanimljivo za profesionalce.
* 1/2 / * * * *
Spider-Man is going back to his graphic roots. On Thursday, Sony announced a new animated feature for the Marvel superhero from "The Lego Movie" directors Phil Lord and Chris Miller.
The movie hits theaters July 20, 2018.
Lord and Miller, the filmmaking duo behind "22 Jump Street" and "Cloudy with a Chance of Meatballs," will write the treatment and produce the Spider-Man movie.
Sony Pictures chairman Tom Rothman made the disclosure at CinemaCon in Las Vegas. Rothman said the film will "co-exist" with the live-action Spiderman universe, but the press release clarifies: "The film will exist independently of the projects in the live-action Spider-Man universe, all of which are continuing."
Avi Arad, Matt Tolmach and Amy Pascal are on board to produce the picture.
Rothman did not, however, reveal any news on the live-action "Spider-Man" from Marvel's Cinematic Universe that will debut on July 28, 2017. Marvel's Kevin Feige and Sony's Pascal will produce that movie, which will feature the Peter Parker iteration of the web-slinger.
Stolen emails from Sony Pictures last December revealed that the studio previously tried and failed to recruit Lord and Miller to take over its animation division last summer. The emails revealed that Pascal and studio topper Michael Lynton were looking to "turn the studio around," trying to court Lord and Miller to head a Pixar-style "brain trust" of filmmakers. The two met with Pascal last summer to discuss what that brain trust might look like.
Lord, however, wrote in an email that "it's too hard to do great work there" in regards to the Sony job.
Spidey will make his next film appearance in Marvel's "Captain America: Civil War," which bows May 6, 2016.
Malo hardkora na temu Avale,
http://www.dnevno.rs/info/kultura/53952/dimitrije-vojnov-o-avala-filmu-kultura-dobija-malo-ali-od-koga-je-dovoljno-je
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MOVE OVER, DARLING Michaela Gordona, film poznat po tome što je inicijalno pripreman kao vehicle za Marilyn Monroe i Deana Martina ali kao takav nije završen. Legenda o nesnimljenom filmu je dugo bacala senku na snimljeni film koji to u princip nije zasluživao. MOVE OVER, DARLING nije klasik žanra i svakako je bolji od THRILL OF IT ALL - druge saradnje Jamesa Garnera i Doris Day, ali je sasvim sigurno reč o zabavnom i solidnom romcomu u kome je Garner pružio maksimum uprkos relativno ograničenoj minutaži a Doris Day se dobro iznela sa zadatkom.
Priča je u emocionalnom pogledu kompleksnija od tipičnih romcoma utoliko što je MOVE OVER, DARLING baziran na složenoj premisi - desila se avionska nesreća, žena je nestala a muž je preživeo sa dvoje male dece i pet godina kasnije proglašava je formalno mrtvom i ženi se opet. Na dan odlaska na medeni mesec, žena se pojavljuje, spasila ju je podmornica. Sada muž treba da kaže novoj supruzi da mu se vratila stara, koju voli više a žena mora da objasni deci da im je majka. Sve se komplikuje kada se ispostavi da ni supruga nije bila sama na pustom ostrvu.
Priča je vrlo zanimljiva, u raznim varijacijama je već i korišćena na šta se duhovito referiše unutar samog filma kada prepričavaju film MY FAVORITE WIFE koji se ovde rimejkuje, i jedino što sprečava film da jače crossoveruje sa današnjim vremenom jeste to što je malo jači akcenat na melodramu a malo manji na humor koji je inače u principu dosta uspešan.
Michael Gordon nije značajan reditelj ovog žanra ali sa Doris Day i James Garnerom napravio je neka bitna ostvarenja.
* * * / * * * *
Mehmete, fanboyevi spekulišu...
From the beginning when the cast was announced, I couldn't understand why Will Smith would be cast as Desdshot. It has nothing to due with race, it just that Deadshot is at best a 3rd tier villain, with little or no general audience recognition. As the cast list grew, and it was announced that the Joker is a character in the film, it just seemed that more and more the Deadshot character will be over-shadowed.
Given that Will Smith is one of the biggest movie stars on the planet, it seems unusual he would choose to take on this role in what is an ensemble movie. (I could have seen him take on the role of Rick Flagg as he is the team leader and would have more of a central role in the film).
At the same time, Warner Brothers, (WB), has yet to announce who the next Green Lantern will be or if he will be in the Justice League movie. Despite the fact that along with Batman & Superman, actors for Wonder Woman, Flash Aquaman, and Cyborg have been announced. It seems odd not to include Green Lantern in future Justice League movies.
It is also certain that Ryan Reynolds now filming Deadpool for Marvel, will not be returning as Hal Jordan, as it is very doubtful that WB and Marvel will want the same actor playing a major comic book character for a rival studio. Also given the Green Lantern movie was a box office bomb, it makes sense to reboot the character. Will Smith has long been considered a strong candidate to be the John Stewart Green Lantern.
So my theory is that Will Smith will play the character of Deadshot in Suicide Squad, but he will not be the villain Floyd Lawton. He will be John Stewart who a spy and a mole inside the Squad reporting directly to Amanda Waller. This twist will not be revealed until the movie is well under way.
Now this twist can easily be accomplished in the movie just by never revealing Deadshot's real name. There is also logic in that Amanda Waller would want to have a secret operative inside the Squad posing as a villain to keep better tabs on the other prisoners.
John Stewart's background in the comics and animated series has been a former Marine and sharpshooter, so it isn't even a stretch to have him be extremely efficient with guns. John has yet to receive the Green Lantern Ring, but likely as an epilogue to the movie we are going to see him get the Ring.
At this point we now have Will Smith as Green Lantern John Stewart and he can be included in the Justice League movies and well as a new series of Green Lantern movies. Based on his charisma and audience appeal Will Smith could do for the DC movie franchise what Robert Downey Jr. did for the Marvel Movies.
Again this is just speculation, but I think there is a good chance this could happen
Jedini problem koji ja vidim sa ovom inače simpatičnom špekulativnom hipotezom (pored uvredljivog opisivanja Deadshota kao 3rd Tier Villaina, pa taj čovek kao da nije čitao Suicide Squad i Secret Six) je u tome što bi bilo koja krtica Amande Waller ubačena u Suicide Squad (a Amanda u stripovima svakako ima ovakve akcije i stalno manipuliše članovima timova koje ucenama kontroliše) morala da ubije ogromnu količinu ljudi da bi se prikrila. Ceo štik Suicide Squad je u tome da su oni blackest ops ekipa koja se šalje u akciju kada je potreban ne hirurški rez nego totalna sterilizacija neke situacije koja se otela kontroli, dakle stara "kill 'em all, let God sort them out" filozofija. Deadshot, kao rezidentni sharpshooter pogotovo mora podrazumevati ubijanje u okviru svog opisa radnog mesta, da ne pominjem da je Floyd Lawton u stripovima (posebno u Secret Six ranu koji su pisali Gail Simone i nešto malo ali presudno John Ostrander, mastermajnd iza savemene verzije Suicide Squad) predstavljen kao bona fide psihopata. Dakle, John Stewart u Deadshotovoj ulozi bi možda mogao da fejkuje ubilački lifestyle jedno vreme kad je solo ali ne vidim kako bi to mogao da radi u okviru Suicide Squad. A onda ne vidim kako bi osoba sa trek rekordom od nekoliko desetina ili stotina profesionalnih ubistava mogla da bude uopšte razmatrana za poziciju Green Lantern. Naprosto, u DC multiverzumu, GL su najmoralnija stvorenja u kosmosu, odabrani heroji etike i personalne vrline da služe kao kosmička policija. Nisam siguran kakvu bi Warner piruetu morao da izvede i koliko da promeni ovaj temeljiti koncept DC-a pa da profesionalni ubica postane Green Lantern.
BTW, novi trejler za naredni Miikeov film, Gokudo daisenso (prevode ga kao Yakuza Apocalypse ili The Great Yakuza War) sugeriše da je čovek i dalje u svojoj child-friendly/ kempi fazi, ali uz blago vraćanje nekim starim interesovanjima. Ovo je film o vampirskoj epidemiji među jakuzama, a jedna od jakuza je i srednjoškolka koja se viđa u nekoliko scena:
映画『極道大戦争』予告編 (http://www.youtube.com/watch?v=8hPKxeTni4k#ws)
Dakle, Miike kao da je gledao Tokyo Gore Police, Samurai Princess i, dakako The Machine Girl (i ostale filmove te ekipe) pa rešio da bi i on mogao tako. Hoću reći, bez obzira na jakuze, ovo više podseća na Yattermana nego na Full Metal Yakuza ili DOA.
Stari o sumnjama u vlastite pripovedačke moći i romanima Stivena Fraja, gosta u prozi koji piše bolje od mnogih domaćina.
http://www.novipolis.rs/blog/28392/o-gostima-u-prozi.html (http://www.novipolis.rs/blog/28392/o-gostima-u-prozi.html)
Malo razumne krekdove analize važnih pitanja:
6 Reasons The Jedi Would Be The Villain In Any Sane Movie (http://www.cracked.com/article_22320_6-weird-ways-star-wars-had-us-rooting-psychopaths.html)
Pogledao sam SKIN TRADE Ekachai Uekrnogthama, i nažalost film u kome se susreću akcioni kapaciteti Dolpha Lundgrena, Michael Jai Whitea i Tony Jaa, plus sposobnost veterana Rona Perlmana i Petera Wellera da došmiraju u fazi izlaganja zapleta, dao je jako skromne rezultate. Priča je rudimentarna i uključuje ovu trojku u borbu sa srpskim trgovcima ljudima koji operišu u tradicionalno Serb-friendly ambijentu Dalekog Istoka. Doduše, ne možemo da se žalimo, Ron Perman igra glavnog srpskog kriminalca, dakle dodeljena nam je zaista opasna njuška, međutim ubrzo u svemu ovome mlaka režija, mlaka borba, mlaka tenzija i sve mlako razblažuje potencijalno visokooktansku mešavinu.
Dobili smo tuču Dolpha Lundgrena i Tony Jaa ali ono što smo videli je jako loše sklopljeno, niti je Jaa uspeo da se izbori za prostor i da pokaže šta zna, niti je Lundgren više u snazi da se sa nekim iole uverljivo pobije. Ono što je bio osnovni Lundgrenov adut to je silina njegovog simuliranog udarca, i toga ima još pomalo ali naprosto ovom starcu se više ne veruje.
Zatim, imamo tuču u kojoj se Tony Jaa odmerava sa Michael Jai Whiteom. Tu su stvari nešto bolje. Naime, Michael Jai White je talentovan za borilačke veštine i u ovoj sceni uspeva da parira Tonyju, ali sama zamisao nije nešto naročito efektna, tako da dueli ove trojice heroja ostaju krajnje osrednji.
Ekachai ne uspeva da nadoknadi slab nastup svojih zvezda nekim zahvatima drugih likova, i ovaj film je upečatljiv po prilično slabo sklopljenim akcionim sekvencama.
Nažalost, umesto akcione esktravagance koju su obećavala imena kao što je Tony Jaa pa donekle i Michael Jai White koji ima sve mane akcionog filma u pogledu klišetiziranih likova i istog takvog zapleta i nijedan adut ovog žanra.
Wellera i Perlmana u filmu ima malo pa ni njihov hammy acting nije došao do naročitog izražaja.
Čini mi se da tajlandska produkcija nikako ne uspeva da crossoveruje. Pinkaew se vratio podvijenog repa, i Tony Jaa uprkos tome što ove godine ima FURIOUS 7 ne može baš da bude zadovoljan svojim plasmanom na Zapadu. Zahvaljujući imenima, SKIN TRADE je dobio priliku na internacionalnom tržištu i nije pružio apsolutno ništa novo, osim možda nešto ambicioznije produkcije od onoga u čemu inače glume Dolph Lundgren i Michael Jai White. Međutim, dok njih dvojica još koliko-toliko i mogu da se podnesu u filmu koji nije senzacionalan u akcionom pogledu, Tony Jaa sigurno ne može. On deluje deplasirano i smešno ukoliko akcija nije vrhunska.
* 1/2 / * * * *
O šteta... Drago mi je da se Tony Jaa ozbiljnije angažuje i pokušava da krosoveruje na zapad, ali... izgleda da je Pracha jedini koji njega može ljudski da izrežira a i on je slabo prošao u Holivudu... Čekaćemo neki novi pokušaj (mada ću ja ovo pogledati, naravno).
Praćala...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Joker kao pravi ludak...
http://variety.com/2015/film/news/jared-leto-joker-suicide-squad-1201479627/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ahahah, ja došo da to okačim. :lol: Dobro, evo onda slike:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2F2mdmqsy.jpg&hash=25da1c0b53d5fd80a206f1c7345bdf569892ae3a)
Dobro se Džared napravio. Ayer možda i zna šta radi :lol:
Heh...
What if Man of Steel was IN COLOR? (http://www.youtube.com/watch?v=Du-eYiD9OfM#ws)
Quote from: Meho Krljic on 25-04-2015, 07:28:21
Dobro se Džared napravio. Ayer možda i zna šta radi :lol:
Mada ima i ovakvih mišljenja:
8 Reasons 'Suicide Squad's' Joker is actively offending me (https://www.yahoo.com/tv/s/8-reasons-suicide-squads-joker-021900595.html)
I ovakvih:
http://kotaku.com/the-internet-reacts-to-the-new-joker-1700097364 (http://kotaku.com/the-internet-reacts-to-the-new-joker-1700097364)
io9 nam je učinio uslugu i napravio koristan spisak:
All The Upcoming Comic Book Movies That Aren't From Marvel Or DC (http://io9.com/all-the-upcoming-comic-book-movies-that-aren-t-from-mar-1700006616)
Ayer voli taj grungy stil. Meni je zanimljivo. Mada sad sam u điru serije GOTHAM koja je sve sem to...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 25-04-2015, 11:53:55
Ayer voli taj grungy stil. Meni je zanimljivo. Mada sad sam u điru serije GOTHAM koja je sve sem to...
Pogledao sam, u krugu porodice, samo prvu epizodu Gotama, i bio razocaran. Ima li pomaka na bolje u kasnijim epizodama?
Inace, meni se ovaj Joker dopada - podseca me po manijakalnosti na ovo sto Skot Snajder i Kapulo izvode poslednje tri godine u New 52 Betmenu (mada sigurno nece da idu u TOLIKI ekstrem). A i bilo je logicno da ga odmaknu i od Nikolsonovog i Ledzerovog Dzokera - obe inkarnacije su bile toliko uspesne i snazne, da su morali da ucine nesto ovako... Na kraju krajeva, mozda i odgovara scenariju. Niko od nas jos uvek ne zna kakav je Dzoker zapravo lik u novom filmu.
To je i moj neki osećaj. Vidim da se po internetu kuka da je ovo Džoker "za Millenialse", da ima na sebi istetoviran sopstveni fan art, porede ga sa onom pričom da bi Spajdermena trebalo reklamirati kao vegana koji tvituje #NBD i tako to, ali New 52 Suicide Squad je prljav, bezobziran, jeftin i ovakav Džoker bi se u njega uklopio.
Mnogi su se opirali GOTHAMu pa su posle kukali kad je bio brejk od četiri nedelje kao male devojčice...
Sent from my iPhone using Tapatalk
meni je Gotham super serija, ni nalik limunadama tipa Flash i Arrow,i svaki lik iz Batmana je super odradjen....
Da presečem ovaj srkl džrk na Gotham zadihanim preporučivanjem Daredevila. Seriously, momci, ako niste, bindžujte ga. Marvel u bioskopu povremeno ima uspeha i bez stvarne zasluge, ali nakon dve odgledane epizode Daredevila, potpuno sam kupljen. Ovo je odlično i sve oduševljene reakcije na internetu koje sam čitao prošle dve nedelje mi se čine zasluženim.
Crippletu će se, mislim, dopasti kako televizijska (zapravo internet) produkcija igra na jake strane medija, ima mnogo character momenata, uzbudljivih glumačkih bravura, a scenografija i svetlo su takvi da se zaista dobro prodaje taj noir momenat tako bitan za Millerovog i Bendisovog Daredevila da se povremeno zaista izgubi iz vida da gledamo kamernu dramu snimljenu na 3-4 lokacije sa sve zajedno ne više od deset glumaca. Milanu i Ugly MF-u će se dopasti što je strip tako pametno prenesen u novi medij. Jeph Loeb je ovde napravio izvanredan izbor postavivši Drewa Goddarda za volan (mislim da sam video još par imena iz Lost među kreatorima i egzekjutiv producentima) i Goddard je opravdao poverenje. Izvanredno je spojio Millerov, Bendisov i aktuelni Waidov rad na stripu i smućkao nešto što deluje savremeno i sveže a opet nosi jasne reference na strip predložak, gde su odnosi među likovima, respekt prema mestu na kome se priča događa i osnovni motivi Daredevila preneseni izuzetno verno tako da deluju i savremeno i tradicionalno. Foggy Nelson je izvanredan, Battlin' Jack Murdock je izvanredan, Karen Page je izvanredna i, moram da kažem i sam Matt Murdock je jako dobar. Christos Gage koji je na konkretnim scenarističkim dužnostima je takođe bio izvanredan izbor. Godinama unazad govorim da je to jedan od najboljih Marvelovih scenarista, profesionalac koji ume da piše sve i to dobro, ima televizijski pedigre i, kada mu se da sloboda (njegovi radovi za Vertigo, recimo), pokaže se kao vrstan noir autor. Ovde je ispisao za sada vrlo funkcionalnu priču i likove.
A onda akcija, Alaha mu, akcija! Televizija/ Netflix ne bi trebalo da ima ovako dobre akcione scene. Mislim, većina je na nivou pristojnih akcionih filmova, dakle, tvrdo, udara se u meso, baca se unaokolo, lome se ruke, ali uglavnom uz uobičajene rezove usred udarca kako bi glumci mogli malo da se uzdrže a mi kao da se secnemo. Ali onda kraj druge epizode ima scenu koju bi, kunem se, Chan-Wook Park potpisao sa osmehom, neprekinutu tuču iz jednog kadra u tesnom hodniku između Daredevila i osam Rusa koja je mnogo dobra. I sad me nervira što moram u krevet i ne mogu da gledam treću epizodu. :lol: Pogledajte.
nasladio sam se sa serijom vec,razvukao na par dana, gledajuci sa klinjom zajedno,pa eto.... :)
uvodim ga u pravo stivo....
ja kao neko ko odmalena prati DD, mogu reci ovo je ubodeno,pogodjeno, savrseno,stvaaaarno snimljen strip.
fantasticno je sto su fajtovi realni,bez cgi, maaaa,sve je pogodjeno....
jedva cekam druge zezone, Elektru,Bulsaja,itd....
Quote from: Meho Krljic on 25-04-2015, 23:53:41
Da presečem ovaj srkl džrk na Gotham zadihanim preporučivanjem Daredevila. Seriously, momci, ako niste, bindžujte ga. Pogledajte.
Da, da, to nas porodicno ceka cim dovrsimo Agents Of SHIELD, jos dve epizode...
Ja sam od AoS odustao. Shvatam da je druga sezona bolja od prve ali... nešto nemam volje. Daredevil je toliko bolji od prve sezone AoS da mi je sad retroaktivno još i neprijatno. :lol:
jos samo dve? dammmit....a taman se mislio kad ce da ubace i Xmene u seriju....pffff......
e a odgledo sam i Agent Carter, simpaaaaticno bre....
e, malopre se zajebo i odgledo Jupiter Ascen...itd.... nije dostojno ni ime da mu napisem......
Pogledao sam HAEMOO Sung-bo Shima, jedan od onih filmova zbog kojih godišnje liste ne treba praviti krajem decembra ili početkom januara. Baš zato što je pred zapadnu publiku stigao u septembru a na pirate izašao još kasnije, ovaj izuzetan film ostaće negde izgubljen u limbu filmova koji nisu uspeli da se pogledaju u pravom kalendarskom prostoru.
Međutim, činjenica da sam ga pogledao sada, opet pa ima jedan drugi efekat. Naime, sada je HAEMOO aktuelniji nego ikada kada se zagrejala ova priča sa emigrantima koji neuslovno morem prelaze u Evropu. Bong Joon-ho je u saradnji sa svojim ko-scenaristom na filmu MEMORIES OF MURDER skrojio jedan izuzetan minimalistički i vrlo cinični triler koji jako vešto balansira između krajnje neprikrivene algeorije o smrti kapitalističkog društva, utemeljene društvene kritike sistemske i ljudske slabosti i punokrvnog trilera koji može u potpunosti ispuniti sve one koje to zapravo ne zanima.
Bong i Sung-bo stvaraju jedan bolno ciničan svet u ovom filmu, ovo je svet korodiralih odnosa, pa i korordiralog hardvera u kome se trguje ljudima kao poslednjom instancom kada je konvencionalna ekonomija doživela kolaps. Kao i u MEMORIES OF MURDER, Bong i Sung-bo se vraćaju u konkretno vreme, u južnokorejsku ekonomsku krizu i aranžman sa MMFom iz 1998.
Sung-bo Shimova režija je izuzetna, sa finim smislom za humor u odnosima među likovima, elegantno koreografisanima scenama napetosti koje uprkos nekim vrlo složenim fizičkim zahvatima nikada ne gube fokus na likove. Gluma u filmu je izuzetna, naročito ako imamo u vidu da je jako teško ostati dostojanstven u scenama kada neki od junaka beznadežno emigriraju ili kada neko izgubi razum vođen pohlepom ili požudom a u ovom filmu ima svega.
Sung-bo i Bong konačno čak i kada stvore emocionalno jezgro filma imaju snage da ga na pravi način relativizuju, i HAEMOO se u nekoliko prelomnih tačaka kada je mogao da sklizne, vraća lako na pravi put.
HAEMOO je tehnički složen film iz jedne visokorazvijene kinematogafije, ipak on nije morao biti takav, i to ga čini odličnim putokazom za istovremeno angažovan i žanrovski pitak film koji je svojevrsna filmska zagonetka za čijim rešenjem svake godina tragaju desetine autora, kod nas i u svetu.
* * * * / * * * *
HAEMOO mi dugo stoji na hardu, moraću da ga proguram u redu za gledanje, no, kad smo već kod propuštenih filmova iz prethodne godine, jesi li ovjerio NIGHTCRAWLER?
Ne sjećam se da si pisao, ali možda sam propustio taj post
Nisam još. Nešto me ne privlači...
Pogledao sam ONCE UPON A HONEYMOON Lea McCareya, žanrovski hibrid iz 1942. koji je u vreme izlaska bio smatran neukusnom žanrovskom mešavinom, poglavito zbog scene u kojoj glavne junake pomešaju sa Jevrejima i zatvore u koncentracionom logoru. Međutim, u međuvremenu je stekao kultni status, naročito zbog lakog morala glavne junakinje koju igra Ginger Rogers.
Cary Grant i Ginger Rogers igraju američkog novinara i američku starletu u Evropi. On se bavi izveštavanjem sa kontinenta koji osvajaju nacisti, ona planira da se uda za austrijskog barona koji je zapravo tajni nacistički operativac. On pokušava da je iskoristi kao izvor ali se među njima rađa ljubav.
Nažalost, ONCE UPON A HONEYMOON je zanimljiv, sa nekim ne toliko uspešnim koliko atipično razbarušenim humorističkim scenama, a Leo McCarey je inače važio za Grantovog miljenika zato jer ga je puštao da improvizuje, međutim na nivou celine ovaj film prosto ne funkcioniše. Jako je epizodičan i ne uspeva da nametne jasan narativni zamajac, što uz trajanje od 114 minuta čini da film bude pomalo haotično i svakako nekoherentno gledalčko iskustvo.
Uprkos tome, film je nesumnjivo vrlo zanimljiv, i treba ga videti. No, za ovu vrstu žanrovskog derivata uvek pre treba pogledati izvanredni Leisenov ARISE, MY LOVE koji između ostalog meša žanrove, epizodične je strukture ali ima vrlo jasnu ideji o čemu se radi.
ONCE UPON A HONEYMOON za razliku od ARISE ne preskače rampu, i danas najpre ima značaj za ljubitelje filmova o Drugom svetskom ratu i fanove Cary Granta.
* * 1/2 / * * * *
Bato, trebalo je da pogledaš HAEMOO na vreme a ne sad kad kreće drugo poluvreme u Bosni. Od tebe očekujem pravovremene izveštaje i analize.
Počelo isto kao i prvo poluvrijeme, izašli igrači na teren kao da su došli sa svadbe, i odma' im se promuvala protivnička polutka i zatresla mrežu iza leđa starog svata.
Trener Milorad već objašnjava da mu je neko javio da će primiti gol, ali mu nije rekao kod kojeg igrača će da bude lopta, ko će da asistira a ko da šutira, te nije postavio ni elementarnu školsku odbranu, što bi se reklo dva štopera i dva beka, jer nije znao od koga treba da se brani.
Očigledno igranje za raju i zanemarivanje taktike.
Pa dobro, ako
imamo na umu kako su trener Milorad i njegove kolege iz Srbije i Izraela održale kliniku na komemoraciji Jasenovca, anticipiram tvrdu igru, sa prepuštanjem uloge favorita rivalu i čekanjem prilike iz kontre. Prošlo je dvadeset godina, izgleda da je vreme da se konačno raskusuramo.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam FERRYMAN, jednu polovinu televizijskog diptiha HAUNTED iz 1974. u kojoj je adaptirana priča Kingsleya Amisa. Nažalost, iako reditelj John Irvin uspeva da dovede Jeremyja Bretta, jednog od najpopularnijih srpskih glumaca, za glavnu ulogu a Julian Bond adaptira predložak, rezultat je krajnje konfuzna, predvidiva i na pogrešan način postmoderna celina koja naprosto propušta sve prilike da poentira i obezbedi smisao svojoj potrošenoj formi.
Kad već pominjete Najtkroulera, evo kako će Nightcrawler izgledati u Age of Apocalypse (http://www.vox.com/2015/4/27/8503107/nightcrawler-xmen-apocalypse-first-picture).
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2F2i0ps40.png&hash=594e4d53d1930c6de6ccd9f39f5e00e6c3d3e898)
Hrvatima se ne može verovati, ali ipak gode ovakve tople reči sa sajta B92:
"Podrška srpskom narodu Bosne, sućut obitelji poginulog redarstvenika. Dragi susjedi, ovo je zlo još jedna potvrda u kakvom okružju živimo. Opasnost koja vreba jednaka je i za Srbe i Hrvate. Ali neka bude po onoj, svako zlo za neko dobro. Uvjeren sam da cemo uskoro i javno i tajno biti na istoj strani, na braniku europskih civlizacijskih i krscanskih vrijednosti kojima nasi narodi pripadaju. Podrzavam RS, podrzavam sve sto vodi raspadu ove kvazi drzave u kojoj nam se pod krinkom 'građanske Bosne' s figom u dzepu pokusava podvaliti unitarna BiH u kojoj bi Muslimani majorizirali ostale do konacnog cilja. Hrvati su vjerojatno BIH izgubili, Srbima podrska do neba i sve simpatije. Jer križ je križ, a ovo drugo stiglo je iz Azije prije 500 godina, bilo je krvavo nasilno i danas je glavni faktor nestabilnosti Balkana.
(Zagreb grad, 27. april 2015 23:55)"
Bato, ne znam da li si primetio spin - Nerdin je prvi islamista samoubica koji dođe i pripuca uzvikujući "Alahu Akbar!" a da pritom ima i motiv - Srbi su mu obili oca - za razliku od svih ovih do sada širom sveta koji su to uradili jer su monstrumi, izopačili veru i nemaju nikakvu biografiju pre napada...
pisaće se i Zvornička hronika, ako zatraže finansijeri
No, mislim da će sve biti jasno nakon konferencije Ivanića iz Predsjedništva i Dodika, ako ga prvi ne pojede zbog sinoćnog debilizma onda se sprema nešto žestoko.
Quote from: crippled_avenger on 28-04-2015, 12:42:26
Hrvatima se ne može verovati, ali ipak gode ovakve tople reči sa sajta B92:
...
da vidis kako bi ti tek moje godile; ali b92 mi na tvoju zalost nikad ne objavise ni jedan jedini komentar.
zosko, križ je križ :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bato, daj neke procene...
Sent from my iPhone using Tapatalk
šta reći kad je Srđa Trifković upravo sada gost javnog servisa RS
Sada se u medijima obistinjuje moja kolumna zbog koje me je tužio...
Sent from my iPhone using Tapatalk
iskontrolisao se Trifke što se islamofobije tiče, žalio se što je Obama mekog srca pa koristi izraz ''violent extremism'', umjesto starog dobrog terorizma, no sem uobičajenih stvari opalio je malo i po braći Hrvatima, kao da je čitao da je križ u stvari križ.
Naime, reče da su Hrvati svjesno propustili mudžahedine početkom devedesetih na tlo BiH. Nakon jednog bombaškog napada u Rijeci, samo su se povinovali želji Alkaidinih pulena i pustili ih namjerno preko svoje teritorije.
Eto, zosko, niđe hrvatskog junaštva, nisu mogli sopstvenu obalu da kontrolišu i obezbjede, država i pol!
Mudžahedini u Bosni su komplikovana priča. Moraš imati na umu da su ih jednim delom tu dovele strane službe kako bismo ih mi pobili. Jugoslav Petrušić i ekipa su se obreli u Bosni sa obaveštajnim podacima o kretanjima njihovih jedinica i pravili im zasede. E sad, problem je što su mudžahedini prilično lišeni navinosti. :)
Age of Ultron dočekan u grupi dobro raspoloženih gledalaca uz reprezentaciju Sagita/ Komarčić nacije i utisci su uglavnom povoljni. Kako je i nagađano, film ima daleko previše likova da bi se u njega lako ušlo ako niste baš ispratili filmove iz Marvelove druge faze, mada s druge strane, ni sam zaplet ne pati od neke dubine da bi ovo bio problem kognitivnog tipa. Zapravo, zaplet nije toliko loš koliko je sklopljen oko pregršti očiglednih mekgafina i ima problem koga imaju svi Marvelovi filmovi: negativac kome je nemoguće naći pravu motivaciju. U prvim Avendžersima su Čitauri bili puki sajfer, a Loki je kako je znao i umeo igrao ulogu mastermajnda, no ovde su stvari za stepen ili dva gluplje jer Altron naprosto nema motivaciju za to što radi a njegova armija robota je puki prop. Sam lik Altrona ima određenog šarma jer mu Spejder kroz glumu i mimiku daje dosta karaktera ali stoji i da često gazi preko ivice parodije jer Whedon više voli da ima vickastog robota sa par gotivnih onelinera nego nedopečeni filozofski esej. Kako god da se okrene, Altron nema dostatnu motivaciju niti dorečenu karakterizaciju ali ima Spejdera.
No, film se zapravo dosta vrti oko likova Avendžersa i njihovih unutrašnjih previranja, dilema, strahova itd. i tu je Whedon ostao veran viziji koju je najavio posle prvog filma, pa je u velikoj meri sva akcija samo platno na kome treba da se islikaju ovi ljudi koji su, iako veći od života, ipak samo ljudi. Naravno, ovde dolazimo do problema što film ima daleko previše likova koje treba uglaviti u skript, dati im character arcove i poneki duhovit uanlajner pa su i tu stvari neujednačene. Hulk/ Black Widow tandem je, recimo prepun potencijala ali njihov odnos na kraju mora da prati akcionu matricu filma i nema mesta da se razmaše. Dvojica Krisova u ulogama plavokosih arijevskih američkih heroja su tu uglavnom da pumpaju mišiće i biju se, RDJ kao i obično glumi samo facijalnom mimikom, pa na kraju Džeremi Rener ispada kao neko ko najviše treba da pokaže tih strahova, tlapnji i herojstva. Dvoje novih likova su zapravo vrlo stereotipno vođeni i ubija ih što su vezani za Altrona čiji su motivacija i planovi kako rekoh neverovatno nedopečeni, ali barem Pietro ima ubedljiv character arc i on mi je najprijatnije iznenađenje.
Film ima solidan tempo i ume da posle scena neverovatne akcije i razaranja prikoči i upadne u nekoliko sasvim kamernih i pristojno vođenih dramskih scena. U Akciji, Avenžersi su tim i to dosta dobro biva posredovano kroz borbu i brigu jednih za druge, i mada nikad nisu lišeni i zađevica, trvenja, na kraju njihovo ratno drugarstvo prozire kroz sve, što je u redu. Whedon i čekira sve važne tačke na listi, kao borbe unutar tima od kojih su neke pro forme ali prelepe (Hulkbuster protiv Hulka) a neke i ostavljaju trenutan utisak da bi tim zaista mogao da se pocepa jer su to na kraju dana samo ljudi.
Ali naravno da se ne pocepa i naši junaci dobijaju dovoljno deus ex machina momenata da bi stigli, utekli i spasli dan. Sve se na kraju pomalo i oseća kao deo jedne grandiozne TV serije u koju je Marvel svoju produkciju zbilja i pretvorio i mada je to lepo za gledanje i uživa se u filmu, ostaje da ovo više ni ne vredi posmatrati kao standalone filmove. Infinity War će biti payoff cele decenije ovih filmova ali njega više neće gledati ljudi koji nisu vrlo duboko uvučeni u celu mrežu Marvelovih produkcija za TV i bioskop. Što je, da bude jasno, oduvek i bio plan.
Kako god bilo, film je spektakularan, uz dosta uspelog i ponešto usiljenog humora, sa lepim i emotivnim trenucima ali i sa uzgrednim, sasvim suvišnim epizodama (Endi Serkis u Južnoj Africi) koje su samo zameci narednih pojedinačnih Marvelovih filmova. Pogledati, svakako.
Pogledao sam RUN ALL NIGHT Jaume Collet-Serre, i ako je ovo zaista poslednji Neesonov akcijaš posle tri TAKENa i tri saradnje sa Serrom, onda je svakako odlučio da se povuče u velikom stilu. Scenario Brad Inglesbyja u sebi nosi dosta duše krimića sedamdsetih, a Serra taj senzibilitet uspeva da isprati sa odličnom glumačkom ekipom koju pored Neesona čine Ed Harris, Vincent D'Onofrio i Nick Nolte.
Međutim, ključni scene-stealer u ovom filmu je Joel Kinnaman koji igra Neesonovog sina. Posle RUN ALL NIGHT nimalo me ne čudi da je Kinnaman postao Warnerov golden boy i što je još važnije, mislim da je Kinnaman ne samo adekvatna zamena za Hardyja u SUICIDE SQUADu već i unapređenje. Kinnaman ima pomalo goofy izgled, ali isto tako ima efikasnu glumačku igru, underplay kojim opet vrlo ubedljivo prenosi emociju, ali što je najvažnije i vrlo je ubedljiv - kako u dramskim tako i u akcionim scenama. Kinnaman je neko ko je svakako najviše uspeo da profitira iz RUN ALL NIGHT.
Ed Harris i Nick Nolte donose neophodni gravitas celoj toj atmosferi krimića sedamdesetih, a Collet-Serra u pravoj meri dopunjuje taj senzibilitet dodavanjem mišićavosti našeg doba. Common se pojavljuje u zanimljivoj parafrazi 70s hitmena dopunjenoj onim što je doneo Brother Mouzon u seriji WIRE kao nezaustavljivi plaćeni ubica koji predstavlja izazov za već zapuštenu nekadašnju mašinu za ubijanje irske mafije koju igra Liam Neeson.
RUN ALL NIGHT donosi nekoliko izuzetnih set-pieceova, uporedo uspevajući da održi tonus odnosa i priče i da sve klišee koji se javljaju na tom putu plasira sa punim ubeđenjem. Collet-Serra posle neubedljivog NON-STOP u kome je imao dobru podelu ali iznurenu premisu, ovde uspeva da postigne možda čak više nego u UNKNOWN. Naime, za razliku od TAKENa i UNKNOWNa, Neeson ovde operiše na američkim lokacijama koje su već toliko trošene da polako postaju negledljive uprkos svojoj nespornoj filmičnosti. Collet-Serra uspeva da im udahne život u saradnji sa nemačkim DPjem Martinom Ruheom (u deonici smeštenoj u crnački geto, Ruhe evocira uspomenu na svoj rad u filmu HARRY BROWN) i RUN ALL NIGHT prevazilazi potrošenost raznih mitema gangsterskog filma kojim se koristi. Tu su neka od Collet-Serrinih obeležja, kao što je majstorski tretman goonova svakako pomogla da film dobijr taj classy touch.
Radivoje Bukvić je odličan u maloj ulozi šiptarskog kriminalca, i uspeva da u potpunosti uđe u lik, do tačke da ga ni publika koja ga zna i nada mu se, ne prepozna. Naš čovek Borjan Jovanović bio je među asistentima režije, a tu je i u krajnjoj liniji i Joel Kinnaman koji nije Srbin ali je igrao u SNABBA CASHu i blizak je našoj dijaspori. U svakom slučaju određena doza Srpstva sigurno je pomogla ovom filmu da bude nezaobilazan za sve gledaoce koji sebe smatraju muškarcima.
* * * 1/2 / * * * *
O, pa, odlično to, dobro zvuči. Pogledaćemo!
Ja još samo da dam par napomena u vezi Avendžersa, pa u krevet.
Prvo, kako je Whedon i najavio, nema post-credit sekvence pa nemojte da je čekate. Mid-credit sekvenca je vrlo kratka ali je izazvala salvu aplauza jer se pojavljuje baš onaj za koga se očekuje da se pojavi. Film je i inače pretrpan naklonima stripu i referencama koje ga ne opterećuju ali će ljubiteljima Marvelovih stripova biti drage.
Najinteresantniji detalj koji mi je u akciji natrpanom (i preopterećenom, jer se gubi nit) finalu upao u oči je to insistiranje da se SVI civili moraju odvesti na sigurno pre nego što Avendžersi i pomisle da stupe u akciju. Ovo ne samo da je u skladu sa temeljitim superherojskim kodeksom već mi je delovalo i kao suptilan ali značajan pogled upućen Man of Steelu. Nije da sam ja među onima koji smatraju da je taj film jako loš i da je destrukcija koja se u njemu vidi dokaz da je Supermen nebrižljivi zaštitnik građana, ali ovo jeste narativ koji ovaj film prati, pa su, deluje mi, Feige i Whedon otišli ekstra korak dalje da pokažu kako to ZAPRAVO treba da se radi.
Superheroji delom
nastaju od traume i sakaćenja, ako se građani sklone - kako obnoviti superherojske redove?
Sent from my iPhone using Tapatalk
O, pa obnovili su se oni već u ovom filmu. Kako rekoh, u Infinity War će problem biti previše likova. Ne zaboravimo da će u tom filmu biti i likova iz Guardians of the Galaxy a akoMarvel u međuvremenu izpregovara sa Foxom, možda uleti i neko iz X-Men...
Nego evo ova analiza:
Hollywood Reporter exposes faults in the bedrock of Warner Bros.' DC Comics films (http://www.polygon.com/2015/4/29/8516009/hollywood-reporter-exposes-faults-in-the-bedrock-of-warner-bros-dc)
Quote
A story from an upcoming issue of The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/news/superman-batman-dcs-real-battle-792190) may rely heavily on unnamed sources, but they're all saying the same thing: Warner Bros.' attempts to spin DC Comics into cinematic universe gold are just producing a lot of straw.
And while most of its upcoming films are still in script stages, even those early processes are creating cause for alarm. The WB is essentially farming its screenwriting: hiring writers not to collaborate but to each craft a competing script when only one will eventually be chosen. It's a process one source described as "throwing shit agains the wall to see what stuck."
Five writers for Wonder Woman, another handful for Aquaman. A writer on the latter submitted a script only to be told that the previously laid out "rules" of the setting had changed, making their take no longer usable. Before five screenwriters started pitching for Wonder Woman, Warner Bros. may have contacted a screenwriter who turned them down completely, already wary of how many cooks were in the kitchen.
From its inception, Warner Bros. spokespersons have stressed that their take on a superhero universe will improve on Marvel's winning formula. They've also stressed that they're going to do things entirely differently, by making the team movie before the solo films, for example. A Warner Bros. insider told The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/news/superman-batman-dcs-real-battle-792190) that the company is going for a "filmmaker-driven" strategy in its productions, to contrast with Kevin Feige's iron hand on the overall arc of the Marvel Cinematic Universe over at Disney. But lack of direction seems to be one of the primary struggles of the nascent franchise. "They just haven't been thorough about their whole world and how each character fits and how to get the most out of each writer's time by giving them direction," says one of THR's sources (http://www.hollywoodreporter.com/news/superman-batman-dcs-real-battle-792190). "Obviously, Marvel's very good at that."
For a "filmmaker-driven" focus it certainly seems to be annoying many filmmakers, from the writers and agents who represent them, to director Michelle MacLaren, recently removed from the production of Wonder Woman (http://www.polygon.com/2015/4/16/8429421/patty-jenkins-wonder-woman) for "creative differences." Complicating things is that no one seems to be certain who, exactly, is in charge of crafting the overall rules of the movie version of the DC Universe.
Zack and Debbie Snyder, currently wrapping up Batman v Superman: Dawn of Justice, are clearly involved, but between Man of Steel's controversial deviations from what many fans see as the core themes of Superman and the lukewarm (to put it mildly) buzz over the first footage from Batman v Superman (http://www.polygon.com/2015/4/17/8439181/batman-v-superman-trailer-leak), Snyder isn't looking like the greatest horse for Warner Bros. to hitch their setting to.
According to The Hollywood Reporter (http://www.polygon.com/2015/4/16/8429421/patty-jenkins-wonder-woman) the folks in charge of crafting the direction of Warner Bros. DC Universe include the Snyders, "a team of Warners executives," producer Charles Roven, DC Entertainment's president Diane Nelson and Green Lantern scribe Geoff Johns. That's a mere two or three folks who came up in the industry from the creative side rather than the business one.
It takes a team to make a Justice League, but perhaps not a Justice League franchise. And it's hard to call a thing "filmmaker-driven" when there are almost no actual filmmakers in charge of it.
Originalni tekst:
Superman vs. Batman? DC's Real Battle Is How to Create Its Superhero Universe (http://www.hollywoodreporter.com/news/superman-batman-dcs-real-battle-792190)
Quote
When Warner Bros. CEO Kevin Tsujihara took the stage at the annual CinemaCon gathering of theater owners April 21, he reiterated what has become the studio's mantra for the next five to seven years: Warners will build its slate around The Lego Movie sequels and offshoots, J.K. Rowling's Fantastic Beasts trilogy and no fewer than 10 movies based on DC Comics characters through 2020.
With the March opening of Zack Snyder's Batman v. Superman: Dawn of Justice many months off (an ominous teaser trailer (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/batman-v-superman-trailer-officially-789743) debuted to a mixed response April 17 and racked up 47 million YouTube views during its first week), it's obviously too early to know whether Warners can execute a series of interlocking tentpoles based in the DC universe. But with the stakes very high, Wall Street and Hollywood are asking: Can all the cooks in the studio's kitchen create films featuring Batman, Wonder Woman and even Aquaman and the Flash to rival the nearly $7 billion in global box office Disney's Marvel Studios has generated from nine films since 2008, including Iron Man, Thor and Guardians of the Galaxy? Plus, the May 1 release of Avengers: Age of Ultron is sure to bring in another $1 billion.
"Marvel has been an unbelievable platform for Disney to build and foster franchises," says BTIG analyst Richard Greenfield. "The question for Warners is, can they replicate that strategy using DC?" No one doubts the value of the DC intellectual property, but as analyst Michael Nathanson of MoffettNathanson observes, "It's all in the execution."
In the early going, some in Hollywood are questioning whether Warners has acted too much in haste without having fleshed out the world on which so much hinges. Grumbling among talent reps came especially in response to the studio's strategy of hiring five writers to compete for a job on Wonder Woman, which has a June 2017 release date. On Aquaman, set for 2018, sources say Warners commissioned scripts from three writers, one of whom followed the studio's direction only to be told the rules governing the universe had changed and his work no longer was usable. Another writer has been on hold for the film for months as the studio works to define its vision. "They just haven't been thorough about their whole world and how each character fits and how to get the most out of each writer's time by giving them direction," says a rep with knowledge of the process. "Obviously, Marvel's very good at that."
A Warners insider acknowledges that the studio's approach on Wonder Woman, set to star Gal Gadot (who will be introduced in Batman v. Superman), has been "unorthodox," but he says Warners is developing its own "filmmaker-driven" strategy in contrast with Marvel, which generally is ruled by producer Kevin Feige and which has hired such untested directors as Joss Whedon (The Avengers), Joe and Anthony Russo (Captain America: The Winter Soldier and two planned Avengers movies) and James Gunn (Guardians). Further, he says Warners has great confidence in its intellectual property, as do even those outsiders who have questioned the studio's actions.
In October, Warners trotted out Snyder, 49, and Batman v. Superman stars Ben Affleck and Henry Cavill at a dinner for analysts in New York before the company's investor-day conference. Snyder presented his vision for the film, and Nathanson says he found it "very impressive." The following day, Tsujihara laid out his plan that resembles the silo approach that has worked so well for Disney with its Marvel, Pixar and Disney Studios brands and with Star Wars movies to come from Lucasfilm.
But exactly who is in charge of the DC universe remains blurry. Snyder, now finishing Batman v. Superman, is a key player, along with his wife, Debbie. Also in the mix are producer Charles Roven and a team of Warners executives, including president of creative development and worldwide production Greg Silverman and executive vp Jon Berg as well as DC Entertainment president Diane Nelson and DC chief creative officer Geoff Johns. In addition, various filmmakers will over­see individual movies, with Fury director David Ayer said to be given broad creative control over next summer's hero team-up film Suicide Squad.
Without a single guiding force like the 41-year-old Feige, sources say Warners has leaned on Snyder to help play out the parameters for other DC movies. Snyder laid the groundwork for the new universe with 2013's Superman reboot Man of Steel ($668 million worldwide), produced with previous Batman director Christopher Nolan, who no longer is involved in any­thing DC-related beyond an executive producer credit on Batman v Superman. But Snyder has been busy with Batman v. Superman, which has a budget said to be well more than $200 million. "You can't just give it to a filmmaker," says a Marvel insider. "You have to give it to someone who has an institutional knowledge of these characters."
On Wonder Woman, Warners hired five writers not to work together but to compete. Each was given a treatment and asked to write a first act. Based on those efforts, the studio winnowed the number to two: Jason Fuchs (Pan) and another writer whose name the studio declines to reveal. A source not involved in the films but with close ties to the studio says the process on Wonder Woman "felt like they were throwing shit against the wall to see what stuck."
Before the five writers were brought aboard, sources say Roven asked Kelly Marcel (Fifty Shades of Grey, Saving Mr. Banks) to work on the script, though a Warners insider says she was never officially hired. Sources say she decided not to proceed based on her concern about the number of players who were involved — particularly when Warners hired director Michelle MacLaren, whose vision contrasted sharply with Marcel's. MacLaren subsequently left the project and was replaced quickly by Patty Jenkins, who, ironically, had been dropped by Marvel on Thor: The Dark World after being heralded as the studio's first female director.
Warners has had several writers pen scripts for Aquaman, set to star Jason Momoa, who will feature in November 2017's Justice League movie. Those writers include Will Beall, Jeff Nichols and Kurt Johnstad, who now is on hold until the studio is ready to proceed. Warners' Silverman will say only that "we're on track to deliver a slate of films that will delight audiences everywhere thanks to the efforts of the many exceptionally talented people invested in the success of this universe." But Nathanson is prepared to wait and see how the films turn out. "Embedded in my earnings forecast [for Time Warner] is some estimate of success for DC, but I would say we're conservative in our outlook," he says. "I'm not giving anyone credit for a movie until we see the product."
Quote from: Meho Krljic on 30-04-2015, 00:53:08
Najinteresantniji detalj koji mi je u akciji natrpanom (i preopterećenom, jer se gubi nit) finalu upao u oči je to insistiranje da se SVI civili moraju odvesti na sigurno pre nego što Avendžersi i pomisle da stupe u akciju. Ovo ne samo da je u skladu sa temeljitim superherojskim kodeksom već mi je delovalo i kao suptilan ali značajan pogled upućen Man of Steelu. Nije da sam ja među onima koji smatraju da je taj film jako loš i da je destrukcija koja se u njemu vidi dokaz da je Supermen nebrižljivi zaštitnik građana, ali ovo jeste narativ koji ovaj film prati, pa su, deluje mi, Feige i Whedon otišli ekstra korak dalje da pokažu kako to ZAPRAVO treba da se radi.
Nisam jedini koji je ovo uočio:
In
Age of Ultron, The Avengers Do the Thing That Superman Didn't (http://kotaku.com/in-age-of-ultron-the-avengers-do-the-thing-that-superm-1701007887)
Quote
Man of Steel went dark in its interpretation of Kal-El's mythos. Some would say too dark, that the character was barely recognizable as a Superman (http://kotaku.com/man-of-steel-isn-t-that-superman-513821267). The trailer for Batman v. Superman (http://kotaku.com/heres-the-official-batman-v-superman-trailer-1698591328)—complete with a Dark Knight who seems intent on making Superman bleed—indicates that the sequel will be staying in that desaturated mood. While Age of Ultron shoulders its own heavy themes, it's different from Man of Steel in one crucial way: it goes out of its way to show the Avengers saving the lives of individual people. A lot.
pa dobro, warner se bazira na autorima, disney na prodicentima, bilo
i biće. warner je poznat po gajenju autora, od clinta eastwooda do olivera stonea. to su sve tradicije studija...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MY FAVORITE WIFE Garsona Kanina, film koji je 23 godine kasnije rimejkovan kao MOVE OVER, DARLING. Nažalost, rekao bih da je MOVE OVER umnogome unapredio ovaj inicijalni raz iz 1940. godine u kome mi je možda i najzanimljiviji deo bila činjenica da Cary Grant i Randolph Scott igraju rivale za naklonost Irene Dunne. Mimo toga, MOVE OVER je ne samo superiorna kopija, pošto praktično prepisuje sve najbolje momente ovog filma ali ih znatno obogaćuje razvojem odnosa među likovima, i u pogledu humora i u pogledu melodrame. U tom smislu, možemo reći da je MOVE OVER, DARLING vidno razvijeniji film i sa širom ambicijom ne samo u kreativnom pogledu već i u domenu utiska koji želi da ostavi na gledaoca.
Ako izuzmemo Randolpha Scotta koji je u ovom filmu poslastica posebne vrste, jedini istinski inspirisan igrač na ekranu je Cary Grant. Irene Dunne mu ne parira. A o poređenju sa Doris Day da i ne govorimo.
Ako svemu dodamo postmoderno poigravanje da su u MOVE OVER, DARLING junaci svesni postojanja filma MY FAVORITE WIFE praktično nemam dilemu da je rimejk daleko superiorniji.
* * 1/2 / * * * *
Big Will u SUICIDE SQUADu
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages.tapatalk-cdn.com%2F15%2F05%2F01%2F07f62244b826c44fcc314c0ac1ef5e6d.jpg&hash=d1dec1d930c5fcf44db12c109b762198d2f725f2)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam AGE OF ULTRON i nema tu ništa novo da se kaže u odnosu na ono što su mi bile primedbe i na same AVENGERSe. Pozitivan trend koji je Marvel pokazao sa GUARDIANS OF THE GALAXY se ovde nije nastavio. Naprosto, ove je isto kao AVENGERS, samo sa nešto više besciljnih dijaloga u letargičnim pokušajima da se desi nešto među likovima. Ipak, Joss Whedon ne uspeva ono što je pošlo Gunnu a to je da napravi neki arc, nekakvu transformaciju među svojim junacima, možda zato što su oni svoje arcove i transformacije već odradili u solo filmovima, neki uspešnije a neki manje uspešno i sada ulazimo u onaj režim TV serije gde je ključna stvar da se junak zapravo ne promeni. Otud ovde filmsku dramaturgiju zamenjuje televizijska - dok se filmska prevashodno bavi junakovom putanjom, televizijska se bavi očuvanjem statusa quo. I zato AVENGERS ne može funkcionisati onima kojima oživljavanje Marvelovih junaka nije dovoljno da bi mogli uživati u filmu.
S druge strane, Avengersi sada već pakuju toliko moći da im ni Loki pa ni Ultron nisu dostojni protivnici. Naročito ne Ultron koji veći deo filma pokušava da ih posvađa u čemu ne uspeva, ali nas to ne sprečava da prođemo kroz čitavu seriju besmislenih digresija o tome, bsmislenih dijaloga, informacija koje nam ni na jednom nivou nisu potrebne (Hawkeye ima decu, "sipaj hulče ja sam nerotkinja"-pasaž itd.). Ovo je film u kome Ultron dakle mudro pokušava da posvađa Avengerse jer zna da ga oni mogu sprečiti da uništi svet. U tome ni u jednom momentu ne uspe. Ali, onda ipak pokuša da uništi svet. I oni ga, kao što je i sam znao u tome spreče.
Kako to da se Avengersi nisu posvađali među sobom, kako se to nije desilo. To ostaje enigma Marvelovog pristupa filmu gde imamo 140 minuta i previše likova ali umesto složenog mehanizma zapleta i angažovanja tih likova, mi imamo krajnje rudimentarnu postavku koja je prejednostavna za praćenje. Ne znam da li je to ustupak činjenici da je ovo obrni-okreni film za decu, ali naprosto sama mehanika priče je u ovom filmu uvredljivo simplifikovana, i mislim da bi AVENGERS štošta u tom pogledu mogli da nauče od X-MENa gde takođe imamo tim superheroja, imamo sada i vremeplov, ali imamo i zaplet koji je složeniji i čije se kockice kako film odmiče slažu u celinu.
Bez složenijeg zapleta, toliki broj likova nema funkciju i o tome najbolje svedoči završna akciona scena u kojoj su likovi civila možda uvedeni kako bi se poslala poruka Man of Steelu (da nije film za decu, što se znalo čim je Nolan bio mozak iza Snyderovog rukopisa) ali zapravo oni služe da bi Avengersi imali šta da rade, jer problem koji je izazvao Ultron naprosto ne iziskuje angažman svih Avengersa.
Ta cela priča o civilima deluje kao pokušaj da se na neki način steriliše strateško opredeljenje serijala da svoju kreativnu impotenciju nadoknadi razaranjem civilnih objekata (takvi prizori inače nisu dovoljno dovoljno retki u ostalim serijalima poput TRANSFORMERSa pa nam Marvel nudi ekskluzivnu priliku) a poseban fetiš Whedon ima na gradski prevoz koji se čuka u ovom filmu u više gradova i kad treba i kad ne treba.
Nažalost, tokom dva i po sata ovog filma uglavnom sam mislio na bolje filmove ovih glumaca, recimo koliko su ScarJo i Sam snimili bolje comic book filmove sa LUCY i KINGSMANom, zatim koliko je Hemsworth spremniji za ozbiljnje stvari na osnovu RUSH i BLACKHATa. Jedini me Evans nije ponukao da pomislim na SNOWPIERCER jer je u ovom filmu zaista grozan i prepušten jezivom materijalu.
Doduše, za razliku od WINTER SOLDIERa ovde barem deluje da su scene dijaloga i scene akcije delovi istog filma, nema one radikalne razlike u kadriranju i montaži.
Gledati Downeya kako se blizu trećeg doba vaćari po plafonu sa specijalnim efektima postaje tužno a Mark Ruffalo sve vreme deluje kao da bi radije bio u nekom drugom filmu.
Razbijački rezultat AGE OF ULTRONa na blagajnama pokazuje da još nismo ni blizu zasićenja superherojima.
* 1/2 / * * * *
Sukob sa FANTASTIC FOUR se preneo i na STAR WARS:
Josh Trank will no longer direct the "Star Wars" spinoff for Disney and Lucasfilm.
The studio made the announcement with Trank on Friday.
"It was a privilege to collaborate with Josh," Lucasfilm said in a statement. "We are grateful for the energy and love of 'Star Wars' that he brought to the process, and we wish him all the best."
Sources close to the situation tell Variety that Trank and screenwriter Simon Kinberg weren't thrilled with the idea of working together again. The duo apparently clashed while filming 20th Century Fox's "Fantastic Four" reboot, which opens later this summer, and Kinberg wanted another director.
Also a writer of Fox's "X-Men" films, Kinberg is a major force in Disney's "Star Wars" universe. He recently served as a creative consultant on J.J. Abrams' "Star Wars: The Force Awakens," which bows in December, and continues to help shape the cherished fantasy series.
Trank's exit on Friday wasn't a total shock. Less than two weeks ago, the "Chronicle" director was a no-show to Disney's Star Wars Celebration at the last minute, prompting internet speculation that something was afoot. The 30 year-old quickly apologized on Twitter, telling fans that he was sick with the flu.
"Hey all. So, so, so sad to have missed today. Worst flu of my life," he wrote.
Disney later backed his claim, saying Trank notified the studio the morning-of the event about his illness. They also insisted he was still attached to the movie. Other rumors suggested that Disney told him to skip the event.
The untitled "Star Wars" movie won't be released until 2019, according to sources. It's one of two standalone pics Disney and Lucasfilm are developing. Gareth Edwards' "Rogue One," starring Felicity Jones, opens next year.
Another oddity from the Star Wars Celebration on April 19 event came when 20th Century Fox released the "Fantastic Four" trailer during the Trank and Gareth Edwards' scheduled panel, leaving industry observers scratching their heads: Why would a major studio film drop a high-profile trailer on Sunday morning? Were they trying to send a message?
Fox, of course, used to distribute the "Star Wars" films before Disney bought Lucasfilm for $4 billion in 2012.
News of Trank's exit was announced the same day that Disney released its biggest film of the year, "Avengers: Age of Ultron."
In a statement posted on the "Star Wars" official site, Trank said: "After a year of having the incredible honor of developing with the wonderful and talented people at Lucasfilm, I'm making a personal decision to move forward on a different path. I've put a tremendous amount of thought into this, and I know deep down in my heart that I want to pursue some original creative opportunities. That said, the 'Star Wars' universe has always been one of my biggest influences, and I couldn't be more excited to witness its future alongside my millions of fellow 'Star Wars' fans. I want to thank my friends Kathleen Kennedy, Kiri Hart, Simon Kinberg, and everyone at Lucasfilm and Disney for the amazing opportunity to have been a part of this. May the Force be with you all."
As for Trank's next move, a rep for 20th Century Fox told Variety that no director or writer has been set for the "Fantastic Four" sequel. Starring Miles Teller, Kate Mara, Jamie Bell and Michael B. Jordan, the new "Fantastic Four" will be released Aug. 7.
A spokesman for Trank could not be reached for comment.
Pogledao sam STEEKSPEL crowd-kreirani srednjemetražni film Paula Verhoevena koji po svom stilu umnogome podseća na holandske sapunice, između ostalog i onu na osnovu koje su snimljene ŽENE SA DEDINJA.
STEEKSPEL je sapunski postavljena melodrama o nevernom suprugu kog oko pedesetog rođendana zadesi čitava bujica neprijatnosti i ženama u njegovom životu koje mu naizmenično zagorčavaju i spasavaju život.
Samo razrešenje njegove situacije nimalo nije moralizatorsko, cinično je i vrlo slobodno, i to bi se moglo pogrešno tumačiti kao Verhoevenov touch iako je zapravo to više mentalitetska crta Holanđana koja je izrazito prisutna baš u njihovim sapunskim operama.
Verhoeven je rečju snimio zaokruženu srednjemetražnu sapunicu na steroidima, ali ipak jako daleku od njegovih značajnih dela, čak i onih u domenu televizije.
Suicide Squad na okupu...
http://variety.com/2015/film/news/suicide-squad-cast-photo-david-ayer-1201486433/ (http://variety.com/2015/film/news/suicide-squad-cast-photo-david-ayer-1201486433/)
Big Willy podelio i ovo...
Pola Interneta je, vidim, užasnuto i naziva ovu sliku u najboljem slučaju ambicioznim kosplejom...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi62.tinypic.com%2Fdorrl2.jpg&hash=3e15d755527b23752b30e5c6ec51cc9a0d79c053)
vidim da su hteli da im kostimi lice na serijal video igara Batman Arkham,,,,ali ovo izgleda ko gomila obicnih thugova iz istih igara,nikako na vodece antagoniste....ili ove druge...
ako razocarenja ima,ja ga razumem gde je....nadam se iskreno da je ovo vise koncept nego ril dil....
Pa meni se ovo dopada. Ja stvarno ne razumem vise te internet hejtove, jebiga, muka mi je vise od njih.
Da se razumemo, uopste nisam fan ovih likova niti tog tima, ali meni je ovo sasvim OK. Cak postoje velike sanse da cu pogledati ovaj film u bioskopu.
Ovo izgleda grungy a opet superherojski. El Diablo mi naročito ima horor vajb, možda i efektniji nego u stripu. Sa Ayerom na čelu, optimističan sam. U SABOTAGE je pokazao da ume da vodi filmove sa velikim ansamblima zvezda i comic book akcijom. Sa više para i još jačim zvezdama, neka samo ponovi taj know how i peva kuća...
PRVI SPLITSKI ODRED Vojdraga Berčića počinje natpisom "po istinitim događajima - likovi su stvarani slobodno" što dosta ometa recepciju filma pošto govori o ekstremnim naporima sa kojima se suočila naslovna formacija i junaštvu kojim su sve to prevazišli. Ovo je film u kome karakteri čine događaje pa je samim tim ova uvodna napomena dosta dezavuisala pouzdanost filma.
Od ove uvodne kontradiktornosti, one se gomilaju i u samom filmu. Od uvoda u kome je diletantski snimljena serija kadrova iz aviona, preko zanimljivih i ekspresivnih lokacija u dalmatinskom kamenjaru, od zanimljive podele koja ponekad pruža dosta a ponekad mora da plasira plakatske odgovore, od scena vatrenih okršaja u kojima se smenjuju lucidno kadrirane deonice sa krajnje konvencionalnim, ovaj film čine naizmenični nastupi rediteljske lucidnosti i početničkih ili barem rutinerskih grešaka.
Ovo ne važi samo za scene borbe i kamenjaru već i za vrlo interesantne scene torture u splitskom zatvoru.
Među scenaristima nalaze i Slavko Goldstein, odgovoran za nekoliko zanimljivih scenarija o NOP u Hrvatskoj i saradnik Žike Mitrovića u par navrata; i Ratko Đurović, profesor i script doctor koji je doprineo partizanskom filmu sa nekoliko značajnih i ekscentričnih filmova.
Žarko Radić je u svojoj prvoj filmskoj ulozi više iskorišćen nego Aleksandar Berček i Milan Štrljić koji su ovde takođe debitovali.
* * 1/2 / * * * *
Izlazak KINGSMANa je definitivno gurnuo novi film Kylea Newmana BARELY LETHAL izvan okvira neke široke bioskopske distribucije. Teško je u istoj godini ponuditi jedan tako superioran i jedan ovako tanak produkt na temu inicijacije tinejdžera u svet špijuna, u istom bioskopskom formatu. Kyle Newman je u ulogama tinejdžera okupio Hailee Steinfeld i Thomasa Manna, dvoje mladih glumaca koji su se poslednjih godina istakli kvalitetom, ulogu mentora dobio je Samuel L. Jackson (još jedna kopča sa KINGSMANom) a negativca Jessica Alba. Nažalost, scenario je prilično nemaštovit i bavi se već trođenom premisom kako je čak i za treniranog operativca srednja škola prekomplikovano bojno polje, i ima tek nekoliko duhovitih situacija. Kada tome dodamo krajnje nemaštovitu i u pogrešnom pogledu svedenu režiju Kylea Newmana, dobijamo film koji je po svojoj egzekuciji jako blizu naslova od pre skoro tri decenije kada je ovaj podžanr bio aktuelan, ali je slabiji i od GOTCHA i od IF LOOKS COULD KILL.
Hailee Steinfeld je raspoložena da izvuče maksimum iz glavne uloge u potencijalnoj franšizi ali zaista nema adekvatan materijal.
Kyle Newman nije imao budžet uporediv sa KINGSMANom i to je jasno. Međutim, ključni problem je to što u ovoj žanrovskoj mešavini on nije umeo da se opredeli koji će žanr više istaći špijunsku akciju ili omladinski film, i na kraju nije postigao ništa osim podnošljivog materijala za popodnevni gledanje na televiziji.
* * / * * * *
da mi se ovo ne sviđa, ja bih se ozbiljno zamislio... :)
Margot Robbie on set of the movie 'Suicide Squad' in Toronto, Canada. Margot Robbie was dressed in costume as Bad Ass Harley Quinn, carrying a baseball bat and wearing a shirt that says "Daddy's Monster". She also had Pink and Blue Hair with lots of Tattoos, wearing a Jacket that says "Property Of Joker" (The Joker is played by Jared Leto).
Još slika raznih likova...
http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-3066849/Margot-Robbie-transforms-colorful-Harley-Quinn-s-seen-Suicide-Squad-set-time.html (http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-3066849/Margot-Robbie-transforms-colorful-Harley-Quinn-s-seen-Suicide-Squad-set-time.html)
Jbt Dzej Kortni sa bradicom isti Tom Hardi, jos se mislim sta ce on na slici kad je otkazao...
Mislim da je današnji izbor Dragana Bujoševića za direktora RTSa pokazao da se ovog puta nije birao čovek za čelo Javnog servisa, nego neko ko će izigravati Tijanića. Rezultat je "Tijanić koji ćuti", autor emisije "Nije srpski ćutati" koji doduše nikada nije preterano insistirao na tome da je Srbin. Ono što je trebalo da se desi jeste da se na čelo RTSa dovede neko ko nije novinar ali može da pomeri sa mrtve tačke programske celine koje Tijanića nisu zanimale. Ovako ćemo nastaviti da se "igramo Tijanića" umesto da se napravi neka dinamika gde se RTS neće neprekidno svoditi na napredak informativnog programa i stagnaciju većine ostalog. A posledica svega toga će biti informativne emisije kojima ćemo verovati u skladu sa svojim raspoloženjem i dalja erozija kulturnog modela koji bi RTS morao da definiše.
Bujošević u Politici ništa nije pokazao, tako da ni informativa neće napredovati. Čuvar plaže u zimskom periodu.
inače, opet se igraju u Baltimoru
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.pravda.rs%2Fwp-content%2Fuploads%2F2015%2F05%2Fkomunisti-u-americi-jutjub.jpg&hash=a0aef8854c5935004d66b6027937ca42af6c2e52)
Joss Whedon je (ponovo) napustio tviter zbog zahuktale rasprave o tretmanu Crne Udovice u Avendžersima, uopšte u MCU i u merčandajsingu. Evo kako i zašto:
Black Widow: This Is Why We Can't Have Nice Things (http://io9.com/black-widow-this-is-why-we-can-t-have-nice-things-1702333037)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi60.tinypic.com%2F19l4iq.jpg&hash=34676b09251be139e6d2622b7864b44110e7ffd9)
Bolje bi prošao da je učio da režira nego što je tvitovao...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nikad nije kasno...
boles' :shock:
https://storify.com/Astojap/wehdon-twitter-hate
Međutim:
Avengers director Joss Whedon says angry feminists didn't drive him away from Twitter (http://www.theverge.com/2015/5/6/8558499/avengers-joss-whedon-quit-twitter-feminists)
Quote"Believe me, I have been attacked by militant feminists since I got on Twitter. That's something I'm used to," Whedon said in an interview with BuzzFeed News on Tuesday. "I saw a lot of people say, 'well, the social justice warriors destroyed one of their own!' It's like, Nope. That didn't happen." The real reason for his departure, he said, was his return to writing after a frustrating creative process (http://www.buzzfeed.com/adambvary/joss-whedon-spine-tingling-soul-crushing-marvel-adventure#.laEVdGdJ1Y) and his need to shut out the noise of Twitter in order to do so. "I just thought, 'wait a minute, if I'm going to start writing again, I have to go to the quiet place — and this is the least quiet place I've ever been in my life."
I (http://www.buzzfeed.com/adambvary/hawkeye-is-normcore#.xdP976GQv)
Quote"For someone like Anita Sarkeesian to stay on Twitter and fight back the trolls is a huge statement," he told BuzzFeed. "It's a statement of strength and empowerment and perseverance, and it's to be lauded. For somebody like me to argue with a bunch of people who wanted Clint and Natasha to get together [in Age of Ultron], not so much." The director said Sarkeesian even contacted him shortly after he disappeared from the service to check he was okay, but that he had been conditioned to expect vitriol from comic book fans by writer Brian Michael Bendis many years before.
Pogledao sam SUITE FRANCAISE Saula Dibba, ekranizaciju bestselera Irene Nemirovski, francuske Jevrejke koja je nastradala u Holokaustu, a rukopis je pronađen šezdeset godina kasnije. SUITE FRANCAISE je film koji bih najpre poredio sa KAKO SU ME UKRALI NEMCI, i nažalost Radivojevićev fim je neuporedivo snažniji. Oba su izvesnom smislu bazirana na svedočanstvima ili osećanjima ljudi koji su bili savremenici rata, ali SUITE FRANCAISE ima na svojoj strani nekoliko specifičnosti. Prvo, novele na kojima je baziran napisane su do 1942. godine i u sebi ne nose onu naknadnu pamet koju imaju autori kada iz današnje vizure gledaju na Drugi svetski rat. Irena Nemirovski nije mogla znati kako će se za vršiti Drugi svetski rat, ali je Nemce, sudeći po ovom filmu - knjigu nisam čitala - pokazala kao negativce među kojima ima i jedan "čovek" koji če to postati tek onda kada okrene leđa Rajhu.
Kako rekoh, knjigu nisam čitao ali ako je SUITE FRANCAISE skrupulozna adaptacija, onda je svakako Irena Nemirovski pisala sa punim uverenjem u pobedu Saveznika. S druge strane, tekst očigledno koketira i sa promenama u odnosima među klasama koje su nastale posle okupacije, i nudi prilično odmeren prikaz okupacije.
Samim tim je šteta što SUITE FRANCAISE s jedne strane ima sve elemente melodramske postavke svojstvene sapunici, ali Michelle Williams igra previše diskretno i zatvoreno da bi se uklopila u taj žanr. Otud i njena romansa sa nemačkim oficirom kog igra Matthias Schoenaertz deluje usiljeno i potpuno neautentično. Samim tim i slom koji usledi zbog te romanse deluje krajnje iskonstruisano, kao i katarzični efekat kada ljubav izleči Nemca od nacizma.
Dibbova režija je zanimljiva utoliko što Francuzi među sobom govore na engleskom, ni ne pokušava da fingira akcente, a Nemci govore na nemačkom, i ta konvencija funkcioniše. Nažalost, tehnička realizacija filma je tek pristojna.
* * / * * * *
Recepcija filma CHILD 44 kod angloameričke kritike pravi je zločin. Espinosa je snimio moćan film inspirisan imaginarijumom Staljinovog SSSRa i umnogome unapredio Smithov roman time što je zadržao vizuru ljudi opečenih suncem revolucije ali nije svakodnevicu prikazao u skladu sa standardima zapadnih liberala. Ono što je zadržao iz romana je zapravo jedino što ruski reditelji ne umeju da naprave - priča o sukobu nekorumpiranog pojedinca sa trulim sistemom koji ne može da spozna zločin, a to je suština američkog policijskog filma.
Bila bi prava šteta ako Tom Rob Smith ne shvati da je Espinosa uzeo njegov solidan i vrlo vešt roman za koji je bilo jasno da mu je ishodište u ekranizaciji i napravio od njega ambiciozan film vrlo specifičnog, gotovo evropskog senzibiliteta, omekšavši književnikove pulp momente i gradeći svet Staljinovog SSSRa kao gotovo opipljiv pokušaj nasilne modernizacije koji truli pred svojim učesnicima.
Oliver Wood je snimao i prethodni Espinosin film, SAFE HOUSE u kome je Šveđanin pokazao da nije došao u Holivud kako bi učio Amerikance pameti u pogledu filma. Specijalista za snimanje akcijaša se međutim odlično pokazao i u filmu, praveći moćnu atmosferu i nudeći jedan od najsnažnijih holivudskih prikaza ove epohe, dakle i mesta i vremena na filmu.
Tom Hardy je sasvim sigurnop pretvorio ovaj film u svoju krčmu i on glumi a ostali prate, i uprkos tome što mislim da on sasvim sigurno nema onu pitkost glumačkog izraza koja je potrebna za status superstara za koji su ga pripremali, u ovom filmu donosi silovitost Marlona Branda iz vremena kada je njegova gluma još uvek imala smisla. U odnosu na Hardyja, svi ostali su svedeniji, ali on i jeste lik kroz koji se prelama najviše trauma. Espinosa nema slabo mesto u podeli. Noomi Rapace nikada nije bila bolja. Joel Kinnaman je izuzetan kao vrlo tihi, podmukli negativac iz službe, Gary Oldman kao lokalni policajac koji se lomi, Jason Clarke kao disident u bekstvu a Nikolaj Lie Kaas je napravio minjon kao nastavnik-disident. U podeli nema nijednog Rusa što je vrlo zanimljivo a Espinosa stavlja akcenat na svoje Švede i na Danca kod kog je studirao. Meni taj tvrdi ruski akcenat nije bio problem, mada vidim da je značajan deo engleske kritike imao teškoće sa tim.
Pored atmosfere, glumačkih sučeljavanja i ekskluzivne fizičke rekonstrukcije epohe, Espinosa je ponovo vrlo visceralan i vrlo retko CHILD 44 povuče na "film iz epohe". U odnosu na roman, rekao bih da je čak Espinosa smanjio akcionu dimenziju, tamo je bilo više dužih set-pieceova, ali kada kod Espinose krene ripper sekvenca ili borba to je u bukvalnom smislu na krv i nož.
Ono što na početku krene kao skoro pa hladnoratovska propaganda, sa sve naglašavanjem državne gladi izazvane u Ukrajini, koja dolazi baš u trenutku kada treba pravdati kijevske fašiste, na kraju se pretvara u američki policijski film u domenu značenja. Naime, sunce revolucije jeste pržilo ali je bilo zraka u njemu koji su grejali. I na kraju krajeva, Hardy igra heroja koji zapravo vraća veru u sistem kao što je to činio Serpico. Propagandna oštrica Smithove knjige ubola je samog autora kao bodež disidenta u filmu. Kada tome dodamo da Espinosini junaci za razliku od junaka romana imaju mnogo veće razuemvanje za teškoće u periodu Staljinovih devijacija i da ne očekuju EU standarde ljudskih prava, onda je CHILD 44 prilično dostojanstven prikaz svog vremena.
Price i Espinosa su u razrešenju ponešto od nedostataka romana i popravili.
Sudeći po poseti u četvrtak, roman ima dovoljno čitalaca u Srbiji da garantuje barem dobro otvaranje. Greh je što u SAD koja ipak diktira globane distrubuterske trendove ovaj film nije bio ozbiljnije pušten u promet. Ipak, siguran sam da će na kućnim formatima biti adekvatno valorizovan.
* * * 1/2 / * * * *
Stari je sažeo svoja razmišljanja o avremenom ratnom filmu u prigodan tekst za Dan pobede, sedam decenija kasnije.
http://beforeafter.rs/art/pobeda-u-ratu-pobeda-u-bioskopu/ (http://beforeafter.rs/art/pobeda-u-ratu-pobeda-u-bioskopu/)
Sinoć se Stari obratio ilegalcima putem Radio Beograda...
http://www.rts.rs/page/radio/ci/story/27/%D0%A0%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BE+%D0%91%D0%B5%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4+1/1908617/%D0%9D%D0%BE%D1%9B%D0%BD%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BC+-+%D0%9D%D0%B5%D0%BA%D0%B8+%D1%82%D0%BE+%D0%B2%D0%BE%D0%BB%D0%B5+%D0%BD%D0%BE%D1%9B%D1%83.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Razne kurio anegdote vezane za Mad Max i Road Warrior (http://io9.com/stories-from-the-sets-of-mad-max-the-road-warrior-1702490722/+tinaamini). Taman da se pripremimo.
While director Josh Trank said Friday that he had "made a personal decision" to leave the Star Wars universe, sources say reports of the young director's unusual conduct during the making of Fox's upcoming Fantastic Four movie had raised alarm among Lucasfilm executives that were entrusting him with the second Star Wars stand-alone film.
Trank, 30, had raised eyebrows in April when he didn't appear as scheduled at a Star Wars celebration in Anaheim. At the time, both Disney and the director cited illness as the cause but multiple knowledgeable sources say the studio had asked the filmmaker not to attend while considering whether to proceed with him on the second spinoff in a planned series of films.
Indeed, producers on Fantastic Four, set for release on Aug. 7, are said to have faced great challenges pulling the film together given behavior described by one insider as "erratic" and at times "very isolated." Trank did not offer clear direction, this person adds, saying, "If you've got someone who can't answer questions or who isn't sure or is in hiding, that's not good."
Read More How 'Star Wars: Episode VII' Lost Control of Its Secrets
A Fox spokesman says the studio is "very happy with the movie and we can't wait for audiences to see it" but acknowledges, "There were definitely some bumps in the road."
Among those bumps: Trank has several small dogs who were left in a rented house in New Orleans while the film was shooting there. According to sources, as much as $100,000 worth of damage was done to the property. A source says the production considers any destruction of the property to be Trank's responsibility.
Citing Trank's work on the 2012 found-footage superhero movie Chronicle, an insider says: "No question there's talent there. You can't do Chronicle by accident." But Trank seemed "like one of these kids who comes to the NBA with all the talent and none of the character-based skills to handle it. There's equipment he doesn't yet have."
According to sources, Trank was sometimes indecisive and uncommunicative. Producers Simon Kinberg and Hutch Parker had to step in to help pull the film together, though sources stress that Trank was still on set and directing the film. (Were that not the case, the production could have run afoul of the Directors Guild of America.)
Just over three months from opening, Fox's Fantastic Four has done re-shoots. Those were complicated because stars Miles Teller, Kate Mara and Michael B. Jordan had obligations on other films. The most recent round, which involved three days of re-shoots at the end of April, had to take place on weekends because of Teller's work on Todd Phillip's Arms and the Dude. Parker and Kinberg are said to have been heavily involved in those re-shoots, pulling them away from duties in Canada on X-Men: Apocalypse, which they also are producing.
Given the issues with Trank's performance, the production added Stephen Rivkin (Avatar) to help pull the film together. Trank had hired his Chronicle editor, Elliot Greenberg, on the project.
Fantastic Four is meant to reboot the Marvel superhero franchise for Fox. The comic is venerated for its place in history as it launched Marvel Comics in 1962 and was the early creation from Stan Lee and Jack Kirby. Fox made two movies, released in 2005 and 2007, that made $330 million and $289 million respectively but failed to capture moviegoers' imagination. Fox hastened to make a new movie as it risked having the rights revert back to Marvel.
Kinberg, who is producing the second Star Wars stand-alone project (the first, Rogue One, is being directed by Gareth Edwards for a December 2016 release), is said to have communicated his displeasure with Trank to Kathleen Kennedy and the team at Lucasfilm. As the Star Wars brain trust heard more about Trank's behavior and working style, they became less confident in handing over the film to him.
Now, having decided to part ways, the studio is searching for another filmmaker to take over the project.
Disney declined to comment.
Pogledao sam HOT PURSUIT Anne Fletcher. Reč je o klišetiziranom, priglupom, vulgarnom, ali prilično efikasnom filmu snimljenom po formuli. Ovo je čak i za opus Anne Fletcher tanko režiran film, vrlo grubo insceniran, ali mu teško možemo osporiti da je prilično smešan na mestima na kojima treba da bude, no definitivno de dobacuje do letnjih hit-komdija koje su New Line izbacivali proteklih godina poput WE'RE THE MILLERS ili HORRIBLE BOSSES. Međutim, ako imamo u vidu kakav je ovo zapravo B-rad, prilično je smešan. Deo negativne recepcije na koju je naišao sigurno proističe i iz visoke reputacije koju je stekla Reese Witherspoon u međuvremnu kao glumica u neprestanoj poteri za "oskarima".
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TESTAMENT OF YOUTH Jamesa Kenta, ekranizaciju memoara Vere Brittain. U ovom filmu je mnogo šta impresivno, a pre svega glavna uloga Alicije Vikander, Šveđanke koja ovde igra kvintesencijalnu Britanku. Bez ikakvih problema sa adaptirala na drugi jezik i jednu vrlo zahtevnu ulogu koja je kičma ovog filma i bez koje on ne bi bio isti.
Drugi značajan zahvat jeste vođenje ove priče koja je prepuna događaja koji bi mogli pobuditi jeftinu sentimentalnost i to je izbegnuto, između ostalog i kroz igru Alicije Vikander ali i kroz odabir situacija, jer u pojedinim fazama prikazuje neke događaje koji obično nisu prikazani ili nisu na takav način postavljeni u melodramama tog tipa.
U krajnjoj liniji, Kent sasvim sigurno pokazuje da vrlo zrelo može da realizuje istorijsku melodramu, ali i da pored niza osvežavajućih elemenata koje unosi u žanr, ipak ne može da crossoveruje do onih koje ta vrsta priče a priori ne zanima.
Ono što je međutim ključno u vrlo potresnoj životnoj priči Vere Brittain u kojoj je ona izgubila brata, verenika i udvarača jeste zapravo ta studija jedne genracije u ratu, gde su mladi muškarci videli Veliki rat kao priliku da sami oblikuju istoriju, a žene su kroz njega lutale pokušavajući da prepoznaju svoju ulogu i unutar toga pronađu prostor za emancipaciju. Kent vrlo jasno izražava taj kontekst i zahvaljujući tome TESTAMENT OF YOUTH nije samo melodrama, ali svakako da maksimalno zadovoljava apetite i te ciljne grupe.
Alicia Vikander je okružena odličnim glumcima, od KINGSMANa Tarona Egertona kao svežeg otkrića, preko Kita Harringtona i Haley Attwell sa televizije do Dominica Westa koji je spona do iskusnijih Emily Watson i Mirande Richardson. Međutim, u njenom slučaju ovo ipak nije film u kome je glavni glumac dobar jer je okružen odličnom podelom jer veliki deo teških lomova, junakinja preživljava sama, i u okolnostima i u kadru.
U produkcionom pogledu, film izgleda vrlo bogato iako je zapravo prilično jednostavan. Tema je Veliki rat ali umeće je veće od finansijskog izdatka što govori u prilog teze da teme iz epohe ne moraju nužno iziskivati pljačkanje državne kase, kako to zamišljaju naši producenti i autori.
* * * / * * * *
Pogledao sam MAGGIE Henryja Hobsona, film koji je pristojno tehnički realizovan ali ne samo da nije dobar već odiše jednim specifičnim tipom besmisla. MAGGIE je film o nekoj infekciji koja podseća na zombi epidemiju, ali je po žanru melodrama, i to bi bilo u redu da osnovna tema filma nije zapravo priča o ljudima koji su neizlečivo bolesni i da on po većini simptoma i ne izgleda baš kao takav film. Ako je Hobson želeo da izbegne weepie momenat filmova o neizlečivo bolesnim ljudima i ako je to želeo da postigne kroz uvođenje zombi virusa, nije mi jasno zašto je u svim ostalim aspektima zadžao tu strukturu filma o smrtonosnoj bolesti?
Kada se tome doda Arnold Schwarzenegger kao glavni glumac, onda ni ta melodrama zapravo ne funkcioniše. Ne samo zato što se Arnold po mnogim elementima izdvaja, a izdvaja se i ne uklapa u pastoralnu melodramu, već i zato što se ne može pobeći od utiska da je reč o stunt castingu.
MAGGIE nije film od kog će Arnold imati koristi, niti će on mnogo pomoći Hobsonu osim kao bizaran detalj po kome će ovaj film lansirati pred publiku, ali ga isto tako i opteretiti pred njom.
* 1/2 / * * * *
Wired Max
http://www.wired.com/2015/05/mad-max-fury-road/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kritika je nadražena na FURY ROAD a ispunjava se izgleda slutnja da će film vredeti zbog Charlize.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 08-05-2015, 15:18:15
Sinoć se Stari obratio ilegalcima putem Radio Beograda...
http://www.rts.rs/page/radio/ci/story/27/%D0%A0%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BE+%D0%91%D0%B5%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4+1/1908617/%D0%9D%D0%BE%D1%9B%D0%BD%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BC+-+%D0%9D%D0%B5%D0%BA%D0%B8+%D1%82%D0%BE+%D0%B2%D0%BE%D0%BB%D0%B5+%D0%BD%D0%BE%D1%9B%D1%83.html (http://www.rts.rs/page/radio/ci/story/27/%D0%A0%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BE+%D0%91%D0%B5%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4+1/1908617/%D0%9D%D0%BE%D1%9B%D0%BD%D0%B8+%D0%BF%D1%80%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%BC+-+%D0%9D%D0%B5%D0%BA%D0%B8+%D1%82%D0%BE+%D0%B2%D0%BE%D0%BB%D0%B5+%D0%BD%D0%BE%D1%9B%D1%83.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Слажем се углавном сем оног у вези домаћих издања и продавнице дискова. На Западу физичке продавнице убрзано пропадају и Београд ту не може бити изузетак. На форуму на којем највише висим, повремено се појављују питања, путујем у неки велики град у иностранству, гдје бих могао да набавим DVD или Blu-ray неких мало познатих филмова а одговори су углавном никакви. Зато су ту виртуелне продавнице. Конкретно, диск Ко то тамо пева може се наручити у продавници Мала српска продавница и има енглеске, француске и њемачке титлове.
Pogledao sam DEMONIC Willa Canona, nestvarno loš film koji se prodaje kao horor a u stvari je jedno veliko ništa, kom me je privukla činjenica da u njemu igraju Frank Grillo i Maria Bello, glumci koji su kadri da uzdignu film iznad onog nivoa koji su mu namenili produkcija i režija. Međutim, njih dvoje u ovom filmu zapravo imaju nevažne uloge. Oni su policajac i psihološkinja koji istražuju slučaj ubistva u koći koju su pohodili "lovci na duhove" a to rade preko video snimka. Njihove uloge su maltene na nivou okvira koji se gradi oko found footage snimka, s tim što film ni u tome nije dosledan i ovakvu "prevaru" sa poznatim glumcima u filmu kojih u njemu zapravo nema nisam sretao veće decenijama, naročito ne sa tako uglednim imenima.
djvaso, kao kolekcionar sam vrlo dobro upoznat sa situacijom na terenu. ne brini. kod nas je međutim radnja još uvek optimum jer nije dovoljno razvijena kultura naručivanja preko interneta. drugo, izdanja ne postoje.
Pogledao sam WELCOME TO ME Shive Piven i moram priznati da ovaj film o duševno oboleloj osobi deluje kao making of samoga sebe. Naime, film govori o duševno oboleloj ženi koja dobije 86 miliona dolara na lutriji i odluči da napravi svoj talk show po u uzoru na Opru i sl. U ovom slučaju deluje kao da Kristen Wiig, popularna američka komičarka zloupotrebljava svoje povremene vrlo velike komercijalne uspehe kako bi se na sličan način iživljavala, samo ne u formi talk show emisije nego indie filma.
WELCOME TO ME je priča koja ako ima ikakvog smisla on je jasan posle prvih nekoliko minuta i nije naročito ekskluzivan. Sve ostalo je potonuće u nekakvu ne naročito maštovito grotesku za koju sam iskreno šokiran da je naišla na bilo kakve simpatije kritike.
Wiig i ekipa glumaca očigledno misle da rade nešto značajno u ovom filmu ali čak ni njihovi nastupi nisu naročito upečatljivi. Wiig reprizira svoje role iz nekoliko indie filmova, a ostali nude ravne površne role u kojima samo izgovaraju tekst i trude se da se previše ne mešaju u svoj posao. Film traje osamdesetak minuta ali i to je predugo za ovoliku oskudicu ideja.
* 1/2 / * * * *
S.Korea says North executed defence minister with anti-aircraft guns (http://news.yahoo.com/north-korean-defence-minister-executed-korea-intelligence-004740331.html)
Quote
Seoul (AFP) - North Korean leader Kim Jong-Un has had his defence minister executed with anti-aircraft fire for insubordination and dozing off during formal military rallies, South Korean intelligence said on Wednesday, hinting at possible instability in the Pyongyang leadership.
If confirmed, it marks another demonstration of Kim's ruthlessness in dealing with even the most senior officials suspected of disloyalty, following the execution of his uncle and one-time political mentor Jang Song-Thaek in 2013.
It also points to possible power struggles within the top leadership, following Kim Jong-Un's decision to cancel a scheduled visit to Moscow last week in order to deal with "internal issues".
Late last month, the NIS reported that Kim had ordered the execution of 15 senior officials so far this year, including two vice ministers, for questioning his authority.
In a briefing Wednesday to a parliamentary committee, Han Ki-Beom, the deputy director of the South's National Intelligence Agency (NIS) said hundreds of people witnessed the execution of minister Hyon Yong-Chol, which was believed to have been carried out with an anti-aircraft gun around April 30 at a military academy in northern Pyongyang.
- Violent execution -
Such a violent method of execution has been cited in various unconfirmed reports as being reserved for senior officials who the leadership wishes to make examples of.
Last month, the US-based Committee for Human Rights in Korea published an October-dated satellite image of the same academy that analysts said showed a shooting range with anti-aircraft guns lined up in what appeared to be preparation for an execution.
The details of the NIS briefing were relayed to local reporters by a ruling Saenuri party lawmaker who attended the parliamentary committee.
The NIS told the committee that the minister had been arrested for expressing dissatisfaction with Kim's leadership, repeatedly ignoring his orders and dozing off during a rally that Kim presided over.
The agency said there were also some unconfirmed intelligence reports that he had committed an unspecified act of treason.
Hyon, who was appointed to the post of Minister of the People's Armed Forces less than a year ago, was last seen in public attending musical performances on April 27 and 28.
In North Korea, the defence minister is mainly in charge of logistics and international exchanges. Policy-making is handled by the powerful National Defence Commission and the party Central Military Commission.
- Surprising purge -
Yang Moo-Jin, a professor at the University of North Korean Studies in Seoul, said Hyon's purge and execution was a shock.
"Hyon was seen as one of the three closest military officials to Kim Jong-Un," Yang told AFP.
Hyon had visited Russia in April -- partly to pave the way for Kim's scheduled trip to Moscow to attend a May 9 parade marking the 70th anniversary of the victory over Nazi Germany in World War II.
Yang speculated that the minister might have botched his mission, amid reports that he had been tasked with brokering a weapons deal in return for Kim's presence at the Moscow event.
Kim cancelled his attendance just days before the parade, citing "internal North Korea issues".
"An inexperienced leader like Kim can often display a tendency for overtly dramatic and brash moves... and for me the situation looks quite worrisome," Yang said.
"It also suggests Kim is politically frustrated," he added.
Since taking over power in North Korea following the death of his father, Kim Jong-Il, in December 2011, Kim Jong-Un has repeatedly reshuffled his senior military leaders.
His most high-profile purge to date has been that of his once powerful Jang Song-Thaek, who Kim condemned as "factionalist scum" following his execution.
Jang had played a key role in cementing the leadership of the inexperienced Kim after he took the reins of power.
But analysts said Jang's growing political power and intervention in the lucrative coal trade was resented by his young nephew.
Whoa:
Age of Robots: How Marvel Is Killing the Popcorn Movie (https://medium.com/@sady_doyle/age-of-robots-how-marvel-is-killing-the-popcorn-movie-1e21b231f73a)
Quote
Some time in the middle of Avengers: Age of Ultron, I came to terms with the fact that there will never be any more decent Marvel movies. In fact, there can't be.
Some of what I have to say is going to read as genre snobbery. So let me get this out of the way: I fucking love stupid popcorn movies. They can be about superheroes, dinosaurs, aliens, a bus that can't slow down; I'm not picky. Movies are unparalleled in their ability to portray scale. If you have a giant screen, huge speakers capable of blasting everyone with earth-shattering noise, and hundreds of people gathered together in the dark, you can — and should — occasionally use those tools to provide pure, overwhelming spectacle.
So I don't object to Marvel, or to Avengers: Age of Ultron, just because it's not an artful, subtle little movie. That's part of it: A pop-culture intake comprised of nothing but big spectacle is just as bad for you as an all-cheeseburger diet. But if I wanted to see something artful, I could have gone to watch Ex Machina or whatever that new David Cronenberg movie is supposed to be. I didn't. I went to see Avengers on opening weekend. What I really dislike about Marvel is what they're doing to stupid popcorn movies. This is a genre I care about, and they're fucking it up.
A stupid popcorn movie by Joss Whedon has every reason to be a great experience. I'm no super-fan, and he's done things that are pretty dreadful (if you've never seen In Your Eyes... look, do yourself a favor,don'tsee In Your Eyes) but silly fun is his wheelhouse. Cabin in the Woods is hardly an intellectual little art-house film, yet when I saw it in theaters, my friend Kelly and I left the theater gasping and whooping with exhilaration, as if we'd just gotten off a roller coaster. For at least ten minutes after that movie ended, the only thing we could say to each other was "OH MY GOD." It was pure, stupid adrenaline, and it was wonderful.
Moreover, Whedon has a remarkable gift for taking extremely silly subject matter just seriously enough to make you feel something. He's not Christopher Nolan or Zach Snyder, thank God — no movie posters that look like Trent Reznor threw up in a clown car, no excruciating pseudo-realist interludes in which we have to sit there and contemplate the dark enormity of Batman's feeeeeeelings — but he can balance an adult awareness of how silly comics are with real, emotionally resonant character work.
Age of Ultron is quite possibly the worst movie of Whedon's career, and I can't get over it. I've been obsessed with this movie for a week now, poking through it in my mind, trying to figure out what went wrong. I mean, it's just plain hacky, in ways I frankly have trouble comprehending: It's riddled with cliches, shortcuts, set-ups without pay-offs, elements that seem, not like bad choices, but like actual mistakes.
The worst thing about it, I think, is that it's not even honestly bad. Bad can be entertaining: Thor, for instance,is a very bad movie, yet Thor's badness gave me the gift of laughter, thanks to a little wonder known as "Odinsleeping." ("Wait. The guy's Dad just keeled over and went into a coma. Now they're saying he does this often?" "He goes into a coma so often that comas are named after him.") Age of Ultron is just pervasively mediocre, not even interesting enough to be awful.
The reason for this, I would submit, is that Marvel has a palpable — and growing — contempt for its audience. Lots of people have been parsing Marvel's politics in recent weeks, but I'd submit this is beside the point in some ways: Marvel has been racist and Marvel has been sexist, but Marvel's most profound failing is that it just plain doesn't care about people. Age of Ultron is the clearest demonstration yet of the problem. And you should care about this problem. Because it's getting worse, and because you can't get away.
I know Joss Whedon can make a good popcorn movie. In fact, I know he can make a good popcorn movie about the Avengers: That first movie is a stone-cold classic. Therefore, I'm disinclined to blame the badness of Age of Ultron on Joss Whedon. If you've watched someone throw a ball fifty times, and then, the fifty-first time, he just drops the ball at his feet and stands there motionless, you don't assume that he can't throw. You assume something is wrong.
When you look at the formal requirements imposed on Whedon's script by Marvel, it's clear that AoU actually couldn't have been good — that Marvel, not knowing or caring how good movies work, mandated that Whedon make a bad one. To name just a few of those requirements:
- Too many characters. This is standard Marvel strategy — they go by the premise that all it takes to gratify their base is dropping a name that's familiar from the comics, and so far, it's paid off — but the never-ending quest to "improve" each movie by adding a sidekick, and another sidekick, and three villains this time, plus that other superhero you might know about if you read every Avengers comic from 1971 through 1973, has resulted in a movie with, by my count, fourteen central characters. The movie is only 141 minutes long; that might seem lengthy, but if you were to somehow divide it up so as to give each character an equal amount of uninterrupted focus, you'd only have around 10 minutes for each character. In practice, you get less than 10, because
- No matter what, Marvel's structure mandates at least one fight scene every 20 minutes, and most of the time, those characters aren't having in-depth discussions while they fight. This has to happen even though we almost always know how those fights will end, because
- The movie also has a pre-determined narrative, which we know because it's the same narrative every Marvel movie adheres to, which is, roughly: There's a thing and a bad guy and the bad guy steals the thing, so they fight. They lose one fight and then they lose another fight and then they win the last fight. The end.
- We also need to end the movie in such a way that all of the characters with ongoing franchises can go back to those franchises, alive and more or less unchanged.
- So, once Marvel's formula has deprived the movie of (a) time for the characters, (b) the potential for the story to unfold in a surprising way, and (c) meaningful consequences, we then get each character's maximum 10 minutes of focus (which is now more like five or six) cut down even further, with ads for other Marvel products. In Age of Ultron, we lose several minutes of valuable time that could be spent developing our characters to visit Wakanda and establish Andy Serkis as a villain, not because he's important to the plot — he'll totally disappear after this one scene — but because there's going to be a Black Panther movie. Thor has to be taken out of the action for a while so that his scientist friend can help him hallucinate the premise of Infinity War. Captain America gets a flashback that doesn't relate to the plot, but does remind you that he used to date Peggy Carter, who you can catch every week on ABC's own Agent Carter!Etcetera.
With all these requirements eating up the screen time, there's practically no room left to make a movie. There's definitely no room to make a Joss Whedon movie, because Joss Whedon movies are about two things: Character development and dialogue. I don't have a particular stake in whether Joss Whedon is a great feminist or not. (Again: please don't watch In Your Eyes.) What I know he can do is people talking.
The reason the first Avengers was so much fun, despite its generic, weirdly evil climax in which the heroes prove their valor by slaughtering waves of faceless Stormtroopers with no names or histories or families or feelings, was that it turned a mega-budget cross-over action movie into a hang-out comedy. The most important scenes in that movie are the ones in which the characters just sit around together, bickering, trading opinions, asking each other questions and scoring one-liners at each others' expense. The Stormtroopers were obligatory action junk. The conversations — will these people like each other, and if so, why? — were the story.
That can't happen here. Because there is no time to develop characters organically, because the characters all have to be rammed through the same thing-bad guy-lose-lose-win beats in tandem, because this has to be done in a way that allows for the maximum number of fight scenes (look for and then the good guy and the other good guy disagree so they fight to be deployed, too; it's what Marvel does every time a plot gets too talky), and because even this has to be interrupted with ads, there's simply no time for the movie to accomplish its goals with something as old-fashioned as a story.
Character arcs are crowded out, or so compressed that they're barely legible. For example: One arc that's pitched, and then never executed, is that Tony Stark is coming face to face with his own narcissism. Ultron is his karma, his shadow self, his punishment for believing he's smart enough to save the world single-handedly. That's interesting. That's a solid character-based story. It does what good stories do: Zones in on a character's biggest flaw, and dramatizes it, so that he can come to a profound realization about himself and his place in the world, and triumph by using what he's learned.
Yet if that's what the movie is doing, why is the problem "I fucked up by building an overly powerful, self-aware robot" resolved with "I built an overly powerful, self-aware robot?" Symmetry is one thing: This is a story where the character does not meaningfully change. He doesn't learn. He doesn't grow. He just remembers to push the "NOT a genocidal monster" button on his robot-designing machine.
I mean, tell me: What was Captain America's arc in Age of Ultron? Why does he need to be there, what's his personal investment in the problem, and what does he learn about himself by solving that problem? Tell me how Thor grew or changed over the course of this movie. Tell me why Nick Fury or Maria Hill were essential to the story. When Maria Hill tells the story of Ultron to her grandchildren, how will she say these events changed her life? How will she say she felt about her friend Tony's choice to build a genocide-bot? Did she feel anything? Or was she just, you know, there?
Character arcs aren't negotiable. They're not highbrow or pretentious or complicated. Character arcs are essential to the success of any story in any genre. To understand why all this matters, look at the Hulk's arc in the first Avengers, which many people consider to be the most successful part of that movie. I would argue that it's actually the most successful element of any Marvel movie to date. In the first Avengers, the Hulk (1) hates being the Hulk, (2) encounters a situation that can only be resolved by becoming the Hulk, and (3) embraces being the Hulk. Simple, right? Stupid simple. Yet it landed like a ton of bricks in the theater, because that's what stories are. Stories use cause and effect to dramatize a process whereby a person is forced to change.
Hulk's arc, simple as it might be, was a cause-and-effect process that dramatized a universal human problem: You might not always like yourself, so you can identify with someone who doesn't like himself, and therefore, you will experience catharsis when a story gives the both of you permission to love yourselves. When he goes on that final rampage and slams Loki into the floor, that's not just a cartoon causing some corporate-mandated violence: That's you, loving your body despite being the "wrong" size, or making feminist points in a conversation without worrying that someone will call you a buzzkill, or being proud of your art despite the fact that it's been rejected, or deciding that you can leave your abusive relationship because you are worthy of respect. Hulk smash inner self-loathing, and thereby becomes the most powerful force in the universe.
So finally, our hero, a suicidal man who has spent the whole movie telling himself he's worthless and intrinsically inferior to other people, encounters Loki, an arrogant, sneering, hyper-critical, hyper-verbal character — a character who mysteriously chooses that very moment to begin a monologue about how worthless the Avengers are, and how inferior they are to him — and suddenly, Loki hits the floor. Hard. And every time Loki hits that floor, all over the world, the theater erupts with screams of joy. There is a release that goes beyond the rational or the personal, here: The noise of hundreds of strangers united for just one second in the realization that deep down, despite all the pain, despite all the shit they put themselves through, despite the endless cruelty that inner critical voice subjects them to, they don't have to let it keep talking. Deep down, they are not ugly or stupid or unlovable or bad or worthless. Deep down, they are strong. They are heroes.
Speaking of heroes, here's Joseph Campbell: "Atonement consists in no more than the abandonment of that self-generated double monster — the dragon thought to be God (superego) and the dragon thought to be Sin (repressed id)." When the superego's judgment is no longer powerful enough to annihilate us (puny God) and the id is accepted by the ego without fear (I'm always angry), our wholeness is restored, our place in the cosmos is found, and we are free. It hits us so hard, all we can do is scream.
Don't let anyone tell you that silly popcorn movies don't matter, or that they can't be smart or beautiful or profound. A silly popcorn movie can change your life. All it has to do is create characters with identifiable, human problems, and let them work out those problems over the course of the story. Stories are about change, and about people, because ultimately, they are about you, the person sitting in a dark theater, working out your baggage by projecting it onto CGI cartoons of overly handsome actors.
Here's another way to put it: The extent to which a movie invests in character-based, character-driven storytelling is the extent to which it recognizes, appreciates, and honors the humanity of its audience.
So when Age of Ultron doesn't invest — when it goes by the assumption that the formula, and the formula alone, is enough to appease the popcorn-eaters — it says something pretty bad.
And now we can talk about the sexism.
My ultimate take on Joss Whedon's "feminist" screenwriting is that it's a byproduct of good writing, period. The writer he most reminds me of is Charlie Kaufman: They're both deeply personal writers, who clearly have a wide variety of sexual hang-ups, and to the extent that these hang-ups center on women, they probably do affect their perceptions of real-life women in many ways. Plenty of women have noted that Whedon's fixation on emotionally vulnerable, eighty-pound teenage girls is disturbing and off-putting, and I would tend to agree. Charlie Kaufman's apparent belief that a sexually awakened, self-realized woman wouldn't need him, and would therefore abandon him to a hostile universe, is also kind of weird and upsetting, or (at least) a good reason not to ask Charlie Kaufman out on a date. However, because Kaufman and Whedon are good writers, who understand why stories work, when they sit down to write a story, they feel the obligation to make all of the characters identifiably human, including the women. This is, sadly, so rare that their female characters are often more well-rounded and interesting than almost any other characters out there, including a lot of characters written by people with better sexual politics.
But when the character-based screenwriting breaks down, so does the feminism. Black Widow is just as ill-served as every other character in that story, but because she's a woman, it's politically offensive as well as aesthetically offensive.
Let's take a moment to recognize that, given the paucity of time for character work in Age of Ultron, nearly all of the character development is done with shortcuts. I'm talking real hack stuff, like "each character has a hallucination establishing his inner conflicts and backstory," or "we know this character is old-fashioned because he doesn't like swearing" (brought up so many times that I get the sense it was meant to pay off, in the same way the constant questions about Banner's "secret" paid off last time — was there a climactic F-bomb from Steve that got cut for the rating?) or even "the circle of life is established by naming a baby after the dead guy." (This, aside from giving me flashbacks to the infamously terrible ending of Harry Potter, is especially egregious because the baby's mother never met the dead guy — and, if she ever knew that the dead guy existed, which is highly debatable, she knew him as "that guy who's trying to murder my husband." She names her baby after someone she never met, on the premise that her husband once slightly got along with him for about two hours. Stirring!) Jokes get underlined by characters explaining them and noting that they were humorous. Some characters just walk into a room, announce their backstory, and leave. ("How are you, Sam?" "I AM HAPPY PURSUING OUR MISSING PERSONS CASE IN DC.") Nothing ever really gets written, or earned, just vaguely outlined. It's a whole script made of placeholders.
But when you're doing all your character work with shortcuts, and you have to write a shortcut for your female character, what do you come up with? She's that one dude's girlfriend, obviously, is a time-honored shortcut, used or teased by every Marvel writer who's put Black Widow in a movie — as a woman, she's an Other, and a sexual object, and therefore must be deployed as a potential or actual sexual reward for a male viewpoint character, rather than being a viewpoint herself. But that's the same problem you find with every woman in every Marvel movie (Gamora, Agent Carter, Pepper, whatever Natalie Portman's name is supposed to be) except for Maria Hill, who is clearly saving herself for her one true love, Exposition. If you want to deepen your female character past being a sexual object, in a movie that has no time or patience for anything resembling "depth," what conflicts do you give her? Well, women have babies, right? Women want babies. Okay. She can't have babies. She's sad because she can't have babies. There you go! Depth established!
I mean, it's disgusting. Defining your female character's motivation solely around the Betty Crocker axis of "wants boyfriend" and "wants babies" is 100% disgusting. But if you look around, all of this is disgusting, because all of the characters are exactly this vapid, because Whedon can't get more than five or ten minutes to establish or complicate their motivations, because Marvel is mandating that he not waste screen time on things like the characters' motivations when he could be shooting ads for their other movies, because Marvel doesn't care about men, women, or anything except getting you to show up in a few years for the next installment of Avengers.
I never thought I'd be the kind of person who believed that a crime against feminism was less important than a crime against storytelling, but in this case, they're so interconnected that it's hard to tell the difference. When you can't write, you can't write women.
There's an alternate interpretation for that Hulk-slams-Loki scene in the first Avengers. I try, very hard, to believe it's not the correct one. Because it's an evil message, which cynics will tell you is at the heart of every comic book movie. It is: Punching is better than talking.
It happens in a lot of big, commercial movies, right? There's a guy who talks a lot, thinks, plans, tries to get somewhere by thinking. In the end, that guy is evil, because thinking is bad. He has to be subdued by the heroic brute: The guy who's just "normal," who's more like you, more pure, because instead of thinking and analyzing, he just feels and does. Loki thinks he can get somewhere with a monologue, but surprise! Giant biceps trump clever monologue, every time.
So there's your other interpretation, the thing I think is at the core of Marvel's contempt for people: Punching is better than talking. Doing is better than thinking. Instinct is better than intellect; big is better than smart. We don't need to understand the Stormtroopers; we don't need to talk to them. That's thinking, which is boring. We just need to kill: They don't have names or histories or families or feelings, and by slaughtering them, thousands of them, we prove that we can do.
The audience doesn't need dialogue or character or psychological growth. The audience needs explosions, because they're animals, and all they want is blood on the floor. The audience doesn't need to be surprised or challenged with a new story. The audience wants the old story, because they've bought it ten times already, and at the end of the day, we just convinced these fucking yahoos to wait three years and pay us twenty dollars so we could tell them to come back in four years and pay us $40. Now you think they want personal growth? Give me a break. They're barely even people.
I mean: You pump this message out into the atmosphere, and then you're surprised when the biggest fans are ready to send death threats to a director to save the Almighty Brand? Punching is better than talking, rage is better than understanding, conflicts are resolved by annihilating the other person without feeling bad about it: You just told them that. Over and over, and made them pay for the privilege of hearing it. You can't possibly be surprised that they believe it's true.
It kills me that I am so bothered by this. I understand that these movies are power fantasies for nine-year-olds: At the end of the day, accepting that they're stupid is probably smarter than wishing for them to be smart. But this is the epicenter of pop culture. Everyone is expected to share power fantasies with nine-year-olds now, and worse than that, to take them seriously; to make them into a lifestyle. The Marvel virus has already overtaken movies; now, it's infiltrated a new host, TV, and is hollowing it out from within.
The aim is not one or two bad movies a year, it's a total lifestyle regimen of bad pop culture: In order to keep up with the Avengers, you need to keep up with Iron Man, Captain America, and Thor, and in order to keep up with those, you should probably be watching Agents of S.H.I.E.L.D., which will really help you keep up with Ant-Man, Doctor Strange, Captain Marvel, and Guardians of the Galaxy, and in order to make sure you're on top of these nine essential movie franchises and able to make sense of their plots, you'll need to keep a constant stream of Marvel product in your life, so make sure to tune in for Agent Carter, Daredevil, Jessica Jones, and, of course, the forthcoming Hulu triumphs, Ant-Man's One Weird Friend Gary and Guy Running Away From Explosion In Panel 17.
The problems with Marvel's storytelling will be the problems of narrative storytelling for the foreseeable future. Once this is over, we'll be dealing with a generation raised on this stuff, who believes it's how storytelling ought to work: Harry Potter came out when I was in high school. I'm in my thirties, and I still haven't seen the end of the "serialized YA fantasy" onslaught. Something this big sticks around.
I love stupid popcorn movies. I do. I believe they can be emotionally resonant, mythic, that they can do the same thing all stories are meant to do — speak to the soul; challenge us to be more and better than we were — and can use big, fantastic elements to tell big, human truths. I also believe that Marvel has no investment in doing so; that, even if they manage to grab a director who is capable of doing those things, the prioritization of the brand and the formula over individual creators will ultimately sabotage the attempt.
Avengers: Age of Ultron wasn't just bad. It was, to me, proof that Marvel movies, even at their best, can only be bad. And that they are going to get worse. The human mission has been lost: these are faceless Stormtrooper movies, unleashed in waves upon the presumed-to-be-faceless Stormtrooper audience. Stories are an affirmation of our human value; they teach us what life means, make and keep us human. Marvel, by removing the human from its storytelling, may be bringing about the end of story altogether. Fuck Ultron: Marvel Comics has built the army of machines that might really end the world.
Mehmete, ovo govorim godinama pa me ne citiraš...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, citiraću te kad budeš na Mediumu ili u Wiredu. :lol: Ali ovo sam ovde stavio da vidiš da se ozbiljni mediji slažu sa tobom.
...e moj Kriple...nikad prorok u svome selu...dil vid it....:(
nikad prorok u svom seulu :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
How The Man Behind The Machines Of Mad Max Put A Hellscape On Wheels (http://jalopnik.com/how-the-man-behind-the-machines-of-mad-max-put-a-hellsc-1704037927)
Pogledao sam rediteljski debi Alexa Garlanda EX MACHINA koji me je zanimao i kao nekoga ko je radoznao prema njegovom radu, i kao ljubitelja žanra, i kao fana Domhnalla Gleesona i Alicije Vikander koje je okupio u podeli i konačno kao scenaristu filma EDERLEZI RISING koji ima određenih tematskih sličnosti sa ovim filmom.
Otud sam film gledao i sa velikom anticipacijom ali i sa određenom strepnjom ako imamo u vidu taj aspekt industrijske špijunaže.
EX MACHINA je vešto koncipirana SF melodrama sa elementima trilera koja se nadovezuje na HER Spike Jonzea i generalnu tradiciju promišljanja moguće ljubavi između čoveka i mašine. Spike Jonze je doduše doveo tu temu do krajnjeg horizonta prikazujući mašinu koja nema telo, dočim je Garland umnogome konvencionalniji jer njegova mašina telo Alicije Vikander pa samim tim taj lik olakšava razvoj eventualnog emotivnog odnosa.
Da parafraziram jednu od efektnih rečenica iz Cronenbergovog romana CONSUMED, i HER i EX MACHINA govore o junacima koji "unboxuju" žene bazirane na veštačkoj inteligenciji, s tim što je Jonze značenjski otišao dalje jer se fokusirao na manje uverljivu a opet apsolutno moguću sliku odnosa čoveka sa smartfonom, dočim kod Garlanda telesnost ipak ima značajnu ulogu u uspostavljanju romanse. Otud moglo bi se reći da je odnos glavnog junaka i žene-androida apsolutno fetišistički, da ne zalazi u domen čiste Ljubavi kao kod Jonzea. Samim tim sebi može da dozvoli i noir razrešenje.
Ono što se postavlja kao pitanje jeste da li je telesna pojava bila sine qua non ove čiste noir postavke koja seže do rukopisa Jamesa M. Caina u kojima fatalna žena manipuliše naivnim muškarcem protiv svog supruga-gospodara. Da li je Garland propustio priliku da ovu stvar odnese na viši nivo? Svakako, jer na kraju junakom ne manipuliše veštačka inteligencija već veštačka telesnost koja mu je učinjena dostupnom kroz model AI.
Otud je EX MACHINA jedan vrlo konvencionalan, rekao bih čak i konzervativan film koji ponajviše prija zbog svog krajnje old school ljubavnog trougla, noir uloga, i pokazivanja kako komercijalizovani umovi velikih tehničkih vizionara našeg vremena, ne mogu da dobace do nove Suštine, ali mogu itekako da komodifikuju uprosečena zadovoljstva. Tako ni odnos manipulacije nije baziran na tome što je virtuelna žena Ava pametnija od muškaraca nego na tome što su oni ekstremno glupi.
U svetu neo noira, EX MACHINA se može nadovezati na konvenciju ovog žanra iz ranih devedesetih kada su ga između ostalog karakterisali i izrazito naivni muški likovi koji su se razlikovali od kanonskih noir junaka koji su sebe videli kao promućurne.
Ostavljam naravno određenu rezervu prema autorovim namerama, odnosno nemam odgovor na pitanje da li on misli da je akcenat njegovog filma na nekoj vrhunskoj pameti jer ako to misli onda je pogrešio, ali u krajnjoj liniji nije poremetio prijatan efekat svog rada.
Međutim, tu jednostavnost neo noir strukture Garland transponuje u savremeni ambijent, inspirisan imaginarijumom kapitalizma bez frikcija. U suštini, osnovna poruka filma nije zavoljivost veštačke inteligencije, već pretpostavka da su osnovni odnosi eksploatacije među ljudima ostali isti čak i u epohi koju krasi refleksija u odnosu na ranije strukture. EX MACHINA stoga nije važna kao SF film već kao svojevrsna potvrda da je noir moguć i u kapitalizmu bez frikcija.
Gleeson. Vikanderica i Isaac su odlični u tri glavne i jedini istinski razvijene uloge. Oni nose film, stvaraju atmosferu u saradnji sa Garlandom koji sve ovo izrazito estetizuje u ključu SFa sedamdesetih i na malom broju lokacija stvara utisak tech-glamura, ali i tech-noira koji je ključna referenca za ovo delo.
Gleeson i Vikanderica su noir par nove generacije. Ono što su nekada bili Fred MacMurray i Barbara Stanwyck, Jack Nicholson i Jessica Lange ili Pete Berg i Linda Fiorentino. U okvirima novog senzibiliteta, to su Gleeson i Vikander.
Specijalni efekti ne remete osnovni dramski tok priče i odnosa među glumcima prevashodno iskazanih kroz efektne glumačke role. Otud je dobro da je ovaj film kroz mudru distribuciju uspeo da se dokopa do solidnog komercijalnog rezultata. Ako imamo u vidu da je izvorna ideja da se isključivo snimi prestige film skromnog komercijalnog potencijala, rezultat koji je postigao pokazuje da ovakva koketiranja sa SFom mogu da mobilišu publiku za bioskope.
* * * 1/2 / * * * *
Kako smo došli od MAD MAXa kao nusprodukta australijskih poreskih olakšica do FURY ROADa, letnjeg blokbastera studija Warner
ili
Kako su pajkićevci prezirali Mela i Millera
http://beforeafter.rs/art/kultni-mad-max-domaca-kritika/ (http://beforeafter.rs/art/kultni-mad-max-domaca-kritika/)
Pogledao sam FURY ROAD u uzavreloj filmofilskoj atmosferi. Spontano se skupila mala All-Star ekipa ljubitelja i poznavalaca da pogleda film kako valja i trebuje na dan izlaska u prigodno apokaliptičnom ambijentu Tuckwooda. Varnice su krenule pred vratima sale kada se zapodenula rasprava o AEON FLUX a potom se ta diskusija ispostavila kao vizionarska jer Charlize Theron zapravo jeste zvezda novog Millerovog filma. Teško je oteti se osnovnom utisku da je civilizacija koju opisuje Miller kudikamo racionalnije otišla dođavola od ove u kojoj se film snimljen kao nusprodukt australijskih poreskih olakšica rekonstruiše sa budžetom od sto pedeset miliona dolara.
Naprosto, sa toliko novca na ekranu, kontekst cele priče se menja i to u pravcu koji je nepovoljan za FURY ROAD. Simpatije prema onome što je na ekranu na stranu, ali ovo sve izgleda kao skupa zajebancija nekolicine obesnih milionera. To sve ne znači da FURY ROAD nije dinamičan, iako ne nudi dva sata non-stop akcije kako je najavljeno, da nema moćnih prizora i majstorski režiranih situacija, a svakako najveće poštovanje zaslužuje Millerov pokušaj da se prikaže kao Warnerov Cameron, odnosno "autor" na polju blokbastera.
U pogledu strukture film ima nekih hrabrih iskliznuća u art, a imaginarijum nastavlja putem bliskim Emiru Kusturici koji je nagovešten u trećem delu a sada dobija svoje puno zaokruženje pričom o ženi bez ruke koja vozi kamion, nevestama u belom koje su u bekstvu i premijerom u Kanu. No, ono čega u filmu nema jeste Max koji je sveden na sporednog junaka i lišen mnogih osobina po kojima se izdvajao. Doduše u naslovu se pominje i put iako sve vreme voze kroz pustinju lišenu saobraćajne insfrastrukture. Charlize Theron je popunila tu rupu, nadam se da ovo nećete shvatiti pogrešno.
Miller ovog puta radi nešto slično ROAD WARRIORu, a to je reimaginacija onoga što je želeo da snima onomad samo sa novom tehnikom. I u tom pokušaju sasvim sigurno uspeva da realizuje neke ideje koje ranije nije mogao da ostvari, ali ne postiže jači efekat od onog koji je postizao.
MAD MAX kao serijal je upravo i funkcionisao zbog tog svog skromnog budžeta, želje Australijanaca da se dokažu, mladog glumca kog su otkrili i koji je pokazao da ima potencijala da napravi svetsku karijeru. Već u trećem delu, Miller i njegov sidekick Ogilvy pokazuju da će imati teškoće da snime film koji u startu polazi na globalno tržište. Tu su se upleli uvodeći "humanost", priči o spasavanju dece, jednom suštinski nekonfliktnom postapokaliptičnom svetu u kome negativci nisu potpuno negativni već se više radi o različitim životnim stilovima.
THUNDERDOME ima svoje protivnike ali kada pogledate FURY ROAD shvatićete da čak i ako ga ne volite, a ko ga zaista pa voli, to jeste ona vrsta glavinjanja u koju je MAD MAX morao ući kada je izašao iz svojih Ozploitation korena.
FURY ROAD je dvočasovni akcijaš koji u suštini rekapitulira ono što smo voleli u ROAD WARRIORu, ali pokušava da pronađe i neki "smisao" umereno koketirajuči sa onim što smo videli u THUNDERDOMEu.
Ovog puta nije reč o borbi na život i smrt koliko o pokušaju grupe mladih nevesti dementnog postapokaliptičnog vladara da se oslobode iz njegovog zatočeištva u kome im je posao da rađaju i da se nekako dokopaju "ženske kolonije". Samim tim, nema onog grćevitog pokušaja da se stigne do spasa kog zapravo nema iz ROAD WARRIORa, iako okolnosti ubrzo dovedu do toga da se sve svede na borbu na život i smrt.
Furiosa koju igra Charlize Theron je najzaokruženiji lik a Max je tu sveden na značaj koji ima na razmeđi drugog i trećeg dela. On ponovo biva uvučen u tuđe ludilo samo što ovog puta on ni kao lik, ni kao glumac koji ga tumači nije najharizmatičnija osoba na ekranu. Tom Hardy nema tu jednostavnost Gibsonovog psihotičnog underplaya. On je igra umesto da je spontano emituje kao Mel i sasvim sigurno potvrdilo se da je Hardy više karakterni glumac nego personality actor i zvezda prvog reda.
Charlize je s druge strane i jedno i drugo. Nicholas Hoult takođe nije loš kao "ničije dete", smrtno bolesni sluga dementnog gospodara, rođen da bi umro, koga "neveste" lako pripitome tokom jednog od interludija.
Utisak da u filmu neprestano ide akcije proističe iz toga što se u dramskim scenama kojih itekako ima naprosto ništa značajno ne desi, a skoro svaka transformacija junaka je očekivana. To ne znači da one same po sebi nisu vešto realizovane i dobro odglumljene, ali sasvim je sigurno da likova ima više nego što ima njihovih priča i odnosa.
Akcija je puna impresivnih prizora, mada u nekim ključnim situacijama CGI kvari sreću gledaocima, naročito u prelomnoj situaciji tokom peščane oluje. Jasno je da Miller pokušava da s jedne strane odvede ROAD WARRIOR korak dalje, a s druge da stvara stripovske tabloe, komponuje žive slike sa jarkim bojama kakve do sada nisu viđene i to je sve na mestu. Loma svakako ima više nego u ROAD WARRIORu ali se meni čini da je efekat tog loma pojedinačno svakako manji nego u tom filmu, plus nema tih sočnih momenata poslednje napetosti kao recimo kada se Vernon Wells pojavi ispod kamiona.
Demencije i ludila sasvim sigurno ima u dizajnu, ponašanju junaka, oblikovanju vozila. Akciju prati gitarista na vozilu sa timpanima koji izgleda kao zombifikovani član Slipknota (i da je savremeni film, svakako bi smisao tog rešenja bio da je otet pravi član tog benda i stavljen da svira, a Junkie XL koji je postao Warnerov go to guy na bazi tog detalja gradi energičan old school score), a najzanimljivije je to kako War Boysi vrše svoje žrtvovanje.
Frenetičnost prvog dela, Miller pokuava da postigne sa dosta quick-cuttinga što je u redu, ali u ponekim situacijama poigravanja brzinom filma deluju deplasirano. Miller unutar sekvenci bira da se naizmenično fokusira na celinu akcije ali i na detalje, koji su vrlo često potpuno kusturicijanski i te promene ritma ponekad dovode do dobrih driblinga, ponekad pokazuju da se Milleru "režira" sa velikim R, a ponekad otkrivaju rad koji bi se mogao postići samo CGIjem.
Kad je reč o tom kletom CGI, nije problem u tome što mi danas znamo da ljudi neće da se lome i ginu kako bi mi uživali u akciji, nije problem ni to što je u FURY ROADu očigledan, jer nije, ali svakako u pojedinim situacijama dovodi do određene artificijelnosti u kadriranju.
S druge strane, veći broj protivnika koje Furiosa i Max savladavaju dovodi do toga da svaki pojedinačno ima mnogo manji efekat nego u ranijim filmovima.
No, sve ove primedbe zapravo nisu nešto što bih u bilo kom trenutku prebacivao prvoj trilogiji. Ona je imala svoj low fi šmek, imala je svoj stil "kako znam i umem" i bila je obrni-okreni prilično sjajna, sa nekim padovima.
No, sada kada Miller polazi iz uslova u kojima se očekuju remek-dela, kada se posle bogate karijere i "oskara" vraća počecima, očekujem ipak nešto više.
U vremenu kada je FAST AND THE FURIOUS postao standard bioskopske akcije, ovo što snima Miller sasvim sigurno deluje kao Ingmar Bergman. U tom pogledu, Miller sasvim sigurno nadmašuje ono što se danas nameće publici kao vehicular mayhem i FURY ROAD je film koji će imati dug vek i nema razloga da se ne uvrsti u kolekciju MAD MAX DVDova jer je ipak bliže tome nego smeću koje se danas podvaljuje kao blokbaster. Međutim, sve to bi bilo bolje da je ponovo izraz vrhunske domišljatosti i snalažljivosti a ne mejnstrim.
Neill Blomkamp je George Miller našeg vremena. A Miller je svojevrsna cool verzija Spielberga koja verovatno misli da je Cameron. Činjenica da je FURY ROAD imao premijeru u Kanu, i to kao specijalna projekcija u programu a ne na marketu pokazuje koliko je Ozploitation stekao ugleda u svetu filma. S jedne strane lepo je što je umnogome ostao isti kao ranije, s druge strane šteta je što je komodifikovao staro a nije svoj sadržaj podigao na još viši nivo.
Cela histerija oko FURY ROADa danas je pre svega proistekla iz Warnerovog izuzetnog marketinga. Ako je ROAD WARRIOR pušten bez MAXa u naslovu, sada je stvar obrnuta, u FURY ROADu Max nije presudan ali se Warner potrudio da nas mesecima izdinsta pričama o staroj trilogiji, o tome kako je Gibson došao na premijeru, o ovome ili onome. Naslutili su da imaju dobar proizvod i zaslužuju hit. Ipak, ostaje pitanje da li je baš ovo film koji Miller treba da snima u sedamdeset godina i da li je ovo stvar koju on treba da nam pruži?
Mislim da nije. Ne zato što je FURY ROAD slab film, naprotiv, odličan je. Već zato što ako on ne može da snima nešto novo, nešto originalno, ko može?
Deluje ironično da danas pre možemo očekivati reboot filma od pola miliona dolara snimljen za petinu milijarde, nego nešto novo. Zavisnost od ranijih propertyja dovedena je do paroksizma. Zato svet u kome gledamo Millera deluje bolesnije od onog o kom on snima film.
* * * / * * * *
Pogledao sam SLOW WEST Johna Macleana, vestern snimljen na Novom Zelandu čiju glumačku ekipu čine neamerički glumci, od lokalnih do britanskih kadrova, od Kodi Smit-McPheeja preko Michaela Fassbendera do Bena Mendelsohna. Maclean se opredelio da snimi indie vestern u duhu Braće Coen i sličnih vedeta ali ono što je snimio zaista je prilično slabo, početnički i naporno za gledanje čak ako imamo u vidu i prilično nežno trajanje od 83 minuta. I u 83 minuta, ovaj film uspeva da bude istovremeno dosadan, spor, prenatrpan i dosadan. Šteta zbog dobre podele, mada snimiti tako dosadan vestern sa tako dobrim glumcima ima u sebi određene atribute poduhvata.
* 1/2 / * * * *
Pogledao Fury Road. Svaka ti je ka u Njegoša, Kriple.
Hvala, sokole!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE LAZARUS EFFECT Davida Gelba. Blumhouse i Gelb su na jednom mestu okupili Marka Duplassa, Oliviu Wilde, Evana Petersa a tu je i Sarah Bolger koja možda i ponajviše postiže kao igrač sa klupe. Nažalost, mimo toga, ni scenario ni slick režija ne umeju da izdignu film iznad TV nivoa. Naprosto, Gelbov vizuelni prosede, iako kultivisan, ne uspeva da estetizuje tu kamernost, i film na kraju deluje kao televizijski, hendikepirani igrenjak. Slično je i sa scenarijem - koncept je viđen u nizu mnogo boljih filmova, a opet i sada je mogao biti osvežen, samo da je veštije koncipiran i prilagođen tim mikrobudžetnim okolnostima. Razvoj priče, uprkos jako harizmatičnim i dobrim glumcima naprosto ne nudi onu kaloričnost koju bi trebalo da iznese ovakav projekat. Sve u svemu, odlična podela je uzalud bačena u filmu krajnje slabog dometa. Šteta. Sa ovim glumcima, ovakvim tehničarima, i istom količnom love se ipak moglo postići više.
* * / * * * *
U prvoj ekranizaciji Laura Lippman nije imala puno sreće, ali ne bih rekao da je na bilo koji način potcenjena ili ponižena. EVERY SECRET THING, igrani debi poznate dokumentaristkinje Amy Berg najpre želi da se odmakne od Lippmanicinih korena u krimiću, odnosno da iskoristi njen bazični krimi zaplet kako bi prikazala likove umešane u jedan zamršen slučaj nestanka bebe.
U tom odmaku od krimića, leži i osnovni problem ovog pristojno realizovanog i ozbiljno glumljenog filma. Naime, fokus na karaktere i odmicanje od istrage dovodi do toga da film na kraju deluje besciljno u pogledu mehanike priče i kretanja prema raspletu. Što se više fokusira na karaktere, film počinje da stagnira u pogledu ritma, i uprkos tome što su pojedinačne scene dobro postavljene, dinamika celine naprosto ne funkcioniše.
Laura Lippman je međutim dobila tretman u kome je njen roman tretiran kao mejnstrim studija karaktera a ne žanrovsko ostvarenje, i to je pozicija koju mali broj pisaca krimića dobija. Tome je možda doprinela i činjenica da je ugledni scenarista David Simon njen životni saputnik.
EVERY SECRET THING nije dobio bioskopsku distribuciju, ali to je možda i pravedno jer mislim da će najbolje funkcionisati na televiziji. Međutim, kad je reč o malom ekranu, prepreka televizijskoj eksplataciji definitivno će biti prilično konfuzna završnica u kojoj opštu ambivalentnost Amy Berg ne uspeva da reši kako treba.
Ipak, ukupno uzev, na parče EVERY SECRET THING nudi dosta kvaliteta, šteta je što kao celina ne funkcioniše.
* * / * * * *
Alternativna istorija u mejnstrim medijima...
https://www.youtube.com/watch?t=1723&v=qCCV4YHihd8
Inače, evo kako ja to vidim,
Nisu u emisiji predvideli sledeći, verovatno najrealniji scenario koji se na kraju i desio.
Ima ona izreka da su Drugi svetski rat prelomili engleska lukavost, američka tehnika i ruska krv. Šta ako bi u Teheranu Jugoslavija bila data Zapadu ali Zapad odluči da je ne oslobodi. Imamo takav slučaj - Finsku.
Kvislinški režimi ostaju na vlasti i dogovaraju se da se raskusuraju slično onom grotesknom dogovoru Pavelić-Stojadinović. Oba režima se liberalizuju, Nedićev vraća Kralja i vremenom silazi sa vlasti. Hrvatski režim se takođe povlači i Pavelić daje vlast možda još ranije nekom pd predratnih hrvatskih političara. Seli se u Španiju da bi mogao da živi u punoj udobnosti.
Ipak ponešto ili ponešto više od Frankove Španije ostaje da živi u Nedićevoj Srbiji, pa se da zamisliti i situacija u kojoj se taktizira sa mladošću Kralja Petra II i čak možda čeka stasavanje Aleksandra za preuzimanje vlasti.
Opatrukcija Krune naravno dolazi zbog pretpostavke da Karađorevići ne bi tako lako dozvolili antirusku poziciju, da budem potpuno jasan...
Bitan faktor oslobođenja Jugoslavije bilo je raspoloženje Sovjeta da ginu.
Sent from my iPhone using Tapatalk (https://www.youtube.com/watch?t=1723&v=qCCV4YHihd8)
Da, meni je još zanimljiviji bio ekonomski element emisije i predviđanja kako bi se Srbija (partikularno) razvijala bez Brozovih reformi i uvođenja samoupravljanja itd.)
Nego, druga tema. Jedna hladnija analiza Avengers: Age of Ultron koja je dosta poštena:
Our second look at 'Avengers: Age Of Ultron' digs deeper into the film's flaws (https://www.yahoo.com/tv/s/second-look-avengers-age-ultron-231500932.html)
Quote
During the heyday of "Buffy The Vampire Slayer," I was an active advocate for studios to pick up on the wonder that was Joss Whedon.
Watching "Avengers: Age Of Ultron," it feels like that is exactly what we were asking for when we asked for him to be in charge of our pop culture. And I mean that in both positive and negative ways.
Joss Whedon has a great ear for clever dialogue, and that can be a wee bit of a curse. There is something about the way he writes that can make it feel like he's afraid to fully engage in some of the bigger emotion. When you're doing 22 episodes of a television series, you can take one episode to shift the tone to something darker, more somber, and it feels appropriate. In a 140 minute film, you can only find moments to downshift, and when it's surrounded by non-stop wisecracks, it can feel glib or insincere. That's also true when you have this many characters you're trying to serve. Characters who have had several movies worth of set-up can afford to be given less screen time, sketching in new details quickly. With new characters, though, growth can seem artificial or forced. Whedon knows how to create a character arc, but juggling seven or eight of them in one movie would be a challenge for anyone to pull off with anything approaching grace.
Also Read: How Superfans Prepare for Marvel's Avengers: Age of Ultron - 2 (http://www.hitfix.com/videos/how-superfans-prepare-for-marvels-avengers-age-of-ultron-2?hf_campaign=MoviesReferral&hf_medium=RssFeed&hf_source=Yahoo)Also, before we continue, a quick note about why I would publish this second look at something as gigantic as "Avengers: Age Of Ultron." When I read critics who I know are smart and reasonable people dismiss a film like this outright, it reminds me of how I've seen mainstream media treat genre my entire life. People refuse to engage with movies, and then they call those movies poorly written or shallow or somehow lesser.
It makes no sense, and it is one of the ways I know who I can or can't take seriously. If you won't engage any text fully, then you're not doing your job. If I sit down to see "Holy Motors" or "Pather Pachali" or "Thor: The Dark World," I approach every one of those films the same way, open to the experience and ready to engage the film on its terms. When something is as gigantic a cultural juggernaut as "Avengers: Age Of Ultron" is and there are critics who check out completely, I think it's even more important to make the case for what these movies do well.
"Is this a Code Green?"
Also Read: Part one of our in-depth second look at Joss Whedon's 'Avengers: Age of Ultron' (http://www.hitfix.com/motion-captured/part-one-of-our-in-depth-second-look-at-joss-whedons-avengers-age-of-ultron?hf_campaign=MoviesReferral&hf_medium=RssFeed&hf_source=Yahoo)
-- Bruce Banner
The storytelling in "Avengers: Age Of Ultron" is basically done in one of two modes. Either it's a set piece, or it's people standing around and discussing exposition. There is so much exposition in the film that they bring in characters who do nothing but help shovel through it. The moments in the film that work best are the ones where they manage to balance action, character, and story progress into one graceful whole.
There are two major set pieces that play back to back set in Africa. The first deals with Ulysses Klaue (Andy Serkis), who runs a highly successful black market out of a landlocked shipping tanker. I really like Serkis when he's allowed to actually appear on-camera as a real human being, and he makes a great impression in his extended sequence here. He deals with the twins first, and he seems like he rolls with the whole idea of super powers pretty well. His introduction to Ultron goes less well, and when he loses his hand, it's a shockingly funny accident. It's interesting that the most violent reaction to anything in the film by Ultron is when he is compared to Tony Stark. Very clearly, this movie deals with each of these characters at war with themselves, and none more overtly than Stark. Ultron and Jarvis are the two parts of Stark given physical form, and it's in-character for Ultron to be offended by the mere suggestion that he is part of Stark in any way.Also Read: Outrage Watch: 'Avengers: Age of Ultron's' Black Widow backlash continues (http://www.hitfix.com/news/outrage-watch-avengers-age-of-ultron-has-a-black-widow-problem?hf_campaign=MoviesReferral&hf_medium=RssFeed&hf_source=Yahoo)
There's some pretty naked franchise seeding going on in this scene as well, with careful mention being made of the brand on Klaue's neck, the Wakandan word for "thief." When we meet T'Challa (Chadwick Boseman) in "Captain America: Civil War," I have no doubt he's going to be looking for the vibranium that Klaue surrenders to Ultron, and he's going to want answers about what happened to it. It's going to give him a really strong motivation during his introduction, and should make it interesting when Serkis shows up again.
The Twins hurt the Avengers here, and when people complain that Ultron's not a strong enough villain, they miss that he's not the only antagonist. At this point, Wanda is the one the Avengers should truly fear, since she seems to be able to pierce their defenses immediately and in a way that leaves them truly wounded. What I find interesting is how her attempts to hurt Steve Rogers only seem to clarify his place in the world for him. Yes, he missed his chance with Peggy (Hayley Atwell), and a "normal life" no longer seems to be an option for him, but if that's the worst thing Steve has rattling around inside of him, no wonder he's Captain Freaking America. I thought for sure his visions would have more to do with the way he failed Bucky, especially since I think that's going to play into "Civil War" in a very direct way.
The film's single greatest failure involves Thor, and it's a shame because Thor has one of the most interesting dangling story threads in the Marvel Universe right now. One of the things that is most clever about "Thor: The Dark World" is how Loki ends up on the throne of Asgard without anyone realizing he's done it, and that includes Thor. "We are all dead. You are a destroyer, Odinson." The basic thrust of these scenes involving Heimdal (Idris Elba) is that Thor's done something to doom all of Asgard, something he cannot name, and there's a way to pay that off. There should be something eating at Thor, something he knows is not right that he can't name. Yes, Loki looks like Odin at this point, but Thor should feel there's something wrong after their interactions. It should be nagging at him, eventually leading him back to Asgard for "Thor: Ragnarok." All of that is fumbled and lost in the actual execution of the Thor scenes, though, and I feel bad for Hemsworth. He is so perfectly cast that when he is given room to simply be Thor, he makes it effortlessly charming. His reaction in that moment where Captain America slightly moves Mjolnir is enormously subtle, but speaks volumes. I suspect that Hemsworth is a real actor who just happens to be wrapped in the body of a Norse god, and seeing him sidelined for this entire film, it becomes clear what a waste it is. It's fitting that this set piece ends when Hawkeye stops Wanda by hitting her in the forehead with an electrified arrow, preventing her from using her powers on him. "I've done the whole mind control thing," he says, directly referencing his own fumbled character arc in the first film. "Not a fan."
Wanda and Pietro limp away from the fight, just as dented by it as the Avengers are, but before they go, Wanda makes one last stop. Again... she's the one to fear here, not Ultron. "I want the big one," she says, and she gets him. When we see the Hulk, he is on a tear, heading for the city, out of control. This is the second big set piece in Africa, and one of the biggest action sequences in the entire film. One of the biggest gripes I've heard about this film, and this scene in particular, is that people simply don't care if they're looking at computer pixels punching computer pixels. I guess I can't argue if someone simply hates digital effects as a whole, but I also don't really understand. Yes, these scenes were accomplished using character animation on live-action plates, but you're still looking at a scene involving characters. And what happens between these two characters here is fairly pivotal. Tony calls in Veronica, the fail-safe that we heard him mention earlier, and it's clear that this is an option designed by Tony and Bruce to put the Hulk down. It is the worst-case scenario. One of the small things I found interesting was how quick Tony is to pull the trigger. It's clear that he takes the threat of the Hulk seriously, and when you see what a blind rampage looks like, it's clear that he should take him seriously.
This is a key moment in Ultron's plan, but the way the film moves, you'd never know that this is something Ultron did with purpose. He wants to make the world afraid of The Avengers. He wants to tarnish them. But why? If he's already planning to create an Extinction Level Event, why worry about what the world thinks of the Avengers? It's almost like Whedon thinks in terms of season-sized arcs, and trying to do that all in the space of two and a half hours means you do everything at a gallop. You ride by so fast that none of it sticks. I can see the idea of an evolving plan, but in two hours, it evolves at light speed. One of the reasons all of these films end with people running around and fighting over some glowing doodad on a roof or in the sky that's going to do some vague something that will be bad is because studios worry about complex storytelling on a spectacle scale. They need international audiences to be able to watch these films and absorb them without worrying about the fine points of language. When you're telling a story that moves as fast as these stories are required to move, it works "best" when it's simple. "There's a bad thing. If you put it on a roof and turn it on, bad things happen. So the bad guys want to do that. And the good guys want to stop it. The end."
"You don't think they need me."
"I think they do. Which is scarier."
-- Clint and Laura Barton
One of the most interesting notes in Joss Whedon's "Don't Blame Me" promotional tour for "Avengers: Age Of Ultron" was the notion that Disney was dead set against the entire detour to the farmhouse. Laura Barton (Linda Cardellini) is Hawkeye's big secret, his wife who lives off the grid and under the radar. She doesn't even exist in his official SHIELD paperwork, which is why Ultron doesn't know about her, making their farmhouse one of the few places he wouldn't know to look for any of them.
The real purpose of this scene is to show what it is that they're fighting to preserve in the movie. When your characters are billionaires and rage monsters and super soldiers and gods, it helps to sometimes introduce a bit of normal-scale humanity. While I love the Matt Fraction version of Hawkeye in print, I'm fine with the idea that Whedon went in a very different direction. Laura Barton knows the value of having a human being on the team because she knows that it connects the Avengers to human frailty, something that is important when you're fighting for us. Clint is the only one who gets seriously hurt in the opening fight, after all, and it was the death of Coulson in the first film that gave the Avengers their real push into the fight.
It's also important here to show that Natasha may have regrets or sorrows in her life, but she's not the walking wounded. She has a healthy relationship with Clint's family, and she has a place in the world. She is not alone. She is not a monster because she can't have children, something that people have misread in her conversation with Banner. What begins as a sort of playful joke about joining him in the shower becomes a conversation about whether or not they've missed their opportunity to be together. She's pushed gently before this, but this is the moment where they lay it out, no more vague flirting. Banner doesn't believe he can ever be part of a relationship. Natasha, perhaps moved by being close to Barton's family, is ready to run, ready to go claim her piece of normal. Of course, her piece of normal would be with a guy who is afraid he will turn into an actual rampaging beast if he ever lets his heart rate race too high. Whedon's had plenty of experience writing this dynamic before with Buffy and Angel, so maybe that explains why he's able to quickly make it feel like this really does matter to both of them.
"What did you dream?" Banner asks her.
"That I was an Avenger. That I was anything more than the assassin they made me."
"What are you doing?"
"Running with it." She wants to at least try. She believes they might find some way to be happy. She knows it won't be like anyone else's normal, though.
Bruce says something very important during the conversation. "Where in the world am I not a threat?" That phrasing is important when discussing the end of the film, so keep that in mind. He is equally precise when he tells Natasha why they can't have the same things that Clint has. "Do the math. I physically can't."
"Neither can I," she tells him, and the way she explains what happened to her after her graduation ceremony is dispassionate. Straightforward. She thinks of herself as a monster not because she was sterilized, but because of what that did to her, stripping her of the chance that she would ever care about something enough to put it before the job. There is plenty about this scene that is up for interpretation, but I don't believe for a second that either the character or the filmmakers are saying that people who can't or don't have children are monsters. This is about whether Natasha has done enough harm in her time to ever be able to balance that with doing good. It's about whether or not Banner can ever control himself enough to live, or if he's going to spend the rest of his life afraid of himself. It's the same thing Stark is wrestling with during his conversation with Steve outside. The thing that really rattled the Avengers is that they are having to confront the idea that they really may not be a good thing for this world, and that can't be easy for any of us to face.
"We're mad scientists. We're monsters, buddy. And we've got to own it."
-- Tony Stark
Oddly, as the film accelerates towards its ending, I find myself less and less engaged by it. One of the things I noticed about my own reaction is that the third act of this film feels like a reaction of sorts to "Man Of Steel" and the way that film's third act numbed audiences and frustrated audiences who wanted to see Superman saving people. I maintain that the fight in that film is a far less controlled thing than that, more about Kal-El realizing his own abilities than serving as the protector of mankind that the character eventually becomes. My biggest problem here is that this swings so far in the other direction that it renders Ultron almost toothless. The Avengers spend much of the film's climax saving people, and while that is admirable, there comes a point where it feels like we're going to see them load every single extra onto a bus.
The most interesting element of the final stretch of the film, by far, is The Vision. His physical form is initially created to hold Ultron's final consciousness, but because the Avengers manage to steal The Cradle during the process, he becomes something very different. Banner's incredulous question to Stark is a fair one when he says, "Ultron can't tell the difference between destroying the world and saving it. Where do you think he learned it?" Stark seems to be determined to be the one to clean up his own mess, and that focus is what keeps him pushing. None of them seem to anticipate whatever The Vision is in the end, and he raises way more questions than Ultron ever does. While they refer to Ultron as an artificial intelligence, it's important that Wanda can't actually read Ultron's mind at all, while she is able to read The Vision. It suggests that Ultron never makes the leap that the Vision does from being a trick of programming into being something else, something real. It's not just because of the Infinity Gem that is embedded in the Vision's head, either. The Vision almost seems like an already existing consciousness that was just looking for a host. He arrives with such a complex personality that he is able to do something no other Avenger can, easily lifting Mjolnir at a key moment in the action. And again... watch Hemsworth in every single interaction he has with the Vision. He is delighted by him, and it's such a real and funny response that I have to give him special praise.
Both Ultron and The Vision are birthed in the same place, and they are both birthed by the same parents. It is worth looking at how different the two of them are considering how closely their origins are entwined. The Vision is Ultron's idealized version of himself, but with a radically different mind driving things. It's interesting that Ultron would want to be so very human in his final form considering how naked his contempt is for humanity. I would think that something that truly hates humanity would want to create a form for itself that left behind all the things that define and limit us. Instead, it looks like Ultron was trying to turn himself into something that is like the most perfect version of what Tony Stark began with his first Iron Man suit. It feels like it's more an echo of Tony's dream than it is something that organically began with Ultron. After all, look at the colors in the Vision. He's got a real strong streak of Tony Stark Crimson running through himself. He looks like a human Iron Man suit, sleeker and more beautiful than any of the suits could be. His first moments alive are marked with a lovely haiku of a voice-over. "I'm not Ultron. I'm not Jarvis. I am... I am." The amount of thought that goes on between those two very different pronunciations of "I am" define what I like about the character. He is a dream, shared by a creator and a creation, that surpasses both of them.
It makes sense that even once all the fighting is done, things ultimately come down to The Vision and Ultron standing in a forest, quietly talking about the end of things. All of the physical violence that happens in that third act, all of the fighting and explosions and everything else, means nothing compared to what happens in that last hushed moment. Ultron tries to provoke The Vision, saying, "Stark asked for a savior, and settled on a slave," but The Vision is unflustered, unconcerned because he knows exactly who and what he is. As Ultron accepts what is about to happen, he tells The Vision, "They're doomed."
"Yes," the Vision agrees, "but a thing isn't beautiful because it lasts." Whedon might as well be talking about the Marvel Cinematic Universe itself, because he knows that this narrative juggling act can't continue forever. At some point, there has to be some sense of conclusion for this story, and that's part of what defines a story. The ending is part of the thing, and there will be an ending at some point.
But this film is not allowed to be a conclusion, and that's one of the things that I found dissatisfying about it. That sense of serving other ongoing stories can be a good thing, but it can also make this feel like a feature-length trailer instead of a story that works on its own terms. While I think there are many moments in the film where Whedon gets Hulk and Banner completely right, right in a way that only he has managed so far out of all the films the character's been in, I think there's a weird narrative gooch that takes place here, all in service of a surprise later on. Remember Banner's line earlier in the film? "Where in the world am I not a threat?" After the incident in Africa, the answer appears to be "Nowhere." The last time we see Hulk in the movie, he's sitting at the controls of a Quinjet, and he looks up, through the canopy, at whatever lies beyond the horizon.
In the early drafts of the film's script, it was made very clear that Hulk was trapped on a Quinjet that had been programmed to leave the atmosphere. He had a goodbye moment with Natasha, and their final contact here feels like a goodbye. Hulk is tired of worrying about what he is capable of doing, and he can't live his life that way any longer. People have read the end of the film as saying that Hulk definitely landed his Quinjet, but I think the opposite is true. The reason the Quinjet doesn't show up on radar anywhere on the planet is because it is no longer on the planet. The next time we see Hulk, he is going to be somewhere else. My theory is that he'll appear in either "Thor: Ragnarok" or "Guardians Of The Galaxy 2," and it will only be once we reach the next "Avengers" sequels that he will finally return to Earth. I don't believe they're going to do a full "Planet Hulk" movie, but I think they're going to cherry-pick elements of that larger storyline and use them in the midst of these other movies. The ending of "Age Of Ultron" is confusing, but I think intentionally confusing. They want you to be puzzle about where he is so that when we do see him again, it will be a jolt. I just wouldn't be too terribly shocked if that took place on a planet other than ours.
The film's final images are an announcement that the status quo is no longer the way things work in the Marvel Cinematic Universe, and I wish Whedon had been able to drop even more characters into that image. You can almost see the spot where Captain Marvel could have landed, but he didn't have room to introduce her anywhere else in the film. If someone as gifted as Whedon had as much trouble as he did figuring out a way to use and fully serve each of his characters here while serving the individual franchises and also setting things up for stuff still to come, then that should be an indicator of just what a difficult task this is. Marvel plans in broad strokes, and in doing so, I think they set some pretty hefty challenges for their filmmakers. It will not be easy to make things all work together over the course of the next four years in a way that is satisfying both commercially and creatively. I admire the focus of their ambition now, even if I don't think the Thanos moment mid-credits makes any sense at all. Who is he talking to? What was his part in this movie's events? What would Ultron's victory have done to serve Thanos and his agenda? While I recognize that post or mid-credits scenes are big parts of the Marvel signature, I wish they'd either make sure they are genuine parts of the story or just drop them. There are several from the various earlier films that make no sense at all now, like the one in "The Incredible Hulk" or the one at the end of "Thor," scenes that are retroactively erased by things we see in the actual movies that came later.
When I spoke to my kids a few weeks after the "Age Of Ultron" screenings to see what stuck with them, they barely mentioned Ultron himself. They were fascinated by The Vision and The Scarlet Witch, disappointed by the death of Quicksilver,a nd still just as engaged as ever by the main Avengers and their various wants and fears. Marvel gets so much right, and there is so much talent involved, that even when I feel like "Age Of Ultron" gets lost, it's interesting. But it is also an indicator of just how unwieldy the story that's being told is becoming, and how hard it's going to be for the studio to pull it all together.
'Godzilla' Filmmakers Try to Stomp Out Anne Hathaway Monster Movie (https://www.yahoo.com/movies/godzilla-filmmakers-try-to-stomp-out-anne-119388654977.html)
Quote
A film being shopped to buyers in Cannes is causing a monster legal battle.
The rightsholders of the Godzilla franchise, the Japanese company Toho, have sued Voltage Pictures over the film Colossal (http://www.hollywoodreporter.com/news/cannes-anne-hathaway-star-colossal-794762?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29), which stars Anne Hathaway playing a woman who realizes her mind is strangely connected to a giant lizard destroying Tokyo. It's described as Godzilla meets Being John Malkovich.
In fact, it is Godzilla, says Toho.
In a complaint filed Tuesday in California federal court, the company claims the filmmakers "are brazenly producing, advertising, and selling an unauthorized Godzilla film of their own."
The rightsholders point out an August 2014 interview with writer-director Nacho Vigalondo (http://www.hollywoodreporter.com/review/extraterrestrial-extraterrestre-toronto-review-236651?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29) in which he says of his script, "It's going to be the cheapest Godzilla movie ever, I promise. It's going to be a serious Godzilla movie, but I've got an idea that's going to make it so cheap that you will feel betrayed." Vigalondo is a co-defendant.
The lawsuit focuses on the filmmakers' efforts to publicize Colossal, which Toho claims have included infringing content. The Godzilla rightsholders claim the filmmakers sent an email blast to potential investors, sales agents and distributors on May 9 pitching Colossal with a publicity still from the recent Godzilla reboot (http://www.hollywoodreporter.com/news/box-office-godzilla-opens-monstrous-705168?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29) (the complaint includes pictures (http://www.hollywoodreporter.com/sites/default/files/custom/Documents/ESQ/Colossal.pdf?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29)) plus a document of "Director's Notes" with numerous images from official Toho works.
"The Director's Notes also make clear that Defendants have not only taken the Godzilla Character as their own, but that they also intend to use the Godzilla Character in precisely the same way that Toho used the character in its initial film — attacking Tokyo," states the complaint.
Other infringements Toho claims include the line "Tokyo is under attack by Godzilla" in the company's Cannes sales booklet and a poster with an image from the Godzilla reboot.
"Toho is informed and believes, and based thereon alleges, that Defendants have knowingly used the Godzilla Character to attract interest and attention in their Colossal project so that it would stand out in a crowded field of competitors on the film sales circuit," states the complaint.
The plaintiff is suing for copyright and trademark infringements, trademark dilution, Lanham Act violations, unfair competition and unjust enrichment. It wants Voltage enjoined from producing Colossal plus unspecified damages.
The complaint was filed by Greenberg Glusker's Aaron Moss and Chuck Shephard, Toho's longtime litigators. "We've represented Toho for a long time, and this is about as brazen an act of infringement as we've encountered. It's hard to believe that an established Hollywood production company would conduct business this way," Shephard tells The Hollywood Reporter.
They point out in the complaint Voltage has a history of fighting infringements (http://www.hollywoodreporter.com/thr-esq/hurt-locker-producer-nicolas-chartier-763982?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29) of its films, particularly through online piracy. The company led by producer Nicolas Chartier filed a huge lawsuit (http://www.hollywoodreporter.com/news/hurt-locker-lawsuit-target-pirates-23474?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29) over piracy of the best picture Oscar winner The Hurt Locker in 2010. It lodged similar litigation (http://www.hollywoodreporter.com/thr-esq/dallas-buyers-club-rightsholder-sues-677811?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=Anne+Hathaway+Lizard+Film+Under+%27Godzilla%27+Attack+in+New+Lawsuit+%28Exclusive%29) four years later over torrents of the contender Dallas Buyers Club.
ЗВЕЗДА Nikolaja Lebedjeva, ratni je film koji pati od niza arhaičnosti, i u pogledu postavke likova i u domenu njihovog dizajna, pa i strukture u kojoj se smenjuju uzbudljive scene na terenu i bezrazložno razrađene scene u pozadini. Međutim, ono po čemu se ovaj film izdvaja jeste izvanredan, pre svega vrcav suspense koji Lebedjev uspeva da stvori u scenama osmatranja iza neprijateljskih linija. U pogledu samog suspensea i načina na koji ga tretira, Lebedjev se pokazuje kao mladi majstor. Prava je šteta što snalaženje u ovom fundamentalnom domenu filmskog izraza, u stvaranju napetosti, odnosa među likovima, objektima, povezivanja kretanja, izgradnje ritma itd. nažalost nije postigao u drugim elementima.
Vremenom se Lebedjev usavršavao i desetak godina kasnije nametnuo se kao jedan od vrhunskih ruskih mejnstrim reditelja.
* * 1/2 / * * * *
Variety
Navigation Menu
HOMEFILMREVIEWS
Cannes Film Review: 'Love'
EMAIL
PRINT
+
TALK
MAY 20, 2015 | 11:15PM PT
Peter Debruge
Chief International Film Critic
@AskDebruge
The cast holds nothing back in Gaspar Noe's "Love," but it's the ever-provocative writer-director who exposes the most in his sexually explicit, semi-autobiographical Cannes scandal-in-the-making, a courageously personal account of an aspiring filmmaker torn between the mother of his child and the one that got away. The helmer of such transgressive pics as "Irreversible" and "Enter the Void," Noe resolved to make a relationship movie that was honest about human sexuality, and though the stereoscopic 3D result thrusts plenty of the old bump and grind in audiences' faces, it would be disingenuous to pretend that other directors haven't gotten there first — and to more revealing effect. Still, you've gotta hand it to Noe for leaving no taboo unturned, and for putting so much of himself into a film that's bound to leave titillation seekers resenting its creator during the long stretches of wallowing introspection between climaxes.
SEE MORE: Cannes Film Festival
Given the escalating ambition of Noe's oeuvre and the pornographic promo materials teased in advance of the pic's Cannes premiere, who would have thought that "Love" would ultimately prove to be Noe's tamest film? Like last year's "Nymphomaniac," this shocker is bound to test tolerance levels in every market it enters, further eroding the lingering Puritanism that exists toward onscreen depictions of passion. And yet, explicit (and evidently unsimulated) content aside, "Love" boasts a relatively soft core. Rather than coyly sidestepping the physical expression of its titular emotion, as so many films do, this one daringly explores the emotional foundation of coital acts, thereby fulfilling the lead character's ambition of making "a movie that truly depicts sentimental sexuality."
Whereas more than a century's worth of cinematic romances have delayed onscreen couples' chance to consummate their attraction — whether via innocent kiss on the cheek or vigorous fireside sex atop a bearskin rug — Noe defuses the suspense by opening with American film buff Murphy (Karl Glusman) and aspiring French artist Electra (Aomi Muyock) manipulating one another in bed. Using only their hands, the naked couple tease each other to completion in a scene we're meant to interpret as clear evidence of their sexual compatibility. Strange then that the very next scene shows Murphy waking up beside a completely different woman, blonde-haired Omi (Klara Kristin), while his son cries in the other room.
It is New Year's Day in Paris, a time to reevaluate one's life and priorities, and a voicemail from Electra's worried mother suggests that her daughter may have committed suicide. Two years have passed since Electra found the nerve to dump Murphy (whose eponymous law, emblazoned in big block letters across a red screen, dictates, "If anything can go wrong, it will"). More aggressively fragmented than Noe's notorious chronology-flipping "Irreversible," yet far calmer in Steadicam-style lensing, "Love" builds to a comparable fantasy of how things might have turned out differently.
But first, it has to establish how the relationship with Electra unraveled, leaping back in time to show Murphy cheating on her with Omi. The condom breaks (the camera helpfully reveals Glusman's still-tumescent member for the benefit of those upon whom the concept is lost), and a mere jump cut later, Omi is breaking the ominous news that she's with child. Murphy takes the information badly, though it's much harder on Electra, whom Noe clearly adores, mistaking her sex appeal for sufficient cause that audiences might love her, too.
At best, Electra becomes an object of lust, betrayed by the very neighbor she suggested that they invite to a threesome. Whereas one-on-one sex pairs the missionary position with old-fashioned romantic music, the hot-and-heavy session between Murphy, Electra and Omi inspires electric guitars and more adventurous framing: Horizontally entwined, the three lovers fill the widescreen frame, enjoying porn-star sex without the tacky XXX cliches. Noe shoots from above, maintaining an elegant distance, while sparing audiences the garish angles and gratuitous closeups of so-called "adult" fare. This menage a trois may not be "love," but it's something beautiful in Noe's eyes — an explicit marathon, not unlike the sexual initiation scene in "Blue Is the Warmest Color," but less incongruous with the highly stylized dramatic footage that surrounds it.
For this one blissful scene, Murphy manages to enjoy both women, but from then on, he must cope with the consequences of infidelity. Although the sequence of flashbacks is a jumble, Noe has carefully coordinated and timed how they will unspool in the film, locking himself into a certain pace (overlong at 135 minutes), the way Alejandro G. Inarritu did with "Birdman." Here, instead of appearing seamless, the shots have been choreographed in such a way that Murphy's position within the frame remains constant across the cuts — many of which work more like eye-blinks, snapping to black for a split-second either within or between the given shots.
In "Enter the Void," Noe experimented with direct subjectivity, peering through the characters' eyes. Here, he tends to stare at Murphy head-on, or else to study the back of his head, counting on 3D to amplify our sense of identification. The trouble is, we don't actually share Murphy's feelings. Though undeniably endowed with other assets, Glusman is not a good actor, nor a particularly compelling screen presence — and Muyock even less so (in some scenes, it's actually hard to distinguish between Electra and two other brunettes Murphy shags along the way).
An American in Paris, Murphy is constantly surrounded by heavy accents, whose difficulties with English impede their line readings, which will surely inspire snarky types to dismiss the acting as being no better than porn performances — and yet, this is not pornography. Noe didn't set out to arouse; rather, he intends to stress how sex is a vital aspect of the way humans connect (joining a crusade to demystify sex onscreen by such artists as Andy Warhol, Lars von Trier, Catherine Breillat and John Cameron Mitchell). Neuter these scenes of their prurient function, however, and they're no more engaging than watching someone play a videogame.
By focusing on the relatively banal rift between Murphy and Electra, Noe risks making the sex boring — which might explain why he resorts to gimmick shots (including a 3D-enhanced view of that in-utero eruption seen in "Enter the Void") and a dark descent into sexual experimentation. Though it's not clear where in their relationship these boundary-challenging encounters occur, Murphy finds himself exploring a Paris swingers club (somewhere between "Eyes Wide Shut" orgy and a Francis Bacon painting) and a second threesome, this time with a transsexual prostitute — both lighter versions of encounters that came drenched in homophobia in "Irreversible."
Whereas Noe over-amplified his own sex- and violence-related fantasies in his three previous features (beginning with the bloody "I Stand Alone"), here, the helmer strips away such hyperbole to reveal his naked soul. Barely disguised beneath a bad wig and anagrammatic pseudonym (Aron Pages), Noe appears as his own rival, a sleazy Paris art dealer named "Noe" (while Wild Bunch patron Vincent Maraval gamely plays a kinky cop who aptly admits, "I like watching"). Meanwhile, Murphy has a way of spouting the pic's own intentions, satirically doing so in the most unsophisticated way, surrounded by posters for the most controversial films in the history of cinema — "Salo," "Birth of a Nation," "Taxi Driver" — from an apartment lit like the hotel room in "Vertigo" where Jimmy Stewart fetishistically recreates Kim Novak in the image of the woman who couldn't save.
With overt references to past drug use, "Love" clearly functions as a sincere mea culpa to lover(s) Noe may have wronged along the way. Though extremely precise in its every composition, it feels less Kubrickian than the director's other work. Surprisingly, Noe seems to be channeling Terrence Malick for a change, offering up an atheistic (and X-rated) twist on "To the Wonder," with its hovering camera, gobbledygooky narration and melancholy choice between two women, neither of whom he deserves.
Sent from my iPhone using Tapatalk
The last decade or so has seen Jacques Audiard establish himself as one of the best, and best known, French filmmakers currently working. He first gained international attention with 2001's "Read My Lips," and then with the terrific "The Beat That My Heart Skipped" in 2005. But it was 2009's prison epic "A Prophet" that really made his name: winning the Grand Prix at Cannes, picking up an Oscar nomination and becoming a cult hit worldwide.
2012's melodrama "Rust and Bone" continued the trend, with stellar reviews and awards buzz, bringing him to his largest audience yet, thanks to the presence of megastar Marion Cotillard. His follow-up, however, marks something of a return to his roots, a lower-budget drama starring a cast of unknowns, while simultaneously feeling like new territory. Perhaps not coincidentally, it's also absolutely terrific, one of the strongest things he's made so far: a film that contains all Audiard's strengths and few of his weaknesses. At least until the last few minutes, anyway, but we'll get to that...
Co-written again with "A Prophet" and "Rust and Bone" writer Thomas Bidegain, along with Noé Debré, the film picks up in Sri Lanka, as Yalini (Kalieaswari Srinivasan) searches a settlement for a young girl without any parents. She eventually finds one, Illayaal (Claudine Vinasithamby), and brings her to a man she's just met, where they're given new passports and get on a boat to leave. They are all Tamils, an ethnic minority in the country who fought for an independent nation, only to be defeated in a war ending in 2009, and the man now known as Dheepan (Antonythasan Jesuthasan) was a top soldier in the militant group, the Tamil Tigers.
This makeshift family are granted asylum in France, where Dheepan, haunted by the war and the death of his real wife and child, finds work and accommodation as a caretaker in a rundown housing project dominated by drug dealers. Yalini gets a job too, as the carer and cook to the disabled uncle of the local ganglord Brahim (Vincent Rottiers), while Illayaal tries to adjust to a new school in a foreign country. They initially make strides in finding a new life, but when the bullets start flying, Dheepan decides to make a stand.
Audiard has never shied away from depicting multiculturalism, as "A Prophet" proved, but "Dheepan" marks the first time that he's directly confronted the immigrant experience, and it brings out something new in the helmer. We spend only a little time in Sri Lanka, but the characters' longing for home, and their hope for a new life, drive the film, and there's real detail and empathy in the way that the film tackles the journey of its protagonists.
The title's slightly misleading, in that the film's focus is on all three of its central characters (though we were a little disappointed that Illyayaal takes a backseat in the second half of the film, given the terrific performance by newcomer Vinasithamby). Dheepan is perhaps more eager to fit in and embrace French culture, because of the horrors that he's suffered, and perhaps perpetrated, while Yalini is more reluctant: younger than him at just 26 and struggling to pick up the language, she's suddenly dumped with a fake husband and child, and the character feels like a peculiarly original creation.
Both of the lead actors are superb (both are relative newcomers: Jesusathan is an acclaimed novelist, Srinivasan is an Indian theater actress in her first film role), and their fledgling, faltering romance, reminiscent of "The Americans" in its depiction of a sham marriage that leads to actual, complex feelings, is a tender highlight and vivid hearbeat of the picture. It's a far more successful love story than the one in "Rust & Bone," and while the film retains Audiard's trademark muscularity, it's also the most compassionate and humanistic thing he's made to date.
Post-screening buzz suggested that some critics have taken issue with the film's final act, which returns to more traditional genre territory for the filmmaker, as Dheepan makes his stand in defence of his family. We didn't have such an issue with it: it hardly comes from nowhere, Audiard bringing a sense of inevitable momentum as the film starts to wrap up, and the journey of Dheepan's character, standing up for the family he's accidentally found (who may not want the help) after he couldn't save his real one, makes sense.
Perhaps it's the extreme way in which Audiard films it (including an impressive long shot at calf-level) that people take issue with, but it again felt appropriate for the film and character: Dheepan has exchanged one war for another, and by heightening the sequence, it puts us further into his head. We'll acknowledge that the film's closing minutes were the film's major disappointment however, an over-neat coda that doesn't feel earned.
Obviously it looks and sounds great: the photography, by impressive newcomer Eponine Momenceau, results in some of the most memorable images of the festival, while the score from electronica artist Nicolas Jaar is excellent This really is Audiard operating at the top of his game, mostly dropping the contrivances of "Rust & Bone" for incisive character studies and a deeply humane, almost warm, worldview, and the result is certainly one of the highlights of the Cannes competition this year. [A-]
Jacques Audiard charts the lives of three Sri Lankan refugees in Paris in a well-acted and gripping but finally overwrought immigrant drama.
Scott Foundas
Chief Film Critic @foundasonfilm
The more things change, the more they stay the same for the Sri Lankan refugees of Jacques Audiard's "Dheepan," who flee their war-torn homeland only to find themselves in a new kind of conflict zone in the housing projects of Paris. A typically unpredictable career move by the prolific and varied Audiard following the unabashedly melodramatic romance "Rust and Bone" and the searing crime drama "A Prophet," this almost entirely Tamil-language immigrant drama unfolds in solidly involving, carefully observed fashion for much of its running time, until it takes a sharp and heavy-handed turn into genre territory from which it never quite recovers. Commercially, this will be a far more specialized item than Audiard's other recent work, especially in the U.S., where the film was acquired by IFC in advance of its Cannes bow.
SEE MORE: Cannes Film Festival
There's certainly no disputing that one of the breakout stars of Cannes this year is Antonythasan Jesuthasan, a former child soldier with the Sri Lankan militant group Liberation Tigers of Tamil Eelam, who fled the country in the late 1980s and eventually made his way to France, where he became an acclaimed playwright, essayist and novelist. "Dheepan" marks his first leading role in a film (after a supporting part in the 2011 Indian film "Sengadal"), but his commanding screen presence suggests it will not be his last.
Drawn partly from his own experiences, Antonythasan's character here, Sivadhasan, is a rebel fighter who finds himself on the losing side in the waning days of Sri Lanka's bloody and long civil war and resolves to make a new start of things in France. But in order to claim asylum, he'll need a convincing cover story (as one of the oppressed, rather than an oppressor) and a family in tow (having lost his own wife and child to the carnage). In a refugee camp, he's given the passport of a dead man, Dheepan, and paired with a wife, Yalini (Kalieaswari Srinivasan) and 9-year-old daughter, Illayaal (Claudine Vinasithamby), and placed on a boat bound for Paris.
Once they arrive, Dheepan and his new "family" are granted temporary visas and relocated to a large housing block in Le Pre-Saint-Gervais in Paris' northeastern suburbs, where Dheepan lands a job as the resident caretaker. Despite its name ( "the meadow"), Le Pre is more of a concrete jungle where shadowy figures keep watch from rooftops and congregate in alcoves, and Audiard (who co-wrote the film with his regular collaborator Thomas Bidegain and Noe Debre) does a fine job of conveying, cinematically, the characters' initial sense of displacement and disorientation as they navigate this not-quite promised land. Immigrant tales and portraits of banlieue life have been a steady subgenre of French cinema for decades now, but there's a freshness to Audiard's gaze here.
"Dheepan" is full of small but revealing details of language and other cultural barriers that make everyday life a struggle for the characters — a struggle that continues behind the closed doors of Dheepan's apartment, where he and Yalini dance awkwardly around the fact that they are merely pretending to be husband and wife and, at least initially, seem to harbor no real feelings for each other. Some of the sharpest scenes in the film concern the various ways in which even a fake couple are forced to contend with the problems of coupledom and (especially) child rearing, as the emotionally fragile Illayaal begins acting out at school, and craves the kind of unconditional love that neither of her "parents" know how to provide.
Audiard implies early on that there are dangerous elements afoot on the periphery of the housing block, but the exact nature of their dealings only becomes clear when Yalini goes to work as a home-health aid for Mr. Habib, an infirm senior whose living room seems to be ground zero for the Le Pre dope trade. It's there that Yalini first encounters Brahim (Vincent Rottiers, the French Edward Norton), a recently paroled lieutenant in Habib's operation who stirs something in her that her sham husband does not. Meanwhile, Dheepan, unaware of Yalini's new criminal cohorts, begins a crusade to clean up the neighborhood a bit, including the designation a no-conflict zone in the central courtyard, marked off with painted white lines.
It's around this point that "Dheepan's" tightly focused narrative starts to spiral a bit out of Audiard's control. There are so many stories competing for attention here that, in the end, they all get a bit short-changed, while the increasingly persistent allegory of Paris for Colombo — complete with Dheepan bumping into (and getting roughed-up by) a former Tamil Tigers colonel — feels labored in a way that's atypical of Audiard. But that's nothing compared with an abrupt action climax that feels like it stepped out of a 1980s Charles Bronson vigilante movie and which, despite hints that we might be headed in such a direction, feels mostly like an easy way of ending the show. Audiard supposedly came down to the wire to finish "Dheepan" in time for Cannes (where the print screened lacked final credits), and while the version shown here doesn't lack the director's typical technical polish (especially in the sleek widescreen cinematography by Eponine Momenceau), some additional time in the editing room might help to smooth over the movie's rougher patches.
What keeps "Dheepan" engaging throughout is the tremendous charisma of the performers — not only Antonythasan, whose brooding intensity suggests that Dheepan's real war is the one raging inside him, but Srinivasan, an Indian stage actress also making her film debut here, who is achingly tender as a young woman forced to become a wife and mother when she has barely figured out who she is herself.
POLTERGEIST je svakako bio rizičan izbor za povratak Gila Kenana filmskoj režiji, posle duge i potpuno nezaslužene pauze. Iako ovaj film nije producirao Spielberg, Gil Kenan dolazi kao njegov potrđeni kadar, potpisnik animiranog filma MONSTER HOUSE koji je po mnogo čemu čistiji Amblin od mnogih skorašnjih radova kanonskih autora. Otud, iako ovog puta Spielberg ne radi POLTERGEIST, Raimi je doveo pravog poverenika.
Kenanov film nije rimejk u pravom smislu te reči, neko bi čak mogao reći da je više nastavak nego rimejk, ali na svojoj strani ima niz aduta. Prvo, Kenan ne vrši nasilnu rekontekstualizaciju originalnog filma. Čak bih rekao da je Kenanov film u određenom smislu svesniji svog pulp elementa od Hooperovog, i u tom smislune suočavamo se sa izopačenjima kakvih ima u FURY ROADu.
To što je Kenan svestan šta snima, ne znači da u mnogim aspektima ne rekonstruiše kvalitetne tekovine Spielbergove poetike, pre svega kroz prikaz porodice koju muče nevolje i čiji se konflikt eksternalizuje kroz paranornmalna dešavanja. Sam Rockwell i Rosemarie DeWitt donose izuzetan kvalitet prekaljenih indie glumaca u uloge roditelja, a Kenan već ima jako dobro iskustvo u regrutovanju dece glumaca. Rockwell i DeWitt nude ne samo kvalitetnu glumačku igru već i malo onog reliefa za odrasle u nekim zanimljivo razuzdanim intimnim scenama. Kenan spaja karkaternu Rosemarie DeWitt i Sama Rockwella dosta uspešno i sa igrom dece-naturščika i sa igrom personality glumaca Jane Adams i Jareda Harrisa.
Polazeći od pretpostavke da publika zna zašto je došla, Kenanov POLTERGEIST se dosta brzo kreće u pravcu akcije, a Kenan tretira natprirodna dešavanja u ključu vrlo maštovitog, napetog i intenzivnog horora namenjenog deci. Dakle, nema krvoprolića ali ima dosta napetosti i dosta odlazaka u zastrašujuću iracionalnost. Kenan u pogledu kadriranja mnogo više koristi pokrete kamere nego Hooper, i pravi set-pieceove koji su više oslonjeno na ekspresiju akcije nego na atmosferu. I to sve radi na jako vešt i sugestivan način, ne gubeći likove iz vida.
POLTERGEIST nosi u sebi jednostavnost i nepretencioznost filmova osamdesetih, koju je Kenan usavšrio u MONSTER HOUSEu, i nešto od toga je preneo i u ovaj film. Jedan od značajnih aduta u vođenju ove priče je efikasnost i odlično odvajanje važnog od nevažnog, POLTERGEIST je montažno utegnut, bez praznog hoda, sa vrlo ekonomičnim odmorištima.
U određenom pogledu, Kenanov POLTERGEIST ima više atributa B-filma nego Hooperov, ali je njegova poruka danas možda još i relevantnija nego pre trideset godina jer sa pojavom socijalnih mreža, pitanje dece koje usisavaju telekomunikacioni talasi postaje još jača pretnja nego u vreme televizije.
Kenan je ponovo pokazao veštinu i kreativnost, od stvaranja hemije među junacima u porodici do raskošnih sekvenci napetosti i paranormalnih pojava. POLTEGEIST nije rimejkovao ni na nivou priče, niti na nivou rediteljskog postupka. U pogledu p9stupka osnovna razlikaje to što je ovo film reditelja kome je Amblin bio deo filmskog školovanja.
* * * 1/2 / * * * *
35 godina Pac Mana...
http://wrd.cm/1K8RSCM (http://wrd.cm/1K8RSCM)
Pogledao sam BIG GAME Jalmarija Helandera, jedan od najsimpatičnijih naslova u ovom aktuelnom talasu "povratka osamdesetim". Ovaj film je oslonjen na osamdesete ne samo po tome što je praktično reč o rimejku Carpenterovog ESCAPE FROM NEW YORK u kome ulogu Snake Plisskena preuzima Pinari iz RARE EXPORTSa, doduše ovde nazvan Oskar, ponovo u interpretaciji Onnija Tommile; već i po tome što Helander režira svoju karijeru po uzoru na Rennyja Harlina, kreće sa američkim uplivom u finski film i na bazi toga probija prostor ka američkim angažmanima, sa tom razlikom što Helander ima i priliku da se afirmiše kroz žanrovske festivale.
Helander se u samom filmu dosta oslanja na Harlina, pre svega na DIE HARD 2 i na CLIFFHANGER i u tom pogledu praktično nema sumnje da je ovaj film i svojevrsna posveta starom majstoru koji je omogućio da iz Finske stignu i neki drugi filmski glasovi. Uvodeći Harlina, Helander ne zaboravlja svoju uspešnu posvetu Amblinu koju je napravio u RARE EXPORTSu i uspešna rešenja iz tog filma prenosi i ovde.
U određenom smislu, Helander pravi ukrštanje poetike produkcija Joela Silvera i Stevena Spielberga i to rezultira dinamičnom, pomalo goofy, i vrlo duhovitom akcionom komedijom koja izvlači maksimum iz osam i po miliona dolara budžeta. Stvari koje ne može da uradi na savršen način, Helander fino smešta u off-prostor, ali najvažnije je da se ni najzagriženiji fanovi akcijaša neće osećati uskraćeno u odnosu na ono što je ostavljeno na ekranu.
Film je delom sniman i u berlinskom studiju Babelsberg i deo scenografije vezan za Air Force One je izuzetno efektan i odlično iskorišćen, te parira moćnim prizorima netaknute prirode.
BIG GAME je jedan od onih retkih slučajeva kada spoj lokalne evropske kinematografije u kreativnom i produkcionom smislu sa holivudskim zvezdama i globalnim ambicijama, zaista uspeva da profunkcioniše. U tom pogledu, ovo je poučan primer i za naše autore koji su često u prošlosti pravili ko-produkcije ovog tipa i promašivali.
* * * / * * * *
Pogledao sam TOMORROWLAND Brada Birda, film koji je po mnogo čemu slabiji od FURY ROADa, pre svega zbog hrabrosti da ispadne glup usled pokušaja da sa velikim sredstvima ispriča veliku priču, da na neki način spoji veliku finansijsku podlogu, skup hardver i softver sa pretenzijom. Ipak, baš zbog te hrabrosti i ambicije, moram reći da ovaj film više poštujem, iako mnoge stvari u njemu ne bih mogao da branim.
TOMORROWLAND je žanrovski hibrid u kome se spajaju animatorski nerv za akciju sa trilerskim pristupom istoj, tvrđe SF postavke sa bajkom, rekonstrukcija i istovremena dekonstrukcija kako žanra tako i žanrovske scene. U ovom filmu bukvalno ima svega, i praktično sve to funkcioniše u jednoj ravni - kao podsticaj za rediteljske bravure Brada Birda.
U drugoj ravni, kad je reč o likovima, dramskim sukobima, pojmovima kojima film barata, a za to su bili zaduženi Damon Lindelof i Bird, rekao bih da stvari dosta škripe, ali taj škripa se javlja samo u onom domenu kada film svojom energijom otvori receptore gledalaca za drugi sloj, koji je ovde prilično tanak, meni lično umnogome gnjecav i sporan. Međutim, činjenica da Birdova rediteljska imaginacija dovodi gledaoca u stanje da od TOMORROWLANDa uopšte očekuje da se razvije u veliki film, može poslužiti kao prilično veliki kompliment, i to je nešto što se generalno retko sreće, a još ređe i zaokružuje na zadovoljavajući način.
Inicijalna kriptičnost rada na projektu sugerisala je da će ovaj film biti neko fino postmoderno tkanje i on to nije. Dakle, ne treba očekivati veliku dekonsrukciju Disneyevih snova, Areu 51, Teslino tajno oružje i sl. iako svega toga ima pomalo.
Claudio Miranda, direktor fotografije u poslednje vreme specijalizovan kako za vizuelno ekspresivni art house ili Oscar-bait tako i za glossy SF umnogome daje dobar ton Birdovom frenetičnom animatorskom kadriranju, i TOMORROWLAND uspeva da bude mnogo poetičniji od grafički moćnog MISSION IMPOSSIBLE: GHOST PROTOCOL u kome je Birda više privlačilo slaganje figura u kadru. U TOMORROWLANDu akcenat je na pokretu, i na neprekinutim dugim kadrovima svojstvenim animaciji u kojoj ima manje smenjivanja planova nego u igranom filmu. Taj animatorski žar ne važi samo za akcione scene i tretman fizičke radnje u filmu nego i za samo pripovedanje. U filmu gotovo da nema paralelne radnje po čemu jako podseća na kratkometražne Looney Tunes crtaće.
S druge strane, teško je oteti se poređenju sa filmom kolege animatora i oskarovca Dušana Vukotića koji se na socijalistički i low tech način bavi istom temom, paralelnog progresivnog sveta kojim vladaju deca u paralelnoj dimenziji. Svesno ili ne, ali Vukotić i Bird pored sličnosti priznanja i korena dele i fascinaciju new agey narativima.
New ageyness je na kraju zapravo ono što bi kod velikog dela publike, naročito odraslih, naročito onih koji nisu sentimentalni moglo i ponajviše torpedovati ovaj film. I da, zbilja TOMORROWLAND se zaključuje kao priča u kojoj se "ono što je dovelo do nesreće" na kraju preokreće u izvor blagostanja. No, ako stupidnost može biti simpatična, onda je to na neki način ovde postignuto.
Marvelova konvencija da umesto ljudi ginu roboti, u TOMORROWLANDu dobija prilično simpatičnu primenu, mada gine i dosta ljudi, ali Bird definitivno pokazuje kako se takav vid akcije mnogo efektnije radi nego što smo navikli u AVENGERSima. Isto tako, box office obećava mnogo manje rezultate od maskiranih heroja.
TOMORROWLAND između ostalog zalsužuje podršku zbog toga što je originalna filmska ideja, nije adaptacija, iako u sebi nosi nešto one petparačke ortodoksije koja je krasila JOHN CARTERa. Međutim, sudeći po box officeu opet imamo slučaj originalne ideje koja ne nailazi na podršku kakva je potrebna da bi se pokazao zamor publike od adaptiranih materijala.
* * * 1/2 / * * * *
Hm, dvojim da li da to gledam u bioskopu... Podržao bih Brada ali se plašim razočaranja. Srećom, idem na put pa ću imati vremena za razmišljanje. :lol:
Brad zaslužuje podršku. On te sam sigurno neće razočarati...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ima li Ajn-randovštine?
Neki ljudi vele da ima...
http://www.theglobeandmail.com/arts/film/brad-birds-objectivist-leanings-shine-brightest-in-tomorrowland/article24549785/ (http://www.theglobeandmail.com/arts/film/brad-birds-objectivist-leanings-shine-brightest-in-tomorrowland/article24549785/)
Pa Ayn Rand nema u eksplicitnoj formi da bi svet propao bez elite, naprotiv, elita dovodi do propasti, ali svakako da se implicira potreba za elitom koja živi u praktično doslovnoj kuli od bjelokosti. Ovo je svojevrsni realni aynrandizam. :) Dakle, nema elite bez plebsa, ali nema ni plebsa bez pomoči elita. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, izgleda da je tvoja dilema o Birdu bila masovna, kako stvari stoje TOMORROWLAND je write-off za Mouse House već posle prvog vikenda...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa ja sam već iz trejlera imao teškoće da utvrdim kome je namenjen ovaj film. Opšti štimung je diznijevski femili frendli ali prvo se testosteronski džak u liku Džordža Klunija u to ne uklapa sjajno a onda kreće akcija koja je daleko krvoločnija od bilo čega što je Bred Brd uradio do sada. Ne znam koji mu je rejting (sad vidim da je PG) ali ovo je malo šizofrena kolekcija signala...
To je film za decu koja žele da odrastu.
To je socijalistički pristup dečjem filmu, zabava, pouka, surovost. Nije slučajno poređenje sa Vukotićem. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
evo, Variety razrađuje tezu
http://variety.com/2015/film/news/tomorrowland-box-office-failure-originality-1201504586/
Sent from my iPhone using Tapatalk
George Miller's Abandoned 'Justice League' Movie Getting Documentary (https://www.yahoo.com/movies/s/george-millers-abandoned-justice-league-movie-getting-documentary-005530421.html)
Quote
In the lore of comic book movies that never made it out of development, director George Miller's planned Justice League is among the most buzzed about. After Miller's Mad Max: Fury Road became a commercial and critical hit (http://www.hollywoodreporter.com/news/mad-max-fury-road-review-795423?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=George+Miller%27s+Abandoned+%27Justice+League%27+Movie+Getting+Documentary), curiosity about his Justice League film has been renewed.
Titled Justice League Mortal, the film had a cast ready to go, with stars including Armie Hammer (Batman), DJ Cotrona (Superman), Megan Gale (Wonder Woman), and Adam Brody (The Flash) on board. Warner Bros. announced the film in 2007 for a 2009 release before deciding to pull the plug.
Read more Marvel Legend Reveals What Stan Lee Initially "Hated" About 'Age of Ultron' Breakout (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/age-ultron-creator-roy-thomas-791320?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=George+Miller%27s+Abandoned+%27Justice+League%27+Movie+Getting+Documentary)
Now a documentary is being planned to shed light on what the film would have been like.
Tentatively titled Miller's Justice League Mortal, the documentary comes from Australian director Ryan Unicomb and producers Aaron Cater and Steven Caldwell, who announced the project via Inside Film. They have investors on board and may turn to crowdfunding as well, which would make it follow in the footsteps of The Death of Superman Lives (http://www.hollywoodreporter.com/review/death-superman-lives-what-happened-794018?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=George+Miller%27s+Abandoned+%27Justice+League%27+Movie+Getting+Documentary), the documentary about Tim Burton's aborted Superman movie.
"We wanted to get the story out there to help us to gauge interest," Unicomb told the site. "I have always been fascinated with project, which would be in the same vein as 2013's Jodorowsky's Dune and this year's The Death of Superman Lives: What Happened?"
Justice League Mortal was developed around the same time as Christopher Nolan's Batman films, with the director reportedly not keen on two versions of the Dark Knight existing on film at the same time. The writers strike of 2007-2008, as well as a rumored to be rising budget, didn't help matters either.
The film also had cast Common (Green Lantern), Santiago Cabrera (Aquaman), Teresa Palmer (Talia Al Ghul), Zoe Kasan (Iris Allen), Hugh Keays-Byrne (Martian Manhunter) and Jay Baruchel (Maxwell Lord).
In 2014, stuntman Greg Van Borssum posted a photo with Miller most of the cast together in 2007:Posted by Greg Van Borssum on Friday, March 21, 2014The documentary team didn't give a timeline for when their film might be completed.
While this version of The Justice League never hit the big screen, Warner Bros. has Justice League Part 1 slated to hit theaters in 2017, with Part 2 coming in 2019. Zack Snyder is directing both.
The doc would be the latest in a string of looks at films that were never made, joining this summer's Death of Superman Lives, 2013's Jodorowsky's Dune (http://www.hollywoodreporter.com/movie/jodorowskys-dune/review/525204?utm_source=Yahoo&utm_campaign=Syndication&utm_medium=George+Miller%27s+Abandoned+%27Justice+League%27+Movie+Getting+Documentary) and the upcoming Doomed: The Untold Story of Roger Corman's Fantastic Four.
DC univerzum je porodična stvar...
Back in October came news that Warner Bros. Pictures and their new digital production branch Blue Ribbon Content were developing a live-action web series based on the DC Comics title "Static Shock".
In the comics, Static (aka Virgil Ovid Hawkins) is a high school student who gains a variety of electromagnetic powers and becomes a costumed crusader against crime. At the time of the report, it was suggested that "After Earth" and "The Karate Kid" star Jaden Smith was likely to take the role.
"The Walking Dead" actor Tyler James Williams has seemingly confirmed that decision in a recent interview with Flicks and the City. Williams was discussing the lack of young black superheroes in an interview when someone in the crowd suggested Static Shock and Spider-Man.
Williams said: "I don't know...What you're talking about. But yeah no, it's great to see Static Shock is happening with Jaden." There's no official confirmation from DC and Warner Bros regarding the casting and no further word from either on how far along the project is though producer Reginald Hudlin recently said the project is "moving very quickly" and is "very much on the fast track".
It would mark the third Smith family member to join a DC adaptation though following the recent work of his parents - Will Smith's currently filming turn in "Suicide Squad" and Jada Pinkett-Smith's role as Fish Mooney on the first season of FOX's "Gotham".
jel moguće da neki film s Klunijem dobije visoku ocjenu? 8-)
Quote from: crippled_avenger on 13-05-2015, 15:18:54
nikad prorok u svom seulu :)
kako da te prihvatimo za proroka kad si nam ovo s Džesikom uradio? 8)
Šta sam vam uradio? Vama ništa... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari o oživljavanju osamdesetih u popularnoj kuturnih, pretklih par sedmica...
http://www.beforeafter.rs/kultura/hladni-rat/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/hladni-rat/)
Ja ću sad i na ovom topiku citirati DFW-a :lol:
(podsetio me onaj deo gde kažeš da Byrne i Gabriel nisu imali izbora, mogli su biti samo oni sami, odnosno nisu pratili program, imitirali nekog uzora, priklanjali se pravcu itd. što je ono što je DFW često ponavljao o Karveru i Hemingveju na primer i brojnim potonjim epigonima)
You get some bona fide artists who come along and really divide by zero and weather some serious shit-storms of shock and ridicule in order to promulgate some really important ideas. Once they triumph, though, and their ideas become legitimate and accepted, the crank-turners and wannabes come running to the machine, and out pour the gray pellets and now the whole thing's become a hollow form, just another institution of fashion. Take a look at some of the critical-theory Ph.D. dissertations being written now. They're like de Man and Foucault in the mouth of a dull child. Academia and commercial culture have somehow become these gigantic mechanisms of commodification that drain the weight and color out of even the most radical new advances. It's a surreal inversion of the death-by-neglect that used to kill off prescient art. Now prescient art suffers death-by acceptance. We love things to death, now. Then we retire to the Hamptons.
Quote from: crippled_avenger on 26-05-2015, 15:38:27
Šta sam vam uradio? Vama ništa... :)
upravo tako, nama ništa, umjesto da Džesiku pretvoriš u vino! 8-)
Pogledao sam triler Nikolaja Lebedjeva ФОНОГРАММА СТРАСТИ, zanimljivo koncipiran i sporadično vešto realizovan triler o amalitičarki privatne bezbednosne agencije specijalizovanoj za prisluškivanje. Sticajem dramaturški nevešto koncipiranih okolnosti ona stupa u strasnu vezu sa osobom koju posmatra i da stvari budu još neuverljivije postaje poslednja koja to shvata.
Između ovih neveština postoji nekoliko zanimljivo režiranih scena i ponešto zanimljivo osmišljenih zapleta ali film kao celina ne funkcnioniše. No, ako govorimo o materijalu za rimejk onda je baš ovo ona vrsta filma koja bi se znatno mogla unaprediti kroz preradu.
Lebedjev jasno referiše na BLOW OUT i CONVERSATION u manjoj meri, međutim u odnosima među likovima naprosto ne uspeva da konstruiše ono što je potrebno da bi bio na nivou drugog, niti u pogledu sirovog suspensea dobacuje do prvog. To je u određenom smislu neobično jer film ЗВЕЗДА pokazuje da je baš sirovi suspense Lebedjevljeva jača strana.
* * / * * * *
Pogledao sam PROJECT ALMANAC Deana Israelitea, i moguće je da sam izlapeo ali ovaj film mi se prilično dopao. Reč je o nepretencioznoj priči o grupi klinaca koji pronalaze nacrte za vremeplov, konstruišu ga i onda malo po malo dovode do vremenskih paradoksa sa fatalnim posledicama. Ono što mi se dopalo jeste opredeljenje autora da film istovremeno sačuva svoj žanrovski kostur u kome se mora iskazati rizik putovanja kroz vreme i dovesti do nekih intenzivnih, dramatičnih situacija, ali da opet ne bude ceo film obojen nekim fatalizmom. Stoga ovde imamo itekakav "butterfly effect" proistekao iz "malih stvari", ali nemamo velike pretenzije.koje bi opterećivale film u celom trajanju.
Većim delom film je easygoing, zabavan, na granici da postane digresivan, ali to se srećom nikada ne dešava. Israelite se opredelio za found footage koncept ali ga koristi isključivo kako bi dao svemu jedan dodatni vizuelni štimung, baziran na nesputanom snimanju u opsegu od 360 stepeni, i glumci uspevaju da pruže žanrovski vrlo profilisane i u priličnoj meri stilizovane role uprkos tom found footage elementu. U određenom smislu, PROJECT ALMANAC i jeste na pola puta između mojih omiljenih found footage naslova CHRONICLE i PROJECT X.
Za razliku od CHRONICLE koji se direktnije bavi temom superherojstva i problematizuje život tinejdžera koji su došli do nadljudskih moći, PROJECT ALMANAC se pre svega bavi refleksijom na hronomociju iz vizure tinejdžera i sagledava njihovu maštu i potencijalnu reakciju na takav pronalazak. U tom smislu, PROJECT ALMANAC nije bitan doprinos podžanru filmova o putovanju kroz vreme kao što je CHRONICLE u odnosu na filmove o superherojima, odnosno PROJECT X u odnosu na party movie.
Međutim, ono što jeste nije zanemarljivo. Činjenica da je BACK TO THE FUTURE kao temeljni film o putovanju kroz vreme postavio već govorio o vizuri tinejdžera, otvorilo je Israeliteovom filmu prostor da se postavi iz kontre. S jedne strane, od samog naslova, jasno je da se junaci vodi uzorima o putovanju kroz vreme iz filmova, ali isto tako otvaraju fokus na mikro-dramu, na manje skokove u vremenu, i male intervencije. koje na kraju doduše dobiju i jedno jače sudbinsko zaokruženje jer se iskustvo ispostavlja kao neuništivo.
Dean Israelite uspeva da proizvede vizuelnu ekspresivnost "snimajući male stvari", i uspeva da proizvede vrlo vibrantnu atmosferu najdužeg leta između srednje škole i odlaska na fakultet. PROJECT ALMANAC ne nudi žanrovske prodore, niti velika iznenađenja, ali meni je bio izuzetno prijatan i efektan.
* * * / * * * *
Bugarska poštuje:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi57.tinypic.com%2F9lcwn6.jpg&hash=80d30c78a08c7db88b3c70f39e2ca3482ea6fbb1)
xrofl
ova je stara ali najbolja
http://srbovanje.com/img/4f0a427bd5cddc791e0006e5.jpg (http://srbovanje.com/img/4f0a427bd5cddc791e0006e5.jpg)
gratias magnas, domine praesidens
http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:550117-Srpska-trilogija-uskoro-na-filmu (http://www.novosti.rs/vesti/kultura.71.html:550117-Srpska-trilogija-uskoro-na-filmu)
Pogledao sam SAN ANDREAS Brada Peytona. Taj film je onoliko glup koliko trejleri sugerišu, ali nažalost mnogo je manje simpatičan od onoga kakav je trebalo da bude. Pretposlednji Emmerichov disaster film DAY AFTER TOMORROW je zapravo bio prilično dobar, ako ikoga zanima, tako da SAN ANDREAS čak ne može da uđe ni u neko poređenje sa njim a prošlogodišnji film o vetorvima još uvek nisam gledao. Kako god bilo, SAN ANDREAS je prilično glup i nedovoljno simpatičan film u kome je dekolte Alexandre Daddario najvredniji prizor, tako da fanovi serije TRUE DETECTIVE mogu očekivati malo suptilnih nadražaja, a u sali je zabavno i kada publika počne da daje opscene sugestije kako bi se njen lik dao oživeti kada se umalo udavi.
Dimenzije razaranja u ovom filmu su toliko velike, da sve to dodatno gnječi ionako užasno naivnu i gotovo negledljivu ljudsku priču, i taj paradoks ide toliko daleko da filmu na neki način nedostaje političke korektnosti. Naime, priča glavnih junaka je toliko besmislena i tanka, da deluje deplsirano u odnosu na opšte razaranje. Prvi sam tu kada treba kritikovati spasavanje civila u superherojskom filmu, ali ovog puta, ispraznost glavnih junaka deluje uvredljivo u odnosu na ono sporedno što se dešava oko njih.
Pritom, ne mislim da je ono što se dešava ostalima u tragovima prikazano kao zanimljivo, ali izuzmemo li junake koji pretenduju da se dokopaju Alexandre Daddario, dakle toliko je nisko postavljena letvica, besmislena egizstencija glavnih junaka je toliko banalna da u gledaocu budi gotovo metafizički otpor prema ovom filmu. Odavno nisam gledao film koji je u tolikoj meri uspeo da me iziritira, a išao sam da vidim nešto glupo ali zabavno.
Razaranje nasuprot ispraznosti glavnih junaka, njihovih odnosa koji su mešavina stripa i parodije melodrame, ponovo prikazuje to razilaženje između A-egzekucije i B-esencije savremenog blokbastera. Kada se setimo disaster klasika Irwina Allena koji su redom bili ismevani, ponekad nezasluženo, iz ove vizure deluju kao klasici iz nekog boljeg vremena.
Kod Allena, struktura odnosa među likovima bila je bazirana na sapunskoj operi, dakle jednoj specifičnoj formi dramskog kiča u kome se bez prave podloge simuliraju dramatični sukobi i situacije. U SAN ANDREASu, odnosi su na nivou sub-B akcijaša, ali akcija nije obračun pozoitivaca i negativaca nego katastrofa biblijskih razmera prema kojoj je nemoguće nemati odnos a to ovi junaci uspevaju.
Scene razaranja su bezlične ali ima par duhovitih set-pieceova, recimo pokušaj bekstva od cunamija malim čamcem. Ima i jedna jako duhovita replika. I to je manje-više to.
* 1/2 / * * * *
Tri godine posle PROJECT Xa, vraća se Nima. Tri godine posle CHRONICLE vraća se Max.
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2IzC7fqws3g (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=2IzC7fqws3g)
Jebiga, totalno neaktualno, ali zastarijelo, :evil: cit. S. K.:
"Kad je reč o Hagu, njegova politička uloga u okrivljivanju Srba za sve što se desilo na prostoru bivše Jugoslavije, kako bi se ceo sukob sveo na sprečavanje zločina i potpuno depolitizovao, dobro je poznata. ."
Stanoviti antipod S. K. (odnosno obratno, po senioritetu, buuuu), isto nekoć drug, a sada gospon, ili kako već, H. H., kontam da je i bio u SK :lol: , ali evo ga, cit.:
"Taj ispusni haaški čin u režiji francuskoga suda ima dimenziju (još jednog) aboliranja Srbije od krivnje, no možda ima i drugu dimenziju posebno suptilnu: zapad bespomoćno gleda kako ga Srbija vuče za nos, ispovijeda prisnost s Unijom i želi navodno ući, a s druge strane otvoreno šuruje s Rusima."
Zapravo, pitanje jest - što se desi ako se ti i Hitrec sretnete? El se samo tkanje postojanja sruši? Šta? Šta? Šta? :-?
Ne mogu reći da sam iznenađen, a opet ne mogu reći ni da nisam. Čudno je da Cavill nije iskoristio svoju poziciju producenta da spreči odlazak projekta u neželjenom pravcu...
EXCLUSIVE: Man Of Steel star quits production just days before shooting was set to begin.
Henry Cavill has pulled out of the leading role in Special Forces thriller Stratton, less than a week before shooting was set to begin on June 2.
Action director Simon West (Con Air, The Expendables 2) was due to start shooting in London and Rome from next week on the film, based on the first of a series of novels by Duncan Falconer.
GFM Films is providing finance and worldwide sales and was selling the film at Marché du Film in Cannes last week.
But GFM co-founder Guy Collins told ScreenDaily that it was now contacting distributors to inform them of the change.
"After securing many distribution deals ahead of the market, we had a really good Cannes and had closed more deals ahead of production next week," said Collins.
"But just before leaving Cannes last Friday we were informed by the production company that they wanted to push the start date back by around three weeks to finalise some additional casting and make some further fixes to the script.
"Then, during several meetings this week in London with both sets of producers including Henry Cavill, he told us he has decided not to shoot this script at this time. He had a different vision of what the film should be to us and the production team and wanted to delay production until September and shoot a different story and script."
The project was originally optioned and developed by Ileen Maisel and Lawrence Elman's Amber Entertainment Ltd, who are co-producers with Promethean Productions, the new production company created by Henry Cavill, his brother Charlie Cavill and producer Rex Glensy.
Cavill was to play Stratton a SBS (Special Boat Service) operative for MI5 as he and his team risk life, limb and national security to track down an international terrorist cell.
Shock
"It has been a shock for us and will be for our distributors," added Collins, whose GFM Films was most recently involved with upcoming Simon Pegg comedy Absolutely Anything.
"We want to keep the production team together and Simon West as director so we have no option other than to exercise our rights under our funding agreements and replace Henry – which is not an easy task."
When Cavill first came on board he said: "I've long wanted to tell a story about the British Special Forces and finally the opportunity has come around. Duncan Falconer's work is fantastic and we are incredibly fortunate to be working with him so closely.
"We plan to convert the books to cinema as accurately as possible while keeping them topical. Simon West is a perfect match for this movie with his ability to marry storytelling and action, both of which are essential to do this project justice."
The British actor will next be seen in Guy Ritchie's spy thriller The Man From U.N.C.L.E. and Batman v Superman: Dawn Of Justice.
Cavill's representation had not responded to Screen at time of publication.
Izašo:
http://youtu.be/bS5P_LAqiVg (http://youtu.be/bS5P_LAqiVg)
Reprizirao sam NACHTS WENN DER TEUFEL KAM Robera Siodmaka, film koji se srećom nije pojavljivao kao referenca kada su pisane kritike CHILD 44a i to ne zato što američki kritičari ne bi poželeli da ih dovedu u vezu već zato štoga po svemu sudeći nisu gledali.
Očekivao da bi se takvo poređeje moglo pojaviti zbog pokušaja da se izjednačne nacizam i komunizam, a oba filma govore o sličnoj temi - serijskom ubici sa čijim delima jedno društvo pritisnuto represivnom ideologijom ne može da se izbori. Kao što je CHILD 44 inspirisan slučajem Čikatilo ali je izmešten u Staljinovu epohu, tako je Siodmakov film fikcionalizacija slučaja Bruna Luedkea, čuvenog i nikada do kraja rasveljetljenog serijskog ubice. NACHT WENN DER TEUFEL KAM baziran je na knjizi koja okrivljuje Luedkea ali njegov slučaj donekle i fikcionalizuje, dočim ima savremenih studija koje dokazuju da je Luedke zapravo bio nevin.
Prva dva čina filma bave se haosom u koji je Nemačka zapala 1944. godine, društvom koje je ogrezlo u korupciju i defetizam, u kome ratni invalidi povučeni sa ratišta vode policiju i generalno čine mušku populaciju gradova sa ostalim škartovima. U tom stanju straha i smrti, Luedke nesmetano povremeno ubija žene jer policija ni ne stiže da poveže njegove zločine jedan sa drugim.
Međutim, u jednom trenutku, inspektor iz odeljenja za krvne delikte prepoznaje pravilnost, profajluje potencijalnog počinioca i lako hapsi Luedkea. SS se interesuje za slučaj kako bi ponovo pokrenuo svoj zakon o istrebljivanju invalida u koji se Luedke uklapao kao mentalno zaostala osoba. No, kako SS shvata da bi takav zakon bio nepopularan u tom trenutku, kao i da bi se narod uplašio zbog saznanja da je neko nekažnjen ubijao godinama, sve do cifre od preko pedeset država, kreće zataškavanje koje uključuje i osudu potpuno nevinih ljudi za ubistva.
Ugrubo, prve dve trećine filma govore o istrazi i iznose ekspoziciju, završna govori o zataškavanju, ali film iako je zanimljiv nikada ne uspeva da se nametne kao konzistentna priča. Deo problema leži u Siodmaku jer on očigledno ovoj priči više prilazi kao istinitom događaju nego materijalu jasnog žanrovskog usmerenja što rezultira čudnom mešavinom postupaka, u kojima se smenjuju suspense i melodrama. Ipak, u osnovi, ovaj film jeste kriminalisitička melodrama koja se pojednako bavi životom u korodiralom Trećem Rajhu i Luedkeovim zločinom.
Ipak, drugi deo problema leži u tome što je film smešten u Hitlerovu Nemačku i što su mi svi junaci osim jednog njegovi podanici kojima je u tom periodu teško i možda se ne identifikuju u potpunosti ali su sasvim sigurno deo tog sveta. Serijski ubica koji ubija narod čija vojska ubija sve ostale, naprosto ne pobuđuje isti onaj odnos koji se javlja kada se gledaju neke druge serijske ubice, na prihvatljivijim mestima. Otud je najnapetija scena upravo ona kada Luedke planira da ubije Jevrejku koja se krije, premda paradoks te scene je upravo u tome što bi ona bolje prošla u šakama maloumnika-ubice nego njegovih "normalnih" sugrađana.
U krajnjoj liniji, Siodmakov film se zaključuje pričom o reakciji nacističkog režima na izazov koji im je Luedke postavio ali Mario Adorf je napravio moćnu glumačku kreaciju kao maloumni ubica i zahvaljujući ovom filmu postao je zvezda. U manjoj ulozi nemačkog oficira pojavljuje se i "naš Nemac" Peter Carsten.
U slučaju ovog filma teško je razmrsiti pripovedačke greške od specifičnosti miljea koji odbija gledaoca, zato ovo možda i nije toliko dobar film koliko zanimljivo gledalačko iskustvo.
* * * / * * * *
Pogledao sam SPY Paula Feiga, novu špijunsku komediju koja nažalost ne dobacuje do hypea koji je oko nje stvorila kritika. Nažalost, čini se da je Feig postao miljenik kritičara do tačke u kojoj ga afirmišu preko granice njegovih dometa. SPY je film koji je sporadično smešan, mnogo manje nego što je autor nameravao, a u pogledu delikatnog žanrovskog balansa između špijunca, akcije i komedije ne pravi apsolutno nikakav pomak i znatno je slabiji od mnogih filmova koji su se igrali tim elementima, a od malo kog je bolji.
SPY nažalost nema problem u kom je akcija bolje režirana nego komedija, kao što je recimo bio slučaj u GET SMARTu, a nema ni onaj nemilosrdan spoj kakav bi donosio KINGSMAN. Rezultat je mediokritetski realizovana akcija u kojoj je jasna aktivnost second unita koji je predvodio JJ Perry, bez pravog humora utkanog u ta dešavanja. S druge strane, ni komedija nešto nije briljantna. Humor je klasičan land grab, nabacuju se gegovi i fizički i verbalni i psovke i čudne fizionomije, pa šta upali. Tu sad ponešto pali, ali nedovoljno da bi ovaj film svojim duhom ili smehom koji izaziva učinio da se ne pomisli na celinu.
A celina je nažalost vrlo tanka. 2015. ima veliki broj parafraza bondovskog špijunca uključujući i SPECTRE Sama Mendesa, ima šanse da SPY bude među komercijalno najuspešnijim ali posle KINGSMANa ovakav žanrovsi derivat nema šta da traži.
* * / * * * *
Ken Scott je počeo kao kanadski reditelj čiji je mali filmovi rimejkuju u Holivudu, potom je i sam došao u Fabriku snova i snimio DELIVERY MAN sa Vinceom Vaughnom u glavnoj ulozi, pokazavši da je u stanju da napravi punokrvni holivudski film. U novoj saradnji sa Vaughnom, filmu UNFINISHED BUSINESS, nažalost ponovo pravi regresiju u kanadski kalibar filmova iako režira po scenariju relativno uglednog Steve Conrada.
Hvale vredan je Vaughnov pokušaj da svoju komediju obogati kaprijanskim tonovima i doda joj neki novi sloj, nažalost Scott u filmu UNFINISHED BUSINESS ostaje na nivou skice za neki bolji film, najpre predloška za rimejk u kome bi Vaughn mogao da se razobruči.
Kostur dobre komedije je tu, grupa poslovnih ljudi-autsajdera odlazi u Berlin, u danima kada se u tom gradu ukrštaju najveća LGBT parada i Oktoberfest, s jedne strane se gomilaju gegovi sa gloryholeovima, posetama umetničkim instalacijama, iniciranje phone sexa na speakerphoneu i slične psine, nasuprot porodičnoj nadogradnji u formi odnosa među supružnicima i roditelja i dece. Sve je tu, ali nekako nije postavljeno u pravi sklad, niti je Scott uspeo da bilo šta od ovoga podesi na pravi intenzitet.
Vince Vaughn nosi ovaj film i uspeva da ga izvuče do podnošljivog nivoa, taman dovoljno da stvori žal što ovaj materijal nisu razradili neki jači scenaristi i reditelj. Scottov senzibilitet je i ovog puta bio korak u pravom smeru ali nažalost, egzekucija je bila nedovoljna.
* * 1/2 / * * * *
Variety
Navigation Menu
HOMEFILMNEWS
James Wan to Direct 'Aquaman' for Warner Bros.
EMAIL
PRINT
1
TALK
JUNE 3, 2015 | 01:48PM PT
Justin Kroll
Film Reporter
@krolljvar
James Wan is set to direct "Aquaman" for Warner Bros.
The superhero film stars Jason Momoa with Charles Roven, Deborah Snyder and Zack Snyder producing. Wan will also be supervising the script, to be written by Kurt Johnstad.
Warner Bros. also released the first plot summary for the film, which follows Aquaman, the King of the Seven Seas and the reluctant ruler of Atlantis, who is caught between a surface world constantly ravaging the sea and Atlanteans looking to lash out in revolt, but is committed to protecting the entire globe.
Currently set for a 2018 release, the film is based on characters appearing in comic books published by DC Entertainment.
"We've been so lucky to have worked with James, first on New Line's 'The Conjuring' and now on their upcoming 'The Conjuring 2,' and are thrilled to have him on board as we continue to expand our DC slate," said Greg Silverman, President, Creative Development and Worldwide Production for Warner Bros. Pictures. "The Aquaman film will be a major tentpole picture for us and James's span of work has proven him able to take on any manner of project, bringing his incredible creative talent and unique voice to the material."
Wan had been rumored to be in talks for the picture but with the deal in place, "Aquaman" will likely be his next film following the "Conjuring" sequel. Wan had also been circling an adaptation of "Robotech" at Sony, which may follow the superhero standalone on his schedule.
Wan most recently helmed "Furious 7," which has already grossed more than $1.5 billion at the worldwide box office. Wan's hire is the latest development for WB's burgeoning superhero franchise centered around members of the Justice League, following news that Chris Pine is close to a deal to co-star with Gal Gadot in the upcoming "Wonder Woman" film, as Variety exclusively reported.
Sent from my iPhone using Tapatalk
nisu se baš pretrgli...
Sent from my iPhone using Tapatalk
IT FOLLOWS Davida Roberta Mitchella, posle dužeg vremena jeste istaknuti novi horor vredan umerene ažnje, iako sam gledajući ga u mnogo navrata razmišljao da li je ovo uopšte horor, i imao prilične padove koncentracije. Naravno, dileme u pogledu žanra i padovi koncentracije nisu direktno povezani, ali ilustruju jedan zajednički korpus problema ovog dela.
IT FOLLOWS je film koji se nalazi negde na ničijoj zemlji između indie filma i horora i u tom smislu zaslužuje pažnju jer predstavlja film koji na kraju cele priče ipak jeste žanrovski ali istovremeno želi da održi integritet likova i pokušava nešto da kaže.
Isto tako, IT FOLLOWS je uspeo da postigne izvanredan uspeh u bioskopima što znači da je uspeo da publiku ubedi u to da je horor i da sledstveno tome možemo očekivati još jači prodor indie estetike u mejnstrim žanra. Mumblegore imamo već godinama, indie glumce u hororu takođe, ali oni su se kroz radove aitora poput Ti Westa kretali marginama distribucije. IT FOLLOWS je uspeo se "poveže" sa mladom horor publikom i to je veliki korak.
Vratimo se integritetu likova i želji da se nešto kaže...
Nažalost, to što pokušava da kaže bilo moderno u hororu dosta davno, i to nije toliki problem, seksualnost sama po sebi nikada neće izaći iz mode kao podtekst ili čak glavna tema u ovom žanru. Međutim, film je smešten u sadašnje vreme a odaje utisak jednog prilično arhaičnog pogleda upravo na libidinalnu akonomiju svojih junaka. Otud i Mitchell svesno ovu savremenu priču pokušava da distancira od aktuelnog trenutka, recimo glavni junaci se voze isključivo kolima iz osamdesetih, žive u kućama bez modernih tehničkih pomagala i sl. ali ukupno uzev, ostatak sveta ipak živi u sadašnjosti.
Ako imamo u vidu senzibilitet savremenog sveta, ova priča o đavolu koji je došao po svoje deluje prilično deplasirano. Ako je đavo i došao po svoje, savremeni tinejdžeri su ga zaklali i ispekli na ražnju. Otud, film ne samo po svom dizajnu nego i po odnosima među likovima i njihovim problemima deluje pomalo arhaično, i ta okrenutost epohi klasika žanra ima sličnu funkciju kao u BABADOOKu, s tim što je ovo mnogo bolji film.
U domenu filmskog horora, Mitchell se bavi premisom koja je opet pa na granici filmske održivosti. Izolovani junaci "bez ikog svog" pokušavaju da se obračunaju sa zanimljivim, ali opet krajnje nekonzistentnim utvarama, i nedostatak konkretne "mitologije" ovih spektralnih pretnji koje se ponašaju kao seksualno prenosiva duševna bolest, umanjuje ubojitost ovog horora, i sve do samog finiša tretman tih "pretnji" graniči se sa indie psihološkom dramom.
Ideja seksualno prenosive duševne bolesti nosi u sebi puno potencijala, naročito sada kada smo se našli u dobu smrti novih i velikog kambeka starih STDjeva, kada je sifilis postao opasniji od HIVa, no Mitchell nije ispratio taj preokret. Rekao bih čak da se u njegovom svetonazoru ni HIV još nije pojavio kao podtekst iako je hororom protutnjao pre dvadesetak godina kroz vampirski film.
Otud i prelazak u domen horor mehanike, donosi i olakšanje i "pojeftinjenje" svega onoga što je Mitchell strpljivo gradio. Nekonzistentnost pretnje na kraju nažalost nije uspeo da konvertira u horora vrednu iracionalnost.
Na kraju, kada se podvuče crta, Mitchellov film najlaskavije rečeno deluje kao nezvanični rimejk Alfredsonovg LAET DEN RATTE KOMMA IN. Doduše, američki rimejk Matta Reevesa je daleko bolji i konzistentniji od Mitchellovog filma.
Međutim, Alfredsonov pogodak od pre nekoliko godina jeste prava referenca, ne samo zato što se u završnoj sceni na bazenu IT FOLLOWS pretvara u skoro pa direktnu imitaciju tog filma. I ovog puta imamo film koji pokušava da stavi akcenat na likove, da priđe hororu iz jednog kontra ritma, i to ne da bi bio neki single-scare borefest nego upravo u pokušaju da bude nešto više.
Ne osećam se uskraćeno zbog činjenica da ovaj film na kraju nije "bio nešto više" jer uprkos tome što je u domenu horora ipak podbacio, pokušao je da to nadoknadi nekim fundamentalnim kvalitetima u pogledu rada sa glumcima, fotografije i muzike.
Nažalost, u ovom filmu je ono što je dobro mahom bajato, i ta druga ruka mi je poprilično zamorna. Seksualna politika IT FOLLOWSa deluje kao nešto što bi inspirisalo SCREAM, kao film koji bi kod Kevina Williamsona bio referenca, a muzika na liniji Tangerine Dream je izvanredna, ali kao da je odsivrana u nekom drugom vremenu i za neki drugi film, pa se slučajno našla kao temp track kod Mitchella.
To su ave problemi koje Alfredson recimo nije imao.
No, fascinacija osamdesetim i pokušaj da se stvori film koji maltene više liči na horor osamdesetih nego što su oni ličili, izuzetno je prisutna kod indie reditelja sa žanrovskim aspiracijama. Ovog puta taj fetišizam nije kažnjen ostankom filma na margini, ali ne bih rekao da je izuzev lepog detalja samog za sebe kao što je skor doneo neku naročitu korist filmu.
No, svi ove nedostaci na stranu, IT FOLLOWS je film koji skoro neprekidno uspeva da bude zanimljiv, kvalitetno realizovan, i na duže staze značajan kao balvan koji je otvorio kapije velikih komercijalnih rezultata hororima indie senzibiliteta.
* * * / * * * *
Wired:
This is my ghost gun. To quote the rifleman's creed, there are many like it, but this one is mine. It's called a "ghost gun"—a term popularized by gun control advocates but increasingly adopted by gun lovers too—because it's an untraceable semiautomatic rifle with no serial number, existing beyond law enforcement's knowledge and control. And if I feel a strangely personal connection to this lethal, libertarian weapon, it's because I made it myself, in a back room of WIRED's downtown San Francisco office on a cloudy afternoon.
I did this mostly alone. I have virtually no technical understanding of firearms and a Cro-Magnon man's mastery of power tools. Still, I made a fully metal, functional, and accurate AR-15. To be specific, I made the rifle's lower receiver; that's the body of the gun, the only part that US law defines and regulates as a "firearm." All I needed for my entirely legal DIY gunsmithing project was about six hours, a 12-year-old's understanding of computer software, an $80 chunk of aluminum, and a nearly featureless black 1-cubic-foot desktop milling machine called the Ghost Gunner.
The Ghost Gunner is a $1,500 computer-numerical-controlled (CNC) mill sold by Defense Distributed, the gun access advocacy group that gained notoriety in 2012 and 2013 when it began creating 3-D-printed gun parts and the Liberator, the world's first fully 3-D-printed pistol. While the political controversy surrounding the notion of a lethal plastic weapon that anyone can download and print has waxed and waned, Defense Distributed's DIY gun-making has advanced from plastic to metal. Like other CNC mills, the Ghost Gunner uses a digital file to carve objects out of aluminum. With the first shipments of this sold-out machine starting this spring, the group intends to make it vastly easier for normal people to fabricate gun parts out of a material that's practically as strong as the stuff used in industrially manufactured weapons.
The Ghost Gunner may signal a new era where the barrier to building an untraceable semiautomatic rifle is lower than ever before.
In early May, I got a Ghost Gunner, the first of these rare CNC mills loaned to a media outlet, and I tried it out. I'm going to give away the ending: Aside from a single brief hardware hiccup, it worked remarkably well. In fact, the Ghost Gunner worked so well that it may signal a new era in the gun control debate, one where the barrier to legally building an untraceable, durable, and deadly semiautomatic rifle has reached an unprecedented low point in cost and skill.
But the Ghost Gunner represents an evolution of amateur gun-making, not a revolution. Homebrew gunsmiths have been making ghost guns for years, machining lower receivers to legally assemble rifles that fall outside the scope of American firearms regulations. In fact, when we revealed the Ghost Gunner's existence last year, the comments section of my story flooded with critics pointing out that anyone can do the same garage gunsmithing work with an old-fashioned drill press.
I could hardly judge the fancy new CNC mill in WIRED's office without trying that method too. Or for that matter, Defense Distributed's previous trick, building gun parts with a 3-D printer. Before I realized exactly what I was getting into, I determined to try all three methods in a ghost-gun-making case study. I would build an untraceable AR-15 all three ways I've heard of: using the old-fashioned drill press method, a commercially available 3-D printer, and finally, Defense Distributed's new gun-making machine.
All the components of my AR-15, including my homemade lower receiver, the gleaming aluminum piece.Click to Open Overlay Gallery
All the components of my AR-15, including my homemade lower receiver, the gleaming aluminum piece. Josh Valcarcel/WIRED
The Ingredients of a Ghost Gun
Almost no one builds a ghost gun from scratch, and I didn't either. The shortest path to building an untraceable AR-15 requires only that you build one relatively simple component yourself, a part that's become the focus of a fierce gun control controversy: the lower receiver.
US gun regulations have focused on the lower receiver because it's the essential core of a gun: It holds together the stock, the grip, the ammunition magazine, and the upper receiver, which includes the barrel and the chamber where the cartridge is detonated. As Doug Wicklund, senior curator at the NRA museum explained to me, the lower receiver always has carried the serial number because it's the part that remains when the others wear out and are replaced. Like the frame of a bicycle or the motherboard of a computer, it's the nucleus of the machine around which everything else is constructed.
My AR-15's homemade lower receiver.Click to Open Overlay Gallery
My AR-15's homemade lower receiver. Josh Valcarcel/WIRED
It's worth noting that buying an AR-15 in the US isn't hard. But the privacy-minded—as well as those disqualified from gun purchases by criminal records or mental illness—can make their own lower receiver and purchase all of the other parts, which are subject to nearly zero regulation. I ordered every part of my AR-15 but the lower receiver from the website of Ares Armor, a Southern California gun seller that doesn't require any personal information beyond a shipping address. If I wanted to hide my purchases from my credit card company, I could have paid in bitcoin—Ares accepts it.
There's even a way to anonymously buy that highly regulated lower receiver—almost. Like many gun vendors, Ares sells what's known as an "80 percent lower," a chunk of aluminum legally deemed to be 80 percent of the way toward becoming a functional lower receiver. Because it lacks a few holes and a single precisely shaped cavity called the trigger well, it's not technically a regulated gun part.
Buying or selling a ghost gun is illegal. Making one remains kosher under US gun control laws.
Machining the last 20 percent myself with a CNC mill or drill press would allow me to obtain a gun without a serial number, without a background check, and without a waiting period. I wouldn't even have to show anyone ID. Law enforcement would be entirely ignorant of my ghost gun's existence. And that kind of secrecy appeals to Americans who consider their relationship with their firearms a highly personal affair that the government should keep out of.
Controversy swelled around ghost guns when John Zawahri, an emotionally disturbed 23-year-old, used one to kill five people in Santa Monica in the summer of 2013. Even so, they haven't been outlawed; buying or selling a ghost gun is illegal, but making one remains kosher under US gun control laws. California state senator Kevin Deleon introduced a bill to ban ghost guns last year, following the Santa Monica mass shooting. Governor Jerry Brown vetoed it a few months later.
But as the shouting match over ghost guns gets louder, few of the shouters have actually tried to make one. Even fewer have tried to test how the evolution of a new set of digital "maker" tools is changing that gun control question.
So over the course of one strange week in WIRED's office, that's what I set out to do. Here's how it all went down.
The drill press, jigs and vise I used in my first attempt to finish an 80 percent lower receiver.Click to Open Overlay Gallery
The drill press, jigs and vise I used in my first attempt to finish an 80 percent lower receiver. Josh Valcarcel/WIRED
The Drill Press
Remember when I said I know nothing about using power tools? Unsurprisingly, this portion of my gunsmithing experiment didn't go well.
Step one: Acquire a drill press, a massive stand-alone drill meant to cut the aluminum features out of my 80 percent-lower receiver. One $250 rental fee later, two colleagues helped me haul a drill nearly 6 feet tall down to our building's loading dock, a dark and chilly concrete space occupied by a pair of large Dumpsters. I'd paid Ares $97 for a set of steel-carbide drill bits and end mills—tools that act like bits but also can cut sideways like a milling machine—all of which the company recommended I use with the drill press to do the job. I paid another $110 for a set of steel jigs, metal stencils that would guide the machine as I tried to mill and drill precise shapes.
As the drill bit chewed into the block, I tasted fine aluminum dust between my teeth.
All that planning and spending, it turned out, couldn't compensate for my utter lack of even high-school-level shop skills. Before I'd even begun, I realized I had the wrong sort of vise, and we had to drive an hour and drop $80 to pick up another one. Then there was the drilling itself—which, it would turn out, is not as easy as it looks on the Internet.
I reviewed my lower-receiver drilling basics on YouTube one last time, put on latex gloves and eye protection, screwed the steel jigs around my slug of aluminum, tightened the clamps, and hit the chunky green power button.
As the drill bit chewed into the block, I felt a rush of excitement and tasted fine aluminum dust between my teeth. The bit threw off metal shavings and left behind a gleaming, polished crater. But my elation faded as I realized how badly I was mangling the trigger well. No matter how hard I cinched it down, the vise shuddered constantly, moving the aluminum piece. The holes I was cutting veered off until they were practically diagonal.
When I switched to the end mill to clean up the spaces between the pits I'd created, I found they were mostly at different depths: The drill bit had somehow moved up and down, and I hadn't noticed. The bottom of the cavity I'd made began to resemble the surface of the moon. Meanwhile, the massive machine protested loudly, shaking like a train about to derail. Throughout this ordeal, WIRED video producer Patrick Farrell, a former bike mechanic who probably could have offered helpful advice, watched me struggle from behind his camera with a restrained smirk. The unwritten rule: I was in this alone.
I kept at it for five and a half hours. Then the head of the drill press—the part that holds the bit, which I'd later learn is called the "chuck"—fell off. I had no idea whether this was supposed to happen as a kind of fail-safe, or if I had destroyed an expensive piece of equipment rented with Farrell's credit card. I screwed the chuck back in, and after a few more minutes of metal-on-metal violence, it dropped off again. (I still don't know if I damaged the drill press, but a gunsmith later explained to me that it likely wasn't designed to handle the lateral pressure of using it as a milling machine.)
That's when I gave up. I had nothing to show for my labor but a sad metal block scarred by a maze of crooked channels. Well, that and a left hand bristling with tiny aluminum shards where my latex glove had split.
A 3-D printed lower receiver on the print bed of a Makerbot Replicator.Click to Open Overlay Gallery
A 3-D printed lower receiver on the print bed of a Makerbot Replicator. Josh Valcarcel/WIRED
3-D Printing
I left the grease-soaked drill press in WIRED's loading dock, headed back upstairs, and pulled a $2,800 Makerbot Replicator from its box. It felt like the elevator was a time machine shortcutting about a century of technological progress.
I plugged in the 3-D printer, followed a series of delightfully idiotproof instructions, and in minutes was test-printing a tiny white coffee table. Soon I was ready to start making gun parts; no obscure YouTube instruction videos, calipers, jigs, or aluminum splinters required.
I found the blueprint for a printable, reinforced AR-15 lower receiver on The Pirate Bay. It was one of dozens of gun parts available for download in the rogue BitTorrent repository's "physibles" section, a part of the site presciently created in 2012 to host controversial digital blueprints other sites wouldn't or couldn't. In fact, the file I downloaded had been created by Defense Distributed in 2013, but the group had pulled it from its own website after the State Department threatened to prosecute the group's staff for weapons-export-control violations.
It took a few minutes to torrent the lower receiver file. I opened it in Makerbot's printing application, centered it on the app's digital representation of the machine's print bed, and clicked print. The printer's motors began to whir, and within seconds its print head was laying out extruded white plastic in a flat structure that vaguely resembled the body of a semiautomatic rifle. As the workday ended and WIRED's office emptied, I found myself sitting alone in a darkening room, transfixed by the gun component slowly materializing before me.
At one point, six hours into the nine-hour print job, the Replicator's print head overheated and took some time to cool down. That required pressing one more button on the machine. I didn't touch it again. The next morning I came back to the still-dark room and found a finished, eerily translucent lower receiver glowing inside the Replicator's LED-lit chamber.
As science-fictional as that process felt, the results were flawed. When I pried the finished lower receiver off the print bed, one side was covered in support material meant to prevent the hot plastic structures from collapsing before they solidified. Snapping and scraping off that matrix of plastic was a long, messy process. I tried using a knife, cut my thumb, and bled all over one side of the rifle body. And the same support materials also filled tiny holes in the piece, in some cases choking the delicate threads meant to accept metal screws.
It's clearly possible, based on YouTube evidence, to 3-D-print AR-15 lower receivers that are capable of firing hundreds of rounds. But mine wasn't so practical; I wouldn't know it until I visited a gunsmith two days later, but I'd eventually give up on assembling a gun out of that plastic-printed lower receiver long before it was anywhere close to a becoming a functional weapon.
The Ghost Gunner, with an 80 percent lower receiver bolted inside.Click to Open Overlay Gallery
The Ghost Gunner, with an 80 percent lower receiver bolted inside. Josh Valcarcel/WIRED
The Ghost Gunner
The new generation of "maker" tools like 3-D printers and CNC mills have been lauded as machines that allow anyone to make anything. But from my first moments using the Ghost Gunner, it was clear: This is a machine designed to make a gun.
Defense Distributed's CNC mill is a simple black cube, with two tiny stepper motors sticking out of two of its six sides. As if to underscore the power contained in its microwave-sized footprint, the machine was so heavy I could barely lift it from its box. When I did haul it onto a table, I was struck by the lack of branding or the toylike LED lights and buttons of the Replicator. Its stark simplicity mirrors the unmarked gun parts it's designed to create.
Eventually, it felt much more like the Ghost Gunner had programmed me to be its gun-making tool than vice versa.
The Ghost Gunner works with either of two pieces of software: GRBL, an open source, general-purpose milling application, and DDCut, a Windows-only gun-milling program created by Defense Distributed and recommended by the group for anyone other than advanced CNC mill users. The Ghost Gunner also comes with the DDCut instruction file for milling an AR-15 lower receiver, shipped on a USB thumb drive in the box. (Putting it on the Internet, as with the 3-D-printable files, might have prompted the State Department to threaten Defense Distributed with prosecution again for weapons-export-control violations.)
I installed DDCut and found that for its primary purpose of finishing a lower receiver, the Ghost Gunner is absurdly easy to use—mostly because I was never given the chance to make any choices. Once DDCut began running the AR-15 file and cutting into my 80 percent-lower receiver, my only interaction with the software was clicking "next" through a 22-step set of instructions and then doing things to the aluminum part that the software told me to do.
For one hour-long stretch in that process, I was given nothing to do but simply admire the Ghost Gunner as its blurred, cylindrical blade cut away the gun's trigger well with inhuman precision. At other times it seemed to alternate between carving aluminum and assigning me tasks like changing the lower receiver's position, tightening and loosening bolts, switching the end mill to a drill bit, or even vacuuming up the aluminum shavings that piled up in and around the machine. Eventually, it felt much more like the Ghost Gunner had programmed me to be its gun-making tool than vice versa.
The Ghost Gunner drills out a lower receiver's trigger pin hole.Click to Open Overlay Gallery
The Ghost Gunner drills out a lower receiver's trigger pin hole. Josh Valcarcel/WIRED
Over those hours, I couldn't help but appreciate the beauty of the Ghost Gunner's design and engineering. As it patiently removed metal, the aluminum piece and the cutting tool moved in robotic, mesmerizing patterns. The noises the machine produced alternated between high-pitched shrieking and low groans that echoed through the WIRED newsroom and elicited complaints from neighbors. But during quieter lulls, the Ghost Gunner also emitted a series of rising and falling harmonics, produced by vibrations of the mill's stepper motors, that sounded like a kind of alien melody. My editor, Joe Brown, who came into the room to watch the machine at work, remains convinced the machine was programmed to play a piece of composed music.
When it was only three steps away from finishing its full process, however, the Ghost Gunner hit a serious snag. The probe the mill uses to measure the lower receiver's location malfunctioned, and the machine locked itself. To get it moving again, I had to break the rules of my experiment and call Cody Wilson, Defense Distributed's founder, to seek advice. At first he told me I'd have to rerun the entire process—close to four hours of wasted time. "It's a design flaw," Wilson admitted. "If it stops, it has to start again from the beginning."
But Wilson soon came up with a better plan and sent me a new file that rehearsed only the last portion of the AR-15 cutting process. Twenty minutes later I pulled from the machine the shining, perfect body of a semiautomatic rifle, as warm as if it were some baked good fresh from the oven.
My fully assembled AR-15.Click to Open Overlay Gallery
My fully assembled AR-15. Josh Valcarcel/WIRED
Assembly
The Ghost Gunner's lower receiver looked obviously superior to my 3-D-printed one—and even more obviously superior to the hot mess of uneven aluminum I'd chewed up with the drill press. But before assembling the full weapon, I wanted an expert opinion. So I visited Bay Area Gunsmithing, a sunny garage in Novato, California, populated by two professional gunsmiths, a very impressive collection of ordnance, and a gracefully aging dachshund named Ruth.
When I showed my manually drilled lower receiver to Nathan Rynder, the shop's owner, he dismissed it immediately. The hammer and trigger wouldn't fit into the narrow, winding gorge of the trigger well I'd created, and I hadn't even gotten as far as drilling holes for the selector and trigger pins. (He did note that he'd seen worse attempts, including a customer who had brought him a lower receiver with a gaping, unintended orifice drilled through its side.)
I was more surprised when Rynder insulted my 3-D-printed lower receiver. "This is not ready to rock," he said, skeptically probing the part's details with his fingers. He pointed out that the blueprint had misplaced something called a "takedown pin hole," and he made a further to-do list of necessary fixes before it could be assembled. "You'd need to thread in a pistol grip, clean out the buffer tube threads, clean up everything a pin went through," Rynder said. "You'd need several hours of labor to clean this thing up."
Just the idea of a 3-D-printed lower receiver bothered him; if the ring that held on the buffer tube and stock (the big loop at the back of the receiver) were to break, he pointed out, it could unleash a large and powerful spring inches from the shooter's face. "It scares me," Rynder said.
My Ghost Gun Budget
Building an untraceable AR-15 with the Ghost Gunner is pricier than it would be with a traditional drill press. But it requires far less skill than that manual method and costs less than creating the gun with a typical 3-D printer.
Drill Press Method
JET drill press rental: $250
End mills/drill bits: $97
Slide Vise: $80
80 percent lower jigs: $135
80 percent lower receiver: $68
Upper receiver: $550
Lower receiver parts kit:
(trigger, hammer, grip, etc) $75
Stock: $63
Magazine: $16
Total: $1,334
3-D Printer Method
Makerbot Replicator: $2,900
Plastic spool: included
Upper receiver: $550
Lower receiver parts kit:
(trigger, hammer, grip, etc) $75
Stock: $63
Magazine: $16
Total: $3,604
Ghost Gunner Method
Ghost Gunner: $1,500
80 percent lower receiver: $68
Upper receiver: $550
Lower receiver parts kit:
(trigger, hammer, grip, etc) $75
Stock: $63
Magazine: $16
Total: $2,272
My Ghost Gunner–milled AR-15 body, by contrast, got a stoic nod of approval. Rynder—who, allow me to stress, makes guns for a living—wasn't exactly wowed that I'd produced a functional, essentially flawless lower receiver. But he gave me the go-ahead to build it into a full rifle. "It's safe to assemble, safe to fire," he said. "Yes, you could put this together and it would be ready to go."
Over the next hour in Rynder's shop, I constructed my AR-15. This was harder than Forrest Gump makes it look. But I persisted, learning the process as I went by watching a YouTube video from Ares Armor a few seconds at a time. (At a couple of points, Rynder couldn't help but point out that I had inserted a part backward or give me an unsolicited hint. I suppose this was cheating in my one-man gunsmithing experiment, but unfortunately Rynder was a very friendly, helpful, and competent person.)
When I finally slotted in the pins to attach the upper receiver—a component that looks much more like a gun than the lower receiver and whose total lack of regulation is, frankly, bizarre—they made a pleasant chink. My AR-15 was complete.
I looked down at the fully built rifle and something in my brain shifted. I realized that the abstracted parts I'd been fiddling with had turned into an object capable of killing someone. My lower receiver had transformed from a "gun" in a legal sense to a "gun" in a very practical sense.
I remembered that I should start being careful where I pointed it.
Firing my AR-15.Click to Open Overlay Gallery
Firing my AR-15. Josh Valcarcel/WIRED
Shooting
Three days later, at a private range in Richmond, California, a half hour from Rynder's shop, I loaded my AR-15 with a 10-round magazine of .223 caliber ammunition and fired it for the first time. I pulled the trigger hesitantly as I aimed at a piece of cardboard 50 yards away. The deafening blast silenced the tweeting of nearby birds and echoed around the range's wooden walls as the rifle's stock dug into my shoulder. I could see a tiny hole in the cardboard. A plume of dust rose from the dirt berm behind it.
"Well, it goes bang," Rynder said.
I fired again. Then three more times. Then I emptied the magazine. Then I reloaded and emptied another one.
Halfway through the next magazine, I pulled the trigger but got nothing but a soft click. The rangemaster, who happened to be a former winner of the shooting competition reality TV show Top Shot named Chris Cheng, diagnosed that the upper receiver had jammed and needed to be lubricated—a common problem with new rifles. He opened it up and doused the bolt and buffer parts in grease, then put the upper receiver back on.
My rifle performed perfectly for the rest of the morning. After our video team fired the rest of the 40 rounds I'd brought, Rynder walked over to the neighboring range and convinced the friendly local SWAT team members practicing there to give us another 60 rounds. We shot those too. The gun didn't misfire again.
Exorcising My Ghost Gun
The day after that shooting field trip, I had a flight home to New York. Taking my ghost gun on a plane—legally, three ghost guns, in fact, since I had created three lower receivers—seemed unwise. I couldn't leave them in WIRED's office in San Francisco either, because that might count as legally transferring ownership of the unserialized guns, which is a felony. I considered destroying them with a hacksaw, but regulations posted online by the Bureau of Alcohol, Tobacco and Firearms seem to demand that a lower receiver be destroyed with a blowtorch, removing enough metal that it can't possibly be welded back together.
The testfiring target.Click to Open Overlay Gallery
The testfiring target. Josh Valcarcel/WIRED
So instead I decided to surrender my three lower receivers to the local police. I disassembled my AR-15 and left a large box containing all of the parts except the lower receivers on my editor's chair. Then I walked down the street to the police station in San Francisco's SoMa neighborhood and told the lady at the front desk I wanted to hand over some firearm components. She gave me a puzzled look and asked me to sit down.
Forty minutes later, two cops emerged from a door and asked what I was doing there. I explained and showed them the three lower receivers. They examined them with expressions that were simultaneously quizzical and bored. I asked them if it was common to see AR-15 lower receivers like these: homemade, with no serial numbers. "I've never seen this before," one of them said.
The cops gave me a handwritten receipt for the three weapons I'd turned in, as if to definitively show that these were no longer outside of law enforcement's awareness or control: They now had a number. Then they took my lower receivers behind their locked door and I said goodbye to my ghost gun.
When this story published, the Ghost Gunner still sat in a storage room of WIRED's office a few blocks away. It's ready to make another lower receiver at any time. And Defense Distributed has already sold more than a thousand of their gun-making boxes, each one a tiny, easy-to-use, anarchic rifle factory.
In other words, to paraphrase the rifleman's creed again, this ghost gun was mine. But there will be many like it.
Jedini intervju kojii je Stoya dala u Beogradu...
http://www.beforeafter.rs/drustvo/stoya-meets-motherland/ (http://www.beforeafter.rs/drustvo/stoya-meets-motherland/)
Emma Stone, Jennifer Lawrence, and Scarlett Johansson Have an Older-Man Problem (https://www.yahoo.com/style/emma-stone-jennifer-lawrence-and-scarlett-120627102363.html)
Imaju i grafikoni na linku.
Sve je to život...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ЦЕЛЬ ВИЖУ Jevgenija Sokruova, prilično ravnu filmsku priču o školovanju snajperistkinja u SSSRu za vreme Drugog svetskog rata. Mnoštvo motiva koji su uvedeni i načelno raspoložena glumačka podela nisu valjano iskorišćeni u ovom jedva jednoipočasovnom filmu koji u sebi nosi televizijsku površnost i plakatski propagandizam slabih polu-namenskih partizanskih filmova iz SFRJ sedamdesetih.
* 1/2 / * * * *
OFF Predraga Stojića, po scenariju književnika Marka Krstića biće oklevetan od strane kritike, i umnogome zaslužiće gaženje jer ima u sebi puno problema. Međutim, u ovom filmu postoji nekoliko stvari koje zapravo itekako vrede.
Najpre, ovo je film realizovan u no budget uslovima za koji evidentno možemo reći da nije u potpunosti snimljen, da za znatan deo materijala, a po onome što vidimo na ekranu ciljala se mejnstrim estetika, naprosto nije bilo uslova da se uslikaju. Međutim, sa onim materijalom koji jeste snimljen, izvršene su neke intervencije u najboljoj tradiciji kormanovske B-produkcije, ubačen je stock footage, uzeto je dosta filler materijala glumaca ili ambijenata bez dijaloga i podvučeni su monolozi iz offa, i na kraju je ispričana priča.
Ta priča sama po sebi nije nova, nije originalna i nije naročito interesantna ali je za uslove našeg filma korektna. Dva brata, izgubljena u miljeu više srednje klase, odnosno u miljeu lekara koji su u većini društava klasa za sebe, nalaze sebe u ilegalnim uličnim trkama. Kada mlađi biva ucenjen da učestvuje u jednoj od njih, odavno umirovljeni stariji brat mora da sedne za volan i spase ga.
U priči imamo sve sastojke B-filma, korumpiranu policiju, strukture iznad zvaničnih struktura, tajne službe, ilegalne automehaničarske radionice u kojima se pimpuju kola itd., žene koje vole glavni junaci pod tušem bez nekog značajnijeg razloga.
I sve su to elementi na koje smo navikli u B-filmu, a u našoj kinematografiji doživljavaju svoju, pomalo zakasnelu, premijeru i deluju na neki način deplasirano, skoro komično. I tu dolazimo do ključnog paradoksa recepcije savremenog filma.
Socijalistička kinematografija nas je naučila da su umetnicima obezbeđeni uslovi za rad, da ih država subvencioniše ne bi li oni mogli da se bave umetnički vrednim delima i da im daje budžete koji su dovoljni da se zamisli realizuju. I naša publika je u odnosu na naš film nabaždarena baš po tom kriterijumu, ili mu oprašta sve samo ako je zabavan, odnosno smešan.
OFF je radikalan primer kormanovskog B-filma nastao metodom pabirčenja, mimo institucija, koji je verovatno nekom ludom srećom uspeo da sklopi u neku koliko-toliko razgovetnu celinu. Ulazak u kapitalizam doneo je i B-film kao formu koja je našoj publici radikalno neprihvatljiva iako je bez problema "podnose" kada se suoče sa američkim filmovima tog tipa.
OFF je doduše krenuo sa uslovnim A-ambicijama, pa se ne može porediti sa MAMULOM, koja je krenula sa jasnom ambicijom i zaokružila je, ali to drobljenje koje čeka Stojićev film u kritici, dolazi iz istog izvora - nesposobnosti da se prihvate nove okolnosti u našem filmu.
U tom pogledu, OFF je najbliži estetici "garažnog filma" koji je afirmisan na ovogodišnjem FESTu, premda ga verovatno ni "garažeri" ne bi lako prihvatili jer se ne izražava u underground postulatima koji njih nadražuju i ipak suviše koketira sa mejnstrimom da bi se uklopio sa njihovim spojem velike pretenzije i uporedivog diletantizma.
OFF je rečju krenuo kao pokušaj mejnstrima, a završio je primenom tehnika undergrounda i radikalnog B-filma i exploitationa. Ovakvih filmova sam se nagledao, naročito u sedamdesetim i osamdesetim, i to je eksces koji je prepoznatljiv. Otud, ne mogu prikriti činjenicu da sam na jednom perverznom nivou i uživao u svemu ovome, ne samo zato što se kod nas retko sreće krimić već i zato što niko do sada nije ovako očajnički pokušao da da "razvuče" svoje materijal na minimum celovečernjeg rada i u tome zapravo uspeo.
TARGETS Petera Bogdanovicha mi pada na pamet kao primer sličnog postupka a sigurno možemo naći još kormanovskih intervencija tog tipa.
U određenom smislu, svođenjem Đuričkovih dijaloga na minimum, film mu daje i jednu novu glumačku dimenziju. Ovde nije vickast, nije ni naročito opasan, ali jeste drugačiji nego inače i mislim da on, koliko god to sumanuto zvučalo, od ovog polu sakrivenog filma, može nekako i profitirati kao umetnik.
Naravno, imam punu svest o tome kako moj utisak o OFFU dolazi uz veliko opterećenje ličnim preferencama i profesionalnim derformacijama, svakako da sam sada već u fazi kada mi je neki postupak zanimljiviji od rezultata koji je postigao, tako da ovaj film treba gledati na vlastitu odgovornost.
Ipak, OFF ostaje jedan novi korak u domenu produkcije koja nije uspela da sebi obezbedi državnu pomoć.
* * / * * * *
Pogledao sam DEMON BABY Corrie Greenopa. Reč je o niskobudžetnom britanskom hibridu psihološke drame i horora, u kome bih horor pre definisao kao imaginarijum realizacije psihoze glavne junakinje nego kao istinsko žanrovsko opredeljenje.
Film govori o mladom paru, koji u ranoj fazi suprugine trudnoće odlazi na izlet u Škotsku gde trudnicu počinju da progone uznemirujuće vizije. Nažalost, te vizije su više uznemirujuće za junakinju nego za publiku.
Solidna gluma svih ljudi na ekranu čini da ova izuzetno isprazna priča pred nama relativno brzo i nenametljivo prođe, ali kada bi se gledalac posle gledanja filma upitao šta je to gledao, teško bi mogao da opiše, ili taj opis ne bi baš delovao laksavo po film.
Greenop je tehnički solidno realizovao film i prava je šteta što ta kompetencija nije ispraćena nekom zanimljivom idejom. Ipak, senzibilitet spoja dobro glumljene melodrame, malo strašnjikavih halucinacija i krvoprolića, deluje kao recept za plasman filma na specijalizovanim festivalima pa i u programu jakih distributera.
* * / * * * *
Jason Statham je novi (televizijski) Bullseye u Daredevilu. (http://news.yahoo.com/bullseye-character-cast-daredevil-s2-report-143928590.html)
Statham se ubudžio u Marvel. Lako je njemu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
http://youtu.be/VT1J65KHX8E (http://youtu.be/VT1J65KHX8E)
Steven Knight ("Locke") wrote the untitled period project for Paramount and New Regency
Brad Pitt has been looking for a lover for his next WWII movie and he has finally found one in Oscar winner Marion Cotillard, who's in negotiations to join him in the untitled period film that Robert Zemeckis is directing for Paramount and New Regency, TheWrap has learned.
Zemeckis is also producing the romantic spy drama with his longtime collaborator Steve Starkey as well as Graham King. Steven Knight wrote the script and will serve as an executive producer alongside Jack Rapke, Patrick McCormick and Denis O'Sullivan.
Pitt and Cotillard will play assassins who fall in love during a mission to kill a German official. They soon marry, but their romance is cut short when Pitt is told that his wife is a double agent working for the German government and he must kill her.
Also Read: Marion Cotillard Joins Michael Fassbender in 'Assassin's Creed'
Production had been expected to start in the fall but Cotillard will be busy shooting "Assassin's Creed" with Michael Fassbender, while Zemeckis will be swamped with press for his 3D movie "The Walk." Once the studio agreed to shift the start date to early 2016, Pitt decided to squeeze the Netflix movie "War Machine" into his busy schedule, which also includes a "World War Z" sequel.
Cotillard, who will soon be seen opposite Fassbender in "Macbeth," is represented by CAA and Agence Adequat.
Official Synopsis for Batman v. Superman: Dawn of Justice Revealed (http://www.comicvine.com/articles/official-synopsis-for-batman-v-superman-dawn-of-ju/1100-152536/)
QuoteThere hasn't been a lot coming from the set of Batman v. Superman: Dawn of Justice (http://www.comicvine.com/batman-v-superman-dawn-of-justice/4025-1981/). Seems Warner Bros is a bit more guarded about next year's blockbuster film, which will hit theaters on March 25, 2016. There's been a teaser and a couple photos here and there, but nothing compared to what we're seeing come from other films.
However, with the Licensing Expo starting tomorrow in Las Vegas, Collider (http://collider.com/batman-vs-superman-synopsis-revealed/) got their hands on the first official synopsis for the upcoming film. Check it out:Fearing the actions of a god-like super hero left unchecked
,Gotham City (http://www.comicvine.com/gotham-city/4020-23611/)'s own formidable, forceful vigilante takes on Metropolis (http://www.comicvine.com/metropolis/4020-41184/)'s most revered, modern-day savior, while the world wrestles with what sort of hero it really needs. And with Batman (http://www.comicvine.com/batman/4005-1699/) and Superman (http://www.comicvine.com/superman/4005-1807/) at war with one another, a new threat quickly arises, putting mankind in greater danger than it's ever known before.
The synopsis is pretty much what we expected, for the most part. However, there's one thing we don't know. Who or what is this new threat that quickly rises? From what we know of, from the cast, there's not really any villains here, aside from Lex Luthor (http://www.comicvine.com/lex-luthor/4005-41952/). Could he be the new threat? One that's big enough to take on both Batman AND Superman? Looks like we'll have to wait to find out.
Pogledao sam INTO THE STORM Stevena Qualea, prošlogodišnji Warnerov disaster film koji je bio uvod u ovogodišnji blokbaster SAN ANDREAS. Warner ima možda i najkonzistentniju tradiciju disaster filma među holivudskim studijima i temu tornada već je obradio u TWISTERu Jana De Bonta koji se ionako smatra svojevrsnim klasikom žanra. Iako je TWISTER u svoje vreme bio smatran pre svega velikom egzibicijom specijalnih efekata u Spielbergovoj produkciji sa šarmantnim rolama Billa Paxtona i Helen Hunt, taj film je Ingmar Berman u poređenju sa ovim što je snimio Quale. Naime, Quale je snimio film u kome praktično ne postoji nijedan lik. Svaka osoba koja se pojavi na ekranu iziskuje određeni napor ne bi li se gledalac prisetio o kome je reč i kakave veze taj lik ima sa nazovi-narativom.
Nema nikakve personalnosti, ili upečatljivosti ni u prirodnoj katastrofi koju film prikazuje iako je koncept found footage sa kojim Quale koketira ali ga ne koristi do kraja zapravo otvarao mogućnosti za vizuelno ekspresivniji rad.
Na kraju INTO THE STORM osim kratke minutaže nema čime da se pohvali.
* 1/2 / * * * *
ПАРАГРАФ 78 je diptih Mihaila Hleborodova, priča podeljena na dva filma o misiji ruske komandoske ekipe koja u bliskoj budućnosti biva poslata da reši krizu u supertajnoj vojnoj laboratoriji. Hleborodov se u ova dva filma bavi prikazom vojnih akcija u maniru američkog akcionog filma i sasvim je jasno da ПАРАГРАФ 78 pokušava da se nadoveže na rešenja iz ALIENSa, PREDATORa i RESIDENT EVILa.
Za zapadno tržište napravljena je verzija u kojoj su iskombinovana dva filma i verujem da bi takva verzija ako su je sklapali vešti montažeri itekako mogla imati smisla. ПАРАГРАФ 78 definitivno ima produkcionu izgrađenost koja bi mogla biti internacionalno interesantna.
Ono što bi se definitivno moglo skratiti jesu repetitivne situacije u kojima tri glavna junaka evociraju svoj nekadašnji ljubavni trougao a ima još nekoliko elemenata koji se poanvljaju ili su suvišni. Ipak, ne mogu reći da je prvih sat i po priče na bilo kom nivou dosadni.
Prvi film ima određenu zaokruženost, prikazuje odlazak ekipe na misiju i trenutak kada misle da su je obavili. Ipak, ako imamo u vidu da je ovo guys on a mission film, podela na dva dela bez neke radikalnije dramaturške intervencije ipak deluje krajnje neobično i ne verujem da ovako treba eksploatisati trilere.
Glumačka podela je zanimljiva. Nažalost, najmanje ekspresivan glumac ima glavnu ulogu i to je jedan od problema.
Ono što junaci zatiču u napuštenoj laboratoriji je zanimljivo, mada u okvirima očekivanog jer zaista postoji bogata filmografija sličnih zapleta. No, Hleborodov to sve radi sa pristojnom estetizacijom i punim ubeđenjem tako da spoj relativno neiskorišćenog imaginarijuma ruske vojske i pouzdanih žanrovskih obrazaca daje simpatičan rezultat.
Videćemo kako će se Hleborodov pokazati u drugom delu i koliko je on zaokružen.
* * 1/2 / * * * *
Jon Bernthal Cast as Frank Castle for Second Season of Daredevil (https://games.yahoo.com/news/jon-bernthal-cast-frank-castle-202600620.html)
Quote
Huge news coming from Marvel's website (http://marvel.com/news/tv/24699/jon_bernthal_cast_as_frank_castle_in_the_netflix_original_series_marvels_daredevil#ftag=YHF6f45a36) today as Jon Bernthal was announced that he's joining the second season of Marvel's Daredevil (http://www.comicvine.com/daredevil/4075-510/#ftag=YHF6f45a36)and he's playing Frank Castle (http://www.comicvine.com/punisher/4005-1525/#ftag=YHF6f45a36) AKA The Punisher, the vigilante who wants to clean up New York City's Hell's Kitchen, even if that means killing people.
Bernthal is known for his role as Shane on AMC's The Walking Dead as well as his role in Fury. The head of television of Marvel, Jeph Loeb, is excited about Bernthal coming to the show:"Jon Bernthal brings an unmatched intensity to every role he takes on, with a potent blend of power, motivation and vulnerability that will connect with audiences... Castle's appearance will bring dramatic changes to the world o
f Matt Murdock (http://www.comicvine.com/daredevil/4005-24694/#ftag=YHF6f45a36) and nothing will be the same."
No news yet when the second season will air yet, but we'll keep you updated.
A ima i ovo:
Deadshot Rappels from a Roof and More Set Photos from Suicide Squad (https://games.yahoo.com/news/deadshot-repels-roof-more-set-145100595.html)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages.tapatalk-cdn.com%2F15%2F06%2F10%2F7f871da5fb1d34023ae154bb6dde5561.jpg&hash=413aa638763f9262871187df4bb6254c0a2b0258)
Sent from my iPhone using Tapatalk
In another example of Syfy upping its star wattage, the cabler announced today that it is partnering with Bradley Cooper, Graham King and Todd Phillips to develop an event series based on Dan Simmons' Hugo Award-winning bestselling novel "Hyperion."
The three men will exec produce. Itamar Moses ("Boardwalk Empire") will write the screenplay and serve as co-executive producer. Universal Cable Productions will serve as the studio. "Hyperion" will be a production of King's GK Films and Cooper and Phillips' 22nd and Green.
"It is an absolute honor to enter into the world created by Dan Simmons that is arguably one of the greatest works of science fiction, and help realize it for television audiences," said Cooper.
Set on the eve of Armageddon with the entire galaxy at war, "Hyperion" follows seven pilgrims who set forth on a voyage to seek the answers to the unsolved riddles of their lives. Each carries a desperate hope and a terrible secret — and one may hold the fate of humanity in his hands.
"'Hyperion' is a science fiction masterpiece. Dan Simmons' universe is unique and darkly compelling, and the creative team assembled here is simply as good as it gets," said Jeff Wachtel, president & CCO of NBCUniversal Cable Entertainment.
The project announcement follows news of other high-profile endeavors at Syfy, including an adaption of Aldous Huxley's "Brave New World" with Amblin Television, Gale Anne Hurd's 13-episode thriller "Hunters," David Goyer's Superman prequel "Krypton," and Matt Damon and Ben Affleck's futuristic espionage thriller "Incorporated."
"As Syfy continues to forge important partnerships with award-winning talent on and off screen, this powerhouse team led by Bradley Cooper, Graham King and Todd Phillips brings an extraordinary track record in producing entertainment of the highest creative ambition," said Syfy and Chiller president Dave Howe. "Epitomizing the gold standard of science fiction storytelling, Hyperion tackles smart and provocative themes that help define Syfy's development vision."
Cooper is represented by CAA. He is also an exec producer of CBS' "Limitless," a series based on his 2011 film. Moses is represented by UTA, and Phillips is represented by CAA and attorney Warren Dern at Sloane, Offer, Weber, & Dern.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 10-06-2015, 22:18:08
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages.tapatalk-cdn.com%2F15%2F06%2F10%2F7f871da5fb1d34023ae154bb6dde5561.jpg&hash=413aa638763f9262871187df4bb6254c0a2b0258)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Tvoj život je dobio božanski seal of approval, reklo bi se :-| :-| :-| :-| :-|
da li ovo je kraj o kom je pričala mama u pesmi van gogha?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gledam probnu sliku sa snimanja. Nisam hteo da primedbujem na fejsu, ali Stoja mi deluje kao lepa žena obučena u neobično-običan kostim. Nedostaje mi neka magija kojom bi bilo nedvosmisleno da nije u pitanju žena nego android. (ili se kaže ginoid?)
The Complicated Legacy of Batman Begins (http://news.yahoo.com/complicated-legacy-em-batman-begins-em-164400321.html)
Stari o ničijoj zemlji između Čabona i Šejbona.
http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-izabrati-pravu-knjigu/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ode Christopher Lee...
http://starikadar.blogspot.com/2015/06/kristofer-li-1922-2015.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/06/kristofer-li-1922-2015.html)
http://mute.com/laibach/announce-the-liberation-day-tour-performing-in-pyongyang-north-korea kraj!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 11-06-2015, 18:42:43
http://mute.com/laibach/announce-the-liberation-day-tour-performing-in-pyongyang-north-korea (http://mute.com/laibach/announce-the-liberation-day-tour-performing-in-pyongyang-north-korea) kraj!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Koji carevi! :| Nestrpljivo cu cekati taj dokumentarac.
Drugi deo diptiha ПАРАГРАФ 78 Mihaila Hleborodova ima vlastitu zaokruženost, iako ga je zapravo ipak nemoguće gledati bez prvog dela. U drugom delu, članovi spasilačke ekipe shvataju da su smrtonosno inficirani i žele da završe tako što će pobiti jedne druge, izvlačeći parove koji će se satirati putem lutrije.
Repetitivnost ljubavnog trougla iz prvog filma produžava se i u drugom ali akcija, mahom jedan-na-jedan je prilično dobra i ljubavni trougao ima prilično visceralno razrešenje.
Zaokruženost se između ostalog postiže i time što se događaji iz prvog filma ne razrađuju dalje, iako bi možda trebalo, već dinamika unutar ekipe dolazi u prvi plan. Šta god mislili o tome da se film ovog žanra daje iz dva dela, verovaatno da bi se maksimalno naplatilo gledanje, nesporno je da u ovom slučaju imamo posla sa dramaturški osmišljenim deljenjem filma na dva, slično KILL BILLu.
U akcionim scenama Hleborodov pokazuje solidnu kompetenciju i šteta je što potom nije nastavio dalje putem akcionih projekata. Ipak, nadam se da takav razvoj situacije nije sasvim isključen.
* * 1/2 / * * * *
JURASSIC WORLD Colina Trevorrowa deluje kao jugoslovenska fudbalska reprezentacija - na okupu je niz sjajnih pojedinaca koji su se dobro pokazali u drugim projektima, sve vreme izgleda kao da će nešto da se desi i onda kada krene da se dešava na kraju nikako da se desi. Rezultat od umereno simpatičnog vremenom postaj mučan.
Colin Trevorrow je snimio izuzetan indie film SAFETY NOT GUARANTEED i u JURASSIC WORLDu se ispostavilo da nije dorastao ovom zadatku. Na kraju ceo film je režiran vrlo ex catedra, i to ne samo u domenu akcije koja je izuzetno pitoma, bez ijednog istinski velikog set-piecea, sa par zanimljivih detalja, već i u domenu glume gde sam očekivao mnogo više od ovog reditelja. Imam momenata lucidnosti, ima situacija u kojima zaigra Prattov šarm ili kada se oseti nešto indie nekonvencionalnosti, ali ukupno uzev, takvi bljesci su vrlo retki.
Film pokušava da bude "pametan" i da komentariše savremenu klimu u svetu zabave u kojoj čak ni istinski impresivne stvari nisu više impresivne. Tako ovde na početku junaci konstatuju da "dinosaurusi više nikoga ne mogu da oduševe" i za potrebe toga genetski modifikuju novog i strašnijeg. Slično je i sa Trevorrowim. Umesto nekog rutiniranog reditelja spektakla, doveli su indie reditelja, kako bi doneo tog indie DNK ali na kraju, kao i akcija sa Indominus Rexom, sve se završava vrlo skromnim rezultatom.
Na scenariju su potpisana četiri pisca, Trevorrow i njegov sidekick Connely sa SAFETY NOT GUARANTEED plus Rick Jaffa i Amanda Silver koji su rebootvali Planetu Majmuna. Na kraju, najzanimljiviji detalj u zapletu ostaje premisa koju je navodno razrađivao John Sayles onomad za četvrti deo a to je priča o pretvaranju dinosaurusa u oružje. Možda će ta ideja biti dalje razrađivana u eventualnom petom delu.
Neke ideje kojima se bavi JURASSIC WORLD nisu sasvim moronske, kao što je recimo pretvaranje dinosaurusa u biološko naoružanje, pitanje da li su genetski modifikovani dinosaurusi svesni toga da nisu nastali "prirodnim putem" i kako poimaju svoje mesto u lancu ishrane, ali završnica u kojoj se parafrazira GODZILLA, odnosno pokušaj da se ljudi i dinosaurusi nađu na istoj strani, ima u sebi dosta zanimljivih implikacija, ne samo tu jednostavnost inverzije premise, no realizovana je nevešto i nemaštovito, tako da samo podvlači inherentnu glupost nametnute etičke dileme.
Naime, dinosaurusi nastali genetskom modifikacijom, jer smo u prvom delu saznali da se nisu mogli napraviti isključivo iz DNK dinosaurusa, odlučuju da se udruže sa ljudima kako bi pobedili abominaciju - GMO dinosaurusa, iako ni oni sami nisu niti nastali prirodnim putem, niti su prilikom nastanka rekonstruisani po svojim stvarnim karakteristikama već su naprotiv prilagođeni zahtevima zabavnog parka.
Paradoksalno, na kraju "negativci" u ovom filmu, predstavnik vojnoindustrijskog kompleksa i genetičar, uprkos nizu esencijalizovanih mana ispadaju zapravo jedini zastupnici zdravog razuma.
Bryce Dallas Howard je svoju ulogu nervozne poslovne žene uvučene u postolovinu krajnje prekempirala, i nije ni blizu vrhunaca tog tipa kao što je bila Kathleen Turner u ROMANCING THE STONE i sl. Chris Pratt igra u Amblinu, i ako je ovo proba za njegovo preuzimanje Indiana Jonesa onda... hm... ne bih rekao da je prošao test ali ne zbog svog magnetizma, već zato što mu materijal nije dopustio dovoljno prilika. U Prattovom slučaju, autori su morali izvući mnogo više.
Akcija, potere, napetost - sve to je vrlo mlako. Maštovitost je prisutna na nivou detalja ali ne i celine i nema punokrvnih razrađenih pretnji, nema antologijskih scena kao što je napad raptora u kuhinji itd.
Film smešten na egzottično ostrvo, sa dinosaurusima i dobrim facama na ekranu, a izuzev Bryce, svi su dobre face, nažalost na kraju funkcioniše samo na nivou land graba. Naprosto, toliki kadrovski, finansijski i tehnički napor ne može a da ne proizvede neki nivo prijatnosti.
JURASSIC WORLD međutim, istovremeno, ostaje krajnje kameran, rekao bih čak vizuelno neupečatljiv. Impresivnost se ovakvim sadržajem ne može proizvesti. Spielberg je u prvom filmu naplatio ekskluzivnost zamisli i realizacije a Bong je sve odveo na n-ti u pogledu napetosti u HOSTu - a rekao bih čak da je onda i JJ Abrams u SUPER 8 odradio Amblin.
Trevorrow je slabiji od većine uporedivih filmova kojih se možemo setiti i u najboljem slučaju dobacuje negde do LOST WORLDa koji je meni bio slabiji od trećeg. Ipak, ova ekipa na okupu naprosto nije mogla snimiti totalno smeće, tako da JURASSIC WORLD na kraju ispada kao šljakerski film koji nije mnogo inspirisan ali je u principu dobacio do neke minimalne radne norme.
* * 1/2 / * * * *
Variety
Navigation Menu
HOMETVREVIEWS
TV Review: 'True Detective,' Season 2
EMAIL
PRINT
8
TALK
JUNE 12, 2015 | 05:00AM PT
Brian Lowry
TV Columnist
@blowryontv
Those expecting anything approaching the magic conjured by the original Matthew McConaughey-Woody Harrelson pairing should immediately temper their enthusiasm for "True Detective's" second season. Impeccably cast around its marquee stars, the new plot possesses the requisite noir-ish qualities, but feels like a by-the-numbers potboiler, punctuated by swooping aerial shots of L.A. courtesy of new director Justin Lin, whose intense close-ups bring to mind a Sergio Leone western. Although generally watchable, the inspiration that turned the first into an obsession for many seems to have drained out of writer Nic Pizzolatto's prose, at least three hours into this eight-episode run.
Somehow, the first installment managed to take TV's most venerable genre and put a fresh coat of paint on it, thanks to the intoxicating mix of McConaughey's unorthodox, philosophizing cop, its grisly crime and the time-bending narrative. Here, Pizzolatto more straightforwardly plows ahead, featuring four disparate characters whose paths begin to intersect only near the end of the first hour.
SEE MORE:Watch: 'True Detective' Teasers Hint at Time Jumps, Betrayal
The quartet features three cops and one criminal, the last played by Vince Vaughn, whose character, Frank Semyon, is desperately pursuing a land deal that will allow him to go legit. Still, a complication, in the form of a dead body, threatens to derail those plans, while creating an awkward alliance among a boozing detective (Colin Farrell, somewhat playing against type), a brooding highway-patrol motorcycle cop (Taylor Kitsch) and a sheriff's detective (Rachel McAdams), each of whom sports a constipated look indicative of a painful past, a personal secret, a bad attitude or some combination of all three.
There's a bit of happenstance in what unites them, which helps explain why the premiere requires considerable patience. Indeed, if ever a high-profile series called for a binge model to get past the producers' decision to slowly tease out plot, this would be the poster child.
Once the ball gets rolling, though, the new "Detective" feels increasingly mundane — in tone and style, a bit like a lesser Michael Mann movie stretched out in episodic form. Part of that might have to do with the necessity of serving the multiple leads, at the expense of the focus on two that the first enjoyed. While this all might converge in a way that knocks your socks off, there's marginal evidence of things really heating up until after July 4.
SEE MORE:Colin Farrell Talks 'True Detective' Season 2 at Maui Film Festival
In the process, Pizzolatto — whose directing partner on the first, Cary Fukunaga, has taken his distinctive vision and moved on — delivers a hard-boiled but cliched view of L.A., framed by overhead views of tentacle-like freeways and ugly power plants. The cops' journeys yield encounters with scheming actresses, ghoulish clinics for the rich, underground clubs and hippy-dippy spiritual retreats, set against a backdrop of money and corruption.
None of the shortcomings are necessarily the fault of the stars, who are saddled with a heaviness and gloom that pervades the entire production. As noted, there are first-rate actors down to the fringes — James Frain, W. Earl Brown, Lolita Davidovich, Abigail Spencer, David Morse and Kelly Reilly as Frank's wife among them — reflecting all the trappings of a prestige project, even if what emerges doesn't initially scale those heights.
REVIEW:'True Detective'
Vaughn has the juiciest role out of the gate as the cornered crook, but as with everything else, his distinctive speech pattern feels pallid compared with McConaughey's monologues, developed before anyone thought to try selling cars with them.
Having seen this much, there's certainly a sense of curiosity regarding where the story ends up, and a relatively short commitment to reach the finish line. And expecting Pizzolatto to catch lightning in a bottle again, starting from scratch with a new directing team and cast, was perhaps simply too much to ask.
For HBO, the anticipation the first go-round engendered qualifies as a high-class problem. Although the gap between seasons one and two isn't severe enough to merit the sort of angst in which these characters are mired, "True" fans might still come away feeling let down, if not downright blue.
Sent from my iPhone using Tapatalk
ma ovaj tip na metakritiku daje 100 bodova Igri prestola i Brejking Bednicima, očigledno se drogira!
Čim je pomenuo Manna ja sam osetio da će sve biti dobro. Mada odavno je nejasno što HBO lepo ne pozva Manna da snimi TRUE DETECTIVE...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Šta bi bilo da je Boban Knežević upisao dramaturgiju?
http://www.novipolis.rs/blog/28630/o-knjizevnom-liku.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 12-06-2015, 19:37:10
Šta bi bilo da je Boban Knežević upisao dramaturgiju?
ne bi je završio.
Quote from: crippled_avenger on 12-06-2015, 19:37:10
Šta bi bilo da je Boban Knežević upisao dramaturgiju?
http://www.novipolis.rs/blog/28630/o-knjizevnom-liku.html (http://www.novipolis.rs/blog/28630/o-knjizevnom-liku.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
:-|
Quote from: crippled_avenger on 12-06-2015, 19:26:08
Čim je pomenuo Manna ja sam osetio da će sve biti dobro.
iz tvojih usta u seulske uši!
Pogledao sam ENTOURAGE Douga Ellina, produžetak popularne HBO serije bioskopskim sredstvima. Ellin i ekipa su se na neki način postarali da ovaj film uslovno može da se gleda bez predznanja o seriji ali teško da će zanimati ikoga izvan kruga fanova.
Što se fanove tiče, s druge strane, oni svakako dobijaju svoju dozu "kako je dobro videti te opet" susreta sa omiljenim likovima, u filmu koji zapravo ima arc polovine sezone, sabijene u jedan flm.
Pored likova iz serije, Ellin sa saradnicima uspeva da očuva i šarm dramaturgije iz serije, i rekao bih da uspeva da ga dosta uspešno prenese u bioskopsku formu. Akcenat nije na zapletu već na junacima, njihovim dilemama i načinom na koji izlaze na kraj sa njima.
Za razliku od mnogih serija koje se ulupavaju držeći se filmske dramaturgije, ENTOURAGE zapravo funkcioniše prilično dobro oslanjajući se na ono što ga je karakterisalo kao seriju. Za razliku od pete sezone kojoj filmsko ubrzavanje radnje nije pomoglo i umnogome je umanjilo efekat psiholoških lomova simpatičnih junaka, ovde je to pojačavanje efinasnosti bolje realizovano.
Nažalost, u balansu između filma koji će govoriti o junacima iz ENTOURAGE ali biti autonoman, i priveska za fanove serije, Ellin bira ovo drugo što je možda i prirodno. Ipak, u određenom smislu to nadovezivanje na seriju u nekim aspektima možda i umanjuje uživanje i fanovima serije. Tu pre svega mislim na celebrity cameo pojave koje postaju same sebi svrha i bivaju dovedene do paroksizma.
Lagao bih ako bih rekao da nisam bio zabavljen ovim filmom, ali možda ja i više verujem u Vincea i načina na koji je priča o njemu pričana od samih autora. ENTOURAGE je pružio dosta ali mogao je možda pružiti još i više.
Kao fan serije mogao bih mu dati * * * ali * * 1/2 / * * * * je realan domet, u najboljem slučaju.
Britanski majstor Roger Michell režirao je pozorišnu postavku drame Joe Penhalla BIRTHDAY a potom je adaptirao i u televizijsku dramu za Sky. Penhallova drama smeštena je u alternativnu stvarnost u kojoj muškarci kao i žene mogu da budu da trudni, naravno sa određenim anatomskim specifičnostima.
Penhallov postupak se oslanja na dosta uobičajen i oproban koncept - iracionalna premisa tretira se apsolutno racionalno, pa tako i ovde imamo inverziju rodnih uloga, imamo muške neuroze prepletene sa trudničkim, ženske prepletene sa onim svežih očeva, i na sve to dodat je sloj kritike državnog zdravstvenog sistema, iako je NHS i dalje ponos Britanije.
Penhallov koncept je pametan, dobro postavljen, Michellova režija je očekivano vešta i u radu sa glumcima (podelu predvodi Stephen Mangan) i u vizuelnoj artikulaciji sa dosta pokreta kamere. Nažalost, na kraju ipak nema nekog jasnog i šireg idejnog dometa u ovom delu. Njegov rezultat je najjači u stvaranju ubedljivih psiholoških portreta unutar apsurdne premise. U tom smislu, čini mi se da je pozorišna predstava možda slabiji medijum za ovu priču od televizije.
U pozorištu je ovo konvencionalna duo drama ali na televiziji, to poigravanje apsurdom i realizmom može dati bolje rezultate.
Stari u buregdžinici Lajbah
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/421/ (http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/421/)Музика/1952042/,,Лајбах"+у+Пјонгјангу+није+изненађење.html
Gledali smo. :lol: Ta majica!!!!!!!!!
Inače:
11 Incredible Secrets About The Making Of Back To The Future (http://io9.com/10-incredible-secrets-about-the-making-of-back-to-the-f-1711997750)
K.Dž. Un se zaista trudi da pomogne :lol:
North Korea claims it has cure for MERS, Ebola and AIDS (http://news.yahoo.com/north-korea-claims-cure-mers-ebola-aids-091245245.html)
Quote
SEOUL, South Korea (AP) — North Korea says it has succeeded where the greatest minds in science have failed.
The authoritarian, impoverished nation better known for pursuing a nuclear program despite global criticism announced Friday it has a drug can prevent and cure MERS, Ebola, SARS and AIDS.
The secretive state did not provide proof, and the claim is likely to provoke widespread skepticism.
The official Korean Central News Agency said scientists developed Kumdang-2 from ginseng grown from fertilizer mixed with rare-earth elements. According to the pro-North Korea website Minjok Tongshin, the drug was originally produced in 1996.
"Malicious virus infections like SARS, Ebola and MERS are diseases that are related to immune systems, so they can be easily treated by Kumdang-2 injection drug, which is a strong immune reviver," KCNA said.
North Korea shut out foreign tourists for half a year with some of the world's strictest Ebola controls, even though no cases of the disease were reported anywhere near the country, before lifting the restrictions earlier this year.
It is believed to be struggling to combat diseases such as tuberculosis, and respiratory infections are among its most common causes of death, according to the World Health Organization.
North Korea trumpeted the same drug during deadly bird flu outbreaks in 2006 and 2013.
The North's claim comes as rival South Korea fights an outbreak of MERS that has killed two dozen people and sickened more than 160 since last month. There is no vaccine for the disease.
Pa, realno izolacija je najbolja prevencija a prevencija je najbolji lek za zarazne bolesti.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Brent Lang
Senior Film and Media Reporter
@BrentALang
Box office reporting too often focuses on data and results that have nothing to do with whether or not a movie is a hit or a miss.
One of the great absurdities of this type of coverage is that it is dominated by a horse race mentality that studios both privately ignore and publicly encourage.
The folly of this approach was on full display this weekend when "Jurassic World" "won" the weekend with a $102 million take, edging by "Inside Out," which had to settle for a measly $91 million. That happens to be the biggest-ever opening for an original film, crushing the $77 million high-water mark set by "Avatar" in 2009.
"'Inside Out' would have been number one in any other weekend," notes Phil Contrino, vice president and chief analyst at BoxOffice.com. "At the end of the day, it doesn't matter. Being number one is overrated."
Still, "Jurassic World" gets to proclaim in television spots and newspaper ads (are those still a thing?) that it is the "number one movie in America." "Jurassic World's" victory ends Pixar's streak of consecutive number one openings, a record it had maintained with each of its previous 14 pictures. But the end of an era doesn't mean much.
"There are no losers in this one-two punch," said Paul Dergarabedian, senior media analyst at Rentrak. "What movie is number one is a distinction without a difference."
The focus on rankings obscures the fact that "Inside Out" is a critical and commercial triumph on a scale few films match. "Inside Out" ranks as the second-biggest debut in Pixar history, putting it squarely between "Toy Story 3's" $110.3 million bow and ahead of 2013's "Monsters University's" $82.4 million opening.
"Where you finish doesn't matter that much," noted Dave Hollis, Disney's distribution chief.
He noted that "Frozen" debuted in second place before going on to become Disney's biggest animated release with a global haul of nearly $1.3 billion.
"Where ['Frozen'] finished on its opening weekend had no baring on its impact to the culture," said Hollis.
The genre-defying story of a girl's emotional inner turmoil has a 98% "fresh" rating on Rotten Tomatoes, making it the best reviewed Pixar release since "Toy Story 3," which went on to pick up a best picture nomination. While Pixar has yet to have a bomb on its resume, "Inside Out" may be its boldest, ballsiest venture since "Wall-E" dazzled audiences with its near-silent first act. It's a picture that unfolds largely in an adolescent's mind as she struggles to come to terms with her family's decision to uproot and move to San Francisco. In the words of Slate's Dana Stevens, "Inside Out" is unafraid to show that "growing up is both a grand triumph and an irreversible tragedy." That's a kind of dichotomy that most kids movies would never attempt to unwind, with all due respect to "The Penguins of Madagascar."
Too often, box office reporting gets reduced to rankings instead of profitability. Just look at some of the number one films this year. They include both genuine blockbusters such as "Furious 7″ and duds and disappointments such as "Focus" and "Chappie." That's to say nothing of "Tomorrowland," which came in first over Memorial Day, but cost so much to make it will result in a reported $140 million write down. In the process, the achievements of films like "Kingsman: The Secret Service," which picked up $403.8 million on an $81 million budget, get overshadowed by films such as "Fifty Shades of Grey," which opened hot before cooling down fast.
Box office headlines are often reduced to what film "trumps," "triumphs over" or "races past" a rival. But analysts and executives argue that some blockbusters can be the proverbial rising tide that lifts all boats.
"The big business for 'Jurassic World' did more to help 'Inside Out' succeed than it acted as an impediment," said Hollis. "Having a great experience at the movies is what brings people back."
Beyond the rankings, there's the problem of box office milestones. Studios happily churn out releases, announcing that this or that film has passed the $100 million mark, the $200 million barrier, and the $300 million hurdle, but too often pundits fail to contextualize that figure. So, yes, it's lovely that "Mad Max: Fury Road" has earned $336.7 million, except for the fact that Warner Bros. spent $150 million to make the movie and countless millions more to market it. "Mad Max: Fury Road" may make a profit, but math would suggest it hasn't yet — studios get roughly 50% of ticket sales domestically and a more variable percentage of overseas grosses.
While China, for instance, is hailed as the movie business' great savior, a recent investor presentation by executives from the National Association of Theatre Owners noted that most of the money stays in the People's Republic. Though U.S. studios generated $2.16 billion at the Chinese box office in 2014, those companies took out only 25% of those receipts, amounting to roughly $540 million. Somehow that critical context got glossed over in the rush to talk up Chinese ticket sales.
In general, our fixation on victors and losers, boom and bust markets, and gaudy numbers that ignore a picture's price tag is bad for anyone hoping to draw conclusions about the overall health of the entertainment industry.
This is all a roundabout way of saying that while "Inside Out" didn't beat "Jurassic World," it's still a box office winner.
Sent from my iPhone using Tapatalk
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2Fzlxn9i.jpg&hash=5c6f3a0f30bac323275e230834ad66715ba44e80)
Stari o hororu
http://horor-srbija.com/intervju-dimitrije-vojnov-dramaturg-i-kriticar/
Sent from my iPhone using Tapatalk
ima li nade za zombi crnogorce, meni je to bolje od Malog Buda
Taj projekat se stalno oživljava i nanovo umire. U svakom slučaju, bilo bi greota da ne bude na srpskom i to mu ponajviše smanjuje šanse...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Adrian Grenier Will Cameo In The Aquaman Movie Under One Condition (http://www.cinemablend.com/new/Adrian-Grenier-Cameo-Aquaman-Movie-Under-One-Condition-72249.html)
Prve žive slike iz BLOOD FATHERa
http://www.canalplus.fr/c-cinema/c-emissions-cinema-sur-canal/pid6311-l-hebd-hollywood.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 26-06-2015, 06:27:44
Adrian Grenier Will Cameo In The Aquaman Movie Under One Condition (http://www.cinemablend.com/new/Adrian-Grenier-Cameo-Aquaman-Movie-Under-One-Condition-72249.html)
sjajan odgovor :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
O različitim pristupima dramaturgiji...
http://www.beforeafter.rs/kultura/dve-letnje-dramaturgije/
Sent from my iPhone using Tapatalk
QuoteZanimljivo je da u poslednje vreme baš na Netflixu serije sve češće pate od te filmske dramaturgije
Kod Daredevila je ovo takođe izraženo. Moguće je da je ovo samo posledica činjenice da Netflix serije nisu stvarno televizijska produkcija sa svim njoj odnosnim parametrima (gledanost, šer, njima sukladno dopisivanje scenarija), da nastaju u drugačijim uslovima i da ćemo za koju godinu serije za TV i serije za Internet doživljavati kao dva odvojena medija.
Znaš kako, ni ove elitne cable serije ne zavise od rejtinga per se i snimaju se slično filmu. To korigovanje scenarija u toku emitovanja je više mit nego istina čak i za network serije koje su do polovine sezone u startu već snimljene pre emitovanja sa potencijalnim wrapom ako se ne naruči full run. Tako da to nije razlog sigurno. Jedino što bi moglo pravdati to rešenje jeste binge watching ali i masa regularnih serija se bingewatchuje.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam INSIDE OUT Petea Doctera, novi Pixarov film koji predstavlja novi korak napred za ovaj studio, za koji ne možemo reći da je proteklih godina bio u stagnaciji, ali sasvim sigurno jeste koračao utabanim stazama nastavaka i nekim "tipičnijih" animiranih radova koji se nisu znatnije razlikovali od konkurencije, došavši do tačke da ga Warner po relevantnosti i prestigne svojim LEGO filmom (kada doduše Pixar nije ni imao svog takmaca) odnosno da mejnstrim Disney produkuje par ozbiljnih konkurenata, tu pre svega mislim na WRECK-IT RALPH.
INSIDE OUT je po mnogo čemu sličan WRECK-IT RALPHu, pre svega po toj ideji da se kroz animaciju "prodre unutar" nekog nefilmičnog procesa i da se on vizuelno i narativno razloži. U slučaju INSIDE OUT reč je o misaonim procesima, o emocijama, čovekovoj ličnosti, sećanjima, podsvesti i sl. Mnogi kritičari navode da je dekonstrukcija koju vrši INSIDE OUT nešto najradikalnije što je do sada urađeno u mejnstrim animaciji, s tim što ja ne bih išao toliko daleko jer je WRECK-IT RALPH otišao podjednako daleko u svetu gejminga, čak bih rekao da je RALPH otišao možda i nekoliko koraka dalje u ideološkom tumačenju ove pojave.
INSIDE OUT je s druge strane film koji ima veći efekat jer je naprosto okrenut nečemu što je svima prepoznatljivo, to je ljudski um, a kroz simpatične likove, maštovite situacije i pre svega jako lucidne analogije uspeva da prikrije svoj zapravo mehanicistički pristup objašnjenju mentalnih procesa. Emocije koje su glavni likovi filma u jednom trenutku postaju karakteri koji imaju character arc, menjaju se, odnosno kroz promenu konteksta postaju korisne čak i onda kada su naizgled destruktivne poput Tuge.
Ako bih govorio o čisto kinestetičkim kvalitetima, ali i emociji, RALPHa bih smestio ipak iznad INSIDE OUT. Međutim, gledano sa strane, INSIDE OUT je film sazdan isključivo od pameti, više od pojmova nego od "čisto filmskih" ideja i u tom smislu, Docter je postigao neke neverovatne stvari.
Naime, INSIDE OUT je maštovit, razigran i dinamičan, podjednako deci kao i odraslima, ali nikada ne gubi iz vida dve dimenzije - jednu edukativnu za decu i jednu vrlo elegičnu, gotovo opipljivo sentimentalnu, za odrasle. Tematizovanje pameti kroz pametna rešenja, deluje kao pravi spoj i INSIDE OUT jeste sve ono što se očekuje od Pixara ali je i jedna intelektualna igra u isto vreme gde se utrkuju pojmovi iz psihologije sa maštom autora.
Otud na polju čiste "univerzalnosti" teme, INSIDE OUT automatski nadmašuje RALPHa, premda, ostaje antilakanovski, odnosno izostavlja ideologiju iz svog diskursa, što je možda i dobro. Um je prikazan kao kolektiv koji čine emocije, sećanja, imaginarni prijatelji, kreatori snova, ali odlikuje ga neverovatno odsustvo socijalne mobilnosti. Zaplet se dotiče upravo tog segmenta, dve emocije, mismatched Radost i Tuga ispadaju iz centra u kome treba da se nalaze i odlaze u pogrešan deo uma, ali kada zajedno sa sobom u idejni centar junakinje pokušaju da povuku njenog imaginarnog prijatelja koji je osuđen na obsolenciju, ne samo da u tome ne uspeju, već njegovo žrtvovanje predstavlja sine qua non njihovog povratka na mesto gde treba da budu, i očuvanja poretka. Dakle, um je konzervativno mesto čiji razvoj ne može biti dostignut kroz mobilnost elemenata, naprotiv, svaka moilnost elemenata uzrokuje patologiju, duševnu bolest, ali može se odvijati kroz učenje kako da se nedostaci pretvore u prednosti.
U tom pogledu zanimljivo je kako se manifestuje sazrevanje junakinje. Naime, na početku je osnovni cilj svih emocija da ona bude srećna, i sve to remeti Tuga koja takođe želi da bude srećna i zato je aktivna, mada ne kao negativac, već više kao trapavi sidekick. Trenutak u kome Tuga precizno može da interveniše za dobrobit junakinje predstavlja trenutak njenog sazrevanja, izlazak iz depresivne epizode, ulazak u stanje "aktivne depresije", funkcionisanje uprkos brojnim nezadovoljstvima.
Taj kraj u kome se rekonstituiše um bez socijalne mobilnosti u kome se čak i najnežnija sećanja moraju žrtvovati za dobrobit celine ličnosti, kao i sazrevanje koje čini sposobnost da se tuga stavi u funkciju očuvanja ličnosti, daje filmu finu dozu desnog "realizma", što je gotovo paradoks ako imamo u vidu da je ovo maštoviti animirani film koji bi valjda trebalo da nas neprestano uveseljava i raduje.
Docter je pokazao ogroman talenat svojim ranijim filmovima, među kojima je i UP, vizuelni omaž Dobrici Ćosiću i Zoranu iz TITO I JA, pa samim tim ni ne treba previše objašnjavati sa koliko je veštine realizovan INSIDE OUT. Međutim, ono što ovaj film prikazuje i vrlo složena emocija koju stvara i zaključci koje donosi, vrlo su zreli i ne podilaze publici.
Otud je INSIDE OUT upravo onaj primer filma kakav bi trebalo da iziskuje ogromna finansijska i stručna ulaganja kakva samo Holivud može da napravi, a prečesto ih razbacuje na besmislice, bez značenja i mogućnosti da traju. Srećom, za razliku od Birdovog TOMORROWLANDa, Docterov film je uspeo da iskomunicira i sa publikom. Dakle, Disneyev ovogodišnji pokušaj da mu blokbasteri koketiraju sa smislom nije dva puta kažnjen.
INSIDE OUT upravo stoji kao opozicija onome što je predstavljao FURY ROAD, i to još jasnije predstavlja od TOMORROWLANDa.
* * * * / * * * *
Pogledao sam L'ENLEVEMENT DE MICHEL HOUELLEBECQ Guillaumea Niclauxa, reditelja čiji sam rad upoznao kroz pokušaj komercijalne afirmacije u ekranizaciji Jean-Christophe Grangea. Taj film mi je bio grozan a nažalost ni ovaj nije mnogo bolji ali je svakako znatno zanimljiviji.
Niclaux je napisao i režirao film u kome Houellebecq igra samoga sebe. Posle režije, očigledno je da Houellebecqa zanima dalje bavljenje filmom, kroz glumu, o čemu svedoči i potonje igranje u filmu NEAR DEATH EXPERIENCE. Zanimljivo je kako su francuski pisci skloni ulasku u svet filma daleko izvan okvira scenaristike. Još je zanimljivije to kako se od nove generacije možda ponajbolje u tome snašao Beigbeder, ne samo zato što mu je 99 FRANCS režirao Kounen već i u svojoj samostalnoj režiji oko koje je dosta oklevao upravo imajući u vidu Houellebecqov rediteljski fijasko. Međutim, ova Beigbederova režija kudikamo je bolja od njegovih recentnih romana, i radije bih gledao njegov novi film nego čitao novi rukopis.
Houellebecq u ovom filmu igra samog sebe, u prenaglašeno deglamurizovanoj fazi, kada je izgubio zube, i njegova pojava na ekranu bez ikakve sumnje nosi određeni bizarni magnetizam koji verovatno treba pripisati njegovoj reputaciji, ali opet ne bih rekao da u njemu i inače nema neke filmičnosti.
Ono što je okosnica filma jeste komični triler o otmici Houellebecqa od strane nesposobne bande nejasnih motiva, koja postepeno sve više počinje da pokazuje fascinaciju njime kao sagovornikom, kao arbitrom za razna pitanja, i nikada ne prestaje da ga tretira kao zvezdu što dostiže svoj vrhunac kada mu angažuju prostitutku kao rođendanski poklon.
Ideja da nečiji status javne ličnosti spontano transcendira jasnu kriminalnu nameru otmičara i da oni umesto koristi od otkupa, počinju da imaju korist od komunikacije sa tim čovekom, prilično je interesantna. Međutim, Niclaux uspeva tek da zagrebe ovršinu te teme.
Za početak, iako Houellbecq bez ikakve sumnje deluje kao nadahnut interpretator igrajući samoga sebe, ni u jednom trenutku ovaj film ne izlazi izvan okvira internog vica čija ciljna grupa mora poznavati opus ličnosti o kojoj film govori. Dakle, Michel Houellebecq iz naslova nije uspeo da bude ime lika već samo ime ličnosti čiji fanovi treba da gledaju ovaj film.
Niclaux je dakle propustio priliku da izgradi nešto više na bazi ready madea koji nudi sam Houellebecq. Samim tim, ovde imamo delo u kome se protagonista na pogrešan način izdiže iznad celine i na kraju sve deluje kao vrlo bizaran vid samopromocije i pokušaja da se ukoreni imidž neuglednog samotnjaka koji Houellebecq gaji, naročito u poslednje vreme.
Ovaj film korespondira i sa autorefleksijom njegovog tada aktuelnog romana MAPA I TERITORIJA, čak su neki zaključci o Thierry Joncquetu preneti iz romana u film, unutar monologa o nekadašnjoj vitalnosti francuskog krimića.
Niclaux se u formalnom pogledu drži nekog osušenog, festival-ready realizma, sa kadriranjem koje deluje kao da je kamera pre svega postavljena da bi zabeležila autentičnost junaka. Međutim, to je paradoksalna pozicija jer Houellebecq jeste stvarna ličnost ali okolnosti u kojima se našao, uprkos dobrim pokušajima, ne uspevaju da opravdaju taj prizvuk "autentičnosti" za kojim Niclaux traga.
U određenom smislu, ovaj film ima i critic-proof dimenziju, kao da je reč o ENTOURAGEu za intelektualce. I zbilja, u ovom filmu imamo upravo to, intellectual-porn razgovore, apstraktan zaplet, satiru, sve one obavezne figure koje bi intelektualac mogao očekivati.
Taj trenutak u kome Houellebecq pristaje da od pisca postane celebrity desio se mnogo ranije, ali ovim filmom je to bez ikakve sumnje ozvaničeno.
Jedino što nemamo jeste ona supstanca koju bi Houellebecq ili intelektualistički film morao da nam ponudi, i zato ENTOURAGE ostaje pošteniji produkt od ovoga.
* * / * * * *
ma dobar je to film, baš uvrnuta zaebancija, kako samog sebe Uelbek dekonstruiše. Možda je to traljavo sa dramaturške, rediteljske, uopšte sa strane branše, al mislim da su laici mogli da se zabave
The actor and Oscar-winning director of "Braveheart" has signed on as a consultant on "The Bombing," a World War II epic currently filming in eastern China. Bruce Willis has a role in the movie, which is slated for a spring 2016 release, and producers say they are on the verge of casting another prominent Hollywood actor in the movie, which centers on Japanese air raids on the city of Chongqing.
Shooting has already begun near the eastern city of Ningbo; the film's Chinese producers said Gibson would travel to China next month and serve as "supervisor of direction." "The Bombing" is directed by Xiao Feng and will feature Hong Kong actors Nicholas Tse and William Chan, along with South Korea's Song Seung-heon.
Besides Gibson, several other Oscar winners, including 85-year-old cinematographer Vilmos Zsigmond ("Close Encounters of the Third Kind") and sound editor Richard L. Anderson (who received a special Academy Award for "Raiders of the Lost Ark") have also been recruited as advisors on the movie.
Gibson will travel to China before heading to Australia for pre-production work on his next directorial effort, "Hacksaw Ridge," said his publicist, Alan Nierob. "Hacksaw" too is a World War II-era story, starring Andrew Garfield as a medic and conscientious objector who was awarded the Medal of Honor.
Shi Jianxiang, the primary investor on the project, said he was plowing about $56 million into the production. Gibson was invited to participate because he is "resourceful and smart," is "very interested in that piece of history" and "proposed many ideas we appreciate," said Shi, who is chairman of the board of Shanghai Kuailu Investment Group.
Gibson's name will no doubt be used to help market the film in China; he is well known here for "Braveheart" and numerous other movies. Producers are also hoping to secure international distribution for "The Bombing," though no deals have yet been made.
An increasing number of Hollywood directors are attaching themselves to Chinese productions. "Fast & Furious 6" director Justin Lin served as producer and writer on "Hollywood Adventures," a $30-million Chinese comedy set in Los Angeles that hit mainland theaters on Friday.
Last week, "Twilight" director Catherine Hardwicke announced in Beijing that she had signed on to direct "Loulan," a historical romantic epic set in what is now western China. That film is a U.S.-China co-production backed by Village Roadshow Pictures Asia.
Nicole Liu in the Times Beijing bureau contributed to this report.
Pogledao sam TED 2 Setha MacFarlanea. Nažalost, nastavak nije na nivou prvog filma, što zvuči kao opšte mesto da u ovom konkretnom slučaju nije došlo do vrlo jasnih promena u odnosu na original koje su uzrokovale slabiji rezultat. Za početak TED 2 je predug, sa ogromnim brojem dugih digresija koje funkcionišu manje ili više, ali naprosto ne zaslužuju mesto u filmu. TED 2 se previše opušta, i u tom smislu liči na stonersku komediju koja nije tehnički komplikovana za realizaciju, kao da je Ted još jedan od rediteljevih ortaka a ne skupi specijalni efekat. Međutim, ako imamo u vidu ambicije, onda ta lenjost prosečne stonerske komedije deluje kao priličan problem.
Posle mlako prihvaćenog ali zapravo jako dobrog A MILLION WAYS TO DIE IN THE WEST MacFarlane se pomalo izgubio u svojim autorskim pretenzijama i TED 2 jasno pokazuje da se od vrlo preciznog autora animacije pretvorio u reditelja koji ne mari previše za ritam i trajanje filma.
Određeni nivo samopouzdanja sigurno bazira na samom Tedu koji je sjajan lik, na velikoj duhovitosti koja postoji i u scenariju i u njegovoj vkalnoj interpretaciji, ali nažalost, nije svaki humor na nivou bioskopskog i u tom smislu, TED 2 u nekoliko navrata luta u pravcu sitkoma.
Sam koncept u kome se Ted javlja kao protagonista sudske drame o ljudskim pravima je zanimljiv, iako MacFarlane zapravo ponajmanje pravi satiru sudske drame i kulture ljudskih prava a neki detalji, u finalu na ComicConu deluju kao priličan larpurlartizam i nepotrebni omaž klasicima neme komedije.
Jedini krupan problem koji sam imao sa prvim filmom bilo je preveliko referisanje na aktuelne pop kulturne fenomene. TED 2 nastavlja tim putem, samo mi se čini da je ovog puta otišao u još dublju efemernost.
Ukupno uzev, TED 2 je prijatno gledalačko iskustvo, ali kao film ima puno problema koji u spoju sa efemernošću pop kulturnih referenci daju daleko slabiji rezultat od mnogo disciplinovanijeg i preciznijeg prvog filma.
* * 1/2 / * * * *
http://youtu.be/fOscwNs5ROk (http://youtu.be/fOscwNs5ROk)
Čuo sam da je Josh Trank imao neke probleme sa drogom tokom rada na F4. Ne čudi me od saradnika Maxa Landisa. :)
Pogledao sam ALLELUIA Fabrice du Welza. Rekao bih da se u poslednjih par filmova igra sa formama koje ne poznaje baš najbolje, s tim što se u filmu ALLELUIA nije propisno izbrukao kao u onom strašnom policijskom filmu. Ovog puta du Welz pravi film u maniru francuske erotske drame sedamdesetih, ukršten sa chabrolovskim trilerom i u pogledu tog retro štimnuga jasno aludira na Novi talas, i na njihovu fascinaciju Amerikom, ali se nadovezuje i na ovaj dosta opskurni talas američkog indie horora u kome se za potrebe strave i užasa priziva epoha.
ALLELUIA je baziran na dve konvencije koje su nespojive. S jedne strane film se dešava danas, i junaci se upoznaju preko dating sajta, vozila koja se kreću gradovima su savremena itd. a dizajn i odnosi među likovima su potpuno retro i jedino su mogući pod pretposavkom da ljudi žive najmanje kao u sedamdesetim. Situacije u koje junaci du Welzovog filma upadaju su najmanju ruku arhaizirane, i tu on pravi nedovoljnu modernizaciju istinite priče na koju se oslonio.
Da je ovo neki istočnoevropski film, i da je reč o nekom debitantu ili manje afirmisanom autoru, sigurno da bi i moj utisak bio povoljniji. Međutim, autor du Wlezovog kalibra bi morao biti inventivniji i maštovitiji, ne samo od pokušaja da kroz puku invokaciju epohe stvori atmosferu već i da radnju pomeri od nabrajanja seksualnih odnosa glavnih junaka odnosno glavnog lika i žena koje zavodi. Film u tom pogledu ume da zaliči na rad nekog umornog erotomana, poput Lordana Zafranovića u poznoj fazi, ili nekog nemaštovitog debitanta.
ALLELUIA je film krupnih planova koji uspeva da povremeno jako dobro funkcioniše na nivou pojedinačnih scena. Ipak, kao celina ne uspeva da bude ubedljiv. Tome doprinosi i kriptični kraj.
* * / * * * *
Evo šta javlja zapadnjačka propaganda:
Kim Jong Un Executes Designer Of His New Airport Because He Didn't Like It (https://uk.news.yahoo.com/kim-jong-un-executes-designer-of-his-new-airport-because-he-didn-t-like-it-083822289.html#OsHdRuX)
QuoteNorth Korea (https://uk.news.yahoo.com/north-korea/)n dictator Kim Jong Un (https://uk.news.yahoo.com/kim-jong-un/) posed for one of his trademark glossy photo shoots in Pyongyang's new airport this week - but a different story had unfolded behind the scenes.
Kim smiled as he posed next to chocolate fountains and espresso bars - but in in private was so furious at 'defects' that he had the airport's designer killed.
Executions are common in North Korea, with senior officials being killed for offences as minor as watching South Korean soap operas.
Airport design chief Ma Won Chun disappeared late last year, and is thought to have been executed after Kim voiced his dissatisfaction with the airport, according to The Diplomat.
Chun was executed for 'for corrupt practices and failure to follow orders.'
Kim Jong Un issued a statement saying, 'Defects were manifested in the last phase of the construction of the Terminal 2 because the designers failed to bear in mind the party's idea of architectural beauty that is the life and soul and core in architecture to preserve the character and national identity.
'It is necessary to finish the construction of the terminal to be an icon of Korea, the face of the country and the gateway to Pyongyang.
How Television Won the Internet (http://www.nytimes.com/2015/06/29/opinion/how-television-won-the-internet.html?_r=0)
Quote
RUPERT MURDOCH (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/m/rupert_murdoch/index.html?inline=nyt-per) recently appointed his son James chief executive of 21st Century Fox, prompting the obvious question: How can a guy whose main credential is a silver spoon compete with Silicon Valley's meritocratic coders and entrepreneurs?
I suggested that disconnect in a testy interview with James several years ago, when he was running his father's satellite broadcasting company, BSkyB. "You must be incredibly stupid," he said with trademark Murdoch dismissiveness. "Look around you, man. It's television!"
Supremely confident that the Murdochs were old-media toast, I looked around, and it was in fact perplexing that BSkyB had, despite the Internet, become a colossus — one of the biggest businesses in Europe.
Another most counterintuitive fact: No matter the skyrocket valuations of digital companies, and the hype and press — much of it coming from digital media itself — people still spent more time (http://fivethirtyeight.com/datalab/heres-how-americans-spend-their-working-relaxing-and-parenting-time/?ex_cid=538twitter) watching television than they did on the Internet, and more time on the Internet was spent watching television. Indeed, the period since my conversation with Mr. Murdoch — a period in which almost everyone in media has uttered the words "digital is the future" — has been one of the biggest growth periods (https://www.freepress.net/sites/default/files/resources/Combating_The_Cable_Cabal_0.pdf) in the history of television.
Online-media revolutionaries once figured they could eat TV's lunch by stealing TV's business model — more free content, more advertising. Online media is now drowning in free. Google and Facebook, the universal aggregators, control the traffic stream and effectively set advertising rates. Their phenomenal traffic growth has glutted the ad market, forcing down rates. Digital publishers, from The Guardian to BuzzFeed, can stay ahead only by chasing more traffic — not loyal readers, but millions of passing eyeballs, so fleeting that advertisers naturally pay less and less for them.
Meanwhile, the television industry has been steadily weaning itself off advertising — like an addict in recovery, starting a new life built on fees from cable providers and all those monthly credit-card debits from consumers. Today, half of broadcast and cable's income is non-advertising based. And since adult household members pay the cable bills, TV content has to be grown-up content: "The Sopranos," "Mad Men," "Breaking Bad," "The Wire," "The Good Wife."
Looking for irony? Television, once maniacally driven by Nielsen ratings, has gone upscale as online media becomes an absurd traffic game. TV figured out how to monetize stature and influence. Nobody knows how many people saw "House of Cards," and nobody cares. Mass-market TV upgraded to class, while digital media — listicles, saccharine viral videos — chased lowbrow mass.
So how did this tired, postwar technology seize back the crown? With old-fashioned businessmen in charge. When YouTube threatened to become a TV piracy site, television, led by Viacom's 84-year-old Sumner Redstone, dragged Google, YouTube's owner, into a painful spiral of litigation. A throwback like Mr. Redstone turned YouTube from pirater to licenser. He made Google his customer. Advertisement
Continue reading the main story (http://www.nytimes.com/2015/06/29/opinion/how-television-won-the-internet.html?_r=0#story-continues-4) Advertisement
Continue reading the main story (http://www.nytimes.com/2015/06/29/opinion/how-television-won-the-internet.html?_r=0#story-continues-4) Advertisement
Continue reading the main story (http://www.nytimes.com/2015/06/29/opinion/how-television-won-the-internet.html?_r=0#story-continues-4) Television, not digital media, is mastering the model of the future: Make 'em pay. And the corollary: Make a product that they'll pay for. BuzzFeed has only its traffic to sell — and can only sell it once. Television shows can be sold again and again, with streaming now a third leg to broadcast and cable, offering a vast new market for licensing and syndication. Television is colonizing the Internet. Continue reading the main story (http://www.nytimes.com/2015/06/29/opinion/how-television-won-the-internet.html?_r=0#story-continues-5) Recent Comments Joey 1 day ago Netflix is television without the inane adverts. Instead of an hour to watch a program you can watch in 44 minutes and w netflix you can...
Laura 1 day ago Content is King.
Francis McInerney 1 day ago I'm not quite sure I get this. A liner media, TV, is dissolved into a non linear app soup -- an Information Singularity -- and it's still a...
Streaming video is now not only the hottest media draw — 78 percent (http://www.dailytech.com/Study+Video+Will+Account+to+84+Percent+of+US+Internet+Traffic+by+2018/article35036.htm) of United States Internet bandwidth — but, defying the trend, many of its creators are getting paid. Netflix bills itself as a disrupter of television — except that it is television, paying Hollywood and the TV industry almost $2 billion a year in licensing and programming fees.
The latest pseudo-crisis is the flight from the box — cord-cutting — but more people than ever are consuming television, and paying for it as they please on whatever screen. Well-produced, highly structured narrative video entertainment is so profitable that everybody in digital media — frustrated by tumbling ad rates and rising traffic demands — wants to be streaming premium video (i.e., television). Yahoo just cut its first big sports deal. Mark Zuckerberg of Facebook says that his company's future is video. Just last week, BuzzFeed and the Huffington Post announced their new TV plans.
The fundamental recipe for media success, in other words, is the same as it used to be: a premium product that people pay attention to and pay money for. Credit cards, not eyeballs.
In 2014, Rupert Murdoch, at his son James's urging, made a bid to buy Time Warner, quite clearly the opening shot in a battle that now involves all the major content owners, the cable Goliaths and the digital platforms — a struggle for primacy in the video industry. It's not the digital revolution. James Murdoch is right. Look around you man, it's the television revolution!
Michael Wolff, a media columnist, is the author of "Television Is the New Television: The Unexpected Triumph of Old Media in the Digital Age."
fala bogu da je i neki mainstream medij to priznao
samo dvije greškice, TV nije povratila krunu, nikad je nije ni izgubila
i TV nije ''postwar'' tehnologija, u stvari, internet je mnogo više postwar tehnologija nego TV
Pogledao sam COME BACK TO ME Paula Leydena, novi američki horor televizijskog nivoa realizacije koji uprkos nekim relativno zanimljivim idejama kojima počne da se poigrava u drugoj polovini, ne uspeva da se nametne kao delo čija gluma i egzekucija nadilaze televizijski Lifetime film. Leyden očigledno nema ekipu koja bi mogla da izgura vrhunski mejnstrim a nema dara ni za neko arty rešenje koja bi ga dovelo na indie liniju. Otud, ono što definitivo zaslužuje poštovanje jeste opredeljenje reditelja da snimi horor koji se dešava danas i koji se na vadi na indie dovitljivost, iako samo finale nosi sebi neki goofiness na liniji TALES FROM THE CRYPT. Rezultat je nažalost samo podsetnik koliko je teško snimiti dobar repertoarski horor.
* * / * * * *
What It's Like to Be a Sex Addict (https://www.yahoo.com/health/what-its-like-to-be-a-sex-addict-122891152142.html)
Quote
Sex addiction may not be officially recognized by the "psychiatrist's bible," but people with the condition say it's all too real.
It seems like sex addiction (http://news.yahoo.com/brain-sex-addiction-looks-same-drug-addiction-194302643.html) makes headlines every time a public figure is caught in a cheating scandal. Tiger Woods (http://sports.yahoo.com/golf/blog/devil_ball_golf/post/The-complete-Tiger-Woods-timeline-from-Escalade?urn=golf-264574): sex addict. Anthony Weiner: sex addict. Charlie Sheen: sex addict. It's often unclear whether their admissions are true or simply an excuse for infidelity. But for the estimated 12 million Americans who are said to suffer from sex addiction and the psychologists who treat them, it's a serious mental health issue.
"Sex addiction is a compulsive behavior ranging from watching pornography to engaging in sexual activity to get 'high' or numb from reality," Dr. Stacy Seikel, chief medical officer of RiverMend Health's Integrated Recovery Services in Atlanta, tells Yahoo Health.
This may sound like a safe, even enjoyable addiction, especially compared with other compulsions — such as abusing drugs or alcohol — that can lead to hospitalization and death. But sex addiction is just as persistent and doesn't necessarily achieve the pleasure or comfort most expect from a sexual experience. "Breaking the addiction can cause anxiety, insomnia, poor concentration, depression, irritability, mood swings, and isolation," Seikel says. "The person is seeking a feeling or sense of satisfaction that may not be met."
So who are sex addicts? Though it's often thought that sex addiction is the result of sexual trauma or something that affects creepy old men who watch porn in dimly lit basements, in reality, sex addiction can affect anyone. And cybersex addiction is rapidly growing in women, Seikel says.
Take Erica Garza, for example. "I feel like I always knew I had a problem with sex and masturbation, even from the very beginning of my sexual exploration when I started having orgasms at age 12," Garza, a professional writer and essayist who has struggled with sex addiction, tells Yahoo Health. "I admitted openly that I had an addiction and needed help when I was in my late 20s and met my husband."Garza's addiction started with masturbation, which helped her escape her emotions. "I was raised Catholic, and never heard other girls talking about masturbation. I immediately associated my sexual excitement with shame," she says. "Then I discovered porn, and my tendency to reach for these habits became more immediate and intense, and my shame grew bigger and more powerful. I believe these thoughts of shame are what fueled my sexual habits into actually becoming addictions over the years."
Before her marriage, Garza says, she took part in destructive behavior and acted out in relationships. This is not unusual among sex addicts: According to Seikel, cheating; lack of intimacy; multiple, random sex partners, unsafe sex, and compulsive masturbation are common characteristics.
The American Psychiatric Association first recognized sex addiction in 1987 in the third edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III). According to the definition in this manual, sexual addiction as a mental disorder — clinically called hypersexuality disorder — is distress about a pattern of sexual conquests involving people who exist only as things to be used. Sexual addiction was removed from the manual update (http://nymag.com/thecut/2013/05/too-much-or-too-little-dsm-vs-gray-area-on-sex.html) in 1994, and re-introduced in 2013 as a condition that requires more research — though it's not considered an official diagnosis.
This opened doors for doctors, psychologists, and researchers who don't see sex addiction as a diagnosable disorder, but rather a concept based on the fear of sex, to speak out. "People with high libido, internalized conflicts over sex, relationship conflicts over sex, LGBTQ orientations, and coping skills that use sex for stress management, are often labeled as sex addicts," says David Ley, a clinical psychologist in Albuquerque and author of The Myth of Sex Addiction (http://www.amazon.com/The-Myth-Sex-Addiction-David/dp/1442213051). "This is inappropriate, stigmatizing, and shaming."
Garza, on the other hand, thinks it's wrong for people to think that she does not have an addiction or that her symptoms are not the same as those with diagnosable disorders. "I can listen to someone talk about their sex addiction, their alcohol addiction, or their drug addiction and, while the 'drug of choice' is different for each, so much else — the underlying emotions of shame and isolation — are similar," she says. "It all comes back to escape." She thinks it's brave for anyone, celebrity or not, to admit to their addictions because it could help end the taboo.
Sex addicts, like Garza, often see therapists so the behavior does not run their lives. Cognitive behavioral therapy is an effective therapeutic method, Seikel says. But according to Ley, there is no evidence that sex addiction can be cured or treated, or even needs to be. He says: "No one in the history of the world has ever died or got sick when they didn't get to have sex."
Garza is just one of the many who lives with sex addiction, and each person's experience is surely unique. To find out some other candid descriptions of what it's like to live with the addiction, we teamed up with Whisper, the free app that allows users to share their secrets anonymously. Check them out below:
Dakle, Amerika je potrošila više od trilion dolara (bilion, u našim parama), razvijajući F-35, "najskuplje oružje ikada napravljeno" a test pilot sad veli:
Test Pilot Admits the F-35 Can't Dogfight (https://medium.com/war-is-boring/test-pilot-admits-the-f-35-can-t-dogfight-cdb9d11a875)
QuoteNew stealth fighter is dead meat in an air battle
A test pilot has some very, very bad news about the F-35 Joint Strike Fighter. The pricey new stealth jet can't turn or climb fast enough to hit an enemy plane during a dogfight or to dodge the enemy's own gunfire, the pilot reported following a day of mock air battles back in January.
"The F-35 was at a distinct energy disadvantage," the unnamed pilot wrote in a scathing five-page brief that War Is Boring has obtained. The brief is unclassified but is labeled "for official use only."
The test pilot's report is the latest evidence of fundamental problems (https://medium.com/war-is-boring/the-f-35-can-just-catch-on-fire-sometimes-eecce430792b) with the design of the F-35 — which, at a total program cost of more than a trillion dollars (https://medium.com/war-is-boring/fd-how-the-u-s-and-its-allies-got-stuck-with-the-worlds-worst-new-warplane-5c95d45f86a5), is history's most expensive weapon.
The U.S. Air Force, Navy and Marine Corps — not to mention the air forces and navies of more than a dozen U.S. allies — are counting on the Lockheed Martin-made JSF to replace many if not most of their current fighter jets.
And that means that, within a few decades, American and allied aviators will fly into battle in an inferior fighter — one that could get them killed ... and cost the United States control of the air.
The fateful test took place on Jan. 14, 2015, apparently within the Sea Test Range over the Pacific Ocean near Edwards Air Force Base in California. The single-seat F-35A with the designation "AF-02" — one of the older JSFs in the Air Force — took off alongside a two-seat F-16D Block 40, one of the types of planes the F-35 is supposed to replace.
The two jets would be playing the roles of opposing fighters in a pretend air battle, which the Air Force organized specifically to test out the F-35's prowess as a close-range dogfighter in an air-to-air tangle involving high "angles of attack," or AoA, and "aggressive stick/pedal inputs."
In other words, the F-35 pilot would fly his jet hard, turning and maneuvering in order to "shoot down" the F-16, whose pilot would be doing his own best to evade and kill the F-35.
"The evaluation focused on the overall effectiveness of the aircraft in performing various specified maneuvers in a dynamic environment," the F-35 tester wrote. "This consisted of traditional Basic Fighter Maneuvers in offensive, defensive and neutral setups at altitudes ranging from 10,000 to 30,000 feet."
The F-35 was flying "clean," with no weapons in its bomb bay or under its wings and fuselage. The F-16, by contrast, was hauling two bulky underwing drop tanks, putting the older jet at an aerodynamic disadvantage.
But the JSF's advantage didn't actually help in the end. The stealth fighter proved too sluggish to reliably defeat the F-16, even with the F-16 lugging extra fuel tanks. "Even with the limited F-16 target configuration, the F-35A remained at a distinct energy disadvantage for every engagement," the pilot reported.
"Insufficient pitch rate." "Energy deficit to the bandit would increase over time." "The flying qualities in the blended region (20–26 degrees AoA) were not intuitive or favorable."
The F-35 jockey tried to target the F-16 with the stealth jet's 25-millimeter cannon, but the smaller F-16 easily dodged. "Instead of catching the bandit off-guard by rapidly pull aft to achieve lead, the nose rate was slow, allowing him to easily time his jink prior to a gun solution," the JSF pilot complained.
And when the pilot of the F-16 turned the tables on the F-35, maneuvering to put the stealth plane in his own gunsight, the JSF jockey found he couldn't maneuver out of the way, owing to a "lack of nose rate."
The F-35 pilot came right out and said it — if you're flying a JSF, there's no point in trying to get into a sustained, close turning battle with another fighter. "There were not compelling reasons to fight in this region." God help you if the enemy surprises you and you have no choice but to turn.
The JSF tester found just one way to win a short-range air-to-air engagement — by performing a very specific maneuver. "Once established at high AoA, a prolonged full rudder input generated a fast enough yaw rate to create excessive heading crossing angles with opportunities to point for missile shots."
But there's a problem — this sliding maneuver bleeds energy fast. "The technique required a commitment to lose energy and was a temporary opportunity prior to needing to regain energy ... and ultimately end up defensive again." In other words, having tried the trick once, an F-35 pilot is out of options and needs to get away quick.
And to add insult to injury, the JSF flier discovered he couldn't even comfortably move his head inside the radar-evading jet's cramped cockpit. "The helmet was too large for the space inside the canopy to adequately see behind the aircraft." That allowed the F-16 to sneak up on him.
In the end, the F-35 — the only new fighter jet that America and most of its allies are developing — is demonstrably inferior in a dogfight with the F-16, which the U.S. Air Force first acquired in the late 1970s.
The test pilot explained that he has also flown 1980s-vintage F-15E fighter-bombers and found the F-35 to be "substantially inferior" to the older plane when it comes to managing energy in a close battle.
Najzad neko razume naš problem Mehmete! (razočaranost u F-35)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 27-06-2015, 21:44:21
Docter je pokazao ogroman talenat svojim ranijim filmovima, među kojima je i UP, vizuelni omaž Dobrici Ćosiću i Zoranu iz TITO I JA, pa samim tim ni ne treba previše objašnjavati sa koliko je veštine realizovan INSIDE OUT. Međutim, ono što ovaj film prikazuje i vrlo složena emocija koju stvara i zaključci koje donosi, vrlo su zreli i ne podilaze publici.
* * * * / * * * *
Meni je ovo uz Mad Max-a i It Follows najbolji film ove godine.
Još priče o Severnoj Koreji:
North Korean defector lifts lid on world's most secret state (http://news.yahoo.com/north-korean-defector-lifts-lid-worlds-most-secret-153322708.html)
Quote
LONDON (Thomson Reuters Foundation) - As a schoolgirl in North Korea, Hyeonseo Lee was forced to watch executions, denounce her friends for fabricated transgressions and dig tunnels in case of a nuclear attack.
But Lee and her classmates grew up convinced they lived in the "greatest nation on earth" run by a benevolent god-like leader whom they loved in the way many children love Santa Claus.
It wasn't until she left North Korea at the age of 17 that she began to discover the full horror of the government that had fed her propaganda since birth.
In a memoir published in London on Thursday, Lee gives a rare insight into the bizarre and brutal reality of daily life in the world's most secretive state.
"Leaving North Korea is not like leaving any other country. It is more like leaving another universe," she writes in The Girl With Seven Names. "Nearly 70 years after its creation it remains as closed and as cruel as ever."
Lee, now a human rights campaigner living in South Korea, grew up in Hyesan next to the Chinese border. She had a close family with an array of colorful relatives including "Uncle Opium" who smuggled North Korean heroin into China.
All family life took place beneath the obligatory portraits of North Korea's revered founder Kim Il-sung and his son Kim Jong-il which hung in every home. Failure to clean and look after them was a punishable offence.
At supper Lee had to thank "Respected Father Leader Kim Il-sung" for her food before she could pick up her chopsticks.
Her family were well regarded and her father's job in the military meant they were not short of food. But brutality and fear were everywhere.
The faintest hint of political disloyalty was enough to make an entire family - grandparents, parents and children - disappear. "Their house would be roped off; they'd be taken away in a truck at night, and not seen again," she says.
As Lee entered her teens her world was turned upside down when her father was arrested by the secret police. He was later released into a hospital. He had been badly beaten and died soon afterwards. The circumstances remain unclear.
Lee says one of the tragedies of North Korea is that everyone wears a mask, which they let slip at their peril.
"Kindness towards strangers is rare in North Korea. There is a risk to helping others," she writes. "The state made accusers and informers of us all."
Public executions were used as a way to keep everyone in line.
Lee witnessed her first execution at seven. After Kim Il-sung's death in 1994 she recalls a spate of executions of people who had not mourned sufficiently.
FAMINE KILLS ONE MILLION
In the mid-1990s North Korea suffered a famine which killed an estimated one million people.
Lee's first inkling of the crisis came when her mother showed her a letter from a colleague's sister living in a neighboring province.
"By the time you read this the five of us will no longer exist in this world," it read, explaining that the family were lying on the floor waiting to die after not eating for weeks.
Lee, who still believed she lived in the world's most prosperous country, was stunned. A few days later she came across a skeletal young mother lying in the street with a baby in her arms. She was close to death, but no one stopped.
Beggars and vagrant children began to appear in the town and corpses turned up in the river. "The smell of decomposing bodies was everywhere," Lee said, speaking at a book launch at Asia House in London.
In her book she describes taking a train through a "landscape of hell" to visit a relative. She saw people roaming the countryside "like living dead". In the city of Hamhung she recalled people "hallucinating from hunger" and "falling dead in the street".
The government blamed the famine on U.S. sanctions, but she later learnt it had more to do with the collapse of the Soviet Union which had been subsidizing North Korea with food and fuel.
Power cuts became increasingly frequent. At night Lee would stare across the river to the twinkling lights of China and wonder at the contrast with the darkness that shrouded her own city.
Her fascination was fueled by the Chinese satellite TV she watched illegally after blacking out the windows.
One winter night in 1997 she slipped out of the house and crossed the narrow stretch of frozen river by her home with the help of a friendly guard. Lee's defection started off as a prank - she simply wanted to see what China was like.
When her mother finally tracked down her daughter to a distant relative's home in China, her first words on the phone were "Don't come back."
SAFETY IN CHANGE OF NAME
But China was not safe either. Lee lived in fear of being unmasked and deported back to North Korea, where she would have been imprisoned or even killed.
To survive she changed her name numerous times - hence the book's title.
She had many close shaves: she narrowly escaped an arranged marriage, almost became enslaved in a brothel, was kidnapped by a gang of criminals and caught and interrogated by police.
Lee managed to persuade the officers she was Chinese, thanks to her mastery of the language and her quick wits.
After years on the run she reached South Korea where North Koreans are given asylum. But she missed her family desperately.
In a daring mission she returned to the North Korean border to rescue her mother and brother and guide them 2,000 miles through China into Laos and from there to South Korea – a journey beset by disaster from start to finish.
Since settling in South Korea, Lee has become an advocate for North Korean human rights and refugee issues, addressing the United Nations and the U.S. Committee on Human Rights. Her fans include U.S. chat show host Oprah Winfrey.
The name Lee uses today is not the one she was given at birth, nor one of those forced on her by circumstance.
"It is the one I gave myself, once I'd reached freedom," she writes. "Hyeon means sunshine. Seo means good fortune. I chose it so that I would live my life in light and warmth, and not return to the shadow."
Mehmete, video si kako je onaj Hardenov protagonista priznao da je lagao...
Pogledao sam TERMINATOR GENISYS Alana Taylora. Ako imamo u vidu da pored dva kanonska, na određeni način ja volim i preostala dva Terminatora, i da sam u tom pogledu u apsolutnoj manjini, mislim da moja užasnutost ima posebnu težinu. Ovo je jedan od onih filmova za koje ti nije jasno kako su se omakli ne autorima već producentima. David i Megan Ellison, bogati brat i sestra koji svoj kapital investiraju u filmove poznati su po upmarket projektima, i uprkos tome što on radi komercijalu a ona indie, ovde su potpisani zajedno. Ipak, teško je naći bilo koje drugo opravdanje za ovaj film osim onog praktičnogg - želeli su da snime bilo šta kako bi zadržali prava i eventualno snimili još jednu televizijsku seriju pre nego što se sve neumitno vrati Cameronu.
Alan Taylor posle drugog THORa definitivno uspeva još gore da se izbruka, u ovom filmu on ne samo da ne uspeva da na ekranu pokaže 150 navodnih miliona uloženih u film već isporučuje niz mlakih, statičnih scena, televizijskog kalibra, sa sve statistima koji već u drugom planu deluju potpuno izgubljeno i nekoordinirano. Na početku filma među autorima potpisan je Alexander Witt second unit reditelj i DP i to je uvek znak da je film neka vrsta krpeža. Sada je tek jasno kolika...
Film je dakle jezivo režiran i prilično loše izgleda u pogledu realizacije, od praznih scenografija, do slabog mizanscena i specijalnih efekata koji su osrednji, premda nisu ni imali priliku da se nametnu kao bolji iz prostog razloga što nisu iskorišćeni na bolji način.
TERMINATOR GENISYS je prvi film u serijalu u kome Terminator nije neuništiv, nema tu horor dimenziju nesavladive, strašne pretnje. Ovde je i T-1000 i jedan još noviji nano-terminator prilično savladiv, prilično jednostavan za usporavanje, a T-101 i T-800 su već savladana tehnologija, metak ili dva na pravom mestu su dovoljni da ih savladaju.
Na sve to treba dodati scenario koji ovoga puta stavlja akcenat na vremeplov i praktično retconuje sve što do sada znamo o serijalu kako bi mogao da recastuje sve junake osim Arnolda koji nije ni za šta jer se pretvorio u babu i samo majstor može nešto da izvuče iz njega, a Taylor to nije.
TERMINATOR GENISYS se kreće kroz ceo niz treš postavki, od slabo rekonstruisanih omaža prvom delu, pa sve do raznih nenamerno smešnih hronomocijskih detalja koji su izazivali kolektivni smeh u sali. U nekim scenama, predlozi gledalaca su bili lucidniji od onoga što su pružili autori.
Patrick Lussier i Laeta Kalogridis nisu pisci visokog kalibra, pa ni ne čudi da je rezultat ovakav scenario. Ipak, činjenica da na pisanju nisu bila angažovana jača imena, sugeriše da je ovaj projekat realizovan na brzinu. Najveća ironija ove situacije je da GENISYS u ovoj retro sezoni verovatno neće proći ni upola onoliko loše koliko zaslužuje.
Ipak, posle ovog filma je jasno da TERMINATOR po prvi put u istoriji franšize nije tretiran kao prestižni projekat na kome su autori dali sve od sebe. Samim tim, bilo bi dobro da se sa daljim uništenje franšize sada i zastane. Mada, možda će baš ovaj pad motivisati producente da se na neki način isprave u sledećem delu.
* 1/2 / * * * *
Na pilot epizodi za televizijsku seriju STRIKE FORCE okupila se vrhunska ekipa, producent FRENCH CONNECTIONa Phillip D'Antoni, reditelj Barry Shear i odlični glumci, među kojima je bio i mladi Richard Gere.
Nažalost, serija o odeljenju na narkotike u NYPDu nije zaživela a pilot je ostao u formi televizijskog filma. Shear uspeva da ga realizuje energično, mišićavo, uz odlične scene potere, sjajnom upotrebom lokacija i miljea vezanog uz njujoršku marginu, i šteta je što sam zaplet nije više struktutiran kao film već kao televizijska epizoda.
Srećom, Shearova režija je dovoljno vešta da na kraju sam STRIKE FORCE u vizuelnom pogledu apsolutno može proći kao energični mali prljavi TV film, i nekako ipak sakriva svoje pilot-korene.
Quote from: crippled_avenger on 03-07-2015, 21:48:55
Pogledao sam TERMINATOR GENISYS Alana Taylora
Tayloru je posle Dark World trebalo oduzeti vozačku dozvolu za režiranje filmova.
A posle ovog, očekivanog debakla (ne znam ni da li da se potežem u bioskop, što je stvarno zastrašujuće uzevši u obzir da sam sve Terminatore gledao u bioskopu) ostaje samo da odgovoriš na pitanje je li gore ovo ili Maggie?
Uh, Mehmete, ti si veliki filozof jer umeš da postaviš pitanje... :) Pa svakako je ipak Genisys gori jer Maggie je bar kompetentno relaizovan u smislu kako je snimljen... :)
Ja imam svakako nastranu ambiciju da pogledam Maggie jer je plot filma očigledno ukraden iz igre The Last of Us (daću ti je jednom da je poigraš, jedna od najboljih PS4 igara), a Terminator... Mislim, meni je i Salvation bilo prihvatljivo bioskopsko iskustvo. I nekako... Arnold ovde, pa još tako mator... Privlači me to kao spoj.
North Korea's stunning new airport puts many American airports to shame (https://www.yahoo.com/autos/s/north-koreas-stunning-airport-puts-many-american-airports-140000203.html)
Quote
Last month, the North Korean capital of Pyongyang opened the doors to the country's newest airport terminal: Pyongyang Sunan International Airport.
The new international terminal will replaced the airport's old terminal facility, which dates back to the early days of the Cold War. So far, details surrounding the facility, called "Terminal 2," are few. However, North Korea's state-owned media agency released a series of photos of the new facility.
Na linku ima milijun slika.
Exclusive test footage of Nic Cage suiting up for Tim Burton's never-made 'Superman Lives' (http://www.latimes.com/entertainment/herocomplex/la-et-hc-nic-cage-tim-burtons-superman-lives-20150702-story.html)
:-? :-? :-?
A evo i finalnog trejlera za Ant Mana:
http://youtu.be/3C5y02QYj78 (http://youtu.be/3C5y02QYj78)
Oni kritičari koji su ga već videli zvuče dosta pozitivno.
Quote from: Meho Krljic on 03-07-2015, 22:25:56
Mislim, meni je i Salvation bilo prihvatljivo bioskopsko iskustvo. I nekako... Arnold ovde, pa još tako mator... Privlači me to kao spoj.
Da, i mene. Plus, posto ga svi toliko pljuju, toliko sam snizio kriterijume da ce mi biti OK... :)
Quote from: milan on 04-07-2015, 09:50:14
Quote from: Meho Krljic on 03-07-2015, 22:25:56
Mislim, meni je i Salvation bilo prihvatljivo bioskopsko iskustvo. I nekako... Arnold ovde, pa još tako mator... Privlači me to kao spoj.
Da, i mene. Plus, posto ga svi toliko pljuju, toliko sam snizio kriterijume da ce mi biti OK... :)
Moram da se ubacim,,,,I ja sam fan svih dosadasnjih Terminatora, svaki je dao nesto novo...i vizuelno lepo, sve stoji....
ali ovaj 5 deo...kasting me je ubo u srce...i oba oka....jednostavno bolno..
ajd nekako Emilija,,,ok Svarci....ali ova dvojica ....misliiiiiim, jebemmmmuuuuuu,,,,krsh, lom, katastrofa....mene recimo odusevilo Anton Yelcin za Kajl Risa!
Spasilo mi film.....cak sam i Bejla svario,....
Ovo ovde je zlo!
Nema tog snižavanja kriterijuma da se podnese GENISYS... :)
Pogledao sam BORGRIKI Olafa de Fleura Johannessena, islandski doprinos filmografiji o srpskim gangsterima na severu Evrope. Nažalost BORGRIKI ne dobacuje ni do SNABBA CASHa ni do PUSHERa iako Srbe prikazuje relativno ubedljivo. Nažalost, osnovni eksperiment kome se okrenuo Olaf bio je sabijanje scena u niz kratkih radnji, plus eliptična struktura u kojoj se dosta manipuliše ne samo onim što biva neprikazano već se ekonomiše i sa otkrivanjem svih detalja publici. Intervencija na strukturi scene, bila je sasvim dovoljna a ova intervencija na opštoj strukturi pripovedanja ispostavila se kao lobovanje i višak koji je stvorio dodatni pritisak na gledaoce.
U vizuelnom pogledu, film je uredan i vrlo sveden, mahom baziran na krupnim planovima i opšte uzev na uskom kadriranju, sa akcentom na enterijere.
U domenu scenarija, umešanost srpskih i britanskih gangstera osvežava ovu islandsku priču. Uostalom, ovo nije jedini islandski gangsterski film. Ipak, zbunjujuća je činjenica da su prava na ovaj film prodata Jamesu Mangoldu jer Holivud je odavno ispričao priče ovog tipa i glavno osveženje nije u priči već u Olafovom stilu i etničkom aspektu.
* * / * * * *
Stari je bio vizionar kada je ispisao ove redove 30. januara.
http://starikadar.blogspot.com/2015/01/vazno-je-zvati-se-a.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao prvu epizodu The Flash i, eh... najprevalentniji utisak je da nije trebalo ovo da krenem da gledam nakon odgledanog Daredevila jer bi obrnuti redosled verovatno dao mnogo bolji utisak o Flešu. DC je vrlo hvaljen za svoje serije, Smolvil, a pogotovo Erou pa je i Fleš dobio ozbiljno dobre reakcije i kritike, ali nadam se da to znači da se serija posle prve epizode ozbiljno doteže. Da se razumemo, ja Endrjua Krajsberga izuzetno cenim, mislim da je to jedan ozbiljan profesionalac koji je svetu stripa doneo televizijsku ekspertizu i vice versa, a Džef Džons je DCjev glavni kreativni oficir, dakle, da se ja pitam - nema dva bolja čoveka od nih dvojice za ovaj teleplej, ali prva epizoda se naprosto sapliće sama preko svojih nogu da nas zatrpa ekspozicijom, poređa sve aktere gde treba, odradi ceo oridžin stori, uvali i trening montažu i arhineprijatelja, uvede lav interest pa ga grubo istrgne ispred naših očiju a sve to napisano didaktički i sa premalo prostora da se ekspoziciji da dovoljno karaktera, pa onda režirano profi ali suvo i bez stila. Ako bih je poredio sa Daredevilom, ono za šta je Marvel iskoristio 13 epizoda (a mogao je desetak), ovde je stalo u jednu. Takođe, The Flash ima mnogo bolje specijalne efekte od Daredevila ali su u Daredevilu režija, montaža i to malo CGIja koji se koristi mnogo efektnije upotrebljeni, kad treba, gde treba i koliko treba da jednoj vrsno pričanoj priči dodaju začin. Ovde sam uživao u odličnim scenama trčanja ali sve ostalo je delovalo kao da prelećem preko storiborda umesto da gledam seriju. Kast mi se dopada pa se zaista nadam da u narednim epizodama autori malo staju na loptu i dopuštaju likovima da dišu.
Flash je ljimunada, daredevil je crno vino
:cry: :cry: Takve komparacije ne podstiču mi previše želju da nastavim sa konzumacijom Fleša.
Quote from: Meho Krljic on 06-07-2015, 23:16:23
Pogledao prvu epizodu The Flash i, eh... najprevalentniji utisak je da nije trebalo ovo da krenem da gledam nakon odgledanog Daredevila jer bi obrnuti redosled verovatno dao mnogo bolji utisak o Flešu.
Sto pre prestanes da pravis poredjenja, to bolje - ovo su dve veoma razlicite serije. Mislim, povezuje ih jedino to sto su superherojske serije, ali sve ostalo ne moze da se poredi. A nisu pravljenje ni za istu publiku, sto si i sam video. Meni su i jedna i druga serija odlicne - Fles je sve bolji kako odmice sezona, a dopalo mi se i to sto nekako imaju muda da isprobaju sve moguce koncepte i negativce u toj prvoj sezoni. Sta da ti kazem kad se pred kraj pojavljuje Gorila Grod. :)
Za Groda je jasno da mora da se pojavi do kraja sezone jer se i u ovoj prvoj epizodi posle havarije u STAR labsu vidi između ostalog razvaljen i prazan kavez sa tablicom na kojoj piše Grod. :lol:
Ali hajde, istrajaću ako kažeš da se poboljšava kako odmiče. Kad sam odgledao celu prvu sezonu Agents of SHIELD, koliko ovo može da bude teško? :lol: :lol: :lol:
ma dobar je Flash, munja je on....
my 2 cents, Posljednja sjezona Arrowa je izlazila uporedo sa Flashetom, pa su se crossoverisali,milina, ko da citas stripove,na momente meni Flash bio spinofff Arrowa.....
Ako nisi ogulio Arrrow posljednju zezonu,gledaj ih onda obe sezone po datumima izlaska uporedo... :)
Pazi ja koji prvi navijam da se sezone trebaju oguliti u cugu, ovde bih spojio i ogulio obe simultano...veci uzitak....
Da, nisam nažalost gledao ni jednu sezonu Arrowa pa sam tu hendikepiran. A pojavio se Oliver već u prvoj epizodi, da bude jasno gledateljima šta mogu da očekuju. :lol: Videću koliko će me Flash privući. Prva epizoda, kako rekoh, nije me kupila ali hrabri me to da su kasnije bolje. Računam da odgledam makar do pola pre nego što donesem odluku da li da prelazim na Sense8...
Quote from: Meho Krljic on 07-07-2015, 10:30:31
Kad sam odgledao celu prvu sezonu Agents of SHIELD, koliko ovo može da bude teško? :lol: :lol: :lol:
Onda neces imati problema. :)
Inace, meni je SHIELD u drugoj sezoni bio odlican - kao da su promenili sve ljude iza kamere (od showrunnera do kuvarice kafe), iako zaista nisu. Stvarno, kao da je druga serija u pitanju.
Ako vec poredimo serije flash je gledljiviji og agenata shtita (gde sam stao na trecoj epizodi prve sezone)
Enviado desde mi SGP312 mediante Tapatalk
Gledljiviji je. Druga epizoda je bolja od prve mada Nutter i dalje režira kao da je u pitanju Sport Bili. Ali bolje je, da.
Ja još nisam načeo Flasha jer mi već godinu dana stoji još par epizoda druge sezone Arrowa da savladam i onda planiram da ih ređam po datumu emitovanja... Ali, podela mi deluje odlično po onom prvom crossoveru iz Arrowa...
Pogledao sam THE LIGHTSHIP Jerzyja Skolimowskog, holivudski pokušaj čuvenog poljskog autora u kome radi unutar okvira euroameričke koprodukcije, pa tom prilikom ima i Brandauera u glavnoj ulozi što dosta nateže uverljivost cele priče iako mu je junak američki moreplovac nemačkog porekla.
Film je smešten u 1955. i govori o posadi broda-svetionika koji otima grupa trojica razbojnika-psihopata koju čine glumački All-Starovi Robert Duvall, William Forsythe i Arliss Howard. Nažalost, kao što Brandauer naprosto ne deluje kao američki državljanin nemačkog porekla, tako ni Duvall ne uspeva da obuzda svoju šmirantsku potrebu da isprazno nadgradi svoj lik, odlazeći u pravcu groteske.
THE LIGHTSHIP naravno nije, ili barem nije isključivo, hostage thriller. Ovo je film koji adaptira roman Siegfrida Lenza i pokušava da govori o očevima i sinovima, krivici koja ljude podjarmi za ceo život, o usamljenosti i izolaciji. skolimowski je svestan svih ovih motiva ali umesto da snimi višeslojan film, on ga paradoksalno raslojava, i na kraju ova kamerna drama na kraju biva nekoherentna.
Nekoliko rediteljskih rešenja pokazuju da je Skolimowski veliki majstor. Nažalost, na nivou celine ono što se oseća od njega jeste opšta atmosfera upečatljivog rediteljskog rukopisa koji luta.
* 1/2 / * * * *
Ben Affleck is in talks to star in, co-write and possibly direct a standalone "Batman" movie.
Sources have confirmed to Variety that Affleck is in negotiations to pen the solo "Batman" film with Geoff Johns after he has finished directing "Live By Night," which is set to begin production this November.
Warner Bros. had no comment.
Additional details are still under wraps other than the fact that Affleck will star as the caped crusader, a role that he will first assume in "Batman v Superman: Dawn of Justice," as well as "Justice League," which bows in 2017.
SEE MORE:Ben Affleck's 'Live by Night' Gets Greenlight, November Start Date (EXCLUSIVE)
Given how much time and effort goes into directing, it might be a long while before Affleck puts pen to paper. He's currently focused on getting "Live By Night," based on Dennis Lehane's Prohibition-era crime novel, off the ground.
Affleck is expected to be promoting "Batman v Superman: Dawn of Justice" this weekend at Comic Con in San Diego.
He can be seen next in Warner Bros.' "The Accountant," which bows in January. Affleck is repped by WME.
The news was first reported by Deadline Hollywood.
Pogledao sam BACKCOUNTRY Adama MacDonalda, jedan od onih novih indie pseudo-horora čiju sam dobitnu kombinaciju video do sada puno puta, a ponegde i daleko bolje realizovanu nego ovde. BACKCOUNTRY je survival hror o mladom paru koji je otišao na izlet u šumu i uleteo u nevolje sa velikim medvedom-ubicom. Sve u redu. Jasno je i kako će se priča izlagati. Prvo će to biti vrlo detaljna melodrama a zatim kreće mešavina melodrame, suspensea i krvoprolića.
Međutim, ovo definitivno nije horor, više priča o dvoje ljudi koja u jednom trenutku počinje da postavlja pitanje i njihovog opstanka.
Nažalost, melodrama u ovom filmu srlja iz klišea u kliše, iz odnosa koji gledalac ne želi opet da gleda u sledeći koji mu se gleda još manje. Tu dakle ima svega, početne lažne euforije, prvih sukoba i depresije zbog suočavanja sa opasošću i tako daje i tako dalje.
Kada krenu da se javljaju simptomi opasnog medveda, film nažalost ne uspeva da se prebaci u horor registar iako to nesumnjivo želi i slutnja krvorpolića deluje mlako. Stvari sa medvedom prekasno postaju konkretne i "prava stvar" je praktično ostavljena za treći čin.
Ono što je u celoj ovoj priči najneverovatnije jeste upravo ta melodrama o kojoj govorim sve vreme jer autori pretenduju da BACKCOUNTRY plasiraju kao film "baziran na istinitoj priči". Ako je život zaista do te mere imitirao konvencionalnu dramaturgiju onda je trebalo snimiti meditaciju nad tim problemom - kako je život nekada klišetiziraniji od najklišetiziranijeg scenarija.
MacDonald teži realizmu, kameri sa ramena, i to ne šteti njegovom pristupu ali mu ni ne doprinosi. Film nije vizuelno uzbudljiv ali nije ni glumački u čemu prednjači scena ljubomore na početku filma u kojoj su sve emocije prenaglašene.
Uživanje u ovom filmu sasvim sigurno ima veze sa proporcionalnim gledaočevim znanjem. Ko je gledao više filmova ovog tipa, uživaće manje od ostalih. MacDonald zaslužuje pohvale zbog toga što nije bežao u epohu da bi stvorio užas, a nema sumnje da je on u ovom filmu na kraju krajeva hteo da se osloni na žanr o čemu svedoči već pomenuta nevešta scena ljubomore iz koje je trebalo da proizađe red herring o potencijalnom serijskom ubici. Međutim, puno ubeđenje u priču ovog puta nije imalo pokriće u njenoj supstanci a ni u MacDonaldovom stilu.
* * / * * * *
http://youtu.be/CTNJ51ghzdY (http://youtu.be/CTNJ51ghzdY)
vidim da je warner/dc panel doneo i neki teaser za suicide squad
Reditelj filma FINAL GIRL Tyler Shields nosi ime koje kao da je izmišljeno za porno glumca. Možda bi u tom žanru mogao kudikamo bolje da se snađe jer njegov pokušaj stilizovanog osvetničkog trilera koji koketira sa estetikom bajke i kompromituje ionako klimave karijere Abigail Breslin i Wesa Bentleya ne zaslužuje prelaznu ocenu ni na jednom nivou. FINAL GIRL je simplifikovana, glupa, stilizovana budalaština o devojci koja je ostala siroče kao dete i od malih nogu je pripremana da ubije počionioce gnusnog zločina protiv ženskih članova porodice njenog mentora. Koliko god se Shields trudio da film obogati raznim detaljima, među kojima su i narkotici i halucinacije, ovo je jedan od onih primera u kome svako osveženje samo služi da podseti gledaoca koliko ga novi momenti ne samo ne zanimaju već ga i podsećaju koliko je sve to u osnovi bezveze.
plakat za slovenačko DOBA NEVINOSTI
http://dobanevinosti.blogspot.com/2015/07/doba-nevinosti-slovenija.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2015/07/doba-nevinosti-slovenija.html)
Dawn of Justice trailer...
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=0WWzgGyAH6Y (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=0WWzgGyAH6Y)
Ајдачићева листа
https://vid.me/e/NHC9?card=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ovako snimljeno telefonom izgleda kao Skupljači Perja 2: Doba perja. :lol:
Nego:
http://youtu.be/L-SJG4KXtk8 (http://youtu.be/L-SJG4KXtk8)
kompozitor slovenačkog DOBA NEVINOSTI
http://dobanevinosti.blogspot.com/2015/07/julija-in-alfa-romeo-muzika.html (http://dobanevinosti.blogspot.com/2015/07/julija-in-alfa-romeo-muzika.html)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rwSMgfDuwis (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rwSMgfDuwis)
A evo ga i Dedpul, snimljen telefonom na Komikkonu. Pošto Foks ne traži da se ovo skloni sa JuTjuba, slutim da su oni sasvim okej sa idejom da im ovo promoviše film:
http://youtu.be/K-zNGcmZ-zs (http://youtu.be/K-zNGcmZ-zs)
Najavili su da će uskoro staviti trejler na net.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Iwata Satoru, the hugely popular president of Japanese games giant Nintendo, has died of cancer, age 55.
The company issued a notice reporting that Iwata died on Saturday as a result of a bile duct growth.
He joined Nintendo in the 1980s as a programmer. In 2000 he became a board director and became president in 2002.
In his time at the top he oversaw some of the company's best products: the Wii and the DS, as well as less successful introductions, the GameCube and the Wii U.
Twice in recent years, Iwata took pay cuts as the company reported losses, and recently he attempted to steer the company away from its dependence on consoles. That policy seemed to be bearing fruit, and the company expects a major jump in profitability thanks to new smartphone gaming.
Sent from my iPhone using Tapatalk
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=pXP-uvc7DZs (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=pXP-uvc7DZs)
Stari o novim britanskim serijama koje se bave politikom...
http://www.beforeafter.rs/kultura/glasacka-kutija/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/glasacka-kutija/)
https://m.youtube.com/watch?v=PLLQK9la6Go
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam COMMON izvanredan BBCjev televizjski film o problemu "udruženog zločinačkog poduhvata" kao krivičnog dela pred britanskim sudovima, iz pera barda britanske televizijske socijalne drame Jimmy "The Governor" McGoverna. McGovernov scenario je angažovan, baziran na činjenicama i plasira ih savršeno a da usput ne kompromituje sve potrebne dramske kvalitete, čak naprotiv, COMMON uspeva da bude prilično uzbudljiv i da zaintrigira gledaoca u pogledu ishoda, iako ovakav film retko kada to uspeva.
McGovernov scenario je prošao kroz izuzetno veđtu režiju Davida Blaira koji je uspeo da ga realizuje briljantno, izvlačeći maksimum iz glumaca uporedo sa izuzetnom estetizacijom sumornih mančesterskih lokacija i državnih institucija. Nico Mirallegro u glavnoj ulozi nevino optuženog mladića predvodi izvanrednu glumačku podelu i stoji kao emotivno jezgro cele priče, a o snazi okupljene glumačke sile dovoljno gvoori činjenica da Michael Gambon igra epizodnu ulogu sudije.
Blairov pristup visokoestetizovanom realizmu je konzistentan, i uspeva da ni u jednom trenutku ne izgradi šik-sliku dubokih socijalih podela u Engleskoj, Međutim, njegovo rešavanje mizanscena u scenama, kadriranje, i vladanje ritomom priče je izuzetno i ovo je reditelj na kog svakako treba obratiti pažnju.
aplikacije na kasetama:
Commodore Is Back, Baby, With a ... Smartphone?
commodore-2Click to Open Overlay Gallery
WIRED
Commodore, the name that helped usher in the PC revolution, is back. With a phone.
For those of you too young to remember, Commodore was a hot company in the mid-1980s. It was a leader in personal computers, shipping thousands of Commodore 64 desktops daily. Guinness has named it the single biggest-selling computer ever—the company sold as many as 17 million of them—and the brand name is still widely remembered. Still, the company went bankrupt in 1994, and the brand saw several fuzzy changes of trademark ownership over the years.
Now it's appearing on a smartphone created by a pair of Italian entrepreneurs. It's called the PET—sharing its name with Commodore's other iconic PC—and its custom Android build includes two emulators so owners can enjoy old C64 and Amiga games.
Rumors have swirled around the phone for months, driven in part by design renders published online. With its release imminent, I met with the guys behind it and tried out a prototype. Perhaps the biggest question: how a company that folded two decades ago can release a new product.
That's a long, strange tale.
Ancient History
Jack Tramiel founded Commodore International in 1954 in Toronto. After launching the PET in 1977 and following up with the VIC-20 and Commodore 64, he left. The company slowly withered and folded in 1994. A buyer snapped up its assets, including 47 patents related to the company's Amiga line, but the Commodore trademark changed hands several times. In 1996, the German PC conglomerate that owned the rights to it filed for bankruptcy, and the Commodore name bounced around some more, going through two more bankruptcies. Two years ago, a federal court ruled that the trademark belonged to Commodore Holdings B.V., a Dutch company that has been silent ever since.
commodore-1Click to Open Overlay Gallery
WIRED
That's where things stood until March, when Massimo Canigiani and Carlo Scattolini registered Commodore Business Machines Limited in the UK. The Italian entrepreneurs claim to have acquired rights for the brand and trademark in the mobile industry in 38 countries, including the US.
This isn't the first time Commodore has risen from the dead. Five years ago, an American company called Commodore USA released the C64x, an all-in-one PC sporting an Intel Atom processor, Nvidia Ios2 graphics, 4GB of RAM, up to 1TB of storage, and a Blu-Ray reader. Nostalgia and retro gaming weren't enough, however, and Commodore USA shut down in 2013.
Meet the New PET
The new Commodore PET is an Android phone of rather common design. It is well-built, with an aluminum frame and interchangeable polycarbonate covers. The shell displays a big C= logo, and a smaller one could replace the home button below the 5.5-inch IPS 1920×1080 pixel resolution display made of Gorilla Glass 3.
The phone will feature a 1.7 GHz Mediatek 64-bit octa-core processor with ARM Mali T760 GPU and a huge 3000 mAh battery. The main camera uses a 13-megapixel Sony sensor with a bright f/2.0 aperture. It can make images up to 4096×2304 pixels, and videos up to 1080p HD. The front camera is an 8-megapixel rig with an 80-degree wide angle lens. Both can be operated with the dedicated shutter button on the right side of the case. The PET has dual-SIM 4G connectivity.
commodore-3Click to Open Overlay Gallery
WIRED
Other custom functions I spotted include a nice implementation of Daydream (the Android feature that lets you chose what information appears on the display during charging), and system gestures that let you interact with the phone by shaking it, flipping it, or waving at it. And of course there will be a guest mode.
A Classic Arcade in Your Hand
Although nostalgia is not the core of the product, there is of course room for retro gaming. The Commodore PET runs a custom version of Android 5.0 Lollipop and two preinstalled emulators. They weren't finished on the prototype I used, but I'm told they'll be customized versions of the VICE C64 emulator and the Uae4All2-SDL Amiga emulator. The team also is working with unnamed software houses to bring some of the 1980's best games on the PET before shipping.
When it launches later this week across Europe, the Commodore PET should come in two different versions, a light one (costing around $300) with 16GB of storage and 2GB of RAM, and a regular one (costing around $365) with 32GB of internal memory and 3GB of RAM. Both will have a 32-gig microSD card included—though the dedicated slot will support cards up to 64GB, too. Users can choose a white, black, or classic biscuit-beige case, though I'm told green, blue, and other colors might be added.
Initially, the PET will be available in Italy, France, Germany, and Poland, with plans to add more countries in Europe and America in the near future. It's an inarguably niche device, but at the very least proves that technological nostalgia is an incredible—and very cool—thing.
Reprizirao sam THE NEW CENTURIONS Richarda Fleischera, ekranizaciju romana Josepha Wambaugha, prvo njegovo značajno pojavljivanje u bioskopima. Ovaj film je po mnogo čemu značajan, između ostalog i zato što je doneo jedan novi, realističniji, crnohumorniji senzibilitet u prikazu svakodnevice policajaca. Ovu formulu kasnije su doveli do savršenstva neki drugi filmovi poput FORT APACHE, THE BRONX pa sve do END OF WATCH, ali THE NEW CENTURIONS stoji kao jedna od preteča.
Scenario Stirlinga Siliphanta i nepotpisanog Roberta Townea nudi razbraušenu adaptaciju Wambaughovog romana koja u jednom trenutku počinje da deluje proizvoljno, ali Stacy Keach i George C. Scott u glavnim ulogama uz Fleischerovu dosta efikasnu režiju čine da se film nekako sklopi u celinu. Ipak, postoji niz digresija snažne znakovitosti koje ostaju nerazrešene i to predstavlja ozbiljan problem.
Neke od životnih stvari koje film prikazuje u međuvremenu su postale kliše, recimo veza policajca i medicinske sestre (FORT APACHE THE BRONX, STREET KINGS npr.) zatim ubistvo nedužnog prolaznika samo zato što je pogrešne rase (FORT APACHE THE BRONX) ili spasavanje beba od roditelja-alkoholičara/ narkomana/ psihotičara (END OF WATCH). Film se dotiče i proskribovane homoseksualnosti (FORT APACHE THE BRONX) i niza drugih pitanja.
Iako su sve ove teme kasnije bile bolje i efektnije razrađivane, THE NEW CENTURIONS ima poseban značaj u istoriji žanra, naročito jer nije imao previše naslova na koje se mogao osloniti. Otud iako mu je domet * * 1/2 zaslužuje ocenu za istorijski značaj. Koga zanima evolucija žanra, svakako treba da ga pogleda, ostali će imati više sreće sa nekim od naslova koje sam nabrojao.
* * * / * * * *
In arguably the strangest news of the day, German news outlets are reporting that the head of famed filmmaker and "Nosferatu" director F.W. Murnau has been stolen from his grave.
Murnau died in 1931 in a car crash with his body buried in his family plot in a cemetery in Stahnsdorf, Germany. Today, it seems grave robbers opened his metal coffin to access his body, but left the nearby graves of his two brothers undisturbed. Wax residue at the scene has been suggested to be a possible occult connection.
"Nosferatu," released in 1922, was silent vampire movie and unauthorized adaptation of Bram Stoker's "Dracula". It remains one of the most famous early cinematic works ever made and was the subject of its own film in 2000's "Shadow of the Vampire" which starred John Malkovich as Murnau.
ovi germani totalno šiznuli
I dalje verujem da je veliki gubitak za srpski film to što Milutin Petrović nije ozbiljnije pokušao da se angažuje unutar nečega što bih kolokvijalno nazvao mejnstrim filmom. Svaki njegov film je pokazao da je reč o reditelju koji ima dara za filmsko izražavanje, poznaje formu i ume da se njom poigrava. Otud je šteta što toliki dar nije realizovan u nekom ostvarenju koje bi moglo privući gledaoce, ispričati priču itd.
PETLJA je celovečernji art-film nastao metodom pabirčenja , od eksperimentalnog filma PETLJA koji je pre neku godinu dobio sredstva od FCSa i filma o Ljubomiru Šimuniću EXPRECIOUS DREAMS koji je Milutin Petrović snimio po scenariju koji je napisao sa Dušanom Cicvarom. Ipak, među svojim saborcima iz pogreta Garažni film, Petrović je uspeo da ode najdalje u pogledu atraktivnosti filma koji snima, i šavovi po kojima se spavaju dva filma, gotovo da se ne osećaju.
Kudikamo, najbolji delovi PETLJE i jesu oni u kojima se integriše EXPRECIOUS DREAMS odnosno oni u kojima PETLJA zaliči na taj film. Što se film odmiče dalje od teme voajerizma, Šimunićevih fetiša, preplitanja realnosti, novog filma i kinotečkih klasika, stvarnosti i fikcije, to postaje slabiji i šteta je što tih "slabih deonica" ipak ima dosta i što je kvalitet filma neravnomeran naprosto zato što su kadriranje, estetizacija, pa i gluma u pojedinim delovima znatno angažovaniji nego u drugim.
Isto važi i za idejno polje, film je mnogo bolje kada mistifikuje Šimunića, njegov rad, voajerizam, erotiku nego kada pokušava da se okrene društvenoj kritici koja u ovako eksplicitnoj formi deluje potpuno deplasirano. Štaviše, sam film čini sve da uvuče gledaoce u svet inspirisan Šimunićem i njegovim inspiracijama u rasponu od Hitchcocka do Russa Meyera, i sve što pokušava da aludira na bajata viđenja nših društvenih problema, od nedovoljnog poštovanja za umetnike do umešanosti tajnih službi u naš javni život, izgleda suvišno i bolno banalno.
Čak se i sam film u jednom trenutku pobuni protiv toga. Dok u svom najboljem delu, Petrović prati Šimunićevu voajersku estetiku u kojoj žene nikada nisu sasvim obnažene, sunovrat u disertaciju o DBu i ostalim glupostima uključuje upravo potpuno golu glavnu glumicu. Kada glumica postane potpuno gola, kao i da ceo film izlazi iz svega onoga što ga je dotle činilo zanimljivim.
U pogledu autorske intervencije na materijalu, PETLJA je sasvim sigurno film zarobljen u osamdesetim i najviše podseća na underground naslove iz tog perioda, a u najboljim delovima uspeva da postigne i njihovu fakturu slike, mada prečesto deluje elektronski oštro što smeta opštem utisku, naročito jer nas film u više navrata podseća da je snimanje na filmu Šimunićeva specijalnost. Dakle, u pojedinim delovima, PETLJI nedostaje taj celuloidni look.
Nažalost, ovaj apartni pogled na film danas teško da može imati jaču internacionalnu eksploataciju jer naprosto tako nešto nije u trendu a mi smo prevelika periferija da bi diktirali trendove pa bih rekao da bi se PETLJA morala zadovoljiti nastupima na srpskim festivalima, ali isto tako možda i na Grossmanu koji gaji nostalgiju prema pajkićevskim osamdesetim kojim ovaj rad definitivno pripada.
Iza svega ipak ostaje potreba za pričom. Vrlo je zanimljiva zavisnost PETLJE od priče čime se definitivno odmiče od onoga što bi eksperimentalni film trbalo da nosi. No, pošto ovo nije taj eksperimentalni film koji je najavljivan već nešto drugo, čini mi se da u njemu eksperiment ne treba ni tražiti.
Potreba za pričom pokazuje da se u Petroviću iza svega krije reditelj koji uprkos svom underground angažmanu, ipak teži naraciji, i zato se ne može do kraja odrediti da li je ovo pravi art ili ipak samo hendikepirani loopy mejnstrim.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANT-MAN Peytona Reeda. Ova Marvelova ekranizacija stiže sa negativnom reputacijom zbog otpuštanja Edgara Wrighta jer nije hteo da se uklopi u konvenciju MCU. Ipak, dolazi i sa pozitivnom predrasudom zbog činjenice da je film režirao Peyton Reed, potpisnik nekoliko odličnih filmova među kojima je remek-delo DOWN WITH LOVE.
Peyton Reed se ovim filmom vraća korenima, počecima, on je krenuo radeći goofy rimejke goofy Disneyevih filmova za televiziju i ANT-MAN je upravo to, deo Marvelove franšize koja vraća Dinsey u okvire filmova za ne naročito zahtevnu decu.
Međutim, iako nije Edgar Wright i prihvata rediteljsku konvenciju MCU koja vonja po televiziji, naročito u scenama dijaloga, Reed ipak uspeva da uspešno nasledi deo zaostavštine koju su ostavili Edgar Wright i Joe Cornish kao scenaristi. Za početak, Wright i Cornish su postavili ANT-MAN kao film koji ima likove, priču i zaokruženost, iako se putem određenih kopči naravno ugrađuje u MCU. Zatim, film su pogurali u pravcu Amblina, sa porodicom u centru pažnje koja je ugrožena razvodom i može se obnoviti očevim podvigom. Kod Spielberga doduše, obično to radi dete.
Reed je reditelj visoke vizuelne kulture što se u ovom filmu paradoksalno ne oseća u onoj meri u kojoj bi trebalo. S druge strane, on nije reditelj akcionih filmova i zato ANT-MAN ne upada u amok Marvelovih filmova u kojima second unit preuzme uzde i snima nešto svoje, potpuno drugačije od onoga što radi unit sa glumcima. ANT-MAN je u tom smislu koherentan film, za koji se vidi da ga je radila jedna uigrana ekipa saradnika. Akcione scene su zanimljive ali su duhovite i pomalo goofy, taman onoliko da se oseti Reedov pečat.
ANT-MAN je takođe throwback osamdesetih kao i GUARDIANS samo što je ipak malo orignalniji.
Kad je reč o scenariju, ovo je origin story i u tom pogledu ima sličan problem kao IRON MAN, dakle glavni konflikt krene prekasno, film propisno ni "ne počne" sve do polovine, premda zapravo treba da defiišemo koji element priče zapravo čini ono što treba da počne. Ako je to konflikt sa negativcem, film "počinje" kasno ali ako je pretvaranje Scotta Langa osnovna tema, onda počinje na vreme. Rečju, ovo je film koji je više origin story nego što ima fokus na duel dva junaka - premda, funkcioniše zaokruženo.
Paul Rudd kanališe B-verziju Bena Afflecka i ponekad se zapitam koliko bi film bio bolji da je mao harizmatičnihjeg glumca u glavnoj ulozi. Rudd kao i Reed, nije akcioni tip i to je OK, ali za nijansu je previše bled u odnosu na zahteve priče. isto važi i za Evangeline Lilly. Dok je ona priličan promašaj u podeli, inače nasleđen od Edgara Wrighta, Rudd je na granici, korektan ali je mogao biti i bolji. Michael Douglas se zbabio ali je naravno u odnosu na sve ostale glumce u filmu tata u svakom pogledu.
ANT-MAN ima razne vidove stagnacije u sebi, ali kada mu se odbije deo na uravnilovku koju nameće MCU, plus kada se konstatuje da je u drugim deonicama zaista vrlo simpatičan, i da je za razliku od GUARDIANS OF THE GALAXY (koji je bogatiji, duhovitiji i bolji ukupno uzev) uspeo da pevaziđe problem tankog negativca, onda mogu reći da je reč o naslovu koji ostavlja bolji utisak od onoga što su mu zaista fundamentalne vrednosti.
* * * / * * * *
WTF. U Foksu malo odlijepili. Juče je prikazano kako će izgledati Apocalypse u X-Men: Age of Apocalypse i zaista je teško reći išta sem "Prvi April je prošao, rođaci, a za sledeći ste mnogo poranili". Pogotovo mi je ovo nejasno posle ipak relativno srećnog dizajna kostima i maske u Days of Future Past...
Da ne pominjem da izgleda kao Ivan Ooze iz Moćnih Rendžera...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi61.tinypic.com%2F25jxl4h.jpg&hash=f7fb5cf62ae5488c8dd9405ac7253fe1f5a4978c)
Podsećanja radi:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi60.tinypic.com%2Fzv38ef.jpg&hash=b0163513c3eee9ce0b076c08874ea00db6a85a46)
Ami Canaan Mann, kćer velikog Michaela, posle filma u kome je anticipirala TRUE DETECTIVE, pre nego što će u drugoj sezoni TRUE DETECTIVE postati još direktnije dužan njenoj porodici, napravila je zanimljiv zaokret u karijeri sa filmom JACKIE AND RYAN. Njen treći film je vrlo konvencionalna starovremska melodrama smeštena u američku provinciju i govori o train-hopping filk kantautoru koji luta amerikom da bi mu se odjednom desila jedna od ključnih mitema holivudskog vesterna, ljubav sa samohranom majkom, olakšana time što majku igra Katherine Heigl, i što je nekada bila country pevačia sa diskografskim ugovorom koja se posle propasti cele industrije povukla.
JACKIE AND RYAN je drugačiji od uobičajenih melodrama smeštenih u američku unutrašnjost koje mahom dolaze sa indie scene, naprosto zato što sve što ne može da proizvede globalni plasman biva gurnuto u indie. JACKIE AND RYAN je u svom postupku vrlo mejnstrim i baš zato danas deluje kao nešto bliže televiziji nego bioskopu.
Susret sa ovom vrstom filma koji ne samo da je vrsta u izumiranju, već je odavno istrebljen, a bio je okosnica kinematografije sedamdesetih pa i osamdesetih je prijatan i nostalgičan, ali JACKIE AND RYAN naprosto nije taj film koji bi mogao da oživi ovu vrstu melodrame.
U ovom filmu ništa nije naročito slabo, ali je malo šta i impresivno izuzev odlično postavljenog početka, naročito u rediteljskom pogledu. Otud, ovaj film se mahom kreće predelima korektnog, a to nažalost u ovoj inflaciji ponude naprosto nije dovoljno.
Na kraju, ostaje pitanje da li je i mogućnost recepcije ovakvog filma poremećena estetikom ekscesa, gde su i komercijalnost, i hermetičnost, i i artizam i emocije obično dovedeni do ekscesa. Tim pre JACKIE AND RYAN deluje kao film koji najbolju sudninu može imati na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao Antmana. Objektivno, ne naročito sjajan film, ali solidan "mali" superherojski film. Prijatno je da za promenu u filmu nemamo apokaliptični scenario u toku (već samo u najavi) i da je sveden na opipljivije međuljudske odnose koji nose sukobe i strasti. Naravno, ima mu se mnogo toga za zameriti - od šematizovanog scenarija preko bezličnog negativca do mnogo neuspelih humorističkih spizoda, ali kao film koji treba da prenese duh Antmena na veliko platno, dobro se okoristio izvornim materijalom, prokleo je plauzibilnost da bi slavio duh naučne avanture i dao nam onaj devil may care šmek superherojštine iz vremena kada je susret dvojice superheroja iz različitih stripova u kojima su obojica pozitivci neizostavno morao da znači tuču. Plus, Majkl Daglas potpuno investiran u ulogu (za razliku od uzdržanijeg Redforda u Winter Soldieru), Evanđelina Lili solidna, Majkl Penja dobar mada je uloga malo uvredljivo očigledan etnički komik rilif, tako da je Pol Rad zapravo najmanje ubedljiv član ansambla koji do kraja filma ne zna da li da ode full retard i kanališe Krisa Prata iz Gardijansa ili da se drži ozbiljnije antiherojske drame. Zadovoljan sam i rado ću ga reprizirati kad stigne na HBO naredne godine.
Chris Pratt je klasa iznad Rudda u Marvelovom univerzumu. Ovo je granični slučaj.
http://www.princip.info/2015/07/18/ekonomija-severne-koreje-raste-brze-od-evrozone/# (http://www.princip.info/2015/07/18/ekonomija-severne-koreje-raste-brze-od-evrozone/#)
Trejler za slovenačko DOBA NEVINOSTI
https://www.youtube.com/watch?v=nWAlqiaHr7s&feature=youtu.be (https://www.youtube.com/watch?v=nWAlqiaHr7s&feature=youtu.be)
Izbori u Demokratskoj Narodnoj Republici Koreji veoma posećeni:
North Korea Elections Achieve 99.97% Turnout (https://uk.news.yahoo.com/north-korea-elections-achieve-99-97-turnout-104405583.html#iqOQUqM)
QuoteNorth Korea (https://uk.news.yahoo.com/north-korea/)'s state-controlled elections saw a 99.97% voter turnout on Sunday, with only those absent from the country not participating, state media reported.
Almost the entire country reportedly made it to the polls, including the elderly and ill, who cast their votes through "mobile ballot boxes" for uncontested candidates carefully selected by the ruling party.
North Korea's Supreme Leader Kim Jong-Un, who exercises complete control over the country's 24.9 million citizens, was also seen casting his ballot in the capital, Pyongyang.
The elections were Mr Kim's first at a local level since he inherited the position in 2011, with voters reportedly "singing and dancing" as they cast their vote at polling stations "clad in a festive atmosphere".
Pyongyang's official Korean Central News Agency said: "All participants took part in the elections with extraordinary enthusiasm to cement the revolutionary power through the elections of deputies to the local people's assemblies".
Local elections are held every four years and voters choose mayors, local assemblies and governors, who meet twice a year to approve budgets and endorse leaders that have been approved by the ruling party.
In the 2011 elections, which also saw a 99.97% voter participation rate, 28,116 representatives were elected as deputies without a single vote of opposition.
Ballot papers only present one candidate to choose from, which has been overseen by Mr Kim's Workers' Party, and any dissenting votes are considered acts of treason.
The elections have been denounced as an effort by North Korea to appear democratic, but are also an opportunity for the government to see if any established names are absent and to oust any dissident behaviour.
South Korean intelligence says that dozens of North Korean officials have been purged since Mr Kim took power in 2011, including his once powerful uncle, Jang Song-Thaek, who was condemned as "factionalist scum" following his execution in 2013.
The results of the election are expected to be officially announced early next week.
Is Advertising Morally Justifiable? The Importance of Protecting Our Attention (http://www.abc.net.au/religion/articles/2015/07/14/4273200.htm)
QuoteAdvertising is a natural resource extraction industry, like a fishery. Its business is the harvest and sale of human attention. We are the fish and we are not consulted.
Two problems result from this. The solution to both requires legal recognition of the property rights of human beings over our attention.
First, advertising imposes costs on individuals without permission or compensation. It extracts our precious attention and emits toxic by-products, such as the sale of our personal information to dodgy third parties.
Second, you may have noticed that the world's fisheries are not in great shape. They are a standard example for explaining the theoretical concept of a tragedy of the commons, where rational maximising behaviour by individual harvesters leads to the unsustainable overexploitation of a resource.
Expensively trained human attention is the fuel of twenty-first century capitalism. We are allowing a single industry to slash and burn vast amounts of this productive resource in search of a quick buck.
1. A classic market failure The advertising industry consists of the buying and selling of your attention between third parties without your consent. That means that the cost of producing the good - access to your attention - doesn't reflect its full social cost.
Movie theatres, cable channels, phone apps, bill-board operators, and so on price the sale of your attention at what it takes to extract it from you - namely, how easy it is for you to escape their predations. This is often much lower than the value to you, or to others, of directing your attention to something else.
Since advertisers pay less to access your attention than your attention is worth to you, an excessive (inefficient) amount of advertising is produced. We are all continuously swamped by attempts to distract us from what we actually want to do - like watch a movie or listen to a song - with messages we don't want or need. Being constantly addressed in this way changes how we think and behave: it makes us harried and irritable (http://www.nytimes.com/2015/03/08/opinion/sunday/the-cost-of-paying-attention.html), and we try to cope by closing ourselves off from the world and each other.
It's a classic case of market failure. The problem has the same basic structure as the overfishing of the seas or global warming. In economics language, people's attention is a common good. Taken moment by moment it is a finite resource, like a sandwich, whose consumption by any party means that other parties can't consume it, including the person themselves (rivalrous). At the same time, our current institutions make it difficult for any party to prevent others from consuming it (non-excludable). Our attention is a valuable commodity and a vast number of businesses are determined to dig it out of us and sell it before someone else does.
2. Why now? Advertising is an old racket, but these days it feels as if we are almost drowning in its insidious manipulative bullshit - inside novels, in airplanes, on concert tickets, on poor-people's foreheads, on eggs in grocery stores, on public trash cans, on the inside and outside of public buses, in police cells and on police cars, on the back of toilet doors, inside newspaper "articles" and on and on and on. Why is this so? A number of reasons suggest themselves.
First, as we have become more wealthy our consumption decisions have become more valuable. People can now be induced to pay much more for a carefully branded and positioned beer product than the competitive market price of the mere commodity of "beer." We desire and can afford a more interesting consumption experience. As a result, supernormal profits (http://www.economicsonline.co.uk/Business_economics/Monopolistic_competition.html) are available to those who can persuade consumers to buy their version of beer. Of course, economics wins in the long run: the promise of those supernormal profits both attracts competitors and finances increased spending on advertising to compete to attract customers' attention until economic profits fall back towards zero. But in the meantime, a vast quantity of advertising has been produced.
Second, a shift in social norms has made it more acceptable to sell other people's attention. Increased prices have spurred the development of a sophisticated market for our attention, together with an entire industrial sector of attention miners. Anyone in a position to access our attention, like the managers of pubs or hockey arenas, will be approached by multiple companies offering to pay a fee to install their advertising screens, banners, or cookies.
Advertising has become harder to ignore. Advertisers can hunt us more assiduously and individually as we browse the internet, their banner ads and pop-ups following us around no matter where we go.
Simultaneous to the appearance of this new opportunity for rentier profits has come a weakening of our moral constraints against exploiting this kind of power over people. Whether you call it neo-liberalism or something else, we are certainly living under the domination of a cult of market individualism. The result is not only that it has become morally acceptable to sell off other people's attention without their consent in the name of free market economics. But, in addition, anyone who refuses to do so is considered an economic idiot - someone who leaves money on the table. If she is an agent for the owners, like the manager of a city's public bus fleet, then she is guilty of neglecting her moral duty as a trustee to secure and advance their financial interests.
Thirdly, technology has made advertising even more intrusive. Not only is it now possible to print advertisements on grocery store eggs and to put digital displays above pub urinals. The digital age has added an extra level of exploitation. Every moment we spend on the internet or with our smart phones is being captured, repackaged and sold to advertisers multiple times. Advertisers (and other third parties like credit rating agencies) will pay a great deal for our profiles because the better they know us the greater the effectiveness of their advertising. That's another way of saying that their advertising becomes harder to ignore. They can hunt us more assiduously and individually as we browse the internet, their banner ads and pop-ups following us around no matter where we go.
3. Counter-counter arguments: How economists defend advertising and why it isn't enough The existence of the advertising industry poses something of a challenge to the ideology of free market economics since it seems to go against the principles of consumer sovereignty and consumer welfare (efficiency). Two justifications are prominent in the defence of advertising. First, that it is directly valuable for consumers because it communicates valuable information. Second, that it funds universal access to "club goods" (like television shows and internet services) whose production is socially valued but would otherwise not be financially viable. There is some merit to both of these, but I think they are far from sufficient.
3.1. The direct value of advertising Several mechanisms are usually appealed to at this point by economists. First, that advertising gives consumers valuable information about the sellers and prices of products they want to buy. The favoured example here is the classified ads section in newspapers. This saves consumers the attention it would have cost to do their own research and encourages producers to compete more strongly on price, thereby allowing consumers to make more efficient purchasing choices.
Perhaps it was the case in 1961 (http://home.uchicago.edu/%7Evlima/courses/econ200/spring01/stigler.pdf) that consumers struggled to find such information for themselves. But it is hard to see how this can still be the case in the internet age, where price comparison websites centralise such information in a far more convenient format than billboards and classified ads. (Incidentally, this is something which many companies resist, for example, by deliberately offering complex and non-comparable service packages.)
This argument also seems to neglect the fact that information has costs as well as benefits, especially when you consider the difference between publishing information for consumers to find and advertising as we know it. Advertisements do not concern what the consumer is interested in finding out, but what the producer wants to sell. That is why producers pay to access consumers rather than the other way round.
Advertising can be used to reduce competition: high spending by rich established players drowns out information from smaller newer competitors and thus creates an entry barrier, converting markets to oligopolies. And advertisements are deliberately constructed to manipulate consumers rather than to inform them, by exploiting our cognitive biases with misleading headline prices, statistical fallacies and so on (behavioural economics research has been very influential here). Heavy processing by consumers, and often further research, is required to make this "free" information usable for decision-making.
Second is the counter-intuitive claim that brands communicate their trustworthiness by their conspicuous expenditure on advertising not by what it actually says. When considering which version of the generic washing machine to buy, the rational consumer has to weigh up lots of claims about quality against the objective fact of price. If a brand can demonstrate that its quality claims are credible that makes the consumer's decision much less of a gamble. Like banks housed in grand marbled buildings, companies which pour vast amounts of money into advertising campaigns must be supremely confident about the quality of their products and its long-term sales. Otherwise they couldn't afford to burn so much money on ridiculous Super Bowl ads.
In effect, advertising tries to do our practical reasoning for us, shaping and ordering our inchoate desires into actionable preferences for specific products. But will buying those things really make us happy?
This argument rather reminds me of John Maynard Keynes's suggestion that in a recession caused by a collapse of aggregate demand one could solve the problem by burying bottles filled with bank notes and then leaving it to private enterprise to dig them up again. Once again, it is not that this argument makes no sense at all, but that it takes no account of opportunity cost - the fact that we have better options. As Keynes put it, "It would, indeed, be more sensible to build houses and the like; but if there are political and practical difficulties in the way of this, the above would be better than nothing."
Companies wanting to demonstrate their confidence in their products don't have to waste so much of our time to do so. There are all sorts of more constructive ways of spending money conspicuously. For example, any large company these days has enormous discretion over its effective tax rate. A company prepared to pay billions more in tax than it can get away with must be very confident of itself and could communicate that fact to customers by publishing it prominently on its products. Or, to reassure customers of its very long-term viability, it could switch to a defined benefits pension system for its employees. Or it could give large amounts of money directly to hospitals and schools and publish its philanthropy as a proportion of revenue - perhaps it could make this specific to a certain product by promising to donate the first $50 million in sales.
Third, is the social status that advertising can confer on a product and its consumption. What's the point of buying a Rolex or Mercedes unless the people around you know that it is expensive and are able to appreciate how rich and successful you must be? The business logic here is sound, but not the moral logic. After all, what this comes down to is that these companies deliberately waste the attention of the 99% of the population who can't afford their products just so those who do buy them can bask in the knowledge that everyone knows the price of what they are wearing and driving. Such advertising constitutes a regressive tax imposed on the rest of us by luxury brands in order to increase the value of their products to rich people.
There is one further argument that occurs to me although I haven't seen it made by economists: that advertising creates value by spinning a story around a brand that customers want to buy into. They turn a mundane commodity item, like shoes or a computer, into a choice of lifestyle and a means to further your conception of the good. A kid puts on a cape and imagines herself a crime-fighting superhero. This is a crude version of the socially sustained illusions that adults can build our whole lives around and which are nowadays sculpted, in part, by advertisers. Their products become an end worth pursuing in themselves, rather than merely a means.
I think the fashioning of these illusions - turning clothes into fashion; turning food into health; turning diamonds into love (http://www.theatlantic.com/international/archive/2015/02/how-an-ad-campaign-invented-the-diamond-engagement-ring/385376/) - is the most significant way that advertising creates economic value, as real as the transformation of steel into a car or cotton into cloth. But I am dubious of the worth of its achievement. In effect, advertising tries to do our practical reasoning for us, shaping and ordering our inchoate desires into actionable preferences for specific products. But will buying those things really make us happy?
3.2. Financing public goods Advertising is the financial model for many pure public goods like terrestrial television and radio, as well as club goods like newspapers, Google's search/email and Facebook. These are goods that tend to have very low variable costs - meaning the cost of serving an extra individual is almost nothing. The socially optimal level of production is universal access at the marginal cost of zero. Yet there are still significant fixed costs that must be recouped if producing it is to be financially sustainable. In cases of pure public goods, it is implausible to charge individuals for access.
In cases of clubbable goods, one could take a subscription approach, but its transaction costs might raise the price well above the profit maximising price. In addition, the profit-maximising price of a subscription will exclude most people from access (the path chosen by the academic publishing and pharmaceutical industries), meaning a deadweight loss in social welfare.
Advertising provides an alternative revenue source that makes it possible to profitably provide such services universally at the marginal cost of production - that is, zero. Advertising thus solves a problem the invisible hand couldn't reach and thereby makes us collectively much better off.
Of course, advertising is only one solution to the problem of financing club goods. There are alternatives. If these things are so valuable to society there is a case for supporting them from with taxes - grants, license fees (many national broadcasters) or payments for ratings. This is a well-established system for funding public and club goods. Taxes have their own inefficiencies of course, as well as some unfairness in requiring people to pay for services they don't use (the childless paying for schools, urbanites subsidising rural bus routes, smokers contributing to pension funds and so on). But the negative costs of advertising are arguably worse, and harder to bring under public scrutiny.
Why could we not have a democratic Facebook? Would this not be superior from a social welfare perspective to the current farming model of extracting maximum value from its members-cum-livestock?
However, the main challenge to this argument is that maximising profitability is a business economics rather than an economics concern. The level of advertising in a product - such as a magazine you thought you had already paid for - is not calibrated to the requirements of financial viability. It is just another source of revenue to be maximised. Google makes $60 billion a year from advertising; Facebook something like $10 billion. These figures bear no relation to the cost of providing the services that their consumers value. They are best understood as rents, payments that accrue to agents simply because of their privileged access to a scarce resource: our attention. Many for profit companies are forced to rely on advertising only in the sense that it is their best strategy to maximise profits and that is what they exist to do.
Alternative models, like that of Wikipedia (http://infojustice.org/wp-content/uploads/2013/10/band-gerafi10032013.pdf), are sometimes possible and are more socially - that is, economically - efficient. Wikipedia's value to consumers is in the hundreds of billions of dollars while its annual operating costs are only $25 million. If Wikipedia were fully to exploit its advertising potential it would realise revenues of several billion dollars per year. But it clearly doesn't actually need to do that - its annual pledge drive is quite sufficient.
Obviously Wikipedia's operating costs are so low, like Mozilla's, because of its volunteer labour force. But that fact just makes one wonder why we couldn't have a "democratic" Facebook too, and whether that would not be superior from a social welfare perspective to the current "farming model" of extracting maximum value from its members-cum-livestock.
4. The right to preserve our attention Advertising is a valuable commercial opportunity for businesses with access to consumers' attention, or their personal information. For the companies that buy and sell our attention it is - as all voluntary transactions must be - a win-win. But advertising lacks the free market efficiency that is claimed for it. Advertising is made artificially cheap, like the output of a coal burning power station, because the price at which it is sold doesn't reflect its negative effects on third parties - us.
Defenders of advertising, including economists, point out that it has positive side-effects for consumers, including price competition and the funding of universal services like Facebook, Google and broadcast and online journalism. But their calculations generally neglect the costs to consumers' welfare of an excessive amount of advertising, and the possibility of alternative funding systems like taxes (the BBC) and philanthropy (Wikipedia). The problem is not just that particular adverts are annoying and distracting and exploit our inability to escape, but the cumulative effect of having to wade through an endless stream of sugar coated crap.
It is not impossible to bring advertising back under control, but we will need more than one lever.
First, we should reinvigorate social norms and legal rules against the excessive exploitation of our attention. We should carve out large spaces - "attention preserves" - which would be off-limits to advertisers (starting with restrooms). There are already some privatised attention preserves, like Facebook or newspapers, which prevent a free for all tragedy of the commons by farming their users, limiting the depredations of advertisers to just below unsustainable levels by quasi-government fiat. A real government fiat could solve the tragedy of the commons without treating us as farm animals.
We should also put particular restrictions on the most distracting forms of advertising, with sounds or moving images. In some contexts, these are a public nuisance on the order of cars without mufflers. And we should restore the principle that we should give at least tacit consent to advertising, meaning that we could realistically exercise our notional right to exit. That means certain physical spaces should be out of bounds, such as airplanes or police cells or schools. In digital space it means that ad-blocking technologies should be generally available and legal.
What is needed is an effective property-rights regime that gives individuals the right to control where we direct our attention, and thereby bring the market price of this modern commodity in line with its true market value. Advertisers should pay us, not third parties.
Second, in some spaces we should embrace the ethic of market fundamentalism and then demand that advertising conform to it. The reason advertising is artificially cheap is that no one has to ask our permission to advertise at us. We are involved in the transaction only as the commodity that is being bought and sold, and therefore the value of our attention to us - the opportunity cost of being distracted and interrupted by all those self-serving spam messages - does not determine its price.
Instead, the market price for our attention is just the cost of digging it out of us. That's the difference between the price of conscript labour and free labour. From this perspective, the problem is that our property rights regime does not reflect the ideal of consumer sovereignty at the heart not only of mainstream (neoclassical) economics theory but also the political ideology of market fundamentalism that actually determines economic policy.
What is needed is an effective property-rights regime that gives individuals the right to control where we direct our attention, and thereby bring the market price of this modern commodity in line with its true market value. Advertisers should pay us, not third parties. If you could assert your property rights to your attention, you could sell it at a price that reflects its value to you. If advertisers had to negotiate directly with you, or at least your software agent, then they would have to start paying a price that would not leave you feeling violated. And at that price they would want to buy much less of your attention than they do at present.
Capitalism being the wonder that it is, there are already some companies trying to make a business model out of this, like Fluence (https://fluence.io/). The increasing popularity of ad-blocking software is also leading some internet companies, such as the Guardian (https://membership.theguardian.com/about/supporter?INTCMP=adb-mv), to offer alternatives.
Third, we should reconsider more socially efficient ways of funding services that can be scaled up at almost zero cost. This is particularly important now, because zero marginal cost is what the internet is all about. Access to these digital services shouldn't depend entirely on the dominant commercial models of advertising versus subscriptions. Journalism, for example, is too important to be reduced to "clickbait" and abject dependence on Facebook and Apple (http://www.ft.com/cms/s/0/fb40299c-1fca-11e5-aa5a-398b2169cf79.html). Other industries, like academic publishing, use a subscription model that excludes a vast proportion of possible readers at the profit maximising price.
From an economics perspective, this is idiocy. We are leaving social value on the table. We should be looking for alternatives, whether different funding models (like micro-payments, or a spotify for books and academic journals, or citizen voucher systems (http://www.booksandideas.net/IMG/pdf/20120305_ackerman-voucher-EN.pdf)); different funding sources (like pledge drives and taxes); and different economic structures imposed by governments (such as restrictions on third party sales of your information, or democratising the governance of large social media companies like Facebook).
5. Summing up Terrestrial television probably presents the best known example of the economic - and moral - case for advertising. It is the model many people immediately think of when this issue is raised. Other funding sources - taxes or pledge drives - come with their own limitations and don't have an obvious superiority. Consumers have easy exit rights, so their choice of how much to watch more or less tracks their personal level of dislike for advertising. Although consumers are not the customers of television companies, they therefore have substantial influence over the transaction, and the quid pro quo for them is transparent.
But most advertising nowadays doesn't look like that. Advertising is just another revenue stream to be maximised by those with access to our attention. Whether it requires our tacit consent or a quid pro quo is entirely contingent. Since we are not formally - that is, legally - part of the transaction, our influence over its terms declines in proportion to our inability to escape it.
For example, lots of companies sell you things, and then go on to sell your attention (and all the information they can glean about you) to other companies as well. Like movie theatres, live sports events, cable television, airlines and so on. The digital subscription I bought from The Economist feeds me the same advert for the same MBA programme every couple of pages - a level of crassness that demonstrates just how low these companies value the attention even of their paying customers. It is hard to believe that advertising is about providing information to aid rational economic agents make decisions. Advertising to children in America has increased more than 150 fold since the early 1980s (http://us.macmillan.com/whatmoneycantbuy/michaeljsandel), especially inside schools where the audience is captive.
Things that we find valuable and are quintessentially our own are being stripped away from us without our consent or adequate compensation.
Our right to preserve our own attention and to make our own decisions about how we spend it and with whom our personal information is shared must become part of the political agenda. We need a legal and policy response to the market failures of the advertising industry, and we need it soon.
As long as either our attention or our personal information is traded by third parties in markets that do not incorporate their value to us, they will tend to be underpriced and used in ways that are both against our wishes and detrimental to our well-being. That meets the definition of exploitation. Things that we find valuable and are quintessentially our own are being stripped away from us without our consent or adequate compensation.
The state of the advertising industry is a gift to critics of capitalism as a whole, like Naomi Klein or Michael Sandel. And they have a point. Our expensively university trained attention is the central productive resource of the twenty-first century. It's what all those shiny digital services and promises about the internet of things are ultimately made out of. If we don't own this resource then it belongs to no one and everyone - in other words, to whoever can grab it and marketise it first. This is the set up for a tragedy of the commons.
Thomas Wells is a philosopher based in Rotterdam. He blogs at The Philosopher's Beard (http://www.philosophersbeard.org/). This is a significantly revised and extended version of an essay that appeared on 3 Quarks Daily (http://www.3quarksdaily.com/3quarksdaily/).
Pogledao sam GLADIATORERNA Petera Watkinsa, pseudo-dokumenatarac o futurističkom svetu, jako sličnom tadašnjem, u kome su velike sile odlučile da umesto ratova naprave reality show u kome će se nadmetati njihove vojne formacije u "malim kontrolisanim ratovima". Iako nisu za poređenje, uostalom GLADIATORERNA je film iz 1969. neporedivo sam više uživao u filmu ROBOT JOX koji je Stuart Gordon snimio na istu temu. Možda je to zato što sam infantilni ljubitelj žanrovskog filma, a možda i zato što je GLADIATORERNA nažalost preopterećen opštim mestima i ni na koji način ne uspeva da nadgradi ni svoj pripovedački postupak, ni svoju narativnu, ali ni ideološku premisu. Dvadeset godina kasnije Gordon je snimio B-film u kome je tu istu premisu odveo mnogo dalje, za početak, plasiravši je u formi SF šunda, i obraćajući se publici kojoj bi zapravo možda neka politička pouka i bila potrebna, na određeni način secirajući i populizam i populističke filmske forme.
Watkins ne ide nikuda sa svojom premisom, i svaki iskorak samo devalvira ono što je zanimljivo u samom početku. Cronenbergov redovni saradnik Peter Suschitsky je slikao ovaj film i fotografija je jedan od najpristojnijih elemenata ove produkcije. Naravno, dozvoljavam da je GLADIATORERNA verovatno bio prava senzacija kada je izašao 1969. godine kada je pobedio i na tršćanskom festivalu fantastike.
* 1/2 / * * * *
Navodno ovo je zvanični tviter nalog severnokorejskih vlasti na engleskom jeziku:
https://twitter.com/uriminzok_engl
Odmah da se ogradim, nemam veze sa njim :)
By Jeremy Smith
When Peyton Reed landed the ANT-MAN directing gig, no one was more surprised than me. The moment Edgar Wright left the project, which he'd been writing (with Joe Cornish) and preparing to direct since 2006, I wondered how anyone could walk on and, I assumed, trash the wonderful superhero movie Wright had spent nearly eight years developing. I believed Marvel had done Wright remarkably dirty, and shared this opinion with many of my friends – one of whom was Peyton Reed. For a day or so, Peyton and I speculated as to which "poor sap" (Peyton's words) might take on this unenviable task, and whether they could possibly salvage the project. Then I caught wind that Adam McKay was in talks to replace Wright, and I had a slight change of heart. Given his history with ANT-MAN star Paul Rudd, I thought McKay was an excellent Plan B. So I promptly sent a text to Peyton to get his thoughts on the subject, and didn't hear back from him for a week – right around the time I read a Deadline story announcing Peyton Reed as the new director of ANT-MAN.
I was a fan of Peyton Reed the filmmaker long before we became friends (and, amazingly, we're still friends even though he let Deadline have the goddamn ANT-MAN exclusive). I interviewed him back in 2003 for DOWN WITH LOVE, and again in 2010 when I took part in a tenth anniversary screening of his competitive cheerleading opus, BRING IT ON. Whether he's making a teen comedy or a bruisingly funny examination of a dying relationship (2006's hugely underrated THE BREAK-UP), Reed approaches the material with all due movie love; he's as avid a cinephile as anyone in the audience, and he wants to upend their expectations at every turn. When he worked ALL THAT JAZZ jokes into BRING IT ON, I knew I'd be a fan for life; that we somehow struck up a friendship along the way makes his success all the sweeter. I just wish there was some way that this particular success didn't entail another friend having to move on from a film he'd worked on for close to a decade, but that is water well under the bridge, and needn't be discussed any further here.
Let there be no mistake: Peyton didn't just walk on and make someone else's film. As you'll read in this two-part interview, the film had to be heavily reshaped (with the help of McKay and Rudd at the script level) and finished in time for a set-in-stone July 17, 2015 release date. So while getting to make a Marvel Comics movie was a dream come true for a lifelong geek like Peyton, he had to remain incredibly focused to ensure the project didn't turn into a nightmare – which it didn't. I may be biased... okay, I'm extraordinarily biased... but in my estimation, ANT-MAN is a complete joy, and has the best third-act of any movie in the Marvel Studios canon. If this is what Peyton can do with a salvage job, imagine what he could accomplish if this was his film from scratch.
Peyton Reed Paul Rudd Ant-Man
Jeremy Smith: Did you really just lock picture this week?
Peyton Reed: We literally finished three days ago. We'd locked picture, but it was the final reels of color correct, and the last two of 1,600 visual effects came in.
Jeremy: That's a lot of visual effects. This is a first for you in this regard.
Reed: It feels like they pushed that deadline even later and later. In this case, it was liberating because we were able to tweak and tweak, particularly with the sound mix and visual effects. The drum I was beating the whole time about visual effects was just trying to get them photorealistic. You see a new version and send it back, and they're like, "Ugh, you're sure?"
Jeremy: You're pushing, and Marvel's pushing as well. How hard can you push when you have a set release date?
Reed: You push really hard, but the person I found out who is pushing along with me was Victoria Alonso, who is one of the secret- or not-so-secret weapons of Marvel. She's the Queen of Post-Production. We'll be in these visual effects reviews with our laser pointers, and, as a long-time movie fan, I'm really particular. But she will see things the human eye can't see. She's amazing. We had between 1,500 and 1,600 visual effects shots, while AGE OF ULTRON probably had 2,400. It's a lot of shots in our movie, but it's not nearly to the amount of AOU. It's more contained, but it's the crux of this movie. If you don't buy the shrinking or the ants, then the movie's just not going to work.
Jeremy: Getting across the size-shifts, and how that impacts or enhances a punch... that seems like a nightmare.
Reed: A lot of it is trial and error. The movie was originally designed to be a [2.40:1] aspect ratio. When I came in and started working with Jake Morrison, the visual effects supervisor, the stuff we were designing and the shots we were doing, I felt like the movie should be [1.85:1]. The act of shrinking is really a vertical act. When he shrinks, the world he leaves behind is above and around. And a lot of the compositions we were doing worked so much better in 1.85. I know that 2.4 is the epic aspect ratio, but I talked to Kevin and I said, "I think it works better in 1.85." THE AVENGERS is 1.85, and that's a pretty epic movie, so we made the decision to move to 1.85. I think it was a really smart decision for this movie.
Jeremy: I know 2.4 is every film geek's favorite ratio, but I think we sometimes overemphasize its importance. JURASSIC PARK was 1.85.
Reed: Absolutely. E.T. is 1.85. The whole history of movies up until the '50s was pretty much Academy. THE WIZARD OF OZ is Academy, and that's pretty epic.
Jeremy: It's how you fill the frame, right?
Reed: Right. And I've always made those decisions, even on BRING IT ON... when you do your first movie, you're like, "I'm doing it 2.4! This is my shot! I'm going to do it epic and widescreen!" With BRING IT ON, because of those cheerleading formations, 1.85 made more sense, whereas DOWN WITH LOVE, that had to be an approximation of CinemaScope. I just felt like this worked better for ANT-MAN, and it was really liberating for the visual effects, because there was something about it feeling claustrophobic in 2.40. But the reality of, like, making it feel real, and when you get down there how the light plays, and the dust motes that fly around. This vibe was really important. Dealing with it in visual effects, and then again in the DI when you're color correcting... if you bring it too bright, it can really break the CGI. I was way into this aspect of the process.
Jeremy: How early did you make the aspect ratio call after you came on?
Reed: Probably only a couple of weeks after I came on. McKay and Rudd were doing rewrites, so I was back and forth between Atlanta and the [Chateau Marmont in Los Angeles], where Paul and Adam were writing. It was all happening really quickly, but when we were assembling the sequences, and trying to figure out what was going to remain from before, 1.85 just made more sense.
Jeremy: In terms of that process, because it was so heavily publicized...
Reed: Oh yes. (Laughs) You and I... one of the first things that happened, just as a bystander, I think I DM'd or emailed you because you'd posted that video of the mascots racing. I think I said, "Who's the poor sap who's going to take on this movie?"
Jeremy: As fans of Edgar's, we were both like, "Man, this sucks!"
Reed: Then I think it was a week and a half later that I was announced, and you texted me like, "Um, what's going on?"
Jeremy: You went silent. I had heard McKay was in talks, and you texted me something innocuous and then just disappeared. So you pulled the greatest poker face of all time.
Reed: I had no idea! When it first came out, it was not on my radar at all. I was reading what was going on online like everyone else, and then I got a call from Kevin. As you know, I developed FANTASTIC FOUR back in 2003, and met on GUARDIANS OF THE GALAXY three years ago. I was on Kevin's radar, but I honestly did not expect to get that call. In the back of my mind, if I got that call, I was thinking, "This would be a tricky proposition." But I got the call, and I read all of the existing drafts, and went in to discuss the situation not only creatively, but the schedule. I had very specific responses to the drafts that existed, and I had a conference call with him. I had nothing to lose, and no investment in the thing, so I said, "Here's what I think absolutely works, here's what I think absolutely does not work, and here as an Ant-Man fan..." and you know how you have your own personal relationships with these characters. I had specific ideas, particularly with Hank Pym and Hope, of what I wanted to see and didn't want to see, and then some conceptual things. These happened to dovetail with a lot of the stuff McKay was thinking about. McKay, in addition to being an amazing comedic writer, is also a big comics nerd. Have you ever talked to him about comics?
Jeremy: Only briefly in an interview. I know he's a huge Jack Kirby nerd.
Reed: He's also a really smart structuralist in terms of script. So when people read that McKay and Rudd were writing, they thought it was going to be some silly comedy. But McKay and I were both on the same page in terms of two things: in the third act, we both wanted take the shrinking even further into the Microverse. We couldn't use the term "Microverse" because it had something to do with the Micronauts or something. So we called it the Quantum Realm. We talked a lot about it, and we both wanted to embrace that psychedelic era of late-'60s/early-'70s Marvel.
Jeremy: Like Steranko?
Reed: Steranko and even Ditko. We really wanted that to be a part of the movie. It seemed amazing visually, and we also liked the idea of setting up where Scott had to really make a self-sacrifice to save his daughter. That led us to both of us wanting to see some version of Wasp in the movie. Janet had been referenced in the Edgar and Joe drafts, but she was never a part of the movie. We needed to figure out how she could be a part of the movie in an organic way, in a way that didn't sell out her character, but in a way that strengthened things. And the conception of Hank Pym... particularly knowing that Michael Douglas was playing that character, I really wanted to strengthen the part of Pym in this movie that's motivated in large part by guilt, by a tragedy in his life. So McKay wrote several versions of this Janet flashback, and how it could inform things. It did a couple of things: it galvanized the relationship between Hope and Hank in the movie, and it also set up this cautionary thing about what happens if you screw with the regulator on the suit. If you screw with the regulator, you could go subatomic. We know that something bad happened earlier, and Scott has to make that same decision. That was something that McKay and Rudd and I brought to the script that wasn't there. I love that idea. Edgar and Joe had set up a great opportunity with a mentor and a pupil who both have issues with their daughters that need to be resolved. We just wanted to deepen and strengthen that.
Another thing I wanted to play with was Edgar and Joe's original idea of a heist movie – which was amazing and great! McKay had the idea that, in those heist movies, there's always one last thing they have to get; the hero's got to go do it, and he might not be ready for it, but you send him in for this trial by fire. So McKay had the idea of "What if he encounters this Marvel character?" I loved the idea, and specifically with that character. It appealed to the kid in me who wonders, "I want to see how this hero and that hero match up." And it felt like it really served it the story. It felt organic. It felt like something that would stand alone for somebody who hadn't seen any other Marvel movie or read the comics.
Another thing we added was when Scott reaches this point of desperation where he's like, "Tell me about this tip. I think I'm in." The idea of Michael Pena and these tips, that was something that was never in these original drafts. Luis was always a character in Edgar and Joe's draft, but McKay's first rewrite had Luis serving waffles to the guys. He became a weird father figure to this group of thieves. Then the idea that Luis is the one with the tip, but he gets excited and goes off point: we had our production writers, Andrew Barrer and Gabriel Ferrari, write these scenes with Paul. I boarded them and shot them, and we liked it so much that we added one at the end. It worked with the information we wanted to convey, but also as a comedic trope.
We also talked about stealing the suit from the safe, and McKay brought over this friend of his who's a security expert. Paul and Adam and I sat and listened to this guy, and he talked about specific types of metal that react to cold temperatures. So McKay came up with this idea about the safe being made out of the same metal as the Titanic. That was one thing he brought to it: this MacGyver aspect of Scott Lang. The whole section where he has to get through the laser thing. McKay and Rudd wrote that, and I boarded it out.
And one more thing I said to Kevin is that I wanted an under-two-hour movie. I wanted a tight, fast movie – something that starts as a slow burn, but then catches fire.
Jeremy: That's what heist films do. You've got to do a lot of setup, but, if it's a good idea, the payoff is well worth it.
Reed: It's a heist movie, but in addition it's a Marvel origin movie. We have to explain who Hank Pym is, who Scott Lang is, what that technology is, and how you control ants. Someone asked me to describe ANT-MAN, and I said, "It's got the structure of a heist movie with a strong science-fiction concept at its core, with these dueling father-daughter redemption stories, and it's all to the beat of a comedy."
We had to wrap up our conversation on the Disney lot here, but we resolved to meet a couple of weeks later over drinks. I'll have that part for you on Monday. In the meantime, get out and see ANT-MAN!
Pogledao sam BREAK POINT Jaya Karasa, sportsku komediju u kojoj Jeremy Sisto igra omatorelog dubl igrača a David Walton njegovog mlađeg brata kog u očaju poziva da mu pomogne da uđe na Open. Film je jednostavan, na razmeđi indie estetike i mejnstrima, sa očiglednim uplivom televizijske režije preko Jaya Karasa, i nažalost nema veliki domet ali je neprekidno simpatičan. Ipak, BREAK POINT nažalost ne uspeva da se izbori za značajije mesto među sportskim filmovima na temu tenisa, iako tu zapravo nema mnogo značajnih naslova i dobrih filmova. Walton ima vedrinu televizijske zvezde i dobra je kontra Sistu, međutim na kraju Karas ne uspeva da postigne neke od osnovnih pripovedačkih zadataka, recimo da ustanovi o kome je ovaj film i čiju transformaciju gledamo. Međutim, uprkos fundamentalnim nedostacima koji ovaj film definitvno smeštaju na mali ekran, nema sumnje da mu je nepretencioznost veliki kvalitet, plus prekaljeni i sugestivni profesonalci Amy Smart i JK Simmons u epizodnim ulogama.
* * 1/2 / * * * *
25
Monday mornings after the release of Marvel movies are for dissecting the secrets layered into the film, for sharing the gems hidden for the True Believers that could hint at the future of the Marvel Cinematic Universe. But the biggest easter egg in Ant-Man isn't a clue towards the future - it's a wonderful nod to the past.
At the end of the sequence where Scott Lang first tries out the Ant-Man suit he ends up on the roof of a car. He has been through a crushing valley of feet, menaced by a rat and sucked up into a vacuum cleaner and now, at the end of it all, rests on the dented roof of a car before returning to full size. Within the car sits a man who is startled by the events, but who - had he stuck his head outside! - might have recognized the costume. See, it was the first actor to play a live action Ant-Man: Garret Morris from Saturday Night Live.
For nerds there are a couple of essential old SNL pieces. There's the one with Shatner at the Comic-Con, telling everyone to get a life. They still sell t-shirts with that phrase on it. And there was the original cast Star Trek sketch, in which the biggest villain the Enterprise encounters is an NBC executive. But for me the number one nerdy old SNL sketch is from 1979. when Margot Kidder guested and they threw a Superhero Party.
I love this sketch! There's just enough deep nerdery on display (especially in 1979 terms) to show that the people behind the scenes knew these characters, but there's also a lot of fun being had with them. And for the purposes of this weekend's number one movie, the sketch has a hilarious moment where The Hulk and The Flash mercilessly tease Ant-Man about his power set.
Seeing Garrett Morris show up in Ant-Man was a joy simply because seeing Morris show up is wonderful, but more than that it was a beautiful nod to a strange highlight in the history of one of the most absolutely obscure characters in comics. And that beats any reference to an Infinity Stone or Spider-Man.
Now if only Morris' character had returned at the end on a newscast, delivering the news for the hard of hearing...
Lepo. :lol:
Na drugoj strani, u DC-u, Dan Didio objašnjava novi koncept DC-jevog multiverzuma:
DC Finally Reveals What's Going On With Its Post-Convergence Comics (http://io9.com/dc-finally-reveals-whats-going-on-with-its-post-converg-1719742681)
Ovo deluje kao nova, oprezna aplikacija Morrisonovog i Waidovog Hypertime koncepta. :lol: "Sve može, al ne iživljavajte se u glavnim stripovima".
Mada, kad sam već tu da kažem da je to meni vrlo okej. Neki od meni najdražih DC serijala ne mogu se spakovati u glavni kontinuitet (Byrneov Superman & Batman: Generations, Injustice...) i to je u redu.
15.oktobra 1958. godine dogodio se incident u nultom reaktoru u Vinči. Nekoliko inženjera i studenata ozračeno je i pošto je lečenje bilo nemoguće u Jugoslaviji, odvedeni su u Pariz gde su spaseni primenom radikalne eksperimentalne metode presađivanja koštane srži. 1976. godine beogradska televizija je u koprodukciji sa francuskom televizijom snimila televizijski film OZRAČENI u režiji Gerarda Poitoua. Ovaj televizijski film gledao sam kao dete i bio prilično fasciniran, a sada kad sam ga reprizirao moram priznati da je reč o potpuno unikatnom gledalačkom iskustvu. Ako imamo u vidu da je Goran Marković bio pomoćnik režije na ovom filmu i jedan od glavnih glumaca, smatram da analize filma VARIOLA VERA zapravo ne može biti bez uzimanja OZRAČENIH u obzir.
Ovaj film je na neki način anticipirao VARIOLU VERU i to ne samo kao vrlo dramatična istinita priča iz istorije naše medicine već i po vrlo zanimljivom, hladnom, kliničkom tonu u kome se prilazi pojedinim situacijama. Naime, dok je VARIOLA VERA zbog same prirode zaraze u sebi nosila neke eksplicitne elemente repertoarskog horora, naprosto bolest se prenosi dodirom, tečnošću, kroz vazduh i sl. OZRAČENI svoju napetost i užas crpe iz vrlo hladnog, vrlo svedenog kadriranja koje je ipak filmsko, mnogo više arty nego što bi bilo svojstveno TV drami, kroz detaljne prikaze hirurških intervencija, i drugih medicinskih procedura koje kroz to svedeno kadriranje postaju vrhunski estetizovane, i konačno kroz bukvalni iskorak u dokudramu gde se junaci povremeno obraćaju kameri kao da je sve ovo zapravo nekakav proces koji se usput snima. Ovo narušavanje "četvrtog zida" kroz vrlo svedenu glumačku igru zapravo uopšte ne smeta kada se film gleda, kao što bi zvučalo kada se taj zahvat prepričava.
Ritam pripovedanja je vrlo temeljan, doprinosi toj kliničkoj hladnoći, a glumačka igra je bazirana na underplayu, vrlo diskretno plasiranim "malim temama" u razgovoru, bez ikakvih preagresivnih glumačkih bravura koje bi se mogle očekivati od podele koju čine prilično "masni" igrači poput Josifa Tatića, Petra Božovića, Dragana Zarića. Međutim, srpska podela je u odličnom sinhronitetu sa francuskom i nema apsolutno nikakvog disbalansa između ove dve skupine.
OZRAČENI sasvim sigurno spadaju u sam vrh naše televizijske tradicije, iako ovog puta ne treba zanemariti ni značajan francuski faktor u celoj produkciji. O ekskluzivnosti samog događaja koji se opisuje, naravno, da i ne govorimo, ali ne treba potceniti ni uredničku spremnost da se poduhvati ovako osetljive teme.
OZRAČENI se ne mogu smatrati partikularno politički hrabrim ili provokativnim delom, kao što je bila VARIOLA VERA, i takvih zahvata ovde nema, ali imajući u vidu samu temu, mogla je biti itekako "peglana" a nije.
Jeremy Smith: Too much of the discussion about the film has been reduced to journalists attempting to figure out what was held over from Edgar and Joe's version. The reviews are the most frustrating, because they're trying to make educated guesses when you've spent a good deal of time in interviews explaining the differences.
Peyton Reed: Since we spoke, I've sort of stepped back and wondered, "What's the point of this? What's the point of trying to parse out who did what?" I sometimes don't remember on any given movie what was in the script, what a writer came up with or even what I came up with. It all just becomes a collaborative thing – and that's not a copout answer. This is truly the process. And this movie happened so quickly. I'll admit I do get miffed. I read an article earlier that said, "It had to have been Edgar Wright's choice to score the briefcase fight to The Cure." I was like, "What???" (Laughs) That was my choice! DISINTEGRATION was the second CD I ever owned!
Jeremy: The need to parse out who did what is already kind of silly, but it gets frustrating when you know these people don't have all, or sometimes any, of the relevant information.
Reed: That's the thing. What's interesting to me is that it's a small overall percentage of the moviegoing population. I'm just excited to show the movie to people who don't give a shit who directed it. It just plays as ANT-MAN. That excites me more than anyone else. But the whole parsing out thing only frustrates me is when someone says "Of course, DISINTEGRATION by The Cure is Edgar's idea." Why? And just the logic of it. "Okay, he wrote the drafts, and then he left the movie, but then he came in later as a music supervisor to add songs?" I don't understand the supposed logic of that.
One of the big takeaways for me is that a lot of the people writing about the movie don't understand how movies are made – which is curious to me when that's part of their job, I think. And then the other thing has just been the sheer laziness of journalism – present company excepted, and a handful of others that I truly love to read. It's rarely the proper film critics who are guilty of this, but... I guess you'd call them the "fanboy critics". I'll probably get in trouble for that statement, but I kind of don't care. Accept the movie that is before you. And then there's the other notion that... I have a sense Edgar Wright is probably over this situation, but it's funny that a lot of his fans are not. His adult fans.
Jeremy: Edgar has moved on to his next movie. BABY DRIVER sounds awesome, and it's going to be pure Edgar, which is what any fan of Edgar's should want.
Reed: It was interesting doing press in London. People would come in every four minutes, and they would all go, "I have to ask you this upfront..." They all lead with it. I wanted to do the quick jumpcut version of it. "He developed this movie for eight years." (Snaps) "He developed this movie for ten years." (Snaps) "Twelve years." It just kept getting more ridiculous.
Jeremy: I want to get back to this idea of trying to assign credit to writers based on voice. It's perilous. For years, I labored under the mistaken notion that Leigh Brackett was the true writer of THE EMPIRE STRIKES BACK. I'd be like, "Just listen to the dialogue. That's right out of RIO BRAVO!" And then, once I started reading more about the production, I found out she only wrote the first draft, and that Kasdan and Kershner wrote most of what I love.
Reed: Clearly, when I started this movie, I knew this would happen. It just comes with the territory. Then I got to a point where I was like, "Fuck it! I don't care!" I've always wanted to make a comic book movie, and I've been reading Ant-Man comic books since I was ten. I have my own feelings about the source material, and that material has been around for fifty years. When I first met with Marvel, that was my biggest misgiving: "How rigid are they going to be about what's already there." And they just said, "Here are the drafts. Have at it." I felt an incredible amount of freedom. It's hard for me to talk about it with all of the assumptions, the whole conventional wisdom of "The Disney-Owned Corporate Marvel vs. The Auteur." That was the storyline, but it's an easy story and absolutely not based in fact – in terms of my empirical evidence of having read every draft, and the empirical evidence of me and my relationship with Marvel. Feige was like, "Man, this is the twelfth Marvel movie. Mix it up! Change whatever!" I felt incredible freedom, more so than on movies I've made for other studios. I know that sounds counterintuitive, but it's true.
Jeremy: That is the impression out there with Marvel movies right now. They want hired hands who'll do their bidding, not auteurs.
Reed: Here's the thing: whatever happened with those two parties that preceded me, I think there's a certain part about it that they're not allowed to talk about publicly. But when I came on, [the project] was clearly in the disaster category*. It just was. They'd shut down for, I think, twelve weeks. No one was doing anything, and they had a release date.
Jeremy: How integral was Paul to the salvaging process?
Reed: I mean, you know I have the utmost respect for Edgar as a filmmaker, but when I sat down with Paul, I knew him before this, but one of my biggest things was to gain his trust as his director. He had a lot at stake. He was out front. Whatever happened behind the scenes, he was contractually obligated to play Ant-Man. (Laughs) That was a really scary time for him. There's the actor's side to this, and Paul was abandoned. You know, there's part of that thing where directors feel like they have to play psychiatrist a little, and deal with every actor and how they're feeling about the movie. That was my biggest thing was Paul, going to him and saying, "Look, I know you have this version of the movie in your mind, and it's probably the reason you signed on in the first place. But that's not happening now. It's happening another way now. Let's talk about how it's going to happen." And, again, it was my good fortune that Adam McKay was writing with Paul. I was a little worried that Paul was just going to write because that idea of actor/writer can go awry really quickly. But it's a great credit to Paul as a writer and an actor that he's as generous as a writer as he is an actor. It was a really good situation. We did a lot of restructuring and a lot of rewriting.
Jeremy: Which allowed you and Adam to add in things from the comics that you liked.
Reed: Some of which I was shocked wasn't there in the first place. It's so delicate talking about it because no one will ever read those drafts – at least, I don't think they will. It's funny, but I thought a lot about JODOROWSKY'S DUNE. I love that documentary. I love Jodorowsky, and I love him talking about the project. I love the artists that he was able in to make that movie. It's amazing. But the big question mark is, "Would that movie have worked? Would it have been good, or would it have just been a huge, self-indulgent disaster?" No one will ever know. But the documentary buys in and sells that notion that this is one of the most amazing movies you never got to see. And it's interesting that David Lynch ended up making DUNE. If David Lynch had started making DUNE, and then walked away, it would've been "David Lynch directing DUNE??? That would've been the greatest movie of all time!" It's all in the perception. "James Cameron's SPIDER-MAN? My head's going to explode! That's going to be the greatest movie of all time!" It never happened. We'll never know.
This applies here as well. "Edgar Wright's ANT-MAN? That's awesome!" As you well know, I was psyched by that proposition. I really wanted to see that movie. But he never shot the movie, so we'll never know. You'd have to talk to Edgar – and, again, I'm not sure if he's legally allowed to talk about his experience. I didn't develop FANTASTIC FOUR for nearly as long as he was on ANT-MAN, but I know how painful it is to walk away from a project like that. I lobbied hard to get FANTASTIC FOUR. At that point in my career, I was a long shot. But I got it. I was so psyched to work on it, but it quickly became clear that Fox, in 2003, was not interested in making the movie I wanted to make. I only developed that movie for about a year, but I get it. I would never presume to know what Edgar's reasons were, but I know how hard it is.
(The waiter drops by to take our order. When he leaves, Peyton picks up with a different thought.)
It is interesting that these movies are a process. There's a certain discovery that happens when you're shooting and editing that either could not be foreseen when you're writing, or was a bump in script format that, when you put it on its feet, it's more than a bump.
Jeremy: Was there a specific discovery you can remember from the shoot or the editing of ANT-MAN?
Reed: There were a lot of things. There was nothing major. I don't think we sacrificed any giant moment. The train stuff in the movie - the general conceit, not necessarily Thomas the Tank Engine, but the whole train set sequence – was always in Joe and Edgar's drafts. It's great! It's fantastic! It's exactly what you want to see in an ANT-MAN movie! It's the right sense of humor. It inverts the whole "more is more" trend of superhero movies.
Jeremy: And then you've got a miniature Buster Keaton gag in the middle of a major superhero movie.
Reed: I love Buster Keaton, and I wouldn't be surprised to learn that that was an influence for Edgar, too. There are a lot of similarities in Edgar's areas of interests and my own. Musically, visually, tonally, comedic... all of that. So maybe it's one of the things that made the final movie hopefully feel like more of a piece.
Jeremy: You do have similar sensibilities. It's no mistake I've become friends with both of you. We're all into the same shit. With Edgar it's De Palma and Prince... once we met, it was like, "How are we not friends?" Not that anyone gives a shit, but that's been the toughest part of this for me. I know that you two would totally be friends if you got to know each other.
Reed: It's interesting, because Edgar and I exchanged emails early on, and... that was one of the things when I came in. "Is he really gone? Is this happening? Is this definitive?" When I finally had assurances from both sides, I was like, "Well, somebody's going to direct this movie. I want to direct this movie." We had a really nice exchange of emails that I feel were mutually respectful. I think we're both well-mannered men, and we both felt that the right thing to do was to have this conversation – for whatever reason. For our own reasons. I think it was at the end of our email exchange that Edgar said, "One day, when this is all way past us, we can get together and have a drink." I would love that. Because listen... we're both going to make lots of movies. This will just be a bump in the road.
Jeremy: You're both insanely talented filmmakers, and you'll hopefully keep making great films.
Reed: Well, thank you. The media part of it... when I talked about lazy journalism, I suppose I'd be the same way if I were a journalist. It's certainly the savory story to tell. And Edgar has a very fervent fan base. He makes films in a very specific way. My career has been more... women's pictures. (Laughs) Cheerleader comedy, Rock Hudson-Doris Day homage, THE BREAK-UP... but we both have an intensely comedic background.
Jeremy: But that was not by design that that happened for you. Those were just the projects, right?
Reed: Exactly.
Jeremy: And as a film buff, something like DOWN WITH LOVE is catnip.
Reed: Absolutely. I was a kid who, probably like you, grew up loving movies, started to read movie criticism, then went back to read Cahiers du cinéma and got into the auteur theory. It's interesting how the auteur theory has changed since the '50s to now. When it was first introduced in France and then in America, it was talking about studio-era directors and the commonalities between them. There was authorship there as a director. Post-auteur theory, there are at least two generations of filmmakers who grew up with and leaned into the auteur theory. They branded themselves. I was not a director that did that – and not necessarily by design. There have been a couple of reviews that called me a "journeyman director". You know what? Fuck it. I love it! I do! I'm someone who would've loved to make movies in the studio system of the '30s and '40s. It doesn't mean I don't have my own style; it's just how my career has shaped up.
But it would be interesting to sit down and have a conversation about the auteur theory with the cast of crew of your movie. They're collaborative things as far as I'm concerned. There has to be someone leading the ship with a real vision, and I feel like I'm that way, but the auteur theory has morphed into something that is part fantasy and part insult to everyone who works on movies. I really believe that. And I think more often than not, for directors who've bought into it, it's become a real straitjacket.
Jeremy: When you're talking about auteur filmmakers, I know one way they can protect their vision is to shoot little to no coverage. That way, there's only one way to cut the movie.
Reed: Right. Bogdanovich style.
Jeremy: Whenever I talk to De Palma, he's like (in the world's worst De Palma imitation), "Coverage? Coverage is a bad word. We don't talk about 'coverage'." (Laughing) For some reason, I just gave De Palma a Texas accent.
Reed: You just turned him into Hoyt Axton.
Jeremy: I get them confused. But regarding De Palma, I remember doing a Q&A with Paul Hirsch for BLOW OUT. We were watching the train station sequence, and he said to me, "There's no coverage." I asked him later how often that happens now, and he said never.
Reed: It doesn't happen now, but even the directors who have a strong visual stamp, it isn't about oners and single shots; it is about the coverage and the cutting pattern.
Jeremy: Which a lot of us learned via hours of non-stop MTV.
Reed: Kids and adults are so visually literate nowadays. Maybe they already do this, but in elementary schools, along with English, they should teach visual literacy. Actually, not "should". They have to at this point. It's not where our society is headed, it's where it is. Being able to decode the visual images of something, what it's selling you or how it's making you feel... that's crucial. With the cutting and rhythm of ANT-MAN, that's something we wanted to do: start with a slow burn and setup, and then, bam, it catches fire. We talked a lot about BACK TO THE FUTURE in that regard. They're obviously very different movies, but I wanted to slow it down a little bit because I wanted emotionality out of the movie: I wanted emotionality out of the Hank-Hope story; I wanted emotionality out of Janet; I wanted emotionality out of Scott-Cassie. It is by design a more intimate Marvel movie, and I wanted an audience to feel that.
Jeremy: Adding the scene with Janet where she dies. (Slight smile from Peyton.) Not that anyone's ever dead in these movies.
Reed: She disappears.
Jeremy: (Laughs) I like how seeing that moment gives Hank's story a little more emotional depth. I don't think Marvel gets enough credit for how well they've played tragic moments. CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER does this magnificently at the end.
Reed: I think that movie gets maligned in ways that it shouldn't. I love that movie, and I think Joe Johnston was the perfect choice for that movie. That moment where Cap is going down with the ship? Amazing.
Jeremy: And that's Johnston, I think.
Reed: OCTOBER SKY. I love that movie. Another overlooked movie. It's a very simple movie, beautifully shot... it's really, really good. But Joe Johnston doing a World War II movie with all of his design aesthetic that clearly informed STAR WARS, and just diving headlong into that original Marvel period... it works as a movie on its own, but does what it needed to do to set up the character for subsequent movies.
Jeremy: CAPTAIN AMERICA: THE FIRST AVENGER also has a hummable theme, which is rare for a Marvel movie.
Reed: I'll say two things about that. In addition to wanting an under-two-hour movie, I came in and said to Kevin Feige, "I want ANT-MAN to have an identifiable theme." When I was a kid and saw Donner's SUPERMAN: THE MOVIE, and walked out with that John Williams theme in my head... I went right out and bought the soundtrack. But can you do [a score like] that in 2015 without feeling like it's a throwback? It was something that Kevin, who's a soundtrack fanatic as well, had been chasing a little bit. There's no bigger SUPERMAN: THE MOVIE fan than Kevin; he started out working for [Richard and Lauren Shuler Donner]. I wanted to use Christophe Beck, who scored BRING IT ON and had not been able to work with since due to scheduling. Chris had been wanting to do a Marvel movie, too, and made that known. In the wake of him having scored FROZEN and EDGE OF TOMORROW – two completely different, but awesome scores – we were really in sync. We hired Chris, and he delivered a scene that is everything we're talking about. It's muscular in the way superhero scores need to be, but it's jazzy and has a playfulness to it. He knocked it out of the park.
Jeremy: Speaking of playfulness, Garrett Morris's cameo drew one of the best reactions I've seen in a movie this year. There were only, like, five of us that got it, but we flipped out when we saw him.
Reed: That makes me so happy. Somebody asked me recently, "You had Garrett Morris from 2 BROKE GIRLS sitting in a cab. Why?" I realized that I'd have to explain to people that, technically speaking, Garrett Morris is the original onscreen Ant-Man. When we called Garrett to ask if he'd be in the film, he was like, "I love it! I was hoping you'd call!" I reminded him that when I was a student at UNC that... we invited Garrett Morris to talk. We had "A Night With Garrett Morris of SNL". I just love Garrett Morris. I wanted to do three things with ANT-MAN: get Garrett Morris in the movie, have a Stan Lee cameo that tops all of the other cameos – and I think we succeeded – and have an Adam Ant song on the soundtrack. I got all three of those things.
Jeremy: And you had to have Gregg Turkington for some reason.
Reed: Let's talk about Turkington.
Jeremy: Has Neil Hamburger seen it yet?
Reed: Neil has not seen the movie yet, but I kind of have an idea of what he'll say about it. With Gregg, we had to cast the role of the Baskin-Robbins manager, and I said to Feige, "There's this guy I think is perfect for the sad-sack manager. His name is Gregg Turkington." And Feige, the head of Marvel Studios, goes, "Oh, my god, I love ON CINEMA!" If you had a conversation with the head of any other studio, and you mentioned Gregg Turkington, they'd be like, "He looks weird. Maybe. Let's bring him in with some other people." With Feige, he not only knew who he was, but was like, "Yes! Let's cast him!" The Marvel people are actually comedy connoisseurs. They not only know mainstream comedians, but also indie or so-called alternative comedy. Feige is an obsessive DECKER and ON CINEMA AT THE CINEMA fan. How does a studio head make time to watch all of that stuff? This is an appealing thing for someone who is also a comedy connoisseur. It's a relief to not have to go through the cattle call audition, and explain to someone why this guy is going to be awesome.
Jeremy: Also, throughout the movie, I was wondering if there was a place for Tom Scharpling.
Reed: I will tell you that not only was there a place for Scharpling, we in fact shot a scene with Scharpling. Scharpling was in a scene... there was a sequence in the film that was in the McKay-Rudd drafts that was referred to as the "wish fulfillment" sequence. There was a point where Scott gets the suit, goes through that whole experience and then does a lot of shitty things with the suit. We shot stuff where Michael Pena, T.I. and David Dastmalchian are shooting craps at an underground casino, and Scott is on the table flipping the dice. We also shot a scene where a woman is rushing with groceries and a baby under her arm, and she's trying to get to the parking meter before the evil meter maid gives her a ticket. He doesn't care, and gives it to her anyway, so Scott punches out his tires and blows up all the meters. It ended up not serving the story, but one of the beats in the montage was Scott filling out a lotto ticket, and then getting in the lotto machine with the balls to control what numbers came up. The disgruntled convenience store guy was Scharpling. And Rudd's a huge Scharpling fan, too. But Scharpling being Scharpling, he was like, "Listen, I know you're going to cut this scene. I'm not going to be in the movie. But if I happen to be in the movie or even in a supplementary scene, that's a bonus. It was just fun to do it." Scharpling is also a huge Marvel fan. As a housewarming gift for me in 1987 or '88, he gave me his entire collection of 7-Eleven Marvel Slurpee cups from the '70s or '80s – one of which was Ant-Man. Scharpling and I have had a long relationship, and Marvel has always been one of the centerpieces.
Jeremy: I'm sure Scharpling will find his way into the Marvel movie universe eventually. And Philly Boy Roy.
Reed: We've got to get Wurster in there, no question.
(Food arrives. We eat. There is small talk. Then Michael Douglas comes up.)
Reed: In the original drafts, Pym was played as doddering and senile, which was a ruse. It was funny, but I felt it only got you so far. I wanted to embrace a more complicated version of Hank Pym because of his comic book past. I felt like the stage was really set for a Hank Pym motivated by guilt, who lived with this incredible tragedy in his past, and who was ill-equipped to deal with his daughter. He was obsessed with saving his wife absolutely at the expense of his daughter. He made a horrible decision early on in Hope's life, and this was affecting their modern-day relationship in a very profound way. That was interesting to me because you had Michael Douglas playing this character; he's made a career playing these kinds of complicated characters. That really excited him. He didn't realize Hank was such a complicated character in the comics, so we discussed the various incarnations of Hank. We didn't feel like we necessarily had to use a specific era or story, but it gave us the license to create a character with a lot of guilt, a lot of tragedy and a lot of deep-rooted suspicions about anything superheroic or Stark-related. He really dove into it. Also the idea of Douglas playing a mentor character, but he was a really fucked-up mentor. There's that scene where he finally tells Hope what happened to her mom, and he's so quiet and delicate. He's terrific, and I hadn't seen Michael do that in a very long time.
Jeremy: And Evangeline is right there with him. She's great, too. I've always really liked her when she's given a role with banter – especially, and this is going to sound weird, REAL STEEL, where she just has phenomenal chemistry with Hugh Jackman.
Reed: Absolutely. She's really good in that movie.
Jeremy: And her interplay with Michael is wonderful in this.
Reed: Well, there was interesting drama in that relationship. You see how profoundly affected she was by her father not knowing how to be a good dad.
Jeremy: So did Michael ever have moments where he was like, "Hey Peyton, this reminds me of the time I was talking to Milos on the set of CUCKOO'S NEST..."
Reed: Listen... he didn't have to do that. I would solicit these stories. Any downtime we got, I would sit down and say, "Can we talk about THE CHINA SYNDROME? I probably just gave you twenty-seven cents because I just bought the Twilight Time Limited Edition Blu-ray." We talked a lot about THE CHINA SYNDROME. He told me about telling Jack Lemmon, "Jack, you know you can't do the ba-ba-ba-ya-ba Jack Lemmon thing. You're a military guy." We all know Michael Douglas is an amazingly intelligent guy, but there is nothing diminished in him at all. We talked a lot about Zemeckis and Gale, and how they'd done I WANNA HOLD YOUR HAND, a movie I love that bombed. We talked about USED CARS, a movie that I love that bombed. They wrote 1941—
Jeremy: A movie I love!
Reed: -that bombed. Zemeckis was in his twenties, and he couldn't get off the couch. In his mind, he was washed up. And Douglas talks about how, "Man, I saw that USED CARS? Fucking loved that movie! So when ROMANCING THE STONE came around, I wanted Bob Z." That movie absolutely reinvigorated Zemeckis's career. So we talked a lot about Zemeckis and ROMANCING THE STONE.
Jeremy: What about JEWEL OF THE NILE?
Reed: We did not talk about JEWEL OF THE NILE. We did not have that conversation. (I get a great off-the-record Douglas story here. Sorry!) I love Michael Douglas. I always loved him as a fan, but working with him was a joy, man.
Jeremy: You talk about complicated characters, and the risks he's taken as a movie star. WAR OF THE ROSES? What kind of movie star today would allow themselves to play a drunken lout who pisses on his wife's fish dinner?
Reed: He loves it! FATAL ATTRACTION, BASIC INSTINCT... he found this niche that worked. There were so many moments, but for that ANT-MAN/WASP scene, he had to sit in this array where we had five cameras, and be still essentially just act with his face. To see him do that process that he'd never done before, and go to an emotional place in that scene. It's such a brief moment in the movie, but to go to this emotional place of his twenty-five-year younger version losing the love of his life, he was like a twenty-year-old actor. He committed and got tears in his eyes. There is no laziness to this guy. This is an actor who's still hungry and wants to try stuff he's never done. He's not afraid to look stupid. That was inspiring to me.
He's also just old-school Hollywood. When we were in London recently, he said, "Hey, we're going to do this small dinner with Catherine [Zeta-Jones] and some people at this private dinner club. I want you and Paul and Michael [Pena] to join us. This small group of people... I'm sitting next to Christiane Amanpour, Tom Stoppard is seated across from me, Sarah Ferguson stops by later...
Jeremy: Tom Stoppard? Seriously? Did you talk to him?
Reed: Before the dinner, we were in the parlor having drinks. It was all very English. I was like, "What do I say to Tom Stoppard." So he comes up and says, "Hi, I'm Tom Stoppard." I introduce myself, and he says, "So you're the director of the movie?" I was like, "Yeah." And he said, "I'd like to talk to you, if it's okay, about the process of making a movie like this." I'm like, "Is it okay? Absolutely!" After a while, I got to the point where I could talk to him about not only his plays, but his experience in writing for movies, and what were his most fulfilling experiences. We talked about BRAZIL. But he's just so inquisitive and lovely. Later, he's sitting next to Rudd, and he says, "So, you not only starred in this movie, but you co-wrote it as well. You're a writer." And Paul being Paul was just, "Aw, I was working with Adam McKay, but I don't know about being a writer..." And then Stoppard asked, "I'd love to know what's your process as a writer?" Later, after everyone had left, Rudd and I are riding back, and he goes, "Tom Stoppard asked me what my process was as a writer! Are you fucking kidding me? I've never felt like a bigger fraud in my life!"
With warning to US, North Korea marks end of Korean War (http://news.yahoo.com/warning-us-north-korea-marks-end-korean-war-070729604.html)
Quote
PYONGYANG, North Korea (AP) — North Korean officials warned the United States that another war on the Korean Peninsula would leave no Americans alive to sign a surrender document as the country marked Monday's anniversary of the armistice that ended fighting in the Korean War more than six decades ago.
Pyongyang and other cities around North Korea were decked out with flags and banners as North Koreans flocked to patriotic gatherings and mass dance celebrations to mark the anniversary of the July 27, 1953, agreement that brought the three-year Korean war to an end with an armistice, not a peace treaty.
North Korean officials took the opportunity of the anniversary to step up their anti-U.S. rhetoric and call upon the nation to redouble its devotion to the nation's current leader, Kim Jong Un, the third leader in the Kim dynasty, and prepare for a final showdown with Washington.
The anniversary is hailed in North Korea as a victory over the U.S., which fought with the South Koreans and U.N. allies against the North's forces, who were supported by China and the Soviet Union.
In a speech to veterans on Saturday, Kim Jong Un stressed the importance of instilling the country's young people with the same fighting spirit and devotion as the generation that experienced the war. But he also stressed that North Korea has a new ace in the hole — a nuclear arsenal of its own.
"Gone forever is the era when the United States blackmailed us with nukes; now the United States is no longer a source of threat and fear for us and we are the very source of fear for it," he said in the speech, the text of which was broadcast on North Korean television.
At a separate gathering held Sunday, Korean People's Army Gen. Pak Yong Sik, who is believed to be the country's new defense minister, said that if the United States does not abandon its hostile policies toward Pyongyang and provokes another war, the North is prepared to fight until "there would be no one left to sign a surrender document."
"It is more than 60 years since the ceasefire on (the) land, but peace has not yet settled on it," he told the meeting, which included high-level officials, veterans and diplomats stationed in Pyongyang. "The past Korean War brought about the beginning of the downhill turn for the U.S., but the second Korean war will bring the final ruin to U.S. imperialism."
The anniversary brought a festive atmosphere to the capital, with citizens using the holiday not only to show their patriotic pride by laying flowers before statues of North Korea's first president Kim Il Sung and his son, Kim Jong Il, but also to enjoy the warm summer weather at parks and ice cream stands.
nadam se da su uzeli i nešto da prezalogaje :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa vidiš da se pominju ti neki sladoledi. Severna Koreja slavi dostojanstveno.
Quote from: Meho Krljic on 27-07-2015, 11:43:08
North Korean officials warned the United States that another war on the Korean Peninsula would leave no Americans alive to sign a surrender document
šta ti je diplomatski rječnik :)
sa pjongjanškog parketa :)
http://www.beforeafter.rs/kultura/bogovi-pjongjanga/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/bogovi-pjongjanga/)
Pogledao sam DENNIS RODMAN'S BIG BANG IN PYONGYANG Colina Offlanda, dokumentarni film o Rodmanovom pokušaju "košarkaške diplomatije" po uzoru na ping-pong koji je bio uvod u sastanak Nixona sa Maom. Mislim da je malo reći da je ovaj film izuzetno uzbudljiv pošto je reč o jednom od onih dokumentaraca gde vas ni dobro predznanje o događajima ne može adekvatmo pripremiti za prizore na ekranu. Preokreti, sukobi, neverovatne situacije se nižu u toj meri, da su verovatno i ljudi iz severnokorejskog protokola koji se najviše plaše objektiva dozvolili da im popusti pažnja i procure ovi snimci.
Rodman sa grupom NBA olupina igra turnir u Pjongjangu. Grupa bankrotiralih penzionisanih sportista, neki od njih lečeni alkoholičari, dolaze iz SAD gde žive na margini u SK gde dobijaju tretman sportskih heroja, što oni zapravo jesu iako su po svim drugim merilima života na zapadu potpune propalice. I paradoksalno na plećima ovih ljudi dešava se nešto što je jako blizu olimpijskoj humanosti i apolitičnosti.
Zanimljivo je videti film u kome Dennis Rodman, možda i ponajmanji "sportista" među legendama NBA zapravo nosi baklju "Velike misije", kao i toliko bizarno ponašanje koje razara čak i protokol jedne od najrigidnijih država na planeti.
NBA, na sve to, nije dozvolila da se u filmu koristi materijal Rodmanovih ili bilo čijih drugih igara i ova korporativna reakcija pokazuje zbunjenost celim događajem.
I događaji zbilja jesu zbunjujući, ali na kraju film se ispostavlja kao mnogo humanija priča o iskupljenju nego što bi se dalo zaključiti iz niza bizarnosti koje prikazuje.
* * * 1/2 / * * * *
Kako sam počeo i prestao da slušam radio uz B92
http://novipolis.rs/blog/28848/b92--pocetak-i-kraj.html (http://novipolis.rs/blog/28848/b92--pocetak-i-kraj.html)
QuoteСтога, може да нам буде жао што Б92 више не постоји али Грци су за то понајмање криви, они су само еутаназирали једну одавно оболелу станицу.
By all means. Još polovinom prve decenije ovog stoleća su se mnogi ljudi koji su sarađivali sa B92 na onaj najprepoznatljiviji način osećali skrajnuto, marginalizovano, neželjeno. Kako si već negde rekao, medijska kuća koja se borila (između ostalog) za slobodno tržišno poslovanje kao važan princip je onda samu sebe zatekla da u kontekstu slobodnog tržišnog poslovanja mora da napusti mnoge svoje principe pa su mnogi autori još pre desetak godina ispadali iz kombine jer su bili nefotogenični, nedovoljno uklopivi u nove programske ideje, previše anarhični itd. Da se razumemo, dobar deo njih i ne mogu se nazvati medijskim profesionalcima u užem smislu ali to i jeste bio taj poseban identitet devedesetdvojke - kršenje ustaljenih obrazaca medijskog ponašanja a u ime nekakve nove energije itd. Samo se na kraju ispostavilo da to nije dovoljno marketabilno da bi firma od toga mogla da živi.
Sa tim appendixom što oni posle prvog talasa "nove energije" nikada nisu dopustili dolazak drugog talasa "nove energije" a ovi prvi nisu naučili da rade posao profesionalno.
S druge strane, džukački otkazi na B92 kreću posle 2000. i to daleko pre Grka. Ovo je dečja igra spram načina na koji su suptilno terani ljudi poput Freedoma ili backstabbovani ljudi poput Miška Bilbije itd.
Da, da, slažemo se.
Why did 'Jihadi John' flee Islamic State? (http://news.yahoo.com/why-did-jihadi-john-flee-islamic-state-174506852.html)
QuoteBritish terrorist 'Jihadi John,' one of the most well-known members of ISIS, has reportedly fled the terrorist group, fearing for his life.
British terrorist "Jihadi John" has reportedly left the Islamic State (aka ISIS) group, fearing for his life after being identified six months earlier as a Kuwaiti-born Londoner from a well-to-do family.
Jihadi John left because the terrorist organization might drop him "like a stone or worse if they feel he is no longer of any use to them," according to a source for the British news outlet, the Daily Express (http://www.express.co.uk/news/uk/593683/Jihadi-John-Mohammed-Emwazi-Abandon-ISIS-SAS-Iraq-Syria-Islamic-State).
The Daily Express report has not been confirmed by government sources or other news outlets.
Born Mohammed Emwazi, he initially gained international notoriety both personally, and for the terrorist organization, after a video was released by Islamic State in August 2014, showing him beheading American journalist James Foley (http://www.csmonitor.com/USA/Latest-News-Wires/2014/0824/Remembering-James-Foley-devoted-journalist-American-hero-video).
"We have never been prouder of our son Jim," Diane Foley wrote on her son's Facebook (https://www.facebook.com/CBSThisMorning/posts/713204588733216) page who was killed after two years in captivity. "He gave his life trying to expose the world to the suffering of the Syrian people."
Mr. Emwazi is now wanted for murder by the United States and Britain for killings journalists and aid workers Foley, Stephen Sotloff, David Haines, Alan Henning, and Peter Kassig, among others. The last video that the Kuwaiti-born 26-year-old was featured in depicted the beheading of Japanese journalist Kenji Goto (http://www.cnn.com/2015/01/29/world/isis-hostage-kenji-goto/) over six months ago. The Daily Express speculates that Emwazi may be working with "a less well-known jihadist group somewhere in Syria, to try to keep a low profile."
In February, The Washington Post (https://www.washingtonpost.com/world/national-security/jihadi-john-the-islamic-state-killer-behind-the-mask-is-a-young-londoner/2015/02/25/d6dbab16-bc43-11e4-bdfa-b8e8f594e6ee_story.html) unmasked the hooded terrorist, reporting that Emwazi grew up in West London in a prosperous family, and graduated with a degree in computer science from the University of Westminster. Conflicting accounts regarding Emwazi's behavior in high school and college have sprung up, ranging from descriptions of a well-behaved student of Islam, to one who flouted authority and Muslim behavioral codes for drinking and drugs.
WHEN DID HE RADICALIZE?
The young man attempted to travel to Tanzania following graduation from Westminster, but was detained en route. Security officials questioned whether the young man was interested in reaching Somalia to locate terrorist groups in the North. Years later Emwazi moved to Kuwait, and was detained on multiple occasions when he returned to London; at one point he was directly prevented from returning to his native country of Kuwait by British authorities.
"I feel like a prisoner, only not in a cage, in London. A person imprisoned & controlled by security service men, stopping me from living my new life in my birthplace & country, Kuwait," he wrote in an email (https://www.washingtonpost.com/world/national-security/jihadi-john-the-islamic-state-killer-behind-the-mask-is-a-young-londoner/2015/02/25/d6dbab16-bc43-11e4-bdfa-b8e8f594e6ee_story.html) to a friend. It is uncertain how Emwazi left London and returned to the Middle East.
IF HE LEFT, WHAT DOES EMWAZI'S DEPARTURE SAY ABOUT ISIS?
Emwazi reportedly fears that his value as a member of Islamic State has been reduced now that the public is aware of his identify. Despite gaining substantial media attention and coverage, ISIS still operates largely in the shadows. Even the leader, Abu Bakr al-Baghdadi, is a "relatively unknown and enigmatic figure," with an unconfirmed history, according to The Washington Post (http://www.washingtonpost.com/news/morning-mix/wp/2014/06/11/how-isis-leader-abu-bakr-al-baghdadi-became-the-worlds-most-powerful-jihadi-leader/).
The militant group "excels" at recruiting youth through appealing to a sense of identity, sophisticated Internet propaganda, appealing to the sense of religious obligation, and female-targeted recruitment, according to a report from The Christian Science Monitor (http://www.csmonitor.com/USA/USA-Update/2014/1022/ISIS-excels-at-recruiting-American-teens-Here-are-four-reasons-why-video).
Last year, the CIA estimated the number of members of the group to be upwards of 20,000, as reported by NPR (http://www.npr.org/sections/thetwo-way/2014/09/11/347796283/cia-doubles-its-estimate-of-islamic-state-fighters-in-iraq-and-syria). While the departure of a single member might not make much of a dent in the group numerically, the loss of Jihad John, one of the highest profile members of the organization to the outside world, may indicate some turmoil within the organization.
Mr. Baghdadi announced a week ago that IS would no longer show scenes of the actual executions (http://www.csmonitor.com/World/Global-News/2015/0721/No-more-gory-beheading-videos-Why-ISIS-has-banned-execution-videos) in the gory beheading videos the group (and Jihadi John) has become known for.
Quote from: crippled_avenger on 27-07-2015, 15:46:25
Sa tim appendixom što oni posle prvog talasa "nove energije" nikada nisu dopustili dolazak drugog talasa "nove energije" a ovi prvi nisu naučili da rade posao profesionalno.
S druge strane, džukački otkazi na B92 kreću posle 2000. i to daleko pre Grka. Ovo je dečja igra spram načina na koji su suptilno terani ljudi poput Freedoma ili backstabbovani ljudi poput Miška Bilbije itd.
slažem se sa Mehom ovde, taj "neprofesionalizam" je bio jedna od osnovnih karakteristika b92, i tu pre svega mislim na neprofesionalizam ovog dela ekipe koji nije formalno bio u informativi, ali nije da nije igrao značajnu ulogu u informisanju javnosti u pred petooktobarskom periodu. sa padom Miloševića su uklonjene prepreke da b92 poćne komercijalno da posluje, i da se pod podjednakim uslovima sa drugim radio stanicama bori za mesto u etru. donacije se smanjuju, i javlja se potreba da se samostalno dođe do novca, pa postaje bitno ko te sluša i koliko te ljudi sluša. tu počinje korporativna faza b02. sećam se da je projekat muzičke komercijalizacije radija vodio Gordan Paunović (vrlo mi je draga emisija Alternativni rok koju je imao na Radio Beogradu). i to je za mene bio suguran znak propadanja. vidim da u poslednje vreme Gordan koristi priliku da opljune po ovome što je b92 postao, kao da mu nije bilo jasno kuda sve to vodi.
ali bio je jedan interesantan period i posle petog oktobra, otprilike do trenutka kada su ukinuti Lepi ritam srca i Ritam srca all stars (mislim da je to bilo 2005.). korporativizacija je uzela maha, i bilo je sve manje mesta za tu tzv. "novu energiju". onda su emisije počele jedna po jedna da se gase, Brakus je dobio termin svakog dana u nedelji, pa je bilo teško održati interesantnost emisije. jedina emisija koju sam koliko-toliko pratio redovno do nastupanja ove poslednje "letnje šeme" je Terzićev Originalni soul rečnik.
on the plus side, Mjehur je na mreži :) https://www.mixcloud.com/MjehurNaMre (https://www.mixcloud.com/MjehurNaMre)ži/ možda napravi neki Face-off specijal sa Bilbijom :)
dakle, sve u svemu,
poželjeće Crni bombarder Petra Božovića,
a Petra Božovića niđe biti neće.
a prosto je nevjerovatno koliko su Srbi generalno zaglibili u tom obožavanju komercijalizacije u teoriji i zgražavanju u praksi
stvarno smo nebesko-teorijski narod
Pogledao sam WOLF WARRIOR Wu Jinga, kineski propagandni akcijaš o specijalnoj jedinici Narodne oslobodilačke vojske i njenom sukobu sa bandom stranih plaćenika koju je angažovao opasni dalekoistočni kriminalac. Wu Jing je reditelj i glavni glumac u ovom filmu i nažalost nije baš najharizamtičniji tip kog azijski akcioni film može da ponudi. Štaviše, iako se može postaviti pitanje u kojoj meri se on zapravo bavio režijom u ovom filmu, odnosno da li je samo potpisuje, film je rediteljski daleko iznad onoga što mu pruža glavni junak.
Wu Jing je jedan od štićenika Yuen Woo Pinga, s tim što u ovom filmu on ima samo nekoliko scena u kojima se bije. Uostalom glavni junak ovog filma je snajperista najelitnije kineske jedinice. Ipak, Scott Adkins koji igra vođu plaćeničke formacije itekako dobro može da mu parira.
Otud u filmu koji je mahom baziran na pucnjavi ima i nekoliko efektnih tuća.
Akcija je raznovrsna, ima raznih vidova pucačine, tuče, nekih taktički zanimljivih borbi u šumi, a kineska vojska je izašla u susret nudeći svoje najmodernije oružje i kad je reč o ljubiteljima vojne tehnike, ovaj film će sigurno privući njihovu pažnju jer pokazuje kako izgleda kineska vojska 21. veka.
Dramske scene u filmu nisu preterano dobre, mada nisu ni ispod standarda tipičnih chop socky dramskih scena, akcija je pak prilično zanimljiva i šteta je što loš CGI devalvira jednu od najmaštovitijih sekvenci a to je atak pravog čopora vukova na Wolf Warriore na manevrima.
Propaganda dimenzija filma je definitnvo prisutna, i sama količina vojne tehnike u kadru sugeriše da je ovo film koji bi se morao smestiti uz rame sa NAJBOLJIM Dejana Šorka, ali kao uzori za tu vrstu filma, tu su i TOP GUN i HEARTBREAK RIDGE koje ne dostiže. Međutim, svakako je iznad smeća poput VOJNE AKADEMIJE.
WOLF WARRIOR je propagandni akcioni film jedne velike sile u usponu. U mnogim tehničkim aspektima ovaj film nema čega da se stidi. Šteta je što osim među fanovima DTV akcije nema prostora da crossoveruje na Zapadu.
Scott Adkinsov lik u ovom filmu je svojevrsni bookend njegovog lika iz ZERO DARK THIRTY.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 29-07-2015, 01:51:39
Međutim, svakako je iznad smeća poput VOJNE AKADEMIJE.
Vojna Akademija je problematična utoliko što je ona samo propagandna alatka koja za dve sezone serije nije uspela da naleti na centralni dramski zaplet koji bi je nosio. Top Gun nije neko remek-delo od filma, Officer and a gentleman nije neko remek-delo od filma, Police Academy takođe nije neko remek-delo od filma ali sva tri imaju tu neku dramu baziranu na character arcovima likova koji se suočavaju sa određenim preprekama pa ih prevaziđu snagom volje i dobro je izguraju. Vojna Akademija samo pomeri likove iz tačke A u tačku B i ne uspe da prikaže tu borbu sa preprekama tako da to deluje kao centralna radnja serije već su to usputne, maltene opcione vinjete...
Gil Kenan ("Monster House," "Poltergeist") has been hired to direct "Five Nights At Freddy's," a live-action feature film adaptation of the popular video game series.
Set in a Chuck-E-Cheese-like eatery during the night, you play a security guard who uses security camera feeds to keep an eye out for the animatronic animals which become murderers at night and will kill you.
The game has become an online sensation, not just in terms of play but watching others play it and getting scared silly. It has also spawned three sequels.
Kenan will write the script with Tyler Burton Smith while Roy Lee and Seth Grahame-Smith are producing.
Pogledao sam PAPER TOWNS, drugi film Jakea Schreiera, mladog reditelja koji je debitovao odličnim indie ostvarenjem ROBOT & FRANK. PAPER TOWNS je mnogo sigurniji studio projekat za njega, ekranizacija romana Johna Greena koji je prošle godine imao iznenadni megahit sa FAULT IN OUR STARS. PAPER TOWNS je radila prestižna ekipa, scenario su napisali pisci indie senzacije 500 DAYS OF SUMMER, a okupljena je prvoklasna mlada glumačka ekipa.
PAPER TOWNS nije baš film za moj uzrast, gledao sam ga radi industrijske špijunaže i verujem da je moja percepcija njegovih nedostataka oštrija od one koju bi imala njegova ciljna grupa što govori u korist filma. Nisam čitao Greenov roman ali sam čuo da je vešt pisac omladinske literature, ali u ovom filmu jasni su tonovi koje Schreier pokuava da spoji u celinu, to je ljubavna priča, zatim omladinska pustolovina sa elementima misterije i gross out kontemplacija o trojici najboljih prijatelja. Iako je rizikovao da mu se film rasloji na tri filma, to se nije dogodilo, i svaki od ova tri sloja i linije odnosa funkcioniše, s tim što je meni kao gledaocu najviše prijao ovaj deo o drugarstvu.
U određenom smislu PAPER TOWNS želi da bude RISKY BUSINESS našeg doba, samo bez one korozivnosti koju je doneo Brickmanov film, i sa mnogo gorčom poukom nego što je postojala pre tridesetak godina, čime on iskoračuje pomalo i u domen indie filma.
Svi ovi uticaji pokuazuju Schreierovu rediteljsku artikulisanost i spremnost da u svoj visokoestetizovan proizvod inkorpoporira razne uticaje i ponegde "postavi" mejnstrim i nekim indie mitemama, i nekim alter-detaljima kao što je recimo Woody Guthrie itd.
Cara Delevigne koja igra misterioznu devojku oko koje se vrti cela priča je možda najslabija karika u celom glumačkom ansamblu, iako kada se zaokruži priča, pitanje je da li je baš tako ili je ona odigrala baš ono što treba. Svakako da na nju treba obratiti pažnju jer je glumica u ekspanziji koja iskoračuje u sve od indie do superherojskog filma. Nat Wolff s druge strane je izvanredan u glavnoj ulozi, i uspeva jako dobro da kanališe "običnost" svog junaka a da je učini filmski atraktivnom. Austin Abrams i Justice Smith su pravo otkriće kao njegovi sidekickovi.
Ukupan nivo realizacije je vrlo visok i moram priznati da je možda razlog u tome što ovaj rukavac omladinskog filma baš i ne pratiim, ali realizacija je na jako visokom nivou. Schreierov rediteljski postupak je promišljen i precizan. Film je doduše mogao biti stesan za kojih desetak minuta ali to ne predstavlja veliki problem.
* * * / * * * *
Chris Pine has closed a deal to play Steve Trevor opposite Gal Gadot in the stand-alone "Wonder Woman" movie for Warner Bros. Pictures says The Wrap.
Gadot's first appearance in the role of Diana Prince will take place in next year's "Batman v Superman: Dawn of Justice", but Pine's character won't appear until the dedicated "Wonder Woman" film which Patty Jenkins is directing and which opens June 2017.
Pine joins the DC Movie Universe in a multi-picture deal that includes sequel options. It also puts to rest rumors of Pine playing the Hal Jordan incarnation of DC superhero Green Lantern.
Steve Trevor will reportedly be no mere love interest and will have plenty of action in the film which is scripted by Jason Fuchs. Pine is currently filming Justin Lin's "Star Trek Beyond".
Pogledao sam MISSION IMPOSSIBLE: ROGUE NATION Christophera McQuarriea, peti deo Cruiseove franšize čiju je režiju prepustio svom poslušniku koji je nesporno odličan scenarista ali nije najbolji reditelj. McQuarrie u ovom filmu pokazujeda nema dara za akciju, dizajn i ritam filma u celini, a to su prilično bitne stvari za nastavak serijala kao što je MISSION IMPOSSIBLE.
U ovom filmu ima zanimljivih ideja, ima zamisli koje su bolje nego realizacija ali sve u svemu, zaplet koji su smislili Drew Pearce, Englez koji je sličan posao imao kada je pisao IRON MAN 3 za Shanea Blacka, dakle pisac koji radi za rediteljska dela scenarista i specijalizuje se za pozne delove serijala, i sam McQuarrie, isključivo služi da bi nanizao set-pieceove, dakle slično Birdovom GHOST PROTOCOLu, samo što je ovde izostala Birdova rediteljska veština i smisao za humor.
ROGUE NATION je naprosto krajnje mediokritetski režiran, bez ikakve sposobnosti da zaintrigira gledaoca ni na polju akcije i intrige niti na lanu likova i njihovih sukoba. Film ovog budžeta, u dobro podmazanoj franšizi, doduše odrađuje priličan land grab kad je reč o pažnji gledalaca, naprosto čim nije onoliko loše kao treći deo, ne može biti biti potpuno otpisan, ali ukupno uzev ovo je mlako letnje iskustvo.
Cruise je prošle godina imao impresivni EDGE OF TOMORROW i prava je šteta što ROGUE NATION mora da mu posluži kao doskok posle tog odličnog filma koji se isplatio tek posle globalne distribucije, dakle nije ojačao njegovu box office poziciju. Međutim, koliko god da je EDGR OF TOMORROW ojačao Cruiseov kreativni rejting, i nametnuo se kao jedan od njegovih najboljih filmova u poslednjih par decenija, ROGUE NATION pokazuje veliko kreativno lutanje.
McQuarrie očigledno ima teškoće da artikuliše šta znači savremeni špijunski film i onda meša mlaki moderni high tech i neki arhaizirani eurospy vibe, ali rezultat je polovičan, film je ni tamo ni ovamo, a režija mu pritom ne pomaže i gura ga u zastarelost.
U sezoni kada je izašao KINGSMAN, ovakav MISSION IMPOSSIBLE nema šta da traži, sa svojom neodređenom koncepcijom, ni retro ni savremen, ni tamo ni ovamo. Činjenica da se u ROGUE NATIONu mogu prepoznati praktično čitavi segmenti drugih filmova na nivou zapleta, od prvog MISSION IMPOSSIBLE do SKYFALL takođe nije laskavo. Kada se toliko mnogo poznajmi, jedini spas je moćna inscenacija a kod McQuarrieja je nema.
* * 1/2 / * * * *
Eh... ja sam posle Džona Vika i Edge of Tomorrow nekako navijao da Tom postigne het-trik... Dobro, pogedaće se i ovo, mada si me sad malo ohladio. Žena mi ga je doduše juče gledala u IMAX bioskopu u Londonu pa čekam da čujem kakvi su njeni dojmovi :lol:
propaganda
http://gmc.sagepub.com/content/11/2/167?etoc (http://gmc.sagepub.com/content/11/2/167?etoc)
Nema Kruza u Viku. To je bio Kianu...
Quote from: mac on 30-07-2015, 11:40:02
Nema Kruza u Viku. To je bio Kianu...
и ја хтедох рећи, но већ једном сам, од јутрос, прозивао мехмета на другом топику...па да се не уобрази :)
siguran sam da Meho, sem fetiša za dark and handsome, ima u vidu da je Kianu u stvari Kruz vonabi još od Brzine
Jebote, ne Džon Vik, očigledno je da sam mislio na Džeka Ričera. Ko da se snađe sa tim generičkim anglo imenima :cry: Zahvaljujem na ispravkama i nježnostima.
Edit: mada sam iz sećanja potisnuo Oblivion, koji sam intencionano i izbegao da gledam, saznavši da je konsenzus da je ovo bedan film :(
Svaki film gde se Tom Kruz bori protiv vojske sastavljene od Toma Kruza ne moze da valja...
Quote from: Meho Krljic on 30-07-2015, 11:58:45
Edit: mada sam iz sećanja potisnuo Oblivion, koji sam intencionano i izbegao da gledam, saznavši da je konsenzus da je ovo bedan film :(
Kakav konsenzus? Čiji? Ni Rotten Tomatoes ni Metacritic mu nisu posebno naklonjeni, ali ne ocenjuju ga ni posebno loše. "Prosečno" je bolja reč.
Mada, ni ta reč ne opisuje dobro sve prednosti i mane ovog filma. Oko scenarija se može raspravljati, ali produkcijski dizajn je medju najboljim koje sam video poslednjih godina.
EDIT: nikad me nije sprečilo da pogledam film to što ljudi (krug prijatelja, većina, kritičari, ljudi kojima verujem) kažu da je loš. Nikad. Ne dok mogu da ga gledam besplatno. Ima tu i drugih stvari: pitanje žanra i senzibiliteta...a možda se nešto može i naučiti.
Ma, ne kažem ja da aktivno izbegavam gledanje Obliviona, samo da nisam napravio napor da ga daunloudujem ili odem u bioskop... Kad naletim na njega na televiziji, naravno da ću ga gledati.
Krip je dao *** Oblivionu, sjevernokorejski udar na kritičarski konsenzus
OBLIVION je odličan film. Zanimljiv primer filma u kome nema apsolutno ništa originalno, svaki preokret ti je jasan sa kilometar, a opet urađen je sa punim ubeđenjem i funkcioniše.
U svakom pogledu, OBLIVION mi je bolji od ROGUE NATION i JACK REACHERa, ali slabiji od EDGE OF TOMORROW.
Pogledao sam VATICAN TAPES Marka Neveldinea, prvu režiju koju je snimio posle razdvajanja od Briana Taylora. Nažalost, CRANKadžija u ovom filmu nije pokazao puno više od sposobnosti da energično i tehnički kompetentno inscenira. Film ne funkcioniše ni pripovedački, a i atmosferu koju izgradi vrlo brzo razruši senzacionalizmom. Likovi su jako loše vođeni, na kraju nije jasno ni ko je glavni lik ni šta su ključne poenta na koje autori žele da se fokusiraju. Finale sa egzorcizmom i nastankom Antihrista je na nivou parodije, i mislim da bi neka razigranija bioskopska publika rado zaurlala "Kolji, pope!" kada u svemu zaigra obredni bodež.
Nažalost, odlične face poput Michaela Pene, Dougraya Scotta i Djimona Hounssoua su potpuno neiskorišćene u ovom filmu. VATICAN TAPES je na neki način ovogodišnji DELIVER US FROM EVIL.
Inače, VATICAN TAPES kao takve praktično ne igraju nikakvu ulogu u filmu.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Pizzobatto on 30-07-2015, 11:31:11
propaganda
http://gmc.sagepub.com/content/11/2/167?etoc (http://gmc.sagepub.com/content/11/2/167?etoc)
Ne mogu da skinem ceo rad :(
Quote from: crippled_avenger on 31-07-2015, 13:34:14
U svakom pogledu, OBLIVION mi je bolji od (...) JACK REACHERa
To su u mojoj kući jake reči. Džek Ričer je kvalitetna stivensigalovština kakve nam danas ponajviše nedostaje. Oblivion ću bez srama daunloudovati prvom prilikom
A za Vatikan tejps... eh :( Tuga me obuzela...
Tom Kruz kao Stiven Sigal??? Ti si Meho stvarno perverzan 8-)
elem, eo članka ovdje
http://www.speedyshare.com/gnSUV/yoon2015.pdf
Pa, Džek Ričer je, kao i Taken serijal, tipičan Sigal. Pogledaj u svoje srce i prepoznaćeš pokazatelje.
Quote from: Meho Krljic on 31-07-2015, 21:39:41
Pa, Džek Ričer je, kao i Taken serijal, tipičan Sigal. Pogledaj u svoje srce i prepoznaćeš pokazatelje.
Džek Ričer je meh... Bolje nema ali osrednjost ostaje osrednjost.
Pogledao sam DARK PLACES Gillesa Paquet-Brennera, ekranizaciju romana Gillian Flynn koju je Charlize Theron kao producent dovela do realizacije. Kako nisam fan flma GONE GIRL, nije mi teško da kažem da je DARK PLACES bolji film, pa i zanimljivija priča. Nisam čitao romane Gillian Flynn ali mislim da se prepoznaju neke od opsesivnih tema, jedna od njih je recepcija zločina u društvu, njegov odjek u medijima i među građanima i razni vidovi eksploatacije zločina radi lične koristi. U tom pogledu, DARK PLACES je vrlo konzistentan i bavi se temom manipulacije zločinom i njegovom eksploatacijom na raznim nivoima.
Charlize Theron igra inicijalnog eksploatatora, ženu koja je dete preživela masakr svoje porodice i od tada živi od milostinje koju joj šalju ožalošćeni posmatrači odnosno od honorara koje joj isplaćuju murder geekovi iz raznih fan klubova. Kada se jedan od fan klubova pojavi sa ozbiljnom finansijskom ponudom da iznova otvori slučaj, ona po prvi put životu počinje ozbiljno da istražuje ono što je preživela i shvata da se zločin nije odigrao onako kako je ona mislila.
Film se odvija na dva koloseka, u današnjici kada žena istražuje korene svoje traume ali i egzistencije i u prošlosti kada se zločin desio. Iako je Paquet-Brennerova režija vrlo konvencionalna i "suva", referenca koja se svakako javlja jeste TRUE DETECTIVE, naročito zbog motiva serijskih ubica, satanizma i ubistava kao inicijacijskih rituala.
Charlize Theron je odlična u glavnoj ulozi, i na neki način DARK PLACES se može posmatrati kao film-blizanac Reitmanovog YOUNG ADULT gde takođe imamo osobu koja je vrhunac svoje socijalne atraktvnosti postigla u prošlosti i sada se bori da to nekako očuva, ali je i ostatak glumačke ekipe sjajan, tu su i Nicholas Hoult i Chrtistina Hendricks i Chloe Grace Moretz i još nekoliko odličnih faca,
Paquet-Brennerov film je atmosferičan, akademski, nema puno žara u režiji, i na pripovedačkom planu funkcioniše sasvim korektno iako je vođenje priče na dva koloseka vrlo često naporno ako nije jako vešto realizovano. Po veštini, Paquet-Brenner nema čega da se stidi kad je reč o ovoj strukturi. Objašnjenje za ostanak ovog filma na nivou indie/ VOD statusa u Americi verovatno jeste u tome što nije senzacionalistički i što junaci nisu onoliko aktivni kao što je publika navikla. Iako je jasno da glavni lik igra Charlize Theron, DARK PLACES nudi dosta ambivalentnosti u odnosu na to o kome i čemu je film i očigledno da američki bioskop to teško podnosi osim kad se ne radi o teškom Oscar-baitu.
Paquet-Brenner nije prvo ime koje bi mi palo na pamet za režiju ovakve priče, ali svoj posao je uradio je vrlo korektno, dočim se domaćica ovog šoa, Charlize Theron, potrudila da sve digne na još viši nivo.
* * * / * * * *
Pogledao sam UNFRIENDED Levana Gabriadzea, film koji je ceo baziran na prizorima vidljivim na ekranu jednog računara. OPEN WINDOWS je već odradio taj screen grabberski rediteljski koncept, dakle ovo nije ništa novo, s tim što je kod Nacha Vigalonda, internet bio ipak "dgnut" u odnosu na uobičajenu upotrebu, dočim se ovde ceo film odbija preko Skypea, YouTubea, Facebooka i sl. Ovo je zanimljiva ideja za niskobudžetni horor, i estetski i produkciono, sa jednim problemom, Levan Gabriadze je realizuje onako kako svi skeptici opisuju njene potencijalne probleme. Naprosto, Gabriadze ne uspeva da prevaziđe inherentne nedostatke ovog pristupa, i UNFRIENDED ostaje bleda senka znatno boljeg ostvarenja - jednočasovnog C4 televizijskog filma CYBERBULLY koji se bavi istom temom ali na mnogo ubedljiviji način, takođe kroz radikalno svedenu formu, svodeći se na praćenje jedne junakinje i njen psihološki slom usled krivice koju oseća za stvari koje je radila na internetu.
Meni Dark Places nije ostavio jak utisak, mada se slazem sa referencama koje pominjes. Cak bih i za Teron rekla da je prosto rutinski odradila posao i maltene reprizirala ulogu iz Young Adult mada bez onolike drame. Nije mi jasno zasto Kloe u poslednje vreme dodeljuju napadno nasminkane 'slutty' uloge (ovaj film i The Equalizer) kad joj to uopste ne stoji, ne izgleda opasno, iskusno i namazano, izgleda kao premazano i pomalo trapavo dete.
Za Unfriended se slazem, a kao kontra preporuku bih pomenula solidan iako ne savrsen The Den. (http://www.imdb.com/title/tt2503154/?ref_=nv_sr_1)
Snimaće se i Gambit. Fox se baš trudi da ponovi Marvelov uspeh:
Channing Tatum Closes 'Gambit' Deal (https://www.yahoo.com/movies/s/channing-tatum-closes-gambit-deal-174547055.html)
Quote
Channing Tatum (https://variety.com/t/channing-tatum/) has closed a deal to star in "Gambit (https://variety.com/t/gambit/)" for 20th Century Fox, a source close to project confirmed.
News of Tatum's official involvement in the "X-Men (https://variety.com/t/x-men/)" spinoff lays to rest the rumors that the project was falling apart.
Tatum has been tied to the superhero pic for some time as producer and star. He even appeared at Fox's Comic-Con panel with the cast of "X-Men." Details on the extent of Tatum's involvement in future "X-Men" projects are still under wraps.
"Gambit" is slated for an October 2016 release (https://variety.com/2015/film/news/channing-tatums-x-men-spinoff-to-hit-theaters-in-2016-1201393233/).
"Rise of the Planet of the Apes" helmer Rupert Wyatt will direct a script by Josh Zetumer, who drew from a treatment written by "Gambit" co-creator Chris Claremont.
In addition to Tatum, Reid Carolin, Lauren Shuler Donner and Simon Kinberg will produce.
Tatum is repped by UTA.
The news was first reported by The Hollywood Reporter.
http://youtu.be/k8BPcC_j_Ko (http://youtu.be/k8BPcC_j_Ko)
:)
Jurij Bikov je posle odličnog filma MAJOP mogao da snimi antologijski film ДУРАК i u tome ga je sprečila samo potreba da kroz dijalog eksplicira dubinu korupcije u ruskoj unutrašnjosti. Paradoksalno, film je smešten u milje koji je već u drugim kinematografijiama, naročito u američkoj definisan kao prostor duboke korupcije. Od CHINATOWNa pa do TRUE DETECTIVEa, gradske službe i infrastruktura su poistovećene sa korupcijom.
Biće da je Bikov želeo da stranoj publici kroz dijaloge prikaže mehanizme funkciionisanja sveobuhvatne korupcije, ali time je ubio svaku uverljivost svog filma. Negativci koji jedne druge podsećaju kada su i šta ukrali naprosto ne funkcionipu i to je šteta, između ostalog i zato što je među njima napravljeno nekoliko odličnih karaktera.
Uprkos teškoj neuverljivosti forme u kojoj su izraženi, negativci su zanimljiviji od glavnog junaka koji je skoro pa kaprijanski dobrica, vodoinstalater koji se školuje za građevnskog inženjera i shvata da će jedna stara devetospratnica da se sruši. O tome upozorava gradske oce ali su oni toliko ogrezli u korupciju da ne znaju kako, i da li da reaguju na to upozorenje.
Pored društvene kritike, Bikovljev film naravno tematizuje u odustvo solidarnosti u savremenom ruskom društvu, korupciju iz vrha koja je iskvarila i ljude ispod koji ni nemaju priliku da budu iskvareni. Otud je naslovni junak ДУРАК, budala, pre svega zato što želi da spase nekoliko stotina nedužnih građana.
Bikov je u vizuelnom smislu ponovo energičan i priča o zgradi koja se ruši je odličan zamajac za junake. Međutim, silna potonuća u polemičku dramu čine da se ova energija razvodni, i da film žrtvuje jako mnogo svoje uverljivosti i konzistentnosti.
Film je inače posvećen sećanju na Alekseja Balabanova, sa kojim ipak ne deli puno toga, pre svega zato što kod Bikova nimalo nema humora. Producent filma je Aleksej Učicelj, jedan od zanimljivijih reditelja i producenata savremenog ruskog filma.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 30-07-2015, 11:58:45
Edit: mada sam iz sećanja potisnuo Oblivion, koji sam intencionano i izbegao da gledam, saznavši da je konsenzus da je ovo bedan film :(
Oblivion je odlican film!
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2015, 21:14:58
Nisam čitao romane Gillian Flynn ali mislim da se prepoznaju neke od opsesivnih tema, jedna od njih je recepcija zločina u društvu, njegov odjek u medijima i među građanima i razni vidovi eksploatacije zločina radi lične koristi. U tom pogledu, DARK PLACES je vrlo konzistentan i bavi se temom manipulacije zločinom i njegovom eksploatacijom na raznim nivoima.
Pre neki dan zavrsio roman - zena fenomenalno pise, procitaj obavezno!
PIXELS Chrisa Columbusa je jedan od onih letnjih blokbastera na kojima se slome kola i kritičari u njih izliju svu žuč koju inače nekako uspevaju da zadrže dok se po bioskopima pojavljuju drugi, verovatno podjednako glupi, derivativni i sve u svemu kompromitantni filmovi. PIXELS međutim, slično Schafferovom WATCHu od pre nekoliko godina, takav ukop nije zaslužio, čak naprotiv.
Sandler je svakako deo problema ovog filma i u gledalačkoj anticipaciji i u recepciji. Čini se da je Sandler došao do kraja svog grace perioda sa holivudskim novinarima, a verovatno i sa samim studijima kada je potpisao ugovor sa Netflixom, i baš su PIXELS film na kome treba da se dokazuje da on više nije zvezda i sl. Kada sam čuo premisu filma, iskreno, bilo mi je pomalo žao što će ova parafraza GALAXY QUESTa biti Sandlerov vehicle, pre svega zato što sam mislio da ona sama po sebi nudi više prostora za razne interpretacije, i isto tako mislim da su mnogi ljubitelji SF high concepta bili odbijeni činjenicom da u filmu glumi Sandler.
S druge strane, Sandler je ipak privukao dovoljno publike za otvaranje i teško je danas naći glumca koji lako, potpuno samostalno, a Sandler definitivno jeste glumac na čiji se film ne može zalutati, uspeva da privuče takvo otvaranje. E sad, to što je budžet filma visok, verovatno viši nego što Sandler danas u Americi može da vrati, pa to i nije pitanje za njega već za studio koji je odobrio ovaj film i izveo Sandlera iz njegovog žanrovskog comfort zonea.
Međutim, ono što je stduio pokušao, i što je zapravo uspeo jeste da snimi osavremenjenu varijantu GHOSTBUSTERSa, gde grupa komičara spasava svet od natprirodne pretnje - ovog puta od starih likova iz arcade igara koji bivaju poslati da pokore Zemlju za račun vanzemaljaca koji su pogrešno razumeli jednu od NASA vremenskih kapsula.
Sandler u tom smislu svakako daje ton filmu, ali on je deo tima u kome su još i Kevin James i Josh Gad, tu je Michelle Monaghan kao romantic interest i Peter Dinklage kao priduženi član ekipe. Sandlerov lik je u pogledu strukture glavni ali Sandler glumac je deo ansambla što je kritika zlonamerno proglasila za njegovu pasivnu rolu, nedostatak truda, nesposobnost da iznese scenu. Međutim, ja to tako nisam doživeo. Sandlerov lik je glavni ali Sandler glumac nije alfa i omega ovog filma.
Chris Columbus je reditelj koji je poslednjih godina lutao po raznim projektima, različitih ambicija, ali nekada je i on bio cool. Da li se iko seća da je on pisao scenario za GREMLINS? Ili GOONIES? Ili YOUNG SHERLOCK HOLMES? Ali da, pre nego što je krenuo da se ponavlja i da pravi bljutave repetitivne mejnstrim filmove za decu ili cele porodice, Columbus je bio prilično cool tip i nešto od toga je zapravo ostalo u njemu kao što se da videti i u PIXELSu. Naravno, ostaje žal što ovakav film nije režirao neki Brad Bird ili Lord & Miller, ali zapravo ono što je Columbus snimio je prilično OK, i mislim da deo humora u režiji verovatno proizilazi iz toga što je ovo Sandlerov film, dakle nema razloga da se stvari malo ne zapapre.
A rezultat je dinamičan, prilično smešan, povremeno prilično stupidan, ali i tada vrlo simpatičan, film koji napreduje i uvlači se gledaocu pod kožu kako se približava kraju. Cela ideja sa "šundom" koji društvo stvara i emituje u večnost a kasnije se vraća da ga uništi, ispostavlja se kao vrlo potentna za polemiku, mada PIXELS nije na nivou WRECK IT RALPHa. Ipak, ta ideja podeljenog mladalačkog iskustva sa ekscesima popularne kulture je zanimljiva, i intrigantna samim tim što je inkluzivna - junak koji je stasao igrajući stare šematizovane igre, na kraju pobedi preuzimajući paradigmu novih sa znatno sofisticiranijim CPU.
U sezoni koja je umnogome obeležena oživljavanjem osamdesetih, PIXELS je formalno čist, ne pravi ništa nakaradno u formalnom smislu u odnosu na sadržaj na koji se referiše. LIšen umetničkih pretenzija za razliku od FURY ROADa, PIXELS jeste na liniji SF komedije osamdesetih. Šteta što nije imao tu sreću da ga režira Gil Kenan kao POLTERGEIST, ali pitanje je da li bi onda sačuvao i tu neophodnu goofy dimenziju.
* * * / * * * *
Pogledao sam EDEN Mie Hansen Loeve, priču o usponu i padu sporednih likova francuskog housea, odnosno onih koji nisu bili Daft Punk. Film je duboko ukorenjen u savremenom francuskom realizmu, dosta kamere sa ramena, spontane ali ipak artikulisane glume, dosta pričanja priče kroz scene koje naizgled nisu bitne za naraciju. U tom smislu EDEN zahteva strpljivog gledaoca. Međutim, rekonstrukcija perioda je impresivna, naročito za ljubitelje muzike koji mogu da vide naličje DJ kulture koja je počela da cveta početkom devedesetih i pre svega jedan "krajnje običan" milje iz kog su oni dolazili, neprihvatanje zajednice i neprepoznavanje velikog biznisa i velikog kulturnog odjeka koji će ta subkultura imati.
Ko-scenarista i inspiracija za film je autorkin brat Sven Hansen-Loeve koji je i bio učesnik te scene. U izvesnom smislu ovaj film Mie Hansen-Loeve može se posmatrati kao blizanac filma njenog supruga Olivier Assayasa APRES MAI i šezdesetosmoj i njenim posledicama po učesnike i konrakulturu. Naravno, epoha o kojoj govori EDEN nije imala ni tako dubok angažman ni tako dalekosežne posledice.
* * * / * * * *
Mehmete, ovo je jedan mali MILF gift za tebe:
Slavna glumica igra još jedan glavni lik u Holivudu, ali ne u hit seriji ili filmu, već u surovoj igrici koja obiluje nasiljem.
Mira Furlan: Nisam ljubitelj video-igara
Dok Mira Furlan čeka premijeru filma ,,Space Command", širi polje interesovanja na poslove kojima se nikada pre nije bavila.
Glumica sinrhonizuje video-igru ,,Payday", koja će ove godine doživeti nastavak. Sa Mirom ovog puta nema šale, jer je ona The Butcher, iliti Koljač.
- Film ,,Space Command" je u postprodukciji, valjda će uskoro biti gotov. U međuvremenu sam snimila jednu video-igru, zove se ,,Payday", sasvim novo iskustvo. Pozajmljujem glas u toj igri - kaže Mira za "Blic".
Ona je u ovoj video-igrici gospođa Horvat, veteranka građanskog rata u Bosni, povezana sa IRA, albanskom mafijom i RAF, koja odlazi u Ameriku i priključuje se grupi ozloglašenih kriminalaca.
Mira igra veteranku rata u Bosni koja se u Americi priključuje grupi kriminalaca
Veteranka građanskog rata koji je razorio Jugoslaviju danas se bavi švercom kokaina, heroina i amfetamina, drži crno tržište oružja, a nadimak The Butcher je dobila još tokom Hladnog rata.
Reč je o trećem nastavku hita iz 2011. i 2013. godine. Igra je surova i obiluje nasiljem, a glumica kaže da joj je novo iskustvo dobrodošlo, ali da nikad nije razumela taj trend.
- Nisam ljubitelj video-igara, čak i ne razumem taj jezik, ne razumem tu potrebu, ne razumem taj užitak. Ali, ni ja ne mogu pobeći od budućnosti koja nas stiže, hteli mi to ili ne - zaključuje glumica. (Blic)
Mira se priklonila tamnoj strani :lol: No, generalno, Payday igre i nemaju neku priču i likove pa ne verujem da ona dobija nešto mnogo para za ovo što radi. Mislim, verovatno su likovi koje igra "Pljačkašica 3" i "Službenica 2". Uzgred, ja nisam ni znao da se Payday 3 uopšte pravi :-?
Mark Hamill signed these real Star Wars trading cards in very inappropriate ways (https://games.yahoo.com/news/mark-hamill-signed-real-star-210002554.html)
Deadpool ima trejler za trejler. :lol: Izgleda da ekipa koja pravi film ima istu kreativnu slobodu kao što su Joe Kelly i saradnici, pa posle Daniel Way i njegovi saradnici imali kada su pisali svoje ikoničke serijale o plaćeniku sa ustima...
http://youtu.be/QPZHBjyUGhQ (http://youtu.be/QPZHBjyUGhQ)
Pre nego što je i zvanično zadao domaći srpskim rediteljima sa filmom MAJOP Jurij Bikov je snimio debitantski film ЖИТЪ u kome je pokazao da ima takve namere. ЖИТЪ je takođe Sveti Gral srpskog filma, niskobudžetni žanrovski film koji to nije, film potere koji je istovremeno studija karaktera, rustikalni neo-vestern sa urbanim likovima, sve ono što većina srpskih reditelja u nekom trenutku želi a u produkcionom smislu možda i može da snimi.
MAJOP mi u tom smislu ipak ostaje draži i paradigmatičniji jer jače zahvata "veliku priču" izvan male. Ipak, ЖИТЪ je, da se poslužim omiljenim izrazom srpskih filmskih autora u tom smislu "čistiji", i nepretenciozniji jer se fokusira na dva karaktera - dobroćudnog lovca koji tokom vikend-ekspedicije upoznaje enigmatičnog tough guya u bekstvu od ubica i na tough guya lično koji do kraja filma ostaje dovoljno enigmatičan da u dovoljnoj meri mistifikuje svedenost koncepta.
Film je vrlo mišićavo režiran, po atmosferi u nekoliko navrata evocira Waltera Hilla, a Bikov je sam napisao muziku koja pokušava da zaliči na Ry Coodera. Možda je baš ta muzika mogla biti malo nepredvidivija u odnosu na formu koje se latio.
Jednostavnost, energičnost, trajanje od vrlo svedena 72 minuta, sve su to aduti koji u spoju sa solidnom glumom i depresivnim krajolikom ne netaknute, već narušene prirode, to jest narušene pa zapuštene, daje filmu priličnu snagu.
* * * / * * * *
Stari o tome kako je biti pastorak. siroče i kopile u kinematografiji koja je nekome majka a nekom mačeha.
http://blockbuster.rs/razgovor-sa-dimitrijem-vojnovim/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: milan on 02-08-2015, 17:05:00
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2015, 21:14:58
Nisam čitao romane Gillian Flynn ali mislim da se prepoznaju neke od opsesivnih tema, jedna od njih je recepcija zločina u društvu, njegov odjek u medijima i među građanima i razni vidovi eksploatacije zločina radi lične koristi. U tom pogledu, DARK PLACES je vrlo konzistentan i bavi se temom manipulacije zločinom i njegovom eksploatacijom na raznim nivoima.
Pre neki dan zavrsio roman - zena fenomenalno pise, procitaj obavezno!
Potvrdjujem, na Milanovu preporuku ovde poceo da citam i bukvalno ga progutao za 2 dana.
Quote from: crippled_avenger on 04-08-2015, 18:51:14
Stari o tome kako je biti pastorak. siroče i kopile u kinematografiji koja je nekome majka a nekom mačeha.
http://blockbuster.rs/razgovor-sa-dimitrijem-vojnovim/ (http://blockbuster.rs/razgovor-sa-dimitrijem-vojnovim/)
Sent from my iPhone using Tapatalk
kako Tito i ja prva i JEDINA uloga?
Mehmete, mene ovaj opis iako nije laskav, nadražuje
http://variety.com/2015/film/reviews/fantastic-four-review-reboots-marvel-comic-1201555905/
Sent from my iPhone using Tapatalk
namčorasta debeljuca je sila. bukvalno.
http://www.wired.com/2015/08/ufc-fighter-ronda-rousey-physics-based-superpowers/?mbid=social_fb
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, ovaj Fantastic Four svakako izaziva određene senzacije. Gledaćemo za vikend.
Nego, evo Dedpul trejlera:
http://youtu.be/CnLGJHtdH1w (http://youtu.be/CnLGJHtdH1w)
Nisam bio svestan da TiDžej Miler igra Vizela. Sad sam još srećniji. I ponoviću šta sam rekao još prošle godine: kostim je urađen izvanredno.
Raduje me da Ryan Reynolds deluje da je na putu oporavka, sudeći po reakcijama publike na DEADPOOLa. Sam trejler se fokusira na dve i po scene, to je još uvek malo da bismo išta konkluzivno izjavljivati. Ono što me eventualno brine je da li ovakav lik može da se izdrži sat i po/dva?
Da, vrlo se tu na tankoj oštrici igra. Najbolji momenti Deadpool stripa (prizvaću ponovo Wayjev recentni run, ali i Dugganov koji se nedavno završio pa će ponovo da počne s jeseni) su oni u kojima se kombinuje taj farsični, breaking-the-foourth-wall humor, nadeven akcijom, pop-referencama i jednim konzumerističkim pristupom životu (dakle, jedno opširno namigivanje publici) sa epizodama humanizacije glavnog lika koje su uspešne zato što su low-key, dakle ne trude se da speluju kako je Deadpool ipak ispod svih slojeva kancera, ADHDa i psihoze zapravo toplo ljudsko biće koje, kao i mi, ume da voli i pati, nego se to provuče u pozadini, suptilno. E, da li će Fox umeti da uhvati taj šmek, to i mene zanima.
U sklopu proučavanja Franka Tashlina, reprizirao sam film koji smatram jednom od najčistijih manifestacija njegovog uticaja u savremenom filmu a to je (500) DAYS OF SUMMER Marca Webba. Ova indie ljubavna priča realizovana je tashlinovski, sa epizodičnom strukturom konstruisanom oko vizuelnih i?ili verbalnih gegova unutar scena, stilizacijom junaka koja je direktna i praktično više grafička, mešavinama raznih pripovedačkih tehnika - naročito u vizuelnom pogledu - uključujući uvođenje "filma u filmu", split screena, plesnih numera i animiranih detalja. Ono po čemu se Webbov film razlikuje od Tashlina je svakako ciljna grupa i nešto sofisticiraniji smisao za humor.
Ovaj film je rediteljski tour de force koji je lansirao i Webbovu karijeru i pisce scenarija Scotta Neustadtera i Michaela H. Webera. Nažalost, Webb je posle (500) DAYS OF SUMMER napravio katastrofalnu grešku ušavši u mejnstrim kroz stagnantni reboot SPIDER-MANa i dva filma kasnije, od kojih se drugi smatra promašajem kog se odriču i članovi ekipe i sam studio, on je izgubio svoju veliku reputaciju. Za to vreme Neustadter i Weber su se nametnuli kao scenaristi i producenti quirky lubavnih priča za studije i praktično očuvali reputaciju stečenu ovim filmom.
Dok je Tashlin ušao u igrani film iz animacije, Webb je počeo u industriji muzičkih videoklipova i odatle potiče velika sugestivnost njegovih prizora i sposobnost da u kratkim deonicama postigne jako puno u pogledu atmosfere i opšte estetizacije. Sa glumcima raspoloženim za nadigravanje, uspeh je bio zagarantovan, iako sam scenario ne bi tako dobro funkcionisao sam po sebi u nekoj drugoj, vizuelno i pripovedački manje ambicioznoj egzekuciji.
Doduše u pojedinim stilizacijama, pre svega u uvođenju nekih arhaiziranih ambijenata i likova i sam Webb uspeva da se zaigra. Tih slučajeva nema puno ali ih je dovoljno da naruše sklad pojedinih deonica.
Indie igra glavnih glumaca u ovom slučaju, sa svim svojim idiosinkrazijama, specifičnim ritmom, pauzama i sl. odličo je uklopljena sa visokokontrolisanim vizuelnim izrazom. Webb to recimo u SPIDER-MANima nije uspeo da ponovi iako je pokušavao tako da je na kraju njegova ekranizacija zapala među najslabije filmove sa dobrom i tačnom podelom. U (500) DAYS OF SUMMER taj spoj glumačke idiosinkratičnosti i visoke estetizacije uspeva, i takvih slučajeva nema mnogo.
Dva filma su preokrenula Webbovu karijeru od indie autora do journeymana, njegov debi je podsetnik da još uvek sa određenom pažnjom treba očekivati novitete ovog reditelja.
* * * / * * * *
Pogledao sam A LEGO BRICKUMENTARY Leifa Davidsona i Daniela Judgea. Odlična tema koja ne prestaje da fascinira, dobro istražen milje, i ambiciozan vizuelni pristup dovoljni su da nastane film kome se malo šta može zameriti. U tom pogledu zapravo jedino što smeta jesu pokušaji humora kojih nema puno ali ih ima dovoljno da se oseti kako naprosto nisu dovoljno dobri, uprkos tome što je narator Jason Bateman koji ume da isporuči duhovitu repliku.
A LEGO BRICKUMENTARY pokriva ključne tačke u razvoju same firme ali se potom fokusira na sve oblike kreativnosti koji proističu iz Lego kockica, u rasponu od masterbudildinga, geekova koji prave svoje projekte, pa sve do praktičih primena Lego kockica u obrazovanju, terapiji, savremenoj umetnosti pa sve do fringe aktivnosti kao što su razni brick-filmovi. Uporedo, film nas upoznaje sa poslovnim konceptom same firme čiji je najpametniji potez u stvari bio to što je dopustila i još podržala crowd-creative inicijative.
U tom smislu, film uspeva da bude hronološki precizan, a da opet neke od učesnika isplasira i kao karaktere, ne samo kao talking headse. Ne znam da li Lego ima neke skandale koje bi želeo da prikrije kao recimo Apple, ali toga u ovom filmu definitivno nema i moram priznati da mi ta "mračna strana" ne nedostaje.
Međutim, to ne znači da nema "mračne strane" u Lego univerzumu i ona se javlja gde drugo nego u Americi gde postoji entuzijasta koji izrađuje savremenu vojnu opremu i naoružanje za Lego kockice. Koliko god da je korporacija pravila gun control, našao se neko u Americi, naravno, da to zaobiđe.
* * * 1/2 / * * * *
HBO has ordered two drama pilots from "The Wire" and "Treme" creator David Simon, Variety has learned.
"The Deuce," a period drama about the porn industry in the '70s and '80s, has James Franco attached to star and exec produce. Michelle MacLaren ("Breaking Bad") will direct.
The other pilot is an untitled Capitol Hill project that hails from Simon and journalist Carl Bernstein.
"The Deuce," set in the Times Square demimonde of the 1970s and 1980s, explores the legalization and subsequent rise of the porn industry in New York, looking into the rough-and-tumble world of midtown Manhattan until the rise of HIV, the violence of the cocaine epidemic and the renewed real estate market all ended the bawdy turbulence. The project is partly inspired by the career of twin brothers who were players in the Times Square world and became fronts for mob control of the volatile and lucrative sex industry.
Franco will play both twins, in addition to co-producing the series.
Simon penned the pilot, which will film this October in New York, along with George Pelecanos ("The Wire"," "Treme"). Richard Price is working on subsequent scripts. The writing trio, plus MacLaren, Franco and Nina K. Noble, will all serve as exec producers. Marc Henry Johnson, who was instrumental in documenting the story, will also produce.
"We're interested in what it means when profit is the primary metric for what we call society," Simon commented. "In that sense, this story is intended as neither prurient nor puritan. It's about a product, and those human beings who created, sold, profited from and suffered with that product."
Pelecanos added, "With 'The Deuce,' I'm pleased to continue a creative collaboration with David Simon and Nina Noble that goes back nearly 15 years, from 'The Wire' through 'Treme.' Porn, prostitution, pimps, the mob, after-hours nightlife, institutional corruption and New York in its Wild West heyday — it's a world rich in character, and a fascinating story we're eager to tell."
Najveći gaf u FANTASTIC FOUR napravio John Reynolds, kada Sue Storm kaže da je sa Kosova, titl je trebalo da glasi, "Sa Kosova i Metohije".
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam FANTASTIC FOUR Josha Tranka, novi Foxov reboot Marvelovog stripa koji je izgleda osuđen da podnese svu kritičarsku žuč, akumuliranu protiv strip-ekranizacija. Vidim da je i publika dosta indoktrinirana protiv filma, u Tuckwoodu je na projekciji bilo četrnaest ljudi od toga pet stranaca u dve grupe i odmah posle filma počeli su spontano da negoduju.
Da li je film toliko loš?
Ne samo da nije. Rekao bih da je jedini ozbiljan gaf u filmu napravio John Reynolds u prevodu. Kada Sue Storm kaže da je sa Kosova, titl je trebalo da glasi "Sa Kosova i Metohije".
Josh Trankov FANTASTIC FOUR je origin story i "mali superherojski film" kao što je to ANT-MAN Peytona Reeda. Dakle, ceo film je priča o tome kako junaci postaju "fantastična četvorka" a negativac proističe iz origina i cela situacija sa Doomom zapravo vrlo lepo "uvezuje" stvar. Da li je film mogao da traje malo duže? Zašto da ne. Ali meni je lično prijalo što ovo nije dvo(ipo)časovna Marvelova peglačina.
Negde oko polovine filma junaci dolaze do tačke bez povratka, odnosno do mutacije a na samom kraju definišu svoju poziciju, autonomiju, činjenicu da će raditi kao tim.
Glumačka ekipa koja čini tim je besprekorna, sa ozbiljnim dramskim, karakternim kapacitetima. Miles Teller, Michael B. Jordan, Kate Mara itd. su najbolje što američki film ima. Ove uloge nisu najveći izazov koji su ikada dobili ali oni ih rade dobro i samo zbog ovako dobre postave bi trebalo da se nastavi franšiza sa njima.
Film ima u sebi suštinski nedostatak dramatike iz prostog razloga što mi već znamo da je F4 superherojski tim, i naprosto priča koju dobijamo u filmu nam je poznata iz mitologije iz trejlera, i pitanje je da li bi ovaj film ostavljao ovakav utisak da ga gledamo bez predznanja. Međutim, ni kada znamo ishod cele priče, film nije dosadan, iako u njemu ima dosta kooperacije među junacima, naročito u prvom delu i ne mnogo zaoštrenog konflikta. Ipak, Trank dobro vodi glumce i SF atmosferu koju gradi.
U određenom smislu MAN OF STEEL i FANTASTIC FOUR zaslužuju uporednu strukturalnu analizu. Naime, MAN OF STEEL ima A-pristup, dugo traje, ima veliko finale i puno akcije, ali je takođe film u kome iz origin storyja proističe negativac. Isto tako, u oba ova filma reditelj reže u trenutku kada treba da se izgovori suštinski kempozno ime superheroja.
U tom smislu, Trankov "realistički" pristup je više na liniji savremenog DCa nego Marvela, čak i Foxovog Marvela koji je tvrđi od Disneya. Ono što je zanimljivo kod Tranka je da uspeva dosta konzistentno da održi taj grungy pristup i kroz dizajn i kroz igru glumaca, čak i onda kada odenu svoje kostime.
Finale sa Doomom u drugoj dimenziji doduše možda odsutupa od osnovne Trankove ideje jer nije "uzemljeno", naprotiv dešava se na užarenoj lopti u drugoj dimenziji ali Trank se trudi da i taj svet učini opipljivim i prašnjavim. Ipak, da, finale jeste svojevrsni "pad", premda osvežava svojom "jasnoćom", činjenicom da to nije animirani haos koji traje letnji dan do podne.
Doom je postavljen kao negativac čije odluka da ode na mračnu stranu proističe iz naravi i frustracije, ali i iz jasnog antiestablišment stava. Gest koji ga gurne preko ivice zapravo je svest o tome da je američka vlada uzela njegove mutirane drugove sa supermoćima pod svoje.
U scenama Doomove aktivnosti na Zemlji, funkcioniše mnogo bolje nego kada ode u drugu dimenziju gde solidno postavljen karakter ne uspeva da u potpunosti amortizuje generic znake negativčeve psihoze. Sličan slučaj kao u GUARDIANS OF THE GALAXY.
Trank u reditejskom pogledu nudi jedan vrlo "pročišćen", lepo realizovan konvencionalni pristup, blizak SFu i u tom smislu snimio je film koji se više nadovezuje na estetiku SF akcije nego superherojskog filma.
Po značaju FANTASTIC FOUR ne može da se poredi sa CHRONICLE jer nije prevratnički ni u pogedu forme ni u pogledu sadržaja, ali je prilično svež i sasvim je u redu. Stoga je šteta što je Josh Trank od jednog perspektivnog reditelja, usled glasina sa snimanja itd. postao jedan od najozloglašenijih. Pre neki dan sam na tu temu kontemplirao o Marcu Webbu koji je izgubio svoj ugled radeći SPIDER-MANe a u Trankovom slučaju stvar je još ekstremnija jer njegov reboot FANTASTIC FOURa je mnofo solidniji od onoga što je Webb snimio za Sony.
Trankov eksperiment možda nije uspeo do kraja, ali na kraju se ispostavilo da se on jedino može optužiti za to da je snimio film koji nije "prenaduvao" stripovski izvornik van svih granica, što je napravio čist origin story, sa akcentom na ljude iza mutacije, i što je na neki način pokušao da ponovi ponešto od onoga zbog čega je CHRONICLE bio sjajan, i zbog čega je na kraju krajeva i angažovan. Rekao bih da u mnogim svojim pokušajima Trank i uspeva.
FANTASTIC FOUR svakako nije na nivou CHRONICLEa, ali kada uzmemo u obzir da se suočavao sa raznim ograničenjima od kojih neka proističu iz stripa (neki junaci imaju malo bezveze moći), ovo je sasvim pristojan punky superherojski film koji očigledno nema šta da traži u dobu kada su superheroji dobili status GONE WITH THE WIND a GONE WITH THE WIND ide na Sundance.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 07-08-2015, 02:08:40
Najveći gaf u FANTASTIC FOUR napravio John Reynolds, kada Sue Storm kaže da je sa Kosova, titl je trebalo da glasi, "Sa Kosova i Metohije".
Makar da je napisao "Sa Kosmeta", to bi bilo elegantno.
Inače, FF, koji još nisam pogledao, zaista dobija zastrašujuće kritike.
'Fantastic Four' is getting slaughtered by critics (http://finance.yahoo.com/news/fantastic-four-getting-slaughtered-critics-184624704.html)
Marvel, kapiram trlja ruke i otvara badvajzere. Vratiće se ovaj IP u matično jato i pre nego što su se nadali.
A Trank je svestan da ovo može da ga ošteti, pa onda:
'Fantastic Four' director swears he's not responsible for 'Fantastic Four' movie (https://www.yahoo.com/tv/s/fantastic-four-director-swears-hes-021200954.html)
i
'Fantastic Four' Director Josh Trank: "You'll Probably Never See" My Good Version (https://www.yahoo.com/tv/s/fantastic-four-director-josh-trask-023629423.html)
N. Korea puts back its clocks to adopt 'Pyongyang Time' (http://news.yahoo.com/n-korea-puts-back-clocks-adopt-pyongyang-time-021627445.html)
Quote
Seoul (AFP) - North Korea announced Friday it was moving its clocks back 30 minutes to create a new "Pyongyang Time" -- breaking from a standard imposed by "wicked" Japanese imperialists more than a century ago.
The change will put the standard time in North Korea at GMT+8:30, 30 minutes behind South Korea which, like Japan, is at GMT+9:00.
North Korea said the time change, approved on Wednesday by its rubber-stamp parliament, would come into effect from August 15, which this year marks the 70th anniversary of the Korean peninsula's liberation from Japan's 1910-45 colonial rule.
"The wicked Japanese imperialists committed such unpardonable crimes as depriving Korea of even its standard time while mercilessly trampling down its land," the North's official KCNA news agency said.
Standard time in pre-colonial Korea had run at GMT+8:30 but was changed to Japan standard time in 1912.
KCNA said the parliamentary decree reflected "the unshakeable faith and will of the service personnel and people on the 70th anniversary of Korea's liberation."
Seoul's Unification Ministry, which deals with cross-border affairs, said a different time zone between North and South posed a number of possible challenges, including for operations at the jointly-run Kaesong industrial complex that lies just inside North Korea.
"In the short term, there might be some inconvenience in entering and leaving Kaesong," ministry spokesman Jeong Joon-Hee told reporters.
"And in the longer term, there may be some fallout for efforts to unify standards and reduce differences between the two sides," Jeong said.
South Korea had similarly changed its standard time in 1954 -- again to reflect the break from Japanese rule -- but reverted to Japan standard time in 1961 after Park Chung-Hee came to power in a military coup.
Park's rationale was partly that the two major US allies in the region -- South Korea and Japan -- should operate on the same time to facilitate operational planning.
Analysts said Pyongyang's time shift was aimed at shoring up the official narrative that paints North Korea as the pure, "authentic" Korea and South Korea as a land polluted by foreign domination.
"The North has always sought to project this image of being more aggressive in wiping out traces of Japanese colonial rule," said Yang Moo-Jin at the University of North Korean Studies in Seoul.
"So this falls in line with its claim to be the only legitimate Korean regime on the peninsula, and its dismissal of the South as a 'puppet regime' still sticking to corrupt colonial practices," Yang said.
Da li je slučajno da io9 baš sada ima ovakav temat?
The 50 Most Cringe-Worthy Moments In Comic-Book Movie History (http://io9.com/the-50-most-cringe-worthy-moments-in-comic-book-movie-h-1722523393)
FANTASTIC FOUR uprkos svemu gađa otvaranje od 40 miliona tako da treba ispratiti situaciju do kraja.
Mehmete, zanima me kako ćeš ti reagovati na film, ima dosta izmena u odnosu na kanon, neke su svakako nabolje što se mene tiče.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, pa sasvim je legitimno da se dosta toga promeni. Fantastic Four je bio prvi strip kojim su Lee i Kirby kreirali novi Marvel i mnogi njegovi kanonski elementi bi danas bili skoro neprihvatljivi. No, očuvana je ideja da je u pitanju pre svega porodica kao i da se ide na naučnu i naučnofantastičnu podlogu, to je meni u redu.
Harry Knowles nudi uravnoteženiji pogled na film, dosta blizu istini, s tim što meni taj ONE YEAR LATER SHIFT upravo deluje kao dokaz te "mali superherojski film"/ "B-pristup" estetike nego kao dokaz nekog teškog mešanja Foxa, premda, svi govore da postoji još snimljenog materijala itd. što može sugerisati nekoliko stvari - ako izuzmemo najočiglednije a to je da materijal možda ne valja, prvo da je Fox želeo da smanji budžet filma jer FANTASTIC FOUR je snimljen za manje para nego što je planirano, a ako je snimljeno još materijala, znači da su štedeli na efektima (a efekti su u ovoj vrsti filma omniprezentni), kada se uđe u ONE YEAR LATER maltene nema scene bez efekata; drugo da je Fox možda želeo kraći film kao counterprogramming Marvelu ili da je smatrao da Trankova estetika nije za duži film (CHRONICLE je bio ispod sat i po) -
The theatrically released FANTASTIC FOUR movie being released in theaters is by no means a perfect film. Given the kind of expectations inherent to the property – we want, crave, need a bigger more complete FANTASTIC FOUR film.
Instead of focusing on what isn't here, what this film isn't. We can all feel that there's something like 40 minutes of the movie missing. We've seen tweets that let us know there was a longer cut – but don't go into the movie thinking about that. Instead. Sit back, and let Josh Trank tell you his FANTASTIC FOUR story.
Before we see anything, we hear a kid talking about growing up to be an NFL quarterback. Then we see a young 10 year old bespectacled boy making intense, semi-crazy looking notes not paying attention to where he was, what he's a doing. Teachers, heh, this boy craves not these things... For this is young Reed Richards, Super-Genius esquire. He proclaims that he wishes to grow up to be the first person to teleport. The class laughs at him, his teacher becomes argumentative – and when Reed explains himself, he's scolded for adhering to make-believe, rather than a real ambition, like being a Quarterback.
Meanwhile – there's another kid in class, curious about Reed. We come to realize this squinter of a kid is a young Ben Grimm. It's at this point, if you're intent on disliking this movie, you can just start bitching, cuz we all know Ben and Reed didn't meet till they become roomies at University. All this cute kid shit is bullshit, where's my Kirby & Lee?
I suppose that's a viable way to look at this film. It isn't your FANTASTIC FOUR that you read in the comic. And by that standard, every BATMAN movie sucks. Because Hollywood hasn't ever come close to giving me anything even remotely close to my imagination from reading the comics, watching the cartoons and having an infinity of conversations with my buddies about what a BATMAN film ought to be. But that hasn't stopped me from loving Tim Burton's films. Really enjoying Nolan's first two BATMAN films, and then kinda checking out on that final emo-Wayne flick with a mumbly villain.
However, as this FANTASTIC FOUR film started, I began to be curious about these young 10 year old versions of my heroes. After school, we find ourselves at the Grimm family junkyard. Ben is hauling something heavy, heads into his house, as a big brother shouts at him, then you see the Big bro shout, "Its Clobbering Time" and starts beating on his younger brother, as Ma Grimm starts beating on the older brother and saying, "Haven't I told you not to beat children in the house."
I'll stop there for a second. Take a look around this place. Trank and his co-writers of Jeremy Slater and Simon Kinberg... have transformed Ben Grimm into being Jack Kirby. Young Jewish kid, a scrapper... a tough little guy. More of a Dick Miller from ROCK ALL NIGHT type of guy, a small tough guy. But you see him befriend Reed Richards – and at least for this specific iteration, Reed and Ben have been working on his Teleportation experiment. In fact Reed shows up at the GRIMM Junk Yard whining about needing a Power Converter! Giggle. Fun STAR WARS reference.
We see the initial experiment – and there's a sense of foreboding destiny, that's specifically created by the Marco Beltrami/Phillip Glass score here. Next we flash 10 years later to a Science Fair, where Reed and Ben are presenting a modified version of that earlier experiment – and you can only imagine the Hell of being Reed Richards trapped in a low-income world – having to scrap together whatever ingenius thing his mind wanders to. Anyway, it's at the Science Fair, where he meets Sue Storm and her adopted father, Professor Storm. Reed, btw, still thinks he's teleporting material, but ol Dr. Storm informs him, like we've heard a billion times in the marketing, "I think you just cracked interdimensional travel!" then offers Reed Richards a full Scholarship to the BAXTER INSTITUTE.
Now, I'm a Silver-Age lover. To me, growing up in a comic shop, having total access to all comics to read... to read the FANTASTIC FOUR saga from issue 1 forward. Well, I love it. In the same way that I'm dying to see some filmmaker bring to life Neal Adams' BATMAN, I would kill to see a full on Kirby&Lee FANTASTIC FOUR. But this is clearly based more upon the ULTIMATE FANTASTIC FOUR, which was more Brian Michael Bendis, Mark Millar, Warren Ellis-y stuff. I've read all this stuff – and my favorite aspect of the Ultimates is the Dimensional origin of the FF's powers - and then, I really do dig the notion of the BAXTER BUILDING being a Hogwart's for Science Prodigies. It isn't my preferred FF, but it's certainly a viable one, until it got more lame later on.
So, you see Ben Grimm (Jamie Bell) helping Reed Richards (Miles Teller) move into Baxter Building. Now, I don't mind saying this, I love Jamie Bell's Ben Grimm. I love how he looks out Reed's window and knows this is where his best friend belongs. I love that he's genuinely awed that they really do wear Lab Coats here. And later when Reed sends Ben a photo to update his buddy... and you see that look on Jamie Bell's face – and it's unbridled joy for his best friend. All while he is at the Junkyard. I like that Reed sends Ben updates! He's not such an egghead to forget his pal!
This first hour – I love it. I love watching Young Victor Von Doom working in tandem with Reed Richards on science formulas, sketches and programming code. The scholastic history between these two. Doom's private motivations, Reed's boundless enthusiasm for the pursuit of Science... It's good stuff. Is Reed the galvanized hero and leader of the group? Not yet. Is Victor out to rule the world? Well, he's not entirely convinced the world is even worth ruling much less saving. Victor is shown to have some degree of consideration for SUSAN, who prefers Sue... and when that scene occurs – and Reed questions her, it's a classic Reed, Sue and Victor moment.
I also like Michael B Jordan's Johnny Storm, who rebels against his Dad, who wants him to live up to his potential, but Johnny is at that point where he'd rather race cars. When he wraps his custom hotrodded Toyota around a pole and breaks an arm, he gets the good arm twisted behind his back – and suddenly we have a fantastic team of four at Baxter.
Reed Richards, Sue Storm, Johnny Storm and Victor Von Doom. Yikes! What about Ben? You'll see.
I'll stop there – and say this. That first hour. All the way until you see the card that says... "ONE YEAR LATER" – feels like a very smartly crafted build up. Suddenly after that point, all the dialogue feels chunky, stereotypical and lame. The fights you see feel sorta there, and sorta not – and it's a very different vibe.
Once we get Doom back from "Planet Zero" – which was supposed to be the Negative Zone, we know this, because we've read interviews with folks saying that a lot of the film takes place in the NEGATIVE ZONE, but not in the film. Hell, I even heard about FANTASTI-CAR scenes shot, but nowhere in the film.
So what happened? I wonder if we'll ever hear for sure. But after that "ONE YEAR LATER" hits – this film decides to rush to underwhelm. The editing style even seems to shift. It's weird. Now – is there anything I like about the last half hour?
Sure. I like that Dr. Doom goes all Revok on the Area 57 base popping peoples' heads like they're fucking pimples. Take that Darth Vader! Now, I'd prefer Doom to have more magic and energy powers... I'd prefer for him to have Doombots! I'd like him to have an entire country's populace under his control with super-science weaponry. And I want Reed to have giant Kirby Machinery that does incredible things.
The main complaint from the very enthusiastic AICN crowd that saw the film tonight, was that they wanted more the post first-hour of the film. I heard folks that wanted a more traditional design for Dr. Doom. I get that. But at least it wasn't that terrible design from the Ultimates FF. I hate that Doom with a passion. Here, Toby Kebbell's Dr. Doom goes head popping, then is going to destroy all of Earth to save his precious Planet Zero that is his world to command. And that's plenty maniacal enough, but there needed to be more. More FANTASTIC stuff.
Having the Fantastic Four walking through hallways – well that's not really the action spectacle I was looking for here. I want a giant monster breaching the street in front of the BAXTER BUILDING – that was in one of the Slater drafts I read for this. As was Annihilus. So long as the studio resists making their comic book films as ordinary as they can, they will not receive a FANTASTIC response from the audience.
If the second half could have delivered as the first half did, this would have been an absolutely fantastic FANTASTIC FOUR film. The final DOOM showdown was fun, but the fighting is all fairly straight forward.
There's a lot of that in the film. Like when Ben goes to capture Reed and they fight. A headbutt is not going to knock out Reed Richards. We need to see Reed stretch his body around Ben, mummifying him. Cuz, that's how Reed fights Ben. We don't need to see Johnny Storm on fire, walking around hallways at a government facility that apparently doesn't have sprinklers. He needs to fly. That's what the Torch does.
The good news for me in this movie is that I vastly prefer this cast over the Tim Story one. Alba's Sue Storm was a complete embarrassment. Mara is far far better. Miles Teller is a more wide-eyed gosh gee whiz Reed at this point, but if this film makes money and they proceed with this cast, it should be 5 years after this point – and we should see all the characters solidify more into the iconic personas that they are.
Here's the thing though... FANTASTIC FOUR wasn't the greatest thing ever with Issue 1, it kept getting better. The bolder and more fantastic they make make this group the better.
I love how Doom manipulates Reed into suggesting they just take off into the other dimension. I like the guilt Reed feels, I love the anger and frustration THE THING has. I like that Johnny likes being the Human Torch – and I like Sue Storm's whole presentation here. She feels less like a wallflower and instead the fantastic Sue Storm.
I hope no matter what happens this weekend with the film, that eventually, we'll get to see the full Trank version of this film. That ONE YEAR LATER mark is such a clear point where you see the film change. The pacing, the writing... it just wasn't what matched that primary hour of the film.
If you love FANTASTIC FOUR, this isn't bad... there's the bones of a really respectable FANTASTIC FOUR movie, something just cut the movie to the bones and left too much fantastic material (we hope) unseen.
Personally... I say, hire Peyton Reed – make that 1960's FANTASTIC FOUR film – and then have them exist in that universe that X-MEN FIRST CLASS and DAYS OF FUTURE PAST gave us. And go full KIRBY.
This is a film where you'll feel things shift unnaturally and it feels like different fingerprints. The truth will eventually come out. It always does, right now the true villains of this project are hidden behind confidentiality agreements, but that won't last long, nor should it. It really does feel like a good movie that got waylaid by unseen powers. Only Uatu knows for sure.
Pogledao sam novi film Kima Chapirona LA CREME DE LA CREME. U svom trećem filmu, Chapiron pravi do sada najpristupačniji, pa u određenom smislu i najkomercijalniji film u svom opus a pri tome ne žrtvuje scoju poetiku i neke od opsesivnih tema. Doduše, SHEITAN se po svom postupku bitno razlikovao od DOG POUNDa, pa se i LA CREME DE LA CREME razlikuje od prva dva, no tema zatvorene zajednice koja pritiska i determiniše ponašanje junaka ostaje snažno prisutna, kao i poigravanje sa stilemama žanrovskog i art filma.
Žanr je ovoga puta omladinska drama na ničijoj zemlji između socijalno kritičkog, da ne kažem problemskog filma i romantične komedije. Milje je elitna poslovna škola, za koju junaci neprekidno ponavljaju da je "najbolja u Evropi" a zaplet je ideja jednog od studenata da primeni ekonomsku teoriju na muško ženske odnose i dok si rekao keks, studenti organizuju eskort servis čiji je ključni zadatak da štreberima iz škole "podižu cenu".
Arty element je Chapironovo povremeno koketiranje sa stilemama francuske građanske melodrame, naročito sa njenim satiričnim elementom, i imajući u vidu živopisne elemente kojih se latio, vrlo dobro uspeva da iskontroliše sve te zavodljive efekte.
Međutim, glavni junaci su klinci tako da koliko god hladnokrvno i poslovno prišli ovom biznisu pre ili kasnije "they start getting high on their own supply" i počinju da razrešavaju svoje odnose kroz ovu akciju.
U vizuelnom pogledu, Chapiron se opredelio za visokoestetizovani pristup sa fotografijom koja je maksimalno uglađena, izgled filma je besprekoran, glamurozan u meri u kojoj to priča dozvoljava, U nekoliko navrata unosi vrlo male oniričke intervencije koje su mu svojstvene i ponovo uspeva da stvori odličnu atmosferu. Histeriju klasnog sukoba na kraju uspeva da prikaže mnogo efektnije od svog saborca Romaina Gavrasa, a na tom putu pravi i svoj do sada najpristupačniji i formalno "najkomercijalniji" film.
Mladi glumci u glavnim ulogama su sjajni ali ne treba zanemariti ni epizodiste koji ih okružuju i svojom sugestivnošću znatno doprinose interpretaciji glavnih glumaca
Scenario su napisali sam Chapiron i Noe Debre, učenik Thomasa Bidegaina, jedan od potpisnika scenarija za ovogodišnji trijumf Jacquesa Audiarda DHEEPAN. Scenario je dobro koncipiran i jedina krupnija greška jeste lik cimera koji isprva igra noseću ulogu u priči a potom biva marginalizovan čime se stvara osećaj izneverenog očekivanja.
LA CREME DE LA CREME me je u najboljem smislu podsetio na američke problemske filmove osamdesetih, i dao je tom konceptu savremenu millennial glazuru.
* * * / * * * *
Warner Bros. Pictures has pushed back two movies involving Ben Affleck, likely in part due to his commitments to playing Batman.
First up, Gavin O'Connor's "The Accountant" has been pushed back a whopping ten months from January 29th 2016 to October 7th 2016.
At the same time, the Affleck-directed adaptation of Dennis Lehane's novel "Live by Night" has been pushed out of that October 7th 2016 date and into an unspecified 2017 release.
This is said to be due to Affleck quietly teaming with DC's Geoff Johns to write a freestanding Batman movie which Affleck will direct and star in. Affleck reportedly wants to finish the work on this before getting to work helming "Live By Night" which begins shooting in November.
Warners has a bunch of DC Comics movies coming, but a new "Batman" film directed by Affleck would take precedence over many of the lesser bankable heroes.
In fact Den of Geek is reporting that a rough cut of "Batman v Superman: Dawn of Justice" was just screened and there's already talk of not just a new Batman film but a full trilogy of new Affleck-led Batman films.
Dosta sam očekivao od povratničke saradnje Marka Zarora i Ernesta Diaza Espnoze. Nažalost, uprkos činjenici da je ovaj film podržala američka kuča XYZ Films i da Diaz Espinoza ima izgrađeno ime u svetu žanrovskih festivala, čini se da je njegova pozicija zacrtana. Njegovo je da bude Drugorazredni Rodriguez iako je već sam Rodriguez drugorazredni.
REDEEMER je film koji u sebi ima temelj pristojnog borilačkog filma osvete, i na nivou ideje i pre svega sa Markom Zarorom u glavnoj ulozi. Međutim, uprkos mom raspoloženju za svedenu grindhouse akciju koja će istaći Zarorove fizičke predispozicije u prvi plan i njegovoj sposobnosti da to sve realizuje, Diaz Espinozin film je naprosto prečesto glupav i amaterski a to nedovoljno nadoknađuje nekim radikalnim idejama. Neke od naivnosti i loših scena proističu iz apsurdno loše stilizacije, kao recimo u sceni sa neonacistima, neke iz prenaglašeno cheesy subplota sa bolesnim detetom koji nikada ne zaigra, a ponajviše sa likom kog na jednoj lokaciji uz dosta mučnih monologa igra američki epizodista i koproducent ovog filma Noah Segan.
Akcija je u pojedinim scenama prilično dobra i tu Diaz Espinoza uspeva da postigne zaista dosta. Ipak, suštinski mi smeta ta nesumnjivo namerna idiotizacija svega ooga što okružuje akciju jer mi se čini kao da namerno pokušava da se uklopi u campy zahteve internacionalne žanrovske scene.
Najveći gubitnik u ovoj priči nije Diaz Espinoza već upravo Marko Zaror kome biološki časovnik otkucava a svoje glavne projekte ipak radi sa Diaz Espinozom. On je pružio sve što je mogao i u ovom filmu a rezultat je ponovo film koji bi se pre mogao smatrati kao showcase za nešto ambicioznije i skuplje. Problem je u tome što su Diaz Espinoza i Zaror to davnih dana snimili, i sada se samo ponavljaju. Ipak, REDEEMER landgrabuje određenu gledaočevu pažnju zahvaljujući Zaroru i akciji. Diaz Espinozina stagnacija odnosno tapkanje u mestu podsećaju na slučaj Prachye Pinkaewa ali nažalost Zaror nije uspeo da se afirmiše internacionalno kao Tony Jaa.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam severnokorejsku sportsku komediju A FAMILY BASKETBALL TEAM iz 1998. godine. Ovaj film spada u red klasika njihove kinematografije koji su uključeni u repertoar stalnih repriza. U odnosu na film o fudbalu, ova košarkaška komedija je mnogo bolja i može sasvim ravnopravno stati uz rame sa nekim manje uspešnim ali opet pristojnim komedijama snimanim u evropskim socijalističkim zemljama tokom pedesetih i šezdesetih.
Ideja je gotovo pa zrela za rimejk. Naime, na čelu jedne seoske severnokorejske porodice je čiča, uvaženi profesor fizičkog. Svi u porodici su zahvaljujuži njemu posvetili svoj život sportu. Međutim, sin koji želi da bude bokser dovodi snaju koja se ne bavi sportom ali ima ujaka koji je bitan funkcioner u Sekretarijatu za fiizčko vaspitanje na pokrajinskom nivou.
Film u pogledu vrednosnog sistema uspeva da obuhvati tu postmodernost Juchea gde se u centru jednog opšteg modernizatorskog i emancipatorskog projekta nalazi jak konzervativni koncept patrijarhalnosti i starešinstva koje u ovom slučaju čak i nije toliko politizovano, naime partijski funkcioner je jedini lik koji na neki način biva ismejan i kritikovan (žena ga podseća da se ugojio, sigurno u sklopu kampanje koja je u to vreme trajala da narod manje jede zbog loše žetve, poplava itd.) ali vrednost koje patrijarh oličava su izuzetno jake i svima jasno čitljive. Doduše, pred junakinjom se pojavljuju dva puta, jedan je da bude prihvaćena jer patrijarh naravno nije ludak i razume ljubav, mada voli da je proveri na sportskom terenu, a drugi je da nauči da igra košarku.
Naravno, jasno je kojim će putem poći i biće nagrađena prilikom da svojom trojkom u poslednjoj sekundi reši utakmicu na lokalnim radničkim igrama.
Lako bih mogao da zamislim ovakav film Lole Đukića sa Mijom i Čkaljom tokom šezdesetih, i ne bih očekivao da bude bitno liberalniji. Doduše, razlika je svakako u cinizmu koji je postojao u našoj komediji a kog u Severnoj Koreji nema. Junaci možda jesu amateri čije ambicije daleko nadilaze njihove moći ali njihov optimizam i vera su nepatvoreni.
Na kraju filma, interveniše i Kim Jong Il, kao ruka sudbine koja nagrađuje onoga koji je to zaslužio. Ipak, izuzev te nagrade, film ne prikazuje neku esencijanu ispravnost rada institucija. Saradnja sa vojskom, bavljenje sportom, radničke igre, povinovanje želji starog oca koji smatra da je "košarka značajna za razvoj radnih i odbrambenih mogućnosti", sve je to deo jedne opšte radosti življenja.
Filmofili raznih profila i interesovanja imaju masu razloga da potraže ovaj naslov.
* * / * * * *
Organizovana kampanja protiv FF se nastavlja. Marvel baš želi prava natrag :lol: :
Angry fans are bombarding the 'Fantastic Four' social feeds warning others not to see the movie (http://uk.businessinsider.com/fans-take-over-fantastic-four-social-feeds-2015-8)
Također:
Was the Fantastic Four Reboot Doomed From The Start? (http://io9.com/was-the-fantastic-four-reboot-doomed-from-the-start-1722904794)
Tako im i treba kad Thing nije od belog mermera, mr.Fantastic nije latinos, a Su Storm nije azijatkinja!
E, neka im, ko ih...sisa....
Na kraju teksta autor kaže kako Fantastic Four nije baš grozan kao Jupiter Ascending, ali je ipak mnogo loš. Meni je Jupiter zaokruženiji i superiorniji film od FF.
Meni je više signifikantno to da sajt poput biznis insajdera kao vest objavljuje da "gnevni fanovi putem socijalnih medija upozoravaju druge da ne idu da gledaju film". Missim, da sam ja Fox poslao bih im oštar demarš u vidu ekipe opremljene bejzbol palicama. Ovo je ponašanje na nivou sabotaže.
Ljudi, mislim da je sada potpuno jasno da je film doživeo sabotažu. Iznutra i spolja, i da iz ove vizure izgleda kao da je Marvel neko kome je to najviše odgovaralo. Prvo, gledao sam film. Rekao sam šta mislim. Ne samo da nije TOLIKO loš već bih čak rekao i da je dobar. E sad, kao isvaki superherojski film, potencijalno je šupalj na sto mesta, oni koji nisu fanovi kritikovaće sam sadržaj, oni koji su fanovi kritikovaće odnos prema kanonu itd. Međutim, ovo je pored sabotaže i odlična vežba kako je moguće sistematski uništiti film ukoliko to nekome odgovara i kako critic proof žanr odjednom postaje ranjiv.
Pa... Dizni je Dizni. Činjenica da je Marvel pre par meseci ukinuo strip-serijal Fantastic Four koji je praktično neprekinut izlazio od 1961. godine dosta jasno ukazuje da Dizni i Marvel nemaju problem sa prljavom igrom.
Pogledao sam TRAICANME LA CABEZA DE LA MUJER METRALLETA Ernesta Diaz Espinoze. Reč je o rodriguezovskom filmu iz faze Grindhouse ortodoksije. Sve je prilagođeno Grindhouseu, od fakture slike koja je naprasvljena da izgleda kao neki VHS snimak do preteranosti treš rešenja kojima se film bavi - a naslov otprilike opisuje ko je centralni lik.
Na svu sreću, Ernesto Diaz Espinoza shvata da je naslovna junakinja preekstreman koncept da bi bila noseći, glavni lik. Ali sa druge strane za glavnog junaka uzima mladog gejmera, DJa iz Santijaga koji svoju potragu za naslovnom junakinjom tretira kao igranje GTA. ČAk je i film podeljen na poglavlja koji su formulisani kao misije, sa različitim zadacima za junaka.
Međutim, Diaz Espinoza ne ulazi u suštinu gejmerskog iskustva čak ni kroz ovu maskaradu gde igrač preuzima avatar u igri iako nema one veštine koje protagonista u igri ima itd. Otud cela stvar sa GTA ne samo da deluje nategnuto već bi se moglo reći da mi je pobuđivala snažnu želju da prekinem gledanje filma i zaigram GTA. Situacije u kojima se junak nalazi unutar tih "misija" naprosto ne deluju toliko izazovno i nisu koncipirane kao "igra".
Kada se tome doda nemarna, a opet neduhovita okolnost koja je uvela junaka u potragu za glavnom junakinjom, rekao bih da dramaturški osnov filma baš i ne stoji, a akcije nema toliko da bi to mogla da prikrije.
S druge strane, taj mish-mash osamdesetih u estetici sa GTA i ima i nema smisla. Uostalom, meni najdraži klon GTA jeste SCARFACE produžetak, Međutim, prevelika količina tarantinovsko-rodriguezovske naknadne pameti (koje doduše ima i u GTA) nekako udaljava ovaj film i od ideje 80s throwbacka ili "oživljenog GTA".
Međutim. činjenica da je ovo 80s throwback i "oživljeni GTA" kao i inače kod Diaz Espinoze rezultira nekim stvarima u kojima je nemoguće ne uživati.
Atmosfera filma u najširem smislu je prilično cool, i Diaz Espinozin nedostatak ukusa zbilja odgovara ovom materijalu. U vizuelnom pogledu, razaranje kvaliteta slike pomaže Espinozi iako se oseća digitalna tradicija ovog reditelja kroz priličnu tupost optike kojom se služi.
Kao i drugi Diaz Espinozini filmovi i ovaj u sebi nosi efekat odličnog studentskog showcasea. I opet je problem u tome što ovo naprosto nije studentski showcase.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, tu ima jedan kinky momenat. Pre par meseci je Josh Trank otpušten sa Disneyevog projekta STAR WARS... Ne znam da li su spremni da idu toliko daleko da ga preemtivno otpuste i osramote. Ili su znali da će ga blatiti zbog Foxovog filma pa rešili da uklone "toksičnog" reditelja sa projekta?
Da, da, slično sam i ja razmišljao. Je li Dizni toliko namazan da namerno prezentira Tranka kao problematičnog mesecima unapred da bi još više razlabavio poziciju Fantastic Four?
Sad, zanimljivo bi bilo saznati šta su u Foksu mislili sve vreme. Trank tvrdi da je njegova ideja za film bila MNOGO bolja od ovoga što je na kraju napravljeno. Ko zna šta je sve studio tražio da se uradi i po čijem nalogu.
Ima objašnjenje, tipa Trank i studio su se dogovorili za 3 velika setpisa, a onda studio odustao od toga (https://www.youtube.com/watch?v=97hBpwl582Y), kao i ko zna kakva još podmetanja i miniranja. Moja je teorija da pošto studio nije imao ideju šta da radi sa licencom onda će opet samo da je produže, praveći se da ulažu novac, a u stvari da potroše što manje.
Pa, nije da to nije već jednom rađeno, samo tada su potrošili MNOGO manje para, i nisu se trudili ni da puste film u distribuciju (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Fantastic_Four_%28unreleased_film%29). Ovo sada mi deluje kao da je u samom studiju bilo neslaganja o tome kuda i šta sa ovim IP-jem i da je ovo rezultat: ni cinični low budget proizvod da se zadrži licenca, ni ful proizvod da se kapitalizuje na toj, jelte, licenci.
Ali indikativno je da prvo Sony uneredi Spajdermena, a onda Foks Fantastic Four, dok Marvel čak i sa "problematičnim" filmovima uspeva da ubije na boks ofisu i/ ili da dobije solidne kritike. Nije da sam sad neki veliki pobornik teorija zavere ali stvarno deluje kao da Dizni rovari iz sve snage svim mogućim kanalima. Ovde je jedino X-Men anomalija... Možda je Dizni mislio da posle Last Stand ne mora da se trudi?
Quote from: Meho Krljic on 10-08-2015, 13:54:34
Pa, nije da to nije već jednom rađeno, samo tada su potrošili MNOGO manje para, i nisu se trudili ni da puste film u distribuciju (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Fantastic_Four_%28unreleased_film%29). Ovo sada mi deluje kao da je u samom studiju bilo neslaganja o tome kuda i šta sa ovim IP-jem i da je ovo rezultat: ni cinični low budget proizvod da se zadrži licenca, ni ful proizvod da se kapitalizuje na toj, jelte, licenci.
Ali indikativno je da prvo Sony uneredi Spajdermena, a onda Foks Fantastic Four, dok Marvel čak i sa "problematičnim" filmovima uspeva da ubije na boks ofisu i/ ili da dobije solidne kritike. Nije da sam sad neki veliki pobornik teorija zavere ali stvarno deluje kao da Dizni rovari iz sve snage svim mogućim kanalima. Ovde je jedino X-Men anomalija... Možda je Dizni mislio da posle Last Stand ne mora da se trudi?
Ma jooook,,,,
i sam citas stripove,pa ce ti biti jasno....
Prva tri Spajdermena,i prva dva F4 i svi ovi sad Ajronmeni, Avendzeri itd su SNIMLJENI STRIPOVI. I zato su svima dojaja....
ovi novi Spajdermenovi i sad ova F4 oce budu Filmovi sas Superheroji unutra....al, breeeeee, neeeeece to tako, nema smek....ko fol, pogle kako ovaj snimio Prometheus i uzo pare, pa ovaj Interstellar, aj mi cemo tako, to je trend, jeeee,grand parada, samo sa popularni Marvel superheroji, idi begaj.....
Al selci, zajebali se...
Pra'is ti politicki korektnu mozgoispiralicu,pffffff....
Pazi, Fox je doveo FANTASTIC FOUR ispod budžeta do distribucije. A to znači da je Trank snimio još materijala koji nije ušao u film da bi se uštedelo na efektima. Zna se i koje je scene snimio koje su ispale u postu. Dakle, oni su osetili da F4 dobija buzz problematične produkcije kao JOHN CARTER i odlučili da reduciraju troškove. E sad, kako je dobio taj buzz pre prezentiranja ijednog kadra?
A film je definitivno drugačiji od stripa i od drugih Marvel filmova jer nema rakuna koji govore i Downeya koji se kerebeči...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 10-08-2015, 12:52:47
Mehmete, tu ima jedan kinky momenat. Pre par meseci je Josh Trank otpušten sa Disneyevog projekta STAR WARS...
Navodno je u pitanju saradnja sa Sajmon Kinbergom, koji je radio kao EP na FF a sada radi na novim Star Wars standalone filmovima. Dakle, Trank je na njegovu preporuku dobio SW gig, ali je onda, kada je Kinberg video kako se Trank "problematicno" ponasa u odnosu sa studiom, ali i nekim ljudima iz ekipe, lobirao da Trank izgubi taj posao.
Edit: Type o
Taj Sajmon Kinberg je radio i na Jumperu, na koji me FF bolno podseća. Ništa ja njemu ne verujem. Doduše, radio je i na Elysiumu. Verovatno je samo zaboravio da kaže režiseru s kojim tačno budžetom raspolaže.
Kinberg je čudan svat. Počeo
je kao totalni duduk a sad je nekako postao cool kad se dohvatio sa Matt Vaughnom i ekipom... On je neki fazon scenariste-činovnika, kreativca-producenta... Ono otpuštanje na SW je bilo sramotno, sa sve Trankovim gripom na žurci i sl. Moguće je da su se Kinbergovi odnosi sa Trankom poremetili na F4 pa je odlučio da ga skloni, da ne bi morao sebe. Mada, pred premijeru je Kinberg okrenuo priču u Trankovu korist...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prvi, mutni kadar u kome se navodno vidi Spajdermen iz Civil War. Lepo izgleda ovaj improvizovani kostim:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2F2ccxyjn.jpg&hash=528284b2e10ee9b5dc026a5a35831130cf5f2d51)
A evo ga i tizer za Westworld, HBO seriju inspirisanu kultnim filmom Majkla Krajtona iz 1973. godine u kome, jelte Jul Briner igra psihopatskog androidnog revolveraša. 2016. Pisao Džonatan Nolan (Džej Džej Abrams se mešao), pojavljuju se Ed Haris i Entoni Hopkins:
http://youtu.be/OM8HNuRLIBI (http://youtu.be/OM8HNuRLIBI)
Nastavlja se agonija Fantastic Four:
'Fantastic Four' Gets Worst CinemaScore Ever for Studio Superhero Movie (https://www.yahoo.com/movies/fantastic-four-gets-worst-cinemascore-ever-for-126334302717.html)
Quote
The news just kept getting worse for Josh Trank's Fantastic Four reboot as it began rolling out in theaters.
Not only were reviews scathing — resulting in a 9 percent fresh rating on Rotten Tomatoes (http://www.rottentomatoes.com/m/fantastic_four_2015/) — audiences on Friday night gave the $120 milliion Fox tentpole a C- CinemaScore, the worst grade that anyone can remember for a marquee superhero title made by a major Hollywood studio. (CinemaScore, based in Las Vegas, was founded in 1979.)
Related: Inside a 'Star Wars' Firing: 'Fantastic Four' Problems Led to Director Josh Trank's Ouster (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/inside-a-star-wars-firing-792933)
In 2008, The Spirit, based on the comic strip and directed by Frank Miller, likewise received a C- CinemaScore, but that film was produced and financed independently by OddLot Entertainment, and cost far less to make, or roughly $60 million.
Last Thursday, Trank tweeted (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/fantastic-four-director-josh-trank-813786) that the final version of Fantastic Four was not his own, and that his version would have gotten better notices. (He later deleted the tweet.)
Fox domestic distribution chief Chris Aronson wouldn't comment on the tweet but said Sunday afternoon that the "studio fully supported Josh Trank's vision for the film, as we do with all our filmmakers."
For the weekend, Fantastic Four, starring Miles Teller, Michael B. Jordan, Kate Mara and Jamie Bell, topped out at a dismal $26.2 million from 3,995 theaters in North America, one of the lowest openings of all time for a Marvel Comics film adaptation.
Related: Miles Teller Fires Back at Esquire: Cover Story "Very Misrepresenting" (http://www.hollywoodreporter.com/news/miles-teller-fires-back-at-813381)
Audiences have rarely given superhero movies variations of a C grade, even those that have failed at the box office. The Green Hornet, flopping in 2011 with a $33.5 million debut, received a B+ CinemaScore, while duds Elektra, Catwoman and Daredevil earned a B. Exceptions include Ghost Rider: The Spirit of Vengeance (C+), Batman and Robin (C+) and Superman IV: The Quest for Peace ©.
The Hollywood Reporter revealed in May (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/inside-a-star-wars-firing-792933) that Trank's behavior and unusual conduct on set was a cause of great concern for the studio and producers Simon Kinberg and Hutch Parker. Trank was tasked with rebooting the Fantastic Four franchise — the previous two films each received a B CinemaScore — after impressing with his edgy, low-budget superhero film Chronicle.
Heading into the weekend, Fantastic Four was expected to clear at least $40 million, although many expected it to approach $50 million. No one's sure what the film's start means for the sequel, which is already dated for June 2017.
'Batman v Superman' And Why Early Screening Reports Need To Be Taken With A Grain Of Kryptonite (http://blogs.indiewire.com/theplaylist/batman-v-superman-and-why-early-screening-reports-need-to-be-taken-with-a-grain-of-kryptonite-20150811)
Quote
Late last week, Den Of Geek (http://www.denofgeek.us/movies/batman/248269/report-affleck-to-star-in-3-stand-alone-batman-movies) reported that according to their source, a not-quite finished version of "Batman v Superman: Dawn Of Justice" screened on the Warner Bros. lot and received a "standing ovation" from those in attendance. In fact, the movie was so good, that the studio was reportedly looking to ink Ben Affleck to a three-picture Batman deal. Villain Smash (http://bloody-disgusting.com/villainsmash/2015/08/07/debunked-affleck-has-not-signed-for-three-solo-batman-films/) debunked that report with a fairly level-headed take on Affleck's current slate at WB, and his role in the larger DC universe for the time being. However, this recent rumor is a good reminder that, like early tracking numbers, very early test screening reports tend to be inaccurate and/or hyperbolic.
I recently spent a bit of time digging around test screening reports of yore, and the results are pretty eye-opening. Big claims have been made about movies months before they've opened that often don't quite pan out. Let's start with Zack Snyder's "Man Of Steel," which five months before it opened was called by one source from a test screening "the best movie of the year (http://www.joblo.com/movie-news/scoop-early-screenings-of-man-of-steel-reveal-more-about-the-tone-action-and-superman-kicking-all-kinds-of-ass)" with others reporting (http://www.slashfilm.com/early-buzz-man-of-steel-is-an-action-packed-great-time/) they had heard the film was "the ass-kicking, action-packed and heartfelt Superman movie you can't wait to see." Of course, the final film largely wasn't embraced that way by the fan boy set or critics.
And it isn't just limited to superhero films or comic films: "Grace Of Monaco (http://www.showbiz411.com/2013/09/17/nicole-kidman-as-grace-kelly-secret-screening-gets-rave-reviews)" ("Nicole Kidman may be throwing her hat in the Oscar ring for Best Actress"); "Dumb And Dumber To (http://movieweb.com/dumb-and-dumber-to-generates-positive-buzz-from-early-screening/)" ("Jim Carrey is back and it's funny as hell"); "Scream 4 (http://screenrant.com/scream-4-details-reviews-screenings-benm-95343/)" ("It was phenomenal...easily the best of all the series"); "August: Osage County (http://www.awardsdaily.com/blog/2013/03/meryl-streep-a-date-with-oscar-and-a-test-screening/)" ("...easily one of the best films of the year").
These are just a few examples of early buzz from a quick dig around the internet. To get an idea of how random screening scores can be, last spring (http://deadline.com/2014/03/cinemacon-disneys-alan-horn-says-million-dollar-arm-is-highest-testing-movie-hes-ever-had-704969/#more-704969) Disney chairman Alan Horn told folks at CinemaCon that "Million Dollar Arm" (that Jon Hamm baseball movie you didn't see) tested higher than any movie at Disney or Warner Bros. ever ", and that includes the first 'Harry Potter,' which was so highly anticipated." Total box office for "Million Dollar Arm"? $38.3 million worldwide.
Both inside and outside the industry, people like to see movies first, and excitement can steer the valuation of a film. Or, sometimes a randomly assembled group of viewers have a taste that's out of sync from how a movie will be generally received. But either way, this sort of talk is worth taking with a grain of salt. Or kryptonite.
As for "Batman v Superman: Dawn Of Justice," there is still a very long road ahead. While WB themselves might be pleased at the moment with the picture, they have a lot riding on the film— its success or failure (which is not an option, as far as WB is concerned) will determine the future of their DC universe movies. And there will certainly be more test screenings ahead, with responses swinging both positive and negative. What if the studio loves Affleck but early viewers take to another character or actor instead? Or what if viewers find Snyder's movie too violent or grim? There are likely lots of little questions about the movie WB wants answered by test audiences before the movie opens. Snyder will certainly be spending the next seven months tweaking and shaping his picture to be the best, most widely pleasing it can be, while still retaining his overall vision.
For studios, test screening serves a variety of functions, from how to market a picture to figuring out if it even works. And sometimes they are just totally off base. Let's not forget that Alfonso Cuaron's "Gravity" had mixed to disastrous test screening reports (http://www.hollywoodreporter.com/news/making-sandra-bullocks-gravity-nervous-668622) very early on, before going on to win seven Oscars.
It's easy to hear and find rumblings about movies early on. While it's sometimes fun to dive into that buzz, positive or negative, the best movie experience you'll have is the one that's all your own, not weighted by what others have been saying.
Logičan sledeći korak u prljavoj kampanji :lol: Tekst pominje da je pokrenuta peticija na change.org koja je za 24 sata sakupila "čak" 1000 potpisa. Bože, ovo je gore od propagande koju je NATO koristio 1999. godine.
Fox To Broker Fantastic Four Deal With Marvel? Fans Certainly Hope So (http://news.yahoo.com/fox-to-broker-fantastic-four-deal-with-marvel-180517688.html)
I još
How Fox & Marvel Can Save The 'Fantastic Four' (http://screenrant.com/fantastic-four-movie-rights-marvel/)
Ovo sa test screeninzima je posebno poglavlje u istoriji Holivuda. Mada, koliko sam shvatio DAWN nije imao test nego interni screening za rukovodstvo WB.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, ovo je verovatno interni skrining za egzekjutive. U svakom slučaju, ne treba previše težine i značaja pridavati ovome.
Test screening ima jedan osnovni problem. Pita publiku da li im se sviđa film. Ne pita publiku da li bi ga gledali. Dakle, testing through the roof ne znači ništa ako publika nije zainteresovana za film "na neviđeno"...
Istio važi ia za screening producentima. Svi oni su toliko umešani da je sasvim moguće da su istinski zadovoljni jer su dobili ono što su hteli. Ostaje uvek pitanje, da li je ono što su hteli prava stvar.
Mada, ti znaš da bih i ja tapšao internoj projekciji MAN OF STEELa jer mislim da su ga uboli na duže staze...
Dobro, danas kada su donekle presudni marketinški elementi uspeha nekog filma to da li publika posle odgledane projekcije uzbuđeno tituje o istom, nije besmisleno pitati ih da li im se dopao nakon gledanja, jer to pretpostavlja kreiranje socijalnog buzza i peer pressurea u vreme premijere... Ali, da, znam da su tvoji utisci o Man of Steel znatno iznad proseka. :lol:
Seti se fenomena SCOTT PILGRIMa. Buzz na internetu tek treba da se dokaže kao pouzdan indikator. Naravno, uvek je dobro imati film na koji publika dobro reaguje.
Sent from my iPhone using Tapatalk
I još:
More Shocking News Emerges About Josh Trank's Behaviour On Fantastic Four Set (http://wegotthiscovered.com/movies/shocking-news-emerges-josh-tranks-behaviour-fantastic-set/?ref=yfp)
Whoa.
Gene Wilder Wanted For Ready Player One (https://uk.movies.yahoo.com/post/126453302026/gene-wilder-wanted-for-ready-player-one)
Quote
"We here AICN got a tip that Steven Spielberg was pursuing Gene Wilder for one of his upcoming projects and that just about made 8 year old me cry tears of joy," said the folks at Ain't It Cool News (http://www.aintitcool.com/node/72651). "It was almost too good to be true since Wilder has long stuck to his retirement, but we dug a little deeper and got a second source to confirm that meetings will be or already have taken place."
"Our sources seem to think Spielberg is trying to get Wilder to lend his voice to The BFG (which would be a remarkable return to the world of Roald Dahl for Mr. Wilder), but there's also another project on Steven's plate that he'd be perfect for."
"Let's use our pure imaginations for a second and think about how amazing Gene Wilder would be as James Halliday, the creator of the virtual universe OASIS in Ready Player One."
Of course, fans of the original novel (written by Ernest Cline) will recognise that Halliday is certainly in the same mould as Wilder's brilliantly eccentric Willy Wonka... and as a figure who looms over the entire story, it's exactly the kind of casting we'd love to see.
Either way, it looks as though Spielberg is keen to drag Wilder out of retirement. But whether or not he's interested is another matter entirely.
Appearing in his last movie back in 1999, Gene Wilder has often stated that Mel Brookes is one of the few filmmakers who could tempt him out of retirement.
Will Steven Spielberg prove to be one of the others? For now, we'll have to wait and see.
'Ready Player One' heads to cinemas on 15 December 2017.
Last month's Comic Con trailer for "Batman v Superman: Dawn of Justice" brought us a first look at Gal Gadot in action as DC Comics superhero Wonder Woman, the first time the character has come to the screen.
The footage itself saw the character obviously engaging in a fight with someone, but it's not made clear regarding who exactly she's taking on. Now, Heroic Hollywood has posted a report where they claim to have the answer
MINOR SPOILERS AHEAD
The site says that Wonder Woman will be facing famed Superman villain Doomsday in what is being called an "integral scene in the big showdown."
The report goes on to say that Wonder Woman manages to chop off Doomsday's hand, however he reportedly grows back a "bone blade" in place of his severed hand. It isn't known if Batman or Superman will be a part of this action sequence as well.
Doomsday has been rumored to be involved in the film for some time, serving as the 'muscle' for Jesse Eisenberg's main villain Lex Luthor.
END SPOILERS
While Wonder Woman will play a key part in proceedings, "Batman v Superman: Dawn of Justice" is expected to include appearances from Jason Momoa's Aquaman, Ezra Miller's The Flash and Ray Fisher's Cyborg as part of the setup of the larger DC Cinematic Universe.
Out doing promotion for "The Man from U.N.C.L.E." this week, Superman himself Henry Cavill tells Uproxx that the film is just a cog in a much larger plan:
"There's a big plan in place at WB for the whole DC franchise. So, all of this stuff ties in. They're not thinking from movie to movie, they're thinking from a big tent pole type thing and each story has its own story, which is attached to the major issue. Yeah, there's a big plan."
Ovaj READY PLAYER ONE spada u red knjiga koje mogu izbrojati na prste jedne ruke - počeo sam da je čitam i nisam je dovršio...
Ja sam ga stavio na tablet ali ga još nisam počeo. No, ovo sad i nije neki šajning endorsment :lol: :lol: :lol: :lol:
Nego, da se pripremimo za novi talas izliva besa (i, kod nekih, rasizma) na internetu koji će počinjati besmrtnim rečima "Nisam rasista ali..."
David Oyelowo Next To 'Play James Bond' (https://uk.movies.yahoo.com/post/126572547536/david-oyelowo-next-to-play-james-bond)
QuoteDavid Oyelowo is next up to play James Bond... after snaring the role in a forthcoming audiobook.
The star of 'Selma', in which he played Martin Luther King Jr, was personally invited to take on the part by the estate of Ian Fleming, the creator of 007.
Though it's a rumour that has oft baffled its subject, it appears he's now beaten Idris Elba to the accolade.
Elba had long been rumoured as a possible replacement once Daniel Craig relinquishes the role of Bond, but had frequently denied any supposed meetings with Bond studio Eon.
"I am officially the only person on planet Earth who can legitimately say: 'I am the new James Bond' – even saying that name is the cinematic equivalent of doing the 'to be or not to be' speech," said Oyelowo of his appointment.
"I was asked specifically by the Fleming estate, which is really special."
Speaking about the previous talk of Elba taking up the role, he said: "A titan on screen, he has all the qualities that you'd want in a James Bond. Because films and TV affect culture, a black Bond would be a cultural event. A statement... beyond just entertainment."
His first job will be to play Bond, and other characters, in 'Trigger Mortis', penned by Anthony Horowitz from a commission by the Fleming estate.
Oyelowo isn't the first black actor to play Bond, however.
That honour goes to 'Holby City' star Hugh Quarshie, who voiced Bond in an audio book version of 'Dr No', released last year.
"What an honour to have an actor as talented as David to read my take on Bond. He has a brilliant voice and talent for bringing out the nuances of dialogue and characters," Horowitz added.
'Trigger Mortis' was released earlier this year, coinciding with Fleming's 107th birthday, and takes place two weeks after the events of 'Goldfinger'.
Odds on Oyelowo becoming the next Bond in the movies have now been slashed. William Hill is offering 5/1 in a dramatic drop from the previous 50/1.
Damien Lewis is still favourite to take over, at 5/2, with Idris Elba at 3/1 and Tom Hardy at 4/1.
A da se vratimo na trenutak u Sjevernu Koreju... Nadam se da Lajbah neće pokušavati ništa nesmotreno:
North Korea Vice Premier Choe Yong-Gon 'Executed For Opposing Kim Jong-Un' (https://uk.news.yahoo.com/north-korea-vice-premier-choe-145346506.html#ZZzEHUw)
QuoteChoe Yong-Gon was said to have been killed by firing squad in May this year after he spoke out against Kim Jong-Un's forestry policies
North Korea (https://uk.news.yahoo.com/north-korea/) has reportedly executed its vice premier for voicing opposition to the country's leader, Kim Jong-Un.
Choe Yong-Gon, seen above on the right talking with Bahk Byong-won, the vice finance minister of South Korea, was said to have been killed by firing squad in May this year after he spoke out against Kim Jong-Un's forestry policies.
An anonymous source made the claims to a South Korean intelligence agency.
While the 63-year-old's death is yet to be verified, his name has not been mentioned in North Korea state media since October last year.
Choe has also not been spotted in public since December last year, according to South Korea's Unification Ministry - which deals with all ties to their neighbouring country.
The ministry said it was "closely monitoring the possibility of any changes in Choe's circumstances".
He was appointed as one of seven vice premiers in June last year, with his appointment seen as an attempt by Kim Jong-Un to retain close ties with South Korea.
If his death is confirmed he would be the second high-level execution in the notoriously secretive North Korea this year.
In April, defence minister Hyon Yong-Choi was brutally executed by anti-aircraft fire after he apparently fell asleep during military rallies.
South Korea intelligence has also alleged that Kim Jong-Un ordered the execution of 15 officials in the first four months of 2015.
Pogledao sam A COOL, DRY PLACE Johna N. Smitha, adaptaciju romana Michaela Granta Jaffea, iznenađujuće efikasnu, svedenu, melodramu o ambicioznom čikaškom advokatu koji se povlači u unutrašnjost na lakši posao, da bi brinuo o malom sinu kada ga supruga napusti. Iako se za A COOL, DRY PLACE ne može reći da je savremeni ekvivalent KRAMER VS KRAMERa, reč je o solidnoj, jasnoj melodrami sa odličnom ulogom Vincea Vaughna u svom centru i solidnim doprinosom Monice Potter i Joey Lauren Adams oko njega.
Uprkos plačevnoj temi, film uspeva da bude duhovit a da ne skreće previše u direktnu komediju, i Vince Vaughn, tada još uvek prevashodno "dramski" glumac odlično kanališe takva kretanja u tonu.
Ukupni ton filma je bez sumnje mejnstrim, ali u suštini ovo je ona vrsta filma koja je već tada morala da se bazira u indie okvirima, a to je melodrama smeštena u američku provinciju, bez globalnih ambicija.
Smithova režija je jednostavna, akademska, film je efikasan, bez viškova, sa duhovitim i ubedljivim odnosom između Vaughna i klinca. Ipak, nedostatak većih rediteljskih egzibicija nesumnjivo iz današnje vizure tera A COOL, DRY PLACE na mali ekran.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE GIFT, redieljski debi Joela Edgertona, u kome ovaj glumac potpisuje i scenario. Reč je o filmu koji se estetski nadovezuje na home invasion trilere osamdesetih, istovemeno ovo je i Blumhouse produkcija, međutim Edgerton pokušava da napravi i nešto mnogo više od toga. U tom pokušaju da napravi "nešto mnogo više" Edgerton ne uspeva, ali srećom gađajući sjajan film nije zaboravio da napravi dobar film i to je jako važno.
Ono što čini ovaj film dobrim jeste priča o fluidnosti identiteta, pitanjima laži i krivice, osvete i praštanja koja omogućuje da film menja fokus između tri junaka "sa senkom". Isprva ovo kreće kao priča o ženi sa "sumnjivim" mužem i njegovim prijateljem psihopatom, potom se fokus pomera na muža, pa na psihopatu, i do kraja filma niko ne ostaje čist.
Blumhouse radi mikrobudžetne filmova. THE GIFT to nije, barem ne u formi koju imaju found footage i slični projekti ove kuće ali jeste vrlo sveden. Mahom je vezan za atmosferičnu i vrhunski dizajniranu kuču bračnog para, čiji modernistički, skandinavski dizajn sa velikim staklenim površinama koje upijaju svetlo ovvara mogućnost za razne suspense zahvate i jump scareove.
Scenario pak nudi zanimljiva rešenja u pogledu promene fokusa sa lika na lik. U određenom smislu, zarobljen je na ničijoj zemlji između trilera i studija karaktera, ali u zamršenom finalu prelazi ipak u triler. U pogledu preokreta i iznenađenja, ovo nije scenario u kome se preokreti ne mogu anticipirati ali većina njih spada u onaj domen "voleo bih da se sad ispostavi ovo". Dakle, preokreti u ovom scenariju ne ostavljaju gledaoca iznenađenim već zadovoljnim.
Jason Bateman i Rebecca Hall u glavnim ulogama su odlični. Bateman se odmiče od svog komičarskog manira i nudi lik simpatičnog junaka sa ozbiljnim tajnama. Rebecca Hall se odlično nosi sa svojim zadatkom u svim deonicama filma i onda kada je fokus na njoj i onda kada nije. Sam Joel Edgerton je možda najmanje upečatljiv deo ove podele ali nije pogrešan.
U vizuelnom pogledu, Edgerton je iznenađujuće artikulisan i zreo, i film ne samo da ne deluje debitantski već ne deluje ni kao da ga je režirao neko ko po vokaciji nije reditelj. Mislim da će THE GIFT sasvim sigurno otvoriti još prilika Edgertonu za rediteljske angažmane.
Home invasion trileri su početkom is redinom devedesetih bili jedan od najpopularnijih podžanrova američkog mejnstrima. Sada su gurnuti u indie i žanrovski mikrobudžetni milje. Ipak, vitalnost unutar žanra itekako postoji.
* * * / * * * *
Pogledao sam AIR, naučnofantastičnu duo dramu, u sklopu industrijske špijunaže. Reč je o filmu oslonjenom na Djimona Hounssoua i Normana Reedusa, dve stare kajle što se tiče žanrovska estetika koje čine sve što je moguće sa scenarističkim materijalom koji je naažalost vrlo mlak. Njihova dobra igra, odličan produkcioni dizajn uprkos niskom budžetu i vrlo solidan rediteljski rukopis Christiana Cantamesse, debitanta koji je pekao zanat radeći igre i kratke filmove, čine da AIR neprestano sugeriše da će nešto da se pokrene, da se desi ali mu to na kraju ipak izmiče.
Premisa o dvojici čuvara koji u postapokaliptičnom svetu čuvaju sarkofage za hibernaciju u kojima se nalaze ljudi koji će biti potrebni za obnovu sveta kada se planeta očisti nudi više mogućnosti nego što na kraju dobijamo na ekranu, u ovom filmu koji producentski potpisuje Robert Kirkman. Premisa očigledno nije bila dovoljno da se autentičan dramski sukob pretoči u scenario i da Cantamessa u režiji izanimira Hounssoua i Reedusa da pruže još ubedljiviji rezultat.
* * / * * * *
Pogledao sam AMANET Nemanje Ćipranića, unikatan film u našoj kinematografiji budući da je reč o urbanoj melodrami sa elementima trilera, snimljenoj po uzoru na francusku, neo-šabrolovsku tradiciju. Ovaj film spada u liniju filmova kakvi nam nedostaju u našoj kinematografiji iako se baš ova forma na Fakultetu dramskih umetnosti smatra paradigmatičnom. Naravno, na toj liniji bi se hipotetički mogli naći KLOPKA ili ZAJEDNO, ali AMANET zaista uspeva da napravi odmak od svega toga i ode u pravcu jedne suptilne artificijelnosti koja omogućuje da se postigne pravi melodramski eksces u čemu ova dva naslova svaki iz svojih razloga ne uspevaju.
U tom smislu, ohrabrujuća je vest da je Ćipranićev film selektira za festival u Montrealu koji nije naročito značajan ali jeste bitan hub upravo za afirmaciju srpskog filma koji tamo redovno dosta dobro prolazi.
Premisa se razvija vrlo francuski - mladi student koji radi kao konobar upoznaje a zatim prima u kuću trudnu devojku koja luta gradom bez mesta gde bi prespavala dok se sprema za abortus. Među njima se razvija ljubav i on uspeva da je ubedi da zadrži dete, a ni ne sluti da je time otvorio vrata jednog neočekivanog života za sve njih...
Ljuba Bulajić i Milena Živanović u ulogama mladih protagonista nalaze se u izvesnom disbalansu u odnosu na iskusne profesionalce Danicu Maksimović i Gorana Radakovića. U tom disbalansu, Maksimovićka i Radaković donose već dobro razgažene interpretacije u drugom registru u odnosu na mlade glumce, i svakako bi bilo bolje da su glumci malo usaglašeniji, iako se ni za koga ne može reći da je u krivu kad je reč o izboru sredstava.
Ćipranić u vizuelnom pogledu i kad je reč o atmosferi vešto vodi priču i rekao bih da je ovo jedan od filmova u kojima je reditelj izvukao maksimum iz scenarija, ovog puta iz pera Sare Radojković.
Ova mlada ekipa je napravila niz hrabrih izbora iako to AMANET kao jedna vrlo decentna građanska triler-melodrama nimalo ne implicira. Naime, ovo je film sa profesionalnim i školovanim glumcima umesto Bor-Majdanpek škole rada sa naturščicima, zatim ovo je film u kome se oseća život u Beogradu a da nisu prenagažene teme tranzicije, nemaštine, rata itd.
U tom pogledu, AMANET je film koji je dugo "tražila" naša kinematografija i uprkos upornom usmeravanju kadrova da rade ovako nešto tek ga je sada i dobila.
Film je sniman u niskobudžetnim uslovima a koliko čujem izmakla mu je pomoć Filmskog centra Srbije što se zaista graniči sa ozbiljnim kriminalom, pa sve to ukupno zaista čini ovo delo još većim poduhvatom.
* * 1/2 / * * * *
Kim Jong-un in pictures: The bizarre photoshoots of North Korea's leader (http://www.telegraph.co.uk/news/picturegalleries/worldnews/10521123/Kim-Jong-un-in-pictures-The-bizarre-photoshoots-of-North-Koreas-leader.html?ref=yfp)
genijalno je ovo sa blokčićima za hvatanje mudrih misli, saveta, sentenci i ideja velikog vođe u svakom trenutku! :D
Stari razmišlja da li je za pružanje usluga stranim produkcijama možda bolje aktivirati Šešeljev projekat Velike Srbije nego Vučićev projekat tax incentivea...
http://starikadar.blogspot.com/2015/08/statisti-u-vlastitoj-kinematografiji.html (http://starikadar.blogspot.com/2015/08/statisti-u-vlastitoj-kinematografiji.html)
Marvel shows first look at Doctor Strange, Captain America: Civil War at D23 Expo (http://www.polygon.com/2015/8/15/9159533/marvel-doctor-strange-first-look-d23-expo)
A u drugim vestima, ako Han Solo čak i na ovom posteru izgleda ovako staro i lomno, šta da očekujemo u filmu?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi59.tinypic.com%2Faoub1j.png&hash=492dc22afb08a8c9a8513a4da5104c44391119f1)
Da vidimo sad da li će u Alanu Mooreu da prevlada njegova feministička strana ili strana koja se gadi na eksploataciju njegovog kreativnog rada:
The League Of Extraordinary Gentlemen' Is Getting A Female-Centric Reboot (http://www.huffingtonpost.com/entry/the-league-of-extraordinary-gentlemen-female-centric-reboot_55cf9411e4b0ab468d9d82e2?ncid=txtlnkusaolp00000592&kvcommref=mostpopular)
Quote
It looks like yet another "League of Extraordinary Gentlemen" remake is in the works -- and this time, it's all about the ladies.
Longtime film producer John Davis (http://www.imdb.com/name/nm0204862/) said during the 2015 Television Critics Association press tour that a new "League" reboot, backed by 20th Century Fox (http://collider.com/league-of-extraordinary-gentlemen-reboot-in-the-works-at-fox/), will be female-centric, according to Collider (http://collider.com/league-of-extraordinary-gentlemen-reboot-female-centric/). The move was partly inspired by "Mad Max: Fury Road."
"It's female-centric, which I think is interesting. I love female characters, point-of-view characters in action movies," Davis told the site.
"The League of Extraordinary Gentlemen" started as a comic book series written by Alan Moore and illustrated by Kevin O'Neill. In 2003, a film adaptation of the same name starring Sean Connery was released to poor reviews (http://www.rottentomatoes.com/m/league_of_extraordinary_gentlemen/). Ten years later, Fox attempted to turn the comic series into a television show (http://www.huffingtonpost.com/2013/07/09/fox-league-of-extraordinary-gentlemen-tv-pilot_n_3569818.html) but the pilot failed (http://deadline.com/2015/05/league-of-extraordinary-gentlemen-reboot-1201433195/) to get picked up by the network.
Not much else is known about the new film adaptation, but there's one thing we can almost certainly bank on: Alan Moore won't be seeing it. While speaking to Total Film in 2009 (http://www.huffingtonpost.com/2013/07/09/fox-league-of-extraordinary-gentlemen-tv-pilot_n_3569818.html) about film adaptions of his comics, he said, "Do we need any more shitty films in this world? We have quite enough already. Whereas the $100 million could sort out the civil unrest in Haiti. And the books are always superior, anyway."
Naravno da je Fury Road "delimična inspiracija". :lol:
Kanski pobednik, DHEEPAN Jacquesa Audiarda, za osvetnički film sedamdesetih čini isto ono što je THE MATRIX uradio za superherjski film, osmislio je kontekst u kome takvi junaci mogu da postoje. Kontekst je ovog puta na razmeđi dokumentarizma i fikcije, a priča prati junaka koji prelazi iz snažno indoktriniranog miljea Tamilskih tigrova u parisko predgrađe u kome su indoktrinaciju izvršile serije poput WIRE, i to ne kroz likove policajaca.
Naslovni junak je Tamilski tigar koji beži iz Šri Lanke kada shvati da je sve izgubljeno. U izbegličkom kampu pronalazi ženu koja pristaje da se pravi da mu je žena a ona nalazi siroče koje pristaje da se pravi da im je dete, i tako lažući stižu u Pariz. Posle još nekih laži u kojima ratnik sebe predstavlja kao žrtvu i NGO aktivistu dobijaju stan u nekom razorenom "socijalnom" bloku u kome red zavode lokalne bande narkodilera. Postepeno, ova "lažna" porodica počinje da funkcioniše kao prava ali traume iz rata su prevelike i žena & dete više nisu raspoloženi da prisustvuju pucnjavama u svom komšiluku. Dheepan ponovo mora da postane ratnik.
Kada se premisa prepričava ovako, deluje kao da se ovo sve moglo realizovati i kao film Tonyja Jaa, i to nije sasvim netaćno. Međutim, sve do završnice u kojoj kreće raskusuravanje kojim bi najbolji majstori bioskopske akcije bili zadovoljni, DHEEPAN je tvrda socijalna melodrama sa trilerskim odnosima među likovima.
Audiard izvlači maksimum iz tamilskih/ šrilankanskih glumaca, dopušta da film značajnim delom bude na njihovom jeziku. Istovremeno, ovo je film koji je izbegao klopku političke korektnosti, u njemu izbeglice nisu bespomoćne i jadne, barem ne dok ih u pojedinim situacijama francusko društvo ne učini takvim. Međutim, kada pritisak postane preveliki, Dheepan se vraća svojim ratničkim korenima. Iako se za ovaj naslov ne može reći da je feelgood film na kraju, nesporno je da Audiard staje na stranu ratnika koji uzima stvar u svoje ruke i ne dopušta da izgubi i drugi rat i da ponovo bude oteran.
Audiardov rediteljski postupak je sveden, realistički, sa odličnim darom za detalj i izbor ambijenata, i dobro odmerenim iskliznućima u nešto eksplicitnije subjektivne vizije glavnog junaka što je već uvežbao u PROPHETu oostalom s tim što je ovde to znatno diskretnije.
Noe Debre, Thomas Bidegain i Jacques Audiard zajedno potpisuju scenario a na špici se na kraju ne pominju literarni klasici koji su ih navodno inspirisali, još u vreme kada se film zvao ERRAN. Zanimljivo je da se upravo neki scenaristički pečati najmlađeng člana ekipe Noe Debrea najlakše čitaju na nivou detalja.
U izvesnom smislu, ovo je najatipičniji Audiardov film jer je u osnovnoj postavci otišao najdalje i u smeru evropskog angažovanog i holivudskog repertoarskog filma unutar istog dela, i napravio celinu koja pokazuje kako se na svež način radi i jedno i drugo.
* * * 1/2 / * * * *
SVINJARI je celovečernji debi poznatog regionalnog queer autora Ivana Livakovića, film koji je istovremeno potpuno jeziv i neophodan za gledanje, barem za sve one koje zanimaju jugoslovenski i postjugoslovenski film.
Jezivost SVINJARA je drugačija od onoga što čini užasne postjugoslovenske filmove po tome što je ovo film čiji reditelj nije vizuelno pa ni dramski nepismen. Međutim, istovremeni spoj ogromne pretenzije, nekontrolisanog formalnog ekscesa koji nažalost nije nov, rezultira delom koje nažalost jeste unikatno jer je jedino snimljeno ali u idejnom pogledu mogao bih zamisliti mnoge reditelje koji bi pokušali da snime ovako nešto.
Film prepliće narkotičke vizije glavnog junaka i televizijski program i rezulitra nizom histeričnih skečeva koji parodiraju televizijske emisije, obuhvataju porodični i unutrašnji život glavnog junaka a povremeno skreće i u nešto što sam autor naziva "turbofolk mjuziklom".
Livaković je veteran kratkometražnog queer filma i to se definitivno oseća u njegovoj nesposobnosti da artikuliše dugometražnu priču već gomila kratkometražne ideje u celovečernju minutažu. No, sama realizacija koja više duguje estetici videospota nije nevešta, rekao bih čak da je previše profesionalna u odnosu na subalternost ideje.
Imajući sve ovo u vidu, ovaj film bi mogao imati vrlo ozbiljan fandom među LGBT ekipom pošto se oslanja na estetiku tabloida, glamur reality emisija i turbo folka. Stoga, ne bi me čudilo da deo onih koje privlače šunda i camp, u tom LGBT ključu vrlo lepo prihvate ovaj film.
Nažalost, osim etiketiranja turbo folka kao muzike koja slavi bolesni hedonizam našeg doba oblikovan tabloidima, upotreba ove muzike nema dublju konotaciju. Naravno, turbo folk kao takav u Hrvatskoj je prokažen pa to doprinosi šok-estetici filma. U tom smislu bilo bi zanimljivo prikazati ovaj film u Srbiji i videti kako će turbofolk mjuzikl biti pročitan, naravno od strane onih koji imaju snage i strpljenja da prežive ovaj film.
Pogledao sam ZAGORSKI SPECIJALITET četrdesetpetomnutni televizijski horor film Davida Kapca koji je išao na HRTu pre tri godine. Ovaj srednjemetražni film počeo je pripreme pre ŠUMA SUMMARUMa ali je izašao kasnije tako da praktično deluje kao nekakav apsurdni rip-off Vitezovog filma. No, upravo naše regionalne kinemtaografije imaju tendenciju da često proizvode jako slične filmove uprkos tome što je produkcija vrlo sužena i oskudna i ne bi trebalo da nudi prostor za takve gafove.
Vitezov film ima nešto širi zamah u pogledu kritike društva, i upotrebe urbanoie u razne svrhe ali Kapac sa druge strane snima intenzivniji, duhovitiji i napetiji film. Reč je o jednom od retkih mladih reditelja u regionu koji ne smatra da je suptilnost prednost već tuče iz svih oružja. Dakle, ovde ima gorea i Kapac se ne stidi da ga iskoristi, ima nasilja, ima skoro opipljive napetosti i sve to ima finu glazuru humora.
Glumačka podela je odlična a naročito je dragoceno to kako je rekontekstualizovao neke od glumaca iz hrvatskih sapunica. Ona i omogućuje tu finu dozu humora. Ono što je ključni problem filma jeste oslanjanje na neke od konvencija tih backwoods, urbanoia horora, koje sežu dosta duboko, sve do Tobe Hoopera. Kapac srećom i te klišee i preokrete koji više nisu preokreti već deo opšteg gledalačkog poznavanja medijuma radi sa punim ubeđenjem tako da je sveukupan utisak takav da stvara velike simpatije.
Kapac je nažalost posle ovog filma uslovno rečeno nestao sa scene. Vrlo sam radoznao da saznam šta sledeće sprema.
Pogledao sam COP CAR Jona Wattsa, hvaljeni indie triler koji je pored Wattsa pisao i Christopher Ford scenarista odličnog indie SFa ROBOT & FRANK. Nažalost, ovog puta Ford nije uspeo da napiše tako dobar scenario a Wattsov uspeh posle ovog filma zaista nije jasan. Da, COP CAR jeste jednostavan, i jeste estetizovan, pomalo nejasno izmeštajući priču u neko malo ranije vreme (koje ?) i evocirajući kingovski STAND BY ME šmek, kanalisan kroz COLD IN JULY, ali taj spoj nažalost ne dobacuje ni do jednog ni do drugog navedenog uzora. Za razliku od Marca Webba kog kog je bilo jasno šta iz njegovog indie debija privlači producente SPIDER-MANa, kod Wattsa mi to izmiče jer sam poslednjih godina, ako je ovo neki standard, video masu podesnijih reditelja od njega za takav zadatak.
COP CAR vrca od korektno realizovaih bajatih premisa i elemenata i nažalost ta smeša nikada ne dostiže bilo kakvu živost, uprkos klincima u glavim ulogama koji bi trebalo da svemu unose svežinu ali to ne rade. Jednim delom problem je u tome što klinci nisu ni pravi "filmski" klinci, dakle pametniji i simpatičniji od proseka, niti su "realistični" klinci, dakle malo tuplji i malo manje maštoviti. Ovi su negde na ničijoj zemlji. Imaju hardver filmskih a softver realističnih klinaca i to ne vodi nikuda.
Kevin Bacon igra "velikog zlog vuka" koji ih progoni a izgleda da mu je takvu indikaciju da i Watts i ovaj je doslovno shvatio. Tako i Baconov lik ostaje "veliki" i "zao" i "vuk" i sve igra na istu notu.
Ukupno uzev, svaka Wattsu čast što je na osnovu OVOGA dobio SPIDER-MANa. Za razliku od Webba, što se mene tiče, on ne rizikuje repuaciju ako mu superherojski film ne uspe.
* * / * * * *
Njujorški straight-edge hardcore ima značajnu ulogu kao milje u kome se odvija film 10 000 SAINTS zanimljiva melodrama Shari Springer Berman i Roberta Pulcinija, nastala po romanu Eleanor Henderson. Berman i Pulcini već godinama prave zanimljive filmove smeštene u epohu, uprkos prilično konvencionanom i mlakom rediteljskom pristupu koji ih krasi. Ipak, svaki od tih filmova donosi nešto specifično po čemu se izdvaja i u ovom slučaju to je njujorški hardkor kome posvećuju dosta pažnje u priči iako to nije primarna tema filma.
Film je režiran i generalno intoniran u jasnom i konzervativnom melodramskom registru što sami autori relativno izneveravaju relativno ambivalentnim krajem koji doduše prati izvesnu ambivalentnost romana koju spisateljica na kraju ipak razrešava jednim easter eggom. I Bermanova i Pulcini zaključuju film easter eggom ali ne tako jasnim kao roman.
Sam roman se kreće na razmeđi young adult priče i bildungs romana, dočim Bermanova i Pulcini nemaju te dileme, film je melodrama smeštena u konkretne istorijske okolnosti, sa jasno predstavljenom ljubavnom pričom, problemom u centru svega i odnosima među likovima.
Zaplet je vezan za mladića koji posle one night standa sa njujorškom šmizlom overdozira sa najboljim drugom. Drug preživi, odlazi u NY i tamo se ispostavlja da šmizla čeka bebu proisteklu iz one night standa. Njegov brat, najbolji drug i šmizla odlučuju da zadrže dete kao uspomenu na preminulog mladića. Međutim, to sećanje postaje preteško breme za njih...
Ekipa mladih glumaca koju predvode Asa Butterfield i Hailee Steinfeld, ponavljajući match up iz ENDER'S GAMEa ispraćena je odličnim doprinosom nešto starijeg Emilea Hirscha i još starijih Ethana Hawkea i Emily Mortimer, zaokružujući odličan glumački ansambl. Iako mu je lik vrlo pasivan, Asa uspeva da se nametne kao centar filma.
10 000 SAINTS je indie melodrama koja će zbog miljea u kome se dešava sasvim sigurno privući i pažnju publike koja ovo nikada ne bi gledala, ljudi kao što je recimo Mehmet.
* * * / * * * *
Da, blago si me zaintrigirao opisujući SEHC milje.
Cipras dao ostavku, Lajbahu otkazana druga svirka u Pjongjangu. Kuva se...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Posle AQUAMANa, dešava se i FERRARI...
Christian Bale is in talks to star in Michael Mann's next film, about Italian car maker Enzo Ferrari.
The untitled "Ferrari" pic will be shopped at the upcoming Venice and Toronto film festivals. Mann will direct the film after years of development. The movie will follow the rise of the Ferrari as a luxury vehicle in the 1950s.
Bale and Mann collaborated on the Johnny Depp mobster movie "Public Enemies," in which Bale played FBI agent Melvin Purvis.
Bale was most recently seen in "Exodus: Gods and Kings" and will appear next in Adam McKay's financial drama "The Big Short." He is about to start shooting the Terry George film "The Promise" alongside Oscar Isaac. Bale is repped by WME.
Mann last directed Legendary's "Blackhat," starring Chris Hemsworth. He is repped by CAA.
Sedam đaka ove škole su među prvima koji su počeli da pohađaju časove iz elektronskog sporta i vežbaju svoje umeće igranja Counter Strike Global Offensive, pod delom "fizičke kulture". Naime, po zakonu Švedske se časovi ovog tipa moraju podvoditi pod "sportsku" nastavu, iako je Ministarstvo obrazovanja odobrilo uvođenje eSports časova na nacionalnom nivou. Stoga je i prvo eSports odeljenje i otvoreno po dokriljem "sportske srednje škole" Arlanda.
Direktor škole Arlanda, Andreas Erikson kaže da je postojalo jako veliko interesovanje đaka za pohađanjem ovih časova – čak njih 70 se prijavilo za 7 slobodnih mesta. Rigorozno testiranje (u video igrama naravno) dovelo je do odabira finalnih 7 đaka. Jedan od njih je i Felix Anderson koji ima samo 17 godina ali je već veteran u CS:GO – zabeležio je preko 3000 sati u igri – to je preko 125 dana. Njemu je za plasman u školu pomoglo i to što je prvi na rang listi najboljih CSGO igrača u Global Elite rangu, ali je ujedno morao i da prođe dalja testiranja, koja su sprovodili profesori u školi ali i drugi poznati ljudi eSports scene, poput Jonas "Iceman" Dahla, poznatog eSports voditelja.
Naravno, pored časova pripreme taktike, strategije i komunikacije, ali i praktične nastave iz eSports igara, gimnazija priprema sve đake i za "tradicionalne" sportove, za slučaj da im karijera u eSportsu ne zaživi.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dva puta sam pogledao THE MAN FROM UNCLE u bioskopu u protekla dva dana, i mogu reći da su se utisci u oba puta poklopili. Guy Ritchie je izrastao u prvoklasnog reditelja koji pored toga što u pogledu tehnike sve zna, danas radi ono čime bi Tarantino trebalo da se bavi. Ne treba da čudi da THE MAN FROM UNCLE predstavlja materijal koji je Tarantino želeo da režira, ovo je čedo Iana Fleminga koje nikada nije fetišizovano kao James Bond, ali u rukama Guy Ritchieja dobili smo film koji umnogome prevazilazi ono što je Warner mogao očekivati od pokušaja da se napravi retro špijunski serijal i ulazi u domen ozbiljne dekonstrukcije žanra kakvu ni QT odavno nije u stanju da napravi.
Osnovna postavka, priča o agentima CIA i KGB koji se zajedno bore protiv globalne opasnosti, odbeglih nacista koji su se dokopali atomske bombe, obiluje vrhunski realizovanom akcijom i vrcavim humorom koji bi trebalo da pruže gledaocima punokrvnu bondoliku zabavu.
THE MAN FROM UNCLE nudi jednu od najbolje osmišljenih i realizovanih akcija ove sezone, a neke scene su naprosto antologijske.
Međutim, unutar te rekonstrukcije epohe, akcije i humora, Ritchie za početak dekonstruiše muško-muški odnos između dva junaka, homoerotski naboj među njima dovodi do paroksizma, ne samo kroz dijaloge u kojima oni naizmenično ulaze u lascivne razmene i jedan drugog podbadaju pa sve do katarzičnog momenta kada Solo spase Kurjakina činom koji jako podseća na homoseksualni snošaj.
Zatim, Ritchie i Lionel Wigram uzimaju neke od obaveznih figura špijunskog filma i daju im novi spin tako što rekonstruišu strukturu situacije ali joj osvežavaju sadržaj. S druge strane u pojedinim akcionim scenama odlaze u potpuno neočekivanim pravcima mimo konvencija žanra. U tom pogledu, možda pojedini delovi ovog filma mogu biti previše sofisticirani i neobični gledaocima koji očekuju akciju kakve je karakterisala blokbastere ove sezone.
Slab rezultat na blagajnama donekle se može objasniti spy movie fatigueom jer su od početka godine izašli KINGSMAN, parodija SPY i ROGUE NATION, a ako imamo u vidu da je bioskopska publika na najjačim tržištima ipak štedljiva sa svojim sredstvima, UNCLE im očigledno nije privukao novac iz novčanika, naročito jer ih do kraja godine čeka SPECTRE. S druge strane, UNCLE nije preterano jak property danas, uostalom filmovi koji su izlazili u vreme serije bili su sačinjeni od premontiranih epizoda, dakle nikada nije imao jako bioskopsko prisustvo. Konačno, Warner je izvorno želeo da napravi UNCLE kao star vehicle sa Cruiseom ili Clooneyem, na kraju se opredelio za film sa glumcima misleći da će ga materijal izgurati na blagajnama To nije bila prava procena.
Henry Cavill kanališe mladog Jamesa Garnera a Armie Hammer zapavo igra nešto potpuno novo, i to baš u duhu onih dekonstruktivističkih tendencija samog filma, nudeći psihotičnu ali i istovremeno komičnu varijaciju na tough guyse koje je igrao Steve McQueen. U tom pogledu, srećom, Cavill i Hammer su otišli nekoliko koraka dalje od onoga što su pružali Vaughn i McCallum. Iako se April Dancer ne pojavljuje u filmu, Alicia Vikander je jasno bila projektovana da bude THE GIRL FROM UNCLE u perspektivi, odnosno da bude treći član tima. Ona donosi posebnu vrtu šarma i neobičnog komičarskog tajminga.
Ponekad je zaista žalosno kada ovako minuciozno realizovan film doživi neuspeh na blagajnama a kritika se ponese mlako zahvaljujući soft trackingu, pa na kraju sigurno najbolji Ritchiejev film postane svojevrsni balast u karijeri.
* * * * / * * * *
:-? :-? :-?
Mislim... stvarno... didn't see that one coming. Mora to da se pogleda.
Ne nadaj se mnogo homoseksualnom snošaju. Da nisam čitao prikaz pre gledanja filma ne bih uspeo da vidim tu aluziju u filmu. Ali odlično su ga napravili.
Pogledao sam A GOOD OLD FASHIONED ORGY Alexa Gregoryja i Petera Huycka, neobičan derivat indie i repertoarske gross out komedije. Ovo je film kome bi koristilo malo više mejnstrim ispoliranosti naročito u nekim fundamentalnim dramaturškim stvarima kao što je recimo transformacija likova koje nažalost u ovom filmu skoro pa nema a i ono što ima je usiljeno, naglo i neubedljivo. S druge strane, film sasvim sigurno ima koristi od toga što je indie jer je ceo treći act iz naslova nešto što se ne bi moglo desiti u mejnstrim filmu iz najmanje dva razloga. Naime, sama ideja "orgije" odnosno raspleta u kome se tokom orgije razrešavaju odnosi među junacima je dramaturški riskantna i Gregory & Huyck ne uspevaju da izbegnu određenu pripovedačku stagnaciju u tom segmentu. S druge strane, sasvim je jasno da se na takvim scenama teško može bazirati mejnstrim komedija. Međutim, na kraju ono što se desi i vidi u razrešenju filma A GOOD OLD FASHIONED ORGY prilično je pitomo, ali sama količina i usporavanje filma do koga dovodi bila bi neprihvatljiva za mejnstrim film.
Pored prikaza seksa, A GOOD OLD FASHIONED ORGY od mejnstrim komedije preuzima i njenu suštinsku konzervativnost i patrijarhalnost ali upravo zhvaljujući trapavoj naraciji i vladanju ritmom plasira je mnogo tuplji način nego što bi to uradila kvalitetna mejnstrim komedija koja bi ubedila publiku u takav ishod.
Jason Sudeikis je 2011. već dokazao da može da bude leading man komičar pa to potvrđuje i u ovom filmu. Komičarski čopor koji se okuplja oko njega vodi prilično suvereno, film je prilično smešan, ali ukupno uzev nema šta da traži u epohi kada su čak i gross out komedije jako dobro režirane, i u pogledu inscenacije i kad govorimo o vođenju priče.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: mac on 22-08-2015, 22:05:30
Ne nadaj se mnogo homoseksualnom snošaju. Da nisam čitao prikaz pre gledanja filma ne bih uspeo da vidim tu aluziju u filmu. Ali odlično su ga napravili.
Meho će to sigurno videti, kao i scenu koja je direktni citat iz MALOG BUDA :)
Pogledao sam BOY 7 holandskog reditelja Lourensa Bloka (po imenu bi se reklo kao da je preuzeo ime krimi pisca Lawrencea Blocka) ekranizaciju SF triler romana Mirjam Mous. Ono što je zanimljivo u vezi sa ovim romanom jeste da je ove godine pored holadnske dobio i nemačku ekranizaciju, na kojoj su potpisani isti scenaristi kao i na ovoj, samo se razlikuju reditelj, glumci i jezik naravno.
BOY 7 je po žanru SF triler, sa malo većim akcentom na triler a nešto manjim na SF, ali po ciljnoj grupi kojoj se obraća spada u ovu aktuelnu young adult kategoriju. Zanimljivo je da evropski young adult roman u istoj sezoni dobije dve ekranizacije. Ako imamo u vidu priču koja je praktično parafraza Ludlomovog Jasona Bournea, rekao bih da je motiv producenata bio korišćenje uspeha knjige kao brenda, pre nego njena nesvakidašnja kreativnost. Pa ipak, vrlo je zanimljivo da je jedna knjiga uspela da postane takav kontinentalni fenomen da dobije čak dve zapadnoevropske ekranizacije. Koliko vidim, našeg izdanja nema pa bih rekao da je nas zaobišao fenomen Mirjam Mous.
Film je smešten u blisku budućnost. Holandijom vlada desni režim koji stavlja veliki akcenat na red i bezbednost, a povod za to su učestali teroristički napadi ekstremno levih organizacija. Mladi haker biva uhapšen i odveden u novu vrstu zatvora, školu za vrhunske mlade operativce u kojoj se uče sve vrste diverzija. Ne treba mnogo iskusnom gledaocu dva i dva...
Upravo ta neverovatna lakoća prepoznavanja kuda se kreće ovaj film i anticipacija preokreta koja se u ključnim momentima nažalost ne nadovezuje na "prijatnost razgažene obuće" čini da BOY 7 ostane prilično mlak pokušaj da se dostigne generic američki materijal, nažalost televizijskog, CW nivoa.
Lourens Blok kao egzekutor zamisli pokazuje da bi on eventualno mogao da pruži i više sa izazovnijim scenarijem, ali da svakako ne prebacuje mnogo iznad nekog CW proseka. Ipak, ni CW nije loš ako imamo u vidu nerazrađenost zapadnoevropske produkcije unutar ovog žanra.
Ukupno uzev, BOY 7 crpi puno simpatija iz svog vanameričkog porekla i na bazi toga mu se mnogo prašta. Uprkos tome što mi ova ekranizacija Mirjam Mous nije mnogo pružila, vrlo sam radoznao da vidim nemačku verziju.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ПРЯЧЬСЯ Johnny O'Reillyja, triler irskog reditelja koji se školovao između ostalog i u Rusiji gde je odlučio da se okuša kao reditelj. Reč je o whodunit misterija sa elementima film noira koja je smeštena na meteorološku stanicu i nažalost pati od nagomilanih motiva za junake koji na kraju guše jednu relativno finu i jednostavnu zamisao u osnovi. Doduše, čak bi i ovakvo opterećenje motivima u izvesnom smislu moglo funkcionisati da ih je O'Reilly sa svojim scenaristom veštije upakovao.
Priča počinje kada prekaljeni gradski inspektor policije dolazi na napuštenu meteorološku stanicu sa svojim pomoćnikom i započinje istragu šta se desilo sa njenim zaposlenicima a uporedo istraga okida fflešbeove koji otkrivaju dramu koju su proživeli nestali ljudi.
Film je vrlo sveden, traje osamdesetak minuta, ali opet sebi dozvoljava da ima viškove i to ne u montažnom već u scenarističkom pogledu. O'Reilly je imao dobru zamisao a snimio je tek gledljiv film. Da bi se napravio ozbiljniji prodor sa ruskim filmom potreban je bitno ozbiljniji domet.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam NEVESINJSKU PUŠKU Žike Mitrovića. Prvi put sam je gledao davnih dana u neudobnosti Kinoteke. Ova repriza je bila u udobnijim kućnim uslovima ali na kopiji istog kvaliteta. Ovaj film je nastao u periodu kada je Žika Mitrović već snimio neke od svojih najboljih filmova, ali NEVESINJSKA PUŠKA nažalost ne spada među njih. Ovaj film ima više problema od kojih je jedan od osnovnih nategnuta konstrukcija scenarija Slavka Goldsteina i Žike Mitrovića i u pogledu ideološkog angažmana i interpretacije prošlosti, odnosno u domenu forme.
Formalno, NEVESINJSKA PUŠKA pati od statičnosti i neopredeljenosti jer se nalazi na klackalici između combat movieja, odnosno vesterna ili partizanskog filma, i klasične pozorišne drame u kojoj se između okršaja dešavaju razne intrige. Međutim, ta teatralna struktura scena između bitaka uticala je i na segmente bitaka samih. One su umnogome statične, bez jasnog ugla gledanja, ali povremeno izbija Mitrovićev autentičan žar za inscenaciju borbe.
Međutim, toj nategnutosti i unutar bitaka i unutar dijaloških scena doprinosi pokušaj da se događaji Nevesinjske puške usklade sa titoističkim standardima istorijske progresivnosti. Glavni negativci su Turci kao kolonijalna sila koja nija prikazana ni sa jednim zaokruženim likom, naravno i bez prikaza lokalnih Muslimana koji su eventualno mogli biti na njihovoj strani.
Prvo naravoučenije jeste da ne treba verovati stranim silama i biti njihova marioneta, što je svakako na titoističkoj liniji. Pre ili kasnije, na strani Hercegovaca ostaju samo Garibaldinci a austrougarska imperija ih djae Turcima na tanjiru čim ne ispune njene zahteve. Zatim, tu su dinastičke borbe i izdaje Petrovića i Obrenovića, i naravno nesloga među Srbima koji vode pobunu.
Hrvati, Slovenci i ostali prikazani su kao razumni učesnici ustanka koji su uvek na konstruktivnoj strani Mićana Ljubibratića koji je prikazan kao svojevrsni proto-socijalista koji je uvek u pravu, a njegov kosmopolitizam je dodatno pojačan romansom sa bogatom Holanđankom koja pomaže ustanike a ponaša se po svim romantičnim konvencijama zapadnoevropske gospođice koja želi da se ukljući u oslobodilačke pustolovine malog ali prkosng naroda.
Pored Mićana Ljubibratića, drugi najzaokruženiji lik je hajduk Pero Tunguz koga kao svojevrsni comic relief sa moralno nadmoći tumači Mitrovićev stari saradnik Petre Prličko.
Uloga Crkve je minimizovana i uslovno rečeno prikazana kao negativna. Naime, posle masakra monaha u manastriu, siroče-samozvanac koje je živelo od milostimanastira oblači monašku odoru i preuzima zlobnu demonsku ulogu, ali to nije dovoljno razrađeno u scenariju, pa na kraju ono što eventualno politički zadovoljava cenzore jeste činjenica da se pojavljuje groteskni negativac u mantiji, iako ni sam film ne može da prikaže sveštena lica kao de facto negativce. Štaviše, hrvatski vojskovođa Musić prikazan je kao ratnik i sveštenik, takođe u jednom duhovitom kontekstu koji relativizuje njegovu verodostojnost ali ne i kao negativac.
Žika Mitrović je suviše dobar reditelj da bi snimio film koji sasvim ne funkcioniše ali na nekoliko mesta ideološki balansira što filmu daje neke dosta duhovite momente. U jednoj tipično rezigniranoj "srpskoj sceni", Bata Živojinović koji igra poručnika Kostića kaže, "Lepo je Srbin biti, ali teško" ali kada potom povede srpske borce u bitku usledi čudnovata razmena -
"Srbi! Napred da osvetimo Kosovo!"
"Čekaj" Stoj! Basta!"
"Šta je bre?"
"Poručniče, pa di si potego Kosovo? Otkad smo ga osvetili?"
Potom sledi rez, poziv nekih drugih komandanata da povedu vojnike u bitku a onda se vraćamo u ovu situaciju u kojoj zamenik podseti poručnika Kostića na to da su Obrenovići tražili da se vojska povuče i kako otprilike ne treba srpski poklič koristiti u ovoj situaciji.
Doduše, naravno, Mitrović je veteran priča o našoj nemirnoj pokrajini, i tada je samo Kosovo delovalo rešeno ili se barem tako predstavljalo pa je njegov "srpski simbolički kapital" morao biti umanjen, rekontekstualizovan.
Mnoge istorijske priče ekranizovane za vreme komunizma stoje i danas, jednim delom zato što su skrupulozno obrađene, jednim delom zato što ih se potom niko nije latio. NEVESINJSKA PUŠKA nažalost ostaje film koji ipak ne komemorira događaje na adekvatan način, i to ne samo zbog zuba vremena koji ga je ipak ozbiljno nagrizao već i zbog ideologizovanog pristupa koji ga čini danas neprihvatljivim istorijskim falsifikatom.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TIGER HOUSE Thomasa Daleya, simpatičan mali michaelwinnerovski triler smešten u jednu kuću, sniman u Južnoj Africi. Kaya Scodelario igra nekada perspektivnu atletičarku, danas kasirku i devojku iz nižih klasa, u inkognito poseti svom momku čija je otmena porodica protiv njihove veze. Tokom noći u kuću upada grupa brutalnih pljačkaša koju predvodi prekaljeni kriminalac Dougray Scott a čijeg najbrutalnijeg saradnika igra perspektivni britanski mačo Ed Skrein. Pošto ne računaju na devojčino prisustvo, ona uspeva da se sakrije, a onda postepeno kreće da radi na tome da oslobodi porodicu.
Daleyev film se ne odmiče od klišea ali ih radi sa punim ubeđenjem i zato film funkcioniše. U nekoliko navrata Daley uspeva da stvori gotovo opipljiv suspense a Kaya Scodelario uspeva da ga prenese na ekran kao devoka u nevolji koja postepeno postaje nevolja za druge.
Daley i scenarista Simon Lewis u drugom planu fino plasiraju i klasnu dimenziju ove priče gde neuprljana pripadnica niže klase donosi spas grupi bogataša koje su gresi iz prošlosti počeli da sustižu.
Film je najvećim delom sniman u enterijeru i kao takav je prototip ekonomičnog klaustrofobičnog suspensera.
* * * / * * * *
Repriizirao sam SOLUNSKE ATENTATORE Žike Mitrovića iz 1961. godine. Slično kao u slučaju NEVESINJSKE PUŠKE, scenarista Jovan Boškoski uzima dosta slobode u obradi istorijskih događaja u priči o grupi anarho-nacionalista koji su 1903. vodili bombašku kampanju u okupiranom Solunu. Ono što je u SOLUNSKIM ATENTATORIMA preskočeno jeste bugarski element anarho-nacionalističke grupe koju u filmu prikazuju kao makedonske patriote. Same terorističke akcije su sabijene u kraći vremenski period i donekle su izmenjene u odnosu na stvarne događaje, naravno sa akcentom na heroizam, ali je sama atmosfera tih dela relativno autentično dočarana.
Ipak, za razliku od NEVESINJSKE PUŠKE koja je prošla veći istorijski whitewash i imala mnogo više problema u pogledu scenarija i opšte estetike, SOLUNSKI ATENTATORI je vrlo precizan triler, sa finim melodramskim tonovima među kojima se izdvaja podzaplet sa ocem koji traži po Solunu svog sina takođe ilegalca koji je zapravo poginuo ali drugi ilegalci objašnjavaju ocu kako je na putu i stalno nalaze opravdanja zašto ga nema. U toj deonici, Mitrović pokazuje da odlično vlada melodramskim eskcesom kada je to potrebno.
U pogledu vođenja priče, stvaranja napetosti i akcioniih prizora, nema nikakvih teškoća za Mitrovića a Aca Gavrić i ekipa se nameću kao izuzetni mladi junaci. FIlm je producirao poznati evropski producent Artur Brauner sa kojim su radili mnogi veliki autori poput Viscontija itd. Sa njim je Mitrović nekoliko godina kasnije snimio svoj jedini "strani" film GORKE TRAVE, priču o Holokaustu koja i dan-danas ima svoj život na specijalizovanim filmskim programima.
SOLUNSKI ATENTATORI su film koji nije istorijski pouzdan i umnogome falsifikuje makedonsku borbu za nacionalnu samostalnosti. Ipak, samu suštinu teme na deformiše u istoj meri kao NEVESINJSKA PUŠKA, u određenom smislu dopuštajući da se makedonski nacionalizam rasplamsa koji je očigledno u jugoslovenskoj kinematografiji bio dopušteniji od srpskog (u kome će doduše opet Mitrović imati značajne probole).
Kao film, SOLUNSKI ATENTATORI stoje kao solidan triler smešten u epohu, sa finim lokalnim dodacima i dobro se uklapaju u Mitrovićev kanon. U jednom dijalogu pominje se Miss Stone, junakinja koju je Mitrović obradio u filmu tri godine ranije, što je simpatičan autoreferentni detalj.
* * * / * * * *
Pogledao sam IL RACCONTO DEI RACCONTI Mattea Garronea, ekranizaciju romana Giambattiste Basilea u kojoj se praktično sakupljaju zaleti bajki smešteni u kanonski prostor dešavanja, dakle u vreme feudalizma kada su jasno razgraničeni odnosi dominacije, starešinstva, relacije između roditelja i dece, bogatih i siromašnih, aristokratije i raje, Dobra i Zla, normalnosti i izopačenosti itd. a potom im se daje jedan crnohumorni ton koji bi verovatno trebalo da nas podseti kako svaki od tih praktično arhetipskih zapleta referiše na neku pojavu iz našeg vremena.
Garroneov film međutim osim spektakularne fizičke realizacije, mada ne i preterano uspele opšte estetizacije u pogledu kadriranja koje je krajnje konvencionalno, ne uspeva da nam prikaže taj očekivani "drugi sloj", odnosno zašto mi gledamo prerade ovih bajkovitih narativa koji su naravno u novoj interpretaciji dati sa određenim cinizmom bez jasnih pouka. Film ipak dolazi iz produkcije i mileja u kome se očekuje određena nadgradnja, uostalom učestvovao je u Kanu, a na kraju smo dobili ekvivalent onih skupih i mahom neuspelih Fellinijevih extravaganzi iz sedamdssetih sa američkim glumcima u glavnim ulogama kao što je CASANOVA ili neki od "ispraznijih" radova Kena Russella.
Garroneov film paradoksalno deluje kao svojevrsni pokušaj komercijalizacije, ekranizacija bajke sa malo evropskog arty senzibiliteta i to muzejske sorte, ali bez pravog angažmana u tom "drugom sloju".
Za film koji čini mi se "ne znači ništa" već naprosto izlaže razne poznate narative sa određenim intervencijama, rekao bih da je mogao biti dinamičniji, mada ako imamo u vidu da je arty eksces deo estetike kroz koju pokušava da se plasira, možda je to sve deo paketa. Ipak, sasvim sigurno film nije dosadan, zanimljiv je za gledanje a u pojedinim retro insceniranim sekvencama kao što je uvodna creature feature situacija na početku recumi, nudi ponešto filmofilskog šarma.
U osnovi, raduje me ovaj pokušaj "komercijalizacije" art-house reditelja jer konačno vraća film koji može da se obrati publici u žižu kanskog interesovanja. Isto tako mislim da upravo u tom komercijalnom pogledu IL RACCONTO DEI RACCONTI, između ostalog i zato što je na engleskom itekako može zadovoljiti upmarket publiku jer je strukturalno "repertoarski" a po reputaciji je nešto više.
Mislim da su takvi filmovi još od Kusturičinih vrhunaca prilično nedostajali u ponudi. Garrone dobro vlada narativom ali na kraju ostaje mu jedan ozbiljan recidiv iz arty dana. Likovi ne pobuđuju istinsku emociju. Publika prema likovima na kraju krajeva ipak ostaje prilično hladna.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam Z FOR ZACHARIAH Craiga Zobela, vrlo jednostavnu i što je još važnije vrlo efektnu ekranizaciju romana Roberta C. O'Briena koji je pre tridesetak godina ekranizovan za BBC. U Zobelovom čitanju, adaptiran je kao vrlo mišićava i jasna melodrama, sa jasnim likovima, preciznim situacijama i delikatnošću na mestima gde je neophodna. Zobel vrlo dobro zna da je predznanje gledalaca poraslo od ranog rada Romana Polanskog i da priča o ljudima čiji "brak iz koristi" remeti pojava privlačnog alfa-mužjaka više ne može da podnese suptilne nagoveštaje razdora i zabranjenih simpatija. Zato su i Zobel i junaci vrlo svesni ishoda kome ta novostvorena situacija stremi, pa je samim tim Zobel čini zanimlljivijom, njeni junaci znaju sve što i gledaoci, i opet treba da se izbore sa svojom melodramom.
Margot Robbie je savršen izbor za poslednju ženu na svetu, već na bazi minulog rada, a u ovom filmu nudi nešto novo, vrlo nežnu ulogu zbunjene južnjačke devojke iz patrijarhalne kuće koja je ostala sama, naučila kako da se nosi sa "smaknutim svetom" a sada treba da počne da se snalazi sa muškarcima. David Oyelowo čini sve da ne bude atraktivan na prvu loptu i da na jednom drugom nivou gradi simpatije za svog junaka a Chris Pine je baš ona testosteronska smetnja koja se tražila, i ovo mu je već drugi odličan post-apokaliptični film, posle CARRIERSa u kome doduše igra u potpuno drugom ključu.
Ove tri zvezde čine da nam na ekranu ne zafali niti jedan dodatni lik ili pojašnjenje i to je dodatni kompliment za Zobela. Njegov vizuelni koncept je sveden, akademski, blago arhaiziran, i savršeno odgovara ovoj priči o grehu unutar postapokaliptične obnove, o paralelnim procesima razaranja i stvaranje koji čine dinamiku jedne zajednice u embrionalnoj fazi.
Odlične novozelandske i američke lokacije su maksimalno iskorišćene u ovom filmu koji je postigao sve što je trebalo da postigne sa svojim skromnim budžetom, oslanjajući se na snagu autorske i glumačke ekipe. U određenom smislu, Z FOR ZACHARIAH na nivou kostura pokazuje sve ono što je trebalo da bude smisao filma SVETI GEORGIJE UBIVA AŽDAHU.
* * * / * * * *
Pa, da poželimo i srećan rođendan, zdravlje i lepu godinu pred domaćinom!
Inače, reklo bi se da na HBO konkurencija koju su napravili AMC, Netflix i drugi, na polju serija, konačno dela i daje rezultate. Ovaj tizer mi da je solidne vajbove (mada je uvek moguće da završimo sa Wolf of Wall Street dekadencijom):
http://youtu.be/n2irZnQMovI (http://youtu.be/n2irZnQMovI)
Mehmete, hvala na lepim željama!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ode nam Wes Craven, čovek koji je u barem tri epohe uspevao da se nametne kao vodeči žanrovski inovator. Slava mu!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam TURBO KID fanovski niskobudžetni omaž postapokaliptičnim akcijašima osamdesetih koji su režirali Francois Simard, Anouk Whissell i Yoann-Karl Whissell. Reč je o zabavnom, maštovitom i duhovitom omažu raznim filmovima, od MAD MAXa preko Charles Bandovih produkcija do BMX BANDITSa Briana Trencharda-Smitha i CHERRY 2000. Međutim, ono što mi se čini kao najveća vrlina filma jeste to što u pojedinim trenucima apsolutno prevazilazi taj nivo omaža i postaje duhovit na jedan vrlo autentičan način. Takvih trenutaka ima sasvim dovoljno da sam u pojedinim trenucima žalio što su se ovi reditelji odlučili da svoj dar i snalažljivost ulože u nešto do te mere efemerno kao što je neki 80s throwback. Međutim, onda sam se zamislio i shvatio da i mnogo veća imena poput George Millera rade isto to, samo za veće pare, pogledajmo FURY ROAD. Uostalom, pogledajmo celokupnu savremenu produkciju. Najbolji film godine do danas je THE MAN FROM UNCLE koji je ništa drugo do ekranizacija starog IPa i throwback filma. Čak i Tatko koji može da radi šta hoće/ šta mu padne na pamet, odlučuje da provede sedmu deceniju snimajući nastavke AVATARa. Dakle, Simard i Whisselovi možda jesu traćili svoj talenat na nešto efemerno, ali nažalost i mnogo veće face zapravo rade nešto slično, samo u mnogo boljim uslovima, a rekao bih i uprkos mnogo većoj slobodi koju imaju.
Otud, ako uklonimo ovu principijelnu zamerku, jednina druga koja preostaje jeste taj gore na koji se autori oslanjaju koji je za moj ukus prekomičan i odudara od onog bolnog krvoprolića koje je karakterisalo izvornike na koje se nadovezuje. Očigledno je imperativ u radu na ovom filmu bio da se održi high spirit kod publike, pa je i gore više šaljiv nego uznemirujući. No, zaista u ovoj suši, u ovim less is more danima, goreu se u zube ne gleda.
TURBO KID zbog svog nepretencioznog i suštinski parodičnog tona ima ogroman potencijal za crossover kod publike koja samo vikendaški praktikuje žanr. S druge strane, on zaista poredstavlja taj pravac koji forsira žanrovska festivalska scena, pa je paradoksalno da tobožnji žanrovski čuvari prave sadržaj za žanr-vikendaše.
* * * / * * * *
PANAMA Pavla Vučkovića uz AMANET Nemanje Ćipranića donosi dah nove urbane melodrame, jednu formu građanskog filma koja je nažalost kod nas dugo imala teškoće da zaživi. Reč je o ljubavnoj priči o mladom online i offline zavodniku i devojci sa kojom ulazi u šemu a potom se zaljubljuje, međutim ispostavlja se da taj upgrade odnosa nije onoliko jednostavan kako je on mislio.
Film se bavi modernom temom, a to je ljubav u periodu kada socijalne mreže umnogome smanjuju privatnost ljudi, i reditelj Vučković u saradnji sa scenaristkinjom Jelenom Vuksanović dosta dobro uspeva da iskoristi te detalje, a da film ne izgubi na svojoj filmičnosti.
Slično AMANETu i PANAMA ima dva filma u sebi. Jedan je melodrama o momku koji upoznaje devojku a drugi je triler kada momak mučen ljubomorom počinje da traži dokaze da ga ona vara, a na kraju i da traga za njom. Za razliku od AMANETa, ova promena tona u PANAMI je nešto oštrija, i konačno nudi jasniju refleksiju ogromnog uticaja filma L'APPARTEMENT na našu kinematografiju.
Međutim, ono što je ključ ovog filma i generalno ovog žanra jeste "ljudski faktor" i tu se Vučković opredeljuje za neafirmisane mlade glumce, čime odmiče svoj film od tipične repertoarske strukture i od nešto komercijalnijih formi melodrame. Slaven Došlo je mladi glumac u usponu koji me dosta podseća na Vuka Kostića i on pruža publici određenu distancu u odnosu na junaka. Jovana Stojiljković, koja je imala u ulogu u KLIPU, igra nešto prijemčivije, međutim ovakva glumačka podela zapravo predstavlja ključnu arty intervenciju u ovom filmu. Ipak, iako ovo nije podela bazirana na zvezdama, PANAMA je sasvim sigurno film sa scenarijem i glumcima, dakle odmiče se od estetike "Bor-Majdanpek" koja je dominirala poslednjih nekoliko godina i vraća naš debitantski talas konvencionalnijem postupku.
Isto tako, film je bez ikakve sumnje smešten u Beograd, srećom naseljen normalnim ljudima koji se ne bave isključivo gnjavažama o tranziciji, niti se nailazi na neke olako ostavljene masovne grobnice. Istine radi, takvi su bili u NEPOSLUŠNI, ali PANAMA je u potpunosti smešten u vrlo normalne okolnosti.
U pogledu režije, kadriranja i montaže, film balansira između konvencionalnijeg i arty postupka, ali ukupno uzev, uz dobru fotografiju Đorđa Arambašića (kome je ovo drugi upečatljivi rad posle NEPOSLUŠNIH) ipak sigurno dolazi na liniju konvencionalnijeg izraza. Ono što iskoračuje od mejnstrima jeste nešto tvrđi seks koji je ipak daleko od sirovosti KLIPa, sa golim telima koja su prilično estetizovana u krajnjoj liniji.
Sasvim sigurno će faktor seksa biti vrlo značajan u privlčanju mlađe publike. Doduše ovo su generacije koje će pe svega privući urbani i tehno-kontekst a ne sam deficit golih tela koji bi nadoknađivali u bioskopu.
Iz svih ovih razloga, PANAMA može da pretenduje na gledanost koja je veća od drugih uspešnih srpskih debitantskih filmova. Ovo je film koji uprkos svim svojim arty zaokretima traži publiku, i bilo bi dobro kada bi uspeo da je privuče. time bi proizveo povoljan efekat na filmove ovog profila - radove koji se ne odriču određene pretenzije i internacionalnog odjeka ali žele da se obrate i srpskoj publici.
* * 1/2 / * * * *
E, sad:
Marvel's Kevin Feige Will Now Report to Disney (https://www.yahoo.com/movies/s/marvel-kevin-feige-now-report-disney-015241809.html)
Quote
In a shakeup in its command structure, Marvel (https://variety.com/t/marvel/) Studios is being integrated into Walt Disney (https://variety.com/t/disney/) Studios with president Kevin Feige (https://variety.com/t/kevin-feige/) reporting to Alan Horn, Variety has confirmed.
The move in oversight of Feige to the Walt Disney Studios chairman and away from Marvel Entertainment CEO Isaac "Ike" Perlmutter is one that a company spokesman described as "the logical next step." There have been reports that Feige clashed with Perlmutter.
The studio positioned the move similar to the ones undertaken by two other Tiffany brands in Disney's stable — Pixar and Lucasfilm. Both of these enterprises exist within the Walt Disney Studios ecosystem, with Pixar overseen by John Lasseter and Ed Catmull and Lucasfilm guided by Kathleen Kennedy.
Going forward, Marvel Studios will centralize many of its film-related functions in Burbank, a spokesman said. Marvel's TV group, publishing and other activities will continue to report to Perlmutter.
Along with Feige, who is viewed as guiding the creative direction of Marvel's cinematic offerings, Co-President Louis D'Esposito will also report to Horn.
The Hollywood Reporter first broke the news.
Marvel is one of the key legs of Disney's film universe. Its sway over the comic book movie realm is unrivaled, with "Avengers: Age of Ultron," "Captain America: The Winter Soldier," and "Ant-Man" the latest in a lone line of box office hits.
Crni dani za Trenka i Lendisa...
http://uproxx.com/movies/2015/08/max-landis-rant-american-ultra/ (http://uproxx.com/movies/2015/08/max-landis-rant-american-ultra/)
U kom smislu je American Ultra originalan? Pa to je Bornov identitet, samo sa humorom.
Ma dobro, pogresno se izrazio, cenim da je mislio na filmove koji nisu ekranizacije/nastavci/ributi itd
U svakom slucaju, ovaj ispad mu bas i nije trebao, isto kao i Tranku pre par nedelja, taj Tviter kao da postoji samo da bi ljudima pravio probleme :)
Nevaljali vodnik:
NOVI PAZAR - Dragovan Beloica (44), vodnik Vojske Srbije i otac troje dece, uhapšen je prekjuče u Novom Pazaru jer je uhodio dve devojčice, skidao pantalone i pokazivao im polni organ!
Osumnjičeni se tereti za nedozvoljene polne radnje, za šta je predviđena kazna do tri godine zatvora.
- Osumnjičeni je u blizini Kineskog tržnog centra zapazio dve devojčice, uzrasta od 16 godina. Jedna od njih inače pohađa gimnaziju, a druga srednju medicinsku školu. Krenuo je za njima i počeo da im dobacuje, i to one najpogrdnije reči. Devojčice su se uplašile, ubrzale korak, ali on je nastavio da juri za njima - priča izvor upoznat sa istragom.
Srednjoškolke su počele da plaču i nastavile da trče Ulicom Save Kovačevića, dok je Beloica išao za njima. - Devojčice su počele da dozivaju pomoć, a osumnjičeni je zastao, skinuo pantalone i pokazao im polni organ.
Srednjoškolke su bile izbezumljene, a goli bludnik kada je čuo da one sve jače dozivaju pomoć, otrčao je ka svom automobilu, koji je bio parkiran nedaleko od mesta na kome je skinuo pantalone. Nag je ušao u vozilo i krenuo - nastavlja priču izvor iz istrage. Ali sve je opazio jedan policajac koji je bio na obližnjoj benzinskoj pumpi.
- Policajac je odmah javio kolegama šta se desilo i saobraćajci su ga zaustavili kod ,,Prima petrola" na putu ka Raškoj. Uhapsili su ga, a osumnjičeni, da bi se zakamuflirao, skinuo je košulju i ostao samo u majici, dok je pantalone obukao - kaže sagovornik.
Po nalogu tužioca, ovom podoficiru VS određeno je zadržavanje do 48 sati, a osumnjičeni je, kako saznajemo, negirao delo za koje se tereti. Navodno, tvrdio je da se nije svlačio, nego je hteo da ide na malu nuždu!
Osumnjičeni vodnik je oženjen je i ima troje dece. Rodom je iz okoline Rožaja u Crnoj Gori. I ranije je privođen i, takođe, sumnjičen za nedozvoljene polne radnje, ali su tužilaštva odustajala od krivičnog gonjenja jer navodno nije bilo dovoljno dokaza.
Protiv Beloice je 2006. podneta krivična prijava jer se skidao pred maloletnicima u Kraljevu. Taj podoficir je dve godine kasnije to ponovio ispred jedne zgrade u Novom Pazaru. Uprkos tome što je skinuo pantalone pred devojčicom, nije optužen za to, pa je nastavio da radi u kasarni u Raškoj, piše Blic.
Osuda ministra
Nezvanično saznaje, ministar odbrane Bratislav Gašić osudio je ponašanje čim se upoznao sa slučajem i naredio da se Beloica ukloni iz jedinice jer ne želi da takvi pojedinci kaljaju ugled Vojske Srbije.
I vojni policajac napastvovao žene
Pre skoro dve godine u Beogradu je uhapšen vojni policajac Dejan Gojković osumnjičen da je seksualno napastvovao devet žena kod Mostarske petlje. Uhapšen je kada mu je policija postavila zamku, a mamac je bila inspektorka Odseka za suzbijanje seksualnih delikata. Gojković još nije osuđen za napastvovanje.
Ove agencijske vesti su sve luđe i luđe napisane:
Quote from: crippled_avenger on 02-09-2015, 12:46:47
a osumnjičeni, da bi se zakamuflirao, skinuo je košulju i ostao samo u majici, dok je pantalone obukao - kaže sagovornik.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi60.tinypic.com%2F69qsus.jpg&hash=a111ae9f348bc4cc8020de062df9b86e2e98bde3)
Hteo je da pokaže učenicama čime raspolaže naša vojska...
Treblalo je da prođe dugo vremena dok nisam naišao na Filmaxov proizvod koji baš ne valja ali evo desilo se - pogledao sam SWEET HOME Rafe Martineza, konfuzan i neubedljiv home invasion film koji luta ničijom zemljom između suspense trilera i torture porna i na kraju, sa svojih 80 minuta trajanja uspeva da dobitnu formulu pretvori u poraz. Lokacija na koju je smešten uspeva da postane neubedljiva u jednom trenutku, fizika konfrontacije takođe. Sve u svemu vrlo slab pokušaj koji gura Filmax u pravcu manje kompetentnih produkcija iz zemalja bez žanrovske tradicije.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ADDICTED TO FRESNO Jamie Babbit. Iako ne mogu reći da fan njenih lezbo angažovanih filmova jer mi u pogledu značenja uvek igraju na istu kartu a to je da su svi na neki način gej, čime remeti integritet same priče i filmove mejnstrim kvaliteta gura na marginu queer produkcije. U slučaju ADDCITED TO FRESNO srećom, imamo lik lezbijke i to je manje-više to što se tiče Babbiticinih LGBT intervencija. Stoga, ni film ne skreće u zatvoreni krug queer filma već može da se "otvori" i komunicira bez opterećenja tom vrstom agende.
Jamie Babbit s druge strane, u poslednje vreme dosta radi na televiziji a kako ni pre nije bila rediteljski genije, sada je taj TV utisak još evidentniji. Međutim, materijal koji nudi ova indie komedija je vrlo duhovit tako da mu rediteljska svedenost u pogledu kadriranja i inscenacije ne smeta previše.
Judy Greer i Natasha Lyonne su sjajne u glavnim ulogama, a Aubrey Plaza i niz solidnih komičara zaokružuju ovu dobru podelu koja je bila raspoložena za nadigravanje. Ako imamo u vidu indie korene filma, onda se povremene rediteljske nepreciznosti mogu oprostiti, ali je šteta što film nije barem za stepen ozbiljnije postavljen u pogledu režije jer bi mogao bitni kultni.
Ovako ADDICTED TO FRESNO ostaje jako duhovita indie komedija koja se nije u potpunosti ostvarila kao film per se. Međutim, imajući sve okolnosti u vidu i scenu sa koje dolazi, treba ga kudikamo i blaže oceniti.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-08-2015, 02:13:57
Štaviše, hrvatski vojskovođa Musić prikazan je kao ratnik i sveštenik, takođe u jednom duhovitom kontekstu koji relativizuje njegovu verodostojnost ali ne i kao negativac.
ima li u srpskim filmovima uopšte nekih značajnih hrvatskih likova? Baš lupam glavu i pada mi na pamet samo Laušević u Braći po materi, dakle pred kraj yu-kinematografije, dok Hrvati imaju dosta više materijala decenijama unazad
...a Hrvatica-autostoperka u POSLEDNJEM KRUGU U MONCI? To se ne zaboravlja tek tako.
fukunaga se vratio u bioskop
http://variety.com/2015/film/markets-festivals/beasts-of-no-nation-review-venice-film-festival-1201582527/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: ginger toxiqo 2 gafotas on 02-09-2015, 18:08:07
...a Hrvatica-autostoperka u POSLEDNJEM KRUGU U MONCI? To se ne zaboravlja tek tako.
bibliotekarka u KRVOPIJCIMA 4ever!
Marvel Studios' Creative Committee is No More (http://collider.com/marvel-studios-creative-committee-is-no-more-kevin-feige/)
Quote from: Meho Krljic on 03-09-2015, 06:36:08
Marvel Studios' Creative Committee is No More (http://collider.com/marvel-studios-creative-committee-is-no-more-kevin-feige/)
Savezni sekretarijat :)
Stari lamentira nad time kada ćemo ponovo moći da gledamo istinski "nove" filmove,
http://www.beforeafter.rs/kultura/u-potrazi-za-novim-filmom/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/u-potrazi-za-novim-filmom/)
Pogledao sam SELF/LESS Tarsema Singha, SF triler u kome je ovaj indijski autor zarobljen u poziciji studio-plaćenika pokazao da ume da napravi vrlo efektan "konvencionalni" triler. Naravno, priča o prebacivanju duše iz tela u telo ostavlja mogućnosti Tarsemu za poneku oniričku bravuru ali u osnovi ovo je old school SF triler, sa preokretima, energičnim akcionim scenama, estetizovanim pristupom svemu, zvezdama u glavnim ulogama i svime što je potrebno.
Koreni ove priče se na neki način mogu naći još u Frankenheimerovom SECONDSu a možda i pre toga, a u međuvremenu mi niz filmova pada na pamet, recimo FREEJACK Geoffa Murphyja, dakle Alex i David Pastor nisu ponudili sasvim originalnu premisu ali su napisali narativno ekonomičan i zanatski jako lepo zaokružen scenario koji koristi sve elemente koje uvodi u priču na najbolji mogući način. Pastorovi su napisali scenario koji se maltene može izučavati kao školski primer raznih pripovedačkih tehnika, upotrebe detalja, razrade motiva i sl. Školski gledano, jedina stvar koja se iz ovog scenarija ne može učiti, u mckeejevskom smislu jeste "cilj glavnog junaka" koji između prvog i drugog plotpointa postaje "mutan", sve ostalo je za desetku.
Tarsem u glavnoj ulozi ima Ryana Reynoldsa koji je verovatno jedna od najvećih žrtava "box office poison" statusa koji se olako lepi glumcima, kako unutar industrije tako onda i u javnosti koja uzima sebi za pravo da se ponaša kao da je insajder. Međutim, Reynolds po ko zna koji put pravi odličnu ulogu, pokazuje se kao dobar personality actor i ubedljiv akcioni heroj u isto vreme i prava je šteta što to ne biva nagrađeno.
Međutim, izgleda da SELF/LESS pripada onoj ligi repertoarskih filmova koje srudiji hoće da istrebe, sa budžetom od 26 miliona dolara, očigledno da nema šta da traži među filmovima od preko 100 miliona iako ni u jednom aspektune deluje jeftino. No, ozbiljan rezultat filma od 26 miliona u danima kada ovi od 150 flopuju kao snoplje verovatno nije preterano poželjan.
Isto važi i za kritiku. SELF/LESS je jedan od onih žanrovskih filmova za koje se skuplja žuč koja se maltene može izliti na svaki film ove vrste. To je vrsta dočeka koji je prošao ovaj jako dobar i vešto realizovan film.
Međutim, nemam nikakve sumnje da će SELF/LESS postepeno doći do onih koji treba da ga pogledaju.
Što se Tarsema tiče, on je snimio svoj "najpristupačniji" i svakako najkonvencionalniji film, pokazavši da itekako ume da vodi priču, postavi likove i da se njegov talenat ne iscrpljuje na nadahnutim prizorima koji ne doprinose mnogo pripovedačkoj celini.
* * * / * * * *
Why Disney Executives Apparently Think Avengers 2 Was A Failure (http://www.cinemablend.com/new/Why-Disney-Executives-Apparently-Think-Avengers-2-Was-Failure-80867.html#disqus_thread)
QuoteWhen Marvel released Avengers: Age of Ultron (http://www.cinemablend.com/reviews/Avengers-Age-Ultron-66552.html) earlier this year, it went on to make $1.4 billion dollars at the worldwide box office, and currently sits at number six on the list of the highest earning films of all time. By just about any standard you use to measure such things, that can only be viewed as a success, right? However, at least some executives at Disney, Marvel's parent company, think the film is a failure.
According to Bleeding Cool (http://www.bleedingcool.com/2015/09/03/avengers-age-of-ultron-was-considered-a-failure-at-disney-and-what-happened-next/)'s sources, even though Age of Ultron (http://www.cinemablend.com/new/How-Avengers-2-Transformed-JARVIS-Vision-80697.html) made a butt-load of money, and got solid reviews (it has a 74% "fresh" on review aggregator Rotten Tomatoes), it didn't make enough money, and it didn't earn enough praise. Especially when compared to the 2012 original, which made $1.5 billion and has a 92% RT rating. Perhaps when you standards are that high, your definition of what is and isn't a failure starts to change.
This "failure" also had some unexpected consequences. Over the last few days, there has been a great deal of talk about the shake up (http://www.cinemablend.com/new/How-Marvel-Making-Huge-Behind-Scenes-Change-80607.html) in the executive ranks at Marvel, specifically the rift between Marvel CEO Isaac Perlmutter and Marvel Studios President Kevin Feige, and the dissolution of the so-called Creative Committee.
Over the years, a number of negative stories have come out about Perlmutter—he's apparently the reason why there haven't been any Black Widow toys, because, with a background in toys, he reportedly said no one will buy female action figures—as well as the Creative Committee. They were notoriously slow when it came to getting notes back to filmmakers, and one of the reasons why Edgar Wright walked away (http://www.cinemablend.com/new/Real-Reason-Edgar-Wright-May-Have-Left-Ant-Man-80617.html) from Ant-Man recently.
The sources at Disney say these tensions have been building for some time, and when Avengers: Age of Ultron (http://www.cinemablend.com/new/Avengers-Age-Ultron-Gag-Reel-Goofy-Fun-80757.html) "underperformed," Feige was able to leverage this with the House of Mouse to move the film side away from Perlmutter and the Committee. They reportedly still have stronger ties to the TV side of things, so they aren't completely out of the picture, but this is a titanic shift.
A number of outlets seem to believe that this move, giving Kevin Feige more creative control, will be a good thing as the Marvel Cinematic Universe moves into Phase 3—though don't expect to see any changes too soon, as the next chapters, Captain America: Civil War and Doctor Strange, are already deep into production and pre-production, respectively. MCU films have often been criticized for being overly similar across directors and characters and creative teams, so perhaps this could lead to more aesthetic control for individual filmmakers and allow them to put a more personal stamp on their films.
We'll have to wait and see how that pans out, but even with all of this, it's hard to imagine a scenario where anyone calls Avengers: Age of Ultron (http://www.cinemablend.com/The-Avengers-Age-Of-Ultron-6059.html) a failure, regardless of the context.
Bogami, sve jaki stručnjaci... :)
Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam ЧИСТИЛИЩЕ Aleksandra Nevzorova, jedan od najautentičnijih ratnih filmova koje sam ikada gledao. U ovom filmu kao da je sabrano praktično sve što se može naći u jednom ratnom filmu - od rodoljublja, preko šovinizma, sadizma, herojstva, mizoginije, kritike rata, propagande, religijske simbolike, potpunog nihilizma i sve to je spakovano u mučan X-rated paket gde je teško odrediti da li bi ovaj film trebalo da bude X-rated zbog nasilja i krvoprolića, sakaćenja i masakriranja koje prikazuje ili zbog onoga što nudi u pogledu ideologije.
Nevzorovu je ovo jedini igrani film koji je snimio, i to deluje potpuno neverovatno ako imamo u vidu kako ovaj film iz 1997. godine izgleda, negde između Spielbergovog RYANa, Deodatovih koketiranja sa pseudodokumentarizmom i Klimovljevih osuda rata. Nevzorov u ovom filmu čitava dva sata neprekidno drži tonus, a film se po žanru ne može profilisati dalje od RATNI jer praktično nedovoljno prilazi bilo kojoj drugoj dramskoj konvenciji. Da, ima tu muške melodrame, ima tu jako puno akcije, ali film nekako sve te svoje žanrovske komponente podređuje entropiji rata.
Propagandna dimenzija filma je prisutna kako denotativno, u pogledu informacija koje donosi, recimo, o litvanskim snajperistkinjama ili afroameričkim plaćenicima/ konsultantima, ili o avganistanskim mudžahedinima koji ratuju na strani Čečena, i njihovom iživljavanju nad Rusima, ali onda sve preokrene ponekom potpuno bizarnom sadističkom akcijom samih protagonista, ili iznenadnim naletima kritike ruske vojne administracije. Ukratko, film donekle jeste propagandni, a odnekle nije ali ono što je sasvim sigurno je da se radi o apsolutno politički nekorektnom filmu čija se politička nekorektnost (koja se u pojedinim instancama može porediti sa karikaturom) može porediti sa političkom nekorektnošću samog rata Nevzorovljev film deluje kao najmoćnija ekranizacija priča o Vukovaru plasiranih u Dnevnikovom dodatku, koja bi se mogla zamisliti.
Ne bih se iznenadio da je recimo Roman Vasjanov prikazao ovaj film Davidu Ayeru kada je pripremao FURY jer između dva filma ima nekoliko sličnosti, s tim što je FURY ispeglani obrazovni program o herojstvu u odnosu na ovo.
Međutim, filmovi kao što je FURY sa druge strane imaju koherentnost i jasno profilisane likove dočim Nevzorov više mora da se osloni na kinesteziju, hipnotičnost filmskih prizora i evokaciju atmosfere košmara kao svoje adute. U tom pogledu, on je uspeo što se mene tiče. Međutim, ako gledaoca ne uspe da "upeca" u prvih desetak minuta svojom estetikom, slutim da se onda radi o potpuno negledljivom filmu.
Tehnička realizacija filma je prilično dobra, od pirotehnike do gorea (koji je doduše za početak jak na nivou zamisli, pa mu onda sama tehnička egzekucija nije presudna) a scenografija i kostim deluju kao vrlo verna rekonstrukcija. Ne bi me čudilo da su prave krpe i lokacije imale značajnu ulogu.
Ovakav intenzitet razaranja, obračuna, krvoprolića nije svojstven ni ruskoj niti bilo kojoj drugoj evropskoj kinematografiji pa slutim da je ovo bio značajan logistički poduhvat kad je reč o samoj produkciji. Kao producent filma potpisan je Boris Berezovski, tada još uvek miljenik Kremlja. On je i kasnije bio aktivan u filmskoj produkciji, finansirajući film kojim je branio sebe i svoj uspon do bogatstva u režiji auteur-plaćenika Pavela Lungina.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OSS117 SE DECHAINE Andre Hunebellea, ekranizaciju romana Jeana Brucea koji su danas najpoznatiji kao predložak za Hazanaviciusove briljantne parodije ili omaže Eurospy filmu. Međutim, Bruce je u svoje vreme pisao vrlo "ozbiljne" romane bez namere da parodira žanr a kada je prerano nastradao u saobraćajnoj nesreći, taj posao su nastavili njegova supruga i deca.
Bruceovi romani su ekranizovani sa nekoliko glumaca u glavnim ulogama, i prvi film po njegovoj prozi izašao je 1957. godine, dakle pre Bonda. Međutim, pošteno govoreći cela serija filmova po njegovim romanima tokom šezdesetih i sedamdesetih nastala je pod uticajem uspeha agenta 007. Dakle, Bruceove ekranizacije nisu krenule kao Bond rip-offovi ali im je upravo taj potencijal pomogao da zažive.
Većinu filmova o agentu OSS117 režirao je Andre Hunebelle, a igralo ga je nekoliko glumaca. U ovom ga igra Korwin Matthews.
Zanimljiv detalj u vezi sa origin storyjem junaka kog je osmislio Jean Bruce a koji daje vrlo zanimljiv kulturološki uvid jeste činenica da origin story Huberta Bonisseura de la Batha nije isti kao u Hazanaviciusovom filmu. Naime, kod Hazanaviciusa on je francuski agent koji je svoje "francustvo" doveo do paroksizma, dočim je Bruceov junak zapravo Amerikanac francuskog porekla iz Luizijane i rekao bih da je Bruceov junak više pokušaj da francusko pero piše "američki pulp" nego autohtoni lokalni junak, iako se na kraju ispostavilo da mu je domet lokalni. Ako imamo na umu da su francuske tajne službe diskretne i da se ne pojavljuju prečesto na filmu, sigurno da je i to igralo određenu ulogu, naročito jer je u popularnoj kulturi pedesetih OSS kao preteča CIA bila mnogo zbiljnije "oličenje tajne službe" od neke evropske agencije.
U svakom slučaju, Bruceov lik ima francusko poreklo ali ipak stoji kao simbol stava da su određene nacije predodređenije za određene uloge u populrnoj kulturi.
Hunebelleov film je kultivisan u svom izrazu i crno beloj fotografiji. Obračuni se uglavbom svode na solidno postavljene tuče, a vizuelno bogatstvo se gradi kroz lokacije na Korzici, i scene ronjenja. Ipak, čak i u odnosu na DR NO, ovaj film je nedopustivo kameran. Korwin Matthews je solidan u glavnoj ulozi. On nije u ravni holivudskih zvezda niti najuspešnijih Amerikanaca u Evropi ali oko njega se mogao izgraditi i efektniji film, bez ikakve sumnje.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam CLOSER TO THE MOON Nae Caranfila, film koji nije sasvim nezanimljiv za gledanje ni inače ali je naročito intrigantan za one uklkjučene u srpsku kinematografiju. U estetskom pogledu, ovaj film je zakasneli odjek onoga to je u jugoslovenskom filmu rađeno tokom osadesetih, a to su reakcionarni filmovi koji iz svojevrsne elitističke pozicije kritikuju socijalizam u repertoarski prihvatlivoj formi - najbolji primer toga je BAL NA VODI. Sigurno da se takve tendencije mogu prepoznati i u nekim filmovima Gorana Markovića iz tog perioda ali oni su ipak kudikamo bili ubojitiji od Aćinovog coming-of-age filma.
Ono što je pored ideološkog stava karakteristika tih filmova pre svega je coming-of-age forma filma nostalgije (Marković koketira sa tim početkom devedesetih u TITO I JA) u kome se pronalazi zanimljiv događaj, mala priča koja dekonstruiše režim. Ono što je karakteristično za filmove tog tipa jeste pokušaj da se degradira i sistem i njegovi reprezenti pa je rezultat obično infantilizacija problema, odnosno kreće se iz kritike sistema ali se kroz degradaciju njegovih zastupnika, priča svodi na male lične intrige. Tako se na kraju ispostavi da je komunista u BALU NA VODI zapravo samo hteo da tuca Ester, ili da je Štazijevac u DAS LEBEN DER ANDEREN isto celo svoje posmatranje pisca bazirao oko ljubavne intrige, a sam sistem nekako uspeva da se izvuče neobjašnjen.
S druge strane, CLOSER TO THE MOON podseća na Sveti Gral srpskog filma a to je san o tome da se uzme neka anegdota i ekranizuje sa stranim glumcima. I Nae Caranfil je uradio upravo to, uzeo je jednu ekstremno intrihgantnu i vrlo bizarnu anegdotu koja je već preko pedeset godina predmet radoznalosti raznih fela, i snimio je film sa odličnom stranom podelom koju predvode Mark Strong i Vera Farmiga, a rezultat je... hm... mlak.
CLOSER TO THE MOON uprkos vrlo zanimljivoj priči koja je nažalost do te mere bizarna da deluje krajnje neuverljivo, ne uspeva da bude mnogo više od skupog rumunskog pokušaja mejnstrima sa poznatim stranim glumcima. Kako poslednjih godina uspon rumunskog filma nije vezan za mejnstrim, jasno je da su rezultati u tom mejnstrim domenu krajnje srborazredni i da ovaj film nažalost nema šta da traži na velikom ekranu, ni bioskopa, ni festivala.
Uvek možemo reći da je ideja srpske anegdote sa stranim glumcima ipak validna samo Nae Caranfil nije reditelj koji joj je dorastao. I to je možda tačno, ali neke potencijalne greške Caranfil nije napravio. Primera radi, vrlo je širok krug likova koje igraju anglosaksonski glumci, dakle nije napravio grešku suočavanja Britanaca i Rumuna u kadru i disbalansa između dve škole glume i dva nivoa poznavanja jezika. Međutim, ipak je ozbiljna razlika u know howu projekata u kojima inače gledamo Marka Stronga i ovoga i to se baš oseća.
Ova priča je dovoljnao zanimljiva da barem filmofili treba da vide i ovu igranu verziju pored nekoliko dokumentarnih. Međutim, gledalac koji nema predznanje dobiće sliku razbarušene i suštinski tople predčaušeuvske Rumunije u kome se sazreva, vodi ljubav, umire, praktuje crni jevrejski humor i sprda sa glupim komunistima, a masa tih stvari odavno više nije relevantna tema i svakako ne na ovaj način.
* * 1/2 / * * * *
Soul-Searching in TV Land Over the Challenges of a New Golden Age (http://www.nytimes.com/2015/08/31/business/fx-chief-ignites-soul-searching-about-the-boom-in-scripted-tv.html?_r=0)
Quote
John Landgraf's comments arrived like a thunderbolt.
There's a malaise in TV these days that's felt among executives, viewers and critics, said Mr. Landgraf, the chief executive of FX Networks. And it's the result of one thing: There is simply too much on television.
The glut, he said at a Television Critics Association (http://tvcritics.org/) media event earlier this month, has made it hard to "cut through the clutter and create real buzz" and has presented "a huge challenge in finding compelling original stories and the level of talent needed to sustain those stories."
On the face of it, the assertion seemed absurd. After all, critics and viewers alike have hailed this as another golden age of television, where shows as diverse and popular as "Game of Thrones" and "Empire" have become an indelible part of the culture, elevating TV from second-class status to a medium attracting top actors and film directors.
But Mr. Landgraf's comments were not dismissed as absurd or hyperbolic. Instead, Mr. Landgraf ignited a serious conversation, and no small amount of self-reflection, about how much is too much, and whether something is seriously out of whack in TV land.
"I hear it all the time," said Michael Lombardo, the president of programming at HBO (http://topics.nytimes.com/top/news/business/companies/home_box_office_inc/index.html?inline=nyt-org). "People going, 'I can't commit to another show, and I don't have the time to emotionally commit to another show.' I hear that, and I'm aware of it, and I get it."
Mr. Lombardo and other executives say it is harder than ever to build an audience for a show when viewers are confronted with so many choices and might click away at any moment. As a result, executives say, it's hard to make money off that show.
The success of scripted shows like "Modern Family," "The Walking Dead" and others has set off something like a land grab. The number of scripted shows produced by networks, cable networks and online services ballooned to 371 last year, according to statistics compiled by FX. Mr. Landgraf believes that figure will pass 400 this year, which would nearly double the 211 shows made in 2009.
"What I've seen for years and years and years, when we go out and talk to audiences, is that television is less precious to them because there's so much of it," Mr. Landgraf said in an interview. "Television episodes, television shows, television programmers are all a dime a dozen."
"There's a mismatch right now between the capital allocation of making and marketing TV shows and the audience they're generating," he added.
The hand-wringing and cautionary words come at a time of transition for many television companies. Media stocks tumbled earlier this month (http://www.nytimes.com/2015/08/06/business/media/disney-time-warner-media-investors-worry-about-tvs-future.html) over what analysts said was a lack of confidence in cable bundles that had become too bloated and expensive. Consolidation has taken hold in the industry as media companies try to grow and gain more leverage.
Diminished ratings in television have been a reality for some time, but that has largely been credited to technological challenges and changes in viewing habits. Mr. Landgraf, counterintuitively, attributes declining ratings, in part, to too much choice, no matter how good the show. Advertisement
Continue reading the main story (http://www.nytimes.com/2015/08/31/business/fx-chief-ignites-soul-searching-about-the-boom-in-scripted-tv.html?_r=0#story-continues-4) For programmers, the challenge is a creative one: Is there really that much talent to go around? And for cable channels and the networks, it's another problem: They have ad-supported businesses, so what happens when people can't find their shows?
"Why should I start a new series that John Landgraf creates on FX when I can go start 'Breaking Bad'?" said Rich Greenfield, a media analyst with BTIG. "I may get to John's show, but I may not get to it for three years. And for companies where a huge part of the business model is built around TV advertising, if you don't watch it in the first three days, it's worth nothing from an advertising standpoint."
Showtime's president, David Nevins, however, said he thinks viewers are hardly troubled by the extensive menu of offerings.
"No matter how much they like whatever show they're watching right now, they're saying, 'What else should I be watching?' " he said. "They want more."
Charlie Collier, the president of AMC, was even more forceful. " 'Too much TV' sounds like surrender," he said. "Actually, the answer to too much TV is and has always been the next great series, the one that makes viewers drop everything and show up for the event."
Others also point out that the explosion in programming has created more opportunity for shows with diverse casts and topics, such as "Jane the Virgin," "Transparent" and "Orange Is the New Black." Marti Noxon, the showrunner for Lifetime's "UnREAL" and Bravo's "Girlfriends' Guide to Divorce," said there's been a "sea change" in the last five years.
"I couldn't have gotten those two shows on TV five years ago," she said. "There was not enough opportunity for voices that speak to a smaller audience. Now many of these places are looking to reach some people — not all the people. That's opened up a tremendous opportunity for women and other people that have been left out of the conversation."
The proliferation of TV shows has also created a pipeline for talent in the industry, said Chris Albrecht, the chief executive of Starz. Good shows, he said, become good training grounds "for good writers who then become good showrunners."
The boom has been spurred by several factors: The television season is now a year-round event, with new shows coming on the air even in summer. And the number of programmers, whether on cable or streaming services like Amazon or Netflix (http://topics.nytimes.com/top/news/business/companies/netflix-inc/index.html?inline=nyt-org), has risen tremendously. ("This year, I finally lost track of the ability to keep track of every programmer who is in the scripted-programming business," Mr. Landgraf said at T.C.A.)
But streaming services like Hulu (http://topics.nytimes.com/top/news/business/companies/hulu_llc/index.html?inline=nyt-org) aren't just producing new shows, they're also salvaging old ones. "The Mindy Project" was rejected by the audience, and Fox canceled it after its third season. But Hulu, which relies on paid subscriptions, picked up the show, and its fourth season will debut on the streaming service next month.
"It's not a glut of programming, it's a glut of choices. And we are happily part of that," said Craig Erwich, Hulu's head of content. "One of our values here is we put the viewer first, and we want to overwhelm them with choice and let them decide what they want to do."
Another complication is that shows not only compete against one another, but also against old series that live on in the archives of Amazon, Hulu or Netflix. So a new season of "Scandal," for example, is also competing against old series like "The Wire."
Mr. Landgraf said he thinks a contraction is coming. He predicted that the number of shows would slowly return to about 325 over the next few years, in large part because scripted television is expensive.
"It's a big operation," he said. "Cameras, sound, locations, insurance, trucks, actors, crew, director, writer. It's not a business that can be scaled in a different way. YouTube can make a different kind of television content relatively inexpensively in a warehouse, but professionally made scripted television content is capital intensive and therefore requires a large audience."
Media companies have responded to the growing challenges in different ways. Mr. Landgraf said that FX has been aggressive in producing and owning its own shows.
HBO, which does not depend on advertising, is responding in its own way. Mr. Lombardo said he spends much of his time with other kinds of programming since scripted shows are so prevalent, adding that his "audience is becoming inured to the distinctiveness of a show."
"Do we want to do another drama series?" he said. "No. Unless it has the potential to be great. What we're looking to do is offer a variety of kind of television entertainment engagement experiences."
He cited documentary series like "The Jinx," about the fugitive Robert Durst, and talk shows like those hosted by John Oliver and a forthcoming show featuring Bill Simmons as examples of programming that gets more of his attention these days. HBO also recently picked up the rights (http://www.nytimes.com/2015/08/14/business/media/sesame-street-heading-to-hbo-in-fall.html) to "Sesame Street."
"Over the last few years, we had as many serious conversations about a Bill Simmons as we would the next great drama series," he said. "In terms of what are the big things coming up next year? I spend as much of my time thinking about that as I do in rooms with writers." Mr. Landgraf, whose network has created successful shows like "Louie," "Fargo" and "The Americans," said there's a "fussiness" among viewers that is making it more difficult for them to become loyal to great shows.
Some shows take time, he said, for the producers to learn how to make, and for the audience to learn how to watch.
"Some of the best things — 'Seinfeld' would be an example — are shows that people don't get at first, it's just too radical an idea," Mr. Landgraf said.
Shows like that no longer have the luxury of time, he said.
"The 'Seinfeld' of today," he continued, "would have a lot of trouble of getting past the filter of audiences."
Mehmete, red bi bio da izrespektuješ UNCLE u kinu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bio bi. No, vikend nije išao u tom smeru, ne mojom krivicom. :lol:
Od tri ovogodišnja flopa koja sam gledao (Fantastična četvorka, Pikseli, Šifra UNCLE) ovaj poslednji to najmanje zaslužuje. A prvi najviše.
mehmete, red je da na velikom ekranu overiš najozbiljnijeg kandidata za film godine!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Avengers 2? Ali to sam već gledao u bioskopu :shock: :shock: :shock:
Mehmete, ovo je provokacija! :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, na koji si film mislio??? UNCLE ili nešto treće?
Na UNCLE!
Frederic Schoendoerffer se specijalizovao za polar i u svom novom ostvarenju 96 HEURES dosledno nastavlja tu liniju. Posle rada na seriji BRAQUO iz nje je importovao Gerarda Lanvina u ulozi policijskog kapetana dočim Niels Arestrup u ulozi mafijaškog bosa kanališe slične uloge iz Audiardovih filmova. Uprkos inicijalno dobroj podeli i zanimljivoj postavci u kojoj mafijaš beži iz zatvora a zatim "hapsi" policajca koji ga je uhvatio ne bi li saznao ko ga je ocinkario da padne, film nažalost ne uspeva da profunkcioniše u punom kapacitetu koji bi se očekivao od bioskopskog polara, makar i kamernog kakav je ovog puta snimljen.
Činjenica da dosadašnji Schoendoerfferovi krimići nisu bili kamerni ipak nije osnovni razlog bledog utiska koji ostavlja ovaj film. U pogledu režije, Schoendoerffer se pristojno snašao, iako mu ovo nije najbolje realizovan film. Problem je više u tome što su scene konflikta između mafijaša i kapetana uglavnom bezidejne i svode se na manje ili više dobre dijaloge. Paradoksalno, ovo je prvi Schoendoerfferov film za koji mi se čini da bi mogao dobiti novi kvalitet ako bi se rimejkovao u Americi.
Lanvinov i Arestrupov lik deluju kao policajac i kriminalac opšte prakse bez nekog pravog obeležja po kome bi se izdvojili i uprkos tome što su henchmeni depersonalizovani, u pojedinim fazama oni pokazuju više života.
Nekoliko detalja na nivou zapleta je vrlo dobro skrojeno, i tim pre mislim da bi 96 HEURES imao budućnost u nekakvom američkom rimejku. Nažalost, i na nivou scenarija pa i na nivou režije, ovo je prvi slučaj da je Frederic Schoendoerffer izgubio korak sa žanrom kojim se bavi. 96 HEURES po svojoj kamernosti i jednostavnosti zbilja stoji kao izuzetak u njegovom opusu, kao jedan "tranzicioni" film u kome je pokušao nešto drugo i nije uspeo.
* * / * * * *
Stari sumira iskustvo filmova o evropskoj košarci -
http://www.beforeafter.rs/kultura/bicemo-prvaci-evrope/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/bicemo-prvaci-evrope/)
Star Wars: Episode VII - The Force Awakens: New Promo Images Leaked, Early UK Release Date Confirmed (http://www.idigitaltimes.com/star-wars-episode-vii-force-awakens-new-promo-images-leaked-early-uk-release-date-472939)
Jedan od paradoksa naše žanrovske istorije svakako je sadržan u tome da su pokušaji horora u našem bioskopskom i televizijskom filmu rezultirali dobro prihvaćenim ostvarenjima uprkos ranijoj prokazanosti ovih žanrova kod kritike. Međutim, to ne znači da u nekom trenutku naša kinematografija nije produkovala i jedan od onih filmova zbog kojih je horor osuđivan. Prvi primer toga napravio je naš reditelj Marijan Vajda, doduše van SFRJ, kada je posle fijaska filma ŠEKI SNIMA, PAZI SE praktično morao da napusti okvire naše produkcije. Vajda se ne bi mogao nazvati jugoslovenskim Ed Woodom jer on nije snimao filmove koji su loši zbog svojih apsurdnih zamisli. Njegovi filmovi su više bili oportuni i loši pokušaji u okviru konvencija koje je naša kinematografija tada već savladala. Bilo da su to "revije" kao što je ŠEKI SNIMA, ili adaptacije klasika pozorišne komedije kao IZBIRAČICA ili pak televizijski humor kao u ZAJEDNIČKOM STANU, Vajda se manje-više izražavao unutar savladanih formi koje su svi realizovali bolje. Potom je nastavio sa svojim raznim "narudžbenjacima" i na kraju je emigrirao.
Konačno sam se odlučio da pogledam MOSQUITO DER SCHAENDER, horor koji je Vajda snimio za nemačko govorno područje ali je danas ovaj film dostupan u raznim dubbovanim verzijama i "globalizovan" jer je u međuvremenu prepoznat kao ostvarenje koje uticalo na nastanak NEKROMANTIKa i mnogih drugih naslova koji su kombinovali art house i horor, ili pak samo gadne prizore.
Vajdin MOSQUITO je za početak svakako najbolji film koji je snimio u karijeri. Ako imamo u vidu da je film izašao 1977. slobodno možemo reći da je ovaj film ipak exploitation, mnogo pre nego odraz Vajdinog umetničkog bića. Pre 1977. je uveliko već došlo do ukrštanja art house estetike sa hororom, sa prikazima pomračenih umova i ekstremnog nasilja, i rekao bih da je Vajda - koji je i u SFRJ bio majstor niskobudžetnog filma sa velikim box office pretenzijama - prepoznao prostor u koji bi se mogao plasirati.
Što se mene tiče, premda nisam gledao sve filmove ovog tipa, MOSQUITO sasvim sigurno nije u gornjem domu ove vrste filmova. Za početak, uprkos tome što je film danas dostupan na besprekornoj kopiji, ne možemo reći da je Vajda u onom art segmentu, dakle u esteizovanoj fotografiji i sl. ponudio konzistentan izraz. Estetizacija varira od scene, od situacije do situacije, i ukupno uzev, loše slikane scene pretežu nad onim dobrim. Eksterijeri su bolje slikani od enterijera, i nema kohezije u fotografskom konceptu.
Kad je reč o prikazima seksa i nasilja, Vajda je tu vrlo direktan. Ono što možda najviše šokira jeste koliko je Vajda lišen takta u prikazu incesta/pedofilije, Iako kada podvučemo crtu, ovaj film možemo smatrati pitomim u seksualnom smislu, ali i vrlo direktnim, bez velikih rediteljskih intervencija u odnosu na dešavanja pred kamerom, ovo je jedan od retkih primera gde incest/pedofilija nije na bilo koji rediteljski način sakriven, nagovešten i sl. već je dat tupo i direktno kao i bilo koji drugi prizor gole žene.
Kad je reč o nasilju i tom nekrofilsko-kanibalističkom domenu ličnoti glavnog junaka, Vajda postiže efekat gađenja barem kod mene, iako za tu masku ne mogu reći da je naročito uverljiva. Ipak, kako je i tu vrlo direktan, ta banalnost režije na neki način stvara efekat banalnosti perverzije i daje joj neku čudnovatu ubedljivost.
Začuđujuće slabo je iskoristio lutke koje izopačeni glavni junak sakuplja i mislio sam da će one imati znatno važniju ulogu i snažniji efekat. Upravo na tako propuštenim prilikama, Vajda pokazuje svoj ipak niži rediteljski rang.
Otud se može reći da su najveći dometi ovog filma i transgresije upravo proistekli iz odsustva Vajdinih intervencija u rediteljskom pogledu. Scenarista ovog filma Mario D'Alcala je nastavio sa bavljenjem ovom vrstom filma po obodima.
Ako pogledamo globalnu dostupnost ovog filma, možemo reći da je ovo pre SRPSKOG FILMA verovatno bio najuticajniji produkt nekog našeg filmadžije u domenu horora. Šteta što sam film nije bolji, mada, gledano iz ove vizure, možda je baš ova trash bizarre cult margina i jedini prostor u kome su naši tadašnji reditelji mogli doprineti.
* * / * * * *
Pogledao sam CHAIN OF COMMAND Kevina Carrawaya, otužni DTV film u kome su nažalost zarobljeni Michael Jai White i Steve Austin. Teško j objasniti kako White i Austin sebi dozvoljavaju da učestvuju u ovakvim produkcijama osim time da im se ne nudi bolje. Ovaj film je toliko jeftin da je to neukusno čak i za DTV standarde, a Carraway sasvim sigurno nije veliki genije mikrobudžeta. Ako imamo u vidu da je film sniman u Americi, gde države daju tax incentives, ne bi me čudilo da je povod za nastanak filma upravo neka vrsta mahinacije tog tipa. Sam scenario je rutinska revenge storija, kakvu smo videli nekoliko stotina puta i možemo da vidimo još toliko. Međutim, realizacija je prilično slaba, fotografija je skandalozna, naročito ako imamo u vidu da bolji mobilni telefoni raspolažu kakvom takvom optikom a o fotoaparatima da ne govorimo. Jedino što je u filmu polukorektno su tuče, pre svega zato što je Michael Jai White i dalje fizički jako obdaren, iako se prilično ugojio, no dovoljno je okretan i uopšte spretan da šutne i poskoči kad treba,
Jedan od velikih problema savremenog akcionog filma jeste nestanak špageti-industrije akcijaša. Uprkos tome što je veći deo špageti produkata u domenu ratnog filma ili krimića sa američkim glumcima bio slab, tu i tamo pojavljivali su se ozbiljni filmovi. Lako bih mogao da zamislim Michael Jai Whitea kako polazi putem Freda Williamsona i kreće da radi u Italiji. Nažalost, očigledno je da sa otvaranjem DTV tržišta više nema interesa za takve produkcije, sve na neki način ostaje in-house u Americi, pa su tako i neo-blaxploitation zvezde kao Michael Jai White prinuđene da se vuku po ovim projektima koji nisu ni za šta.
Dok je u početku, delom zbog solidnog kvaliteta nekih filmova, delovalo da je White samo na usputnoj stanici DTVa, sada izgleda da je po kvalitetu produkcija u kojima igra pao na samo dno, daleko ispod veterana iz ovog miljea.
* 1/2 / * * * *
Legendary drug lord Pablo Escobar lost $2.1 billion in cash each year — and it didn't matter (http://www.businessinsider.com/pablo-escobar-and-rubber-bands-2015-9)
King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup (https://www.yahoo.com/tv/s/king-kong-move-warner-bros-225718700.html)
Pogledao sam MISSISSIPPI GRIND Anne Boden i Ryana Flecka, novo autorsko ostvarenje para koji nas je zadužio filmom HALF NELSON. Ovog puta, Boden i Fleck koketiraju sa mejnstrimom, rekao bih više nego ikad, i postižu ono što su naumili - ovo je throwback socijalnim melodramama po kojima je američki film sedamdesetih bio poznat. Ben Mendelsohn u glavnoj ulozi kanališe mladog Dustina Hoffmanna, Ryan Reynolds kanališe mladog Redforda, i sve to je vrlo dobro, ali nažalost, nije HALF NELSON.
Kad kažem nije HALF NELSON, pod tim ne mislim da Fleck i Bodenova sada treba do kraja života da jure taj pristup, samo želim da kažem da se ovog puta nije desila ta magija koja je onomad ujedinila Goslinga u punoj koncentraciji, odličnu podelu na ostalim mestima, izuzetno uverljivo izgrađen milje, pa čak i lokacije koje su savršeno igrale. U MISSISSIPPI GRINDu sve je vrlo dobro, solidno, ali naprosto vrlo je konvencionalno a u tim okolnostima Bodenova i Fleck su "samo jedni od" reditelja.
Ben Mendelsohn i Ryan Reynolds u glumačkom pogledu svakako prate diktat Bodenova i Flecka, i igraju ubedljivo ali u konvenciji, dvojicu hazardera, od kojih je jedan propali kockar zarobljen na margini, u potonuću moralnom i ljudskom a drugi je avanturista koji vidi kocku kao usputnu hazardersku aktivnost.
MISSISSIPPI GRIND je film koji se u znatnoj meri odmiče od Flecka i Bodenove i njihovih realističkih studija karaktera, pa ne treba da čudi da su i oni sami osvestili taj odmak. Ostali su u domenu studije karaktera ali su ipak koncipirali film na bazi nekih, ne prejakih, ali ipak čitljivih narativnih zamajaca, a inspiracija prnađena u CALIFORNIA SPLITu je ozvaničena, u najmanju ruku kroz efektan cameo Jamesa Tobacka, poznatog po scenariju za svoj poluautobiografski film THE GAMBLER.
Atmosfera sedamdesetih nije prisutna samo kroz izbor priče i stila već i kroz ambijente u kojima se film dešava. Pronalaženje lokacija koje deluju kao da su iz nekog Altmanovog filma takođe ne pomaže "organskoj" ubedljivosti filma koja je krasila Flecka i Bodenovu, čak naprotiv, čini da sve deluje artificijelnije i na granici ubedljivosti.
No, kad smo konstatovali šta sam očekivao i šta ovaj film nije, ostaje pitanje šta jeste. Ono što definitivno jeste je dobro glumljen, suptilno duhovt road movie koji se bavi fatalnim porokom dvojice ljudi ali bez gromoglasnih dijagnoza i ishoda, u jednom relaksiranom tonu čak i u situacijama kada se dešavaju bolni porazi. MISSISSIPPI GRIND je priča o dva različita pristupa istom poroku, o ljudima sa istim problemom i različitom socijalnom imaginacijom, o svetu urbanih legendi, posrnulih žena i neprekidnog bullshita.
I kao takav, film funkcioniše kao solidan indie projekat autorskog para koji ipak još uvek ne uspeva da dosegne svoj senzacionalni debi.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 11-09-2015, 06:56:12
King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup (https://www.yahoo.com/tv/s/king-kong-move-warner-bros-225718700.html)
Reklo bi se da sve polako gubi smisao... :)
Quote from: Meho Krljic on 11-09-2015, 06:56:12
King Kong On Move To Warner Bros, Presaging Godzilla Monster Matchup (https://www.yahoo.com/tv/s/king-kong-move-warner-bros-225718700.html)
Kad sam video naslov pomislio sam da je Onion u pitanju :)
Sledi Popaj protiv He-mana
Pogledao sam AMERICAN ULTRA Nime Nourizadeha, po scenariju Maxa Landisa. Odmah na početku treba reći da ovaj film nije onoliko inventivan i moćan kao njihovi debiji. Nima Nourizadeh je ipak u PROJECT Xu snimio jedan od najupčatljivijih debija, a u AMERICAN ULTRA umnogome vraća svoj stil u konvencionalne okvire. Isto važi i za Maxa Landisa koji je u scenariju za CHRONICLE ponudio reinvenciju superherojskog žanra dok se u AMERICAN ULTRA više bavi parodijom podžanra špijunskog akcionog trilera.
Na neki način Nourizadeh i Landis se u ovom filmu vraćaju svojim očevima - Nourizadehov otac je politički komentator pa tako i AMERICAN ULTRA ima imanentnu kritičku notu a Maxov je čuveni John i umnogome ULTRA liči na neke od njegovih žanrovskih hibrida u kojima je voleo da meša miljee i žanrove tipa INNOCENT BLOOD, vampirski film sa mafijašima i sl.
Ovo je bornovski akcioni triler sa stonerima koji sporadično iskoračuje iz trilera u komediju pa čak i parodiju žanra, ali uprkos budžetu koji je pet puta manji od onoga za koji se snimaju BOURNE-filmovi, Nourizadeh ipak ne izlazi van okrilja akcionog filma, i nedostatak novca nadoknađuje veštom inscenacijom i hrabrim hvatanjem u koštac sa tvrđm akcijom, nadoknađujući pare koje mu nedostaje onim što nema u BOURNE-likim filmovima a to su R-akcija i crni humor.
Uprkos tome što AMERICAN ULTRA ne referiše na Bonda, svakako da ga u ovogodišnjoj ponudi možemo na neki način grupisati sa KINGSMANom, po tom žanrovskom hibridu koji pravi. Doduše, u slučaju KINGSMANa koji je ekranizacija stripa, zapravo ima manje strip-naracije nego u AMERICAN ULTRAi koja nosi i tradiciju strip-naracije u sebi i fino iskorišćen strip unutar same priče, srećom ne na prvu loptu u smislu da se strip koji junak crta nadovezuje da događaje u stvarnosti.
Jesse Eisenberg i Kristen Stewart su odličan par kao atipični akcioni heroji. Connie Britton i Topher Grace su classy supporting igrači i jedina slaba tačka je Tony Hale koji praktično igra istu ulogu kao u seriji VEEP.
Nourizadeh i DP Michael Bonvillain maksimalno koriste budžet od 28 miliona dolara i dobro koncipiraju akcione scene, fino vodeći promene tona između borbe i komedije. Bled odjek ovog filma na blagajnama pokazuje da je suženo tržište za ovu vrstu žanrovskog hibrida koja je jako dobro prolazila osamdesetih pa i devedesetih.
* * * / * * * *
cranckovanje
https://m.youtube.com/watch?v=wv33e0TyL6M&ebc=ANyPxKo2DAdLtjxNd3-bfvUW-bzG2560clZ0XGV5N_C3MSErk3oaZmX0-i-ic8ME5D4jNnw6yrq61vSyhLUqtNA24PLQjpQTBA
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sa ovakvim trejlerom, meni bi prodali bioskopsku ulaznicu. Rusi ionako haos prave po JuTjubu sa ovakvim stvarima, ima smisla da će oni napraviti prvi solidan ovakav film.
Pogledaj UNCLE aman-zaman...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ČUDNU ŠUMU Szabolcsa Tolnaija, novosadskog đaka mađarskog porekla koji slično pozorišnim autorima tog etniciteta svoj opus vezuje za mađarski jezik pa samim tim i za mađarski kulturni krug. u svom drugom filmu ČUDNA ŠUMA, Tolnai pokazuje nešto konkretnije vladanje filmskom naracijom nego u PEŠČANIKU koji je snimio po Kišovoj prozi i proizveo kriptičnu slikovnicu iz njegovog opusa. Ovog puta, Tolnai režira po prozi Judite Šalgo, najviše po mnjenog priči MINOTAUR i film na kraju krajeva ipak ima razumljivu fabulu. Ono što mu međutim opet izmiče jeste pripovedačka konzistentnost. Pojedini motivi i situacije koje uvodi u film deluju kao da su došle iz nekog drugog dela i takva mešavina nespojivih detalja nažalost ne rezultira jasnim umetničkim izrazom.
Ono što se na sve to nadovezuje kao dodatni problem jeste činjenica da je Tolnai zapravo vrlo vešt reditelj i pojedinačne scene u ovom filmu ne samo da dobro funkcionišu već odišu vrlo energičnom egzekucijom. U spoju sa nepotrošenim a talentovanim mađarskim glumcima, Tolnai postiže odlične rezultate i prava je šteta što film kao celina ne uspeva da kapitalizuje tu seriju "malih pobeda".
Tolnai spada među malobrojne srpske art house reditelje koji ne samo da "umeju" da režiraju već lako možemo nabrojati nekoliko naših arty filmova koji bi sasvim sigurno bili bolji, da ne kažem da bi postali "dobri" filmovi da ih je on režirao.
Otud, ČUDNA ŠUMA ne bi bila toliko problematična zbog svoje nekonzistentnosti da je to prvi Tolnaijev film, gde bi se na račun debija i rediteljeve želje da pokaže što više štošta moglo otpisati. Međutim, ovo je njemu drugi film i iskreno se nadam da će u tećem naći načina da bolje fokusira svoj nesumnjivi dar.
* * / * * * *
M. Night Shyamalan je napravio revoluciju u found footage filmu - snimio je film koji je toliko bolji od bilo čega što je do sada režirao da zaista izgleda kao da ga je negde našao.
Sada kada je pao na dno, velikim delom zato što je prvo potrošio svoje kredite sa štos-filmovima da bi potom snimio barem dva komada u žanru koji ne poznaje, stigao je do Jasona Bluma i found footagea i tu je, iz današnje vizure, vrlo logično, našao sebe.
Prvo, Jason Blum sa svojim mikro-budžetnim filmovima može da apsorbuje ideje bazirane na jednom štosu, ali u slučaju filma THE VISIT paradoksalno, još od UNBREAKABLE, Shyamalan je snimio film u kome štos i preokret zapravo ne iscpljuju smisao filma, čak naprotiv, preokret u THE VISIT je bitan ali ne i ključan za uživanje u filmu.
THE VISIT je mockumentary, odnosno pokušaj devojčice kino-amaterke da snimi posetu svojim baki i deki. Devojčica i njen mlađi brat odlaze kod predaka i tamo shvataju da su oboje u izvesnoj meri dementni. Pitanje je samo koliko, i da li je reč samo o senilnosti.
U vizuelnom pogledu, found footage otvara mogućnost Shyamalanu da napravi verovatno najvibrantniji film u vizuelnom pogledu koji je uradio do sada. Konačno više ne snima smrtno dosadno kadrirane, statične filmove u kojima krutost prodaje kao neku vrstu prestige egzekucije.
Ipak, ono što je možda i najznačajniji adut nije vizuelna ekspresivnost, pa ni sjajna glumačka ekipa u ovoj priči sa četiri temeljna lika - starcima i unucima, već u humoru.
THE VISIT vrca od crnog humora koji me je izuzetno zabavio i za koji nisam ni slutio da se može naći kod Shayamalana. Taj crni humor omogućuje da ovaj simparični "mali" triler dobije jedan dodatni sloj. Ne samo u pogledu humora kao izvora zabave već i elementa ironije.
Unutar nekih situacija možemo prepoznati elemente shyamalanovskih rešenja koja su u nekim filmovima (poput SIGNS) dovodila do izbezumljenja, ali ovde ona funkcionišu.
THE VISIT je razvalio na blagajnama, pitanje glasi ne da li če mu omogućiti da opet režira, već da li će ga opametiti.
* * * / * * * *
Jedva čeka da odgledam The Visit ( kao Šamalanov fan ) i pored onog sramnog posta o Interstellar-u želim da verujem da si u pravu i da je ovo dobar film...
Pogledao sam SMYK Zbyneka Brynycha, jednog od rodonačelnika čehoslovačkog Novog talasa. Ovo je film iz 1960. godine u kome se na vizuelno vrlo ekspresivan način kombinuju špijunski film i uticaj francuskog Novog talasa. Brynych se od Francuza upravo i razlikuje po tome što mu je film vizuelno ekspresivniji, ali i znatno diskretniji u društvenoj kritici koja je doduše vrlo jasna.
Brynychov film govori o Čehu koji je prebegao u Nemačku gde počinje da radi kao špijun. Kada doživi saobraćajnu nesreću, lice mu je unakaženo i vraćaju ga u Čehoslovačku pod novim imenom. U Čehoslovačkoj pored svoje, krajnje mcguffinske špijunske misije, odlučuje da obiđe i bliske ljude koje ne poznaje, nekadašnju suprugu, sina koji ga ne prepoznaje i majku.
Koliko god ova priča zvučala melodramski i konkretno, u Brynychovoj egzekuciji je vrlo oneobičeno, dato kroz niz oniričnih scena, i sa kumulativnim efektom serije scena. Koliko god bežao od konvencionalne naracije, Brynych ipak ne može pobeći od svog vrlo stamenog vizuelnog rukopisa koji se na kraju nameće i kao najtrajnija vrednost ovog zanimljivog filma.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, leakovao TV film o sudskom procesu oko GTA :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Znam, ali toliko su ga opljuvali (http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=7627.msg603905#msg603905)da se nešto ne zatrčavam da ga gledam.
Ni Guardian nije ravnodušan ali ja se ipak itekako radujem
http://gu.com/p/4ce5v
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam EVEREST Baltasara Kormakura, savremeni bergsfilm baziran na istinitoj priči o nesreći koja je zadesila učesnike komercijalnog uspona na Everest. Ako imamo u vidu da je bergsfilm žanr u kome nije lako napraviti veliku grešku, onda ne treba da čudi da Kormakur koji je, hteli mi to da priznamo ili ne, ipak jedan reditelj krajnje ograničenih mogućnosti, isporučio pristojan film. Međutim, ako umamo u vidu logistiku kojom je raspolagao u ovoj ambiciozonoj produkciji, napravio je jako puno grešaka i na kraju stvorio jedno ipak osrednje gledalačko iskustvo.
EVEREST traje oko dva sata i uprkos tome što ne možemo reći da ikada postaje instinski dosadan usled problema sa ritmom ili repetitivnošću, sasvim sigurno ne uspeva da zadrži pažnju gledalaca u najmanju ruku zato što Kormakur ne uspeva da dobro mapira samu planinu, ko je gde i šta koja pozicija u tim okolnostima znači. Gledalac otud ili mora da ostane razočaran ako film prati pažljivo, ili da se prepusti bučnom miksu zvuka i bioskopskom besu prirode.
Kada svemu tome dodamo da Kormakur nije baš propustio da snimi spektakl ali da je sasvim sigurno mogao da ga vizuelno pojača za nekoliko stepeni, EVEREST na kraju ostaje jedan po svemu osrednji film, sa dosta krupnih propusta. Jedan od njih je svakako apsurdna odluka na nivou podele da fizički spreman glumac Sam Worthington igra junaka koji je u podnožju i prolazi kroz prihološka vrtloženja, a da karakterne glumce baca u lavine i zamrzavanja u kojima oni nemaju šta da pruže. Talentovaniji reditelj ne bi sebi dopustio takvu grešku.
Bez namere da zvuči kao igra reči, ali EVEREST me je ostavio hladnim.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam VACATION Johna Francisa Daleya i Jonathana M. Goldsteina, reboot ili šta već originala sa Chevy Chaseom. Chevy Chasea u ovom filmu nasleđuje Ed Helms, što u samom rezultatu filma nije toliko loše, premda je meni Helms kao career prospect manje potentan od recimo Jasona Sudeikisa, kad smo već kod komičara tog tipa. Kako god bilo Ed Helms i Christina Applegate rade posao sasvim na nivou, iako Helms sasvim sigurno nije Chevy Chase naših dana.
Ovo je komedija u kojoj je koncept u prvom planu a zadatak glumaca je da obave svoje zadatke, i oni to rade.
Humor je prljav, vulgaran, u mnogim situacijama priglup, ALI uglavnom funkcioniše. Jedini sloj humora koji ponegde uspeva da zasmeje ali definitivno remeti utisak jeste sam RV koji junaci iznajmljuju za svoje putovanje. RV i humor vezan za vozilo je segment apsurdnog humora koji je praktično tatijevski i do sada nije bio prisutan u opusu Daleya i Goldsteina kada su ih režirali drugi reditelji što znači da su možda reditelja uspevali da eliminišu tu vrstu viškova prema kojoj su oni sami bili popustljivi.
Iz vrlo ekonomičnih 99 minuta trajanja, stvari su se moglo možda izbacivati zbog stila humora (par apsurdnih deonica) ali viškova generalno ima vrlo malo, a meni je film - mada to je individualno - u principu bio prilično smešan i osvežavajući, čak i onda kada je pribegavao gross out taktici koju je nekako uspevao da nadgradi dodatnim slojem humora.
Porodična hemija je bazirana na konfliktima koje su fabrikovali pisci. Dok character arcovi među klincima deluju mehanički, Helms i Applegate uspevaju da naprave ubedljiviji odnos, no imajući u vidu žanrovske zahteve i jasan repertoarski profil filma, sve to funkcioniše.
Chris Hemsworth se fino zeza sa svojim imidžom, i to je jedna od uspelijih cameo dekonstrukcija, slična onoj koju je napravio Chris Pine u HORRIBLE BOSSES 2 samo još samokritičnija.
Ukupno uzev, Daley i Goldstein su napravili dobar posao. Ne znam u kom smislu je ovo moglo biti showcase za pisanje SPIDER-MANa ali eto, posrećilo im se.
* * * / * * * *
grassroots pokušaj da se izbori sequel:
Henry Cavill and Armie Hammer's big-screen reboot of The Man From U.N.C.L.E. might have come and gone, but Warner Bros. apparently has more plans for the 1960s property — including a team-up with another 1960s TV hero.
Launching in December, DC Entertainment will be releasing a two-issue comic book series titled Batman '66 Meets The Man From U.N.C.L.E., described by the publisher as "a groovy, globe-spanning adventure in this one-of-a-kind miniseries."
The plot may be what fans expect (and demand) — T.H.R.U.S.H., the underworld organization from U.N.C.L.E., decides to get into the supervillain business and hires some of Batman's most famous foes — but the locale won't be; instead of Gotham City, the series sees the heroes "jetting off to Europe" to take care of business.
The series will be written by Jeff Parker, regular writer for the Batman '66 series, with art by David Hine. It's the second such team-up for the Batman '66 property, which tells comic book stories with a tone and continuity that matches the 1960s television series starring Adam West and Burt Ward; last year, DC published the six-issue mini-series Batman '66 Meets The Green Hornet.
Batman '66 Meets The Man From U.N.C.L.E. No. 1 will be released in comic book stores and digitally Dec. 23.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam GRAND CENTRAL Rebecce Zlotowski, vrlo zanimljivu star-driven melodrama smeštenu u nesvakidašnji milje francuskih nuklearnih elektrana. Spoj realizma u režiji, estetizacije koju pruža lokacija nuklearne elektrane i dve megazvezde u glavnim ulogama - Tahara Rahima i Lee Seydoux, čini ovaj film zanimljivim repertoarskim ostvarenjem sa umetničkim ambicijama.
U centru svega su Tahar Rahim koji uspeva da donese harizmu holivudskog kalibra u realizam i Lea Seydoux koja pravi možda i najradikalniju transformaciju u svojoj karijeri igrajući fuksu iz radničke klase. Njih dvoje su glavne tačke ljubavnog trougla koji kako film odmiče postaje neobičniji nego što se isprva činilo.
Milje nuklearnih elektrana i niskokvalifikovane radne snage koja u njima nadniči je vrlo zanimljiv. Umesto nečega kao što je SILKWOOD gde se sa zaprepašćenošću tretira nonšalantno svakodnevno ozračenje zaposlenih, ono je ovde prikazano kao svakodnevna stvar koja nažalost ne pobuđuje nikakvu reakciju, niti može da stvori aferu. Ozračenje je ne samo svakodnevica već i nešto čime ti nadničari skoro pa i manipulišu, često ga koristeći za nasilje prema sebi i okolini.
Ambijent nuklearne elektrane, film je sniman u rashodovanoj austrijskoj elektrani, ima vrlo snažan efekat i taj ambijent uspeva da izbori posebnu narativnu funkciju.
Ovaj vid radničke melodrame, podsetio me je na crnotalasovske filmove o radnicima, a kojih nije bilo puno jer crni talas kod nas dovodi likove sa margine, često bez profesije ili zaposlenja, ali recimo NA PUTU ZA KATANGU Živojina Pavlovića mi pada na pamet.
Rebecca Zlotowski se ne stidi da pokrene mehaniku zapleta, niti da se malo jače poigra simbolikom, ali ukupno uzev film funkcioniše a sve neravnine lako pokrivaju Rahim i Seydoux.
* * * / * * * *
Pogledao sam BELLE EPINE debitantski film Rebecce Zlotowski. Za razliku od njegnog drugog filma GRAND CENTRAL, koji je vrlo konkretna melodrama, debi je znatno narativno razbarušeniji, u pojedinim aspektima kriptičniji, ali i vrlo atmosferičan.
BELLE EPINE govori o devojci koju igra Lea Seydoux, i jednom periodu u njenom životu kada je ostala sama bez nadzora roditelja. Ona napušta školu i počinje da provodi vreme na način koji se ne očekuje od srednjeklasne cure, mahom sa grupom momaka i devojaka koji gravitiraju andergraund motociklističkoj sceni.
Film se dešava u epohi koju Zlotowska nikada ne definiše ali rekao bih da se inspirisala osamdesetim, sudeći barem po tehnici i vozilima. Rekonstrukcija epoha doduše nije ni pokušana u klasičnom smislu, ovaj film je epoha pre svega zbog uklanjanja savremene tehnike, ali je u pogledu "izmeštenosti" konzistentan, pa ga ja stoga i percipiram kao priču smeštenu u osamdesete.
BELLE EPINE kroz napeti rediteljski postupak, sa energičnom glumačkom igrom, nervoznom kamerom, uspeva da zarobi pubertetsku anksioznost pojačanu mogućnošću da mladi čovek bude bez nadzora. I to na neodređeno vreme.
Lea Seydoux je u centru pažnje i uspeva da iznese rediteljskinu zamisao kao fokus filma i celokupnog izraza. Značajnu ulogu igraju i savršeno patinirani ambijenti koji podjednako ispunjavaju i junake i gledaoce teskobom.
BELLE EPINE je dobar primer debitantskog showcase filma u kome autor uspeva da kapitalizuje svoje mladalačke opsesije. Ako imamo u vidu da je ovo diplomski film, imponuje njegova zrelost u pogledu glume, inscenacije i montaže. Vrlo malo elemenata ovog filma izuzev same Lee Seydoux je preneto u GRAND CENTRAL izuzev jednog - a to je veliki preokret koji se dešava u sred naizgled jednosmerne melodrame.
* * * / * * * *
Prometheus 2 Won't Connect to Alien, but Prometheus 4 Might. Wait, What? (http://io9.com/prometheus-2-wont-connect-to-alien-but-prometheus-4-mi-1732597677)
U slučaju Ridleya Scotta vreme radi za nas :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mene samo brine piše li ovo i dalje Dejmon Lindelov...
U daljim Prometheus 2 vestima....
Pa, film se neće zvati Prometheus 2 već...
...
....
Alien: Paradise Lost (http://news.yahoo.com/ridley-scott-reveals-prometheus-2-title-191834526.html)
U drugim vestima:
Sony Is Reportedly Rebooting 'Men in Black' as a Will Smithless Trilogy (http://news.yahoo.com/sony-reportedly-rebooting-men-black-203553866.html)
Mehmete, sad privodim kraju binge DC serija da bih imao clean slate i pratio ih u kontinuitetu ove sezone.
Sada su ARROW i THE FLASH toliko prepleli da se zapravo i moraju pratiti zajedno. Kako sam ARROW bingeovao pre FLASHa, imao sam nejasnoće i tek sam ih u FLASHu razjasnio. Doduše, ne krupne, ali sasvim dovoljne da počnem da sumnjam u svoje kognitivne sposobnosti.
U svakom slučaju, THE FLASH pokušava da imitira neka od dostignuća SMALLVILLEa, i na kraju krajeva, mislim da bi ti od DC serija bila zanimljivija, naročito jer ARROW tek ulazi u metahuman i SF fazu a FLASH je u tome od starta, i ne samo to, već je počeo da koketira sa putovanjem kroz vreme i multiverzumima tako da ima mnogo jači comic book vibe.
Pogledao sam HIDDEN Braće Duffer, žanrovske ekipe od koje očigledno mnogo očekuju američki film i televizija o čemu svedoči i ovaj niskobudžetni film koji je Warner proizveo iako nije imaoideju šta sa njim da radi. HIDDEN se definitivno ne uklapa u mikrobudžetni Blumhouse obrazac iako na to ponajviše podseća. Mnogo jasnija referenca bio bi neki stariji britanski SF u kome se mudro bira sveden milje, jedno parče sveta koji je zadesila neka velika promena, gde se kroz melodramu, odnose među likovima oslikava velika priča, dostojna holivudskog spektakla. Dufferovi su uradili baš to i najveća snaga njihovog filma upravo leži u dinamici koju su izgradili među junacima, članovima porodice. Tom dobro postavljenom melodramom uspevaju da nadoknade i činjenicu da je zapravo iole iskusnijem gledaocu jasan preokret koji nas čeka na kraju filma, i praktično snagu filma crpe upravo iz onoga što dolazi pre twista a ne samim izvrtanjem premise.
Film je vešto realizovan sa skromnim budžetom i malim izletima u neke ambicioznije prizore, kojih ipak ima. Alexander Sarsgaard i Andrea Riseborough su odlični u glavnim ulogama a prirodno devojčica Emily Alyn Lind je scenestealer, kako i dolikuje ovakvom filmu.
HIDDEN je na kraju dumpovan, što nije zaslužena ali je potpuno logična sudbina filma sa kojim studio nije znao šta da radi. HIDDEN sasvim sigurno nije preterano važno žanrovsko ostvarenje ove sezone ali jeste jedno od onih koje pokazuje da se majstorija ponekad može plasirati i unutar formule.
* * * / * * * *
Pogledao sam ASHBY Tonyja McNamare, austrijskog pisca koji je u međuvremenu postao reditelj. Ovaj film ima izvanrednu glumačku podelu čiju okosnicu čine Nat Wolff i Mickey Rourke, ima čak i potentnu premisu, ali ono što McNamara na kraju isporučuje i na polju scenarija i na polju režije je daleko ispod proseka. Radeći sa vrlo solidnim indie budžetom on za početak pravi film koji je prestilizovan i preestetizovan za potrebe onoga što mu je filmska supstanca. ASHBY u vizuelnom pogledu ozbiljno koketira sa mejnstrimom ali do njega ne uspeva da dobaci u pogledu priče, niti naracije, pa je efekat kao da gledamo relativno pedantnu ali potpuno šuplju ljušturu.
Scenario deluje kao analiza zadate premise. McNamara se trudi da obuhvati sve ono što bi ta premisa mogla da ponudi u pogledu potencijalnih zapleta ili značenja ali na kraju, sve deluje artificijelno, od transformacije glavnog lika kog igra ponovo odlični Nat Wolff pa sve do pokupaja inovacije - glavni junak je nerd koji ima talenta da bude jock.
Ta "klasna" podeljenost u amričkoj srednjoj školi ovde dobija jednu od svojih napornih interpretacija i već izlazi na nos gledaocima. Rourke je pokušao da bude drugačiji nego inače, i da iskoristi priliku da se malo odmakne od DTV ambisa u kome se ponovo našao. Ipak, ASHBY sigurno neće biti novi THE WRESTLER u pogledu njegove reafirmacije.
ASHBY na kraju ostaje velika propuštena prilika. Odlična podela je ostala neiskorišćena. Svaki pokušaj originalnosti vukao je film u sve veći kliše. Čak i u pogledu osnovnog odnosa, ASHBY kasni za filmom ST. VINCENT koji je već "pokupio kajmak" u sličnom ključu i produkcionom konceptu.
* * / * * * *
Whia, dobro pogođen trejler za Džesiku Džounz, narednu Marvelovu hit Netfliks seriju:
http://youtu.be/eQ3s178GW0Q (http://youtu.be/eQ3s178GW0Q)
Super izgleda. Nego Mehmete, sinoć bio odličan dokumentarac o Čorbi na RTSu. Jesi li gledao?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nope, bindžovao sam prvu sezonu Silicon Valley sa ženom pa eto. :oops: Ali ovo će valjda biti reprizirano 1000 puta.
imaš ga na yt. obrati paznju na easter egg :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Danas mučki, bez pominjanja imena, pokušava da diskredituje:
"PORED MENE je najbolji rediteljev film, neuporedivo bolji od SISANJA, izgubljenog u haosu saradnje jednog liberala i jednog - licni je utisak - ultradesnicara"
http://www.danas.rs/danasrs/kultura/seruj_postuj_ne_pricaj_ni_sa_kim.11.html?news_id=308659
Sent from my iPhone using Tapatalk
Neko mora i ultradesničar da bude. Narod traži.
Pogledao sam novi film Kena Sanzela BLUNT FORCE TRAUMA i moram reći da je ovaj televizijski rutiner sa par DTV igrenjaka iza sebe napravio ono što tražimo od B-filma a odavno ne dobijamo. BLUNT FORCE TRAUMA nudi walterhillovski ugođaj u priči o dvoje revolveraša koji lutaju južnameričkom provincijom u potrazi za takmičarima u novom sportu - revolveraškoim dvobojima u kojima učesnici nose pancire i cilj je izbaciti protivnika iz ravnoteže udarima metaka.
Ryan Kwanten igra revolveraša koji je u porazi za mitskim učensikom dvoboja, guruom, a Freida Pinto igra revolverašicu koja je pošla da osveti brata kog je ubio jedan dvobojaš-varalica. Između njih se razvija odnos a ubrzo se i postavlja pitanje, kada se već rodila ljubav da li treba odustati od ovog opasnog hobija naročito jer se ispostavlja da guru voli dvoboje ali bez pancira.
Sanzelov film se bez teškoća može nazvati modernim vesternom u kome Južna Amerika preuzima ulogu Divljeg Zapada a Paulo Andres Perez pruža ogroman doprinos kao direktor fotografije da očuva utisak moćne netaknute prirode, alternativne modernosti urbanog i fotogeničnosti ruralnog. Likovi su besprekosrno dizajnirani u pogledu kostima i cela atmosfera je izuzetna.
Sanzelov film spada u red onih žanrovskih ostvarenja koja funkcionišu na bazi premisa koje zahtevaju određenu toleranciju prema nelogičnostima ali itekako uspeva da ih učini ubedljivim kroz jak rediteljski rukopis.
Mickey Rourke igra narečenog gurua ali to je jedna efektna i vrlo mala uloga, tako da fanovi ne treba da očekuju njegovu jaku minutažu. Kwanten je glumac sa ozbiljnim ograničenjima ali nije ništa slabiji od Hillovih štićenika slabije harizme, Freida Pinto je harizmatična čak i kada nemamo jasnu geografsku relaciju odakle je ona i kako se našla tamo. Ne bi me čudilo da je Hillova odluka da kastuje Freidu u novom filmu proistekla iz gledanja baš ovog filma koji mu je pak neko preporučio kao "nešto što liči na njega".
Nedastaju mi, a verujem ne samo meni, baš ovakvi B-filmovi koji se pojave niotkuda i pokažu nam reditelja koji je getoiziran u TV ili DTV produkciji ali je spreman da se bori. Ken Sanzel, inače bivši policajac, zaslužuje pažnju.
* * * / * * * *
COOTIES Jonathana Milotta i Caryja Murniona je naizgled critic proof - šta se može zameriti horor komediji o nastavnicima koje napadnu zombifikovana deca osnovnoškolskog uzrasta? Da je glup? Da je retrogradan u pogledu žanra?
Ipak, COOTIES uspeva da bude gluplji i retrogradniji u odnosu na žanrove horora i komedije podjednako, i da potone ispod tog zaklona koji je imao na bazi samog koncepta.
Ako su deca zločinci bili jedan od poslednjih tabua u hororu, taj tabu je ipak odavno prevaziđen, a COOTIES do te mere depersonalizuje decu da na kraju ne možemo čak reći ni da se poigrava tim tabuom. A opet decu dovoljno percipira kao tabu tako da zapravo prave potere, pravog obračuna između odraslih i dece nema puno.
Odluivši se za to da deca budu zombifikovane zveri, autori naprosto gube sve adute koje bi deca kao monstrumi uopšte mogli da imaju a to je pre svega domišljatost, nekonvencionalno razmišljanje i mogućnost da odrasle razoružaju sentimentalnošću. Čineći ih manje strašnim, autori ih istovremeno čine i manje smešnim.
Da ne govorimo da u filmu nikada nema dramske ironije tipa da nastavnici ubijaju pomahnitale đake a da ne znaju kako za njihovu bolest postoji lek.
Depersonalizacijom dece-monstruma, sve se svodi na odrasle likove koji su koncipirani kao nižerazredni sitcom fodder. Glumci su zapravo i razlog zašto ovom filmu prilazim nešto studioznije nego što zaslužuje. Naime, Elijah Wood je sada odlučio da bude zaštitni znak upmarket indie žanrovskih filmova, i u ovom filmu je kao zvezda i producent okupio kvalitetne saigrače poput Rainn Wilsona i Alison Pill, dok se u cameo rolama takođe pojavljuje nekoliko TV zvezda, međutim ideja oko koje su se sabrali nije onoliko sveža ili vešto realizovana kako su očekivali, i mi zajedno sa njima, odnosno od njih.
COOTIES je na bazi imena landgrabovao pažnju filmske javnosti ali je nažalost ne zaslužuje.
* 1/2 / * * * *
Stari piše o nečemu što ga raduje i ohrabruje u našoj kinematografiji,
http://www.beforeafter.rs/kultura/dobri-ucenici/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/dobri-ucenici/)
Pogledao sam TWIST AGAIN A MOSCOU Jean-Marie Poirea, film koji mi je bio interesantan pre svega zato što je sniman kod nas, i o tom snimanju se među našim filmskim radnicima još uvek ispredaju legende. Za početak, ceo film je praktično sniman u Beogradu koji glumi Kijev i Moskvu, i naravno brojne beogradske lokacije možemo videti u nekim izmenjenim kontekstima, od Tehnološkog fakulteta preko Sportskog centra Tašmajdan, Glavne pošte do već tradicionalno često korišćene Gradske skupštine.
U filmu jednu od glavnih uloga Christian Clavier koji će sa Poireom nekoliko godina kasnije snimiti LES VISITEURS, jedan od najvećih neameričkih box office hitova devedesetih na globalnom nivou. Poire je potom kroz rad naših dstributera postao household name sa svojim akcionim komedijama.
TWIST AGAIN A MOSCOU je prilično haotična salata slapsticka koja pokušava i ne uspeva da bude francuska NINOTCHKA. Poire je inspirisan boravkom u SSSRu hteo da pokaže njegovo "pravo" lice u kome je komunizam karikaturalan i relativno bezopasan a pravi vladari su šverceri i muljatori, i tu dosta realnu sliku imperije koja posrće ne uspeva da artikuliše na pravi način.
Naši filmski radnici su naročito bili fascinirani činjenicom da je na ovom filmu radio Remy Julienne koji je par godina kasnije overio SFRJ snimajući HONOR BOUND u Hrvatskoj, i zaista neke od scena koje sam video sada u filmu slušao sam prepričane decenijama, koliko mi je trebalo da se dokopam ovog filma sa kakvim-takvim prevodom.
To čuveno survavanje Prage niz liticu, zatim jurnjavama sa Ladama Nivama, svakako da su delovali spektakularnije kada sam ih zamišljao nego sada kada sam ih video ali za to nije toliko kriv Remy koliko sam Poire koji je imao materijala za još bolju egzekuciju, pa i infrastrukturu.
Šteta je što špica pokazuje samo francuske glumce i saradnike i ne popisuje niti jednig našeg čoveka, pa spisak ekipe deluje kao sa studentskog filma koji rada mali broj ljudi. Ipak, sada na osnovu materijala možemo barem delimično rekonstruisati učešće naših glumaca.
Po veličini zahvata, po poverenju koje je dato našim filmskim radicima i lokacijama, pa čak i po zanimljivoj premisi, ovo je jedno od jačih gostovanja Stranaca u Raju. Šteta što je film zaista slab.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam IDILU Tomaža Gorkiča, film koji je toliko loš da ne zaslužuje čak ni službeni rezultat 0-3 jer uspeva da postigne mnogo više autogolova od toga. Svaki element koji su mogli da uzmu u svoju korist uspeli su da prokockaju pa čak i okrenu protiv sebe. Evo kako se došlo do 0-5.
0-1 Urbanoia kao postavka je potpuno degradirana time što grupa ljudi iz velegrada odlazi u unutrašnjost, u planine i biva napadnuta od strane inbreda, rednecka, kako god ih nazvali, bez ikakvog razloga. Kad kažem bez ikakvog razloga, tu ne mislim samo na motivaciju zlih i deformisnanih seljaka koji su dati kao esencijalno zli i samim tim su potpuno besmisleni, već i bez ikakve motivacije od strane "građana". Niti je neko isprovicirao seljake, niti se neko u bilo kom pogledu polakomio pa bio kažnjen, niti je došlo do culture clasha. Ništa, otišli ljudi i bili masakrirani na pravdi boga zato što seljaci vole da od njihovog likvora prave rakiju. Ispražnjeno od značenja ovako nešto može da funkcioniše samo ako je besprekorno realizovano, a slutite da baš i nije.
0-2 Slovenački milje i slovenački jezik. Horor fanovi jesu svinje za kojih nema loših pomija, tako da će verovatno negde neko hteti da gleda i IDILU, ali kada su se autori već opredelili da rade nešto toliko generic, onda je barem trebalo da to rade na engleskom. Ovako se ispostavlja da od slovenačkog jezika i miljea nisu imali nikakve koristi, ali su zato nekoj međunarodnoj bottom of the barrel eksploataciji svakako naneli štetu.
0-3 Relativno pristojni efekti maske upropašćeni su time što negativci nemaju apsolutno nijedno drugo svojstvo sem maske. Svedeni samo na, koliko god vešto realizovanu, masku, oni na kraju ostaju samo to - maska. A kada se predugo gleda u masku bez ičega iza, koliko god da je vešto izvedena počinje da deluje prvo neubedljivo, potom da stvara ogorčenje što tako vešti ljudi nisu bili angažovani za nešto bolje.
0-4 Ako tome dodamo da u filmu igraju vrhunski glumci poput Sebastiana Cavazze i Nine Ivanišin i da ne uspevaju da dobiju nikakav zadatak, onda je ovo strašno propuštena prilika ako ne za crossover a ono bar za primer kako se snima upmarket slasher.
0-5 Davno sam gledao MORANU, tada mi se nije dopala, ali ovako napamet, rekao bih da je ipak bila bolji film. POKRAJINA ŠT.2 nije bila horor ali je fino manipulisala žanrpvskim elementima tog profila. IDILA je međutim užasan korak unazad i to za kinematografiju koja pokazuje neke impulse da u pogledu žanra može bolje od ovoga. Ako imamo u vidu da je slovenačka država podržala ovaj film i da je on tako ispao, ne bi me čudilo da se stvori domino-efekat pa da na bazi ovog filma svi regionalni fondovi dignu ruke od horora koji ni ovako nisu mnogo finansirali.
Ove nedelje IDILA izlazi u slovenačke bioskope, videćemo kako će proći.
Možda se peti autogol neće desiti pošto je IDILA koliko god to neverovatno zvučalo osvojila nagradu za najbolji dugometražni film na slovenačkom nacionalnom festivalu!
Sent from my iPhone using Tapatalk
da, da, sve to već piše ovde:
Quote from: Ghoul on 22-09-2015, 03:22:07
Quote from: Ghoul on 30-07-2015, 11:31:46
slovenci snimili horor!
IDILA (2015) – Prvi slovenački horor film
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-z9WELKTz0C0%2FVbgalQeepKI%2FAAAAAAAAleQ%2FT43GZ4eu97Q%2Fs320%2FIDILA%252B%2525282015%252529%252B%2525E2%252580%252593%252BPrvi%252Bslovena%2525C4%25258Dki%252Bhoror.jpg&hash=46035341018c9fd58e60bbdee573956f845cc3b6)
kakav je?
evo, sve piše:
http://ljudska_splacina.com/2015/07/idila-2015-prvi-slovenacki-horor-film.html (http://ljudska_splacina.com/2015/07/idila-2015-prvi-slovenacki-horor-film.html)
ha ha haaa - na festivalu slovenačkog filma, OVO je proglašeno za najbolji!
što je najgore, verujem da i jeste, u toj konkurenciji!
Najboljši slovenski film je grozljivka Idila
Festival slovenskega filma se sklepa v tonu, ki je zaznamoval velik del letos predstavljene produkcije - z izrazitim žanrskim podčrtajem in močno prisotnostjo kratkometražnih filmov. Najboljši celovečerni film 18. izvedbe je postala akcijska grozljivka Tomaža Gorkiča Idila. Najboljši režiser pa je Jan Cvitkovič, vendar ne za pričakovano komedijo Šiška Deluxe, temveč za kratki film Ljubezen na strehi sveta.
http://www.rtvslo.si/kultura/novice/najboljsi-slovenski-film-je-grozljivka-idila/374433 (http://www.rtvslo.si/kultura/novice/najboljsi-slovenski-film-je-grozljivka-idila/374433)
Pogledao sam КИНО ПРО АЛЕКСЕЕВА Mihaila Segana, jedan od onih filmova gde se prvu polovinu filma čudim kolika je reditelj budala a drugu polovinu kolika sam ja budala što to uopšte gledam. Segan je snimio ambiciozan film koji je želeo da kaže mnogo ali je strukturalno, pa i na nivou supstance ostao na nivou studentskog filma. Teško je o ovom filmu i njegovim problemima govoriti bez spoilera a onaj ko ipak hoće da ga gleda, neka ne čita dalje.
Naime, ovo je film o čoveku kog novinarka poziva u Moskvu da govore o njegovom kantautorskom radu, s tim što to zapravo nije klasičan kantautorski rad već čuvena ruska "autorska pesma", i onda kreću reminiscencije na dva života - jedan je njegov pravi život u kome je Aleksejev kantautor-amater koji zapravo radi kao inženjer, a drugi je izmaštani život u kome on ne samo da komponuje već i "živi" kao umetnik.
Taj sukob u kome je čovek kantautor u oba slučaja ali je u jednom inženjer a u drugom "ander" je zapravo jedna dosta interna sovjetska stvar. Naime, "tehnička inteligencija" je bila uslovno rečeno povlašćena u SSSR nasuprot intelektualaca i ne-režimskih umetnika, tako da je junakov izbor da bude inženjer i pevač uporedo zapravo znak velikog konformizma, ali to je jako teško razumeti bez žešće upućenosti u životni stil Sovjeta i njihove društvene okolnosti.
Međutim, kako onda Aleksejev biva pozvan u emisiju gde voditeljka pronalazi određene artefakte koji potvrđuju da je on bio cenjeni "ander"? Pa, to je zato što je zapravo reč o nekadašnjoj devojčici koja je bila zaljubljena u njega i sada je odlučila da mu ulepša kraj života.
Ne šalim se.
Seganov film je tehnički korektno ali ne naročito spektakularno realizovan i imajući u vidu stepen budalastosti, relativno je pitak. Međutim, ovo je jedan od onih radova ogromne pretenzije koji čak ni strukturalno ne uspevaju da je izdrže.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam dobitnika nagrade kritike na slovenačkom nacionalnom festivalu u Portorožu, i da ne znam da je IDILA dobila glavnu nagradu, olako bih ga otpisao kao "tipičnog jugoslovenskog dobitnika nagrade kritike". Film PSI BREZSČASJA Mateja Nahtigala je tipičan favorit kritike od svoje postavke pa nadalje, jednostavan je, oslanja se na estetiku gangsterskog filma i noira i mogao bi se posmatrati kao nešto što bi nadražilo pljuvačne žlezde regionalnih žanrovaca srednje i starije generacije, upravo svojom arty intervencijom u odnosu na poznate obrasce.
Međutim, za početak je bitno poređenje sa IDILOM u kome Nahtigalov film sa svim svojim nedostacima deluje kao Bergman, Scorsese i Refn u isto vreme, kao GET CARTER našeg doba. Evidentno je da još uvek imam teškoće da shvatim kako je IDILA dobila nagradu jer spada u onaj red bizarnih exploitiation promašaja koji naprosto nisu te sreće da budu nepravedno nagrađeni. Nepravedne nagrade su ipak uvek namenjene pretencioznim ili barem angažovanim promašajima. No, eto ako je exploitation promašaj dobio nagradu, onda možda ni PSI BREZČASJA nisu tipičan "kritičarski laureat".
U izvesnom smislu, po zapletu bismo ovaj film mogli definisati kao slovenački GET CARTER. Tvrdi tip se vraća u rodni grad kako bi istražio smrt brata a tamo zaključuje da se krug osmunjičenih kreće oko moćne porodice koja ima kriminalne i političke interese, lokalnog gangstera i fatalne žene. Razrešenje donosi podjednaku ako ne i veću dozu ironije nego GET CARTER.
U pojedinim deonicama Nahtigalovo gaženje po obrascima noira dovodi do efekta parodije, a u pojedinim taj svedeni tough guy pristup nije loš.
Nahtigal ima backround u svetu fotografije i rokenrola sa pratećom video produkcijom, stoga ne čudi da je njegov film doneo određenu vizuelnu artikulisanost, ali daleko od toga da se može nazvati spotovskim ili pak visokoestetizovanim. No, estetizovan jeste, i na nivou vođenja priče uprkos jednostavnosti pokušava da bude ambiciozan, pa u jednom trenutku čak i da rizikuje.
Kraj filma, odnosno zaključenje priče je vrlo efektno.
Nahtigal se solidno snašao sa glumcima koji nisu preterano jaki u perosnality domenu, izuzev Radka Poliča naravno, ali su aposlutno svesni svog zadatka i ispunjavaju ga kako treba.
Na kraju, ipak ta autentična boja koju bi slovenačka lokacija trebalo da donese ne uspeva da u potpunosti odmakne pse od GET CARTERa, POINT BLANKa i prepoznatljivih uzora u dovoljnoj meri da se ukloni od epigonskog statusa. No, u odnosu na IDILU, ovo je znatno ozbiljnije ostvarenje-
* * / * * * *
Pogledao sam INFINITELY POLAR BEAR Maye Forbes, vrlo zanimljivu autobiografsku fikciju o odrastanju dve devojčice sa ocem koji pati od manične depresije. Maya Forbes je stekla moje poštovanje radom na genijalnoj seriji THE LARRY SANDERS SHOW gde je počela kao scenarista da bi na kraju postala i jedan od producenata. INFINITELY POLAR BEAR je duhovit film, međutim ipak stavlja veći akcenat na onu mračnu stranu koja bi se mogla prepoznati u kovanici "crni humor". Kao i u depresiji, nad nekim toplim, vedrim ili naprosto smešnim dešavanjima nadvija se "crni oblak".
Mark Ruffalo igra oca i napravio je zaista izvanrednu ulogu. Njegov Cameron Forbes je čovek koji ima sve potrebne osobine za dobrog tipa sa problemom oličenim u tome što ga bolest pobeđuje i toga je svestan i on sam i njegova okolina. Ruffalo vrlo dobro uspeva da kanališe tu samosvest emancipovanog duševnog bolesnika, i njegova igra prevazilazi inicijalni high concept priče o čoveku koji uprkos bolesti mora da brine o dve kćeri dok mu žena ide na školovanje.
Drugi sloj filma je prikaz epohe, Amerike na kraju sedamdesetih gde se još uvek nije u potpunosti zaokružila emancipacija žena a rasna jednakost nije ni u najavi. Ceo look osamdesetih fantastično kanališe DP Bobby Bukowski koji uspeva da dočara njihovu vibrantnost ali i da učini da film zaliči na filmove tog vremena.
Ukupno uzev, i to je potpuno neočekivano iz više razloga, najpre zato što je Maya Forbes scenarista, INFINITELY POLAR BEAR je vizuelno uzbudljiv film, ne samo zbog kolorita koji je proizveo Bukowski već i zbog vrlo nervozne kamere i zanimljivog kadriranja kojim se jako efektno prenosi emocija ove disfunkcionalne porodice.
Možda najveće priznanje za ovaj film može biti to što pored ozbiljne porodične traume, sa elegičnim ishodom, uspeva da bude i šarmantna porodična priča na liniji KRAMERa.
* * * / * * * *
Pogledao sam ŠIŠKU DELUXE Jana Cvitkoviča. Ova komedija slovenačkog venecijanskog laureata nije učinila mnogo da me približi njegovoj poetici iako pretenduje da bude vrlo komunikativno delo. Nažalost, iako ostavljam mogućnost da tu ima nekog lokalnog humora koji ja ne razumem, ovaj film mi deluje kao neko iživljavanje reditelja koji može da radi šta hoće, dohvata se žanra koji ne ceni previše i onda snima koješta. Premijera na festivalu u Montrealu pokazuje da Cvitkovičevo ime nije bilo dovoljno da mu obezbedi neki jači festival.
Cronenberg je potpuno izlapeo.
http://variety.com/2015/tv/news/david-cronenberg-true-detective-bad-script-1201607538/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Snyder dobio ponudu HBO za WATCHMEN...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam I LAGENS NAMN veterana skandinavskog bioskopskog i televizijskog krimića Kjella Sundvalla. Reč je o ekranizaciji romana Leifa WG Perssona, poznatog po serijalu o inspektoru Backstromu koji je prošle godine imao globalnu prezentaciju u formi Foxove, nažalost ukinute, serije. I LAGENS NAMN je film iz 1986. godine, snimljen je u periodu kada je Persson već napustio policiju i počeo da piše članke i knjige, ipak decenijama pre nastanka Backstroma. Ton ove ekranizacije je stoga dosta daleko od onoga po čemu je Leif danas najpoznatiji, ali i od onoga što danas krasi Scandi Noir.
I LAGENS NAMN je amerikanizovan krimić, možemo ga lagano proglasiti rip-offom MAGNUM FORCEa kome međutim nedostaje upravo "Inspektor Kalahan" da bi bio prava "klopka za Inspektora Kalahana". Glavni inspektor koji istražuje slučaj interventne patrole štokholmske policije koja je uzela zakon u svoje ruke, i pokušava da se razračuna sa raznim prestupnicima a pre svega da udari na jugoslovensku mafiju, krajnje je bled i neupečatljiv.
U nekim svojim drugim radovima, više ellroyevskog tipa, Persson je pokazao fascinaciju ekstremno desnim krilom pripadnika štokholmske policije pa njih ima i ovde, i prikazani su baš kao grupa iz MAGNUM FORCEa, sa sve jednom pripadnicom jer kod Šveđana i među zločincima imaju kvote za žene.
Činjenica da su na meti jugoslovenski kriminalci je zanimljiva, uostalom ovo je pionirski slučaj da je ova mafija prikazana u stranom filmu, premda u ovom filmu ne možemo reći da je anticipiran jako efektan prikaz jugo-mafije iz PUSHERa ili SNABBA CASHa. Ovde su Jugosloveni tretirani pre svega kao doseljenici, prilično amorfni i bez nekih obeležja. Čak ni prezimena nisu baš pogođena iako se jedan od pripadnika zove Miloš.
Ipak, sasvim je logično da se u ovom periodu javljaju filmovi o jugomafiji, a po opisu nekih drugih Perssonovih ekranizacija rekao bih da ga i u nekim drugim delima inspiriše ova kriminalna grupa koja je u jednom periodu dominirala tamošnjim podzemljem.
I LAGENS NAMN je ruku na srce dosta konfuzan film koji uprkos tvrdoj inscenaciji Kjella Sundvalla nema pravu narativnu disciplinu. Između ostalog, postoje jako duge deonice bez glavnog junaka i njegove istrage i po tim detaljima se vidi da Sundvall mnogo više snage troši na kopiranje imaginarijuma američkog policijskog filma nego njegove istinske strukture gde se sve prelama kroz junaka-istražitelja.
Otud i ovaj film ostaje pre svega zanimljiv za fanove krimića i entuzijaste za skandinavsku tradiciju u tom žanra.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SPOOKS: THE GREATER GOOD Bharata Nallurija, film nastao iz BBC serije koja je uspešno išla skoro punu deceniju, proizvela jedan spin-off i može se računati kao uspešan britanski odgovor na 24. SPOOKS je bio serija koje je odgovorila na špijunsko-teroristički izazov ubrzo posle 24 unoseći dozu britanske uzdržanosti i policijskog procedurala. Nisam gledao sve sezone i epizode ali ću pokušati jer mi je serija zanimljiva. Iako ne mogu reći da je brains SPOOKSa bitno veći od 24kinog, ili da je uspeo da zameni njeni brawn, ova serija ipak ima svoje mesto, između ostalog i korz mešavinu meta-arca i case of the week strukture,
Film THE GREATER GOOD izlazi u sezoni kada je zavladao spy movie fatigue i kada mu je kao žrtva pao mnogo bolji i ambiciozniji film poput THE MAN FROM UNCLE. U okolnostima kada je godina iznedrila KINGSMAN, UNCLE, pa i nesrećno ROGUE NATION a čeka se SPECTRE, THE GREATER GOOD nije imao šta da traži. Ipak, posle pogledanog filma, teško je reći da je ovo bio sasvim nepotreban naslov.
Naime, THE GREATER GOOD ni po budžetu ni po drugim mogućnostima, kao što je recimo glumačka podela, nije skupi blokbaster. Niz faktora čini da ovaj film ostane "manji" a opet žanrovski sasvim sigurno utemeljen na teritoriji repertoarske špijunske priče. Nažalost, film bi imao koristi od harizmatičnijih glumaca, Kit Harrington pre svih nije dorastao ovom zadatku uprkos velikoj slavi koju mu je doneo GAME OF THRONES. Kit ni u pogledu šarma niti fizičke snage ne odgovara liku špijunu-usamljeniku-avanturisti koji dolazi u kožnjaku i kao rogue spasava britansku agenciju. Peter Firth je kudikamo prihvatljiviji u mentorskoj ulozi, mada su zapravo epizodisti Jennifer Ehle i Tim McInnerhy kao epizodisti pravi ljudi na pravom mestu sa adekvatnim "formatom" u odnosu na ulogu.
Zaplet je jednostavan i efektan. Izlaže se brzo kao da gledamo epizodu televizijske serije i za gledanje filma NIJE POTREBNO PREDZANJE GLEDANJE SERIJE, štaviše mislim da će ak fanovi serije biti manje zadovoljni od onih koji to nisu.
Bharat Nalluri, reditelj koji je rediteljski lansirao i okončao SPOOKSe, vrlo sigurno i sa skromnim budžetom uspeva da izrežira sve što treba, i THE GREATER GOOD mi je bio zanimljiv baš kao recept kako film iz "manje kinematografije" može da pokuša da se formuliše kao high concpet špijunski blokbaster. U tom pogledu, iako je film namenjen najširem internacionalnom tržištu, uostalom dolazi iz zemlje koja je iznedrila Bonda i dala know how za mnoge klasike špijunskog podžanra, smatram da je mnogo poučniji autorima koji dolaze iz još manjih kinematografija
Samo zbog uverenosti da su Britanci mogli izabrati dva bolja leada, filmu dajem manju ocenu nego što bi dobio da je nemački, ruski, španski, francuski ili srpski.
* * 1/2 / * * * *
Kathryn Bigelow nije pogrešila kada je kao izvršni producent potpisala dokumentarni film Matthewa Heinemana CARTEL LAND. Ovaj film je potpuno na liniji njenih rediteljskih radova, izrazito muška i višeslojna priča, uzbudljiva ne samo u okvirima istorijskih događaja koje opisuje, i dramskog razvoja situacije već i vizuelno. CARTEL LAND je priča o prednostima i nedostacima "naoružavanja narod". Konkretno, ovde se govori o dve grupe "naoružanog naroda", antifederalnih grupacija u Arizoni koje žele da preuzmu kontrolu u pograničnom pojasu prema Meksiku, i narodu u Meksiku koji se samoorganizovao u borbi protiv kartela.
Iako je formalno kartel glavni protivnik obe grupacije, Heineman pokazuje da su ove grupe i po sastavu i po pozadini bitno drugačije. Američku čine otpadnici, ljudi bez profesije, rasisti, traumatizovana sirotinja, dočim meksičku zbilja čini narod koji više nije mogao da trpi kartelski zulum. No, kako borba dobija na zamahu, pokazuje se da ni narodna buna nije imuna na korupciju, finansijsku, političku i moralnu.
U centre priče su dvojica vođa, od kojih je zanimljiviji meksički narodni tribun doktor Mireles koji predstavlja emocionalni pa i moralni centar dešavanja, iako ne možemo reći da je i on sam imun na korupciju i izazove koje postavlja moć.
Heineman je ili genije inscenacije ili je imao pristup ljudima i događajima bez presedanja. CARTEL LAND je moderni vestern, sa kamerom koja se nalazi u epicentru dešavanja, od narodnih zborova i backroom dogovora do revolveršakih obračuna sa kartelima. Čini se da su Meksikanci kudikamo bili otvoreniji u prikazu svog modus operandija od antifederalnih Arizonjana jer u jednom susretu sa meksičkim emigrantima, ovi deluju mnogo politički korektnije nego što bi se očekivalo. Dočim Meksikanci nemaju strah da pred kamerama pokažu svoje uživanje u nadmoći proistekloj iz naoružanosti.
Heinemanov film na kraju svega ipak pokazuje da je veliko narodno nadahnuće itekako sklono padu u korupciju i nažalost, mislim da će gledaoci sa raznih podneblja lako prepoznati neke od svojih pokreta koji su doživeli sličnu sudinu. Ipak, malo ko je dobio ovako narativno i vizuelno uzbudljiv dokument o usponu i padu, i borbi za pravdu koja nikada ne izlazi iz mode.
* * * * / * * * *
Pogledao sam MANNEN FRAN MALLORCA Boa Widerberga, prvu bioskopsku ekranizaciju Leifa Perssona, i to u režiji čoveka koji je snimio do tada najuveniji šedski krimić. U ovom filmu iz 1984. Persson po prvi put dobija priliku da ekranizuje svog junaka detektiva Jarnebringa koji će potom protagonista i na televiziji.
Ovaj film je nastao po uspešnom Perssonovom romanu napisanom posle otpuštanja iz policije zbog otkrivanja poznatog seks skandala u švedskoj vladi i policiji i priča se bavi upravo tim slučajem, pokazujući mehanizme pritiska tajnih službi na vladu i policiju.
Priča kreće iz istrage jedne naizgled rutinske pljačke, u kojoj počinilac kreće sa brutalnim uklanjanjem svedoka da bi se sve završilo načinjanjem slučaja koji policajci ni po koju cenu ne smeju da isteraju do kraja.
Widerbergova režija je energična, sa dosta potere kamere i elegancijom čak i u scenama kada se snima sa ramena. Ovaj film je postigao uspeh o čemu govori i činjenica da je isti glmac potom igrao Jarnebringa u filmu I LAGENS NAMN. Uprkos tome što je Widerbergov film bitno bolji o onoga koji će potom snimiti Sjovall, ipak se u mnogim situacijama scenario koji potpisuje sam reditelj oslanja na neke usiljene koincidencije i prikazuje Štokholm kao "manji grad" nego što zaista jeste.
Ipak, ukupno uzev MANNEN FRAN MALLORCA je značajan švedski krimić i bitan doprinos evropskoj tradiciji u ovom žanru. Sve greške kad se ostave po strani, Widerbergova inscenacija i rad s glumcima pokazuju reditelja koji itekako ima upečatjiv rukopis. Od toga profitira naravno i sam Persson kome upravo Widerbergova sigurna ruka omogućuje da dobije dobro struktiranu bioskopsku ekranizaciju.
* * 1/2 / * * * *
Stari pre pet godina o Henningu Mankelu...
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/uspon-svedskog-krimica-ili-zasto-je-hening-mankel-omiljeni-pisac-slavoja-zizeka.html?alphabet=l (http://www.nspm.rs/kulturna-politika/uspon-svedskog-krimica-ili-zasto-je-hening-mankel-omiljeni-pisac-slavoja-zizeka.html?alphabet=l)
Seth Grahame-Smith is in talks to direct the movie adaptation of "The Flash" for Warner Bros.
Charles Roven is producing the film, based on the studio's DC Entertainment property about the crime-fighting superhero who can move at superhuman speeds. Zack Snyder and wife Deborah Snyder are executive producing.
The character, created by writer Gardner Fox and artist Harry Lampert, first appeared in Flash Comics #1 in 1940. The TV series "The Flash," developed by Greg Berlanti, Andrew Kreisberg and Geoff Johns, began airing on the CW last October.
"The Flash" would mark Grahame-Smith's feature directorial debut. He would helm from his own script. Grahame-Smith is the author of "Abraham Lincoln: Vampire Hunter" and "Pride and Prejudice and Zombies," and the screenwriter of Warner Bros.'s upcoming "Lego Batman."
"The Flash," starring Ezra Miller, will hit theaters on March 3, 2018. The character will be introduced in "Batman v Superman: Dawn of Justice" in March and appear in "Justice League: Part One" in 2017.
The news was first reported by The Hollywood Reporter.
Pogledao sam PARTISAN Ariela Kleimana, pretencioznu stilizovanu melodramu o sazrevanju koja kroz angažman Vincenta Cassela i vešto ubačenim "žanrovskim hookom" pokušava da mu podigne reputaciju i doda novu dimenziju atraktivnosti. Nažalost, ovo je film smešten Nigde, koji se dešava Nikada i nažalost nije baš da ne govori Ništa, ali nije baš ni da se pretrgao u tom pogledu.
Cassel pokušava da bude osnovna račk prestiža u ovom filmu koji namerno pokušava da izgleda kao prevaziđeno istočnoevropsko umetničarenje, samo lišen sociopolitičkog konteksta a bez istinske fascinacije imaginarijumom tog tipa filma.
Melodramski aspekt je takođe mutan, a kako autor beži od jednostavne identifikacije gledalaca sa likovima i onda i on ne funkcioniše baš najbolje.
Sve u svemu, PARTISAN je u najavama delovao kao senzacija ali film ne samo da nije dobar, nego nije ni ono što nam je u pogledu sadržaja obećavano...
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SLEEPING WITH OTHER PEOPLE Leslye Headland, njen novi pokušaj posle BACHELORETTE da sa glumcima major kalibra uradi prljavi indie romcom. Rekao bih da je ovog puta još manje uspela uprkos činjenici da je u glavnoj ulozi imala Jasona Sudeikisa koji je vrhunski talenat i koji je učinio sve što može da bude emotivni centar ovog filma, ali naprosto to nije bilo dovoljno. Prvo, Alison Brie koja je raspoložena za nadigravanje, ipak nije njegov nivo. A onda naprosto ni humor, ni romansa, pa ni mehanika zapleta zapravo nisu proradili. Moja očekivanje od Leslye Headland delimično su bazirana na nečemu što je zapravo verovatno fusnota u njenoj karijeri, pisanje za seriju TERRIERS koja da, još uvek, uspeva da me podstakne da se nadam vrhunskim rezultatima članova njene ekipe.
BACHELORETTE je bio debi koji obećava ali ne uspeva da pruži zaokružen rezultat. SLEEPING WITH OTHER PEOPLE nažalost ne dobacuje ni do toga.
* * / * * * *
DELITTO IN FORMULA UNO Bruna Corbuccija, Sergiovog mlađeg brata privukao me je svojim naslovom i činjenicom da je u radu na filmu bio angažovan Remy Julienne. Naravno, kao i svaki pravi italijanski exploitation imao je dovoljno aduta da me namami i potom ne isporuči ni deo onoga čemu sam se nadao, a ti aduti su poneki član ekipe i naslov koji atraktivno sumira temu filma.
Remy Julienne je imao priliku da uradi jednu poteru koja je pristojna ali zbilja ništa naročito i svakako mnogo manje od onoga čemu sam se nadao u spoju sa naslovom.
A naslov je naravno izneveren na svim nivoima. Prvo Formule ima vrlo malo u filmu ali se i samim zločinom, glavni junak detektiv Nico Giraldi bavi vrlo malo. Film troši jako puno vremena na neke sporedne slučajeve koji imaju vrlo malo jakih veza sa onim iz naslova, a kako je reč o serijalu detektivnskih filmova, Tomas Milian u svakom pogledu nudi jednu dekadentnu verziju detektiva Nica Giraldija i u pogledu igre a naročito načina na koji se poigrava sa svojim kostimom.
Ovo je bio osmi ili koji već nastavak serijala DELITTO o Nicu Giraldiju pa gledano iz tog ugla nije baš ni da sam imao čemu da se nadam.
* 1/2 / * * * *
Ridley Scott se od reditelja od kog se moglo očekivati nešto korektno, barem dobro snimljeno, pretvorio u senilnog starca za kog familija strepi da li će napraviti eksces kada dođu gosti. Kako demencija napreduje, tako su i ekscesi sve češći i češći a THE MARTIAN je nažalost jedan od njih.
U svetu u kome se desio GRAVITY, film kao THE MARTIAN deluje tragikomično na svim nivoima, od režije, preko scenarija, do glume. Ponekad se desi da izađe neki film i naprosto izazove game change i hteo to Ridley ili ne, GRAVITY je bio taj film.
THE MARTIAN je istovremeno neverovatno staromodan i neverovatno slab u fundamentanim vrednostima koje su krasile baš staromodne filmove. Za početak, Drew Goddard u scenariju ne uspeva da generiše nikakvu dramu, a na konvencijama koje moraju proizvesti dramatičnost se itekako insistira. Međutim, cela paralelna radnja na Zemlji, lišena je sukoba, lišena je drame, svi se u svemu slažu, nijedna prepreka nije nesavladiva, sve ide kao po loju, koliko god je to moguće i pošto negde i senilni Ridley shvata da to sve ne vodi nikuda počinje da pumpa scene nekim isforsiranim slapstickom, nekim BIG BANG THEORY dijalozima, nekim neshvatljivim klišeima, od nerda na kog niko ne računa koji smisli slingshot do naivnih pokušaja dirljivosti sa tvrdim direkorom NASA i njegovom ekipom. Međutim, ceo zemaljski deo je naprosto slab te je slab pa ga Ridleyevi pokušaju dopingovanja humorom i gegovima čine još jadnijim. Trenutak kada se u product placement fazi pojave KInezi sa svojom raketom, sa sve KInezima koji su prikazani kao Maovi aparatčici sa digitronia koji se izražavaju u nekim lejmerskim maksimama, jeste tačka kada svako ko ima gram mozga potpuno diže ruke od svega.
Situacija na Marsu nije bitno bolja. Najbolje je kad Matt Damon ćuti i radi ili kada ne govori više od Toma Hanksa u CAST AWAYu. Međutim, za početak i za razliku od CAST AWAYa, Damonov lik nema nijednu ozbiljnu psihološku krizu, a Ridley je mnogo slabiji reditelj od Zemeckisa da bi dočarao negostoljubivost te nove lokacije. Mars u ovom filmu deluje kao neka rendom pustinja u kojoj je nemoguće disati lokalnu atmosferu ali sve ostalo je manje-više OK, gravitacija nam prija, na nebu ima obdanice, sve je to u vizuelnom pogledu OK i relativno podnošljivo. Nema one specifične fizike koja je potpuno neprirodna našoj percepciji prostora i kretanja kao u GRAVITYju, nema one opasnosti koja vreba iz svake bobice kao u CAST AWAYu. Nema zubobolje Toma Hanksa, mada Damon ima jednu hirušku intervenciju kakvu je Stallone sebi radio u svakom drugom filmu izuzev onih komedija.
Zatim, da bi se uopšte shvatilo šta se dešava, Matt Damon vodi video dnevnik i to je posebna neuralgična tačka jer u jednom trenutku THE MARTIAN postaje radio drama, a ono što Damon prati u tom video dnevniku je izrazito feelgood do granice neprijatnosti koja nastupa kada komentariše disco muzičku kolekciju svoje koleginice. Dakle, tu ne da nema nervnog sloma, nego stvar deterioira u pravcu nekakvog mlakog školskog programa u kome Damon predstavlja svoje naučne izume, ali inače od toga se negde oko pola filma prestane kada mu "suša uništi bostan" odnosno mraz mu upropasti krompir. Od tog trenutka sve do same završnice, genije naprasno prestaje da se bavi naukom.
Svemirski brod iz kog šalju ekspedicije na Mars je urađen u zero gravityju osim u jednoj prostoriji gde se rotacijom stvara efekat gravitacije i ta prostorija izgleda kao soba za sastanke u Raiffeisen Banci, sa sve nekim nameštajem i udobnim stolicama i naravno tu se dešavaju neki bitni sastanci koji su i glumački i rediteljski loše urađeni. Međutim, u filmu koji toliko insistira na realizmu potpuno je neverovatno da zalutaju takvi space opera momenti.
Kad je o realizmu reč, možda bismo mogli reći da je THE MARTIAN i imao odsustvo drame baš zbog Ridleyevog pokušaja da učini realističnim, odnosno da ga pretvori u film koji govori o fikciji bliske budužnosti tretiranoj kao istinita priča. Nažalost, ako je to želeo da uradi onda ga je preopteretio feelgood momentima i dosta sumnjivim dizajnom podjedinih objekata.
Glumačka podela je prilično brzopleta. Ako izuzmemo Damona koji postao predmet memeova, prvo jer ima sličnu ulogu kao u INTERSTELLAR, potom jer je ovo opet film u kome ga neko odnekle spasava, u nekoliko drugih uloga, recimo Jessice Chestain ili Mackenzie Davis koja će uskoro na set početi da dolazi sa tastaturom zalepljenom za prste.
THE MARTIAN je film koji počne relativno dopadljivo i probudi gledaočevu nadu ali se onda raspadne u nešto što je baš staračka nemoć. Tako da ovo nije ni Ridleyev najbolji film u svemiru, mada bolji je od PROMETHEUSa, ni Damonov, jer ELYSIUM je za ovo master class, i generalno vrlo potcenjen film.
I tu dolazimo do Blomkampa, sjajnog reditelja kog su džukele dokusurile i bacile na kolena da prekrši svoje obećanje da neće raditi nastavke i strip-ekranizacije i to dovodeći ga baš kod Ridleya da u njegovoj produkciji radi novi ALIEN. Umesto da gledamo Blomkampa, kako radi nadalje, mi gledamo ove muzejske filmove kakve snima Ridley. I ljudi kao Blomkamp još zavise od njega...
* * / * * * *
Sve što ste želeli da znate o švedskom krimiću a niste smeli da pitate...
http://www.beforeafter.rs/kultura/svedski-aranzman/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/svedski-aranzman/)
Kelly Macdonald and Bill Nighy are also poised to star in Bong Joon-ho's "Okja"
Jake Gyllenhaal, Paul Dano, Kelly Macdonald and Bill Nighy are poised to join Tilda Swinton in "Okja," a multilingual monster movie from "Snowpiercer" director Bong Joon-ho, multiple individuals familiar with the project have told TheWrap.
Details surrounding the project remain vague, but it is said to feature a Korean female lead and a host of English-language supporting actors whose scenes will be set in New York. Lewis Pictures is producing "Okja," which is expected to start production early next year.
Swinton has already confirmed her involvement in the project while the other actors are in various stages of discussions, and though official offers have not gone out yet, they're expected to shortly. Representatives for Gyllenhaal and Dano did not immediately respond to requests for comment.
Also Read: 'Snowpiercer' Review: Chris Evans Thriller Embraces and Rejects Blockbuster Conventions
Director Bong recruited a top-notch English-language cast for his hit film "Snowpiercer" including Swinton, Chris Evans, Jamie Bell, Octavia Spencer, Ed Harris, Alison Pill and John Hurt. "Snowpiercer" grossed $82 million overseas and countless more millions on VOD domestically. The South Korean filmmaker's previous movies include the serial killer procedural "Memories of Murder," the crime drama "Mother" and the critically acclaimed monster movie "The Host."
Gyllenhaal is coming off an impressive run that includes "Nightcrawler," "Prisoners," "Southpaw" and the upcoming Fox Searchlight release "Demolition," which opened the Toronto International Film Festival. He can currently be seen in "Everest" and will soon begin filming Tom Ford's "Nocturnal Animals." He's also attached to star in "The Current War," the Boston Marathon bombing movie "Stronger" and Antoine Fuqua's drug drama "The Man Who Made It Snow." He's represented by WME, which also reps director Bong.
Dano, who received a special thanks credit on "Snowpiercer," will soon be seen in Paolo Sorrentino's "Youth" and the miniseries "War & Peace." He recently delivered an awards-worthy performance as a young Brian Wilson in "Love & Mercy." He's represented by WME and Anonymous Content.
Also Read: Jake Gyllenhaal's 'Demolition' Tears Down Toronto on Festival's Opening Night
Macdonald starred on HBO's "Boardwalk Empire" and will soon be seen in Ricky Gervais' Netflix comedy "Special Correspondents." Her feature credits include "Trainspotting," "No Country for Old Men" and the final "Harry Potter" movie. She's repped by ICM Partners and Independent Talent Group.
Nighy is a Golden Globe winner who recently starred in the acclaimed dramedy "Pride" as well as the hit sequel "The Second Best Exotic Marigold Hotel." He's repped by CAA and Markham, Froggatt and Irwin.
Swinton is coming off of "Only Lovers Left Alive," "The Grand Budapest Hotel" and a nearly unrecognizable comedic turn in Judd Apatow's "Trainwreck." She'll soon begin filming Marvel's "Doctor Strange" and will next be seen in Luca Guadagnino's thriller "A Bigger Splash" and the Coen brothers' comedy "Hail, Caesar!" She's repped by UTA and Hamilton Hodell.
Hm, sad će da ispadne da je i Apollo 13 slab film, jer se i tamo svi uglavnom međusobno slažu. Knjiga opisuje borbu čoveka protiv nedaća. Nedaće su tu u filmu, čovek se bori protiv njih, sve prikazano ima smisla, tako da mi nije baš jasno šta je zapravo problem? Da ima više drame u filmu onda bi to bilo očigledno kalemljenje, i ima nas kojima se to ne bi svidelo.
Veliki prostor u sobi sa gravitacijom (zapravo u četiri sobe, od kojih je jedna dnevni boravak, jedna sala za vežbanje, a mogu da pretpostavim da je jedna spavaonica) proizilazi iz potrebe da poluprečnik tog prstena bude veliki, kako bi efekat centrifugalne sile bio izraženiji. Ako već poluprečnik mora da bude veliki onda stvarno nema razloga da prostor na obodu bude mali.
Tjah, Marsovac je šablonski film a lik kog tumači Met Dejmon je previše kul ( pevanje uz disko muziku i šale na račun iste, psovanje predsednika...) što mi deluje prilično usiljeno i fejk. Reklo bi se zaista da nema prave psihološke borbe sa samim sobom kao što je slučaj u Gravitaciji. Met Dejmon je sjajan glumac ( rekao bih da je bolji od Klunija ), ali fazon u kom je njegov lik predstavljen je nekako previše površno holivudski. Žalim što sam dao 690 din u Delti za ovaj osrednji film.
mac, mislim da sam objasnio razliku između istinite priče i fikcije i kako se MARTIAN uklapa u to, između ostalog misleći i na APOLLO 13
ima čitav pasus konkretno o tome:
"Kad je o realizmu reč, možda bismo mogli reći da je THE MARTIAN i imao odsustvo drame baš zbog Ridleyevog pokušaja da učini realističnim, odnosno da ga pretvori u film koji govori o fikciji bliske budužnosti tretiranoj kao istinita priča. Nažalost, ako je to želeo da uradi onda ga je preopteretio feelgood momentima i dosta sumnjivim dizajnom podjedinih objekata."
Sent from my iPhone using Tapatalk
Okej, imamo po tebi dva razloga zašto Skotov pokušaj da nam proda priču nije uspeo: 1. mnogo feelgood momenata, i 2. sumnjiv dizajn objekata.
Feelgood momenti su esencija filma (i knjige). Neka druga osoba koja ne bi imala pozitivistički stav prema svetu koji ga okružuje, i stvarima koje joj se dešavaju, možda ne bi ni mogla da se izbori sa problemima. Izgledali bi joj nepremostivo. Neko drugi bi samo pojeo sve što ima, i nebi ni probao da ode do Pathfindera i iskoristi ga za komunikaciju. I umro bi od gladi. Imali bismo neki potpuno drugi film, a ne ovaj, a ja baš volim što imamo baš ovaj film. A ako ćemo pravo nije baš da junak nije s vremena na vreme klonuo duhom. Ljudi kao Mark Watney postoje u realnom svetu, i imaju više šanse od nas drugih da polete u svemir, jer Nasa želi da tamo ima ljude koji će se uhvatiti ukoštac sa svime, a ne pojesti svu hranu i umreti od gladi.
Ovo sa sumnjivim dizajnom objekata mi je krajnje sumnjivo. Šta je tačno sumnjivo? Velike prostorije na prstenu? Već sam odgovorio. Tu nema ništa sumnjivo. U svemiru nije bitan prostor nego masa. Ako je prostor veliki, ali uglavnom vazduh, to za svemirsko plovilo nije skoro nikakav problem (osim malo u konstrukciji i naprezanju materijala). Zapravo bi taj prsten trebalo da bude još veći (a time veće i prostorije na obodu) da bi se proizvelo ubrzanje 1g (kao na Zemlji), ali možda je ubrzanje u prostorijama manje od 1g, ali dovoljno veliko da posada ne lebdi nego normalno hoda.
postoji masa drugih problema, naveo sam dva u tom pasusu koji sam ti kopirao. ;)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, šteta što ne gledaš GOTHAM, sad se desio twist koji je digao fanboyeve na noge, sve do teorije da će se inicirati FLASHPOINT verzija Jokera.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, vidim da je internet od jutros uznemiren :lol:
No, evo nečeg drugog:
It's An Awkward Time To Be A Star Wars Fan (http://kotaku.com/it-s-an-awkward-time-to-be-a-star-wars-fan-1734751595)
Da SMALLVILLE nije do te mere eksteritorijalan u svojoj snazi, GOTHAM bi sasvim sigurno slovio za najbolju TV adaptaciju DCa. No, činjenica da se obe serije zovu kao rodno/ formativno mesto junaka nije slučajnost.
:cry: :cry: :cry:
EXCLUSIVE: 'Toy Story' Writer Debunks Two of the Biggest Pixar Fan Theories! (https://www.yahoo.com/tv/s/exclusive-toy-story-writer-debunks-223000129.html)
Na hiljade kandidata konkurisalo je za upis na "Sifredi Hard Akademiju" nakon što se ova "visokoobrazovna ustanova" oglasila u medijima.
Prema pisanju italijanske štampe, na akademiju se, posle prijemnog ispita, upisalo 30 polaznika (po 15 muškaraca i žena) koji su sa nastavom krenuli početkom oktobra.
Prilikom predstavljanja svog projekta, Sifredi je rekao da je osnovao univerzitet zato što smatra da i "prirodni talenti moraju da prođu kroz obuku".
"Porno industrija je danas mnogo kompleksnija nego ranije. Postoji jedan novi svet seksa koji je potrebno izučavati", objasnio je 51-godišnji glumac, dodavši da će nastava trajati 15 dana, i da će biti praćena nizom testova – od poziranja pred kamerama do dikcije.Poznat kao "italijanski pastuv", Sifredi se sada bavi snimanjem i produciranjem pornografskih filmova. Sa porodicom živi u Budimpešti, prestonici pornografske industrije. Trenutno snima rijaliti šou o sebi "Casa Siffredi" koji će se emitovati na kanalu La5, čiji je vlasnik bivši italijanski premijer Silvio Berluskoni.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Retko imamo priliku da vidimo tako velemajstorski film kao što je THE WALK Roberta Zemeckisa, ostvarenje koje uspeva da se izbori sa nizom predrasuda kao što su istinita priča o kojoj je snimljen uspešan dokumentarac koji su "svi gledali", i svesna odluka da se umesto istinite priče prikaže "legenda" koja kroz svoje laži govori istinu o protagonisti, zatim neprekidno insistiranje na postojanju dve sekcije od kojih je jedna ona po kojoj će se film pamtiti, mada više nisam siguran koja je to od njih, i konačno odluka velikog i komercijalno uspešnog reditelja koji se narežirao vrhunskog spektakla, da sve to realizuje sa krajnje skromnim budžetom kao u vreme kada su filmovi još uvek bili filmovi a ne kapitalne investicije, i da rezultat zapravo bude film o čijoj se spektakularnosti priča. Za razliku od Georgea Millera koji je uradio sve suprotno, vrativši se svojim korenima da bi ih izvotoperio ogromnim budžetom uloženim u nešto besmisleno, Zemeckis se takođe vratio korenima, svojoj debitantskoj posveti Njujorku I WANNA HOLD YOUR HAND, i u novom pokušaju vrlo elegantno sve opteretio i dodatnom dozom "smisla".
THE WALK se po svom imaginarijumu, po Parizu i francuskom šarmu šezdesetih, sećanjima na novotalasovsku ikonografiju, fetišizam Provanse, umnogome može okvalifikovati i kao nešto što odstupa od mainstream estetike a i posle dolaska u Njujork, Zemeckis pravi posvetu sedamdesetim, odeći i arhitekturi tog doba, kao i muzici koju kanališe i Alan Silvestri u svom funky scoreu. Treba imati na umu da je THE WALK vizuelno raskošan ali zapravo vrlo sveden film, koštao je tek 35 miliona dolara, a toliko ne košta ni rutinska studio romantična komedija, tako da je rekonstrukcija epohe data kroz detalje, kroz stvaranje atmosfere, mnogo više nego kroz zamašne setove. Naravno, THE WALK je daleko od siromašnog filma ali je prava filmska škola u pogledu toga kako se kroz nešto izgrađenih setova, nešto realnih lokacija i veštu postprodukciju može stvoriti utisak epohe.
Manji budžet omogućuje Zemeckisu da napravi ono što je želeo, prosto rečeno da ispriča priču o cirkuzantu, i to iz vizure samog cirkuzanta kojom opravdava niz vrlo zanimljivih ukrašavanja priče, od kojih je jedno od najzabavnijih neprekidno prelaženje sa engleskog na francuski jezik i nazad. Naime, THE WALK je praktično bilingualan film i neprekidno se poigrava sa klišeom da stranci u američkom filmu svi govore engleski, mada ključne emotivne momente igra na francuskom. Taj element upotrebe jezika takođe možemo posmatrati kao arty ukras.
FIlm je neprestano posmatran kao opravdanje za spektakularnu šetnju između zgrada urađenu u 3D, i neki kritičari su podvlačili razliku u kvalitetu između onoga pre nje i same šetnje. Ja iskreno ne vidim raspolućenpst filma, ne osećam da je Zemeckis u bilo kom segmentu angažovaniji nego u drugom i kada bih morao da "delim" film na dva dela ne znam koja polovina bi mi bila bolja.
Od savremenih filmova koji mogu biti dobra referenca za razumevanje THE WALKa svakako se nameće Scorseseov HUGO zbog sličnog odnosa prema showmanima, prema cirkuskom u junacima, i konačno zbog fetišističkog odnosa prema Francuskoj.
Mene je intimno film dodatno dirnuo jer me je podsetio u nekim segmentima, na jedan film koji je po kvalitetu naravno neuporedivo slabiji, ali je meni lično veoma važan a to je DOKTOR REJ I ĐAVOLI Dinka Tucakovića, za koji mislim da je želeo da na neki sličan način ispriča priču o dolasku Nicholasa Raya u Jugoslaviju, u vreme Ratka Draževića.
No, intimne opservacije na stvranu, THE WALK je izuzetan film, prava škola filmske režije, priča o junaku, zabavljaču, akrobati i cirkuzantu, koja u samom postupku uspeva da zarobi njegov duh.
* * * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 07-10-2015, 01:18:11
Mehmete, šteta što ne gledaš GOTHAM, sad se desio twist koji je digao fanboyeve na noge, sve do teorije da će se inicirati FLASHPOINT verzija Jokera.
Sent from my iPhone using Tapatalk
MEHMET NE GLEDA GOTHAM!?!?!? :shock: :-?
Mehmet se odavno švercuje...
Pogledao sam LONDON ROAD, film koji je koncipiran kao zanimljiv eksperiment iako je na kraju vrlo konvencionalan, a rekao bih čak da je u određenom smislu i sve ono što je u njemu zaista vredno pažnje u domenu konvencionalnog. Naime, LONDON ROAD je bio verbatim drama u žanru mjuzikla koja je govorila o masakru u Ipsviču. Komad koji potpisuju Alecky Blythe (i Adam Cork) postavljen je u londonskom National Theatreu da bi ga potom reditelj Rufus Norris adaptirao i za film.
Među producentima filma nalaze se BBC i britanski nacionalni teatar i ovo je jedan od retkih slučajeva u kojima je neka pozorišna kuća direktno producent filma. Pošteno govoreći, LONDON ROAD kao celina ostavlja utisak artističkog ekscesa jer ovo je visokoestetizovana vizuelizacija verbatim drame prenete u formu mjuzikla. Šta to znači? Rečju, Blythe i Cork su uzeli prave iskaze očevidaca i komšija, njihove autentične reči i uglazbili ih kao mjuzikl a rezutat je, hm, pa vrlo brehtovski, vrlo oneobičen, sa vrlo sumnjivim pokrićem. Ideja da uzmu mjuzikl kao žanr je valjda proistekla iz tradicije tog žanra i njegove prepoznatljive moralne matrice koju su želeli da apliciraju na ovu realističku, ambivalentnu situaciju.
To je ozbiljan izazov za pažnju gledalaca mada ne sumnjam da ima onih koji bi to videli kao vrhunsku domišljatost.
Ono gde film ume da bude zanimljiv jesu koreografije i same muzičke numere koje su vrlo zanimljivo režirane, i to u duhu starog holivudskog mjuzikla sa ambicioznim koregrafijama na liniji Busby Berkeleya. U tim scenama film "oživi" u svakom pogledu i išao bih toliko daleko da ga kažem da ga zbog tih scena treba videti, a to naročito važi za filmske profesionalnce i pasionirane filmofile.
* * / * * * *
Pa... prve epizode Gotama su dobile dosta oprezne kritike pa sam ga stavio na odloženo...
Quote from: Meho Krljic on 09-10-2015, 21:48:47
Pa... prve epizode Gotama su dobile dosta oprezne kritike pa sam ga stavio na odloženo...
INFIDEL!
Mehmete, vreme je da se uključiš.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nešto za dušu
https://www.youtube.com/watch?v=PzPvhrh7gLM (https://www.youtube.com/watch?v=PzPvhrh7gLM)
Pogledao sam NORDVEST Michaela Noera, odličan danski odijarovski krimić o usponu i padu mladog delinkventa koji ulazi u svet kriminala ali ne gubi u potpunosti svoj moralni kompas. Glavni junak ove priče smeštene na sevrozapadu Kopenhagena koji je svojevrsno leglo delinkvencije, klinac koji se bavi sitnim krađama ima "džentlmenski sporazum" sa svojom samohranom majkom - mlađeg brata neće uvesti u taj svet. Kada jednom nehotice ipak uvede brata da mu asistira u jednoj akciji, ispostavlja se da obojicu počinju da tonu sve dublje u zavodljivi svet kriminala.
Noer uspeva da prenese vibrantnost kopenhaških ulica, klubova, tržišta seksa i kokaina, sve to smešteno u svakodnevne ambijente, sa dosta nervoznih pokreta kamere i istom takvom glumom. Noerovi junaci su neprekidno na ivici da ozbiljno naude jedni drugima a to je jedna od retkih preostalih prednosti evropskog realističkog filma, to odsustvo star-sistema u kome se svakom glumcu daju očekivani atributi i ponašanje.
NORDVEST se bavi arhetipskim pitanjima gangsterskog filma, na vrlo realističan način, i ne pokušava da ih produbi u pravcu nekih jačih psihoanalitičkih slojeva kao Audiard, međutim mislim da je uticaj francuskog maestra evidentan.
Iako nije potpisan rekao bih da se Slavko Labović pojavljuje u jednoj kameo pojavi ali ni posle nekoliko gledanja te scene nisam u stanju da verifikujem ovaj nalaz.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE FINAL GIRLS Todda Straussa-Schulsona, jedan od onih filmova o gubitku koji doduše pre svega ilustruju gubitak razuma. SCREAM je izašao sedamnaest godina posle HALLOWEENa a THE FINAL GIRLS izlazi dvadeset godina posle SCREAMa i čime se bavi? Pa uglavnom trideset godina starim promašajima koji su iznedreni HALLOWEENom i od kojih je SCREAM morao da oporavi omladinski visoko gledani horor film. Dakle, cela ideja da se starom slasheru pruži tolika pažnja je već sama po sebi ne muzejska već praktično arheološka. Otud priča u kojoj grupa mladih ljudi na volšeban i vrlo nemaštovit način ulazi u stari slasher film deluje potpuno deplasirano, a u pogledu dekonstrukcije žanra uspeva da učini daleko manje nego SCREAM pa i mnoge parodije.
Ovo je korak dalje u suštinskoj idiotizaciji žanra gde se namerno bira idiotski film, i to ne film koji je smatran idiotskim ali je zapravo klasik nego idiotski film koji jeste idiotski i onda se dekonstruiše pameću naduvanog morona koji je uzeo da se podsmeva glupom filmu. Nažalost, dekonstrukcija u ovom filmu funkcioniše doslovno, Strauss-Schulson ga kida na parčiće u pokušaju da iz vizure naduvanog morona prokomentariše pojedina filmska sredstva, neka vizuelna rešenja ili pripovedačke konvencije.
Međutim, za razliku od tih loših filmova koje valjda dekonstruiše, parodira, i prema kojima ima dosta nejasan odnos, Strauss-Schulson nekako zaboravlja da definiše svoj film tako da THE FINAL GIRLS na kraju nije ni stonerska komedija koja prerasta u horor, ni postmoderni horor, pa nije čak ni film esej, niti parodija, i ako bismo uzeli da izdvojim jednu konzistentnu liniju onda bi to morala biti sentimentalna priča o gubitku.
Nisam nažalost siguran da je ono čime se Strauss-Schulson bavi moglo uraditi bitno bolje, ne zato što je relacija glumac-uloga, tipski lik-karakter, odnos prolaznosti života i večnosti koju nudi film itd. nešto što je kao filmska odnosno metafilmska tema potrošeno, već zato što ne vidim pametniog čoveka koji se ovoga poduhvata na sličan način.
No, čim u startu barem nije postavio opoziciju tipski lik-karakter već je napravio odnos tipski lik užasno glupog filma iz prošlosti nasuprot tipskog lika iz savremenog filma (za kog autor ne zna da je takođe glup) onda mi se čini da ni drugo nije moglo proći mnogo bolje.
CABIN IN THE WOODS je slična vrsta promašaja ali barem je imao duhovit preokret.
* 1/2 / * * * *
http://sport.blic.rs/Ostali-sportovi/Odbojka/280984/NAS-TRENER-U-SEVERNOJ-KOREJI-Imam-podrsku-vrhovnog-vodje-Kima (http://sport.blic.rs/Ostali-sportovi/Odbojka/280984/NAS-TRENER-U-SEVERNOJ-KOREJI-Imam-podrsku-vrhovnog-vodje-Kima)
Joss Whedon Says He Made More Money From 'Dr. Horrible' Than The First 'Avengers' Movie (https://www.yahoo.com/tv/s/joss-whedon-says-made-more-money-dr-horrible-021608366.html)
Marvel's Jessica Jones episode one: first impressions (http://www.polygon.com/2015/10/10/9494869/jessica-jones-episode-one-review)
Quote
The first episode of Jessica Jones is very, very good.
Like its counterpart Marvel's (http://www.polygon.com/franchise/marvel/647) Daredevil, Jessica Jones begins with a single case. I won't go into the details: You should watch it for yourself when the entire series hits Netflix on Nov. 20. But here's what you should know:
If the rest of the series is anything like the first episode, screened tonight for the rapt audience in New York Comic Con's Main Stage panel room, it will be very, very good.
Writer/showrunner Melissa Rosenberg and director S.J. Clarkson craft a first episode that deftly introduces the audience to the majority of its cast, their lives and their relationships to each other as it throws its titular character headfirst into a very significant case. Fans of Alias, Jessica's comic of origin, will recognize a handful of scenes ripped straight from its pages, and Jessica's characteristic narration gives the whole show that familiar hardboiled noir feel. Moreover, Jessica Jones is full to the brim with women interacting with women: there's Jessica, of course, but also Carrie-Anne Moss as attorney Jeri Hogarth (http://www.polygon.com/2015/10/10/9494493/carrie-anne-moss-joins-jessica-jones-in-gender-bent-role), Rachael Taylor as Jessica's best friend Patricia "Trish" Walker (https://en.wikipedia.org/wiki/Patsy_Walker), and Erin Moriarty as Hope.
Of course, one of the problems of hanging a story around a female character with trauma in her past (http://www.polygon.com/comics/2015/9/24/9366741/jessica-jones-marvel-netflix) is that it can be difficult to escape the dominant themes of stories about women with trauma. Generally, they feature as people who need to get saved instead of doing the saving. In comics, Jessica Jones existed along a spectrum of female characters from the deeply wounded to the entirely-safe-for-children's-television. It would have been a real shame if the first female superhero to get top billing in a Marvel cinematic project were to have been consumed by her own narrative or metatextual baggage.
And indeed, Jessica panics. She runs, she breaks down crying and she retreats to calming techniques. But not even for one episode does Jessica Jones allow the audience to assume that Krysten Ritter is here to play the victim, the waif or the final girl of this psychological thriller.
No, Jessica used to be a hero, we're told, and although she herself doesn't make the connection, the link is clear. Nobody likes bad news, but you can either deny or do something
And Jessica Jones is doing something.
Quote from: Meho Krljic on 11-10-2015, 07:27:35
Joss Whedon Says He Made More Money From 'Dr. Horrible' Than The First 'Avengers' Movie (https://www.yahoo.com/tv/s/joss-whedon-says-made-more-money-dr-horrible-021608366.html)
Vala, kako ga je snimio nije ni zaslužio više... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pan poginuo na blagajnama (http://mashable.com/2015/10/11/pan-hollywood-box-office-bomb/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Mashablefrance+%28Mashable!+Francais%29&ref=yfp#zbr3Er7sYqq1), samo 15 milijuna za prvi vikend.
A s druge strane Betmenovo borbeno odelo iz Dawn of Justice izgleda veoma verno Millerovom diza (http://www.businessinsider.com/batmans-costume-in-batman-v-superman-is-nuts-in-person-2015-10?ref=yfp)jnu!!!!!!! :-| :-| :-| :-|
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi58.tinypic.com%2Fe04ft1.jpg&hash=34b0963d28761e8536a21a238d1c6273f13df59f)
Su čim bi drugim izišao pred Supermena? :)
Pogledao sam GRANT THEFT PARSONS Davida Caffreya, umnogome romantizovanu istinitu priču o krađi posmrtnih ostataka Grama Parsonsa koje je po dogovoru uzeo njegov road manager Phil Kaufman i odneo da spali kod Joshua Treeja. Priča ima zanimljivu premisu i na momente uspeva da uhvati nešto od stonerske atmosfere rokenrol mita koji pokušava da iskaže, i da u određenom smislu progovori ako ne o Parsonsu a ono o ljudima koji su ga okruživali. Nažalost, u jednom trenutku brojni krajnje generički elementi road movieja i filma potere počinju da preuzimaju primat i filmu gubi tu svoju najzanimljiviju crtu.
Caffrey u pojedinim delovima filma pokazuje da rediteljski vlada temom i da zna šta radi ali postepeno klišei počinju da ga savladavaju. Johnny Knoxville je odličan kao Phil Kaufman, Michael Shannon iako antipatična njuška, "ima nešto" u ulozi njegovog hipi pomoćnika, međutim to su jedina dva lika koja su koncipirana izvan klišea. Ostali likovi su ukalupljeni i samim tim ni glumci koji ih igraju nisu uspeli da naprave ništa naročito od njih.
Ako imamo u vidu da je malo snimano o Gramu Parsonsu, nije loše da imamo barem ovaj film iako nije direktno o njemu. Međutim, pošteno govoreći, koliko god da je incident o kome se govori samo fusnota u istoriji rokenrola, sve ovo ipak ostaje propuštena prilika.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KNOCK KNOCK Eli Rotha, još jedan primer kako ne ume da snimi film. Iako formalno ovaj rimejk minornog britanskog dragulja na neki način predstavlja zaokret za Rotha, od ortodoksnih horor formi ka nečemu što je više "zonosumrakovski" triler, međutim na kraju krajeva on ne uspeva da ode iznad nivoa HOSTELa. U određenom smislu, KNOCK KNOCK je varijacija na HOSTEL, sa tom razlikom što se junak zaista žestoko opire iskušenju koje pred njega nameću dve "prljave klinke". Ovo je jedan od onih filmova koji su upola bolji dok autor još krije od nas šta su mu zapravo namere. A kada svoje namere pokaže, onda ta glupost u potpunosti degradira i trunku inicijalnih simpatija.
Film ima solidan produkcioni dizajn i uprkos tome što je smešten praktično na jednu lokaciju, i spada u Rothovu "južnoameričku" fazu kada se povezao sa lokalnim ekipama kako bi dobijao "kvalitet za manje para", verovatno stoji kao Rothov vizuelno najdoteraniji film. Keanu Reeves uprkos tome što je glumac koji mora biti okružen konceptom koji mu odgovara, ovde jako dobar i kako zalazi sve dublje u petu/šestu deceniju, i glumački postaje univerzalniji, otud bi se moglo reći da je ovo Rothov i najbolje glumljen film. Iako, malo koji reditelj mož reći da mu je film sa Keanuom najbolje glumljen.
Roth nažalost u drugom delu filma ulazi u infantili torture porn koji nažalost nema nikakvog smisla, pa ni preterano smislene torture i sve se zaključuje završnicom koja je u pogledu posledica po junake čak prilično ambivalentna, da ne kažem nelogična. No, činjenica da se ovaj film nekada ipak završi sama po sebi jeste razlog za radost.
* * / * * * *
Brazilski internacionalci u Holivudu ne spadaju u reditelje koji mi ulivaju veliko poverenje. Ipak, ne mogu reći da ne očekujem nešto od Fernanda Coimbre posle njegovog debitantskog filma O LOBO ATRAS DA PORTA. Reč je o melodrami sa jakim socijalnim tonovima i podosta pročišćenog antičkog zapleta (slično antičkoj drami, bazirano je na istinitom događaju koji je ušao u kolektivnu svest Brazilaca iako nije reč o rekonstrukciji) sa finom upotrebom matrice krimića i trilera.
Sve kreće od otmice male devojčice. Roditelji prijavljuju nestanak, policija počinje da istražuje i polako saznajemo šta je dovelo do tog događaja. Film se mahom odbija u flešbeku, a u pojedinim deonicama Coimbra koketira i sa nepouzdanim naratorom koji laže gledaoca ili ekonomiše istinom. Ceo film je vrlo kozistentno realizovan, odlično glumljen, ali su možda upravo ti strukturalni driblinzi ostali najsumnjivi i najproblematičniji. Ipak. Leandra Leal u glavnoj ulozi stoji kao stub filma i daje mu integritet čak i u tim situacijama kada stvari počnu strukturalno da se mute.
Coimbra je najširoj publici poznat kao jedan od Padilhinih štićenika koji su režirali NARCOS, ali ovaj film je zapravo bio njegova glavna ulaznica za holivudski angažman. Fotografija Lula Carvalha je izvanredna, a Coimbra ima dara da napravi pravi balans između estetizacije i realizma, fino zarobljavajući kontradiktornost savremenog Brazila.
O LOBO ATRAS LA PORTA je po načinu realizacije moderan film ali po štimungu i po filmskoj ideji vrlo staromodan, u najboljem smislu te reči. Ulazi na opusteo prostor melodrame koja je u stvari krimić sa jakom socijalnom dimenzijom.
* * * / * * * *
Pogledao sam ICH SEH, ICH SEH Severina Fiale i Veronike Franz. Može biti da sam puno očekivao od ovog filma kome je deo kredibiliteta dao i Ulrich Seidl pomažući svojoj vernoj saradnici da se ostvari kao rediteljka, ali nažalost film mi nije pružio dovoljno.
Ovaj film je sav u postupku kojim nagoveštava svoje namere ali nažalost nije u samoj suprtanci sposoban da ih iznese na videlo. Film kreće sporim i repretitivnim putem vrišteći da je reč o artu, ali plašim se da se neki pravi art tu ne desi, ni po znakovitosti, ni po atmosferi a o višeslojnosti da ne govorimo.
Film vrlo brzo dobija morbidnu dimenziju, i ona služi kao spona sa trećim činom koji odlazi u totalni schlock, ozbiljno kokeitranje sa torture pornom pa i William Castleom u nekim momentima.
Ako je jedna od osnovnih tema ovog filma identitet, autori su za početak mogli da se postaraju da se dva glavna dečaka razlikuju, naročito jer u izvesnim deonicama filma postaje vrlo značajno to da je reč o dve razlitičite osobe, jer ovako gledalac ima teškoće sa identitetom, i to ne likova, već samih glumaca i osoba koje gleda na ekranu.
Na nivou scenarija preveliki akcenat je stavljen na schlocky preokret u završnici, i shodno tome veći deo filma ostaje mučno apstraktan sa odnosima u kojima gledaocu zapravo nije ni važno ko je ko, a i da mu je važno teško da bi uspeo da razluči, niti može da investira svoju pažnju u bilo kog junaka i procenjuje bilo koji odnos koji film simulira ili nagoveštava.
Da li je reč o psihozi dece ili je majka stvarno zamenjena nekom drugom osobom, može biti samo ozbiljna dilema ako nam autor elementarno dozvoli da se identifikujemo sa nekom od dve sukobljene strane. To je ovde, valjda zbog art uvoda izostalo.
Međutim, art uvod je još i mila majka u odnosu na drugu polovinu u kojoj se stvar devalvira u torture porn i kada gledalac shvati da je prvu polovinu vežbao strpljenje a da u drugoj treba da vežba nadu da će se Fialova i Franzova ispostaviti kao novi De Palma. To se naravno do kraja ne desi. Novog De Palme nema, imamo samo ICH SEH, ICH SEH i njegovu sreću da je naišao u trenutku kada je i art house kritici i žanrovcima malo dovoljno da bi bili zadovoljni.
* * / * * * *
Posle Wireda, Conde Nast kupio i Pitchfork.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Švedski reditelj Levan Akin privukao mi je pažnju izuzetnim televizijskim serijama. Otud sam još razočaraniji njegovim bioskopskim prvencem KATINKAS KALAS koji nažaost ne deli ništa sa tim odličnim televizijskim zadacima osim elementarne vizuelne pismenosti. KATINKAS KALAS je statična, predvidiva, melodrama sa sutilnim uplivima komedije o grupi nezadovoljnih thirtysomethinga koji pokazuju svoje "pravo lice" i otkrivaju svoje frustracije na proslavi rođendana naslovne junakinje, podstaknuti dolaskom žene iz "nižih staleža" koja se pojavila kao pratilja slavljenicinog brata. I to je otprilike sve. Levan Akin nesigurno balansira između karakterne drame i karikature i film nažalost do kraja ostaje i prerečen i nedorečen. Sledeći Akinov film, ekranizacija popularnog fantasy romana CIRKELN nudi odmak od "autorizma" u koji je ovde zapao ali je i bliži tipičnom plaćeničkom poslu.
* 1/2 / * * * *
Almost a decade ago, and a good few years before "Arrow" was on the air, Warners was developing a project entitled "Super Max" which was co-written by "Batman Begins" scribe David S. Goyer and newcomer Justin Marks.
Described as a blending of Green Arrow and Suicide Squad, the story had Green Arrow getting framed for murder and sent to a prison filled with DC Comics villains. There he plans an escape, in the process coming across baddies ranging from Lex Luthor to The Joker and more.
It was hot stuff for a few months, and then in 2009 it just went away. Marks was then hired to pen a "Suicide Squad" film, but his version of that also vanished soon after it was commissioned. In a new interview with Den of Geek, Goyer has spoken a bit more about the project, why it was scrapped and how it would have differed from the upcoming "Suicide Squad":
"I think if that script had come over the transom a couple of years later... It was completely ahead of its time. By the way, everything I see about Suicide Squad looks fantastic and it's a different story. But it [Super Max] was absolutely ahead of its time.
You know, Marvel was considering doing the Sinister Six and at the time, God, I think this was eight or nine years ago that we wrote a couple of drafts, but it certainly was like this oddball project at Warner Bros at the time, they were like - even though the script was good - 'why would we make a movie about a bunch of villains? That makes no sense.'
The executive on it was really visionary, but the higher-ups, none of whom are at Warner Bros any more, just thought at the time, you know, we just want to make Batman and Superman movies. We don't want to make any other characters.
But this is before Marvel had really taken off, before more obscure projects like Guardians of the Galaxy or Ant-Man or things like that had huge success, before the current gold rush I guess, if you will. It's natural that eventually someone was going to make a villain movie, so that's just what happened!"
Goyer also confirms he has no plans to direct any of the upcoming DC Comics movies that are being developed at Warner Bros. Pictures. Goyer's lavish period fantasy series "Da Vinci's Demons" is scheduled to be released in full through Starz Play on October 24th.
Pogledao sam CURE Andree Štake, hrvatsko-švajcarske rediteljke koja radi na potezu ex-SFRJ - Švajcarska. Ovaj film je bio na festivalu u Lokarnu koji važi za meritorno selektiran festival ali izgleda kao jedan od onih vintage groznih regionalnih filmova, kao hrvatski ili bosanski film iz nekog košmara.
Štaki se ne može prebaciti da koketira sa bilo kojim trendom jer je njen film toliko diletantski postavljen da u njemu nema ni arta ni žanra, ni festivalskog podilaženja i plašim se da se u Lokarnu našao samo zato što su se Švajcarci obradovali da nekog njihovog državljanina uopšte zanima da snima film.
Mirjana Karanović je posebna poslastica u ovom filmu gde dubrovačku babu igra kao bosansku, a Leon Lučev je tu samo usputni pečat regonalne koprodukcije. Film inače govori o dve devojčice koje možda jesu a možda i nisu imale neku lezbijsku simpatiju ili su samo htele da malo eksperimentišu sa svojom seksualnošću koje se prilikom jednog izleta posvađaju i jedna gurne drugu sa litice. Onda ova koja je pala sa litice počne da se pojavljuje kao prikaza i nastavlja da prati glavnu junakinju koja nastavlja dalje sa svojim aktivnostima blago obeležena ovom traumom.
CURE je film koji bih preporučio samo onima kojima nedostaje ugođaj gledanja jednog istinski groznog ex-jugoslovenskog filma. Film je inače smešten u period godinu dana posle tzv. opsade Dubrovnika tako da ima nekoliko detalja za hroničare antisprskog filma ali daleko manje nego što bi se očekivalo. Štaka čak ni to ne ume da napravi kako treba.
Pogledao sam THE TRANSPORTER REFUELED Camille Delamarrea. To je pokušaj da se bez Jasona Stathama rebootuje serijal i da ga nasledi Ed Skrein doduše uz svesrdnu asistenciju Ray Stevensona koji očigledno više ne pretenduje da i sam bude leading man. Zamisao je dobra ali slaba tačka je Ed Skrein koji je kao neka čudna mešavina Stathama i Nicholasa Houlta ali bez harizme i fizičke ubedljivosti. S druge strane, Stevenson je nedovoljno iskorišćen u filmu i deluje umorno, zarobljen je u seriji pasažnih i statičnih scena i to je šteta.
Scene akcije su korektne, verovatno bolje nego u trećem delu, međutim sve ostalo je bitno slabije. Ipak, ako izuzmemo Stathama, i ako izuzmemo inspirisanu režiju kakva je dominirala drugim delom a umela je da bljesne i u prvom, rekao bih da REFUELED, isporučuje onaj minimum kompetencije koji se očekuje od Bessonove produkcije. Ipak, za razliku od prva dva filma koji su lansirali čitave holivudske karijere, pvaj će ostati prevashodno overseas fenomen.
Raša Bukvić igra glavnog negativca s tim što uloga tehnički nije toliko velika jer su protagonisti glavni nosioci događaja na ekranu i tek na kraju od dobija priliku za ozbiljniju konfrontaciju. Raša je apsolutno na nivou zadatka i bez problema bi mogao parirati i nekom harizmatičnijem akcionom staru.
Umerenost box office rezultata pokazuje da će TRANSPORTER ako uopšte bude opstao mahom da se bazira na prihodima van SAD, sa akcentom na Kinu.
* * / * * * *
Pogledao sam EXPERIMENTER Michaela Almereyde. U vreme kada su biografski filmovi o naučnicima ušli u modu, kada je čak i savremena tehnika počela da dobije filmove i svom nastanku, tzv, tech origin story, snimljen je zanimljiv biopic o Stanleyu Milgramu koji pokušava da svoju brainy temu ispriča na brainy način. Dakle, ovo nije priča o privatnom životu i naučnom radu, o tome kako su se u jednoj fazi prepleli itsl. Ovde se pravi jedna brehtovska, vrlo teatralna postavka u kojoj se Milgram obraća kameri, dekonstruišu se situacije, razbija se filmska iluzija, podvlače se simboli.
Almereydin film je zanimljiv ali ne mogu da kažem da je ovo ključ koji se može primenjivati na sve filmove ovog tipa, naročito u post-KINSEY eri jer naprosto umanjuje mogućnost popularizacije nauke. Otud, koliko god EXPERIMENTER delovao svežije od THE THEORY OF EVERYHING recimo, u svojoj pretenziji znatno sužava publiku kojoj može da ovo iskomunicira.
To sve dolazi kao naročit paradoks ako imamo u vidu da je Stanley Milgram bio jedan od prvih superstar naučnika, da je sjajno komunicirao sa medijima i privlačio njihovu pažnju, imao bestseler knjigu baziranu na svojim eksperimentima i doživeo da mu za života snime televizijski biopic u kome ga, doduše fikcionalizovano zbog pravnih razloga igra William Shatner.
Milgramova karijera štaviše ima u sebi jednu vrlo specifičnu dimenziju. Naime, njegovi eksperimenti su bili svojevrsni naučni blockbuster, skupi, sa dosta učesnika i medijske pažnje. U jednom trenutku u ovom filmu, Milgramu čak i kažu da je posle njegovog najpoznatigeg eksperimenta o poslušnosti krenula nizbrdica iako je kasnije imao takođe naučno relevantne uvidu.
Dakle, blockbuster naučnik dobija vrlo indie film o sebi koji se koristi raznim efektima "oneobičavanja".
Za ljubitelje stare televizije, naročito će biti zanimljiv deo kada MIlgram poseti snimanje filma o sebi gde Kellan Lutz igra Williama Shatnera a Dennis Heysbert Ossiea Davisa.
Peter Sarsgaard je sjajan u glavnoj ulozi i dobro se snalazi u svim tehnikama koje Almereyda koristi. Ipak, čak ni dobra glumačka ekipa ne može da nadomesti suštinski nedostatak drame u ovoj priči koji neumitno smanjuje kinetičku moć ove priče. EXPERIMENTER na kraju udara slabije nego što je mogao i to je šteta. Ipak, Almereydin pokušaj je koncept vredan poštovanja.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BEASTS OF NO NATION Caryja Fukunage, ekranizaciju romana Uzodinme Iweale, i nažalost moram konstatovati da je ovo prvi istinski promašaj u opusu ovog izvanrednog reditelja. Uprkos tome što se sličnim temama bavio u svom snažnom debiju SIN NOMBRE u BEASTS OF NO NATION Fukunaga više nije u ulozi predvodnika već prilično neinspirisanog sledbenika. Posle filmova kao što su JOHNNY MAD DOG i WAR WITCH Fukunaga ne uspeva da ponudi ništa novo, izuzev toga što njegov film ima ekstremno pretenciozno trajanje, tokog kog nažalost pre nailazimo na pleonazme nego na dublje razrade tema koje su JOHNNY MAD DOG i WAR WITCH, inače vrlo zapaženi filmovi već obradili.
Ako se tome doda krajnje krut rediteljski pristup koji donosi Fukunaga, sa dosta nekonzistentnosti, a rekao bih čak i jeftinih pokušaja da se "oživi" film, ukupan utisak je zaista slab.
Tome svemu doprinosi i Idris Elba koji okružen decom naturščicima izaziva disbalans i u određenom smislu pravi hammy karakter ortodoksnog filmskog negativca iako ovo nije ni vreme ni mesto za to. Ceo segment sa Idrisovim likom koji seksualno zlostavlja dečaka je lobovanje koje nasilno prebacuje ovu podsaharsku priču u domen nečega čime Zapadnjaci valjda dodatno treba da se šokiraju jer ako ne razumeju taj stepen bede u kome podsaharska Afrika živi ili ako ne razumeju brutalnost tamošnjih ratova, a ono barem razumeju seksualno zlostavljanje dece kao nešto strašno.
Određena nostalgija koja postoji u seriji TRUE DETECTIVE prema Fukunaginom izostanku, trebalo bi da postoji i kod samog Fukunage. Posle dva odlična filma i jedne serije, što se mene tiče, ovim filmom je sebi oborio cenu.
Netflix je nažalost u svojoj ponudi samo formalno dobio bioskopski film da streamuje. Po mnogo čemu BEASTS OF NO NATION je maloekranski rad, sa imenom reditelja bioskopskog kalibra, kog paradoksalno veći deo publike opet pa zna po seriji.
* * / * * * *
"Besnilo", Borislav Pekić
Jedan dvadesetčetvorogodišnji mladić preminuo je u avionu "Er Lingusa" nakon što je počeo "mahnito da juri" i ugrizao drugog putnika, prenosi "Raša tudej".
Izvor: B92 ponedeljak, 19.10.2015. | 14:05
Kako su opisali očevici, na letu iz Lisabona u Dablin mladić je počeo "mahnito da trči" po avionu, potom ugrizao jednog od putnika, a savladalo ga je osoblje aviona.
Kako se navodi, on je povredio jednog ili dva putnika.
Avion je prinudno sleteo na aerodromu u Korku u Irskoj.
Mladić je ubrzo izgubio svest, a potom i puls, te su prisutni doktori konstatovali smrt. Njegovo telo je poslato na obdukciju.
Shane Abbess je u filmu INFINI želeo da snimi film o ekspediciji na daleku svemirsku koloniju u kome će sabrati apsolutno sve što se junacima na takvom putovanju može desiti, dakle u rasponu od tehničko-fizičkih opsnosti, preko ludila, ostvarivanja strahova do novih oblika života, a rezultat je konfuzan, antiklimaktičan i predug akcioni SF koji nažalost ne uspeva da isprati čak ni uzuse žanra.
Abbess ima određeni nivo zanatske kompetencije kakav je krasio neke od B-reditelja osamdesetih ali nema njihov talenat u pogledu obrade materijala i vođenja priče. Ipak, kao reditelja čvrsto opredeljenog za SF akciju i to Australijanca, Abbessa ipak treba pratiti i nadalje.
* 1/2 / * * * *
Evo ga i novi:
http://youtu.be/sGbxmsDFVnE (http://youtu.be/sGbxmsDFVnE)
Sudeći po plakatu i trejleru, Ridlijeva i Bojega su glavni likovi, što se uklapa u moderni Holivud u kome se gleda da se da više centralnih uloga ženama i POC-ovima. Pošteno. Takođe, koliko se da iz trejlera zaključiti, SILA je svedena na sujeverje a džedaji na mit u ovom 30-godina-kasnije kontekstu pa se otud sila i budi itd. Dobro, prilično sejf premisa, mislim.
Sta je bre tu posteno!?!
Gde Su Alienci!!!
Nijedan Twilek, Wookie, ma nijedan od tolko vanzemljaka!Ovo je bre Star Wars, ne star Trek, pobrkao se malko ovaj jesha!!!
Gledam od jutros u loop-u i povremeno placem od srece. Bas sam mator.
Hahah, da, mnogi po internetu vidim plaču od sreće. Meni se trejler dopada, ali nemam još uvek emotivni rispons. :lol:
Quote from: Ugly MF on 20-10-2015, 09:08:41
Sta je bre tu posteno!?!
Gde Su Alienci!!!
Nijedan Twilek, Wookie, ma nijedan od tolko vanzemljaka!Ovo je bre Star Wars, ne star Trek, pobrkao se malko ovaj jesha!!!
Mislim da je ovde ideja da se uradi par koraka nazad od "muppet show" senzibiliteta koji se pomolio u ROTJ i prequel trilogiji. Mada po koji rankor ne bi škodio.
Gde su Toni Stark i Leks Lutor s inveaticijama? Pa nije Srbija valjda gora od Vakande?
Turska Halk banka, koja je preuzela većinsko vlasništvo Čačanske banke, otvorila je poslovnicu u Beogradu, prvu pod tim nazivom u Srbiji.
IZVOR: BETA UTORAK, 20.10.2015. | 08:22
Foto: Tanjug
POVEZANE VESTI
Hrvati ne staju, šire se u Nemačkoj
Profit SAD giganta gotovo prepolovljen
Drastični potezi Dojče banke zbog afera
Otvaranju poslovnice prisustvovao je ministar trgovine, turizma i telekomunikacija Srbije Rasim Ljajić koji je kazao da očekuje da u narednom periodu bude otvoreno bar 100 fililaja te banke u Srbiji koje će imati po 15 radnika.
"Očekujemo oko 1.500 zaposlenih u narednom periodu, na osnovu poslovanja Halk banke u Makedoniji", rekao je Ljajić.
Naglasio je da je dolazak Halk banke i najbolja preporuka ostalim turskim kompanijama da dođu i investiraju u Srbiji.
Ljajić je dodao i da će dolazak Halk banke pojačati konkurenciju na bankarskom tržištu Srbije.
Predsednik Upravnog odbora Hallk banke u Srbi Mustafa Ajdin kazao je da cilj te banke nije da bude najveća već da bude prijateljska banka i da ima što više filijala u Srbiji.
Foto: Tanjug
Halk banka je, po njegovim rečima, jedna od najvećih turskih banaka koja snažno doprinosi razvoju turske privrede i reputaciji te zemlje na međunarodnom tržištu.
On je istakao da očekuje da će početak poslovanja te banke u Srbiji usloviti i dolazak turskih investicija i razvoj srpske privrede.
Foto: Tanjug
Ajdin je podsetio da Halk banka u matičnoj zemlji ima poslovnu mrežu od 900 filijala i više od 17.000 zaposlenih i najavio da će njena centrala u Srbiji biti u Beogradu.
Halk banka je marta ove godine potpisala ugovor o kupovini 76,74 odsto akcija Čačanske banke za 10,1 milion evra.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 20-10-2015, 10:22:17
Pa nije Srbija valjda gora od Vakande?
Wakanda (po kanonu) zapravo spada u jednu od tehnološki najrazvijenijih nacija na svetu. Leže na najvećem nalazištu vibranijuma (metal od koga je napravljen štit Kapetana Amerike i koji, po kanonu, može gotovo bilo koju količinu kintetičke anergije da apsorbuje a da to ne naruši strukturalni integritet njegove kristalne rešetke) i decenijama koriste tu srećnu okolnost da, što kroz trgovinu što kroz sopstveni R&D kreiraju homegrown tehnologije koje su po kvalitetu ispred onoga što ima zapadna hemisfera. To što su monarhija i imaju zaostatke plemenskih običaja u uređenju ne treba da signalizira zaostalost već pre odanost tradiciji, precima, nacionalnoj religiji itd. Drugim rečima, Wakanda je ono kako Srbija sebe želi da vidi u recentnim romanima Gorana Skrobonje :lol:
Znaci ,Srbija ce opet biti monarhija cim iskopamo Adamantivibranijum!!!
Odoh u rudare!!!
Meho, stepen razvoja je visok ali je veliki stepen političke nestabilnosti zbog plemenskih sukoba i unutardinastičkih trvenja, dakle nije zemlja za ulaganja zapadnih korporacija.
Danas sam platio danak neiskustvu. Dao sam 150 dinara za Nedeljnik da bih pročitao tekst o Draganu Markoviću, autoru OTPISANIH. U tom tekstu, rad na seriji prikazan je potpuno paušalno, bez pominjanja nekih ključnih autora kao što je recimo Siniša Pavić koji je umnogome baš na polju scenarija pomogao da ta serija bude ono što jeste,to jest da može da se gleda, O tome svedoče svi ostali scenariji koje je Marković radio - KLOPKA ZA GENERALA, SB ZATVARA KRUG (pre OTPISANIH) odnosno NEKA DRUGA ŽENA i OPASNI TRAG (posle OTPISANIH) u kojima je prepoznatljiva policijsko-udbaška tematika ali bez tog šarma i smisla za humor koji je Pavić donosio, Markovićevi scenariji mimo OTPISANIH uopšte se ne pominju iako su vrlo zanimljivi - recimo jedan govori o hapšenju Draže Mihajovića što bi trebalo da je Nedeljnikova opsesivna tema, a poslednji o iredenti na Kosovu takođe gorućoj temi, i to na fatalistički način. O činjenici da je izuzev saradnje sa Acom Đorđevićem na OTPISANIMA, sve ostale filmove Marković radio sa Mikijem Stamenkovićem, što je zanimljiv primer ko-autorstva i tematske konzistentnosti, da i ne govorimo. Članak stvara sliku kao da beogradski ilegalci nisu dostojno prikazani na filmu i televiziji pre toga iako im je Vojislav Nanović, takođe ilegalac, već 1948. godine posvetio svoj debitantski film BESMRTNA MLADOST (i ukupno recimo treći ili četvri film u istoriji SFRJ kinematografije) a pre OTPISANIH je bilo još nekoliko antologijskih filmova o beogradskim ilegalcima kao što su OSMA VRATA, VETAR JE STAO PRED ZORU, OPERACIJA BEOGRAD.a tema je praktično već i dekonstruisana u IZDAJNIKU. Otpor na koji su naišli OTPISANI potpuno je pogrešno interpretiran i sa ciljem da stvori utisak kako je Marković provocirao režim iako su se borci zapravo bunili zbog toga što je njihov ratni angažman dobio stripovski predzak lagane komercijalne zabave koja nije svojstvena socijalizmu. Paradoksalno, scenarista koji se najkonzistentnije bavio prikazom službi javne i državne bezbednosti kod nas, predstavljen je kao nostalgični vragolan a veći deo radne biografije mu je prećutan.
http://nedeljnik.co.rs/ (http://nedeljnik.co.rs/).../vašar-ta.../četiri-decenije-otpisanih
THE GREEN INFERNO je prvi film u kome je Eli Roth uspeo da napravi dobar balans između onoga što mu dobro ide a to je postavljanje karaktera i njihovih relativno dinamičnih duhovitih odnosa, i horora koji kod njega uvek usledi u drugoj polovini priče. Ovog puta, praktićno nadovezujući se na Deodata, Eli Roth pravi svoj najbolji film koji kreće kao jednostavna priča o grupi mladih aktivista u džunglama Amazona a potom se pretvara u njihov košmarni susret sa masom kanibala iz drevnog plemena nedotaknutog civilizacijom. Nekim čudom, THE GREEN INFERNO je naprosto zadihtovao i više nema Rothovog karakterističnog disbalansa u kome film krene zanimljivo i neke stvari čak bivaju dobro rešene - kao što je recimo da se likovi unutar grupe koja je malo šira nego što treba, da bi imao ko da se žrtvuje, zaista zažive i diferenciraju se - i horora koji potom nastane. Mislim da Roth nije volšebno postao veštiji reditelj i bolji pripovedač već da je u THE GREEN INFERNOu izabrao vrstu horora koja mu leži i u kojoj njegov torture porn senzibilitet zaista ima smisla a sklonost ka goofy crnom humoru može da pruži neke zanimljive efekte. Kada se tome doda utisak da THE GREEN INFERNO ima svojevsrnu antiliberalsku, antiekologičarsku agendu što ga čini vrlo politički nekorektnim, rezultat je film koji nije nimalo inovativan, ali je vrlo solidan. A u okolnostima sveopšte političke korektnosti i vrlo nevaljao.
* * * / * * * *
Batman v Superman: Dawn Of Justice's Rumoured Budget Is Huge (http://news.yahoo.com/batman-v-superman-dawn-of-justices-rumoured-030831749.html)
Quote
It costs quite a pretty penny to throw together a Hollywood blockbuster.
'Pirates Of The Caribbean: On Stranger Tides' is believed to have cost $410 million, while it was recently alleged that Marvel are prepared to spend $1 billion on the upcoming 'Avengers: Infinity War' films.
It was previously believed that 'Batman v Superman: Dawn Of Justice's' budget came in at around $200 million. But a source for Latino Review (http://www.latino-review.com/news/hot-rumor-batman-v-superman-budget-dwarfs-upcoming-justice-league-budget) has now insisted that it was much higher.
In fact, you can double it. And then add $10 million more. That's right, the speculated budget for 'Batman v Superman: Dawn Of Justice' is believed to be $410 million.
If this rumour proves to be true then this means that 'Batman v Superman: Dawn Of Justice' could be the most expensive movie ever shot. This honour currently belongs to 'Pirates Of The Caribbean: On Stranger Tides'.
Meanwhile, Zack Snyder is going to have to reign in the costs a little bit when he directs the two 'Justice League' movies, with Latino Review insisting that the budget for both of these films will be $500 million in total.
'Justice League' is being shot in London over a 16-month period before they're released in 2017 and 2019, respectively.
But despite its escalated budget, the powers that be over at Warner Bros. will still be pretty confident that 'Batman v Superman: Dawn Of Justice' will be worth the money. We'll see if that's actually the case when the superhero hybrid hits cinemas on March 25, 2016.
What If The New Star Wars Sucks, Too? (http://theconcourse.deadspin.com/what-if-the-new-star-wars-sucks-too-1737539377)
Mehmete, evo šta propuštaš negledanjem GOTHAMa...
"The fifth episode of the second season of "Gotham" aired last night and introduced a female Firefly, this time giving us a villain character in full costume as well. But it was another revelation, one to do with that of season long antagonist Theo Galavan (James Frain), that has got tongues wagging.
SPOILERS AHEAD FOR LAST NIGHT'S "GOTHAM"
The episode revealed that the Galavan family is of the Dumas line, with the Order of St. Dumas itself involved in their scheme of revenge against Gotham and the Wayne family. The Order is famous for its chief warrior, Azrael, which begs the question of whether he will show up. ComicBook.com asked executive producer John Stephens about such a possibility:
"We will be going deeper into the Order of St. Dumas over the next run of episodes, and it will continue to play an evolving role for the rest of the season... and yes, we wouldn't be telling an Order of St. Dumas story without also intending to tell an Azrael story. Just keep watching."
Several different characters have taken on the mantle of Azrael in the comics, not just Jean-Paul Valley who famously played the character who took over for Bruce Wayne as Batman when his back was broken. "Gotham" continues Monday night on FOX."
Znači, iz epizode u epizodu stvar postaje intrigantnija...
Najvažnije je da ću ja ovaj spojler već da zaboravim dok dobacim do pete epizode druge sezone :lol:
ma Meho bi da gleda neku drusnu,zrelu,CatWoman, a ne neku prikvel klinku....;)
CatWoman, ya'dig?...Cats?,,,, & Meho?,,,,,aaaaah,nevrmajnd.....
Sve si u pravu :lol:
Quote from: crippled_avenger on 06-10-2015, 13:51:24
Ridley Scott se od reditelja od kog se moglo očekivati nešto korektno, barem dobro snimljeno, pretvorio u senilnog starca za kog familija strepi da li će napraviti eksces kada dođu gosti. Kako demencija napreduje, tako su i ekscesi sve češći i češći a THE MARTIAN je nažalost jedan od njih.
* * / * * * *
Ma dobro, preoštar uvod. Budimo fer, fer se, u poslednje vreme, traži na ovom forumu :lol: i poštujmo starije i zaslužne, i napišimo da je Marsovac zabavan film, i, u tom smislu, ispunjava očekivanja.
Sa ocenom bih se složila. Met Dejmon je pogrešan kasting. Nedostatak psihološke krize vrišti sa ekrana, kao i tipično američko-patriotsko tupljenje. Sandra je to lepo odglumila u Gravitiju, zato taj film ima (bar neku) dubinu, iako ga ja ne bih svrstavala u prekretnice. No, tamo je trenutak kada Sandra dotiče zemaljsko tlo dirljiviji jer je tako jednostavan. Priča je realnija. Met letka po svemiru, ispaljuje se uz rizik, u naručje kapetanice koja ga, isto tako, herojski, hvata, sve uz sprdnju i zezanje. I onda ono maženje biljke na zemlji je tako patetično i fejk.
Metovi monolozi u kameru su grozomorni i to najblaže rečeno. Kakav loše napisan talk show i objašnjavanje (prepričavanje) radnje. Mislim, to je moglo da funkcioniše kao sprdnja i neophodni deo radnje u Trumanovom šouu, ovde je to za ozbiljno i, tim pre, vređanje inteligencije gledalaca, odnosno - lako rešenje za scenaristu i reditelja.
Tu i tamo ima uspešnih pokušaja humora, film je dinamičan, ponekad prozuji i koja emocija. No, film je stereotipan, nerealan, budalast i propagandni. Zaslužuje dva plus, a ako ga vrednujemo isključivo sa stanovišta zabave, i slabiju trojku. :lol:
Pogledao sam THE SUBJECTS Roberta Monda, niskobudžetni australijski film o grupi ispitanika koji učestvuju u farmaceutskom eksprimentu kojom prilikog gutaju tablete od kojih stiču nadljudske moći. THE SUBJECTS ne govori o superherojstvu ali pokušava da se dotakne teme korišćenja (nadljudske) moći za pomoč drugima, solidarnosti i sl. Nažalost, Mond ne uspeva da prevazođe budžetska ograničenja u kojima je uradio i ne uspeva da prilagodi svoju ideju toj jednoj lokaciji na koju je smestio film a da očuva koliku toliku filmičnost. Na kraju svega, od filma jedino možemo izdvojiti Charlotte Nicdao koju možda može čekati nekakva pristojna karijera.
* 1/2 / * * * *
Isla Fisher je dobila svoj BlumHouse film čemu sam se jako radovao. Nažalost, nije imala sreće kao Jason Bateman ili Shyamalan, VISIONS Kevina Greuterta, horor reditelja sumnjivih dometa, neće ni dospeti do ozbiljne distribucije, nažalost sa razlogom.
Okružena slabim glumcima, Isla u ovom filmu predstavlja jedini skup detalj, to jest jedini high end element, a to znači da nema ni high concepta, kao tradicionalnog Blumovog sastojka. VISIONS je istovremeno predvidljiv i konfuzan, konvencionalan a snimljen za male pare - dakle, siromašan i sve smrdi po DTVu sa bioskopskom zvezdom.
Baš mi je krivo što Isla nije imala sreće da se osveži na blagajnama u Blumovoj produkciji. Ne mislim da će joj ovaj film ozbiljnije ugroziti karijeru ali svakako će imati puno razočaranih gledalaca.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SUPERBOB Jona Drevera, proširenje uspešnog kratkog filma o pekamskom poštaru koji postaje superheroj posle pada meteora. Ovaj niskobudžetni pokušaj da se kombinacijom mock doca i romcoma snimi niskobudžetni HANCOCK ima nekoliko aduta, pre svega relativno solidnu inscenaciju na malom budžetu, i glumačku podelu koja je vrlo raspoložena, ali humora nažalost nema dovoljno a i struktura scenarija je krajnje sporna. Naime, SUPERBOB ima intenciju da se proširi u nešto šire ali to se naprosto ne dešava i to svođenje filma u jednu u svakom pogledu kamernu priču može da prođe samo sigurnijoj rediteljskoj ruci što Dreverova nije. Na kraju SUPERBOB uprkos film looku počinje da stiče obrise nekog ipak striktno televizijskog materijala.
* 1/2 / * * * *
http://youtu.be/nWHUjuJ8zxE (http://youtu.be/nWHUjuJ8zxE)
I Dejvid Tenant kao Purple man. Savrseno.
Pogledao sam BONE TOMAHAWK C. Craiga Zahlera, veoma hajpovan i nažalost potpuno diletantski hibrid i nekakvog horora, mada je taj horor više kao neka torture porn verzija klasičnog vesterna, iz vremena kada su Indijanci bili brutalni negativci. Ovde su Indijanci i njihovo nasilje prikazani kao mešavina nekog praiskonskog divljaštva i inscenacije koja je ranije bila nedostupna, zapravo više nedostojna klasicima vesterna. Mislim da kada pogledamo tu torture porn taktiku BONE TOMAHAWKa shvatimo kolika su gospoda bili vestern reditelji sa svojim understatementom koji se graničio sa moralisanjem.
Ono što je privuklo Kurta Russella da se blamira u ovom filmu, a verovatno i ostale, jeste ta tarantinovska hrpa mahom potpuno besmislenih dijaloga kojom Zahler spamuje publiku i gradi tih mučnih dva i kusur sata trajanja.
FIlm je dat mahom u širokim planovima, valjda da bi podsetio na klasični vestern koji nije mislio na televiziju i na kome su sve figure bile dovoljno velike jer se gledao na velikom ekranu. Međutim, ovaj film će se mahom gledati kući što ovom kadriranju već oduzima deo efekta, plus scenario ne prati koncept kadriranja, niti fotografija ima adekvatnu fakturu, pa se može reći da Zahlerov film smrdi po ozbiljnom diletantizmu.
Ideja da se Kurt Russell bori sa divljim kanibalima na Divljem Zapadu kao da je unapred zabavila i samu kritiku koja se prema ovom filmu ponela sa nezasluženom količinom samilosti.
Poneka preporuka za Sajam knjiga...
http://www.beforeafter.rs/kultura/kopanje-po-dnu-kace/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/kopanje-po-dnu-kace/)
Veselin Đuretić, Ivica Dačić i -
- Stari
http://www.kurir.rs/vesti/politika/dacic-izgubio-zivce-biserko-prestani-da-radis-protiv-srbije-clanak-1991949
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja mislila Gul objavljuje gole cice, a ono kripl. :lol:
"U borbi protiv srpskog naroda i drzave" :!:
A znas li ti da je Biserko osnivacica tog odbora u Srbiji? Kako i kome da ga prepusti kad je to njeno cedo? I idiot Dacic koji joj besom samo daje na znacaju (kao sto to i ovaj clanak cini).
Pazi, sta god mislila o Sonji i koliko god ponekad kontala njene stavove, fakat je da je ona za te stavove placena, sto joj vec oduzima integritet, a pismo je stvarno jadno. Mislim, naginjem ka tome da je Kosovo izgubljeno i da tu treba izvuci neki maksimum, benefit za ostatak drzave, ne pusta se toliki deo teritorije bez ucene (a u poziciji smo da ucenimo, nego ne umemo), ali pismo je stvarno odvratno sroceno.
I, kao, sad, niko nije iznenadjen? Pa kad je nanela toliku diplomatsku stetu, sto je niste prethodno zvali da se sa njom dogovorite? I vi ste mi neki politicari, analiticari, stratezi i diplomate.
Pogledao sam PRESSURE Rona Scalpelloa, britanski survival triler pod vodom, o grupi ronilaca-varilaca koji se spuštaju ronilačkim zvonom na dno mora, i tokom rada dožive da im brod sa kog su se spustili potone u oluji. Kreću pokušaji da se spasu, da prevaziđu razne prepreke, sukobi među unesrećenima ali i lagano gubljenje razuma od nedostatka kiseonika.
Scalpello je uspeo da u većem delu zadataka uradi sve što treba, ali na kraju ipak pravi nekoliko grešaka. Dok su halucinacije uzrokovane nedostatkom kiseonika dobro rešenje, flešbekovi koje ima lik Danny Hustona su potpuni višak i pokazuju nesigurnost reditelja u vlastiti koncept junaka na dnu mora, upućenih jedni na druge. Ti flešbekovi u eksterijeru nimalo ne osvežavaju film i umanjuju efekat dosta dobre tenzije koju je Scalpello stvorio sa vrlo malim ali dobro upotrebljenim sredstvima.
Matthew Goode a naročito Danny Huston daju svemu potrebni zvezdani napon, i gluma je u principu dobra, što ukupno uzev čini PRESSURE vrlo solidnim repertoarskim ostvarenjem koje danas teško može naći u bioskopima ali svakako ima odličnu budućnost na malim ekranima.
* * 1/2 / * * * *
Autor: Portal Jutarnji.hr
Objavljeno: prije 5 h i 2 min
Neočekivani obrat dogodio se u ponedjeljak na Prekršajnom sudu Osijek u 'slučaju Bećarac' gdje je umjesto najavljenog saslušanja šest svjedoka i donošenja presude rasprava prekinuta nakon što je tužitelj - Policijska postaja Belišće optužni prijedlog protiv Branimira Čolakovića (24) iz Valpova za pjevanje bećarca, odnosno zbog kršenja Zakona o ravnopravnosti spolova, proširila s novom optužbom za prekršaj vrijeđanja i omalovažavanja policijskog službenika prilikom vršenja službe, piše Glas Slavonije.
VEZANE VIJESTI
Vijesti
'MALA MOJA, TI U PLAVOJ BLUZI, DOĐI BLIŽE PA MI SE NA***I' Pjevao ove stihove u bećarcu, pa popio prijavu policajke!
KIĆO O AFERI BEĆARAC 'Pred 10-ak milicajaca jednom sam otpjevao 'E, da mi uspije milicajca povući za jajca'. I svi su se oni smijali, a neki i zvali da ih povučem'
Tako će valpovački bećar Branimir, koji je prvi u povijesti zaradio prekršajnu prijavu zbog pjevanja bećarca 'Mala moja ti u plavoj bluzi, dođi bliže pa mi se naguzi... što j' u pjesmi to se pjevat smije, lud bi bio ko bi zamjerio', a koji je otpjevao u folklornoj povorci Ljeta valpovačkog 28. lipnja, za pjevanje bećarca na teretu imati čak dva prekršaja, gdje mu za prvo prijeti novčana kazna do 5000 kuna, a za drugo - zatvorska kazna.
- Zbog ovakvog proširenja optužbe branitelj okrivljenika zatražio je prekid glavne rasprave kako bi se njegov branjenik pripremio za iznošenje obrane, što je sutkinja Dunja Bertok i prihvatila, pa je sljedeća glavna rasprava zakazana za 9. studenoga - priopćila je Snježana Marjanović, glasnogovornica Prekršajnog suda u Osijeku, i pojasnila kako u slučaju da se valpovačkog bećara osudi po novoj točki optužnice, Branimiru prijeti novčana kazna u iznosu od 187 do 750 kuna ili zatvorska kazna u trajanju do 30 dana.
Podsjetimo, Branimir Čolaković je kao član HKUD-a "Valpovo 1905.", bećarcem duboko povrijedio policajku iz Policijske postaje Belišće, koja je osiguravala manifestaciju, pa je nekoliko dana poslije policija protiv Branimira podigla optužni prijedlog.
- Kad pojedinac iskoristi takvu manifestaciju da se na omalovažavajući i ponižavajući način obrati policijskom službeniku riječima javne poruge, policija je dužna reagirati i temeljem toga išlo se na optužni prijedlog - ovim je rječima glasnogovornik PU osječko-baranjske Darijo Premec opravdao postupak belišćanske policije.
Ovaj neobični slučaj izazvao je lburne reakcije, posebice jer je bećarac napjev koji ima svojstvo hrvatskog kulturnog dobra prema odluci Ministarstva kulture od 2007. godine, a koji je od 2011. godine uvršten i na listu UNESCO-ove svjetske kulturne baštine, piše Glas Slavonije.
Pogledao sam CURVE Iaina Softleya, odličan Blumhouse triler koji se koristi starom mantrap formulom. Žena na putu za vlastito venčanje, prima pogrešnog autostopera, pokuša da ga se reši tako što će slupati kola, ali on preživi sudar relativno bezbolno a ona ostaje zarobljena u olupini. Počinje sadistička igra...
CURVE je idealan Blumhouse materijal a Iain Softley je izuzetno vešt reditelj i rekao bih da u ovom filmu on uživa u pruženoj prilici. Štaviše, baš onda kada film postane klaustrofobičan, kada rediteljski zadatak postane težak, Softley postaje inspirisan.
Ukupno uzev, CURVE je jedan od uspelih mantrap trilera koji ne donose mnogo toga novog ali uspeva da postigne sve ono što uspešan film tog tipa treba da ima. Hough i Shears su odličan duet u ulogama žrtve i dželata, a dobro izabrana lokacija takođe igra značajnu ulogu.
* * * / * * * *
This declassified US intelligence report from 1990 is one of the most terrifying things you'll ever read (http://finance.yahoo.com/news/declassified-us-intelligence-report-1990-192052241.html)
Quote
The 1983 US-Soviet "war scare" is one of the most controversial episodes of the Cold War.
Now we finally know it was also one of the most dangerous, thanks to a February 1990 report (http://nsarchive.gwu.edu/nukevault/ebb533-The-Able-Archer-War-Scare-Declassified-PFIAB-Report-Released/#_ftn3) published by the National Security Archive (http://nsarchive.gwu.edu/) at George Washington University this week after a 12-year Freedom of Information Act battle.
The US and Soviets were dangerously close to going to war in November 1983, the bombshell report found, and the Cold War-era US national-security apparatus missed many warning signs.
That 1983 "war scare" was spurred by a large-scale US military exercise in Eastern Europe called Able Archer that the Soviets apparently believed was part of allied preparation for a real war.
The Soviet military mobilized in response.
US-Soviet relations had definitely plunged in the early 1980s, but since then experts have debated how close the US and Soviets had come to the abyss during Able Archer.
Had the Soviets really believed Able Archer was preparation for a preemptive strike? Was the intensifying rhetoric of high-ranking Soviet leaders in the run-up to Able Archer meant for domestic consumption, or was it a reflection of actual fears? Was the 1983 Soviet military mobilization intended as internal and external political messaging, or as sincere preparation for war?
Most important, would the Soviets ever have struck first — and were their conditions for a first strike close to being satisfied during Able Archer?
We now have some of the answers.
On October 24, the National Security Archive published the President's Foreign Intelligence Advisory Board report on the war scare (http://nsarchive.gwu.edu/nukevault/ebb533-The-Able-Archer-War-Scare-Declassified-PFIAB-Report-Released/2012-0238-MR.pdf). The 1990 study is the US intelligence apparatus' final word on just how close the world came to war in 1983, and how aware American decision-makers were of the state of play.
Its conclusions are chilling, even 32 years later.
It turns out the Soviets believed the US wanted to launch a nuclear first strike. The US fell victim to the inverse error and didn't think the Soviets were serious about preparing for war, partly because they didn't think the Soviets thought the US wanted to launch a nuclear first strike. As a result, US military and intelligence decision-makers didn't believe that anything out of the ordinary was happening during Able Archer.
They couldn't have been more wrong. Following are the main findings in the report.
The Soviet leadership and intelligence agencies thought the US was planning to fight and win a nuclear war. In the early 1980s, in response to a US nuclear-modernization drive, "Soviet analysts calculated that the US intended [new generations of ballistic missiles] as a means for developing a first-strike force." The Soviets may also have "calculated that NATO's decision to field 600 Pershing IIs and cruise missiles was not to counter their SS-20 [intermediate-range missile] force, but yet another step towards a first-strike capability."
The report documents how this fear of an American first-strike morphed into a kind of corrosive conventional wisdom. In 1981, the KGB formally sent out instructions to monitor possible NATO war preparations, noting that it is "of special importance to discover the adversaries' concrete plans and measures linked with his preparation for a surprise nuclear-missile attack on the USSR and other Soviet countries."
The report flatly states that "KGB bosses seemed already convinced that US war plans were real."
"KGB officers in [Moscow] agreed that the United States might initiate a nuclear strike if it achieved a level of overall strength markedly greater than that of the Soviet Union. And many agreed that events were leading in that direction," the report added.
In reality, the US was never contemplating a first-strike. One of the more worrying aspects for the Able Archer incident, in the report's view, is that "Soviet leaders, despite our open society, might be capable of a fundamental misunderstanding of US strategic motives."
The Soviets realized they were becoming weaker and thought they'd probably lose the nuclear war they believed the US might be planning. Once the Soviets started thinking in terms of a possible nuclear war, they began to realize they didn't stand much of a chance of winning it.
As the report states, "There was common concern that the Soviet domestic situation, as well as Moscow's hold on Eastern Europe, was deteriorating, further weakening Soviet capacity to compete strategically with the US."
Moscow was in a seemingly weak position for a number of reasons, including an economic slowdown, political unrest in Soviet-dominated Poland, the deployment of the Pershings to Eastern Europe, and the diplomatic fallout from the Soviet invasion of Afghanistan in 1979.
Intriguingly, the report describes a Soviet computer system that analyzed thousands of strategic variables to determine the Soviet Union's strength relative to the US. The Soviet leadership would reportedly consider a preemptive nuclear strike if the computer ever found that Soviet power had fallen to 40% or below of US power. It reached 45% at points during the run-up to Able Archer.
The Soviets also determined that growing US missile strength would decimate the Soviet nuclear capabilities in a first strike to the point that a second strike would soon become ineffectual or even impossible. As this chart from the report demonstrates, the adversaries' nuclear strike capabilities were drifting ever further apart:
(ovde ide slika)
The Soviets responded by moving to cut the launch preparation time of second strike nuclear platforms like submarines and battleships from several hours to just 20 or 30 minutes. After a point, second-strike nuclear missions became the primary focus of Soviet bomber-crew training, according to the report. In the conventional realm, the Soviets began calling up reservists, sending Spetsnaz paramilitaries to the Eastern European front line, deploying nuclear-capable artillery pieces in Eastern Europe, and even converting tractor factories for tank production.
In the psychological realm, Soviet leaders grew paranoid, realizing the balance of power that had defined their country's entire strategic outlook would soon be a thing of the past.
It was in this context that the US's Able Archer exercise began in November 1983.
There were some odd things about Able Archer, and the Soviets' response to it. The Soviets' concern about Able Archer is understandable, at least in the context of their lager paranoia. Able Archer included the airlift of tens of thousands of US troops to Central European front-line areas. The operation had a notable nuclear component to it as well.
"We are told that some US aircraft practiced the nuclear warhead handling procedures, including taxiing out of hangars carrying realistic-looking dummy warheads," the report states.
The Soviets responded as if war was imminent. As the National Security Archive summary of the document (http://nsarchive.gwu.edu/nukevault/ebb533-The-Able-Archer-War-Scare-Declassified-PFIAB-Report-Released/#_ftn3) puts it, "Warsaw Pact military reactions to Able Archer 83 were ... 'unparalleled in scale' and included 'transporting nuclear weapons from storage sites to delivery units by helicopter,' suspension of all flight operations except intelligence collection flights from 4 to 10 November, 'probably to have available as many aircraft as possible for combat.'"
In the US, everybody missed everything. The Soviets were serious about preparing for a possible impending nuclear war, and the US didn't even know it.
Soviet activities around the "war scare" didn't make a single presidential daily briefing. The US military realized the Soviets were at a higher state of alert but didn't change their defense posture in response. Two later intelligence community reports on the incident also misinterpreted Soviet actions.
Indeed, one of the heroes of the war scare is Lt. Gen. Leonard Perroots, the US Air Force's assistant chief of staff for intelligence in Europe during Able Archer. Perroots did nothing to change the US military's alert status or readiness even as the Soviets were acting on a deep-seated fear of a possible US first strike. This, of course, was because Perroots wasn't receiving any intelligence suggesting this fear was underlying Soviet mobilizations. The US had missed just about every clue.
The report calls Perroots' inertia "fortuitous, if ill-informed." Had the US military changed its operating procedure in Eastern Europe, it would only have escalated tensions and enhanced the chances of an accidental war.
The phrase "fortuitous, if ill-informed" sums up the entire 1983 war scare. The two sides misunderstood the other's intentions, actions — indeed, their entire worldview — so badly that war nearly broke out.
The superpowers created a situation where simply doing nothing was an unwitting and perhaps civilization-rescuing act of courage.
Imaš baš taj plot o vežbi Able Archer kao okosnicu u seriji DEUTSCHLAND 83!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Inače, Mehmete, leakovao je UNCLE još pre neki dan, sad zaista više nema opravdanja...
Pristavljeno!
THE FLASH pomalo koketira ne nefilmičnim DC junacima...
https://www.youtube.com/watch?v=jBV39GrdRdQ (https://www.youtube.com/watch?v=jBV39GrdRdQ)
O, pa lepo su napravili Kinga Sharka. Fino će ovo biti.
Pogledao sam sa velikim zakašnjenjem R Tobiasa Liedholma i Michaela Noera, odličan zatvorski film koji je evidentno nastao na talasu Audiardovog UN PROPHETE ali je doneo i nešto svoje, vrlo autentično. Ne mislim da su UN PROPHETE i R filmovi čiji je nastanak imao neku jaku međusobnu vezu jer su izašli u razmaku od godinu dana, ali sasvim sigurno je da R zaslužuje ulogu vrednog sledbenika.
Audiardov film govori o klasnom sistemu unutar zatvora i zatvorskoj mikropolitici punoj etničkih primesa, dajući junaku produbljenu, na mahove čak i oniričku analizu. Lindholm i Noer idu drugim putem i njihov film je baziran na tvrdom realizmu, praktično naturalizmu, i sjajno zarobljava atmosferu zatvora, beznađe u kome se guše junaci u međusobnim sadističkim odnosima dominacije, straha i neizbežnog potonuća u sfere kriminala iz kojih se ne mogu povratiti.
R je priča o junaku koji pokušava da se adaptira u zatvoru i izbori poštovanje za sebe i elementarno dostojanstvo, i uprkos tome što se ne bavi strukturama koje rukovode kaznenim sistemom, jasno je da je reč o osudi pošto zatvor očigledno nije ništa drugo do generator podela, rasizma i akademija za buduće ozbiljne kriminalce.
Lindholm i Noer odlično vode priču, tako da joj unose praktično antički fatalizam i moderni društveno kritički pesimizam, ali kroz naturalizam probija već dobro oprobana formula gangsterske melodrame o usponu i padu koja funkcioniše još od vremena Warner Brothersovih filmova sa Cagneyem. Posle Audiarda, Noer i Lindholm spadaju u svakako najuspešnije autore u domenu spajanja modernog filmskog realizma sa žanrovskim principima, najpre u domenu gangsterskog filma. Kao i u Noerovom samostalnom filmu NORDVEST, balans je ovde besprekoran.
R je školski primer savremenog evropskog krimića koji ima kapaciteta da igra i pred publikom i na festivalima, prateći jake tradicionalne korene žanra i modu pojedinih art house strujanja.
* * * 1/2 / * * * *
Strava Bratstva i jedinstva
http://www.beforeafter.rs/kultura/strava-bratstva-i-jedinstva/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam 400 DAYS Matta Ostermana. Posle mikrobudžetnog debija, Osterman je snimio niskobudžetni film koji je na nivou premise i podele imao dosta zanimljivu zamisao. Osterman je ispunio ono o čemu često razmišljaju fanovi serija, a to je spajanje grupe glumaca iz neke serije na filmu i korišćenje njihove harizme, eventualne hemije i činjenice da imaju masovnu fanbazu a nisu skupi. U 400 DAYS igra Brandon Routh, nekadašnji Superman koji je potom zaigrao Atoma u Arrowu, Caity Lotz koja je zaigrala Canary u ARROWu i Tom Cavanagh koji igra Zooma u FLASHu. To su sve glumci iz CWjevog aktuelnog televizijskog univerzuma, premda je zanimljivo da u pomenutim serijama oni zapravo nemaju ozbiljan screentime jedni sa drugima. Ipak, teško je pretpostaviti da Osterman i producenti nisu na određeni način ukalkulisali njihovo CW iskustvo.
Premisa filma je vrlo zanimljiva, i preuzeta delimično iz Ballardove priče THIRTEEN TO CENTAURUS i govori o grupi astronauta koji na zemlji treba da provedu četiri stotine dana zatvoreni u simulaciji svemirskog leta. Kada prođe to vreme, oni izlaze napolje i zatiču zbunjujuću stuaciju.
Nažalost, uprkos tome što je ideja onoga što oni zatiču i što je svojevrsni payoff ove premise relativno zanimljiva, od Ostermana sam očekivao nešto što će biti mnogo više loopy, i mnogo kreativnije. Čini mi se da je u ovom filmu Osterman stavio već akcenat na atmosferu i tu je pogrešio jer uprkos solidnoj glumačkoj ekipi koja je sposobna da napravi neke vrlo zanimljive rezultate, nije imao produkcioni dizajn kojim bi mogao da je isprati.
Vizuelna svedenost ambijenata je vapila za stvaranjem atmosfere kroz zanimljive koncepte u priči, preokrete i iznenađenja, i u tom pogledu, Osterman nije pružio ono što se od njega očekivalo. Na kraju, ne mogu reći da me je 400 DAYS zabavio i zainteresovao u onoj meri u kojoj je čak i sa istom tom premisom mogao. Ako je Osterman želeo da iskoristi ovaj film kao showcase, nisam siguran da je ispunio tvoj cilj, sa ograničenim budžetom pokazao je da pruža vrlo limitirane rezultate, a svoje omaže filmu osamdesetih kroz blagu arhaiziranost postupka nije uspeo da dovede do nivao kakav je recimo napravio Mickle, pa čak ni do nivoa Windgardovog filma GUEST, iako je 400 DAYS ipak daleko smisleniji.
Na kraju krajeva, ovaj ipak podnošljivi low budget SF postaje pomalo i critic proof jer evidentno dolazi iz skromne produkcije. 400 DAYS nije nešto ali voleo bih opet da gledam neki ovakav film.
* * / * * * *
Dakle:
http://youtu.be/pjoYn-0LfMg (http://youtu.be/pjoYn-0LfMg)
Stari objašnjava da se Bond pravi mućkanjem a ne mešanjem.
http://www.beforeafter.rs/kultura/bondov-identitet/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 02-11-2015, 13:13:47
Dakle:
http://youtu.be/pjoYn-0LfMg (http://youtu.be/pjoYn-0LfMg)
Preacher is coming to AMC! :)
PLUS, još jedan Britanac dobija glavnu ulogu u američkoj tv seriji. :!:
Pogledao sam NO ESCAPE Johna Ericka Dowdlea, jedno od najprijatnijih iznenađenja ove godine. Glavni adut ovog filma Dowdleov propulsivni stil filmmejkinga u kome se priča pokreće i kada stvari krene više nema zaustavljanja. Film govori o predstavniku američke hidrotehničke firme u azijskoj zemlji koji se doseljava sa porodicom, i prvog dana njihovog boravka kreće puč, čija su osnovna meta imperijalisti, a pučisti su nemilosrdni.
Owen Wilson i Lake Bell su odlični u glavnim ulogama i stilski uspevaju da iznesu role u ovom napetom i maštovitom chase movieju koji pokazuje transformaciju običnih građana u heroje, kada to situacija i ugrožena porodica zatraže. Uprkos tome što u više navrata NO ESCAPE pribegava fizici poznih nastavaka DIE HARDa, sasvim sigurno imamo posla sa naslovom koji se oslanja na neprolaznu atraktivnost priča o everymanu u nevolji. I to everymanu za kog se ne ispostavi da je nekada bio operativac CIA.
Ta uloga bivšeg obaveštajca prepuštena je Pierceu Brosnanu koji pravi do sada najbolju send up ulogu u odnosu na svoj minuli bondovski rad. Posle NOVEMBER MANa u kome je delovalo da je pukao, ovde se ispostavlja kao i dalje relevantna njuška, doduše, u sporednoj ali značajnoj roli.
Ipak, u svemu ovome Dowdle je glavna zvezda i njegove inscenacije su ipak glavni adut. Film je znalački kadriran, sa precizno odmerenim pokretima kamere i precizno odmerenim suspenseom. Ako imamo u vidu da film počne furiozno i maštovito, dobro je koliko uspeva da održi tonus do kraja. Dowdle se našao u puno prilika da posrne i uglavnom nije, na tome mu treba čestitati.
NO ESCAPE je u odnosu na uloženi budžet odlično prošao. Trud se dakle isplatio na blagajnama, pa se nadam da če Dowdle nastaviti da dobija dobre prilike.
* * * 1/2 / * * * *
Wired javlja>
In the mid-'90s, a computer program called Chinook beat the world's top player at the game of checkers. Three years later, to much fanfare, IBM's Deep Blue supercomputer won its chess match against reigning world champion Gary Kasparov. And in 2011, another IBM machine, Watson, topped the best humans at Jeopardy!, the venerable TV trivia game show. Machines can now beat the best humans at a wide range of games traditionally held up as tests of intellect, from Scrabble to Othello. But there's one notable pastime where we humans still come out on top: the game of Go.
With all those other games, computers can win by, in essence, analyzing the many possible outcomes of every possible move. Yes, a chess grandmaster like Kasparov can look ahead in a similar way. But a machine can examine far more future moves than Kasparov ever could. Likewise, a machine can look ahead in a game of Go—the Eastern version of chess—but in this case, looking ahead is far more difficult. On a Go board—a 19-by-19 grid where players place pieces at the intersection of two lines—the number of possible moves is far greater, and identifying the benefits of a particular move is far more complicated, even mysterious. The top players will tell you they play in a way that's, on some level, subconscious. Getting a computer to play this way is another task entirely. You can't use the same approach as a Deep Blue or a Watson.
With this in mind, researchers at Facebook are now tackling Go with an increasingly important form of artificial intelligence known as deep learning.
In recent years, companies like Facebook, Google, and Microsoft have shown that deep learning is remarkably adept at recognizing photos, identifying spoken words, and translating from one language to another. To recognize a cat, for instance, a deep learning system analyzes thousands of known cat photos, feeding each into a network of machines that approximate the neural networks of the human brain. Thanks to these neural networks, your Facebook app can recognize photos of you and your friends. Google's smartphone digital assistant can recognize the commands you bark into your Android phone. And Microsoft can instantly translate your Skype calls. Now, Facebook is using similar technology to recognize a promising Go move—to visually understand whether it will be successful, kind of like a human would. Researchers are feeding images of Go moves into a deep learning neural network so that it can learn what a successful move looks like.
"We're pretty sure the best [human] players end up looking at visual patterns, looking at the visuals of the board to help them understand what are good and bad configurations in an intuitive way," Facebook CTO Mike "Schrep" Schroepfer told reporters at Facebook's California headquarters last week, before delivering a speech along similar lines this morning at the Web Summit in Dublin. "So, we've taken some of the basics of game-playing AI and attached a visual system to it, so that we're using the patterns on the board—a visual rec[ognition] system—to tune the possible moves the system can make." Though this system is only about two or three months old, he says, it can already beat systems built solely with more traditional AI techniques.
Learning Deeply
On one level, this work is a curiosity, a sideshow to the deep learning systems the company is building to tackle specific tasks across the world's most popular social network. Facebook is using neural nets to better determine what you want to see in your Facebook News Feed. It's building another system for blind Facebook users that can automatically describe photos via a text-to-speech engine. But the company's Go work—which Schrep describes as "super early"—demonstrates why deep learning is so powerful and how it can continue to push the boundaries of what machines can do.
Solving big AI problems requires a wide range of technologies, and deep learning can provide something akin to human intuition—or at least approximate the kind of intuitive tasks that we humans find difficult to explain. This includes playing Go, but such game playing is merely a small step towards something larger. After achieving so much success with image and speech recognition, many researchers believe, deep learning can now help computers understand "natural language"—the way that humans naturally speak.
During his briefing with reporters, Schrep also nodded to a system he has demonstrated in the past, where a neural net analyzes a synopsis of The Lord of the Rings and then answers questions about the plot of the J.R.R. Tolkien trilogy. "We took a very, very, very short version of The Lord of the Rings and fed it into the system," Schrep says. "And then immediately, right after you feed it this, you can start asking it questions, about the data it has just seen, that are relatively complex—that involve spatial relationships." This is indicative of a wider trend. Google recently published a research paper describing a computer bot that could—on some level—debate the meaning of life. A startup called MetaMind is exploring similar avenues.
Andrew Ng, the director of research at Chinese Internet giant Baidu, which also sits at the sharp end of deep learning research, says the path to natural language understanding is a difficult one and that small advances—not to mention packaged demos—should be taken with a grain of salt. But he too sees some promise here. "We get it right a lot of time," he says. "And we totally screw up some of the time."
Making Connections
As such work progresses, Facebook, like Baidu, hopes to apply these ideas to more pointed tasks. Last month, a team of Facebook researchers showed WIRED the deep learning system they're building for Facebook users who are visual impaired. The system can identify objects in a photo, determine whether the faces in the photo are smiling, and decide whether the photo was taken indoors or out—before sharing this info via a text-to-speech app. Now, Schrep says, the project has progressed further, into the realm of natural language understanding. The company has built a system that would allow blind users to ask questions along the lines of "Is there a baby in the photo?" and "What is the man in the photo doing?" and "Is the baby sitting in his lap?"
"You take reasoning—the ability to ask questions and understand new data—and you take image understanding and segmentation and you put the two together," Schrep says, "and you build what we call visual Q&A." Image "segmentation" is where the system correctly distinguishes between different objects in a photo—separating, say, the baby from the man.
Meanwhile, the company aims to build an even higher form of AI through the digital assistant it calls M. Today, while under test with a few hundred users in the San Francisco Bay Area, M is largely driven by human operators: you ask the tool a question along the lines of "Can you make me a dinner reservation for tonight?," a fairly simple AI system suggests at least a partial solution, and then the humans perform the task. That is, they visit the restaurant's website and make the reservation. The trick, however, is that Facebook is carefully tracking everything the human operators do, so it can feed this information into neural networks and teach machines to perform the same tasks. During his talk, Schrep revealed that, just a few months after M's debut, the company is already feeding this data into neural networks and, indeed, improving the AI that underpins the system.
If you ask M to buy some flowers, for instance, the system will now respond with two questions of its own: "What's your budget?" and "Where do you want them sent?" These two questions, Schrep says, were pinpointed by neural networks, after they analyzed the way the human operators interacted with users. "There is some percentage of responses that is coming straight from the AI," he says, "and we will increase that percentage over time."
Both this system and the system for the blind have yet to reach the wider public. But they aren't that far from real-world deployment. The company's work with Go is perhaps much further from concrete success. But there are already a few signs of success, Schrep says, and it shows where this new form of AI is moving. Last week, he showed off another mini-project where a Facebook deep learning system looks at a stack of digital blocks and (accurately) predicts whether or not it will fall. A "key problem in artificial intelligence is figuring out what's going to happen next," he said. "You do this all the time in order to make your day go well. ... What we've got to do is teach computer systems to understand the world in a similar way." That's why Facebook's neural networks are learning to play Go—and maybe, someday, they'll crack it.
Pogledao sam LES HOMMES LIBRES Ismaela Ferroukhija. Reč je o zanimljivoj fikcionalizaciji učešća alžirskih emigranata u francuskom Pokretu otpora tokom Drugog svetskog rata. Odnos nacista sa raznim muslimanskim populacijama nije mnogo prikazivan na filmu pa je u ovom slučaju vrlo zanimljivo da se vidi kako su se alžirski emigranti držali za vreme Drugog svetkog rata. LES HOMMES LIBRES u principu temi prilazi hagiografski i vrlo povoljno govori o većini pariskih Arapa koje prikazuje, i to nesamo kao učesnike u otporu protiv Nemaca, lukave pregoarače koji su odugovlačili nemačke diplomatske pokušaje da se senzibiliziraju sa vladarima u Severnoj Africi već i kao bitnu kariku u izdavanju lažnih dokumenata alžirskim Jevrejima ali i Jevrejima uopšte.
Glavnog junaka, jedinog koji nije istorijska ličnost, i glavni katalizator radnje igra harizmatični Tahar Rahim. Nažalost, ova uloga mu ne da puno prostora jer Ferroukhi sve režira u jednom arhaičnom maniru, sa dosta ornamentalistike, bez jakih karakternih lomova i sa vrlo mlakim zapletom. Međutim, sam milje i tema čine da film bude zanimljiviji od onoga što je Ferroukhi sposoban da pruži ovom prilikom, priča je efektnija od vlastite realizacije pa u svemu tome i Tahar Rahim daje svoj doprinos.
O ovoj temi je svakako mogao biti snimljen još bolji film, i Francuzi imaju još par naslova na slične teme. Međutim, ukupno uzev, fanovi filmova o ovoj epohi, ne bi trebalo previše da se žale.
* * 1/2 / * * * *
Paramount Pictues has dated Robert Zemeckis' untitled Brad Pitt and Marion Cotillard drama for Nov. 23, 2016.
From Paramount and GK Films, the film is based on an original story by Steve Knight and is produced by Graham King, who developed the project, alongside Zemeckis and Steve Starkey.
The story will be produced through King's GK Films banner with Jack Rapke Knight, Patrick McCormick and Denis O'Sullivan serving as executive producers.
Zemeckis most recently helmed Sony's "The Walk." Pitt is currently filming the Netflix dramedy "War Machine" while Cotillard is filming "Assassin's Creed."
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam I LOSSENS TIME, adaptaciju pozorišnog komada Per Olova Enquista na kojoj su radili reditelj Soeren Kragh-Jacobsen i Tobias Lindholm. Gledanju ovog filma privukla me je zatvorska tema i Tobias Liedholm kao scenarista koji se dokazao u zatvorskom miljeu sa filmom R. Ovog puta nažalost, LIdholm nije nije dobio adekvatnu ekranizaciju i I LOSSENS TIME je mlaka priča o mladom psihopati koji je uveden u eksperimentalni psihijatrijski program. Pred zatvaranje programa jer nije dao rezultate, mlada lekarka poziva sveštenicu da porazgovara sa tim pacijentom jer njegovo ponašanje obiluje referncama na Bibliju i crkvene obrede i do kraja filma, ona uspeva da razume njegovo traumatsko jezgro i da se sa njim identifikuje ali ne bih rekao da sve to zajedno uspeva da zainteresuje gledaoca.
Kragh-Jacobsen, inače uvažena faca iz radnih dana DOGME 95, danas mahom televizijski reditelj, očigledno želi da celu stvar pomeri u pravcu psihološke drame, što dalje od trilera koji obično tretira likove psihopata ubica ali na kraju svega em koketira sa trilerom, em ne uspeva da stvoi pravu dramsku tenziju jer se ključni događaji dese u flešbekovima.
Sve u svemu, I LOSSENS TIME nije dobacio ni do minimuma koji sam očekivao.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam AS ABOVE SO BELOW John Ericka Dowdlea. Nisam bio upoznat sa radom ovog reditelja ali posle NO ESCAPE koji mi se izuzetno dopao, krenuo sam da ga sistematski ispratim, koliko je to moguće jer njegova prva dva indie filma ne mogu da nađem. U svakom slučaju, krenuo sam od kraja. AS ABOVE SO BELOW ima dobru lokaciju, dobru podelu i dobru egzekuciju. Jedino što nema je smisao i to na jednom dubinskom nivou filmskog izraza. Naime, praviti found footage film sa pećinom, odnosno lagumom u kome se pojavljuju emanacije ličnih strahova spada u red besmislenijih odluka sa kojima sam se suočo na filmu. Naročito jer su LIČNI strahovi prikazani kao KOLEKTIVNI doživljaj. Dakle, noćnu moru jednog junaka, greh iz prošlosti koji ga progoni i sl. ne samo da "objektivne kamere" beleže iz nekoliko uglova već se taj strah u adekvatnoj formi javlja svim učesnicima dešavanja kojima su neki od tih strahova ne samo potpuno nepoznati, već kad je reč o traumi francuskog vodiča eksplicitno je dato da nikome ne priča šta mu se desilo. Samim tim, film gubi mogućnost da gledaocu te emanacije deluju kao subjektivno viđenje, potonuće u ludilo i prikazuju mu se nažalost kao potpuna budalaština, bez ikakve dileme i bez ostatka.
Stoga, film ne pada ni na nivou likova koji nisu baš briljantni ali su barem diferencijani, ni na nivou realizacije, jer ovo je jedan od onih found footage filmova koji pokušavaju da iskoriste koncept kako bi bili vizuelno zanimljiviji nego da su konvencionalno kadrirani, služeći se ekstremnim planovima, poigravajući se sa off prostorom i sl. On pada na nivou premise koju ni podela ni egzekucija ne mogu da spasu.
* * / * * * *
Pogledao sam SPECTRE Sama Mendesa, novog Bonda za kog mi se čini da će konačno pokazati čak i onima kojima je SKYFALL bio dobar da je sve ovo što se dešava poslednjih godina sa 007 bilo stranputica.
Naime, SPECTRE je nešto bolji od SKYFALLa, za početak manje je dosadan i za nijansu je bolje slikan i insceniran, ali to je manje više to. Prvo pojavljivanje Blofelda u novom milenijumu iskorišćeno je za jeftino psihologiziranje na nivou španske serije, i ako sve ovo ima jednu pozitivnu stvar, onda barem metanarativ nije toliko obavezaujući koliko sam se plašio, ali blizu je recimo Marvela. Dakle, s jedne strane događaji iz ranijih filmova itekako determinišu događaje u ovom filmu, ali moguće ga je razumeti ipak i bez pažljivog pamćenja ranijih nastavaka.
SPECTRE zatiče Bonda kao serijal u jednoj inferiornoj poziciji. Ne samo da je Lea Seydoux kao Bond-devojka zapravo otkirće Brada Birda iz GHOST PROTOCOLa nego su lokacije Maroka i subplot sa šefon MI6 negativcem praktično idententični sa ROGUE NATIONom, koji ni inače sam za sebe nije bio baš primer genijalnog scenarija.
Film strukturalno ima u sebi čest problem savremenih blokbastera, a to je da deluje kao da je sniman upoedo sa snimanjem, nema kontinuiranih konflikata, sve je serija set-pieceova koji stoji sami za sebe, bilo da je reč o fizičkim ili karakternim/ dijaloškim konfrontacijama.
Ovo je prvi Bond film u kome glavni negativac praktično nema masterplan koji se mora sprečiti, odnosno ima neku akciju koja je tobožnji masterplan iako zapravo čak ni njeno pokretanje ne mora imati suštinsku posledicu, i može se naknadno bez problema sprečiti i poništiti. Zatim, film nema ni zlu Bond-devojku jer kako imati zlu Bond-devojku ako nema kontinuiranog odnosa, pa otud na kraju nemamo ni ono najslađe a to je girl-on-girl akcija.
Monica Bellucci ima ulogu sekundarne Bond-devojke u sceni koja se najbolje može opisati čuvenim slučajem Velje Ilića koji hoće da "nagna babu". Daniel Craig ne samo da odrađuje "Velju Ilića" već je ovo prva scena seksa u istoriji Bonda u kojoj deluje kao da nije bilo ni trunke zadovoljstva, odnosno seks se desio kako bi 007 došao do podataka, a publika treba da oseti kako agentski hleb ima sedam kora.
Publika u Tuckwoodu je emitovala snažnu nevericu tokom scene "nagnavanja babe" tako da je posle bila docilna tokom jedne od najsterilnijih i najdosadnijih scena potere dva superautomobila ulicama Rima, i suspense scene u žičari u kojoj očekujemo da će jelte doći do nekog incidenta, neke opasnosti od pada, rušenja i sl. a dobijemo samo mrke poglede koje Q razmenjuje sa dvojicom random henchmena.
Iz Marvela nam stiže i Dave Bautista. Nota bene, Bautistino prvo koketiranje sa stripom bilo je u vreme kada je bio freak of the week u SMALLVILLEu a u SPECTRE treba da igra nekog Savremenog OddJoba ili Jawsa. Problem je što za početak nije ekscentričan i krajnje je politički korektan. Po screentimeu, on ima praktično isto vremena kao Blofeld i veći deo tog vremena vozi kola. Dakle, Dave Bautista, VEĆI DEO VREMENA VOZI KOLA i fizički se angažuje u sceni obračuna koja je rip-off tj. omaž FROM RUSSIA WITH LOVE. Isto tako, uvodna scena je citat mnogo bolje scene iz FOR YOUR EYES ONLY u kojoj kao što znamo Bond ubija Blofelda u kolicima.
Ovde je Blofeld politički korektan, nije u kolicima, a motivacija mu je na nivou španske serije pa se na to ne bih ni osvrtao koliko je kretenski. Mada, do kraja filma ovo može biti origin story kako je Blofeld dospeo do kolica.
Inače,naravno, Christoph Waltz je Blofeld, čisto da ne bude zabune a to je sakriveno isto onoliko koliko je onomad sakriveno da je Cumberbatch zapravo Khan u INTO DARKNESS, dakle minimalno.
Daniel Craig se pretvara u Velju Ilića tako da neki osetljivi momenti, recimo kako on zavodi kćer svog neprijatelja koji ga je poštovao i koju se zarekao da čuva, više ne deluju šarmantno, već više perverzno pa u pravcu jadnog. Bond je lišen smisla za humor a i izgled ga je napustio, tako da u jednoj sceni kada Bond pripit nišani miša i pita ga "Ko te je poslao?" deluje kao da bi sve to mogao igrati Berček u nekom komadu Siniše Kovačevića.
U ovom kontinuitetu, zapravo, Berček je jedini pravi Craigov naslednik jer ovaj Bond beži od svoje suštine, od virilnosti i šarma.
Mendes je ovog puta zamenio direktora fotografije. Umesto Deakinsa tu je Hoyte Van Hoytema i rekao bih da je film nešto bolje slikan i za nijansu bolje insceniran od SKYFALL što je i logično jer Hoyte ipak ima više iskustva sa ovom vrstom filma od Deakinsa koji je tu potpuno zalutao,
Međutim, akcija je mahom i dalje bezveze i daleko ispod najinspirisanijih ostvarenja viđenih ove godine. Tempo je spor i ima radikalnih viškova.
Ako bismo uzeli da razlažemo scenario, onda se može reći da je verovatno nastajao usput i na brzinu -
Mislim da bih sličnosti sa ROGUE NATION ako bih morao da istražujem mogao da tracebackujem do Jeza Butterwortha koji je pisao EDGE OF TOMORROW za Cruisera a ovde je bio poslednjepotpisani scenarista iza dvojice veterana serijala Wadea & Purvisa i Johna Logana koji je doveden posle oskarovca Paula Haggisa kada su Bondovi ušli u prestige picture fazu. Očigledno je scenario pisan silom i usput čim su svi ovi potpisani, a Jez je poznat kao krizni scenarista koji radi baš u situacijama kad je projekat već u realizaciji, i kad treba da se malo digne tonus. O tome da je pisano navrat-nanos svedoči za početak činjenica da film praktično ima minimum paralelne radnje u osnovnom zapletu, dakle nemamo paralelno negativce i pozitivce, a recimo potpuno nasuprot Bondovoj tradiciji, imamo paralelno Bonda i pozitivce u štabu, što u principu u kanonskom Bondu nikada nemamo. Film počne, imamo uvodni obračun koji nas uputi u neke opšte konflikte, i onda ide susret sa M i Moneypenny i zdravo đaci, posle toga je Bond sam u akciji a paralelno imamo negativca koji nam omogućuje da vidimo da on nešto zna što Bond ne zna i tako gradimo suspense. Ovde je suprotno. Paralelna radnja sa M i ekipom deluje nalepljeno u delu u Maroku gde se oni skupe i shvate da NE MOGU da mu pomognu. Kao da su shvatili da im treba nešto da malo razbiju monotoniju voza. Onda dolaze u London gde počinje ROGUE NATION. Potpuno novi film u kome su svi zajedno u obračunu sa negativcima. Zatim, nemamo zlu Bond-devojku samim tim nemamo ni girl-on-girl akciju. Zatim, veliki plan praktično ne postoji. Ali ako je ono Veliki plan, onda je on potpuno passe jer mi već znamo za problem ostavljanja backdoorova u programima za sigurnonosne službe i rizicima da neko zao to iskoristi, sam ih locira i vrši nadzor. Dakle, ovo je Bond o nećemu što se već desilo nekoliko filmova ranije. Činjenica da nekih kontinuiranih konflikata zapravo nema, da nema zle Bond-devojke itd. sugeriše da su sve vreme smišljali scene koje mogu stajati same. Film praktično može da se završi posle eksplozije u Maroku, bez većih tegoba, a posle svake krupnije situacije mi nemamo neki sledeći korak koji se nužno mora napraviti. To su sve znaci pisanja bez ideje o "velikoj celini".
Nažalost ova iskliznuća van konvencije Bonda nisu uspela da mu donesu dodatni kvalitet, naprotiv, ovo je film u kome glavni junak zbog kog smo se svi okupili ne valja, a akcija koja je drugi razlog, takođe nije na nekom vrhunskom nivou.
Sreća u nesreći je da SPECTRE čini se prolazi kod kritike onako kako je SKYFALL trebalo da prođe i da se rađa svest o tome kako je ovo sa Craigom bila žestoka stranputica.
* * / * * * *
:cry: :cry: :cry: A Kazino Rojal nas je toliko obradovao. Ovo posle je bilo do te mere razočaravajuće da će Spectre kod mene proći bez odlaska u bioskop... Srešćemo se već negde, iduće godine, na HBOu ili Pajratbeju...
U pogledu inscenacije akcije čini mi se da ima dosta uticaja igara o Bondu, što je zanimljiv detalj - recimo pucnjava u Maroku je potpuno kao iz igre, potpuno mogu sebe da zamislim kako na isti način biram prioritete za likvidaciju a onda pravim "Bond Moment" time što pogodim cevovod i smlatim trojicu eksplozijom gasa.
Mehmete, izgleda sa ScarJo hoće ovo da igra...
EXCLUSIVE: Amy Pascal's Pascal Pictures has won a bidding battle for Crash Override: How To Save The Internet From Itself, a memoir by game designer Zoe Quinn that sold to Touchstone/Simon & Schuster and will be published September, 2016. The property was bid on by several studios and TV outlets, and several actresses are circling, with interest from Scarlett Johansson said to be keenest.
The movie deal was based on a proposal titled Control Alt Delete, and tells the story of how Quinn, creator of the hip interactive game Depression Quest, was targeted by a digital mob bent on upending her life when a blog post by her ex-boyfriend went viral. It sparked the widely-discussed Gamergate controversy and took a surprising turn when instead of running, she decided to fight back. It is a very inside look at gaming and nerd culture and what happens when one gets caught in the gears of that machine.
Rebecca Angelo and Lauren Schuker Blum are set to adapt. Pascal Pictures will finance and Pascal will produce with Rachel O'Connor, and Entertainment 360. The latter got the book proposal early on, and created the package with the screenwriters, who met while working as journalists at the Wall Street Journal. It was then shopped and Pascal Pictures stepped up. Pascal Pictures is Sony-based and that studio will get first crack; for right now, its development is being funded internally by Pascal. CAA brokered the deal. The agency and Management 360 repped the scribes, whose first project — the Tammany Hall-set feature An Extraordinary Man — has Anne Hathaway attached and is set up at Erika Olde's Black Bicycle Entertainment.
Quinn perhaps best describes the potential movie and conflict in her proposal: "Gaming and internet message boards used to be niche interests, mostly for young men. In the past few years, however, they've gone mainstream. Millions of people — including women and other marginalized people — have taken an interest in the platforms, image boards, and discussion forums that once belonged by default to a much smaller population. Most gamers give zero fu*ks about this. Like the rest of us, they're just here to play games. But a vocal minority are clinging onto the brand of Cheetos-and-Mountain-Dew exclusionary identity 'hardcore gamer,' muttering 'fu*kin casuals' under their breath."
Da, video sam jutros. Biće zanimljivo ako se desi. ScarJo je već mezimče SJW frakcije, napadi na nju mogli bi da izazovu svetski rat :lol:
U rekonstrukciji putanje Johna Ericka Dowdlea pogledao sam DEVIL, produkciju M. Night Shymalana u kojoj je on želeo da započne seriju malih niskobužetnih filmova koje bi on osmišljavao a realizovali drugi autori. Dowdleov film je vešto sklopljen, energično realizovan ali nažalost premisa i scenario naprosto nisu na naročito visokom nivou. Naprosto, okolnosti u kojoj se Nečastivi angažuje oko grupe ne naročito bitnih junaka nažalost ne deluje preterano relevantno, i ponovo sam imao slučaj da bazična premisa naprosto devalvira eventualne zanatske kvalitete kojih ima, pre svega u pogledu pokreta kamere i estetizacije ambijenata. No, ta rediteljska veština opet pa nije dovoljno velika da se ceo film bazira na njoj.
* * / * * * *
Pogledao sam Man from U.N.C.L.E. i mislim da mi je jasno zašto je ovaj film flopovao u Americi. Ovo je toliko detaljna stilizacija i brižljivo orkestrirana sinteza elemenata špijunskog filma i televizije iz vremena originalnog U.N.C.L.E.-a da film na momente verovatno izgubi gledaoca koji je došo samo da jede načose i uživa u tučama i kežual seksizmu. Sve se podrazumeva, prećutkuje, pokazuje u ponovljenom snimku, Riči se ovde pokazao kao vrstan zanatlija kadar da stvari isecka na komade a onda ponovo spoji takvim tempom da ga je milina pratiti. Ako ste, doduše, spremni na takav post-postmoderni tretman. Mislim da se publika navikla na Marvelove i Nolanove blokbastere gde se sve objasni unapred, pa se onda odradi, pa se onda objasni ponovo za svaki slučaj. U poređenju sa tim, Ričijeva naoko lapidarna postmoderna disekcija '60s špijuniranja deluje maltene avangardno, pogotovo kada se pomisli da su i James Bond filmovi u post Kazino Rojal eri primetno usporili i trude se oko refleksije i pojašnjavanja, te igraju na kartu toga da će publika prihvatiti psihopatu u glavnoj ulozi jer je, ipak, naš psihopata.
No, koliko razumem, Riči je ipak obavio posao u Evropi i nastavka će biti što je dobro jer bi bilo šteta da se ovako dosledna i detaljna stilizacija zaboravi tako brzo. Sve, od Kavilove napadne muževnosti, preko svetla, kolorne šeme i dizajna odeće i oružja, pa do frizura ženskih protagonistkinja je savršeno, zaključno sa Pembertonovim saundtrakom i izborom licenciranih pesama.
http://youtu.be/bA_EMz6It6o (http://youtu.be/bA_EMz6It6o)
http://youtu.be/2y-NaW-WK3E (http://youtu.be/2y-NaW-WK3E)
Mehmete, sjajno si sročio. Nažalost, ukupno uzev, kada se podvuče crta sa cenom koja varira u rasponu od 75 miliona do 80, po raznim izvorima, i sa zaradom na globalnom nivou od oko 100 miliona, dakle vratio je samo 50 milona, u vrh glave, mislim da bi nastavak mogao da se desi samo ako razvali na home videu, ili ako se desi neka grassroots kampanja. U suštini, kritika je film prihvatila kao i publika, nije bila spremna za punu recepciju, a onda kako je vreme odmicalo, shvatali su i jedni drugi da je reč o opasnom filmu. Međutim, kada sve sabereš, ono što UNCLE ima je da finansijski nije uspeo ali ga ljudi simpatišu. Videćemo kako će proći na kućnim formatima, mada su i oni, prirodno mahom rezervisani za ove blokbastere koje si sočno opisao.
Zanimljivo je da DC sprema crossover 60s Batmana sa UNCLEom u stripu u decembru. Zamisli DTV nastavak u kome Napoleona igra Brandon Routh. :)
U rekonstrukciji putanje John Ericka Dowdlea pre nego što će doći do svog najboljeg filma NO ESCAPE pogledao sam QUARANTINE, njegov rimejk fima REC sa kojim su se Paco Plaza i Jaume Balaguero reinventovali. QUARANTINE je bio nepotreban rimejk a kako mi se REC i inače dopao, preskočio sam ga. Dowdleov film sam sada pogledao i mislim da nisam pogrešio što sam ga smatrao suvišnim. Za publiku koja je u stanju da percipira španski film, zaista nije potreban američki rimejk.
Ali, kada je reč o publici koja nije u stanju, dakle o Amerikancima i najširoj ciljnoj grupi, Dowdle im je zapravo ponudio pošten rimejk. Naravno, QUARANTINE ima nekoliko razlika u odnosu na izvornik ali one ne menjaju suštinu ugođaja, mada jedna menja samu suštinu priče. Naime, nekolike formalne razlike pre svega ogledaju se u tome što Dowdle nešto sporije uvodi junakinju-reporterku koja treba da isprati noćnu smenu u vatrogasnoj stanici. Dowdle pušta publici da se bolje upozna sa likovima i u tom pogledu je duhovitiji od Plaze i Balaguera. Jennifer Carpenter, u to vreme prevashodno TV zvezda u usponu kroz seriju DEXTER, napravila je odličnu ulogu kao i Jay Hernandez, vatrogasac uz koga bi "trebalo da jašemo".
Kada događaji u kući krenu, vrlo su dobro tehnički realizovani uprkos skromnom buždetu ali u odnosu na REC sasvim je sigurno da se Dowdleova kamera više trese. Film sam gledao na kućnom formatu i teško mi je da zamislim kako bi ovo izgledalo u bioskopu. Pored trešenja, Dowdle vrlo dobro fokusira ključne dramske momente, suspense itd. i found footage kao device uspeva da proda, ali u čisto tehničkom pogledu, postupak mi deluje vrlo agresivno.
Najveća razlika je u samoj prirodi infestacije, dakle ovog puta nema direktne demonske, natprirodne pozadine, uzrok je rad verskog kulta sa apokaliptičnim narativom, poput AUM Shinrikyo, recimo. To svakako bitno menja stvari, ali rekao bih da u kontekstu Dowdleovog opusa u kome su jedan od ključnih problema upravo bila natprirodna otkrića (AS ABOVE SO BELOW ili DEVIL) ta "spuštena premisa" zapravo daje na kvalitetu, i meni ta promena u odnosu na inicijalni REC nije loša i više pristaje američkom filmu od neke natprirodne pretnje koju bi onda oni silom pokušavali da objasne.
Ovom filmu se zapravo nema šta zameriti, na neki način, rekao bih da je u pogledu popularizacije žanra čak i lepo da je američkoj publici obezbeđen ovakav falsifikat uspešnog španskog filma koji vrlo skrupulozno kopira njegov ugođaj i dodaje neke američke konvencije.
Ipak, ukupno uzev, meni kao gledaocu opet REC ostaje dovoljan.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE CURSE OF DOWNERS GROVE Derricka Martinija čiji je solidni indie proboj producirao Martin Scorsese a ovog puta se okreće nečemu što je neobičan žanrovski hibrid. Derrick Martini je zajedno sa Bret Easton Ellisom adaptirao roman Michaela Hornburga o američkoj varošici poznatoj po tome što je prati kletva da svake godine jedan maturant gine pre završetka škole.
Šanse da poginu se povećavaju grupi maturanata koji se nalaze u vrlo intenzivnom ljubavnom trouglu, posle pokušaja silovanja na žurci.
THE CURSE OF DOWNERS GROVE je žanrovski hibrid i rekao bih da je u ovom slučaju to više nedostatak, odnosno rizik nego prednost filma. Naime, Martinijeva inscenacija i atmosfera su prilično vibrantni ali film na dosta osetljivoj granici između indie melodrame i žanrovskog filma ne uspeva da nađe pravi balans. Naime, na kraju cele priče, THE CURSE OF DOWNERS GROVE ima niz suviše naivnih rešenja na nivou scenarija da bi bio indie ili bilo kakva druga melodrama per se, ali nema ni dovoljno žanrovskog gradiva da bi bio horor ili triler, mada nota bene, iako premisa vuče na neki FINAL DESTINATION i uprkos tome što se autori poigravaju natprirodnim elementima ovaj film ponajmanje ima elemenata horora. Međutim, nekakvog trilera zbilja ima a ima i jedna scena u kojoj junakinja uzima stvar u svoje ruke ili preciznije rečeno, uzima pušku u svoje ruke i kreće da rešava stvari pucanjem, čime se THE CURSE OF DOWNERS GROVE može zapravo svrstati uz filmove poput COLD IN JULY ili THE GUEST u kojima se prave omaži 80s estetici, a samim tim na neki način i filmu IT FOLLOWS. U ovom rangiranju, THE CURSE OF DOWNERS GROVE uspeva da bude svakako bolji od GUESTa ali ne i od druga dva.
Kao i u LYME LIFEu i u CURSEu, Martini ima dara da napravi atmosferu, da estetizuje stvari, i sporadično ima živosti među karakterima, naročito epizodnim. Ipak, rekao bih da na kraju ne uspeva da kapitalizuje tu liniju priče. Ako imamo u vidu da je Bret Easton Ellis bio scenarista, od njega se svakako očekivalo NEŠTO. Ali, njegove ekranizacije, koliko god da neke od njih poput LESS THAN ZERO imaju generacijski značaj, ipak nisu baš poznate kao dobri filmovi, te samim tim ne znam zašto bi se i ovog puta očekivalo od Breta da zablista na ekranu. Odnosno, zašto bi se od Breta očekivalo da ima tako savršenu kontrolu nad scenarističkim rukopisom pa da se njegovi zahvati u ovom filmu više gledaju kao namera nego kao greška.
No, ako bismo Ellisove zahvate ovde primarno tretirali kao autorsku nameru, onda je sasvim sigurno osnovna ideja bila da se napravi exploitation throwback, da se napravi jedna istovremena reafirmacija i parodija konvencija omladinskog exploitaion filma u kome se nemir često izražava kroz velike melodramske obrte ili ispoljavanja nasilja. Ovakav delikatan pokušaj, sasvim sigurno nije do kraja uspeo. Ipak, sa ekonomičnim trajanjem, THE CURSE OF DOWNERS GROVE nikada ne postaje istinski neprijatan za gledanje, samo na kraju nije previše dobar film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE GAMECHANGERS Jamesa Wooda, televizijski film o sporu Jacka Thompsona i Rockstara oko uticaja igre GTA na ubistvo u Alabami. James Wood je dokazan pisac, autor serije REV koja je na vrlo zanimljiv način, kombinujući komediju i melodramu, otpor i razumevanje prema crkvi, pokazivala savremeno viđenje religije i crkvenog života. U televizijskom filmu THE GAMECHANGERS, James Wood luta, i neki od kvalitera teksta koji je napisao nameću se kao mana samog televizijskog filma. Režija Owena Harrisa je vrlo akademska i ne preterano kreativna, odnosno, vrlo je konvencionalna u fazama kada se okreće povezivanju estetike igre sa prikazom događaja, recimo u sceni inkriminisanog ubistva u Alabami.
Woodov tekst ne zauzima stranu, i u određenom smislu, rekao bih da je JAck Thompson ubedljivije prikazan kao lik. Naime, on je prikazan kao konzervativac, u mnogim aspektima rigidan, skron samopromociji, sa potrebom da iako je advokat koristi sudske procese za ličnu promociju itd. ali u krajnjoj liniji nije tretiran kao licemer ili kao negativac uprkos nekim nepopularnim ili negativnim osobinama.
Tome doprinosi i način na koji je Owen Harris inscenirao ubistvo u Alabami, direktno povezujući GTA sa zločinom. Kada se tome doda da je paradoksalno, kad je reč o nasilju fanatika među zainteresovanim stranama, Thompson sa porodicom ispao veća žrtva od Rockstarovaca.
S druge strane, Rockstarovci su prikazani kao kul ortaci koji se dive Donu Simpsonu, i vide svoj rad kao umetničku formu, ali njihovi argumenti kada opisuju zašto stavljaju seks i nasilje i igre itd. ispadaju kao kliše iz filma o neshvaćenim umetnicima. Stoga, na kraju cele priče, mnogi njihovi dijalozi ispadaju kao opšte mesto.
Nisam siguran da je Wood imao nameru da ih prikaže manje ubedljivim od Thompsona, čak naprotiv, mislim da je sa punim ubeđenjem želeo da ih prikaže kao ljude koji probijaju horizonte slobode, ali nije imao hrabrosti da prikaže njihov "ukus nestašnih", ceo kulturni korpus iz kog se izrodila estetika cop killinga, gang kulture i svega ostalog.
Don Simpson je ličnost koja je fascinirala Housera i Wood ga na kraju koristi kao sorkinovski punchline u završnim minutima filma. U određenom smislu, Don Simpson jeste vrlo razumljiva referenca za one koji ga jako dobro poznaju, ali nisam siguran koliko je Don Simpson kao simbol uspeo da iskomunicira sa onima koji nisu do detalja upoznati sa njegovim ekscesima.
S jedne strane, bilo je jasno da ovaj film ne bi može da zadovolji Rockstarovce i njihove fanove jer ne prikazuje autore igre kao neke ortake koji ne jebu živu silu. S druge strane, nije upravo zbog "humanog" prikaza Rockstarovaca zadovoljio ni konzervativce ni na prvu loptu. Međutim, kako u filmovima o istinitim pričama češće "prevladava" uverljivi lik, rekao bih da ipak umnogome film na kraju ide u korist konzervativcima.
Problem koji film prikazuje je možda jednostavan, naročito nama koji volimo ovakve igre, ali Wood uspeva da ga prikaže kao nešto složeno, i da ga zaista otvori, uprkos tome što film do kraja ne uspeva da profunkcioniše kako treba.
Stari još nije stigao da živopiše MINORITY REPORT i objasni zašto je ovo dobra serija ali i međunarodno javno mnenje priznaje da se ogrešilo!
http://m.hitfix.com/harpy/minority-report-10-priceless-predictions-from-the-best-sci-fi-show-you-arent-watching (http://m.hitfix.com/harpy/minority-report-10-priceless-predictions-from-the-best-sci-fi-show-you-arent-watching)
Pogledao sam EDGE, pilot Shanea Blacka i Freda Dekkera, već po imenima autora jednu od najočekivanijih dramskih formi ove godine. Black & Dekker su snimili adaptacju vestern pulp pisca Georgea S. Gilmana, zajedno su pisali scenario i razvijali ideju a Shane je sam režirao.
Kada bi se sumirao kredo ovog pilota, recimo da je Shaneu Blacku neko rekao da se danas na televiziji može raditi ono što ne može na filmu, i da je on to doslovno shvatio. Za početak, Blackov pilot traje oko sat vremena i možemo ga tretirati kao mini-film koji doduše otvara priču serije i najavljuje da se nešto dešava dalje, ali publika sasvim sigurno nije ostala uskraćena. I ako se ne desi serija EDGE, ovo će ostati kao celina koja se da samostalno gledati. Zatim, senzibilitet se umnogome nadovezuje kako na špageti vesterne i radove Sama Peckinpaha, tako i na akcioni film osamdesetih. U glavnoj ulozi koju sada zauzima Max Martini, lako bih mogao da zamislim Arnieja, a Ryan Kwanten u ulozi negativca ostvaruje drugu bitnu mačo ulogu u 2015. posle filma BLUNT FORCE TRAUMA.
EDGE je umnogome sumirao sve ono što je Tarantino želeo da napravi u svojim vesternima, ali je zastranio u dijaloškim digresijama. Kod Blacka ima humora, ali su u prvom planu crnohumorno surovi odnosi, tvrdoća junaka dovedena do paroksizma i dinamični razvoj priče sa dosta preokreta koji je svojstven pulpu.
Kada krene akcija, Shane Black isporučuje nekoliko vrlo kreativnih set-pieceova, ubacujući nekoliko svojih obeležja. I ukupno uzev, uprkos tome što je u međuvremenu imao IRON MAN 3, rekao bih da je ovo Blackov povratak, deset godina posle KISS KISS BANG BANG. Tu su i neke od 80s faca koje su gravitirale Blackovom svetu, kao što je Bill Sadler, iako zapravo on nikada nije zauzeo poziciju unutar njegovog kanona, ali unutar Joel Silverovog itekako jeste.
Da li će EDGE postati serija tek treba da vidimo. Od ovoga što postoji, najbliža referenca bio bi BANSHEE, ali u svakom slučaju jasno je da ovo ludilo iz pilota neće moći da se ponavlja iz večeri u veče. Međutim, i u slučaju da ne bude serije, ovaj pilot će moći da se gleda.
Dakle, akcione scene su dobro režirane? Dinamične? Jer Black na filmu to zapravo dosta dobro radi iako mu je jača strana pre svega setap i scenario.
Hej, pa on reko da ce radit nove Predatore! damn...sto ne uradi seriju Predator za tv...
Akcione scene su, u okvirima produkcionih okolnosti, odlićno zamišljene i jako dobro realizovane.
Imaš na kat
Edge S01E01 Pilot WebRip x264-Poke
Sent from my iPhone using Tapatalk
Svuććemo po povratku u otadžbinu. Dobar vestern para vredi.
Mada i treba reći da sam ja prilično OG i da su mi i Pekinpo i Italijani dragi ali da su mi zapravo Ford i Hoks uvek na srcu kad kažem "western".
Andrićeva zadužbina ne radi svoj posao baš najbolje ako imamo u vidu knjigu KAINOV OŽILJAK ili film IGRA U TAMI Juga Radivojevića, koji je formalno adaptacija Andrićeve ASKE I VUKA. Zanimljivo je da Jug Radivojević potpisuje i pozorišnu predstavu KAINOV OŽILJAK, dakle reklo bi se da je reč o autoru koga Andrić kontinuirano intrigira.
Jug Radivojević je i ovu adaptaciju Andrića režirao prethodno u pozorištu pre nego što je snimio film i moglo bi se reći da je o ovo pre snimljeno pozorište nego istinsko kinematografsko ostvarenje. U tom smislu, zanimljivo je da Filmski centar Srbije smatra da je IGRA U TAMI više film nego AMANET Nemanje Ćipranića jer je Radivojevićevom filmu dala novac za postprodukciju a Ćipranićevom nije.
Radivojevićev film snimljen je u pozorišnom dekoru koji nažalost i ima funkcionalnost pozorišnog dekora i uverljivost shodnu tome, tako da ne uspeva da ubedi publiku kako je reč o iole realističnom ambijentu. Međutim, kako je taj ambijent neubedljiv tako je i nefilmičan, vrlo mračan i doprinosi opštem mučnom utisku koji pruža ovo audiovizuelno delo.
Direktor fotografije Miloš Kodemo kome je ovo drugi film posle MILOŠA BRANKOVIĆA pokušao je da oživi statičnost zabeleženog pozorišnog čina time što je sve snimio sa puno pokreta kamere, mahom nerezonskih, ali tim poketima kamere nije uspeo da postigne nikadav efekat realizma. Kada se tome doda pokušaj da se fotografija estetizuje time što je agresivno korišćeno low-key ostvarenje, rezultat je nešto što deluje kao pokušaj snimanja nekog starog spota na kome nisu do kraja upaljeni reflektori.
Milosavljevićeva adaptacija Andrića je pokušaj da se zloupotrebi Andrićevo ime a da se istovremeno zloupotrebi i tema trgovine ljudima, kao neki socijalno odgovorni sloj. Međutim, ako pokušavamo da nekako razumemo ono što smo videli, onda bi se moglo reći da je Milosavljević pokušao da napiše neko svoje viđenje Aldrichevog GRISSOM GANGa. Nažalost, posle faze relativne "respektabilnosti" izgrađene na bazi serija JAGODIĆI i ČIZMAŠI gde se bavio epohom pa se nije mogla videti njegova provincijalna poetika i vulgarni rečnik kao zamena za efektan ili bar domišljat dijalog, Milosavljević se vraća onom scenarističkom užasu koji je kanalisao u TOČKOVIMA i RINGERAJI. Uprkos tome što je ovo nekakav hack job, nekakav surogat nastao iz pozorišne predstave odnosno komada, rukopis ovog teksta je prepoznatljiv i karakterističan za najmračnije dane naše kinematografije sa početka dvehiljaditih koje je umnogome obeležio Milosavljević.
Drugi film koji mi pada na pamet, istovremeno i kao adaptacija pozorišnog predloška i kao diletantska realizacija jesu BALKANSKA BRAĆA Božidara Nikolića po tekstu Steva Koprivice, jedno užasno ostvarenje koje je srećom danas potpuno zaboravljeno.
Inače, zanimljivo je da na filmu niko nije potpisan kao scenarista, samo je napisano da je film nastao "Po drami Đorđa Milosavljevića". Vrlo je bizarno da se Đorđe Milosavljević kao član Predsedništva našeg udruženja scenarista nije postarao da na filmu IGRA U TAMI bude potpisan neko, pa makar to bio on, kao scenarista, već je film nastao "po drami".
Koliko god da je srpski film napredovao od mračnih dana sa početka i sredine dvehiljaditih, nažalost i dalje povremeno imamo ostvarenja koja su recidiv, kao što su recimo ARTILJERO ili IGRA U TAMI. Isto tako, uprkos tome što postoji nekakva esnafska borba za prava scenarista u kojoj učestvuje i Đorđe Milosavljević, imamo filmove kao VOJNA AKADEMIJA 2 i IGRA U TAMI na kojima nije potpisan scenarista.
Dakle, film je neispravan od špice do onoga što se u njemu dešava. Uostalom, ovo je ekranizacija pozorišne predstave sa sve prenaglašenom pozorišnom glumom a po onome što se da videti ovo je trećerazredno pozorišta kakvo je kod nas bilo aktuelno u posttarantinovskim danima kada su pisci pokušavali da ukrste novi brutalizam iz Engleske i prizemni narodni humor, predstavljajuči to kao komunikativnu šok estetiku. Zarobljen na filmu međutim taj zapaljivi miks postaje dosta toksičan, naročito kada se dotakne etničkih stereotipa, kao recimo u slučaju albanskog kriminalca koji je toliko karikiran da film može poslužiti kao primer sistemskog rasizma kod nas.
Ono što je šteta što su u filmu okupljeni naši vrlo popularni glumci koji su pred javnošću ovom oportunom projektu dali kredibilitet i što opet imamo film koji razočarava, da ne kažem rasteruje publiku. Ipak, ukupno uzev, tri filma mladih reditelja su ove jeseni zajedno napravila stotinak hiljada gledalaca pa se nadam da IGRA U TAMI neće biti toliki remetilački faktor.
20th Century Fox is in talks with "District 9" and "Elysium" helmer Neill Blomkamp to write the script and direct an adaptation of Thomas Sweterlitsch's upcoming sci-fi novel "The Gone World".
Chernin Entertainment will produce the sci-fi time travel procedural, though specifics of the plot are under wraps. Sweterlitsch's previous book "Tomorrow and Tomorrow" is being setup as a film at TriStar.
Blomkamp last directed "Chappie" and had been developing a direct follow-up to "Aliens" until Ridley Scott effectively put that project on ice in favor of his "Prometheus" sequel.
Source: Deadline
Pogledao sam GRIFF THE INVISIBLE Leona Forda, jedan od zanimljivijih australijskih filmova koje sam gledao poslednjih godina. Intresantno je da je ovo jedini celovečernji film Leona Forda i da on primarno radi kao glumac, ako imamo na umu da je ovaj film vrlo zrelo režiran, uprkos brojnim budžetskim, kadrovskim i tematskim izazovima sa kojima se suočava.
GRIFF THE INVISIBLE je izašao u vreme kada superherojski film još uvek nije imao tako dominantnu ulogu na globalnom box officeu ali je u određenom smislu, uostalom kao i HANCOCK anticipirao potrebu za time da se heroji dekonstruišu. Za razliku od HANCOCKa koji je bio priča o superheroju koji se ne ponaša baš uzorno i "superherojski", GRIFF je priča o kancelarijskom službeniku koji vodi dvostruki život kao superheroj ali postepeno piublika shvata da je sve to zapravo deluzija. Međutim, na tom putu, on upoznaje devojku koja ga prihvata takvog kakav je i smatra da je mnogo bolji kada je ostvaren kroz deluzije nego kada je potpuno uklopljen u realnost.
GRIFF se dakle bavi večito aktuelnim temama stvarnosti i iluzije, uticaja popularne kulture na psihu pojedinca, kao i temom lične ostvarenosti i to radi na jedan pitak i duhovit način, ne gubeći sasvim tragičnu nit junakovog problema ili sentimentalnost melodrame.
GRIFF je film koji se tematski dohvata jedne vrlo zahtevne teme, počev od najjednostavnijeg pitanja a to je artikulacija razlike između stvarnosti i junakove deluzije, i tu ima ponajviše problema jer gledaocu treba malo vremena da shvati preokret, no ovom filmu sam to spreman da oprostim iako holivudskom ne bi. Pre svega zato što je Leon Ford radio sa ograničenim sredstvma i iz njih je izvukao maksimum, i napravio vizuelno i pripovedački razigran film.
Smešten u indie okvire, GRIFF apsolutno funkcioniše, sa kojom god kinematografijom da se poredi, ali u sebi nosi i atribute zdravog mejnstrima. Ryan Kwanten je odigrao glavnu ulogu i potom se odselio na američke ekrane, mahom televizijske. Šteta što Ford za sada nije nastavio rediteljski put.
* * * / * * * *
Pogledao sam LEGEND Briana Helgelanda. Od PAYBACKa koji mu je oduzet, Helgeland nije snimio ovako zaokružen film. Zanimljiva je fascinacija eminentnih američkih scenarista miljeom britanskih kriminalaca. Pre Helgelanda na ovoj teritoriji zapljunuo se William Monahan sa svojim debitantskim filmom.
Helgeland je doduše u LEGENDu imao ipak jedan izražajni prioritet a to je Tom Hardy koji igra obojicu Braće Kray. Hardy je istovremeno jedan od glavnih razloga zašto publika gleda ovaj film ali i zašto Medakov KRAYS ostaje kanonski film o njima - naprosto KRAYS je film o Krayevima, a LEGEND je film o Krayevima ali i film o Hardyjevoj glumi.
Kod Medaka blizanci igraju blizance dok kod Helgelanda Hardy igra obojicu i to je tehnički bravurozno, ali je isto tako klopka za glumca sklonog overactingu kakav je on. S jedne strane, Hardyjev Reggie je sjajan ulični dripac sa kojim se publika lako identifikuje a Ronnije je pak do te mere karikaturalan da povremeno nije jasno kako ga je Reggie uopšte držao u poslu. Međutim, Hardyjeva igra uprkos svojoj preteranosti stoji kao zanimljiv artefakt. Ostao bih uskraćen da to nisam video, sasvim sigurno.
Helgelandov scenario je školski, uzima dva ključna konflikta, odnos između braće i odnos Reggieja sa suprugom i na njemu gradi okosnicu filma i po njoj ređa niz događaja koji kumulativno čine prihvatljivu celinu. Ključni faktor koji objedinjuje sve te situacije i događaje od kojih su neki sami po sebi zaokružene mikro-celine, jeste odnos među junacima. U tom smislu dakle možemo reći da je ovo gangsterski film koji svoju celovitost ne gradi na nekoj osnovnoj gangsterskoj temi, sukobu kriminalca i policajca itsl. već na bazi međuljudskih odnosa. Uprkos tome što u filmu postoje određeni tropi gangsterskog podžanra koji su se mogli izdvojiti kao okosnica, u prvom planu su odnosi među likovima, pa je moguće da je takva atipična struktura gde se "posao" baca u drugi plan, razlog što je kritika proglasila ovaj film za epizodičan. Moj utisak je bio potpuno drugačiji, s tim što celovitost filma ne proizilazi i gangsterskog izvora.
Hardy je glumački alfa i omega ovog filma. Emily Browning takođe ima određene zadatke, dok je Taron Egerton harizmatičan ali nedovoljno razrađen kao Ronnijev partner Ludi Teddy. Christopher Eccleston kao policiajac zadužen za Krayse i David Thewlis kao njihov računovođa imaju važne uloge formalno gledano na nivou raspleta, ali kako je gangsterski deo posla u drugom planu tako su i oni manje važni.
Sa budžetom od 25 miliona dolara. Helgeland je dobio finu, efikasnu rekonstrukciju epohe. Činjenica da su Hardyji u kadru i to vrlo često u ozbiljnimi interakcijama doprinosi utisku bravurozne realizacije. Naročito jer se gledalac vrlo brzo privikne na dva Hardyja u kadru i prestaje da "lovi načine" kako je to postignuto. Dick Pope je ponudio fino estetizovanu sliku epohe. Muzika je dosta oslonjena na arhivski zvuk ali je apsolutno u funkciji priče.
* * * / * * * *
Pogledao sam WAR BOOK Toma Harpera, film po scenariju Jacka Thornea za koji sam uveren da će pravo mesto naći tek na televizijama iako je previđen za bioskopsko prikazivanje a čak je imao i premijeru na otvaranju roterdamskog festivala. Harper i Thorne su sarađivali na seriji MISFITS i na film SCOUTING FOR BOYS i ovde pokazuju jedno novu dimenziju svog rada. Naime, Harper i Thorne su u svojim ranijim saradnjama obično pravili nekakav "povišeni realizam" i u tematskom i pripovedačkom, pa samim tim i vizuelnom pogledu, dočim je WAR BOOK polemička drama starog kova - kamerna je - uglavnom smeštena u prostoriju za sastanke i ima protagoniste koji koriste sve moguće verbalne moći ne bi li jedni druge ubedili u određene stavove.
WAR BOOK je knjiga protokola koja se povremeno obnavlja u skladu sa pretnjama sa kojima se Britanija suočava a junaci ovog filma sa Vladini službenici koji su se skupili da je dopune kroz jednu malu trodnevnu simulaciju nuklearnog rata koji započinju Pakistan i Indija ali ubrzo se pretvara u globalni sukob.
Naravno, ova mala psihološka laboratorija koju su osmislili Thorne i Harper uskoro počinje da pokazuje razne klasne, rasne i etičke podele, različite poglede na pitanja slobode, države i pozicije Britanije u međunarodnom poretku.
Thorneov dijalog je prepun podataka, zanimljivih ideja i rešenja, pa je samim tim podnošljiviji za sat i po gledanja nego što je inicijalno napisan. Kao i inače u polemičkoj drami, ton dijaloga je "povišen", dignut za čitav stepen iznad uobičajenog, ali zahvaljujući zanimljivoj temi, film uspeva da isprati taj tonalitet.
Harper je i dalje sklon visokoj estetizaciji prizora čak i kad je reč o filmu koji se u osnovi fokusira na likove i njihovu diskusiju, i film u vizuelnom pogledu deluje najbogatije što može. Ipak, i dalje verujem da je mali ekran logičnije mesto za ovakvu priču nego bioskop. Stoga, nadam se da će se ovaj film uskoro pojaviti i na repertoaru naših televizijskih kuća.
Film ne samo da je zanimljiv zbog svoje "problemske" dimenzije već i zbog toga što nudi zanimljiv prototip za novi vizuelni pristup kamernoj dijaloškoj drami. Thorneov tekst bih vrlo lako mogao zamisliti u pozorištu, bez većih izmena.
* * 1/2 / * * * *
Ovo zvuči veoma primamljivo. Pretpotavljam da je neka kulturna kopija u opticaju?
U opticaju je TV rip...
Say no more!
In the last decade, most of the big U.S. airlines have shifted major maintenance work to places like El Salvador, Mexico, and China, where few mechanics are F.A.A. certified and inspections have no teeth.
by
James B. Steele
Not long ago I was waiting for a domestic flight in a departure lounge at one of the crumbling midcentury sheds that pass for an American airport these days. There were delays, as we've all come to expect, and then the delays turned into something more ominous. The airplane I was waiting for had a serious maintenance issue, beyond the ability of a man in an orange vest to address. The entire airplane would have to be taken away for servicing and another brought to the gate in its place. This would take a while. Those of us in the departure lounge settled in for what we suspected might be hours. From the window I watched the ground crew unload the bags from the original airplane. When the new one arrived, the crew pumped the fuel, loaded the bags, and stocked the galley. It was a scene I'd witnessed countless times. Soon we would board and be on the way to our destinations.
As for the first airplane, the one with the maintenance problem—what was its destination going to be? When you have time on your hands, you begin to wonder about things like this. My own assumption, as yours might have been, was that the aircraft would be towed to a nearby hangar for a stopgap repair and then flown to a central maintenance facility run by the airline somewhere in the U.S. Or maybe there was one right here at the airport. In any case, if it needed a major overhaul, presumably it would be performed by the airline's staff of trained professionals. If Apple feels it needs a "Genius Bar" at its stores to deal with hardware and software that cost a few hundred dollars, an airline must have something equivalent to safeguard an airplane worth a few hundred million.
READ THE STORY NOW
Introducing Caitlyn Jenner. Read her revealing story and see the exclusive photos — before the issue hits newsstands on Tuesday, June 9. Subscribe for digital access.
About this I would be wrong—as wrong as it is possible to be. Over the past decade, nearly all large U.S. airlines have shifted heavy maintenance work on their airplanes to repair shops thousands of miles away, in developing countries, where the mechanics who take the planes apart (completely) and put them back together (or almost) may not even be able to read or speak English. US Airways and Southwest fly planes to a maintenance facility in El Salvador. Delta sends planes to Mexico. United uses a shop in China. American still does much of its most intensive maintenance in-house in the U.S., but that is likely to change in the aftermath of the company's merger with US Airways.
The airlines are shipping this maintenance work offshore for the reason you'd expect: to cut labor costs. Mechanics in El Salvador, Mexico, China, and elsewhere earn a fraction of what mechanics in the U.S. do. In part because of this offshoring, the number of maintenance jobs at U.S. carriers has plummeted, from 72,000 in the year 2000 to fewer than 50,000 today. But the issue isn't just jobs. A century ago, Upton Sinclair wrote his novel The Jungle to call attention to the plight of workers in the slaughterhouses, but what really got people upset was learning how unsafe their meat was. Safety is an issue here, too. The Federal Aviation Administration is supposed to be inspecting all the overseas facilities that do maintenance for airlines—just as it is supposed to inspect those in America. But the F.A.A. no longer has the money or the manpower to do this.
One of the fastest-growing of the offshore repair sites is on the perimeter of El Salvador's Monseñor Óscar Arnulfo Romero International Airport. Named for the archbishop who was assassinated during Mass in 1980, the airport has become a busy hub, owing largely to a steady influx of foreign jetliners needing maintenance and repair. Jets flying the insignia of US Airways, Southwest, Jet Blue, and many smaller American carriers are a common sight as they touch down and taxi to the Aeroman complex at the edge of the field.
Aeroman was once the repair base for El Salvador's modest national airline. It has mushroomed into a complex of five hangars, 18 production lines, and numerous specialty shops that perform virtually all phases of aircraft overhaul. The company has picked up the familiar multi-national technobabble, describing itself as a "world leader in providing aircraft-maintenance solutions." About 2,000 mechanics and other employees work in the company's tightly guarded airport compound, encircled by a fence and barbed wire.
The airplanes that U.S. carriers send to Aeroman undergo what's known in the industry as "heavy maintenance," which often involves a complete teardown of the aircraft. Every plate and panel on the wings, tail, flaps, and rudder are unscrewed, and all the parts within—cables, brackets, bearings, and bolts—are removed for inspection. The landing gear is disassembled and checked for cracks, hydraulic leaks, and corrosion. The engines are removed and inspected for wear. Inside, the passenger seats, tray tables, overhead bins, carpeting, and side panels are removed until the cabin has been stripped down to bare metal. Then everything is put back exactly where it was, at least in theory.
Related: The Human Factor
The work is labor-intensive and complicated, and the technical manuals are written in English, the language of international aviation. According to regulations, in order to receive F.A.A. certification as a mechanic, a worker needs to be able to "read, speak, write, and comprehend spoken English." Most of the mechanics in El Salvador and some other developing countries who take apart the big jets and then put them back together are unable to meet this standard. At Aeroman's El Salvador facility, only one mechanic out of eight is F.A.A.-certified. At a major overhaul base used by United Airlines in China, the ratio is one F.A.A.-certified mechanic for every 31 non-certified mechanics. In contrast, back when U.S. airlines performed heavy maintenance at their own, domestic facilities, F.A.A.-certified mechanics far outnumbered everyone else. At American Airlines' mammoth heavy-maintenance facility in Tulsa, certified mechanics outnumber the uncertified four to one. Because heavy maintenance is labor-intensive and offshore labor is cheap, there's a perception that the work is unskilled. But that's not true. If something as mundane as the tray of a tray table becomes unattached, the arms that hold it could easily turn into spears.
There are 731 foreign repair shops certified by the F.A.A. around the globe. How qualified are the mechanics in these hundreds of places? It's very hard to check. In the past, when heavy maintenance was performed on United's planes at a huge hangar at San Francisco International Airport, a government inspector could easily drive a few minutes from an office in the Bay Area to make a surprise inspection. Today that maintenance work is done in Beijing. The inspectors responsible for checking on how Chinese workers service airplanes are based in Los Angeles, 6,500 miles away.
Lack of proximity is only part of the problem. To inspect any foreign repair station, the F.A.A. first must obtain permission from the foreign government where the facility is located. Then, after a visa is granted, the U.S. must inform that government when the F.A.A. inspector will be coming. So much for the element of surprise—the very core of any inspection process. That inspections have had the heart torn out of them should come as no surprise. It is the pattern that has beset the regulation of drugs, food, and everything else.
A facility in El Salvador
By Rodrigo Flores/ImageBrief.
What effect does all this offshoring have on the airworthiness of the fleet? No one gathers data systematically on this question—which is worrying in itself—but you don't have to look far in government documents and news reports to find incidents that bring your senses to an upright and locked position. In 2011, an Air France Airbus A340 that had undergone a major overhaul at a maintenance facility used by U.S. and European airlines in Xiamen, China, flew for five days with 30 screws missing from one of its wings. The plane traveled first to Paris and then to Boston, where mechanics discovered the problem. A year earlier, an Air France Boeing 747 that had undergone major maintenance at another Chinese facility was grounded after it was found that some of the plane's exterior had been refinished with potentially flammable paint.
ADVERTISEMENT
In 2013, yet another Air France aircraft, this one an Airbus A380 en route to Caracas from Paris, had to make an unscheduled landing in the Azores when all the toilets overflowed and two of the airplane's high-frequency radios failed. The Air France pilots' union said the incidents occurred on the airplane's first commercial flight after heavy-maintenance work in China. The company that performed the work also does maintenance for American. (Air France has denied that the problems were associated with maintenance done in China.)
You don't have to look far to find incidents that bring your senses to an upright and locked position.
In 2009, a US Airways Boeing 737 jet carrying passengers from Omaha to Phoenix had to make an emergency landing in Denver when a high-pitched whistling sound in the cabin signaled that the seal around the main cabin door had begun to fail. It was later discovered that mechanics at Aeroman's El Salvador facility had installed a key component of the door backward. In another incident, Aeroman mechanics crossed wires that connect the cockpit gauges and the airplane's engines, a potentially catastrophic error that, in the words of a 2012 Congressional Research Service report, "could cause a pilot to shut down the wrong engine if engine trouble was suspected."
In 2007, a China Airlines Boeing 737 took off from Taiwan and landed in Okinawa only to catch fire and explode shortly after taxiing to a gate. Miraculously, all 165 people on board escaped without serious injury. Investigators later concluded that during maintenance work in Taiwan mechanics had failed to attach a washer to part of the right wing assembly, allowing a bolt to come loose and puncture a fuel tank. China Airlines does maintenance work for about 20 other carriers.
Related: Everything You Need to Know About Flying Virgin Galactic
Airline mechanics at U.S. airports who perform routine safety checks and maintenance tasks before an airplane takes off report that they are discovering slipshod work done by overseas repair shops. American Airlines mechanics contended in a lawsuit last January that they had been disciplined by management for reporting numerous safety violations they uncovered on airplanes that had recently been serviced in China. Mechanics in Dallas said they had discovered cracked engine pylons, defective doors, and expired oxygen canisters, damage that had simply been painted over, and missing equipment, among other violations. An American spokesperson denied the allegations, contending that the airline's "maintenance programs, practices, procedures and overall compliance and safety are second to none." Citing a lack of jurisdiction, a federal judge dismissed the lawsuit. The F.A.A., however, is investigating the allegations.
With huge subsidies, the Chinese government has created an aircraft-maintenance industry almost from scratch—building hangars, hiring mechanics, and aggressively courting airlines to have work done in the People's Republic. Even engine repairs and overhaul—the highly skilled aircraft-maintenance work that has remained largely in the U.S. and Europe—may follow heavy maintenance to the developing world. Emirates, the airline owned by the Gulf states, is constructing a $120 million state-of-the-art engine-repair-and-overhaul facility in Dubai.
A 2007 explosion, traced to maintenance in Taiwan
By Yomiuri/Reuters/Landov.
Not everyone in official Washington is oblivious to what has been happening. The inspector general's office of the Department of Transportation has repeatedly called for the F.A.A. to demand more stringent reporting requirements. It needs to know where maintenance work is being done, and by whom. In 2003, the inspector general called on the F.A.A. to require drug testing of workers at foreign repair stations as a condition of F.A.A. certification. Twelve years later, the agency still has no such requirement. Similarly, there are no mandatory security checks for workers at foreign airplane-repair stations. In 2007, workers on a Qantas jet undergoing heavy maintenance in Singapore were reportedly members of a work-release contingent from a nearby maximum-security prison, though the airline denied the allegation.
In addition to sending work offshore, airlines are also outsourcing more maintenance work—including heavy maintenance—to private contractors in the U.S. Many of the issues that plague the foreign shops—unlicensed mechanics, workers who don't speak English, and poor workmanship—are also present at some of these private American repair shops. The F.A.A. at least has the capability to inspect domestic facilities more frequently than it does those overseas. (Despite frequent attempts, the F.A.A. did not respond to requests for information or comment on the issues raised in this story.)
The reality is that from now on it's going to be up to the airlines to police themselves. With the F.A.A. starved for funds, it will be left to the airlines to oversee the heavy maintenance of their aircraft. Have you noticed that this sort of arrangement never works? The F.A.A.'s flight-standards office in Singapore—the only field office it maintained in the entire developing world—once had half a dozen inspectors responsible for visiting more than 100 repair stations in Asia: not enough, to put it mildly, but they could accomplish something. By 2013 the number of inspectors was down to one. Now there is no one at all.
And I will confess that thinking about all this in the departure lounge puts the prospect of endless delay into perspective. Yes, I'll happily wait a little longer to board my flight—and then hope for the best.
Pogledao sam OTVORENI KAVEZ Siniše Galića, jedva pa dugometražni film koji spada u jedan talas lapidarnih, nedorečenih ljubavnih priča sa malim brojem likova, vezanim za neku lokaciju. Gledao sam nekoliko sličnih filmova čak i u našem regionu, recimo DVOJINU Nejca Gazvode. Ovog puta postavka je pretencioznija u polazu, valjda da bi se varka bolje prodala nemačkom producentu - mlada fotografkinja dolazi iz Nemačke u Srbiju da slika izbeglice a onda upoznaje siromašnu devojku, sticajem okolnosti izbeglicu i među njima se rađa platonska ljubav.
Galićev film toliko želi da se ne ukopva u bilo kakav sukob, da na kraju ostaje jedna prilično nekonsekventna niska scena gde neumitno ipak mora doći do nekih melodramskih preokreta i uprkos pokušajima autora da "pusti" likove i da se ne dešava ništa važno, u ključnim plot pointima postiže gotovo parodičan melodramski eksces.
Film je realizovan sa malim budžetom, a srpski koproducent je Nenad Okanović koji igra i jednu epizodnu ulogu. Zanimljivo je da Okanović u svom drugom producentskom radu, ponovo pravi film kakav se ne bi očekivao od "Sina Dragana" jer uprkos brojnim nedostacima, OTVORENI KAVEZ se ne može optužiti za populizam.
Leni Wesselman u glavnoj ulozi uspeva da se nešto bolje snađe od Jelene Rakočević, ali u principu obe su na nivou zadatka.
Pogledao sam BERT & DICKIE Williama Ivoryja, u režija Davida Blaira, jedan od televizijskih filmova koje je BBC proizveo pred Olimpijadu u Londonu.
BERT & DICKIE govori o Bertu Bushnellu i Dickieju Burnellu, britanskim veslačima koji su spojeni u dvojac uprkos tome što su prethodno veslali pojedinačno, i uprkos brojnim razlikama, ne samo u pogledu na sport već i klasnom položaju. Bushnell je dolazio iz skromne porodice i nižih klasa, dok je Burnell bio iz bogate kuće. Obojica su se amaterski bavili sportom, ali je Bushnell za razliku od Burnella imao i egzitencijalni strah koji je prevazilazio imperativom pobede jer je u pobedi video put za prevazilaženje trenutne situacije.
Bushnell i Burnell nikada ne ulaze u neki naročito dramatičan sukob i nesporazum, ali je atmosfera vrlo prijatna, idiosinkrazije epohe su istaknute baš onoliko koliko treba i David Blair isporučuje baš onaj visoki nivo koji se očekuje od britanske televizije čak i onda kada ne obrađuje neku superfascinantnu temu. Blair je ponudio potpuno drugačiji rediteljski koncpet u izvanrednom televizijskom filmu COMMON po tekstu Jimmyja McGoverna i mislim da je poređenje rediteljskih koncepata između ova dva filma zapravo školski primer raznovrsnosti umeća koja imaju britanski televizijski reditelji.
Matt Smith ovde ima manje zahtevan star turn nego kada je za BBC igrao Isherwooda, ali dobro se snalazi i u potpuno dugačijem kontekstu i prilazi svemu sa punim angažmanom.
LOVE Gaspara Noea je film za koji slobodno možemo reći da više liči na delo senilnog, klimakteričnog veterana, nego da ostvarenje reditelja koji tek treba da se u potpunosti ustoliči u poziciji jednog od vodećih autora svoje generacije. Slično Von Trierovom NYMPHOMANIACu, samo na drugi način, Noe postiže autogol jureći za idealom art filma sa dugim scenama seksa, pošto tom eksplicitnošću remeti ritam svog filma, a nažalost i razotkriva da su ga te scene više zanimale od onoga što bi trebalo da im prethodi ili da iz njih proishodi. Nažalost, nema te scene seksa, koliko god da je eksplicitna, koja može da nadoknadi užasnu ispraznost Noeovih likova u ovom filma i gotovo infantilnu naivnost melodrame koja čini njegovu okosnicu.
Iako opet sarađuje sa svojim DPjem Benoit Debieom, nažalost ovde nema puno nekih maestralnih kadrova. Rediteljski postupak je maksimalno simplifikovan, skoro recimo kao u NIČIJEM DETETU, ali nažalost ovde ta jednostavnost ne uzvraća jakim efektom. LOVE je nažalost film kome pojednostavljenost proizvodi efekat ispraznosti tako da LOVE na kraju deluje mlako, gotovo gimnazijski naivno i u svom pogledu na život i u realizaciji.
Na kraju krajeva beskompromisni Noe pravi još jedan veliki faul a to je dosta usiljeno uvođenje engleskog jezika kao lingue france u ovaj film kako bi mu verovatno olakšao plasman u svetu. Očigledno je Wild Bunch prepoznao da će LOVE biti hard sell, pa je engleski trebalo da zašećeri ovu filmsku vijagru. Nažslot, LOVE izgleda kao jedan od onih filmova gde se reditelj više zabavljao dok ga je snimao nego publika koja ga gleda.
Otud, na kraju ova dva pokušaja da ekslicitni seks prodre u glavni tok art housea koji su napravili Von Trier i Noe ostaju nažalost samo kao potvrda da je to pogrešan put. A koliko god to neverovatno zvučalo, u toj podeli, Von Trier je uspeo čak da snimi i prihvatljiviji film od Noea.
* 1/2 / * * * *
Following on from rumors earlier this week that Colin Farrell is being sought to play John Constantine comes word of another potential actor joining the cast of the "Justice League Dark" project in development at Warner Bros. Pictures.
Heroic Hollywood reports that Australian acting veteran Ben Mendelsohn ("Bloodline," "Mississippi Grind") is being sought to play the film's villain Anton Arcane. There's a catch though - Mendelsohn won't make a decision until a director for the project has been locked.
He joins a wishlist that includes Ewan McGregor for Jason Blood, Monica Bellucci for Madame Xanadu, and Ron Perlman as Swamp Thing - all rumored in that report earlier this week. Filming on "Justice League Dark," or whatever the film is eventually called, is aiming to begin sometime next year.
The other "Justice League," the first part of the two-parter, also begins shooting next year and the site also says that Aquaman's love interest Mera, the Queen of Atlantis, will be a part of the film. The appearance would likely pave the way for a more substantial role in the standalone "Aquaman" movie.
ISIS Wants Us To Invade: 7 Facts Revealed By Their Magazine (http://www.cracked.com/blog/isis-wants-us-to-invade-7-facts-revealed-by-their-magazine/)
Pogledao sam FLUKT Roara Uthauga, vrlo sveden film potere smešten u norveške predele u Srednjem veku. Posle velikog pomora naroda od kuge, pustošima Severa luta banda predvođena surovom ženom. Kada susretne porodicu seljaka na putu, ubija sve ali zadržava ćerku sa planom da je iskoriste za razmnožavanje. Devojčica međutim uspeva da se sporazume sa devojčicom koja ide sa bandom i njih dve se daju u bekstvo. Banda ih juri, a kako vreme odmiče tako i devojčice stiču veštine da pruže otpor.
Uthaugov film je fokusiran na akciju, vrlo je sveden, ali sve motivacije likova uključujući i Dagmar, monstruoznu ženu vođu bande, daje vrlo efikasno i ubedljivo. Devojčice su odličan kontrast u odnosu na surove nordijske njuške koje ih jure i Uthaug tačno zna kakav efekat želi da postigne.
FLUKT je prevasodno fokusiran na napetost i konfrontaciju. i uspeva da postigne sve ono što se od B-filma ovog profila može zahtevati. Podela je dobra i sugestivna, sastavljena od personality glumaca, a stilizacija je jasna, gotovo stripovska, od kostima do fizionomija.
FLUKT je svakako dobar recept kako se lokalni kolorit, koji je doduše po samom miljeu internacionalno pepoznatljiv, i prirodni ambijenti, koji su doduše zanimljivi gledaocima sa svakog podneblja, daju iskoristiti sa pravljenje žanrovskog filma koji može da komunicira internacionalno, na svim platofrmama, a u okvirima vrlo umerenog budžeta.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 19-11-2015, 17:52:39
ISIS Wants Us To Invade: 7 Facts Revealed By Their Magazine (http://www.cracked.com/blog/isis-wants-us-to-invade-7-facts-revealed-by-their-magazine/)
Ovaj tip je imao i onaj zabaven tekst o tome kako su Ameri praktično napravili ISIS.
Pogledao sam film VICTORIA Sebastiana Schippera, vrlo zanimljiv film koncpirian da izgleda kao da je iz jednog kadra, ali tu svoju dimenziju koristi na specifičan način. Naime, VICTORIA u suštini jeste bazirana na bravuri ali se na njoj ne insistira. Dakle, ovo nisu cuaronovski kadrovi koji pokazuju i ne kriju velike majstorije Emmanuela Lubezkog, ne kombinuju puno široke i uske planove, drugi plan i sl. već se mahom fokusira na uže planove, dvoplane, krupne planove, naravno ne bežeći i od širih i od nekih finih ali nepretencioznih, vrlo realističnih koreografija u njima. Dakle, ovo je mizan-kadar koji se bavi režijom unutar jednog pokreta kamere, sa puno pomeranja gledaočeve pažnje, akcenata itd. Schipper odlično gradi atmosferu, napetost, i pre svega odnose među likovima. Glavni muški lik prolazi odličnu transformaciju od dosadnog uličara, preko suštinski pristojnog čoveka kome je neprijatno do tragične figure. Isto tako španska glumica Laia Costa je sasvim dorasla zadatku da bude emotivni i pripovedački centar filma.
Berlin je odlična lokacija i Schipper maestralno koristi upadljivo nezanimljive, naizgled nefilmične lokacije gradskih blokova marginalne arhitektonske invencije. Direktor fotografije Surla Brandth Groeven ima dosta iskustva u danskoj kinematografiji ali ovo mu je jedan od prvih dugometražnih radova tako da je postigao pravi uspeh sa debitantskim filmom i napravio fotografiju sa kojom će se definitivno izdvojiti na tržištu.
U vreme izlaska filma se govorilo da je VICTORIA zaista snimljena u jednom kadru ali iskreno čisto sumnjam u tako nešto jer bi takav projekat iziskivao maltene marvelovski stepen budžeta. Ako je zaista tako onda autori i ekipa zaslužuju još dublji naklon.
Schipperu je ovo četvrti dugometražni igrani film. Ipak, u najboljem smislu te reči ima energiju debitantskog, i sasvim sigurno i njemu otvara mogućnosti za dalji napredak u karijeri.
* * * 1/2 / * * * *
Iskoristio Subotu veče da ne odgledam Travelatora ali da odgledam Tomorrowland. S obzirom da je film flopnuo iz sve snage spremio sam se na najgore ali nisam bio previše nezadovoljan. Doduše, prilično je jasno zašto je flopnuo - ovo je film koji ne zna baš tačno kome se obraća i koji ton je najbolje da usvoji pa sam se tako još pre pola godine posle odgledanog trejlera našao u čudu pitajući se je li ovo film za odrasle koji namerno priča dečijim tonom ili film za decu koji uživa u tome da im prikazuje scene neprimerenog nasilja.
Finalni produkt definitivno nije razrešio ovu dilemu, Tomorrowland ima PG rejting ali neke od scena su nedvosmisleno neprimerene za decu jer ne samo da prikazuju fizičko nasilje koje podrazumeva konkretne fiziološke traume već i oružje koje se u filmu koristi dezintegriše ljude. Da sam dete, čini mi se da bih bio više traumiran scenama u kojima zraci ljude pretvaraju u ništa nego da ti isti ljudi padaju pokošeni mecima.
Other than that, Tomorrowland je deo talasa novih holivudskih filmova koji se protiv plime skepticističkog konzumerizma (želim da imam najmoderniji telefon ali koji kurac ta NASA svake godine traži još para?) pokušavaju boriti pamfletskim propagiranjem nauke i tehnologije kao dveju disciplina koje proizvode budućnost, gde su istraživači i pogotovo inženjeri prikazani kao odvažni i požrtvovani heroji što snagom ideja i intelekta kadrog da ih pretvori u funkcionalne artefakte, otkidaju komade budućnosti od ledenog brega nadiruće entropije. Nolan je to sa Interstellar uradio gađajući odrasle, Bird ovim filmom gađa decu, ali poruke su identične, kao što je i potreba da glumci te poruke izgovore direktno u kameru, ne ostavljajući podtekstu da radi svoj posao i time donekle slabeći samu filmsku vrednost ovih dela.
Birdu se to donekle da i praštati jer je valjda uvrežena predrasuda da deci stvari moraju da se nacrtaju, kao da su ona manje prijemčiva na simboliku od odraslih. Naravno da nisu, i film u velikom svom delu ovo i shvata jer je vizuelno na momente impresivan sa izvrsnim elementima dizajna koji kanališu nekoliko ideja o futurizmu i utopizmu iz novije i starije ljudske istorije, bez potrebe da se te ideje i diskurzivno objasne. No, kad dođe stani-pani, Bird očigledno sebi ne veruje i insistira da glumci stanu i objasne o čemu se u filmu radi, koristeći jedne iste metafore po nekoliko puta kako bi se mali debili u publici koji ionako sve vreme drndaju telefone sećali bar nečega kad izađu. U tom smislu, ovo je bez sumnje najslabiji Birdov film koji sam gledao - Iron Giant i The Incredibles su verovali u sposobnost publike da shvati nijanse u izražavanju, mada se sa Ratatuijem već videla Bradova sklonost da stvari previše objašnjava.
Kako god, ako ništa drugo, Tomorrowland je makar bila dobrodošla terapija za Damona Lindelofa koji je ovde morao da malo zabremza svoj uobičajeni nivo Lindelovštine i to je rezultiralo pričom koja nema onu frustrirajuću dimenziju "znamo da znate da vam nešto ne govorimo ali nećemo da vam kažemo čak ni da toliko znate" naracije koja mu je u poslednje vreme postala manir već se odlikuje autentičnom misterijom koja se razvija u hodu. Ovde Bird i Lindelof uspevaju da publika do nekih dvadesetak minuta pred kraj zaista ne zna šta se događa ali da to na nju (bar je na mene) ima podsticajni efekat raspirivanja radoznalosti.
No, scenario jeste prepun nelogičnosti i rupčaga u zapletu od kojih su mnoge i vezane za taj najveći problem filma, neujednačen ton. Sa jedne strane, dobrodošao je fim u kome je akcija začin za priču a romansa postoji samo u naznakama i, u diznijevskom maniru, podvučeniji su porodični odnosi kao podsticajna sila za prevazilaženje nevolja. Sa druge, insistiranje na disproporcionalnom fizičkom nasilju iako daje uspelo režirane akcione scene naprosto iskače iz diznijevskog tona i remeti gledaoca u konzumaciji ideja koje mu se nude. Sa treće strane, Tomorrowland je prepun otvorenih omaža prethodnicima (Terminator, Matrix...) i ovo ponovo kao da sugeriše da Bird nije bio do kraja siguran šta radi, kuda je krenuo i šta bi tačno da postigne.
Opet, ja nisam objektivan, pošto ovde igra Džordž Kluni pa je to meni dovoljno da mi film prija. Vredi istaći i izvrsnu Raffey Cassidu i nekarakteristično downplayed Hjua Lorija. Ovo je film koji nije konfuzan u priči idejama ali jeste u tonu i, donekle, tempu. Bird bi možda trebalo da za sledeći projekat uzme nešto što bi koštalo manje od skoro 200 miliona koliko je na ovo otišlo i da se bavi nečim fokusiranijim, ali opet, nije mi bilo neprijatno uz Tomorrowland...
TOMORROWLAND je film sa puno gresaka, ali ja sam uzivao u vrlo dugim, prijatnim talasima...
Svakao. Kluni je odličan, Kasidijeva impresivna, dizan vrhunski, akcione scene gala. Ima za svakog po nešto.
Stari diskredituje konkurenciju
http://www.beforeafter.rs/kultura/pink-panteri-na-planeti-dosade/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam još pristigao da bindžujem Džesiku Džounz - ali zato je Alah izmislio vikende - no, vidim da je između nje i Supergirl isti odnos kao između Daredevila i Flasha za mene u prošloj sezoni: ljudi masovno vele da posle Džesike Džounz nalaze da im je teško da gledaju Supergirl :cry: :cry: :cry: (http://www.sheknows.com/entertainment/articles/1103835/supergirl-season-1-episode-5)
...jos da vidis Gotam i da dignes ruke od Arrowa i Flasha.;)
Da, stavio sam to u svoje planove :lol:
Pa, da, se prekrstimo:
http://youtu.be/uVdV-lxRPFo (http://youtu.be/uVdV-lxRPFo)
Mehmete, GOTHAM je preksinoć zašao u sfere "Kraja" o kom je mama pričala u pesmi Van Gogha. Uz Timmovu seriju, plašim se da je GOTHAM verovatmo najbolja ekranizacija Batmana!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam WHO AM I - KEIN SYSTEM IST SICHER Barana Bo Odara, film koji je ovom nemačkom reditelju bio ulaznica za Holivud gde je već snimio rimejk Jardinovog SLEEPLESS NIGHT. Ove godine veliku pažnju je privukla serija MR ROBOT Sama Esmaila i KEIN SYSTEM ima dosta sličnosti sa njom, sa tom razlikom što ovaj film ipak nije pisao i pravio moron. Motivi hakera narušene psihe i još neki drugi detalji lako se prepoznaju ali ako imamo u vidu timeline izlaska filma i snimanja serije, olako je optužiti Esmaila da je napravio rip-off.
Odar je u pogledu inscenacije i ritma pokazao da je spreman za holivudski projekat. Za njega zaista u širem zanatskom smuislu nema nikakvih tajni, on zna šta radi. Kad je reč o rediteljskoj invenciji, ono što je najzanimljivije i najjdragocenije u ovom filmu jeste način na koji je prikazao proces hakovanja. Naime, on je prikazao hakovanje ne samo aktivnost ljudi koji kucaju na tastaturi već ga je i ovaplotio na vrlo efektan način. Svakako možemo reći da je način kako je prikazao hakovanje zanimljiv, i ponovo "školski" primer.
U domenu ostatka inscenacije, ovo je vrlo holivudski postavljeno, pismeno, sa dosta pozicija kamere, osećajem za napetost i ritam, kako na nivou celine tako i na nivou scene.
Ono gde filmu nedostaje mašte zapravo je definisanje načina kako su neke od osetljivijih akcija hakerske bande izvedene kad je reč o pristupu hardveru do kog se ne može doći preko mreže. Naime, ima nekoliko scena koje su ekstremno neuverljive pa rekao bih čak i krajnje nemaštovite kad je reč u provaljivanju do servera BNDa ili Europola. Ako imamo u vidu vrlo solidno koncipiran scenario u drugim rešenjima, takvi gafovi zbilja čude.
Kraj sa serijom obrta je interesantan i što je najvažnije, film ne zavisi od twist endinga i njime ne dobija smisao, međutim preokreti donekle imaju smisla ali od jedne tačke postaju larpurlartizam koji srećom uspeva da ne degradira film i ne dovodi do toga da publika izgubi interesovanje za likove.
Glumačka ekipa je korektna, iako se u ovoj postavi nisu izdvojili glumci koji deluju kao da bi Baran mogao da ih odvede u Holivud sa sobom. Femme fatale je takođe mogla igrati neka sugestivnija glumica.
U svakom slučaju KEIN SYSTEM IST SICHER je vrlo slick euro-mainstream koji je uspeo da bude klasu iznad konkurencije i lansira Barana da ode korak dalje.
* * 1/2 / * * * *
Odlazak Isaaca Florentinea da snima film u Americi sa Scott Adkinsom rezultirao je filmom CLOSE RANGE u kome nažalost oni pokazuju da im američki ambijent uopšte ne odgovara. Za početak, Amerika u kojoj snimaju ne liči mnogo na Ameriku iz A-filma i paradoksalno CLOSE RANGE deluje kao da je sniman u Bugarskoj. Zatim, film se dešava na dve i po lokacije i u osnovi je baziran na dva i po set-piecea, ali Florentine pokušava da ga nadogradi nekakvom pričom i odnosima između i to deluje sramotno nevešto onda kad ne deluje nenamerno smešno. Kada krene akcija, ima jako dobrih momenata, ali gledalac je dotle već platio ogroman danak priči i gratifikacija akcijom nažalost stiže prekasno za mnoge od nas.
Florentine i Adkins možda jesu Scorsese i De Niro underground akcije i DTVa ali je obojici ovo minorno ostvarenje. Čeka se Boyka da se izvuku iz krize.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-11-2015, 15:37:10
Ove godine veliku pažnju je privukla serija MR ROBOT Sama Esmaila i KEIN SYSTEM ima dosta sličnosti sa njom, sa tom razlikom što ovaj film ipak nije pisao i pravio moron
previše misliš svojom glavom! 8-)
dobar je KEIN SYSTEM...
Pogledao sam RE-KILL Valerija Mileva i Mikea Hursta, DTV zombi film koji je imao određene teškoće u postprodukciji i morao je da sačeka premijeru. Minev je u međuvremenu snimio film i uspeo da ga završi i plasira pre RE-KILLa.
Međutim, RE-KILL je film koji ne samo da nije unreleasable za DTV standarde već bih išao toliko daleko da kažem da je svojevrsno osveženje u DTV okvirima. Naime, RE-KILL je film koji se nadovezuje na Verhoevena i Blomkampa i polazi iz jedne satirične found footage, found broadcast, mockumentary forme da prikazuje svet u kome se zombi zaraza desila i primirila i prikaže rad jedinice čiji je zadatak da ubija preostale zombije.
Film je formatiran kao broadcast, reality program o jedinici čime otvara sebi mogućnost found footagea i mockumentaryja isečenog reklamama koje su sporadično vrlo duhovite. Slično Blomkampovim filmovima, u pojedinim situacijama krene kao mockumentary pa se onda "zaboravi" i postane movie, a reklame evociraju uspomenu na STARSHIP TROOPERS. Međutim, sam društveni kontekst dat kroz reklame jeste iskarikiran ali sama jedinica i njen rad baš i nisu. U svakom slučaju, ukupno uzev, ovo nije krupan disbalans.
Ono što je problem filma jeste Milevljeva odluka da dosta navali na shaky cam kako bi postigao efekat većeg broja pozicije kamere i kako bi "zamuljao" razne budžetske probleme, u čemu donekle uspeva. U tom "mulju" ima nekoliko zanimljivih akcionih detalja, naročito u samoj završnici kada krene POV rokanje. Međutim, da se razumemo RE-KILL je mixed bag i prijatan je samo za najortodoksnije gledaoce ove vrste materijala.
Ono što me je međutim jako obradovalo jeste MIlevljev pokušaj da snimi film koji u sebi sadrži tu cormanovsku dimenziju pokušaja da se snimi jeftini rip-off ali da tu ipak bude "nečega svežeg", da se po nečemu izdvoji, da se ne svede samo na jadnu simulaciju skupljih i mahom boljih filmova. U tome, MIlev uspeva, s tim što na kraju onaj sadržaj koji pruža u domenu akcije nije na dovoljno visokom nivou da ovaj film crossoveruje.
Zanimljiv je fenomen da neamerički reditelji koji rade DTV, poput MIleva, Isaaca Florentinea ili Scotta Manna, pokušavaju da postignu više od svojih američkih kolega, i da se trude ne samo da naprave prodorniji film već i da naprave neki autorski pečat.
RE-KILL je jednim delom sniman u Bugarskoj ali je sniman i u Luizijani takođe kako bi se iskoristio njihov post-Katrina tax rebate. MIlev je jedan od retkih reditelja koji je potekao iz istočnoevrpskih zemalja u kojima su se zapravo i snimali DTV filmovi.
* * 1/2 / * * * *
Stari o norveškoj seriji OKKUPERT, njenom geopolitičkom imaginarijumu i svemu onome što ste želeli da znate o njoj a niste smeli da pitate.
http://novipolis.rs/kultura/29338/secanja-na-okupaciju.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam CODE RED Valerija Mileva, film koji bismo mogli ukratko opisati kao bgarsku ZONU MRTVIH. Ovo je film u kome je Milev spojio već osvojeni know how DTV filmova snimanih u Bugarskoj sa svojim rediteljskim ambicijama i snimio DTV film koji je s jedne strane konvencionalan u pogledu budžeta i žanrovske (ne)inventivnosti, ali sa druge strane ipak ima niz elemenata po kojima se razlikuje. Za početak, ovo nije star-driven DTV film, u njemu ima američkuh glumaca koji nemaju velika imena čak ni u DTV okvirima. Ceo film je sniman na engleskom, engleski je lingua franca ovog filma, i samo jedan lik je ekstremno nemotivisano Amerikanka, a to je lekarka koja prisustvuje prvim događajima zombifikacije građana, usled curenja bojnog otrova.
CODE RED praktično ima istu priču kao ZONA MRTVIH, s tim što je ovog puta reč o sovjetskom otrovu iz vremena bitke za Staljingrad koji se detonira u jednom bugarskom vojnom skladištu. Nastupa opšti pomor, lom i pokolj sa obiljem niskobudžetnog ali energično snimljenog mayhema.
Uvod sa nacistima u Staljingradu je prilično simpatičan sa duhovitim splatter momentima. Stvari kasnije gube na duhovitosti što je šteta, a film ima i nekih rukavaca u priči koji su prilično slepo crevo.
Ipak, ukupno uzev, vidno je atmosferičniji od DTV većine, jednim delom i zato što se film dešava tamo gde je snimljen - u Bugarskoj. Zanimljivo je da je Bugarska koju Milev prikazuje prilično mračno mesto i u pogledu tog tranzicionog pakla čak i malo retro. Film je iz 2013. godine ali je atmosfera bugarske sadašnjice vrlo 90s, kao da je tek počela tranzicija.
Najvredniji deo pored nekoliko inspirisanih akcionih scena jesu sive betonske zgrade, tmurno nebo i obilje sovjetske vojne mašinerije korišćene u snimanju. Slično ZONI MRTVIH i CODE RED se samo poštapa zemljom u kojoj je snimljen da bi se palsirao na English-speaking tržištu. Iako film ima nešto manje domete od ocene koju mu dajem, zaslužuje malo veću ocenu utoliko što dolazi iz kinematografije koja ima vrlo slabu tradiciju, ali ima ljude kao što je recimo DP Emil Topuzov koji su uspeli da "ispeku" zanat i prenesu deo know howa američkih ekipa i u svoj film. Šteta je što nažalost to znanje nije preneto iz DTVa u nešto što nije DTV ali i reprodukcija DTV sa matrice sa lokalnim pečatom nije loša za promenu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam AN ADVENTURE IN SPACE AND TIME Marka Gatissa, BBCjev televizijski film o nastanku serije DOCTOR WHO, pripremljen za pedesetu godišnjicu od nastanka serije.
U dva dana sam gledao dva odlična rediteljska rada koja potpisuje britanski veteran Terry McDonough, prvo pilot za THE EXPANSE a zatim i AN ADVENTURE IN SPACE AND TIME. Sve je to na neki način deo jednog televizijskog kontinuiteta naučne fantastike. AN ADVENTURE IN SPACE AND TIME prikazuje same početke SFa na britanskoj televiziji i ulazak ovog do tada prezrenog žanra na BBC.
McDonough je uspeo da napravi pravo televizijsko remek-delo na bazi duhovitog i solidno dokumentovanog scenarija Marka Gatissa, stavivši akcenat na ličnosti kojima se bavi i pretvarajući ih u punokrvne likove. Pored same priče o seriji DOCTOR WHO, ovo je istovremeno i priča o proboju SFa na BBC ali i o afirmaciji Verity Lambert čuvene britanske televizijske producentkinje kojoj je ovo bio prvi posao i podrazumevao je prevazilaženje raznih predrasuda, naročito u uštogljenoj instituciji kao što je BBC.
Jessica Raine je izvanredna u ulozi Verity Lambert i uspeva da se nametne kao nosilac priče uz solidnu igru Sache Dhawana u ulozi doajena britanske televizije režije Warrisa Husseina, tada takođe praktično debitanta.
Druga vizura iz koje se sagledava nastanak DOCTOR WHOa jeste William Hartnell, glumac koji je igrao prvog Doktora, praktično do iznemoglosti i njegova bolest je ne samo fino zaključenje za ovu priču već i objašnjava motiv doktorove regeneracije koja će postati ključno obeležje serijala i objasniti njegovu višedecenijsku vitalnost, izraženu i kroz smene glumaca.
Gatiss se izvanredno snalazi kao scenarista, i rekao bih da mu ovaj posao možda i bolje ide od glumačkog. AN ADVENTURE IN SPACE AND TIME donosi nekoliko izvanrednih scenarističkih rešenja, naravno dopunjenih McDonoghovom izvanrednom realizacijom. U svakom slučaju, nema sumnje da je sama tema izuzetno inspirisala autore ovog televizijskog filma, i on spada među vrhunske primere BBCjevih priča o vlastitoj istoriji koje sve češće pravi u poslednje vreme.
Osnovni kvaliteti scenarija su pre svega baziranje prikaza istorijata na odnosima među likovima, i vrlo vešto plasiranje bitnih istorijskih detalja. U rediteljskom pogledu, pored akcenta na glumu, značajno je i maštovito poigravanje svim onim kreativnim mogućnsotima koje otvara tema televizije i DOCTOR WHOa sama po sebi.
U tim okolnostima, čak i poentiranje kada se kraj Hartnella pojavi Matt Smith deluje vrlo umesno i nimalo patetično.
Quote from: crippled_avenger on 27-11-2015, 15:34:37
prvo pilot za THE EXPANSE
Kakav je pilot? Meni su te knjige prilicno simpaticne.
Dizajn je briljantan. Ali briljantan. Vrlo blizak EDERLEZI RISINGu :) Priča je korektna. Odlično režiran.
Legends Of Tomorrow Is So Expensive It Probably Won't Get A Second Season (http://www.cinemablend.com/television/Legends-Tomorrow-So-Expensive-It-Probably-Won-t-Get-Second-Season-102157.html)
Ali, otrite suze, ima i lepih vesti:
Green Lantern Reboot Rumour: "Lethal Weapon In Space" (http://news.yahoo.com/green-lantern-reboot-rumour-lethal-weapon-in-101348547.html)
ARROW je ušao u onu mediokritetsku fazu kada autori ne pokušavaju ništa naročito novo, i serija ne može da posrne, ali svakako ne postaje bolja i neumitno stagnira. THE FLASH je u raznim segmentima obećavao ali za sad u drugoj sezoni umesto da zaista ode na viši nivo, više ga dotiče na nivou onoga o čemu se priča nego u onome što se radi. U tom smislu LEGENDS OF TOMORROW je crossover koji deluje kao da bi mogao malo da oživi obe serije, a iskreno ARROW trenutno samo i prastim da bih mogao što bolje da se uključim u taj event...
No, GOTHAM s druge strane... To je poezija...
Nisi ovde došao zbog lova?
The wildest film related story in many a long while began earlier today with a story over on The Drudge Report about how Alejandro Inarritu's new wilderness survival drama "The Revenant" features a violent scene of a "wild bear raping Leo DiCaprio."
The film itself has DiCaprio's frontiersman character attacked by a bear and left for dead. He spends most of the film struggling to get back to civilisation and seeks revenge on his companions who left him to die.
The bear attack scene though, judging from early reports, is just a straightforward vicious attack with the creature trying to kill DiCaprio's character. Yet the report on the site sensationally claims: "The bear flips Leo over and thrusts and thrusts during the explicit mauling. 'He is raped -- twice!'."
There's just one problem with that assertion - it's total bull. In fact the bear in the film is female, and a Fox spokesperson tells EW in an exclusive statement (with no doubt an amusingly raised eyebrow): "As anyone who has seen the movie can attest, the bear in the film is a female who attacks Hugh Glass because she feels he might be threatening her cubs. There is clearly no rape scene with a bear."
The claim comes as the digital bear in question, nicknamed 'Judy', has been nominated for an "Outstanding Achievement, Character Animation in a Live Action Production" honor at the annual Annie Awards.
Pogledao sam LOVAC PROTIV TOPA, televizijski film Save Mrmka iz 1986. godine, snimljen po scenariju Siniše Pavića. Ovaj televizijski film je jedan od retkih iskoraka Siniše Pavića u domen savremenog trilera. Međutim, ovaj televizijski rad je deo jednog šireg okvira - Četiri jahača Jugokalipse. Naime, tokom osamdesetih postoje četiri ostvarenja koja su upozoravajuće prikazivala delovanje ekstremističke emigracije na razbijanju Jugoslavije
1984.Miki Stamenković snimio je OPASNI TRAG, priču o obračunu Službe sa kosovskim separatistima. 1985. snimljen je BRISANI PROSTOR, serija koja blago fikcionalizuje slučaj ubacivanja ustaša da dižu ustanak u Hercegovini. 1986. izašao je LOVAC PROTIV TOPA a 1987. MESTO SUSRETA BEOGRAD u kome je obrađen zapadni lanac izvlačenja pravoslavnih relikvija i prodaje na zapadnim tržištima.
LOVAC PROTIV TOPA prikazuje klasičan sistem regrutacije posrnulih mladih ljudi u svet političkog esktremizma. Priča počinje kao slučaj mladog hrvatskog džeparoša, hapšenog zbog pevanja ustaških pesama u SFRJ, koji polako biva zaveden i korumpiran da postane ustaški terorista. Tokom prvog ulaska u zemlju sa nemačkim pasošem i identitetom, "namiriše" ga DBovac koji ordinira u letovalištu koje posećuju stranci i počinje akcija konstatovanja da li je reč o "ubačenom elementu".
Kada ga ubace drugi put sa još novijim identitetom, cilj mu je da podmetne nekoliko bombi koje bi stvorile strah, upropastile turističku sezonu, smanjujući devizni priliv SFRJ.
Mrmkova režija ja nažalost previše statična i uopšte nedorasla ovom materijalu. Pavićev scenario pak ima problem u tome što ne uspeva da identifikuje ko je glavni junak. Film čas prati ustaše, čas momke iz Službe a tek u drugoj polovini uvode se elementi sa kojima se može agent Službe učiniti glavnim likom i to kroz prikaz njegovog privatnog života koji je naravno ozbiljno narušen akcijama vezanim za očuvanje državne bezbednosti.
U trilerskom pogledu, Pavićev scenario je korektan, u pojedinim aspektima čak i duhovit ali Mrmkova realizacija je slaba, u pojedinim segmentima vrlo campy, koristio je mali broj pozicija kamere što usporava pripovedanje, maska oko promene identiteta glavnog teroriste je loša i sve u svemu, Ravasijevo MESTO SUSRETA BEOGRAD ili serija BRISANI PROSTOR deluju kao ostvarenja prekaljenih žanrovskih profesionalaca u odnosu na ovo.
Milan Štrljić je velo jednostavan u izlaganju lika mladaog DBpvca koji je vrlo brzo raskrinkao slučaj ali mu šef ne veruje. U ovom elementu, Pavić pokazuje da je dobro savladao lekcije iz američkih filmova. Miki Krstović je iskusna podela kao Alojz, slovenački agent Službe, dočim je Nada Blam priličan promašaj kao njihova koleginica.
Ustaše su prilično loše igrane, jednim velikim delom jer ih igraju srpski glumci koji se muče sa akcentom.
Nekoliko "životnih" situacija donosi i Pavićev srdačni narodni humor, recimo sukob Štrljićevog DBovca i lokalnog "Galeba" koji mu ometa istragu, u interpretaciji Aljoše Vučkoviča, ili rasejanost agenta u scenama porodičnog života u kome mu suprugu igra Jelica Sretenović.
Zanimljivo je da u televizijskom filmu nema puno hrvatskih glumaca ali ima dosta Slovenaca pa se tu mogu videti tamošnji glumci u rasponu od Andreja Nahtigala do Metoda Peveca,
Nažalost, LOVAC PROTIV TOPA nije ni blizu "istinitih priča" koje su pravili Pavić i Mrmak, recimo POSLEDNJEG ČINA i samim tim deluje kao prilično neubedljiv "narudžbenjak".
Ipak, zanimljiva je slutnja časovnika na "paklenim strojevima" i kasnije upotrebe časovnika u završnici filma koja iz današnje vizure deluje kao znak da "vreme ističe", da je došlo "zadnje vreme", da je "minut do dvanaest" da se spreči raspad SFRJ koji priželjkuju politički ekstremisti.
Zanimljivo je da su ustaški emigranti prikazani kao da su povezani sa zapadnim ultradesnim pokretima čija se priroda doduše nikada ne razrađuje do kraja, ali su definitivno zapadni i definitivno sposobni da nabave potrebna sredstva za diverzije u SFRJ.
Plan ustaških emigranata da bombama u letovalištima unište turističku seonu, smanje devizni priliv i shodno tome destabilizuju SFRJ deluje bondovski ambiciozno ali i prilično realistično.
Uprkos tome što se Siniši Paviću može prebaciti mnogo toga oko strukture scenarija i vođenja likova, ključni problem ovog televizijskog rada ipak ostaje Mrmkova statična i povremeno vrlo nevešta režija.
Zanimljiv detalj je da se mladi Tihomir Stanić pojavljuje u jednoj od epizodnih uloga.
Pogledao sam THE MAN FROM EARTH, šokantno tupav, statičan, a previše bi laskavo bilo reći "teatralan" film. Naravno, nije to jedini takav film ali je producentski potpis Marka Pellingtona obećavao da će ovo biti nešto smislenije. Reč je o pričaonici, u najbukvalnijem smislu reči, filmu u kome ljudi sede i pričaju, i to pričaju priče, sa nevešto koncipiranim replikama-šlagvortima koje otvaraju nove teme za razgovor i prisećanja.
Ideja je da film prikaže rastanak univerzitetskog profesora od svojih kolega, tokom kog on grupi stručnjaka iz oblasti objašnjava svoju tajnu - naime on je čovek koji živi već milenijumima, zahvaljujući čudnom biološkom časovniku ili nečemu drugom.
Profesorovi prijatelji pokušavaju da ospore ili pak razumeju ovu neobičnu situaciju ali je problem u tome što njihovu radoznalost prema pravoj prirodi ovog čoveka, tome da li je zaista tu od vremena neandertalaca do danas ili je samo deluzionalan, uopšte ne dele gledaoci.
Čak i da je ovaj tekst postavljen na sceni, ne verujem da bi rezultirao gledljivom predstavom. Problem je u tome što u tekstu nema nikakvog dramskog naboja, nema nikakvog odnosa i sukoba i sve to deluje kao silom razložena kratka priča, skromnog kvaliteta, pretvorena u nekakvu dijalošku formu.
Rediteljska realizacija i vizuelni koncept su na jako niskom nivou. Kritika je bila milostivija prema ovom filmu nego što je zaslužio.
mislim da je najviše izgubio sa Isusom na kraju, do tada mi je bilo intrigantno... kad su već ušli u retrospekciju mogli su to mnogo kvalitetnije da urade
Odlican film, a bila sam jako skepticna s pocetka, bas zbog te staticnosti. :)
Stari umutio Nesboa.
https://www.youtube.com/watch?v=CGg4U7F7MjY (https://www.youtube.com/watch?v=CGg4U7F7MjY)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Roditelji učenika Osnovne škole "Petar Kočić" iz Kola kod Banjaluke tvrde da nastavnik fizičkog vaspitanja Dejan Trikić na časove dolazi pijan i upozoravaju da će posegnuti za radikalnim mjerama ako taj problem ne bude riješen po hitnom postupku.
Iz Savjeta roditelja ove škole poručuju da djecu neće puštati na nastavu ako im suspendovani Trikić ponovo bude predavao. Naglašavaju da su djeca izložena raznim neprijatnostima i da to više neće dozvoliti.
"Djeca se plaše nastavnika. Kad god idu na čas fizičkog vaspitanja, među njima zavlada tajac. Moja kćerka zbog straha od pijanog nastavnika nekad i izbjegne čas fizičkog", kaže predsjednik Savjeta roditelja Silvana Radulović.
Prema njenim riječima, nastavnik na časovima skida gornji dio odjeće, isteže se i pokazuje tijelo učenicima, te traži od njih da pomirišu njegov novi parfem. Radulovićeva tvrdi da Trikić često šalje učenike u prodavnicu da mu kupe pivo, a zatim ih nagovara da piju zajedno s njim.
"Ne želim da mome djetetu predaje pijani nastavnik. Zavod za zapošljavanje RS je preplavljen ovim kadrom, a našoj djeci predaje liječeni, ali, nažalost, ne i izliječeni alkoholičar", istakla je Radulovićeva i dodala da ovaj problem nije od juče i da godinama traže da Trikić bude otpušten iz škole.
U rukovodstvu škole kažu da ne sjede skrštenih ruku i da su na osnovu pritužbi učenika i roditelja po treći put pokrenuli disciplinski postupak protiv Trikića. Prema riječima zaposlenih u ovoj školi, Trikić prethodna dva puta nije dobio otkaz zahvaljujući njihovoj dobroj volji.
"Trikić je suspendovan do okončanja postupka. Posljednji nemili događaj odigrao se prije manje od mjesec kada je u alkoholisanom stanju došao na čas i neprimjereno se ponašao prema đacima", rekla je vršilac dužnosti direktora Osnovne škole "Petar Kočić" Dubravka Bosančić i dodala da su poslije toga obavijestili sve nadležne ustanove i institucije.
U Školskom odboru oštro osuđuju ponašanje Trikića.
"Pružamo punu podršku upravi škole u rješavanju ovog problema", rekla je predsjednik Odbora Nataša Marjanović.
Trikić odbacuje optužbe tvrdeći da se radi o gnusnim lažima i da mu je sve smjestio direktor škole.
"Ništa od toga nije tačno. U toku radnog vremena i u školi nikad ne pijem. Nedavno sam bio na nekoj proslavi i ostao dokasno. Kako ne bih izostajao s posla, odmah sutradan sam došao u školu. Priznajem, bio sam malo veseliji nego inače, ali pijan ne", rekao je Trikić.
Dodao je da sa direktorom škole nije u dobrim odnosima, zbog čega mu traže dlaku u jajetu.
"Optužuju me i da učenike šaljem po pivo u prodavnicu, što nije tačno. Istina je da sam skoro poslao jednog učenika da mi kupi cigarete, ali on me nije razumio, pa je donio pivo", rekao je Trikić.
U Ministarstvu prosvjete i kulture RS kažu da su upoznati sa situacijom u školi u Kolima.
"Osuđujemo nedolično ponašanje Trikića. Takvo ponašanje smatramo nedopustivim, a zakon jasno propisuje šta su teže povrede radnih dužnosti, koje kazne mogu biti izrečene i obaveze direktora škole u slučaju njihovog kršenja. Rukovodstvo škole je postupilo po zakonu", rekli su u Ministarstvu prosvjete.
Izvor: Glas Srpske
nemaju ovi pojma, moj najbolji profan je bio alkos! 8-)
Hoće li neko konačno odgovoriti, "Do you bleed?"
https://www.youtube.com/watch?v=yViIi3gie2c (https://www.youtube.com/watch?v=yViIi3gie2c)
Pa, u stripu Doomsday, koji se vidi u trejleru, sasvim solidno demonstrira da Supermen indeed krvari, pa očekujmo to i od filma :lol:
Pih, odma pa Supermenu međ rogove. Pa ko treba da nadmaši Dumsdeja u sledećem filmu?
Darksajd?
Brainiac? Imperiex? Lobo?
Navodno moji omiljeni negativci - Brainiac i Bizarro!
Nota bene, na filmu mi je favorit Zod...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vidim ja da ce ovo da traje tri i po sata...
Pogledao sam IN THE HEART OF THE SEA Rona Howarda, ekranizaciju priče o brodolomu kitolovca Essex koji je inspirisao nastanak romana MOBY DICK Hermana Melvillea a potom i benda Srđana Čolića. Činjenica da je kritika vrlo mlako prihvatila ovaj film pokazuje da se klasični Holivud danas ceni više na rečima nego na delu. IN THE HEART OF THE SEA je pomorska avantura, starog, rekao bih čak najstarijeg kova, U ovakvim filmovima svojevremeno su igrali John Wayne ili Chuck Heston a režirali su ih reditelji poput Forda ili Hawksa, i kad je reč o odabiru uloge Chris Hemsworth je napravio pravi izbor. Kao da je svestan da neće moći da zauzme mesto Mela GIbsona ako ne prođe vatreno krštenje na moru kao što je ovaj prošao kod Donaldsona u BOUNTYju.
Hemsworth je naravno ključni deo ovog filma, okružen je izvanrednom glumačkom podelom koju čine mladi Tom Holland, nešto iskusniji Cillian Murphy i Ben Whishaw i Brendan Gleeson koji zaokružuje ekipu pomoraca. Međutim, iako je film ispričan iz vizure Gleesona i Hollanda, ovo je Hemsworthov show i on ponovo koristi priliku koju mu Howard pruža. Sa BLACKHATom i IN THE HEART OF THE SEA, on je ove godine napravio odličan glumački rezultat, plus je proširio podrućje borbe sa VACATIONom. Otud je i šteta što mu je AVENGERS glavno komercijalno utočište.
Howard je reditelj čijih pola filmova smatram Award-baitom ili tek prosečnim repertoarskim produktima ali on kada ozbiljno radi pravi odlične filmove kao što su RANSOM, RUSH ili IN THE HEART OF THE SEA odnosno FROST/NIXON. Zanimljivo je da Howardovi najbolji filmovi imaju gotovo mannovsku opsesiju muškarcima na radnom zadatku koje ništa ne može sprečiti da ostvare svoj cilj.
IN THE HEART OF THE SEA je u osnovi to, pokušaj grupe muškaraca da prevaziđu sebe - da mlaki naslednik pomorske kuće postane pravi kapetan, da prvi oficir iz seoske kuće postane priznat među pomorcima, da siroče bez ikoga svog postane samostalan čovek. Ali tu je i priča o sukobu čoveka sa silama prirode, u ovom slučaju velikim kitom koji ih košta glave.
Otud prvi deo filma govori o junacima koji žele da se dokažu i prevaziđu svoj trenutni status a druga polovina govori o svemu onome što je čovek spreman da uradi ne bi li preživeo. I u toj fazi Howard na vrlo diskretan način prikazuje potonuće u kanibalizam koji je usledio posle dugog lutanja.
Najveće priznanje koje Howard zaslužuje jeste činjenica da je uspeo da veže publiku za likove i da uprkos svim gadostima koje neumirtno čine i dalje uspeva da ih učini prihvatljivim i očuva identifikaciju sa njima.
Kad je reč o pomorskoj akciji, Howard i Anthony Dod Mantle, sa kojim je sarađivao na filmu RUSH, naravno celu stvar podožu na viši nivo. Produkcioni dizajn je briljantan, a fotografija je vrlo vibrantna u napetim scenama ali i vrlo estetizovana, gotovo artificijelna u onim koje su mirne.
IN THE HEART OF THE SEA u scenama pomorske akcije koristi sve ono što nudi savremena tehnika i u tom pogledu Howard se potvrđuje kao vešt i inventivan zanatlija. Ipak, scena kao što su susret sa španskim kapetanom kog igra Jordi Molla predstavlja pravu kopču sa onom atmosferom koja je krasila stare klasike.
Nezavisno od toga kako prođe sada na blagajnama, siguran sam da će IN THE HEART OF THE SEA živeti još dugo na kućnim formatima i televizijskim ekranima.
* * * 1/2 / * * * *
Auuuuuu, stigao je u kina. Odlično. Bas mi se gleda, a i volim braću Hemsworth. :)
(https://pbs.twimg.com/media/CVUwsOFWoAAI2QX.jpg:large)
back to black
https://m.youtube.com/watch?v=qOx-MlLDhuY
Sent from my iPhone using Tapatalk
The buddy flick is BACK!
Pogledao sam ИНДИГО Romana Prigunova. Reč je u ruskoj varijaciji na PUSH Paula McGuigana. Film je smešten u svet u kome je poznato postojanje telekinetički obdarene dece čije veštine imaju razne forme. Društvo je još uvek u dilemi kako da te moći iskoristi i ta deca mahom žive na margini i kriju svoje sposobnosti, često ih koristeći za ilegalne aktivnosti. Kada jednog dana nepoznati ubica počne da ubija jedno po jedno obdareno dete, klinci shvataju da moraju da se ujedine i pobede ubicu.
Roman Prigunov je postigao veliki uspeh režijom filma DUHLESS, jednog od najatraktivnije režiranih ruskih blokbastera poslednjih godina. ИНДИГО je film iz 2008. godine i u njemu Prigunov radi sa manjim budžetom i manje ambicioznom pričom ali pokazuje sklonost ka tonyscottovskoj manipulaciji filmskom supstancom. Uprkos tome što ИНДИГО na nivou scenarija ne uspeva da se opredesli između obraćanja deci i grungy young adult filma sa tinejdžere i dekonstrukcije superherojskog mitosa, Prigunovljeva inscenacija je sigurna i atraktivna, i sasvim sigurno integritet njegove režije i jeste glavni adut filma, ono što ga drži na okupu da se ne raspline, a rekao bih i ono što mahom nedostaje američkim young adult ekranizacijama.
Nažalost, uprkos kraju koji priziva nastavak,ИНДИГО nije zaživeo kao serijal. Ipak, mislim da je ovo film koji itekako ima budućnost na televizijskom programu i home videu, obraćajući se mlađoj publici. Za razliku od ruskih filmova koje smo mi gledali kao deca, ovom ne nedostaje ništa u poređenju sa glamurom američkih naslova tog tipa. Štaviše, sam klimaks filma nosi začuđujuće politički nekorektnu odluku glavnog junaka koja bi u Americi sigurno otvorila kontroverzu da li se film sme prikazivati najmlađima...
* * * / * * * *
Pogledao sam BRIDGE OF SPIES Stevena Spielberga, istinitu priču o razmeni Rudolfa Abela za Gary Powersa i ulozi Jamesa Donovana u celom slučaju. Spielberg je u ovom filmu pokazao onu vrstu snage i vitalnosti kakva i treba da karakteriše prekaljene veterane kao što je on. BRIDGE OF SPIES su napisali Matt Charman i Braća Coen i Spielberg iz scenarija dobija vrlo dobar balans Capre, Wildera i le Carrea koji potom, što je još važnije, uspeva da očuva i u režiji.
Kao u većini najboljih Spielbergovih filmova, u osnovi svega je porodica, i James Donovan svoju priču koja ima pravne i špijunske implikacije sve vreme prelama kroz iskustvo porodice, a ovoga puta prikaz porodičnog života je duhovit i topao kao u najboljim izdanjima poput CLOSE ENCOUNTERS. Capra se pre svega odnosi na sam lik Jamesa Donovana, čoveka od integriteta koji je, kako nam film pokazuje, uspevao da ispuni američke interese upravo držeći se američkih principa, uprkos želji onih zaduženih za interese da ih krše. Spielbergu se mora priznati da sa dosta dostojanstva i topline prikazuje i Rudolfa Abela, kao "časnog hladnog ratnika":
Wilderovski sloj nastupa u sad već kanonskoj temi ovog autora a to je sukob Starog i Novog sveta, i pretpostavljam da je to najveći doprinos Braće Coen, gde Spielberg dobija materijal da sa dosta humora prikaže susret caprijanskog principijelnog junaka kakvog bi igrao Jimmy Stewart sa istočnoevropskim birokratama i mešetarima koji kao da su izašli iz Wilderovog ONE TWO THREE ili FOREIGN AFFAIR. Naravno, Istočni Berlin kao lokacija ovde samo povremeno dobija farsični prizvuk, i tu na scenu stupa le Carre, jer se svi ti karakterni kaprijanizmi i duhoviti vilderizmi ipak tiču jedne kompleksne špijunsko-diplomatske igre koja je prepuštena u ruke grupi pojedinaca.
Spielberg je veliki reditelj ali još od CATCH ME IF YOU CAN nisam video njegov film u kome uspeva da ovako bude taktičan i da održi pravu ravnotežu između unetih elemenata, i da na kraju sa ukusom sebe ne liši grandioznog poentiranja od koga kod njega uvek strahujemo ali ovde ispada prilično dobro.
Naravno, slučaj Rudolfa Abela je višeslojan iz današnje vizure i podseća nas na razne savremene afere, od Assangea do Snowdena, samo što nema savremenog Donovana koji bi verovao da na kraju principijelnost može odneti prevagu.
Nezavisno od toga kako percipiramo ovu priču o tome kako je čovek koji veruje u pravo uspeo da odnese pobedu u utakmici dve beskrupulozne strane, a teško je gledati bez savremenog dnevnopolitičkog nadražaja, Spielberg u svemu tome ostaje vrlo uzdržan, i ako konstatujemo sve prekršaje koje u ovom filmu čine američki Vrhovni sud i CIA, teško je reći da je ovo hladnoratovska propaganda, iako jeste hladnoratovska priča.
Kad je reč o realizaciji, slično Zemeckisu u filmu THE WALK, Spielberg donosi nekoliko majstorija, u saradnji sa Januszem Kaminskim, ali i sa montažerima. U ovom filmu, pored rekonstrukcije epohe i stvaranja jedne meke i gotovo snolike atmosfere u njoj, postoji nekoliko montažnih rešenja koja su briljantna, uprkos svojoj invazivnosti. Zemeckis je doduše u THE WALK znatno radikalniji u postupku, a BRIDGE OF SPIES je više punokrvni upmarket glavni tok, sa puno stila i smislom za humor. Na blagajnama je BRIDGE OF SPIES bolje i prošao od THE WALK iako se čini da su danas takvi filmovi od 35-40 miliona nažalost i dalje ugrožena vrsta, čak i kad ih rade velika imena poput Zemeckisa ili Spielberga.
Sledeća stanica je svakako gledanje sovjetskog filma o "mostu špijuna":
* * * 1/2 / * * * *
George Lucas Has Seen The Force Awakens, Here's What He Thought (http://www.cinemablend.com/new/George-Lucas-Has-Seen-Force-Awakens-Here-What-He-Thought-98397.html)
Quote
Polarizing filmmaker George Lucas (http://www.cinemablend.com/new/Who-George-Lucas-Originally-Wanted-Play-Obi-Wan-Kenobi-98137.html) may have created the Star Wars universe, but he has had absolutely zero involvement (http://www.cinemablend.com/new/How-George-Lucas-Really-Feels-About-Star-Wars-Now-It-His-97187.html) in the production of The Force Awakens. That being said, respect must be paid to the man who created the galaxy far, far away, and as such Lucas has already had a chance to see the film ahead of general audiences – a privilege extended to a very select group of people at this point. However, that begs one very important question: how does the man who created Star Wars feel about the latest installment in the saga.
According to The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/george-lucas-attend-star-wars-845948), J.J. Abrams seems to have done Lucas proud. When asked about the matter, Lucasfilm president Kathleen Kennedy simply remarked, "he really liked it." Terse? Definitely. That doesn't change the fact that this is potentially a surefire sign that The Force Awakens will, at the very least, live up to the spirit of the original saga.
Lucas' seal of approval on the new Star Wars film is made all the more impressive by the fact that he has not exactly had a glowing relationship with the franchise in recent years. His work on the prequels took an immaculate trilogy and added some installments that were at best enjoyable, and at worst an embarrassment. The director has spoken out regarding the creative differences that caused him to leave the franchise, as well as his disdain for the overall fan outrage that could accompany his involvement with Star Wars going forward.
There ultimately comes a time where all things must be passed down to a new generation. That notion is essentially the narrative crux of The Force Awakens (http://www.cinemablend.com/new/Star-Wars-Episode-7-What-We-Know-So-Far-36488.html)' entire plot. Those associated with the upcoming film's production have praised J.J. Abrams handling of the series as a whole, and knowing that even George Lucas enjoyed himself while watching The Force Awakens should stand out as a really good sign. Check out the final trailer for the film below to see the way J.J. Abrams (http://www.cinemablend.com/new/Main-Difference-Between-George-Lucas-J-J-Abrams-According-C-3PO-80907.html) has taken the reigns on the franchise.
I think the bigger takeaway from this whole story is the fact that, if you disliked George Lucas because of his handling of the prequel trilogy (http://www.cinemablend.com/new/Why-George-Lucas-Never-Thought-He-Make-Star-Wars-Prequels-71540.html), then you probably now hate his guts for having seen the Star Wars long before you. Allay your anger, my friends because we have less than two weeks to go; Star Wars: The Force Awakens (http://www.cinemablend.com/Star-Wars-The-Force-Awakens-6331.html) hits theaters on December 18.
Načertanije...
http://gu.com/p/4ekkm
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari kontemplira o THE MAN IN THE HIGH CASTLE
http://www.beforeafter.rs/kultura/dani-poraza-slave/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam IT HAPPENED HERE Kevina Brownlowa i Andrewa Molloa, film smešten u alternativnu istoriju u kojoj su Nemci 1940. okupirali Veliku Britaniju i tek 1944. uz pomoć Amerikanaca u Britaniji kreće partizanski otpor. Film govori o ženi koja se uključuje u rad kvislinških vlasti i prolazi obuku za bolničarku, ali ubrzo zbog svoje saosećajnosti upada u nevolje sa nemilosrdnim fašističkim vlastima.
Film je realizovan u formi koja kombinuje lažni dokumentarac, integriše dosta projekcija propagandnog filma, i fikcionalne scene realizuje u dokumetarističkom stilu. Integraciji svih ovih elemenata doprinosi kasniji Cronenbergov direktor fotografije Peter Suschitsky.
Suschitsky je sarađivao i sa Peterom Watkinsom koji je u ovoj generaciji britanskih reditelja stekao najveću afirmaciju upravo kombinujući taj dokumentaristički pristup, doduše u još artificijelnijim narativnim formama.
Ono što kod Brownlowa i Molloa jedino škripi zapravo jeste "vođenje priče", jer IT HAPPENED HERE u krajnjoj liniji ipak nije potpuno apstraktan film nezainteresovan za naraciju. Priča je jasna, ali integracijom raznih materijala, uprkos tome što je protagonistkinja veći deo vremena prisutna u kadru, gledalac ima tendenciju da gubi fokus.
Ipak, ukupno uzev, IT HAPPENED HERE ostaje jedan od najznačajnijih niskobudžetnih filmova u istoriji ovog produkcionog modela i svakako i danas zaslužuje punu pažnju.
* * * / * * * *
Pogledao sam "danski MONTEVIDEO" - SOMMEREN 92 Kaspara Barfoeda. Nažalost, Barfoed je je od jednog perspektivnog danskog profija, u poslednja dva filma sa kojima je trebalo da se afirmiše doživeo žestok pad. SOMMEREN 92 je klišetiziran, izrazito nevešto urađen sportski film, sa scenarijem koji pre svega pobuđuje podsmeh i realizacijom koja bi teško prošla i na televiziji, čak možda i (eks) jugoslovenskoj.
Otud, poređenje sa MONTEVIDEOM deluje gotovo apsurdno jer je naš film superioran u praktično svim aspektima osim dva koja nisu zanemarljiva - naime SOMMEREN 92 ima vrlo ekonomično trajanja od 93 minuta što ga čini idealnim televizijskim programom, i u istorijskom pogledu je fokusiraniji na sam tok takmičenja i činjenica bez poetskih interludija, iako životna drama Kima Vilforta jeste prisutna u filmu i daje mu snažnu melodramsku notu. Nažalost, Vilfortova tragedija daleko nadilazi ono kako je Barfoed uspeo da je realizuje.
Ceo film je svojevrsni puff piece o Richardu Moelleru Nielsenu, ali čak i "tradicionalno neinteresantni Danci" su mogli dobiti zanimljiviji tretman. Uprkos tome što Barfoed pokušava da razradi konflikt između Braće Laudrup i NIelsena, to sve ostaje nedorečeno i razrešeno na krajnje naivan način.
Scena fudbala ima malo ali su zato jezivo realizovane. Momci iz MONTEVIDEA su Maradone u odnosu na Barfoedove protagoniste koji čak nedovoljno i liče na još uvek žive i nama dobro poznate danske asove.
U scenama utakmica, Barfoed dosta nevešto, nekonsekventno kombinuje novi snimljeni materijal i televizijske snimke i to sve deluje krajnje početnički, iako
Pre nego što SOMMEREN 92 otpišemo kao nepripremljen exploitation, ipak treba naglasiti kako je ovo ne samo Barfoedov "povratak iz Holivuda", i vrlo komercijalna priča, već glavnu ulogu igra Ulrich Thomsen, a jedan od producenata bila je ugledna sales kuća HanWay, dakle film je pretendovao na internacionalnu eksploataciju.
Možda je najveća ironija u tome što SOMMEREN 92 zbog svog ekonomičnog trajanja ima više šanse da se internacionalno plasira od MONTEVIDEA iako je u svakom pogledu inferioran film. Međutim, zahvaljujući tom naizgled prozaičnom a zapravo ključnom argumentu trajanja filma, ovo je veštije upakovan projekat, što u sinergiji sa HanWayem zaokružuje još jednu nepravdu, posle sankcija 1992.
* 1/2 / * * * *
Priznajem, dosta sam očekivao od THE KEEPING ROOM Daniela Barbera, ne samo zbog njegovog solidnog prvog filma HARRY BROWN već i zbog podele i zbog zapleta. Nažalost, rezultat je početnički, konfuzan u svakom pogledu, vizuelno nezanimljiv, lišen napetosti ili karakterne boje.
Brit Marling, Hailee Steinfeld i Sam Worthington ostaju zarobljeni u ovom nedokuvanom vesternu smeštenom u poslednje dane američkog Građanskog rata, kao da čekaju neki bolji film da u njemu zaigraju.
Nažalost, THE KEEPING ROOM ima niz vrlo značajnih prethodnika kao što je recimo bio Siegelov BEGUILED, tako da promašenosti filma dodatno doprinosi to predznanje kako dobar film se može snimiti u takvom miljeu.
Sve u svemu, THE KEEPING ROOM je kod kritike prošao daleko bolje nego što je zaslužio. Neće ipak biti teško da ga brzo zaboravimo.
* 1/2 / * * * *
We know the upcoming "Batman v Superman: Dawn of Justice" includes cameos from several heroes that will be a part of "Justice League," and more recently rumors have sprung up about the likes of Black Canary popping up in 'League'.
Today, Latino Review has picked up a similar report, but with a character whom we're about to meet very soon. The site claims that Will Smith's turn as Deadshot in next year's "Suicide Squad" will be just the start of his involvement in the DC Extended Universe.
In fact he's already said to be keen for another major turn in the role - in the Ben Affleck-directed "The Batman" which is in early development. The site adds it will be a major role for a "The Good, The Bad, and The Ugly scenario".
Previously the project waas rumored to be based on the "Under the Hood" storyline from the comics in which former Robin Jason Todd - thought dead at the hands of the Joker - is still alive and has reinvented himself as a brutally violent antihero known as the Red Hood.
Pogledao sam МЕРТВЫЙ СЕЗОН Save Kuljiša. Reč je o sovjetskoj verziji priči o Rudolfu Abelu, fikcionalizovanoj do tačke da se Abel ne zove tako u filmu ali je on lično navodno bio savetnik na filmu i pojavljuje se na početku i drži uvodu reč kao domaćin filma.
KUljišev film se poklapa sa Spielbergovim filmom u nekoliko detalja pa i vizuelnih referenci. Oba filma se otvaraju scenom u kojoj ruskog agenta-rezidenta prate domaćini kroz grad a naročito kroz metro, u oba se na metalnu konstrukciju pored reke lepi namagnetisani šuplji novčić za prenošenje poruka, i konačno u oba ruski agent biva uhvaćen, kod Spielberga na početku, kod Kuljiša na kraju - kada je obavio misiju, u oba filma agent ne pristaje na saradnju, Spielbergov glavni lik hrabrog advokata ovde se javlja kao epizoda, i oba se završavaju razmenom na Glienicke mostu.
Osnovna tema Spielbergovog filma BRIDGE OF SPIES je razmena zarobljenih špijuna i uloga advokata Jamesa Donovana u svemu tome, dočim je Kuljišev film imao zadatak da pokaže šta je Abel radio na Zapadu. Zanimljivo je da na kraju Spielbergovog filma, Abel kaže Donovanu da će brzo dobiti signal o svojoj daljoj sudbini - ako ga radosno zagrle znači da će biti sve u redu a ako mu samo pokažu da sedne u kola, znači da je u nevolji. Kod Spielberga mu pokažu da sedne u kola. Kod Kuljiša ta tema nije eksplicitno razrađena, nema te dileme - zagrljaj ili pokazivanje zadnjeg sedišta - mada ima deo u kome agent CIA predočava Abelu da ga čeka Sibir. Međutim, Kuljiševa razmena na Glienicke Bridgeu, koji inače nije onaj iz Spielbergovog flma - zavrašava se upadljivom srdačnošću i zagrljajima među KGBovcima.
Međutim, osim ovih zanimljivih paralela između dva filma, treba naglasiti i ključnu razliku. Naime, Sovjeti su glorifikovali Abela kao izuzetno uspešnog operativca dočim istorija govori da on nije imao nekog naročitog uspeha tokom svoje misije u SAD. Tako u ovom filmu fikcionalizovani Abel juri ozloglašenog nacističkog naučnika koji za račun zapadnih sila razvija nervni gas. Dakle, neprijatelj nisu konkretno zapadne sile zbog svog načina života, ideologije, uređenja, već zbog saradnje sa najgorom felom nacističkih zločinaca. Tako je na kraju i hvatanje sovjetskog agenta prikazano kao nešto što nije tako tragično jer je tim putem svetu omogućeno da sazna kakvo se zlo sprema i kakvo oružje umalo da nastane.
Kuljišev film među svojim scenaristima ima Vladimira Vajnštoka, sovjetskog specjalistu za vestern, autora koji je praktično veći deo svog opusa vezao za sovjetske filmove smeštene na Zapadu. Film se dešava u Velikoj Britaniji, i osim činjenice da većina automobila ima volan na levoj strani, reč je o dosta solidnoj rekonstrukciji. Naravno, ruski jezik je lingua franca za sve junake i nema jezičkih nedoumica, ili nerazumevanja iako su i igri Sovjeti, Nemci, Amerkanci i Britanci.
Sam zaplet je vrlo složen i jako podseća na lecarreove romane, pa i ekranizacije, i to mi je moram priznati jedan od najzanimljivijih aspekata ovog filma. Pre Kuljiševog filma, snimljene su dve ekranizacije le Carrea - THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD i THE DEADLY AFFAIR, dakle ova vrsta kompleksnog špijunca bila je tek u povoju, i rekao bih da mi je BRIDGE OF SPIES sa svojom vezom prema ovom filmu otkrio jedan nedovoljno afirmisani klasik špijunskog filma.
Donatas Banionis igra Ladejnjikova, fikcionalizovanu verziju Abela, u maniru mladog Olivera Reeda, sa obiljem energije i harizme. Banionis tvrdi kako mu je na jednom prijemu Vladimir Putin rekao kako mu je ova rola i film bio presudan da se odluči za posao obaveštajca.
* * * 1/2 / * * * *
Da se Kripl poraduje:
Will Smith's Deadshot from 'Suicide Squad' to join forces with Ben Affleck in new Batman movie (https://www.yahoo.com/tech/smith-deadshot-suicide-squad-join-forces-ben-affleck-135955087.html)
Quote
Comic book fans have a busy year ahead as more adventures from the Marvel and the DC Comics universes await. Suicide Squad (https://bgr.com/tag/suicide-squad/) and Batman v. Superman (https://bgr.com/tag/batman-v-superman) are just two of the highly anticipated superhero action titles hitting the big screen in 2016, but forget them for a second, because there's an even hotter rumor in the movie world.
It appears that Will Smith will bring his Deadshot character from Suicide Squad to a new standalone Batman movie starring Ben Affleck, who's also expected to direct.
The news comes from Latino Review, which reports that Will Smith signed on for multiple Deadshot appearances. That means he'll likely appear in various movies in the coming years, and teaming up with Batman sounds like a very exciting proposition.
If Deadshot joins Batman in the movie, it'll be a "major role," the site says, for a "The Good, The Bad, and The Ugly" scenario.
The new Batman movie might similar to Batman v. Supermen, focusing on multiple superheroes (and villains) rather than a new movie in the Batman saga.
And if you're wondering whether Batman and Deadshot can really work together, well, then you should know they partner up in the comics as well. They did so most recently in this year's issue 23 of Batman: Arkham Knight.
You can see the trailer (https://bgr.com/tag/trailer/) for Suicide Squad at this link (https://bgr.com/tag/suicide-squad/), and a trailer for Batman v. Superman at this link (https://bgr.com/tag/batman-v-superman).
Izgleda da kad ja putujem, niko ne preuzima na sebe moje obaveze. Rešenje je da više ne putujem, jasno :lol:
Elem, prvi trejler za X-Men: Apocalypse* nam je dat na raspolaganje i... Singer nikada u karijeri nije mogao da ustvrdi da su mu akcione scene jača strana (u Days of Future Past se video napredak, što jeste jeste, ali možda su tu zaslužni drugi...) pa je i sada najgori deo trejlera onaj dinamični, gde je sve zagađeno CGIjem i kadrirano nemaštovito. Ostatak deluje kao da će MakAvoj dobiti priliku da iznese emotivni deo filma što je meni okej, volio sam ga u oba prethodna naslova:
http://youtu.be/COvnHv42T-A (http://youtu.be/COvnHv42T-A)
* Zamalo da napišem Age of Apocalypse, ali očigledno da Ike Perlmutter i Marvel više vole da oštete Fox nego da ispoštuju svoje sopstveno nasleđe...
The 'Star Wars' Cantina Scene: The Out-of-This-World Story Behind the Galaxy's Favorite Dive Bar (https://www.yahoo.com/movies/the-star-wars-cantina-scene-the-151216488.html)
Nick Love je reditelj prema čijem opusu imam ambivalentan odnos. Naime, ne mogu mu osporiti nepodnošljivu lakoću izlaganja likova i priče, kao ni veštinu da plasira klišetizirane žanrovske sadržaje sa punim ubeđenjem - ali te vrline su u jednom trenutku postale i najveće mane njegovog opusu. Odnosno razlog što su neki njegovi filmovi bili solidni, potom je postao razlog zašto nisu valjali.
Odlaskom u Luizijanu da snimi svoj prvi američki film sa Stephen Dorffom i danas već zaboravljenim crnim sidekickom s kraja devedesetih Eddiejem Griffinom, Love je sebe praktično osudio na DTV zloupotebu tamošnjeg izdašnog tax incentivea. Međutim, njegov prvi američki film AMERICAN HERO nije DTV smeće od kog smo strahovali.
Naravno, Love nije autor kog krasi prevelika originalnost tako se i AMERICAN HERO lako može definisati u jednoj rečenici kao "indie HANCOCK", i bez ikakvih problema ta rečenica govori apsolutno sve o ovom filmu.
Međutim, to ne znači da uprkos raznim nedostacima AMERICAN HERO nije upravo jedan vrlo zanimljiv indie film, kome se baš zbog indie statusa ponešto može oprostiti, kao recimo sklonost ka scenama besomučne žurke kojima Love "postavlja" svoj film kad god priča naiđe na "tvrdo prizemljenje" usled stagnacije narativnog impulsa. Međutim, ako iko može to da "proda" gledaocu onda je to Love.
Loveova parafraza HANCOCKa nije samo sažeta u tome što je glavni junak osoba koja ima nadljudske moći ali ih suzbija porocima i ne koristi ih za polzu društva već i u tome što uvodi motiv neumitnog sukoba Dobra i Zla, kao nešto usputno, odnosno u prvom planu je konflikt unutar samog glavnog junaka. Otud je sukob Dorffovog glavnog junaka sa lokalnom njuorelanskom bandom dat diskretno ali vrlo efektno, kao deo junakove katarze.
Akcione scene su odlične i izuzetno kreativne. I uopšte sve scene sa nadljudskim moćima su kreativne i duhovite.
Stephen Dorff je izuzetan glumac i on naravno sjajno nosi ulogu korodiralog superheroja. Eddie Griffin, kog se više niko ni ne seća kao perspektivnog komičara i sidekicka, daje jednu drugačiju sidekick ulogu, sa dosta komike ali i topline.
Love uvodi mockumentary kao strukturalno rešenje a onda ga veći deo vremena zaboravi. To svakako jeste nedostatak, ali pre svega akademski gledano, ovo nije film za koji možemo reći da mu to naročito smeta. Love je uspeo da jako efektno zabeleži Big Easy i njegovu atmosferu. U tom pogledu podsetio me je na filmove Davida Ayera, HARSH TIMES i END OF WATCH.
U svakom slučaju, AMERICAN HERO je zanimljiv spoj socijalne melodrame, akcije i komedije, granični slučaj u svakom pogledu koji se meni eto dopao.
* * * / * * * *
Pogledao sam BOELGEN Roara Uthauga, norveški kandidat za "oskara". Zanimljivo je da su se Norvežani odlučili da tako brzo posle KON-TIKIja, avanurističke istinite priče, ponovo pošalju film koji u sebi sadrži elemente vizuelnog spektakla. Međutim, još je čudnije to što je BOELGEN film koji je do te mere holivudizovan i baziran na klišeima, i konvencijama, da je u pripovedačkom smislu negde u ravni SAN ANDREASa, sa tom razlikom što su scene razaranja ipak manje kreativne, manje spektakularne i sa animacijom koja je po nivou kvaliteta bliža kanalu SyFy,
Uhtaugov film je slab, a u sebi nosi i taj specifičan moralni idiotizam junaka koji karakteriše te savremene filmove katastrofe kao što je SAN ANDREAS u kojima junaci stavljaju toliki fokus na svoju porodicu da ugrožavaju čitavu zajednicu. Međutim, BOELGEN nije film preterano vredan analize da nije tog fenomena da je poslat kao norveški kandidat za "oskara". To je ipak vrlo neobična odluka. Naime, Uhtauga verovatno čeka holivudska karijera, ili barem njen pokušaj, ali recepcija ovog filma od strane Akademije biće veliki uspeh.
Naime, ako norveški SAN ANDREAS dođe do nekog ozbiljnijeg razmatranja to će biti znak da je Akademija spremna da isprati nešto što je inferiorna verzija nečega što njena "industrija" proizvodi i da oskar za film van engleskog govornog područja ne mora nužno uvoditi nešto što Holivud inače već ne proizvodi. U tom smislu i činjenica da je Roar Uthaug dobo posao u Holivudu više svedoči o nekom automatizmu i nagrađivanju činjenica da njega zanima komercijalni film nego što je pokazao neko izvanredno umeće. Doduše, njegovi raniji poput FLUKTa imali su daleko više smisla nego BOELGEN, pa je moguće sve to bilo ukalkulisano.
* 1/2 / * * * *
Larger Threat Than Doomsday Teased For Batman V. Superman (https://www.yahoo.com/movies/larger-threat-doomsday-teased-batman-001211261.html)
Quote
For those of you that criticized the latest Batman v Superman: Dawn of Justice trailer for showing too much, production designer Patrick Tatopoulos assures that the film has a lot of tricks still up its sleeve.
Many of the complaints fell upon the reveal of Doomsday -- who made his debut in 1992's "The Death of Superman" story arc -- as it is clearly shown that Lex Luthor (Jesse Eisenberg) gains custody of Zod's (Michael Shannon) body and somehow transforms his corpse into the menacing creature that unites Batman (Ben Affleck), Superman (Henry Cavill) and Wonder Woman (Gal Gadot). But apparently, there is much more to Doomsday's story than what we saw, so far.
"We are able to tell a story in a fresh way," Tatopoulos told Premiere (http://www.premiere.fr/), the French entertainment magazine. "Doomsday is an evolution essentially. Fans may be aware of 'The Death of Superman' story, but this is handled in such a new way."
"When the film is called Batman v or versus Superman, it really has a lot of levels to the meaning. Superman isn't just killed off at the end of something," he explained. "We see how he evolves as part of Lex's plan to protect the world. Seeing the Superman we know, be gone, and then replaced with this reproduction is really going to make fans think of how we look at these super beings. It was especially interesting to figure out, how would you create Superman from Zod... then how would that evolve into Doomsday."
"Doomsday isn't just the final act," Tatopoulos promised. He goes on to say that there's actually a "larger threat" in the film and fans will be very surprised by the "timeframe of how things fall into place." Could that mean Darkseid will appear in Batman v or versus Superman? We'll find in three long months!
In Batman v. Superman: Dawn of Justice, fearing the actions of a god-like Super Hero left unchecked, Gotham City's own formidable, forceful vigilante takes on Metropolis's most revered, modern-day savior, while the world wrestles with what sort of hero it really needs. And with Batman and Superman at war with one another, a new threat quickly arises, putting mankind in greater danger than it's ever known before.
Sad je već krenulo prenadraživanje, aman-zaman... :)
Pogledao sam ŠUTI Lukasa Nole. Kada bih ukratko rekao da je to "jedan od najbolesnijih filmova koje sam gledao", verovatno bi bilo pogrešno shvaćeno jer film govori o incestu i porodičnom nasilju. Međutim, nije to razlog "bolesti" ovog filma. "Bolest" je sam tretman teme koja je prikazana istovremeno infantilno, izrazito socijalno angažovano i visokoestetizovano. Dakle , gledalac bi istovremeno trebalo da poveruje u gotovo joneskovski apsurd jedne korodirale porodice, u kojoj vlada opšti i eksplicitni incest, a da nikome nije jasno zašto iko od žrtava to trpi; zatim bi gledalac trebalo da shvati da je to ciklična pošast koja se reprodukuje ako se adekvatno ne spreči, i da se nad time zamisli i angažuje; i na kraju, gledalac treba da uživa u fetišizaciji svih tih prizora u maniru reklamdžijske fotografije. Ovo je socijalno dno tretirano kao šik u najboljem maniru najgoreg filma Olega Novkovića NORMALNI LJUDI, pokušaj reditelja da pokaže sve što zna u pogledu konstruisana artificijelne nesreće, društvenog angažmana, socijalne i porodične drame i uglađene estetizacije, i sve to u jednoj priči koja to sve ne može da izdrži. I kada na sve to, ovo smeće reditelj posveti svojoj deci, onda shvatamo da on ne samo da je što je snimio loš film nego toga nije svestan, i to u meri da to sranje posvećuje svojoj deci, dakle on veruje da je ovo nekakva trajna vrednost.
Ovakav idiotski odnos prema vlastitom delu u određenom smislu objašnjava idiotske odnose među junacima, pa i idiotske odluke u interpretaciji priče. Ipak, ovakav sistematski sled pogrešnih odluka je unikatan jer iako je štošta ovde neuspelo, ništa ne bi bilo bitno bolje ni da je svaka zamisao uspela.
Gaspar Noe se obrukao u filmu LOVE ove godine, a dve godine ranije Lukas Nola se obrukao u pokušaju da bude Gaspar Noe. Ono što je zanimljivo jeste da je Gaspar Noe posrnuo pokušavajući da snimi svoj film o relativno konvencionalnim međuljudskim odnosima, a Nola je pokušao da ide Noeovim tragom i digne to ako može na još viši nivo patologije. Na kraju je sve ono što je mislio da će biti uznemirujuće postalo smešno, dok ne dosadi.
Dizni koristi priliku premijere Star Wars da nam uvali još jedan trejler za Civil War. Spojlr alrt: skoro je isti kao prošli koji smo videli i ne, u njemu nema Spajdermena:
http://youtu.be/dcI8KLgluPc (http://youtu.be/dcI8KLgluPc)
Tresla se gora, rodio se A FORCE AWAKENS...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Samo bez spojlera :lol: :lol: :lol: Hoćemo sami da se razočaramo!
Nisam gledao, večeras je neka naša prva projekcija. No, kako sam sve sem STAR WARS fan, moraću da preskočim taj misterij... :)
Ja imam karte tek za Subotu. Biće napeto :lol: :lol: :lol:
Da sam znao, mogao sam da prihvatim poziv a da se ti onda prerušiš u mene. Mislim da bi nam uspelo jer i ti nosiš bradu...
Samo bi mi pozajmio onu KGB majicu i niko ne bi ni primetio razliku :-| :-| :-| :-|
Pogledao sam PHASMA EX MACHINA Matta Ostermana, mikrobudžetni SF film sa kojim je Osterman privukao pažnju. Nažalost, osim zanimljive premise, ovaj film ne nudi mnogo, ali ipak ima određeni šarm filmova snimanih uz pomoć štapa i kanapa. Kada je Osterman kasnije dobio priliku da snimi film 400 DAYS nažalost nije uspeo da isprati to što se očekivalo od njega kao snalažljivog indie početnika.
PHASMA EX MACHINA nudi novi ugao u odnosu na priče o duhovima. Još od POLTERGEISTa znamo premisu da se duhovi pojavljuju u blizini većih energetskih izvora. Kod Ostermana, mladi mehaničar pravi uređaj kojim će sakupiti električnu energiju u mreži svoje kuće sa nadom da će invocirati duhove svojih roditelja.
Po čitavom kvartu počinju da se pojavljuju duhovi pokojnika a njihovi bližnji prilično različito reaguju na ovaj povratak iz mrvih...
Premisa zvuči zanimljivije u prepričavanju nego u realizaciji, a low fi mogućnosti ekipe daju filmu šarm koji nažalost ne uspeva da isprati scenaristički. Posle 400 DAYS jasno je da PHASMA nije adekvatno ispraćena drugim filmom, ipak ne čudi me da je Matt Osterman posle ovog debija generisao neka očekivanja.
* * / * * * *
Pogledao sam THE BAD EDUCATION MOVIE Elliota Hegartyja. Kao fan serije bio sam u potpunosti senzibiliziran za ono što će ponuditi film. Nisam siguran koliko bi film mogao biti zanimljiv onima koji nisu gledali seriju, mada ne verujem da bi im bio sasvim nerazumljiv. Ipak, sasvim sigurno da je ovo naslov koji ima limitirane mogućnosti u pogledu komunikacije sa publikom van fanove serije.
Mnoga formalna rešenja iz serije su preuzeta u filmu, pre svega muzičko-plesni detalji koji su korišćeni u pasažnim delovima epizoda. Međutim, Hegarty je prilično siguran u rediteljskoj interpretaciji materijala i THE BAD EDUCATION spada među "ozbiljnije" režirane gross out komedije, sa dobrim kombinovanjem tona kada god se dođe do nekog žanrovskog ukrštanja, a ovde se sitkom prepliće sa političkim trilerom.
Ono što je najveći iskorak u odnosu na seriju je ubacivanje gross out situacija koje su bile neizvodljive u seriji na BBC3, koji je doduše poznat po tome da ne pati od pevelikih inhibicija, i paradoksalno upravo su one najmanje smešne jer odlaze izvan granica razuma.
Međutim, čak i kada nije smešan, THE BAD EDUCATION ima ogroman adut a to je Jack Whitehall koji sa ogromnim uživanjem i entuzijazmom učestvuje u svakoj pizdariji koju je smislio sa svojim koscenaristom Freddiejem Sybornom. Ta vrsta nesputane komične energije prenosi svoj entuzijazam i na gledaoce, a Whitehall ima podjednaku sposobnost da iznenada promeni brzinu i odjednom celoj toj demenciji doda i određenu emotivnu dimenziju man childa koji nikako da odraste i čiji je nestašni duh zapravo znak ozbiljnijih trauma.
Naravno, THE BAD EDUCATION MOVIE osim šale radi nikada ne dekonstruiše pravu patologiju ove vrste man childa iz savremene komedije ali na neki čudan način, ovaj film ima i emociju, naročito za fanove serije jer izuzetno liči na bookend film koji privodi televizijsku priču kraju.
Jack Whitehall je spreman za bioskop. Komičar sa kojim se najpre može porediti je Russell Brand ali bih rekao da je kudikamo interesantniji i raznovrsniji od njega.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MOJAVE Williama Monahana, drugi rediteljski rad ovog scenariste koji je jedno vreme bio jako aktuelan ali bi se sada moglo reći da je u blagoj stagnaciji. Posle klimavog debija LONDON BOULEVARD, Monahan se vraća na američku teritoriju i snima egzistencijalistički triler MOJAVE u kome je sasvim sigurno iskoristio maksimum svoje voltaže u industriji i privukao prilično snažna imena za glavne uloge.
Nažalost, ako je LONDON BOULEVARD na neki način bio "ostatak" onoga što je Monahan ispisivao u krimićima, sa i bez Scorsesea, ovo deluje kao restl nečega što je radio u rimejku Tobackovog scenarija za THE GAMBLER. U ovom filmu, Monahan kao da želi da bude novi Toback, upitani macho umetnik/ odmetnik, kontrakulturni aktivista i bogataš, koji je kao Rundekov junak "jednog ranog jutra ostavio sve" ali je jako daleko od toga i MOJAVE uglavnom deluje karikaturalno.
Dijalozi koje junaci izgovaraju su pretenciozni i isprazni i Monahanu se mora priznati samo to da je film pismen u pogledu vizuelnog koncepta i ritma. Sve ostalo je nažalost potpuni promašaj, uključujući i sporadično nedoslednu stilizaciju.
MOJAVE je otud i završio strimovan na internetu iako ovako jaka glumačka podela ne promašuje bioskop, osim kad je na HBOu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam ROOM Lennyja Abrahamsona, film koji u svojoj prvoj polovini ali i kritičarskoj recepciji pokazuje da je Abrahamson uspeo da napravi korak napred u odnosu na poziciju koju je imao, ali u drugoj polovini opet naglašava da FRANK ostaje najzreliji i najzaokruženiji film ovog autora.
ROOM je ekranizacija romana Emme Donoghue o majci i sinu koji su proveli godine zaključani u šupi manijaka i imali teškoće da se adaptiraju na spoljni svet kada su se oslobodili.
Prvi deo filma koji govori o situaciji i ambijentu koji je neobičan gledaocima a blizak junacima je impresivan. Abrahamson i vizuelno i pripovedački uspeva da prikaže mikro-svet koji je majka stvorila za dete začeto silom u zatočeništvu i dete koje je vrlo inteligentno uspelo da nekako prihvati takav svet kao jedini moguć. Alison Brie i dečak Jacob Tremblay su impresivni u ovoj deonici filma.
Kada se stvari preokrenu, odnosno kada junaci dođu u svet koji je nama uobičajen i poznat a njima ili davno zaboravljen ili potpuno nepoznat, film nailazi na probleme, odnosno gubi svoj dramski naboj, i najveću snagu crpi iz dečakovih opservacija u susretu sa nepoznatim.
Uprkos tome što se ROOM ne može definisati kao triler, u svojoj prvoj polovini on ima osobine tvrdog survival trilera, i u određenom smislu dekonstruiše ovu formu jer se triler obično završava oslobađanjem zatočenika ali se ne bavi njegovom adaptacijom na život posle zatočeništva.
ROOM u svom temelju ima priču Grofa Monte Krista, to je priča koju majka često priča sinu dok su zatočeni i na neki način Abrahamson želi da snimi realističkog Monte Krista o ljudima kojima je posle takvog događaja potrebna katarza ali nemaju priliku da je realizuju kroz detaljno razrađenu osvetu.
Za razliku od Monte Krista, međutim, psihička stanja i raspoloženja u drugom delu filma, u periodu krize i oporavka nisu tako precizno mapirana i nedostaje im dramski naboj, jednim velikim delom zbog toga što Abrahamson ne uspeva da ga stvori u okolnostima kada nema jasnog konflikta među karakterima odnosno kada glavni junaci nailaze na opštu podršku. Čini mi se da je u tom delu mogao doći i do nekih mračnijih dilema, iako mu, nota bene, ne možemo osporiti priličan fatalizam u pojedinim detaljima.
Ipak, uprkos neumitnom padu u drugoj polovini filma, ROOM uspeva da se privede kraju na dostojanstven način i da izbegne kompromitujuću sentimentalnost.
Anticipacija ovakvog "prolaza" filma ROOM nije bila moguća u kontekstu slanja našeg kandidata za "oskara". Međutim, svakako da bi bilo zanimljivo da su se iste godine u trci našli ROOM i NIČIJE DETE, odnosno da li bi se "višak oduševljenja" za ROOM koji je nedovoljan za nagradu u nekoj jačoj kategoriji možda mogao preliti NIČIJEM DETETU u konkurenciji filmova van engleskog govornog područja.
* * * / * * * *
Pogledao sam EXTRACTION Stevena C. Millera, film sa kojim je Lionsgate želeo da odradi counterprogramming STAR WARSu, odnosno film koji je bilo lako dumpovati u nešto bioskopa na dan kada se obaraju rekordi. I zbilja, po svojoj podeli profilu, EXTRACTION je old school mačo film koji bi trebalo da bude zanimljiv baš onima koji su odrastali na svemu suprotnom od STAR WARSa.
Šteta što scenaristi filma nisu uložili dodatni napor da barem jednu situaciju reše na iole kreativniji način od milion puta viđenih a pritom najbanalnijih koji postoje.
Film je po svom konceptu rip-off Mabrouk El Mechrijevog COLD LIGHT OF DAY. Opet oca CIAša kog igra Bruce Willis otimaju teroristi, ponovo u utar Službe ima izdajnika, s tim što je umesto Henry Cavilla ovde Kellan Lutz, i umesto kondiciono spremnog službenika, reč je o agentu CIA. Ali, u principu sve ostalo je isto, samo je film bitno slabiji.
Ono što se Milleru može dati kao olakšavajuća okolnost jeste činjenica da je film vrlo brz i vrlo kratak, i da se barem te gluposti na nivou priče i razrešavanja situacija obavljaju vrlo efikasno.
Šteta je što pridruženi član EXPENDABLESa Kellan Lutz u ovom filmu nije dobio priliku da dobije svoj old school brawler koji bi elementarno funkcionisao mimo solidnih tiuča i odlične podele u kojoj su pored njega još Willis i Gina Carano. Nezavisno od toga što je Willis ovo sve odradio na svom tax rebate autopliotu, Lutz i Carano su mogli imati koristi od njega, samo da je predložak bio iole smisleniji. Ovako je EXTRACTION dostigao neki minimum da se ograničeno baci na veliki ekran, ali ne i više od toga.
Pored Lutza, naravno i Gina Carano je izgubila ovim filmom i čudno je kako posle HAYWIRE nije uspela da dobije bolje B-ponude od ovih. Ipak, mislim da EXTRACTION može vrlo lepo zauzeti nekih osamdesetak minuta vremena na nekoj televiziji u budućnosti i da uprkos tome što je mogao biti dosta bolji, sa ovakvim zvezdama i solidnim, mada ne i spektakularnim tučama, definitivno može da se ispostavi kao signature film Lutza i Caranove barem što se tiče TV publike širom sveta.
* * / * * * *
Pogledao sam BROOKLYN Johna Crowleya, ekranizaciju romana Colma Toibina koju je napisao Nick Hornby. Ovaj film nije dorastao da konkuriše za bilo šta a nekmoli za "oskara" i diskusije u tom pogledu deluju potpuno apsurdno. BROOKLYN je jedna pravolinijska melodrama, prepuna sentimentalnosti o napuštenom zavičaju i staroj majci, koja se ni po rediteljskoj egzekuciji nažalost ne odmiče previše od Šotre, što je zanimljivo ako imamo u vidu da je Crowley režirao neke jako dobre stvari, recimo film BOY A ili finale druge sezone TRUE DETECTIVE.
BROOKLYNu pre svega nedostaje smisao za humor koji inače imaju sentimentalne britanske ekranizacije ovog tipa, i uprkos tome što pokušava da evocira tako nešto, to mu izmiče. Saioirse Ronan donosi svoju prvu "odraslu" ulogu i nije naročito harizmatična, a čak i neki vrhunski glumci poput Domnhalla Gleesona i Jima Broadbenta ostali su neiskorišćeni.
Ipak, ono što je najzanimljivije u filmu u dramskom smislu ostalo je potpuno neiskorišćeno. Naime, film govori o mladoj Irkinji koja emigrira u Njujork, tamo nalazi posao i muža a onda se vraća u Irsku da poseti majku i tu pronalazi potencijalni irski hepiend, posao i muškarca sa kojim bi mogla podeliti život, ali se na kraju ipak vraća u Njujork posle podsećanja na provincijalnost sredine koju ja napustila. Umesto da se napravi fokus na taj ukus "alternativnog života" koji dobija zato što nije prijavila okolini da se udala u Njujorku, ceo taj segment je urađen bez ikakvih akcenata.
Ekstatična reakcija kritike na film BROOKLYN znači samo da je ovaj pomor civilizacije izazvan superherojskim filmom, nastavcima, rimejkovanjem i ributovanjem, doveo do toga da sve što liči na nekakvu priču o ljudima, starog kova, i što podseća na "ozbiljnu temu" bude shvaćeno kao ozbiljan film. Nažalost, BROOKLYN je daleko od toga.
* * / * * * *
Ocekujes li ista od Spotlight-a?
Tu se tek kriticari pobise ko ce vise da ga nahvali...
Tema je dobra, videćemo...
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dr_U_cXgzBo (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dr_U_cXgzBo)
Pogledao sam TRI DANA VO SEPTEMVRI Darijana Pejovskog, makedonski triler, snimljen po uzoru na francuske filmove šabrolovskog profila. Ovo je svedena, korektno realizovana priča o dve žene iz potpuno različitih društvenih miljea koje se sasvim slučajno sreću a onda u mreži mračnih tajni iz prošlosti, izmišljenih i stvarnih identiteta i trauma prave sinergiju svojih problema i pronalaze zajednički jezik.
Pejovski je snimio prijatno iznenađenje u pogledu svedenosti. Film je smešten u multietničku makedonsko-albansku sredinu ali je lišen bilo kakve ornamentalistike kojoj je regionalni film sklon i vrlo lako bih mogao da zamislim isti ovakav film snimljen u nekoj od zemalja EU. To je u principu vrlina filma, a mana je što neke od tih zemalja imaju ipak znatno jaču tradiciju u ovoj vrsti filma pa se TRI DANA VO SEPTEMVRI ne može baš uvrstiti u vrhunac ponude ove vrste filma, mada je daleko od slabog.
Interesantan je prikaz Albanaca u filmu koji pored klišea "starijeg časnog Albanca" imaju ulogu silovatelja i "džentrifikatora" makedonskog krajolika u kome žele da otkupe nedovršeni hotel iz vremena socijalizma i dovrše ga kako bi služio kao javna kuća. Iako se nikada ne insistira na makedonsko-albanskoj podeli, likovi se ponašaju kao da su zajedno živeli i odrasli, negativne osobine su nedvosmisleno vezane za Albance, bez nekih pokušaja da se uspostavi ravnoteža "u krivici", što je svakako prijatno osveženje za one koje je umorila politička korektnost.
TRI DANA VO SEPTEMVRI je nastupio na nekoliko low key stranih festivala, i naišao da na solidan prijem.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SICARIO Denisa Villeneuvea. U prvih sat vremena, Villeneuve ohrabruje kao reditelj koji pokušava da kanališe Michaela Manna a pomalo i Kathryn Bigelow iz ZERO DARK THIRTY. Međutim, u drugom satu, film doživljava sunovrat u naivnost, zbrzane vrlo bitne plot pointe i sve to vrhuni završnicom koja je po nivou osmišljenosti na nivou ČETVRTOG ČOVEKA a po realizaciji možda čak i ispod njega.
Kako je film uspeo tako lako da deteriorira nikada mi neće biti jasno. Čak i neki filmovi kojima realizam nije bio pod A, kao što je recimo Ayerov SABOTAGE deluju kao dokudrama u odnosu na drugu polovinu filma SICARIO. Isto važi i za scenario. Iako su se Skip Woods i David Ayer u svom scenariju podjednako bavili aproprijacijom Agathe Christie i detalja o borbi sa kartelima, i sve to pakovali u još jednu akcionu fantaziju sa Arniejem, ni u jednom trenutku nisu potonuli na ničiju zemlju između B i C filma kojom hodi Villeneuveov scenarista Taylor Sheridan.
Tokom promocije filma, Taylor Sheridan se hvalio kako je istražio meksičke kartele, međutim, ovaj film ne nudi apsolutno nikakvo novo saznanje koje nismo ne samo videli na filmu nego ni koje nismo videli u žanrovskom filmu. Od kuće sa uzidanim leševima iz END OF WATCH, preko meksičke policije kojoj se ne može verovati i policajca vođenog ličnom osvetom iz SABOTAGE, sve je ovo dobro poznato baš iz filmova.
Sličnost sa ČETVRTIM ČOVEKOM ne iscrpljuje se samo u scenarističkoj neveštini završnice već i u samom naslovu jer naslovni lik se pojavi prekasno, a naslov sve vreme prodaje ključni preokret filma, s tim što niko ne može ni da pretpostavi da će se film bazirati na ovako jeftinom preokretu, i da će sam preokret biti tako tupav.
Roger Deakins nije velemajstor za snimanje akcije u šta smo se uverili u Mendesovom SKYFALLu ali u SICARIO dobija priliku da ih radi na arty način, sa dosta detalja koji se dešavaju u off-prostoru i u tom smislu se nije obrukao. U jednom delu filma, SICARIO deluje kao zanimljiv pokušaj da se na arty način realizuje B-scenario ali nažalost pulp dimenzija postaje nepodnošljiva u završnici. Ta završnica umnogome degradira i sve ono što je u prvom delu bilo dobro.
SICARIO nije prvi film koji pokušava da "umetnički predimenzinoira" priču o "teksaškim graničarima" ali to radi daleko slabije od NO COUNTRY FOR OLD MEN.
* * / * * * *
Pogledao sam Inarrituov THE REVENANT. Ekipa filma je tokom devetomesečnog napornog snimanja sasvim sigurno bila ubeđena da snima nešto posebno, i rezultat nije onoliko poseban koliko su oni mislili ali je svakako dostojan poštovanja, i gledanja na velikom ekranu.
Najveći adut ovog filma je Leonardo DiCaprio koji je ponovo napravio izuzetnu ulogu, potpuno se poništio, prošao kroz tešku transformaciju i iznurujuće snimanje, a da je i dalje zadržao harizmu protagoniste i pažnju publike. U tom smislu, ako je neko bio X-faktor ovog filma to je pre svega DiCaprio jer ovo je najbolji Inarrituov film najpre zahvaljujući tome što mu je Leo konačno omogućio da napravi fokus. Čak i u ovako jednostavnoj priči, Inarritu je pokazao sklonost ka gubljenju fokusa, pa je čak na nekom nivou i zanimljivo kako je redundatna cela paralelna radnja koju Inarritu proizvoljno uvodi uporedo sa glavnom u kojoj je Leo a onda je u dugim deonicama, kako i treba potpuno zapostavlja.
U svakom slučaju, THE REVENANT je pokazao da je verovatno najveći holivudski star ovog trenutka, za početak zato što od TITANICa praktično nije radio sa redeiteljem koji nije veliki ili se ne smatra velikim, a onda je jednom iz ove druge grupe i pomogao, najdirektnije svojom igrom, da izgradi svoj najbolji film.
Fotografija Emmanuela Lubezkog je druga tema o kojoj će se mnogo govoriti i nažalost tu nema onolike bravure kako bi se očekivalo od DPa koji je uradio ogroman posao u impresivnim Cuaronovim radovima. Naime, Lubezki ovde pravi neke od svojih signature kadar-sekvenci, međutim, ovo je film krupnih planova, tako da se cela 360-estetika njegovih kadar sekvenci pre svega svoji na put od jednog do drugog krupnog plana što ponekad rezultira time da se drama razvodni a ne da se likovi povežu. Naravno, ima tu spektakularno slikanih sekvenci i specijalnih efekata koji deluju jako ubedljivo, ali ukupan utisak fotografije Emmanuela Lubezkog jeste bliži radovima evropskih autora koji su insistirali na kadar-sekvencama nego nadgradnji holivudskog rukopisa.
Kao dodatni balast pored same paralelne radnje jeste Tom Hardy koji je već ušao u fazu negledljivosti sa svojom šmirom, mumlanjem i prenaglašavanjem a ovde ga je Inarritu odvrnuo na trojku. Otud u sporednim ulogama mnogo bolje funkcionišu Domnhall Gleeson i Will Poulter. Ova sporedna ekipa je odlično kastovana i dobro razume materijal sa kojim radi, efektno se dopunjujući sa Leom.
Trajanje od 156 minuta, od kojih 146 efektivno, prilično je nemilosrdno, ali film u principu uspeva da drži pažnju zahvaljujći Leu čak i kada situacije uđu u određene repeticije, a on uspeva da iznese i neke cheesy momente nepotrebnog dobročinstva, ipak samoj priči bi definitivno prijala određena skraćenja.
Oniričke intervencije su prilično na prvu loptu, i upravo u tim delovima kada zima i Leo ne mogu da prikriju Inarritua, otkriva se da ovo samo koketira sa nekim iskonskim stanjima ali da je film zapravo prilično newagey.
Zanimljivo je da Inaritu "kasno na survival stiže" i da je THE REVENANT u principu pozni dodatak celom tom krugu prestige survival filmova. Naravno, ako ga uslovno rećeno nazovemo vesternom, zauzeće svoje mesto u istoriji jer se po ambicijama, pretenziji i načinu realizacije razlikuje od većina naslova, naročito od THE MAN FROM WILDERNESS, prethodne ekranizacije slučaja Huga Glassa.
Uprkos tome što definitivno spada u drugu ligu u odnosu na CAST AWAY, APOCALYPTO ili GRAVITY odnosno ESSENTIAL KILLING, Leova rola, uzbudljivi predeli i određene slobode koje pruža reputacija uglednog reditelja, čine da THE REVENANT ipak nađe svoje mesto kao film koji treba obavezno pogledati.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-12-2015, 12:31:15
...da izgradi svoj najbolji film.
Izgleda da nisam pazio na času, ako govorimo o Inarituu kako si onda vrednovao Birdmana?
ne znam kako neko ima srca da pogleda THE REVENANT, a da nije bioskop...
Quote from: Agota on 22-12-2015, 00:09:03
ne znam kako neko ima srca da pogleda THE REVENANT, a da nije bioskop...
Ko kaže da nije bioskop?
Quote from: crippled_avenger on 22-12-2015, 01:34:58
Quote from: Agota on 22-12-2015, 00:09:03
ne znam kako neko ima srca da pogleda THE REVENANT, a da nije bioskop...
Ko kaže da nije bioskop?
Ahahahahaha 靈魂沒有神你不害怕
Pogledao sam CREED Ryana Cooglera, sedmi film o Rockyju Balboi koji polazi od interesantne premise ali od nje ne uspeva da napravi apsolutno ništa izuzev svojevrsnog rimejka prvog filma, ali inferiornog u svakom pogledu.
Kao što znamo u filmu ROCKY IV iz 1985. sovjetski bokser Ivan Drago ubio je Apollo Creeda, Rockyjevog rivala i prijatelja. Ono što nismo znali jeste da je Apollo imao vanbračnog sina Adonisa.
Trideset godina kasnije međutim, Adonis nije tridesetogodišnjak već mlad momak koji živi u luksuzu koji je Apollo stekao "na ruke" ali mu đavo ne da mira i on bi takođe da postane profesionalni bokser. Pošto mu pomajka to ne da, on odlazi sam u Filadelfiju ne bi li našao Rockyja Balbou da ga trenira.
Film za početak izbegava jedan interesantan aspekt a to je činjenica da bi Apollov sin imao trideset godina i da bi mogao biti olupina kakva je bio Sly u prvom filmu, a Michael B. Jordan bi po godinama to mogao da odigra. Umesto toga Jordan igra Adonisa kao mladog young guna kog Rocky treba da inicira u svet profesionalnog boksa.
Tema borbe je hipertrofirana kroz samog Adonisa, zdravstveni problem devojke koju zavoli a potom i Rockyjevo oboljevanje od teške bolesti, i na mnogim tačkama u zapletu, CREED počinje da smrdi na parodiju.
ROCKY BALBOA je trebalo da bude bookend Rockyja, i uprkos tome što film nije dobar, barem je bio loš na neki svečan i dostojanstven način. Zatim, snimljen je GRUDGE MATCH u kome Stallone igra Rockyja koji se tako ne zove a De Niro La Mottu koji se tako ne zove, i pošto je to trebalo da bude komedija ali nije bio smešno, može se reći da smo se i tu sentimentalno oprostili od Balboe.
CREED nije oproštaj već uvođenje novog mladog borca kroz ulogu Michaela B. Jordana i on je zapravo jedini kohezivni faktor ovog filma i jedini tračak nade da ako sada CREED postane serijal, a ne vidim razlog da ne postane, ima jako pouzdanog glavnog glumca.
Međutim, to oživljavanje ROCKY franšize kroz spin-off ponovo je urađeno kroz Rockyjev oproštaj. Sve priče o tome da Stallone zaslužuje nominaciju za ovu ulogu deluju kao vic, u najmanju ruku jer mu je ovo kako rekoh barem treći put da je igra (osmi put tehnički igra Rockyja ili Rockyja pod drugim imenom), a ne bih rekao da je sada ovo najbolja interpretacija.
Nažalost, uprkos tome što je CREED opterećen povremeno čak i suvišnim i nevešto sprovdenim reminiscencijama na ranije filmove, i na pojedine teme koje se Adonisa indirektno tiču ili uopšte ne tiću, sam rival u ringu nije sin Ivana Draga, ili neki Rus, da se zaključi ta frustracija čemu sam se iskreno nadao, naročito jer se podgreva Hladni rat. Naprotiv, rival je neki rendom Englez koji je tako rendom i prikazan i igran.
Završni meč je praktično repriza meča iz prvog filma, samo bez istinskog odnosa prema Adonisovom protivniku. Gledaocu ostaje samo odnos prema Adonisu, a on je nažalost toliko opterećen klišeima, a oni pak nisu urađeni sa ubeđenjem.
Ryan Coogler je očigledno Jordanov go-to guy i to je šteta jer je evidentno tanak reditelj, barem za sada. Posle FRUITVALE STATION, zaista me je iznenadila Cooglerova ideja i inicijativa da pravi spin-off Rockyja i nadao sam se da kad je već autorski upleten onda i ima šta da kaže. Međutim, ispostavilo se da nema šta da kaže i da bi neki rutiner ili plaćenik ovo sve možda i bolje uradio.
Proteklih godina borilački i bokserski filmovi su ponovo u trendu i CREED zbilja zaostaje za svojim savremenicima u svakom pogledu. Film koliko-toliko oživi u ringu ili kada se fokusira na Jordana ali je u svakom pogledu tanko realizovan, ponekad izgleda televizijski u najgorem smislu tog poređenja.
Nezavisno od moje kontemplacije o svemu onome što je CREED mogao biti, problem dakle ipak jeste u tome što na kraju nije uspeo da uradi ni ono što su na kraju izabrali da bude. Posle propasti znatno superiornijeg F4 na blagajnama, drago mi je da je Jordan uspeo da se se održi na blagajnama i dobije potencijalnu franšizu. Ono što me ne raduje jeste opšti utisak da je ovaj film u redu.
* * / * * * *
Hm, šteta... Nadao sam se da Creed bude pristojnjikav, barem jer sam ja ipak slab prema Rokiju, toliko da mi je i Rocky Balboa bio dovoljno dobar... Dobro, gledaće se kad-tad...
No, za sada, novi tizer za Dedpula!!!!!!!!
http://youtu.be/YOHNgnzqQdY (http://youtu.be/YOHNgnzqQdY)
Zanimljivo je da se reč Marvel koristi u nazivu trejlera. Svedoči o snazi brenda, reklo bi se.
Pogledao sam CONCUSSION Petera Landesmana, message movie starog kova, istinitu priču o neuropatologu Bennetu Omaluu koji je "objavio da je otkrio toplu vodu", odnosno prepoznao je fenomen hronične traumatske encelopatije kod NFL igrača, i njegovoj borbi da svoje nalaze plasira u javnost uprkos ogromnim opstrukcijama od strane lige ali i ljubitelja američkog fudbala.
Landesmanov film vrlo jasno objašnjava temu kojom se bavi, i iako je ovo film o temi iz američkog fudbala sve je prebačeno na ljudsku ravan, bilo da je reč o psihologiji ili samom telu, tako da smatram da je ovo naslov koji bi vrlo lako mogao biti shvaćen i među publikom koja ne poznaje američki fudbal. Ovo je film koji će svakako biti lakše shvaćen nego recimo MONEYBALL.
Vrlo u zanimljive etičke dileme koje postavlja ovaj film. Naime, Omaluov doprinos je potencijalno mogao da se svede na samo jednu stvar - a to je ukazivanje javnosti da je jedan vrlo čest nusefekat bavljenja američkim fudbalom teško oštećenje mozga. Omalu nije ni mogao ni pretendovao da uradi više od toga, ali otpor na koji je naišao bio je ravan onome koji je duvanska industrija pružala u vreme kada je trebalo etablirati naučne nalaze da je pušenje štetno. Iz današnje vizure, kada na svakoj paklici cigareta piše da su štetne po zdravlje pa to pušačima ne smeta, sve deluje kao Pirova pobeda, a u slušaju Benneta Omalua jedino rešenje moglo je biti da se deca pre početka bavljenja sportom upozore na moguće rizike.
Međutim, čini se da etička dimenzija koju otvara CONCUSSION zapravo nije samo vezana za one koji profitiraju od sporta, već i za one koji se njime bave i za one koji u njemu uživaju. Očigledno je ozvaničeno saznanje da će oko 28% ljudi koji igraju na NFL terenima završiti sa oštećenjem mozga, previše bolno i za organizatpre takmičenja i za gledaoce koji u svemu tome uživaju.
Ovaj film je na ličnom nivou iskomunicirao sa mnom između ostalog i zato što mi je svest o teškim povredema igrača jedna od prepreka zašto nisam u stanju da pratim NFL iako obožavam gridiron filmove. U tom pogledu mogu da zamislim kako bi izgledalo da je Omaluov nalaz bio adekvatno prihvaćen.
Film ima elemente trilera, u istoj meri koliko i Mannov INSIDER. Landesman nije reditelj prefinjenog rukopisa, ali CONCUSSION je sasvim dobro i jasno realizovan za priču tog profila i u principu ne zaostaje za Millerovim MONEYBALLom.
Međutim, rekao bih da je MONEYBALL iako jako sličan mada i bitno hermetičniji film, naišao na mnogo bolju recepciju od CONCUSSIONa, pa ne bih isključio mogućnost da je "istina" koju Landesman, inače umirovljeni novinar, možda previše neprijatna za američku javnost.
Posmatrajući ovogodišnju konkurenciju za oskara, naročito u ovom podžanru, CONCUSSION je jedan od zrelijih naslova. Landesman nije Spielberg i CONCUSSION filmski ne dobacuje do BRIDGE OF SPIES ali reč je o sadržajnom filmu koji zaslužuje pažnju. To je ta linija srednjebudžetnog filma koji izumire a ove godine je dao dobre rezultate poput THE WALK, BRIDGE OF SPIES ili CONCUSSION na kraju krajeva.
Will Smith naravno donosi harizmu superstara kao što se i očekivalo, i nigerijski akcenat koristi vrlo nenametljivo. Zanimljivo je kako fino kanališe Omaluovu sujetu kroz niz detalja, i pretvara je u simpatičnu manu svog junaka.
Sporedna tema filma je "američki san" nigerijskog lekara koji se ruši posle suočavanja sa drugom najbitnijom američkom vrednošću posle religije a to je američki fudbal. Kada se udari na fudbal, Amerika se pretvara u monstruma, i Omaluova sudbina je trilerska, mada i dosta uverljiva. Sasvim sigurno je da ovaj film može steći simpatije Ducija Simonovića.
* * * / * * * *
Kapidza kao Colossus!
http://www.ew.com/article/2015/12/22/deadpool-colossus-stefan-kapicic (http://www.ew.com/article/2015/12/22/deadpool-colossus-stefan-kapicic)
Meni je to do jaja, Kapidža je gikčina i ovo je odlično.
Pogledao sam SPOTLIGHT Toma McCarhyja, ponovo jednu old school istinitu priču koja je jak kandidat za "oskara". Uprkos tome što mi se čini da je CONCUSSION mnogo fokusiraniji, pa rekao bih i "filmičniji" bioskopski ekspoze neke afere, recepcija ova dva filma je neuporediva. Priča o novinarima Boston Globea koji su izgradili mrežu dokaza i publikovali aferu o katoličkim sveštenicima i kaluđerima umešanim u pedofilske skandale, prikrivanim od strane bostonskog biskupa ne donosi puno toga novog, i u mnogim aspektima joj nedostaje dramskog fokusa, međutim dobra glumačka podela koju čine Michael Keaton (koji bookenduje svoj lik iz filma THE PAPER Rona Howarda iz 1994. godine), Rachel McAdams i Mark Ruffalo (koji je imao iskustva sa sličnom opsesivnošću u filmu ZODIAC) omogućuje da se ovaj film isprati sa punom pažnjom.
SPOTLIGHT je toliko konvencionalan da čak ima i montažnu sekvencu kada se pale štamparske mašine. Ali ono što mu nedostaje jeste ona druga konvencija u toj sceni, a to je urednik koji dotrčava i viče da se štampa zaustavi kako bi se ubacio pravi dopunjen tekst, sa novim dokazima i informacijama.
Tako i na nivou celog filma, impresivno razobličavanje pedofilskih skandala u bostonskoj biskupiji na kraju svega deluje dosta rutinski, kao priča koja je odavno mogla da izađe u novinama ali novinari nisu umeli da je prepoznaju, a kad su je ščepali, svako koga su sreli im je pomogao da je dokrajče.
Rečju, SPOTLIGHT nije preterano dramatičan, i nasuprot CONCUSSIONu u kome se NFL ispostavlja kao vrlo neugodan protivnik, katolička crkva je neobično pitoma, kako crkvi uostalom i dolikuje. Zanimljivo je da i po kritikama, napad na NFL nailazi na veći otpor kritike koja mu zamera konvencije "filma po istinitoj priči" nego na crkvu, gde se te konvencije još prisutnije.
McCarthyjeva realizacija je ekstremno rutinska, i glavni adut filma ostaju glumci koji uspevaju da nas provedu kroz sva opšta mesta na nivou samih događaja i njihovih karaktera. Ovo je jedan od primera kako harizmatični glumci mogu da dignu materijal na znatno viši nivo praktično bez pomoći vizuelnih ili drugih pripovedačkih sredstava.
Ono što CONCUSSION nudi a SPOTLIGHTu izmiče jeste odlazak na "mračnu stranu". Recimo, SPOTLIGHT pokazuje sve razmere zločina, ali ne objašnjava kakav je bio interni odnos prema tim sveštenicima, odnosno jasno je da ih je katolička crkva zaštitila i prerasporedila zbog sebe, ali se ne zna da li su oni snosili neke sankcije unutar organizacije.
* * 1/2 / * * * *
Fox nas zasipa Dedpulom:
http://youtu.be/5YzCA0EyKYk (http://youtu.be/5YzCA0EyKYk)
Pogledao sam THE DANISH GIRL Toma Hoopera, fikcionalizovanu priču o Einaru Wageneru, danskom slikaru koji je postao prva osoba koja je promenila pol. Nažalost, posle druge operacije, Lili Elbe je preminula, tako da je DANISH GIRL priča o značajnom događaju iz istorije medicine koji per se nije imao uspešan kraj ali je otvorio put pomoći osobama koje pate od tog poremećaja.
Hooper je prošao pun krug od obožavanja kada je snimio DAMNED UNITED do mržnje kada je snimio LES MISERABLES, ali nezavisno od njegovog izbora projekata, mislim da takvu putanju nije zaslužio. THE DANISH GIRL pokazuje da ovaj neoklasicista vrlo vešto, vrlo diskretno uspeva da prikaže ovu vrlo delikatnu priču koja prati čovekovu psihološku, fizičku i socijalnu transformaciju.
Naročito je zanimljivo to da THE DANISH GIRL deluje kao jedan prestige picture kakav bi volele da gledaju naše majke, a ono što se dešava na ekranu je više nego neuobičajen sadržaj za takvu publiku, pritom realizovan sa dosta ukusa ali bez ustezanja da se prikažu i erotski nagoveštaji, i surove odnosno primitivne hirurške prakse.
Alicia Vikander u ulozi Gerde Wagener je zapravo protagonista ove priče kao supruga Einara Wagenera koja postepeno prihvata njegovo pretvaranje u Lili Elbe i podržava ga u tome. Alicia odlično iznosi ulogu i daje humanu crtu svemu, uz neobično toplu imitaciju koju ponovo isporučuju Eddie Redmayne, i solidne epizodne role Mattihasa Schoenaertsa, Bena Whishawa i Sebastiana Kocha.
THE DANISH GIRL je adaptacija romana Davida Ebershoffa sa nizom fikcionalnih elemenata. Ipak, uglavnom je prihvaćen kao "istinita" priča, barem u emotivnom smislu i u pogledu istorijskog značaja događaja kojima se bavi.
Hooperova egzekucija je precizna, i slično DAMNED UNITEDu sa nekoliko lokacija uspeva da vrlo vešto rekonstruiše epohu, u krajnje ekonomičnim uslovima, sa punim fokusom na glumce. U stilskom pogledu zanimljivo je klasicističko polazište spojeno sa provokativnom temom i pravi balans koji Hooper uspeva da pronađe u svemu tome, ne samo u tretmanu erotike i hirurgije već i u sposobnosti da gledaoce veže za junake u jednom nekonvencionalnom odnosu.
THE DANISH GIRL sasvim sigurno nije definitivni film o slučaju Lili Elbe, ali jeste njegova uzorna slika za najširu publiku.
* * * 1/2 / * * * *
DEADPOOL je krenuo dosta kasno sa konkretnijom trejler-kampanjom, verovatno zato što je sam junak umnogome CGI-enhanced tako da je film morao biti finiširan kako bi se pravio trejler. Ali hajp oko filma je toliko veliki da će ovo biti ili umereni hit ili SCOTT PILGRIM, odnosno potvrda da su geekovi glasniji na netu nego na blagajnama...
a evo ga i full trailer...
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ZIM1HydF9UA (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ZIM1HydF9UA)
Ja isto mislim da se Fox potajno nada da ovo može da ima performans jednog Ant Mana ali da je to potpuni pajp drim. Deadpool jeste omiljena gikovska ikona ali mislim da se među hardkor gikovima završava njegv ikonički status i da nema dovoljno snage da uleti u mejnstrim prostor.
Quentin Tarantino reveals his two favorite scenes he's ever written (http://www.businessinsider.com/quentin-tarantino-favorite-movie-scenes-hateful-eight-2015-7)
Quote
Even when pressed for time, Quentin Tarantino can still give a good response to a meaningful question.
Toward the end of the San Diego Comic-Con panel for "The Hateful Eight (http://www.businessinsider.com/hateful-eight-review-quentin-tarantino-2015-12)" this past July, Tarantino was asked by one fan what his favorite thing was that he's ever written in a movie (https://youtu.be/yYtgzekqUG4).
"That's actually such a good question I don't even know if I have an answer for it, especially with this pressed-for-time bulls---," the director of this week's "The Hateful Eight" told the crowd.
Still, he revealed that his favorite scene from his filmography is the opening of "Inglourious Basterds."
"My favorite thing I think I've ever written is the scene at the French farmhouse at the beginning of 'Inglourious Basterds,'" Tarantino said.
The scene Tarantino refers to is the very first one of his brutal World War II epic. In the scene, SS Colonel Hans Landa (Christoph Waltz) arrives at a remote dairy farm in France that is suspected of hiding Jewish people. Landa sits down with the farmer (Denis Menochet) and questions him about the whereabouts of the Dreyfus family.
The scene is a tense and sneaky psychological mind game in which a Nazi plays detective.
The unique part about this entire scene is that it clocks in at around 20 minutes long.
Most movie scenes are about a third of that length and typically aren't as dialogue-heavy. As with most Tarantino scripts, he avoids exposition and instead loves to trail off into incredibly long, windy, tangent-filled conversations.
Tarantino wouldn't reveal exactly why this was his favorite scene that he has written, but it seems like almost everything he had written up to this point was building up to this conversational scene. Tarantino loves writing for bad guys, but he has never had to make somebody this evil become as terrifyingly charming.
And Tarantino was working on this script for about 10 years. During that time, it changed drastically. Many of the action scenes he had planned would eventually be used in "Kill Bill."
But before he wrote this scene and filmed it, he thought there was another scene from very early in his career that he could never top.
"Before that it was, in my very first script, 'True Romance,' it was the whole Sicilian speech (https://www.youtube.com/watch?v=S3yon2GyoiM). That was the one to beat." Tarantino said. "And then when I finally wrote that scene in 'Inglorious Basterds,' I was like, 'Oh, I think I finally beat that one!'"
He is referring to the profanity-laden and hilarious speech (https://www.youtube.com/watch?v=S3yon2GyoiM) made by Dennis Hopper. In a DVD commentary (https://www.youtube.com/watch?v=fXxhbrsuDSQ&feature=iv&src_vid=S3yon2GyoiM&annotation_id=annotation_617869#t=15s), Tarantino called this scene one of the "proudest moments" of his career.
"True Romance" was released in 1993, one year after Tarantino's directorial debut, "Reservoir Dogs," and one year before "Pulp Fiction" would make him the hottest filmmaker in Hollywood.
"True Romance" was actually not directed by Tarantino, but rather by the late Tony Scott. And yet, Tarantino's brilliant writing still made it on the screen completely intact. This was back during a time when he had far less clout than he does today.
This scene clocks in at 10 minutes long. Like the "Basterds" scene, that's much longer than the typical film scene, especially one that doesn't exactly move the plot forward.
There is a big gap between "True Romance" and "Inglourious Basterds," the latter of which came out in 2009. Between those two films, Tarantino won an Oscar for Best Original Screenplay for "Pulp Fiction." (He would win again later for "Django Unchained.")
Based on what we saw in "The Hateful Eight," including a memorable monologue from Samuel L. Jackson that is too profane to write out here, it looks like Tarantino has something new to boast about.
"The Hateful Eight" is out in theaters on December 25. It expands nationwide on December 31.
The "True Romance" speech starts at around five minutes into the clip below. (Warning: This scene is very NSFW.)
http://youtu.be/S3yon2GyoiM (http://youtu.be/S3yon2GyoiM)
Pogledao sam UN MOMENT D'EGAREMENT Jean-Francois Richeta, rimejk starog filma Claudea Berrija iz 1977. godine. Richet je u ovom filmu poslužio kao lični reditelj Vincenta Cassela, glumca sa kojim je ostvario svoje najambicioznije ostvarenje - diptih MESRINE. Iako je Richet potpisan kao ko-scenarista ovog rimejka, možemo slobodno reći da je u ovom filmu on odstupio od svojih autorskih postulata i da mu je ovo ne samo najslabiji film u karijeri već i najmanje ličan, a o žanrovskoj različitosti u odnosu na "kanon" da i ne govorimo. Richet doduše nije čitavog života režirao trilere, ali UN MOMENT D'EGAREMENT pre svega pati od nedostatka rediteljskog stava prema temi koju bi ovako "provokativna" komedija morala imati.
Za početak UN MOMENT D'EGAREMENT je formalno komedija ali dosta zalazi u domen melodrame a Richet, iako ima iza sebe odlične rezultate u žanru melodrame, ne uspeva da izgradi odnose među likovima. Vincent Cassel se mnogo bolje snalazi u svojoj ulozi od Francois Cluzeta čiji je lik karikaturalnog konzervativca potpuno zalutao u ovu postavku o sredovečnim očevima koji odlaze na Korziku sa kćerkama tinejdžerkama i jedan zgreši sa prijateljevom mezimicom. Dok je Cassel u ulozi junaka kog je zadesio fenomen iz naslova, nenametljiv i relativno realističan, Cluzet niti je komičan, niti je ubedljiv.
Priča je jednostavna, ali je i dalje opterećena nekim nepotrebnim digresijama na nivou scenarija a Cluzet remeti Richetov sporadično vibrantan realistički stil.
Na kraju UN MOMENT D'EGAREMENT u ovom dobu političke korektnosti ispada kao film koji istovremeno pokušava da prekrši barijere a ostaje toliko nejasan u svojim namerama, da na neki način reafirmiše potrebu za političkom korektnošću. Samo finale ovog filma od 12 miliona eura je toliko nejasno u pogledu razrešenja, da ne kažem "naravoučenija" da je to nedopustivo.
Richet je ovaj film uradio na elementarnom zanatskom nivou inscenacije, a glumačka ekipa mimo Cluzeta pokazuje da je tu bilo prostora da se nešto možda desi. Međutim, ključni disbalans koji je proizveo Cluzet u spoju sa slabim scenarijem rezultirao je filmom kome nije bilo spasa pa da ga je još sto puta režirao jedan od meni najdražih francuskih majstora.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PORODICU Saše Radojevića, film koji je snimio u ko-režiji sa Mladenom Đorđevićem. Uprkos Đorđevićevom evidentnom uplivu u pogledu relativno profesionalnog izgleda filma, ovaj film je nedvosmisleno oslonjen na Radojevićevu poetiku, pa čak ima i jedan autopetički sloj koji je naravno, kako je i svojstveno Radojeviću dosta konfuzno urađen.
POLJUPCI, Radojevićev samostalni debi i dalje ostaje njegov najzaokruženiji i najkoherentniji film, ali PORODICA je svakako korak u pravcu mogućnosti da se Radojevićev rad zanatski uprostoji. U dosadašnjem radu, mnoge zanimljive ideje su ostajale nedorečene u njegovom rukopisu baš zbog užasnog diletantizma, pa je i rezultat bio kao neki čudni ekstrakt srpske kinematografije, ogromne pretenzije prožete neograničenim diletantizmom, iako je objektivno njegova poetika potpuno suprotna našim filmskim običajima.
Uz pomoć Mladena Đorđevića i direktora fotografije Dalibora Tonkovića, PORODICA uspeva da zaliči na studentski film u najboljem smislu te reči ali i dalje ostaje prilično hermetična upravo na nivou narativa, na kome pak jako insistira. Paralelna fikcionalna priča o zločinu iz prošloati i odlični kućni snimci porodice Jovanov, kao i odličan sagovornik iz te porodice treba da posluže kao dve slike prošlosti, jedna mračna i jedna nostalgična, ali u celini treba priličan napor da bi se ove dve stvari uvezale.
Čini se da je to preplitanje fikcije i dokumenta, nostalgije i potrgae za traumom moralo biti kudikamo veštije i jasnije rešeno. Isto važi i za metafilmski sloj o glumici koja snima film DRŽAVA, ne samo zato što film DRŽAVA (koji zaista postoji) spada u opskurniji deo naše filmske ponude nego što se ni u tom meta-filmu ne ide do kraja, odnosno glumica ne nosi svoje ime i prezime već nudi fikcionalizovanu verziju svoga identiteta.
U određenom smislu, mogu se prepoznati simpatije u toj metafilmskoj dimenziji celog zahvata, ali on se u znatnom delu graniči sa bezidejnošću, odnosno čini se da Radojević svoju relativno redovnu produkciju u poslednje vreme vrti oko jedne ideje (što je autorski dosledno) i jednog filma (koji je zapravo možda i najslabija karika u njegovom autorskom nizu).
Za film toliko opterećen narativom, PORODICA je morala biti veštije napisana, a da bi se postavila u "realističniju" ravan u odnosu na DRŽAVU i uverljivije glumljena. Međutim, ona kao celina funkcioniše kao do sada najkomunikativniji Radojevićev rad, što joj paradoksalno jeste adut jer ponovo je reč o art filmu koji nema svoje mesto u festivalskoj ponudi. Reditelji koji snimaju ovakve filmove obično iza sebe imaju jače opuse od Radojevićevog.
PORODICA ipak jeste barem zanatsko unapređenje jedne autohtone poetike lokalnog dometa u srpskom filmu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE BIG SHORT Adama McKaya. McKay bi se mogao posmatrati kao "obrnuti Michael Moore". Naime, pre nego što je postao superstar-dokumentarista Moore je snimio jednu komediju na političke teme sa poznatim komičarima, CANADIAN BACON. U tome nije uspeo i predao se dokumentarcima. Kod McKaya je obrnuto, godinama je bio "kućni reditelj" poznatim komičarima, a onda je svoju reputaciju da snimi svoji michaelmooreovski ekspoze ekonomskog kolapsa koji je izazvao finansijski sektor.
Nažalost, McKay je snimio igrani film jako inspirisan Mooreovim dokumentarcima a rezultat je šaren, nažalost prilično banalan, i u krajnjoj liniji neuspešan u svom pokušaju da jezikom banalnosti savemene pop kulture ispriča suštinu krize. U tom pogledu THE BIG SHORT postaje prilično uvredljiv jer neprekidno želi da se obrati publici koju kao da sačinjavaju gledaoci McKayevih ranijih filmova ili još gore njihovi junaci, a za razliku od Moorea ne uspeva ništa da razjasni.
Pored toga što nije ništa razjasnio, McKay nije uspeo ni da snimi film koji istinski funkcioniše. Ovo je pre serija vinjeta i to sa dosta repeticije, koju srećom izvlače poznati glumci u glavnim ulogama. Nažalost, baš činjenica da su se na ovom projektu okupile takve zvezde kao Brad Pitt i Ryan Gosling čini sve ovo još većim promašajem.
Scorseseov WOLF OF WALL STREET kao ni Stoneov WALL STREET ne samo da neće biti ugroženi filmom već je gotovo uvredljivo da McKay ovako nečim pokušava da im parira. A još je uvredljivije to što na kraju cele priče, samo mali deo kritike prepoznaje tupost celokupnog rediteljskog postupka.
Iskreno, očekivao sam mnogo više od McKaya jer su njegove komedije pokazivale kako on ima potencijala da iskorači iz tih žanrovskih okvira. Mislim da on i dalje ima taj potencijal ali da je THE BIG SHORT daleko iznad njegovih dometa.
* * / * * * *
Pogledao sam KGB THE SECRET WAR Dwight H. Littlea. Zanimljivo je da na početku filma, kao u slučaju sovjetskog filma sa Rudolfom Abeljem, imamo ispovest pravog špijuna koji se našao u Americi, ovog puta prebeglog KGBovca Vladimira Saharova. Međutim, za razliku od Rudolfa, Vladimir je posle svoje najave kako je ovo priča o njemu a u stvari nije, dobio televizijski film B-ranga koji je danas značajan isključivo kao rani rad Dwight H. Littlea koji se kasnije ispostavio kao pouzdan i povremeno nadahnut profesionalac.
KGB THE SECRET WAR je relativno sigurno režiran ali bez naročito veštine koja bi mu pomogla da prevaziđe svoja surova budžetska ograničenja. Ipak, imajući u vidu sve ono što je pokušao da uradi, nije budžet problem, mnogo više nevešti pokušaji da svemu da jednu produbljenost špijunskog filma. To mu je nažalost potpuno izmaklo, i te scene deluju nevešto i pretenciozno, naročito kada ljudi pokušavaju da se ponašaju lakonski u lecarreovskom maniru.
Pogledao sam TRUMBO Jaya Roacha, prilično ravnu i nimalo vibrantnu biografsku priču o Daltonu Trumbou, velikom holivudskom scenaristi koji je u vreme HUACovih progona bio stavljen na "Crnu listu" i posle robije morao da piše scenarije nepotpisan, podmećući svoje manje poznate kolege kao potpisnike ili izmišljajući pseudonime. Nažalost, Jay Roach uprkos svom hvale vrednom angažmanu nije snimio ni približno dovoljno potentan film ni o HUACu ni o živopisnoj ličnosti kakva je bio Trumbo. Film je u mnogim apsektima netačan ili nejasan u istorijskom pogledu, a kako je samo pripovedanje ravno, takav je i emotivni efekat filma.
Roachova režija je mnogo više na nivou televizijskog nego bioskopskog filma. Bryan Cranston u glavnoj ulozi nije baš najharizmatičniji izbor, a odabir glumaca koji treba da igraju ikone američkog filma kao što je recimo Duke Wayne je krajnje bizaran. Naravno, Roach ima puno pravo da ne pravi imitaciju poznatih ličnosti ali bi bilo zgodno da malo više liče na njih.
Cranston je okružen odličnim glumcima poput Diane Lane, Elle Fanning i John Goodman. Nažalost, njihove uloge zapravo nisu dovoljno značajne za priču kako bi mogli da izdignu TRUMBO iznad suvog televizijskog proseka.
Koga zanima HUAC, svakako da ima niz značajnijih filmova za upoznavanje sa ovom epohom.
* * 1/2 / * * * *
First Batman V Superman: Dawn Of Justice Review Surfaces On Reddit (http://wegotthiscovered.com/movies/batman-superman-dawn-justice-review-surfaces-reddit/)
Stari je sastavio deset holivudskih filmova prikazanih u srpskim bioskopima 2015. godine koji su mu se najviše dopali
http://www.beforeafter.rs/kultura/godina-gladnih-ratnika/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 31-12-2015, 07:32:50
First Batman V Superman: Dawn Of Justice Review Surfaces On Reddit (http://wegotthiscovered.com/movies/batman-superman-dawn-justice-review-surfaces-reddit/)
plant!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Skoro sigurno.
Nego jesam li već kačio ovu impresivnu naslovnu stranu impresivnog glumca koji impresivno izgleda u impresivnoj ulozi?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi65.tinypic.com%2F6zlgra.jpg&hash=4289ea7e2083edabf79aae223105c4cc3ef816a4)
Nisi, ali nikada nije kasno!
Pogledao sam THE NAKED EDGE Michaela Andersona, reditelja čiju veštinu i proefsionalizam izuzetno cenim. Baš Anderson je režirao dva završna filma u karijeri Gary Coopera koje je snimao kada je već bio iscrpljen bolešću.
THE NAKED EDGE je ekranizacija romana Maxa Ehrlicha, fini suspenser o Amerikancu u Londonu osumnjičenom za ubistvo i koristoljublja i njegovoj supruzi koja odlazi najdalje u tim sumnjama.
Deborah Kerr i Gary Cooper su odličan filmski par, uprkos razlici u godinama koju je Cooper i privatno i profesionalno tradicionalno vrlo lako prevazilazio. Deborah Kerr je emocionalni centar filma a Cooper se odlično snalazi u ambivalentnoj ulozi osumnjičenog u koga treba da sumnjaju i žena i publika, uprkos svojoj harizmi prvoklasne holivudske zvezde.
THE NAKED EDGE je crno-beli film, i Anderson se odlično snalazi u ovoj svedenoj paleti boja, donosi niz vrlo modernih pokreta kamere i montažnih rešenja, i ako imamo u vidu relativno konvencionalan zaplet i scenario, on je svojim vođenjem priče i radom sa glumcima treća zvezda ovog filma.
* * * / * * * *
Novogodišnja poslanica sa Doba
http://dobanevinosti.blogspot.rs/2015/12/2015-buanje-sile.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam BLOWING WILD Huga Fregonesea. Fregonese je argentinski reditelj, školovan u Americi koji je posle uvodnih filmova u domovini došao do Holivuda i snimio nekoliko izuzetnih žanrovskih filmova pre svega u žanru vesterna i krimića, da bi karijeru završio u Evropi, radeći koješta, vrlo često kao ispomoć ili zamena za inicijalno angažovane reditelje.
Fregoneseov rukopis je precizan, snažan, maštovit, dodaje naročitu energiju već uvtrđenim žanrovskim matricama a unutar žanrovske konvencije voli da otvori priču za razne slojeve, kako u značenjskom tako i u čisto narativnom pogledu. BLOWING WILD je na primer dosta oslonjen na konvenciju vesterna iako je zapravo priča smeštena u (tada) savremenu Južnu Ameriku kojom lutaju američki naftaši u potrazi za malim poljima gde postavljaju svoje individualne bušotine. Međutim, svet u kome su se našli je sličniji Divljem Zapadu, bande lokalaca reketiraju samostalne bušače, umesto poštanskih kola, jure transporte nitroglicerina (u izvanrednoj sceni imamo motiv "nadnice za strah"), gradovi su puni nesposobne administracije i prevaranata po čemu više liče na varošice iz vesterna. U tom ambijentu, Gary Cooper je svoj na svome, donoseći nešto blue collar sentimentalnosti Humphrey Bogarta iz SIERRA MADRE.
Međutim, iako film počinje i završava se kao vestern, središnji deo čini ljubavni trougao između bušača koji se snašao, igra ga Anthony Quinn (sličnu situaciju igrao je kasnije u filmu REVENGE Tonyja Scotta) i njegove situirane supruge (igra je Barbara Stanwyck, nažalost najslabija karika ove podele) koja nije prebolela Cooperovog bušača u nevolji. Njihov ponovni susret budi star strasti kod supruge a kod njih dvojice podseća na stare dane kada su neustrašivo lutali i bušili naftu,
Fregoneseu odlično leži svaka vrsta ekscesa, i melodramskog i akcionog, i BLOWING HARD je sočna storija smeštena South of the Border, u neimenovanoj južnoameričkoj zemlji (sasvim sigurno znamo da nije Venecuela jer je junaci pominju kao svoju raniju destinaciju).
Kao kod Hawksa, muškarci imaju preča posla i žene im u osnovi samo smetaju ali kod Fregonesea na kraju fatalna žena uspeva da zaigra ulogu i direktno presudi i jednom od protagonista i celom jednom projektu. U tom smislu, zanimljivo je da ovo nije film o blue collar radnicima i pustolovima u kojima herojstvo u poslu (koga ovde ima napretek) na kraju rezultira hepiendom za sam posao.
Fregonese tretira naftne buštotine kao nešto zlokobno i njihovo rušenje na ekranu ima katarzično dejstvo.
Reditelj ovako dobrog filma koji u najboljem smislu prevazilazi holivudske konvencije, nažalost samo deceniju kasnije završio je i sam kao reditelj-lutalica, samo još jednom potvrđujući surovost holivudske industrije.
* * * / * * * *
Joss Whedon Confirms He's Done with Marvel Movies, Clarifies When He Left (http://www.comicbookresources.com/article/joss-whedon-confirms-hes-done-with-marvel-movies)
Quote
Joss Whedon has confirmed that he won't be involved with the Marvel Cinematic Universe (http://www.comicbookresources.com/tag/marvel+studios) in any creative capacity, after wrapping up his work on "Avengers: Age of Ultron" (http://www.comicbookresources.com/tag/avengers+age+of+ultron) last year.
In an interview with the Oxford Union (https://www.youtube.com/watch?v=wPnqzENRToA), Whedon spoke about his involvement in the MCU, saying he was a consultant on all of the Phase 2 films, but decided to solely focus on "Age of Ultron" when it went into production -- with the intention that the "Avengers" sequel would be his last movie with Marvel.
Here's Whedon's explanation, courtesy of Cosmic Book News (http://www.cosmicbooknews.com/content/josh-whedons-done-marvel-talks-not-regretting-bring-back-coulson-video):
>Will you have any involvement in the wider Marvel Cinematic Universe?
Whedon: No. You know I was their sort of Consigliere for a while... We do not discuss our thing... [audience laughter] But, I sort of had my finger in all of the films in the second phase, but then I just had to concentrate only on Ultron, and sort of know when it was done I was just going to stop. So I made a completely clean break - not because we had a falling out - just because I was like, "I can't..." If I was still there going, "Well, here are my thoughts on this film," I'd be there every day. I wouldn't do anything else because there are a lot of films, and it is a lot of fun. It's very seductive. When you can put your little fairy dust on things and just improve them slighty, and they actually listen to you... I was a script doctor for a long time, and the part where they listen to you was very rare; so it was very important for my own self to go "we can still be friends," but...
You can watch the full interview with Whedon below:
http://youtu.be/wPnqzENRToA (http://youtu.be/wPnqzENRToA)
putuj selma...
i ne naginji se kroz prozor... :)
Pogledao sam THE RAID Huga Fregonesea, vestern baziran na zanimljivoj istinitoj priči o odredu južnjačkih vojnika koji su pobegli iz zarobljeništva na Severu i odlučili da u zaleđu unionističkih snaga organizuju diverzije i pljačke kako bih ih naterali da povuku deo trupa sa fronta.
Fregoneseov film prati slučaj koji se desio u vermontskoj varošici St. Albans u kojoj je južnjački odred uspeo da se infiltrira i organizuje svoju prvu akciju. Protagonista priče je južnjački oficir, osvetnički motivisan zbog ubistva svoje porodice i uništenja imanja od strane unionista, igra ga Van Heflin. Međutim, prilikom infiltracije u St. Albans upoznaje mladu vlasnicu pansiona, ogra je Anne Bancroft i između njih se razvija platonska ljubav koja ga na kraju sprečava da svoj zadatak izvrši u najbrutalnijoj formi koju je zamislio, uključujući ubijanje civila, već se fokusira na strateške ciljeve pljačke banke i paljenja radnji.
Lee Marvin igra psihotičnog Južnjaka kome se ne dopada to što je komandant "smekšao" i koji želi da se napravi poptuna odmazda za Atlantu i Savanu a Peter Graves lojalnog oficira koji se drži komandantovih planova.
Fregoneseova režija je dinamična i sigurna. Uvodeći zanimljive psihološke detalje u prikazu likova umnogome uspeva da prevaziđe ograničenja koja su mu nametnuta formom B-filma u kojoj se izražava. Van Heflin je okružen odličnom podelom, i Anne Bancroft s jedne a Lee Marvin i Peter Graves sa druge strane umnogome pomažu da izgradi svoj psihološki složen lik koji od osvetnika bez ikakvih dilema izrasta u oficira koji itekako vodi računa o civilima.
Lucien Ballard u okvirima estetike B-vesterna uspeva da napravi vrlo solidnu fotografiju i upotrebu kolora, uprkos tome što sama kopija nije naročito očuvana.
* * * / * * * *
ONE WAY STREET je bio prvi film Huga Fregonesea u Holivudu. Kada je iz Argentine došao u Holivud uspeo je da debituje kao reditelj tek tokom svog drugog ugovora. ONE WAY STREET je zanimljiv B-film, noir sa James Masonom o velegradskom lekaru koji odlučuje da preotme devojku i plen iz pljačke od svog kilenta, kriminalca čije saradnike leči posle ranjavanja u pljačkama.
Lekar beži sa plenom u Meksiko i tamo se nastanjuje u provinciji gde započinje lekarsku praksu pod okriljem crkve. Međutim, ni izvan velegrada on ne uspeva da pronađe svoj mir i odlučuje da se nekako organizuje i raskrsti sa kriminalcima od kojih beži.
Fregonese se podjednako dobro snalazi i u noir i vestern ključu, odnosno i u mračnom gradskom ambijentu i u osunčanoj meksičkoj pastorali, a na kraju krajeva Fregonese je u svojoj karijeri upravo najviše i radio u ta dva žanra, premda nešto značajnije u vesternu.
Ipak, vrlo je zanimljiva ta mešavina noira i vesterna i kao imaginarijuma i kao vrednosnog sistema u svojevsnom strukturalnom triptihu gde film započinju i zaključuju noir deonice, savršeno simetrične a u sredini se nalazi vestern. Fregonese uspeva da ujednači rediteljski postupak i postigne balans između tih segmenata, egzekucija je vešta, efikasna, energična i maštovita, nudeći svu voltažu koju može da proizvede B-film tog vremena.
* * * / * * * *
Pogledao sam STALAG LUFT televizijski film poznatog britanskog televizijskog komediografa Davida Nobbsa, u režiji Adriana Shergolda, snimljen 1993. godine. Glavne uloge tumače Stephen Fry i Nicholas Lyndhurst i STALAG LUFT iako je komedija, nije toliko smešan koliko je prepun vrlo zanimljive ironije koja se javlja na nivou zapleta, situacija, i odnosa među likovima.
STALAG LUFT počinje kao standardna priča o ratnim zarobljenicima u Drugom svetskom ratu - britanski piloti zarobljeni su u logoru Stalag Luft III, dobro poznatom iz istorijskih knjiga ili filma GREAT ESCAPE. Jednog dana pred kraj rata, oni žele da pobegnu. Nemci saznaju za taj plan i umesto da ih spreče, nude im da pobegnu zajedno sa njima jer rat je pri kraju, Sile Osovine će ionako izgubiti a i da nije tako, posada logora bi bila streljana zbog bekstva.
Prilikom bekstva, Britanci odluče da ostanu u logoru i puštaju Nemce da odu. Kako bi na miru dočekali raspoloženje i prošli nemačke inspekcije, organizuju se među sobom kao čuvari i zarobljenici, i tada stvari postaju interesantne a duboki klasni sukobi, potisnute simpatije prema nacizmu i tome slično kreću da izlaze na videlo.
STALAG LUFT je formalno gledano farsa, naročito kada se uzmu u obzir promene u odnosima među junacima i sukobljenim stranama, ali uprkos pojedinim karikaturalnim prikazima, recimo Adolfa Hitlera, sve ostalo je začuđujuće ozbiljno. Da nije reč o televizijskoj produkciji koja je unapred u to vreme bila osuđena na svojevrsnu vizuelnu svedenost, da ne kažem rudimentarnost, lako bih mogao da zamislim STALAG LUFT kao oštar satirični film o Drugom svetkom ratu, na liniji STALAG 17 i nekih drugih.
Stephen Fry naročito daje zanimljiv doprinos, pre svega kao autentični poliglota u podeli, a zatim i kao lik koji svojim underplayem uspeva da emituje jasnu dozu oportunizma svojstvenog višim klasama britanskog društva. Nicholas Lyndhurst s druge strane, nama prevashodno poznat kao Rodney Trotter, nudi njegovog "narodnog oponenta", podređenog koji polako shvata da je nadređeni odavno izgubio autoritet.
Za STALAG LUFT bi se moglo reći da u sebi nosi nešto neotkrivenog potencijala, iako sam po sebi i u ovoj ekranizaciji dobro funkcioniše. Ipak, jasno mi je zašto nije percipiran kao klasik, a to ga čini dosta pogodnim za rimejk.
Pogledao sam BLACK TUESDAY, krimić Huga Fregonesea, takođe nastao u domenu B-produkcije, sa legendom gangsterskog filma Edward G. Robinsonom u glavnoj ulozi i odličnom protagonističkom rolom Petera Gravesa. Fregoneseov crno-beli film je sirov B-krimić po scenariju čuvenog Sydneya Boehma u kome okoreli gangster beži iz zatvora, od smrtne kazne i okuplja ekipu osuđenika sa kojima planira beg iz zemlje. Ali, da bi realizovao taj beg potreban mu je novac koji u šteku ima jedan od sabegunaca kog je čekala električna stolica baš zbog pljačke.
Fregoneseov film je sirov, efektan, nasilan, sa junacima koji su nemilosrdni sve dok ne dostignu vlastitu tačku pucanja posle koje više ne mogu da očuvaju svoje gangsterske persone. Edward G. Robinson je igrao ovakve likove puno puta ali Fregonese uspeva da ga osveži i izvuče iz njega puno ubeđenje, a rezultat je uloga koja je jako daleko od rutinske i tipske. Peter Graves je vrlo solidan kao znatno manje okoreli ali nimalo naivni osuđenik koji obazrivo igra svoju ulogu u planu prekaljenog gangstera.
Od samog Robinsona, preko vrlo jednostavnog zapleta, BLACK TUESDAY u sebi nosi neke fundamente Warnerovih krimića iz tridesetih, ali dodaje im snagu filmmakinga pedesetih sa sirovijim, dinamičnijim, nasilnijim pristupom. Međutim, psihoze kakve je recimo imao Cagney u WHITE HEATu su i dalje tu.
Otud, BLACK TUESDAY bih lako mogao programirati za gledanje i sa nekim ranijim radovima Jimmyja Cagneya i Edwarda G. Robinsona ali i sa nekim B- filmovima Dona Siegela iz tog perioda kao što je recimo BABY FACE NELSON ili PRIVATE HELL 36.
* * * 1/2 / * * * *
N. Korea Says It Conducts Successful Powerful H-Bomb Test (http://abcnews.go.com/International/wireStory/earthquake-detected-north-korea-clear-nuke-test-36109227)
Quote
North Korea (http://abcnews.go.com/topics/news/north-korea.htm) said Wednesday it had conducted a powerful hydrogen bomb test, a defiant and surprising move that, if confirmed, would be a huge jump in Pyongyang's quest to improve its still-limited nuclear arsenal.
A television anchor said in a typically propaganda-heavy statement that the North had tested a "miniaturized" hydrogen bomb, elevating the country's "nuclear might to the next level" and providing it with a weapon to defend against the United States and its other enemies.
The statement said the test was a "perfect success." South Korea's Defense Ministry said, without elaborating, that it was bolstering its security posture in response.
There has long been skepticism by Washington and nuclear experts on past North Korean claims about H-bombs, which are much more powerful, and much more difficult to make, than atomic bombs. But a confirmed test would be seen as extremely worrying and lead to a strong push for new, tougher sanctions on North Korea at the United Nations (http://abcnews.go.com/topics/news/world/united-nations.htm). It would also further worsen already abysmal relations between Pyongyang and its neighbors.
North Korean nuclear tests are worrying because each new blast is seen as pushing North Korea's scientists and engineers closer to their goal of building a bomb small enough to place on a missile that can reach the U.S. mainland.
A successful H-bomb test would be a big step for the North. In a hydrogen bomb, radiation from a nuclear fission explosion sets off a fusion reaction responsible for a powerful blast and radioactivity.
Writing in December, after North Korean leader Kim Jong Un bragged of H-bomb capabilities, nuclear expert Jeffrey Lewis noted that building such a bomb "would seem to be a bit of a stretch for the North Koreans."
"Thermonuclear weapons are tricky; making one work requires a bit of test experience," he wrote on the North Korea-focused 38 North website. But, he added, "The North has now had a nuclear weapons program for more than 20 years. This program has yielded three nuclear tests. North Korean nuclear scientists have access to their counterparts in Pakistan (http://abcnews.go.com/topics/news/pakistan.htm), possibly Iran and maybe a few other places. We should not expect that they will test the same fission device over and over again."
Crowds dressed in thick winter coats gathered outside a large video screen near a Pyongyang train station to cheer and take video and photos on their mobile phones as the state TV anchor, dressed in a pink traditional Korean hanbok, delivered the statement.
North Korea is thought to have a handful of rudimentary nuclear bombs and has spent decades trying to perfect a multistage, long-range missile to eventually carry smaller versions of those bombs. After several failures, it put its first satellite into space with a long-range rocket launched in December 2012.
Experts say that ballistic missiles and rockets in satellite launches share similar bodies, engines and other technology. The U.N. called the 2012 launch a banned test of ballistic missile technology.
Some analysts say the North hasn't likely achieved the technology needed to manufacture a miniaturized warhead that could fit on a long-range missile capable of hitting the U.S. But there is a growing debate on just how far the North has advanced in its secretive nuclear and missile programs.
In the first indication of a possible test, the U.S. Geological Survey measured an earthquake Wednesday morning with a magnitude of 5.1. An official from the Korea Metrological Administration, South Korea's weather agency, said the agency believed the earthquake was caused artificially, based on an analysis of the seismic waves and because it originated 49 kilometers (30 miles) north of Kilju, the northeastern area where North Korea's main nuclear test site is located. The country conducted all three previous atomic detonations there.
The test is a surprise, both in its purported type and its timing.
North Korea hadn't conducted an atomic explosion since early 2013, and leader Kim Jong Un did not mention the country's nuclear weapons in his New Year's speech. Some outside analysts speculated that Kim was worried about deteriorating ties with China, the North's last major ally, which has shown signs of greater frustration at provocations and a possible willingness to allow strong U.N. sanctions.
The size of Wednesday's quake is bigger than seismic activity reported in previous tests. South Korea's Yonhap news agency reported that quake monitoring agencies detected magnitudes of seismic activity of 3.7 in 2006; 4.5 in 2009 and 4.9 in 2013.
After the North's third atomic test, in February 2013, Pyongyang launched a campaign of bellicose rhetoric that included threats to launch a nuclear attack on the United States and Seoul. North Korea claimed in 2013 that it had scrapped the 1953 armistice that ended fighting in the Korean War. Pyongyang has also restarted a plutonium nuclear reactor shuttered after a 2007 nuclear deal that later fell apart.
Pyongyang says its nuclear weapons program is necessary to defend itself against the United States. North Korea under leader Kim Jong Un has pledged to bolster its nuclear arsenal unless Washington scraps what Pyongyang calls a hostile policy.
Washington sees North Korea's pursuit of nuclear weapons and ballistic missiles as a threat to world security and to its Asian allies, Japan and South Korea.
North Korea, analysts say, needs nuclear tests for practical military reasons. Such tests advance its aims to build nuclear-tipped missiles that can be used as deterrents against its enemies — and especially against the United States, which Pyongyang has long pushed to withdraw its troops from the region and to sign a peace treaty formally ending the Korean War.
The Korean Peninsula remains technically at war, as the 1950-53 conflict ended in an armistice. Washington stations more than 28,000 troops in South Korea as a buttress against any North Korean aggression. Tens of thousands more are in nearby Japan.
The test comes amid failed diplomatic efforts to persuade the North to give up its nuclear ambitions. Six-nation negotiations on dismantling North Korea's nuclear program in exchange for aid were last held in late 2008 and fell apart in early 2009, when North Korea was led by Kim Jong Un's father, Kim Jong Il, who died in late 2011.
A druga sezona Daredevila će biti aploudovana na Netflix 25 Marta, istog dana kad je premijera Dawn of Justice (http://www.technobuffalo.com/2016/01/05/daredevil-season-2-release-date/). Oh, Perlmutere, kako si nestašan :lol: :lol: :lol:
Takođe, Creed 2 vesti:
Sylvester Stallone Says 'Creed' Sequel Could Reunite Rocky and Apollo (Exclusive) (https://www.yahoo.com/movies/sylvester-stallone-says-creed-sequel-could-033000726.html)
Quote
After a successful comeback in Creed (http://variety.com/t/creed/), which has grossed $103 million at the U.S. box office,Sylvester Stallone (http://variety.com/t/sylvester-stallone/) revealed in a new interview with Variety (http://variety.com/2016/film/news/creed-sylvester-stallone-oscars-rocky-1201671457/) that he's already getting ready to step back in the ring for another sequel where he'll play Rocky Balboa.
MGM, which financed the Warner Bros. release with New Line, is onboard. "There's no doubt that we're making a Creed 2," says MGM CEO Gary Barber.
It's not clear if Ryan Coogler, who is in negotiations for Marvel's Black Panther, will return as director of the next Creed. "I know Ryan is probably going to be gone for a couple years," Stallone says. "So there will be a quandary on: Do we work with another director and have Ryan produce, or do we wait? There's a diminishing time acceptance of a sequel. Now they are cranking them out in a year."
MORE: Sylvester Stallone Is Retiring From Playing Rambo (http://variety.com/2016/film/news/sylvester-stallone-retiring-rambo-1201672291/)
Coogler and Stallone have already developed ideas for the new Creed. One version of the story would take place in the past, which would mean — in a surprise that would energize the franchise's fans — bringing back Carl Weathers (http://variety.com/t/carl-weathers/) to play Apollo Creed, who died in 1985's Rocky IV. "Ryan has some ideas of going forward and backward and actually seeing Rocky and Apollo together," Stallone revealed. "Think of The Godfather 2. That's what he was thinking of, which was kind of ambitious." Stallone said he'd recently bumped into Weathers, who looked like he was still in good shape. "I can't believe I got in the ring with him," he says. "Even if it was play fighting."
Coogler is startled to hear that Stallone has already let the cat out of the bag about their plan. "Oh no!" he says with a sigh. "There are no secrets with Sly." Jordan sounds more skeptical. "So it's going to be a CGI-version of Sly?" he teases, adding that he'd like to be in the next film. "I'm trying to think about it. Knowing Ryan, he'll find a clever way to make that work."
Another option would be a linear story with Apollo's son Adonis (Michael B. Jordan) taking on another challenger. "You'll have him face a different opponent, which I would say is a more ferocious, big Russian," Stallone says. "You can start to meld my experiences and then you start to bring different cultures into it. And you can see what's happening with the Russians today in America. The complication will come with the girl's ambition, because she's not Adrian. She has places to go, things to see, the clock is running on her hearing."
For more from our interview with Stallone, read this week's Variety cover story (http://variety.com/2016/film/news/creed-sylvester-stallone-oscars-rocky-1201671457/).
Da su imali malo više mozga, več bi se u prvom CREEDu Adonis tukao sa Rusom a ne sa nekim random Englezom... No, možda će drugi CREED ispraviti i tu i još neke druge greške prvog filma. Potencijalno odjavljivanje ovog reditelja zvuči ohrabrujuće.
Pogledao sam APACHE DRUMS Huga Fregonesea, poslednju produkciju Vala Lewtona. Ovaj surovo niskobudžetni vestern snimljen je u Technicoloru i spada u red najjeftinijih mogućih filmova koji su u to vreme rađeni u toj tehnici. Val Lewton je bio jako zadovoljan ovim filmom i samim Fregoneseom sa kojim je planirao da nastavi saradnju. Nažalost, čuveni Val Lewton preminuo je nekoliko meseci pre izlaska ovog filma. U svakom slučaju, u Lewonovoj karijeri koja je najpoznatija po produkciji crno-belih horora, APACHE DRUMS stoji kao verovatno najznačajniji vestern.
Značaj ovog filma vidljiv je i danas, ali nažalost, ovo nije primer vrhunskog Fregoneseovog rada naprosto zato što su odnosi više postavljeni na papiru nego u glumačkoj igri. Iako film vrca od raznih dobro zamišljenih konflikata ni u jedan zapravo nisam uspeo da poverujem.
Otud, film ima veliku ambiciju u pogledu rada sa karakterima i ova priča o opsadi bazirana je na tom tipu interakcije ali moram priznati da me nažalost nije ubedio. Stoga, ovaj značajni Fregoneseov naslov nisam doživeo onako kako ga je prepoznala stručna literatura.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MAN IN THE ATTIC Huga Fregonesea, treću ekranizaciju romana Marie Belloc Lowndes THE LODGER. Jednu od njih radio je Hitchcock, druga je imala tretman A-filma, a Fregoneseova je realizovana kao B-filma i u vreme izlaska smatrana je suvišnom. Opšti utisak da je ovo nepotrebna ekranizacija doveo je i do marginalizacije ovog filma koju on nije zaslužio. Reč je o vrlo atmosferičnom B-filmu u kome je Fregonese uspeo da napravi dosta dobru hemiju među junacima unutar domaćinstva koje sumnjiči svog novog podstanara da je Jack the Ripper. Ako imamo u vidu da nam je ishod priče zahvaljujući ranijim ekranizacijama poznat, Fregonese dosta dobro uspeva da izgradi ambivalentnost oko naslovnog junaka i da vrlo dobro prostavi okolnosti oko emotivnog odnosa koji prema svojoj okolini gradi svirepi ubica.
Film je vizuelno najživlji kada izađe na noćne londonske ulice a Fregoneseu se mora skinuti kapa kako je u ovako atmosferičan film koji bi se mogao definisati kao svojevrsna dekonstrukcija viktorijanskog trilera, uspeo da uklopi i dve plesne-pevačke numere a da one ne razore sve ono što je dotle izgradio.
MAN IN THE ATTIC nije najznačajnija ekranizacija LODGERa ali je mnogo bolja od onog statusa koji ima u literaturi i percepciji Fregoneseovog opusa.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 06-01-2016, 08:48:58
A druga sezona Daredevila će biti aploudovana na Netflix 25 Marta, istog dana kad je premijera Dawn of Justice (http://www.technobuffalo.com/2016/01/05/daredevil-season-2-release-date/). Oh, Perlmutere, kako si nestašan :lol: :lol: :lol:
Actually, nedelju dana ranije:
http://youtu.be/aXyW4Cuwphg (http://youtu.be/aXyW4Cuwphg)
A evo nešto i za ljubitelje kanarinaca:
http://youtu.be/tNlx2Y9S-hw (http://youtu.be/tNlx2Y9S-hw)
U suštini četvrtu sezonu ARROWa i pratim samo da bih ispratio ovaj event pa da se polako razilazimo, rekao bih...
Pogledao sam UNTAMED FRONTIER vestern melodramu Huga Fregonesea, u kojoj jaka glumačka podela predvođena Josephom Cottenom i Shelley Winters u spoju sa vrhunskim kolorom, uspeva da uzdigne sočnu intrigu na još viši nivo.
U ambijentu sukoba rančera i doseljenika, film govori o braku između varoške devojke i rančerskog sina-naslednika za koji ona misli da je sklopljen iz ljubavi a on je zapravo oženio kako ne bi mogla da svedoči o ubistvu koje je počinio iz bahatosti.
Na ranču, melodrama vrlo brzo dolazi do punog ekscesa ali Fregonese sve to režira sa punim ubeđenjem i energično tako da UNTAMED FRONTIER uspeva da uspešno plasira mnoge od svojih "konstrukcija".
Lee Van Cleef se pojavljuje u jednoj od manjih uloga ali već u ovom filmu imamo priliku da vidimo prototip smutljivca sa Divljeg Zapada kakvog će kasnije vrlo često igrati.
Shelley Winters je navodno bila naporna na snimanju ali na ekranu pruža atipičan lik robusne glavne junakinje koja ima precizan moralni kompas. Joseph Cotten nema teškoće da se snađe sa ovim materijalom, a ostatak podele je vrlo sugestivan i u funkciji celine.
Fregoneseovu reputaciju potvrđuje francusko DVD izdanje ovog filma na kom ga predstavlja Bertrand Tavernier, i svakako da je ambicioznije od većine američkih izdanja njegovog rada i sa najzvučnijim autorom-pokroviteljem.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-01-2016, 13:57:31
U suštini četvrtu sezonu ARROWa i pratim samo da bih ispratio ovaj event pa da se polako razilazimo, rekao bih...
...don be a trejtr, meeeeeeeen.... uatfaaaaak..?
..i ja i Arrowa i Flasha gledam pola vremena kolutajuci ocima i usima, pa ipaaak,,,!
Ugly, pusti me da malo kukam. Znaš i sam da ću verovatno nastaviti da gledam nego se malo pravim... Tvrdim pazar... :)
...potpuno te razumem...i kuknjavu....
Pacific Rim 2 Officially Dead - Guillermo Del Toro In Talks For Fantastic Voyage (http://news.yahoo.com/pacific-rim-2-officially-dead-guillermo-del-toro-175543185.html)
Quote
t looks as though the on-again, off-again sequel to 2013′s 'Pacific Rim' is officially off, once and for all.
According to The Hollywood Reporter, (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/guillermo-del-toro-talks-direct-852592?utm_source=Sailthru&utm_medium=email&utm_campaign=THR%20Breaking%20News_now_2016-01-07%2009:02:49_ehayden&utm_term=hollywoodreporter_breakingnews) the follow-up to director Guillermo Del Toro's monsters-versus-robots epic is "off the table indefinitely" - and in its place, del Toro has entered talks with 20th Century Fox to helm a rather different sci-fi spectacular.
Del Toro is reportedly gearing up to take the helm on 'Fantastic Voyage,' a remake of the 1966 sci-fi classic which starred Raquel Welch and Donald Pleasance as members of a team who are miniaturized in a submarine and injected into the body of a dying scientist in order to save his life.
James Cameron will produce the remake, and the script is to be co-written by David Goyer (who wrote one of del Toro's early hits, 'Blade II') with Justin Rhodes.
It seems that the lukewarm reaction to del Toro's 2015 movie 'Crimson Peak' may have contributed in part to studio Universal finally putting 'Pacific Rim 2′ on ice.
Del Toro previously worked with James Cameron on his passion project 'At The Mountains of Madness,' before this was also cancelled by Universal. (All this, and he can't get a greenlight for 'Hellboy 3′ either.)
No release date or casting for 'Fantastic Voyage' have been announced yet.
Del Toro je stvarno vladar otkazanih projekata... No, Fantastic Voyage bi mogao da bude prava stvar. Del Toro, Goyer i Cameron na istom poslu. Malo mi se bradavice ukrute od same pomisli.
Naravno, meni je i Inner Space bio sasvim okej :lol: :lol: :lol: Dante nije umeo da pogreši osamdesetih godina...
Tradicionalno, novogodišnje-božićne blagdane koristim da pogledam i neke od filmova iz prošle sezone koje sam bio odveć lenj da pogledam u bioskopu. Kad kažem "lenj" mislim, naravno "sumnjičav spram njihovog pretpostavljenog kvaliteta u odnosu na napor koji bi tebalo da uložim", barem u nekim slučajevima.
Prvo sam pogledao The Martian. Cripple je po ovom filmu osuo drvlje i kamenje, nablatio Ridlija Skota kao prolupalog starca koji više ne zna gde udara pa je moj utisak posle odgledanog filma, donekle i zbog tog (možda i nevoljno) sniženog kriterijuma ipak znatno povoljniji. Naravno, The Martian nije odličan film, daleko je i od ikakve promene paradigme u tretmanu "realistične" naučne fantastike ali je u tehničkom smislu značajno bolje realizovan od onoga što bih ja očekivao od brain dead Ridlija Skota u 2015. godini. Naravno, kao poređenje koristim Prometheus koji me je značajno prenerazio svojim odsustvom bazičnih dramaturških pravilnosti u ponašanju likova, motivacijama itd.
The Martian je i deo novog talasa filmova/ televizije koji se trude da nauku, pogotovo oni najgikovskiju nauku predstave u izrazito pozitivnom svetlu. Prethodne godine najizrazitiji primer je bio Interstellar, sada je to The Martian i ja ne mogu da budem isuviše negativan prema nečemu što se trudi da astrofiziku i astronautiku prikaže kao odvažna pionirska preduzeća koja su obaveza svake zdrave civilizacije itd itd. itd.
Scott ovde i prilično vešto hendluje film u pogledu dinamike i tempa pripovedanja pa je ovo priča od 140 minuta koja lepo klizi iako joj izrazito fali dramatike.
Ovde bih svakako mogao da malo prikočim sa pohvalama i složim se sa Kriplom u tome da film ima primetne probleme na polju kreiranja drame iako ima na izboru mnogo zicera. Opet, ja ne znam koliko toga otpada na književni predložak jer ga još nisam pročitao (a spremam se) mada to i ne treba da bude opravdanje. Fakat da je čitav deo filma koji se događa na Zemlji ravan i bez uzbuđenja ozbiljan je promašaj - svaki ovakav film morao bi da pokaže unutrašnja trvenja u timu (makar gunđanje da se stotine i hiljade ljudi teraju da rade nemoguće da bi spasli jednog jedinog čoveka koji je možda i sam kriv za to što mu se desilo a čije ime svi sada znaju iako ne znaju imena ni jednog od njih), budžetske i političke dileme (razume se da je nasukani astronaut mogao da bude person of colour ili žena...), ozbiljne lomove u razvoju projekta spasavanja koji se radi navrat-nanos i uz brojna kršenja protokola. Scott ovo pruža na kašičicu i skoro bez ikakvih ozbiljnijih dramaturških posledica. Fakat da se u pomoć na kraju mora pozvati Kina deluje više kao uobičajenih pet minuta materijala za kineske bioskope nego kao ozbiljno narativno čvorište (da ne pominjem da bi bilo interesantno da je umesto Kine u pomoć pozvana jedna od nekoliko aktuelnih privatnih kosmičkih kompanija koje danas već sarađuju sa NASAom iako su im i konkurencija).
Takođe, neprebrojni su problemi u portretisanju glavnog junaka. S jedne strane, ja volim taj njegov frivolni nastup, taj "I'll have to science the shit out of this one" etitjud, ali ovo bi bilo daleko primerenije farsi tipa Guardians of the Galaxy nego filmu sa pretenzijom da se bavi humanističkim elementima istraživanja kosmosa. Odsustvo ikakve ozbiljnije psihološke problematike, makar nominalne, da neko kaže "znate kakav to pritisak mora biti za njega" je takođe nezgodno. Film, dakako, pokušava da ovo dokači u prolazu ali i tu ispada frivolan sa insistiranjem na disko muzici i pančlajnovima u scenama koje bi opet imale više smisla u space operi nego u ovakvom filmu.
Opet, ako ništa drugo, meni je ovo lepo slikano i nisu mi smetala scenografska rešenja koja je Cripple prokleo, mada svakako mislim da je Gravity film sa uspelijim vizuelnim tretmanom tematike.
Onda sam se konačno izložio najnovijem Fantastic Four i, nažalost, i pored ogromne dobre volje koju sam doneo na gledanje, i pored po difoltu sniženih kriterijuma koje apliciram kada je u pitanju superherojski film, pored svih simpatija za Tranka i pored Kriplovog hrabrenja da film nije tako loš ili čak uopšte nije loš, meni je ovo bilo vrlo slabo.
Posle gledanja, rekao bih da su teze o unutrašnjoj i spoljašnjoj sabotaži prilično opravdane. Fox kao da i dalje samo želi da sedi na licenci iz valjda puke mržnje prema Dizniju, a Dizni kao da želi da im tu licencu ogadi, tako da je ovaj film na kraju i pored očigledne Trankove autorske ideje o science fiction tonalitetu i nekoliko interesantnih tema u podtekstu, što se mene tiče, mrak bioskopske sale ugledao kao mrtvorođenče (ako mrtvorođenčad uopšte mogu da gledaju). Ovo ima vrlo malo veze i sa tonom i sa porukama originalnog stripa, što je legitimno - ni Ant Man kao očigledno najbliže poređenje nema veze sa stripom - ali sam bio veoma razočaran izrazito površnim tretmanom naučnofantastičnih motiva. I FF u određenoj meri ide na "science is cool" vajb ali ako je The Martian nekakav poor man's Neil deGrasse Tyson, onda je FF nekakav priučeni moderator "I fucking love science" stranice na Fejsbuku.
Ovo prilično paradigmatično ističe jedan od osnovnih problema filmskih verzija superherojskih stripova - dugu kemp tradiciju stripa koja omogućuje publici da svari veoma nebulozne koncepte i operetski ton, a od koje ekranizacije s pravom beže prisećajući se nepočinstava Džoela Šumahera. Marvelove bioskopske produkcije uspevaju da idu veoma tankom linijom između gritty realizma i kvir kempa, a pomaže im i svest njihovih autora o tome koliko je sapunska opera bitan element superherojštine. Fantastic Four, nažalost nema sapunsku operu kao bezbednosnu mrežu a onda Trank pokušava da vozi slalom između ozbiljnije verzije Big Bang Theory i akcionog spektakla i nažalost udari u skoro sve zastavice.
Žao mi je što su neki od najboljih američkih glumaca mlade generacije ovako neiskorišćeni sa gotovo potpunim odsustvom karaktera kod skoro svih likova. Ovo je pogotovo bolno jer Trank je očigledno shvatio stenlijevsku koncepciju prevazilaženja traume kroz socijalno angažovanje, eksteriorizaciju unutrašnje patnje kroz percipiranje okruženja kao da je ono jednako u agoniji i da se lečenjem okruženja dovodi u balans i unutarnji bol. Ali nije uspeo (ili mu nije dato) da to dosledno istraži. Naročito mi je žao jer su Fantastic Four jedna od najpotentnijih varijanti ove formule, sa timskom dinamikom koja ispituje različite psihologije i klasna porekla, te supermoćima kao emanacijama tenzija na relaciji lično-socijalno. U izvedbi Stena Lija Human Torch postaje to što jeste jer je to refleksija njegove "usijana glava" ličnosti i u stripu se uvek primećuje određena doza zavisti u odnosu na pametnije članove tima. The Thing je blue collar dobričina oduvek ponosan na svoju snagu i hrabrost koji kada postane otelotvorenje te snage shvati da se snažne individue u društvu (koje uglavnom nije sastavljeno od snažnih) percipiraju kao čudovišta i pretnje. Mr. Fantastic je intelektualni genije i supermoć da, jelte, uveća ili produži delove svog tela je jasna svakom srednjeklasnom intelektualcu koji se ikada borio sa impotencijom, dok je Invisible Woman deceniju i kusur pre Bodrijarove teorije o strategijama objekta bila hodajuća satira - na kraju krajeva, žena čija je supermoć da bude nevidljiva ne bi trebalo da bude preteška simbolika ni za 2015. godinu, kao što je šezdesetih godina prošlog veka bilo jasno da je Susan Richards u timu da bi ostala trojica imali koga da spasavaju.
Elem, Trank ništa od ovoga ne prikazuje, ali onda i teme koje bira da obradi, ne obradi iole dublje. Napetost između akademije i vojnoindustrijskog kompleksa trebalo bi da dovede do mnogo više drame među likovima - ipak pričamo o devetnaestogodišnjacima - ali ovoga nema. Doomov antiestablišment stav pretvoren u borbu za novi svet koga je on usvojio kao sopstveni je ponovo sjajan koncept ali je potpuno isforsiran jer priča koja se u filmu vidi ne daje osnova ni za njegovo ponašanje pa čak ni za pomisao na strani gledaoca da će Zemlja sada paralelnu dimenziju krenuti da bezdušno eksploatiše. Na kraju krajeva mi i ne vidimo kakvih to resursa ima na drugoj strani. Strip Ultimate Fantastic Four koji su u početku radili Millar i Bendis mi je delovao kao logičan poredložak za ovaj film ali se ovde ne vidi da su autori uopšte svesni njegovog postojanja...
Takođe, dinamika između likova je mlitava, duha ima na kašičicu (nije da ga skroz nema) i moram da sa žaljenjem konstatujem da ovde Ant Man čak i onakav kakav je drži predavanje iz generisanja odnosa među likovima i kreiranja timskog duha. Ovim sam bio i ozbiljno iznenađen jer Trankovo indi poreklo mi je sugerisalo da će bar ovaj segment filma biti izrazitije karakteran, ali avaj, producenti su očigledno režisera držali na kratkoj uzdi pa je rezultat pregršt krokija umesto karaktera te gomila izlizanih dijaloških razmena.
Konačno, finale je slabo i nezanimljivo, neprimereno standardima za akcionu superherojštinu druge decenije ovog veka, a ono samo i skreće pažnju na opštu jeftinoću scenografije. Nažalost, imam utisak da je Fox iza ovog filma stao samo na rečima i jako mi je žao da je Tranku ovo pokvarilo reputaciju...
Srećom, pogledao sam i Kingsman: The Secret Service i on mi je ostavio solidan utisak. U godini koja je iznjedrila film o Jamesu Bondu za koga posle užasnog Skyfalla nisam imao snage ni da ga iztorentujem i čekaću ga sa ekstremnom predrasudom na HBOu ili Netflixu - gde već prvo stigne - ali i neshvaćeni a zabavni The Man from U.N.C.L.E., ima neke pravde u tome što je započeta Kingsmanom koji je ispao jako siguran u onome što želi da kaže iako nije baš MNOGO ambiciozan u tome šta želi da kaže.
Hoću reći, pokazuje se da tradicija da Millar napiše strip koji ima dobar koncept ali na kraju bude osrednji strip a onda to Vaughn uzme pa prepravi u značajno smisleniji i elegantniji film treba da se nastavi. Millar prodaje prava na scenarije Holivudu kao besan (i verovatno i jeste besan što Civil War neće moći nikada da naplati mada ne sumnjam da će zasipati Internet prijavama "ne zaboravite, JA sam ovo originalno napisao" u vreme premijere) ali ja već godinama nisam pročitao njegov strip koji bi mogao da primiriše klasičnom Ultimatesu koji je radio sa Bryanom Hitchom i imam utisak da dok mu kreativna žlezda solidno radi - ima tu puno dobrih ideja - u zanatski deo posla on kao da se više ne unosi baš nešto preozbiljno. Skoro svi njegovi noviji stripovi imaju isti ton, isto pripovedanje i gotovo da se mogu uzajamno menjati.
Tu onda srećom povremeno uleti Matthew Vaughn i, kao u slučaju Kingsmana, prepozna u stripu ono što je dobro a onda oko toga izgradi film. Primera radi, Kingsman treba da bude izrazito satirično preduzeće, pripovest o blue collar odgovoru na Jamesa Bonda koji pritom ne radi za Kralja nego za otadžbinu i kroz sopstvenu evoluciju od šljakera iz paviljona do gospodina "koji se ne ponosi što je bolji od ljudi oko sebe već što je bolji od sebe od pre neku godinu" daje i podsećanje samoj otadžbini na čojstvo i junaštvo, te gospodstvo kojom se ona već dugo pomalo nezasluženo diči.
Ali Millarov strip ima jako niske ambicije u ovom pogledu pa se i Vaughn u filmu onda zapravo ovim narativnim lukom bavi prilično površno i zapravo ga mnogo više interesuje osnovna klasna tenzija između pomenutog šljakera i proverbijalnog jednog procenta. Kingsman je u praksi zapravo revenge flick, ne toliko priča o spasavanju sveta koliko priča o odsecanju glave ribi jer se ta glava odavno usmrdela, puštanju krvi da bi se obnovila produkcija eritrocita itd. itd. itd.
Kao takav, ovo je s jedne strane umereno inteligentan film koji bez mnogo zlovolje satirizuje koncepte obuke za tajne agente i vrline gospodstva koja, kao, garantuje pravičnost, a sa druge strane je (stripovski) stilizovana hipernasilna fantazija o ubijanju bez ograda zato što je pravični cilj ovde sveden na "pobij bogate i moćne jer oni žive od naše zavade". I Vaughn ovde briljira. Priča je vođena sigurno baš jer se Vaughn oslanja na stripovski kemp (od koga Millar inače beži kao đavo od krsta), glumci su fenomenalni i dinamika između veterana i klinaca je odlična, kostimi i scenografija su vrlo dobri (pogotovo za film od, eh, svega 81 milijun dolara) i mada tekst nije nužno uvek inteligentan, filmu ovo, opet zahvaljujući kempi tonu, ne smeta previše. Naravno, glavni negativac je agresivno queer ali to se uklapa, a najviše sam bio impreisoniran Vaughnovom režijom akcionih scena koja je s jedne strane potpuno u duhu Millarove sociopatske fiksacije na nasilje, sa druge prepoznaje režijske i montažne trendove na Digital Video/ Youtube sceni, a da se to opet tonalno uklapa u jedan ipak ozbiljno produciran bioskopski film. Prijatno, ne preduboko, ali zabavno iskustvo.
Jim već dugo hajpuje Guillerma i ovo je projekat koji se dugo najavljuje. Za početak, dobra vest je da su otpustili Shane Salerna.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Skinuo sam đanu Netflixu pogledavši Gangster Squad, film za koji sam na prvo gledanje trejlera pomislio "ovo mora da se gleda... ali verovatno ne baš u bioskopu" i bio odmah posle premijere validiran uglavnom mlakim reakcijama publike. Tako da je strimovanje u stabilnih 480p (dobijamo li više rezolucije kad krenemo da plaćamo?) bila optimalna varijanta gledanja ovog filma.
Gangster Squad je film koji ima u sebi noir-akcijaša, nadevenog '60s vesternom i ratnim filmom iz vremena kada su Li Marvin i Klint Istvud lagodno delili ekran. On je old school i drži se te postavke prilično tvrdoglavo: muški likovi su svi siledžije, žene su ili nedodirljive svetice ili kurve a negativci nemaju ni harizmu niti makar racionalna objašnjenja za to što rade i zamenjuju ih slepim, monsturoznim besom. U principu, sama postavka filma mi je u startu bila interesantna: rast organizovanog kriminala u posleratnom Losa Anđelesu se u filmu ne percipira kao prirodna refleksija ranjene ekonomije i krhkih socioloških indikatora, već kao neprijateljsko osvajanje teritorije na koje se ne može odgovoriti civilnim policijskim procedurama već gerilskom taktikom i iznurivanjem neprijatelja. U velikoj tajnosti, šef policije daje zeleno svetlo da se formira posebna off the books jedinica volontera koji će srušiti kriminalnu imperiju židovskog šefa mafije i bivšeg boksera Mikija Koena, ne birajući sredstva.
Razume se, čak i da Brian DePalma nije pre više od tri decenije snimio Scarface i Untouchables, ovaj film bi bio neuverljiv, ali njihovo puko postojanje mu značajno snižava skor...
Elem, stvari vrlo brzo postaju izuzetno nasilne i film, u teoriji ispituje tanku liniju između herojskog požrtvovanja i sociopatskog divljanja koje je makar nominalno u ime pravde, ali ovo je ipak samo teorija. U praksi, film je nesigurna, krivudava vožnja između frivolnog akcijaša i praktično parodije, pa kada se doveze do poslednje petine u kojoj se, kao, udari po patosu, muškarci zaplaču a publika se trgne i shvati da je Đavo odneo šalu, to ispada potpuno neuverljivo.
Ovo je šteta jer se čini da bi makar istrajavanje na palp tonu koji uspostavlja uvodna scena sa Džošom Brolinom kao jednim stamenim, testosteronskim prisustvom u kadru dalo častan DTV-like film, no, ovaj film pokušava i da se uozbilji prema kraju, što jeste odlika klasičnih filmova ovog tipa (pada mi na pamet, iz nekog razloga, Šarkijeva mašina :-? ) ali mu to ne uspeva. Naravno, ne uspeva mu zato što je generalno vođenje radnje površno, od odsustva ispitivanja psiholoških motivacija likova (kada do njih i dođe, deluju parodično) pa do potpune sprdnje sa taktikom i logistikom. Ta neujednačenost onoga što nam film prikazuje i onoga što nas poziva da osetimo je problem. Gangster Squad gleda da bude i negde između Dirty Dozen i Magnificent Seven, ali izgleda da je danas mnogo teže snimiti guys on a mission film (Tarantino se već brukao sa Basterdsima, a sutra ćemo videti kakav je sa osmorkom) nego što je bilo sedamdesetih.
Dok su scenografija i kostimi vrlo dobri, priznajem da me je Flajšer malo nasmejao scenama u kojima je izgleda zamislio da je DePalma. Digitalna tehnologija danas omogućava kristalno čiste usporene snimke ali Flajšer sa njima ne radi ništa pametno pa čak i kada kreira scenu koja je očigledan omaž cover shooter igrama za konzole, tu nema fuck yeah reakcije kakvu je izazvao, recimo, poslednji Universal Soldier...
Glumci su neujednačeni. Brolin je odličan u svojoj jednodimenzionalnoj glumi primerenoj noar palpčini, Gosling mlitav kao i obično, Ema Stoun možda i preozbiljno dobra za ovakav film, Šon Pen, nažalost karikiran i pomalo postiđujući. Meki solidan... Sve u svemu, film koji bi me gorko razočarao u bioskopu i kao stvoren za netfliks...
Pogledao sam Hateful Eight. Ako kažem da mi je danas najradosnijih 120 sekundi u bioskopu bio trejler za nastavak Zoolandera, rizikujem da budem pogrešno shvaćen jer Hateful Eight je meni notabilno bolji film od Basterdsa i Đanga, ali ono što je neosporno je da dok Tarantino bude pravio pare sa svojim sve lošijim filmovima, ni jedan studio neće smeti da ga zauzdava i dok je to dobro jer on ipak radi i neke kreativne stvari koje drugi ne mogu, dotle je i loše jer njegovoj samoindulgenciji nema ko da stane u kraj.
Hateful Eight u prvom redu nije zabavan film, u njemu uglavnom nema pamtljivih set pisova po kojima pamtimo Reservoir Dogs i Pulp Fiction (pa i True Romance preminulog velikana TS), dakle, nema ekscentričnosti i ekscesa koji potkazuju ustaljene forme i sijaju prevratničkom svetlošću. Delom je ovo pre svega jer je Tarantino sa Hateful Eight napravio solidan napor da ovo ne bude just another postmodern zbirka referenci i citata već kamerna drama o zlu u ljudima kojoj je vestern mizanscen potreban radi narativa a ne da bi bio izvor citantnih scena koje treba omažirati. Dakle, iako se Tarantino malko igra sa naracijom (nehronološko pripovedanje, ponavljanje scena itd.) ovo je praktično pozorišna predstava u planinskoj brvnari sa mnogo priče i srazmerno manje ali zato intenzivnog nasilja koje služi kao interpunkcija.
E, sad, kako nema ekscesa i ekscentričnosti tako se i obilje priče koja čini glavni deo tkiva filma svodi na prepričavanja, nadkurnjivanja i mnogo trošenja vremena koje bi neki malko ozbiljniji producent sa montažerom surovo skraćivao dok režiser stisnutih zuba kune i obećava da će se osvetiti kad dobije oskara. Hateful Eight je apsolutno predugačak film (nije pomogla obavezna pauza od petnaest minuta tokom koje sam bio prinuđen da kupim kokice kako bih živ dočekao kraj) sa apsolutnim viškom materijala koji bi u nekoj srećnijoj verziji našeg univerzuma završio u director's cut izdanju ili, ako bi se baš radilo o najboljem od svih svetova, u DVD extras sekciji. Kao i u Đangu, zapleta gledalac postaje svestan tek posle, recimo sat i po i mada su dotadašnji odnosi među likovima lepo postavljeni i ima tu simpatičnih razmena, sve to traje ekstremno predugo a neki podzapleti su čist višak. Recimo, koliko god sam ja radostan da gledam Brucea Derna u filmu koji je imao premijeru 2016. godine, njegov podzaplet ne služi apsolutno ničemu u filmu i bez njega se komotno može. Slično važi za detaljno prepričanu porodičnu istoriju lika koga odlično igra Walton Goggins - ponovo višak koji ničim ne doprinosi radnji već samo služi da Tarantino svoj white man's burden kompenzuje suvišnim meditacijama na temu rasizma i međurasne tenzije. Ovo je šteta jer Goggins daje jednu od najupečatljivijih rola u filmu i nema potrebe da se njegov lik dodatno "objašnjava", mada slično važi i za Jacksonov lik. Naprosto, ako se film uporedi sa Reservoir Dogs - što se čini najprirodnijim - Tarantinov prvenac je primer kako se likovi upoznaju kroz odmotavanje radnje a ne kroz sedenje i pričanje biografija. Kada likovi i sede i pričaju u Reservoir Dogs, njihov dijalog prikazuje karakterizaciju umesto da prepričava njihove živote.
Takođe, likovi Tima Rotha i Michaela Madsena služe za ukras, oni su klasični redshirt likovi koji služe samo da dobiju metak kad treba i mada ja volim da ih vidim kad god mogu, Tarantinovo dublje ulaženje u njihove nekakve karaktere je suvišno jer ionako na kraju oni ostaju samo ukras.
Ono, pak, što je u filmu dobro je što kada vidimo da zaplet postoji on bude interesantan, kada dođe do violentnih raspleta, to je dobro, Tarantinov feminizam je ovde iznenađujuće uspelo plasiran i ovde su žene equal opportunity bastards ako mogu da kažem (mada ćemo videti šta imaju u komitetu da kažu za poslednju scenu). Morikone piše sjajnu muziku, Richardson divno slika (mada naravno da bioskopi u kojima mi gledamo ne mogu da korektno prikažu film uzevši u obzir tehniku kojom je snimljen) i pored izvrsnog Gogginsa, moraju se pohvaliti Leighjeva i dakako Kurt Russell koji jede scenu kad god je u kadru. Da je ovo film koga je Tarantino samo napisao, da je snimljen za recimo 20 miliona sa režiserom i montažerom koji moraju da pokažu da razumeju koncept efikasnosti, bilo bi ovde i dalje mesta za dugačke, lepe, neme kadrove eksterijera i snežnih planina ali bi pripovedanje bilo zanimljivije a likovi intrigantniji. No, i ovako, ovo je pozitivan korak u Kventinovom opusu, konačno je izgleda počeo da se otresa zloduha istorijskog revizionizma koji je zagadio Basterdse i Djanga i trudi se da rasizam i druge stvari koje ga žuljaju ugradi u tkivo filma radije nego da nas treska njima po glavi. To treba pozdraviti.
Iskreno, nameravam da preskočim ovaj film i preskačem dok god ne bude neizbežno, iz ovog ili onog razloga, da ga pogledam...
Pogledao sam HARRY BLACK Huga Fregonesea, adaptaciju istoimenog romana Davida Walkera koju je napisao Sydney Boehm. Film je smešten u Indiju, u kojoj su odnosi još uvek kolonijalni iako se samo pitanje državnog uređenja ne otvara previše. Naslovni junak je ratni veteran, sada zaposlen kao lovac na opasnu divljač koji prilikom zadatka uklanjanja opasnog tigra-ubice, sreće svoju bivšu veliku ljubav.
Nažalost, jedino obeležje Fregoneseovog rukopisa u ovom filmu jeste izvesni vizuelni rediteljski rukopis i upotreba kolorita. U pogledu vođenja priče, HARRY BLACK je naizmenično retrospektivna i letargična ljubavna priča odnosno lovački saspens film, i nažalost Fregonese ne uspeva da nađe pravi balans između ta dva elementa.
Stewart Granger u dosta omatorelom izdanju nema više harizme da uzdigne materijal na neki viši nivo a lokalna epizoda podela je vrlo slaba i ne deluje nimalo inventivno u pogledu prikaza lokalne zajednice.
Sve u svemu, HARRY BLACK je na nivou premise film koji je delovao kao da ne može puno promašiti ali je uspeo.
* * / * * * *
Pogledao sam VICTOR FRANKENSTEIN Paula McGuigana, parafrazu Mary Shelley iz pera Maxa Landisa. Pretpostavljam da pripadam manjini, ako se taj malobrojni skup može nazvati i manjinom, koja je prilično odlepila na ovaj film. S jedne strane, potpuno mi je razumljivo da VICTOR FRANKENSTEIN nije uspeo da iskomunicira sa savremenom publikom koja donosi enormne rezultate blokbasterima jer je ovaj film u pogledu režije ipak mnogo bliži britanskom stilu rediteljske atrakcije nego li Marvelovom. Paul McGuigan je dobio infuziju posle režiranja briljantnih epizoda SHERLOCKa i VICTOR FRANKENSTEIN je njegov treći pokušaj da uspe na filmu. Komercijalno, u tome sasvim sigurno nije uspeo, ali kao i u slučaju njegovih ranijih filmova MORALITY PLAY i PUSH, mislim da je snimio nešto jako dobro.
VICTOR FRANKENSTEIN je uspeo da se odmakne od osnovnog narativa koji znamo iz romana Mary Shelley i ranijih ekranizacija kroz fokus na odnos doktora i sluge Igora, sa tezom da je u stvari doktor sve vreme želeo da stvori život kroz homunukulusa a u stvari ga je stvorio izlečivši i emancipujući Igora. Nastanak monstruma otud dat je u pozadini priče u kojoj se katarza dešava kroz odnos među ljudima a monstrum je samo katalizator priče koja ima psihološku dimenziju, govori o traumi, prijateljstvu, romansi i establišmentu koji želi da iskoristi svaki pa i najmračniji pronalazak.
McGuigan se dosta slobodno poigrava i određenom homoerotskom dimenzijom odnosa između Igora i Victora, slično Ritchiejevom UNCLEu. Svakako da Ritchiejev SHERLOCK HOLMES generalno može biti uzet kao referenca koja je uticala na McGuiganov film, a UNCLE i VICTOR dele i istog producenta, Johna Davisa.
James McAvoy je odličan u ulozi maničnog Victora Frankensteina, spolja posvećenog nauci i izrazito humanistički nastrojenog, blasfemičnog ali zapravo gonjenog traumom i dubokom verom u zagrobni život. Daniel Radcliffe malo pati od problema Michaela J. Foxa, dakle deluje kao da igra neku ulogu koja mu ne pripada ali se njegova posvećenost ne može dovesti u pitanje. Andrew Scott daje dostojanstvo i specifičnu harizmu detektivu antagonisti a Freddie Fox je posle RIOT CLUBa pravo otkriće kao mladi negativac.
U pogledu inscenacije za McGuigana nema tajni, i uprkos tome što nema niti može da ima veze sa tim, VICTOR FRANKENSTEIN u sebi nešto onog duha britanskog pustolovnog filma koji je kanalisao Basil Dearden u nekim svojim radovima kao što je bio ASSASSINATION BUREAU.
Film je vizuelno ekspresivan, sa fotografijom u mračnim tonovima, finom dozom upliva steampunka i campa u pojedinim detaljima tretmana epohe, i uveren sam da će svoju publiku posle marginalizacije u bioskopima lakše naći na malom ekranu i kućnim formatima. Ipak, šteta je što ovaj film nije prepoznat onda kada je trebalo i uspostavio nekakav pozitivan uticaj na tokove u ovom talasu rebootovanja klasičnih dela koji koliko vidim kreće od iduće godine, a uključuje i Universalove monstrume.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FBI OPERAZIONE BAALBECK Huga Fregonesea i Marcella Gianninija. Marcello Ginannini je potpisan kao jedan od scenarista a kao reditelj je potpisan malim slovima ispod krupno ispisanog Huga Fregonesea. Ipak, potpisivanje ko-scenariste kao ko-reditelja sugeriše da je ovo bila problematična produkcija u kojoj Fregonese nije ostao na čelu ekipe do samog kraja realizacije.
Film tako i izgleda, kao produkcija koja je prošla kroz ozbiljne probleme, relativno pristojno slikan crno-beli pokušaj globtroterskog krimića koji nažalost ima probleme i na nivou vođenja priče i na nivou tretmana likova i rezultira filmom koji je istovremeno banalan i konfuzan, sa likovima čiji međusobni odnosi su istovremeno nejasni i klišetizirani, ako je tako nešto uopšte moguće.
Na mikroplanu se može osetiti rediteljski rukopis koji je znalački ali na nivou celine nema nijednog Fregoneseovog aduta, pa ni ne čudi da se FBI OPERAZIONE BAALBECK ni ne pominje u njegovim pojedinim filmografijama.
Ovo je tipičan primer krize u koju je Fregonese paradoksalno zapao kada je napustio Holivud u želji da pređe iz B u A produkciju a završio je mahom radeći euro-trash.
* 1/2 / * * * *
- Ko je nasledio Lukasa na STAR WARSu?
- Džej.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Glumio je Dejvid Bouvi
I Pauci s Marsa
http://www.beforeafter.rs/kultura/ko-je-ko-sta-je-sta-david-bowie-na-filmu/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE MARK OF THE RENEGADE Hufa Fregonesea, rani rad Ricarda Montalbana, priču smeštenu u devetnaestovekovnu Kaliforniju u kojoj mačo heroj, odmetnik iz meksičke republike odlazi na špijunski misiju a vraća se oženjen sa prelepom guvernerovom ćerkom.
THE MARK OF THE RENEGADE je dostupan na zločinački slaboj kopiji, i to je sigurno doprinelo slabom utisku koji je film ostavio. Međutim, gledajući ono što je Fregonese zarobio na ekranu, imao sam utisak da u tom filmu ni nema šta mnogo da se vidi.
Montalbanu i priči u celini ne može se osporiti izvesni šarm, međutim, akcije je malo a melodrama nije dovoljno kompleksna da održi pažnju. Kada se tome doda izrazito statična i teatralna inscenacija, rezultat je film u kome Montalban ostaje kao praktično jedini adut.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SIZIF K. Filipa Gajića, jedno od najprijatnijih iznenađenja kako u radikalnijem art house krilu naše kinematografije tako i na našoj sceni uopšte. Gajić se kao reditelj nametnuo kao daleko najsuperiorniji među no budget tzv. garažnom bratijom i to ne samo u pogledu rediteljskog dara u kom je moram priznati prevazišao i veštinu Milutina Petrovića, već i u pogledu umetničke pretenzije u svakom pogledu.
SIZIF K. nije film koji bih rado opet gledao, nije film koji bih preporučio olako, ali ko voli vrlo pretenciozan, vrlo stilizovan art house, ovo je svakako delo koje treba pogledati. Gajićev rukopis u vizuelnom pogledu krasi jako dobar osećaj za izbor lokacije i za kadriranje i sve pohvale zaslužuju direktor fotorgafije Marina Perović i montažer Milena Z. Petrović koji su uspeli da pretvore SIZIF K. u jednu dinamičnu i estetizovanu celinu. Filip Gajić je glumac, i prilično iznenađuje vizuelna pismenost njegovog filma, međutim pre nego što sve olako pripišemo talentovanim saradnicima trebalo bi naglasiti da je film kolektivni čin i da je činjenica što je u no budget uslovima uspeo da izvuče ovakav doprinos prevashodno rediteljski domet. U tom smislu, bez ustezanja mogu reći da bih voleo da vidim neki sledeći Gajićev rediteljski film, i nadam se da ga nastanak SIZIFA K. koji je trajao besmisleno dugo nije iznurio i obeshrabrio.
Kad je reč o onome što se vidi u samom filmu, kad je reč o samom sadržaju, za Gajića bi se moglo reći da je na film preneo poetiku svog učitelja Ljubiše Ristića do sada na najbolji način, sasvim sigurno bolje nego što je to uradio sam Ristić. Realistički okvir u kome se Gajić bavi sobom, odnosno rediteljem koji snima film je ono što mi paradoksalno najviše smeta ali to je valjda ta potreba reditelja koji su se pomučili oko svog debija da tematizuju sebe pa to imamo u raznim naslovima, od ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE do MILOŠA BRANKOVIĆA. Ono što je pak "film u filmu", odnosno rediteljeva fantazija je maltene kanonski Ristić, dakle adaptacija klasike, kombinovanje klasične tragedije odnosno mita sa savremenom tragedijom, premda mit o Sizifu zapravo jeste anticipacija savremene tragedije, sve to prožeto komentarima na današnjost i detaljima lokalnog kolorita.
Zahvaljujući Gajićevoj vrlo solidnoj inscenaciji i vizuelnosti ovaj partikularno teatralni materijal funkcioniše na filmu. Naravno, ono što je vrlo važno je da Gajić postepeno uspeva da navikne gledaoca na svoju stilizaciju i znake kojima se služi. Ako u tom segmentu i ima nekih viškova, oni su više značenjski nego montažni, i lako razaznatljivi kao nešto što je trebalo odbaciti u montaži.
Gajiću se sasvim sigurno može štošta prebaciti u pogledu onoga što je hteo da postigne ovim filmom i sporiti ono što hoće da kaže. Ali, u okolnostima no budget realizacije, ovaj film je pravi podvig, i retko pismeno kinematografsko ostvarenje.
* * * / * * * *
SEVEN THUNDERS Huga Fregonesea je verovatno najbliži onome što je ovaj reditelj želeo da snima kada je napustio Holivud i došao u Evropu. Reč je o crnhumornoj melodrami sa jakim elementima trilera, realizovanoj u Velikoj Britaniji, u A-uslovima realizacije, ne samo u produkcionom pogledu već i u spremnosti producenata da Fregoneseu dopuste odmah od konvencija B-filma u pogledu karakterizacije.
Kao što je u BLOWING WILD počeo da eksperimentiše sa žanrovskim hibridima, u SEVEN THUNDERS Fregonese to dovodi do krajnosti i pravi film koji funkcioniše, uspeva da zadrži sve uzde u pogledu upravljanja pričom i da ne ode u digresije čime pokazuje pravo rediteljsko majstorstvo.
Prikaz života u Marseju tokom okupacije je pikantan, sa dosta dramske ironije svojstvene evropskom filmu, a priča prati dva paralelna toka koja se ukrštaju - dva britanska ratna zarobljenika koja beže od Nemaca i pokušavaju da uhvate neku vezu u Marseju i serijskog ubicu koji važi za "vezu" a do sada je u stvari već skoro sto ljudi izbavio od Rajha, prebacivši ih na onaj svet umesto u Britaniju.
Fregonese vrlo dobro balansira između romanse, humora i saspensa, majstorijski koristi milje u koji je priča smeštena, i u pogledu situacije i u pogledu lokacija. Nažalost, ovakvu priliku dobio je još samo jednom u Evropi, u danas nedostupnom filmu I GIROVAGHI.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SADDLE TRAMP Huga Fregonesea, vestern za celu porodicu, o kauboju-lutalici koji posle nesrećnog slučaja za koji se oseća odgovornim, preuzima brigu o troje siročića koji su ostali za njegovim prijateljem. Počinje da radi na obližnjem ranču, i uključuje se u već dovoljno podgrejan svet lokalnih intriga.
SADDLE TRAMP je film koji se izdvaja u Fregoneseovom opusu po vrlo jasno usmerenom obraćanju celoj porodici što uključuje i decu. Joel McCrea nema neku izrazitu harizmu u glavnoj ulozi i ovo je rola kakve je kasnije sjajno igrao Jim Garner, recimo, kada je radio vesterne za Disney.
Da je McCrea bio zamenjen nekim harizmatičnijim glavnim glumcem, mislim da bi i SADDLE TRAMP zbog nespornog smisla za humor i topline, a naročito zbog "velikog preokreta" koji je u najmanju ruku perverzan mogao zauzeti i značajnije mesto, i u Fregoneseovom opusu i u filmografiji vesterna.
* * 1/2 / * * * *
Druga sezona Daredevila će tek za dva meseca a već je odobren Panišer spinof. Lepo.
The Punisher Gets Netflix Nod As 'Daredevil' Spinoff (https://www.yahoo.com/tv/daredevil-character-punisher-gets-netflix-183316763.html)
Quote
The Punisher (https://deadline.com/tag/the-punisher/), actor Jon Bernthal (https://deadline.com/tag/jon-bernthal/)'s character from Netflix (https://deadline.com/tag/netflix/)'s Daredevil (https://deadline.com/tag/daredevil/), will get his own Netflix spinoff series from Marvel, Deadline has confirmed. The character makes his debut when Daredevil begins its second season March 18. No date has been set for The Punisher bow, which was first reported by TVLine.
At New York's Comic Con in October, Bernthal (The Walkng Dead) called the Punisher "an iconic character who people care an enormous amount about." He told reporters the character also known as Frank Castle particularly resonates with the military and people in law enforcement. "I know a lot of people really want us to get this right," he said of the character's arrival on Daredevil, "and all I can say is the people around me are really wonderful, and I'm just trying to keep up with them."
Meho, kako ti se čini ovaj originalni sajt :)
www.netfilm.tv (http://www.netfilm.tv)
Pogledao sam SAVAGE PAMPAS Huga Fregonesea, rimejk njegovog prvog filma PAMPA BARBARA u kome nažalost nije uspešno realizovao vrlo zanimljivu premisu. Naime, SAVAGE PAMPAS govori o tome kako tokom 19. veka u Argentini, Indijanci u dogovoru sa jednim razbojnikom pokušavaju da isteraju vojsku iz pampasa i koriste se domišljatom taktikom, mame vojnike da dezertiraju iz vojske tako što im nude žene na koje se ovi polakome izmučeni apstinencijom.
Komandant vojne postaje shvata da je jedini način da zadrži vojsku tako što će im dovesti žene i okuplja skupinu žena lakog morala ili na druge načine ugroženih grupa i dovodi ih u postaju.
Premisa je odlična, ali film se vrti u krug i ovaj južnoamerički vestern snimljen u Španiji u jednom trenutku gubi ne samo žanrovske odlike već prestaje da nam biva jasno u kom pravcu se kreće priča. Umorni Robert Taylor u glavnoj ulozi više nema snage da iznese bilo šta na harizmu a iz muškog dela ekipe jedini ozbiljniji doprinos daje ipak nejaki Ty Hardin, koji će samo par godina kasnije zaigrati kod Časlava Damjanovića u REKVIJEMU.
SAVAGE PAMPAS je velika propuštena prilika, naročito jer Fregonese u Španiji tada ima podršku Samuela Bronstona, holivudskog producenta koji je svoje operacije premestio kod Franca i pravio filmove za američko tržište. Ovo je jedan od Fregoneseovih vesterna rađen u uslovima A-filma koji ne dobacuje ni do B-dometa.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-01-2016, 13:08:37
Meho, kako ti se čini ovaj originalni sajt :)
www.netfilm.tv (http://www.netfilm.tv)
Kako se Srbin seti čega se niko drugi na svetu ne bi setio!!!!!!!!!
Pre svega dizajn, logotip, naziv, toliko je originalno da se plašim da li će korisnike dovoljno asocirati na tip servisa koji treba da pruža?
Pogledao sam LIEB VATERLAND MAGST RUHIG SEIN Rolanda Klicka, ali verziju pod naslovom BERLIN VIOLENT CITY nahovanu na engleski. Ovo je bio jedan od ranih radova tada mladog producenta Bernda Eichingera, jedne od najzanimljivijih producentskih figura u istoriji evropskog filma, a isto tako film je snimao sjajni direktor fotografije Jost Vacano koji je ostavio značajan trag u Novom nemačkom filmu i posle sa Verhoevenom otišao u Holivud, praktično radeći sa njim tamo više nego Jan De Bont.
Klickov film je zanimljiv hladnoratovski krimić koji meša sirovi realizam sa hiperkinetičkim stilom koi je u to vreme forsirao recimo Jerzy Skolimowski a kod nas na primer Kokan Rakonjac ili Jovan Jovanović. Klickov postupak je zanimljiv, on teše narativ do same esencije, u filmu nema pasažnih scena niti delova kojima se uspostavlja ritam kroz intervale, sve je akcenat i u pogledu pripovedanja i u pogledu kadriranja. Vacanova kamera često snima sa ramena, u pokretu, sa dosta krupnih planova proisteklih iz približavanja protagonisti. Time se postiže utisak svojevrsne neizdržive napetosti, ali ne u formi suspensea, više u formi histerije, Berlin je vibrantno prikazan, i uprkos tome što je film smešten u epohu, sniman je 1976. godine a govori o periodu oko 1961. godine, recimo, Klick na tome previše ne insistira, mada ne bih rekao da ima nekih previše upadljivih grešaka.
Klick je sam i napisao ovu dosta slobodnu adaptaciju romana Johannesa Mario Simmela. Ovo je jedan od naslova kojim je gradio svoj imidž mavericka Novog nemačkog filma koji se zbog sukoba sa industrijom nažalost umirovio pre vremena.
* * * / * * * *
Pogledao sam OLD SHATTERHANDa, nemačku adaptaciju Karla Maya koju je Hugo Fregonese režirao u SFRJ. Ova usluga/ koprodukcija sa Avala Filmom bila je jedan od skupljih nemačkih filmova svog vremena i koštala je pet miliona maraka što je u to vreme bila sasvim solidna suma. Fregonese i jugoslovenski partneri se u tom smislu mogu pohvaliti time što se na ekranu svaki utrošeni dinar vide, Plitvice izgledaju izvanredno, kaubojski gradovi su izgrađeni vrlo detaljno i izgledaju bogato i što je najvažnije sveže, a eksterijerne lokacije su u skladu sa onim što flora i fauna SFRJ nude vrlo ekspresivne.
Naravno, u poređenju sa kanonskim krajolicima vesterna koje znamo iz Monument Valleya ili nekih špageti ostvarenja, OLD SHATTERHAND sasvim sigurno emituje neki drugačiji kolorit ali lokacije koje su izabrali Fregonese i njegovi saradnici nose vlastitu surovost.
Tvrđava koju plave košulje brane od Apača izvanredno je izrađena i moćno izgleda kada krenu bitka i razaranje.
Veoma ekspresivnom koloru ovog filma sigurno doprinosi i to što je sačuvan na jako dobroj kopiji, a o trajnosti popularnosti Karla Maya i priča o Winetouu dovoljno govori činjjenica da se ponovo u Hrvatskoj ove godine snima ova priča, i to u režiji vrlo talentovanog Philippa Stoelzla.
Ono što međutim Fregonese nije održao pod kontrolom jeste vođenje priče. Naprosto, OLD SHATTERHAND je preopširan, i filmu je svakako moglo pomoći reduciranje izvornog materijala i na nivou scenarija i u montaži. Priča koja se rasplinjuje ne samo u pogledu događaja već i nosećih junaka, a lišenia velikih vestern zvezda naprosto ne uspeva da održi potreban tonus gledaočeve pažnje.
OLD SHATTERHAND je vestern snimljen u nesumnjivim A-uslovima, i Fregonese ih hardverski maksimalno koristi. Ipak, softver ovog filma naprosto ne uspeva da isprati slike kojima priča treba da bude ispričana. OLD SHATTERHAND spada u duže Fregoneseove filmove, a u tim minutažama se on vidno slabije snalazi nego u jednoipočasovnoj formi. Sigurno da je A-produkcija diktirala i A-minutažu, ali materijal bi zapravo trebalo da određuje koliko film traje, a ovaj nije zaslužio toliku pažnju.
* * / * * * *
Pogledao sam DEADLOCK Rolanda Klicka, film koji važi za jedan od omiljenih Alejandra Jodorowskog. Kako moj ukus nije blizak Jodorowskom, svakako nisam u prilici da prepoznam šta je on tačno video u njemu. DEADLOCK ima u sebi nešto iracionalno, pre svega na nivou vođenja priče, i u duhu onog bordvelovskog opisa art filma. Međutim, isto tako sniman je na izuzetno živopisnoj lokaciji pustinje Negev u Izraelu, i ona stoji kao nedefinisano mesto "rudnika" u kome se lokalni zaposlenik i dvojica počinilaca nauspele pljačke bore oko kofera sa novcem.
DEADLOCK se kreće linijom između egzistencijalističke drame i psihodeličnog vesterna, ali Klick nikada ne ispušta iz ruku svoj karakteristično intenzivan pristup inscenaciji a ovoga puta sama surova lokacija postaje jedan od protagonista.
U određenom smislu, kroz referencu na vestern i na filmove smeštene "južno od granice" kao što je recimo TREASURE OF SIERRA MADRE, DEADLOCK se lako kvalifikuje kao jedan od efektnijih primera nemačke euroamerikane. Ali, tu je i vrlo dosledan arty pristup na nivou odnosa prema narativu koji svemu daje dodatni sloj.
Nedostatak jače kauzalnosti i dva suvišna ženska lika svakako čine da moj prijem DEADLOCKa bude unekoliko slabiji nego u slučaju Jodorowskog.
* * * / * * * *
Stari pokušava da nađe tračak nade u potencijalno vrlo opasnoj priči o Netflixu.
http://www.beforeafter.rs/drustvo/zmaj-od-netflixa/ (http://www.beforeafter.rs/drustvo/zmaj-od-netflixa/)
Pogledao sam film INDEPENDENCIA Raye Martina, film koji prikazuje jednu jednostavnu priču iz filipinske prošlosti, punu njhivog mitološkog poimanja sveta, u maniru starih crno-belih filmova iz prelaza iz neme u tonsku eru. I otprilike u tom "vicu" se iscrpljuje sve ono po čemu se ovaj film izdvaja.
Međutim, Raya Martin sasvim sigurno iz ovog koncepta može ispisati raskošnu eksplikaciju šta ovim postupkom želi da kaže i pretpostavljam da je ideja artikulacije jednog istorijskog iskustva kome forme prezentacije nisu bile dostupne, pa sada dobijamo film u onoj formi u kojoj bi ga onomad možda snimili da su mogli.
Film u sebi nosi polemiku sa kolonijalizmom, i u političkom i u kulturnom pogledu, ali na kraju krajeva nema sumnje da je više pravljen za bogate evropske festivale i televizije negi za filipinski narod da ima šta da gleda. Međutim, ovo svakako pokazuje kako angažovana umetnost sa stavom i jednom dosetkom može daleko da dovede svog autora.
* * / * * * *
Pogledao sam 21 HOURS AT MUNICH Williama A. Grahama. Reč je o televizijskom filmu iz 1976. godine koji tematizuje tragične događaje sa Olimpijade u Minhenu 1972. u formi hronološke rekonstrukcije koju su po knjizi Serge Groussarda napisali Howard Fast i Edward Hume. Kao poseban adut ove ekranizacije izdvaja se fotografija koju je na lokaciji u Minhenu radio Jost Vacano, izvanredni nemački direktor fotografije i ona je učinila da 21 HOURS AT MUNICH ostavlja utisak vrhunskog bioskopskog filma.
Vacano se u ovom filmu služi svojim prepoznatljivim vrlo sugestivnim pokretima kamere i kadar-sekvencama, sjajno ovladava prostorom i ostavlja utisak kao da je 360 stepeni svakog ambijenta pokriveno, a naročito je efektan u scenama opsade i pokušaja oslobađanja. Zahvaljujući Vacanou, 21 HOURS AT MUNICH uspeva da uvede i ambijent Olimpijskog sela kao posednog protagonistu i da učini brutalističku arhitekturu naročitim činiocem ove priče.
Scenario koji su napisali Fast i Hume maksimalno koristi formu televizijskog filma po istinitoj priči da se liši potrebe za protagonizmom pojedinih junaka ali vrlo precizno mapira ko su bili donosioci odluka u ovoj situaciji i od njih pravi protagoniste. William Holden, prekaljeni holivudski profesionalac je nosilac glumačke podele i pruža daleko najbolji underplay, a Franco Nero kao vođa palestinskih terorista je sugestivan i harizmatićan ali mu ipak nije dorastao. Neujednačenost glumačke podele je zapravo i jedini krupan problem ovog izvanrednog televizijskog filma.
Nama će biti naročito zanimljivo to što se u vrlo značajnoj ulozi u ovom slučaju pojavljuje Genscher, naš stari dužnik, a igra ga Georg Marischka.
DVD sa ovim televizijskim filmom, nažalost bez značajnijih bonusa izdat je u vreme izlaska Spielbergovog MUNICHa i kako se taj film ne bavi samom Olimpijadom, svakako da mu može biti odličan companion piece, naravno uz dokumentarac Kevina Macdonalda.
William A. Graham je odlično vodio ovu produkciju, iskoristio je maksimalno autentične minhenske lokacije, vešto je uklopio dokumentarne snimke i što je najvažnije, doprinos nemačkih članova ekipe pomogao je da umnogome prevaziđe većinu sličnih rekonstrukcija. Jost Vacano je sasvim sigurno i ovim projektom overio svoju ulaznicu u Holivud i transfer koji će sa Verhoevenom uslediti nešto kasnije.
Da nije pomenute neujednačenosti u glumi, 21 HOURS AT MUNICH je mogao biti uzoran primer televizijskog filma po istinitoj priči u svakom pogledu, ali i ovako nimalo ne zaostaje za bilo čime što se čak i danas snima u ovom domenu.
Pogledao sam MAICLING PELICULA NANG YSAND INDIO NACIONAL Raye Martina. Ovo je još jedan film u njegovom maniru, s tim što ovoga puta priču iz filipinske prošlosti realizuje u formi nemog filma nastalog i tematski smeštenog u vreme kolonizovanih Filipna. Koncept je mnogo zanimljiviji za diskusiju nego za gledanje, pa ovaj film otud i deluje kao sjajna tema za festivalske panele, čak možda i bez gledanja.
* * / * * * *
The CW's midseason superhero series "DC's Legends of Tomorrow" has cast Johnathon Schaech as DC Comics bounty hunter Jonah Hex, The CW announced Tuesday.
The small-screen iteration of the character is described as a true legend of the Old West, a morally ambiguous gunslinger with a penchant for danger. Surprisingly, he knows a thing or two about time travel and the future, but is at home in the Wild West. He's been battling outlaws and gangs for a while now, and advises the team to be extra careful when they arrive in the small town of Salvation.
As Variety first reported, Hex will make his debut in episode 111 of "The Flash" and "Arrow" spinoff series, with the potential to recur.
Executive producer Marc Guggenheim released the following statement when the character was announced: "Ever since we decided that 'Legends' would involve time travel, we were eager to do a story set in the Old West. But if you're going to do a story set in the DC Universe version of the Old West, you simply MUST include Jonah Hex in it. We're thrilled about bringing another well known, beloved DC character to television."
"DC's Legends of Tomorrow" stars Victor Garber, Brandon Routh, Wentworth Miller, Caity Lotz, Arthur Darvill, Ciara Renée, Franz Drameh, Dominic Purcell and Falk Hentschel. The series hails from Bonanza Productions Inc. in association with Berlanti Productions and Warner Bros. Television, with executive producers Greg Berlanti, Marc Guggenheim, Andrew Kreisberg and Sarah Schechter.
The series premieres Thursday, January 21 at 8 p.m. on The CW. Schaech is repped by APA and RMS Productions and Management.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, da vidimo:
http://youtu.be/CmRih_VtVAs (http://youtu.be/CmRih_VtVAs)
A Danny Trejo se izgleda potvrdio kao Lobo (http://news.yahoo.com/danny-trejo-hints-at-dc-anti-hero-role-225553770.html).
This Suicide Squad Poster Shows Us Everything Wrong With Batman v Superman's Marketing (http://io9.gizmodo.com/this-suicide-squad-poster-shows-us-everything-wrong-wit-1753859683)
Quote from: Meho Krljic on 20-01-2016, 06:57:52
Pa, da vidimo:
http://youtu.be/CmRih_VtVAs (http://youtu.be/CmRih_VtVAs)
Bogami, ovo izgleda poprilicno dobro !
Ayer opravio, svaka mu čast... Koju knjigu čita Quinn?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ne umem da razaznam, mada se vidi neki klasičan omot. Ovde ima hi res skrinšot pa probaj: http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png (http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png) Margot Robbie mi je najbolja u trejleru.
A onda ima i ovo:
http://youtu.be/i9Ur4De7yT8 (http://youtu.be/i9Ur4De7yT8)
Quote from: Meho Krljic on 20-01-2016, 22:48:14
Ne umem da razaznam, mada se vidi neki klasičan omot. Ovde ima hi res skrinšot pa probaj: http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png (http://i2.wp.com/bitcast-a-sm.bitgravity.com/slashfilm/wp/wp-content/images/Screen-Shot-2016-01-20-at-9.52.27-AM.png) Margot Robbie mi je najbolja u trejleru.
Posle FOCUSa i serije PAN AM, Margot nastavlja sa jungle feverom. Doduše, ovde se zavoli sa Jokerom ali OK, znamo da je Big Willy ipak tata... :)
Pogledao sam SUPERMARKT Rolanda Klicka, vrhunac njegove poetike, film u kome je sabrao sve ono čime se do tada bavio - spojio je socijalnu priču sa tenzijom svojstvenom ekspresionizmu, sa nervoznom kamerom i kadriranjem sa dosta pokreta i neprekidnom aktivnošću u kadru. Osamdesetak minuta ove intenzivne priče, evocira uspomenu na izgubljenost uličara iz romana Ernsta Hafera i prikazuje hamburško podzemlje, marginu, naličje u svakom pogledu, i ljudskom i ambijentalnom i u svemu tome zadržava jednu prilično romantičnu, gotov naivnu crtu koja je učinjena ubedljivom Klickovom sirovošću.
SUPERMARKT je na Klickovu sreću i prepoznat kao važan film pa je i restauriran, i moguće je u potpunosti prepoznati sve domete koji su u njemu postignuti, a tu je značajnu ulogu imao i Jost Vacano koji je u ovom filmu ključni adut Klickovog izraza.
Klick se na kraju prerano povukao kao maverick nemačkog filma jer se između ostalog nalazio na ničijoj zemlji između Novog nemačkog filma i komercijalnog bioskopskog izraza. Pravio je filmove sa tvrdom, sirovom poetikom koji su privlačili publiku i to je na neki čudan način dovelo do toga da on ispadne sa scene u kinematografiji u kojoj je bilo važno biti deo scene. U njegovm relativno malom opusu, stoga SUPERMARKT ostaje kao ključni punkt. I ako treba pogledati jedan Klickov film onda je to svakako ovaj.
* * * 1/2 / * * * *
...ja se nadam da ce ovi filmovi biti zanimljivi...
gajim sentiment prema DC likovima, osim sto citav zivot pratim stripove, zadniih 10 godina aktivno sve crtane serijei animacije itd....
..zato i ne mogu da opisem bol u sebi sto se tice sinocnje epizode Flasha...sa pojavom Turtleta...celu epizodu sam osecao bol u mozgu, pa srcu i dusi kolko je ono...jad, patatika, klisheizrizirano...ne znam, nemam lepe reci...ako ovako nastave...odo da gledam indijske i spanske serije, oni makar sebe nazivaju sapunicama...posteno...
(..sorry Kriple, mora se iskukam negde, znam da ces ti razumeti...)
Slično Landesmanovom filmu CONCUSSION, zaključak ovog filma je vrlo pesimističan. Naime, kod Landesmana je jasno da je bavljenje američkim fudbalom štetno ali da je jedino što se eventualno u samoj igri može promeniti jeste štampanje upozorenja na trening kampovima i opremi. Sve ostalo mora ostati isto. Kod Armstronga zaključak je sličan - on je počeo da se dopinguje jer su šampioni već bili dopingovani, i samo je najdalje otišao u tome, i bio najorganizovaniji, pa su mu i trofeji najbrojniji a karijera veličanstvena.
THE PROGRAM pokazuje da je ceo Armstronogov tim bio dopingovan, iako je među njima samo on bio šampion a ukazao je i na druge takmičare sa vrhunskim rezultatima, i na kraju, kada se podvuče crta ovo je film o čoveku koji je gradio mit o samome sebi, i usput bio dobrotvor i veliki motivator.
Lance Armstrong je samim tim, upravo zbog svog društvenog angažmana koji se bazirao na mitu o njegovoj upornosti i borbenosti pao tako nisko kada je demistifikovan kao prevarant, ali na kraju čini se da je i to iskoristio kako bi se u medijima predstavio kao pali anđeo spreman da se pokaje.
THE PROGRAM počinje kao vesela priča o družini američkih biciklista koji se snalaze po Evropi, a doktor Ferrari prikazan je kao karikaturalni Italijan sa akcentom i sposobnošću da prepozna takmičara koji je spreman na sve. Mračni tonovi počinju da ulaze u priču zajedno sa uspehom i film u tom pogledu poprima obrise priča o velikim bendovima i gangsterima, uspeh donosi nemir, nemir proizvodi osvetoljubivost i na kraju svi padaju, a usput se izopačuju i od pozitivaca postaju negativci.
Ironija ovog filma leži u tome što je Lance Armstrong pozitivac i kad uzima doping, samo njegov uspon u sam vrh kulturnog modela u SAD, pa i u ostatku sveta svemu tome daje mračnu dimenziju.
Do kraja ovog filma ni Hodge ni Frears ne daju konačan odgovor o Armstrongu, sem da je takmičar do srži, i da je savršen manipulator emocijama publike, bilo da je to televizijsko gostovanje ili isleđivanje pred komisijom za doping. Međutim, u ovoj priči nema pozitivca, nema poštenog takmičara, i to je njen najveći kvalitet. U određenom smislu, THE PROGRAM se može posmatrati kao osuda savremenog sporta u kome su očigledno prevaziđeni pragovi svih rezultata dostupnih nedopingovanom čoveku, i koji zapravo ne može generisati autentične heroje.
Hodgeova rešenja sa povremenim flešbekovima su dobro osmišljena ali nekonzistentna, međutim ono što zaslužuje pohvalu jeste vrlo efikasno uvođenje likova, zapravo vrlo kamerni okvir u koji smešta celu priču i otvara prostor starom majstoru Frearsu da dovrši posao kroz dobar rad sa glumcima i pikantno raspoređene uzbudljive biciklističke scene.
Ben Foster je prošao ozbiljnu transformaciju da bi ispratio životni put Lancea Armstronga, a u tom kontekstu jedna od najzabavnijih scena u filmu je ona kada on diskutuj sa ostalim članovima ekipe ko će ga igrati u najavljenom biopicu. Jesse Plemons dobro zarobljava unutrašnje lomove Floyda Landisa, Lee Pace je ostao neiskorišćen a Chris O'Dowd, Guillaume Canet i Dustin Hoffman daju sjajan doprinos iz pozadine.
Jedan od najveštijih scenarističkih detalja u filmu jeste situacija kada Armsrong upoznaje svoju suprugu gde u jednom kratkom dijalogu Hodge apsolvira njegov odnos prema ženama.
THE PROGRAM je film koji fino sumira ovu dosta široku temu, nudeći jedan slučaj sa svim njegovim ambivalentnostima. Za razliku od dokumentarca THE ARMSTRONG LIE Alexa Gibneya u kome je sve tretirano kao histerično razotkrivanje bogatih i moćnih ljudi, kod Frearsa se Armstrong i dalje može posmatrati kao heroj.
* * * / * * * *
Quote from: Ugly MF on 21-01-2016, 10:06:29
...ja se nadam da ce ovi filmovi biti zanimljivi...
gajim sentiment prema DC likovima, osim sto citav zivot pratim stripove, zadniih 10 godina aktivno sve crtane serijei animacije itd....
..zato i ne mogu da opisem bol u sebi sto se tice sinocnje epizode Flasha...sa pojavom Turtleta...celu epizodu sam osecao bol u mozgu, pa srcu i dusi kolko je ono...jad, patatika, klisheizrizirano...ne znam, nemam lepe reci...ako ovako nastave...odo da gledam indijske i spanske serije, oni makar sebe nazivaju sapunicama...posteno...
(..sorry Kriple, mora se iskukam negde, znam da ces ti razumeti...)
Ugly, neverovatno je kako su i ARROW i FLASH neočekivano brzo skliznuli u nešto bezveze. Naročito ako u vidu koliko je SMALLVILLE jak i spot-on DCjev kontinuitet...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam OUR BRAND IS CRISIS Davida Gordon Greena, igrani film u kome je adaptirana istinita priča već obrađena u dokumentarnom filmu o američkim savetnicima na bolivijskim izborima. O ovom filmu se nema šta reći jer sve ono što je vidljivo spolja, iz same najave, manje-više dobija se i gledanjem, bez ikakve svežine ili nekog zanimljivog dodatka.
Glavna uloga bila je namenjena Georgeu Clooneyu, što bi OUR BRAND IS CRISIS učinilo potpuno predvidivim ostvarenjem liberalnog Holivuda, ali Clonneya je zamenila Sandra Bullock, i uspela da posle ogromnog uspeha GRAVITYja snimi potpunu suprotnost tom filmu. Green nažalost nema dovoljno zrelosti da iz polu-zanimljive premise izvuče bilo šta zanimljivo osim da doda nekoliko vrlo površnih scena gross out humora.
Film govori o cinicima, o ljudima koji su prodali svoju dušu i pamet i đavolu, ali u samoj scenarističkoj realizaciji ostaje začuđujuće pitom i baziran na krajnje "osećajnim" premisama i esencijalnosti likova. Jedini mikro-uspeh ovog filma desio se slučajno i javio se pre svega u formi toga što likovi nisu dovoljno simpatični i njihove replike nisu dovoljno inteligentne da bi se likovi savetnika pretvorili u heroje koji fasciniraju gledaoca. Ipak, ne možemo reći da to nije bila namera.
Kako je ceo film rađen "spolja" tako se odvija i njegov "unutrašnji život"; pravi dramski sukobi, transformacije likova itd. Sve to je ostalo na površini, ali holivudska produkcija i glumci koji nisu slučajno poznati čine da sve to prođe relativno glatko.
Na kraju, ovo nije film u kome se oseća neko nezadovoljstvo zbog propuštene prilike, mada prilika svakako jeste na neki način propuštena. Ovo je jedan od onih retkih liberalnih filmova u kome se glumci uprkos svom ubeđenju i premisi koja se mogla kapitalizovati ne trude dovoljno da prenesu svoju poruku publici. Green, kao rediteljski kameleon koji želi da se izrazi u raznim žanrovima i sa različitim ambicijama sigurno doprinosi tom utisku.
* * / * * * *
Avatar 2 Delayed Indefinitely, Disappointing Millions of Avatar Stans Across the Globe (https://www.yahoo.com/movies/avatar-2-delayed-indefinitely-disappointing-183900251.html)
Quote
Pay no attention to that wailing you hear in the distance — it's just the mournful cries of Avatar fans learning in The Wrap (http://www.thewrap.com/james-camerons-avatar-2-wont-be-ready-for-christmas-2017-exclusive/) that Avatar 2 has been delayed "indefinitely." The much-awaited film had been scheduled for release on Christmas 2017; this move coincidentally comes after Star Wars: Episode VIII was pushed back (http://www.vulture.com/2016/01/disney-pushes-star-wars-episode-viii-back.html?mid=yahoo-rss-vulture) to December 15 of that year, thus averting a box-office clash between the sequels to two of the highest-grossing films of all time (http://www.vulture.com/2016/01/avatars-domestic-record.html?mid=yahoo-rss-vulture). As all #Naviatics know, Avatar 2 will be the first of three planned Avatar sequels, and Fox CEO Jim Gianopulos has been forced to plead patience with the desperate fans, all of whom just can't wait to follow to the further magical adventures of Jake and Neytiri. "James Cameron has his own pace," Gianopulos said.
Pogledao sam TABU Miguela Gomesa. Ovaj portugalsko-mozambički film prilična je provera gledaočevog strpljenja uprkos relativno zanimljivoj strukturi. Do pola filma reč je o konvencionalnom, mada prilično sporom i kruto glumljenom filmu o usamljenoj i blago ekscentričnoj starici a od polovine se pretvara u dugi flešbek u kome razni likovi iz offa opisuju njenu mladost u Mozambiku za vreme portugalskog kolonijalizma.
Gomes je ceo film snimao crno-belo i pored zanimljive (mada ne naročito primenjive strukture) ono što vredi ispratiti je i crno-bela fotografija, naročito na nekim afričkim lokacijama. Sve ostalo je mahom potrda zašto portugalska kinematografija nije baš u žiži interesovanja.
* * / * * * *
Pre nego što se osvrnem na novi težak promašaj Alejandra Amenabara, red je zagrejati se malo sa scenarijem koji je nekada davno u nekoj od svojih inkarnacija bio planiran kao nastavak Fincherovog remek-dela SE7EN. Tada je Ted Griffin slovio za scenaristu, sada su na filmu SOLACE potpisani Sean Bailey i Ted Griffin. Bailey je u međuvremenu uspeo da postane jedan od direktora Disneya, dakle, toliko je sve ovo davno pokrenuto a na scenariju su potom radili i Jamie Vanderbilt i Peter Morgan.
Nažaslot, ne treba da čudi što SOLACE nije izašao u američkim bioskopima. Afonso Poyart snimio je film koji u najboljem slučaju liči na nešto kvalitetniju televizijsku epizodu nekog network procedurala u kojoj se sticajem okolnosti pojavljuju poznati glumci u ulogama koje su nažalost odavno razgažene, u slučaju Tonyja Hopkinsa, u ranijoj fazi vlastite karijere.
Colin Farrell nema preterani glumački izazov kao serijski ubica a Abbey Cornich očigledno ima i preveliki izazov u rutinskoj ulazi inspektorke Scully. Tony je na autopilotu, kanališući malo FRACTURE a malo Hannibala.
U svemu tome, SOLACE nudi par inventivnih detalja koji donekle osvežavaju formu serial killer filma i to pre svega vizuelno, ali ni Poyart ni ekipa nisu u stanju da barem tu inovaciju izvedu do kraja, nego samo nagoveštavaju njenu potentnost.
Sve u svemu, zanimljivo je kako SOLACE uspeva da izađe u Evropi i naiđe čak na dosta solidan prijem iako baš ovak kontinent važi kao mesto na kome gluposti ne prolaze.
* 1/2 / * * * *
Amenabar je imao priliku da se vrati u tokove relevatnosti time što je izabrao film REGRESSION za projekat posle AGORAe. Nažalost, TESIS i ABRE LOS OJOS odnosno THE OTHERS su jako daleko od ovog promašaja. REGRESSION je Amenabarov prvi solo scenaristički rad, i za početak oseća se odsustvo Mateo Gila koji je uostalom, iako saučesnik Amenabarovog strmoglava, sada zapravo kudikamo relevatniji reditelj od njega, naročito ako se držimo maksime "you are as good as your next movie" kao i one u kojoj umesto "next" kaže "last".
REGRESSION je za početak nemaštovito režiran film koji ne nudi apsolutno ništa od one ubedljivosti koju je ranije nosio Amenabar. U ambijentima koji su mogli produkovati novi TWIN PEAKS, Amenabar nažalost produkuje jedan krut, monoton, neubedljiv triler koji pokušava da bude pametan, ali to sve s jedne strane obezvređuje uključivajem nekih banalnih horor detalja, a zatim i opštom čamotinjom jende generalno letargične egzekucije na svim nivoima, od reditelja do glumačke ekipe u kojoj Ethan Hawke i Emma Watson odavno nisu delovali tako neupotrebljivo.
Ovaj film je naročito zanimljiv kao promašaj za Emmu Watson koja posle HARRY POTTERa pokušava da napravi portfolio saradnji sa ozbiljnim rediteljima, i Amenabar je nažalost u toj kolekciji samo ime, ali sam film koji su napravili neće podići njen rejting na viši nivo.
Sama priča je neartikulisana u dramaturškom pogledu, ne znamo ni kada počinje ni kada se završava, a u pogledu junaka i njihove transformacije krajnje je nezadovoljavajuća.
Međutim, ceo Amenabarov ključ stilizacije u kome pokušva da snimi triler o sektašima dosta niskog nivoa kako bi ozbiljno progovorio o kulturalnom aspektu okultizma i sektašenja je ultrabizaran, pošto na kraju ne samo da njegov film ne deluje kredibilno jer naprosto nije uverljiv na nivou realizacije, ako reditelj želi da prikaže nešto kao stvarnost ne radi to tako, već govorim jezikom eksploatacije o opasnosti eksploatacije što deluje maltene edwoodovski.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam EL DESCONOCIDO Danija de la Torrea, napeti španski triler posle kog de la Torre bez ikakve sumnje može da se pridruži Jaume Collet Serri u Holivudu a nema razloga da to uskoro i na uradi. Reč je o high concept trileru kakav je pre desetak godina bio glavni holivudski trend u vreme kada je Larry Cohen doživeo svoj revival, ali de la Torre mu daje onu svežinu koji donosi reditelj koji tako nešto radi prvo put i raspoložen je da se dokazuje.
Direktor fotografije Josu Inschaustegui pružio je ključni doprinos ovom filmu kroz orkestraciju izvarnednih i vrlo složenih pokreta kamere koji svemu daju naročit efekat i povezuju likove i ambijente na vrlo ekspreisvan način, efektivno "uvećavajući" ovu u osnovi vrlo kamernu postavku. Jose Inschastegui je jedno od prvih imena među snimateljima novog žanrovskog filma i zapazio sam njegov doprinos u nekoliko naslova. U EL DESCONOCIDO njegova fotorgrafija uspeva da istovremeno bude visokoestetizovana i vrlo energična, da postiže i atmosferu i osećaj fetišizacije prizora a nema puno direktora fotografije koji uspevaju da postignu takav balans i da ga održe konzistentno kroz ceo film.
Dani de la Torre u glavnoj ulozi ima Luisa Tosara koji je obeležio nekoliko meni vrlo dragih španskih žanrovskih filmova plus je igrao Archanglea De Montoyu u Mannovom MIAMI VICEu. Tosar ima rugged personu koja može potpuno ubedljivo da isprati i lik korodiralog poslovnog čoveka i oca porodice koji može da izgradi autoritet i u izvesnom smislu ovaj film nije bio showcase za njega ali je itekako bio potvrda koliko su velike njegove mogućnosti da iznese ulogu antiheroja i bude svojevrsni španski Vincent Cassel.
U pojedinim scenama de la Torre nudi vrlo sirovu, iznenađujuće tvrdu inscenaciju, pre svega u pogledu tretmana kaskadera, a izvrsno barata raspoređivanjem akcenata i intervala.
EL DESCONOCIDO najmanje originalnosti donosi u pogledu scenarija, premda pisac Alberto Marini koji potpisuje izvanredni Balaguerov MIENTRAS DUERMES uspeva da napravi funkcionalan predložak u svim onim fundamentalnim aspektima i da se nametne kao prvo pero savremenog španskog žanrovskog fllma, naročito od kada je M ateo Gil prešao u režiju.
EL DESCONOCIDO ćemo na velikom ekranu moći da pogledamo na FESTu i ko ga ne ulovi do tada, neka povede računa.
* * * 1/2 / * * * *
Mehmete, kako reaguješ na činjenicu da Wonder Woman leti Turkish Airlinesom?
Pogledao sam film AMERIKA Vladimira Michaleka. Reč je o ekranizaciji Kafkinog nezavršenog dela koja je u pogledu koncepta adaptacije vrlo konvencionalna ali u samoj realizaciji dosta slaba. Tih godina je izašao i HUDSUCKER PROXY Braće Coen, neuporedivno superiorniji film sa sličnim ključem stilizacije.
Uprkos tome što komičar igra glavnu ulogu u ovoj ekranizaciji inače jednog od najređe ekranizovanih Kafkinih dela, Michalekov film je u potpunosti lišen humora, a da sa druge strane u svom ekspresionističkom ključu nije ni ubojit.
Stilizacija rezultira ponekim dobrim kadrom i to mahom zbog sporadično neverovatno filmičnih lokacija. Likovi ni u jednom trenutku ne uspevaju da profunkcionišu ni na jednom nivou.
Nažalost, čak ni "mitska Amerika" koju je Kafka opisao u svom romanu, kod Michaleka ne dobija svoje obrise.
Ekranizacija Straubovih koji su adaptirali isto delo ne važi slučajno za kanonsku filmsku preradu AMERIKE.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-01-2016, 13:02:24
Mehmete, kako reaguješ na činjenicu da Wonder Woman leti Turkish Airlinesom?
Pa, svakako je zanimljivo pratiti kako Warner menja njen oridžin, U stripovima se ona originalno borila protiv Japanaca u Drugom svetskom ratu i bila prilično rasistički nastrojena prema njima. A sada saznajemo da ćemo u njenom standalone filmu da je gledamo još u Prvom svetskom ratu, pretpostavljam ne u bliskoistočnom teatru gde bi eventualno mogla na strani saveznika da se sukobi sa Turcima. Tako da je ovo samo pokazatelj da tursko filmsko tržište postaje važno za Holivud. Ne koliko kinesko, ali važno.
Da li Turkish Airlines znači da Jihad neće biti negativac u SUICIDE SQUAD?
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je dobro pitanje. Sucide Squad se načelno oslanja na "stvarnu" geopolitiku a ISIS-like neprijatelj bi bio najlakši za pravdanje deniable ops ekipe ovog tipa čije su misije uglavnom smash'n'grab. Videćemo.
Pogledao sam SUENAN LOS ANDROIDES Iona De Sose, španski srednjemetražni film inspirisan Philipom K. Dickom i androidima koji sanjaju električne ovce, iako moram priznati da gledajući film nisam tačno uspeo da shvatim u čemu se ta inspiracija sadrži osim u preuzimanju nekih motiva koji bi se mogli povezati sa nizom drugih dela.
Činjenica da je ovaj film nekako došao do mene, znači da se nekome na svetu ovo dopalo i to je možda najbizarnije od svega jer reč je o potpunoj arty papazjaniji koja u većem delu svog trajanja iskoračuje u težak amaterizam i to amaterizam autora koji osim dobre volje nemaju baš mnogo drugih aduta za bavljenje filmom.
Neke kritike ovog filma koje sam počitao sugerisale su mi da je reč o nečemu što narativno ima mnogo više smisla, naročito zato što su kritičari izričito navodili neka tumačenja koja se iz ovog materijala koji sam ja pogledao nisu mogla prepoznati.
Stoga, rekao bih da su ti kritičari imali tu sreću da slušaju autore na nekoj tribini ili konferenciji za štampu i da su poverovali njihovom tumačenju vlastitog rada.
SUENAN LOS ANDROIDES nedovoljno poštuje žanrovske postulate, i samog Dicka kao inspiraciju (iako nota bene, izuzev naslova, Dick nije formalno potpisan kao predložak za ovo "delo") da bi se čak kvalifikovao i za domen fanovskog uratka. Međutim, kada pogledam neke kritike rekao bih da je ovaj film tako prošao mnogo bolje nego da se obraćao fandomu.
Film je inače dobio nagradu na Pančevo Film Festivalu. Na tom istom festivalu nagradu je dobio i radikalni filipinski art house reditelj Lav Diaz, dakle reklo bi se da je bio u dobrom društvu.
Kako me nije mrzelo da pogledam špicu do kraja sa uključenim IMDBom kako bih video da li se neko od autora ovog filma ikada profesionalno bavio film, video sam da su se zahvalili Nachu Vigalondu!
Ако је ово истина а не трач, онда није чудо да је Критичар узео да цеди опус Хуга Фрегонезеа:
QuoteBeste Western Action bietet ,,Die Verfluchten der Pampas" aus dem jahr 1966. Der Italo-Western des Old Shatterhand Regisseurs Hugo Fregonese und Robert Taylor in der Hauptrolle lag ebenfalls im 70mm Großformat zur Verfügung, welche einen hochauflösenden 8K Scan ermöglichte. Nach über 50 Jahren bringt die Busch Media Group dieses Klassiker wieder ganz groß raus.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Ffs5.directupload.net%2Fimages%2F160126%2Fw69fn366.jpg&hash=9e23f4f314a4fd193ddfe5dd876226370703bc27)
Stari o filmovima koji prikazuju mračnu stranu sporta
http://www.beforeafter.rs/kultura/film-kinoteka-ducija-simonovica/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kathryn se vraća STRANGE DAYSima na neki način
Kathryn Bigelow will direct and produce an untitled true crime drama set in Detroit, and financed by Megan Ellison's Annapurna Pictures.
Mark Boal and Annapurna's Ellison and Matthew Budman are also producing the movie, based on an original screenplay by Boal. Shooting is set to begin this summer.
The movie will take place against the backdrop of Detroit's devastating riots that took place over five haunting summer days in 1967. Boal has been researching and working on the project, which explores systemic racism in urban Detroit, for more than a year.
No studio is yet attached. Producers are targeting a release date for 2017 — the 50th anniversary of the riots.
Annapurna noted that the project marks Boal's first screenplay centering around domestic conflicts. His screenplays for "The Hurt Locker" and "Zero Dark Thirty," both directed by Bigelow, were set in the Middle East.
"The Hurt Locker" won six Oscars, including best picture, best director for Bigelow (the only woman to win that award) and best original screenplay for Boal. Bigelow, Boal and Ellison teamed on "Zero Dark Thirty," which received five Oscar nominations, including best picture and best screenplay.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam HAO NAN HAO NU Hou Hsia Hsiena, troslojnu priču koja govori o glumici, njenom radu na ulozi i ličnosti koju igra u filmu. Glumica se nalazi u fazi emotivnog sunovrata, rad je krut i zahtevan, a junakinja koju igra je heroina antijapanskog otpora u Drugom svetskom ratu, u fazi kada se još nije znalo da će komunisti i nacionalisti pocepati Kinu na dva dela.
Hou Hsiao Hsien prikazuje stvari fragmentarno i time praktično dovodi do neumitnog utiska kako nijednu od tri započete priče nije uspeo da u potpunosti prikaže. Otud HAO NAN HAO NU ostaje film vrlo efektnih segmenata, sporadično punih energije i emocije ali ne uspeva da održi konzistentan tonus.
Sama tema rada na filmu je zapravo i ponajmanje eksploatisana, i uprkos tome što tu nema jefitnih preplitanja glumičine ličnosti i lika koji igra, voleo bih da su te dve teme prožetije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ANACLETO: AGENTE SECRETO Javiera Ruiza Caldere, špansku parodiju na Bonda, umereno duhovitu ali prilično nestašnu u pogledu prikaza akcije i nasilja. Film je u principu sve nedostatke u pogledu dekosntrukcije konvencija Bonda nadoknadio time što vrlo solidno tretira akciju i u njoj naizmenično proizvodi kinetičnost i humor a nudi i barem dve potpuno neočekivane crnohumorne minijature koje su mi se jako dopale.
Ukratko, ANACLETO: AGENTE SECRETO nije KINGSMAN i poziv da se Bond vrati sebi ali jeste jedna nevaljala parodija koji uprkos manjem budžetu uspeva da realizuje neke sasvim solidne prikaze komične bioskopske akcije.
Najkrupnija zamerka ovom filmu jesu negativci koji nisu referenca na super-villaine iz Bond-filmova već su prilično non-descript siledžije ali i oni imaju nekoliko vrlo duhovitih detalja.
Sklonost crnom humoru a naročito gore-komediji može umnogome uticati na nivo uživanja u filmu.
* * * / * * * *
Pogledao sam EXTINCTION Miguela Angela Vivasa, ekranizaciju romana Juana de Diosa Garduna koju su napisali sam reditelj i Alberto Merini, prvo pero savremenog španskog žanrovskog filma. Reč je o španskom filmu na engleskom jeziku koji je sniman u Španiji i Mađarskoj. Među producentima nalazi se i Jaume Collet Serra, verovatno trenutno najuspešniji i najkonzistentniji španski reditelj u Holivudu.
U glavnim ulogama pojavljuju se iskusni profesionalci Jeffrey Donovan i Matthew Fox a za ulogu devojčice je dobro kastingovana Quinn McCoigan. Sa ovakvom kompaktnom podelom Vivas uspeva da napravi osećaj kao da gledamo američki film i da se bez ikakvih problema obrati ne samo najvećem svetskom već i globalnom tržištu. U svetu žanrovskog filma, film na engleskom kao i film smešten u Ameriku još uvek imaju ogromnu prednost u plasmanu. EXTINCTION bez ikakvih problema postiže efekat punokrvnog američkog filma, i to vrlo vešto, zahvaljujći kamernoj postavci, malom broju glumaca i scenografiji koja je poktrivena snegom,
Vivas i direktor fotografije Josu Inschaustegui grade odličnu atmosferu u enterijerima izolovanih kuća u kojima posle energičnog uvoda zatičemo preživele posle velike zombi zaraze. Vidimo da dve kuće preživelih ne govore, s tim što je spihološka stabilnost na mnogo višem nivou u kući gde žive otac sa kćerkom nego u onoj gde živi usamljeni čovek sa kojim očigledno postoji nekakva prošlost.
Zalihe su na izmaku ali su i žrtve zombi virusa mutirale u pravcu nečega što bi recimo bili sjajni monstrumi u I AM LEGEND, dakle novi soj agresivnih zombija koji u sebi nemaju skoro više ništa ljudsko a čiji ugriz više nije virulentan.
Dramatičan sukob sa jednim od evoluiralih zombija tera dve kuće da se ponovo ujedine, suoče sa zajedničkom prošlošću a možda i pokušaju proboj do hipotetičke ljudske naseobine prema kojoj niko nije hteo da pođe zbog skepse koju osećaju.
Film donosi dosta napetosti i obračuna sa zombijima, međutim osnovno gradivo filma je odnos među likovima, napeti međuljudski odnosi, i jako je važno to što Vivas odlično prožima osnovno tkivo melodrame sa zombi saspensom i obračunima. Film je u tom pogledu vrlo konizstentan i nasilje uglavnom uspeva da se javi kao logičan produžetak "mirnih" dešavanja.
Uprkos tome što na kraju EXTINCTION zapravo vrlo dosledno prati sve ključne tačke i obavezne figure survival trilera, ovo je film koji umnogome osvežava žanr, uvodi neka nova rešenja a neke neophodne segmente podiže na viši nivo i nudi upravo ono što bi ovakve produkcije i trebalo da pruže pomak unutar dela koje se obraća žanrovskoj publici sa u osnovi konvencionalnim zahtevima.
Otud je EXTINCTION jedan od filmova koji su znatno bolji od prijema koji im je priređen.
* * * 1/2 / * * * *
U sklopu industrijske špijunaže pogledao sam televizijski film Petera Geigera THE COLD EQUATIONS, ekranizaciju čuvene SF priče Toma Godwina iz 1996. godine. Uglavnim ulogama pojavljuju se Billy Campbell, glumac koji je bio u usponu osamdesetih ali na kraju nije uspeo da kapitalizuje svoj potencijal i Poppy Montgomery.
Ovu suštinski duo dramu, adaptatori su odlućili da ožive uvođenjem dramskog okvira u formi suđenja glavnom junaku, odnosno paralelnom radnjom u kontroli leta. Međutim, zaplet je vrlo jednostavan. Montgomery igra svemirskog letača koji treba da preveze vakcine na rudarsku koloniju, Poppy Montgomery igra devojku koja se švercuje u njegovoj letelici. Problem nastupa kada njena težina postaje prepreka bezbednom sletanju i kada je jedini način da on preživi i obavi zadatak to da je airlockuje.
Uprkos pokušajima da stvari ožive uvođenjem drugih ambijenata i likova sa strane, ovo ostaje duo drama i najbolje funkcioniše kada se fokusira na odnose među likovima. Billy Campbell i Poppy Montgomery uspevaju da unesu određenu živost u svoj odnos i maksimalno iskoriste svoj personality actor kapacitet.
U određenom smislu, svi pokušaji da se ode van njih deluju suvišno.
Scenografija svemirskog broda je skučena i vidljivo je da nije mnogo koštala ali ima neku simpatičnu space opera atmosferu pa bih je mogao nazvati funkcionalnom.
THE COLD EQUATIONS ima dosta mana, ali osnovna vrlina je da u samom temelju svoje ideja a to je duo drama u svemiru zapravo najbolje funkcioniše.
Ja sam se podvrgnuo gledanju Spectre-a i... maj gad. Drago mi je da sam makar verovao svojim insinktima (da ne kažem predrasudama) i uzdržao se od gledanja ovoga u bioskopu. Da sam ovo morao da gledam u sali sa još ljudi u blizini mislim da bih izvršio bučno samoubistvo već prvi put kada Bond murder-bonerom penetrira u Moniku Beluči.
Ja najozbiljnije ne shvatam zašto oni ovako snimaju ove filmove. Meni je Skyfall bio očajan a mada se Spectre možda može opisati kao malo bolji, mislim da je zapravo samo očajan na drugi način. Butt seriously, Kazino Rojal jeste bio gritty reboot ali je shvatao da se Bondova psihopatija prikazuje između ostalog uvežbanim šarmom, ekstremnom fokusiranošću na zadatak, humorom u momentima kad mu vreme nije. Spectre sve to radi na najpovršniji način - Bond ovde jebe odmah posle ubistava jer je očigledno da i žene padaju na vonj mrtvaca, umesto inteligentnih rešenja za teške situacije dobio je najobičnije supermoći, a pančlajnovi su površni i glupi. Pritom ajde, da film promašuje karakterizaciju glavnog junaka al da je u drugim elementima dobar, pa da se to i prihvati, ali ovo je dnodna. Zaplet Skyfalla je bio besmislen ali ovaj film praktično i nema zaplet. Motivacija Krištofa Volca ne može da se objasni, niti je jasno šta on zapravo dobija iz tog grandioznog plana ujedinjenja svetskih obaveštajnih tokova niti zašto njegova organizacija ubija umesto da podmićuje i kupuje glasove ko normalan svet. Negativci ne umeju da se odluče jesu li moderni gritty psihopati ili odlskul kamperi. Žene su tragedija, mada cenim makar simboličan pokušaj da se lik Lee Sejdu učini donekle preduzimljivim... a što se zatim potpuno razmontira kada u finalu filma ona ne samo prvo pokaže da je zaljubljive prirode (a samo se jednom jebala) nego onda bude svedena i na klasičan damsel in distress. Doduše, izbegne da i fizički bude i žena u frižideru (Džudi Denč se otimala al je tako završila) ali se o njoj priča na taj način pa to i nije neki korak napred. Nadzor i hakovanje su predstavljeni na najpovršniji moguć način sa sve uobičajenim holivudskim brzim udaranjem sa svih deset po tastaturi kad treba da se brže ishakuju nestašni fajervolovi koje su postavili negativci. U možda najglupljem finalu ijednog DžB filma, negativac ne samo da diže u zrak potpuno napuštenu zgradu koju je pre toga opremio slikama Džejmsa Bonda (koga su pre toga njegovi ljudi oteli i nije ni trebalo da bude u njoj) i likova iz prethodna tri filma, nego eksploziv i njegov tajmer imaju i sirenu kojom označavaju da su aktivirani. WTF?
Mendesu je verovatno i samom ovo sve sada već odvratno i dosadno (ponoviću, film nema zaplet a uobičajeni džejmsbondovski asortiman gedžeta i gimika je surovo redukovan sa sve podsmehom koji valjda treba da nas uputi kako je ovo ozbiljan film daleko od rodžermurovskog kampovanja) pa se makar izuzetno trudio da uposli DPja i montažera. Mnogo tu ima zaista prelepih scena sa likovne strane, kako zbog kadriranja tako i zbog nametljivog ali na kraju ukusnog kolor korektovanja, ali film u kome se nalaze potpuno je izgubljen i nema pojma kuda ide. Gotovo sam uvređen što se toliki akcenat baca na post-Kazino Rojal kontinuitet i psihološko portretiranje glavnog junaka a da ni scenaristi ni režiser ni glumac nemaju pojma šta bi tu zapravo mogli da urade. Ovo je Džejms Bond koji ima emotivni raspon Terminatora iz prvog filma ali i slešerske supermoći Majkla Majersa u koje spadaju supersnaga, radar-čulo pa verovatno i teleport...
Film koji je došao posle Man from UNCLE i Kingsmana i koji je ovoliko loš bi trebalo da bude u najmanju ruku najava novog ributa ako već ne i kraja franšize.
Captain America: Civil War Testing 'Exceptionally Well' With Audiences (http://screenrant.com/captain-america-civil-war-test-screening-reaction/)
Quote
Movie production does not happen in a vacuum. Especially with big budget movies like Marvel's Captain America: Civil War (http://screenrant.com/tag/captain-america-3/), studios rely heavily on test screenings to determine if audiences are going to like a movie or if rewrites and reshoots will be needed to make the movie more palatable to general audiences.
In some cases, this has led to extensive delays (http://screenrant.com/gi-joe-2-retaliation-release-date-delay-channing-tatum-niall-175512/) as studios desperately try to rework the movie into something that will not be a complete box office disaster. That is no guarantee of a solid final product, though, so the ideal scenario is when a movie is a hit with test audiences right out of the gate.
According to Birth. Movies. Death. (http://birthmoviesdeath.com/2016/01/29/captain-america-civil-war-is-testing-through-the-roof), Marvel has found itself in that best case scenario with test screenings of Civil War, which "has been testing exceptionally well" with audiences. This is reportedly confirmed by five different sources, which is a good sign for the veracity of the claims.
This means that the movie will be able to make it out the door with minimal changes, although the cast and crew "are back on set right now, picking up stuff for the upcoming Phase Three opener." This is likely more to add some scenes for continuity with the MCU at large rather than to fix problems with existing footage, but it could also be that they found that minor tweaks were necessary based on feedback from the test screenings. This happened with Avengers: Age of Ultron (http://screenrant.com/tag/the-avengers-2/), when Loki was cut after test audiences (http://screenrant.com/avengers-age-of-ultron-loki-cut/) were confused about his role in Ultron's plan for world destruction.
Either way, the positive feedback from test screenings is a good sign for Civil War. Bad publicity about poor test screenings can not only scare audiences away from a movie, it can also portend that the final product won't be very good. The more a movie's final cut is determined by committee, the more it is likely to be unsatisfying. Thankfully the filmmakers Marvel has brought on tend to have a pretty good handle on what they are doing, despite (or perhaps because of) the reportedly "no rules (http://screenrant.com/thor-3-ragnarok-director-taika-waititi-marvel-rules/)" attitude of the studio.
While positive test screenings alone are not proof positive that a movie is going to be good, the Russo brothers turned in one of the best MCU movies so far with Captain America: Winter Soldier (http://screenrant.com/tag/captain-america-2/), so there's little reason to think they won't do the same with Civil War. As long as they are able to juggle the massive amount of characters who will be appearing in the movie (although not as massive (http://screenrant.com/avengers-infinity-war-characters/) as the upcoming Avengers movies), they may be poised to top themselves when Captain America returns to the big screen this May.
Captain America: Civil War will release on May 6, 2016, followed by Doctor Strange – November 4, 2016; Guardians of the Galaxy 2 – May 5, 2017; Spider-Man – July 7, 2017; Thor: Ragnarok – November 3, 2017; Black Panther – February 16, 2018; The Avengers: Infinity War Part 1 – May 4, 2018; Ant-Man and the Wasp – July 6, 2018; Captain Marvel – March 8, 2019; The Avengers: Infinity War Part 2 – May 3, 2019; Inhumans – July 12, 2019; and as-yet untitled Marvel movies on May 1, July 10 and November 6, 2020.
Source: Birth. Movies. Death. (http://birthmoviesdeath.com/2016/01/29/captain-america-civil-war-is-testing-through-the-roof)
Pogledao sam OPERACION E Miguela Courtoisa, film o istinitom slučaju Operacije Emmanuel, akcije otmice i spasavanja dečaka čiju je majku oteo FARC a on se rodio u zatočeništvu. Priča je data iz vizure nedužnog zemljoradnika koji je na teritoriji koju zauzima FARC gajio koku i u jednom trenutku bio zadužen da brine o bebi. Kada se beba teško razbolela, odneo ga je u dom zdravlja u obližnjem gradu pod kontrolom vlasti i tamo dete biva odneto na usvajanje jer se lekarima učinilo da je bilo žrtva zlostavljanja.
Dve i po godine kasnije, FARC pronalazi zemljoradnika koji je pobegao od njih u grad i tražim mu da vrati dete u protivnom će mu pobiti porodicu. Zemljoradnik shvata iz vesti da je venecuelanska vlada dogovorila razmenu za malog Emmanuela i shvata ko je beba.
Miguel Courtois je od početka karijere želeo da se profiliše kao reditelj političkih trilera na tragu Gilla Pontecorva i Coste Gavrasa pa su EL LOBO i GAL baš takvi filmovi. Posle lutanja u filmu SKATE OR DIE, OPERACION E je povratak toj vrsti izraza, i predstavlja pun pogodak.
Kao i Noriega u EL LOBOu i Luis Tosar u OPERACION E je na nivou zadatka i od Jose Crisanto Tovara uspeva da napravu ikonu svoih onih nedužnih ljudi uhvaćenih u oružanim sukobima nepomirljivih strana. Ovaj film svakako je ukazao na Tovarovu sudbinu i pre svega ima razumevanja za ovog učesnika događaja.
Pojedini krugovi u Kolumbiji, pre svih Emmanuelova majka Carla Rojas zauzeli su se protiv ovog filma, iako mi se čini da nema razloga za to. Sukob FARCa i Vlade prikazan je uravnoteženo, naročito ako imamo u vidu da je vlast prikazana kao potpuno nesposobna da obezbedi bezbednost svojim građanima čak i na teritoriji koju kontroliše. S druge strane, verovatno se i FARC nadao romantičnijem prikazu od ovog koji je dobio.
Courtois gradi napetost unutar jake naturalističke atmosfere i sa dokumentarističkom fotografijom Josu Inschausteguija, izbegavajući da potone u senzacionalizam. Ipak, sama završnica sa diskretnim akcionim finalom i direktnim angažmanom u korist Jose Crisanta nimalo ne degradira film i ne čini ga jednostranim.
* * * / * * * *
Pogledao sam OSVETU Nenada Đapića, načelno zanimljiv triler u maniru francuskog žanrovskog krimića, najambicioniji projekat ovog autora koji je svoje aktivnosti prevashodno vezao za Nemačku i Češku. I OSVETA je u određenom smislu obeležena Đapićevom okrenutošću tim zemljama, pre svega kroz činjenicu da Harry Baer uz MIlenu Dravić igra glavnu ulogu i da je film većim delom na nemačkom.
OSVETA je snimana u Somboru, i govori o mladoj ženi koja se vraća iz Nemačke u rodni kraj sa nemačkim glumcem kog je angažovala da joj glumi ljubavnika, i planom da otvori automehaničarsku radnju. Njen dolazak u varoš koja živi od italijanskih turista lovaca uspeva da uzburka lokalne duhove jer po svemu sudeći načinjena je velika nepravda prema njoj. Kada, iznajmljeni Nemac, svojevrsni žigolo shvati da ona planira osvetu pokušava da je spreči.
Đapićev film ne uspeva da profunkcioniše kao triler pre svega zato što su odnosi među likovima tretirani previše diskretno pa su postepeno postali potpuno nejasni. Istovremeno, uprkos nekim jasnim stilemama koje ga uvode u vezu i sa francuskih šabrolovskim krimićem i sa fasbinderovskim i vendersovskim varijacijama na tu temu, Đapić ne nudi previše "iskakanja" u odnosu na neke prilično standardne matrice za ovu vrstu filma, sve do same završnice u kojoj na špici iznosi alternativni ishod "istinitog slučaja" koji je inspirisao nastanak ovog filma. Ta intervencija koja je ostvarena kroz natpis predstavlja najveći formalni iskorak u ovom filmu.
Đapićev rediteljski rukopis je u pojedinim scenama vrlo zreo ali ono što mu sasvim sigurno nedostaje jeste vođenje likova. U pojedinim fazama, nedostatke u vođenju likova nadoknađuje maštom ali u krajnjem zbiru to ipak nije dovoljno.
Međutim, ono što je sasvim sigurno jeste da je OSVETA donela autentičan senzbilitet u jugoslovenski film, i da spada među apartne naslove, uz rame sa KRALJEVSKOM ZAVRŠNICOM recimo.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, nešto prelistavam I AM LEGEND i shvatih da je Big Willy kao novo pojačanje DCU u stvari anticipirao ovaj talas strip ekranizacija. U film s kraja 2007. godine postoje bilbordi za filmove koji su izašli neposredno pre katastrofe, pre svih BATMAN VS SUPERMAN i GREEN LANTERN i oba datirani za 2010. godinu!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages.tapatalk-cdn.com%2F16%2F02%2F02%2F327c3059af8ec0c01fc2de63a2ceea8e.jpg&hash=02e66e2ce928ac50b51314edd4f8d45d75f97538)
we get the dvd collection we deserve
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam AUX YEUX DES VIVANTS Alexandera Bustilla i Juliena Mauryja. Kada bi se horor film bazirao isključivo na iracionalnosti i maštovitosti koje nota bene jesu bitno obeležje žanra, Bustillo i Maury čak ni tada ne bi mogli da se nametnu kao naročito uspešni reditelji. Nisam bio fan filma sa kojim su se probiji a koliko sam zapazio AUX YEUX DES VIVANTS prošao je bitno slabije od njega. Ova parafraza nekoliko klasika u rasponu od STAND BY ME do SILENT WITNESS kreće se terenom opšte konfuzije, od pitanja stila do elementarne naracije, i ništa od toga nažalost ne ostavlja gledaoca upitanim već ga samo zamara.
Bustillo i Maury u ovom filmu bukvalno donose samo jedan adut, to je jedna zanimljiva i paradoksalno slabo iskorišćena lokacija filmskog studija. Isto tako u filmu ima par simpatičnih scena, nažalost irelevantnih za ono što je osnovna misija filma a to su pasažne scene druženja među dečacima koji su glavni junaci ove priče. Sve ostalo je slabo i mahom ne zaslužuje ni da se nabroji čak ni kao problem.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE NIGHT STALKER Maxa Kleven. Max Kleven je poznati kaskader i reditelj druge ekipe u velikom broju poznatih holivudskih filmova. Paralelno, Kleven je gradio i karijeru reditelja B-filmova. THE NIGHT STALKER je zanimljiv po više osnova, jedna od njih je da ga je slikao Don Burgess, Zemeckisov direktor fotografije u poznoj fazi, sa kojim je baš u to vreme Kleven radio second unit na BACK TO THE FUTURE. Možemo pretpostaviti da je Burgess baš preko Klevena uopšte i došao u kontakt sa Zemeckisom, a ostalo je istorija.
Burgess je bio DP i samim tim ne treba naglašavati da je THE NIGHT STALKER odlično slikan B-film čija fotografija umnogome prevazilazi budžetska ograničenja. U određenom smislu, veće iznenađenje je Kleven koji dopušta da mu nekoliko tuča ostane dosta trapavo uprkos dobroj fotografiji.
Sama priča je mešavina buddy cop filma i slashera. Dakle, ovo je jedan od retkih filmova u kojima policija zapravo ima efekta u borbi protiv slasher-ubice. U ovom slučaju, ubica je Robert Zdar, u roli koja je na liniji onoga što će raditi u MANIAC COPu, a motiv mu je ubijanje prostitutki i preuzimanje njihove životne energije kroz dalekoistočni ritual. Uprkos tome što serijski ubica u nekoliko navrata pokazuje natruhe nepobedivosti i otpornosti na metke, nikada se do kraja ne razjašnjava da li ritual funkcioniše.
Charles Napier, prekaljeni epizodista igra glavnog junaka, detektiva pijanduru kome zapadne ovaj složeni slućaj u jednoj mračnoj fazi. Zanimljivo je Napiera videti u glavnoj ulozi i on se ispostavlja kao jedan od aduta filma.. U glumačkom pogledu, Kleven luta između jednog disciplinovanog izraza svojstvenog žanru i povremenim iskliznućima u off the wall džeziranja, naročito kod likova uličnih pimpova čije radnice stradaju. Ipak, manje-više sve to ostaje u okviru duha vremena kada je film nastao a ovo je ipak bila 1987. godina.
Uprkos tome što Klevenov žanrovski hibrid nikada ne postaje potpuno koherentan, THE NIGHT STALKER je zanimljivo gledalačko iskustvo s tim što će od svih navedenih žanrova, u njemu najviše uživati pre svega ljubitelji pandurskog B-filma.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE RETURN OF THE MAN FROM UNCLE: THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR, povratnićki televizijski film sa Napoleona Sola i Ilyu Kuryakina, iz pera čuvenog televizijskog scenariste Michaela Sloana koji je tada bio zvezda u usponu i kreirao serije poput EQUALIZERa.
Nažalost ni scenario Michaela Sloana ni režija Raya Austina nisu na nivou koji zahteva 1983. godina. Ovo je još jedan od primera koliko je Guy Ritchie u svom filmu unapredio izvorni materijal i u odnosu na kanon televizijske serije, i bioskopskih varijatni i kasnijih prestižnih ekranizacija kao što je ova.
Ipak, THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR nudi nekoliko detalja koji joj daju ćak i istorijski značaj. Naime, u ovom televizijskom filmu pored Napoleana i Ilye, pojavljuje se još jedna kreacija Iana Fleminga, JB u srebrnom sportskom autu sa britanskim tablicama kog igra George Lazenby. Iz današnje vizure ovaj produženi cameo deluje kao ozbiljno testianje granica autorskog prava i teško da bi sada bio moguć. Zatim, pored Lazebyja koji praktično više reprizira ulogu Bonda nego što aludira na nju, gospodin Steed iz AVENGERSa - Patrick Macnee - igra novog šefa agencije UNCLE koji se pojavljuje posle smrti Alexandera Waverleya kog je igrao Leo G. Carroll.
Osim ovog po-mo elementa, nažalost THE FIFTEEN YEARS LATER AFFAIR ne menja skoro ništa u odnosu na staru seriju i mislim da u svojoj epohi televizijske estetike ne pruža dovoljno ni u pogledu akcije niti u domenu dizajna. Sve to deluje arhaično i deplasirano u 1983. godini.
Vaughn i McCallum su vrlo slični svojoj igri iz serija, ali mislim da je opet i njih dvojicu teško gledati posle iskustva sa Cavillom i Hammerom. Iak, za ljubitelje žanra već je ceo ceossover sa Lazenbyjem dovoljan da se ovaj TV film nađe u nekom opticaju za gledanje.
X-Men spinoff show, Legion, finds its mutants (http://www.polygon.com/2016/2/4/10918018/x-men-spinoff-show-legion-finds-its-mutants)
Quote
FX has announced the first cast members for its X-Men spinoff series, Legion (http://www.polygon.com/2015/10/14/9535271/x-men-tv-series-marvel-fox-fx), including who will play Professor Charles Xavier's son.
Dan Stevens (Downton Abbey), Aubrey Plaza (Parks and Recreation) and Jean Smart (Fargo) have all signed on for the New Mutants spinoff, Marvel announced today (http://marvel.com/news/tv/25702/dan_stevens_aubrey_plaza_jean_smart_cast_in_fx_networks_pilot_for_legion).
Most notable is Stevens' role as David Haller, the schizophrenic son of Charles Xavier and Israeli holocaust survivor, Gabrielle Haller.
As a young teen, Haller was diagnosed with the mental illness and admitted to various psychiatric institutions over the years. It's during one of his stays that he has an eye-opening interaction with another patient that leads him to believe the visions and voices he suffers from may actually be real.
Haller was first introduced to Marvel Comics readers in issue 25 of New Mutants back in 1985. The character later becomes the Israeli ambassador to the U.K.
Plaza, best known for her work as April in Parks & Rec, will play David's close friend, Lenny. Lenny has spent years battling drug and alcohol addictions, but is described as a hopeful and optimistic person who believes her life could change at any second.
Lastly, Smart — who recently played Floyd Gerhardt on FX's Fargo — will pay Melanie. According to the Marvel website, Melanie is a "nurturing, demanding therapist with a sharp mind and unconventional methods."
New Mutants was a spinoff comic book series based on Marvel's popular X-Men that began in 1983 and ran until 1991. When the series ended, the characters that were created and introduced in New Mutants, including Deadpool, were reintroduced as X-Force.
The show is being helmed by Fargo showrunner Noah Hawley, with X-Men: Apocalypse director Bryan Singer (http://www.polygon.com/2015/12/11/9891314/x-men-apocalypse-trailer) on board to executive produce. It's the first show being developed by FX and Marvel with executives from both companies overseeing the series. On top of the series, there's also a New Mutants spinoff film in the works at Fox (http://www.polygon.com/2015/5/13/8602003/the-new-mutants-movie-x-men-fox).
The series is set to start production in March with no premiere date confirmed at this time.
The One Airplane Joke That Kept The Directors From Getting Fired (http://www.cinemablend.com/new/One-Airplane-Joke-Kept-Directors-From-Getting-Fired-110217.html)
Quote
With the release of the most recent spoof movie Fifty Shades of Black (http://www.cinemablend.com/reviews/Fifty-Shades-Black-69147.html) we've written a bit around here about why the spoof genre may be dying before our eyes (http://www.cinemablend.com/new/6-Reasons-Spoof-Genre-About-Die-109727.html). While that would be a tragedy, the good news is that we will always have the great spoofs to go back to when we're in need of great comedy. The original Zucker Brothers masterpiece Airplane! (http://www.cinemablend.com/new/Watch-Stars-Airplane-Reunite-Promote-Wisconsin-Tourism-67023.html) is one of those movies. The parody of great disaster movies was actually one of the first of its kind. The idea was so new that the studio considered firing the three filmmakers from the film after the first week. However, one joke helped the studio understand what the directors were trying to accomplish. It's a really good thing that the "Don't call me Shirley" line was filmed early.
Paramount Pictures (http://www.cinemablend.com/new/Paramount-Becomes-First-Studio-Kill-Film-Print-Releases-41195.html) was apparently so nervous about the three unknown directors, brothers Jerry and David Zucker (http://www.cinemablend.com/new/Airplane-Director-Hilarious-Justification-Never-Watching-Airplane-2-70252.html) along with Jim Abrahams, playing with a concept that the studio apparently didn't understand, that their contract was actually written so that Paramount had the right to fire them after the first week of filming. At the end of that first week, the dailies were reviewed and luckily the joke that would become the movies' most well known struck a chord with the studio as well.
As it turned out, the 'Don't call me Shirley' scene was filmed on the first day of shooting. When Paramount Pictures watched the dailies and saw that joke and the way it played, they were relieved. They finally understood the concept and were much more comfortable dealing with us.
According to their interview with Vulture, (http://www.vulture.com/2016/01/airplane-dont-call-me-shirley.html) once the three had the studio's support, it opened up the floodgates and they were able to make the movie they wanted to make. It turns out they hadn't been given the ok to actually cast known actors like Robert Stack and Peter Graves until after they got approval from Paramount. Now that the studio understood what these guys were doing, they were trusted to not do any damage the valuable property that was these actors' careers.
What's often forgotten today is that all of these actors were well known for being in serious films, including movies similar to the thrilling disaster movies that Airplane! was spoofing. While this film would start a second career for Leslie Nielsen doing almost exclusively spoofs, like the Police Squad TV series and it's follow up Naked Gun (http://www.cinemablend.com/new/Ed-Helms-Naked-Gun-Remake-May-Trouble-75617.html) movies, he had actually been a serious actor previously. Which, of course, was the point. The joke wasn't simply the line, it was the guy saying the line.
Luckily for all of us, Airplane! was made as the directors intended, leading to a number of other memorable spoof movies from the trio. Now, what do think it will take to get them back and making more of these great films? We could really use them.
http://youtu.be/KM2K7sV-K74 (http://youtu.be/KM2K7sV-K74)
pred super bowl(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimages.tapatalk-cdn.com%2F16%2F02%2F05%2F2199568bf948ca0f88d41f2951ad1cc4.jpg&hash=fd71fbe1a98de01c72ffbe50d8865cb52f59d875)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam BRATA DEJANA Bakura Bakuradzea, fikcionalizovanu priču o skrivanju Ratka Mladića u kojoj glavnu ulogu tumači Marko Nikolić kao naslovni general Stanić. Marko Nikolić ne igra Mladića ali priča po mnogim detaljima apsolutno podseća na ono što se zna o njegovom skrivanju. Ambijenti po kojima se, koliko znamo, Mladić skrivao rekonstruisani su i data je nekakva slika atmosfere u kojoj se to dešavalo.
Bakuradzeov film prijatno iznenađuje time što nije antisrpski, doduše ne može se reći ni da je prosrpski per se, zapravo to je film koji nema nikakvu određenu ideološku agendu. Štaviše, to je priča o čoveku koji se krije, mogao bi se definisati kao studija karaktera, premda ne mogu reći da sam do kraja BRATA DEJANA dobio neki snažniji utisak o liku progonjenog generala. U tom smislu, BRAT DEJAN je sličan filmovima poput ORDINARY PEOPLE, pokušava da nam pokaže "običnost", prozaičnost situacije u kojima se nalaze ljudi umešani u neobične istorijske događaje.
Bakuradze je snimio tipičan primer slow cineme, sa dugim kadrovima u kojima junaci rade svakodnevne stvari, vode neke banalne svakodnevne razgovore, žive život. Njegov film ne samo da nije hičkokovsko parče kolača već se ozbiljno postavlja pitanje da li je i to parče života takvo kakvo je moglo biti kudikamo dinamičnije prikazano.
Paradoksalno, čini mi se da Bakuradzeov pristup svojstven modernim evropskim rediteljima koji su jako diskretni, bez nekih zaokruženih priča ili poenti, mnogo više može pružiti srpskoj publici koja zna o Mladiću nego stranoj. BRAT DEJAN je prikazan u Lokarnu ali slutim da je Bakuradze sa ovim filmom želeo više.
Za stranu publiku u ovom filmu ipak ima premalo konteksta, između ostalog, Stanić je u nekim detaljima previše odmaknut od Mladića da bi bio jasna aluzija za njih, iz vizure stranaca koji neke detalje ne mogu pročitati (poseta kćerkinom grobu, primera radi, šlog itd.) a nije definisano ni da li je on zaista kriv za dela za koja se tereti i da li su ta dela zločin. Hvala Bakuradzeu na tome. Međutim, srpska publika opet pa neće moći da previše ceni ovaj film jer je zaista zamoran u svom postupku, i u pojedinim dijalozima za naše uslove prestilizovan, tu pre svega mislim na scenu susreta generala Stanića i njegovog jataka iz vladajućih klasa.
Simbolika "Gige Popadića" koji odlazi u Hag takođe neće biti razumljiva stranoj publici, niti će moći da ih dotakne kao našu.
Rečju, BRAT DEJAN je film koji zasližuje pohvalu što nije plakatski, ali svojim ukupnim izrazom ishoduje u delu koje nije ni za koga.
* 1/2 / * * * *
Review: 'Deadpool' is the world's most violent and vulgar Bugs Bunny cartoon (http://www.hitfix.com/motion-captured/review-deadpool-is-the-worlds-most-violent-and-vulgar-bugs-bunny-cartoon)
Quote
To be honest, I can't believe this movie even exists.
It's not like Deadpool (http://www.hitfix.com/categories/deadpool) is some impossible to decipher art film, or like the plot is impossible to follow. It's more a case of "Fox has never been this loose or this adventurous with any of their franchise superhero properties, and I'm not sure how anyone convinced them to do this," and if for no other reason, I salute the studio for taking this particular chance.
And while superhero films are enormously popular and the X-Men (http://www.hitfix.com/movies/x-men) franchise in general has been a steady performer for the studio, make no mistake: Deadpool represents a genuine roll of the dice. Aside from the R-rating, a first for this franchise, it's also just plain weird. Structurally, I can't think of another film quite like it. It's two scenes as well as some flashbacks and connective tissue. That's it. In one scene, Deadpool attacks a bunch of cars to find a guy. The guy gets away and, in the second scene, threatens Deadpool's girlfriend so they fight. That's it. That's the entire story. It is almost preposterous how little "plot" there is in the film.
What it has in spades is attitude, and right up until the moment the film began, I was afraid It was going to be so juvenile and filthy that I would end up annoyed by it. Instead, from the very beginning of the opening credits, it is clear that director Tim Miller (http://www.hitfix.com/categories/tim-miller) and screenwriters Rhett Reese (http://www.hitfix.com/categories/rhett-reese) and Paul Wernick (http://www.hitfix.com/categories/paul-wernick) have crafted something deeply silly that isn't remotely interested in playing by the conventional rules of what we've come to think of as "the superhero genre."
One of the things that is becoming clear as we enter another year and kick off another slate of very different films all united by superpowered characters in brightly-colored costumes is that this is less of a genre and more an overall umbrella under which all sorts of different stories can be told. What Deadpool does well is demonstrate that the voice with which these stories are told is what really matters, and more than ever before, I am convinced that if you're going to bother buying one of these properties to turn into a film, then the single best decision you can make is to actually use the character that people will recognize. For so long, comic book films made the fundamental mistake of buying characters, then immediately changing anything and everything recognizable about them. The perfect example of that would be the version of Deadpool who showed up in X-Men Origins: Wolverine (http://www.hitfix.com/categories/x-men-origins-wolverine). He's pretty much as fundamentally wrong as a screen version of a character can be. Looking at how different this is, even with the same person playing the part, it's clear how easy it is to miss the mark, and how important it is to start simply by honoring what already works.
After all, Deadpool is about as weird a character as there is in the Marvel stable, at least in the way he behaves. He's Bugs Bunny with swords and a healing factor, constantly talking, constantly snarking, and not taking anything too seriously. Because he doesn't, we don't, and in a film like that, you can't tell us the standard issue "superhero has to save the world" story, and thank god for it. Ultimately, this is the story of a bad guy with a dumb nickname who is very upset that Deadpool won't call him by his dumb nickname. That's it. Those are the stakes. There's 100% no chance the world ends in this film. It's never a threat. This is entirely personal, and that's fine. I'm more interested as a result. By making the stakes so small, it gives the film permission to let Deadpool be as self-interested and ridiculous as he wants to be. Reynolds simply isn't as good at sincerity as he is when he's playing absurd, and the film plays to those strengths. Every time the movie even vaguely threatens to get serious, either a joke or a sight gag or simply the way Reynolds delivers a line explodes that seriousness, and the movie's better for it.
Karan Soni scores some big laughs as Dopinder, a cab driver who helps Deadpool on a few occasions, and TJ Miller's never been given an easier lay-up of a role than he has as Weasel, who is the bartender at the mercenary club where Wade Wilson originally picks up his assignments. Ed Skrein plays Ajax, the bad guy with the stupid nickname who is part of the project that gives Deadpool his powers. It's not quite the Weapon X program anymore, and before you protest that it undermines the X-Men connection, let me assure you... they couldn't make this any more explicitly an X-Men movie if they tried. Not only do we go to Xavier's mansion at one point, a familiar sight to any fan of the franchise, but we meet a brand-new mutant character in the form of Negasonic Teenage Warhead (http://www.hitfix.com/categories/negasonic-teenage-warhead) (Brianna Hildebrand (http://www.hitfix.com/categories/brianna-hildebrand)) and spend a good deal of time with Colossus (http://www.hitfix.com/categories/colossus), hilariously voiced by Stefan Kapcic (http://www.hitfix.com/categories/stefan-kapcic). Colossus is such a great call by the filmmakers, because he's gigantic and super-square and a perfect foil for Deadpool in terms of attitude. Because he's in his metal form for the entire movie, Colossus is entirely CGI, and Digital Domain did a heck of a job with him, as they did with all of the movie's visual FX. I genuinely love every moment Colossus is onscreen, ostensibly trying to recruit Deadpool to join the X-Men, and I hope he's never successful. It's fun to see him out of his element while Deadpool swears and murders people, but I think it would be less fun watching the filmmakers try to tone Deadpool down enough to fit him into a PG-13 conventional superhero film. You know... like in X-Men Origins: Wolverine. One of the things that works in Reynolds' favor in this film is all the time he's tried to be a superhero in the past and failed. He is able to make a near constant stream of jokes about his own misfires, and every one of them only makes him seem more likable.
One of the things that's interesting about the film is the way it paints the relationship between Vanessa (Morena Baccarin (http://www.hitfix.com/categories/morena-baccarin), who has never been more appealing in any role) and Wade. "Your crazy matches my crazy," she tells him at one point, and that seems like as great an explanation of love as you're likely to see in a pure popcorn movie. When they meet, they compare hard-luck stories, and immediately see that they are kindred spirits. There's a "romance montage" near the start of the film that features a gag that is both juvenile sex joke and genuinely progressive. What other mainstream superhero film can you think of where the lead character gets pegged, likes it, and it's treated as just one part of a healthy adult sexual relationship? Sure, it's a quick thing and a small thing, but I think one of the reasons I liked Deadpool as much as I did is because it avoided being the nihilistic dick joke that I was afraid it would be. Tim Miller's got a fun, clean visual style, and he knows how to sell a visual joke. The film is positively loaded with background jokes and small details, and I feel like a dummy for not realizing that the entire setting of the film's third act is a sort of Easter egg/tie-in to the Marvel Cinematic Universe.
I'm not sure there's a franchise in Deadpool, because some of what I enjoyed here was the sheer surprise of it all, but I hope it does incredibly well. The message it sends is that you can push this stuff further than the studios have dared so far, and sometimes it pays off to take a chance. Best case scenario: Warner Bros. sees the success of this one and then Suicide Squad does well, and then someone decides to greenlight Robert Gordon's Bizarro screenplay. For now, I'll just marvel at the fact that Fox finally grew the jooblies to let this film happen.
Also, this is now the official Best Stan Lee Cameo ever.
Variety
Navigation Menu
HOMEFILMREVIEWS
Film Review: 'Deadpool'
EMAIL
PRINT
3
TALK
COURTESY OF 20TH CENTURY FOX
FEBRUARY 6, 2016 | 09:00PM PT
Ryan Reynolds gets the full-throttle wisecracking showcase he deserves in this scabrously funny origin story.
Justin Chang
Chief Film Critic
@JustinCChang
At this point, a movie studio would have to torch its headquarters, donate its merchandising revenues to charity, and produce a seven-hour art film performed in Ukrainian sign language to do something that truly qualified as a subversive gesture. Until then, viewers should gladly submit to the gleefully self-skewering pleasures of "Deadpool," a scabrously funny big-screen showcase for the snarkiest of Marvel's comic-book creations — a disfigured and disreputable mercenary who likes to crack wise, bust heads and generally lay waste to the idea that he's anyone's hero. As a vehicle for the impudent comic stylings of Ryan Reynolds, this cheerfully demented origin story is many, many cuts above "Green Lantern," and as a sly demolition job on the superhero movie, it sure as hell beats "Kick-Ass." And given the resurgence of fanboy interest following a well-received trailer at last year's Comic-Con (plus the benefit of Imax showings), "Deadpool" should show plenty of life at the box office, especially if its well-earned R rating functions less as kiss of death than as badge of honor.
Fast, ferocious and inevitably a bit too pleased with its own cleverness, this Fox-produced offshoot of the "X-Men" series nevertheless can't help but feel like a nasty, nose-thumbing tonic next to the shinier delegations of the Marvel Cinematic Universe, as represented by Disney's "Avengers" franchise (and its various subfranchises) and Sony's not-so-amazing "Spider-Man" movies. Better still, "Deadpool" knows exactly how to use Reynolds, an actor whose smooth leading-man good looks have long disguised one of the sharpest funnyman sensibilities in the business, as fans of "The Proposal," "Definitely, Maybe" and the underrated "Just Friends" can attest.
It's not the kind of star profile that immediately screams "blockbuster" (that's a compliment), and admittedly, Reynolds' peripheral first appearance as Deadpool, in "X-Men Origins: Wolverine" (2009), offered little hint of what he could really do with the role; happily, this wholesale reboot seems to inhabit a superior alternate reality where that dreadful earlier movie doesn't exist. Deadpool does drop a few "X-Men" references here and there, and they're crude and irreverent in the extreme, whether he's joking about fondling Wolverine's privates or dismissing Prof. Xavier as a creepy pedophile — all of which he offers up as evidence of his spectacular disinterest in contributing in any way to the ever-expanding glut of superhero movies.
That's nonsense, of course. Even with its nastier tone, grislier action and more sexually explicit banter, "Deadpool" turns out to be a comic-book enterprise through and through, but served up in a shrewdly self-mocking guise; it pulls off that very postmodern trick of getting away with formulas and cliches simply by pointing them out. The opening credits sequence features what might be described as an honest cast list, even going so far as to introduce first-time feature director Tim Miller as "An Overpaid Tool." That eagerness to break down the fourth wall was present in the original Deadpool comic books by writer Fabien Nicieza and artist/writer Rob Liefeld, and scribes Rhett Reese and Paul Wernick (doing wittier work than you'd expect from their scripts for "Zombieland" and "G.I. Joe: Retaliation") stay true to the same spirit as they cut cheekily between two time frames, using Reynolds' smartass voiceover to paper over the cracks.
Before he turns into an ugly, cynical mercenary named Deadpool, Reynolds' character is a hunky, cynical mercenary named Wade Wilson, who spends most of his time at Sister Margaret's Home for Wayward Girls — a front for the scuzzy dive where his best friend, bartender Weasel (T.J. Miller, "Silicon Valley"), keeps the beer flowing and the weapons moving among his down-and-dirty clientele. It's here that Wade meets a beautiful, gold-hearted prostitute named Vanessa Carlysle (Morena Baccarin, "Homeland," "Gotham"); recognizing each other as damaged kindred spirits, they begin screwing in earnest, zipping and unzipping their way through an extended sex-scene montage that plays out over a year's worth of racy holidays. ("Happy Intl. Women's Day," Vanessa coos as she adjusts her strap-on, though that's about as far as the movie goes in terms of even hinting at Deadpool's famously pansexual appetites.)
Wade and Vanessa are deeply in love, but their bliss proves short-lived when he receives a terminal cancer diagnosis. This being an origin story, his only recourse is to submit to a bizarre experiment performed by the sadistic scientist Ajax (Ed Skrein), ignoring the rule that one should generally steer clear of medical professionals named after Greek warriors and household cleaners. Ajax subjects Wade to a series of increasingly grim procedures, accompanied by hideous torture techniques, in an attempt to force a genetic mutation that will rid him of his cancer. While successful in that regard, the procedures unfortunately also rid Wade of his face, turning him into a bald lump of scar tissue who looks less like Ryan Reynolds and more like a 150-year-old John Malkovich in desperate need of wrinkle cream and sunblock.
Now gifted with Wolverine-style self-healing abilities and an endless lease on life, Wade wants his old body back, and so he dons a rubbery red-and-black suit (the better to hide the bloodstains) and the identity of Deadpool. What follows is a fairly straightforward shoot-and-blow-'em-up revenge picture, starting with a visceral car chase/standoff that occupies much of the film's early going and midsection. "I'm just a bad guy who gets paid to f—k up worse guys," Deadpool snarls in one of his many to-the-camera asides, which he frequently uses to drop jokes about masturbation and defecation, plus random references to the Spin Doctors, "The Matrix," Sinead O'Connor, Judy Blume, the "Taken" movies and any other stray bits of pop-culture effluvia that happen to pop into his mottled, misshapen head.
If it all sounds terribly arch and juvenile, it is. It's also startlingly effective: Somehow, through sheer timing, gusto and verve (and an assist from Julian Clarke's deft editing), Reynolds gives all this self-referential potty talk a delirious comic momentum — reaching a peak when he's trading quips with Blind Al (Leslie Uggams), the wizened, sightless old woman who functions as his caretaker, housekeeper and sparring partner. Additional punching bags turn up in the form of two X-Men allies: Colossus (Stefan Kapicic), basically an overgrown Arnold Schwarzenegger hood ornament, and sullen goth girl Ellie Phimister, aka Negasonic Teenage Warhead (Brianna Hildebrand), whose mutant powers include conjuring massive fireballs and sending angry tweets. The two of them exist mainly to keep Deadpool in line, and also to help him battle Ajax and his impossibly strong lieutenant, Angel Dust (Gina Carano).
But in the end, these supporting players are so much background noise — drowned out, on occasion, by the repetitive sounds of explosions, gunshots and body slams, and also by the constant wham (and Wham!) of the soundtrack. Baccarin, after getting to play Rosalind Russell to Reynolds' Cary Grant early on, is ultimately treated in line with the "Hot Chick" moniker she's given in the opening credits. Miller, a visual effects artist on "Scott Pilgrim vs. the World" and various video games, has fun staging all manner of vehicular and architectural chaos, but mostly stays out of the way of his script and his star. The movie exists entirely as a star vehicle for Reynolds, and perhaps its canniest stroke is the way it both conceals and demolishes his physical beauty — a small price to pay when an actor's tongue is this gloriously sharp. "I look like a testicle with teeth," Deadpool snarls. And as long as he's around, you'll have a ball.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Super Bowl nam je doneo i novi trejler za Civil War. I haštagove, naravno. :lol: Eh, sećam se kad je pre deset ( :-? :-? :-? ) godina Civil War bio stripovski događaj, Marvel je proizvodio banere za potpise na forumima koji su bili u fazonu "I'm with Cap" ili "I'm with Iron-man", tad je fejsbuk još bio mlad - tek par godina - a tviter je praktično počeo sa radom u isto vreme kada je strip krenuo da izlazi... Haštagovi tad još nisu bili a thing a Scar Jo još nije bila udata za Dedpula. Nije ni sada - bar neka konzistencija!!!!!!!1
http://youtu.be/HWXxPvBk6oo (http://youtu.be/HWXxPvBk6oo)
Sinergija između multinacionalnih korporacija nam je onda dala i ovaj simpatični klip. Nekada je Marvel imao kratke, od jedne table sastavljene, stripove koji su reklamirali čokoladice koristeći njihove superheroje. Ovo sad je isto to samo milion puta skuplje:
http://youtu.be/OlZqBR3yTiw (http://youtu.be/OlZqBR3yTiw)
Da nekom ne presedne od muke i slasti, evo odmahi prvog tizera za povratak Meta Dejmona u ulogu koja jer od njega napravila čoveka. Šta? Ne, kakav Vil Hanting, Met je inicijaciju u mužjaka doživeo sa transformacijom u Dž. Borna. Pa šta bi se uopšte dešavalo u Good Will Hunting 2? "Gledali ste ga kako kida matematiku, ali Will je sada stariji, bješnji i rešio je da se zabavi! Good Will Hunting 2 - Will upisuje DIF"?
http://youtu.be/ffxgvAecOuA (http://youtu.be/ffxgvAecOuA)
Bonus je naravno novi trejler za X-Men Apocalypse:
http://youtu.be/IT34AAaLVSo (http://youtu.be/IT34AAaLVSo)
Moja jedina primedba do sada je da Olivia Munn meni ne izgleda kao uverljiva Psylocke. Betsi Bredok je ZAJEBAN lik, takođe prepun unutrašnjih protivrečnosti & ličnih demona ali ultimativno zajeban. Munnova mi do sada na svim slikama i trejlerima deluje kao preplašena devojčica, čak i ovde gde mačem preseče auto...
Kako je HRT u tri poteza matirao RTSov dramski program
http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-je-hrt-u-tri-poteza-matirao-rtsov-serijski-program/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-je-hrt-u-tri-poteza-matirao-rtsov-serijski-program/)
Pogledao sam THE NORMAL HEART Ryana Murphyja, ekranizaciju kultnog pozorišnog komada Larry Kramera koju je adaptirao sam dramatičar. Kad je reč o samoj adaptaciji, iako nisam čitao pozorišni komad, moram reći da sam impresioniran. Ako izuzmemo nekoliko arija u kojima glumci plasiraju svoje monologe, teško je reći da ovo sve nije pisano kao namenski scenario za istorijsku rekonstrukciju i to baš u filmskoj formi. Lokacije i fizičke radnje su razrađene, tempo je vrlo intenzivan i THE NORMAL HEART traje preko dva sata a odvija se munjevito.
Sigurno da tome svemu doprinosi i Ryan Murphy koji je uspeo da stvori atmosferu nalik BOOGIE NIGHTSu, kao još jednu priču o seksualnoj revoluciji koja ubrzo dostiže svoju mračnu stranu. Murphy odlično balansira između slika razvrata, monogamije i pojave bolesti, koju mahom prikazuje u njenoj tada najrasprotranjenijoj formi koja nosi i vizuelni element.
Mark Ruffalo suvereno vodi All-Star glumačku podelu koja je pojačana Mattom Bomerom u jednoj od onih rola koje podrazumevaju fizičku transformaciju, i Taylorom Kitschom kome je ovo bila prva od dve uloge kojima je na HBO pinkwashovao svoj dotadašnji imidž omiljenog republikanskog glumca.
THE NORMAL HEART unutar svoje vrlo dramatične priče o populaciji suočenoj sa infektivnom i neizlečivom bolešću i zdravstvenim sistemom, uspeva da sačuva i određeni smisao za humor koji proističe iz situacije, u tome prednjači situacija kada glavni junak posećuje Belu kuću na svojoj lobističkoj misiji.
U vizuelnom pogledu, THE NORMAL HEART odlično izgleda. Slika je raskošna, rekonstrukcija epohe efektna iako je najvećim delom vezana za enterijer.
U karijeri Ryana Murphyja koja je prepuna ekscesa i u stvarima koje je radio dobro i onima koje nije THE NORMAL HEART stoji kao delo na koje može biti ponosan, ne samo zbog istorijskog značaja priče o kojoj govori već i zbog toga što je ova tema izvukla samo one najvrednije delove njegovog rukopisa, osećaj za karaktere, atmoseru i visprenost u svakom pogledu.
Mehmete, nisi stavio reklame za Turkish Airlines letove koji voze za Gotham i Metropolis... :)
Ne postižem, upregla me žena da čistim po kući. To je cena nezaposlenosti :lol: :lol: :lol:
ne treba ga posebno predstavljati...
http://fest.rs/Vesti/3352/Dimitrije-Vojnov-o-Dzonu-Mektirnanu.shtml
Sent from my iPhone using Tapatalk
Haters gonna hate:
North Korea's satellite is tumbling in orbit (http://theweek.com/speedreads/604488/north-koreas-satellite-tumbling-orbit)
Quote
The satellite launched by North Korea on Saturday is tumbling in orbit, rendering it useless, a U.S. official said Monday.
Although the payload of the Unha 3 rocket made it into orbit, it has been tumbling ever since, the official told ABC News (http://abcnews.go.com/International/north-korean-satellite-tumbling-orbit-rendering-useless/story?id=36797684). North Korea still views the launch as a success, and the official said the fact that the payload was able to make it into orbit is troubling — the technology needed to make that happen is the same necessary to get a ballistic nuclear armed intercontinental missile to the United States, ABC News reports.
The Joint Space Operations Center is tracking the satellite and a rocket booster stage also in orbit, and it could take years for the payload to re-enter the Earth's atmosphere; the JSPOC is still tracking the payload and debris items from a North Korean missile launched in December 2012, ABC News says. No transmission signals were ever detected coming from that satellite.
Prvi se sateliti u vodu bacaju...
Reprizirao sam I AM LEGEND Francisa Lawrencea, i moram reći da je film izvanredno ostario. S jedne strane, specijalni efekti sa Darkseekersima su i dalje odvratni, ali to sam očekivao i bio sam spreman na njih. I dalje mislim da je greška što su monstrumi docrtavani i digitalno "pojačavani", ali u making ofu koji sam gledao na DVD izdanju, autori kažu kako su u scenama izgledali kao pobesneli pantomimičari što očigledno nije funkcionisalo. Dakle, možda je trebalo naći neko treće rešenje. Ono što sam unekoliko zaboravio kako će se odigrati u filmu ali pamtim da mi je uzmereno smetalo bili su flešbekovi, i na novo gledanje su mi manje smetali nego prošli put. Isto tako, kada se pogleda alternativni kraj (koji fanovi u principu više vole i koji je plasiran kao kraj filma na BR izdanju) onda neki detalji iz flešbekova imaju više smisla, dočim su u onoj najšire distribuiranoj verziji oni više kao neki sloj realističke razrade likova.
Međutim, kako je film "stariji", tako ovi efekti sa Darkseekersima koji su delovali zastarelo čim se film pojavio, dobijaju neku čudnu patinu i ne izazivaju ljutnju kao prvi put.
Sve ostalo, od napuštenog Njujorka, preko igre Willa Smitha, do građenja suspensea i obračuna uspeva da sačuva svoj integritet, pa na neki način i da probudi određenu nostalgiju. I AM LEGEND je u određenom smislu, posle CAST AWAYa, bio preteča survival blockbustera sa jednim glumcem u centru što će u proteklih nekoliko godina biti glavni hit, vhuneći uspehom GRAVITYja.
Iz današje vizure, I AM LEGEND deluje kao i da je prepun Easter Eggova za DC. U filmu imamo Willa Smitha i bilborde za film BATMAN VS SUPERMAN što se 2015. i obistinilo u Warnerovom slateu.
U pogledu akcije, pored imprsivne scene klopke za Willa Smitha koja mi je funkcionisala i prvi i drugi put, sada su mi impozantnije delovali i Willov osvetnički napad i deo otpora koji pruđa Darkseekersima u finalu. Tu su Vic Armstrong i Andrew Lesnie napravili odličan posao.
Nisam mislio da će I AM LEGEND biti film kom ću se vratiti, ali na kraju se tako desilo i dopao mi se više nego prvi put.
* * * / * * * *
Pogledao sam WORLD GONE WILD Lee H. Katzina, MAD MAX rip-off s kraja osamdesetih koji je bolji nego što bi trebalo da bude. Ovaj film iz 1987. godine donosi doprinos par faca koje ća kasnije postati bitne, scenariste Jorgea Zamacone koji je potom napravio ozbiljnu karijeru na televiziji, recimo na seriji HOMICIDE i direktora fotografije Dona Burgessa koji je kasnije radio sa Zemeckison. Obojica su se istakli i u ovom fllmu s tim što je Zamacona pružio značajniji doprinos.
Burgessova fotografija je solidna, robusna, kako se i očekuje od jednog B-filma rađenog u surovim budžetskim okolnostima. Međutim, Zamaconin scenario donosi jednu finu dozu humora i nihilizma koju odlično kanališe Bruce Dern, kao svojevsrni mentor mladom heroju s druge strane zakona kog igra Michael Pare.
Dok je Pare u ovom filmu straight man, Dern je upravo nepredvidivi guru koji meša spiritualnost koja uliva strah u kosti sa lakonskim odnosom prema surovim okolnostima. Nasuprot njih nalazi se Adam Ant, negativac sa predispozicijom ka religijskom organizovanju koji je sticajem nesrežnih okolnosti u post-apokaliptičnom svetu opustošenom nuklearnim holokaustom pronašao Mansonovu bibliju umesto prave i po njoj organizovao svoju bandu tj. verski kult.
Kako bi se sukobili sa svirepim verskim fanatikom, Dern i meštani jedinog mesta na horizontu u kom ima vode okupljaju totalni ološ među kojima je i kanibal koji obećava da će jesti samo meso protivnika i organizuju otpor.
WORLD GONE WILD je u svim aspektima B-produkt i vidno je sastavljen od elemenata drugih uspešnijih filmova, međutim, Zamaconin scenario mu daje jednu svežinu kroz tu crnohumornu vizuru i anarhičnost, pa je i rezultat jedan natprosečan rip-off postapokaliptičnih hitova tog perioda.
Lee H. Katzin je reditelj koji je izgradio reputaciju radeći na televiziji. WORLD GONE WILD ne pokazuje veliki gubitak što se više nije bavio filmom, ali rezultat je izuzetno korektan. Imajući u vidu uslove rada i zahteve produckije ovo je više nego korektan rad.
* * * / * * * *
http://www.wired.com/2016/02/conspira-sea-cruise-know-truth/?mbid=social_fb (http://www.wired.com/2016/02/conspira-sea-cruise-know-truth/?mbid=social_fb)
Say you're not one to believe the mainstream media. Maybe you think climate change is an elaborate hoax or the medical community is trying to hide the myriad dangers of vaccinations. Perhaps you are utterly convinced the government is overrun by reptilian beings.
Where on Earth can you go to get away from it all, and mingle with those who share your views? Well, Conspira-Sea, of course. It's a seven-day cruise where fringe thinkers can discuss everything from crop circles to mind control on the open sea. Last month's cruise featured a caravan of stars from a surprisingly vast galaxy of skeptics and conspiracy theorists, including Andrew Wakefield, known for his questionable research and advocacy (http://www.wired.com/2011/01/wakefield-whooping-cough/) against vaccines. Also aboard was Sean David Morton, who faced federal charges of lying to investors (http://www.theguardian.com/world/2010/mar/05/american-prophet-market-predictor) about using psychic powers to predict the stock market.
But they had an outsider among them, and not one from another planet. Harvard-educated attorney Colin McRoberts is writing a book about people who believe in conspiracy theories, and used a crowdfunding campaign (https://www.gofundme.com/ss29jrfk) to book passage on the cruise. He blogged about his adventure (http://violentmetaphors.com/) and told us all about it—including the bit where the IRS arrested Morton when the ship returned to port.
What were some of the conspiracies discussed on board?
We had about a dozen presenters of all different stripes. Some technical or scientific experts, but only one scientific speaker, Wakefield, had a legitimate education. The rest were into new-age or were conspiracy theorists in the traditional sense. Or aliens. They all had their various specialities.
And what were the attendees like?
The people on the cruise tended to be there with a primary focus on one or two big issues. They were there to learn about vaccines. Or they were there to find out more about astrology. But they were interested in everything else. I didn't talk to anybody who wasn't willing to kind of go outside their comfort zone.
Most people had advanced degrees, for the most part master's. I talked to at least one woman who had a PhD, in counseling. There were also some people there who were blue collar. I talked to one person who was a metal worker, another who was a nurse. And I talked to a teacher and a couple who own a new-age bookstore. There was a pretty decent diversity in terms of backgrounds.
What was the relationship between the attendees and observers like you on board?
It was a very tense environment on the boat. There were a couple of instances in which the journalists on board had been treated poorly by a couple of the presenters. One of the journalists was ambushed in the Internet cafe by a couple who had accused her of being an agent of the CIA. She managed to persuade them that she was not an undercover agent.
Did anyone succeed in indoctrinating people?
The anti-GMO track was probably the most effective in terms of changing people's behavior. The primary speaker worked very hard, not at convincing people that GMOs are evil, but in giving specific tools for convincing others that GMOs are evil. Which was, the ethics of it aside, a savvy way to activate some communicators and try and shift actual behavior in the real world.
Wakefield was the most prominent personality on board. What was his presentation like?
I think Wakefield is unhappy with the fact that his career has now taken him to a conspiracy conference in which he's sharing billing with the third dimensional delegates of the galactic roundtable. He sees himself as someone who can champion his issues as an issue of public health, and instead he winds up in sort of a side show.
In his presentation, he launched into a very direct, very passionate, and I think a very heartfelt defense of his own words, explaining essentially that he was unjustly demonized. I got the impression that he was wanting a sort of redemption story. I think this is his second arc. He's trying to redeem himself and start over, not as a medical expert, but as an issue activist.
What do you think motivates these fringe theory evangelists?
I thought that both of the pseudo-legal speakers were con-men. People left with specific, terrible, dangerous advice that could really ruin their lives. There's definitely a streak of con-artistry in a man that gets up and tells you this is how you get rid of your debts, and doesn't say, oh and by the way, I'm under indictment for doing this. Sean David Morton didn't know that he was going to be arrested right after he got off the boat. But he knew the IRS had raided him, I found out later, and was fighting the raid in trial for using some of the legal tricks he talked about in his presentation.
At the same time I think those presenters believed what they were saying. It turns out that both pseudo-legal speakers were both doing it themselves. And that really surprised me because I didn't think that anybody would really spend that kind of time and effort learning how to pull these tricks off and not realize at some point that it will never work.
What do the attendees get out of the cruise?
I think a lot of people who get stuck in an ideology that's based on some irrational idea, like how Bigfoot exists or that vaccines cause autism or that GMOs are poisonous or the legal stuff, they kind of define the idea in opposition to the mainstream. So I think what a lot of them are looking for is a community and a culture that supports them and doesn't judge them for having this unusual belief. They come together not just on a cruise ship, but in a community.
Is there anything we can learn from the attendees?
We tend to receive information filtered through our friends, and colleagues, and associates. When I say that vaccines are safe and effective, I'm not a scientist. I haven't read the study. I believe it because I belong to a culture and a community that values science, but if somebody feels that they can't be a part of that culture because they value the idea that crop circles are caused by aliens, they start to build a community around themselves of people who are also in opposition to science.
That happens to everybody, not just conspiracy theorists. We all do it. And that's why I think it's so important for us to kind of get outside of our little communities, step across the aisle, and have that conversation with someone who is different.
Variety
Navigation Menu
HOMETVREVIEWS
TV Review: 'Vinyl'
EMAIL
PRINT
4
TALK
COURTESY OF HBO
FEBRUARY 9, 2016 | 07:45AM PT
Brian Lowry
Chief TV Critic
@blowryontv
"Vinyl" comes outfitted with such a gaudy band and intoxicating setting – reuniting the "Boardwalk Empire" pairing of Terence Winter and Martin Scorsese, coupled with producer Mick Jagger, star Bobby Cannavale and a 1970s rock 'n' roll backdrop – that it's hard not to root for it. The two-hour premiere, though, is a big, messy affair, sometimes mesmerizing, occasionally aggravating, providing a taste of what's to come while feeling too caught up in stylistic flourishes. All told, this is a huge project that perhaps only HBO could deliver. But so far, the album isn't quite as good as the liner notes.
Cannavale plays Richie Finestra, a record executive who is introduced at his wit's end, buying coke on the street and snorting it up with gusto. His frantic situation unleashes a series of flashbacks, not just regarding what brought him to this point, but to his early days in the music business, when he found a signature act and began making inroads into the game.
As it stands, Richie is now the proprietor of American Century Records, which is on the verge of being sold to Polygram, provided that Richie and his central team – which includes right-hand men played by Ray Romano and J.C. MacKenzie – don't somehow screw up the deal. The fear that could happen triggers what might be called a series of unfortunate events, among them an attempt to re-sign Led Zeppelin – whose manager loathes Polygram because of its German parentage – and a desperate search to unearth new acts.
SEE MORE:Mick Jagger, Martin Scorsese Revive the 1970s New York Music Biz in HBO's 'Vinyl'
The product of a lengthy gestation process, "Vinyl" goes beyond just name-dropping, as rock luminaries pass through Richie's orbit, albeit in a less ostentatious manner than the way "Boardwalk Empire" was built around its real-life mobsters. Winter and company also weave in plenty of amusing '70s-era references, from Richie's development team dismissing Abba as a worthy prospect to a second-episode riff involving "Enter the Dragon."
The knowing nature of this framework is balanced against a music scene filled, not surprisingly, with sex, debauchery and characters seemingly plucked from the "Star Wars" cantina. Those colorful elements intertwine with all sorts of shady corporate shenanigans, from unsold records disappearing to radio-station payola in the form of "$100 handshakes." The abundant money breeds commensurate excess, perhaps most embodied in an unrecognizable cameo by Andrew Dice Clay as a radio exec who serves as one of those gatekeepers, whose palm, among other things, must be greased.
It's plenty interesting stuff, including the various creative forces at play in the era, as well as its seamier aspects. Yet even with the benefit of a two-hour launch, the premiere unfolds in a manner that can feel as scattered and undisciplined as the headlining acts – not just in its bouncing chronology, but the extended, dreamlike sequences that seek to convey, for instance, being at a raucous concert in a surreal, drug-addled haze, an experience that even a director as adept as Scorsese can't help but make look a trifle cliched on the screen.
SEE MORE:Martin Scorsese Talks 'Vinyl,' 'The Departed' at Lyon Lumiere Fest
"Boardwalk" alum Cannavale dominates the premiere and subsequent episodes (five of the 10 were previewed) – perfectly cast as a character described as possessing "a golden ear, a silver tongue and a pair of brass balls." Alternately charming and mercurial, frenzied and blissed out, his blinding intensity eclipses practically everything around him.
While everyone else feels a tad underdeveloped initially, the story settles down, and the flashbacks gradually flesh out the supporting players, including Olivia Wilde as Richie's trophy wife, a former model and Andy Warhol protege; Ato Essandoh as the artist who helped launch Richie's career; and Juno Temple as an ambitious A&R assistant, who discovers a band whose surly lead singer is played by Jagger's son, James, who bears a more-than-passing resemblance to his old man. (Other than HBO's "Treme," few series have organically incorporated more music, which is fun and meticulously replicated but, as on "Empire," also can bring the story to a periodic halt.)
For HBO, "Vinyl" already feels like a winner conceptually and promotionally – the kind of splashy, big-ticket series destined to unleash premium waves of publicity and attention. Yet despite the overt and intangible dividends associated with a project adorned with so much A-level talent, compared with the standard of prestige HBO dramas, this one plays more like a "B" side.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hmmm, kod nas će to u Ponedeljak, pa ću da vidim. Imam high hopes, ali ovo je razuman prikaz.
pazi hollywood reporter govori o svih pet epizoda datih kritičarima i zvuči entuzijastičije
Sent from my iPhone using Tapatalk
Svakako ćemo ga gledati s dužnom pažnjom.
Nego, druga tema:
North Korea reportedly executed its army chief of staff (http://www.businessinsider.com/r-north-korea-executes-army-chief-of-staff-south-korean-media-2016-2)
Quote
North Korea executed its army chief of staff, Ri Yong Gil, South Korea's Yonhap news agency reported on Wednesday, which, if true, would be the latest in a series of executions, purges, and disappearances under the country's young leader.
The news comes amid heightened tension surrounding the isolated North Korea after its Sunday launch of a long-range rocket, about a month after it drew international condemnation for conducting its fourth nuclear test.
A source familiar with North Korean affairs also told Reuters that Ri had been executed. The source declined to be identified, given the sensitivity of the matter.
Ri, who was chief of the Korean People's Army General Staff, was executed this month for corruption and factional conspiracy, Yonhap and other South Korean media reported.
Yonhap did not identify its sources. The source who told Reuters the news declined to comment on how the information about the execution had been obtained.
South Korea's National Intelligence Service declined to comment, and it was not possible to independently verify the report.
The North rarely issues public announcement related to purges or executions of high-level officials.
A rare official confirmation of a high-profile execution came after Jang Song Thaek, leader Kim Jong Un's uncle and the man who was once considered the second-most-powerful figure in the country, was executed for corruption in 2013.
In May last year, the North executed its defense chief by antiaircraft gun at a firing range, the South's spy agency said in a report to members of parliament.
The North's military leadership has been in a state of perpetual reshuffle since Kim took power after the death of his father in 2011. He has changed his armed forces chief several times since then.
Some other high-ranking officials in the North have been absent from public view for extended periods, fueling speculation they may have been purged or removed, only to resurface.
Kimči razdvaja žito od kukolja!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam film LA ISLA MINIMA Alberta Rodrigueza, sa nedopustivim zakašnjenjem jer sam odavno zainteresovan da ga vidim. Nažalost, sreća je bila lepa samo dok se čekala, film me je u priličnoj meri razočarao. Očekivao sam mnogo više od policijskog procedurala smeštenog u vreme neposredno po završetku Francove vladavine a ono što sam dobio je dosta daleko od uzornog filma tog tipa - MEMORIES OF MURDER.
LA ISLA MINIMA ima par atmosferičnih scena od kojih bi morali izdvojiti noćnu poteru kolima. Ostatak je letargičan, neverovatno pun opštih mesta o istrazi ubistva, sa sve klišetiziranim osumnjičenima, odnosima koji kao da su preslikani iz nekog američkog filma, a bez nadgradnje klišea koja se javila u prvoj sezoni TRUE DETECTIVE.
Lokacija na kojoj se film dešava je umereno zanimljiva, marsha nema dovoljno, a rekonstrukcija osamdesetih je prilično skromna ali korektna.
Ono što mi je najviše zasmetalo, pored toga što film nije previše vešto i sveže realizovan jeste odsustvo reakcije junaka na ono što su američki klišei ali su u konzervativnoj sredini frankističke Španije, pa i posle Generalisimusovog odlaska, veliki tabui. Recimo, fotografije erotskog sadržaja, pa i seks uopšte, devojke lakog morala i tome slično morale bi izazvati mnogo veću sablazan i među okolinom a naročito kod policajca koji je bivši frankista. Ovde su svi ravnodušni kao da su se već nagledali američkih serial killer filmova.
Ukupno uzev, LA ISLA MINIMA bi mogao biti zanimljiv televizijski program za publiku koja u ovom žanru nema previsoke kriterijume ili očekivanja. Što se ostalih tiče, don't believe the hype.
* * / * * * *
Obavio sam građansku dužnost i pogledao DEADPOOL Tima Millera. Reč je o jednom od onih critic proof filma čiji će branioci čim se naiđa na neku od fundamentalnih primedbi reći "Ali, tako je u stripu!" Dakle, u redu, znamo strip i mnogo toga što je u Deadpoolu zaista je tako i u stripu. Istovremeno, oni koji ne vole strip mogu naići na određene prepreke u recepciji filma jer mnogi nedostaci ovog ostvarenja upravo proističu iz onoga što je "tako i u stripu".
Za početak, ono što je moj fundamentalni problem sa ovim filmom jeste probijanje Četvrtog zida. Moram priznati da mi je to u redu u samo retkim slučajevima kad je reč o produkciji ovih dimenzija. Naprosto, to mi mnogo lakše pada kod neke sirotinje u filmu ili barem kada je reč o nekoj majstorskoj pripovedačkoj igrariji nego u skupom filmu koji pretenduje da bude blokbaster. Dekonstrukcija sama po sebi nije loša ali kada raspolažeš budžetom da stvoriš iluziju, onda ipak više volim da je stvore. No, ovo je sad moj lični stav, moj ugao u odnosu na ovu vrstu estetike, uostalom "tako je u stripu".
Ono što je najveća ironija vezana za ovaj film zapravo nije ironični odmak koji autori imaju prema superherojskom žanru itd. već sam sadržaj koji su ponudili. Prilično je jasno već posle par dana prikazivanja da će ovo biti veliki hit. Otud je zanimljivo da film pati od istog problema kao i FANTASTIC FOUR (koji se meni nota bene dopao) a to je da se iscrpljuje u prilično svedenom originu, da je onaj ko je unakazio junaka istovremeno i glavni negativac, tako da film zapravo neki širok zamah, a tome bih dodao i da u filmu NEMA PUNO akcije. FInale DEADPOOLa na olupini Avengers helicarriera je zabavnije, kreativnije, bolje urađeno nego obračun na drugoj planeti iz FANTASTIC FOUR, ali pošteno govoreći nije bitno spektakularnije. Pored toga u filmu postoji još SAMO JEDAN akcioni centerpiece, a to je ono što besomučno gledamo u trailerima, dakle borba na autoputu. Sve ostalo su uglavnom humori i origin tortura iz koje je nastao Deadpool. Dakle, ko očekuje akciju u ovom filmu dobiće vrlo malo, doduše solidnog kvaliteta.
Međutim, kad je o samoj akciji reč, ono što je vrlo zanimljivo jeste potpuno odustajanje od jednog od klljučnih holivudskih postulata a to je da se glumcu vidi lice u akcionim scenama. Naravno, logično je da je glumac maskiran, ali čak i takvi heroji kada je stani-pani imaju pocepanu masku a negativac ih prepozna i kaže da je oduvek znao/ nije ni slutio ko su. Ako imamo to u vidu, MIlleru treba skinuti kapu, ili je možda bolje u duhu filma ne skidati, da je Deadpoolov govor tela u sebi uspeo da iznese nešto specifično, i da film ne liči na Spider-Mana.
Humor u filmu je dosta sličan TEDu, dakle mahom zlobno parodiranje pop kulture što meni takođe nije baš ono što tražim od skupog holivudskog filma, ali u redu "tako je u stripu": Ima ponekih podbadanja i superherojskog filma i stripa, mada ima i masa nedužnih meta. Naravno, takav postupak samo pojačava efemernost ovog aktuelnog blokbastera. Dok mislim da je u TEDu to zaista bilo šteta jer je on uspeo da progovori i na nivou odnosa među likovima, ovde je šteta jer akcioni filmovi mogu biti vrlo dugotrajni u eksploataciji upravo zbog svojih arhetipskih postavki. Paradoksalno, FANTASTIC FOUR će moći lakše da se gleda u sledećoj generaciji od DEADPOOLa.
Da li je film postigao svoj efekat? Pa što se mene tiče, isto koliko i FANTASTIC FOUR s tim što nisam siguran da li bih novog DEADPOOLa, čak i kao Ryan Reynodsov fan, ponovo gledao sa istim zadovoljstvom kao podelu koju je okupio Trank. Isto tako mislim da je Ryan Reynolds sjajna podela za ovu ulogu, mislim da ju je odlično odigrao, ali da je film mogao biti još bolji. A opet u poređenju sa onim što Marvel pravi u svojoj Disney inkarnaciji, ova Foxova je i dalje meni mnogo draža i efektnija. Paradoksalno ipak meni se iz te Marvel Disney sinergije ponajviše (uz sve svoje probleme) dopao GUARDIANS OF THE GALAXY koji u sebi nosi sličnu parodijsku crtu kao DEADPOOL ali je za njega ipak filmčina, bogata srdačnim humorom i akcijom (koja unutar svega toga uspeva da bude prilično duhovita) što ovde u grčevitom pokušaju da se bude R i pošto-poto duhovit na kraju priče ipak, rekao bih, izmiče.
Štaviše, zanimljivo je kako će Reynolds kroz moć Marvelovog brenda povratiti malo box office moći, iako ovaj film sadržava niz scena koje su slične njegovim flopovima kao što su VOICES, SELF/LESS, pa konačno i GREEN LANTERN, a barem je Tarsemov film i neuporedivo bolji na fundamentalnom nivou od Millerovog.
Millerov film opet zaslužuje pohvale zato što ta količina sprdačine, i stagnantnog dramskog sadržaja ipak može da se gleda. Žao mi je što Gina Carano nije dobila bolju ulogu, mislim da je potcenjena i nedovoljno iskorišćena ovako kako je sada. Mislim da bi Toby Kebbel ipak lako dobio Eda Skreina u nadmetanju ko je bolji negativac između FANTASTIC FOUR i DEADPOOLa, ali isto tako ne može se osporiti da film dobro izgleda. Da je izuzev sitkomastih scena sa TJ Millerom, dosta pristojno estetizovan.
I naravno, Ryan Reynolds je apsolutno na nivou kao Deadpool. I Deadpool će i ako bude recastovan sigurno biti poistovećivan sa Reynoldsom, ovo će mu biti jedna od signature rola. DC je pozajmio svoju muzu Morenu Baccarin i ona se isto prilično dobro snašla u ulozi koja doduše nije zahtevala mnogo više od onoga što ona inače mora da pruži na TVu.
Moj lični utisak o ovom filmu je između * * i * * 1/2 ali pošto je "tako u stripu", Millerov domet može dostizati i * * * ako uzmemo u obzir sva ograničenja, želje i pozdrave koje je morao ispuniti.
https://m.youtube.com/watch?ebc=ANyPxKrjDbYvpN58nVKEtnDoHSnHMv-jTSf1AFoyH4BuSoiC3ApqKlR9fHr0s742MwvDDjV671Ndy79uDLHtgn3RdSwzUxDJ0A&time_continue=132&v=Cle_rKBpZ28
Sent from my iPhone using Tapatalk
I ne reče ništa za Kapidžića???? Ovo ostalo mi zvuči potpuno očekivano. :lol:
Nego, Predator 4 kao da se pomalja...
Predator 4 Is Still Happening, Here's What We Know (http://www.cinemablend.com/new/Predator-4-Still-Happening-Here-What-We-Know-111567.html)
If you're a fan of dreadlocked alien warriors with cloaking devices, today may be your lucky day. There's been talk of another
Predator for quite some time, ever since
Predators (http://www.cinemablend.com/new/Arnold-Schwarzenegger-Blunt-Opinion-Predator-Sequels-72444.html) back in 2010, and though there still aren't many specific details, it does appear that the process of
Predator 4 is moving forward.
What we know about the project is little more than that Shane Black (http://www.cinemablend.com/new/Red-Band-Nice-Guys-Trailer-Hilarious-Violent-One-Greatest-Things-We-Ever-Seen-98237.html) (
Iron Man 3 (http://www.cinemablend.com/reviews/Iron-Man-3-6380.html),
Kiss Kiss Bang Bang), who appeared in the 1987 original (he plays Hawkins), will direct and collaborate on the script with Fred Dekker (
Monster Squad (http://www.cinemablend.com/new/10-Great-Horror-Movies-Your-Kids-Can-Watch-88407.html),
Night of the Creeps). Regardless of how little we know, that's enough to get me wildly excited for
Predator 4. But Dekker just took to Facebook (https://www.facebook.com/DirectorFredDekker/posts/777625142368806) to release this cryptic, yet enthusiastic, message to fans.
I cannot say where I was this morning, or what I saw, or what we talked about. But if you are a PREDATOR fan? One word:YES.
Posted by
Fred Dekker (https://www.facebook.com/DirectorFredDekker/) on Tuesday, February 9, 2016 (https://www.facebook.com/DirectorFredDekker/posts/777625142368806)
What exactly this means, I'm not entirely sure. Does this mean that Fred Dekker and Shane Black perhaps got a "YES" from the studio and that
Predator 4 is officially a go? That would be exciting? Perhaps it means that they found a sweet location, or saw a design for the latest Predator, or literally any of a hundred things. Still, the enthusiasm has to be appreciated for fans, and though it's not much, it's certainly enough to know that things are moving forward and the folks involved appear to be stoked.
Just because it's been a while, and many fans are still trying to pretend the
Alien vs. Predator movies don't exist, don't expect the new
Predator to be a reboot. Shane Black has said (http://www.cinemablend.com/new/Shane-Black-Predator-Movie-Won-t-Reboot-43615.html) that he and Fred Dekker don't want to start over, that it would be a waste to squander the mythology that the franchise has already built up over the years.
But at the same time that
Predator 4 won't be a reboot, it doesn't sound like it will exactly be a direct sequel either. Shane Black also said that he likes the idea of "inventive sequels," ones that explore the mythology of the property in a different way instead of simply starting over. It sounds like it may be something of a soft reboot, a movie that doesn't ignore what came before, but also goes off in its own direction. That's reminiscent of what happened with both the
Jurassic Park (http://www.cinemablend.com/reviews/Jurassic-World-66602.html) and
Terminator franchises last year—the new installments aren't complete do-overs, but they do change things a great deal.
However
Predator 4 turns out, you can bet this is one that we'll be keeping a close eye on, and when we find out more, you'll be the first to know.
Meni je Predators bio krš ali ovo bi
moglo da bude zanimljivo...
Uzgred, Kim Džong Un ne samo što ubija bez uzdržavanja nego i korsiti Apple računare (http://kotaku.com/kim-jong-un-is-not-only-a-dangerous-tyrant-but-also-a-1758448953). It figjrz.
A mene si prozivao zbog MacBooka...
Sent from my iPhone using Tapatalk
mada. očekivao sam hackintosh iskreno!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam BOUND TO VENGEANCE Jose Manuela Craviotoa. Ovaj indie triler će biti u selekciji FESTa i mogu reći da uprkos tome što je zanimljiv ne mislim da je dovoljno reprezentativan za FEST koji slovi za "festival festivala". Naprosto ne mislim da je to film koji na neki izrazit način ilustruje neku tendenciju unutar savremenih žanrovskih kretanja iako je sasvim uredan.
Film je pun dramske ironije i to mu je osnovni postupak. Govori o zatočenici seksualnog predatora koja beži iz zatočeništva i kreće da oslobađa predatorove razne žrtve držeći ga kao taoca. Na tom putu nailazi na niz opasnih i bizarnih situacija.
Cravioto se odlično snalazi sa malim budžetom i film u tom smislu može biti poučan našim autorima, ali isto tako ovo je naslov koji je ipak produkt jedne vrlo jake kinematografije, sa plodnom produkcijom i sebi može dozvoliti ovakvu lapidarnost koju naši autori sebi ne mogu da dozvole iako bi trebalo.
Otud, nisam siguran koju poruku ovaj film može iskomunicirati svojim gledaocima na FESTu. Naravno, nisam siguran da je dužan da je prenese ali kladim se da svaki posetilac FESTa ipak očekuje da sa filma izađe bogatiji za neko saznanje. Ovo je sasvim korektan film ali ne i više od toga. Otud i treba da ga pogledaju samo fanovi žanra.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BETERANG Seung-wan Ryooa, jednog od uspešnijih korejskih reditelja akcionih trilera, koji ipak ne spada među moje favorite. Iz njegovog opusa izdvojio bih BERLIN FILE koji bi se uz određeni entuzijazam mogao kvalifikovati u prvu ligu južnokorejskih filmova. BETERANG je krimi komedija o detektivu koji postaje opsednut slučajem mladog bahatog bogataša kome sistem radi u korist i nikako ne uspeva da dođe na red za propisnu istagu i kaznu.
Međutim, uprkos svim pritiscima establišmenta i starešina, detektiv je uporan ali i bogataš pokušava da mu zagorča život.
Osnovna karakteristika BETERANGa je upliv humora u jednu priču koja uglavnom ima mračne tonove i nalazi se u domenu društvene kritike. Humor proističe kako iz pojedinih situacija tako i iz obilja slepstika u scenama borbe i potera.
Seung-wan Ryoo nažalost ne uspeva da na pravi način integriše humor, akciona uzbuđenja i društvenu kritiku tako da se film u priličnoj meri raslojava uprkos nekim izvanrednim set-pieceovima koje je izgradio sa svojom ekipom.
Ukupno uzev, ipak, BETERANG ne ulazi u prvu ligu južnokorejskih ostvarenja ali kada je reč o bioskopskoj zabavi, svakako ima svoje mesto u prošlogodišnjoj ponudi i na korejskom i na globalnom nivou.
* * 1/2 / * * * *
Batman V Superman: Why DC's Movie Universe May Be In Trouble (http://www.cinemablend.com/new/Batman-V-Superman-Why-DC-Movie-Universe-May-Trouble-112117.html)
Quote
If you needed any proof of how excited people are for Batman v Superman: Dawn of Justice, the response to the final trailer (http://www.cinemablend.com/new/Final-Batman-V-Superman-Trailer-Action-Packed-Incredible-Watch-It-Now-111727.html) that dropped the other day should drive that point home. People got rather psyched, and with good reason—that early sequence where Bats thrashes all those dudes in the warehouse is awesome. It's likely going to make a ton of money (http://www.cinemablend.com/new/Why-Batman-V-Superman-May-Have-Much-Bigger-Opening-Weekend-Than-We-Thought-110877.html), but according to a new rumor, things might not be all sunshine and lollipops behind the scenes for DC and Warner Bros., and there might be some big changes to DC's cinematic slate in store.
This is, of course, unsubstantiated rumor from unnamed sources, and you should treat it as such, but it's an interesting proposition to consider.
Batman v Superman: Dawn of Justice, which is a mouthful of a title, is intended to be the jumping off point for the DC Extended Universe, and lead to the Justice League movies down the road. Not only are the Dark Knight and Man of Steel in this movie, but Wonder Woman plays a substantial role, and we've heard that we'll see Aquaman, the Flash, and others show up in at least some capacity. That's all well and good, but according to Drew McWeeny at HitFix (http://www.hitfix.com/the-dartboard/batman-v-superman-could-dcs-entire-slate-be-in-jeopardy-fandemonium), and his sources, now that people are finally getting a look at BvS, the reaction hasn't been quite what the studio hoped and could have a huge impact on DC/WB's plan moving forward. He said: My guess is what's going to happen is based on what I'm hearing...is Justice League is going to get moved back and that Ben Affleck Batman movie, that's what's going to end up in that spot. My guess is they're going to throw whatever money it takes at Ben Affleck to make that Batman film happen sooner rather than later. They're going to need to rebuild again, they're going to need to win people over, they're going to need to lay some different groundwork. I don't think this is going to be the springboard into the Justice League that they wanted it to be.
He goes on to say that, according to people who have seen Batman v Superman: Dawn of Justice, the two standouts are Ben Affleck as Batman, who is good, and Jesse Eisenberg (http://www.cinemablend.com/new/How-Jesse-Eisenberg-Changed-Lex-Luthor-Batman-V-Superman-Dawn-Justice-112087.html) as Lex Luthor, who is reportedly "great." Batman has proven, repeatedly, that he's one of the most popular superheroes in the world—both The Dark Knight and The Dark Knight Rises earned more than $1 billion—and if they do require a new blueprint, he's a reliable base to build upon.
If this pans out, it would represent a titanic shift in DC's release strategy. McWeeny thinks that both Suicide Squad (http://www.cinemablend.com/Suicide-Squad-66353.html) and Wonder Woman (http://www.cinemablend.com/Wonder-Woman-66354.html) will go off as scheduled. That makes sense since one is finished filming and will hit theaters in a few months, and the other is already in production. He does say elsewhere, however, that he'll be surprised if Justice League: Part One will begin production when the studio says.
There aren't any specifics revealed, but it sounds like the studio may not be entirely happy with what's on film. The latest trailer is super Batman heavy, but earlier ones spent more time with Superman, so I just figured it was the Caped Crusader's turn. Zack Snyder (http://www.cinemablend.com/new/Zack-Snyder-Blunt-Response-Man-Steel-Haters-Who-Complain-About-Superman-110467.html) has been a big part of the architecture of the DCEU thus far, but it also sounds like there may be some issue with the work he's done, especially if there's talk that he won't direct Justice League: Part One, like he's currently slated to do. And when the report says Batman v Superman: Dawn of Justice needs to make a billion dollars for people to keep their jobs, that's daunting.
Then again, Batman v Superman: Dawn of Justice could very well top the $1 billion mark. A lot of this is, of course, dependent on how the audience responds. There isn't much a movie studio won't forgive in the wake of a massive blockbuster. And like I said, this is all unofficial scuttlebutt, but it will be interesting to see how this plays out.
We'll get to see the movie and judge for ourselves in short order as Batman v Superman: Dawn of Justice (http://www.cinemablend.com/Batman-v-Superman-Dawn-of-Justice-6506.html) hits theaters March 25.
A Dedpul ubi na BO-u: (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2016/02/13/deadpool-box-office-superhero-fatigue-strikes-again-with-record-47-5m-friday/?utm_campaign=yahootix&partner=yahootix#23aafd957e5c)
Quote
Deadpool just scored the single-biggest day ever for an R-rated movie, and it's (probably) about to snag the first $100 million+ R-rated opening weekend.
Fifteen years ago, Hannibal, the much-anticipated follow-up to The Silence of the Lambs, opened with a massive $58 million Friday-to-Sunday frame. At that time, said debut was not only the largest R-rated opening of all time but also the third-biggest Fri-Sun opening weekend ever, behind only Star Wars Episode One: The Phantom Menace ($64m Fri-Sun) and The Lost World: Jurassic Park ($72m Fri-Sun). 2001 kicked off something of a gold rush regarding opening weekend-centric/front-loaded theatrical moviegoing. But the film that kicked it off turned out to be a relic of a bygone era, one of the last R-rated adult-skewing blockbusters we would see for quite some time. We have had 35 $100m+ opening weekends since 2002. None of them were R-rated. That is going to change tomorrow morning.
You can argue whether or not Deadpool (review (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2016/02/08/review-deadpool-is-another-generic-formulaic-origin-story/)) is as "adult-skewing" as Hannibal or even Universal/Comcast (http://www.forbes.com/companies/comcast) CMCSA +1.33% (http://www.forbes.com/companies/comcast) Corp.'s Fifty Shades of Grey, but it's about to become the biggest R-rated opening of all time and the first $100 million+ R-rated debut. Ladies and gentlemen, Deadpool just made $47.5 million in a single day. That's the biggest R-rated single day gross in history, above the $42m opening Thursday (including $5m in Wednesday previews) of The Matrix Reloaded.
It was the biggest R-rated single day, the 39th biggest single day, the 21st biggest opening day, and the second-biggest day ever for a 20th Century Fox release behind the $50 million Thursday debut of Star Wars Episode III: Revenge of the Sith. It's pretty much the biggest opening day for a superhero comic book movie save the last two Dark Knight movies, Iron Man 2 and Iron Man 3, the two Avengers films, Spider-Man 3, and Man of Steel. So yes, the X-Men spin-off snagged a bigger opening day than any X-Men film. And by the way, while the film played in IMAX and PLF auditoriums, it did not go out in 3D.
The big question is whether or not the film is indeed "fan-person"-frontloaded (I hate the term "fanboy") and is going to comparatively peter out after the first 24 hours or so. The optimist says that it will prove to be something of a Valentine's Day weekend date night pick for both respective genders. Conventional wisdom says it'll be frontloaded, but the Thursday-to-Friday numbers aren't bearing that out to any extreme degree yet. The film earned 27% of its Friday via Thursday previews. That is a bit less than Lions Gate Entertainment's The Hunger Games (http://www.forbes.com/games/), Warner Bros./Time Warner (http://www.forbes.com/companies/time-warner) TWX -0.10% (http://www.forbes.com/companies/time-warner) Inc.'s The Dark Knight, Universal's Fifty Shades of Grey, Walt Disney's (http://www.forbes.com/companies/walt-disney) DIS +0.93% (http://www.forbes.com/companies/walt-disney) Captain America: The Winter Soldier, The Avengers, The Hunger Games: Catching Fire, or Avengers: Age of Ultron.
We're not talking about a Deathly Hallows part 2 or Twilight Saga: Breaking Dawn situation in terms of immediate frontloading. Okay, it's also not like Star Wars: The Force Awakens (47% of its Friday via Thursday), but I'm only throwing that one out there because I know you're going to ask. Point being, while the weekend may be frontloaded, it's not going to be insanely front loaded. If it plays exactly like Fifty Shades of Grey (last year's blockbuster Valentines Day weekend opener), it'll snag $133m for the Fri-Sun debut and $140m for the four-day frame. That's on the high end of possible, but here's a nugget: If it hits $115 million Fri-Sun, it'll top Pirates of the Caribbean: At World's End ($114m) as the biggest Fri-Sun debut for a film opening on a holiday/long weekend. Screw "biggest February opening" or what-have-you, this one may end up among the top-20 opening weekends, period.
For those who don't know, Deadpool is a 20th Century Fox (http://www.forbes.com/companies/fox) release which is based on a cult comic book character who actually appeared in X-Men Origins: Wolverine in a truncated and fan-unfriendly cameo appearance. Ryan Reynolds and eventual director Tim Miller has been pushing for a stand-alone feature ever since. They got their wish a couple years ago partially (but not remotely entirely (http://mashable.com/2016/02/09/deadpool-writers-interview/#9pgmz.Q0XZqs)) due to the online popularity of some leaked test footage that eventual director Tim Miller had offered for the project. Like Minions, this is a case of a spin-off that may well outperform the franchise that spawned it (at least on opening weekend). The film cost just $58 million to produce, which meant there wasn't much of a risk in terms of letting the famously R-rated Deadpool be R-rated in content and in spirit.
While Deadpool is not remotely the first R-rated comic book movie or even R-rated superhero movie, it's about to leave its predecessors in the dust. To wit, if these numbers bear out and we end up with (for example) $123 million Fri-Sun/$136m Fri-Mon debut weekend, it will have already surpassed every single R-rated comic book superhero movie ever. The Angelina Jolie/James McAvoy/Morgan Freeman release Wanted earned $134m domestic and $345m worldwide on a $75m budget. If you're talking unapologetically costumed comic book superhero movies that went out with an R-rating, well Watchmen earned $107m total in America and $185m total worldwide back in 2009, so that's kinda already a done deal.
And it'll already be the second-biggest R-rated comic book movie ever behind only 300 ($210 million back in 2007). If you want to talk inflation, Deadpool may surpass the $130m "adjusted-for-inflation" gross of Blade by Monday or Tuesday. Heck, we all (correctly) championed 20th Century Fox's R-rated triumph Kingsman: The Secret Service last year when it roared to $128 million domestic and $422m worldwide off of this weekend (it opened in the UK a few weeks earlier), but that domestic number is kaput as of maybe Tuesday or Wednesday and the worldwide figure... well, I'm not going to predict $400m+ worldwide off of a day or two of worldwide play, but you get the idea.
And yes, it's still February, but I'm inclined to call 20th Century Fox's Deadpool campaign the marketing triumph (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2016/02/04/deadpool-marketing-hides-the-movie-with-social-media-friendly-content/) of 2016, although I'd love to be wrong on that account. I would argue their only "mistake," and I use that term somewhat tongue-in-cheek, was in not having a new X-Men: Apocaylpse trailer ready to roll. But X-Men's loss is Eddie the Eagle's gain. While this doesn't magically turn Ryan Reynolds into a movie star, he does get quite a bit of credit for continuously pushing this project in the face of relative opposition or indifference.
Anyway, we will have plenty more to discuss tomorrow when we see where the weekend estimates end up. At last, Hollywood realizes the drawing power of adult males who want to pretend that they are still teen boys. Just think of how much better Deadpool might have done if audiences weren't so clearly tired of costumed superhero comic book movies. Oh, and if you're a kid trying to sneak into Deadpool this weekend, while I cannot condone such behavior, I can beg you to buy your cover ticket for Brooklyn. Hail, Caesar! dropped 66% from last Friday, so you kids clearly weren't using that approach.
Mene je najnoviji Batman trejler odusevio, raspametijo, i jeeeedva cekam da gledam film.
Eeeeej!
Betmen napucava Supermena!(bale, sline,peckanje u beshici i zamagljenje u ocima-istovremeno!)
pogotovu ona faca Supsa na kraju trejlera, kad ga Betsi blokira....(moram u wece...)
Koliko sam ja shvatio, već su krenule pripreme za JUSTICE LEAGUE. E sad, u BATMAN VS SUPERMAN, Superman je u subalternoj poziciji jer Cavill koji se nije potvrdio na box officeu sa UNCLEom mora da se iznese sa Ben Affleckom koji ima moć u ravni Clinta Eastwooda ili Mela Gibsona iz sredine devedesetih na Warnerovom lotu. Tako da Warner kroz DC ne samo da kanališe svoje poslovne apetitie već uspostavlja i dugotrajne kreativne paktove. Ono što mi je sumnjivo u ovoj priči jeste pretpostavka da bi Warner fasttrackovao Batmana kog Affleck treba i da režira a ovaj još radi na svom filmu. No, akp krenu tim putem, nadam se da će gurati plot u kom se pojavljuje i Deadshot.
Sent from my iPhone using Tapatalk
BTW, odavno postoji priča da je Warner tražio Batman-heavy cut filma.
Sent from my iPhone using Tapatalk
na imdbu kažu oće novu trilodžiju...
mada, meni je skroz ovde Aflek idealno ostario i zadedio se, čuči mu ovaj drtavi Daknajt,,,nekako je faca za to...ne bi mi smetalo ni 10 filmova sa njim...treba čovek da spere onog promuklog Bejla...majkomila kad se setim....
Bale je fazon, bilo ne ponovilo se...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, priznaj da nisi ni sanjao da ćeš ikada videti Lego Deadshota?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.sceper.ws%2Fimages%2FNM4i5.png&hash=131ecfd0b246b4b70741fad33f27c0a2b71d95e4)
Pogledao sam BATMAN: BAD BLOOD Jaya Olive. Kako sam već ranije naglašavao, DCjeve animacije su pošle stazom obraćanja sladokuscima, i BAD BLOOD nastavlja tu liniju. Ovde su čak i Nightwing i Batwing kudikamo prominentniji od samog Batmana. Nastavlja se Morrisonova linija tretmana lika iz ovog arca u kome su prethodno adaptirana dva njegova stripa. Osim Talie Al Ghul međutim negativci su suviše second tier za moj ukus u ovom filmu, i naprosto ne mogu da ispariraju velikoj Bat sili sa kojom se bore. Stoga i BATMAN: BAD BLOOD nema potencijal za veći crossover van najtvrdokornijih DC fanova.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 15-02-2016, 00:26:08
Mehmete, priznaj da nisi ni sanjao da ćeš ikada videti Lego Deadshota?
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.sceper.ws%2Fimages%2FNM4i5.png&hash=131ecfd0b246b4b70741fad33f27c0a2b71d95e4)
To je Cyborg iz Lego Justice League.
Deadshot je drugačiji.
I ja naravno sa klinjom pratim sve DC crtaće koji izlaze,
i ovih nekoliko unazad su mi extra.
Ali ne znam da je Mexan nešto fan Dedšota, ali ako jeste nek' odgleda meni vrhunski Assault on Arkham iz 2014! Poslastica od crtaća!!!
Pomislio sam da je Deadshot zato što je crnac kao u filmu koji uskoro izlazi.
ASSAULT ON ARKHAM je odličan. Nisam stigao da ga živopišem ovde.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ima Lego Dedšot, naravno (http://lego.wikia.com/wiki/Deadshot). Pojavio se u Lego Batman 2 i 3. Evo nekih semplova:
Ovo je iz igre
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi63.tinypic.com%2Frm4bvn.jpg&hash=b8b05308808738889b0cd07e26be61906fc20c75)
Ovo je fizička figura:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi66.tinypic.com%2F2rgoqs9.jpg&hash=e541daa2a52e38e81d6b89c8f41d933c3bcc885e)
Ovo nije oficijelno ali je slatko, neki baja sa JuTjuba napravio Deadshota i Deathstrokea od Lego delova (https://youtu.be/4NZ8cQQwO9s). Sve moje homoerotske fantazije na jednom mestu :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi64.tinypic.com%2F2gy283o.jpg&hash=014bca59d88705b2ebd3d53cee3d471995b88313)
Nego, pošto danas idem da pogledam Dedpula, da prenesem da je film oficijelno postao hajest grosing premijera u Februaru ikad sa 135 zarađenih milijuna. Pritom, ovo je R-rated film. Faking ludilo.
'Deadpool' exceeds all expectations with a record-breaking $135 million opening weekend — and it's not slowing down (http://www.businessinsider.com/box-office-deadpool-breaks-february-record-2016-2)
Quote
Turns out audiences will flock to an adult-focused superhero movie.
Exceeding what its studio, Twentieth Century Fox, or anyone else in Hollywood thought it could earn, "Deadpool" has become the highest-grossing February release of all time with a three-day weekend total of $135 million, according to Exhibitor Relations (https://twitter.com/ercboxoffice/status/698892462912380928). And the Presidents' Day holiday weekend isn't even over yet.
Projections have the latest Marvel movie to be at around $150 million (http://variety.com/2016/film/box-office/deadpool-box-office-1201705937/) by the time the four-day weekend ends (the film was made for around $58 million).
These figures blow away the openings of some superhero titles with great pedigrees, like "Man of Steel" ($116 million (http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=superman2012.htm) opening) and 2002's "Spider-Man" ($114 million (http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=spiderman.htm)).
"Deadpool" shattered the previous February record set last year by Universal's "Fifty Shades of Grey," which had a three-day total of $85 million and a four-day of $93 million (http://www.boxofficemojo.com/movies/?page=weekend&id=fiftyshadesofgrey.htm). "Deadpool" also now owns the biggest Friday opening in the month, with $47.5 million. ("Grey" was also the previous record-holder with $30.2 million (http://www.boxofficemojo.com/movies/?page=daily&id=fiftyshadesofgrey.htm).)
Throwing a comic-book movie in February, a time of year in the movie business when studios don't release their big guns, might seem like a no-brainer. But "Deadpool" is not your typical Marvel movie.
One of Marvel's most controversial characters with his foul language and graphically violent storylines, Deadpool's movie, with Ryan Reynolds playing the lead, has been in development for close to a decade. There was trepidation about whether there would be enough of a fan base to come out to theaters, especially as Fox narrowed the audience when it went with a hard R rating. But "Deadpool" proves that you can stay true to a character's roots and still rake in the dough.
It seems "Deadpool" has tapped into the market of fanboys who wanted to see edgier material on screen and not the regular do-gooders like "The Avengers." Not to mention that it's filled with jokes about Reynolds ("Deadpool" has now made more than the entire run (https://twitter.com/ercboxoffice/status/698892462912380928) of the actor's last comic-book attempt, "Green Lantern"), digs at other comics, and pop-culture references that give it a unique feel.
This all bodes well for darker comic-book adaptations coming out later this year: "Batman v Superman: Dawn of Justice" and "Suicide Squad" (though neither went the R route, and will be released as PG-13).
"Deadpool" also demolished the weekend competition, as the relationship comedy "How to Be Single" took in an estimated $18 million over three days, and "Zoolander 2" took in a disappointing $13 million, according to Variety (http://variety.com/2016/film/box-office/deadpool-box-office-1201705937/).
Now the first "Zoolander" did horrible at the box office, too, but with the cult following it built Paramount was at least hoping for a $20 million opening. Sadly, with a 22% Rotten Tomatoes rating (http://www.businessinsider.com/zoolander-2-reviews-2016-2), it might have been better to pass on the sequel.
Jedino mi žao Zulandera 2, mada ljudi i pričaju da je slab :( :( :(
Zoolander 2 je iz fazona da ti je žao što si ga gledao...
Sent from my iPhone using Tapatalk
meni ova deadshot figura sa maskom više liči na cyborga nego cybirg, samo da je mašinski deo lica na drugoj strani...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, to je tvoja potajna želja da vidiš lice Willa Smitha dok je u kostimu. Ne osuđujemo, imaju ljudi i grđe seksualne fetiše. :lol: :lol: Ali kanonski i u ogromnoj većini strip varijanti njihovih likova, Cyborgu se lice delimično vidi, a Deadshotu nikada.
Glede univerzuma, ja obožavam Arkham Video Igre, i sve u tom paketu, a tamo je Dedšot onako...seronja, bezveze...nije čak ni faca kao u Assault Animranom, ali zato su Harli,Ajvi i Ket mljac( što se tiče sexualnih stvarki )...
Pravi trenutak da podsetimo kako u stvari izgleda osoba koja u tim igrama radi motion capture za Harli:
http://youtu.be/aGL1pIQVJVo (http://youtu.be/aGL1pIQVJVo)
Naravno upozorenje da ono što je viđeno ne može biti odviđeno i dalje važi :lol: :lol:
Mnjaaah,
to ti je za viikmajnded asholze,
ja sam malo bandoglaviji,
tako da kad gledam Kingkonga ne vidim Goluma iza face,
sooooo, no harm dan! ;)
Nego, potrajalo je ali odgledao sam Jessicu Jones, drugu Marvel/ Netlfix serijsku saradnju namenjenu publici naučenoj da bindžuje. Potrajalo je jer, dok drugi parovi moraju da usklade termine kada pokušavaju da dobiju dete, u mojoj kući se to dešava kada se dogovorimo da gledamo neku seriju zajedno. Moja žena nije htela da zajedno gledamo Daredevila, ali Jessica Jones ju je interesovala i rezultat je, mislim, toliko pozitivan da ćemo drugu sezonu Daredevila gledati zajedno. Way to go, Marvel.
Enivej, moram da iznova kažem kako sam impresioniram Marvelovim naporima u okviru Netflix produkcije. Daredevil mi je, već sam to rekao, toliko poremetio kriterijume da sam se posle mučio gledajući prvu sezonu Flasha jer mi je serija, inače dobra i zabavna, delovala kao osnovnoškolski peting u odnosu na Daredevilov hardkor seks sa penetracijom i vučenjem za kosu. Jessica Jones, na moje veliko iznenađenje, ide par koraka dalje i u nekim elementima je grublja i tvrđa od Daredevila. U nekim je i bolja.
Prvo da iznesem i zamerke koje imam, a one nisu sasvim formalne. U najprvijem redu, kako je ovo, kao što je već i red, pre trinaestočasovni film nego klasična serija sa nedeljnim tempom i pričama spakovanim u epizode, Jessica Jones ima i malko sala koje je moglo da bude izbačeno. Imao ga je i Daredevil, moj osećaj je da bi obe serije sa 13 epizoda mogle komotno da budu skraćene na desetak i da to bude lep komad krtine a da se ništa bitno ne izgubi, dok bi se na tempu primetno dobilo. Kod Jessice Jones je ovo pogotovo vidljivo u početku jer "prava" dinamika kreće tek negde od pete epizode. Do tada je to više omažiranje noar tropa i portretiranje badass feminističkog antiheroja koji previše usiljeno pokušava da bude badass antiheroj da bi to imalo punu feminističku snagu. U nekom sam se momentu i zabrinuo da će se serija zaustaviti na ideji da nadrkana žena koja ide unaokolo i mlati ljude zato što ju je neko nekada popreko pogledao jeste nekakav pro-femina ideal na koji se valja ugledati.
Srećom, ne, serija ovo uzima kao početnu poziciju ali uspeva da je podrobno iznijansira i čak i sam lik Jessice Jones koji je izrazito jednodimenzionalan i usiljeno gritty, štaviše, nesipmatičan većinu vremena, do kraja biva humanizovan na način koji i opravdava i potkazuje korišćenje palp i noar tropa u pristupu materijalu.
Možda bi zamerka mogla da ide i na to da serija ima vrlo malo humora, ali možda je to i samo lična preferenca. Nakon gledanja Daredevila koji je dobro balansirao između tragičnog mračnjaštva i žovijalnijeg duha, Jessica Jones deluje izuzetno neraspoloženo sa tek ponekim onelinerom i par očiglednijih pokušaja komičnog predaha koji u opštoj atmosferi tmine deluju pomalo nezgrapno.
Kako god, centralna priča je zapravo iznenađujuće dirljiva i relatabilna iako se serija bavi klasičnim fantazijskim materijalom. Bendisov i Gaidosov strip je uzet samo kao osnova a Melissa Rosenberg je zatim na to nadgradila ozbiljan narativ u kome se negativac koji može da kontroliše druge ljude samo glasom i pozitivci koji su polupolomljena ljudska bića sa pregršti problema (asocijalnost, alkoholoizam, samoprezir, krivica) ipak moraju udružiti da ga poraze, skladno dopunjuju da ispitaju i neke sasvim ozbiljne teme. Serija, recimo, ima jedan od najozbiljnijih i najzrelije osmišljenih tretmana silovanja (sama Rosenbergova je u intervjuima naglasila da nije želela da ide lenjim putem prikazivanja silovanja u grafičkom smislu), a kombinovanje superherojskih motiva sa mračnom i gritty pričom je prilično uspelo. Kempa ima u naznakama, tek da se prizna kako su osnovne postavke prilično bizarne, ali su zatim odnosi među likovima odrađeni dosledno, ozbiljno i sa poštovanjem. Skoro svaki od likova do kraja biva humanizovan for better or for worse, tako da pozitivci bivaju pokazani (više puta) kao ljudi koji su u stanju da greše,a negativci kao, opet, ljudi koji dele iste strasti kao i svi ostali i koje je makar moguće razumeti. Ovo je slično portretu Kingpina u Daredevilu, osim što je sam zaplet ovde mnogo nižeg nivoa, ličniji i intimniji pa time zapravo relatabilniji.
Ovde se i vrlo uspelo preslikava klasičan sapunskooperaški pristup superherojskih stripova u kojima se nominalno dobri momci bore da zaštite civile od loših koji bi da im naude, a u stvarnosti se radi o ličnim sukobima dve strane koje civili suštinski ne interesuju mnogo. Te stvari, kada se dobro urade dobijaju razmere klasičnih mitova (Najtflajer, ako sada čita Slottovog Spajdermena, može to da posvedoči) i u Jessici Jones se uspešno i ubedljivo stvari vrte u krugu desetak likova koji proklaze kroz brojne permutacije i preokrete, saradnje, izdajstva itd.
Centralni lik, sama Jessica, je, kako rekoh, po postavci gotovo karikaturalno gritty dobar deo vremena, do te mere da kada se na kraju poslednje epizode glumica Krysten Ritter nasmeši, ovo je potpuni vizuelni šok za gledaoca, no sa odmotavanjem priče se nekako dolazi do pojašnjenja zašto je zapravo ona takva kakva je i mada se ne pretvara u simpatičnu, ljupku osobu, ona uspeva da izkanališe taj "broken hero" sentiment koji su i Bendis i Gaidos gađali u stripu. Zato je ansambl oko nje tu da provajduje humanizam koji protagonistkinji nedostaje i tu su svi dobri, od Carrie Anne Moss za koju se nadam da će nastaviti u drugoj sezoni, preko Mikea Coltera koji je savršen Luke Cage, meni i inače izuzetno drage Rachael Taylor čija je Patsy Walker eminentno ubedljiva (iako nema veze sa istoimenim likom u stripu), odličnih Eka Darvillea ili Colby Minifie koji seriji daju onaj klasičan menhetnski šmek, pa do Davida Tenanta koji je ovde razbio.
Seriously, Tenantov Purple Man (mada se nigde ne koristi ovo ime, i umesto toga ide samo pseudonim Kilgrave kome se i likovi u seriji podsmevaju) nije just another British villain, već metikulozno odigran portret narcisoidnog psihopate koji je toliko slojevit i ubedljiv da mi je prosto žao što ga neće biti u daljim sezonama. Marvel, koga dosledno kritikuju da su im u filmovima negativci bledunjavi i nepamtljivi, bi mogao da se ozbiljno pobusa u prsa i ukaže na Tenantovog Kilgravea kao na primer kako oni to ipak umeju, samo im treba više vremena.
Serija nema onako fantastične scene akcije kao Daredevil ali akcije ima, prljava je, gritty i krvoločna, da je ovo bioskopski film bio bi R-rated, zbog psovanja, eksplicitnog seksa i nasilja koje povremeno uleti u slasher teritoriju.
Veoma sam zadovoljan drugim Marvelovim izletom na Netflix i mada nikada neću povući ružne reči koje sam Jephu Loebu uputio u više navrata na ime stripova koje je radio poslednjih desetak godina, ovo što sada radi sa Netflixom je skoro dovoljno da izbalansira terazije krivice i zasluge i vrati nas u neutralnu poziciju čoveka koga po dobru pamtimo jer je bio koscenarista filma Commando :lol: Daredevil nam stiže sa drugom sezonom za pet nedelja, a tu imamo Punishera kao garnirung. Luke Cage će krajem godine, pa onda iduće godine Iron Fist i onda bože zdravlje Defenders. Ako sve bude na ovom nivou, moraću da Marvelu skinem nekoliko kapa.
Jeph Loeb je radio i SMALLVILLE. Inače, Deadshot u igranim ekranizacijama gde je doduše bio ambivalentni epizodista, uvek ima otvoreno lice pa verujem da će tako biti kod Ayera...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Šta kažeš za ovog Dedšota iz poslednje epizode Flasha sa Earth-2 ? :D
Quote from: Ugly MF on 15-02-2016, 18:08:49
Šta kažeš za ovog Dedšota iz poslednje epizode Flasha sa Earth-2 ? :D
Nisam još obradio novu epizodu. Zamorili su me...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ahhh, odgledao se Deadpool. :lol: :lol: :lol:
Needless to say, meni je to bilo vrlo prijatno iskustvo, ali imao sam uz sebe i kontrolnu grupu, to jest individuu - moju ženu - koja je za film rekla da je mnogo bolji od Gardijans ov d Galaksi a i od onog, kako se zvaše, Ent Mena. Mogu da potpišem to što je gospođa rekla između dva zalogaja pice.
Sad, naravno da Deadpool nikako nije "veliki" film ni po formi ni po nekakvoj umetničkoj ambiciji ali jeste uspešan u onome što želi a to je da nežno parodira superherojske trope i da ostvari neku vrstu direktne spone sa gledaocem putem bezbrojnih popkulturnih doskočica i ponekog znalački odmerenog direktnog obraćanja kameri. Treba li da kažem da u tom smislu film Deadpool veoma dosledno i uspešno prenosi estetiku Deadpool stripa na veliki ekran i, paradoksalno, uspeva da bude vernija ekranizacija Deadpoola nego što je ijedan X-Men (ili Fantastic Four, da ne pominjem Marvelove in-house produkcije) bio ekranizacija X-Men. Opet, Deadpool tu nominalno ima lakši posao jer se bavi potkazivanjem i parodijom plus njegov osnovni zaplet je jako jednostavan PLUS, naravno, on ne bi ni imao smisla da se pojavljuje u kontekstu gde nema šta da komentariše i koga da parodira, ali opet, treba i tu znati odmeriti prave udele parodije, humora i autentične, jelte, drame. Stripovi ovo obično dobro postižu poslednjih godina, od Niciezinog Cable & Deadpool, preko Wayjevog serijala (iz koga je preuzeta scena sa raznosačem pica (mada u stripu ima daleko mračniji kraj (a Daniela Wayja, avaj nisam video na špici ni u zahvalnicama))) pa do aktuelnijih radova Gerryja Duggana i Briana Pohsena i film uspeva da se osloni na cheesy ljubavnu priču taman toliko da ona iznese tone frivolnog humora a da opet bude tu i nekog tračka autentične emocije. Deadpool u jednoj sceni i sam pominje "lažni osmeh koji krije stvarni bol" i mada film nema na svojoj strani luksuz stotina strana stripa tokom dve i po decenije (isprekidanog) izlaženja, dobro je tu pogođena srž Deadpoolovog karaktera i generalno anarhični principi na kojima funkcioniše njegov svet, njegove interakcije sa kriminalcima, drugim superherojima i sumnjivim licima sa društvene margine koja bivaju humanizovana kroz radnju.
Opet, film Deadpool u neku ruku vrlo radikalno odstupa od stripova. Da, kostim je savršen faksimil i Deadpoolovo ponašanje u borbi je perfektno, ali sa druge strane, ovaj Deadpool je tek frivolni serijski izbacivač onelinera za razliku od stripovskog Deadpoola koji je autentično psihotičan. Takođe, osnova zapleta, ljubavna priča i njeno razrešenje ne nalikuje ni na šta što bi ijedan Deadpool strip mogao da prikaže s obzirom na to da su oni po definiciji zasnovani na nihilističkom etosu gde su bljeskovi humanosti trenuci koje treba pamtiti, nikako pančlajnovi. Utoliko, iako je ovo R-rated film sa mnogo psovki, amputacija i seksa (uključujući duhovitu scenu pegginga :-| :-| :-| ) on je suštinski za decu jer priča izrazito jednostavnu priču sa izrazito plitkim karakterizacijama i razrešenjima koja su na nivou dečijih skaski. Može se argumentovati da je ovo metanivo narativa i da je on nameran da upravo tim dvodimenzionalnim tretmanom materijala ukaže (i potkaže) na protivrečnosti superherojskog etosa, ali ja razumem ako nekoga to žulja. Opet, Deadpool je generalno uvek utemeljen u ovakvom pristupu i njegova istinska priroda je uvek bila u tome da se približi potrošaču popularne kulture time što će i sam imati rasutu pažnju koja skače od brze hrane, prema pin ap ličnostima, zatim na oružje, pa na stripove, filmove ili igre i sve u krug, dok se nekakva dublja poenta tek nazire u podtekstu a čije čitanje u mnogome zavisi od interesovanja za "ozbiljnije" superherojske proizvode. Opet, fantastičan vikend koji je Deadpool imao u Americi potvrđuje da je bioskopska publika na ovo spremna a i ja sam u Ušću čuo muškarce oko sebe kako prepoznaju reference na događaje ili likove iz stripova.
U tehničkom smislu, ovo je pametno odrađen "mali" film koji jako mnogo kilometraže izvlači iz svoja dva i po set pisa. Koreografija borbi i generalna režija akcije su kulturno ispoštovali R rating i mada ovo nikako nisu najbolje superherojske borbe koje sam ikada video, one su atraktivne i prljave kako i treba da bude u ovakvom filmu. Gostujući X-Men superheroji su, opet, odmereni dosta mudro. Kapičićev Colossus je čist kemp - na kraju krajeva sam lik je suvi CGI bez mnogo napora da mu se da dubina - to jest straight man played for laughs, dok je Negasonic Teenage Warhead Brianne Hildebrand odlično pogođena da bude namršteni lik u komedijaškom triju i koristi svoj screen time mudro.
Deadpool otvara na skoro pa šokantno uspešan način superherojsku sezonu koja obećava još padanja još rekorda. Betmen i Supermen pa X-Men, pa Suicide Squad, pa Civil War ove godine, pa Doctor Strange, da ne pominjem televiziju... Biće ovo vrela godina ali ako ništa drugo Deadpool pokazuje da je R-rated superherojski film apsolutna realnost (uz jasne ograde da je ovo u suštini akciona komedija i da se radi o liku dobro poznatom po parodiji) i da "superherojski zamor" još uvek nije nastupio. Biće ekstremno zanimljivo pratiti čeoni sudar Dawn of Justice i Civil War sa X-Men Apocalypse koji bi trebalo da se tu ravnopravno uključi (mada Deadpool ima bolje otvaranje od bilo kog X-Men filma) a onda da vidimo i kečeve iz rukava u formi Suicide Squad i Dr. Strange. Za sada, ja sam Deadpoolom vrlo zadovoljan.
Pogledao sam THE SURVIVALIST Stephena Fingletona, postapokliptičnu priču o svetu u kome je populacija drastično porasla u odnosu na proizvodnju nafte i hrane, zavladali su rasulo i glad, i film počinje životom usamljenog naslovnog junaka koji u brvnari u šumi ima malu baštu i uspeva da se prehrani. Jednog dana pojavljuju se majka i kćer nudeći mu seks u zamenu za hranu i prenoćište. Počinju da se javljaju sumnje, pozorenja i iskušenja, međutim, stvari kreću neočekivanim tokom i za junake i za gledaoce jer se svako vodi impetativom preživljavanja.
Fingleton stoga nije zapravo film ni o apokalipsi ni o čudnom trouglu muža, žene i tašte već upravo o preživljavanju. Preživljavanje iz naslova je osnovni lajtmotiv svega što junaci rade i ta linija je dosledno izvedena dajući svežinu jednom vrlo kamernom zapletu i filmu.
Gluma je jako dobra, sa nepoznatim glumcima koji kanališu paniku i entropiju kraja sveta. U određenom smislu THE SURVIVALIST se može posmtrati kao budžetski jednostavniji REVENANT koji nije morao da svari baš sve potencijalne motive gledaocu već mu je ostavio da i sam crpi ponešto iz skoro pa naturalističkog postupka.
Fingletonov debi je jedan od boljih u prošloj sezoni i nadam se da ga prilike koje dobija neće pokvariti.
* * * 1/2 / * * * *
Nisam nikada bio fan Alberta Pyuna ali svakako da su me rastužile vesti o njemu..
Umro? :( Dangerously close je meni u ono vreme bila okej teenxploatacija...
Povlači se iz režije zbog demencije. Više nije u stanju da radi, što imajući u vidu njegov recentni output znači da mu BAŠ nije dobro jer su mi jataci javljali da je ovo što je recimo režirao prošle godine u Sloveniji i Hrvatskoj već radio sa deset posto prisustva.
Pogledao sam NACHTHELLE Floriana Gottschicka, minornu nemačku melodramu na koju sam nabasao jer se našla u selekciji ovogodišnjeg FESTa. Ovo ostvarenje nije bitno iznad svojevrsne razmeđe microwave srpske produkcije i nečega što bi recimo radio Miroslav Momčilović, samo što je potpuno lišeno humora. Koliko sam uspeo da shvatim, ovaj film je bio prisutan na nekim queer festivalima, premda zapravo nema izraženu queer dimenziju, samo par likova koji su homoseksualci u krajnje konvencionalnom melodramskom ključu.
Nažalost, film je nevešt u svakom pogledu da bi mogao da se kvalifikuje za neko ozbiljnije razmatranje. Odnosi među junacima su jednodimenzionalni i klišetizirani, a gluma takođe ne uspeva da produbi karaktere u odnosu na krajnje površan scenario. Scenografija kuće u kojoj se veći deo filma dešava ne generiše nikakvu atmosferu i deluje kao da snimali u prvom praznom prostoru na koji su naišli. Sve u svemu, jedan prilično slab film. Na špici je kao koproducent potpisana filmska škola "Konrad Wolf", ne znam koga oni školuju ali to možda nešto objašnjava...
Ali, ohrabrujuće, pilot za Vinil uopšte nije rđav. Scorcese je disciplinovaniji nego što sam se plašio da će biti i priča ima jasne narativne zametke sa jasnim dramskim zapletom i motivacijama likova. Kako je to nešto što je prilično falilo Wulfu sa Wolstrita, ovde mi je drago da to nije ispušteno iz vida i da su scene ekscesa i dekadencije koje Martin toliko voli urađene kontrolisano i ipak u službi priče. Videćemo kako će to dalje izgledati ali početak je bolji nego što su nas privjui plašili.
Ti znaš da ja obožavam Wolfa.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma, ja sam odrastao na Scorceseu pa ne mogu da ne budem u osmesima kada se Leo krevelji i prevrće, ali film pati od nefokusiranosti. :lol: :lol:
Nego, druga tema. Možda su ovo Diznijevi shillovi plaćeni da mrače unapred?
REPORT: "Batman v Superman" Response Could Lead to Major Shifts in DC Films Plans (http://www.comicbookresources.com/article/report-batman-v-superman-response-could-lead-to-major-shifts-in-dc-films-plans)
Quote
The internal response to high-profile DC Comics (http://www.comicbookresources.com/tag/dc+comics)-based feature "Batman v Superman: Dawn of Justice" (http://www.comicbookresources.com/tag/batman+v+superman) isn't what Warner Bros. (http://www.comicbookresources.com/tag/warner+bros) had been hoping for thus far.
According to a video report published Thursday from HitFix (http://www.comicbookresources.com/tag/http://www.hitfix.com/the-dartboard/batman-v-superman-could-dcs-entire-slate-be-in-jeopardy-fandemonium) film reporter Drew McWeeny. This reaction has led McWeeny to the conclusion that if "Batman v Superman" isn't a major hit, it'll mean dramatic shifts in the DC Films (http://www.comicbookresources.com/tag/dc+films) master plan.
"This movie is starting to scare [Warner Bros.]," McWeeny said, citing unnamed sources. "Response has not been exactly what I think they wanted."
In the report, McWeeny shares that Warner Bros. is confident in its other upcoming DC-based film "Suicide Squad," (http://www.comicbookresources.com/tag/suicide+squad) scheduled for release on Aug. 5, and that he believes the currently-in-production "Wonder Woman" (http://www.comicbookresources.com/tag/wonder+woman+%28film%29) will proceed as planned. However, if "Batman v Superman" does not meet expectations, he predicted "seismic shifts" at Warner Bros., stating that the movie will have to "make a billion dollars for people to keep their jobs."
One specific implication named in the report: A Batman solo movie starring Ben Affleck (http://www.comicbookresources.com/tag/ben+affleck) could take the place of "Justice League: Part One," currently scheduled for Nov. 2017.
"I would be surprised if 'Justice League' starts shooting when they say it's going to," McWeeny said. "I would be equally surprised if Zack Snyder (http://www.comicbookresources.com/tag/zack+snyder) directs it."
According to McWeeny, Affleck's Batman is one of the most well-received parts of "Batman v Superman," which may explain the heavy focus on the character in the film's latest trailer (http://www.comicbookresources.com/article/wonder-woman-speaks-batman-brawls-final-batman-v-superman-trailer), released last week. The other bright spot in early "Batman v Superman" reaction, Hitfix reports, is Jesse Eisenberg (http://www.comicbookresources.com/tag/jesse+eisenberg)'s Lex Luthor.
With "Batman v Superman" still more than a month away from theaters, it'll likely be a while before the first critic and fan reactions start to surface online. It's been clear from the start, though, that Warner Bros. has placed a very high degree of importance in the film, which is slated to launch both the "Justice League" franchise and various solo films including "Wonder Woman," "Aquaman," "Cyborg" and "The Flash."
The full DC Films lineup was announced in October 2014 (http://www.comicbookresources.com/?page=article&id=56322).
Directed by Snyder and starring Affleck as Batman, Henry Cavill (http://www.comicbookresources.com/tag/henry+cavill) as Superman and Gal Gadot (http://www.comicbookresources.com/tag/gal+gadot) as Wonder Woman, "Batman v Superman: Dawn of Justice" is scheduled for release on March 25.
Nego, evo ful trejlera za Daredevila S2:
http://youtu.be/m5_A0Wx0jU4 (http://youtu.be/m5_A0Wx0jU4)
Ne bih se složio za WOLFa. Mislim da je to film koji ima veliki zamah, preplićući bavljenje ličnim, poslovnim i epohom, u stilu njegovih epova na liniji GOODFELLAS/ CASINO, a oni svakako nisu primeri aristotelovske dranaturgije, ali imajući u vidu količinu sadržaja, teško da mogu biti bolji.
VINYL je poezija. Još jedno Martyjevo ostvarenje zrelo za izdanje u Zavodu za udžbenike, Vučić sa Vol Strita.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pilot nove HBO serije VINYL u režiji Martina Scorsesea se i po trajanju i po estetskim dometima bez problema može posmatrati kao igrani film koji sticajem okolnosti nije dospeo u bioskop. Ovo nije prva Scorseseova saradnja sa HBO i prvi pilot za njih ali ovoga puta zaista je snimio dvočasovni film koji je apsolutno na nivou njegovih radova, blizak njegovom stilu i daleko iznad svačijeg nivoa, sem njegovog naravno.
Scorseseov pilot iznosi osnovne motive koji će se provlačiti kroz seriju VINYL, uvodi likove i osnovne konflikte ali ipak funkcioniše i kao samostalna celina, priča o junaku koji je otkrio bluz i rokenrol, potom postao biznismen, očistio se od poroka a onda u jednoj stresnoj situaciji opet otkrio rokenrol.
Kako kaže Lester Bangs u Croweovom filmu ALMOST FAMOUS koji svakako spada u korpus ostvarenja bliskih VINYLu, najvrednije su one stvari koje ljudi razmenjuju kada nisu cool, i glavni junak koga izvanredno tumači Bobby Cannavale mora iznova da padne ispod minimuma coolnessa kako bi osetio snagu rokenrola i bio njime prožet do koske, u najbukvalnijem smislu te reči.
Pored uvodne priče o usponu i padu junaka, ovo je film u kome je sabrana serija inicijacijskih momenata za razne ljude i njihov ulazak u rokenrol, Te tačke posle kojih nije bilo nazad, u jednom svetu koji je trajao sve do pre nekih petnaest godina kada se transformisao u nešto potpuno drugačije zahvaljujući novim zakonitostima tržišta.
Otud ovaj film i jeste smešten u početak sedamdesetih kada su slušaoci i diskografski moguli podjednako mogli biti "pomereni" muzikom koju su čuli na radiju, a epoha je mitologizovana, kao što su u to vreme svoju fetišizaciju doživele neke druge epohe, kada je Scorsese bio mlad i snimio recimo NEW YORK NEW YORK.
Kod Scorsesea u punom naponu naravno svaki kadar ima više slojeva, stvari koje gledamo po prvi put i naslaga omoga što smo već videli. Njegovi junaci su povremeno light sleeperi iz TAXI DRIVERa u direktnim vizuelnim referencama, ponekad je to korozija iz WOLF OF WALL STREETa (kom je VINYL pilot i najsličniji u Martyjevom opusu) a mogu se prepoznati i AFTER HOURS i KING OF COMEDY, ali svi ti tragovi prošlosti su samo začin filmskom izrazu koji je vrlo savremen, i udara ovde i sad, kao i uvek onom Scorseseovom žestinom mladića koji je upravo pogledao novotalasovski film i izašao na ulicu.
U fazi kada polako, vrlo svesno, privodi karijeru zaključenju, Scorsese realizuje svoje pet projecte, bavi se onim što ga zanima, i na svu sreću, ponovo je pun energije, pa možemo reći da pravedno ispraća svoje najdraže ideje pred publiku.
Seriju sada preuzimaju drugi reditelji, showrunner je pouzdani Terry Winter, nema razloga da to ne bude dobro i nadalje, ali ovaj dvočasovni uvod ostaje još jedan Scorseseov rad koji treba da se nađe u programu Zavoda za udžbenike.
Espinosa i Ryan ponovo u sedlu!
Hot off the heels of "Deadpool's" massive opening weekend, Ryan Reynolds may be trading his superhero costume for a space suit for what could be his follow-up project to the comic book pic.
Sources tell Variety that Reynolds is in talks to star opposite "Mission: Impossible – Rogue Nation" actress Rebecca Ferguson in Skydance's sci-fi thriller "Life."
Daniel Espinosa is directing the film with David Ellison and Dana Goldberg producing, along with Bonnie Curtis and Julie Lynn. The project, an original idea, has a script by "Deadpool" duo Paul Wernick and Rhett Reese. The story follows the crew of the International Space Station as it retrieves a sample from Mars and discovers that it displays signs of life more intelligent than ever expected.
"Deadpool" blew away opening weekend expectations by hauling in $282.1 million worldwide, including $150 million domestically. It broke Valentines Day box office records set last year by another R-rated pic, "Fifty Shades of Grey."
Reynolds had a strong slate of prestige pics in 2015 with "Woman in Gold" and "Mississippi Grind," and can be seen next in "Criminal" alongside Kevin Costner. He is repped by WME.
Deadline Hollywood first reported the news.
Sent from my iPhone using Tapatalk
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi.imgur.com%2FMYQgO4D.jpg&hash=5f26b0112ec2b724e44241843b636707a34de2f2)
Quote from: Ugly MF on 15-02-2016, 18:08:49
Šta kažeš za ovog Dedšota iz poslednje epizode Flasha sa Earth-2 ? :D
Čekaj, Deadshot je pandur koji ne zna da puca? :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
ma daaaa :D
Razbili ga, do jaaaajaaaaa,smotan, ispadaju mu metci, upisali smo se...
Pogledao sam III Pavela Hvaljejeva i taj film je kao neuspešni crossover Jovićevog ISCELJENJA i Rubenovog DREAMSCAPEa. Film se nalazi između čekića horordžije koji ima pogrešnu ideju šta je art i arthausaša koji ima pogrešnu ideju šta je horor, pa na kraju ne funkcioniše ni na jednom od ta dva nivoa.
Film govori o dve sestre koje usled misteriozne zaraze ostaju bez majke, a kada jedna od njih oboli, jedinu nadu u izlečenje nalaze u obraćanju lokalnom svešteniku koji veruje da ima lek, i da on mora biti duhovne prirode.
Uskoro film tone u domen naivne dark fantazije, ne naročito maštovite, nimalo intrigantne i potpuno lišene napetosti. Hvaljejev nije ni blizu tako vešt i maštovit reditelj da napravi film poput Tarsema ili Argenta koi će biti sve zanimljiviji što se više udaljava od racionalnosti, a oet sebi uzima dovoljno slobode da se odmakne od logike i narativnih konvencija, što nimalo ne idee u korist filma.
Na kraju film izrasta u svojevrsnu mračnu parodiju koja nije naročito zanimljiva a svakako nije bolja od onoga što bi bili uzori koje Hvaljejev pokušava da prevaziđe.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam MOT NATUREN Ole Glaevera i Marte Vold. Postupak u ovom filmu bi se mogao nazvati literarnim. Na ekranu gledamo mahom vrlo jednostavne situacije sa glavnim junakom u centru pažnje, povremeno začinjeno junakovim fantazijama, sitnim deonicama sećanja i maštanja, dok se unutrašnji život junaka ispoljava kroz monolog u voice-overu.
Na neki način, MOT NATUREN možemo smatrati bukvalnom ekranizacijom romana, pokušajem da se prikažu sve one fizičke radnje koje opisuju književnici a da se tok misli i izlaganje karaktera smesti u unutrašnji monolog. Naravno, ne treba trošiti reči kako je ovakav postupak u svakom pogledu ćorsokak.
Ole Glaever igra i glavnu ulogu u ovom filmu pa se slobodno može reći da ovo čak i bukvalni one man show.
Ovaj film je formalno ubrojan u komedije i ima nekoliko instanci skadinavskog humora koje sam prepoznao a verovatno ima i nekih koje nisam. Verujem da će oni koji su skloniji toj vrsti humora u ovome uživati mnogo više nego ja. Ukupno uzev MOT NATUREN je svedeni art house koji komunicira frustraciju junaka sa kojom bi se određena ciljna grupa mogla identifikovati. U moru politički korektnog, angažovanog filma, vredi pohvaliti ovakvu i bukvalnu i figurativnu okrenutost autora samome sebi.
* * / * * * *
DEADPOOL za prvi vikend 30 000
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam GERMAN ANGST, nemački art-splatter omnibus u kom je, barem što se mene tiče Joerg Buttergeit najpoznatije ime. Njegova priča otvara omnibus i za nju bi se moglo reći da je narativno pa o značenjski najsiromašnija od sve tri, ali je opet u domenu vizuelnog izraza najsofisticiranija, a isto tako njen sasvim nezaokružen scenaristički koncept istovremeno ostavlja dosta toga nedorečenim i nezadovoljavajućim.
Druga i treća priča Michala Kosakowskog i Andreasa Marschalla su neočekivano nemaštovite i u jednom TWILIGHT ZONE ključu (druga je praktično rimejk jedne od TWILIGHT ZONE epzioda) što im uz blagu arhaiziranost produkcionog dizajna daje neki neobičan 80s vajb. U tom smislu, GERMAN ANGST deluje kao neka jako vešto realizovana replika horor osmnibusa iz osamdesetih, jer pre svega je estetika samih priča takva. One me dosta asociraju na neke rutinske Barkerove ili Kingove radove, i na nešto oko čega bi se osamdesetih lako okupili Argento i Carpenter i snimili omnibus.
Ipak, GERMAN ANGST ima svoje obeležje, to je pokušaj da se pobegne od klasične žanrovske konvencije, u tome najviše uspeva Buttergeit, i splatter, u kome opet on biva najsofisticiraniji, iako mu kako rekoh, priča zaista deluje nezadovoljavajuće i nedovršeno.
Druga priča je vrlo mainstream i zanimljivo je kako ne uspeva da dinamičnije razigra svoju premisu, dočim je treća priča sa sredovečnim čovekom koji ulazi u nekakav tajni klub razvratnika potpuno muzejski primerak, napisana i snimljena već bezbroj puta.
Druge dve priče pokušavaju da pobegnu od žanra ali ih on nemilosrdno sustiže, i u drugoj i u trećoj priči.
GERMAN ANGST nažalost ne nudi onoliki estetski proboj kom su se autori, a sa njima i gledaoci, nadali, štaviše deluje muzejski. Međutim, ipak ostaje relativno prijatno gledalačko iskustvo za one koji su spremni da umesto obećanog osveženja budu prijatno zabavljenii ortodoksijom, koliko god da je bajato izvedena.
* * 1/2 / * * * *
Paramount spent three years developing a period rock 'n' roll drama with Martin Scorsese, Terence Winter and Mick Jagger — only to see the project fall apart and migrate to the small screen as HBO's Vinyl. But there's a silver lining. The film studio quietly worked out a deal to retain a financial stake in the TV series, which debuted Feb. 14.
Sources say Paramount received an upfront payment and will earn fees per episode and a small backend piece of any profits from Vinyl. That means if the Bobby Cannavale-Olivia Wilde series runs for multiple seasons, the deal could be lucrative for the studio.
So why would HBO and Paramount — representing rival media empires Time Warner and Viacom — agree to such a deal?
READ MORE 'Vinyl': TV Review
After trying to squeeze the tale of cocaine-addled record exec Richie Finestra into a three-act movie, Scorsese decided to take a reframed version to HBO. Paramount chairman and CEO Brad Grey wasn't about to step in the way, wanting to keep his relationship with Scorsese in good standing. (Scorsese has a first-look deal with Paramount and made his three most recent narrative features, including the Winter-penned The Wolf of Wall Street, at the studio.) Thus, Grey agreed to sell Vinyl to HBO, the network he worked with extensively as an executive producer of The Sopranos with Winter, who went on to create Boardwalk Empire for the network (with Scorsese directing the pilot).
"As we were developing the feature, it became clear to Marty, Terry, Mick, [co-creator] Rick [Yorn] and me that there was way more here than even a three-hour movie," says Grey. "Marty believed strongly it was an episodic, multiseason kind of story. We've all learned again and again to trust Marty."
In order to extricate the film — which had been in development for more than a decade at Disney before Paramount picked it up in 2007 — HBO needed to think creatively. Even the free-spending network couldn't afford the film's 15 years of accumulated turnaround costs. So the Vinyl sharing deal is unique for HBO, with the closest approximation being its upcoming sci-fi series Westworld, which Warner Bros. had been considering as a big-screen remake of the 1973 film before the property landed at HBO in 2013. But Westworld represents a project staying within the same corporate umbrella. Vinyl required some intercompany politicking.
HBO president Michael Lombardo thinks the Vinyl arrangement might be the start of a trend as network dramas become more cinematic and A-list filmmakers seek to tell episodic stories over multiple seasons. "It's a testament to what's going on in television right now," says Lombardo. "There are stories that certain filmmakers have struggled to tell in a two-hour format for a very long time. And I think you will be seeing more of this situation in the future."
Pogledao sam VLAŽNOST Nikole Ljuce, debitantski film mladog reditelja od kog sam dosta očekivao. Film je u pojedinim segmentima dostigao ta očekivanja ali u pojedinim je iznenađujuće podbacio tako da bih ukupni utisak ipak sumirao kao razočarenje.
Ljucin film se nadovezuje na niz u novom talasu urbanih melodrama koji su predvodili PANAMA i AMANET, gde se diskretni elementi trilera uvode u filmsko tkivo, glumci su profesionalci i igraju po scenariju. Tim nizom je odmenjen talas "Bor-Majdanpek" drama sa naturščicima koje su postigle dosta uspeha na festivalima. Zanimljivo je da su prikazivanjem u Kanu i Berlinu, ovi filmovi koji se vraćaju konvencionalnijem scenarističkom i glumačkom izrazu formalno i nadmašili ovaj raniji niz izuzetno uspešnih ostvarenja.
U VLAŽNOSTI glavnu ulogu igra redovan Ljucin saradnik Miloš Timotijević koji se mahom specijalizovao za sporedne role muževnih junaka i ovde je napravio dobru glavnu ulogu. Da li VLAŽNOST otvara neke nove mogućnosti za Timotijevića teško je reći. Dokazao je da može odigrati glavnu ulogu ali je pitanje koliko će prostora za takve angažmane biti ubuduće, pošto već postoji formirana klasa glumaca kojima se daju "glavnjaci".
TImotijević je istovremeno i najjača karika ovog filma. Druga jaka karika je relativno konzistentna naracija, bez mnogo viškova, mada ih ima. I u tom smislu, VLAŽNOST je daleko disciplinovaniji i izbrušeniji film od PANAME. Međutim, PANAMA s druge strane ima mnogo zanimljiviju priču na nivou koncepta, pa se to prenosi i na film koji uprkos problematičnoj naraciji uspeva da crossoveruje u prijatno gledalačko iskustvo. VLAŽNOST međutim, ostaje podjednako mistifikovana kao PANAMA ali na kraju deluje prazno, sa pričom koja je zanimljivija kada se pičuje nego kada se gleda.
Ono što je međutim najneprijatnije iznenađenje u VLAŽNOSTI su glumci koji su u pojedinim deonicama zaista jako slabi, ima scena koje su jako slabo odigrane, i kvalifikuju se za izbacivanje iz filma po onome što se u njima čuje i vidi. To važi i za neke kameo uloge ljudi koji nisu glumci (recimo, raznih reditelja, među kojima sam Ljuca igra najbolju rolu) i čiji angažman u filmu zaista deluje zbunjujuće studentski, u lošem smislu te reči. Ipak, ima i slabih interpretacija uglednih glumaca, recimo Vanje Ejdus.
Od Ljuce sam, na osnovu kratkih filmova i njegove specijalnosti za rad sa glumcima, očekivao upravo odlično odigran film na svim mestima a to se nije desilo. Štaviše, Tamara Krcunović u maloj ali značajnoj ulozi koja otvara i zaključuje film nije baš na nivou i ona na neki način diktira glumačka razočaranja. Ipak, pred Timotijevića ima nekoliko svetlih tačaka, pre svih Milan Marić koji je napravio transformaciju i šteta što nema veću ulogu.
Strani glumci i strani likovi su potpuni višak u filmu, mada nota bene, ovde nema onih blamiranja kao kada Dejan Čukić mora da odigra tešku dramsku scenu na srpskom, pa je bar taj segment urađen tako da ne nanosi štetu filmu.
Fotografija je vrlo konvencionalna, rekao bih kruta, i u ovako atmosferičnom filmu očekivao sam više vibrantnosti, više pozicija kamere, više pokreta kamere, više detalja kojima bi se mogao pokazati taj nemir koji prati junaka. Ako imamo u vidu da film traje 113 minuta, a da mu priča nije puna nekog intenzivnog dramskog sadržaja, fotografija je morala biti mnogo efektnija.
Ovako fotografija ostaje na tragu onoga što bi trebalo da postigne ali ne isteruje to do kraja.
VLAŽNOST je film kome je srce na pravoj strani, ali da bi se do kraja ostvarila takva dramaturški diskretna poetika potrebni su nepogrešivi glumci i znatno ubedljiviji vizuelni izraz što je ovde izostalo.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-02-2016, 16:37:05
talas "Bor-Majdanpek" drama sa naturščicima
kakva grozna budalaština, na vise nivoa! :(
prvo, koliko to filmova ima taj 'talas' i koji su?
'talas' od 2-3 filma?
drugo, otužni beogradocentrični kulturrasizam.
kao, 'jupiii, domaći film se iz provincije, iz nekakvih majdanpeka, vraća u beograd!'
stvarno nedostojno.
He-He,,,
To ti je bre pruga, relacija Bor-Majdanpek,,, teretnjaci za prevoz ruda do zlatare... :)
Možda je mislio na kvalitet i vrednost,'zlatni' potencijal Srpskog filma !
Ode nam Zulawski...
Pogledao sam THE DEMOLISHER Gabriela Carrera, kanadski žanrovski favotir koji u maniru nekakvog visokoestetizovanog arty postupka pokušava da reinterpretira neke B-matrice, nažalost mnogo više Williama Lustiga nego Manna i Carpentera na koje aludiraju kritičari.
Film govori o TV mehaničaru čija supruga policajka ostaje u teškom stanju posle napada na poslu i on kreće u totalnu osvetu rpotiv bande koja ju je osakatila. Međutim, pored krivaca, njegovom nasilnom ponašanju ne mogu da izmaknu i neki naizgled nedužni ljudi...
Carrer pokušava da se izrazi u understatementu na dva načina koja se ispostavljaju kao krajnje pogrešna. Za početak obilato koristi slow motion i steadycam, i obe te stvari su akcenti, tako da koliko god scene snimane tim tehnikama deluju prozaično ili "prazno", prečišćeno, akcentovane su. Zatim, neke velike emocije pokušava da prikaže kroz usiljeno male gestove, pa je rezultat toga da sve deluje jako prenaglašeno.
Nasilje je stilizovano i prilično sterilno. Tempo je pretenciozan ali bez višeslojnosti sadržaja koja bi ga opravdala. Kritika je jako lepo dočekala ovaj film i proriče Carreru svetlu budućnost. Voleo bih da su u pravu ali u DEMOLISHERu nisam primetio ništa što bih voleo da vidim razvijeno u nekim budućim radovima.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-02-2016, 16:37:05
Pogledao sam VLAŽNOST Nikole Ljuce, debitantski film mladog reditelja od kog sam dosta očekivao. Film je u pojedinim segmentima dostigao ta očekivanja ali u pojedinim je iznenađujuće podbacio tako da bih ukupni utisak ipak sumirao kao razočarenje.
Ljucin film se nadovezuje na niz u novom talasu urbanih melodrama koji su predvodili PANAMA i AMANET, gde se diskretni elementi trilera uvode u filmsko tkivo, glumci su profesionalci i igraju po scenariju. Tim nizom je odmenjen talas "Bor-Majdanpek" drama sa naturščicima koje su postigle dosta uspeha na festivalima. Zanimljivo je da su prikazivanjem u Kanu i Berlinu, ovi filmovi koji se vraćaju konvencionalnijem scenarističkom i glumačkom izrazu formalno i nadmašili ovaj raniji niz izuzetno uspešnih ostvarenja.
U VLAŽNOSTI glavnu ulogu igra redovan Ljucin saradnik Miloš Timotijević koji se mahom specijalizovao za sporedne role muževnih junaka i ovde je napravio dobru glavnu ulogu. Da li VLAŽNOST otvara neke nove mogućnosti za Timotijevića teško je reći. Dokazao je da može odigrati glavnu ulogu ali je pitanje koliko će prostora za takve angažmane biti ubuduće, pošto već postoji formirana klasa glumaca kojima se daju "glavnjaci".
TImotijević je istovremeno i najjača karika ovog filma. Druga jaka karika je relativno konzistentna naracija, bez mnogo viškova, mada ih ima. I u tom smislu, VLAŽNOST je daleko disciplinovaniji i izbrušeniji film od PANAME. Međutim, PANAMA s druge strane ima mnogo zanimljiviju priču na nivou koncepta, pa se to prenosi i na film koji uprkos problematičnoj naraciji uspeva da crossoveruje u prijatno gledalačko iskustvo. VLAŽNOST međutim, ostaje podjednako mistifikovana kao PANAMA ali na kraju deluje prazno, sa pričom koja je zanimljivija kada se pičuje nego kada se gleda.
Ono što je međutim najneprijatnije iznenađenje u VLAŽNOSTI su glumci koji su u pojedinim deonicama zaista jako slabi, ima scena koje su jako slabo odigrane, i kvalifikuju se za izbacivanje iz filma po onome što se u njima čuje i vidi. To važi i za neke kameo uloge ljudi koji nisu glumci (recimo, raznih reditelja, među kojima sam Ljuca igra najbolju rolu) i čiji angažman u filmu zaista deluje zbunjujuće studentski, u lošem smislu te reči. Ipak, ima i slabih interpretacija uglednih glumaca, recimo Vanje Ejdus.
Od Ljuce sam, na osnovu kratkih filmova i njegove specijalnosti za rad sa glumcima, očekivao upravo odlično odigran film na svim mestima a to se nije desilo. Štaviše, Tamara Krcunović u maloj ali značajnoj ulozi koja otvara i zaključuje film nije baš na nivou i ona na neki način diktira glumačka razočaranja. Ipak, pred Timotijevića ima nekoliko svetlih tačaka, pre svih Milan Marić koji je napravio transformaciju i šteta što nema veću ulogu.
Strani glumci i strani likovi su potpuni višak u filmu, mada nota bene, ovde nema onih blamiranja kao kada Dejan Čukić mora da odigra tešku dramsku scenu na srpskom, pa je bar taj segment urađen tako da ne nanosi štetu filmu.
Fotografija je vrlo konvencionalna, rekao bih kruta, i u ovako atmosferičnom filmu očekivao sam više vibrantnosti, više pozicija kamere, više pokreta kamere, više detalja kojima bi se mogao pokazati taj nemir koji prati junaka. Ako imamo u vidu da film traje 113 minuta, a da mu priča nije puna nekog intenzivnog dramskog sadržaja, fotografija je morala biti mnogo efektnija.
Ovako fotografija ostaje na tragu onoga što bi trebalo da postigne ali ne isteruje to do kraja.
VLAŽNOST je film kome je srce na pravoj strani, ali da bi se do kraja ostvarila takva dramaturški diskretna poetika potrebni su nepogrešivi glumci i znatno ubedljiviji vizuelni izraz što je ovde izostalo.
* * / * * * *
А ја одгледао трејлер и фотографија иста ка у задњих 20 трејлера домаћих филмова...
FESTov program Microwave je konačno dobio smisao posle filma OTVORENA Momira Miloševića. Naime, posle raznih "garažera" i diletanata, ovo je prvi srpski no budget film koji je za početak uspeo da izgleda profesionalno, da ne kažem mejnstrim i da zaista ima smisla, sa prepoznatljivim postupkom koji ne samo da se može porediti sa nekim opštim i internacionalno prepoznatim kriterijumima, već se može i uključiti u tokove.
OTVORENA je film o seksualnosti koja se izopačuje, i spada u red brojnih arty koketiranja sa hororom urađenim na tu temu. Svi ti filmovi su na neki način kćeri De Palmine CARRIE, s tim što je OTVORENA dosledan predstavnik indie i festivalskog krila te estetike. Miloševićev film je koncepcijski vrlo zreo i dosledan u svojoj postavci. Junakinje su jedini likovi u filmu kojima se vidi lice, sve dok neki novi ne "izbore" to mesto u priči. Kadriranje je vrlo precizno, sa pažljivo postavljenim kompozicijama, izvanredno izabranim lokacijama i pravlnim izborom da se film dodatno estetizuje kroz upotrebu crno-bele fotografije.
Crno-bela slika odgovara ovoj priči koja se dešava danas ali se vraća u arhetipske okvire i sugeriše ne samo njenu svevremenost već neprestani kontarst između svetla i tame, i svet u kome nema nijansi. U tom pogledu, ako su pored ovih značenjskih slojeva, postojali još neki motivi da se koristi crno-bela tehnika, pre svega u pokušaju da fotografija izgleda što bolje, oni su prevaziđeni i poštapalica je postala adut filma.
Glumice su dobile težak zadatak da budu praktično jedina lica ove priče, i sa tim zadatkom se nose dosta solidno. Ovaj film postavlja ozbiljne zadatke pred glumce, ima dosta ćutanja ali i dosta replika kojima se likovi ćešće "promašuju" nego što se pogađaju, i jedan od dosledno sprovedenih koncepata da je ovo film u kome ima dijaloga ali praktično nema verbalnog sukoba što je vrlo razumljivo. U glumačkoj igri ima određenih neravnina ali sve je to na vrlo visokom nivou konzistencije koji je nesvojstven srpskom filmu.
OTVORENA je ipak iznad svega rediteljski showcase za Momira Miloševića i mislim da ovaj film pokazuje kako je reč pre svega o inteligentnom reditelju, a zatim i profesionalcu koji je dovoljno vešt da sprovede svoj koncept u delo. Nadam se da OTVORENA neće proći nezapaženo i da će Miloševiću otvoriti vrata i za rad izvan Microwave okolnosti.
Mislim da u pogledu sinefilske kritike ovaj film ima šanse da bude TRAVELATOR za sezonu 2016. A već to je dovoljno da Miloševiću otvori neka vrata.
Inače, zanimljivo je da OTVORENA može da se postavi u svojevrsnu opoziciju Filipovićevom PORED MENE, ne samo da dele glumicu i lokaciju, povremeno pamfletski dijalog (doduše sa različitim predznakom i efektom) već i neke tematske opsesije pa i detalje. Rekao bih da je OTVORENA na neki način kao PORED MENE koji bi snimio vešt reditelj koji bi uzeo obilje motiva iz tog filma i sabio ih u jednu vrlo fokusiranu celinu.
Kad je reč o odnosu OTVORENE prema žanru, mislim da u svakom slučaju, uprkos tome što ovo sasvim sigurno nije horor u dovoljnoj meri da bi zadovoljio čak i najlabavije žanrovske kriterrijume ljubitelja sklonih arty interpretacijama, mogao bi imati određenog odjeka i na toj sceni.
Plus je izbor završne pesme na špici, priceless.
* * * / * * * *
Zašto su u Deadpoolu sakrili sisu kad se krljaju Colossus i Angel Dust? Film je označen R, šta je problem jedna dojka?
Biće da je do Gine Carano... :)
Pogledao sam ASSASSINATION CLASSROOM Eiichiro Hasumija, ekranizaciju mange i anime Yusei Matsuija. Nažalost, ova igrana ekranizacija je apsudno postavljena i potpuno negledljiva, a sa oko 110 minuta trajanja i krajnje neprikladno formatirana glupost. Animu nisam gledao pa ne znam kakva je, ali me ovaj igrani film nažalost nije zainteresovao da je potražim.
Hasumijev film je u pokušaju da bude drugačiji od bilo čega što inače postoji nažalost uspeo samo da bude gori od većine.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam OTADŽBINU Olega Novkovića i moram priznati da je ovo jedno od strašnijih gledalačkih iskustava. Nije ni čudo da ovaj film nije uspeo da ispuni ambicije svoga autora i ode na neki jak festival jer ova vrsta raspada naprosto ne može da prođe ni po jednom kriterijumu.
Ovo je prvi film u kome Novković odustaje od bilo kakve estetizacije, i fotografija Miladina Čolakovića je istovremeno kruta, konvencionalna i jako nerazvijena u pogledu upotrebe objektiva i osvetljenja. Zato OTADŽBINA povremeno liči na neka od opskurnijih ostvarenja iz rane digitalne faze našeg filma kada optika još uvek nije bila na nivou, s tim što je tada Oleg snimao filmove koji bolje izgledaju od ovoga.
Možda je Novković pomislio da njegovi filmovi inače "izgledaju previše dobro" i da ga to odvaja od serbsploitation uspeha, pa je vse namerno zapustio, ali ovoga puta film praktično nema priču. Glumci praktično nemaju šta da igraju, to su sve neki stock karakteri, tragične figure opšte prakse, a Novković forsira prenaglašenu glumu koja sve ovo dovodi do granice parodije. Međutim, ovo ipak ne prerasta u kemp, već u jednu mučnu parodiju u kojoj je autor očigledno preterao sa izražajnim sredstvima ali rezultat nije zabavan.
Nažalost, OTADŽBINA vrlo često odlazi preko granice dobrog ukusa, ali nikada ne odlazi u takav eksces kao NORMALNI LJUDI. Isto tako, čini mi se da će čak i Novkoviću naklonjena kritika teško spinovati priču da ovo nije potpuni fijasko jer ovog puta nema festivala iza kog se mogu zakloniti.
Tema izbeglica sa Kosova je zloupotrebljena a unutar filma zapravo nije razrađena, i na uokviruje priču na početku i na kraju. Uvodna sekvenca na Kosovu će probditi određene kontroverze iako je zapravo pilitički korektna, ali ne bi bilo dobro da ovaj film bude udostojen nekakvog političkog osporavanja jer čak ni to ne zaslužuje.
Mehmete, ovo je zajebalo Ring Ring...
https://www.youtube.com/watch?v=F8MgKC5pgQ8 (https://www.youtube.com/watch?v=F8MgKC5pgQ8)
Pogledao sam TI MENE NOSIŠ Ivone Juke. Reč je o filmu od 155 minuta, a to je impozantna minutaža za ragionalni film koji ponekad odaje utisak da je nepodnošljivo dugačak ali retko kada prelazi sto minuta. Međutim, ova priča dostupna je i u formi serije od 350 minuta i rekao bih da je možda televizijska serija ipak prikladnija forma da se sve ovo obuhvati. Ivona Juka želi da kanališe ranog Innaritua ali naprosto nema senzibilitet da napravi takvu celinu, iz perioda kada je ovaj radio sa Arriagom. Naprosto, Innaritu je posle prelaska u Holivud radio isključivo sa velikim zvezdama i nastavio je saradnju sa svojim meksičkim DPjem Rodrigo Prietom (kog je kaznije zamenio zemljakom Lubezkim) koji mu je pružao vrlo specifičnu vibrantnost i hightened reality u svojoj fotografiji. Jukin film pak izgleda dosta skandinavski, i kao takav naprosto ne može da održi tonus u minutaži od 155 minuta, jer ni danski filmovi nisu karakteristični po dugom trajanju. Drugo, Juka zapravo nikada u potpunosti ne preplete svoje tri priče na istinski znakovit način i na kraju, mi dobijamo utisak da je ona ovde sabila tri filma, i da bi svaki od njih bio odličan.
Juka plaća skupu cenu što se nije, bordvelovski rečeno, poslužila jednom bitnom konvencijom holivuskog scenarija a to je junak sa kojim se gledalac identifikuje i koji ima jasan cilj i kontraradnje koje ga u tome sprečavaju. Jukin film nije film stanja, daleko od toga, ima on i protagoniste i može se prepričati, međutim junaci su mahom neaktivni, i u minutaži od 155 minuta takva postavka se ne može održati.
Ako imamo u vidu da u sedmodelnoj seriji ima barem 315 minuta efektivnog trajanja, mislim da je potpuno moguće izmontirati tri jako dobra jednoipočasovna filma po tri priče koje se u ovom filmu ukrštaju, i da bi barem jedan od njih imao bolji odjek od ovoga.
Glumačka podela nema naročiti star-wattage iako je gluma uglavnom solidna, uključujući mahom pristojnu interpretaciju naturščika.
Film u sebi nosi jedan zanimljiv motiv a to je snimanje sapunske opere oko koga gravitiraju svi junaci. Te scene su vrlo efektne, i ta matrica sapunice koja okuplja junake koji potom u svojim životima proživljavaju velike melodramske preokrete ima određenog potencijala koji Juka tek delimično iskorišćava. Čini mi se da je taj motiv sapunice mogao biti još jače iskorišćen. Ovako pre svega ostaje kao prostor za uvođenje još jednog sloja pre svega u vizuelnom izrazu.
TI MENE NOSIŠ deluje kao mashup tri odlična filma Zrinka Ogreste u jednu celinu koja je intrigantna ali nažalost nema efekat zbira tog unetog kvaliteta.
U svakom slučaju, nekada ću sigurno pogledati i sedmodelnu seriju, mislim da ću u njoj više uživati.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam S DRUGE STRANE Zrinka Ogreste, novi film jednog od najsofisticiranijih hrvatskih reditelja. Snimio ga je po scenariju na kome je sarađivao sa Matom Matišićem. Ogresta je kao i uvek vešt reditelj, ali je ovu potencijalno "visokokaloričnu" priču realizovao na "niskokaloričan" način, i to je istovremeno njen adut i mana. Kada se tome doda kriptičan kraj, vrlo zanimljiv ali otvoren za interpretacije, rekao bih da S DRUGE STRANE ima dosta potencijala, da je Ogresta pokušao da ga realizuje diskretno, ali u tome nije do kraja uspeo.
Ogresta ponovo dobro vlada ritmom i inscenacijom, premda ne dostiže veštinu pokazanu u filmu IZA STAKLA. Ipak, u regionalnim uslovima, S DRUGE STRANE je vrlo uzoran "mali" film, s tim što na kraju uspeva da se nametne kao nešto veliko već ostaje krajnje lapidaran.
No, ako izuzmemo kraj koji je kriptičan i samim tim otvoren za interpretacije i u pogledu sadržaja i u pogledu estetike, Ogresta u ovom filmu nije puno "pokušavao" pa nije mogao mnogo ni da pogreši.
FIlm je prikazan na Berlinalu, u selekciji "Panorama":
* * / * * * *
Pogledao sam TANGERINE Seana Bakera, losanđeleski indie film, snimljen mobilnim telefonima, za koji se svakako može reći da mu je vibrantna fotografija iz ruke jedan od većih aduta. Nažalost, uprkos jako zanimljivom, žilnikovskom miljeu transvestita i prostitutki na losanđeleskim ulicama, ipak na kraju ne uspeva da ostavi dobar utisak. Naprosto, Baker se stalno nalazi na razmeđi između konvencionalno konstruisane priče i beleženja autentičnih, koloritnih, likova pa na kraju sve to rezultira čudnom mešavinom koja, uprkos sličnom postupku, ne dostiže žilnikovski zamah. Paradoksalno, Baker ne dobacuje do Žilnika baš zato što sve pokušava da "ispegla" u narativnom pogledu stvarajući disbalans.
Ipak, ukupno uzev, TANGERINE je film u kome ima šta da se vidi, iako ne funkcioniše kao celina, i pokazuje vitalnost američkog indie filma i u praktično no budget formama.
* * 1/2 / * * * *
Stari daje izjavu za šaljivi sajt.
http://kratko.rs/post/kratko-i-ja---intervju-sa-dimitrijem-vojnovim (http://kratko.rs/post/kratko-i-ja---intervju-sa-dimitrijem-vojnovim)
Prva tranša NK preporuka za FEST...
http://novikadrovi.blogspot.rs/2016/02/novi-kadrovifest2016.html (http://novikadrovi.blogspot.rs/2016/02/novi-kadrovifest2016.html)
Warner Bros.' "Batman V Superman: Dawn of Justice" has a lengthy run time of two hours and 31 minutes, the AMC Theaters chain has revealed.
The film, directed by Zack Snyder, is three minutes longer than Snyder's 2013 Superman tentpole "Man of Steel" and 12 minutes shorter than his 2009 action movie "Watchmen." By comparison, Fox's surprise hit "Deadpool" has a much shorter run time of an hour and 46 minutes.
Warner Bros. is releasing the film worldwide on March 25 and has been touting "Batman V Superman" as a war between the DC superheroes when a new threat arises and puts mankind in greater danger than it's ever known before.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Malo populistički formulisanih preporuka za FEST...
http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-je-forest-gamp-sreo-makavejeva-vodic-kroz-fest-2016/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SZERDAI GYEREK Lili Horvath, melodramu o devojci koja nosi traumu zbog napuštanja u sirotištu, i pokušaja da barem ona povrati starateljstvo nad sinom kog je dobila u vezi sa lokalnim delinkventom. Šansu da povrati starateljstvo nad sinom pokušava da dobije tako što će se prijaviti na konkurs OTP Banke koja pravi ekspreimentalni program kredita za preduzetnike sa margine. Međutim, razne okolnosti utiču da ona ne može da se izvuče iz tog taloga.
Film je fino estetizovan, gluma je prilično solidna, ali sama priča i duh je baš plakatski, kao u nekom socijalističkom filmu koji kritikuje komunizam, što samo po sebi, zar ne, nije nelogično. Međutim, ovde ta kritika dobija plakatsku formu, priča ima melodramske konvencije koje su prenaglašene u pojedinim fazama i to sve umanuje efekat jedne inače dosta pristojne produkcije.
Ipak, mogu da zamislim ovaj film kao deo televizijskog programa i mimo festivalskog života.
* * 1/2 / * * * *
Pacific Rim 2 Is Back, But With A Major Change (http://www.cinemablend.com/new/Pacific-Rim-2-Back-With-Major-Change-114147.html)
Just when you'd given up hope on ever seeing them again, the Kaiju and Jaegers from
Pacific Rim (http://www.cinemablend.com/reviews/Pacific-Rim-6484.html) have risen from the dusts of delay, and been put back on the active roster of Legendary Pictures' many future projects. Unfortunately, this cinematic necromancy has come at the cost of the director's chair, as Guillermo del Toro is letting someone else take his epic universe of monsters and mechas out for the second time around.
The news was just broken by The Wrap (http://www.thewrap.com/pacific-rim-2-lands-daredevils-steven-s-deknight-as-director/), who states that Guillermo del Toro will remain a producer on the newly revived sequel. Taking his place in the director's chair is Steven S. DeKnight, the man who recently vacated the show-runner post on Marvel's successful Netflix series,
Daredevil. (http://www.cinemablend.com/television/Daredevil-Steven-DeKnight-Has-Perfect-Response-James-Gunn-Teary-Reaction-71301.html) No word has been issued yet on what the new release date would be, whether Universal would still be distributing, or if any re-writes will be made to the script that was turned into the studio brass last year.
Surprise is the word of the night, as this item involving the return of
Pacific Rim 2 (http://www.cinemablend.com/new/Pacific-Rim-2-Just-Got-Terrifying-Teaser-Poster-67746.html) has come out of nowhere, coming from a source close to the project. The biggest question this revival has us asking is just what happened behind the scenes that made the previously dumped project a going concern. This may have been due to Guillermo del Toro ceding the director's chair to someone that the studio may have felt was more marketable, thus securing a budget and a strategy for production. Thankfully, Uncle Guillermo was involved with the selection process for his
Pacific Rim 2 successor, as he teased the announcement earlier this evening, and provided the following supplement to the recent news:
Met w DeKnight and we are all so happy with our choice to take Pac Rim 2to where we know it can go!!
— Guillermo del Toro (@RealGDT)
February 24, 2016 (https://twitter.com/RealGDT/status/702326678337556480)
Seeing
Pacific Rim 2 moving forward is an excellent development, while still being a little bittersweet at the same time. This film is obviously Guillermo del Toro's baby, and seeing him hit with setback after setback (http://www.cinemablend.com/new/Pacific-Rim-2-May-Running-Problems-Here-Latest-81767.html) was pretty sad during the slow march towards the sequel's holding pattern. But this was a possibility that del Toro had prepared fans for, as he'd previously stated that he still had faith (http://www.cinemablend.com/new/Pacific-Rim-2-Still-Possible-Guillermo-Del-Toro-Keeps-Hopes-Alive-105457.html) that the film would happen.
On the bright side, with a director like Steven S. DeKnight in the mix, it does bring two new factors to
Pacific Rim 2 that could help it in the end: a fresh perspective, and another successful name to hang its hat on. Here's hoping that the second chapter in the
Pacific Rim series helps keep the franchise in the game, lending itself to the rich universal expansion that its creator feels it deserves. Besides, if
Pacific Rim 2 is in safe hands, then this leave Guillermo del Toro to tackle
Scary Stories To Tell In The Dark (http://www.cinemablend.com/new/Guillermo-Del-Toro-Bringing-One-Creepiest-Children-Books-Ever-Life-106157.html). If that's not a win, we don't know what is!
Den Of Geek says it has confirmed that Hugh Jackman's third and final "Wolverine" movie will be be based on the future-set "Old Man Logan" storyline penned by Mark Millar.
Millar also wrote the comics on which "Kingsman," "Kick-Ass," and "Captain America: Civil War" are based.
The site also says the next "Wolverine" feature, unlike the PG-13-rated "X-Men Origins" and "The Wolverine," will be rated R.
For my money "Old Man Logan" may be the most entertaining Wolverine story ever forged. Millar is on staff at Fox, home of the movie Wolverine, where he oversees scripting for the studio's X-Men movies.
Published in 2008 and 2009, "Old Man Logan" takes place more than 50 years in the future on Earth-807128. Most of the Marvel superheroes have been slain and the United States has been carved up into territories controlled by supervillains Kingpin, Doctor Doom, Red Skull and The Hulk.
Logan (he no longer uses his claws or identifies himself as "Wolverine" due to a horrific incident we learn about late in the story) lives with his wife and kids near Sacramento, now a component of Hulkland, where he must pay rent to the grotesque incest-derived offspring of Bruce Banner and Banner's She-Hulk cousin, Jennifer Walters.
To raise cash and avoid eviction, Logan takes a job helping a blind Hawkeye on a cross-country journey to deliver a mysterious package to a destination back east.
Now the bad news is most of the characters in Old Man Logan are not controlled by Fox, so unless some sort of deal can be worked out between Fox and Disney, the movie won't be able to utilize Hawkeye, Red Skull or Kingpin. Also, I think Universal might still have some control over the use of Hulk outside of the Avengers movies. So a lot might have to change.
Patrick Stewart, who played Charles Xavier in the last two "Wolverine" movies, is rumored to be substituting for Hawkeye as Wolverine's traveling companion. Stewart has said he will reteam with Jackman on one more project, and this appears to be it.
All this will prove hilarious news to gossip monger Umberto Gonzales, who in mid-June reported "Old Man Logan" would indeed form the basis of the next Wolverine. Hours later Gonzales backtracked, reporting that one of his trusted sources informed him that the next Wolverine film would NOT be based on "Old Man Logan."
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobro, ovo se zna već nekoliko dana, ali ja još otkada je Džekmen tvitovao "Old Man Logan" prilično dvojim. Old Man Logan je loš strip, ne znam otkud ovom baji taj hiperbolični ""Old Man Logan" may be the most entertaining Wolverine story ever forged." sentiment, ali dobro, o ukusima se ne raspravlja. S druge strane, Old Man Logan je logičan izbor za ekranizaciju jer je u pitanju priča em razdvojena od ikakvih tekućih događaja u X-univerzumu, em ima jak Mad Max vajb koji bi sada odlično legao (pogotovo kada Fury Road uzme po kojeg oskara). Ali ako Millar bude imao presudnog uticaja na produkciju tu se jako brinem. Već sam rekao da je Vaughan napravio dobre filmove po njegovim stripovima prevashodno jer je uspeo da njega drži dovoljno daleko od tih filmova. Plus... Patrick Stewart kao Hawkeye??? Bizarno, ali hajde, on očigledno žudi za mladalačkijim ulogama. :lol:
BATMAN V SUPERMAN na BR i DVD izlaze u R-verziji...
Quote from: crippled_avenger on 24-02-2016, 21:57:48
BATMAN V SUPERMAN na BR i DVD izlaze u R-verziji...
...sad kad sam se ispiškio, da priupitam...
el' to znači neki Extended verzion sa extra minutažom!? xukliam :!: :-| xcheers
Quote from: Meho Krljic on 24-02-2016, 17:58:40
Dobro, ovo se zna već nekoliko dana, ali ja još otkada je Džekmen tvitovao "Old Man Logan" prilično dvojim. Old Man Logan je loš strip, ne znam otkud ovom baji taj hiperbolični ""Old Man Logan" may be the most entertaining Wolverine story ever forged." sentiment, ali dobro, o ukusima se ne raspravlja. S druge strane, Old Man Logan je logičan izbor za ekranizaciju jer je u pitanju priča em razdvojena od ikakvih tekućih događaja u X-univerzumu, em ima jak Mad Max vajb koji bi sada odlično legao (pogotovo kada Fury Road uzme po kojeg oskara). Ali ako Millar bude imao presudnog uticaja na produkciju tu se jako brinem. Već sam rekao da je Vaughan napravio dobre filmove po njegovim stripovima prevashodno jer je uspeo da njega drži dovoljno daleko od tih filmova. Plus... Patrick Stewart kao Hawkeye??? Bizarno, ali hajde, on očigledno žudi za mladalačkijim ulogama. :lol:
Ja vidim taj strip iz 2008 kao neki pokušaj međ gomilom proseravanja da se napravi nešto kao DarkKnight, ali sve je to bledo,,,crtež je još skroz okej, ali ideja, priča...ufffff...ne mogu mnogo osim da se s klistirom naserem na ove nastavke iz 2015 i 2016.......
Verovatno, plus krvaviji editi ključnih akcionih scena...
Ne mora per se da znači dužu minutažu koliko drugačije izmontirane scene, drugačiji dijalog, recimo neku psovku, neko surovije nasilje, drugačiji miks zvuka u scenama borbe itd.
Pogledao sam ŽAŽDU Svetle Cocorkove, bugarski film o sazrevanju usamljenog momka koji živi na brdu sa roditeljima čiji je porodični posao pranje veša iz lokalnih hotela i devojke koja sa ocem putuje po pasivnim krajevima i pomaže u kopanju bunara. ŽAŽDA je postavljena ornamentalistički, ortodoksno u svakom pogledu, sve je svedeno, vrlo jednostavno i relativno zanimljivo. Lokacija na kojoj se sve dešava je zanimljiva ali nije naročito akcentovana kroz fotografiju. Sve u svemu, za one koji vole ovu vrstu balkanskog ornamentalističkog filma o pasivnim krajevima, ŽAŽDA je solidna solucija.
* * 1/2 / * * * *
Ugly MF, FLASH je uspeo malo da dođe sebi ovim diptihom na Earth-2 i full-epizodom sa King Sharkom...
Film ŽIVOT JE TRUBA Antonija Nuića poseduje niz kvaliteta ali jedan od najvažnijih jeste to što ne govori o bivšoj Jugoslaviji, etničkim sukobima, ko je kriv, ko je prvi počeo, ne bavi se ponovnim kopanjem po ratovima, prošlosti i naivnom socijalnom kritikom. Ovo je porodična melodrama, o dve braku dvoje relativno mladih ljudi i njihovim porodicama, i uprkos vrlo relaksiranoj formi koju koncipira Antonio Nuić, uspeva da napravi zaokruženu celinu.
U određenom smislu, Nuić kanališe ranije radove praških đaka, recimo Rajka Grlića, dok su ih još zanimale porodične melodrame i relativno nepretenciozne priče. Nuiću nedostaje još jedan korak da ovu priću stegne u pravi tonus, ima dosta sumnjivih glumačkih rešenja, ne na nivou celih uloga, ali definitivno u pojedinim deonicama.
Međutim, koliko god delovalo neočekivano da se Nuić kao relativno mlad reditelj rane srednje generacije, okrene oživljavanju praške melodrame, nedostaje mu samo malo da bi sve digao na vrhunski nivo i priči dao jači tonus.
Fotografija Radisava Jovanova Gonzoa (koga znamo po nizu kultnih video spotova) je jako dobra, i daje Nuićevom filmu poseban kvalitet i modernu auru. Gonzo uspeva da estetizuje tradicionalno delikatne scene svadbe, slavlja i drugih okupljanja kroz koje se prelama znatan deo ove priče.
Na kraju, uprkos glumačkim kvalitetima Braće Navojec i Ive Babić, ovaj film nam ne daje junake sa kojima se lako možemo identifikovati. Paradoksalno, glavni likovi su mnogo teži za identifikaciju od sporednih koji imaju mnogo zanimljivije motivacije.
Jedna od stvari koje nisam uspeo da dokučim jeste i način na koji Nuić tretira muzičko stvaralštvo glavnog junaka, jazz trubača. Muzika koju on svira bila mi je izrazito bezveze, ali sasvim je moguće da Nuić tako ne misli. U svakom slučaju, ovo je još jedan od onih filmova u kome odnos autora i gledaoca prema junakovom umetničkom stvaralaštvu može biti u raskoraku.
Gonzova fotografija i Nuićeva opšta koncepcija čine da ŽIVOT JE TRUBA bude prijatno regionalno osveženja. Ono što u njemu međutim nije baš najjasnije odnosno potpuno je razumljivo ali ne ostavlja dobar utisak, jeste činjenica da je ovaj film regionalna koprodukcija. Iako ne sumnjam da ovaj film formalno ispunjava sve kriterijume da bude manjinski srpski i crnogorski film, teško me je ubediti na koji način on participira u srpskoj ili crnogorskoj kulturi, osim kao projekat kroz koji su producenti našli način da podele plen. Dakle, ceo koncept manjinske koprodukcije ovog filma iskorišćen je da bi se delio plen a ne da bi se dogodila kulturna razmena. Nismo bili naivni pa da mislimo drugačije ali ovde je to preočigledno.
Ipak, barem Nuić zaslužuje čestitke što je očuvao integritet svoje zagrebačke priče.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-02-2016, 04:04:17
Ugly MF, FLASH je uspeo malo da dođe sebi ovim diptihom na Earth-2 i full-epizodom sa King Sharkom...
Tacno,priznajem da su se dooosta oprali s te tri epizode!
Pogotovu moj klinja koji je ceo zivot fan Ajkula uopste, king-sharka i CGI akcije vezane za njih, kaze da je to sto je on cekao od ove serije!!!
Ali zato Arrow sve više tone, čak ni lobističko gej đubrište koje ih finansira da s početka epizode ubacuju svoje bljuvotine s pederima ne može da ih povrati na listu ikakve vrednosti...
šteta, ja inače navijam za sve DCijevo i ponešto MARVELovo, ali ovo...
Očekujem utehu,nadu i spas u Davnofdžast's!!!
DC ima dve set lopte ove godine u bioskopima.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma Suisajdskuad je već kult, mani se zezamo....Davnofdžast's se treba proda .....
Report: North Korea's first lady disliked for her lavish lifestyle (http://www.upi.com/Top_News/World-News/2016/02/25/Report-North-Koreas-first-lady-disliked-for-her-lavish-lifestyle/3651456426326/)
Quote
SEOUL, Feb. 25 (UPI) -- North Korea (http://www.upi.com/topic/North_Korea/)'s first lady Ri Sol Ju is rarely seen in public, but according to a recent report, the wife of leader Kim Jong Un (http://www.upi.com/topic/Kim_Jong_Un/) is not well liked.
Ri is best known for her love of luxury goods that suggest she leads a lavish lifestyle, Asia Press reported Wednesday.
North Korean reporters who went undercover to gather opinions about life in the secluded country said Ri gets bad ratings for her choices at a time when many North Koreans say their standard of living has worsened since Kim came to power.
North Koreans who were interviewed anonymously called Kim a "rookie" and "fearsome."
But they reserved their most negative remarks for Ri, who, according to the report is 26 years old and traveled to South Korea in 2005 with a North Korean cheerleading squad during the Asian Athletics Championship in Incheon.
Some North Koreans complained that they were irritated with her debut on state media, where she was touted as "Respectable Comrade Ri Sol Ju."
One male worker in the North Korean province of Yanggangdo said the title was undeserved, adding, "What did she do to earn such praise? And why does she carry a moneybag everywhere she goes? Is she giving out money?"
Ri is often seen with an expensive French purse on her arm.
For decades, North Korea's socialist economy precluded the need for most citizens to carry cash for purchases, but eyewitnesses have said that is changing, especially in Pyongyang, where women are starting to follow or start fashion trends.
Others criticized Ri's attire, which often includes a short skirt. Kim's mother, Ko Yong Hui, wore military uniforms when she accompanied her husband on inspections, they said.
North Korea's elite live a life apart from the vast majority of the population, and Ri's choice of clothes could be a sign the wealth gap in the country is not only increasing but also being tolerated.
Top officials who fall ill are often treated outside the country, where better medical care is available.
Yonhap reported Hwang Pyong So of the Korean People's Army, known also as Pyongyang's third most powerful official, has been missing (http://www.upi.com/Top_News/World-News/2016/02/23/Top-North-Korea-official-missing-from-military-events/5451456243496/) because he is receiving treatment at a hospital in Singapore for a back problem.
Writing the wrongs! While filming Batman v Superman: Dawn of Justice, Ben Affleck, who stars as Batman, would tweak the script, a source reveals in the new issue of Us Weekly.
The Oscar-winning screenwriter "would go into wardrobe and get all suited up for the day in his Batman suit," explains the insider of the action flick. "Then he would sit around reworking the script. Ben wasn't thrilled with it and would find himself on multiple occasions fixing it the day of."
PHOTOS: Stars As Superheroes
A fan of the comics, the single dad of Violet, Seraphina and Samuel (with ex Jennifer Garner) insisted on saving Gotham. "Ben was excited to do a Batman film," adds another source. "He's fascinated by the character!"
Batman v Superman
Batman v Superman
Affleck, 43, was shocked when he was asked to sign on to the film. "My first reaction was, 'Are you sure?'" he told Entertainment Weekly in July. "At the the time I was 40, 41, and had just finished Argo, and I felt like, 'This seems like a strange way to get Batman.'"
PHOTOS: Ben Affleck and Jennifer Garner: The Way They Were
The superhero film also stars Henry Cavill as Superman, Gal Gadot as Wonder Woman and Jason Momoa as Aquaman. The movie hits theaters March 25.
Pogledao sam GRIMSBY Louisa Letteriera, film koji nažalost izlazi u pogrešnom trenutku, prekratko posle KINGSMANa sa kojim deli niz sličnosti a u isto vreme sa DEADPOOLom koji pokušava da uradi to isto ili vrlo slično.
Pa ipak, iako ne dobacuje do žanrovskog balansa KINGSMANa, GRIMSBY mi se kudikamo više dopao od DEADPOOLa, pre svega u tom pogledu što je arhetipskiji u humoru i direktniji u akciji. Louis Letterier je Bessonov majstor bioskopske akcije i GRIMSBY u tom smislu spada u red onih akcionih komedija u kojima je akcija ozbiljno rađena. Kod Letteriera, ona ne samo da je ozbiljno rađena već bih rekao da je u izvesnom smislu i inovativna - ima jako puno first person shootinga, ima jako puno stripovskog krvoprolića, u tom smislu blizu je DEADPOOLa. Isto tako, akcija je data integralno, bez prekida za humor, probijanja četvrtog zida itd.
Film je vrlo brz i osnovna razlika između GRIMSBYja i uobičajenih akcionih filmova je u tome što u 83 minuta trajanja, akcija mora biti munjevita.
Letterier pokušava da ovakvu akciju uklopi sa humorom koji je vrlo star driven i podrazumeva građanje atmosfere i ulazak Sache Baron Cohena u svoj ritam, i sad to tradicionalno dovodi do određenih disbalansa kakve smo viđali u GET SMART ili u THE OTHER GUYS ali manje-više takvi disbalansi su i ovde, nisu veći.
Cohen ovog puta nema junaka koji ima snagu Borata ili Diktatora, pa ni Bruna, i isto tako nema "temu" i "društveni angažman" sve do samog finiša u kome ubacuje svoju obaveznu figuru angažovanog govora, koji je odličan, ali sam po sebi zaista nije kreščendo tematskih opsesija filma. Ovog puta Mark Strong je skoro pa ravnopravan junak sa Cohenom, ovo je više ansambl komedija, a podela je briljantna - recimo Scott Adkins u jasnom namigivanju Boyki igra beloruskog negativca Lukašenka, Isla Fisher igra kontrolorku MI6 a Gabourney Sidibe ima sjajnu epizodu.
GRIMSBY ima nekoliko laugh out loud momenata koji se nalaze u rasponu od takmičarskog gross outa kojim Cohen pokušava da nadmaši prvo konkurenciju pa zatim i sebe, do nekih vrlo klasičnih eskapada koje su urađene sa dosta svežine. Međutim, na kraju krajeva, Cohenov humor postiže svoje najdragocenije trenutke u trenutku kada moroni koje igra pokažu ranjivost, i ovde je to postignuto na nekoliko trenutaka.
GRIMSBY je doživeo dosta nevolja na putu do bioskopa, sa sve stavljanjem u turnaround u Paramountu. Ali, sada je tu, videćemo da li publka želi da plati kartu za nešto slično stvarima koje je nedavno gledala.
* * * / * * * *
FRANKENSTEIN Bernarda Rosea bi se mogao smatrati njegovim povratničkim filmom mada ne možemo reći da je ikuda odlazio. On se samo u jednom trenutku okrenuo nezavisnoj produkciji u kojoj je sam svoj gazda i više se nije okretao prema major filmovima u kojima se dokazao kao jedan od superiornijih stilista s početka devedesetih. Adaptacija romana Mary Shelley koju je ponudio u svom novom filmu, po mnogo čemu je jedinstvena. Za početak, reč je o pokušaju da se realistički tretira priča o Frankensteinovom čudovištu. Film se otvara kao cronenbergovski "realizam" u kome se uzima jedna iracionalna premisa i razlaže potpuno racionalno, da bi potom kada se čudovište oslobodi u svet, sve postalo socijalna kritika otpadništva, sa brižljivom stilizacijom, povišenim realizomom, i vrlo doslednim rediteljskim konceptom.
Xavier Samuel je izvanredan kao monstrum, a Danny Huston, Carrie Anne Moss i Tony Todd pružaju izvanrednu podršku. Roseova glumačka ekipa je ovde skupljena kao svojevrsni All Star iz raznih faza karijere, a FRANKENSTEIN ima podjednako veze i sa periodom kada je radio sa Toddom i sa periodom kada se okrenuo Hustonu. Ovo svakako nije CANDYMAN i ne može biti blokbaster, ali u odnosu na poslednji opus Rosea, mislim da ima najveći potencijal za prikazivanje u mejnstrim formatima.
Uprkos jasnom osavremenjivanju motiva romana, Roseov osnovni postupak je rekonstrukcija, odnosno pokušaj da se sa punim ubeđenjem tretiraju osnovni motivi dela. U pogledu motiva, FRANKENSTEIN je iznenađjuće dosledna eksranizacija, čak možda i doslednija od mnogih koje su poštovale imaginarijum originalnog rukopisa Mary Shelley.
FRANKENSTEIN je stilski i intelektualno značajan doprinos kanonu adaptacija romana Mary Shelley, pa je samim tim dobro što je Rose malo i povisio produkcionu letvicu u odnosu na nekoliko recentnih self-made filmova. U ovom slučaju okolnosti niskobudžetne produkcije itekako pomažu estetskom integritetu filma. Avi Lerner potpisan na špici ipak garantuje da će publika dobiti priliku da ga vidi.
* * * 1/2 / * * * *
Da, i ja sam pomislio da je Grimsby malo nesrećno tajmovao svoj dolazak na svet, ali to je ipak jer sam ja Kingsmana gledao sa zakašnjenjem od godinu dana. Trejler mi je delovao vrlo obećavajuće (but then again, isto tako mi je delovao i trejler za Zoolander 2) i sad si me ohrabrio :lol: :lol: :lol:
Epizoda DCLegendsOfTumorou je vr' !!!
Arrow bolji ovde nego u Arrowu!
Cripple je tako lepo pričao o balkanskoj demografiji i migracijama na N1 da mi je suzu u oko naterao :lol:
Mehmete, sada si me zalio šerbetom i posuo bademima...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Red je da se da rispekt tamo gde smo dužni :lol:
Još jedna bitka...
http://rs.n1info.com/a138312/Video/Crvena-linija-Granice-demografija-i-kinematografija.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 27-02-2016, 11:10:34
Još jedna bitka...
http://rs.n1info.com/a138312/Video/Crvena-linija-Granice-demografija-i-kinematografija.html (http://rs.n1info.com/a138312/Video/Crvena-linija-Granice-demografija-i-kinematografija.html)
dimitrije vojnov govori kao expert za služenje vojnog roka i za poboljšanje nataliteta.
mislim, JEBOTE! :D :D :D
Dimitrije je za ove pacere učitelj!
Sensei da ga nazivaju za sve što je rekao!
Tri klase iznad ovih mizernih nedopravljenih wannabiesa!
Da ne ispadne da favorizujem, samo sam objektivan, bez cream and cherry on top....
DOBRA ŽENA Mirjane Karanović po svom scenariju spada u specifičan podžanr antisrpskog filma tzv. "cinkaroški film" čiji je proklamovani cilj da na neki način prikaže sveobuhvatni užas srpskog društva, u kome se ratni zločin prikriva u glavnom zapletu a usput se prikazuje omladina skeptična prema obrazovanju, homofobija, kompromitovana crkva itd. Dakle, to je nažalost, ili na sreću, problem brojnih filmova te vrste gde se pokušava prikazivanje "staja nacije" u tom potkazivačkom maniru. Međutim, za razliku od sličnog filma PORED MENE koji deli uostalom scenaristu sa DOBROM ŽENOM, ovaj film ima jasan fokus na glavnu junakinju i ne oduzima junacima koji imaju nepopularan ratni staž ili ideologiju pravo da u nekim životnim aspektima budu dobri ljudi, sposobni da koliko-toliko funkcionišu i vole. Da li se ovom napretku treba radovati ili ga se plašiti, ne znam, ali u domenu "cinkaroškog filma" ovo je znatan estestki napredak.
Problem je međutim u tome što su i ratni zločin i cela ta trapava društvena kritika potpuni višak. U tom smislu, BRAT DEJAN Bakura Bakuradzea, uprkos svojim ranim nedostacima mogao je poslužiti kao dobar recept Mirjani Karanović.
Ako je već želela da izdaje zemlju, mogla se zadržati na svojoj metafori o ženi čija je bolest zapravo metafora za "bolest društva" i koja motivisana svojom bolešću počinje da preispituje svoj život, i da se sve razradi u jednom skromnijem ključu. Nažalost, uprkos izvesnoj suptilnosti koju u rukovanju pričom pokazuje Mirjana Karanović, pokušaji da se prikaže šira kriza, nepotrebni hrvatski glumci u podeli, nepotrebna kriminalistička razrada ratnog zločina koji krije muž, na kraju uzimaju svoj danak, i ova debitantkinja gubi svoju bitku.
Ipak, ono što se Mirjani Karanović ne može osporiti jeste da vođenjem priče svakako bolje vlada od Darka Lungulova koji joj je na ovom filmu bio svojevrsni mentor. Slično se može reći i za postupak sužavanja suvišnih motiva koji se nije desio u filmu PORED MENE. Stoga, koliko god to neočekivano zvučalo, Mirjana Karanović se lako nameće kao prvi reditelj Druge Srbije.
Ti ne napisa kritiku Pored mene, jel to toliko lose?
Ovamo mu Fridom dade desetku, maltene se rasplakao covek koliko je dobar film, vratio mu veru i u Srbiju i u srpski film...
Nisam napisao da ne bi bilo pogrešno shvaćeno... Ali suprotno mi je viđenje od Fridomovog...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Zanimljivo je koliko su "garažeri" opsednuti detektivskim filmom u svojim filmovima, ako imamo u vidu da je to imalo svrhe u vreme kada se Godard bavio ovom vrstom polemike sa žanrovskim obrascima, ali danas deluje kao polemika sa stanjem u kinematografiji od pre šezdesetak godina. Posle filmova Saše Radojevića i Milutina Petrovića, u selekciji "Microwave" na FESTu pojavio se film Dejana Vlaisavljevića-Nikta, poznatog beogradskog alternativnog stvaraoca u proteklih tridesetak godina.
Nažalost, od Nikta sam očekivao više, odnosno očekivao sam jače razaranje forme, i mnogo agresivniji rediteljski postupak. Međutim, njegov film PALUBA ISPOD TERAZIJA nažalost uglavnom gazi utabanim stazama Milutinovog i Sašinog "garažerstva" sa tom razlikom što je Nikt talentovan i magnetičan performer.
Isto tako, njegova pretenzija je pitkije realizovana, i mislim da je u nekoj disciplinovanijoj egzekuciji Nikt mogao snimiti bitno bolji film. Da je više sebe stavio u centar pažnje umesto digresija sa manje harizmatičnim protagonistima mogao je napraviti nešto znatno efektnije. Ovako se pojavom usual suspectsa Saše Radojevića i Vanje Ejdus sve razvodnjava u čudan spoj diletantizma i neprikladnog profesionalizma koji stvara disbalans.
Šteta, Nikt je ovde u nekoliko instanci pokazao da ima veći potencijal od ovog rezultata. Ipak, korisno je imati selekciju "Microwave" jer otvara mogućnost da se isprate i ovakvi interesantni ekscesi.
* 1/2 / * * * *
American student 'confesses' to stealing banner in North Korea (+video) (http://www.csmonitor.com/World/Global-News/2016/0229/American-student-confesses-to-stealing-banner-in-North-Korea-video)
Quote
A "confession" made by a 21-year-old American accused of trying to steal a Pyongyang hotel banner brought together several common threads in North Korea's frequent Western detainee dramas: young adventurers, Christian faith, and espionage.
Otto Frederick Warmbier, a junior at the University of Virginia (UVA), was detained on Jan. 2 as his group from Young Pioneer Tours, a China-based company, was trying to depart. On Monday, North Korea officials said he held a filmed press conference "at his own request" to repent for his attempt to remove a propaganda banner from the Yanggakdo International Hotel in Pyongyang, which the Democratic People's Republic of Korea (DPRK) considered a "hostile act."
Reading from a statement, Mr. Warmbier asked for North Koreans' forgiveness, saying he was "used and manipulated" (http://www.cnn.com/2016/02/28/asia/north-korea-otto-warmbier/) by members of his hometown church and the Z Society, a philanthropic group at UVA.
"I never, never should have allowed myself to be lured by the United States administration to commit a crime in this country," he says in video provided to CNN. "I made the worst mistake of my life." Warmbier, who is dressed in slacks and a jacket, is seen crying and bowing.
DPRK officials claim that Warmbier agreed to bring the banner home as a "trophy" (http://mashable.com/2016/02/29/otto-warmbier/#sHUlsDsaDgq5) from the country at the request of a woman at Friendship United Methodist Church in Wyoming, Ohio, in return for a $10,000 used car. If he were detained in the attempt, officials say, his family would receive $200,000. Officials also claimed the banner was a test for membership in the Z Society.
The church and the Z Society, which the DPRK claims is connected with the CIA, deny that Warmbier was a member of either. The State Department, which strongly discourages travel to North Korea, has refrained from commenting on his case.
For many of the roughly dozen Americans detained by North Korea – now released, with the exception of Warmbier and Kim Dong Chul, a naturalized citizen who says he was arrested in October, but whose status has not been confirmed by US officials – the "confession" was a familiar spectacle.
Many of the past detainees have been freed only after officials wrangled high-profile visits from American officials or diplomats, often following similarly-scripted confessions (https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2016/02/29/north-koreas-recipe-for-bargaining-detained-westerner-script-tv-cameras/). The United States does not have an embassy in North Korea, and relies on the Swedish Embassy to help coordinate services for Americans in the country.
Yet travel to North Korea, permitted for Americans since 2010, is not only legal, but growing, attracting an eclectic mix of curious and devout tourists reflected in the list of past detainees, which includes journalists Euna Lee and Laura Ling, two college students, and numerous people accused of spreading Christian scripture.
About 6,000 Westerners visit North Korea per year, a tour guide told USA Today, and one quarter are American. Not everyone sees the new industry as a positive: apart from diplomatic complications, in the rare case of a detained visitor, there are accusations that closely-monitored tours, which show the state-approved version of North Korea, help fund an oppressive state, however small the profit.
For many seasoned travelers, however, North Korea represents the ultimate "go-to": a travel experience few others can brag about, in a country unlike any other.
Cultural understanding is always a win, say major tour operators, including Uri Tours, Young Pioneer Tours ("going where your mother would rather you stayed away"), and Koryo Tours.
"Our belief is that there is value to tourism (http://www.usatoday.com/story/news/world/2014/01/20/pyongyang-north-korea-tourism/4655879/), and contact with local people," Andrea Lee, the CEO of New Jersey-based Uri Tours, told USA Today. "The more Westerners come, particularly Americans, the better relations will get."
Warmbier's social media profiles, some of which were removed after his detainment, suggest he was an enthusiastic traveler. Zealous curiosity also shaped the odd case of Matthew Miller, a 25-year-old Californian freed alongside missionary Kenneth Bae after James Clapper, the US Director of National Intelligence, visited to secure their release in November 2014.
Mr. Miller told the Guardian that he had elaborately planned his own detainment (http://www.theguardian.com/world/2014/nov/20/-sp-north-korea-matthew-miller) in an effort to learn more about the country than his brief tour would allow, intentionally damaging his tourist visa, minimizing his digital footprint, and creating a notebook whose contents suggested he had state secrets.
"I was trying to stay in the country," he told interviewers. "The very first night they said, 'We want you to leave on the next flight.' But I refused. I just did not leave."
He called the experiment "successful," but regrets "wast[ing] a lot of time" as officials secured his release.
But for many Christian missionaries, who are well aware of the risks, traveling to North Korea is something to do because of moral qualms, not in spite of them.
Numerous Westerners have been detained for allegedly leaving Bibles or other Christian materials behind: Jeffrey Fowle, for example, was kept six months for leaving scripture in the northeast city of Chongjin. Mr. Bae, whose tour company was accused of trying to bring down the government, was a missionary whose work, according to Slate, was part of an evangelical movement (http://www.slate.com/articles/news_and_politics/foreigners/2013/11/christian_missionaries_in_north_korea_inside_the_front_companies_christians.html) to create Christian-owned nonprofits and businesses in the DPRK in hopes of subtly introducing North Koreans to the gospel.
Pyongyang University of Science Technology, the first private university in North Korea, is funded by foreign Christian groups. Teachers are "not allowed to overtly proselytize (http://www.pri.org/stories/2014-10-22/repressive-atheist-north-korea-has-surprising-relationship-christian-missionaries)," Isaac Stone Fish, an editor at Foreign Policy Magazine, told Public Radio International. But in their teaching, he says, they find ways to "pray with their eyes open."
Gledajući (ovlaš) prvu epizodu The Last Panthers zapitao sam se da li je "Svi Panteri su Pink" projekat koji će se ipak dogoditi ili je ovo, na primer, umesto njega napravljeno.
Variety
Navigation Menu
HOMEFILMNEWS
Will Smith, David Ayer Reteaming on Max Landis Spec 'Bright'
REX SHUTTERSTOCK
MARCH 2, 2016 | 05:21PM PT
With buzz riding high on their comic book pic "Suicide Squad," director David Ayer and Will Smith are looking to reunite for their next project.
Sources tell Variety they're in talks to join the Max Landis spec script "Bright" with Ayer attached to direct and Smith on board to star. Warner Bros. is expected to be the project's home, though no deal has been made yet as sources say Sony is also in the mix.
Joel Edgerton is also in talks to co-star.
Written on spec by Landis, plot details are unknown, but sources suggest the project will be in the vein of "End of Watch" (which was directed by Ayer) but set in a world where Orcs and fairies live among humans. Sources also say the story is not set in present day.
Landis recently tweeted glowing remarks about Ayer's recent rewrite of the spec.
It's unknown when the film would get underway but the hope is to get production rolling this year in order to get both Ayer and Smith ready for a "Suicide Squad" sequel shoot by 2017.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 02-03-2016, 22:50:30
Gledajući (ovlaš) prvu epizodu The Last Panthers zapitao sam se da li je "Svi Panteri su Pink" projekat koji će se ipak dogoditi ili je ovo, na primer, umesto njega napravljeno.
Plašim se da je ova serija umnogome zadovoljila apetite tržišta za sada. Ali nesuđeni reditelj SVIH PANTERA sada ima ovaj film... Ibrati pažnju na temu... :)
https://www.youtube.com/watch?v=_YSurNtFRMs (https://www.youtube.com/watch?v=_YSurNtFRMs)
Nije se baš MNOGO udaljio od panterisanja, reklo bi se :lol: :lol:
Enivej, žao mi je zbog Svih pantera. The Last Panthers je solidno trashy ali se drži (Ljuba Bandović kao gangbanger sa zdravim respektom za Arkana je prijatan touch) i jasno mi je da sličan projekat verovatno ne bi imao šansu na tržištu...
Pogledao sam ZVIZDANA Dalibora Matanića, film kojim je ovaj hrvatski reditelj "diplomirao" u festivalskom pogledu i moram priznati da mu je ovo do sada najujednačeniji i najveštiji film u karijeri. Uprkos tome što mislim da je KINO LIKA mogla biti znatno bolji film od ovoga, i da je nudila više potencijala i sadržala više moćnih scena, kao celina imala je ozbiljne probleme. ZVIZDAN je znatno skladnija celina i zaista deluje kao ozbiljan evropski festivalski film.
Za početak, ZVIZDAN spada u "pozitivnu" tendenciju evropskog festivalskog filma najpre zato što je film estetizovan. Generalno me raduje činjenica da je Kan prošle godine nagradio filmove koji su estetizovani, nisu snimljeni kako padne, a Matanić ovde kanališe iskustvo i modernih britanskih serija i videoklipa i raznih atmosferičnih francuskih filmova, dakle ovo ne izgleda kao Paskaljevićev digitalni snimak iz faze kada je apsolutno prestao da brine za to kako će film izgledati.
Matanićev rediteljski koncept pored vizuelnih rešenja nosi i odličan rad sa glumcima. Ne treba da čudi što je Tihana Lazić dobila priznanje Shooting Stars u Berlinu jer u ovom filmu kanališe nešto od rane Angele Winkler, ima tu vrstu karakternog integriteta oko kog se može graditi film i ne podleže lako uticajima zapleta i drugih eventualno slabijih interpretacija.
Ono što je u ZVIZDANU najdosadnije jeste sama priča o zabranjenoj ili vidno otežanoj ljubavi Srpkinje i Hrvata koja se tretira u formatu CLOUD ATLASa, u različitim pričama na istom prostoru u kojima isti glumci igraju različite likove. Iskreno, već sam iznuren od priča "ko je prvi počeo", "gde si bio šta si radio" itd. ali je ZVIZDAN barem u političkom pogledu korektan film prema obema stranama. U tom smislu kanski uspeh ZVIZDANA nije proistekao iz neke agresivne političke agende.
Pored Tihane Lazić, glavna zvezda filma je direktor fotografije Marko Brdar koji je uradio odličan posao. U pogledu realizacije, ZVIZDAN je svakako na vrhunskom nuvou u kontekstu ex-jugoslovenskog filma. Za razliku od filmova Danisa Tanovića, ZVIZDAN predstavlja dosta zdrav slučaj ozbiljno nagrađenog filma.
* * * / * * * *
Pogledao sam HAIL, CAESAR Braće Coen, jedan od njihovih "lakih komada" za koji je sigurno da ima mnogo manji komercijalni potencijal od onoga što bi nagoveštavao trejler. Reč je o filmu koji je dinamičan, pun zvezda, duhovit i sa nekim spektakularno insceniranim sekvencama, no u dramaturškom pogledu Braća Coen ga tretiraju vrlo "autorski", protivno pravilima, očekivanjima i svemu onome što bi prijalo publici. Iako se u određenom smislu HAIL, CAESAR nesumnjivo mora definisati kao krimi-komedija, u samoj egzekuciji premisa koje su Coenovi postavili, jasno je da zaplet nije njihov primarni izraz, kao i da su junaci na kraju krajeva više tu kako bi u krajnjoj konsekvenci ispričali jednu metafizičku priču, koja preslikava biblijsku matricu u holivudske okolnosti, o stvaranju svetova i čoveku koji preuzima tuđe grehe. Kao u njihovim najboljim filmovima, pretenzija je čitljiva ali nije opterećujuća, a svet koji dekonstruišu i jednim delom parodiraju na kraju ipak dobija jedan dostojan omaž kroz iskazivanje poštovanja prema sposobnosti Holivuda da kreira mitove čak i u svom najvećem kić-ekscesu.
U krajnjoj liniji, i pored komičnog tretmana koji dobijaju holivudske zvezde, prikazane kao razmaženi moroni, završnica filma stoji kao spomenik njihovoj harizmi i sugestivnosti.
Pored biblijske teme koja je u samom temelju filma, ono što je takođe zanimljivo jeste tretman HUACa i komunizma. Naime, Coenovi zapravo u svojoj komediji dokazuju da su navodi HUACa bili tačni i da scenaristi zaista jesu bili komunisiti koji deluju subverzivno, što u sezoni kada je izašao TRUMBO, može delovati kao dosta hrabra pozicija, pa makar se sve otpisalo kao šala. Pojavljivanje Herberta Marcusea, i šale na račun ubedljivosti komunističkih ideja, spadaju u drugi važan trijumf ovog filma, i njegov izrazit iskorak u pravcu nečega što samo ispočetka zabavlja publiku a kasnije može biti i korisno.
Inscenacije spektakularnih sekvenci klasičnog Holivuda je naročita perverzija, pre svega zato što Coenovi naizmenično rekonstruišu ono što smo u filmovima tog perioda zaista videli i ono što smo ubeđeni da smo videli iako nismo, jer je bilo realizovano sa skromnijim tehničkim resursima. U ovom filmu, Roger Deakins, njihov redovni direktor fotografije je ponovo svoj na svome i ova visoka estetizacija mu ponajviše odgovara posle izleta u akcioni film.
Josh Brolin je anti-zvezda, uprkos svom formalnom statusu i idealan je izbor za lik Eddie Mannixa (koji ima samo malo veze sa pravim Eddie Mannixom kog je na filmu inače ovaplotio Bob Hoskins) koji je među retkim likovima u filmu bez javnog eksponiranja i autorske umešanosti u nastanak filma, iako ih zapravo iz senke umnogome oblikuje. Clooney, Scarlett, Tatum a naročito debitant Alden Ehrenreich su izvanredni u svojim ulogama i na pravi način instrumentalizuju svoju star-harizmu.
HAIL, CAESAR iako se slobodno može ubrojati među "lake komade" Braće Coen, vrlo vešto uklapa i neke od opsesija iz njihovih "težih" radova, i stoji kao zaokruženo autorsko delo koje bez problema možemo uključiti u njihov kanon. Uprkos tome što film nije uopšte išao na nagrade, ni na "oskare" ni na Kan, niti je razvalio na blagajnama, Braća Coen su uspela tamo gde 1941 i SUNSET, takođe odlični filmovi, nekako nisu uspeli da se snađu. Zato će HAIL, CAESAR biti u boljoj poziciji i neće morati da nailazi na "posthumnu" rehabilitaciju.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sylvester Stallone Reportedly Cast In Guardians Of The Galaxy Vol. 2 (https://www.yahoo.com/movies/sylvester-stallone-reportedly-cast-guardians-002223819.html)
Quote
According to the Daily News (http://m.nydailynews.com/entertainment/movies/exclusive-stallone-pictured-guardians-galaxy-2-article-1.2553342), Sylvester Stallone has joined the cast of Guardians of the Galaxy Vol. 2.
"Sylvester Stallone was caught on camera Friday heading to the set of Guardians of the Galaxy Vol. 2.," they report. "He is pictured holding a script (click here (http://assets.nydailynews.com/polopoly_fs/1.2553339.1457126132%21/img/httpImage/image.jpg_gen/derivatives/article_635/stallone5f-4-web.jpg)), likely evidence of a role in the sequel to the 2014 blockbuster."
The 69-year-old actor, who was recently nominated for an Oscar for reprising his Rocky Balboa role in Ryan Coogler's Creed, "was spotted leaving an Atlanta hotel where the movie's cast stays" and "then got into a car usually assigned to Chris Pratt."
Who might Stallone be playing? Perhaps, Peter Quill's (Pratt) father. We know that coveted role will appear in the sequel. However, most people assume Kurt Russell already snagged that part and a source for the Daily News (http://m.nydailynews.com/entertainment/movies/exclusive-stallone-pictured-guardians-galaxy-2-article-1.2553342) says Stallone's role is just a cameo.
Set to the all-new sonic backdrop of Awesome Mixtape #2, Guardians of the Galaxy Vol. 2 continues the team's adventures as they unravel the mystery of Peter Quill's true parentage.
Guardians of the Galaxy Vol. 2 is written and directed by James Gunn. The film marks the return of the original Guardians, including Chris Pratt as Peter Quill/Star-Lord; Zoe Saldana as Gamora; Dave Bautista as Drax; Vin Diesel as the voice of Groot; Bradley Cooper as the voice of Rocket; Michael Rooker as Yondu; Karen Gillan as Nebula; and Sean Gunn as Kraglin. New cast members include Pom Klementieff, Elizabeth Debicki, Chris Sullivan and Kurt Russell.
Guardians of the Galaxy Vol. 2 is scheduled to hit theaters on May 5, 2017 (http://comicbook.com/list/franchise-movies-release-schedule?Year=2015).
A i ovo je zanimljivo. dakle, Aronofsky je, u nekoj alternativnoj istoriji naše planete radio i Betmena i Watchmen :lol:
Miller Reveals Why Warner Bros. Rejected His & Aronofsky's "Batman" (http://www.comicbookresources.com/article/miller-reveals-why-warner-bros-rejected-his-aranofskys-batman)
Quote
Back before Christopher Nolan (http://www.comicbookresources.com/tag/christopher+nolan) rebooted the Batman mythos for the big screen with 2005's "Batman Begins," Warner Bros. had a different strategy for bringing the Caped Crusader back. The idea: a "Batman: Year One" film written by Frank Miller (http://www.comicbookresources.com/tag/frank+miller), writer of the "Year One" comic and writer/artist on "The Dark Knight Returns," and directed by Darren Aronofsky (http://www.comicbookresources.com/tag/darren+aronofsky). But after Miller and Aronofsky finished work on a draft of the film, it was abandoned by Warner Bros. Now, in an interview with the Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/a-rare-interview-frank-miller-871654?), Miller has revealed what exactly went wrong.
First, Miller discussed his collaboration with Aronofsky. "It was the first time I worked on a Batman project with somebody whose vision of Batman was darker than mine. My Batman was too nice for him," said Miller, whose "Dark Knight Returns" is often credited with the darkening and maturation of the superhero comic in the '80s. "We would argue about it, and I'd say, 'Batman wouldn't do that, he wouldn't torture anybody,' and so on."
The pair did write out a screenplay, and concept art for the project (http://spinoff.comicbookresources.com/2013/05/07/darren-aronofsky-batman-year-one-concept-art-uncovered/) was created, and then it went to Warner Bros.
"We hashed out a screenplay, and we were wonderfully compensated, but then Warner Bros. read it and said, 'We don't want to make this movie.' The executive wanted to do a Batman he could take his kids to And this wasn't that," said Miller. "It didn't have the toys in it. The Batmobile was just a tricked-out car. And Batman turned his back on his fortune to live a street life so he could know what people were going through. He built his own Batcave in an abandoned part of the subway. And he created Batman out of whole cloth to fight crime and a corrupt police force."
THR then suggested Miller turn the screenplay into a graphic novel, to which Miller replied, "Maybe I will."
Batman returned to the big screen with Nolan's "Dark Knight" trilogy, which spanned from 2005 to 2012. The Dark Knight will once again return to the silver screen in Zack Snyder's "Batman V Superman: Dawn of Justice," (http://www.comicbookresources.com/tag/batman+v+superman) a film that draws heavily on Miller's "The Dark Knight Returns." "BvS" opens on March 25, 2016.
Ovo za Aronofskog je opšte poznata stvar. To je bilo vreme kada je želeo da snima YEAR ONE kao crno-beli film. Bio je velika nada i smatran je nepogrešivim. Dobro se sećam tog hypea.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, meni je to očigledno promaklo... Dobro, po ovim opisima imam utisak da je odlično što nikada nije snimljeno. :lol:
Nemam kome da se izjadam,pa moram ovde...
odgledao sam trejler za nove Ghostbusterke...
i nije mi dobro,,,
...osećam se loše....neka mučnina i bol i tuga ...
Navodno, ovo je lek za tu muku:
This Fan-Edited Ghostbusters Trailer Fixes Several Problems From the Official One (http://io9.gizmodo.com/this-fan-edited-ghostbusters-trailer-fixes-several-prob-1762935173)
Tu leeeejt, meeen....demidž iz dan'lredi.....tu d poin'o'noritrn......
Pogledao sam KILL YOUR FRIENDS Owena Harrisa, ekranizaciju romana Johna Nivena smeštenog u vreme Britpopa i godine kada je britanska diskografska industrija zaradila najviše novca u istorijii, dakle 1996. i 1997. godine. To je period gitarskog Britpopa, girl bendova, drum'n'bassa i uspona skandinavske indie scene. Nažalost, ono što je Niven pružio u predlošku je nižerazredni AMERICAN PSYCHO sa junakom koji nema apsolutno nijednu osobinu sa kojom bi se gledalac mogao povezati, između ostalog nije ni dobar u svom poslu.
Kako imamo spoj diskografske industrije i ekscesa svake vrste, poređenja sa VINYLom su neumitna, a bilo je nekih koji potpuno neopravdano tvrde da je VINYL zapravo rip-off KILL YOUR FRIENDS. Ipak, ja bih rekao da nije i to ne zato što nema sličnosti, već zato što je sam KILL YOUR FRIENDS do te mere oslonjen na Bret Eastona Ellisa da bi se samo nadovezivanje na njega moglo suštinski povezati sa njim. A VINYL nema veze sa Ellisom.
Istovremeno, VINYL govori o tome da rokenrol nudi moć da iskupi ljude koji su u svakom drugom pogledu prevršili meru, a KILL YOUR FRIENDS praktično prezire muziku i u njoj ne nalazi apsolutno nikakav kvalitet, niti smisao postojanja svojih junaka. Na zvučnoj slici prepoznajemo Oasis, Blur, čak i Radiohead ali svi bendovi koji se pojavljuju su uglavnom parodije na prave bendove, osim Sneaker Pimps koji u jednoj sceni pevaju uživo i pevaju dobro.
U srećna vremena Britpopa, ovakav soundtrack bi se jako teško uopšte mogao skupiti na jednom mestu ali bi možda neki od narečenih bendova uradio pesmu specijalno za film ili za neki "inspired by" soundtrack. Ni u tom pogledu ovde nema nikakve kreacije.
Owen Harris je solidna faca iz televizijske produkcije i u ovom filmu pokazuje da dovoljno vlada zanatom da snimi svoju kopiju Jana Kounena, ako ne baš i Scorsesea. Međutim, i njemu je kao i piscu smisao žestoko izmakao. KILL YOUR FRIENDS je film koji pokušava da šokira, ali na kraju radi sve ono što smo videli milion puta pre toga.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE RIFT Dejana Zečevića, treću produkciju kuće Talking Wolf u kojoj se kao reditelj pojavljuje već afirmisani žanrovski autor i pokušava da ponudi sinergiju svog više mejnstrim senzibiliteta i njihove DTV estetike.
Koncept ove saradnje je u osnovi ispravan, Zečević je sa NEPRIJATELJEM pokazao da može da snimi srpski upmarket film koji ima svoje mesto i na pojedinim manjim mejnstrim festivalima, a ekipa iz Talking Wolfa napravila je kontakte i metod plasiranja svojih filmova na inostrano tržište.
Ideja da se napravi film koji bi estetski mogao da iskorači iz DTV miljea a da zadrži mogućnost da u njemu bude plasiran, svakako da predstavlja budućnost za žanrovski film kod nas, i saradnja TW sa Zečevićem bila je korak u pravom smetu.
Ovo međutim svakako nije žanrovski debi na engleskom jeziku koji se od Zečevića očekivao. Reč je o filmu koji nedovoljno prevazilazi standarde koje su postavili ZONA MRTVIH i MAMULA, sa tom razlikom što je vidno manje zabavan od ta dva naslova jer je opterećen pretencioznom premisom i ogromnom minutažom dramskih scena koje su oslonjene na klimavu glumu i katastrofalno loše dijaloge koji kao da su generisani u nekom programu za ispisivanje najčešće korišćenih replika u šund-filmovima.
U tom smislu, svi oni elementi kojima Zečević vlada bolje (ili je za njih više zainteresovan) nego reditelji ZONE MRTVIH i MAMULE poništeni su pa i gurnuti u deficit time što ovde nema monstruma, nema zabave, a vrlo malo ima i napetosti i horora pa i fantastike, jednim delom jer nema mnogo pokušaja a jednim delom i zato što su te scene mahom slabo urađene.
Ideja da se ne ulazi u ono što "ne može da se snimi dobro" jeste hvale vredna, ali je problem u tome što ni ono što može da se snimi dobro nije na dovoljno visokom nivou da bi zadovoljio publiku spremnu za nešto cerebralnije, čemu ovaj film stremi uprkos scenariju koji je sve sem cerebralan. Ako tome dodamo da ovde opet pa ima zahvata koji nisu snimljeni dobro, ne možemo baš reći da je kempoznost u potpunosti izbegnuta.
U pogledu zapleta, u drugom činu film zalazi u potpunu stagnaciju i neke scene deluju kao da je ekipa izgubila deo scenarija i onda snimala iz više puta neke scene koje je sačuvala. Isto važi i za neke motivacije u središnjem delu filma, kao i za krajnje ravno razotkrivanje "velike misterije".
Pored dijaloga koji su u domenu parodičnog, ni glumačka ekipa nije dorasla ulogama. Monte Markham nije u stanju da pruži baš mnogo i mentalno je odsutan. Ken Foree je korektan a Katarina Čas baš i ne izgleda dovoljno dobro za heroinu ovakvog filma, tako da nema ni tog T & A momenta iz MAMULE.
Sve u svemu, THE RIFT u pojedinim aspektima i deonicama jeste pokušao da bude korak napred u odnosu na ZONU MRTVIH i MAMULU ali na kraju kao produkt, daleko je iza njih. Videćemo kako će strana publika i kritika reagovati na ovo.
THE RIFT nije postigao svoj cilj i spojio mejnstrim žanrovski senzbilitet sa onim što bi zabavilo DTV publiku, ali to ne znači da se unutar ovog produkcionog modela ne treba i dalje kretati u tom pravcu. Možda samo Dejan Zečević nije bio pravi čovek za taj zadatak a neko drugi jeste. Uprkos tome što me je ovaj film demantovao na neočekivano ubedljiv način, i dalje mislim da je ta linija unapređivanja TWP produkcija ispravna. Međutim, ako imamo u vidu da se ovi filmovi prave za tržište, ostaje pitanje, koliko je tržište spremno da prašta ovakva lutanja.
* * / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
....i nijednom da opsuješ, a ovaaka kriti...khm...recenzija...
Svaka ćast,svaka ćast na kulturi...
Jedino je typo u oceni, treba da bude * 1/2
Pogledao sam ВОИН Alekseja Andrianova. Reč je o tipično glossy produkciji Fjodora Bondarčuka, u kojoj on igra i jednu od značajnih uloga, čije oslanjanja na scenario filma WARRIOR dostiže razmere rimejka u odnosu na tipičan status rip-offa. Nisam siguran kako je scenarista Ilja Tilkin mogao da se potpiše na scenariju koji je do te mere "tuđi", a nažalost rekao bih da u onim segmentima u kojima menja zaplet WARRIORa nije uspeo da ga poboljša već bi se moglo reći da ga je bitno pogoršao.
WARRIOR je bio upmarket borilački film koji je pokušavao sa spoji socijalnu melodramu sa borilačkom pričom o usponu i uspehu, dočim ВОИН možda sebe smatra takvim filmom, ali je sasvim sigurno mnogo bliži rutinskom martial arts filmu. Ruku na srce, i ВОИН ima puno dramskih scena i po minutraži "karakternog" sadržaja može parirati WARRIORu ali one su mentalitetski ipak vrlo klišetizirane i pojednostavljene, i za Andrianovljev film je bolje kada bi se poredio sa naslovima o kumiteima i undisputedima nego sa O'Connorom.
ВОИН prebačen u okvire nečega čime je svojevremeno vladao Sheldon Lettich umnogome ima mnogo više smisla. Glumačka podela je dobra, glavni protagnosti, braća borci u identičnom sudbinskom odnosu kao u WARRIORu su uverljivi i karakterno i borilački, a neki od jezivih klišea i holivudizacija mnogo manje smetaju ako se sve percipira u BLOODSPORT ključu.
Ako imamo u vidu da je ovaj film od milion i po dolara, uspeo da se isplati u Rusiji zaradivši tri, očigledno je da MMA milje dobro komunicira sa ruskom publikom.
Film inače sadrži i jednu provokaciju prema konkurenciji oličenoj u JESENI SAMURAJA a to je detalj da se glavni junak zove Roman Vojnov. Ali dobro, ako Rusi hoće kavgu, dobiće je.
ВОИН je crowdpleaser koji ima niz estetskih teškoća, ali ukupno uzev, to je film koji zna gde mu je mesto i koji neke američke B i C matrice provodi ambicionizje nego što to Amerikanci rade danas.
* * 1/2 / * * * *
Stari i McTiernan rekapituliraju
https://m.youtube.com/watch?v=DIyYX0PsX3U
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gledali smo vas kod Gorislava. Istorija se ispisala u Beogradu.
Гледа ли ко "Аутопортрет" Горана Марковића на РТС? Најбољи потез у каријери...
Mehmete, laskavče, hvala!
Ali, kad smo kod istorije. Jednog dana će mladi geekovi pitati, "Čika Mehmete, gde ste Vi bili, šta ste radili, kada se emitovala druga sezona GOTHAMa?" Nadam se da ćeš ovih dana ispuniti svoju istorijsku odgovornost!
Prva sezona tog Gothama meni izgleda kao obična stripovska serija, namenjena za trunku stariju decu. Ništa posebno u vezi s njom. Kakve li su tek druge DC serije, kad je ova najhvaljenija ispala tako obično.
Ja čekam da je stave na Netflix, to mi je sad opravdanje :lol:
Quote from: mac on 09-03-2016, 15:08:58
Prva sezona tog Gothama meni izgleda kao obična stripovska serija, namenjena za trunku stariju decu. Ništa posebno u vezi s njom....
^а на моменте је и неподношљиво досадна
Meho, ovo sa Netflixom je nisko čak i za nekoga moje visine :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
To i jeste poenta, samo sto sve ostale izgledaju ko jeftin cirkus,ova sve sto ima je dobro.
Steta sto si ostario, pa nemres da uzivas u seriji.
Mehmete ne obaziri se na ove disonantne tonove. GOTHAM je klasik koji nastaje pred nama!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: дејан on 09-03-2016, 15:32:44
Quote from: mac on 09-03-2016, 15:08:58
Prva sezona tog Gothama meni izgleda kao obična stripovska serija, namenjena za trunku stariju decu. Ništa posebno u vezi s njom....
^а на моменте је и неподношљиво досадна
Ovo je čista laž!!!
Serija nema ni jednu jedinu dosadnu sekundu!!!
Upravo odgledao Terminator Genisys.
OMG.
Kao neka epizoda X-men iz sredine osamdesetih. Količina kampovanja prevazilazi Terminator 3 + Salvation, spojene pa pomnožene jedno s drugim. Retkonovanje od koga bi se i Geoff Johns zagrcnuo.
Nije mi žao što je ovo snimljeno.
Ali opet, ja sam bezdušan čovek s vremena na vreme.
Krenuo jopet Agents of SHIELD...
extra epizoda, ovako se snimaju stripovi!
Serija kojoj umesto da opada i razvodnjava , kvalitet raste! Bjutiful!
A prati i univerzum filmova, svaka ćast!
Mehmete, mislim da će OVO biti objašnjenje imenice "gamechanger" u rečnicima...
After a lengthy auction, Netflix is close to landing the rights to Max Landis spec "Bright" with Will Smith and Joel Edgerton set to star and David Ayer on board to direct.
Several studios including Sony and Warner Bros. were the mix, but sources say Netflix will end up with one of the hotter packages in town. The deal is still in the process of being made.
Warner Bros. seemed liked the front-runner but after the deal-making stalled, reps for the project decided to shop the project to other studios.
Written on spec by Landis, plot details are unknown, but sources suggest the project will be in the vein of "End of Watch" (which was directed by Ayer) but set in a world where Orcs and fairies live among humans. Sources also say the story is not set in present day.
It's unknown when the film would get underway but the hope is to get production rolling this year in order to get both Ayer and Smith ready for a "Suicide Squad" sequel shoot by 2017.
Ayer and Smith are repped by CAA and Landis is repped by WME and Writ Large. Smith is also repped by Overbrook Entertainment.
Sent from my iPhone using Tapatalk
In a sign that Netflix can truly go head-to-head with the major studios when it comes to bidding wars for hot projects, the company is nearing a deal to acquire David Ayer's supernatural cop movie "Bright," which will star Will Smith and Joel Edgerton, an individual familiar with the project has told TheWrap.
Max Landis ("Chronicle") wrote the script, which follows a human cop (Smith) in a police division that handles crimes involving magic who's forced to team up with an Orc (Edgerton) to find a powerful wand.
Landis is producing "Bright" with Eric Newman and Bryan Unkeless.
Also Read: Will Smith, Joel Edgerton to Star in David Ayer's Cop Thriller 'Bright'
Netflix has committed to actually making the movie before Ayer and Smith return to Warner Bros. for a "Suicide Squad" sequel. "Bright" will receive a theatrical release under the terms of the deal, according to an insider.
Warner Bros. and Sony were early frontrunners for "Bright," which Warners going so far as to secure a California tax incentive to produce the film, but in the end, Netflix's offer trumped the other bids and the producers felt that bypassing the major studios was worth the risk.
Sent from my iPhone using Tapatalk
he Hollywood ReporterHEAT VISION
MARCH 09, 2016
2:18pm PT by Borys Kit, Tatiana Siegel
Netflix Buying Will Smith-David Ayer Supernatural Cop Movie 'Bright' (Exclusive)
Will Smith and Joel Edgerton are attached to star and 'Suicide Squad' helmer is David Ayer attached to direct.
Will Smith Jason LaVeris/FilmMagic; Karwai Tang/WireImage
Will Smith and Joel Edgerton are attached to star and 'Suicide Squad' helmer is David Ayer attached to direct.
In its biggest movie deal yet, Netflix is looking to get into the movie business with Will Smith and David Ayer.
The company has come out on top of the bidding war and is in negotiations for Bright, the magic-infused cop thriller package that has Will Smith and Joel Edgerton attached to star and Suicide Squad director David Ayer attached to direct. Max Landis, the writer of Chronicle and American Ultra, wrote the script.
Several sources caution that a deal is far from done, however.
Bright's story is described as a mixing of End of Watch, Ayer's own gritty cop movie, and Alien Nation, the 1988 movie that starred James Caan and Mandy Patinkin as human and alien cop forced to work together.
In Bright, the setting is world where magical creatures live side by side with humans and the police have a division handling crimes involving magic. A human cop (Smith) is forced to work with an Orc (Edgerton) to find something that unsavory elements are prepared to kill for, a powerful wand.
Eric Newman and Bryan Unkeless are producing as is Landis.
Netflix has been making aggressive strides into movie content but for the most part, it's efforts have been modestly-scaled and without wide commercial appeal. It has a deal for a series of Adam Sandler comedies but Sandler is seen as an actor whose big-screen power has waned.
It made the acclaimed drama Beasts of No Nation with Idris Elba but that movie is said to have suffered during the Oscar race due to not being widely seen.
With Bright, it would have a project that reunites Smith and Ayer, a duo that is generating heat due to the buzz on Warners' Suicide Squad. The studio wants Ayer to jump into a sequel as soon as possible but insiders say that the director wanted to do something else first before returning to the land of DC villains.
The project was shopped as a film with a budget of $80 million-$100 million and required a production commitment - something that was a worry for some suitors. (One studio was ready to go all in at $55 million but that offer was rejected.)
Pogledao sam JANE GOT A GUN Gavina O'Connora. Ovo je bila probematična produkcija koju je rediteljka napustila neposredno pred početak snimanja, a onda su se desile promene u podeli i dolazak Gavina O'Connora, potencijalnog autora koji se za sada ipak više nameće kao pouzdan profesionalac. JANE GOT A GUN ne izgleda kao problematična produkcija, deluje kao film koji je snimljen onako kako je zamišljen, ali se postavlja pitanje da li je dobro zamišljen i rekao bih da nije.
JANE GOT A GUN je prilično konvencionalna rape and revenge fantazija smeštena na Divlji Zapad, sa tom razlikom što se osnovna premisa prepuna melodramskog ekscesa, gotovo vodviljskih zamena identiteta i exploitaion odnosa među likovima predstavlja kao "tajna" među junacima koja zaslužuje da se otkrije kroz flešbek. Da je film ispričao ovo po redu, bio bi to solidan osvetniči vestern a ovako ima vrlo ozbiljan problem pretenzije do koje ne dobacuje.
S jedne strane, želi da bude "ženski film" ali žensko ostvarivanje bazira samo na tome što žena preuzima ulogu muškarca a ne kroz emancipaciju unutar neke ne-muške uloge. Kada žena nema ulogu muškarca, ona ima ulogu žrtve. U tom smislu, ovo je redak primer film o jakoj junakinji koja je jaka samo kada nije žena, a kada jeste onda je objektifikovana, jadna i nemoćna.
Natalie Portman je umnogome iznad ovog materijala, ali deluje kao da je ona sama pomislila kako sve ovo ima nešto više u sebi od pukog exploitationa. Joel Edgerton je solidan, mada ne i sjajan u ulozi revolveraša sa kojim ona ima predistoriju, a kao scenarista se ovde slabije pokazao nego kao glumac. Ewan McGregor ima nezavidnu ulogu negativca koji nema ozbiljnu motivaciju izuzev što je vrlo zao, i to je otprilike sve što čini njegov lik.
O'Connor sve ovo realizuje muški, tvrdo i solidno, ali ni u jednom trenutku ne uspeva da unapredi sam sadržaj, niti da reši neki od disbalansa između onoga što nude likovi i onoga što očekuju autori i glumci.
Iako bolji od KEEPING ROOM, JANE GOT A GUN na kraju ipak ostaje dosta tanak savremeni vestern.
* * / * * * *
In Hail of Bullets and Fire, North Korea Killed Official Who Wanted Reform (http://www.nytimes.com/2016/03/13/world/asia/north-korea-executions-jang-song-thaek.html?_r=1)
Quote
SEOUL, South Korea — In late 2013, Jang Song-thaek, an uncle of Kim Jong-un (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/k/kim_jongun/index.html?inline=nyt-per), the North Korean leader, was taken to the Gang Gun Military Academy in a Pyongyang suburb.
Hundreds of officials were gathered there to witness the execution of Mr. Jang's two trusted deputies in the administrative department of the ruling Workers' Party.
The two men, Ri Ryong-ha and Jang Su-gil, were torn apart by antiaircraft machine guns, according to South Korea's National Intelligence Service. The executioners then incinerated their bodies with flamethrowers.
Jang Song-thaek, widely considered the second-most powerful figure in the North, fainted during the ordeal, according to a new book published in South Korea that offers a rare glimpse into the secretive Pyongyang regime.
"Son-in-Law of a Theocracy," by Ra Jong-yil, a former deputy director of the National Intelligence Service, is a rich biography of Mr. Jang, the most prominent victim of the purges his young nephew has conducted since assuming power in 2011.
Mr. Jang was convicted of treason in 2013. He was executed (http://www.nytimes.com/2013/12/13/world/asia/north-korea-says-uncle-of-executed.html?_r=0) at the same place and in the same way as his deputies, the South Korean intelligence agency said.
The book asserts that although he was a fixture of the North Korean political elite for decades, he dreamed of reforming his country. "With his execution, North Korea (http://topics.nytimes.com/top/news/international/countriesandterritories/northkorea/index.html?inline=nyt-geo) lost virtually the only person there who could have helped the country introduce reform and openness," Mr. Ra said during a recent interview.
Mr. Ra, who is also a professor of political science and a former South Korean ambassador to Japan and Britain, mined existing publications but also interviewed sources in South Korea, Japan and China, including high-ranking defectors from the North who spoke on the condition of anonymity.
Mr. Jang met one of the daughters of North Korea (http://topics.nytimes.com/top/news/international/countriesandterritories/northkorea/index.html?inline=nyt-geo)'s founder, Kim Il-sung, while both attended Kim Il-sung University in the mid-1960s. The daughter, Kim Kyong-hee, developed a crush on Mr. Jang, who was tall and humorous — and sang and played the accordion.
Her father transferred the young man to a provincial college to keep the two apart. But Ms. Kim hopped in her Soviet Volga sedan to see Mr. Jang each weekend.
Once they married in 1972, Mr. Jang's career took off under the patronage of Kim Jong-il, his brother-in-law and the designated successor of the regime.
In his memoir, a Japanese sushi chef for Kim Jong-il from 1988 to 2001 who goes by the alias Kenji Fujimoto (http://www.nytimes.com/2012/08/25/world/asia/kim-family-chefs-redemption-suggests-a-softening-north-korea.html) remembered Mr. Jang as a fun-loving prankster who was a regular at banquets that could last until morning or even stretch a few days. A key feature of the events was a "pleasure squad" of young, attractive women who would dance the cancan, sing American country songs or perform a striptease, according to the book and accounts by defectors.
Mr. Jang also mobilized North Korean diplomats abroad to import Danish dairy products, Black Sea caviar, French cognac and Japanese electronics — gifts Mr. Kim handed out during his parties to keep his elites loyal.
But North Korean diplomats who have defected to South Korea also said that during his frequent trips overseas to shop for Mr. Kim, Mr. Jang would drink heavily and speak dejectedly about people dying of hunger back home.
Few benefited more than Mr. Jang from the regime he loyally served. But he was never fully embraced by the Kim family because he was not blood kin. This "liminal existence" enabled him to see the absurdities of the regime more clearly than any other figure within it, Mr. Ra wrote.
Mr. Ra said Hwang Jang-yop, a North Korean party secretary who defected to Seoul in 1997 and lived here until his death in 2010, shared a conversation he once had with Mr. Jang. When told that the North's economy was cratering, Mr. Jang responded sarcastically: "How can an economy already at the bottom go further down?"
Mr. Jang's frequent partying with the "pleasure squad" strained his marriage. Senior defectors from the North said it was an open secret among the Pyongyang elite that the couple both had extramarital affairs.
Their only child, Jang Kum-song, killed herself in Paris in 2006. She overdosed on sleeping pills after the Pyongyang government caught wind of her dating a Frenchman and summoned her home.
Still, the marriage endured. When Kim Jong-il banished Mr. Jang three times for overstepping his authority, his wife intervened on his behalf. After Mr. Kim suffered a stroke in 2008 and died in 2011 (http://www.nytimes.com/2011/12/19/world/asia/Kim-Jong-il-Dictator-Who-Turned-North-Korea-Into-a-Nuclear-State-Dies.html?pagewanted=all), Mr. Jang helped his young nephew, Kim Jong-un (http://topics.nytimes.com/top/reference/timestopics/people/k/kim_jongun/index.html?inline=nyt-per), establish himself as successor. At the same time, he vastly expanded his own influence — and ambition.
He wrested the lucrative right of exporting coal to China from the military and gave it to his administrative department. He purged his rivals, including Ri Yong-ho (http://www.nytimes.com/2012/07/16/world/asia/north-korea-removes-army-chief.html), the chief of the military's general staff, and U Dong-chuk, a deputy director at the Ministry of State Security, the North's secret police.
Mr. Jang's campaign for more influence was apparently aimed at pushing for the kind of economic overhaul that China has introduced, Mr. Ra wrote. But he underestimated how unpalatable the idea was to Kim Jong-un, whose totalitarian rule would be undermined by such reform.
Mr. Ra said it was impossible to establish the exact sequence of events that led to Mr. Jang's downfall. But it was clear his hubris played a role. At the height of his power, photographs in the North Korean media showed Mr. Jang leaning on an armrest, looking almost bored, while his nephew spoke.
Announcing his execution, North Korea said Mr. Jang, "human scum worse than a dog," had betrayed the Kim family by plotting to overthrow the younger Mr. Kim, using economic collapse as a pretext, and to rule the country himself as premier and "reformer."
He was accused of planting his followers in key posts and profiteering from minerals exports. His indictment pointedly noted that Mr. Jang had stood up and clapped only "halfheartedly" when Mr. Kim was being upheld as supreme leader.
In 2013, Mr. Kim, after hearing complaints about Mr. Jang's expansion of power, ordered his department to relinquish the management of a fishing farm and a condensed milk factory. But officials loyal to their "Comrade No. 1," Mr. Jang, blocked those who arrived to carry out Mr. Kim's orders from entering their premises.
It was probably the last straw for Mr. Kim, still unsure about himself and extremely sensitive about any challenge to his supposedly monolithic leadership. Meanwhile, Mr. Jang's enemies in the secret police were eager to go after him.
"There was no indication that he had a lawyer or was allowed to speak for himself during his trial," Mr. Ra said. "It was not a trial but a murder."
Mr. Jang's name has been expurgated from all official records in the North. Hundreds of his associates were purged. His wife is alive but sickly, according to the South Korean intelligence agency.
But some people in Pyongyang still remember his role in the tall apartment buildings, water parks and other showpiece projects he once zealously promoted to glorify his nephew's nascent leadership.
Još prošle godine sam pogledao BATMAN: ASSAULT ON ARKHAM Jaya Olive i Ethana Sapuldinga, ali kako je reč o jednom od najboljih DCjevih animiranih filmova shvatio sam da moram da odvojim posebno vreme da bih ga živopisao i onda se vremenom zaturio na listi dela koja treba sačuvati od zaborava.
Dakle, BATMAN: ASSAULT ON ARKHAM ima jednu inherentnu prednost koja mu već u startu daje prednost u odnosu na ostale DC animacije a to je činjenica da su protagonisti pripadnici Suicide Squada. Ovaj Suicide Squad u ASSAULT ON ARKHAMu nije u istom sastavu kao onaj sa kojim istrčava Ayer, ali ono što je važno jeste da je hemija među karakterima tu. Neverovatno je kako scenarista Heath Corson uspeva da stvori hemiju među junacima, da izgradi odnose, a potom sjajno iskoristi njihov nihilizam, spremnost da ubijaju i da jedni druge stavljaju u gadne situacije. Odnos između Harley Quinn i JOkera je fantastično urađen, a scena kada gine KGBeast je ozbiljan WTF momenat.
Antiestablišmentski završni kadar sa Deadshotom i Amandom Waller i uopšte način na koji je ona crtana pokazuju jaku buntovničku crtu.
Scenarista Heath Corson je u ambijentu Arkham Asyluma maksimalno iskoristio sve elemente koji mu se nude tako da je u ovom filmu koji u sebi nosi strukturu Guys on a Mission filma zapravo pravi istinsko razaranje Asyluma, gde rušenje nije samo fizičko već se očituje i kroz osloboađanje raznih zatočenih negativaca.
U sred celog ludila koje generišu članovi Suicide Squada, Batmanova moralna vertikala konačno ima smisla i iako je ovde sporednjak, dobija jako kvalitetnu ulogu, često efektniju od nekih protagonisičkih koje je imao u DC animacijama.
Animacija je na liniji ostalih DC naslova, ali njenom rudimentarnom konceptu jako pomaže to što ovog puta autori dobijaju neke izazovnije prizore za crtanje, jer ima više krvi nego inače, a i više humora. Filmski žargon koji se uvodi je takođe sjajno uveden u pojedinim scenama.
Za one koji su skeptični prema ideji DC animacija koje idu DTV, ASSAULT ON ARKHAM je izvanredna uvodna tačka.
* * * 1/2 / * * * *
Frst vi tejk Menhetn...
North Korea claims it could wipe out Manhattan with a hydrogen bomb (https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/north-korea-claims-it-could-wipe-out-manhattan-with-a-hydrogen-bomb/2016/03/13/3834cd54-e919-11e5-b0fd-073d5930a7b7_story.html)
Quote
SEOUL — North Korea claimed Sunday that it could wipe out Manhattan by sending a hydrogen bomb on a ballistic missile to the heart of New York City, the latest in a string of brazen threats.
Although there are many reasons to believe that Kim Jong Un's regime is exaggerating its technical capabilities, the near-daily drumbeat of boasts and warnings from North Korea underlines its anger at efforts to thwart its ambitions.
[North Korea's making a lot of threats these days. How worried should we be? (https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2016/03/11/north-koreas-making-a-lot-of-threats-these-days-how-worried-should-we-be/)]
"Our hydrogen bomb is much bigger than the one developed by the Soviet Union," DPRK Today (http://www.dprktoday.com/index.php?type=2&no=9471), a state-run outlet, reported Sunday. DPRK stands for the Democratic People's Republic of Korea, North Korea's official name.
"If this H-bomb were to be mounted on an intercontinental ballistic missile and fall on Manhattan in New York City, all the people there would be killed immediately and the city would burn down to ashes," the report said, citing a nuclear scientist named Cho Hyong Il. On Jan. 6, North Korea announced that it successfully tested a hydrogen bomb. Experts say it appeared to be a less powerful atomic device. However, a hydrogen bomb detonation would mean North Korea has taken a huge step forward in their nuclear capability. (The Washington Post)
The website is a strange choice for making such a claim, given that it also carries reports about such topics as rabbit farming and domestically made school backpacks.
North Korea's newly developed hydrogen bomb "surpasses our imagination," Cho is quoted as saying.
"The H-bomb developed by the Soviet Union in the past was able to smash windows of buildings 1,000 kms away and the heat was strong enough to cause third-degree burns 100 kms away," the report continued. (A thousand kilometers is about 625 miles; 100 kilometers, about 62.5 miles.)
[Punishing North Korea: A rundown on current sanctions (https://www.washingtonpost.com/news/worldviews/wp/2016/02/22/punishing-north-korea-a-run-down-on-current-sanctions/)]
Kim in January ordered North Korea's fourth nuclear test and claimed that it was a hydrogen bomb (https://www.washingtonpost.com/world/signs-of-possible-nuclear-test-in-north-korea/2016/01/05/d8f300e7-995d-40de-a082-3171f0cc0ea9_story.html), not a simple atomic one. But most experts are skeptical of the claim, saying the seismic waves caused by the blast were similar to those produced by the North's three previous tests.
Then in February, Kim oversaw the launch of what North Korea said was a rocket that put a satellite into orbit (https://www.washingtonpost.com/world/north-korea-launches-satellite-sparks-fears-about-long-range-missile-program/2016/02/06/0b6084e5-afd1-42ec-8170-280883f23240_story.html), a move widely considered part of a long-range-ballistic-missile program.
North Korea has made advances in its intercontinental-ballistic-missile program, and though experts generally conclude that the United States' West Coast could be within reach, there has been no suggestion that the North would be able to hit the East Coast.
Many experts are also skeptical of the "miniaturized warhead (https://www.washingtonpost.com/video/world/north-korea-claims-to-have-miniaturized-nuclear-warhead/2016/03/09/64610d5e-e5e8-11e5-a9ce-681055c7a05f_video.html)" that Kim showed off last week during a visit to a nuclear weapons plant.
But Jeffrey Lewis, director of the East Asia nonproliferation program at the Middlebury Institute of International Studies at Monterey, warned against dismissing the claim too soon.
"It does not look like U.S. devices, to be sure, but it is hard to know if aspects of the model are truly implausible or simply that North Korean nuclear weapons look different than their Soviet and American cousins," Lewis wrote in an analysis for 38 North (http://38north.org/2016/03/jlewis031116/), a website devoted to North Korea. "The size, however, is consistent with my expectations for North Korea."
As international condemnation of the North's acts mounted, culminating this month in the United Nations' toughest sanctions yet against Pyongyang (https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwj2t4Sb5b3LAhXLPB4KHRsaC1MQFggfMAA&url=https%3A%2F%2Fwww.washingtonpost.com%2Fworld%2Fnational-security%2Fun-adopts-sweeping-new-sanctions-on-north-korea%2F2016%2F03%2F02%2F309f0514-dfc8-11e5-846c-10191d1fc4ec_story.html&usg=AFQjCNFsEHbNcnrbFPOs6OTbqJ66AMD8qQ), Kim's regime has become increasingly belligerent, firing missiles into the Sea of Japan — also known as the East Sea — and issuing a new threat or denunciation almost every day.
The sanctions coincide with annual spring drills between the U.S. and South Korean militaries, which Pyongyang considers a rehearsal for an invasion. The ongoing exercises are viewed as particularly antagonistic because special forces are practicing "decapitation strikes" that target Northern leaders and the destruction of Pyongyang's nuclear and missile sites.
[In drills, U.S., South Korea practice striking North's nuclear plants, leaders (https://www.washingtonpost.com/world/in-drills-us-south-korea-practice-striking-norths-nuclear-plants/2016/03/06/46e6019d-5f04-4277-9b41-e02fc1c2e801_story.html)]
On Friday, North Korea's state media reported that Kim ordered more nuclear tests, while the North's Korean People's Army warned in a statement Saturday that it would counter the drills by "liberat[ing] the whole of South Korea including Seoul . . . with an ultra-precision blitzkrieg strike of the Korean style."
South Korea's Defense Ministry urged Pyongyang to stop its threats and provocations.
"If the North continues to make provocations despite the stern warnings made by our military, it is inevitable for us to roll out a strict response that may lead to the destruction of the Pyongyang regime," South Korea's Joint Chiefs of Staff said in a statement, according to the Yonhap News Agency.
Mehmete, pogledaj ASSAULT IN ARKHAM! Zrelo je!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da čitam juče tvoj prikaz i isto mislim.
Pogledao sam TUMBLEDOWN Seana Mewshawa indie film u kome Jason Sudeikis proširuje svoje područje borbe i prelazi u domen indie melodrame. Partnerka mu je Rebecca Hall koja od Affleckovog izvanrednog TOWNa ne uspeva da nađe siguran oslonac. Sudeikis ovde igra profesora sa američkog univerziteta koji posećuje suprugu prerano preminulog Americana kantautora sa željom da piše knjigu o njemu. Međutim, u toku njihove komunikacije, ona mora da se suoči sa žalošću, da nekako prevaziđe gubitak, i da naravno otkrije novu ljubav u liku profesora.
TUMBLEDOWN ima sve sastojke dobrog filma ali od početka postepeno tone i na kraju se završava potpunim pripovedačkim, intelektualnim i emotivnim brodolomom, i izdvaja se kao retko "čist" promašaj u autorskom pogledu.
Sudeikis paradoksalno u svojoj karijeri najstabilnije filmove snima kada je pod okriljem studio-komedije, i zapravo u indie flmovima za sada snima radove koji mu više narušavaju nego što mu popravljaju reputaciju.
* 1/2 / * * * *
Uzgred :-?
"Deadpool" Just Passed "Man of Steel" and "Iron Man" at the Box Office (http://www.comicbookresources.com/article/deadpool-just-passed-man-of-steel-and-iron-man-at-the-box-office)
Nego, novi trejler za Hardcore Henry ne razočarava, au contraire:
http://youtu.be/4JVgQzBG5Ho (http://youtu.be/4JVgQzBG5Ho)
A Evan Narcisse je i gledao film i ovo su mu utisci (http://kotaku.com/first-person-action-movie-hardcore-henry-is-a-great-ide-1764791937).
HARDCORE HENRY je debitovao u Midnight Madnessu i posle toga nije išao ni na jedan festival, kad je prodat STXu za abnormalnu sumu. Međutim, voleo bih da STX vrati pare koje je uložio, i nadam se da je publika spremna za ovako radikalnu postavku...
...vele, na VOD-u od osmog aprila vec...
EDERLEZI RISING nastaje. Evo prilike da mu pomognete...
https://www.indiegogo.com/projects/ederlezi-rising-sci-fi-feature-film--2#/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pomoći ćemo, ov kors.
Nego kakav je Ledžends ov Tumorou?
5 Reasons Legends Of Tomorrow Is Way Worse Than Arrow And The Flash (http://www.cinemablend.com/television/5-Reasons-Legends-Tomorrow-Way-Worse-Than-Arrow-Flash-124777-p1.html)
Oh, smemo li se nadati?
The First Episode of Preacher Gets The Important Stuff Right (http://kotaku.com/the-first-episode-of-preacher-gets-the-important-stuff-1765102380)
Legends of Tomorrow je prilično slab... Ima nekih faza kad se malo popravi ali ukupno uzev, to je baš loše. Ispratiću ovu sezonu do kraja pa dižem ruke od ove CW grane...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari pokušava da sumira trag koji je na našim ekranima ostavio Dragan Nikolić
http://www.beforeafter.rs/kultura/dragan-nikolic/
Sent from my iPhone using Tapatalk
12 Best DC Animated Films (http://screenrant.com/best-dc-animated-films-batman-justice-league/?view=all)
'Daredevil' Season 2 Review: Elodie Yung's Elektra Electric In Strong Netflix Series (https://deadline.com/2016/03/daredevil-season-2-review-elodie-yung-elektra-jon-bernthal-netflix-marvel-video-1201721255/)
Za ljude (poput mene, ali još više mog kolege koji se verovatno višene seća kad je otišao u bioskop poslednji put i stalno me smara pitanjima jesu leakovali filmovi koji su juče ušli u bioskopsku distribuciju) koji oće da gledaju filmove kad i sav ostali svet ali ne žele da idu u bioskop (ili nemaju bioskop razumno blizu), novi servis koga priprema kreator Napstera Sean Parker, Screening Room bi mogao da bude prava stvar:
Peter Jackson Says Screening Room Grows the Movie Business (EXCLUSIVE) (http://variety.com/2016/film/news/peter-jackson-screening-room-sean-parker-1201728990/)
QuotePeter Jackson (http://variety.com/t/peter-jackson/) said he is backing Screening Room (http://variety.com/t/screening-room/), the controversial start-up that wants to deliver new releases to homes while they are still in theaters, because it captures an audience that does not go to the cinema.
"Screening Room will expand the audience for a movie — not shift it from cinema to living room," Jackson said in a statement.
Jackson isn't the only big name backing the venture. He is joined as a shareholder (https://variety.com/2016/film/news/steven-spielberg-j-j-abrams-peter-jackson-sean-parker-screening-room-1201728374/) by Steven Spielberg, Ron Howard, Brian Grazer, Martin Scorsese, Taylor Hackford, Frank Marshall, and J.J. Abrams.
Screening Room, the brainchild of entrepreneurs Sean Parker and Prem Akkaraju, offers movies for $50 at the same time as they open in theaters. It plans to charge $150 for access (https://variety.com/2016/film/news/studios-exhibitors-consider-revolutionary-plan-for-day-and-date-movies-at-home-exclusive-1201725168/) to the anti-piracy equipped set-top box that transmits the films and will give customers 48 hours to watch the movies. The hope is to capture middle-aged audiences whose family responsibilities prevent them from routinely going to the theater.
After Variety broke the news of Jackson's involvement, some questioned whether he was back-tracking on his earlier support for theatrical release windows. In 2011, Jackson was among more than 20 directors (http://articles.latimes.com/2011/apr/21/business/la-fi-ct-directors-vod-20110421) who signed a letter decrying a deal that several major studios made with DirecTV to rent several releases eight weeks after they landed in theaters. Other signatories included Michael Bay, Kathryn Bigelow, James Cameron and Guillermo del Toro.
But in a statement to Variety, Jackson explained that he believed that the DirecTV deal would imperil the theatrical business, while Screening Room will grow overall revenues for the industry.
Here is Jackson's full statement:
"I had concerns about 'DirecTV' in 2011, because it was a concept that I believe would have led to the cannibalization of theatrical revenues, to the ultimate detriment of the movie business.
Screening Room, however, is very carefully designed to capture an audience that does not currently go to the cinema.
That is a critical point of difference with the DirecTV approach – and along with Screening Room's robust anti-piracy strategy, is exactly why Screening Room has my support.
Screening Room will expand the audience for a movie – not shift it from cinema to living room. It does not play off studio against theater owner. Instead it respects both, and is structured to support the long term health of both exhibitors and distributors – resulting in greater sustainability for the wider film industry itself."
As Jackson argues, Screening Room is intended to serve as a bridge between studios and theater owners. The plan is to cut exhibitors in on as much as $20 out of the $50 fee and give customers two free tickets to a film, so they will be enticed to buy concessions. Studios also get a substantial percentage of the fee.
Studios such as Universal and Fox are weighing the proposal, and AMC is interested in the company's offer. Other exhibitors, such as Regal, are believed to be skeptical of the plan. The start-up is challenging established business practices. Wide-release films are typically in theaters for 90 days before hitting home entertainment platforms.
Parker is best known for his roles in Internet companies such as Napster, Facebook and Spotify. Akkaraju has ties to the entertainment industry from stints as a partner at the electronic music company SFX Entertainment and as global head of operations at Sanctuary Music Group.
Ovo je na dugom štapu a autori se kao Srbinveć podelili - Cameron protiv, Scorsese za!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 16-03-2016, 12:36:15
Legends of Tomorrow je prilično slab... Ima nekih faza kad se malo popravi ali ukupno uzev, to je baš loše. Ispratiću ovu sezonu do kraja pa dižem ruke od ove CW grane...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ah,,,zamalo i ja ovo da napišem, ali onda obećaše Supergirl / Flash crossover :P
...da, pratim svaku epizodu i Supergrl,pa šta?Gilti pležr, a ima ga i ŽonŽounzzz!!!
Quote from: Meho Krljic on 17-03-2016, 09:19:48
Za ljude (poput mene, ali još više mog kolege koji se verovatno višene seća kad je otišao u bioskop poslednji put i stalno me smara pitanjima jesu leakovali filmovi koji su juče ušli u bioskopsku distribuciju) koji oće da gledaju filmove kad i sav ostali svet ali ne žele da idu u bioskop (ili nemaju bioskop razumno blizu), novi servis koga priprema kreator Napstera Sean Parker, Screening Room bi mogao da bude prava stvar:
Ово не бива, гос'н Крљићу. Опрема у биоскопима је врло скупа а трошак се дели на већи или мањи број гледалаца. Не може се доћи до прихватљиве цене за просечног гледаоца коме сметају редови, гужва и непристојна публика у биоскопу па би филм хтео да погледа у миру дома свог. Постоји сервис за милионере у Америци који се зове Prima Cinema који омогућава кућно гледање најновијих филмова по цени од 35000 долара за уређај и 500 долара за филм. Треба нагласити да се филм не стримује већ се "скида" на тврди диск уређаја. Међутим, мени изгледа дубиозно да се представља да је слика дупло веће оштрине од оне на Blu-ray диску. Питам се каква је то технологија?!
Сада би ови предузимачи хтели да смање цену 10 пута на 50 долара по филму уз неке бенефиције (што је још увек много) и смисле систем отпоран на хаковање. Врло тешко.
Zabeleženo, gos'n Tajčiću pa ćemo da pratimo dalji razvoj situacije. Možda ovo bude killer app za VR jednog dana, ko zna? :lol:
Pogledao sam LONDON HAS FALLEN Babaka Najafija. Najafi je u svom holivudskom debiju lako prevazišao ono što je Antoine Fuqua ostavio u amanet sa prvim filmom OLYMPUS HAS FALLEN i to nije bilo previše teško. Međutim, kada se suočimo sa svim onim što ne valja u filmu LONDON HAS FALLEN, rekao bih da je Babak Najafi itekako imao sa čime da se bori u ovoj produkciji.
London je čitav grad za razliku od samo jednog kompleksa zgrada, pa je Najafi imao mnogo šarenije lokacije za svoje akcione egzibicije, i moga je da pravi DIE HARD WITH A VENGEANCE a ne samo još jedan bukvalni rip-off DIE HARDa, međutim, i fotografija Bena Wilda i scnografija i produkcioni dizajn u celini daleko nadilaze OLYMPUS. Očigledno su Fuqua i ekipa bili ulenjeni snimanjem na tax rebateu u Nju Orleansu, dočim je Babak Najafi izvukao maksimum iz svog snimanja po Londonu, Bugarskoj i Rumuniji i doneo je much bigger bang for the invested buck. U to nema nikakve sumnje.
Barem jedan set piece iz filma LONDON HAS FALLEN je zaista izvanredan i pokazuje da Babak Najafi sa ponosom može nositi titulu "Daniela Espinose za siromašne". Posle žanrovskog debija u filmu SNABBA CASH 2, u Espinosinoj produkciji, LONDON HAS FALLEN je upravo film koji je Espinosa opet "prerastao" i pao je Najafiju u krilo.
Otud opšta sahrana na koju je LONDON HAS FALLEN naišao nije sasvim pravedna prema ovom reditelju koji je pokazao velo solidnu vizuelnu pismenost i osećaj za akciju u ovom filmu. Međutim, LONDON HAS FALLEN zaista ima neke krupne nedostatke sa kojima Najafi nije mogao da izađe na kraj.
Za razliku od OLYMPUSa koji zaista ništa ne valja, LONDON HAS FALLEN umnogome kroz Najafijevu inscenaciju uspeva da prevaziđe zaista neverovatnu glupost scenarija. Ovog puta scenaristi nisu imali priliku da rip-offuju ceo koncept kao kada su onomad pokrali WHITE HOUSE DOWN oglodavši Vanderbiltov skript do koske, ali LONDON je sklopljen od raznih delova gde neki od najnelogičnijih verovatno slučajno uspevaju da postanu znakoviti.
Recimo u parafrazi čuvene "Battery, Aziz" situacije iz TRUE LIESa, ovde imamo puno opravdanje zašto teroristi ne ubiju američkog predsednika dok imaju prilku. Naime, odlažu ubistvo dok ne uspostave internet link kako bi to izveli u direktnom prenosu. Koliko god to inicijalno bilo moronski, zapravo je vrlo istinito, ako imamo u vidu visoku medijsku kulturu ISISa - oni bi ziasta sačekali sa egzekucijom dok se ne uspostavi link.
Ono međutim što većina akcionih filmova uspeva da uradi kako treba, čak i kada nema tako tehnički veštog reditelja za kormilom, jeste da ima upotrebljivog glavnog glumca. Gerard Butler međutim zaista nije dorastao zadatku u ovom filmu. LONDON HAS FALLEN je vrlo redak slučaj glavne role bilo kog glumca tog profila u kojoj tako strašno padne ispod svog nivoa.
Butler u ovom filmu ne uspeva da dobaci ni do svog rutinskog nivoa akcionog heroja. Ne samo što deluje da je koji kilogram deblji nego što bi trebalo, iako u filmu jako insistiraju da je u jako dobroj formi što deluje skoro pa kao ismevanje Butlera, već u pojedinim scenama krivi usnu u neku čudnu grimasu kao da parodira Johna Waynea iz lošijih uloga. Butler praktično sve vreme opstruira film, ne samo svojim grimasama i sumnjivom fizičkom spremom (premda ruku na srce ubedljiviji je od Seagala ili Willisa u poslednje vreme) vrć i habitusom generalno zbog kog neke scene katarzičnog nasilja koje njegov junak sprovodi deluju naprosto sadistički.
U pojedinim situacijama, Butlerov junak prekoračuje granice potrebnog nasilja, i to je verovatno po zamisli autora imalo za cilj da stvori utisak katarze i kažnjavanja negativca. Međutim, ovako kako Butler to igra, sve izgleda kao iživljavanje od strane neke seljačine, i deluje kao manir svojstven negativcima.
Zahvaljujući Butleru koji na skoro svakom koraku sabotira film u glumačkom pogledu, LONDON HAS FALLEN na kraju ne uspeva da se nametne kao tupav film koji postaje "dobar" zahvalujući vrhunskoj rediteljskoj orkestraciji. U krajnjoj liniji, uz sve pohvale za Babakovu veštinu, ne možemo pobeći od istine da je i rukovanje Butlerom par excellence rediteljski zadatak.
Ipak, ostaje pitanje da je li je Babak mogao bolje kontrolisati Butlera ako imamo u vidu da je on ovde bio i producent.
* * 1/2 / * * * *
Gamechanger Completed
http://deadline.com/2016/03/netflix-bright-will-smith-90-million-deal-david-ayer-joel-edgerton-max-landis-1201721574/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE PREPPIE CONNECTION Josepha Castela, istinitu priču o čuvenoj aferi iz elitne srednje škole, kada je mladi blue collar učenik, stipendista, razvio mrežu prodaje narkotika, pre svega kokaina među bogatim učenicima iz viših klasa. Trgovina drigom je išla toliko daleko da je ovaj tinejdžer na kraju putovao u Kolumbiju i odande donosio čistak.
Thomas Mann je oslonac ovog filma i počeo je da pravi vrlo zanimljivu karijeru kao leading man u indie filmovima. Naravno, još je mlad da se u potpunosti proceni u kom pravcu će se kretati Mannova karijera, ali THE PREPPIE CONNECTION je jedan od onih filmova kroz koji će jako drugo živeti na televizijama i malim ekranima.
Castelin film je odlično slikan i ako imamo u vidu da je snimljen na niskom budžetu, ekipa zaslužuje pohvale za uzornu ekontrukciju epohe. Sa vrlo malo skupih detalja, uz dobar tretman ambijenata i soundtrack isključivo sačinjen od lookalike numera, bez ijedne skupo plaćene pesme, THE PREPPIE CONNECTION uspeva da nas vrati u 1984. godinu čemu sigurno doprinosi i to što je svakodnevni život pa samim tim i dramaturgija filmova o mladima danas dosta izmenjena upotrebom mobilnih telefona, socijalnih mreža i sl.
U tom pogledu, THE PREPPIE CONNECTION nudi čistiju sliku ekscesa osamdesetih, mnogo jasnije od LESS THAN ZERO Mareka Kanievske, između ostalog zato što nudi i istorijsku distancu, dok tamo Ellis i Kanievska nisu tačno znali dokle slave dekadentni život mladih a odakle ga osuđuju.
Međutim, Castela mnogo nepretencioznije uspeva da zagrebe površinu života ljudi koji su kasnije postali protagonisti romana Bret Eastona Ellisa i Donne Tartt, THE PREPPIE CONNECTION je zapravo jedan od onih "malih" filmova koji ume da zavara, i zapravo je mnogo "veći" od onoga kako izgleda, a nažalost i od onoga kako je na kraju krajeva tretiran.
Castelo se koristi dobro oprobanim dramaturškim i montažnim rešenjima kako bi "spakovao" svoju priču, i svako od konvencija kojih se latio vrlo vešto primenjuje na ovu istinitu priču.
THE PREPPIE CONNECTION bi mogao biti zanimljiv double bill sa filmom LA CREME DE LA CREME, a daleko nadmašuje precenjene naslove kao što je BLING RING, recimo.
* * * 1/2 / * * * *
Druga sezona Daredevila je disendovala na Zemlju i do se pripremam da je gledam, vidim da ima i negativnih reakcija i da vele da sad kad nema Godara i DeNajta to više nije to i sada je samo going through the motions (http://www.ew.com/article/2016/03/16/marvels-daredevil-season-2-ew-review)... OK, videćemo.
Nema Godara a nema ni Trifoa :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kriza avangarde. :lol: :lol: :lol:
Inače, vidim da se zamera da nema ni Vinsenta D'Onofrija ali to je ipak sad već traženje leba preko pogače...
Aman...jel tesko se prvo odgleda serija!?
A ne rivjuzi od rivjua i kritike i debate...?
Da se pročita rivju ipak treba samo dva minuta a da se odgleda serija treba 13 sati. Dakle, u tom nekom rasporedu snaga - da, teško je :lol: :lol: :lol: Al trudimo se!!!!!!!!
Pogledao sam THE 5th WAVE J. Blakesona, ekranizaiciju romana Ricka Yanceya, sa kojom je trebalo da se otvori nova Young Adult franšiza, Ipak, na kraju od toga nije bilo ništa. Film nije uspeo da se isplati na američkim blagajnama uprkos skromnom budžetu od 38 miliona dolara, a što je još gore, ne mogu mu predskazati neku veliku budućnost na duže staze jer je nažalost snimljen kao početak potencijalnog serijala, dakle ne nudi zaokruženu priču, ni na nivou samog zapleta, ali što je još gore ni unutrašnja struktura priče nije koncipirana kao da je ovo standalone film i mislim da je to na kraju skupo koštalo ovaj projekat.
THE 5th WAVE deluje kao produženi televizijski pilot u kome se uvode likovi i neki osnovni konflikti, ali se po ritmu izlaganja vidi da se ni karakteri ni priča neće rešiti u prvih sat i po ili dva tarajanja. THE 5th WAVE je u tom smislu simbol svega što je loše u tim pokušajima da se prave serijali.
No, treba imati na umu, filmovi iz kojih je izrasla kultura serijala su obično bili jako dobri i što je još važnije, bili su standalone u svakom smislu. Iz njihovog uspeha su potom nastajali serijali dočim je ovde serijal bio začet samo u nameri producenta i činjenici da postoje knjige.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 20-03-2016, 14:15:59
Da se pročita rivju ipak treba samo dva minuta a da se odgleda serija treba 13 sati. Dakle, u tom nekom rasporedu snaga - da, teško je :lol: :lol: :lol: Al trudimo se!!!!!!!!
..weaklings....
Mehmete, u sledećim časovima stižu prve BvS kritike...
Sent from my iPhone using Tapatalk
I evo ih:
First Reactions To Batman V. Superman Are Very Positive (https://www.yahoo.com/movies/first-reactions-batman-v-superman-081640490.html)
QuoteThe intensity of the insanely long film is achieved with special effects, plot twists, geeky references and the volume being turned up to eleven from start to finish," wrote Emma Gritt of The Sun (http://www.thesun.co.uk/sol/homepage/showbiz/film/7015757/Ben-Affleck-in-Batman-versus-Superman.html). "While die-hard DC Comic devotees might be punching the air as the Justice League are teasingly introduced, the average film fan may be left scratching their head. Overall Zac Snyder's Batman v Superman blockbuster is an emotionally charged punch-up — but it's newcomer Gal Gadot's Wonder Woman who really steals the show.
Moratorijum je zaveden do sutra.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam NINA FOREVER Chrisa i Bena Blainea. Ovaj rediteljski dvojac je do sada radio kratke igrane filmove a jedan je imao iskustvo i kao montažer na zanimljivim BBCjevim serijama. Nažalost, zavidna veština koju su pokazali u realizaciji ove priče, pala je u senku tanke premise koju nisu uspeli da isteraju.
Sama premisa pokojne devojke koja se javlja momku dok pokušava da nađe novu je prilično trošena, doduše ne na ovako visceralan način kao kod Blaineovih. Nažalost, vrlo vibrantan prikaz telesnosti, i u formi erosa i u formi tanatosa ubrzo postaje repetitivan. U tom ponavljanju počinju da se iscrpljuju čulnost i telesnost i već na pola filma NINA FOREVER deluje kao delo sa deficitom ideja.
Dok Blaineovi bez sumnje imaju "zanat u rukama", očigledno da im osmišljavanje priče, ni na nivou premise, ni scenaristička razrada nisu jača strana. NINA FOREVER zbog vešte realizacije ostaje film koji je povremeno na granici da zaista postigne nešto zanimljivo ali na kraju, kada se podvuče crta, ne postiže svoj cilj.
* * / * * * *
Variety:
Who would win in a fight, Batman or Superman? Could the Flash outrun Superman? Could Superman craft a boulder so heavy even he couldn't lift it? While "Batman v Superman: Dawn of Justice" ostensibly seeks to tackle the first of those evergreen schoolyard hypotheticals, it's the third that ends up proving the biggest litmus test for director Zack Snyder. Tasked with colliding the two most archetypal of American superheroes while also answering critics of his last outing, "Man of Steel," and perhaps most importantly, paving the way for an extended DC Comics universe of films on which much of Warner Bros. future bottom line relies, Snyder has set a Sisyphean task for himself. That this very long, very brooding, often exhilarating and sometimes scattered epic succeeds as often it does therefore has to be seen as an achievement, and worldwide box office should be sufficiently lucrative to ensure future installments proceed on schedule. But amidst all the grueling work of saving the world and shouldering a franchise toward the heights, it would be nice to see these heroes, and this series, take a few more breathers to enjoy the view.
Proving that the placement of names in the title isn't simply alphabetical, the first few reels of "Batman v Superman" spends most of its time in the company of the Caped Crusader, with controversial casting Ben Affleck stepping quite comfortably into the role. That the film opens with yet another operatic depiction of the young Bruce Wayne's most formative trauma is perhaps unavoidable — Thomas and Martha Wayne have been killed so many times in so many different media that their deaths may as well be one of the stations of the cross — but our first glimpse of the adult Wayne is hardly standard issue. Taking a civilian-level view of the cataclysmic destruction of Metropolis that ended "Man of Steel" on a contentious note, we watch as Wayne attempts to remotely evacuate his own Metropolitan Wayne Enterprises skyscraper, crippled by a wayward Superman (Henry Cavill) as he battles with General Zod just outside of the frame. Despite his mad drive through the battle-torn streets, Wayne arrives just in time to watch, horrified, as a friendly security guard loses his legs and a young girl becomes an orphan.
Setting Wayne up as the film's initial conscience is one of Snyder's most interesting gambles, especially as his Batman quickly evolves into the most morally ambiguous iteration of the character yet seen on film. More than willing to shoot, brutalize and kill if the need arises, this Batman is still a figure of mystery in Gotham, and Snyder refrains from showing us the character in full cowl until surprisingly late in the game.
RELATED
Batman vs Superman
Box Office: 'Batman v Superman' to Soar to $300 Million-Plus Global Debut
Fortunately, Affleck's Wayne — here sporting salt-and-pepper temples and all the baggage of a man who, as faithful butler Alfred (Jeremy Irons) notes, "got too old to die young, and not for want of trying" — is a winningly cranky, charismatic presence even when out of costume. Diving headfirst into the sorts of detective work that Christopher Nolan's Batman trilogy often short-shrifted, Wayne casts a skeptical eye on Superman while investigating a mysterious underworld figure named White Portuguese, his tracks traced by an equally mysterious woman (Gal Gadot).
Meanwhile, Superman has hardly recovered from the fallout of his chaotic battle with Zod when controversy strikes yet again. Though he's been welcomed as a savior by most of Metropolis, in the course of rescuing Lois Lane (Amy Adams) from a terrorist interview gone awry, he's blamed for the deaths of several African villagers. This attracts the scrutiny of the crusading southern Senator Finch (Holly Hunter), who heads up a Congressional Superman Committee, disturbed by the Krypton's exercise of unilateral power.
She gains an uneasy ally in a cheeky young industrialist named Alexander "Lex" Luthor (Jesse Eisenberg, retaining his Zuckerbergian misanthropy from "The Social Network" and his stringy, Cobainian hair from "American Ultra"), who hopes to seduce her into allowing him to import a mysterious glowing green substance discovered in the Indian Ocean. Scarfing Jolly Ranchers, quoting Nabokov, and showing up to formal events wearing a white blazer and sneakers, Eisenberg tackles Luthor as the brogrammer from hell, a chattily malevolent presence who provides the only real moments of levity in the film.
Juggling all of these strands while steadily beating the drum toward the battle promised in the title, Snyder sometimes loses track of his various allegories. Scripters Chris Terrio and David S. Goyer provide kernels of philosophical and theological quandaries throughout, while their nods toward contemporary political debates are more complex than the scattered visual gags (such as an anti-Superman protester waving an "Aliens Are Un-American" placard) might seem to imply. Yet the essential clash of ideologies promised by the central conflict — vigilante justice vs. self-sacrificing restraint, night vs. day, Dionysus vs. Apollo — never develops quite as forcefully as it should, and the life-or-death battle between the two icons ultimately comes down to a series of misunderstandings.
RELATED
Batman v Superman U.S. Premiere Photos
'Batman v Superman' U.S. Premiere Photos
While "Batman v Superman's" Dark Knight may be more of a pure punisher than some fans would prefer, Snyder's conception of the character at least feels fully formed. Superman remains something of a work-in-progress. (If nothing else, it's strange to see Clark Kent cast a more brooding figure than Bruce Wayne.) Daily Planet scenes are even more perfunctory this time around, and Adams' Lois has plenty to do but little to say.
As a pure visual spectacle, however, "Batman v Superman" ably blows the hinges off the multiplex doors, and editor David Brenner does excellent work to comprehensibly streamline the chaos, capably captured by d.p. Larry Fong. Composers Hans Zimmer and Junkie XL are again key assets here, with Gadot's theme in particular proving quite infectious. Snyder largely tamps down his penchant for hyper-stylized combat imagery until the end, where he stages a series of galactic battles that take style notes from sources as varied as classic WWE rumbles and Harryhausen creature features. As overblown as the lengthy showdown might become, Snyder gets closer than ever before to the chiaroscuro palette of classic comics, and even if his scrupulous efforts to avoid reopening "Man of Steel's" collateral damage debates are a bit on the nose, at least he's clearly received the message.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Review: "Batman vs. Superman" Is the Marvel Killing Mega Hit DC Comics Fans Wanted (http://www.showbiz411.com/2016/03/22/review-batman-vs-superman-is-the-marvel-killing-mega-hit-dc-comics-fans-wanted)
Quote
There are more Easter eggs in "Batman vs. Superman" than on the front lawn of the White House. Zack Snyder's ultimate DC Comics movie is also the Marvel killing mega fans have longed for. After years and years of free standing "Batman" or "Superman" movies, the two super heroes finally meet, meet each other's companions, duke it out, and come up winners.
The good news– it's all good news– is that Ben Affleck is damn good as Batman/Bruce Wayne, Henry Cavill has improved tremendously as Superman/Clark Kent, and Gal Gadot is a welcome addition as Wonder Woman/Diana Prince. Jesse Eisenberg is a phenomenal Lex Luthor. Jeremy Irons is a fun Alfred. This little ensemble plays well together, with a humorous pay off line toward the end of the film. (I don't want to ruin it.)
Did I like this movie? I used to buy these comic books for 12 cents at Dubrow's in Woodmere, Long Island. I had stacks of them. I never thought they'd amount to much beyond pre-teen entertainment. But I do think this movie is kind of my pay-off for years of devotion. It's cool to see Lex Luthor introduce Clark Kent to Bruce Wayne. You can't beat it.
Some of the story is a little convoluted, but that's okay. Luthor pits the two "red capes" against each other and you're not quite sure why they take the bait. But Gotham City and Metropolis are exploding, there's a lot of fear and loathing, and someone has to save Lois Lane (the better than ever Amy Adams) from her latest exploits.
And what a coincidence: Bruce and Clark have something in common. Each of them had mothers named Martha. It is a total coincidence in comic book history. But screenwriters David S. Goyer and Chris Terrio seized on this, among other things, as a nod to fans. They will approve.
We do get mini versions of the Batman and Superman backstories, in case you've been living under a rock for the last 80 years. They're handled economically, thank god, because how many times can you see Bruce Wayne's parents die? Snyder plants two eggs– look for them– in that context. You'll see a movie poster for "Zorro"– the inspiration for Batman long ago, and a movie marquee for "Excalibur." You see, in the updated story, the Waynes only died in 1981. "Excalibur," released that year, about King Arthur's court, is supposed to show the transition "from despair to glory," the movie's set designer tells me. "Zack really liked it."
These aren't spoilers because you can find it all on the IMDB and other places: there are tons of cameos– from a bunch of broadcasters including Charlie Rose and Anderson Cooper- to a lot of other DC heroes. Ezra Miller's "The Flash" — who hasn't been on screen yet– is shown, as is Jason Momoa's Aquaman. "BvS" you see is the beginning of a long launch of DC movies a la Marvel. (I'm thriller since I am sick of "X Men" and can't listen to Peter Parker's whiny history once more.)
There are also nods to Robin (where is he?), and Clark's dead father Jonathan Kent, plus a nice little plot for Ma Kent (Diane Lane, who looks way too young and gorgeous to play that part). Lawrence Fishburne is a terrific Perry White in the age of newspapers dying, and Harry Lennix is back from "Man of Steel." So is Michael Shannon, stiffly.
Basically, "BvS" is a far better movie than Snyder and Cavill's "Man of Steel." I can only assume this has a lot to do with Chris Terrio, who wrote "Argo" and seems to have sharpened the character development. In "MoS" I yawned through Superman's endless fights with General Zod. It was just repetitive. Here, there's a movie to latch onto. And I think fans will go back and back to look for more surprises. Very entertaining.
Meni sam koncept zvuči budalasto, uprkos svim stripovima koji su se trudili da dokažu suprotno. Betmen može da ima uspeha samo onoliko koliko mu Supermen dozvoli, tj. koliko se pravi slep i gluv i glup. To je posao scenariste i režisera da zamažu oči publici da nije tako. Ali kad čovek sedne i razmisli, ne znam kako može ne biti tako.
Nema veze s kvalitetom dotičnog filma - samo sam morao da kažem.
Max Landis ima teoriju kako je Batman po svakoj logici jači od svakog svih negativca a Superman slabiji. Ali, da logika trilera u koji je smešten Batman omogućuje da ludaci-uličari pariraju Batmanu, kao što logika akcionog žanra u kom je Superman omogućuje da on pobedi svoje negativce. Stoga, Snyder treba da suprotstavi dva lika koje povezuje to što su iz DC univerzuma ali su iz dva žanra. Slično kao susret Stallonea i Arnieja u ESCAPE PLANu - obojica su ikone 80s akcijaša - s tim što je Arnie komičar a Stallone tragičar i takođe donosi sukob dva žanra u glumačkoj igri. Ako je Snyder uspeo da ovo preplete, onda je to ozbiljan rediteljski domet.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam AHORA O NUNCA Marie Ripoli, španski romcom koji ima dva problema - nije mnogo originalan i nije dovoljno smešan. Otud, moram priznati da mi deluje kao bioskopskimaterijal eventualno na matičnom tržištu, dočim na ostalim pre zaslužuje plasman na malom ekranu, pre svega na televiziji gde bi se fino mogao ubaciti u neki termin nedeljom uveče.
To ne znači da je Maria Ripoli bez ambicija. Film pokušava da ponudi high concept o mladoženji kog zadesi veliki broj pehova na putu za svadbu u Engleskoj, na mestu gde je upoznao svoju nevestu. Nažalost, prepreke koje se javljaju su konfekcijske, mnogo puta viđene i mahom nisu realizovane sa punim ubeđenjem i svežim uglom sagledavanja situacije.
Ipak, film je produkciono dovoljno pristojan da bi možda nekoj publici koja ovaj žanr gleda bez ikakvih kriterijuma verovatno mogao biti i korektan. Ono što je zanimljivo sa filmofilske tačke gledišta jeste potpuno preuzimanje američkih obrazaca u španskoj komediji, između ostalog i kroz zakazivanje ključnog događaja - venčanja - u stranoj zemlji - Velikoj Britaniji.
* * / * * * *
Ups..
'Batman v Superman' could lose a lot of money based on its bad reviews, according to a box-office expert (http://www.businessinsider.com/batman-v-superman-bad-reviews-box-office-2016-3)
Quote
It hasn't been a good start for "Batman v Superman: Dawn of Justice." The highly anticipated Warner Bros. superhero movie, in which two of the biggest comic-book characters face off, screened for critics. And the outcome is bleak.
The reviews rushed online on Tuesday night and into Wednesday morning, and the film's rating on Rotten Tomatoes stands at around 40% (http://www.rottentomatoes.com/m/batman_v_superman_dawn_of_justice/) as of this writing. Not what Warner Bros. was hoping for, though the "want to see" rating on Rotten Tomatoes is at 98%. And the movie accounts for 90% of this weekend's ticket sales on Fandango so far.
That's a big reason why Exhibitor Relations' senior box-office analyst, Jeff Bock, is still bullish on the film having a strong US opening this weekend.
"It's two of the most iconic figures in comics and that should still push it past $150 million," Bock told Business Insider by email on Tuesday evening as the negative reviews came in.
Bock said that Exhibitor Relations is predicting the film to do around $163 million domestically this weekend.
That's certainly not going to come close to the record-breaking $248 million opening (http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=starwars7.htm) of "Star Wars: The Force Awakens," but Bock admits that that kind of business for a blockbuster release happens only when the buzz is heavily positive.
"The negative reviews for 'Batman v Superman' certainly will curtail a mega-opening — fence sitters will likely shy away from it this weekend, and families definitely consider reviews when they have to drop $100 at a movie theater," he said.
Bock believes there's a more realistic goal "Batman v Superman" has to hit to save face within the industry.
"No matter how you spin it, at the very least it has to do 'Deadpool' business to be considered a successful weekend," he said.
"Deadpool" made $132 million during its opening weekend (http://www.boxofficemojo.com/movies/?id=deadpool2016.htm), a record for a February release.
A lot is riding on "Batman v Superman." It's essentially the launch of the DC Comics universe coming to the big screen, similar to what Disney has done with its Marvel movies. Warner Bros. has "Suicide Squad" opening in August, which will include a cameo from Ben Affleck's Batman, and "Justice League" parts one and two are already slated for 2017 and 2019 releases, respectively.
The true test for the movie's overall success will be how it does overseas. It's opening in China this weekend, too — "The Force Awakens" didn't open in China until weeks after it played in the US and other territories.
"Jurassic World" made the same play and took in $99 million in China during its opening weekend. It went on to make over $1 billion (http://www.businessinsider.com/box-office-predictions-for-batman-v-superman-are-through-the-roof-2016-3) overseas.
Back here in the States, you'll have a good indication of how "Batman v Superman" will fare based on its Thursday-night preview showings. "Deadpool" had a record-breaking $12.7 million (http://www.businessinsider.com/deadpool-is-already-breaking-box-office-records-with-127-million-thursday-opening-2016-2) in its preview.
Pošto ću ja film gledati tek možda narednog vikenda ne mogu da komentarišem ove izlive žuči po Dawn of Justice ali da ga šamaraju sa svih strana - šamaraju. Ni Kripl se ne oglašava, pa je li to slučajno?
'Batman v Superman' is so bad, it could kill plans for a DC film universe (http://nypost.com/2016/03/24/whats-next-for-batman-v-superman/)
Negative "Batman v Superman" reviews spark debate, filmmaker reactions (http://www.cbsnews.com/news/negative-batman-v-superman-reviews/)
'Batman v Superman' is not worth your money, many reviews say (http://www.latimes.com/entertainment/herocomplex/la-et-hc-batman-superman-review-roundup-20160324-story.html)
How Jesse Eisenberg ruined Batman v Superman (http://www.grunge.com/12038/jesse-eisenberg-ruined-batman-v-superman/)
Ja sam ga pogledao juče ali nisam zbog nekih obaveza još stigao da se oglasim. A pogledaću ga i sutra...
Sent from my iPhone using Tapatalk
O, pa to znači da se tebi dopada, što je dobro :lol:
Pogledao sam DAWN OF JUSTICE. U ovom filmu, superherojski film dolazi u ravan u kojoj nikada nije bio, i to ne zato što su izostali pokušaji - Nolan je želeo da ga dovede do ovog nivoa ali naprosto mu to nije uspelo, mada bilo je zamalo. Snyder pod supervizijom Bena Afflecka u tome jeste uspeo, i DAWN OF JUSTICE je za superherojski film ono što je HEAT za policijski. Mannov klasik sasvim sigurno jeste podigao policijski nivo na jedan viši nivo, ali to nije postao standard, kao što ni Lumetovi filmovi pre njega nisu postali standard, a Lumeta ovde vredi pomenuti kao autorsku senku koja uvek prati Afflecka čiji se rukopis ovde nepogrešivo prepoznaje. Otud i DAWN OF JUSTICE stoji kao film koji dostigao vrlo visok domet ali je veliko pitanje da li je to kao koncept održivo na duže staze.
Naime, DAWN OF JUSTICE nije film posle kog gledalac izlazi iz bioskopa veseo, razgaljen, kao posle prijatnog i zabavnog iskustva. Na jučerašnjoj projekciji, u sali je bio muk 150 minuta, osim jednog deteta koje je ćutalo sve do završnih nekoliko minuta kada se desilo ono što bi svako ko zna Doomsdaya mogao naslutiti da će se desiti. Činjenica da su inkarnacije Batmana i Supermana kod Franka Millera meni među najdražim, ako ne i najdraže, ipak ne osporava činjenicu da većina publike pa i fanova vole ove likove zbog nekih potpuno drugih inkarnacija. Nolanov Batman deluje kao omladinska komedija u odnosu na DAWN OF JUSTICE koji je potpuni doom and gloom, praktično potpuno lišen humora, vrlo tvrd i bez bilo kakve okrepljujuće katarze.
U pogledu napora za publiku treba navesti i montažu. Film je vrlo zategnut do tačke pucanja. Tu pritom ne mislim na akciju već na sadržajnost scena. U svakoj sceni se dešava nešto važno i film zahteva veliku koncentraciju tokom gledanje, što u principu nije karakteristićno za superherojske blokbastere. Fil je slobodno mogao biti i dvadesetak minuta duži da bi dao publici malo prostora da "diše". Ovde nema prostora ni da se udahne, a likovi imaju još manje prostora da se opuste.
Ono što meni nije omiljeno a u ovom filmu postoji u jednoj sekvenci, to je CGI-heavy obračun marvelovskog tipa sa Doomsdayem. Doomsday je odlično tretiran u fazi nastanka, sa dosta simbolike, ali kada dođe do borbe, to je jedina kopča sa onim što karakteriše savremeni superherojski film, i to onaj njegov najmanje zanimljiv segment. Srećom, samo jedan obračun ima takav duh. U toj sceni jedino ima i humora, a to je dolazak Wonder Woman viđen u trejleru.
Jedan od najzaniljivijih aspekata filma jeste odnos prema CGI-enhanced rušenju iako u situaciji sa Doomsdayem i sam podleže tome iznova. Naime, događaji iz MAN OF STEEL ostavljaju veliki trag na junake. Film se otvara sagledavanjem tih događaja iz ugla Bruce Waynea i trauma izazvana obračunom u Metropolisu dovela je do toga da je svet u kome se ovaj film dešava istinski izmenjen, za razliku od Marvelovog univerzuma gde su ti ožiljci gotovo neprimetni. DAWN OF JUSTICE intenzivno razrađuje temu civilnih žrtava u toku superherojskih obračuna i zapravo iz te traume nastupa sukob Batmana i Supermana.
[/size]
Borba između Supermana i Batmana je s druge strane briljantna. I ko je došao to da vidi, dobiće stvarno jako dobru scenu, i u pogledu koreografije i realizacije i u pogledu drame. I uopšte, cela reinvencija Batmana u ovom filmu je jako dobro urađena. Ako je kod Nolana, Bruce Wayne bio odličan a Batman nikakav, ovde zaista gledaoci nemaju problem sa tim kada se Wayne obuče u Batmana. Znam da mnogim gledaocima smeta što Batman ovde odstupa od kanona i millerovski je raspoložen i da ubija, ali prosto to je znatno ubedljivije. Pritom, u tučama, Batman je mnogo tvrđi, i tu i kad ne ubija, bije se tako da više ne važi konvencija da je nokautiran protivnik i savladan protivnik. Bat-vozila su militaristički dizajnirana, i prilično ubedljiva. Ceo dizajn filma je inače jako vibrantan, i po ambijentima dosta evocira Manna.
Međutim, ono što je možda najveći rizik ovog filma i što je glavni make or break faktor jeste sam koncept filma. Naime, Snyder i ekipa tretiraju DAWN OF JUSTICE kao "običan" a ne "superherojski" film o superherojima. Dakle, film zaista pokušava da kreira karakterne konflikte, unutrašnju dramu, i da ih plasira sa punim ubeđenjem. Naravno, ima tu određenih shortcutova ali oni paradoksalno nisu toliko žanrovski koliko više podrazumevaju da gledaoci znaju DC mitologiju. Nisam siguran koliko neko ko elementarno ne poznaje DC mitologiju može da razume ovaj film...
Ovo je film koji čine karakteri, njihove radnje i kontraradnje, i sve to kulminira jednom velikom "katastrofom" oblikovanom po modelu klasicističkih drama. U toj postavci Lex Luthor uzima ulogu intriganta poput jagovskog profila, gde zbog svog vanzemaljskog porekla onda Superman pripada otelovskom tipu. Kao ni u MAN OF STEELu ni ovde Terrio i Goyer ne beže od jake religijske simbolike, političkih referenci i uzora iz dramske literature. Ipak, nema toliko čisto biblijskih referenci kao u MAN OF STEELu i nisu tako nametljive.
Lex Luthor je u tom smislu ovaplotio tu transformaciju - on je brogrammer, zuckerbergovska figura koja osavremenjuje ono što je Luthor iz stripa i ranijih inkarnacija. Ipak, treba imati na umu da su supernegativci našeg vremena, pogledati KINGSMAN, već počeli da se modeluju po bogatašima iz IT bubblea, između ostalog i zbog njihove eksplicitne fascinacije naukom. Taj spoj kulturnog kapitala, ogromne imovine i fascinacije naukom maltene čini da su i savremeni bogataši na neki način produkti kulture supervillaina.
[/size][size=78%]Ono što bi me kao ljubitelja filma radovalo u ovom filmu, istovremeno bi me bacilo u očajanje da sam ga producirao. Naime, DAWN OF JUSTICE sasvim sigurno nije gateway film ni za DC univerzum, ni za superherojski film inače. Teško bih mogao da ga zamislim kao film koji gledaju deca, recimo u godinama kada sam ja gledao SUPERMANa ili BATMANa u Donner/Lester ili Burton varijanti. Efekat koji ovaj film može imati na decu je više kao da je to neki impozantan žanrovskif film koji će razumeti tek kada porastu. U izvesnom smislu, DAWN OF JUSTICE se može opisati kao superherojski film za stariju publiku koji se jako trudi da reinterpretira njihov mitos za gledaoce koji ih vole ali su prerasli onu inicijalnu formu. Otud, DAWN OF JUSTICE stilski ne može izazvati superhero fatigue jer ovo prosto nije vrsta filma koju prave Disney i Marvel. Međutim, superhero fatigue neće proisteći iz stila već iz sadržaja. U svakom slučaju, DAWN OF JUSTICE se ne može optužiti za infantilizaciju bioskopskog iskustva. [/size]
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-03-2016, 13:32:35
kada se desilo ono što bi svako ko zna Doomsdaya mogao naslutiti da će se desiti.
Fuuuuuck, spoilers, BRUH!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-? :-? :-?
Idem sada da čitam dalje :lol: :lol: :lol:
Quote from: Meho Krljic on 25-03-2016, 13:55:31
Quote from: crippled_avenger on 25-03-2016, 13:32:35
kada se desilo ono što bi svako ko zna Doomsdaya mogao naslutiti da će se desiti.
Fuuuuuck, spoilers, BRUH!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-? :-? :-?
Idem sada da čitam dalje :lol: :lol: :lol:
Praštaj. Ali, video si Doomsdaya u traileru, znao si da nije došao tu zbog dramskog monologa...
Ili da bude straight man u komedijaškom triju Superman-Batman-Wonderwomanman :lol: :lol: :lol: :lol:
Sasvim solidan je Dawn of Justice, bolji nego sto sam ocekivao, velika je sramota kako ga je kritika docekala...
Ma to je Dizni/Marvel pljusno lovu da ih napljuju, djubrad kapitalisticka!
Mafija! Zaverenici! Jezuiti! Masoni! Illuminati! Sektasi!
Ja ga sutra gledam iznova pa javljam da li ima efekat podgrejane sarme!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam CAMINO Josha Wallera, potencijalno zanimljiv akcijaš u kome je sve dobro postavljeno produkciono međutim izostali su scenaristička i rediteljska realizacija. CAMINO je snimljen na latinoameričkim lokacijama, sa Zoe Bell u glavnoj ulozi, ubedljivo smeštenom u okruženje lokalnih glumaca kao ratni fotoreporter koji 1985. prati aktivnosti kolumbijske pobunjeničke jedinice. Nacho Vigalondo je oduvek voleo da glumi i sada je dobio priliku da igra glavmog negativca, a u filmu je i izvršni producent.
Nažalost, Nachovo ime i reputacija nisu prisutni u filmu, nema u njemu ni zanimljive priče ni zanimljivog načina snimanja. Sve je vrlo konvencionalno što ne bi bilo loše da je Waller dovoljno vešt da to realizuje. Slično kao i RAZE, CAMINO je delovao kao film koji ne može da omaši, a onde se to Walleru iznova desilo.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam QUO VADO Gennara Nunziantea, najgledaniji italijanski film u kome je osnovni zaključak to da su Italijani konačno provalili Sinišu Pavića. Doduše, Checco Zalone pravi crossover Siniše Pavića i Sache Baron Cohena, malo ga modernizuje, ali zar to nije radio i Lane Gurović kao Šojić.
Zaplet je pavićevski - Checco Zalone je državni službenik koji postaje tehnološki višak i očajnički želi da zadrži Sveti Gral u životu svakog Italijana a to je državni posao. Na tom putu upada u niz komičnih situacija.
Checco Zalone je alfa i omega filma, i u tom pogledu fokus na njemu je onaj kakav je Larry Charles postavljao na Cohena. Naravno, Zalone nema kapacitet za crossover kao Cohen, jer nije toliko radikalan, ni u svojim pogledima ni u humoru, ali to je ta linija aproprirana za italijanski mejnstrim.
QUO VADO je srećan spoj solidne realizacije, uspelog humora, aktuelne teme i dobre realizacije.
* * * / * * * *
Pogledao sam TORRENTE V: MISION EUROVEGAS Santiaga Segure. Posle slabog trećeg dela, izgubio sam korak za ovim serijalom, četvrti sam propustio, samim tim me je obradovalo da u petom delu "glupa ruka zakona" doživljava svoj kambek. Santiago Segura je u međuvremenu smršao, i umnogome je svežina nestala iz serijala ali MISION EUROVEGAS je dostojanstve dodatak, i imajući u vidu da je reč o petom delu, rekao bih da je reč o vrlo solidnom pokušaju.
Neke Torrenteove kultne fore se ponavljaju u ovom filmu, razrađuju i parafraziraju, ali materijal je mahom nov. Alec Baldwin igra negativca, po obimu angažmana kao guest star, ali on je prosto dovoljno dobra faca da isparira Seguri čak i kada je u fazi Euro-tezge.
Ovog puta, parafraziran je OCEAN'S ELEVEN. 2018. godine, Torrente izlazi iz zatvora u Španiiju koja je u dubokoj ekonomskoj krizi. Katalonija se otcepila i postala fudbalska sila koja igra finale Mundijala sa Argentinom, ruši se stadion Vicente Calderon i Torrente shvata da mora postati odmetnik, da je dosta bio uzorni građanin. Organizuje pljačku velikog madridskog kazina Eurovegas, sa svojom grupom totalnih marginalaca.
Segurin film je dinamičan, i prilično smešan, režiran je prilično solidno ako imamo u vidu da je Torrente obično tretiran kroz rudimentarne inscenacije, tako da je evidentan trud da se film nabilduje kroz povećanje tehničkih zahteva.
Ne znam kakvi su dalji Segurini planovi, ali peti deo me je podstakao da nadoknadim gledanje četvrtog, a isto tako rado ću pogledati i šesti, ako ga bude. Torrente je u ovom nastavku još uvek vrlo živa franšiza.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OCHO APELLIDOS VASCOS Emilija Martineza Lazara, jednu od najgledanijih španskih komedija. Reč je o mentalitetskom romcomu, o slučajnom susretu Andaluzijca i Baskijke, i aranžmanu o lažnom braku koji prerasta u pravu vezu. Emilio Martinez Lazar uspeva da izvuče maksimum iz Danija Rovire i Carle Lago u glavnim ulogama, kao vodećih španskih glumaca u ovom žanru, a etničke tenzije između Baskijaca i ostatka Španije nude razne nivoe humora, od kojih su neki vezani za dijalekte verovatno ostali nedostupni gledaocima koji ne govore španski, kao što sam recimo ja. Međutim, srećom, gledao sam film sa jako dobrim prevodom i akcentovane su baskijske reči koje se ubacuju u dijaloge i na razne načine služe za wordplay.
Film je prilično duhovit, glumci su harizmatični, a nategnuta, gotovo programska premisa delom ostvalja utisak konstrukcije ali na kraju zahvaljujući glumcima uspeva da profunkcioniše, kada se stvar sa spolajšnjeg konflikta prebaci na unutrašnji.
Uprkos suštinski lokalnoj temi, i humoru koji se najbolje može shvatiti na španskom govornom području, u pogledu realizacije Emilio Martinez Lazar formuliše jedan decentan proizvod koji se vodi postulatima savremenog romcoma i kao takav se može i izvoziti.
* * 1/2 / * * * *
Na reprizi DAWN OF JUSTICE u Tuckwoodu u 17h u subotu, bila je puna sala na 2D projekciji a film je na drugo gledanje relaksiraniji...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Još dva meseca do premijere Preachera. Minvajl, evo kako izgleda Arseface:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs16.postimg.org%2Fhay44padx%2Fjdezouowm40o5vxdpwbx.jpg&hash=9064e25d30346f4c37c4fca2431fc9c55fd1b46c) (http://postimage.org/)
image upload no size limit (http://postimage.org/)
Mehmete, čekamo da ti živopišeš DAWN OF JUSTICE, da vidimo da li je superherojski film dobio svoj HEAT ili nije...
Neće se to skoro dogoditi, žena mi je na putu a čim se vrati ide na novi put... Strpljenje je potrebno.
U drugim, pak, vestima:
The Kingsman 2 Title And Plot Revealed (http://www.cinemablend.com/new/Kingsman-2-Title-Plot-Revealed-120927.html)
Quote from: Ugly MF on 26-03-2016, 01:19:41
Ma to je Dizni/Marvel pljusno lovu da ih napljuju, djubrad kapitalisticka!
Mafija! Zaverenici! Jezuiti! Masoni! Illuminati! Sektasi!
I na to imaju odgovor. Na sve su mislili!!!!!!!!!!!
No, critics disliking 'Batman v Superman' is not a conspiracy (http://www.businessinsider.com/batman-v-superman-critics-conspiracy-2016-3)
Mehmete, dešifruj ovo. Izbrisana scena hapšenja Lexa koja je u filmu data u elipsi. Ovde se vidi kako je uhapšen. Ja sam gledajući film mislio da Lex anticipira Brainiaca za dalje, a ovo mi sad vuče na Darkseida...
https://www.youtube.com/attribution_link?a=Dpjm76bRMIU&u=%2Fwatch%3Fv%3Ds-MUzvASr8s%26feature%3Dshare (https://www.youtube.com/attribution_link?a=Dpjm76bRMIU&u=%2Fwatch%3Fv%3Ds-MUzvASr8s%26feature%3Dshare)
Eh, kad pogledam film.
Mehane, ako ti je za utehu,ja licno u zivotu nisam vido gluplju stvar nego spajati Batmana i Supermana u ikakav kontext.
Jedan je covek koji se mlati sa ljudima, ludacima, drugi je uber-mocan koji se mlati sa vanzemljacima koji su uber-mocni.Sta su njih dvojica imali da traze ovde i bilo gde zajedno, to je meni nepoznato.Ili poznata neizbezna muzara, jelte?
Ovaj film i treba da bude pra'en za fanove i poznavaoce DC juniversova i dovoljno je da svaka scena 'just look cool',
i to je to.
Pa nemre svaki superhiro da bude Dedpul, jelte?
Da sam ja ovo finansiro, umesto Batmana, ubacio bi Loba,cgisovanog ko Hulka , izbacio WW i Aquamana i Flasha i ubacio bi jos neke vanzemljake i voila!
Man of Stil vs Lobo!
Ali opet, znacemo sve kad budemo odgledali, kenjam na kontu trejlera.
Pogledao sam TORRENTE 4: CRISIS LETAL Santiaga Segure. U četvrtom delu, Torrente završava u zatvoru kada mu biva smešteno ubistvo koje je bio angažovan da obavi ali je na kraju poslužio samo kao patsy. U zatvoru, naravno Torrente ima prostor da razigra svoj rasizam, homofobiju, i da se suoči sa posledicama vlastitog hvalisanja visokom kompetencijom na policijskom zadatku.
Prebacivanje Torrentea u zatvor bio je pravi potez, liku je prijala promena ambijenta, a ovoga puta cameo uloge zvezda, konkretno fudbalera Reala i Atletica imaju nešto bolju funkciju u priči jer Torrente misleći da je preuzeo ideju iz filma ESCAPE TO VICTORY zapravo send upuje LONGEST YARD.
Segura u ovom filmu inscenira par vrlo zanimljivih, komičnih akcionih scena, sa iznenađujuće mišićavom realizacijom a ako imamo u vidu zatvorski ambijent, svakako da je tematski lajtmotiv filma homoseksualnost.
Sa budžetom od oko osam miliona eura, ovaj film je uspeo da se isplati već na španskim blagajnama što dovoljno govori o anticipaciji Torrenteovog kambeka u to vreme.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OCHO APELLIDOS CATALANES Emilija Martineza Lazara, nastavak blokbastera OCHO APELLIDOS VASCO. Reč je o španskom romcomu koji nastavlja sa mentalitetskim poigravanjem. Andaluzijac koji je u prvom delu zavoleo Baskijku saznaje da ona odlazi da se uda za Katalonca i odlučuje da ode i pokvari joj venčanje kako bi je pridobio za sebe.
Film je svakako lakše pratiti uz predznanje prvog dela ali može se gledati i kao standalone. Prvi film je govorio o konfliktu katalonskog šminkera i pripadnice malog prkosnog naroda sa severa Španije. U drugom delu, međutim, Baskijci i Andaluzijci su ujedinjeni protiv Katalonaca, hipstera koji žele da se odvoje želeći da katalonski euro "ide u katalonsku lisnicu".
Za razliku od Baska, koje autori (po imenu bi se reklo baskijskog porekla) tretiaju kao mali i prkosan narod koji je prgav, priprost ali dobrodušan, Katalonci su prikazani karikaturalno, kao bogati malograđani, ali praktično bez ijednog poziivnog etničkog stereotipa.
Autori svakako zaslužuju poštovanje što su uspeli da naprave film u kome je mirni katalonski separatizam uspeo da bude artikulisan kao nešto filmski zanimljivo. Isto tako, može se prepoznati španski unitaristički duh u tome što su reagovali tako beskompromisno na temu katalonskog separatizma gde se, kako rekoh, njihova nacionalna izuzetnost osporava i ne nalaze joj se simpatične dimenzije.
Dani Rovira i Carla Lago su uigran tim, kome se lako dodaje i sporedna ekipa, a Emilio Martinez Lazaro kao i u prvom filmu treba malo vremena da se zagreje ali onda film dostiže radnu temperaturu.
* * 1/2 / * * * *
O HOMEM DO FUTURO Claudia Torresa je romantični SF sa elementima komedija u kome Wagner Moura igra naučnika koji uspeva da izmisli vremeplov kao nusprodukt potrage za revolucionarnim izvorom energije i koristi ga ne bi li "popravio svoj život" i uspostavio odnos sa fatalnom ženom iz svoje prošlosti.
Putovanje kroz vreme međutim donosi razna iskušenja, otvara mu mogućnost da se obogati, ali i da izgubi svoj moralni i ljudski kompas.
Premisa je već dosta trošena i Claudio Torres je tehnički prilično dobro koristi. Ipak, ono što se javlja kao problem jeste što i sam film kao i junak koristi ozbiljan hardver da bi prikazao jednu prilično prozaičnu priču koja nažalost u sebi nema onu "težinu" koju bi tako moćna sredstva trebalo da tretiraju.
Claudio Torres je snimio glossy film, na vrlo visokom produkcionom nivou, a priča naprosto nema tako visoke oktane kao ono čime je pokušao da je izvede. Stoga, deluje kao da rediteljeva tehnička kompetencija pa i glumake moći Wagnera Moure umnogome nadilaze samu supstancu predloška.
Ipak za fanove SFa i filmova o hronomociji, O HOMEM DO FUTURO jeste zanimljivo razbijanje angloameričke hegemonije.
* * 1/2 / * * * *
:cry: :cry: :cry:
'Batman v Superman' Sets Record With Worst Friday-Sunday Drop For A Superhero Pic (http://www.forbes.com/sites/robcain/2016/03/28/batman-v-superman-sets-record-with-worst-friday-sunday-drop-for-superhero-pics/amp/)
A ima i ovo:
The 'Batman v Superman' director added hidden references to this one author throughout the movie (http://www.businessinsider.com/batman-v-superman-director-inspired-by-joseph-campbell-references-2016-3)
Quote
The most controversial part of 'Batman v Superman: Dawn of Justice' isn't Batman or Superman. It's Zack Snyder.
Critics have focused in (http://www.techinsider.io/batman-v-superman-reviews-are-not-good-2016-3) on the director and his penchant for weighty dialogue about mythology, godhood, and religion. Many outlets said it made the film convoluted and confusing (http://www.techinsider.io/zack-snyder-movies-have-same-critque-2016-3). Snyder, who hit back against the critics panning (http://www.techinsider.io/batman-v-sueprman-aquaman-cyborg-actors-against-critics-2016-3) the film, clearly wanted to make an action epic that could not only build a franchise, but had a particular ideological point of view. To do that, as the Village Voice review astutely noted (http://www.villagevoice.com/film/batman-v-superman-is-too-weighty-to-soar-but-it-has-its-moments-8427033), he's leaned heavily on author and researcher Joseph Campbell, in both subtle and obvious ways.
Receiving his Master's Degree from Columbia University in 1927, Joseph Campbell wrote frequently about mythology and religion and is credited with the idea of the "monomyth," the idea that all myths across all cultures follow a common narrative pattern.
If that sounds familiar, it's because Lex Luthor, when talking to Senator Finch, says all myths are based on metahumans like Superman. There's a similar line later in the film when Clark watches TV commentators debate if the world "needs" Superman.
But more than just paraphrasing Campbell's work, direct quotes are hidden in the film: The film's production notes reveal that Superman's suit has a Joseph Campbell quote, chosen by Snyder, written in Kryptonian script. Taken directly from the notes: The quote from Campbell that Wilkinson integrated into the costume speaks to the film's themes with respect to the character: "And where we had thought to find an abomination, we shall find a god; where we had thought to slay another, we shall slay ourselves; where we had thought to travel outward, we shall come to the center of our own existence; where we had thought to be alone, we shall be with all the world."
That sounds a lot like Luthor's dialogue, doesn't it? There's more. As revealed by the "Batman v Superman: Dawn of Justice: Tech Manual (http://www.amazon.com/Batman-Superman-Dawn-Justice-Manual/dp/1785650602?tag=bisafetynet-20)," Wonder Woman's sword is also engraved with a Joseph Campbell quote, chosen by Snyder: The translated Joseph Campbell quote engraved on Wonder Woman's sword reads, "Life is killing life all the time and so the goddess kills herself in the sacrifice of her own animal."
And finally, when Luthor taunts Superman on the roof, he reveals his full name: Clark Joseph Kent. More than just a coincidence, it seems like another nod to the author who was a huge inspiration to Snyder.
Critics thought the film was too talky and introspective for an action film, but Snyder, at least, had a clear vision: he wanted a big budget action film with both an action and a philosophical edge.
A u međuvremenu:
Deadpool Sets Box Office Record As Top R-rated Movie Ever (http://screenrant.com/deadpool-box-office-records-top-r-rated-movie/)
има и ово у одбрану филма (http://list25.com/25-reasons-to-see-batman-v-superman/1/)
сад једва чекам да га погледам иако интензивно мрзим 'човека од челика'
Ja sam daleko od intenzivne mržnje Man of Steel, mada sam smatrao da je taj film svakako mogao & morao da bude bolji, ali takođe svakako jedva čekam da pogledam Don ov Džastis.
ево ио9 листе најбољих(?!) суперхеројских филмова (http://io9.gizmodo.com/superhero-movies-ranked-1717934837)
листа где је 3. ноланов бетмен пласиран у првих 50 филмова а авенџерси на 1. месту делује потпуно безвредно као топ листа, ал опет, добра је за подсећање
Dobro, kad već pričamo, koji bi film trebalo da bude na prvom mestu, umesto Avendžersa? :lol:
винтер солџер, даркмен, други бетмен (ако му се изузме последњих 45 мин), блејд, први ајронмен, анбрејкбл, кик-ес...неки од њих...нисам се још одлучио који ми се највише допада...ал авенџерси би тек дошли иза ајронмена 3 који не улази у конкуренцију за 1. место
The main theory is that the creature glimpsed is Steppenwolf, who in the comics was one of Darkseid's Elite (and also human-like, not a crazy horned monster thing).
Steppenwolf being there while Luthor is hanging out in the goo pool could be the reason Luthor's all crazy with Darkseid visions now.
Quote from: дејан on 29-03-2016, 11:51:20
винтер солџер, даркмен, други бетмен (ако му се изузме последњих 45 мин), блејд, први ајронмен, анбрејкбл, кик-ес...неки од њих...нисам се још одлучио који ми се највише допада...ал авенџерси би тек дошли иза ајронмена 3 који не улази у конкуренцију за 1. место
Meni se bukvalno ni jedan od njih ne sviđa više od Avendžersa, ali dobro, možda sam samo ja zbunjen.
No, ono što bih dalje da prodiskutujemo je da, dok je Winter Soldier solidan akcioni film (gledao sam ga bar 3-4 puta), meni je First Avenger značajno superiorniji u svakom pogledu. I to kako je sam zaokružen kao filmska priča, i to kako elegantno pakuje stripovske motive u jedan ubedljiv, razumljiv smotuljak, i to kako prepoznaje načine da imanentni kemp predloška plasira gledaocu a da se i gledalac i autori osećaju pametno.
па видиш, на сваки начин који си горе написао авенџерс ми не добацује до филмова које сам навео да ми се више допадају. такође, чини ми се да то што си написао претендује да буде неко објективно сагледавање
Quoteto kako je sam zaokružen kao filmska priča, i to kako elegantno pakuje stripovske motive u jedan ubedljiv, razumljiv smotuljak, i to kako prepoznaje načine da imanentni kemp predloška plasira gledaocu a da se i gledalac i autori osećaju pametno.
али ја ту објективност уопште не видим, само добро упаковано допадање.
изгледа да на феномен суперхеројског филма гледамо различито, хоћу рећи, ја филмску суперхеројштину не поредим (сем можда у најширем могућем смислу) са стриповском (без обзира што већина суперхероја потиче директно из стрипа).
наравно, да се сасвим разумемо, ово све је за мене тражење длаке у јајету, у смислу да су филмови који су ми бољи од авенџерса, бољи зато што ми се више свиђају и зато што сам ја у њима нашао вредности које превазилазе суперхеројски оквир, а не зато што мислим да је авенџерс лош филм, напротив. али у авенџерсима ми ни једног тренутка није заиграло срце, једноставно изузетно забаван, добро написан и изведен али раван филм.
Hahah, dobro, ja bih sličnim rečima opisao Winter Soidler. No, dobro, dok god niko nema ništa protiv Deadpoola, nemamo se rašta svađati :lol: :lol:
Zanimljivo je da sada dva gledanja DAWN OF JUSTICE postaje industry standard. I zbilja, mislim da su mi mnogi utisci iz prvog gledanja postali jasniji, a i povoljniji posle drugog. Snyder ga je zgusnuo i sa tom gustinom se treba izboriti prvi put. Iz drugog puta, utisak je drugačiji jer se gleda ipak relaksiranije, informacije koje izbacuje film su gledaocu već poznate i film "prodiše".
Quote from: Meho Krljic on 29-03-2016, 12:18:59
Meni se bukvalno ni jedan od njih ne sviđa više od Avendžersa, ali dobro, možda sam samo ja zbunjen.
Sto sam stariji meni jedino merilo kvaliteta superherojskog filma postaje da li sam pustio suzu radosnicu na nekom mestu tokom gledanja. Tako su mi, recimo, Avendzersi u samom vrhu - "I'm always angry" je scena na koju se i dan danas najezim od divote. Recimo, od Nolanovih Betmena mi se najvise dopao onaj treci, i vidim da sam tu u velikoj manjini. Tu mi je pri vrhu i Man of Steel, taj me je film nekako pogodio na pravo mesto.
Od starijih superherojskih u vrhu su mi drugi Bartonov Betmen i Singerovi prvi Iks-Ljudi.
I meni je treći Nolanov Betmen najbolji, čisto da se zna.
Quote from: Meho Krljic on 29-03-2016, 20:01:52
I meni je treći Nolanov Betmen najbolji, čisto da se zna.
Meni isto. Ali Nolanove DC filmove ipak generalno ne volim.
MAN OF STEEL i DAWN OF JUSTICE su mi neuporedivo bolji od njih jer Nolan je u vizuelnom pogledu ipak priličan analfabeta tako da je tek kod Snydera ta Nolanova "mračna" vizija dobila pravu realizaciju. Zato se za MAN OF STEEL može reći da je Nolanov film filtriran kroz Snydera a DAWN OF JUSTICE Affleckov.
E sad, komparacija MAN OF STEEL u odnosu na DAWN OF JUSTICE je zapravo pravi izazov.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pomoći ću u vršenju te komparacije kad vidim film. :cry:
Max Landis je napravio pametnu odluku da svoj rediteljski debi smesti izbvan okvira primarnih interesovanja, a to je high concept SF akcija, i da potrebu za pravljenjem nekog romantičnog filma sa likovima u prvom planu ostvari samostalno, kao reditelj u nezavisnoj produkciji. Autori koji to nisu uradili na vreme, kao recimo Shane Black upadali su u duge pauze pokušaajući da naprave takav projekat za druge i ulazili u ozbiljna lutanja.
Landis je u svom neposrednom stilu sve to obavio sam, dosta tiho. ME HIM HER je jedan "vrlo mali" film, na razmeđu indie filma koji po kapacitetima pokušava da parira glavnom toku i surovog low budgeta. U tom pogledu, svemu jako doprinosi Landisov senzibilitet koji je očigledno oblikovan akcionim filmom, tako da je njegov rediteljski debi dinamičan, u visokom tempu, sa nekim iskliznućima koja povremeno evociraju Franka Tashlina, samim tim i Edgara Wrighta.
Landisovo redireljsko umeće i produkcija su daleko od Wrighta, ali ME HIM HER je dosta blizak toj poetici, samo bez jakog žanrovskog i geekovskog naboja. Geekovskog naboja ima u junacima ali znatno manje unutar priče.
Film govori o mladom zgubidanu sa Floride koji dolazi kod najboljeg druga, televizijskog glumca u usponu, u Holivud kako bi mu pomogao da se suoči sa životnom krizom proisteklom iz toga što želi da se obelodani kao gej. Međutim, u LA, upoznaje devojku koja je upravo izašla iz lezbijske veze, pa pored problema dugara-glumca ima i nevolje u krhkoj vezi sa njom koju je tek otpočeo.
Dustin Milligan iz serije SILICON VALLEY igra glavnog junaka i predstavlja Landisov alter ego u pravom smislu. Milligan odlično kanališe njehove psihotične, često zaobilanzne teorije i potpuno se uklapa u stripovsku stilizaciju do koje Landis drži. Emily Meade je odlična kao lezbijka koja je ušla u straight romansu, premda ovo nije film na tragu CHASING AMY. Luke Bracey se očigledno dobro zabavlja kao klozetovani gej glumac, a porodičnu reputaciju Landis pokazuje dovodeći Geenu Davis i Scotta Bakulu za epizodne uloge.
Film je evidnetno realizovan na malom budžetu, ali Landis ga je kadrirao vrlo pristojno, sa obiljem detalja u drugom planu što je generalno karakteristika scenarističkih rediteljskih debija. Ovim filmom pokazao je da ima smisao i za slepstik i za vizuelni izraz, ali pitanje je da li ima strpljenja za rad u nekoj ambicioznijoj produkciji.
ME HIM HER je film na koji niko, pa ni sam Landis, nije puno računao. Međutim, vrlo je pristojan i treba da ga pogledaju oni koje barem neki od navedenih elemenata zanima.
* * * / * * * *
Some things can't be blamed on human error. Computers make mistakes, too.
Roughly 30% of requests to takedown copyrights material are of questionable validity, according to a new study by the University of California, Berkeley, and Columbia University, and one in 25 of these requests targeted material that wasn't related to the works they allegedly ripped off.
To crunch the numbers, researchers looked at a random sample from more than 100 million notices sent by media companies and the agencies they tap to keep the movies, music and porn they produce from getting uploaded, shared or streamed illegally. Because these companies depend on automated, "bot"-based systems to police the Internet, it's leading to problems. The algorithms they deploy aren't too hot at discerning between content theft and parody or determining what differentiates piracy from fair use. There are laws in place, after all, that allow news organizations and others to send up or comment on copyrighted materials.
"You have computers making decisions," said Jennifer Urban, a professor of law at Berkeley and one of the study's co-authors. "It's hard to put the fair use doctrine in a computer chip."
These software errors add up — nearly a third of online takedown requests had flaws and would have benefited from human review, the study found. The music industry was responsible for the greatest percentage of takedown notices (41%), followed by adult entertainment (28.1%), movies and television (17%), software companies (7.5%), and game businesses (5.4%).
Part of the problem may be that the system of checks and balances put in place by lawmakers may be fraying. These takedown requests trace their origins back more than a decade to a 1998 law, called the Digital Millennium Copyright Act (DCMA), that was passed in order to resolve copyright infringement disputes during the Wild West days of the Internet. But for online companies like Google, the number of these requests has ballooned from thousands a year to tens of millions a week amid an increased reliance on automated systems of enforcement.
The challenges posed by piracy are real. A 2013 Columbia University report found that nearly half of U.S. citizens pirate movies and television, and also discovered that with younger consumers, age 18 to 29, that number climbs to nearly 70%. And having a movie leak online can be financially disastrous. A 2014 report by Carnegie Mellon found that revenues for films that were pirated before they debuted dropped nearly 20%.
The problem is that the system being used to protect copyrighted material may be getting abused. Although there are flaws with the bot systems used by entertainment conglomerates, the Berkeley and Columbia study also cites problems with the less technologically advanced notices sent by individuals and small businesses. The report looked at takedown notices related to Google Image Search, which tended to be submitted not by robots, but human beings. Seven out of 10 of these requests were of questionable validity, and they disproportionately targeted blogs and personal websites, potentially infringing on freedom of expression.
"There are a lot of issues about a lack of sophistication regarding copyright law and when it is appropriate to ask for things to be taken down. Some people are misusing the takedown process because it's super-cheap," Urban notes.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari o odlasku jednog od ljudi koji je učinio da HBO danas bude ovo što jeste...
http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-je-hbo-postao-siroce/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/kako-je-hbo-postao-siroce/)
Pogledao sam IDENTICALS Simona Pummella, pretenciozan i teško razumljiv arty SF sa kojim je britanski dokumentarista naseljen u Holandiji napravio svoj igrani debi. Nažalost, IDENTICALS je film koji ima mesta samo na festivalima gde se obraća publici koja je istovremena spremna da istrpi sve i ima jako niske kriterijume. Čunovat je spoj neverovatne pretencioznosti postupku i banalnosti u sadržaju koji postiže Pummell, a još je neverovatnije kako ovu puno puta eksploatisanu priču o dvojnicima nije uspeo da iole kompetentnije izvede. Sada zaista treba mnogo više ceniti one rutinske SFove koji su olako otpisivani zbog svoje derivativnosti a ovakve priče su izlagali mnogo bolje i razgovetnije.
'Suicide Squad' is getting an expensive reshoot to make it more fun — here's why (http://finance.yahoo.com/news/suicide-squad-getting-expensive-reshoot-175609593.html)
Quote
One of the biggest complaints about "Batman v Superman: Dawn of Justice" from critics and comics fans alike is that it's simply too miserable. The Zack Snyder-directed blockbuster is missing the fun element that draws readers to the comic books and masses to Marvel's lighter-toned movies like "The Avengers" and "Guardians of the Galaxy."
Now the studio behind "Batman v Superman," Warner Bros., is reportedly trying to remedy the problem for its future comic book movies.
According to Birth Movies Death (http://birthmoviesdeath.com/2016/03/31/suicide-squad-reshoots-bode-well-for-the-dc-movieverse), the studio has requested reshoots of its summer DC Comics adaptation, "Suicide Squad," that would give the film a playfulness that fans reacted positively to in its trailer.
It turns out, all the jokes in the movie have already been revealed in the trailer, according to Birth Movies Death.
This might not mean you will see cast members Will Smith, Margot Robbie, and Jared Leto throw out one-liners, but director David Ayer will most likely shoot some more fun interactions among the characters to give viewers more chances to giggle than they did while watching "Batman v Superman."
"Suicide Squad" opens in theaters August 5.
A evo i
objašnjenja :lol: :lol: :lol: :lol: 'Batman v Superman' is too smart for Marvel fans (http://nypost.com/2016/03/30/batman-v-superman-is-too-smart-for-marvel-fans/)
Quote
The verdict is in on "Batman v Superman: Dawn of Justice": The critics say it's worse than leprosy. In fact, it's even worse than last year's "Entourage" (33 percent approval on Rotten Tomatoes against an appalling 29 percent for "BvS").
Let's step back a bit. "Batman v Superman" is not that bad. In fact, though flawed, it's pretty good. I can prove the film is worthwhile with one word: "the."
Calling Superman "the Superman," as the film does in an aside, opens up a whole new dimension for superheroes. "The Superman" — not that friendly neighbor we all felt we knew so well we could casually call him "Superman" — has a complicated relationship with ordinary mortals, such as Batman.
This dimension lends the film a gravity and level of interest that places it at the opposite end of the spectrum from such sophomoric Marvel movies as "The Avengers: Age of Ultron," "Guardians of the Galaxy" and "Deadpool." All three feature brainless, low-stakes action that's as interesting as watching a waiter fall down the stairs while carrying a tray of dishes; juvenile, self-referential jokes that are neither clever nor funny; and an imaginative perspective whose boundaries are marked by other movies and comic books.
At no point do these movies intersect with reality, much less muse about heavy political or philosophical points. These films are about themselves, which gives them a dismally onanistic tone that, along with their wit-free sense of humor, makes them ideally suited for the teen mentality that rules popular culture.
"Batman v Superman" may be pretentious, but it's far more mature and ambitious than these other films, and it's even occasionally interesting. A hauntingly painted tableau in which Superman is surrounded by worshippers on Mexico's Day of the Dead underlines how eerie and alien it would be to have a superbeing among us. Moreover, the film considers the ramifications of superbeings to a depth rarely attempted in the 78-year history of these characters.
Is Batman right to point out that someone who wields ultimate power is likely to turn bad in the end — that if there's even a 1 percent chance Superman will wander off the right path, he should be stopped now? It's worth thinking about.
A senator portrayed by Holly Hunter chimes in that Superman is operating "without oversight," an argument that might appeal to some on its face: Given that lots of collateral damage, including the deaths of innocents, may occur when Superman leaps into action, shouldn't he get some kind of permission from the people before he does anything?
Yet, when a bomb is ticking, there isn't time to hold subcommittee hearings, which is what gives the senator a satiric component. She's a reminder that, even if a god should land among us with purely benevolent intentions, Washington will oppose him because government can never countenance a reduction in its own power. You can defeat General Zod, but you can't fight City Hall.
On another level, the film considers the perpetually uneasy relationship between the government and religion: Is the First Amendment meant to protect the government from religion, as liberals think, or to protect religion from the government, as conservatives say? It's not an accident that the film was released on Good Friday, the most solemn day of the Christian calendar. An image of the stricken Superman juxtaposed against crosses places him strongly in a Christian context. The truly great ones, the film suggests, are too often destroyed by mob fears, and mobs in turn are often stoked by elites.
The leftist intellectual Andrew Sullivan (whose website the Dish (http://dish.andrewsullivan.com/2013/12/06/is-superman-a-fascist/) once ran a piece asking, "Is Superman a fascist?") appears in the film suggesting the people reject their miraculous benefactor — evidently a joke at Sullivan's own expense. (In the film, Sullivan says, "Are there any moral constraints on this person? We have international law! On this Earth, every act is a political act.")
A scene of destruction at the US Capitol is a perfect illustration of how TV and other media platforms fan hysteria and create an image that's more or less the opposite of the truth: Superman is blamed for something he had nothing to do with simply because he happened to be standing there when it happened. It's a deft way to work in the idea that leaders (presidents, notably) can reach such a level of prominence that they find themselves vilified for events beyond their control.
I wouldn't call "Batman v Superman" the most coherent film of the year, but it's pretty much the opposite of mindless entertainment, and some of the critical complaints sound a lot like, "Thinking makes my head hurt."
Or maybe I'm wrong. Maybe that's not it at all. Maybe a wisecracking raccoon and Deadpool's masturbation jokes are just a lot more interesting.
Pogledao sam TRES BODAS DE MAS Javiera Ruiz Caldere. Reč je o vizuelno energičnom romcomu, sa dosta sočnih grossout elemenata i u pogledu vizuelnosti ali i u dijalozima, o mladoj ženi koja posle raskida na venčanju prijatelja, dobija seriju poziva svojih bivših da ide na njihove svadbe. Kao prijatelj na tim svadbama prati je kolega sa posla i očekivano među njima kreće romansa.
Caldera je sasvim prirodno posle ovoga režirao akcionu komediju ANACLETO. Već u TRES BODAS DE MAS on pokazuje sklonost kao stripovskoj stilizaciji i cartoonish humoru na tragu Franka Tashlina i unosi dosta vizuelne ekspresije u svoj romcom.
TRES BODAS DE MAS vrca od crtaćkih i stripovskih detalja, od stilizacije junaka, do uglova snimanja u pojedinim scenama i tretmana ambijenata.
Otud, Caldera je ključni čovek za sva prevazilaženja romcom konvencija i kriterijuma koja se dešavaju u ovom filmu. Zahvaljujući ekspresivnosti njegove inscenacije, u potpunosti uspeva da se zabašuri suštinska nerazvijenost glavne ljubavne priče koju gledalac čita primarno kroz konvenciju žanra pa tak onda i kroz ono što se konkretno dobija na ekranu.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 01-04-2016, 07:17:41
A evo i objašnjenja :lol: :lol: :lol: :lol:
'Batman v Superman' is too smart for Marvel fans (http://nypost.com/2016/03/30/batman-v-superman-is-too-smart-for-marvel-fans/)
Quote
The verdict is in on "Batman v Superman: Dawn of Justice": The critics say it's worse than leprosy. In fact, it's even worse than last year's "Entourage" (33 percent approval on Rotten Tomatoes against an appalling 29 percent for "BvS").
Let's step back a bit. "Batman v Superman" is not that bad. In fact, though flawed, it's pretty good. I can prove the film is worthwhile with one word: "the."
Calling Superman "the Superman," as the film does in an aside, opens up a whole new dimension for superheroes. "The Superman" — not that friendly neighbor we all felt we knew so well we could casually call him "Superman" — has a complicated relationship with ordinary mortals, such as Batman.
This dimension lends the film a gravity and level of interest that places it at the opposite end of the spectrum from such sophomoric Marvel movies as "The Avengers: Age of Ultron," "Guardians of the Galaxy" and "Deadpool." All three feature brainless, low-stakes action that's as interesting as watching a waiter fall down the stairs while carrying a tray of dishes; juvenile, self-referential jokes that are neither clever nor funny; and an imaginative perspective whose boundaries are marked by other movies and comic books.
At no point do these movies intersect with reality, much less muse about heavy political or philosophical points. These films are about themselves, which gives them a dismally onanistic tone that, along with their wit-free sense of humor, makes them ideally suited for the teen mentality that rules popular culture.
"Batman v Superman" may be pretentious, but it's far more mature and ambitious than these other films, and it's even occasionally interesting. A hauntingly painted tableau in which Superman is surrounded by worshippers on Mexico's Day of the Dead underlines how eerie and alien it would be to have a superbeing among us. Moreover, the film considers the ramifications of superbeings to a depth rarely attempted in the 78-year history of these characters.
Is Batman right to point out that someone who wields ultimate power is likely to turn bad in the end — that if there's even a 1 percent chance Superman will wander off the right path, he should be stopped now? It's worth thinking about.
A senator portrayed by Holly Hunter chimes in that Superman is operating "without oversight," an argument that might appeal to some on its face: Given that lots of collateral damage, including the deaths of innocents, may occur when Superman leaps into action, shouldn't he get some kind of permission from the people before he does anything?
Yet, when a bomb is ticking, there isn't time to hold subcommittee hearings, which is what gives the senator a satiric component. She's a reminder that, even if a god should land among us with purely benevolent intentions, Washington will oppose him because government can never countenance a reduction in its own power. You can defeat General Zod, but you can't fight City Hall.
On another level, the film considers the perpetually uneasy relationship between the government and religion: Is the First Amendment meant to protect the government from religion, as liberals think, or to protect religion from the government, as conservatives say? It's not an accident that the film was released on Good Friday, the most solemn day of the Christian calendar. An image of the stricken Superman juxtaposed against crosses places him strongly in a Christian context. The truly great ones, the film suggests, are too often destroyed by mob fears, and mobs in turn are often stoked by elites.
The leftist intellectual Andrew Sullivan (whose website the Dish (http://dish.andrewsullivan.com/2013/12/06/is-superman-a-fascist/) once ran a piece asking, "Is Superman a fascist?") appears in the film suggesting the people reject their miraculous benefactor — evidently a joke at Sullivan's own expense. (In the film, Sullivan says, "Are there any moral constraints on this person? We have international law! On this Earth, every act is a political act.")
A scene of destruction at the US Capitol is a perfect illustration of how TV and other media platforms fan hysteria and create an image that's more or less the opposite of the truth: Superman is blamed for something he had nothing to do with simply because he happened to be standing there when it happened. It's a deft way to work in the idea that leaders (presidents, notably) can reach such a level of prominence that they find themselves vilified for events beyond their control.
I wouldn't call "Batman v Superman" the most coherent film of the year, but it's pretty much the opposite of mindless entertainment, and some of the critical complaints sound a lot like, "Thinking makes my head hurt."
Or maybe I'm wrong. Maybe that's not it at all. Maybe a wisecracking raccoon and Deadpool's masturbation jokes are just a lot more interesting.
Vidi, ovo je jedno dosta logično objašnjenje. Međutim, kako rekoh u svom osvrtu, postavlja se pitanje da li je DAWN OF JUSTICE too smart iliti too serious for its own good. Plašim se da na duže staze taj stepen serioznog pristupa nije održiv jer publika hrli da gleda DAWN OF JUSTICE i očigledno ga prihvata bolje nego kritika, ali da li bi u kontinuitetu gledala tako "teške" filmove iz superherojskog miljea? Kad kažem kontinuitetu, tu ne mislim da svoju želju da se teror nastavaka nastavi jer sam izrazito protiv toga, iz više razloga, između ostalog i zato što bih voleo da Affleck i Ayer, odnosno Cavill & Co. nastave sa redovnim aktivnostima van DCa, ali serjalizacija je imanentna i stripovskoj mitologiji i željama studija. DAWN OF JUSTICE bi u tom smislu mogao biti gamchanger kao SOPRANOS za televiziju, da se "teška drama" unese u kontinuitetu u superherojsku formu koja ima potpuno drugačije postulate u drugim ekranizacijama. Videćemo...
Da, to je pitanje vredno diskusije. Naravno, Marvel ima tešku dramu u svojim Netflix produkcijama, dok je DC na televiziji značajno žovijalniji tako da je jasno da ni jedni ni drugi ne beže od jednog ili drugog izraza, ali, da, ovako veliki film treba da bude posmatran kao utemeljivač ili menjač paradigme.
This weekend offers up a big test for Batman v Superman: Dawn of Justice. The film was roundly dismissed by critics and yet it became the first film to gross over $150 million in its opening weekend with a RottenTomatoes score below 63%. Additionally, it became the only film to gross over $150 million with a CinemaScore below a "B+" and yet, online ticket seller Fandango.com reports it's seeing strong, repeat ticket purchases, 30% higher than a typical blockbuster. Does this tell us anything about what to expect from its second weekend? As far as competition is concerned, Batman v Superman doesn't really have any.
Dakle, mi ga pljujemo i razapinjemo, a naroda sto je gledalo 30% ide pak da gleda!?
Lepo ja kažem, sve go plaćenik!
Pa, dobro, narod je gledo i Jurassic World Da ne pominjem da je narod nekada gledao i Adama Sandlera. Nije sporno da narod voli.
Ali pazi, narod više voli DAWN OF JUSTICE nego MAN OF STEEL da gleda iako je MAN OF STEEL po svim parametrima much safer bet. Velikim delom i zato što je zamah DAWN OF JUSTICE u svim slojevima izraza veći pa su i šanse da omaneš veće kao i potencijalne omaške. Akademski gledano, MAN OF STEEL je meni svakako "ispravniji" film, skladniji. Ali DAWN OF JUSTICE je i u messy aspektima impozantan već na nivou pokušaja a tretman DC mitologije je vrlo advanced. Recimo, Flash je doveden do svoje krajnje konsekvence...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Trudiću se da ženu privolim da ga gledamo u Nedelju, pa ću, kasno, onda i ja imati neko mišljenje.
U nedelju, kad se tuga odmara?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Drugi vikend oko 60 miliona u Americi. Na 500 miliona u celom svetu dostiže break even kad je reč o prijavljenom trošku produkcije.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam EDDIE THE EAGLE Dextera Fletchera, novu produkciju Matthew Vaughna u kojoj je postigao isti nivo crowdpleasinga kao u KINGSMANu. Taron Egerton je lansiran u mejnstrim kroz KINGSMAN a u EDDIE THE EAGLE dobija ulogu stvarne ličnosti, Michaela "Eddie" Edwardsa čuvenog luzera iz sveta ski skokova koji je baš zato što je autsajder postao popularniji od mnogih šampiona ovog sporta. Iako, EDDIE THE EAGLE ne prati pravu istinu o Eddieju, sasvim sigurno se mora naći u svakom ciklusu zimskih olimpijskih filmova uz COOL RUNNINGS i ЛЕГЕНДА No 17. Po duhu, EDDIE THE EAGLE je bliži SLAP SHOTu nego DOWNHILL RACERu i to sve vreme treba imati na umu.
Taron Egerton u ovom filmu pravi komičarski tour the force, i prava snaga njegove uloge je u tome što je njegov Edwards istovremeno luzer i sanjar sa kojim se publika lako identifikuje, ali da usput nimalo nije umanjena i patološka dimenzija njegove ambicije. Međutim, Edwardsova patologija je zapravo zanimljiv kontrapunkt motivaciji sportista koji su profesionalci i zahvaljujući svom talentu potpuno posvećeni takmičenju.
Ono što je zapravo najveći paradoks Edwardsovog slučaja jeste upravo to što je ogromna medijska pažnja koja je umnogome izmenila i iskvarila sport zapravo omogućila da entuzijazam tog čoveka bude vrednovan. S druge strane, EDDIE THE EAGLE je zapravo priča o običnom čoveku koji videvši na televiziji neki sport odlučuje da se njime bavi iako se ta disciplina odavno odvojila od uobičajenih ljudskih sposobnosti. Dakle, ceo paradoks ulaska običnog čoveka među superljude je vrlo zanimljiva, a jedini način da se neko oseti doraslim da se sa njima nadmeće jeste ako je blago "ćaknut".
Taron Egerton donosi sve te slojeve, a scenario nudi jednu energičnu, pouzdanu formu u kojoj se kao ključna izmena javlja fikcionalni lik Eddiejevog trenera kog igra Hugh Jackman. Jackman je izvanredan kao mentorska figura oblikovana po konvencijama sportskog filma dovedenih do granica paroksizma - on je nekadašnji skakač, šampion koji se u međuvremenu odao piću i postao domar skakačkog vežbališta u Garmišu. Dakle, sve je tu - nekadašnja slava, porok, posao degradiranog domara. Ali, Hugh Jackman svojim šarmom svemu tome daje izvanrednu svežinu i klišee pretvara u jednu finu parodiju unutar sportske komedije koja bez ikakve sumnje uspeva da proizvede emociju.
Status remek-dela filmu izmiče u momentu kada se začuje foršpil na kvalivaturama za koji sam instinktivno pomislio da je PADAJU ZVIJEZDE ali je naravno bio JUMP. Brega bi sa svojim statusom muzičara iz olimpijskog grada svemu dao jedan dodatni sloj. No Van Halen je u datom trenutku trijumfa sasvim prikladan.
Nekako s proljeća, Hugh Jackman ponovo ima film koji nije baš zablistao na blagajnama ali je doneo odličnu sporednu ulogu i dokazaće se na duže staze kao veći od keeper od mnogih headlinerskih radova koje snima. Prošle godine to je bio CHAPPIE, ove godine je EDDIE THE EAGLE.
Dexter Fletcher, iako primarno glumac po vokaciji, uspeo je da se snađe sa svim aspektima ove vrlo složene produkcije koja nije naročito skupa ali zahteva veliku vizuelnu delikatnost upravo zbog aspekta fizičke komedije. EDDIE THE EAGLE je po duhu svakako više SLAP SHOT nego DOWNHILL RACER i Fletcher se odlično izborio sa tim tonalnim izazovima. Mada, treba imati na umu da je Vaughn odličan producent, pa je kod njega i Daniel Barber sa HARRY BROWNom imao bolji rezultat nego kada je režirao posle kod drugih, Stoga, Fletcher ipak treba još da se dokaže.
Uprkos tome što nije privukao veliku publiku u bioskopima, verujem da je EDDIE THE EAGLE naslov sa kojim ćemo se još dugo sretati.
* * * 1/2 / * * * *
'Batman V Superman' Takes A Dive With -70% Second Weekend – Saturday AM B.O. Update (https://www.yahoo.com/movies/batman-v-superman-counts-209-143933619.html)
Ali ima i ovakav tekst:
Batman v Superman Isn't Like Other Superhero Films, And That's Why It's Great (http://kotaku.com/batman-v-superman-isnt-like-other-superhero-films-and-1768676827)
Quote from: Meho Krljic on 03-04-2016, 08:36:49
Ali ima i ovakav tekst:
Batman v Superman Isn't Like Other Superhero Films, And That's Why It's Great (http://kotaku.com/batman-v-superman-isnt-like-other-superhero-films-and-1768676827)
hate to say I told you so!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PROMOCION FANTASMA Javiera Ruiz Caldere, špansku horor komediju iz 2012. koja stoji kao dobar primer euro-amerikane. Mitologija američkog srednjoškolskog horora preneta je u komični kontekst španske škole, prebacivanje iz jednog miljea u drugi je prilično solidno urađeno, a onda je sve realizovano u najboljem duhu Franka Tashlina.
Javier Ruiz Caldera je u ovom filmu verovatno najpreciznije izneo postulate svoje estetike, unevši spoj dinamične komedije sa dosta vizuelnih gegova u dobro postavljen žanrovski miks. Dok je ANACLETO na nivou postavke negativca u svojoj špijunskoj/ trilerskoj dimenziji mogao biti bolji, srednjoškolski horor koji Caldera send upuje ovde dobija dobru interpretaciju, i pokriva sve aspekte, uključujući i intrigantnu potragu za razrešenjem misterije sa duhovima.
Caldera ponovo uspeva da napravi dobar žanrovski balans, u pokuaju da svoju komediju obogati nekim drugim žanrovskim premisama, a jako je efektno uspeo da prenese i neke retro stileme u jednu modernu priču i ambijent, spajajući tradiciju sa sadašnjošću omladinskog filma.
* * * / * * * *
Batman v Superman je GREAT film. A Wonder Woman je grejtija i od filma. Nek crkne kritika i kritičari :lol:
lilit, da nisi udata... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bizaran izbor reditelja,
Just weeks after causing a bidding war with his spec script Bright, Max Landis has another script that is causing a stir.
Deeper, a contained deep-sea thriller written by Landis, has Bradley Cooper attached to star and Kornel Mundruczo, the European helmer behind White God, attached to direct.
While not on the level of the Bright bidding war, which saw the script's price tag reach $4 million and the package being sold for $90 million, Deeper has numerous companies putting in bids.
Bold, Oddlot, Open Road, Fox Searchlight and Paramount are said to be in running for the script, which tells of a man on a deep-sea dive exploring a newly discovered trench but soon finds himself afoul of a mysterious and dangerous force.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Is Something Rotten at Rotten Tomatoes? Investigating Batman V Superman's Rotten Rating (https://www.yahoo.com/movies/something-rotten-rotten-tomatoes-investigating-174613224.html)
Quote
After the dust settles, Batman V Superman: Dawn of Justice might wind up being the most divisive superhero movie ever made. While many professional reviewers panned Batman V Superman, the movie opened to one of the largest box offices of all time, breaking several records along the way. Box office analysts are still arguing whether Batman V Superman will go down as a box office success or failure, with some pointing to the movie's historic Friday-Sunday drop, while others point to Monday's record setting box office as an indicator of future performance.
And that's not even counting the intense arguments between fans and detractors of the movie. Several prominent comics creators, including Amazing Spider-Man writer Dan Slott, have spent days arguing about the merits of Batman V Superman with fans and whether the movie captures the "spirit" of the comic book characters. Some fans of the movie have even claimed Batman V Superman has suffered from a "critics' conspiracy", in which movie critics deliberately panned the film because they were on Disney's payroll.
Those who dislike Batman V Superman have often pointed to the movie's poor Rotten Tomato score as proof that the movie stinks. Rotten Tomato aggregates professional movie reviews on their website and assigns them a "Fresh" or "Rotten" score based on whether the critic gave a good or bad review. Currently, Batman V. Superman sits at a 28%, lower than critically panned movies like Daredevil , Spider-Man 3, and Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer. (The movie remains higher than last year's Fantastic Four movie, as well as Elektra and Catwoman.) However, one reader tipped ComicBook.com that Batman V Superman's Rotten Tomato Score might be getting unfairly deflated and that some reviews were being labeled "rotten" despite giving the movie mixed or even largely positive reviews. So, being a crack investigative journalist, I decided to do a deep dive and see if this tip had any merit.
Our anonymous tipster's argument centered around 30 or so reviews that had "middling" scores ranging from a "C+" to a "3 out of 5 stars". While these reviews had plenty of criticism for Batman V Superman, they didn't claim the movie was an abomination against God and man either. For instance, David Edwards calls the movie's central fight "great fun to watch", while criticizing the movie's ungainly storyline. Stephanie Zacherk of Time Magazine called Batman V Superman a grand superhero spectacle, albeit one without much fun. Nathanael Hood of The Young Folks even admitted he "rather liked" Batman V Superman, even while giving the film a "6/10 score".
So should Batman V Superman's Rotten Tomato score be higher? Well...no. These mediocrely scored reviews were marked "rotten", just as they would be for any other movie. For instance, Jurassic World (rated 72% fresh on Rotten Tomatoes) had 18 comparable reviews similarly listed as "rotten", even though several of the reviews praised the movie's effects, pull on nostalgia or overall spectacle of dinosaurs eating humans and each other. Iron Man 2 (also rated 72% fresh on Rotten Tomatoes) similarly had 17 rotten reviews that called the film "entertaining" and "fun" while still scoring the movie at a B- or below. While some critics might have given Batman V Superman some faint (or even strong) praise, Rotten Tomatoes has a pretty established history of giving "C" or "3 out of 5 stars" reviews a rotten rating unless the review contained overwhelming praise or ultimately recommended going to see the movie.
It should also be noted that Batman V Superman had over 20 "3 out of 5" reviews listed as "fresh" and that these reviews ultimately encouraged readers to see the film and were much more positive in tone. Even though the scores were the same, these "fresh" reviews had a totally different tone than the "rotten" reviews. Similarly, Jurassic World and Iron Man 2 also had a large amount of "3 out of 5" fresh reviews, which ultimately recommended seeing the movies and dished out far more praise than comparable "rotten" reviews. But, for argument's sake, even if Rotten Tomatoes' standards were just a wee bit lower (and I'm not arguing they should be) and every mediocre review were listed as fresh as opposed to rotten, Batman V Superman's score would jump up all the way to....39%, a grade still low enough to justify the site's overall "Rotten" rating.While there's no conspiracy to artificially lower Batman V Superman's Rotten Tomatoes score, fans can take comfort in knowing that 72% of Rotten Tomatoes users liked the film. Among 175,000 user ratings, Batman V Superman's average rating is a 3.8/5 stars, a score high enough to justify a "fresh" rating on the site. So chin up, Batman V Superman fans! Critics might not have liked the movie, but over 126,000 people on the Internet did. And judging from the box office numbers, there's at least a few other fans who didn't hate Batman V Superman either.
Narod se oprašta od Zagorovg crtača...
http://www.beforeafter.rs/kultura/sumrak-u-darkvudu-odlazak-galliena-ferrija/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/sumrak-u-darkvudu-odlazak-galliena-ferrija/)
Nebo se otvorilo!
https://m.youtube.com/watch?time_continue=90&v=oPJ0RTnmUYk&ebc=ANyPxKrQS8G-D76Av9lYNwYEpTSjXSRuNJz62w4otGb6S0ngaw_qdSLJ3EzpERkyDMSk-zGI89S_
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PANDEMIC Johna Suitsa, dinamičan film o apokaliptičnoj zarazi nekog virusa koji po mnogo čemu liči na epidemije iz filmova o zombijima ili 28 LATER serijala. Suits nikada u potpunosti ne uspeva da objasni kako se virus ponaša iako na početku praktično imamo odrađen tutorial o virusu kao u kompjuetsrkoj igri. Ipak, kasnije manifestacije virusa postaju dosta raznorodne.
Suitsov osnovni postupak po kome pokušava da se izdovji jeste korišćenje first person kadriranja koje je naravno i izvor vizuelno najatraktivnijih detalja, i zato ovaj film možemo smatrati zabavnim i dati mu prelaznu ocenu.
Međutim, Suits u tom kadriranju nije dosledan. I to bi mu prošlo kao što je zapostavljanje osnovnog koncepta prolazilo mnogima pre njega, od Blomkampa pa nadalje, da je imao kudikamo zanimljiviju priču.
Međutim, Suitsova priča je do te mere rudimentarna, da se ipak otvaraju pitanja zašto se na takav način šara između konvencionalnog kadriranja i first person POVa. No, kako PANDEMIC nema velike petenzje do da bude zabavan, onda se Suitsu ne može osporiti da uprkos raznim nekonzistentnostima, to na kraju krajeva zaista postiže.
Lokacije su efektno iskorišćene, i ako imamo u vidu nizak budžet, film vrlo pristojno izgleda. Nisam siguran da uprkos tim signalima većim produkcijama koje emituje kroz ovaj film, Suits ima šanse da uznapreduje na produkcionoj lestvici jer već neko vreme radi indie DTV ali ko zna...
Iako DTV, PANDEMIC dovoljno koketira sa upmarket rešenjima da ne bude olako odbačen kao jedna od nižerazrednih produkcija.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FOURTH MAN OUT Andrewa Nackmana. Reč je o bromance komediji čiji je preokret da spada u žanr gay interest filmova. Međutim, zar nije sam bromance podžanr nabijen homoerotikom? Rekao bih da jeste, ali Nackman svemu tome prilazi kao da se prvi setio, i na jednom nivou imponuje njegovo puno ubeđenje.
Međutim, ako izuzmemo nešto ozbiljniji production value u odnosu na ostale filmove iz LGBT fetival circuita, ovo je ipak jedan dosta uobičajen deo njihove ponude. U tom smislu, FOURTH MAN OUT ne prilazi svojoj temi bez određenih mejnstrim pretenzija i ne sagledava sve iz jednostrane vizure homoseksualca. Međutim, to što se vrednosni sistem ne podrazumeva, ne znaći da FOURTH MAN OUT studiozno prilazi temi dinamike u muškom društvu u kome se jedan od drugova autovao.
Nažalost, ne samo da film ne nudi produbljen pristup temi nego nije ni naročito duhovit i humor mahom spada u opšta mesta kojih bi se svaki manje kreativan strejt ortak setio, pa ni ne čudi što film ne daje neke ubedljivije uvide u svoje junake i temu.
Kritika je prilično toplo prihvatila ovaj film, verovatno zbog toga što ga je poredila sa ostatkom LGBT filmske ponude u odnosu na koju deluje kao ozbiljan mejsntrim. Međutim, u okvirima američkih indie kriterijuma, ovo zaista nije naročit nivo.
* 1/2 / * * * *
Warner Bros. drastically revamped its movie schedule after 'Batman v Superman' backlash (http://finance.yahoo.com/news/warner-bros-drastically-revamped-movie-200929376.html)
QuoteWarner Bros. has changed its upcoming film schedule (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/warner-bros-pushes-jungle-book-881353) and added dates for three untitled projects through 2020.
The Andy Serkis-directed "Jungle Book," which was slated for October 6, 2017, has been pushed back a year to October 19, 2018.
Serkis posted a message to Facebook (https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10154166852259434&id=180115459433) Wednesday and said that he is "absolutely thrilled" that the date has changed because "the ambition for this project is huge."
Disney's live-action version of "Jungle Book" will be released April 15.
The studio has also made changes to the DC cinematic universe. The release date for "Wonder Woman," starring "Batman v Superman's" Gal Gadot, has been moved up from June 23, 2017 to June 2, 2017.
WB had nine DC films planned through 2020, which includes March's "Batman v Superman." It has now added two more untitled superhero films for October 5, 2018 and November 1, 2019. They join "Wonder Woman," "Suicide Squad" (August 5, 2016), "The Justice League Part One (Nov. 17, 2017), "The Flash" (March 16, 2018), "Aquaman" (July 27, 2018), "Shazam!" (April 5, 2019), "Justice League Part Two" (June 14, 2019), and "Cyborg" (April 3, 2020). An untitled event film is also slated for October 6, 2017.
The studio is reportedly shifting its strategy (http://www.businessinsider.com/warner-bros-is-reportedly-changing-its-strategy-as-batman-v-superman-falters-2016-4) in the face of fan and critical backlash to "Batman v Superman." It's focusing more closely on franchise-based films in hopes that they will generate hits, insiders say.
Inside the World's First POV Action Movie: 'Everybody Has To Be Awake or Somebody Could Die' (http://io9.gizmodo.com/inside-the-worlds-first-pov-action-movie-everybody-has-1769394094)
Quote from: Meho Krljic on 07-04-2016, 06:40:04
Warner Bros. drastically revamped its movie schedule after 'Batman v Superman' backlash (http://finance.yahoo.com/news/warner-bros-drastically-revamped-movie-200929376.html)
QuoteWarner Bros. has changed its upcoming film schedule (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/warner-bros-pushes-jungle-book-881353) and added dates for three untitled projects through 2020.
The Andy Serkis-directed "Jungle Book," which was slated for October 6, 2017, has been pushed back a year to October 19, 2018.
Serkis posted a message to Facebook (https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10154166852259434&id=180115459433) Wednesday and said that he is "absolutely thrilled" that the date has changed because "the ambition for this project is huge."
Disney's live-action version of "Jungle Book" will be released April 15.
The studio has also made changes to the DC cinematic universe. The release date for "Wonder Woman," starring "Batman v Superman's" Gal Gadot, has been moved up from June 23, 2017 to June 2, 2017.
WB had nine DC films planned through 2020, which includes March's "Batman v Superman." It has now added two more untitled superhero films for October 5, 2018 and November 1, 2019. They join "Wonder Woman," "Suicide Squad" (August 5, 2016), "The Justice League Part One (Nov. 17, 2017), "The Flash" (March 16, 2018), "Aquaman" (July 27, 2018), "Shazam!" (April 5, 2019), "Justice League Part Two" (June 14, 2019), and "Cyborg" (April 3, 2020). An untitled event film is also slated for October 6, 2017.
The studio is reportedly shifting its strategy (http://www.businessinsider.com/warner-bros-is-reportedly-changing-its-strategy-as-batman-v-superman-falters-2016-4) in the face of fan and critical backlash to "Batman v Superman." It's focusing more closely on franchise-based films in hopes that they will generate hits, insiders say.
Warner generalno ima određenu nestabilnost poslednjih godinu i po dana. Prvo je Alan Horn, koji je u konzervativnim uslovima Warnerove politike bio uzoran predsednik, iznenada smenjen. Zatim je Time Warner praktično stvorio konflikt između Kevina Tsujihare i Jeffa Robinova oko toga ko će preuzeti mesto šefa studija. Robinov je važio za favorita u toj trci kao neko ko je prošao niz pozicija u filmskoj diviziji ali se onda desio ogroman preokret i Tsujihara je preuzeo mesto, i Robinov je napustio studio uz veliki skandal. To generalno nije svojstveno Warneru koji ima imidž legacy studija.
Za to vreme, Horn je preuzeo Disney i doveo ga u apsolutno dominantnu poziciju oslanjajući se na vanstudijske brendove - Pixar, Lucas, Marvel. Onda je Tsujihara krenuo istim putem što u principu nije stil WB koji je poznat po diversifikaciji svoje ponude, oslanjajući se na DC, Lego i Harry Pottera. Dakle, Tsujihara praktično hoče da ide linijom Disneya, međutim, u sledeće dve godine to pomeranje se neće toliko osetiti, jer WB ima dosta in house projekata koji su u nekoj fazi produkcije.
Pogledao sam BAND OF ROBBERS braće Aarona i Adama Neeja. Polazište je zanimljivo - Neejevi su napravili osavremenjenu adaptaciju Marka Twaina, ali rezultat je nažalost prilično konvencionalan i duboko ukorenjen u okvirima američke indie krimi komedije. Rezultat bi za klasu bio bolji da su okupili jaču glumačku ekipu sa većim star wattageom. Međutim, ovako BAND OF ROBBERS ne uspeva da se nametne čak ni u okvirima indie krimi komedije jer uprkos generalno korektnom utisku, niti nosi originalnost u postupku, niti ima zvezde koje bi to kompenzovale. To ne znači da ovaj film u određenim kontekstima i kod određene publike na malom ekranu neće imati izvesnog smisla.
* * / * * * *
Hardcore Henry review (http://www.eurogamer.net/articles/2016-04-06-hardcore-henry-review)
Quote
One hot summer's day as a young teen, I casually sauntered into our local computer shop. Sat in the corner was a PC, running a copy of Wolfenstein 3D. Although I'd seen primitive 3D games before, I'd never seen anything like this, and I got stuck in. I killed Nazis. I opened doors. I reluctantly shot dogs. I'm not sure if it was the heat of the shop, motion sickness from the game or the stomach churning animal cruelty, but after about 20 minutes of play, I became gripped with nausea, and threw up all over the keyboard. Whilst it didn't exactly endear me to the shop's owner (who exclusively referred to me as 'Sick Boy' for every subsequent visit), it certainly made a strong point about the visceral power of the first person point of view. Last night, it almost happened again.
I was at a screening of Hardcore Henry, the first feature film from director Ilya Naishuller, who came to Hollywood's attention with a music video he shot for his band, Biting Elbows in 2013. 'Bad Motherf***er' was a 5-minute mini-action movie filmed entirely in first person, that perfectly mimicked the experience of playing a modern shooter.
But if that video was his proof of concept, then Hardcore Henry is his Gold Master - 96 minutes of hardcore POV insanity. If you can imagine watching a version of Crank directed by Hideo Kojima, filmed entirely on a Go Pro attached to Jason Staham's head, then you've pretty much got the idea.
From the very start, Hardcore Henry plays out like a set-piece heavy Valve shooter; awakening in a tube filled with goop, Henry (played by a handful of different camera/stunt men, all of whom are probably certifiably insane) is given his Y-axis calibration by his wife, Estelle (Haley Bennett). Luckily for him, she's a research scientist who's used robotic augmentation to pull him back from the brink of death. Like Portal's Chell, Henry's bionic leg lets him fall from 20-storey buildings, whilst his robotic arm gives him a powerful grip, and the ability to destroy an apple with a single squeeze. Which, if nothing else, will at least give him a good shot at a job at Magners. Unfortunately, despite a daring joint escape from her Lab, Estelle is immediately kidnapped by Akan (Danila Kozlovsky), a bug-eyed psychokinetic warlord who could teach Psycho Mantis a thing or two about mind games. Henry has no choice but to rescue her by running through the streets and rooftops of Moscow at top speed, with a mandate to kill anyone who gets in his way.
A lot of people then get in his way.
As with any good shooter, Henry's not alone on his quest, as District 9's Sharlto Copley turns up at frequent checkpoints to yell exposition into the camera, Call of Duty-style. His Jimmy is seemingly a master of disguise, appearing variously as a badass secret agent, a stuffy British army sergeant and an Easy Rider-vintage Dennis Hopper, and Sharlto's clearly enjoying himself. Henry also manages to snag himself a handful of gory powerups, including (but not limited to) adrenaline injections, fistfuls of cocaine, and a powerful battery located in a rival cyborg's chest cavity.
There are multiple references to gaming tropes, everything from tense sniping sections (The Prypiat section in Call of Duty 4: Modern Warfare) to ill-advised platforming sections (Half-Life's Xen springs to mind), all topped off with a hefty sprinkling of Metal Gear sci-fi madness. Of course, frame-watchers will be disappointed to note that this is locked to a measly 24fps, but you can't have everything.
What I think Naishuller has managed to do with Hardcore Henry, is marry the set-piece heavy language of the modern shooter to the propensity modern Russians seem to have for performing death defying (https://www.youtube.com/watch?v=DCzF_nEU99o)feats (https://www.youtube.com/watch?v=VEXkks2TmcI) of madness (https://www.youtube.com/watch?v=riL-jo7OObs), and the result is a madly kinetic kaleidoscope of a movie.
It's the kind of flick that only a first-time director would dare to attempt, and while some have already compared Naishuller to Tarantino, to me he's clearly the new Robert Rodriguez, favouring cool shots over worrying about performances or narrative cohesion. Even aside from all the wonderful stunts (and the stunts are brilliant), there's a ton of creativity on display here, as the director employs everything from subtitle gags, to ironic soundtrack cues (The Magnificent Seven theme is used to good effect), and even a cleverly choreographed Cole Porter musical number.
The movie culminates in a breathtakingly sustained sequence of violence, with Henry battling 80 henchmen on a rooftop - synced to Queen's 'Don't Stop Me Now', naturally. It was during this sequence that my stomach almost gave up my lunch, after a particularly vertiginous shot followed a henchman off the side of the building. I don't like heights at the best of times, but after 90 minutes of camera spinning mayhem, my stomach just went "Nope!"
Fortunately for the patrons sat in front of me (and unlike that incident in the computer shop all those years ago) I managed to choke it back down this time. But it reminded me of my pukey Waterloo, and made me realise how rare it is for a piece of media to cause a physical gut reaction in you. It wasn't just the nausea either; after exiting the cinema, I became weirdly aware of my limbs, and how they interacted with objects.
My teenage self would have loved this film, filled as it was with ultraviolence, crazy sci-fi ideas and actual naked lady breasts. And so despite its (Sharlto aside) FMV-quality acting, nausea-inducing camera work and a script seemingly written by a horny teenager, for me, Hardcore Henry still has something to recommend about it. But hey - that's just my perspective.
Reći da me pomisao na gledanje HCH rajca mnogo više od Rogue One je verovatno indikator moje moždane smrti ili tako nečeg ali fak it. Jedva čekam da ga pogledam.
Evo i intervju sa Naishullerom:
http://www.wired.co.uk/news/archive/2016-04/05/hardcore-henry-director-interview (http://www.wired.co.uk/news/archive/2016-04/05/hardcore-henry-director-interview)
Marvel u saradnji sa Freeformom priprema Cloak & Dagger TV seriju (http://www.newsarama.com/28726-report-cloak-dagger-is-next-marvel-live-action-tv-series.html). Mene to prilično rajca jer ja njih dvoje volim i predstavljaju street-level heroje kakvi su mi često i najdraži (Daredevil, Spider-man) plus su jedan od ranih Marvelovih uspeha u pogledu diversifikacije, inkluzije itd. Znam da će se i Nightflier obradovati.
Pogledao sam THE SCRIBBLER Johna Suitsa, niskobudžetni genrebending horor u kome je autor kroz ekranizaciju jedne grafičke novele pokušao da koketira sa art houseom. Suits je na ovom zadatku okupio solidnu ekipu, pre svih televizijsku zvezdu Katie Cassidy iz serije ARROW koja je pokazala da je izuzetno raspoložena za izazovnu rolu žene sa poremećajme podeljene ličnosti a u epizodama se pojavljuje upečatljive face poput Gine Gershon i Sashe Grey.
Suitsov film nije ni pretendovao da bude uverljiv ili u potpunosti razumljiv, uostalom i govori o cepanju ličnosti gde je određeni stepen nejasnoće dobrodošao, rekao bih čak i neophodan, međutim u jednoj fazi Suits uprkos malom broju likova i suštinski kamernoj postavci uspeva da izgubi sve niti priče, tako da se film svodi na praćenje snalažljivog niskobudžetnog vizuelnog tour de forcea koji na kraju krajeva može više biti zanimljiv profesionalcima koje interesuje opipavanje pulsa na nezavisnoj žanrovskoj sceni.
Ipak, pstalim gledaocima, THE SCRIBBLER ne može ponuditi ni dubioznu satisfakciju nekakve weird estetike iz prostog razloga što je narativno više ispušten nego što je zapravo weird sam po sebi.
John Suits svoja lutanja nije završio a THE SCRIBBLER je jedan od njegovih niskobudžetnih pokušaja u kojima je pokazao da ima potencijala koji treba kanalisati. Ipak, važno je naglasiti da je jedno od najupečatljivijih ispoljavanja tog potencijala svakako angažovanje Katie Cassidy koja je napravila odličan posao u naslovnoj ulozi.
* * / * * * *
Max Borenstein i Scott Z. Burns zamenjuju Terry Wintera u VINYLu. Izgleda da su znatno drugačiji od onoga kako su se do sada predstavljali.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MR RIGHT Paca Cabezasa, po scenariju Maxa Landisa. Landisov izuzetno duhovit scenario i odlična glumačka podela koju predvode Sam Rockwell i Anna Kendrick omogućili su Cabezasu da ne samo snimi svoj najbolji film do sada, već i da se izvuče sa jednom produkcijom koja je u sebi sadržala sve karakteristike ispiranja novca u Luizijani. Nažalost, Cabezas kao reditelj, iako mu je ovo daleko najbolji film, ostaje najslabija tačka ovog projekta, i onemogućuje mu da dosegne neki viši nivo koji je sigurno postojao u tekstu.
Landis je napisao izuzetno duhovitu romantiču komediju koja se bavi već puno puta trošenom premisom, a to je ljubav progonjenog plaćenog ubice i obične devojke, međutim svemu tome daje dimenziju woodyallenovske anksionosti i stripovske stilizacije, koji inače karakterišu njegove scenarije. AMERICN ULTRA je recimo scenario Maxa Landisa koji je imao više sreće nego MR RIGHT u pogledu režije, iako mislim da je MR RIGHT kao scenario još i bolji.
Srećom, Cabezas je dovoljno kompetentan da isprati najosnovnije zahteve a Sam Rockwell i Anna Kendrick u potpunosti uspevaju da isprate Landisov ritam i smisao za humor i rekao bih da je scenario ono što ih je primarno privuklo ovom filmu. U svakom slučaju, uprkos tome što je Cabezasov stilski ukraz izostao, Rockwell i Kendrick su uradili ono što su zamislili, i to je svakako prava stvar.
MR RIGHT je u određenom smislu koncepcijski zarobljen u nekom drugom vremenu - ova vrsta filma dominirala je sredinom devedesetih pa i na kraju te decenije, međutim, ono što Landis radi unutar scenarija, i način na koji dekonstruiše konvencije žanra apsolutno pripadaju aktuelnom trenutku.
Otud ne čudi da jednu od upečatljivih i dekonstruktivističkih uloga igra RZA.
Jedno od obeležja devedesetih je i to što se pominje Srbija i "tundra" u Srbiji u kojoj je plaćeni ubica dožive prosvetljenje na zadatku.
* * * / * * * *
Konačno sam odgledao Batman vs. Superman: Dawn of Justice i moji utisci su uglavnom povoljni ali prilično mi je jasno zašto se ljudima film u priličnoj meri ne dopada. Moja žena, kao kontrolna grupa kaže da joj nije bilo dosadno (Man of Steel joj je bio dosadan) ali opšti utisak joj je "čemu ovaj film?" što, pretpostavljam, znači da centralna tema o moći i odgovornosti, o odnosu heroja i demosa i tome ko je kome važniji nije dovoljno efikasno plasirana u publiku.
Da prvo kažem da je jasno da Snyder ima generalni problem sa tonom. Film je vagnerijanski tragičarski ugođen i Snajdeorovo trejdmark mračnjaštvo i odsustvo kolorita iskombinovano sa Zimmerovim skorom (Junkie XL samo malo uspeva da ovome doda neku kvir notu ali to se jedva primeti) sve postavlja u jednu vrlo tevtonsku opersku atmosferu. Nije samo stvar u tome da publikum u bioskop hoće da ode da se zabavi, mada je to zaslužno za veliki broj primedbi, siguran sam, stvar je u tome da film uprkos tome što mu je jedna od centralnih tema pitanje humanizacije heroja i uspostaljanja njihove spone sa običnim svetom upravo to uspeva da spektakularno omaši. Verovatno dobrim delom i namerno, ali zato je promašio i publiku.
Dawn of Justice je klasičan primer poznije superherojske priče koja dolazi nakon origin storyja u kome junak pronalazi u sebi zatočnički poriv i demonstrira brigu za običnog čoveka. Ja sam inače smatrao da je prenaglašeno reagovanje kritike i publike na scene destrukcije u Man of Steel jer se svakako moglo argumentovati da su i u Whedonovim Avengersima civili ginuli off screen. Whedon je tu izbegao metak i u Avengers 2 napravio ekstra napor da prikaže scene u kojima se heroji brinu za bezbednost civila. Snyder, naprotiv, ceo film bazira na pitanju da li heroj uopšte koristi običnim ljudima ili ih samo dovodi u opasnost svojim aktivnostima koje više nemaju sponu sa stvarnim interesima tih ljudi i vezane su za njegove privatne ratove sa svojom galerijom neprijatelja. To je ta poznija superherojska priča koju pominjem, jedan obrazac koji traje već decenijama u superherojskim stripovima i sve očigledniji i u superherojskim filmovima gde heroji koji u početku legitimno štite svetinu od pretnji usmerenih na tu istu svetinu više zapravo ne biju bitke za opšte dobro nego imaju privatne sukobe sa svojim arhinemezama a svetina njima i nije primarno ugrožena i tu je samo da posmatra ili da bude kolateralna šteta.
Ovo se u superherojskim stripovima svakako može čitati kao metafora za nepoverenje civila u nosioce moći u društvu, bilo da su to tajne službe koje ratuju jedne protiv drugih, policija koja sa kriminalcima vodi bitku za premoć a ne za bezbednost građana, ili, u krajnjoj liniji političari koji se bore za glasove umesto da operativno čine sistem građanskim servisom.
Snyder, dakle, od Terrioa i Goyera dobija skript koji ovo tematizuje "namerno", dakle pravi svestan i eksplicitan odmak od "naivnosti" superherojštine (odnosno ugovora o suspenziji neverice između publike i autora) i ulazi u dijalog sa prvim filmom. I tamo gde su Whedon i Disney preko pitanja kolateralne štete prešli ideološki nepomirljivo pokazujući da ginu samo junaci a da nejač njihovim delanjem bude na kraju zaštićena, dakle ukucavajući čekićem koncept svetosti i mučeništva superheroja - uvek karakterističan za Marvel - dotle Snyder i Warner pokušavaju da budu "realističniji" i da pokažu da heroji nisu ni nepogrešivi ni emotivno stabilni niti, u krajnjoj liniji, heroji iz mita već, jelte, heroji primereni trenutku.
Ovo je i nolansovski uticaj, naravno, čovek je ipak siva eminencija u pozadini ove produkcije i heroj koga masa zaslužuje vs. heroja koji je masi potreban, jelte, ali Snyder svojim postavljanjem čitave drame u uski krug likova gotovo potpuno isključuje građane iz jednačine i film se zaista završava kao superherojska tuča koja nema nikakve veze sa ičijim blagoutrobijem, već kao politički sukob između jedinki potpuno odvojenih od demosa (jedno božanstvo, dva dekadentna bogata naslednika, dva vanzemaljca). Mislim da je publici ovde problem da ovo čita kao ironični prikaz dekadencije moćnih koji će da pogaze svu travu dok se slonovski rvu i da se naprosto do ovog momenta dobar deo ljudi već isključio. Singer je mnogo pametnije odigrao završnicu u Days of Future Past prikazujući odnos moćnih prema narodu makar kroz ugrožavanje izabranih predstavnika naroda. Snyder, naprotiv, hrabro uklanja izabranu predstavnicu naroda i jedan mogući vektor humanizacije narativa već negde oko pola filma i mada je meni ovo bila emotivno najuspelija scena, ona svakako oduzima finalu tu dimenziju identifikacije gledaoca sa stvarima koje gleda na ekranu. Ako smem da napravim smelu paralelu: najgore ocenjeni film o Spajdermenu - drugi Webbov Amazing - zapravo nije tako loš film ali se završava takođe operskim finalom u kome je na delu posve ličan, intiman sukob i publici, iako je zapravo postavku odnosa koji se nasilno razreši u sceni pogibije Gwen Stacy gledala dva filma unatrag, ovo nije bilo dovoljno. Snyder pokušava da uvede novog Betmena, da ga na brzinu provede kroz vrlo strmi emotivni luk, prikaže Supermena kao humanizovanog heroja koji uprkos spoljašnjoj percepciji kao polubožanstva zapravo i dalje jeste dečko sa farme iz Kanzasa, da uvede Luthora, njega provede kroz određeni luk i onda uvede Doomsdayja koji će da obavi posao i bude oružje sudnjeg dana i presuda Supermenu - sve u dva i po sata. Pa, to je VRLO težak zadatak i nimalo olakšan easter eggovima i plantovanjem sabplotova za Justice League i ostale Warnerove filmove.
Snyderu treba čestitati jer je u mnogo čemu uspeo i centralna tema je na kraju i obrađena prilično čestito na relaciji Wayne-Kent-Lane-Luthor ali MNOGO, jako mnogo ovde ima pokrenutih pitanja, tema i elemenata zapleta koji ne mogu da dobiju adekvatno vreme na ekranu. Wonder Woman je, koliko god da mi se dopala, zapravo čist višak u filmu i troši vreme koje je moglo da bude iskorišćeno na malo više karakterizacije oba glavna junaka. Eisenberg je možda najslabija karika u filmu, ne krivicom glumca, jer je naslikan vrlo širokim potezima, pametan a lud, radi i za vladu al radi i protiv nje, ima agendu i tajni plan ali dok je agenda jasna, ona nije na kraju dovoljno prodiskutovana da bismo imali momenat u kome kažemo "Pa, da, vidim zašto je Luthor na kraju morao da preuzme stvari u svoje ruke", a plan je, avaj, prilično sklepan, deus ex machiničan i neuverljiv na više nivoa. Momenat kada kreće sa rezurekcijom Zoda i kreacijom Doomsdayja deluje kao momenat u kome su Goyer i Terrio dobili memo da u filmu mora da bude i Doomsday pa nek se oni snađu kako znaju i umeju, pa su se pogledali, opsovali i napisali bilo šta, samo da se scenario na kraju jebiga završi.
Ovo je posebno problematično sa strane uverljivosti kad čujemo da je Betmen već dvadeset godina na poslu, dakle, pričamo o dve decenije istražnog i isledničkog rada najvećeg detektiva na svetu a koji na kraju bude uvučen u detinje prostu zaveru mahinacijama koje su naprosto bizarno naivne.
No, Snyder ovde svakako pokušava da kanališe vintage Millera i pored jasnih vizuelnih omaža Dark Knight Returns (pećina, oklop, scena sa biserima, snajperska puška...) i rečenica verbatim preuzetih od Millera, tu su i očigledni napori da se Betmen prikaže kao na ivici psihoze opsesivni viđilante aktivista koji više nema pravdu, pa čak ni osvetu na umu već samo ego iznad koga ne sme biti nikoga. Miller je ovo odigrao krajnje rizično (i na kraju uspešno) u DKR a posle se stropoštao niz merdevine u All Star Batman & Robin, dok je Snyder dovoljno uzdržan da ne razbije konzistenciju karakterizacije ali ponovo, ne daje nam dovoljno "normalnog" Betmena da bismo mogli da primetimo da ovo nije ono kako Betmen inače treba da bude već da je i on sam žrtva sopstvenog kompleksa više vrednosti koji projektuje na Supermena. Mislim, ja to tako prepoznajem, ali fakat je da sam ja to rekonstruisao na osnovu jasnih spona sa Dark Knight Returns a ne da se to možda dovoljno jasno vidi u filmu.
Takođe, treba tu raspakovati metafore vezane za učestvovanje zapadnih centara moći u sukobima na teritoriji trećeg sveta - ovoga se film dotakne ali nema vremena da ga i razreši - pitanja vezana za odnos korporativnog, vojnog i civilnog političkog sektora (ponovo, Luthor kao nerazrađen lik koji se vadi iz rukava kad treba da se potera zaplet ali se ne postavlja dovoljno jasno u matricu odnosa moći u društvu da bi gledalac na kraju mogao da diskutuje je li u pitanju samo razmaženi edipovac ili postoji i element političke korpucije u onome što Lex može da uradi u sistemu i van njega). Naprosto, scenaristi su očigledno pored Dark Knight Returns i Death of Superman imali pred sobom i Azzarellov Lex Luthor Man of Steel, a verovatno i Azzarellov i Leejev Superman: For Tomorrow i ubacili šta god im se činilo da je relevantno ali je i ovako natrpan i dugačak film bio prekratak da se mnoge od tih tema razrade.
Ono što je velika stvar je da je ovde vehementno izbegnut klasičan "drugi film u serijalu" motiv gubljenja moći ali s druge strane, ovo je i film koji mora da pribegne retkonovanju elemenata prvog filma ne bi li se prilagodio scenarističkim idejama pa tako kriptonit koga nije bilo u prvom filmu (tamo je Supermenu smetala atmosfera na brodu, prilgođena kriptonskim uslovima) ovde sada dolazi da bude... er... Supermenov kriptonit. Takođe, film ima Wonder Woman u solidnoj wish fulfillment roli ali ima i viktimizaciju žena (Lois Lane više no jednom i skoro šokantno, praktično BDSM prikazivanje Marte Kent), ima nuklearnu detonaciju na koju niko ne stigne da reaguje jer film nema vremena, ima neobične elemente stripovske stilizacije (Betmenovi košmari i vizije, Supermenov razgovor sa Džonatanom Kentom) koji se ne uklapaju u opšti ton i tačno jedan momenat situacionog humora koji iako meni simpatičan još u trejleru odudara od svega drugog u filmu do te mere da je vrlo awkward i niko se u bioskopu nije nasmejao.
Ali Snyder je vizuelno sebe rafinirao i film ima nekoliko jako lepih scena koje su, čak, usuđujem se da kažem understated uzimajući u obzir ko ga je režirao. Kada Supermen onesvešćen pluta u orbiti oko zemlje pa ga obasjaju zraci Sunca i njemu bude bolje - to je jako lepo i pažljivo intonirano.
U konačnici, mislim da je Warner ovde u situaciji da mora da gubi pare samo da bi bio drugačiji od D/Marvela (i sada i Foksa koji je sa Dedpulom promenio pravila igre do te mere da dok ovo kucam, Suicide Squad čiji je trejler išao ispred filma prolazi kroz reshoot da bi bio "more fun") i da je ovo film koji postavlja smela pitanja i na njih ne daje lake odgovore zakopan ispod filma koji ima na silu nakalemljeno pesničenje sa Doomsdayjem i kameo pojavljivanja Flasha, Cyborga i Aquamana a što zbunjuje gledaoca i zamagljuje mu pogled na centralnu temu koja je obrađena u krajnjoj liniji dosledno i zapravo mnogo elegantnije nego što bih ja od Snydera uopšte očekivao. Mislim da će Civil War ovo da pregazi na boks ofisu tako jako - jer se bavi praktično istom temom ali će imati Marvelov humor i humanizaciju, iako neće imati Snyderovu smelost da mnogo toga ostavi u podtekstu - da će u Warneru da bude grdnih potresa i novih pitanja kako i kuda treba da se ide dalje. To jeste šteta ali to je superherojski film koji zaslužujemo ako već ne onaj koji nam je potreban.
Mehmete, ovo se čekalo!
Snyder za mene neočekivano suptilan na momente :lol: Ali box office će se krvavo osvetiti, bojim se i videćemo da li će posle ovoga Snyder da dobije kopilota za Justice League.
Quote from: crippled_avenger on 28-03-2016, 20:49:42
Mehmete, dešifruj ovo. Izbrisana scena hapšenja Lexa koja je u filmu data u elipsi. Ovde se vidi kako je uhapšen. Ja sam gledajući film mislio da Lex anticipira Brainiaca za dalje, a ovo mi sad vuče na Darkseida...
https://www.youtube.com/attribution_link?a=Dpjm76bRMIU&u=%2Fwatch%3Fv%3Ds-MUzvASr8s%26feature%3Dshare (https://www.youtube.com/attribution_link?a=Dpjm76bRMIU&u=%2Fwatch%3Fv%3Ds-MUzvASr8s%26feature%3Dshare)
Definitivno Darkseid najava. Ima logike da za Justice League treba negativac tog formata.
Rani prikazi Civil War su krenuli i, naravno pozitivni su - ali takvi su bili i za Dawn of Justice....
'Captain America: Civil War': First Reactions to the Marvel Blockbuster Are In (http://collider.com/captain-america-civil-war-reviews/)
Early "Captain America: Civil War" Reviews Are in: Everybody Loves Spider-Man (http://www.comicbookresources.com/article/check-out-some-of-the-early-captain-america-civil-war-reactions)
Marvel Just Screened Captain America: Civil War, and the Initial Reviews Are Great (http://io9.gizmodo.com/marvel-just-screened-captain-america-civil-war-and-th-1770034257)
I evo:
How The DCEU Will Move Forward Following The Batman V Superman Debacle (http://www.cinemablend.com/new/How-DCEU-Move-Forward-Following-Batman-V-Superman-Debacle-123707.html)
Quote
Look, whether or not you enjoyed Batman v Superman: Dawn of Justice (http://www.cinemablend.com/Batman-v-Superman-Dawn-of-Justice-6506.html), the simple fact of the matter is that the film has thus far underperformed during its theatrical run. Although it has set the stage for some great adventures in the DCEU (http://www.cinemablend.com/new/DC-Making-11-Superhero-Movies-Between-Now-2020-67713.html), it has also given the folks over at Warner Bros. some cause for concern. The studio seems to recognize the shortcomings of Batman v Superman, and has set out on a path to correct its course for the future of the DCEU.
Based upon a new report from Variety (http://variety.com/2016/film/opinion/batman-v-superman-warner-bros-superhero-suit-1201749164/), it seems that WB has decided to get more involved in the big picture elements of the DCEU: I'm told production exec Jon Berg and Time-Warner CEO Jeff Bewkes are taking more of a hands-on approach now, paying closer attention to overarching story concerns, but someone well versed in both production and DC's minutiae is what's needed.
While Warner Bros. will most certainly allow directors such as Zack Snyder (http://www.cinemablend.com/new/Why-Zack-Snyder-Doesn-t-Care-About-All-Batman-v-Superman-Rumors-Spoilers-81717.html) to add their own sense of flair to the visual storytelling, they won't allow quite as much autonomy. Producers from the Hollywood giant will now play a much more active role in the guiding of the DCEU in order to make sure that it goes in a direction that's marketable for the company.
This is actually a fairly exciting revelation, because it seems that Warner Bros. has decided to adopt a somewhat modified version of the tried-and-true method that Marvel Studios uses for its movies. Unlike Warner Bros., which gave a ton of creative control to Zack Snyder, Marvel has kept their films more producer-oriented, allowing men like Kevin Feige (http://www.cinemablend.com/new/8-Facts-Kevin-Feige-Just-Revealed-About-Marvel-Cinematic-Future-66620.html) to have the final say in the overarching story, which ultimately serves the greater cinematic universe. DC and Warner Bros. won't have one figurehead making all of the decisions (Geoff Johns is far too busy) but they will keep the studio more involved than before. Incorporating this method into the DCEU could potentially go a long way with regards to ensuring cohesion between films, and a greater sense of continuity throughout the Justice League (http://www.cinemablend.com/Justice-League-Part-One-6888.html) adventures.
Whatever Warner Bros. does to correct their current course, it must do it swiftly and decisively. Batman v Superman: Dawn of Justice represented one of the most highly anticipated movies of all time, and it experienced a nearly unprecedented box office drop off (http://www.cinemablend.com/new/Batman-V-Superman-Looking-Staggering-Drop-Off-Box-Office-122227.html) after only a week in theaters. Was the movie profitable? Yes. Was it as profitable as it could've been? Not even remotely.
What do you think of this new game plan for Warner Bros. and its approach to the DCEU? Does it bode well for future DC films, or does it highlight the studio's struggle? Let us know what you think in the comments section below!
As always, we will bring you all of the latest and greatest DCEU news as it becomes available to us. Be sure to check out Batman v Superman: Dawn of Justice, which is in theaters now!
Vreme
Pretraži
POČETNA
PRODAJA
MARKETING
REDAKCIJA
ARHIVA
PROJEKTI
Ulogujte se
Pretplatite se
<< VREME | BR 1317 | 31. MART 2016.
KULTURA
Ramones – 40 godina prvog albuma >
Pravo u glavu
dragan ambrozić
Prvi album Ramonesa, snimljen 1976. za nekoliko dana i skoro bez para, ostavio je neizbrisiv trag u svesti mnogih koji su odrastali sedamdesetih, osamdesetih i devedesetih godina – njegov portret rokera kao tinejdž gubitnika iz komšiluka ostao je zauvek upisan u istoriju. Verni sopstvenom mitu, kad su se raspali 1996, Ramones su imali u džepu isto onoliko dolara koliko i na početku – skoro ništa. Svi su voleli da ih vole, ali niko nije hteo tu ljubav da plaća
"Now I wanna sniff some glue
Now I wanna have somethin' to do"
"Sad hoću da duvam malo lepka
Sad hoću nešto da imam da radim"
(RAMONES – Now I Wanna Sniff Some Glue 1976)
Izgleda da je zima 1976. u Njujorku bila neobično duga, i što je duže trajala – to se činila hladnijom. Sledeća će ući u istoriju kao jedna od najledenijih ikad, u gradu što se polako pretrpavao đubretom koje niko neće da odnese zbog čuvenog štrajka đubretara, u gradu sa najvećom stopom nasilja na ulicama, u gradu od koga je i naknadno postavljeni predsednik Džerald Ford digao ruke, kao od poslednje rupe. Da, Njujork 1976, bio je najgori megalopolis na svetu, urbanizovano stanište na ivici raspada.
Jedan bend je snimao baš tog februara meseca na Menhetnu, na šestom spratu prestižnog Radio City studija, snimao je za svoje pare i ostavljao mikrofone ispljuvane od napora izvikivanja svojih tekstova. Među pesmama i tekstovima koje su uglavnom iz prve snimali bila je i legendarna Now I Wanna Sniff Some Glue, o tome kako nema šta da se radi, samo da se duva lepak, sa prostodušnim zaključkom kako je i to super, jer – eto – bar nešto može da se radi. Lepak muti mozak i tera na bezrazložan smeh, što je bio pravi komentar onog što se dešavalo u njujorškoj stvarnosti zagušenoj đubretom. Borbeni poklič: "Sad hoću da duvam malo lepka", očigledno je bio konstatacija istinskog stanja duhova, ali i poziv u pomoć, posebno u delu teksta u kome se preteće poletno izvikuje kako "sva deca žele nešto da imaju da rade". Drugim rečima, iz te muke mogli su samo sami sebe da izmisle, kao nešto bolje od okoline u kojoj su se našli.
U Njujorku 1976. jedan bend je snimao ploču koja će zauvek formulisati tinejdžersku ogorčenost i pretvoriti je u ozbiljan umetnički stav sa političkom težinom. Članovi, koji nisu izlazili iz crnih kožnih jakni, pocepanih farmerki i otrcanih patika, svirali su već oko godinu i po dana zajedno, uglavnom skoro svakog meseca više puta u zarozanom malom klubu CBGB, i znali su napamet svoj raspored pesama, što je išao tačno onim redosledom kako su ga odsvirali na ploči.
Njihova imena bila su Joey, Johnny, Dee Dee i Tommy Ramone i namerno su se predstavili kao jedna debilna srećna porodica, koja ne funkcioniše.
SVI SU RAZUMELI: U trenutku snimanja svog prvog, istoimenog albuma, Ramones su – po legendi, koja je verovatno sušta istina – imali napisano dovoljno pesama za tri ploče. Zapravo su ih snimali hronološki, onako kako su ih napisali, te su tokom 1976. i 1977. objavili opus od 42 pesme, većinom trajanja od oko dva minuta. Zaista: albumi "Ramones", "Leave Home" i "Rocket To Russia", koji čine tvrdo jezgro njihove estetike i ono najbolje od ove grupe, imaju – očito sasvim namerno – po 7 pesama na A i B strani, odnosno svaki po 14 ukupno.
Ipak, mnogo šta oko sastava desilo se srećno slučajno i nimalo konceptualno. Dee Dee i Johnny su se upoznali kao dva mala otpadnika u srednjeklasnom bastionu Forest Hills u Queensu, dok su pokušavali da prodru u već postojeće grupe; Joeya su naknadno pozvali, jer im se sviđao njegov ukus. Ime je došlo inspirisano činjenicom da se Paul McCartney kad nije želeo da bude prepoznat prijavljivao u hotelima pod pseudonimom Paul Ramon. Osim američkih bendova, od Beach Boysa do The Stoogesa, Ramones su svim žarom srca voleli i zvuk ranih The Beatlesa – naivni, potpuni opozit dobu u kome su na komercijalnom vrhuncu bili pompezni kvazihipi stadionski rok bendovi.
Onog trenutka kad je otkriveno kako Dee Dee, koji je tad pisao većinu tekstova i dosta melodija, ne može istovremeno da drži bas i peva, te je visoki i krakati Joey sa bubnja morao da pređe na mikrofon, bila je sasvim usputno rođena zlatna formula, kojoj je nedostajalo samo još da Tommy kao producent sedne za bubnjeve – boljeg nisu uspeli da nađu. Žilavi, kao od električne gume napravljeni Dee Dee, preuzeo je na sebe da viče između pesama bubnjarski slogan: one-two-three-four, a sa Johnnyjem su već imali jednog od najefikasnijih gitarista svih vremena. Bilo je dovoljno da Joey, onako klancajući se i ljuljajući kao da će pasti sa mikrofonom, dâ signal poklikom "Hey, Ho, Let's Go" u uvodu prve pesme – i postalo je odmah jasno da se nešto istorijski važno dešava.
Jer svi su odjednom opet razumeli rokenrol.
HUMOR STVARNIJI OD STVARNOSTI: Prvi album Ramonesa jedna je od najpozitivnijih ploča u istoriji.
Superzabavljeni poigravanjem sa stereotipima rokenrola, ubrzavši ih do neslućenog broja obrtaja, Ramones na njemu zvuče kao svakodnevna revolucija koja se može desiti. Pojednostavljeno, ali efektno sviranje pravo u glavu, slaganje momačkih glasova, izvikivanje parolaških tekstova u maniru navijača, sve to čini ovaj komad muzičke ostavštine i danas moćnim direktnim iskazom o tmurnoj svakodnevici iz koje je nastao i kojoj se vraća.
Mračne teme iz trulog komšiluka su tu: Ramonesi pevaju eksplozivne pesme kao male himne, što "Blitzkrieg Bop", "Beat on the Brat", "Now I Wanna Sniff Some Glue", svakako jesu – u njima su opisani likovi koji žele da duvaju lepak, pa se dalje govori o prebijanju klinca koji veoma nervira okolinu, o muškoj prostituciji na uglu dve poznate ulice, o odbijenim ljubavima, uz par nagoveštaja horor scenarija, i tako dalje i bliže, sve tonom koji otkriva bliskost autora sa svim navedenim temama. Lepota prljavosti bez odmaka u verziji Ramonesa ostavljala je utisak kako oni lično poznaju ljude kojima se te ružne stvari dešavaju i da su u pitanju bili nezaboravni karakteri, dostojni da budu upamćeni kao pop kulturni "Jadnici".
Pune uši zvuka koje su ostavljali za sobom svojom frenetičnom svirkom, pojačavale su osećaj stvarnog sveta koji ovim putem upada u domove i srca. Jer, uprkos svemu, Ramonesi nisu prestajali da budu entuzijasti po pitanju opstanka pod svim okolnostima, štiteći se humorom gde god su mogli. Humorom stvarnijim od stvarnosti.
POP & ART: Lista muzičkih noviteta koje su Ramones doneli sa sobom na prvom albumu duga je: minimalistički pristup doveo je do toga da se pojačaju do maksimuma osnovne osobine rokenrola i u prvi plan opet iskoče ritam i zapaljiva melodija, da pesme traju kratko i ne gnjave, da govore o stvarnim iskustvima stvarnih ljudi, da budu toliko glasne da nas oduvaju. Konačno, za njihovo upisivanje u katalog najvećih američkih kulturnih dostignuća veoma je važna i činjenica da su se oslonili skoro isključivo na američku tradiciju, bez umetničarenja evropskog korena – ova apoteoza njujorškog uličnog duha mogla je pri tom da funkcioniše u svakom velikom gradu na svetu, i tako je i shvaćena.
Tommy Ramone će reći prilikom stupanja u R'N'R Hall of Fame da su njihove glavne zajedničke teme kad su pravili bend bile The Stooges, MC 5, New York Dolls, Lou Reed i... Andy Warhol. I ako su prva četiri imena potpuno deo rokerskog pogleda na svet odozdo, sa dna, prisustvo Andyja kao da govori u prilog pričama da je neko u Ramonesima imao dovoljno snažnu umetničku svest da ih promisli i plasira kao pop art proizvod – takoreći nacrtanu skicu rokenrol benda sa ulice. Postoji ozbiljna teza da su Ramonesi – tada već u starijim godinama, oko 25, a ne nežnim 18 – posedovali dovoljno konceptualnog duha da se namerno samokreiraju kao novi kodni simbol u rokenrolu, nešto nalik onome što su Sex Pistols posle njih uradili na politički direktniji način. Sve je to, naravno, bilo svesno kontra bilo kojoj vrsti establišmenta, posebno onog rokerskog, koji je do tog vremena postao cirkuska atrakcija. U toj ubitačnoj stilskoj uglačanosti Ramonesa, krila se uvek gorka poruka za sve koji slušaju ovu veselu muziku u svom potrošačkom raju.
SREĆNA VREMENA: Bay City Rollers su bili najveći šiz tih predugih tinejdžerskih leta, ali tu su bili i The Osmonds, Mungo Jerry, Middle of the Road i Rubbetes i gomila imena što su predstavljala euforično pozitivnu pop muziku koju je trebalo da vole devojčice i dečaci tog doba. Ramones su okrenuli za 180 stepeni ovaj proizvod što ga je tadašnja industrija namenila mladima kao obavezan sastojak svakodnevnog života uz koji se treba radovati, kao na dugme – njihova pobuna odnosila se na taj svet prisilnog mladalaštva, kao malograđanskog proizvoda s kojim jedino što se može započeti jeste igra uništenja.
Ramonesi su zato na koncerte išli metroom, a ne avionom, nisu uspevali da skupe opremu, niti nađu salu za probe, a verovatno najblesavija priča o ranom karakteru benda povezana je sa jedva organizovanim snimanjem fotografija, od kojih će jedna konačno biti odabrana za ikonički omot prvog albuma: pošto su potrošili oko 2000 dolara na neuspešan set na kome su pokušavali da skinu The Beatles omot "Meet The Beatles", pristali su da ih slika Roberta Bayley, fotografkinja fanzina "Punk". Fanzin je osnovan 1975. i odlučujuće je pomogao da se termin 'punk' uspostavi kao oznaka žanra, te su članovi grupe bez problema saslušali sugestiju svojih prijatelja kako je najbolje fotografisati se u prirodnom ambijentu – bukvalno iza ugla kluba CBGB, njihovog obitavališta. Kakva je okolina to bila, najrečitije govori činjenica da su, na sačuvanoj seriji snimaka, članovi Ramonesa uhvaćeni kako na jedvite jade uspevaju stabilno da stanu pored zida za fotos u pozi koja je postala definicija vizuelne pank estetike – malo zato što su se previše smejali, a malo jer su nestabilno stajali na gomili šuta. Na sve to, Dee Dee je na licu mesta uspeo da ugazi u pseći izmet, te se na ostalim fotografijama vidi njegova borba da ga skine granom i potom kako juri članove benda preteći da će ih istom izmazati.
Bila su to srećna vremena.
HAVARIJSKO LETO '76: Tog leta su prvi put otišli u Englesku, čime je zvanično krenuo pank u toj zemlji i ostatku sveta – sve ono što su doneli: odrpan izgled, jednostavan muzički pristup, stav besnog i besperspektivnog tinejdžera, postalo je globalna kulturna metafora, te gorivo kojim su budući članovi najuticajnijih britanskih grupa pokrenuli svoje bendove. Prvi koncerti Ramonesa u Evropi, kao predgrupa Flaming Groovies, bili su supkulturna senzacija koja je podstakla vrenje, što je tog leta inače visilo u vazduhu. Po ko zna koji put, vladao je taj osećaj – nešto je moralo da se učini, jer baš ništa nije bilo u redu sa svetom.
Ramones su kasnije izražavali malo čuđenje što su se našli na mestu predvodnika jednog pokreta pod tim imenom, pošto je za njih stanje "panka" bilo teška svakodnevica koja se bavila njima, a ne oni njom. Bilo kako bilo, oni su doneli recept, a svet je prihvatio lek – uskoro su svi u Engleskoj prepoznavali kod svojih pank-rok bendova jednako furioznu svirku i jednosložne tekstove kojima je sve bilo rečeno, isti stav i izgled. Ramones su doneli ceo model, ostalo je samo da se preuzme i dalje kreativno primeni: havarijsko buđenje dece moglo je da počne.
DANAS TVOJA LJUBAV, SUTRA CEO SVET: Odlično se sećam momenta kad je Studio B u kasnim večernjim satima prvi put ilustrovao pojavu grupe Ramones pustivši "Sheena Is A Punk Rocker", veoma mi se svidelo što je taj pank zvuk o kome smo toliko čitali u "Džuboksu", bio tako veseo i melodičan, a opet beskompromisan, što se dalo osetiti iz svakog udarca bubnja. Ali se takođe odlično sećam kako niko nije slušao Ramonese u ovom gradu u kome pišem, i to čitavih deset godina, sve do neke 1986. – tad se pojavila prva prava hardcore punk generacija, i tek za nju su oni bili Otkrovenje i Apokalipsa u isto vreme.
Beograđanima Ramones valjda nisu bili dovoljno mistični, odnosno arty, ili niko nije hteo da sebe gleda kako igra luzera na sceni, jer je prečesto bio to i u stvarnosti – tek – o Ramonesima nisi imao sa kim da pričaš u ovom gradu sve do 1986. Kao da ova čistokrvna rok grupa prvobitno nikako nije mogla da nađe uporište u lokalnom ukusu ove sredine, da bi se onda odjednom sve promenilo, te su sredinom osamdesetih neki drugi mladi, izgubljeni u stisnutim bespućima velikih jugoslovenskih gradova, u njima prepoznali svoje zaštitnike.
Da nije bilo KUD Idijota, koji su spontano ovu treš-estetiku ukrstili sa alanfordovskim duhovitostima, verovatno ona ne bi bila pravilno presađena na srpskohrvatski jezik i ne bi – kao retko koja zapadna grupa – baš Ramonesi bili shvaćeni kao domaći bend. Da nije bilo njihovih koncerata u Ljubljani i Zagrebu krajem 1990, na kojima se okupila celokupna ondašnja jugoslovenska alternativna kulturna scena, ne bi još tad mogli da shvatimo koliko smo svi zajedno mogli da budemo bolji. Siguran sam da je to i bila tajna misija Ramonesa u našim krajevima.
Joey, Johnny, Dee Dee i Tommy su umrli.
Ali Ramones su ostvarili ultimativni san popularne kulture – izmislili su sebe.
Pogledao sam THE INVITATION Karyn Kusame. Možda je problem u tome što sam fan njenoh filmova pa sam ovaj film dosta očekivao, ali jako sam se razočarao. Nažalost, THE INVITATION kreće kao jedna indie gužva u prostoriji, sa velikim brojem nedovoljno diferenciranih likova i prvoloptaškim ispoljavanjima njihovih trauma koju bih lakše mogao da zamislim da sceni nekog provincijskog pozorišta nego u ozbiljnom filmu, potom usledi jedan mlak iskorak u triler i na kraju se sve završava zaključenjem kojim Kusama odlazi u ozbiljne sfere treša.
Činjenica da ovaj film dobija dobre kritike pre svega se može vezati za Kusamin ugled na indie sceni gde je izbila u prvi plan kao velika zvezda a potom je nestala posle dva solidna major filma. Međutim, očigledno je da se danas status autora stiče ne samo snimljenim filmovima i uspesima već i neuspesima, i Karyn Kusama je to dobro iskoristila.
Phil Hay i Matt Manfredi su pokušali da napišu scenario koji bi se izdvojio od njihovih komercijalnih scenarističkih angažmana, ali nažalost THE INVITATION pokazuje da je bolje da se drže rimejkova i ributova koje pišu jer karakterna drama ipak nije za njih, kao ni sofisticirani horor.
No, ni Karyn Kusama nije sasvim nedužna u ovom filmu. Film je vrlo kruto režiran, i jedini momenti kada vizuelno zaživi ispoljavaju se kroz dosta klišetizirane vizuelne žargone preuzete iz savremene televizije. Dakle, scenario je slab ali ni Kusama ga nije nadogradila. No, isto tako, film iso ovako režiran mogao je biti bolji sa boljim scenarijem. Njen rukopis ovde je nažalost, tek korektan.
Drago mi je da su Kusama vratila na veliki ekran. Voleo bih da uspeh filma THE INVITATION iskoristi da započne neki novi projekat, koji će valjda biti i bolji.
* 1/2 / * * * *
By Henry Samuel in Paris
1:52PM GMT 09 Feb 2010
Mr Lévy, who in France goes simply by his initials BHL, has been doing the media rounds to promote his new work, On War in Philosophy.
In his book, which has received lavish praise from some quarters, the open-shirted Mr Lévy lays into the philosopher Immanuel Kant as being unhinged and a "fake". To support his claims, he cites a certain Jean-Baptiste Botul, whom he describes as a post-War authority on Kant.
But the chorus of approval turned to laughter after a journalist from Le Nouvel Observateur pointed out that Mr Botul does not exist: he is a fictional character created in by a contemporary satirical journalist, Frédéric Pagès.
Alarm bells should have rung given that Mr Pagès, a journalist with Le Canard Enchaîneé, a satirical weekly, has penned one book under the Botul pseudonym entitled The Sex Life of Immanuel Kant.
He has even given rise to a school of philosophical thought called Botulism – a play on words with the lethal disease – and has created a theory of "La Metaphysique du Mou" the Metaphysics of the Flabby.
But Mr Lévy missed the joke, citing Mr Botul from a "series of lectures to the neo-Kantians of Paraguay" he supposedly gave after the war, in which he said that "their hero was an abstract fake, a pure spirit of pure appearance".
Aude Lancelin, the Nouvel Obs journalist who spotted the blunder, said it was tantamount to "a nuclear gaffe that raises questions on the Lévy method".
Mr Lévy took the humiliation on the chin last night in appearances in a series of evening TV shows. "I found the book astonishing," he said, adding that Mr Pagès was a "very good philosopher.
"Hats off to the this invented but truer than real life Kant whose portrait, whether signed by Botul or Pagès still seems in line with my idea of (the philosopher)," he told the Libération.
Mr Pagès kept up the joke last night, saying: "It has never been firmly established that Botul didn't exist and it cannot thus be ruled out that one day history will prove Bernard-Henri Lévy right."
Kakva ništarija taj BHL. Ej, on će da polemiše sa Kantom :x
Pogledao sam MI GRAN NOCHE Alexa De La Iglesije, novi film u kome on opet ne uspeva da se vrati na pozicije koje je ranije imao. De La Iglesia pokazuje veliku nesigurnost u ovom filmu, nabijajući mu tempo do pucanja, i ubacujući niz raznih malih i sukoba i linija priče, u tradiciji slapstick komedije, međutim, osim tehnički prilično dobre realizacije i jako dobrog dizajna, sve to ostaje prilično prazno.
Parodja medija, televizije i estrade kojom se bavi De La Iglesia je bajata, i mediji su u međuvremenu otišli duboko na drugu stranu, a sama ideja da se parodira pozadina revijalnog novogodišnjeg programa deluje čak i prilično anahrono ako imamo u vidu dokle je televizija otišla u pogledu reality programa, izveštavanja iz ratova i sl.
Na kraju, De La Iglesia propušta da definiše ko su mu glavni likovi i šta je glavni konflikt tako da u drugoj polovini filma, kada se gledalac zamori od mahom fizičkog crnog humora, koliko god da je on dobro realizovan i kada treba da zaigraju likovi, naprosto nema za šta da se veže.
Uprkos tome što MI GRAN NOCHE spada među veštije realizovane evropske komedije poslednjih godina, čime De La Iglesia pokazuje da i dalje ima veliki kredit u španskoj kinematografiji, u ovom filmu naprosto nema onog njegovog duha. Teško je objasniti kako je De La Iglesia posle silovitog starta i četiri izvanredna filma ušao u ovako kontinuiranu krizu u kojoj ne uspeva da snimi film onog starog dometa čak i kada se vrati žanru kojim savršeno vlada. Može biti da je u ranoj fazi dostigao svoj vrhunac i da odatle zapravo više nije mogao da napreduje, a publika i kinematografija su išli napred. Otud De La Iglesia danas paradoksalno više znači kao pouzdani zanatlija nego kao relevantan autor.
No, oni koje zanima bioskopska komedija svakako treba da pogledaju MI GRAN NOCHE jer pokazuje tehničku veštinu koja generalno retko može da se sretne u komedijama.
* * / * * * *
Odred otpisanih http://batman-news.com/2016/04/10/suicide-squad-trailer-mtv-movie-awards/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kriple,mala digresija sa DC-ija: Navukla mi se hanuma na "El ministerio del tiempo", ali fale mi titlovi, nigje nemrem naći! Jesi li ti fluentan u španskom ili si nedje u mogućnosti nabaviti?
Natrag na DC!
Upravo smo klinja i ja odgledali simpa crtani JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS i iako je nastavak dosadašnjih ,u meni je probudio želju da skinem i ponovo odgledam YOUNG JUSTICE,
po meni najbolji ikada superherojski serijal za male ekrane TV prijemnika!Ko to nije pogledao, taj nema uvid u DC kvalitete!
Vidi, ja sam našao na Addi7ed donekle titlove ali ja sam tek dve pogledao dakle imam štek recimo do četvrte... Imaš i na OpenSubtitles...
Pogledao sam COACH Willa Frearsa, sportsku romantičnu komediju krajnje skromnog dometa o mladom nasledniku koji ne mora ništa da radi jer ima nasledstvo od kog može da se izdržava ali odlučuje da se osamostali kada ga napusti devojka zato što je neradnik i zgubidan. Pošto se razume u fudbal, odlučuje da postane trener deci, u jednom severnoameričkom gradu gde njegovi polaznici ne znaju čak ni ko je Zinedine Zidane ali imaju dobru volju da igraju fudbal.
Hugh Dancy igra glavnu ulogu i pokušava da unese maksimum angažmana u celu priču ali nažalost COACH je film kome nema spasa jer čak ni formule na koje se oslanja, i koje su već dobrano savladane u raznim filmovima počev od BAD NEWS BEARS, pa nadalje, ne uspeva da naročito ubedljivo sprovede.
COACH je prilično bizaran slučaj filma koji je uspeo da se istovremeno bavi temom sporta koji nije u centru pažnje i da ima domet koji ne privlači pažnju.
Sporedni film o sporednoj stvari.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 12-04-2016, 14:55:46
Vidi, ja sam našao na Addi7ed donekle titlove ali ja sam tek dve pogledao dakle imam štek recimo do četvrte... Imaš i na OpenSubtitles...
Mjok...
svugde isto...4 na srbskom,peta na engleskom i sve ostalo hispanija, italija...eeee,jebi ga.....
Vinyl made me do it
http://www.beforeafter.rs/kultura/produkcija-gramofonskih-prica/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 12-04-2016, 19:47:00
Vinyl made me do it
http://www.beforeafter.rs/kultura/produkcija-gramofonskih-prica/ (http://www.beforeafter.rs/kultura/produkcija-gramofonskih-prica/)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odlican tekst
Potvrđeno ono što smo i inače znali:
Ben Affleck Confirmed to Direct Standalone Batman Movie (https://www.yahoo.com/movies/ben-affleck-confirmed-standalone-batman-movie-001118180.html)
QuoteA standalone Batman movie starring and directed by Ben Affleck (https://variety.com/t/ben-affleck/) is officially in the works, Warner Bros. chief Kevin Tsujihara confirmed Tuesday at CinemaCon.
It was reported in July 2015 (https://variety.com/2015/film/news/ben-affleck-solo-batman-movie-1201537304/) that Affleck was in talks to star and direct, but Tuesday's announcement marks the first official confirmation of his involvement. Affleck made his debut as the Caped Crusader in "Batman v Superman: Dawn of Justice (https://variety.com/t/batman-v-superman-dawn-of-justice/)," which bowed March 25.
Tsujihara first mentioned Affleck when he took the CinemaCon stage in Las Vegas, saying that the studio was excited to be moving forward on the standalone Batman film with the actor and filmmaker.
Tsujihara said the studio has committed to 10 DC films — most of which have already been announced — within the next five years, then named every movie along with their director, including Batman with Affleck.
Warner Bros. confirmed that Affleck would be directing the movie later on Tuesday in a press release.
Affleck took the stage later, along with his "Batman v Superman" co-star Amy Adams. He did not, however, go into further details on the standalone Batman movie.
Despite its massive $166.1 million opening weekend — the seventh-biggest of all time — the box office receipts for "Batman v Superman" look like something of a disappointment for Warners. It's doubtful that the movie will reach the coveted $1 billion worldwide mark.
Warner Bros. had already planned a sprawling slate of movies (https://variety.com/gallery/dc-movies-lineup-warner-bros-batman-superman/) in the DC universe through 2020, with "Suicide Squad" on deck. Also planned are "Wonder Woman"; "Justice League" Part One and Two, which will see Affleck reprise his role; "Aquaman"; "Cyborg"; and "The Flash."
Ne znamo da li je unutra i Deadshot!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Spider-Man: Homecoming title confirmed by Sony (http://www.bbc.com/news/entertainment-arts-36033959)
Quote
The new Spider-Man film will be called Spider-Man: Homecoming, it has been confirmed.
Sony Pictures chairman Tom Rothman revealed the title at CinemaCon in Las Vegas on Tuesday evening.
He said it was designed to reference its high-school-aged star, but also to show that "Peter [Parker] is trying to find his way home."
The film, which will star British actor Tom Holland as Spider-Man, is due to be released in July 2017.
He is the third actor to take on the role, following in the footsteps of fellow Brit Andrew Garfield and Tobey Maguire.
Footage from the new film, which was shown for the first time at the festival, featured the teenage Parker coming home to find his Aunt May, played by Marisa Tomei, speaking with Tony Stark, also known as Iron Man.
Shared universe Iron Man's appearance in the new Spider-Man film is a combination now possible in light of a deal made between Sony and Marvel which allowed Spider-Man into the comic company's current cinematic universe.
Tony Stark's appearance in the new footage comes a week after Marvel's president, Kevin Feige, confirmed the upcoming Spider-Man movie will feature characters from the Marvel cinematic universe.
Feige explained that Spider-Man "is in the universe now, and the fun of the universe is that characters go back and forth".
Holland will make his debut appearance as Spider-Man in Captain America: Civil War, which is released in UK cinemas on 29 April.
He is seen briefly in a trailer (https://www.youtube.com/watch?v=dKrVegVI0Us&nohtml5=False) for the movie, which was released last month.
Marvel confirmed the news of the new Spider-Man film title on Wednesday morning via company's official Twitter account.
Earlier this month, Sony registered more than a dozen domain names (http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-35972939) connected to Spider-Man, suggesting the company was considering several different titles for the new film.
Spider-Man: Coming of Age, Spider-Man: Greatness Awaits, Spider-Man: Homecoming and Spider-Man: Suspended were all reserved by the company.
http://youtu.be/wwcSki7r9cQ (http://youtu.be/wwcSki7r9cQ)
Nova (japanska) Godzila:
http://youtu.be/ysRIwlEBjuw (http://youtu.be/ysRIwlEBjuw)
Pogledao sam JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS Sama Liua. Izgleda da me je ASSAULT ON ARKHAM razmazio pa mi ovo naprosto nije dovoljno interesantno. Nema tog smisla za humor i tog nihilizma koji nosi Suicide Squad u spoju sa drugim protagonistima Arkhamske institucije. To ne znači da je JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS potpuni promašaj, daleko od toga, međutim, ceo njihov sukob sa Trigonom nije baš najzanimljiviji put kojim je DC mogao otići, no srećom animirani univerzum nudi filmove vrlo često i mahom više pogađa nego što promašuje.
Osnovni problem JUSTICE LEAGUE VS TEEN TITANS jeste upravo u tome što je Trigon i sukob sa njim mnogo manje zanimljiv od odnosa među junacima, naročito među podmlatkom koji čini Teen Titanse. Njihovih trzavica u principu ima dosta u filmu, ali kad god stvar krene u pravcu Trigona i njegovog zapleta interesovanje naglo padne.
Ipak, WB Animation je već dostigao jedan pouzdan nivo u kome stvarno teško da imamo zbog ičega krupnog da se bunimo. To je to, samo je pitanje kome šta više leži.
* * / * * * *
Mehmete, HARDCORE HENRY je opasan! Uživaćeš!
Video sam da je procureo HDTS ali u svojoj razmaženosti ja čekam "pravi" leak. :cry:
menjam nick u harley quinn :lol:
https://www.youtube.com/watch?v=tdPeGnhP_Vg (https://www.youtube.com/watch?v=tdPeGnhP_Vg)
...tu lejt...
Mehmete, film je jebenica. Kao walkthrough kroz first person shooter koji si sanjao posle binge watchinga Blomkampovih filmova...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma ZNAM :-| :-| :-| Samo kažem, ne gleda mi se telesink kad je jasno da je propisna digitalna kopija tu negde iza ugla.
Quote from: Meho Krljic on 15-04-2016, 12:53:26
Ma ZNAM :-| :-| :-| Samo kažem, ne gleda mi se telesink kad je jasno da je propisna digitalna kopija tu negde iza ugla.
Nisi razmišljao o bioskopu?
:-? Tek sad postajem svestan da se ovo actually prikazuje u Srbiji. Moram da pregovaram sa ženom oko odlaska na projekciju za vikend!!!!!!!!!!!!!
Watch the trailer for a Russian superhero movie featuring a machine gun-wielding bear (http://www.theverge.com/2016/4/15/11439314/zaschitniki-guardians-russian-marvel-superhero-movie)
http://youtu.be/IeGIa5HO37Y (http://youtu.be/IeGIa5HO37Y)
Pogledao sam HARDCORE HENRY Ilje Naišulera, first person akcijaš koji izgleda kao walkthrough kroz neku igru koju je sanjao neko posle binge watchinga celokupnog opusa Neilla Blomkampa. Da li je HARDCORE HENRY recept za bilo šta? Svakako da nije. Ali, unikatan je film, i sam po sebi ima smisla i vredi.
Ideja first person filma nije nova i mnogi autori su se do sada njome bavili i na neki način opekli. Naišuler nije jer je uspeo da na nivou dramaturgije napravi neke vrlo zanimljive zahvate, i to na raznim nivoima.
HARDCORE HENRY ima vrlo jednostavnu priču, reč je o junakovoj potrazi za otetom suprugom koja je pala u šake ruskog super-negativca sa telekinetičkim moćima. Na tom putu junaku pomaže Sharlto Copley koji se javlja u raznim obličjima i ima funkciju sidekicka i video game tutoriala.
Sve vreme govorim o junaku, a junaka zapravo nema, zar ne? Mi ga praktično nikada ne vidimo (osim u jednom ogledalu u odrazu ali mi treba više gledanja da bih dešifrovao ima li u tome neke reference ili ne) ali on definitivno jeste junak i ispoljava se na dva načina. Pored toga što je nosilac vizure iz koje pratimo priču, javlja se i u formi, takođe first person flešbekova koji pomažu oko određenih motivacija.
Dakle, Naišuler ipak jeste uspeo da barem malo predstavi unutrašnji život junaka i stvori atmosferu kako mi "jašemo sa njim" iako ga ni ne vidimo ni ne čujemo.
U glumačkom pogledu zanimljivo je to kako je iskorišćen Sharlto Copley. Naime, on se vremenom profilisao kao epizodista u američkim filmovima, pa čak ni kod Blomkampa on više ne igra noseće likove, barem ne u svom telu. Međutim, u HARDCORE HENRYju on istovremeno jeste najprisutniji glumac. No, nije glavni, iz prostog razloga što igra nekoliko likova gde je svaki epizodni, i u narativu naprosto nema protagonizam glavnog junaka. Time je Naišuler izbegao problem Copleyeve harizme koja je vrlo velika ali nije za glavnog junaka, jer to je prevara koja je uspela Blomkampu i to samo jednom u DISTRICT 9.
Danila Kozlovsky je odličan kao Akan, glavni negativac. Haley Bennet pravi jako zanimljiv uspon u karijeri koja traje već celu deceniju ali kao da sada dobija neki pravi impuls.
Po jednostavnosti zapleta, HARDCORE HENRY stoji kao mešavine bajke o princu koji treba da spase princezu od zmaja i CRANKa sa Jasonom Stathamom. Ilja Naišuler ima smisao za humor tako da ima i dosta autentično duhovitih momenata.
Kada je o akciji reč, pošto je maltene neprekidna, zanimljivo je kako na neki način možemo govoriti o maestralnoj gradaciji. Naišuler je gradirao akciju izvanredno, od prve scene koja je spektakularna i najavljuje zanimljiv raszvoj događaja pa sve do sledeće u kojoj se malo spušta lopta a onda sve kulminira finalom koje je po nivou ludila negde gde bi možda gazio Takashi Miike da je u stanju.
HARDCORE HENRY je pored spektakla i estetike POV kadra, inače i vrlo nasilan film i u tom pogledu nosi u sebi onu dimenziju maštovitosti koju imaju akcioni fanovi kada svoje fantazije odvrnu na maksimum. Ruske lokacije i hardver su naravno svež imaginarijum za razigravanje takvih impulsa.
HARDCORE HENRY je posle skupe prodaje STXu uspeo da iskorači izvan geta žanrovskih festivalskih favorita u nešto što je ozbiljan mejnstrim adut. Međutim, mislim da na blagajnama nije izazvao ekstazu kakva se očekivala. Ipak, globalni prihodi, a i kasniji home video život će ovakav projekat učiniti svakako uspešnim produktom.
Da li je HARDCORE HENRY recept za to kako da se neka non-English speaking kinematografija nametne na žanrovskoj sceni? Apsolutno. Ovaj film ima tu vrstu nedostatka obzira prema zakonitostima rejtinga i masovnog tržišta kao i SRPSKI FILM. Ipak, ovo nije film koji je tehnički jednostavan niti je budžetski baš jeftin. Dakle, ovakav film može da nastane u Rusiji samo ako neko kao Timur Bekmambetov poveruje u njega. Jedan od najzanimljivijih Easter Eggova je to što se u jednoj situaciji na kratko pojavi "crna munja", auto iz Bekmambetovljeve produkcije.
Nadam se ća Naišuler nastaviti da se bavi režijom, ali isto tako i da će u sledećem filmu pokušati nešto novo.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ER IST WIEDER DA Davida Wnedta, ekranizaciju bestselera Timura Vermesa. Reč je o vrlo zanimljivoj nemačkoj komediji koja se nadovezuje na tradiciju Sache Baron Cohena, a ako idemo dovoljno daleko zapravo na Želimira Žilnika i njegovog TITA PO DRUGI PUT MEĐU SRBIMA.
Cohen je tu prisutan ne samo po susretanju Hitlera sa običnim svetom, odnosno lažiranjem Hitlerovih susreta sa običnim svetom, već i po tome što je film ipak baziran na razvijenoj dramaturškoj matrici koja pored gerilski snimanih scena nudi i prilično složen zaplet u kome se pojavljuju razni slojevi realnosti, od pseudo found footagea do filma-u-filmu.
Wnendtov film u tom smislu zaslužuje pohvale jer uspeva da pomiri nekoliko vrlo ozbiljnih zahteva. Naime ER IST WIEDER DA funkcioniše kao mejnstrim komedija, dakle imamo Hitlera koji je došao u današnje vreme i ne može da se snađe, a onda umesto da ponovo bude Firer postaje televizijski komičar koji nikada ne izlazi iz lika Firera, ali potom taman kada sve postane rizično da se pretvori u humanizaciju Hitlera, što je inače bio vrlo čest problem naših parodija na političare, stvar krene da se pretvara u jednu vrlo ozbiljnu analizu narativa koje Hitler donosi u današnje vreme i uočavanje da oni i dalje mogu imayi snažan odjek čak i kad su izrećeni na isti način kao pre sedamdeset godina.
Možda najkontroverzniji aspekt filma jeste to što prikazuje nacistički režim kao jedan od onih totalitarnih režima u kojima je postojala velika potreba za indoktrinacijom i vaspitavanjem naroda, i samim tim kao vlast koja ne bi dozvolila da medije preplavi toliko banalnih sadržaja. Hitler je u današnje vreme šokiran time kako se tako moćni propagandni alati poput televizije koriste za emisije o kuvanju, reality emisije i druge banalnosti. Naravno, ni u tim deonicama film ne govori da je Hitler bio u pravu, ali kada krene da reaguje na tu temu ni autori ni likovi nemaju čime da uzvrate.
Kako se približava kraju, film se pretvara u efektnu metaforu o stalnom riziku od povratka nacizma u nekoj formi, i ta "društveno odgovorna" završnica je vrlo vešto sprovedena i uprkos očiglednoj nameri da posluži kao disclaimer, ne smeta filmu.
ER IST WIEDER DA je sjajan primer mejnstrim filma koji uspeva da bude višeslojan a da nikada ne prestane da zabavlja publiku, i to na vrlo provokativan način, a da se to sve nikada ne pretvori u nehotičnu infantilizaciju osetljive teme.
* * * 1/2 / * * * *
Mehmete, koliko sam razumeo, Axl prešao u AC DC da peva za stalno!
Pogledao sam Betmen VS Supermen, i slazem se sa Kriplovom ocenom. Da mi je neko rekao da ce jedan tentpol superherojski film biti ovako hermetican, nikad mu ne bi poverovao. Posebno mi se dopao ovaj mali detalj - jedini trenutak kada se Supermen nasmesi je pred kraj, kada odluci da poleti i zgrabi koplje i jurisa na Dumsdeja.
Svaka cast DCu.
Ovo ne smanjuje moju ljubav prema filmovima Marvel studija, razume se. :)
Quote from: crippled_avenger on 17-04-2016, 17:47:03
Mehmete, koliko sam razumeo, Axl prešao u AC DC da peva za stalno!
Da, bizaran preokret o kome osamdesetih niko nije ni snivao :lol:
Quote from: milan on 17-04-2016, 21:34:37
Pogledao sam Betmen VS Supermen, i slazem se sa Kriplovom ocenom. Da mi je neko rekao da ce jedan tentpol superherojski film biti ovako hermetican, nikad mu ne bi poverovao.
Da, bizaran preokret o kome osamdesetih niko nije ni snivao :lol:
Nego, pogledao sam Hardcore Henry kako bog zapoveda, u bioskopu i bio neiznenađen time da je film sa nama gledalo svega dvadesetak ljudi predpubertetlija - nema nikakve reklame za ovo - ali i time a je film sasvim lagodno uspeo da adrenalinsku poplavu iz trejlera razvuče na sat i po.
Da će film biti potpuno tr00 a ne nekakva wannabe produkcija uverilo nas je i to što je naš taksista vozeći nas u bioskop udario čoveka na ulici, bacio ga jedno 2-3 metra a ovaj ustao, pogledao nas i otišao svojim poslom.
Jer, Hardcore Henry jeste u prvom redu film za generaciju igrača Call of Duty i Battlefielda, ali je zatim i film za generaciju ruskih i ukrajinskih parkur/ adrenalin džankija koji nose gopro kamere na glavi i skaču sa zgrade na zgradu, trče po kranovima i ogradama mostova i bacaju se u smetove snega i kontejnere sa papirom sa visina sa kojih ja ne bih ni pljunuo.
Najšuler je ove dve savremene estetike bešavno spojio, sa ogromnim razumevanjem oba medija i njihovih slabih i jakih strana, iskombinovao to sa solidno hardcore zapletom i radnjom i napravio treći nastavak Krenka kakav Neveldine i Raylor nažalost nikad nisu snimili, odlučivši se umesto toga za ipak inferiorni Gejmer.
Ono što je možda najvredniji element HH je ta instant komunikacija sa svojom ciljnom grupom. Call of Duty igre su besramno skupa AAA produkcija, nešto najdalje od andergrand hardkora što bi čovek mogao da zamisli, a GoPro kamere su takođe elitni komadi opreme, no njihova publika se ne razlikuje nužno od onih generacija koje su odrasle uz superherojske stripove, pank i hevimetal tako da je korporacijska produkcija i ovde izrodila određenu vrstu kontrakulture. Kontrakulture bez jasno usmerene energije, ali prepunu energije i bunta, dakako. Hardcore Henry sa njom izvrsno komunicira kroz prost, rekao bih stripovski ali zapravo sasvim gejmerski zaplet i stavlja motivaciju lika u prvi plan iako je od početka jasno da je glavna motivacija upravo adrenalin koji se u završnici filma i prominentno prikazuje na ekranu iako nema zapravo narativno opravdanje.
Šarlto Kopli u ovom zapletu dobija priliku da glumata koliko hoće i solidno obavlja posao dok su ostali glumci na nivou gejmerskog standarda, ali svakako, glavni glumac u ovom filmu je GoPro kamera i izvrsna montaža koja dopušta da "prave" specijalne efkete gutamo u jednom dahu sa klasičnim parkurom iz prvog lica i da se sve dešava najprirodnije moguće. Američki film ovog tipa bi možda osećao potrebu da verbalizuje svoj dug igrama - Gejmer je to eksplicitno radio - ali HH je ovde, zapravo, suptilan. I to je valjda jedino mesto na kome je suptilan. Sve je tu - plakat za igru Payday 2 u jednom kadru, slide-to-cover momenti, snajperski kadrovi, dual wielding... Hardcore Henry je često kao poslednjih petnaest godina first person shootera izmontiranih zajedno, ali sa pažljivom koreografijom scena i osećajem kako da PREVIŠE ne otupi gledaoca.
Posle ovoga akcioni filmovi će morati dobro da zapnu da me namame u bioskop :lol:
Mehmete, FURY ROAD
http://ziginfo.rs/radikali-napravili-pometnju-sirom-grocke-u-kampanju-sa-sleperom-foto-i-video/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Immortan Vojo!!!!!!!
Mehmete, tvoj komentar HARDCORE HENRY je jedan od onih slučajeva kada uzmeš žanrovski film i pretvoriš ga u mit!
Sent from my iPhone using Tapatalk
moram da napomenem da se radikalski šleper u stvari prvi put pojavio između THUNDERDOME-a i FURY ROAD-a! :)
Što onda na izvrstan način omogućava da Maja Gojković bude Furiosa :-| :-| :-| :-| :-|
Nego, vidim da je Criminal imao prilično očajan prvi vikend. A ni kritike nisu sjajne. Ja sam se nekako nadao da ovo može da bude solidno. Mislim, i dalje se nadam, ali sam malo sneveseljen...
Pogledao sam I AM WRATH Chucka Russella, pokušaj da se John Travolta uključi u TAKEN trku. Nažalost, film je jako slab, i uprkos tome što Travolta u svom novom padu zapravo nije napravio strateške greške kao onomad kada je prvi put posrnuo, ovde je pre svega krivac Chuck Russell, svojevremeno zanimljiv reditelj koji sada potpisuje jedan jako slab film. I AM WRATH je produkciono vidno slabije delo od onoga na šta je Russell navikao i tu nema zbora, ali isto tako ovde pokazuje da je izostao i trud pa i know how da se realizuje čak i jedna prilično konvencionalna i jednostavna priča koja se danas olako otpisuje kao česta formula. Međutim, kada se pogleda I AM WRATH vidi se koliko su TAKEN ili RUN ALL NIGHT, pa čak i THREE DAYS TO KILL superiorni filmovi.
Travolta opet sam po sebi nije dovoljan da digne film na neki naročit nivo i da nadoknadi Russellovu indisponiranost a to ne radi ni Christopher Meloni kao njegov sidekick i na kraju, sve u svemu I AM WRATH ima sve elemente klišea u karijeri jednog glumca ali ni jedan atribut kako je takav kliše pomogao njegovoj karijeri.
Mehmete, HARDCORE HENRY baca svetlo daleko!
https://www.youtube.com/watch?v=O8xshPG9j-g (https://www.youtube.com/watch?v=O8xshPG9j-g)
Stari se obratio naciji povodom filma HARDCORE HENRY
http://www.beforeafter.rs/kultura/teznje-i-recepti/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Izveštaj sa predstavljanja EDERLEZI RISINGa na Beokonu...
http://sfpogled.blog.com/2016/04/16/predstavljen-ederlezi-rising/ (http://sfpogled.blog.com/2016/04/16/predstavljen-ederlezi-rising/)
Jugoslovenski HALT AND CATCH FIRE
http://www.vice.com/rs/read/kompjuteri-koji-su-se-pravili-u-sfrj?utm_source=vicefbsr (http://www.vice.com/rs/read/kompjuteri-koji-su-se-pravili-u-sfrj?utm_source=vicefbsr)
Pogledao sam film COLONIA Floriana Gallenbergera. Nažalost, ovaj film izgleda kao da su ga režirali pitomci Colonie Dignidad ne bi li na nekoliko decenija odložili snimanje dobrog igrenjaka o ovom vrlo bizarnom i perverznog događaju iz istorije Čilea i Hladnog rata.
Emma Watson i Daniel Bruhl deluju rasploženo za nadigravanje u ovom filmu koji počne kao neki osavremenjeni Csta Gavras a pogom se transformiše u nižerazredni ARGO. MIchael Nyqvist je karikaturalan kao Paul Schaefer, a ako imamo u vidu široku paletu intrigantnih aktivnosti koje su se dešavale u Colonia Dignidad, film supeva tek da krajnje neuverljivo zagrebe po njihovoj površini.
Šta je osnovni problem filma? Ako izuzmemo to da je Florian Gallenberger moron.
Svakako to što se film iz nekog razloga previše fokusira na intinmnu dramu junaka koje zapravo nema. Emma Watson i Daniel Bruhl su internacionalne zvezde koje igraju tipske likove čija je funkcija da budu protagonosti jedne preiče koja ne govori o njima već o jednoj široj priči. Međutim, Gallenberger se iz nekog neobjašnjivog razloga posvećuje tim likovima i itekako tumači njihovo viđenje događaja iako oboje od prvog do poslednjeg trenutka imaju snažan otpor prema Schaeferu i njegovom projektu i do kraja ne saznaju ništa partikularno gore od onoga što već misle na početku.
Da ne govorimo o tome da je ovo film o kultu u kome praktično ne vidimo nikoga ko je tim kultom zaveden, a da ne govorimo o tome da niko od junaka ni u jednom trenutku ne dolazi u rizik da bude zaveden kultom i magnetizmom njegovog vođe.
Ukoliko Paul Schaefer zaista i nije bio magnetični vođa kulta, već naprosto jedan vešti prevarant koji je na razne načine zloupotrebljavao svoju poziciju spram neemancipovanih meštana, odnosno mogućnost da se poveže sa Pinočevoim režimom, ti elementi su samo zagrebani po površini i nisu istraženi ni približno koliko bi trebalo.
Ovaj film ipak ima dovoljno hardvera, i ima Coloniu Dignidad, dakle ne može biti sasvim liše intrigantnosti, međutim na kraju ukupan utisak je da se radi o jednom od onih promašaja u kome se suspense generiše ne brigom za junakom već strahom da ako bude uhvaćen moramo zajedno sa njim proći kroz jednu seriju loše realizovanih opštih mesta.
* 1/2 / * * * *
Google dotira scenarije o programerima:
http://io9.gizmodo.com/googles-offering-money-for-the-best-movie-scripts-about-1772118348 (http://io9.gizmodo.com/googles-offering-money-for-the-best-movie-scripts-about-1772118348)
Za opštu sliku o tome kako izgleda svet programera videti http://www.commitstrip.com (http://www.commitstrip.com) , a za sve ostalo tu sam da pomognem..
Vreme je da se zaradi neki dinar!
Pogledao sam CRIMINAL Ariela Vromena. Da se odmah razumemo, scenario ovog filma je originalan koliko i SNSovčev doktorat. Dakle, nimalo. Međutim, ravan rip-offa koju ovaj film dostiže dovedena je do paroksizma pa čak i bizarne filmofilije. Naime, na nivou zapleta, ovaj film mnogo duguje Tarsemovom SELF/LESSu i svemu što mu je prethodilo da ne nabrajam, i kao i kod Tarsema istovetu ulogu igra Ryan Reynolds! Zatim, film jako puno duguje McGjevom THREE DAYS TO KILL i svemu što mu prethodi i glavnu ulogu kao i u tom filmu igra Kevin Costner.
Rečju CRIMINAL je rip-off minornih filmova Ryana Reynoldsa i Kevina Costnera, u kome glavne uloge igraju Kevin Costner i Ryan Reynolds. To je već samo po sebi genijalno. Doduše,Reynolsova uloga je glavnija po značaju nego po minutaži ali da ne cepidlačimo.
Na sve to, Avi Lerner je na neki, sebi svojstven način okupio impresivan cast, tu je i Gal Gadot (Costner, Reynolds i Gadot je DC reunion) zatim Tommy Lee Jones i Gary Oldman. Najveće iznenađenje u filmu je međutim rola Scotta Adkinsa. Naime, Adkins igra u filmu i NE BIJE SE!
Avi je dakle spojio mačo heroje, DTVjevce i oskarovce, i film ima bolju podelu nego što po bilo kom osnovu zaslužuje. Zahvaljujući tome, Vromen uspeva ne samo da prevaziđe tu bizarnu derivativnost scenarija već i da napravi film koji će u nekim momentima čak i pokušavati nešto novo.
Lik Kevina Costnera je snakeplisskenovski, on je psihopata sa oštećenjem mozga u koga su preneta sećanja tajnog agenta CIA koji zna gde se krije panično traženi holandski haker. Te smene agentove lucidnosti i besprizornosti prethodnog vlasnika mozga su dale priliku Costneru da se ispolji, i odavno se nije ovako dobro zabavljao na ekranu. On je u suštini i najprisutniji u filmu, svi ostali mu pružaju podršku, i svi su prilično dobri.
Film je sniman u Londonu i odlično su iskorišćene lokacije i kolorit. Posle LONDON HAS FALLEN, Avi Lerner ponovo pravi jednu iznenađujuće elegantnu produkciju u Londonu, i koristi ga za finu hladnoratovsku atmosferu.
Ariel Vromen je došao u ovaj film sa nekom polovičnom indie reputacijom ali se u pogledu egzekucije ne pravi mnogo pametan. Ovo je žanrovski film od glave do pete, ali uspeva da generalno stvori nešto malo upmarket atmosfere, pušta glumce da se povremeno ispolje, a oni mu uzvraćaju vrlo disciplinovanom igrom u funkciiji filma.
CRIMINAL je neslavno propao na blagajnama mada znajući Lernere verovatno su baš to i želeli. Međutim, siguran sam da će ovaj film živeti na malim ekranima gde neće imati tako nesavladivu konkurenciju kao u vreme kada je izašao gde ni blokbasteri nisu uspevali da se izbore za velike rezultate.
Ovaj film se može posmatrati kao druga Costnerova meč lopta u pokušaju da se ubaci u TAKEN-fazu. Opet mu komercijalno nije uspelo ali ovo je uspeliji TAKEN derivat od mnogih.
* * * / * * * *
Quote from: mac on 21-04-2016, 04:11:06
Google dotira scenarije o programerima:
http://io9.gizmodo.com/googles-offering-money-for-the-best-movie-scripts-about-1772118348 (http://io9.gizmodo.com/googles-offering-money-for-the-best-movie-scripts-about-1772118348)
Za opštu sliku o tome kako izgleda svet programera videti http://www.commitstrip.com (http://www.commitstrip.com) , a za sve ostalo tu sam da pomognem..
Silicon Valley Culture (https://books.google.ba/books?id=ZKGsAgAAQBAJ&pg=PA21&lpg=PA21&dq=While+accepting+the+risk+of+excessive+schematism,+we+could+synthesize+the+predominant+Silicon+Valley+culture+by+nine+interrelated+features&source=bl&ots=iEerD8Owjr&sig=UhZFOJGXhHiuSGIsHNO1tmWD4pE&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwiHgby676DMAhWMWSwKHSocBSQQ6AEIEzAA#v=onepage&q=While%20accepting%20the%20risk%20of%20excessive%20schematism%2C%20we%20could%20synthesize%20the%20predominant%20Silicon%20Valley%20culture%20by%20nine%20interrelated%20features&f=false)
http://youtu.be/F4gJsKZvqE4 (http://youtu.be/F4gJsKZvqE4)
BLOOD FATHER ima Midnight Screening u Kanu!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam EL CLAN Pabla Trapera, fino ekranizovanu istinitu priču iz vremena kada je početkom osamdesetih Argentina prelazila iz vojne diktature u demokratiju. U tom periodu, u Buenos Airesu je operisala porodična banda koja je otimala ugledne i bogate članove društva, uzimala novac za otkup i ubijala ih, sve pod krinkom rada terorističke organizacije.
Traperov film je izuzetno atmosferičan, sa fluidnim kretnjama kamere i izvanrednom glumom. U pojedinim segmentima ima određenih rupa u zapletu koje ne remete previše ugođaj filma, ali u pojedinim fazama dovode u pitanje motivacije likova. No, reč je o istinitoj priči pa nekako možemo preći preko toga jer je život često neverovatniji od fikcije kreirane po dramaturškim zakonitostima.
Guillermo Francella je odličan kao dijabolični pater familias koji uspeva da istovremeno bvude monstruozni zločinac i stub jedne društveno prihvaćene, rekao bih čak vrhunski emancipovane porodice, u čijem funkcionisanju on uzima značajnu ulogu.
Peter Lanzani je imao nešto lakši zadatak kao harizmatični sin koji ima značajnu ulogu u očevim kombinacijama, istovremeno zgađen onim što se dešava ali i lakom na novac koji donose očeve kombinacije.
Bizarnost cele priče pomognuta je tranzicijom Argentine iz diktature u demokratiju. Paradoksalno, diktatorski režimi su poznati po tome što je deregulisano sve ono što se ne tiče vlasti i što je ne ugrožava i zapravo junacima filma EL CLAN glave dolaze demokratija i kapitalizam, kada bogati ljudi dobijaju priliku da se izbore novcem za svoja prava i kada povezanost sa insititucijama nije dovoljna da bi se prikrila jedna ovako perverzna šema zaločina.
EL CLAN bez problema funkcioniše kao triler, premda jasno je da Trapero sve ovo koncipira kao jednu malu priču koja otkriva širu priču o argentinskim društvenim tokovima. Za puno uživanje u filmu potrebno je određeno predznanje o periodu argentinske hunte, ali film se može razumeti i bez toga. Iako će ova priča Argentincima verovatno biti vrlo poznata i zanimljiva, EL CLAN odlično komunicira i sa stranom publikom.
Trapero bez ikakve sumnje uspeva u obe svoje namere. A ovo je jedan od onih filmova koji kada završe svoj festivalski život jako dobro mogu raditi i na festivalima, i na malim ekranima.
EL CLAN je svakako prototip tog festivalsko-repertoarskog hibrida za kojim tragaju naši autori.
* * * / * * * *
Posle GRAND THEFT PARSONSa, Johnny Knoxville i Michael Shannon su se našli na novom filmu koji govori o bizarnom događaju iz istorije rokenrola. GRAND THEFT PARSONS je govorio o krađi tela Grama Parsonsa, a ELVIS & NIXON Lize Johnson govori o susretu Elvisa i Nixona. Film je izašao jedva mesec dana posle epizode VINYLa u kojoj Richie Finestra susreće Elvisa, ali King prikazan u ovom filmu je na pragu da se pretvori upravo u tu dementnu ruinu.
Uostalom i u samom VINYLu, Elvis pokazuje Richieju neke zahvate kojima je učio Nixonovo obezbeđenje. ELVIS & NIXON pokušava da rekonstruiše susret Elvisa i Nixona što više može ali film na kraju ipak deluje kao simpatična fikcionalizacija, mnogo bliža DICKu Andrewa Fleminga nego FROST/NIXONu Rona Howarda. Dakle, ovde fakcija preuzima primat, ali rezultat je zabavan, efektan, zategnut film u kome Michael Shannon kao Elvis i Kevin Spacey kao Nixon sviraju na jednoj žici ali to rade majstorski.
Od sporednih glumaca jedini koji je uspeo da iskoristi priliku je Colin Hanks, Johnny Knoxville je nažalost ostao potpuno neiskorišćen, a rekao bih da isto važi i za priču o Elvisovom drugu i saradniku koji u sred cele te akcije žuri da se vrati u Los Anđeles kako bi upoznao roditelje svoje zaručnice.
Međutim, svi ti lenjo postavljeni subplotovi na stranu, pa makar ih smetali samo situacijama oko kojih sudbina nije bila dovoljno kreativna, u prvom planu je susret u kome najmoćniji čovek na svetu mora da se povinuje demenciji najpopularnijeg čoveka na svetu. I kad god se film drži te dinamike, funkcioniše.
Film je skromno budžetiran, u indie okvirima, i spada u jednu od glavnih ovogodišnjih Amazonovih akvizicija. Po profilu zaista i spada ono što bi streaming servisi logično nabavljali.
* * 1/2 / * * * *
Gojko u akciji:
Syfy is nearing completion of a deal on a pilot order for David S. Goyer's long-in-development Superman prequel series "Krypton."
The series, set two generations before the destruction of Superman's titular home planet, would tell the story of the man of steel's grandfather as he fights to restore the family honor of the House of El after it has been shamed.
The pilot will be produced by Warner Horizon Television. Goyer — who penned the screenplays for "Batman Begins," "Man of Steel" and "Batman v Superman: Dawn of Justice" — will write the pilot with Ian Goldberg. He will executive produce through his company Phantom Four with Damian Kindler, who will serve as showrunner. Colm McCarthy is set to direct the pilot.
While promoting his Starz series "Da Vinci's Demons" last year, Goyer dropped hints about "Krypton." He teased a deep connection between the project and the wider DC Comics universe, which has been mined for series such as the CW's "Arrow" and "The Flash," CBS' "Supergirl" and Fox's "Gotham," as well as a slate of movies featuring Superman and his Justice League partners at Warner Bros.
"It involves more of the mythology than I think people realize," Goyer said. "A lot more."
Variety first reported that the project was in development at Syfy in 2014.
Pogledao sam MIDNIGHT SPECIAL Jeffa Nicholsa, i moram priznati da se nalazim u dilemi - da li Warner Bros na njemu primenjuje recept Zacka Snydera i pušta ga da snima šta hoće pre nego što ga podjarmi da deset godina radi superheroje ili je pak to sve crnohumorna igra grupe mogula koji su našli nekog sirotana da lože kako je genije a oni mu se smeju iza leđa.
MIDNIGHT SPECIAL je prošao ogromnu anticipaciju, koja je bila sistematski plasirana od prvih geek konvencija na kojima su prikazivani trejleri, preko prikazivanja na Berlinalu, do kritika koje su bile pune hvalospeva.
Međutim, rezultat je gotovo komično loš. Da je Stephen King ovo napisao, bilo bi snimljeno za televiiziju i baćeno na male ekrane. Poređenja sa Amblinom koja su plasirana se nažalost mogu navesti zbog tematske sličnosti ali MIDNIGHT SPECIAL je neuporedivo slabiji od bilo kog pravog ili osavremenjenog Amblina, kao što je recimo bio SUPER 8.
MIDNIGHT SPECIAL spada u red onih savremenih žanrovskih filmova koji se kunu u rediteljske postupke sedamdesetih i onda to pokušavaju da postignu tako što namerno arhaiziraju sadašnje vreme. Da je barem smešten u epohu, MIDNIGHT SPECIAL bi možda imao za nijansu više smisla, ovako Nicholosv film istovremeno pokušava da se dešava danas ali i da junaci lutaju nekim ambijentima iz američkog filma sedamdesetih silom pokušavajući da evociraju tu uspomenu.
Međutim, lutanje po ambijentima iz sedamdesetih nije dovoljno da bi se evocirao filmski stil. Naročito, kada epoha nije rekonstruisana. Nichols ovde pokazuje da je kao neki scenarista i reditelj koji ne ume da napravi melodramu u vreme mobilnih telefona i socijalnih mreža jer ne može da je konstruiše bez zabune i neznanja nekog od likova.
Michael Shannon, njegov redovni glumac, naprosto nije dovoljno harizmatičan da bi bio leading man i otac malog dećaka sa natprirodnim moćima, tako da glumačka podela svakako ne doprinosi atraktivnosti, a mnogo harizmatičniji glumac, Adam Driver prebačen je da bude antagonista i ima sporednu ulogu.
Međutim, ono što stvara krunski disbalans je Nicholsov pokušaj da spoji opori realizam reditelja koji je umislio da je narodni pesnik sa SF premisom koja ozbiljno koketira sa trešom. Kada se tome doda da je ovo film potere koji ima ozbiljne probleme sa ritmom, rekao bih da MIDNIGHT SPECIAL nije rešio ni jedan od svojih fundamentalnih problema.
Konačno, razrešenje dečakove misterije je istovremeno potpuno lišeno iznenađenja, a rešeno je na najgori mogući način, naročito ako imamo u vidu da su takva razrešenja filmova u najvećem broju slučajeva obično jako slaba.
MIDNIGHT SPECIAL je film koji je dobio nezaslužen hype, a stavljen je u kontekst dela koja mu ne laskaju. Ipak, iako verovatno neće naći najširu publiku, na nivou reputacije posao je besprekorno urađen. Nichols zahvaljujuči ovom filmu jeste ubačen u prvu ligu.
* 1/2 / * * * *
Are You Ready for Yet Another Cinematic Universe... Based on Hasbro Toys? (http://www.gq.com/story/hasbro-cinematic-universe)
Quote
But: one that's being created by Pulitzer and Oscar winners?
Ah, the cinematic universe—that thing Marvel does, where every movie they put out takes place in the same world and eventually builds to some sort of grand Avengers crossover. Everybody's doing it now: Warner Bros. is tapping into the deep roster of DC Entertainment's comic book library to flesh out a cinematic universe that began with Batman v Superman, and while no one's going to quiz you on this (probably because everyone forgot), Universal Studios also has a cinematic universe of its own already underway with 2014's Dracula Untold. (That one will continue with next year's Tom Cruise-led Mummy remake (http://variety.com/2016/film/news/tom-cruise-mummy-universal-release-date-1201685122/).)
And now, toy manufacturer Hasbro is going to kick off its own universe, rebooting the still-warm remains of the G.I. Joe movie franchise and bringing in a bevy of other old toy franchises to tie in, Avengers-style. And they've brought in some Pulitzer-winning, Oscar-grabbing talent to build it. According to The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/hasbro-cinematic-universe-takes-shape-886316), Hasbro has assembled a TV-style writers room to oversee a the construction of a constellation of films based on G.I. Joe, Rom, Visionaries, Micronauts and M.A.S.K., a list of brands mostly comprised of titles now so obscure that the over-30 crowd is going to run out of breath explaining to millennials that yes, these things all existed. Nearly a dozen top-tier writers are involved, including Pulitzer-winning novelist Michael Chabon (who also worked on Spider-Man 2), award-winning comic book writer Brian K. Vaughan (who worked on shows like Lost and Under the Dome), Guardians of the Galaxy co-writer Nicole Perlman, and Joe Robert Cole, a writer on The People v O.J. Simpson and Marvel's forthcoming Black Panther. The team will be overseen by Akiva Goldsman of A Beautiful Mind fame, and they will have their first meeting this Monday.
If this sounds kind of familiar, that's because it's similar to the approach Paramount is taking with another Hasbro franchise, Transformers (http://deadline.com/2015/06/transformers-akiva-goldsman-writers-room-michael-bay-paramount-1201438017/) (also headed by Busy Guy Akiva Goldsman).
Hasbro's plan is such a crazy mix of wild ideas, it's like a potpourri of wildness. It's wild that Hasbro thinks people want a M.A.S.K. movie. It's wild that Hasbro thinks people want to see a M.A.S.K. movie that also ties into a Visionaries: Knights of the Magical Light movie. It's wild that Hasbro convinced top writers in three different media to help make these things. It's also kind of wild that these toy lines existed in the first place—I mean, here's the cartoon based on M.A.S.K. (pardon me, I mean Mobile Armored Strike Kommand):
So wild, man. I want a movie based on that, preferably starring Frankie Muniz and Hillary Duff, who are both probably free and due for a return to box office domination following the demise of the Agent Cody Banks franchise.
What's even more nuts about this plan, though, is that all these disparate franchises have literally nothing in common, other than the fact that they were toys made by the same company at about the same time. Sure, there were comic books and cartoons about said toys providing backstory, but those were mostly ancillary projects that only existed to get kids to buy more toys while also generating ideas for even more toys. There is no existing Justice League or Avengers framework that already exists for this universe, so one is being invented out of whole cloth.
As crazy as it sounds, even the Universal Monsters have a history of crossing over and appearing in each others movies back in the black-and-white era—you could say that 1948's Abbott and Costello Meet Frankenstein was The Avengers before The Avengers even existed in comics. But G.I. Joe and Rom and Micronauts? There is no reason for Duke and Snake Eyes to team up with a heroic spaceknight and journey into the Microverse. Or at least, there isn't one yet. Really can't wait to hear what reasons guys like Michael Chabon come up with.
Beyoncé has once again outdone herself. With few details announced in advance of her LEMONADE one-hour special on HBO, the pop icon debuted her new album as a film, featuring Serena Williams in a segment and contributions from The Weeknd and James Blake.
Similar to her rollout for 2013's BEYONCÉ, she pieced together music videos with in-between vignettes and spoken-word introductions. Though she wasn't necessarily explicit about the content of the music, it's clear that she's coping with the emotional fallout from her husband Jay Z allegedly cheating on her, using the project as a medium to explore her feelings about the situation and how she got through it.
Directors for the visual-album include Mark Romanek, Khalil Joseph, Melina Matsoukas, Todd Tourso, Dikayl Rimmasch, Jonas Akerlund and, of course, Beyoncé. The special was an aural spectacular, featuring slow-moving images in black-and-white and entirely devoid of dance routines, one of her hallmarks.
Instead, LEMONADE was a clear exploration of marriage post-Beyoncé, where she reveled in her marriage's sexual nature. For her latest, she's much more straight-faced, staring the infidelity straight in the face and addressing her husband directly. "You remind me of my father, a magician / Able to exist in two places at once / And the tradition and men and my blood, you come home at 3 a.m. and lie to me / What are you hiding?" she says at one point, plunging off the top of a building into a deep ocean, reemerging in a bedroom brimming with water and asking, "Are you cheating on me?"
Beyoncé, Amandla Stenberg, and Zendaya
Beyoncé Presents LEMONADE Film
She emerges from a court house as the water spills out, and Bey goes to town. Brandishing a baseball bat, she smashes cars, security cameras and store windows along the way, hopping into a monster truck where she crushes a long line of cars and brags about "get[ting] my swing on."
Soon, she's addressing the mistress to her husband. "We can pose for a photograph—all three of us. Immortalized. You and your perfect girl. I don't know when love became elusive." Wrapped in a fur coat, she struts through a parking garage with her hair done in cornrows. "Beautiful man, I know you lying," she says. "Who the fuck do you think I am? You try this shit again, you gon' lose your wife."
Serena Williams danced alongside Bey, sitting on a high-backed chair, as the latter continued to exercise her angst. "He better call her Becky with the good hair," she says. The Weeknd contributes as a guest star, singing about Beyoncé in an uplifting manner: "Stacking money no matter where she goes, karma, karma, karma."
Scorned, she turns her attention to the mistress and confronts her directly. "Did he bend your reflection? Did he make you forget your own name? Did he convince you he was a god? Do you get on your knees daily? Do his eyes close like doors? Are you a slave to the back of his head? Am I talking about your husband, or your father?"
Mathew Knowles, Bey's father, also appears in the film to play with Blue Ivy during "Daddy Lessons." It's not so far from "Daddy," a piano ballad that existed as a secret track on her debut album Dangerously in Love, which praised him for raising her right. This time, she sings, "Came into this world, daddy's little girl / Daddy made a soldier out of me / Daddy made me dance / Daddy held my hand."
Finally comes "Forgiveness," one of the title cards that lays out the stages of grief that she experiences through the film. "Baptize me, now that the reconciliation is possible," she says. "If we're going to heal, let it be glorious. One-thousand girls raise their arms. Do you remember being born? Are you thankful?
Bey sits at a piano keyboard with headphones on as the first images of her and Jay Z appear, signifying a sea change. "We built sandcastles that washed away, I made you cry when I walked away / Oh, and although I promised that I could stay baby / every promise don't work out that way," she sings.
English singer-songwriter James Blake appears on a stark piano ballad, where mothers Sybrina Fulton and Lesley McFadden hold up pictures of their sons Trayvon Martin and Mike Brown, both killed by police. It's a continuation of the politically-charged "Formation," which is included at the album's end.
The film comes to a conclusion full circle: Beyoncé is pictured with Blue Ivy and Jay Z, smiling and laughing in a backyard. It's a fitting conclusion to her latest surprise, tying a bow on an epic adventure through heartbreak, and coming out on the other side.
https://www.youtube.com/watch?v=xtCevCucN8Q (https://www.youtube.com/watch?v=xtCevCucN8Q)
EDERLEZI does Italo
http://it.ign.com/m/ederlezi-rising/110165/interview/ederlezi-rising-un-film-sci-fi-in-crowdfunding-rac (http://it.ign.com/m/ederlezi-rising/110165/interview/ederlezi-rising-un-film-sci-fi-in-crowdfunding-rac)
Batman V Superman Just Passed A Major MCU Movie At The Box Office (http://www.cinemablend.com/new/Batman-V-Superman-Just-Passed-Major-MCU-Movie-Box-Office-126827.html)
Quote
The world of superhero movies is on the verge of a precipice. With the release of Batman v Superman: Dawn of Justice (http://www.cinemablend.com/reviews/Batman-V-Superman-Dawn-Justice-69647.html), DC has officially entered the world of serial film universes. Although Man of Steel preceded Dawn of Justice, the newer film served as the start point of the official DC Extended Universe. This is DC's answer to the Marvel Cinematic Universe, which has been building for nearly a decade. The competition is now officially on between the two comic book universes, and it appears that DC just got a win over its rival.
Forbes (http://www.forbes.com/sites/scottmendelson/2016/04/23/friday-box-office-jungle-book-holds-strong-batman-v-superman-tops-iron-man-2/#6607a4bf5f35) is reporting that Batman v Superman: Dawn of Justice just passed Marvel's Iron Man, as well as Iron Man 2 in regards to box office performance in the first month. Numbers wise, Dawn of Justice is projected to gross a total of $319 million, which will be surpassing Iron Man (http://www.cinemablend.com/new/Iron-Man-Weapon-Robert-Downey-Jr-Begged-So-Often-They-Finally-Gave-It-Him-126257.html)'s $318 million and Iron Man 2 (http://www.cinemablend.com/new/Iron-Man-2-May-Have-Huge-Clue-Marvel-Cinematic-Universe-Future-70347.html)'s $312 million.
So what does this mean for the respective universes?
For one thing, it means that the DCEU isn't quite as disastrous as people originally had thought. Batman v Superman received fairly negative reviews due to its length, tone, and scope. After the first weekend of its release, box office numbers saw a significant drop, likely due to said reviews. This made people think that perhaps the slew upcoming DC films might not be happening after all, and that perhaps the DCEU was doomed.
However, these numbers seem to indicate that the DCEU is right on track with the MCU. After all, Iron Man was also the launching point for the entire universe, so having the two movies be so close in gross makes it clear that DC is doing just fine comparatively. Iron Man may have fared better with critics, but it now appears that Batman v Superman has its competitor beat in regards to box office results in the first month.
Of course, there is something to say with Marvel's model of releasing phases of films. Batman v Superman was the subject of criticism for trying to fit too much into one movie. Conversely, Marvel has taken careful time to carve out each and every character through standalone movies, as well as team up films like The Avengers. This is what will surely make the upcoming Captain America: Civil War (http://www.cinemablend.com/new/Captain-America-3-What-We-Know-So-Far-About-Civil-War-70154.html) so successful; we care about the characters who are fighting. It's not just mere spectacle and hype like Batman v Superman could be considered to be.
Only time will tell how well the DCEU fares against its competitor moving forward. While Justice League Part One will presumably do well, standalone movies like Aquaman (http://www.cinemablend.com/new/Zack-Snyder-Have-Much-Influence-Over-Aquaman-Here-What-James-Wan-Says-120937.html) and The Flash (http://www.cinemablend.com/new/Flash-6-Ways-Movie-Can-Distance-Itself-From-TV-Show-109217.html) will be the true test in competition with its Marvel counterpart.
Stari pokušava da izvrgne srpsku književnost još većem ruglu...
http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html (http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html)
gledao neko Captain America: Civil War?
ja odoh sutra, al malo mi frka jer ću da se rasplačem ako tony stark izda.
To vama puštaju ranije. Premijera je šestog maja.
Uzgred, spojler, u stripu Ajronmen TOTALNO izda.
Premijera je na Đurđevdan!
Pogledao sam ONE MORE TIME Roberta Edwardsa simpatičnu indie dramediju o ostarelom crooneru i njegovoj disfunkcionalnoj porodici. Scenario je izrazito oslonjen na poznate formule, gotovo da se iz scene u scenu može anticipirati kako će se stvari razvijati ali Christopher Walken u ulozi umirovljenog croonera i bonvivana, Amber Heard kao njegova kćerka koju vlastiti demoni sprečavaju da se snađe na muzičkoj sceni i Kelli Garner kao druga, stabilnija sestra, čine izvanredan glumački ansambl koji uspeva da digne ovaj materijal barem do nivoa simpatične niskokalorične indie zabave koja je idealna za mali ekran.
Otud, ako o filmu ONE MORE TIME možemo imati dosta skepse kao o bioskopskom ostvarenju, a ambicije su sigurno uključivale veliki ekran, ovo je idealan televizijski produkt i mogu mu predvideti dug televizijski život. U tom smislu, glumci su pokazali zašto su tako cenjen deo ekipe. Iako ni za Walkena ni za Heardovu ne možemo reći da su headlineri u poslednje vreme, dovoljno su velike zvezde da iznesu jednu ovakvu priču, a da su imali bolji scenario i življu režiju napravili bi još više.
* * 1/2 / * * * *
đurdevdan je dvaesosmog u aprilu, hm, imaxu :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi63.tinypic.com%2F2vaxsgk.jpg&hash=3f0b17774473262f6abedf3d9f47c228ef49f360)
WOW!!!!
and my heart goes with tony stark!
( kako je ovo dobro majko mila :lol: )
Uvek smo nagađali da si režimlija :lol: Kakav je film na skali od Winter Soldier do Age of Ultron?
ovaj je negde oko the avengers a i malo bolji. ispod njih su mi winter soldier i još ispod je age of ultron.
ma gledala bih ga večeras opet.
2,5h uživanja i odmaranja mozga.
imax. ultra.
uživaćete. :lol:
(jedva se uzdržavam da ne krenem sa spojlerima!!! :lol:)
Fino. Mi nemamo imax, ali poslužiće i sinepleksks.
Amazing popcorn blockbuster. Ako treba da se opiše u tri reči. :lol:
Pogledao sam MADE IN FRANCE NIcolasa Boukhriefa, film koji je ozloglašen po tome što nikako da izađe već godinu i po dana. prvu premijeru je imao zakazanu u vreme napada na Charlie Hebdo, pa je posle odložen za termin koji se poklopio sa napadom na Bataclan. Na kraju je izašao na VOD i nešto malo u bioskope.
Kada se pogleda film, svakako da anticipira događaje koji su potresli Pariz jer govori o mladim pariskim muslimanima koji organizuju terorističku ćeliju i spremaju spektakularan napad na civile. Reč je o trileru koji je urađen u mejnstrim maniru, ali sa svešću o delikatnosti teme. Ovo nije ni DHEEPAN ni ZERO DARK THIRTY ali je vrlo solidan film koji ni na koji način ne eksploatiše temu verskih tenzija ili terorizma. Dakle, nije reč o odlaganju ZOOLANDERa u vreme 11. septembra.
Da li je problem bio u tome što su protagonisti filma džihadisti koji su prikazani kao ljudi od krvi i mesa, sa sumnjama i dilemama, zaista ne znam, ali ono što je jasno - evropski film je pokazao da je njegova zabrinutost za tekuće probleme i hrabrost da se sa njima suoči samo poza.
Boukhrief spada među moje omiljenije reditelje i scenariste francuskih krimića i u ovom filmu drži se svog ključa reinterpretacije američkih B-matrica. Ovo je praktično priča o undercover agentu koji se ubacuje u bandu, prebačena u svet džihadista i tretirana sa finom mešavinom stilizacije i realizma.
Boukhrief sve ovo vrlo sigurno režira, u filmu nema glumačkih zvezda ali ima harizmatičnih glumaca što sve doprinosi tom efektu B-filma u najboljem smislu.
Uprkos tome što MADE IN FRANCE nije imao sreće u distribuciji na matičnom tržištu, mislim da će imati dug život na malim ekranima, kako u Francuskoj tako i van nje jer je istovremeno skrupulozan u tretiranju islamizma i komunikativan u žanrovskom pogledu.
* * * / * * * *
HIGH-RISE J.G. Ballarda dobio je vrlo specifičnu ekranizaciju Bena Wheatleya i moglo bi se reći da je pred ovaj film teško staviti jednostavan predznak. Na mene je imao efekat kao Jacksonov LORD OF THE RINGS na Tolkienove fanove, dakle reč je o zanimljivoj filmskoj slikovnici za one koji vole taj roman ili barem za one koji su za to zainteresovani. Onima koji nisu inicirani u Ballarda ili u ovo konkretno delo, HIGH-RISE može delovati kao visokoestetizovana egzibicija koja u pojedinim fazama narativno gotovo da ne može da se prati. Sam Ballard bi ovim filmom verovatno bio zadovoljan. Reč je o delu art house pretenzija koje rekonstruiše imaginarijum njegovog romana. Ono što je međutim opet pa specifično jeste ta etiketa art housea. Naime, Wheatley je definitvino snimio film minimalnog repertoarskog potencijala pre svega u pogledu odnosa prema naraciji, međutim, njegovo bekstvo od naracije nije klasičan art house. Naprosto, Wheatley ipak zadržava tu žanrovsku potrebu da film bude atraktivan i privlači gledaoca, te izbegava onu perceptivnu prazninu svojstvenu art houseu koja otvara mogućnost za gledaočevu kontemplaciju.
Jedan od problema koji proizilazi iz ovakvog postupka jeste činjenica da su neke scene i situacije režirane tako da "pozivaju" gledaoca da ih razume iako zapravo one predstavljaju samo vizuelnu simboliku, montažu atrakcija i ništa vipe.
Ballard nije bio veliki stilista međutim njegove romane karakterišu stabilne fabule koje na racionalan način tretiraju iracionalne stvari, i Cronenberg je otišao najdalje u prenošenju Ballardovog proznog rukopisa u filmski, i inače i u pogledu njegovih ekranizacija. Wheatley se ovde međutim zapravo ne bavi u punom smislu ekranizacijom i adaptacijom romana već pre svega rekonstrukcijom njegovog imaginarijuma. U scenariju ima intervencija u odnosu na roman ali praktično nijedna nije rezultirala stvaranjem filmičnije celine. Otud Ballardov roman paradoksalno ostaje mnogo dramaturški zreliji u odnosu na film u kome je adaptiran. Uprkos tome, neka rešenja, pre svega izbacivanje nekih teza u prvi plan kroz dijaloge sugeriše da je Wheatley ipak hteo da napravi neke dramaturške prečice filmskog tipa.
SHIVERS obrni-okreni ostaje bolje ofilmotvorenje Ballardovog HIGH-RISEa od Wheatleya. Međutim, ovu direktnu adaptaciju ne treba u potpunosti odbaciti. Pored fetišističke rekonstrukcije romana koja će prijati čitaocima, ovo jeste jedan dosta kaloričan art-house film koji svakako treba videti na velikom ekranu zbog evidentnog "more is even more" pristupa, a to je nešto što nedostaje savremenim filmovima ovog profila. HIGH-RISE defiitivno pretenduje na art house estetiku ali Wheatley se koristi raznim mejnstrim tehnikama, kako iz filmske tako i iz tradicije reklame i muzičkog spota.
Na kraju, zaista mogu da zamislim publiku koja posle gledanja ovog filma misli da je prisustvovala nečemu grandioznom jer Wheatley i insistira na tom operskom, pompeznom izrazu.
Glumci nisu imali puno prostora da se istaknu, premda mlada ekspresija Toma Hiddlestona odgovara Ballardovim ambivalentnim junacima, pa su se onda prekaljeni šmiranti i najbolje pokazali, pre svih Jeremy Irons.
Za one koji nisu čitali HIGH-RISE * 1/2 / * * * *
Za one koji jesu * * * / * * * *
U Warneru nije sve kako treba:
'The Flash' Movie Loses Director Over Creative Differences (http://variety.com/2016/film/news/the-flash-movie-loses-director-over-creative-differences-1201763814/)
Aquaman Rumor: James Wan May Be Next DC Director to Exit (http://www.ign.com/articles/2016/04/29/aquaman-rumor-james-wan-may-be-next-dc-director-to-exit)
Obe vesti dobre!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Staviti ovog književnika da debituje Flashom je ipak dosta riskantan potez. Svi drugi reditelji u opticaju su mi bili zanimljiviji od njega. Isto važi i za Wana, njegov jedini ulazak u tentpole filmmaking je bio bezličan.
Sent from my iPhone using Tapatalk
U nekoj mojoj verziji budue istorije, Warner bi poučovao Braću Ruso i oni bi radili Justice League :lol: :lol:
Ma Braća Russo su amateri, WINTER SOLDIER je kao dva filma spojena u jedan jer je vidljivo da im second unit radi akciju a dramske scene oni pa sve izgleda kao neka network TV serija. Ovaj novi nisam gledao ali prethodni je bio vidno nevešt i nemaštovit u rediteljskom pogledu.
Bilo bi lepo da FLASH radi Edgar Wright kako se sprekulisalo. Za taj film treba imati reditelja koji je maštovit.
A što se AQUAMANa tiče, taj film je snimljen i znamo ko ga je režirao.
Od Marvel reditelja DC bi eventualno mogao poučovati Peytona Reeda i Jamesa Gunna, oni su uradili dobar posao. Naročito Gunn. GUARDIANS je jedan dobro režiran film.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Evo i gomila spekulacija o Marvelu:
Inhumans Movie Dead: A Bad Sign For Marvel's Shared Universe? (http://screenrant.com/inhumans-movie-dead/)
Quote
Clark Gregg is hoping that his Marvel Cinematic Universe character, the dead-but-not agent-now-director Phil Coulson, of the it-still-exists S.H.I.E.L.D. organization will return to the big screen. After being killed off in Joss Whedon's Avengers for the plot to unite Earth's Mightiest Heroes, Coulson returned from the dead to star in ABC's Agents of S.H.I.E.L.D., helping launch Marvel TV's own separate universe where viewers are witnessing the introduction and unraveling of the mysterious lore of the Inhumans.
Introducing the Inhumans (http://screenrant.com/tag/inhumans/) to the MCU via TV first was a big step for the franchise since it represented the first time the TV side takes the lead on setting up a major segment of the universe that the movies would expand upon later. But just like actor Vin Diesel awaits for a "dope" Inhumans script (http://screenrant.com/vin-diesel-inhuman-movie-director-script/) and director choice, so to will Clark Gregg have to wait for the Inhumans to even exist on the film side for his ABC television show to connect with it (http://screenrant.com/inhumans-movie-agents-of-shield-clark-gregg/), because the whole thing sounds like it's dead in the water.
The news broke last week when Disney and Marvel Studios officially removed Inhumans from its release slate (http://screenrant.com/marvel-inhumans-movie-release-date-canceled/) where it was previously scheduled for July 12, 2019. It wasn't too much of a surprise considering that Disney had recently claimed the following weekend, July 19, 2019, for Indiana Jones 5 (http://screenrant.com/indiana-jones-5-2019-ford-spielberg/) so Inhumans was going to move regardless. That's why a week prior to the Inhumans being undated, Marvel Studios president of production let slip that Inhumans was going to be delayed (http://screenrant.com/marvel-inhumans-movie-release-date/) during an interview promoting Captain America: Civil War. He did make sure to point out however, that it's a matter of "when" and not if, implying that Inhumans is simply coming later. That doesn't seem to be the case though.
Since October 2015 a few publications have had it on good authority from sources within Marvel that Inhumans was on the way out (http://screenrant.com/inhumans-movie-marvel-canceled-agents-of-shield-tv/), that it was "deprioritized" at Marvel. Bleeding Cool (http://www.bleedingcool.com/2015/10/09/nycc-15-inhumans-movie-cancelled-by-marvel-as-film-goes-to-war-with-tv/) specifically called out that Inhumans would be delayed, and eventually removed, and both of these things came true. They learned this from conversations at New York Comic-Con, from what we can assume are sources within Marvel's New York HQ (where the Marvel TV and publishing divisions are located) and that's the most telling revelation of all because it fits the larger narrative of a growing divide between Marvel Studios and the rest of Marvel.
Of course, at the time, outlets including Hitfix, HH, and BMD (https://twitter.com/devincf/status/652688341003952128), posted obligatory denials from studio reps and "inside sources" who were all playing the public relations game. As it turns though, Bleeding Cool was right despite the rampant doubters and the Inhumans movie was shuffled and eventually removed the schedule. And to be clear, the movie wasn't rescheduled or moved to one of Marvel's other already-claimed three dates in 2020 (http://screenrant.com/marvel-phase-3-new-movies-2020/). It was completely taken off the schedule, and done so at a time to minimize attention to it (late Friday, during Civil War buzz). That's a sign of killing the project, especially since it's happening now, over three and a half years before it was set to release. This seemingly makes it clear that Inhumans is not currently part of the plans. Inhumans, as of this moment in time, is dead.
Bleeding Cool and HH both reported as much in updates this week despite HH (https://www.youtube.com/watch?v=58xRXJrbIIo) reporting the opposite in October and here's why...
Why Was Inhumans Announced In The First Place? Inhumans was announced and then unannounced due to the same reasons: politics. Marvel HQ in New York, where the publishing and TV divisions are located, and their leader Isaac "Ike" Perlmutter were reportedly responsible for pushing for Inhumans to be added to the movie slate in the first place, and Marvel Studios president of production Kevin Feige, agreed in exchange for him being allowed to add Captain Marvel to the slate as well. The publishing side has been pushing Inhumans hard in recent years to service them as a quasi-replacement for the X-Men since a rival studios owns those film rights. That's why Fantastic Four were canceled, why they and the X-Men were removed from Marvel licensing and encyclopedias and the 75th anniversary cover, etc. The "conspiracy" was real (http://screenrant.com/fantastic-four-cancellation-rumors-fox-marvel/). Despite all attempts though, the Inhumans just aren't as popular as Marvel's mutants though.
Since that time, when the original Phase 3 schedule was unveiled in October 2014, the Marvel landscape has changed. And we're not just talking about Spider-Man: Homecoming and Ant-Man and the Wasp being added with 2017 and 2018 release dates, respectively, forcing some shifts in the larger plan. But during that time as well, Feige was able to take full control of the film side with Disney's backing, pushing Ike out of the movie mix entirely. Ike now runs TV and publishing separate from Marvel Studios, and that growing divided between the teams is now bigger than ever.
Ike and Feige had reportedly been feuding for quite some time, which had affected the line-up of movies unveiled in October 2014 (one that included Inhumans). Just prior to Marvel's October 2014 event to announce their plans, Variety (http://variety.com/2014/film/news/robert-downey-jr-to-join-captain-america-3-exclusive-1201312229/) – who had the scoop on Robert Downey Jr. re-signing for Captain America: Civil War – reported that the deal almost didn't happen, and it was because Ike didn't want to pay Robert Downey Jr. more money, even ordering writers Christopher Markus and Stephen McFeely to write Iron Man out of the Captain America 3 script. It was Feige who kept working on negotiating and made it happen though. That of course, eventually led the the Marvel Studios Creative Committee being dismantled (http://screenrant.com/marvel-studios-creative-committee/) less than a year later and Ike being pushed out of Marvel Studios, where Feige is now in fully charge (http://screenrant.com/kevin-feige-overthrows-marvel-ceo-disney/). Hence, happier actors who all are now willing to re-sign for more movies. Note the changed tunes from Chris Evans and Robert Downey Jr..
No Longer A Shared Universe? While Feige having full autonomy over the film franchise he's carefully managed, this does presents a big problem for the Marvel Cinematic Universe as a whole since the continuity issues are growing in size and scope within the shared universe. How can Captain America: Civil War tell a story about controlling/registering enhanced vigilantes, when a pile of them are secretly serving within a U.S. President-approved agency which can seemingly travel and operate anywhere around the world without UN approval and using enhanced Inhumans as field operatives?
Similarly, how can an enhanced vigilante wearing bright a red and blue costume (looking at you, Spidey) earn headlines and celebrity status across YouTube and social media without the Agents of S.H.I.E.L.D. intervening? That same argument can of course be applied to the Defenders universe as it expands on Netflix and introduces more super-powered heroes. It's either a shared universe or it's not, and if the Inhumans movie is really as dead as everyone claiming to be in the know says it is, then it's not... but it's pretending to be.
We already know the Marvel movie filmmakers weren't paying attention to the happenings on the TV side. Peyton Reed, James Gunn, Anthony and Joe Russo, etc., all don't watch and don't know what's happening on Agents of S.H.I.E.L.D. (some aren't even caught up on Daredevil) – which means to them and their stories, they literally aren't even relevant.
And the fear is that when Thanos comes to pay a visit to Earth, not all of Earth's heroes will be stepping up. That's probably why the Russos said in December that including the Defenders in Avengers: Infinity War is "complicated" (http://screenrant.com/avengers-infinity-war-netflix-defenders-complications/) because they're controlled by a different team, and not at all by Feige. There's no one person overseeing the MCU, just people overseeing the movie side and TV side independently. A shared universe cannot operate that way.
Of course, before that, there were rumors that the Defenders could appear in the second part of Infinity War (http://screenrant.com/avengers-3-4-ifinity-war-defenders-netflix/), but at this point no one knows for certain. It's possible the Defenders team-up on Netflix could tie-in to Phase 3's movie happenings in some way too, and we suspect that come time for Avengers 3-4, all of the TV shows will feel some sort of impact of the changing MCU regardless. They obviously all don't need to directly rely on each other to tell their own stories.
More: Marvel's Phase 4 Launches A New Movie Saga (http://screenrant.com/marvel-phase-4-saga/) More: 12 Crazy Things That Could Happen in Marvel Phase 4 (http://screenrant.com/marvel-phase-4-story-ideas/) It's early though and anything can change. Surely, the creative minds behind all of these properties are listening to feedback and that's a big reason Sony was convinced to work with Disney-Marvel on sharing Spider-Man and merging their universes together. We suspect it's inevitable at this point that something similar will happen between Fox and Marvel to share the Fantastic Four and/or their related cosmic characters (http://screenrant.com/guardians-of-the-galaxy-fantastic-four/). And so we wouldn't be surprised either if there's a time when the movies pay tribute to the happenings on the TV side.
In the comics, many of the Defenders characters served as Avengers, so wouldn't that be neat for Phase 4 of the MCU when new heroes are needed. As for the Inhumans, if Marvel gets to work with any of the Fox-owned properties, there's less of a need for them, but they're always available for later in Phase 4, Phase 5, or beyond. But in the meantime, Agents of S.H.I.E.L.D. are building towards nothing if fans are not going to see the Inhumans royal family and their main city of Attilan. There is however, a tie-in planned for season 3's final episodes for Captain America: Civil War and it'll be quite telling in how connected this universe really is.
Sharing a universe is like sharing a needle... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari se obraća narodu za praznik...
http://www.fcs.rs/intervju-dimitrije-vojnov-komediju-treba-shvatiti-ozbiljno/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam KIKI, SE AMOR HACE Paco Leona, špansku seks komediju, inače rimejk australijskog filma LITTLE DEATH Josha Lawsona u kome je igrala i naša Bojana Novaković.
Reč je o dinamičnoj španskoj seks komediji koja se ne usteže da evocira i pomalo uspomene na Almodovara ali da pritom ne iskoračuje iz jasnog kako komercijalnog tako i humorističkog izraza. Uvek je zanimljivo videti film koji rimejkuje film snimljen na engleskom, pa makar to bilo u Australiji, u Evropi. I u određenom smislu, mislim da je Paco Leon napravio jako efektnu adaptaciju, od prvog do poslednjeg kadra, KIKI, SE AMOR HACE odaje utisak španskog filma i svega onoga što volimo u vezi sa tom kinematografijom.
Paco Leon se snalazi dosta dobro u celini sačinjenoj iz više priča i uspeva da ih ujednači. Svaka govori o nekoj vrsti seksualne perverzije koju junaci treba da prepoznaju u svom odnosu, pa je zanimljivo da film uspeva da ostgane ujednačen uprkos tome što su perverzije prilično neujednačene po stepenu toga koliko odstupaju od "standardnih" i "prihvatljivih" seksualnih praksi.
Doduše, verovatno je pitanje od gledaoca do gledaoca šta mu je perverznije od ovih stvari, ali čini mi se da ovaj utisak o balansu stoji nezavisno od gledaočevog odnosa prema perverzijama.
Paco Leon donosi nekoliko briljantnih komičnih set-pieceova koje odlično realizuje na svakom nivou, ali u svemu tome ne gubi emociju među junacima, uostalom film i govori o emociji koju junaci traže pokušavajući da postanu seksualno kompatibilni.
U vizuelnom pogledu, ovo je vedar španski film, a Leonov pečat je svakako oseća u načinu na koji uspeva da ostane diskretan a opet da ne beži od "prljavštine" u prikazima seksa.
Sve u svemu, KIKI ima svoj izvozni potencijal i lako bih mogao da ga zamislim kao špansku komediju sa kultnim statusom u Srbiji početkom devedesetih kada je njihov film popunio rupu u repertoaru stvorenu sankcijama.
* * * / * * * *
Pogledao sam KICKING OFF Matta Wildea, fudbalsku komediju iz Velike Britanije o dva navijača koja odlučuju da kidnapuju sudiju kog smatraju krivim za ispadanje njihovog kluba u niži rang. Matt Wilde pokušava da kanališe reditelsjki stil Edgara Wrighta ali zaboravlja da je ovaj pre svega imao jako dobre scenarije i rezultat je na granici negledljivog pošto stvari nikuda ne idu posle inicijalne situacije i pada sudije u navijačke ruke. Potom, scenaristi kao da više nisu imali nijednu ideju pa nisu ni napisali ostatak scenarija, i sve je prepušteno na milost i nemilost glumcima koji nažalost ništa nisu uspeli da pruže.
Ovo je prva glavna, noseća uloga za Hugh McHugha, potencijalnog naslednika Nicka Frosta koji se afirmisao u seriji FRESH MEAT, međutim, čak ni on sa priličnom harizmom ne uspeva da izvuče ništa iz ove komedije koja je mogla biti dobra, samo da su pisci odmakli od prve scene.
Mehmete, ne znam da li si čitao ovaj Superman što je pisao Max Landis, AMERICAN ALIEN? Meni se sviđa...
Što se mene tiče, druga sezona TRUE DETECTIVEa je izvanredna, a samim tim je dobro došla i Vince Vaughnu da malo izađe iz serije slabih do osrednjih komedija koje je pravio poslednjih desetak godina. Ipak, moramo imati na umu da je Vaughn ipak mnogo bolje znao od nas da mu je potrebna reinvencija pošto je znao na šta liči TERM LIFE njegovog lakeja Petera Billingsleya kog je unapredio sa mesta na epizodiste da bude reditelj. Vince Vaghn je želeo da bude novi Jim Garner u rebootu ROCKFORD FILESa a Billingsley je njegov Stuart Margolin. Ipak, rekao bih da je Margolin bio kudikamo bolji reditelj a i glumac od Billingsleya.
TERM LIFE je film koji je Universal, preko svoje etikete Focus pustio na striming, samo formalno ga dajući u bioskope, bez prikazivanja kritičarima što naravno nikada nije dobar znak. Nisam siguran da li je kritika uopšte i istretirala TERM LIFE na kraju pošto je film nekako otišao pod led.
TERM LIFE je neshvatljivo slab, ali pored toga što je nevešto režiran, snimljen po scenariju za koji je neverovatno da ga je ijedan iole respektabilan producent odobrio, uspeva da bude i mediokritetski. Kako je film istovremeno jako loš i mediokritetski, to je teško objasniti ali tako je. Mislim da utisak mediokritetstva zapravo gradi činjenica da u ovom filmu učestvuju vrhunski glumci, neki od njih nominovani za oskara, i tu ne mislim samo na Vaughna i Hailee steinfeld već i na ljude poput Billa Paxrona i Jordi Molle koji u normalnim situacijama mogu podići klasu iznad čak i mediokritetski materijal.
Međutim, ovo je film sa maltene All Star postavom, i izgleda kao da su svi oni zajedno upali u neku kolektivnu halucinaciju da će sve ovo imati smisla. Čak i ako zamislio da je Jon Favreau došao da ovo snima kao Vaughnov drug, teško je objasniti ostale. Ako su se svi okupili da pomognu Vaughnu da preokrene karijeru onda su u tome svakako uspeli jer moraće da prođe kroz major movie prison dok se eventualno ne vrati na staze stare slave.
Billingsleyev film bi možda po arhaičnosti svoje režije mogao da se izvuče da je bio smešten u epohu, pa da se poigrava tom vrstom klišea, ali nije, savremen je i pokušava da nam potrošenu priču proda milioniti put. To nije greh, svi sastojci su tu, osim scenarija i režije.
Tako TERM LIFE ostaje medveđa usluga Vaughna koja će poslužiti kao katalizator njegove reinvencije. Ako imamo u vidu njegove političke stavove, povratak mu neće ići baš lako...
Quote from: crippled_avenger on 01-05-2016, 15:39:28
Mehmete, ne znam da li si čitao ovaj Superman što je pisao Max Landis, AMERICAN ALIEN? Meni se sviđa...
Čekam da izađe sedma epizoda pa da to sve bindžujem. Video sam da ga svi hvale a i ispostavlja se da je to klučni serijal za narednu DC fazu, dakle, uskoro ću mu se posvetiti.
Hm, pa sad ne znam kako može biti ključni jer je to u stvari serija epizoda iz raznih faza Supermanovog života, meni više deluje kao one-shot, ali je jako dobro. Videćeš...
Pogledao sam SAINT AMOUR Benoita Delepinea i Gustave Kerverna. Reč je o apsurdnoj arty komediji sa Gerard Depardieuom i Benoit Poelvoordeom u glavnim ulogama. U određenom smislu, nezavisno od mog opšteg utiska o filmu, ovo jeste Depardieuov povratak koliko toliko relevantnom filmu, imajući u vidu da se SAINT AMOUR plasirao i na festivale.
Ipak, ovo je ona vrsta komedije koju teško pratim, ali koja je sve popularnija na art house sceni, a to su komedije koje mešaju elegične emocije bola, gubitka bližnjih i narušenih porodičnih odnosa sa apsurdom koji katkad doseže felinijevski ili Kustin nivo. Delepineova i Kervernova mešavinaje upravo to i SAINT AMOUR funkcioniše prilično dobro na nivou segmenata ali ne i kao celina. Štaviše, uprkos tome što mi je u ovom talasu mahom problem da u tim filmovima nema dovoljno sadržaja, sada mi se čini da imamo posla sa filmom u kome ima isuviše detalja i situacija i da bi sve bilo skladnije da je svedenije.
Depardieu se ne samo vrati ozbiljnijem filmu već se i glumački potrudio tako da sa Poelvoordeom uspeva da izgradi zanimljiv odnos oca i sina. Šteta što film na kraju nema jasnu ideju na šta želi da se fokusira.
Ovo je mogao biti francuski SIDEWAYS ali je na kraju previše hteo i previše započeo. Od odličnog početka na poljoprivrednom sajmu pa sve do neprikladne završnice sa ženom koja posle seksualnog odnosa sa svim junacima visi naopako na ringišpilu kako bi zatrudnela, ovaj film stvarno sadrži sve i svašta.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 02-05-2016, 13:51:12
Hm, pa sad ne znam kako može biti ključni jer je to u stvari serija epizoda iz raznih faza Supermanovog života, meni više deluje kao one-shot, ali je jako dobro. Videćeš...
Ključan jer taj Supermen će biti "pravi" Supermen posle Juna meseca, dok ovaj u tekućem serijalu ide u istoriju.
Aha. Zanimljivo!
Pogledao sam LES COWBOYS Thomasa Bidegaina, Audiardovog redovnog scenariste na poslednjih nekoliko filmova. Reč je o vrlo zanimljvoj parafrazi Fordovih SEARCHERSa koja je vrlo eksplicitno oslonjena na ovaj klasik, i praktično ga je uključila u svoj izraz.
Bidegainov film je mnogo kompleksniji nego što se čini, i tematizacija Divljeg Zapada u njemu nije samo kopča koja bi trebalo da ga poveže sa SEARCHERSima i da nagovesti gledaocu u kom ključu treba da gleda film. Naprotiv, odluka Bidegaina da glavni junaci dolaze iz porodice koja živi u Francuskoj i fetišizuje Divlji Zapad, američku country western tradiciju već ukazuje na dublji problem korozije nacionalne kulture, u kojoj onda ne čudi da ih kćer napušta sa svojim momkom Arapinom i odlazi da živi u šerijatskom braku.
Otac preuzima ulogu kauboja iz Fordovog filma i praktično uništava svoj život pokušajima da je pronađe. Kada ga svi napuste, uključujući i sina, doživljava tragediju i tada sin preuzima potragu za sestrom, završavajući u Avganistanu gde radi kao humanitarni radnik uporedo je tražeći.
Višegodišnja potraga data je vrlo efektno, bez natpisa koji sugerišu rpotok vremena već ga označava promenama u političkim odnosima, pre svega raznim nivoima Rata protiv terorizma koji je krenuo posle 11. septembra.
Sukob između islamista i zapadnog sveta naravno ne zaobilazi ni junake ovog filma, pa razni vidovi radikalizacije ostavljaju svoje posledice i na njih.
Bidegain je svoj film strukturirao kao moderni vestern, međutim pošto se ne dešava na Divljem Zapadu onda on u sebi sadrži elemente pastoralne i urbane misterije, road movieja, ali na kraju u Avganistanu nalazi elemente imaginarijuma koji mu otvaraju mogućnost da se razvije u punokrvni vestern u skoro svakom pogledu.
Izašao je u Kanu iste godine kada i DHEEPAN i na neki način LES COWBOYS se može tumačiti kao DHEEPANov mlađi sa kojim deli scenariste Bidegaina i Debrea (saradnik na prići je Abitbol).
Bidegainov rediteljski postupak je sasvim korektan i ono što je najupadljivije je da Bidegain ne režira kao scenarista, već ovaj film deluje kao ostvarenje nekog već prilično rutiniranog reditelja koji vlada naracijom, a u pojedinim detaljima čak nudi i vrlo zrela rešenja, recimo u načinu kako predstavlja protok vremena. Mlak prijem ovog filma je krajnje nepravedan i sigurno proističe iz toga što su neki od njegovih zahvata, naročito u odnosu na Forda percipirani krajnje površno.
* * * 1/2 / * * * *
Kim Jong-un: Leader bans weddings, funerals and freedom of movement in North Korea (http://www.independent.co.uk/news/world/asia/kim-jong-un-north-korea-bans-weddings-funerals-freedom-of-movement-party-congress-a7009691.html)
Quote
Weddings and funerals have been banned and Pyongyang is in lockdown as preparations for a once-in-a-generation party congress get underway in North Korea (http://www.independent.co.uk/topic/NorthKorea).
The ruling Worker's Party of Korea, headed by the country's leader, Kim Jong-un (http://www.independent.co.uk/topic/Kim%20Jong-Un), is due to stage the first gathering of its kind for 36 years on Friday.
Free movement in and out of the capital has also been forbidden and there has been an increase in inspections and property searches, according to Daily NK (http://www.dailynk.com/english/read.php?cataId=nk01500&num=13868), which claims to have sources in the country.
The temporary measures are said to be an attempt to minimise the risk of "mishaps" at the event, according to Cheong Joon-hee, a spokesman at South Korea's Unification Ministry.
The last party congress was held in 1980, during which Kim Jong-un's father - Kim Jong-il - was confirmed as the successor to the state's founder, Kim Il-sung.
Kim, 33, who is already the country's supreme leader, is expected to use the congress to cement his leadership, declare North Korea a nuclear state and outline his vision for the nation's economic and military future.
The party's official newspaper, said: "The [Democratic People's Republic of Korea] proudly joined the ranks of advanced nuclear and space powers while demonstrating the might of the invincible politico-ideological, military and youth power and is now dashing ahead toward to a socialist economic power and highly civilised nation."
In March, the UN Security Council approved its toughest sanctions yet on the nation, with an aim to withhold funds being used to finance the state's nuclear and ballistic missile programmes, following a series of military tests this year.
The sanctions have added to the socialist dynasty's economic turmoil. Following the vote, US ambassador Samantha Power explained, "Virtually all of the DPRK's resources are channelled into its reckless and relentless pursuit of weapons of mass destruction."
Speaking in New York ahead of a UN climate change conference, North Korea's foreign minister Ri Su-yong told reporters the economy remained at the forefront of the congress.
He said: "One of the most important things through this party congress is to show to the entire world the union of our people. I'm sure our country will be even more vibrant after the party congress to build up a more prosperous and powerful, economically sound nation.
"The first thing is to advance the pace of economic building for a powerful nation. The second is to improve the people's living standards and to find the best, optimum ways to improve the people's living standards under these circumstances, and the third, to strengthen our national defence capabilities.
"The real source of power in our country isn't nuclear weapons or any other military means, but the single-minded unity of the people and the leader. This power of unity we have is the real source of power that leads our country into victory."
The congress is likely to last four or five days.
It follows a 70-day "loyalty drive" which has seen members of the country's workforce put in extra hours to increase productivity and show their devotion to the leader and the Worker's Party of Korea.
Pogledao sam 11 MINUT Jerzyja Skolimowskog, poljskog kandidata za oskara.
Skolimowski je snimio neke od svojih najboljih filmova baš u poznom dobu. Štaviše, rekao bih da je ESSENTIAL KILLING nnjegov verovano najbolji film u karijeri. Pozna karijera Jerzyja Skolimowskog donela je period u kome on postiže preko potrebni fokus, eksperimentišući i sa naracijom u kojoj dijalog ne igra značajnu ulogu.
Nažalost, 11 MINUT je jedan od onih filmova u kojima stariji autor pokazuje jedan ohrabrujući atribut a to je potreba za dokazivanjem svojstvena mlađim rediteljima. Skolimowski ovde želi da bude poljski Scorsese i da sebi dozvoli jednu stilsku vežbu ali u tom pokušaju do te mene ispušta supstavncu da dobijamo film koji u pojedinim momentima jeste bravurovan na polju mehanike, ali je ipak poljski i samim tim sama mehanika nije dovoljna da nadomesti odsustvo bilo kakvog sadržaja.
11 MINUT je efektna, kratka stilska vežba koja u pogledu tehničke realizacije ima dosta visok nivo ali paradoksalno, kao narativni tour de force u nekoliko navrata uprkos visokom intenzitetu i kratkom trajanju gubi pažnju gledalaca što je u ovoj vrsti filma nedopustivo.
Za pohvalu je to što se Skolimowski trudi, rekao bih čak više nego ikad. Ipak, 11 MINUT nije ono što nam je bilo potrebno od reditelja tog kalibra.
* * / * * * *
EXCLUSIVE: Mel Gibson's next directorial, Hacksaw Ridge from Lionsgate, will open on Nov. 4. Deadline hears that the film tested through the roof and the best place for this title which has equal parts drama, action and faith-based nuances is right in the heart of the awards fall season. Ali Jaafar originally broke the news about Gibson's movie back in November 2014. Hacksaw Ridge stars Andrew Garfield as Desmond T. Doss, who was the first conscientious objector in U.S. history to win the Congressional Medal of Honor. Doss was a U.S. Army medic who served in World War II during the Battle of Okinawa and refused to kill. President Truman awarded him the Medal of Honor for saving so many lives. The pic produced by Bill Mechanic, David Permut, Brian Oliver, Tyler Thompson, Bruce Davey, William D. Johnson and Paul Currie stars also stars Sam Worthington, Luke Bracey, Teresa Palmer, Hugo Weaving, Rachel Griffiths, Vince Vaughn. The film was co-financed by Cross Creek and Demarest Films.
Sent from my iPhone using Tapatalk
A o Dawn of Justice sad kažu sledeće:
Report: Batman V Superman Won't Reach $1 Billion Box Office (http://screenrant.com/batman-v-superman-box-office-billion/)
Sve ove računice nekako preskaču da pomenu američki i britanski tax rebate kao i da se trošak za marketing ne računa klasičnom formulom dvostruke zarade jer ga dele i lokalni distributeri i prikazivači čak. Matematika oko ovoga je mnogo složenija i rekao bih nedostupna čak i ekipi filma. Sa ovolikom zaradom, verujem da su dobro prošli. U današnje vreme, kao i ranije, box office više nosi kulturni kapital nego što se zaista očekuje break even u bioskopu na ovakvom filmu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam 10 CLOVERFIELD LANE Dana Trachtenberga. Ovaj film umnogome ilustruje stanje savremenog žanrovskog filma. Naime, bez studija srednjebudžetni pa i niskobudžetni film teško može da dođe da bioskopa a 10 CLOVERFIELD LANE je radikalan primer toga. Naime, reč je o filmu koji jako teško da bi stigao u bioskope da ga nije preuzeo JJ Abrams i Paramount. Dakle, isti ovaj film je lako mogao biti malo prestižniji indie triler sa DTV sudbinom i nastupom na žanrovskim festivalima, ali preuzimanjem od strane studija postao je deo bizarne nove trke u kojoj se studiji nadmeću ne samo ko će imati najskuplji film nego i ko će imati najjeftiniji. Kultura mikrobudžeta koju je napravio Oren Peli a potom i Jason Blum očigledno razvija element kompeticije i među velikim studijima.
Međutim, 10 CLOVERFIELD LANE je na neki način umrežen sa CLOVERFIELDom Matta Reevesa i možemo ga posmtrati kao svojevrsni sidequel, "rođački" film, međutim preplitanje ova dva filma je gotovo perverzno. Naime, imamo zapravo apokaliptični triler smešten u istu apokalipsu koja se dešava u CLOVERFIELDu, svojevrsni univerzum koji razrađuje JJ Abrams kao jedan od pionira savremene "metaserijalnosti", gde na svu sreću barem gledalac nije uslovljen gledanjem drugih filmova, ali u određenom smislu to insistiranje na univerzumu mene definitivno ispunjava nekom nelagodom.
Kad je reč o 10 CLOVERFIELD LANEu, krenulo je kao scenario pod nazivom CELLAR i moram priznati da je ovom filmu koji je sam po sebi high concept svakako doprinela ta kontaminacije CLOVERFIELDom.
Naime, CELLAR je scenario u kome nema praktično nijedan novi element, što ne bi bio greh da su ovi ostojeći scenaristički veštije reciklirani. Nažalost, nisu. Film ima niz početničkih grešaka, recimo "biografski" dijalog među junacima za koji je jasno da je ubačen kako bi premostio minutažu između dva plotpointa što je tipičan problem scenarista kada im ponestanu ideju između ključnih punktova.
Istovremeno film je podeljen na etape, slično Marvelovim filmovima, konflikti i situacije se postave a onda se reše i nema kontinuiranih linija priča koje bi se razvijale kroz ceo film. U određenom smislu 10 CLOVERFIELD LANE je sklepan scenaristički od tri već poznate ideje koje se mogu razraditi u ovakvom ambijentu.
Trachtenbergova realizacija je sigurna, korektna ali svakako da 10 CLOVERFIELD LANE nije u bilo kom smislu groundbreaking kao što je bio film Matta Reevesa. Ipak, mislim da dalji Trachtenbergov rad treba pratiti, u nadi da će snimiti i nešto po čemu će se izdvojiti.
* * / * * * *
Ben Affleck has expanded his role in the DC universe by taking on the duties of executive producer on Warner Bros.' "Justice League: Part One," in addition to starring as Batman.
Affleck will work with director Zack Snyder and screenwriter Chris Terrio on the script and weigh in on post-production.
Affleck has directing credits on "Gone Baby Gone" and "The Town." He also produced, directed and starred in "Argo," which won him a best picture Oscar. Terrio won the best original screenplay Academy Award for the same film.
Affleck also nabbed a screenplay Oscar with Matt Damon for "Good Will Hunting."
Snyder began shooting "Justice League: Part One" in April with Henry Cavill, Gal Gadot, Ezra Miller, Jason Momoa, Ray Fisher, Amy Adams, Amber Heard, Jeremy Irons, J. K. Simmons and Willem Dafoe. The film is scheduled to be released on Nov. 17, 2017, with "Justice League Part Two" set for June 14, 2019.
Affleck also announced in April at Cinemacon that he would direct and star in a standalone Batman movie. Warner Bros. has already planned a sprawling slate of movies in the DC universe through 2020, with "Suicide Squad" slated for Aug. 5, the two "Justice League" pics, "Aquaman," "Cyborg" and "The Flash."
"Batman v Superman," starring Affleck and Cavill, turned out to be mildly disappointing for Warner Bros. with worldwide grosses hitting $865 million. Snyder directed from Terrio's script.
The news was first reported by Deadline Hollywood.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, koji info imaš oko angažmana Jadranke Stojaković u igrama i animama osim VANDAL HEARTS?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mislim da joj je to bio jedini profesionalni dodir sa otaku kulturom.
Alden Ehrenreich Has Been Cast As the Young Han Solo (http://io9.gizmodo.com/alden-ehrenreich-has-been-cast-as-the-young-han-solo-1775048470)
Pogledao sam CAPTAIN AMERICA: CIVIL WAR Braće Russo. Po prvi put od zasnivanja Marvelovog filmskog univerzuma, zaintrigiran sam šta će se destiti u sledeća dva INIFINITY WAR filma, odnosno da li će u sledeća dva filma Cap kompletirati eluzivni "3G" trofej pošto je u prva četiri uspeo da poseduje babu i unuku iz iste kuće.
Osim toga, ne možemo reći da je ovo business as usual u Marvelovom filmskom univerzumu. Reditelji filma JOHN WICK su bili zaduženi za scene akcije i akcija je u ovom filmu znatno bolja od Marvelovog standarda. Iako i dalje pati od diskrepance između dramskih i akcionih delova, ovde za razliku od WINTER SOLDIERa sve izgleda kao da su film snimali isti ljudi sve vreme, tako da je recept braće Russo "TV epizode sa akcijom" sada prevedeniji u nešto što liči na film.
Nažalost, film nosi dosta duge dijaloške scene u kojima junaci mahom izgovaraju neke tupavosti pokušavajući da objasne svoj sukob. I svakako da bi svima bilo lakše da je film malo kraći, upravo zbog tih scena.
Ono što je zanimljivo je da zaprravo sada nema neke velike dileme zašto je Warner želeo da odmakne DAWN OF JUSTICE od CIVIL WARa. Naime, ovo su dva ista filma. Oba počinju incidentom u Africi koji rezultira saslušanjem pred vlastima, na kome eksplodira bomba, a sve je plan ludog genija bez supermoći da izazove sukob među superherojima.
Naravno, Braća Russo nemaju taj dar da sve to podjednako vešto insceniraju kao Zack Snyder, iako nota bene njihov film ima mesta "za disanje" za razliku od njegovog, ali svakako je zanimljivo videti kako DC i Marvel praktično u svoja dva glavna aduta nude suštinski istu priču, i u čemu se razlikuju.
Naime, iako Marvel već ima izgrađen univerzum, CIVIL WAR uvodi druge likove, i to na sličan način kao DAWN OF JUSTICE, dovodeći ih kao ispomoć u ključnoj borbi. U ovom slučaju to je Spider-Man. Pored ponovnog susreta Trenta Opalocha sa Afrikom, ovaj film donosi i vrlo sočan reunion nekadašnjeg glumačkog i ljubavnog para - Roberta Downeya i Marise Tomei, a Marisa naravno kao i uvek donosi puno šarma. iskreno se nadam da u novom Spider-Manu neće biti protraćena kao Emma Stone.
Ono zbog čega će CIVIL WAR biti uspešniji od DAWN OF JUSTICE nije samo u tome što je pravljen za decu i što je bitno lakši za praćenje, već pre svega zato što DC i Marvel imaju različitu percepciju svojih likova. Naime, DC se ponosi onim inovacijama koje su donosili autori poput Franka Millera, i transformacijama lika koje su tu usledile, dočim je Marvel skloniji da okameni svoje likove i okreće se njihovoj modernizovanoj verziji čisto da bi ih prilagodio tehnološkom progresu.
Otud, u DAWN OF JUSTICE gledaoci dobijaju Supermana koji nije baš u raspoloženju u kome ga znamo, dobijaju Batmana koji je na kraju svog životnog puta, dobijaju Lexa Luthora koji još uvek nije postao ono po čemu ga znamo. Rečju, DAWN OF JUSTICE odlazi znatno unapred u odnosu na likove, iako se paradoksalno time i vraća njihovim korenima - Superman na samim počecima lika nije leteo a Batman je ubijao ljude.
Marvelovi junaci su stalno u istom psihološkom stadijumu. Uprkos tome što je ovo već šesti film sa Iron Manom, on je i dalje u stanju da pobesni kada sazna ko mu je ubio mamu i tatu, iako bi do sada već morao da nauči da ne reaguje implusivno, iako u tom trenutku već zna da je Winter Soldier brainwashovan, on ne samo da postaje agresivan prema krivcu koji nije kriv već i prema okolini, pa i sebi. Isti takav je i Cap, i svi ostali. Likovi ne evoluiraju, otud su Braća Russo kao reditelji sitcoma zapravo pravo rešenje za ovu direkciju. Likovi se ne transformišu, oni su stalno isti, kao u sitkomu.
Međutim, na nivou produkta, verovatno je to ono što fanovi više žele od mračnih vizija i mutacija karaktera. To je šteta, ali to je očigledno tako. Marvel je ipak razrađena mašinerija tako da se iskreno nadam da DC neće pokušavati da ih pobedi u njihovoj igri jer to će dovesti do još mučnije uniformnosti filmova od one koja već postoji.
* * 1/2 / * * * *
Ovaj film je inače antisrpski - Sokovija je Marvelova srpska zemlja. U njoj Zemo ima formaciju egzekutora ŠKORPIONI. ;)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kao da je izašao iz pera Dubravke Stojanović, film zapravo nacifikuje Srbe - naime prvi Baron Zemo je bio Heinrich Zemo, a Daniel Bruhl igra njegovog sina Helmuta. Heinrich je bio vrhunski nacistički naučnik a njegov sin je prirodno Srbin. A svaki Srbin je prirodno šta? Zločinac! Kakav zločinac? Nacifikovani zločinac. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
otvorio si mi oči zašto mi se film toliko dopao! :lol:
inače, u usa se krenulo s prikazivanjem filma u bioskopima 5.5. što je punih 8 dana zakašnjenja u odnosu na austriju. österreich über alles! lol
Ja idem danas da ga gledam pa neću još da čitam ovaj prikaz, no samo mi je u skrolovanju upalo u oči ovo:
Quote from: crippled_avenger on 08-05-2016, 02:19:51
Ono zbog čega će CIVIL WAR biti uspešniji od DAWN OF JUSTICE
Dok sa druge strane imamo ovo:
Box Office: Ouch! "Captain America: Civil War" Opens Lower than "Batman v. Superman" (http://www.showbiz411.com/2016/05/07/box-office-ouch-captain-america-civil-war-opens-lower-than-batman-v-superman)
Pobrko si Kriple, Sokovija je Hrvatska i deo Bosne.;)
Nemamo mi ni Hajnrihe ni Helmute a ni Zeme.A kladim se u 'rvackoj ih imaš kol'ko o'š!!
Sokovija je spoj Krajine i Srpske. Zemo je skraćeno od zemljak na bosanskom... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
QuoteIn the comics, Quicksilver and Scarlet Witch's country of origin is Transia, an also-fictional Eastern Europeancountry. Holograms in Avengers: Age of Ultron show Sokovia as being located between Germany and Austria.
Transania...
Mehmete, šta kažeš za ovu anticipaciju Marvelovog univerzuma, u vreme kad je snimljen čuveni "izgubljeni" FANTASTIC FOUR film.
Dakle, Capov drug Bucky ima olovnu ruku kada postane Winter Soldier.
Ali, tu je još jedan Baki...
https://m.youtube.com/watch?v=d8crNouF89s
:lol: :lol: Bakiji treba da se ujedine i da pokažu svetu pravi snagu ručnog rada.
Meni se Civil War dopao. Daleko od toga da je ovo najbolje što se sa superherojštinom može uraditi ali jeste iskorak u odnosu na dosadašnje Marvel formule i mada tu ima momenata koji ne arde, ne mogu da kažem da centralni zaplet, konflikt koji on proizvodi i razrešenje nisu časni i progresivni. Iako je istina da junaci povremeno imaju nedopustivo slabe motivacije za ono što rade i još goru kontrolu impulsa - dakle, kao da čitamo strip iz sedamdesetih - centralni tragički motivi su urađeni pošteno, rečene i urađene stvari deluju kao da imaju težinu i pretpostavljam da će dobar deo prvog Infinity War da ode na prikazivanje kako junaci prevazilaze podele koji su ih... er... podelile.
S druge strane, određena infantilnost kod heroja u Civil War je sasvim u skladu sa onim što je i Snyder prikazao u DoJ, nerazrešeni konflikti iz detinjstva, edipovski kompleksi itd. a što se opet dosta prirodno uklapa u glavnu tezu filma o tome da sila mora da odgovara nekakvoj regulaciji i da sila bez kontrole, čak i kada ima najplemenitije namere, proizvodi konflikte koji ne bi postojali da nema te sile.
Film ima previše likova, Vision i War Machine su čist balast a negativac je čak i malo bledunjaviji od Marvelovog uobičajenog proseka, ali on na kraju makar ima relativno jasan i čist motiv za to što radi i to se dobro uklapa u ono što rade junaci jedni drugima u finalu. teme prijateljstva, lojalnosti i osećaja dužnosti koji prevazilazi prosto poštovanje protokola i pravila su uredno čekirane i mada nisu i razrađene, fil se njima ipak pozabavi.
U mnogim elementima film zapravo znatno elegantnije od svog deceniju starog strip-predloška tretira ideju rascepa među herojima jer ih pokazuje kao ljude koji nisu lišeni ega i koji, na kraju dana, prioritizuju pobedu u sukobu nad bezbednošću civila. Millar & co. su imali ogromne ambicije sa originalnim CW koji je u velikoj meri bio komentar na Bušov war on terror, Gitmo Bay itd. Ovaj film ni slučajno ne ide tako dalek i zadovoljava se najosnovnijim ukazivanjem na travu koja strada kada se slonovi biju, ali je u tome prilično zaokružen i uspešan. Dakle, nema mnogo pametne dijaloge, ali su uglavnom dovoljno funkcionalni da prenesu jednostavne poruke koje se žele preneti: sila + ego su uvek loša stvar, čak i kada je taj ego zbilja vanserijski; osveta i pravda su dve razlićčite stvari; sila uvek mora da bude u slubi zajednice a ne njena avangarda itd.
Naravno, mnogo pomažu izvanredne akcione scene koje imaju i dovoljno shaky cam momenata da ih ispoštuje DTV massive, ali i dovoljno CGI spektakla da prosečnom deteti malo stane čuka. Scena na aerodromu je impresivna iako naravno da nije potpuno u svakom trenutku jasno ko je gde i ko koga udara i zašto Scarlet Witch jednostavno svima ne uradi ono što je uradila Visionu par scena ranije.
Dakako, Spajdermen je ovde ubačen kao kameo ali za razliku od Snyderovih trejlera-u-filmu, ima ipak svoju funkciju i kakav-takav dramski sadržaj (Stark koji pati za roditeljima kao surogat roditelj za dečaka koji nema ni oca a više ni strica).
Ovaj film jeste natrpan likovima i radnja je mogla da bude i svedenija ali je dovoljno lak za praćenje čak i pored ubačenog Black Panthera kao divlje karte. Braća Ruso su me prijatno iznenadila tom čitljivošću radnje koja se dešava po čitavom svetu i sa previše likova tako da iako film nije dramaturški elegantan, njegovo finale ima svečanu težinu i dostojanstvo. To je okej.
e sad mi je lakše! :lol:
NSPM ozvaničio visoku dozu Srpstva u DAWN OF JUSTICE
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/betmen-protiv-supermena-ozbiljan-film-o-ozbiljnoj-zemlji.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE FAMILY FANG Jasona Batemana, još jednu indie komediju na temu disfunkcionalne porodice koja doduše ima izvanrednu glumačku podelu predvođenu samim rediteljem, Nicole Kidman i Christopherom Walkenom, ali nažalost nema dovoljno jak dramski zamajac da razigra bilo koji od uvedenih elemenata. Čini se da adaptacija Davida Lindsay-Abairea koji je dramatizovao roman Kevina Wilsona, i do sada se pokazao kao pouzdan scenarista, naprosto nije uspela da pronađe dramu u seriji maštovito koncipiranih odnosa.
Bateman i Kidman igraju brata is steru koji su odrasli sa roditlejima performans umetnicima koji su ih od malena uključivali u svoje dosta ekstremne umetničke radove. Sve to je traumatizovao deu u određenoj meri i uprkos tome što je on danas pisac a ona glumica, nisu uspeli da izađu iz senke roditelja.
Kada im jednog dana roditelji nestanu, deca naslućuju da je to možda neki njihov novi performans i kreću da ih nađu.
Nažalost, film je najefektniji onda kada se junaci prisećaju ranijih događaja, ali sve što bi trebalo da pokrene priču u "sadašnjosti" i da generiše nekakvu napetost i interesovanje publike nažalost uglavnom ne funkcioniše i ostavljaja utisak velike ukalupljenosti.
Uprkos tome što je sličan film ONE MORE TIME, takođe sa Christopher Walkenom izašao nedavno, u jednoj bitno neuglednijoj produkciji, u krajnjem skoru ostavio je mnogo ubedljiviji utisak na mene.
THE FAMILY FANG je svakako ambicionziji, ali kao i u filmu BAD WORDS, tako i ovde, Batemanu se nije "dogodio film" koji je žečeo da prizove, što ne znači da bi trebalo da prestane da pokušava, naprotiv.
* * / * * * *
Inače, pogledao sam upravo na HBOu Blomkampov CHAPPIE i prijatno proveo sat i četrdeset minuta. Ovaj film nema pank oštrinu District 9 iako - možda paradoksalno - koristi stvarne subkulturne pop ikone štroke koje igraju same sebe u svojim izmaštanim identitetima. CHAPPIE je najviše kao nekakva basna u kojoj klišeizirane postavke likova i ekspozitorni dijalozi ne treba da se tretiraju kao stvarno tkivo narativa već samo dug žanru a pravi kreativni rad je u onome kako ih autor povezuje i koliko energije ubacuje u priču za koju publika već zna kako će ići. U tom smislu CHAPPIE je uspešan film jer je veoma energičan i vibrantan na vizuelnom planu. No, naravno da razumem da ZEF verzija Short Circuit sa parodijom na Robokapa - a koja u sumi daje farsičnog Pinokija - nije baš po ukusu publike/ kritike koja načelno danas ne zna šta da radi sa farsama i kako da se postavi. Fakat je da smo navikli da su superherojski filmovi danas "ozbiljni" narativi i da je teško otkočiti se iz garda i gledati film koji nema problem sa time da od početka do kraja bude bablgam '80s B akcijaš (videti samo neonske boje oružja koje Die Antwoord koriste) koji ispod slojeva parodije i farse dotiče i transhumanističke teze kojima se ne bavi preterano duboko na nivou teksta ali u podtekstu - i u kontekstu Blomkampovog kontinuriranog interesovanja za klasni rat - ima tu itekako mesa. Zapravo transhumanistički elementi filma su takođe izrazito '80s samo se njihove teze najpre mogu naći u cyberpunk radovima Williama Gibsona (pa ponešto i u Blade Runneru) gde samosvesne AI razvijaju estetske aspiracije a klasno i socijalno deprivirane individue ne samo da zločin vide kao jedini način da prežive već i često moraju da u to udenu apropriranje visoke korporacijske (i vojne) tehnologije koja ima sasvim druge namene.
Opet, CHAPPIE samo protrči kroz te teze, ne baveći se mnogo ičim ali je to film dobrog tempa i konzistentnog tona. Najslabiji element je, nažalost lik Deva Patela koji naprosto nije dovoljno ni zanimljiv ni motivisan da radi to što radi. Uzevši u obzir da njegov lik ima demijuršku rolu, da je on taj koji kreira život ni iz čega i da je Đepeto u Pinokiju imao daleko dublju psihološku obradu (a Pinokio je napisan kao oštra društvena kritika i mračna satira, ne zaboravimo to), Patelov Deon Wilson je tek puki mekgafin koji služi da potera radnju. Dok se kod Die Antwoord sasvim lepo prihvata da su u pitanju karikature low-class gikova (Nisu li prve reči u Enter the Ninja "My life is like a video game"?) i oni oboje odlično glume te hipertrofirane wannabe gangstere iz paviljona J-burga, Patel nije dovoljno izdefinisan kao samotni boy-genius koji postaje bogotac itd. Koplijev VO za Chappieja je korektan i zabavan a film blista na nivou akcije, telesnosti, kolora i dinamike.
Mehmete, posle gledanja CHAPPIEja, vreme je da rehabilituješ ELYSIUM. Neverovatno je kako Blomkamp pravi sjajne filmove posle DISTRICT 9 koji nailaze na nerazumevanje, praktično flopuju u Americi ali isto tako i breakevenuju u ostatku sveta jer zapravo iako Holivud danas crpi 70 posto prihoda van Amerike, Blomkamp je jedini holivudski reditelj koji se toj publici zaista i obraća.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Blomkampu se dva puta gleda kroz prste... zato će Alien boljeti.
Ja se ne sećam da sam bio ekstremno negativan spram Elizijuma. Nije to SJAJAN film ali ima svoje dobre strane i ne treba se povoditi za internetom na kome je sve ili best thing ever ili raspinjanja vredan greh.
U drugim vestima:
North Korea Willing to Reconcile Unless Seoul 'Opts for War' (http://abcnews.go.com/International/wireStory/kim-jong-pyongyang-nukes-38962357)
QuoteNorth Korea's ruling party adopted a resolution on the third day of its first full congress in 36 years to strive toward a more prosperous and modern economy and stressed that it will push for the peaceful reunification of Korean Peninsula, but warned that if Seoul "opts for a war" its military will mercilessly wipeout all opposition.
The resolution was adopted by the congress on Sunday, but foreign journalists brought into the country to cover the biggest political event in North Korea (http://abcnews.go.com/topics/news/north-korea.htm) in decades have not been allowed inside the meeting hall to see the proceedings and must rely on the North's state-run media, which has been reporting the events hours later, or even on the following day.
A Korean Central News Agency report Monday said the congress was to enter its fourth day after hearing a three-hour speech by leader Kim Jong Un the previous day reviewing the country's situation and progress since the last congress was held in 1980, before Kim was born.
In his speech, Kim announced a five-year economic plan, the first one made public since the 1980s, when his grandfather, "eternal president" and national founder Kim Il Sung, was in power.
The speech, in which he said North Korea was a responsible nuclear state that will not use its nuclear weapons first unless its sovereignty was threatened, underscores Kim's dual focus on building up the military while trying to kick-start the North's economy, which has seen some growth in recent years but remains hamstrung by international sanctions over its nuclear program.
Walking a fine balance between the two, he said the North is willing to develop friendly relations even with countries that had in the past been hostile toward it — a possible overture to the United States.
But he made clear that the North has no intention of unilaterally giving up its nuclear program or bending to international pressure aimed at forcing its regime into decline or collapse.
Kim said North Korea "will sincerely fulfill its duties for the nonproliferation of nuclear weapons and work to realize the denuclearization of the world," but that statement is predicated on other countries — again, mainly the United States — also giving up their weapons, a highly unlikely scenario.
The congress is something of a formal inauguration for Kim Jong Un, who became leader after his father's death in 2011.
But it also suggests he is more oriented toward working through the party and formal government organs to achieve his goals, unlike Kim Jong Il, who never called a party congress and preferred to work through his own personal network of trusted individuals to get things done.
On South Korea (http://abcnews.go.com/topics/news/south-korea.htm), Kim Jong Un stressed the need for talks to ease cross-border animosities and emphasized reunification under a federal system, a decades-old proposal that would largely keep the North's brand of socialism intact that has received no traction with Seoul.
"But if the South Korean authorities opt for a war, persisting in the unreasonable 'unification of social systems,' we will turn out in the just war to mercilessly wipe out the anti-reunification forces and achieve the historic cause of national reunification, long-cherished desire of all Koreans," he said.
South Korea's Unification Ministry on Monday dismissed Kim's offer for talks as "propaganda" that lacks sincerity. Spokesman Jeong Joon Hee told reporters that talks can resume only when North Korea demonstrates how sincere it's about nuclear disarmament.
Though North Korea appears to be making significant progress in developing what it calls a nuclear deterrent, its economy is still recovering from the collapse of the Soviet Union and its East bloc allies and a massive famine in the 1990s. It depends heavily on trade with China (http://abcnews.go.com/topics/news/china.htm) and has fallen light years behind its southern rival.
Kim identified a number of key areas, including the country's power supply, agriculture and light-manufacturing production, as critical parts of the program. Kim stressed that the country needs to increase its international trade and engagement in the global economy, but didn't announce any significant reforms or plans to adopt capitalist-style marketization.
Detailing the economic policy in such a public way demonstrated that Kim is taking ownership of the country's economic problems, something his father avoided as leader.
Kim has promised to improve living standards and the focus of the congress on the economy reflects that. But it was also decidedly conservative in its wording — giving no hint that fundamental changes are in the offing on how the state-run economy functions.
Market-style business has become more common in North Korea, in large part because of its economic crisis and famine of the 1990s, which made it impossible for the government to provide its citizens with the necessities and forced many to learn how to fend for themselves.
But while the realities on the ground have shifted, officials have been reluctant to formally embrace significant reforms as state policy.
Even so, the North has given individual enterprises more autonomy in managing themselves so that they can become more efficient.
That has led to increased salaries for better-performing workers and, to some extent, increased production on at least some farms, where farmers have more incentive to produce more so that their own take — what's left after meeting government quotas — is bolstered and can be sold in markets for a profit.
Still remaining on the agenda of the congress, which gathers more than 3,400 delegates at the ornate April 25 House of Culture, are elections to give Kim the party's top post — he is already its first secretary, and his father posthumously holds the title of "eternal general-secretary" — and for other party leadership positions.
Though no date has been announced, and surprises can never be ruled out, the congress was expected to go on for a couple more days.
Mass rallies will likely be held to mark its conclusion in a celebratory fashion.
Kod Blomkampa još samo treba da se utvrdi da li će biti novi Cameron ili novi Verhoeven...
Sent from my iPhone using Tapatalk
...nemoj samo da bude Uwe Bol...
ali bliži je Verhovenovim atmosferama, mada ni ovaj Avatar nije remek delo kao Aliens...
Mehmete,
Mislim da se oseća moj uticaj. Koliko toliko...
http://www.vice.com/rs/read/stoya-nam-prica-o-svom-prvom-ne-porno-filmu-i-tome-zasto-zeli-da-radi-samo-sa-srbima (http://www.vice.com/rs/read/stoya-nam-prica-o-svom-prvom-ne-porno-filmu-i-tome-zasto-zeli-da-radi-samo-sa-srbima)
Mislim da i Stoja uviđa da se, dok tebe nije srela, besciljno teturala kroz život. Sada je spoznala svoju svrhu i, nadamo se, zgrabila sudbinu čvrsto u svoje šake. A Jamesa Deena ćemo da nalupamo ako dođe u Srbiju.
U novoj vladi očekujem mesto Zavetnika za kinematografiju.
Pogledao THE HEART MACHINE Zahcaryja Wigona, u kome John Gallagher Jr i Kate Lyn Sheil igraju noseće uloge. Njih dvoje su protagonisti priče o paru koji pokušava da održi vezu na daljinu. Jednog dana, momak posumnja da mu devojka zapravo nije u Berlinu kako tvrdi već par blokova dalje u njegovom gradu. Kreće da je traži...
THE HEART MACHINE ovako prepričan zvuči kao zanimljivo promišljanje savremenih odnosa koji se odvijaju preko interneta, socijalnih mreža i sl. Nažalost sam film je više jedna mumblecore studija stanja, koja je povremeno vizuelno zanimljiva a povremeno na nivou studenstkog filma, sa scenarijem koji ponekad gradi neku dobru situaciju ali je veći deo vremena prilično bezveze.
Najveći adut su dva sjajna glumca u centru dešavanja. Nažalost, oni ne mogu da uzdignu materijal, štaviše oni svojim kvalitetom otkrivaju koliko je ovaj materijal ispod njihovog nivoa.
Gotovo da je neumesno ovaj film porediti sa PANAMOM Pavla Vučkovića jer je Vučkovićev film sigurno imao veći budžet ali je bolji i na svim drugim nivoima izraza. No, priličan je poraz za američki nezavisni film kada ga je čak i srpski film na istu ili sličnu temu pregazio.
THE HEART MACHINE se može izdržati do kraja samo zahvaljujući sjajnim glumcima i ponekoj dobro iskorišćenoj lokaciji.
* * / * * * *
Wow ta Stoja je full of BS
To je prilično subjektivna i na ovom topiku čak i zapaljiva izjava. Možeš li da je elaboriraš, ili je cilj bio izazivanje emotivne reakcije (tj. trolovanje)?
Nista vise subjektivan nego ostali komentari drugih diskutanata. No da obrazlozim. Tzv Stoja, porno glumica, samozvana " streberka", navodno "glumi" u izvesnom no porn filmu i sad je to senzacija.
Da krenem od tzv Stoje, koja u Americi nije uspela nista drugo da uradi od svog mladog i talentovanog zivota nego da se slika gola po NY i snima porno filmove donosi zakljucak da je Srbija eto bolja od Amerike jer Boze moj u Srbiji moze da sedi u restoranu a da je neki nepoznati muskarac ne maltretita. Big big BS. Odgomna, prljava laz. Onako bas izaziva mucninu.
Film je katastrofa. Buckuris svega i svacega vec vidjenog. Mesanje nespojivih stvari. Naziv filma na engleskom ali za Boga miloga sta zapravo znaci taj naziv?Ederlezi je naziv Romskog praznika. Kakve veze to ima sa severno koreanskom komunizmom? Povrh svega tu je Milutin ( ukaljase tako lepo ime) sadista koji resava da svog androidnog roba Nimani ( fu*king seriously !? No other name to choose!?) pretvori u ljudsko bice. Ah! Kak je to romanticno.
I onda sve to treba da bude cool ?
Well it's not, not to me.Sorry I don't like it. Ko voli nek uziva, ne branim.
Јасно је да је комбинација ризичнија од покуса Илије Курјака. Постоји свега пар начина да буде успјешна, и постоји милион верзија пропасти. Али морамо имати вјере у Стоју.
Da znas Bato da me je malo podsetilo na Dragog u visokom dvorcu. I to ne zbog pornicarenja vec zbog nemanja pojma te iznosenja dezinformacija i propagande.
што дезинформација? Па расисти јесу снимали филмове у Америци и гласају за Трампа
Стога, што не би спопадали Стоју у Лос Анђелесу... па спопадали би је и у Београду да су је препознали
Možda bi, možda i ne bi. Kako bi pa znao šta bi drugi radili? Za sebe znam da ne bih nikog uznemiravao, koliko god da je poznat i popularan. Kultura u Americi je drugačija, mnogo su neposredniji sa potpuno nepoznatim osobama, a poznate osobe čak i doživljavaju kao poznanike, pa onda sebi dozvoljavaju i veću prisnost s njima.
Да, ал ти ниси напаљени манијак... или јеси?
Poremećene osobe ovde nemaju para za kafiće, jer sve troše na lekove, i male su šanse da će se sresti sa Stojom.
Ко пије лијекове, Змај од Шипова?
Quote from: crippled_avenger on 09-05-2016, 13:11:01
Mehmete,
Mislim da se oseća moj uticaj. Koliko toliko...
http://www.vice.com/rs/read/stoya-nam-prica-o-svom-prvom-ne-porno-filmu-i-tome-zasto-zeli-da-radi-samo-sa-srbima (http://www.vice.com/rs/read/stoya-nam-prica-o-svom-prvom-ne-porno-filmu-i-tome-zasto-zeli-da-radi-samo-sa-srbima)
...Čaruga, majke ti, jesil' ti to.....
Stari gleda na filmove o Olimpijadi iz neobičnog ugla
http://www.beforeafter.rs/drustvo/ne-veruj-zeni-koja-juri-olimpijsku-normu/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam HUSH Marka Flanagana, konvencionalni slasher o gluvoj spisateljici koju napada ubica koljač i kada shvati da mu je prelako da je ubije kreće da je sadistički maltretira. Film je pre svega opterećen tehnikom te situacije i realizovan je prilično dobro, po scenariju koji potpisuju Flanagan i izvanredna glavna glumica Kate Siegel. John Gallagher Jr je slabo iskorišćen kao psihopata-koljač. On je odličan glumac ali ovde nije dobio materijal sa kojim bi zaista nešto mogao da uradi. Otud, lucidna rešenja su mahom sačuvana za glavnu junakinju dok je ubica tek korektno predstavljen. Ubičin motiv je sadizam, i kreće kao maskirani koljač kao u SCREAMu, međutim do kraja ne dobijamo neku atipičnost u njemu niti je njegovo pojavljivanje dovoljno motivisano.
U svakom slučaju, HUSH je dobro realizovan slasher i to mi je predstavljalo osveženje jer iskreno odavno nisam ni nailazio na konvencionalne slashere ovog tipa. Ipak, filmu nedostaje još jedan sloj pre svega u razradi negativca da bi se nametnuo kao istinski solidan programmer a zaista mu puno nedostaje da bi bio depalmijanska ili cravenovska dopuna žanrovskom korupusu. HUSH je pristojno izvedena konfekcija sa natprosečno kvalitetnog glumačkom podelom koja je mogla pružiti i više.
* * 1/2 / * * * *
Cripple nije jedini koji veruje u ovaj IP:
Fantastic Four: Simon Kinberg wants same cast for "brighter" sequel
(http://www.denofgeek.com/uk/movies/fantastic-four/40592/fantastic-four-simon-kinberg-wants-same-cast-for-brighter-sequel)
QuoteExclusive: producer Simon Kinberg says another Fantastic Four movie is still alive at Fox, with the same cast and a "brighter" tone. Mired by rumours of behind-the-scenes problems and released to a hostile response, 2015's Fantastic Four was far from the franchise reboot Fox wanted. Indeed, the removal of Fantastic Four 2 from the studio's schedule (it was once slated for the summer of 2017) might suggest that a sequel's out of a question.
According to producer and co-writer Simon Kinberg, however, there's still appetite for a sequel at Fox - even if they have gone back to the drawing board for now. When we brought the subject of Fantastic Four 2 up at the junket for X-Men: Apocalypse, Kinberg made no secret of his feelings about the 2015 film and its dramatic departure from the comics.
"We didn't make a good movie," Kinberg said, "and the world voted, and I think they probably voted correctly. And you can't make a good movie every time out - not everybody does. We actually have a pretty good batting average, all things considered. But I think we made many mistakes when we made that movie - mistakes that we learned from and we wouldn't repeat."
At the same time, Kinberg said that the desire to make another Fantastic Four at Fox still remains - and with the same core cast of the last film:
"We want to make another Fantastic Four movie. We love that cast - I mean if I were to say to you now Michael B Jordan and Miles Teller, and Kate [Mara] and Jamie [Bell] are great actors - we love that cast. I love the comic, I mean I love it almost as much as X-Men."
If it happens, the next Fantastic Four movie would, Kinberg adds, be closer in tone to the comics - so far less of the Cronenbergian body horror than we got in Josh Trank's reboot.
"We'll try to be truer to the essence of the tone of Fantastic Four, which is completely - well, not completely, but largely - distinct from the X-Men, which is brighter, funner, more optimistic tone. I think we tried to make a darker Fantastic Four movie, which seemed like a radical idea but we were kind of messing with the DNA of the actual comic instead of trusting the DNA of the comic."
At this stage, it's far from clear whether another Fantastic Four film will happen, though Kinberg seems upbeat about its chances.
"We're working really hard on figuring that out," he said. "Nothing would make me happier than the world embracing a Fantastic Four movie."
More on this as we get it.
Michael B. Jordan is in talks to join Chadwick Boseman in Marvel's "Black Panther," sources confirmed to Variety.
Lupita Nyong'o is also currently in negotiations to board the film as Black Panther's love interest.
"Creed" helmer Ryan Coogler will direct the movie, which stars Boseman as T'Challa, the prince of the African nation of Wakanda, who must take over the mantel after his father's murder. Marvel unveiled the character in "Captain America: Civil War" before the standalone film bows on Feb. 16, 2018.
Jordan's role is unknown at this time.
Joe Robert Cole is co-penning the script with Coogler. Kevin Feige is producing the movie.
The role would reteam Jordan with Coogler; the duo worked together on "Creed" and "Fruitvale Station." Jordan is hot on the heels of relaunching the "Rocky" franchise with "Creed." He is attached to star in a remake of "The Thomas Crown Affair" for MGM, as well as the adaptation of "Just Mercy" which has "Short Term 12" helmer Destin Cretton directing.
Jordan is repped by WME. The news was first reported by the Hollywood Reporter.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ako Džordan to učini, morao bi da bude Human Torch!!!!!!! Fox je valjda toliko pametan da vidi da im je to ipak šansa da od FF naprave nešto!!!!!!!!!!
Ja se iskreno nadam da jeste Human Torch. Sve drugo je besmisleno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Martin Scorsese, Robert De Niro, AND Al Pacino? Why We're Rooting for 'The Irishman' (https://www.yahoo.com/movies/martin-scorsese-robert-de-niro-and-al-pacino-211844640.html)
Quote
If there were monuments to director-actor teams, Martin Scorsese and Robert De Niro would definitely have a spot on Mount Rushmore. Their two-decade collaboration, from 1973's Mean Streets to 1995's Casino, gave us three undisputed contemporary classics in Taxi Driver, Raging Bull, and Goodfellas.
Even with a 21-year break in their professional relationship since Casino (excepting their lighthearted participation in the DreamWorks cartoon Shark Tale), their rapport clearly endures. Appearing alongside each other at a 40th anniversary Tribeca Film Festival screening (https://www.yahoo.com/movies/the-taxi-driver-cast-reunited-in-new-york-last-141255513.html) of Taxi Driver in April, Scorsese and De Niro easily traded stories about how they brought mentally unstable cabbie Travis Bickle to life.
Related: Watch Robert De Niro and Anne Hathaway Talk About the First Time They Fell in Love With Acting (https://www.yahoo.com/movies/watch-robert-de-niro-and-anne-hathaway-talk-about-214859055.html)
Cut to a month later, and that Taxi Driver event may just have been a prelude to something bigger. Variety is reporting (http://variety.com/2016/film/markets-festivals/cannes-martin-scorseses-the-irishman-has-bu) from the Cannes Film Festival that not only could a deal for the long-planned Scorsese/De Niro reunion project, The Irishman, finally be made available to international financiers, but that the project would also include De Niro's Heat co-star and fellow acting icon, Al Pacino (believe it or not, this would be the first time for Pacino in a Scorsese film), and Oscar-winning Goodfellas co-star Joe Pesci.
According to the Variety story, The Irishman, a '70s-era gangster film, has been languishing at Paramount, the studio that released Scorsese's 2013 hit, The Wolf of Wall Street. Now, Variety reports, the studio may allow it to find new backers for the right price. (No matter who ends up financing it, Paramount would be the movie's U.S. distributor.)
Based on Charles Brandt's 2003 book, I Heard You Paint Houses (http://www.amazon.com/Heard-You-Paint-Houses-Teamsters/dp/1586420895), The Irishman would focus on the bloody career of hit man Frank Sheeran, famed for being Jimmy Hoffa's best friend — and possible killer. De Niro would play Sheeran. The Variety piece (http://variety.com/2016/film/markets-festivals/cannes-martin-scorseses-the-iris) also reports that the actors would play younger versions of their characters in flashbacks, using the same digital trickery that de-aged Robert Downey Jr. (https://www.yahoo.com/movies/) to his Less Than Zero self in Captain America: Civil War and restored Michael Douglas (https://www.yahoo.com/movies/how-exactly-did-ant-man-make-michael-douglas-124758868362.html) to his Wall Street prime in Ant-Man.
No matter how many years he gets shaved off onscreen, the prospect of De Niro teaming up with Scorsese one more time should make any film lover feel young at heart. In the years since Casino, the director — whose next film, Silence, is expected to arrive later this year — has pursued an artistically rewarding (and financially lucrative) collaboration with Leonardo DiCaprio, while De Niro's recent track record has been a bit ... well, spottier. (Scorsese's past and present muses both appeared in his 2015 short film, The Audition, which has only screened at a Macau casino (http://blogs.indiewire.com/thompsononhollywood/martin-scorseses-venice-film-festival-short-cancelled-20150831).)
What's so exciting about The Irishman is the hope there's one more career-defining De Niro role in a Scorsese film yet to add to Travis Bickle, Jake LaMotta, Rupert Pupkin, and Max Cady. The two men have rarely spoken about what the exact nature of their dynamic is, which makes it feel that much more rare and special. "I'd like to think we melted into each other kind of in a way," Scorsese told Jimmy Fallon during an appearance on The Tonight Show in February. And keeping it vague is probably for the best. After all, it's the end result of their process that most concerns — and benefits — us. With 2016 already providing (https://www.yahoo.com/movies/remembering-purple-rain-princes-extraordinary-201715245) us with plenty of evidence (https://www.yahoo.com/movies/david-bowie-movies-170714583.html) that we shouldn't take any of our beloved artists for granted, clearing the way for Scorsese and De Niro to put a capstone on their career-long collaboration with The Irishman seems like a global cinematic imperative.
Russell Crowe and Ryan Gosling score in Shane Black's latest lethal weapon, a crackerjack '70s comedy of aggression
In "The Nice Guys," a smashingly disreputable mystery-comedy free-for-all directed with a wink of trashy zest by Shane Black, Russell Crowe plays a freelance thug for hire — the sort of guy who will keep your teenage daughter from dating a druggie sleazebag by paying a visit to the sleazebag's house and bashing him in the face with brass knuckles. (It's amazing how effective that is.) The films tosses Crowe together with a sweetly shambling private detective, played by Ryan Gosling, who's as earnest and inept as his new partner is brusquely violent. It's 1977, and these two cruise around Los Angeles against a backdrop of polyester boogie-nights tackiness, busting heads, crashing parties, fleeing hit men, and getting to the dirty bottom of a conspiracy that somehow combines the adult-film underworld with a scheme by the Big Three automakers to suppress the catalytic converter. (Yes, it's a PC message movie gone flesh.) "The Nice Guys" is an ultra-violent burlesque, the sort of cheerfully hostile buddy bash that's been a staple since the '80s, only this one is singularly clever about its own triviality, and it offers the scruffy pleasure of seeing two great actors dial down their gravitas with style. The movie is likely to score big with audiences, and for the same reason that it's proven to be a perfect palette cleanser at Cannes. It's a treat to see popcorn this decadent made by people who know exactly what they're doing.
The modern buddy comedy originally kicked off with "Butch Cassidy and the Sundance Kid," but the screenwriter who juiced it up into its current knockabout voltage is Shane Black, when he wrote "Lethal Weapon" in 1987. The way that movie mashed together fireball action, racially barbed insult comedy, and a general atmosphere of what-the-hell insanity made it one of the most influential throwaways of the '80s, though part of its appeal is that Black, with his gift for jabbing cutthroat patter, seemed to be glorying in the notion that he wasn't aiming very high. After penning the first "Lethal Weapon" sequel, he reinvented himself by writing and directing "Kiss Kiss Bang Bang" (2005), an off-the-wall crime thriller that was a little precious in its zingy bon mots — but you could see that Black was trying for something. Then, after a break of close to 10 years, he directed "Iron Man 3" and became a superb pop filmmaker, deepening the saga of Tony Stark with a blend of spectacle and dread that turned it into one of the most supple Marvel movies ever made. "The Nice Guys" is like a "Lethal Weapon" film made by the far wittier and more dexterous Shane Black of "Iron Man 3." The film keeps surprising you, so that you never feel you're watching a fists-meets-yocks-meets-corruption formula (even when you are).
At a certain point, you may gawk at a Hollywood leading man and think that he's looking a little chunky, a little jowly, a little used. Then there's the point when that actor has carried his used aura for so long that he starts letting it define him; he begins to use it himself. That's where Russell Crowe is at in "The Nice Guys." His Jackson Healy, squinty and rotund in a dirty light blue leather jacket, with hair combed back into a DA, is sort of like a loan shark, except that he doesn't work for the Mob. He'll work for anyone who can scrape together a few lousy bucks. What's fun about watching him is that he treats the savagery of his job as casually as if he were filling out a tax form. Crowe, deftly exploiting the irony of the film's title, makes Jackson a courtly bruiser, a guy who will beat the crap out of anyone — but only as a means to an end. (The fact that he might enjoy it is deeply buried subtext.) Early on, he's assigned to pay a visit to Holland March (Gosling) to take him off a case. He snaps his wrist in two — which, in this movie, is the equivalent of a handshake. Sure enough, the two are soon working together, assigned to locate Amelia (Margaret Qualley), a barefoot brunette in a yellow dress who keeps popping up like an apparition. She starred in her boyfriend's "experimental" – that is, naked — movie, and then his house burned down, and a vicious thug named John Boy (Matt Bomer, in creepy bangs) is desperate to get hold of the movie. But why?
At first, Holland stares at his partner with a glint of farcical terror. Gosling, among his many talents, has blossomed into an inspired physical comedian, and it's a hoot to watch him converse with Crowe from a bathroom stall as he tries to fumblingly prop open the door, point a gun, and hold a magazine over his junk at the same time. But Holland is most funny when parading his self-schooled cluelessness. He's blitzed and myopically sincere, as when he confronts a reckless cop who says that he was "just following orders" by righteously proclaiming, "You know who else was just following orders? Hitler!" Gosling invests that line with so much conviction that we can't help but notice that Holland got it half-right, and that it's almost touching in its hilarity.
For a movie set in the late '70s, "The Nice Guys" has a great deal of spangly atmosphere — Philippe Rousselot's cinematography gives L.A. a night-bloom glow — but not, in the end, a lot of period authenticity. Earth, Wind & Fire, portrayed by actors, perform at a party hosted by a porn producer, but why, only minutes before, do we hear EWF's "Boogie Wonderland" on the soundtrack — a song that didn't come out until two years later? Holland dresses in swirly psychedelic shirts, and there are references to the novelty of no-fault divorce, but these are token signifiers that never add up to the loosey-goosey stoned sleaze of the '70s.
Then again, what's so much fun about "The Nice Guys" is that its casually remorseless hostility, reflected in everything from the drop-dead wisecracks to the slapstick cruelty of its violence, expresses nothing so much as the spirit of today. There's a great moment when our heroes have ridden up a hotel elevator to ambush a villain, and as the elevator door opens we see a body clawing the corridor wall, then another one being shot, and our heroes duck back into the elevator, with a "We don't need this" shrug. The timing of the gag is exquisite, because it's Black's way of expressing what it feels like when whatever you're expecting is almost certain to turn out worse. In "The Nice Guys," the cynical moxie that was just a mayhem-fueled joke in the "Lethal Weapon" films here gets pushed into something a shade more resonant — a comedy of resigned aggression, where everyone is trolling everyone else.
Cannes Film Review: 'The Nice Guys'
Reviewed at the Cannes Film Festival (noncompeting), May 15, 2016. MPAA Rating: R. Running time: 116 MIN.
Production
A Warner Bros. release of a Silver Pictures, Waypoint Entertainment, RatPac-Dune Entertainment production. Produced by Joel Silver. Executive producers, Anthony Bagarozzi, Ken Kao, Michael J. Malone, Hal Sadoff. Co-producers, Aaron Auch, Ethan Erwin.
Ajd videćemo. Trejler ima tu spektakularnu scenu u veceu ali opet... treba biti oprezan.
Pogledao sam OUR KIND OF TRAITOR Susanne White. Nažalost, ovo je još jedna vrlo slaba adaptacija romana Johna le Carrea. Uprkos tome što je scenario pisao ugledni Hossein Amini i što je sam le Carre producirao film, pa se čak i pojavio kao Stan Lee u kameo ulozi, što mu je u poslednje vrem postao običaj, ova ekranizacija je jako daleko od kvaliteta koji su imale le Carreove adaptacije u poslednje vreme, od TAILOR OF PANAMA preko CONSTANT GARDENERa do TINKER TAILOS SOLDIER SPY. Ovo je banalan, neuverljiv, televizijski realizovan euro špjjunac, sa atraktivnom podelom ali krajnje površnim karakterizacijama.
Ewan McGregor i Naomie Harris su divna podela za centralni par ali su njihovi likovi potpuno neuverljivi, sa preduzimljivošću koja je pre karakteristična za neki eskapistički akcijaš nego za ekranizaciju le Carrea. Damien Lewis je potpuno jeziv u ulozi MI6 obaveštajca koji im je handler, sa sve napućivanjem usana da bi ličio na karakternog glumca iz neke od starih le Carreovih ekranizacija.
Povrh svega, Anthony Dod Mantle nije adekvatno iskorišćen kao DP i Susanna White koja ima sjajne rezultate na televiziji potpisuje režiju koja je krajnje televizijska, flah, bez prave filmske ekspresije. Po mnogo čemu OUR KIND OF TRAITOR podseća na NIGHT MANAGER, koji takođe nije bio dobro režirana televizija.
Čini mi se da sam le Carre kao učesnik ovih ekranizacija ima pogrešnu percepciju vlastitog rada i to je najveća šteta.
Za nas je zanimljivo da Raša Bukvić ima malu, a Velibor Topić nešto veću ulogu u filmu.
* * / * * * *
Pogledao sam SMRT U SARAJEVU Danisa Tanovića. Reč je o novom festivalskom uspehu bosanskog filma i novom koraku u novom pravcu za Tanovića. SMRT U SARAJEVU po svom sadržaju ima sve predispozicije da bude gadan antisrpski film ali nije, i to je možda najzanimljivija stvar u vezi sa njim. Naime, Tanović je svoju festivalsku rehabilitaciju posle serije nezapaženih filmova posle oskara za NIČIJU ZEMLJU doživeo upravo kada se omanuo antisrpskih tema i postao levičar.
Zato u SMRTI U SARAJEVU, Tanović pravi film koji tematizuje EU, i neokolonijalne odnose u Bosni, i na Balkanu, a sve to prelama na prvo loptu, i na sve šutira iz prve. Film je baziran na ispovestima junaka u raznim formama, scenario je napisan u maniru političke drame, svaki lik ima neku svoju životnu, klasnu, samim tim ideološku poziciju, a tako je koncipiran i zaplet.
U hotelu EVROPA se organizuje proslava EU, to su dani diskusije o EU i Gavrilu Principu. Na krovu hotela, televizija snima izjave raznih sagovornika koji bukvalno iznose teze o Gavrilu Principu. U podrumskim prostorijama hotela se sprema štrajk radnika hotela koji hoće da se pobune baš pred TV kamerama. Upravnik hotela verujući da će moći da isplati plate radnicima odlučuje da se obrati za pomoć lokalnom kriminalcu koji iznajmljuje prostor hotela za svoju kockarnicu i striptiz klub... A uporedo, u hotel stiže francuski glumac Jacques Weber koji se priprema da uveče izvede monodramu Bernard Henri Levyja.
Svi ovi elementi deluju potencijalno antisrpski ali kako rekoh, Danis Tanović više nije bošnjačka žrtva, on je sada levičar, pa je i sam Bernard Henri Levy sa svojom predstavom na određeni način potkačen u filmu jer je glumac izvodi na nekom besmislenom, uzaludnom EU skupu, koji film zapravo osuđuje i ismeva.
U jednom momentu se pojavi lik Srbina koji se zove Gavrilo Princip i iznosi srpsko viđenje rata u Bosni, i u principu ne samo da se dobro drži, već na kraju postaje pozitivni lik, i to ne zato što je odustao od svog ratnog nacionalizma, nego zato što je spoznao da su sada drugi problemi aktuelni a na vrhuncu filma, on i gine, u jednoj dosta stupidnoj sceni koju samo reditelj ograničenog talenta poput Danisa Tanovića može smatrati klimaksom bilo čega...
Tanović je međutim u svom levičarenju inkluzivan i mudro shvata kako je to sadašnji bubble na kom treba insistirati, pa očigledno ni rezultati nisu izostali. Jasno je da će i srpski film u predstojećem periodu preći iz autošovinističke faze u socijalno angažovanu fazu, ponovo kaskajući za Bosnom.
Inače, Tanović sada kao ima novi rediteljski koncpet, a to je imitiranje ovih festivalskih filmova u kojima se kamera kreće za junakom dok hoda, snimajući ga s leđe. Međutim, u većini slučajeva kada se kamerqa končano zaustavi za jednu razmenu dijaloga, Tanović odustaje od kadar-sekvence i snima klasičnu plan-kontraplan strukturu. Dakle, ovo je film koji pretenduje da bude stilski upečatljiv, fluidan, da povezuje likove i prostora ali u tome nije konzistentan.
* 1/2 / * * * *
kripe, gde ovo može da se pogleda?
http://www.krstarica.com/lat/beograd/bioskopi/ (http://www.krstarica.com/lat/beograd/bioskopi/)
ha, znači ni Beč nema!
fala bato,
sad još samo da vidim kako film da iskombinujem s burekom :lol:
Možda dođe do Beča?
Mehmete, mislim da je vreme da nađeš malo vremena za sebe...
Warner Bros. and DC Entertainment are developing a new standalone movie featuring an all-star cast of female DC heroes and villains with Margot Robbie attached to reprise her role of Harley Quinn.
Robbie will also produce the pic, which will not only feature Quinn, but popular characters such as Batgirl and Birds of Prey also making appearances. Who exactly will be considered the lead opposite Robbie is still unknown. Exact plot details are also unknown currently.
Robbie will first appear as Quinn in "Suicide Squad" opposite Will Smith and Jared Leto. Though the film doesn't bow until August, Robbie has already garnered attention for her performance as the fan-favorite character, which studio had always seemed interested in spinning off to other movies.
RELATED
Suicide Squad Joker
Watch: The Joker Joins the Fun in New 'Suicide Squad' Trailer
Robbie has not only "Suicide Squad" debuting this summer, but also "Legend of Tarzan" coming out in July, where she will star as Jane opposite Alexander Skarsgard.
Robbie is repped by CAA, Management 360, Aran Michael Management and Jackoway Tyerman. The Hollywood Reporter first reported the news.
Pogledao sam KILL COMMAND Steve Gomeza, britanski niskobudžetni SF film, produkciju Nicka Lovea, koju je kritika nazvala cameronovskom, a to u nekom savremenijem ključu znači da je i blomkampovska. Nažalost, Steve Gomez ne uspeva da u znatnijem delu nadoknadi budžetske nedostatke kroz kreativnost. Štaviše, film je niskobudžetni ali mu to ne smeta previše u domenu efekata, sem što Gomez naravno mora da "krije" neke od aduta, odnosno mora da malo slowburnuje pretnju. Ono u čemu je mogao biti veštiji jesu konflikti unutar ekipe vojnika iz budućnosti koji odlaze na poligon da likvidiraju borbene robote koji su se pobunili protiv ljudi.
Gomez je evidentno inspirisan ALIENSom, a samim tim i EDGE OF TOMORROW a dinamika u ekipi vojnika je bazirana na sumnjama prema junakinji koja je kiborg a treba da bude na strani ljudi. Dakle, sve što ovaj film pokazuje smo videli već negde u izvrsnim SF akcijama. Otud, on ni nema šansu da se lako provuče jer na svim nivoima poziva na nepovoljna poređenja.
Scenario je korektan a to u ovim okolnostima nije dovoljno da bi se film izvdvojio i dobio neki crossover potencijal.
Pa ipak, meni kao ljubitelju tog SF imaginarijuma, KILL COMMAND na kraju krajeva nudi prijatno gledalačko iskustvo. Uprkos tome što je u ovom filmu bukvalno sve moglo biti bolje, dovoljno je dobro da zadovolji fanove dok čekaju nešto iz ovog arsenala.
* * 1/2 / * * * *
Stari priprema narod za premijeru THE NICE GUYS
http://www.beforeafter.rs/kultura/pod-suspenzijom/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 16-05-2016, 21:20:50
Možda dođe do Beča?
javlja mi se da će pre muhamed bregu nego breg muhamedu al nikad se ne zna :lol:
što se tiče drugog topika, videh juče al što bi se samo mehmet obradovao? okrutno!
http://m.ign.com/articles/2016/05/16/harley-quinn-movie-starring-margot-robbie-in-development (http://m.ign.com/articles/2016/05/16/harley-quinn-movie-starring-margot-robbie-in-development)
živeli :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi66.tinypic.com%2F2nvwg12.jpg&hash=3a121f123c7ef9c1b265b4544d0b884b07f02374)
Australian Psycho
https://youtu.be/RWc8V-iKJ7s
al perfektna je! a tek glas...wow! :lol:
nego, X-Man: Apocalypse me ceka u subotu. IMAX, sredina sredine! :)
Sreća moja...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam RACE Stephena Hopkinsa, film koji možemo smatrati jasno profilisanim produktom napravljenim za potrebe povezivanja sa ovogodišnjom Olimpijadom, ali i sa namerom da se obeleži osamdeseta godišnjica rekorda koji je postigao Jesse Owens. Hopkins je pre jedno četvrt veka bio među najperspektivnijim žanrovskim rediteljima, kada je posrnuo na bioskopskoj sceni, prešao je na televiziju i nametnuo se kao jedan od najrespektabilnijih reditelja koji je umnogome definisao izgled savremene televizije.
Posle toga se praktično nije vraćao na veliki ekran, a RACE je nažalost, uprkos tehničkoj virtuoznosti pojedinih Hopkinsovih scena, film koji je se pre može smatrati robom nego nekakvim ostvarenjem koje iskazuje bilo šta. Uprkos tome što je uspeo da u ulozi Larry Snydera ima Jasona Sudeikisa, da se u filmu pojavi Jeremy Irons ili Carice Van Houten kao Leni Riefenstahl i da Owensa ubedljivo odigra Stephan James, Hopkins i scenaristi celu stvar drže u krajnje konvencionalnim okvirima, i RACE je u tom smislu sterilniji i televizičniji čak i od nekih sličnih eskapističkih filmova o sportskim trijumfima kao što je MONTEVIDEO.
Ono što se međutim ne može osporiti filmu RACE je da u svom sterilnom maniru didaktički otvara niz kontradikcija koje su činile ovaj nastup američkog olmpijskog tima, i same Owensove medalje, i u tom pogledu RACE zaista može poslužiti kao solidna istorijska lekcija, film koji se može prikazivati u školama širom sveta.
Međutim, ako želimo pravi punokrvni film o problemima afroameričkih sportista, onda to i dalje ostaje ALI Michaela Manna. Prava je šteta što autori nisu stremili da snime takav film, polemičan, političan, ubedljiviji u realističkom smislu. Međutim, imajući u vidu činjenicu da je ALI na raznim nivoima bio izazovan publici, RACE je verovatno jednostavniji proizvod za plasman.
Šteta je što Hopkins ne radi nešto zanimljivije, ali uteha je da to što radi u principu radi dobro.
* * 1/2 / * * * *
Dakle, Marvel se praktično razmeće:
Netflix to adapt a Blade, Ghost Rider, and Moon Knight series (http://nerdreactor.com/2016/05/18/netflix-to-adapt-a-blade-ghost-rider-and-moon-knight-series/)
A preko u Warneru:
More 'Batman v Superman' Fallout: Geoff Johns to Co-Lead Newly Created DC Films Division (http://www.slashfilm.com/dc-films-geoff-johns/)
Pogledao sam HJUSTON, IMAMO PROBLEM Žige Virca. Pre četiri godine ovaj film je bio u fazi finansiranja i u javnosti je prikazan trejler koji je najavljivao mockumentary o jugoslovenskom svemirskom programu koji je sakrivan od celog sveta. Po regionu je plasirana priča o tom filmu, novine su naravno svemu prišle senzacionalistički i bavile se time da lie je Tito zaista ima svemirski program, i sve je na kraju delovalo kao apsurdan hoax.
Međutim, kada se film pojavio četiri godine kasnije, ispostavilo se da je ovo priča koja je mnogo više od mockumentaryja o nečemu tako apsudnom kao što je Titov svemirski program. Naprotiv, ako je u prvoj polovini ovo jedan nestašni, jako dobro realizovani mockumentary o tome kako je SFRJ pravila rakete za put u svemir, u drugoj polovini sve se pretvara u jednu melanholičnu priču o raspadu SFRJ koja moram priznati malo kome neće zaustaviti knedlu u grlu.
Film pritom ne prestaje da bude šaljiv, povremeno neozbiljan, istorijski neprecizan ali odjednom njegova apsurdna priča počinje da govori istinu, i HJUSTON, IMAMO PROBLEM tada postaje jedna meditacija o modernizacijskom projektu Jugoslavije koji nije uspeo, o Titovom kultu ličnosti koji je vrlo slojevito tretiran, i o uticaju Zapada na procese u Jugoslavili.
Površno bi bilo reći da HJUSTON, IMAMO PROBLEM problem u drugoj polovini postaje "nešto više". On sve vreme jeste "nešto više", samo što je to u maniru najboljeg žanrovskog filma plasirano u formi koja je sama po sebi nepretenciozna i ne sugeriše da autori žele da prikažu neku "veliku istinu": I oni je ne tretiraju na taj način ali daju svoj doprinos toj višedecenijskoj debati.
Sam mockumentary je baziran na mešavini arhivskog materijala kojim je vrlo vešto manipulisano, zatim igranih scena koje su kao situacije istraživanja slučaja, i razgovora sa protagonistima od kojih su neki rađeni u talking jeads maniru a neki u formi razrađenih situacija na terenu. Kao "pokrovitelj" filma, njegov "superego" javlja se Slavoj Žižek koji ima jednu atipičnu deonicu a to je momenat kada mora da se "suoči" sa svojom ulogom u rušenju Jugoslavije, u periodu kada se zalagao za demokratiju, građansko društvo i ostale stvari kojima se danas podsmeva.
Žiga Virc suvereno vlada svim elementima izraza i u fazi kada manipuiše arhivskim materijalom, i kada pravi te skoro pa found footage rekonstrukcije. Lokacijama se izvanredno služi i na njima uspeva da izvuče maksimum, to ne važi samo za brod "Galeb" i podzemne kamponire RV i PVO već i za neke od pitomih lokacija poput Konobe na Pagu ili Kuće cveća.
Koliko vidim, dosta fondova specijalizovanih za dokumentarni film učestovalo je u realizaciji filma što je zanimljivo jer ovo de facto nije dokumentarni film iako se služi tom formom. Voleo bih da znam kako se to desilo.
* * * * / * * * *
ovo zvuči vrlo zanimljivo, tnx.
overićemo.
Ovaj film je otprilike kao da je neko sve vreme čitao šta pišem, i ozbiljno shvatao :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Refnov novi film Neon Demon publika izviždala u Kanu i izlazila sa projekcije zgađena scenama nasilja, seksa i nekrofilije (https://uk.movies.yahoo.com/post/144645554841/drive-director-nicolas-winding-refns-the-neon). :lol: Sad želim da ga gledam ali onda se setim kakav je bio Only God Forgives i zabrinem se.
Verujem da je sličan. "Poslednji Pajkićevac" zajebava narod...
U drugim vestima, Kesića generalno ne gledam na televiziji ali večeras bi to lako moglo da se desi :lol:
Večeras ima šanse da onemogućim svoj javni rad na duže :) Gledaj!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Paul Verhoeven directs Isabelle Huppert in his first French-language feature, which premiered in competition in Cannes.
To say that Elle is Paul Verhoeven's classiest work to date is perhaps an overstatement, especially for a movie about a rape victim who gets her rocks off every time she comes face-to-face with her assailant. But we are after all dealing with the director behind such subversive classics as Basic Instinct and Showgirls – both of them powerful women's movies, despite what the naysayers may claim – so the bar in terms of sophistication and chic is not necessarily all that high.
Yet for his first feature film in ten years, and his first one ever en français, the Dutch auteur has teamed up with the great Isabelle Huppert to craft a tastefully twisted mid-to-late-life crisis thriller that's both lasciviously dark and rebelliously light on its feet – a story about a 50-something woman who is dealt several blows over the course of a few months and fights back with authority, mockery and a fat can of pepper spray. It's as if Michael Haneke woke up one morning, took his funny pills, and decided to make a sadistic French farce, and the result is a movie that will finally bring Verhoeven back into the spotlight after a decade-long absence.
Adapted with wit and efficiency by David Birke from Philippe Djian's novel, Elle hits the ground running – or rather kicking and screaming – when video game executive Michele (Huppert) is attacked inside her stately outer-Paris home by a masked man. In a scene that we will flash back to several times, she's knocked on the floor, punched in the face and viciously raped in broad daylight, her screams of pain filling the room. Or is that pleasure?
As is typical of Verhoeven, it's hard to tell the difference between the two, and the rest of the movie will chronicle Michele's complex reaction to the assault, in a mix of fear, anger and perversion that has her rejecting any kind of victimization and gradually making the men around her prey to her own whimsies, whether sexual or otherwise.
The male candidates – many of whom are suspects in the rape, keeping the suspense going for at least half the film's running time – include: her way too spic-and-span neighbor, Patrick (Laurent Lafitte), whose marriage to a Catholic believer (Virginie Efira) provides fodder for plenty of anti-clerical broadsides; Richard (Charles Berling), a milquetoast ex who's trying to be something more than a washed up novelist; Robert (Christian Berkel), Michel's part-time lover and the husband of her best friend and business partner, Anna (Anne Consigny); and Vincent (Jonas Bloquet), her 20-something son who works at the French equivalent of McDonald's and is about to have a child with a salty girlfriend, Josie (Alice Isaac).
They all sound like characters in a classic boulevard comedy by Georges Feydeau, and part of what makes Elle such an enjoyable affair is how well Verhoeven mines laughter out of so many deeply disturbing situations – whether it's a Christmas dinner where Michele plays footsie with Patrick under the table while causing her mother (Judith Magre) to have a stroke; or else an uproarious sequence where Josie givers birth to Vincent's son, only to toss the question of his paternity right in our faces.
Verhoeven displayed a knack for transgressive humor in early Dutch-language features like 1980's Spetters, and that strain continued throughout his work in Hollywood, whether in sci-fi actioners like Robocop and Starship Troopers or the aforementioned Basic Instinct and Showgirls – which, like Elle, are about women who grab life by the cojones (sometimes quite literally) and don't let go until they squeeze all they can out of it.
What's impressive and rather surprising about this film is the manner in which Verhoeven adapts his style and worldview to what feels like a typically French affair, complete with multiple lovers, family crises, horrible parents – in this case, a dad who committed a mass homicide when Michele was a little girl – and a certain je ne sais quoi attitude that takes everything, even something like a brutal attack, with a sizeable grain of salt.
Such a feat wouldn't be possible without Huppert, who seems to be channeling characters she's played in a number of films, – from Haneke's The Piano Teacher to Mia Hansen-Love's recent Things to Come – but does so with a gusto we've rarely seen while remaining very much herself. Only she could play a scene like the one where Michele faces a horny suitor with his pants down and slides a garbage pail between his legs, and look so carelessly elegant about it.
It's all quite perverse for sure, which of course is no surprise coming from either the actress or the director, though what's welcome about Elle is the way they combine their talents to make a film that hardly skimps on the sex, violence and sadism, yet ultimately tells a story about how one woman uses them all to set herself free.
Tech credits are polished in all departments, with DP Stephane Fontaine (A Prophet) bathing interiors in a warm natural glow and composer Anne Dudley providing a swooning, suspenseful score with echoes of Hitchcock and Polanski. Like many a Verhoeven outing, Elle offers its own devilish critique of the media – in this case the Mature 17+ video game created by Michel's company, and in whose sequences of computer-generated mutant rape she finds a way to channel her own warped resistance. You go girl.
Production companies: SBS Productions, Twenty Twenty Vision Filmproduktion, France 2 Cinema
Cast: Isabelle Huppert, Laurent Lafitte, Anne Consigny, Charles Berling, Virginie Efira
Director: Paul Verhoeven
Screenwriter: David Birke, based on the novel "Oh..." by Philippe Djian
Producers: Said Ben Said, Michel Merkt
Director of photography: Stephane Fontaine
Production designer: Laurent Ott
Costume designer: Nathalie Raoul
Editor: Job ter Burg
Composer: Anne Dudley
Casting director: Constance Demontoy
Venue: Cannes Film Festival (Competition)
Sales agent: SBS International
Dođavola, nisam pastovao na vreme Guardianovui briljantnu kritiku za BLODD FATHER i sada...
Removed: article
Saturday 21 May 2016 13.27 BST
This article was removed as it breached an embargo. It will be reinstated at the correct time.
Quote from: Google cacheBlood Father review: Mel Gibson taps into rage for pulpy thriller
The first we see of Mel Gibson in Blood Father, his first proper vehicle since 2011's The Beaver, is in extreme closeup - and it's not flattering. His skin seems to have taken a proper beating following his well-publicised bout with drug and alcohol addiction. The deep set wrinkles that line his forehead look like battle scars, making him appear significantly older than his 60 years.
Sins, repentance and absolution: Mel Gibson's second coming
In allowing director Jean-François Richet (Assault on Precinct 13) to stage such an introduction, Gibson seems to be inviting scrutiny. Over the course of Blood Father, he demands it by digging deep to play a recovering alcoholic prone to dangerous temper flares. When his character, John Link, says to his daughter late in the film, "I'm sorry - I made mistakes and you suffered," Gibson might as well be directly addressing his fans.
As comeback projects go, Blood Father is stellar. It's a wonder Quentin Tarantino, the king of career resurrection, didn't get to Gibson first. The actors completely tears into the role of Link, a battered and disgruntled ex-con. Richet matches him, delivering a muscular and deliriously entertaining B-movie that is sure to play like gangbusters with genre aficionados.
At the outset of Blood Father, Link operates a makeshift tattoo parlor out of his trailer home in the middle of the California desert. Life is simple for Link. When not sweet-talking customers, he spends his days joking with his best friend and AA sponsor Kirby (William H Macy). That tranquility is disrupted by the surprise arrival of his estranged 16-year-old daughter Lydia (the excellent Erin Moriarty), on the run from the Mexican drug lords after shooting her wannabe kingpin boyfriend, Jonah (Diego Luna). When the cartel comes a-knocking, wanting Lydia dead, Link unleashes all hell, evading his parole to keep his daughter alive.
http://www.youtube.com/watch?v=hgl-xVubsjI
Blood Father recalls the thrillers Robert Rodriguez used to make: it's loud, outrageously violent, unabashedly pulpy, and doesn't skimp on character development. As the body count escalates, so do the stakes for Link and Lydia.
Vitally, it's also a lot of fun. "This shit's a party to a dirt bag like me," says Link, while on the run, aptly summing up the tone Richet sets.
But Blood Father wouldn't work were it not for Gibson. In his personal life, his rage has publicly manifested in horribly offensive ways. As an actor, Gibson is at his best when he taps into it. Watching Blood Father, you can sense he's hungry - eager to reclaim his status as a go for broke talent. It's unlikely audiences will bite. Still, he makes a hell of a show.
Quote from: Meho Krljic on 21-05-2016, 07:07:48
Refnov novi film Neon Demon publika izviždala u Kanu i izlazila sa projekcije zgađena scenama nasilja, seksa i nekrofilije (https://uk.movies.yahoo.com/post/144645554841/drive-director-nicolas-winding-refns-the-neon). :lol: Sad želim da ga gledam ali onda se setim kakav je bio Only God Forgives i zabrinem se.
Надам се да ће ти бог опростити ово безумље!
quicksilver stole the show!
cgi - amejzing.
http://youtu.be/eQoEEr-63KU (http://youtu.be/eQoEEr-63KU)
Očekivano.
A Only god forgives je slab film ali me je razočarao manje nego Drive :lol:
Провокација!
Idem sutra u bijoskop!
Prvo EngriBrds, pa sat vremena pauza za palačinke (prvo šunka sir, pa eurokrem),
a onda IksMeniApokaliptooooo!!!
I ja sutra gledam Iks Men.
A Kripl se iskazao kod Kesića :|
nemojte samo da kukate da ima pathos scena, ima, da, al CGI sve to izleči.
btw, srce mi se obradovalo kad su razbucali poljsku :lol:
kad će kripl na jutjubetu da endapuje?
Negde za nedelju dana otprilike.
U drugim vestima, Suicide Squad dobija dobre, eh, tvitove posle test skrininga (http://www.cinemablend.com/new/First-Suicide-Squad-Reactions-Have-Hit-Social-Media-Check-Them-Out-132407.html).
It's silly to say that actors are the characters they play, but it's naïve to say that they totally aren't. That's what has caused such a problem for Mel Gibson. He's not the first celebrity to be sunk by bad behavior, but the lingering scandal is that it's not just the things he said; it's that everyone heard him on those leaked recordings — heard him screaming and roaring, heard his boiling rants of hatred. How can he go back to playing a movie star we like, pretending that he's not...that guy? (Who'd believe it?) The answer is: He can do it, just maybe, by playing a movie star who is that guy.
That, more or less, is what he does in "Blood Father." Directed by Jean-François Richet, who made the lumpy two-part "Mesrine" gangster saga, the picture is an obvious stab at career rehabilitation in the form of a scuzzy-bloody B-movie rescue-and-revenge thriller. It's grimy sadistic action pulp, way down on the totem pole of respectability. If you compare it to, say, the revenge thrillers that Liam Neeson made to reboot his career, starting with "Taken" (2008), the difference is that the Neeson pictures, lurid and badly plotted as they often were, had a certain high studio gloss, whereas "Blood Father" is as basic as a '70s grindhouse film. It's 90 hardened minutes of shotgun mayhem, drug goons with tattoos up to their throats, and a general dirty meanness that extends to everyone on screen. But that makes it a perfect platform to launch the comeback of Mel Gibson: an actor who's been shoved off the radar more ignominiously than any Hollywood star since back in the day when Mickey Rourke was doing movies like "Harley Davidson and the Marlboro Man."
"Blood Father" builds on Gibson's downfall, in part by structuring itself as his penance. We first confront the actor in extreme close-up, and his appearance is a shock: his face more creased than we've ever seen it, much of it hidden under an ugly beard with a thatch of gray that just about screams "prison hair." Within seconds, it's clear that our hero is delivering an AA testimonial, and it's a tersely brutal one, an acerbic story about how he lost everything — which, of course, the film presents as an analogue of Gibson's own predicament. His character, Link, is an ex-con who lives in a sucky wilderness trailer park on the outskirts of L.A., where he inks tattoos for a living right out of his trailer and hangs with no one but Kirby (William H. Macy), his sponsor and fellow deadbeat.
It's a stable non-existence, but it needs shaking up. And who better to do that than Lydia (Erin Moriarty), Link's estranged teenage daughter, who vanished a year ago from her mother's home? She has fallen in with Jonah (Diego Luna), a seething outcast from the Mexican drug cartels (not good people to be outcast from), and he, in turn, has tried to make her his gangster moll, which results in a shootout gone wrong — the film's in media res opening sequence — that ends with Lydia on the run, desperate for cash and a safe harbor. So she calls up her dark-side daddy.
In Jodie Foster's "The Beaver" (2011), which was Gibson's first — failed — attempt at acting rehab after his flameout, he played a depressed CEO and family man who had a breakdown and decided that he would now communicate only by using a goofy beaver hand puppet. Leaving aside that this was a less than transcendent idea for a movie (whoever was going to star in it), Gibson was the wrong actor at the wrong time. His onscreen breakdown was supposed to be a cheeky acknowledgment of his private woes, but it was too wacky and harmless. "Blood Father," on the other hand, lets Gibson act like a wasted badass, putting him in a kind of hell-hole comfort zone, so that he seems both more at home and more honest. Not to mention: He's damn good at playing a bulgy-eyed reckless jerk! Who's been chastened by life...but not much!
On the run with his daughter, in a slope-backed car that looks like it came out of "Vanishing Point," Gibson shows off his gift for tossing out fast and furious quips. At the same time, we need to believe that he cares about Lydia (there's a huge tattoo of her face on Link's forearm), and Gibson and Moriarty develop a nice, unforced snarky interplay. The plot is utterly predictable: lots of driving, some of it on choppers shot with a touch of Mad Max nihilism, all leading up to the surprise return of a character we knew in our guts wasn't dead. There's one moment when the movie turns nimble: The cult singer and actor Michael Parks shows up as Preacher, an old pal of Link's who is hawking white-supremacist merchandise, and Parks takes this barely written scoundrel and turns him into a wily person of interest.
"Blood Father" is trash, but it does capture what an accomplished and winning actor Mel Gibson can be. Just because he lost his bearings, and his career, doesn't mean that he lost his talent. Going forward, if all he gets to do is angry-crazy Mel Gibson shtick in boilerplate thrillers like this one, it would be a shame. "Blood Father" looks like a throwaway, and it is, but the best way to think of it might be as an audition: a way to remind people that Gibson, if given the chance, could juice up a serious movie. At some point, he deserves to be let out of the Hollywood doghouse.
Related stories
Cannes: Critics Debate 'Elle' and Other Divisive Pics of 2016 Festival
'Olli Mäki,' 'Captain Fantastic' Win Big in Un Certain Regard at Cannes
Cannes: 'Toni Erdmann' Wins Fipresci Competition Award
Get more from Variety and Variety411: Follow us on Twitter, Facebook, Newsletter
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam NEIGHBORS 2: SORORITY RISING Nicholasa Stollera. Uprkos tome što je napravljen brzo posle originala, ovo je dobar sequel u kome se praktično ponavlja premisa prvog dela s tim što sada Rodega i Rose ne maltretiraju klinci iz fraternityja već klinke iz sororityja. Međutim, istovremeno, ovaj film produbljuje jednu melanholičnu crtu o tome šta se dešava sa ljudima koji dostignu vrhunac u fraternityju a onda izađu u život u kome ne mogu da se snađu. Otud, Stoller drži celu liniju bazičnog gross outa i komičarskih bravura, što njemu kao prekaljenom veteranu iz ekipe Judda Apatowa nije teško ali sve to pokušava i da koliko-toliko produbi začuđujuće ambicioznim pokušajem da se razviju likovi a da komedija ne pati. Stollerov postupak u principu funkcioniše iako zahteva dosta balansiranja, i jedina neuravnoteženost koja se može prepoznati, vidljiva je ue nešto dužim deonicama u kojima se definišu antagonisti, u kojima neobično dugo nema glavnih junaka.
Ostatak filma je pouzdana, prljava, duhovita komedija, sa nekoliko izvanrednih sekvenci kako u pogledu humora tako i rediteljske egzekucije. Stoller spada među reditelje komedija koji su po vešini možda već spremni da malo iskorače u druge žanrove. On će tu uskoro i uraditi u animiranom filmu STORKS od koga imamo razloga da očekujemo dosta.
* * * / * * * *
Bizarno, ali Angry Birds je imao dobar prvi vikend :shock: :shock:
The New Champ at the Box Office Is 'Angry Birds' (https://www.yahoo.com/movies/the-new-champ-at-the-box-office-is-angry-birds-160829937.html)
Quote
Angry Birds has officially flown the coop from popular mobile game to full-fledged movie stardom. Sony and Rovio's animated film took to the No. 1 spot at the domestic box office with a strong debut of $39 million, while this crowded weekend's other new releases — comedy sequel Neighbors 2 and detective caper The Nice Guys — struggled to take flight.
Angry Birds (http://www.hollywoodreporter.com/review/angry-birds-movie-film-review-891692), directed by Clay Kaytis and Fergal Reilly, beat expectations to take the top slot over Disney and Marvel's Captain America: Civil War, which is now in its third week in theaters. Civil War earned another $33.1 million (54 percent drop from its third weekend) to bring its domestic total to a huge $347.4 million. Worldwide, the superhero film passed the $1 billion milestone Friday, to become Disney's 10th billion-dollar club member, and the 19th highest grossing movie of all-time to date globally.
Worldwide, Angry Birds (which features the voices of Jason Sudeikis, Josh Gad, Danny McBride and Maya Rudolph), earned an estimated $94 million this weekend, bringing its total to $150 million. It flew to No. 1 in 48 markets around the world. Plus, with summer kicking off and children out of school, the 3D animated film will likely have strong multiples in the weeks to come as families head to theaters.
Related: 'Fruit Ninja' Movie in the Works (Exclusive) (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/fruit-ninja-movie-works-896056)
"We are thrilled that with our partners Rovio, Sony Pictures and Imageworks, we were able to transform a worldwide video game brand into a global movie brand," says Sony's marketing chief Josh Greenstein. "We had a fantastic date for a family film, and the marketing really tried to keep it relevant to whatever was happening at the time."
The marketing campaign started nine months ago, with Sony creating custom content for social media surrounding major holidays and other events in the zeitgeist. The campaign, one of the largest in the studio's history, included tie-ins with more than 100 partners, including McDonald's and Panasonic.
Neighbors 2: Sorority Rising (http://www.hollywoodreporter.com/review/neighbors-2-sorority-rising-film-890399), Universal's follow-up to its 2014 comedy hit, took in an estimated $21.8 million for its domestic debut. That's a 56 percent drop from the first film's tally of $49 million when it hit theaters in 2014. Going into the crowded weekend, tracking had the film (which earned a B CinemaScore) landing higher, in the low $30 million-range.
The sequel, directed by Nicholas Stoller, sees the return of Seth Rogen, Rose Byrne and Zac Efron. New castmembers include Chloe Grace Moretz and Kiersey Clemons, who play the sorority girls living next door.
The comedy also expanded into 10 more foreign markets this weekend for a total 45 territories in release. The international weekend total is an estimated $6 million for an international gross of $30 million and a worldwide tally of $51.8 million.
Related: Rapid Round: Rose Byrne Talks About Her Own Neighbor From Hell and Oiling Up Zac Efron (http://www.hollywoodreporter.com/news/rose-byrne-neighbors-2-interview-896108)
The Nice Guys, (http://www.hollywoodreporter.com/review/nice-guys-movie-review-894065) which stars Ryan Gosling and Russell Crowe, also had a soft opening (although slightly ahead of initial tracking) to earn an estimated $11.3 million from 2,865 theaters, enough for a No. 4 finish. Warner Bros. acquired the film as a pick-up, shielding the studio slightly, but it's still a disappointing start for a film with name stars and favorable reviews.
The film follows a private detective and an enforcer who team up to find a missing woman. Set in 1970s Los Angeles, the Shane Black-helmed project had its world premiere at the Cannes Film Festival, and is produced by Joel Silver.
Disney landed with two films in the top 5 as its massive hit live-action/CGI film The Jungle Book continues to do strong business in its sixth week out.It added another $11 million to its total, bringing its domestic cume to $327.5 million.
AngryBirds je najbolji, najpatriotskiji, najSrpskiji, anti-globalistički, edukativni, anti-Američki film koji ja naprosto moram svrstati medju legendarne kult evergrinove kao udžbenik za sve predstojeće generacije ! :!:
Zašto bi to bilo bizarno!?!? :cry:
Dakle, dopao ti se više nego X-Men Apocalypse? :shock:
da li ovo zamajavanje sa angry birds znači da ste vas dvojica izdali i niste gledali X-Men A za vikend?
Ja jesam, napisaću kratke utiske malo kasnije, sad moram da se pravim da radim. A mislim da i Agli jeste, najavljivao je.
Ah, Lilitice draga, to bi možda neki tamo weak-minded posustali, ali UglyMF sa komplet familijom je junački izdržao oba filma!!! Utrnula guz'ca, al' je vredelo!
I zaista, iako mali, Wolverine cameo je odradio posao na multiple levelsima!!!
Mi oduševljeni!
Naravno, quicksilvera uvek malo, svaka mu je pojava legendarna, što je extra, on je u crtaćima koje smo klinja i ja gledali bio,,,njanjavo vejsted,,, ova reinvencija je fantastična!
Jes' da smo samo još dva tipa i ja u celoj sali znali koja je pesma fantastično inkorporirana u scenu apgrejda Archangela, ali,,,šta ćeš, mi smo jedini uživali u toj sceni maximalno!
Ustvari,kolko god se trudili da nadjemo, film izgleda da nema nijednu manu!
Sve je dobro, nešto je možda moglo bolje,ali nijedna stvar nije loša!
Možda bih mogao da hoću da nadjem argumentovano 'lošu' stvar u prethodnim xmenovima, ali u ovom objektivno toga nema!!!
Tako daaaaa, sadpanadalje, nikakav hejt ili negativističnost sproću ovog filma ne ulazi u ozbiljna razmatranja.Mož ga samo falimo i nadamo se boljima!!!
Ali nije Srbendijanski kao Engribrds!
Ja zapravo imam dosta zamerki, mada mi je film prijao. Ali o tome svemu malo kasnije.
ја такође (много замерки), али значајно мање него за грађански рат
Da, i mojoj ženi je ovo "mnogo bolje" od Civil War. Ja sam malo iznenađen, ali poštujem.
Angry Birds je jako simpatičan film i raduje me da je dobro prošao. Iz opravdanih razloga ne stižem da živopišem...
Sent from my iPhone using Tapatalk
al kako možete da poredite civil war i ovo?
civil je van kategorije a ovaj x-men je najbolji u svojoj kategoriji dosad (čak ako uzmem i svoje zamerke u obzir)
premda, kad smo već u babama i žabama, javlja mi se da će mi suicide squad biti vanvremenski vankategorijalan :lol:
Quote from: lilit on 23-05-2016, 10:52:25
ovaj x-men je najbolji u svojoj kategoriji dosad
Whoa, whoa, whoa, let's not get crazy here.
Ovaj film je actually nešto slabiji čak i od Days of Future Past a remek delu Metjua Vona, First Class svakako nije prišao.
Mada je jako lepo snimljen, naravno i meni drag, rado ću ga gledati ponovo. U više navrata sam tokom projekcije pomislio "Jebote, 2016. godina i gledam ozbiljan X-Men film u bioskopu, sa actually odličnim glumcima koji ozbiljno glume strip-likove stare po pedeset godina. Život je zaista čudo."
premda mi je first class drag, ovo je prosto druga dimenzija. a i imax je verovatno odradio svoje glede CGIs.
jbg, ona količina patetike u first class mi je teško svarljiva :lol:
i da, delim sentiment o (tek) 2016. zamisli kako će sve da izgleda za 20 godina! možda i dočekam :lol:
Quote from: Ugly MF on 23-05-2016, 10:16:27
Mož ga samo falimo i nadamo se boljima!!!
takoe! a ovi kritičari koji očekuju zločin i kaznu... xuss :lol: :lol:
meni proletelo, samo da su poljake rasturili i ništa drugo ne uradili, bilo bi mi milo oko srca :lol:
a quicksilver rules - za razliku od onog u age of ultron.
ma kad bi svakog meseca izbacivali jedan film, niko srećniji od mene.
Hmmm,,bolji ili ne od ostalih, skorosam odgledao DoFP Rogue cut,(koji geek,a?) i taj film je vrlo,vrlo Xmenovski da nema više de,sa miiiinimumom zamerki....SVE je dobro, samo je nešto moglo bolje!
Mislim, Dedpul svima da bude uzor, mojne se zezamo,
ali kritikovati superherojske filmove ,pogotovu dobre je zločin, čim se setimo Dva Spajdermena i jednog F4!!!
...el' mi verujete da mi je falilo ovde daa recimo Najtkroler i Mistik udare po mama i sin otkrovenju,,,
nekako bi se moglo umota u 4 jahača, mama rodila sina jes malko đavolan, ali hu kerz!
Bajdvej, meni krivoooooooo kad napisali u DoFP da je Azazel geckrtnut, a vidim i Mistik suzu puštila...
( nadam se nekakvom Mama Mistik Cut!)
Dobri su ovo filmovi, super celokupna franšiza, zanimljivo gledat više puta, imati u kolekciji....
Izgleda da je izašlo
http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma Quicksilver zaslužuje standalone trilogiju!
Al' ovaj iz Xmeni, onaj iz Avengeri je patetika!
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 12:26:08
Izgleda da je izašlo
http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html (http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa ja mislim da sam je video u izlogu pre par dana (ali možda fantaziram i samo sam je video negde na internetu u najavi...)
Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 12:57:16
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 12:26:08
Izgleda da je izašlo
http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html (http://www.laguna.rs/n3104_knjiga_orlovi_ponovo_lete_laguna.html)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa ja mislim da sam je video u izlogu pre par dana (ali možda fantaziram i samo sam je video negde na internetu u najavi...)
ne kupuj! tebe čeka poklon-primerak zbog strpljivog saučesništva u nastanku priče.
Quote from: Ugly MF on 23-05-2016, 09:11:54
AngryBirds je najbolji, najpatriotskiji, najSrpskiji, anti-globalistički, edukativni, anti-Američki film koji ja naprosto moram svrstati medju legendarne kult evergrinove kao udžbenik za sve predstojeće generacije ! :!:
Zašto bi to bilo bizarno!?!? :cry:
dobro je... još uvek je na repertoaru, moram obavezno da ga pogledam. :-D
Pisano za jednu knjigu, izlazi tužnim povodom
http://www.beforeafter.rs/kultura/bata-kinematografija-licno/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Avengeru, kako ti se dojmio Koja? Bio je kod Kesica poprilično neprijatan, mračan, nekako sav arogantan , razumem i da je frustriran, nije da nema razloga, ali ipak...kod Kesica si, i treba da najavis koncert...tako da, ne znam jel takav i kad se ugase reflektori?
Dakle, evo i mojih nešto proširenijih impresija vezanih za X-Men Apocalypse.
Za potrebe ovog osvrta možda je potrebno da uspostavimo neke polazne iskaze koji će uokviriti ono što pričam. Dakle, kako sam možda već i hintovao, meni je X-Men: First Class za sada najuspešniji (u umetničkom smislu) X-men film. Ljudi pljuju po Ratnerovom The Last Stand kao da je to film koji je divljački izvukao prva dva Singerova filma iz kafane i prebio ih na ulici željeznom šipkom, ali fakat je da su Singerovi originalni filmovi tako jako slavljeni jer je to bilo prvi put da se Superheroji na filmu obrađuju ,,ozbiljno" (ili je barem bilo deo prvog talasa filmova koji su to radili). Naravno, ovo nije baš fer prema Bartonu i njegovim Betmenima ali verujem da je kempi dimenzija njegovih filmova loše ,,starila" u očima velikog dela publike i da je naprosto trostruki udar od strane X-Men, Raimijevog Spajdermena i Nolanovog Betmena porodio savremeni superherojski film u kome se dramske postavke rade ,,stvarno" a kostimi i tuče su samo lepi bonus.
No, u takvom okruženju Singer – koji nam je svima osvojio srca Usual Suspectsom – je napravio dva prilično neujednačena filma koji su pokušavali da spoje tu dramu i akciju ali je drama malo škripuckala zahvaljujući velikom broju likova (problem koji, uostalom ima i strip) a akcija je bila relativno pešadijska i daleko od stvari koje smo gledali u Spajdermenu ili, kasnije, u filmovima braće Ruso.
Kako god, Ratner je serijal sahranio gurajući Singerovu gotsku postavku daleko preko granice kempa i tek je Vonova ekonomična režija First Class pokazala kako se može uhvatiti mladalačka energija tradicionalno vezana za klasični X-men i kreirati priča u kojoj sukob deluje kao da nastaje prirodno i prirodno se razvija sve do operetskog, uzbudljivog finala. First Class je, ključno, imao ono što Singerovi filmovi nisu imali a to su ozbiljni razvoji likova od tačke A do tačke B i drama koju to prati. Prva dva X-men su imala plemenitu ideju da uzmu već formirane heroje, zlikovce i timove i prikažu ih na nekoj istorijski srednjoj tački njihovog večnog sukoba, što je suprotno od začetka praktično svih drugih superherojskih serijala na filmu koji insistiraju na origin storyju i svemu po redu, da bi taj prelazak na političku borbu između frakcija metaljudske zajednice obično bio rezervisan za kasnije nastavke (treći Spider-man, Batman vs. Superman, treći Kapetan Amerika itd.), dakle ovo je bila lepa i napredna ideja ali je tim filmovima delom nedostajala (ne sasvim, naravno) ta ideja o likovima koji se istinski i nepovratno menjaju u situacijama koje zahtevaju da se promeniš ili nestaneš. Hintovana romansa između Wolverina i Jean Grey i njeno subsekventno žrtvovanje je, uslovno rečeno, bio pokušaj takvog momenta ali, naravno, Wolverine nije suštinski promenjen a ona je ubijena što je lako i relativno lenjo rešenje. Dakle, moj argument je da je Singer svakako uradio dobar pionirski posao (paralelno sa Nolanom i Raimijem) ali da su njegovi originalni filmovi daleko od onog što bih ja lično nazvao vrhuncima superherojskog žanra. I čini mi se da je sa Superman Returns Singer pokazao da razmišlja o ovome ali da mu još uvek nedostaje jasnoća vizije kako da to i postigne.
Po (neočekivanom) uspehu First Class, Singerov povratak u serijal je obeležen novom čistotom pristupa. Naravno, iz logističkih razloga i, verovatno, sujeverja, Days of Future past je od First Class preuzeo i ideju da mora da bude period piece jer je to u First Class bilo jako hvaljeno, a sada i Apocalypse preuzima istu ideju.
I ovo je jasno i opravdano sa te logističke strane jer omogućava korišćenje glumaca poput Makavoja i Fasbindera (Lorensove, Holta) koji su pružili daleko upečatljivije uloge u First Class nego prethodnici im kod Singera ili Ratnera i pod Vonovim vođstvom kreirali memorabilne, strastvene likove koji su nam po prvi put stvarno prodali ideju o rasnom identitetu i ne/nasilnoj borbi za autonomiju. Međutim, sa druge strane, period piece pristup koji je imitiran u Days of Future Past i sada potpuno automatski fotokopiran u Apocalypse naprosto u ova dva Singerova filma nije rezonirao istom snagom kao što je bilo kod Vona.
Moj je argument da je on ponajslabije iskorišćen u Apocalypse. U Days of Future Past postoji određena rezonanca između ideje o prevratničkim istorijskim momentima u završnici vijetnamskog rata i ulasku zapadne civilizacije u dekadentne sedamdesete, sa odnosom te civilizacije prema manjinskoj rasi koja teoretski predstavlja i pretnju uspostavljenom društvenom poretku, ali ona nema suštinsku snagu na koju se Von priključio kombinovanjem kubanske raketne krize sa buđenjem političkih ambicija kod određenog društvenog sloja unutar mutantske manjinske zajednice. First Class je u tom smislu od Days of Future Past i politički i socijalno zreliji i osvešćeniji film sa smelijim rezom u tkivo manjinske politike i samoodređenja. Na svojoj strani Days of Future Past je imao interesantan zaplet sa putovanjem kroz vreme i tenziju na relaciji Mystique-Magneto.
Apocalypse gubi na oba ova fronta. On je u osamdesete smešten samo iz logističkih razloga – duh vremena se niti primećuje niti je bitan za radnju filma. To je s jedne strane i normalno jer ovo je proverbijalni treći film u (ributovanom) serijalu, dakle, poput Spajdermena 3 i Civil War bavi se prevashodno sukobom unutar metaljudske zajednice i mada Apocalypse makar ima želju da vlada svetom, civili su svedeni samo na publiku i X-Men se opsesivno bave samo mutantima i samima sobom. Sa druge strane, puka logistička racionalizacija o korišćenju istih glumaca je razumljiva ali je i ovde arbitrarno izabrano da se novi film događa deset godina posle prethodnog. Ni jedan glumac ne izgleda deceniju starije (osim, eh, Wolverinea) i dok se ovo kod Mystique može legitimno prihvatiti, mnogo je teže svariti ideju da Magneto i Xavier u ovom filmu imaju po pedesetak godina a da su u prošlom imali po četrdeset.
No, to su sitnice i komentarišem ih samo jer sam zloban, pokvaren čovek. Ono što je daleko problematičnije u ovom filmu je što je gotovo potpuno lišen političkih i socijalnih dimenzija prethodnih X-Men filmova i što samo slepo kopira elemente i motive koje je Von uveo u First Class a da to ovde nema nikakvog značaja za priču. Cela hladnoratovska dimenzija ovog filma je potpuno kozmetička, Regan je tu samo za ukras, nuklearna pretnja osiguranim uzajamnim uništenjem apsurdno neiskorišćena, a predstavljanje država iza gvozedne zavese neubedljivo i, u slučaju istočnog Berlina bizarno kempi (mada je Kaliban ispao mnogo kulji nego u stripu, to je okej).
To na stranu, meni je X-Men Apocalypse veoma prijao kao jedna sasvim starinska superherojska priča zapravo bliža originalnim Lijevim X-men radovima nego Age of Apocalypse eri X-Men stripova. Ja sam se zapravo nadao da će Age of Apocalypse ozbiljnije biti iskorišćeno kao predložak jer mi je delovalo da je vreme da filmski X-men serijal ispita te motive socijalne i političke evolucije na čijem čelu je mutant koji sebe ne doživljava kao ugroženu manjinu niti kao komplacentnog izuzetnog pojedinca okruženog masom koju mora da pazi da ne uplaši, no Kinberg i Singer su se držali sasvim podalje od toga – valjda taj neki jevrejski nagon očuvanja :lol: – i u ovom filmu sam Apocalypse je potpuno staromodni negativac koji ima skoro neograničenu moć, ne doživljava se delom ikakve zajednice i nema drugu ambiciju do da bude apsolutni vladar planete.
Njegova se motivacija u tom smislu ne može braniti ni sa jedne razumne strane jer on nema ikakav ,,objektivan" kriterijum u svojoj političkoj ideologiji, njega jedino interesuje moć i njena promidžba a da istovremeno on sam definiše šta ta moć jeste. Dakle, Apocalypse je ultimativni zatočnik represije, grubog socijalnog darvinizma i ur-fašistički lider koji svojim rukama ubija sledbenike koji padnu ispod kriterijuma moćnosti koji on definiše, ili civile koji ga na trenutak iznerviraju, jednom rečju idealan negativac za strip ili film za decu koja se uče moralu u grubim, jednostavnim kategorijama. No, za filmski serijal (naslonjen na stripski serijal) koji se ipak do sada odlikovao ideološkim nijansiranjem i debatom o tome gde leži ,,ispravna" etika, bilo iz manjinske pozicije, bilo iz pozicije prevalentne moći, Apocalypse je očigledan korak natrag i (nedovoljno) prisustvo Magneta u još jednom izvrsnom izvođenju Majkla Fasbindera samo podcrtava ovu problematiku.
Hoću da kažem sledeće: ovaj serijal već ima iznijansiranog, harizmatičnog negativca čiji smo mučenički karakterni luk ispratili u First Class i dalje – manje smelo i suptilno ali još uvek solidno – u Days of Future Past. Taj je lik u nekoj verziji ovog scenarija i dalje u centru radnje i njegov put od penzionisanog integracioniste, preko zilota konačnog rasnog rešenja pa do pokajnika koji prepoznaje intrinzičnu vrednost porodice u odnosu na apstraktnu vrednost rase je trebalo da bude prava priča u X-Men: Apocalypse. Nažalost, to se nije desilo i mada imamo tu priču, razbijenu na fragmente, ona je spakovana između krupnih blokova pričanja o apsurdno karikiranom negativcu koji ima sasvim ekstreman ideološki stav (uostalom potpuno nemoguć za odbranu jer Apocalypse uopšte ne prepoznaje istorijsku konstantu da svaki apsolutni vladar moć crpi iz većinske zajednice prosečnih i slabih, ne iz elite najjačih) (ali, u njegovu odbranu, jeste pet hiljada godina ležo pod kamenjem) i koji troši pogolemu minutažu filma na okupljanje tima koji ne služi apsolutno ničemu.
Zapravo, da je ovaj film uveo Apocalypsea a onda se usredsredio na njegov i Magnetov odnos, da je uloženo vreme da se pokaže kako moć vrši korupciju u osobi koja je i ranije imala fantazije o apsolutnoj moći ali je sazrevala unutar integracionističke zajednice i, uostalom skoro deceniju provela u braku sa ,,normalkom", da je Singer usredsredio napore da naslika portret čoveka koji ponovo u sebi pronalazi sociopatu koji prepoznaje da je briga o zaštiti i promidžbi rase služila samo kao gorivo za ego i da na kraju dana samo želi da vidi celu planetu pod svojim stopalima, to bi bio bolji film od ovoga.
No, to nije moglo da bude pa Apocalypse mora uredno da okuplja oko sebe tim koji, ponoviću, ne služi ni za šta sem da možda proda po koji action figure i to se u filmu jako oseća. Angel je kriminalno protraćen, pogotovo posle sjajnog načina na koji ga uvode u priču, Storm je samo za nijansu bolje prošla jer ima priliku makar da promeni ideološku poziciju. Psylocke je... ja sam imao loš osećaj još dok sam gledao trejlere, taj tryhard stav koji je emanirao iz Olvije Mun u promo fotografijama mi je sugerisao da Singer i Kinberg nemaju pojma šta bi s njom započeli i da je tu samo da nrdovi imaju na šta da drkaju i, avaj, sve se to ispunilo. Psylocke je ne samo nepotrebna u filmu – ništa što ona uradi nema nikakvog uticaja na radnju – nego su autori i uspeli da je pretvore u puki wank fodder. Ja, koji apsolutno nemam problem sa erotizovanim ženskim kostimima u superherojskom stripu onda kada to kontekst omogućava, sam se krstio videvši da su drugi ženski likovi dobili koliko-toliko praktične borbene komplete da ih nose u akciju a da su za Betsi kostimografi napravili kopiju njenog klasičnog ljubičastog trikoa koji bi bio primereniji striptizeti nego nindža-ratnici, pa još sa sve štiklama, plus da Olivija Mun u njemu izgleda kao kosplejerka kojoj je sad malo neprijatno jer ni Mystique ne nosi svoj kostim haremske igračice, niti Storm fura stileto štiklu i sisu na izvolte. Psylocke je u filmu, dakle, potpuni promašaj, nema ni trunku stava koji Betsi Bredok ima u stripovima i, a tu sam skoro zaplakao od frustracije propuštenom šansom, kada na kraju filma, usred presudne psioničke borbe u Apocalypseovom umu scenario praktično vapi da Psylocke promeni stranu i upotrebi svoju telepatsku moć (koju u filmu ne pominju), i time doda svom liku nekakvu dubinu i nijansu, nje nema nigde. Šteta.
No, dakle, problematičnost zapleta je u mnogome na tome da je negativac apsurdno prenaglašeno zao, da je nijansirani antiheroj/ potencijalno iskupivi negativac potisnut u drugi plan, da je kast opterećen likovima koji nemaju funkciju i fali im i karakterizacija, ali Singer čini i gori prekršaj i, valjda da bi dobio na vremenu jer nakon što Apocalypse obznani plan da vlada svetom tu više i nema mnogo preokreta i peripetija, poseže za hladnoratovskim mitemama i iz nekog potpuno neobjašnjivog razloga kreira scenu u kojoj se planeta Zemlja lišava nuklearnog arsenala na način koji ajde što verovatno nije baš ni sasvim naučan (imaju li sve te rakete orbitalne mogućnosti?) ali koji u daljem toku filma nema nikakvog odjeka. Niti vidimo kako to neposredno utiče na reakciju većinske rase na Zemlji (jer reakcije i nema – Apocalypse sa svojom ekipom u Kairu radi šta hoće bez ikakvog uplitanja vlasti ili vučića u njegove planove što je problem svoje vrste) niti postoji ikakav hint da ovo menja odnose moći između država na planeti i da je uklanjanjekapaciteta nuklearnog odvraćanja stvar koja će imati istorijske posledice i da će ovo obeležiti kratkotrajno prisustvo Apocalypsea među Srbima (i drugim svetskim nacijama).
Film, pak, prilično blista u prikazivanju Xavierove škole, energije mladih mutanata, suptilnih razlika između mutantskih generacija... Kreiranje odnosa između Jean Grey i Cyclopsa je prilično prirodno i spontano, Henryjev blago pokroviteljski odnos prema mladima je lepo odrađen, Havok ima malu minutažu ali je pažljivo odmeren, Quicksilver, naravno, krade šou (ali i ovde vredi ukazati da Singer samo kopira scenu koju su svi upamtili iz prethodnog filma i, mada to radi izvrsno, jasno je da je ovo sada manirizam a ne ,,prava" kreacija) mada je šteta što nije iskorišćeniji njegov odnos sa Magnetom... Zapravo, gledajući film imao sam utisak da je od ovoga mogla da se napravi odlična TV serija u kojoj bi život na kampusu bio razvijen i analiziran mnogo više od onog za šta se imalo vremena (Jubilee, recimo, ne izgovara ni jednu reč i time je svedena na simboličko pojavljivanje etničke manjine, da se ispoštuje kvota), u kojoj bi ceo podzaplet sa horsmenima Apokalipse bio izbrisan za račun daleko šire i dublje analize lika Magnetoa i njegovog puta od čoveka koji je pronašao smisao u malim stvarima u životu do korumpiranog revolucionara i natrag do pokajnika a u kome bi sam Apocalypse imao mnogo manje teatralnu i suptilniju ulogu nekoga ko provajduje opcije, radije nego da sam pokušava da grubom silom svet ugodi po svom liku. Ali to bi bilo tako da je film kao Netflix seriju pravila Melisa Rozenberg. One can dream...
Ovako kako je, malo sam i zažalio što Fasbinder koji se baš trudi oko glume u filmu mora da je pakuje u par memorabilnih trenutaka (koji jesu memorabilni i zbog odličnog rada kamere i montaže ali i zbog njegove glume) i da ima grube prelaze u karakterizaciji, a koji su i pokretani opet grubim i eksploatativnim scenama klasičnog trpanja žena u frižidere zarad provajdovanja motivacije muškom liku. Ovo mi je istovremeno i malo nečasno od strane Kinberga i Singera jer kao da su bili besni što neJevrejin Von u svom filmu ima uspešno kreiranu motivaciju za jevrejskog protagonistu pa su sada rešili da nju overrajtuju novom traumom jer ona stara valjda nije dovoljno sveža itd.
Kako god, iako sam se ovde usredsredio uglavnom na kritikovanje onog što vidim kao nedostatke filma, meni je X-Men: Apocalypse bio prijatan i rado ću ga gledati kada mi naleti. Negativac jeste suviše uprošćen i finale filma nema socio-političku komponentnu koju je i Days of Future Past sačuvao, ali je dinamika između Xavierovih mutanata dobra, čak je i besmisleni Wolverinov kameo lep i zabavan (i vrlo verno snimljen stripu Berija Smita), postoji ta X-men energija jedinstvena za tinejdžere koji su opterećeni moćima koje ne razumeju i istovremeno prepoznaju sebe kao društvene otpadnike iako su vaspitani da budu korisni članovi zajednice, glumci su, uz par izuzetaka (pored Olivije Mun koja zaista ne zna šta bi sa sobom započela, čini mi se da i Sofi Tarner još traži način da kreira svoju Jean Grey) izuzetno dobri i energični i nose film čak i kada ga scenario pusti da padne. Makavoj, na primer, je meni sjajan Charles Xavier jer je nekako istovremeno i odlično pogodio uzdržanost i pritvornost karakterističnu za Profesora Iksa sa jedne strane ali i nepatvorenu strast i detinju veru koja ga nikada nije napustila sa druge. Fasbinderu da se digne spomenik, a Ajzak je, mislim, uradio šta je mogao sa jednodimenzionalnim action-figure negativcem koga je dobio na raspolaganje, kao i Ben Hardi i Aleksandra Šip (Angel i Storm) ali i simpatični Kodi Smit-Mekfi u ulozi veoma ubedljivog mladog Nightcrawlera.
Sve u svemu X-men: Apocalypse je siguran znak dekadencije prema kojoj ovaj serijal bez greške stupa. Ovo je film o unutarnjem sukobu između mutanata iako imitira širi sociopolitički kontekst uspelijeg prethodnika, ali samo simbolično i bez truda da se to i stvarno uradi, i mada to nije negativno samo po sebi, on propušta da zanimljive likove tretira sa dovoljno poštovanja (tj. screen timea) a previše vremena posvećuje karikaturama koje čak nisu ni bitne za radnju. No, i kao takav, on ne pati od problema sa tempom, ima energiju, snimljen je veoma lepo i ima par antologijskih akcionih scena, što je meni dovoljno da ga pamtim po dobru. Nakon Deadpoola koji je uveo prevratničko razmišljanje (ne samo) u Fox, veoma me zanima na šta će ličiti budući X-filmovi, čak manje centralni serijal, a više stvari poput New Mutants ili X-Force.
Toliko.
Quote from: lilit on 23-05-2016, 10:52:25
premda, kad smo već u babama i žabama, javlja mi se da će mi suicide squad biti vanvremenski vankategorijalan :lol:
ja nisam tako sigurna, izbor Jared Leta mi je na prvu, bio interesantan ,medjutim cini mi se da se suvise trudi i to moze biti problem, ta prenaglasenost, preterivanje...no, videćemo...
Hm, pa, ja prvi nisam fan Letoa, ali ako se za Jokera može prikačiti i jedan epitet tokom poslednjih sedam decenija, to bi svakako bila teatralnost, prenaglašena i preterana. No, naravno, da vidimo, pruf je u pudingu. Meni iz trejlera svi deluju kao da se suviše trude da pokažu da su loši momci (i devojke) na potencijalno samoubilačkoj misiji gde do izražaja dolaze njihove pitoreskne prirode, ali opet, uzdam se da će to na kraju biti dobro i lepo pogođeno. Suicide Squad mi je drag strip (čak i aktuelna verzija) i voleo bih da film bude dobar i uspešan.
Inače, kad pomenu Koju kod Kesića, ja sam negde tu prestao da gledam jer me je Koja momački smorio, a juče sam naleteo na Disciplinin nastup ispred TC Ušća i meni je to bilo malo dosadno, kao neki džem seđn grupice ortaka iz kraja koja se podseća šta su voleli kad su bili malo mlađi... Ali valjda sam i ja mator i ogorčen...
Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 15:30:32
Hm, pa, ja prvi nisam fan Letoa, ali ako se za Jokera može prikačiti i jedan epitet tokom poslednjih sedam decenija, to bi svakako bila teatralnost, prenaglašena i preterana. No, naravno, da vidimo, pruf je u pudingu. Meni iz trejlera svi deluju kao da se suviše trude da pokažu da su loši momci (i devojke) na potencijalno samoubilačkoj misiji gde do izražaja dolaze njihove pitoreskne prirode, ali opet, uzdam se da će to na kraju biti dobro i lepo pogođeno. Suicide Squad mi je drag strip (čak i aktuelna verzija) i voleo bih da film bude dobar i uspešan.
Inače, kad pomenu Koju kod Kesića, ja sam negde tu prestao da gledam jer me je Koja momački smorio, a juče sam naleteo na Disciplinin nastup ispred TC Ušća i meni je to bilo malo dosadno, kao neki džem seđn grupice ortaka iz kraja koja se podseća šta su voleli kad su bili malo mlađi... Ali valjda sam i ja mator i ogorčen...
Sve stoji... Ali ovaj se MNOGO trudi pa je nekako bzv ili ja očigledno nisam prežalila Heath Ledgera.
Koja je zešce smorio, kenja nešto o Ušću... pa što ides tamo???
Ha, da, i ja sam juče ženi rekao "Disciplina Kičme nastupa ispred tržnog centra, gadna je to ironija", a nisam ni znao da je nešto još i pričo protiv svetilišta konzumerizma.
Koju sam uvek upravo tako i dozivljavala...samodovoljan i arogantan, nikad mi nije bio simpa, tu put it majdli. Isto vazi i za Disciplin A.
Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 16:02:06
Ha, da, i ja sam juče ženi rekao "Disciplina Kičme nastupa ispred tržnog centra, gadna je to ironija", a nisam ni znao da je nešto još i pričo protiv svetilišta konzumerizma.
jeste, jeste... :)
Pa, poslednji koncert Discipline na koji sam išla, a nisam uspela da udjem je onaj u Kosutnjaku .Al to bre bilo pre sto godina...Čoveče, Treci kanal pravi neku reportazu, Marko Stolica se baca , Gorcin Stojanovic zavodi red na ulazu , ali bilo je baš cool. Još mi posle ludujemo u šumi mogu da se vratim peške kući, samo se sjurim...mladost- ludost
Quote from: Dybuk on 23-05-2016, 16:05:33
Isto vazi i za Disciplin A.
A ne!!!!!!!!!! Koja je živa legenda. Dispiplina mora da se poštuje!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ali ne mora da se voli :lol:
Ne mora, naravno... :)
Quote from: Dybuk on 23-05-2016, 16:05:33
Koju sam uvek upravo tako i dozivljavala...samodovoljan i arogantan, nikad mi nije bio simpa, tu put it majdli. Isto vazi i za Disciplin A.
Hm, imao je Koja dosta štofa u toj aroganciji osamdesetih godina prošlog veka. Bio je čovek sa ozbiljnom vizijom i minimalnim kapacitetom za kompromis i, ne manje bitno, baštinio je tradicije koje su bile prevratničkije (i meni zanimljivije) od onog što je radila druga beogracka novotalasna ekipa (EKV, Orgazam, Idoli itd.), spajajući soul i fank sa američkim stripovima i sve to začinivši osvežavajuće antiautoritarnim pogledom na svet sa dosta (samo)ironije da to bude i duhovito.
Okej sve to...ali vremenom su mi se odbojnost prema Koji i zvuku Discipline spojili u jedan jak osecaj nedopadanja tako da...valjda sam i ja matora i ogorcena :lol:
Ma, poštujemo. Nikom ništa ne može da se sviđa na silu. Ja sam isprva Disciplinom Kičme bio ZASTRAŠEN. Imao sam 11 godina i nisam mogao da skapiram bend bez gitare i onako čudnim tekstovima (nemoj da bacaš betonske table sa vrha svoje zgrade?? WTF???), sve mi je to delovalokao kraj sveta. Posle sam ga zavoleo.
"Znate šta, oni nas stalno za-za-zavijaju... nikada pošteno, što se kaže i ne kažu o čemu se radi"
super pisanija mehane! hvala.
Sve za Srbiju, Srbiju ni za šta. :-|
Lepo to, ali mimo svega, meni su nekako oni middle delovi, xmen 2 i ovaj prethodnik 'dejz of' nekako najgledljiviji, jer ne padaju u nesves' od establišing oridžinsa ili trećeg velikog orgazmičnog svršetka da zadovolje sve.Oni su ispričan dogadjaj u kome karakter drajv igra sekundarnu ulogu, dok prvi i treći svugde gledaju da bude taj karakter konklužn,
ili hu livz, hu killz hu,itd.
Ja najbolje volem kad je stori dobar, smišljena radnja, bez obzira dal su tu Predatori, Alijeni ili Iksmeni uvaljani, a ove dve priče to imaju.I nekako su i moćnici izbalansirani, bez uber jednog na kojeg se forsiraju, tipa evo mene, ja sam došo,i nemožeminikoništa'jači sam od sudbineeeee...'.
Mene je Koja svojevremeno tužio sudu ali pošto smo poslednjih dana u istom press circuitu vrlo smo srdačni, pravi se da ništa nije bilo... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ne smem ni da zamislim kakvo si zverstvo počinio kad te ON tužio. :lol:
Polako bre Mehmete, vidiš da je diro Koju! Siroma, pravi se da ništa nije bilo...a bilo je, a?
Quote from: Meho Krljic on 23-05-2016, 21:07:52
Ne smem ni da zamislim kakvo si zverstvo počinio kad te ON tužio. :lol:
Znaš me. :)
Srpsko novinarstvo se pretvara u takmičenje ko može duže bez lekova...
http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html:606657-Kolege-nije-fer (http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/drustvo/aktuelno.290.html:606657-Kolege-nije-fer)
Pogledao sam DESPITE THE FALLING SNOW Shamima Sharifa, film koji je praktično negledljiv ali nosi određenu forenzičku vrednost za nas jer je sniman u Srbiji. Drugi eventualni adut jeste zabavna činjenica da je u ovom filmu Rebecca Ferguson snimila jednu od onih rola kojih će jednog dana morati da se stidi, i koje se snimaju kada ne očekuješ da ćeš postati zvezda. Međutim, desio se ROGUE NATION, ušla je u fokus holivudskih producenata tako da je DESPITE THE FALLING SNOW dobio priliku da se prikaže umesto da potone u duboku opskurnost kojoj pripada.
Shamim Sharif je ekranizovao svoj roman i rezultat je nevešta melodrama smeštena u špijunski milje koja ne uspeva da profunkcioniše ni na jednom nivou, i to je svojevrsni podvig. Ovako loš film se retno viđa, ali nažalost nije onoliko interesantan za gledanje koliko je loš.
Srećom, sniman je kod nas pa onda barem imamo tu mogućnost da prepoznajemo lokacije i epizodiste. Antje Traue nažalost očigledno nije uspela da kapitalizuje svoj rad u MAN OF STEELu i ovo je jedan od filmova u kojima luta od tog naslova.
lilit, evo ga YT
https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI (https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI)
A Kripl je večeras i u Oko magazinu šarmantno pričao o svom festivalu :lol:
Svom je možda malo prejaka reč. Ja sam ipak tu najamnik, selektor kog mogu smeniti na pola festivala jer nije izabrao kako treba... :)
U svakom slučaju, I went full Vučić juče što se tiče medija...
Pogledao sam PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES i moram priznati da je to film koji svakako vredi videti jer u sebi sublimira niz novih tendencija u američkom filmu, pre svega ovisnost o ekranizovanju intelektualne svojine koja nije inicijalno pravljena za film. PRIDE AND PREDJUDICE AND ZOMBIES je ektanizacija romana Seth Grahame-Smitha, koji je u međuvremenu došao nadomak toga da režira FLASH za Warner Bros, ali izgleda da se u međuvremenu studio dozvao pameti.
Iskreno smatram da je ovaj film jako znaćajno videti jer moram priznati da iako nisam čitao knjigu, a posle gledanja filma istovremeno i imam i nemam potrebu da je pročitam, reč je o delu koje je do te mere zbunjujuće da je sasvim moguće da je genijalno a ja to nisam sposoban da shvatim.
Naime je spojio dve nespojive stvari koje nisu nikada pokazivale neku naročitu potrebu da se spoje a to je roman Jane Austen i zombi infekcija. Ta ideja zvući bizarno i što se mene tiče u ovom filmu je ostala bizarna.
Ono što ja uspevam da prolitam iz gledanja filma, a možda bi mi upoznavanje sa knjigom pomoglo, ceo smisao je da se prikaže društvo iz romana Jane Austen koje uspeva da preživi uprkos dostizanju civilizacijske "nulte tačke" koju donose zombiji.
Film prikazuje mutacije u stratifikaciji tog društva proisteklom iz zombi-zaraze, ali nisam siguran koliko su te promene zaista uzbudljive kao filmsko gradivo. Ne mogu za sebe da kažem da sam izričiti ljubitelj takve literature ali volim filmove tog tipa, i naprosto PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES ne pravi neki jasan prodor, već se naprosto izmotava.
Film stoga uopšte ne deluje kao mejnstrim ostvarenje koje pretenduje na najširu publiku, naprotiv, mislim da bi i publika morala ostati upitana nad onim što je videla. I na tom nivou, Steersov film deluje kao nekakvo bizarno autorsko iživljavanje proisteklo iz ideje da se spoje dve nespojive stvari. Međutim, zapravo situacija je potpuno obrnuta - Steers je potvrđeni plaćenik u žanru komedije a sve ovo je ekranizacija prestižnog IPa.
Paradoksalno dakle možemo reći da je jedan od najbizarnijih holivudskih filmova poslednjih godina krenuo kao zicer-ekranizacija a završio kao enigma. Verujem da će ovaj film podeliti publiku, a očekujem da čujem i reakcije onih koji su upoznati sa knjigom.
Steersova adaptacija nije urađena sa previsokim budžetom ali ova nesvakidašnja ideja jeste dobila mejnstrim tretman. Ipak, čini mi se da on u scenarističkoj adaptaciji nije pronašao pravi filmski ključ i film nema jasno profilisan narativni zamajac.
Ipak, mislim da je pojedine aspekte ovog filma teško prepričati, i da se u njegovu bizarnost ili briljantnost gledaoci sami moraju uveriti.
* 1/2 / * * * *
Heh, Singer se podsmevao Ratneru (i u filmu) a trenutno X-Men Apocalypse ima gori agregatni skor kod kritičara nego Ratnerov The Last Stand :lol: Hubris je gadna stvar. Naravno, kako rekoh, meni je film okej, ali ne treba gubiti iz vida njegove prominentne slabe strane.
'X-Men: Apocalypse' is shaping up to be the worst-reviewed film in the franchise (https://www.washingtonpost.com/news/comic-riffs/wp/2016/05/24/apocalypse-is-shaping-up-to-be-the-worst-reviewed-film-ever-in-the-x-men-franchise/)
Quote from: crippled_avenger on 24-05-2016, 23:43:09
lilit, evo ga YT
https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI (https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI)
:lol: :lol: :lol:
ponosna sam na tebe xremyb
Quote from: Meho Krljic on 25-05-2016, 06:25:54
Heh, Singer se podsmevao Ratneru (i u filmu) a trenutno X-Men Apocalypse ima gori agregatni skor kod kritičara nego Ratnerov The Last Stand :lol: Hubris je gadna stvar. Naravno, kako rekoh, meni je film okej, ali ne treba gubiti iz vida njegove prominentne slabe strane.
'X-Men: Apocalypse' is shaping up to be the worst-reviewed film in the franchise (https://www.washingtonpost.com/news/comic-riffs/wp/2016/05/24/apocalypse-is-shaping-up-to-be-the-worst-reviewed-film-ever-in-the-x-men-franchise/)
Ma paderacija razmaženih kritičara željnih slave!
Lako je drukati kad imaš šes' filmova,i pljuvati po jednom od njih koji nije najbolji od njih.A koji to ipak ne zaslužuje.Šta bi oni 'teli?!
Da se umesto Apokolipsa ubaci Deadpool?
Quote from: lilit on 25-05-2016, 08:31:43
Quote from: crippled_avenger on 24-05-2016, 23:43:09
lilit, evo ga YT
https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI (https://www.youtube.com/watch?v=NW82CjbR-aI)
:lol: :lol: :lol:
ponosna sam na tebe xremyb
Kod Kesića nema onih tema zbog kojih se ne bi ponosila :)
naučnicu iz republike srpske ćemo da zaobiđemo ovom prilikom :cry:
al evo ti i
unbiased obožavaoca :lol:
QuoteDimitrije mi je oduvek simpatičan.
Sviđa mi se forma koju su izabrali: duhovito + vezano za oblast u kojoj je majstor (master).
Inače su mi malo usiljeni ovi delovi u emisiji kada gosti treba da odrade svoj deo ugovorenog razgovora... ljudi ne umeju to da urade da deluje prirodno (bar ne silni gosti pre njega koje sam uspeo da vidim u toj emisiji). Mislim da je Dimitrije odlično odradio fazon, ma eto, sedimo i pričamo.
Nije on džaba bio dete glumački prodigy.
Commando: The Complete History (http://www.empireonline.com/movies/features/commando-complete-history/)
Zabavno.
QuoteSchwarzenegger: "I was in the Austrian army and was a tank driver. So the action of Commando wasn't all new to me."
Lester: "Arnold insisted on doing almost all the stunts himself, because he said nobody could duplicate his body. Even when we were doing a close-up of Matrix jamming a knife into a sheath, he said, 'My hand cannot be duplicated. It is one of a kind.' When he did the shot, he cut his other hand with the knife and had to go to hospital."
Schwarzenegger: "I owe it to my fans to do the action myself, because it's me they pay to see. Nowadays, with computers, they could have just added me in. But I don't think they have a big enough computer yet."
:-| :-| :-| :-|
QuoteDe Souza: "In the script, there was some plausibility. The dictator is living on a private island, so there were maybe a dozen security guards. But during the shoot, Mark, the director, saw a sneak preview of Rambo [First Blood Part 2] and realised how many people get killed in that. He said, 'We've got to have a bigger dick than Rambo. We've got to slay more people.' And suddenly there were 150 extras getting killed. It got out of control."
:-| :-| :-| :-| :-| :-| :-| :-| :-|
McTiernan je prvobitno trebalo da režira...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bata je veliki jer je snimao filmove u kojima smo pobeđivali!
Hi, Mel! Welcome to Cannes (1, see footnotes).
You're from the Guardian! That's a respectable paper.
Blood Father review: Mel Gibson taps into rage for pulpy thriller
The troubled actor no doubt wrestled with some personal demons to play the recovering alcoholic and ex-con at the center of this B-movie about a father fighting to keep his wayward daughter alive
Read more
We try. It's nice to have you back as a leading man. Did you miss it?
Yeah, it's fun. I like to be in the driver's seat. It's kind of the dad version of the action guy – that's a genre now (2). Very American. It's about a relationship, and you can't have a stronger bond than the parent-kid relationship. And I liked the character (3). A man with many transgressions, but willing to redeem himself.
What especially appealed to you about him?
The fact that he'd led a pretty rough life – he's got a lot of sins on his back. He was a criminal; he probably killed people. He was in prison, he was a biker. He was certainly a substance abuser and not a good dad. It was a redemption story from sinner to saint, I guess. Not quite saint, but close enough. (4)
You have a very ratty beard in the film, plus tattoos and you're all buffed up. Did you do lots of preparation?
I'd actually researched a lot of biker gangs and inside prisons. I watched some documentaries. I talked to members of biker groups; to DEA guys, guys who infiltrated biker groups, and how they lost themselves. I learned how to tattoo. Some guy let me tattoo him.
What did you tattoo?
Just a line, man. I was just drawing little squiggles and pictures on the guy. He was like: "Yeah, go ahead, I don't care." With ink and everything. So, yeah, he's stuck with that stuff now unless he wants to get it erased somehow. I used to ride motorcycles. Not much required, physically.
A lot of risk, though.
No, not really. I had a good stunt guy.
Did you sustain many injuries?
I hurt my neck, but that's just me getting old.
What do you make of the current wave of superhero movies? In the 80s, blockbusters were more star-driven.
Some are good. Some are kind of funny ... Guardians of the Galaxy. Or the first Iron Man. And some of them are just like retreats. I mean you can watch them do Spider-Man five times ... There is a slight shift in film. But, then again, I think all films are suffering from people not being able to now open them with their name. It's a different kind of business these days.
Lethal weapons: Shane Black's pulp fiction is still the best action around
Read more
Do you miss the way it was?
Yeah, in a way. I think you used to get more variety of stories, films and performances. You had more of a chance of a profound film experience. But that's not gone. I think that has been relegated to the independent world – but they have to do it twice as fast for half the money.
Ever been approached to be in a superhero film?
Yeah, long time ago, to play Thor's dad (5). But I didn't do it.
How's Hacksaw Ridge coming on (6)?
It's good – it's almost finished. I love directing – it's the most fun you can have standing up. I love telling stories. It's good to be the storyteller. And to actually be able to see the story the way you visualise it.
Advertisement
It has been 10 years since Apocalypto, your last film as director. What about your process has changed?
I think I've just gotten meaner. A lot of time informs what you do. You make different choices. You think about the choices you made in the past, and you go: why did I make that choice? You evolve? I'm not sure. Maybe you devolve.
Ever get nostalgic about your old movies?
Yeah, sure. The past is nostalgia. You hear an old song and you go back to 1968. You come to Cannes and you go back to 33 years ago. The first time I came here with The Year of Living Dangerously (7). Back then, I didn't have a tuxedo. I borrowed a tuxedo from a guy who was smaller than me, so I was in a little tuxedo, pulling the pants down.
Actors have really taken to social media in recent years. Planning to join the party?
No. I don't tweet. I fart.
"No. I don't tweet. I fart."
Mel Gibson rules!!!
Kim Jong Un's aunt speaks up after 18 years of silence in the U.S. (https://www.yahoo.com/news/kim-jong-uns-aunt-speaks-up-after-18-years-of-silence-in-the-u-s-202250887.html)
Quote
For nearly two decades, Ko Yong Suk and her husband, Ri Gang, have lived a modest, middle class existence in the United States, working long hours at their dry cleaning business to provide a comfortable life and opportunities for their three children.
But before embarking on their pursuit of the American Dream, Ko and Ri lived a life of luxury inside one of the world's most reclusive and repressive regimes. Ko's sister, the late Ko Yong Hui, was married to former North Korean dictator Kim Jong Il. Her nephew is Kim Jong Un, the country's current leader, who is known for his penchant for threatening nuclear war.
For the first time since defecting to the United States with the help of the CIA 18 years ago, the couple broke their silence in a series of interviews with the Washington Post (https://www.washingtonpost.com/world/asia_pacific/the-secret-life-of-kim-jong-uns-aunt-who-has-lived-in-the-us-since-1998/2016/05/26/522e4ec8-12d7-11e6-a9b5-bf703a5a7191_story.html) that offer a fascinating look at life inside the mysterious Kim regime and insight into the childhood of the man who would become one of the United States' most hostile adversaries. To protect their identities here in the U.S., the Post story uses the names by which they were each known back in North Korea.
Keeping up with the Kims The Washington Post writes that Ko was "catapulted" from a modest upbringing to the "top echelons of North Korean society" when her sister became Kim Jong Il's third wife, in 1975.
Soon after, Ko was married to Ri — a husband chosen for her by the future supreme leader himself — and taking care of her own children as well as her sister's at the Pyongyang compound, where they all lived together.
"We lived the good life," Ko told the Post, which included dining on caviar and cognac and taking joyrides in Kim Jong Il's Mercedes-Benz.
The heir to the "Hermit Kingdom" In 1992, Ko moved to Bern, Switzerland, where she'd spend the next six years looking after her sister's children — including Kim Jong Un — while they were in school.
According to the Post article, the Kim children enjoyed a charmed upbringing, complete with trips to Euro Disney, "skiing in the Swiss Alps, swimming on the French Riviera, eating at al fresco restaurants in Italy."
Ko recalled that Kim Jong Un, who moved into her house in Switzerland at age 12, "wasn't a troublemaker, but he was short-tempered and had a lack of tolerance."
"When his mother tried to tell him off for playing with these things too much and not studying enough, he wouldn't talk back but he would protest in other ways, like going on a hunger strike," she told the paper.
As an adolescent, she said her nephew's interests included boats and planes and, of course, basketball.
"He used to sleep ... with his basketball," Ko told the Post, adding that his mother had told the young Kim Jong Un — who was shorter than the rest of his friends — that playing basketball would make him taller.
Though it was not announced to the rest of the world until 2010, the Post reports that Kim had known he would become his father's successor ever since his eighth birthday party, when he was given a general's uniform in front of the country's top military brass.
"It was impossible for him to grow up as a normal person when the people around him were treating him like that," Ko said.
The defection The decision to defect from North Korea came in 1998, after Ko's sister had been diagnosed with breast cancer. Ko and Ri maintain that their move was motivated by a search for better cancer treatment for Ko's sister, though the South Korean media reports suggest the family fled out of fear that they would no longer be protected once Ko's sister died.
"In history, you often see people close to a powerful leader getting into unintended trouble because of other people," Ko admitted. "I thought it would be better if we stayed out of that kind of trouble."
They sought asylum at the U.S. Embassy in Bern and were given $200,000 by the CIA upon their arrival in the states, money they put toward their two-story home, which the Washington Post says is located a "several hours' drive away" from New York City.
Though they have not seen Kim Jong Un since he was a teenager and insist they have no real knowledge about the actual inner workings of the North Korean government, the Post writes that, "U.S. intelligence on North Korea is so thin that this couple still represents a valuable source of information on the family court."
Ko and Ri said they still sometimes receive visits from CIA operatives seeking their help identifying North Koreans in photos, though the CIA declined to confirm any of the couple's claims to the Washington Post.
Why now? After flying under the radar for nearly 20 years, the couple's decision to share their story was apparently motivated by Ri's desire to sever ties to his home country.
Ri, the Post writes, "is positioning himself as the person to bridge the widening gap between Washington and Pyongyang" and "has come out of their deep cover to dispel what he calls 'lies' being peddled about them and their wider family in North Korea by regime critics in South Korea."
"My ultimate goal is to go back to North Korea," Ri told the Post. "I understand America and I understand North Korea, so I think I can be a negotiator between the two."
"If Kim Jong Un is how I remembered he used to be, I would be able to meet him and talk to him."
Pogledao sam THE NICE GUYS Shanea Blacka, svakako jedan od najočekivanijih filmova godine. Black koji je ponovo u poziciji da radi veliki letnji adut i to u svom stilu, svakako stoji kao nešto čemu sam se ponajviše nadao jer mu za početak nudi mogućnost da se vrati "autorskom" pečatu i odmakne od velikog stripovskog spektakla i drugih event-filmova koji nisu korisni ni njemu a ni publici. Treći IRON MAN je bio sasvim dovoljan kao potvrda da ima svoj mojo na blagajnama ali, ruku na srce, uprkos brojnim jako lepim detaljima u tom filmu, niti je njemu režiranje tako zahtevnog blokbastera jača strana, niti je dobro da neko sa tako osobenim autorskim pečatom apstinira od onoga što najbolje radi.
THE NICE GUYS je sa druge strane, produkciono složeniji film od KISS KISS BANG BANG i sasvim sigurno ga ne bi mogao snimiti da se u međuvremenu nije desio taj izlet u Marvel. Ovo je rekonstrukcija epohe, i film koji u pogledu inscenacije prikazuje Blacka u novom svetlu. Dok je u IRON MANu bila očigledna njegova tehnička sirovost, ovo je film koji u pojedinim fazama zaista deluje gotovo pa stilski rafinirano.
Ono što je osnovna mutacija žanra u odnosu na ono po čemu je Black poznat jeste smeštanje priče u epohu. Uprkos tome što su Blackovi kanonski filmovi nosili u sebi dosta atmosfere krimića sedamdesetih, njihova osnovna karakteristika bilo je to da su hvatali zeitgeist i postavljali se kao cutting edge radovi i komentari naše savremenosti. Oni su u sebi okupljali zvezde i resurse da se pravi visokooktanska akcija.
Black ovde međutim odlazi u epohu, dakle rekonstruiše vlastite uzore umesto da ih koristi kao vlasititi repromaterijal i to odlično radi.THE NICE GUYS istovremeno nije krimić iz sedamdesetih jer mnogo šta u njemu odudara od onoga što su tada bile autorske opsesije, ali po mnogo čemu zarobljava njihov duh. U određenom smislu, ovde kao da je radio neki vremeplov, Black je snimio film koji izgleda kao su krimić iz sedamdesetih snimili ljudi onog vremena ali sa iskustvom gledanja njegovih filmova.
THE NICE GUYS donosi nešto akcije i naravno ima kriminalistički zaplet ali prevashodno je reč o komediji i u to ne treba imati nikakvu sumnju. Black je snimio krimi-komediju koja je slojevita i zbog smeštanja u epohu i zbog odnosa prema njegovom vlastitom opusu, ali u korenu nema dileme, ovo je pre svega komedija.
Gosling i Crowe su izvanredni kao mismatched buddy cop par koji se isprva mrze a onda postanu partneri, ali je iz njihove glumačke igre jasno da su i oni pre svega bili privučeni komedijom i mogućnošću da kanališu Roberta Mitchuma i Ryana O'Neala. Black u rediteljskom pogledu naravno sve to prati tretirajući sve prevashodno kao komediju, i ovo je film u kome se neki kadrovi po uzoru na reditelje koji su ga najbolje režirali, dakle Donnera, Scotta i Harlina pojavljuju više kao začin nego kao osnovni izraz filma.
Čini se da je Black prepustio tu zeitgeist štafetu Maxu Landisu, i da on sada planira da se bavi potpuno drugačijim odnosom svog rukopisa i epohe.
U pojedinim deonicama, Black odlazi u neka autoska džeziranja, takođe primarno u pravcu komedije u kojima pokazuje da je stekao ozbiljnu reputaciju čim mu takvi detalji nisu "potkresani" na studio-projekcijama.
Philippe Rouselot se u ovom filmu vraća u produkciju Joela Silvera pošto je pomogao Guz Ritchieju da snimi svog SHERLOCK HOLMESa. Francuz ovde ponovo donosi svoju efikasnost i prefinjenost. Pa ipak, kad smo kod Ritchieja, smatram da THE NICE GUYS nije ovogodišnji THE MAN FROM UNCLE, jednim delom zato što se oseća da Black tek treba da prođe put disciplinovanja svog stila koji je Ritchie zapravo započeo radeći sa Silverom. Međutim, da, duh je tu, i nada da će ovo biti ovogodišnji UNCLE je potpuno opravdana.
Jedan od razloga zašto ovo nije ovogodišnji UNCLE je između otsalog i to što THE NICE GUYS ne donosi humor na neočekivanim mestima, u neočekivanom slojevima priče kao UNCLE. To ne znači da NICE GUYS nije smešan, ali manje iznenađuje.
Isto tako, UNCLE je mnogo utegnutija celina, što odražava rediteljevu zrelost. Doduše, Ritchie je bio daleko od takve preciznosti kada je radio svoj treći film i bio u istoj fazi kao Black.
Glumačka podela kojom je Black kružio Goslinga i Crowea je izvanredna, tu ima sjajnih faca a sa Kim Basinger se dešava i svojevrsni LA CONFIDENTIAL reunion.
THE NICE GUYS je film za više gledanja. U njemu Black sebi dozvoljava dosta slobode koja ga ponekad malo i nadjača. Nadam se samo da ispoljavanje slobode u NICE GUYSu neće biti uvod u nekakvo ograničavanje kreativnosi u nekom skupom studio projektu.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BROOKLYN RULES Michaela Correntea. Corrente je jedan od reditelja čiji su mi filmovi uglavnom prijali ali nisam ga pratio kontinuirano jer prosto često mi je izlazio van radara. BROOKLYN RULESu me je pre svega privuklo to što ga je pisao Terry Winter kog znamo kao Scorseseovog novog čoveka od poverenja. BROOKLYN RULES sam malo duže tražio ali kada sam ga locirao, film me nije izneverio.
Winter je napisao jednu vrlo solidnu, jasnu priču o odrastanju u Bruklinu osamdesetih, sa junacima koji uprkos tome što im je mafija samo deo komšiluka, neumitno na svojoj koži osećaju vrtloženja unutar podzemlja.
BROOKLYN RULES je oslonjen na Warner Bros gangsterske melodrame iz tridesetih, odnosi među likovima su jasni i arhetipski, i ovo je mustra kojom se služio i rani Scorsese. Naravno, Correnteu Scorsese nije referenca, njegov cilj je urbana melodrama koja je stilski mnogo mirnija, bez raskoši i ukrasa, ali ovo je priča koja se svakako kože pridružiti tom bruklinskom kanonu.
Freddie Prinze Jr, ako ga se iko još uvek seća, vrlo dobro igra glavnog junaka a Scott Caan i Jerry Ferrara su sjajna pojačanja. Alec Baldwin kao sitni lokalni mafijaški bos dodaje svemu klasu, kao i inače u Correnteovim filmovima u kojima se redovno pojavljuju.
Winterov scenario je solidan, sa punim ubeđenjem plasira priču u kojoj nema ničeg novog ali ima dosta toga dobrog.
Corrente je ovaj film realizovao sa B-produkcijom i na neki način sa B-ekipom ali rezultat je film starog kova koji bi u nekim boljim vremenima, recimo sedamdesetih, pa i osamdesetih, bez problema bio deo major repertoara. Sa fokusom na likove i priču, Corrente je pokazao da u ljudima koje Holivud brzlo žvaće i odbacuje itekako ima dara.
* * * / * * * *
Dobro je, drago mi je da Black nije razočarao. Gledaće se!!!!!!!!
Uffff, a kako je tek meni, srce mi je u guzici koja se stisla ko petoparac, pa Šejn treba da radi sledećeg Predatora!
Ima li išta važnije od toga u filmskom svetu uopšte!?!
Ili, uopšte u životu!
Ah, važniji su stripovi što ih ja crtam, pa posle Predatori! :)
Pogledao sam WHISKEY TANGO FOXTROT Johna Reque i Glenna Ficarre. Requa i Ficarra su najdosledniji naslednici Billy Wildera i WHSKEY TANGO FOXTROT je njihov naslednik filma A FOREIGN AFFAIR. Umesto oslobođenog Berlina, priča je smeštena u Kabul, mesto u kome američka novinarka mora da se suoči sa svojim demonima, i otkrije neke nove...
Requa i Ficarra su počeli kao briljantni scenaristi ali adaptacija knjige Kim Barker koju je uradio Robert Carlock, iako nije reč o njihovom scenariju, dobija odličan rediteljski tretman. Svi obavezni elementi lokalizacije i objašnjavanja konflikta svedeni su na minimum i realizovani na vrlo vešt način. Za razliku od mnogih filmova koji opisuju konflikte i žarišta, WHISKEY TANGO FOXTROT je vrlo direktan, neobično realističan, i fokusiran film koji svoja najveća "iskliznuća" čuva za izvanredna žanrovska šaltanja.
Requa i Ficarra uspevaju da naprave koherentnu celinu donoseći svoj crni humor, sklonost ka komičnim eskapadama i vrhunskoj vizuelnoj estetizaciji sa jednom ratnom, vrlo često oporom pričom. Iako ne dolaze iz Starog Sveta, oni u tom pogledu kanališu Wildera. Neki likovi poput korumpiranog avganistanskog političara kao da su izašli iz nekog ranijeg Wilderovog rada, a tretman ovako delikatne teme kroz prizmu komedije svakako je karakterističan baš za tog autora.
Najveći odmak od Wildera jeste njihovo nepoverenje u srećan ljubavni ishod, koji nagoveštavaju ali bez satisfakcije za gledaoce.
Tina Fey je u ovom filmu odigrala svoju najvišeslojniju ulogu. Uprkos pokušajima da se iskaže u indie dramama, ona je u ovoj sofisticiranoj komediji pronašla svoju najbolju ulogu. Svi su joj definitivno podređeni, i ona je mudrim izborom saradnika i materijala pokazala kako inteligentne zvezde kroje vehicle za sebe.
Margot Robbie, Martin Freeman, Christopher Abbott i Billy Bob Thornton su izvanredna podrška, i umeju da kanališu istovremene izlive razobručenog humora i karakternih deonica koje oslikavaju jedan trenutak kako u političkim odnosima tako i u medijskom polju.
Xavier Perez Grobet, redovni DP Reque i Ficarre čini da film izgleda mnogo skuplje od svog suštinski skromnog budžeta od 35 miliona dolara i Avganistan je verno rekonstruisan u Nju Meksiku.
WHISKEY TANGO FOXTROT je film koji je podelio kritiku i ostaje strah da se Requa i Ficarra neće tako lako upuštati u ovako riskantne projekte. Međutim, ovaj film će sasvim sigurno uspeti da potvrdi svoj kvalitet kako veme bude odmicalo. Osim u retkim slučajevima, Rat protiv terora bio je uglavnom box office poison. U određenom smislu, WHISKEY TANGO FOXTROT je crnohumorna reinterpretacija HURT LOCKERa i ZERO DARK THIRTYja, sa nekoliko scena u kojima ih direktno parafrazira.
* * * 1/2 / * * * *
Tribina održana u okviru Comedy Festa, diskusija o stanju stvari na našoj sceni
https://www.youtube.com/watch?v=yg9ASnWlyUY&feature=youtu.be&app=desktop (https://www.youtube.com/watch?v=yg9ASnWlyUY&feature=youtu.be&app=desktop)
Pogledali smo The Nice Guys i mada sam ja uživao, plašim se za sudbinu filma. Black je opasno na ivici manirizma dobar deo vremena i mada ima puno šarma da to ne ode na pogrešnu stranu, mislimda će ovaj film potopiti to što je u pitanju solidan R rejting u kome je jedan od glavnih likova supersnalažljiva maloletnička detektivka-amaterka. Meni se to lomljene kalupa dopada, ali plašim se da američka publika nije tome dorasla. Inače je hemija između Goslinga i Kroua nepogrešiva i mada imam utisak da Krou zapravo ulogu sigurnije nosi, dok Gosling utrčava u razna preglumljivanja, prija sve to očima. Takođe interesantan zaplet sa solidnom sociopolitičkom komponentom i lepo vođea priča sa silnim preokretima koji ne kvare tok i uspopstavljenu atmosferu filma. Da je snimljen osamdesetih, kojima odgovara po senzibilitetu ako ne već po mizanscenu mislim da bismo ga pamtili po dobru, pominjući ga uz Sharky's Machine, 48 Hours itd. U današnjem krajoliku zagađenom superherojima, ovo bi moglo da ima ozbiljne probleme da se probije, bojim se.
Okrugli sto o položaju komedije
https://m.youtube.com/watch?v=Ru5ovS643cs
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam CASH ONLY Malika Badera, niskobuždetni krimić o albanskoj krimi dijaspori u Njujorku u kome je Nickola Shreli napravio showcase za sebe i kao glumca i kao scenaristu. CASH ONLY je sirov ulični krimić na liniji PUSHERa, samo sa albanskom mafijom umesto Srba i sa makedonskom mafijom kao rivalima. Shreli uspeva da iznese ulogu u kojoj je neprekidno na ekranu uspevši da otvori prostor i za identifikaciju sa publikom ali i čuvajući uličnu brutalnost.
Najveću žensku ulogu u filmu, koja je ipak dosta mala u odnosu na celinu igra Danijela Štajnfeld, pa je eto lepo videti da se i sa njom nešto dešava od kada se odselila u Ameriku i da je snimila dobar film.
CASH ONLY ne nudi ništa novo izuzev settinga u kome su albanski kriminalci od sporednih generic negativaca unapređeni u protagoniste. Međutim, Bader sve to radi sa punim ubeđenjem i to daje zanimljiv indie rezultat.
* * * / * * * *
Shane spakovao novi film pre nego što su izbrojali razmere finansijskog kraha
http://variety.com/2016/film/news/dwayne-johnson-doc-savage-1201785289/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ako nekoga zanima kako se režira komedija, evo male obuke...
https://www.youtube.com/watch?v=LBgzuky_ywQ (https://www.youtube.com/watch?v=LBgzuky_ywQ)
'Rogue One: A Star Wars Story' Is in Serious Trouble, According to Reports (https://www.yahoo.com/news/rogue-one-star-wars-story-153529359.html)
Quote
Though fans took the announcement that Disney had taken over the Star Wars franchise and would be releasing Episodes 7-9 and spinoffs with skepticism, the mass media conglomerate's treatment of the beloved saga has been pretty good so far. These fans are hard to please, and mild gripes aside, the critical, commercial, and supergeek reception of Star Wars: The Force Awakens was widely positive.
Due out later this year, Rogue One: A Star Wars Story is the first spinoff movie in the franchise. Set between Episodes 3 and 4, the film follows the team that stole the plans for the Death Star. The first teaser trailer looked pretty damn cool: At-Ats on a tropical beach! A rag-tag team of rebels! That ninja guy! But that might not be the case. According to a report from Page Six (http://pagesix.com/2016/05/30/disney-execs-in-a-panic-over-upcoming-star-wars-film/), the film is in serious trouble.
"The execs at Disney are not happy with the movie, and Rogue One will have to go back into four weeks of expensive reshoots in July," a source told Page Six (http://pagesix.com/2016/05/30/disney-execs-in-a-panic-over-upcoming-star-wars-film/). Rogue One is due out on December 16, and is directed by Gareth Edwards, best known for the 2014 reboot of Godzilla.
"Gareth's work on the first Godzilla [which came out in 2014] shows he can handle a big studio blockbuster. But Rogue One has fallen short of what J.J. Abrams did with Star Wars: Episode VII: The Force Awakens. So Disney has ordered reshoots," the source told Page Six. "Disney won't take a back seat, and is demanding changes, as the movie isn't testing well."
Disney reps, however, insist there is no problem with the movie, telling Page Six, "The filmmaking team and the studio always anticipated additional shooting and second unit work to make the film the absolute best it can be, and the actors were aware there would be additional shooting."
Considering Page Six caught the news of the young Han Solo casting of Alden Ehrenreich-who is rumored to appear in Rogue One-they must have a key source placed within the team.
Given the intense pressure on the studio to deliver with these movies, it's unlikely that Disney would release a film that didn't live up to The Force Awakens. Imagine how a poor reception could hurt potential profits of Episode VIII. If anything, take these possible reshoots as news that Disney is doing everything it possibly can to not screw this up. Let's just hope they don't.
North Korean Newspaper Endorses 'Wise' Donald Trump Over 'Dull' Hillary Clinton (https://gma.yahoo.com/north-korean-newspaper-endorses-wise-donald-trump-over-165504182.html)
Quote
Presumptive Republican presidential nominee Donald Trump (http://abcnews.go.com/topics/news/donald-trump.htm) has received his latest endorsement from an unlikely source: North Korea.
Official state-run North Korean newspaper DPRK Today ran an editorial today praising Trump as a "wise politician" and "far-sighted candidate."
"The president that U.S. citizens must vote for is not that dull Hillary but Trump, who spoke of holding direct conversation with North Korea," the editorial said.
The article, first reported by the website nknews.org (https://www.nknews.org/2016/05/north-korean-editorial-supports-donald-trump/), went on to praise the April foreign policy speech Trump gave in Washington, D.C (http://abcnews.go.com/topics/news/district-of-columbia.htm)., where he threatened to withdraw U.S. forces from South Korea if the government didn't pay the United States for defense.
"Who knew that the slogan 'Yankee Go Home' would come true like this?" the editorial quipped.
Trump earned high praise in December from Russian President Vladimir Putin (http://abcnews.go.com/topics/news/world/vladimir-putin.htm), who called the GOP (http://abcnews.go.com/topics/news/us/republican-party.htm) front-runner "talented" and "very colorful."
Russian President Vladimir Putin Praises Donald Trump as 'Talented' and 'Very Colorful' (http://abcnews.go.com/International/russian-president-vladimir-putin-praises-donald-trump-talented/story?id=35816611)
Donald Trump Says He'll 'Get Along Fine' With Russian President Vladimir Putin (http://abcnews.go.com/Politics/donald-trump-hell-fine-russian-president-vladimir-putin/story?id=35872623)
Putin had said he believed Trump wanted to "move to a more solid, deeper level of relations" between the United States and Russia.
"How can Russia not welcome that? We welcome that," Putin told ABC News in December.
Trump responded, saying he believed he would "get along fine" with Putin if elected.
The North Korean endorsement comes on the same day South Korea's Yonhap News Agency reported another North Korean mobile-launched missile had failed.
Citing the South Korean Joint Chiefs of Staff, Yonhap said the missile was launched from North Korea's east coast early this morning, but was unsuccessful.
It adds to a string of mobile-launched missile failures this year by the North Korean government, which is aiming for a nuclear-tipped missile that could reach the West Coast of the United States.
И домаћи медији реаговали
Pjongjang pohvalio Trampa
http://rs.n1info.com/a165156/Svet/Svet/Pjongjang-pohvalio-Trampa.html (http://rs.n1info.com/a165156/Svet/Svet/Pjongjang-pohvalio-Trampa.html)
Друмпф!
Terorizam na Olimpijadi
http://www.beforeafter.rs/drustvo/kinoteka-ducija-simonovica-3-teror-na-olimpijadi/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam X-MEN: APOCALYPSE Bryana Singera. Kako u šali kažu junaci filma, treći je obično najslabiji u serijalu. Ako FIRST CLASS Matta Vaughna posmatramo kao novi reboot X-MENa onda je APOCALYPSE treći, i samim tim je...
S jedne strane, APOCALYPSE je film koji ostaje unutar kanona Foxovih ekranizacija Marvela koje ja u principu volim, najpre zbog FIRST CLASSa ali i drugog WOLVERINEa, i u tom pogledu stvari zapravo "nisu loše". Međutim, ovo je uz DAWN OF JUSTICE ovogodišnji film po stripu u kome su dramske scene odnele prevagu nad akcijom. I to ne vidim kao greh, ni kod jednog, ni kod drugog filma. Jedini problem je u tom što APOCALYPSE ima prilično kempoznog glavnog negativca koji je nedovoljno integrisan u radnju i koji se kao takav jako teško uklapa u celinu tako oslonjenu na melodramu.
Zapravo, Apocalypse kao junak ne funkcioniše naročito dobro ni vizuelno ni dramaturški i film provodi oko pola svog trajanja u genezi protivničkog superherojskog tima a tek u drugoj polovini kreće da se sprovodi plan negativca i izbija sukob. U tom strukturi, APOCALYPSE naprosto ulazi u neke stilske odluke koje su potpuno neodržive, a u centru svake od njih je naslovni negativac.
Singerov rediteljski postupak u ovom filmu donosi sofisticirani populizam koji je meni lično proradio tek u DAYS OF FUTURE PAST, ali sasvim sigurno rešenja kroz koja Singer želi da komunicira sa publikom u ovom filmu, a koja vrhune u sceni sukoba unutar Xavierove svesti u kojoj Apocalypse narasta. pokazuje kako se postiže dobar balans između "ozbiljnog" i "stripovskog".
Uprkos tome što je Singer daleko od one nolanovse "ozbiljnosti", njegov rediteljski postupak je svakako zreliji i sofisiticiraniji od Nolanovog i u mnogim deonicama, pre svega za razliku od Disneyevih Marvel ekranizacija, APOCALYPSE zaista izgleda kao "ozbiljan" film.
Nažalost, sve ono što Singer izgradi a Apocalypse ne uspe da razruši svojim campy elementom, razaraju neke dramaturške konvencije. Recimo, jedna od primarnih primedbi na DAWN OF JUSTICE bila je da u filmu junaci koji gledamo nisu u DC kanonu, i to je činjenica. Tamo jesmo zatekli Supermana koji je u specifičnoj životnoj fazi, Batmana koji je na zalasku, Lexa koji je na početku. Dakle, niko nije u zenitu. Međutim, u APOCALYPSEu imamo junake koji su tek delimično transformisani. Xavier nije kao u FIRST CLASS ali zato Magneto jeste na nivou DAYS OF FUTURE PAST. Dakle, Magneto pravi iste greške kao da ga već nismo jednom videli kako pravi te greške, ponovo se vezuje za ljude, ponovo isto reaguje kao ubica kada je povređen. Sve deluje kao sitkom u kome se ritualno ponavljaju reakcije junaka i zapleti što je u fllmu ovakvog operskog zamaha nedopustivo.
Ipak, kao neko ko se bavi filmom, u ovom ostvarenju prepoznajem Singerovu želju da unutar nečega što je "isto" napravi nešto drugačije, da stvari učini zanimljivijim i sebi i gledaocima. U tom smislu činjenica da u filmu nema baš neko obilje akcije, meni nije smetala, jer i u ovome što ima vidim određeni rediteljski integritet.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam FAIR PLAY Andree Sedlackove, zanimljivu sportsku melodramu o devojci koja se priprema za Olimpijske igre u Los Anđelesu i nastup za čehoslovačku reprezentaciju. Režim je uvodi u sportski centar u kome se pripremaju takmičarke za najveće trofeje i tu ulazi u program uzimanja dopinga koji preti da joj ozbiljno ugrozi zdravlje. Istovremeno, atletičarkina porodična situacija se komplikuje, otac joj je prebeg na Zapadu a majka je bivša proljećarka koja i dalje ima kontakte sa disidentima.
FAIR PLAY ne beži od svojih plakatskih korena, i oni ga na kraju naravno onemogućuju da postigne neki impresivan domet, međutim, ukupno uzev, reč je o solidnom, atmosferičnom filmu koji jasno predstavlja likove, efikasno pripoveda i dobro rekosntruiše epohu.
U domenu sportskog filma, FAIR PLAY postiže sve ono što je potrebno a to je da se kroz sport priča neka šira priča. Doduše, Sedlackova uz sport dodaje i disidentstvo i time na kraju sprečava film da bude efektna melodrama. Ali i ovako, verujem da će FAIR PLAY dugo živeti pre svega na malim ekranima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam BLAST Alberta Pyuna, film koji u sebi nosi gotovo williamcastleovski nivo eksploatacije. Naime, ovaj film tvrdi da je nastao inspirirsan najozbiljnijim terorističkim napadom planiranim za vreme Olimpijade u Atlanti 1996 iako slučaj Richarda Jewella pokazuje da se napad ne samo desio već i da nimalo nije ličio na klišetizirani n-ti rip-off DIE HARDa, kako ga prikazuje Pyun.
Pyun svakako ne može imati pretenzije na titulu najgoreg reditelja na svetu ali svakako da se može izdvojiti kao reditelj sa možda najvećim brojem užasnih filmova. BLAST je jedan od njih. U njemu, Pyun pokazuje svoju sposobnost da snimi poneki kadar koji liči na deo znatno skupljeg i boljeg filma a da celina ostane potpuno besmislena i da ne dobaci čak i dobro razgaženih klišea nečega kao što su bili DIE HARD-klonovi sredinom i krajem devedesetih.
Zanimljivo...
http://novipolis.rs/intervju/29994/srpski-igrotvorci-insert-coin.html (http://novipolis.rs/intervju/29994/srpski-igrotvorci-insert-coin.html)
Malo narodnog humora na temu SFa i naše svakodnevice
https://m.mixcloud.com/razgibavanje-na-oblaku/srpski-politi%C4%8Dki-scifi-blokbaster-gost-dimitrije-vojnov/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedina stvar koja posle gledanja filma 13 HOURS: THE SECRET SOLDIERS OF BENGHAZI Michaela Baya budi optimizam jeste najava da će Bay producirati seriju o Jacku Ryanu sa John Krasinskim. Krasinski je u ovom filmu pokazao da ima štofa da nastupa kao atipičan akcioni heroj, s tim što ga u ovoj istinitoj priči o napadu na američka skrovišta po Bengaziju nije ni približno dovoljno iskoristio.
Bay je želeo da snimi svoj ZERO DARK THIRTY ili HURT LOCKER ali trebalo je da pokuša da nešto nauči od BLACK HAWK DOWNa. Bay je želeo da napravi film koji prikazuje jednu suštinski jednostavnu ali logistički kompleksnu situaciju koja je zatekla američko obezbeđenje, i da u svemu tome još dodatno raspusti svoju kontrolu nad naracijom, pa je rezultat film koji se iscrpljuje u repetitivnim vizuelnim pasažima, i poantilističkoj karakterizaciji koja naprosto Bayu ne leži, i ne ide od ruke.
Konfuzija u koju su upali protagonisti ove priče svakako može da rezultira i treba da se iskaže kroz određenu konfuziju i u praćenju toka priče. Ipak, u ovom slučaju, neka bitna pitanja ostaju nerazjašnjena, neke bitne situacije ostaju neprecizne, a čak bih rekao da u pogledu rekonstrukcije događaja neki elementi nisu dobro prikazani.
Ono što Bay dobro radi u ovom filmu jeste dizajn, i mislim da je glumačka podela imala potencijala da pruži mnogo više. Ne samo John Krasinski nego i ostali. Ipak, na kraju svega ostaje utisak da je film žrtva rediteljeve želje da se predstavi u jednom relaksiranijem svetlu.
* * / * * * *
"Dope" helmer Rick Famuyiwa is taking over directing duties on Warner Bros. and DC Entertainment's "The Flash," replacing Seth Grahame-Smith who left the project last month.
The film stars Ezra Miller, who first appeared as the superhero in WB's "Batman v Superman: Dawn of Justice."
Warner Bros. had no comment. Production is expected to commence sometime this year.
The studio needed to act quickly with no start date in sight, even though the film was slated for 2018. Sources say Smith and the studio parted ways amicably. Warner Bros. was seeking a more experienced helmer to guide the big-budget production.
The studio is keeping Smith's most recent draft of the script, which is based on a treatment by Chris Miller and Phil Lord.
Following the success of his Sundance pic "Dope," Famuyiwa was on several studio short lists for directing gigs. "The Flash" will mark his biggest feature to date. He most recently helmed the HBO movie "Confirmation," starring Kerry Washington.
He is repped by WME, Oasis and Del Shaw Moonves Tanaka Finkelstein & Lezcano. The news was first reported by Deadline Hollywood.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam film GET A JOB Dylana Kidda, neobično slabu komediju o generaciji Y koja je uspela da okupi ozbiljnu glumačku ekipu koju predvode Miles Teller, Anna Kendrick i Bryan Cranston. Šta su ti glumci videli u ovom scenariju ostaje enigma pošto je GET A JOB podjednako površan kao svaka studio komedija sa dna kace, s tim što ima za nekoliko nijansi manje razrađen scenario. Doduše, ako pogledamo iz drugog ugla, upravo ovi glumci čine da Kiddov film na kraju bude elementarno podnošljiv jer bi sa slabijom podelom verovatno bio negledljiv možda i neprikazan.
Apsoltuno nijedan aspekt ovog filma, uključujući i temu gubitka posla, nije zaobiđen u major filmovima i iskreno nije mi jasno na koji način su ovi glumci mislili da dopune svoj portfolio ovim naslovom, ako imamo u vidu ponude koje inače imaju. U ovom slučaju, snimili su promašaj koji je po svim merilima sem zanatske veštine i budžeta u domenu major produkcije.
* 1/2 / * * * *
Ode nam Halid Redžebašić...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mora' pitam ovde, ovde su ljudi koji su za te stvari pametniji od mene.
Sad ugledao da juna 17 valjda izlazi 4 sezona 'Orange is the new black'.
A vidoh da planiraju i 5,6,7,....
Pa se setih Daredevila, Jessike ...
Šta im to znači da izbace celu seriju maratonski, jednu epku za drugom?
Koja im je tu logika, filozofija, zarada...?
Sigurno ne klasične reklame i slično.
Jel' nekom jasno šta im to znači?
Nije da se meni ne svidja to, leleeee, uživancija, ali.....
eto glup sam za to da skapiram što tako rade....
Pa, logika je da je internet promenio gledalačke navike. Izraz "cord cutter" se odnosi na ljude koji otkazuju pretplatu na kablovsku jer sve što ih zanima gledaju preko interneta. Sad, pošto kontent provajderi moraju i sami da nude sadržaj preko interneta jer je cord cuttera nezanemarljivo mnogo, uočeno je da mnogi od njih piratuju po celu sezonu serije i gledaju je odjednom - tzv. binge watching - pa je onda logika da ima sa legalno dostupnim sadržajem treba izaći u susret na isti način. Meni to ima smisla, jer ako hoćeš da se boriš sa piraterijom, odnosno da joj budeš razumna konkurencija, nije samo dovoljno da po ceni budeš blizu (teško da možeš da budeš isti, pošto je piraterija praktično besplatna) već i po udobnosti. Mnogi ljudi piratuju sadržaj ne jer nemaju da plate nego jer ih mrzi da se cimaju oko DRM-a, datuma , ovoga, onoga. Netflix je zato postao tako velika firma - lakše je pogledati Džesiku Džonuz preko Netflixa nego skinuti torent, bukvalno imaš manje klikova itd. A košta te bednih osam dolara mesečno da gledaš brojne serije i filmove sa istom lakoćom.
I generalno, televizija je uvela gledanje jedne epizode nedeljno kako bi te zadržala uz svoj kanal dok između pušta druge stvari koje ti možda ne bi gledao al neko drugi bi. Netflix ima drugi model gde svima stavi sve na raspolaganje u svakom trenutku i računa da ti je ponudio veću udobnost od televizije jer možeš sam da biraš kad, šta i koliko da gledaš.
Ahaaaaaaaaaaa.
Tako dakleeeee.....
...mamu mu, nisam znao....
sad znam, tenkjuverimač!
Služimo narodu :-| :-|
možeš da biraš kad i s kim i kako vatreno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Early Reviews Say Suicide Squad Is Mind-Blowing (http://wegotthiscovered.com/movies/suicide-squad-review-jared-leto-margot-robbie/)
It wasn't too long ago that a lucky group of people got to see an early test screening of David Ayer's
Suicide Squad (http://wegotthiscovered.com/tag/suicide-squad). The reactions were extremely positive to say the least, with those in attendance calling it "insane" and "amazing." (http://wegotthiscovered.com/movies/first-suicide-squad-review-call-it-insane-and-amazing/) It's not just the fans who are digging the flick either, as Warner Bros. is apparently so high on it that they've already started ordering up spinoffs for characters like Harley Quinn (http://wegotthiscovered.com/movies/margot-robbie-to-star-in-harley-quinn-spinoff-movie/) and Boomerang (http://wegotthiscovered.com/movies/warner-bros-dc-multiple-suicide-squad-spinoffs/).
So, all seems to be going well for the studio's supervillain team, and today's bit of news doesn't do anything to change that. Apparently there was another test screening held in California this weekend and reactions are now starting to pour out over social media, as they tend to do.
Taking to Twitter and Reddit, a few of those who were lucky enough to be in attendance have shared their thoughts, and it seems to be all pretty positive. Take a look below to see what people are saying about the latest test screening for
Suicide Squad, and don't worry, there are no spoilers to be found here.
Reddit User: soyodu (https://www.reddit.com/user/soyodu)
"This was an advanced screening where we didn't know what the movie was. Initially I thought it was Trek, IDR or Bourne, until the NDA said Warner Brothers on it. I will tell you there was NO standing ovation, but a decent amount of people clapped in the end. In fact, when they first told us we were going to see a screening of the movie, pretty much the whole theater cheered and screamed. At the end, probably only half clapped...which doesn't mean the other half didn't like it, but if this was like a thursday night showing with fanboys, I have no doubt it would have been a much bigger applause...This is an unfinished cut. There was lots that I really liked, good action, pacing (for the most part). But as I've said there were 2 characters who had a decent sized role in the plot/story that did not connect with me. I could care less about them. They tried for an emotional scene and yea...didn't work. But yes, walking out, I've heard a few people raving about it, and a few just good/pretty good. The person I was sitting next to came with his family and he didn't even know the movie after they announced it (older guy) and he said it was ok. I didn't stick around to hear if anyone had anything bad to say."
Reddit User: Malachim (https://www.reddit.com/user/Malachim)
"You will like every single member of the Squad, with Harley (obviously) stealing the show. She's a star and everyone will love her. This is the type of movie that demands a sequel. I'm sure critics will find ways to hate it (it's basically a gritty action movie with comic book characters and a Hot Topic aesthetic, which honestly might turn critics off), but DC fans will like it. The BIG thing is that the movie literally saves DCEU Batman. This Batman is BTAS personified." Just Saw #SuicideSquad (https://twitter.com/hashtag/SuicideSquad?src=hash) in Sacramento. #BlownAway (https://twitter.com/hashtag/BlownAway?src=hash) David Ayer is a damned genius.
— Spencer Dennison (@ThrowAway123157) June 3, 2016 (https://twitter.com/ThrowAway123157/status/738661498499649536)
#SuicideSquad (https://twitter.com/hashtag/SuicideSquad?src=hash) had what #BatmanvSuperman (https://twitter.com/hashtag/BatmanvSuperman?src=hash) desperately needed.
Fun.
— Spencer Dennison (@ThrowAway123157) June 3, 2016 (https://twitter.com/ThrowAway123157/status/738661921675567104)
Looking back at the @ScottEastwood (https://twitter.com/ScottEastwood) rumors is pretty comical.
— Spencer Dennison (@ThrowAway123157) June 3, 2016 (https://twitter.com/ThrowAway123157/status/738664562258366464)
Got to see #SuicideSquad (https://twitter.com/hashtag/SuicideSquad?src=hash) yesterday during a pre-movie screening, absolutely great! I knew it would be good, but it turned out to be awesome!
— Taemin Legs (@JunsusChin) June 3, 2016 (https://twitter.com/JunsusChin/status/738798040702558208)
Saw an early screening of Suicide Squad. It blew my mind. Best DC movie I've ever seen!
— Scott C (@Jeffrey_Scott41) June 3, 2016 (https://twitter.com/Jeffrey_Scott41/status/738796968315621376)
So, there you have it. Once again it seems that people are very pleased with what they're seeing. What's important to note here, too, is that apparently the first screening was mostly for DC fans, while this one was just for a random audience. Even with that in mind though, it's important not to place too much stock into these reactions. The test screenings for
Batman V Superman: Dawn of Justice were incredibly positive as well, and we all know how that film turned out.
Regardless, I think people are feeling a lot more confident about
Suicide Squad than they were about Snyder's flick. And with only about two months to go now until it hits theatres, we really don't have long to wait before we can see for ourselves just how well Ayer's movie turned out.
Mehmete, moja majka je iz kraja u kom je pronađen kriptonit. Mislim da nisam imao izbora nego da se opredelim za DC...
SRBIJA je i dalje jedino mesto u svetu na kojem je pronađen kriptonit, do 2004. godine izmišljeni mineral sa planete Kripton iz filmskog serijala o Supermenu. Nakon što je ova vest pre više od deceniju "odzvonila" u čitavom svetu, pronalazak jedinstvenog minerala nije ipak ostao samo na nivou - jednodnevne svetske vesti.
Lozničani, gde je mineral i pronađen, preimenovali su ga u jadarit, po reci Jadar u blizini, a uveliko se spremaju da - počnu da kopaju i obezbede više od deset procenata svetske potražnje za baterijama i vozilima na električni pogon. Kada će tačno krenuti iskopavanje i da li će radno sposobni meštani dočekati da "napune džepove" od ovog pronalaska - niko ne može da kaže.
Mineral koji u svom sastavu ima litijum i bor, koji imaju široku primenu u industriji, ipak su pre 12 godina pronašli geolozi privatne firme "Rio Tinto", ćerke kompanije "Rio Tinto grupe". U toku su istražne radnje, od kojih će Srbija do kraja 2017. godine direktno dobiti 20 miliona dolara, a ova kompanija je do sada uložila 70 miliona dolara u projekat "Jadar".
SNABDEVAJU TREĆINU ZEMLjINE KUGLE
U okviru "Rio Tinto grupe" posluje grupacija "Rio Tinto minerali", koja snabdeva 30 odsto svetskih zaliha rafinisanih borata iz svog rudnika u pustinji Mohave u Kaliforniji, jednom od najbogatijih ležišta bora na svetu. Borati su ključni sastojak u stotinama proizvoda, uključujući staklo, staklena vlakna, keramiku, đubriva, sredstva za zaštitu drveta i deterdžente.
- Ležište Jadar je ležište litijuma i bora svetske klase i među najvećim je ležištima litijuma na svetu - kažu iz "Rio Tinta". - Srbija je i dalje jedino mesto na svetu gde je pronađen jadarit, a ukoliko bude razvijen, projekat "Jadar" će obuhvatiti moderan rudnik i fabriku za preradu rude i mogao bi da snabdeva više od 10 procenata svetske potražnje za litijumom u dalje proizvodne namene. U toku su studije koje će odrediti optimalnu veličinu buduće operacije, koja bi radila komplementarno sa postojećim rudnikom borata u vlasništvu "Rio Tinto minerala" u južnoj Kaliforniji.
Svakom daljem koraku posebno se raduju Lozničani i meštani okolnih sela - Slatine, Jarebica, Stupnice, Draginca, jer će samo u prvoj fazi eksploatacije rude posao dobiti 800 do 1.000 ljudi.
- Ukoliko dođe do finalizacije i mineral počne da se kopa, to neće biti veliki posao za Loznicu, već za celu Srbiju - kaže Vidoje Petrović, gradonačelnik Loznice. - Ne mogu da govorim o tačnim brojkama i koliko bi novca naša zemlja mogla tačno da dobije od rudne rente, ali se radi o svetskim isporukama litijuma, što bi moglo da donese i nove poslove vredne više milijardi dolara. Zapošljavaćemo rudare, kopače, tehničare, ali i inženjere. Loznica bi mogla da postane centar tehničkih ostvarenja u čitavom regionu, a već treba da razmišljamo i o novim kadrovima srednjeg obrazovanja koje bismo obučavali za ovaj posao.
Petrović još dodaje da grad ima dobru saradnju sa "Rio Tintom". Sve u nadi obostrane koristi.
STUDIJA I DOZVOLE
- Početkom 2016. godine, kompanija "Rio Tinto" odobrila je sredstva neophodna za završetak Studije prethodne opravdanosti projekta litijuma i bora "Jadar" u Srbiji, a Vlada Republike Srbije nedavno je produžila odobrenje za geološka istraživanja na ovom projektu - kažu iz "Rio Tinta". - Do kraja 2017. godine, projektni tim naše kompanije izradiće brojne studije, kako bi što preciznije bila procenjena tehnička, ekološka, ekonomska i društvena održivost projekta.
Pogledao sam APPROACHING THE UNKNOWN Marka Elijah Rosenberga. Reč je o kamernom SFu u prvoj misiji na Mars, na kojoj se astronaut kog igra Mark Strong suočava sa raznim teškoćama. Ako zaplet zvuči kao MARTIAN Ridleya Scotta, odnosno roman po kome je film snimljen, to je zato što u osnovi jeste sličan. Doduše, Rosenbergov film je žanrovski potpuno drugačije usmeren, fokus je na studiji karaktera, otuđenosti koja rezultira psihozom, ne optimističkom borbom. Ipak, imajući u vidu površnost publike, svakako je da će APPROACHING THE UNKNOWN najčešće biti upoređivan sa MARTIANom.
Nažalost, koliko god meni više prijao ovaj "seriozniji" pristup od onog viđenog u MARTIANu, ovo je jedan od onih filmova koji imaju hardver dobrog ostvarenja ali to naprosto nisu. Scenografija je ubedljiva, glumci su odlični, međutim, zatajio je scenario koji ubrzo posle plasiranja osnovne ideje nema šta da pruži. Film vrlo brzo ulazi u stagnaciju iz koje ne uspeva da se izvuče.
Mark Strong uporedo sa jakim major programom pravi niz čudnih indie i art house radova koji vrlo često, skoro pa redovno, ne dobacuju do njegovih mogućnosti. APPROACHING THE UNKNOWN je jedan od njih, iako po produkcionim parametrima to nije morao da bude.
* * / * * * *
Pogledao sam URGE Aarona Kaufmana, novo scenarističko ostvarenje Jerryja Stahla bazirano na filmskoj priči reditelja i producenata filma, i prvi utisak koji imam jeste prisećanje na sedamnaest-osamnaest godina stare scenarije Aleksandra Radivojevića koji su u to vreme bili preteča nečega ovakvog. Stahl je odličan prozni pisac i prilično dobar scenarista ali problem je svakako u tome što je URGE pao u ruke nedoraslog reditelja. Besmisleno je iz današnje vizure porediti URGE i pomenute Radivojevićeve scenarije ali u odnosu na ovo što je Stahl ovde složio, ti nesnimljeni scenariji su bolji jer su unutar slične strukture nudili mnogo maštovitiju horor invenciju.
URGE ima nekoliko radivojevićevskih strukturalnih detalja koje čak i publika može da prepozna, pre svega taj sturkturalni shift da na polovini trajanja filma umesto klimaksa ponudi diskontinuitet, što smo imali kao rešenje u SRPSKOM FILMU. Kad je reč o tematskim opsesijama, dele ih nekoliko, ali one nisu mogle biti viđene do sada što je velika šteta.
Zatim, tu je i karakteristični radivojevićevski sofisitcirani negativac visoke verbalne veštine koji argumentuje svoje postupke. Ovog puta ga igra Pierce Brosnan, što je zapravo jedan od zanimljivijih detalja u filmu.
Nezavisno od poređenja sa Radivojevićem, a ona ne laskaju URGEu, ovo je film koji zapravo nije pao na nivou scenarija već na nivou režije. Aaron Kaufman nije uspeo da savlada horor koji je trebalo stvoriti iz transformacije stvarnosti a tipičnih prizora nasilja nije bilo dovoljno da bi održao tenziju. Scenario je pružio seriju izazova na rediteljskom planu i Kaufman im po pravilu nije dorastao, i to se ponavlja iz situacije u situaciju.
Međutim, URGE je film koji potvrđuje da je dobar scenario preduslov za nastanak pristojnog filma, tako i Kaufmanovo delo na kraju, uspeva da bude ne samo gledljivo već i da uprkos brojnim nedostacima nađe svoje mesto na savremenoj žanrovskoj sceni.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE CALL UP Charlesa Barkera, dobro prihvaćen ali zapravo prilično slab britanski akcioni SF koji pretenduje da se tobože dešava u Americi i govori o grupi gejmera koji su pozvani na nekakav tajni turnir u VR ambijentu, na kom se kasnije ispostavlja da ljudi kada poginu u igri zaista stradaju i u stvarnosti.
Nažalost, Barker ne ide nikuda sa tom premisom, scene se ređaju i mahom donose preokrete koje smo mogli očekivati od oavkve premise, a ona iako već prevaziđena, urađena je na retko mlak i neubedljiv način.
Sve u svemu, THE CALL UP je slab film koji nažalost neće poslužiti za nekakvu naročitu afirmaciju autorske ekipe koja je njime htela da se afirmiše.
Pogledao sam KLOVN FOREVER Mikkela Nordgaarda. Reč je o nastavku danske komedije KLOVN i rekao bih da je nastavak slabiji od orginala, odnosno prvog bioskopskog izdanja komedije koju na danskoj televiziji rade Christensen i Hvam. U nastavku, deo priče smešten je u Los Anđeles, i njemu, recimo kroz cameo Isle Fisher, oni pokazuju kakve su kontakte stekli u međuvremenu (Sacha Baron Cohen želi da ekranizuje njihov scenario, recimo). Moram priznati da ni prvim KLOVNom nisam bio impresioniran ali zbilja imao je nekoliko gegova i vrlo ekscentričnu rediteljsku i glumačku postavku koje sam zapamtio. KLOVN FOREVER mi deluje manje sveže, usiljenije, i sa vrlo čudnim struktualnim odlukama koje ovog puta nisy ostavile utisak inovacije. Na kraju krajeva nisam siguran koliko je odluka da se napravi toliki broj cameo uloga pomogla sirovosti ovog filma, iako mu je svakako privula fanove koje donose Isla Fisher ili pevač Maroon 5.
* 1/2 / * * * *
kripe,
we'll miss you :lol: xremyb
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi67.tinypic.com%2F33dgwo9.jpg&hash=396994c114cd855ede6a7ff306871202d20c36a0)
lilit, <3
Sent from my iPhone using Tapatalk
paul verhoeven je car, kralj, reli vozač.
preciznost izraza, stavovi, bez opštih mesta, smisao za humor, odnos prema poslu, iskrenost prema sebi, neponavljanje onog što jednom kaže, sklonost palamudu - zero, razumevanje sveta 100.
moderatori nedorasli al izvukao je i njih.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi67.tinypic.com%2F2nw1jpk.jpg&hash=2dcbc19489299d1483571b5af09d46494bb68e92)
starship troopers, jos uvijek jako potcjenjeno djelo, kako roman, tako i ekranizacija...
Pogledao sam LE DERNIER DIAMANT Erica Barbiera, francusko-belgijsko-luksemburški heist film koji mutira u noir. Yvan Attal i Berenice Bejo u glavnim ulogama celom ovom projektu daju klasu, ali ukupno uzev reč je o prilično konfuznom i prilično mlakom euro-krimiću.
Attal je osuđivani lopov koji odlućuje da uradi posao posle kog će se povući. Sa ekipom priprema pljačku retkog i navodno "ukletog" dijamanta. Da bi se dokopali dijamanta, on mora da se zbliži sa njegovom vlasnicom. Rađa se ljubav koja ipak ne sprečava lopova da obavi pljačku. Međutim, posle toga on shvata da je izmanipulisan i ljubav će ih ponovo ujediniti u pokušaju da raščiste stvari.
Barbierov film nažalost preciše koristi koincidencije i neuverljive situacije kako bi razvijao zaplet i ima ozbiljne probleme da pogodi kojoj situaciji odgovara kakav ritam. Zato na kraju, rezultar svakako ne evocira uspomenu na glamurozne evropske filmove velike pljačke na koje želi da se nadoveže.
Domet je nažalost neki sporedni televizijski termin, mnogo pre nego ozbiljno bioskopsko gledanje. Šteta što zvezde nisu dobile snažniji materijal u kome su se mogle istaći.
* 1/2 / * * * *
Quote from: zosko on 08-06-2016, 23:47:56
starship troopers, jos uvijek jako potcjenjeno djelo, kako roman, tako i ekranizacija...
pa sad, roman i film i nemaju previše sličnosti al ajde :lol:
verhoeven kaže da je on radio anti-imperijalistički i subverzivno al da je u big studiju prošao jer je ličio na komediju.
kaže i da je nedavno tražio da mu daju neku komediju da režira al niko neće. lol
btw, zamišljala sam kripa i gula s leve i desne verhoevenove strane i razmišljala kako bi to bilo moguće izvesti uz dezintegraciju večerašnjih moderatora.
Quote from: lilit on 08-06-2016, 23:59:22
pa sad, roman i film i nemaju previše sličnosti al ajde :lol:
sto ne osporava moju izjavu. :lol:
Quote from: lilit on 08-06-2016, 23:59:22verhoeven kaže da je on radio anti-imperijalistički i subverzivno al da je u big studiju prošao jer je ličio na komediju.
u to godinama uvjeravam narod koji me zblaznuto gleda, da ne kazem pomislja kako sam previse kreativan u kritici, rekli bi cudan.
lilit, videću da ga ugostim na FESTu... :)
Quote from: crippled_avenger on 09-06-2016, 04:52:20
lilit, videću da ga ugostim na FESTu... :)
:)
javljaj na vreme ako uspeš u nameri.
da li si imao priliku da nekako odgledaš elle? još uvek nemamo austrijskog i nemačkog distributora pa ga ovde još nema. al alexander horwath (direktor film museuma) ga je neviđeno nahvalio a obično je škrt na komplimentima.
nisam još ali koliko shvatam kupljen je i mogao bi čak da se nađe u bioskopima pre festivala
Sent from my iPhone using Tapatalk
biće opet breg i muhamed story :lol:
hvala.
Izgleda je Bob Z regaovao isto kao i Stari kada je pogledao NO ESCAPE...
John Erick Dowdle and Drew Dowdle, directors of "No Escape" and "As Above/So Below", will be back at the helm of action-thriller heist pic "The Gafin Academy".
Produced by Image Movers and Voltage Films, the Aaron Rapke and Stewart Kaye-written film is based on Danny King's novel 'School for Schumbags', released in 2008.
Per Deadline, who has the exclusive, "The book centers on Banners, a habitual teenage delinquent who, after being expelled from yet another school, finds himself hauled off to Gafin Academy, a reformative school that plays host to the worst of thieves, bullies, arsonists and vandals. However, rather than rehabilitating the students, the Gafin Academy utilizes their unique skill sets to pull off a massive heist."
Blockbuster king Robert Zemeckis ("Back to the Future", "Castaway") will executive producer the picture.
Bošnjaci pokušavaju da serviraju Starog u svojoj salati od reči...
http://media.ba/bs/magazin-novinarstvo/lazni-dokumentarac-o-drzavi-koje-vise-nema (http://media.ba/bs/magazin-novinarstvo/lazni-dokumentarac-o-drzavi-koje-vise-nema)
Mel Gibson and writer Randall Wallace are working on a sequel to The Passion of the Christ that will tell the story of the resurrection of Jesus, Wallace tells The Hollywood Reporter.
Wallace, nominated for an Oscar for scripting Gibson's 1995 best picture winner Braveheart, on Thursday (reluctantly) confirmed rumors that he has begun to write a script for a story about the resurrection, telling THR that the project is becoming too difficult to keep under wraps.
Wallace, who most recently directed and co-wrote the 2014 faith-based drama Heaven Is for Real, says he and Gibson began to get serious about a sequel to The Passion, the most successful independent film of all time, while making Hacksaw Ridge, which Gibson directed and Wallace co-wrote. Hacksaw Ridge opens in November and is about World War II Army medic Desmond Doss, the first conscientious objector to be awarded the Congressional Medal of Honor.
Wallace was a religion major at Duke University and says the resurrection was a specialty of his. "I always wanted to tell this story," he says. "The Passion is the beginning and there's a lot more story to tell."
A rep for Gibson declined to comment on the filmmaker-actor's involvement in a Passion sequel.
The Passion, Gibson's story of the persecution and crucifixion of Jesus, was released in 2004 by the independent Newmarket Films and earned a whopping $612 million worldwide on a $30 million production budget. Since then, many in Hollywood have presumed a sequel would some day be made, but Gibson has moved on to other projects.
Rumors swirled anew last month when Gibson was a surprise guest at Liberty University's graduation ceremony to do an advance screening of Hacksaw Ridge and was asked about a Passion follow-up. He expressed interest in making a sequel but was not specific about his involvement. Wallace says demand in the Christian community influenced he and Gibson's willingness to do another film.
"The evangelical community considers The Passion the biggest movie ever out of Hollywood, and they kept telling us that they think a sequel will be even bigger," Wallace says.
No studio or financial backing has been lined up for the project, which is still in the early script stage. But Wallace indicates there are several financiers interested in investing. "It's too early to talk money," he adds. "This is such a huge and sacred subject."
In February, Sony released Risen, which tells the story of the resurrection, though Gibson wasn't involved. The movie made $46 million worldwide on a $20 million budget.
Sent from my iPhone using Tapatalk
CELL Toda Williamsa niie ni prva ni poslednja ekranizacija Stephena Kinga koja je ispala toliko loše da se ne može pustiti u bioskope. Međutim, čekanje na ovaj film se odužilo tako da je Sam Jackson u ovom filmu odigrao jednog od preživelih posle apokalipse izazvane mobilnim telefonina, a pre toga se u bioskopu pojavio kao negativac u KINGSMANu koji želi da izazove apokalipsu putem mobilnog telefona. Ruku na srce, KINGSMAN je snimao pre CELLa, ali CELL je mogao izaći pre, da je bio za izlaženje.
Nažalost, CELL je pokušaj da se Cusack posle 1408 iznova okrene Kingu za ideju, ali rezultat je ovog puta u ravni ne B nego C produkxije. CELL je film u kome Cusak i Jackson pokušavaju moguće ali nedostižno, da kroz karaktere unesu nekakav smisao u priču, i u tome ne uspevaju, a para nema dovoljno da se inscenira nekakav spektakl, i ako pogledamo ogroman broj producenata na špici među kojima su i Cusack i Xavier Gens, reklo bi se da ta ekipa nije dobro uradila svoj posao.
KIng i dalje radi na više koloseka. Reklo bi se da neprekidno dobija mogućnost da se ekranizuje i u projektima visokog profila. Međutim, kada iz mase njegovih ekranizacija odbijemo kratke filmove, nažalost opet većinu čine baš ovakvi nezreli B i C projekti sa nekim imenima koja su možda nešto garantovala ali više ne znače previše.
CELL je ekranizacija skorašnjeg bestselera Stephena Kinga sa uglednim imenima na špici, i ne treba da krivite sebe ako nasednete i uložite sat i po vremena u ovo.
Quote from: crippled_avenger on 11-06-2016, 03:43:05
CELL je ekranizacija skorašnjeg bestselera Stephena Kinga sa uglednim imenima na špici, i ne treba da krivite sebe ako nasednete i uložite sat i po vremena u ovo.
Kako da ga mrzim, ako ga ne pogledam?
Izbegavaj mržnju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ruski majstor saspensa Nikolaj Lebedjev snimio je rimejk navodno najgledanijeg filma sovjetske ere - EKIPAŽ Aleksandra Mite. Mitin film je snimljen pre nekih 35 godina i u svoje vreme je bio sovjetska narodna adaptacija američkog serijala AIRPORT, sa razrađenim odnosima među junacima, čak i u većoj meri nego što je bilo potrebno. Lebedjev snima film koji se u pogledu balansa između melodrame i disaster movieja dosta stabilno pozicionira na strani disastera. Međutim, problem je u tome što su svi odnosi među likovima u filmu postavljeni ne samo šablonski i površno, već i distancirano maltene na nivou kadra, tako da film u pogledu karaktera zapravo nikada ne zaigra. Danila Kozlovski i Vladimir Maškov su dovoljno velike zvezde da naprave nekakav odnos na bazi svoje rutine i gledalaćkog iskustva, ali ukupno uzev, EKIPAŽ ne uspeva da izgradi zanimljive karaktere, pa ni populističke likove koji bi komunicirali sa publikom.
Spoj flah likova i CGI-heavy letačke akcije čini da EKIPAŽ ponajpre može da se posmatra kao uspešan televizijski proizvod. I van Rusije i bivšeg SSSRa upravo najbolje i može proći na tom formatu.
Mitin EKIPAŽ je u sebi nosio dozu ekskluzivnosti, govorio je o visokorizičnoj a opet civilnoj profesiji, prikazivao je ljude koji putuju po svetu, odlaze i na Zapad, i to je svemu davalo egzotičnu dimenziju. Rimejk EKIPAŽA dolazi u trenutku kada Rusija ponovo nije baš otvorena, ali sasvim sigurno putovanje van granica nije nikakva ekskluziva. U tom demistifikovanom dobu, posao pilota dat je kao jedan zanimljiv spoj blue collar i white collar posla, u kome zapravo nema naročitog glamura.
Stoga, iako na nekoliko letova, Lebedjev prikazuje panorame gradova van Rusije, njegovi junaci čak ni ne voze najveći avion u floti Aeroflota već jedan običan avion. Naravno, kada se desi taj let na kome se sve uroti protiv junaka, onde stvari počnu da se izdvajaju i mi shvatamo da je ovo kao TOP GUN u kome je komandant ispunio pretnju Mavericku i izbacio ga iz vojske.
Danila Kozlovski igra pilota ruskog vazduhoplovstva koji je vozeći transportni avion napravio "disciplinski prekršaj" i izbačen je iz vojske. On se zapošljava u Aeroflotu i dobro je da Lebedjev odlučuje da se fokusira na jednog junaka i da priču steše u odnosu na prethodni film. Međutim, onda se pojavljuje njegov starešina u Aeroflotu čija porodična priča postaje snažnije od Daniline, i u pojedinim trenucima preti da "zamasti" film više nego što bi trebalo, po uzoru na Mitin original, ali se to na kraju ne dešava.
EKIPAŽ je inače bio prevod Zemeckisovog FLIGHTa za rusko tržište, i uprkos tome što ovde nije ista tema, oba filma dele činjenicu da prikazuju scenu nesreće i pilotskog majstorstva. Čak im ni budžeti nisu sasvim neuporedivi jer je EKIPAŽ koštao 10 miliona dolaza. Zemeckis u tom letačkom segmentu ostaje nedosegnut, jednim delom jer Lebedjev previše računa na CGI a ipak nema dovoljno visok nivo a zatim i zbog toga što su zamisli onoga što se dešava u vazduhu prilično apsurdne (šifra AIRPORT 75). Mislim da je za Lebedjeva bilo bolje da je pokušao da odigra baš na realizam, i da prikaže neku letačku pat poziciju koja je iole ubedljiva jer ovo što prikazuje deluje kao da se neko takmiči sa najapsurdnijim zamislima loših američkih reditelja.
U poređenju sa najboljim filmovima ove vrste, mislim da EKIPAŽ dobro pokazuje kako "holivuski spektakl" nije isključivo stvar tehnike, i paradoksalno najviše problema i u pogledu karaktera i u pogledu osnove koja treba da pravda tu "tehničku" nadrgradnju. Srećom, sa Kozlovskim i Maškovim, Lebedjev barem uspeva da iskoristi holivudski recept i koliko-toliko se osloni na zvezde. Štaviše, uprkos trajanju od 138 minuta koje nije nimalo nežno, za film svakako možemo konstatovati da nije dosadan publici koju ovakav sadržaj elementarno zanima.
U nekoliko detalja, pre svega kroz dizajn stanova, Lebedjev pravi omaž Mitinom filmu.
Lebedjev najbolje radi ponovo u scenama saspensa, s tim što ovde one imaju lokaciju na zemlji. U par zahvata, Lebedjev pokazuje da je majstor, ali su te situacije manje obeležene efektima i spadaju u red scena koje se mahom rade baš na terenu i "u kameri".
Posle 22 miliona dolara na ruskim blagajnama, a to nije konačan skor, EKIPAŽ sasvim sigurno neće pretendovati na titulu najgledanijeg ruskog filma, ali definitivno će uspeti da se isplati.
* * / * * * *
Pogledao sam EYE IN THE SKY Gavina Hooda, nepodnošljivo politički korektnu polemičku dramu o moralnim dilemama koje se pojavljuju pred ljudima koji putem bespilotnih letelica ubijaju druge ljude u dalekim predelima. Scenario Guya Hibberta je nepodnošljivo tupav i pokušava da u polemičkom maniru suoči razne stavove oličene u različtim likovima, a sve ih postavlja u situaciju da se dronom mora ubiti ozloglašeni islamista u Keniji, ali, avaj, pred kućom koju treba gađati sedi mala devojčica i prodaje neke somune.
Hibbertove namere su ili časne ali on ne dobacuje do njih jer je glup, ili su nečasne i realizovane na način da deluje kao da je on jako naivan. S jedne strane, Hibbert predstavlja svet drone warfarea kao milje u kome se brine o kolateralnoj šteti do mere da se vaga o smrti jedne devojčice, što možda i jeste tako kada su mete manje značajne od onih koje se gađaju u ovom filmu. Ako se setimo sluaja RTSa, NATO nije imao apsolutno nikakav problem da ubije 16 civila kako bi uništio antenu koja nije bila od vitalnog značaja za odbranu Jugoslavije ali se za nju mogla upotrebiti. I kada se pogleda njihov CDE za tu akciju u dokumentima Haškog tribunala, apsolutno nisu imali nikakvu dilemu oko toga da li usput treba pobiti civile, kao što nisu imali nikakve iluzije o suštinskoj beznačajnosti tog postrojenja koje su gađali. Stoga situacija u kojoj ih jedna devojčica sprečava da ubiju par ozloglašenih terorista i bombaša samoubicu koji se upravo opasuje eksplozivom apsolutno nema nikakvog smisla. Ubili bi devojčicu kao kolaterlanu štetu bez razmišljanja.
Ipak, činjenica da film tobože hoće da nam pokaće hladan i ciničan svet u kome neko uopšte diskutuje o tome da li treba da se ubije devojčica ili ne, predstavlja inicijalnu laž i glupost. Kada se ta laž uvede, onda gluposti kreću da se nagomilavaju, pa tako centrala maltene žrtvuje život svog operativca kako bi spasila devojčicu od ekslozije, i sve u svemu, film osuđuje ljude koji prave kolateralnu štetu, ali ih opet i razume, pa se na kraju sve svede na priču o tome kako NATO ubija neke ljude po svetu ali to ne znači da ubicama povremeno nije teško zbog toga.
Ono što je najperveznije od svega jeste zapravo status ovog filma koji ponajviše podseća na neke polemičke drame iz vremena komunizma gde se kao iznose argumenti za i protiv ali je vrednosni sistem jasan, a vrednosni sistem je onaj vladajući. Umesto da bude tako i percipiran, kao priča koja pokazujući malo naličja Rata protiv terorizma zapravo samo reafirmiše njegovu neophodnost jer na kraju krajeva, NATOvci jesu ubice ali se prvo jako dugo pitaju da li da usput ubiju devojčicu, ovaj film je doživljen kao inteligentno preispitivanje drone warfarea.
Andrew Niccol je napravio takođe slab ali ipak kudikamo smisleniji film o tome. A koliko vidim i Anne Hathaway će ekranizovati pozorišni komad o tome koji upravo igra. Dakle, drone warfare je sasvim zasluženo došao u fokus filmskih autora, ali tek treba da rezultira dobrim filmom.
Gavin Hood je posle dolaska u Holivud imao čudnu putanju u karijeri, između ostalog i zato što je želeo da se bavi osetljivim političkim temama. U tom smislu, Hoodov RENDITION je daleko vredniji film od ovoga. Pa opet, ako govorimo o uništenju svetova sa distance, verujem da je ENDER'S GAME još snažnije delo na ovu temu iako govori o dalekoj budućnosti.
* 1/2 / * * * *
Hollywood action director, Renny Harlin ("Die Hard 2," "Cliffhanger") has launched a production company in Beijing, China where he has decided to now base himself permanently.
The company, which carries the same name as his Midnight Sun Pictures label in Los Angeles, has the aim to nurture new Chinese talent. Its remit covers development and production, with output being Chinese titles or Chinese-foreign co-productions.
The company has several stories in development and a couple of scripts at advanced stages. Development staff are now in the process of being hired. Chinese-centric horror stories and thrillers for local directors will be prioritized.
Financial backing for the company comes from Jiabo Culture Group, a Beijing-based creative consortium. Distribution of the finished productions will be decided on a case by case.
The launch of Midnight Sun in China is separate to Harlin's recent agreement to make "Legend of the Ancient Sword," a Chinese fantasy film backed by China's Alibaba Pictures Group, as his next directing assignment.
Harlin recently completed Jackie Chan-starring "Skiptrace," which releases next month in China, and says he fell in love with the place. He has been living in Beijing for the past two years.
"As an American who originally comes from Finland, I don't expect the rest of the world to be like the U.S., so I found China very easy to fit in," Harlin told Variety. "For film makers, nothing is impossible in China. Everything can be improvised."
"I think I can bring certain Hollywood ingredients, such as the three act structure or making Chinese fantasy films more acceptable to international audiences."
A number of other Western film makers including the Russo brothers and Rob Minkoff are active in China, but Harlin points out his uniqueness. "I'm the only director from Hollywood who calls China home," he said. "I've now got a dog in Beijing."
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gledo sam Warcraft i oću jooooooooooš....par desetina filmova takvih....
Biće. Kina je zemlja Warcrafta, film će zaraditi za sledeća dva nastavka. Biće.
HARDCORE HENRY 2 live action
http://sport.blic.rs/euro-2016/totalno-lud-ruski-huligan-imao-kameru-na-sebi-tokom-tuce-sa-englezima-uznemirujuci/j6j7r34
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam LOVE & FRIENDSHIP Whita Stillmana, ekranizaciju rane novele Jane Austen. Moram da priznam - zbunjen sam većinski pozivitvnim, da ne kažem hvalospevnim kritikama koje je dobio ovaj film jer reč je o pretencioznoj, i na pogrešan način svedenoj ekranizaciji Jane Austen. čija je ambicija verovatno bila da na neki način ponudi drugi ugao gledanja na čuvenu spisateljicu ali rezultat je više konfuzan i nerazrađen nego šro je istinski inovativan. Stillman se opredelio da prikaže junake krajnje teatralno, uz natpise o njihovom imenu i karaktersitikama, i ti natpisi pored svoje pretencioznosti apsolutno ne nude nikakav ključ za razumevanje likova, niti pomažu praćenju priče. Vizuelni koncept je sveden na mahom statične kadove i vrlo skromno raskadrirane situacije u kojima se tekst Jane Austen izgovara na prilično letargičan način.
Kako je ovaj film dobio kritike u kojima se smatra najboljom ekranizcijom Jane Austen i nečim jako komičnim zaista teško mogu da razumem, osim ako kritika nije cenila to što Whit Stillman zaista ne prilazi materijalu kao tipični adaptatori Jane Austen. Međutim, to novo što nudi očigledno sadrži neke kvalitete i u pogledu igre i u pogledu humora koji uopšte, dakle ni u tragovima nisu doprli do mene.
Ostavljam mogućnost da nisam bio u stanju da razumem ovaj film...
Pogledao sam NEVER BACK DOWN 3: NO SURRENDER Michael Jai Whitea. White ponovo režira i piše u saradnji sa Chris Hautyjem, piscem prva dva filma, i ponovo je jako uspešan, ne samo daleko iznad onoga što inače snima u poslednje vreme već se vrlo lako može upisati među reprezente onog uspona DTVa koji je krenuo pre nekoliko godina. U ovom filmu, Whiteov lik odlazi na Tajland posle odslužene robije i tamo pomaže prijatelju da se spremi za MMA turnir. Međutim, u toku pripreme za turnir, White mora da preuzme ulogu borca, kako valja i trebuje.
Drugi deo NEVER BACK DOWN u Whiteovoj režiji karakterisali su dobri likovi i zanimljive dramske scene. Sa prilično niskim budžetom i ograničenim brojem lokacija, White to ponavlja i u ovom filmu. Likovi su ponovo dobri i stvara se fina borilačka melodrama praćena sirovim scenama borbe za koje je ponovo zadužen Larnell Stovall.
Lep dodatak događajima je cameo koji je napravila Jeeja Yanin, štićenica Prachye Pinkaeea kojoj sam prorekao veliku budućnost posle njegovog filma CHOCLATE. Nažalost, ono što je potom radila nije bilo na nivou ali se sada uzdam u njene pojave na DTV scene da je nekakav crossover ipak moguć. Koliko shvatam posle NEVER BACK DOWN 3 čeka je i HARD TARGET 2 Roela Reinea.
Film je snimao Ross Clarkson, redovni saradnik Isaaca Florentinea, ali u saradnji sa Whiteom postiže jedan ipak siroviji, organski izgled filma. Borba kao ni u drugom delu koji je radio White, ne dominira filmom ali su scene vrlo efektne i ubedljive, sa dosta telesnosti i Whiteom koji u njima pokazuje svoj protagonizam.
Zanimljiv detalj je skor filma koji je odsvirao simfonijski orkestar makedonske radio-televizije. Posle Gruovih pesama u UNDISPUTED 2, ponovo bivša Jugoslavija učestvuje na soundtracku za borilački film. Iako UNDISPUTED ima nešto ekskluzivniji koncept jer se iz filma u film menjao protagonizam junaka, NEVER BACK DOWN je svakako apsolutno konkurentan serijal, za koji mi se čini da je bez razloga još uvek percipiran kao da je nekako ispod UNDISPUTEDa. Mislim da svaki od ova dva ima svoje adute i da NEVER BACK DOWN zaslužuje sličnu reputaciju.
* * * / * * * *
Jackie Chan: The
Warcraft Movie's Success in China Scares Americans (http://kotaku.com/jackie-chan-the-warcraft-movies-success-in-china-scare-1782010321)
Quote
The Warcraft movie is a smash hit in China. Action star Jackie Chan has opinions about what that means.
While speaking at the Shanghai Film Festival, Chan is quoted by The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/news/jackie-chan-warcraft-success-china-901868) as saying the China was seen as a "nothing market" by the West for decades. That, however, has changed.
"Warcraft made 600 million RMB [$91 million] in two days—this has scared the Americans," said Chan. "If we can make a film that earns 10 billion [$1.5 billion], then people from all over the world who study film will learn Chinese, instead of us learning English."
Chan also told the largely Chinese crowd that "it is you, not us, who makes China powerful." Continuing, he added, "So, thank you all—we hope the Chinese film industry gets even more powerful."
Quote from: crippled_avenger on 11-06-2016, 17:01:37
Izbegavaj mržnju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
...ja probo, pa se zajebo...osim uvodne scene,do pojave S.L.Džeksona, zanimljivo....dakle prvih nekoliko minuta....a onda peeeeenzija Steve Kralja.........
Filmovi o fudbalu po grupama na Euro 2016
http://www.beforeafter.rs/kultura/24-ekipe-u-24-slike/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE REZORT Steve Barkera, film koji deluje kao da je dumpovan malo u španske bioskope a posle na DTV iako to nije zaslužio. Da li bi imao svoje mesto u bioskopima ne znam jer ipak danas potpuno drugačiji film ide u bioskop, ali definitivno je reč o zombie filmu koji zaslužuje pažnju, što se u poslednje vreme vrlo retko može reći.
THE REZORT kreće kao rip-off JURASSIC PARKa sa zombijima. Naime, zemlju je pogodila zombi epidemija. Ljudi su pobedili, ali postoji jedno egzotično ostrvo na kome ljudi mogu ići da turistički ubijaju zombije. Na tom ostrvu naravno, sve je prilagođeno hirovima bogatih turista sve dok jednog dana ne dođe do kolapsa bezbednosnog sistema.
Barker je krenuo kao perspektivni reditelj u Velikoj Britaniji i odmah se opredelio za žanrovski film. Nažalost, nije imao sreće da se izbori za high profile projekte ali je i dalje zadržao određene ambicije u svojim filmovima, pa tako i THE REZORT nudi jednu vrlo specifičnu političku dimenziju koju iskreno nisam očekivao od filma ovog profila...
Kako je reč o britansko-španskoj koprodukciji, film uspeva da izgleda mnogo bolje od onoga što budžet sugeriše. Lokacije na Kanarskim ostrvima su izvanredne, a fotografiju je radio Roman Osim, DP sa ozbiljnim projektima u svom CVu i to se vidi. Dougray Scott je najpoznatije ime u glumačkoj podeli, ali ako imamo u vidu Barkerov usud da snima film sa zombijima u kome ima dosta likova koji su tu samo da bi nastradali, rukovođenje "ljudskim faktorom" u ovoj priči je dosta solidno.
THE REZORT je jedan od onih B-filmova kakvih je u poslednje vreme sve manje, koji nisu uspeli da se nametnu na žanrovskim festivalima a nisu uspeli ni da se izbore za neku dobru poslovnu poziciju, a iznenađuju nekim zahvatima koje su preduzeli autori. Imajući u vidu kontekst, ovaj film zaslužuje jaku preporuku.
* * * / * * * *
Pogledao sam NOW YOU SEE ME 2 Jona Chua, nastavak Letterierovog prijatnog iznenađenja u kome je ponovo okupljena ista ekipa izuzev Isle Fisher (koja je zamenjena sa Lizzy Kaplan) koja je ove godine doduše sarađivala sa francuskim hitmejkerom na GRIMSBYju ali je preskočila novi NOW YOU SEE ME. Ipak, činjenica da su Mark Ruffalo, Jesse Eisenberg i Woody Harrelson i dalje tu predstavlja pravi uspeh ako imamo u vidu koliko se reputacija ovih glumaca izmenila u proteklih par godina. Ruffalo i Eisenberg su uspeli da se ustale u strip-ekranizacijama, a Harrelson je oporavio svoju karijeru u TRUE DETECTIVEu, pa ipak ostali su deo ove franšize koja potiče iz nezavisne produkcije. Summit je proteklih sezona uspeo da odgaji nekoliko YA franšiza a učinio je sve da ih izgradi u drugim formama. U konkretnom slučaju, NOW YOU SEE ME, ista ova podela je u startu pravi uspeh.
Kad je o samom filmu reč, zvuči kao prvoloptaški vic ako bi se reklo da filmu "nedostaje magija" prvog dela, ali to je upravo istina. Međutim, ako apstrahujemo taj X-faktor, nema nikakve sumnje da su se svi umešani u nastanak ovog filma svojski potrudili da bude na nivou prethodnog, pa čak i da ga prevaziđe.
Trud nije urodio plodom naprosto zato što ta dramaturgija mađioničarskog efekta koji zbuni publiku i potonjeg otkrivanja trika koji je oduševi, nije do kraja ponovljen u ovom filmu - jer bi to bilo besmisleno - ali nije ni zamenjen nečim boljim. Stoga, ono što je bilo sveže rešenje u prvom filmu, sada je istovremeno ponovljeno ali i "utišano" a ničim novim nije zamenjeno. Otud, NOW YOU SEE ME 2 naprosto nema šta da ponudi publici, nema puno suštinski novog a ni staro nije u potpunosti rekonstruisano.
Slično Marvelovim filmovima, NOW YOU SEE ME 2 počinje da prati i od viška likova koje treba pratiti, a neke nekonzistentnosti u odnosu na prvi film (recimo , zašto nema Isle Fisher) su bez ikakvog razloga elaborirane i time se samo dodatno ukazalo da se ekipa nije mogla okupiti, a to je jako loš signal za film koji govori o okupljanju ekipe. Otud, baš onaj veliki uspeh da su Ruffalo, Eisenberg i Harrelson tu, nekako biva pojeftinjen tim objašnjenjem zašto nema Isle.
Drugi krupan problem jeste činjenica da su autori filma svoju nesigurnost u materijal pokušali da reše obiljem mađoničarskih trikova koji s jedne strane deluju porpilično arbitrarno, a nije ponuđena "uverljiva" rekonstrukcija kako su izvedeni. Stoga, u pojedinim fazama junaci filma NOW YOU SEE ME 2 maltene postaju superheroji. Još jedan detalj koji me nije obradovao jeste to što film donosi dve scene tuče iako je zanimljivost ovih junaka baš u tome što uvek izbegnu tuču.
Dakle, NOW YOU SEE ME 2 definitivno ima problem mašte i ideja, ali i scenarističke moći da se rekonstruišu aduti prvog filma. Međutim, u film je uložen veliki trud i energija, tu je odlična glumačka podela i kada je tako, film sa takvim hardverom naprosto ne može pasti ispod nekog nivoa, naročito kada se sva ta imena potrude. Dinamo u ekipi je Lizzy ali definitivno niko, pa ni Morgan Freeman ne zabušava. Stoga, glumci i ekipa iza kamere, zalaganjem uspevaju da učine film prilično dinamičnim i pitkim.
Stoga, iako prvi film nije ponovljen, nema sumnje da je NOW YOU SEE ME 2 pošteno urađen nastavak kome se naprosto samo nije desilo da bude istinski zanimljiv. Međutim, u ovoj poplavi nastavaka i rimejkova, NOW YOU SEE ME 2 nema čega da se stidi.
Uprkos tome što je teško prepoznati gde su se desile ključne greške, Chu je ipak znatno nesigurniji reditelj od Letteriera, i to upravo u domenu vođenja priče, pa je NOW YOU SEE ME 2, iako njegov najbolji film do sada, ipak ogledalo i njegovih moći.
Uprkos svim greškama u ovom delu, u serijalu kreativno ima života jer se protagonisti filma dovoljno izdvajaju na savremenoj sceni opterećenoj franđizama. Ako se budu stekli uslovi za nastavak, nadam se da će duh prvog filma biti detaljnije analiziran.
* * / * * * *
Pogledao sam KRIGEN Tobiasa Lindholma. Od kako su Noer i Lindholm prestali da rade zajednom, moram priznati da mi je Noerov output bolji ali je Lindholm uspeo da se dva puta nađe u konkurenciji za oskara, pa bi se reklo da njemu ipak bolje ide. KRIGEN mi je ipak slabiji od njegovog prethodnog filma, iako je ovo rad u kome se nema šta puno zameriti. Reč je o vrlo preciznoj melodrami o danskom oficiru u Avganistanu i porodici koja se snalazi sama u Danskoj. Ponovo se sreću kada on nehotice počini ratni zločin u pokušaju da izvuče živu glavu iz jedne talibanske zasede.
Lindholmov film je sa ovakvom premisom mogao biti i mnogo lošiji jer je otvorio niz pitanja koja nisu nimalo ekskluzivna ali su rizična, međutim, na kraju osnovni problem filma ostaje to što je u drugoj polovini kada bi moralo doći do klimaksa, neobično ravan, i tu konceptualnu inovaciju Lindholm ne uspeva da efektno plasira. Iako me u osnovi raduje što u tako osetljivom delu priče nije otišao u opersku grandioznost, a mogao je, isto tako nije uspeo da isprati tu atipičnu dinamiku, i u drugoj polovini film dobija određena televizijska svojstva.
To je jedan od rizika koji nosi ova vrsta kamerne angažovane melodrame, i Lindholm ga je do sada u svom radu uspešno prevazilazio. Ipak, ovog puta se nije snašao. Ne znam da li je možda Noer pomagao da se to ne desi u filmu R, recimo.
Ukupno uzev, Lindholmov film na kraju stoji kao dobro zaokružen produkt iz domena angažovanog filma, koji će imati svoje mesto i u bioskopu i na televiziji. Šteta je što u filmskom pogledu nije bolje odgovorio na vlastiti izazov koji je postavio kao scenarista. Da je KRIGEN imao ozbiljnu filmsku nadgradnju, uspeo bi da bude delo veće vrednosti. Ovako ostaje častan ali mlak pokušaj da se angažman prenese u mejnstrim nekim arty detaljima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EL PENALTI MAS LARGO DEL MUNDO Roberda Santiaga, adaptaciju kratke priče Osvalda Soriana. Ova priča bi se mogla ekranizovati u raznim zemljama u kojima se igra fudbal jer nudi jako zanimljiv koncept za film.
U slučaju Roberta Santiaga, svi potrebni elementi za uspešnu komediju su prisutni ali bi film svakako bio još bolji da je imao harizmatičnijeg glavnog glumca. Fernando Tejero, španski glumac koji dosta podseća na Ljubu Moljca, naprosto nema dovoljnu harizmu za glvnog junaka da bi postigao širu identifikaciju, iako je ideja da se glumac takvog profila stavi na ekran sama po sebi uopšte nije loša.
Tejero čini sve što može ali naprosto, nešto mu nedostaje da bi u potpunosti dočarao simpatičnog austsajdera. Delom pored Tejerove igre tome doprinosi i način na koji je lik napisan gde se on naprosto ni po čemu ne ističe, nema nekih naročitih skrivenih vrlina.
No, premisa je briljantna, glavni junak je rezevrni golman amaterskog trećeligaškog kluba koji treba da brani jedanaesterac dosuđen na kraju prekinute utakmice. I sada, samo jedanaesterac treba da se izvede, a sve nade male varoši polažu se u ovog fudbalskog diletanta. Ipak, svi u gradu će učiniti sve da ga odobrovolje pred ključnu odbranu. On međutim sa druge strane želi da iskoristi dolazak u cenar pažnje da bi se približio devojci koja mu se dopada.
Roberto Santiago nudi nepretenciozan rediteljski postupak u kome na kraju ipak uspeva da izgradi određenu atsmoferu malog grada, njegovih stanovnika i ambijenata za koji su vezane njihove sudbine, i dosta dobro rešava komične situacije. Međutim, isto tako može se reći da je u svetlu reditelja kao što je Javier Ruiz Caldera, Santiago prilično arhaičan. Ipak, posao je na kraju obavljen pristojno i film pruža u osnovi ono što treba.
* * 1/2 / * * * *
Question: Is there any desire to bring Batman back to his detective roots?
Ben Affleck: The world's greatest detective aspect of Batman is more present in this story (Justice League) than it was in the last one and it would probably be expanded upon further in the Batman movie that I direct. All great Batman stories are, at their heart, detective stories, almost noir movies in a way. It feels like The Maltese Falcon.
Question: Do you have a time frame of when you'd like to see your solo Batman movie in theaters?
Ben Affleck: I think they have a date for it, but honestly I don't know if I'd necessarily be able to make that date because I don't have a script that's ready yet. My timetable is that I'm not going to make a movie until there's a script that I think is good because I've been on the end of things when you make a movie and the script is not good yet and it doesn't pan out.
Question: Can I ask where you are in the scripting process? Is there a draft you're happy with or a story you're happy with and it's about fleshing it out further?
Ben Affleck: I have a script. We're still working on it and I'm not happy enough with it to actually go out there and make a Batman movie. I have the highest of standards (for a Batman movie). It would have to pass a very high bar for me, not just like "Yeah, that might be fun. Let's go bang this out."
Ahoy, squirts! Quint here with something a little special for you guys. Warner Bros is in an interesting spot right now. They're all in on the DC movie universe, but has stumbled a bit when it comes to critical and fan reaction to Zack Snyder's Superman and Batman films.
While Justice League, the DC film universe's Avengers, is only a month into shooting they're already battling negative buzz and dimmer fan expectation. Don't get me wrong, there are die-hards out there who dug Batman V Superman, but most people would admit that the film was hardly the ideal launching off point for DC.
So that led to something pretty unprecedented in the world of major geek franchise marketing: an early set visit with practically no embargo. Not only that, but Zack Snyder reached out via his longtime publicist Bebe Lerner specifically to those movie writers who had bones to pick with Batman V Superman. I mean, Devin Faraci was invited. Think about that for a second.
My own review of Batman V Superman was mixed-negative, so I'm not sure I was on their radar. I just happened to be lucky enough to be in London for another set visit (not the one you're thinking of, sadly, but I promise it's going to be a fun read and you'll want to know more about it when I can post about it) and they let me tag along with the other Stateside press flown in for the visit.
The set visit happened last Friday and the tiny embargo was pretty much only in place to give us time to gather all the massive amount of material we got into something cohesive.
You gotta give Warners and Snyder credit for this. It takes some mighty big balls to invite a big group of bloggers, the vast majority of whom didn't care for your last movie, give them huge access into your even bigger movie and then let them write about it almost immediately.
It's clear the filmmakers didn't do this out of the kindness of their hearts. They have to know the buzz on their movie isn't spectacular and they're wanting to change the conversation a little bit. Batman V Superman was very dark and people are worried that Justice League is going to be just as dour. Obviously Snyder and company don't believe that and wanted to prove it to their biggest critics.
Did they succeed? In many ways, yes. We watched a scene shot involving Batman, Commissioner Gordon, Wonder Woman, The Flash and Cyborg on the roof of Gotham PD (bat signal all lit up and everything) where Batman showed a sliver of humor, Wonder Woman got to have an emotional beat with Cyborg and Ezra Miller's Flash brought a light, funny touch to what could have been a simple exposition dump.
We also saw a scene cut together, once again focused on Miller's Flash and it was full of humor.
In short, almost everything put in front of us screamed "See, we're not as dark and brooding as the last one!"
There was also a feeling from those we talked to that they really paid attention to the fan and critic reaction to Batman V Superman. Snyder himself admitted to being kind of knocked for a loop by the reaction, but that it did make him "put the screws" to the tone on this one and make sure it was as right as possible.
Deborah Snyder, Zack's wife and producing partner, had probably the most insightful quote of the trip. When asked about lessons they learned on Batman V Superman she took a long moment and said that the most important thing they learned from the reaction of the last film was that fans don't want to see their superheroes deconstructed.
Out of everything I saw and heard on the trip, that little moment felt the most real and the least like spin, an honest admission that maybe the critics might have a point and a quasi-promise that there's some sort of course correction going on.
I personally don't feel they need to do anything major other than injecting some sense of fun into the whole thing and make Superman actually happy to help people again. I'm an easier mark for them in that regard.
Now that we've talked a little bit about the Why of this trip, how about we dig into the What a little bit.
THE STORY:
Considering that the movie isn't slated for release for another 16 months and they were letting us write about it pretty much right away, they were justifiably tight-lipped when it came to the story, but judging from the ton of production art we saw and the interviews we did with the actors and heads of departments I think I can pass along the bare bones version.
Bruce Wayne is a little like a born again Superman acolyte now. Superman's death impacted Batman in a profound way. He feels guilty for picking a fight with him and not believing in his goodwill and a sense of duty to protect the Earth from something that is coming. That something is Steppenwolf, one of Darkseid's Elite, and he's got an army of winged creatures called Parademons with him. Steppenwolf will be played by an actor, but Deb Snyder said she couldn't tell us who was playing him because they haven't completely closed his contract.
They're after the Mother Boxes, I think, which are glowy cubes of power gifted by the Gods back in the ancient times to the three races of Earth: Atlanteans, Amazonians and Humans.
The production art I saw showed all three in various locations. One piece of art showed Aquaman hovering over the Atlantean Mother Box like Indiana Jones judging the weight of the Fertility Idol in Raiders, another showed the Amazonian Mother Box in a circular temple chamber surrounded by warrior statues holding spears and swords and the humans' mother box was being tested in a containment case in Star Labs.
I think there's going to be some kind of flashback moment that explains these Mother Boxes as I saw production art for Ancient Kings and Old Gods (including Zeus and Artemis) with the label "History Lesson" on it. One of these guys looked a whole lot like Kristofer Hivju (aka Tormund on Game of Thrones).
I know Superman does come back, but I don't know how or when, but I'd guess it's later in the movie since there was only one big piece of art that showed him with the rest of the team and it was at the very end of the art room. In case you were wondering, his hair was as short as it ever was in the art piece I saw, so I wouldn't get your hopes up for Fabio Superman.
There will be a big action set piece that takes place in the tunnels below Stryker's Island (where most of the Doomsday fight happened in BvS, the island between Gotham and Metropolis) and it will involve one of Batman's new vehicles, something called the Nightcrawler, which is a bit like a tank with four legs.
Wayne also has built The Flying Fox, which is essentially a troop carrier aircraft that can transport all the Justice League as well as the Batmobile itself. Think of it like a three decked Quinjet and you're close to picturing it. Oh, and I think I saw some art of Alfred manning the guns like he was a WW2 gunner on this thing as well.
The Batmobile has some new weaponry including what looked like a 50 calibre canon on the top. I saw art of both the Nightcrawler and the Batmobile laying waste to winged Parademons, who were drawn to look a bit like Mothmen. Humanoid, but not human, maybe 6-7 feet in height.
Since these things are creatures instead of supervillains, I think that's how we're going to get Batman and his lovely toys to mow some of them down and not make him appear as bloodthirsty as he did in BvS.
One piece of art I saw had a flame jet spraying liquid fire on one of those poor Parademon bastards in mid-air.
Also saw another piece of art that showed two Parademons trying to pick up the Batmobile on the battlefield, explosions happening all around. Wonder Woman was leaping off the back of the Batmobile, sword raised in one hand, shield out front in the other.
I know that the Parademon are kidnapping scientists, including Star Labs' Silas Stone (played by Miles Dyson himself, Mr. Joe Morton) and I know the Super Friends aren't too happy about that. In fact, the context clues from the visit lead me to believe that Cyborg joins up specifically because Stone is taken.
Aquaman, I think, is a late comer as well, but I think we get a pretty good look at Atlantis in the flick. I saw some art that had Aquaman standing in front of the skeleton of an old King, still sitting on his thrown with a golden trident in his boney hand and golden crown drooped on his white-haired skull head.
Mera and Vulko were also represented, played by Amber Heard and Willem Dafoe, respectively. Dafoe's art in particular was great. He looked very regal, long hair floating over his shoulders, armor well used and battleworn and sweet looking.
As far as the Amazonians, pretty sure Robin Wright's Antiope makes an appearance in Justice League as well, although it's possible they could have included a piece of warrior outfit production art from Wonder Woman and not told us. Other characters on the art wall included Hippolyta, Euribya, Serague and Otera.
While Snyder admitted he loves Easter Eggs, he also said Justice League is a complete movie. In fact, we got conflicting reports on the whole Justice League two-parter thing. When asked about it, Snyder said there's a release date for Part 2, but earlier in the day Deb Snyder actually said there will not be a Part 2 at all. Here are her exact words:
Deborah Snyder: We were only ever planning and we are only doing just Justice League. One movie.
When pressed with "So, not two parts?" She said an emphatic "No."
One more aside before moving on, but Deborah Snyder also mentioned that Junkie XL will be back to score Justice League, but that Hans Zimmer will likely not be joining him this time out.
COSTUMES:
Before seeing any footage shot we got a tour through the costuming department, led by the very personable costume designer Michael Wilkinson. There's so much detail in all the costumes we saw I could easily spend 4,000 words on this section, but since I need to have this posted in time for the embargo lift, I'm going to give you guys the quick version.
The Flash – He had my favorite costume of all that we saw. The reds were a little on the Iron Man side, but still popped and he had a big, almost vulgarly yellow lightning bolt emblem on his chest. Everything was designed using aerodynamic reference, including the helmet, which looked exactly like what you'd expect The Flash's helmet to look like from the front, but when viewed in profile it had a little bit of a bicyclist helmet shape to it.
The costume was built with 148 pieces in an almost patchwork quality. Wilkinson said the concept behind it was that Barry Allen has been testing pieces that sometimes work and sometimes don't work, patching it as it needs it. The result is a multilayered costume. It's absolutely not just red spandex.
One of the coolest design elements here was this weird metal wiring that criss-crossed the armor elements, sometimes going under them, sometimes over. Apparently as The Flash runs he creates energy, so these conducive wires will channel this electrical energy. I assume he'll be able to redirect it and that's where his throw-lightning ability might come into play. Visually they're going to use CG to animate that electricity glowing through the wires as he runs.
Cyborg – His costume will be almost completely computer animated. On set actor Ray Fisher was in the familiar gray Mo-Cap suit, but had practical red eye light and a red chest light.
We got to see some art of of the character in regular mode with one arm turned into a gun and Full Battle Mode, which had a full almost bucket head face plate armor and four arms. Pretty much looked straight out of the comic book.
Batman – Seeing the cowl up close and in person was actually pretty sweet. Affleck's a tall man, so his suit up on display was actually pretty intimidating up close. The scowl designed into the rubber cowl is legitimately creepy.
Bats is gonna get a suit upgrade in this one. They're calling it his Tactile Suit, and it's what he comes up with when he realizes his regular duds aren't going to cut it. It's a more heavily armored, sleeker version of his regular batsuit. The biggest change is there's almost what looks to be angled welding goggles over the eyes. We only saw art as this costume was still in process of being built, but it looked sleek. Funny side note: there was a whole lot of Arkham video game reference photos up for both Batman suits. The Tactile version specifically had both Batman and the Arkham Knight's looks as reference.
Oh, and apparently Affleck wears a size 13 bat boot. The more you know...
SETS:
THE NIGHTCRAWLER - Patrick Tatopoulos led us through some of the sets, started at what was really just the temporary home of the pilot's seat for the Nightcrawler. This is a three-seater domed pod with three distinct angled windows. Very much in a matte black style that would fit in with the Nolan Batfilms, but it had the distinct look of an insect head. Kinda fly head shaped, with the pilot's seat right in the middle (with joystick looking controls and a big, fancy instrument panel) and two jump seats, one on either side.
The Nightcrawler was not something Bruce made or had built. It was a repurposed military vehicle. The four legs had tank-like treads on them and could be used to crawl like a bug or punch through walls and scale up.
Steven Spielberg is soon going to be moving into Leavesden with Ready Player One. We passed their casting office during our tour and while walking to the big set we passed by the Ready Player One Paint Dept and the signage had those words, but written in the Jurassic Park lettering. Pretty nerdy off-track observation, but I thought I'd share.
On my other set visit, the one I still can't tell you about yet, I wandered through a different end of Leavesden and saw some actual physical sets being built for Ready Player One. Let's just say the stacks are looking just as I imagined them.
VENTILATION TOWER – STRYKER ISLAND - The next set we saw was an old brick and iron tower that acted as a ventilation tower for the abandoned underground line that was begun, but never finished and was supposed to connect Gotham to Metropolis. This tower, somewhere on Stryker Island, was already abandoned and further damaged during the Doomsday fight, but another big fight is going to happen here. The set was incredibly detailed, from rust covering all the metal to the perfectly broken windows barely occupying their old frames. It looked great, but I must admit I got a teeny tiny Batman '66 vibe from it. Like a more realistic version of one of those sets, obviously, but it was very theatrical. I mean, it had a big hole in the brick wall that almost looked like the Kool Aid Man busted through.
WAYNE HANGAR - Our next stop was the Wayne Hangar, an old submarine base that Bruce Wayne secretly bought and uses to build up a lot of his toys. It's where the Flying Fox is stored and apparently rests shoreside somewhere in Gotham.
A big hulking greenscreen version of the Flying Fox hung over the center of the set (there to cast the right shadow) and the Batmobile was parked along a side wall.
They brought in a photographer and let us take pictures with the car. It's the one set photo they're letting us share, so forgive the Braggy McBraggypants nature of the below picture.
Gotta say, the Batmobile makes pretty much anybody standing next to it look cooler. If you follow a lot of bloggers on social media you'll see pretty much that exact same shot with a ton of different nerds standing next to it, but that one's mine!
Here's a shot of the Batmobile without my handsome self in it in case you don't want too much dork in your Batmobile picture.
On one of Bruce Wayne's computer stations they had some of the emailed Justice League teaser material from BvS and all the visiting bloggers got an up-close look at Barry Allen's ID which firmly planted Century City in Ohio, which was the original state it was tied to, although it has moved to Missouri in recent years. I guess this one's going back to the beginning canon.
GOTHAM PD ROOFTOP – This was the set they were filming on and it was by far my favorite set I saw. The Gotham PD roof had the Batsignal set up next to a loose sheet of plastic flapping in the wind. Smoking chimneys in the deep background, midground and foreground really sold it as a living, breathing place even though it was surrounded by 360 greenscreen.
There was a dome built up that towered over the set with giant shrouded skeletons holding up shields. Gothic stuff that reminded me a little of Burton's Batman and just looked insanely cool.
FILMING:
We happened to be there on JK Simmons' first day as Commissioner Gordon. I know everybody's seen his super buffed out workout photos. Don't worry, in person he didn't look like Schwarzenegger. His Gordon was decked out in a black fedora, black trenchcoat, glasses and trademark mustache. I'm told he also has hair again, but I couldn't confirm the existence of a toupee since he was wearing his fedora.
The scene is the Commish waiting under that flapping plastic tarp, Bat signal on. Batman, Flash and Wonder Woman show up with some news and Cyborg shows up unexpectedly with some bad news.
This was the group's first exposure to how Ezra Miller is playing The Flash and the best way I can describe him is he's to Justice League as Spider-Man was to Civil War. Miller is playing him full of excited energy with just a hint of playful dickishness. The funny thing is that's the way he was acting with the cast behind the scenes, too. Here's an example:
We were set up at the monitors and our first visitor was Ray Fisher, who plays Cyborg. He was in his Mo-Cap getup and did that sports guy thing where he ran down the length of the two rows of visiting blogger people and got high fives from us all.
Ray was asked how he came to the project and was just starting his nice story about being noticed while doing a play about Muhammad Ali's life when Ezra snuck up behind him (full suit, minus the helmet) with a big, goofy grin on his face. The group started snickering and he turned around, nearly jumping out of his seat when he saw Ezra.
"What're you doing, man? Giving them origin stories!?!"
When the first take was about to go up, Zack's voice boomed over the soundsystem. "EZRA! I'm going to have you turn the light off! We don't need to have the bat signal on the whole scene."
Ezra's response: "That's so cool! Thank you, Zack. In your FACE, Ray!" Later on, Ray took over the sound system and we heard "Check, check. Ezra, you won't be needed for the rest of the day. Ray's going to take the rest of your lines..."
Shot goes up. Batman, Wonder Woman and Flash walk up to Gordon.
"How many of you are there?" he asks.
"Not enough," says Batman, who then tells Flash to turn off the Bat signal.
Lightning effects flash during this whole scene, the set glistening with a fresh wetdown before each take.
Gordon hands Batman something and says "Dozens of witnesses all over Gotham. Description matches the suspects in the Metropolis abductions."
Batman says "The bad guys' flying monkeys," obviously referring to the Parademons.
Wonder Woman speaks up. "The demons must have the scent of a Mother Box. They carry them away to find out what they know."
Gordon: "The Eight may still be alive."
Cyborg walks out of the shadows: "Nine." (Flash grabs at his chest like Cyborg's sudden appearance scared the shit out of him). "The head of Star Labs was taken tonight." Simmons did a great bit here when Cyborg walks up, kind of a "what is this now?" raise of the arms at the sight of what will be a walking robot.
Gordon: "Okay, so another scientist. Where do we find them?"
Wonder Woman says there must be a nest nearby and Gordon says "I've plotted all the sightings in Gotham and Metropolis. There's no discernible pattern. The lines don't converge."
Batman: "On land." He then describes the old Stryker Tunnel that was supposed to connect Gotham to Metropolis (remember that?).
Flash motions to Cyborg and says, "Now that he's here I don't think we'll all fit in the car."
Batman: "I've got something bigger."
Gordon turns around and looks out over the city, starts to ask another question and turns around to find everybody gone except for The Flash, who looks around and starts apologizing. "Did they just do that? Rude."
That was the scene. As you can see, it was designed to have a lot of playful interaction with the characters, so it's no surprise this is what they wanted us to see.
Simmons played his Commissioner Gordon a little more lightly than Gary Oldman did, but he wasn't joking around. Except on rehearsal. Then he let a few jokes fly. The one I remember most was on the "Witnesses in Gotham" line when he said "Dozens of witnesses in Gotham and... uh... that other city, where Superman lives."
He also chided Ezra, who as the last to get to his mark with a "faster, faster!" which is funny considering who Ezra's playing.
We saw two set ups, maybe 8-10 takes in total. The first set up had A and B cameras (35mm) in a wide, one a master shot and the other a profile on a crane that rose above the Bat Signal. The second set up was the close up on Gal Gadot's reaction to Cyborg's appearance. It was a total glamour shot of her. She looks surprised to see him at first and then flashes a dazzling smile, like she didn't expect him to be there, but is happy he showed up.
Gal looked great in her costume. Everybody did, in fact. I can't tell you how surreal it was to be sitting on the set and see Batman take his cowl off less than 15 feet away.
The group that went was so big and the area near the stage was so small that they broke us up into two groups to spend some time close to the action and not just sitting at the monitors on the other side of the greenscreen. I was in group 2, which meant that I got the shit end of the stick because group 1 ended up talking with Ben Affleck for, like, 15 minutes. They waved us all over about 6 minutes in.
I got the full transcript from Stax over at IGN, which I'll be posting in full as its own article, so when you're done here, hit that back button and go seek out the chat. It's pretty great. Affleck was pretty brutally honest about his willingness to walk away from his standalone Batman movie if the script isn't right and also talks pretty in-depth about his understanding and admiration of the character. It's a good insight to Batman's brain at this very specific moment in time. Go read it!
Our day was almost up. Only thing left to do was head back to the art room and wait for Zack Snyder to come by. When we got up there, the publicists had set up a bar. I'm not kidding. A no shit, full on bar. I didn't partake, but I was tempted.
Snyder ended up joining us about 15 minutes later. He came into the art room (which they dubbed The Fortress, get it?) sipping at a mojito and ready to show us a little something-something on two large TVs and answer some questions.
FOOTAGE - BRUCE WAYNE RECRUITS BARRY ALLEN:
The little something something was one of the first scenes he cut together in which Ezra Miller enters his weird studio apartment (with his suit on a mannequin and a bunch of high tech monitors and computer equipment cluttering up the place) to find Bruce Wayne sitting in corner, waiting for him.
"Barry Allen. Bruce Wayne."
"You said that like it explains why there's a total stranger in my place, sitting in the dark, in my second favorite chair."
"Tell me about this." Bruce hands over the security cap from BvS of Ezra in the grocery store.
"This is a person who looks exactly like me, but who is definitely not... me. Somebody... hippie, long hair... A very attractive Jewish boy who drinks milk. I don't drink milk."
Bruce wanders over to the Flash outfit. "I know you have abilities. I just don't know what they are."
"My special skills involve viola, web design, fluent in sign language... gorilla sign language..."
Bruce ignores him, admiring the suit. "Silicone-based sand quartz fabric. Abrasion resistant, heat resistant..."
"Yeah, I do competitive ice dancing."
"It's what they use on the space shuttle to prevent it from burning up upon reentry."
"I do very competitive ice dancing. Look, man, I don't know who you are, but whoever you're looking for, it's not me."
Bruce quickly throws a Batarang right at Barry's head. He slows down in super slow motion as Allen reacts, looking in stunned awe at the iconic bat symbol while Bruce is still in slo-mo throwing motion. Light strobes as Allen calmly reaches out and pinches the slow moving, sharp Batarang out of the air and Bruce transitions back into normal motion.
"You're The Batman?"
"So, you're fast."
"That feels like an oversimplification..."
"I'm building a team, people with special abilities. You see, I believe enemies are coming..."
With a huge grin on his face, Barry says, "Stop right there. I'm in."
Shocked, Wayne says "Just like that?"
"Yeah. I need... friends." Holds up Batarang. "Can I keep this?"
The scene went on a little long (it was a first assembly afterall) and should probably lose the "I need friends" bit at the end and go right into "Can I keep this?" but the point is the scene worked. Ezra was light and funny, undercutting broody Bruce's seriousness a bit and we were left with something a little more similar in tone, character interaction-wise, to what we're used to with the Marvel movies.
I can't tell you how the whole thing is going to shake down. It could feel forced or lagging behind the successful Marvel formula, but I can say that the effort seems to be being made to actually have some fun this time.
Of course, take that with a grain of salt and consider that everything on this visit was very carefully planned and remember my opening thoughts about how this was a clear attempt at changing the conversation. I've seen a tiny fraction of what Snyder and company are planning with this film, so I can't vouch for the whole product, but I will say that it's clear this isn't going to be Batman V Superman. Whether that was always the case and they just wanted people to understand or they made a bunch of last minute U-turns, I can't say. All I can do is pass along what I saw and let you guys judge for yourselves.
Snyder stuck around for a bit to answer questions. I'll post that full interview as its own story as well, but that just about brings us to the end of the line here.
However the film turns out, I can say I appreciate Zack, Deborah and the rest of the crew deciding to be more transparent instead of withdrawn and secretive in the face of criticism. They fielded some tough questions on this visit, tougher than I usually experience at these sorts of things anyway.
I hope this turns into a more standard experience for these big group visits. Quick turn around time, invites open to more than just those who play nice all the time and hope to get rewarded. If you guys like being able to read these kinds of reports this early on in the process (they were on day 31 of 111) sound off in the talkback below and let your voices be heard.
It's no secret I enjoy it more this way and I suspect you guys do, too.
Thanks for following along. Make sure to go check out the on-set interviews with Ben Affleck and Zack Snyder!
-Eric Vespe
"Quint"
"Star Wars: The Force Awakens" star John Boyega has joined the cast of Kathryn Bigelow and Mark Boal's movie centering on the 1967 Detroit Riots, their untitled follow-up to "Zero Dark Thirty."
Megan Ellison's Annapurna Pictures is financing with Bigelow and Boal producing along with Ellison and Matthew Budman. Colin Wilson and Greg Shapiro will executive produce.
Details about the Detroit project remain scarce other though it's known to be a crime drama set against the backdrop of Detroit's devastating riots that took place over five haunting summer days in 1967. Although no studio is yet attached, producers are targeting a release in 2017, the 50th anniversary of the riots.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 21-06-2016, 21:41:47
Don't get me wrong, there are die-hards out there who dug Batman V Superman,
Ja sam medju njima i jedva cekam ovo BVS Ultimate Edition od tri i kusur sata....
Da, ima da se nagledamo. Iz dosadašnjih informacija deluje kao da tu ima dosta solidnog mesa oko kostura koji je ostao u theatre cutu.
Mehmete, RTS stvara Nušić-verse!
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/2360067/novi-sitkom-rts-a-po-nusicevim-komedijama.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, video sam juče najavu za to na Dnevniku :lol: :lol: :lol: Fino je što igra mladi Rakočević, to je nekako indikator da se sa ovim mislki ozbiljno, plus, uvek je bogougodno videti da Milan dobija da radi raznolike i zanimljive poslove. Pratićemo!!!!!!
"Gotham's" Ivy Pepper is sprouting into iconic DC Comics villain Poison Ivy in Season 3, and Maggie Geha has been tapped to take on the deadly role. Geha replaces Claire Foley, who has portrayed Ivy in her younger iteration since the show began.
According to Fox's character breakdown, Ivy's unlikely transformation is due to a brush with one of Hugo Strange's creatures, last seen escaping into the Gotham night at the end of Season 2. Following an encounter with a monster from Indian Hill, Ivy Pepper finds herself reborn, and one step closer to the DC villain she is destined to become: Poison Ivy. Now a 19-year-old woman who's harnessed the full power of her charms, she sets her sights on Bruce Wayne (David Mazouz).
Geha has previously appeared opposite Mark Wahlberg in "Ted 2," and alongside Hugh Grant in "The Rewrite." She also had a supporting role in the independent film "In Stereo" and will next be seen in the psychological thriller "The Harrow." Geha is represented by INSURGE-Ent, Sanders Armstrong Caserta Management and attorney Neil Meyer.
Season 3 of "Gotham" is also set to introduce The Mad Hatter and Gotham Gazette reporter Valerie Vale, the aunt of DC Comics mainstay Vicki Vale.
"Gotham" Season 3 premieres Monday, Sept. 19 at 8 p.m. on Fox. Check out the network's full fall premiere schedule here.
Sent from my iPhone using Tapatalk
dakle, ovo je udar na sam temelj Srpstva...
sumnjam da Hulu ili tako neko može da uleti u turnaround
HBO has scrapped plans for a second season of "Vinyl," the 1970s-set music biz drama exec produced by Martin Scorsese and Mick Jagger.
The series starring Bobby Cannavale as a larger-than-life record mogul had a rough run in its first season earlier this year, drawing modest ratings and lukewarm reviews. Ray Romano, Olivia Wilde and Juno Temple co-starred.
"After careful consideration, we have decided not to proceed with a second season of 'Vinyl.' Obviously, this was not an easy decision," HBO said in a statement. "We have enormous respect for the creative team and cast for their hard work and passion on this project."
HBO gave the show a second season renewal after its premiere in February. But by the end of the series' run in April, HBO announced a showrunner change for season two, with Scott Z. Burns replacing creator Terence Winter. Burns was still in the early stage of working out a blueprint for season two and had not turned in any scripts.
The decision to pull the plug entirely comes after HBO has undergone a big transition in its programming ranks. Last month, Michael Lombardo stepped down after nearly 10 years as programming president and was replaced by Casey Bloys, HBO's former head of comedy.
It's understood that in the final analysis, the decision was made that the budget that would have been allocated to revamping "Vinyl" would be better served on other pending projects.
In 2012, HBO pulled the plug on a second season of horse-racing drama "Luck" because of the deaths of two horses during production. And in 2008, HBO's racy comedy "Tell Me You Love Me" was also axed even though it had been renewed for a second year.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Auh, baš neočekivana odluka. Baš mi krivo. Prvo Stepinac u Briselu, napad na Dijanu Vukomanović, a sad ovo. Sad je Srbinom najteže, ali i najvažnije, biti.
Quote from: Meho Krljic on 22-06-2016, 13:15:00
Fino je što igra mladi Rakočević, to je nekako indikator da se sa ovim mislki ozbiljno, plus, uvek je bogougodno videti da Milan dobija da radi raznolike i zanimljive poslove. Pratićemo!!!!!!
Ja radim Mister Dolara, deset epizoda.
milane, ti si u ovoj postavi kao James Gunn. :)
Ezoterija u najbukvalnijem smislu reči...
Mehmete? :)
Dugogodišnje međuetničke napetosti u Velikoj masonskoj loži BiH eskalirale su u otvoreni fizički sukob i masovnu tuču u masonskoj zgradi u naselju Radava.
IZVOR: SPUTNJIK SREDA, 22.06.2016. | 18:09
Thinkstock
Thinkstock
Incident se dogodio pored Nahorevske ulice u Sarajevu, a potom se preneo i na prostor oko zgrade u kojoj se masoni sastaju, saznaje Srna, a prenosi Sputnjik.
Izvor Srne blizak masonskom bratstvu u BiH ispričao je da se sukob dogodio na godišnjoj Skupštini Velike masonske lože BiH, a da je rezultat svega nekoliko povređene ,,braće", toljagama i kamenjem polupani skupoceni automobili i definitivni raspad masonskog bratstva u BiH koje je na taj način, umesto tolerancije i kosmopolitizma, demonstriralo da je BiH ,,nemoguća i nenormalna država".
Prema rečima izvora, glavni akteri tuče su bili profesor doktor Izet Rađo, član Olimpijskog komiteta BiH, profesor doktor Edib Delić i doktor Adi Rifatbegović iz Kliničkog centra Tuzla, visoki zvaničnici SDA, s jedne strane, a s druge strane je bila grupa Srba i Hrvata, u čiju zaštitu je stao profesor doktor Edvin Dervišević sa Univerziteta u Ljubljani, koji je na kraju izvukao najdeblji kraj.
,,Ko zna kako bi se sve završilo da se nakon nekoliko minuta nije pojavilo obezbeđenje iz susedne vile Larsa Gunara Vigemarka, šefa Delegacije EU u BiH, gde je upravo bio veliki prijem za strane diplomate u BiH", kaže izvor Srne.
On napominje da su od osnivanja masonskog društva u BiH, pre 16 godina, sve ključne pozicije u Velikoj loži BiH svih ovih godina obavljali Bošnjaci.
Pet loža se nalazi u Federaciji BiH — ,,Ivo Andrić", ,,Luks Bosnie", ,,Veritas", ,,Svetlost Balkana" i ,,Tuzla Evropa", dok se u Republici Srpskoj nalazi samo jedna loža — u Banjaluci, u kojoj više ,,od polovine njenih članova čine Bošnjaci iz Bihaća, Cazina, Kladuše i Sanskog Mosta.
,,Na taj način se čak i u Republici Srpskoj želelo Srbe i Hrvate držati pod bošnjačkom kontrolom. Hrvati su u potpunosti marginalizovani, u masonsko bratstvo su mogli da uđu samo oni poput Željka Komšića, koji su se stavili u službu ostvarivanja bošnjačkih interesa, a od 160 članova masonskog bratstva u ovom trenutku je samo 12 Hrvata, 27 Srba, a ostalo su Bošnjaci", kaže izvor.
Kada se ima u vidu ogroman uticaj koji masoni imaju na sva značajnija kretanja u svijetu biznisa i politike, ističe izvor Srne, jasno je da je Velika loža BiH postala moćno oružje za ostvarivanje političkih, ekonomskih i propagandnih ciljeva bošnjačke politike.
,,To se, između ostalog, ogledalo i u stvaranju najbližih i najsnažnijih veza sa masonima iz Turske, te bratimljenjem loža iz BiH sa ložama iz Turske", navodi on.
Prema njegovim rečima, prvi nagoveštaji međuetničkih podela i nepomirljivih razlika su počeli pre šest godina, kada su čelni ljudi Velike lože BiH iz Sarajeva sprečili nameru banjalučkih masona da novoformiranoj loži u Banjaluci daju ime Nikole Tesle.
Ma koliko su doktor Aleksandar Lazarević i profesor doktor Nenad Babić iz Banjaluke bili uporni da loži u Banjaluci daju ime po najvećem svetskom naučniku Nikoli Tesli, bošnjački masoni su ih nadglasali i loža u Banjaluci je dobila bezlično ime ,,Feniks", ispričao je izvor Srne.
On dodaje da se problem otvoren tom prilikom vremenom povećavao, Hrvati su u masonskom bratstvu, takođe, počeli da traže svoja prava, na šta je masonsko rukovodstvo u Sarajevu, sastavljeno od Bošnjaka i nekoliko njihovih poslušnika iz redova Srba i Hrvata, kaznama i eliminacijom uklonilo doktora Lazarevića i profesora Babića, pod pretnjom isključenja iz masonskog bratstva.
,,Na isti način je eliminisan pretnjama i ucenama jedan od najuglednijih masona u BiH doktor Nedeljko Đukić, koji je umesto da pre tri godine bude izabran za Velikog majstora masona BiH, naprasno izbačen iz bratstva, zbog, po mišljenju masona iz Sarajeva, navodno previše bliske naučne saradnje sa akademicima u Srbiji", ističe izvor Srne.
On navodi da su se problemi samo gomilali, a kada su nakon 16 godina Srbi i Hrvati smogli snage i hrabrosti da zatraže ravnopravnost u bratstvu, dobili su ,,jasnu poruku toljagama i pesnicama od 'svoje braće' iz Sarajeva u vidu batina".
,,Ovo je kraj masonskog eksperimenta u BiH koji je pokazao da ni zvučne titule članova, ni skupa odela i automobili ne mogu promeniti nekulturu i zapuštenost društva u BiH, a najmanje mogu promeniti međuetničke i međureligijske podele, koje su više nego prisutne i među onima koji se zaklinju sa 'brat je mio koje god vere bio'", zaključio je izvor Srne.
Srna saznaje da su o svemu obaveštene i masonske lože u Srbiji i Hrvatskoj, ali i u Austriji i Sloveniji, pa se može očekivati internacionalizacija problema.
Nisu ni masoni ono što su bili. Mislim, to znamo odavno. Pa jedan moj poznanik je mason a iako je lekar, ipak pričamo o bivšem heroinskom ovisniku i autoru neuspešne pop muzike... Pali su kriterijumi.
Quote from: Meho Krljic on 23-06-2016, 08:37:50
Nisu ni masoni ono što su bili. Mislim, to znamo odavno. Pa jedan moj poznanik je mason a iako je lekar, ipak pričamo o bivšem heroinskom ovisniku i autoru neuspešne pop muzike... Pali su kriterijumi.
али која га од ових ствари дисквалификује?!?!(можда си мислио на поп музику) :shock:
Критеријуми су пали давно, рекао бих негде са краја седамдесетих и почетка осамдесетих, када су у домаћу масонерију регрутовани скоро па сви чланови београдских бендова који су припадали тзв. новом таласу.
Слично је и на глобалу, чак су и језуити извршили утицај на масонерију у тој мери да једна масонска ложа носи назив Игњацијо Лајола.
Pogledao sam RED FAMILY Ju-hyoung Leea, producentski i scenaristički rad Kim Ki Duka. Reč je o crnohumornom trileru o grupi severnokorejskih špjuna koji se infiltiriraju na jug, pretvarajući se da su skladna porodica. U početku, oni su spremni na sve, ali jedna regularna i zavađena porodica iz komšiluka ubrzo počinje da snažno utiče na njih i da među njima budi istinsku porodičnu dinamiku usled koje međusobni i porodični odnosi polako postaju značajniji od zadataka na koje ih je poslala domovina.
RED FAMILY se može pojednostavljeno definisati kao južnokorejska parafraza serije THE AMERICANS, međutim ovaj film dolazi u kinematografiji koja je proizvela SECRETLY GREATLY, dakle ima jako visok domet u toj oblasti. RED FAMILY je izašao iste godine kada i SECRETLY GREATLY i nažalost neuporedivo je manje maštovit i slabije realizovan. Ju-hyoung Lee nažalost nije uspeo da dovoljno razradi motive kojih se dotiče, a postavio je temu dosta široko. Tu je motiv porodice u kojoj su pravi odnosi potpuno drugačiji od onih koji se predstavlajju okolini, zatim motiv porodičnih odnosa koji se uprkos formacijskom rasporedu razvijaju na bazi drugih vidova dinamike i starešinstva, odnos surogat i prave porodice, i naravno špijunska intriga. Nažalost, na kraju ništa od svega ovoga nije razrađeno ni blizu potencijala koji nosi. Ju-hyoung Lee je i tonalno nesiguran u pojedinim deonicama, i ne uspeva dobro da nađe balans između humora i surovosti. Ipak, u krajnjoj instanci, RED FAMILY uspeva da se nekako sastavi kao celina.
Kim Ki Duk se ovom temom u određenom smislu bavio u svoj produkciono-scenarističkom filmu POONGSAN koji u ovom filmu junaci odlaze da gledaju i koriste kao svojevrsnu temu za razgovor.
Ipak, na jednom paradoksalnom nivou, uprkos tome što je SECRETLY GREATLY u vsakom pogledu superiorniji film, RED FAMILY sa svojim ipak konvencionalnijim izrazom može stajati kao gateway feature za gledaoce koje zanima ova tema. Pa, ipak, ovo svakako nije jedan od naslova koji dokazuje superiornost južnokorejske kinematografije.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE PRIESTS Jae-hyun Janga, južnokorejski exorcism triler koji je nažalost previše oslonjen na konvencije američkih filmova na tu temu. Nažalost, ovo nije gamechangersko ostvarenje i praktično nudi samo južnokorejsku egzekuciju već poznatih situacija. Iskreno, inače mi trileri i horori sa temom egzorcizma nisu među nadražim podžarovima, tako da je verovatno i to razlog što je ovaj film ostavio krajnje skroman utisak na mene.
Nažalost, ovo je vrlo vešto realizovan film kome se formalno nema mnogo toga zameriti. Problem je samo u tome što Jae-hyun Jang praktično ne unosi ništa novo u svoj film, a u reprizi starih rešenja, što meni generalno ne smeta, naprosto nema dovoljno svežine i ubedljivosti.
Otud, THE PRIESTS najpre zaslužuje poštovanje zbog vete tehničke realizacije ali pravu publiku može najpre naći među mlađom publikom koga nije gledala puno exorcism filmova. Otud ne čudi da je film dosta dobro krenuo na domicilnom tržištu jer pretpostavljam da je baš tamo našao zahvalnu publiku.
Ukupno uzev, THE PRIESTS je film koji bi svojom veštinom verovatno imponovao svakoj kinematografiji van Amerike ili Španije, ali nažalost uprkos solidnom tehnološkom nivou nema potencijal za crossover.
* * 1/2 / * * * *
Tročasovni DAWN OF JUSTICE nudi baš dosta razlika u odnosu na bioskopsku verziju, između ostalog ceo dodatni plotline...
Jel' to R-rated verzija?
Ako jeste, kakav je po tom pitanju, ima li neke raspojasanosti?
Quote from: eddie coyle on 27-06-2016, 15:25:23
Jel' to R-rated verzija?
Ako jeste, kakav je po tom pitanju, ima li neke raspojasanosti?
Znaš kako, meni ti rejtinzi nikada nisu išli od ruke. Neke borbe su duže, možda nešto oštrije. Ali ne očekuje scene seksa sa Wonder Woman i tako to. :)
Pogledao sam južnokorejski horor THE SILENCED Hae-young Leeja. Reč je o tipičnom filmu smeštenom u internat za devojke koji nažalost ne uspeva da donese mnogo toga novog u ovaj podžanr koji je pored klasike u ravni Argentove SUSPIRIE imao i neke svežije a odlične primere kao što je Laugierov SAINT ANGE. U određenom smislu, mogu se povući paralele između THE SILENCED i SAINT ANGE, ali nažalost Hae-young Lee nije ni približno datovit kao Laugier.
Za početak, ovde sam ponovo imao stari problem nerazlikovanja glavnih junaka, što naravno može imati veze sa mojim nedovoljnim gledanjem azijskih filmova ali bih rekao da itekako ima veze i sa tim što se ovde glavne junakinje nedovoljno razlikuju.
Kada stvari postanu nadrealne, odnosno kada počne da izbija iracionalnost cele situacije i strave, imao sam dosta tegoba da utvrdim kome se šta dešava, pa samim tim mi je možda deo te sirealnosti i izmakao.
Bez namere da spoilujem užitak, ali na kraju premisa pokazuje da su junakinje suočeve sa pretnjom koja ima utemeljenje I u realnosti, međutimm dotle je moje interesovanje bilo ozbiljno razvodnjeno...
Hae-young Lee je debitovao zapaženim animiranim filmom koji je krasila invencija. Plašim se ipak da je ovaj film umnogome smanjio očekivanja od ovog reditelja. Doduše, deo mojih problema jeste anuliran na domaćem južnokorejskom i azijskom tržištu, gde je film sigurno bolji samim tim što je lakši za praćenje.
Ipak, kad se podvuče crta, ni gledalac koji je sve ispratio u ovom filmu ne biva nagrađen sadržajem koji suštinski ili formalno ispunjava sve one potencijale koje su ljudi istraživali u filmovima ovog tipa od SUSPIRIE do INNOCENCEa.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam НОЧНОИ ПРОДАВЕЦ Valerija Rožnova. Nažalost, ovaj ruski film iz 2005. podsetiome je na TOČKOVE Đorđa Milosavljevića, što nikada nije dobar znak. Reč je o svedenom kamernom derivatu crnohumornog trilera o noćnom prodavcu u moskovskom supermarketu, njegovoj aferi sa gazdinom ženom i serijskim ubicom koji luta tim krajem u kišnoj noći.
Nažalost, Rožnov kao scenarista ne uspeva da ponudi predložak koji bi mogao da opravda vrlo solidan talenat okupljen u drugim resorima. Recimo, ovo je jedan od prvih celovečernjih igranih filmova koje je slikao Roman Vasyanov, i fotografija je nesporno jako dobra, međutim, nažalost ono što mu je dato da snima nije baš opterećeno smislom.
Umesto nekakvog autentičnog pečata,НОЧНОИ ПРОДАВЕЦ deluje kao oni klišetizirani niskobudžetni debiji koji na kraju ne uspevaju da afirmišu svoje autore ili ih se ovi kasnije stide ako na neki drugi naćin postignu uspeh.
Ova mešavina CLERKSa i PULP FICTIONa kao uticaj je dugo uticala na filmove širom sveta i dobro je da je taj uticaj konačno uminuo. Ipak, evo, baš je ovaj naslov primer dela koje je nastalo u desetoj sezoni tog odjeka.
* 1/2 / * * * *
Debitantski film švedskog reditelja reklama i spotova Fredrika Bonda može se posmatrati kao prototip holivudskog filma koji bi snimio jugoslovenski reditelj. Za razliku od DRIVE koji ostavlja sličan utisak, THE NECCESARY DEATH OF CHARLIE COUNTRYMAN nije uspešan film, međutim nepogrešivo kanališe tu jugovićku potrebu da uče Amerikance kako se film. Nota bene, Fredrik Bond jeste Šveđanin, ali u spoju svoje široke ambicije sa istočnoevropskim settingom ali i uticajem u kom se može prepoznati Kusturica, asocira gotovo isključivo na Jugoslaviju.
Roman Vasyanov je u svom holivudskom opusu snimio neke kvintesencijalno "američke" filmove kao što je END OF WATCH, ali kao i u Ayerovom FURYju i CHARLIE COUNTRYMANu kanališe svoje istočnoevropsko iskustvo u fotografiji. CHARLIE se dešava u Bukureštu i govori o mladom Amerikancu koji dolazi u Rumuniju podstaknut porukom koju mu je predao duh pokojne majke. Posle komunikacije sa još ponekom mrtvom osobom, mladić biva uvučen u kriminalni zaplet. Ipak, primarni akcenat je na ljubavnoj priči između dvoje stranaca, urbanoj romansi na granici bajke, smeštenoj u maksimalno estetizovane bukureštanske ćumeze. Vasyanov uspeva da ovaj višak motiva učini vizuelno konzistentnim i da film ima ujednačen vizuelni izraz, i da mu upravo taj sloj bude i najuspeliji.
Kad je reč o priči, Fredrik Bond je radio po scenariju Matt Drakea koji je radjo niz indie predložaka ali je meni najznačajniji njegov rad na filmu PROJECT X. CHARLIE COUNTRYMAN je u tom smislu jedan klasičan showcase scenario u kome je scenarista pokušao da uzme jednu konvencionalnu situaciju i da je iz scene u scenu obogati raznim detaljima i efektima, usput stvarajući jednu prenatrpanu celinu.
Kod iskusnijeg reditelja, takav scenario bi prošao kroz "čišćenje" ali ne i kod Bonda kome se to učinilo kao pravi balans između žanrovske baze i umetničke nadogradnje. Svakako, da Bond nije imao mnogo onih koji bi imali primedbe jer je u glumačkoj ekipi Shiu LeBouefa, Evan Rachael Wood i Madsa Mikkelsena, a epizodne uloge su takođe podeljene ozbiljnim imenima kao što su Melissa Leo i Aubrey Plaza. Rečju, ovaj scenario je uspeo da privuče ozbiljan "talenat" ispred kamere. Ipak, na kraju cele priče, taj "talenat" je posle ove ekskurzija nastavio da se bavi svojim komercijalnim zadacima, a Bond nije dobio ponudu ovog tipa, odnosno isti producent ga je zvao da radi LONDON HAS FALLEN.
Taj spoj jednostavnosti osnovne priče koja je nadograđena raznim baroknim detaljima, bizarnostima, sitnicama, digresijama, upravo ponajviše asocira na Kusturicu i njegov narečeni uticaj.
CHARLIE COUNTRYMAN odlično izgleda, dinamičan je, međutim, zbog svoje ambicije da "bude nešto više" ne uspeva da ubedi gledaoca u neke od klišea koji se nalaze u njegovoj samoj postavci. Stoga, umesto upmarket filma za najširu publiku, CHARLIE je više jedna simpatična digresija za sinefile koje zabavlja prepoznavanje autorskih zabluda.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam GREEN ROOM Jeremy Saulniera, jedan od najočekivanijih žanrovskih filmova godine. Nažalost, u svom trećem ostvarenju, Saulnier nije napredovao dovoljno. Ovo bi se moglo smatrati njegovim drugim pokušajem da snimi "drugi film" jer je ipak bio veliki i vremenski i produkcioni procep između MURDER PARTYja i BLUE RUINa. Nažalost, GREEN ROOM je enciklopedijski primer sophomore slumpa.
U narativnom smislu, Saulnier je konvencionalniji nego u BLUE RUINu. Film počinje izuzetno dobro, prikazujući težak život mladog punk benda koji je na "turneji" i vuče se po američkim pustarama. Kako bi "izvukli neki dinar", pristaju da sviraju u skinhed klubu, i tamo upadaju u nevolje sa domaćinima.
Sve do momenta dok bend ne zasvira na sceni u skinhed klubu, stvari deluju izvanredno. I punk i nazi scena deluju uverljivo, ali onda Saulnier počinje da se oslanja na naivnosti, glupost junaka, krajnje neuverljive uslovnosti, i film se pretvara u suspense tehnikaliju u kojoj više nema nikakvog razrešenja među karakterima nego se stvar prebacuje na ravan fizičkog konflikta koji je, kako već rekoh baziran na neuverljivim premisama, geografiji i fizici.
Sve to vreme, Saulnier želi da sve papri nekim arty iskoracija unutar nečega što bi on nazivao grindhouseom ali ja bih to pre definisao kao torture porn.
Krajnji rezultat je razočaravajući. Film kreće maltene kao Alan Clarke ali u drugoj polovini degeneriše u Greydona Clarka, samo sa više para.
Odlična glumačka ekipa je mogla da pruži više, a najsočniji je Patrick Stewart u parafrazi Toma Metzgera, čuvenog vođe ameirlčkih skinheda.
Ipak, posle dva Kana, i izuzetno povoljnih kritika i za ovaj film, Saulnier će teško moći da shvati u čemu je pogrešio.
* 1/2 / * * * *
Wreck-It Ralph Will Break the Internet in 2018 Sequel (http://io9.gizmodo.com/wreck-it-ralph-is-smashing-back-into-theaters-in-2018-1782891642)
Tooooooo!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam FIN Jorgea Torregrosse, zanimljiv film o kraju sveta u kome se na vešt način prevazilazi čest problem žanrovskih filmova oslonjenih na interakciju među velikim brojem likova. Naime, čest je slučaj da žanrovski film sa velikim brojem likova ima nekakvu usiljenu interakciju među njima i sukob sve dok se žanrovska matrica ne zahukta kada naravno sve to ostaje po strani i kreće ono zbog čega smo se okupili. FIN međutim radi potpuno suprotno, kreće iz karakterne drame i ostaje u njoj, uprkos tome što počinje da nudi SF premisu, i neke vrlo jasne suspense set-pieceove.
Grupa prijatelja se okuplja na druženju i tokom izleta ih zatiče smak sveta čija priroda do kraja filma ostaje nedokučiva i njima i gledaocima, ali otprilike se nazire o čemu je reč. Pre nego što se apokalipska javi kao katalizator njihovih sukoba, oni su se već zakačili, a kada nevolje krenu, umesto razdora počinje ujedinjenje.
Ovu ekranizaciju romana Davida Monteaguda, napisao je čuveni Jorge Guericaechavarria u saradnji sa Sergio G. Sanchezom, i scenario uspeva da bude konzistentan uz sve žanrovske mešavine kojim se bavi. Najzanimljiviji odnos dat je najzanimljivijoj glumici u podeli, Clari Lago, koja uotsalom dobija priliku da bude i last girl, i to je u ovom sklopu istovremeno i najznačajniji doprinos u meldoramskom pogledu.
Torregrossa ima izuzetan dar u vizuelnom pogledu, i za njega u domenu inscenacije nema tajni, suspense scene koje realizuje su ne samo tehnički besprekorne već u sebi nose i finu dozu košmarne iracionalnosti. Ipak, ni u nekim vrlo direktnim suspense situacijama, Torregrossa ne gubi fokus na likove. Stoga u pogledu rediteljskog postupka, likovi nisu nikada ispali iz centra pažnje iako se u prepričavanju filma može pomenuti dosta spektakularnih situacija. U tom smislu, FIN ostaje zanimljiv žanrovski hibrid sa evropskim pečatom. Uprkos što je reč o bitno različitim filmovima, svakako da u određenom smislu podseća na MONSTERS Garetha Edwardsa,
* * * / * * * *
Pogledao sam THE BFG Stevena Spielberga, adaptaciju knjige Roalda Dahla kojom je ovaj veteran pokušao da ponudi autentični autorski pogled na dečji film, da intenzivnije tematizuje detinjstvo, maštu, snove i na tom putu dosta je odstupio od načina na koji se literatura ekrazizuje ovih dana. THE BFG je pisala pokolna Melissa Matheson, koja je pisala i ET, ali THE BFG se razlikuje i od ETa i od drugih kanonskih Spielbergovih radova pre svega zato što nema porodicu u svom centru. Ovde je u centru priče siroče koje pronalazi prijatelja u bajkovitom stvorenju - džinu, ali sa njim definitivno ne formira surogat porodicu. Praktično, porodica se formira tek na samom kraju kada siroče prihvata kraljevska porodica.
THE BFG je rediteljski vrlo dobro i atipično realizovan. Spielberg neprekidno sužava fokus na priču, i u pogledu vođenja likova, pa i kadriranja, i u tom pogledu THE BFG ima izraziti autorski pečat. U tom pogledu. THE BFG odstupa od tipične blokbaster dramaturgije, ima duge scene, karakterne razmene, mahom kroz dijalog, ima dizajn koji je šaren i atraktivan ali nije podložan ilo kakvoj komodifikaciji, u filmu nema ničega što bi dete-gledalac želelo da poseduje posle filma.
U glavnim ulogama su dete-naturščik koje je vrlo dobro, ali nije na nivou Drew Barrymore iz ETa i Mark Rylance kao mo-cap džin, i to svakako dodatno lišava filma nekog ozbiljnog star powera. Stoga, ako uzmemo u obzir postulate adaptacije, same dramaturgije na mikro nivou i glumačke podele, THE BFG ne liči previše na holivudski produkt za najširu publiku.
U tehničkom pogledu, THE BFG je korektan, ali suštinski ne donosi ništa novo. Rylanceova mo-cap uloga u današnjim okolnostima nije toliko ekskluzivna.
Štaviše, rekao bih da me je THE BFG ponajviše podsetio na neke istočnoevropske, sovjetske ili čehoslovačke dečje filmove da su bili urađeni sa ogromnim budžetom. Ne znam koliko je ta kinematografija bila svesna Spielbergva referenca, ali rezultat je upravo to. U svetu u kome roditelji diktiraju šta će deca gledati, THE BFG bi mogao imati dosta uspeha. Ipak, plašim se da su već današnji roditelji odrasli na bitno drugačijim dečjim filmovima.
Disney će verovatno na kraju priče imati priličan gubitak zbog ovog filma, ali kritička recepcija će mu omogućiti duh život na kućnim formatima i svemu onome na čemu će se posle bioskopa gledati filmovi.
* * * / * * * *
Pogledao sam EDEN Shyama Madirajua, survival triler u produkciji Jaume Collet-Serre. Serra se nije snašao dobro u avionu sa filmom NON-STOPa tek treba da vidimo kako će se snaći sa ajkulom koja preti ženi na pustom ostrvcetu u filmu SHALLOWS. Elem, EDEN se bavi tim dvema stvarima, padom aviona na pusto ostrvo i tenzijama koje nastaju među preživelima, a čine ih članovi američke fudbalske reprezentacije.
Collet-Serrin uticaj se pre svega može osetiti u tome što je Madirajuov film vrlo solidno realizovan u tehničkom pogledu, ali nažalost, reditelj se nije snašao u vođenju velikog broja likova, sa predvidivim a opet nedovoljno jasnim motivacijama što je svakako veliki problem.
Ako zanemarima zanimljivost da Nate Parker ne samo da igra glavnu ulogu već je i koautor priče ovog filma, i da je ove godine kao kompletan autor trijumfovao na Sundanceu filmom BIRTH OF A NATION, a što se iz ovog dela ne bi moglo naslutiti, EDEN nažalost ne nudi apsolutno ništa.
Šteta je što je solidan nivo tehničke kompetencije, i dobra lokacija, tako uzalud utrošen na nešto što naprosto nije uspelo da profunckioniše.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam HOOKED UP Pabla Larcuena, Reč je o sirovom niskobudžetnom found footage hororu snimljenom na iPhoneu. Larcuen je jedan od onih reditelja koji ima sposobnost da relativno dobro ostavi situaciju u pogledu likova pa i lokacije, ali onda kada krene horor ispostavi se da je dosta neiventivan. Naime, nategnuta premisa zašto se junaci snimaju neprekidno iPhoneom nije baš najubedljivija ali u sklopu sa karakterima nekako može da prođe. Glumačka podela koju čine Jonah Ehrenreich i Stephen Ohl u glavnim ulogama Amerikanaca koji žele da se provedu u Barseloni, takođe je jako dobra, za početak jer deluju kao glumci koji su simpatični ali sasvim sigurno nisu zvezde i gledaocu nije lako da predvidi šta će im se desiti.
Međutim, onda kada negde oko polovine filma krene horor, stvari prosto padaju jer pretnja sa kojom se suočavaju nije previše zastrašujuća, niti je uopšte zanimljiva. Naravno, u jednom trenutku, ono što se javlja kao ključni problem među junacima jeste ono što ih najsnažnije vezuje ali ta tema se otvara prekasno i relativno mlako.
HOOKED UP je sirov found footage koji ne ide na mockumentary kljuć već na kinetičnost, i to mi se sviđa, međutim čini mi se da je u pojedinim situacijama Larcuenov film čak i složeniji za realizaciju nego što izgleda, jednim delom zbog slabe horor imaginacije.
HOOKED UP je u svakom smislu jedan mali film, ali neke jako delikatne stvari radi dosta dobro, samim tim je šteta što se na svakom koraku prodaje jeftinije nego što vredi. No, u hororu vrlo retko film može biti dobar ako mu ne valja ono što je žanrovski osnov.
Jaume Collet-Serra je bio pokrovitelj ovog filma, kao još jednog u nizu španskih žanrovskih projekata namenjenih engleskom govornom području.
* * 1/ 2 / * * * *
U danima kada kreće nova ekspanzija srpskog televizijskog krimića
http://www.beforeafter.rs/kultura/ubice-srpskog-krimica/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PURGATORIO Pau Teixidora. Teixidor je jedan od zapaženijih španskih pomoćnika režije i u svom debitantskom filmu pokazao je kako je u pogledu inscenacije zaista izučio zanat na filmovima koje je radio. Teixidorov film je smešten na jednoj lokaciji, svaki objekat je maksimalno iskorišćen i u vizuelnom pogledu film jako dobro izgleda. Teixidor je napravio vrhunski estetizovano delo u svakom pogledu.
Moglo bi se reći da iz estetizacije proističu i osnovne žanrovske intereferencije koje remete prijem ovog dela. Naime, PURGATORIO je film koji se najpre može definisati kao psihološka drama o kolektivnoj psihozi, u ovom slučaju žene koja je izgubila dete i usamljenog deteta iz komšiluka. Međutim, u želji da tu celu stvar učini ekspresivnijom, Teixidor poseže za stilskim brevijarom horora i stvara film koji je kroz horor rešenja obogaćen na polju dinamike ali i osiromašen na nivou recepcije. Osiromašen je zato što izuzev rediteljskog postupa ne nudi apsolutno ništa drugo od horora, nema horor supstancu, nema strave, nema konflikta između junaka i traume, nema čak ni razrešavanja traume. Otud je PURGATORIO u stvari jedan hendikepiran horor koji govori o psihozi koja je imala predispozicije da ponudi stravu ali je nije ponudila.
Kao melodrama o odnosu dvoje junaka, PURGATORIO obećava ali nema strpljenja da zaista razvije odnos "manjim sredstvima" već preuzimajući horor rešenja, unosi energičnost koju priča ne može da isprati.
Pa ipak, uprkos ovim kontradikcijama, PURGATORIO mi je bio zanimljivo gledalačko iskustvo, možda baš zbog pokušaja da dijagnosticiram gde je tačno sve otišlo dođavola.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CENTRAL INTELLIGENCE Rawson Marshall Thurbera, drugu ovogodišnju akcionu komediju o mismatchovanom paru superšpijuna i običnog građanina. Nažalost, GRIMSBY je bio potpuni promašaj, iako je daleko zanimljiviji od CENTRAL INTELLIGENCEa. To ne znači da je CENTRAL INTELLIGENCE nezasluženo hit. Naprotiv, Thurber je snimio film koji na vrlo korektan način sprovodi u delo jednu dobro oprobanu premisu, sa grupom velikih zvezda. Međutim, problem CENTRAL INTELLIGENCEa je u tome što je iole nagledanoj publici sve jasno unapred, ne samo na nivou priče već i na nivou gegova. To ne mora biti problem u ovoj vrsti filma, ali mu definitivno oduzima onu svežinu koju ima GRIMSBY sa svojim ponekad šokantnim, zbunjujućim, neobuzdanim humorom. Ipak, CENTRAL INTELLIGENCE je evidentno pravljen za publiku koja nije gledala mnogo filmova a Rock je ponovo izvanredan u glavnoj ulozi, kao komičar Arniejevskog profila. Sada se sigurno obistinila vizija Petea Berga iz filma WELCOME TO THE JUNGLE o tome kako je Arnie predao štafetu Rocku, ali isto tako čini mi se da je Rock naučio sve lekcije iz Arniejevih staza i bogaza i da svoju karijeru usmerava znatno obazrivije i preciznije.
Teza da je ovo film koji je pravljen za publiku sa omanjim gledalačkim stažom dovodi do još jednog poređenja sa GRIMSBYjem koji ima paklen tempo između ostalog i zato što zna da će gledalac lako prepoznati razne žanrovske žargone. CENTRAL INTELLIGENCE u pojedinim fazama ide potpuno obrnutim putem i pokušava da nam do detalja proda premisu kao da u njeno ispunjenje sumnjamo. Otud je prilično rastegnut na početku.
Inače, zanimljivo je da se film bavi pitanjem autsajdera koji dolaze u centar pažnje, zamenom uloga i rušenjem stereotipa i to kroz neverovatno reafirmaciju istih tih stereotipa, podsmevajući se istim stvarima koje su smešne negativcima u filmu. Za film koji je toliko opterećen tematizovanjem životnih vrednosti, izuzetno je vrednosno konfuzan.
Kevin Hart se kod mene još nije dovoljno dokazao kao komičar ali u ovom filmu je korektan. Ipak, čini mi se da je Thurber bio nekonzistenatn u načinu na koji ga je režirao pa se tako smenjuju precizno skriptovane scene sa nekim pokušajima improvizacije koji u potpunosti menjaju ritam filma. Thurberov rediteljski postupak je u tom pogledu bio znatno superiorniji u naprosto bitno duhovitijem filmu WE'RE THE MILLERS.
Glavne probleme filma ipak moram vezati za scenario. Prosto scenario za flm ovako visokog profila morao je biti svežiji i samim tim duhovitiji. Humor koji je ovde ponuđen izrazito je predvidljiv, kao i tretman premise koji je izuzetno konvencionalan. U pojedinim slučajevima čak i ortodosniji žanrovski filmovi koji se ne dotiču parodije nude nešto iščašeniji pogled na određene zaplete, kao što su recimo tajni agenti ili terorističke pretnje. No, s druge strane, CENTRAL INTELLIGENCE je strukturalno jako precizan pa u tom smislu uspeva da dobije prelaznu ocenu kao scenaro.
Film je umnogome oslonjen na Rockova pleća, i ona su prilično jaka. Ipak, kada se sve sabere, CENTRAL INTELLOGENCE jeste film koji nije bolji od njegove role. U tom smislu, ovo je svakako par u odnosu na Thurberov prethodni film ali i dalje on izgleda kao reditelj na kog se može računati u budućnosti.
* * 1/2 / * * * *
Баг неки на форуму...
Pogledao sam LA POR Jordija Cadene, katalonskog veterana, reč je o porodičnoj drami koja se fokusira na temu porodičnog nasilja. Cadena u ovom filmu ima saradnike koji donose izuzetno svež i sugestivan vizuelni pristup, tako da LA POR sjajno izgleda i po tome se izdvaja u odnosu na ono što nudi sam materijal, baziran na adaprtaciji romana Lolite Blanch.
Naime, LA POR je najsnažniji u atmosferičnim prikazima života glavnih junaka, tokom rane jeseni u Barseloni, a kada se dođe do dijaloga, oni su dosta fokusirani, uglavnom vrlo vezani za glavne konflikte i odudaraju od atmosferičnosti i "povišenog", estetizovanog realizma koji Cadena dotle gradi.
Referenca koja mi pada na pamet u slučaju ovog filma svakako je Gus Van Sant u tom vizuelnom pogledu ali Cadena je mnogo efikasniji, njegov film traje sedamdesetak minuta i vrlo je zgusnut, uprkos estetizaciji.
Momak koji igra glavnu ulogu je odličan, pa ne čudi da je i pre ovog filma imao glumačku karijeru.
LA POR je film čiji je autor verovatno stavljao akcenat na samu supstancu priče, a na kraju mi je forma bila daleko zanimljivija i smatram da samo zabog forme i vešte egzekucije ovaj film i vredi videti.
* * * / * * * *
Pogledao sam 25 KILATES Patxija Amezcue, izvanredan španski krimić od grupi ljudi sa margine, iz podzemlja koji se zajedno upliću i triple-cross intrigu na ulicama Barselone. Amezcui je ovo rediteljski debi ali se prethodno već dokazao kao scenarista i moram priznati da je on jedan od onih autora koji su sebi najbolji reditelji.
25 KILATES je koncizan, intenzivan triler, bez viškova, koji zahvaljujući svojoj jezgrovitosti uspeva da dobro zabašuri delove u kojima je "previše pametan za svoje dobro", a takvih delova ima na nekoliko mesta. Ono što je osnovni problem postavke Amezcua uspeva da prevaziđe glumačkom igrom i jako veštom realizacijom, uz izvanrednu fotografiju Sergija Gallarda.
Amezcuin film uspeva da učuva utisak uticaja socijalne melodrame i realističke ubedljivosti, pre svega kroz atmosferu i stil iako je u žanrovskom pogledu nesumnjivo ovo mnogo više crime caper nego studija zločina i života ljudi u podzemlju.
Ono što filmu daje euro-šmek jeste to što nijednom glumcu nije podređen protagonizam junaka. Svi junaci kojih se priča dotakne imaju svoju ariju što je karakterističnije za američki indie krimić nego za mejnstrim. U tom pogledu, iako se protagonizam likova dosta pomera, i uprkos situacija u kojima epizodisti imaju pivotalnu ulogu,
Ipak, na kraju krajeva, Amezcui je važnija priča od samih karaktera iako film ostavlja utisak na početku da će biti obrnuto. Međutim, glumci i likovi su kompatibilni i ova ekipa uspeva da iznese 25 KILATES do željenog efekta.
25 KILATES je kupljen za rimejk i vrlo sam radoznao da vidim u kom smeru će se kretati holivudska intervencija na ovom materijalu.
* * * / * * * *
4.10.16.
https://m.youtube.com/watch?time_continue=93&v=oEOfLXj3cIo&ebc=ANyPxKoDwh3hAAMV1nlxA_vnDeT6hIL3Jwxo5LnKf1ukaAO-OrBAk8OOOm9kyTNPtJs25DN-Q0H8
Sent from my iPhone using Tapatalk
15.9.16.
https://m.youtube.com/watch?time_continue=112&v=eGvTRG-iud8&ebc=ANyPxKpt2tgNvH55itcAxQYmC7amx9BuELcRVsJYTB01Y5d36OG1OXgH4u09v_V1C7jg0uO-Y429
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ovih dana na scenu stupa http://m.imdb.com/name/nm0900770/ sa svojom ekipom.
Tako da će 4.10.16. biti svakako poseban dan za našu kinematografiju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SEPTIMO, triler Patxija Amezcue. Posle 25 KILATES smešten u Kataloniji, Amezcua svoj novi film smešta u Buenos Aires. Isto tako, posle prvog filma koji je prodat za rimejk, kao da je želeo da postigne isti rezultat i sa o novim filmom. SEPTIMO ima jednostavnu trilersku premisu, advokat na dan velikog ročišta doživljava veliku krizu - deca mu nestaju tokom rutinske porodične šaljive igre i on kreće da ih traži. Jedino mesto na kome su deca mogla nestati je njegova stambena zgrada, ali prisutna lica nisu jedini osumnjičeni.
Za razliku od 25 KILATES u kome je Barselona kao grad imala značajnu ulogu, u SEPTIMO zgrada dobija ulogu zgrade-protagoniste. Nažalost, zgrada nije dovoljno interesantna i Amezcua gubi taj vrlo bitan adut. Zgrada je arhitektonski intrigantna ali neatraktivna, sa puno belina koje se registruju kao praznina pa SEPTIMO, opet za razliku od 25 KILATES pomalo vuče i na TV film.
Osnovna misterija je solidno sprovedena ali ni postavka ni razrešenje ne nude ništa senzacionalno osim fino spakovanog high concepta. Čini mi se da je u ovom filmu Amezcua odlučio da se zaustavi na high conceptu, ali rezultat je film koji nažalost neće uspeti da se proda Holivudu jer oni za inicijaciju pored koncepta ipak i očekuju i atraktivan film. SEPTIMO je pitak, pošteno urađen triler a nije to ono neameričko ostvarenje koje zaista može da crossoveruje i prevaziđe holivudsku ponudu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE LEGEND OF TARZAN Davida Yatesa. Ovaj film ima slične probleme kao GODZILLA Garetha Edwardsom. Odlično je koncipiran u polazištu u odnosu na mitologiju glavnog, da ne kažem naslovnog, junaka. Međutim, onda su zatajili pre svega likovi koji to treba da iznesu. Doduše, za razliku od Godzille gde su zakazali ljudi, ali ne i kaijui, ovde je zakazao čovek i to baš glavni junak.
Alexander Skarsgaerd nažalost nije glumac koji ima dovoljnu harizmu da iznese lik Tarzana. Nota bene, njegov filk je decenijama imao kanonske interpretacije baš u ulogama loših glumaca, mislim da je Johnny Weismuller najbolji primer. Ali, Weismuller je imao šarm i naivni magnetizam koji je Skarsgaerdu nedostižan. Imati film o Tarzanu u kome je glumac koji igra Tarzana zvuči nemoguće. Međutim, Yates je to učinio mogućim time što je film koncipirao tako da Tarzana mora da igra dobar glumac. To sve naravno ne znači da Sakrsgaerd ne ume da glumi ali ovu vrstu neposrednog personalityja koji je spojen sa "produbljenim pulp" likom nažalost ipak ne može da kanališe.
Stoga, imamo film o TARZANu u kome je sam Tarzan najslabija tačka.
Ostali glumci su odlični i raspoloženi da ispune svoje zadatke, ali sa tom prazninom u glavnoj ulozi naprosto nemaju šta da urade.
Tu dolazimo do drugog problema a to je sam profil projekta. Naime, filmovi o Tarzanu su bili holivudski eskapizam, B-filmovi u osnovi. Sad je to dignuto na nivo event filma i Yates koji ima dosta iskustva u pravljenju event filmova nažalost u ovom filmu pokazuje da nema nerv za tu vrstu pulpa iz koje je iznikao ovaj lik. Naprosto, Yates sve tretira kao jedan genre-bending event film u kome nam nije tačno jasno koje su glavne scene i koji su glavni odnosi među likovi. Na kraju, ispostavlja se da Margot Robbie ima više značajnih dramskih scena nego Skarskaerd iako zapravo njegov lik ima ključne sukobe i probleme u priči.
Isto važi i za akciju. Sporadično je dobro zamišljena ali je mlako realizovana i više liči na neku borbenu sekvencu iz filma u kome to nije glavna tema nego kao nešto iz avanturističkog spektakla.
To sve ne znači da je Yates nevešt reditelj. Ima nekih briljantnih scena, ali one su uglavnom vezane za manje važne situacije.
Film počinje izvanredno i problemi počinju tek kada stigne u Afriku. Na početku, to je film o engleskom Lordu koji je kao dete odrastao u džungli, potom je spasen i vraćen u Britaniju i sada mu se otvara mogućnost da se ponovo nađe u Africi kao britanski izaslanik. Međutim, ni ne sluti da je žrtva zlog belgijskog plana da porobe Kongo.
Tarzan je u ovom filmu već svojevrsna javna ličnost, popularan na osnovu pulp publikacija koje su objavljivale priče o njegovim pustolovinama. Kada krene u Kongo, polazi u komspiraciji, kao viktorijanski James Bond, i to je sjajno. Međutim, već jedna nevešta elipsa prilikom dolaska u Afriku otkriva da će tu biti pripovedačkih nevolja.
U ovoj inkarnaciji Tarzana, a ovo nije prvi seriozni pokušaj da se tretira ta priča, autori nude dosta dobar balans istorije, angažmana i pulpa, pa je zato još veća šteta što na kraju prevashodno zanat možemo istaći kao problem.
S druge strane, film je svakako mnogo bolji od onoga kako ga negativne kritike prikazuju, a rekao bih da su neke, kao recimo ona u Varietyju, netačne i na nivou prepričavanja i tumačenja filma. Štaviše, u političom pogledu, u svetlu Brexita, ovo je vrlo aktuelan film - ne samo da prikazuje Britanca koji pokušava da ponovo uspostavi komunikaciju sa prostorom svojih bivših kolonijalnih pohoda već vrca i od osude kontinentalnih Evropljana, podsećajući na genocid koji je sprovodio Leopold u Kongu.
Ako svemu dodamo veliku fan bazu Alexandera Skarsgaerda kojima je verovatno on sjajan u glavnoj ulozi,THE LEGEND OF TARZAN je možda i uspešniji produkt nego što je izgledalo...
* * / * * * *
Pogledao sam LE CONVOI, novi triler Frederica Schoendoerffera. Posle prethodnog filma, Schoendoerffer je morao da orkestrira svoj kambek i LE CONVOI je po mnogim kriterijumima upravo to. Film ima neke zaiste izvaredne domete, pre svega odlično izgleda, u pogledu dizajna, opšte estetizacije, kadriranja, i DP Vincent Gallos zaslužuje sve pohvale. Zatim, akcione scene su izvaredno inscenirane i Schoendoerffer pokazuje da je stvarno na jako visokom nivou.
Ono što je problem filma jeste svojevrsna dramaturška stagnacija u svakom pogledu te reči. Naime, LE CONVOI ima probleme u stvaranju drame. Možda su me filmovi Michaela Manna razmazili ali navikao sam da gledam kriminale koji apsolutno znaju šta rade, a ponekad oni znaju šta rade a publici nije do kraja jasno. Iako za LE CONVOI ne možemo rei da je u bilo kom trenutku zaista nejasan gledaocu, ima dva problema, publika ima teškoće da dokuči šta junaci hoće da izvedu ali i sami junaci su prilično nespremni pošli u svoju akciju. Naprosto, protagonosti ovog filma jako pate od nedostatka plana B što nas dovodi do nekoliko dramskih čvorišta koja nisu na nivou onoga što je Schoendoerffer postigao na nivou fotografije i akcije.
Kada govorim o dramaturgiji, tu ne mislim isključivo na scenario već i na pojedine montažne aspekte ovog filma i načina na koji je sklopljen. Ali, ipak većina problema ipak kreće iz scenarija, i nekih motivacija koje su postavljene kako bi otvorile neke situacije ali su mogle biti ubedljivije plasirane. To se odnosi na niz motiva, među njima je svakkao ključni, pitanje taoca sa kojim skončaju naslovni drug runneri.
Najjača glumačka karika je Benoit Magimel, ali njemu je posao dodatno olakšan time što je izuzetno cool i od svih junaka filma ponajviše shvata šta treba raditi kada stvari krenu nizbrdo. Ostali nisu baš tako snalažljivi u krizi pa samim tim, nisu ni toliko cool kada krenu nevolje.
Jacques Audiard nas je s druge strane takođe malo razmazio svojim "masnijim" prikazima marokanskog i alžirskog podzemlja, pa u tom pogledu LE CONVOI deluje malo "uopšteno".
Za standarde evropskog filma, LE CONVOI bi možda mogao da pretenduje i na * * * ali ako imamo u vidu Schoendoerfferov minuli rad i očekivanja, moramo ipak biti malo stroži. Ovaj film je definitivno povratak u formu ali još uvek nije onaj rezultat koji smo od Schoendoerffera očekivali.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam CHRONICLES OF EVIL Baek Woon-haka, reditelja na čiji sam drugi film posle odličnog TUBEa čekao jako dugo. CHRONICLES OF EVIL je solidan južnokorejski policijski triler ali nažalost nije ni u jednom pogledu neko izuzetno delo. Ako je TUBE bio fascinantan po tome što je uspeo da nanovo izvede neke holivudske zanatske bravure, onda je CHRONICLES OF EVIL film koji ponavlja neke stvari koje je (u međuvremenu) južnokorejski film nametnuo kao svoj standard. Ovo je dakle priča o osveti, korupciji, opštoj koroziji društva, a na nivou samog zapleta CHRONICLES OF EVIL je vrlo sličan filmu A HARD DAY, ali nažalost nije toliko dobar, i nema tako istančan smisao za crni humor.
CHRONICLES OF EVIL se zadržava na pristojnom realizovanju svih obaveznih figura južnokorejskog policijskog filma i ina neki način nudi presek motiva koje je ovaj podžarnr obrađivao. Nažalost, rezultat nije na nivou zbira svih eključenih elemenata i to je šteta.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam YEOLHANSI Hyun-seok Kima, južnokorejski SF triler o mašini za putovanje kroz vreme. Namerno ne bih nazvao ovaj film SFom o putovanju kroz vreme jer ono je samo zamajac dešavanja, desi se jednom a ostatak filma je pokušaj da se na neki način preduprede uznemirujuća saznanja stečena hronomocijom. U određenom smislu, autori filma kao da nas usmeravaju na svoju tezu kako se stvari dešavaju onako kako moraju, hteli mi to ili ne. Takav signal je već priča o tome da se vremeplov zove Trocki, po želji ruskih finansijera jer njihov gazda smatra da bi SSSR bolje prošao sa njim na vlasti nego sa Staljinom. Kasnije, kada krene suspense oko pokušaja da se predupredi zlehuda sudbina istraživačke stanice, ta marksistička teza će se nadvijati kao crni oblak nad junacima.
Južnokorejski film je proteklih godina uspeo da se nametne kao lider u pogledu kreativnosti, pa čak i zanatske veštine, međutim u YEOLHANSIju, ima nešto copywoodske tradicije južnokorejskog filma. Pored odjeka Cameronovog THE ABYSSa, Hyun-seok Kim se dosta oslanja na flmove o istraživačkim ekipama.
Zanimljivo je da Južna Koreja ima u svojoj kinematografiji neke izvanredne SF filmove, pre svega one koje je radio Bong Joon Ho, ali da ovaj žanr nije u potpunosti zaživeo i da je imao određeni broj upečatljivih promašaja. YEOLHANSI nije film koji to može da preokrene, ali reč je o efikasnom, jasnom, pripovedački neinventivnom ali vrlo stabilno postavljenom SF trileru, koji je pritom u pogledu glumačke podele prilagođen i za izvoz.
YEOLHANSI je film koji podseća na ono što je Holivud isporučivao poslednji put u drugoj polovini devedesetih a danas pruži ponekad, u naslovima kao što je MOON. Ne znam da li je Hyun-seok Kim svestan toga, ali YEOLHANSI je jedan od onih filmova koji upravo popunjava potrebu za "običnim", srednjebudžetnim žanrovskim filmovima koje Holivud pravi sve manje i sve ređe distribuira po svetu.
Filmovi kao što je YEOLHANSI ili recimo SOURCE CODE su ranije bili profil iz kog su se regrutovali ljudi koji će preformulisati žanr. Ovaj naslov nije jedan od njih ali je prilično dobar.
* * * / * * * *
Report: Hollywood Scrambling To Make Live-Action
Pokémon Movie (http://kotaku.com/report-hollywood-scrambling-to-make-live-action-pokemo-1783553152)
Quote
Deadline (http://deadline.com/2016/07/pokemon-movie-deal-legendary-pictures-pokemon-go-nintendo-1201785641/)is reporting that, in the wake of Pokémon Go's instant and massive success, "all Hollywood has renewed the chase for a deal to turn Pokémon into a feature film."
Seems that attempts to make a live-action Pokémon movie have been humming in the background for a while now, but these have now gone into overdrive, with Deadline saying that Legendary Pictures "is moving toward a deal."
The report says there have been whispers of a "scenario" recently where Max Landis (Chronicle) would write while Legendary made the film. "Everything went silent" a few months back, but now that Pokémon Go has taken over the planet, "it's come back around."
A live-action Pokémon movie? Really? Nintendo refuses to hand over the rights to its franchises for decades after the Super Mario Bros. movie disaster (http://kotaku.com/5821068/the-mario-movie-could-have-been-so-much-better), and now that its ready to get back in the game (http://kotaku.com/nintendo-wants-to-make-movies-1777033924) folks are talking about this? Time is a flat circle.
Pogledao sam CIEN ANOS DE PERDON Daniela Calparsora, heist film po scenariju Jorgea Guerricachevarrie. Reč je o vrlo solidnom filmu o grupi pljačkaša koji upadaju u banku tokom provale oblaka u Valensiji i shvataju kako nisu došli da pokradu novac već kompromitujuće podatke o moćnom političaru. Kada pljačka krene naopako, dolaze u paradoksalnu situaciju, ni njima ni vlastima ne odgovara da budu uhvaćeni.
Guerricachevarria je napravio zanimljivu inverziju u nekoliko motiva koje film preuzima iz klasičnog filma velike pljačke, ali u osnovi ovo ostaje priča o grupi mannovskih profesionalnih lopova koji su upali u banku i plan im se ne odvija kako su zamislili.
Daniel Calparsoro nudi jasnu i energičnu žanrovsku inscenaciju ali se trudi da glumce istakne u prvi plan jer ovoga puta ima sa kim da radi - glavnu ulogu tumači Luis Tosar i ovaj antiheroj je skrojen baš za njega. Ipak, u nekoliko navrata Tosar mora da prepusti svoj protagonizam Rodrigu De la Serni, i to po diktatu scenarija koji očigledno nije baš do kraja profilisan kao star vehicle za Tosara.
Film je dinamičan i tehnički odlično realizovan, premda ne doseže onu virtuoznost De La Torreovog EL DESCONOCIDO. Pa ipak, zanimljivo je da ovi filmovi dele nekoliko sličnosti. Pored Tosara, tu je i glossy fotografija Josu Inschausteguija i "politička priča" sakrivena iza rutinskog zločina. Čini se da je ovo u izvesnom smislu i profil trilera koje gaji producentska kuča Vaca Films.
Određena sličnost zapleta, pa i fiziononime Luisa Tosara i Jasona Stathama može povezati CIEN ANOS DE PERDON i sa BANK JOBom Rogera Donaldsona, ali Calparsorov film je primarno vezan za jednu lokaciju, dok ovaj drugi prati i posledice pljačke.
Ukupno uzev, CIEN ANOS DE PERDON je efektan španski triler, ispraćen je solidnim uspehom na blagajnama, a očekujem da će biti zanimljiv i našoj publici kada stigne na nekom formatu.
* * * / * * * *
Pogledao sam NO HABRA PAZ PARA LOS MALVADOS Enriquea Urbizua. Reč je o španskom policijskom trileru koji je u međuvremenu otkupljen za američki rimejk i po poslednjim informacijama Stallone je bio zainteresovan da ga radi. Nažalost, NO HABRA PARA LOS MALVADOS počne dobro ali ne uspeva da dovede do zadovoljavajućeg razrešenja. Urbizu pokušava da ga gazi do kraja i da mnogim dosta mlakim elementima filma da snažniji efekat nego što zaslužuju, ali na kraju krajeva, film ipak ne uspeva da ispuni inicijalno obećanje.
Glavni junak filma je najzanimljiviji element - ovo je kao Torrente koji nije smešan, hardboiled detektiv-ruina koji uzima pravdu u svoje ruke, prilično trapavo. Posle njegovog inicijalnog osvetničkog čina, pokreće se regularna policijska istraga i Urbizu provodi ceo film praveći paralelu između onoga kako ovaj seriozni Torrente rešava stvar a kako to radi by the book istraga. U početku je i to zanimljivo, ali se na kraju pretvara u dupliranje u kome je zvanična istraga redovno na korak iza osvetnika.
Međutim, treći element koji odlazi dođavola kako film odmiče jesu sami negativci koji su predmet istrage. Od dobrodošle low key kolumbijske kriminalne mreže u Madridu, oni prerastaju u neku terorističku pretnju koja daleko nadilazi postavljene okvire Urbizuove priče.
NO HABRA PAZ PARA LOS MALVADOS je film koji polazi od zanimljivih premisa, i u polazištu vrši inverziju nekih tipičnih tropa policijskog filma ali kako stvar odmiče gubi kontrolu nad vlastitom idejom.
Urbizuova režija je prilično sigurna, ali na kraju krajeva ipak ne uspeva a ispravi neke od fundamentalnih problema koje je postavio scenario. Možda će rimejk i prebacivanje u američki milje neke od tih stvari uspeti da popravi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam EL JUEGO DEL AHORCADO Manuela Gomeza Pereire, ekranizaciju romana Imme Turbau, film iz 2008. godine u kome je Clara Lago polako krenula da dostiže svoj zenit kao odrasla glumica. Literarni koreni su evidentni po tome što se Pereira drži literarnog predloška u pogledu toga da svoj film nikada ne uklapa u žanrovske matrice. Međutim, na kraju, kada se povuče crta ovaj film je melodrama o mladim ljubavnicima, zločinu i opsesiji, i ako imamo u vidu da fabula romana obuhvata nešto širi period od onoga koji bi filmska priča inače žanrovski obuhvatala, Pereira i scenarista Salvador Garcia Ruiz zaslužuje pohvale što su u pogledu ritma pripovedanja uspeli da savladaju Turbauin materijal.
Film je vizuelno izuzetno artikulisan, međutim emocionalno jezgro rediteljskog izraza čine Clara Lago i Alvaro Cervantes u glavnim ulogama, i uspevaju da prikažu dosta kompleksan odnos među glavnim junacima koji tokom filma prolazi kroz čitav niz transformacija koje, kako rekoh, izmiču samo jednom žanrovskom registru.
EL JUEGO DEL AHORCADO je dobar primer repretoarskog filma koji sebi dozvoljava povremene mračne izlete i autorski pečat zahvaljujući kome ne podilazi publici. U situaciji kada sve manje mid-budget holivudskih filmova stiže u Evropu, a sve manje ih se i snima, ovakvi filmovi treba da služe kao prototip za ono čime evropske produkcije mogu popuniti repertoar.
* * * / * * * *
Pogledao sam EL CORREDOR NOCTURNO Gerarda Herrera. U godinini kada je producirao Campanellinog dobitnika oskara, Herrero, veteran hispano krimića i kinematografije uopšte, snimio je svoj film po romanu Huga Borela. Borelov roman govori o aregntinskom poslovnom čoveku koga počinje da progoni i iskušava mefistofeleska figura koju je sreo na povratku sa službenog puta u Evropi.
Nažalost, u tom odnosu između poslovnog čoveka i mefistofeleske figure ni u jednom trenutku nema pravog "zavođenja", nema pravog iskušenja i zajedništva koje mora biti kažnjeno. Glavni junak dosta uverljivo pati od savremenih urbanih psihoza i straha od stranaca, tako da je taj sentiment podeljen i sa gledaocima, pa je intruzija nepoznatog čoveka u junakov život podjednako odbojna i neprijatna i junacima i publici. Svi zajedno žele da se ova neprijatna storija završi, a čini mi se da to nije bila Herrerova ambicija.
Drugi sloj, pored ovog psihološko-arhetipskog jeste naravno kritika kapitalizma, gde Herrero opet nema šta da kaže. Štaviše, zlokobna firma za koju radi glavni junak muti na predvidive načine, i rekao bih čak da deluje krajnje klišetizirano, baš zbpg toga što je tako konvencionalno pokvarena.
Herrerova režija je kompetentna, mada nema nekih rešenja koja naročito uspevaju da prevaziđu ograničenja priče. Gluma je solidna, ali je ukupan zanatski paket uprkos opštoj kompetentnosti, ipak blago arhaičan.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam AFTERPARTY Miguela Larraye. Reč je o vrlo simpifikovanom slasheru koji se od ostatka ponude izdvaja po odličnoj fotografiji Pabla Rossa, prekaljene žanrovske kuke koja je radila najbolje filmove Jaume Balaguera, i po opštem dizajnu u domenu scenografije i kostima.
Dizajn je vrlo značajan u ovom filmu jer se mahom dešava na jednom objektu, u kući koja je bila poprište žurke a sada je na meti slashera koji ima nameru da se na neki način osveti promiskuitetnom mladom glumcu iz popularne horor sapunice, na tragu SCREAMa.
Larraya je vrlo efikasan na svim nivoima. AFTERPARTY ne nudi neke značajne obrte, ali svaki koji se desi je prijatan i logičan. Ono što je najvažnije je to što u filmu od 78 minuta, Larraya ne troši naše na vreme ni u jednom pogledu, prosto i njemu je jasno da je nama sve jasno, tako da se posvećuje akciji.
Ono što je relativno oskudno jesu same ripper sekvence za koje sam očekivao da će biti razrađenije i napetije. Naročito jer je u drugim situacijama Larraya pokazao ozbilnu veštinu. Ipak, i u ovom stanju kakve su sada, one su korektne.
Larraya je sam sveo očekivanja od svog filma do nekog dosta niskog praga, a onda ih je ispunio. Ipak, moraće da se potvrdi u budućnosti sa nekim ambicioznijim zahvatom.
* * 1/2 / * * * *
O perspektivama niskobudžetnog žanrovskog filma kod nas...
http://www.beforeafter.rs/kultura/poslednje-zanrovsko-iskusenje/
Finalni trejler...
https://youtu.be/smHxeRdf7oI
Pogledao sam LA CARTA ESFERICA Imanola Uribea, ekranizaciju romana španskog bestseler pisca Artura Perez-Revertea. Reč je o španskoj varijaciji na DA VINCI CODE, podjednako ravnoj i dosadnoj, vidno manje zanimljivoj. Film je formalno triler ali je zapravo jedan dosta mučan, nezanimlljiv hibrid melodrame i nečega što bi trebalo da bude uzbudljivo ali nikako u tome ne uspeva. Taj efekta velikim delom stvara i voiceover glavnog junaka koji neprekidno komentariše situacije, neke čak i anticipira, ubijajući čak i preostale tragove nekakve intrige. Sudeći po filmu, Uribe nije bio siguran da li je njegova pojednostavljena priča održiva bez voiceovera, a onda ga je dodavši ga samo još više pojednostavio.
Javier Aguirresarobe je slikao film i to je možda najveća šteta jer Uribe nije uspeo da iskoristi zaista izvanredne mogućnosti ovog veterana čiji je talenat na kraju krajeva prepoznat i u holivudskoj A-produkciji. Nažalost, Uribeov film jedva da ima kapacitet televizijskog filma, i tu Aguirresarobe nema šta da pokaže, osim elementrarne profesionalnosti.
Uprkos potpisu ovog velikog majsotra, LA CARTA ESFERICA spada među vizuelno manje zanimljive španske komericjalne filmove.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PRESENTIMIENTOS Santiaga Tabernera. Reč je o mešavini trilera i melodrame nastaloj po scenariju koji su zajedno napisali Tabernero i glavni glumac Eduardo Noriega. Važno je odmah napomenuti da ovo nije Noriegin vanity project i da se kao glumac u potpunosti stavio u službu priče. Ideja je zanimljiva ali nažalost, uprkos Tabernerovoj dobroj realizaciji, na kraju ipak ostaje manjkava.
Naime, PRESENTIMIENTOS je priča o bračnom paru koji odlazi sa bebom na letovanje. U jednom izlasku u kupovinu žena zaluta u nekakve nadralne okolnosti da bi se ubrzo ispostavilo da je to snoliko stanje zapravo košmar u kome se nalazi dok je u komi posle saobraćajne nesreće. Film potom prati paralelno muževljeve doživljaje dok mu je žena u komi i njene komatozne košmae čiji je smisao da nekako pronađe rešenje i izađe iz tog stanja.
U principu, komatozna stanja jesu poznata po košmarima tog tipa u kojima se dešavaju narativi u kojima čovek želi da izađe iz neke zamršene situacije.
Međutim, u ovom spoju dveju paralalnih radnji, sa dodatim elementom simboličke obrade događaja iz života junaka, film gubi svoj onirički kvalitet. Tabernerovo solidno vođenje priče na kraju ipak ne može da pomogne u tome da scene snolikog lutanja dobiju na istinskoj dinamici.
Ono što je inovativno i zanimljivo jeste koncept da je san samo malo pomaknut od realnosti, reč je o "povišenoj realnosti", blago apsurdnoj, na liniji nekog paranoidnog trilera. Tu nema Tarsemovskog baroka duševne bolesti kao u THE CELL niti agresivne mehanike Rubenovog DREAMSCAPEa. Međutim, isto tako nema ni dramskog efekta koji su nosili ti filmovi.
* * 1/2 / * * * *
Guillermo del Toro Talks Pacific Rim 2; Teases Returning Characters (http://screenrant.com/pacific-rim-2-guillermo-del-toro-cast/)
For a while there,
Pacific Rim: Maelstrom (http://screenrant.com/tag/pacific-rim-2/) was very much in limbo. With the first
Pacific Rim (http://screenrant.com/tag/pacific-rim/) having had somewhat middle-of-the-road domestic box office sales bolstered by considerable success at the international box office (http://screenrant.com/pacific-rim-box-office-highest-grossing-movie-new-ip-2013/), its sequel was an on again (http://screenrant.com/pacific-rim-2-3-production-schedule/), off again (http://screenrant.com/pacific-rim-2-update-2016/), on again (http://screenrant.com/pacific-rim-2-guillermo-del-toro-not-canceled/) affair for quite some time.
Fans were put at ease when a release date for (http://screenrant.com/pacific-rim-2-2018-release-date/)
Pacific Rim 2 (http://screenrant.com/pacific-rim-2-2018-release-date/) was finally announced following the addition of
Star Wars: The Force Awakens (http://screenrant.com/tag/star-wars-7/) star John Boyega (http://screenrant.com/pacific-rim-2-john-boyega/) to its lineup. With a firm release date in place and a high-profile actor sure to draw some attention from sci-fi movie fans, the sequel finally seems like a sure thing. But with Boyega added to the cast, will any of the previous cast be M.I.A. for the sequel?
In a recent interview with
THR (http://www.hollywoodreporter.com/news/guillermo-del-toro-pacific-rim-913640),
Pacific Rim director Guillermo del Toro was asked that very question in regards to actors Charlie Hunnam and Rinko Kikuchi. His response may disappoint those who were hoping for a full return of the movie's cast, but also leaves room for hope that they will make an appearance:
"As a producer I learned not to declare anything about a movie I'm not directing. I can tell you this — a lot of the cast from the first movie is coming back. I leave those communications to
[
Pacific Rim 2 director] Steven DeKnight. He's not only a director, but he's actually a guy I respect and admire and it's his movie."
While del Toro is happy to leave the major (and potentially controversial) casting announcements to DeKnight, he is also not shy about praising the casting decisions that
have been announced. When asked about the addition of Boyega to the team, del Toro was complimentary of the actor:
"I admire him tremendously. The idea for me is that this is a continuation of the great leadership character that was Idris Elba. It's a very different character but I love the idea of having a main character who is not a white Anglo-Saxon guy. Before the heated conversation about diversity in film started we were doing
Pacific Rim. And I think that universe is a huge proponent of that."
Now that
Pacific Rim 2 has a release date, a big-name actor, a director from a critically lauded TV show (http://screenrant.com/pacific-rim-2-director-steven-deknight-daredevil/), and a writer with experience dealing with large creatures (http://screenrant.com/pacific-rim-2-rewrite-derek-connolly-jurassic-world/), all that remains is for the movie to actually get made. It may have been a long time coming and constantly on the verge of getting canceled, but it looks like things are finally coming together for the continuation of del Toro's kaiju vs. giant robots franchise.
Videćemo kako će DeKnight odraditi rimjob. Ipak, je on učio od najboljih na SMALLVILLEu...
Pogledao sam LA IGNORANCIA DE LA SANGRE Manuela Gomeza Pereire, ekranizaciju kriminalističkog romana Roberta Wilsona koji je adaptirao Nicolas Saad. Nažalost, uprkos sinopsisu koji obećava intrigu u kojoj se seviljski detektiv Javie Falcon suočava sa ruskom mafijom i džihadistima dobili smo naivan, maltene ornamentalistički krimić televizijskog nivoa, sa neuverljivim melodramskim preokretima i hipertrofiranim odnosima. Po onome što je viđeno u ovom filmu, Javier Falcon ne pokazuje kapacitet da postane filmski junak da većom perspektivom.
Manuel Gomez Pereira začuđujuće bezlično realizuje ovu priču, sa inscenacijom koja je jedva malo iznad televizijskog nivoa. U svakom slučaju LA IGNORANCIA DE LA SANGRE deluje kao film koji je daleko ispod nivoa prvoklasnih španskih repertoarskih filmova.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam STAR TREK BEYOND Justina Lina. Treći film nije režirao JJ Abrams a i scenario ne potpisuju njegovi čauši Orci, Kurtzman i ekipa već Simon Pegg i Doug Jung. I rezultat je različiti od Abramsovog. Meni su oba njegova STAR TREK filma bila odlična, prvi je zaista jedan od onih filmova koji opravdavaju postojanje rebootova, i stoji kao uzor u toj nečasnoj delatnosti. Drugi je bio zanimljivo viđenje najvećeg negativca u mitologiji STAR TREKa i ispravio je problem prvog filma a to je slab negativac. Prva dva Abramsova filma su se dakle mahom bavila redefinisanjem pojmova, rebootovanjem, inovacijama unutar načina na koji se radi STAR TREK.
Treći film je potpuno drugačiji. U njemu je STAR TREK već uhodana mašina. Nema tu ničeg naročito novog ili revoluconarnog. S jedne strane imamo ono što je uspostavio Abrams, s druge imamo karakterističnu artificijelnost STAR TREK-univerzuma. Otud, STAR TREK BEYOND ne može imati impact prva dva Abramsova filma ali pokazuje nešto drugo što je vrlo važno - u rukama Justina Lina, ovaj serijal funkcioniše kao dobro podmazana i efikasna mašina.
Štaviše, STAR TREK BEYOND takođe uspeva da ima boljeg negativca nego prvi Abramsov film, a uspeva da u duhu Roddenberryjevih ambicija i plasira jednu "veliku temu". Možda je najzanimljivije to što u pogledu "velike teme" STAR TREK BEYOND ponajviše podseća na Blomkampov ELYSIUM, sa kojim deli ne samo dizajn Yorktowna već i temu otpadnika koji žele da se dokopaju civilizacije koja ih je odbacila i smestila na planetu punu tehnološkog otpada.
Otud, poput latinizovanog siromašnog LA u ELYSIUMu, ovde je planeta zapravo blomkampovska Afrika u kojoj kopajući po tehnološkom oitpadu, subalterne grupacije žele da organizuju otpor civilizaciji koje se gnušaju i koju krive što su u tom stanju.
U određenom smislu, treći deo nudi možda i najaktuelniji "message movie" element od sva tri rebootovana STAR TREK filma.
Justin Lin konačno uspeva da proizvede zaokružen film koji funkcioniše. Videlo se da on to ima u sebi prošle godine kada je svojim epizodama otvorio drugu sezonu TRUE DETECTIVEa. Naravno, STAR TREK BEYOND nema veze sa tim, ali drago mi je da Lin ipak uspeva da napreduje. Odlično vlada ritmom, humorom i akcijom i eventualni problemi filma se mogu prepoznati u scenariju koji u pojedinim deonicama čini da "zaboravimo" na određene tokove priče a Lin nije uspeo da te probleme razreši.
STAR TREK BEYOND je pouzdan produžetak onoga što je Abrams započeo i dokaz da je novi filmski serijal ove franšize već sada daleko bolji.
* * * / * * * *
https://youtu.be/gglkYMGRYlE
https://youtu.be/5lGoQhFb4NM
da li ritchie mora da se odmori posle savršenstva UNCLEa?
https://youtu.be/o0CsoPAlGlg
čudno je... David Beckham (!!!) sa onim glasićem...pa on ne može da glumi :)
Brie Larson potvrdila da će igrati Kapetana Marvela (Karol Danvers) u Marvelovom MCU:
https://twitter.com/brielarson/status/757042695537774592
Jackie Chan's comedy action film "Skiptrace" jumped to a $60 million four day opening in China, where it bounced far ahead of fellow openers and holdovers alike.
The film released on Thursday (July 21) and charged off to a $14.7 million opening day. Over the Friday to Sunday period it took a further $44.0 million, according to data from Ent Group. That three-day total is within $1 million of the global total of $44.7 million for "The Legend of Tarzan" which took the worldwide weekend crown according to U.S. tracking service ComScore.
The success of "Skiptrace" not only reconfirms Chan's enduring star power, it also substantially justifies his role as a force behind the scenes as a producer. Chan has personally nurtured this buddy comedy cum China travelogue project for many years, enduring changes of financier, co-star and director along the way.
In the end "Skiptrace" was directed by Renny Harlin, who now calls Beijing his home. Hailing from Finland, by way of Hollywood, Harlin has a forward deal with a Chinese financier and has his next movie set up with Alibaba Pictures Group.
In the past, James Cameron has been fairly blunt about his lack of appreciation for the third and fourth films in the "Alien" franchise which followed in the wake of his 1986 masterpiece "Aliens".
Part of his distaste is that the ending of his film was left feeling wasted when "Alien 3" opened and all the hard-fought survivors of the previous film, bar Sigourney Weaver's Ripley, had died. Cameron, who was at Comic-Con over the weekend to celebrate Aliens' 30th anniversary, spoke with io9 about why he didn't like "Alien 3":
"I thought [the decision to eliminate Newt, Hicks, and Bishop] was dumb. I thought it was a huge slap in the face to the fans. [Alien 3 director] David Fincher is a friend of mine, and he's an amazing filmmaker, unquestionably. That was kind of his first big gig, and he was getting vectored around by the studio, and he dropped into the production late, and they had a horrible script, and they were re-writing it on the fly. It was just a mess. I think it was a big mistake. Certainly, had we been involved we would not have done that, because we felt we earned something with the audience for those characters."
Cameron is much more impressed with the script that "District 9" helmer Neill Blomkamp has done for a hypothetical direct sequel to "Aliens" which would ignore the subsequent films. Talking about that script, Cameron says:
"I think it works gangbusters. He shared it with me, and I think it's a very strong script and he could go make it tomorrow. I don't know anything about the production, and I don't know what Ridley [Scott]'s doing. But hopefully there'll be room for both of them. Like parallel universes."
The Oscar nominations for Cameron's "Aliens" helped change the thinking on sequels in Hollywood and explained the pitfalls of approaching it wrong:
"The rule when we made Aliens was that a sequel would cost twice as much and make half as much. It never really looked like a particularly good business model, so they were relatively rare... I think there's a tricky balance when you're doing a sequel, between making it fresh, surprising the audience, but not surprising them with such a swerve that they feel that it's not honoring the first film. You've got to play to expectations, you've got to play against expectations. And I always think that it's about answering a question that you didn't know to ask. But when they see it, it seems obvious."
The film's producer Gale Ann Hurd says sequels have gotten out of hand these days and offers some advice to studios: "As opposed to formulaic filmmaking, go to an auteur and have the auteur write the script, and re-invent the story while staying true to canon."
https://youtu.be/rx88omeOeyM
https://www.youtube.com/watch?v=wV4MfICrpew
https://youtu.be/CR21VzblvMY
https://www.youtube.com/watch?v=BNAVuIWTn2k
https://youtu.be/ggPYcA6JUQs
https://youtu.be/vamOswiDZyw
Pogledao sam LIGHTS OUT Davida F. Sandberga, i moram priznati da je ovaj dosta kilavi horor bio neprijatno iznenađenje, ne zbog toga što nešto naročito očekujem od Jamesa Wana već zato što je proistekao iz kratkometražnog rada mladog švedskog reditelja kojim je impresionirao producente i dobio posao. Nisam gledao kratki film i ne znam čime je impresionirao, ali LIGHTS OUT nažalost ne deluje kao film koji najavljuje neki novi talenat.
Sandbergov film ne funkcioniše ni na nivou strave ni na nivou elementarne drame i odnosa među likovima, a završni efekat je preplitanje ova dva nedostatka. Naime, s jedne strane, junaci se suočavaju sa stravom koja je toliko intenzivna da deluje poptuno neverovatno kako se odavno sa njom nisu radikalnije obračunali. Činjenica da su junaci sebe doveli u tu situaciju govori o tome da su potpuni moroni, čak i iznad onog standardnog "Ne silazi u podrum".
Osim toga, Sandberg tretira i dramske scene sa nekom vrstom horor zadrške, pokušaja da izgradi atmosferu i nekakav suspense, čak i tamo gde ne treba da ga bude, gde se grade likovi, i time pokazuje da rediteljski radi u samo jednom ritmu.
Unutar pojedinačnih sekvenci, Sandberg pokazuje da ima žara pa i smisla za humor ali toga nema dovoljno čak i da bi jednu scenu učinilo vrednom pamćenja.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BATMAN: THE KILLING JOKE Sama Liua. KOnačno je urađena animirana ekranizacija Mooreovog klasika, ali rezultat nažalost nije tako moćan kao što se očekivalo. Naprosto, animirani univerzum koji je izgradio DC ima neke limite u koje se ova Mooreova priča nije uklopila, a isto se može reći i za sam Mooreov predložak koji je svakako esencijalno štivo za fanove Batmana, ali nije baš najpodesniji za ekranizaciju.
Otud na kraju ovo što je Liu napravio ostaje više respektabilna reakcija ne rasprostranjene zahteve DC fanova, nego što predstavlja korak napred u DC animaciji, kao što je Moore prestavljao u stripovima.
* * / * * * *
Ja sam ga svukao i spremam se za gledanje, ali i sam unapred imam određene zebnje. Dodatni materijal na početku posebno deluje kao potencijalno kontroverzan sa erotskom sponom između Betmena i Barbare koja nema utemeljenje ni u Mooreu ni u strip-kanonu mada se, istina je, javlja u nekim animiranim verzijama, hm hm hm....
Pogledao sam JASON BOURNE Paula Greengrassa. Greengrass i Damon su se u ovom filmu vratili u franšizu koju su u ULTIMATUMu već apsolvirali, i pretpostavljam da je povratak motivisan svim onim što se desilo u međuvremenu, tu pre svega mislim na Assangea i Snowdena. U tom pogledu, film je vrlo zanimljiv jer dosta otvoreno iznosi neke "teorije zavere" koje često padaju na pamet, plus dodatno rasvetljava cyber aktivnosti američkih obaveštajnih službi na skoro pa dokumentaran način.
Kad je reč o akciji i strukturi, Greengrass je malo umirio svoj stil. Sada je tu manje rezova, malo više kontinuiranih kadrova, ali zamisli u pogledu akcije su praktično prenete iz ranijih nastavaka - tu je jurnjava kolima u finalu, ovog puta u Las Vegasu, slabija od one u Moskvi u SUPREMACYju ali bolja od one u ULTIMATUMu, tu je ponovo razmena podataka na javnom mestu, kao u ULTIMATUMu, tu je ponovo koda sa par dramskih scena posle akcionog finala.
Za razliku od ranijih Greengrassovih filmova koje je snimao Oliver Wood, ovaj je snimao Barry Ackroyd, DP kome akcija nije pod A. Ne mogu sada njega okriviti za pitomost dešavanja, ali mislim da je Wood bio stabilniji izbor što je uostalom pokazao kasnije snimajući Espinosin SAFE HOUSE. Ipak, akcija u JASON BOURNEu je na nivou, a set-piece na atinskom Trgu Sintagma spada među upečatljivije u serijalu.
Ono što je najbitniji doprinos petog filma serijalu jeste uvođenje Alicije Vikander koja je maestralno odigrala ulogu agentice CIA zadužene za cyber pitanja koja prepoznaje da Bourne nije baš tako jednostavna figura kako ga njeni šefovi prepoznaju. Ako se serijal bude nastavio, a nema razloga da se to ne desi, nadam se da će Alicia Vikander ostati integralni deo tih budućih nastavaka.
* * * / * * * *
https://m.youtube.com/watch?ebc=ANyPxKr4ZksSbBsZO88TCMPOI8k6CfOkLNG9AyLFuMA1xChIREPD7e4MGKJExwJQwraybuBEP4gG&v=s2-1hz1juBI&time_continue=145
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kad će osvrt na najbolji film godine - THE WAILING!!!
Pogledao sam BUDBRINGEREN Paela Sletaunea, norvešku crnohumornu krimi komediju iz 1997. godine. Reč je o zanimljivom komediografskom neo noir derivatu koji se delom oslanja na specifični skandinavski humor ali je delom i zaista duhovit. Glavni junak je "grešni" poštar kiji voli da voajeriše svoje komšije u reonu i da im čita pisma, međutim, kada u jednom pismu otkrije da se kuva nekakva kriminalna radnja, ispostavlja se da je on najispravnija osoba u svojoj okolini.
BUDBRINGEREN nije BLOOD SIMPLE, ali pokušava da bude, i Sletaune u vreme kada se norveški film još uvek nije "oteo" i iskoračio u internacionalne okvire uspeva da napravi zanimljivu priču, sa jasnim identitetom i pristojnim zanatskim dometima. U trenutku kada se pojavilo ovo nije bilo dovoljno za neki veći internacionalni iskorak, pa ipak Sletaune je čak dospeo i do nas sa svojim kasnijim filmom NABOER.
Danas, on je i reditelj prestižnih norveških serija kao što je OKKUPERT.
* * * / * * * *
Pogledao sam ELS NENS SALVATGES Patricie Ferreire, katalonsku omladinsku melodramu. Film pre svega obeležavaju izvanredna glumačka podela među mladim protagonistima i ekspresivna visokoestetizovana fotografija Sergija Gallarda čiji sam rad zapazio još u filmovima LA POR i 25 KILATES. Ferreirin film ima zanimljivu strukturu, sve vreme se krećući kroz lavirint pomešanih vremenskih tokova koji nam sugerišu da će ova zanimljiva priča ipak imati rutinsko razrešenje. Ipak, na kraju razrešenje uspeva da istovremeno bude logično i neočekivano, i mnogo mračnije na neočekivan način.
Patricia Ferreira je u igranom filmu imala prilično nekonzistentan opus, sa izborom tema koji nije bio autorski profilisan. Ipak ELS NENS SALVATGES apsolutno izgleda kao film koji bi se mogao smatrati autorskim, sa jasnom idejom kako se ovakva priča tretira i glumački i vizuelno. Ako bude nastavila ovim putem, nezavisno od tematskog okvira, Ferreira može izgraditi zgodan opus, uprkos tome što naravno u savremenim okolnostima omladinske melodrame sa problemskim tonom predstavljaju obaveznu figuru u svim kinematografijama.
ELS NENS SALVATGES zbog svoje precizne realizacije ipak uspeva da ne bude samo "jedan od mnogih" filmova na ovu temu.
* * * / * * * *
Quote from: Pizzobatto on 28-07-2016, 21:03:04
Kad će osvrt na najbolji film godine - THE WAILING!!!
Kad ga pogledam... :)
Mehmete, Goyerov KRYPTON će izgleda da se snima kod nas...
Mi smo ipak nacija nadljudi :lol:
Pogledao sam NEGOCIADOR Borje Cobeage, jednog od najuspešnijih aktuelnih španskih scenarista, pre svega vezanog za žanr komedije. Borja Cobeaga od početka svoje karijere uporedo i režira, pored pisanja za druge reditelje. NEGOCIADOR je njegov do sada najuspešniji film kada je reč o nagradama, dobitnik je naslova najboljeg bakijskog filma na festivalu u San Sebastijanu.
Nažalost, NEGOCIADOR odlazi u smeru čudnog understatementa u kome ne samo da je teško čitljivo šta je Cobeagi smešno, osim same suštine sukoba između Španaca i Baska, već ni najosnovniji zaplet ne uspeva da se razigra, kao što ni karakteri ne uspevaju da se izgrade.
NEGOCIADOR govori o matorom španskom birokrati, lojalnom Baskijcu, koji odlazi na pregovore sa članovima ETA oko rešenja baskijskog problema. Zaplet zvuči potentno, ali rezultat je nažalost i više nego mlak. Kada se toj nedorečenosti proistekloj iz understatementa doda i dosta neočikavana banalnost Cobeaginog pokušaja da strancima "objasni" situaciju u Baskiji, onda je rezultat film zaista skromnih dometa.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE WAILING, film sa kojim se ove godine vratio Hong-jin Na, južnokorejski žanrovski maestro u najavi, čiji filmovi iz raznih razloga nisu uspeli da prorade kod mene. U slučaju filma YELLOW SEA, jedan od problema bio je taj što se Hong-jin Na ne obazire previše na to da li mu je trajanje filma prilagođeno priči, što je doduše čest problem korejskih filmova, i to je samo jedan od problema koji opterećuju WAILING.
WAILING ne treba da traje dva i po sata, i u ovom slučaju nije problem tempa koji je dosta visok već pre svega to što u jednom trenutku, priča i junaci, i sam film zajedno sa njima kreću da se vrte u krug i što duže traje film postaje postupno sve besmisleniji.
U samom korenu WAILING je jedan zanimljiv spoj trilera i snolikog horora, za koji vrlo brzo postaje jasno da mu racionalno objašnjenje i razvijanje zapleta nije primarno, da je ključni efekat, i samim tim odlazak u predugo trajanje u kome znatan deo čine upravo dijalozi koji pokušavaju da objasne dešavanja, nije bio pravi izbor.
Da nije neodgovarajuće forme, WAILING je imao predispozicije da bude sve ono što volimo kod južnokorejskog žanrovskog filma, spoj svežeg tretmana žanrovskih konvencija, sa neočekivanim izlivima bizarnosti i humorom na mestima gde ga inače nema. Nažalost, Hong-jin Na je precenio svoj materijal i WAILING na kraju više može da komunicira sa fanovima južnokorejskog filma i žanrova koje tretira.
* * / * * * *
Pogledao sam IN THE DEEP Johannesa Robertsa, niskobudžetni high concept triler, u kome su autori pred sebe postavili skroman cilj ali su ga jako uspešno realizovali. Dok čekam da pogledam THE SHALLOWS Jaume Collet-Serre, IN THE DEEP je dobro zagrevanje. U ovoj produkciji Alexandera Aje, dve američke turistkinje odlučuju da u gvozdenom kavezu rone sa ajkulama. Stvari polaze po zlu, i njih dve ostaju zarobljene u zarđalom kavezu na dnu mora sa razjarenom ajkulom koja kruži oko njih.
Robertsov film je leakovao pre američke bioskopske premijere koja je više puta odlagana zbog promena nad vlasništvom filma, ali da je sve išlo regularno bilo bi zanimljivo kako bi se ova priča koju predvode Mandy Moore i Claire Holt prrovela na blagajnama. THE SHALLOWS je doduše obradio istu teritoriju, ali IN THE DEEP nosi specifičnu živost B-filma kojoj je teško odoleti.
Johannes Roberts ekonomično korist efekat pojavljivanja ajkule i u tom pogledu takođe IN THE DEEP realno koristi svoje mogućnosti. Tenzija se koristi upravo kroz tretman dubokog plavetnila iz koga vreba opasnost, kao i iz glumačke igre koja je vrlo solidna u pogledu stvaranja panike.
Film zaslužuje naročito priznanje zbog fine doze ironije koja se pojavi iznenada i doda filmu jednu dimenziju koja mu je nedostajala. IN THE DEEP je B-film koji radi sve ono što treba i mudro koristi svoje produkcione kapacitete.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2016, 14:01:45
Pogledao sam THE WAILING, film sa kojim se ove godine vratio Hong-jin Na, južnokorejski žanrovski maestro u najavi, čiji filmovi iz raznih razloga nisu uspeli da prorade kod mene. U slučaju filma YELLOW SEA, jedan od problema bio je taj što se Hong-jin Na ne obazire previše na to da li mu je trajanje filma prilagođeno priči, što je doduše čest problem korejskih filmova, i to je samo jedan od problema koji opterećuju WAILING.
WAILING ne treba da traje dva i po sata, i u ovom slučaju nije problem tempa koji je dosta visok već pre svega to što u jednom trenutku, priča i junaci, i sam film zajedno sa njima kreću da se vrte u krug i što duže traje film postaje postupno sve besmisleniji.
U samom korenu WAILING je jedan zanimljiv spoj trilera i snolikog horora, za koji vrlo brzo postaje jasno da mu racionalno objašnjenje i razvijanje zapleta nije primarno, da je ključni efekat, i samim tim odlazak u predugo trajanje u kome znatan deo čine upravo dijalozi koji pokušavaju da objasne dešavanja, nije bio pravi izbor.
Da nije neodgovarajuće forme, WAILING je imao predispozicije da bude sve ono što volimo kod južnokorejskog žanrovskog filma, spoj svežeg tretmana žanrovskih konvencija, sa neočekivanim izlivima bizarnosti i humorom na mestima gde ga inače nema. Nažalost, Hong-jin Na je precenio svoj materijal i WAILING na kraju više može da komunicira sa fanovima južnokorejskog filma i žanrova koje tretira.
* * / * * * *
neeeee, ovo je najbolji među najboljima!
Što se svi žalite na trajanje :(
Quote from: Meho Krljic on 31-07-2016, 20:48:02
Mi smo ipak nacija nadljudi :lol:
Ipak, ne. Studiji zauzeti...
Quote from: Pizzobatto on 01-08-2016, 14:33:24
Quote from: crippled_avenger on 01-08-2016, 14:01:45
Pogledao sam THE WAILING, film sa kojim se ove godine vratio Hong-jin Na, južnokorejski žanrovski maestro u najavi, čiji filmovi iz raznih razloga nisu uspeli da prorade kod mene. U slučaju filma YELLOW SEA, jedan od problema bio je taj što se Hong-jin Na ne obazire previše na to da li mu je trajanje filma prilagođeno priči, što je doduše čest problem korejskih filmova, i to je samo jedan od problema koji opterećuju WAILING.
WAILING ne treba da traje dva i po sata, i u ovom slučaju nije problem tempa koji je dosta visok već pre svega to što u jednom trenutku, priča i junaci, i sam film zajedno sa njima kreću da se vrte u krug i što duže traje film postaje postupno sve besmisleniji.
U samom korenu WAILING je jedan zanimljiv spoj trilera i snolikog horora, za koji vrlo brzo postaje jasno da mu racionalno objašnjenje i razvijanje zapleta nije primarno, da je ključni efekat, i samim tim odlazak u predugo trajanje u kome znatan deo čine upravo dijalozi koji pokušavaju da objasne dešavanja, nije bio pravi izbor.
Da nije neodgovarajuće forme, WAILING je imao predispozicije da bude sve ono što volimo kod južnokorejskog žanrovskog filma, spoj svežeg tretmana žanrovskih konvencija, sa neočekivanim izlivima bizarnosti i humorom na mestima gde ga inače nema. Nažalost, Hong-jin Na je precenio svoj materijal i WAILING na kraju više može da komunicira sa fanovima južnokorejskog filma i žanrova koje tretira.
* * / * * * *
neeeee, ovo je najbolji među najboljima!
Što se svi žalite na trajanje :(
http://mislitemojomglavom.blogspot.rs/2016/08/its-horror-time-goksung-wailing.html?m=1
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odgledo prvu TV filmsku epizodu Jack Irish Bad Debts australske produkcije.
Na redu su nastavak Jack Irish Black Tide i Jack Irish Dead Piont. Pa serija od 6 epizoda.
Interesantan krimi, ali nekako svež, pretpostavljam da će se Kriplu sviđat i on dati profesionalniji osvrt.
U ulozi Jack Irisha Guy Pearce nosi ulogu skroz ok.
gledao, nisam prezadovoljan...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Suicide Squad's Director Already Had To Apologize To Marvel Studios, Here's Why (http://www.cinemablend.com/news/1540920/suicide-squads-director-already-had-to-apologize-to-marvel-studios-heres-why)
Last night was
Suicide Squad's (http://www.cinemablend.com/new/Suicide-Squad-What-We-Know-So-Far-68745.html) big world premiere in New York, and it went off without a hitch. Well, ok, maybe one hitch was to be had. You see, someone in the audience yelled, "Fuck Marvel," and, in the heat of the moment director David Ayer repeated it. However, just as quickly as it happened, Ayer tried to make things right, as he issued the tweet of apology below: >
Sorry about getting caught up in the moment and saying f*ck Marvel. Someone said it. I echoed. Not cool. Respect for my brother filmmakers.
— David Ayer (@DavidAyerMovies) August 2, 2016 (https://twitter.com/DavidAyerMovies/status/760301061299179520)
David Ayer (http://www.cinemablend.com/new/Why-Suicide-Squad-Better-Than-Other-Comic-Book-Movies-According-David-Ayer-91167.html) delivered the above apology through his official Twitter (https://twitter.com/DavidAyerMovies?ref_src=twsrc%5Etfw) feed, and it was pretty quick considering that the event happened earlier this evening. Come to think of it, this tweet is the first notice we actually got that this minor snafu even happened. So in one neat little package, Ayer drew attention to a potentially controversial happening, and diffused it with a comment that is meant to have only the best intentions in mind when it comes to relations between the
Suicide Squad director and his other film-making colleagues.
So now, the attention of the world will be turned to the one obvious subject that will be mentioned at least five times between today and
Suicide Squad's (http://www.cinemablend.com/news/1540339/why-jai-courtney-took-mushrooms-in-preparation-for-suicide-squad) opening on Friday: what's the public reaction going to be towards David Ayer's words So far, there's been a mixed bag of folks that are wavering between both camps, but there seems to be a slight edge to those in the crowd that feel Ayer shouldn't even be apologizing to the folks at Marvel Studios. This really isn't that surprising, considering both sides of the Marvel Studios and DC Comics coin have had some choice words about the competition in the past.
Most notably, in the early days of the DC / Marvel feud, there's been words from both Robert Downey Jr. against the DC Comics camp and Wally Pfister (http://www.cinemablend.com/new/Dark-Knight-Rises-DP-Wally-Pfister-Calls-Avengers-Appalling-33613.html)speaking up against Marvel Studios' game. If anything, it looks like the feud between the two hasn't been as easily aired in the press as it was in those older days. Though that could always change with David Ayer's (https://www.cinemablend.com/news/1538710/david-ayer-just-shot-down-a-huge-suicide-squad-rumor) spur of the moment remarks, as anyone who's interviewing both DC and Marvel hot-shots will obviously be writing questions that will seek out a reaction to this news in the coming days.
While the apology definitely seems legit, and the right move on Ayer's part, it just might spark some new conflict between the two titans of filmed comic book entertainment. Should this come to pass, the question of whether there's such a good thing as good or bad intentions is being debated.
Suicide Squad (http://www.cinemablend.com/new/Suicide-Squad-What-We-Know-So-Far-68745.html)comes to save the day, or at least walk away with the weekend's top slot, on Friday.
kad kreće film u bg? ovde tek 18.
prekosutra
Sent from my iPhone using Tapatalk
danke! xremyb
sve neke gud njuz :lol:
Mel Gibson and Sean Penn may act together for the first time in a forthcoming adaptation of The Professor and the Madman, according to The Hollywood Reporter. The book, written by Simon Winchester, tells the origin story of the Oxford English Dictionary. Gibson is a longtime fan of Winchester's tale: he acquired the rights to the bestseller in 1998, the same year it was first published in the U.K.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Skinut embargo - krenulo je
http://variety.com/2016/film/reviews/suicide-squad-review-will-smith-joker-1201825911/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 02-08-2016, 18:24:11
prekosutra
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sutra je u premijera, ja rezerviso karte pa... videćemo.
Londonski Time Out ga prihvata oberučke!
Sent from my iPhone using Tapatalk
https://twitter.com/davidayermovies/status/760512803270721536
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PAGAFANTAS Borje Cobeage, debi sa kojim je postigao veliki uspeh u žanru romantične komedije. Reč je o simpatičnom romcomu o momku koji neprestano biva friendzoneovan od strane svoje divlje argentinske simpatije koja se doselila u Bilbao u pokušaju da postane frizerka. Cobeaga ima veliku želju da se odmakne od klišea, da unese elemente crnog humora i ironije prema melodrami, i u tome uglavnom uspeva. Ono u čemu se ne snalazi najbolje jeste vođenje priče na fundamentalnom nivou. Iza svih gegova i ironičnih preokreta, gledalac prestaje da navija za njegovog glavnog junaka, i ne uspeva da dešifruje koji odnos treba da rezultira hepiendom, štose na kraju ispostavlja i kao Cobeagina namera. Pa uprkos tome što želi da izneveri fundamente romantične komedije kojom se bavi, u pogledu narativnog zamajca Cobeaga ne nudi nešto što bi nadoknadilo te temeljne vrednosti.
Rekao bih da se Cobeaga u ovom žanru mnogo bolje pokazao kada je bio samo scenarista u serijalu OCHO APELLIDOS. Pa ipak, PAGAFANTAS je opravdano poslužio kao showcase za novog energičnog komediografa u španskom filmu. Cobeaga je potom uspeo da u okvirima mejnstrima ispuni obećanje dato ovim filmom.
* * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ispalo je da karata za premijeru Suisajd Skvod ipak nije bilo iako se tvrdilo da ih ima, tako da ću film gledati u četvrtak - ali makar u 2D što je prednost. U međuvremenu, prikazi ne deluju sjajno. Rotten Tomatoes rang mu je trenutno svega 35% što je strašno, a evo i nekih izvoda iz kritika:
Early 'Suicide Squad' Reviews: What the Critics Are Saying (https://www.yahoo.com/movies/early-suicide-squad-reviews-critics-saying-235925686.html)
Quote
Does "Suicide Squad (http://variety.com/t/suicide-squad/)" live up to the hype? For months, fans have anxiously awaited the arrival of the DC Comics (http://variety.com/t/dc-comics/)' movie that could finally trump the Marvel Universe. Although the movie is projected to be summer hit (http://variety.com/2016/film/news/box-office-suicide-squad-reviews-will-smith-1201828678/), will David Ayer (http://variety.com/t/david-ayer/)'s "Suicide Squad" dethrone the Marvel Universe critically?
Early reviews aren't looking too favorable in that battle. So far, on Rotten Tomatoes, "Suicide Squad" is hitting below 40%. Compared to Marvel Universe's last film, "Captain America: Civil War" which landed at 90% and the latest Avengers installment which landed at 75%, DC Comics has a lot of catching up to do. DC and Warner Bros.' latest, "Batman v. Superman: Dawn of Justice," didn't wow critically (http://variety.com/2016/film/news/batman-v-superman-review-round-up-1201736676/), coming in at 27%.
Variety's Chief Film Critic Peter Debruge emphasizes in his review (http://variety.com/2016/film/reviews/suicide-squad-review-will-smith-joker-1201825911/) that although The Joker and Harley Quinn are scene-stealers, the story makes little sense and is pretty messy.
"Yes, [Ayer] and Leto manage to invent a version of the Joker every bit as unsettling as the late Heath Ledger's immortal incarnation, turning the iconic Batman rival into a ruthless seducer (hunt down 'Mr. Nobody' to see the origins of Leto's wicked deep-throated cackle), but the character barely has anything to do," writes Debruge.
Richard Lawson of Vanity Fair (http://www.vanityfair.com/hollywood/2016/08/suicide-squad-review) says the movie is "bad. Not fun bad. Not redeemable bad. Not the kind of bad that is the unfortunate result of artists honorably striving for something ambitious and falling short."
Even a sparkling cast of Margot Robbie (http://variety.com/t/margot-robbie/), Will Smith (http://variety.com/t/will-smith/) and Viola Davis can't save the film for Lawson.
"Even those stars eventually succumb to 'Suicide Squad's' grim undertow, Ayer's script forcing such erratic shifts in character and tone that it would be impossible for even the most nimble and resourceful of actors to keep their footing," he wrote.
Stephanie Zackarek of Time Magazine calls the movie "dead on arrival" (http://time.com/4430396/suicide-squad-review/) and "chopped and diced and tossed up on the screen" also adding that "so much happens in David Ayer's DC Comics adaptation 'Suicide Squad' that by the end, it's as if you've seen nothing." One saving grace for Zackarek is Robbie's Harley Quinn, which is echoed by most of the critics, saying that after her entrance you can leave the movie and won't have missed anything.
Chris Nashaway of Entertainment Weekly thinks "Suicide Squad" is definitely a step up from "Batman v. Superman" but not a big enough step. He adds that although the characters are colorfully crafted with comic-book wit, the plot falls flat and "the stakes should feel higher"
Todd McCarthy of The Hollywood Reporter sums it all up in his first sentence.
"A puzzlingly confused undertaking that never becomes as cool as it thinks it is, 'Suicide Squad' assembles an all-star team of supervillains and then doesn't know what to do with them."
But also makes a good point, alluding to the possible success of the film: "What dedicated comics fan wouldn't show up for his [The Joker's] big-screen return?"
Peter Travers of Rolling Stone was incredibly let down by the film, arguing that appealing to a wider audience was a huge downfall for the film.
"Who stole the soul of 'Suicide Squad'? I'd say it's Ayer's willingness to go all limp-d–k and compromise his hardcore action bona fides for a PG-13 crowdpleaser that would rather ingratiate than cut deep, or even cut at all," he writes.
Alonso Duralde of The Wrap calls the film "overstuffed spectacle" that attracts people with a certain style that fails to deliver in the film.
"The film's ubiquitous posters are psychedelic and outrageously designed, but none of that aesthetic makes it into the final product," writes Duralde. "And if those posters led you to believe you'd be getting a lot of Leto's Joker, think again: he's a tertiary presence here, designed to attract ticket buyers and, presumably, to act as a placeholder for future DC movies."
David Ehlrich of IndieWire plays on the film's tagline, "Worst.Heroes.Ever," saying that "'Suicide Squad' promises to flip the script on superhero movies by forcing the audience to root for the bad guys. Alas, that wild and crazy idea is the only thing that separates this dank sewer of messy actions beats and misplaced machismo from any of the other films that have come to define its genre."
But just like with "Batman v. Superman," which made over $330 million in the domestic box office, unfavorable reviews do not mean that Ayer's "Suicide Squad" will tank.
"Suicide Squad" opens in theaters on August 5.
Ja ga gledam isto u četvrtak, 2D, kako valja i trebuje...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kako su, uostalom, i naši pradedovi gledali filmove. :-| :-| :-| :-|
Quote from: Meho Krljic on 03-08-2016, 11:34:27
Kako su, uostalom, i naši pradedovi gledali filmove. :-| :-| :-| :-|
Četvrtkom 2D? :shock:
TAKOJE!!!!!!!!!!!1
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.tbhccs.com%2Fmother%2Fzw17.gif&hash=884947011f8fb0602f1f8a4b4c7b07610fc2b409)
The first 'Suicide Squad' reviews are in, and they are savage (http://mashable.com/2016/08/02/suicide-squad-reviews-critics-movies/#h4tiBwYoTOqa)
:cry: :cry: :cry: :cry:
pa sad, meni i Betman v Superman nije bio loš a ovde ću da imam Fredija plus Margo Robi, koju bih mogla da gledam i u filmu Š kategorije. a ako premaše ta moja basic očekivanja, ja happy.
Tako su bile loše i za Ayerov SABOTAGE...
Sent from my iPhone using Tapatalk
REVIEW: Damn right! That's what I kept saying to myself over-and-over as I watched BLOOD FATHER on the big-screen at a Fantasia press screening in advance of its North American premiere as part of the festival. Mel Gibson's first straight-up star vehicle since the (massively) underrated GET THE GRINGO, BLOOD FATHER is the type of hard-edged action thriller that could give the controversial star the comeback he deserves – were it getting a full-scale release. Instead, BLOOD FATHER is only getting a limited theatrical run (along with a VOD release) which is a shame, as with the breathtaking desert vistas this was clearly composed for the big-screen and is the most defiantly cinematic movie of the summer.
blood father mel gibson
Director Jean-Francois Richet has really done something interesting here, in that he's brought his European perspective to a distinctly American-style actioner, which plays out like a modern western with motorcycles replacing horses, and bikers/thugs instead of cowboys. Having aced the two-part MESRINE crime saga (starring Vincent Cassel), Richet is a sophisticated director and he elevates what could have been a small-scale actioner to near epic level. It helps that he's working from a high-grade script by Peter Craig (the author of the novel this is based on) and STRAIGHT OUTTA COMPTON's Andrea Berloff, that also gets in a few well-timed political pokes, such as a great opening sequence where Moriarty's sixteen-year-old is allowed to by endless rounds of ammo but not cigarettes.
blood father mel gibson erin moriarty
As for the man himself, Gibson is at his absolute best. Wearing a gritty beard, and sporting a kind of "don't f**k with me" attitude that's probably not far from the real Mel, this is his best performance in years. That said, for all his personal drama, Gibson has never let anyone down as far as movies go, although I'd say he has more to chew-on here than he did in EDGE OF DARKNESS or even GET THE GRINGO. If that later film was a call-back to PAYBACK, this is more along the lines of LETHAL WEAPON's Riggs, with his Link having the same wild-look in his eyes and dangerous sense of unpredictability. One moment he can be tender with Moriarty (who's very good as the troubled daughter) and in the next can be ripping ears off his opponents with his teeth, while simultaneously telling his daughter that despite all the murder, he's having the time of his life – which we believe.
blood father mel gibson
Richet's also surrounded Gibson with a solid supporting cast. Diego Luna adds menace as the charming but sociopathic gangster after Moriarty, with him accompanied by a dead-eyed Sicario sent from the cartels to do his bidding. Meanwhile, William H. Macy steals scenes as Gibson's AA sponsor/best friend/neighbor. The best of all them is Michael Parks, who aces a bit as Gibson's former mentor, now turned neo-Nazi psychopath who's holed-up in a desert bunker and proves to be a shadow of the figure Gibson remembers.
What's really amazing about BLOOD FATHER is how Richet's able to squeeze in tons of character beats and not skimp on the action at all, despite a scant eighty-eight minute running time. Highly economical and very disciplined with a hard-R rating, this is the antithesis of the usual Hollywood action fare and more like the kind of thing we'd have seen in the late eighties/nineties. It's a small miracle as far as these things go, and it's telling of the current marke place that the best action movie of the year is going straight to VOD. Don't miss it – there may not anything out quite like it for awhile.
Sent from my iPhone using Tapatalk
'Suicide Squad's' Secret Drama: Rushed Production, Competing Cuts, High Anxiety (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/suicide-squads-secret-drama-rushed-916693)
Quote
"Better late than never." That was one Warner Bros. executive's reaction to the excitement at Suicide Squad's splashy Aug. 1 premiere in New York (https://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/suicide-squad-will-smith-celebrates-916313). Tracking indicates the film could open to more than $140 million domestically (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/box-office-suicide-squad-headed-916471) and potentially hand the studio its first unequivocal megahit since American Sniper's $547.4 million in December 2014. With March's Batman v. Superman: Dawn of Justice grossing $873 million worldwide but failing to impress audiences or reach the hoped-for $1 billion mark, Warners still urgently needs to jump-start its critical DC Comics universe, raising the stakes for Suicide Squad, which cost at least $175 million to make.
Yet if the villain team-up ultimately works — and it has drawn some harsh early reviews (http://www.hollywoodreporter.com/review/suicide-squad-film-review-915825) — it will be in spite of the kind of behind-the-scenes drama that is becoming typical for giant franchise movies that now are the main focus of the studio business: a production schedule engineered to meet an ambitious release date; a director, David Ayer (Fury), untested in making tentpole movies; and studio executives, brimming with anxiety, who are ready to intercede forcefully as they attempt to protect a branded asset. Often, efforts to fix perceived problems ratchet up costs, which drive anxiety ever higher. In extreme cases, such as Fox's troubled Fantastic Four (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/inside-a-star-wars-firing-792933), the intervention is so aggressive that it becomes unclear what it means to be the director. (In each such case, studios are careful to stress that the credited director is on-scene and in charge, which is essential to avoid DGA issues. And the wise director plays along.)
So despite grueling moments, multiple editors and competing cuts, the production of Suicide Squad barely stands out in today's landscape. In a joint statement to The Hollywood Reporter, Ayer and Warner Bros. production president Greg Silverman say: "This was an amazing experience. We did a lot of experimentation and collaboration along the way. But we are both very proud of the result. This is a David Ayer film, and Warners is proud to present it."
Warners chief Kevin Tsujihara announced the project in October 2014 as part of a slate of 10 DC films stretching into 2020. Though the studio believed there was enough time to get the movie done, a source with ties to the project says it was a sprint from the start. "[Ayer] wrote the script in like, six weeks, and they just went," he says, arguing that the whole process would have benefited if Ayer, 48, had been given more time to work. But another source closely involved with the film says once it was dated, pushing back the release was not an option: "It's not just that you've told the public the movie is coming, you've made huge deals around the world with huge branding partners, with merchandise partners. It's a really big deal to move a tentpole date."
In Ayer, Warner Bros. enlisted a director who had never made a giant, effects-packed action movie. Hiring filmmakers who lack such experience is the trend, and it's often out of necessity. "There are a lot of people who don't want to direct those movies and that's a huge problem," says one producer with franchise experience. "A lot of the proven guys are back-to-back with their stuff, or they want to develop it for five years, and there's a machine that has to be fed. And there's the economics." Seasoned directors are expensive, meaning studios turn to those with less experience, relying on instinct that they will be up to the job. Sometimes it works (Colin Trevorrow on Jurassic World), and sometimes it doesn't (James Bobin on Alice Through the Looking Glass).
A source with knowledge of events says Warners executives, nervous from the start, grew more anxious after they were blindsided and deeply rattled by the tepid response to BvS. "Kevin was really pissed about damage to the brand," says one executive close to the studio. A key concern for Warners executives was that Suicide Squad didn't deliver on the fun, edgy tone promised in the strong teaser trailer for the film. So while Ayer pursued his original vision, Warners set about working on a different cut, with an assist from Trailer Park, the company that had made the teaser.
By the time the film was done, multiple editors had been brought into the process, though only John Gilroy is credited. (A source says he left by the end of the process and that the final editor was Michael Tronick.) "When you have big tentpoles and time pressure, you pull in resources from every which way you can," says this source. "You can't do it the way it used to be, with one editor and one assistant editor."
In May, Ayer's more somber version and a lighter, studio-favored version were tested with audiences in Northern California. "If there are multiple opinions that aren't in sync, you go down multiple tracks — two tracks at least," says an insider. "That was the case here for a period of time, always trying to get to a place where you have consensus." Those associated with the film insist Ayer agreed to and participated in the process. Once feedback on the two versions was analyzed, it became clear it was possible to get to "a very common-ground place." (The studio-favored version with more characters introduced early in the film and jazzed-up graphics won.) Getting to that place of consensus, however, required millions of dollars' worth of additional photography.
Other sources describe a fraught process — one cites "a lot of panic and ego instead of calmly addressing the tonal issue." Clearly all wasn't sitting right with Ayer, who in June suddenly dropped his longtime agent at CAA and defected to WME, though the agency won him back in a day. "He was under a lot — a lot — of pressure," says one person with knowledge of the situation, arguing that Ayer was exhausted and needed time to process conflicting ideas.
And there may have been other strains. Just weeks before the two versions were tested, Warner Bros. declined to ante up for Ayer's next project, Bright, which will reunite him with Suicide Squad star Will Smith. He ended up at Netflix, which made a staggering $90 million deal. Nonetheless, a day or two after Ayer fired and rehired CAA, another cut of the film was screened for a test audience, and sources say the results were strong enough that there was an upbeat plane ride back to Los Angeles.
Now the question is whether the film will deliver for an industry thirsty for something, anything, that will work in a summer bereft of live-action hits. Though reviews suggest the competing visions for the movie may have taken a toll (THR's critic calls the film "puzzlingly confused"), BTIG analyst Rich Greenfield says, "I've learned long ago there is not always a connection between reviews and box office and financial success." At the same time, it is imperative for Warners to build DC movies fans love like they do the Marvel pics.
Even on the day of the premiere, one insider fretted about whether Suicide Squad would mirror BvS' huge opening and weak legs. Another veteran says the goal is survival: "The movie's got to do $750 million, $800 million to break even. If they get anywhere close to that, they'll consider it a win."
Ovo sad već daje za pravo onim teoretičarima zavere koji misle da se Marvelovi filmovi favorizuju u odnosu na DCjeve. Sve opisano u ovom članku je potpuno rutinski proces nastanka bilo kog filma, samo na steroidima jer je film skup i moguće je angažovati više ekipa montažera i sl. Dodatna snimanja su stvar koja je uračunata u budžet holivudskog blokbastera jer njihovi autori sebi to naprosto mogu da dozvole. Glumci imaju ugovore koji predviđaju dodatna snimanja, i imaju zakazane termine za to, pre početka inicijalnog snimanja.
Ja zaista ne mogu da verujem da anti-reklamna mašina uspeva da se zagreje tako brzo pred premijeru. Nezavisno od toga da li je film dobar ili ne, odmah se isplasirala priča o problematičnoj produkciji, kao da je nemoguće da neko snimi film koji je naprosto sranje.
Zatim, neverovatna mi je ta premisa da filmovi inače nastaju u apsolutnoj harmoniji i slaganju svih saradnika oko svega iako je nastanak filma serija kompromisa na svakom nivou, u svakoj fazi.
I to važi i za najautorskije i najumetničkije filmove. Zamislite kako bi izgledao tekst o nastanku PORNO BANDE ili SRPSKOG FILMA koji su imali rane cutove od 150 minuta kojima su reditelji bili zadovoljni, i seriji raznih savetovanja i intervencija koji su na kraju te filmove sveli na minutaže kakve danas znamo i kakve je trebalo da imaju. Naprosto, postoje faze zasićenja u kojima autoru treba vremena da reši neka pitanja u montaži, oko tona filma itd. Kako Warner mora da radi efikasno, oni imaju način kako da reditelju pomognu da sagleda svoj film iz više uglova. I to je sve. I na PORNO BANDU je bio doveden drugi montažer kad je montaža ušla u krizu. To su sve normalne stvari u nastanku filma. Danas niko ne sumnja da je PORNO BANDA Mladenova vizija iako je nekoliko meseci nešto drugo delovalo kao njegova vizija.
Još drastičnija priča prosuta je za FANTASTIC FOUR prošle godine. I to je praktično bio career-killer za Josha Tranka, čoveka koji je - ne zaboravimo - snimio CHRONICLE i svakako nije zaslužio da bude tek tako obrisan...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, ovo deluje kao tekst pripremljen planski i realizovan u momentu kad može da nanese najviše štete. Opet, ne moramo mu pripisivati saboterske ambicije, dovoljno je znati da ljudi vole da čitaju o tuđoj nesreći...
Po meni je ovo samo stvar mogućnosti, tipa, producent ili drugi saradnik ili prijatelj dođe reditelju i kaže, da li si razmišljao da film bude malo duhovitiji. Srpski producent ili drugi saradnik ili prijatelj ostavi reditelja da o tome misli. Američki dovede montažera i pokaže mu šta je mislio.
U sklopu pripreme za SUICIDE SQUAD pogledao sam EDGE OF WINTER Roba Connolyja u kome Rick Flag igra oca novom Spider-Manu. Nažalost, Joel Kinnaman je u ovom indie filmu video prostor da napravi malo odmorište od svojih mejnstrim angažmana, međutim nije dobio kvalutetan materijal. Kinnaman i Tom Holland su bili raspoloženi za glumačku igru ali je priča o američkom ocu načete psihe koji kreće da se ponaša psihotično kada sazna da mu bivša žena seli sinove za London data istovremeno monotono i zbrzano. Ključni momenti duševnog sloma glavnog junaka dati su prebrzo i klišetizirano a duge scene u kojima se grade atmosfera i odnosi naprosto nisu pružile mnogo toga interesantnog. Ako tome dodamo dosta konfuznu eskalaciju očeve psihoze, rezultat je film u kome je samo autor imao koristi jer su Kinnaman i Holland pomogli da ovaj promašaj uopšte privuče pažnju.
* 1/2 / * * * *
dobro, obojica idete večeras, kad će stroga al pravedna sagita dobiti vaše izveštaje?
Ja idem večeras odmah iz montaže JESENI SAMURAJA. :) Gde uništavamo Danilovu viziju.
U sklopu pripreme za BLOOD FATHERa pogledao sam N'IMPORTE QUI, film koji je pre dve godine producirao Jean-Francois Richet. Reč je o zanimljivom francuskom odgovoru na JACKASS u kome glavnu ulogu igra globalna YouTube senzacija Remi Gaillard. Međutim, za razliku od JACKASSa, film Raphaela Frydmana u mnogo većoj meri zahteva od Remija Gaillarda da glumi. U ovom filmu, on igra samog sebe a priča prati period u kome on piokušava da se smiri i skući, i prestane sa pravljenjem pizdarija. Kako bi to postiga osećuje psihijatre i zombifikuje se elkovima za smirenje, međutim, đavo mu ne da mira.
N'IMPORTE QUI je svakako film u kome su glavni adut Gaillarodvi stuntovi koji su povremeno zaista urnebesni, međutim Frydman zaslužuje pohvale za to što je ovom "vezivnom" materijalu dao identitet i što je iz Gaillarda uspeo da izvuče jednu prilično dobru komičarsku interpretaciju. Štaviše, Frydman je sebi dozvolio da se u par navrata spikejonzeovski "zaigra" upravo u tom vezivnom delu i to je mahom imalo dobre rezultate osim jednog kratkotrajnog iskakanja u neodbranjiv apsurd.
Raphael Frydman je još od svog debija ADIEU BABYLONE svojevrsni enfant terrible francuskog filma, poznat po tome kako nije ušao na njihovu akademiju FEMIS. Značajan deo svoje karijere potom posvetio je muzičkom filmu, bilo da je reč o dokumentarcima ili koncertnim filmovima. U svakom slučaju, Richet je za svoju produkciju o Remiju Gaillardu izabrao reditelja koji može da donese rediteljski pečat i Frydman ga je bez ikakve dileme i pružio.
N'IMPORTE QUI je film koji je bukvalno zbog par detalja koji su pokazali da Frydman ne kontroliše stvari ostao kratak za status izvanrednog filma. Međutim, ovakav kakav je, izuzetno je dobar i moram priznati da me čudi kako nije uspeo da na francuskim blagajnama ponovi Gaillardov uspeh sa YT i konvertuje ga u prodaju ulaznica.
* * * / * * * *
Mislio sam da je uobičajenije da režiser i montažer unište viziju scenariste. Ovo sve naopako :shock: :shock: :shock:
Pa, ja film gledam negde od sedam večeras, pa ću napisati reč-dve o njemu u nekom momentu kasnije.
Pre nego što Cripple dođe sa stručnijom analizom, da kažem da je Suicide Squad film na kome se vema dobro vide tragovi teškog developmenta kroz koji je prolazio sa sve lutanjem između žanrova, nedopečenim zapletom i dosta očiglednim naporima da se napravi hip R-rated film u post-Deadpool eri. To ne znači da je ovo film u kome nema ništa dobro, on ima neke solidne a neke i virtuozne detalje, a vidim da je i ocena na IMDB-u koja je trenutno na sedam i po signal da narod u detaljima ume da uživa, no, kao celina, ovo je film sa ozbiljnom krizom identiteta i pomićenjem vizije.
Paralela koju sam čuo da povlače sa Guardians of the Galaxy - gde je GotG, kao, primer kako se radi film u kome gomila disfunkcionalnih likova postane porodica a SS je isto to samo R rated i neuspelo - je meni korisna utolio što sam ja i GotG iz više gledanja smatrao neuspelim filmom, a Suicide Squad ponavlja mnoge njegove greške, neke i namerno. Velika razlika je naravno u tome da je GotG PG trinestica i njegovi protagonisti su loveable rogues dok u ovoj Rčini treba da imamo posla sa sociopatima, ali šta god da je Ayer napisao u originalnom scenariju, u finalnom produktu film primetno osciluje između želje da nas drži na ivici sedišta time što ispred sebe gledamo "bad guys" upregnute da rade za opšte dobro silom podmukle ucene i želje da nas zabavi farsom. Ja sam veliki ljubitelj frivolnog humora, onelinera, larger than life likova koji se zajebavaju dok svet oko njih gori, mislim da je to veoma primereno superherojskom žanru, ali Suicide Squad je razapet negde između dawnofjusticeovske ozbiljnosti i jakog nastojanja da bude zabavan, hip film, pa u toj raspetosti često gubi korak.
Ne pomaže mu struktura koja je napregnuta do prskanja potrebom da se uvede gomila relatabilnih likova - makar bili i sociopati - da svaki dobije back story pre nego što se smisli centralni zaplet, kreira negativac i uvede uverljiv konflikt koji će se onda rešiti ekstravagantnim nasiljem tokom kojeg se protagonisti menjaju, zbližavaju, pronalaze inspiraciju jedni u drugima i na kraju, uprkos svojim prirodama čine pravu stvar i spasavaju dan. Ovo je materijal koji je Marvel razvlačio kroz čitavu deceniju a kada je probao da uradi sve u jednom filmu - GotG - nastao je njihov najplići produkt. Ayer je negde uspešniji a negde ne. Smithov Deadshot je dobar i ubedljiv sa jasnom motivacijom , pa makar bio i stripovski tanak. Slično važi za duo Harley Quinn-Joker koji dobijaju dosta ključnih scena koje objašnjavaju njihov odnos i psihologiju i mada se izvedba Margot Robbie može pohvaliti, koliko i Letov Djoker, stoji i da su oni veoma stereotipni i očekivani Džoker i Harli, sa manirizmima koji samo štrikliraju kućice na spisku. Naravno, to može da bude dovoljno u filmu u kome Slipknot, Cpt. Boomerang, Croc, Enchantress i Katana dobijaju značajno tanje, instant karakterizacije i manjak motivacije i u kome Viola Davis u ulozi Amande Waller deluje maltene kao gigant glume naprosto zato što ima za nijansu veći emotivni raspon od bes-oneliner spektra koji su dobili ostali.
Al dobro, ta struktura filma jeste problem, glavni konflikt je mutan, glavni negativac nedefinisan, nejasan, nemotivisan i gore nego u marvelovim filmovima a misija na kojoj Task Force X otkriva sebe i pronalazi svoje mesto u svetu je puki mekgafin da se snimi par akcionih scena i jedna priča u kafani. I sada, razmišljao sam dosta tokom filma gde su dijalozi delovali šizofreno, verovatno umontirani iz potpuno različitih tejkova različitih verzija scenarija, gde je humor delovao usiljeno, a problemi i razrešenja nelogično, kako je ovo film koji je trebalo da bude na pola puta između Dirty Dozen i Reservoir Dogs i da je Ayer možda to i mogao da snimi da su ga pustili. Ali nije. Mnogo toga mu neodstaje a najviše ubedljivost transformacije likovca, njihovo zbližavanje i pronalaženje novog identiteta u kolektivu. Ayer ovde prolazi kroz uvežbane poteze u nemogućnosti da nam proda organsku priču i od svačijeg praga tolerancije za mehaniučko pripovedanje zavisi koliko će mu to smetati ili ga zabaviti. Ponovo, Guardians of the Galaxy je uradio skoro isto to pa je još uvek jedan od najvoljenihih Marvelovih filmova.
Gde još film pada? Akcione scene su previše oslonjene na shaky cam, mada bih se ogrešio da ne kažem da tu ima nekoliko izuzetnih kadrova. No, kako su braća Ruso sa svoja dva Marvelova filma do sada uspostavila standard koji ja smatram minimalno nužnim, voleo bih da je Suicide Squad više razmišljao o koreografiji. Dalje, film je prepun muzičkih lajtmotiva koji treba da dodaju na hip atmosferi a što je meni brzo počelo da deluje maniristički nakon što je postalo očigledno da atmosfera koju muzika kreira ne korespondira sa akcijama na ekranu. Postoje i drugi slični prekršaji u konzistenciji naracije sa pačvorkom dijaloga koji krenu na jednu stranu pa se završe drugde i motivacijama likova koje se menjaju onako kako scenario moli da se desi a ne onako kako diktiraju događaji ispred kamere (najvidnije u finalu). Negde pri kraju filma jedan od negatiivaca drži uobičajeni monolog u kome kaže kako (simbolički) pada noć i kreće promena, a ra se scenam ironično, dešava pred samo jutro.
Film, takođe, u nastojanju da pronađe ljudskost i u najgrđim otpacima društva ima i jedan istinski tragičan lik koji, nakon što u filanu učini nešto od presudnog značaja, biva potpuno zaboravljen i o njemu se više i ne diskutuje iako on bukvalno verbalizuje poentu filma i predstavlja taj napor iskupljenja oko koga treba da se izgradi emotivni krešendo naracije. To je verovatno još jedan promašaj vezan za pokretnu metu koju je Ayer morao da gađa dok su producenti menjali mišljenje o tome šta Suicide Squad stvarno na kraju treba da bude. Možda je to i ostatak originalnog mračnog i ciničnog šimunga koji je zaštitni znak stripa u kome su sociopati zaista socipati i zbližava ih jedino ubijanje, nikakve plemenite ideje. Razumljivo je, naravno, da je film išao na blaži, pozitivniji ton, ali je pritom i značajno otupio oštricu onog što bi trebalo da bude identitet Suicide Squad. Od originala Johna Ostrandera (koji dobija lep omaž u jednoj sceni), pa do recentnih radova Adama Glassa i Seana Ryana, Suicide Squad je bio tim koji funkcioniše uprkos svojim članovima, koji rezultate postiže usred haosa koji proizvode ljudi koji mrze jedni drugr koliko i ostatak sveta, čija je strast nasilje a smisao delanja ubijanje, koje Amanda Waller koristi ne kao hirurški instrument - kako ovaj film pokušava - već kao bacač plamena, za dezinfekciju i zastrašivanje. Film od ovoga beži stavljajući tim u konflikt sa (bukvalno) bezličnim, potrošnim protivnicima i mada se ima utisak da Ayer snažno pokušava da kanališe Camerona i Aliense, osećaj je, bože me prosti, češće kao da gledamo nekakvu TV seriju...
Nadam se da će Warner objaviti i director's cut ovog filma jer se Ayerova vizija nazire,alisuviše teško joj je da ispliva kroz naplavine pop-kulturnih referenci i sumnjivo tajmovanog verbalnog humora. Idemo dalje.
znači propast. :(
hvala na izveštaju.
Mehmete, SUICIDE SQUAD je kao Republika Srpska pre dvadesetak godina - nestašan, mali i prkosan, sa psihijatrom na čelu i suočen sa nerazumevanjem Amerike.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, SUICIDE SQUAD je kao Republika Srpska pre dvadesetak godina - nestašan, mali i prkosan, sa psihijatrom na čelu i suočen sa nerazumevanjem Amerike.
Sent from my iPhone using Tapatalk
и ГОТГ и СС су пг13 ако се не варам (а не варам се) (http://www.imdb.com/title/tt1386697/parentalguide?ref_=tt_stry_pg#certification)
Fenomen recepcije filma SUICIDE SQUAD pre svega obeležava to što je u danima premijere filma pored salve negativnih kritika, izašao i niz tekstova koji su demistifikovali proces nastanka filma, sugerišući da je pretrpeo teška dosnimavanja, premontiravanja i sl. samim tim izvrćući percepciju fanova koji će sada provesti silno vreme u pokušaju da dokuče šta je kad snimano dodato i zalepljeno. Šteta, pošto mnoge stvari u ovom filmu možemo prepoznati i u prethodnom Ayerovom filmu SABOTAGE, samo je tada izgleda Ayer snimao film u potpunoj harmoniji sa producentima, glumcima i distributerima, pa o intervencijama nisu izlazili nikakvi traktati.
Elem, SUICIDE SQUAD je film za koji bi se moglo reći da je u nekim elementima prekraćen za moj ukus (pre svega subplot sa Griggsom i Jokerom, recimo) ili da je snimljen u tempu koji nije trpeo određene montažne intervencije. Isto tako, mislim da slično filmu SABOTAGE, Ayer pokazuje određenu proizvoljnost prilikom upotrebe flešbeka, ali mene u ovom slučaju sam sadržaj tih flešbekova nije izneverio. Ovde otvaramo strukturalno pitanje - dakle, Ayer koristi flešbekove kao prisećanje, ali i kao fantaziju, isto tako, Ayer u ovom filmu koristi flešbekove kako bismo se prisetili događaja koje nikako nismo mogli videti ali i na one koje jesmo, samo nismo dobili sve informacije. Teško mi je da zamislim studio koji nameće autoru ovakvo rešenje koje samo znači da film zahteva strpljivog gledaoca, dakle sve ono što projektovana publika ovakvih filmova nije.
Konačno, jedna od glavnih argumentacija da je film poremećen u montaži jeste pitanje kako se to Deadshot i Harley vide u filmu pre montažne sekvence koja najavljuje Suicide Squad, na vrlo sličan način kako to rade stripovi, i na IDENTIČAN način kako to radi animacija ASSAULT ON ARKHAM. To međutim teško da ima veze sa studijem već sa idejom da se uspostavi protagonizam Deadshota i Harley mimo akcije koju je osmislila Amanda Waller, kao što uostalom nudi i samo finale filma.
Da li je to dobro rešenje opet možemo diskutovati, ali mislim da je dosta čitljivo i da Deadshot i Harley nose sa sobom najveću "produbljenost" kao likovi, najjače motive i transformacije u toku priče, i uostalom igraju ih i glumci na koje se najviše računa.
Ono što je međutim po meni ključni problem koji se nekako izbegava u priči o SUICIDE SQUADu jeste horizont očekivanja. Naime, post-DEADPOOL svet superherojskog filma je izmenjen, ali ne bih rekao da SUICIDE SQUAD zapravo ima tako snažnu reakciju na DEADPOOLa per se. Naime, u DEADPOOLu je negativac sa kojim se Deadpool obračunava organski vezan za samu junakovu priču. U SUICIDE SQUADu mislim da je najzanimljivlje to koliko je Enchantress zapravo "tuđa bitka", koliko ona ne zanima ni sam Odred, niti je deo njihove misije. Film je neprekidno optuživan da ima slabog negativca, ali zapravo film ima sjajne negativce. Svi u njemu su negativci a Enchantress je bukvalno McGuffin. Ona se i narativno i stilski dešava mimo aktivnosti i interesovanja Odreda i njeno zlo junaci percipiraju kao nešto tangencijalno.
U tom pogledu, rekao bih da DC ovde radi ono čemu je inače sklon a to su politička poentiranja, i SUICIDE SQUAD se na tom nivou odlično uklapa u Ayerov rediteljski kanon. Naime, Ayerovi filmovi svi govore o ljudima koji su mračni, često i poročni i grešni, kojima je društvo delegiralo brigu o pojavama kojima "običan svet" ne želi da se bavi. U tom smislu, SUICIDE SQUAD se savršeno uklapa u kanon. Zatim, tu je tema grupe kolega, profesionalaca, koji često iskoračuju na mračnu stranu. Imamo i to u filmovima SABOTAGE i FURY. Konačno, imamo čoveka koji je psihopata ali bi mogao poslužiti odbrani zemlje u Ayerovoj debitantskoj rediteljskoj drami HARSH TIMES. Sve to možemo prepoznati u ovom filmu. Enchantress je tu poslužila kao substitut za Jihada, prvog Suicide Squad negativca. Ona ovde nije predstavnik islamizma po svojoj genezi ali po svemu ostalom jeste. Šta Enchantress radi - ona radikalizuje obične ljude ne bi li se osetila što više niko ne veruje (u nju). Ni sam JIhad ne bi bolje ovaplotio traumu vezanu za War on Terror, naročito ako imamo na umu zaplet kako je Enchantress inicijalno korišćena kako bi služila Americi (u jednoj akciji čak protiv Irana, sic!)
Ako na taj način gledamo film, onda je Enchantress u stvari Jihad koji se ne tiče ološa kome država omogućava da se ispolji radeći za nju kao private contractor. Otud, pripadnici Odreda nemaju ništa protiv Enchantress per se osim što ne dele njene vrednosti i ne kapiraju njen arhaični osećaj apokalipse koji im je stran. Suicide Squad je pre svega strana ljudske slabosti, i ne može da se ukači na bilo čiji religiozni zanos.
Stoga, Enchantress nije ključni negativac u ovom filmu. Ona je simptom a negativac je Amanda Waller koja ne samo da ih drži ucenom na okupu već je praktično i izazvala ceo problem sa Enchantress, igrajući se sa njenim opasnim moćima. Ne treba da čudi da se Squad najvećim delom bori sa svojim demonima odnosno sa Amandom Waller, kao i da se uticaj Enchantress na njih odvija upravo kroz halucinantne vizije Raja koje postoje u njima, što je ništa drugo do Jihad.
Horizont očekivanja u pogledu zabave, spektakla i sl. izneveren je u filmu jer je ovo Guys on a Mission flick koji ima dva segmenta. Okupljanje tima i egzekuciju akcije u jednoj noći. To ne liči na superherojske filmove, pa ni samog Deadpoola koji jeste dugo muzao onaj obračun na autoputu, ali i on je na kraju razvukao priču i vremenski i lokacijski.
SUICIDE SQUAD međutim nudi jednu krajnju svedenost. Borba se dešava noću, u jednom gradu, u jednoj ulici, jednom soliteru i još jednoj zgradi i to je sve. Nema ni egzotičnih lokacija, nema čak ni obdanice. Tu su junaci, tu su njihovi demoni, tu su bezlični protivnici oko kojih se oni homogenizuju.
Dakle, SUICIDE SQUAD nije mnogo šaren film. Vrlo je tvrd, urbani akcijaš, bez mnogo letenja, bez mnogo šarenog spektakla. Verujem da kada se kaže superherojski film, ljudi ne zamišljaju ESCAPE FROM NEW YORK, ali Ayer ga tako zamišlja i hvala mu na tome, jer to je tip akcije koji nam nedostaje.
Ayerov superherojski svet odlazi još korak dalje u pogledu heightened realizma od Snydera. Ayer prikazuje naličje, talog, geto, buvaru, i to tako i izgleda. Samo je prvi Jokerov čauš, stripovski lik, već sledeći je gangbanger kakav bi se mogao pojaviti u filmu Braće Hughes ili Johna Singletona. To je taj Ayerov touch koji u ovom filmu funkcioniše, gangbangeri su gangbangeri, vojnici su vojnici, sve deluje lived in, a opet je naravno, za stepen više od realizma.
Roman Vasyanov je napravio odličan izgled filma. SUICIDE SQUAD je konzistentan sa Snyderovim filmovima, ali je ipak mnogo vlažniji, realističniji u teksturama ali mu posao olakšava i to što tretira manje fantastičnih bića i sprava nego Snyder.
S jedne strane, mislim da je šteta što je kritika ovako klevetnički dočekala SKWAD. Nezavisno od toga kakav je utisak ostavio film, mislim da je mnogo kritika neosnovano, bazirano na pogrešnim premisama, rekao bih čak i netačno shvaćenim elementima. S druge strane, kako ne volim da se reditelji od kojih mnogo očekujem predugo zarobljavaju u superherojskim franšizama, mislim da je mudro da Ayer ode iz DCEU i nastavi da ganja svoje projeke.
I tematski i strukturalno, Ayer je snimio svoj autorski film. Tematske opsesije i formalne idiosinkrazije su konzistentne sa njegovim drugim radovima. Već to samo po sebi je trijumf. Imaginarij SUICIDE SQUADa je meni izuzetno prijao. Razumem one kojima nije. I žalim ih.
* * * / * * * *
Quote from: дејан on 05-08-2016, 01:53:51
и ГОТГ и СС су пг13 ако се не варам (а не варам се) (http://www.imdb.com/title/tt1386697/parentalguide?ref_=tt_stry_pg#certification)
Da, čim sam postovao, otišao sam da to proverim ali forum se onda inatio i nije mi dao da editujem, otuda i toliko grešaka u kucanju koje su ostale u tekstu :oops: Zahvaljujem na ispravci.
Inače, Suicide Squad pati od dramaturških bolesti koje su postale praktično zaštitni znak Warner/ DC produkcije još od Nolanovih Betmena (iako Nolan ovde nije producirao stvari) i koje nisu nužno dealbreaker ali meni bodu oči jer nekako želim da superherojski film prevaziđe nešto što su za mene dečije bolesti.
Prvo je da Suicide Squad ima sličan problem sa negativcem kao i X-Men Apocalypse: natprirodno moćnog negativca koji sam promiče svoju agendu ali mora da regrutuje i armiju henčmena ne zato što su mu potrebni već da bi protagonisti filma imali šta da rade do finalnog obračuna. U Suicide Squad gledamo negativca kako svojeručno ruši helikoptere s neba, seče arhitekturu pokretima udova kao da je od mokrog testa, uništava automobile dodirom, i nije jasno šta će mu još i vojska nekakvih dronova. Čak ni za odvlačenje pažnje, jer, kako se i vidi na kraju upravo je ON taj koji odvlači pažnju dok sestra mu obavlja posao.
Dalje, Suicide Squad u grad doleće helikopterom sa misijom da se popnu na vrh te i te zgrade i spasu VIP-a odatle. Zašto ih helikopter ne odvede do vrha zgrade nego leti u drugi deo grada gde ga sruše pa naši momci i devojke moraju da pešače do zgrade i zatim uz stepenište šipče do vrha? Zašto ih helikopter nije odneo do vrha zgrade - jer vidimo da to posle može - s obzirom da spuštanje u grad nije ispalo ništa bezbednije?
Možda ključno: zašto negativci targetuju Rika Flega i njegovu šeficu? Da li misle da moraju da uklone Suicide Squad da bi njihov plan za pokoravanje svega bio uspešan? Ako da - mada nije jasno zašto da - zašto kada zarobe osobu koja može da uništi ceo Suicide Squad pritiskom prsta to ne učine?
Opet, nisu ovo suviše bitne stvari u filmu koji ima jaku psihologiju likova i njihove intenzivne interakcije, ali Suicide Squad je i u tome stao na pola puta kako sam noćas argumentovao :cry:
Mehmete, targetuju Amandu da bi uzeli srce kako bi Enchantress došla sebi. A Flaga targetuju zbog intimne veze sa June i Enchantress.
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je sve jasno, ali ne odgovara na pitanje zašto ne uklone Suicide Squad kad imaju priliku, zašto ne uklone Amandu kad imaju priliku i šta će im tačno Rick Flag.
Amanda im treba da bi iz nje crpli infomacije kako da unište svet. Imaš onaj kadar kada joj izvlači info. Flaga targetuje ali ga ne ubije jer ga Skwad odbrani. Ne ubije ih jer ih zove da se pridruže. E sad, zašto se drevna veštica ne doseti da SMS porukom ubije mutirani spoj krokodila i čoveka kada ovaj odbije da sa njom vlada svetom je nešto što mislim da možemo podneti u comic book filmu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ima ona priča kad je Kusta hteo da snima svoj prvi kratki film koji govori o momku i devojci koji se voze svaki dan tramvajem i onda jednog dana se između njih razvije simpatija i tramvaj tada umesto da skrene šinama, nastavi pravo.
I snimatelj Šibe Krvavca pita Kustu, "Kako tramvaj ide pravo kad šine idu lijevo?" a Kusta mu odgovori, "Pa jel film il nije film?"
I tada Šiba shvati da će biti nešto od Emira.
Tako i sa SKWADom. Tebi se "film" očigledno nije "desio" ali ako ti je za utehu, ne bi ti bio nimalo bolji da su sleteli pravo na soliter i da je Enchantress aktivirala telefon Amande Waller. Raskid sa filmom ti se desio pre toga...
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je istina. Moje glavne zamerke se svakako tiču karakterizacije i dijaloga, ovo su samo usputne primedbe.
SUICIDE SQUAD je upravo downloadovao GUARDIANS OF THE GALAXY DVD i nabio ga na...
"The supervillain tentpole, playing at 4,255 locations, will wind up in the top 20 domestic launches of all time. "Suicide Squad" will demolish the "Guardians of the Galaxy" two-year-old record for an August opening by more than $45 million "
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa vi niste normalni - prekinite vise sa spojlerima, stvarno!!!!!!
Pogledaj film pa neće biti spoiler...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja sam se trudio da ne spojlujem, al Cripple ne haje. Istini za volju, nije da je priča bitna u filmu.
Na drugo gledanje, dosta stvari "legne".
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 06-08-2016, 11:42:10
Pogledaj film pa neće biti spoiler...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hocu, naravno, samo da zavrsim snimanje... Inace, Batman V Superman ultimate edition stize za koji dan. Vidim da je tebi vec stigao. Kakvi su utisci?
Ultimate Edition sam pogledao kad je leakovao. Ta verzija filma po meni bolje "diše" od ove koja je izašla u bioskope. Ima celih deonica koje su ispale. Mnoge primedbe koje sam imao na bioskopsku verziju, tu ne važe.
Ja sam u montaži tako da nisam još stigao da se prepustim BRa. Za sad mu se samo divim iz daljine tokom kratkih boravaka u kući. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Later this year, Penelope Spheeris will turn 70 years old. "You get to a certain age and you go, 'OK, what is my identity?'" the director says, speaking from her Hollywood home, where she's hiding in a closet to get some peace from her dogs. "My identity is The Decline of Western Civilization. It's not Wayne's World or any of those other movies I did." A new box set collection of her iconic Decline films—which chronicle L.A.'s punk scene in three distinct eras—puts a point on this fact while highlighting some of the best rock'n'roll filmmaking ever captured.
Spheeris was well suited to document such chaos: Her father ran a carnival where he also played the strong man, until he was killed in a knife fight when Spheeris was seven. Her mother married seven different men, some abusive drunks, so Spheeris turned to loud music to block out the noise of them shouting. On her wages from IHOP and Denny's, she put herself through film school at UCLA. There, she met Lorne Michaels, which led to her producing Albert Brooks' 1979 directorial debut, Real Life. She also established what may be the first music video production company, Rock 'n Reel, and made promos throughout the '70s and '80s.
Her second film was 1981's The Decline of Western Civilization Part I, which showcased the likes of the Germs, Black Flag, and Circle Jerks with technically brilliant footage of shows and mosh pits; critic Pauline Kael compared it to watching Kennedy's assassination. "Steve Conant, the guy I got to shoot the main camera, was a shooter for the L.A. Lakers basketball team," Spheeris explains. "My logic was that if he could follow the ball, he could follow the kids in the pit. Meanwhile, I would be up on a platform so I wouldn't get hurt, like a pussy." After hundreds of punks descended on Hollywood Boulevard for the film's premiere, the LAPD dispatched 300 motorcycle cops, and then-police chief Daryl Gates wrote a letter demanding it never be shown in the city again.
The documentary earned Spheeris the opportunity to direct This is Spinal Tap, which she turned down because she didn't want to mock her beloved heavy metal. She chose to make Decline II: The Metal Years instead, though the grotesque egos of Sunset Strip stalwarts like Kiss, Aerosmith, and Poison—coupled with pressure from producers—turned it into an unintentional comedy of excess. Although the movie has been officially unavailable for years, certain scenes have become legendary in their own right: A frazzled post-rehab Ozzy preparing the world's least appetizing fried breakfast; Wasp's Chris Holmes floating in a pool chair and dowsing himself in vodka while his disapproving mom looks on. Reveling in their imperial period, the protagonists of the 1988 film are cruelly unaware that Nirvana's debut single is just months away, heralding the scene's death knell at the hands of grunge
Key to Decline I and II were the punk and metal fans: drawling deadbeats in the first; horny, poodle-haired egomaniacs in the second. Spheeris' eye for teen hubris led Lorne Michaels to ask her to direct 1992's Wayne's World, which remains her most successful film to date, but it came with its own repercussions. After the first two Decline films, studios didn't think she could make comedy; after Wayne's World, they wouldn't give her serious material. A rift with Mike Myers meant she didn't get offered Wayne's World 2, and she ended up in a low-rent commercial cul-de-sac, directing the likes of The Beverly Hillbillies and Little Rascals. "If I could go back, I would probably not have done Wayne's World," Spheeris admits.
After a revelation at Burning Man—essentially, fuck studios—Spheeris returned to the Decline series in 1996, hoping to make a movie about punk, now commercialized, 20 years on. "But it turned out to be about the social disaster L.A. is in, with people treating children so bad," she says. The focus became the city's gutter punks: Abused runaways living on the street in makeshift families, panhandling and making the odd dollar by "spanging"—posing for photos with tourists. At the end of the film, a screen flashes up saying that all profits from the movie would go to organizations supporting these kids. Tragically, Decline III never received any kind of release. There was little demand to see such a depressing movie, and the few distribution offers that Spheeris got required her to hand over the rights to the first two movies, which she refused to do.
Now, all three are compiled for the first time in a handsome DVD release. Included among the extensive extras is a commentary of Decline I by Dave Grohl, who credits that film's soundtrack with making him want to be in bands. Viewed together, the trilogy's title seems even more appropriate, as the arc mirrors mankind's journey from the dark ages, to classical Rome, and back to barbarianism. The project would never have come together without Spheeris' daughter, Anna Fox, who "forced" her mom to re-release these films and is also on our call from her L.A. home.
Pitchfork: When you set out to make Decline I, did you see any precedent for it in terms of films about punk?
Penelope Spheeris: No. At that time, punk was so fresh in L.A. They may have been making films in England or New York, but there was really nothing here. I didn't have a research bank I could tap into, but I had a film company, and I always had equipment checked out on the record company's account. So I would go do my job and shoot the Staples Singers or Fleetwood Mac or the Doobie Brothers, and then I would go to a punk club at night and use the same equipment there. I tried to shoot as many shows as I could.
Pitchfork: Did you anticipate L.A. punk becoming culturally significant, or was it more about the excitement of the here and now?
PS: It was both. I did know that I'd never seen anything like that in rock'n'roll before, and I felt that it was important to capture the moment. I'm still rather astounded that [Decline] got so much interest.
Pitchfork: Were you a regular presence in the scene back then?
PS: I had been going to the shows. But the exact moment it occurred to me that I needed to make a movie was when a businessman out in the Valley asked if I would direct a porno movie, and I said, "Hell no, but I'll do a punk rock movie." I took the guy to a Germs show and he was like, "This is pretty freaky—maybe we should do it."
Pitchfork: Decline I seems like a pretty ethically solid scene, but by Decline II, the music became self-interested and motivated by fame and money. What do you attribute that to?
PS: I like to think about society as being a flock of birds: There seems to be a common consciousness in different time periods, and the new common consciousness reacts to the old standards. Punk rock was tearing down traditional rock'n'roll and totally pissing on disco, then heavy metal came in and squashed the punk rock, and then grunge came in and squashed the heavy metal. It's an organic way of making our musical society evolve.
Pitchfork: You turned down the opportunity to direct Spinal Tap because you didn't want to take the piss out of heavy metal, but then a lot of the bands that are documented in Decline II are utterly grotesque. Was mocking them unavoidable?
PS: I wanted to use more serious bands—that's why I thought to have Megadeth in the end. But the producers saw the humor in the scenes much better that I did, so that's why the film turned out to be as funny as it was. It's to their credit, or blame, whichever way you look it at.
Pitchfork: During Decline II, the male musicians never shut up about their dicks, and the objectification and chauvinism is unrelenting. How did you feel as a woman in that environment?
PS: My mother was a barmaid and I was raised in a trailer park. I'm used to that language. I put it on the screen so that people could interpret it as they wish. As a filmmaker, I try to stay objective. I was just preserving it for history to let people know that that was a cool way to be back in 1987. Now we can look at it and go, "Oh, that ain't cool."
Pitchfork: Unlike in Decline I and III, there's little vulnerability among the bands in Decline II. Do you think there was that side to them?
PS: They were not so much vulnerable as subject to disappointment. The whole posture of the scene then was confidence and arrogance. As someone older than they were, I knew they weren't all gonna make it. I also knew that for them to have that as a goal was so superficial. Even if they did get all the money and glamor and glory and fame, that wasn't gonna make them happy.
Poison's Bret Michaels and Spheeris circa Decline II
Pitchfork: The sexual identity of the men in Decline II is really interesting. There's a huge drag aspect to their attire, but they're so aggressively masculine and predatory.
PS: I believe the reason that they dressed so feminine is so that so that they didn't intimidate the young girls; the guys with the makeup and the fluffy hair were going to get laid a little quicker. And the key there is young girls. When Anna was working on Decline II, she was going out with Nikki Sixx—it was one of the worst times of my life! All my rock'n'roll lifestyle had come back to bite me in the ass because—how old were you, darling?
Anna Fox: 17.
PS: And from the story I heard, he might have bragged that you were younger.
AF: Yeah, he told everybody I was 15.
Pitchfork: I can't imagine the stress of your child going out with Nikki Sixx.
PS: I made him come over to the house to meet me because that was the rule. So he came over and that was, you know, [sarcastically] fun.
Pitchfork: Did he behave himself?
PS: No. [laughs]
AF: He was all done up because he had just done a photoshoot: full make-up, full costume, hair teased out. What did he say to you?
PS: "You said that you didn't want your daughter going out with a 40-year-heroin addict, and I don't like that." I told him, "I'm sorry, I don't mean to insult you. How old are you?" He couldn't dispute the heroin addict aspect.
Pitchfork: I love that he had the brass balls to get offended by that.
PS: I think the black rubber suit he was wearing and his charged-up hair gave him a little more confidence.
Pitchfork: Anna, how long did you go out with him for?
AF: Probably six months. But when you're 17, six months seems like forever.
Pitchfork: Did you break up with him?
AF: He was going on tour for the Girls, Girls, Girls album, so it really didn't make much sense for us to continue going out.
Pitchfork: Let's get onto Decline III. How were the gutter punks perceived by people in the scene who weren't homeless?
PS : They were given a certain kind of respect because of their situation. What I found interesting is that it's human nature to have a family, so they formed new families. They were very protective of each other and still, to this day, so many of them are just as close.
Pitchfork: By the time you made Decline III, the world wasn't as up in arms about punk corrupting kids—but the film makes the point that they were actually corrupted by forces much closer to home.
PS: In 2013, I got my license to be a foster parent, just as a way to try and help these kids. I feel like you have to do something. My cross to bear at this point is how the mentally ill are treated in the United States. It is horrible. I'd love to do a movie on it, but you can't because of privacy issues.
I was going to try and direct a film about mental illness once. I remember standing in Patton State Hospital for the Criminally Insane doing research and then getting on a phone there and calling my agent and saying, "Where does that movie at Paramount stand?" He said that I got the job. That was Wayne's World. So I was either going to do a movie on the criminally insane or Wayne's World. It was a critical turning point in my life.
Pitchfork: Do you think you might revisit that project?
PS: If I could do that documentary, I really would. The reason I've become so interested in it is because when I did Decline III, I met my boyfriend of 18 years. He is a wonderful person and extremely brilliant. He was homeless for 10 years before I met him and unfortunately he's affected with schizophrenia. As brilliant as he is, he's been in a mental hospital for a year. I have learned the ins and outs of that system and how those people are treated, and it is horrible. I've been struggling for about 10 days now to get him a blanket.
Pitchfork: Was that a strange dynamic to start a relationship from?
PS: There's a 20-year difference in our age—he's 50 now. It was pretty incredible, I guess, for him to go from totally homeless to living in a $2 million home on three acres in glamour city. But he's truly a punk at heart and he doesn't give a shit about all that stuff. There's plenty of star-studded dinners that I've invited him to go with me to and he just won't. He's like, "Why would I wanna go to a fucking Bradley Cooper party?" [laughs]
Pitchfork: How did you fall for each other?
PS: While I was cutting the movie, I was driving down the street and I saw him sitting on a bus bench. I pulled up and asked if he remembered me. Turned out he had been looking for me. We had dinner one night, and he was fucking filthy, man. I thought I was just being nice and buying the guy dinner, and then when he got out of the car he kissed me! [laughs] He said, "If you ever want to see me, I hang out at Borders and I'm usually in the physics or philosophy aisle." I was scared of him at first, but then I kept going back every day to take him to lunch. I was with him for 19 years. If you know that movie A Beautiful Mind—that's him. He's a genius. Unfortunately, now he's in a mental hospital, but we're trying to get him out.
The '90s punks of Decline III
Pitchfork: Turning to future projects, I heard you were directing a Johnny Rotten biopic?
PS: I was dealing with him for a while and I don't believe it's gonna happen. But somebody should make that movie because it's such an important story. I just don't know if he's got the mindset to do it. I love him, and I think he changed the world, especially the world of music, but he was suffering from the same thing I was—you get to a certain age and you go, "What is my identity?" What's Johnny Rotten's identity? The birth of punk, the Sex Pistols. You want to get it right, and I think John is afraid to get it right.
Pitchfork: A few years ago you said there was a fourth Decline project in the works. Is that still happening?
PS: We've started working on it, but I'm not allowed to say [what it focuses on] because it would make us vulnerable to people doing something similar.
Pitchfork: Is it about music?
PS: It's about music. That's the nature of The Decline.
Nicolas Winding Refn nastavlja svojim stazama i bogazama u svetu high profile filmmakinga. Posle danske faze i isprva neuspešnog a potom i uspešnog prelaska na English-speaking filmove, Refn ne uspeva da se iznese sa izazovima koji se pred njega postavljaju. Ako je DRIVE bio srećan kraj jednog projekta koji je ličio na ostvaren vlažni san pajkićevca iz osamdesetih, onda je ONLY GOD FORGIVES bio katastrofalan spoj antonionijevske meditacije i tarantinovske polemike sa tradicijama neameričkog filma. THE NEON DEMON je produžetak tog usmerenja drugim sredstvima. U njemu, Refn kombinuje iskustvo iz DRIVEa sa ambicijama iz ONLY GOD FORGIVES.
Iskustvo iz DRIVEa je pre svega da film mora imati nekakvu priču, vrlo rudimentarnu i žanrovski gotovo naivnu, i da se ipak narativno mora kretati od nekakvog početka prema nekakvom kraju. Iz ONLY GOD FORGIVES ponovo preuzima želju za meditacijom antonionijevskog tipa prepletenu sa tarantinovskim posvetama exploitation filmu.
Refn deluje kao da je pod stare dane dobio invite za Cinemageddon, i nekako ne shvata da je ta vrsta crate-digginga ipak odavno passe. Zato je THE NEON DEMON film koji u svojim posvetama starim autorima poput Jessa Franca ili Franjua, pa čak i Cluzora, deluje začuđujuće bajato i prepun opštih mesta. Međutim, iako Refn u tim deonicama rado koketira sa estetikom treša, ni ne shvata da se pravi treš krije u onome što on vidi kao svoju ličnu nadogradnju i uzdizanje ovoga na nivo arta.
Naime, Refn i art postupci su uvek bili u raskoraku, pa tako svaki njegov pokupšaj da proizvede nekakvu kontemplativnost ili estetizaciju liče na naivni hack nekog netalentovanog studenta režije sa srpskog privatnog fakulteta. Otud THE NEON DEMON stoji kao jedan od onih filmova koje vole ljudi koji ne mogu da upišu režiju, kao delo nekog napaljenog netalenta koji je upravo pogleda HUNGER Tonyja Scotta i pomislio da bi i on mogao tako.
Refnova estetizacija je u ovom filmu s jedne strane oslonjena na fascinaciju amerikanom kao iz DRIVEa i jako se slabo povezuje sa glamuroznim svetom mode o kome pokušava da govori, tako da praktično imamo dva filma, jedan govori o svetu mode a drugi o fetišizovanom linčovskom motelu-ćumezu u kome obitava glavna junakinja.
Elle Fanning je odabrala THE NEON DEMON da joj bude prva kontroverzna, odrasla uloga, i ko je može kriviti jer Refn ima prilično ozbiljnu reputaciju. Ipak, nadam se da će uskoro svoje izbore početi da profiliše malo i po onome šta konkretni projekti nude. Međutim, Refn ima taj estradni dar da učesnicima projekta kao i gledaocima umesto kvaliteta ponudi uspešnu iluziju slike o samima sebi. Tako ljudi koji gledaju koji prisustvuju nesnošljivom trešu THE NEON DEMONa u najgorem slučaju misle da su gledali kanski filmski eksces, a glumci misle da su konačno iskoračili iz comfort zonea.
Nažalost, THE NEON DEMON je prazna priča.
* 1/2 / * * * *
Prvo pero španskog žanrovskog filma, Alberto Merini, snimio je svoj rediteljski debi SUMMER CAMP. Nažalost, ova Filmaxova produkcija na engleskom jeziku ne dobacuje do Merinijevih vrhunaca i neobično je da se opredelio da debituje baš sa ovim projektom. Prvo, na scenariju je tek drugopotpisani. Drugo, SUMMER CAMP je svedena priča o letnjem kampu gde nekakav virus koji pobuđuje agresiju napada ljude ali se film dešava pre nego što su stigla deca i ima vrlo mali broj protagonista, što svodi celu priču na međusobnu borbu između manje od ukupno desetak likova, od kojih jedva četiri imaju nekakav protagonizam.
Premisa je trashy i jedini način da profunkcioniše je genijalna inscenacija. Iako je Merini daleko od slabog reditelja, genije ipak nije, pa samim tim ne uspeva da prevaziđe sva inherentna ograničenja materijala za koji se opredelio.
* 1/2 / * * * *
Samoubilačka Škvadra vs Identity Politics
http://www.thedailybeast.com/articles/2016/08/05/suicide-squad-s-retrograde-misogyny-the-trials-of-margot-robbie-s-harley-quinn.html
Pogledao sam A HOLOGRAM FOR THE KING Toma Tykwera. Reč je o ekranizaciji romana Dave Eggersa koju je producirao i glumački obeležio Tom Hanks kog možemo smatrati piščevim ključnim osloncem u Holivudu. Hanks je ne samo otkupio i producirao dve ekranizacije Eggersa u poslednje dve godine već mu je omogućio i prvi scenaristički posao na filmu Spike Jonzea. Dakle, Hanks je prepoznao Eggersa, i A HOLOGRAM FOR THE KING je prva high profile ekranizacija njegove proze. Tom Tykwer je veliko internacionalno rediteljsko ime, i sve predispozicije za veliki film su tu. Međutim, A HOLOGRAM FOR THE KING to nije. Paradoksalno, uprkos Tykwerovom angažmanu, A HOLOGRAM FOR THE KING je izrazito "mali" film, sa malom pričom među karakterima, malim "idejama" koje obrađuje, i malim dometom.
Nisam protivnik "malih" filmova koji pričaju "velike" priče, u čemu se Eggers pokazao kao velemajstor na filmu PROMISED LAND Gusa Van Santa, međutim A HOLOGRAM FOR THE KING naprosto ne uspeva da uhvati bilo kakvu trakciju. On može biti zanimljiv nama u Srbiji jer ima aluzija na "Beograd na vodi", ko voli Hanksa kao glumca može da uživa u njegovoj vrlo predanoj glumi, ali ko voli Hanksa kao producenta ili reditelja, neće dobiti ono što karakteriše njegove radove "iza kamere". Hanksovi radovi su uvek višeslojni, narativno precizni, tehnički dobro realizovani, inteligentni, a od svega toga A HOLOGRAM FOR THE KING zadržava samo tragove Tykwerove sposobnosti da snimi nešto atraktivno, i pretenziju da se obraća upmarket publici.
Sve ostalo je začuđujuće šuplje, površno, nenadahnuto. Eggersovi romani me nisu naročito impresionirali, ali mislim da nose u sebi više vrednosti nego što je Tykwer uspeo da izvuče u ovom filmu.
* * / * * * *
Izgleda da nisam veći katolik od Pape...
http://www.comicmix.com/2016/08/07/john-ostrander-reviews-the-suicide-squad/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisi, ali Ostrander korektno primećuje:
QuoteThe antagonist(s) are not well defined and, to my mind, you need a good antagonist to help define the protagonist(s). It's the antagonist who usually sets the plot in motion and it is defined by what they want. The story is a little more generic "we have to save the world" than I usually did; I always liked having one foot squarely in reality. I also liked having a political and/or social edge in my Squad stories. That would also give a greater feel of reality and I don't see that here.
Ja mislim da ovaj film ima dosta jako "political and/or social edge" i opisao sam kako to vidim...
Sent from my iPhone using Tapatalk
"We're bad guys, it's what we do!" Now that David Ayer's Suicide Squad has arrived in cinemas, we can finally see just how detestable this bunch of bad guys really are. And, now the film's out, we can also get to the nitty gritty of all of those pre-release rumours – and whether any of them manifested in the final film. Director Ayer talked us through some of his previous cuts, why his latest film is an "anarchic punk rock art movie", and his responsibility to the DC Extended Universe at large.
WARNING: there are spoilers for Suicide Squad throughout this article.
1. The original script started in Belle Reve
belle reve suicide squad
"The very first script started in Belle Reve and told the backstories of everybody in these sort of flashback montages. The original conception is that there would be these memory bursts as they sat in their cells recalling their previous lives and also get the audience up to speed about who they are and how they ended up there. The first impulse was always to do a montage in the first act, but you chase different things."
2. It's an 'anarchic punk rock art movie'
enchantress suicide squad
"The film is really the journey of the soul. I know this is going to provoke incredible howls of outrage, but it's really this anarchic punk rock art movie. June Moone goes into this cave where she becomes possessed by this alter-ego that's hypersexual and primitive and destructive and vengeful. Everybody who has to take her down experiences their own sort of 'dark night of the soul' as Enchantress offers up this fantasy reality where she can provide them with a false nirvana, false happiness. The film, in a lot of ways, is really about the splitting of the personality and addiction, and the dark side of the soul."
3. It was the bat way or no way
ben affleck batman suit
"When I signed on, I explicitly asked for Batman. Everything's always done in his viewpoint, in this case we see Batman through the eyes of the baddies that he arrests, so I thought it was important to show how he takes them down."
4. There's no R-rated cut
harley quinn tongue
"You could easily make this R-rated by having two F-bombs or someone smoke a cigarette. But that's not what I think people mean when they ask for an R-rated version, so it was always meant to be a PG-13. It's a decision you make before you turn the cameras on."
5. Scott Eastwood isn't playing Dick Grayson. Or Roy Harper. Sorry
scott eastwood suicide squad
"He's Flag's right-hand man, GQ, a fairly straightforward military character."
6. Only two Skwad members were ever going to snuff it
rick flag harley quinn deadshot boomerang
"There was never a third. It's pretty standard in the structure of all the Suicide Squad stories that somebody rebels against the system and gets executed by Amanda [Waller] or Flag, so it was important to show the consequences. You're always wrestling with something like this, you know, 'Why would the bad guys play along?'."
7. Boomerang's pink plush unicorn, 'Pinky', was a late addition
boomerang unicorn suicide squad
"[Pinky] was actually intended to be a piece of set decoration in one of our office building sets. I thought [Boomerang] needed a little something kind of fun and silly and it kept appearing throughout the film. It became a bit of a mascot. Yes, [he's a] Brony. Which is fine. I think it's a good thing and gives him a little hobby besides robbing banks."
8. The Joker owes his 'damaged' tattoo to the Boy Wonder
robin batman v superman
"This is sort of my personal thing and maybe less about a larger connection. But Joker killed Robin and Batman basically smashes his teeth out and locks him up in Arkham Asylum. It's in the asylum where Joker would have done the 'damaged' tattoo as a message to Batman saying, 'You've damaged me. I was so beautiful before and now you've destroyed my face.' That's where the grill comes from."
9. The version you see in cinemas is the 'dossier' version
amander waller dossier suicide squad
"There's a linear version we did where it opens up with June in the cave and tells the story in sequence with the arrests and Batman, and then we go to Belle Reve. Honestly, there may be six or seven different versions of the film. In that version, [test] audiences were left with a lot of questions and a little disoriented as to who to watch and why. So we came up with what we call the 'dossier' version which has Amanda presenting the backstories and origins of the various members."
10. Amanda Waller gets what Amanda Waller wants
viola davis suicide squad
"She's an intelligence officer, and if you start running down the logic trails of things and you have this Batman figure acting as a vigilante – and at this point he's been doing it for maybe 20 years – the intelligence services would absolutely figure out who this guy is and where he comes from. You'd put a friggin' drone over Gotham City and just track the guy, it's only logical. Amanda Waller would somehow get this information. There's something fascinating in how she could wrangle these monsters. She has to be an apex predator in order to control them."
11. Ayer has no regrets over Slipknot's early demise
adam beach slipknot
"You have to pick and choose your battles, and Slipknot gets his head blown off pretty quickly. I made a commitment early on not to try and create some kind of misdirect, because when you have that many characters, every frame of real estate is priceless. I didn't want to invest in that real estate to create some misdirect, because after opening night everyone knows he dies anyway."
12. Pink Floyd inspired a scene involving The Joker
jared leto the joker knives
"Yes, there's some onesies (you can just see a baby onesie in the top right of the above picture). Some roses, some onesies, some piano keys, cell phones, laptops, obviously a lot of knives and weapons, a lot of empty bottles and some tied-off bags of god knows what. It was inspired a little bit from Pink Floyd, the movie when Pete goes insane in the hotel room."
13. Ayer didn't feel constrained by the DC Cinematic Universe at large
the justice league movie
"Initially there was a lot of discussion about how to connect to the Justice League movie. Obviously in continuity this is post-Batman V Superman, but Wonder Woman is an earlier timeline than this so I was kind of free and clear of any friendly fire. But Flash and Aquaman are sort of in present day timelines, so we just had to steer clear of all that. My best analogy is: this is a fleet of ships crossing the ocean, but you get to be captain of your own vessel."
14. Don't call Jared Leto's performance a cameo
jared leto joker laughing
"I think there was an expectation of what the film should have been. People really wanted more Joker and wanted him to be an A-plot component. And it's funny how the critics call it a cameo but he has some fantastic sequences that are really important for the film. He really influences the journey quite a bit."
15. There's a reason The Flash captured Captain Boomerang
ezra miller the flash
"Boomerang is a Flash character, a Flash villain, traditionally. So it only made sense that it would be The Flash that captured him, so we dropped Ezra [Miller] in for his brief cameo. There's a history of rivalry between them."
16. Amanda Waller is the mission
enchantress shhh suicide squad
"The movie is basically Amanda Waller covering up her mistake, because she was the one that decided to use Enchantress as part of the original core Suicide Squad. Waller deploys her to clean up this entity that appears, which unbeknownst to Amanda is actually Enchantress's brother. So Enchantress engineers her escape from Amanda Waller and then Waller decides to cover it up by having the Suicide Squad rescue her and get her out of that city. It's funny because the plot gets deemed as being incredibly simple, but it's actually extremely complex!"
17. So just what is on Griggs' (Ike Barinholtz) internet history?
ike barinholtz suicide squad
"I think it's better left unsaid! I think he does a lot of eBay shopping."
Black Manta, the most famous and lethal of the various foes of DC Comics underwater hero Aquaman, will serve as the main antagonist of the James Wan-directed "Aquaman" solo film at Warner Bros. Pictures says The Wrap. Jason Momoa will reprise the role of the King of Atlantis which he's currently playing in the in-production "Justice League" film.
First introduced in 1967 and having undergone several revisions, each version of Black Manta essentially has him vowing revenge on Aquaman for a perceived slight be it the accidental death of a father to the not intervening when he was kidnapped and sexually abused. Manta is a violent human with a battle-suit capable of functioning in any oceanic environment.
There was a rumor last year that Common might play the role but that's no longer the case it seems. Will Beal is writing the screenplay based off a treament by Geoff Johns and James Wan. The film is currently targeting a July 27th 2018 release.
Scott Mann je pre nekih šest godina napravio ršum na akcionoj sceni sa izvanrednim i zapravo jniskobudžetnik akcijašem THE TOURNAMENT. Ovaj britanski reditelj uzeo je elemente koji su godinama marinirani u DTV kapacitetima i napravio izvanredan akcijaš paklenog tempa i inventivne inscenacije posle kog je delovalo da će napraviti i skok u bioskopske redove. To se nažalost nije desilo i šest godina kasnije isporučio je film HEIST. Taj film ima dosta jaku B-podelu, gostuje De Niro, igraju Jeffrey Dean Morgan, Gina Carano i Dave Bautista, solidno je inscenirano sve što treba, međutim to nije film koji dobacuje do TOURNAMENTa a naročito ne do bioskopskog kalibra.
Scott Mann je ponovo sve dosta solidno inscenirao, film je atraktivan, ali onoga u čemu je Mann najjači, a to je akcija, ovde ipak nema dovoljno. Okosnica nije akcija već tarantinovski heist krimić i u tom domenu ni scenario ni sam Mann nemaju šta puno da kažu.
Nažalost, HEIST nije bio pravi projekat za Mannov progres sa DTV scene. Uprkos tome što mi se čini da u krajnjem zbiru ovaj film neće bitno ugroziti njegovu poziciju, ipak na kraju krajeva predstavlja propuštenu priliku i stoji kao izgubljeno vreme.
Ako tome dodamo da se Gina Carano bije u samo jednoj i to vrlo kratkoj sceni, rekao bih da je HEIST bio gubitak vremena i za nju, ne samo za Manna.
* * / * * * *
Pogledao sam film KRYPTONITA Nicanora Loretija, eglanizaciju romana Leonarda Oyole u kome pisac direktno preuzima mitolgiju DC Justice league i polazi od premise da je Kal El pao u Argentinu a ne u Ameriku. Međutim, kako je Kal El pao među argentinsku sitrotinju samim tim nije postao Superman, pa su i ostatak Justice League izmenjeni a opet prepoznatljivi junaci - Wonder Woman koja je transvestit, Batman je policajac željan avanture, Flash je brzonogi uličar-šunjalica itd.
KRYPTONITA se bavi premisom Kal Elovog pada van Amerike na filmu, pa je samim tim sve ovo ekskluzivnije od sličnih pokušaja koje su pravili Kim Newman ili Mark Millar, iako su njihove inrepretacije, naročito Millarova, promišljenije i bolje. Međutim, KRYPTONITA se drsko pojavljuje u periodu kada je DCEU u ekspanziji, i nudi viđenje tog tipa priče iz subalternog ugla.
Argentinci su bili skloni dekonstrukciji superherojskog filma, setimo se ZENITRAMa Luisa Baronea. ZENITRAM je imao vrlo jasan politički angažman, i govorio je praktično o dnevnopolitičkim temama.
KRYPTONITA ne može pobeći od izvesnog koketiranja sa trešom jer naprosto teško je ovakvu premisu ispratiti bez toga. Međutim, KRYPTONITA u osnovi nije ni parodija žanra, pa na neki način nije ni ismevanje DC junaka. Ovo je zbilja jedna interpretacija DC univerzuma da se desio u Argentini, s tim što je dat u formi siege filma, bez puno specijalnih efekata, na prelazu između hightened realisma i comic book filma.
Ono gde KRYPTONITA kao prevashodno polemička drama pada jeste upravo to što Nicanor Loreti ne uspeva da zbog fascinacije dekonstruisanim DC likovima razvije valjan siege film. A opet kamerna siege atmosfera sprečava da se razvije pravi comic book ili superhero film. Na kraju, KRYPTONITA ostaje žestoko nedorečen.
Ipak, mislim da je ovo daleko od bilo kakvog od fan fictiona. Ovo de facto jeste uključivanje jedne vanameričjke kinematografije u superherojsku temu. Šteta je što KRYPTONITA nema mnogo šta da kaže u tom dijalogu. Ali, svakako da fanovi superherojskog filma, a naročito DCa treba da pogledaju ovaj film. Nicanor Loreti je stekao ime kao reditelj i producent trash i gore filmova. KRYPTONITA nije ni jedno ni drugo ali ima bezobrazluk kakav nose reditelji baš takvih filmova.
* * / * * * *
https://www.youtube.com/watch?v=eGudrpa40fs
Syfy and Universal Cable Productions have tapped comic book writer Grant Morrison and writer-director Brian Taylor to adapt Aldous Huxley's iconic sci-fi novel "Brave New World," which is set up at Amblin Television. Morrison and Taylor will serve as executive producers, along with Amblin Television co-presidents Darryl Frank and Justin Falvey.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Biće to tripozna adaptacija :lol:
Pogledao sam EMBERS Claire Carre, arty naučnofantastični film koji govori o postapokaliptičnom svetu u kome su ljudi masovno doživeli gubitak sećanja, kako dugoročnog, tako i kratkoročnog. Film uporedo prati tri priče, par koji iznova svakog jutra mora da shvati u kakvom je odnosu, dečaka kog pronalazi čuveni naučnik i ekspert za sećanja koji takođe pati od amnezije, i ocu i kćeri koju se zatvorili u bunkeru i zaštitili se od bolesti.
Postavka u kojoj ljudi stalno gube sećanja, bila je tema raznih uspešnih filmova od MEMENTOa do 50 FIRST DATES, međutim, Claire Carre ne zanima takav narativ. Kod nje naime to nije slučaj kod jednog junaka već svi junaci imaju taj problem i ne sreću nikoga ko se ičega seća.
Carre kroz ovu priču pokušava da istraži temu "života u sadašnjosti", odnos esencijalističkog u odnosu na egzistencijalističko, i u principu pronalazi pristojan recept za arty SF film. Ipak, jasno je da u njenom slučaju arty ima prvo mesto. No, način na koji je estetizovan bunker u kome se odvija linija priča o neinficiranim ljudima sugeriše da autorku uzbuđuje i imaginarijum futurističkog SF filma.
* * 1/2 / * * * *
Priča Sketches among the ruins of my mind objavljena u jednom od Monolita a koju je napisao Philip Jose Farmer ima istu premisu a solidno je pripovedački zaokružena. Preporuka.
http://variety.com/2016/film/news/die-antwoord-accuse-suicide-squad-stealing-style-1201835563/
Samo su još oni falili :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam THE SHALLOWS Jaume Collet-Serre, i ovaj film pokazuje da Collet-Serra nastavlja da oblikuje svoj autorski pečat u okvirima B-filma. THE SHALLOWS je Collet-Serrin CAST AWAY ili GRAVITY, naravno, snimljen u uslovima u kojima svaki dinar mora da se zaradi.
U centru priče je dvoboj između velike ajkule i Blake Lively. Collet-Serra u saradnji sa svojim španskim DPjem Flaviom Labianom, posle kratke pauze na filmu RUN ALL NIGHT, uspeva da napravi film izvanredne napetosti, ispod koje se međutim krije i izvanredna likovnost. THE SHALLOWS naizmenično stvara napetost i prizore neverovatne maštovitosti, sugestivnosti, pa i surovosti. Blake Lively nije nužno deo tih prizora ali ona je i glumački ali i samom pojavom svakako ostavila veliki pečat na ovom filmu. Svakako da glumica slabije glumačke eksresije ili manje impozantnog izgleda, ne bi uspela da ostavi ovakav utisak kao ona. Slutim, da Blake Lively i njen doprinos zbog žanrovskog profila filma neće biti onoliko cenjeni koliko zaslužuju.
Anthony Jaswinski napisao je scenario za odličan film KRISTY Olivera Blackburna, i ovde uspeva da izvuče jako mnogo iz situacije u kojoj se junakinja našla. Situacija sa zaklanim kitom definitivno spada u red najmoćnijih prizora u filmovima o morskim nemanima. I uopšte upotreba kita je vrlo maštovita u daljem razvoju priče. Jaswinski je do sada potpisao dva zanimljiva scenarija o borbi usamljenih žena za opstanak i reklo bi se da mu to ide od ruke.
Ipak, ovaj film ima dve ključne zvezde, Blake Lively ispred i Jaume Collet-Serru iza kamere, i Jaswinski je tu ipak više pružio podršku. THE SHALLOWS je dominantno oslonjen na vizuelni izraz i scenario je više poslužio da uobliči nekakav dramski unutar situacije koja svoju dramatičnost pre svega crpi iz inscenacije.
Uprkos tome što kritika nije sasvim prepoznala ovaj film, nije ga ni prećutala. Srećom, publici je sve bilo jasno.
* * * 1/2 / * * * *
Ovo već izgleda bolje. Prvi trejler mi je bio mlitav...
https://youtu.be/frdj1zb9sMY (https://youtu.be/frdj1zb9sMY)
Dosta smo se zevzečili, sad malo ozbiljno.
Bob Z ima novi film.
https://m.youtube.com/watch?v=-NSJ12-7Ulo&time_continue=60&ebc=ANyPxKpuO3bmh0EIo9ybWPessYrVUGCsOZ3rBTHOdtgowRpXPi-iwwq05F8YABd-dcALLbmAO35B
Sent from my iPhone using Tapatalk
2D ili 3D za suicide squad? tnx. :)
Kakvo je sad to pitanje? 2D je preferenca uvek i svuda. Ali ako uopšte pitaš takve stvari onda da kažem da je film dosta mračan, veliki deo se događa po noći pa će u 3D biti možda i još mračniji tako da...
Gravitacija i novi Pobesneli Maks se isplate u 3D-u. Ima tu još nekih filmova - poput nekog od Resident Evil-a - ali njihov kvalitet je diskutabilan u svim dimenzijama, pa ću ih preskočiti.
Gravitaciju nisam gledao u 3D ali Fury Road jesam i nije bog zna sta, jedini 3D koji me je bas odusevio je Avatar...
Srbi, kao i uvek, na pravoj strani Istorije!
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/samoubilacki-odred-%E2%80%93-studija-o-odnosu-holivuda-prema-negativcima.html
Pogledao sam MARYLAND Alice Winocour, francuski triler koji spada u red onih filmova "kako srpski reditelji - u najboljem smislu - zamišljaju žanrovski film", ali vrlo retko umeju tako i da ga naprave. Posle potpuno drugačijeg debitantskog filma, Alice Winocour snimila je sveden triler sa jakim melodramskihm tonovima i ubedljivom suspense postavkom koja je nekad u prvom, nekad u drugom planu.
Jacques Audiard je duh koji bdi nad ovim filmom, ne samo kroz glavnog junaka kog igra Matthias Schoenaerts već i kroz pristup. Glavni junak je mačo koji iza čvrste fasade ima ogromne probleme. U ovom slučaju, to je posttraumatski stres, a melodrama se dešava u odnosu oštećenog veterana kog libanski kontroverzni biznismen uzima za telohranitelja svoje žene i sina.
Matthias Schoenaerts i Diane Kruger su prekaljeni veterani, i u ulogama telohranitelja i trophy supruge, za njih nema nikakvih prepreka. Winocour bira vibrantan rad kamere, sa dosta pokreta, dosta vezivanja kamere za likove, a u incenacijama borbe, ponovo pozajmljuje dosta od Audiardove sirovosti.
Postoji samo jedan detalj u kome je Winocour, uslovno rečeno "nepovoljno" izneverila moja očekivanja, ali objašnjavanje o čemu je reč ulazi duboko u teritoriju spoilera, a verujem da većini gledalaca to neće biti problem.
MARYLAND je prototip evropskog trilera koji u sebi obuhvata i aktuelnu temu i repertoarsku perspektivu jer Amerikanci nažalost sve manje na globalnom tržištu plasiraju ovu formu u kojoj su bili velemajstori.
* * * / * * * *
Pogledao sam BASTILLE DAY Jamesa Watkinsa, eskapistički akcioni film koji je nažalost morao da pomeren, odložen i praktično marginalizovan zbog terorističkog napada u Nici. Watkinsov film govori o seriji terorističkih napada koji kulmuiniraju neredima na francuski državni praznik. Kako god gledano, film sa ovakvom temom zaista nije imao šanse da zauzme ono mesto koje je projektovao, a to je pozicija akcijaša koji u "tihoj sezoni" može da pokuša da napravi neko iznenađenje na blagajnama kao onomad TAKEN.
Da bi baksuz bio još veći, BASTILLE DAY nije na nivou TAKENa, ne možemo reći da je svet akcionog filma ostao uskraćen za novi klasik. Ali, pritom, nije film ni toliko loš. Ovo je solidan, pošteno urađen akcijaš srednjeg budžeta, u kome Idris Elba pruža koliko može u glavnoj ulozi, ispraćen solidnom podrškom u vidu Kelly Reilly i Charlotte Le Bon, sa relativno solidno urađenom urbanom akcijom, na tragu TAKENa. Ovo je svakako jedan od onih filmova koji bi u široj distribuciji doneli preko potrebno osveženje, kakvo i donose ti akcijaši koji se pojave skoro niotkuda.
Watkins je do sada bio pre svega poznat po svojim trilerima i hororima koje je krasila kamernost. U BASTILLE DAY pokazuje kako može da se snađe i u urbanom akcijašu TAKEN-profila i da dosta solidno iskoristi pariske eksterijerne lokacije. Pariz i francuski glumci igraju značajnu ulogu u ovom filmu. Ako imamo u vidu da je jedan od producenata francuska kompanija, slobodno možemo reći da je izostanak sa francuskog tržišta umnogome ugrozio eksploataciju ovog filma.
* * 1/2 / * * * *
'Fantastic Four' Screenwriter Jeremy Slater Reveals Details about His Original Draft (http://collider.com/fantastic-four-original-script-details/)
Quote
Fantastic Four (http://collider.com/tag/fantastic-four) was the big superhero misfire of 2015. It killed the hopes for a franchise reboot, threw Josh Trank in director's jail, and only succeeded in helping 20th Century Fox hold on to the rights to the characters.
But it didn't have to be this way. While we're still untangling the why and how of Fantastic Four's wreckage, if we go all the way back to the earliest drafts of the script, we can see a very different picture emerge. Jeremy Slater, who was the first screenwriter to be hired for Fantastic Four, spoke to Screen Crush (http://screencrush.com/fantastic-four-2015-what-went-wrong/) about what his original vision for the film was. Slater wrote about 10-15 drafts of the screenplay, and says he was an "ubernerd" brought into balance Trank's more grounded approach to the story.
Slater says that while the overall outline remains the same, what changed over time was the structure and tone (only one line of Slater's screenplay made it to the final cut: young Reed Richards saying, "Don't blow up."). For example, both Slater's screenplay and the finished film have young characters going to the Baxter Foundation, but in the finished film, it's never really explained what the Baxter Foundation is. If it's a school, why are there no classes or teachers? And why do most of the students seem to be in their late 20s? In Slater's screenplay, the Baxter Foundation "was envisioned as a sort of Hogwarts for nerds: a school filled with young geniuses zipping around on prototype hoverboards and experimenting with anti-gravity and teleportation and artificial lifeforms." The young Reed would befriend a "'damaged young Latverian scientist' named Victor, who 'slowly seduced Reed into bending the rules,' damaging his friendship with Ben."
There's still a portal that sends the kids to an alternate dimension (dubbed the "Negative Zone" in Slater's draft as opposed to the "Planet Zero" of the finished film):
where they would have fought Annihilus (described by Slater as "a pissed-off cybernetic T-Rex"). Annihilus appears to kill Victor, and the rest get zapped with radiation on their return home. giving them their powers. Later, Victor returns from the Negative Zone, "having killed Annihilus and reshaped his Control Rod into a sort of living body armor."
Slater says he liked the stuff with "lots of humor, lots of heart, lots of spectacle," while Trank preferred something "grounded, gritty, and as realistic as possible." And while these events basically take up the entirety of Trank's movie with a rushed third act climax, Slater's draft had a lot more material that was far more faithful to the comics:
In addition to Annihilus and the Negative Zone, we had Doctor Doom declaring war against the civilized world, the Mole Man unleashing a 60 foot genetically-engineered monster in downtown Manhattan, a commando raid on the Baxter Foundation, a Saving Private Ryan-style finale pitting our heroes against an army of Doombots in war-torn Latveria, and a post-credit teaser featuring Galactus and the Silver Surfer destroying an entire planet. We had monsters and aliens and Fantasticars and a cute spherical H.E.R.B.I.E. robot that was basically BB-8 two years before BB-8 ever existed. And if you think all of that sounds great...well, yeah, we did, too. The problem was, it would have also been massively, MASSIVELY expensive.
For his part, Slater doesn't hold any ill will towards Trank or the studio, and he understands the studio economics at play:
"Would you spend $300 million on a Fantastic Four film?" he asked. "Particularly after the previous two films left a fairly bad taste in audiences' mouths? ... It's understandable that everyone involved would take steps to minimize their risk as much as possible. Unfortunately, those steps probably compromised the film to a fatal degree."
While it will always be nice to imagine "What If?" with Slater's screenplay, perhaps one day down the road someone will take another shot at Fantastic Four, and this time they'll try following the more lighthearted path Slater laid out rather than the dark and gritty one attempted by Trank.
Jared Leto Joins Harrison Ford and Ryan Gosling in 'Blade Runner' Sequel (https://www.yahoo.com/movies/jared-leto-joins-harrison-ford-and-ryan-gosling-in-185441283.html)
Quote
Jared Leto has rounded out cast of Alcon's Blade Runner sequel.
The pic stars Harrison Ford and Ryan Gosling.
Directed by Sicario helmer Denis Villeneuve, the film also stars Robin Wright and Mackenzie Davis. Cinematographer Roger Deakins will reunite with Villeneuve on the project.
The sequel, set several decades after the original, is written by Hampton Fancher and Michael Green, and succeeds the initial story by Fancher and David Peoples, based on Philip K. Dick's novel Do Androids Dream of Electric Sheep. Plot details are still under wraps.
The movie hits theaters on Oct. 6, 2017.
Warner Bros. is handling domestic distribution, while Sony is taking on international distribution.
Alcon Entertainment acquired the film, television and ancillary franchise rights to Blade Runner in 2011 from the late producer Bud Yorkin and Cynthia Sikes Yorkin to produce prequels and sequels to the iconic sci-fi thriller. Cynthia Sikes Yorkin will produce along with Broderick Johnson and Andrew Kosove. Bud Yorkin will receive a producer credit.
Ridley Scott will serve as executive producer. Frank Giustra and Tim Gamble, CEOs of Thunderbird Films, will also executive produce along with Bill Carraro.
Leto, who is repped by CAA and Untitled Entertainment, was most recently seen as the Joker in Suicide Squad.
matoro sam čangrizalo al mrzim samu pomisao na BR2 :cry:
Ja čak nisam neki fan Blejd Ranera a i meni je ovo besmislica.
Quote from: Meho Krljic on 19-08-2016, 09:37:40
Ja čak nisam neki fan Blejd Ranera a i meni je ovo besmislica.
Potpisujem.
Pogledao sam SOLE PROPRIETOR Dana Eberlea, indie triler snimljen sa vrlo malim budžetom, određenom veštinom i vrlo velikim pretenzijama. Dan Eberle je svojevrsni one man show u ovom filmu kao glavni glumac, reditelj i scenarista a priča prati ex-CIA operativca koji se zaljubljuje u ekskluzivnu devojku iz poslovne pratnje. Ubrzo, ona ga uvlači u svoju noirish kombinaciju. Eberleov film bi bio mnogo bolji da uporedo ne prati paralelnu priču koja ima veze sa ovom centralnom, ali nema dovoljno uslova da ihadekvatno preplete, tako da na kraju SOLE PROPRIETOR ostaje kao slab indie pokušaj koji doduše ne treba u potpunosti otpisati. Međutim, ukupno uzev, ovo je film koji ipak ne zavređuje pažnju.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam WAR DOGS Todda Phillipsa. Reč je o filmu u kome je dokazao da je daleko najbolji reditelj među specijalistima za komedije. Doduše, to se kod Phillipsa oduvek videlo, pa nema ni sumnje da je WAR DOGS u mom slučaju samo potvrda potencijala koji je bio očigledan i u njegovim usko profilisanim žanrovskim projektima. WAR DOGS u sebi donosi dosta komedije, međutim ovo je film koji se bavi istinitom pričom i tretira je na scorseseovski način.
WOLF OF WALL STREET je na neki način pokrenuo talas visokoestetizovanih filmova o prevarama unutar samog korena američkog sna. BIG SHORT Adama McKaya je uveo reditelja komedije u tu grown up arenu, i smatram da se McKay u svemu tome nikako nije snašao. WAR DOGS dolazi kao sublimacija te dve stvari, s tom razlikom što je Phillips pokazao da je rasni reditelj koji ume da ispriča priču, izvuče mnogo iz glumaca, napravi suspense gde treba, sve to estetizuje u pravoj meri, i u svemu tome donese svoj specifični bro senzibilitet koji ga je i učinio bitnim generacijskim rediteljem.
U odnosu na BIG SHORT, WAR DOGS je ozbiljan, samouveren filmmaking koji svoje infodumpinge radi neuporedivo veštije. U tom smislu, WAR DOGS je mnogo više na liniji WOLF OF WALL STREETa. Osnovna razlika je u generacijskom jazu jer momci o kojima Phillips nisu odrastali na ekscesu osamdesetih, oni su potpuna suprotnost - to su dva nerda za koje je potpuno neverovatno da su dobili brigu o tako osetljivim poslovima iako je vrlo upitni da li su uopšte sposobni da brinu o sebi.
Ako je WOLF OF WALL STREET bio priča o dubokoj pohlepi kao jezgru američkog sna, onda je WAR DOGS priča o toj pohlepi spregnutoj sa neverovatnom glupošću svojstvenom novim generacijama koja je zapravo dosta dugo uspevala da funkcioniše kao recept.
Phillips naravno u ovoj priči koja je već dovoljno kontroverzna ako imamo na umu profil glavnih junaka, dodatno sve obogaćuje i jednim vrlo diskretnim višim slojem u kome pokazuje da ovakvo ludilo ipak nije tek tako moglo da se desi bez intervencija nekih "viših instanci".
Otud, WAR DOGS deluje kao jedna potpuno američka priča, zgoda dvojice polu-morona koji su dobili posao od Ministarstva odbrane, ali zapravo ovo je priča koja postoji svuda, od Šarića pa nadalje. Phillips jasno pokazuje da se ovakvi eksces nikako ne dešavaju slučajno i da su nekakve inicijajcije ipak potrebne.
MIles Teller je odličan u nezahvalnoj ulozi junaka sa kojim se identifikujemo i koji formalno ima protagonizam ali je sve vreme dinamo oličen u Jonah Hillu koji pokreće radnju neverovatnim magnetizmom. Hill je veteran iz WOLFa ali se u ovom filmu ne ponavlja jer tamo je igrao prvog sledbenika, a ovde je ipak lider. Teller i Hill nose ceo film bez teškoća i savrešno oličavaju sve one žanrovske i značenjske slojeve koje Phillips pokušava da plasira.
U žanrovskom pogledu, ovaj film je uglavnom komedija ali režiran je kao triler i kao freska jednog vremena, a scenario koji sa Phillipsom potpisuju Jason Smilovic i Stephen Shin uspeva da prevaziđe sva ograničenja koja donosi istinita priča. Štaviše, finale filma je jedno od boljih koja su viđena u ekranizacijama istinitih priča.
Nad WAR DOGSom, od plakata preko preferenci junaka, nadvija se senka De Palminog SCARFACEa, priča o izgradnji imperije, usponu i padu, koju fetišizuju generacije klinaca zaboravljajući kako Tony Montana na kraju završi. U određenom smislu, i David i Efraim su nekako zaboravili da je Montana na kraju priče ipak gubitnik, kao i da izgubi onda kada se uplete u poslove sa državom, pa na sličan način gube i oni.
Međutim, razlika između Montane i WAR DOGSa je u tome što je i njihov gubitak u duhu osnovne paradigme da je rat danas postao biznis. Dok je Montana u Ratu protiv droge zauzeo jasnu stranu i poginuo, WAR DOGSi su u Ratu protiv terora bili i ostali biznismeni.
WAR DOGS izlazi u gluvo doba sezone, ali zaslužuje punu pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Gde si nasao titlove za Maryland ?
Ono sto sam ja skinuo je neki bezvezni gugl translejt...
Gledao neki screener.
Pogledao sam NUMBER ONE WITH A BULLET Jacka Smighta, Cannonov buddy cop film snimljen po scenariju Gail Morgan Hickmana koji je u to vreme za njih napisao nekoliko filmova, a stekao je reputaciju kao Clintov scenarista u poznoj fazi DIRTY HARRYja i kao potpisnik ENFORCERa. Kasnije je Gail otišao na televiziju, a u ovom žanru je na TVu sarađivao u serijama Michaela Manna.
Jack Smight je prekaljeni veteran i vrlo vešt reditelj, ali ovo je njegov pretposlednji film i NUMBER ONE nažalost nema konzistentnost i narativnu celovitost. Gail Morgan Hickman je napisao scenario koji je želeo da se uklopi u jednu vrlo baroknu fazu policijskog filma, ali Jack smight nekako nije uspeo da spoji triler, akciju, humor, buddy hemiju i uništene živote glavnih protagonista u konzistentnu celinu. Film stoga deluje epizodično iako bi eventualna analiza sklopa dešavanja pokazala da je priča vrlo konsekventna.
Nažalost, Smight očigledno nije uspeo da uspostavi pravi balans između svih ovih elemenata, pa je rezultat ne samo epizodičan već bi se moglo reći i da je dosta "ravan" jer se akcione scene gomilaju bez neke jače gradacije.
Robert Carradine i Billy Dee Williams su dosta dobri u glavnim ulogama, a Smightova egzekucija na mikro-nivou je dosta dobra tako da ovaj naslov definitivno ne spada u onu schlocky niskobudžetnu seriju Cannonovih filmova koji se pružaju više nego što su dugački. Uprkos jasnom B-profilu, Smightovo iskustvo u major filmovima omogućuje da film deluje kao major rad i da ne zaostaje za konkurencijom. Međutim, na nivou celine, NUMBER ONE WITH A BULLET ostaje tek pristojan naslov u buddy cop epohi osamdesetih.
* * / * * * *
Pogledao sam IMPERIUM Daniela Ragussisa, novi pokušaj Daniela Radcliffea da izgradi karijeru posle Harry Pottera. Neki od filmova koje je snimio posle Pottera su bili odlični, pre svih VICTOR FRANKENSTEIN, međutim čini se da je uspeh mahom izmakao tom dosta bogatom izboru zanimljivo profilisanih projekata. Uprkos tome što ne mogu da kažem da je Radcliffe bio najslabija tačka bilo kog filma koji je radio posle Pottera, nesporno je da u određenom smislu pati od sindroma Michael J. Foxa, da izgleda kao glumac koji je dobio ulogu isključivo zbog svog minulog rada u nekom drugom uspešnom serijalu.
IMPERIUM je vrlo mlak triler o infiltraciji mladog FBI agenta među virdžinijske neonaciste. Najveći kvalitet filma je što sempluje razne varijante ekstremno desnog Leaderless Resistancea u Americi koji uspeva da ujedini ljude sa najraznolikijim ekstremističkim ideologijama. Daniel Radcliffe je kao i inače, prilično solidan u glavnoj uloci ali nažalost scenario koji su napisali reditelj Ragussis i Michael German ne uspeva da nadgradi zanimljivu premisu.
Štaviše, u strukturalnom pogledu, IMPERIUMu nedostaju barem dva ključna tropa ove vrste filma - situacija u kojoj infiltrator oseti lojalonost prema grupi sa kojom se povezao i zbog toga ugrozi misiju, i situacija u kojoj biva doveden u opasnost da bude oktriven, uključujući samo oktrivanje. Praktično, u IMPERIUMu postoji samo vrlo kratka situacija bazirana na oktrivanju infiltratora, ali pravog suspensea zapravo nema.
Ipak, ne možemo reći da je Ragussisov i Germanov film bez pravih iznenađenja. Samim tim je šteta što lucidno Veliko Iznenađenje nije ispraženo onim stvarima koje naprosto očekujemo u ovakvom filmu.
Ragussisova režija je sigurna u svakom smislu ali neupečatljiva, pa ne čudi da je VOD primarno tržište za IMPERIUM, film koji će na kraju krajeva pravo ishodište i imati na malom ekranu.
Završnica filma je opterećena slanjem poruka i političkom korektnošću, ali kao i uvek kada se tretiraju nacistički simboli, autori su osetili potrebu da ne rizikuju sa pogrešnom interpretacijom filma.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-08-2016, 03:16:00
Pogledao sam NUMBER ONE WITH A BULLET Jacka Smighta
Au, kako mi je sad proradila nostalgija - hvala Kriple sto me podsecas na filmove iz detinjstva koje sam voleo. Moracu da ga repririziram posle toliko godina.
odgledah konačno suicide squad.
:cry: :cry:
if nothing else, we'll still have our trailers.
ovaj WAR DOGS idem u sredu da gledam... Sorry. Excuse me. Don't worry, I have to go first, I'm American. :lol: jedva cekam!!!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs6.favim.com%2Forig%2F140523%2Fbeautiful-blonde-boyfriend-cute-Favim.com-1783616.jpg&hash=c8a8f927948c0899dc71b8943e27e6b6be07240f)
suicide squad je propast! bacene pare...MNOGO je glupo! glupo je preko svake mere! da sam znala...
Glupo, ali na momente lepo.
Gledao sam i ja u toku nedelje, ali sad ste me podsetile da sam hteo da kažem barem ovo:
Interpretacija Džokera je očajna. Da ne bude zabune, ili pitanja oko štatijaznamkakve korektnosti ovde, biću jasniji: nije loša - očajna je! Taj lik zaslužuje više od nesrećnog hibrida Merilina Mensona i loše kopije Ledžereve interpretacije.
Ima tu još milion i jedna zamerka, ako ćemo precizno, ali Margo Robi i Vil Smit - koga inače nisam voleo u ranim danima karijere, ali ovde mi je sasvim gledljiv - su se baš trudili, tako da mi nije žao što sam ga gledao.
Meni nije jasno kako nakon kreacije Džokera u igrama Batman Arkham neko pokušava da se glupira sa nečim novim, kad je tamo urađeno savršenstvo.
Trebali su uzeti i što približnije to filmovati.Ima filmski DC univerz mnogo problema, treba njima neki reboot....
Pa, to je Mark Hamil, a on je takvog istog Džokera već prikazao u crtanim filmovima, tako da, da, dovoljno bi bilo da uzmu njega i namažu ga. :-| :-|
film je na momente zabavan, ali isprazan bez pravog zapleta...nema pricu. super muzikica :-D . film drzi vil smit kao neko ko zna da iznese blokbaster i margo je nasla zlatnu sredinu izmedju lude i emotivno nestabilne. joker meni los... preneglasen...deluje ko heroinski ovisnik na ekstaziju, mozda ima boljih isecenih scena...najgori je dzoker :cry: ... nekako jednodimenzionalan a hitov joker nisi znao da li je lud ili je on u pravu.
Quote from: Meho Krljic on 21-08-2016, 23:05:26
Pa, to je Mark Hamil, a on je takvog istog Džokera već prikazao u crtanim filmovima, tako da, da, dovoljno bi bilo da uzmu njega i namažu ga. :-| :-|
Pa to ti pričam, čovek je Džokac već dvajspet godina, eeeeej breeeee,,,,mogu svi da se poteđaju dosadašnji đokci i nisu trećina onoga što je on u pola minute!
Često sam nailazio na podatak da je THE BIG SCORE Gail Morgan Hickmana bio scenario koji je naručio Clint Eastwood za Dirty Harryja a onda ga na kraju nije snimio. Međutim, naišao sam i na izvore koji negiraju tu priču. U svakom slučaju, Fred Williamson je glavni glumac i reditelj jednog filma u kome se u mnogim aspektima odustaje od postulata Dirty Harryja. Za početak, Dirty Harry ne samo da ima stabilnu romansu već je zbog nje spreman i da malo smekša kada ga kriminalci ucene. Zatim, negativci su prilično generic banditi sa psihopatskim tonovima ali bez one silovitosti koju imaju negativci u Eastwoodovom serijalu.
I dan-danas se mogu naći priče kako su CODE OF SILENCE I THE BIG SCORE zapravo reciklirani scenariji za Dirty Harryja, premda neka literatura kaže da je Gail Morgan Hickmanov scenario za nesnimljenog Harryja imao naslov CHAIN REACTION i da nije realizovan sa Williamsonom. Ipak, možemo reći da ovaj cop akcioni triler iz 1983. nije ni morao nužno predstavljati eho Dirty Harryja, jer u međuvremenu su se desili još neki komecijalni policijski akcijaši.
U ovom periodu, Williamson je bio na granici između američkog filma i italo-exploitationa, tako da je THE BIG SCORE, uprkos dobroj epizodnoj glumačkoj ekipi u kojoj su bili John Saxon, Richard Roundtree, Ed Lauter i Joe Spinnell, dosta skromno realizovan, sa niskim budžetom i vrlo limitiranom kreativnošću. Naročito me je zabavilo to što se u epizodnoj ulozi pojavljuje Tony King, alias Malik Farrakhan kog sam upoznao u Beogradu kao šefa obezbeđenja grupe Public Enemy. On je tokom sedamdesetih kao ex-NFL igrač glumio u dosta filmova, kao uostalom i mnoge njegove kolege, ali nije postao zvezda poput Jim Browna ili samog Fred Williamsona.
Na svu sreću, uprkos svim propuštenim prilikama koje Williamson kao rukovodilac projekta pravi u realizaciji, THE BIG SCORE barem ne odstupa od žanrovskih konvencija i one mu omogućuju da bude koliko—toliko gledljiv.
* 1/2 / * * * *
Ben Hur slabo prošo prvog vikenda, ne iznenađujući ikoga, mislim:
'Ben-Hur' Crashes Chariot With $11.4M Opening; 'Suicide Squad' Still No. 1 (https://www.yahoo.com/movies/ben-hur-crashes-chariot-with-114m-155003157.html)
Rimejkovati BEN HURa je toliko besmisleno da nisu privukli čak ni Bible-beltere koji verovatno ni ne znaju tačno koja je godina ili da postoji Wylerov film... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
ben hur deluje da će biti gore iskustvo od novog tarzana, premda teško šta može biti gore od te politkor blasfemije.
al čekam nestrpljivo the magnificent seven.
Rimejk Bena Hura je indikator čudne kreativne zbunjenosti Holivuda. Možda su mislili da je vreme za novog "Gladijatora"?
Ono što me raduje jeste da narod prepoznaje WAR DOGS kao dobru stvar iako je film u suštini plasiran bez prevelike komercijalne ambicije od strane Warnera, u frameu u kome je UNCLE bio flop, u senci njihovog drugog jakog BO aduta. Međutim, na kraju je izgurao jače od predikcije u prvom vikendu i mislim da će se održati na blagajnama.
U mom bioskopu, stavljen je u najmanju salu, i bilo je krcato prvog dana. Očigledno da su ga i kod nas potcenili...
Možda je stvar u plakatu koji toliko jako čenluje Scarface da se ljudi osećaju obaveznim da ovo pogledaju :lol:
Zabavan film koji dobije 74% od publike na RT (i pošto je sorta anti-imperijalistički očekivano znatno manje od kritičara), kao i 3.5 zvezde na IMDB. Čak bih ga i ja pogledao...
Quote from: Meho Krljic on 22-08-2016, 14:22:19
Možda je stvar u plakatu koji toliko jako čenluje Scarface da se ljudi osećaju obaveznim da ovo pogledaju :lol:
To je ta generacija koja ne samo da je odrasla na SCARFACEu već ga je dočekala kao klasik, i odrastala na njemu...
http://www.bbc.com/culture/story/20160819-the-21st-centurys-100-greatest-films
100. Toni Erdmann (Maren Ade, 2016)
100. Requiem for a Dream (Darren Aronofsky, 2000)
100. Carlos (Olivier Assayas, 2010)
99. The Gleaners and I (Agnès Varda, 2000)
98. Ten (Abbas Kiarostami, 2002)
97. White Material (Claire Denis, 2009)
96. Finding Nemo (Andrew Stanton, 2003)
95. Moonrise Kingdom (Wes Anderson, 2012)
94. Let the Right One In (Tomas Alfredson, 2008)
93. Ratatouille (Brad Bird, 2007)
92. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Andrew Dominik, 2007)
91. The Secret in Their Eyes (Juan José Campanella, 2009)
90. The Pianist (Roman Polanski, 2002)
89. The Headless Woman (Lucrecia Martel, 2008)
88. Spotlight (Tom McCarthy, 2015)
87. Amélie (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
86. Far From Heaven (Todd Haynes, 2002)
85. A Prophet (Jacques Audiard, 2009)
84. Her (Spike Jonze, 2013)
83. A.I. Artificial Intelligence (Steven Spielberg, 2001)
82. A Serious Man (Joel and Ethan Coen, 2009)
81. Shame (Steve McQueen, 2011)
80. The Return (Andrey Zvyagintsev, 2003)
79. Almost Famous (Cameron Crowe, 2000)
78. The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese, 2013)
77. The Diving Bell and the Butterfly (Julian Schnabel, 2007)
76. Dogville (Lars von Trier, 2003)
75. Inherent Vice (Paul Thomas Anderson, 2014)
74. Spring Breakers (Harmony Korine, 2012)
73. Before Sunset (Richard Linklater, 2004)
72. Only Lovers Left Alive (Jim Jarmusch, 2013)
71. Tabu (Miguel Gomes, 2012)
70. Stories We Tell (Sarah Polley, 2012)
69. Carol (Todd Haynes, 2015)
68. The Royal Tenenbaums (Wes Anderson, 2001)
67. The Hurt Locker (Kathryn Bigelow, 2008)
66. Spring, Summer, Fall, Winter...and Spring (Kim Ki-duk, 2003)
65. Fish Tank (Andrea Arnold, 2009)
64. The Great Beauty (Paolo Sorrentino, 2013)
63. The Turin Horse (Béla Tarr and Ágnes Hranitzky, 2011)
62. Inglourious Basterds (Quentin Tarantino, 2009)
61. Under the Skin (Jonathan Glazer, 2013)
60. Syndromes and a Century (Apichatpong Weerasethakul, 2006)
59. A History of Violence (David Cronenberg, 2005)
58. Moolaadé (Ousmane Sembène, 2004)
57. Zero Dark Thirty (Kathryn Bigelow, 2012)
56. Werckmeister Harmonies (Béla Tarr, director; Ágnes Hranitzky, co-director, 2000)
55. Ida (Paweł Pawlikowski, 2013)
54. Once Upon a Time in Anatolia (Nuri Bilge Ceylan, 2011)
53. Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2001)
52. Tropical Malady (Apichatpong Weerasethakul, 2004)
51. Inception (Christopher Nolan, 2010)
50. The Assassin (Hou Hsiao-hsien, 2015)
49. Goodbye to Language (Jean-Luc Godard, 2014)
48. Brooklyn (John Crowley, 2015)
47. Leviathan (Andrey Zvyagintsev, 2014)
46. Certified Copy (Abbas Kiarostami, 2010)
45. Blue Is the Warmest Color (Abdellatif Kechiche, 2013)
44. 12 Years a Slave (Steve McQueen, 2013)
43. Melancholia (Lars von Trier, 2011)
42. Amour (Michael Haneke, 2012)
41. Inside Out (Pete Docter, 2015)
40. Brokeback Mountain (Ang Lee, 2005)
39. The New World (Terrence Malick, 2005)
38. City of God (Fernando Meirelles and Kátia Lund, 2002)
37. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives (Apichatpong Weerasethakul, 2010)
36. Timbuktu (Abderrahmane Sissako, 2014)
35. Crouching Tiger, Hidden Dragon (Ang Lee, 2000)
34. Son of Saul (László Nemes, 2015)
33. The Dark Knight (Christopher Nolan, 2008)
32. The Lives of Others (Florian Henckel von Donnersmarck, 2006)
31. Margaret (Kenneth Lonergan, 2011)
30. Oldboy (Park Chan-wook, 2003)
29. WALL-E (Andrew Stanton, 2008)
28. Talk to Her (Pedro Almodóvar, 2002)
27. The Social Network (David Fincher, 2010)
26. 25th Hour (Spike Lee, 2002)
25. Memento (Christopher Nolan, 2000)
24. The Master (Paul Thomas Anderson, 2012)
23. Caché (Michael Haneke, 2005)
22. Lost in Translation (Sofia Coppola, 2003)
21. The Grand Budapest Hotel (Wes Anderson, 2014)
20. Synecdoche, New York (Charlie Kaufman, 2008)
19. Mad Max: Fury Road (George Miller, 2015)
18. The White Ribbon (Michael Haneke, 2009)
17. Pan's Labyrinth (Guillermo Del Toro, 2006)
16. Holy Motors (Leos Carax, 2012)
15. 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (Cristian Mungiu, 2007)
14. The Act of Killing (Joshua Oppenheimer, 2012)
13. Children of Men (Alfonso Cuarón, 2006)
12. Zodiac (David Fincher, 2007)
11. Inside Llewyn Davis (Joel and Ethan Coen, 2013)
10. No Country for Old Men (Joel and Ethan Coen, 2007)
9. A Separation (Asghar Farhadi, 2011)
8. Yi Yi: A One and a Two (Edward Yang, 2000)
7. The Tree of Life (Terrence Malick, 2011)
6. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry, 2004)
5. Boyhood (Richard Linklater, 2014)
4. Spirited Away (Hayao Miyazaki, 2001)
3. There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007)
2. In the Mood for Love (Wong Kar-wai, 2000)
1. Mulholland Drive (David Lynch, 2001)
Mislim, lista na kojoj nema Bronsona je očigledno kreirana samo da provocira pošten svet, ali eto, može da posluži za svađu.
Wall-E tek na 29. mestu? E jebiga...
Da ne pominjem da su kinesku kinematografiju predvidivo predstavili Kraučing Tajgerom, Hiden Dregnom, ignorišući superiornije naslove poput Hero...
Mene bi više brinulo zašto je Inception na listi. Kada bih se brinuo za takve liste. Pošto čak nije ni "dobar" film u pitanju. Kao ni Boyhood. Kao ni Brooklyn.
Ne vidim poentu u diskusiji dok se ne pročita objašnjenje zašto je nešto tu gde je. Kriterijumi su najbitniji, osim ako verujete na slepo sastavljaču ili ste apsolutno cinični, pa vam je svaka lista besmislena.
Brooklyn je na listi? Svašta. Za Inception i Boyhood se bar može reći da su na svoj način doprineli filmskom stvaralaštvu. Umesto Brooklyna kao predstavnika te šire geografske odrednice stavio bih Gangs of New York.
Uzgred, po čemu Inception nije dobar film?
Левијатан на листи, и Џармушови вампири, куку... ајд остали могу у топ100, само не овим редослиједом
Usled činjenice da se nisam u startu zakačio za serijal PARANORMAL ACTIVITY propustio sam da zapazim uspon Ariela Schulmana i Henry Joosta, dvojice mladih žanrovskih specijalista koje je odgojio Blumhouse. NERVE je njhov film za omladinu, koji u formi dinamičnog trilera aproprira tematski okvir koji su - svaki u svoje vreme - tretirali LA DECIMA VITTIMA, LE PRIX DU DANGER, THE RUNNING MAN i sl. U određenom smislu naravno, poslednjih godina, Holivud vrvi od filmova u kojima sistem tera decu da se kolju međusobno, pogledajmo HUNGER GAMES serijal, dakle tog sadržaja ne manjka, međutim ovde je stvar tretirana dosta aktuelno (samim tim verovatno efemerno) jer govori o savremenom trenutku i igri koju praktično generiše sama omladina, podeljena na "gledaoce" i "igrače".
Ovu ekranizaciju romana Jeanne Ryan, napisala je Jessica Sharzer koja je izgradila ozbiljnu indie reputaciju svojom filmom SPEAK u kome Kristen Stewart igra glavnu ulogu, i premisu koju znamo jako dobro uspela je da plasira dosta efikasno i da klišetiziranost prevaziže punim ubeđenjem. Pulpy suština igre ispraćena je pulpy propulzivnošću narativa koji su izgradili Joost i Schulman uz nemalu pomoć izvanredne podele koju predvode Dave Franco i Emma Roberts ali je zaokružuju Emily Meade i Miles Heizer.
NERVE je stoga zarazan kao i sama igra bazirana na skupljanju novca, simpatija na socijalnim mrežama i lučenju adrenalina. U završnici Sharzerova počinje da gubi konce, ali se to na svu sreću odvija na podnošljiv način i NERVE se relativno zadovoljavajuće završava.
Schulman i Joost uspevaju da na relativno skromnom budžetu naprave odličan rollercoaster kroz grad u noći, jednim velikim delom pomognuti i zanatom koji su ispekli u Blumhouseu gde su naučili kroz koju malu radnju se može postići veliki utisak.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 22-08-2016, 14:15:04
Ono što me raduje jeste da narod prepoznaje WAR DOGS kao dobru stvar iako je film u suštini plasiran bez prevelike komercijalne ambicije od strane Warnera, u frameu u kome je UNCLE bio flop, u senci njihovog drugog jakog BO aduta. Međutim, na kraju je izgurao jače od predikcije u prvom vikendu i mislim da će se održati na blagajnama.
U mom bioskopu, stavljen je u najmanju salu, i bilo je krcato prvog dana. Očigledno da su ga i kod nas potcenili...
i roda krcata. :) zabavan, politicki nekorektan, bas su opleli po amerima, nisu stedeli. za moj ukus nesto sporiji, problematicnog ritma. malo bi to isekla u montazi , e sad nije mi na nivou
the big shorta na koji me podsetio, iako ga svi porede sa
the wolf of wall streetom. od mene (3)
jonah hill se bolje smeje od dzokera. :)
North Korea 'Netflix' device unveiled (http://www.bbc.com/news/technology-37154456)
Quote
A set-top box offering video-on-demand services has been unveiled by the state broadcaster KCTV in North Korea, according to local reports.
The box, called Manbang, has been dubbed the country's version of Netflix in some reports.
It connects to the state-controlled intranet and is said to enable viewers to search for and replay documentaries and watch five TV channels.
KCTV said consumer demand for the device was high.
However experts say that most North Koreans have no connectivity.
"If a viewer wants to watch, for instance, an animal movie and sends a request to the equipment, it will show the relevant video to the viewer...this is two-way communications," said Kim Jong Min, head of the centre in charge of providing information and technology, according to NK News. (https://www.nknews.org/2016/08/netflix-style-video-on-demand-comes-to-north-korea-state-tv-shows/)
The news site also reports that the on-demand content includes English and Russian language learning material.
In May security researcher Doug Madory discovered a social network - resembling a crude clone of Facebook - on a North Korean internet address.
It was not online for very long, especially once people started setting up spoof profiles, including one of North Korean leader Kim Jong-Un.
"I don't believe it was intended to be accessible from outside North Korea," Mr Madory told the BBC.
MANBANG!!!!!! :-| :-| :-| :-| :-|
https://youtu.be/WsQVdrillxA
Severna Koreja ima svoj Netflix... Kuda ide ovaj svet?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam TAKE DOWN, povratnički film danas već zaboravljenog Jima Gillespieja koji je u jednom trenutku sredinom pred kraj devedesetih zagospodario blagajnama s filmom I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER, i još povratničkiji film scenariste Alexandera Ignona koji je potpisao jedan od najboljih filmova devedesetih - RANSOM Rona Howarda. Za Ignona je još veća misterija gde je bio i šta je radio, ali evo njegovog novog realizovanog teksta koji, gle čuda govori o otmici bogataške dece, pa čak film ima i alternativni naslov BILLIONAIRE RANSOM.
Očigledno da Ignon bez pomoći Richarda Pricea nije baš neki pisac, kao što ni Jim Gillespie bez predloška Kevina Williamsona nije baš neki reditelj, pa ipak TAKE DOWN je loš na jedan začuđujući način. Naime, ova TOY SOLDIERS premisa u principu radi bez greške, osim kada su je se poduhvatila ova dvojica stručnjaka. Za početak u njihovoj aproprijaciji nema ničeg novog, ovo je spoj TOY SOLDIERSa i BOOT CAMPa u kome klišei na koje se priča oslanja ne uspevaju da zažive, tako da od prvog trenutka ne funkcioniše ni jedan konflikt koji autori postavljaju.
Kada se tome doda vrlo bleda gluma, mlaka akcija i sve u svemu krajnje bezvoljna realizacija (iako ovo nije nekakav projekat koji produkciono oskudeva) onda je rezultat zaista za zaobilaženje. Ova već potrošena premisa, zaslužila je bolje.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES Jakea Szymanskog. Ovaj film je pokazna vežba kako to jedna vrlo smešna komedija, i samim tim uspešan žanrovski produkt, može da se razlikuje po filmskim dometima od neke podjednako ili čak manje smešne komedije koja je usput i dobar film. U slučaju filma MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES duhovitosti ne manjka, glumci su inspirisani, sve funkcioniše besprekorno, ali priča oko koje se vicevi nižu naprosto ni u jednom trenutku zaista ne funkcioniše kao kod Todda Phillipsa, recimo, i MIKE AND DAVE NEED WEDDING DATES nikada ne uspeva da "odlepi" kao samostalna priča sa jasno profilisanim likovima. U slučaju ovog filma, paradigmatičan je tretman romantičnog okvira u kome se zapravo vicevi kreću oko nekog odnosa među likovima koji tek mehanički napreduje ali publici zapravo ta interakcija nikada ne postaje u potpunosti jasna.
Dok smeh traje, svi ovi detalji nisu preterano važni, ali je ovaj film svakako dobar za ogled o tome kako se razlikuju uspešne komedije od uspešnih komedija koje su uz to i dobri filmovi.
Adam Levine i Zac Efron iako su naslovni junaci na kraju ipak nisu uspeli da ispariraju Anni Kendrick i Aubrey Plazi koje su se lako nametnule kao najenergičniji likovi i potpuno preuzele protagonizam u filmu. Ipak, određena deficijentnost Levine i Efrona ne može se kriviti za odsustvo pravog romantičnog naboja tamo gde treba da ga bude. To je sve do reditelja Jakea Szymanskog koji potpisuje puno uspešnih televizijskih komedija ali mora još dosta da uči da bi se nametnuo i kao filmski reditelj.
* * 1/2 / * * * *
Nisam fan Wooovog HARD TARGETa pa mi nije teško da kažem kako mi je Roel Reine ostavio mnogo bolji utisak sa svojim DTV nastavkom. Reine uspešno jaše na talasu publiciteta kao reditelj disreputable DTV nastavaka bioskopskih filmova, da ne kažem hitova, a HARD TARGET 2 je njegov vrhunac u tom domenu. Naime, HARD TARGET 2 je uspeo sve ono što DTV filmovi obećavaju na omotu a ne pružaju kada se film zaista gleda. Ovo zaista jeste maltene non-stop akcija na egzotičnoj lokaciji, urađena sa budžetom koji očigledno jako mnogo vredi na Tajlandu (kako nas je naučio propšlogodišnji izvanredni film NO ESCAPE) i sa podelom koja ima bioskopski kvalitet. Scott Adkins u glavnoj ulozi je stara DTV kajla koja već ima kultni status, Robert Knepper i Temuera Morrison imaju kvalitet za bioskop a lokalni kadrovi na koje se Reine oslanja u mnogim sektorima, pa i ispred ekrana imaju svakako mnogo više životsi od bugarskih žrtava tranzicije koje ordiniraju po DTVu.
Reineov film kreće silovito, prikazujući traumu koja je gurnula glavnog junaka u dalekoistočni tamni vilajet MMA borbe, a potom ga vrlo brzo postavlja kao lovinu grupe bogataša koji žele vrhunsko uzbuđenje. Lovci su zanimljivo postavljena družina, među njima je i jedan brogrammer i jedna izopačena bogata naslednica koju igra Rhona Mitra, i od koje sam očekivao da će se preokrenuti kao pozitivan lik i sve pokvariti, međutim na svu sreću, ostala je đubre do kraja.
Čini mi se da je Scott Adkins probudio neke arty impulse u Reineu, i u nekoliko single-shot akcionih scena pokušava da kanališe Hyamsov UNIVERSAL SOLDIER ali ipak ni u jednom momentu ne dobacuje do tog nivoa. No, akcija je vrlo solidno i bogato realizovana čemu pre svega doprinose izuzetne lokacije, pored Reineove prakse kao reditelja i direktora fotografije. Iako Reine nije upečatljiv majstor DTV akcije kao Florentine, Hyams ili Mann, on ponajviše podseća na holivudskog zanatliju koji radi ono što treba da se uradi.
Po kapacitetima, HARD TARGET 2 ne zaostaje za bioskopskim filmovima, i DTV obeležja se pre svega ogledaju u tome što u ovom filmu imamo teme kojima se theatrical Holivud više ne bavi. Serija DTV filmova snimljenih na Tajlandu nagoveštava uzbudljiv razvoj ovog pravca, i zamenu dosadnih istočnoevropskih lokacija uzbudljivijim dalekoistočnim. Najveća ironija je verovatno to što u DTV nastavku igra glumac koji trenutno ima jaču reputaciju nego glumac koji je igrao u theatrical originalu.
* * * / * * * *
Kako bih nadoknadio upoznavanja sa Schulmanom i Joostom, pogledao sam odmah i VIRAL, njihov Blumhouse film koji je praktično zaobišao bioskope. To je velika šteta jer je reč o finom malom suspense trileru na temu - uslovno rečeno - zombi apokalipse, u kome se okuplja odlična glumačka podela koju predvode Sofia Black-D'Elia i Analeigh Tipton ali je zaokružuje Travis Pope. U ovom filmu Schulman i Joost pokazuju veštinu koju su savladali u Blumhouseu da celu apokalipsu prikažu kroz jednu malu, porodičnu priču o dve sestre koje su ostale same u gradiću koji je jedno od žarišta bakterijske epidemije u kojoj paraziti preuzimaju kontrolu nad zarađenima, kao u izvesnim formama zaraza kod pacova i mačaka.
Gradić polako postaje pust a pretnja postaje sve veća. Schulman i Joost u ovom filmu ne primenjuju puno toga novog. Opet imamo priču o zarazi u kojoj se napetost delimično baziramo na tome što najbliži srodnici postaju oboleli, razmere apokalipse se prenose putem medija, a dobroćudni susedi se pretvaraju u pretnju. Međutim, ono što je zanimljivo jeste da susedi uglavnom ostaju svedeni na osobe koje su obolele od parazita i napadaju ljude ali bez one sistematičnosti koja je svojstvena tipičnim horor pretnjama tog tipa.
Druga zanimljiva stvar jeste da Schulman i Joost uspevaju da stvore utisak kako junaci "nisu svesni" da su u filmu katastrofe i zapravo jednu od ključnih "grešaka" čini situacija u kojoj se ponašaju kao klinci, što i jesu, i organizuju žurku pošto nema škole. Taj klinački aspekt percepcije jedne fantastičke premise, već je poznat Sofiji Black-D'Eliji koja je igrala u odličnom PROJECT ALMANACu koji je upravo obeležio takav pristup.
U vizuelnom pogledu, Schulman i Joost istovremeno uspešno estetizuju situaciju ali je i prikazuju vrlo vešto u low budget maniru. U tom smislu, VIRAL je vizuelno uzbudljiviji u pojedinim momentima od NERVE koji je pak dinamičniji, ali je svakako šteta što je unižen neprikazivanjem u bioskopu.
Melodrama među sestrama je izvanredna, Black-D'Elia i Tiptonova su napravile sjajan posao, kreirale ubedljive likove koji uspevaju da zažive mimo žanrovske postavke. Travis Pope im pruža solidnu podršku kao dečko iz komšiluka sa kojim očijuka jedna od sestara.
VIRAL je zaista odličan case study o visokoestetizovanom niskobudžetnom filmu.
* * * 1/2 / * * * *
Verovatno najočekivaniji film ove godine, velikim delom željno očekivan i zbog dosta odlaganja - BLOOD FATHER Jean Francois Richeta, konačno je izašao na VODu, ali za dve nedelje dolazi i u bioskope gde ga takođe treba pogledati. BLOOD FATHER je jedan od onih filmova u kojima se spajaju glumačka ikona, odličan reditelj-internacionalac koji donosi vrlo specifičnu poetiku sa mesta na kome ona raste u svojoj najpriznatijoj formi i donosi je u Holivud, i sve to rade u žanru po kome je ta ikonična zvezda poznata.
Spoj Mela Gibsona i Richeta je zapravo jedan od retkih slučajeva u kojima je Mel radio sa profilisanim rediteljem koji se afirmisao mimo njega, a to je uglavnom davalo izuzetne rezultate kao što ja RANSOM. Čak i da se ne nalazimo u ozbiljnoj oskudici Mela poslednjih godina, njegova saradnja sa Richetom koji je krunu karijere do sada imao u diptihu MESRINE, predstavljala bi prvorazrednu senzaciju. Međutim, u sklopu pomenute oskudice, sve to se pretvara u prvorazrednu atrakciju.
Najvažnije je odmah na početku nedvosmisleno reći da je BLOOD FATHER u potpunosti ispunio ono što se očekivalo od njega. Ovo je nemilosrdan B-movie to end all B-movies, osamdesetak minuta paklenog intenziteta, sa jednostavnom pričom, klišeima koji su plasirani sveže i sa punim ubeđenjem, mišićavom režijom i Melom GIbsonom koji je nuklearni reaktor u sred ovog energičnog zbivanja.
BLOOD FATHER bi i bez Mela GIbsona bio jako dobar B-film, ali sa njim u centru ovo je nešto više jer Mel dominira dešavanjima usmerava ih i glumački, pa čak i vizuelno. U ovom filmu, Mel samo ne cepa karte na ulazu u salu. Sve ostalo je on, bilo kao nosilac oporog životnog kreda, bilo kao otac koji gradi emociju na kojoj se temelji ceo film, bilo kao to izbrazdano telo koje se nalazi u centru svih tih prizora.
BLOOD FATHER u svom vizuelnom žargonu ponajviše referiše na LETHAL WEAPON. Ovo je kalifornijska periferija, pustinja u kojoj je Riggs spasavao Murtaughovu kćer u prvom filmu. Ovo je kamp prikolica u kojoj Riggs sprema samoubistvo i na starom katodnom televizoru gleda crtaće. Ovde se otac i ćerka kao u trećem delu prepoznaju po ožiljcima. Ovo je Old Man Riggs u svom prirodnom staništu, dakle s one strane zakona.
Mel Gibson ovde nosi bradu kao što je u LETHAL WEAPONu nosio dugu kosu, a ambijenti motela, automobila iz osamdesetih koji su upadljilvo slični Riggsovim, sugerišu da bi BLOOD FATHER mogao biti za Riggsa ono što je GET THE GRINGO bio za Portera iz PAYBACKa.
Mel GIbson pritom ovde sumira i svoju kontoverznu mračnu stranu - u liku njegovog "oca" iz bande koji prodaje nazi memorabiliju možemo prepoznati aluziju na starog Huttona, u napadu besa prepoznajemo Oksana-gate, u monologu o Meksikancima aferu Sugartits, u celoj priči o odvikavanju od pića i droge sam slučaj odvikavanja od pića i droge, naravno.
Dakle, BLOOD FATHER je film u kome Mel Gibson prolazi kroz bolnu autokatarzu, uporedo sa izvrsnim savremenim vesternom o usamljenom revolverašu koji pokušava da zaštiti kćer od meksičke bande.
Paradoksalno, uprkos tome što je Mel umirovljeni član motorciklističke bande (setimo se da je svojevremeno sa Donnerom spremao UNDER AND ALONE) ponajmanje ovaj film referiše na MAD MAX, ali se itekako nadovezuje na razne instance u kojima je Mel surovo kažnjavao mamojebače koji su mu dirali porodicu.
Ako imamo u vidu sve ove vrlo jasne elemente, slobodno možemo reći da je ovakav film mogao nastati samo u evropskoj produkciji, pa ne treba da čudi da je ovo ostvarenje nastalo kao produkciono čedo Audiardovih i Richetovih producenata. Uostalom, nije ovo prvi put da Francuzi revalorizuju američki film pre Amerikanaca.
Sa takvim dinamom na ekranu, Richetu je prilično lako da artikuliše izraz ovog svedenog i izuzetno efektnog trilera, uspevajući da vrlo višeslojno podseti na sve ono čime se Gibson ranije bavio a da istovremeno ne liči ni na šta što je Gibson do sada snimio. Gibson nikada nije radio sa Walterom Hillom, njegovi filmovi nisu bili ovakvi, pa je možda i najveća pobeda ovog filma to što je on istovremeno uronjen u gibsonofiliju a zapravo nije kopija formule koja je na njega već primenjivana.
Mnogi reditelji su poslednjih godina imali priliku da snime filmove sa ikoničnim zvezdama osamdesetih i devedesetih, i da sa puno slobode reinterpretiraju njihovo nasleđe, pa ipak mogu reći da je Richet verovatno najdalje otišao u razumevanju glumca sa kojim radi. Otud, za BLOOD FATHER možemo reći da nosi jasan autorski postupak jer sam Richet je navikao na rad sa starovima, pre svega kao saradnik Vincenta Cassela.
Uprkos tome što je Pierre Morel, takođe Francuz, lansirao ceo ovaj talas akcijaša sa matorim holivudskim starovima kroz TAKEN, ovo nije ta vrsta francuske intervencije. BLOOD FATHER se tek marginalno može tumačiti kao deo tog post-TAKEN talasa, ne samo zato što nije reč o Euro-thrilleru već i zato što Richet i Gibson ovde snimaju svog SHOOTISTa.
Otud se BLOOD FATHER možda prodaje kao Gibsonov TAKEN ali je zapravo mnogo više od toga.
* * * 1/2 / * * * *
Mislili smo da smo se rešili Bena Wheatleya, da će on sada da pravi neke visokobudžetne kriptične filmove koji će barem lepo izgledati, ali on nam je ostavio svog direktora fotografije Nicka Gilleespieja da nastavi borbu. Gillespiejev prvi igrenjak TANK 432 je nastao u produkciji Bena Wheatleya ali uspeo je da očuva u njegov duh. Reč o genre bending iskustvu o grupi vojnika koji ulaze u neki onostrani bizarni psiho-kolaps na ratištu koje deluje kao da je zagađeno nekim opasnim hemijskim sredstvom.
Gillespie uspeva da stvori atmosferu, da izgradi sirovost u rediteljskom postupku, čak i da iz glumaca izvuče dosta toga, međutim, tu je i Wheatleyeva kriptičnost koja u slučaju ovog filma deluje kao žestok deja vu. Mislim, aman, pa čak su i Srbi snimili NEPRIJATELJA, film o tome kako grupa izolovanih vojnika ulazi u neku psihološku krizu.
Dakle, TANK 432 nije bezvredan film ali naprosto ne nudi ništa dovoljno novo da bi mogao da opravda žestoku pretenziju koja nema pokriće ni u sadržaju ni u inovaciji. Nick Gillespie se na nivou tehnike pokazao kao vešt reditelj i posao je obavio na vrlo visokom nivou, svakako da treba pratiti i dalje šta sledeće sprema.
* * / * * * *
Kim Ji-woon's "Age of Shadows," Warner Bros.' first Korean-language production, has been selected as South Korea's contender for the foreign-language Academy Award race.
The film (aka "Mil-jeong") is a 1920s set espionage drama involving resistance fighters trying to smuggle explosives from Shanghai into Japanese-occupied Korea. It stars Song Kang-ho ("The Throne") as a Korean-born Japanese officer who has divided loyalties and Gong Yoo ("Train to Busan") as the leader of the Korean resistance group. Last year, Song joined the Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS) as one of the first Korean members.
It will have its world premiere at the Venice festival before then traveling to the Toronto festival. It goes on commercial release in Korea later this week (Sept. 7.)
The selection was made by a special committee of the Korean Film Council. "'Shadows' earned high scores not only in terms of its aesthetic achievement, but also of the director and the actors' recognition, international sales and marketing," said KOFIC in a statement.
Submissions for the Academy Awards' foreign-language section close at the end of September. Nominations will not be announced by AMPAS until January. Despite Korea's impact on global film-making in the past 20 years, no Korean film has ever received a nomination from the Academy.
David Farr, osrednji britanski scenarista snimio je svoj rediteljski debi THE ONES BELOW, štreberski triler koji je nastao po formuli koja u više slučajeva funkcioniše nego što promašuje. Film govori o psihozi dva bračna para koja žive u istoj londonskoj kući i čekaju bebu u isto vreme. Kako pogrešiti sa takvom premisom? Teško je. Ali Farr uspeva potvrđujući da njegov mediokritetski scenaristički rukopis prati i početnička režija koja više podseća na neki televizijski materijal nego na bioskop. Pa ipak THE ONES BELOW je na kraju ne samo dobio bioskopski tretman već i jako povoljne kritike.
Vrhunac užasa film dostiže u svojoj "mračnoj" završnici kada Farr pravi sekvencu u kojoj objašnjava svoj preokret za koji je izgleda ubeđen da je vredan suvog zlata, i tu film svakako gubi čak i onaj minimum dostojanstva koji ionako nije stekao.
* 1/2 / * * * *
North Korea executes vice premier for 'disrespect': Seoul (https://uk.news.yahoo.com/north-koreas-top-education-official-executed-seoul-012737495.html)
Quote
North Korea has executed a vice premier for showing disrespect during a meeting presided over by leader Kim Jong-Un, South Korea said Wednesday, after reports that he fell asleep.
The regime also banished two other senior officials, Seoul said, the latest in a slew of punishments Kim is believed to have ordered in what analysts say is an attempt to tighten his grip on power.
"Vice premier for education Kim Yong-Jin was executed," Seoul's Unification Ministry spokesman Jeong Joon-Hee said at a regular briefing.
Kim was killed by a firing squad in July as "an anti-party, anti-revolutionary agitator," added an official at the ministry, who declined to be named.
"Kim Yong-Jin was denounced for his bad sitting posture when he was sitting below the rostrum" during a session of North Korea's parliament, and then underwent an interrogation that revealed other "crimes", the official told reporters.
The mass-selling JoongAng Ilbo reported on Tuesday that top regime figures had been punished, but identified the education official by a different name.
"He incurred the wrath of Kim after he dozed off during a meeting presided over by Kim," it quoted a source as saying.
"He was arrested on site and intensively questioned by the state security ministry".
- Fall of spymaster -
The unification ministry said two other senior figures were forced to undergo re-education sessions.
One of them was Kim Yong-Chol, a top official in charge of inter-Korean affairs and espionage activities against the South.
The 71-year-old Kim is a career military intelligence official who is believed to be the mastermind behind the North's frequent cyberattacks on Seoul.
Kim is also blamed by the South for the sinking of a South Korean warship in 2010 near the disputed sea border with the North in the Yellow Sea.
Kim was banished to a farm in July for a month for his "arrogance" and "abuse of power," the ministry official said.
The spymaster, who was reinstated this month, is likely to be tempted to prove his loyalty by committing provocative acts against the South, the official said.
"Therefore, we are keeping close tabs on the North", he said.
Professor Yang Moo-Jin at the University of North Korean Studies said the vice premier's execution could be indirectly verified when Pyongyang's state media reveals the names of attendees at the government's anniversary ceremony on September 9.
That confirmation will be important; Seoul in February said North Korean military chief of staff Ri Yong-Gil had been executed -- only for Ri to turn up at a party rally in May.
- Uncle -
South Korea's Yonhap news agency put the number of party officials executed during Kim Jong-Un's rule at over 100.
The most notorious case was that of Kim's uncle and onetime No. 2 Jang Song-Thaek, who was executed for charges including treason and corruption in December 2013.
In April 2015, it was reported that Kim had his defence minister Hyon Yong-Chol summarily executed with an anti-aircraft gun.
Cheong Seong-Chang, a senior researcher at the private Sejong Institute, said the "reign of terror" that is characteristic of a Stalinist state showed no sign of abating under Kim.
"But the intensity of the reign of terror depends on changes to the internal and external political environment", Cheong said.
Reports of the latest execution coincide with a series of high-profile defections from the North.
North Korea's deputy ambassador to Britain sought refuge in the South with his family, the unification ministry said earlier this month.
Thae Yong-Ho was driven by "disgust for the North Korean regime" and concerns for his family's future, it said.
Twelve waitresses and their manager who had been working at a North Korea-themed restaurant in China also made headlines when they arrived in the South in April as the largest group defection for years.
About 10 North Korean diplomats made it to the South in the first half of this year alone, Yonhap said, quoting informed sources.
THE EVIL THAT MEN DO je španski krimić smešten u svet meksičkih narko kartela koji svojim nasilništvom i pitoresknošću boje savremeni američki film na poziciji negativaca. BREAKING BAD ih je fetišizovao na televiziji, a na filmu su ih se poduhvatali razni, od Stevena Soderbergha i Olivera Stonea, do Mela Gibsona u dva navrata.
Katalonski reditelj Ramon Termens režirao je ovu čudnu žanrovsku mešavinu koja pokušava da uklopi nekakvu noir atmosferu sa oporom crnom komedijom koja prozizilazi iz konteksta. Rezultat je nažalost bled, vrlo spor, bezidejan, na čudnoj razmeđi između English-speaking filma i obraćanja hispano-tržištu. Sve to je nažalost jedno veliko ništa.
Preuzimanje naslova jednog od najefektnijih Bronsonovih trilera koji upravo karakteriše studija latinoameričkog sadizma, čini da ovaj film samo još dodatno podseti koliko je bezveze.
* 1//2 / * * * *
Pogledao sam odličan slovenački dokumentarni film NEKOČ JE BILA DEŽELA PRIDNIH Urše Menart i u svojih 77 minuta trajanja vrlo efikasno i iznenađujuće informativno pokušava da dokaže svoju tezu - da su slovenačka pop muzika, dizajn, reklame i slika koju su time izgradili o samima sebi - pomogli da se ubrza proces osamostaljenja države. Film naravno ne pokušava da dokaže kako su to bili isključivi faktori ali se u pravoj meri fokusira na njihovu ullogu katalizatora.
Super-atraktivni i internacionalno prepoznatljivi sagovornici poput Slavoja Žižeka pojavljuju se samo u arhivskom materijalu, ali su oni koji govore u filmu ne samo vrlo kompetentni već i izrazito prepoznatljivi kao prototipi njuški iz osamdesetih koje se operisale po kulturama urbanih centara bivše SFRJ.
U vizuelnom pogledu, NEKOČ JE BILA DEŽELA PRIDNIH bazira se na talking head tretmanu sagovornika, koji su postavljeni u zanimljve mizanscene, ali zato vizuelnu svedenost nadoknađuje izvanrednim i izvanredno korišćenim arhivskim materijalom koji će naravno kod dela publike pobuditi i nostalgiju ali i snažne reakcije jer ima prizora uz koje smo zbilja odrastali.
Na kraju krajeva, film ne stavlja nikakav predznak pred samo osamostaljenje Slovenijom, i bavi se samo svojom temom, tako da nije iritantan za gledaoce iz drugih razdruženih jugoslovenskih republika.
* * * / * * * *
KIDS IN LOVE Chrisa Foggina imao je dobar osnov za pravljenje efektnog coming of age filma najpre u Willu Poulteru kog je imao u glavnoj ulozi, u pauzi između prestižnih holivudskih projekata. Poultera sam zapazio još u filmu WE'RE THE MILLERS kao ozbiljno pojačanje i ubrzo je on uspeo da se nametne u projektima visokog profila. Otud Will Poulter sasvim očekivano predstavlja glavnu snagu ove romantične priče koja nažalost zahvaljujući razbarušenoj strukturi ne uspeva da usmeri pažnju gledalaca i da im omogući da prepoznaju osnovne punktove u odnosu glavnih junaka. Aktuelizacija njihovog odnosa kreće prekasno, negde oko polovine filma a sve ono što se dotle priprema do kraja ostaje nezaokruženo. U određenom smislu, rekao bih da scenario deluje kao da je trpeo neke naknadne dodatke, pošto se mnogi motivi naprosto "prekasno" otvaraju imajući u vidu neke strukturalne postulate. Stoga, KIDS IN LOVE pre svega funkcioniše na bazi izuzetno harizmatičnih mladih glumaca i zanimljivih lokacija, i na bazi obilja tih aduta uspeva da ostavi znatno bolji efekat negp što kao priča zaslužuje. Kao i u filmu PAPER TOWNS, jednu od uloga igra Cara Delevigne, i ova dva filma mogu poslužiti za poređenje upravo u pogledu toga koliko je vešto postavljena struktura pomogla PAPER TOWNSu da kapitalizuje ljubavnu priču i harizmu glumaca.
* * 1/2 / * * * *
Melov HACKSAW RIDGE rasturio u Veneciji. Gosti festivala se okupili posle projekcije i uzvikivali Melu da uhapsi Vlasija...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SKIPTRACE Renny Harlina, povratak mog finskog favorita ozbiljnom box officeu i blockbuster statusu preko KIne. Harlin nije prvi holivudski major reditelj koji je koketirao sa Kinom ali je svakako prvi koji je odlučio da tamo filmski emigrira. To mu je sigurno bilo olakšano time što je već u Holivudu bio pridošlica, pa se lakše adaptirao na novi dom. Uprkos tome što Renny poslednjih desetak godina nije u holivudskoj A igri, uspeva da snima svake dve godine, menjajući producente na vrlo zanimljiv način, od off-holivudskih exploitation eksperata poput Avija Lernera, preko gruzinskih propagandista do ruskih koćproducenata, uspevao je nađe posao. SKIPTRACE deluje kao poslovno najstabilnija varijanta. Kinesko tržište u usponu, saradnja sa Jackie Chanom je lukrativna, i ovaj film je zapravo zaradio ozbiljne pare.
Pre petnaest godina, Renny Harlin je trebalo da snimi film sa Jackie Chanom za New Line. Taj film nije snimljen jer je trebalo da se dešava u kulama WTC, i posle 11. septembra odustalo se od filma. Chan je u nekoliko navrata plairao lovačke priče o tome kako je bežao sa snimanja iz solitera koji se ruši itd. ali film nikada nije dostihao tu fazu.
Da su Chan i Harlin tada snimili film, obojica bi bili na vrhuncu svojih moći i to bi bio verovatno najznačajniji holivudski akcioni film za Chana koji je tamo obično radio sa rediteljima komedija. Ako se setimo perioda druge polovine devedesetih i prve polovine dvehiljaditih, Chan je bio ozbiljna box office sila, prvo kroz reissue svojih HK klasika koje su naizmenično radili New Line i Dimension, zatim kroz serijal RUSH HOUR. Ipak, po meni vrhunac tog perioda ostaje SHANGHAI serijal, naročito drugi deo SHANGHAI KNIGHTS koji je režirao talentovani David Dobkin koji nažalost potom nije nastavio sa onakvim usponom kakvom smo se nadali, iako je bio na pravom putu sa WEDDING CRASHERSom. Elem, Chanov holivudski output je stavljao veći akcenat na komediju, a neki akcioni reditelj mu i nije bio toliko potreban jer je za njegov dar maltene dovoljan samo neko da to sve zabeleži.
Harlin dolazi do saradnje sa Chanom u fazi kada je ovaj ipak ozbiljno ostario, i to u disciplinama za koje ne smeš biti oslobođen od fizičkog. Paradoksalno, ovo je faza kada je Chanu više nego ikada potreban reditelj akcionog profila, onaj koji zna da "lažira" sve ono što on više ne može integralno da izvede.
Harlin je pravi čovek za to, uostalom u više navrata je "karakterne" glumce pretvarao u akcione heroje. I zbilja, kada akcija krene, ako imamo u vidu Jackiejeve limite, sve to dosta dobro izgleda, i Harlin deluje kao da je "gladan" da nam pruži Jackiejev kanonski slapstick. Pa ipak, u tom domenu moramo priznati da se oseća kako Harlin radi sa HK ekipom i da u pogledu fakture slike SKIPTRACE ne liči na holivudski film. U tom smislu, rezultat ostaje kao čudan spoj Harlinove old school metodologije i HK slike koja bolje funkcioniše sa rediteljima koji nedostatak glossa nadoknađuju na drugi način. Ipak, ukupno uzev, akcija je više nego korektna za Jackiejeve trenutne standarde.
Kad je reč o hemiji Johnny Knoxvillea i Jackie Chana, naročito sam se radovao ovom pairingu jer je Knoxville došao u ovaj film direktno iz BAD GRANDPAa. Ako tome dodamo naše iskustvo sa time kako je Harlin uspešno tretirao Andrew Dice Claya u FORD FAIRLANEu, jasno je da su postojali dobri presedani. Nažalost, Knoxville i Chan imaju samo dobru volju, ali scenario im ne otvara puno verbalnih mogućnosti. Ipak, među njima neprestano postji nadmudrivanje, naročito kada uđu u MIDNIGHT RUN mode. No, ne može se sve veme igrati na jednu notu, i ovaj matchup svakako ne dostiže SHANGHAI serijal sa Owenom Wilsonom, koji je imao uostalom i ozbiljan scenario.
Scenariju filma SKIPTRACE se jedino ne može osporiti da bez milosti niže događaje i da nije dosadno, ali neka hemija među junacima se naprosto nije desila na papiru, pa ni Chan i Knoxville nisu uspeli da je proizvedu na ekranu. No, i dobra volja koju pokazuju mora da se računa.
Knoxville ima veliki dar za fizičku komediju i u nekoliko navrata prepušta Chanu da ga koristi kao ljudski rekvizit i ti detalji su jako zabavni. Dakle, sama ideja o spoju ove dvojice glumaca je bila dobro zamišljena.
Ono što je možda najveći problem na nivou celine jeste generalno aljkavo pakovanje filma. Umesto skora, uglavnom slušamo neki niz lookalike pop numera, a u pojedinim scenama umamo relativno neinspirisana rešenja, i to su uglavnom scene koje nisu akcione i za koje se u HK ne mari previše. Očekivao sam da će Harlin da ih istretira bolje, tim pre što dolazi iz Holivuda ali čini mi se da je i on prihvatio postulate HK filma.
Harlin preseljava radnju u HK i videćemo kako će se snalaziti na sledećim projektima gde neće imati tako snažnog harizmarha Jackie Chana nad glavom. Pa ipak, SKIPTRACE koliko god da je upotrebljiv definitivno nije ono ostvarenje koje se očelkivalo od saradnje Chana i Harlina.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KICKBOXER: VENGEANCE Johna Stockwella, pokušaj da se rebootuje stari KICKBOXER serijal sa Alainom Moussijem u glavnoj ulozi. Prvbitni serijal je počeo sa Van Dammeom, da bi potom tu ulogu preuzeo Eric Roberts a za njim i drugi glumci. Elem, producenti sa Moussijem, nekadašnjim kaskaderom, misle ozbiljno i započeli su izradu cele trilogije. Van Damme preuzima ulogu mentora i u rebootu će imati konstantno pojavljivanje za razliku od prvog serijala.
Dave Bautista je producirao ovaj reboot i igra glavnog negativca, nažalost njegova uloga je svedena na ono što bi inače igrali neki kaskaderi, što je dosta bizarno ako imamo u vidu da je ovo film u kome je on sebi glumački mogao dati oduška. Kad je reč o scenama borbe, iako ne dolazi u najboljoj formi čak ni za MMA, Bautista deluje kao uverljiv protivnik Moussiju.
Međutim, na kraju priče, i po šarmu, i po borilačkim sposobnostima, Van Damme predstavlja glavni adut filma. KICKBOXER je na nivou suve akcije i toga kako je inscenirana, mogao biti prstojan akcijaš iz ove serije koja se sada snima na Tajlandu, novog "obećanoj lokaciji" za DTV, čije me otkrivanje izuzetno raduje. Pa ipak, Stockwell sve uspeva da pokvari time što ekstremno jednostavnu priču pokušava da nekako oneobiči i osveži flešbekovima, pretvarajući KICKBOXER u nepotrebno zamršenu i nejasnu celinu.
Ako tome dodamo nedopustivu grešku da Stockwell ima takav kapital kao što je Gina Carano u filmu, a nema nijednu borilačku scenu sa njom, onda je jasno da sa filmom zaista mnogo toga nije u redu.
Snimanje na Tajlandu je omogućilo da se junaci malo pobiju i na slonovima, do bude nekih lepih detalja, ali Stockwell to nije iskoristio i KICKBOXER ne deluje kao da je snimljen u postojbini ONG-BAKa i PROTECTORa. Ne koristi ni lokalni talenat u nekoj naročitoj meri.
Na nivou akcije, KICKBOXER nudi dosta gradiva, ali naprosto ne stvara dbru atnmosferu. U tim okolnostima, Moussi je na tragu da se nametne kao dobar profil za ovaj sadržaj ali to se ipak ne dešava jer samo Van Damme uspeva da se snađe u tako tretiranom prostoru.
Paradoksalno gledao sam bolje filmove ovog tipa, sa slabijom akcijom što samo pokazuje da akcija ipak nije sama sebi svrha čak i u ovakvom DTV radu.
* 1/2 / * * * *
https://vimeo.com/180025799 (https://vimeo.com/180025799)
Pogledao sam ПИКОВАЯ ДАМА: ЧЕРНЫЙ ОБРЯД Svjatoslava Podgajevskog i mogu reći da sam izuzetno zadovoljan tim filmom. Reč je u ruskoj aproprijaciji Blumhouse horora i film koji nema čega da se stidi u danima LIGHTS OFFa, CONJURINGa ili novog POLTERGEISTa. Naravno, neke od ovih filmova su radili prekaljeniji reditelji (mislim na Gila Kenana, pre svih) ali Podgajevski zbilja nema ništa naročito da nauči recimo od Jamesa Wana.
Njegov film donosi tehnički izuzetno vešto realizovan haunting/ possession film smešten u urbani moskovski milje koji je fino estetizovan, i sa etno-elementom koji se javlja samo kao neki eho iz prošlosti. Nema zbora da je tradicija veštičarenja, magije i tome sličnog direkcija koja prija istočnoevropskom hororu, ali ovaj film definitivno nje folkloresploitation i najpre se nadovezuje na američki film, prebacujući samo traumatsko jezgro iz kog izvire pretnja iz puritanskih ogrešenja u kulačke korene stare Rusije.
Glumačka podela je odlična, klici su dobro izabrani i dizajnirani a glavni "odrasli" glumci su izuzetno svedeni i sugestivni u igri. Podgajevski uspeva da jako dobro održi tenziju, prikaže jednu natprirodnu priču u okolnostima savremenih vidova komunikacije i urbane alijenacije, i što je najvažnije jako dobro prepoznaje format svoje priče i format u kome treba da je ispriča.
Ovo je film koji tačno zna šta treba da pruži i sve to radi u adekvatnom obimu, i stoga stoji kao jedan od primera dobro shvaćene holivudske lekcije.
* * * / * * * *
Istina je da je druga sezona Daredevila bila slaba, ali Evan Narcisse tvrdi da su prvih sedam epizoda serije Luke Cage vrlo dobre. Naravno, želim da verujem (i nemam ni MNOGO razloga da ne verujem jer je Jessica Jones bila izvanredna) no svestan sam i da je prvih 4-5-6 epizoda druge sezone Daredevila bilo solidno a da je kataklizma nastupila prema kraju...
Marvel's Luke Cage Is the Unapologetically Black Superhero Show I've Been Waiting For (http://io9.gizmodo.com/marvel-s-luke-cage-is-the-unapologetically-black-superh-1786315815)
Joe Manganiello will play DC's deadly assassin Deathstroke in Ben Affleck's upcoming Batman standalone film.
DC Entertainment president and chief creative officer Geoff Johns confirmed the casting on Thursday in an interview with the Wall Street Journal. The news comes a week after Affleck cryptically teased a video on social media that appeared to be a screen test, with the villain walking toward a camera, which led to fervent discussion about who was under the mask.
Deathstroke, aka Slade Wilson, was created by Marv Wolfman and George Perez, and first appeared in "The New Teen Titans #2" in 1980. Although he originally appeared as the archenemy of the teenage superhero team, Deathstroke eventually had run-ins with many other characters in the DC Universe, including Batman.
Manganiello's Deathstroke won't be the first live-action version of the character. "Spartacus" alum Manu Bennett played the character in three seasons of The CW's "Arrow."
Affleck donned the cape and cowl for the first time in this summer's "Batman v Superman: Dawn of Justice" and will do so again in "Justice League" next year. Johns declined to comment on whether Manganiello will make an appearance in the latter film.
"Justice League" hits theaters on Nov. 10, 2017, while "Justice League: Part Two" is slated for June 14, 2019.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedan od zanimljivijih fenomena u savremenom američkom filmu jesu naslovi koji se obraćaju vrlo konkretnim ciljnim grupama, bilo da su to LGBT osobe ili hrišćanska desnica. PERSECUTED je film koji se obraća hrišćanskoj desnici a po nivou realizacije ima u sebi to nešto pomalo "off" što ga paradoksalno čini vrlo bliskim LGBT kinematografiji. PERSECUTED za početak nije naročito dobar film, ali nije to osnovni razlog zašto deluje malo "off".
Glavnu ulogu igra James Remar, izvrsni grubijan iz naših omiljenih filmova koji danas primarno igra epizode na velikom i malom ekranu. Za početak, ovde igra glavnu ulogu, što mu u principu nije ni strano ni nepoznato, ali u poslednje vreme nije baš často, a paradoksalno, reklo bi se da je PERSECUTED kudikamo čak i skuplji od filmova koji bi sada zvali Remara za glavnu ulogu. Međutim, ostatak podele, naročito epizodne uloge čine glumci koji su daleko ispod nekog proseka epizodista čak i za ovu vrstu produkcije. PERSECUTED u sebi ima niz produkcionih idiosinkratičnosti, za početak reč je o B-filmu sa izvesnom DTV sudbinom koji je sniman u Americi što je u startu dosta retko. Zatim, u glavnim ulogama ima kakva takva imena kao što su James Remar, Fred Dalton Thompson, Dean Stockwell i Bruce Davison, ali su oni kako rekoh okruženi ispodprosečnim epizodistima. Sve to svedoči o tome da je ovaj film ipak imao teškoće da okupi ekipu zbog svoje specifične agende.
Ffred Dalton Thompson je bio republikanski senator pa je donekle logično da mu ovako žestoko politizovana priča nije strana, iako je dosta odmaknuta od bilo kakvog političkog mejnstrima kome je on pripadao. James Remar je verovatno samo očajnik. Ipak, zanimljivo je da Bruce Davison, ikona američkog "liberalnog" filma iz sedamdesetih, igra negativca koji je takođe "liberal" ili što bi naš narod sočno rekao socijaldemokrata. Praktično u ovom marginalnom filmu koji opet pa privlači pažnju, Davison na neki način pravi aluziju na samog sebe.
Reditelj i scenarista Daniel Lusko pokušava da koncipira ovaj film kao parafrazu paranoia trilera sedamdesetih prilagođenu potreba svoje desničarske publike. Nažalost, film je prenaivan da bi profunckionisao kao triler. Sukob između born again propovednika koji je vodio život greha pre nego što je postao born again hrišćanin i senatora koji želi da donese neki antireligiozni zakon kako bi država još jače kontrolisala vernike (sic!) deluje krajnje neuverljivo, naročito kada po senatorovom naređenju Secret Service krene da smešta posrnulom ali ponovo uspravljenom junaku.
James Remar je glumac na čijem licu se očitava burna prošlost i on je relativno uverljiv kao pali grešnik koji je otkrio vrlinu ali okolnosti nameštaljke zbog kojih on postaje glavni junak naprosto ne mogu da se tako lako prihvate.
Mehanika trilera ostaje ipak nedostižna Luskou i PERSECUTED pada već na nivou tog dramskog osnova kroz koji treba da se plasira ideologija.
Pa ipak, ono što je zanimljivo jeste da osim osnovne paranoidne premise, a to je da će neko progoniti vernike po Amerci, i da iza svega stoji Vlada - po vertikali - u principu glavni junak ne samo da nema neke spiritualne momente koji ga inspirišu, niti su njegovi vernici prikazani kao ljudi koji bi mu pomogli. Štaviše, Luscov film ne nudi baš laskav prikaz junakovog najbližeg okruženja, naročito ljudi iz njegovog mega churcha koji su srebroljubivi i željni moći.
U pogledu prikaza megachurch vernika i tog miljea, možemo reći da je PERSECUTED propustio priliku da bude istinski politički nekorektan tako što bi ove ambijente naselio vrlim junacima. Pa ipak, atmosfera generalne antirelegijske pretnje ostaje osnovno obeležje filma, iako ne pokazuje način kako bi to junak mogao prevazići osim silom kojoj na kraju pribegava.
Paradokalsno, reklo bi se da na faith-tržištu bolje uspevaju filmovi bazirani na matricama melodrame i fokusirani na porodicu ali ovo žanrovsko krilo itekako opstaje. Možda više ne produkuju theatrical izdanja kao što je bio OMEGA CODE ali i dalje olasiraju svoje radove na DTV.
PERSECUTED je verovatno bio pokušaj da se ova tema plasira u mejsntrim, pa sam rezultat nije do kraja uspešan u prenošenju poruke, i to pre svega zato što akcentuje strahove a nedovoljno ističe vrlinu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam NOČNO ŽIVLJENJE Damjana Kozolea. Moram priznati da sam teško mogao da zamislim nezanimljiv film inspirisan aferom Saše Baričeviča, ali skup dva vodeća regionalna filmska mediokriteta Kozole-Sviličić uspeva da ga isporuči. Ne samo da su tu moćnu priču uzeli tek kao polazište i nisu se suštinski osvrnuli na njenu najpre društvenu subverzivnost,a o konkretnoj perverziji i da ne govorim, već su iz nje pokušali da izvuku nekakvu kao savremenu dilemu kojoj uopšte nisu dorasli. Ovo je jedan od onih filmova u kojima supruga pita muža advokata kako može da brani krive ljude a on joj onda kaže kako je njegov posao da bude branilac.
Ako imate ljudi čiji su intelektualni kapaciteti na nivou uključivanja takvih replika, onda nemate čemu da se nadate kada malo pojačaju svoju moralnu zabrinutost.
Film počinje sudskom presudom o kojoj ne saznajemo mnogo sem da je kontroverzna i da je neko ko nije dobar oslobođen. Sve to je zapapreno ponekim plakatskim dijalogom u kome "zli kapitalista" kontemplira o tome kako je odavno trebalo ugasiti državna preduzeća. Pobednik tog procesa, ugledni advokat iste noći biva pronađen na ljubljanskoj ulici, izujedan skoro nasmrt, sa strap-on dildom.
I onda film počinje da prati njegovu ženu koja ide okolo i komunicira sa raznim državnim službenicima u nadi da će saznati šta se desilo njenom mužu, a kada nasluti da je reč o nekoj perverziji, možda čak i osveti, pokušava da podmiti ljude koje susreće ne bi li nekako sprečila bruku i medijski linč. E sad, to podmićivanje joj ne ide od ruke jer svi zapravo rade svoj posao i neće da kažu da je čovek koji je pronađen go i izujedan zapravo pao sa bicikla i nešto tome slično. Dakle, sistem zapravo funkcioniše, ne reaguje dobro na korupciju, ne dešava se ništa nepravilno, ali ni neobično ili interesantno.
Uprkos tome što junakinja sve vreme emituje zabrinutost da je njen suprug žrtva nekakve odmazde ili zavere, mi kao gledaoci nemamo dovoljno informacija o tome, i sve nam to deluje kao pokušaj da opravda supruga oslanjajući se na opšta mesta o atmosferi političkog obračuna.
Kozole je verovatno malo hteo da se nadoveže na atmosferu LAZARESCUa, i to nije nov film, ali Kozole je ipak stara mejnstrim njuška i njemu naprosto ta vrsta minimalizma ne leži što on pokazuje i ovde. Fotografija Miladina Čolakovića je atmosferična, visokoestetizovana i neumitno menja predznak onome što je Kozole želeo da postigne kroz kadriranje. Kozole je pisao scenario sa Sviličićem i Uršom Menart kao saradnicom, i dok je priča neizlečivo zanimljiva uprkos njihovim pokušajima da je unište, dijalozi su i dalje plakatski, naivni i lišeni sadržaja.
No, Kozole ipak jeste visoka liga, ova priča je živa klana nedoklana i NOČNO ŽIVLJENJE na kraju uprkos njihovom trudu nije sasvim nezanimljivo. Ipak, bilo je zamalo.
* * / * * * *
Now-retired Italian porn superstar Rocco Siffredi gets his own documentary.
There are few male porn performers as famous as Rocco Siffredi, so it was only a matter of time before someone would make a documentary about the "Italian Stallion". The result, simply called Rocco, was directed by French duo Thierry Demaiziere and Alban Teurlai and is a frequently fascinating and beautifully crafted work that tries to paint a nuanced picture of the man himself and, to an extent, the industry in which he worked (he's now retired as an actor).
Well-received at its Venice Film Festival premiere, this illuminating piece of work should travel both the general festival and the non-fiction circuits and has an outside chance of some theatrical action even beyond France and Italy. General TV sales, however, will be more problematic, given the subject and sheer number of penises — pointing any which way — onscreen.
The film opens, as it must, with a shot of Siffredi's most-filmed asset: his prized nether regions. But Demaiziere and Teurlai are very smart about how they present the shot: There's a slow fade-in from black to the image, which is dominated by hues of dark gray and blue, as Siffredi takes a shower and soap and water run off his toned body. The shot is beautiful and not directly sexual, setting the right tone and suggesting the right mindset for what's to come.
The film follows Siffredi — actually called Rocco Tano; the surname was inspired by Roch Siffredi, Alain Delon's character in Borsalino — over the course of roughly the last year he would star in pornographic films. The directors were given access to the actor-director-producer across the globe and their camera, handled by Teurlai, follows him in Budapest, where Siffredi lives with his wife and two sons and he runs a porn production company, to shoots in California and both public appearances and private visits in Italy.
When doing castings for his own movies, it's very clear there's a flirty chemistry with the potential female leads, with neither Siffredi nor the girls showing much in terms of inhibitions even when they're not filming. What's perhaps more surprising (and reassuring) is that the actor-director seems to constantly make sure that everyone who works with him is aware of the likes but especially the limits of his co-performers. His on-screen porn persona might enjoy things rough and hard but the Rocco that emerges from the behind-the-camera footage here is first and foremost a considerate and sensitive man who takes his job very seriously.
Gabriele Galetta, Rocco's very similar-looking cousin who had a short-lived career as a porn performer that was cut short by erection-on-demand problems, now handles the camera duties on Siffredi's films. He also frequently comes up with crazy ideas for lead-ins to sex scenes, which more than occasionally causes friction between the two. When Galetta seems only halfway through an explanation of a very complicated-sounding set-up, Rocco fires off a very astute: "Yes but when do they f—?". Clearly, Demaiziere and Teurlai aren't interested in making a polite hagiographic biography, though neither do they treat porn as a sleazy or amoral business. It is just that, a business.
Read More
'Jackie': Venice Review
Because the editing — also by Teurlai — is sharp, a picture emerges of the cousins' complex and co-dependent rapport even though neither of them really admits how they feel about each other on camera. Working in Rocco's long shadow, Galetta sometimes seems frustrated and envious of his cousin's success while at other times, he's living vicariously through him. By paying attention to someone with dreams similar to Rocco's but who didn't have the same stamina or reach the same level of stardom, Gabriele becomes not only a stand-in for the countless (wannabe) performers who didn't make it but simultaneously helps suggest how unusual and special Rocco's three-decades-plus career really is.
The most valuable personal insights come from an extended interview (or interviews?) the directors conducted with Siffredi that is almost exclusively heard in voice-over. While this avoids turning the documentary into yet another talking head-heavy feature, there are certain moments of honesty — including the early admission that, for the first time in 30 years, he's finally free from the influence of the "devil between his legs"— that would've benefited from seeing Siffredi's facial expressions instead of illustrative material of him at work, at home or behind the scenes. Ditto for all the biographical material about his complex relationship with his mother (who wanted him to become a priest but approved of his line of work) and the actor's at times torturous-sounding rapport with his own penis and sex drive (which more often than not sounds like a sex addiction).
"If I don't suffer, I don't feel alive," he says at one point, while at another he remarks that "I've always tried not to disappoint a woman," which applies not only to the many women he's bedded but also — perhaps even especially — to his mother and his wife. The fact that it would be extremely hard to abide by both these statements suggests something about Tano's complex persona. Even without seeing his face as he makes these admissions, the film manages to suggest something about the duality of Rocco's personality and his ambiguous feelings about his relationships, his own body and his inner demons.
A lot of the material seems to have been captured on the fly, even if the camerawork is often beautifully composed. Even the shots of Rocco during some of the sex scenes he's shooting have a gorgeous aesthetic that's more upscale art production than porn shoot (there is plentiful nudity but all penetration occurs offscreen). That said, there are a few moments that feel staged, including a scene in which one of his teenage sons confesses that he's seen Rocco's work once and also notes that he really couldn't have asked for a better father. But even these kind of prodded-feeling answers can be revealing: Rocco looks at his son with not pride but a mix of approval and agony — "Do I deserve this?" you almost hear him think — while the complete silence of his other son, who's also in the room, is simply deafening.
For all their talent to suggest gray areas, contrasts and contradictions, the filmmakers don't always manage to cram in important details. It's never clear, for example, that Rocco's wife used to be a porn actress herself, which is important knowledge needed to contextualize her comments about how she feels about her husband's job. And the reason why Siffredi shoots so much abroad (and perhaps even decided to be based in Budapest), namely very murky Italian legislation when it comes to pornography, is also never addressed.
Finally, Rocco is more interested in suggesting something about its subject's psychology and the industry that made him famous than in the numerous elements of his non-porn career. There is no mention of his recent appearance on an Italian reality show (that already started to show a side of him not seen before) or his work as an actor in non-pornographic films. But despite this and a few longueurs, the film manages to offer a fascinating glimpse of what kind of man might be hiding behind the brand that is Rocco Siffredi.
Production companies: Program 33, Mars Films, Falabracks
Writer-Directors: Thierry Demaiziere, Alban Teurlai
Producers: Fabrice Coat, Michel Spavone, Stephane Celerier, Valerie Garcia
Director of photography: Alban Teurlai
Editor: Alban Teurlai
Music: Avia
Sales: Wild Bunch
No rating, 105 minutes
MECHANIC: RESURRECTION Dennisa Gansela nudi odmak u odnosu na Winnerov original pa i Westov rimejk. Naime, ovog puta Statham je stavljen u poziciju Avi lernerovog Bonda ili Ethana Hunta, a Ganselova inscenacija pre svega ide u smeru visoke estetizacije aktivnosti Arthura Bishopa. Scenario Philipa Shebyja i Tony Moshera, u pojedinim fazama odstupa od uobičajenog rasporeda akcionih scena za ovu vrstu filmu, nudeći nešto dužu melodramsku deonicu u uvodnom delu filma ne bi li nam stvorio utisak kako se Bishop zaista zaljubio i kako više nije onako hladan kako ga se sećamo, međutim, to ulaganje u vremena kako bi gledalac imao emotivnu investiciju na kraju nije bilo potrebno. Odnos koji uspevaju da razviju Statham i Jessica Alba u tom uvodnom delu, kasnije ne igra neku naročito veliku ulogu, osim u tome što Jessica Alba ima ipak znatno veću reputaciju i harizmu od glumica koje tradicionalno motivišu akcione heroje da ih spasavaju. S druge strane, čini se da posle tako detaljne uvodne melodrame, Ganselu ne ostaje puno vremena da razvije unutrašnju dinamiku u onome što je glavni adut filma a to su ubistva koja Bishop izvodi tako da izgledaju kao nesreća.
Za početak, nijedno od ubistava koje je izvršio ne izgleda kao nesreća, svako deluje ne samo sumnjivo već nedvojbeno kao ubistvo. Ali, povrh toga, svaka meta ima neku zjapeću rupu u obezbeđenju koja omogućuje Bishopu da napravi plan. Za ljude koji se tako plaše ubica, njegove mete u ovom filmu deluju neverovatno lakomisleno i imaju baš riskantne ventile za opuštanje u inače paničnom strahu od svega.
Otud su verovatno najbolje akcione scene one koje se u vezane za jahtu sa koje Stathan pokušava da spase Albu.
Gansel je u rediteljskom pogledu ovde pokazao da je u punom angažmanu. Moram priznati da sam gansela zapazio kao vrlo veštog egzekutora još u nemačkoj kinematografiji i u RESURRECTIONu pokazuje da može da funkcioniše u holivudskom akcionom filmu ali da on lično možda baš i nije neophodan. Naprosto, Gansel mnogo stvari radi dobro ali u to sve ne unosi ništa novo.
Ne znam tačno kakav aranžman ima Tommy Lee Jones sa Lernerima ali u ovom filmu je ostvario malu ulogu jedne od meta. Jones je naravno stara kuka, sa njim nema mnogo problema ali svakako je mogao biti bolje iskorišćen.
Ukupno uzev, RESURRECTION je korektan film ali u ovogodišnjoj Lernerovoj ponudi ostaje iza CRIMINALa koji je na svakom nivou znatno bolji film ali i LONDON HAS FALLEN koji kao film nema mnogo dramskih kvaliteta ali ipak ima znatno bolju i maštovitiju akciju. Ono što ohrabruje jeste da Gansel ovom projektu prilazi sa punom koncentracijom i ambicijom. Šteta što rezultat nije bolji i maštovitiji.
Inače, važno je naglasiti da je i u ovom filmu Tajland na velika vrata ušao kao konkurencija Bugarskoj u imaginarijumu Avija Lernera.
* * 1/2 / * * * *
LEVEL UP je niskobudžetni triler Adama Kendalla koji ne nudi ništa naročito originalno ali još dodatno nema sreće zato što se pojavio dok je NERVE još uvek u bioskopima. Opet je reč o čoveku koji neočeivano biva uvučen u nekakvu "igru" gde biva primoran da radi razne neobične stvari, a po svemu sudeći to sve neko snima i gleda.
Nažalost, u LEVEL UPu junak nekako ništa ne uradi, a ne biva bogznakako ni sankcionisan, tako da je ovo film o uceni u kome zapravo negativci kao da baš i nemaju efikasan sistem za sprovođenje svoje volje. Nažalost, ovo je jedan od onih filmova koji je nedovoljno zanimljiv i originalan da bi smo posle gledanja imali za čime da žalimo. Adam Kendall je ovo sve ostvario sa niskim budžetom, i svakako da bi sa više novca imao bolji film, ali kada se sumiraju utisci LEVEL UP ne deluje kao ostvarenje koje sugeriše išta više od toga da ovaj čovek može da sklopi osamdesetak nečeg što je, hajde da kažemo, podnošljivo.
* 1/2 / * * * *
Let's be honest: Oliver Stone hasn't made an Oliver Stone movie that mattered in more than 20 years. The firebrand urgency that once defined his name — the way he directed films that seized the zeitgeist, that drove the conversation, that inspired controversy because of how they leapt into the drama of history — has, for too long, been trapped in the past. Which is not to say that Stone hasn't tried. He has made films that bent over backwards to be topical, like the earnest and sentimental 9/11 requiem "World Trade Center," or the goofy provocative political cartoon "W.," or the cautionary-but-behind-the-curve financial thriller "Wall Street: Money Never Sleeps." One or two of these movies "found an audience," but none found a purpose; even when they managed to connect at the box office, they disappeared from the public consciousness like puffs of smoke.
But Stone's exile in the desert of overheated irrelevance has now ended. "Snowden" isn't just the director's most exciting work since "Nixon" (1995) — it's the most important and galvanizing political drama by an American filmmaker in years. Telling the story of Edward Snowden, the NSA contractor who became a whistleblower and fugitive by leaking documents that revealed the vast, spidery, paradigm-shifting scope of the new American surveillance state, Stone has made a movie that asks the audience to look, almost convulsively, at what this issue really means, and at who Edward Snowden really is.
You might think you already know. Maybe you decided, a while back, that Snowden is a "traitor," or that he went too far in leaking documents and revealing NSA secrets. Or maybe you saw "Citizenfour," the 2014 Laura Poitras documentary that presented the interview Snowden gave just as he was going rogue, and you decided he's one of the heroes of our time. But whether you're pro-Snowden, anti-Snowden, or somewhere in between, Stone's movie is sure to deepen your response to his actions, and to the whole evolution of the American intelligence community in the age of meta-technology. "Snowden" isn't leftist-conspiratorial propaganda (though some may accuse it of being that). It's a riveting procedural docudrama that takes a deep dive into what surveillance has become. In doing so, it's a movie that — no small thing — makes Oliver Stone matter again.
It helps that Snowden, played with crisp magnetism by Joseph Gordon-Levitt, is the furthest thing from a crusader, or even a liberal. He's a straitlaced, mild-mannered conservative brainiac who loves his country so much that he wants to devote his life to defending it. When we meet him, in 2004, he's in basic training in the United States Army Reserve (it's 9/11 that inspires him to join up), but he's not really the athletic military type — he goes through the grueling exercises wearing clunky tortoise-shell glasses — and when he leaps off a bunk and breaks his leg, it's because the pounding training has already slowly shattered his delicate bones. His career as a combat warrior is over before it begins. So he goes for the next best thing: a slot in the CIA, where the fight for U.S. security is already playing out on the battleground of the future — namely, cyberspace.
Snowden, terse and owlishly square, now with rectangle frames that make him look a little hipper, is attracted to the Agency the way that so many of its members have been, out of a combination of duty and a desire for excitement. During his interview with Corbin O'Brian (Rhys Ifans), who will become his mentor, he answers a question by admitting that he thinks it would be "cool" to have top-level security clearance — which turns out to be the wrong thing to say. For all his eagerness, and despite his clean resume, he's told that in another era, he probably wouldn't make the cut. But before he is anything else, Edward is a dazzlingly gifted computer scientist: a prodigy, a geek, a hacker. That gives him the ideal equipment to be a soldier in the next war. In the old days (i.e., the '70s), a CIA analyst was a desk jockey, standing behind the field agents, but in "Snowden" cyberspace is the field. Corbin tells Edward that 20 years from now, "Iraq will be a hellhole no one cares about," and that the whole war on terror is a sideshow. The real conflict, he says, will be with China and Russia, fought with rogue computer worms and malware. "Snowden" is the ultimate true-life hacker thriller.
The movie doesn't have the kaleidoscopic dazzle of Stone's great '90s films ("JFK," "Natural Born Killers"), but it has his heady propulsive fever. It's framed by the "Citizenfour" interview, which Stone re-stages as a piece of verité suspense, set in the Mira Hotel in Hong Kong, with Edward gliding through the lobby like an egghead Jason Bourne, fiddling with his telltale Rubik's Cube. Melissa Leo plays Poitras as tough, rumpled, and maternal, and Zachary Quinto, all driven neurotic fire (even his flat hair is intense), is Glenn Greenwald, the fiercely independent journalist who interviewed Snowden for Poitras' camera. You get the feeling, more than you did watching "Citizenfour," that there was an honest terror beneath the proceedings — that given the subject of surveillance, the CIA might have burst in at any moment. But it's not just about their safety. The stakes are so high because the theme of the interview, and the issue of whether they can publish it in the London-based newspaper The Guardian, is momentous. This is their one and only chance to expose the truth before Snowden disappears.
The movie cuts back and forth between the interview and everything that led up to it. At the Hill, the CIA training center in Virginia, Snowden dazzles his teachers and befriends an Agency veteran (a warmly understated Nicolas Cage) who's been put out to pasture, sitting in his office that's like a museum of ancient and legendary tradecraft equipment. He and Edward discuss Enigma machines, and the very first computer (which is there), and we're cued to realize that the entire history of computers is, on some level, a history of spying. Gordon-Levitt does a meticulous impersonation of the Snowden manner: clipped and impeccable, his articulate, logical voice always trying to touch the reality of whatever he's talking about. He's certainly a geek, but with an important qualifier: He's cool as a cucumber — free of any visible anxiety (or anger). At times, he's like a very friendly automaton, but it's not like he doesn't have passion; as we'll see, it just takes a lot to get him riled.
He also thinks he's got everything figured out. On a dating site called Geek-Mate, Edward meets Lindsay Mills (Shailene Woodley), a local girl who's sweet-natured and hot-tempered at the same time. They connect from their first date, but they've got major differences. Lindsay, a little aimless but shrewd and informed, thinks the Iraq War is a corrupt disaster, whereas Edward believes he grasps the bigger picture: the defense of the United States, and the things that go into that, which liberals shield themselves from knowing (even though they want the benefits of protection, too). Essentially, he's making the Dick Cheney argument, but it's bracing, in an Oliver Stone film, to see that POV represented by the movie's hero. Edward and Lindsay's political differences have a touch of screwball-comedy friction. When she figures out that he's working for the Agency after having traced where his message came from, he says, "You know how to run an IP trace?" For him, that's practically a love lyric. Woodley gives a performance of breathtaking dimension: As the movie goes on, she makes Lindsay supportive and selfish, loving and stricken.
Edward is assigned to the National Security Agency, the division of U.S. intelligence devoted, essentially, to data-gathering. He's dispatched to different locales (Geneva, Tokyo, Hawaii), and Lindsay goes to live with him in each one. But the job tears away at their relationship, because he isn't allowed to utter a word about what he does. Still, that works fine — until he starts to question what he's doing. Because he has no one to ask the questions to. So he starts to implode.
In Switzerland, one of his colleagues, a deceptively laidback dude named Gabriel (Ben Schnetzer), shows Edward something he doesn't technically have security clearance for: the CIA program known as XKeyscore. It's essentially a search engine that can take you...anywhere. Behind any wall of privacy. But wait a minute, says Edward, what about FISA? That's the Foreign Intelligence Surveillance Act, which dictates the rules of surveillance and says, in essence, that you need a warrant each time you cross one of those walls. Gabriel explains that FISA is "a big-ass rubber stamp," because the court that controls it is a government outfit handing out rote permission slips.
At that point, he shows Edward the "optic nerve," something that couldn't have existed even 20 years ago. The intelligence community, Gabriel demonstrates, can now enter any home right through its computer or phone — through the webcam, or the screen itself. The old notion of "bugging" (a microphone hidden in the lamp!) has become something out of the Stone Age. The whole world is now connected, via computer. And so is the data, including texts and videos and e-mails. The intelligence community has access to it all, having fused itself, essentially, with the servers of the biggest Internet companies (Google, Apple, etc.).
"Snowden" has a perilously unfolding sense of revelation. The film's moral and logistical brilliance is that what Edward — and the audience — learns, bit by bit, is not that there's a cabal of sinister bad guys sitting in a room somewhere, plotting how to take away your privacy. The data-gathering has evolved organically, and maybe inevitably, with the technology. And yet it's creepy (to put it mildly). At home, Edward puts a piece of tape over his webcam, because he realizes that someone could be looking at him (or Lindsay). He's not paranoid; he's just enlightened. The dialogue in "Snowden" is often dense with technical jargon, but instead of distancing us, the authenticity of the language reels us in. There's something dramatic in how all the talk is about shrouding things.
The spies behind the computer curtain can touch the whole world, but the more they look at it, the more disconnected from its reality they become. "Snowden" peels this cyber-voyeuristic onion, layer by layer, until we're watching, on a live feed, gruesome drone attacks in the Middle East, where the targets have been identified by their cell phones. A bomb goes off — a moving car gets vaporized — and if there's collateral damage (like, say, the target's family), so be it. No one in the control room cares, because the ideology at hand (eliminate the terrorists) has been heightened with a death-by-joystick ease that comes from staring at people through technology all day long, until they become at once right there and totally unreal. It's the sociopathology of screens.
Edward takes all of this in, and it horrifies him, but he doesn't know what to do about it. He's not a rebel, and questioning authority in even the tiniest way has no place in the culture of intelligence. At one point, he resigns, but he is lured back in, and by the time he lands in Hawaii, he has begun to assemble a bigger picture. He shows his NSA associates — a fascinating club of young turks — how there's twice as much data-gathering going on in the U.S. as there is in Russia. He knows there's something wrong with that; it's spying evolving into Big Brother. Stone stages a fantastic scene in which Edward talks to Corbin, his boss and mentor, on a giant screen, and Rhys Ifans' face looms up like some CIA version of the Wizard of Oz. He's terrifying, especially when he reveals that he heard that conversation between Edward and his colleagues. He knows whether or not Lindsay is having an affair; he knows everything, and the cozy violation of it all is queasy. By the time Edward decides to act, it's because he can't not act. Stone creates a powerful wake-up call.
Is he saying that there's a conspiracy at work? If so, the movie makes the point that it's a conspiracy we have all, naively, colluded in, frittering away our privacy through our addiction to technology. Yet that hardly means we asked the government to know everything about us, all the time. "Snowden" frames the issue so that we can frame it ourselves. The movie has a deep-focus perspective, and a spine-tingling immediacy. It ends with the real Snowden, who Stone interviewed in Moscow, where he is still living under asylum. He's presented in a glow of heroism, followed by headlines about how much influence he has had (the new laws restricting mass gathering of data, etc.). Yet Snowden's presence only reminds us of how unfinished this story is. The real message of "Snowden" is that surveillance is a Pandora's Box. You may leave the movie grateful for everything that Edward Snowden brought to light, but also wondering if that box can ever be closed.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Volter Hil na nisanu Gardijana...
https://www.theguardian.com/film/2016/sep/12/reassignment-review-toronto-film-festival-sigourney-weaver
Pogledao sam TRANSPECOS Grega Kwedara, zanimljiv indie triler o trojici teksaških graničara koji sticajem nesrećnih okolnosti moraju da transportuju drogu lokalnog meksičkog kartela. Kwedarov film izvlači dosta iz niskog budžeta, iz glumačke podele koju predvode Gabriel Luna i Johnny Simmons takođe izvlači maksimum, ali na kraju umesto da istraje u svojoj svedenoj triler formi, počinje da luta, sa nekim nešto širim pretenzijama, ne samo u prikazu surovog života u pograničnom delu već i pointilističke naracije.
Kwedarov film ima scenario koji se donekle mehanički razvija, likovi povremeno rade stvari više zato što to treba priči, nego zato što to proističe iz karaktera, međutim ova forma trpi takva rešenja sve do trenutka kada Kwedar ne krene da pokušva da prevaziđe žanr, i tu presahne sva svežina ovog ostvarenja. Onda se otkriva ipak suštinska inferiornost ovog filma u odnosu na END OF WATCH i druge filmove o pograničnim shenanigansima sa kartelima.
Pa ipak, TRANSPECOS svakako ima svoje mesto na sceni, kao jedan solidan predstavnik indie interpretacije žanra koji nažalost nije uspeo da u potpunosti očuva konzistentnost pristupa. TRANSPECOS ostaje svojevrsna indie obrada NO COUNTRY FOR OLD MEN koja tom neovestern narativu dodaje svedenost indie krimića.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: eddie coyle on 12-09-2016, 20:11:18
Volter Hil na nisanu Gardijana...
https://www.theguardian.com/film/2016/sep/12/reassignment-review-toronto-film-festival-sigourney-weaver
o, kukavno srpstvo ugašeno...
Sigourney Weaver stars as a twisted surgeon and Michelle Rodriguez as the man she turns into a woman in Walter Hill's new noir thriller.
A demented pulp fiction about a brilliant surgeon who creates a Frankenstein monster by performing a sex change on the scumbag assassin who killed her brother, (Re)Assignment is, by any objective standard, a disreputable slice of bloody sleaze. But there's also no question that veteran director and co-writer Walter Hill knows exactly what he's doing here, wading waist-deep into Frank Miller Sin City territory and using genre tropes to explore some provocatively, even outrageously transgressive propositions. For longtime fans of the filmmaker, this Canadian-made low-budget revenge yarn will be embraced as Hill's most entertaining and, on the terms it sets for itself, accomplished film in some time. It's an instant cult item.
In a public climate arguably more saturated with discussions of gender than ever in the history of the world, Hill and his co-screenwriter Denis Hamill make subversive creative use of the topic in ways that are both brainy and amusingly provocative. The catalyst for all the mayhem is genius, but now defrocked plastic surgeon Dr. Rachel Kay (Sigourney Weaver in intimidatingly imposing mode), whose revenge upon low-life hitman Frank Kitchen, who took out her brother, is to capture him and apply her expertise by turning him into a woman (Michelle Rodriguez); in a world where transgenderism is now an accepted fact of life, this is one example where it is neither voluntary nor desired.
Intercutting between Rachel's interrogation by shrink Dr. Ralph Green (Tony Shalhoub) and the hatching of the now-female Frank's extensive revenge-taking for what's been done to him/her physically results in a great deal of exposition. But Hill keeps it lively and interesting, on one hand by supplying the brilliant Rachel with lots of blunt and high-toned commentary about how and why she's done what she did; on an intellectual level, she and Hannibal Lecter would be an even match.
On the other, there's the spectacle of watching Frank come to grips — and this is meant literally — with "her" own new body. Without any self-consciousness, Rodriguez enacts a thorough physical self-inspection from top to bottom, and her former tough guy character remains infuriated by having been deprived of the equipment he used to enjoy. All the same, she eventually reconnects with a young nurse and part-time good-times girl (Caitlin Gerard) "he" had hooked up with just prior to his unwanted conversion.
A good part of the action involves the extensive revenge Frank exacts upon a local San Francisco gangster, Honest John (Anthony LaPaglia), for an earlier betrayal; plenty of bad guys get blown away here in bloody fashion, and Frank really is remorseless. In this world, much of it set in San Francisco's Chinatown (actually shot in Vancouver), everyone is guilty — or, to paraphrase Clint Eastwood in Unforgiven, everyone's got it coming.
Hill, production designer Renee Read and cinematographer James Liston immediately establish and then maintain the look of a seedy urban world defined by dirty browns and blacks, as well as by dimly lit streets, a lonely diner and a seedy old hotel; this is as noir as it gets these days. On numerous occasions, sequences end with visual punctuation courtesy of graphic comics-style illustrations.
The somber tone and low-end production values may not be exactly in tune with young neo-noir enthusiasts, but more seasoned fans of the genre and the filmmaker will recognize and embrace Hill's use of noir to play with and comment on topical issues in a deliciously subversive way, political correctness be damned. At the same time, however, a witty intellectual loftiness hovers over everything thanks to the erudite remarks ceaselessly pouring from the mouth of Weaver's doctor, who likes to confound her interrogator with frequent references to Shakespeare.
Weaver's terrifically articulated performance neatly establishes the top side of the film's high/low dynamic. For her part of the equation, Rodriguez, with momentary exceptions, maintains a virulent charge of fury, anger and disgust with what's been done to him/her, something that quite plausibly drives the vengeful mission. It's a story of two killers, one of whom operates from the brain, the other from more basic instincts, and together they're quite a pair for one movie.
Venue: Toronto Film Festival (Special Presentation)
Production: SBS Films
Cast: Michelle Rodriguez, Tony Shalhoub, Anthony LaPaglia, Caitlin Gerard, Sigourney Weaver
Director: Walter Hill
Screenwriters: Walter Hill, Denis Hamill
Producers: Said Ben Said, Michel Merkt
Director of photography: James Liston
Production designer: Renee Read
Costume designer: Ellen Anderson
Editor: Philip Norden
Music: Giorgio Moroder, Raney Shockne
Casting: Sheila Jaffe, Candice Elzinga
95 minutes (Hollywood Reporter)
'Blade Runner 2' News: Ryan Gosling Sequel Setting Itself Up For Same Disaster As Original (http://www.idigitaltimes.com/blade-runner-2-news-ryan-gosling-sequel-setting-itself-same-disaster-original-555681)
Quote
After several bad test previews in March of 1982, Blade Runner was re-edited before its June 25 release date. A happy ending was added, with Deckard (Harrison Ford) informing us that the replicant Rachael doesn't have the same four-year lifespan as other artificial humans. There wasn't enough footage to cover this new addendum, so the studio threw in leftover helicopter shots from the Kubrick's beginning of The Shining (as the Torrances drive to the Overlook Hotel). And, since test audiences had trouble understanding the dense sci-fi narrative, the studios pushed Harrison Ford to record explanatory voice-overs. They were so badly performed and fit so poorly with the film that for years it was rumored Harrison Ford had intentionally done a bad job, in the hopes the studio would not insert the voiceovers into the cut ("I was compelled by my contract to record this narration... Did I deliberately do it badly? No. I delivered it to the best of my ability given that I had no input. I never thought they'd use it. But I didn't try and sandbag it," Ford explained to Playboy (https://web.archive.org/web/20071012034954/http://harrisonfordweb.com/Article/Miscellaneous/playboy_interview.php)).
Since then, four additional versions of Blade Runner have been created in an attempt to repair the tampered-with science fiction masterpiece, including the misnamed but fairly definitive 1992 Director's Cut and, most recently, the 2007 The Final Cut. Though it's now possible to watch Blade Runner as it was originally intended, it came about only after decades of popularity and pressure.
And now Blade Runner 2 is setting itself up for the same trouble. According to Blade Runner 2 director Denis Villeneuve, he doesn't have final cut (from a Q&A with Variety (http://variety.com/2016/film/news/denis-villeneuve-talks-making-arrival-blade-runner-sequel-his-way-within-studio-system-1201855955/)):
"I agreed to do it because the producers behind Blade Runner are two friends. I made Prisoners with them, and I knew the environment they would create around me would be very secure. I don't really have final cut on it. The thing I realized about final cut, is it's the power of the best cut. I didn't have final cut on Prisoners, but what you saw is the best cut. Sicario is a director's cut, Arrival is a director's cut. I cannot talk about it, I will see. My relationship with the people I am working with is very strong. At the end of the day what will win is the best movie."
While it sounds like Villeneuve is optimistic about his ability to push through the best possible version of Blade Runner 2, this is one franchise so haunted by bad edits and studio interference that it's hard not to worry about the worst-case scenario. That is assuming, of course, that a Blade Runner sequel starring Ford, Ryan Gosling, Jared Leto and Dave Bautista is a good idea in the first place.
Still, we're in better hands than most with Blade Runner 2. Villeneuve's latest movie, Arrival, is getting rave reviews at festivals, plus Blade Runner 2 has onboard legendary cinematographer Roger Deakins. Cross your fingers for Blade Runner 2, coming to theaters Oct. 6, 2017.
Pogledao sam TORO Kike Mailloa. Posle odličnog debija EVA, Maillo je snimio je potpuno drugačiji drugi film. EVA je bio ambiciozan spoj melodrame i SFa, pa i trilera, a TORO u sebi ima sve one osobine koje nosi sophomore slump ali to nije. Prevashodni problem TOROa kao "drugog filma" jeste u svežem žanrovskom spoju koji Kike Maillo pokušava da donese u španski film. Naime, TORO je andaluzijski triler sa suptilnim uplivom lokalne ornamentalistike i ozbiljnim južnokorejskim uticajem. Maillo odlazi u sfere stilizacije koje nisu karakterisale savremene španske reopertoarske trilere. Posle izuzetno efektnog i reklo bi se rutinski stilizovanog početka, TORO kreće put blage stilizacije, nikada ne iskoračujući dalje od onoga što je Helgeland radio u PAYBACKu ili onoga što smo videli u JOHN WICKu, s tim što je u ovom konkretnom slučaju španski krimić podmazan južnokorejskim uticajima.
Kike Maillo uvodi motiv zaumne osvete, prepune religijske simbolike, a glavnog junaka kog igra Mario Casas umnogome oblikuje po južnokorejskim osvetničkim uzorima. Na sve to, Kike Maillo smešta film u izuzetno koloritam ambijent španske Coste del sol van turističke sezone, sa specifičnom kič arhitekturom modernizma koja u pojedinim deonicama zauzima protagonističku ulogu. I zbilja, arhitektura letovališta u filmu TORO nije mnogo udaljena od gigantskih konzumerističkih konstrukcija o kojima piše Ballard. U tim ambijentima, dešavanje dobija dodatnu stilizaciju i pokazuje da je Maillo vrlo ambiciozno prišao ovom gangstersko-osvetničkom gradivu.
Stilizacija naravno otvara prostor za analizu kako se ovaj film zaista treba žanrovski definisati. Ipak, ako imamo u vidu da je mnoge aspekte pripovedačke uverljivosti ostavio iza sebe, rekao bih da će u filmu TORO upravo ponajviše uživati ljudbitelji gangsterskog filma i akcionog trilera. Uprkos tome što su južnokorejski uzori poput BITTERSWEET LIFE konzistentniji u svom izrazu pa i reinvenciji konvencija, Maillov film ima visok tempo i Maria Casasa koji "maturira" u glavnoj, naslovnoj ulozi.
Za izvanrednu fotografiju zadužen je Arnau Valls Colomer, redovni saradnik Javiera Ruiza Caldere. Njegov doprinos je svakako jedan od najjačih aduta ovog filma. Maillov rediteljski postupak je podrazumevao verovatno i više rizika od debitantskog filma EVA. Nisu se svi rizici podjednako isplatili ali bez ikakve sumnje dobili smo jedan "autorski" gangsterski film i konfirmaciju jednog potentnog reditelja.
Uprkos tome što kažu da nema ništa toliko loše u "autorskim" rediteljima, reklo bi se da su All Star imena španskog trilera Fernando Navarro i Rafael Cobos, više dali mašti na volju nego pokušajima da to "upakuju" u kontistentniju celinu. Pa ipak, da nije mašte, TORO ne bi imao ta vrlo zanimljiva uvrnuća klišea na koja smo navikli.
U ovoj podeli uloga, Luis Tosar je tu da pruži podršku Casasu i čini to na nivou svoje reputacije.
* * * / * * * *
Pogledao sam TRAIN TO BUSAN Sang-ho Yeona. Reč je prvom igranom filmu dokazanog animatora koji u ovom ostvarenju pravi veliki zombi spektakl, pod uticajem naslova u rasponu od najočiglednijeg SNOWPIERCERa pa sve do BULLET TRAINa Shinye Satoa. Kritike koje porede TRAIN TO BUSAN sa SNOWPIERCERom ili mu ga čak pretpostavljaju, odmah treba odbaciti a njihove potpisnike staviti na spisak ljudi kojima se ne može verovati. Naime, TRAIN TO BUSAN jeste sličan po mnogo čemu SNOWPIERCERu ali prvo niti pretenduje da pored žanrovsog ugođaja pruži dublji društveni komentar, niti kretanje kroz klase voza poistovećuje sa socijalnom mobilnošću. Zombi filmovima je u svakoj iole smislenoj interpretasciji praktično inherentna politička dimenzija, pa je tako ima i ovde, ali sa znatno manjim zamahom i ambicijom. U zombi hororu svaki akt nosi nešto političko u sebi, i ako tako gledamo TRAIN TO BUSAN, ne govori ni nešto novo niti nešto pametno.
Kad je reč o žanrovskom ugođaju, opet se SNOWPIERCER i TRAIN TO BUSAN ne mogu porediti. Bongov film je hirurški precizan čak i kad je najhaotičniji. TRAIN TO BUSAN je s druge strane, energičan, populistički film u kome Sang-ho Yeon pokazuje da za njega u pogledu inscenacije potera, obračuna i kanibalizma nema tajni, ali na tasu efektnosti s jedne strane postavljena vešta realizacija a sa druge relativna limitiranost ideja koje Sang-ho Yeon plasira.
U njegovom filmu praktično ima samo jedan način kako se zombiji zaustavljaju, ima samo jedan način kako se izbegavaju, i on te dve žice dosta vešto svira dva sata. Ono u čemu je TRAIN TO BUSAN dosta solidan jeste pripovedanje kroz sliku, ali i kroz promene odnosa u akcionim prizorima. Sang-ho Yeon zaslužuje jedan od najvećih komplimenata koje reditelji trilera i akcije mogu zaslužiti a to je da se kroz obavezne žanrovske figure istinski ispoljavaju junaci.
Kad je reč o tretmanu zombija, ne treba verovati ni kritikama koje kažu da je ovo značajan korak unutar tog podžanra. Nije. Sve smo ovo već videli, možda ne u Koreji i ne ovako vešto. Ali ovo su nam dobro poznate stvari.
Južnokorejski film još uvek nosi tu egzotiku da stvori utisak čim produkuje nešto dobro da je to istovremeno i sveže i znakovito. Nije. Ali da, ovo jeste dobar film u kome nema puno toga novog, ali mu zbog toga ne fali puno.
* * * / * * * *
Stan Lee kao fikcija
http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/fox-buys-stan-lee-life-928087?mobile_redirect=false
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sjajno. Samo da Doživi da ga vidi.
Pogledao sam QUE DIOS NOS PERDONE Rodriga Sorogoyena. Pre nekoliko godina, veliku pažnju privukao je Rodriguezov LA ISLA MINIMA, film koji je nezasluženo hvaljen preko svake mere iako nije uspeo da kapitalizuje ključne elemente svoje premise. QUE DIOS NOS PERDONE je film koji baš zaslužuje takav nivo pohvala. Reč je o uzbudljivom trileru o dva madridska detektiva koji pokušavaju da reše slučaj serijskog ubice i silovatelja starica, u danima Papine poteze, i u klimi gde šefovi ne žele da objave ništa o samoj prirodi slučaja kako ne bi uzbunjivali građanstvo. Međutim, neprekidno falsifikovanje izveštaja i sprečavanje curenja u medije dovodi do toga da se ubica okuraži i krene da sve češće čini zločine.
Na zadatku su dva potpuno suprotna detektiva - jedan je siledžija koji tek treba da se u potpunosti vrati u službu posle kršenja propisa koje je njegovog kolegu učinilo invalidom a drugi je stidljivi istraživač koji bi postao sjajan detektiv da nema ozbiljan problem sa mucanjem. Iako ovo nije buddy film, i humora ima samo onoliko koliko proističe iz pojedinih dešavanja, njih dvojica zapravo čine pravu ekipu, jednog "kompletnog" detektiva.
Glumci su svi redom odlični, a Antonio de la Torre je napravio odličan lik kao stidljivi, mucavi detektiv. Roberto Alamo odlično kanališe Luisa Tosara kao kolega-siledžija. Pored same serije zločina, vrlo efektno i bez mnogo moralisanja prikazane su unutarpolicijske smicalice i deluju prilično ubedljivo. U tom smislu, Sorogoyen je postigao efekat madridske autentičnosti a da nije izgubio efikasnost i dinamiku američkog policijskog filma.
LA ISLA MINIMA je po određenim detaljima uspela da se nadoveže na atrakciju koju je tada stvorio TRUE DETECTIVE. QUE DIOS NOS PERDONE je međutim mnogo konkretnije delo te "generacije". Zločini kojima se bavi su groteskni i brutalni i tako su tretirani. Sorogoyen nije toliko bitan žanrovski reditelj u ovom trenutku, čak naprotiv ali verujem da će posle ovog filma svakako postati. Njegova jača strana su likovi i tu izvanredno gradi atmosferu i prati njihovu transformaciju, međutim ni brutalni prizori na mestu zločina, pa ni scene suspensea i nasilja mu nisu slabost, čak naprotiv. U pojedinim scenama QUE DIOS NOS PERDONE predstavlja žanrovskog velemajstora u nastajanju.
* * * 1/2 / * * * *
Humor u javnosti/ na televiziji ili filmu je nekada mogao da se proizvodi i bez grubih seksualnih aluzija. Sada je izgleda straight to the stink jedini način da se ljudi nasmeju... Bizarno i nepristojno. I to kažem ja, koji sam priznati skatolog.
Jonah Hill Cancels Appearances After French Comedian Humiliates Him (https://www.yahoo.com/news/jonah-hill-cancels-appearances-french-192000200.html)
QuoteJonah Hill is known for starring in comedies such as Superbad, 21 Jump Street, and This Is The End. Sex humour and being the butt of a joke are well-trodden territory for the actor after all the roles he's played. But apparently, the sense of humour he has cultivated on camera doesn't quite translate to real-life situations.
On Friday, Hill was in France with Miles Teller to promote their movie War Dogs. The co-stars stopped by comedy news show Le Grand Journal to chat live with a panel that included comedian (and "weather girl") Ornella Fleury. Fleury joked, in French, that it was a certain perverted scene in This Is The End that first made her fall for Hill. "It's when I saw you get sodomised (http://www.ibtimes.co.uk/gaddafi-sodomised-by-the-rebels-shocking-video-as-new-abuse-claims-emerge-237006) by a demon in This Is The End that I told myself, that is the man of my dreams," she said, according to subtitles and original reports (http://metro.co.uk/2016/09/13/things-got-very-awkward-during-this-jonah-hill-interview-on-french-tv-6125110/). Hill replied, "I heard you get sodomised quite often."
Fleury continued with a joke about her sexual fantasy involving Hill: "We would meet up in a hotel room at night. We would chat, you'd make me laugh... and then, all of a sudden, you'd bring your friends Leo DiCaprio and Brad Pitt. And then you would leave." Hill wasn't a fan of this barb, either. "I'm glad I came on this show to get ridiculed by your local weather girl," he responded.
On Sunday, French news outlet BFMTV (http://people.bfmtv.com/actualite-people/humilie-dans-le-grand-journal-jonah-hill-annule-ses-interviews-en-france-1035747.html) reported that Hill had cancelled the rest of his appearances in France. And on Monday, Fleury issued an apology (http://www.thelocal.fr/20160913/french-weather-girl-says-sorry-after-ridiculing-jonah-hill) for getting too personal with the actor. "Jonah, the problem is that for 10 years I have lived with you through your films," she said, per The Local (http://www.thelocal.fr/20160913/french-weather-girl-says-sorry-after-ridiculing-jonah-hill) 's translation. "I really had the impression that I knew you, so last Friday I thought I was just messing around with a friend, but the reality is that we are not friends."
So, did Hill overreact? Was his comeback inappropriate? Was Fleury's joke a little harsh? All of the above, in my opinion. Fleury's joke probably embarrassed Hill a little. But the reality is that her job as a comedian is to say funny things. And his job as an actor on a press tour entails being able to roll with the punches, which includes resisting the urge to take cheap shots at the people who make jokes he doesn't like. Plus, he's made a career out of crude sex jokes — can he really not handle hearing a woman make one at his expense? The biggest problem I see is Hill's gut reaction to lash back at Fleury with a tasteless, sexist remark about her being sodomised. It was unnecessary and demeaning, and the fact that she's the one out there apologising — while he cancelled interviews in order to lick his wounds in private — is frustrating, to say the least. Something tells me we won't be hearing "sorry" from Hill anytime soon.
Mislim da je Francuskinja u pravu. Bila je potpuno na liniji slike koju grade Hillovi filmski likovi.
Pogledao sam televizijski film SECOND NATURE koji je po scenariju F. Max Fryea i Stephena Giffithsa režirao britanski televizijski veteran Ben Bolt. Glavnu ulogu igra Alec Baldwin, a negativac je Powers Boothe. Ipak, 2003. godine nisu bili baš u najboljoj formi tako da ova priča, uz prilično arhaičnu režiju Bena Bolta deluje dosta slabo, a glavni glumci nisu nimalo fizički ubedljivi u svojim ulogama. Ipak, 2016. godine, SECOND NATURE ima određenu težinu pošto je praktično anticipirao premisu filma CRIMINAL Ariela Vromena. Naravno, takve premise su bile prisutne u raznim ostvarenjima pre SECOND NATURE međutim, CRIMINAL je maltene rimejk te premise, naravno superiorno realizovan. F. Max Frye je potpisao nekoliko značajnih scenarija pre i posle ovoga, recimo PALMETTO i FOXCATCHER. SECOND NATURE svakako nije njegovo bitno ostvarenje ali ako imamo u vidu da je jedna od premisa kasnije preuzeta, reklo bi se da je on na kraju bio najjača karika ovog projekta.
Quote from: Meho Krljic on 15-09-2016, 09:40:35
Humor u javnosti/ na televiziji ili filmu je nekada mogao da se proizvodi i bez grubih seksualnih aluzija. Sada je izgleda straight to the stink jedini način da se ljudi nasmeju... Bizarno i nepristojno. I to kažem ja, koji sam priznati skatolog.
Jonah Hill Cancels Appearances After French Comedian Humiliates Him (https://www.yahoo.com/news/jonah-hill-cancels-appearances-french-192000200.html)
QuoteJonah Hill is known for starring in comedies such as Superbad, 21 Jump Street, and This Is The End. Sex humour and being the butt of a joke are well-trodden territory for the actor after all the roles he's played. But apparently, the sense of humour he has cultivated on camera doesn't quite translate to real-life situations.
On Friday, Hill was in France with Miles Teller to promote their movie War Dogs. The co-stars stopped by comedy news show Le Grand Journal to chat live with a panel that included comedian (and "weather girl") Ornella Fleury. Fleury joked, in French, that it was a certain perverted scene in This Is The End that first made her fall for Hill. "It's when I saw you get sodomised (http://www.ibtimes.co.uk/gaddafi-sodomised-by-the-rebels-shocking-video-as-new-abuse-claims-emerge-237006) by a demon in This Is The End that I told myself, that is the man of my dreams," she said, according to subtitles and original reports (http://metro.co.uk/2016/09/13/things-got-very-awkward-during-this-jonah-hill-interview-on-french-tv-6125110/). Hill replied, "I heard you get sodomised quite often."
Fleury continued with a joke about her sexual fantasy involving Hill: "We would meet up in a hotel room at night. We would chat, you'd make me laugh... and then, all of a sudden, you'd bring your friends Leo DiCaprio and Brad Pitt. And then you would leave." Hill wasn't a fan of this barb, either. "I'm glad I came on this show to get ridiculed by your local weather girl," he responded.
On Sunday, French news outlet BFMTV (http://people.bfmtv.com/actualite-people/humilie-dans-le-grand-journal-jonah-hill-annule-ses-interviews-en-france-1035747.html) reported that Hill had cancelled the rest of his appearances in France. And on Monday, Fleury issued an apology (http://www.thelocal.fr/20160913/french-weather-girl-says-sorry-after-ridiculing-jonah-hill) for getting too personal with the actor. "Jonah, the problem is that for 10 years I have lived with you through your films," she said, per The Local (http://www.thelocal.fr/20160913/french-weather-girl-says-sorry-after-ridiculing-jonah-hill) 's translation. "I really had the impression that I knew you, so last Friday I thought I was just messing around with a friend, but the reality is that we are not friends."
So, did Hill overreact? Was his comeback inappropriate? Was Fleury's joke a little harsh? All of the above, in my opinion. Fleury's joke probably embarrassed Hill a little. But the reality is that her job as a comedian is to say funny things. And his job as an actor on a press tour entails being able to roll with the punches, which includes resisting the urge to take cheap shots at the people who make jokes he doesn't like. Plus, he's made a career out of crude sex jokes — can he really not handle hearing a woman make one at his expense? The biggest problem I see is Hill's gut reaction to lash back at Fleury with a tasteless, sexist remark about her being sodomised. It was unnecessary and demeaning, and the fact that she's the one out there apologising — while he cancelled interviews in order to lick his wounds in private — is frustrating, to say the least. Something tells me we won't be hearing "sorry" from Hill anytime soon.
Ma da, ajde da upucamo Švarcenegera, jer ima metalni kostur...
Ili kad sretnemo porno glumicu , podrazumeva se da odmah treba da je jebemo, jel tako?Ne sme da nas odbije, jelte,,,?
Pogledao sam SOMOS GENTE HONRADA Alejandra Marzoe, špansku komediju o dvojici pripadnika srednje klase pred bankrotstvom koji na pecanju pronalaze paket sa čistim kokainom i pokušavaju da ga plasiraju ne bi li se izvukli iz besparice. Stvari kreću isprva zanimljivim tokom jer oni ne uspevaju da nađu kontakte iz sveta podzemlja, međutim kasnije film gubi na kreativnosti i ostaje tek simpatičan, vešto realizovan, solidno glumljen film koji nažalost nije previše snažan kad je reč o osmišljavanju sudara između mlakonja iz srednje klase i narko biznisa.
* * / * * * *
Pogledao sam DNEVNIK MAŠINOVOĐE Miloša Radovića, sam u Tuckwoodu, u petak uveče, dva dana posle svečane premijere. Nažalost, i nerado to kažem, ispunilo se jedno moje davnašnje predviđanje da ćemo skupo platiti produkcioni javašluk s početka dvehiljaditih. Tada je Radović snimio MALI SVET i PAD U RAJ. Ja imam soft spot za Radovića i skloniji sam da imam verovatno i više razumevanja za njega nego što je potrebno, ali to nisu bili filmovi koji su baš stvoprili želju za još nekim njegovim ostvarenjima. Ako tome dodamo čitavu hrpu filmova u kojima je Lazar Ristovski bio punktum filmske slike a koji se nisu mogli gledati, ne treba da čudi ovako slab odziv za DNEVNIK MAŠINOVOĐE.
A film je zapravo odličan. No, u to niko ne veruje. Od zaposlenih u bioskopu do ljubitelja i poznavalaca filma sa kojima sam kasnije razgovarao, niko mi nije verovao da je film dobar. A i kako bi? Sve predispozicije za fijasko su tu. Reditelj koji se nije dokazao ni onomad vraća se posle duge pauze. Lazar Ristovski ponovo u centru pažnje. Kako može biti dobro?
Ali, eto može. DNEVNIK MAŠINOVOĐE pre svega ima izuzetno duhovit crnohumorni scenario. Ovo nije komedija koja neprestano generiše smeh, ali uspeva da proizvede dosta dubok efekat vrlo često. Radović je jedan od najboljih naslednika Dušana Kovačeviča i ovde do sada na najbolji način interpretira njegov princip potpuno racionalne razrade iracionale premise. Sci elementi kovačevićevskog imaginarijuma su tu - rezignacija, samoubistvenost, alkohol, depresija, nemogućnost ljubavi i fini preliv lokalnog treša.
Ono što međutim smešta DNEVNIK MAŠINOVOĐE u jedan poseban kontekst unutar istorije jugoslovenskog filma jeste tema mašinovođa. Naime, jedan od najznačajnijih reditelja u istoriji jugoslovenskog filma, Živojin Pavlović bavio se železničarima i vozovima kroz čitav svoj opus. Pre njega oni su bili prikazivani kao vesnici progresa, a kod njega su imali ulogu radničke klase čiji surovi život pokazuje naličje socijalizma. Međutim, kod Radovića dobijaju potpuno novi ključ tumačenja. Oni rukuju zastarelim mašinama i njihov posao deluje kao neki opskurni stari zanat iako to zapravo nije. Umesto ideje progresa, oni se školuju kod majstora, stiču iskustvo kao šegrti, čak se i oslovljavaju sa majstore, a žive u ambijentima koji su toliko arhaični da deluju skoro kao propala zdanja nekih aristokrata. Stoga, kad glavni junak počne da ima priviđenja svoje stare ljubavi koju je pre skoro tri decenije zgazio voz, Radovićevi železničari dobijaju auru poovskih aristokrata koji su potonuli u dekadenciju a ne radnika na odgovornom i fizički tzahtevnom poslu koji je simbol progresa.
Dušan Joksimović je ponudio estetizovan pristup Radovićevom inače svedenom stilu režije. Postupak je pogledu kadriranja konzistentan, blago arhaičan, i sasvim sigurno da bi se lakše "oprostio" nekom reditelju koji je konzistentno ređao uspehe i bio prisutan. Međutim, Joksimovićeva fotografija čini da izgled filma suštinski bude savremen i da ne zaostaje, što je bio čest slučaj sa rediteljima starije generacije poput Gorana Markovića u prethodna dva igrana filma.
Relativno mlaka internacionalna recepcija filma nažalost pokazuje diskontinuitet relevantnog pristupa naših reditelja ovog profila na ozbiljnim festivalima, pa samim tim i vrlo slabo interesovanje za ovakav sadržaj. Kada se tome doda i evidentno slab odziv na našim blagajnama, kazna sa nepodobštine iz ranih dvehiljaditih je surova - dobar film koji nema nikakav odjek, izgubljen u šumi loših pokušaja koji su potrošili interesovanje publike i selektora.
* * * / * * * *
Dobro, dobio je neke nagradice a i biće naš kandidat za oskara za najbolji ne-anglo film... Ima vremena da ga svet prepozna...
Pogledao sam ARQ Tony Elliotta, novi SF naslov koji je svoju distribuciju vezao za Netflix. Ova odluka verovatno nagoveštava budućnost distribucije za filmove koji nisu tipičan DTV materijal a ne mogu da generišu interesovanje koje bi opravdalo marketinško ulaganje u bioskopsku distribuciju. Na ovaj način, ARQ je sačuvao svoju "respektabilnost" a nije ušao u eksploataciju u kojoj bi samo gubio novac. Da li je ARQ zaslužio da sačuva "respektabilnost"? Pa zapravo jeste. Ovo je jedan od GROUNDHOG DAY derivata kojih je bilo i pre i posle Ramisovog filma. Ove godine imamo čak i kod nas INKARNACIJU Filipa Kovačevića, srpsku intervenciju na tu temu. Naravno, pre dve godine tu je bio EDGE OF TOMORROW koji je svemu tome dao jedan izuzetan visokobudžetni kvalitet.
ARQ nas vraća u kamerne okolnosti. Robbie Amell, televizijski glumac, nalazi se u glavnoj ulozi, a Rachael Taylor igra njegovu izabranicu koja sa njim deli loop. Ono što pokušavaju da reše jeste dan koji se iznova ponavlja u postapokaliptičnom svetu gde ratuju velika korporacija i pobunjenički savez, a možda se baš u njihovom loopu nalazi ključ pobede u tom ratu.
Film tehnički jeste smešten u budućnost ali apokalipsa se desila maltene sutra, tako da Elliott svu mašineriju i novume tretira pre svega kao McGuffin, fokusirajući se na kamerne aktivnosti junaka i njihovih protivnika. Takvim opredeljenjem Elliott snima film koji svesno ne može da konkuriše EDGE OF TOMORROWu, a opet ne nudi ništa ingeniozno kako bi prevazišao ograničenja, međutim ono što postiže jeste dostojanstveno nošenje sa premisom i ograničenjima. Dakle, ARQ je film koji pokriva sve ono što bi moglo pasti na pamet autoru koji nije bilo blagsolovljen nekom izvanrednom isnpiracijom u tretmanu ove teme.
Samim tim ARQ ima budućnost među ljubiteljima žanra, a naročito među onima koje uzbuđuje ova vrlo specifična podvrsta priča o putovanju kroz vreme.
* * 1/2 / * * * *
Fino, gledaće se, Netflix ga uredno prikazuje i ovde.
Extra je ARQ, jutros sam ga odgledo, zanimljiv svake sekunde. Ja inače veliki fan tih filmova (prvi mi je 12:01,kao klincu, pa tek posle GrdhDay), ovaj čak ubacuje novitete, vrlo efikasno.Uvek mi se dojmilo kad neko zna da napravi film u sobu ili dve...ko Cube, napr.
Pogledao sam found footage LA CUEVA Alberta Montera. Javier Gullon, scenarista koji je kasnije uspeo da dođe i do holivudske karijere, bio je scenarista ovog filma zajedno sa rediteljem. Ideja ovog filma je jednostavna, ali je ona istovremeno i njegova najveća vrlina i najveća mana.
Grupa mladih ljudi odlazi na odmor u divljini. U početku se dobro zabavljaju a onda ulaze u vrlo skučenu, divlju pećinu i u njoj se izgube. Priča je tu mogla poći u raznim smerovima, od kojih je svaki potrošen - tipa da naiđu na neke podivljale životinje ili ljude, na se pećina obruši, da se desi nešto natprirodno. Gullon i Montero biraju naizgled odbar put - njihovi junaci naprosto zalutaju u pećini i život im se samo zbog toga pretvori u pakao. I zbilja, ta premisa je jako zanimljiva, a autori se dosta dugo čuvaju nekih usiljenih rešenja, tipa da čovek čoveku postane vuk i sl. Pa ipak, uprkos tome što je lokacija na kojoj je film sniman izvanredna, i praktično stoji kao još jedan od junaka filma, LA CUEVA naprosto ne uspeva da profunkcioniše.
Gullon imaju likove, imaju njihove sukobe, imaju diferencirane osobine, pa čak i found footage sa kamerom iz ruke odgovara ovom skučenom prostoru, međutim, nedostaje neki kohezivni X-faktor koji bi na kraju sve ove elemente spojio u efektnu celinu. Moguće je da lik koji drži kameru nije dovoljno integrisan u radnju i da je on, uprkos tome što povremeno uzima protagonizam, ipak dosta jak podsetnik na artificijelnost ove found footage okolnosti.
No, LA CUEVA nije film bez određene vrednosti, pre svega za ljubitelje žanra i one koji pretenduju da se njime bave.
* * / * * * *
Pogledao sam TODOS ESTAMOS INVITADOS Manuela Guterrez Aragona, neobično ljigav spoj melodrame i trilera, sa ozbiljnim slojevima saharoze i plakatskih dijaloga. Film počinje furiozno dok prikazuje jednu akciju pripadnika ETA i obećava da će biti zanimljiv triler ali onda tone u nezasluženu sentimentalnost, i sentencijalnost. Paralelno se razvijaju dve priče - o mladom pripadniku ETA koji tokom akcije nastrada i doživljava amneziju i o umerenom baskijskom intelektualcu koji nastupa protiv nasilja i dolazi na metu ekstremista. Njih dvojicu povezuje defektološkinja iz Italije koja je ljubavnica intelektualca a terapeut mladom ekstremisti. Kada krenu konktretne pretnje protiv intelektualca, prilično je jasno u kom pravcu će da se zaplete stvar...
Aragon uspeva da na svakom nivou uneredi stvar, od zanimljive premise gde čovek usled amnezije potpuno menja svoj životni kredo preko pozicije umerenog intelektualca unutar zajednice gde ekstremisti najlakše dižu ruku na svoje, i na nenaoružane. Relativna vizuelna ispoliranost filma kao da samo podvlači slabo postavljene fundamente priče u dramskom i intelektualnom pogledu. ETA je kao tema dobila mnogo manje filmova od onoga što zaslužuje. Šteta je što je jedan od njih i ovako slab.
* 1/2 / * * * *
Pomalo je dirljivo kada vidimo potpunu histeriju koju izazove neamerički film kada relativno pristojno mada ne bez neveštine ponovi formulu koju bismo smatrali potrošenom u Holivudu. EL CIUDADANO ILUSTRE Gastona Duprata i Mariano Cohna je primer takvog filma. Ovo je priča o nobelovcu koji se vraća na predavanja i dodelu nagrade u rodnoj varošici a tamo se naravno suočava sa raznim opštim mestima, od stare ljubavi i drugova, pa sve do optužbi da je stekao slavu pljujući svoje selo itd.
Sam film se praktično po malo čemu može izdvojiti o čitave plejade holivudskih filmova o povratku bludnog sina, čoveku koji nije prorok u svom selu, slavne ličnosti koja se suočava sa iskrivljenom percepcijom svog rada itd. Međutim, iako je argentinska kinematografija na vrlo visokom nivou, što je pokazala prošle godine u Veneciji sa filmom EL CLAN, ovde je dobila tretman nesposobnog deteta koje zaslužuje prekomerne pohvale jer je uspelo da napravi nešto što koliko-toliko ima smisla.
Sam film je podnošljiv i zapravo najveći problem je ekstatična recepcija kritika i nagrade u Veneciji koje deluju zaista prenaglašeno u odnosu na sadržaj. EL CIUDADANO ILUSTE je u tom smislu jedan by the numbers pregled opštih mesta, urađen u nešto slabijem tempu u odnosu na potencijalni holivudski film snimljen na ovu temu, i sa glumom glavnog junaka u nešto nižem ključu. Pa ipak, lako mogu da zamislim holivudski rimejk sa glumcima u rasponu od Larry Davida do Billa Murraya.
U nekoliko navrata se citira proza naslovnog junaka. Nažalost, mislim da je mogla biti još efektnije napisana, a ovako je relativno mlak spoof latinoameričke književnosti, ali je namera očigledna i hvale vredna. Tehnička realizacija je korektna ali ne i više od toga.
* * 1/2 / * * * *
Paramount izabrao bukvalno najbolji trenutak da izbaci trejler
https://m.youtube.com/watch?v=j9S0qeWm8Zo
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prva epizoda treće sezone GOTHAMa udarila žestoko po metahumansima. Mislim da ipak to samo treba da bookend druge sezone.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 21-09-2016, 02:25:13
Paramount izabrao bukvalno najbolji trenutak da izbaci trejler
https://m.youtube.com/watch?v=j9S0qeWm8Zoj
Sent from my iPhone using Tapatalk
jeste... jos ce da nas ubede da je bred pit veci narkoman od andje
Ode nam Curtis Hanson...
Sent from my iPhone using Tapatalk
North Korea accidentally lets world access its internet and it only has 28 websites (http://finance.yahoo.com/news/north-korea-accidentally-lets-world-085326658.html)
Quote
Someone in North Korea is in a lot of trouble.
The secretive state somehow accidentally opened access to all the websites hosted on its servers, revealing that it only has 28 registered domains.
On Monday at around 10 p.m. Pacific time, North Korea's nameserver – that contains information about all of the ".kp" websites – was misconfigured, allowing it to be accessed. This meant Matthew Bryant, a researcher, was able to access the domain names and some of the file data about the site.
Bryant dumped all of this on Github – a site that hosts computer code. It's the first real look into the secret online world of the hermit state North Korea.
Some of the websites take long time to load and some are inaccessible. Among the 28 sites listed is one called Air Koryo, a flight booking site, and one named Friend, presumably some sort of social network.
One website that has always been accessible outside of North Korea is the Korean Central News Agency – the state-run propaganda site.
A Reddit (https://www.reddit.com/r/technology/comments/53mr05/north_korea_accidentally_leaks_dns_for_kp_only_28/) page lists all of the websites discovered and below are some examples of the sites.
Френд ор комрад?
friend.com.kp
Mada, naravno, nije da oće da se otvori.
Нема тамо тих френдова, далеко било, пу, пу, пу
Мора да је нека подвала, сви који смо укуцали адресу сада смо у бази Циа
Bato, jel imamo smeštaj kod tebe ako dođemo u dobrovoljce?
Понесите дебеле берте!
https://m.youtube.com/watch?v=7OjKB2aIjnk&time_continue=107
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ne dopada mi se... Mozda gresim, ali mi se ne dopada.
Meni je dobar. Nažalost, neću moći da svedočim na premijeri ali dolazim u bioskop brzo posle nje.
Јел ово трејлер или читав филм препричаше?
Наравно, пошто је ван дам жан клод један од највећих, ово мора да се гледа
Ma kakvi... Ja sam Buda jedva iscekala...milion puta pogledala trejler, ovo neki buckuris ...fuj
Aca Lukas je ovde posveta Takashi Miikeu iz HOSTELa.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Piroman, Lukas...Ko je sledeci Djani ili Jami?!
Jami je bila Dragojevićeva devojka u vreme kad su bili pankeri.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Логично је да у јесени самураја наступи фолкизирани рокер.
Logično je, to su osamdesete, bivši metalci se okupljaju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Potpuno je neverovatno da se sa nemalim resursima nezavisnih producenata i finansijer snimaju filmovi kao što je I.T. Johna Moorea sa Pierce Brosnanom. Moore je reditelj koji je predugo bio tolerisan u studiju Fox, i kada se taj njegov iracionalno dugi ostanak tamo zahršio kreativnim krahom petog DIE HARDa, otišao je kod nezavisnih producenata ali je dobio priliku da snimi film koji je po kapacitetima mogao biti prestižni DTV a u nekoj varijanti možda stići i u bioskope. Ipak, I.T. je film koji će potonuti u duboku opskurnost uprkos tome što je Moore reditelj koji je bio u dodiru sa ozbiljnim filmom, kao uostalom i sam Brosnan. Ruku na srce, Brosnan nije redovni bioskopski igrač, ali je uspevao u svojoj post-Bond fazi ne samo da odigra zanimljive uloge već i da se nađe u izuzetnim filmovima kao što je recimo bio NO ESCAPE Braže Dowdle. I.T. je barem na papiru čak i skuplji od NO ESCAPE ali je nažalost neuporedivo gluplji i besmisleniji.
I.T. je za početak film koji želi da bude izuzetno moderan, da govori o savremenom fenomenu, maltene da podseti na njegovo izopačenje, ali rezultat je potpuno obrnut, deluje arhaično kao da je snimljen recimo sedamdesetih. Zaplet je jednostavan, bogati vlasnik avio kompanije (rip-off RANSOMa) otpušta malo neobično prisnog IT tehničara iz svoje firme i ovaj svojim hakovima kreže da mu uništava život, između ostalog i kroz hakovanje njegove vrlo moderne kuće i njegovog novog automobila.
Ta cela priča sa hakovanjem je apsurdno zastarela iz više razloga, ali ponajpre zato što se junaci ponašaju kao da nikada nisu čuli za hakovanje tako da njih sve ovo neverovatno iznenađuje. I to ne važi samo za roditelje koji su sredovečni ljudi već i za njihovu kćer tinejdžerku. Svi su doživeli hakera kao neverovatnu pretnju biblijskih dimenzija, a intruziju u privatnost i funkcionisanje uređaja kao užas koji je teško pojmljiv čoveku.
Pierce Brosnan nema mnogo šta da igra u ovom materijalu i onda, vrlo neobično za ovog prekaljenog profesionalca, počinje da gazi, da šmira, da prenaglašava u pokušaju da unese "nešto" u ovu praznu dramsku ljušturu. Međutim, u filmu gde haker ima poređane led ekrane i go hakuje pošto ga to uzbuđuje, zaista nema nekog razloga da se Brosnan toliko unosi.
Moore praktično nije snimio nijedan dobar film, ali ipak je bio prisutan kada su snimani major filmovi i to se na pukom tehničkom nivou vidi u ovom ostvarenju. Tim pre je žalosno što i takva limitirana rediteljska veština ne uspeva da se iskoristi za nešto smisleno. Kada tome dodamo traženje Brosnanovog pojavljivanja, onda se postavlja ozbiljno pitanje kako je neko odobrio snimanje BAŠ OVOG scenarija.
I tu dolazimo do možda najzanimljivije dimenzije ovog promašaja. Dakle, kako je neko izabrao da snima baš ovaj scenario. Naime, ovaj predložak deluje kao namerna zavera sa idejom da se marginalizuje non studio film. Prosto je neshvatljivo da je u bilo kom trenutku i na bilo kom nivou iko pomislio da ova priča može funkcionisati. Očekivalo bi se da barem Brosnan koji je u ovom filmu imao tituli izvršnog producenta, i Moore koji je, kako rekoh, do pre neki dan radio za majore, imaju neki kriterijum. Ipak, u poslednje vreme imam vrlo bizarna iskustva i kao gledalac i kao čitalac stvari koje se radi na toj ničijomj zemlji između DTVa i nezavisnog filma.
Sve su češće odluke da se snimaju scenariji koje niko ne bi greenlightovao pri zdravoj pameti. Dok to donekle mogu da razumem za neke indie scenarije ili neke outrageous žanrovske premise koje naprosto ne bi prošle u major studijima i nezavisni producenti hoće da se kockaju sa tim, nije mi jasno kada pogledamo film kao I.T. koji je bizarna mešavina rip-offa RANSOMa i recimo onog muškog teen FATAL ATTRACTIONa sa Mark Wahlbrgom i još koječega, ali sa tim dodatkom da ovde ukradena rešenja nikako ne funkcioništu, dakle nema leka ni u rip-offu. Ako je dakle kockanje sa nečim "svežim" a besmislenim razumljivo, teško je objasniti kocku sa nečim bajatim i nevešto postavljenim.
I.T. je scenario koji je zahtevao ozbiljan scenario kao repromaterijal za stvaranje napetosti i što bolje korišćenje "glumačkih kapaciteta". U tome nije uspeo i za to je kažnjen. Pa ipak, zauvek će ostati misterija zašto su Moore i Brosnan ovo sebi uopšte dozvolili.
Ono što je u ovom filmu pozitivno jeste da je deo njegovog profesionalno realizovanog segmenta bio i naš čovek, reditelj Ivan Andrijanić, ovde u svojstvu montažera.
* 1/2 / * * * *
https://youtu.be/HapT0SKcyfY?list=PLVjwdZylAT2m2nfBKVXeCupsbV3PGmRVU (https://youtu.be/HapT0SKcyfY?list=PLVjwdZylAT2m2nfBKVXeCupsbV3PGmRVU)
Quote from: Meho Krljic on 23-09-2016, 06:03:29
https://youtu.be/HapT0SKcyfY?list=PLVjwdZylAT2m2nfBKVXeCupsbV3PGmRVU (https://youtu.be/HapT0SKcyfY?list=PLVjwdZylAT2m2nfBKVXeCupsbV3PGmRVU)
Ja sam radoznao prema ovome...
Pogledao sam THE MAGNIFICENT SEVEN Antoinea Fuque, još jedan od pokušaja da se obnovi dobro potvrđena formula koja je zvanično i nezvanično reinterpretirana desetinama a možda i stotinama puta. Jedini kompliment koji se može dati ovom filmu jeste to da ostavlja utisak kako Fuqua nije gledao nijedan uspešan film snimljen po ovoj formuli jer THE MAGNIFICENT SEVEN deluje kao početničko, pionirsko glavinjanje kroz potpuno nov teren na koji još niko nije kročio. FGotovo je fascinantno koliko Fuquin film ne funkcioniše na nivou nekog elementarnog pripovedačkog žargona. Za preko dva sata trajanje, ne uspeva da uspostavi likove, pa čak ni njihov elementarni protagonizam što je gotovo nemoguiće u filmu u kome igraju Denzel Washington i Chris Pratt ali eto, moguće je. Ovo je film u kom Denzel i igra i ne igra, i ima ga i nema ga, i to generalno važi za svakoga. Naravno, to je veliko traćenje jedne izuzetno dobre podele koju predvode jedna dokazana i jedna dolazeća zvezda. Ipak, to se u krajnjem skoru ne oseća.
Zvezde nisu iskorišćene u pravoj meri a to naročito važi za Denzela u kome je ostalo itekako energije i svežine, a u ovom filmu kao da se nije ni zagrejao. Ali, kako iskoristiti zvezde u filmu koji poraktično nema nijednu PRAVU scenu za koju možemo da kažemo da je VAŽNA, da su se likovi prelomili, da smo to na bilo kom nivou osetili. Sve to ima veze i sa scenarijem, i sa glumom ali pre svega sa Fuquom koji je od reditelja kome se ne može osporiti poznavanje zanata sveo na reditelja kome je zanat najupitniji.
U THE MAGNIFICENT SEVEN, svaki junak je slikan isto, bilo da je pozitivac ili negativac. Ne samo da su uglivo kamere isti nego su iste i širine planova i trajanja kadrova. To je možda najočitije u izrazito neveštoj sceni prvog standoffa sa negativcima u okupiranoj varošici gde gledalac koji ne zna glumce uopšte ne bi znao ko je pozitivac a ko negativac.
Nic Pizzolatto je pisao scenario zajedno sa Denzelovim posilnim Richardom Wenkom, i Pizzolattovi monolozi nažalost nisu rediteljski adekvatno tretirani, pa predstavljaju jedan od elemenata koji bi trebalo da "prevaziđu" žanr a u stvari samo remete normalno funkcionisanje filma. Ipak, usled tako slabe režije, čak i ovako rutinska filmska priča deluje klimavo pa je pitanje koliko slojeva Fuquinih svinjarija treba razgrnuti da bismo stigli do nečega što je problem scenarija.
Ipak, ono što smeta na nivou koncepta, samim tim i scenarija je usiljeni diversity - tu su junaci svih boja, staleža i predistorija, a bez jasne ilustracije njihove pozicije. Denzel igra vođu ekipe ali nikada ne nailazi na neki strukturalni rasizam koji je tada morao postojati, neposredno po završetku Građanskog rata kada ni na Severu crnci nisu bili baš do kraja prihvaćeni, naročito ne kao vođe. Ako je ovo bio pokušaj da se u belački žanr uvedu crni junaci, a daleko da je ovo prvi put, onda je istorija ozbiljno izvrgnuta ruglu i to na štetu crnaca. Ako se setimo koliki je big deal bio biti crni vojnik o čemu govori Denzelov film GLORY, prva instanca gde je dobio nagrade, onda je neverovatno da njegov junak tako bez prepreka ide Divljim Zapadom i zavodi red. Uostalom, to bi se moralo očitovati ako ne kao rasni a ono kao klasni problem a toga ovde nema, iako je jedan od prvih monologa u filmu negativčeva lamentacija o kapitalizmu.
Sve u svemu, THE MAGNIFICENT SEVEN je film hipnotičkog mediokritetstva, dva sata čekanja da se nešto "zaista desi".
* 1/2 / * * * *
Uh...
Mada nije da sam ja išta od Fuque očekivao, on jeste napravio Training Day ali, avaj, posle je snimio jedan od najgorih filmova koje sam ja ikada gledao.
(King Arthur, naravno... U kome je ispoljio taj isti zbunjujući problem sa zanatom koji i ti ovde pominješ.)
On je počeo kao dobar reditelj. Recimo REPLACEMENT KILLERS itd. Ali onda, ne znam, nešto se desilo... Pritom, on je jedan od retkih koji je imao pad van major produkcije i ponovni uspon nazad. Mislim da je Denzel tome kumovao... U suštini, on je sada jedini crnac reditelj u toj ligi reditelja...
Треба испоштовати Пицолата. Ја сам гледо само Куросаву. Колика је бласфемија прескочити први римејк, од 1 до 10?
pa nije blasfemija. nije to sad neki preterano dobar film, samo je uveo tu formulu u holivud ali mnogo je bolje sprovedena u dirty dozen recimo
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja upravo pogledao lamberseksualni gej soft porno film 13 Hours i nisam razočaran. Majkl Bej ne ume da napravi loš film ni kad se trudi. 13 Hours nije rimejk 7 veličanstvenih kakav zaslužujemo već kakav nam je potreban, i više od toga, nostalgična homoerotska rekonstrukcija vesterna Hauarda Hoksa (posebno Rio Lobo) i polemika sa Rambom II preko 30 godina američkog intervencionizma. U nekim momentima 13 Hours je čista parodija, ali pametna.
Quote from: Meho Krljic on 23-09-2016, 23:39:01
Ja upravo pogledao lamberseksualni gej soft porno film 13 Hours i nisam razočaran. Majkl Bej ne ume da napravi loš film ni kad se trudi. 13 Hours nije rimejk 7 veličanstvenih kakav zaslužujemo već kakav nam je potreban, i više od toga, nostalgična homoerotska rekonstrukcija vesterna Hauarda Hoksa (posebno Rio Lobo) i polemika sa Rambom II preko 30 godina američkog intervencionizma. U nekim momentima 13 Hours je čista parodija, ali pametna.
kao osvedočeni fan baya, moram priznati da sam u jednom momentu pomislio da 13 HOURS ima moj DNK pa se na kraju ispostavilo da ipak nema...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam CAPSULE Andrewa Martina, niskobudžetni britanski film o njihovom tajnom pokušaju da pošalju čoveka u svemir. Martin je pisao i režirao ali jedino za šta zaslužuje pohvale jeste produkcioni dizajn ovog niskobudžetnog filma. Ipak, opredeljenjem da ovaj film praktično bude sačinjen od putovanja astronauta u kapsuli i njegovih radio komuninacija, Martin je sebe osudio na potpunu zavisnost od scenarija. A nažalost, ne samo da se sve svelo na scenaristička rešenja već slobodno možemo reći da scenario nije jača strana ovog fima. Martinov predložak nažalost teško da može da iznese sat i po filma i prilagođeniji je kratkom filmu.
Kad naglašavam da bi CAPSULE bio dobar kratki film nažalost ne mislim da ima dovoljno supstance za to. Ali ono čega ima, a to je solidan, uverljiv produkcioni dizajn jednog malog prostoa, zabavan ali prilično minor key preokret i požrtvovana gluma Edmunda Kinglseya jesu dovoljni da se gledalac zabavi u kratkoj formi.
Ipak, ono što se Martinu opet pa ne može osporiti jeste činjenica da je snimio konzistentan film. Stoga, ako naiđe na gledaoca koga ovakva priča nešto "jače drži", onda bi taj gledalac mogao biti i bitno zadovoljniji tim filmom.
Ja kao priličan ljubitelj filmova o putovanjima u svemir, a naročito priča smeštenim u kanonsku epohu i istinitim događaima iz tog programa, nisam našao sebe u ovome.
* * / * * * *
Pogledao sam THE LAND, Sundance film posle kog je Steven Caple Jr dobio mogućnost da pređe u višu rediteljsku ligu. Posle ovog filma koji je producirao Nas, izgleda da mu se smeši HBO serija koju će producirati Jay-Z. Ono što je u filmu THE LAND Caple Jr pre svega pokazao jeste sposobnost da stvori atmosferu i vizuelno oblikuje film kao i da izvuče vrlo dobre nastupe od mladih glumaca. To bi u najboljim slučajevima trebalo da bude dovoljno. Nažalost, u ovom filmu je on pisao i scenario koji nažalost previše stoji oslonjen na klišee i ne sprovodi ih sa nužnom ubedljivošću. Time umnogome degradira domet svog suštinski svežeg filma na nivo prilično bajatog i zastarelog ghetto flicka.
Jedna od moda koja se vraća je i geto film. Teme i situacije uz koje smo odrasli ponovo imaju značajnu ulogu u formiranju nove geenracije afroameričkih reditelja koji potom ulaze u mejsntrim, pogledajmo Ryana Cooglera koji sada radi za Marvel i Ricka Fujimwu koji sada radi za DC. U odnosu na njih Caple nema čega da se stidi. Nažalost, THE LAND nije imao tako snažnog pojedinca kao što je Michael B. Jordan ili tako iskošen pogled na geto kao DOPE da bi se nametnuo. Ipak, dok čekamo vrlo hajpovani MOONLIGHT, Capleov debi je dobra informacija.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LIBERAMI Francesce Di Giacomo. Ovaj film je osvojio nagradu u venecijanskoj selekciji Horizonti. Reč je o dokumentarcu "nove škole" o sveštenicima koji rade egzorcizme u Italiji. Glavni među njima je jedan stari sveštenik iz Palerma koji izgleda kao ostareli fratar Tuck.
Priča je vrlo zanimljiva, naime Vatikan podržava aktivnosti svojih sveštenika egzorcista i njihov broj raste. Međuti, Francesca Di Giacomo prikazuje njihove aktivnosti u formi sakupljenih materijala sa lica mesta, bez intervencija u pogledu naracije ili objašnjenja o čemu je zapravo reč.
Jednim delom se nazire da su "posednuti" ljudi psihički bolesnici, da su neki egzibicionisti, sociopate, ili da pate od nekih drugih oboljenja, ali u osnovi film ne pokušava da demistifikuje ove činove egzorcizma. Odnosno, čini se da se oni sami od sebe demistifikuju time što ih sveštenici povremeno vrše putem mobilnog telefona i sl.
Međutim, na kraju, ne samo da film postaje repetitivan u jednom trenutku već počinje da prikazuje prizore koji verovatno pacijentima ovih sveštenika mogu delovati savršeno ubedljivo kao "pravi egzorcizam". Ako je namera autora bila da ostavi gledaoce u stanju upitanosti, da li su stvarno demoni zaposeli ljude ili ne, onda im upravo egzorcisti ne čine uslugu, jer filmovi o zaposednutosti igraju jako značajnu ulogu u ovom dokumentarcu.
Naime, ljudi koje dovode kod sveštenika se mnogo više ponašaju u skladu sa filmskim kanonom koji su uspostavili Blatty i Friedkin nego sveštenici. U određenom smislu, rekao bih da je zaposednutost atraktivnija "zaposednutima" nego egzorcistima. Stoga, možemo pretpostaviti i da su filmovi na njih snažnije uticali nego na sveštenike.
Film nam daje mogućnost da sami donesemo zaključke, što je lepo ali se plašim da mnogim ljudima i dalje može davati lažni utisak o mogućnosti rešavanja raznih problema. Ipak, atraktivnost materijala je nesporna i verujem da će svuda nailaziti na radoznalost jer u najboljim deonicama zaista liči na vrhunski igrani horor film.
* * * / * * * *
Tesko antisrpstvo...
https://editorial.rottentomatoes.com/article/1993s-falling-down-is-an-eerie-reflection-of-modern-americas-persecution-complex/
Pogledao sam crnu komediju HORTENSIA koju potpisuju Diego Lublinsky i Alvaro Urtizbarea. Reč je o "maloj" argentinskoj crnoj komediji čiji se humor "lako prevodi" jer je baziran na apsurdu i porodičnim odnosima. HORTENSIA je film koji je pristupačan ali i visokostilizovan tako da se nalazi negde na pola puta između art housea i komunikativnog repretoarskog filma u širem smislu. Ipak, ukupno uzev, zbog svoje svedenosti i stilizacije, ovo je film koji ipak preteže prema art houseu ali isto tako u okvirima festivala može da iskomunicira sa širom publikom.
Glavnu junakinu igra Camila Romagnolo i na njena pleća oslonjen je čitav film, i dosta zavisi od njemog goofy šarma i mušičavosti koju ova odlično kanališe.
Povremeno se izvan američkog filma pojave komedije za koje se može reći da bi dobro komunicirale sa našom publikom, i mislim da je ovo svakako jedna od njih.
* * 1/2 / * * * *
Filmska kritika u globalnim okvirima pala je na niske grane kada je internet generalno smanjio tiraže novina i doveo do toga da ozbiljnu platu mogu da zarade samo malobrojni i najiskusniji kritičari. Tada su i holivudski "industrijski" listovi dozvolili upliv amatera i raznih entuzijasta koji su imali dovoljno privatnog novca da putuju po festivalima o svom ruvu i kruvu, a u zamenu za akreditaciju da isporučuju kritike. Ubrzo, to je dovelo do opšte erozije.
Jedan od primera te erozije je slučaj filma BAIKONUR Veita Helmera, film koji bi se mogao smatrati školskim primerom ne kusturičijanskog već zapravo Kusturičinog filma. BAIKONUR je film koji bih pre pustio kao primer Kustinog filma nego bilo koji njegov film jer je zapravo objedinio svojstva njegovog opusa i svih njegovih faza.
Ovde imamo sve, od ornamentalističkog pristupa, preko jednostavne porodične melodrame smeštene u zanimljive istorijske i socijalne okvire, pa sve do anarhičnog vizuelnog spektakla, razigravanja scenografije i opšteg produkcionog dizajna, tretiranja subalternih grupacija itd. Na neki način, BAIKONUR je obuhvatio jednostavnost DOLLY BELL, reinterpretaciju američkog žanra iz CRNE MAČKE, snažnu melodramsku dilemu ŽIVOT JE ČUDO, pa završno sa razvojem karaktera koji imamo u ZAVETU.
U vizuelnom pogledu, Helmer je za nijansu manje ekspresivan u kadriranju i pokretima kamere od Kusturice ali apsolutno je oslonjen na njegov imaginarijum, na njegove kontraste između modernog i arhaičnog, pomenuto razigravanje produkcionog dizajna, gotovo stripovsku stilizaciju likova.
Međutim, Variety i Screen Daily to nisu prepoznali. Kim Newman doduše u ScreenDailyju pominje Kusturicu ne bi li objasnio ko je Goran Bregović, kompozitor muzike za ovaj film, da perverzija bude još veća.
Ono što i sam Kusturica odavno ne pruža, dakle pružio je Helmer i ovo je izvanredno duhovit, atmosferičan film smešten u kazašku stepu oko Bajkonura u kojoj meštani žive od skupljanja otpada koji otpada sa raketa prilikom letova u svemir. Mladi entuzijasta za svemirske letove zadužen je da seljanima sračunava gde će padati otpaci. On se iz daljine zaljubljuje u mladu Francuskinju koja će kao svemirski turista uzleteti iz Bajkonura. Stvari se komplikuju kada ona prilikom povratka na Zemlju pada mimo kursa i završava u njegovom selu, sa amnezijom a meštani je zabunom proglašavaju za njegovu nevestu.
Dakle, već iz kratkog prepričvanja jasno je šta su Helmerovi svetonazori. Uostalom, tu je Nevesta lično.
Bregovićeva muzika kod Helmera igra nešto manju ulogu nego kod Kusturice. Ali zato Helmer ima tu prednost što je muspeo da snima film u samom Bajkonuru, u nekim od spektakularnih i retko viđenih sovjetskih postrojenja koja izgledaju impresivno. Iako je BAIKONUR romantična bajka, sasvim sigurno da uprkos tome nudi dosta toga zanimljivog ljubiteljima filmova o putovanjima u kosmos.
* * * 1/2 / * * * *
Mel Gibson is in negotiations to star in Every Other Weekend, an action-adventure project that will be directed by French filmmaker Benjamin Rocher.
Clement Miserez and Jean-Charles Levy are producing the feature — which is eyeing a late-year start in France — along with Peter Safran (The Conjuring).
The script has a multigenerational-family storyline that centers on a father who has his son convinced he's a CIA spy, but in actuality he works in the agency's IT department. However, on a father-son trip in Paris, the two find themselves in a life-threatening adventure in which secrets are spilled.
Gibson will play the grandfather, who actually is a spy.
Brandon and Curtis Birtell wrote the original script with revisions by Davis Moreau and Tad Safran.
SND is producing and fully financing.
The actor is currently shooting period drama The Professor and the Madman with Sean Penn and enjoying strong buzz for Hacksaw Ridge, his first directorial outing since 2006's Apocalypto. The war drama starring Andrew Garfield is due to be released by Lionsgate Nov. 4.
He is repped by Shanahan Management and RPMedia.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Srpstvo u nastavcima!
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/holivud-zapadne-vrednosti-i-srpska-desnica.html
Pogledao sam COBARDES Josea Corbachoa i Juana Cruza. Ovaj film iz 2008. nudi pitko ispričano i atraktivno snimljenu ali krajnje ispraznu priču o zlostavljanju u školi, njegovim korenima i posledicama. Možda imam generacijski problem jer se nešto ne sećam da je toga bilo na tom nivou "u moje vreme" ali taj obim filmografije o zlostavljanju u školama verovatno znači da je to sada goruća stvar na Zapadu.
Ipak, problem ovog filma pre svega leži u tome što je to jedna od onih loše postavljenih priča u kojoj sve može da se reši samo jednim otvoprenim razgovorom među junacima. Umesto da grade odnose i situacije, autori su se sveli na pronalaženje razloga zašto do tog "razgovora" nikako ne dolazi.
Istovremeno oslonjeni na tako banalno dramaturško rešenje a opet bežeći od nekog senzacionalnom melodramskog obrta, COBARDES na kraju ostaje film koji eventualno ima smisla nekada pogledati u popodnevnom televizijskom terminu.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SNOWDEN Olivera Stonea, film u kome je reagovao na politički događaj verovatno i brže negio u slučaju Dubye, ali je reakcija bila zrelija i apsolutno na nivou i u ravni onoga što se očekuje od ovog reditelja i aktiviste. Stoneov W. bio je koncipiran kao satira o američkom predsedniku koji je zasluživao prezir i na autentičan način ostvario razumevanje sa najretrogradnijim slojevima stanovništva. SNOWDEN je s druge strane, SCARFACE našeg vremena, priča o mladom i vrlo bistrom konzervativcu koji se nije držao postulata iz De Palminog filma "Don't get high on your own supply" i previše je poverovao u američke vrednosti, da bi se na kraju ispostavilo da su one samo smokvin list za ispunjavanje američkih potreba, čak ne ni američkih interesa.
Snowden je zapravo otkrio da Amerika ratuje svuda po svetu boreći se za slobodu i prosperitet, a da je pritom kao nusefekat te borbe ukinula sve to svojim građanima. Snaga njegove priče nije samo u tome što je dao dokaze za nešto što su svi naslućivali ali je delovalo kao da je u domenu teorije zavere već i zato što je on sam bio dovoljno slab da podlegne mogućnostima koje mu je neograničeni pristup informacijama dugovao.
SNOWDEN međutim nije samo biografija (neko bi rekao hagiografija) Edwarda Snowdena već i priča o nastanku dva remek-dela - Guardianove priče i dokumentarnog filma CITIZENFOUR. Retki su reditelji koji s godinama postaju bolji, ali oni najveći uspevaju da s godinama ostanu isti, i rekao bih da je u SNOWDENu, Stone postigao upravo tu, sa punim angažmanom i lucidnošću, u formi igranog filma, ispričao je priču o gorućem pitanju. Dok je W. pokušao da bude to isto ali je suštinska bizarnost celog slučaja naterala i samog Stonea da svemu tome priče maltene kao komediji apsurda i da neke likove tretira kartikaturalno, ovde iznova prepoznaje "ozbiljnu" priču unutar nečega što takođe u sebi nosi mnogo predispozicija za satiru proisteklu iz nemoći.
Za razliku od vremena kada je snimao JFK i NIXON, i kada su major studiji ne samo stajali iza tih remek-dela već i bili spremni da naprave gubitak kako bi ih dobili, SNOWDEN je rađen kao nezavisni film, ali Stone se u toj formi odlično snalazi. Na neki način, većina velikih reditelja njegove generacije i pravi najbolje filmove upravo u takvim uslovima. Recimo, Zemeckis je prošle godine snimio THE WALK, film sa kojim SNOWDEN ima nekoliko sličnosti. Ne samo da je reč o biografskim pričama, i da imaju istog glavnog glumca već je u oba slučaja reč o igraim verzijama životnih priča koje su dokumentaristima donele oskara.
Ipak, Poetrasova je junak Stoneovog filma, i on obuhvata i sam nastanak CITIZENFOURa u svoj narativ, a oslanja se i na izvanrednu knjigu Lukea Hardinga, Guardianovog novinara koji je učestvovao u Greenwaldovoj ekspediciji. Dok je THE WALK namerno stilizovao svoju priču u stilu sa Petitovim showmanshipom, i SNOWDEN u izvesnoj meri oblikuje Edovu priču u skladu sa njegovim imaginarijumom. Ed je geek koji se našao u životnom tehnotileru, sa svojom devojom koja je igračica uz šipku, što je par koraka dalje od neke anime, a njegova omiljena je GHOST IN THE SHELL.
SNOWDEN ima taman dovoljno elemenata tehnotrilera ali i THREE DAYS OF CONDORa da se kvalifikuje kao špijunski triler preko svoje osnovne ideje a to je da ispriča istinitu priču. Jedan od ključnih trikova koje je Stone primenio jeste svojevrsna "mejnstrimizacija" ovih događaja kroz oslanjanje na Edov odnos sa devojkom kroz koji se prelama njegovo rastuće nezadovoljstvo u obaveštajnom sektoru. Rezultat je zanimljiv jer nas za Snowdenovu priču vezuje melodramski a da pritom ne manjka tehničkih objašnjena prilagođenih najširoj publici.
Struktura bazirana na retrospekcijama koju su postavili Stone i Kieran Fitzgerald funkcioniše dobro i ne deluje previše mehanički što je moja česta primedba u ovakvim narativima.
Ovo je prva Stoneova saradnja sa Anthony Dod Mantleom. Od kada ne radi sa Robertom Richardsonom, Stone menja DPjeve i Dod Mantle možda ima reputaciju DPa koji je preporodio Danny Boylea i Rona Howarda, ali je primer pitomosti u odnosu na pizdarije koje su pravili Stone i Richardson. Ipak, u nekoliko navrata, Stone mu priređuje vatreno krštenje u nekoliko visokoestetizovanih scena. Ukupno uzev, SNOWDEN spada u Stoneove "mirnije" filmove kad je reč o broju pozicija kamere i intervencija u koloru, ali ne znači da ih nema.
SNOWDEN je nastao u nezavisnoj produkciji, uz dosta teškoća u finansiranju ali Stone uspeva da napravi film koji u svakom aspektu ima major kvalitet. U metafilmskom pogledu, nudi par zanimljivih detalja koji mu nisu svojstveni - za početak govori o nastanku CITIZENFOURa a potom ima i scenu razgovora putem videolinka u kojoj aludira na vizuelni žargon ekranizacija Orwellove 1984. Ti detalji podvlače Stoneovu vitalnost i razigranost.
U mnogim detaljima Snowdenove životne priče, Stone prepoznaje sebe. Obojica su pošli iz želje da budu vojnici, američki ratnici, a završili su kod Putina, raskrinkavajući imperijalističke laži.
* * * 1/2 / * * * *
Оће ли Стоун гласати за Трампа!
Vrlo mi je drago da Snowden deluje kao Stone u vintage formi. Pogledaće se sa guštom.
Quote from: Pizzobatto on 30-09-2016, 17:44:50
Оће ли Стоун гласати за Трампа!
Videćeš kad pogledaš film. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam UIO: SACAME A PAESAR Micaele Ruede, zanimljiv ekvadorski film koji bi se mogao opisati kao trećina BLUE IS THE WARMEST COLOR. Naime, ovaj film od nekih 68 minuta prikazuje ljubavnu priču između dve ekvadorske srednjoškolke i nevolje u koje upadaju kada se za nju sazna.
U prvom trenutku, SACAME A PAESAR deluje očaravajuče, izuzetno dobro snimljen, sa dve fotogenične glavne glumice i dobro odabranim lokacijama i situacijama. Nažalost, onda počinje da izbegava ozbiljniji razvoj priče a to ne nadoknađuje atmosferom i do kraja ostaje nedorečen.
Umesto da u trajanju od 68 minuta bude jezgrovit ili barem isključivo atmosferičan, na kraju SACAME DE PAESAR postaje prilično nekonzistentan. No, kvaliteti vezani za glumu i fotografiju ostaju nesporni i što se toga tiče ovo ostvarenje svakako može da iskorači iz gay interest niše. Ipak, hardver koji je postigla Micaela Rueda mogao je biti ispraćen preciznijim i raskošnijim softverom.
* * / * * * *
Pogledao sam THE GIRL WITH ALL THE GIFTS Colma McCarthyja, ekranizaciju romana Mike Careya koju potpisuje sam književnik, i moram priznati da mi je ovaj film pružio više nego što sam očekivao, a očekivao sam baš dosta.
Careyev roman nisam čitao ali scenario koji je potpisao je izvanredan. Polazi od sjajne reinvencije premise zombi podžarnra i u čitavih dva sata trajanja ne prestaje da je produbljuje i razrađuje na impresivan način. Postavka likova je briljantna, njihov odnos neprestano stvara trougao žestoke tenzije, i ovaj scenario bi u bilo kojoj realizaciji rezultirao filmom koji se izdvaja.
Tu dolazimo do Colma McCarthyja koji u onome što je snimio uspeva da napravi novu englesku reinvenciju zombi požanra. Edgar Wright je učinio svoje u SHAUN OF THE DEAD, kao i Danny Boyle u 28 DAYS LATER, a bilo bi nepošteno da ne pomenemo i Paula WS Anderseno. Slobodno možemo reći da su britanski reditelji možda i najzaslužniji za novi život koji je unet u zombije. Pa ipak, THE GIRL WITH ALL THE GIFTS odlazi korak dalje, uvodeći barem dva nova sloja filmskog izraza preko McCarthyja.
Careyev zaplet i likovi su ekranizovani na impresivan način, uz vrlo sugestivan vizuelni pristup koji evocira nešto od Cameronovih ALIENSa - što samo po sebi nije novo jer su to poslednjih godina radili i Liman i Blomkamp - ali ono što jeste osveženje jeste ballardovski imaginarijum a zašto ne reći i histerija u odnosima koji nastaju kada junaci dođu u postapokaliptični London.
Ballardove košmarne vizije urbanog raspada, transformacije tela, društva i urbaniteta, na arhitektonskom i psihološkom nivou nalaze se u temelju onoga što je McCarthy izgradio u ovom filmu, i kako se film približava kraju tako se sve više u tone nešto što kao da je Ballard zamislio a Cronenberg se svemu tome obradovao.
Vrhunac užitka predstavlja surov, možda nihilistički a možda samo evolucionistički kraj u kome se spielbergovska paradigma odnosa sa Drugim predstavlja kao nešto što ipak nije ostvarivo. Da li zato što je to ipak produkt Fabrike snova ili zato što THE GIRL WITH ALL THE GIFTS kanališe tenzije života u savremenom svetu u kome duboke socijalne, rasne, etničke podele uz priliv migranata otvaraju žestoka identitetska pitanja, možemo da polemišemo, ali finale ovog filma je vagnerovsko po nivou gneva i ognja koje isporučuje.
THE GIRL WITH ALL THE GIFTS puno kvaliteta crpi i iz jake SF podloge, odnosno pokušaja da se nova varijacija na zombije kao novum nešto jače "naučno fundira" i na kraju ta podloga koja naizgled nije važna uspeva da postane presudna.
Činjenica da će Beograd ugostiti Colma McCarthyja kao reditelja pilot epizode serije KRYPTON predstavlja veliku čast jer ovaj čovek je potpisao jedan od najboljih postapokaliptičnih/ SF/ horor filmova poslednje decenije, i zaslužuje veliko poštovanje.
* * * * / * * * *
Quote from: Pizzobatto on 30-09-2016, 17:44:50
Оће ли Стоун гласати за Трампа!
Izjavio je i kako je Donald Trump šarmantan, zabavno ga je gledati, ali naravno da je opasan. On je luđak pa sad zamislite da postane predsjednik! A
gadi mu se i NATO!! :)
То му само тако тепа!
Obećava ovaj trejler za THE GIRL WITH ALL THE GIFTS, moraću čim pre da ga pogledam. Planirala sam novog Bartona, ali kažu mi da je nepodnošljiv, govno neopevano...
Benjamin Rocher je reditelj čiji opus ne bih pratio posle prva dva zombi filma koji nisu uspeli da dobace do nekog velikog dometa. Ipak, vest da će možda raditi sa Melom na svom sledećem filmu podstakla me je da pogledam ANTIGANG, njegov policijski akcijaš sa Jean Renoom u glavnoj ulozi.
Jean Reno je apsolutno indisponiran a kako i da ne bude kada je ANTIGANG, za početak rimejk engleskog filma SWEENEY kojije pak rimejk poznate televizijske serije. Zašto bi se neko zakačio za ovaj rimejk koji potpisuju John Hodge i Nick Love teško mogu da objasnim. Em je bio rimejk serije, em je reč o više nego rutinskom policijskom filmu o kome nemam da kažem ništa lepo, niti ga se naročito dobro sećam. U svakom slučaju, Nick Love je barem Nick Love, pa kod njega i nešto što je rutinski i predvidivo dobija neki njegov pečat, a ovde toga nema.
ANTIGANG je mogao napisati bilo ko, a tako film i deluje, kao da ga je bilo ko i napravio. Rocher potpuno gubi kontrolu u dramskim scenama i one, uprkos tome što su nominalno dinamične, neprekidno gube pažnju gledalaca. Akcioni set-pieceovi su podnošljivi, jedan je nešto nadahnutiji a to je duga pucnjava i potera kao rip-off Mannovog HEATa.
Za razliku od Richeta koji je bio rasni autor, Rocher je evidentno minorni zanatlija. Dakle, Gibsonmovo usmeravanje će mu biti preko potrebno.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Agota on 01-10-2016, 12:32:42
Obećava ovaj trejler za THE GIRL WITH ALL THE GIFTS, moraću čim pre da ga pogledam.
knjiga je savršena, nadam se da će i film dostići tu kategoriju.
Retko kada se desi da u tri-četiri dana naleti toliko dobrih filmova i toliko velikih autora. Pogledao sam ELLE Paula Verhoevena, i malo je reći da je to veliki povratak nestašnog holandskog starca. Naime, Vaerhpeven se u ovom filmu zapravo bazi starošću, u njenoj zapadnoevropskoj formi, sa svim mogućim formama korozivnosti, opterećenosti uživanjem koja ruši sve barijere, i na kraju deformiše ljude sve do tačke dok ne dostignu vrhunac samozadovoljstva u religiji i moralizaciji. ELLE je snimljen po romanu Philippe Dijana ali izgleda kao da je snimljen po Houellebecqu, s tim što za razliku od drugih ekranizacija ovog pisca, ima jednu prednost, tu je Verhoevenov stil koji nudi nadogradnju narativa kao što je to slučaj u ovim proznim delima.
Verhoeven je iz Holandije otišao u Holivud i tamo je snimio neke najuspešnije "holivudske" filmove koji se rimejkuju dan-danas i svaki od njih obeležio je svojim izvanrednim smislom za humor i društvenu kritiku, spojenu sa inovativnom visceralnošću. U Francuskoj, Verhoeven je snimio "francuski" film koji će sigurno biti jedan od njihovih najuspešnijih u ovoj sezoni, a zadržao je svoj humor. društvenu kritiku i ponudio drugu vrstu visceralnosti od one koju je nudio u Holivudu. I to je možda najfascinantniji stilski detalj u ovom filmu. Verhoeven se neverovatno prilagodio zahtevima "francuskog", da ne kažem festivalskog filma, a opet je ostao svoj. Čiči evidentno odlično radi kliker, a rekao bih da ima i zavidnu enerhiju da dosledno sprovede svoj rediteljski koncept u delo.
Isabelle Huppert u glavnoj ulozi je napravila svojevrsni metafilmski zahvat. Naime, Verhoeven uzima jednu situaciju koju je ona igrala puno puta, tragičnu perverznu zgodu i podiže je vrlo drsko na drugi nivo, polazeći od pretpostavke da junakinja u tome na ovaj ili onaj način uživa. Film je u tom smislu praktično lakanovski, taj spoj uživanja i bola bi nače bio teško objašnjiv. I time Verhoeven zapravo razbija ciklus osuđujućih priča o savreenoj perverziji kojima obiluje evropski film i nudi viziju uživanja u njima. To je naravno i ključna transgresija ovog filma, pošto je Verhoeven optužen da prikazuje silovanje u kome žrtva uživa. Međutim, kada tu žrrtvu igra Isabelle Huppert, pitanje je da li je to žrtva koju treba prihvatiti sa punim ubeđenjem ili estetizacija žrtve koju je Huppert igrala puno puta.
U izvesnom smislu, upravo kroz perverznu zamenu u kojoj žrtva uživa u silovanju, Verhoeven nudi snažnu osudu paradigme koju plasira savremena francuska scena, bilo filmska bilo književna, i uporedo sa glavnom nudi nekoliko priča o viktimizaciji. Njegovi junaci su cinici, nesposobni za pravu emociju i konvencionalnu melodramu, pa ipak kada zatreba Verhoevenov film proizvodi osećanja u gledaocima.
U novom filmu, Verhoeven se nimalo ne ponavlja, a opet ostaje prepoznatljiv. Još je važnije da sada ne samo da ima novi izvanredan film, već se nameće kao reditelj od kog se opet očekuje puno, i do kog ne znamo šta da očekujemo, a to je nešto čime mali broj njegovih ispisnika može da se pohvali.
* * * 1/2 / * * * *
gledala sam na warezu al ga ne nađoh. mora torrent?
koliko ja vidim, mora
Sent from my iPhone using Tapatalk
Зар варез још постоји...
Ako još postoji Vareš što ne bi i Warez :)
Da poželimo Kriplu lepu i ugodnu premijeru danas, a film ću ja pogledati čim prije, nadam se o vikendu!!!!!!!
Hvala, Mehmete. Mnogo mi je krivo što si najavio da nećeš biti tu za premijeru. Na spisku pozvanih pod slovom M je bilo tvoje ime...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam NIKU Slobodana Maksimovića, slovenački sportski film koji ovog vikenda izlazi u tamošnje bioskope. NIKA je jedan od filmova koji su nastali u sklopu podrške tamošnje televizije omladinskim filmovima i nudi zanimljivu priču o naslovnoj junakinji, devojci koja se bavi kartingom. Posle smrti svog i oca trenera, prekida sa bavljenjem sportom, međutim nova iskustva, majčino ponovno pronalaženje ljubavi, upoznavanje i vlastite simpatije, prolazak perioda tuge, bude u njoj ponovnu želju da se iznova nađe za volanom.
Film je najbolji kada se drži sporta, i scene kartinga su izuzetno vešto realizovane. Melodrama s druge strane nije inventivna, ali je funkcionalna, međutim činjenica da zauzima dosta veliku minutažu a da nije prelomni adut filma rezultira slabijim utiskom. Ipak, film je fokusiran, i mislim da će mladoj publici u dovoljnoj meri pružiti ono što su autori nameravali.
Ipak, činjenica da su logistika i inscenacija karting scena jako dobri, rekao bih vrhunski za regionalne uslove, da je film vizuelčno vrlo solidan, sa dobrom upotrebom lokacija na severnom Jadranu, rekao bih da je Maksimović naprosto morao više da se fokusira na ono što ga je u ovome istinski zanimalo, a rekao bih da to nije melodrama.
Ako imamo u vidu da je ovo klasičan programmer, NIKA postiže solidan domet a verujem da bi i van Slovenije mogla imati dug i bogat život na televiziji.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NO SMOKING IN SARAJEVO, dokumentarni film o Zabranjenom pušenju koji je u francuskoj produkciji snimio Italijan Gianluca Loffredo. Ovaj film pokušava, ali ne previše jako, da prikaže sve tri strane rada i razlaza Zabranjenog pušenja, uzimajući izjave od Zenita, Seja i Neleta, međutim, obrni-okreni, na kraju cele priče Nele ispada negativac. Veliki deo toga proističe i iz Loffredove žestoke nebrige o istinitosti činjenica kojima se služi, ali i iznošenjem nekih hipoteza koje su u najmanju ruku degutantne. Recimo, Loffredo kaže da su 1984. godine nacionalističke partije bile u usponu, iako one tada nisu postojale, i niz drugih događaja u bivšoj Jugoslaviji dosta neprecizno locira. O hipotezi da su Nele Karajlić i Emir Kusturica tajno pobegli iz Sarajeva uz pomoć informacija "srpskih tajnih službi", da i ne govorimo.
Preko nekih drugih stvari se prelazi olako, recimo Sejo kaže kako je Nele izdao Novi primitivizam kada je podržao stranku na višepartijskim izborima, ali se nedovoljno razjašnjava da je Nele (kao i Kusturica) podržao Antu Markovića a ne SDS, već se stvara utisak kako je eto Nele izabrao političku stranku u gradu u kome nije bilo podela i u kome su "svi raja".
To što u Sarajevu danas ima oko pet posto Srba se naravno ne pominje. Međutim, nije problem ovog dokumentarca u tome što je falsifikat prevashodno usmeren u korist Seje Sexona, i nešto manje Zenita Đozića već u opštoj tendenciji da se neki krajnje privatno-poslovni događaji objasne kroz ideologiju. Iako Zenit Đozić u filmu naglašava da se Pušenje nije raspalo iz nacionalistilčkih razloga, autor kao da ne prihvata taj argument i sve vreme raspad Pušenja poistovećuje sa ratom kako bi svom filmu dao vrednost.
Međutim, Bosanci nemaju problem sa tim, pa tako i Hrvat Sejo i Srbin Nele povremeno "papre" mistifikaciju svog razlaza pričom o tome kako su nacionalne tenzije imale uticaja na to, pretvarajući svoj bend i svoj razlaz u mit. Na kraju, NO SMOKING IN SARAJEVO deluje kao rat u Bosni u malom, gde Zenit ostaje kratkih rukava.
Voleli sarajevske bendove ili ne, nesporna je činjenica da su neki od njih zaista sjajno iskoristili raspad države kako bi o sebi napravili mit. Pušenje ne beži od toga. Čini se Loffredo bez problema guta njihove udice, naročito Sejovu jer je on očigledno jedan od onih mladnih Evropljana koji su dovoljno antisrpski nastrojeni da su Kusturicu omrznuli. Otud je zanimljivo da Loffredo nikada ne objasni kontekst u kome dobitnik Zlatne palme kreće da svira bas u Pušenju kao vrlo specifičan detalj već Kustu drži maltene kao sešn muzičara u priči.
Na kraju svega, uz Zenita najviše je izigran Loffredo jer je naseo na priču koju su mu Nele i Sejo plasirali. Koliko god želeo da bude protiv Neleta, Loffredo na kraju nesvesno postaje njegov sluga, i ne dovodi nas ništa bliže istini.
Ako imamo u vidu obim bizarnih neistina koje Loffredo plasira kao istorijski kontekst, teško mi je da zamislim prikazivanje ovog filma kod nas, osim na nekom drugosrbijanskom skupu.
* 1/2 / * * * *
Is This the End of the Line for the Apache Helicopter? (http://www.popularmechanics.com/military/weapons/a23246/apache-ah-64-replacement/)
Quote
The Army will no longer buy future versions of the Apache helicopter, according to FlightGlobal (https://www.flightglobal.com/news/articles/army-will-not-pursue-ah-64f-model-apache-430045/). Instead, it will pour funding into developing the armed version of the Future Vertical Lift (FVL) program, the mission to make a new helo that will fly in 2030.
The AH-64 Apache (https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_AH-64_Apache) entered service in 1984 as the first purpose-built attack helicopter for the U.S. Army. The Apache pioneered advanced technologies including the TADS target acquisition system (https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiNpNLdtsbPAhUD2IMKHV5EDj0QFggzMAM&url=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FTarget_Acquisition_and_Designation_Sights%2C_Pilot_Night_Vision_System&usg=AFQjCNFMls0XhubYv17-7MXvGGnMth6Rfg&sig2=qqpfVkPQW7nDh07WVz01Vw), thermal imaging night vision, helmet-steerable 30-millimeter chain gun, and the Hellfire laser-guided missile.
The Apache was designed as a tank-killer for the battlefields of Western Europe, capable of carrying up to sixteen Hellfire (https://en.wikipedia.org/wiki/AGM-114_Hellfire) missiles. Just two Apaches could smash a battalion of 30 Soviet tanks, which would go a long way toward addressing NATO's numerical inferiority.
In reality, its mission would prove to be elsewhere. The helicopter saw combat in the 1989 invasion of Panama and the 1991 Persian Gulf War. It fought with U.S. forces in Iraq and Afghanistan, with Israeli forces in Lebanon and the Gaza Strip, and with British forces in Afghanistan, Iraq, and Libya (http://www.bbc.com/news/uk-13651736). Saudi Apaches are currently using the AH-64 to battle Houthi rebels in Yemen. The Apache is in service with 12 countries and on order with three more.
The latest version of the Apache, the -E Model Guardian, features an uprated engine, tactical datalinks for sharing information with other friendly forces, an improved transmission, and the ability to control unmanned aerial vehicles from the cockpit. The Army is buying a handful of AH-64Es, but the majority of the helicopters will be older Apaches upgraded to the Guardian standard.
Still in service more than 30 years after introduction, the Apache has been flying a lot longer than anyone anticipated. The Army is finally bent on replacing it with the FVL (https://en.wikipedia.org/wiki/Future_Vertical_Lift) program. The middleweight aircraft will replace both the UH-60 Blackhawk and the AH-64 Apache. At some point the Army has to redirect the funding hose away from existing programs and into newer ones, and that point is now. The Army may buy more -E models in the near future, but that would be to replace existing helicopters lost in crashes or combat operations.
Meanwhile, Apache maker Boeing is pressing ahead with plans for an -F model, with or without the Army. Many of the Apache's overseas sales didn't occur for a decade or more after the helicopter entered U.S. service. If the same happens with the armed FVL aircraft, it might not attract foreign buyers until 2040 or later. Meanwhile, an -F model Apache could act as bridge—a very lucrative bridge indeed as the Apache continues to gain fame as a proven combat platform.
Source: Flightglobal.
Quote from: Meho Krljic on 07-10-2016, 05:41:30
Is This the End of the Line for the Apache Helicopter? (http://www.popularmechanics.com/military/weapons/a23246/apache-ah-64-replacement/)
Quote
The Army will no longer buy future versions of the Apache helicopter, according to FlightGlobal (https://www.flightglobal.com/news/articles/army-will-not-pursue-ah-64f-model-apache-430045/). Instead, it will pour funding into developing the armed version of the Future Vertical Lift (FVL) program, the mission to make a new helo that will fly in 2030.
The AH-64 Apache (https://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_AH-64_Apache) entered service in 1984 as the first purpose-built attack helicopter for the U.S. Army. The Apache pioneered advanced technologies including the TADS target acquisition system (https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiNpNLdtsbPAhUD2IMKHV5EDj0QFggzMAM&url=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FTarget_Acquisition_and_Designation_Sights%2C_Pilot_Night_Vision_System&usg=AFQjCNFMls0XhubYv17-7MXvGGnMth6Rfg&sig2=qqpfVkPQW7nDh07WVz01Vw), thermal imaging night vision, helmet-steerable 30-millimeter chain gun, and the Hellfire laser-guided missile.
The Apache was designed as a tank-killer for the battlefields of Western Europe, capable of carrying up to sixteen Hellfire (https://en.wikipedia.org/wiki/AGM-114_Hellfire) missiles. Just two Apaches could smash a battalion of 30 Soviet tanks, which would go a long way toward addressing NATO's numerical inferiority.
In reality, its mission would prove to be elsewhere. The helicopter saw combat in the 1989 invasion of Panama and the 1991 Persian Gulf War. It fought with U.S. forces in Iraq and Afghanistan, with Israeli forces in Lebanon and the Gaza Strip, and with British forces in Afghanistan, Iraq, and Libya (http://www.bbc.com/news/uk-13651736). Saudi Apaches are currently using the AH-64 to battle Houthi rebels in Yemen. The Apache is in service with 12 countries and on order with three more.
The latest version of the Apache, the -E Model Guardian, features an uprated engine, tactical datalinks for sharing information with other friendly forces, an improved transmission, and the ability to control unmanned aerial vehicles from the cockpit. The Army is buying a handful of AH-64Es, but the majority of the helicopters will be older Apaches upgraded to the Guardian standard.
Still in service more than 30 years after introduction, the Apache has been flying a lot longer than anyone anticipated. The Army is finally bent on replacing it with the FVL (https://en.wikipedia.org/wiki/Future_Vertical_Lift) program. The middleweight aircraft will replace both the UH-60 Blackhawk and the AH-64 Apache. At some point the Army has to redirect the funding hose away from existing programs and into newer ones, and that point is now. The Army may buy more -E models in the near future, but that would be to replace existing helicopters lost in crashes or combat operations.
Meanwhile, Apache maker Boeing is pressing ahead with plans for an -F model, with or without the Army. Many of the Apache's overseas sales didn't occur for a decade or more after the helicopter entered U.S. service. If the same happens with the armed FVL aircraft, it might not attract foreign buyers until 2040 or later. Meanwhile, an -F model Apache could act as bridge—a very lucrative bridge indeed as the Apache continues to gain fame as a proven combat platform.
Source: Flightglobal.
Kada se pojavio delovao je kao bubble zbog svog nišanskog sistema ali se potvrdio u borbi i postao klasik...
Ovaj tekst ne pominje da su Apači bili raspoređeni i po Albaniji posle intervencije 1999. i da su tamo, ako se dobro sećam, čak dva pala tokom rutinskih letova. To je bila njihova "evropska" ratna primena...
Quote from: Meho Krljic on 07-10-2016, 12:25:53
Ovaj tekst ne pominje da su Apači bili raspoređeni i po Albaniji posle intervencije 1999. i da su tamo, ako se dobro sećam, čak dva pala tokom rutinskih letova. To je bila njihova "evropska" ratna primena...
Vojna služba je plasirala nekoliko teorija zavere o tome, u svoje vreme... :)
U sklopu pripreme za gledanje pilota HBO serije WESTWORLD, reprizirao sam Crichtonov film iz 1973. godine. To je bio jedan od filmova koji su me jako intrigirali kada sam bio mali i ostavio je snažan utisak. Posle reprize, film je isti onakav kako sam ga upamtio ali utisak nije tako snažan. Ipak, Crichtonov film za ogled o tome šta je Jonah Nolan pokušao da napravi u svom HBO pilotu. Za razliku od Nolana, Chrichtonova ideja je jednostavna, on snima B-film u kome spaja SF i vestern, praktično rekontekstualizujući vestern u okvirima jedne high concept futurističke priče. Praktično, možemo reći da je ovo priča o sukobu belog i crnog šešira u kome esencija vrline i zločinstva biva prevedena u ravan straha od mašina. Esencijalna razlika biva dakle u najbukvalnijem smislu esencijalizovana. Naravno, tu se mogu otvoriti još neke značenjske ravni, pre svega u temi pobune "zabavljača" unutar zabavnog parka koju će Crichton praktično ponoviti u romanu JURASSIC PARK gde su umesto kompjuteraša i robota, nevolje izazvali genetičari i dinosaurusi.
Ipak, ključna stvar kod WESTWORLDa jeste to što je reč o B-filmu, o vesternu iz vremena kada je taj žanr bio u krizi ali je još uvek bio živ i ideja da ljudi odlaze da ižive fantazije sa Divljeg Zapada itekako je imala smisla. Tada je vestern zaista bio bitan deo odrastavnja ali i savremenosti.
Nolanov HBO pilot za početak teško može da objasni zašto bi ikome u bliskoj budućnosti Divlji Zapad bio zanimljiv, pošto je teško zamisliti da je iko od tih ljudi odrastao istinski zaintrigiran tom ikonografijom. O pitanjima androida koji razvijaju svoju svest i bune se, snimljeno je neukusno mnogo sadržaja, između ostalog i na televiziji. Dok je WESTWORLD kod Crichtona bio izrazito futuristički, danas Nolanov deluje izuzetno retro. Ipak, skup i reshootovan pilot služi kao demonstracija sile koja će gledaoca prosto naterati da seriji pruži priliku. Ako je za utehu, mada je u tim okolnostima teško utvrditi kako je sve teklo, Jonah je doktorirao režiju u odnosu na Chrisa.
Crichtona sam već živopisao kao specifičan slučaj reditelja koji je napravio vrlo solidan filmski opus, a da mu to na kraju nije bila primarna struka niti primaran vid izražavanja.
* * * / * * * *
U sklopu pripreme za HBO seriju WESTWORLD reprizirao sam FUTUREWORLD, nastavak WESTWORLDa koji je režirao Richard T. Heffron. Za razliku od Crichtonovog filma koji je bio MGMov B-film i namerno se ograničavao u pogledu setova i broja protagonista, Heffronov film je Arkoffljeva produkcija što znači da su za dva i po miliona dolara pokušali da naprave spektakl i u tome su umnogome uspeli. FUTUREWORLD govori o novom zabavnom partku firme Delos koja želi da se spase posle tragedije iz prvog filma i nudi novu generaciju androida. Kako bi ohrabrili ljude da dođu, organizuju besplatnu turu za uticajne ličnosti iz celog sveta, među kojima je i par novinara koje igraju Peter Fonda i Blythe Danner.
Novinari su skeptični prema korporaciji Delos i ubacuju se na turu ne bi li im skepsa bila razvejana. Međutim, kada stignu na lice mesta ispostavlja se da Delos ima "endgame" sa androidima. Da li je to Endgame koji će i Nolan koristiti u seriji tek treba da vidimo, ali ono što su napravili Heffron i ekipa, i ono što je potom u TV seriji BEYOND WESTWORLD rađeno, realizovano je kao vrlo loopy, vrlo cool mešavina James Bonda i SFa.
Sa dva i po miliona dolara budžeta i rediteljskim instinktom starog televizijskog i B-filmskog lisca, Heffron produkuje vizuelno zanimljiv, scenografski raskošan i uzbudljiv film. Kada se u centru toga nađe dobra hemija između Fonde i Dannerove na tragu screwball komedija o novinarima koji se zbližavaju na zadatku, onda se dobija ekstravagantan i zanimljiv SF pulp koji umnogome prevazilazi Crichtonov original.
Yul Brynner nije dočekao premijeru filma ali se pojavljuje u nekoliko efektnih scena a redovni saradnik Jima Garnera, Stuart Margolin pruža odličnu podršku Fondi i Dannerovoj.
FUTUREWORLD mi je na novo gledanje ostavio znatno bolji utisak nego kada sam bio dete, i u tom smislu, efekat je suprotan u odnosu na WESTWORLD. Ovo je potcenjen film koji će, nadam se, zahvaljujući HBO seriji biti iznova otkriven.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam NEWMAN'S LAW Richarda T. Heffrona, policijski akcijaš koji je nastao za televiziju a onda nadrastao očekivanja i završio u bioskopima. Prelazak na veliki ekran nije nezaslužen, film je solidan, ali nažalost, izašao je u godinama kada slobodno možemo reći da je američki policijski film bio na vrhuncu i kada su u centru opažnje bili Siegel, Lumet i Friedkin a masa reditelja je ubacivala sjajne naslove iz drugog plana.
NEWMAN'S LAW je film koji ne dobacuje do svojih velikih savremenika ali definitivno jeste snimljen u njihovoj epohi. Heffronov film i Wilsonov scenario kanališu pomalo Hyamsov BUSTING, a Heffronova sugestivna inscenacija, naročito u akcionim scenama evocira upadljivu gipkost kadriranja iz tog filma. Nažalost, George Peppard nema dovoljnu harizmu kao nekorumpirani policajac iz naslova, a ekipa koja ga okružuje, od crnog partnera Rogera Robinsona do Abe Vigode u ulozi starog mafioza takođe nije prvoligaška.
Pa ipak, Wilsonov scenario je nemaštovit, i nažalost ne uspeva da isprati sirovost radnje i ambijenata koje beleži Heffron sa svojim dosta eskapističkim postavkama. Ipak, NEWMAN'S LAW svakako treba da pogledaju ljubitelji žanra.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam KOMEDIJU SOLZ Marka Sosiča, slovenačku kamernu dramu sa Ivom Barišićem i Marjutom Slamič u glavnim ulogama. Nažalost, Sosičev film ne nudi ništa, ni novo, ni dobro, ni bilo kakvo. Gotovo je bizarno koliko opštih msta otvara Sosič i koliko ih bezidejno plasira. Ovo je jedan od onih ex-jugoslovenskih filmova koji stvaraju utisak da ovo podneblje nije baš optimalno zabavljenje filmom.
USTAV REPUBLIKE HRVATSKE Rajka Grlića je svakako slabiji od knjige iz naslova, a koju svako dete kod nas poznaje dobro kao jedan od predmeta sukoba u Hrvatskoj početkom devedesetih. Ovo je jedan od filmova koje su reditelji "praške škole", da su bili zaista hrabri, morali snimiti davnih dana, recimo sedamdesetih ili barem osamdesetih, a ne sada kada su teme homoseksualnosti i nacionalizma odavno suštinski prevaziđene i čiji su "retrogradni" reprezenti odavno "poraženi" na polju kulture.
Taj bizarni high concept u kome srpski glumac Nebojša Glogovac igra transvestita nacionalistu a hrvatski glumac (srpskog porekla) Dejan Aćimović igra policajca srpskog porekla bizaran je ne samo kao ideja koju neko smatra relevantnom 2016. godine, nego i kao nešto za šta se opredeljuju Ante Tomić i Rajko Grlić koji su se poslednjih godina koliko toliko ponašali kao ponosni vlasnici nekakvog mozga, iako su im filmovi bili dosta tanki.
Pa ipak, oni bez stida gaze u blato neopisive političke korektnosti, koja na kraju postaje politički nekorektna jer sve izgleda kao potpuna parodija.
Film se svodi na jednu dugu polemičku dramu, hrpe dijaloga u kojima junaci najvećim delom govore neka potpuna opšta mesta i kreću se prema zaključenju koje je naravno najpredvije moguće.
Ovo je zaista letargičan film koji se "oprašta" našim regionalnim veteranima, jednim velikim delom zato jer nema dovoljno refleksije i informacija o filmovima kao što je Verhoevenov ELLE koji stoje kao uzor dometa koji može da pruži reditelj-veteran u art house okvirima. Samim tim, gledanje kroz prste veteranima u spoju sa sniženim kriterijumima regionalne filmske javnosti i PR moći kartela koji ih finansiraju i sa kojima dele festivalske interese, rezultiraju neukusnim precenjivanjem ovog filma.
Verujem da ima ljudi kojima scene poput citiranja hrvatskog ustava tokom oralnog seksa deluju provokativno, ali to je manje više muzejska provokacija.
Zato ne treba da čudi što danas USTAV REPUBLIKE HRVATSKE odjekuje po regionu kao delo koje se naziva Grlićevim kambekom i sličnim epitetima iako za te koji to govore on zapravo nikuda nije ni odlazio, njima su se svi njegovi filmovi neprekidno "sviđali".
* 1/2 / * * * *
While audiences wait for Ben Affleck's Batman movie, this unusual thriller is just comic-book-like enough to tide them over.
Say what you will about Ben Affleck as Batman, or Jack Ryan, or any number of other action heroes that have seemed to be a stretch for the boy-next-door star, but Affleck is a terrific fit for "The Accountant," in which he plays an autistic assassin. Though his choice in material is strong, the actor has always been a strange kind of thespian, one who seems so normal and non-actorly that most of his performances feel like watching one of your buddies up on screen, pretending to be someone he's not. Here, Affleck, who formerly drew the short end of the stick playing the dumb townie to Matt Damon's math savant, finally gets to embody the numbers whiz, and also to run around shooting some heavy-duty guns: It's like Will Hunting and Jason Bourne rolled into one, brains and bullets. What's not to love?
Based on a deliciously pulpy Black List screenplay by Bill Dubuque, "The Accountant" was one of those projects that admirers imagined would never get made — and maybe they had a point, seeing as how the script casually assumes that someone with Asperger's Syndrome is potentially wired to become a ruthless killing machine. In the wrong hands, the screenplay could have been as controversial as Brian De Palma's "Dressed to Kill" was with the trans community. But here, director Gavin O'Connor ("Warrior") demonstrates the right way to handle such material, elevating what is essentially an exploitation movie into a zen character study, one that takes its pound-of-flesh antihero seriously.
As Christian Wolff (just one of this character's many aliases), Affleck plays a CPA who crunches numbers as efficiently as he crunches bones, and capturing that odd combination is all about tone. O'Connor has an autistic child of his own, which makes him unusually sensitive to the film's trickiest ingredient: Instead of presenting Affleck's Christian Wolff as some kind of freak, he treats the guy as special, blessed with an ability that makes him almost superhuman. (As if speaking to a junior X-Man, his father says, "You're different. Sooner or later, difference scares people," before sending his son into a Silat fighting match with three adults.) By extension, "The Accountant" is a hair's breadth removed from being a superhero movie, unfolding with the kind of fun, comic-book energy all but absent from "Batman v Superman: Dawn of Justice" earlier this year, while maintaining the requisite degree of gravitas.
A suitable analogy might be the film that remains M. Night Shyamalan's best, 2000's all-but-forgotten superhero prologue "Unbreakable." Like that film, "The Accountant" is built almost entirely upon exposition as Dubuque juggles no fewer than four separate story threads: He gives us Wolff's current assignment, which involves "uncooking" the books at a company called Living Robotics whose founder (John Lithgow) uses the company's benefits to justify the most heinous kind of behavior. At the same time, from the sidelines, Treasury Dept. investigator Ray King (J.K. Simmons) enlists a young analyst, Marybeth Medina (Cynthia Addai-Robinson) to identify the shady figure who's been managing the finances of arms dealers, mobsters, and the world's other most-wanted criminals. And then he incorporates two separate flashback tracks via which the audience slowly comes to understand how Wolff got to be the way he is, one revealing his extremely complicated childhood (tough love doesn't come any tougher than the boot camp Wolff's dad puts him through) and the other, a life-changing stint in Leavenworth, where a disgraced mob accountant (Jeffrey Tambor) teaches his autistic young protégé the secrets of money laundering.
Actually, there's a fifth track woven in for good measure, one involving another equally ruthless assassin, Brax (Jon Bernthal), moving in parallel with Wolff, and seemingly one step ahead of him the whole way. To call this structure complex would be an understatement. Instead, King offers another analogy: "Do you like puzzles?" he asks agent Medina, a woman with her own secrets (secrets that, frankly, aren't so interesting or relevant, but represent the script's commitment to creating surprising and multi-faceted characters, even as they spout dialogue that sounds like it ought to be contained in comic-book talk bubbles). "The Accountant" is nothing if not a puzzle — not so much a jigsaw as a three-dimensional brain teaser that gets deeper and stranger with each new revelation.
In the middle of it all is Affleck, an actor whose ultra-low-key demeanor works to the role's advantage. Here, instead of being asked to emote, he plays an expressionless math prodigy who can multiply big numbers in his head; does his computing with dry-erase markers, "A Beautiful Mind"-style, on big glass windows (the most cinematographic way to do math); and occasionally shoots people point-blank in the temple without even the slightest change in pulse. This cold-blooded latter tendency really seems to satisfy a certain segment of the audience these days, drawing impressed "ooohs" during an advance screening hosted by Beyond Fest in L.A., and yet it represents a troubling new trend in action movies — one in which lethal efficiency is something to be celebrated. It's the way Daniel Craig's 007 does business, disposing of life as if ... well, as if life were disposable.
The already-plausibility-straining movie offers Wolff a chance at redemption: Dana Cummings (Anna Kendrick), Living Robotics' in-house accountant, a chipper finance enthusiast who has no idea that her discovery will make her a target for elimination. Wolff, who seems entirely incapable of romance, thaws just enough to reorganize his plans in order to protect her.
Kendrick (following this year's "Mr. Right") finds herself once again making excuses for a sociopathic would-be boyfriend. She's not terribly convincing as an accountant, but she's certainly adorable, and she brings a much-needed dose of humanity to a film in which everyone else could be described as "living robotics."
Even the score boasts a strangely mathematical dimension (but then, most music does), building ominous, electronic momentum beneath the increasingly tense proceedings, which lead to the sort of "he's coming for you" showdown that makes movies like "John Wick" so guiltlessly satisfying. O'Connor lends a mysterious, '70s-movie edge to the proceedings, enlisting DP Seamus McGarvey to shoot on 35mm, which, coupled with filters that bathe everything in bronze and blue tones, provide deep, inky shadows in which the characters' secrets seem to hide.
None of it seems all that far removed from world of Batman, at least not the one envisioned by Christopher Nolan, and we can hope that, when Affleck gets around to directing his own chapter of the Dark Knight saga, it will be as well-constructed and focused as this film. In the meantime, there should be enough common DNA here to appease fans: Simmons may as well be this movie's Commissioner Gordon, while Wolff's backstory reveals a tortured vigilante who may as well be wearing a cape and costume, but instead feels most comfortable in his wireframe glasses and pocket protector.
Inače, Mel Gibson je želeo da režira THE ACCOUNTANT sa Big Willom.
Pogledao sam DESIERTO Jonasa Cuarona. Posle velikog uspeha GRAVITYja, Jonas je imao sva vrata otvorena, pa ipak skromni Alfonsov sin se opredelio za malu društveno angažovanu žanrovsku priču o ludom snajperisti rasisti koji ubija doseljenike koji prelaze granicu iz Meksika. Za početak, film potpuno gubi svoj angažman kroz neubedljivo i nezanimljivo postavljene likove. Dakle, ako je hteo nešto da kaže o političkoj situaciji, migracijama i sl. - nije uspeo.
Međutim, ni kao žanrovski film DESIERTO nema šta da pruži. Ne samo da su pogranične zgode do sada obrađene u znatno boljim filmovima već je i ideja snajperiste koji progoni nedužan svet po pustinji i brdima relativno nedavno bio obrađen, mlako ali i ipak bolje, u jednom filmu sa Michaelom Douglasom.
Jeffrey Dean Morgan sve vreme odaje određenu drugorazrednost u spoju svoje igre i lika koji mu je namenio Cuaron a Gael Garcia Bernal je nažalost potpuno predviljiv u roli najsposobnijeg među progonjenim migrantima. Prezime Cuaron baca svetlo daleko i dalje, pa je tako i ovaj film stigao do naših bioskopa. Ipak, mesto mu je na streaming ničijoj zemlji sa masom drugih neuspelih indie filmova.
* 1/2 / * * * *
Jeff Wadlow je posle filma NEVER BACK DOWN pokazao da je perspektivan reditelj a sa KICK ASS 2 je tu perspektivnost već počeo da kapitalizuje. Međutim, na početku, kada je snimio film CRY_WOLF to nije tako delovalo. Ovaj film je u vreme izlaska važio za jedan od gorih slashera i tada ga nisam gledao. Međutim, i sada, znajući u koga je Wadlow izrastao, CRY_WOLF je film koji nažalost ni na jednom nivou ne obećava. Ovo je pokušaj da se snimi višeslojni slasher, sa elementima društvene kritike i razobličavanja opasnosti koje nosi online zajednica, a većima kcentom an likove i melodramu, i sa klanjem koje počinje vrlo kasno u priči.
Međutim, na kraju CRY_WOLF sve bežeći od toga ne postane "očekivan" i rutinski, postaje besmislen, i drago mi je da Jeffa Wadlowa nisam upoznao preko ovog filma jer verovatno ne bih pružio priliku onim kojim se kasnije dokazao.
Pogledao S IS FOR STANLEY Alexa Infascellija, dokumentarni film o Emilio D'Alessandru, Kubrickovom šoferu i ličnom asistentu. D'Alessandro je simpatičan čovek koji ima elokventnost i iskrenost prostodušnog čoveka ali i iskustvo u javnom nastupu zahvaljujući kom vešto "manipuliše" Infascellijevom kamerom.
S IS FOR STANLEY nudi šarmantan, diskretan pogled na privatni život Stanleya Kubricka i njegove idiosinkrazije, kroz optiku njegovog ličnog šofera i asistenta koji nudi krajnje diskretan uvid u život velikog genija, ali taman u dovoljnoj meri da film ne postaje tabloidan i da nudi finu dopunu biografskih detalja koja je prijemčiva ljubiteljima Kubrickove umetnosti.
D'Alessandrova diskrecija je praktično potpuna ali njegov šarm čini da niz krajnje odmerenih, uzdržanih i ekonomičnih slika iz Kubrickovog života zadeluju kao izuzetan uvid u privatnost i intimu velikog autora. Uprkos tome što Infacinelli očigledno nije imao sredstava da obezbedi arhivu u formi inserata iz Kubrickovih filmova, ono što je ključ jeste ekskluzivna D'Alessandorva arhiva, a to su privatne fotografije, detalji sa snimanja, glumačka čitanja deonica iz njegove knjige.
Otud, ovaj film zahvaljujući izuzetnoj harizmi Emilija D'Alessandra na kraju uspeva da prevaziđe svoj talking head koncept i iako ne može da se meri sa vizuelnim spektaklom superdokumentaraca, ima jake adute. Jedan je naša fascincija Kubrickom a druga je D'Alessandova veština da svojom srdačnošću upakuje prozaične detalje u uzbudljivu a rekao bih čak i vrlo emotivnu priču.
Zbog emocije koju D'Alessandro neprekidno stvara, S IS FOR STANLEY ima kapacitet da napravi crossover i mimo publike koju zanima istorija filma i biografija Stanley Kubricka.
* * * / * * * *
Pogledao sam V PAPRSCHIH SULNCE Vitalija Manskog. Reč je o dokumentarnom filmu koji prikazuje život jedne severnokorejske porodice čija mala ćerka treba da učestvuje na velikom sletu posvećenom Vođama Severne Koreje. Ovo je jedan od onih savremenih dokumentarnih filmova koji ne koriste naraciju iz offa, talking heads ili bilo kakva grafička rešenje kako bi predstavili kontekst onoga što se dešava na ekranu, i ta okrenutost ideji da sam materijal govori je hvale vredna. Problem je samo u tome što je materijal dosadnjikav u najboljem slučaju a u pojedinim deonicama i nepodnošljivo dosadan. Ono što je zanimljivo jeste mogućnost da provirimo u život Severne Koreje, da vidimo ljude i saobraćaj na ulicama Pjongjanga, tamošnje socrealističke ali i neke modernističke zgrade, ali sve to je ubrzo prilično dosadno jer koliko god to nekome delovalo iznenađujuće, sve deluje uređeno i voze se savremena kola. Određena uniformisanost u odeći ljudi postoji, ima tih nekih detalja koji sugerišu da ovo nije Južna Koreja ali manje više taj svakodnevni život koji vidimo ovde je krajnje uobičajen.
Manski u jednom trenutku kreće da dekonstruiše tu sliku kroz prikazivanje ljudi koji iz pozadine "režiraju" te scene porodične spontanosti, i od silnog dokumentarizma kojim nas je mučio stotinak minuta ne odoleva da poentira film akcentovanjem ideje da sve to ima svoje naličje, ali izuzev ideološke indoktrinacije u školama i kulta lčičnosti Vođa, u ovom filmu nema šta naročito da se vidi.
Pored autorove potrebe da se nekako "izvadi" za tako "običnu" sliku Severne Koreje, to je svakako najveća mana. Naročito je smešno što su ovaj film snimili istočnoevropski autori kojima ideja spremanja za slet nije toliko strana kao zapadjacima a oni je tretiraju kao neki big deal. Očigledno postoji oskudica živih slika uiz Severne Koreje pa je tako i ovaj film dobio pažnju koja mu daleko nadilazi kvalitete.
Ja sam ga recimo gledao pre godinu dana i ostavio mi je toliko bled utisak da je tek sada stigao na red za živopisanje.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-10-2016, 14:16:31
sve to ima svoje naručje,
Tj. naličje :lol: Ali shvatili smo!!!
Quote from: Meho Krljic on 21-10-2016, 14:27:27
Quote from: crippled_avenger on 21-10-2016, 14:16:31
sve to ima svoje naručje,
Tj. naličje :lol: Ali shvatili smo!!!
evidentno je da nisam baš u punoj koncentraciji. život na turneji ostavlja posledice...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Srbija na dobrom putu!!!!!!!!!!
život na granici je opasan i tvrd!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, gejmerski DNK JESENI SAMURAJA
http://adria.ign.com/m/blog/9502/blog/ign-adria-blog-moj-put-samuraja-uz-borilacke-igre
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja bih da kritikujem izgled majke i deteta u digitalizovanom snu. Deluju nedorađeno.
Quote from: mac on 21-10-2016, 18:05:40
Ja bih da kritikujem izgled majke i deteta u digitalizovanom snu. Deluju nedorađeno.
Ideja je bila da budu tako downgraded u snu da bi publici koja ne zna kako izgledaju new gen igrice bilo jasno da je to igra. Realno, u savremenoj igri bi izgledali fotorealistično...
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je uobičajena stvar na fimu i u serijama, da se igre prikazuju u relativno arhaičnim formama kako bi ne striktno gejmerska publika lakše s njima ostvarila sponu.
Evo još nešto u prilog tome
http://klanrur.rs/2016/10/21/mortal-kombat-x-turnir-u-delta-city/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hugh Jackman odavno kanališe Mela.
Ali ljudi, OLD MAN LOGAN je već faza BLOOD FATHERa!
https://www.youtube.com/watch?v=HhFP0V6n7aY
Trudi se da ode sa bengom. :-|
Pogledao sam DEEPWATER HORIZON Petera Berga. U ovom filmu, Berg nastavlja svoju seriju istinitih priča koje pakuje u formu atipičnog blokbastera. Posle LONE SURVIVORa a pre PATRIOTS DAYa, ugnjezdio se i treći film po istinitoj priči koji potpisuju Berg i Wahlberg. Ovog puta reč je o mačo priči starog kova, sa radnicima u centru pažnje, kao u filmovima Howarda Hawksa ili Joce Živanovića.
DEEPWATER HORIZON je nastao po istinitoj priči koja je u pojedinim detaljima "holivudizovana", s tim paradoksom da mnogi detalji koji deluju kao fikcija zapravo jesu istiniti. Glavni junak Mike Williams baziran je na stvarnoj ličnosti ali izvršeno je spajanje nekoliko učesnika u tragediji u zbir njegovih dostignuća.
Berg se odlično snalazi u mačističkom blue collar svetu, i posle sportista i vojnika, vrlo lako uspeva da se adaptira na svet radnika sa naftnih bušotina, tako da da su uvodne scene izuzetno vibrantne, duhovite sa lakim i efektnim izlaganjem likova. Wahlberg i Russell imaju harizme i više nego što treba, a John Malkovich kao korporativni ljigavac predstavlja odličnog sparing partnera za njih.
Kada akcija krene, DEEPWATER HORIZONu zafali sigurna ruka majstora kao što je James Cameron koji bi iz nastupajućeg haosa uspeo da definiše radnju i likove. Uostalom, sličan milje je bio polazište njegovog klasika THE ABYSS. Ono što Berg uspeva da izvuče jesu karakteri, i energičnost sličnih radova recimo Paula Greengrassa, čiji MAJOR PHILIPS deluje kao dečja igra u odnosu na ovaj film.
Ipak, ukupno uzev, na kraju Berg uprkos nadovezivanju haotičnost dešavanja na razbarušenost njegove inscenacije ipak uspeva da isteše dovoljno jasnu liniju likova, njihovih zadataka i podviga. U određenom smislu međutim, dramski DEEPWATER HORIZON ostaje kao obrnuti TITANIC, najjače momente ima u uvodu a ne u klimaksu.
Bergova akcija na naftnoj platformi je krvava i ne beži od prikazivanja telesnosti. Ono što stoji kao izvesni problem jeste sama priroda dešavanja a to je eksplozivno izlivanje nafte i opšti požar koje na kraju nisu uspeli da pripitome ni radnici na bušotini ali ni sam Berg u narativnom pogledu.
Međutim, Bergu se opšti haos i dalje doima prirodnim, pa se u njemu svakako bolje snalazi od sadašnjeg Michaela Baya. Štaviše, možemo reći da je Berg danas postao i tematski i rediteljski nedosegnuti Bayev uzor.
Uprkos tome što mi je tematika LONE SURVIVORa bila bliža, DEEPWATER HORIZON mi je kudikamo efektnija istinita priča. Jasno je da ekološka dimenzija slučaja nije u dovoljnoj meri bila umanjena kako bi ovaj film uspeo da se nametne publici u Bible Beltu sa kojom se Berg jako dobro razume poslednjih godina i kojoj se očigledno neprikriveno obraća.
Međutim, sam kraj, uprkos sentimentalnosti od koje Berg ne beži nije nimalo sladunjav. Šteta je što DEEPWATER HORIZON dolazi sa tako ogromnim budžetom koji se ni na koji način nije mogao isplatiti na blagajnama, naročito zato što je na blagajnama napravio baš adekvatnu cifru za film ovog tipa a završiće kao katastrofalni promašaj kada se bude podvukla crta.
Uprkos ogromnom CGI zahvatu, DEEPWATER HORIZON ostaje ogoljena mačo priča o vrhunskim profesionalcima koji se bore sa kapricioznom prirodom. Takvi filmovi nikada ne izlaze iz mode, pitanje je samo da li mogu da se isplate sa tako ambicioznim budžetima.
* * * / * * * *
Pogledao sam MAIL ORDER WIFE Hucka Botkoa i Andrewa Gurlanda. Ovaj film je na IMDBu potpisan kao komedija ali uprkos tome što ima smešnih delova ja ga nisam tako doživeo i to pritom ne znači da je reč o neuspešnoj komediji. Čak naprotiv. Reč je o dosta bizarnoj duhovitoj melodrami o dokumentaristi koji snima film o čoveku koji naručuje mail order bride sa Dalekog Istoka, i dobija nevestu iz Burme. Ubrzo, autor filma počinje da sumnja kako je njegov protagonista seksualno zlostavlja, da bi ubrzo i sam ušao u vezu sa njom.
Gurland je debitovao kao ko-reditelj filma FRAT HOUSE sa Todd Phillipsom i edgy stvari mu nisu strane, pa MAIL ORDER WIFE tako uspeva da bude vrlo nestašan u pojedinim deonicama. Doug Liman je producirao ovaj film ali Gurland je maksimalno udaljen od njegovog viđenja indie filma.
Gurland i Botko nude zanimljiv recept za indie film, naime napravili su punokrvnu melodramu, sa dosta humora i gotovo trilerskim zapletom, koristeći formu lažnog dokumentarca, koketirajući čak i sa metafilmom. Ovaj spoj je vrlo efektan i žao mi je što uprkos solidnom prijemu Botko i Gurland nisu otišli korak napred u produkcionim okvirima svog rada.
Adriana Martina, marginalca kog prikazuje reditelj kog igra sam Gurland, igra komičar Adrian Martinez, i nudi jednu vrlo zanimljivu i višeslojnu ulogu, vodeći junaka od ranjivog usamljenika do potencijalnog seksualnog prestupnika.
Svakako da ću posle ovog filma istražiti i ostatak opusa Botkoa i Gurlanda.
* * * / * * * *
Bože, gde si ovo iskopao...zvuči urnebesno!
novi blomkamp
http://bmwfilms.com/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam STORKS Nicholasa Stollera, novi animirani projekat Warner Animation Groupa koji je postigao veliki uspeh LEGO MOVIEjem, a sa novim projektom prošao je slično prenaglašenu reakciju kao i DCEU filmovi. STORKS je neopravdano oklevetan film i reč je o jednoj od zanimljivijih animiranih svari koje sam gledao poslednjih godina. Ovo nije Pixar, ali jeste Warner i u sebi sadrži onu energiju i neuračunljivost zbog koje smo zavoleli njihovu školu animiranog filma u vreme Tex Averyja ili Chuck Jonesa.
Doug Sweetland je veteran iz Pixara koji je došao da radi u Warnerovim projektima kao reditelj animacije i poraktično ga možemo smatrati Stollerovim ko-rediteljem i njegovo učešće rezultira vrhunskom tehničkom realizacijom. STORKS uspeva da vizuelno isprati ceo duh Stollerovog koncepta, u kome se prepliću zanimljiva premisa i višeslojni pristup u kome za roditelje ima sasvim dovoljno zabave dok su deca impresionirana bukvalno svim šđto se dešava na ekranu.
Međutim, neke od tema, kao što je roditeljstvo i briga o bebama uspevaju da se probiju iz drugog "roditeljskog" u prvi plan i da budu prilično važan osnov čitave serije scena. U tom smislu zanimljivo je kako se STORKS zapravo nadovezuje na Stollerov NEIGHBORS u kome je takođe iza osnovnog konflikta briga o bebama dobijala ulogu B-zapleta.
STORKS je maštovit, dinamičan i izuzetno duhovit. Očuvan je Warnerov duh apsurda, crnog humora, a rekao bih da je Stoller uveo dosta tehnika u pogledu unutrašnje organizacije scene koje podsećaju na igrani film. U ovom slučaju to funkcioniše i naročito se odnosi na korišćenje alternativnih izvora slike kao što su kamere na raznim uređajima kojekoriste junaci. Isto važi i za scene napetosti koje su konstruisane jako slično filmskim sa velikim akcentom na psihološko razrešenje komplikacije u kojoj su se junaci snašli.
Stollerov prelazak u svet animacije je bez ikakve dileme izuzetno uspešan i voleo bih da se ponovo angažuje u WAGu. Kritika je nažalost bila nezasluženo gruba prema STORKSu, gotovo da tačke da ispisuju potpune neistine. Blagajne takođe nisu bile sasvim blagonaklone alije STORKS na kraju pokazao kako itekako ima snage da opstane i da umnogome pokrije ulaganja studija.
* * * * / * * * *
Pogledao sam THE VIRGINITY HIT Andrewa Gurlanda i Hucka Botkoa, film koji je na određeni način anticipirao PROJECT X Nime Nozurizadeha. THE VIRGINITY HIT nije ni blizu tako snažan i ekspresivan kao PROJECT X, produkciono čedo Todda Phillipsa, Gurlandovog saigrača na filmu FRAT HOUSE ali to ne znači da ga treba otpisati. Snimljen sličnom tehnikom kao i MAIL ORDER WIFE, THE VIRGINITY HIT nosi sličan duh tinejdžerskog nestašluka i potrebe da se prave pizdarije, s tim što ima nešto razuđeniji high concept. THE VIRGINITY HIT je koncipiran kao lažni dokumentarac, ovog puta film snima klinac koji je avanture svog društva pretvorio u YouTube senzaciju, kako kroz neprestano snimanje tako i kroz korišćenje home moviesa kao ready madea. Glavni junak je dečak u centru pažnje "autora", njegovog druga i vršnjaka, a problem glavnog junaka je želja da izgubi nevinost koja ga je u međuvremenu učinila YouTube senzacijom.
THE VIRGINITY HIT pratio glavnog junaka u njegovim pokušajima koji ga naravno uvode u razne komične zgode, ali sve to uokviruje i melodrama koja je postavljena kao verovatno jedini moralni kompas koji publika u ovom filmu može da prepozna. I to je jedan od kvaliteta filma pošto uspeva da zarobi svu haotičnost misli i nezajažljivost tinejdžera koji su raspušteniji nego drugi jer svoj YouTube kanal vide kao životnu misiju koja sve opravdava.
Nima Nourizadeh je uzeo sličnu premisu, zategao je, smestio u jednu noć i doneo sva svoja iskustva iz snimanja muzičkih klipova u reklama kako bi stvorio simfoniju tinejdžerskog haosa. Gurland i Botko nemaju tako wagnerijanske namere na nivou vizuelnosti ali u odnosu na likove, namere su im slične, i približno uspešne. za razliku od PROJECT Xa koji unutar jedne noći gomila prepreke i nevolje za junake, THE VIRGINITY HIT uživa u raspoređivanju njihove agonije na duži vremenski period, i dok je PROJECT X vezan za jednu lokaciju, THE VIRGINITY HIT ima elemente road movieja.
Matt Bennet je izvanredan kao istoimeni junak, a slično PROJECT Xu, klinci imaju ista imena kao glumci koji ih igraju.
Uprkos tome što je producent filma bila Will Ferrellova tvrtka Gary Sanchez, THE VIRGINITY HIT je propao u bioskopima, nije zabeležio ništa značajno ali posle gledanja ovog filma, mislim da cela mistifikacija koju je pravio Warner oko PROJECT Xa dve godine kasnije nije bila neophodna.
* * * / * * * *
Pogledao sam IN A VALLEY OF VIOLENCE Ti Westa. Za ovaj film se može reći da izgleda kao spin-off MAGNIFICENT SEVENa o liku Ethana Hawkea, ali nažalost po kvalitetu nije iznad Fuquinog promašaja. Ti West je reditelj velike amplitude i ovo je film koji nažalost na kraju preteže u smeru njegovih amaterskijih uradaka. Pa ipak, činjenica da je u karijeri nekada snimio i nešto pristojno, čini da mu se i dalje pruža prilika. IN A VALLEY OF VIOLENCE nije imao puno prostora za promašaj. Reč je o novom tarantinovskom vesternu koji sa naknadnom pameću može da se poigra tradicijama špageti i marihuana vesterna, međutim krajnji rezultat je početnički i iscrpljuje se u premisi koja je ludo zabavila Westa a to je da se junak sveti bandi iz poročne varošice zato što su mu povredili psa. Te male nepravde koje rezultiraju nasiljem su uvek bile dobrog crnohumornog žanrovskog ugođaja, i možemo nabrojati masu naslova tog tipa. Ipak, IN A VALLEY OF VIOLENCE nije jedan od njih. Film je pun i poznatih i dobrih glumaca ali nije naročito dobro glumljen, ima dosta tarantinovskog dijaloga ali nažalost bez tarantinovske lucidnosti, ima nekoliko scena obračuna ali one nisu efektne. Srećom, opet IN A VALLEY OF VIOLENCE nije BONE TOMAHAWK, nije potpuni raspad sistema i havarija. Ali, nažalost, možda bi barem da je takav mogao biti i upamćen.
* * / * * * *
An early look at Martin Scorsese's long-awaited 'Silence' was stunning and brutal (http://www.businessinsider.com/early-look-martin-scorsese-silence-movie-2016-10)
Quote
It looks as though Martin Scorsese's two-decade journey to make "Silence" may have been worth the wait.
Business Insider was among the group of outlets invited Thursday night to a presentation by Paramount Pictures of its upcoming titles, and the studio showed off footage of the much anticipated "Silence."
Though the footage was extremely brief — less than a minute, and it didn't include any dialogue — what was front and center was the striking visual work by Rodrigo Prieto, who shot Scorsese's "The Wolf of Wall Street."
Wide shots of waves crashing on shorelines were breathtaking. Some shots also showed the brutality of the movie, including one of men in agony as they hung on crosses.
The movie — which stars Liam Neeson, Andrew Garfield, and Adam Driver — follows Jesuit priests in 17th-century Japan as they face violence and persecution. It's based on the 1966 Shusaku Endo novel (https://en.wikipedia.org/wiki/Silence_%28novel%29), and adapted for the screen by Scorsese's longtime collaborator Jay Cocks ("Gangs of New York").
"Silence" opens in limited release December 23 and will go wide in January 2017. It's widely favored in the Oscar race.
The half-hour presentation, which took place at Paramount's offices in New York City's Times Square, also teased footage for its sci-fi movie "Arrival" (opening November 11), starring Amy Adams; Robert Zemeckis' WWII drama "Allied" (November 23), starring Brad Pitt and Marion Cotillard; the ensemble comedy "Office Christmas Party" (December 9), starring Jennifer Aniston, Jason Bateman, T.J. Miller, and Kate McKinnon; the adaptation of "Ghost in the Shell" (March 2017), starring Scarlett Johansson; and "xXx: The Return of Xander Cage" (January 2017), starring Vin Diesel.
But our favorite footage was of Denzel Washington's "Fences." The actor stars in and directs the adaptation of the Pulitzer Prize-winning play by August Wilson. Washington and Viola Davis reprise the roles they played in the 2010 Broadway revival, which follows a father (Washington) struggling to raise a family in 1950s race-divided America.
The few minutes of footage were the most powerful of anything shown in the presentation, and it was a great tease of Washington's performance, which could be Oscarworthy.
"Fences" opens in theaters Christmas Day.
Mel Gibson just made the most violent American film of the year. And it's sublime. (http://theweek.com/articles/657709/mel-gibson-just-made-most-violent-american-film-year-sublime)
Quote
"Separate the art from the artist." That old axiom, intended to exonerate people who want to discuss art created by morally dubious artists (heaven forbid!), doesn't really apply to Mel Gibson the way it does Woody Allen or Roman Polanski. Gibson has been cast off into Hollywood Purgatory for a decade, following his notorious drunken anti-Semitic diatribe in 2006 and a series of increasingly worrisome psycho-zealot revelations in subsequent years. Allen and Polanski, however, remain as prolific as ever, even winning Oscars despite their well-known transgressions, making Gibson a curious exception to Hollywood's ethical leniency.
Why is Gibson different? One key reason is that his demons haunt his films. Art and artist are not easily divisible. To separate the art from the artist here is to exorcize the art's troubled soul.
Hacksaw Ridge, Gibson's first film in 10 years, might revive his career. It extrapolates the filmmaker's dogged beliefs as sacred truth while acting as commentary on the passions, the agonies and ecstasies, that compel him. Desmond Doss (genial Andrew Garfield, spittling a southern drawl out of pursed lips), the son of a belligerent, abusive drunkard WWI veteran (Hugo Weaving), is a devout Christian and conscientious objector who enlists in the army during World War II — despite his refusal to touch a weapon. His pacifism, derided as cowardice, pisses off his petulant/patriotic comrades, many of whom have thick New Yawk accents to further emphasize Doss' isolation. But the gangly, God-loving Doss ends up saving the lives of 75 soldiers at Okinawa, and is heralded as a hero by the men who previously called him craven.
The film can generously be interpreted as a self-vivisection for Gibson, with its pacifist Christian hero standing steadfast against persecution and the inexorable impetus of violence enveloping him, or more skeptically be dismissed as more moribund indulgence from the man who finds amusement in the destruction of the human body (if not spirit). Hacksaw is split into two sections of fiercely different styles. The first hour is a Hollywood melodrama, real fluffy stuff rife with 1940s-derived piety and platitudes that feel like a Frank Capraesque take on God's Not Dead — you can almost picture pre-War Jimmy Stewart playing Doss, so unreservedly divine is his determination and utter lack of flaws. The second half is a relentless barrage of graphic violence crafted with a distressing level of proficiency, as if Gibson is vying to be the Terrence Malick of massacres — human bodies torn asunder by bullets and bombs, set aflame and tumbling like broken gymnasts towards the camera in revolting high-def digital photography, innards strewn across the dirt in expressionist splatters and sonorous death wails echoing. It is, unequivocally, the most violent American film of the year, morally confusing with its us-vs-them dichotomy ("us" being Americans, "them" being the Japanese), yet somehow sort of sublime.
Hacksaw Ridge is so loud and brutal, you may start to beg, to pray, that each brief respite from the carnage will be the end. Gibson shows no mercy. It was shot by Simon Duggan, who also shot 300: Rise of an Empire and The Great Gatsby, and the marriage of Gibson's pitilessness with Duggan's decadence renders the grotesqueries of war in graceful detail. Every death is blocked with exquisite, balletic precision, which will invariably draw comparisons to Saving Private Ryan.
Gibson's religious convictions are as deeply entrenched as the soldiers burrowed into dirt troughs, and his depiction of the non-Christian Japanese as hellspawn savages is, to say the least, upsetting. You can read it as Gibson taking the perspective of the American soldiers, who spew ignorant hatred casually, but that might be a generosity too far. The sole moment of empathy allowed to the Japanese is during a juxtaposition of two faiths: Doss mews for his bible, as he's being carried Christ-like through the battle-ravaged ruins of Okinawa, while a forlorn Japanese officer commits seppuku in dramatic slow-motion in the darkened catacombs below. It might be the movie's act of contrition, a moment of penance and epiphany; Gibson might be trying to depict the similarities between faiths, the ties that bind all believers, as each soldier (the victor and the defeated) clings to unwavering credence in what could be their final fleeting moments of life.
Or Gibson might just be saying, "See! Christianity is the one true religion, you heathens!" It's debatable.
Hacksaw Ridge claims to be "A true story," but it's more like a story of truthiness, keeping with the spirit of Gibson's other historical epics. (One character reminds Doss that the Bible is metaphorical, not literal, and you can't help but wonder if Gibson views history with the same insouciance.) Braveheart's digressions from reality are too many to list, and in The Passion of the Christ, Jesus (Jim Cavaziel, looking like a supermodel) spills more blood than any human body could ever possibly contain. The sublime Mesoamerican nightmare Apocalypto, Gibson's best film, conjures up a long-dead civilization — or, rather, invents one from that torture chamber imagination of his. Gibson stages a world of entangled vines and looming seraphic structures erected in the mire of a green inferno, replete with decapitated heads bouncing down steps and brains battered with bludgeons and stones. Again, he juxtaposes people with kindred beliefs, and how faith can be interpreted variously and used for nefarious means, or can help one survive in times of trial; again, he treats the human body as disposable, a husk when expunged of spirit.
This ethical and philosophical quandary, of violence begetting enlightenment, is the soul of Gibson's artistry. His is a nihilistic, cruel worldview, yet hope pervades his films. Gibson genuinely believes in the omnipotent sovereignty of Christ Almighty, and is what you could call an Old Testament filmmaker, conflating Hollywood classicism with brazen brutality. With Hacksaw, he crafts an epic of bodies blown to bits, then gives us an earnest, unironic image of a pacifist hero ascending towards the azure heavens. Gibson turns the other cheek, and then he takes an eye.
Treba imati prilično velika muda da prikažeš film Igora Šeregija ZG80 u Beogradu, i to je verovatno najhrabriji čin koji su Bad Blue Boysi napravili u svojoj istoriji.
ZG80 je suprotni pol kinematografskog košmara koji je započeo USTAV REPUBLIKE HRVATSKE Rajka Grlića. Ako je Grlićev film izgledao kao parodija ozbiljne polemičke drame, onda je ZG80 parodija repertoarskog filma. Ovo je profil rada koji bi recimo kod nas režirao Debeli, ali Debeli bi sve to daleko bolje režirao.
U regionalnim okvirima, ZG80 može da se uklopi u čitavu filmografiju loših filmova o navijačima, u kojoj Hrvati i Srbi neprekidno pokušavaju da se nadmeću. Ako su ŠIŠANJE i METASTAZE bili filmovi koji su želeli da toj temi priđu društvenokritički, i ako je taj smer dostigao vrhunac u VARVARIMA onda je ZG80 bliži onome što je pokušao Srđa Anđelić u ARTILJERU. Onoliko koliko su METASTAZE bolje od ŠIŠANJA, toliko je negde ZG80 bliži navijačnom samoviđenju od ARTILJERA i više korespondira sa onim što bi se očekivalčo od takve priče, ali to ne znači da ZG80 nije na svakom nivou užasan film.
ZG80 je za početak jako slabo realizovan. Rekonstrukcija epohe je ravna nuli, fotografija je lišena koncepta, bez jasne ideje i bilo kakve estetizacije, glumci su preglasni, isprazni i svedeni na bučan efekat. Odnosi među likovima su ili nepostojeći ili su kao u slučaju "bekstva u lancima" jednog Zvezdaša i jednog BBBa svedeni na nivo hiljadite interpretacije poznatog holivudskog klasika, ali bez unutrašnje snage, i bez glumačkog dara jer ovi momci nisu Sidney Poitier i Tony Curtis, i to je valjda svima jasno.
Ono što na kraju ostaje jeste potencijalno zanimljiv film silom sveden na seriju nepovezanih priglupih viceva koji nikada ne uspevaju da prorade, u ambijentu koji neprestano podseća gledaoca ga gleda nešto mnogo gore od onoga što zaslužuje.
Jedina pozitivna stvar koja se može reći o ovom filmu je to da u njemu barem nema Glogovca prerušenog u ženu, ako je ikome za utehu.
Istorijski kontekst u kome se film dešava je potpuno promašen. Film je smešten u nekakvu opštu antisrpsku epohu u kojoj se sve dešava u isto vreme, i nacionalizam i komunizam, i turbofolk i postojanje SSSRa i "kurve Ukrajinke" itd.
Miloš Timotijević je ponovo zadužen za antisrpski začin i igra vođu Zvezdinih navijača koji se ponaša kao neprikriveni psihopata, doduše uzdržava se od silovanja BBBojevaca za razliku od Partizanovaca koji nisu odoleli Parangalu. Ali, za razliku od zagrebačkih besprizornika kod kojih je autor svakog barem pokušao da prikaže kao nekog sa izvesnom dozom šarma, glavni Zvezdaš ima pogled i ponašanje nemilosrdnog psihopate bez smisla za humor.
Zanimljivo je da do sada ni Delije ni sportski novinari koji poznaju istoriju ili su barem bili savremenici ovih događaja još uvek nisu reagovali na ovaj skaredan film. Što se kritike tiče, potpuno je bizarno da je film naišao na blagonaklonost i kod Dude Lakić (koliko li je inkasirala za to?) ali i u Hrvatskoj, pa čak i na Portalu Novosti. Očigledno je da se u Hrvatskoj sa velikom radošću dočekuje svaki pokušaj snimanja repertoarskog filma. Tamo je na kraju ZG80 i imao skor od 65 000 gledalaca.
Nastavak JACK REACHERa pod naslovom NEVER GO BACK je nastavak koji je izboren zahvaljujući bioskopskim rezultatima van Amerike. Cruiser je pošto-poto želeo da ima još jednu franšizu i REACHER je izboren kao nastavak iako je to lik koji ponajmanje odgovara Cruiseu. Izgleda da će takvu sudbinu imati i EDGE OF TOMORROW koji je takođe svoj break even jurio van Amerike, ali za razliku od REACHERa to je lik koji odgovara Cruiseu, i to je bio izvanredan film.
Naime, ni prva ekranizacija romana Lee Childa koji je snimio Chris McQuarrie nije bila naročito dobra, jednim delom zbog rediteljevog poptunog odustva osećaja za ritam i za vizuelni izraz ali i zbog toga što je lik mnogo pre pristajao Melu Gibsonu nego Cruiseru. Posle inicijalnog miscasta koji pritom nisam zapazio samo ja već mnogi širom sveta, ta zabluda se nastavlja.
Nažalost, od Cruiserovih lakeja, odabran je Ed Zwick koji je svoj verovatno najbolji film radio upravo sa njim. Ipak, NEVER GO BACK nije ni blizu THE LAST SAMURAIja, filma koji ja inače prilično volim. Ovo je film sveden na nivo dvočasovne epizode osrednje netwrok serije. Čak ni preiskusni DP Oliver Wood ne može da pomogne da se nekako pobedi taj televizijski štimung filma, u kome nema ni dobre akcije, ni pametnih situacija, rečju, nema ništa.
Oni kojima su holivudski filmovi a priori glupi treba da pogledaju NEVER GO BACK i da vide šta je to "glup film".
Vreme svakako ne radi za Cruisera, i možemo reći da on sa nekoliko poslednjih filmova ne samo da pokazuje znake usporavanja na blagajnama već suštinski izlazi iz fokusa kao zvezda. Samim tim sebi ne treba da dopušta ovakva trošenja simpatija publike i poslovnog autoriteta na gluposti.
* 1/2 / * * * *
PHOENIX, AZ (AP) — Late last night, a Phoenix police officer broke into a local YMCA during a meeting for Christians who are striving to live a masturbation-free lifestyle. The officer's intentions was to save the organization's dolphin mascot from a burning fire, but it turned out there was no fire and detectives say the officer was on a "Massive amounts of LSD and hallucinating".
When police arrived to arrest 41-year-old Tom Downey of the Phoenix Police Department, they found the man naked, running around in circles and chasing after the group's dolphin mascot. Downey told detectives he had taken a mixture of LSD, cough medicine and antifreeze earlier that day.
"He believed that the residence was on fire and he was rescuing the organization's dolphin mascot," said Phoenix Officer Rico Lee. "I instructed the mascot to stop, drop and roll which calmed Downey down enough for us to put handcuffs on him. In Downey's mind, once the dolphin was safe from this imaginary fire, then his job as a police officer was successful. If this had been a real fire, and Downey wouldn't have been on acid, we would probably give him an award of some kind for bravery. Unfortunately there was no fire and he was on acid."
37-year-old Paul Horner, AKA Fappy The Anti-Masturbation Dolphin, a mascot for a Christian organization that travels around the country educating children about the dangers and consequences of touching yourself, told CNN about the events that occurred that evening at the YMCA.
"This man broke through the glass window to our room and started running around yelling 'fire!'," Horner said. "That's when he set his sites on me, telling me that dolphins shouldn't be out of water and that I was going to catch of fire if I didn't immediately return to the ocean. I kept telling him that I wasn't actually a real dolphin but just a man dressed up in a dolphin costume." Horner continued, "Besides being on drugs, he looked like a heathenish self-rapist too. I'll say a prayer for him, not a full-prayer though, just a half-prayer."
41-year-old Phil Freedom, who was at the Christian meeting, witnessed the act in question by Officer Downey and Horner.
"This man was just standing there, naked, staring through the glass at our room where our meeting was going on with so much anger. He then broke through the glass and started running after the dolphin, taking off the mascot's head and shouting obscenities. It was absolutely horrifying."
Still in shock and recovering from the wild incident with Officer Downey, CNN asked Horner how he was holding up.
"Beneath this dolphin costume there is more than flesh. Beneath this mask there is an idea, and ideas are bulletproof," Horner said. "Remember, remember the 5th of November – which happens to be my birthday. The gunpowder treason and plot. I know of no reason why the gunpowder treason should ever be forgot."
Downey has been charged with criminal trespassing, resisting arrest, assault, public intoxication and third degree criminal mischief and put in the Phoenix county jail on a $25,000 bail.
This is not the first run in for officer Downey with narcotics. In 2015, Downey was under investigation for an undocumented kilogram of pure cocaine that was found in Downey's squad car, but due to a technicality, Downey was never charged.
Downey faces a suspension, possible termination and prison time.
Novi Espinosa!
https://www.youtube.com/watch?v=hFWgZ7SkieE
https://www.youtube.com/watch?v=sGNAzpCfVXo
Pogledao sam film KING COBRA Justina Kellyja. Za ovaj film bi se moglo reći da je gay film za muškarce jer govori o svetu gay pornografije koji je pun neprikrivenog mačizma, potrage za mišićima i mačo statusnim simbolima. Prelomne situacije u ovoj istinitoj priči o sluaju Bryana Kocisa dešavaju se zbog kupovine brzih kabrioleta, oko njih se junaci svađaju i ujedinjuju.
U izvesnom smislu, KING COBRA je politički nekorektan film o LGBT populaciji, na sličan način na koji je to bio BEYOND THE CANDELABRA jer zalazi u naličje te scene, koristoljubivost, fetišizam i dekadenciju koji vladaju na njoj. Međutim, uprkos tome što su postupci junaka u ovom filmu gotovo matematički definisani kao neispravni, Justin Kelly uspeva da napravi film koji nije moralizatorski, jednim delom jer prikazuje svoje junake u situacijama kada su srećni i uživaju u svojoj poziciji.
Otud KING COBRA istovremeno govori o okolnostima u kojima zapravo to što su junaci gay nije od presudnog značaja za priču, ali jeste za njenu atraktivnost jer je svet gay pornografije umnogome neiskorišćen na filmu, baš zbog toga što se od angažovanih priča još nije došlo do tematizovanja objektifikacije i zloupotrebe.
Kellyjev postupak je dosta hladan i klinički i to je uglavnom efektno pošto je ovo film bez jasno definisanih pozitivaca i negativaca, međutim ovakvim postupkom povremeno otvara rizik da gledaocu nije do kraja jasan žanrovski ključ u kome se sve ovo dešava. U određenom smislu ipak možemo reći da je na mala vrata (sic!), kroz bizarnu istinitu priču, KING COBRA uspeo da ubaci i element exploitationa u svet prikazivanja savremenih homoseksualaca. Lako mogu da zamislim da će delu publike ovaj prikaz seksualnih radnika i porno industrije neumitno biti sexy, i Justin Kelly taj efekat ne postiže slučajno jer se namerno poigrava sa porno fantazijama koje junaci ispoljavaju u svojim životima.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom. Prvi razlog za to je činjenica da je film skandalozan, u razmerama koje su čak i srpski filmovi dostizali vrlo retko i samo u najekstremnijim slučajevima. Drugi razlog je činjenica da je taj film snimio Srđa Penezić, potpisnik sasvim korektnog animiranog filma FILM NOIR. Ono što je u FILM NOIRu bilo najproblematičnije jeste samo naslov, ali i Darrow je radio strip HARD BOILED, pa i Woo je snimio taj film, te ne možemo Srđu kriviti da je izmislio pretencioznost. Štaviše, u vreme kada je izašao, ovaj srpsko-američki projekat delovao je unekoliko i osvežavajuće.
IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO je diletantski tour de force u kome je svaki član ekipe imao svoju zasebnu ariju blamiranja. Međutim, možda je najžalosnije to što su autori ovog filma umislili da su u stanju da snime nekakav meta-film, odnosno da su nesvesni svoje nesposobnosti da snime čak i najobičniji film, krenuli da prevailaze formu i da nam sole pamet.
Penezićevi intervjui su vrcali od dosta sujetnih opservacija o tome kako je napustio Jugoslaviju zbog toga što je eto ovde bio nezadovoljan onim što se snima. Međutim, ovaj film je u svojoj prvoj polovini baziran na korišćenju kadrova sa Slavkom Štimcem kao readymadea, i toliko je opterećen Štimčevom ikonničnošću da se s pravom možemo upitati kako je to Penezić bio nezadovoljan onim što se snima ovde kada je svoj novi film u potpunosti i bez nekog odmaka znatnim delom bazirao upravo na referencama na taj jugoslovenski kinematografski "drek". Možda bi bilo bolje da je ostao ovde i sam snimao Štimca kako raste nego što danas koristi te materijale na estetski i tehnički potpuno skaredan način.
Sve ovo naizgled vuče na neki zabavan promašaj, na nešto uz šta se možemo zabavljati intoksikovani kada nas "malo prođe" ljutnja što se snima ovo a ne nešto drugo. Međutim, kad se podvuče crta, PRENOM DOBRICA ne sadrži ništa što je moguće gledati dva puta ili što je potrebno videti barem jedanput.
Pogledao sam FRITZ LANG Gordiana Maugga, priču o tome kako je slučaj Petera Kuertena poslužio kao inspiracija Fritzu langu za film M. Maugg snima ovaj film u crno-beloj tehnici, pokušavajući da evocira vajmarsku epiohu, i imaginarijum Fritza Langa, ali i kao priliku da inkorporira dokumentarni materijal. U određenom smislu, korišćenje crno-bele slike otvara mogućnost da se bolje uđe u kreativni štimung Friza Langa.
Međutim, Maugg kreće sa prevelikim učitavanjima, prvo psotavljajući langa delimično u ulogu detektiva u duhu brojnih sličnih "fikcionalizacija" nastanaka poznatih dela i života poznatih umetnika, da bi potom previše elemenata iz Langove biografije učitao u ovaj slučaj i iskoristio tu zgodu kao evokaciju nastanka njegovog bitnog, ako ne i najbitnijeg dela, ali i kao dekonstrukciju traumatičnog iskustva iz langove prošlosti.
Maugg je hteo da napravi ultimativnu studiju Langa u formi igranog filma, a na kraju je snimio samo jednu krišku njegove priče koja u mnogim svojim zaključcima deluje skoro pa tabloidno.
Ljunitelji filma međutim ovde imaju retku priliku da vide igrenjak o Langu, da vide njegove odnose sa nekim bitnim ličnostima kao što je Thea Von Harbou itd. pa za ovaj film na kraju krajeva ne možemo reći da je sasvim nezanimljiv ljubiteljima filmske istorije. Lang je kod Godarda ostvario kultnu ulogu igrajući samog sebe, kod Karpa i Vučićevića je takođe bio fikcionalizovan, ali Mauggov film pretenduje na najveću dokumentarnost među njima.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 03-11-2016, 14:49:05
Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom.
Ja nisam morao ni da pogledam film, u meni je iracionalan gnev izazvao već sam naslov. Bože, kolko me je lako trigerovati. E, sad da vidim šta si pisao, da utvrdim jesu li mi predrasude bile na mestu...
yes! :lol:
http://youtu.be/1Q8fG0TtVAY
Wonder woman bullet bouncing ability (https://www.google.rs/imgres?imgurl=http%3A%2F%2Fi.imgur.com%2FtVmb8m5.jpg&imgrefurl=https%3A%2F%2Fwww.reddit.com%2Fr%2FAskScienceFiction%2Fcomments%2F4bzkax%2Fdc_whats_wonder_womans_downside%2F&docid=EzaSeIenkA-X5M&tbnid=Kmb7mkiMFV-NLM%3A&w=600&h=842&client=firefox-b-ab&bih=631&biw=1366&ved=0ahUKEwiW4IubzI3QAhUIqxoKHafUAuIQMwgdKAMwAw&iact=mrc&uact=8)
Pogledao sam AUX YEUX DE TOUS Cedrica Jimeneza, zanimljiv politički triler koji je najvećim delom baziran na montaži snimaka sa kamera za nadzor, webcamova i ostalih objektiva koje smo instalirali u svom životu. Film govori o pokušaju da se rasvetli ko je izveo teroristički napad u Parizu i usamljenom istraživaču koji koristeći razne kamere kojima ima pristup pokušava da sastavi slagalicu.
Jimenezov film nije savršen primer found footage estetike, mogao je biti i vizuelno i scenaristički uzbudljiviji, ali sa trajanjem od 75 minuta uspeva da nađe svoje mesto na ničijoj zemlji između tradicije "francuskog političkog filma" i čistog žanra, premda na kraju krajeva, ako imamo u vidu političku imaginaciju filma preteže na stranu žanra.
Cedric Jimenez je kasnije i pokazao da mu je srce na strani žanra kada je posle AUX YEUX DE TOUS snimio francuski odgovor na FRENCH CONNECTION a sada radi English-speaking film. Iako ovaj film nema ogroman crossover potencijal, daje odličan primer kako se u vrlo ekonomičnim uslovima može snimiti dobar showcase film koji kasnije može imati efekta na afirmaciju autora.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 03-11-2016, 15:43:53
Quote from: crippled_avenger on 03-11-2016, 14:49:05
Pogledao sam film IME: DOBRICA, PREZIME: NEPOZNATO Srđe Penezića. Reč je o jednom od onih filmova koji me ispunjavaju neizmernim besom.
Ja nisam morao ni da pogledam film, u meni je iracionalan gnev izazvao već sam naslov. Bože, kolko me je lako trigerovati. E, sad da vidim šta si pisao, da utvrdim jesu li mi predrasude bile na mestu...
:-D
Riječ koja nas je uvrijedila
THE ACCOUNTANT Gavina O'Connora je punokrvni povratak spec scripta pred bioskopsku publiku. Neće se posle ovog filma uznemiriti san producenata koji rade Marvel ili DC, da se odmah razumemo, ali ovo je prava potvrda zbog čega još uvek originalni scenariji itekako imaju smisla u savremenom Holivudu.
Bill Dubuque je napisao scenario koji je već godinama bio u fokusu ozbiljnih igrača u Holivudu. U jednom trenutku trebalo je da ga režira Mel Gibson, a glavnu ulogu je trebalo da igra Will Smith. Naravno, nijedan film, ma koliko dobar, ne može ukloniti žal što ovo nije režirao Mel Gibson, ali činjenica da je Ben Affleck zaigrao Računovođu, daje THE ACCOUNTANTu jednu vrlo specifičnu poziciju u odnosu na DCEU.
Naime, po više osnova THE ACCOUNTANT se može posmatrati kao ekranizacioja neke od graphic novela o Batmanu koje ne ulaze u kanon lika ali ga osvetljavaju iz drugog ugla. Ovde takođe imamo junaka koji je preko dana japi sa eksplicitnim psihičkim tegobama koje vuku korene iz porodične traume a preko noći borac za pravdu. Ovde takođe imamo policajca koji kanališe Komesara Gordona. O stripovskom nasilju i stilizaciji da ne govorimo, kao i melodramskim obrtima koji su svojstveni "devetoj umetnosti".
Kada na sve to dodamo da heroja igra Affleck a da gordonovsku figuru policajca igra JK Simmons koji će u DCEU igrati samog Gordona, onda činjenica da Cynthia Addai-Robinson koja igra Amandu Waller u seriji ARROW igra inspektorovu učenicu deluje kao potpuno prirodan DCjev Easter Egg.
Svakako da kultura graphic novela mora da se pomene prilikom analize THE ACCOUNTANTa, pre svega zbog toga što je upravo u njima izvršena reinterpretacija filmskih žanrovskih tropa u smeru koji sam bioskopski format nije smeo sebi da dozvoli. Paradoksalno, jedna od osobina filmskih adaptacija graphic novela koji su reinterprertirali filmske konvencije vodila je ka novom uklapanju tog materijala u velikoekranski kliše. THE ACCOUNTANT radi upravo suprotno - u meri u kojoj su to radili graphic novelsi usložnjava i izvrće žanrovske strukture.
Štim gledaočevog mozga prilikom gledanja THE ACCOUNTANTa treba da bude baš onaj stripovski ili barem bornovski, a preokreti koje nudi Dubuque čine da se stvar digne na nivo svežine koju nude južnokorejski akcioni trileri, recimo. Ovo nije skup filma, koštao je 40 miliona dolara i ponovo nas vraća onoj paradigmi da srednjebudžetni holivudski film ponovo postaje najzanimljiviji iako je sve ugroženija vrsta. Gavin O'Connor u ovom filmu, što se mene tiče, otvara neke čakre za koje nisam znao da poseduje, a tu pre svega mislim na stilizaciju i raspoloženje za poigravanje konvencijama.
Glumačka podela koju predvodi Ben Affleck nema slabo mesto. Anna Kendrick u ovom filmu po drugi put ove godine igra damsel in distress u zanimljivom hitman filmu i radi ono počemu je poznata, igra pomalo goofy geek princezu. Joe Bernthal je odličan kao racionalni vođa plaćenih ubica. JK Simmons daje potreban gravitas kao predstavnik zakona u ovoj zamršenoj priči. John Lithgow je negativac iz korporacije, i to je podela kojoj se svi radujemo. Dakle, nema slabih mesta u postavi, i kada se tome jako dosledna i precizna estetizacija i izuzetno energični akcioni momenti, sa pričom i karakterima u prvom planu, dobijamo izuzetan akcioni triler.
Gavin O'Connor je poznat po svojim mišićavim akcionim sekvencama i u ovom filmu on donosi barem tri takve epizode koje se nameću kao bolja ostvarenja tog tipa u ovogodišnjoj ponudi, povremeno nadbornavajući samog Bournea. U određenom smislu, lik Računovođe na neki način sublimira Will Huntinga i Jasona Bournea u jedno, i Affleck kao da sustiže Damona. Pa ipak, ono što je najzanimljivije jeste osećaj da je THE ACCOUNTANT zapravo onaj mračni i reaalističniji reboot Batmana o kom je Nolan govorio a nije umeo da ga snimi.
Na nekoliko ispita THE ACCOUNTANT je uspeo da prođe sa visokom ocenama, i što je najvažnije upeo je da u jednom umornom žanru opstane kao nekonvencionalan film koji uprkos svojim iskliznućima iz kalupa pruža sve ono što daju najdisciplinovaniji predstavnici žanra.
* * * * / * * * *
Fak! Ja sam još posle trejlera pomislio da je ovo must see za mene, ali su me malko ohladile relativno negativne kritike koje sam video posle premijere. Sad si me vratio na pravi put i jedino moram da ubedim ženu da ovo treba da idemo da gledamo :lol: :lol: :lol:
Quote from: Meho Krljic on 04-11-2016, 13:33:46
Fak! Ja sam još posle trejlera pomislio da je ovo must see za mene, ali su me malko ohladile relativno negativne kritike koje sam video posle premijere. Sad si me vratio na pravi put i jedino moram da ubedim ženu da ovo treba da idemo da gledamo :lol: :lol: :lol:
Postoje filmovi koje kritika odbija da razume.
Sent from my iPhone using Tapatalk
A nekada su to i filmovi koje moja žena takođe odbija da razume. Jack Reacher je očigledno jedan od njih ali sada možda ovo mogu da iskoristim kao kontraargument: "Dobro, ne voliš Kruza, poštujem, čekaću da film stigne na HBO, ali Afleka voliš, VOLIŠ GA, NE PORIČI NEVJERNICE!!!"
Reacher je treća liga, zona ispadanja, to i nije za bioskop, veruj mi...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ben Foster ("Hell or High Water") and Elle Fanning ("The Neon Demon") are set to star in "Galveston" for Low Spark Films and Embankment Films.
Based on the award-winning novel of the same name by "True Detective" creator Nic Pizzolatto, the visceral crime thriller follows two hard-luck outsiders on the run.
One is a debt-collector who flees to the titular Texas town to lie low after surviving an assassination attempt from his loan-sharking boss.
French actress-turned-director Melanie Laurent makes her English-language directorial debut on the film which Tyler Davidson will produce. Filming kicks off on January 10th.
Source: Variety
Dekadencija:
Arnold Schwarzenegger, Jackie Chan and Rutger Hauer have been announced as new cast members in the Russian-Chinese fantasy adventure movie "Viy-2".
The film is the sequel to the 2014 Russian box-office hit based on Nikolai Gogol's horror novella and which grossed $33.2 million locally. Jason Flemyng, Charles Dance, Martin Klebba and Christopher Fairbank lead the Chinese shot $48 million sequel which is expected to be released early next year.
Flemyng plays English explorer Jonathan Green, who receives an order from Peter the Great to map the Russian Far East. The cartographer will face many breathtaking discoveries, encounter bizarre creatures, meet with Chinese princesses, and confront deadly martial-arts masters and the Dragon King.
Oleg Stepchenko helms from a script they co-wrote with Dmitry Palcev, and Alexey Petrukhin. Petrukhin will produce.
Source: Variety
SHARE
Sylvester Stallone has replaced Robert De Niro in "Idol's Eye," the next film of "Clouds of Sils Maria" and "Carlos" director Oliver Assayas.
Inspired by actual events, the story follows a petty thief who accidentally steals a blue diamond belonging to Chicago mafia boss Tony Accardo, leading to a battle between the duo just as the FBI closes in.
Assayas was originally slated to shoot the project in 2014 but financing was pulled at the last minute before production began. At the time De Niro, Robert Pattinson and Rachel Weisz were attached to star. In September, Assayas teased the project could be coming together again and now it looks like it has albeit with one casting change.
Pattinson and Weisz remain onboard the film which begins shoot in February in Toronto with a $25 million budget. De Niro's departure is likely due to his commitment to Martin Scorsese's "The Irishman" which is tipped to begin filming around that time.
Source: Screen
Reprizirao THE ACCOUNTANT. Da, to je to
Sent from my iPhone using Tapatalk
Paul Verhoeven's Elle, the controversial French entry for Best Foreign Language Film starring Isabelle Huppert, was largely rebuffed by American actresses, the director said at Deadline's Contenders event today.
RELATED
European Film Awards Nominations: 'Toni Erdmann', 'Elle', Hugh Grant & More
the-contenders-2016-logo
Deadline
Based on the novel Oh by Philippe Djian and starring Huppert as a successful businesswoman who gets caught in a cat and mouse game with her rapist, Elle was lauded by critics when it premiered at the Cannes Film Festival and was nominated for the Palmes D'or.
Verhoeven, appearing on the Contenders' Sony Pictures Classics panel moderated by Deadline's Pete Hammond, discussed the multiple iterations of the script before the finished product was produced. "It was really stepping into an adventure, because it's really not like Showgirls, no," the director said.
The controversial project was originally set in America, with a script from American screenwriter David Birke. While the nuanced script made total sense to Verhoeven, American actresses weren't as enthusiastic. "Talent didn't like it—American talent. American actresses that we approached all said no," he confessed.
"They never explained why. It's probably not so much the situation of a rape, although that is extremely important at the moment, in newspapers or whatever," he continued. "It's really the development in the third act of the movie, when she finds out who this man is. In American cinematic grammar, you'd expect it to be a revenge movie, and it doesn't do that."
Re-contextualized within French culture, Verhoeven found a perfect creative partner in Huppert. "In retrospect, I don't think this film should have been made if Isabelle Huppert didn't exist," he said. "You believe her."
Sent from my iPhone using Tapatalk
'Doctor Strange' Proves Marvel Is the Gold Standard in Hollywood (http://variety.com/2016/digital/news/doctor-strange-marvel-kevin-feige-1201911143/)
Quote
Novelist Richard Russo once mused that Cary Grant never won an Oscar because he never seemed to sweat. "He made everything look so effortless," Russo wrote. "Why reward someone for having fun, for being charming?"
The same logic applies to Marvel (http://variety.com/t/marvel/), the comic-book juggernaut that scored its 14th consecutive number one opening this weekend with "Doctor Strange (http://variety.com/t/doctor-strange/)." The company has been successful for so long, that box office profits are almost preordained. It can be easy to take them for granted. Despite routinely earning good reviews, these films aren't generating awards heat in the way that populist, Spielbergian fare like "E.T.: The Extra-Terrestrial" or "Raiders of the Lost Ark" once did.
That's a shame. Under Marvel Studios president Kevin Feige (http://variety.com/t/kevin-feige/), the home of Iron Man and the Avengers has been a dazzling model of critical and commercial consistency. Every film the studio has released has been certified "fresh" on Rotten Tomatoes, and all of its in-house productions have made money. Like Grant, Marvel may make it look effortless, but that kind of achievement is very rare and that kind of track record is hard won.
"Marvel finds the humor in every story, they find the action and creativity, they find the humanity," said Greg Foster, CEO of Imax Entertainment. "That's not an easy thing to achieve."
There's a reason that Marvel is the model that everyone else in Hollywood is rushing to ape. The studio has pioneered the creation of a cinematic universe, an interlocking and ever-expanding series of costumed characters that team up, do battle, and find their alliances tested over the course of standalones, sequels, and spinoffs. In the process they've skillfully managed to pack their films with top-shelf actors, providing juicy roles for the likes of Robert Downey Jr., Benedict Cumberbatch, Chris Pratt, and Paul Rudd.
"Right now we're living in the golden age of comic-book movies," said Jeff Bock, box office analyst with Exhibitor Relations. "Marvel is consistently taking it to another level, so good luck to everybody else. They have a stranglehold on the top talent." That's not going to stop other studios from trying to shoulder in on this golden era. Universal is offering up an ambitious monster movie universe, featuring the likes of the Invisible Man. For its part, Lucasfilm, which like Marvel is owned by Disney, is trying to further extend a galaxy far, far away by delving into the backstory of Han Solo and looking at the early days of the Rebellion. The first "Star Wars" spinoff, "Rogue One," hits theaters in December.
There are risks associated with all this imitation. Sony attempted to launch a cinematic universe centered around Spider-Man that would have featured various wall-crawler villains in their own adventures. Those ambitions were sidelined, however, after 2014's "The Amazing Spider-Man 2" sputtered at the box office, derailed in part by a corporate mandate to stuff it with too many fanboy easter eggs and super-powered baddies. That forced Sony to bring Marvel (http://variety.com/2016/film/news/spiderman-title-1201752204/) onboard its upcoming reboot, "Spider-Man: Homecoming (http://variety.com/t/spider-man-homecoming/)," as it looks for ways to rekindle the spirit of fun that turned comic-book readers on to the saga of Peter Parker and his web-spinning alter-ego.
The DC Comics films have also failed to replicate Marvel's artistic accomplishments with their own series of Justice League adventures. The results have been mixed. "Batman v Superman: Dawn of Justice" and "Suicide Squad" put up impressive grosses, but critics excoriated the films as violent, dreary affairs. The bad reviews led the DC team to promise that future adventures will be lighter in tone (http://variety.com/2016/film/news/wonder-woman-patty-jenkins-batman-v-superman-1201886920/)and offer more humor.
Part of the problem may lie in the command structure. At Marvel, there is an established hierarchy. Feige sets the creative tone for the films, and weighs in heavily throughout their production. His guru-status is akin to the role John Lasseter plays (http://variety.com/2016/film/news/dreamworks-animation-jeff-shell-chris-meledandri-john-lasseter-1201762939/) at Pixar — Feige isn't a corporate suit, he's also Marvel's chief quality control officer.
In contrast, DC's filmmaking approach appears to be more diffuse and the company has struggled to define (http://variety.com/2016/film/news/warner-bros-reoganize-dc-entertainment-batman-v-superman-1201777464/) who is at the top of the decision-making pyramid. Is it Geoff Johns, the in-house comic-book guru; Warner's executive VP Jon Berg; or Zack Snyder, the director of "Batman v Superman"? The answer has shifted at various points, and the lack of clarity may be partly responsible for reports (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/suicide-squads-secret-drama-rushed-916693) of production headaches on "Suicide Squad."
Even as Feige has called the shots, he's also had the courage to explore different approaches to the superhero genres. Costumed vigilantism may be a constant, but tonally, the Marvel movies have encompassed a wide variety of storytelling approaches. "Captain America: The Winter Soldier" is a throwback to the paranoid thrillers of the 1970s, "Guardians of the Galaxy" has the pop culture insouciance of the Indiana Jones films, and "Doctor Strange" has the same wry approach to the occult that made TV's "Buffy the Vampire" series such fun.
"Each of these worlds, each of these characters feels completely different and unique," said Dave Hollis, distribution chief at Disney. "That diversity is what keeps these films fresh and interesting."
Feige remains little known outside of the fanboy set. He's not a director or a screenwriter, but a case could be made that he is the most influential filmmaker of his generation. By proving that movie narratives can collide and bleed over into one another, with storylines that are teased out across multiple chapters, he has redefined the boundaries of what is possible with film franchises. That puts him up in the top ranks of popular entertainers, alongside Steven Spielberg, Christopher Nolan, and James Cameron, but people outside of Comic-Con's Hall-H would be hard pressed to put a face to a name.
It sounds like Feige would prefer to stay anonymous. In a 2014 address (https://www.ft.com/content/b2db3a84-5ec3-11e4-be0b-00144feabdc0) at the University of Southern California School of Cinematic Arts, he said he likes to spend most of his time behind the scenes.
"It's true that once a year I travel to Comic-Con ... but there I can quickly lower the lights, I can show them the clips, introduce a few stars," said Feige. "And the spotlight is quickly off me."
Nego, hmmmm, šta mislimo o ovome?
'Starship Troopers' Reboot in the Works (Exclusive) (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/starship-troopers-reboot-works-943882)
Scenaristi Baywatcha su dobili da napišu prvu ruku... Pretpostavljam da to uliva dosta poverenja :lol:
Variety je po prvi put u 111 godina izlaženja ove godine zvanično rekao da podržava kandidata na predsedničkim izborima, to je Hillary. Sudeći po ovom tekstu, podržava i Marvel, samo nije javno rekao. Brent A. Lang potpisnik ovog teksta je inače tip koji deluje kao da je na Marvelovoj payoli... Narod na Twitteru ga odavno napušava zbog toga. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kad je reč o novom STARSHIP TROOPERSu, zanimljivo mi je da uopšte postoji ideja da se to iznova radi, i jedino što me raduje jeste to što je Verhoevenova odličnost prepoznata.
Sent from my iPhone using Tapatalk
I PREDATORI DI ATLANTIDE Ruggera Deodata je jedan od onih filmova iz žanra "da li su budale oni što su ovo snimili, ili ja što ovo gledam". Eksces svojstven italijanskom exploitationu nažalost obično je zanimljiviji kada se prepričava nego kad se gleda, naročito kad je reč o pokušajima špageti SF akcijaša, iz vremena kada su pokušali da reaguju na filmove poput MAD MAXa, INDIANA JONESa ili ALIENSa. I PREDATORI DI ATLANTIDE je jedan od njih. Reč je o filmu u kome se bude agresivni Atlantiđani ali se onda ispoljavaju kad madmaxoidne psihopate koje gone protagoniste po nekom polunapuštenom ostrvu i nekim lokacijama koje nepogrešivo deluju ili jadno ili potpuno neprimereno.
Deodatova rediteljska veština i raznovrsnost su nesporni, ali čak i on jedva da uspeva da ponudi poneko duhovito ili morbidno rešenje u ovom filmu koji je pokušao da posluži kao grindhouse kopija skupljih filmova a završio je kao nešto što bismo najradije zaboravili, između ostalog i zato što upravo u relaciji sa skupljim filmovima ne može da se opredeli koju publiku tačno pokušava da zavara.
Pogledao sam POT V RAJ, debitantski film Blaža Završnika. Reč je o melodrami o dvoje mladih ljudi koji se susreću tokom svojih, ispočetka zasebnih pokušaja da pobegnu od sebe i trauma koje su zadobili. Počinju da putuje zajedno i postepeno se iz nesklada i prepirke, naravno, rađa ljubav.
Završnik je u svom filmu odlučio da maksimalno iskoristi pitoresknost slovenačke prirode, naročito jadramske obale, pa se film većim delom i dešava tokom putovanja jedrilicom, a odnos između junaka želi da učini što ubedljivijim i spontanijim pa su glumci Klemen Janežič i Ajda Šmrekar potpisani i kao scenaristi zajedno sa rediteljem. Ipak, na kraju, POT V RAJ nažalost nema dovoljno jak osnov u pogledu priče, i situacije unutar kojih Klemen i Ajda džeziraju zapravo nisu dovoljno snažne.
Završnikov film stoga ne uspeva da prevaziđe svoja brojna kreativna ali i budžetska ograničenja, i može dobiti prelaznu ocenu samo među onima koji bez većih problema tolerišu retro studentske pokušaje izvučene na dugometzražmo trajanje. Međutim, u svemu tome, ipak ima jednu vrlinu a to je konzistentnost, a samim tim i rediteljsku pismenost koja ipak preporučuje Završnika za neke dalje radove.
* 1/2 / * * * *
THE ACCOUNTANT
Sve u svemu 0 od filma. Ja pročitah neke kritike da je ok a ono ni prosek. Pokušaj da od Ben Afleka naprave Marvelovog junaka bez Marvela
Sve je tu i običan čovek, i postanak heroja, i gedzti i pomoćnici i spašavanje dame u nevolji...sve sem maske (manje vise autistični Betmen), pritom nema fanova odredjenog stripa da im zvocaju. Reklo bi se martketinški genijalno rešenje al sustiski duplo golo...
Ni superheroj ni triler.
I to nesrećno resenje da je lik autističan je jedini način da Ben upakuje svoj jedini izraz lica u priču...doduše isti je imao i u Perl Harburu al tamo kao bio "normalan"
Scenarijo amirički kliše u svom osnovnom obliku...Ana Kendrik kao dotična dama u nevolji presmešna..s onim glasicem jedino da je bio gluv..al aj
Sve u svemu spakovali Dobrog Vila Hantinga ,Betmena i Borna u jedno i nada se ako prođe eto i Benu franšize da ne zaostaje za Metom.. Opušteno zaobići film.
Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Agota on 08-11-2016, 01:18:58
Ana Kendrik kao dotična dama u nevolji presmešna..s onim glasicem jedino da je bio gluv..al aj
Meni je ona bila simpaticna, kao i njen odnos s Benom - slatki su :mrgreen: Inace, film mi je skroz ok, svidele su mi se akcione scene i uopste preterivanje s Benovim likom i njegovim sposobnostima. Zanimljivo je sto je on autistican, a kul je i humor oko toga. Nista epohalno sve u svemu, ali vredno gledanja.
Quote from: crippled_avenger on 08-11-2016, 03:45:41
Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Skinuo, samo još da odgledam!!!!!!!!!!!!
Anna Kendrick ove godine overila MR RIGHT i THE ACCOUNTANT, postala je ekspert za leftfield damsels in distress.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam WARHEAD Johna O'Connora, film o izguhbljenoj atomskoj bombi oko koje se bore izraelski komandosi, arapski teroristi i operativac CIA u jordanskoj pustinji. Scenario za film pisao je Buddy Ruskin, televizijski veteran i potpisnik poznate serije MOD SQUAD, ali nažalost WARHEAD u pogledu priče i strukture deluje krajnje primitivno, nema ni traga scenarističkoj veštini koju bi tako prekaljeno pero moralo da donese.
Najzanimljiviji i najuspeliji aspekt ovog filma je fotografija Adama Greenberga, koji je tada još uvek bio izraelski DP i potpisivao se kao Adam Grinberg, godibnama pre odlaska u holivud i saradnje sa Cameronom i Bigelow na filmovima TERMINATOR, T2 i NEAR DARK. Greenbergova fotografija je dosta solidna, dobro koristi lokacije i daje određenu realističku fakturu ovom pustinjskom sukobu koji u najboljim fazama podseća na B-vestern.
Ono što je izuzetno značajan problem filma, pored slabe priče jeste i izrazita propagandna dimenzija gde su palestinski pobunjenici čak i bukvalno prikazani kao psihički i fizički nakazni, dok su izraelski komadosi opet prenaglašeno cool, gotovo stripovski sa sve ženama na odsluženju vojnog roka koje na manevrima u sred pustinje nose miniće i Uzije.
WARHEAD nije jedini akcioni film koji je pokušavao da izgura izraelsko gledište o ovom sukobu, čak naprotiv, output Menahema Golana je u značajnoj meri pomogao promociji njihovog pogleda na problem, ali svakako spada među najslabije pokušaje.
Pogledao sam PHOENIX Christina Petzolda. Nisam ranije gledao njegove filmove iako sam čuo da je vrlo cenjen reditelj, i u Nemačkoj, a naročito kod nas, među ljubiteljima art house filma. Krenuo sam od njegovog najsvežijeg filma PHOENIX, priče o unakaženoj žrtvi Holokausta koja se susreće sa čovekom kog je volela i koji ju je predao nacistima.
Petzoldov film oslonjen je na premisu koja u sebi nosi dosta senzacionalizma ali i otvara dosta prostora za suptilnu psihološku i erotsku igru po uzoru na Hitchcockov VERTIGO. Nažalost, Petzoldov film deluje toliko staromodno da deluje maltene kao parodija na Hitchcocka i brojne druge filmove. Postupak u vizuelnom pogledu možemo definisati kao krajnje rudimentaran, ali sama priča je vapila za nečim sofisticiranijim što on ovog pzta nije pružio.
S druge strane, ta sama epoha, Nemačka neposredno posle rata u spoju sa teatralnim mizanscenom i glumom praktično filmu "poklanjaju" utisak "klase" koji Petzold ne uspeva da konvertira u krajnji rezultat.
* * / * * * *
Pogledao sam THE URANIUM CONSPIRACY Menahema Golana, iako literatura navodi i Ginafranca Baldanella kao reditelja. U svakom slučaju, ovo je Eurospy film sa jakim špageti ukusom i čitavim nizom Golanovih obeležja. Pored Baldanella, špageti prizvuk daje svemu italijanski hunk Fabio Testi koji se odlično snalazi u glavnoj ulozi italijanskog avanturiste koji sarađuje sa Mossadom i pomaže im da spreče veliki šverc uranijuma.
Ono što sledi je efikasno realizovan sub-bondovski poduhvat sa akcijom koja se seli od Italije preko Austrije i Holandije do Gibraltara, sa solidno koreografisanim poterama i pucnjavama, blagom neujednačenošću u kratkim komičnim intervalima i što je najzanimljivije vrlo tvrdom završnicom u kojoj se pojavljuju izraelski komandosi da reše stvar.
Ovaj film iz 1978. godine svakako je bio dobra preporuka za Adama Greenberga da krene putem afirmacije kao holivudski DP jer film uprkos jasnim budžetskim ograničenjima jako dobro izgleda i nudi konzistentnu atmosferu.
Nisam uspeo da dođem do objašnjenja zašto su Baldanella i Golan naizmenićno potpisivani na raznim verzijama ovog filma ali pretpostavljam da Menahem nije mnogo mario za autorski integritet ovog italijanskog profija.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam TOTER MANN Christina Petzolda, televizijski film iz 2001. godine u kome je već počeo saradnju sa svojom muzom Ninom Hoss. Opet je reč o zanimljivo postavljenom trileru koji nažalost kroz Petzoldovu realizaciju teško drži gledaočevu pažnju i triler svodi na nivo sinopsisa a da filmsko gradivo to nažalost ne uspeva da isprati, ni na planu efekta na gledaoca a ni u domenu estetizacije.
Priča govori o usamljenom advokatu spceijalizovanom za ljude na uslovnoj slobodi koji se zaljubljuje u misterioznu ženu sa kojom nikako ne uspeva da razvije odnos. Postepeno shvata da njihova romansa ima neke veze sa slučajem koji vodi.
TOTTER MANN je televizijski film i kao takav može da računa na određeni oprost rediteljskih grehova pre svega na planu vizuelnog koncepta. Ipak, vođenje priče i rad na ritmu, nisu bili limitirani televizijskim formatom. Stoga, ako to sve imamo u vidu, i uzmemo u obzir Petzoldove bioskopske radove, reč je o hroničnim problemima njegovog postupka.
Edgar Ramirez ("Carlos," "The Bourne Ultimatum") has joined the cast of David Ayer's big-budget fantasy thriller feature "Bright" which is being created exclusively for Netflix.
Will Smith, Joel Edgerton and Noomi Rapace also star in the film about a human (Smith) and an Orc (Edgerton) who must outrun cops, criminals and an assorted coterie of supernatural beings in order to protect a magical wand.
Ramirez will plan an elf named Kandomere, who works for the FBI's magic division. Max Landis penned the script and shooting is currently underway in Los Angeles.
Source: Heat Vision
Carlos!! :-| kakva serija! kakva glumčina...
Asian action stars Tony Jaa ("Ong Bak"), Tiger Chen ("Man of Taichi") and Iko Uwais ("The Raid") are teaming up for the action thriller "Triple Threat" at Kungfuman Culture Media and Hamilton Entertainment.
The story revolves around a Chinese martial artist who goes to Mexico to rescue his ex-wife and their son after they are kidnapped by a drug cartel.
"John Wick Chapter 2" director Chad Stahelski will direct from a screenplay by Dwayne Smith. Ying Ye, Chen Sylen Hwa, Sheldon Pang, He Shi and Gary Hamilton will produce.
Pogledao sam HELL OR HIGH WATER Davida Mackenzieja, indie krimić koji je ovog leta bio slavljen kao spas američkog filma jer oslonjen na tradiciju filma sedamdesetih pruža žanrovsku alternativu superherojima, nastavcima, IPjevima i svemu ostalom što američki film čini dosadnim. U osnovi, to je tačno. Problem je samo što HELL OR HIGH WATER nije naročito dobar film. Taylor Sheridan, scenarista filma SICARIO, ponovo potpisuje jedan bled i neupečatljiv predložak, ovog puta bez problematičnih "nekonvencionalnosti".
HELL OR HIGH WATER ne nudi nijedno ozbiljno "iskliznuće" van klišea, i ne nudi nijedan iskorak. I to bi u sigurnijim rediteljskim rukama moglo rezultirati klasicističkim žanrovskim filmom, međutim Mackenzijev postupak je mediokritetski, bez jasnog ugla gledanja, i u pogledu odnosa prema junacima i u pogledu vizuelnog koncepta. HELL OR HIGH WATER je rediteljski uprosečen negde između televizijskog krimića i televizijske melodrame, i kada se tome dodaju Chris Pine, Ben Foster i Jeff Bridges koji su osetili da ovde treba da se malo "razglume", mada nema nekog naročitog razloga za to, onda jedino što preostaje jeste želja da iznova gleda Mickleov COLD IN JULY koji je pokazao kako se ovakav sadržaj raid, kako bi mogao da funkcioniše u 21. veku.
Otud, u priči o ovom filmu čak i ne moramo vapiti za Walter Hillom jer čak i Mickle je ovako nešto mogao da pokrije. Mackenzie je žestoko promašio zicer koji mu je ponuđen. Međutim, kroz dim blokbastera, kritika nije dobro videla i slavi ga kao da je pogodio.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 08-11-2016, 15:57:39
Quote from: crippled_avenger on 08-11-2016, 03:45:41
Mehmete, pojavio se BR rip WAR DOGSa!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Skinuo, samo još da odgledam!!!!!!!!!!!!
Imas li kakav brzopotezni sajt za filmove kao onaj za serije?!?
Konačno se desio i HACKSAW RIDGE, u prepunoj sali Cineplexxa Ušće. Gledanje filma u punoj sali je bilo naročito zadovoljstvo jer je potvrdilo ne samo Melov neprolazni ugled već i sposobnost da izazove kolektivne, trzaje, uzdahe i vriske na pravim mestima i da sve to na kraju rutinske repertoarske projekcije bude nagrađeno aplauzom.
HACKSAW RIDGE je film koji je baziran na istinitoj priči o Desmondu Dossu, prvom "prigovorcu" koji nagrađen najvišim američkim odlikovanjem za herojsko držanje tokom bitke za Okinavu tokom koje je nenaoružan pomagao kao bolničar. Mel Gibson je o njemu snimio film poput Rubikove kocke koji funkcioniše iz kog god ugla da mu se priđe.
Za početak, ono što je ključno jeste činjenica da je Mel Gibson snimio "autorski film" u bordvelovskom smislu tog pojma, praveći delo koje iskoračuje iz standardnih narativnih i stilskih okvira svojom naglašenom stilizacijom. Naime, Mel Gibson snima HACKSAW RIDGE kao retro combat picture. Ako je FURY Davida Ayera bio primena tradicije "vijetnamskog filma" na film o Drugom svetskom ratu, onda je Mel ovde napravio povratak baš na estetiku filma o Drugom svetskom ratu. Međutim, njegov postupak nije anahron, štaviše on je vrlo moderan u svojoj svesti o tome kakav efekat ostavljaju pojedine stileme i strukturalne postavke. U scenarističkom pogledu, HACKSAW RIDGE nema puno ukrasa, ima vrlo jasnu i direktnu priču, sa gotovo matematički postavljenim motivacijama i simbolima mariniranim u stil melodrame pedesetih kroz koju Gibson jasno postavlja moralni kompas svog filma. U određenom smislu, HACKSAW RIDGE kao da je pravljen ne samo sa teoretičarima na umu i sa idejom da će im pružiti mnogo materijala za analizu, već i kao da je sam proistekao iz teorije.
Kroz tu stilizaciju koja proizvodi povišeni realizam ne samo u pogledu forme već i u pogledu vrednosnog sistema, Gibson postiže nekoliko jasnih ciljeva. Prvi je da snimi film koji odstupa od aktuelnih rediteljskih praksi i ponudi apartan postupak, samim tim stičući status vanindustrijskog, nestandardnog, "umetničkog" filma. Drugi je da gledaoce kroz filmski žargon uvede u imaginarijum vlastitog junaka. Treći je da kroz ogoljen narativ, sa jasnim mikro-poukama na kraju svakog simboličnog "koraka" na putu junaka, postigne efekat religijskog teksta.
Borbeni deo filma koji čini dobar deo druge polovine trajanja, odlazi u domen opet povišenog realizma, pa i naturalizma ali ne samo da ne iskoračuje iz visoke estetizacije koju je Gibson uspostavio već slobodno možemo reći da je sve njene aspekta a naročito onaj religijskog teksta, itekako zadržao. Unutar neopisive klanice, koja dostiže bošovsku ravan, usred potpune destrukcije tela, Gibson dovodi svoju versku poentu do kreščenda.
U pogledu dihotomije pacifističi/ ratoborni film koja se lažno nametala HACKSAW RIDGEu, nema nikakvih dilema. Ovo je film o čoveku koji je mimo rata u par navrata otkrio vlastitu nasilničku prirodu, odlučio da se okrene veri kako bi se umirio i potom služio u ratu bez oružja i bez namere da povređuje protivnike. Međutim, Desmond Doss je otišao dobrovoljno u rat, smatrajući da je rat neophodan, i Gibson te odnose nikada ne dovodi u pitanje. Otud su pokušaji da se Dossov prigovor savesti poistoveti sa pacifizmom potpuno besmisleni - on je bio učesnik u ratu, i u potpunosti se poistovećivao sa borbom koju su vodili Saveznici.
U tom smislu, HACKSAW RIDGE je ratni film par excellence koji ne izbegava priliku da u sred opšte klanice prikaže kako herojstvo Desmonda Dossa i drugih ljudi iz njegove jedinice nije pojedinačni gest unutar besmislenog sukoba, već ideološki i istorijski potpuno opravdan čin. Otud, HACKSAW RIDGE nije pacifistički film jer govori o opravdanom ratu koji je jedan od temelja savremene civilizacije.
Uostalom, da li je moguće napraviti pacifistički film o Drugom svetskom ratu, a implicitno barem ne biti na strani Sila osovine?
Ono što je međutim još zanimljivije jeste to što HACKSAW RIDGE nije hendikapirani ratni film usled toga što junak ne nosi pušku, niti on to tretira kao kuriozitet. Ovo je film koji itekako ima svoje mesto u tradiciji ratnog filma i u tradiciji "militarističkog" filma jer pokazuje sveobuhvatnost vojnog napora, između ostalog i iz ugla jednog čoveka koji je u ratu bez puške uspeo da postane heroj zato što je kao bolničar uzeo odlučujuću ulogu u jednoj značajnoj bici.
Kad je reč o scenama borbe koje privlače veliku radoznalost i izazivaju kontroverze, za početak je važno ukloniti poređenja sa SAVING PRIVATE RYANom naprosto zato što su same prirode bitaka koje se prikazuju drugačije. Iskrcavanje u Normandiji je šarenije, ima scena i na tlu i u vodi, dočim je Melova bitka mnogo tvrđa, na jednoj surovijoj lokaciji, i svakako da su njegovi prikazi destrukcije tela snažniji od Spielbergovih. Nema razloga da se to smatra sadizmom, Gibson govori o temi poivređivanja ljudskog tela i čoveku koji se bavi pomaganjem onima čije je telo povređeno. Dakle, u intenzitetu bitke, intenzitet nanetih povreda mora biti visok kako bi u prvi plan stavio ono sa čime se suočava bolničar. Logično je da u filmu koji govori o snajperisti, fokus bude na nišanima, pa isto tako ima smisla da u filmu o bolničaru, fokus bude na ranama. Scene borbe su briljantno snimljene, sa jasnom idejom o geografiji na frontu, postavkom ko se gde nalazi i odakle preti opasnost a Gibsonov prikaz opasnosti je mišićav, beskompromisan i do te mere energičan da publika visceralno reaguje.
Završnica u kojoj na kraju vidimo Dossa u dokumentarnim snimcima otud nije patetična već je katarzična i pokazuje da smo videli jedan svet koji je izumro, ljude starog kova kakve nemamo. Srećom, o njima je ostao film starog kova, kakve takođe nemamo.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film YELLA Christiana Petzolda, zanimljiv spoj melodrame i trilera u kome se uamnjuje razlika između onoga što nosi zamisao kao potencijal i onoga što na kraju biva postignuto kao rezultat. Posle jedne propale poslovne i emotivne veze i bukvalni lom izazvan saobraćajnom nesrećom tera mladu ženu da se otrgne i napusti svoj dosadašnji život. Ubrzo pronalazi novi posao i novu ljubav, ali ostaje progonjena prethodnim dugovima, kako emotivne tako i poslovne prirode.
Ponovo Petzoldova dramaturška postavka previše pati od oslanjanja na slučaj i neke gotovo antičke premise prepoznavanja, a ostaje pitanje koliko zaista funkcioniše i Veliki preokret na kraju, međutim ovo sasvim sigurno jeste film koji uspevaju da iznesu ponuđeni likovi i izgrađena atmosfera.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam VOJNU AKADEMIJU 3. Ovog puta kršenje standarda dostiže neshvatljive razmere. Naime, VOJNA AKADEMIJA 2 je bila bioskopski film izmontiran iz serije. Dakle, uzeta je serija i njen character i story arc je sažet u dvočasovnu formu. Ono što su bila kršenja standarda u njoj najpre bilo je to da na filmu nije bio potpisan scenarista, i da je reč o drugom delu koji je nastao iako ne postoji prvi deo.
VOJNA AKADEMIJA 3 odlazi korak dalje ako je to ikako bilo moguće. Naime, iako je na igranom filmu zaista neobično nemati scenaristu, osim ako nisi Mike Leigh, recimo - na ovom nije potpisan reditelj. Ali, ne u formi Alan Smitheeja, da se reditelj nije potpisao već da je stavljeno neko drugo ime. Ovde naprosto ne postoji rubrika "reditelj". Dakle, 2016. godine doživeli smo da se na ovako bizaran i drzak način negira i sam koncept autorstva a da niko od institucija nema suštinski problem sa tim. Štaviše, bioskopi su se DOSETILI da je možda čudno da u rubrici reditelj ne piše ništa i da će to publici biti fishy pa su potpisali producenta.
Međutim, za razliku od infamozne DVOJKE, TROJKA nije izmontirana serija. Naime, ovde imamo dve spojene epizode tako da film nema zaokruženu priču ni na jednom nivou. Ovo je naprosto spoj dve uvodne epizode treće sezone (koja nota bene deluje bitno bolje nego prethodne dve sezone), međutim, film nema nikakav razvoj priče, niti pravo zaključenje. Ako imamo u vidu da se za ove dve spojene epizode naplaćuje regularna bioskopska karta, kao za HACKSAW RIDGE ili THE ACCOUNTANT, onda imamo posla sa klasičnom prevarom jer je montaža ovog ostvarenja trajala kraće od samog trajanja filma, samo su spojili epizode i to je to, nisu se potrudili čak ni da izbace scene koje ne vode nikuda nešto više od ostalih scena koje takođe uglavnom ne vode nikuda.
Stoga, VOJNA AKADEMIJA 3 predstavlja jedinstven slučaj pokušaja komercijalnog filma bez priče, video zapisa koji čak i za standarde srpskog bioskopskog užasa, nema apsolutno nikakvog smisla. Ljubiša Samardžić je prvi kod nas imao te nastavke u bioskopskim sagama koji su podsećali na televizijske epizode, setimo se BLEDOG MESECA, ali to su ipak bile priče sa kakvom-takvom celovitošću u odnosu na ovo.
VOJNA AKADEMIJA 3 svakako nije ni slika ni prilika naše kinematografije, ali jeste pokazatelj koliko se kod nas ne poštuju standardi ako ima volje za to. Na ovakvu prevaru pristali su svi, od bioskopa i distributera do filmskih insitiutucija koje vrše katalogizaciju. Videćemo u kojoj meri će publika pristati na to.
Pogledao sam JERICHOW Christiana Petzolda i moram priznati da me je vrlo zaintrigirala velika sličnost ovog filma sa nedavnim MARYLAND Alice Winocour. Ovde isto imamo ratnog veterana, bivšeg vojnika, i njegovo zaposlenje kod Turčina, dakle stranca sa Bliskog Istoka, tokom kog usledi romansa sa gazdinom suprugom. MARYLAND govori o veteranu koji je doveden da bude telohranitelj porodici bogatog libanskog trgovca oružjem i dok je ovaj na putovanju započinje napetu vezu sa suprugom. Kod Petzolda čak imamo i motiv Turčinovog odlaska na put.
Film Alice Winocour sa svojim nadovezivanjem na Audiarda mi je bio svakako prijatnije gledalačko iskustvo i bliži nečemu što volim, ali Petzoldu se ne može osporiti da je ovde ponudio interesantnu i razvijeniju priču koja se oslanja na tradicije film noira ali ih subvertira na autentičan način. U tom smislu rekao bih da je Alice Winocour na neki način ovu priču žanrovski konkretizovala na sličan način kako to radi holivudski rimejk, a videćemo šta će se desiti kada sam Holivud bude obradio MARYLAND jer prava za rimejk su prodata.
Petzoldov film je atmosferičan i skoro u potpunosti uspeva da isprati intrigantnost priče rediteljskim postupkom, i u radu s glumcima i u domenu vizuelnog koncepta. U dramaturškom pogledu, JERICHOW je praktično školski primer dobro postavljene priče, ne samo na niovu samog zapleta i odnosa već i detalja u vezi sa delatnošću likova.
Kod Petzolda se često ponavljaju motivi, u određenom smislu njegov opus je i baziran na neprekidnom ponavljanju već kroz stalno prisustvo glumice Nine Hoss, ali ovde to zalazi i u neke neobične detalje - recimo kao u filmu YELLA, motiv namerno izazvane saobraćajne nesreće igra značajnu ulogu, i opet je u centru tog incidenta automobil istog tipa, iste marke, mada ne i isti model. Nisam uspeo da dokučim smisao ove vrste fetišizma, ali se nadam da nije reč o nečemu slučajnom ili banalnom ili samo nagradi za pažljivog gledaoca.
U svakom slučaju, gotovo da možemo reći kako nije u redu što JERICHOW nije i oficijelno prepoznat kao inspiracija za MARYLAND jer sličnosti su prevelike da bi bila nehotične.
* * * / * * * *
https://www.youtube.com/watch?v=F5amv-vqUFo
Pogledao sam TRUE MEMOIRS OF AN INTERNATIONAL ASSASSIN Jeffa Wadlowa, Netflixovu produkciju sa Kevinom Jamesom u glavnoj ulozi. Nažalost, od Wadlowa sam očekivao da će posle KICK-ASS 2 nastaviti da "napreduje", a tako je i delovalo kada mu je dodeljena režija X-MEN spin-offa i ASSASSIN'S BODYGUARDa sa Ryanom Reynoldsom, svežim posle uspeha DEADPOOLa. Nažalost, ono što se desilo jeste da je spin-off odložen a Reynoldsov film dat Patricku Hughesa.
TRUE MEMOIRS nažalost nije film kojim Wadlow može da ostvari progres. Čak naprotiv, ako izuzmemo CRY_WOLF, ovo je njegov daleko najmanje zanimljiv film. Reč je o akcionoj komediji koja parafrazira De Brocin LE MAGNIFIĐUE, sa Kevinom Jamesom kao pulp piscem u pokušaju, koji posle slučajne omaške kada mu knjigu prebace sa fiction police u non-fiction, mora da se snalazi u situacijama svojstvenim njegovom pulp heroju.
Scenario su pisali Jeff Morris kao autor priče i Jeff Wadlow i nažalost u njemu nema te komične iskre koja bi pokrenula stvari. Ako je za utehu, film je pročišćen od neuspešnih gegova, ali to ne olakšava činjenicu da nije smešan. Ovako bez pravih gegova deluje kao "neozbiljno shvaćen", hendikepirani akcijaš. Ako tome dodamo da je ovaj film vidno spreman za streaming i da uprkos nespornoj Wadlowljevoj veštini, on nema polish karakterističan za bioskopski film, jasno je da ovo sve smrdi na ćorsokak u rediteljevom opusu. Netflix ima prestige filmove, i verujem da će Ayerov BRIGHT na svakom nivou biti event movie, ali TRUE MEMOIRS nije ništa drugo do eufemizam za DTV rad.
Wadlow i prilično požrtvovani James barem uspevaju da naprave ovaj film prilično dinamičnim, i kroz opšta mesta prolazi relativno brzo. Međutim, delikatni balans između akcije i komedije nije napravljen. Ipak, ako gledamo stilski, film je svakako više koncipiran kao komedija tako da Wadlowu nije uspela da se otme neka impoznatna akciona scena. Akcija ostaje korektna ali pošto nije u centru filmskog izraza zadržava određenu "sporednost" u pogledu pristupa i efekta.
Voleo bih da se Wadlow izvuče iz ove pozicije, ali čini mi se da ga ovakvi projekti postepeno udaljavaju od onoga što bi zaista u potpunosti iskoristilo njegove veštine.
* * 1/2 / * * * *
Marvel, ABC and IMAX Partnering for The Inhumans TV Series and Premiere Movie (http://www.ign.com/articles/2016/11/15/marvel-abc-and-imax-partnering-for-the-inhumans-tv-series-and-premiere-movie)
Quote
Marvel and ABC Television have just announced a partnership with IMAX to debut its new series The Inhumans (http://www.ign.com/movies/marvels-inhumans) in theaters.
The first two episodes of Marvel's The Inhumans is being filmed entirely with IMAX digital cameras and will debut exclusively in IMAX theaters across the globe in September 2017.
This new agreement marks the first time a live-action TV show has premiered in IMAX theaters. It's also the first time IMAX has ever helped finance a TV pilot and series.
After a two-week run in theaters, Marvel's The Inhumans will air on ABC in the fall, complete with network-exclusive content.
The Inhumans is a Marvel Comics series from Stan Lee and Jack Kirby, which was created back in 1965 and centers around a group of superhumans, each with their own unique set of powers. The upcoming TV adaptation promises to "explore the never-before-told epic adventure of Black Bolt and the royal family."
Inhumans have appeared on the TV show Agents of SHIELD, but our sources tell us that this new show will not be a spin-off of Agents of SHIELD.
Additionally, we've been told that Inhumans has no impact on the fate of Agents of SHIELD. No decision has been made as to whether Agents of SHIELD will return for a fifth season or not.
Marvel Studios was originally planning to release an Inhumans film on July 12, 2019 as part of its future MCU lineup, but Disney had its release date removed (http://www.ign.com/articles/2016/04/23/marvels-inhumans-movie-no-longer-has-a-release-date) back in April.
UPDATE: According to The Hollywood Reporter (http://www.hollywoodreporter.com/live-feed/marvel-abc-set-inhumans-tv-series-947296), The Inhumans will be an eight-episode series, similar to Agent Carter's first season. Interestingly, the entire series will also be filmed with IMAX cameras, despite only the first two episodes currently announced as playing in IMAX theaters.
videli su kako je VOJNA AKADEMIJA 3 pregazila STRANGEa na blagajnama, pa reaguju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Najzanimljivije je da IMAX hoće deo televizijskog + Marvel kolača. Hajde, gledaćemo...
BARBARA je signature film Christiana Petzolda, naslov sa kojim je postigao najveći uspeh i došao do pozicije nemačkog kandidata za "oskara". I zbilja, ovo je uz JERICHOW njegov najzreliji rad, priča o Istočnoj Nemačkoj i represiji koja je u njoj vladala, prelomljena kroz dve ljubavne priče, jednu ostvarenu i jednu platonsku, i dve sudbine u koje je Štazi umešao prste.
Za razolu od Von Donnersmarckovog kretenskog filma koji je uspeo da osvoji "oskara", Petzold je uspeo da ne banalizuje represivni aparat Istočne Nemačke i štaviše uspeo je da ga prebaci u jednu vrlo suptilnu ravan, pokazujući vrlo ubedljivo zlokobnu pretnju tajne službe na život građana čije je osnovno svojstvo bila nepredvidivost i relativno diskretno delovanje usled kog su ostajali prisutni u životima i međuljudskim odnosima čak i onda kada nisu bili potpuno aktivni.
Petzold u ovom filmu uspeva da uskladi sve elemente koji su u njegovim ranijim radovima ostajali u ovakvoj ili onakvoj neravnoteži. Iako ni BARBARA nije onoliko vizuelno spektakularan film koliko je mogao da bude, svakako ima sveden dizajn koji dobro dočarava koroziju Istočne Nemačke u tom periodu.
Otud, BARBARA svakako može da se ubroji u korpus značajnih nemačkih melodrama, u žanrovski profil u kome je ova kinematografija izuzetno jaka.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledao sam COME AND FIND ME Zacka Whedona. Zack je Jossov manje poznati brat ali to što nije popularan ne znači da se nije nametnuo nekim manje izvikanim poslovima kao što su epizode serija RUBICON ili HALT AND CATCH FIRE. Whedon je reditelj i scenarista ovog filma i prava je šteta što se nisu poklopile okolnosti da ovaj film dobije prostor i u bioskopima. No, šta je tu je.
Whedon je snimio izuzetno zanimljiv triler starog kova, oslonjen na tradiciju Pollackovog CONDORa ali i na atmosferu limanovskog LA u čemu znatan doprinos daje direktor fotografije Sean Stiegemeier. Svet u kome se film dešava je vibrantan, ima jasan indie senzibilitet i time obogaćuje solidan ali relativno konvencionalan trilerski koncept.
U strukturalnom pogledu, Whedon uspešno aplicira svoju ideju sa inovativnom upotrebom flešbekova i što je još važnije, ideju sa papira odlično prevodi na ekran. Otud ovo je izrazito potentan rediteljski debi u kome je scenaristička inventivnost samo jedan od detalja.
Aaron Paul mi nije omiljeni glumac svoje generacije ali uspeo je da iznese čitav ovaj film, upravo u indie ključu sa kojim Whedon uspešno polemiše. Upravo je ta stilska mešavina koju Whedon uspešno aplicira u spoju sa autsajderskim statusom jedna od tajni izuzetne harizme ovog filma.
* * * 1/2 / * * * *
Odlično, gledaće se, ja još volim Paula :|
Pogledao sam DOCTOR STRANGE Scotta Derricksona. Slično ANT-MANu, moram priznati da mi je Marvelov "mali film" više nego prijao nego oni veliki. Derrickson nije Peyton Reed, ali ovog puta uspeo je da skupi dobru ekipu i ispred i iza kamere i da kompenzuje većinu inherentnih nedostataka koje mu nosi strip i sve ono za šta se opredelio u tom story arcu. Ovde je kao u ANT-MANu fokus na origin storyju a negativac je tu tek kao katalizator na kome će junak pokazati da je savladao korišćenje novostečenih moći.
Otud slobodno možemo reći da je antagonista, iako ga igra Mads Mikkelsen, najslabija tačka ovog filma, ali i sama borba sa njim je sporedna stvar. Glavni je Doctor Strange i Benedict Cumberbatch u toj ulozi, a to je svakako jača strana ovog filma. Derrickson je sa glumačkom ekipom u kojoj su Cumberbatch, Rachael McAdams i Tilda Swinton pre svega dobio postavu koja može da unese nužnu dozu humora u ogroman broj newagey monologa, predavanja, savetovanja i sveopšrti grandstanding po kome su Marvelovi filmovi poznati ovde uglavnom biva tretiran sa ogromnom dozom ironije, a za to treba da budemo zahvalni i scenariju koji potpisuju Jon Spaihts i C. Robert Cargill zajedno sa rediteljem.
U tom smislu, humor i duh(ovitost) su ključ kroz koji su rešene i neke druge neuralgične tačke Marvelovih filmova, a pored grandstandinga to su svakako obračuni sa moćnim supernegativcima. Ovde se pojavljuje jedan od grotesknijih Dormammu, ali je način na koji ga Strange porazi izuzetno duhovit, kao da je film u toj fazi potpuno svestan svoje grotesknosti i želi da je amortizuje na najbolji mogući način.
Ipak, sve ovo ne znači da je Derrickson u potpunosti uspeo da sapne materijal kog se dohvatio i da ga je u celosti preveo na efektan filmski jezik. Brojne krutosti Marvelovog filmskog univerzuma i dalje postoje, međutim ovaj recept u načelu zaista funkcioniše. Međutim, jedan od efekata svakako jeste i to da uprkos visokom budžetu DOCTOR STRANGE ne deluje onoliko major i onoliko ambiciozno koliko bi se očekivalo od filma tog profila. Meni to ne da nije smetalo već mi je čak i prijalo jer se ispostavlja da mi u MCU ekranizacijama zapravo najviše smetaju oni gengbengovi sa CGI vanzemaljcima a toga ovde upadljivo nema. Ipak, ostavljam mogućnost da onima koji vole AVENGERSe sve ovo bude preblago.
DOCTOR STRANGE dosta referiše na Nolana. Pored origin storyja koji dominira filmom kao u BATMAN BEGINS i vrlo sličnim miljeima u kojima se origin dešava, tu su i akcione sekvence sa transformacijama realnosti koje su preslikane iz INCEPTIONa. Odavno smo elaborirali na primeru WINTER SOLDIERa koji je preslikavao akcione scene iz HEATa i TRUE LIESa kako MCU ne preza da preuzme čitava rešenja i ovde je to urađeno tehnikom "ključ u ruke". Međutim, Derricksonov film nosi i neke suštinske sličnosti sa Nolanovom dramaturgijom, pre svega u pogledu tog koncipiranja scena kao "tutoriala" kojim se pojašnjavaju propozicije pojedinih moći i okolnosti. Takav je i opšti utisak filma - vrlo nolanovski jer DOCTOR STRANGE ima nameru da publici ostavi utisak da je pametnija nego što jeste. Derrickson nije neki vizuelni genije, ali u saradnji sa DPjem Ben Davisom kog znamo iz Matthew Vaughnovog KICK-ASSa, britanskim specijalistom da napravi film da izgleda skupo, kreira solidan look filma, naravno dokle god gledaoci mogu da pređu preko konvencija oko nošenja arhaičnih kostima u modernom gradu.
DOCTOR STRANGE je film koji možda neće zadovoljiti one koji očekuju nešto AVENGERSoidno, i što se mene tiče, nije dobacio do GUARDIANSa, ali u tom opštem građenju kohezije u MCU, čini mi se da je uspeo da doda nešto svoje.
* * * / * * * *
Meni je bio prijatan na baš taj način koji opisuješ: film koji deluje "malo" ako se ignoriše raskalašna količina vizuelnih efekata, konflikt sveden na nekoliko osoba, iako se proteže kroz vreme i multiverzum, gotovo trik rešenje za poraz Dormammua i pristojan (retko epohalan) humor da izbalansira pseudospiritualni mambo džambo.
Haj point je svakako scena sa wifi pasvordom a low point što mučeno Skot Adkins nije dobio da izogovori makar jednu reč.
Pobeda nad Dormamuom je toliko "doktorhuovska" da bi me ovaj film kupio i da nista drugo u njemu ne valja. A valja, itekako.
Pogledao sam EVOLUTION Lucile Hadžihalilović. Pomalo je tužno videti kako rediteljka koja je pre desetak godina bila cutting edge autor i unutar art housea se poigravala žanrovskim stilemama danas stoji u dubokoj stagnaciji, van svih tokova, ponavljajući formulu iz svog dugometražnog debija, praveći besmislenu inverziju sa žena na muškarce, tonući u neku impotentnu grotesku, bez snage da istera bilo jasnu umetničku viziju bilo kako tako zanimljiv film.
Jedan od glavnih aspurda ovog filma jeste zapravo neverovatna neutemeljnost. Čini se kao da Lucile nema na šta da se ovde osloni jer film na svakom nivou škripi. Vizuelni domet filma je zahvaljujući budžetu i veštini saradnika na zavidnom nivou ali prizori koje Lucile stavlja na ekran su intelektualno na nivou studentskog filma, salata "lepih slika" koje ne čine nikakvu ozbiljnu celinu.
Kada bi barem sve to išlo u pravcu nekog čistog filma, nekog vizuelnog izražavanja koje ne mora nužno imati fabulaciju ni po jada, ali EVOLUTION svoje zamahe upravo usporava pokušajima da tobože ima nekakvog smisla.
I kad god u sve to pokuša da unese neki kontekst, neku simboliku, neki smisao, postaje zapanjujuće glup, pa čak i gledalac kome je baš stalo do razuma prosto poželi da film ode dalje od onoga što mu ne ide.
Harverski EVOLUTION ima sve elemente onoga što se od Lucile Hadžihalilović očekivalo. Nažalost, nema ništa od neophodnog softvera.
* 1/2 / * * * *
Underground star Chris Meloni is set as the male lead in Syfy pilot Happy!, based on Grant Morrison and Darick Robertson's graphic novel.
NBC Universal Logos
Meloni will play Nick Sax. Once a rock star detective for a major metropolitan police force, Nick lost it all. Now he's a broken, down-and-out hired killer who makes just enough money to support a steady diet of booze, drugs and sarcasm by carrying out hits for the mob. After one hit goes wrong, his life is forever changed by a tiny, relentlessly positive, imaginary blue-winged horse. Meloni also will executive produce the pilot.
Morrison and Brian Taylor (Crank, Gamer) will write and executive produce. Taylor will also direct. Neal Moritz, Pavun Shetty and Toby Jaffe of Original Film (The Fast and the Furious franchise) are set to executive produce alongside Morrison and Taylor. Meloni's longtime manager Bill Butler is also on board as a producer. The pilot hails from Universal Cable Productions.
Law & Order: SVU alum Meloni stars on WGN's Underground and will direct an episode of the show's second season, which is in production. He also will return for the second season of Netflix's Wet Hot American Summer. In film, Meloni next will star opposite Amy Schumer and Goldie Hawn in the untitled mother/daughter comedy that's due in May. He is repped by Gersh and Industry Entertainment.
Pogledao sam CONTROINDICAZIONE Tamare von Steiner, srpske rediteljke koja je u Italiji započela vrlo zanimljivu dokumentarističku karijeru. Ovo je film o vrlo intrigantnoj temi koju sam upoznao gledajući jednu od reportaža Louisa Therouxa o kalifornijskoj zatvorskoj duševnoj bolnici u koju se šalju seksualni prestupnici koji su odslužili kaznu ali sud se plaši da ih vrati u život. Oni tamo ostaju na nekoj evaluciji koja se u velikom broju slučajeva pretvara u doživotnu robiju.
Tamarin film prikazuje drugačiji slučaj - poslednju zatvorsku ludnicu u Evropi u kojoj postoji veliki broj istinskih duševnih bolesnika različitih stepena poremećaja koji posle odslužene robije dobijaju produženje procene da su "opasni po okolinu" iako po proceni uprave ove institucije čak dve trećne uopšte nisu opasni niti su dopali zatvorske bolnice zbog ozbiljnih prekršaja.
Za razliku od američkog slučaja gde samo osoblje prepoznaje da su pacijenti opasni i drži ih u pristojnim uslovima u nečemu što je udobnije od tipičnog zatvora ili bolnice, ovde zaposleni žele da puste pacijente ali njih napolju ne čeka niko.
Zatočenje u bolnici zapravo reflektuje slabost socijalnih službi i nesposobnost porodica da ih preuzmu nazad. Isto tako, neprestana produženja boravka u zatvorskoj ludnici dovode do produbljivanja njihovih psihoza, i njima takav tretman svakako samo pogoršava stanje.
Odnos društva prema ovim ljudima je ciničan, ali podjednaki "robijaši" su policajci i medicinsko osoblje koje brine o njima. Oni svakodnevno moraju da izlaze na kraj sa ljudima koji nisu opasni ali im u mnogim slučajevima definitvno nije dobro, pritom zbog tih produženja kazne nisu ni adekvatno motivisani da se leče što sve čini još komplikovanijim.
Zatvorska ludnica je smeštena u relativno neuglednoj zgradi na kojoj se vide tragovi brojnih adaptacija i ovaj izrazito neatraktivan ambijent čini da film dobije gotovo uzvišenu crtu. Ta banalnost ambijenta dodatno podcrtava sav užas egzistencije ovih ljudi koji su tretirani kao Hannibali Lecteri a zapravo su prozaični, nemoćni bolesnici u najgorem slučaju. U određenom smislu, upravo taj neverovatno nezanimljivi ambijent daje filmu naročitu atmosfera, a ako imamo u vidu da je reč o "opservacionom" dokumentarcu, CONTROINDICAZIONE zaista ima vrhunsku estetizaciju.
U poređenju sa dokumentarcem o vatikanskim egzorcistima koji operišu po Siciliji, ovaj film ima slabiji logline ali je mnogo slabiji film. Za početak, uprkos svojoj obezervacionoj strukturi uspeva da napravi ne samo dramaturško zaokruženje celine već i da ponudi zaokružene karaktere koji su mentalitetski nama vrlo bliski i zbog toga deluju naročito efektno. Jedan od psihijatara recimo apsolutno ima manire nekog našeg lekara u pokušajima da raskravi pacijente.
Film je prepun briljantnih crnohumornih vinjeta "kakve samo život može da izrežira" a neke od njih se dešavaju u drugom planu pa ga zato reeba gledati pažljivo.
Iskreno se nadam da će ovaj dokumentarni film dobiti zasluženu pažnju kod nas i u svetu zato što je zaista zaslužuje, i to ne samo zbog senzacionalne teme već i zbog načina na koji je ona obrađena.
* * * * / * * * *
Zanimljivo, prvi reditelj bio efektdžija, drugi kaskos...
"John Wick" director David Leitch has closed his deal to helm "Deadpool 2," less than a month after Tim Miller dropped out due to creative differences with star Ryan Reynolds.
Leitch, who also directed the Charlize Theron thriller "The Coldest City," had emerged as the leading candidate to direct the sequel after Miller departed on Oct. 22. Miller's exit came as a surprise as he had been in the process of developing the script and was widely expected to return.
Fox had announced at CinemaCon in April that Reynolds would be back, as well as Miller. "Deadpool" gave Fox its biggest hit of 2016 after opening on Valentine's Day to $782.6 million worldwide, to become the highest-grossing R-rated film in history.
Most of the creative team had been set to return for "Deadpool 2," with Fox Film chief Stacey Snider also confirming at CinemaCon that screenwriters Rhett Reese and Paul Wernick would be back to handle script duties. Fox has not set a release date for "Deadpool 2."
Leitch made his directorial debut co-helming"John Wick" with Chad Stahelski. He and Stahelski had worked as stunt coordinators and second unit directors.
Fox has also started development work on a third "Deadpool" movie, but has not yet found a filmmaker.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Moje iskustvo sa Wickom je nažalost bilo samo poluzadovoljavajuće tako da ovu vest primam sa malo zebnje...
Arrival najnoviji pokušava da bude new generation metafizički rebooot/sikvel Contacta,
i to radi jedino uspevajući da za lestvicu podigne genijalnost svog prethodnika.
Takođe. Taj film je bio između ostalog glumački jako slab a DEADPOOL mora biti glumački besprekoran...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Ugly MF on 19-11-2016, 13:00:51
Arrival najnoviji pokušava da bude new generation metafizički rebooot/sikvel Contacta,
i to radi jedino uspevajući da za lestvicu podigne genijalnost svog prethodnika.
CONTACT je veličanstven film!
Reprizirao sam PRIDE AND GLORY Gavina O'Connora i moram priznati da mi je bolje legao nego prvi put zato što sam sada bolje prihvatio kraj koji mi je inicijalno bio efektan sam za sebe ali ipak nekonzistentan u odnosu na ostatak filma. Sada mi je kraj imao više smisla i proisticao je iz dotadašnje radnje, a manje mi je smetala jaka sličnost sa završnicom TRAINING DAYa.
PRIDE AND GLORY je pokušaj Gavina O'Connora da snimi njujoršku policijsku sagu po uzoru na one koje je snimao Sidney Lumet, reditelj koji ima neočekivano jak uticaj na čitavu generaciju savremenih autora "muških filmova", od Ayera do Afflecka. O'Connor u tu lumetovsku strukturu unosi specifičan indie vibe, pre svega dosta vibrantan, realističan prikaz situacija i ambijenata, sa dosta pokreta i dosta pozicije kamere, i njima evocira realizam savremenog indie filma.
Međutim, u kadru se dešavaju old school stvari. Ed Norton u glavnoj ulozi je potpuni old school method acting, a to se naravno širi u koncentričnim krugovima oko njega, na Noaha Emmericha i Colina Farrella. Potpuno je jasno da je deo ove energije Colin preneo u drugu sezonu TRUE DETECTIVEa i njegov Jimmy Egan (vrlo karakteristično ime) predstavlja jednog od živopisnijih crooked copova na filmu u poslednjih desetak godina.
Grad Njujork je tretiran kao zaseban lik i fotografija Declana Quinna čini jako mnogo da različiti ambijenti, od prigradskih kuća, preko geto solitera do državnih zgrada dobiju svoju specifičnu atmosferu. Scenario je po priči braće O'Connor pisao Joe Carnahan, jedan od neprežaljenih talenata policijskog fima koji je nažalost pošao potpuno drugim putem od onog koji je obećavao filmom NARC. Ovo je Carnahanov bljesak lucidnosti u okvirima onoga što se od njega očekivalo, ali evidentno je da je ovo šou Gavina O'Connora i da je on uprkos mnogo sporijem startu na kraju uspeo da dođe tamo gde je krenuo.
Pa ipak, nemoguće je ne osetiti izvesnu nostalgiju prema Carnahanu i njegovom protraćenom potencijalu tokom gledanja ovog filma. Ono što je paradoks jeste da New Line, prema kome takođe osećam nostalgiju, na kraju maltene nije ni pustio ovaj film u bioskope i PRIDE AND GLORY spada u red prvih žrtava holivudskog "odustajanja" od "ozbiljnog" filma osim ako nije prestige picture. Međutim, ovom filmu apsolutno ništa ne fali i jedan je od onih koji su preskočili bioskope samo zbog procene isplativosti.
Ipak, vreme radi za ovaj film i u njemu je sakupljena dovoljno eminentna ekipa da će ga publika preko ovog ili onog učesnika.
* * * 1/2 / * * * *
Iz Wireda moji, znaš ti dobro koji:
Mark Zuckerberg is trying hard to convince voters that Facebook had no nefarious role in this election. But according to President-elect Donald Trump's digital director Brad Parscale, the social media giant was massively influential—not because it was tipping the scales with fake news, but because it helped generate the bulk of the campaign's $250 million in online fundraising.
"Our biggest incubator that allowed us to generate that money was Facebook," says Parscale, who has been working for the campaign since before Trump officially announced his candidacy a year and a half ago. Over the course of the election cycle, Trump's campaign funneled $90 million to Parscale's San Antonio-based firm, most of which went toward digital advertising. And Parscale says more of that ad money went to Facebook than to any other platform.
'Facebook and Twitter were the reason we won this thing.' Brad Parscale
"Facebook and Twitter were the reason we won this thing," he says. "Twitter for Mr. Trump. And Facebook for fundraising."
In the wake of Trump's stunning upset last week, media analysts have worked feverishly to figure out how social media may have altered the outcome of this election. They—and we—have pointed to online echo chambers and the proliferation of fake news as the building blocks of Trump's victory. But the answer may be much simpler. Of course Facebook was hugely influential in the presidential election, in large part because Trump's campaign embraced Facebook as a key advertising channel in a way that no presidential campaign has before—not even Clinton's.
"I think the Trump campaign did that extremely well," says Andrew Bleeker, president of Bully Pulpit Interactive, which helped lead Hillary Clinton's digital marketing efforts. "They spent a higher percentage of their spending on digital than we did."
Changing Minds Where It Mattered
Throughout the last year-and-a-half, stories about the imbalance between Clinton's ad spending compared to Trump's proliferated. They noted how Clinton spent more than $200 million on television ads in the final months of the election while Trump spent less than half that. Because Trump wasn't spending as much on television all along, it seemed like his team wasn't investing in changing anyone's minds. But they were: they were just doing it online.
"The big takeaway was using digital in a digital-first way," says Matt Lira, a Republican digital strategist and senior advisor to House Majority Leader Kevin McCarthy. "It was the main course. It wasn't leftovers."
Related Stories
The 2016 Election Exposes the Very, Very Dark Side of Tech
The 2016 Election Exposes the Very, Very Dark Side of Tech
Apple Inc. Debuts New MacBook Computers
Trump's Presidency Could Upend the Way Silicon Valley Works
A polling station on Election Day in Canterbury, N.H.
How Pollsters Missed the 'Bowling Alone' Voters That Handed Trump the Presidency
Facebook proved to be a powerful way for Trump's team to hone the campaign's message with the kind of enormous sample sizes you can't get with traditional polling. "They have an advantage of a platform that has users that are conditioned to click and engage and give you feedback," says Gary Coby, director of advertising at the Republican National Committee, who worked on Trump's campaign. "Their platform's built to inform you about what people like and dislike."
Coby's team took full advantage of the ability to perform massive tests with its ads. On any given day, Coby says, the campaign was running 40,000 to 50,000 variants of its ads, testing how they performed in different formats, with subtitles and without, and static versus video, among other small differences. On the day of the third presidential debate in October, the team ran 175,000 variations. Coby calls this approach "A/B testing on steroids." The more variations the team was able to produce, Coby says, the higher the likelihood that its ads would actually be served to Facebook users.
"Every ad network and platform wants to serve the ad that's going to get the most engagement," Coby says. "The more you're testing, the more opportunity you have to find the best setup."
The Digital Bully Pulpit
Clinton also had a robust digital strategy, investing $30 million in digital ads in the homestretch. Her campaign produced thousands of rapid-response videos and set up a customer service team to help people with their voting questions. But, says Bleeker, "the Trump campaign took to an extreme what we were trying to do on the Hillary campaign."
The President-elect has shown he can turn a news cycle in 140 characters or less.
Social media was Trump's primary communication channel. It wasn't a platform for broadcasting pre-planned messages but for interacting with supporters and starting new conversations—however controversial those conversations often were. Bleeker says one of the biggest lessons he's learned from this election cycle is that social media is increasingly going to be part of any candidate's so-called "earned media strategy"—that is, the coverage a candidate gets for free in the press. The President-elect has shown he can turn a news cycle in 140 characters or less; in a recent 60 Minutes interview, he said he plans to continue using Twitter as president.
"He's going to tell his side of the story from the digital bully pulpit," Lira says.
Whether fake news did or didn't affect the election's outcome, Facebook as a platform did. The winning candidate was not just willing, but eager to break with traditional models of campaigning. His team invested in new ways of using the digital tools and platforms that have come to dominate the media landscape. Anyone who wants to defeat him in the future will have to do the same.
Покушавају да скрену пажњу с главног узрока!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fuploads.tapatalk-cdn.com%2F20161120%2Fbf9c4f186e5731d78d7564eb2e79d15a.jpg&hash=da0101bb6e142c03b84d6d6bb89e5bec4d0c0133)
Pogledao sam OFFICER DOWNE koji je režirao bubnjar Slipknota Shawn Crahan, u produkciji i uz veliku rediteljsku pomoć Marka Neveldinea. Nažalost, iako je Neveldine tu, OFFICER DOWNE nije novi CRANK, i premda ima nekoliko akcionih prizora koji ga preporučuju ljubiteljima dobrog grindhousea i treš estetike u akcionom žanru, reč je o promašaju koji nije vredan pažnje.
Kim Coates igra naslovnog junaka koji je neka vrsta ukrštanja RoboCopa i Maniac Copa, ali bez Verhoevenove genijalnosti, bez Lustigovog svedenog grinda, pa čak i bez humanosti Wellera ili dehumanizovanosti Z'Dara. Coates je karakterni glumac sa određenom harizmom, ali u OFFICER DOWNE je pokazao da nema dovoljno energije da iznese ceo film ovog formata. OFFICER DOWNE je baziran na stripu, i u stripovskoj stilizaciji Kim Coates nema dovoljan personality uprkos visokom angažmanu.
Neveldine je bio angažovan kao reditelj druge ekipe na ovom filmu i njegov doprinos je evidentan i u pogledu stila i u pogledu veštine sa kojom su neke scene realizovane. Međutim, ako imamo u vidu Crahanovu reputaciju vođe Slipnota, rekao bih da se OFFICER DOWNE ne nadovezuje na njihovu estetiku i ne produbljuje je, barem ne na isti način na koji je to uradio Rob Zombie. Štaviše, Rob Zombie je na kraju postao bolji filmaš nego muzičar, a sve kanališući istu estetiku. Crahan je s druge strane mnogo bliži estetici Roba Zombieja nego Slipknota u ovom filmu, i nažalost krajnji rezultat je kao B-verzija Zombieja.
* 1/2 / * * * *
Brad Pitt and Marion Cotillard are World War II spies who fall in love in a breathlessly old-fashioned romantic espionage thriller.
Robert Zemeckis has a vastly diverse slate of motion pictures to his credit, but it's not unfair to associate him with a certain technological fixation on stunt-gizmo cinema. In nearly 40 years of directing, he has implanted cartoons in the real world ("Who Framed Roger Rabbit"), inserted actors into newsreels ("Forrest Gump"), become the rubbery bard of motion capture ("The Polar Express," "Beowulf," "A Christmas Carol"), and used death-defying effects to place audiences on a wire strung between the towers of the World Trade Center ("The Walk"). Once in a while, though, Zemeckis makes a film that reminds you what a terrific director he can be when he works the old-fashioned way, staging unadorned human drama without the safety net of cutting-edge visual flimflam.
"Allied," starring Brad Pitt as a Canadian intelligence officer and Marion Cotillard as a French Resistance fighter who team up for a mission during World War II (and, of course, fall in love), is a high-style romantic espionage thriller that feels like it could have been made in the '40s (at least, if Ingrid Bergman had been allowed to say the word "f—-"). It's a movie full of Nazis and chandeliers and prop planes and hidden passion. That may strike some viewers as a slightly stodgy turnoff — a fetishization of the past — but Zemeckis, working from a script by Steven Knight ("Dirty Pretty Things," the amusing and underrated "Burnt"), is alive to what's great about old movies: the supple, nearly invisible craft that allows scenes to throb with emotional suspense. "Allied" isn't based on a true story; it's a flagrantly movie-ish concoction. But like Steven Spielberg's "Bridge of Spies," it's been made with a so-old-it's-new classicism that is executed with enough flair to lure audiences in.
How old-fashioned is "Allied"? It's so old-fashioned that the film's entire first section is set in Casablanca — and yes, it's a Casablanca reminiscent of that "Casablanca," a place of "exotic" intrigue and danger that looks, at times, like it's flaunting the fact that it's a movie set. In the opening scene, Max (Pitt) parachutes into the dimpled orange dunes of the Moroccan desert, then wanders into the shadowy white-walled maze of a city. Once there, he has to pretend to be the husband of Marianne (Cotillard), who has been hanging out in nightclubs, getting cozy with the chi-chi collaborationist associates of the Vichy government. The lighting is luxe, and so are the clothes — dresses that drape with goddessy perfection, neckties that look like works of art. When Max first shows up in front of Marianne's friends, the two cuddle like the most intimate of lovebirds even though they've never met: a good set-up. Back at their apartment, she tells him her credo: "I keep the emotions real. That's why it works." She also opens the top buttons of her blouse to test him. If he lunges for her, it's a sign that he lacks the control necessary to execute the mission.
This is all, of course, the film's elaborate way to generate some steam heat, and it works. Pitt and Cotillard connect, because there's a matching toughness to their sensuality. Cotillard acts with a leonine cunning, just the kind of thing that can disarm a seen-it-all conquistador like Pitt. Marianne teases Max, who's from Quebec, about his lousy Parisian accent (it's not just teasing, since that could be enough to get them killed), but the audience has a different reaction: Watching Brad Pitt speak French is a little like seeing a dog stand on its hind legs — more impressive than whether he does it well is the fact that he does it at all.
Max and Marianne belong together because they're movie-star beautiful, and because these spies share a debonair awareness of what's happening in any room. Their assignment involves wrangling an invitation to a party thrown by the German ambassador, and the scene where they nail down the invite is full of succulent deception. The party is even better. Zemeckis keeps us in the dark about what, exactly, the mission is, and then it's revealed: a fiery catharsis that seals their love. How could it not? The couple that does cool explosive wartime Bondian stuff together stays together.
Zemeckis, utilizing the inner glow of Don Burgess' cinematography, stages this episode with a smoothly framed precision — a fusion of action and feeling — that catches you up. Yet it's all a big pedestal for the film's second half, which is set in a London suburb, where Max and Marianne, now married with a child, are doing the closest thing they can to living a cozy domestic together life after the wind-down of the Blitz.
It would be a major spoiler to reveal what happens next, so let's just say this: It's possible that Marianne is not who Max thought she was. It's up to Max to ferret out the truth, and he does it with the doggedness, passion, and unruffled trickery of someone whose very existence depends on knowing the answer. At times, the situation is broadly reminiscent of an earlier Pitt film, "Mr. & Mrs. Smith," but that jokey Brangelina thriller was top-heavy with meta-gossip subtext; that's what sold the movie. Pitt's current tabloid role as a disgruntled divorcing dad may not do much to help the fortunes of "Allied," but the way that he and Cotillard dance warily around each other creates a far more suggestive vision of marriage as a kind of daily spy zone.
"Allied" is tense and absorbing, yet the film's climactic act somehow falls short. Zemeckis and company don't make any obvious missteps, but the movie, in trying to reach out and tug on our heartstrings, goes soft regarding what the Marianne we're presented with would choose to do. (It could, and should, have gone darker.) You believe that she loves Max, but there's another side to her devotion that washes away far too easily. The result is that "Allied" inspires most of the old-movie reactions it's going for except one: It never makes you swoon.
Film Review: Brad Pitt and Marion Cotillard in 'Allied'
Reviewed at Regal E-Walk, New York City, November 10, 2016. MPAA Rating: R. Running time: 124 MIN.
Production
A Paramount Pictures release of a GK Films, ImageMovers production. Producers: Graham King, Steve Starkey, Robert Zemeckis. Executive producers: Steven Knight, Patrick McCormick, Denis O'Sullivan, Jack Rapke.
Crew
Director: Robert Zemeckis. Screenplay: Steven Knight. Camera (color, widescreen): Don Burgess. Editors: Mick Audsley, Jeremiah O'Driscoll.
With
Brad Pitt, Marion Cotillard, Jared Harris, Simon McBurney, Lizzy Caplan, Daniel Betts, Marion Bailey, Matthew Goode.
The term "alt-right" probably makes you think of Twitter or a dark subreddit, or 4chan, or some social medium occupied by meme-slinging, Trump-supporting, unapologetically bigoted provocateurs. You probably don't think of a PO box in Whitefish, Montana. But that's the alt-right's street address.
More precisely, it's where you send mail to the National Policy Institute, the think tank that built the movement. The president is Richard Spencer, who coined the term "alternative right" in 2008 in an article he wrote for a far-right website. And when you follow the alt-right back home, the movement's goofy, social media-friendly trappings fall away. NPI doesn't actually traffic in cartoon frogs and fedoras. The people who run it are just white supremacists.
On paper, NPI doesn't look influential. It's a website, a PO box, a Google Voice number, and—according to its last available tax forms—$16,000 worth of assets and an annual income that barely cracks six figures. NPI publishes research papers and books—classics like "Racial Differences in Intelligence, Personality, and Behavior" and The Red Pill. (The phrase "red pill" has mutated from a Matrix reference about embracing painful truths to a shorthand for supporting racism and misogyny.) NPI's mission statement describes its members as "dedicated to the heritage, identity, and future of people of European descent in the United States, and around the world." They're serious: Spencer himself was denounced by and deported from Hungary—a famously xenophobic country—for organizing a pan-European white supremacist event.
According to the Southern Poverty Law Center, which tracks extremist groups in the US, NPI is one of the four most influential organizations of academic racists in the country. Its companions on that list include the Charles Martel Society, run by NPI's founder, millionaire publisher William Regnery. Also on the list: the New Century Foundation, which is run by Jared Taylor, one of the founding members of NPI's board. It's a small pond, and just about everything you fish out of it has some connection to NPI.
But now that clique's ideas, the ideological tentpoles of the alt-right movement, have swum out into the mainstream.
'Respectable' Racism
NPI's moves come from a well-worn playbook. "The alt-right is just a rebranding of white supremacism for the digital age," says Mark Potok, senior fellow at SPLC.
Here's how it works: First, get a likable, accessible frontman. "There's been a major effort for the last 30 years to make the radical right more respectable, and Spencer is a part of that tradition," says Potok. Another example would be the KKK's David Duke, who famously encouraged Klansmen to get "out of the cow pasture and into the hotel meeting room."
The comparison tracks. NPI held an official press conference in a hotel meeting room just last month. Spencer is polite and square-jawed, with a neat high-and-tight haircut. He doesn't sneer or curse, and he pitches big ideas about the future—like NPI becoming the alt-right equivalent of the Heritage Foundation, a lynchpin of mainstream conservative thought. "I'm very optimistic about the future of our movement," he says. "The Heritage Foundation has big physical buildings and scholars, but if you measure dollars to impact, it's shockingly low. The alt-right's is shockingly high. It's low-end disruption." Very Silicon Valley.
Step two: Clad yourself in the trappings of academia. "People have always tried to give an intellectual foundation to euronationalism," says Brian Levin, director of CSU San Bernardino's Center for the Study of Hate and Extremism. Remember phrenology, the bogus science of studying the size and shape of someone's skull as a predictor of intelligence and character? And how it was really just a bunch of racists poking at people's heads? Same idea.
Package your most controversial ideas in pseudo-academic arguments, using ornate, polysyllabic, racial-slur free language. It makes people more willing to hear it. And if you do so on a bland website—as NPI has—so much the better. "The ruling, non-discriminatory ideology, that we'll be a little stronger for the more piquancy of the sauce, is a suicidal ideology," Spencer says. "The races are not equivalent or interchangeable. The prevailing ideology is one that will lead to the ultimate dispossession of my people and my culture."
#Racism
That bland website is a real key to step three: You have to make the web work for you. "Extremism has been using the Internet since it was just dial-up bulletin boards," says Phyllis Gerstenfeld, a criminal justice professor at CSU Stanislaus who has studied extremist groups on the Internet. Fringe ideologies—and groups like ISIS—can acquire new followers on the Internet passively and actively. The passive version happens when people land on the sites by happenstance, or by searching for generally hateful stuff. (Charleston church shooter Dylann Roof searched for "black on white crime" and ended up on the white supremacist Council of Conservative Citizens' website. According to Potok, "Roof radicalized himself.")
The active version of recruitment is a bit more assertive. Like most of the alt-right, Spencer is very Internet-savvy. He knows that most of his target audience isn't going to sit down with a tome on the "biological reality of race," one of Spencer's recurring phrases. That's why he has a Twitter account and runs sites like AlternativeRight.com to deliver his ideology in bite-sized chunks. "It only takes a few influencers to make these things take off," Potok says. "There's been a major effort from people like Richard Spencer to push out memes like Pepe the Frog or #whitegenocide."
And the cycle perpetuates. You start seeing posts using Pepe (who has recently joined the swastika and the burning cross on the Anti-Defamation League's list of hate symbols) or #whitegenocide, and you do some Googling. If you keep at it, you'll get to articles written by people like the New Century Foundation's Taylor. "It's how they downplay how extreme they are," Gerstenfeld says. "Most people who get interested in these groups aren't drawn in by the rhetoric. They work their way there slowly." So while not everyone shouting about cucks on Twitter is a Richard Spencer in the making, a proportion of them probably are.
The New Right
Spencer says that NPI isn't only for building a movement; it's for sustaining and legitimizing one that already exists. "Having our own institutions is going to take us beyond just being trolls or Trump fans," he says. "We need to destroy traditional conservatism. We're going to displace them, and we are going to be the right."
That has been NPI's plan since the beginning. One of the organization's founders, the white nationalism advocate Louis Andrews (who died in 2011) claimed to have voted for Obama in order to destroy the GOP "so it can be reborn as a party representing the interests of white people." As far as Spencer is concerned, the GOP can "Go manage a Pizza Hut."
Now, the alt-right and NPI are nowhere near achieving that goal. Spencer brought up the Heritage Foundation, but that think tank has an enormous endowment, physical buildings in Washington DC, direct connections with legislators, and policy recommendations based on principles like limited government and free enterprise. NPI doesn't have any of those things.
Whether because of economic stagnation, a culture of xenophobia and fear, growing distrust for traditional institutions, or—more likely—all of that and more, people's loyalties are up for grabs. Some of them will be drawn to fringe groups like the alt-right, and how that happens is both explainable and understandable. Maybe more importantly: It has happened on purpose, part of the plan of a group of longtime, unabashed white supremacists. That's who's behind the Twitter eggs and Breitbart provocateurs. That cartoon frog is a Trojan horse.
https://www.wired.com/2016/10/alt-right-grew-obscure-racist-cabal/?mbid=social_fb
Neće uspjeti da oblate Trampa!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fuploads.tapatalk-cdn.com%2F20161122%2F56884cd64a9f387c1c01e0237791c537.jpg&hash=ec0e3c29a0def7ad91cb8cf354aaf23257e42ec9)
Pogledao sam TUNNEL Seung-hun Kima i mogu reći da mi je ovo jedan od najkrupnijih podbačaja ove sezone. Posle eksplozivnog prodora na internacionalnu scenu sa filmom A HARD DAY, Seung-hun Kim je snimio film sa kojim je trebalo da utvrdi svoju poziciju ali rezultat je nezanimljiv, razvučen i što je možda najproblematičnije - rediteljski i scenaristički nesiguran film.
TUNNEL s jedne strane pokušava da bude film katastrofe o čoveku zarobljenom u tunelu i pokušajima da ga otkopaju, a s druge strane pšokušava da bude društvena kritika poput klasika Billy Wildera ACE IN THE HOLE. Na kraju ne uspeva da bude ni jedno ni drugo, iako je više ovo prvo, i to mu je prvi i drugi krupan problem. Prvi je dakle to što film nije ubedljiv ni u jednom tematskom okviru kog se latio. Kao film katastrofe nije napet, kao društvena kritika nije se ozbiljno posvetio niti jednom aspektu i samo je čačnuo pitanje medija i dnevne politike. Drugi problem je to što je prevagnuo film katastrofe - a to je kao u mnogo slučajeva do sada neodrživo kao koncept kad je čovek suočen sa tako ogromnom pretnjom kao što je zatrpavanje. Ako Oliver Stone to nije uspeo da savlada u WORLD TRADE CENTERu, nisam siguran kako je Seung-hun Kim mislio da to postigne u TUNNELu. Njegov junak je zatrpan ali pretnja varira u skladu sa potrebama reditelja. Od apsolutne zakopanosti na početku, do relativne pokretljivosti kada autor shvati da je ovo prvo dosadno, pa sve do potpune oslobođenosti tela kada shvati da je i ovo drugo dosadno. Seung-hun Kim pokušava da pobedi limite vlastitog koncepta menjajući propozicije junakovog udesa i time na kraju čini film proizvoljnim.
Ta proizvoljnost unutar situacije koju film obrađuje prisutna je i u sporednom toku koji se dešava "na slobodi", "van tunela", gde imamo motive koji se javljaju jedan za drugim, kako se jedan polako potroši dobijamo drugi. Ne samo da je isključivo u početku TUNNEL povezao ova dva sveta, već kasnije ne uspeva da spreči njihovo raslojavanje i na kraju potpuno zanemaruje eventualni suspense proistekao iz pokušaja spasavanja.
Seung-hun Kim je imao dobre uslove za rad i TUNNEL je dobro realizovan film u svakom pogledu. Drago mi je da svi ovi ozbiljni nedostaci nisu omeli recepciju filma u SAD pre svega gde je čak išao i u bioskope. Seung-hun Kim ostaje reditelj na kog treba obratiti pažnju ali TUNNEL ostaje daleko ispod onoga što se od njega očekivalo.
* * / * * * *
Pogledao sam THE SERBIAN LAWYER Aleksandra Nikolića, dokumentarni film o Marku Sladojeviću, našem iseljeniku iz Holandije koji je bio član timova odbrane Slobodana Miloševića i Radovana Karadžića. U filmu nije do kraja objašnjeno na koji način je dospeo u njihove timove, verovatno po službenoj dužnosti, ali to nije jedina stvar koju ovaj film ostavlja otvorenom.
Ono što je specifičnost Marka Sladojevića je to što je otišao iz Beograda kao opozicionar i Miloševićev protivnik a onda je braneći Miloševića a potom i Karadžića počeo da se senzibilizira za "njihovu stranu". Ovaj opis u načelu dovodi do lučenja pljuvačke među rodoljubima - ali film ih baš neće zadovoljiti jer sam autor nikada ne preuzima Sladojevićevu "istinu" kao svoju.
I zbilja, imamo scene u kojima Sladojević objašnjava laž o Markalama, ali to radi sa Radovanovim veštacima i sve to deluje kao pozicija odbrane. Ima scena u kojoj New York Times objavljuje tobožnju Radovanovu izjavu o planovima za Bošnjake, pa onda Sladojević otkirva kako je to nepouzdano svedočenje nekog pristrasnog zaštićenog svedoka, ali sve to ostaje prikazano kao deo arsenala "Radovanove odbrane" i nikada ne postaje nešto što zastupa sam film.
Ono što film eventualno zastupa kao razliku u odnosu na dominantno gledište zapadne javnosti u odnosu na Srbe, to je eto teza da je na sudu teže dokazati da su Srbi isključivi krivci nego što se mislilo, i kako su eto svi činili zločine. Ali, Hag ni ne osporava da su svi činili zločine, samo je srpskim zločinima pridao politički smisao a ostali su kršenja pravila rata, i kroz tezu o kvantitetu i planiranju im je pridao "kvalitet" političkog programa. Tu osnovnu tezu ovaj film ne negira.
Čak možemo govoriti kako je Nikolić na neki način iskoristio Sladojevića kao freaka i ispričao priču o tome kako eto Srbin ostaje Srbin, i kada pobegne iz zemlje, lako ga je uvući nazad u narative zbog kojih je pobegao. Ovo se na kraju svodi na jedan od onih filmova o tome kao eto, "život je čudo", kada se približiš kao advokat monstrumu koga braniš, počneš sa njim da se identifikuješ i da ga razumeš. Ono što je poremećaj naše optike jeste to što veliki deo publike verovatno misli da je ovo film o čoveku koji je "otkrio istinu".
Ipak, ovo nije film o tome.
Sladojević s druge strane nema tu harizmu jednog Vergesa, on je krajnje običan tip, i njegove scene u kojima nije uključen u slučaj deluju dosta banalno, tipa vozi kola i peva "Nedelju kad je otišo Hase", pritom analizirajući pesmu kao komad o umirovljenju Asima Ferhatovića, a ne o Titovoj smrti što valjda znaju i mala deca.
U estetskom pogledu, kod Nikolića ima dosta fejkovanja, pokušava da održi talking heads pristup na minimumu, da iz obzervacionih i pseudoobzervacionih situacija ispriča priču ali na kraju THE SERBIAN LAWYER koristi sve dostupne tehnike, uključujući i one kojima premošćuje nesnimanje bitnih situacija kroz elipse. U tom pogledu, ovo je više televizijski nego bioskopski produkt. Film se plasirao na nekoliko bitnih dokumentarnih festivala i nastao je u "ozbiljnoj" dokumentarnoj produkciji.
* 1/2 / * * * *
za gearheade i ljubitelje filma podjednako...
http://modernizurnal.com/post/2016/10/10/automobilska-istorija-srpskog-filma
https://www.youtube.com/watch?v=Qcov4WPcTE4
Izgleda sasvim OK. Cemu ovoliki dislajkovi ?
Pogledao sam LE FILS DE JEAN Philippe Lioreta, melodramu o Parižaninu koji saznaje da mu je otac preminuo u Montrealu i da mu je ostavio nešto. On odlazi u Montreal, upoznaje očevog prijatelja i kreće da saznaje o ocu. Upoznaje i očevu familiju, ali sa uslovom očevog prijatelja da im nikada ne otkrije da je vanbračni sin.
LE FILS DE JEAN je mogao da bude zanimljiva priča o identitetu, gubitku i nizu drugih tema ali nažalost u Lioretovoj izvedbi jednostavnost postupka na svakom nivou rezultira gotovo isključivo banalnošću i prvoloptaškim rešenjima koja što se mene tiče ovaj film smeštaju u okrilje televizijske ponude.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam L'OUTSIDER Christophe Barratiera, francuski film o Jerome Kervielu, berzanskom mešetaru koji je Societe Generaleu pre nekoliko godina napravio rekordne gubitke vodeći se svojim hazarderskim principima trgovine i krupno ih potrkradajući. Kao i mnogi berzanski filmovi, ni ovaj ne uspeva da zapravo objasni šta je Kerviel tačno uradio, ali istovremeno ne uspeva da napravi ni neke upečatljive likove
Tako L'OUTSIDER počinje kao još jedan od derivata WALL STREETa ili WOLF OF WALL STREETa a završava na potpunoj margini, kao film koji uprkos žestokim pokušajima čak ni hardverski ne uspeva da izimitira te klasike, a u pogledu karaktera i idejnosti, da i ne govorimo.
Najtužnije od svega je što L'OUTSIDER ne samo da ne uspeva da dostigne ROGUE TRADER Jamesa Deardena, film o vrlo sličnom britanskom slučaju već ni to što ta zgoda nije bila pouka za rukovodioce Societe Generalea.
* * / * * * *
Pogledao sam ANOCHECE EN LA INDIA Cheme Rodrigueza, priču o ostarelom hipiku koji je ostao nepokretan od nekog degenerativno pokušaja i želi da ode da se eutanazira u Indiji, poprištu njegovih najlepših sećanja iz mladosti i njegovom odnosu sa rumunskom negovateljicom koja ga prati na tom putu sa namerom da ga spreči u tom naumu.
Chema Rodriguez uzima ovu premisu koja obećava sentimentalnost i pravi melodramu sa likovima koji za početak ne pobuđuju sažaljenje što je ogroman plus. Sam glavni junak je džangrizavi, ogorčeni luzer sa kojim se gledalac identifikuje mimo nevolje u kojoj se našao. Junak je pre svega autsajder koji je došao do kraja svog biološkog puta, pre nego lik koji treba da izmami suze.
Isto važi i za rumunsku negovateljicu koja jeste žrtva tranzicije u Istočnoj Evropi ali se nimalo ne ponaša kao žrtva.
Kada se toj dobroj karakterizaciji doda vrlo ozbiljna fotografija Alexa Catalana i vrlo konkretan prikaz "telesnosti" koji prati ceo film, rezultat je film koji istovremeno uspeva da bude ono što se namerio - a to je priča o životu koji gubi smisao, ali i da svoju emotivnost ne crpi a priori iz postavke već iz razvoja događaja.
* * * / * * * *
EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS Alberta Rodrigueza je istinita priča o Paco Paesi, španskom mešetaru i prevarantu sa vezama u državnoj bezbednosti koji je igrao ključnu ulogu u aferi odbeglog policijskog činovnika Luisa Roldana. Rodriguezov film je ambiciozno postavljen, isto tako je i rađen, međutim vrlo ozbiljna realizacija ne može prikriti jedan od suštinskih problema ovog filma a to je dramaturgija.
Naime, EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS nažalost nikada ne uspeva da dobije pravi narativni zamajac kroz likove i njihove situacije već se svoji na kolaž raznih scena kojima ritam daje voiceover naracija a ne sklop događaja ili razvoj likova. U tom smislu, ovaj film je pre svega spomenik filmovima kao što su WOLF OF WALL STREET ili WAR DOGS i njihovoj sposobnosti da slične priče zaista prevedu u ravan filma koji ima narativni i karakterni pogon.
Rodriguez u tome ne uspeva iako ova priča sama po sebi nije toliko kompleksna da se nije mogla tako ispričati. Ipak, čini se da Rodriguez od uvodnih "taktova" svog filma nije uspeo da se odvoji od efekta koji je postigao i tako je EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS zadržao tu atmosferu "početka" i nabacivanja informacija, u celom trajanju.
Pa ipak, slučaj Paca Paese je dovoljno intrigantan, i Rodriguezova realizacija je dovoljno ozbiljna da EL HOMBRE DE LAS MIL CARAS bude prijatno, čak i zanimljivo gledalačko iskustvo, uprkos suštinskim nedostacima koji ovo delo u konvencionalnom pogledu čine nedovoljno "dobrim" filmom.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam VAMPIROS EN LA HABANA Juana Padrona, kubanski animirani film za odrasle iz 1985. godine, nastao u koprodukciji sa Španijom. U stilu FRITZ THE CATa, VAMPIROS EN LA HABANA oslanja se na stilizaciju humorističkog stripa i govori o svetu u kome su vampiri organizovana podzemna organizacija podeljena na dve sekcije - evropsku aristokratsko-kapitalističku i američku-italogangstersku. Priča se dešava 1921. i govori o potomku Grof Dracule kojije zahvaljujući ujakovom serumu postao daywalker. Predstavnici obe rivalske grupacije stižu u Havanu pod diktaturom generala Machada u pokušaju da se domognu seruma - jedni da bi ga uništili jer im kvari posao, drugi da bi ga komercijalizovali.
VAMPIROS EN LA HABANA je parodija na gangsterski i vampirski film i praktično je lišen ideologije, premda u samom finišu daywalker ima jedan emancipatorski gest koji bi se mogao tumačiti kao paralela Castrovoj inkubaciji latinoameričkih revolucija.
No, karamboli i sporadično izuzetno duhoviti momenti glavno su obeležje ovog sasvim solidno realizovanog animiranog filma koji se obraća odrasloj publici što ni danas nije onoliko česta forma koliko bi mogla da bude a 1985. tek nije bila. To je samo jedno od obeležja vrlo specifične kubanske kinematografije koja je uprkos svojim limitiranim resursima bila jedna od autorski najupečatljivijih na prostoru Latinske Amerike.
2003. usledio je nastavak MAS VAMPIROS EN LA HABANA.
* * * / * * * *
šta sve možeš na poslu kada se dosađuješ... :)
(https://lh3.googleusercontent.com/DW551fLuZ6aWgqRMB3aj2EEugluLhRaxLrnGY_L1KdQfnT8LqAOuLgaD7460O24PZrUFRgCLQA=w1280-h768-rw-no)
Imaš dosta praznog prostora na taskbaru između pinovanih ikona i taskbar dugmeta za Chrome prozor. Ja bih to skratio..
Meda izgleda ko da je proguto bočicu depona!
Quote from: Pizzobatto on 30-11-2016, 13:49:02
Meda izgleda ko da je proguto bočicu depona!
:-D
Koji meda? Rocco je rakun!
Međed!
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/df/38/6c/df386c4f6944f46dfe9dca5529c27d82.jpg)
valjda ja bolje znam...ja sam mu majka! Edo Maajka :lol:
Pogledao sam Дуэлянт Alekseja Mizgirjova, jedan od onih filmova koji epitetu "nolanovski" daju pozitivan predznak. Дуэлянт je priča o profesionalnom "dvobojašu", aristokrati koji izlazi na dvoboje umesto onih koji su izazvani i poznat je nemilosrdnoj efikasnosti. Kada počne da naslućuje kako dvoboji na koje biva pozvan nisu slučajnost i da iza spiska njegovih ubijenih protivnika postoji itekakva povezanost, glavni junak odlučuje da sazna o čemu se radi i čije je oruđe postao.
Mizgirjov je slično Gavinu O'Connoru u THE ACCOUNTANT na neki način kanalisao Batmana, naravno ovog puta bez Afflecka i direktnih referenci, međutim to je taj svet frankmillerovskog mračnog trilera, sa gradom čija korozivnost čini da se i on sam nametne kao jedan od protagonista filma. Mizgirjovljev film nosi stripovsku stilizaciju, ne samo u pogledu produkcionog dizajna već i same postavke likova, i ta mačistička, narcisoidna poza koju on gradi zaista uspeva da profunkcioniše. Pjotr Fjorodov u glavnoj ulozi kanališe nešto mladog Mela Gibsona.
Za ovako visokoestetizovan film, Mizgirjovljev rediteljski postupak je začuđujuće visceralan, i to nesamo u scenama obračuna već i u rekonstrukcijama balova gde se opredeljuje sa dosta fokusirane pokrete kamere koja je vezana uz likove, sa specifičnom optikom kakvu sam upravo viđao u ruskom art houseu, recimo kod Germana Mlađeg pa čak i kod Sokurova, koliko god to suludo zvučalo.
Mizigrovljeva struktura na nivou scenarija možda jeste mogla biti kudikamo elegantnija, ali to zaista nije preveliki problem jer način prelazaka u retrospekcije ima tvrd, filmičan pristup.
Ruski producent Aleksandar Rodnjanski smatra da je Дуэлянт nova generacija ruskih blokbastera koji stavljaju akcenat na inteligentan zaplet. Ne bih išao toliko daleko da taj "nolanovski" element utiska o inteligenciji nazovem autentičnom "pameću", ali da u ovom filmu Rusi definitivno nude autentičan pečat kakav su recimo imali Korejanci.
* * * / * * * *
Zemeckisov novi film ALLIED predstavlja još jedan njegov izlet na teritioriju filmofilske perverzije spojene sa sposobnošću da se zaintrigira savremena publika. Iako ALLIED svakako nije prvi Zemeckisov grown up movie, ovo jeste njegov prvi triler sa smrtonosnim i masovnijim konfrontacijama. Iako je područje Drugog svetskog rata dotakao kao scenarista filma 1941 Stevena Spielberga, to je pre svega bila komedija, dočim je WHAT LIES BENEATH bio triler smešten u domaćinstvu. Za razliku od njih ALLIED je špijunski triler smešten u vreme Drugog svetskog rata, u kome se ljudi otvoreno ubijaju a konflikti rešavaju oružjem što je generalno nesvojstveno Zemeckisovom opusu, iako je "industrijski standard" u epohi kada se on bavio filmom. U tom pogledu vrlo je zanimljivo kada shvatimo da on do sada zapravo nije napravio ni približno sličan film u pogledu žanrovskog konteksta jer i kada je radio triler bilo je to nešto drugačije.
ALLIED se nadovezuje na hitchcockovske špijunske trilere u kojima su intrige, predmeti za koje su junaci bore, pa i politički sporovi zapravo McGuffin oko koga se prelamaju odnosi među karakterima. Nota bene, ALLIED se više bavi Drugim svetskim ratom nego što se NOTORIOUS zapravo bavi nacističkim pokušajem da u Južnoj Americi naprave atomsku bombu, ali u oba slučaja, ključni su junaci i glumci koji ih igraju. Ovde su u glavnim ulogama Brad Pitt i Marion Cotillard pa je samim tim i on više Gary Cooper nego Cary Grant a i ona je više Barbara Stanwyck nego Ingrid Bergman, ali svakako to je ta ista vrsta holivudskog filma starog kova sa glumcima u prvom planu.
Koliko god u ono vreme star vehicle filmovi delovali kao rutina, u velikom broju slučajeva konfekcija, tek danas shvatamo koliko je to bila "ozbiljna kinematografija". Za početak u prvom planu su bili glumci, a to znači da su morali da imaju nekakve "likove" i nekakve priče u koje su ti likovi upleteni. Danas, ALLIED stoji kao maltene Oscar-bait baš zbog tog gotovo dekadentnog bavljenja ljudima i zvezdama koje su u prvom planu umesto koncepta ili IPa. Gotvo je neverovatno da je film sa zvezdama u prvom planu danas postao takva ekskluziva i do te mere upmarket product ali očigledno je tako. U periodu kada institucija filmske zvezde kao takve zamire, Zemeckis snima jedan film te izumiruće vrste.
Nisam preveliki fan Stevena Knighta kao scenariste ali srećom, u njegovom novom predlošku nema ničega što Zemeckis nije uspeo da prevaziđe. Knightov starinski i prilično kamerni špijunski triler Zemeckis uspeva da ispuni tenzijom vešto kombinujući autentičnu atmosferu četrdesetih sa stilemama na koje smo navikli iz filmova o tom periodu. U tom ispravnom balansu između rekonstrukcije epohe u kojoj nam je demistifikuje i filmske interpretacije koja ju je izrazito mistifikovala, Zemeckis uspeva da izbaci junake u prvi plan, i da napravi čitav niz bravura-sekvenci koje su ovog puta u drugom planu u odnosu na njih dvoje.
Odnos između glavnih junaka je ključ filma i Zemeckis izvlači maksimum iz Knightovog scenarija pre svega zato što neprestano tumači odnos između autentičnih osećanja i pretvaranja dovedenog do savršenstva. U jednom trenutku, povlači se znak jednakosti između performativa svojstvenih braku i rada iza neprijateljskih linija, u kome čak i najvećigestovi i žrtvovanja ostaju enigmatični jer je teško dokučiti njihov pravi smisao. U pogledu melodrame, Knight kreće putem surovog ekscesa koji praktično nadilazi i ono čime se bavio Holivud šezdesetih i maltene zalazi u domen nemačkog filma istog tog vremena.
U određenom smislu, ALLIED se može postaviti u odnos sa Gibsonovim HACKSAW RIDGEom. Oba se bave Drugim svetskim ratom, oba se nadovezuju na filmski stil klasičnog studio filma, oba imaju ljude u prvom planu, i bave se temom žrtve. Paradoksalno, u ovom poređenju Gibson ima jednu neočekivanu prednost - na njegovoj strani je faktor impresioniranja publike nečim što do sada nije videla. Tehnički gledano, svojom upotrebom CGIa na najneočekivaniji način ALLIED i dalje nudi nešto što do sada nije viđeno, ali primarni cilj ovog filma bio je da moderno, sveže telo klasičnom trileru i melodrami velikih majstora iz crno-bele ere. Tehnički to su stvari koje smo videli, samo nikada na ovakav način.
Na tom ispitu, bez ijedne očigledne senzacije u vizuelnom i tehničkom pogledu, Zemeckis prolazi ispit upravo na nivou karakterne studije u formi trilera. Slično Verhoevenu u filmu ELLE, rekao bih da je zagazio na teritoriju na kojoj skoro nikada ranije nije bio i ostavio je trag kao da je oduvek bio tu.
* * * 1/2 / * * * *
Ne da sad hoću da ikako umanjim Zemekisovu veličinu ali on je za mene oduvek bio "mali Spilberg" (mislim, ne da sam ja tu otkrio Ameriku, jelte) pa sam pre ili kasnije očekivao jedan ozbiljan film o drugom svetskom ratu. A ovo je ozbiljan film ako te dobro shvatam?
Ovaj nisam gledao, ali ne mogu se setim nezanimljivog ili dosadnog Zemeckisovog filma, bilo da je on nešto ozbiljan ili se za'ebava....mislim, Walk nisam gledao, al' to je zato što me žanr ne privlači,
juče sam tek skinuo Used Cars, odgledao dokle traju slova, i u tih prvih nekoliko minuta sam se nagledao toliko stvari,
kolko nisam video u tri marvelova filma.Planiram danas-sutra odgledat ceo film.
Ne znam zašto Zemeckis nije ono pominjan kao filmski 'guru', meni je on veći od Spilberga.
Quote from: Meho Krljic on 02-12-2016, 12:40:32
Ne da sad hoću da ikako umanjim Zemekisovu veličinu ali on je za mene oduvek bio "mali Spilberg" (mislim, ne da sam ja tu otkrio Ameriku, jelte) pa sam pre ili kasnije očekivao jedan ozbiljan film o drugom svetskom ratu. A ovo je ozbiljan film ako te dobro shvatam?
Reči da je Zemeckis "mali Spielberg" je blasfemija. Ali dobro, poštujem tvoju želju da udariš na božanstvo baš ovde, u njegovom hramu. :)
Film jeste jako ozbiljan i jeste o Drugom svetskom ratu ali ne na Spielbergov način. Odnosno, ovo je triler smešten u rat ali se podjednako hrani i istorijom i stilom ratnog filma. Nije to profil SCHINDLER'S LISTa ili SAVING PRIVATE RYANa, ne prodire u suštinsku civilizacijsku dimenziju Drugog svetskog rata, niti mu je to ambicija, dakle mogao je biti film i o Hladnom ratu. U ovom filmu su nacisti pre svega filmski negativci, nisu objašnjeni kao eksponenti monstruozne ideologije dominacije itd.
Quote from: Ugly MF on 02-12-2016, 13:08:50
Ovaj nisam gledao, ali ne mogu se setim nezanimljivog ili dosadnog Zemeckisovog filma, bilo da je on nešto ozbiljan ili se za'ebava....mislim, Walk nisam gledao, al' to je zato što me žanr ne privlači,
juče sam tek skinuo Used Cars, odgledao dokle traju slova, i u tih prvih nekoliko minuta sam se nagledao toliko stvari,
kolko nisam video u tri marvelova filma.Planiram danas-sutra odgledat ceo film.
Ne znam zašto Zemeckis nije ono pominjan kao filmski 'guru', meni je on veći od Spilberga.
USED CARS je esencija. Sad kad si ga pomenuo, opet bih ga gledao!
Dobro, stavljam Allied na agendu!
Quote from: Meho Krljic on 02-12-2016, 13:58:22
Dobro, stavljam Allied na agendu!
Obavezno. Plus, dužan si nam Accountanta!
Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...
Quote from: Meho Krljic on 02-12-2016, 14:06:30
Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...
Accountanta moraš da pogledaš između ostalog i zato da bi se donela konačna presuda o tome da li je taj film i koliko (ako jeste) neoficijelna ekranizacija Batmana!
ARRIVAL je film o tome kako je ćoveka moguće naučiti vanzemaljski ali je nemoguće naučiti Denisa Villeneuva da režira.
Nažalost, čini se da su PRISONERSi bili samo incident i da je Denis Villneuve jedan od onih reditelja kojima ozbiljno nedostaje osećaj za ritam i strukturu čime su isprva uspevali da osveže žanrovske forme koje iziskuju upravo ritam i strukturu ali je to u kasnijoj fazi postalo opterećenje i da razare filmove gde su koketirali sa žanrom.
ARRIVAL je ekranizacija Terry Changove priče ali zapravo je rimejk Zemeckisovog CONTACTa. Ovi dani jesu možda obeležni komemoracijom Zemeckisovog opusa jer on ovih dana ima svoj novi film ali posle ovlašnog poređenja CONTACTa i ARRIVALAa, zaključak je da se ubuduće ovaj ima zvati "Zemeckis doktor Robert". Naime, Zemeckis je u svom filmu uspeo da spoji sve ono što je Villeneuve hteo da napravi u svom, dakle da ima produkciju koja se ležerno prostire na više kontinenata, spaja hardver SF spektakla, sa softverom tvrđe naučne fantastike, da kroz malu ličnu priču, odnosno razrešavanje traume ispriča veliku prviču o "prvom kontaktu".
Sve to su stvari koje pokušava da uradi i Villeneuve ali ne uspeva. Za početak, sebi je dosta olakšao posao jer je priču fokusirao na jednu junakinju i rediteljskim konceptom u kome se sve limitira na nju rešio je niz pitanja i ozbiljnih prepreka sa kojima se suočava "ozbiljan" reditelj a to je kako sada voditi jednu komplikovanu priču, u koju je uključen ceo svet. Villeneuve se opredeljuje za arty rešenje, prikazivanja jedne junakinje, razrađivanja jednog karaktera, maltene do fizičkog praćenja samo jednog lika. Time je napravio subverziju u odnosu na žanr, "suzio" je vizuru što nije svojstveno ovakvim filmovima kada imaju veliki budžet, ali na kraju sa tim ništa nije uradio.
Nije uradio iz više razloga. Prvi razlog je u tome što je nemaštovit. Segment u svemirskom brodu scenografski izgleda kao pozorišna predstava, sve je dato na prvu loptu i jako statično - išao bih toliko daleko da kažem sledeće - venzemaljci se u filmu ponašaju kao da su gledali jako puno filmova o prvom kontaktu i odlučili da naprave prilagođene ambijente koji sublimiraju imaginarijum čovečanstva stvoren kroz te priče.
Scene pokušaja da se venzemaljci pouče nekom vidu komunikacije nisu naročito uzbudljive ni junacima koji u njima učestvuju a za publiku su direktno ubistveno dosadne, a onda kada film konačno uđe u neki svoj kontra-ritam, Villeneuve uspeva da poklekne, što kineskim koproducentima, što nekim žanrovskim konvencija pa pravi neki kilavi suspense koji tada naravno deluje nakalemljeno i suvišno.
Međutim, osnovni problem ovog filma jeste istovremena autorova potreba da subvertira žanr i nemaštovitost koja rezultira time da u svakoj bitnoj situaciji deluje gotovo muzejski. Oslanjanje na ta već puno puta viđena rešenja deluje gotovo parodično u pojedinim situacijama.
Villeneuve naravno aplicira umetnost tamo gde joj nije mesto, pa onda u priči koja eskalira temom percepcije vremena odlučuje da bude "enigmatičan", da ne ponudi konkretno razrešenje, tako da verujem kako znatnom delu publike apsolutno neće biti jasno šta se u filmu desilo - i uživaće u tome.
Uprkos svim svojim umetničkim pretenzijama, vidljivi su kadrovi u kojima je Villeneuve jasno želeo da poentira, ipak je on populista u duši, pa imaš momenat kad narod treba da kaže "Au, ovo nisam očekivao", naravno i "Kako me je film razneo" itd. Ali, veliki majstori kada prave takve konstrukcije to urade tako da se efekat desi a ne da se mehanički prepozna.
Nažalost, Shawn Levy je kao reditelj i producent sa REAL STEELom i STRANGER THINGSima imao savršen amblinovski track record. ARRIVAL se neumitno mora porediti sa CLOSE ENCOUNTERSom, i naravno nije ni blizu tog klasika a ni Amblina, ruku na srce. Međutim, recepcija ARRIVALa je potpuno drugačija, i kritika i publika deluju zadovoljno, dakle Levy i Villeneuve su obavili posao.
Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam KPEMEHЬ Alekseja Mizgirjeva, debitantski film reditelja koji je privukao veliku pažnju svojim ovogodišnjim filmom. Nažalost, KPEMEHЬ je debi koji nije previše obećavao. Sama premisa o mladom demobilisanom mladiću koji postaje policajac u Moskvi i završava u najkorumpiranijoj jedinici deluje odlično i ima nekoliko zbilja potentnih situacija na nivou zapleta i odnosa među junacima ali Mizgirjev naprosto ne uspeva da ih kapitalizuje. KPEMEHЬ je slab i u pogledu glume, i na nivou priče ali i u vizuelnom pogledu. Ako bi se neki od aspekata mogao izdvojiti kao obećavajući to je ipak vizuelni segment u kome se pokazuje da Mizgirjev sklon osmišljavanju jasnog vizuelnog pristupa i doslednog pridržavanja tog koncepta. Nažalost, u ovom slučaju izuzev doslednosti nije bilo drugih atributa.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 02-12-2016, 14:09:13
Quote from: Meho Krljic on 02-12-2016, 14:06:30
Accountanta apsolutno želim! Jedino što se to ipak možda desi kasnije, na televiziji...
Accountanta moraš da pogledaš između ostalog i zato da bi se donela konačna presuda o tome da li je taj film i koliko (ako jeste) neoficijelna ekranizacija Batmana!
Da se razumemo, nisam fan Ben Afleka, čak mislim da nisam ničiji fan, nego fan njihove glume, ili režije, scenarija, itd.Respektujem čak i Dardevila njegovog, jer sam fan stripa, itd.
Ali, primetio sam da Ben Aflek mnogo dobro iznese ulogu kad se 'ostari' i uozbilji. Kad se ubaci u dramske fore, bez da se kezi i cereka ili 'glumata' nešto što mu ne leži.
Dodje mu ko Švarceneger.Gde se ne smeje, razbija glumu. Jebga, nekog kamera voli na ovaj ili onaj način, neko pravi atmosferu ovako ili onako.
Poslednja tri filma što sam vid'o Afleka, GoneGirl, DawnofJustice i ovaj zadnji (HDrip), teraju me da oću deset filmova sa njim kao Betmenom, ozbiljnim, namrgodjenim,onaj koji se ne smeje. (Bejla nisam mogo organski da smislim, svaki film pogledo po jednom i ćao). DoJ i Suicide Squad sam već gledo dvaput....
Elem,Ako se Aflek upusti da bude novi Liam Neeeson sa svojim actionherojštinama, mož' se desi da svaki Aflekov film gledamo kao,'wtf!? Opet Betmen bez kostima!?!'
....ali ako krene se smejulji i glumata...fail...
my two cents
Kevin Smith jedino vjerovo u Afleka!
Znači ovaj Vilnev ni sa vanzemuncima ne zna kršten film da napravi
Da bre imaš lepo Kontakt,,,,i onaj Forgotten sa Džulijen Mur, malo drugačiji, ali klasik (u odnosu na ovo danas)....
Dobar je Arrival. Ne znam kakve filmske detalje mu Cripple zamera, ali meni je uglavnom lepo legao. Više problema sam imao sa prevodom "Betmen i Robin" nego sa bilo čime u samom filmu. A sala krcata. Kad sam kupio kartu u Ušću ostalo je još dva slobodna mesta.
preciznosi radi, autor priče je Ted Chiang. Terry Chang je neki nadri-lekar.
Da, ali vredi dodati da mu se prezime izgovara kao da se piše 'Chang', dakle jednosložno, tri glasa, bez ičega što podseća na /j/ ili /i/.
Quote from: tomat on 04-12-2016, 15:45:22
preciznosi radi, autor priče je Ted Chiang. Terry Chang je neki nadri-lekar.
Tako je. Pouzdao sam se u ovu izlapelu glavu. Pogrešio sam...
Quote from: crippled_avenger on 04-12-2016, 12:42:08
Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.
* 1/2 / * * * *
Kao sto znas, taj "Jedan od scenarista" sam ja, i Ted Chiangovu pricu sam citao ovog leta a taj prvi tritment za Rift sam pisao pre dve, dve i po godine, otprilike. Najveci uticaj na tu prvu verziju tritmenta ima poslednjih devet sezona BBC-evog Doktor Hua, a ne ova prica za koju nisam ni znao da postoji.
a složićeš se da je vrlo slično :) mislim i zeka je tvrdio da nije gledao borna pre četvrtog čoveka :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MORGAN Lukea Scotta, Ridleyevog sina. Film govori o biokiborgu čiji razvoj pođe po zlu. Luke Scott međutim nije pošao očevim putem i snimao nešto na tragu BLADE RUNNERa što bi se u ovakvoj priči očekivali i sa i bez porodičnog pedigrea. Štaviše, rekao bih da je recepciji ovog filma znatno i doprinelo to iznevereno očekivanje - priča je bila zrela da postavi neka pitanja o tome šta je čovek, šta je veštačka inteligencija, šta je evolucija, sanjaju li androidi električne ovce, ko može a ko ne može da oseti ljubav i sl.
Scott i njegov scenarista međutim prave film u kom su i androidi naspavani i električne ovce na broju i opredeljuju se za jedan fini slasher, atmosferični triler koji zbilja krene kao još jedna priča o grehu stvaranja novog bića ali se onda vrlo brzo pretvori u klaustrofobični, a potom i agorafobični triler.
Luke Scott bez ikakve sumnje ima zanat u malom prstu, podjednako dobro realizuje i upmarket uvod u naučnoj stanici sa zanimljivim likovima za koje je okupljena odlična glumačka ekipa, kao što se vešto snalazi i u situaciji kada krenu obračuni.
Moguće je da glumačka podela u kojoj su Kate Mara, Rose Leslie, Boyd Holbrook, Michelle Yeoh, Paui Giamatti, Jennifer Jason Leigh sugeriše film sa većim pretenzijama, ali oni i u ovakvim okolnostima imaju šta da odigraju (izuzev možda JJL) i vrlo je zanimljivo kako je Luke Scott napravio "ženski" žanrovski film u kome su glavni antagonisti žene - s tim što se rod novostvorenog bića namerno problematizuje u početku filma.
U pogledu razumno postavljenih pretenzija, Luke je očigledno povukao na strica Tonyja. Ipak, čini se da kritika nije imala razumevanja za njegovo realno sagledavanje kapaciteta materijala. Ipak, verujem da će na duže staze MORGAN naći svoje popštovaoce među ljubiteljima slashera pa i akcionog trilera.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 05-12-2016, 11:48:09
a složićeš se da je vrlo slično :) mislim i zeka je tvrdio da nije gledao borna pre četvrtog čoveka :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
:) U toj prvoj verziji Rifta glavni junaci upadnu u "pocket reality" u kojem se stvari desavaju van uzrocno-posledicnog reda. I ta prva verzija je takodje imala jake Lavkraftovske uplive, u kombinaciji sa timey-wimey Doktor Hu shenaningsima.
Quote from: milan on 05-12-2016, 11:30:25
Quote from: crippled_avenger on 04-12-2016, 12:42:08
Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.
* 1/2 / * * * *
Kao sto znas, taj "Jedan od scenarista" sam ja, i Ted Chiangovu pricu sam citao ovog leta a taj prvi tritment za Rift sam pisao pre dve, dve i po godine, otprilike. Najveci uticaj na tu prvu verziju tritmenta ima poslednjih devet sezona BBC-evog Doktor Hua, a ne ova prica za koju nisam ni znao da postoji.
Kako to demantuje Ćangov uticaj na Rift? Mislim, ja to ništa nit čito nit gledo nisam, al možda je doktor povukao Ćanga, Rift doktora, i iščupaše repu?
Naravno, možda je Ćang maznuo od nekog fizičara...
Pogledao sam CONTRATIEMPO Oriola Paule, španski triler iz howdunit podžanra. Oriol Paula je kompletan autor ovog filma i verujem da je ubeđen kako je snimio nešto izuzetno inteligentno. Nažalost, to uverenje je neosnovano, ali ne samo zato što su razne mahinacije u zapletu ugušile film svojim pokušajima da budu izuzetno pametne već pre svega zato što je u svojim pokušajima da konstruiše zaplet doveo do toga da se gledalac ne vezuje za junake.
Ovo je priča o čoveku koji se brani od optužbe da je ubio svoju ljubavnicu, a Paula ne samo da nam ne prikazuje suštinu njihovog odnosa kako bismo izgradili stav prema njemu već nam ne nudi mnogo materijala na osnovu kog bismo se identifikovali sa junacima. Njihovi ulozi su svakako veliki ali to nikada ne postaju i naši ulozi. Moram priznati da to nije samo pitanje potpune moralne identifikacije, uspostavljanja nekakve emocionalne bliskosti - ovaj junak čak nema ni neku impresivnu inteligenciju, pa ni korozivnost kojom bi se za početak izdvojio.
Na kraju CONTRATIEMPO ostaje u emotivnom pogledu prazna ljuštura u kojoj ima šta da se vidi jer Oriol Paula to sve jako fino estetizuje, fotografija i produkcioni dizajn, pa i sugestivnost dela glumačke podele su na vrlo visokom nivou. CONTRATIEMPO je valjano sklopljen produkt prema kome će publika biti receptivna jer će prepoznavati sve one žanrovske udice koje reditelj baca. Problem je što na udicama nema mesa ali one su tu i za veći deo publike dovoljno su primamljive da zagrize.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam SLASH Clay Liforda. Liford se već godinama kreće marginom indie scene sa raznim žanrovskim projektima koje realizuje u microbudget uslovima. SLASH je u tom smislu izuzetak jer je reč o indie filmu sa malim budžetom ali ipak nije microbudget projekat. Ovih dana vrlo aktuelna Hannah Marks koja je ostvarila zapaženu ulogu u američkog televizijskoj ekranizaciji DIRK GENTLYja igra glavnu žensku ulogu u ovoj priči o srednjoškolcima koji uprkos tome što su maloletni pišu erotski fan fiction za jedan fanfic sajt. Uprkos neodobravanju okoline oni u tome istrajavaju, zbližavaju se ali se otvara pitanje koja je priroda njihovog odnosa zbog konfuzije u pogledu seksualnih identiteta.
Lifordov film izbegava da se svede na tipičnu boy meets girl priču sa tipičnim character arcom a osnovni način tog izbegavanja jeste upravo ta konfuzija seksualnih identiteta. Naime, glavni junak isprva misli da je gej ali posle nije toliko siguran jer se zaljubljuje u devojku. Međutim, Liford se na kraju zaigra sa ovom temom pa izbegavajući odgovor pretvara sam film u jednu konfuznu stvar u kojoj ljudi ne znaju šta hoće, ali na jedan pogrešan način.
Lifordov film ima dosta jako dobrih momenata ali na kraju, moramo priznati da ima i neke koji ostaju nerazrađeni idejno, ali i u realizaciji, pa utisak na kraju mora biti polovičan iako je film imao potencijala da bude sasvim pristojna indie coming of age priča. Liford hje potrošio puno energije bežeći od klišea da bi nam na kraju pružio film kome su klišei mogli dosta pomoći.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-12-2016, 12:42:08
ARRIVAL je film o tome kako je ćoveka moguće naučiti vanzemaljski ali je nemoguće naučiti Denisa Villeneuva da režira.
Nažalost, čini se da su PRISONERSi bili samo incident i da je Denis Villneuve jedan od onih reditelja kojima ozbiljno nedostaje osećaj za ritam i strukturu čime su isprva uspevali da osveže žanrovske forme koje iziskuju upravo ritam i strukturu ali je to u kasnijoj fazi postalo opterećenje i da razare filmove gde su koketirali sa žanrom.
ARRIVAL je ekranizacija Terry Changove priče ali zapravo je rimejk Zemeckisovog CONTACTa. Ovi dani jesu možda obeležni komemoracijom Zemeckisovog opusa jer on ovih dana ima svoj novi film ali posle ovlašnog poređenja CONTACTa i ARRIVALAa, zaključak je da se ubuduće ovaj ima zvati "Zemeckis doktor Robert". Naime, Zemeckis je u svom filmu uspeo da spoji sve ono što je Villeneuve hteo da napravi u svom, dakle da ima produkciju koja se ležerno prostire na više kontinenata, spaja hardver SF spektakla, sa softverom tvrđe naučne fantastike, da kroz malu ličnu priču, odnosno razrešavanje traume ispriča veliku prviču o "prvom kontaktu".
Sve to su stvari koje pokušava da uradi i Villeneuve ali ne uspeva. Za početak, sebi je dosta olakšao posao jer je priču fokusirao na jednu junakinju i rediteljskim konceptom u kome se sve limitira na nju rešio je niz pitanja i ozbiljnih prepreka sa kojima se suočava "ozbiljan" reditelj a to je kako sada voditi jednu komplikovanu priču, u koju je uključen ceo svet. Villeneuve se opredeljuje za arty rešenje, prikazivanja jedne junakinje, razrađivanja jednog karaktera, maltene do fizičkog praćenja samo jednog lika. Time je napravio subverziju u odnosu na žanr, "suzio" je vizuru što nije svojstveno ovakvim filmovima kada imaju veliki budžet, ali na kraju sa tim ništa nije uradio.
Nije uradio iz više razloga. Prvi razlog je u tome što je nemaštovit. Segment u svemirskom brodu scenografski izgleda kao pozorišna predstava, sve je dato na prvu loptu i jako statično - išao bih toliko daleko da kažem sledeće - venzemaljci se u filmu ponašaju kao da su gledali jako puno filmova o prvom kontaktu i odlučili da naprave prilagođene ambijente koji sublimiraju imaginarijum čovečanstva stvoren kroz te priče.
Scene pokušaja da se venzemaljci pouče nekom vidu komunikacije nisu naročito uzbudljive ni junacima koji u njima učestvuju a za publiku su direktno ubistveno dosadne, a onda kada film konačno uđe u neki svoj kontra-ritam, Villeneuve uspeva da poklekne, što kineskim koproducentima, što nekim žanrovskim konvencija pa pravi neki kilavi suspense koji tada naravno deluje nakalemljeno i suvišno.
Međutim, osnovni problem ovog filma jeste istovremena autorova potreba da subvertira žanr i nemaštovitost koja rezultira time da u svakoj bitnoj situaciji deluje gotovo muzejski. Oslanjanje na ta već puno puta viđena rešenja deluje gotovo parodično u pojedinim situacijama.
Villeneuve naravno aplicira umetnost tamo gde joj nije mesto, pa onda u priči koja eskalira temom percepcije vremena odlučuje da bude "enigmatičan", da ne ponudi konkretno razrešenje, tako da verujem kako znatnom delu publike apsolutno neće biti jasno šta se u filmu desilo - i uživaće u tome.
Uprkos svim svojim umetničkim pretenzijama, vidljivi su kadrovi u kojima je Villeneuve jasno želeo da poentira, ipak je on populista u duši, pa imaš momenat kad narod treba da kaže "Au, ovo nisam očekivao", naravno i "Kako me je film razneo" itd. Ali, veliki majstori kada prave takve konstrukcije to urade tako da se efekat desi a ne da se mehanički prepozna.
Nažalost, Shawn Levy je kao reditelj i producent sa REAL STEELom i STRANGER THINGSima imao savršen amblinovski track record. ARRIVAL se neumitno mora porediti sa CLOSE ENCOUNTERSom, i naravno nije ni blizu tog klasika a ni Amblina, ruku na srce. Međutim, recepcija ARRIVALa je potpuno drugačija, i kritika i publika deluju zadovoljno, dakle Levy i Villeneuve su obavili posao.
Ljubiteljima srpskog filma će biti zanimljivo da u ARRIVALzu prepoznaju neke elemente Terry Changa koji su rip-offovani u RIFTu. Reklo bi se da je čak RIFT u jednom trenutku trebalo i više da liči na Changa, sudeći po sledećoj izjavi jednog od scenarista, "Tako je prvi sinopsis Procepa u sebi imao i ,,slomljeno vreme", odnosno, dešavanja i scene postavljene izvan uobičajenog uzročno-posedičnog toka. Onda smo shvatili da bi to verovatno bilo veoma zbunjujuće za gledaoce, pa smo čitavu stvar postavili dosta svedenije." Ovako, očuvana je glavna junakinja koji ima praktično identičan backstory i traumu kao u ARRIVALu i još poneki detalj.
* 1/2 / * * * *
čitajući plot filma (film nisam pogledao) imam utisak da je tu podosta dodato u odnosu na priču, pa me malo strah da to ne pokvari ugođaj. ne sećam se kineza, oružja, ivice rata, ... ima ko da je čitao i gledao? da li razlike kvare ugođaj?
edit: zašto se vanzemaljci zovu Abot i Kostelo, u priči imaju druga imena?
Ima li objašnjenje za imena u priči, Flapper i Raspberry? Ako nema onda nije bitno, a i ako ima u priči nikakvo objašnjenje nije dato u filmu za Abbott i Costello, osim da moraju nekako da ih zovu, pa eto može i tako.
ako se dobro sećam, nema objašnjenja u priči, ali ako moraju nekako da ih zovu zašto menjaju originalna imena? mislim, nije da to nešto posebno menja, ali zašto? pa još Abbott & Costello?
Quote from: tomat on 07-12-2016, 23:53:05
ako se dobro sećam, nema objašnjenja u priči, ali ako moraju nekako da ih zovu zašto menjaju originalna imena? mislim, nije da to nešto posebno menja, ali zašto? pa još Abbott & Costello?
ako ti je za utehu, u titlu su Batman i Robin :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
da, čuo sam to :lol:
Sladak prvi trejler za Spajdermena Houmkaming:
https://youtu.be/ZunJhSaBPD8
Pogledao sam THE FITS Anne Rose Holmer, niskobudžetni art house film koji se može uključiti u talas ekspanzije ghetto filma u indie i arty uslovima koja je nastupila prošle godine sa DOPEom a nastavila se ove godine sa MOONLIGHTom. Da li je prošlogodišnji skandal sa belim "oskarima" uticao da se više filmova sa temama iz afroameričke svakodnevice plasiraju na festivale i u art house ne znam, ali ovo je trend koji je potpuno suprotan onom sa početka devedesetih kada je na talasu Spike Leeja, ghetto film iznedrio čitav niz filmova i reditelja koji su mirili komercijalni uspeh sa socijalnom relevantnošću. Mnogi od tih reditelja su danas pravedno zaboravljeni ali neki su i nepravedno u zapećku, recimo izvanredno talentovana Braća Hughes.
Elem, nova generacija ide više na liniju art housea i indieja. THE FITS je nastao uz podršku venecijanskog Bijenala i ovo je dosta radikalni art house, maltene bez klasične priče, bez objašnjenja, sa dugim kadrovima u kojima se dešavaju stvari pa sad ko preživi pričaće.
Film traje 72 minuta tako da nije nemoguće preživeti, ali na kraju se kao ključni problem javlja upravo ono što najviše liči na intrigu i zaplet a to je tema iz naslova, "fits" koje dobijaju junakinje filma. Na kraju bih rekao da je to ostalo kao svojevrsno izneveravanje inicijalnog svedenog koncepta. No, ovo zbilja nije film za mene, pa verujem da ima pozvanijih da ga tumače.
* * / * * * *
Pogledao sam WODEHOUSE IN EXILE, BBCjev televizijski film o P.G. Wodehouseu i njegovom slučaju kolaboracije sa Nemcima. Scenario Nigela Williamsa ne uspeva da ponudi definitivni odgovor na ovaj dosta bizarni slučaj. U režiji Tima Fywella i po Williamsovom scenariju dobijamo onu manje-više zvaničnu verziju Wodehouseove nezgode sa nacistima, naime ispada kako je on bio suviše posvećen svojim romanima, sprdnji i razonodi, da bi u potpunosti razumeo eventualne posledice svojih obraćanja na kratkotalasnom nemačkom radiju čiji je program bio namenjen američkim slušaocima.
Ono što se pre svega postavlja kao pitanje jeste osnovna dilema - da li je Wodehouse bio do te mere rasejan da nije shvatio za šta ga koriste? Njegovi biografi kažu da je to itekako moguće zbog njegovog specifičnog odrastanja bez roditelja koji su vodili svoje poslove po kolonijama što je malog Pelhama navelo da izradi "svoj svet". A opet, svi mi koji smo iole upoznati sa Jeevesom i Woosterom znamo da se on otvoreno podsmevao Oswaldu Mosleyu i britanskim fašistima, prepoznajući ih kao istovremeno karikaturalnu ali i opasnu pojavu. Dakle, Wodehouse je ipak znao za naciste i za tu pojavu i ideologiju.
Iz današnje vizure, Wodehouseova "izdaja" naročito nama iz Srbije deluje krajnje naivno. Naime, on je na šaljiv način govorio o svom boravku u internaciji kada su ga Nemci priveli tokom okupacije Francuske, a njegova internacija iako nimalo prijatna zbilja nije mogla da mu otvori uvid u Holokaust i druge opasnije stvari koje su se dešavale kasnije. Ipak, pomisao da se njihov omiljeni pisac šali na talasima nacističkog radija dok je Britanija pod bombama bila je dovoljna da se Wodehouse u Britaniji proglasi za izdajnika. Zbog nekih delikatnih detalja, istraga tajne službe koja je pokazala da Wodehouse nije izdajnik nikada nije publikovana, ali se on potom ipak nije vratio u Britaniju. Posle nekoliko odbijanja, ovenčan je titulom viteza 1975. godine, nekoliko sedmica pre smrti u 93. godini.
Film prikazuje Wodehousea kao čoveka koji je vrlo prijatan, rasejan, posvećen pisanju i potpuno nesposoban da pojmi propagandni efekat svog obraćanja svetu, iako su Nemci isto tako prikazani kao manipulatori koji vešto kapitalizuju ta obraćanja. Tim Pigott-Smith odlično igra rasejanog Wodehousea sklonog da u svemu prepozna priliku za šalu, premda ostavlja u njegovom pogledu i malo prostora za ambivalenciju. Doduše, ta ambivalencija se ne odnosi na Wodehouseov eventualni nacizam koliko na kukavičluk i slabost pod pritiskom koju je prikrivao humorom i rasejanošću.
Williams i Fywell efikasno i ubedljivo rekonstruišu milje nacističkih teritorija tokom rata, na poslovično skromnom ali značački iskorišćenom BBCjevom budžetu. WODEHOUSE IN EXILE nije definitivni film o Wodehouseu, pa verovatno ni o ovom slučaju. Ipak, rezultat je istovremeno dovoljno konkretan ali i ambivalentan da bi mogao poslužiti kao početak diskusije-
Pogledao sam COLD WAR KILLERS Williama Braynea, drugi televizijski film kompiliran iz epizoda serije CHESSGAME po Anthony Priceu. Terence Stamp je opet u modu britanskog Radeta Šerbedžija u ulozi atipičnog obaveštajca iz akademske zajednice Davida Audleya, i Brayne uspeva da napravi nekoliko izueztno znimljivih i atmosferičnih scena pomognut odličnim glumcima i jako dobrim produkcionim dizajnom za televizijske uslove, pa ipak naveći problem predstavljaju izvorni materijal Anthony Pricea i scenario Murraya Smitha koji su zamršeni i bazirani na misteriji koja ni na jednom nivou nažalost ne deluje ni intrigantno ni urgentno. Junaci rešavaju slučaj koji ne deluje ni kao nešto što uopšte mora da se reši niti sdo tog rešenja treba da se dođe pod hitno, a pokušaji drugi strane da ukloni svedoke i sama se dokopa McGuffina deluju krajnje disproporcionalno investiciji u slučaj koju su proizveli junaci i autori. Iz serije je kompiliran još jedan televizijski film ALAMUT AMBUSH.
Kako već ranije rekoh, ovih dana ghetto-film ima svoj revival u art house formi. Na toj liniji najuspešniji naslov je MOONLIGHT, ali ove godine zapažen je bio i KICKS Justina Tippinga. Ovo je u suštini prototip debitantskog filma u kome reditelj pokušava da pokaže sve što zna, a evidentnio zna do sta, i onda na tom putu dođe do inflacije izražajnih sredstava, dođe i do spajanja nespojivog ali ako film ima zdrav nukleus, a ovaj ga ima, onda je razultat jedan energičan mladalački film posle kog sa nestrpljenjem očekujemo dalje poteze ovog reditelja.
KICKS je priča o klincu iz ouklednskog predgrađa koji želi da prođe ritual inicijacije nabavljanjem ultimativnog fetiša, replike Jordanovih patika, kultnog "keca". Kada ih nabavi bivaju mu otete i sa svoja dva najbolja verna druga kreće u epopeju povraćaja patika put Ouklenda gde živi gangabanger koji mu ih je uzeo.
Ono što se dečacima dešava je punokrvna avantura ali i studija maskuliniteta među urbanim mladim afromaerikancima kod kojih razni nivoi obespravljenosti i nevolja prelaze sa kolena na koleno. Tippingova priča je jednostavna i prati jednu vrlo jasnu dramsku liniju ali je njegov rediteljski postupak snažno oslonjen na slow motion, na pokušaj da u pojedinim situacijama postigne wongkarwaijevsku hipnotičnost i kontemplativnost. U tome ponekad uspeva, ali i kada ne uspe taj postupak ima efekat zanimljive estetizacije.
Debitantsko lobovanje jeste i ovaplćenje sna glavnog junaka, a to je želja da bude astronaut, i ona se javlja u pojedinim oniričkim deonicama. Međutim, najbolji znak koliko bazična priča funkcioniše jeste to što kada se u drmaatičnom finišu filma pojavi ovo rešenje, ono ne smeta jer je ipak ono što je u prvom planu itekako uzbudljivo.
Pa ipak, ako se pored izvanrednog osećaja za priču i za visoku estetizaciju geta, Tipping zbog nečega mora pohvaliti to je čarobna podela u tri glavne uloge. Protagonista je Jahking Guillory, koji zaista uspeva da bude ne samo emotivni već i vizuelni centar filma što se za malo kog glumca može reći. Christopher Jordan Wallace (Biggijev sin) i Christopher Meyer su izuzetna podrška kao njegovi verni drugari, i uspevaju da ulogu sidekicka dignu na viši nivo, štaviše pokazuući da su potpuno spremni za najozbiljnije izazove.
KICKS je po svom efektu na gledaoca negde na ničijoj zemlji između onog starog ghetto filma iz vremena Braće Hughes i Mario Van Peeblesa i ovoga što se radi danas. Lako mogu da ga zamislim kao kultni film među današnjim klincima. Pa ipak, odluka da krene tim arty putem limitiraće mu distribuciju u velikoj meri i pitanje je da li će do današnjih klinaca doći kao što su kod nas dolazili MENACE2SOCIETY itd.
* * * / * * * *
Mehmete, pretplaćen si na Netflix. Trebalo bi da ti je sada dostupno gledanje prve sezone DIRK GENTLYja. Uživaćeš!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dodato na listu! Roman sam voleo (naravno) pa se nadam lepim stvarima od serije.
Pogledao sam SPECTRAL Nica Mathieua, Netflixov film koji je nastao u produkciji Legendaryja, i ovog puta bez ikakve sumnje reč je o ostvarenju koje ima atribute bioskopskog filma u produkcionom pogledu. Ono u čemu SPECTRAL nije "na nivou" bioskopskog filma jesu samo dva detalja - jedan je naprosto obim akcije i budžetskog ulaganja, danas ovaj žanr u bioskopima uglavnom predstavljaju JOŠ SKUPLJI filmovi, i to se delom odnosi i na glumačku podelu koja više stavlja akcenat na umeće nego na star power; a drugi je kreativni domen jer bi bioskopski film imao unekoliko drugačiju pretnju po glavne junake.
SPECTRAL bi se na nivou koncepta mogao posmatrati kao Guys on a Mission film, mešavina PREDATORa i GHOSTBUSTERSa. Smešten u bliskoj budućnosti, film govori o naučniku zaposlenom u vojnoindustrijskom kompleksu kog šalju na ratište u Moldaviju (doduše Moldavija u ovom filmu nema veze sa pravom Moldavijom) da tamo istraži pojavu hiperspektralne pretnje, odnosno smrtnosnih "duhova" koji ubijaju američke vojnike.
Stvari se ubruzo izmiču kontroli i naučnik mora da postane borac a borci moraju da postanu naučnici i kako to već biva.
James Badge Dale je odličan u glavnoj ulozi kao i Emily Mortimer koja igra CIA rezidenta dok je Max Martini očekivano pouzdan mačo u ulozi vođe specijalne jedinice. Sama spektralna pretnja nije naročito zanimljiva, i moram priznati da su mi ljudi u ovom filmu bili mnogo zanimljiviji i ubedljiviji, pa i snažniji od protivnika sa kojim se suočavaju. U određenom smislu, SPECTRALu nedostaje taj "If it bleeds we can kill it" momenat iz PREDATORa, ali zato je PREDATOR to što jeste.
Ovde imamo sve detalje na ivou zapleta koji nas vode ka tom momentu, ali nedostaje ta emocija koju je McTiernan uspeo da poizvede u svom remek-delu. U odeđenom smislu dizajn bliske budućnosti podseća na EDGE OF TOMORROW ali su i tamo protivnici bili ubedljiviji.
Dakle, možemo reći da je naslovna pretnja najslabija tačka ovog filma. Ali dizajn i glumci su prilično dobri, kao i sam narativ koji je izgrađen oko spektralne pretnje. Otud, SPECTRAL predstavlja vrlo solidno žanrovsko pojačanje koje umnogome može da se postavi i u gejmerski kontekst sa kojim deli puno sličnosti u pogledu dizajna i imaginarijuma u najširem smislu - od izgleda junaka i pretnje do definisanja lokacije na kojoj se sve dešava.
Da je film namenjen bioskopu ocenio bih ga sa * * 1/2 ali kao straight to Netflix film zaslužuje -
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-12-2016, 12:42:08
ARRIVAL je film o tome kako je ćoveka moguće naučiti vanzemaljski ali je nemoguće naučiti Denisa Villeneuva da režira.
Pogledao Arrival, osećao se nadmeno jer sam jedini u ekipi umeo da kažem da je pre dvadeset godina snimljen mnogo bolji film istog imena, isto sa vanzemaljcima ali sa Čarlijem Šinom u glavnoj ulozi. A to nije bio posebno dobar film, da se razumemo. Dušman i gospođa mu sedeli iza mene, verovatno se smorili kao i mi...
Arrival sa Čarlijem je veliki mali film koji neće biti dosadno reprizirati X puta, a ovaj će u zaborav pre izlaska na DVD i BRay....
Precizna dijagnoza, doktore Motherfucker. Glumci su ovde okej ali film nije imao sreće sa kalemljenjem trilerskih elemenata preko osnovnog zapleta.
"Suicide Squad" star Margot Robbie and director David Ayer are reteaming on the female DC villains movie "Gotham City Sirens," with Robbie reprising her role as Harley Quinn.
Ayer will direct and produce the project. Robbie is also executive producing.
The heads of DC's film arm, Geoff Johns and Jon Berg, will also be involved.
"Sirens" was a recent comic series from DC that included Harley Quinn, Catwoman, and Poison Ivy. Geneva Robertson-Dworet, who has also written scripts for the "Tomb Raider" remake and Warner's "Sherlock Holmes 3," is writing the screenplay.
While "Suicide Squad" received underwhelming reviews, the film was a box office hit, grossing $745 million worldwide. Since then, the studio has taken its time in figuring out the next move in the "Suicide Squad" universe, including a sequel and other spinoffs, which are in development.
Robbie's Quinn emerged as a fan favorite even before "Suicide Squad" debuted, and Robertson-Dworet was brought on early in the process of developing the spinoff. The idea is that Robbie will film her Tonya Harding pic "I, Tonya" in the first quarter of 2017, and follow that up with this film next summer.
Ayer most recently helmed the Netflix action-fantasy pic "Bright" with Will Smith and Joel Edgerton. Ayer is repped by CAA and Robbie is repped by CAA and Management 360.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Najveća greška Suicide Squada je što nisu pozvali Paul Dinija ( koji je i kreator Harlejke, bajdvej), da napiše scenarijo....
Dvaput odgledano, s' najvećom pažnjom, ovaj film je bolji da se isključi ton, ( ne prevodi kad se govori ne-engleskim jezikom,oni jedini imaju smisla) ,pustiš neki omiljeni album ili sifoniju , ako ste za klasnu mjuzu i eto potpunijeg užitka.
Text ispisan čisto za milenijalse koji su počeli gledat' filmove deset godina po svom rođenju, i nažalost nikad nisu opipali muda Snejk Plissskina ili gledali bespomoćnog Švarcija koji na sreću,slučajno,iznenada i nenadano i neočekivano,jeeeeeedva sredi Predatora.
Doktor out.
Gledao "običan" SUICIDE SQUAD triput u bioskopu i jednom gledao "extended" kod kuće. Mislim da će vreme biti nežno prema ovom filmu. Suština sukoba ovog filma sa Ostatkom sveta jeste u tome što je Ayer "povukao" stvar previše u pravcu filma, Snake Plisskena i sl. i izdao naviku gledalaca da im comic book filma nudi šarenilo u pogledu događaja i lokacija, da imaju i letovanje i zimovanje, i soliter i livadu, i pod vodom i u vazduhu. Strukturalno ovo je baš jedna misija, kao u stripovima ili u Arkham Asylumu. I mislim da je ključno neprepoznavanje celog političkog sloja u kome je ključna ličnost Amanda Waller a Enchantress McGuffin. Ali, film je pokazao u bioskopu da ima snage sam za sebe, mimo reklame s jedne i osporavanja s druge strane...
Pošto su me ove godine prijatno iznenadili Henry Joost i Ariel Schulman čija prva dva igrenjaka nisam pogledao pošto pripadaju serijalu PARANORMAL ACTIVITY koji mi nije interesantan, odlučio sam da ispravim tu grešku. Pogledao sam PARANORMAL ACTIVITY 3 i zaključio da nažalost, čak i u njihovoj režiji, to nije za mene. Film je vešto realizovan, ali nažalost, to što oni snimaju meni nije uspelo da bude strašno, možda baš zato što mi je prethodno bilo nepodnošljivo dosadno. Moram priznati da je PARANORMAL ACTIVITY fenomen čiji rezultati pokazuju da je ovaj pristup filmu uspeo da iskomunicira sa vrlo širokom publikom i tu nema dileme. Ipak, za mene ostaje potpuna nepoznanica kako je u tome uspeo jer bih ja ovu vrstu filma, da nemam predznanja o uspehu na blagajnama, lagano otpisao kao nešto što može da komunicira sa malim brojem posvećenika.
Zbog potpunog odsustva razumevanja za ovaj serijal, iako sam zapravo prilično otvoren prema found footage estetici, ni ne znam da li sam možda propustio neku etapu razvoja žanra koja bi me senzbilizirala za ovo?
* * / * * * *
Pogledao sam ALICIA EN EL PUEBLO DE MARAVILLAS Daniel Diaz Torres. Reč je o jošp jednom primeru ozbiljnosti i autorske slobode kubanskog filma. Daniel Diaz Torres je reditelj sa autorskim kontinuitetom, a ovo je njegov film iz 1991. godine. Radi se o adaptaciji klasika Lewisa Carrolla - koncept Alise u Zemlji čuda apropriran je u priči o savremenoj kubanskoj televizijskoj novinarki koja jednog dana napušta sve i odlazi da bude "kulturni radnik" u varošici "Maravillas" gde ubrzo sve postaje izlet u onostrano.
Ovakva estetika u kojoj se spajaju društvena kritika, satira mentaliteta i državnog aparata sa književnim uzorima kao dramaturškim kosturom, u principu nama je dobro poznata kroz raodve Puriše Đorđevića ili Želimira Žilnika. Ono u čemu je Torres jedinstven jesu uverljivost filmsog prizora i estetizacija koju Puriša nikada nije dostigao a Žilnik nije ni pokušavao da dostigne. U tom pogledu, Torresov film evocira uspomenu na najbolje dane Gorana Markovića.
Moja poređenja sa našim rediteljima su namerna pošto su sličnosti zaista upadljive. Ono što je međutim različito jeste odnos prema sistemu. Naime, Torresov film ne pokazuje da se na bilo koji način obazire na Castrov sistem, ali opet s druge strane svoj izraz ni ne ograničava na reakciju proisteklu iz lokalnih okolnosti. Film se dešava u izokrenutoj carrollovskoj verziji Castrove Kube ali je ne postavlja u uži istorijski kontekst. Dakle, balans lokalnog i univerzalnog je vrlo povoljan kod Torresa, pa ne čudi što je ovaj film prikazan i nagrađen u Berlinu, doduše ne glavnom nagradom.
Kubanska kinematografija je pravi produžetak leve avangarde, i estetike "nesavršenog filma", ali u slučaju ovog filma, ako pogledamo fotografiju, glumce i lokacije, možemo govoriti o vrlo solidnom zanatskom nivou, sasvim na nivou tadašnjeg SFRJ filma. Međutim, rekao bih i da filmovi takvog profila kod nas nikada nisu imali ovaj zanatski nivo, a ni veštinu.
* * 1/2 / * * * *
QuoteZbog potpunog odsustva razumevanja za ovaj serijal, iako sam zapravo prilično otvoren prema found footage estetici, ni ne znam da li sam možda propustio neku etapu razvoja žanra koja bi me senzbilizirala za ovo?
Verovatno retoricko pitanje... :lol: no...
Ne mislim da je potrebna velika senzibilizacija, ili ti se dopada, ili ne. Cini mi se da je publika prilicno podeljena po ovom pitanju, nema neke sredine. Ja sam na prvi film vrlo pozitivno odreagovala, pa je odatle i krenuo moj odnos prema serijalu i celom podzanru. Sto naravno ne znaci da tu nema puno kukolja. :) Mislim da je 3. film dobar, i 4. Kasnije sam i ja izgubila interesovanje.
Pogledao sam INCARNATE Brada Peytona, Blumhouse triler o egzorcizmu koji je prepun old school elemenata i uprkos tome što nema ni trunku originalnosti meni je prijao. Peyton ga je uradio sa punim ubeđenjem i svaki kliše, svaki dobro poznatid detalj plasirao je kao da to radi prvi put, i spoj mišićave režije sa odličnom glumačkom podelom definitivno je imao efekta.
INCARNATE je skupio odličnu podelu koju predvodi Aaron Eckhart i u određenom smislu možemo reći kako su ovi glumci čak i overqualified u odnosu na ono što se od njih traži. Međutim, upravo kalorični glumci pomažu da se relativno prazna dešavanja nadoknade i da im se doda energija. Možemo naravno uvek da kontempliramo o tome kako svi ovi glumci "zaslužuju" bolje. Složio bih se da se nisam uverio kako masa tih filmova u kojima su posezali za boljim na kraju nisu bili lošiji od ovoga što im je "ispod nivoa".
Prvi rip-off element je lik egzorciste-ateiste kog igra Eckhart koji je na tragu Johna Constantinea. Drugi rip-off elemnt je njegov metod rada koji je na liniji DREAMSCAPEa Joea Rubena, iliti INCEPTIONa za one mlađe. Sve to je upakovanu o priču posednutom dečaku kog odlično igra mladi David Mazouz.
Peytonova egzekucija rezultira filmom pristojne vizuelne kulture, efikasnog pripovedanja i intenzivnog tempa koji čak i kada zađe na teritoriju opšteg mesta ne testira strpljenje gledalaca odnosno "nije dosadan".
Sasvim sigurno je da cipelarenju ovog filma doprinosi i jasan utisak da je INCARNATE "odležao" neko vreme bez premijere. Pre svega Mazouz je u međuvremenu postao tinejdžer, što znamo iz GOTHAMa a i smartphonei danas drugačije izgledaju i verovatno bi imali još veću ulogu u zapletu zbog raznih mogućnosti.
INCARNATE je solidan B-film koji pre svega vrlo dobro zna koji su mu kapaciteti i kako da ih plasira.
* * * / * * * *
Pogledao sam CHE! Richarda Fleischera, bizaran holivudski pokušaj da se eksploatiše tada enormna Cheova popularnost. Film je bizaran ne samo po producentskoj nameri već i po stilu. Naime, CHE! je izašao 1969. godine, kada je Stari Holivud, sa svojim studio-sistemom i artificijelnošću već bio gotov iako toga nije bio u potpunosti svestan. Novi Holivud je već ušao na vrata ali još uvek su nastajali i filmovi stare škole. Che je bio ikona mladih, samim tim onih koji su gledaoci i autori Novog Holivuda, međutim radila ga je old school ekipa, prekaljeni profesionalac Richard Fleischer i dugo vremena blacklistovani scenarista Michael Wilson. Ono što je zanimljivo jeste da se u pojedinim dijalozima, itekako prepoznaje da Wilson zna šta je socijalizam, a još je zanimljivije to što Fleischer prepoznaje kako CHE! ne treba da se radi u nekoj tipičnoj iluzionističkoj formi već pod uticajem spojeva igranog i dokumentarnog materijala kakav je bio prisutan u levičarskom filmu te epohe.
U tom čudnom spoju nastaje zapravo osnovni kuršlus. Fleischer se mnogo bolje snašao u kombinovanju igranog filma i stilema dokumentarnog filma samo godinu dana ranije u THE BOSTON STRANGLERu - koji će kasnije poslužiti kao okosnica filma DAVITELJ PROTIV DAVITELJA Slobodana Šijana - ali su uzori ovde bili potpuno drugačiji, ponikli su u Evropi, i kada je Fleischer pokušao da ih rekreira ispao je smešan.
Che je prikazan kao višeslojna ličnost, istovremeno idealista, fanatik, vrhunski organizator ali i robespjerovski pobornik revolucionarnog terora. Ipak, revolucionarni teror koji Che sprovodi, on kao filmski lik pokupšava i da opravda, i to na način koji nije sasvim besmislen. U toj podeli karata, Fidel prolazi mnogo bolje. Prikazan je kao strpljiv, kontemplativan političar, sklon tome da prihvati dobar savet ali i da napravi kompromis, dočim Che ide beskompromisno, ali i sa velikom dozom sujete.
Ako imamo u vidu neku preptpostavljenu recepciju ovog filma u Americi, onda naravno neke stvari mogu biti tumačene na različite načine. Cheov predlog da Fidel raskine sa Sovjetima i preuzme njihove nuklearne projektile deluje radikalno ali u duhu samostalnosti i borbe za slobodu, dočim Fidelov stav da Sovjeti ipak sve odnesu može biti tretiran kao priznanje da se Kubanci postali marionetski režim. Iako iz današnje vizure Kubansku revoluciju poistovećujemo sa komunizmom, bitno je naglasiti da ona nije tako čisto bila definisana u vreme kad se dešavala.
Omar Sharif na vrhuncu snage igra Chea, dočim Jack Palance igra Fidela. Iako bi se očekivalo obrnuto, suptilniji Sharifov stil igre ne donosi suptilniju interpretaciju, naprotiv, Jack Palance ima zadatak da kanališe Fidelovu vatrenost i harizmu ali njegov lik na kraju deluje bitno kontemplativnije.
CHE! govori o revoluciji koja je iz niza razloga bila osuđena na neusopeh, i Che poprima svojstva antičkog heroja. Ipak, film pokušpava da prikaže obe strane, sa svemu priđe "dijalektički", i u tome na kraju ispada još brehtovskiji nego "uravnotežen". U tim pseudo-dokumentarnim ispovestima koje post festum objašnjavaju Chea, ruši se "četvrti zid" ali se ne menjaju ni faktura slike, ni stil glume pa onda ti detalji izgledaju lažnije od onih "konvencionalnih".
* * / * * * *
Pogledao sam QUEST FOR LOVE Ralpha Thomasa po kratkoj priči Johna Wyndhama. Reč je o romantičnom SFu o fizičaru koji tokom velikog eksperimenta prelazi u drugu, paralanu vremensku ravan u kojoj su se stvari drugačije odigrale, nije bilo ni Drugog svetskog rata ni Vijetnamskog ali povrh svega ni on u tom toku nije fizičar već književnik. Ali, u toj istoj ravni on shvata da je pronašao ženu svog života, i da postoji šansa da su oni jedno za drugo i u njegovom svetu.
Nažalost QUEST FOR LOVE ne uspeva da iskoristi vrlo upadljiv potzencijal ni u romantičnom ni u SF pogledu i ovo se do kraja pretvara u jedan ravan, prazan film u kome je intrigantna premisa apsolutno protraćena.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam SOUTHSIDE WITH YOU Richarda Tannea. Reč je i istinitoj priči o prvom ljubavnom sastanku na koji su izašli Barack i Michelle Obama i kako se tokom tog popodneva i večeri u Čikagu, rodila ljubav, jednim delom proizašla i iz Obaminih liderskih sposobnosti, sasvim sigurno. Ovaj film je jedno veliko prepričavanje njihovih životopisa, njihovih dilema, stremljenja, ideala i zabluda, i nažalost mrtva slova sa papira ne uspevaju da zažive na ekranu. Glumci su prilično dobri, ali tekst koji potpisuje sam reditelj je neuverljiv, arhaičan, u mnogim aspektima zaista previše sličan nekoj konstrukciji.
Ovaj film ipak ima mesta za eksploataciju kao televizijski film. Pitom je, bez pokušaja da zađe iza dobro poznatih činjenica. Nažalost, ovo jeste produkt, samo ne dobar.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam BARRY Vikrama Gandhija, drugi ovogodišnji film o Obami. Ovaj film je dramski mnogo veštiji od SOUTHSIDE WITH YOU i na vrlo sličan način prikazuje formativne odnose Baracka Obame sa ženama, u ovom konkretnom slučaju, odnos sa majkom i sa belom devojkom. Nažalost, Obamina neprilagođenost, neprestano optećenje svojim mešanim rasnim nasleđem i nepripadanje ni beloj ni crnoj Americi, koliko god bili zanimljivi i potentni ostaju apsolutno jedino svojstvo ovog lika i na kraju umnogome hendikepiraju ovaj film.
Gandhi je do sada mahom radio dokumentarce ali BARRY je vrlo zgodno realizovan film, i u dramskom pogledu uspeva da se dobro postavi, pre svega strukturalno. Ipak, čini mi se da je sam Obama na kraju tu ostao kratkih rukava, i ostao vrlo ravan i jednostran lik.
Ipak, BARRY nudi zanimljiv uvid u imaginarijum Obaminog sazrevanja i vredi ga pogledati. Realizacija je vrlo solidna, i u tom pogledu film zaslužuje barem * * *. Nažalost, Gandhi nije uspeo da odoli replikama koje "definišu" odnose i poentiraju, i time ja malo i opteretio inače solidne melodramske odnose.
* * 1/2 / * * * *
Mnogo sam očekivao od novog filma Andre Oevredala. Posle TROLLJEGEREN, nametnuo se kao jedno od prvih imena savremene žanrovske scene. TROLLJEGEREN je bio važan film, svež film i što je najvažnije spektakularan i u izvesnoj meri inovativan film. THE AUTOPSY OF JANE DOE nažalost nije ništa od toga. Štaviše od toga, Oevredal je pošao putem na kome je pokazao apsolutno sve svoje rediteljske nedostatke.
TROLLJEGEREN je bio norveški film, smešten u tamošnji krajolik, tamošnji mentalitet, i objekte, dočim je JANE DOE američki film, smešten u provinciju viđenu nebrojeno puta. Oevredal nažalost pokazuje da nema ništa novo da nam pokaže u odnosu na ono što su drugi redotelji već snimili.
TROLLJEGEREN je bio film sa profilisanim i specifičnim vizuelnim konceptom. Kretao se found footage i mockumentary linijom. JANE DOE je međutim film koji režiran konvencionalno, sa postavljeni "četvrtim zidom" i to Oevredal pokazuje da nažalost nema šta da pruži kada nema neki efektan konceptualni gimmick.
U ovom filmu, Oevredal je na neki način tražio priču koja iziskuje jake rediteljske fundamente i pokazao je da ih zapravo nema, da može da pruži jedan prilično konvencionalan, neinventivan film.
Kada tome dodamo priču koja je stupidna i mogla bi funkcionisati samo u briljantnoj realizaciji, koja je kako rekoh, izostala, rezultat je tipičan primer minornog filma sa poznatim glumcima.
Nažalost, Emile Hirsch i Brian Cox ne donose ništa naročito da bi se film podigao na neki viši nivo. Sve u svemu, drago mi je da barem kritika nije odbacija ovaj film, mada realno ima dosta marginalnu distribuciju i zarad ove vrste ekspanzije, Oevredal nije nužno morao ići u Holivud, i TROLLJEGEREN je maltene ovako pušten.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam CHECKPOINT Ralpha Thomasa, prilično konfuzan i neuverljiv 60s triler iz čijeg se vrlo dobrog dizajna i živopisnih lokacija može prepoznati izvesni uticaj na THE MAN FROM UNCLE Guy Ritchieja. Ovo nije poznat film i ne spada u "obaveznu lektiru" iz ovog podžanra ali iznenadio bih se da ga Guy nije pogledao dok se pripremao.
Zaplet je konfuzan i neuverljiv - govori o lopovu koji prilikom krađe formule za gorivo italijanskog tima u Formuli 1 počini ubistvo i izlazi na poternici. Naručilac posla tada odlučuje da ga izvuče iz Italije tako što će ga njegov takmičarski vozač prevesti u bolidu do Švajcarske.
Na putu do realizacije tog plana stoji niz besmislenih intriga. Srećom kolorit je sve vreme usput prijatan za gledanje.
* * / * * * *
COLLATERAL BEAUTY Davida Frankela je film o gubitku i načinima na koje čovek može da se nosi sa tim. Međutim, ovaj kritičarski raznet film mnogo je zanimljiviji kao slučaj puta u pakao popločanog dobrim namerama. Naravno, za početak, važno je reći da COLLATERAL BEAUTY ni u kom slučaju nije zaslužio taj stepen uništenja od američke kritike. Film ima svoje probleme, ali pre koju godinu lako mogu da zamislim i hvalospeve za isto ovo ostvarenje. Ipak, izgleda da je Frankelov film doživeo kaznu zato što je reč o major filmu koji se "drznuo" da čeprka po imaginarijumu indie filma. U isto vreme hvalospeve dobija indie film MANCHESTER BY THE SEA na istu temu i kritičari su verovatno iz nekog razloga pomislili da indie film treba da ima tapiju na temu gubitka.
Stoga, eto, ako pogledamo agregatore kritika poput Rotten Tomatoes ili Metacritic videćemo da je Marvel u proseku jači u skorovima od filmova poput COLLATERAL BEAUTY koji je a) baziran na originalnom scenariju b) pokušava da bude grow up studio picture. Zanimljivo je da kritičari istovremeno vape za tim kako nema dovoljno major filmova na ozbiljne teme, za ozbiljne gledaoce, po originalnim scenarijima, ali kada se neko pojavi, bilo da je žanr ili melodrama, vrlo često biva ukopan, bilo da je reč o ACCOUNTANTu, ALLIEDu ili evo sada COLLATERAL BEAUTYju.
Kako rekoh, COLLATERAL BEAUTY ima određene probleme, i to je činjenica. Ali, problemi koje ima ovaj film su mnogo delikatniji od načina na koji je izgažen.
Međutim, nije samo kritička recepcija indikativna za ovaj film. Postoji tu još nekoliko vrlo zanimljivih i osetljivih elemenata. Ovaj scenario je bio glorifikovan na Black Listu, i godinama je "kuvan" kao prestige picture. Prvobitno je glavnu ulogu trebalo da igra Hugh Jackman i imao je drugog reditelja. Kada je Jackman zamenjen Smithom, originalni reditelj je napustio film i došao je Frankel. Mađutim, iz ove vizure, ako je i došlo do promene direkcije filma, onda je ona mogla biti samo u pravcu koji je "mračniji" jer COLLATERAL BEAUTY je moderna urbana bajka prepuna depresivnih likova, i Big Willie je u toj galeriji likova daleko najdepresivniji.
Sam scenario je prepun raznih lucidnih rešenja, i u pogledu dijaloga i u pogledu zapleta. Neka od onih iz dijaloga bez ikakve sumnje bolje funkcionišu na papiru nego u filmu. Jednim delom zato što naprosto bolje funkcionišu na papiru, a možda je nešto i do Frankela. Naime, COLLATERAL BEAUTY je izuzetno složen scenario za režiju i mislim da je Frankel naslutio u kom pravcu treba da ga radi ali da u pojedinim aspektima nije našao balans. Film nije ni sirov ni estetizovan, ni realističan ni liričan, i uprkos tome pšto ne bi bilo dobro da je otišao ni u jednom od tih pravaca do kraja, Frankelov balans nije optimalan. Jedan od faktora je svakako tempo. Film je dinamičan, traje 97 minuta, reklo bi se neočekivano kratko za ovu vrstu filma i u tom pogledu, Frankel zb ilja dopnosi jednu efikasnost, mada ne možemo reći da film isključivo ide iz poente u poentu.
Roger Ebert je imao tezu da je CONSPIRACY THEORY Briana Helgelanda patio od problema što ga je Dick Donner preubeličao kroz blokbuster tretman. Nisam se slagao sa tom tezom. U slučaju COLLATERAL BEAUTYja, možda bi se isto moglo reći ali ovaj film po svojim dimenzijama nije blockbuster, ovo je film od 36 miliona dolara što je ako imamo u vidu zvezde koje je skupio vrlo tesan budžet. Međutim, moguće je da su ta velika glumačka imena sa svojim velikim talentama zapravo "preopteretila" film.
Ono što je sasvim sigurno, to je da bi ovaj i ovakav scenario realizovan recimo u Francuskoj ili Belgiji, konkurisao za "oskara", pa čak i u istoj ovakvoj realizaciji.
COLLATERAL BEAUTY nije vehicle Willa Smitha. On je centralni lik pre svega po tome što se svi njime bave, ali na ekranu veći deo vremena provode drugi likovi, svaki sa svojom arijom. Te arije su jednim delom proistekle kao strukturalna uslovnost scenarija koji u sebi ima poučke poput CHRISTMAS CAROLa.
Ako imamo u vidu da screentime ne čini dominaciju Willa Smitha ali da je svakako čini čitav sklop događaja i odnosa, bitno je naglasiti da je on napravio odličan posao. U određenom smislu, film se može čitati i kao meta-priča o nepogrešivom čoveku kooga tragedija sa decom dovodi u situaciju u kojoj ne može da dođe sebi, kao priča o Smithu posle AFTER EARTH kao jednog prenaglašenog promašaja koji se tretira kao gamechanger u njegovom opusu. U ekipi punoj izuzetnoj glumaca, Smith pokazuje zašto je zvezda. Interesantno je da traumatičan odnos sa kćerkom predstavlja okosnicu oba ovogodišnja Smithova filma u kojima je bio okružen velikim i efektnim ansamblom, i SUICIDE SQUADa i COLLATERALa.
Paradoksalno, COLLATERAL BEAUTY je pokušaj da se praznični poučni film učini inovativnijim i mračnijim nego inače, a da se opet ne odstupi od kanona. To subvertiranje očekivanja imalo bi smisla da je Frankel pronašao pravi rediteljski balans. Pa ipak, čini mi se da oni koji žele da puste suzu uz praznični film, a da su plačljivi tokom holivudskih filmova, ovde itekako mogu dobiti ono što su tražili. Ja nisam publika za to, ali ne mislim da je to veći greh od plakanja uz indie filmove.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam DENIAL Micka Jacksona. BBC je bio koproducent ovog filma, i njegova sudbina je ipak suštinski polutelevizijska, pa mu Jacksonova suštinski ipak televizijska režija ne smeta puno, naprosto zato što i scenario Davida Harea i sugeriše takav pristup. Mick Jackson je prekaljeni televizijski veteran, i sudnicu je već overio u izvanrednoj produkciji Olivera Stonea McMARTIN TRIAL, pa ne čudi njegova efikasnost u prikazivanju onoga što je u ovom slučaju najzanimljivije a to je proceduralni deo. Ono što je međutim dodato da bi DENIAL ipak bio film sa velikim F i da bi ličnosti Deborahe Lipstadt i njenih advokata postali likovi sa velikim L, uglavnom je slabo i suvišno. DENIAL je naprosto film o jednom zanimljivom slučaju koji je rešen zahvaljujući znanju advokata, a ne njihovom potpunom psihofizičkom angažmanu ili promeni karaktera. Čak naprotiv, u ovom filmu nema character arca, pa zato posle ekspozicije sve "karakterne scene" deluju potpuno suvišno.
Deo viškova proističe i iz potrebe autora da se "osiguraju" koje nosi kontroveznost teme. Naime, David Irving je harizmatično negator Holokausta. Taj utisak su sprečili prvo time što su angažovali Timothy Spalla da ga igra, a on nema ni fizičke ni harizmatske bliskosti sa Irvingom, a zatim i kroz niz scena u kojima se "osiguravaju" da niko slučajno ne dovede u sumnju stav filma prema Holokaustu. Obe ove ograde su potrebne ali su mogle biti veštije postavljene.
Međutim, sam slučaj, njegovi apsurdi, pravne implikacije, pitanja klevete, ostaju jako intrigantni. I zato uprkos svim nedostacima, DENIAL ostaje film koji treba da se pogleda.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, izašao BR rip ACCOUNTANTa. Više nema opravdanja!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pristavljen!
Kripe, nagovori ga da gleda True Detective!
Kad ti pogledaš Jesen samuraja...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dogovoreno!
Meho, dolijaćeš!
Uh, da ponovim da sam poslušno pogledao prvu epizodu te serije i zvanično odustao od gledanja ostatka jer mi se nije dopalo i trigerovalo mi je prevrtanje očima?
Bato, imam samo malu napomenu. Ja stojim u potpunosti samo iza druge sezone True Detective...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Meho je u potpunosti u zabludi!
Najbitnije je da se izbori sa očnim mišićem!
Mehmete, u neku ruku čak i mogu da se složim s tobom. No, isto tako mislim da drugu sezonu treba da pogledaš jer ona sasvim sigurno neće biti problematična za tebe a pružiće ti neslućena uživanja.
No, kako bismo optimalno iskoristili poziciju u odnosu na Batu, ne treba da gledaš True Detective dok on ne pogleda Jesen samuraja. Držimo se prvog principa Briselskih pregovora - "ništa nije dogovoreno dok sve nije dogovoreno".
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prvo status, posle principi!!!!!!!!!!
Pogledao sam NOCTURNAL ANIMALS Toma Forda. Posle odličnog, intimističkog, kamernog debija, Ford se u ovom filmu razmahnuo. I na neki način ovo je njegov "drugi debi". Naime, u ovom filmu, Ford je pokazao da u zanatskom pogledu može izrasti u ozbiljnog reditelja, da zna sve što je potrebno. Međutim, u adaptaciji romana Austina Wrighta izostao je dublji smisao. Ovo je film o ženi koja čita roman svog bivšeg, i počinju da se ređaju situacije iz knjige u kojima ona nega vidi kao protagonistu a ostale junake kao refleksiju svog stava o njegovom životu, sve to praćeno prisećanjima na njihovu ljubav i kako se ona završila. Zvuči zanimljivo, ali nije. Naime, priča romana je dosta mlak revenge triler koji bismo mi sada mogli da razumemo kao jednu interpretaciju njihovog ljubavnog brodoloma ali u suštini ono što gledamo ostaje mlak revenge triler. Drama glavne junakinje koja čita knjigu je potentnija, i ima nekih finih rešenja, ali na svako fino rešenje dođe i poneko preterano opšte mesto pa se na kraju gledalac nema čemu radovati.
Glumačka ekipa je zanimljiva premda mislim da su Isla Fisher i Armie Hammer zločinački slabo iskorišćeni. Amy Adams je već prekaljena indie figura ali treba imati strpljenja za Michaela Shannona, naročito jer je ovde uparen sa Jake Gylenhaalom i šmiraju nemilosrdno.
Ukupuno uzev, NOCTURNAL ANIMALS nije film koji je nezasluženo privukao pažnju, ali svakako jeste nezasluženo privukao pohvale. Ovo je možda bilo zanimljivo polazište za film, ali Ford na kraju nije uspeo da transcendira pojavni oblik svoje priče i dokopa se nekih "viših sfera" kojima je tako grčevito stremio.
* * / * * * *
Pogledao sam The Accountant i sad mi je zapravo drago da ga nisam gledao u bioskopu jer ovo vizuelno nije preterano atraktivan film i zapravo je direct to DVD produkcija maskirana u star vehicle. Ovim ne želim reći da mi je krivo što sam ga gledao, jer nije, ali The Accountant ima previše podzapleta za jednostavni centralni zaplet koji ima, premalo akcije, previše flešbekova i pozadinske priče i na kraju razrešenja koja se oslanjaju na verbalne infodampove.
No, opet, ima tu šta da se voli, John Bernthal oživljava ansambl, pogotovo jer Affleck mora sve vreme da izigrava Aspija i zapravo sam se ponadao nekom sociopolitičkom komentaru do kraja filma, ali to je izostalo. Ono što ostaje je interesantna ideja autizam-kao-supermoć, doduše već prilično izraubovana, ali sada u jednom high stakes okruženju, te par džonvikovskih akcionih scena koje su dobre. Anna Kendrick neiskorišćena, služi samo kao erotska motivacija, Cynthia Addai-Robinson služi samo da pogura zaplet i ima višak backgrounda koji joj i dalje ne daje personaliti, itd. Mislim, ja sad ređam zamerke, ali dopao mi se centralni lik i njegov svetonazor i žao mi je što se zapravo film više ne bavi njim. Umesto toga, film ide u previše nepotrebnih podzapleta, gomila detalje koji mu odmažu i ne uspeva da se fokusira na bitne stvari. Mislim, čak i naslov je pogrešan, jer ovo što glavni junak radi nije računovodstvo nego klasična revizija/ forenzička analiza finansijskog poslovanja ili, kako bi to lepo na srpskom rekli - odit. To je kao da ste film nazvali "Plaćeni ubica" a onda kroz čitavu priču pratite detektiva koji pokušava da uhapsi plaćenog ubicu.
Što se tiče pitanja da li je ovo Batman flick in disguise, stvari su zapravo značajno komplikovanije jer je ovo film koji prikazuje šta bi bilo da Batman nije izgubio roditelje u crime alleyju već da su se razveli, otac sinove udario na surovi dril iz besa jer je control freak, pa se zbog toga jedan izmetnuo u Betmena, a drugi u Panišera, mada ovde Panišer ubija za pare a Betmen iz ubeđenja. Onda se Betmen primi na malu iz Tvajlajta a J. Jonah Jameson iz Spajdermena je tu da moralno relativizuje sve što Betmen radi jer ubijanje i pranje love je okej ako taj koji to radi povremeno prosledi neki tip koji vodi do hapšenja drugih ljudi koji ubijaju i peru lovu. Na kraju je tu, srećom, vanzemaljac u liku Dicka Solomona da se ukaže kako je ipak najgore kada se finansijska dokumentacija šteluje tako da imate dobar IPO kad izađete na berzu jer ćete time pomoći ljudima bez udova da ponovo hodaju, pa se, nakon što se ovaj zločin pravično kazni metkom u glavu sve može vratiti u uhodane tokove. Ko god da je pisao ovaj scenario - dakle Bill Dubuque - je imao vrlo složeno detinjstvo čitajući stripove, Twilight i gledajući 3rd Rock from the Sun. Ipak, kako Betmen u ovom filmu u svom pokretnom betkejvu pored zlatnih poluga i evara (koji su u američkom filmu sinonim za prljav novac) ima i prvi broj Action Comics u mint conditionu, koji je pre dve godine otišao za 3,2 miliona dolara na ibej aukciji, barem znamo da je Ben Aflek ovde radio reviziju i za neke surove gikove koji su istovremeno i kriminalci jer nisu mogli da ga plate novcem već robom - dakle jedino objašnjenje je da je istina da su ruski hakeri namestili rezultate američkih izbora. Fak!
Ukalkuliši da je J. K. Simmons novi inspektor Gordon a njegova učenica Amanda Waller u DCjevom TV univerzumu :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Simmons je definitivno Gordon ali, da ova mala bi mogla biti nešto između Wallerove i Robina... Robin je ionako u novom Betmen stripu zamenjen mladim afroameričkim muškarcem, ovo je naredni logičan korak.
Nego, am I missing something, ti još nisi pogledao Rogue One???
nisam, nešto se kanim. pazi, ja nisam fan STAR WARSa, nisam gledao ni FORCE AWAKENS. ali ovo bih ladno gledao zbog Garetha, voleo bih da mu krene u Holivudu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, tebi bi trebalo da se dopadne jer je prljav i ima određene queer elemente (Forest Vitaker na primer) a Gareth je ovim sebi, mislim, ispisao ausvajs za barem sledećih pola decenije da radi šta hoće a bio je apsolutno na ivici da potone posle kilave Godzille.
to me raduje da čujem! gledaću. koliko shvatam umnogome je standalone. jer pazi, koliko god outrageous zvučalo, čak nisam ni u stanju da pratim STAR WARS film koji se na nešto nadovezuje...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jeste standalone, definitivno a pošto čak i Star Wars skeptici poput tebe ipak poznaju A New Hope, pohvataćeš i najvažnije easter eggove i retkone. Mislim, nije to neki sad vrhunac kinematografskog stvaralaštva ali je pošten pomak za Star Wars franšizu i, for once, film koji se ne oslanja na mesijanske trope nego na mnogo prizemnije motivacije (želja za osvetom itd.).
Gledao sam one stare STAR WARSe kao dete i to mi je tada bilo OK ali onda kad sam hteo da ih repriziram pred prequel 1999. bio sam u potpunom šoku, u smislu, "Jel ovo turski STAR WARS?" tako da ja danas poznajem STAR WARS kroz maglovita sećanja, tipa znam da je Harrison Ford Han Solo i da je Darth Wader Lukeov tata ali već nemam pojma ko je Obi Wan Kenobi i sl.
Sent from my iPhone using Tapatalk
To ti ni malo neće smetati ovde.
Trejler mi je povukao na Blomkampa a to je automatski dovelo do nadražaja!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam PICCADILLY JIM Johna McKaya, treću bioskopsku ekranizaciju romana P.G. Wodehouse snimljenu 2005. godine. Teško je bilo upropastiti film sa ovakvom podelom koju predvodi Sam Rockwell. Pa ipak, iako je bilo teško, McKay je u tome uspeo. Scenario Juliana Fellowesa, čuvenog televizijskog scenariste, potpisnika DOWNTON ABBEYa je konfuzan i nedovoljno koristi potentne dramske situacije kako bi izgradio komiku ili dobrodošlu vodviljsku zabunu ili napetost, ali glavna krivica mora pasti na plaće reditelja Johna McKaya koji iz glumaca nije uspeo da izvuče apsolutno ništa iako je imao izuzetno jaku postavu gde su neki doajeni poput Toma Hollandera bukvalno pokrivali epizodne likove.
Film je klimavo glumljen, ali je skandalozno dizajniran. McKay je je želeo da proizvede utisak "anahronizma" u smislu da ubacuje neke savremene retrogardne detalje, tipa, odjednom se u noćnom klubu u džez aranžmanu pevaju savremene pesme ili junak vozi moderni automobil retro dizajna, ali sve to je neujednačeno, u iritantnom koloritu, i vrlo slabo slikano od strane Andrew Dunna, od kog to ne bih očekivao jer je radio neke jako dobro slikane komedije kao što je recimo bila CRAZY STUPID LOVE.
Međutim, ovde su svi zajedno podbacili tako da je PICCADILLY JIM film koji ne uspeva čak ni da poistigne naj tehnički standard angloameričkog filma uprkos evidentno ozbiljnoj produkciji o kojoj svedoče eminentni glumci i autori koji su bili okupljeni.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam HEAVY WEATHER, televizijsku adaptaciju P.G. Wodehousea koju je u formi TV filma snimio Jack Gold. Adaptaciju je potpisao Douglas Livingstone ali nije uspeo da prevaziđe digresivnost i epizodičnost Wodhouseovog narativa. Ono što je međutim pomoglo filmu jeste podela prekaljenih engleskih glumaca koji su u Wodehouseovim likovima prepoznali prostor da se ispolje. Jack Gold je takođe prekaljeni veteran. Ovo mu je bio među poslednjim radovima, i on naravno svemu daje old school film look, arhaiziran, taman da odgovara materijalu. Ukupan utisak ipak čini ovu ekranizacijunečim što je pre svega namenjeno Wodehouseovim fanovima.
Here's North Korea's Totalitarian Android Tablet (http://motherboard.vice.com/read/heres-north-koreas-totalitarian-android-tablet)
Quote
When you think of North Korea, the first thing that springs to mind is probably not a well-featured tablet PC. But that's just what researchers at the Chaos Communication Congress hacking festival revealed on Tuesday.
Called Woolim, this tablet is designed to limit the distribution of contraband media, track its users, and generally act as a propaganda platform for the Democratic People's Republic of Korea (DPRK).
"It's pretty locked down," researcher Florian Grunow told Motherboard in an interview on Tuesday. Grunow presented the research along with co-researchers Niklaus Schiess and Manuel Lubetzki.
Woolim is a small, white Android device that looks like a fairly standard tablet. The hardware itself is made by Chinese manufacturer Hoozo (https://hoozo.en.alibaba.com/), but the North Korean government has removed some components such as those for wi-fi and bluetooth, and put its own bespoke software on top.
After the researchers presented work covering RedStar OS (https://motherboard.vice.com/read/inside-north-koreas-totalitarian-operating-system), North Korea's Linux-based operating system, a South Korean NGO offered the tablet to the group. Woolim is just one of several tablets designed for North Korea, but Woolim appears to be the most recent, likely dating from 2015.
The tablet has PDFs on how to use it; various propaganda texts for users to read as well as the capability to play local TV and connect to the country's own internet, and it also comes with a slew of educational apps, such as French, Russian, and Chinese dictionaries. There's even an app for kids which teaches them how to type with a keyboard, and video games such as Angry Birds that have been lightly customized.
But don't try to push Woolim much further than that: it won't let you.
The tablet only allows specific files to be used or played: users cannot just load whatever they want onto the device.
"This goes for all of the files; it even goes for HTML files and for text files," Grunow said. When a user tries to open a file, the tablet will check the file's cryptographic signature; unless it was a file generated by the tablet itself—such as a photograph the user took—or a file sanctioned by the government, it simply won't open. Grunow demonstrated this for Motherboard by trying to open a third-party .APK file on the device, with no success.
"For a normal user in DPRK I would say it's nearly impossible to get around the signature algorithm," Grunow said.
Woolim also constantly keeps tabs on what its users are up to. Whenever a user opens an app, the tablet takes a screenshot. These screenshots are then available for viewing in another app, but they can't be deleted.
"This is the clear message: we see what you're doing right here," Grunow said.
It's not totally clear who in North Korea would have access to this sort of tablet, however. Grunow said that the hardware itself would cost around 160-200 Euros from the Chinese manufacturer, so presumably it might be a bit more expensive in North Korea itself.
"The target audience is definitely someone with money, so it's not the normal working class I would suppose," he added.
Dođavola, radio sam na jednom scenariju u kome junak radi upravo softver za Severnu Koreju, sa ovakvim performansama!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, ništa te ne sprečava da nastaviš. Sad bar znaš kako to izgleda IRL pa možeš da bolje odmeriš koliko je tvoja fikcija smela i treba li je učiniti radikalnije spekulativnijom!
A što vadi dio hardvera za wifi kad nema wifi-ja tamo? Ili ima?
Što ne bi bilo wifija? Misliš da nemaju rutere?
Mislim da nemaju ni provajdera, ali nisam provjeravao.
Pa, u tekstu piše da tablet može da se konektuje na "country's own internet", dakle postoji barem jedan provajder.
Nadam se da u tom scenariju junak ugrađuje backdoor u taj softver, a da mu niko sa strane to nije ni sugerisao...
Pa tek onda mi nije jasno zašto vadi wifi karticu. Oće mrski kapitalisti dupadnu s propagandom, kao crni bombarder da emituju iz kombija.
Pritom softver mož se izbriše i postavi drugi sistem. Nači ne mogu rupe da se zapuše, jednom kad prihvatiš tehnologiju.
Možda uklanjanje wifi hardvera ima smisla kad je Severnokoreanac u inostranstvu. Ko poseduje ovaj tablet je povlašten, pa su veće šanse i da će da se obre u inostranstvu.
Ne znam kako misle s takim tabletom da džong, kim džong naruči martini bilo đe u inostranstvu.
Michael Keaton je u više navrata igrao novinare i na kraju je film SPOTLIGHT pokupio nagrade. Ipak, njegova najbolja uloga novinara i najbolji film kad smo već kod toga jeste HBO televizijska ekranizacija istinite priče o Robertu Wieneru i CNNovoj ekipi koja provela nekoliko meseci u Bagdadu pred invaziju 1990. i 1991. godine, zaključćno sa spektakularnim uključenjem tokom prve nović bombardovanja u Desert Stormu. Mick Jackson je ovaj film režirao neposredno pošto je snimio svoj poslednji major film i svoj najveći bioskopski spektakl, tako da ovde on još uvek ima snage da napravi vrlo vibrantnu rekonstrukciju života u Bagdadu i Kuvajtu, maksimalno koristeći budžet koji je televizijski ali pošto je ovo HBo sigurno nije mali.
Jackson je radio po scenariju nastalom iz Wienerove knjige a adaptirali su je pored sanomg novinara i John Patrick Shanley, Richard Chapman i Timothy J. Sexton. Scenario je precizan i dobro prikazuje protok vremena uz dinamično i sugestivno ilazganje karaktera i postavljanje situacija. Posebno zadovoljstvo u ovom TV filmu iz 2002. godine predstavlja lik Naji Al-Hadithija, tadašnjeg sekretara za štampu koji je u vreme izlaska filma bio irački ministar spoljnih poslova u LIVE FROM BAGHDADA je prikazan kao obrazovan i umeren Saddamov birokrata da bi 2003. početkom invazije pobegao u Kairo a 2006. razotkriven kao bitan izvor CIAe i zapadnih službi.
Najija igra David Suchet kao još jednog u galeriji enigmatičnih, elegantnih i elegantnih arapskih power brokera, kojoj pripadaju i likovi poput Hani Pashe iz BODY OF LIES, recimo. Keaton bez problema sparinguje sa Suchetom, a Helena Bonham Carter, Michael Murphy, Paul Guilfoyle, Lili Taylor, Hamish Linklater i ostali čine zbilja izuzetan glumački ansambl.
Keaton svojiom harizmom i energijom diktira tempo i u određenom smislu LIVE FROM BAGHDAD možemo posmatrati kao serioznu pretečui WHISKEY TANGO FOXTROTa. Međutim, suštinska razlika je u tome što Requa i Ficarra prave film o tome kako se Amerikanci teško snalaze i u zemlji koja je preživela njihovu "demokratizaciju". Međutim, strukturalne sličnosti su upadljive - tu su novinari koji osećaju grižu savesti zato što su možda doveli u opasnost sagovornika, tu su novinari koji na egzotičnom i opasnom mestu traže priču po kojoj će se izdvojiti, tu je komplikovani lokalni zvaničnik sa kojim se mora razviti složen odnos. Rečju, u LIVE FROM BAGHDAD istorija se prvi put desila kao tragedija a drugi put kao farsa.
Svakako da ove filmove treba tumačiti u nekakvoj relaciji ubuduće.
gledao neko assassin's creed?
Ja ga aktivno izbegavam da ne pokvarim lep odnos koji imam sa Majklom...
Screeneri su zatajili 2016.
Zato jedna nekompletna lista Top-10 filmova godine. U duhu Starog, prepuna je ortodoksije, poznatih autora i sasvim lišena iznenađenja. I baš zato je puna iznenađenja!
http://starikadar.blogspot.rs/2016/12/stari-top-10-2016.html
Fale THE WAILING i CAPTAIN FANTASTIC!
Prvi dan 2017. počinjem kontroverznim izborom omiljenog srpskog filma http://www.fcs.rs/omiljeni-domaci-dimitrije-vojnov-tehnotajz-edit-i-ja/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odgledao se War Dogs. Lep mali film sa odličnim glumcima. Zapravo sam iznenađen koliko je ovo sve low key, ja sam očekivao bučnu komediju a film je u stvari laka drama, sa colourful likovima. Naravno, nije ovo na nivou remek-dela kakav je recimo Bayjev Pain & Gain, sa kojim deli dosta satiričnih motiva, ali je prijatan film sa nekoliko memorabilnih rola (Bredli Kuper je veoma dobro ispao, naravno).
Quote from: Meho Krljic on 03-01-2017, 22:54:12
Odgledao se War Dogs. Lep mali film sa odličnim glumcima. Zapravo sam iznenađen koliko je ovo sve low key, ja sam očekivao bučnu komediju a film je u stvari laka drama, sa colourful likovima. Naravno, nije ovo na nivou remek-dela kakav je recimo Bayjev Pain & Gain, sa kojim deli dosta satiričnih motiva, ali je prijatan film sa nekoliko memorabilnih rola (Bredli Kuper je veoma dobro ispao, naravno).
Pain & Gain je groteska. Ovo je baš kako si rekao, na ničijoj zemlji između problemske melodrame i komedije. Vrlo zanimljiv žanrovski balans sa kojim se Todd izvanredno izborio.
Zamisli osećaj kada gledaš u bioskopu film kao War Dogs mesec dana pre premijere Jeseni samuraja i nailazi scena sa maserom... :)
Pogledao sam COLLIDE Erana Creevyja sa Nicholasom Houltom u glavnoj ulozi. Nažalost, ova produkcija Joela Silvera prezendovala je da na autobahnu napravi mešavinu FAST AND THE FURIOUS i TAKENa, međutim rezultat je žestoko podbacio pa je sada prevashovno i dostupan u DTV formi. Ben Kingsley i Anthony Hopkins su besmisleno utrošeni kao negativci, mada ako imamo u vidu dubinu njihovog tezgarenja, verovatno nisu bolje ni zaslužili.
naslov ovog filma prvobitno je bio AUTOBAHN i to je dosta cool naslov, pa je šteta što nije nestao jer bi onda nešto u ovom filmu bilo i cool. Međutim, generic naslov poput COLLIDE oslikava ono što nam film pruža - neubedljivu i usiljenu melodramu koja pokreće sporadično pristojnu chase akciju, sa glumcima koji zaslužuju bolje i koji svojim kvalitetom ne samo da ne pomažu ovom filmu već nas neprestano podsećaju kako i mi i oni zaslužujemo bolje.
Nekoliko akcionih prizora se izdvaja, pre svih one-shot bekstvo iz garaže kada glavni junak prvi put uspe da se izbavi iza zatočeništva, i u principu kad god se zapuca stvari zažive. Nažalost, nisu ovakvi glumci dovođeni samo da bi se pucalo, i to je problem.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 04-01-2017, 21:37:48
Zamisli osećaj kada gledaš u bioskopu film kao War Dogs mesec dana pre premijere Jeseni samuraja i nailazi scena sa maserom... :)
Da, pomislio sam da je to demonstracija tvoje nadaleko čuvene industrijske špijunaže :lol:
Pogledao sam FIRSTBORN Nirpala Bhorgala, britanskog televizijskog veterana. Osnovni aduti ovog filma su izuzetno harizmatična glumačka podela i vrlo izgrađen vizuelni koncept u kamernoj postavci. Ono što ne krasi ovaj film ali je sasvim korektno jeste limitirana horor invencija. Svojim adutima, Bhorgal uspeva da nadoknadi ono u čemu je film ostao tek konvencionalan i nenametljiv.
Antonia Thomas prenosi svu svoju potvrđenu harizmu iz MISFITSa u potpuno drugačiji lik brižne majka čija kćerka privlači pažnju nekih demonskih entiteta, i uz podršku Luke Norrisa u ulozi supruga i Jonathan Hydea kao njegovog oca-okultiste, gradi izuzetno snažnu glumačku postavu. Devojčica u naslovnoj ulozi je takođe izuzetna i dobro se nosi sa nezahvalnim likom.
Zahvaljujući odličnoj glumi i razrađenom vizuelnom konceptu FIRSTBORN uspeva da stvori izuzetnu atmosferu i da kroz likove i ambijente provuče tu više desetina puta viđenu priču o deci, demonima i okultistima koji sa njima pokušavaju da se izbore. Na kraju, na ovu prežvakanu temu, Nirpal Bhorgal - ispostavlja se - ima šta da kaže. Samo ne kroz scenario (koji je pisao sa Sean Hoganom) već kroz rad s glumcima i vizuelnu kulturu.
* * * / * * * *
Mehmete, ti znaš da sam ja stari reverse engineer ali WAR DOGS nije taj slučaj. It's just great minds thinking alike. :)
Pogledao sam THE MOUSE ON THE MOON, nastavak komedije THE MOUSE THAT ROARED. Prvi film po romanu Leonarda Wibberleya režirao je Jack Arnold a nastavak Richard Lester. Lester nije imao tu sreću da se osloni na Petera Sellersa kao osnovni motor komedije ali je zato u svom filmu forsirao ansambl.
U određenom smislu, ova hladnoratovska satira o mikro-mikro državi koja ulazi u svemirsku trku kako bi dobila kredit od SAD a onda zaista uspeva da napravi konkuretnu raketu, uslovno rečeno može da se posmatra kao preteča filma HJUSTOM, IMAMO PROBLEM Žige Virca. Formalne veze naravno nema, ali je inspiracija tu - svemirska trka je tretirana kao par excellence motiv koji izdvaja supersile u hladnoratovskom periodu. Za razliku od atomske bombe koja u to vreme već tretirana kao nešto što nije samo privilegija supersila i čega pokušavaju da se dokopaju i nedržavni entiteti, civilni svemirski program bio je svojstven samo SAD i SSSR. Otud, Virčev film možemo na neki način prepoznati kao deo iste linije sa Lesterovom komedijom.
U ovoj fazi, Lester još uvek nije imao kredibilitet kod producenata da stvari u potpunosti uzme u svoje ruke i da pravi film koji suštinski subvertira postulate komercijalnog filma. Međutim, ovo je Lester u punoj formi, gladan uspeha i donosi obilje tashlinovskog humora, odličnog dizajna kojim razigrava okoštale okvire ove suštinski skromno budžetirane komedije. Svaka scena je maksimalno obrađena u pogledu komike a dizajn sa retro elementom je konzistentan kroz ceo film.
THE MOUSE ON THE MOON je potcenjena hladnoratovska komedija koja će srećom naići na razumevanje zahvaljujući letsrovom kasnije izgrađenom autoritetu.
* * * / * * * *
Pogledao sam OPERATION AVALANCHE, drugi film Matta Johnsona. Posle izvanrednog THE DIRTIES koji je kombinovao found footage sa izuzetno veštim prevazilaženjem niskog budžeta, OPERATION AVALANCHE je nešto ambicioznija realizacija te estetike. Nažalost, THE DIRTIES je imao bitno zanimljiviju priču od OPERATION AVALANCHE što se graniči sa neverovatnim ako imamo u vidu šta je tema novog filma. Naime, Matt Johnson i Owen Williams igraju dvojicu mladih harvardskih đaka koje je regrutovala CIA sa namerom da poveća IQ svog kadra. Oni dolaze na ideju da se ubace u NASAu i tamo pronađu "sovjetsku krticu". Tokom istrage shvataju da mogu da pomognu državi tako što će lažirati sletanje na Mesec.
Teorija da je Stanley Kubrick režirao sletanje na Mesec odavno je u opticaju, ima čak i jedan igrani film - MOONWALKERS - u kome se ona dekonstruiše na vrlo sličan način kao u OPERATION AVALANCHEu. Nažalost, Johnson i Boles kao potpisnici scenarija ne nude ništa naročito zanimljivo u odnosu na dosadašnje ekranizacije te teorije o Kubricku, izuzev što uvodeći motiv kinoamaterizma praktično rimejkuju vlastiti film THE DIRTIES.
Matt Johnson i Owen Williams su ponovo odlični u glavnim ulogama. Isto tako film je vizuelno vrlo zanimljivo realizovan a čak i detalji koji nisu tehnički perfektni imaju jedan specifičan šmek indie drskosti. I upravo šarm samog postupka čini da se OPERATION AVALANCHE nametne kao film koji prevazilazi svoju suštinski mlaku priču.
HJUSTON, IMAMO PROBLEM je daleko intrigantnije postavljen film sa zanimljivijom i znakovitijom pričom. To međutim ne čini IOPERATION AVALANCHE bezvrednim jer ono što nema u intrigantnosti priče nadoknađuje daljim razrađivanjem found footage pristupa kao narativne tehnike.
* * * / * * * *
Pogledao sam NERDLAND Chrisa Prynoskog. Reč je o prilično tužnom ostvarenju za sve nas koji smo verovali da če Andrew Kevin Walker napraviti nešto zaista veliko u svojoj karijeri. Scenarista filma SE7EN, 8MM, SLEEPY HOLLOWa, čiji su minorni radovi bili maštoviti žanrovski radovi i kome su studiji prepuštali neke od najambicioznijih poslova, o čemu ne svedoći samo to što je on prvi pisao BATMAN VS SUPERMAN u vreme dok DCEU nije postojao, već i to što je u seriji ENTOURAGE on bio scenarista AQUAMANa Jamesa Camerona. Dakle, taj talentovani superstar-scenarista odavno nema neke realizovane projekte, a posle više od deset godina ovo je njegov prvi samostalno potpisan scenario. I šta smo dobili?
NERDLAND je infantilna, rekao bih čak kretenska socijalna satira, lošija verzija Beavisa'n'Buttheada u kojoj se ismevaju već bajata i odavno ismejana medijska kultura, kao i slacker/stoner kultura mladih čiji život stoji u mestu. Zvuči glupo kad se definiše tema ali je još gluplje kada se pogleda.
Prynoski je ovo uradio kao animirani film. Koristio se sirovim lo-fi stilom alternativnog stripa i TV serijala kao to su Beavis'n'Butthead ali to je sve prevaziđeno, i moralo bi da bude bazirano na superiornom scenariju, ali to nije ovaj Walkerov predložak.
Neverovatno je koliko Walkerov scenario apsolutno ništa ne nudi. Gegovi su predvidljivi do tačke koja izaziva nelagodu. Nikakvog ozbiljnog sadržaja ovde nema ni pripovedački, ni značenjski, i tekst odiše jednom neostvarenošću koja nije u koheziji sa evidentnim Walkerovim brodolomom.
Naime, Walker nesumnjivo nije ispunio svoj potencijal. Od traženog scenariste koji je too cool for school i o čijim se scenarijima ispredaju legende da su bili previše dobri da bi bili snimljeni, do čoveka koji povremeno biva pomenut kako piše nešto za svog dobrotvora Finchera, od čega redovno ne biva ništa, Walker je prošao za nekih desetak godina. I određena frustracija i osećaj neostvarenosti potpuno su očekivani. Međutim, NERDLAND deluje kao fantazija nekoga ko nikada ništa nije napisao, i kome nikada ništa sa razlogom nije ni realizovano.
Šta je privuklo Paula Rudda pa i Pattona Oswalta da rade na ovom filmu ostaje misterija, ali možda je baš to bilo Walkerovo ime. Međutim, ovaj scenario ne nosi nijedno obeležje Walkerovog rukopisa, dakle misterija nije rešena.
Sve u svemu, žalosno.
Pogledao sam УТОМЛЕНОЕ СОЛНЦЕ Nikite Orlova i San Bok Paka, sovjetsko-severnokorejsku koprodukciju iz 1988. godine koja u pogledu glume izgleda kao da je iz 1938., u proseku egzekucije kao da je iz 1948. ali ima scena koje kao da su iz 1958. i te su najbolje.
Film ima duplu autorsku ekipu, svaki zadatak je radio po jedan Sovjet i jedan Severnokorejac, pa je u tom smislu zaista teško odrediti ko je bio frontmen u izradi ovog filma, naročito jer Nikita Orlov nije preterano plodan i značajan reditelj. U okvirima severnokorejske kinematografine San Bok Pak jeste značajan reditelj. Ali, ako bismo analizirali detalje, reklo bi se da su dramske scene sa severnokorejskim glumcima po svojoj arhaičnosti svojstvenije onome što se očekuje od njihove kinematografije, i po arhaičnom kadriranju i po prenaglašenosti glumačke igre u pojedinim momentima.
Najefektniji deo filma su svakako akcioni prizori, eksterijeri, scene u moru. U akcionim scenama, ima nekih malih ali solidnih old school stuntova, mada moramo imati na umu da je ovo 1988. da se već desio drugi RAMBO, tako da je sve to pitomo i arhaično. Međutim, i sama postavka potere sa sovjetskim diverzantima, na nivou karaktera nije loše postavljena, a japanski starešina kojih juri dat je kao lukav protivnik, pored toga što je naravno beskrupulozan.
Severnokorejski seljaci prikazani su kao solidarni, skloni da sve rešavaju na seoskim zborovima, sa jasnom patrijarhalnom hijerarhijom na čijem je čelu seoski starešina. Japanci su podmukli okupatori, bahati, ali sporadično i površni i nedisciplinovani dok ih starešina ne dovede u red.
U određenom smislu, priča o Mariji Cukanovoj, narodnom heroju SSSRa poslužila je kao okosnica ovog filma. Ako imamo u vidu da je ona bila pripadnik sanitetske službe na pacifičkom frontu, ovo je severnokorejsko-sovjetski HACKSAW RIDGE. Ono što istorija poznaje jeste njeno herojsko delovanje u periodu sovjetskog napada na Mandžuriju kojom prilikom je oslobođen i sever Koreje. Međutim, ovaj film prikazuje i njen raniji angažman u pokušaju da se spreče aktivnosti 731. japanske grupa koja je planirala operaciju "Sakura" i ubacivanje biološkog agensa na zapadnu obalu SAD. O samoj japanskoj operaciji sam našao informacije ali o sovjetsko-korejskom sprečavanju nisam, tako da mi deluje da su ovde autori uzeli sebi veliku slobodu u pogledu spajanja raznih istorijskih okolnosti i stvarnih ličnosti.
No, da su se zadovoljli sledećom pričom -
"Высадившись в порту батальоны сходу вступили в бой. Ефрейтор Цуканова своевременно оказывала медицинскую помощь раненым бойцам и офицерам, легкораненых перевязывала на месте, тяжелых вносила с поля боя в укрытие вместе с оружием. Почти за два дня непрерывных боев спасла жизнь 52-м тяжелораненым десантникам. Сама был ранена в ноги, но отказалась покинуть поля боя. Сделав себе перевязку, продолжала выполнять свои обязанности, с автоматом в руках отбивала атаки японцев. Вечером 15 августа, когда в неравном бою роте пришлось отступить, с группой бойцов осталась прикрывать отход. В этом бою погибла. "
- imali bi čistu anticipaciju HACKSAW RIDGEa.
Ono što deluje kao nesumnjiv sovjetski doprinos jeste zaista vrlo umereno trajanje filma od osamdesetak minuta, što severnokorejskom filmu često nije svojstveno, i u tom pogledu, svi nedostaci se lakše podnose a sve efektne scene deluju još upečatljivije. Na kraju, naravno, ostaje pitanje da li ovaj film pre možemo posmatrati kao sovjetski ili kao severnokorejski. Na to pitanje nemam odgovor, mislim da je on svakako značajniji za istoriju severnokorejskog filma nego za sovjetski. S druge strane, priča o Mariji Cukanovoj čini da sovjetska junakinja ima protagonizam, ali on se ne bi ostvario bez velike severnokorejske žrtve koja je prikazana u prilično zamršenom severnokorejskom maniru. Otud ovde možemo govoriti o autentičnom prožimanju kultura i estetika u formulisanju ratne propagande.
* * / * * * *
Pogledao sam THE RITZ Richarda Lestera, adaptaciju brodvejskog hita Terrence McNallyja. Komad je bio hit na Brodveju 1975. a već koliko 1976. snimljen je film sa istom glumačkom podelom. THE RITZ nije naročito dobar film, ali zanimljiv je i istorijski značajan.
McNally je jedan od bitnijih američkih pozorišnih pisaca a naročito je bitna figura LGBT pokreta. THE RITZ je komedija koja u sebi kombinuje gay panic humor sa prikazom jednog paralelnog sveta njujorške gej scene. Glavni junak je debeljuškasti mafijaški zet koji u bekstvu od tazbine beži u njugorški gay spa u kome se ispostavlja da ima nekoliko nezaustavljivih chubby chasera.
Ono što potom usledi je mešavina vodvilja i farse u kome se kroz često vrlo prljav humor i ismevanje pederske scene, njoj daje nova humana dimenzija. Zanimljivo je da prikaz gej scene nije bitno drugačiji od onoga što vidimo u CRUISINGu ali s druge strane, predznak koji sve dobija je bitno drugačiji, upravo zahvaljujući žanru. McNally uspeva da iste stvari prikaže kao manje preteće a sačuvao je atmosferu seksualne neumrenosti, fetišizma i ritualnosti.
U THE RITZu neprestano postoje šale na temu veneričnih bolesti, ali ovaj prikaz raspusnog života dobija potpuno drugačiji predznak kada ukalkulišemo epidemiju AIDSa koja je usledila neposredno posle ovog filma i predstave, ali sigurno uzrokovana i načinom života koji je ovde prikazan i karikiran.
Lester prepoznaje statičnost i one joke momenat ovog predloška i pokušava da iz sve snage gura slapstick, da izvlači gegove iz svega, to povremeno pomaže a povremeno odmaže filmu, odnosno više otkriva nego što prikriva probleme teksta.
Na Zlatnim Globusima, THE RITZ je bio izuzetno visoko vrednovan kada je izašao.
* * / * * * *
Oh, da, sećam se Rica iz svog nemirnog detinjstva. Lester je ovim definitivno utabao put do režiranja Supermena :lol: Mislim, naravno, Musketari i Rojal Flaš su verovatno bili ono što ga je najviše od svega preporučilo da nastavi Donnerov rad (i solidniji su filmovi), ali kako su Supermen II i III takođe karakterisani ničim izazvanim slepstikom i kvir zanošenjima, reklo bi se da je The Ritz nekog u Warneru ozbiljno pogodio u žicu. Meni je kao klincu film bio vrlo drag ali naravno, najviše jer je imao te škakljive teme, manje zato što je bio posebno dobro urađen. No, ne mogu da kažem, čini mi se da bi mi rani pubertetski period bio siromašniji bez tog filma...
Pogledao sam THE ASTRONAUT FARMER Michaela Polisha, koliko god to neverobatno zvučalo iz današnje vizure - major film koji su za Warner Brothers snimili 2006. godine. Po samoj premisi je jasno da blizanci Polish nisu morali da se "prodaju" kako bi radili za Warner. Ovo je priča spielbergovskog kalibra sa bizarnom, apsurdnom premisom o umirovljenom astronautu koji zbog porodičnih okolnosti nikada nije otišao u svemir koji pod stare dane odlučuje da napravi raketu i ode u Zemljinu orbitu.
Polishovi praktično kovačevićevski uzimaju ovu premisu i razrađuju je uglavnom racionalno, kao mešavinu sentimentalne Americane, kritike medijske kulture, establišmenta, priče o sanjarima i snovima kao životnom pogonskom gorivu. Kroz vešto postavljenu ekspoziciju datu kroz medijske izveštaje, Polishovi uspevaju da na neki način "spakuju" osnovnu neuverljivost premise, premda ko nije spreman da je kupi na nekom nivou, na ovom filmu nema šta da traži.
Naravno, put u kosmos je u ovom filmu samo metafora šire priče o snovima, o ostvarenosti, o istrajavanju u vlastitim odlukama, ali kroz samu temu odlaska u kosmos naravno govori o američkom kvintesencijalnom snu 20. veka koji ne nailazi na razumevanje u 21. veku.
Billy Bob Thornton u centru ove priče bez teškoća drži sve na okupu, a Virginia Madsen je izuzetno sugestivna u ulozi njegove supruge. Sa podrškom koju pružaju njuške poput Bruna, J.K. Simmonsa i Tim Blake Nelsona, uz Bruce Derna, u podeli nema slabih mesta. Polishovi sve realizuju jednostavno, akademski, ostavljajući prostora za glumačku igru, ambijente i detalje koji sve pojačavaju.
U izvesnom smislu THE ASTRONAUT FARMER je porodični film, inspiration tale. Ipak, bizarna premisa i anti-establišment stav čine ga unekoliko neobičnim ostvarenjem tog usmerenja. Otud je u vreme izlaska ostao na priličnoj margini.
Pa ipak THE ASTRONAUT FARMER je dragocen dodatak izuzetnmo značajnoj filmoteci studija Warner Brothers o putovanju u kosmos koja se proteže od THE RIGHT STUFF do CONTACTa u domenu prestige remek-dela i od SPACE COWBOYSa do THE ASTRONAUT FARMERa u domenu ekscesa, sa COUNTDOWNom Roberta Altmana negde u sredini.
* * * / * * * *
Pogledao sam Angry Birds the Movie na HBO-u i dobio odgovor na pitanje koje me je mučilo još otkada je film najavljen pre pet godina, naime o čemu će biti film zasnovan na igri koja ima zaplet od jedne rečenice. Doduše, odgovor nije ono što sam očekivao: Angry Birds the Movie je film o najezdi arapskih migranata na Evropu viđen iz perspektive Marin Le Pen i Luca Bahmana, ili makar nekih njihovih sledbenika.
Simbolika je nimalo prikrivena: ptičije društvo je samozadovoljno, utonulo duboko u milenijalsku dekadenciju helikopter-roditelja i sprege pravosuđa i policije koja kažnjava normalne građane a kriminalci je ne interesuju. Ljudi koji se još uvek sećaju stare slave ("kada su ptice letele") su okarakterisani kao antisocijalni i osuđeni ne na zatvor već na terapije, muževnost se ne ceni (ženke su skoro po pravilu veće od mužjaka) a deca i stariji uživaju mnogo veću zaštitu društva nego zreli muškarac u punoj snazi (anrgy white men).
Kada svinje dođu, prvo tvrde da ih je samo par, da dolaze u miru, da nose poklone. Svinje ne deluju kao intuitivna metafora za Arape ali razmislimo malo, ko ne jede svinjetinu? Pa, sama svinja. Elem, svinja, ispostavlja se ima mnogo više, nisu došle samo u dobroćudnu kulturnu razmenu. One preplavljuju ostrvo ptica, ponašaju se svinjski, bez ikakvih obzira prema domicilnoj kulturi ili običajima stanovnika. Po staroj terorističkoj matrici, kradimice unose eksploziv koji se aktivira tokom javnog slavlja. Njihova meta nisu žene domicilnog stanovništva, već njihova deca, tj. jaja, ali u jednoj dream sekvenci vidimo da iako svinje nominalno žele da prožderu jaja, njihov kralj ima neskrivene seksualne pretenzije ka njima.
Dalje se nastavlja u predvidivom smeru: jedini koji mogu da spasu društvo ptica su oni do tada proterani na marginu: gnevni beli muškarci koji su do tada socijalno i sistematski kastrirani (glavni junak je toliko virilan da iako nema ni partnerku ni suprugu, postoji ptiče koje ga zove svojim ocem) moraju da preuzmu kormilo, a njihov osnovni pogon je - pravdeni bes.
Kada stižu na ostrvo svinja upadljivo je da dok kod ptica postoji rodna ravnopravnost (u skladu sa alt right matricom, jedan od prominentnih junaka koji razotkrivaju zaveru svinja je kvir muškarac), svinje su društvo sastavljeno od samih muškaraca, baš kao Arapi kod kojih žene bukvalno po šerijatskom pravu vrede manje od muškarca. U oslobodilačkoj fantaziji koju dalje gledamo, ptice bombarduju prestonicu svinja i nasumično rušenje civilnih objekata predstavlja se kao legitimna ratna strategija "jer oni su isto tako nama". Simbol oko koga se ujedinjuju ptice je, gle čuda, orao, baš kao što su nacisti svoj partijski simbol proglasili nacionalnim 1934. godine. Svinje se brane zaostalom ratnom tehnologijom, onako kako se danas percipira naoružanje bliskog istoka i gube rat nakon što obične žene i muškarci sa ptičijeg ostrva pokažu da poseduju ratne veštine koje su očigledno deo kulture i mentaliteta koji su dugo suzbijani od strane vlasti čiji se predstavnici (dekadentni, perverzni sudija) izvinjavaju ljudima koje su nekada osuđivali na terapije i mole ih za spas. Konačno, deca su spasena, nova generacija ptića peva pesmu o herojstvu glavnog junaka i ta pesma sadrži stih u kome se kaže da su oni sada slobodni, ponosni i opasni a promenu u težištu mentaliteta na kraju vidimo po tome da se najveći, najmišićaviji mužjak među pticama, Terens, koji je ranije smatran opasnim ("toksična muškost") sada smatra seks-simbolom.
Nisam baš TO očekivao.
De li si ti to sve video, svaka ti čast.
Ja sam vid'o samo američko prodavanje bezvrednih materijalnih stvari zarad otimanja podmlatka onih ostalih 'nedemokratskih' civilizacija.
Zar ne vidiš da su svinje komplet u amerskoj karikaturi, koja ti valja muda za bubrege, a suprotstavlja im se najprimitivniji , najkonzervativniji primerak, kakav crni kvir, peder i ostalo,
to je samo u guzici orla koji simbolizuje fridom univerzalno.
Nigde ovde nema izbeglica niti arapa, a što se tiče muškosti, spali smo da se Predator umesto Švarcenegera boji Adrijen Brodija.
Jedan je hodajuća mišićava masa čvrsta, drugi nosata anoreksična karikatura.
Muškost je izgleda nekad bila Fjodr Emelijanenko, a danas Džastin Biber.
Svinja oće da izjede drugu svinju, dešava se.
Dešava se, slažem se, ali za potrebe ovog filma je metafora dovoljno jasna. Neonacisti i drugi mrzitelji islama i inače često namerno koriste svinjsku ikonografiju u vezi sa Arapima, Muhamedom itd. kako bi se podsmevali "zaostalima". Da ne pominjem da su svinje u filmu - zelene boje. I to sve do jedne, dok su ptice multikolorne, dakle, predstavljaju multirasno, multikonfesionalno, multikulturalno društvo. Zapaziti, pak, da su prva deca rođena posle uspešnog rata sa svinjama, sva iste boje.
Ti kao da nisi igrao igricu godinama pre filma!?!?
Zašto bi oni vređali neke tamo muslimane, kad tad nije ni bilo priče o izbeglicama od Islama?!?
Zelena svinja kao musliman!?! Meni to ne liči tako....
A ptice šarene!?
Pa to je igrica,eeeej!
Ti bi i u Starwarsima šarene trupere!?
Meni Angribrdsdmuvi ipak više liči na karikaturu Zapadnodemokratskoimperijalističoliberalne osvajačke politike, iste one kojoj je sad Trump malko cajperiso stražnjicu srednjimprstom :D
Haha, koje tumačenje, ja vjerujem Mehu! Ću gledam, kad su mogli veličati privatnu svojinu i kapitalizam u Toy Story 3, ne može im se vjerovati!
Inače, jel ko primijetio da su nekad klinci gledali Evokse, Nindža Kornjače, Štrumfove itd a sad gledaju Majstor Sunđer Bob, Maša i Međed, Pepa prase itd, to jest, nekad smo gledali kolektivitete a sad liberalne individue!
...ja bio ubeđen da su Švede pra'ili Angribrds ....al' možda grešam....ne sećam se....
Ne, Rovio su Finci, ali scenario filma je pisao Amerikanac najpoznatiji po svom radu na Simpsonovima - Jon Vitti.
Ah, FUNlanđani! :)
Iako smo u St.Peterburg ušli bez problema, jer nekako Srbi imaju privilegije da se ne maltretiraju u Rusiji,
u Hotelu su nam zadržali pasoše, neko se zezao da ne idu ljudi do Finske, da ne preteraju sa ...nemoralom?.... ;)
Neobično. :shock: Mislim, kako bi Srbi mogli biti nemoralniji od Finaca? Ipak su to Skandinavci...
When in Rome... ;)
Poenta je valjda da mi ostanemo čedni i ostavimo pare u Rusiji a ne tamo :D
Hmmm... generalno, obično se to radi da ne zapališ iz hotela bez plaćanja... No, dobro, važno da vam je bilo lepo.
amaaaan, sve unapred plaćeno, preko agencije...Meho, sirijusli!?
i ono je bila zajebancija..
Ali šta ako polomiš nešto u hotelu? Da je plaćeno karticom onda ti ne bi ništa zadržali, nego bi ti prosto odbili od kartice.
Mehmete, nećeš verovati, slutio sam da je ANGRY BIRDS zanimljiv, tu slutnju mi je potvrdio Polimac kad ga je stavio na listu najboljih filmova godine, a ti si ga pretvorio u must see!
Pogledao sam televizijski film RED ALERT koji je po romanu Harolda Kinga napisao Sandor Stern, prekaljeni televizijski scemarista. William Hale je izuzetno efektno režirao ovu televizijsku produkciju koja je imala veliki kapital u tome što je scene smeštene u nuklearnu elektranu snimala u postrojenjima NASAe. Kingova priča govori o superkompjuteru čiji je zadatak da rukovodi nuklearnom elektranom u Minesoti. Kada se desi jedna havarija, kompjuter napravi procenu koja je bitno drugačija od one koju imaju tehničari na licu mesta i to dovodi do žrtava. Par agenata zaduženih za bezbednost elektrane započinju istragu i ispostavlja se da je inicijalni problem bio sabotaža ali i da je kompjuter napravio fatalnu grešku. Sada moraju da se suoče kako sa planom sabotera tako i sa kompjuterom koji kontroliše ceo proces.
William Hale je u egzekuciji ove priče imao nekoliko jakih aduta. Pored lokacije koju je ustupila NASA, tu je i fotografija koju je radio Ric Waite, tada mlad snimatelj u punoj snazi koji je tek trebalo da bude angažovan na nekim od klutnih holivudskih filmova osamdesetih. Waiteova fotografija čini naraciju propulzivnom sa svojim veštim pokretima kamere i atmosferičnim osvetljenjem.
Glumačka podela koju predvode William Devane, Michael Brandon i Ralph Waite uz podršku M. Emmet Walsha takođe ne prepušta ništa slučaju i RED ALERT je sugestivan televizijski triler koji pojedine scenarističke probleme - pre svih višak generatora opasnosti jer su saboter plus kompjuter zaista lobovanje - nadoknađuje atmosferom i suspenseom.
Quote from: crippled_avenger on 15-01-2017, 16:42:57
Mehmete, nećeš verovati, slutio sam da je ANGRY BIRDS zanimljiv, tu slutnju mi je potvrdio Polimac kad ga je stavio na listu najboljih filmova godine, a ti si ga pretvorio u must see!
Ja sam bio ubeđen da si ga ti gledao, pohvalio i juče sam ženu ubedio da ga gleda time što sam joj između ostalog rekao da se tebi dopao. Fak!!!!!!!!!
nadam se da me koristiš kao argument samo kada ubeđuješ ženu oko filmova :)
Pogledao sam DON'T LOOK BACK, televizijski film HBO produkcije koji je režirao izvanredni novozelandski žanrovski operater Geoff Murphy. On je sredinom devedesetih snimio tri odlična filma za HBO i ovo je jedan od njih. DON'T LOOK BACK je nastao i izašao u vreme kada se Billy Bob Thornton podgrevao da postane glumačka i scenarističko/ rediteljska zvezda, ali u vreme rada na njemu još uvek to nije bio. Ipak, Thornton potpisuje scenario za ovaj TV film sa svojim scenarističkim partnerom Timom Eppersonom, po priči koju su smislili zajedno sa producentom Williamom Petrowichem. Međutim, u samom filmu igra uopečatljivu ali ipak sporednu ulogu glavnog negativca.
Epperson i Thornton su u tom trenutku već potpisali klasik neo noira ONE FALSE MOVE tako je DON'T LOOK BACK u izvesnom smislu bio njihov explotiation projekat jer se nadovezuje na seventies krimiće i na estetiku filmova o marginalcima koji lutaju američkim velegradima i upadaju u nevolje.
Ovde tog marginalca igra Eric Stoltz koji izgleda kao Axl Rose u ulozi propalog teksšakog doseljenika u LA navučenog na džank, sa gitarom na ramenu. Lutajući u potrazi za fiksom nailazi na drug deal koji je pošao naopako i uspeva da se dokopa kofera punog novca. Pošto su mu vlasnici novca za petama, beži u rodni Teksas...
Geoff Murphy svemu ovome uspeva da pruži old school pripovedačku jednostavnost, sa likovima koji su jasni, razmenama koje su efikasne, tempom koji ne opada i suspenseom koji u pojedinim scenama postaje opipljiv. Eppersonov i Thorntonov scenario mu pomaže. Naime, DON'T LOOK BACK jeste krimić ali je u osnovi priča o povratku bludnog sina u rodni grad i nudi dosta muške melodrame na tu temu. Istovremeno, kada se konačno dođe do situacije koja je u svemu ovome najveći kliše, a to je sukob sa kriminalcima koji jure glavnog junaka, tu Epperson i Thornton nude niz rešenja kojima osvežavaju klišee, i unose zdravu dozu humora koji proizilazi iz situacije.
Uz BLIND SIDE i THE LAST OUTLAW, DON'T LOOK BACK čini izvanredni Murphyjev HBO triptih trilera. Iako je i pre radio za HBO, u špijunskom filmu RED KING, WHITE KNIGHT ova tri filma čine koherentnu celinu u njegovom HBO opusu.
Quote from: Meho Krljic on 15-01-2017, 17:40:11
Quote from: crippled_avenger on 15-01-2017, 16:42:57
Mehmete, nećeš verovati, slutio sam da je ANGRY BIRDS zanimljiv, tu slutnju mi je potvrdio Polimac kad ga je stavio na listu najboljih filmova godine, a ti si ga pretvorio u must see!
Ja sam bio ubeđen da si ga ti gledao, pohvalio i juče sam ženu ubedio da ga gleda time što sam joj između ostalog rekao da se tebi dopao. Fak!!!!!!!!!
Ja sam bio skoro siguran da sam čitao ovde kriplov opis AB.
Pisao sam o STORKS. Ali uskoro gledam...
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 10:50:43
Angry Birds je jako simpatičan film i raduje me da je dobro prošao. Iz opravdanih razloga ne stižem da živopišem...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Evo šta me je prevarilo, nekako sam shvatio da si pogledao ali nisi stigao da napišeš recenziju. Ostalo mi je negde u malom mozgu jer sam tada prvi put saznao da uopšte postoji AB dugometražni film. Inače, odgledah ga danas na HBO, na stranu Mehine teorije, skroz je gledljiv.
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2016, 10:50:43
Angry Birds je jako simpatičan film i raduje me da je dobro prošao. Iz opravdanih razloga ne stižem da živopišem...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kripe bre!
Edit
Petronije preduhitrio
Imao sam priliku da vidim deo filma vezano za posao. Tu sam shvatio da je simpa. Onda je došao u bioskope ali nisam stigao da ga uhvatim. Nikada ne pišem o filmovima koje nisam pogledao cele, ili ako sam film gledao u nekim neuslovima (tipa morao da prekidam usled nekih nepredviđenih događaja i sl.)
Pogledao sam LA LA LAND Damiena Chazellea, veliki favorit kritike ali kako izgleda i publike, pred očekivano dobar nastup na "oskarima". Filmu sam prišao sa izuzetno pozitivnom predrasudom, Chazelle je u ovom filmu odlučio da napravi svoj masterpis, svoju posvetu holivudskom mjuziklu, sa dve izuzetno atraktivne zvezde - Ryanom Goslingom i Emmom Stone, i spolja gledano u tome je uspeo jer svi tako i percipiraju ovaj film.
Međutim, moj utisak je nešto drugačiji. Za početak ljubavna priča koja se nalazi u osnovi ovog mjuzikla naprosto nema dovoljan emotivni odjek. Mjuzikli se karakterišu suštinski jednostavnim zapletima, arhetipskim junacima, razradom opštih mesta, i LA LA LANDu ne zameram ništa od tih elemenata kojima obiluje. Ono što mu zameram je manjak smisla za humor, i krajnje površan odnos koji gradi kako između likova tako i prema osnovnim temama kojih se dotiče.
Ako tome dodamo da se film dešava danas ali da su muzičke numere retro, i da je junakova osnovna muzička opsesija džez, onda dolazimo do onog paradoksa koji sam često zapažao u savremenim hororima npr. a to je da se atmosfera filma određene epohe evocira uvođenjem njenih detalja, njene arhitekture ili rekvizite, umesto onim filmskim sredstvima koja su za nju bila karakteristična, odnosno primenom novih filmskih sredstava koja će dati identičan utisak.
Tako i LA LA LAND, želi da bude savremeni mjuzikl koji slavi ljubav i Los Anđeles danas. Ali, sve to ne gradi onim što postoji danas već evocirajući filmove od pre šezdeset i sedamdeset godina. Dakle, na tom fundamentalnom nivou, Chazelle potpuno promašuje.
U vizuelnom pogledu, film je povremeno zanimljiv, ali slično FURY ROADu, ovde imamo neke lepe scene za koje više nemamo sumnje "kako" su snimljene kada znamo da je danas sve moguće snimiti. U tom smislu, Chazelleov pokušaj da nas impresionira svojim koreografisanim kadar-sekvencama deluje gotovo kao jasni primer "zabašurivanja" slabosti sadržaja.
Film naročito odlazi dođavola na nivou priče u drugoj polovini kada Chazelle više ne uspeva da se snađe i relativizuje sve što je do tada izgradio.
Nema sumnje da je LA LA LAND samo u izvesnoj meri zanimljiv artefakt, ali rekao bih da su mnogi čak i savremeni mjuzikli bitno relevantniji od njega.
* * 1/2 / * * * *
Ti beše onomad ne napisa ništa o Whiplash-u?
nisam gledao, ali doći će na red...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Elite North Korean defector says more diplomats waiting to defect to Seoul: Yonhap (https://www.yahoo.com/news/elite-north-korean-defector-says-more-diplomats-waiting-030004666.html)
Quote
SEOUL (Reuters) - More high-level North Korean diplomats are waiting to defect to South Korea from their overseas posts in Europe, Pyongyang's former deputy ambassador to London said on Tuesday, according to the Yonhap News Agency.
Thae Yong Ho defected to South Korea in August last year and since December 2016 has been speaking to local media and appearing on variety television shows to discuss his defection to Seoul and his life as a North Korean envoy.
"A significant number of North Korean diplomats came to South Korea recently," Thae said, according to Yonhap.
"I am not the only one from Europe. There are more waiting to come," Thae said, speaking at an event held in South Korea's parliamentary building.
Thae, 54, has said publicly that dissatisfaction with the rule of young leader Kim Jong Un had led him to flee his post, but he also had two university-age sons living with him and his wife in London who were due to return to isolated North Korea.
He is the highest-ranking official to have fled North Korea for the South since the 1997 defection of Hwang Jang Yop, the brains behind North Korea's governing ideology, "Juche", which combines Marxism with extreme nationalism.
"Of all the recent high-level defectors, I am the only one to have gone public," said Thae.
(Reporting by James Pearson; Additional reporting by Jeong Eun Lee)
čega se pametan stidi... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam POD GLADINO, novi film Klemena Dvornika. Njegov debi KRUHA IN IGER, snimljen za RTV Slovenije bio je odčian, duhovit televizijski film koji je uspeo da prevaziđe osnovnu televizijsku funkciju i završio je u bioskopima. Ako tome dodamo web-seriju PREPISANI koja je bila aktuelna u to vreme, Dvornik je delovao kao jedan od najperspektivnijih slovenačkih reditelja.
Dugo se čekao njegov drugi film i ponovo je snimljen u televizijskooj produkciji, iako nema sumnje da je po nivou realizacije i ambiciji, reč o ostvarenju za koje bi se moglo naći mesto na bioskopskom repertoaru. Dvornik je snimio ekranizaciju poznatog romana CIMRE Maje Novak, kriminalističku priču sa jakim melodramskim motivima o dva povezana ubistva za koje je osumnjičena jedna žena čija je najbolja drugarica advokat a advokaticin brat je inspektor koji istražžuje ubistvo. Ovo prepričavanje krije ključni, mada ne i jedini problem ovog filma. Naime, reč je o preteranoj povezanosti među likovima koja vrlo često čak i samim junacima filma postaje problematična, čak i oni razgovaraju o tome, a možemo lako pretpostaviti koliko to smeta gledaocima.
Nažalost, nisam čitao roman pa ne mogu da procenim da li se taj problem preneo iz proze, ali ono što je jasno jeste da Dvornik i scenaristkija Barbara Zemljič ne uspevaju da to kapitalizuju. Iz ovakve povezaosti junaka mogle su se izvući neke zanimljive stvari, neki uvidi u funkcionisanje "društva niske anonimnosti", o maloj sredini u kojoj svi imaju veze jedni s drugima, ali ta poenta izmiče filmu. zatim, ovaj film je mogao imati jednu autentičnu dimenziju - junakinju optuženu za ubistvo koju niko ne pokušava da okrivi već svi pokušavaju da joj pomognu. U tome POD GLADINO delimično uspeva, ali opet ni to nije izbačeno u prvi plan.
POD GLADINO čudno balansira između melodrame oko ubistva i whodunita koji je po senzibilitetu blizak Nordic Noiru, i onda na kraju ne razrađuje ni jedan od ta dva pristupa. Nika Rozman i Nina Ivanišin u glavnim ulogama nisu na onoliko visokom nivou koliko materijal zahteva, ali ključni problemi su ipak vezani za scenario.
Dvornikova realizacija je solidna, mada se ne ističe naročito. Nekoliko lokacija deluju neuverljivo, i to dva ključna stana, čime paradoksalno i glavne likove čine "izmeštenim" i lišenim balansa.
Imajući u vidu da je film sniman "filmski" i ambiciozno, on umnogome prevazilazi ono što bi se očekivalo od televizijskog filma. Zato mislim da na televiziji itekako može da se dobro plasira. Ipak, u odnosu na KRUHA IN IGER, ovo je korak nazad. Dvornik se sudeći po ovom filmu ne razvija na način kako bi trebalo.
* * / * * * *
Mehmete, izašla dobra kopija GIRL WITH ALL THE GIFTS.
Nema više opravdanja!
Proverićemo!
U međuvremenu:
DC Insider Slams 'Wonder Woman' (https://www.yahoo.com/news/dc-insider-slams-wonder-woman-041109702.html)
Quote
After the mess that was "Batman v Superman: Dawn of Justice," DC fans are hoping that the studio would pick up and wow them with the next offering, "Wonder Woman." However, the movie is already getting negative reviews way before its release date.
According to Movie Web (http://movieweb.com/wonder-woman-movie-insider-review-disaster-mess/), Sasha Perl-Raver, host of the Schmoes Know show, reportedly talked to someone with insider info about the movie. This is what she said: "So, I don't want to throw anyone under the bus. We have somebody within our community who has gotten insider information that broke my [effing] heart this week, because I have tremendous belief that 'Wonder Woman' is gonna be awesome and I heard it stinks from the same person who told me that they heard that 'BvS' stinks."
The person she spoke to told her, "I'm very disappointed in what I saw, and it seems like all the problems are the same problems. It's discombobulated, it doesn't have narrative flow. It's just very disjointed."
Despite this negative review, film producer Deborah Snyder assured fans that the superhero's solo movie, which stars Gal Gadot as the titular character, will be quite different from the recent DC Comics cinematic efforts. "'Wonder Woman' is very different in tone and style than 'Batman v Superman' and 'Suicide Squad,'" she told Variety (http://http//variety.com/2016/film/news/wonder-woman-patty-jenkins-batman-v-superman-1201886920/). "We pick directors who have their own points of view, so that each of our films will have their own personality."
The film's leading man Chris Pine even said that the film, which is directed by Patty Jenkins, will have a little bit of everything - action, drama and romance - so it will definitely cater to a wide range of audiences.
"I think what's really fun and exciting about it... different about it, actually, is that there's a nice love story at the center of an action film, and I don't think you see that often in these kinds of films," he told The Huffington Post (http://www.huffingtonpost.com/entry/chris-pine-shoots-down-wonder-woman-rumor-about-multiple-roles_us_57eebeeee4b0c2407cdddb4c).
"Wonder Woman" will be released on June 2, 2017. Gal Gadot will portray Diana Prince in the upcoming "Wonder Woman" movie by DC. Here, the actress attended the Warner Bros. Presentation during Comic-Con International 2016 at San Diego Convention Center on July 23, 2016 in San Diego. Photo: Getty Images/Kevin Winter
Ovo je oproban sistem pripreme terena za ukop DC filma. Treći put opet ista fora...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Razlika je u tome što su prve insajderske reakcije na Dawn of Justice i Suicide Squad bile, barem kako je izviješćeno, dobre i pakao je nastupio tek oko premijere. Iznenađen sam da Wonder Woman dobija ovakav atentat ovako rano. Warner Bros. malko gube konce...
Potpuno je identičan modus operandi, senzibiliziranje publike za uništenje od strane kritike koje će opet biti potpuno nezasluženo. Čak i za one kojima se DAWN OF JUSTICE i SUICIDE SQUAD nisu dopali, ono što je napisano u kritikama bilo je besmisleno preterano. Kao što
je ono što je pisalo o Marvelovim filmovima bilo besmisleno preterano čak i za one kojima su se dopali. Mislim, Variety je u kritici za DOCTOR STRANGE poredio Marvel sa Cary Grantom po tome kako uspeva sa velikom lakoćom bude veličanstven, a sve vreme govori o filmovima od 150-200 miliona budžeta. Ovo se pretvara u šizofenu situaciju, kao kad bi sad neko pred svaku seriju Radoša Bajića govorio kako interni izvori s RTSa smatraju da je to negledljivo, a za svaku seriju Mime Karadžića tvrdio da eto šteta što SANU ne prima televizijske autore.
Primer izuzetnog PRa je kako su u Marvelu uspeli da odspinuju najurivanje Edgara Wrighta kao kreativnu odluku. Od geek favorita u kog se scena masovno zaklinjala, Wright je postao polu-zaboravljen reditelj. S druge strane, u superosetljivom polju diversityja koje je sad jako aktuelno, Warner pravi superherojski film sa ženom u glavnoj ulozi i dovodi ženu da režira, i već kreće sahrana unapred.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ali ta žena je, avaj, pre neki dan izgubila ulogu ambasadora UN (https://www.theguardian.com/world/2016/dec/12/wonder-woman-un-ambassador-gender-equality). Moja poenta je da sam očekivao da sa Geoffom Johnsom od prošle godine na mestu predsednika DC Entertainmenta stvari postanu konsolidovanije a deluje kao da se otimaju kontroli. Ne da to znači da mi se film neće dopasti, razume se.
I obrnuto. Šta je garant da će Wonder Woman biti dobar film? Sve to od starta smrdi na DCjev Thor, takav je lik, takvi su zahtevi adaptacije. Problem je samo u tome što je Thor kao najslabiji Marvelov film imao u proseku bolje ocene od najboljeg DCa. Prvi Thor na metacriticu ima 57 a Man of Steel 55, a drugi Thor koji je apsolutno uzasan, solidnih 54. Suicide Squad je na 40 a Dawn of Justice na 44.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Thorov saving grace je to što je imao Toma Hidlstouna koji je dodao dimenziju više zbilja slabim filmovima (pogotovo drugom koji je značajno slabiji od prvog, da), videćemo šta će Wonder Woman imati.
мехо, ни марлон брандо, данијел деј луис и мерил стрип заједно му не би били сејвинг грејс (и то говорим само о првом филму)...
Branin prvi Tor je još i solidan u odnosu na nastavak, ali slažem se da to nisu neki filmovi. Ipak, Hidlston je nešto po čemu ljudi (tj. moja žena) ovaj film pamte, pa eto...
meni je thor značajan zato što je lansirao chrisa hemswortha kog izuzetno cenim, kao glumca i kao negovanog muškarca rane srednje dobi...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odlično si ti to primijetio Meho
samo
Quote from: Meho Krljic on 14-01-2017, 22:52:01
Simbol oko koga se ujedinjuju ptice je, gle čuda, orao, baš kao što su nacisti svoj partijski simbol proglasili nacionalnim 1934. godine.
Orao je u ovom slučaju
almighty Amerika; on je taj od kojeg očekuju spas kad zagusti, taj kojeg nikad nisu vidjeli ali o čijoj moći slušaju mitove i legende
Orao deluje američki, slažem se, vizuelno, ali u onoj paraleli koju sam pokušao da napravim, funkcioniše mi kako sam pomenuo, što naravno ne znači da te dve teze ne mogu da se pomire, orao ovde svakako ima imperijalističku konotaciju koja se može pripisati jednako SAD kao i trećem rajhu.
SS trupe....Secret Service in Amer'ka danas,,,,maneeeeeee, nema paralele,,,jok, najn... ;)
Znali smo da ove godine pored Homecominga stiže i animirani dugometražni film o Spajdermenu, a Sony je sada objavio da će glavni lik biti Miles Morales. Lepa vest.
https://twitter.com/SonyPictures/status/821789490263900160 (https://twitter.com/SonyPictures/status/821789490263900160)
Vesly Snajps vins di internet:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi64.tinypic.com%2F2ykkyo3.jpg&hash=7d517bc9a1a0bddbdf819405dda4e454a546fa4f)
Quote from: Meho Krljic on 18-01-2017, 21:12:16
Znali smo da ove godine pored Homecominga stiže i animirani dugometražni film o Spajdermenu, a Sony je sada objavio da će glavni lik biti Miles Morales. Lepa vest.
https://twitter.com/SonyPictures/status/821789490263900160 (https://twitter.com/SonyPictures/status/821789490263900160)
Lord i Miller su prva pera američke animacije. Sjajni!
McT posle četrnaest godina, opet nešto režirao...
https://www.youtube.com/watch?v=2On9gv3C_iI
Pogledao sam ZAVEŠTANJE Ivana Jovića, jednoipočasovni dokumentarni film izmontiran iz materijala koji je zabeležen kako bi bilo sačuvano sećanje na ustaške zločine u Jasenovcu. Preživeli svedoci su neposredne žrtve tih zlodela, današnji osamdesetogodišnjaci su tada bili deca, i to je jedna od osnovnih osobina po kojima se izdvaja ustaški projekat. Naime, pravili su poseban logor za decu koji je delom bio logor smrti a delom je bio prolazni logor za decu koja su kasnijne pokrštavana i davana hrvatskim porodicama.
Nacistički projekat sličnog profila nam je danas takođe poznat, dakle ustaše u svom naumu nisu bile potpuno originalne.
ZAVEŠTANJE u potpunosti zaobilazi postavljanje bilo kakvog istorijskog okvira za priču. Date su samo najosnovnije smernice, ali nema nikakvog preciznog postavljanja hronologije, ilustracije dešavanja kroz upotrebu arhivskog materijala ili rekonstrukciju, sve se svodi na talking heads ispovesti žrtava. Te ispovesti su potresne ali su vrlo slične jedna drugoj i nažalost uprkos tome što je sadržaj tih priča potresan i značajan, film vrlo brzo tone u konfuziju, upravo zato što ne nudi precizno definisanu hronologiju, kada su deca gde dovedena, gde su i kada nastupila pokrštavanja, šta je bilo posle.
Na kraju, sve priče preživelih se uklapaju u jednu veliku priču i ne uspevaju da se u dovoljnoj meri diferenciraju. Čini mi se da je konvencionalniji postupak ili sužavanje broja svedoka možda mogao da učini ove ispovesti efektnijim.
ZAVEŠTANJE ima neobičan vizuelni koncept. Žrtve su date u dosta agresivnoj crno-beloj kolor korekciji koja deluje kao neki vid estetizacije, i lišava film dokumetarne autentičnosti i neposrednosti. Ako se setimo protesta novotalasovskog kritičara kada je zapazio estetuzaciju stradanja u filmu KAPO Gilla Pontecorva, otvara se pitanje zašto su žrtve u ovom filmu estetizovane na ovaj način. Nemam odgovor ali čini mi se da to ne doprinosi filmu.
* * / * * * *
Pogledao sam THE BAYTOWN OUTLAWS Barry Battlesa, film u neo-Grindhouse stilu koji su u prvi plan izbacili Tarantino i Rodriguez svojim diptihom ali koji je realno prisutan kod niza reditelja kao što je recimo Rob Zombie.
THE BAYTOWN OUTLAWS je baziran na scenariju koji se u svoje vreme našao na Black Listu kao jedan od najboljih nesnimljenih scenarija ponuđenih Holivudu, dakle dolazi sa vrlo ozbiljnom reputacijom. Barry Battles je međutim snimio film koji je po svom ugođaju pravi grindhouse, i ovo je jedan od onih filmova koji su dobri i loši baš zbog istih stvari.
THE BAYTOWN OUTLAWS je smešten u današnje vreme, na američki Jug, gde tri brata, sociopate i bekrije zlatnog srca rade za šerifa koji voli da ukloni počinioce krivičnih dela i svaki rast kriminaliteta uguši u krvi. Ljude sa takvom reputacijom angažuje misteriozna neznanka da spasu njeno kumče od lokalnog krimi bosa. Kada otmu dečaka a ne ubiju bosa, on za njima šalje nekoliko bandi - jednu sa bajkerkama striptizetama, drugu sa crncima koji previše gledali MAD MAXa i treću u kojoj su bajkeri Indijanci.
Dakle, jasno je, Battlesov film je Grindhouse extravaganza koja naravno u odnosu na izvorne filmove ovog tipa iz sedamdesetih ima obilje "naknadne pameti" ali isto tako, za razliku od Tarantina nimalo nije pretenciozna. Jedna od karakteristika grindhouse filmova, i nju je Tarantino očuvao u svom odličnom DEATH PROOFu, bila je da nikada zapravo ne dobiješ ono što ti se obećava u potpunosti. I tu Barry Battles obrće situacije, kod njega se u potpunosti dobija ono što obećava, i to je to. Dakle, kad se pojave bajkerke striptizete, sledi zavođenje i nasilje, ne sledi dug monolog i veliko ništa.
Ko to voli, ovom filmu nema šta da zameri.
Istovremeno, THE BAYTOWN OUTLAWS nudi niz elipsi, pripovedačkih poštapalica i sličnih zahvata koji ga udaljavaju od kompozicionih ideala nečega što nazivamo "dobrim filmom". Međutim, ima u sebi jedan kvalitet koji mu umnogome daje za pravo. Naime, THE BAYTOWN OUTLAWS nije kao FURY ROAD, pa i Tarantivno i Rodriguezov GRINDHOUSE sniman za enormno velike pare. Ovo je u suštini "jeftin" film i pokušava da to prevaziđe kako zna i ume. To mu daje dodatni kredibilitet.
* * * / * * * *
THE BADGE Robbyja Hensona je jedan od onih "izgubljenih" filmova koji u određenom smislu zaslužuju da budu rehabilitovani. Potpuno je jasno da u vizuelnom pogledu, u tehničkom smislu, ovaj film nije imao šanse da napravi nešto u bioskopima kada je snimljen 2002. godine. Međutim, gledan danas, na malom ekranu, zaista čudi da nije postigao veći uspeh na kućnim formatima i televiziji.
Reč je prljavom old school krimiću o južnjačkom šerifu kome zapadne da istražuje smrt transseksualca čije je telo nađeno u njegovoj varošici. Kao i iostali meštani i vlastodršci, šerif ne pokazuje preterani entuzijazam da reši slučaj, ali kada padne u nemilost lokalnih moćnika, i kada nasluti da im rešenje tog slučaja neće odgovarati, počinje da se trudi.
THE BADGE me je po pojeidnim detaljima podsetio na jedan od omiljenih jugoslovenskih romana SMRT DJEVOJČICE SA ŽIGICAMA Zorana Ferića, s tim što naravno ne stremi tom stilu već pre svega kriminalističkom pulpu.
Billy Bob Thornton, američki Radoš Bajić, izuzetan je u glavnoj ulozi šerifa, sklonog raznim porocima koji pada nisko i pronalazi iskupljenje. Thornton je već tada pokazao da je velemajstor za ovakve uloge i to će insitucionalizovati u raznim rolama, vrhuneći u seriji GOLIATH. Ko voli tu vrstu havarije, THE BADGE je prava stvar.
Billy Bob je okružen odličnom ekipom, Sela Ward mu igra bivšu ženu, Patricia Arquette igra femme fatale za koju bi Billy želeo da sazna da li je uopšte žena a William Devane, kotrljajući grom, igra Billyjevog mentora.
THE BADGE je bio problematična produkcija, proveo je neko vreme nepušten u bioskope i kada je izašao sahranili su ga i vlastiti producenti i kritika. Ali, film nije zaslužio tu sudbinu jer nudi pravi old school ugođaj, spoj južnjačke korozivnosti sa provincijskom percepcijom seksualne perverzije i emancipacije, sa dosta humora, napetosti i mišićavo plasiranih kriminalističkih klišea.
THE BADGE zaslužuje da bude ponovo otkriven na malom ekranu.
* * * / * * * *
The New Line DC property Shazam! has morphed into two pictures. Black Adam has proved vibrant enough to become its own film, to star Dwayne Johnson. He was excited enough about his meeting last week at the studio to tweet his happiness, after a hard shoot on the newest Fast & Furious installment. It is looking like yet another franchise for the amiable big man.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Evo za Pizzobatta:
It scored rave reviews and appeared on plenty 'Best Films of 2016' critics lists. So it comes as little surprise that an English-language remake of Na Hong-Jin's semi-supernatural mystery thriller "The Wailing" may soon be on the way as Ridley Scott's Scott Free is looking into the remake rights.
The original film follows a policeman who teams up with a shaman and a mysterious woman to investigate mysterious killings and illnesses around a village in the mountains of South Korea. The incidents are timed with the arrival of an elderly Japanese man.
Fox International Hosung Kim tells Screen Daily that there's a big challenge to getting this remake right due to the original's tone which combined gorgeous widescreen visuals, wacky black comedy, gruesome police procedural, and some seriously creepy horror elements. As a result, Kim says they are being very protective of the original property:
"They said 'The Wailing' reminded them of films such as 'The Exorcist,' 'The Ring' and 'Seven'. The locality and sensibility of 'The Wailing' is so strong that I don't think it would be easy to do a Western remake, and it will be important who directs it. So I told him I think the only director who could do the remake is Na Hong Jin. But we are still in early stages of talks. We're being careful. As you know, there are a lot of remakes out there being developed [that haven't come to fruition]."
"The Wailing" is currently available to rent or buy on U.S. VOD services like iTunes and Amazon.
Marvel grebe po dnu DTV kace. Zanimljiv izbor:
Marvel has announced Roel Reine ("Death Race 2," "Black Sails") as the director of the upcoming two-part premiere for its new eight-part "Inhumans" event TV series which they are producing with ABC Studios and IMAX.
In the comics, the Inhumans are a race of superhumans with diverse and singularly unique powers and were first introduced in Marvel Comics by Stan Lee and Jack Kirby in 1965. The new series will explore the never-before-told epic adventure of Black Bolt and the royal family.
Filmed entirely with IMAX digital cameras, the premiere will run worldwide exclusively in IMAX for two weeks at the beginning of September. ABC plans to then premiere the weekly series this Fall, offering additional exclusive content that can only be seen on the network.
Scott Buck, who serves as showrunner on Netflix and Marvel's "Iron Fist" series, has been tapped to serve as the "Inhumans" showrunner.
Marvelov BLOOD FATHER
https://www.youtube.com/watch?v=GkeHIiJTzIg
Nadam se da Skot zna šta radi, da mu došljak ne bude iz Sjeverne Koreje ili Rusije.
Nikolas Kejdž mora biti šaman!
Tom Cruise, Joel McHale, Bradley Cooper, Ryan Reynolds, Armie Hammer, and Jake Gyllenhaal are on the shortlist of actors DC Entertainment is considering pursuing for the role of Hal Jordan in "Green Lantern Corps," multiple people with knowledge of the project exclusively tell TheWrap.
The casting process is still in the very early stages, and there are no talks with any of the actors as of yet. DC is considering whether Reynolds, who played Jordan in the 2011 film "Green Lantern," should return to the role, an insider told TheWrap. His superhero stock soared last year when he starred in "Deadpool."
Cooper and Jared Leto auditioned for the 2011 film before it went to Reynolds, who appeared in "Green Lantern" alongside Peter Sarsgaard, Blake Lively, Mark Strong and Angela Bassett. Cooper was last seen in "War Dogs" for Warner Bros. Leto starred as The Joker in the studio's "Suicide Squad."
Also Read:
Dwayne Johnson to Star in DC 'Black Adam' Spin-Off
Cruise is particularly interesting because he has never played a comic-book superhero before, though he does anchor the "Mission Impossible" and "Jack Reacher" action franchises.
Gyllenhaal is a longtime fan favorite for the role and defended superhero movies last year at SXSW: "Superhero movies have inspired me. I remember when I saw 'Thor" I was really inspired. There's a reason for myth. They are so moving and so important.... Sometimes I'm in a scene playing what people might interpret as a sociopath and I'm thinking of 'Thor,'" he said.
Hammer has trolled fans on social media about playing the role, including in Twitter interaction with actor Joe Manganiello, who will play Deathstroke in Ben Affleck's Batman film. Hammer will next be seen in "Call Me By Your Name," premiering at Sundance.
Also Read:
'Justice League:' Jesse Eisenberg, Connie Nielsen to Appear in DC Movie
Warner Bros. has set David Goyer and Justin Rhodes to write the script for "Green Lantern Corps." Goyer will produce while DC Entertainment President Geoff Johns and Jon Berg will executive produce, based on a treatment by Goyer and Johns.
One year ago, Johns confirmed that Green Lantern and the entire Green Lantern Corps will be joining the "Justice League" films.
"We've been to the bottom of the oceans, we've been to ancient Greece mythology, we've been to the past and future Flash, into the digital world with Cyborg, we still got to go to space," the longtime writer of the comic book "Green Lantern" said. "So the Green Lanterns and the Green Lantern Corps will be coming to join the Justice League universe."
Sent from my iPhone using Tapatalk
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg.cinemablend.com%2Fquill%2F0%2Fd%2Fa%2Fc%2F9%2Fc%2F0dac9cf58ee6f94d8141f87fb72cb3c4e5158661.png&hash=0694d8da2bf69f986b3cf2570f7bb287db2c7167)
Pogledao sam GORAN, treći film Nevija Marasovića u kome se nažalost opet nije desio onaj napredak koji se očekivao posle THE SHOW MUST GO ON. Posle vrlo veštog low budget debija, Marasović je snimio znatno tipičnije ostvarenje niskog budžeta koje se oslanjalo na metafikciju, krajnje suvišnu i dodtano mistifikovanu idejom da jednog dana snimi film o čijem nastanku VIS-A-VIS govori. Međutim, GORAN nažalost uspeva da značenjski bude još jedno veće koješta. Iako dinamičniji, u nekoliko scena čak i vizuelno zanimljiv, scenario koji je zakuvao norveški pisac Gjermund Grisvold, inače debitant na filmu, sugeriše neki predložak fargovskog kapaciteta. Sada bi ta neka konekcija FARGO-Skandinavija mogla zazvučati potentno jer postoji kod Coenovih, ali GORAN naprosto nije taj film.
GORAN je mešavina neo-noira, bez tragova Skandinavije ali i Hrvatske, a naričito bez tragova Coenovih, u kome se lokalni balkanski mentalitet unekoliko očuva barem u završnom haosu i pokolju koji nažalost podseća na tipičnu neinventivnost naših scenarista kada treba da se osmisli kraj filma.
GORAN kreće kao pokušaj melodrame ali potom tone u površnu karakterizaciju, a onda i u senzacionalistički triler. Neki komentari ovog filma sugerišu da u njemu ima horora, i to je pogrešno, trunka eksplicitnog nasilja data u njemu nažalost, ne rezultira bilo čime iole blizu horora, i u najboljem slučaju efekat mu je da malo prene već umorenu publiku.
Marasović je redirelj koji radi puno reklama i u pogledu tehničke realizacije za njega nema puno tajni. Isto tako, izvesna svojeglavost i inat su bili potrebni da snimi već treći igrani film sa malo ili nimalo javnog novca. Pa ipak, posle GORANA, ideja da mu snima prequel i sequel deluje potpuno samoubilački. Jako me zanima šta će snimiti sledeće ali povratak u GORAN-verzum bi bio greška i nadam se da će proći kao snimanje filma iz VIS-A-VISa.
* * / * * * *
Pogledao sam TEENAGE COCKTAIL Johna Carchiette, indie parafrazu WILD THINGSa snimljenu sa idejom da ne bude visokooktanski neo noir nego priča o druženju i ljubavi dve mlade devojke ali opet i sa namerom da se suptilno očuva exploitation element. Rezultat je prijatno estetizovan film koji nelagodno balansira između Gusa Van Santa i Johna McNaughtona i na kraju je prosto previše šupalj i previše "tanak" u pogledu sadržaja.
Ne mogu da kažem da je TEENAGE COCKTAIL u bilo kom pogledu pretenciozan film, ali rekao bih da je imao određene ambicije da progovori o mladima, o neobuzdanoj emoctivnosti i seksualnosti mladosti a malo i da se eksploatatorski omasti, no ovo prvo je primarni cilj. I taj primarni cilj ne možemo reći da je postigao.
Zato upravo TEENAGE COCKTAIL može najpre funkionisati kao upmarket exploitation, maskiran u arty film o mladima. Nagledali smo se francuskih filmova u kojima se trpi mnogo žvake zbog malo seksa. S tim što ovde nema seksa per se, više te moderne suptilne erotike spremne za TV.
* * / * * * *
Aha, sad je sjasno zašto je Tim Miller tako lako digo ruke od Dedpula:
He's Back! James Cameron To Godfather 'Terminator' With 'Deadpool' Helmer Tim Miller (https://deadline.com/2017/01/terminator-james-cameron-deadpool-tim-miller-david-ellison-skydance-1201890848/)
Quote
EXCLUSIVE: He'll be back! James Cameron (http://deadline.com/tag/james-cameron/), who regains certain rights to his prized creation The Terminator (http://deadline.com/tag/the-terminator/) in 2019, is godfathering a new iteration of the film that might finally get it right in drawing a close in the battle between humans and Skynet. Sources said that Cameron, whose copyright reversion happens 35 years after the release of the 1984 classic, is in early talks with Deadpool director and VFX wiz Tim Miller (http://deadline.com/tag/tim-miller/) to direct a reboot and conclusion of one of cinema's great science fiction tales.
David Ellison (http://deadline.com/tag/david-ellison/), whose Skydance co-financed Terminator Genisys, is bankrolling an exploratory effort that includes engaging some top-flight science fiction authors to find the movie creatively. Ellison still holds many Terminator rights, after his 2013 acquisition from sister and Annapurna principal Megan Ellison. She bought them in 2011 at Cannes for $20 million.
This is the latest development in an ongoing saga. Indeed, The Terminator might have endured the craziest road of any billion-dollar movie franchise, going back to when Cameron — who only had Piranha 2 under his belt as director — sold rights to his scripted project for $1 to producer Gale Anne Hurd, with the stipulation he could not be fired as director. The result was a 1984 sci-fi classic that launched his star and that of Arnold Schwarzenegger. Cameron came back and topped himself to write and direct he blockbuster Terminator 2: Judgment Day, but he washed his hands of the property after that. He mentioned to producers Mario Kassar and Andy Vajna his plans to buy the rights back from Carolco bankruptcy. They beat him to the punch, figuring he would still participate, but Cameron responded by walking away. He didn't participate in the three films that followed, or the TV show The Sarah Connor Chronicles. The rights ended up with Pacificor, which paid $29.5 million, and Megan Ellison bought them after that company floundered.
Cameron has had zero involvement since then, and has largely been silent. The exception was on the last picture, Terminator Genisys. Perhaps because his old buddy and True Lies star Schwarzenegger had returned as the title character, Cameron was generous in his assessment, reportedly saying that the Alan Taylor-directed film had reinvigorated and created a renaissance for the franchise.
Audiences disagreed and the franchise seemed out of gas when the $155 million film grossed $440 million worldwide, but didn't do nearly well enough in the U.S. Perhaps Cameron was foreshadowing his own future return to the franchise. Much the way that Sony used to rush Spider-Man movies to stay ahead of a rights-reversion ticking clock, it was always known that Cameron would regain clout eventually. It didn't seem that Skydance or Paramount had much interest continuing the creative track of the last film, but real creative involvement by Cameron, even if he doesn't direct, changes the whole ballgame. One only has to look at Aliens, True Lies, Titanic or Avatar to see what he is capable of creatively when he puts his mind to something.
I don't know anything more than I've disclosed here, including whether they reboot the whole thing or pick up from where Cameron left off after the second film. I've heard the hope is for Miller to direct whatever they come up with. Cameron is booked for four Avatar sequels, to shoot two at a time. No comment from any of the involved parties.
T2: Trainspotting review: "Wiser, sadder, but very much alive and kicking" (http://www.gamesradar.com/t2-trainspotting-review/?utm_content=buffera6af7&utm_medium=social&utm_source=twitter.com&utm_campaign=buffer_tftw)
Quote
On paper it looks like a scam. The sort of take-the-money-and-run job that Renton (Ewan McGregor) pulled before striding off into the freeze-framed future at the end of Danny Boyle's 1996 era-defining masterpiece.
Get the gang – director Boyle, novelist Irvine Welsh, under-sung screenwriter John Hodge, producer Andrew MacDonald and a cast now more used to Hollywood than Holyrood – back together; loosely adapt another of Irvine Welsh's scabrous junk epics (this time, Porno), and retire on the attendant millions to watch "mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into their mouths". Or maybe not.
For 20 years, T2 was the elephant in the room, the madman laughing in the corner; the gang perhaps mindful of Sick Boy's dictum: "You've got it, and then you lose it, and it's gone forever." But Boyle, for one, has never lost it, and every frame of this film means something to him, and those who were there the first time. Dizzyingly meta, maddeningly broad, then oddly moving, T2 takes some getting your head round, even for the faithful. Indeed, new viewers may wonder what's been slipped in their drinks.
It begins, of course, with Renton's sprinting feet. But they're pounding a treadmill, rather than the Princes Street tarmac, and he can't outrun the treachery of his past. A health scare – and worse – drags him back home to a Leith of steep decline and slow regeneration.
Here, Sick Boy (Jonny Lee Miller) pimps out his girlfriend Veronika (Anjela Nedyalkova) for blackmail cash; Francis "Franco" Begbie (Robert Carlyle) is taking the messy route out of Saughton Prison; and Spud (Ewen Bremner) is still a junkie with the soul of a poet.
"You're a tourist in your own youth," Sick Boy tells Renton, after a much-deserved beating. "What other moments will you be revisiting?" As Renton, Sick Boy and Veronika cook up a new get-rich-quick scheme, the short answer is, practically all of them.
Some are glorious – Spud freefalling into his old friend's arms. Some disappoint – the 'Choose Life' speech needs no dissection. Some – such as when one character quotes Welsh's original novel and another acts it out – are so postmodern, they pull you, thrillingly, down the wormhole to Malkovich-land.
Once more, Boyle's direction is the star here. Busy with verbs, spiky with life, the film fizzes along to a fantastic soundtrack of new friends (Young Fathers) and remixed favourites ('Born Slippy'). But it's also slightly diffuse: without Renton's acid voiceover, the narrative loses that monomaniacal focus, swapping the purity of the original high for a cocktail of different uppers and downers.
With Renton at the centre, everyone else was a (brilliantly realised) bit-part player in his story – the way we all feel when we're young. With all four leads jostling for that centre, Renton becomes a blank, a silhouette, the everyman he always threatened to be.
However, when he's singing with Sick Boy (no really) and sprinting with Spud – or from Begbie – the film crackles with the old black magic. And of its many surprises, it saves the best for last. The neon-drenched final reckoning is heart-stopping; the final shot, simply heart-melting.
Trainspotting, you see, was never about the drugs, or the money. It was about youth, about escape. Twenty years on, with middle age encroaching and all hopes of escape long evaporated, T2 isn't about the drugs, or the money either. It's about chasing the old highs, realising you can't reach them and then, if you're lucky, finding new ones.
Zanimljiv je Jimov izbor da mentoruje Tima Millera, zar ne?
Sent from my iPhone using Tapatalk
moram da pogledam Deadpool... Inače, nastavci Terminatora su mi najveća filmska razočarenja u životu, red bi bio da se to nekako opere
meni su treći i četvrti dobri...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobar je u školi trojka! 8-)
Interakcija između likova je meni prilično unazađena i neplodna u nastavcima, a ni tehnološki i akcioni dio ne dobacuje do Kamerona.
do kamerona ne dobacuje niko ni inače, uopšte ne poredim
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aliens je njegov neprevazidjeno evergrin ostvarenje.
Quote from: Pizzobatto on 21-01-2017, 12:45:15
Inače, nastavci Terminatora su mi najveća filmska razočarenja u životu, red bi bio da se to nekako opere
Meni je, recimo, T2 jedan od najboljih filmova svih vremena i u svakom pogledu superiorniji od prvog.
Quote from: crippled_avenger on 21-01-2017, 13:37:40
do kamerona ne dobacuje niko ni inače, uopšte ne poredim
Sent from my iPhone using Tapatalk
Amin.
Nisam mislio na T2 kad sam rekao "nastavci". Izraz jeste dvosmislen, ali nije se odnosio na Kameronove Terminatore.
T3 sam doživio kao neki intermeco za nešto veće, a to veće kasnije nikad nisam dobio.
T2 bre ima nevjerovatne stvari, eo jedne od omiljenih mi ispunjenih tehnoloških proročanstava
Watching John with the machine, it was suddenly so clear. The terminator, would never stop. It would never leave him, and it would never hurt him, never shout at him, or get drunk and hit him, or say it was too busy to spend time with him. It would always be there. And it would die, to protect him. Of all the would-be fathers who came and went over the years, this thing, this machine, was the only one who measured up. In an insane world, it was the sanest choice.
Nači, znaš koliko tehno autora, gurua sam čito, koji nisu uspjeli ovako jednostavno da kažu ovo, a Kameron to uradio još 1991. jbt
To jest, T2 je superioran ne samo kao sf akcijaš i dramaturški, no da pišem neki ozbiljan tekst o tehnodeterminizmu, citirao bih ga kao akademski rad.
I onda se pojavio T3 koji je nekako pokušao da mistifikuje stvari u franšizi koja tako nešto nikad nije radila, uvijek bila strejt, nije ukazivala no je pokazivala, a onda se Švarci pretvorio u Jodu.
Ali to je druga priča, niti čini T3 lošim filmom, sve u svemu.
Bato, zrelo je da pogledaš JESEN SAMURAJA :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bato, da sam Truman, sad bih te metnuo na friend listu. [emoji122] [emoji122] [emoji122]
To su moje 2 patnje: da me Truman rehabilituje i da Mehu uvalim čru detektiva!
Reprizirao sam JUMPER Douga Limana, film koji me je užasnuo kada sam gledao u bioskopu, izazvao mi mučninu, tukao direktno u centralni nervni sistem. Međutim, sad na kućnom formatu, doduše i sedam-osam godina kasnije, ostavio mi je drugasčiji utisak.
Danas mi JUMPER izgleda kao CHRONICLE 1.0, u stvari prvi Foxov pokušaj da snimi comic book film koji nije baziran na stripu. Štaviše, JUMPER deli sa CHRONICLEom i radom Maxa Landisa jednu suštinsku sličnost. Oba polaze od pretpostavke da se obraćaju mladoj publici koja je malo prezupčila, i kojoj je klasična dramaturgija, a pod tim ne mislim samo na scenario već i na sve tehnike kreiranja drame, uključujući i vizuelne, postala dosadna. Ono što je CHRONICLE uradio savršeno jeste to što je izvršio pomak i u scenariju i u vizuelnosti, dočim je JUMPER pre svega na nivou tempa naracije i vizuelnih rešenja napravio odmak, ostavši zapravo vrlo konvencionalan u pogledu priče.
Međutim, Limanov film zbilja ima neverovatnu energiju. Sigurno da JUMPER nema one atribute koje treba da ima film od 85 miliona dolara, premda ne izgleda jeftino, ali nudi zanimljiv spoj indie vibrantnosti i bestidnog B-štimunga sa glazurom stripovske stilizacije u pogledu sugestivnog izgleda junaka i izbora ambijenata.
Za ovu vrstu populističke zabave, JUMPER nema neku osobinu harizme, ali tom blaog distancom u odnosu na glumce dobija iodređenu geeky auru. Isto važi i za strukturu u kojoj se neki bitni plotpointi dešavaju kasnije nego što smo navikli. Međutim, tu se vraćamo na onu priču o navikama publike i njenom predznanju. Ako analiziramo ta pomeranja plot pointa i priično kratko trajanje filma, možemo reći da u filmu nije bilo vremena za neke stvari. Ali, ako tumačimo utisak, rekao bih da smo u mešavini stimulusa koji nam daje film i našeg poznavanja konvencija dobili taman onoliko koliko nam je bilo potrebno.
Da li su Liman i scenaristi svesno pravili ta pomeranja ili je JUMPER trebalo da lansira franšizu pa da se posle neke stvari razrađuju, ne znam. Ipak, franšiza od Gouldovog romana nije nastala, a film kao standalone opet itekako funkcioniše. Štaviše, produženi završni obračun predstavlja nesvakidašnji nivo ludila čak i za standarde današnjeg comic book filma.
Plašim se ipak da bi mi JUMPER verovatno i danas bio naporan u bioskopu zbog jakog quick-cuttinga, ali isto tako ne mogu zbog te pretpostavke potceniti utisak ovog home video gledanja.
* * * / * * * *
David Ayer se obratio narodu:
(https://pbs.twimg.com/media/C2uzOpGUUAAL7yf.jpg)
Nema potrebe da se ovoliko posipa pepelom. Barem on je napravio film u svom stilu. Ipak, deluje mi da Warner pravi PR stunt kao bi preokrenuo već prepoznati talas preemtivnih napada na DCEU filmove...
Stari je pokušao da napravi neku anticipaciju koja je u međuvremenu gotovo potpuno ispala neostvariva... :)
http://www.ekspres.net/scena/vojnov-fest-kao-utakmica-na-santijago-bernabeu
Pogledao sam NE GLEDAJ MI U PIJAT Hane Jušić, veliki prošlogodišnji uspeh hrvatskog filma. Ova mlada rediteljka je uspela da debituje u jednoj od selekcija Venecijanskog festivala gde je dobila i FEDEORA nagradu. NE GLEDAJ MI U PIJAT je naslov koji zaslužuje pažnju i razlikuje se od drugih filmova mladih regionalnih debitanata pre svega po tome što je intelektualno i po odnosu prema junacima mnogo zreliji od sličnih priča koje se, naročito recimo u Srbiji, snimaju na temu beznađa mladih ljudi. Dok su TILVA ROŠ i KLIP filmovi koji imaju nezrele junake i generalno mladalački duh koji pokušava da iskomunicira njihovu izgubljenost kroz neposrednost iskustva, i sigurno bolje komuniciraju sa mlađom publikom, NE GLEDAJ MI U PIJAT je udržaniji prema svojim mlađim junacima, naročito glavnoj junakinji i u tom smislu je bliži VARVARIMA. Iako se film Hane Jušić ne može porediti ni sa jednim od ovih filmova per se jer za početak na ekranu ima neke relativno poznate glumce, i za razliku od ovih filmova čija je primarna snaga u radu sa naturščicima, oni bivaju izuzetno efektno iskorišćeni, svi oni govore o mladim ljudima koji se otuđuju od svoje porodice, ali u tom otuđenju nose itekako puno trauma iz porodičnog doma.
NE GLEDAJ MI U PIJAT je upravo u tim porodičnim scenama superioran, i otud uspeva da ponudi zreliju sliku sveta. Hana JUšić se bavi istočnoevropskim art houseom, ali se ne libi da vrlo pronicljivo posmatra porodičnu dinamiku i da iz nje izvlači karakteristične momente koji u sebi često nose zdravu dozu crnog humora i humanosti. Dakle, Hana Jušić ne beži od toga da se uhvati u koštac i glumački sa likovima roditelja. Ovo nije film o njima ali oni u njemu jesu aktivni protagonisti života glavne junakinje koja naravno dobija svoju očekivanu dozu snenih pogleda u daljinu, hodanja u širokom planu i grubog seksa, kako se uostalom i očekuje od filma ovog profila.
Uprkos tome što je devojka protagonistkinja seksa, glavno telo ufilmu je Zlatko Burić u ulozi strogog pater familiasa koji doživljava moždani udar, postaje oduzet, i gubeći moć govora i kretanja, pasivno svedoči situaciji u kojoj kćerka preuzima brigu o porodici. Burić je onaj sastojak debi filmova regionalnih arthouse omladinaca koji je nedostajao - glumac izuzetne harizme koji biva uklopljen u priču. Iako je Burić danas više deo danske kinematografije nego hrvatske, praktično ovo je prvi primer da su mladi regionalni arthouseaši efektno iskoristili adut naših filmova a to su harizmatični glumci starije generacije, a slično se može reći i za rolu Arijane Čuline koja igra majku.
NE GLEDAJ MI U PIJAT emituje snažne doze bezizlaza, beznađa i art housea ali čini mi se da je ovo film koji bi na duže staze mogao zaživeti i kod publike upravo zato što je prepoznao neke univerzalne porodične idiosinkrazije.
* * * / * * * *
Pogledao sam JACKIE Pabla Larraina. Ovo je jedan od onih filmova u kojima izgleda kao da su wsvi autori zajedno u kolektivnom ubeđenju kako snimaju "nešto posebno" i kako ostvaruju estetski proboj a zapravo nude jedan stagnantan, besmislen, skoro nepodnošljiv rad u kome je jedini spas upravo ono što je konvencionalno. Najveća žrtva ovog filma je Natalie Portman koja čak i ako osvoji oskara za ovu ulogu, sa ovim naslovom kreće jednom umetničkom stranputicom, na kojoj se rekao bih odavno nalazi. Njena uloga Jackie Kennedy je neurotična imitacija, zarobkljena u filmu koji je sam po sebi neurotična imitacija art housea.
U ovom filmu nažalost dakle sve deluje kao neuroza i imitacija, od centralne komponente a to je uloga Natalie Portman, preko Larrainovog rediteljskog koncepta čija je ideja da bazira na jako krupnim planovima, i na dugim kadar sekvencama bez bravura, osim onda kada mu to ne ide za rukom i kada osutaje od koncepta i snima konvencionalno čime sporadično razbija integritet filma. Na sve to dolazi scenario Noaha Oppenheima, čoveka koji je adaptirao ALLEGIANT i čiji scenario... pa, izgleda kao da ga je pisao adaptator ALLEGIANTa, dakle vrlo neinventivno, vrlo strejt. Ipak, Oppenheimov scenario ostaje jedina uzdanica ovog filma pošto sugeriše da će se ovo sve nekada završiti što po Larrainu i Natalie ne može da se prepozna.
Oppenheimov scenario je neverovatno konvencionalan, ima priču o Jackie u najdramatičnijem trenutku njenog života, kada je ubijen JFK, a sve to uokvireno je njenim čuvenim intervjuom, i ta struktura je gotovo parodično konvencionalno. Larrain pokupšava da razbije tu užasnu konvencionalnost oneobičenim krupnim planovima sagovornika koji sporadično deluju groteskno. Ipak, Oppenheim pored konvencionalne strukture ima i neka obeležja visokom kempa kao što je recimo monolog Jackie K. tokom razgovora sa sveštenikom o tome kakav je to bog mogao da uzme oca dvoje dece, i sličnim mudrolijama iz asortimana sapunskih opera.
JACKIE je tolika propast da ne čudi kako je morao da se afirmiše preko evropskih filmskih festivala. U Veneciji je privukao veliku pažnju i odatle krenuo put svog oskarovskog ishodišta popšto bi u bilo kojoj drugoj situaciji završio ismejan.
Ako je Jackie O žrtva ovog filma kao ličnost, ništa bolje nije prošao ni nesrećni Bobby koji ima svojm deo stupidnih monologa takođe.
Sve u svemu, JACKIE je odličan film za one koji ne misle dobro Natalie Portman.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam CARNAGE PARK Mickeya Keatinga, još jedan od savremenih žanrovskih filmova koji smeštanjem priče u epohu pokušavaj8u da evociraju atmosferu filmova tog perioda. CARNAGE PARK je smešten u 1978. i u grindhouse maniru tobože je inspirisan istinitim događajima, a po estetici podseća na filmove Wesa Cravena iz tog perioda, naslove poput HILLS HAVE EYES i sl. Nažalost, osim replike filmova iz tog vremena koja naravno iz mnogo razloga ne može biti potpuno autentična, CARNAGE PARK ne donosi apsolutno ništa drugo i ni na jednom nivou ne prevazilazi tu ideju o rekonstrukciji grindhouse ugođaja koga danas ima maltene i više nego što treba.
Keatingova egzekucija je vešta ali ni po čemu posebna. Po lokacijama i rekviziti se vidi da je radio vrlo pedantno i sa malim budžetom no u svemu tome nema ničeg dovoljno novog da bi se film mogao izdvojiti.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam TENEMOS LA CARNE Emiliana Roche Mintera, apokaliptičnu viziju ljudskog sunovrata smeštenu u ambijent ruinirane zgrade. Minterovi junaci vrlo brzo tonu u pazolinijevsko ponašanje, dakle incest i druge vidove izopačenosti, moram priznati dosta proizvoljno i bez neke jače dramske osnove a što se mene tiče i značenjskog sloja. Minterov film deluje za početak zakasnelo. Sve ovo čime on pokušava da šokira, jeste i dalje relativno gadno ali ni na jednom nivou više nije provokativno, i ovo je jedan od onih filmova koji upinju da šokiraju i što se više trude sve više liče na nešto krajnje muzejsko.
Minterov film u pojedinim deonicama nudi zanimljiv ali ni po čemu inovativan, vizuleni koncept, baziran na veštom korišćenju niskog budžeta.
* 1/2 / * * * *
Četvrti film Bena Afflecka LIVE BY NIGHT je ako imamo u vidu domete THE TOWNa a u nekoj meri i ARGOa, sasvim sigurno bio među najočekivanijim naslovima sezone. Nažalost, krajnji rezultat je razočarao na praktično svim nivoima i u zabrinjavajućoj meri. Pogrešno je misliti da je LIVE BY NIGHT vesnik nekakve Affleckove krize jer on ide postepeno ka Warnerovom cilju a to je da im bude novi Clint Eastwood, ali činjenica da je ovaj film slab čak i na nivoima na kojima u prethodna tri filma Affleck nije grešio poprilično iznenađuje.
Na nivou priče, Affleckova adaptacija Lehaneovog romana deluje kao da je prošla kroz ozbiljno rende u montaži, film ima jako problematičan ritam, uopšte nisu istesani akcenti i intervali, sve je interval, ne mogu da se prepoznaju glavne teme, glavni konflikti, nema odgovora na pitanje o čemu govori film. Daleko od toga da je LIVE BY NIGHT nerazumljiv, naprotiv, film je vrlo jasan, rekao bih čak i prejednostavan strukturalno, međutim unutar same celine ne postoje akcenti koji bi dali značaj pojedinim događajima koje film obrađuje. Po samom sklopu događaja, LIVE BY NIGHT deluje kao veliki gangsterski ep maltene scorseseovskog karaktera, ali po realizaciji više deluje kao <Warnerov gangsterski film iz tridesetih.
Film ima nekoliko ključnih motiva - osvetu, ljubavnu priču, culture clash, uspon i pad kriminalca, ali nijedna od tih tema nije izgrađena kao ključna što nas onda dovodi do niza problema. Za početak, ljubavna priča koja motiviše osvetu ima u sebi nekog neo noir štimunga ali ona koja je glavna okosnica filma data je potpuno površno, bez ikakve produbljenosti i snage da donese katarzu junaku. Isto važi i za niz manjih zapleta i prepreka koje junak doživljava u periodu bavljenja organizovanim kriminalom.
U pogledu priče, dakle LIVE BY NIGHT je film koji zaslužuje gledanje nekog drugog cuta jer je moguće da je ovog potpunog "poravnavanja" došlo baš usled pokušaja da se film uklopi u neki komercijalni format od oko dva sata i da je bio mnogo efektniji u dužoj verziji.
Voice-over koji deluje potpuno silom dodato, maltene bez ikakve jezgrovitosti ili verbalnog efekta, deluje kao poštapalica i što je još gore nimalo ne pomaže filmu jer elipse koje pokušava da prevaziđe nisu toliko zjapeće. Imprsivno je kako je voice-over loše iskorišćen i anemično realizovan.
Ono što je možda razlog pokušaja da se LIVE BY NIGHT skrati na trajanje THE ACCOUNTANTa jeste svest o tome da ni u dužoj varijanti ovaj film nije ništa naročito. Recimo, mnogo sam očekivao od saradnje Afflecka i Boba Richardona. Rezultat je film koji je vrlo neupečatljivo slikan i samo na početku positno gradi neku atmosferu, posle je uopšte i nema. Richardson je maestro koji je snimio neke od najekspresivnijih Stoneovih, Scorseseovih i Tarantinovih filmova ali ovo više liči na JAGODIĆE nego na njegove ranije radove.
Film je mizanscenski neinteresantan, postavke se ponavljaju, scene razgovora za stolom su do te mere monotone stilski da deluju skoro kao parodija. Isto važi i za obračune, uvodni u Bostonu ima snage ali završni u Tampi je vrlo slab.
Od glumaca jedina koja je napravila nekakav domet i jedini zanimljiv lik pružila je Elle Fanning. Nažalost, njen lik dobija nedovoljan prostor i prikazan je kroz nekoliko neobjašnjivo agresivnih elipsi u ključnim situacijama.
Da li ovo znači da je Affleck naprasno zaboravio da režira? Naravno da ne. Ali u ovom filmu nema onoga što je krasilo njegove ranije filmove - a to je pozicija glumca koji odlučuje da režira jer ima šta da kaže i usput ispada bolji reditelj nego glumac. LIVE BY NIGHT deluje kao film reditelja-veterana koje je snimio usput. LIVE BY NIGHT nije generic samo utoliko jer je smešten u epohu i u nekomercijalan žanr, ali za razliku od HACKSAW RIDGEa nije pokazao da tu epohu i nekomercijalnu formu može da plasira na nov i svež način.
Da li je LIVE BY NIGHT vaniuty project koji je Warner dopustio Afflecku u zamenu za njegovu ekspertizu u DCEU? Da li je on suviše rastretsen svojim komercijalnim obavezama da ozbiljnije radi svoj autorski projekat? Ne znam. Ali, ta pitanja se nameću.
Pre nekog vremena je Affleck zapazio kako ga svi pitaju kad će Batman a niko ga nije pitao za LIVE BY NIGHT. Na kraju ispada da su ovogodišnji filmovi u kojima je igrao Batmana daleko bolji od tog filma za koji ga niko nije pitao.
* * / * * * *
Pogledao sam MOONLIGHT Barry Jenkinsa, daleko najsupešniji naslov u ovogodišnjem velikom povratku ghetto filma u žižu interesovanja. Nažalost, MOONLIGHT nije i najbolji film u tom talasu. Po mnogo čemu je ispod KICKSa, pa i nekih drugih. Ipak, Jenkinsov spoj priče o mladom homoseksualcu koji odrasta u getima Majamija, sa majkom navučenom na krek i estetizacije koja povremeno koketira sa lirskim prelivima evropskog art housea ispostavio se kao lukrativan.
Nažalost, Jenkins se uzdržava da se "istči" sa bilo kojim elementom kog se dohvatio i na kraju MOONLIGHT deluje kao nedorečen, ziheraški film koji ne proizvodi nijedan snažan efekat. Otud izbacivanje Jenkinsa u prvu ligu reditelja sa ovim filmom deluje kao pogrešan potez na duže staze, naročito ako imamo u vidu da je odmah dobio i nominaciju za oskara. Ne kažem da Jenkins neće u perspektivi nešto značajno postići ali ovaj film definitivno nije na dovoljno visokom nivou.
* * / * * * *
Pogledao sam FLASKEPOST FRA P. Hans Pettera Molanda, norveškog veterana koji nas je pre koju godinu obradovao filmom KRAFTIDIOTEN u kome značajnu ulogu igra naše podzemlje i naši glumci. Jussi-Adler Olsen ovde dobija treću ekranizaciju svoje serije romana o odeljenju za cold cases u kojima detektive-partnere igraju Nikolaj Lie Kaas i Fares Fares.
Ja sam do sada gledao prvi i treći film u seriji, i Molandov film je svakako bolji od Norgaardovog KVINDEN I BURET, ali rekao bih da ovde zaista literarni predložak pokazuje svoje limite. Naprosto, Jussi-Adler Olsen ne nudi krimić koji suštinski može da se izdvoji od drugih. Nema tu ni specifične Scandi Noir atmosfere ili inovacija, niti nekih opštih žanrovskih oseveženja. Misterije tog nivoa su nažalost odavno u domenu interesovanja televizije a ne filma.
Tako i Molandov pokušaj da svemu doda filmski intenzitet na kraju ipak rezultira dometom nešto ambicioznijeg televizijskog filma, naročito ako se uzmu u obzir rešenja u pogledu scenografije i odnosa među likovima koja mu je u amanet ostavio Norgaard, ipak bitno manje ambiciozan reditelj.
Lie Kaas i Fares su ponovo šarmantni ali je depresija Lie Kaasovog junakia usiljena i neubedljiva, kao što ni njegov "povratak u sedlo" nema dovoljno ubedljivost ili opravdanost. Isto tako cela priča o verovanju i ateizmu deluje više kao posledica prva sezone TRUE DETECTIVEa i prigodan tematski ukras nego organski deo lika.
* * 1/2 / * * * *
Ben Affleck has decided to step down as director of "The Batman" and remain on as a producer and star of the project.
Affleck is still on board to play the superhero, but sources close to the talent said Affleck and Warner Bros., after discussing how to best make the film possible, came to the decision together.
"There are certain characters who hold a special place in the hearts of millions," Affleck said in a statement. "Performing this role demands focus, passion and the very best performance I can give. It has become clear that I cannot do both jobs to the level they require. Together with the studio, I have decided to find a partner in a director who will collaborate with me on this massive film. I am still in this, and we are making it, but we are currently looking for a director. I remain extremely committed to this project, and look forward to bringing this to life for fans around the world."
Sources say this decision was solely made based on what's best for the project and had nothing to do with the recent disappointment of Affleck's recent directing job "Live by Night."
Affleck and Warner Bros. will now begin searching for a new director. Sources say there is a shortlist and that "War for the Planet of the Apes" helmer Matt Reeves is among those on the list.
"Warner Bros. fully supports Ben Affleck's decision and remains committed to working with him to bring a standalone Batman picture to life," the studio said a statement.
Affleck has completed work as the Caped Crusader in "Justice League," which opens Nov. 17, and he was preparing to go into prep on the solo "Batman" movie this summer. Affleck co-wrote the script with Geoff Johns.
There had been rumblings that Affleck was considering not directing the film during the past month, but in recent weeks sources say the multi-hyphenate came to the decision it was best to let the directing job go and focus on playing the part.
He first appeared as the superhero in last year's "Batman v Superman: Dawn of Justice."
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hmmm, dobro. Onda Ayer može ovo da režira, zar ne? :lol:
Quote from: Meho Krljic on 31-01-2017, 10:10:39
Hmmm, dobro. Onda Ayer može ovo da režira, zar ne? :lol:
Taman htedoh da ti odgovorim da nije Affleck te sreće da ga Ayer režira kao Batmana ali se onda setih da ga je Ayer režirao kao Batmana u SUICIDE SQUADu.
Ono što bih ja zaključio iz ove situacije je sledeće - Affleck je verovatno tražio još vremena za pripremu filma, a Warner želi Batman standalone što pre.
Ako je Matt Reeves reditelj u opticaju, to je više nego sjajna vest!
Ja se zapravo pitam da li ovo nije znak da Affleck pokušava da se malko distancira od projekta koji, reklo bi se, ima masivna uplitanja od strane studija u produkciju. Sa Snyderovim filmovima deluje kao da postoji dovoljan nivo artističke slobode, ali Warner je, čini se, dosta prtljao po Suicide Squadu i rekao bih da Affleck koji, suočimo se s tim, ipak ne režira filmove sa ovolikim budžetima, naprosto nema nerve da na plećima nosi četvrt milijarde investicija i celo Warnerovo marketinško odeljenje.
Quote from: Meho Krljic on 31-01-2017, 10:27:42
Ja se zapravo pitam da li ovo nije znak da Affleck pokušava da se malko distancira od projekta koji, reklo bi se, ima masivna uplitanja od strane studija u produkciju. Sa Snyderovim filmovima deluje kao da postoji dovoljan nivo artističke slobode, ali Warner je, čini se, dosta prtljao po Suicide Squadu i rekao bih da Affleck koji, suočimo se s tim, ipak ne režira filmove sa ovolikim budžetima, naprosto nema nerve da na plećima nosi četvrt milijarde investicija i celo Warnerovo marketinško odeljenje.
Batman je skupa igračka, i očekuje se ogromna pažnja i u pripremama i na snimanju i u postu. To nekome ko je glumac ne odgovara jer ne može u sred posta da ode i da glumi negde...
Da, pa i to. Doduše, kad se najavljivalo da će Aflleck da ga režira i piše, to kao da je bio signal da on kreće da sebe apgrejduje iz glumca koji povremeno režira u Warnerovog kućnog režisera a kasnije i producenta od poverenja. No, dobro, ima vremena, on je mlađi od mene :lol:
Quote from: Meho Krljic on 31-01-2017, 10:40:42
Da, pa i to. Doduše, kad se najavljivalo da će Aflleck da ga režira i piše, to kao da je bio signal da on kreće da sebe apgrejduje iz glumca koji povremeno režira u Warnerovog kućnog režisera a kasnije i producenta od poverenja. No, dobro, ima vremena, on je mlađi od mene :lol:
Affleck je ono što Warner traži već dve decenije, a nije dobio sa Melom i Clooneyem. To je novi Clint. Mislim da su ga sada našli...
A on se izvlači. :shock:
Ne znam da li je iko od vas odgled'o par epizoda unazad Gothama serije,
ali u ovoj 3.14,
ponovo imamo Joker performans.
Svaka ćast svim dosadašnjim Džokcima, ali ovaj novi mali na televiziji šije Suisajdskuadovog za tri klase!
I po liku i delu :)
Obavezno pogledati 3.14 i pre toga 3.13. ko nije, sramgabilo!
Quote from: Meho Krljic on 31-01-2017, 10:44:13
A on se izvlači. :shock:
Ne izvlači se on, nego su filmovi postali prekomplikovani. Dugo se snimaju i mnogo koštaju. Pogledaj Clintove filmove, on i dalje roka old school, vrlo jednostavne filmove ali da nisu njegovi, teško da bi ih studio greenlightovao.
To pokušava i Affleck, recimo THE TOWN ili ARGO ili THE ACCOUNTANT ali DCEU filmovi nisu to...
Pogledao sam PERICLE IL NERO Stefana Mordinija, ekranizaciju romana Giuseppea Ferrandina. Ovaj bizarni krimić počinje maltene takashimiikeovski da bi potom prešao u domen melodrame koja uvek zadržava izvesnu dimenziju bizarnosti ali isto tako odudara od onoga kako se otvara film. Možemo slobodno reći da su Ferrandinove vizije dosta snažne i da prelazak iz jedne u drugu umnogome liči na prelazak iz filma u film.
Mordinijev rediteljski koncept je dosta sveden, jednostavan i žanrovski dosta neutralan. Vrlo je zanimljivo da su među producentima filma Braća Dardenne iako ovaj naslov nema puno veze sa njihovim "suvim" realizmom. Faktor evropske koprodukcije je umnogome oslabio utisak filma jer kretanja između Italije, Belgije i Francuske nisu do kraja uverljiva.
Da je Mordinijev rediteljski koncept konkretniju u bilo kom smeru, film bi svakako bio efektniji i imao bi jasniji fokus. Ovako ostaje tek zanimljiv i blago ekscentričan ali i sa nekoliko deonica koje vuku u pravcu italijanskog televizijskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Vele da je Denis Villeneuve konačno potvrđen kao čovek koji će režirati novu verziju filma Dune za Legendary. Dakle, isti čovek radi novog Blejdranera i Dinu :lol:
A ljudi se žale na Trampa, dok ovom Kanađaninu ništa nije sveto!
Mehmete, evo odgovora zašto Rick Rubin novi vehabijsku bradu...
http://www.fokuspress.com/top-story/3616-u-njujorku-stvarao-muzicku-istoriju-bez-begana-cekica-hip-hop-disko-i-rep-ne-bi-bili-isti
Mel Gibson and Vince Vaughn are set to star in the crime thriller Dragged Across Concrete. Written and directed by Bone Tomahawk's S. Craig Zahler, this is a hot project for the upcoming European Film Market in Berlin, where Bloom is handling international sales.
RELATED
Mel Gibson, John Lithgow Circling 'Daddy's Home' Sequel
Mel Gibson - Hacksaw Ridge.jpeg
Mark Rogers
This marks a re-team for Gibson and Vaughn. Gibson recently directed Vaughn in Best Picture Oscar nominee Hacksaw Ridge. Gibson is nominated for directing while the film is also in four other races.
The pair play police partners, one from the old guard and the other younger and volatile. The duo is suspended when a video of them strong-arming a suspect leaks to the media. They are then thrust into the criminal underworld. Meanwhile, an ex-con and his childhood friend are introduced to a ruthless crime boss whose plans put the pair in direct conflict with the renegade cops.
Keith Kjarval of Unified Pictures is producing with Zahler's frequent collaborators, Dallas Sonnier under his new Cinestate banner, and Jack Heller of Assemble Media. WME Global is representing domestic.
Gibson recently signed with CAA and is being courted by Paramount to star in the sequel to Daddy's Home. Vaughn, who received some of his best notices for Hacksaw, is up next in Zahler's Brawl In Cell Block 99. He's repped by WME. Zahler is with UTA.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 31-01-2017, 10:48:27
Quote from: Meho Krljic on 31-01-2017, 10:44:13
A on se izvlači. :shock:
Ne izvlači se on, nego su filmovi postali prekomplikovani. Dugo se snimaju i mnogo koštaju. Pogledaj Clintove filmove, on i dalje roka old school, vrlo jednostavne filmove ali da nisu njegovi, teško da bi ih studio greenlightovao.
To pokušava i Affleck, recimo THE TOWN ili ARGO ili THE ACCOUNTANT ali DCEU filmovi nisu to...
A onda preokret:
Wait, Ben Affleck Might Not Star As Batman, Either? (http://www.cinemablend.com/news/1619422/wait-ben-affleck-might-not-star-as-batman-either)
QuoteAnd the hits just keep on coming. The industry is reeling from the official news that Ben Affleck was departing DC's planned solo Batman movie (http://www.cinemablend.com/news/1619240/why-ben-affleck-stepping-down-as-batman-director-could-be-the-straw-that-breaks-the-dceus-back), saying in a statement that he isn't prepared for the amount of work (http://www.cinemablend.com/news/1619220/ben-affleck-stepping-down-as-batman-director-read-his-statement) that comes with starring AND directing a project of this magnitude. To date, Affleck's appearances in the DCEU as the Dark Knight have come other someone else's watch, be it Zack Snyder or David Ayer. Well, now rumors are starting to swirl that Affleck might pull out of the project altogether, which would create a massive hole for DC and Warner Bros. to fill.
While everyone was reporting on the news that Ben Affleck (http://www.cinemablend.com/new/7-Reasons-Ben-Affleck-Best-Batman-All-Time-120427.html) was exiting the director's chair for the still-untitled Batman solo movie, Forbes (http://www.forbes.com/sites/markhughes/2017/01/31/ben-affleck-quits-as-the-batman-movie-director/#2685f73b7a7a) reported rumblings that they have been hearing saying that indicators are in place that Affleck would walk away from the role, completely.
Now, Forbes goes on to say that they believe that this won't come to pass, that Ben Affleck will finish up the screenplay, then begin getting back into what they refer to as "Batman shape" so he can star in the planned solo DC movie, which was planning to film in the Spring. However, with no director in place, the movie seems to be facing a delay -- and the same thing can be said for The Flash movie (http://www.cinemablend.com/news/1617190/the-flash-movie-is-going-through-yet-another-big-behind-the-scenes-change), which currently has a star (in Ezra Miller), but no director.
But I don't think that this idea is too far-fetched. And while I KNOW that you guys aren't in my office, I swear to you that I just told a co-worker that I felt in my bones this was the beginning of the end for Affleck, and that he'd depart the project entirely in time. Why? Because we ruined him. Fans and journalists (guilty as charged) pestered Ben Affleck for months for new Batman news. Even while promoting Batman v Superman: Dawn of Justice (http://www.cinemablend.com/news/1528859/8-major-changes-batman-v-superman-made-for-the-ultimate-edition), Affleck was so bothered by the pressure of being Batman that it created a meme. Several memes.
If I was Ben Affleck, I wouldn't want to deal with this type of pressure. If YOU were Ben Affleck, you wouldn't want to deal with this type of pressure. And on top of that, Ben Affleck isn't a player in this industry who needs a tentpole movie on his resume. Yes, Live By Night tanked... and it tanked hard. But Ben Affleck directed a Best Picture winner in Argo, and is a critically adored filmmaker. He should be able to do what he wants, when he wants.
Right now, this is a rumor. It feels possible, but not probable. At the very least, we know that Ben Affleck plays Batman in November's Justice League (http://www.cinemablend.com/news/1601360/how-ben-affleck-really-feels-about-his-solo-batman-movie) movie. Beyond that, it's up in the air. We have several suggestions on who should replace Ben Affleck in the Batman chair (http://www.cinemablend.com/news/1619330/who-should-replace-ben-affleck-on-the-solo-batman-movie). As for his acting, we'll see what happens.
Pogledao sam iBOY Adama Randalla, ekranizaciju romana Kevina Brooksa. Randalla sam nedavno gledao na delu u filmu LEVEL UP i taj film nije ništa obećavao sem da je reč o snalažljivom reditelju. iBOY to potvrđuje. Rekao bih da je ovog puta raspolagao ozbiljnijim budžetom i što je još važnije boljom idejom, i konačno, osmislio je efektan rediteljski koncept.
iBOY se nalazi na razmeđi rip-offa CHRONICLEa i Matthew Vaughnovog KICK-ASSa i kao njihov kreativno i tehnički skromniji derivat ima šta da kaže. Reč je o superherojskoj priči "u civilu", o klincu kome posle upucavanja deo iPhonea završi u mozgu i on dobija supermoć kontrolisanja telekomunikacija, što danas znači većine aparata.
Randall sve smešta u londonske tower blockove u kojima sirotinja živi u neposrednoj blizini bogataških poslovnih zgrada i u vizuelnom pogledu maksimalno estetizuje te lokacije, uspevajući da kroz mudru upotrebu ambijenata i solidnu glumačku podelu istinski prevaziđe limite svog budžeta. Iako na kraju priče, iBOY ni na jednom nivou nema šta da traži u poređenju sa CHRONICLEom, uspeva da izgradi neko mesto za sebe.
Ovaj film je dobio sudbinu Netflixovog originala i što se mene tiče, ako imamo na vidu da je na kraju krajeva to ipak DTV putanja, itekako je uspeo da pruži dovoljno. iBOY je film koji nije originalan ali na kraju uspeva da izgradi nešto svoje.
* * * / * * * *
Hmmm, to bi moglo da se pogleda onda...
Nego, Began Čekić... Impresivna diskografija:
https://www.discogs.com/artist/104744-Began-Cekic
Pogledao sam UNDER SANDET Martina Zandvlieta i moram priznati da sam posle gledanja otišao na IMDB da proverim da li je to taj film koji je nominovan za oskara ili neka TV drama koja se isto zove. Međutim, ne, to je taj film.
UNDER SANDET je šokantno isprazan, konvencionalan u najgorem zamislivom pogledu, okoštao i dosadan film čija je jedina novost to što "lije suze" nad neprijatnostima koje su podnosili mladi nacistički zarobljenici koje su danski oslobodioci sa britanskim saveznicima terali da razminiraju zapadnu obalu Danske. Ovaj film umnogome može da se svrsta u talas novih evropskih filmova koji prikazuje kako je Nemcima bilo teško za vreme Drugog svetskog rata.
Zarobljenici jesu golobradi, ali film propušta da nam pokaže šta su radili za vreme rata, a slutim da ih Danci i Englezi nisu baš otimali iz kolevke.
Elem, Nemci kreću da raščišćavaju mine. I eto, neki stradaju, neki prežive, neki puknu pod pritiskom, neki ne, neki pokažu da su ljudi, i sve u svemu to je sve.
Kako je ovaj film privukao bilo kakvu pažnju, kako je poslat za "oskara", kako je ušao među pet, ništa od toga ne umem da objasnim. Navodno, guraju ga Nemci kao koproducenti, i po kuloarima se priča da ima jaču nemačku podršku nego TONI ERDMANN. Ne znam koliko su ove kuloarske priče istinite, ali ako bude osvojio "oskara", onda će ovo biti jedan od onih neobjašnjivih slučajeva.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam debitantski dugometražni film Daneta Komljena SVI SEVERNI GRADOVI. Reč je o izazovnom artu, čak ne ni art houseu koji umnogome preispituje naše pretpostavke o tome šta je igrani film i kako bi trebalo da izgleda. Naime, SVI SEVERNI GRADOVI je film bez narativa u klasičnom smislu, mada u nekom najširem poimanju narativa ima nekakvu radnju, zatim, to je film koji izbegava estetizaciju, faktura slike je sirova, elektronska, i konačno u pogledu idejnosti, SVI SEVERNI GRADOVI imaju određene verbalne segmente u formi voiceovera koji su krajnje relativno povezani sa onim što se dešava na ekranu. Stoga, svaki pokušaj da se ovaj film definiše ostaje nedorečen iako se na neki način, on može i prepričati, a može se i značenjski definisati.
Komljenov postupak bi se mogao smatrati radikalnim, premda bih ja pre rekao da ovo čak nije ni slow cinema pristup već no cinema pristup u kome on istovremeno, neko će reći neizvbežno, gledaočevim potrebama da dobije nekakav logičan sklop, pa makar konfabulirao, a sa druge strane tera gledaoca da se prispituje zašto je u tolikoj meri kondicioniran na fabulaciju i estetizaciju. Konačno, srtrpljenje koje gledalac ulaže u pokušaj da se sebi "objasni" šta je video jednim delom proizilazi iz toga što je ovaj film "legitimisan" učešćem na festivalima a ne odbačen kao besmislica.
Međutim, za razliku od garažnog talasa koji uglavnom biva odbacivan kao besmislica, Komljenov film ima jednu specifičnu konzistentnost i autentičan odmak od filmskih tehnika na koje smo navikli, pa u tom pogledu dobijamo barem recept za film koji nije produkciono zahtevan a eto dobija pažnju, premda naravno uvek ostaje pitanje da li je legitimitet dobio samo zbog estetike ili bi recimo i neko od naših garažera bio prepoznat da ga je finansirao fond Hubert Bals ili neka slična kuća.
SVI SEVERNI GRADOVI je film za gledaoca koji je zaista spreman da ispred sale ostavi apsolutno sve pretpostavke o tome šta je film.
Marvelova dolazeća serija za Hulu po stripu Briana K. Vaughna, Runaways je korak bliže ovaploćenju:
'Marvel's Runaways' Finds Its Cast (https://news.marvel.com/tv/59021/marvels-runaways-finds-cast/)
Moglo bi da bude odlično, Loeba bi ovo moglo da energizuje i podseti na prvu sezonu Heroesa a Vaughn je konsultant...
POWERLESS je sladak sudeći po pilotu ali treba videti da li je ideja održiva na duže staze...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam SUNTAN Argitisa Papadimitropulosa, jedan od uspešnijih houellebecqovskih filmova koji nisu snimljeni po njegovoj prozi. Ovog puta reč je o spoju nekoliko njegovih opsesivnih tema sa imaginarijumom koji je takođe vrlo često tretirao.
Glavni junak je lekar srednje dobi koji odlazi da radi na grčkom ostrvu, u stanju duboke životne neostvarenosti i svojevrsnog odustajanja od bilo kakva ambicije da zdravo postavi bilo koji aspekt svog života. Iz mrtvila ga budi letnja sezona i mlada devojka koja počinje da flertuje sa njim. Stidljiva simpatija povučenog lekara pretvara se u opsesiju koja postepeno postaje autodestruktivna.
Papadimitropulsov film je jednostavan i direktan, izuzetno atmosferičan, i naizgled houellebecqovski hladan ali sa jakom elegičnom notom u tom susretu mladih i sredovečnih gubitnika. Sličan efekat imao je i Seidlov film PARADIES: LIEBE smešten u afričko letovalište, s tim što SUNTAN nije u istoj meri opterećen društvenom kritikom.
Opis grčkih ostrvskih letovališta je vrlo autentičan, i dat je ovog puta "iznutra", a glavni junaci su ispraćeni ubedljivim sporednim likovima kao što je par lokalnih "galebova". Uprkos tome štio je reč o filmu koji je nesumnjivo deo art house ponude, smatram da može da komunicira i sa širom publikom.
* * * / * * * *
One day after it was announced that Ben Affleck would no longer be directing the upcoming solo "The Batman" film which he co-wrote and will star in, a rumored shortlist of replacements has already emerged.
Forbes published a lengthy report about how Affleck's departure could influence the project, and list the names that are apparently high on the studio's list of possible replacements. These include Matt Reeves ("Dawn of the Planet of the Apes"), Gavin O'Connor ("The Accountant"), Matt Ross ("Captain Fantastic"), and two very high profile names – Denis Villeneuve ("Arrival") and the one and only George Miller ("Mad Max Fury Road").
Timing is an issue here. Production is still targeting a shoot later this year, but several of those names are booked up – Reeves is still finishing up the third 'Apes' for this Summer, and Villeneuve is finishing "Blade Runner 2049" for the Fall, and O'Connor is moving fast on "The Green Hornet".
Affleck is also remaining on board as producer on the project which will also star Jeremy Irons reprising the role of Alfred Pennyworth, and Joe Manganiello as the villain Deathstroke.
Negde na internetu sam naleteo na opis da je THE AGE OF SHADOWS film koji treba da nadoknadi gledaocima ono što nisu dobili od ALLIEDa. Voleo bih da je tako, premda sam bio izuzetno zadovoljan ALLIEDom ali THE AGE OF SHADOWS nažalost ne da nije ni blizu Zemeckisovog filma već pokazuje da bi Kim Ji Woon imao mnogo šta da nauči od njega.
Poznato je da nisam neki osobiti fan Kim Ji Woona, premda svaki njegov film očekujem sa nestrpljenjem jer svaki bi potencijalno mogao biti THE GOOD, THE BAD AND THE WEIRD, ali i dalje ga vidim kao kariku koja spaja korejsku copywood fazom sa vremenom kada su Bong i Chan Wook preuzeli stvar. Iako se sam Kim Ji Woon vrlo brzo chanwookizovao, a potom otišao i u Holivud, ostao je za mene ako ne druga a ono prva B liga korejskih reditelja. Međutim, njegov pomenuti narodnooslobodilački vestern u Mandžuriji ostaje kao primer filma u kome on pokazuje da zna svašta. Imajući u vidu budžet filma THE AGE OF SHADOWS i podršku studija Warner Brothers, očekivao sam da bi ovo mogao biti njegov povratak u tu formu, ako ne čak i u tu estetiku.
Nažalost, rezultat je prilično bled, iako istovremeno i dosta solidan. THE AGE OF SHADOWS je bio ovogodišnji južnokorejski kandidat za "oskara" i što se mene tiče, njegovo slanje vidim kao odluku poput one da Srbija pošalje MONTEVIDEO (kome je na raznim nivoima zapravo iznenađujuće sličan). Naime, reč je o komemorativnom filmu koji prikazuje delimično istinite a znatnim delom i domaštane zgode iz borbe korejskog naroda protiv japanske okupacije. Nažalost, osim imena Kim Ji Woona i par prepoznatljivih južnokorejskih zvezda, ovaj film nema ništa naročito internacionalno u sebi. Naravno, ako imamo u vidu da je danski UNDER SANDET nmominovan za "oskara", svakako da je nepravda što nije ušao u među pet, ali Danac je toliko užasan da je verovatno nepravda za većinu filmova što nisu ušli u poređenju sa njim. Uprkos finom odjeku koji je THE AGE OF SHADOWS imao posle premijere u Veneciji, ovaj film nema neku "organsku" perspektivu za uspeh na Zapadu, izuzev kao promocija korejske slavne istorije.
THE AGE OF SHADOWS je zamršena priča o korejskom kvislingu koji počinje da uigra dvostruku igru sa članovima pokreta otpora i svojim japanskim gazdama, koja iole filmski pismenom gledaocu postaje jasnija nego što Kim Ji Woon može da zamisli. Uključuje se u intrigu planiranja bombaškog napada na japanske funkcionere, u kome pomažu kao plaćenici i mađarski anarhisti, a sve pod budnim okom japanskih okupatora.
Kada u drugoj polovini filma zaplet krene da se slaže kao domine u padu, Kim Ji Woon nažalost ne uspeva da tome pruži opersku grandioznost kakva je svojstvena južnokorejskom filmu i koju on pokušava da dostigne, pre svega zatp jer film odlikuje neverovatno staromodan rediteljski pristup. U dijalošlim scenama povremeno THE AGE OF SHADOWS deluje kao da je na ničijoj zemlji između Šotre i MONTEVIDEA a retro štimung kome je Kim Ji Woon stremio očigledno nije uspeo da se ostvari.
Ono što je Kim Ji Woon verovatno želeo da postigne jeste i prilika da napravi omaž klasicima kao što je recimo Alfred Hitchcock, ali kako smo već konstatovali u filmu THE LAST STAND, korejski reditelji u suštini nedovoljno poznaju tradiciju američkog filma da bi mogli da sa njom sofisticirano polemišu. Ključna stvar kod Hitchcocka jesu karakteri zbog kojih se zabopravlja osnovni zaplet. U NOTORIOUS, ključni su Cary Grant i Ingrid Bergman, ne nacistički zaplet sa pravljenjem atomske bombe. Kod Kim Ji Woona je sve obrnuto. Jedina stvar koja funkcioniše, jedini mehanizam koji u filmu neprekidno radi jeste zaplet i obnda kada krenu hitchcockovske mahinacije, one nemaju nikakvu težinu jer karakteri nisu zaživoeli u dovoljnoj meri.
Kim Ji Woon pritom želi da stvori tenziju ali nikada ne gradi konzistentnu pretnju, nikada nam nije do kraja jasno u kojoj meri Japanci i na koji način nadziru petljanja glavnog junaka. U opštoj komemorativnosti filma, povremeni izleti u bruitalnost korejskog revenge flicka deluje manipulativno i nisu ni blizu onog pravog efekta.
U strukturalnom pogledu, film načelno funkcioniše ali je montažni koncept sa povremenim poentiranjima kroz unutrašnje "flešbekove" junaka u kojima podsećaju publiku pred kakvim se dilemama nalaze, krajnje prevaziđen i naivan.
Kad se pobiju i zapucaju, Kim malo daje gas ali takvih scena nema puno i nisu čak ni u okvirima njegovog opusa naročito efektne.
Ono što je možda najtragičnije od svega, za razliku od visokobudžetnih produkata južnokorejske kinematografije, ovaj pre svega odaje utisak da je nastao u jednoj ipak inferiornoj kinematografiji u odnosu na američku, a to sam retko sretao čak i u filmovima koji mi se nisu dopadali.
Moguće je da mi deo sa intrigom pri početku filma nije lako pao zbog teškoća u razlikovanju glumaca, i moguće je da mi je deo harizme likova izmakao jer prosto glumačka podela nije prenela meni kao oksidentalnom gledaocu ono što prenosi azijskoj publici, premda većinu ovih glumaca znam, i zato ću svoj utisak koji je u rangu * * ili * * 1/2 ipak gurnuti u pravcu više ocene jer ostavljam mogućnost da pred lokalnom publikom ovaj film ima jači efekat.
* * 1/2 / * * * *
Espinosa doktor Daniel
https://m.youtube.com/watch?v=cuA-xqBw4jE&ebc=ANyPxKpYTkqnW7pHzHzNVbWUhbG2Y8TdZ6eyMvPlPUFCFoB6fKS9_vjfoc4Go_bilsqR0YzEuKWi
JUSTE LA FIN DE MONDE Xaviera Dolana je adaptacija pozorišnog komada Jean-Luc Lagarcea o mladom književniku koji dolazi u posetu svojoj disfunkcionalnoj porodici ne bi li im saopštio da umire, međutim ubrzo tone u njihove dugogodišnje sporove i neuroze koje su se taložile i ponovo izašle na videlo prilikom njegove iznenadne posete. Dolan je snimio film krupnih planova, visokoestetizovan i uronjen u zvučnu sliku kojom dominiraju poznate pop pesme. Podelu čine najpoznatiji francuski glumci od kojih su Vincent Cassel, Marion Cottilard i Lea Seydoux već i globalne zvezde, i prava je šteta što je Lagarceov komad nažalost previše tanak predložak da se JUSTE LA FIN DE MONDE ne svede na izuzutne "preopterećen", "prenatrpan" i nažalost vrlo tropey pokušaj da se spoji evropski art house i američki indie senzibilitet.
Dijalozi su neurotični, tako su i glumljeni a Dolanovo oslanjanje na krupne planove ponekad biva dovedeno do paroksizma. Njegov postupak je nažalost samo u tom aspektu dosledan, ostatak vremena imamo neke proizvoljne reminiscencije, premda se sećanja najčešće izgovaraju u dijalozima. Sve u svemu, uprkos velikom broju zvezda, koji je po definiciji neponovljiv, pa i fotografiji koja pokazuje određene pretenzije, JUSTE LA FIN DE MONDE ponajviše liči na neki usputni film kakvi snimaju reditelji fassbinderovskog profila.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRESPASS AGAINST US Adama Smitha. Ovaj film je podelio kritiku, od onih kojima je efektan i zanimljiv do onih koji smatraju dan ništa gore nikada nije snimljeno. Istina je verovatno negde na sredini, ali moj utisak je među onima koji smatraju da je film dobar ali da se ne uklapa u ono što bi se očekivalo od socijalne melodrame sa ovako prestižnom podelom.
Naime, TRESPASS AGAINST US je priča o porodici engleskih čergara koji se bave sitnim lokalnim kriminalom, mahom provalama i krađama, dok ostatak vremena provode u haotičnom životu ljudi sa margine, sa dilemama slati decu u školu ili ne, seliti se negde za stalno ili ne, i dokle više sa tako nepouzdanim prihodima...
Rečju, sve su to dosta uobičajene situacije za lopove čergare, ali sa izuzetnom glumačkom podelom koju predvode Michael Fassbender i Brendan Gleeson, izuzetnom rediteljskom artikulacijom, naročito u vizuelnom pogledu koju nudi dokazani televizijski majstor Adam Smith u svom bioskopskom debiju i izvanredno napetim scenama provala i bekstava od policije, ovo prerasta u prvoklasni folky krimić o odmetnicima, ono što ljudi tvrde da su videli u filmu HELL OR HIGH WATER iako toga u njemu nema...
E sad, moguće je da kritika od ovakvog projekta očekuje nekakvog Loacha, ali TRESPASS AGAINST US je jedan od onih filmova koji ne samo da govori o nekoj marginalnoj grupi već i ta ista marginalna grupa može da ga sa zadovoljstvom pogleda. To svakako vidim kao adut ovog filma koji je ostao nepravedno potcenjen.
* * * / * * * *
Pogledao sam TORIL Laurenta Teyssiera, jedan od naslova u specifičnom podžanru poljoprivrednog krimića. Nažalost, Teyssierov film nije ni blizu izvanrednog Roskamovog RUNDSKOPa ali moramo iskreno priznati da ni ne stremi toj vrsti visokoestetizovanog hardkora. Ovo je film koji spava agro-krimić sa trenutnim socijalnim tenzijama, prikazuje ljude koji gube svoje zemljište i zato se okreću kriminalu.
TORIL je zanimljiv, ali je u pogledu postupka nekonzistentan. S jedne strane, želi da se bavi realizmom, makar i "povišenim" a onda se u podeli pojavljuju glumci koji ne deluje kao deo inače ubedljivog reliastičkog ansambla. Tu pre svega mislim na žrnski deo podele koje deluju kao dive u odnosu na "težake" u muškim rolama.
Isto važi i za žanrovsku mešavinu. Kriminalistički zaplet je sveden, mišićav, ubedljiv, dočim je paradoksalno socijalni deo prenaglašen, neubedljiv. Ti disbalansi sprečavaju film da postane zaista efektan i da konvertuje mnoge kvalitete u konzistentnu celinu. Teyssier je recimo reditelj koji nesumnjivo ima i mašte i tehničke kompetencije pa je samim tim šteta što taj delikatni balans nije uspeo da iznese.
Ipak, ako imamo u vidu talas filmova u kojima je najviše postigao HELL OR HIGH WATER, TORIL ima svoje mesto.
* * 1/2 / * * * *
Matt Reeves režira Batmana. To!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Krosover između Betmena i Planete majmuna o kome smo toliko sanjali sada je korak bliže stvarnosti!!!!!!!!!
Mehmete, danas sam pogledao dva vrlo zanimljiva fundamentalna preispitivanja superherojskog stripa i filma THE LEGO BATMAN MOVIE i LEGION. Oba zavređuju tvoju pažnju!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Znam, držim oba na radaru. :lol:
LEGION moraš da gledaš dva puta. Prvi put pratiš zaplet. Drugi put samo šiljiš. :)
Pogledao sam THE WHITE KING Alex Helfrecht i Joerga Tittela. Reć je o adaptaciji romana Gyorgy Dragomana, rumunskog književnika koji je opisao period pod Čaušeskuom. U ovoj filmskoj adaptaciji, priča nije smeštena u Rumuniju već u neku izmišljenu zemlju u kojoj vlada tiranija i policijska država. Imena su anglosaksonska ali kako je film sniman u Istočnoj Evropi, ne može se prikriti taj istočnoevropski vajb, premda zaista autori nisu pretendovali da sugerišu tako nešto. No, kad se spoje lokacije i predznanje, teško je ne povezati.
Nažalost, ovaj film je prilično tanak. Niti se dubinski bavi pitanjem represije, niti je studija karaktera nego u svemu ostaje na pola puta. Koliko god trajanje od nekih 89 minuta obećava dinamičan sadržaj, ono što dobijamo je nažalost psre svega jedan krajnje nedorečen film koji je narativno previše oskudan da bi se smestio u svet koji ne postoji.
Film bi kudikamo možda bolje funkcionisao da je ostao skica iz života pod Čaušeskuom jer bi nam istorija nadoknadila tu prazninu koju ostavlja sam film.
Tehnička realizacija je solidna ali se film ni po čemu ne izdvaja osim po tome što na papiru deluje bitno atraktivnije nego kad se zaista pogleda.
* 1/2 / * * * *
THE LEGO BATMAN MOVIE Chrisa McKaya je film u kome verovatno mogu da uživaju deca, ali sam sasvim siguran da iozgleda kao da je pravljen za odrasle. U ovom filmu Batman dobija dubinsku dekonstrukciju kakvu bi retko ko očekivao od Warnera, DCa i Lega. Dakle, Batman i DC univerzum, a u određenom smislu i Warnerovi propertyji ne samo da su ovde predmet parodije, već slobodno možemo reći da su ozbiljno preispitani na nivoima na kojima se to ne radi.
THE LEGO BATMAN MOVIE se razlikuje od prvog Lego bioskopskog filma po tome što je izostala meta-dimenzija i priča o igranju kao takvom, a ona je konceptualno bila veliko bogatstvo tog filma. Ovaj film je bez ikakve sumnje postavljen kao priča u kojoj kockice i likovi preuzimaju protagonizam što ne znači da sve nije meta na jednom drugom nivou.
Batman je parodiran i preispitan na svakom nivou - od aspekata karaktera, preko njegovih filmskih do stripskih inkarnacija a išlo se toliko duboko da se u igru uvodi čak i ono što je prećutano u svakoj inetrperatciji stripa a to je kako ti likovi postoje decenijama i niti stare niti nešto uspevaju da nauče.
Ono što je zanimljivo u ovom filmu jeste da ima akcije, ima humora, ali je ogroman deo humora baš kako ga opisujem upravo fokusiran na reinterpretaciju lika, i što se mene tiče to je nešto što je apsolutno namenjeno onima koji nisu deca i koji su već višegodišnji fanovi DCa i superherojskog mitosa uopšte. Međutim, tajna je verovatno u tome da u ovako višeslojnoj priči, autori računaju na to da decu zabavljaju kockice, dinamika, obračuni, potere, i da posle tog maltene fiziološkog land graba mogu da se posvete nadogradnji, analizama homoerotizma i ostalim tipično odraslim temama.
Ono što je zapravo najneverovatnije jeste da je THE LEGO BATMAN MOVIE, iako mi je prvi Lego film bio genijalan, smrdeo na neku nepodnošljivu korporativnu sinergiju dovedenu do paroksizma jer na istom mestu imamo ekranizaciju stripa i ekranizaciju igračke. Dakle, sve najveće probleme savremenog filma na jednom mestu. A rezultat je obrnut jer film izgleda kao vrlo skupa prilika pružena nekim inteligentnim ortacima da snime svoju potpuno underground parodiju na Batmana koja je rađen Lego kockicama jer se underground tako radi.
* * * * / * * * *
Pogledao sam CORKI DANCINGU Agnieszke Smoczynske. Lako mi je da zamislim ovakav film u srpskoj produkciji pre nekoh desetak godina jer je ova poetika u kojoj se mešaju žanrovi kako bi se u prvi plan istakla ljubavna priča sa pevanjem i plakanjem nešto što je recimo gajio Uroš Stojanović i neki od njegovih potencijalnih anslednika poput beokonskih favorita Vladimira Mančića i Jelene Tvrdišić.
CORKI DANCINGU ima jako atraktivan sinopsis. Na odmoru u Bugarskoj, poljski kabare-orkestar iz osamdesetih upoznaje dve morske sirene. Dovode ih u Varšavu da nastupaju u noćnom klubu i tu nastupaju problemi jer su one sirene - jedna bi da povremeno jede ljude, druga bi da postane žena.
U određenom smislu, postavka sa dve "sestre" podseća pomalo na ČARLSTON ZA OGNJENKU iako CORKI DANCINGU ima kudikamo kamerniju i radikalniju ideju. Međutim, u toj radikalnosti, Smoczynska ne razrađuje nijedan motiv u potpunosti, ali svakako da je CORKI DANCINGU najuspešniji u domenu mjuzikla, velikim delom i zato što ima dobre songove u maniru 80s popa. Doduše, nema obrada jugoslovenskih hitova koji su tada postizali velike uspehe u Poljskoj ali numere su jako dobre i pevački stilovi sirena su vrlo specifični i zanimljivi.
Drugi segment koji dosta solidno funkcioniše je melodrama. Dočim, horor aspekt ove "savremene" bajke, smeštene u blisku prošlost, ostaje ponajmanje jasan. Tom segmentu pripada i domen body horrora u kome se kreće sama transformacija junakinja i neke specifičnosti njihovih ribljih tela koje su potpuno suvišne i zapravo nikada ni ne uspevaju da zaigraju a zauzimaju i trajanje u filmu i pažnju gledalaca.
Na svu sreću, CORKI DANCINGU nema nameru da bude veliki spektakularni mjuzikl, i uprkos tome što ne znam šta je namera autora, ja ga percipiram kao jedan u osnovi "mali" film koji se samo koristi stilemama i žanrovskim rešenjima "velikih" filmova.
Otud, kao "mali" film sa zanimljivim žanrovskim ukrštanjem, ovo ostvarenje zaslužuje podršku. Ipak, mnoge nedoslednosti koje se javljaju, sumnjivo razdvajanje važnog od nevažnog itd. koja praštam ovom "malom" filmu ne bih praštao nekom "velikom".
* * * / * * * *
Mehmete, kako sad posle Ayera, Reevesa i svega da dokažem kako me Warner ne konsultuje -
Warner Bros. has begun the search for the director who will take over the reins for the sequel to box office hit "Suicide Squad." Mel Gibson is perhaps the most surprising of the handful of possibilities.
Sources tell Variety that in addition to Gibson, Warners has met with — or is planning to meet with — Ruben Fleischer ("Zombieland"), Daniel Espinosa ("Safe House"), and Jonathan Levine ("Warm Bodies").
Warner Bros. had no comment.
RELATED
'Suicide Squad' Extended Cut Trailer Spotlights New Joker, Harley Quinn Footage (Watch)
Insiders say the list could grow and that there is no front-runner at the moment.
David Ayer wrote and directed the original pic that starred Will Smith, Margot Robbie and Jared Leto. The pic followed a group of villains and antiheroes — including Deadshot, Harley Quinn, the Joker, Captain Boomerang, and Killer Croc — who are forced into the service of the government in exchange for lighter sentences.
Though the original was met with a mixed reaction from fans and critics, it nevertheless grossed more than $700 million at the box office, making a sequel inevitable .
Gibson's successful "Hacksaw Ridge" was his first film as a director in ten years, and if it takes on "Suicide Squad," it would be his directing assignment more a major studio since helming "Braveheart" at Paramount.
Deadline Hollywood first reported WB's interest in Gibson.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam UNDER THE SHADOW Babaka Anvarija, britanski film koji "želi da se predstavi" kao iranski horor film. Sniman u Jordanu, na persijskom jeziku, debitantstki film Babaka Anvarija pravi jednu inovativnu estetsku odluku - bazira se na postulatima vrlo konkretne nacionalne kinematografije sa osobenim stilom i unutar te filmske fakture integriše horor elemente. U određenom smislu, ovo je zaista revolucionarno ostvarenje jer donosi obeležja jedne nacionalne kinematografije kao specifičan stil. U tom pogledu, UNDER THE SHADOW u analima žanra ali i kinematografije uopšte treba postaviti u ravan lažnog dokumentarca i sličnih svojevremeno radikalnih zahvata u kojima se direktno dekonstruiše određena forma.
Anvarijev film liči na iranski film po kadriranju, pa delimično i po načinu izlaganja teme. Međutim, u jednom trenutku prikaz žena (a one su u glavnoj ulozi) postaje preslobodan. U iranskom filmu ipak nikada žensko telo ne bi bila tako slobodno u prostoru niti bi junakinja mogla nositi odeću takvog kroja (čednu po svim standardima izuzev iranskih). Isto važi i za nedostatak ketmana u komunikaciji među junacima. Oni naprosto preotvoreno komuniciraju o svojim problemima, i to mnogo pre nego što se pojavi "đin" koji ovaploćuje njihovu unutrašnju borbu, kako iz pozicije žene, tako i iz pozicije naroda uvučenog u dug i beznadežan rat.
Kada horor element postane eksplicitan, a UNDER THE SHADOW u tom pogledu ide negde do tačke PARANORMAL ACTIVITYja, dakle slow burner je a kad stvari počnu da se dešavaju to je više namah i na kratko, onda i gubi svako svoje "iransko stilsko obeležje".
UNDER THE SHADOW nije prvi film pa čak ni prvi horor koji se oslanja na ideju rekonstrukcije filmova iz neke konkretne kinematografije, pogledajmo neo giallo naslove recimo, ili zapadne prerade J-horrora. Međutim, ovo je prvi put da se nečiji vrlo specifičan nacionalni stil koji praktično isključivo egzistira izvan žanrovskog rukopisa, aproprira. Imali smo već film A GIRL WALKS HOME ALONE AT NIGHT, u kome se govori na persijskom i aludira na Iran, ali stileme njihove kinematografije nisu ovako direktno preuzete.
Šta su motivi Babaka Anvarija teško je objasniti. Doduše, čak je i bivša Jugoslavija doživela da se izvan SRJ snimaju filmovi koji se dešavaju u njoj i pokušavaju da izgledaju kao da su u njoj snimljeni, setimo se URENEBESNE TRAGEDIJE Gorana Markovića. Tu je doduše politička namera bila potpuno jasna i čitljiva. U slučaju UNDER THE SHADOW političku nameru ne bih isključio ali ne bih na njoj ni insistirao. Otud UNDER THE SHADOW pre svega vidim kao jedan žanrovski eksces i kao stilski eksperiment koji se poigrava karakterističnim izrazom jedne nacionalne kinematografije kao stilom.
* * * / * * * *
In another setback for the highly-anticipated superhero tentpole, talks have broken down between Warner Bros. and Matt Reeves about becoming the director of "The Batman," Variety has confirmed.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Auh, a mi mislili to je to...
Dobro, možda je vreme da konačno Majkl Bej dođe uWarner i spase DCMU. :|
Pogledao sam BISER BOJANE Milana Karadžića, krimi komediju u kojoj na bioskopskom platnu debituje jedan od najproduktivnijih televizijskih scenarista i pozorišnih pisaca mlađe generacije Vladimir Đurđević. Koliko god Karadžići bili poistovećivani sa Stevanom Koprivicom, u suštini oni su poslednjih nekoliko godina radili i sa nekoliko novih scenarista kao što su Danica Pajović i Vladimir Đurđević kao i sa jednim od klasika crnogorskog narodnog humora Mijom Karadžićem. Isto tako u pogledu svog bioskopskog outputa bili su dosta raznovrsni - prvi film PROMENI ME bio je urbana komedija o krizi srednjih godina, GORČILO je bio retro narodna komedija a BISER BOJANE je kombinacija romantične i krimi komedije.
Pojedini kritičari vide filmove koje Karadžići u poslednje vreme rade kao odjek MALOG BUDA pre svega čiji je uspeh umnogome napravio revival humora sa Crnogorcima a BISER BOJANE je zbilja u mnogim detaljima sličan u pogledu postavke situacija. Ono što je suštinska razlika jeste opšta rasplinutost BISERA BOJANE u dramaturškom, rediteljskom i glumačkom pogledu. Sve traje više nego što treba, ima zapleta više nego što treba, istopvremeno je i komplikovanije i jednostavnije nego što treba.
Glavni problem ostaje filmski jezik kojim se Milan Karadžić koristi i koji je rudimentaran čak i u aspektima poput glume i mizanscena kojim bi on kao pozorišni reditelj trebalo da vlada. Uprkos tome što kombinuje urbano i ruralno, BISER BOJANE nimalo ne uspeva da dostigne tehnički nivo vrhunskog srpskog ili regionalnog mejnstrima. pa onda i one situacije u kojima Karadžić sa svojom ekipom uspeva da "napipa" nerv publike i proda ono zbopg čega su uspešni, ostaju udavljeni u masi viškova i neveština.
Međutim, moraću da verujem svedocima koji su imali prilike da piogledaju ZONU ZAMFIROVU 2 i SANTA MARIA DELLA SALUTE, da je BISER BOJANE u ovoj "žetvi" lokalnih blokbastera daleko najkompletniji film. Meni s druge strane, deluje ubedljivije od STADA, uprkos nedostacima.
Činjenica da BISER BOJANE može da ima sve te nedostatke i opet bude jači film od drugih na repertoaru dovoljno govori o tome kako se srpski komercijalni film sporo reformiše i približava standardima.
Pogledao sam SPLIT M. Night Shymalana, novi film u kome on uspeva da sumira sve ono što je bilo dobro u njegovom opusu - po mom mišljenju, a ja sam među onima kojima su se dopali samo UNBREAKABLE i VISIT.
Shymalan je našao profil projekta u kome se snalazi. To je Blumhouse kamerni triler, sa high conceptom i vrlo estetizovanim pristupom kadriranju, sa dosta statičnih ili dekomponovanih kadrova, kroz koje Shyamalan konačno uspeva da prevaziđe ograničenja svog vizuelnog pripovedanja. Međutim, na svu sreću ovo je kamerni high concept triler i to je pravi profil projekta kojim on treba da se bavi jer u skupim blockbusterima nema šta da traži. Ali u oviim okolnostima on čak pruža i izvesnu vizuelnu atraktivnost, i dobija dimenziju koju njegovi filmovi do sada nisu imali.
High concept u ovom filmu je priča o tri devojke koje je oteo poremećeni čovek sa 23 različite ličnosti u sebi. S jedne strane to je glumački showcase za James McAvoya a sa druge strane je vrlo uredan mali suspenser sa dobro vođenim paralelnim radnjama.
Shyamalan strukturalno u priličnoj meri razbija kanon, ali sasvim sigurno pruža ono što je potrebno i u pogledu kvaliteta i u pogledu kvantiteta napetosdti, preokreta itd. Nešto grandioznije finale pati od pada tonusa kad je reč o humoru, kog u finim dozama i u finoj formi dotle itekako ima. U određenom smislu, mogu reći da je Shyamalanova karijera sa VISITom i uspela da se vrati rezultatima baš zahvaljujući smislu za humor.
Završni detalj u svemu ovome kao da sugeriše da je Shymalan i sam priznao šta mu je najbolje u opusu. I to je možda najlepše obećanje koje je doneo film SPLIT. Da li će ovo biti geneza nekog novog Blumhouse superherojskog univerzuma tek treba da vidimo...
* * * / * * * *
The third 'Wolverine' film brings the saga to a satisfying finish, as Hugh Jackman's mutant slasher finds his powers on the wane.
"Logan," the third and final chapter in the "Wolverine" series (though it's the 10th — count 'em — "X-Men" film, and not necessarily the last), opens in 2029 on the outskirts of El Paso, where Logan (Hugh Jackman) steps out of the beat-up limo he now drives for a living to confront the goons who are trying to strip the car. To say that Logan looks the worse for wear would be putting it mildly. He's a drunk, with mottled skin and his trademark sci-fi muttonchops grown into a scraggly beard. (The beard looks like a virus that's going around, as if Jackman were warming up to play Mel Gibson.)
Optics aside, it's Logan's mutant prowess that's really been tamped down. In any previous installment, a skirmish with mere mortals wouldn't have been much of a contest, but Logan's razory knuckle-blades no longer pop with the same alacrity, and though bullets don't kill him, he doesn't quite bounce back from them either. (Later that night, he has to force them out of his chest.) Is Wolverine growing old? Yes, but it's worse than that. After all these years, his admantium enhancements are poisoning him, a process that can be delayed with the right serum but not reversed. Then again, it would be understandable if he were also feeling a touch of "X-Men" fatigue.
As a movie, "Logan" takes a cue from its hero's slowed-down metabolism of invincibility. Directed by James Mangold, whose last feature was "The Wolverine" (2013) — one of the most dynamic entries in the "X-Men" cosmos — the new film doesn't try to be a shoot-the-works, how-crazy-are-his-powers grand finale. It's a scruffy dystopian road Western that takes its time in a way that most slam-bang superhero movies don't. And the analog pace and elemental story work for it. Each time the violence explodes, it's slashingly satisfying, because it's earned, and also because Mangold knows just how to stage it.
"Logan" doesn't get lost in CGI overkill or annoyingly messy Tinker-Toy franchise plotting. It's a wholehearted drama made with a shot language that looks nearly classical. It must be said, however, that the story often feels stitched together from other films, a quality made explicit when the characters watch an extended scene from "Shane" on TV. "Logan" isn't as darkly exciting as "The Wolverine" was. With its hero suggesting a broken-down cousin to Mad Max, it's like "The Road Warrior" meets "Shane" meets "Terminator 2: Judgment Day" (yes, there's a "bad" Wolverine). But that turns out to be a recipe that brings the saga to a satisfying close. Just about every fan of the "Wolverine" series is likely to feel well-served, and you can do the box office math from there.
The best thing about "Logan" is that it's one of those movies about a grown-up killer who becomes the mentor and protector of a child, yet it manages not to be cloying. The kid, in this case, is 11-year-old Laura (Dafne Keen), a dark-eyed urchin of silent ferocity who comes under Logan's wing (or maybe I should say his blade-claw). Wolverine, we're told, is one of the only mutants left. In "Logan," they've faded away and become cultural relics, and that's one of the sources of Logan's weariness. He keeps Charles Xavier (Patrick Stewart), now 90, hidden on a rusted-out farm below the Mexican border, where Professor X is subject to brain seizures that paralyze everyone around him by making the air molecules pulsate with menace. But then Laura shows up, dumped into Logan's life by a Mexican nurse (Elizabeth Rodriguez) from a local clinic. She's a mysterious girl, who says nothing but carries herself with a confidence that's unearthly. She's like a version of the Feral Kid from "The Road Warrior." You could also say that she's a chip off the old blade.
Keen, in her movie debut, has the orbs of a staring bird and an air of preternatural awareness. She could be the junior sister of Rooney and Kate Mara, and that's because she holds the screen with her solemnity. Logan agrees to drive her to Eden, a utopian refuge for mutants in North Dakota — though, as he discovers (in one of the film's few funny gambits), Eden originated in the "X-Men" comics, which in Logan's mind means that it has to be a made-up place. For most of the movie, he, Laura, and Professor X are on the run from Dr. Zander Rice (Richard E. Grant) and his goons. That's the whole plot, but Mangold strikes a nice balance between road-movie ambling and eruptions of feral suspense.
It's Jackman who holds "Logan" together and gives the film its glimmer of soul. He has been playing this role, more or less nonstop, for 18 years, but he seems startlingly not bored by it. Better still, he's a more refined actor now than when he started, and in "Logan," he gets to play something rare in comic-book cinema: a powerhouse of animal rage who is slowly, agonizingly slipping away. By the end of the movie, he gets his muttonchops back and reminds you, once more, of what's great about this character — his hellbent quality, embodied in those flesh-ripping kills that are his way of making good on a mutant destiny he never asked for. No "X-Men" movie will ever be great (the material is too derivative), but Jackman, though he's the Superman of the bunch, has gone deeper into the alienation than any other mutant in the series. The end of "Logan" is genuinely touching, as Jackman lets you feel the character's strength and pain, and — finally — his release.
Berlin Film Review: 'Logan'
Reviewed at Berlin Film Festival (noncompeting), Feb. 16, 2017. MPAA Rating: R. Running time: 135 MIN.
Production
A 20th Century Fox release of a Marvel Entertainment, Kinberg Genre, Hutch Parker Entertainment, The Donners' Co. production. Producers: Hutch Parker, Simon Kinberg, Lauren Shuler Donner. Executive producers: Joseph M. Caracciolo Jr., Stan Lee, Josh McLaglen.
Crew
Director: James Mangold. Screenplay: Mangold, Michael Green, Scott Frank. Camera (color, widescreen): John Mathieson. Editors: Michael McCusker, Dirk Westervelt.
With
Hugh Jackman, Patrick Stewart, Dafne Keen, Richard E. Grant, Doris Morgado, Boyd Holbrook, Stephan Merchant, Eriq La Salle, Mary Peyton Stewart.
Nastavak TRAINSPOTTINGa, nastao po romanima Welshovim PORNO i TRAINSPOTTING, godinama je bio najavljivan kao projekat koji Danny Boyle želi da realizuje ali ne može jer su mu glumci iz prvog filma suviše mladoliki za likove koji su vodili onakav život. Dakle, oko ovog filma je dugo vremena građena anticipacija i kada je konačno došao do realizacije bilo je logično pretpostaviti da su Welsh i Boyle imali šta da kažu.
Međutim, drugi TRAINSPOTTING deluje kao film koji nije snimljen jer je iko imao šta da kaže. Deluje čak manje sadržajno od prosečnog holivudskog nastavka. Štaviše deluje kao da je snimljen silom, bez ikakve ideje. Ovo je film nikako da počne a kada negde oko polovine konačno krene, sveden je na neki generic neo noir zaplet. Da zlo bude veće, veliki deo filma je pokušaj da se snime neke scene koje su rimejk ili polemika sa kultnim scenama iz originala, a kada se tome dodaju direktna podsećanja na prvi film kroz inkorporiranje inserata iz prvog dela, onda stvari postaju baš bolne jer nas dodatno podsećaju koliko je to bio bolji film na svim nivoima.
Najgore od svega nije to što drugi TRAINSPOTTING nije na nivou prvog. Nije čak ni to što je drugačiji. Problem je u tome što je zapravo na nivou neke od onih generičkih britanskih krimi komedija koje su nastajale kao eho rada Danny Boylea, Guy Ritchieja ili Matthewa Vaughna.
Ovde se dakle nije desio fenomen JAGODA U GRLU gde se jedna serija specifične strukture bookenduje delom koj je za početak na nivou strukture bitno različito. Ovo je film u kome je osnovna razlika i promena u odnosu na prvi to što je loš i što o svemu ovome nema ništa da kaže.
* 1/2 / * * * *
Hmmm... to je šteta... Porno je imao solidnih elemenata za pravljenje inteligentnog filma, mada, naravno Welsha nije lako ekranizovati a da se sve ne pretvori u grotesku (kao što je dobar deo Acid Housea ispao...)...
Bar su uklopili glavnu temu filma - nostalgiju likova koji su vecno zarobljeni u proslosti i koji nikad nece da se promene - s nostalgijom prema prethodnom filmu. Ali da, autori nemaju nista posebno da kazu, i film deluje nepotrebno. Ipak, bio mi je zabavan, tako da nisam protracio vreme, iako film nije posebno dobar (mada bi mi verovatno bio znatno manje zabavan da sam ga gledao kod kuce).
Pogledao sam PERFETTI SCONOSCIUTI Paula Genovesea. Reč je o polemičkoj drami starog kova prebačenoj u filmsku formu bez prevelikih intervencija i osavremenjenoj kroz temu mobilnih telefona. U svemu ostalom, ovaj film škripi od pozorišnog karaktera teksta.
Premisa je jednostavna. Grupa prijatelja se okuplja na večeri i odlučuje da naglas pročita svaku poruku koju dobije na mobilni telefon, odnosno da svaki razgovor vodi na speakerphoneu. I onda naravno usledi razotkrivanje raznoraznih mahom intimnih tajni koje nažalost vrlo retko iskoračuju iz domena seksa, preljube i sličnih senzacija. One tajne koje se odnose na nešto drugo, nažalost ne bivaju toliko razrađene kao ove prve.
PERFETTI SCONOSCIUTI je postigao veliki uspeh u Italiji, verovatno popunjavajući prostor dramedije namenjene upmarket publici. Nažalost, ovaj film ipak nema šta da pruži gledaocu koji mu se posvetio u bioskopu, i mislim da najveću budućnost može imati na televiziji.
Uživanje u ovom filmu direktno je proporcionalno gledaočevoj spremnosti da snizi svoja očekivanja od filma, ne samo u domenu sadržaja već i u domenu forme.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-02-2017, 13:11:43
Pogledao sam PERFETTI SCONOSCIUTI Paula Genovesea.
Uživanje u ovom filmu direktno je proporcionalno gledaočevoj spremnosti da snizi svoja očekivanja od filma, ne samo u domenu sadržaja već i u domenu forme.
* * / * * * *
PERFETTI SCONOSCIUTI je veoma dobar film sa zanimljivim scenarijom, sjajnim dijalozima i dobrom glumom.
Inače pogledala se prva epizoda sedmodelne nove miniserije Dejvida I. Kelija, Big Little Lies i kako je Kelley jedan od konzistentnije dobrih proizvođača američke televizije, prilično sam zadovoljan. Ovo je manje-više Desperate Housweives sa mračnijom crtom ali sa glumcima - pre svega glumicama - koje ipak predstavljaju krem onoga što HBO može da izvede na teren. Pripovedanje je vrlo sigurno i dinamično i za pedesetak minuta prve epizode se desilo mnogo, likovi su dobili odlične karakterizacije, a sve organski i prirodno, a da je gledalac ostavljen samo sa udicama za sledeću epizodu i bez mnogo odgovora... Tko voli Viderspunovu, Kidmenovu, Dernovu i ne gadi se na malog Skarsgarda imaće čemu da se raduje.
Mehmete, obavezno da pogledas T2!!!!!!!!!!!!!!
Pa, hoću, jednom, na televiziji :lol: :lol: :lol:
ja se glede T2 slažem sa usputnim boemom, nije dosadan film i može se pogledati, ali ne vidim mu svrhu i isto tako mi ne bi bilo žao da ga nisam pogledao.
Quote from: Meho Krljic on 20-02-2017, 22:08:29
Inače pogledala se prva epizoda sedmodelne nove miniserije Dejvida I. Kelija, Big Little Lies i kako je Kelley jedan od konzistentnije dobrih proizvođača američke televizije, prilično sam zadovoljan. Ovo je manje-više Desperate Housweives sa mračnijom crtom ali sa glumcima - pre svega glumicama - koje ipak predstavljaju krem onoga što HBO može da izvede na teren. Pripovedanje je vrlo sigurno i dinamično i za pedesetak minuta prve epizode se desilo mnogo, likovi su dobili odlične karakterizacije, a sve organski i prirodno, a da je gledalac ostavljen samo sa udicama za sledeću epizodu i bez mnogo odgovora... Tko voli Viderspunovu, Kidmenovu, Dernovu i ne gadi se na malog Skarsgarda imaće čemu da se raduje.
da, kelley je veliki car i ovo mu je drugi put da izuva u sezoni. obavezno pogledaj GOLIATH ako nisi!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam, dobro si me podsetio!!!!!!!!!
Quote from: Meho Krljic on 20-02-2017, 22:32:50
Pa, hoću, jednom, na televiziji :lol: :lol: :lol:
Zato se Jesen samuraja gleda u kinu...jer to je prava stvar!!!!!!!!!!!!!! :| :| :|
Quote from: tomat on 20-02-2017, 22:34:30
ja se glede T2 slažem sa usputnim boemom, nije dosadan film i može se pogledati, ali ne vidim mu svrhu i isto tako mi ne bi bilo žao da ga nisam pogledao.
Kraj je predobar!
Quote from: Agota on 20-02-2017, 22:37:34
Quote from: Meho Krljic on 20-02-2017, 22:32:50
Pa, hoću, jednom, na televiziji :lol: :lol: :lol:
Zato se Jesen samuraja gleda u kinu...jer to je prava stvar!!!!!!!!!!!!!! :| :| :|
Deni Bojl mi nije lični prijatelj...
Razumem... :lol:
Quote from: Meho Krljic on 20-02-2017, 22:45:47
Quote from: Agota on 20-02-2017, 22:37:34
Quote from: Meho Krljic on 20-02-2017, 22:32:50
Pa, hoću, jednom, na televiziji :lol: :lol: :lol:
Zato se Jesen samuraja gleda u kinu...jer to je prava stvar!!!!!!!!!!!!!! :| :| :|
Deni Bojl mi nije lični prijatelj...
Sudeći po ovom novom filmu, imaš sreće što nije :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
http://youtu.be/xoO0SrxxFKE (http://youtu.be/xoO0SrxxFKE)
ima jedan deo koji je uzasan, negledljiv, u pabu kada pevaju, stvrno je hororican, na nivou imbecilnosti i mislim da je bugarka dobila previse prostora.
falilo je radnje nije da nije ali glumci su sjajni. mislila sam da je ewan mcgregor zaboravio mark rentona, ali nije!
Počelo je snimanje Predatora Šejna Bleka (https://twitter.com/BonafideBlack/status/833709665410117632/photo/1).
(https://pbs.twimg.com/media/C5HugjjUEAAzWIn.jpg)
Pogledao sam GIRLFRIEND'S DAY Michael Paul Stephensona, novi Netflixov film u produkciji Boba Odenkirka. Odenkirk poslednjih godina kapitalizuje kultni status koji je stekao igrajući Saula u BREAKING BADu i spin-off seriji. Ova komedija je umnogome njegovo autorsko čedo jer on igra glavnu ulogu, producira i sarađivao je na scenariju.
Odenkrik je pored sebe okupio zanimljivu glumačku ekipu u kojoj su još i Amber Tamblyn, Stacy Keach, Alex Karpovsky i još neke dobre TV face. Ipak, sam film ne uspeva da prevaziđe relativno limitirane kapacitete throwbacka na poetiku Braće Coen.
Priča o piscu koji radi kao autor tekstova za čestitke postepeno tone u neki pynchonovski stoner noir sa dosta humora ali humor nije preterano svež, dočim pinčonovština nije ni dovoljno zamršena, ni dovoljno inteligentna.
GIRFRIEND'S DAY je film pravljen za stream pa mu se u tom smislu ne može previše ni spočitavati zaista televizijski vajb koji gradi sve vreme uprkos oslanjanju na stileme indie filma.
S trajanjem od sedamdesetak minuta, GIRLFRIEND'S DAY na neki način i pokazuje svest autora o tome da nisu imali materijal za punokrvni film, pa je i rezultat na kraju ekonomičan i objektivan prema samome sebi.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-02-2017, 17:46:31
Završni detalj u svemu ovome kao da sugeriše da je Shymalan i sam priznao šta mu je najbolje u opusu. I to je možda najlepše obećanje koje je doneo film SPLIT. Da li će ovo biti geneza nekog novog Blumhouse superherojskog univerzuma tek treba da vidimo...
Dobro receno (i dobra kritika). Meni je Shyamalnov univerzum vec drazi od Marvelovog.
Inace, iako mi se neke stvari u scenariju Splita nisu toliko svidele, kupili su me estetika i James McAvoy, njegov lik i humor oko njega . Dobar filmcic.
Quote from: Agota on 21-02-2017, 01:40:40
ima jedan deo koji je uzasan, negledljiv, u pabu kada pevaju, stvrno je hororican, na nivou imbecilnosti
Meni je to bila najsmesnija scena, ne zbog pevanja nego zbog sviranja :lol:
Pogledao sam ДАМА ПИК Pavela Lungina, film koji je napisao sa oskraovcem Davidom Seidlerom, dobitnikom statue za KING'S SPEECH. Siedlerov predložak u ovom filmu ne nosi obeležja onoga zbog čega je bio nagrađen. ovo je sve osim precizna, strukturirana dramatizacija značajnog događaja.
Lungin je reditelj u osetljivim godinama i svoje srednje doba polako privodi kraju, a sada je snimio neo-barokni film kakve su snimali njegovi savremenici pre četvrt veka i više, bilo da je reč o Lucu Bessonu, Beineixu ili pak Darku Bajiću.
Beineix mi pada na um sa svojim filmom DIVA jer je ovde reč o rediteljima sličnih generacija koji se bave temom operske dive, a svakako da interne mahinacije unutar teatra evociraju uspomenu i na BLACK SWAN Darrena Aronofskog.
U određenom smislu upravo DIVA i BLACK SWAN mogu da se postave kao međaši između kojih se kreće ovaj film. S jedne strane tu je neobarokni rediteljski rukopis koji Lungin donosi generacijski, a sa druge tu je melodramski eksces, trilerska persiflaža i pretenzija oličena kroz odabir miljea iz skorašnjeg američkog ostvarenja.
Sam Lungin se oseća kao kod kuće u operi, on je aktivan kao reditelj i libretista, ali u samom filmu, bez namere da stavim neki predznak, ovo deluje kao izbor nekog autora kome je opera setting u koji ulazi spolja.
Sam sadržaj PIKOVE DAME, kako Puškinove kratke priče, tako i opere koju je pisao Čajkovski i koju postavljaju junaci filma, umnogome određuje sadržaj i tom priče. U tom poigravanju Lungin nije previše originalan ali njegov neobrarokni eksces u pojedinim sitacijama zbilja jeste neodoljiv.
Lungin je fasciniran operskim kućama ali i savremenom Moskvom koju želi da nam otkrije sa istim onim žarom kojim su neobaroknu reditelji prilazili Parizu osamdesetih. Konačno, sama operska predstava koju junaci postavljaju je izuzetno zanimljiva i sugestivna. Stoga i finale u kome se naravno prepliću rasplet među junacima i klimaks opere deluje vrlo efektno u svom suštinski klasicističkom konceptu.
Lunginov film ne treba otpisati zbog toga što je trashy jer upravo u tome mu je najveći adut.
Fjodor Bondarčuk je bio jedan od producenata ove prilično ambiciozne i solidno realizovane produkcije. Film nije imao veliku festivalsku karijeru do sada, ali smatram da će biti zanimljiv našoj publici koja generalno voli Lungina. Ipak, imajući u vidu eklektičnost njegovog opusa, ovo je jedan od onih filmova kojima se neće radovati kojima je OCTPOB isto što i Lungin.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam VETAR Tamare Drakulić, novi film ove autorke koja se možda ne identifikuje sa garažnim filmom per se ali operiše izvan naših mejnstrim produkcionih okvira i snima zanimljive dugometražne radove bez sredstava. U tom pogledu, VETAR je njen najkompletniji rad. Reč je o atmosferičnom niskobudžetnom filmu baziranom na zanimljivom scenariju književnice Ane Rodić.
Film se dešava na Adi Bojani i to je u proteklih godinu dana drugi film koji se zbiva baš na tom lokalitetu, uz BISER BOJANE, a ako tome dodamo i film SVI SEVERNI GRADOVI koji je sniman u tim predelima, onda se to mesto nameće kao dosta kurentna lokacija za snimanje.
VETAR nije skup film ali vizuelno je intrigantan baš zbog dobre upotrebe lokacija. Sasvim sigurno je da bi bio znatno efektniji da tumač glavne muške uloge oca zna da govori srpski nešto bolje pošto nema zanemarljiv obim dijaloga.
Šteta je kada eveidentan trud i dobre ideje bivaju kompromitovani na nekoliko krupnih nedostataka koje uvek možemo opravdati malim budžetom i alternativnom pozicijom ali baš oni na kraju sprečavaju film da prevaziđe svoja ograničenja.
Tamara Drakulić je ovim filmom pokazala da je sposobna da ih pevaziđe i nadam se da će njen sledeći film biti još zaokruženiji i bez takvih ispada.
* * / * * * *
Mehmete, jedna zanimljivost za sve ljubitelje stripa
http://www.beforeafter.rs/kultura/stambol-milano-pancevo-ili-kako-je-boneli-stigao-sa-polica-u-bioskope/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja sam proverbijalna crna ovca koja nikada nije volela Bonelija, a i sada ga volim samo preko proksija, tj. DušMana. :lol:
Videste li najnoviji promo za Alien:Covenant!?!?
Četri minuta zatrovana pederajom!
Kolonisti, eeeeej!!!
Kolonizuješ, naseljavaš i šalješ tu dva pedera! Baš sajfaj debilizam!
I što se tiče kastinga, ona Katrin Vaterston je nešto najpromašenije na svetu u svetu glume!!!
Ali Fasbenderu skidati kapu, vadi situaciju de se pojavi.Majstor!
Matt Reeves has closed a deal to direct "The Batman."
Reeves comes in after Ben Affleck stepped aside to focus on the role of the Caped Crusader.
News broke last week that negotiations broke down, but that there was a possibility that they could resume.
WB offered Reeves the job to replace Affleck as director two weeks ago after Affleck exited the film to focus on the role of the Caped Crusader.
Sources had always said it was a priority for the studio to get a director on the project to move the pre-production forward and there was always optimism a deal would get done.
Ovo je PREJAKO:
Warner Bros. is developing a live-action "Nightwing" movie, based on the DC character, with "The Lego Batman Movie" director Chris McKay in negotiations to helm.
The Nightwing character first appeared in a 1963 DC comic book as an alias used by Superman in stories set in Kandor, a Kryptonian city that was preserved in a bottle. Nightwing was later re-imagined as a vigilante character, taken on by Dick Grayson when he left behind his Robin identity. Michael Cera voiced the Dick Grayson/Robin role in "Lego Batman."
Bill Dubuque, who wrote "The Accountant," is writing the "Nightwing" script. The project is part of Warner Bros.' DC Extended Universe, which launched with 2013's "Man of Steel," followed by last year's "Batman v. Superman: Dawn of Justice" and "Suicide Squad." Upcoming films that have been dated include "Wonder Woman," starring Gal Gadot and opening June 2; "Justice League," opening Nov. 17; and "Aquaman," starring Jason Momoa and opening Oct. 5.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, lepo. Mada bi čovek očekivao da će im prvo pasti na pamet da naprave standalone film za Deadshota, ali ne.
UČITELKA Jana Hrebejka je mogao biti vrlo zanimljiv film o jednom vrlo rasprostranjenom fenomenu u socijalističkim zemljama a to je sistem razmene usluga koji je omogućavao građanima da žive mnogo bolje nego što im nude prihodi. Nažalost, UČITELKA svemu prilazi kao moralitet i od te životne navike pravi traumu i kritičnu stvar. Daleko od toga da sam zastupnik relaksiranog odnosa prema korupciji, ali UČITELKA deluje vrlo neuautentično upravo zato što toliko moralizira.
U centru priče je Učiteljica, naslovna junakinja koja se raspituje čime se bave roditelji njenih učenika i potom gradi mrežu ljudi koji joj čine usluge. Neke od tih usluga su obezbeđivanje neophodnih roba i usluga a neke su ipak i preterivanje koje i dovodi do konflikta.
Učiteljica upada u nevolje u trenutku kada krene da vrši pritisak na roditelje tako što im daje loše ocene.
Film je za početak pogrešno formatiran i koristi saslušanje na roditeljskom sastanku kao pripovedački okvir. Za tim nema potrebe i to baziranje na retrospekcijama samo razbija narativni zamajac.
Zatim, narativ u kome ni junaci a ni autori nemaju razumevanja za ovu praksu a žive osamdesetih u Čehoslovačkoj deluje potpuno apsurdno, rekao bih čak i krajnje neuverljivo. Korozija školskog sistema koja razobličuje sve njegove paradokse i idisinkrazije i podiže ih na nivo metafore krize celokupnog društva maestralno je ostvarena u filmu MAJSTORI MAJSTORI Gorana Markovića, praškog đaka. Paradoksalno, danas bi sami Česi i Slovaci imali šta da nauče baš od njega kako se pravi socijalna kritika ovog tipa.
U vizuelnom pogledu film je vešto realizovan, rekonstrukcija epohe je brižljivo ostvarena, sa izvesnom dozom fetišizma i UČITELKA ima sve predispozicije da se nametne kao zaokružen mejnstrim proizvod. Šteta što zbog navedenih nedostataka ovaj film nikada ne postaje ono što su autori nameravali da postignu, i kako nam se danas kao gotova stvar nudi.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam film EWA Haima Tabakmana. Reč je o izraelskom art house filmu koji izgleda kao parodija na art house i to verovatno nije. Sve je na jednom mestu, i realizam i brehtovština i suštinski nevešta realizacija, i velike teme i male teme. Izgleda da sam malo izašao iz forme oko širokog zahvatanja art housea pa me je pomalo iznenadilo koliko je ovo loše...
Ima li preporuka za FEST? Nešto interesantno, kvalitetno, i kasnije nedostupno u bioskopima?
ima svakako... svaki dan pišem o filmovima na FESTu poslednjih dana...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Piši, piši... Da li si gledao možda Kustin film? Mislim pogledaću ga večeras svakako... sad mi reče koleginica da su sinoć na tv Vojvodina maltene ceo spojlovali...nisu normalni
Quote from: mac on 24-02-2017, 14:39:59
Ima li preporuka za FEST? Nešto interesantno, kvalitetno, i kasnije nedostupno u bioskopima?
Znaš kako, ako računamo na filmove koji nemaju torent (za sada) i za koje nisam siguran da će ići u bioskope ili bar neće ići uskoro, evo nekih mojih preporuka...
AFTERPARTI (ide u bioskope ali ne znam kada, a i kad izađe ne znam kakav će mu biti marketing)
Srbija, 2017 / 100'
Režija: Luka Bursać
Uloge: Rade Ćosić, Nikola Šurbanović, Jana Milosavljević, Vladimir Gvojić, Dragan Jovanović, Slobodan Beštić, Lidija Vukićević, Slobodan Beštić
Mare radi kao barmen u poznatom beogradskom klubu, a mašta da postane glumac. Njegova devojka i čitava okolina smatraju da je on već zvezda, a on veruje da ga uspeh tek čeka. Jednoga dana prijavljuje se na kasting za kultnu seriju i ubrzo dobija poziv koji će mu promeniti život.
LIČNI KUPAC / Personal Shopper (verovatno će nekad završiti u bioskopu ali će imati malu distribuciju i pitanje je da li ćeš ga uloviti)
Francuska, Nemačka, 2016 / 105'
Režija: Olivier Assayas
Uloge: Kristen Stewart, Lars Eidinger, Sigrid Bouaziz, Anders Danielsen Lie
Film priča priču o duhovima koja se odvija u modnom podzemlju Pariza.
S KAO STENLI / S Is For Stanley
Italija, 2015 / 78'
Režija: Alex Infascelli
Uloge: Emilio D'Alessandro, Alex Infascelli, Janette Woolmore
Emilio D'Alesandro je bio lični vozač Stenlija Kjubrika i njegov prijatelj punih trideset godina. Između njih je postojao prisan odnos kao nijedan drugi u Kjubrikovom životu. Film ispituje taj odnos iz Alesandrove perspektive, pružajući nam svež i uzbudljiv pogled na Kjubrikovu ličnost.
UBICA IZ KOLICA / Tiszta szívvel / Kills on Wheels (ovo nije savršen film, ali ga treba obavezno gledati)
Mađarska, 2016 / 105'
Režija: Attila Till
Uloge: Szabolcs Thuróczy, Zoltán Fenyvesi, Ádám Fekete, Mónika Balsai
Vođeni očajanjem i strahom da će postati beskorisni, dva hendikepirana tinejdžera i bivši plaćeni ubica – sada u kolicima – nude svoje usluge mafiji.
NE GLEDAJ MI U TANJIR / Ne gledaj mi u pijat
Hrvatska, Danska, 2016 / 105'
Režija: Hana Jušić
Uloge: Mia Petričević, Nikša Butijer, Arijana Čulina, Zlatko Burić, Karla Brbić
Marijana radi dva posla kako bi izdržavala razmaženu, nezahvalnu porodicu. Kada stvari postanu nepodnošljive, ona počinje da iskušava sopstvene granice kroz susrete s nepoznatim muškarcima: ovaj, za nju nov ukus slobode navodi je da granice pomiče sve dalje.
LAJLA M. / Layla M.
Holandija, Belgija, Nemačka, Jordan, 2016 / 98'
Režija: Mijke de Jong
Uloge: Nora El Koussour, Ilias Addab, Hassan Akkouch
Lajla je osamnaestogodišnja devojka iz Amsterdama, koja se u vremenu neprekidne terorističke opasnosti svakodnevno suočava sa sve većim podozrenjem prema njenom marokanskom poreklu. Nakon udaje za harizmatičnog Abdela i problema sa policijom, par mora da beži na Bliski Istok.
Tamo, međutim, Lajla dospeva u strogo patrijarhalnu sredinu, koja guši njenu potrebu da ima kontrolu nad sopstvenom sudbinom.
E sad, tu imamo filmove koji postoje na torentu ali im autori dolaze na FEST, recimo
TOPLOTNI UDAR / Suntan
Grčka, Nemačka, 2016 / 104'
Režija: Argyris Papadimitropoulos
Uloge: Makis Papadimitriou, Elli Tringou, Milou Van Groessen, Dimi Hart
Sa dolaskom leta, mirno grčko ostrvo Antiparos pretvara se u rascvetalo, divlje mesto za odmor, sa nudističkim plažama i Iudim žurkama. Kostis, introvertni sredovečni doktor, upoznaje devetnaestogodišnju Anu i njene prijatelje, koji ga izvlače iz njegove ljušture i vode u provod. Kostis je zanesen lakomislenom, neobuzdanom Anom, koja živi u svetu bez odgovornosti, prepuštajući se hedonizmu.
Ako te zanima i neka druga liga interesantnih i za sada nedostupnih/ neizvesnih filmova, javi...
Zahvaljujem :)
Pogledao sam novi film Bertranda Bonella NOCTURAMA. Ovaj film je verovatno mogao steći kultni status sedamdesetih kao priča o mladim anarhistima koji svojim terorističkim činom blokiraju čitav grad. Bonello se mudro opredelio da mu direktor fotografije bude Leo Hinstin, francuski snimatelj koji poslednjih godina počeo da radi sa Braćom Dowdle i snimio je jedan od najpropulzivnijih akcijaša, ali i francuski arty triler AUX YEUX DE TOUS baziran na snimcima sa CCTV kamera, i to je saradnja slična onoj koju je Volker Schlondorff imao sa Jost Vacanom.
Hinstinova fotografija je najjači adut filma jer on uspeva da maksimalno estetizuje sada već "industrijski standard" brojnih kadrova u kojima kamera prati mlade junake na urbanim lokacijama. Nažalost, ti filmovi obično imaju najveće probleme kada dođu do tačke u kojoj junaci zastanu i moraju nešto da pruže u pogledu dijaloga i sl. pa na tome Bonello pada kao i brojni debitanti iako on važi za prekaljenog francuskog autora.
Priličnu ispraznost postavke Bonello pokušava da nadoknadi kombinujući razna vremena u razvoju događaja, bez ikakve najave, ali umesto oneobičenja dobijamo mahom efekat zbunjivanja, a slično važi i za nekoliko likova koji su slični jedni drugima. Iako je Bonellova želja da napravi film koji će u estetiku repertoarskog trilera upakovati jednu levičarsku poruku, na kraju nije jasno da li je ovo film koji želi da mobiliše ili da upozori na lakoću radikalizacije.
Nažalost, plašim se da za razliku od sedamdesetih, današnja omladina nije toliko receptivna i da će do nje teško stići ovaj film, a i ako stigne neće ostaviti značajniji utisak.
U želji da bude ideološki moderan, tehnički usavršen i estetski intrigantan, Bonello je donekle postigao samo tehničku ispoliranost.
* * / * * * *
Novi film Emira Kusturice NA MLIJEČNOM PUTU u vreme izlaska "otpisan" je kao kompilacija njegovih najvećih hitova, tema, interesovanja i uzora, ali i konkretnih elemenata iz ranije kanonizovanog imaginarijuma. U određenom smislu, ta definicija stoji. Međutim, NA MLIJEČNOM PUTU je i mnogo više od toga. Ovo je Emir Kusturica u jednom potpuno novom ključu u kome reinterpretira ono staro, ali na fundamentalnom nivou otkriva i neke nove stvari, kako na nivou rediteljskog izraza, tako i na nivou žanrovskog konteksta u koji se postavlja.
NA MLIJEČNOM PUTU bi se u jednoj rečenici mogao definisati kao ŽIVOT JE ČUDO koji funkcioniše. Čitav niz elemenata sprečio je ŽIVOT JE ČUDO da bude kanonski film Emira Kusturice iako je imao sve predispozicije za to. Za početak glavnu mušku ulogu je igrao Slavko Štimac koji već tada nije mogao da iznese tako zahtevan film, a Nataša Šolak je bila otkriće u tom filmu ali sa Štimcem nije bila sasvim kompatibilna. Kusturica je zatim film preopteretio raznim digresijama i film je povremeno delovao nesigurno, kao da neku fundamentalnu nespremnost reditelja na finalne odluke i nepoverenje u materijal nadoknađuje senzacijama. Konačno, to je bilo film koji je Kusturica radio bez Vilka Filača, Gorana Bregovića i Miljena Kljakovića Kreke i taj gubitak se osećao, naročito u domenu muzike.
ŽIVOT JE ČUDO ipak na svom suštinskom nivou prati Kusturičinu najuspešniju mustru - reč je o jednostavnoj melodrami smeštenoj u usbudljive okolnosti gde se potentna osnovna situacija nadograđuje raznim slojevima Kusturičnog izraza i metatekstualnosti. Ipak, iz navedenih razloga, to sve nije profunkcionisalo.
Jedan deo problem tog filma proisticao je i iz njegovog "povratničkog" karaktera, Kusturica je tada već neko vreme odsustvovao sa scene i u filmu se oslonio i na poneke nove glumce, neke koji su stasavali u tužim filmovima, bilo da je to Dragojević (Trivalić, Kojo) bilo Golubović (Vuk Kostić).
ZAVET koji je usledio brzo posle toga bio je pad u kome su se svi narečeni problemi osetili, s tim što je to bio film koji nije u dovoljnoj meri bio oslonjen na Kusturičinu dokazanu mustru jer nije imao "istorijsku" dimenziju. Ali, u tom filmu Kusturica formira svoj bandwagon mokrogorskih narurščika i bećara koji će u MLIJEČNOM PUTU dostići svoj zenit.
Istovremeno, u pogledu osnovne glumačke ekipe u MLIJEČNOM PUTU, Kusturica pravi neke radikalne rezove. Tu je Monica Bellucci, internacionalna zvezda, tu je Sloboda Mićalović koja je rekontekstualizovana, izvučena iz Šotrinih produkcija i uvedena u nešto novo i konačno, tu je sam Kusturica kao glavni glumac. Svaka od ovih odluka je bila rizik i svaka od njih se isplatila.
Sloboda Mićalovć je talentovana glumica i sada je to konačno pokazala na najvećoj sceni dostupnoj našem glumcu. Sličnu priliku dobila je Katarina Radivojević u ČARLSTONU ZA OGNJENKU, filmu čija se senka nadvija i na ZAVET na nivou osnovnog zapleta, i na MLIJEČNI PUT kad je reč o završnoj sceni. Slično je sada dobila i Sloboda, ulogu u kojoj je u ambicioznom filmu pokazala da je mnogo više od onoga što se zahtevalo kod Šotre. U tom smislu ona je sigurno najveći dobitnik u ovom filmu.
Monica Bellucci je globalna zvezda i u ovom filmu je relativno prihvatljivo smeštena u bosanski kontekst, pre svega u pogledu toga otkud tamo Italijanka i sl. Međutim, uloga koju je odigrala u ovom filmu spada u red u najozbiljnijih i najzahtevnijih koje je do sada odigrala a za nju se i pored imidža seks simbola itd. ne može reći da nije igrala supstancijalne likove u raznim filmovima. Romansa odraslih ljudi koju ona sprovodi sa Kusturicom je novi vid izazova, kao i snalaženje u bajkovitom survival trileru u koji se MLIJEČNI PUT postepeno transformiše.
Konačno, tu je sam Kusturica koji je odličan u glavnoj ulozi. Koristeći vojni durbin koji podseća na rediteljski zuher, on svemu naravno daje i meta-nivo, međutim ovo je jedna dobro odigrana uloga. Mi naravno znamo da Kusturica poslednjih godina često glumi, tu nema tajni, i da je prilično dobar, međutim ovo je na više nivoa pravi potez. Prvo, dobro je odigrao ulogu - drugo - ko bi tu ulogu mogao da igra? Nijedan naš glumac nema internacionalnu prepoznatljivost tog nivoa, a strani glumac u ulozi Srbina bi uz Monicu već bio previše. Dakle, ovo je i kreativno ali i komercijalno promišljen potez.
Film možemo jasno podeliti na dva dela. Prvi deo filma je Kusturičin ROAD WARRIOR - dakle pokušaj da se iz drugog puta dobro uradi film kojim nije zadovoljan, u ovom slučaju to je ŽIVOT JE ČUDO. Prva polovina je barokni špageti vestern smešten u zaraćenu Bosnu, sa izrazito neutralnim stavom prema učesnicima sukoba izuzev detalja da su džihadisti obezglavili oca glavnog junaka. U tom baroknom špageti vesternu, film ponajviše zavisi od gledaočevog afiniteta prema Kusturičinoj poetici međutim za razliku od ŽIVOT JE ČUDO film ima potpuno jasnu ideju kuda se kreće, ima harizmatične glumce i na kraju krajeva ako bismo razgovarali šta bi možda moglo biti višak verovatno se ne bismo složili.
Drugi deo filma je međutim segment u kome Kusturica briljira. Moja teorija o preplitanju Millera i Kusturice je poznata i taj drugi deo postaje i u bukvalnom smislu njegov ROAD WARRIOR u postavci i emotivnom impaktu, a FURY ROAD u pogledu realizacije.
Naime, drugi deo je mešavina akcionog filma i bajke u kome glavni junaci beže od potere. I tu film postaje mešavina survival trilera, kusturicijanskog baroknog izraza u punom ederlezi zanosu i slovenske bajke. To je nesporno najmoćniji deo filma u kome se naravno svi viškovi motiva eliminišu i rediteljski izraz dostiže svoj zenit.
Kusturica je reditelj-velemajstor i voleli mi ili ne ono na šta "troši" svoj dar, njegov rukopis je ozbiljan, i snažan. Sposobnost da se na takav način poigrava žanrovima i da proniče u "filmičnost" situacija i prizora, ljudi i rekvizite, praktično nema premca. Nekada to radi njemu na štetu, u ovom filmu mu mahom radi u korist.
To što MLIJEČNI PUT nije nagrađen u Veneciji i što nije prikazan u Kanu više govori o trenutnom raspoloženju tih festivala nego o samom filmu. Uostalom u Kanu je pobedila ravasijevska televizijska drama Kena Loacha a u Veneciji četvoročasovno iživljavanje Lava Diaza, filipinskog šamana kome po poznavanje filma pod B. Činjenica da smo 2016. bili u sezoni kada se nagrađuju filmovi ljudi koji ne znaju ništa o filmu i podilazi publici koja je zalutala u bioskop bila je zla kob ovog filma. Uostalom, odličan Audiardov filma DHEEPAN je dobio Kan koliko godinu dana ranije. Dakle, nade ima.
Međutim, u srećna vremena, filmovi Emira Kusturice su imali jak repertoarrski rezultat i MLIJEČNI PUT ima sve predispozicije za to. U Rusiji je napravio skromnih dvestotinak hiljada dolara, u Portugaliji četvrt od toga, ali bio bi skandal ako ne bude razvalio u Srbiji.
Imamo srpski film koji je po glumačkoj podeli bez presedana, sa najvećom srpskom i najvećom evropskom zvezdom, sa temom koja nam je bliska i zanimljiva i sa autorskim rukopisom koji bi naša publika trebalo da ceni, ovo je prototipski "ozbiljan film koji komunicira" a po tome smo kroz istoriju prevashodno bili poznati.
Stoga, Kusturica bi svoju novu etapu mogao da ostvari kao komercijalni reditelj, naime njegova poetika jeste metatekstualna ali je isključivo bazirana na stvarima koje se gledaju "u bioskopu". i po tome je on unikat među savremenim festivalskim velikanima. Jako ću se razočarati ako MLIJEČNI PUT ne postigne značajan rezultat na našim blagajnama, između ostalog jer bi to bio zabrinjavajući signal da se čak ni film sa objektivno velikim interesovanjem javnosti ne može kapitalizovat i i da je nastupilo vreme premontiranih serija.
Uprkos snažnoj refleksiji doživljaja iz devedesetih u ovom filmu Kusturica pokazuje ono što videli kod Dragojevića u ATOMSKOM ZDESNA. Naime, pokazao je da je izašao iz lavirinta priče o tome ko je prvi počeo i konačno akcentovao međunarodnu zajednicu kao ključni problem u konfliktima. Međutim, Kusturica je problematizovao pitanje komunizma onda kada je trebalo tako da nije upao u fazu jeftinog levičarenja koje je u našem regiona zamenilo antisrpstvo kao glavnu ulaznicu za afirmaciju.
Kusturica je i u filmu ŽIVOT JE ČUDO pokazao da je dosta iznad naše situacije, iako to nije bio pun pogodak. Onda je valjda svakom pametnom čoveku SLUMDOG MILLIONAIRE dokazao koliko su miskoncepcije o Kusturici koštale naš film. MLIJEČNI PUT je paradoksalno ne samo "najameričkiji" film u Kusturičinom opusu po pročišćenosti motiva već je istovremeno "najameričkiji" i po sugestivnosti ideološkog ključa. Pored jasnih likova i priče, Kusturica opet i najhrabrije i najotvorenije govori šta misli, voleli to ili ne.
* * * 1/2 / * * * *
Wow, baš si ga pohvalio. :shock: I delovalo je kao da ovo treba da bude Život je Čudo Reboot, ali nisam očekivao da ću čuti kako se Kusta vraća sa ovakvom sigurnošću. Iz trejlera sam stekao utisak da je ovo spor film sa malo reči i mnogo gledanja između protagonista, te brojnim onirčnim/ magijskorealističnim scenama u eksterijeru, ali ako te dobro shvatam, ovo actually ima trilerske elemente i dinamiku :?
Ovo ima trilersku dinamiku ali što je još važnije u tom drugom delu ima i trilerska svojstva.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledala sam film na otvaranju festa i mislim da je možda i bolji nego što je moj utisak ali je postojao takav problem sa zvukom ,da nije bilo titla na engleskom mislim da bih izašla posle pola sata. Takav peh da je nestvarno. Pojačani su bili pozadinski zvuci da se dijalog nije čuo 70 posto filma ,da li je do samog filma ili do Sava Centra ne bih znala ali to je bio komentar svih ljudi koji su bili od balkona do prvog reda.
Elem ono što sam videla mi se na momente mnogo dopadalo a na momente gubilo. Priča je lepa, fotografija impresivna bio je na putu da napravi magično realni Markesovski film al se zapetljao pogotovo pred kraj.Film u vecem delu ima neku poetičnost skoro književnu i drži paznju uprkos tehničkim problemima. Meni je prvi deo filma i ako sporiji daleko bolji. Drugi deo potere ide u nedogled sa progoniteljima koji liče na likove iz američkih horor filmova i nikako ne posustaju.Glavni likovi puze, beže ,gube odeću, ćopaju, a progonitelji ko stormtrooper-i u punoj ratnoj opermi bez ikakvih problema trčkaju za njima kroz vrleti hercegovine.Poteru je trebalo završiti sa scenom u ribarskoj mrezi ali da ne kvarim ugodjaj ljudima koji nisu pogledali.
Što se tiče glumaca epizodni likovisu mi užas ne znam gde ih iskopa. Kusturica iznenadjujuće dobro pliva u ovoj roli i zaista ima dobru hemiju sa Belučijevom. Sama Monika me oduševila posle par kadrova sam dobila osećaj da ona zaista razume taj jezik, te ljude ,taj svet .... metamorfoza italijanke u prinudnu ženu sa Balkana je meni bila maksimalno uverljiva. E sad što se tiče Slobode koja je dobila najviše pažnje medija ne znam šta bih rekal...da se končno makla od Šotrinih uloga kuvane noge - jeste, da je bila odlična- po meni nije. Sjajno su joj legle scene plesa, pesme ,čak i drame, al momenta kad treba da zadje u komediju nije to to. Njen lik je trebao da bude comic relief a tu je ona najtanja ( nema mlade glumice poput Trivalićke ili slično), meni je parao uši taj pokušaj bosanskog sarma. Najjači glumački utisak ostavio Miki Manojlović u stilu dodjoh ,videh ,
pobedih. U svojih 15 minuta sve- pojava, gluma, tajming, komedija - čovek magnet za kameru!
Sve u svemu pogledam jos jednom sa normalnim tonom ako ga bude. Meni je Kusturica dobar reditelj ali čini mi se
da se zanese u prevelikoj fuziji elemenata koje zeli da objedini...
U bioskopu nema titla, ali ton se sasvim razaznaje. No, Kusta uvek radi miks za stranu publiku i kod njega su dijalozi tradicionalno slabije razaznatljivi. Često mu se namerno dijalog-liste za prevod čak i razlikuju od izgovorenog jer i kroz titl fajntjunuje film.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ode nam redov Hudson :(
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ROCCO Thierry Demaizierea i Albana Teurlaia i posle ovog ambicioznog, festivalski prisutnog, izuzetno estetizovanog dokumentarca koji može da pretenduje na ozbiljan box office, imam samo jedan zaključak.
Ovaj film nije rekao poslednju reč o Roccu Siffrediju iako mi je teško da zamislim da će se uskoro, ili ikada više pojaviti ovako ambiciozan i ovako pozicioniran dokumentarac o njemu. Međutim, ovaj film je dobar produkt, najpre zato što je Rocco izvanredan zabavljač, profesionalac. Demaizier i Teurlai su došli sa idejom da penetriraju mit a onda su se u bukvalnom smislu zaljubili u Rocca. Način na koji ga oni snimaju i fetišiziraju je verovatno nešto što bi Rocco sam želeo da pravi kada bi on i njegovi čauši to umeli i imali vremena. On ih je pustio u backstage (no pun intended) ali zapravo Stagliano i i on su odavno u backstageu, njihovi filmovi govore o tome, i taj all access momenat koliko god delovao atraktivno zapravo nije toliko ekskluzivan u svetu gonzo produkcije.
Međutim, onda je Rocco preuzeo stvar i sam otvorio određene kontroverze da bi prikrio neke druge. Prvo je progovorio o svom detinjstvu i formativnom odnosu sa majkom. Zatim je razradio priču o svom bračnom životu i predstavio javnosti svoje sinove. I u brojnim monolozima u kojima izlaže svoje nedoumice i strepnje zapravo samo je ojačao mit o sebi.
U filmu se pojavljuje Stagliano, a niko ne pominje HIV, niti se otvara priča o starim pričama o Roccovoj infekciji itd. Nacho Vidal se pominje u dijalogu, premda takođe Rocco pominje vlastita iskustva sa transvestitima što naravno dovodi u pitanje sve one priče o predmetu njihovog sukoba. Međutim, ono čime su hardcore potom nagrađeni jeste novo pojavljivanje Kelly Stafford i njen reunion sa Roccom.
Stoga ROCCO preskače niz bitnih tema, njegove duele sa savremenicima i konkurentima, narcizme malih razlika, STD rizike i prestatavlja ga kao čoveka mučenog krivicom koji je, šta može, ovisnik od seksa i to onog posle kog se kaje.
Možda najbregovićevskiji zahvat jeste to što Rocco sve to dosta ubedljivo plasira pa je potrebno biti i hardcore fan i cinik pa prepoznati da je ovo prevashodno obnova mita o njemu.
Kako rekoh, Rocco je majstor zabave i zato je ovaj Wild Bunchov ambiciozni, skupi, dokumentarac i dalje vrlo relevantna stvar i dobar produkt, iako je na kraju sve to vešta Roccova fabrikacija. Tome u prilog ide i potpuno odsustvo razrade svega onoga što bi moglo biti hronološki pregled njegove karijere gde bismo videli da je on krenuo kao generic italo-pastuv. Taj deo se praktično prenebregava i sve vreme se krećemo kroz njegovu avangardnu gonzo fazu.
Nisam siguran koliko će ovaj film imati prilike da se zavrti na prirodnom staništu za savremeni dokumentarni film a to je televizija ali zato će sasvim sigurno uspeti da baci Rocca na veliki ekran i to već po četvrti put u mejnstrim filmu.
* * * / * * * *
Da, pa ja sam i očekivao da će biti samo gonzo faza jer je ipak u njoj Roko tek sebe realizovao kao autora i uspostavio kontrolu nad tim "likom" Roka Sifredija, za razliku od prvog dela karijere kada je ipak bio pre svega vrhunski performer koji zavisi od drugih (pa makar ti drugi bili i John Stagliano). Ali zvuči odlično, mora da se gleda.
Quote from: crippled_avenger on 26-02-2017, 17:45:37
Ode nam redov Hudson :(
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedino on i Bishop mogu da se pohvale kao jedini na svetu koje su u filmovima poubijali i Alien i Terminator i Predator.
A to nije mala stvar. To je bre kultno! Njegova improvizacija je bila "Game over, man!"
"Game over" ovaj put. R.I.P.
Zaista, RIP. Bio je čak i u Edge of Tomorrow.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi67.tinypic.com%2Fn5hkl2.jpg&hash=b37560fba2c8b7f5c28d1f7a4e1701fd6fb619f9)
Quote from: crippled_avenger on 26-02-2017, 12:11:09
U bioskopu nema titla, ali ton se sasvim razaznaje. No, Kusta uvek radi miks za stranu publiku i kod njega su dijalozi tradicionalno slabije razaznatljivi. Često mu se namerno dijalog-liste za prevod čak i razlikuju od izgovorenog jer i kroz titl fajntjunuje film.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobro je! Hvala na pojašnjenju. Ono je stvarno bilo skandalozno, glava me zabolela, muzika u pozadini gruva kao da je sudnji dan a slabo se šta razaznaje.
Ovi stvarno nisu normalni, šta radi taj Tramp??? Pročitali su pogrešan film na proglašenju dodele oskara za najbolji film godine (https://www.yahoo.com/movies/moonlight-or-la-la-land-the-shocking-mixup-during-the-best-picture-announcement-060815241.html).
Mehmete, nadam si da si spreman...
https://twitter.com/brightnetflix/status/836058728193404928
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ko i nije spreman, ima vremena da se spremi do Decembra. Ali stvarno, Lendis, Ajer, Smit, Edžerton plus Netfliks. Ako ovo ne bude dobro, pakujemo kofere i napuštamo planetu.
MALARIA Parvaza Shahbazija je potpuno drugačija od svega što bismo mogli očekivati od iranskog filma. Ovogodišpnji FEST donosi dosta neobičnu selekciju iranskog filma, s jedne strane imamo vesternizovanog i friškog oskariovca Ashgara Farhadija, praktično drugoiranca, s druge imamo VAROONEGI u kome se prikazuje prilična liberalizacija porodičnih odnosa i konačno MALARIA koja izgleda kao neki mladalački evropski art house. Paradoksalno, na ovogodišnjem FESTu jedini baštinik old school estetike iranskog filma je BRITANSKI naslov - UNDER THE SHADOW u kome se taj iranski stil koristi kao vid estetizacije horor priče.
Dakle, možemo reći da je "iranski stil" postao nešto što više pripada inostranoj percepciji njihove kinematografije i kulture nego što je zaista dominantna estetika tamošnje produkcije. Shahbazi nije debitant i sa ovim filmom se takmičio u nekoj od selekcija Venecije.
Film govori o momku i devojci koji beže u teheran. kako bi objasnila gde je nestala, devojka javlja ocu da je kidnapovana i on kreće da je traži. za to vreme nju zavodi život teheranske boemije, tamošnjih hipstera koji sviraju na ulici i ne poštuju autoritete, živeći od danas do sutra.
Mobilni telefoni i snimci sa mobilnih telefona igraju značajnu ulogu u filmu a paradoksalno jedina kopča sa iranskim klasicima jeste to što se značajan deo filma dešava u kombiju u pokretu a kao što znamo motorna vozila u pokretu su značajan deo poetike Abbasa Kiarostamija i Jafara Panahija. Isto se može reći ia z pokrete kamere koji su mnogo moderniji od onoga što smo naučili da očekujemo kod Iranaca, mizanscen je življi, osvetljenje modernije, glumačka igra spontanija. Konačno i sam ideološki kredo je radikalno dalji od onoga što su bili ideje emancipacije i egzistencije koja je kod Abbasa i Jafara bila bolna i neizreciva. Daleko od toga da je MALARIA neozbiljan film ali je definitivno nepretencioznija od Abbasa i Jafara, sa kredom koji se graniči sa nihilizmom. Shahbazi nije debitant ali je uhvatio duh mladosti ne samo u svojim junacima već i u rediteljskom postupku i u odnosu prema društvu i životu uopšte.
* * * / * * * *
Jedno srbovanje za tri osobe
https://m.youtube.com/watch?v=2Ja0jSwzJoE
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dakle ti nameštaš foru sebi da je i Tramp tako pobedio na kombek i Miodrag/Milorad tek tako uleti i ukrade ti poentu. Pa brate, svaka čast na toleranciji, ali ja bih izašao iz studija...
mac je pravi liberalni demokrata i politički korektan millenijals !
Nisam!
kako nisi, kad bi ti se odmah povredila osećanja zbog bigotskog nepoštovanja tvog tajminga i replike pred publikom, zbog čega bi ti odmah demonstrativno se preselio u Kana...ovaj, izašao napolje!!! ;)
Morate biti oprezni s macom, prepreden je on, ne znamo jel nije lib ili nije milenijalac. Pokušava da nas zbuni!
Milenijalci su valjda rođeni poslije 1982. Prije toga su gen X-eri.
Although moviegoers eagerly anticipating The Batman can seemingly breathe a sigh of relief knowing that director Matt Reeves is now steering the franchise, it's probably safe to assume that many of us were taken by surprise upon hearing the news that none other than Mel Gibson is being courted by Warner Bros. to direct Suicide Squad 2.
Despite having a history of making controversial remarks that I'd rather not get into here, Gibson is indeed a well respected actor and filmmaker. It's just that many of us were left baffled by his recent statements deeply criticizing not only Batman V Superman: Dawn of Justice, but the superhero genre in general. While it's completely understandable that everybody may not have the same stance when it comes to individual movies, to pan an entire genre is tantamount to fightin' words among fanboys. Therefore, it's completely within reason to question whether he's the right man for the job.
That aside, Entertainment Tonight caught up with Gibson on the red carpet for last night's Academy Awards and asked him if he is indeed planning to helm Task Force X's next mission, to which he responded:
"I don't know. I just met some guys about story points. It's not a done deal or anything, but it's just fun to shoot the bull, you know, when it comes stories. I love doing it. And if we can elevate any type of concept, it's good."
Beyond that, he added, "Yeah, we'll see," so now the waiting game begins. While no theatrical date is scheduled for Suicide Squad 2, it's fully expected that it will arrive after Gotham City Sirens, which is set to be directed by David Ayer.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam drugi JOHN WICK koji ovog puta samostalno režira Chad Stahelski. Film je skuplji od prethodnog i proširuje hitman univerzum prvog dela i dalje se nadovezujući na PAYBACK Mela Gibsona. I ponovo sve "mirne" scene, zaplet, priča u najširem smislu škriope do granice iritantnosti, naročito zato što svega toga ima i previše. Nažalost, kao i u prvom delu, i Stahelski kad je sam misli da JOHN WICK ima potencijal da postane kultni film zbog svojih likova i ikonografije a ne zbog onoga što mu je specijalnost i to je akcija. Stoga su te scene, pregovori, mistifikacije junaka i sl. dosta mučni.
Kada krene akcija, ponovo je odlična i baš unutar same akcije, u načinima kako se junaci tuku i upucavaju stahelski pronalazi sebe, i baš tu nalazi način gde može da "prevaziđe" žanrovske konvencije. Borba na stanici metroa kada Keanu i Common pucaju jedan u drugog dok ostali prolaznici to ne primećuju je recimo sjajan primer tačke u kojoj JOHN WICK uspeva da se izbopri za svoj prostor, dočim istovremeno nijedna od "PAYBACK za siromašne" situacija to ne uspeva da postigne.
Uprkos ozbiljnom nerviranju koje donose dijalozi i retro stilizacija pojedinih detalja, akcija to umnogome nadoknađuje. Nažalost, Chad Stahelski u tolikoj meri drži do tih neakcionih segmenata da se oni moraju ozbiljno ubrojati nedostatke ovog filma, naročito ako imamo na umu THE ACCOUNTANT u kome smo imali podjednako vešto realizovana oba segmenta.
Riccarda Scamarcio igra glavnog protivnika Johna Wicka na nivou priče, a Common mu igra glavmog protivnika u akciji. Žao mi je što se Riccardo Scamarcio nije pojavio u svom liku Periclea, mafijaškog plaćenika iz filma PERCILE IL NERO - mislim da bi John Wick i Pericle bili odličan duet enforcera.
* * 1/2 / * * * *
Precizna dijagnoza, reklo bi se. Gledaće se ali nije prioritet.
Quote from: Meho Krljic on 28-02-2017, 15:10:10
Precizna dijagnoza, reklo bi se. Gledaće se ali nije prioritet.
To je to. Pitanje je samo afiniteta gledaoca, odnosno koliko filmu prašta ako ima dobru akciju. Ja praštam sve. :)
https://youtu.be/svnAD0TApb8
Pa, da, se prekrstimo...
Bong, meštar...
https://www.youtube.com/watch?v=E-wBI7Mh6H4
Pogledao sam THEODORA SLAVE EMPRESS Riccarda Frede. Ovaj italo-majstor važio je velikog stilistu exploitationa. Izražavaop se u raznim žanrovima ali su mu avanturistički i spektakli bili omiljeni. THEODORA SLAVE EMPRESS je film o Carici Teodori, njenom usponu na tron i prilikama u kojima je pomagala svom suprugu caru Justinijanu. Fredin film je u istorijskom pogledu potpuno netačan i tek se ovlaš dotiče nekih najosnovnijih činjenica, međutim i ono što ima kakve-takve veze sa istorijom iskorišćeno je samo kao povod za melodramski eksces i kostimografska rešenja.
Isto važi i za rekonstrukciju epohe. Freda nikada nije radio u idealnim uslovima, premda je imao koliko-toliko bolje produkcije od svojih italijanskih savremenika, ali njegov prikaz Vizantije čudan je spoj svega i svačega, od pozne antike do Srednjeg veka.
Pa ipak, kada dođe do krvave završnice filma, Freda pokazuje da ume jako dobro da zaokruži stvar. Potpuno ostavljajući istoriju po strani, jako vešto iznova aktivira neke elemente koje je prethodno postavio u ekspoziciji.
Originalna verzija filma trajala je 124 minuta (ili 119 kad se prevede u drugu frejmažu) a ja sam gledao jedan od zvaničnih recutova od 87 minuta. Sasvim je sigurno da duža verzija nije istorijski verodostojnija ni u jednom pogledu ali očekujem da je motivaciono jača od ove.
* * / * * * *
Mehmete, sinoć na premijeri filma ROCCO u sklopu FESTa, srpski narod pokazao da kod nas "nema labavo". Razgovor sa autorima je trajao 65 minuta, kao Rocco u najboljim danima, Slobodan Stanković u publici sve snimao mobilnim, potpuni gonzo ugođaj!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Naš narod voli da priča o seksu, to je istina :lol:
LOGAN Jamesa Mangolda je svakako jedan od najznačajnijih superherojskih filmova ikada snimljenih, i ako bismo sumirali zašto je to tako onda je odgovor jednostavan - ovde se konačno desilo ono što smo svi priželjkivali jako dugo, neko je iskoristio ogromnu slobodu koju nudi nekoliko stotina miliona dolara garantovanog prihoda i vrlo jak budžet. Mnogi bolji reditelji su radili u takvim uslovima, ali eto tek je stilski kameleon James Mangold iskoristio priliku i snimio svoj daleko najbolji i najznačajniji film. Očigledno je da su ekranizacije stripova za neke reditelje gubljenje vremena a za nekoga kao što je Mangold bile su put sazrevanja iako je i van toga imao puno prilika da se istakne.
LOGAN je film koji je do sada verovatno najbolje obuhvatio Wolverinea kao junaka jer u njemu on konačno pokazuje umor posle viševekovne egzistencije u kojoj mu više nije ni do čega, i više ga ništa ne iznenađuje. U tom pogledu LOGAN deluje kao superherojski BLOOD FATHER i to je samo vrh ledenog brega kada pokušamo da Jackmanovog junaka postavimo u kontekst Gibsonovog opusa. Odavno sam rekao da Jackmana smatram Gibsonovim naslednikom a verujem da i on tako misli. Stoga u LOGANu ima i BLOOD FATHERa ali i Thunderdomea u najboljem smislu. Konačno, nasilnost LOGANa je nestvarna, ne samo u pogledu krvoprolića već i u pogledu aktivnosti dece u tim scenama. Scena "uspenja Wolverinea" deluje kao da je preneta iza HACKSAW RIDGEa i na neki način LOGAN je ljubavno pismo Melu.
Nisam najpozvaniji da komentarišem gde se LOGAN nalazi u striposvokom kontinuitetu, ali rekao bih da se dešava negde pre OLD MAN LOGANa kako ga je zamislio Millar. E sad, sam strip OLD MAN LOGAN je uprkos svom tom klanju i haosu i ikonoklastičnosti ipak mnogo više disneyevski od LOGANa kao filma. Naime, LOGAN unosi jedfnu vrhunsku subverzivnu dimenziju koja mi se jako dopala i koju sam oduvek želeo da vidim u strip-ekranizaciji - naime, LOGAN govori o X-Manima koji su se raspali posle tragičnog kraja grupe, i svi su u civilu. Ali, isto tako postoji i X-MEN strip. Tema stripa se ne razrađuje previše ali stripovi igraju pivotalnu ulogu u pojedinim plot pointima.
Međutim, to što LOGAN prebacuje X-MEN u realistički kontekts ne znači da je ovaj film odmaknut od imaginarijuma stripa. Naprotiv, neki od bitnih plot pointa u filmu su bzirani na par excellence stripovskim zamislima.
Mangoldova realizacija svega ovoga je vrlo ambiciozna, solidna, pažljiva i pedantna. On nije neki veliki kreator ali sada je tačno znao šta treba da se postigne i LOGAN donosi tu melgibsonovsku sirovost i atmosferičnost neo-vesterna. reference naravno mogu biti razne ali svakako da mi Walter Hill prvi pada na pamet, kao i novoholivudfski film sedamdesetih.
Dafne Keen je otkriće ovog filma i mislim da ćemo je puno gledati u predstojećem periodu. Ako nešto treba da se izdvoji u vezi sa njom to je odlično snalaženje u scenama kada treba da bude podivljalo vulverinče i puna ubedljivost u akcionim prizorima. Nezavisno od toga šta je to toga stunt a šta efekat, Dafne Keen uspeva da bude uverljiva i kao interpretator i kao likeness za dete iz projekta X-23.
Jackman je na bazi X-MENa ušao u žanropvske kruogove i snimio je nekoliko izuzetno bitnih SF naslova kao što su REAL STEEL i CHAPPIE. Meni se dopao i prvi WOLVERINE. Pa ipak LOGAN je bez sumnje njegovo daleko najznačajnije delo u ovoj franšizi i film koji ima svoje mesto u samom vrhu njegovog gluačkog opusa, pa i samog podžanra uopšte. Reklamna kampanja je stvarala utisak da ćemo gledati nešto važno i nije nas lagala.
* * * 1/2 / * * * *
Ja se stvarno nadam da je izistinski dobar jer mi je prethodni bio baš ozbiljno razočaranje. U nedelju ćemo videti.
Quote from: Meho Krljic on 03-03-2017, 13:07:38
Ja se stvarno nadam da je izistinski dobar jer mi je prethodni bio baš ozbiljno razočaranje. U nedelju ćemo videti.
Ono što je tebi bio problem u prvom, ovde je rešeno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 03-03-2017, 13:07:38
Ja se stvarno nadam da je izistinski dobar jer mi je prethodni bio baš ozbiljno razočaranje. U nedelju ćemo videti.
Ono što je tebi bio problem u prvom, ovde je rešeno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 03-03-2017, 13:07:38
Ja se stvarno nadam da je izistinski dobar jer mi je prethodni bio baš ozbiljno razočaranje. U nedelju ćemo videti.
Ono što ti je bio problem u prethodnom ovde je rešeno.
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE ASSIGNMENT Waltera Hilla je nažalost još jedan korak na njegovoj filmadžijskoj nizbrdici. THE ASSIGNMENT ima priču koja je tupav exploitation sa esktremnom premisom za razliku od BULLETa sa Slyjem koji je prethodno radio. Nažalost, THE ASSIGNMENT je još neveštije realizovan, bez para, na užasnmim lokacijama, sa jezivom šminkom, žalosno snimljen, vrlo slabo kadriran. Ovo je jedan od filmova u kojima praktično ništa ne valja.
To je šteta. Podela koje su predvodile Michelle Rodriguez i Sourney Weaver je obežavala da može headlineovati ozbiljan film i da nečemu može privući pažnju. Međutim, to "nešto" je izostalo i THE ASSIGNMENT je nažalost film za koji je bolje da nije ni na koji način privukao pažnju.
Scenario je dosta tanak, ali film pre svega pada na nivou režije i produkcije. Sve ovo je moglo biti neki pristojan neo-grindhouse da nije tako apsurdno loše urađeno. U Hillovom opusu ovaj film stajao je kao projekat koji je dugo želeo da snimi, a zanimljivo je i to da se u određenom smislu ovaj film može nadovezati na JOHNNY HANDSOME. Ali nabrajanje naslova i svako pominjanje Hillovog u kontekstu ovog filma je naprosto žalosno i zato je možda bolje da sve ovo zaboravimo.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam OSLOBOĐENJE SKOPLJA Radeta i Danila Šerbedžije, adaptaciju izvanrednog pozorišnog komada Dušana Jovanovića. Komad je bitno izmenjen u odnosu na svoju popzorišnu formu ali nažalost nije pobnoljšan i prilagođen filmu, naprotiv. Samo je sveden na Xtu parafrazu post-jugoslovenske opsesije time kako smo sami prema sebi bili gori od bilo kog okupatora. Praktično, od jednog bitnog dela iz istorije naše pozorišne dramaturgije, OSLOBOĐENJE SKOPLJA svedeno je na eho Radivojevićevog filma KAKO SU ME UKRALI NEMCI samo bitno inferiorniji u svakom pogledu.
Naime, ovaj film je malo ekranizacija Jovanovićevog komada a malo Šerbedžijino glumačko iživljavanje koje vrhuni u dva čina njegovog šmiranja u stanju moždanog udara što je svakako izazov čak i za filmske forenzičare sa najjačim živcima. Film nikada u pravom smislu ne počne i ne znam koliko su se Makedonci radovali oslobodiocima ali ja svakako jesam jer je to označavalo kraj filma.
Rade i Danilo Šerbedžija su kao reditelji raspolagali solidnim budžetom i njihov film evocira uspomenu na tehnološke standarde SFRJ filma ali u savremenim okolnostima estetski nema šta da pruži, iako se nije ni očeklivalo da oni snimaju ŠAULOVOG SINA. Prosto, ni u regionalnim okvirima oni nisu uspeli da odu izvan okvira nekog davno prevaziđenog mejnstrima. Ipak, iako je 72 DANA, debi Danila Šerbedžija bio bitno zanimljiviji film, ovaj predstavlja produkcioni korak napred i šteta što tu priliku nije bolje iskoristio.
U svakom slučaju, čistom silom smeštanja u epohu, ambicije, onoga što je ostalo od Jovanovićevog teksta, OSLOBOĐENJE SKOPLJA na neki način može da bude marginalan deo regionalne mejnstrim ponude, ali mnogo pre na malom nego na velikom ekranu.
* * / * * * *
Pogledao sam AFTERPARTI Luke Bursaća, dolazak još jednog novog talenta u našu kinematografiju. Ovaj film je značajan na više nivoa. Za početak, ovo je film koji kombinuje tendencije savremenog srpskog urbanog filma art house usmerenja sa željom da komunicira sa publikom i napravi svojevrsnu bioskopsku atrakciju. U filmu TMINA, svom studentskom diptihu dugometražnog formata, Bursać je pokazao da se podjednako dobro snalazi i u sirovom realizmu i u estetizovanoj žanrovskoj stilizaciji, i uprkos tome što se taj šav između dve priče itekako osetio, TMINA je bila je harizmatičan rad koji najavljuje dolazak značajnog reditelja.
AFTERPARTI je međutim doneo još jednu značajnu dimenziju Luki Bursaću kao reditelju koji obećava. Naime, on je snimio ovaj film bez budžeta, sa nekom minimalnom podrškom države, ako ne u no budget uslovima a ono u vrlo low budget uslovima, čime se apsolutno izdvojio od reditelja svoje generacije kojima je svojstveno da čekaju pomoć fondova, i da pakuju filmove godinama. AFTERPARTI što je najvažnije, ne izgleda kao film koji je snimljen u bitno lošijim uslovima od ostatka radova njegove generacije, čak naprotiv.
Fotografja Dušana Grubina filmu daje jako atraktivan izgled i jednu skoro pa refnovsku estetizaciju ambijenata i dešavanja. Bursać je ekonomičan po broju lokacija ali je svaka izvanredno odabrana, i maksimalno iskorišćena što pokazuje da ima istančan rediteljski nerv.
Druga značajna dimenzija zbog koje Bursać zalsužuje podršku jeste činjenica da je on sa svojim filmom odmah izašao u bioskope i da nije robova festivalima i čekao ih silom. Uostalom, poslednjih godina verovatno najveći festivalski uspeh postigla je PARADA koja je ušla na Berlin posle bioskopske distribucije. Dakle, prikazivanje u bioskopima nije prepreka filmovima koji su zanimljivi festivalima. Voleo bih da ova odluka ekipe AFTERPARTIJA bude nagrađena i nekim festivalom, a film za to svakako ima potencijala.
AFTERPARTI je film koji pokazuje na koji način Bursaćeva generacija oblikuje svoju NACIONALNU KLASU. Priča prati mladog wannabe celebrityja koji radi kao konobar u nekom vrlo posećenom gradskom klubu. Činjenica da je konobar u klubu daje mu reputaciju kakvu ne bi stekao da se bavi onim što voli. Uporedo sa njegovim konobarskim zgodama, teku pokušaji da se afirmiše kao glumac ali i nezaokruena romansa sa komšinicom koja radi u istom klubu u nadi da će skupiti novac da postane kozmetičarka.
Bursać uspeva da istovremeno glamurizuje i osudi lifestyle koji vodi njegov junak. Ipak, za razliku od drugih reditelja mlađe generacije koji prikazuju ljude sa margine sa blagom distancom, Bursać pokazuje toplinu i izvesnu identifikaciju sa junacima. Stoga, AFTERPARTI je istovremeno i film o jednoj ekipi ali i film za tu ekipu što je specifičan adut.
Slično PANAMI, AFTERPARTI uspeva da napipa zanimljivu temu i da joj istovremeno i arty i komercijalan tretman. Razlika je u tome što je AFTERPARTI u svojoj egzekuciji konzistentniji, iako PANAMA ima univerzalniju temu. Ipak, ova dva filma stoje kao pozitivni primeri naših mladih autora koji pokušavaju da spoje arty zahvat sa bioskopskim ambicijama.
Otud, pojava ovakvih filmova ispunjava me optimizmom i pokazuje da imamo mlade reditelje koji nisu odustali od filmova koji traže publiku.
* * * / * * * *
Da potvrdim da je Cripple sve bio u pravu.
Logan je 1. Odličan R-rated akcioni film sa dušom 2. Dokaz da je Deadpool a gift that keeps on giving (ako X-Force bude ovako dobar, ja ću da padnem u nesvest) 3. Nimalo postiđujuća reinterpretacija Blood Fathera 4. Film koji skoro besprekorno uspeva da pomiri superherojski kemp sa adult akcijašem za probirljiviju publiku, ali i sa "normalnim" kempom (Shane kao moralna srž filma mi je bio samo jedan od momenata u kojima sam pustio suzu).
Pokazalo se da su svi ovde imali something to proove. Stjuart da Xavier ne mora da bude samo idealizovani otac koji ponekad pogreši ali zna sve odgovore i uvek je u pravu, već i džangrizavi starac koji odlazi u infantilne ideološke maštarije jer mu njegova životna dob to dopušta. Džekmen da posle prošlog filma u kome je glavni junak bio lišen agencyja i teturao se od set pisa do set pisa, da dakle posle toga on ima snage da iznese film u kome glavni junak glumi ranjivog alfa mužjaka na zalasku, dovoljno starog da vidi svet kako mu se menja pre dočima, suviše starog da tu nešto promeni ali ne prestarog da bude agens promene. Mangold da može da snimi ozbiljan film u kome Stiven Merčant igra Kalibana, Hju Džekmen i Patrik Stjuart psuju kao kočijaši, koji meni inače dragi Kick Ass potpuno premašuje u najvažnijim elementima a da ni to ne izgleda kao eksploatacija, da pokupi šta treba od Blood Fathera i Fury Roada, da napravi umešne reference na stripove a da se ne izgubi u kempovanju i da konačno - možda i slučajno - napravi jasne ali ne isforsirane poente o segregaciji, rasizmu, korporativnoj Americi i bekstvu preko granice u idealizovanu Kanadu, a što sve u Trampovoj Americi deluje sasvim tematski primereno.
Fak mi. Trebalo im je tri pokušaja ali iz poslednjeg ne samo da su pogodili u centar mete nego su je potpuno razneli.
Dafne Keen je neopisivo dobra. Ja sam nemetaforički lio suze radosnice u sceni na Loganovom imanju kada ona rešava situaciju. Inače volim X-23 i šta je sa njom Marvel uradio, polazeći od čiste eksploatacije a stižući na mesto na kome ima iznijansiranih etičkih i humanističkih poenti a u filmu je ovo superkondenzovano ali uspelo. Devojka je savršena i smem li da se nadam njenom solo filmu u budućnosti?
Konačno, film uzima jako malo od Millarovog predloška i time je bolji. Meni je originalni Old Man Logan mini bio simpatična ideja ali realizovana već u periodu Millarove visoke dekadencije u Marvelu i ne može da se poredi sa njegovim uspelijim Wolverine pričama (Agent of SHIELD, Enemy of the State). To što je "futuristički" seting u filmu downplayed i iskorišćen samo za potrebe zapleta je bila jedna od najboljih odluka koje su Mangold i Fox mogli da naprave i filmu je savremeni, realistični provincijski/ backwoods/ backroads seting savršena pozornica.
Akcija je snimljena sa svim prednostima koje R rejting pruža ali je gritty i bez "superherojskog" baroka na koji su nas navikli Avengersi ali i Deadpool, pa je zato moćna i tuče u trbuh.
Sve u svemu, ovo je film koji se sa apetitom gleda više nego jednom a ako se u nekom momentu pojavi i director's cut, i to ćemo sa puno radosti potrošiti. Well done, Mangolde.
faking dobar logan!
upravo izađoh iz bioskopa, suzu pustih više puta, ovo je vredelo čekati.
osećaj ko da su ga francuzi snimali. :lol:
Quote from: lilit on 05-03-2017, 22:26:52
upravo izađoh iz bioskopa, suzu pustih više puta, ovo je vredelo čekati.
Tako je. Ja bar triput. Suze, mislim, puštao.
Da budemo iskreni, film ima i svu silu how convenient momenata i manjih plot holova koje bih u nečem manje intenzivnom i manje sigurno realizovanom žešće kritikovao ali ovde ih smatram potrebnim umetničkim slobodama da se plasira ovo časno predavanje baklje novoj generaciji.
da, da, naravno.
al u tim momentima sam proveravala da li me neko dete cimnulo porukom, pa se sve lepo uklopilo. :lol:
btw, čekam ghost in the shell ko ozebli sunce!!!
Da, trejler je lepo izgledao u bioskopu. Ali i Skull island ima lep trejler al u Gardijanu ga sahraniše :lol:
Čitao sam članak, mislim na Crackedu, u kome porede Logana s jednim drugim odličnim filmom. Neću da kažam koji je film bio, jer mi je to znanje donekle pokvarilo doživljaj, pa zato preproučujem ljudima da film pogledaju što pre, da im neko slučajno ne pokvari gledanje. Dobar je Logan.
REKVIJEM ZA GOSPOĐU J. Bojana Vuletića uspeva da unese nešto novo u matricu suvog slow cinema realizma koji su izgradili rumunski festivalski favoriti. Opisati REKVIJEM ZA GOSPOĐU J. kao isključivi eho rumunske poetike je prejednostavno i nije sasvim tačno zato što je u rumunski hardver uneo nešto precizniju vizuelnu koncepciju u kojoj ipak ima kudikamo više estetizacije nego kod njih, a potom je na nivou scenarija sve obogatio humorom. Dok je Radovićev DNEVNIK MAŠINOVOĐE doneo zapravo sličnu poetiku kovačevićevske crne komedije ali je kao njenu vizuelnu okosnicu iskoristio nešto drugo, Vuletić se opredeljuje za kurentnije Rumune i koristi ih kao deblo za probijanje kapija evropskih festivala. Recept je izgleda uspešan pa je ovaj film na tim festivalima maltene percipiran kao art house komedija što tek delimično jeste.
Ja bih ga ipak, na bazi iskustva gledanja regionalnog filma, definisao kao crnohumornu melodramu, ali i kao delo koje iznova potvrđuje validnost Dušana Kovačevića kao pisca i njegove poetike. Iako Kovačević nema direktne veze sa ovim filmom, sasvim sam siguran da je mnogo šta u njemu njegova zaostavština.
Vuletićev vizuelni koncept baziran je na doslednom držanju kadar-sekvence koliko god je to moguće, izboru fotogeničnih lokacija, ali i postavljanjem istih takvih, sugestivnih situacija. Pokreti su rezervisani za ljude i vozila, a tek pomalo za kameru koja se uglavnom kreće na faru. To je specifičan izazov za glumce i svi su na njega odlično odgovorili - od Mirjane karanović koja je naravno već puno puta igrala slične likove, preko Borisa Isakovića koji je duhovtiji nego inače, pa sve do Jovane Gavrilović koja izrasta u veliko pojačanje za naše glumište. Devojčica Danica Nedeljković je odlična u dobro realizovanoj ulozi foul mouthed kida koje filmu daje poseban šarm i energiju.
Vuletić je krenuo u svojevrsnoj senci svog writing partnera Stefana Arsenijevića ali je vremenom dokazao da je mnogo konzistentniji reditelj, sa solidnim rezultatima. Ovim filmom uspeva da pokaže znatan napredak u odnosu na debi i da pronađe rukopis koji mu u potpunosti odgovara.
* * * / * * * *
PS Mehmete, film nema veze sa pesmom MISS J grupe Sunshine, hitom iz našeg dečaštva...
Logan na srpskom B.O. jači od Mime i Kuste prošlog vikenda...
Sent from my iPhone using Tapatalk
A na američkom najjači do sada u ovoj godini.
I jeste bila puna sala juče, Hju Džekmen očigledno ima privlačnu moć za Srbe i srpkinje.
Videćemo da li će kraj FESTa otvoriti neke čakre Kusti ali ako nastavi ovako, jedva će izgurati 60-70 hiljada. Ipak, uzdam se da će deo publike zauzet oko FESTa prionuti sada...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja sam u trejleru video da je Kong u odnosu na Džeksonovog b-produkt limunada.
Ali, gledaću ga verovatno više puta, jer to su samo rolerkoster transformers gigant fajtovi , bez robota, jelte.
HEADSHOT Mo Brothersa je novi akcioni proboj Ika Uwaisa na zapadno tržište. Ovog puta stvar je internacionalizovana kroz uvođenje japanskih i američkih koproducenata i Mo Brothersi generalno snimaju vesternizovan indonežanski film. Poznato je da nisam preveliki fan RAIDa, ali verovatno je previše blasfemično reći da je HEADSHOT bolji. Međutim, meni je HEADSHOT bolje legao pošto mi je bio narativno koherentniji. Sasvim je sigurno da na nivou pojedinačnih set-pieceova i detalja ne dostiže baroknost RAIDa ali ako imamo u vidu da je ovo film od dva sata i da to ipak mora biti povezano nekakvim narativnom u kome koliko toliko razumemo šta se zbiva, HEADSHOT mi je bio pitkiji.
A akcija koju je osmislio Team Uwais je prilično dobra i Mo Brothers u tom smislu znaju da svaki dinar mora da se zaradi.
Pošto sam pohvalio priču, odmah treba da se razumemo. Neprijatno je koliko je generic i koliko je to sve bazirano ne na razgaženim već na parodiranim klišeima. Ali HEADSHOT apsolutno smešta taj segment izraza na svoje mesto, Mo Brothers znauju "koliko priče" treba za ovu vrstu filma i koriste je prevashodno kao vezivno tkivo. Svakako da je Cghad Stahelski imao šta da nauči od njih za svoj JOHN WICK 2.
Akcija je mahom rešena u kadar sekvencama jer su Mo Brothers raspolagali fizički pripremljenom ekipom Ika Uwaisa ali svakako da je ključni adut po kome se HEADSHOT razlikuje spoj kinetičkog ekscesa i krvoprolića, svojevrsna vizit karta indonežanskog akcijaša još od kad je počeo njegov uspon.
HEADSHOT je profilisan kao izvozni proizvod, akcijaš za ljubitelje i poznavaoce, i kao takav je potpuno uspeo.
* * * / * * * *
Logan: 11 Revelations From Director James Mangold (http://www.empireonline.com/movies/features/logan-11-revelations-director-james-mangold/)
EXCLUSIVE
Bright: Will Smith, Joel Edgerton on their gritty LA cop fantasy
DARREN FRANICH@DARRENFRANICH
POSTED ON MARCH 6, 2017 AT 11:00AM EST
Play Video
Netflix enters the blockbuster arena this year with Bright, a film that pairs eternally beloved star Will Smith with his Suicide Squad director David Ayer. The first trailer for Bright debuted during the Oscars, giving viewers a peek at the film's unique blend of modern-day reality and high fantasy.
"I love how bizarre it is," Smith tells EW. "I've been saying it's Training Day — a gritty LA cop drama, the darkness and handheld grittiness — meets Lord of the Rings. There's orcs and fairies and elves, mean-ass elves."
Joel Edgerton plays an orc named Jakoby, the partner to Will Smith's character. "I am the first orc, under a diversity program, to be allowed into the police force," Edgerton explains. His fellow officers do not welcome him with open arms. "I'm under investigation already for an incident that involved an orc who should have been apprehended but managed to escape. The feeling is that I looked after my own kind first and neglected to do my job as a result."
"He's like the Jackie Robinson of orcs," Smith says. "He has to make it go right, or other orcs won't have a shot. So he's taking on the social responsibility of being a good cop, with the weight of his people on his shoulders."
Getting into character is an intriguing challenge for Edgerton, who spends up to three hours in the makeup chair becoming an orc. "Orcs are very lumber-y and slow," he explains, "but they're also incredibly strong."
NETFLIX
Smith plays Ward, who isn't too happy about his new partner. "I'm getting ridiculed by other members of the police force," he explains. "In their interpretation, I'm giving him a fair shot, and I should really just be trying to get him off of the force." The script by Max Landis had a social subtext that intrigued Smith. "There's a great scene where we're sitting in the car, and the other police officers are beating up an orc. My character asks [Edgerton's] the question, 'Are you a cop first or an orc first? You need to decide.' Juxtaposed against the imagery of him watching this orc being beaten by the police, I thought it was really cool."
The central odd-couple dynamic, familiar from the buddy-cop genre, plays out against the backdrop of a Los Angeles that is simultaneously familiar and fantastical. "In one of the early scenes, my character has an argument with his girlfriend, and she says, 'You haven't killed that fairy in the bird feeder, either! Stop being a punk and go kill that fairy!' It's an 8-inch tall fairy, but fairies blow blue flames, so a fairy could actually really hurt you," Smith laughs. "It's this bizarre blending of worlds that I hope will be beautiful."
Ayer wrote the script for Training Day and directed the neo-classic LAPD thriller End of Watch. To a certain extent, Bright follows that storytelling tradition, as Ward and Jakoby find themselves on a call that spirals out of control. "The use of magic in this world is illegal, like a high-tech weapon should be," Smith explains. The officers receive a call to what appears to be a simple disturbance in a house near downtown Los Angeles. It leads them, Smith explains, to "a discovery of a magical relic, an artifact of the Dark Lord's war against humanity."
What ensues pushes the officers to their limit, but Edgerton stresses that it's an emotional journey. "It's the forming of a trust relationship between us," says Edgerton. "I think we are hopefully on our way to becoming friends."
Bright is slated for a December release.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kad se sad nisam šlogiro, nikad neću >
Mann dogovorio sa Jackmanom da igra Enza Ferrarija!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Iron Fist se, reklo bi se, naširoko pljuje po Internetu i smatra se prvim pravim Marvelovim neuspehom na Netflixu (pošto je u sezoni 2 Daredevila ipak bilo dobrih stvari, jelte).
'Iron Fist' deserves to flunk out of the TV dojo: EW review (https://www.yahoo.com/news/iron-fist-deserves-flunk-tv-213901854.html)
SPIRIT OF THE GAME Darrana Scotta komemoraztivni je film o ulozi mormonskih misionara u razvoju australijske košarke. Za razliku od "državnih" projekata kao što je BIĆEMO PRVACI SVETA, ovo je "mali film", fokusiran na grupu likova i njihovo učešće u konkretnim sportskim događajima.
Danas je Australija košarkaška velesila, ali pre olimpijadu u Melburnu 1956. oni su još morali da uče i pomogli su im mormonski misionari koji su imali iskustvo iz američke koledž košarke. Na kraju napravili su rezultat i doveli Australijance do 12. mesta na toj Olimpijadi.
Međutim, pored rada sa Australijancima, film se fokusira na borbu samih misionara da im šef mormonske misije uopšte dozvoli da pored vee jevanđelizuju i igru, a kada košarkaški segment krene onda se bavi serijom sparing utakmica koje su igrali sa raznim ekipama pred početak olimpijskog turnira gde su pobedili sve protivnike izuzev SSSRa.
Kao ključni, i najprljaviji, protivnik apostrofirana je Francuska.
Podela je solidna i na terenu i van njega. Film je snimljen pristojno ali u skromnim uslovima, međutim, scene košarke su dosta solidno realizovane i dosta verno rekonstruišu starinski način igre.
Paradoksalno, film postaje ponajbolji onda kada uđe u domen by the numbers sportske melodrame.
* * / * * * *
Meni se Bićemo prvaci sveta nije dopao, verovatno jer je rađen sa sličnim ambicijama kao Montevideo ali bez mogućnosti da se urade character studies koje je Montevideo imao. No, teško je ne osećati makar simpatiju za film koji prikazuje ekipu underdogova kako trijumfuje, tako da i ovo deluje interesantno.
plus je krešo ćosić bio mormon!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Uh, onaj period kad je on bio selektor i morao da održava reprezentaciju u uslovima preludijuma za raspad Jugoslavije... o tome treba da se snimi film. Acu Petrovića da igra Uroš Jovčić a Dražena Novak Đoković!!!!!!!!
Zorana Radovića Miloš Biković, Paspalja Strugar. Ali ko igra Krešinog pokoćnika Vlada "Sadama" Đurovića?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Takođe, da li da Divac igra samog sebe? Danas vešti šminkeri i CGI čine čuda.
И Брка може самог себе да игра. За 30 година - није нешто остарео.
Mehmete, evo nešto za tebe,
Pogledao sam LJUBAV Dušana Zorića, studentski dokumentarni film sa FDU čiji je protagonista mladi srpski porno glumac. Davno su prošla vremena ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE, Eržike i Đurice, i sada iammo Stefana, mladog moka koji izgleda kao porno varijanta Miloša Bikovića, momak koji bi bez problemamogao da se pojavi u nekom stranom porniću ozbiljne produkcije. E sad, da li pored lepog lice i nabildovanog tela Stefan ima ono što je potrebno, to ne uspevamo da saznamo, kao i ništa drugo i ništa značajno jer je Zorić napravio nedopustiv gaf. Napipao je već trošenu temu kod nas, i to u kultnom doumentarcu MADE IN SERBIA, ali isto tako je nešao dijametralno suprotan tip srpskog porno trudbenika i nije pružio apsolutno ništa. I to čini ovaj film kornism zbog samo jedne jedine stvari a to je sam Stefan, mladi porno glumac koji možda ima potencijala da napravi nešto ozbiljno ili čak da iskorači u mejnstrim. No, Zorić ne shvata ništa od toga, a ne dobacuje čak ni do opšteg mesta, tako da kada u filmu zasvira neki šlager iz šezdesetih, što je inače obeležje savremene generacije studentskih filmova (masovno se završavaju šlagerima), vidimo da je jedino bitno da se uklopi u tu sumornu sliku naše studentske produkcije.
Povratak otpisanog!
https://www.youtube.com/watch?v=UfoWyZvDCEc
Quote from: crippled_avenger on 12-03-2017, 21:25:45
Mehmete, evo nešto za tebe,
Hmmm... Made in Serbia je imao neponovljivog Slobodana Stankovića, da ne pominjem Bekija... Ovo mi ne deluje kao da dobacuje do tih visina, ni u ambiciji.
Film je bezveze ali sam klinac ima budućnost!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pošto sam potpuni sucker i za košarku i za sportske filmove, WOLVESu Barta Freundlicha nije bilo jako teško da me pridobije. WOLVES je dobrano mariniran u raznim klišeima sportskog filma i kada se tome doda da pred kraj počinje da u određenoj meri liči na vlastitu parodiju, nema baš puno akademskih razloga da se hvali. Freundlich uspeva da napravi vibrantnu atmosferu Njujorka, naročito na tvrdim Rucker Park terenima za basket gde glavni junak, mladi belac pronalazi svog Uncle Drewa da ga pouči nekim forama (što je veliki Janitor kliše ali daleko je od glavnog elementa te vrste) kao i u samim košarkaškim scenama koje su dosta energične i dobre pre svgea zato što uspevaju da zarobe i malo tog goofinessa high school košarke koja uvek postoji. Uostalom i na univerzitetskom nivou moguće je videti masu suludih gafova.
Glavni junak je mladi supertalentovani belac koji dolazi iz porodice intelektualaca ali to ne znači da nema probleme. Oca mu igra Michael Shannon što bi samo po sebi bilo dovoljan problem kada ovaj još ne bi bio pijanac i kockar. Majku mu igra Carla Gugino, što samo po sebi ne bi bio problem da film govori o junaku kog majka još uvek doji... :)
Šalu na stranu, Shannon je retko miran u ovoj ulozi a Carla Gugino retko dostojanstveno uplovljava u svoje majčinske godine, iako joj ovo nije prvina ali jeste film u kome je roditeljstvo zaista bitan element. Dvoje teškaša u ulogama roditelja pružaju solidan temelj priči glavnog junaka koji prolazi kroz nekoliko, i verovatno previše procesa sazrevanja u isto vreme.
Freundlich nije štedeo glavnog junaka i ubacio je pred njega sve prepreke koje mogu čekati junaka sportskog filma ali je isto tako sve to dobro realizovao i onda mašinerija dobro podmazanih klišea zapravo kao balvan surovo probija sve greške, rupe u zapletu i usiljena rešenja koja bi inače razrušila bilo koji drugi film.
WOLVES naprosto u jednom trenutku uspeva da se izbori za utisak wish-fulfillment fantazije i kao takav postaje imun na niz zaista ozbiljnih primedaba koje mu se mogu dati.
Pre svega, tu je pitanje uverljivosti. Naime, junak je zaista pod udarom sa svih strana i malo je verovatno da se istom liku dešava sve to u isto vreme. Zatim, junakove reakcije na stvari sa kojima se suočava su naizmenično vrhunski lucidne, sračunate i potpuno srčane, i to baš onako kako odgovara daljem napredovanju priče. Kako se film kreće prema kraju tako mu i opšti tonalitet izraza odlazi za oktavu iznad onoga što smo do sada imali, ali do tada je gledalac već uvučen u film i nema natrag.
Stoga, nekome koga ništa od ovih tema ne zanima, utisak može biti u ravni * * ali zato onima koji vole sportski i košarkaški film slobodno ide
* * * / * * * *
Za MAN OF STEEL 2 gledaju Matthew Vaughna...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam Притяжение Fjodora Bondarčuka, verovatno najsuperiorniji ruski copywoodski blokbaster. U ovom filmu istovremeno Bondarčuk pravi i svoj najuspeliji rediteljski projekat, uspešno spajajući tradicije sovjetskog SFa sa onim što u Holivudu a zapravo ostatku sveta radi Neill Blomkamp. U osnovi Притяжение može da se posmatra kao sovjetski DISTRICT 9 i ukoliko ova definicija izaziva da voda pođe na usta, i treba, filme je zaista toliko dobar.
Protivno pravilima Zorana Živkovića, vanzemaljci sleću u opasan moskovski kvart. Uprkos tome što vojne vlasti prepoznaju da vanzemaljce tereba pustiti na miru i nadati se da će otići, oko dve stotine komšija je poginulo i omladina iz kraja se organizuje da im se osveti. Na tom putu međutim devojka koja je kolovođa cele akcije dobija priliku da zaista upozna vanzemaljca koji je pao u komšiluk.
Odnos Zemljanke i vanzemaljca ima u sebi određena transhumanistička svojstva što je Blomkampov specijalitet ali Fjodor ga mnogo šire zahvata i ceo zaplet sa nesnalaženjem benevolentnog predstavnika superiorne vrste zapravo ponajviše asocira na socijalističke vrednosti sovjetskog SFa. Isto važi i za ksenofobiju sa kojom se vanzemaljci suočavaju, odnosno sa tezom da su ljudi sami sebi najveći neprijatelji.
Međutim, nema razloga za strah, Fjodor ne pokušava da snimi STALKER. Sve ovo je ispričano kroz akcioni SF pristup, sa vrhunskim vizuelnim rešenjima koja u pojedinim scenama spektakla nemaju čega da se stide u poređenju sa američkim filmom. Naravno, Fjodor ne gaji isti stil kao Blomkamp, ne koristi realističke postupke u svom heightened realizmu i skloniji je visokoj estetizaciji ali na svu sreću ovo nije film u kome lepota pojedinačnog kadra dovodi do implozije pokreta i svega ostalog što je potrebnog. Film ima neophodnu dozu propulzivnosti i sposobnost da sve snimateljske i efektdžijske bravure stavi u službu priče.
U pojedinim deonicama naravno, ali na vrlo kratko, Biondarčuk pokazuje da ruska kinematografija nije tako razgažena u pogledu tretmana invazije vanzemaljaca, ali u principzu toga je bitno manje nego što bi se očekivalo. U osnovi, možda će se to najviše primetiti na nivou celine gde je DISTRICT 9 jasan blueprint ali svakako je da Bondarčuk pokušava da nadoknadi i neke druge propuštene etape koje ruski film nije prošao.
Притяжение stoji kao dobar primer lekcije naučene do kraja. Ne znam koliko će ga Sony gurati van Amerike, ali ovo je film koji može bez ikakvog problema da se nađe na repertoaru svakog bioskopa bilo gde u svetu, uz rame sa holivudskim projektima i da za većinom njih nimalo ne zaostaje. Što se mene tiče, ovo je zapravo film sa kojim ej Bondarčuk diplomirao kao ozbiljan reditelj blokbastera.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 14-03-2017, 01:05:24
Za MAN OF STEEL 2 gledaju Matthew Vaughna...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobro je, ima razuma u Warneru.
A ovaj Bondarčukov film... oh, da li je to otkupljeno za naše bioskope?
isto tako postoji li titl?
Otkupljeno je za naše bioskope. Ne znam kad kreće. Voleo bih da bude 12. april kad je Gagarin leteo u kosmos...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 14-03-2017, 10:04:52
Otkupljeno je za naše bioskope.
Fak jea!!!!!!!!!!!!!!
Što se titla tiče, ima neki Google Translate. E sad, ja znam malo ruskog iz zarobljeništva i to mike taman bila OK dopuna za reči koje ne znam a to negde takav prevod ubode. Ne znam da li se baš klot može gledati s tim titlom?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja ću da pričekam bioskop, a taman ću imati dovoljno vremena za artiljerijsku pripremu potrebnu da ubedim ženu da idemo da (ponovo) gledamo neki ruski akcioni film.
Znajući Ruse, neće titl izaći godinama.
To je neka taktika da moramo svi ruski da naučimo!
Mislim da će se relativno brzo pojaviti srpski titl i verujem da je to državna strategija piratskog plasiranja ruskog filma kod nas...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam VIRTUAL REVOLUTION Guy-Roger Duverta. Reč je o niskobudžetnom francuskom SFu pravljenom na engleskom, sa pretenzijam da bude bladerunnerovski niskobudžetni futuristički triler. Nažalost, Duvertov film ne uspeva da prevaziđe svoja budžetska ograničenja, za početak i deluje izuzetno siromašnom ali sa jednom ohrabrujućom komponentom - naime pokazuje koliko je kompjuterska animacija pojeftinila i kako se čak i za ocvakav marginalan rad mogu isposlovati neki restlovi iz većih i skupljih filmova.
Nažalost tu umerenu tehnološku snalažljivost Duvert nije uspeo da spoji sa elementarnom dramaturškom veštinom ili SF invencijom tako da je rezultat film koji ne bi ostavio snažan utisak ni da je rađen u visokoj holivudskoj produkciji. Ipak, svakako da filmmejkeri koje zanima ovaj žanra u ovom filmu mogu videti šta može da se napravi, ali i kako neke stvari ne treba da se rade...
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam Калоян Jurija Arnaudova, bugarski istorijski spektakl iz 1963. o jednom od njihovih prviz značajnih vladara Caru Kalojanu. Ako imamo u vidu da je ovo bugarski istorijski spektakl od pre preko pola veka, za početak treba reći da film iznenađujuće solidno izgleda, naročito ako imamo u vidu da tamošnja kinematografija nije bila na naročito visokom nivou. Međutim, Калоян je ozbiljna socijalistička produkcija koja se lako razlikuje od holivudskih ili italijanskih produkata po tome što je sniman na lokacijama, sa ozbiljnim pokušajima da se rekonstruiše epoha.
Nažalost, uz sve aspekte u kojima prevazilazi zapadne filmove, Калоян ima tajjnedostatak što je priča dosta slabo vođena, glumačka podela je takva da se neki od glavnih protagonista nedovoljno razlikuju i da im funkcije nisu sasvim jasne onima koji nisu baš upoznati sa bugarskom istorijom. Ako tome dodamo da je tema bugarska uklještenost između Krstaša i Vizantinaca i Kalojanov pokušaj da konsoliduje državu i vojsku kako bi im se odupro, jasno je da film uprkos trajanju od stotinak minuta na više mesta postaje ozbiljan izazov za praćenje.
Ipak, ako nam regionalna istorija nije baš nepoznata i otprilike znamo kako su stajale stvari u 12. veku, srpski gledalac se može snaći u ovom bugarskom filmu.
Scenografija i masovne scene su vrlo solidni, a ako izuzmemo par "naprednih" detalja u ženskoj odeći, isto važi i za kostim. Ovo ostvarenje nema puno da ponudi savremenom gledaocu ali je vrlo zanimljiv pogled u jednu susednu kinematografiju o kojoj ne znamo mnogo, kao i dodatak malobrojnoj grupi filmova koji prikazuju Vizantiju.
* * 1/2 / * * * *
While "Days of Future Past" was able to reset a bunch of continuity errors with the "X-Men" franchise, that hasn't stopped them from making new ones such as in the past year a character appearing in Bryan Singer's "X-Men: Apocalypse" also appearing in James Mangold's "Logan".
Specifically Caliban, the albino tracking mutant played by Tomas Lemarquis in a cameo in 'Apocalypse' and by Stephen Merchant in a major role in "Logan". As events between the films are set 46 years apart, there's an inconsistency in terms of aging on screen.
So why did that happen? Turns out it was the most basic mistake of them all – a lack of communication. In a story gaining traction now, despite the interview having been published back in late January, "Logan" director James Mangold explained to The Nerdist:
"It's a funny, messy story of how so often these things are not as coordinated as everyone thinks. I actually had written him into our movie, and they didn't know [he was] in Apocalypse, and then they kind of wrote it in their movie, and they cast someone in their movie and I had not seen it and was working away on mine."
So essentially it's a lack of oversight. A minor mishap that isn't really an issue, but will be annoying for those who had hoped 'Days' would serve as a fresh start.
"Logan" is currently in cinemas everywhere.
Jake Busey ("Starship Troopers," "From Dusk Till Dawn: The Series") has joined the cast roster of Shane Black's R-rated "The Predator" at 20th Century Fox. Busey's role is being kept under wraps.
Sterling K. Brown, Trevante Rhodes, Boyd Holbrook, Jacob Tremblay, Olivia Munn, Augusto Aguilera and Keegan-Michael Key co-star in the film. A February 9th release date is currently being targeted.
Busey's father, Gary Busey, starred in "Predator 2" back in 1990 as a covert government agent trying to get his hands on the alien creature for military use.
Ovo za Kalibana je zapravo manji previd od toga kakve su nekonzistentnosti sa likom Moire MekTagert imali između filmova – žena ne samo što je nekonzistentno starila nego je imala potpuno drugu profesiju i drugačiju istoriju sa X-Men. Tako da, da, dešava se. :lol:
Pogledao sam treći deo serijala BEHIND ENEMY LINES koji je počeo obaranjem Owena Wilsona iznad Republike Srpske, potom je overio Severnu Koreju i prešao na DTV ali je svoj najbolji film dobio u Kolumbiji. Tim Matheson, prekaljeni televizijski vetaran, režirao je ovaj film sa Joe Manganiellom u glavnoj ulozi i u koprodukciji sa WWE. Dakle pored Manganiella pojavljuju se i neki WWE rvači a u epizodnim rolama solidan posao rade Keith David i Steven Bauer.
Kada sam bio klinac, jedan od omiljenih filmova bio mi je DELTA FORCE 2 koji se dešavao u Kolumbiji, sa Billy Dragom u ulozi ozloglašenog narko bosa. Sada Deltine kolege iz Mornarice, ali i svojevrsni konkurenti overavaju Kolumbiju a protivnik im je FARC, ili oni samo misle da jeste.
Ono što je glavni kvalitet filma jeste da su se DTV producenti mudro dosetili da režiju prepuste prekaljenom televizijskom veteranu Timu Mathesonu koji apsolutno vlada svim neophodnim maloekranskim trikovima i uspeva da snimi film u kome primenjuje sve trikove zahvaljujući kojima su serije tako atraktivne za gledanje. Tu su brojne pozicije kamere koje onemogućuju da se scene konkuriše iz više kadrova, intervencije zuma i jump cuta, sporadične kadar sekvence u situacijama kada to doprinosi sirovosti i uverljivosti te uprkos tome što produkciono zapravo ne prevazilazi epizodu MIAMI VICEa, BEHIND ENEMY LIES: COLOMBIA funkcioniše mnogo bolje od DTV naslova koji pokušavaju da budu "filmovi" ali onda u tome propadnu.
Mathesonovo izlaganje likova je efikasno, akcija je mišićava, a pasažne scene su taman dovoljno efikasno snimljene da ne smetaju previše. Nažalost, scenario nije smatran kao nešto što je previše bitno za ovu vrstu filma ali je šteta što tekst nije kudikamo domišljatiji kada je Matheson već uspeo da donese svoju televizijsku rutinu.
Otud ovaj film ostaje zanimljiv pre svega DTV frikovima ali i onima koji žele da se školuju na polju low budget filmmakinga.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE GREAT WALL Zhanga Yimoua, fantasy spektakl u kome je američki finansijer major filmova Legendary aktivirao svoju azijsku podružnicu. Ovaj film je pripreman godinama i u glavnoj ulozi su se menjala razna imena. Svakako da bi ovaj projekat bio mnogo korisniji Henry Cavillu nego Matt Damonu koji ga je na kraju dobio, pre svega zato što Damon sebe profiliše kao upmarket akcionog heroja, thinking man's akcionog stara u situacijama kada uopšte radi akciju i on je u ovom filmu nažalost potpuno izgubljen.
Yimou je reditelj koji je bio nominovan za oskara i početkom dedesetih je bio jedno od najuglednijih kineskih rediteljskih imena. Nizali su se veliki festivali za njega i Chena Kaigea a onda je dvehiljaditih anstupio zaokret i Yimou je postao reditelj arty blokbastera u kojima su odjednom populisitčki, pre svega akcioni elementi počeli da imaju sve značajniju ulogu.
Međutim, kako je Kina prilično uvrnuta zemlja i pošto u njoj nikada do kraja nije bilo jasno da li Yimou želi u Holivud, da li želi da ostane u Kini, šta je zapravo njegova dobitna kombinacije i koliko se uopšte njegova karijera razvija njegovom (slobodnom) voljom, ti filmovi su takođe ostali prilično uvrnuti po svojim umetničkim i komercijalnim ambicijama. Tu je bilo wuxia spektakla sa Jet Lijem i Chow Yun Fatom, bilo je rimejka Braće Coen, bilo je bukvalno svega i svačega. Slično skliznuće u komercijalu imao je i Chen Kaige, predstavnik slične generacije sa još jačim arty korenima.
Elem, Yimou je ovde dobio zadatak da snimi visokooktanski spektakl sa fantasy elemtnima ali i kineskom tradicijom i nažalost u tome nije uspeo. Yimou je izuzetan stilista ali izgleda da u 66. godini nije u stanju da se uči pravljenju blokbastera.
Za početak, film u zapadnoj verziji traje 103 minuta od kojih je samo sat i po klot trajanje, a to svako ne obećava ep, ne obećava razvoj karaktera, ne obećava ozbiljniju paraistorijsku rekonstrukciju i zbilja ono što dobijamo je jedno stanje opsade, jedan eksperiment kako da se pobede demonska čudovišta zbog kojih je "zapravo" sagrađen Kineski zid i konačno misiju u kojoj će biti konačno poraženi.
Matt Damon igra Zapadnjaka, ratnika lutalicu koji kao "beli spasilac" uspeva da donese Kinezima prevagu u borbi za vekovnom pošašću. Ako imamo u vidu količinu kineskog kapitala u ovom filmu i konačno kineskog respektabilnog reditelja za kormilom, film nemamo zašto da optužimo za rasizam, iako je zapravo prototipski rad tog tipa...
Kada akcija krene suočavamo se sa CGI monstrumima krajnje skromne, da ne kažem slabe izvedbe. Sa akcijom koja je sporadično koloritna ali nikada zapravo ne generišu nužni intenzitet suspensea, i sa dijaloškim scenama koje ne prepuštaju nijedan kliše slučaju. Svi klišei su tu i što je najgore od svega realizovani su bez ikakvog ubeđenja. To je prostor na koji Damon nije navikao i uprkos svojoj rutiniranosti on nema šta da ponudi u ovakvoj by the numbers postavci.
Ako je iko više by the numbers od Damonovog lika, onda su to kineski likovi koji su pisani ali i glumljeni na autopilotu. Stoga, osim vrlo profesionalnog Damona kome ne leži materijal, najekspresivniji u filmu ostaju loše urađeni CGI monstrumi koji uprkos svojoj masovnosti imaju više "personalityja" nego kineski likovi i glumci.
THE GREAT WALL je u izvesnom smislu zanimljiv eksces, pre svega kao pokazna vežba u kom pravcu će delovati kineski kapital uložen u američki film. Na kraju je uostalom 171 milion dolara zarade iz Kine bio poprilično prelomni deo prihoda ovog filma. Nažalost, u ovom konkretnom slučaju dobili smo jedan slab miks koji samo mehanički, bez mnogo razumevanja pokušava da digne kineske teme i glumce na globalni blokbaster nivo.
Činjenica da ovaj hendikepirani spektakl nije u potpunosti propao na blagajnama stoga treba tražiti u Damonovom izuzetnom drawing poweru i određenom dahu osveženja koje su najavljivali trejleri. Nažalost, THE GREAT WALL je jedan mlak, nerazvijen film koji srećom barem ne uspeva da bude upečatljivo loš. Ipak, za film ove ambicije, i saradnju Yimoua i Damona, ta dubiozna etiketa "podnošljivosti" nije dovoljna.
* * / * * * *
HAER KOMMER BAERSAERKARNA Arne Mattssona vikinška je komedija koja je snimana u SFRJ, u saradnji sa Triglav Filmom i distribuirana je pod naslovom DIVLJI VIKINZI. Nisam mnogo upućen u požanr vikinške komedije niti mogu reći da sam u pravom smislu imao priliku da adekvatno pogledam ovaj film zbog stanja kopije ali ono što je sigurno jeste da imamo posla sa pučkom komedijom o dvojici bletnavih Vikinga koji bivaju prodati kao gladijatori u Vizantiju, njihovim raznim nestašlucima i tamo i povratku u rodno selo.
U vikinškoj komediji ima dosta tupavih glavnih junaka i zgodnih žena koje se bacaju pred njih, a rekonstrukcija epohe je praktično nepostojeća, pa tako Vizantija pozne antike više liči na Rim nego što ima neka svoja obeležja. Ali, uprkos tome što tada Vizantija jeste ličila na Rim, ni ta rekonstrukcija Rima nije partikularno ambiciozna.
Od ovog filma se naravno nije ni očekivalo da bude ambiciozan u pogledu rekonstrukcije epohe, međutim zanimljiva je odluka da bude smešten u Vizantiji a ne u straight up Rimu pozne antike.
Espinosa drži čas:
Slipping into theaters two months before 'Alien: Covenant,' this slick, suspenseful sci-fi thriller features smart characters making dumb decisions in space.
Why is it that practically every time sci-fi characters discover evidence of extraterrestrial life, they are just as swiftly confronted with creative new ways to die? As "we are not alone" scenarios go, "Life" is no exception, although it's unusually intelligent for so much of its running time — picture white-knuckle "Alien" hijinks grounded by "Gravity"-strong human drama — that the lame-brained last act comes as a real disappointment (unless you're determined to read this Sony-made Mars-attacks thriller as an origin story for Spider-Man's Venom nemesis, which it is not).
Still, overlook its inevitable wah-wah ending (cue sad trombone sound effect), and "Life" is far better than the trailers made this me-too outer-space opus look. Assuming that "Passengers" hasn't quashed audiences' appetite for space-station movies, and that sci-fi enthusiasts wouldn't rather simply wait for Ridley Scott's fast-approaching "Alien: Covenant," then director Daniel Espinosa's mostly-smart, plenty-stylish entry could eke out a nice box-office life.
Working in its favor is an international cast — even more inclusive than "The Martian's" multi-culti support crew — with the added bonus that everyone, not just white-boy A-listers Jake Gyllenhaal and Ryan Reynolds, has an important role to play. The six-person ensemble make up the Mars Pilgrim 7 Mission, sardined aboard a claustrophobic space station whose Nigel Phelps-designed floorplan proves positively mind-boggling — this despite a stunning establishing tour, during which, via an "unbroken" (but vfx-assisted) nearly-seven-minute single take, the camera makes the rounds of what will soon be a $200 billion coffin. Clearly determined to rival Emmanuel Lubezki's Oscar-winning work on "Gravity," DP Seamus McGarvey hovers just over the shoulders of the crew during this opening scene, as they diligently collaborate to recover a Martian-specimen-collecting capsule carrying God knows what.
At first, the alien being — which is soon christened "Calvin" — appears to be an innocuous, inert single-celled life form, visible only beneath a high-powered microscope. But when lead scientist Hugh Derry (British actor Arlyon Bakare, buff-upper-bodied but CG-withered from the waist down as a disabled doc who doesn't need his wheelchair in zero gravity) feeds the organism glycerin, it swiftly multiplies, exhibiting characteristics that are a credit to screenwriters Rhett Reese and Paul Wernick's creativity: every cell has muscular, neural, and photoreceptive properties, suggesting the potential for an incredibly strong, fast-adapting entity.
To celebrate the discovery, horns blare on Jon Ekstrand's constantly shape-shifting score (one moment, he's waxing optimistic with low-key strings, the next, he's amplifying the tension via "Inception"-style foghorns). Hugh can hardly contain his enthusiasm, though there are other crew members on board to take precautions, most notably Miranda North (Rebecca Ferguson, the most disciplined character in the motley ensemble), representing the Centers for Disease Control and Prevention — because nobody knows what Calvin is capable of, even after he's attacked Hugh and face-hugged one of the other crew members.
It's Miranda's job to design firewalls the alien can't breach, while it appears to be everyone else's (unofficial) task to create opportunities for Calvin to get out. This is where a movie that has taken great pains in its stunning first act (a bit pokey for genre fans, but impressive in its willingness to give characters like Gyllenhaal's Syria-surviving space medic a backstory before snuffing them one by one) makes a gradual turn for the worse. You see, the aptly named "Life" isn't just about making a landmark discovery that could provide clues to life's "nature, its origin, and maybe even its meaning"; it's also about the biological imperative for survival, and the way in which even the cleverest humans will ignore their training in order to prevent their own deaths, and those of the people they care about.
But "Life" isn't an especially philosophical movie, and it's weakest when the screenplay pretends to be making protocol-questioning decisions in the heat of the moment. As Miranda could attest, if Calvin turns hostile — and it doesn't take long for that to happen — the entire crew should be prepared to sacrifice their lives in order to prevent the "symbiote" (to borrow the term used to describe Venom, even though Calvin never lingers long on a human host) from finding its way back to earth. Instead, the characters — and Gyllenhaal's David Jordan in particular — are so empathetic, they're constantly opening hatches that should remain locked shut in order to save goner crewmates, or themselves.
On the plus side, such ill-advised and undisciplined behavior serves to boost the suspense considerably, and even though we can never quite get a handle on what Calvin can do — the invertebrate creature can insta-digest an entire rat, withstand prolonged exposure to fire, go long stretches without oxygen, survive in sub-zero space, and propel itself through narrow apertures — one thing is clear: it ain't friendly. (It also isn't true to the screenwriters' concept for long, eventually taking on a multi-tentacled, menacing-squid form that looks like something out of Patrick Tatopoulos' playbook.)
Fans of "Deadpool" duo Reese and Wernick may be disappointed to find precious few genre-savvy wisecracks in the finished film (though a nerdy "Re-Animator" reference survives). Frankly, "Life" could have used a few more cathartic laughs, although it's a relief that the entire movie isn't as self-aware or sarcastic as the writers' reputation-making "Zombieland." While that high-attitude approach may have been the right fit for an undead spoof, "Life" benefits from a certain seriousness of tone — one that Swedish-born director Espinosa ("Easy Money") sustains even when the characters' choices start to get silly.
We can understand why senior crewmember Sho Murakami (Japanese actor Hiroyuki Sanada, resuscitated from Danny Boyle's semi-similar "Sunshine") might risk his life to be reunited with his newborn son on earth, but Espinosa's heretofore elegant direction suddenly gets sloppy during the climactic moment, when this Toshiro Mifune-like tough guy might have had an "Aliens"-iconic faceoff with Calvin. Weirdly, the only person who behaves in a responsible way is Russian cosmonaut Ekaterina Golovkina (ethereal "Twilight Portrait" star Olga Dihovichnaya, whom more Hollywood directors should cast pronto), but the movie is better served by bad decisions. "Life's" a thrill when it's smart, but it's even more exciting when the characters are dumb — which is ultimately a paradox the film wears proudly, to the possible extinction of the human race.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MAN DOWN Dita Montiela, reditelja koji već deceniju i po opstaje na čudnoj ničijoj zemlji između glavnog toka i indieja, i snima filmove koji koketiraju sa mačo žanrovskim radom iako to u suštini nisu. Dito Montiel je prilično apartna pojava, kao američki Nick Love i teško da je uklopiti u bilo koju kategoriju. Nažalost, njegovi filmovi nisu dovoljno dobri da bi se iz tog izm,icanja kategorijama nešto zunačajno izrodilo.
Uprkos fotografiji Shellyja Johnsona koji radi major filmove, MAN DOWN je najslabiji Montielov film. Reč je o konfuznmoj postapokaliptićnoj priči o vojniku koji se vraća iz rata ne bi li pronašao svoju porodicu u razrušenoj Americi. Nažalost, preokret koji celoj priči daje smisao na kraju nije valjano plasiran, i Montiel relativno dobru ideju kapitalnog twista plasira samo kao izvor konfuzije.
Shia LaBeouf je potpuno angažovan u glavnoj ulozi i daje svoj maksimum. Gary Oldman ostaje potpuno neiskorišćen ali Jai Courtney i Kate Mara pružaju solidnu podršku glavnom glumcu. Shia ipak shvata da je ovo njegov show i tako se ponaša. Ipak, na kraju da izneverava Montiel u scenarističkom i rediteljskom pogledu.
Solidna tehnička realizacija i dobri + poznati glumci čine da MAN DOWN sve do same završnice stoji kao film koji se prijatno gleda i ponešto obećava. Nažalost, na kraju ne uspeva da dobaci do onoga što je želeo. Šteta.
* 1/2 / * * * *
Kong: Skull Island je vrlo pristojan creature feature koji mi uliva malo nade da će Legendaryjev monsterverse krenuti na bolje posle za mene nedovoljno ubedljive Godzille. Godzilla je, iako ju je pravio čovek od poverenja na kraju imala premalo čudovišta (pogotovo Godzile), previše nedovoljno zanimljivih ljudi. Kong na ovom planu pravi korektan balans. Da ne bude zabune, većina ljudi je i dalje nezanimljiva ali čudovišta su raspoređena kako treba, film ima odličan tempo i pažnju drži sasvim jasno utvrđenim antagonizmima, motivacijama i smerovima delovanja.
Možda deluje nefer da pravim paralelu sa Edvardsovim filmom, ali rekao bih da Legendary ovde pokušava da ide na "formulu", emulirajući Marvel i u Kongu se može primetiti obris te formule začete Godzillom. Jedna velika stvar vezana za celu ideju monsterversea je očigledno to da čudovišta treba da budu ne samo nevoljni antagonisti filmova već, zapravo "pravi" protagonisti ili makar nemi antiheroji. Kong ovde kopira formulu Godzille praktično bez izmena prikazujući destruktivnu, nominalno zlu silu prirode koja je ipak potrebna da bi zaštitila čovečanstvo (i planetu) od još goreg zla. Naravno, čovečanstvo ovde nije nedužno, zaneseno prometejskim snima, ono vatru pretvara iz dobrog sluge u zlog gospodara i samo oslobađa demone od kojih onda čudovište mora da ga zaštiti. U Godzilli je katalizator tog iskonskog, htonskog zla koje dolazi kad se vatra otme kontroli nuklearna energija, a Kong pomera stvari koju deceniju unapred pa je ovaj film meditacija o visokotehnološkom ratovanju posredovana snažnom vizuelnom simbolikom vijetnamskog rata, jurišnih helikoptera, "smrti odozgo" i lepljivog plamena koji guta džunglu zasipanu napalm-bombama.
Kong - film - je u tu ruku jedno milenijalsko, politički vrlo korektno prepričavanje Apocalypse Now sa kastom koji je inkluzivniji od mnogih nacionalnih reprezentacija na specijalnoj olimpijadi i pričom koja nimalo prikriveno kritikuje ratnu ekonomiju, mentalitet osvajača i kolonizatora i ukazuje da je jedini pravičan rat onaj za svoj prag itd. itd. Ne da je to neki dubok film, sve je to vrlo plitko ali pitko, a Kong nije puki majmunski stand-in za Kurtza već, dosta inteligentno, ono kako je Kurtz, bez sumnje o sebi sanjao.
Jordan Vogt-Roberts nije neka holivudska vedeta ali je sasvim očigledan njegov napor da ne toliko polemiše sa Copollinim fimom - mislim, veliki beli lovac u ovom filmu, koga igra Tom Hidlstoun se, naravno, preziva Conrad - koliko da potkaže njegove likove koji uprkos gađenju nad ratom na kraju ipak ratuju. Sam Kong je čista anima na način koji je Kurtzu bio tragično nedostupan, istovremeno erotičan na način na koji je Kong seksualizovan i u filmu iz 1976. godine, ali i očinski zaštitnik, u harmoniji sa prirodom ali sklon korišćenju tehnologije da bi očuvao prirodu - sve ono što bi Brando trebalo da je bio u Apocalypse Now, a jasne aluzije na Kubrikovu Odiseju samo podcrtavaju iz koje je decenije crpeno najviše inspiracije.
Razume se, kad kažem da je ovo plitak film, jasno je da se od creature feature uradaka i ne očekuje neka dubina, ali vredi podvući da su neki od glavnih likova potpuni višak. Tom Hiddleston i Brie Larson notabilno nemaju šta da traže u filmu koji im daje po dve dobre rečenice da izgovore i po trideset beznačajnih klišea, a da oboje dobijaju i po samo jednu "character" scenu, Hiddleston odlično snimljeni akcioni kadar koji nema nikakvu dramaturšku vrednost, a Larsonova emotivni i erotični momenat sa Kongom koji je mogao da bude ispreden u jedan duži, drugačiji i suptilniji film.
Ali nije, pa film mnogo više nose Sam Jackson koji je dobio karakterizaciju marvelovih likova iz stripova iz perioda u kome se film dešava (1973.), sav u užagrenim očima i jakim gestovima, John Goodman koji je odličan onoliko koliko film pristaje da ga iskoristi i, notabilno Džon Rajli koji je verovatno najupečatljiviji lik u filmu a film to i prepoznaje pa je na kraju emotivno težišta kod njega.
No, ono što je najvažnije - stvorenja, animacija, borbe, to je urađeno perfektno sa omažima originalnim Godzillama, Tarantuli i drugim klasičnim CF naslovima. Pritom, Vogt-Roberts je bio vrlo efikasan u montažnoj sobi i film ima brz tempo koji sasvim uredno koristi najoprobanije trikove za tranzicije između scena, te odličan saundtrak (Sabati, Kridensi, Džefersoni....) da premosti činjenicu da većina onoga što likovi pričaju nije preterano pametna. Kao čovek kome je Džeksonov King Kong bio predugačak i predosadan, ovo sam pozdravio iz sve snahe.
Film ima i par zabavnih namigivanja gejmerima - svakako u prepoznavanju istine da je Japan sa kaiđu filmovima produbio creature feature žanr na način koji Holivud već decenijama pokušava da dosegne, ali i te da je King Kong na kraju krajeva do danas poživeo u nemaloj meri zahvaljujući Donkey Kong fenomenu. Tako se japanski lik u filmu zove Gunpey Ikari u jasnoj posveti Gunpei Yokoiju, gejmerskoj legendi koji je i producirao originalni Donkey kong, dok je Ikari Warriors poznati gejming serijal iz osamdesetih u kome se "realistične" refleksije ratovanja u džungli izmeću u borbu sa čudovištima.
Sve u svemu, film nigde ne šlajfuje ali je istina i da se ne trudi da bude išta više od popkorn zabave nadevene prepoznatljivim ali nenametljivim referencama na pametnije filmove za gledaoca koji bi da odmori mozak ali i da promišlja hjumen kondišn u dokolici. Ako sebe u tome vidite, ovo vas neće razočarati.
Pogledao sam KAMPF UM ROM I, prvi film diptiha po romanu Felixa Dahna kojim je nemački klasik Robert siodmak priveo svoju plodnu karijeru kraju. Ovo je ambiciozni bioskopski spektakl nastao u zapadnonemačko-italijansko-rumunskoj produkciji i govori o pokušaju Rima koji je pao pod ujedinjene Ostrogote i Vizigote da se oslobodi uz pomoć Vizantije. Međutim, u tom trenutku oslobođenje rima nikome nije u interesu, tako da rimski konzul kreće u vrlo rizičnu igru intriga ne bi li iskoristio povoljan istorijski trenutak, sukob u vizigotskoj dinastiji i vizantijsku pomoć.
Rimskog konzula igra Laurence Harvey i uprkos njegovom protagonizmu i veštinama lika, kako u diplomatiji i intrigama tako i u zavođenju vladarki od kojih mu zavisi sudbina, on nije heroj ovog filma. Heroji su paradoksalno Goti, što nije sasvim nelogično ako imamo u vidu da je ovo nemačka produkcija ali s druge strane to nije civilizacija pozne antike sa kojom Nemci žele da imaju partikularni kontinuitet.
Dok su civilizovani Rimljani i Vizantinci prikazani kao gladni mmoći i spremni na intrige, Vizigoti su prikazani kao prilično naivni i vojno moćni velikaši koji izuzetno poštuju civilizaciju Rima. U tom pogledu Goti koji puštaju da Rim ne bude okupiran u 6. veku praktično podsećaju na naciste u vreme drugog svetskog rata kada su se sa strahopoštovanjem odnosili prema Parizu i nekim drugim zapadnim metropolama čiji su životni stil poštovali, čuvali i preuzimali.
Justinijana igra Orson Welles i u prvom filmu ima mali screentime, nepšto upečatzljiviji je nastup Sylve Koscine, dočim Honor Blackman igra gotsku kraljicu Amalasvintu i ima jednu oidupečatljivijih scena smrti koje se mogu videti u filmovima koji pretenduju na istorijsku utemeljenost.
Felix Dahn u pogledu prikaza odnosa nudi dosta pojednostavljenja i oslanja se na Prokopijevu "tajnu istoriju" tako da recimo Narsesa prikazuje u najradikalnijoj interpretaciji njegovog fizičkog stanja. Siodmak se trudi da rekonstruiše epohu u pogledu kulture, ambijenta i kostima ali u tome povremeno uspeva. U tom pogledu KAMPF UM ROM spada među ambicioznije "peplume" svoje epohe.
Ne možemo reći da je ovaj film vrhunac Siodmakovog opusa, uostalom deo literature potpisuje njegovog reditelja druge ekipe kao ko-reditelja, ali ako imamo u vidu koji su bili dometi ovakvih produkcija, rezultat je vrlo dobar. Priča se završava logično i zaključuje jedan zaplet filma ali ne razrešava sudbine svih junaka. Stoga, ovaj prvi film može da se tretira kao standalone.
* * 1/2 / * * * *
Meho me je obradovao, pogotovo što se slažemo oko Džeksonovog konga. [emoji106]
Sent from my TCL+S+720 using Tapatalk
Mene Mehmet raduje svakog dana. Zato što postoji...
ovo deluje kao hit u najavi...
http://www.slavorum.org/serbian-gopniks-aim-for-the-stars-with-the-lightstep-chronicles-comic-book/
Pogledao sam KAMPF UM ROM II, drugi deo filmskog diptiha Roberta Siodmaka koji je izašao godinu dana posle prvog dela.
Nažalost, ovaj film nudi epilog likova kao i završnicu istorijskog događaja koji opisuje ali nema kvalitet prvog filma. itno je imati na umu, da ovo nije sequel, samo produžetak priče sniman u isto vreme, ali evidentno je da se tokom rada ispostavio da materijala za dva filma nema. Niti drugi deo može da stoji samostalno, niti ima materijala da popuni čak i bitno kraće trajanje od prvog filma.
Sva tehnička svojstva filma istovetna su onome što je pruženo i u prvom.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam 681: THE GLORY OF KHAN Ljudmila Stajkova, američki i to žestoki recut bugarskog filma Хан Аспарух, trofilmja koje je govorilo o ujedinjenju bugarolikih plemena. 681: THE GLORY OF KHAN je verzija od sat i po u kojoj su dvojica američkih scenarista adaptirala scenario za originalni film koji potpisuje poznata istoričarka Vera Mutafčijeva. Ako imamo u vidu da je ovaj baziran na manje od trećine ukupnog materijala, moram priznati da je recut vrlo vešt je uspeva da očuva integritet priče i da funkcioniše kao celina.
Stajkov je jedan od onih reditelja iza Gvozdene zavese koji su snimali filmove na kojima se nije štedelo u pokušaju da se napravi istorijska freska, i literatura napominje da je 681: THE GLORY OF KHAN film na kome je radilo čitavih 50 000 statista koje su zbilja impresivne.
Uprkos ozbiljnom sažimanju građe, 681: THE GLORY OF KHAN uspeva da zadrži atmosferičnost, i da pojedinim scenama pusti da "otraju", ne žrtvujući previše epski zamah cele produkcije ali ostajući fokusiran na glavnog junaka i njegovu istovremenu borbu sa unutrašnjim i spoljnim neprijateljem. Glumačka podela je izuzetno sugestivna, ne samo po interpretacijama već i po vizuelnom utisku.
Ono što je sasvim sigurno jeste da bi bilo zanimljivo pogledati čitav trodleni filma ali sa druge strane, po minutaži uje odmah jasno da je reč o ostvarenju čiji autor nije morao niti je pokušao da se obazire na strpljenje gledalaca.
Međutim, u ovoj američkoj verziji koju su uradili američki producenti, pored recuta i kompletnog duba (a literatura navodi da je kraća verzija korišćena i u Bugarskoj) zanimljiva je i sama priča. Dakle, uspon Kana Asparuha se prati iz vizure njegovog nerazdvojnog druga, Vizantinca Velizara koga je Konstantin IV poslao kao svog emisara da observira bugarolika plemena na njihovim pohodima u interesu Vizantije, protiv Hazara. Međutim, kada se Asparuh okrenuo protiv Vizantinaca, u sklopu svoje ekspanzije preko Dunava, Velizar ostaje na njegovoj strani, ali isto tako u recutovanoj verziji protagonizam se prebacuje na vizantikske vojsovođe i njihove pokušaje da pobede Asparuha. Stoga ne dobijamo uvid u to kako je Velizar reagovao na Asparuhovo okretanje protiv njegove imperije.
Ipak, Velizarova uloga podseća na tipičnu holivudsku postavku "belog oslobodioca", s tim što ovde to sve dobija zanimljiv socijalistički, paradoksalno prosvetiteljski preokret. Naime, Velizar se vraća u Vizantiju posle svega, i sada njegova naracija iz voiceovera biva zaključena razgovorm sa vizantijskim starešinama koje mu traže da pošto je pismen napiše istoriju u kojoj su Vizantinci pobedili. Uprkos položaju koji bi mu to donelo, Velizar piše istinu jer zna da bugarolika plemena to ne mogu da napišu jer su nepismena. Zbog toga, on biva osuđen a zapis spaljen.
Dakle, sam film na kraju iako je priča o korenima bugarske nacije, zauizima u potpunosti vizuru "civilizovanog" posmatrača a uprkos ovom LITTLE BIG MAN disclaimeru, Vera Mutafčijeva i Stajkov rade sve što mogu da dosta verodostojno rekonstruišu i Asparuhov narod i Vizantince. Stoga, 681: THE GLORY OF KHAN je jedan od najverodostojnijih prikaza Vizantije na filmu.
* * * / * * * *
Posle filma LIFE, Daniela Espinosu ttreba zvati Espinosa doktor Daniel. Scenaristi DEADPOOLa su u njegovoj režiji dobili priliku da dobiju svoj prvi seriozan film i to na bazi skripta koji je textbook primer dobro istražene interpretacije već korišćenih formula uz poneko malo osveženje, i to više na deklarativnom nego na suštinskom nivou. Srećom taj spoj polovnih elemenata koje su pisci skupili zaista spada u red onih koje vrlo rado gledamo iznova. Oni su ukrstili ALIENa sa GRAVITYjem, i tu stvarno nemamo šta da nam smeta jer ko će da se žali na takav spoj?
Oni kojima to eventualno smeta mogu da zameraju nedostatak originalnosti, ali u trenutku kada se na ekranima smenjuju prenaduvane ekranizacije stripova, rimejkovi i ributovi, LIFE je formalno "nov materijal", a sve ono što u njemu nije novo - već je dovedeno na nivo arhetipa. Prilično je žalosno kada se LIFEu ove godine pretpostavlja ALIEN: COVENANT već smoždenog Ridleya Scotta i stvara utisak kako je eto LIFE predjelo za COVENANT. Voleo bih da grešim ali sve mi deluje da je LIFE daleko superiorniji film.
Ono što je u filmu sveže jeste zapravo i ono što je za ovu vrstu filma najvažnije a to je generisanje napetosti i način na koji se to radi scenarisički, a pre svega rediteljski. Naime, u ovoj vrsti filma u kojoj junaci "čačkaju mečku", a svesni su da su naišli na nešto jako opasno, suština je dobro opravdati njihovo "glupo" ponašanje i učiniti ga uverljivim. Pisci u tome uspevaju. Dakle, astronauti donose "glupe" odluke koje u kontekstu deluju opravdano, proističu iz njihove ličnosti i situacije.
A onda to sve na volej dočekuje Espinosa i na nivou suspensea pravi jedan od najefejktnijih filmova koje sam gledao poslednjih godina. Koristeći sve dostupne tehnike, a ne libeći se ni jump scarea u pojedinim situacijama, uspeva da napravi vrhunsko suspense ostvarenje koje vrca od nelagode visokog intenziteta. I u tom građenju nelagode, gledaocu pomaže anticipacija koju ima baš zbog onog bioskopskog minulog rada i gledalačkog iskustva.
LIFE je po svom DNK B-film i na neki način, ovaj film je alterego samog monstruma o kome govori, jedne mase koja je spremna da preživi jer je prosto izuzetno adaptibilna, i niko ne može da joj se odupre. Otud, LIFE je film koji će naići na otpor ali otpor je uzaludan.
* * * 1/2 / * * * *
Zvuči vrlo ohrabrujuće. Zaista je u ovakvim filmovima često esencijalno bitno da se opravdaju glupi postupci nominalno vrlo racionalnih i učenih ljudi.
Nadam se da ćeš ga overiti u kinu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ALL NIGHTER Gavina Wiesena, jednu od onih indie komedija koje su imale predispozicije da budu nešto ozbiljno ali to na kraju nisu. Wiesen je snimao film po scenariju Setha Owena kiojije potpisao predložak za solidni MORGAN Klana Scott, a u glavnim ulogama imao je oskarovca J.K. Simmonsa i Emile Hirscha. Sve je dakle bilo profilisano da prođe dobro ako bude kvaliteta, ali nažalost kvalitet se nije desio. ALL NIGHTER je bled, ravan i isuviše mejnstrimičan po zapletu, sa indie aurom koja mu ni na jednom nivou ne doprinosti. Stoga, indie element na kraju dovodi samo do toga da mejnstrim elementi nisu dovedeni do svog vrhunca, da film načinje komediju ali nikada nije istinski smešan jer pokušava da prikaže nešto više, a i to "više" mu izmiče.
Ovi ostaci ideje koje nam Wiesen servira sami po sebi nisu onoliko loši koliko bi se očekivalo. ALL NIGHTER je relativno ozbiljno realizovan film, a Wiesen nudi povremeno i neka dosta promišljena rediteljska rešenja, no sve to je uzalud jer film naprosto nije uspeo da se nametne ni u jednom aspektu.
J.K. Simmonsa oskar evidentno nije promenio. On je i dalje onaj uporni sporednjak koji donosi puni angažman u svaku ulogu pa je tako i ovde, gde je jedan od dva leada. Međutim, bilo bi dobro da svoju novostečenu reputaciju i kultni status krene da povezuje sa nekim konceptualno jačim projektima.
* * / * * * *
Ako je THE FINAL CHAPTER zbilja završni film u serijalu ekranizacija igara RESIDENT EVIL onda posle šest igranih filmova možemo reći da je ovo jedna od časnijih franšiza. Nota bene, Paul WS Anderson nije postavio letvicu previsoko sa prvim filmom ali to je bio jedan pošten visokoestetizovan postmatriksovski zombi shoot em up u kome je Milla Jovovich uspela da postane akciona heroina. Zatim, u sledećih pet filmova od kojih dva nije režirao, Anderson je zadržao ključnu kreativnu poziciju i serijal nikada nije zalutao. Štaviše, pored prvog dela, treći i četvrti su daleko najbolji, što znači da serijal ne samo da nije opadao po kvalitetu već je imao i jedan uspon. Konačno, ovo je jedan od etkih serijala u kome fanovi ne mogu da se slože oko toga ni koji im je najbolji ni koji im je najslabiji film, ali i to govori mnogo.
Šesti i završni film spada među slabija tri u serijalu, s tim što je meni kudikamo bolji od petog. Naime, peti je produžio izuzetno uspelu gejmersku liniji postavljenu u četvrtom, ali nije bio ni približno dobar. Šesti deo se međutim vraća postapokaliptičnoj atmsferi trećeg dela u kome u kome svet RESIDENT EVILa evocira MAD MAX. To se ne odnosi samo na suncem sprženu pustoš već i na lokaciju iz prvog filma - Hive koja dobija prominentnu ulogu u završnici.
Praktično možemo reći da poput samog Hivea i u samom serijalu imamo povaratak na početak, i da sada gledamo njihove ruševine. Milla je dobrih petanest godina starija a lokacija je devastirana tokom apokalipse. Detutna lokacija korespondira i sa istrošenošću samog serijala. Međutim, u susretu dve ruševine dobijamo neke dobe rezultate.
U ovom filmu Anderson se opredeljuje za neprekidnu akciju, i ona je sporadično jako dobro postavljena, recimo kada Alcie na početku biva napadnuta od strane letećeg zombi monstruma.
Međutim, reći za monažu da je quick cutting predstavlja ublažavanje. Ovaj film nije nasečen, on je narendan i tako intenzivan postupak umnogome umanjuje efektnost i nekih dobro postavljenih akcionih elemenata. Isto važi i za dramske scene. Naime, mnoge od njih su u nekritički visokom tempu uprkos tome što otvaraju prostor za nekakvo odmorište.
Stoga, THE FINAL CHAPTER donosi dosta radosti za fanove, i nudi zaista dosta razloga da mu se progleda kroz prste, međutim zbog agresivne montaže na kraju znatno slabi efekat onoga što se kod Andersona nikada nije dovodilo u pitanje.
Verujem da mnogi faktori dovode u pitanje dalji opstanak serijala, i da je ovo možda zaista kraj serijala u ovoj formi. I ako je tako, zadovoljan sam. THE FINAL CHAPTER možda nije izvukao maksimum iz svoje zamisli ali pružio je mnogo više zanimljive akcije od mnogih a isto važi i za čitav B-filmski ugođaj.
Konačno, koliko god da je skandalozno visok budžet od 40 miliona dolata za nešto što smatramo B-filmom, to danas jeste B-film, i stoga Anderson je savršeno uskladio sadržaj i formu.
* * 1/2 / * * * *
Dean Israelite je debitovao izuzetno zanimljivim found footage SFom PROJCET ALMANAC koji je zauzeo svoje mesto u miljeu post-CHRONICLE omladinskih žanrovskih filmova, iako mu je izmakao kultni status. Ubrzo posle toga, Israelite dobija nezahvalan zadatak da režira reboot POWER RANGERSa, i da na tom putu provede par perspektivnih godina svoje karijere snimajući nešto što je besmisleno.
Srećom, ako uzmemo u obzir šta su POWER RANGERSi, Israeliteov film je prilično dobar. Zapravo većinu primedaba koje imam na film uputio bih na ono što su datosti franšize Haima Sabana i japanskih preteča od kojih je preuzeo taj sadržaj.
Israelite je snimio još jedan film kome je CHRONICLE referentna tačka, dakle sa idejom o grupi običnih tinejdžera u nekim heightened reality okolnostima koji postaju superheroji. Ako imamo na umu da je u nekoj fazi ovaj reboot pisao Max Landis, čovek koji je radio CHRONICLE, premda na kraju nije snimljena njegova verzija, onda je jasno koliko se snažno nadvila senka Trankovog filma na POWER RANGERS.
Israelite uspeva da nađe ključ kako da savremene, relativno uverljivo postavljene tinejdžera prevede u bizarnu trashy premisu sa vanzemaljskom intervencijom kod nas, i da ih prebaci u epski intergalaktički sukob, ali naravno ima tu elemenata koji se ne mogu "nadjačati", u ovom slučaju negativka Rita Repulsa koju igra Elisabeth Banks.
Međutim, kada se uzme u obzir šta je Israelite morao da obradi i učini modernim i uverljivim, POWER RANGERS je odlično urađen posao i jedna više nego uzorna ekranizacija vanfilmskog IPja.
Ipak, otvara se jedno ozbiljno, ponovo maltene civilizacijsko pitanje. Naime, POWER RANGERSI su svoju ekspanziju devedesetih imali upravo zbog oskudice superherojskih sadržaja namenjenih deci. Tada je bio BATMAN i nije bio za decu. Međutim, danas kada imamo Marvel koji se prevashodno obraća deci, POWER RANGERSi nisu zamena ni za šta već samo jedan nedovoljno dobar surogat Marvelovog originala.
Kada se tome doda da je Israeliteov zadatak bio da sve to kudikamo uozbilji, da mu doda neki grit, da stvari učini ubedljivijim, zaista se otvara pitanje kome se ovaj film obraća.
Međutim, otvaranje ovog filma od 105 miliona dolara u ravni nekih četrdesetak u prvom vikendu nije nimalo loše. Dakle, neka niša je pogođena i stvar je profunkcionisala. POWER RANGERS je franšiza koja vapi za nastavkom i deluje da će ga biti. Israelite je postavio dobre temelje koji mogu da se nadograde.
No, ipak uprkos prijatnom gledalačkom iskustvu, voleo bih da sam Israelite pređe na neke druge projekte jer je za POWER RANGERS učinio i više nego dovoljno-
* * * / * * * *
TIRANT LO BLANCH Vicentea Arande je ekranizacija čuvenog romana valensijskog viteza i književnika Joanota Martorella. Martorell je napisao ovaj roman u 15. veku i izdat je posthumno 1490. a smatra se bitnim uticajem na Cervantesa i na formu modernog romana.
Martorellov viteški roman se razlikovao od viteških romana svoga vremena prvo jer nije govorio o velikoj pobedi pa čak ni o jednoj izdvojenoj bici, kao i po tome što je imao satirične elemente, i ljubav punu strasti i telesnosti bez kontemplativnosti koja je bila svojstvena ovom žanru.
Arandin film ekranizuje drugu polovinu romana, kada junaka pustolovine dovode u Konstantinopolj gde ga Car zadužuje da brani Vizantiju ali se on pored tog zadatka bavi vrlo ozbiljno i razdevičenjem njegove naslednice.
Na vizantijskom dvoru tog vremena vlada doza dekadencija, verovatno proistekla iz svesti od nadiranju Turaka pod vođstvom Mehmeda II.
Iako se smatra da je roman delom autobiografski a da delom aludira i na čuvenog vođu krstaša, ipak je reč o delu kome istorija nije ni na prvom ni na bilo kom zaista bitnom mestu. Pre svega reč je o jednoj romantičnoj priči sa malo humora i erotike koja se iscrpljuje u žestokom melodramskom ekscesu.
U tom smislu, Vizantija Srednjeg veka tretirana je i fetišizirana kao bilo koji srednjevekovni dvor ikada prikazan na filmu, sa određenim strpljenjem kad je reč o pokušaju da se rekonstruišu ambijenti i odeća.
Ono na šta je Aranda trebalo da obrati pažnju jeste koherentnost priče. Njegov film ne uspeva da izgradi jasan narativni zamajac već ostaje dosta konfuzan i pomalo odbojan za gledanje. Bez likova sa kojima publika može da se identifikuje i odnosa čije je uspostavljanje nekakav cilj priče, TIRANTE LO BLANCO ne uspeva da komunicira.
* * / * * * *
https://youtu.be/3cxixDgHUYw (https://youtu.be/3cxixDgHUYw)
After being off-the-air for two years — and following and plenty of speculation about its future — HBO's True Detective is making some progress behind the scenes toward a new season.
EW has exclusively learned that creator Nic Pizzolatto has penned at least the first two episodes for a potential third edition of the acclaimed anthology crime drama.
We have also learned that Emmy-winning writer-producer David Milch — the mind behind dramas such as Deadwood and NYPD Blue — is coming on board to work with Pizzolatto.
The extent of Pizzolatto and Milch's collaboration is still early days and not yet formalized. Obviously, Milch's experience as a writer will be a key component, but for the record he's not expected to serve as the True Detective showrunner (at this stage, there is no specified season 3 showrunner). Also keep in mind a third season has also not yet been greenlit, so new episodes are far from certain.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ВИКИНГ Andreja Kravčuka, izuzetno realizovan film o usponu Kneza Vladimira na čelo ruskih plemena. U pogledu naracije, ovo je holivudizovan film koji peikazuje dosledno koncipiran heightened reality Vladimirovog naslavnijeg perioda, kada se mudrim odlukama i ratničkom hrabrošću izborio za dominantnu poziciju i opredelio da Ruse okrene hrišćanstvu. Jako je zanimljiva uloga hrišćanstva u svemu ovome jer film zapravo pokušava da spinuje ceo paganski, bratoubilački i silovateljski deo Vladimirove biografije i da ga zaključi istovremenim dolaskom na čelo plemena ali i okretanjem hrišćanstvu koje je tretirano ne samo kao politička odluka već kao autentični faktor transformacije glavnog junaka i njegovog naroda.
Ako imamo u vidu da je u prve dve trećine filma, ВИКИНГ jedan ozbiljan heavy metal ep u kome ratnici idu okolo i ne jebu živu silu, pojačani berserkerskim napicima, gde svako obeščašćenje potencijalno stoji kao uvod u ljubav, i ratnici izgledaju kao supercool surferi, tek na početku trećeg čina, Vladimir shvata da treba odustati od paganske vere.
Situacija sa jednim ritualnim žrtvovanjem koje je pošlo naopako otvara Vladimira ideji drugih religija. Nažalost, nije prikazano kako je pokazivao interesovanje za razne religije pa je recimo odbacio Islam jer zabranjuje alkohol. Elem, tek posle preuzimanja Korsunja, Vladimir u potpunosti biva uveren u snagu pravoslavlja i tome doprinosi ne samo ponašanje patrijarha Anastasa već i sam hram koji je tamo video.
U svakom slučaju, ono što verovatno može delovati neobično gledaocima jeste taj odnos prema hrišćanstvu u kome Vladimir okajava svoje brojne grehe i istinski postaje čovek vere, čime Kravčuk gradi sliku "istorijskog pomirenja" u kome nije bitno iz čega je čovek krenuo nego kako je završio.
I zbilja, sada kad razgovaramo o ovoj temi vrlo je zanimljivo i poučno posmtrati način na koji se u filmu tretiraju te osetljive teme srednjevekovnog morala i duhovnosti i načina na koji se to obrađuje u savremenom filmu koji istovremeno želi da sačuva fundamentalne vrednosti mitske matrice koju nosi priča ali i da to obogati određenim elementima realizma i istorijske rekonstrukcije.
Ruku na srce, lako mogu da zamislim i istoričare i Zapadnjake kako se gnušaju nad ovim hibridnim narativnom, ali on i umetnički i ideološki funkcioniše.
Najveća slabost filma je na nivou dramaturgije i to ne samo na planu scenarija već i kreiranja drame u glumačkoj podeli. Naime, u nekoliko navrata, iammo situaciju da otežano identifikujemo junake. Srećom, konflikti unutar scena su dovoljno jasni da shvatamo "sa kim jašemo", što bi rekli u starom Holivudu.
Ono što je važno, ključno je da imamo harizmatične junake među onim koji su noseći a Danila Kozlovsky ovim filmom podiže svoj star power na još viši nivo.
Ipak, pored Kozlovskog, najveći adut filma jeste sama Kravčukova inscenacija. Film je izvanredno snimljen, kadriranje je nepogrešivo iz scene u scenu, estetizacija je vrhunska, visoka i konzistentna, kao i montaža. Mogu slobodno da kažem kako je ВИКИНГ možda i najbolji film u pogledu uvođenja savremenih filmskih tehnika u prikaz Srednjeg veka. Neke od bitaka u njemu zaista su nesvakidašnje, i u našoj aktuelnoj epohi možemo reći da je ВИКИНГ verovatno vrhunac filmskog prikazivanja Srednjeg veka jer objedinjuje sve - spektakl, borbe, paganizam, hrišćanstvo, dinastičke sporove i mitske elemente.
Svemu tome treba dodati da se kod nas prikazuje duža verzija, za one starije od 18 godina koja traje 148 minuta i moram priynati da ne pamtim film ovog trajanja koji je tako "brzo" prošao. Međutim, Kravčukov vizuelni izraz je prepun detalja, sa razrađenom teksturom i zaista čini ovo jednim "kaloričnim" iskustvom. Iz svih ovih razloga, film i dobija tih pola zvezdice viška.
* * * 1/2 / * * * *
Kim Newman je u svojoj kritici filma IBIZA UNDEAD Andy Edwardsa rekao kako je to podnošljiv, simpatičan film i nažalost dezinformisao nas je. Još od SHAUN OF THE DEAD, znamo za mogućnost da se može pojaviti zanimljiva zombi komedija iz Britanije. Nažalost, ovo je užasno loš film koji nije uspeo da iskoristi premisu zombi apokalipse koja zatiče grupu britanskih turista na Ibici.
Nažalost, film ne funkconiše ni na jednom nivou. Likovi su bezveze, ispod britcom standarda. Horor imaginacije nema. Tehnička realizacija je na granici darovitog amaterizma.
Nažalost, plašim se da nisam jedini koji će pružiti priliku ovom filmu.
ghost in the shell je ULTRA dobar!!! ali neverovatno dobar. #imax ako imate gde. ako ne, sedite što bliže. ludilo!
nažalost, nije mi se dopao :(
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kaže raja mnogo amerikanizovan rimejk.
Ja baš htedoh da pitam je l gledao ko. Recenzije vele da je odlično uslikan, ali da je zapravo razvodnjena verzija anime.
naravno da je svaki film razvodnjena verzija knjige, kao što bi se moglo reći da je anima - anima, igra - igra, a film - film. al ovo je mnogo dobro urađeno, i s ljubavlju definitivno. možda je i do imaxa, lol, al gledam ga opet sigurno. :lol:
Gledaću i ja, nema zbora, taman ga nagrdili najstrašnije.
I ja samo videh negativne utiske...
Pogledao sam PREVENGE Alice Howe, koautorke Wheatleyevih SIGHTSEERSa koja je sada sama napisala i režirala praktično isti film. Ovog puta glavna junakinja je luda trudnica koja ubija ljude, delimično po diktatu neorđenog deteta čiji glas čuje u svojoj glavi. Priča je otprilike to, i realizovana je kao serija povezanih skečeva koji su tehnički dosta solidno urađeni, sa onom televizijskom preciznošću i veštinom po kojoj su Englezi poznati.
Nažalost, osim tog čudnog spoja apsurdne komedije i pseudo-horora, nema ovaj film neka naročita svojstva, naročito što nije ni naročito smešan, a ni najmanje nije strašan.
* 1/2 / * * * *
GHOST IN THE SHELL je trebalo da bude film sa kojim će Rupert Sanders diplomirati kao prvoligaški holivudski reditelj ali nažalost čini se da je poklekao pod pritiskom okolnosti. Naime, izgleda da je i on sam uspeo da shvati ovo kao veliki ispit i podbacio je. Naime, GHOST IN THE SHELL je film koji za početak pati od nedostatka narativne i stilske artikulacije koju nosi holivudaska A-produkcija kojoj evidentno pripada. Sanders je imao "suvišnu slobodu" u realizaciji ovog filma i bežeći od estetike blokbastera pokazivao je njenu superiornost da bi pred njom na kraju morao da poklekne.
S jedne strane, film pokušava da maksimalno ispoštuje animu ali je neumitno menja jer to je bilo neizbežno a ono što je preostalo iz Oshiijevog klasika često deluje deplasirano.
Dizajn filma je prilično skroman jednim velikim delom što vrlo mali broj rekvizita i ponuđenih ambijenata uopšte uspeva da zaigra u filmu. Neverovatno je koliko film scenografski obećava a onda se dešava u ambijentima koji su maltene realistički, vrlo često arhaični i svakodnevni. Sve dizajnerske stvari koje nam film nagoveštava nemaju nikakvu ulogu u filmu. Sam dizajn je suv, nemaštovit, a elementi preuzeti iz anime kad su otelovljeni deluju često vrlo apsurdno i krajje arhaično.
Akcione scene su nerazrađene i izrazito nezanimljive, takođe viđene puno puta, a Sandersova želja da ih gurne u pravcu arta nije uspela, recimo u sceni tuče u onom plićaku. Sama priča ne može da se održi sama po sebi, ako nema neku žanrovsku nadgradnuu u pogledu atrakcije a to je sve ovde izostalo.
Zato GHOST IN THE SHELL ne deluje kao anime ili cyberpunk već naprotiv deluje kao steampunk po svom dizajnu ali i po kadriranju koje je povremeno apsurdno loše, a montaža u mnogim scenama nije doprinela.
U svakom slučaju, jedan od elemenata montaže koji ne valja jeste tempo. Ritam filma je potpuno ravan a tempo je isti iz scene u scenu nezavisno od toga šta se u tim scenama dešava. Sve je dato kao podjednako važno i sve je podjednako nerazrađeno.
Sve u svemu, GHOST IN THE SHELL nije promašaj ogromnih proporcija samo zato jer smo ovakve priče videli toliko puno puta da sami popunjavamo delove slagalice koji nedostaju ili se ne vide lepo.
* * / * * * *
Kad smo već kod aktuelne bioskopske ponude, ova slika solidno ilustruje ono što se stručno zove holivudskim odsustvom svežih ideja. Da ste spavali davdeset godina u krio-snu i probuduli se danas, sigurno biste se čudili:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi64.tinypic.com%2F2czoorm.jpg&hash=21499d5c07686cd5494013e225ec7b5b1b58d06c)
Ali Holivud nije gadljiv na pare. Da se nove ideje isplate zar ne bi svi Holivuđani pohrlili da se omaste?
ovako nekako i ja :lol:
http://www.telegraph.co.uk/films/0/ghost-review-scarlett-johanssons-soulful-action-spectacle-proves/
Odličan kraj sezone za Big Little Lies. Serija vrlo ekonomična, nekoliko sabplotova koji nisu završeni lepo će se preneti u drugu sezonu a glavni zaplet se tek u poslednjoj epizodi razotkriva po dubini, značaju itd. Plus, samo sedam epizoda, dakle, ne autstejuje svoj velkam itd. Topla preporuka.
Pogledao sam STRATTON Simona Westa, film koji bi trebalo da započne seriju ekranizaciju romana Duncana Falconera. Ovaj film je prvobitno trebalo da headlineuje Henry Cavill ali onda je napustio projekat neposredno pred snimanje jer niej bio zadovoljan direkcijom u kojoj sve ide. Cavill je poznat kao pravi naslednik Lewisa Collinsa kad je reč o militarizmu, i pokušaju da igra Bonda, ali mislim da u ovoj fazi svoje karijere Cavill ne mora da snima WHO DARES WINS što STRATTON u svojoj osnovi jeste.
Nažalost, za razliku od WHO DARES WINS koji je bio vrhunac pro-tačerističkog filma i apoteoza SAS, STRATTON ne uspeva da obavi isti zadatak za SBS, britansku verziju SEAL. Naime, do sada tradiconalno pouzdani West ovde radi sa scenarističkim materijalom koji je ispod nivoa a Dominic Cooper, inače dosta simpatičan i harizmatičan glumac ne uspeva da "izvuče" koherentan lik iz glavnog junaka.
Tako STRATTON ostaje bizaran mish-mash komadoskog akcijaša, tehnotrilera, War on Terror i hladnoratovske pretnje. Dešava se u Londonu, i samo podseća koliko je umnogome sličnu CRIMINAL Ariela Vromena superioran film. Lokacije van Londona su bitno slabije iskoriščene, uvodne scene u Iranu su na dubokom DTV nivou.
Na kraju, STRATTON i jeste skončao na DTVu ali verujem da to nije bila namera ove ekipe. Cavill je mudor izbegao ovaj brodolom, premda naravno nećemo znati koliko je njegovo odustajaje budžetski koštalo ovaj projekat.
West uspeva da napravi nekoliko podnošljivih akcionih set-pieceova i film nikada nije dosadan, ali nije ono što bi morao da bude kako bi lansirao ceo serijal ili opravdao reputaciju uključene ekipe.
* * / * * * *
Golden Age of TV is not so golden for writers: Why the Writers Guild of America is moving closer to a strike (http://www.latimes.com/business/hollywood/la-fi-ct-writers-guild-negotiations-20170331-story.html)
"The Host" and "Snowpiercer filmmaker Bong Joon-Ho returns this year with the Netflix original film "Okja," but it looks like he's already developing his next project.
AsianWiki (via The Playlist) reports that Bong's go to actor Song-Kang Ho will re-team with him on the feature "Parasite". All that's been revealed about the project is that it will 'revolve around a family going through a disturbance'.
The plan is reportedly for the movie to be ready for release in South Korea in 2018. No official confirmation of the report has come through at this point.
Pogledao sam SLEEPLESS Barana bo Odara, rimejk filma NUIT BLANCHE Frederica Jardina. Nažalost, holivudski debi mladog nemačkog reditelja nije uspeo da dostigne nivo Jardinovog originala baš u onom aspektu u kome bi američki filmovi trebalo da budu bolji od francuskih a to je visokooktanska bioskopska akcija. Jardinov film je jedan korektan high concept digao na viši nivo izuzetnom propulzivniošću koju je doneo rediteljski koncept i atipično vitalna fotografija Eastwoodovog višedecenijskog DPa Toma Sterna koji je u ovom filmu ostavio utisak da ima itekakvog žara što se ne bi reklo po njegovim "primarnim" projektima. Nažalost, Baran bo Odar nije doneo nikakve novitete u pogledu inscenacije, i ona je uglavnom korektna ali ne naročito nadahnuta.
Ako imamo u vidu da je Baran bo Odar imao naročito kvalitetnu glumačku ekipu koju čine Jame Foxx, Michelle Monaghan i Scoot McNairy i da ih je vrlo slabo iskoristio, pre svega McNairyja, onda promašenost SLEEPLESSa postaje još očiglednija jer ovakva ekipa zaista može da digne film na viši nivo ali Baran bo Odar nije znao kako. To je naročito šteta je mi Foxx i Monaghan deluju kao da su bili spremni da se potrude.
Andrea Berloff u svom opusu ima BLOOD FATHER kao jedna od scenarista. Dok u početku SLEEPLESSa deluje kao da će biti ponovljeno nešto od čvrstine Richetovog filma, već pred kraj prvog čina sve se pretvara u ne naročito zanimljivo bavljenje mehanikom jedne vrlo bajate priče. I to onda Foxxova energija nije mogla da reši stvar.
SLEEPLESS je film koji će možda naći svoje mesto na televizijskom programu i podsećazti publiku kako izgleda mediokritetski film kad ga rade ljudi koji su overqualified za zadatak.
* * / * * * *
Pogledao sam PRESIDENT Mohsena Makhmalbafa, satiričnu priču koja umnogome preuzima obrasce narodne priče ili bajke o diktatoru neke izmišljene zemlje koji tokom puča uspeva da se izvučle od pobunjenika i kreće u bekstvo sa svojim malim unukom. Na tom putu, naravno, diktator otkriva svoju davno izgubljenu ljudskost, suočava se sa posledicama svoje vladavine, nepravdama koje je sam izazivao itd.
Tokom gledanja Makhmalbafovog filma sve vreme sam uglavom imao utisak koliko je Kusturica superioran reditelj u odnosu na njega i kako ponekad deluje da toga nismo svesni. Iako naravno usled Kusturičine eklektičnosti, ne možemo govoriti o nekim njegovim elementima per se, kada posmatramo kako se Mohsen hvata u koštac sa sličnim rešenjima i temama, vidimo da njegov filmski prizor nema ni tu uverljivost, ni tu snagu.
Makhmalbaf takođe svopju priču želi da učini svedenom, da je ispriča u maniru bajke ili narodne priče, da reši mnoge sizuacije kroz muičke ili plesne interludije, da epizodičnu strukturu obogati razmim bravuroznim mikro-celinama, međutim, u tome naprosto nije dovoljno dobar te samo evocira majstora na kog pokušava da se osloni. Uprkos odlasku iz Itana, Mohsen našalost nije uspeo da prevazuiđe one karakteristike tamošnjeg stila po kojima su poznati, i da se uključi na pravi način u druge tokove. zato mu je i ovaj film najbolji kada je u svedenijem i realističkom ključu.
Kao refleksija na Arapsko proleće, ovaj film snimljen na gruzijskom jeziku nažalost ne nudi dovoljno.
*1/2 / * * * *
Pogledao sam CITY OF TINY LIGHTS Pete Travisa, adaptaciju romana Patricka Neatea. Reč je o krimiću koji prebacuje neke od obrazaca proze i ekranizacija Raymonda Chandlera u savremeni londonski milje, među pakistansku emigraciju. To prebacivanje urađeno je uglavnom dobro i uglavnom sveobuhvatno a Riz Ahmed dobija priliku da zaigra tvrdog privatnog detektiva koji istražuje nestanak ruske prostitutke. Travis se vraća u Britaniju posle neuspešne holivudske epizode i ponovo radi film koji mu po kapacitetu najviše odgovara, BBCjevu filmsku produkciju, triler koji se može realizovati okretanjem povišenom realizmu sa korenima u britanskoj televizijskoj estetici i sa političkim tonovima.
Travis je radio ovaj film sa DPjem Felixom Wiedermannom koji je stasavao na britanskoj televiziji i zanimljivo je da u postupku koriste dosta retro digitalnih rešenja. Za razliku od dosta osrednje fotografije u STRATTONu, ovde Felix pruža mnogo jasniju estetizaciju.
Uprkos tome što CITY OF TINY LIGHTS ne dobacuje ni blizu statusa značajnog britanskog krimića svoje generacije, daleko je bolji od onoga što poslednjih godina nastaje u tom žanru, a Riz Ahmed je glumac u usponu i sigurno mu daje nešto viši profile nego što bi inače dobio.
Ukupno uzev, Travis je snimio jedan od onih filmova koje možda nije neophodnoe gledati u bioskopu ali će dugo živeti na ostalim formatima.
* * * / * * * *
Pogledao sam ОЛИМПИУС ИНФЕРНО Igora Vološina, ruski ratni film smešten u dane kada su Gruzini napali Osetiju a onda ih Rusi izbacili odatle. Glavni junaci su mladi Rus koji odlazi u Osetiju da snima retku vrstu leptira koja tamo živi i mlada Ruskinja, novinarka koja dolazi da mu pomogne u njegovoj eksprediciji. Ona mu je drugarica i nerealizovana ljubav iz detinjstva. Kada Gruzini navale oni kreću u bekstvo, između ostalog i zato što su prilikom snimanja leptira snimili i gruzijske trupe kako napadaju prve.
Vološinov film je režiran vrlo propulzivno, izlaže priču u visokom tempu koji ne uspeva da isprati intelekt scenarističkog predloška. U određenom smislu, odav film možemo porediti sa NO ESCAPE Braće Dowdle po tom intenzitetu i svedenosti priče. Ono što je vrlo problematično u scenariju je upravo taj element pokušaja da se dokaže kako je Zapad lagao o napadu na Osetiju. Film je u tom pogledu jako uporan, i jako naivan, i tu medijsku dimenziju dosta pojednostavljuje. Naročito, ako imamo u vidu da zapravo čitav medijski fenomen rata u Osetiji nije prikazan, recimo pojava ruskih trolova na internetu i činjenica da su Rusi prevashodno izveštavali okom kontranapada jer su zapadni mediji bili zauzeti na Olimpijadi u Pekingu.
Međutim, ono što je glavni Vološinov adut je izuzetan rad direktora fotografije Igora Grinjakina koji uspeva da napravi izuzetno vibrantnu atmosferu. Iako film nije found footage, u tim naizgled haotičnim ali zapravo vrlo kontrolisanim pokretima kamere uspeva da ponudi ne samo vsveobuhvatnu sliku lokacija već i dinamične prizore koji se jako efektno sklapaju u montaži u jedan ekspresivan kontinuitet.
U tom pogledu, ОЛИМПИУС ИНФЕРНО zaista deluje kao zanatski odgovor na sirov, dinamičan rukopis nekih mlađih američkih reditelja.
Dve scenarističke greške koje donose Vološin i četvorica scenarista - a to su pre svega taj didaktički segment o "medijskom ratu" i taj narativni okvir u kome junak priča svoju priču kao predložak za film, bez ikakvog naročitog razloga opterećuju jednu filmsku celinu koja najbolje funkcinioše onda kada je najjednostavnija i baš zbog toga što je jako jednostavna.
Neko ko može da pređe preko scenarističkih nedostataka i da se bez ostatka prepusti atmosferi i energičnoj vizuelnosti, ovom filmu može dati i * * * ali ruku na srce, poštena ocena je ipak malo manja.
* * 1/2 / * * * *
BOYKA Todora Čapkanova je prvi film u UNDISPUTED serijalu u kome je junak veći deo filma nas slobodi. Objektivno gledano u tom rešenju se mogla naći velika klopka jer veliki deo tog DTV šmeka u serijalu i proističe iz te svedenosti postavke i smeštanja u zatvor. S druge strane, prvi film je snimio Walter Hill i to je bio njegov poslednji dobar i ozbiljan film. DTV renesandsy vodio je Isaac Florentine, koji se ovde pojavljuje samo kao producent.
Čapkanov se međutim odlično snašao u ulozi reditelja i uprkos tome što mu ovo nije bio debi, odnosno nije ono što mu je do sada prepuštano da radi a to su SyFy Channel i Asylum radovi, pokazao je da može da ponovi ono šo čemu je Florentine poznat u pogledu akcije, ali i da na nivou same priče i melodrameske potke sve režira sa jednim drskim minimalizmom iz "less is more" ključa tako da pored hiperkinetičnosti, BOYKA ima neki vrlo poseban gritty identitet na nivou prikaza junaka i njihovih odnosa. U filmu nema comic reliefa niti spontanog humora, sve je sumorno i tvrdo.
Akcija je odlična, a drago mi je da sam prepoznao neke koreografije na nivou pojedinačnih udaraca iz JESENI SAMURAJA i u BOYKI pošto ga je radila ista kaskadesrska ekipa. Naravno, sam način snimanja akcije je drugačiji, BOYKA se bazira na agresivnim zvučnim efektima i agresivnim pokretima kamere u pokušaju da se akcija zabeleži integralno, pto naravno dovodi do raznih egzibicija sa ubrzavanjem i usporavanjem slike. Taj efekat osim u par slo mo akcenata nismo koristili u JESENI jer nam je cilj bio mnogo više mainstream look borbi.
BOYKA želi borbe koje su gritty, energične, jednostavne i kao takve su i napravljene, tako da Čapkanov radi po Florentineovom playvbooku i od njega se ne odmiče.
Za razliku od trećeg dela, Scott Adkins je ovde jedini značajan akcioni heroj, nema faca kao što je Marko Zaror i uvođenja nekih novih lica. Sve ostalo su kaskaderi ali Scott Adkins itekako može da iznese ceo film kao jedina akciono-glumačka faca.
Činjenica da se ekipa opredelila za ovako svedenu formu pokazuje da Lerneri čuvaju low cost politiku proizvodnje ali da isto tako nemaju nameru da na bilo koji način rizikuju i kompromituju "umetnički integritet" ovog serijala koji se ispostavio kao zbilja kultni produkt kuće Nu Image.
Stoga i ne čudi da je film posvećen sećanju na preminulog Danny Lernera.
* * * / * * * *
Pogledao sam lajv ekšn rimejk Ghost in the Shell i moram da se složim sa većinom kritika koje sam čuo poslednjih nedelju dana. Film na prilično površan način interpretira Oshiijev originalni Anime predložak pokušavajući da smelu egzistencijalističku eksploraciju koja ga je karakterisala sažvaće i prepakuje u probavljiv paket za tog nekog fiktivnog savremenog gledaoca koji nije dovoljno pametan i strpljiv da reflektuje na ono što vidi i čuje već mu se sve mora servirati u obliku lako shvatljivih infodampova svedenih na po jednu rečenicu izgovorenu u replici u statičnim dijalog-kadrovima.
Ovo čak i nije najveći prestup Sandersovog filma i ja bih bio sasvim spreman da prihvatim pojednostavljenu naraciju i patronizirajuće poentiranje da u drugim aspektima film ide preko nekih granica koje su slični naslovi poslednjih sezona. Međutim, ne ide i Ghost in the Shell 2017 se davi u jednom direct to DVD pomanjkanju ambicije, a gde fraza ,,direct to DVD" ne označava skučeni budžet u kome inspirisani autor krši konvencije spreman na improvizaciju i prinudnu inovaciju već pre defetističku logiku ,,dovoljno je dobro, publika ionako ne očekuje bolje." To je verovatno najveći utisak koji je film na mene ostavio. Dok sam originalni Ghost in the Shell gledao otvorenih usta & bez daha, impresioniran njegovom ambicijom da prelazi granice, savija konvencije i radi više i jače od svojih prethodnika (poput Akire ili Appleseed, recimo), i ostao pod dubokim utiskom kako njegove smele priče koja je akcione trope podredila nečem filozofski intoniranom, tako i vrhunski stilizovane akcije, rimejk je gotovo plašljivo neambiciozan, prepisujući doslovce od originala tamo gde je to najlakše a onda napuštajući njegove teme i tonove kada oni zahtevaju malo nijansiraniju obradu.
Mnogo toga u filmu nije na nivou koji bismo očekivali od skupe produkcije u 2017. godini. Scarlett Johansson je sada već tipizirana za ovakve uloge ali od Nataše Romanov do Lucy ona je imala prilike da uloži više glume u svoje role. Njen Major* u GITS je uloga u kojoj se od nje zahteva samo neudobno telesno držanje i kruta facijalna mimika što u sadejstvu sa veoma nezgrapno ispisanim dijalozima daje lik koji je neuverljiv i u čiju emotivnu agoniju ne uspevam da poverujem. Ne pomaže što je film nedovoljno jasan i dosledan u tome kako se prikazuje evolucija ljudske rase potpomognuta kibernetikom: Major je nominalno ,,prva od svoje vrste", ultimativni spoj čoveka i mašine itd. itd. itd., ali zapravo većina likova u filmu ima kibernetska pojačanja i nigde ne postaje jasno po čemu je Major toliko suptancijalno drugačija s obzirom da gledamo i ostale likove kako hakuju druge ljude, koriste kibernetsku protetiku, komuniciraju mislima itd. Začudnost njenog stanja treba da bude podvučena dubljim uvidima u svet u kome se priča odvija, ali ovaj svet je u filmu oslikan na nivou kulise, što ponovo u meni izaziva Direct to DVD osećaj. Scenografi su se potrudili oko džinovskih holografskih reklama koje ukrašavaju urbane panorame i vrtoglavih višespratnih drumova koji krivudaju između nebodera ali grad u GITS 2017 ne odaje utisak stvarnog mesta u kome žive ljudi. Široki planovi najviše podsećaju na diorame, a ulične scene su retke, neubedljive, bez prikaza ,,stvarnog" života (sem u par nebitnih scena na pijaci) i čitav centralni sukob filma, između državnih snaga reda, kiberterorista i agresivne korporacije odvija se na planu sasvim apstraktne društvene pozadine u kojoj nema ni naznake toga kako ovo društvo funkcioniše, šta običan svet misli o kibernetskim pojačanjima, da li ikog zabole dupe za korporacijske zakulisne igre u kojima strada tamo neki nevin svet itd.
*(Uzgred, iako se najavljivalo da će se tenzija između imena Motoko Kusanagi i lika Scar Jo razrešiti tako što se u filmu protagonistkinja neće zvati drugačije do ,,Major", ona zapravo veoma eksplicitno ima veoma zapadno-zvučeće ime koje čujemo u nekoliko scena: Mira Killian a film onda pravi gomilu loše promišljenih akrobacija da ponudi kanonsko objašnjenje i ovo ga na kraju sasvim skrene sa pravog puta i u ambis.)
Tako kako jeste, prelomni momenti filma se događaju uglavnom na klasičnim direct to dvd lokacijama – praznim betonskim hodnicima nekakvih podzemnih ustanova, praznim ulicama i platoima beživotnih urbanih jezgra, te u jednom noćnom klubu. Originalni Ghost in the Shell je inspirisao mnogo adepta i imitatora, ne najmanje važno i sam Matrix, i prosto je iznenađujuće koliko rimejk malo pažnje obraća na svoj world building uzevši u obzir nasleđe sakojim radi.
Isto važi za akciju. Sanders replicira nekoliko memorabilnih sekvenci iz originalne anime, zajedno sa završnom borbom protiv spider-tanka ali većina akcije je nenadahnuta, sa kadriranjem koje je u najboljem slučaju uslužno, a nikada impresivno i rezovima koji su stara holivudska boljka što prekida akciju kada je neophodno da se kaskader i glavni glumac zamene i koji dodatno kvare ugođaj. Sav slo-mo koji se ovde koristi ne pomaže da se dosegne likovnost i ritam originalnog animiranog predloška i Marvelovi filmovi u kojima je Johanssonova glumila Crnu Udovicu mogu da drže sve vrste lekcija akcionoj režiji GITS 2017.
Film pati od nedorečenosti u pogledu toga gde se dešava i kakvu kulturu treba da predstavlja, sa neugodno spakovanom multirasnom ekipom zaštitnika zakona koju predvodi Takeši Kitano. Televizijski Ghost in the Shell serijali su dali značajno širu sliku od originalnog filma vezanu za to kakvo je društvo u kome se priča dešava i mada ovaj film to nije morao da uzima u obzir, ipak je svakako trebalo da se jasnije osmisli pozornica na kojoj se konflikt događa. To se nije desilo i dok je Kitano praktično ikoničan u svojoj ulozi oživljenog-anime-lika, ostali likovi su svedeni na par nemuštih replika i značajnih pogleda i ne samo da nam ne znače ništa nego i ne verujemo u to da imaju izgrađene nekakve međusobne odnose. U jednom momentu Batou pita Majora da li mu ona veruje a gledalac se pita zašto bi iko ikom verovao s obzirom da likovi deluju kao da ni sami ne znaju šta misle i šta je njihova svrha u filmu. (Da ne pominjemo da je Major član ove ekipe manje od godinu dana.)
Ono što najviše potopi film na kraju nije kontroverza oko whitewashinga i kastovanja bele glumice za ulogu osobe koja u originalnom filmu ima japansko ime – ovo je razumljiv producentski zahtev za projekat koji košta sumanut broj stotina miliona dolara (koji se u njemu, BTW i ne vide), pa čak i uz dve kineske produkcijske kuće koje su učestvovale u njegovoj proizvodnji – već to da se pitanje njenog identiteta pojavljuje da hajdžekuje najveći deo raspleta filma. Ono što je u originalu bilo majndblouving filozofsko razrešenje sa resetovanjem antagonizama i konflikata i dobijanjem nove perspektive na postojanje i život kao delatnu pojavu, ovde je potisnuto sasvim u drugi plan za račun jedne mnogo manje interesantne i klišeizirane priče o bornovskom zaturenom identitetu (koji je, btw, daleko od interesantnosti Born franšize) i zloj korporaciji koja radi stereotipno zle stvari u ime uredno nejmčekovanog ali gledaocu sasvim nevidljivog profita.Tako se egzistencijalističke poente gube za račun izuzetno beskrvne kritike korporativnog kapitalizma i njegovih odmetnutih barjaktara a finalna distribucija pravde kroz cev revolvera je najlenjije rešenje kome se dalo pribeći, žalosno nemaštovito u odnosu na ono što fraza Ghost in the Shell znači već dvadesetak godina. Masamune Shirow, autor mange koja je izrodila Oshiijeva dva GITS filma je u svojim stripovima za razliku od smrtno ozbiljnog Oshiija uvek mnogo polagao na slepstik humor i lowbrow komediju da svoj ambiciozni (filozofski, politički) materijal plasira u naručje publike sa manje frikcije. Možda je Sanders mogao da pribegne ovom rešenju jer je Ghost in the Shell 2017 ovakav kakav jeste – ozbiljan ali mučno isprazan – solidno promašio na svim planovima.
Bonus komentar ide na prevod koji je većinu vremena uslužan ali zatim pravi neke neobjašnjive greške u pogrešnom razumevanju idioma, a da ne pominjem da je ,,deep dive" preveden kao ,,duboki zaron" što je tehnički korektan prevod ali kao rešenje u filmu gde je to naprosto jedan od pristupa u prikupljanju digitalnih informacija deluje suviše poetski i nezgrapno.
Mehmete, uzeo si utiske o jednom filmu i pretvorio ih u poeziju...
Baš mi je žao jer sam se radovao tome da ScarJo gledam u jednoj visokostilizovanoj akcionoj priči koja je većinu svoje teške filozofske građe sažvakala tokom prethodne dve decenije. Avaj, slabo je ovo ispalo...
Edit: Fak, sad čitam tvoje utiske i sve si rekao što sam i ja pokušao sa mnogo ekonomičnijim pristupom izražavanju :cry: :cry: :cry: :cry:
Ali baš je neobično koliko je produkcija glupo pobacila po pitanju scenografije i to mi je baš najjače odavalo taj "DTD" utisak. U DTD filmovima često imaš uvodne scene koje su snimljene iz helikoptera, često nekim egzotičnom sočivom pa se geometrija grada viđenog iz božije perspektive krivi i grana na psihodelične načine, a onda se sve ključne scene filma dešavaju u garaži, podrumu i napuštenom fabričkom postrojenju. Ovo je nekako isto to samo za mnogo više para.
Uvek nam preostaje LUCY...
In d skaj vid dajmonds, dakako. :lol:
Ali bez šale, Lucy je daleko bolji film od ovoga, naravno.
APRIL 10, 2017
10:52am PT by Graeme McMillan
Marvel to Discipline 'X-Men' Artist for Hiding Political Propaganda in Comic Book
Ardian Syaf's references to unrest in Jakarta appeared in the debut issue of flagship title 'X-Men: Gold.'
Courtesy of Ardian Syaf/Marvel Entertainment
Ardian Syaf's references to unrest in Jakarta appeared in the debut issue of flagship title 'X-Men: Gold.'
It should have been the successful beginning of the relaunch for Marvel's X-Men comic book line, but last week's X-Men: Gold No. 1 has become the center of a controversy over references snuck into the artwork by Indonesian penciler Ardian Syaf that attack Jakarta's governor, Basuki Tjahaja Purnama.
The issue, which is the flagship launch for Marvel's new RessureXion branding for both the X-Men and Inhumans families of comic book series, features at least two specific references to issues relating to Purnama, the Christian leader of a majority Muslim nation, and a man who is currently facing blasphemy charges after saying that politicians who referenced the Quran as evidence that voters should reject Purnama were lying. Although he later apologized, saying that he had no intent to insult Islam or the Quran, his comments sparked a number of large scale protests in Jakarta in November and December last year.
One of those protests is referenced in Syaf's X-Men: Gold artwork, with the number 212 — for 2/12, or Dec. 2, the date of the protest — appearing in the background of a crowd scene. Elsewhere in the issue, the X-Man known as Colossus is seen wearing a shirt reading "QS 5:51", a reference to the Quran passage that the politicians speaking out against Purnama were citing. (That passage in some translations, warns against taking "the Jews and the Christians" as allies, instead suggesting that they are not working in Allah's favor.)
Following the issue's release on Wednesday, news of Syaf's hidden messages slowly spread across social media, before hitting peak volume this weekend, with coverage on comic book sites that prompted an official response from Marvel itself.
"The mentioned artwork in X-Men Gold No. 1 was inserted without knowledge behind its reported meanings," the statement released from Marvel Saturday said. "These implied references do not reflect the views of the writer, editors or anyone else at Marvel and are in direct opposition of the inclusiveness of Marvel Comics and what the X-Men have stood for since their creation. This artwork will be removed from subsequent printings, digital versions, and trade paperbacks and disciplinary action is being taken."
In response to the controversy, Syaf has defended the messages, telling The Jakarta Post, "Making friends [with Jews and Christians] is okay. Who said it's forbidden? I have a lot of Jewish and Christian friends. [But] choosing a non[-Muslim] as a leader is forbidden. That's what the verse says. What can I do as a Muslim? If I worked at DC, I could put [the messages] in a Superman comic book."
G. Willow Wilson, writer of Marvel's critically acclaimed Ms. Marvel series and author of the memoir The Butterfly Mosque: A Young American Woman's Journey to Love and Islam, wrote passionately both about the Quran verse and Syaf's actions online.
"Keep in mind that 75% of Muslims are non-native speakers of Arabic (I'm one of them), and of that 75%, most know a few phrases of Arabic at most; just enough to be able to perform the five daily prayers, plus some tangentially related religious terminology (I know a bit more)," she wrote, arguing that Syaf's interpretation of the verse he referenced was not only based on an inaccurate translation, but also, "has very little relevance [today] to a democratic, multi-ethnic and multi-religious state." The problem, she argued, was that Syaf's actions — which she called "career suicide" — "will continue to affect the scant handful of Muslims who have managed to carve out careers in comics."
Arrow and The Flash producer Marc Guggenheim, who writes the series, remained relatively quiet about the issue on social media this weekend outside of two tweets: one linking to Marvel's statement, and a second in which he wrote, "Lemme tell you, the support has been amazing. From fans and pros alike."
Beyond its statement this weekend, Marvel has yet to confirm Syaf's status with the company. His artwork for the second and third issues of X-Men: Gold have already been completed and are scheduled for release across the next month, but he was already scheduled to be taking a break for a number of issues following.
X-Men: Gold No. 1 currently remains available in print, although the digital edition has been temporarily withdrawn to make art corrections. The second issue remains set for release April 19.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi63.tinypic.com%2Ffv9p8x.jpg&hash=6e06ffb791c0bfde920f170ae4d74da73b27ac53)
Ardian juce izjavio da je gotovo sa njegovom karijerom, sto nam je svima jasno jos od pocetka ovog skandala.
Akademik krijumčario zaražene transseksualce
O. MATAVULj | 08. april 2017. 09:10 | Komentara: 2
Član SKAIN Mirsad Nuković (47) iz Novog Pazara uhapšen na prelazu Uvac. Preko granice prebacivao ljude izložene seksualnom zlostavljanju
Tweet
Mirsad Nuković
Mirsad Nuković
Srodne vesti
Formirani novi timovi vojske i policije za zaštitu granice
Formirani novi timovi vojske i policije za zaštitu granice
Grčka: Oslobođeni migranti, otmičari tražili 3.500 € po čoveku
Grčka: Oslobođeni migranti, otmičari tražili 3.500 € po čoveku
Uhapšen državljanin BiH, osumnjičen za krijumčarenje ljudi
Austrijska policija razbila lanac krijumčarenja ljudi
Uhapšen zbog krijumčarenja ljudi
AKADEMIK Mirsad Nuković (47) iz Novog Pazara, član Srpske kraljevske akademije inovacionih nauka (SKAIN), uhapšen je u četvrtak na graničnom prelazu Uvac kod Višegrada na osnovu potrage koju je za njim raspisalo Tužilaštvo BiH zbog krivičnog dela krijumčarenje ljudi, saznaju "Novosti". On je, navodno, preko granice prebacivao žene i transseksualce, od kojih je veliki broj njih bio zaražen polnim bolestima.
Nukovića je, na ulasku u Bosnu i Hercegovinu, uhapsila Granična policija BiH.
- Kontrolom dokumenata utvrđeno je da ga potražuju zbog krivičnog dela krijumčarenje ljudi. Nakon hapšenja predat je u nadležnost SIPA - saopštila je portparol GP BiH Jasminka Mujić.
Nezvanično saznajemo da je Nuković pod istragom zbog sumnje da je umešan u krijumčarenje više stranih državljana, mahom osoba koje su se bavile prostitucijom, a koje su ilegalnim putevima prebacivane na teritoriju BiH. Među njima je, kako tvrdi izvor blizak istrazi, više žena i transseksualaca, koji su bili izloženi seksualnom zlostavljanju i koji su bili pozitivni na prenosive polne bolesti.
Portparol Tužilaštva BiH Boris Grubešić potvrdio je, za "Novosti", da se Nuković nalazi pod istragom, ali nije želeo da precizira šta mu se konkretno stavlja na teret.
- On je pod istragom u predmetu Tužilaštva BiH zbog krivičnog dela krijumčarenje ljudi. U interesu istrage ne možemo davati više informacija - rekao je Grubešić.
Nakon hapšenja Nuković je sproveden na kriminalističku obradu i zasada nije poznato da li će Tužilaštvo BiH zahtevati određivanje pritvora.
UGLEDAN ČLAN DRUŠTVA
MIRSAD Nuković rođen je u Novom Pazaru gde je završio osnovnu i srednju školu, a 1999. godine diplomirao je na Elektrotehničkom fakultetu u Prištini. Diplomu doktora računarskih nauka stekao je na Internacionalnom univerzitetu u Novom Pazaru. U decembru 2013. godine postao je član SKAIN u Beogradu.
AFTERMATH Elliotta Lestera po scenariju španskog prevashodno žanrovskeg specijaliste Javiera Gullona, trebalo je da posluži kao prestige picture za Arnolda Shchwarzeneggera. Nažalost, Arnie nije Jim Carrey da lako prenosi svoj komičarski schtick u dramske uloge, niti da proizvede efekat tragikomedije tako da je ovo film u kome sve vreme prisustvujemo nečemu što bismo u svakoj drugoj situaciji nazivali vanity projectom, pod uslovom da je Arnie u situaciji da isposluje tako nešto.
Međutim, pogledajmo istini u oči, Arnie je davno davno bio najveća bioskopska zvezda i paradoksalno, vrlo brzo se popeo na vrhunac popularnosti i izgubio sboj box office mojo. Arnieja je i dan-danas prototip bioskopske zvezde iako zapravo nije ni približno imao seriju blokabstera kao Tom Cruise, Mel Gibson ili Will Smith. U određenom smuslu, Arnie je ipak ostao simbol blockbuster glumca kako zbog ikoničnosti likova koje je igrao tako i zbog specifičnog glumačkog detalja - on teško da bi mogao da igra u bilo čemu što nije neka vrsta žanrovske estetizacije, a što u svojoj vrhunskoj formi posamtramo kao komercijalni film.
Dakle, nema Arnold neki range kojim bi mogao da iskorači izvan tog blag komično tretiranog akcionog ili SF miljea, a AFTERMATH je sve suprotno od toga. Ne kažem da je svaki eksperiment zabranjen, ali ovaj svakako da mu nije bio potreban.
Arnold se već godinama babi, i u tom procesu pretvaranja u babu sebe jeste žestoko poništio u odnosu na ono što je bio. U AFTERMATHu je bio spreman sebe potpuno da poništi, međutim u underplayu kome je u očaju pribegao Lester, Arnold nema šta da pruži. Svakako, da Arnoldovo izbrazdano lice i prilično bizarno telo govore mnogo toga, ali to čine u filmu kao što je Ayerov SABOTAGE gde može da se pravi refleksija Arnoldove žanrovske zaostavštine, ne u ovoj melodrami o gubitku i osveti ali onoj osveti koja je brzopotezna i nekatarzična iako se katarza očekivala.
Scoot McNairy nasuprot Arnolda je pravi izbor za ovaj film, ali ni činjenica da njegov lik ne uspeva da zaživi bitno bolje pokazuje da je problem ne samo u Arnoldu već i u Gullonovom sceanriju.
Gullonov scenario je dosta dobro osmišljen u tome kako tretira bitne plot pointe ali ne nudi mnogo sadržaja na putu između plotpointa i u tom pogledu jedini način da se to zabašuri bio je da ljudi dugo ćute, gledaju i rade svakodnevne stvari. Sa glumcem koji je sve sem ne svakodnevan kao što je Arnold, to nije moglo da se uradi.
Lesterova režija je nažalost onoliko dobra koliko su glumci i scenario. Stoga efektne su one zanimljivo koncipirane scene i upečatljivi su oni likovi koje igraju bolji karakterni glumci, dakle Scoot McNairy. Lester u tom smislu nije suštinski gori od drugih reditelja sa sličnim limitima ali je za razliku od njih radio film sa glumcem koji je nosio veliki rizik.
I taj rizik se ispostavio kao opravdan.
* * / * * * *
Fabio Guaglione i Fabio Resinaro snimili su film MINE u trenutku koji je delovao kao najpogrešniji ali je onda mudro sačekano sa izlaskom filma i dobio je na relevatnosti. Naime, kada je počeo da snima MINE, Armie Hammer je bio holivudski hunk u usponu, ali kada je stigao u postprodukciju bilo je jasno da od tog uspona za sada nema ništa. Neki od njegovih najboljih radova, kao recimo THE MAN FROM UNCLE prosto nisu proradili, i bez obaveznog superherojskog serijala - pošto mu je izmakao Millerov JUSTICE LEAGUE - Hammer se našao na nizbrdici. Međutim, taj pad je usporio kroz nekoliko indie i art house rola, tako da MINE izlazi u momentu kada je Hammer naređao nekoliko respektabilnih rola.
MINE je u svojih prvih deset minuta akcioni triler o dvojici marinaca poslatih da ubiju islamističkog vođu. Do kraja prvog čina, pretvara se u ironični high concept o dva čoveka zarobljena na minskom polju, da bi potom u sledeća dva čina naizmenično nudio vrlo efektne, čak i vrlo uzbudljive scene sa znacima popuštanja u odnosu na koncept.
Armie Hammer je u ovom filmu pokazao da može sam da iznese rolu nekakvog CAST AWAY profila. Njegovo lice je ekspresivno, telo mu je filmično i potpuno je uverljiv kao marinac, međutim kao da dva Fabija nisu baš sto posto bili sigurni u to tako da neumitno ulaze u dijalošu formu - marinac stoji na mini i počinje da komunicira sa meštanima koji možda jesu a možda i nisu plod njegove mašte, zatim se vraća u sećanja, u flešbekove u kojima saznajemo njegovu prošlost koja ga je možda dovela do toga da ode u rat, i na kraju kreću da se prepliću san, java i halucinacija.
Ideja da se akcioni triler o black ops akciji u pustinji izrodi u egzostencijalističku ili čak ekspresionističku priču na tragu Camusa ili Kafke nije nezanimljiva, ali dva Fabija žele i Camusa i Kafku i suspense.
I u svemu tome na mikro-nivou manje-više uspevaju. Film odlično izgleda. Snimljen je na skromnom budžetu ali mu ništa ne fali, visoko je estetizovan, a Hammer vredi svakog dinara koliko je koštao. Međutim, obilje ideja rezultira filmom koji je za početak predug a zatim i prenatrpan različitim pristupima daljoj eksploataciji situacije.
MINE ostaje zanimljiv pokušaj, i odličan showcase za Hammera i dva Fabija. Ipak, nedostaje mu još dosta da bude sasvim zadovoljavajuća celina.
* * 1/2 / * * * *
https://www.youtube.com/attribution_link?a=k58uymqB2a0&u=%2Fwatch%3Fv%3Dd5h7Kgo-zeI%26feature%3Dshare
Pogledao sam KOKO I DUHOVI Danijela Kušana, adaptaciju jednog od najpopularnijih romana za decu u istoriji hrvatske književnosti. Avanture dečaka Kokoa već su ekranizovane, a Ivan Kušan, otac reditelja i scenariste ovog filma, bio je dosta aktivan u našoj kinematografiji. On je pisao film Krsta Papića o Tesli, kao i Ivandinu adaptacija Pavaa Pavličića UBISTVO U ŠKOLI.
Koko je prethodno obrađen u dvema televizijskim serijama a novi serijal filmova iznedrio je četiri naslova koja su imala dosta solidnu gledanost za hrvatske uslove.
KOKO I DUHOVI je priča o dečaku koji se doseljava u Zagreb iz mesta Zeleni Vrh u kome je sa svojim drugarima rešio jednu misteriju. U Zagrebu međutim dečak ubrzo primećuje neke nove neobične stvari i očinje da istražuje pojavu koja deluje na neko spektralno prisustvo pokojnog komšije.
Kušanov roman bi se žanrovski mogao definisati kao misterija sa elementima trilera za decu, i Danijel to sve režira u dosta svedenom ključu, bez prevelikog intenziteta ili izražene vizuelne ili pripovedačke maštovitosti. Film se dešava u sedamdesetim ali nažalost i izgleda kao dečji film iz tog vremena, u čemu je autor uspeo ako je to bila namera ali nešto nisam siguran.
Vizuelni izraz je konzistentan ali dosta flah, deca glumci su solidni ali bez velike harizme kojom bi digli film na viši nivo i sve u svemu, KOKO I DUHOVI nikada ne prelazi nivo korektne ekranizacije. Ipak, u trenutku kada je STRANGER THINGS dao naročitu validnost baš ovakvim pričama, iako Kušanov rukopis nije Amblin per se, onda KOKO I DUHOVI, snimljen 2011. godine, neumitno biva gledan na drugi način.
No, ipak, činjenica da je serijal ostvario dobre rezultate, govori da je na kraju krajeva takav prosede iskomunicirao sa ciljnom grupom. S jedne strane, holivudska paradigma vizuelno maštovitih i agresivnih vizuelnih rešenja u dečjem filmu ne mora nužno biti jedina prisutna, i moguće je da baš smireniji stil prija deci, a opet, pitanje je koliko deca zapravo odlučuju u pogledu toga šta će gledati. Pa ipak, činjenica da je u ovoj inkarnaciji snimljen već četvrti film sugeriše da se na terenu ipak stvorila nekakva fanbaza, i da je to nekoj kritičnoj masi bio prihvatljiv film.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam ZAGONETNOG DJEČAKA Dražena Žarkovića. Reč je o drugoj adaptaciji romana Ivana Kušana u novoj inkarnaciji kojom rukovodi njegov sin Danijel. Na ovom filmu scenarista je bila Hana Jušić koja je prošle godine postigla veliki festivalski uspeh filmom NE GLEDAJ MI U PJAT. Kao saradnici na scenariju potpisani su i mlađi Kušan i reditelj Žarković.
Žarković na nivou rediteljskog koncepta ne pravi nikakav iskorak u odnosu na Kušana. Tu je glumačka ekipa iz prvog filma a tu je i rediteljski koncept u kome film smešten u sedamdesete umnogome i podseća na filmove iz tog vremena.
U novom filmu, Koko i njegov novi najbolji drug sumnjiče dečaka koji ide sa njima u razred jer ima neke sumnjive nekonzistentnosti u tome kako se predstavlja. Međutim, ovde i romantični zaplet dobija na težini jer im se u istrazi pridružuje i jedna drugarica.
Ono što je suštinski bolje od prvog filma jeste uvođenje Karla Maloče, dečaka glumca koji je pre godinu i nešto bio jedan od najharizmatičnijih učesnika serije CRNO-BIJELI SVIJET. I on je već i kod Žarkovića pokazao da ima "nešto" i da se izdvaja, mada to nije do kraja bilo artikulisano.
Ako imamo u vidu jasnu konzistentnost rediteljskog postupka, možemo slobodeno reći da je Žarković pokušavao da isprati Kušanov koncept iz prvog filma i da nijedan član ekipe nije mogao da doprinese nekim suštinskim promenama u postupku. Ipak, čini se da je ZAGONETNI DJEČAK kudikamo napetiji od prvog filma, iako se o punokrvnom suspenseu ne može govoriti.
Posle ZAGONETNOG DJEČAKA usledio je sequel LJUBAV ILI SMRT a posle njega i prequel. Međutim, kao i LJUBAV ILI SMRT i ZAGONETNI DJEČAK je ranije već ekranizovan kao televzijska mini-serija.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam LJUBAV ILI SMRT Danijela Kušana, treći film u novom serijalu o Koku. U ovom filmu nema detektivskog slučaja jer je misterija u samom glavnom junaku i njegovoj nesposobnosti da prepozna pravu ljubav.
Kušanov roman je adaptirao njegov sin i ovo je u čitavom serijalu daleko najzanimljivije postavljen film, i scenaristički i rediteljski. Kušan se dosta poigrava idejama meta-fikcije, jave i sna, fantazije i realnosti, ali i vremenskim tokovima koje meša kroz zanimljivu mozaičnu dramaturgiju. Jasno je da u ovom filmu Koko postaje tinejdžer i da Kušan računa na to da su gledaoci rasli uz serijal tako da su i gledaoci kojima se obraća spremni za formalno zahtevnije zahvate. Hrabrija formalna rešenja sugerišu da je Kušanova arhaičnmost postupka u ranijim delovima ipak imala dosta veze sa određenim pretpostavkama o percepciji filma kod ciljne grupe.
Iako je LJUBAV ILI SMRT uronjen u teme puberteta i nametanja muško-ženskih odnosa kao glavne životne teme, zanimljivo je to da u njemu uopše nema seksa, i da uprkos uplivu tema supkulture (recimo, Koko se bavi fudbalom a njegova sestra svira u bendu, i obe ekipe imaju svoje žurke u klubovima) nema i upliva seksa. Dakle, Kušanov film ima u sebi to jedno vanvremensko svojstvo svojstveno dečkoj produkciji da je malo izmaknut iz sadašnjosti i potencijalno ipak prijemčiv gledaocima kojima se na kućnim formatima dopao prvi film, a ne samo onima koji su "odrastali" uz serijal. To sve deluje kao mudar poslovni potez ali ne znam da li na kraju zadovoljava tinejdžersku publiku.
Rekonstrukcija epohe je ponovo zanimljiva a Kušan je kao i u svemu ostalom i u tome razigran. Film ima muzičku numeru koju izvodi Fru fru, devojalčki bend iz filma koji podseća na Banglese, odnosno Cacadou Look ali je pomalo teško odrediti kada se tačno dešava film. Naime, Koko nosi majicu sarajevske Olimpijade što znači da bi to moglo biti 1984. ili 1985. ali devojke slušaju FIT čiji je prvi album izašao kasnije. Međutim, FIT je kao bend krenuo 1982. godine tako da su možda junaci ovog filma samo early adopteri, ili je naprosto greška kao Smithsi u STRANGER THINGS.
Regionalne kinematografije su poslednjih godina praktično opterećene mladima, pre svega kroz seriju debitantskih filmova koji komodifikuju teško odrastanje i snalaženje i tranziciji. Ako izuzmemo slovenačke filmove za mlade koji svake godine nude ponešto zanimljivo, LJUBAV ILI SMRT je jedan od rekih radova te vrste u Hrvatskoj.
* * * / * * * *
Mehmete, vidi ovo
https://kinorusija.wordpress.com/2017/04/15/prityazhenie-2017/#more-14563
Sent from my iPhone using Tapatalk
Whoa, brzo se pojavio. Ipak, treba ga ispoštovati u kinu.
Reprizirao sam AS PIK: LOŠA SUDBINA Draška Đurovića u sklopu nekog istraživanja. Koliko god da mi je onomad delovalo deplasirano da pišem o ovom filmu, ipak mislim da ga treba živopisati za potrebe evidencije.
Đurović je čudan svat i jedna apartna pojava u regionalnoj kinematografiji. S jedne strane, on je uspeo da napravi minimalan ali na bizarnom nivou dosledan opus u kome prikazuje svoju generalnu okrenutost repertoarskom filmu. Međutim, u svakom od tih filmova je želeo da unese i nešto od te tako tipične regionalne okrenutosti "velikim temama", pa bilo da je reč o kriminalu devedesetih u ROĐENIM SJUTRA, političke trzavice u DESANTU NA PRČEVO ili ratovi devedesetih u AS PIKU.
Stoga, Draško Đurović je na neki način regionalni Uwe Boll jer za razliku od drugih reditelja koji imaju čak i eksplicitne simpatije za njega, Đurović ga kanališe na suštinskom i potpuno iskrenom nivou. Njegovi filmovi dobacuju do Bolla ali ne žele da budu ni treš, niti exploitation, žele da budu baš dobri repretoarski filmovi sa dubinom i u tome ne uspevaju.
AS PIK je tipičan primer tog pristupa. U njemu ništa nije toliko loše na nivou ideje koliko je sve ridikulozno realizovano. A validnost ideje je potvrdio ČETVRTI ČOVEK koji je zapravo isto ovo, samo urađeno bolje. Na nekom nivou, Đurovićev film je čak i hrabriji jer u glavnu ulogu postavlja totalnog antiheroja, koji se seća "svega" i ni zbog čega se ne kaje...
Međutim, isto tako, Đurovićev film posle prvih pet minuta koji su korektni, pa čak i obećavajući, kreće da tone u jedan žanrovski melanž između teatralne studije karaktera, trilera i tarantinovske persiflaže prepune bizarnih dijaloga. Možda je već Michael Madsen u podeli signal da se traži tarantinovski vajb, koji proističe i iz vezanosti za jednu lokaciju i napeto opsadno stanje u ključu DESPERATE HOURSa, međutim Obrad nenezić i Đurović nisu kadri to da iznesu. Film bi svakako bio kudikamo podnošljiviji da je bilo malo više kritičnosti prema pojedinim najproblematičnijim dijalozima u montaži, i to naročito onim kojima nije mesto u ovom filmu već u nekom neuspelom pozorišnom komadu "krvi i sperme".
Sami dijalozi sugerišu da je možda čitav ovaj scenario nekada postojao u formi slabog pozorišnog komada.
Slično ČETVRTOM ČOVEKU, temu ratnih zločina AS PIK koristi kao McGuffin, i uprkos tome što ima jasnu antisrpsku agendu tipičnog crnogorskog "pranja ruku" od svega, nesumnjivo je da ovu "temu" dosta jasno i dosledno žanrovski koristui. U tom pogledu, zanimljivo je da u filmu jednu malu ulogu igra SNSov kadar Rastko Janković koji u svojim pokušajima da rukovodi našom kienmatografijom dosta insistira na "nacionalnom interesu" koji ga evidentno nije mnogo zanimao pre nekoliko godina kada je glumio u ovakvom filmu i još pevao naslovnu pesmu.
Uprkos tome što u načelu možemo reći da je jugoslovenska kinematografija imala pozitivna iskustva sa žanrovskim filmom, upravo naslovi poput AS PIKa bivaju potegnuti kao argument da našem podneblju ne prija ovakav filmski izraz.
Pogledao sam PAPERBACK HERO Anthony J. Bowmana, australijsku romantičnu komediju koju je Hugh Jackman snimio neposredno pre selidbe u Holivud. I zbilja, posle ovakvog filma nema nikakve dileme kako su sva vrata tako brzo postala otvorena za Jackmana.
Hugh Jackman igra naslovnog junaka, australijskog kamiondžiju koji pod pseudonimom piše ljubiće, krijući od svoje okoline da se bavi tako "sramotnom" i "nemuževnom" rabotom. Kada ljubić koji je potpisao imenom svoje simpatije i najbolje prijateljice postane hit, izdavači dolaze u njegovu zabit sa namerom da je odvedu u Sidnej i upoznaju sa javnošću. Prijateljica prihvata da učestvuje u njegovoj laži ali onda razne komplikacije počnu da se javljaju.
Bowmanova evidentna inspiracija je Hawks, ali ne samo u načinu na koji tretira njihovu screwball romansu već i po tome kako prikazuje njihov profesionalni život. Ljubavne i komične scene su žanrovski tačne ali su zato scene sa njegovim kamionom, odnosno sa njenim avionom za zaprašivanje podjednako uzbudljive. Bowman zaista maksimalno koristi sve ambijente i situacije koje mu se nude, i kada se tome doda fascinacija glavnog junaka Roy Orbisonom i Jackmanovo iskustvo nastupa u muzičkom pozorištu, PAPERBACK HERO je školski primer maksimalno postignute ekspresije na vrlo umerenom budžetu.
Claudia Karvan je odlična partnerka Jackmanu i kanališe svojevrsnu Katherine Hapburn njegovom Gary Cooperu. Ruralne australijske lokacije svemu daju posebnu draž, i film pored hawksovske ima staloženost i scenarističku solidnost britanskog romcoma čemu doprinose i nesumnjivi kolonijalni relikti ruralne Australije.
Anthony J. Bowman je uzeo premisu koja je trošena na raznim nivoima i uz dvoje odličnih glavnih glumaca uspeo da je udahne novi život. Stoga PAPERBACK HERO spada u red onih romantičnih komedija koje uvek mogu biti aktuelne.
* * * / * * * *
"Carlos" and "Personal Shopper" director Olivier Assayas has signed on to helm the spy thriller "Wasp Network".
An adaptation of Fernando Morais' novel "The Last Soldiers Of The Cold War" and set throughout the 1980s and 1990s, the story deals with violent anti-Castro groups based in Florida who carried out hundreds of military attacks on Cuba.
The Cuban government struck back with the Wasp Network – a dozen men and two women – who were sent to infiltrate those organizations. They were eventually unmasked and prosecuted by U.S. authorities.
Assayas recently collaborated with Roman Polanski on "Based On A True Story" due out later this year, and is still developing the crime film "Idol's Eye".
Source: THR
SyFy's Superman Prequel 'Krypton' Gets an Explosive Teaser (http://observer.com/2017/04/watch-krypton-trailer-syfy-superman-prequel/)
Quote
Check out the trailer for the DC prequel show,
#Krypton (https://twitter.com/hashtag/Krypton?src=hash), coming to Syfy! #Superman (https://twitter.com/hashtag/Superman?src=hash) pic.twitter.com/lYT5UOQB8S (https://t.co/lYT5UOQB8S)
— Adam Hlavac (@adamhlavac) April 18, 2017 (https://twitter.com/adamhlavac/status/854429875431555072)
As the world's foremost
Gotham-ologist (http://observer.com/2017/01/gotham-finale-recap-is-oswald-dead/) I am 100-percent ready and willing to watch any DC Comics prequel chronicling your favorite heroes and villains before they became interesting. Or, in the case of SyFy's
Krypton, which you can get a first look at above, your favorite heroes and villains before
spoilers spoilers spoilers the planet explodes and everyone dies except for Superman.
From writer/producer David S. Goyer (
The Dark Knight,
Batman v. Superman),
Krypton follows the Man of Steel's grandfather Seg-Hel (Cameron Cuffe, best known from one episode of modern masterpiece
Time After Time (http://observer.com/2017/03/a-eulogy-for-time-after-time-the-sexy-jack-the-ripper-romp-too-pure-for-this-world/)), during turbulent time of unrest and revolution, when it was dangerous to have the shape of an El on your forehead, so to speak. "The story of your family isn't how they died," narrates Cuffe, in a message to his future Earth-saving grandson. "It's how we lived."
Boasting some of the damn impressive visuals the once
Sharknado-stricken network has been busting out lately with
The Expanse, plus a glimpse of
Game of Thrones vet Ian McElhinney as Val-El, the teaser is an intriguing look at a Super-quel still without an official release date. Even still, consider me bought all the way in like Lex Luthor at a Kryptonite Ebay auction. Give me Private First Class Zod kneeling before toilets. Give me Brainiac when he was still mostly inside a Sega Genesis. Once per episode a 14-year-old Bertron (http://dc.wikia.com/wiki/Bertron_%28New_Earth%29) should be throwing a baby out the window in the background and it should never be explained. Give me a multi-episode, needlessly complex story arc explaining how Superman and Batman both have a mom named Martha. The possibilities, unlike pretty much every character on this show, are endless.
GHOST IN THE SHELL i POWER RANGERS su simptomi novog trenda u Holivudu a to su ekranizacije manga i anima. Iduće sezone stiže Cameronova produkcija BATTLE ANGEL ALITA, a iznova se oživljava i AKIRA. Dakle, trend koji je začet početkom dvehiljaditih ali nije zaživeo, sada se iznova aktuelizuje u punoj snazi. U to ime, dobro je prisetiti se filma DRAGONBALL EVOLUTION Jamesa Wonga. Svojevremeno je ovo trebalo da bude značajna manga adaptacija studija Fox da bi na kraju, zbog rizika od gubljenja prava, nastao film od 30 miliona dolara koji je nastao pod pretnjom štrajka scenarista.
Ono po čemu je danas DRAGONBALL EVOLUTION značajan jeste činjenica da su u njemu glavne uloge odigrali Justin Chatwin i Emmy Rossum koji će dve godine kasnije sa velikim uspehom zaigrati u seriji SHAMELESS. Ne znam koliko je ovaj film uticao da oni budu pozvani u podelu, ali svakako da njih dvoje ponajviše od cele podele pokazuju znake života i nekakve energije.
Scenarističku adaptaciju potpisuje Ben Ramsey, autor nekoliko kultnih skriptova i DRAGONBALL EVOLUTION je trebalo da bude njegov prodor u mejnstrim. Nažalost, Ramsey nije imao sreće i na kraju je praktično velikim delom potonuo u opskurnost baš zbog ovog filma. Ipak, u to vreme on je bio tražen scenarista i jedan od prvih adaptatora stripa LUKE CAGE u vreme Avija Arada.
Wong je ovaj film radio bez Glena Morgana, i nažalost, slično filmu ONE sa Jet Lijem, nije snimio dobar film, premda je FINAL DESTINATION bio dobar presedan. Nažalost ovo je šarena, konfuzna hrpa scena koja po svom odsustvu narativne koherentnosti umnogome podseća na loše japanske live mange. Kad se tome doda dosta slab dizajn likova, i budžet koji ne može da isprati zahteve zapleta, rezultat je zaista poražavajući za film major studija.
DRAGONBALL EVOLUTION ima puno sličnosti sa POWER RANGERSom, i na nivou imaginarijuma i na nivou očekivane transformacije likova, i u tom pogledu jako je zanimljivo napraviti poređenje i konstatovati koliko je uspešno Dean Israelite (doduše sa tri puita više novca) rešio neke vrlo slične probleme.
Dobro je ispao KRYPTON. Vučić dobro radi... :)
Pogledao sam rusku varijantu AVENGERSa, mada po zapletu je najsličniji SUICIDE SQUADu. Reč je o filmu Защитники Sarika Andresjana. Za razliku od pomenutih američkih filmova, Защитники nisu bazirani na stripu, ali se film u potpunosti oslanja na imaginarijum stripa i na imaginarijum ekranizacija stripova. Dakle, ideja je jasna, Andresjan je snimio film koji treba da parira MCU i DCEU filmovima na tržištu, i prava je šteta da posle uspešnog primera copywooda koji je radio Fjodor Bondarčuk nije uspeo da produži taj niz.
Međutim, unutar svega onoga što nije dobro u filmu Защитники ima i jednu vrlo paradoksalnu vrlinu. Naime, verzija za Zapad koju sam imao prilike da gledam i koja je nešto malo kraća u odnosu na rusku, traje oko sat i po, i zapravo smešta pulp format stripa u pravu minutažu. U suštini, američke ekranizacije stripova sa svojim epskim trajanjem i strukturama i enormnim budžetima, iskoračili su u format "značajnih priča", vrednih mitova maltene biblijskih dimenzija, ali su na kraju uspela da povremeno zaista i dostignu takav sadržaj, kao što se recimo desilo ove godine u LOGANu. Međutim, AVENGERS svakako nije to i paradoksalno Защитники to jako dobro razumeju. Ali, nažalost, taj opšti B-movie feel je sve što su shvatili.
Sve ostalo je nažalost pogrešno. Specijalni efekti su ambiciozniji u zamisli nego u realizaciji, ali su nažalost efekti ponajmanji problem. Andresjan govori o timu mutanata koji su stvoreni u vreme SSSRa kao odgovor na američke superheroje, i zbilja moći su im vrlo slične onima koje imaju AVENGERSi, iako su u suštini sličniji X-MENu i FANTASTIC FOURu po origin storyju, međutim tu celu stvar nije uspeo da iznese pripovedački, ni na nivou ritma, ni na nivou postavke, niti kroz glumu. Prosto, očigledno je da strip ekranizacije imaju bitno složenije mehanizme nego što se spolja čini. Stoga, paradoksalno, ovaj film je možda u domenu efekata ponajbliži AVENGERSima.
Sovjetski superherojski tim je bio zanimljiv element raznih stripova, Ennisov BOYS mi pada na pamet, ali u svakom slučaju, Andresjan ih nije tretirao iz te vizure, već naprotiv sve je postavljeno sa najmanjim nivoom inventivnosti, kao vrlo straight origin story. Ipak, ono što paradoksalno pomaže ovom filmu jeste ta transformacija formata pa i inferiornost jer na neki način ponovo imamo one inferiorne proizvode koji nastaju kao nusprodukt Hladnog rata. Kao što je ranije bio ruski RAMBO, sada je tu ruski AVENGERS, ali na svu sreću, Rusi sada imaju i kvalitetan Copywood.
Sam zaplet, sa rogue superjerojima iz vremena SSSR koji rade za vojsku, i naravno, njihovim pripadnikom koji se oteo kontroli, jako podseća na sukob sa Enchantress u SUICIDE SQUADu. Čak i toranj-antena koji gradi supervillain u filmu jako podseća na ono što gradi Enchantress. Ipak, ono što je izostalo su harizmatični glumci, grit i dobar banter.
Paradoksalno, u epohi kada je kroz MCU i DCEU potpuni pulp počeo da dobija neverovatno skupe i ambiciozne ekranizacije, Защитники uspeva da bude film koji će sve to vratiti campy korenima i koji će u tom domenu biti percipiran kao parodični promašaj.
Ako tome dodamo dodatni paradoks da osnovni problem nije ni u tehnologiji, pa ni u produkciji ili efektima, već upravo u režiji, možemo slobodno da kažemo kako verovana najmanje kreativan period u istoriji Holivuda kad je reč o prilivu originalnih ideja, ipak iziskuje krajnje jedinstvenu kreativnost u pokušaju da se ti preuzeti IPjevi nekako upriliče.
Za razliku od Bondarčukovog filma, Защитники je prošao tek podnošljivo na ruskim blagajnama.
* 1/2 / * * * *
Nadmeni biznis insajder:
Iran's 'stealth' fighter is a total joke (http://www.businessinsider.com/irans-qaher-f313-stealth-2017-4)
Quote
Iran recently released footage (https://www.youtube.com/watch?v=x95JmBfQgj0) of what it claims is a fifth-generation stealth fighter jet called the Qaher F-313 rolling around a runway, but experts aren't buying it.
The F-313 has appeared before, in 2013, when War Is Boring pointed out (https://warisboring.com/i-built-my-own-copy-of-iran-s-faux-stealth-fighter/) that the jet was too small to carry its announced weapons payload or even fit a pilot.
Business Insider showed the footage to a senior scientist working on stealth aircraft who asked to remain anonymous because of the classified nature of his work.
As far as radar signature goes, "some parts are laughable," the scientist said. Specifically, he said the downturned wingtips reminded him of something out of "Star Trek" and the vertical or near vertical fins on the plane would light up a radar.
The scientist said he seriously doubted that Iran had the engineering processes and expertise in place to manufacture a stealth aircraft, the details of which need to be perfectly lined up to baffle radars. Iran has for years been under sanctions, prohibited from buying the kinds of components needed to build advanced stealth aircraft.
Writing for Vice's Motherboard, journalist David Axe said (https://motherboard.vice.com/en_us/article/iran-qaher-f313-stealth-fighter-jet-fake-tire-psi) the F-313 — which does not fly in the video — had its tire pressure stenciled on the outside of the plane and that it was way too low for a full-sized airplane weighed down with instruments and fuel.
The scientist says the tire pressure "takes away all doubt that it's a fake."
Still, some experts say Iran could attain somewhat credible stealth aircraft in the near future, as China's J-31, an F-35 knockoff (http://www.businessinsider.com/f-35-vs-j-20-j-31-pak-fa-t-50-russia-china-fifth-generation-2017-2), nears production.
BURNT Johna Wellsa je nastao u miljeu nezavisnog filma iako bi to morao biti tipičan primer kvalitetne mejnstrim zabave. Stephen Knight je napisao scenario o autodestruktivnom kuvaru koji posle poročne faze u životu i skandala u Parizu dolazi da se izbori za treću Michelin zvezdicu u Londonu. Okuplja svoju ekipu kuvara, profesionalaca na koje se ranije oslanjao i kreće putem iskupljenja.
Wells režira priču kao triler, kao heist movie, kao priču o lopovu koji planira veliku pljačku, ali film je zapravo o kuvanju i onim instancama haute cuisinea u kojima kuvanje prerasta u nešto više. U tom smislu, kada bi ga tumačili po Kaminskom, ovaj film ima svojstva heist filma, sve zajedno sa homoerotskom dimenzijom odnosa između naručioca posla i harizmatičnog izvršioca.
Ono gde film ponajviše iskoračuje u nešto što nije mejnstrim, iako po svom sadržaju i to jeste deo glavnog toka, jeste upravo imaginarijum jedne tako "miroljubive" delatnosti kao što je kuvanje, u kojoj se akcija dešava na daskama za sečenje i u tiganjima, a odnosi među likovima se rešavaju kroz razgovor odraslih ljudi. Čini se da je upravo ta dosta old school postavka i dovela do toga da film u izvesnoj meri bude odbačen kao "staromodno" koncipiran jer je ušao u taj indie niche kome u suštini ne pripada.
Ipak, sasvim sam siguran da će vremenom na kućnim formatima i na televiziji nadoknaditi pažnju koja mu nije pružena u bioskopima.
Bradley Cooper igra naslovnu ulogu, a Wells je uspeo da sakupi All-Star glumačku ekipu ali da njome ne preoptereti film, i svakoga uspeva da stavi u funkciju. Stoga, Bradley Cooper potvrđuje da je zvezda i zašto je zvezda jer uspeva da iznese priču i opravda Wellsovu odluku da ga stavi u centar pažnje filma i nasuprot tolikom udruženom talentu. U maniru holivudske zvezde stvara varljivi utisak lakoće, a takav efekat proizvodi i ostatak segmenata ovog filma. Otud je vrlo lako potceniti ga, ili ga prepoznati kao neku svakodnevnu pojavu. Međutim, plašim se da je na savremenoj sceni ovakav film prilično unikatan.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 20-04-2017, 13:20:33
Nadmeni biznis insajder:
Iran's 'stealth' fighter is a total joke (http://www.businessinsider.com/irans-qaher-f313-stealth-2017-4)
Quote
Iran recently released footage (https://www.youtube.com/watch?v=x95JmBfQgj0) of what it claims is a fifth-generation stealth fighter jet called the Qaher F-313 rolling around a runway, but experts aren't buying it.
The F-313 has appeared before, in 2013, when War Is Boring pointed out (https://warisboring.com/i-built-my-own-copy-of-iran-s-faux-stealth-fighter/) that the jet was too small to carry its announced weapons payload or even fit a pilot.
Business Insider showed the footage to a senior scientist working on stealth aircraft who asked to remain anonymous because of the classified nature of his work.
As far as radar signature goes, "some parts are laughable," the scientist said. Specifically, he said the downturned wingtips reminded him of something out of "Star Trek" and the vertical or near vertical fins on the plane would light up a radar.
The scientist said he seriously doubted that Iran had the engineering processes and expertise in place to manufacture a stealth aircraft, the details of which need to be perfectly lined up to baffle radars. Iran has for years been under sanctions, prohibited from buying the kinds of components needed to build advanced stealth aircraft.
Writing for Vice's Motherboard, journalist David Axe said (https://motherboard.vice.com/en_us/article/iran-qaher-f313-stealth-fighter-jet-fake-tire-psi) the F-313 — which does not fly in the video — had its tire pressure stenciled on the outside of the plane and that it was way too low for a full-sized airplane weighed down with instruments and fuel.
The scientist says the tire pressure "takes away all doubt that it's a fake."
Still, some experts say Iran could attain somewhat credible stealth aircraft in the near future, as China's J-31, an F-35 knockoff (http://www.businessinsider.com/f-35-vs-j-20-j-31-pak-fa-t-50-russia-china-fifth-generation-2017-2), nears production.
Ovaj dizajn dosta liči na F-22 odnosno F-23 koji su Ameri pravili kao lovce pete generacije krajem osamdesetih i početkom devedesetih za neke studije, pa je onda F-23 otpao, ali na kraju je prevladao F-35.
Pogledao sam rimejk Brestovog GOING IN STYLE, u režiji Zacha Braffa. Za razliku od uglednih profesionalaca koji su igrali u Brestovom filmu, ovde glavne uloge igraju megazvezde, oskarovci, i dalje aktuelni glumci koji su daleko od mirovine - Michael Caine, Morgan Freeman i Alan Arkin. Nažalost, ovaj film ne dobacijue do kvaliteta koji bi ovakvi glumci morali da privuku u pogledu scenarija i režije. Nažalost, samo je u teoriji film koji režira Braff, piše Ted Melfi i slika prekaljeni Rodney Charters obećavao visok nivo. Nažalost, niko od članova ove ekipe nije doneo ništa neophodno da bi film postigao onaj "dodatni kvalitet", iznad krajnje mediokritetske zabave koja je pre za televiziju nego za bioskop.
U tom smislu, GOING IN STYLE je propuštena prilika, film u kome je previše sposobnih kadrova da bi bio nepodnošljiv, ali isto tako i ostvarenje u kome niko nije imao jasnu ideju šta zapravo želi da postigne, izuzev tezge za tri zvezde i malo društvene kritike koja je dobrano obajatila.
* * / * * * *
Novi Netflixov film SAND CASTLE Fernanda Coimbre je prilično dobar combat movie smešten u vreme američke invazije Iraka 2003. godine. Coimbra je ovim filmom pokazao da je njegov obećavajući brazilski debi dobro nagovestio kako je reč o reditelju vrednom pažnje a posle ovog posla nema čega da se stidi u pogledu onoga što može da pruži. SAND CASTLE je muški režirana studiija o jednom vodu američkih vojnika od početka rata do kraja njihovog zajedničkog služenja. Kakav je sam rat u Iraku, takva je i ova priča - smenjuju se podmukle borbe, napadi mučki iza leđa sa besmislenim pokušajima da se uspostavi nekakav funkcionalan sistem sa lokalcima i postepeno razočaranje samih vojnika koji daju živote a ne mogu ništa da promene.
Film ima jasnu karakternu transformaciju među svim junacima, a naročito kod glavnog kojije otišao u vosjku jer nije mogao na koledž i na kraju je završio praktično adiktovan na rat i pokušaj da mu ulije smisao.
SAND CASTLE nije THE HURT LOCKER, nema tako snažnu psihološku dimenziju niti se bavi takvom vrstom suspensea u ključu "nadnice za strah" i u tom pogledu više podseća na priče iz vojničkog života kakve je snimao Oliver Stone gde se kombinuju vojna dešavanja sa potpunom impotentnošću njihovih političkih posledica.
Glumački ansambl predvodi Nicholas Hoult koji je odličan i pouzdan u glavnoj ulozi, Logan Marshall Green donosi graviti kao oficir koji pokušava da motiviše vojnike u opštem besmislu a Henry Cavill uprkos visokom billingu nudi osveženje u glumačkom opusu kao svojevrsni antiheroj filma, cinični specijalac kog zatiču u jednom od gradova.
Coimbra jako efektno rekonstruiše iračke lokacije na budžetu koji možemo smatrati skromnim ali dovoljnim. Fotorgafija Bena Richardsona je odlična a široki planovi kojima se Copimbra koristi sugerišu da je pre Netflixovog pickupa ovaj film bio namenjen bioskopskom prikazivanju, bez ikakve dileme, i siguran sam da bi sam po sebi funkcionisao dobro na velikom ekranu.
Coimbrine scene borbe su efektne i precizne, prilično old school i ubedljive, tako da me ne bi čudilo da se ovaj film protumački kao showcase za razne stvari. Rekao bih da je SAND CASTLE vrsta filma kakve bi recimo Dragojević dobijao da radi na bazi LEPIH SELA da je ostao u Americi.
SAND CASTLE ne nudi puno toga novog ali ono što nudi radi dosta dobro i mislim da oni koje zanima ova vrsta filma ne treba da ga propuste.
* * * / * * * *
Gledao Going In Style i lepo se smejao. Istina je ovo napisano, ali ne mora film sa tri matora drtavca da ima išta originalno, niti je neophodno da ikako doprinese filmskoj umetnosti i industriji, da bi bi bio zabavan i da se ne bi posle kajao potrošenog vremena i novca.
Volim kontroverzne filmove! Skidam.
https://m.youtube.com/watch?time_continue=106&ebc=ANyPxKqu3hL6xz6bFK-ttsmZGzQVsonCKVuG4rNJDK5qn_azT6ckMr-wUb7AFLq1utpxJRbEeNtV&v=6Nxc-3WpMbg
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, trenutno najjača igra na Androidu. Ono što Angry irds igraju pre nego što se katapultiraju...
https://www.youtube.com/watch?v=pB0Sgz9krRQ
Patriotizam kao razbibriga? Šta još neće izmisliti?
Čedi ne može ništa. kraj priče!
Ako imammo u vidu koliko me je šokirao film GET OUT, osetio sam potrebu da se podrobnije upoznam s onim što Jordan Peele primarno radi kao deo komičarskog dueta Kay & Peele pa sam pogledao KEANU Petera Atenzio. Atenzio je reditelj koji je u karijeri zbilja snimao svašta ali se specijalizovao za televizijsku komediju i u domenu onoga što se danas nudi na tržištu bioskopske komedije, KEANU je vizuelno ambiciozan film koji nažalost ipak ne može da prevaziđe svoj "televizijski" mentalitet u pogledu dramaturgije, ali i ugla gledanja na humor i život. U tom smislu, Atenzio se izdvaja kao najjači adut ovog filma i Peele je pred svoj rediteljski debi mogao ponešto da nauči od Atenzija iako je zaista teško zamisliti da bi ovaj ikome mopgao biti mentor...
KEANU je komedija koja se bavi pitanjima zamene identiteta na formalnom nivou i identitetom uopšte na suštinskom. Kay i Peele se očigledno interesuju za te identitetske teme, pitanja stereotipa, pop kulturne uticaje i tome slično, pa i KEANU od samog naslova ide tim putem - tema filma je pokušaj dvojice afroameričkih mlakonja iz srednje klase da se preruše u gangste i povrate ukradeno mače, za koje su se u međuvremenu vezali pravi svirepi kriminalci. Već iz ovog prepričavanja, jasno je šta su osnovne linije humora, i tu KEANU ne nudi nikakva iznenađenja.
Štaviše, imamo neke ponovljene situacije tipa ubijanje javne ličnosti koja igra samu sebe, a to smo već imali u ZOMBIELANDu, s tim što ovde žrtva nije Bill Murray već Anna Faris.
Ono što mi je dodatno smetalo u filmu jeste ceo taj trend baziranja humora na aktuelnim stvarima iz popularne kulture što naravno itekako oročava dejstvo samog dela. Ponekad je to zaista jako velika šteta, recimo u slučaju TEDa, dočim ovde zbilja ne moramo baš mnogo da žalimo jer KEANU je efemeran kako god okrenemo, ali svakako da Atenziov napor da se to vizuelno uobliči neće dovoljno priznat u budućnosti, naprosto zato što je utrošen na sadržaj koji to ne može da iznese.
* * / * * * *
DARE Adama Salkyja je vrlo lako mogao da bude jedan od kultnih omladinskih filmova jer je imao retku priliku da radi sa vodećim mladim glumcima u usponu, ovog puta konkretno sa zachom Gilfordom koji je već bio u mašini FRIDAY NIGHT LIGHTSa i Emmy Rosum koja samo što nije stupila u SHAMELESS. Nažalost, nesigurnost u pogledu tona filma, nespremnost da se ode u nešto prljaviji realizam a opet i izbegavanje našminkane estetike teen filma, a sve u spoju sa pričom koja suštinski mnogo više vuče na ovo prvo, rezultirala je jednim nesigurnim ostvarenjem u kome su pojedinačni doprinosti mnogo efektniji od celine.
Međutim, ne svodi se odluka između realizma i estetizovanog omladinskog filma samo na Salkyjevu režiju, već i na sam narativni zamajac. U maniru teen filma Johna Hughesa, DARE počinje jednom high concept scenom, koja po svojoj jednostavnosti gotovo da nosi svedenost bajke, i taj "izazov" koji biva postavljen pred galvnu junakinju, iako nosi arhetipsku snagu bajke zapravo morao je biti stilski preciznije realizovan kako bi se kasnije našao balans između Johna Hughesa i Larry Clarka. Nažalost, tu scenu Salky režira potpuno hughesovski. Kada se tome doda pomeranja sa fokusa sa jednog na drugog junaka, čime nam i bukvalno izmiče strukturu mita, bajke ili najjednostavnije rečeno hero's journeya, Salky pravi niz grešaka u koracima koji naprosto nisu rezultirali nekim konstruktivnijim kršenjem pravila.
Emmy Rosum i Zach Gilford su odlični u glavnim ulogama s tim što pomeranje fokusa sa jednog na drugog junaka najviše otvara prostor u Gilfordu jer je u najžešćim situacijama on u fokusu priče. Stoga je on ponajviše i mogao da profitira iz ovog filma. Ipak, DARE ostaje jako solidan showcase za svoju mladu podelu, ali i znak da bi Salky uz jaču producentsko-scenarističku superviziju mogao da pruži mnogo više.
* * 1/2 / * * * *
Analitički pogled na Falling Down posle četvrt veka :lol:
http://www.laweekly.com/film/falling-down-25th-anniversary-michael-douglas-was-the-villain-8164453
Muzika iz kultnog naučno-fantastičnog filma Gosti iz galaksije koju je u martu na vinilu objavila riječko-zagrebačka diskografska kuća Fox & His Friends, bit će predstavljena 05. maja u Jugoslovenskoj kinoteci, Uzun Mirkova 1, svečana sala, u 20.00 časova. Ploču će predstaviti Leri Ahel i Željko Luketić, vlasnici izdavačke kuće Fox & His Friends, a nakon toga na velikom platnu sledi besplatna projekcija filma.
Ovaj iznimno važan glazbeni soundtrack za istoimeni film Oskarovca Dušana Vukotića iz 1981. godine, potpisao je Tomislav Simović, jedan od najplodnijih jugoslovenskih skladatelja primenjene muzike. U opusu od preko 300 naslova, Simović je najviše prepoznat kao autor muzike za Profesora Baltazara i druge radove Zagrebačke škole crtanog filma. Školovani klasičar i pasionirani ljubitelj džeza, vešto je balansirao između hitova koje je pisao za Terezu Kesoviju, Arsena Dedića i Višnju Korbar, muzike za film, pozorište i radio. Svoj jedini autorski album Zagrebačke impresije objavio je 1979. godine za Jugoton.
Muzika iz filma Gosti iz galaksije konačno je našla svoj put do javnosti. Do sada je smatrana izgubljenom, ali posle nalaženja izvornih traka, te restauracije u poznatom studiju Cedar Audio u Cambridgeu, spremna je zauzeti svoje mesto u istoriji ovdašnje muzike. Autorski rad Tomislava Simovića sniman je u zimu 1980. godine i prvi je u potpunosti elektronski soundtrack nekog dugometražnog jugoslovenskog filma.
Izdanje je štampano u Nemačkoj, na audiofilskom 180-gramskom vinilu. Uključuje i detaljnu opremu: dvostruki omot, retke fotografije iz filma, biografije Dušana Vukotića i Tomislava Simovića, uvodnike ugledne muzikologinje Irene Paulus i filmskoga kritičara Željka Luketića, te poseban poster Ksenije Prohaske koja tumači ulogu svemirske heroine Andre. Svetsku distribuciju preuzela je poznata holandska izdavačka kuća i distribucija Clone.
Ekipa SMOGOVACA, reditelj Milivoj Puhlovski i scenarista Hrvoje Hitrec okupila se koliko godinu dana posle početka emitovanja serije i snimila svoj celovečernji igrani film. Puhlovski je već bio koreditelj jednog filma ali S.P.U.K. je bio njegov prvi samostalni igrenjak. Reč je o vrlo zanimljivoj komediji i to ne samo po onome što je Puhlovski stilski ponudio u njoj već i po njenim širim ideološkim implikacijama.
Naime, S.P.U.K. je dinamična richardlesterovska komedija koja kombinuje apurdni humor sa slapstickom, ne beži ni od satire, dotiče se pojedinih društvenih tema, međutim svoj sveukupni komediografski udar svim sredstvima možda ponajmanje fokusira na domen satire ili dekonstrukcije vladajuće ideologije što ovaj film čini unikatnim.
Film je naime smešten na radnu akciju "Sava" koja jeste izvođena početkom osamdesetih u blizini Zagreba, i prikazuje komične zgode, romantične i druge vrste iz života brigadira.
Dramaturgija skeča dominira strukturom izlaganja priče, i u pogledu scenarija pa i u načinu na koji Puhlovski sve inscenira, dakle svi imaju fokus na trenutni efekat gega i film je složen iz čitave serije mikrocelina. Zapravo osnovni zaplet filma postaje jasan tek u drugoj polovini filma, kada se razjašnjava šta znači naslovna skraćenica a potom i kad krene da se razrađuje zaplet sa grafitima u kojima brigadir ispisuje da je nesrećan a starešine pokušavaju da ga lociraju.
Iako se naravno mikrokosmos brigade na radnoj akciji može tumačiti kao simbol celog društva, mislim da bi to bilo pogrešno čitanje iz prostog razloga što su hegemoni koje prikazuje film izrazito benevolentni i nekog dubinskog konflikta pa ni nerazumevanja zbilja nema.
Stoga S.P.U.K. pre svega vidim kao film koji pokušava da aplicira obrasce richardlesterovske komedije na temu radnih akcija i da napravi nešto sofisticiraniju varijaciju na tada vrlo aktuelne komedije o ekskurzijama, đacima, omladini itd.
U jednoj sceni, Puhlovski čak prikazuje projekciju filma PREKOBROJNA Branka Bauera koji je svojevrsni klasik socijalističkog filma i redak uspešan primer tematizovanja radne akcije u našoj kinematografiji. Štaviše, u pojedinim detaljma Puhlovski snima lesterovski update PREKOBROJNE s tim što izbacivanje njegovih junaka iz kolektiva nije onako znakovito kao kod starog majstora.
Međutim, i njegovi junaci su "višak" u ovom ili onom pogledu.
Puhlovski i direktor fotografije Enes Midžić grade vrlo snažan vizuelni postupak, sa bogato aranžiranim planovima, akcijom koja se zbiva u najmanje dva plana u svakoj sceni, poigravanjem bojama i socijalističkom ikonografijom. Slapstick scene su urađene energično ali su one možda ponajviše lišene humora, i čini se da deo teškoća u recepciji ovog filma proističe iz toga što je slapstick u njemu često neuspeo.
Ipak, u celini, film na kraju zaista uspeva da bude zanimljiv pokušaj da se socijalističke vrednosti pa i institucije uved u novu, na kraju će se ispostaviti i završnu deceniju. Puhlovski i Hitrec pre svega nemaju cinične junake, što je bila karakteristika praške i beogradske urbane škole. Oni nisu naivni u odnosu na sistem ali mu se ne opiru suštinski niti pokazuju nepoverenje.
Kad je reč o upotrebi muzike u filmu, ona je prisutna wall-to-wall. Na soundtracku je široka ponuda pesama od Bijelog dugmeta i Idola do Zane i Peđe D'Boya. Pa ipak ključne i najuspelije scene su zapravo kadar sekvence kada se brigadirska pesma povede a capella u kadru i oba slučaja se transformiše u aktuelni pop hit. Ta dva kadra sa samog početka i sa samog kraja pokazuju da je Puhlovski bio reditelj snažnog rukopisa, što na kraju nažalost nije uspeo i da pokaže na duže staze u kinematografiji.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam GET OUT Jordana Peelea, jedan od najhajpovanijih novih američkih filmova, kako u žanrovskom domenu, tako i generalno. Izgleda da su kampanje #OscarsSoWhite i Black Lives Matter urodile plodom jer je priča o kvalitetu ovog filma spinovana do zastrašujućih razmera. Nije ovo prvi put da se ne slažem oko toga da li je neki istinski veliki ili kvalitetan. Ali, GET OUT je primer filma u kome je apsolutno nemoguće primetiti šta je to nekome moglo zaličiti da je dobro.
Nota bene, Peele snima Blumhouseov triler sa očigledno većom ambicijom da ga pretvori u nekakvu priču o rasizmu, položaju mladih afroameričkih muškaraca i sl. ali to je toliko loše na svakom nivou. Na tehničkom planu, ovo je oskudan film koji nažalost ne uspeva da ispoštuje Blumhouse matricu i da prevaziđe ograničenja mikrobudžeta, naprotiv, ovo jeste mikrobudžetni film u smislu da je zaista veliki uspeh njegova zarada, ali koštao je četiri i po ili pet miliona, i baš tako i izgleda. Ne izgleda ni cent skuplje niti ima veći efekat od onoga koji nudi budžet. Režija je kruta u kadriranju, vizuelno oskudna, glumački krajnje prvoloptaška. U žanrovskom pogledu, dostojan je podsmeha ali nažalost ni ideološki nije mnogo zreliji i tu ponajviše odlazi u pravcu potpunog treša.
Jedino što je u ideološkom pogledu uspelo jeste svojevrsna ucena američkog establišmenta jer film udara tamo gde bi trebalo da ih boli. Ali to znaju i oni i jako lako apsorbuju taj udarac, spremno proglašavajući jedno inferiorno delo za savremeni klasik i samim tim čineći medveđu uslugu i autorima i pokretu.
Jordan Peele je posle ovog filma nezasluženo ojačao svoju reputaciju. Ostaje nada da će svoj novostečeni status mudro iskoristiti. U protivnom, ostaće na nivou jednog našeg autora kog najradije sada ne bih imenovao.
* 1/2 / * * * *
Aha, to nije komedija? Zavela me Peeleova Comedy Central reputacija...
pa zapravo nije, mada ima kao nekog humora
Sent from my iPhone using Tapatalk
Get Out nije horor koji smo željeli ali jeste horor koji nam je bio potreban.
Fridom inače dao visoku ocjenu.
ovo je jedan od onih filmova koji se moraju posmatrati u celini sa trejlerom i slikom u glavi sa kojom publika seda pred platno. smesno je utoliko sto uspeva da funkcionise (relativno) na nivou formalnog horora i da zajebe jadnike koji su dosli da gledaju comedy horror. odnosno zezanje je upravo u momentu "phah pa ovo zapravo nije komedija...ovo je stvarno morbidno hehe jest ludo, ajme sta je napravio, PRAVI RASNI HOROR". tako da je ste nekakva meta-komedija koja igra na dozivljaj cudnosti
No school like old school...
https://rs-lat.sputniknews.com/analize/201704271110940086-rts-bombardovanje-film-konkurs-1/
Has Warner Bros. Already Written Off Wonder Woman? (http://wegotthiscovered.com/movies/fans-getting-nervous-wonder-womans-lack-advertising/)
Quote
Wonder Woman (http://wegotthiscovered.com/tag/wonder-woman/) fans have been waiting for decades to see the most famous superheroine in the world get a solo movie of her own and now, with the release just five weeks away, people are nervous that Warner Bros. is dropping the ball when it comes to marketing the film. Truth be told, it initially seems like a fair criticism. Marvel's Guardians of the Galaxy Vol. 2 (http://wegotthiscovered.com/tag/guardians-of-the-galaxy-vol-2) saw a plethora of trailers and numerous TV spots in the run-up to its release, with Justice League (http://wegotthiscovered.com/tag/justice-league) and Thor: Ragnarok (http://wegotthiscovered.com/tag/thor-ragnarok) garnering a huge amount of attention as well, despite their release dates being months away. Wonder Woman, on the other hand, not so much.
According to Donna Dickens at Uproxx (http://uproxx.com/hitfix/wonder-woman-no-promotion/), the studio has been "weirdly reticent" about the marketing campaign, pointing out that by this point in its promotional blitz, Suicide Squad (http://wegotthiscovered.com/tag/suicide-squad) already had three full trailers, four TV spots, a "buy advanced tickets" promo video and biographies for each member of the team. Shana O'Neil at SyfyWire concurs (http://www.blastr.com/2017-4-25/wonder-woman-movie-advertising): "It worries a lot of people who are invested in the success of female superheroes in film and television." All of this has fans wondering: has the studio gotten cold feet on Wonder Woman and decided to cut their losses?
Let's look at the data. Five weeks out from release, Warner Bros had spent $2,645,643 on adverts for Suicide Squad, and Wonder Woman has seen a spend of $3,043,212 to date. So, if they've spent more money, where are the ads? Apparently, they've chosen a more targeted marketing strategy, with ads running during the Kids Choice Awards and the NCAA Basketball Championship, together with blanket presence at Wondercon and SXSW. Alternatively, maybe they're keeping their heads low so as not to be drowned out by Guardians of the Galaxy Vol. 2's all-encompassing presence.
It's a testament to the passion of Wonder Woman fans that they're holding Warner Bros.' feet to the fire like this. For fans of Diana Prince (and superheroines in general), this is a make or break movie, proving that female characters have what it takes to lead a film in a predominantly masculine blockbuster season.
One way or another, we'll know for sure on June 2nd, when Wonder Woman (hopefully) opens big.
THE FATE OF THE FURIOUS F. Gary Graya postiže ogroman uspeh u bioskopima širom sveta i naravno produžiće život ovom serijalu na bar još nekoliko filmova. Ipak, vest da se priprema spin-off sa Rockom i Stathamom, pokazuje da ovoj zbrci raznoraznih komercijalnih ambicija, ipak postoji neko ko prepoznaje kvalitet. Naime, jedino što zaista vredi u ovom filmu jesu scene sa Rockom i Stathamom. Zapravo, najveći problem ovog filma, kao i prethodnih delova, jesu brojni karakteri koji se nagomilavaju iz filma, pošto heroji ne ginu a u poslednje vreme ne ginu ni negativci. Čak naprotiv, sada je Statham postao jedan od heroja a na kraju filma i Charlize Theron "nestane" umesto da pogine kao što bi se obično radilo.
Ta masa likova počinje da opterećuje film. Neki među njima su jednolični, a neki su prosto postali neupotrebljivi kroz raubovanje glumca koji ih igra. Tu pre svega mislim na Vina Diesela koji je produkcioni dinamo untar nastanka serijala ali više ne može da isprati ovaj lik ni fizički, ali ni glumački jer mu je harizma naprosto istrošena.
U tom smislu, jedino što zaista vredi u ovom filmu producenti očigledno prepoznaju i to je jedan optimističan ishod ovog filma. Scena Rockovog i Stathamovog bekstva iz zatvora je daleko najbolja u filmu, vrlo duhovito i energično realizovana borilačka sekvenca, a druga najbolja je Stathamov upad u avion, u kome takođe ima dosta humora. Ko god misli da je u glumačkom pogledu jednostavno biti akcioni heroj baš u ovom filmu može da vidi kako se Rock i Statham vidno izdvajaju od ostalih.
Ako se mogu prepoznati neke nijanse, onda treba primetiti i da u egzekuciji F. Gary Graya sve ovo deluje nešto "organskije" nego kod njegovih prethodnika. Ali manje-više, to je sve jedno te isto i otvara večno pitanje, "da li su oni budale što ovo snimaju ili sam budala ja što ovo gledam."
* * 1/2 / * * * *
COLOSSAL Nacha Vigalonda je jedan od filmova koje sam nestrpljivo očekivao i ono što smo dobili je izuzetno zanimljiv i unikatan rad. Naime, Vigalondo je napravio korak na neke nove prostore u više segmenata. Prvo, ovo je opet jedan high concept film ali ga je Vigalondo vrlo konvencionalno postavio u pogledu režije. Estetika na koju se oslanja je američki mejnstrim iako je faktički nadovezuje na ono što inače nazivamo indie melodramom ili dramedijom. Do sada su njegovi filmovi u samoj narativnoj koncepciji imali neku specifičnost, neki koncept, ponekad su išli i u radikalnijem estetskom smeru kao recimo u OPEN WINDOWSu, ali u COLOSSALu Vigalondo dakle izlazi na teren bez ijednog inscenacijskog trika. I u principu, Vigalondo se tu dosta dobro snašao. Ono što mu se može zameriti jeste pomalo generic izgled i tretman lokacije varoškog bara, ali sve ostalo je vrlo solidno i možemo reći da njegovo dosadašnje oslanjanje na trikove nije služilo da prikriva suštinsku neveštinu ili neznanje. Dakle, Vigalondo ume da snimi dramsku scenu, ume da napravi konvencionalne situacije i nema nikakve sumnje da zna šta radi.
Ono u čemu se high concept ogleda ovog puta jeste u bizarnoj žanrovskoj pretpostavci koja glasi da "trainwreck" cura ima sposobnost da svojim umom kontroliše kaijua u Seulu. I tu Vigalondo zaista kreće da gradi vrlo zanimljivu višeslojnu žanrovsku igrariju u kojoj daje nove predznake ne samo kaijuima kao filmskim mitemama već i temi transformacije usled traume, a koja je jako aktuelna zbog talasa superherojskog filma.
Ono što je u suštini najveći domet COLOSSALa jeste upravo činjenica da je uspeo da ovako bizarnoj zamisli ne samo udahne nužnu uverljivost, već pored suspenzije neverice nudi i mogućnost da se svemu da izvesna žanrovska kontemplativnost. Kada se tome doda da Vigalondo osvežava priču nekolikim vešto plasiranim obrtima, rezultat je jako dobar.
Međutim, iako se pojavljuju megazvezde Anne Hathaway i Jason Sudeikis, i uprkos tome što u filmu ima i džinovskih robota i kaijua, ovo je sve jako daleko od mejnstrima. A opet, ovo nije art house. Film se nalazi negde na ničijoj zemlji i najpre bih ga definisao kao "festivalsko žanrovsko delo". Mogućnost da ovakve sadržaje dobijamo na filmu a ne samo u prozi ili underground stripu zaista može da se posmatra kao privilegija. Otud je COLOSSAL ne samo estetski već i produkciono unikatan film, kakav se teško može ponoviti.
* * * / * * * *
ŽIVI BILI PA VIDJELI Milivoja Puhlovskog i Bruna Gamulina spada u red filmova o urbanom nezadovoljstvu koji su igrali značajnu ulogu krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih u jugoslovenbskoj kinematografiji. ŽIVI BILI PA VIDJELI apsolutno može stati uz rame sa radovima Gorana Markovića ili Miše Radivojevića, a u stilskom pogledu se nalazi na pola puta baš između njih dvojice.
Ono što je međutim u ovom filmu posebna atrakcija jeste izuzetna vizuelna sugestivnost. Živko Zalar je u saradnji sa rediteljima napravio film neverovatno razvijene vizuelnosti. U pogledu kadriranja, pokreta kamere, sve je savršeno planirano, kao u nekom najboljem filmu Franka Tashlina, iako nije reč o nekakvoj slapstick komediji. Međutim, slutim da je Puhlovski rukovodio tom besprekornom vizuelnom orgestracijom ovog filma, gde svaki sledeći plan i pokret kamere proističe iz prethodnog, sa izvanrednom koreografijom događaja u kadru, precizno i sugestivno izabranim lokacijama, glumcima koji su realistički oblikovani u filmu ali imaju sugestivnost maltene stripovske stilizacije, i izvanrednim prožimanjem inscenacije sa onim što su teme filma.
Poput moralnog i intelektualnog vrtloga u kome se našao junak, i filmu nudi takvu vizuelnost. Puhlovski i Gamulin su snimili film koji umnogome reinterpretira arhitektonstki modernizam socijalističkog Zagreba, prikazujući ga u bezmalo ballardovskoj grandioznosti, stvarajući utisak metropole koji realno na terenu ne postoji.
ŽIVI BILI PA VIDJELI je jedan od onih filmova koji govore u prilog tezi da su arhitekte među naujčešćim nosiocima socijalne kritike u jugoslovenskom pa i postjugoslovenskom filmu. Lako možemo nabrojati naslove kao što su TAJVANSKA KANASTA ili STEPENICE ZA NEBO a u postjugoslovenskom filmu NI NA NEBU NI NA ZEMLJI ili MILOŠ BRANKOVIĆ, a toga sigurno ima još. Isto tako zanimljivo je da su arhitekte nosioci kritike u svakom pogledu, od onog socijalističkog, preko građanskog do reakcionarnog, dakle ne moraju se isključivo poistovetiti sa tekovinama modernističkog projekta. Ipak, nema sumnje da isticanje ove profesije u prvi plan sugeriše da su oni njegov relikt.
U američkom krimiću građevina i građevinsko zemljište imaju značajnu ulogu u zapletima, pa ne treba da čudi da se sada prepliću te dve tendencije, recimo u seriji UBICE MOG OCA.
Gamulin i Puhlovski su snimili film koji se bavi nezadovoljstvom i neostrvarenošću mladog arhitekte ali ono što je u ovom filmu izuzetno vešto jeste suštinsko prožimanje njegovog nezadovoljstva sa samom strukom i ispoljavanje kroz nju. Tema humanosti u urbanizmu, pa na kraju same gradnje, i rušenja, životnog prostora, predstavlja lajtmotiv filma i na nivou konkretnih elemenata priče ali i na planu vizuelnih simbola. Ambijenti u kojima ljudi žive imaju izuzetan značaj za definisanje karaktera i u sebi nose naravno i statusnu dimenziju, te sami pričaju priču filma.
Glumci su vrlo solidni u glavnim ulogama, i uspevaju da imaju jasnu funkciju u ovoj dosta složenoj filmskoj mehanici.
Ni Puhlovski ni Gamulin u svojim kasnijim radovima neće dobaciti do ovog dometa, a nažalost Puhlovski neće ni približno razviti svoju karijeru koliko je mogao.
* * * 1/2 / * * * *
https://youtu.be/GjwfqXTebIY (https://youtu.be/GjwfqXTebIY)
REALIVE Mateo Gila takođe spada u red naslova koje sam mnogo očekivao. Još od filma NADIE CONOCE A NADIE, bilo mi je jasno da se na duže staze pre treba kladiti na Gila nego na Amenabara, i uprkos tome što je i on menjao žanrove, nikada se nije ogrešio i nikada nije skrenuo sa linije u svojim rediteljskim projektima. Zato je on za razliku od Amenabara prema čijim novim potezima u vrh glave imam vrlo opreznu umerenu radoznalost, Gil ostao autor čiji me novi projekti i dalje izuzetno zanimaju.
REALIVE je hard SF priča, aproprijacija FRANKENSTEINa, i govori o čoveku koji odlučuje da se kriogenski zamrzne kada shvati da boluje od neizlečive bolesti. Odmrzavaju ga sedamdeset godina kasnije i on postaje prvi "vaskrsli" čovek unutar naučnog programa. Iako se našao u svetu koji se ne razlikuje bitno od sadašnjosti koju je do tada poznavao, novo stanje u kome se "probudio" otvara mu jednu kontemplativnu fazu o živou, starenju, prolaznosti itd.
REALIVE je u osnovi SF triler, ali je isto tako i vrlo snažna melodrama sa psihološki nijansiranim likovima i kontemplativnim pristupom temama koje muče glavnog junaka. U tom pogledu, Mateo Gil ne pravi puno kompromisa i ne tera triler da silom preuzme primat u odnosu na melodramu i psihološku razradu, ali kada dođe do tih sekvenci, ne uzdržava se da zamasti stvari.
Film se dešava u Americi, mada Gil ne insistira na tome da se lokacija previše definiše i direktor fotografije Pau Esteve Birba uspeva jako dobro da dočara taj "neutralni" a opet vibrantni ambijent. Ovo je jedna od onih English-speaking produkcija koje pravi Filmax, i koje povremeno uspevaju da budu vrlo efektne, s tim što je ovoputa reč o filmu koji verovatno ima jače umetničke od exploitation ambicija. Iznenadio bih se ako producenti misle drugačije.
Gil je u periodu kada je ozbiljan SF plasirao nekoliko sličnih projekata, uspeo da ponudi svoje delo koja apsolutno može stati uz rame naslovima kao što je EX MACHINA, recimo. Činjenica da ovaj film nije imao tako veliki odjek, ne znači da ga nije zaslužio.
U određenom smislu, ovo je film kakvom smo se mogli nadati kada je stigla vest da će Houellebecqov LA POSSIBILITE D'UNE ILE biti ekranizovan.
* * * 1/2 / * * * *
GUARDIANS OF THE GALAXY VOL.2 ponovo predstavlja najbolju trenutnu produkciju u Marvelovom Disney delovanju. Kao što je prvi film imao jako duhovit i dinamičan odnos prema temi i uspeo da profunkcioniše kao efektan pastiš uprkos modularnosti svoje dramaturgije, ovde James Gunn pravi nekoliko zanimljivih iskoraka.
U strukturalnom pogledu, prvi film je bio mnogo konvencionalniji ali se bazirao na seriji set-pieceova koji su maltene jedan za drugim zaključivali film. Iz situacije u situaciju film je donosio potencijalne krajeve, ali je ipak u tom pogledu imao manje akutne probleme od WINTER SOLDIERa koji je to doveo do paroksizma. S druge strane likovi Draxa i Groota su se duprlirali u prvom filmu i to je davalo dosta reduntantnosti u hemiji unutar ekipe.
Drugi film ima Baby Groota umesto odraslog Groota i samim tim ne deli isti problem dupliranja likova kao prvi film. Zatim, ono što je jož važnije jeste još izraženiji humor u drugom delu koji pomaže još dubljoj rekosntrukciji tradicije pop filma osamdesetih i space opere i ovog puta, GUARDIANS više nije pastiš promenljive samosvesti već jedna vrlo uspešna parodija.
Jedan od najvećih aduta filma je nešto što je u njemu možda i najatipičnije a to je struktura. Naime, VOL. 2 nije ni približno strukturiran kako bi jedan pustolovni film trebalo da bude postavljen. Gunn stavlja akcenat na karaktere, slobodno možemo reći da je uzor ovog filma EMPIRE STRIKES BACK, da se otvara pitanje odnosa oca i sina, i geneze odnosa među junacima, i za početak VOL. 2 donosi manje akcije i što je još važnije , ima drugačiji dramski odnos prema akciji od prvog filma. Ovde je akcija prisutna kao ispoljavanje junaka, i praktično svaka akciona situacija proističe iz junaka a ne iz situacije. Tako su i inscenirane akcione scene.
Štaviše briljantna kadar sekvenca u slow motionu, u uvodu filma daje jasnu sliku kako Gunn planira da tretira akciju. A tretira je atipično, dosta detalja ostavlja u off prostoru, dosta konfrontacija daje u vrlo neobičnim inscenacijama, i uprkos tome što nas na kraju čeka veliki grandiozni obračun, za ovah film svakako možemo reći da je umnogome uzeo da se igra sa pravilima plasiranja i koncipiranja comic book akcije.
U tom pogledu, VOL.2 transformiše pristup akciji na sličan način kao Ayerov SUICIDE SQUAD. Naprosto u VOL. 2 akcione scene i bekstva nisu glavne scene u filmu, ne samo po značaju, nego i po trajanju.
Gunn je dao glumcima da se ispolje i meni je to bilo supersimpatično. Ipak, pretpostavljam da je moguće zamisliti gledaoca koji će smatrati da je VOL. 2 možda previše dosadan za jedan letnji blokbaster. Međutim, uprkos tome što akcije nema onoliko koliko bismo očekivali, Gunn je režira jako dobro i što je još važnije jako neobično. Verujem da će to publika prepoznati čak i ako nije u stanju da to artikuliše.
LOGAN po mnogim svojim osobinama jeste meni poetički bliži film, i strukturalno je daleko ispravniji. Međutim, VOL. 2 nosi u sebi sličan "bezobrazluk" u pogledu toga da je autor dao sebi za pravo da se autorski ispolji znajući da ne mora da brine za rezultat sa blagajne.
* * * / * * * *
Ridley Scott reveals his plans for the future of the
Alien franchise (http://ew.com/movies/2017/05/04/ridley-scott-alien-franchise-future/)
Quote"You'll know full well by that point who the affectionately termed 'space jockey' is,"
E, da, baš nam to treba...
Pogledao sam televizijski film AJMO ŽUTI Dražena Žarkovića, po scenariju Pava Marinkovića. Reč je o vrlo solidnom televizijskom radu koji sa svojih osamdesetak minuta trajanja zaista može da odmeni bioskopski film kada se nađe na televizijskom repertoaru.
Žarkovićev film govori o malom yagrebačkom trećeligaškom klubu koji se godinama "romantičarski" bori po nižim rangovima. Pojavu blistavog lokalnog talenta u kog navijači počinju da polažu velike nade prati i pojavljivanje enigmatičnog biznismena koji je spreman da napravi velika ulaganja u klub.
Iskreni navijači kluba prepoznaju da biznismen ima nečasne namere ali deo uprave to ne prepoznaje i polakomi se na velika obećanja koja dolaze sa novim predsednikom kluba.
Žarkovićeva ključna greška u realizaciji ovog filma jeste izrazito antipatična podela koja naprosto ne funkcioniše na nekom ozbiljnom nivou. Glavni junaci nisu ni simpatični ni harizmatični onoliko koliko bi priča zahtevala i na kraju film pre svega zbog njih ima limitiran domet.
Sam fudbal je vrlo solidno insceniran a mladog talentovanog fudbalera igra i na terenu i van njega danas poznati hrvatski reditelj Ivan Goran Vitez. Žarković svojom u suštini svedenom inscenacijom ovoj "maloj lokalnoj" priči daje simpatičnu dozu low fi arhaičnosti koja i ovaj film čini "malim lokalnim" televizijskim radom.
Scenario Pava Marinkovića se oslanja na konvencije sportskog filma i poneki feelgood kliše ali sve to uspeva da isplasira sa punim ubeđenjem i da postavi u funkciju same priče. Ukupno uzev, AJMO ŽUTI je dosta solidan primer televizijske dramske produkcije koja valjano uklapa društvenu kritiku sa lakom zabavom.
* * 1/2 / * * * *
THE CHAMBER Bena Parkera je kako mu samo ime kaže kamerni film koji govori o norveškom batiskafu u severnokorjskim vodama koji američke službe žele da zloupotrebe ne bi li se dokopale podataka sa bespilotne letelice koja je pala u more. Postavka podseća na THE ABYSS jer ponovo imamo civilne blue collar ronioce nasuprot obaveštajaca i SEALSa ali nažalost, ovaj film se najvećim delom odvija kroz dijaloge i verbalne pretnje i nema ništa od onog vizuelnog izraza koji je nosio Cameronov zapostavljeni klasik.
THE CHAMBER je naprosto film koji je očigledno baziran na premisi koja može da se snimi za malo novca i Ben Parker to radi korektno ali potpuno je jasno da on u ovim okolnostima nije uspeo da prevaziđe ograničenja materijala kojim je raspolagao.
Sada je inače situacija zrela da Manic Street Preachers sviraju u Severnoj Koreji. Ne znam da li će se to desiti ali James Dean Bradfield je radio skor za ovaj film. Nažalost, Bradfieldov skor se ni po čemu nije istakao, što mu se ipak može uzeti kao vrlina jer Preacher barem nije uzeo da silom ističe bez razloga i smeta priči. Ali, nije joj mnogo ni doprineo.
Ceo film je zapravo sličan Bradfieldovom doprinosu. Definitivno ne smeta ali nimalo ne doprinosi.
* * / * * * *
DC Films' "Wonder Woman" has started screening to exhibitors and an early reaction has surfaced online — which likens the upcoming female superhero film to Marvel Studios' "Captain America: The First Avenger."
President of Theatre Management Associates, LLC John Shaw tweeted his thoughts and also gave his box office prediction: "Wonder Woman: exciting & entertaining in every way. Great SFX and characters. Here's a summer blockbuster as good as Captain America ($370M)"
Shaw also knows the stakes are high for "Wonder Woman" and added optimism over its box office potential: "What summer film has a lot riding on its success? Wonder Woman. WB and DC comics count on major success. Thus far, projections are strong."
Pogledao sam WAKING UP IN RENO Jordana Bradyja, neuspešnu Miramaxovu komediju u čijem su centru bili Billy Bob Thornton, Charlize Theron te pokojni Patrick Swayze i Natasha Richardson. Brady je dobio na raspologanja izvanrednu glumačku ekipu i vrlo darovite komičare, i među njima je čak Billy Bob Thornton uspeo da se snađe jako dobro sa ovim materijalom, pa čak ni za ostale ne možemo da kažemo da su loši, ali ova južnjačka romantična komedija ne funkcioniše pre svega zato što je izuzetno oskudna u pogledu događaja. Naprosto, film je vrlo sveden, i nema jasne ideje šta da radi kada postavi osnovnu premisu, osnovne zabune, osnovne vodviljske detalje i preokrete. Dakle, film je zakazao u razradi.
Međutim, jedna od prednosti filmova sa ovako talentovanim zvezdama je to šti može da se gleda samo zbog njih. I zbilja, ne morate biti čak ni patološki fan Billy Bob Thorntona da uživate u onome što on donosi, niti je teško prepoznati kvalitet koji donosi ostatak ovog talentovanog kvarteta. Otud, čini se da je ovaj film, iako slab, zapravo nepravedno zaboravljen jer nije toliko loš koliko je zapravo samo morao biti dobar.
* * / * * * *
Jonatham Mostow je krenuo iz surovih niskobudžetnih uslova a onda je u jednom trenutku postao pouzdani korporativni reditelj. Međutim, neki od filmova koje je radio nisu baš naišli na razumevanje, usledila je pauza, rad na televiziji, i novi film HUNTER'S PRAYER u tragovima nosi ono što bi bilo svojstveno njegovim ranijim radovima ali naprosto to nije to. Mostow je bio pouzdan žanrovski operativac koji nije bio najinventivniji ali se jako dobro snalazio kad god je trebalo sprovesti žanrovske obrasce, i činjenica da za njega u savremenom Holivudu nema mesta dosta je zbunjujuća. Doduše, neke od projekata koje je Mostow trebalo da radi preuzeli su drugi, recimo REAL STEEL, i moguće je da su izmicanjem tako nekih naslova (među njima je i HANCOCK) njegove akcije u Holivudu počele da padaju. Ili su pale pre a izmicanje projekata je bilo posledica.
U svakom slučaju, HUNTER'S PRAYER je nemačka produkcija, što samo po sebi ne mora da bude loše, i pokušaj da se započne franšiza sa Sam Worthingtonom po romanu Kevina Wignalla. Sam igra plaćenog ubicu koji je navučen na heroin i ima zadatak da ubije kćer mafijaškog advokata, ali on to ne može i odlučuje da joj pomogne. Sve to je uvod i seriju sub-TAKENOovskih zgoda, koje su sporadično vešto realizovane jer ipak je to Mostow, međutim film nažalost odiše promašenošću, lenjošću, i čini se da su još na setu svi shvatali da je ovo franšiza-nerotkinja.
Ovo svakako nije dobar ishod ni za Worthingtona, ali on sada ima dosta široko područje delovanja, dočim Mostow svakako posle ovoga nije nikoga u studijima podsetio da treba da mu se obrate za bilo šta. Otud, iako ovo nije rasulo na nivou poslednjeg Hillovog filma, reč je o marginalnom radu DTV dometa.
* * / * * * *
Guardians of the Galaxy Vol. 2 je do kraja uspeo da me odoborovolji. Ali mu nije bilo lako. Poznato je da sam jedan od onih kojima se prvi film nije dopadao i nastavak me je, da budem vrlo direktan, tokom prvih sat vremena pošteno iritirao. Očigledno je da James Gunn i ja imamo sasvim različite ideje ne samo o tome šta čini uspešan Guardians of the Galaxy narativ, naučno fantastični film ili komediju već, rekao bih, narativ uopšte ili film uopšte. Da ne pominjem humor :(
GotGV2 ponavlja mnoge stvari zbog kojih me je prvi film razočarao a glavna od njih je Gunnova odanost najprovršnijem obraćanju pažnje na pripovedanje, dijaloge, odnose likova, a sve za račun trenutnog humorsitičkog ili kakvog drugog efekta. U prvom filmu mnoge stvari su se dešavale zato što je to scenario od njih zahtevao a ne zato što su imale dramaturšku logiku i opravdanje i to se prenosi i na nastavak. Štaviše, nastavak u mnogim elementima odlazi daleko dalje u tom smeru farse, bez mnogo obzira posežući za najlakšim i najpovršnijim humorističkim razrešenjima i pančlajnima iako možda ona narušavaju karakterizacije ili, uopšte, logiku scene u kojoj se dešavaju.
Jedna od najboljih ilustracija ove Gunnove (koji je, ne zaboravimo, i jedini potpisani scenarista ovog filma) površnosti se dobija već u prvom set pisu u filmu, borbom sa "interdimenzionalnom zveri"tokom koje Draxx zaključi da je koža zveri suviše tvrda da bi se probila napadanjem spolja pa uleti u ždrelo čudovišta da bi ga napao iznutra. Star Lord i Gamora komentarišu da je ovo besmisleno jer je koža čudovišta jednako tvrda i iznutra i, zaista u jednom od narednih kadrova vidimo Draxxa kako bezuspešno pokušava da proseče kožu monstruma sa unutarnje strane. Jednostavan pančlajn koji potpuno zaobilazi činjenicu da je koža protektivni sloj organizma čija je funkcija da od infekcija i povreda zaštiti osetljive i meke unutrašnje organe koji su, jelte, kako im i ime govori, unutra. Gde se Draxx i nalazi. U ovoj sceni dakle, glupi ispadaju i Gamora i Star Lord i sam Draxx (koji je na prvi pogled imao ispravnu taktičku zamisao) i na ime ovoga ja bih od filma očekivao da je u pitanju dosledna dekonstrukcija tropa o "svemirskim herojima" koja će svoje protagoniste prikazivati do kraja kao potpuno nesposobne za posao kojim se bave, štaviše, elementarno beskorisne, koji možda svojim nerazumevanjem treba da pošalju nekakvu metaporuku o akcionim herojima kao o pukoj holivudskoj fantaziji.
Naravno, Gunnu ovo nije ambicija, pa film nastavlja i produbljuje ideju o Guardiansima kao o timu psihološki oštećenih individua koje zajednički nalaze porodicu koju su nekada izgubili ili nikada nisu ni imali i, usput, spasavaju galaksiju. Gunn je, po mom ukusu, u ovom filmu uspešniji u plasiranju ove ideje, mada je išao na poveliki rizik. Verujem da nisam jedini koji je zamalo iščašio oči od prevrtanja kada je postalo javno da će se drugi film baviti pitanjem očinstva & nasleđa u slučaju Petera Quilla. Fakat je da je to bio dosledan put nakon što je prvi GotG pokupio dosta poređenja sa Star Wars, ali kako Bendisov strip Guardians of the Galaxy sa istom temom nije uspeo da napravi išta vredno pomena, na filmu je ovo delovalo kao još veći rizik.
Sa strane ljubitelja stripa Guardians of the Galaxy, tema o Quillovom odnosu sa ocem mi je u stripu bila mučno dosadna i nezanimljiva prevashodno jer je vrlo dobro formirani lik Star Lorda unazadila, podmlađujući protagonistu i čineći ga nezrelijim i naprosto manje nijansiranim nego za vakta Abnetta i Lanninga. Na filmu je Quill, naravno, tu nezrelost dobio upisanu već u prvom delu pa je u ovom drugom zapravo Gunn uspeo da sa njom nešto i uradi, lagano dajući glavnom junaku prostora da (malo ali ipak) raste i sazreva.
To je dobro, jer većina ostatka ansambla takvu priliku nije dobila ili ta prilika nije iskorišćena. Roki je samo ponovio svoje osnovne trope iz prvog filma, ali smo ovde dobili i verbalizovano objašnjenje da se on ponaša tako kako se ponaša jer je radikalno usamljen. Draxx je i dalje komično predimenzionirani straight man u komediji i kako mi njegova jednodimenzionalnost ni u prvom filmu nije prijala (da ne pominjem sad stripovskog Draxxa koji je višedimenzionalna i tragična figura), ni ovde me nije mnogo šarmirao. Na trenutak deluje da će Gunn ovom liku dati prostora da evoluira, pokazati da osoba koja ne shvata prenesena značenja i igre rečima počinje da se sama igra ovim konceptima eksperimentišući i transformišući se pod uticajem "porodice" ali do toga na kraju ne dođe uprkos nekim scenama u kojima je Draxx manje "straight" nego inače. Groot, koji je u prvom filmu imao praktično istu ulogu kao Draxx je ovde sada pretvoren u dete koje će Dizni da brutalno eksploatiše u prodavnicama igračaka što je okej, ali pored činjenice da Vin Diesel u 2017. godini igra bebu, Groot nije više od cute 'em up gimmicka.
O Gamori bolje da ne pričam, kad god je ona bila u kadru dobijao sam napad feminističkog besa. Nije Zoe Saldana kriva jer onako kako je lik napisan, teško da bi iko mogao da se seti da je ovo "najopasnija žena u univerzumu". Gamorina uloga je, još više nego u prvom filmu vezana za lik Petera Quilla, ona mu je i pseudo-majka i erotska meta (što ponovo podcrtava njegovu nezrelost koja je, časti mi, njegova jedina karakteristika u ovim filmovima) i van njega gotovo da nema motivaciju ili inicijativu. Da u filmu nema Nebule Gamora bi bila potpuno nesnosna pojava ali Nebula je pritom, kudikamo zanimljiviji lik - koga bih radije gledao od ovakve Gamore - naime, iako jednodimenzionalna i vođena singularnom motivacijom, ona makar ima inicijativu i jasnu ličnu ambicviju. Gamora je samo privezak i samo sam mogao da mislim da Keri Fišer nije umrla da bismo u 2017. godini gledali ovakvu protagonistkinju u space operi.
Ono što je pozitivno u filmu videti u 2017. godini je svakako trio old skool glumaca koji ga, za moj račun, zapravo i spasavaju. Stallone, Russel i, pogotovo Rooker, zapravo film iznose jer ni jedan od njihovih likova nije napisan da bude comic relief i ni jedan od njih se ne uklapa u jednorečenične sažetke koji su očigledno namenjeni glavnom delu ansambla (loveable rogue, comically straight man, sarcastic midget, hot motherly figure itd.). Stallone i Russel donose sa sobom 70s i 80s ozbiljnost pristupa građenju likova sa dosta preglumljavanja koje zapravo u ovom filmu deluje kao da Lorens Olivije i Kenet Brana glume Ričarda trećeg i Henrija Osmog u odnosu na ostale likove koji se pola vremena izražavaju u pseudomilenijalskim memeima. Stalloneova uloga je mala i kratka ali donosi mnogo energije i autoriteta u prošireni ansambl čiji je veliki deo ionako opterećen maskama i instruiran da se prenaglašeno cereka ili dekadentno smeška, a Russel je izvrstan u svojoj studiji karaktera nesavršene, narcsisoidne ali veće-od-života očinske figure i njegova transformacija i otkriće motiva i plana koji ga vode je ono što je odrađeno skoro savršeno i što je uspelo da mi proda film. Retko se dešava da me priča uhvati od momenta kada jedan od likova (recimo, negativac) u svom ekspozitornom monologu objasni motivaciju i svoj plan, ali sa GotGV2 je baš to slučaj. Gunn u ovom momentu uspeva da složi kockice koje se protežu još od prvog filma, da mi proda ubedljivog antagonistu koji nije sveden na manijački kikoćuću karikaturu (u filmu prepunom karikatura) i da raspravu o očinstvu i starateljstvu spakuje na prirodan i ubedljiv način u akcijom nabijenu drugu polovinu kosmičke opere.
Kad smo već kod akcije, Gunnova režija je interesantna jer je njegova akcija u ovom filmu uglavnom naglašeno stilizovana. To je dobro jer većina akcionih scena iz prvog filma meni nije funkcionisala - koreografije su bile siromašne a montaža nemaštovita, tako da je pristup u ovom filmu zdraviji. Zapravo, mnoge akcione scene imaju farsične elemente, Gunn ih snima kao da je maltene i dalje skromni Tromin ugovorac koji nema iza sebe budžet ravan BDP-u neke manje evropske države, potiskujući akciju u pozadinu na ime karakterizacije ili humora. Set pis koji film otvara je jasan primer ovoga, ali možda je NAJBOLJI primer za to Quillov dijalog sa Rokijem blizu klimaksa filma u kome Rakun traži selotejp da bi bejbi Gruta sprečio da se zbuni u odsudnom momentu. Gunn ovde pravi praktično radio-skeč i humor u njemu, za promenu, radi potpuno, oslanjajući se na ideju da je ovo, jasno, farsa ali da je forma u kojoj je predstavljena dovoljno drska da deluje kao zanimljiv predah u akcionom delu filma.
Druge akcione scene su, možda suviše oslonjene na stilizaciju (Rokijev obračun sa Ravagerima koji žele da napadnu brod u kome su Groot, on i Nebula i pogotovo Jonduov, Rokijev i Grootov izlazak iz Jonduovog broda) u smislu da one prikazuju scene masovnih ubistava kao humorstičke ili katarzične akcione scene muževne validacije "dobrih" momaka praćene 70s pop saundtrakom što, uzevši u obzir da ovo nije Tarantinov film i da njegovi junaci ipak treba da budu "porodica" a ne "stvarni sociopati" malo odskače od centralne poruke. Ali opet, to je Gunn i njegova ljubav prema trenutnom efektu te potpuno odbijanje da se gleda cela slika.
No, Gunnov brat je jedan od iznenađujuće uspelijih elemenata filma, dajući još jednog od likova koji nije sveden na jednorečenični siže i koji se transformiše u toku radnje (za razliku od Gamore, Draxxa, Rokija, Groota ili Star Lorda koji se ni malo ne promene, s tim što Gamora ima makar naznaku promene u svom odnosu sa sestrom a Star Lord nam promenu samo nagovesti u dijalozima ali je ne vidimo), ali naravno, Rookerov Jondu je najuspeliji lik u filmu koji i pored apsurdne fizionomije uspeva da iznese njegovo emocionalno težište. Rooker može da kaže da je tri decenije posle Henryja uradio ulogu po kojoj će JOŠ biti zapamćen i da je u filmu čiji je glavni ansambl izrezan od kartona (srsly, Mantis, kakva protraćena prilika, žena-prop) dao autentično živo biće i rolu koja čoveka pomeri iz težišta.
Naravno, sve to ostaje u okvirima žanra (nisam plakao i tako to) a i Gunn ponovo uspeva da u finalu filma zaboravi big picture i pokazuje nam kako Ravageri slave svog bivšeg člana jer je uradio jednu lepu i požrtvovanu stvar iako je pre gomilu decenija izbačen iz ekipe jer je uradio MNOGO loših i užasnih stvari protivno njihovom kodeksu, koje su i dalje urađene i ne baš opravdane, ali dobro, hajde... Do tada sam već bio dovoljno dobre volje da mi to ne smeta previše.
Muzika u filmu mene, naravno, takođe uglavnom iritira, ali to je već više stvar mog ukusa i pomanjkanja ljubavi za 70s pop - no Stan Lee ima zanimljiv kameo koji potvrđuje njegovu vezu sa Watcherima o kojoj se već šuškalo po internetu godinama.
Ono što je zanimljivo je sa koliko je Gunn strasti išao u oživljavanje plemenitog SF kiča u domenu scenografije. Naprotiv od Star Wars koji su u stvari i bili film koji je raskrstio sa idejom šareniša u holivudskoj naučnoj fantastici za račun "naturalističkog", "lived in" izgleda (delom i jer je Lucas bio džimrija i koristio izlizane propove), GotGV2 poseže za Buckom Rogersom ili, svakako, De Laurentisovim Flashom Gordonom kao referencama, da ne pominjem brojne manje poznate i kičastije produkcije. Pošto je GotGV2 u velikoj meri farsa onda mu ovo dobro leži i mada je Ego - Živa Planeta dobio drugačiju ulogu i poreklo u odnosu na ono što ima u stripovima, ceo taj motiv je dobro i zanimljivo iskorišćen i predstavljen.
Pošto je film za sada već obrnuo više od 145 miliona dolara u SAD, a vikend još nije ni gotov, jasno je da će treći deo da se radi i za sada smo dobili sugestiju da će se u njemu pojaviti i (Adam) Warlock. Opet, pošto se taj film dešava nakon Avengersovog Infinity Wara, Marvelov će univerzum tada izgledati možda i primetno drugačije pa će biti zanimljivo šta Gunn sve može da napravi u takvim uslovima. Ja se svakako nadam da će nastaviti trend poboljšavanja GoTG pa da će treći film biti nešto u čemu ću uživati makar od petnaestog a ne tek od šezdestog minuta :lol:
Ego je daleko najbolji negativac u MCU za sada...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, požuri na SILU PRIVLAČNOSTI, skinuće ga iz bioskopa...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Svestan sam, al život se isprečio :cry: :cry: :cry:
Inače, Edge of Tomorrow 2 se zove Live Die Repeat and Repeat. :shock: :shock: :shock: :shock:
BANDSLAM Todda Graffa je film sa ozbiljnim strukturalnim problemima na nivou scenarija koji ipak uprkos tome jako dobro funkcioniše jer ima izuzetno dobru glumačku podelu i duhovito napisane scene, uprkos manjkavostima na nivou sklapanja celine. Ono što bi se moglo definisati kao osnovni problem jeste izvesno neiskustvo u radu Todda Graffa na strukturama koje nisu mjuzikl. BANDSLAM jeste muzička komedija ali nije mjuzikl, niti tih muzičkih numera u filmu ima dovoljno niti su one toliko značajne kao vid ispoljavanja drame. I sa tim u vidu, Graff ima teškoće da izvuče linije priče u prvi plan. Na kraju, BANDSLAM ostaje pre svega priča o ličnom životu junaka a mnogo manje o onome što je naslovna tema filma a to je srednjoškolsko takmičenje bendova.
Na kraju je verovatno taj fokus na melodramu među junacima, koja opet pa meandrira između klasičnije ljubavne priče i studije karaktera, i uspela da pretvori ovaj film u prijatno iznenađenje. U određenom smislu čak, rekao bih da od naslova i estetizacije u režiji i gradim svoja strukturalna očekivanja od ovog filma a pitanje je da li su Todd Graff i Josh C. Kagan imali na umu da naprave nešto drugačije od ovoga. Dakle, možda BANDSLAM nije muzička komedija koja se otela kontroli i postala nešto drugo, neočekivanije i razbarušenije, možda je to "kvarenje" strukture bilo namera od starta. Ipak, rediteljski postupak je toliko na mikroplanu baziran na konvenciji muzičke komedije da se ovaj disbalans oseća kako god mu mi prilazili.
Gaelan Connell i Vanessa Hudgens predvode glumačku podelu u kojoj takođe ima određenih disbalansa, deo podele igra karikaturalnije od ostatka ali njih dvoje daju svemu izvanredno emocionalno jezgro a Gaelan Connell je na sve to izvanredan mladi komičar, a to ćemo za Hudgensovu otkriti kasnije, tek u seriji POWERLESS. Ipak, njih dvoje uspevaju da jasno centriraju pažnju gledalaca i da iznesu film dajući mu jasan temelj.
Kvalitet scena i glavnih glumaca je toliko visok da čini krupne zamerke na nivou strukture ne samo podnošljivim već i simpatičnim idiosinkrazijama koje svemu daju poseban pečat. BANDSLAM nije ispunio očekivanja Summita i Walden Medie na blagajnama ali uveren sam da je reč o filmu koji jako dugo i jako uspešno može da funkcioniše na kućnim formatima gde će na kraju sigurno biti prepoznat kao favorit iz senke.
* * * / * * * *
Glumac Chris Messina snimio je rediteljski debi ALEX OF VENICE kao porodičnu melodramu sa Mary Elizabeth Winstead i Don Johnsonom u glavnim ulogama. Nažalost, rezultat je relativno vibrantna melodrama prenatrpana motivima gde uporedo pratiumo dva podjednako snažna pokretača zapleta - razvod i pokušaj advokatice da nastavi sa svojim životom solo a to uključuje brigu o bolesnom ocu, malom detetu i ekološki spor koji vodi u korist lokalne zajednice; dočim je drugi unutrašnja drama samog starog oca koji polako počinje da pati od demencije.
Svaki od tih motiva je zanimljiv i ukrštanje privatnog problema sa poslovnim iskušenjima, ljubavnih i porodičnih prepreka itd. deluju istinito. Međutim, Messina ne uspeva da ih spoji u koherentnu celinu. Film mu se raslojava i deluje kao da svaki problem dobija svoju deoniocu umesto da to bude celina, tako da onda i sam efekat priče ostaje mlak i parcijalan u najboljem slučaju.
Losanđeleski ambijent je prijatno snimljen i daje svemu jednu finu mellow atmosferu ali ta postignuta atmosferičnost na kraju samo podvlači sve navedene nedostatke.
* * / * * * *
Guy Ritchie i Matthew Vaughn i dalje ostaju u trci. Vaughn je poništio Ritchieja LAYER CAKEom koji je znatno nadmašio sve što je Ritchie radio na polju krimića. Potom su iste godine imali KINGSMAN i UNCLE, oba su filma bila odlična, KINGSMAN je prošao bolje ali meni je na kraju ipak UNCLE daleko uzbudljiviji i rafiniraniji na nivou rukopisa. Pre skoro deceniju, Vaughn je snimio STARDUST, neočekivan izbor za reditelja koji je radio LAYER CAKE i ova ekranizacija Neila Gaimana donela je dosta klasicističkog postupka i pamtim je kao dosta dobar film. KING ARTHUR je međutim potpuna suprotnost. Naime, Richie nastavlja svoju "britansku" seriju reinvencije "ostrvskih" mitologija. Prvo je obradio Holmesa, zatim Bonda kroz UNCLE i sada to čini sa arturijanskim legendama.
Po mnogo čemu, KING ARTHUR je arturijanski KINGSMAN u kome na ideološkom planu, Ritchie pokušava da projektuje niz savremenih kontradikcija i eksplicitno ih ubaci u priču. Ovo jeste film mača i magije, ali je istovremeno i priča o klasnom sukobu, o rasnim tenzijama, o pitanjima manjina, pa čak i o Brexitu. I Ritchie nema zazora da sve te teme vrlo eksplicitno otvori i bez mnogo alegorija, direktno progovara o tome.
Otud, ko želi da vidi priču o Kralju Arturu, Camelotu i Excaliburu, neka zaboravi sve što zna o tome, ili neka ne dolazi u bioskop. Ritchie je snimio svoju grungy varijantu u kojoj je Arthur odrastao u bordelu i izvlačenje mača iz kamena ga zatiče kao londonskog makroa zlatnog srca.
Zli stric je srednjevekovni nacista, u dugu prema magijašima i monstrumima, u nepovoljnim dilovima sa prekomorskim silama gde Vikinzima plaća "danak u krvi". Magovi su progonjena populacija, skoro istrebljena, a deo dvorske gospode koja zna put do vlasti aktuelnog vladara drži pokret otpora koji u jednom trenutku pomaže Arthuru da uzme ono što je njegovo.
Ritchie u pogledu naracije koristi sve svoje montažne trikove, i ponekad čak i preteruje u prelitanju flešbekova, lažnih rakorda i montažnih sekvenci, ali film na kraju krajeva ne samo da stoji, i da je dinamičan u svoja dva sata trajanja već možemo reći da je u ključnim momentima vrlo intereantno koncipiran i da se priča izlaže kroz čisto filmsko pripovedanje. bez mnogo reči, Ritchie vizuelnim sredstvima izlaže transformaciju svog junaka, i KING ARTHUR je gotovo trainspottingovski u tretmanu odnosa junaka i mača odnosno moći koju Excalibur ima nad Arthurom.
Ritchie pokušava da narativno i vizuelno prevaziđe konvencije fantasy žanra, i u tome sam na njegovoj strani jer nisam neki preveliki fan. Međutim, u pojedinim tačkama osećamo kako Ritchie zapravo prezire fantasy, u čemu mogu da ga razumem, ali postavlja se onda pitanje zašto ga se latio jer je jasno da u filmu ovakvih kapaciteta i teme, pre ili kasnije mora da mu se povinuje. U toj borbi, Ritchie na kraju ne uspeva da reformiše fantasy ali uspeva da napravi jedan krajnje unikatan film u tom žanru. Film koji definitivno nosi njegov pečat.
Warner je mislio da je KING ARTHUR uvod u šestofilmje. Plašim se da nije, barem na osnovu rezultata koje će napraviti u Americi. Pored Ritchiejevog ludila, jedan od razloga za to je Charlie Hunnam kome je ovo druga ili treća promašena meč lopta u pokušaju da postane bioskopska zvezda. Odličan je glumac, radi sve što treba ali za sada ipak nema ono što je potrebno da iznese ovakav film kao zvezda, mada radi odličan posao kao glumac i nema mu se šta zameriti jer ono što je neophodno za zvezdu, to se ne može naučiti.
Kako god bilo, KING ARTHUR je jedinstven fantasy film, pravljen za one koje ovaj žanr u bioskopskoj formi inače ne zadovoljava i ne zanima.
* * * / * * * *
Pogledao sam FIST FIGHT Ritchija Keena, i u filmu sam izuzetno uživao iako mislim da je mogao biti bitno bolji. Naime, Keen je kao reditelj došao raspoložen za nadigravanje, i film je relizovao sa puno smisla humor, sa puno energije i visokom ambicijom. Scenario je baziran na high conceptu i sam po sebi je nudio dosta prostora, i pružio je dosta u pogledu situacija i pojedinih situacija ali ukupno uzev, možemo reći da scenario ima određene viškove, uprkos velo ekoniomičnom trajanju filma i vrlo intenzivnom tempu koji nabija Keen.
Otud FIST FIGHT paradoksalno ima par likova bez kojih je mogao da probđe ali koji se nisu mogli izbaciti jer jednog od njih igra Tracy Morgan, kao što je i trenutak kada junak doživi "transformaciju" u jednoj sceni prenaglašem ali u svim ostalim dosta dobar.
Charlie Day je zvezda sitkoma IT'S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA i do sada se pokazao kao odličan sidekick baš u New Line komedijama, a ovo mu je prva glavna uloga. New Line je poslednjih godina kroz HORRIBLE BOSSES ili WE'RE THE MILLERS izgradio svoju školu R-rated komedije a Day je bio bitan činilac svega toga. Ovde pokazuje da ima štofa za glavnu ulogu ali dobro je što je tu Ice Cube da svemu tome dodatnu težinu.
U podeli su još razni glumci s tim što je Christina Hendricks nedovoljno iskorišćena, i mogla je imati nešto veći protagonizam.
Ovakve košmarne prikaze života u školi smo već viđali, recimo u britanskoj seriji BAD EDUCATION, a ovakav zaplet u raznim filmovima recimo davnih dana kod Phil Joanoua. Međutim, u rediteljskom pogledu ovoj komediji se ne može prebaciti "lenjost". Keenov film kipti od energije a završni odnosno naslovni fist fight između Daya i Cubea je tonalno briljantan spoj nasilja i komedije i jedna od najboljih tuča privoljenih na ekran ove godine i klasičan primer rediteljske bravure. Uprkos tome što je proveo vreme režirajući mahom vizuelno nezahtevne sadržaje Keen je zaista pokazao ozbiljnu klasu u ovom filmu i nadam se da će ostati da radi na velikom ekranu.
FIST FIGHT je energična i prijatna komedija, a mogla je u pojedinim aspektima da bude još bolja.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam OPERATION SANDMAN Nelsona McCormicka. McCormick je televizijski reditelj, specijalizovan za krimi serije u kojima se ne libe da prikažu poteru ili pucnjavu a njegov televizijski film OPERATION SANDMAN je dugometražni SF triler sa elementima horora o vojnicima koji su uključeni u eksperimentalni program uskraćivanja sna tokom kog su izloženi virtuelnim simulacijama borbenih scenarija. McCormick se u ovome jako dobro snalazi, pre svega jer ga je rad na televiziji pripremio da vrlo efikasno, kroz atraktivan izbor uglova kamere i sugestivna montažna rešenja gradi napetost i privlači gledaočevu pažnju. Iz izvesne strukturlane konfuzije unutar scenarija možemo naslutiti da je ovo možda prvobitno trebalo da bude pilot za nekakvu seriju (mada sama premisa ne nudi veliki potencijal za neki razvoj u jednoj ili više sezona) alio tome nisam našaoi više informacija.
Ovo je jedna od uloga Rona Perlmana pre nego što je u potpunosti izgradio kult u fandomu i igra negativca koji nije previše prisutan na ekranu i nažalost nema puno prostora da se iskaže.
OPERATION SANDMAN je zanimljiv pre svega ljubiteljima žanra kao dostu funkcionalan ali ipak sekundarni izvor zabave. Kudikamo može biti zanimljiviji onima koje zanima sam filmmejking da se upoznaju sa nekim trikovima koje je Nelson McCormick primenio.
King Arthur se nije baš proslavio tokom prvog vikenda u SAD (http://variety.com/2017/film/news/box-office-snatched-king-arthur-guardians-of-the-galaxy-2-1202426010/). Ričiju baš neće da krene...
Lovecraft bi se ovome radovao. Not.
Jordan Peele will executive produce the new series "Lovecraft Country," which has been ordered straight-to-series at HBO, Variety has confirmed.
Based on the book of the same name by Matt Ruff, the anthology horror series follows 25-year-old Atticus Black, who joins up with his friend Letitia and his Uncle George to embark on a road trip across 1950s Jim Crow America to find his missing father. They must survive and overcome both the racist terrors of white America and the malevolent spirits that could be ripped from a Lovecraft paperback.
"Underground" co-creator and showrunner Misha Green will write and executive produce the series, with Peele executive producing through his Monkeypaw Productions banner. J.J. Abrams and Ben Stephenson will also executive produce through Bad Robot, with Warner Bros. Television producing.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam MINDHORN Seana Foleya, kreativni poduhvat poznatog komičara Juliana Barratta u kome pruža dugomentaržnu verziju svog junaka, ocvalog glumca iz 80s krimi serije koji naravno ne može da se prilagodi tome da ga je vreme pregazilo itd. Dakle, to je stara, dobro potvrđena postavka koja je dostigla jedan od svojih vrhunaca u seriji GRINDER gde je scenaristički i glumački maestralno iskazana višeslojna deluzija jednog televizijskog glumca koji se povlači u rodni kraj po završetku snimanja advokatske serije koja mu je bila smisao života.
Barratt nije ni blizu glumačke ili scenarističke razrade GRINDERa. Njegov projekat je bitno jednostavniji i svodi se na dosta jednostavnu postavku. Glumac dolazi u kraj gde je snimana serija MINDHORN i ima zadatak da pomogne policiji da privede psihopatu koji veruje da je Mindhorn stvarna ličnost.
Tu se dešava serija mahom zabavnih shenaningansa, ali nažalost ni u jednom trenutku ne dolazi do suštinskog prožimanja realnosti, fikcije, glumčeve ličnosti i fiktivnog lika. Sve se svodi na mahom uspešne gegove i na solidan zaplet.
Ne mogu reći da su Barratt i Foley istinski propustili priliku. Uradili su šta su mislili i to je u osnovi dovoljno. Uostalom, GRINDER je serija koja je ukinuta posle jedne sezone i praktično možemo reći da je MIGHTY BOOSH iz koga ova ekipa dolazi mnogo održivija televizijska pojava. Međutim, GRINDER je u ovome postavio standard kome se oni nisu približili i to treba zabeležiti.
* * 1/2 / * * * *
EXCLUSIVE: Netflix is making its presence felt here in Cannes, but it is simultaneously making deals in Hollywood to expand its feature slate. Netflix has acquired film rights to Hello America, the 1981 sci-fi novel by JG Ballard. Scott Free's Ridley Scott, Kevin Walsh and Michael Pruss will produce. The novel takes place a century after America's financial collapse and abandonment by its people, when a group of pioneers return to the ruins of the "New World" on a voyage of rediscovery. The journey through a ravaged wasteland brings hazards at every turn to the crew, culminating in a showdown with a charismatic leader who plans to unleash his nuclear arsenal against anyone who threatens his power perch. This becomes Scott Free's second deal at Netflix, after it closed a deal for War Party, the Andrew Dominik-directed film that will star Tom Hardy. The Ballard Estate was repped in the deal by Jenne Casarotto of Casarotto, Ramsay & Associates. Scott Free is in production on the Jake Scott-directed The Burning Woman, and the Drake Doremus-directed Zoe, as Ridley Scott preps to direct All The Money in The World.
Sent from my iPhone using Tapatalk
'Okja' Cannes Review: Netflix's Giant Pig Movie Is Messy Good Fun
AddThis Sharing Buttons
Share to Facebook
Share to Twitter
Share to LinkedIn
Share to Reddit
Share to Tumblr
Share to Email
Once you got past the technical problems and the boos that greeted the Netflix logo, Bong Joon Ho's film was audacious, frustrating and a real hoot
Steve Pond | May 19, 2017 @ 2:50 AM
Okja
Cannes Film Festival
A South Korean auteur who spikes his love for genre with a wicked black humor and a fanatical attention to detail, Bong Joon Ho is one of the Cannes Film Festival directors most likely to achieve mainstream success to go with his arthouse accolades. The dual threat led to a packed house at Friday's early-morning Cannes screening of his new film "Okja" – which, once it got past a rough stretch as the Netflix logo was booed and then technical problems halted the screening, gave the festival a much needed shot of energy, audacity and sheer weirdness.
It also supplied Cannes 2017 with something that had been badly missing in its first two days of programming: good fun.
"Okja" may not be the best movie to screen on the Croisette so far – among the ones I've seen, I'd give that designation to Andrey Zvyagintsev's implacable and devastating "Loveless" – but it is the wackiest and the most entertaining.
Part kid flick, part slapstick adventure comedy, part animal-rights diatribe, it is as playful, uncontainable and messy as its main character, a giant pig who is by turns charming, unruly and touching.
Also Read:
Netflix's 'Okja' Booed at Press Screening in Cannes
Bong's last film, "Snowpiercer," was a genre exercise spun sideways, an action movie with a social conscience set on an endlessly speeding train. It was wry and fatalistic and absolutely thrilling, "Speed" meets "Lord of the Flies" meets "Brave New World." "Okja" has similarities, mostly in the alternative-future setting (though the titles insist this quietly dystopian world is the present) and and the presence of a made-over Tilda Swinton delightfully pulling out all the stops as a very bad person (or two).
If it doesn't always seem sure of what kind of movie it wants to be, "Okja" is at its heart a love story, albeit one between a little girl and a giant, genetically engineered pig-like creature named Okja.
Okja has been created by the Mirando Corporation, a multinational behemoth with a history of evil dealings that its new CEO, Mirando family scion Lucy Mirando, is trying to obscure by putting on a happy face. (Comparisons to Ivanka Trump, Swinton told TheWrap, are unplanned but not unfair.)
Also Read:
'Okja' Star Tilda Swinton on How Ivanka Trump Inspired Her Role as 'Daughter of a Different Dubious Dynasty'
For years, the big pig has been the best friend of young Mija, played by An Seo Hyun. But when when Okja is shipped to the USA for unknown but likely nefarious purposes that no doubt go deeper than the PR stunt Lucy Mirando is promising, Mija heads out in pursuit. She's aided by the comically well-meaning Animal Liberation Front, who tell stage raids only after telling their victims that they're nonviolent, and who fight using what they insist (in mid combat) are non-lethal chokeholds.
The members of ALF include a delightfully earnest Paul Dano – but their comic escapades, and even Swinton's delicious scenery-chewing, are overshadowed by Jake Gyllenhaal's insane performance as Dr. Johnny Wilcox, the host of an animal show with declining ratings. In short-shorts and bad hair, he plays Dr. Johnny as part Crocodile Hunter, part Richard Simmons (in his prime) – he's way over the top, which is exactly where the famously exacting Bong wants him to be.
"Okja" is a kids' story that ends in a slaughterhouse, a comedy that gets very serious. It's messy and alive, frustrating and fun in a way that few other films at this festival will likely be.
And by the way: Once the technical problems were fixed, it looked great on a big screen. It may have taken Netflix to get this thing made, but theaters are where it belongs.
Tom Hardy to star as Venom in coup for Sony's resurgent Spider-Man franchise (http://www.cnbc.com/2017/05/19/tom-hardy-to-star-as-venom-in-coup-for-sonys-spider-man-franchise.html?__source=yahoo%7Cfinance%7Cheadline%7Cheadline%7Cstory&par=yahoo&doc=104481694&yptr=yahoo)
Oscar nominee Tom Hardy will portray the comic book anti-hero Venom in Sony (http://data.cnbc.com/quotes/6758.T-JP)'s first-ever feature-length "Spider-Man" spin-off, the studio announced on Friday.
The casting comes at a critical time for the studio's franchise based on the Marvel Comics' flagship wall-crawler. After its first reboot of the series foundered, Sony Pictures cut a deal in 2015 to merge Spider-Man (http://www.cnbc.com/2015/02/11/spider-man-swings-into-marvels-cinematic-universe.html) with Marvel Studios' massively popular cinematic universe that features the Avengers and Guardians of the Galaxy.
In casting Hardy as the long-time Spider-Man rival, Sony has secured a critically acclaimed actor to play a dark, multi-layered fan-favorite. The character derives his powers — and his villainous streak — from a living, symbiotic alien that takes the form of a black costume, imbuing its host with abilities similar to Spider-Man's.
>@SonyPictures: Tom Hardy is Eddie Brock in #
Venom, the upcoming film from Sony's Marvel Universe releasing October 5, 2018 – production starts this fall. (https://twitter.com/SonyPictures/status/865629713225572352)
"I don't think there's anybody out there who can play this character so perfectly and so brilliantly," said Paul Dergarabedian, senior media analyst at comScore (http://data.cnbc.com/quotes/SCOR).
While Hardy often plays intense characters, he has remarkable range, he said.
This will not be Hardy's first turn as a comic book villain. He played the terrorist Bane in "The Dark Knight Rises," the 2012 finale to Christopher Nolan's acclaimed Batman trilogy.
Venom first showed up on the silver screen in 2007 in "Spider-Man 3." The portrayal by "That 70s Show" star Topher Grace is widely regarded as one of the weakest parts of the original Spidey trilogy.
News that Hardy would portray Venom quickly became a trending topic on Twitter, adding to the social media wind at Sony's back. In April, the latest trailer for its upcoming "Spider-Man: Homecoming" generated massive buzz. (http://www.cnbc.com/2017/03/31/spider-man-homecoming-trailer-beats-justice-league-on-social-media.html)
"With several moves they can turn this around," Dergarabedian said. "If the Sony-based Marvel universe starts casting actors and actresses of this caliber and on this level and with this kind of reputation, you are literally building on the backs of these actors and actresses a really strong foundation."
Production for "Venom" begins this fall. The film is slated to premiere in October 2018. The studio is in final negotiations with "Zombieland" director Ruben Fleischer to helm the film, according to The Hollywood Reporter.
Last year filmmaker Doug Liman swapped one long in development superhero project for another – ditching Fox's "X-Men" spin-off "Gambit" in favour of Warner Brothers' supernatural ensemble piece "Justice League Dark".
The DC Comics adaptation doesn't have a release date yet, but work on the project is reportedly set to get underway sooner rather than later, in fact sometime in the next few weeks it would seem.
In a new interview with Cinema Blend, Liman shared his take on the movie and why he's focusing on these characters:
"I think people will be surprised how character driven and how intimate Justice League Dark is — in kind of a field of bloated comic book movies. We've found a way to do something that's actually really personal and small, and that's my goal.
The Wall is about character. The scenario allows me to dive into what I think is... I just love people! I love putting people in crazy situations. For John Constantine, we have an amazing set-up for him for Justice League Dark that's really human.
It's going to have real horror elements, for sure. I love early horror films, be it The Exorcist, or Carrie, The Omen. In the same way that Bourne Identity, I went back to '70s paranoia.
There's stuff to be mined from the people who have come before me that I'm planning to bring to Justice League Dark. And also the arena, my good friend Simon Kinberg, with Deadpool really pushed the arena.
I'm never going to do something that's straightforward, but I'm not going to do something campy either. I have a take on it that isn't like anything else out there. At the end of the day, I make character driven movies."
The story reportedly begins with a series of ancient tomes being stolen by a madman hell-bent on humanity's end. Due to this, occult detective John Constantine seeks out a group of heroes that specialize in the mystic and arcane in order to save the world including Swamp Thing, Deadman, Zatanna, Etrigan the Demon and potentially Madama Xanadu. Michael Gilio is writing the script for the project which Scott Rudin producing.
First social media reactions to a movie, especially from either film festival crowds or from people attending press junkets, are always to be taken with caution. Said reactions can, and often do, go overboard in spouting praise much of the time, or condemning failure at others.
We saw it earlier today as social media reaction for Todd Haynes' "Wonderstruck" at Cannes was spouting Oscar talk, whereas actual reviews, though still very positive, were more measured in their enthusiasm.
That said, it's hard not to get excited about the social media reaction towards Patty Jenkins' "Wonder Woman" which has been extremely positive across the board. Even early reactions to James Gunn's "Guardians of the Galaxy Vol. 2," though many were full of praise, had a sizable contingent of reviewers who had some big issues and weren't so enamoured with it.
There's no such caution or divide here, the praise from the first critics to have seen it is coming from all corners and even the biggest criticisms have been only that it's 'a little rough' towards the start and end – and those who've mentioned that say it doesn't detract from the overall film.
Ladies and gentlemen, we have a winner. Here's some of the reactions thus far:
"Loved WONDER WOMAN. She reminds me of Christopher Reeve's Superman: true north superhero w/ no angst or cynicism, which is needed right now." – Mike Ryan, Uproxx
"Happy – no, RELIEVED – to report that #WonderWoman is truly good. Funny, stirring, kick-ass, romantic. A solid, entertaining superhero film." – Adam B. Vary, Buzzfeed
"WONDER WOMAN: Easily my favorite DCEU film. Has the humor and heart the franchise so desperately needs. Gadot and Pine are charming as hell." – Kate Erbland, Indiewire
"Very pleased to report that #WonderWoman is the best DC movie since THE DARK KNIGHT. I'm already looking forward to seeing it again." – Silas Lesnick, Coming Soon
"I loved Wonder Woman. First act's a bit slow, but it's optimistic, emotional, and 'gasp' funny. Best DC movie so far." – Dave Schilling, Bloody Disgusting
"Wonder Woman is the easily the best DCEU movie so far. It's got heart and a love of heroes. Pine and Gadot are charming beyond measure." – Haleigh Foutch, Collider
"Wonder Woman is solid. Definitely a step up from the last few DC movies. Its retro war vibe makes it feel like their Captain America." – Dave Kevlar, Yahoo
"Happy to report 'Wonder Woman' is a blast and @GalGadot is fantastic. Her chemistry with Chris Pine is magnetic. Absolutely recommended. Best part of 'Wonder Woman' is the film has really funny parts and an optimistic and heroic protagonist. Great step forward for DC Films." – Steve Weintraub, Collider
"WONDER WOMAN is great. My favorite of the recent DC movies. It's fierce, funny, well-written and badass. @GalGadot owns it. Her lasso FTW" – Erik Davis, Fandango
"I'm now allowed to reveal I enjoyed Wonder Woman! It's really good. Has the heart & humanity DCEU needed. I'm not reviewing it FYI" – Jim Vejvoda, IGN
"Wonder Woman is everything you want in a #WonderWoman movie & more. It's the film even DCU critics will love." – Mark Hughes, Forbes
"I'm finally allowed to say it: I loved #WonderWoman! I teared up watching her fight. The Amazons kick ass!" – Jenna Busch, Legion of Leia
"Wonder Woman is a flawless superhero movie. Loved every second of it. Amazing work, @PattyJenks!" – Jason Guerrasio, Business Insider
"The most wonderful thing about WONDER WOMAN is the wonderful Wonder Woman. Gal IS Wonder Woman. Now then, about WONDER WOMAN." – Josh L. Dickey, Mashable
"Wonder Woman is the best DCEU film so far. The heart of Gal Gadot's Diana powers it, and the shift from mythic into WWI story really works. Chris Pine as Steve Trevor is also my favorite Chris Pine performance. #WonderWoman." – Eric Eisenberg, Cinema Blend
"DC is absolutely on the right track here. Gal Godot is absolutely phenomenal as #WonderWoman. She KILLS it, just surprisingly good. A truly heroic light DCEU desperately needs. Rough parts? Sure. But guys, guys, YOU GUYS! You'll truly LAUGH. And you'll walk out, for once, feeling downright inspired by a DC movie." – Alisha Grauso, Movie Pilot
"Wonder Woman is the DC movie I've been waiting for. It's exciting, inspiring, funny, and has some truly awe-inspiring action scenes. There are certainly some issues, like a mismatched 3rd act, but I'll discuss that in a longer review. Overall though, Wonder Woman rules." – Germain Lussier, io9
"Wonder Woman" opens in cinemas on June 2nd.
Blake Lively has joined the cast of "The Notebook" director Nick Cassavetes' mixed martial arts action-drama "Bruised" at Thunder Road Pictures.
Lively will play Jackie, a single mother working two jobs and a disgraced MMA fighter who has been up against the ropes her entire life.
When the authorities threaten to take her son away from her, she must get back in the cage for one last chance to fight for redemption.
Michelle Rosenfarb penned the script while Basil Iwanyk, Linda Gottlieb and Guymon Casady will produce. Filming aims to begin in September.
"Suicide Squad" and "End of Watch" director David Ayer is set to replace Antoine Fuqua as director on the "Scarface" remake at Universal Pictures.
Ayer penned the script for Fuqua's breakout film "Training Day," so the hiring is a welcome one. Fuqua had to depart due to a scheduling conflict with "The Equalizer" sequel.
He beats both "Hell or High Water" filmmaker David Mackenzie and "Patriots Day" helmer Pete Berg who were linked to the project earlier this year.
Joel and Ethan Coen were the most recent scribes to do a polish on the script for this incarnation of the story which focuses on a Latino gangster in contemporary Los Angeles.
Diego Luna has been attached to play the title gangster, with Ayer's hiring it's unclear if that will remain the case. Ayer's fantasy film "Bright" starring Will Smith is slated to hit the service in December.
The new "Scarface" opens August 10th next year.
ALIEN: COVENANT je novo teturanje Ridleya Scotta kroz "univerzum" Osmog putnika, jedan glomazan, besmislen spoj potpunog pulpa i nepotkrepljene pretenzije u kome nažalost, Scott kao pokušava da se nadoveže na svoj izvornik a zapravo ga izneverava na svakom koraku. Naravno, nije ALIEN neko sveto pismo pa da je preveliki greh izneveravati ga, davnih dana je taj serijal žestoko prostituisan, međutim način na koji mu Scott prilazi, od PROMETHEUSa do danas deluje gotovo perverzno.
Naime, Scott pokušava da snimi filmove koji će nam pokazati šta se desilo "pre" onoga što smo videli u ALIENu i sada možemo ozbiljno postaviti pitanje šta je smisao te eskapade. I PROMETHEUS i COVENANT su filmovi koji nas upoznaju sa nečim što nam je u prvim filmovima bilo misteriozno i baš zato zanimljivo. Sada on to demistifikuje i to na način koji je uvredljivo glup, i još uvredljivije pretenciozan.
Ne samo da je Daniel Espinosa u filmu LIFE snimio najbolji ALIEN film ove godine, već je taj po mnogo čemu klišetiziran predložak prava raznica filozoske intrige i dramaturške lucidnosti u odnosu na COVENANT. Otud je velika nepravda kad se suočimo sa situacijom da je LIFE olako otpisan kao "dobra zabava" a COVENANTu se prilazi strplčjivo i oprezno, ne bi li se kao videlo šta veliki genije misli.
A Ridley očigledno već odavno ne misli ništa. Njegov film bi u najboljem slučaju mogao biti nekakva denikenovska papazjanija ali je nejasno kome se obraća jer oni koje baš zanima šta se zbiva sa Alienom odavno nisu mali, a kako je film stekao status remek-dela i dobio legtimitet klasika, ti ljudi nisu ni glupi, i ovo što im Ridley pruža je ispod vsakog nivoa.
Sa rediteljskim postupkom koji kombinuje teatralnost PROMETHEUSa, sa sve space opera svemirskim brodom u kome postoji gravitacija, stupidnim silaskom na planetu u kome junaci izađu u običnoj odeći napolje jer planeta je naseljiva pa kao jel, nema nekih rizika, a onda kada ih napadnu spore smrtonosnog patogena, i dalje su skloni tome da se zapiraju na potoku; zatim pretencioznu vagnerijansku dimenziju stvaranja i uništenja sveta; a sve to dato u maniru RTSove emisije o kulturi gde ćemo klasu i intekekt simulirati time što junaci govore o klasičnoj umetnosti i stoje pored vaze. Na kraju, kada u filmu neumitno nešto mora da se desi, Ridley sve rešava kroz dva sub-cameronovska set-piecea/citata ALIENSa, ali ni tu stvar ne oživi onoliko koliko bi trebalo jer Ridley nema snage da tako nešto uradi na nivou na kom bi mogli Cameron ili Blomkamp.
Za to vreme, film nema nikakvu koheziju, raslojen je na peripatetisanje androida koji maštaju o nastanku sveta, neke stupidne shenaniganse sa alienima tipa "slobodno pipni jaje, neće ništa da se desi", i gomilanje nekih raznih likova koje je maltene nemoguće identifikovati. Naravno, pošto ništa od ovoga nema naročite veze jedno s drugim, film je strukturiran kao salata u kojoj na po petnaest-dvadeset minuta junake potpuno gubimo iz vida i zaboravljamo, da bismo im se vratili.
Životni ciklus Aliena sada više apsolutno nije jasan. Šta se kad dešava, kako se taj proces odvija, to više ni policija ne može da utvrdi.
U filmu je sve urađeno na nekom produkcionom nivou mada, ruku na srce, očekivao sam neke zanimljivije lokacije u pogledu planete na koju ekipa sleće jer planeta na koju su sleteli jako liči na Zemlju, a pritom nema PLANET OF THE APES tvista, i realno, trećinu filma se jure sa alienima po kukuruzištu što nije baš najzunimljivija stvar.
Na kraju, zapravo, film pada pod idejom toga da COVENANT nosi veliki narativ koji prethodi ALIENu i ta grandomanska ideja kako postoji velika PRIČA koju treba prikazati na kraju guši i likove pa i same aliene. Jer u osnovi, COVENANT nije film o alienima kao pretnji, nije ni o likovima, ni o tome kako u svemiru nema ko da te čuje kada vrištiš. Ovo je film o androidu kog igra Michael Fassbender i o tome kako on želi da istrebi čovečanstvo, uz pomoć aliena kojih je inače u filmu zapravo vrlo malo. Ali na kraju ovo nije film ni o čemu jer je primarna ideja da se nekako dopuni ta "velika priča" koja prethodi "svemu", a ona je svakako najslabija karika i najmanje zanimljiv element ovog serijala.
Za razliku od pomenutog LIFEa u kome junaci znaju da postoji film ALIEN i imaju zdrav rezon o tome kako tretirati vanzemaljce pa opet naprave greške, ovde imamo autora koji kao da je zaboravio vlasiti film i šta je u njemu dobro, praveći likove i situacije koji funkcnionišu samo pod uslovom da se svi zajedno ponašaju kao potpuni moroni i da publika iz nekog razloga to prihvati. Međutim, mislim da to 2017. nije prihvatljivo. Što ne znači da i sam nisam otišao i pomogao box office rezultatu ovog filma, na samom otvaranju.
* 1/2 / * * * *
Joj, ubiću se. Planirao sam da ovo sutra pogledam al sad se unapred sekiram. :cry: :cry:
idi na SILU PRIVLAČNOSTI...
Sent from my iPhone using Tapatalk
FOLK HERO & FUNNY GUY Jeffa Gracea je vrlo solidna niskobudžetna, svedena indie komedija, sa jakim melodramskim tonovima u kojoj glavne uloge igraju Wyatt Russell i Alex Karpovsky. Wyatt Russell je sina Kurta Russella i ima dosta očeve harizme, a Karpovskog znamo iz GIRLSa i mase dosta skromnih indie ostvarenja.
Njih dvojica u ovom filmu uspevaju da naprave jako dobru saradnju kao dvojica najboljih prijatelja na turneju. Wyatt Russell igra country rock poluzvezdu koja je blago nesvesna realnosti, a Karpovsky igra stand up komičara koji je pak prviše svestan i vrlo pesimističan. Njih dvojica čine odličan par i dobro se dopunjuju zbog u suštini različitih energija i pristupa glumi.
Ako imamo u vidu vrlo visoku voltažu njihovog partnerstva, ono što je jako efektno u filmu jeste relativno low key ljubavni trougao koji se u jednom trenutku formira.
Jeff Grace nije vrhunski stilista, ali svakako nudi jedan jednostavan i efektan rediteljski postupak u kome fino plasira glumce i karaktere u prvi plan.
FOLK HERO & FUNNY GUY je stoga jako uspeo primerak one vrtste filma koja je jako prisutna u američkoj indie produkciji ali retko daje zaista kvalitetne naslove.
* * * / * * * *
KILL SWITCH Tima Smita je holandsko-nemački SF akcijaš koji headlinuje Dan Stevens. U ovom trenutku, Dan Stevens je glumac najgledanijeg filma godine i vrlo je luksuzno imati SF film sa njim u glavnoj ulozi, naročito ako imamo u vidu da je njegova reputacija u žanru vrlo visoka, počev od THE GUESTa preko serije LEGION pa do filma COLOSSAL. Tim Smit je holandski majstor za specijalne efekte čiji je put do prvog filma pravi žanrovski success story. Snimio je kratki film koji je stavio na YouTube i to mu je bio showcase za nastanak domišljatog KILL SWITCHa koji se pojavljuje i pod naslovom REDIVIDER.
Naime, domišljatost je pre svega u tome što Dan Stevens igra glavnog junaka bez kog nema nijedne scene u filmu ali je zapravo imao manji broj snimajućih dana jer znatni deo priče izložen je u formi subjektivnih kadrovao, kao u filmu HARDCORE HENRY. I zbilja, u poređenju sa HARDCORE HENRYjem, KILL SWITCH nije tako dosledan u postavci jer nisu sve scene date u subjektivcu, dakle Dan Stevens ima actual screentime, i sama akcija nije toliko barokna, ali opet poređenja su neumitna. Sve ono što je delu publike bilo odbojno u HARDCORE HENRYju važiće i ovde ali dobra vest je da - kome nije bilo odbojno, biće im sasvim prijatno.
Ostatak glumačke ekipe nije sasvim lišen imena, recimo tu je Berenice Marlohe, francuska glumica koja je nastupala u holivudskim hitovima, ali Tim Smit očigledno zna da je "ljudski faktor" najsoetljiviji segment filmmejkinga i zato je opustelost gradova i postapokaliptični posmrtni ambijent ono na čemu naročito insistira.
Premisa je izrazito hard SF za film koji ima jaku akcionu dimenziju i bazira se na putovanju između dve paralelne dimenzije koje se odvbija radi eksploatacije energije ali se potom pretvara ui potencijalni apokaliptični ishod.
Dan Stevens igra neustrašivog fizičara i astronauta koji iz našeg sveta treba da otputuje u paralelni i kada u taj svet stigne gledamo sve kao njegov POV. ta konvencija se vrlo brzo usvaja, a Tim Smit sve smešta u vrlo atraktivno i veštu izvedenu viziju bliske budućnosti, recimo na liniji Limanovog EDGE OF TOMORROW.
Jasno je da je Smitu CGI ključno oružje i naravno ima ga dosta ali to sve ne bi funkcionisalo bez vrlo ozbiljnog kadriranja, odabira lokacija i rada sa glumcima. Uprkos tome što CGIa ima dosta kvantitativno, Smit nema ni približno holivudski budžet tako da jako mnogo efektnosti crpi iz načina na koji ga smešta u prvi i drugi plan i izmešta ga iz uobičajenih konteksta. KILL SWITCH nije skup film ali evidentno je poverenje u Tima Smita i on zaista uspeva da na njega uzvrati.
Ne znam da li je i u kojoj postavci KILL SWITCH mogao biti bioskopski film ali ja bih ga na velikom ekranu svakako gledao. Međutim, ono što je evidentno jeste da je Stevens u međuvremenu postao toliko veliko ime da ovakav film sada pre dobija tretman "greha iz mladosti" nego nečega što bi moglo da iskoristi njegov uspon.
U svakom slučaju, oni koji odluče da gledaju film samo zbog Stevensa, iako njegov top billing jeste trik, sasvim sigurno neće biti prevareni. Nadam se isto tako da će Tim Smit dobiti još neku priliku da radi jer KILL SWITCH zaista ima jako puno B-filmske lucidnosti a ona zaslužuje da bude nagrađena.
* * * / * * * *
According to The Hollywood Reporter, director Zack Snyder has announced that he's stepping down from the Justice League movie so he can spend time with his family in the wake of his 20-year-old daughter Autumn's suicide in March. Snyder told The Hollywood Reporter that he was initially eager to get back to work, thinking that it would be "a cathartic thing" to just put everything he had into finishing the movie so he could "see if that was a way through it," but over the last two months he realized that he had to "take a step back" and spend time with his family instead.
Warner Bros. is "fully behind" his decision, with THR noting that the studio initially offered to simply push back the film's release date until Snyder was ready, but he and his wife—producer Deborah Snyder—didn't want to do that. Instead, Avengers director Joss Whedon is stepping in to complete Snyder's post-production work and film some extra footage. Whedon had come on board to write additional scenes that Snyder wanted to add after editing together a rough cut of the movie, but when it came time to film those scenes in England, Snyder couldn't bring himself to leave home. Whedon is directing those new scenes, but Warner Bros. Pictures president Toby Emmerich explains that "the directing is minimal" and that it will "adhere to the style and tone and the template" that Snyder set with the rest of the movie.
Sent from my iPhone using Tapatalk
I can't even... :shock: :shock: :shock: :shock:
Snyder započeo, Whedon dovršio... To će biti... ne znam, ne umem da se snađem uopšte, kao da se dva univerzuma sudaraju usred mog mozga.
Quote from: Meho Krljic on 20-05-2017, 17:12:28
Joj, ubiću se. Planirao sam da ovo sutra pogledam al sad se unapred sekiram. :cry: :cry:
I got it! Humans in #Prometheus and #AlienCovenant explained: it's a shared universe with Idiocracy! :cry:
Frka mi sad od BR, sa zebnjom ga čekam kad krene november rain :cry: :lol:
Al zato Spajdi:
https://youtu.be/xEvV3OsE2WM
Dokumentarac o George Lazenbyju BECOMING BOND osvojio je nagradu publike u programu "Visions" na festivalu SXSW. Nesumnjivo je reč o crowd pleaseru, i o zanimljivoj formi igrano-dokumentarnog filma, sa dosta veštom realizacijom, ali nažalost čini mi se da publika nije imala previsoke kriterijume kada je dodeljivala ovu nagradu.
BECOMING BOND je ispovest Georgea Lazenbyja, bez ikakvog kritičkog otklona u odnosu na ono što on priča, i bez ikakvog pokušaja da se stupi u komunikaciju sa drugim svedocima događaja, te stoga ovaj igrano-dokumentarni film u suštini i nije neki naročiti dokument već više beleška jedne subjektivne ispovesti. Igrane rekonstrukcije se date komično, sa idejom da podvuku njegov već dosta nadahnut i zbilja duhovit način izlaganja, i stilski imaju mnogo više veze sa komedijama poput PILLOW TALKa nego sa Bondom iz te epohe.
Reditelj Josh Greenbaum je uspeo da izvuče maksimum iz Lazenbyja kao pripovedača i da celu stvar sa rekonstrukcijama načini vrlo efektnom. Zbilja trenutni efekat u tim rekonstrukcijama mu nikada ne izmiče. Međutim, na kraju, ovaj film ipak ostaje nedorečen.
Naime, tema BECOMING BOND data u naslovu zapravo nije tema ovog filma jer je cela poenta u tome da Lazenbyju Bond ni u jednom trenutku nije bio ključna stvar. Film prati njegovu nesumnjivo zanimljivu životnu priču, ali onda negde posle odluke da odbije dalji rad na Bondovima i staje. Stoga, mi ne vidimo da li je ta odluka i na koji način promenila njegov život.
Na kraju, BECOMING BOND se prodaje na bazi toga što je Lazenby bio Bond, ali fanovima agenta 007 nudi manje od onoga što se o njegovom radu i potonjim odlukama zna, a nažalost ta primarna priča o velikoj ljubavi koju je poluneobjašnjivo uspeo da uništi, nekako na kraju ostaje bez poente.
BECOMING BOND je na kraju samo dopadljivo gledalačko iskustvo što nije mala stvar ali supstanca mu je izmakla i o slučaju Lazenby još nije rečena zadnja reč. Ovaj film na to nije ni pretendovao, ali nije do kraja jasno na šta jeste i da li je to na šta jeste bilo vredno evidentnog truda.
* * / * * * *
Pogledao sam THE CIRCLE Jamesa Ponsoldta. Baziran na romanu Davea Eggersa, ovaj film je imao prostor da unapredi prozu zanimljive premise i limitirane egzekucije. Nažalost, rekao bih da je Ponsoldt propzustio jednu od retkih prilika da se roman popravi i učini sadržajnijim kroz film. Štaviše, rekao bih da je upravo u pogledu dramaturgije, Ponsoldt čak pokazao i manju zrelost od Eggersovog romana.
Naime, Eggersov roman se bavi opasnostima frictionless kapitalizma i imperativa prožimanja socijalnih mreža, piosla i razonode, gde se gubi granica između ličnog i profesionalnog javnog i privatnog i stvara neka nova forma društvenog uređenja. Dok je kod Eggersa u romanu dosta dobro izgrađena aura te impresivne naslovne firme i data je fetišistička slika frictionless kapitalizma, da bi se potom razvio zaplet i ishodište koji nisu na nivou, ovde se od starta publici sugeriše kako nešto nije u redu sa tom firmom. Potom, isto tako, neki mistifikovani junaci iz romana koji su bili previše isprazni za prozu ali su nudili prostor za vizuelnu nadogradnju u filmu, ovde bivaju potpuno ispušteni, da bi konačno svaka tehnika pravljenja drame ustupila mesto izgradnji jedne relativno jednostavne i slabo uverljive situacije u završnici filma.
Emma Watson, Karen Gillan, Tom Hanks i ostali, čine vrlo potentnu glumačku podelu. Međutim, oni su nažalost svedeni na ulogu žiove scenografije u ovom inače vrlo lepo dizajniranom filmu za koji se zaista može reći da je "zgodan" u pogledu toga kako je tehnički ostvaren. Međutim, u svemu ovome naprosto nema drame i to je krivica scenarija koji ne otvara mogučćnosti za adekvatnu razradu likova i njihovih dilema, ali pre svega pored krajnje oskudne strukture, kao drugi problem nameće se i to što su sve karte na stolu od prvog sekunda filma.
Otud na kraju THE CIRCLE deluje kao neka paranoična priča koja polazi od preptpostavke da je protivnik potpuno jasno iskazao svoje zle namere, a smisao priče je upravo u toj podmuklosti i tom nedostatku frikcija koji proizvodi zavodljivi šarm korporacija tog tipa.
* * / * * * *
Pogledao sam FREE FIRE Bena Wheatleya, novu žanrovsku egzibibiciju britanskog hiperpropduktivca. Taman kada sam uživao u njegovoj ekranizaciji Ballarda koja je, ako ništa drugo, barem ponudila jedno otelotvorenje imaginarijuma ovog velikog romana, FREE FIRE je bedan posttarantinovski pokušpaj da se napravi barvurozni kamerni krimić.
Zaplet je jednostavan. Trgovina oružjem polazi naopako u jednom putoim skladištu i posle pola sata ekspozicije, kreće sat vremena puškaranja u kome nit je pucnjava naročito vešto urađena i koreografisana, niti su humoristički detalji naročito efektni. FREE FIRE nažalost ostaje jedno veliko ništa u kome poneki glumac, pre svih Armie hammer pokazuje da bi mogao biti zvezda nekog "pravog", dobrog filma, ovog žanra, ali i nekog drugog, i da je ovo jedna od onih mea culpi koje mora da izgovori ne bi li iznova počeo da dobija "prave" uloge posle nekoliko promašaja.
Doduše, ima u ovom filmu i glumaca poput Brie Larson koje nijedna muka nije naterala da se tu pojave. Ima tu svega i svačega, jedino nema dobrog filma, iako su naizgled godardovski uslovi u pogledu žene i pištolja definitivno ispunjeni.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 24-05-2017, 10:08:49
Al zato Spajdi:
da, da, čeka se spajdi, a čeka se i wonder woman.
a i ja konačno
vidim izlaz na kraju tunela stižem do onog što zovemo: I survived! nas-rofl :lol:
Pogledao sam EL BAR Alexa De la Iglesije. Od LA COMMUNIDADa ovaj reditelj je samo bleda senka ono što je bio do tog filma. Od pomenutog remek-dela, nažalost krenuo je nizbrdo iako ne možemo reći da je mnogo odstupao od formule koja ga je proslavila. Štaviše, rekao bih da je De La Iglesia sve to vreme bio u stanju permanentnog kambeka koji mu je izmicao.
EL BAR se u tom smislu možda može izdvojiti kao njegov ponajbolji post-LA COMMUNIDAD film. Za početak, ovaj film ima barem jedan urnebesni set piece, i barem jedan urnebesni dijalog. I ima dosta dobrih scena između. Hawks bi rekao da je to na putu da bude dovoljno za dobar film.
De La Iglesia ovog puta pravi kamerni film, suspense komediju o grupi ljudi zatočenih u madridskom snack baru koji ne shvataju o čemu je reč da bi ubrzo skopčali da se nalaze u situaciji koja bi mogla imati apokaliptične razmere.
De La Iglesia voli glumce i u želji da ima što više zanimljivih stripovskih faca u ovom filmu možda ima kudikamo koji lik viška. Međutim, na kraju svakome uspeva da nađe funkciju. U vizuelnom pogledu takođe možemo reći da je maksimalno angažovan i da se trudi da maksimalno dinamizuje sve ono što njegovu priču čini kamernom. I u tom pogledu, iako EL BAR nije masterclass prevazilaženja klaustrofobije kao TALK RADIO Olivera Stonea, jeste film kome samonametnuta ograničenja ne smetaju i ne čine ga monotonim.
Ono što u određenom smislu utiče na izvesnu limitiranost atraktivnosti filma jeste premisa sa grupom ljudi zatvorenih u baru gde De La Iglesia samo deklarativno uspeva da "pokrije" opšta mesta ali se onda istim tim rešenjima potom obilato služi. Otud, možemo reći da su De la Iglesia i Guerricaechevarria više svesni koliko je njihova premisa u osnovi potrošena nego što su spremni da to prevaziđu.
No, obrni-okreni, EL BAR je film koji funkcioniše i koji podseća na De la Iglesiju, ali nikada ga baš nećemo ubrojati u njegov kanon.
* * * / * * * *
A CURE FOR WELLNESS je film koji je doneo katastrofalan gubitak New Regencyju i Foxu ali sigurno je da su oni uvereni kako je vredeo svakog centa. Naime, sada kad god neko ima primedbe na mešanje studija u rad autora, oni mogu da pokažu ovaj film i kažu "evo šta ste dešava kad autori imaju punu nesputanu slobodu".
A CURE FOR WELLNESS je toliki trainwreck da bih rekao kako Fox nije čak tražio ni da se skrati na neko razumno trajanje sa svojih apsurdnih 146 minuta jer su shvatili da mu nema spasa, što na kraju možda čak i nije bilo fer prema Verbinskom jer ovaj film je mogao da stekne kudikamo više pohvala da pored svih svojih gluposti barem nije i nepodnošljivo dugačak.
Kako je do svega ovoga došlo, teško je reći, ali smrdi mi da je sve ovo nusprodukt odlaganja PYONGYANGa, filma koji je Verbinski trebalo da snima sa Steve Carrellom (jednim delom i u Srbiji) i da je on unovčio moralni highground koji mu je iznenada dopao kada je Fox u strahu od Kima otkazao taj projekat. Prosto je neverovatno da Fox pri zdravoj pameti da 40 miliona dolaza za film po ovom scenariju, sa ovom glumačkom podelom i da očekuje nekakvu gledanost.
A CURE FOR WELLNESS spada u novu etsetiku tzv. Cinemageddon filmova, gde autori poput Refna ili sada Verbinskog pokzušavaju da uneku vrstu mejnstrima uvedu stileme italo i onog horora i shock cineme. Refn to pokušava da uradi sa festivalskim formatom u NEON DEMONu a Verbinski to pokušava da napravi sa holivudskim filmom. Kakav je to "holivudski" film Verbinski želeo da snimi, teško je razumeti, ali moguće da je hteo da se izrazi u onim formatima koji su u prošlosti bili dostupni Cronenbergu.
No, Cronenberg je ipak jedan od najvećih sineasta svih vremena a Verbinski je obrni-okreni ipak umišljeni reditelj reklama sa grižom savesti koju je u nekoliko navrata pokušavao da leči indie izletima u pauzama beskrajnih nastavaka PIRATESa.
A CURE FOR WELLNESS stoga jedino možemo objasniti pokušajem da se snimi prestige picture, baziran na premisi koju bi verovatno Fulci još smatrao osnovom za prestige picture, a rezultat je jedna salata scena od kojih poneka funkcioniše kao set-piece, a neke i ne baš. Dramski materijal koji povezuje sve te scene je uvredljivo slab i pokazuje kako se na kraju krajeva film ne može bazirati samo na pokušajima set-pieceova, ako između njih nema neki smislen narativ, ili ako barem nije potpuno lišen pokušaja da se gradi neka priča. A CURE FOR WELLNESS nije AMER pa da se slobodno udari briga na veselje, a nije ni SAINT ANGE pa da se nađe balans između horor invencije i priče koja nije nužno u prvom planu.
Verbinski želi da ima sve u prvom planu i rezultat je poražavajući. Kada se tome dodaju neka "umetnička iskliznuća" poput 80s throwback posete "nemačkoj" krčmi u podnožju švajcarskog sanatorijuma koja deluje kao italo omaž lože prepirčanoj sceni iz Fassbinderovog filma, i koja je školski primer scene koja u potpunosti i funkcionalno i stilski odudara od filma i treba da se izbaci ako se već omaklo da bude snimljena.
Dane DeHaan je sjajan mladi glumac i čini sve što može u ovom nezahvalnom filmu ali ni on ne može da pomogne Verbinskom, kome očigledno u ovom slučaju nije bilo pomoći. Ipak, fanovi žanra svakako treba da pogledaju ovaj film, pošto horor retko kada dobija ovu vrstu vanity tretmana, i verovatno nikada u istoriji ovakva premisa neće biti snimljena sa toliko para.
* 1/2 / * * * *
HOOT Wila Shrinera, po romanu Carla Hiaasena, dečji je film sa ekološkom porukom koji bi verovatno danas bio poprilično zaboravljen da se u podeli nisu zadesili danas vrlo aktuelni glumci Logan Lerman i Brie Larson. I uprasvo glumačka podela i evfektno razrađeni mladi likovi čine da ovaj film danas i dalje može da se gleda i izdvoji. Paradokslano, scene sa stariojim glumcima su mnogo artificijelnije i eventualno tek funkcionalne za zaplet, u odnosu na one sa klincima. To sve postepno pomera fokus same priče sa ekološke dimenzije na odnose među klincima i zaplet o ugroženim sovama na kraju odlazi u drugi plan.
Carl Hiaasen je poznati američki satiričar i ovaj film to ne prikazuje, premda ima nekoliko duhovitih detalja. Shriner koji inače mahom radi televiziju drži fokus primarno u domenu dečjeg filma pa Hiaasenov smisao za humor nije u prvom planu. Paradoksalno, u obe Hiaasenove ekranizacije (druga je STRIPTEASE) nešto drugo je izbijalo u prvi plan.
Logan i Brie pokazuju da su pred njima velike stvari i to je vidljivo iz ovog filma. Štaviše, možemo reći da su upravo oni svojom igrom dali HOOTu jednu neočekivanu dimenziju koju autori verovatno nisu ni anticipirali.
* * 1/2 / * * * *
MARKED FOR MURDER Mimi Leder je televizijski film po scenariju Dennisa Hackina, najpoznatijeg po par skriptova koje je pisao za Clinta Eastwooda. Mimi Leder je imala kratkotrajnu bioskopsku karijeru posle ovog filma sa par solidnih naslova ali najveći trag ostavila je na televiziji.
MARKED FOR MURDER je televizijski film iz 1993. koji je dobrano mariniran u tradiciji 80s pandurskog akcijaša. Powers Boothe igra osuđenika kog puštaju iz zatvora kako bi pomogao u radu policije, u sklopu posebnog programa rehabilitacije. Po izlasku, ubrzo, osuđenik naravno postaje one man army koji se obračunava sa raznim kriminalcima vrhuneći sa bandom dilera kreka koju predvodi lik u tumačenju Michaela Ironsidea.
Nažalost, Boothe i Ironside nemaju priliku za ozbiljan sparing u ovom filmu, čemu doprinosi i prilično epizodična struktura unutar koje se njihov sukob javlja tek u drugoj polovini filma a intenzivira se i razrešava dosta naivno praktično u završnom činu filma.
Ovaj strukturalni nedostatak scenarija je dosta čudnovat i moram priznati da ga nisam često sretao u ovako razrađenim i dosta eksploatisanim formulama. Otud, i sam MARKED FOR MURDER je prevashodno namenjen fanovima žanra i glumaca koji se u njemu pojavljuju.
Neke od postavki u kadriranju, naročito u sceni pregovora u zatvoru, Mimi Leder je kasnije doslovno prenela u svojoj epizodi serije JONNY ZERO koja ima neke slične elemente.
Variety se oglasio:
It may have taken four films to get there, but the DC Extended Universe has finally produced a good old-fashioned superhero. Sure, previous entries in the Warner Bros. assembly line have given us sporadically successful, demythified takes on Batman and Superman, but they've all seemed skeptical, if not downright hostile, toward the sort of unabashed do-gooderism that DC Comics' golden-age heroes exemplified. Never prone to stewing in solitude, and taking more notes from Richard Donner than from Christopher Nolan, Patty Jenkins' "Wonder Woman" provides a welcome respite from DC's house style of grim darkness — boisterous, earnest, sometimes sloppy, yet consistently entertaining — with star Gal Gadot proving an inspired choice for this avatar of truth, justice and the Amazonian way.
Although Gadot's Diana Prince had a decent chunk of screentime in last year's "Batman v. Superman," "Wonder Woman" assumes no foreknowledge of any previous franchise entry — or of the character herself, for that matter. With most of the film's presumptive audience too young to remember TV Wonder Woman Lynda Carter, Gadot and Jenkins have an unusually broad license to introduce the character to filmgoers, and they remain largely faithful to her comics origins while also crafting a hero who is both thoroughly internationalist and refreshingly old-school. In her earliest iterations, Wonder Woman was an all-American figure with a mythical background; here, she's an essentially mythical force who just happens to fight for America.
Like far too many films before it, "Wonder Woman" offers yet another origin story, but at least it's one we haven't already seen several times onscreen. And perhaps more importantly, it's almost entirely free of the distracting cameos and seeding of future films' plotlines that so often keep modern comic-book films from functioning as satisfying standalone stories.
After a brief prologue in modern-day Paris, the action whisks us away to the secluded island of Themyscira, home to the all-female society of Amazons. Drawn in lush, misty colors, the island is a sanctuary for the tribe, sheltered by Zeus, whom they helped in fighting off a coup from the war god Ares. On guard against Ares' possible return, the Amazons have all dedicated themselves to the arts of combat.
All, that is, except young princess Diana (Lilly Aspell at age 8, Emily Carey at 12), who's the only child on the island. Yearning to learn the ways of her fellow Amazons, Diana is shielded from combat training by her mother Hippolyta (Connie Nielsen). Fortunately, her aunt Antiope (Robin Wright, cutting an imposing figure and affecting a strange accent) is the tribe's chief field general, and she agrees to train the girl in secret. By the time she's reached adulthood, Diana (Gadot) is ready to take on all comers, her traditional battle skills augmented by supernatural abilities of which she's only partially aware.
Themyscira seems a realm outside of time, but the film's 1918 setting abruptly announces itself in the form of a crippled German warplane that crash-lands in the ocean just beyond the island's shores. Diana swoops in to rescue the pilot, an American soldier named Steve Trevor (Chris Pine). Once under the influence of the Amazons' lasso of truth — a potentially silly device from the comic's lore that the film adapts admirably — Steve reveals he was undercover with the Germans as a double agent, dispatched to collect intel on their experimental new weapon: a powerful poison gas developed by sadistic general Ludendorff (Danny Huston) and his facially scarred star chemist, nicknamed Dr. Poison (Elena Anaya).
When Diana hears Steve describe the Great War raging outside their protected enclave, she immediately suspects Ares has returned, and resolves to head to the front lines to confront him. She and Steve sail to London, and the film takes an unexpected, largely successful detour into light comedy, evoking shades of "Encino Man" as Diana stumbles wide-eyed through the big city, her rapport with Steve growing closer all the while. (Steve is the first man Diana has ever seen, and the film acknowledges the elephant in the room with some choice volleys of double-entendre.) The plot snaps back into focus when Steve and Diana learn Dr. Poison's gas will soon be ready to launch at soldiers and civilians alike, and finding little help from military brass, they take off to the Western front themselves to intervene.
It says quite a lot about the general tenor of the DC cinematic universe that a film set in the trenches of WWI, with a plot revolving around the development of chemical warfare, is nonetheless its most cheerful and kid-friendly entry. But while "Wonder Woman" may dabble in moments of horror, it never revels in the vicissitudes of human depravity quite like its predecessors. A huge factor in its ability to convey a note of inherent goodness lies in Gadot, whose visage radiates dewy-eyed empathy and determination — and whose response to the iniquity of human nature isn't withdrawn cynicism but rather outrage.
"Wonder Woman" is the first major studio superhero film directed by a woman, and it shows in a number of subtle, yet important ways. As skimpy as Gadot's outfits may get, for example, Jenkins' camera never leers or lingers gratuitously — Diana is always framed as an agent of power, rather than its object. When she finally unleashes her full fighting potential in an extended battle sequence on the front lines, the movie comes alive in a genuinely exhilarating whirl of slow-motion mayhem, and Diana's personality is never lost amid all the choreography.
From this high point, the film begins to falter a bit in its final act, with some credulity-straining staging — a thunderous mano-a-mano battle appears to take place in full view of dozens of German troops, all of whom continue to blithely load cargo — and a final assault that lapses into the type of deadening CGI overkill that the film admirably avoids in the earlygoing. Approaching 2½ hours in length, "Wonder Woman" does fall victim to a fair bit of blockbuster bloat, and a trio of comic-relief comrades (Said Taghmaoui, Ewen Bremner, Eugene Brave Rock) don't add nearly enough to justify their long-windup introduction.
Pine plays second-banana with a great deal of good humor: making little attempt to de-modernize his diction, he nonetheless registers as a noble yet sometimes lunkish jarhead, and it's clear why Diana might find him attractive while also failing to be particularly impressed by him. None of the film's villains get much of a chance to distinguish themselves, though Lucy Davis makes a good impression as saucy sidekick Etta Candy.
It's an open question how much of the tone and aesthetic of "Wonder Woman" will extend to the innumerable future films in which her character is set to appear; subject to an exhausting amount of both kneejerk second-guessing and kneejerk over-praise, the DC Extended Universe has been figuring out just what it wants to be in fits and starts. But for once, it's easy to stop the armchair executive producing and simply enjoy the moment.
Sent from my iPhone using Tapatalk
96% na Rotten Tomatoes u ovom trenutku. Kritika ga je očigledno lepo primila.
Verovatno se plaše da u'vate da ga šilje na filmu sa ženskim protagonizmom, ispred i iza kamere.
Zanimljivo je da ga hvali Variety koji je otprilike za Marvel ono što je VELIKA SRBIJA za SRS.
https://www.youtube.com/watch?v=zoiezEB9n2Q
Quote from: crippled_avenger on 30-05-2017, 12:56:31
Verovatno se plaše da u'vate da ga šilje na filmu sa ženskim protagonizmom, ispred i iza kamere.
Zanimljivo je da ga hvali Variety koji je otprilike za Marvel ono što je VELIKA SRBIJA za SRS.
Moze trtljaju kolko oce,
WW stvarno osvezava, bar sto se trejlera tice.
Atmosfera, 1 sv rat, milina za gledati....
uzadnje vreme avengeri, batmani, suisajd squatovi, pozeri de prsti sve od tehnologije, ili magije..
ne razlikujes 'Planetu" zemlju od ostalih 'planeta" u GotGalaxy.....
Ovde ce biti malko kvalitetnog stimpanka, i zenskica u kratkim suknjicama!
milina!
Weinstein Television has announced they have acquired the multi-season dramatic series "Guantanamo" which will mark Oliver Stone's first time serving as director of scripted television.
Created by Daniel Voll ("The Unit"), the series will focus on the detainees held in the world's most controversial prison, and those who defend and condemn them.
The multi-perspective series, in the vein of "Traffic," is based in part on Voll's first-hand research and will provide an inside, never-before-seen look into the darkest corners of Guantanamo.
The series will not only tell the story of the detainees, but will follow the lives of the soldiers, judges, lawyers, doctors, journalists and other civilians on the remote military base.
Stone plans to direct all of season one which Alexandra Milchan ("The Wolf of Wall Street") will produce.
The awkwardly titled "Live Die Repeat and Repeat," the upcoming sequel to the well-regarded sci-fi tale "Edge of Tomorrow," looks like it's still on the way and director Doug Liman has spoken a bit more about it during press rounds for his new film "The Wall".
Joe Shrapnel and Anna Waterhouse have penned the script for the follow-up which will see the return of Bill Cage (Tom Cruise) and Rita Vrataski (Emily Blunt) and Liman confirms to Happy Sad Confused that it boasts a more comedic tone and smaller scope. It will also serve as both a prequel and sequel and won't be a war movie:
"It's mostly not on the battlefield, so there's a whole new arena of fights we're going to be using a lot of the technology, but also, because it is a prequel, it's a lot of the precursor stuff.
I think what people tend to do with sequels is they just make them bigger. And I'm like, 'No, a sequel should be smaller.' You did the first film as sort of the ad campaign for the sequel, so now you don't need as much action.
In the case of Edge of Tomorrow, people obviously loved the comedy and they loved the situation.. so we can do way more focus on Tom's character and Emily Blunt's character, and there's a third character in the sequel that's gonna for sure steal the movie. We can focus on that. I don't need an action sequence every two minutes."
Liman also says this isn't a regular sequel, rather it's a companion movie which will complete a 'two movie-franchise':
"I see this as a two-movie franchise; there's the completion of the story we set up in the first movie and the relationships between Tom Cruise and Emily Blunt – because, remember, at the end of the first movie, she doesn't know who he is – and that's gonna launch us into an amazing new direction. It does pick up right where we left off, but it doesn't keep going forward because we'd screw with time because the aliens screwed with time."
The plan is also to explore the nuts and bolts of the world more in addition to amping up the humor. Liman and Cruise's next collaboration, "American Made," opens September 29th.
Sa velikim zakašnjenjem pogledao sam THE NUMBER 23 Joela Schumachera, jedan od onih filmova kojima je Jim Carrey želeo da se odmakne od svojih isključivo komičarskih rola, i snimio ga je u jednoj od svojih kreativno napotentnijih faza upravo na polju komedije. THE NUMBER 23 je baziran na scenariju Fernleya Phillipsa i nema nikakve sumnje da je autorska namera bila da upravo na bazi scenarija, odnosno na bazi same priče i načina kako je postavljena crpi ključnu atraktivnost filma. I nažalost, potencijalno zanimljiv zaplet o čoveku koji dobija na poklon knjigu koja naizgled govori o njegovom životu i razvija mu opsesiju brojem 23 (inače čestu među konspirolozima koji imaju numerološke fiksacije) slabo je realizovan iz više razloga. Jedan od osnovnih je taj što su scene u kojima se kao paralelna radnja prikazuje izmaštani svet romana, odnosno junakove projekcije u svet fantazije, deluje mahom jako nemaštovito, mehanički, i u pojedinim fazama repetativno tako da se taj dodatni sloj izraza umnogome gubi u nemaštovitoj egzekuciji na svim nivoima, od scenarističkog do rediteljstkog.
Potom, i u onim delovima koji su dobro dizajnirani i igrani, Schumacher ne uspeva da razvije neku pripovedačku virtuoznost, napetosti skoro i da nema, i ono što ima je nedovoljno u odnosu na materijal a to je šteta jer u pogledu fotografije u "realističnom" segmentu, uspeva da postigne zanimljivu atmosferu pa i dizajn.
Ako imamo u vidu da su glumci u filmu pre svega dobro izabrani, da je Carreyu odlično legao vehicle ovog profila, a da nmu je Virginia Madsen u svom post-SIDEWAYS ključu pružila izvanrednu podršku i komplikovane odnose među likovima učinila uverljivim, onda je zaista šteta što je film pao na nekim praktično mehaničkim detaljima filmske artikulacije.
* * / * * * *
Pogledao sam THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER Stephena Chboskog, film u kome je ovaj reditelj adaptirao vlastiti roman.
Moram priznati da sam imao dosta teškoća da prepoznam šta je toliko dobro prepoznato u ovom indie comingofageru koji je prenatrpan raznim motivima, nijedan ne razrađije do kraja, nijedan ne biva adekvatno akcentovan, i ima jedan atribut po kome se izdvaja a to je zaista izuzetna glumačka ekipa mladih talenata u kojoj se nalaze Emma Watson, Logan Lerman, Ezra Miller, Johnny Simmons...
Dakle, Chbosky je okupio sjajne mlade glumce i oni uspevaju da učine film dinamičnim koliko god je to moguće, ali pored sjajnih mladih glumaca, Chbosky na istom mestu uspeva da saspe i veliki broj motiva, i veliki broj klišea koji donose iznenađenje samo utoliko što gledalac ne očekuje da se u istom filmu mogu naći zajedno svi ti klišei.
Nažalost, evokacija epohe a to je kraj osamdesetih odnosno početak devedesetih nije preterano ubedljiva i ne doprinosi mnogo filmu. Naprotiv, u nekim trenucima možemo reći da je smeštanje filma u epohu samo još jedan opterećujući kliše coming of age filma kojim se Chbosky koristi kao poštapalicom.
Kao što motive uvodi potpuno nekiritički, tako se Chbosky neprekidno laća raznih pripovedačkih tehnika pa i na tom nivou THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER na kraju deluje kao čudnovata mešavina nepotrebno uvedenih tehnika.
Nisam čitao prozni izvornik, ali upadljivo je da film Stephena Chboskog pokušava da obuhvati priču romana mnogo više nego neku logičnu celinu. No, moguće je da se delu publike sav ovaj nesklad svidi, ukoliko do njih uspe da dobaci emocija ovog filma koji je dobronameran, pun zvezda ali ne i puno više od toga.
* * / * * * *
Pogledao sam THE FP Braće Trost, film koji istovremeno želi da parodira ali i da omažira filmove iz osamdesetih koji su spajali mlade likove, muziku kao životni kredo i pitanje života i smrti sa postapokalitičnim settingom. Ne možemo reći da je bilo puno tkavih filmova u osamdesetim, ali bilo ih je, setimo se kultnog STREETS OF FIRE.
THE FP govori o postapokaliptičnoj varoškoj pustoši u kojoj se mladi članovi bandi takmiče u igri koja podseća na Dance Revolution, populatni sadržaj arcade lokala širom sveta. Junaci svoje dvoboje na život i smrt imaju na Dance Revolution podijumu.
Jedan od braće Trost je direktor fotografije Brandon Trost koji se pokazao kao snalažljiv i talentovan na brojnim projektima, između ostalog i na CRANKu sa Neveldineom i Taylorom. Otud ovaj mikro-budžetni 80s throwback jako dobro izgleda. Nažalost, ovaj dugometažni film, potekao iz kratkog ostvarenja vrlo brzo potroši svoju ideju i vic na kome se bazira. Međutim, s druge strane ovaj film koji je navodno koštao 45 000 dolara nikada nije dosadan i ne testira strpljenje gledalaca. Pa ipak, samo fanovi exploitationa osamdesetih imaju šta da dobiju gledajući ovaj film jer je svima ostalima dovoljna informacija samo prepričavanje gimmicka,
Među producentima potpisan je Jason Blum. Ovo definitivno nije projekat koji spada u Blumov kanon ili delokrug ali jeste pokazatelj njegove proucentske raznovrsnosti koja je eto iskoračivala i u okvir maltene fanovske produkcije.
Pored vešte fotografije Brandona Trosta, treba istaći i izuzetan synth skor Georgea Holdcrofta.
* * / * * * *
Pogledao sam UNLOCKED Michaela Apteda. Ovaj film je čekao dve ili tri godine na pemijeru i slobodno možemo reći da to nije zaslužio. Naime, u komercijalnom pogledu UNLOCKED svakako nije u međuvremenu postao potentnije ostvarenje od tog čekanja, a u estetskom pogledu reč je o B-razradi špijunske formule u britanskom ambijentu.
Jedan od najzanimljivijih detalja u ovom filmu je produkcioni dizajn za koji je bio zadužen Ondrej Nekvasil u domenu scenografije i naša Bojana Nikitović u oblasti kostima. Tu je urađen odličan posao i ovaj B-film u svojoj suštini ima gritty dizajn koji prebacuje njegovu bazično bourneovsku premisu na ulični nivo.
Naravno, UNLOCKED nikada ne postaje le Carre ai je neprestano vrlo zabavan, dinamičan i filno se snalazi na toj liniji jednog od derivata SAFE HOUSEa. Šteta je što scenario u par navrata preuzima neke running against the clock tehnike koje su dosta klišetizirane ali to nimalo ne smeta usled opšteg B-vajba koji je Apted vrlo solidno evocirao.
Iskreno, žao mi je što Apted nije pokazao ovaj stepen veštine onomad kada je snimao Bonda, bio bi to mnogo bolji film nego što na kraju jeste, a to je jedan od najgorih ili možda i najgorih u serijalu. Ne znam šta je presudilo ovog puta, možda je dobar second unit ili stunt kooridnacija ali film je vrlo energičan, ume da žestoku udari, a Noomi Rapace uspeva da se nametne kao ubedljiva operativka na terenu kojoj nasilje nije sasvim strano.
Michael Douglas je efektan u svojoj supporting ulozi ali mora se priznati da njegova star persona nije dovoljno inventivno iskorišćena. S druge strane, Orlando Bloom doživljava priličnu reinvenciju u ulozi misterioznog ratnog veterana. Toni Collette ponovo igra undercover handlera i to radi dobro, a sada već i rutinski.
Na kraju, zapravo od svih segmenata filma jedini koji se ponajviše bazira na podrazumevanjima a opet nema onu dozu neophodne rutine jeste scenario koji nudi nekoliko jako zanimljivih devijacija u odnosu na klišee ali i nekoliko situacija koje su morale biti ubedljivije plasirane ili nešto razjašnjenije. Ipak, nesporno je da scenario češće prijatno iznenađuje.
Zanimljivo je napraviti paralelu sa Douglasovom ulogom u filmu DON'T SAY A WORD koji se delimično bavi istom temom. Naravno, on ovde biva prebačen na drugu poziciju ali sličnosti su evidentne.
Izgleda da su producenti filma računali da bi se ovde mogla izroditi franšiza sa Noomi Rapace u glavnoj ulozi. Ne verujem da će se to sada desiti, i pomalo mi je žao zbog toga jer ovaj film je bio fino B-iskustvo za ljubitelje žanra.
* * * / * * * *
Hollywood is fighting billionaire Sean Parker's plan to let you rent movies still in theaters for $50 (http://www.businessinsider.com/sean-parker-screening-room-backlash-2017-5)
Quote from: crippled_avenger on 28-05-2017, 13:41:42
A CURE FOR WELLNESS je film koji je doneo katastrofalan gubitak New Regencyju i Foxu ali sigurno je da su oni uvereni kako je vredeo svakog centa. Naime, sada kad god neko ima primedbe na mešanje studija u rad autora, oni mogu da pokažu ovaj film i kažu "evo šta ste dešava kad autori imaju punu nesputanu slobodu".
...
Prosto je neverovatno da Fox pri zdravoj pameti da 40 miliona dolaza za film po ovom scenariju, sa ovom glumačkom podelom i da očekuje nekakvu gledanost.
Koliko je ovo zaista potvrđeno?
Mene zapatila jedna misao: koliko je brutalno satanizovan antagonista naspram Wall Street bankara (spojler: lik nije samo pedo već i Agamemnon sa svojom Elektrom) ovo nemoguće da je čista ideja Verbinskog.
Jer onda je Verbinski totalni idiot. Zna se kome odgovara da svoje protivnike označi kao fanatike, bolesne manijake i fundamentaliste. Zna to brate i Kim iz Pjongjanga.
Dakle, tolko smrdi na brutalnu intervenciju studija da me interesuje koliko je pouzdana informacija da je sve Verbinskoga maslo?
Verbinski je rekao bih idiot. Ali da se ne bi mnogo kurobecao oko Pyongyanga, dali su mu da snima šta hoće...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stvarno treba biti poseban komad budale pa se autocenzurisati tako sramotno. Baš mi ne ide u glavu...
Quote from: Meho Krljic on 02-06-2017, 09:02:38
Hollywood is fighting billionaire Sean Parker's plan to let you rent movies still in theaters for $50 (http://www.businessinsider.com/sean-parker-screening-room-backlash-2017-5)
Пре годину дана сам реаговао када је гос'н Крљић пренео вест о овом стартапу и као што видимо ствар није много одмакла. Сетио сам се неких уређаја који су на папиру и делимично у пракси представљали велика технолошка побољшања али који су из одређених разлога, од којих је главни недостатак садржаја за приказивање, пропали на тржишту. Рецимо висока резолуција на D-VHS касетама (то су практично квалитетне S-VHS касете са додатном рупом), тзв. D-Theater из 1998. Или REDRAY 4k Cinema Player iz 2012.
Постоје Kaleidescape уређаји и продавница који се рекламирају да пружају биоскопски квалитет приказивања (нису поменути у чланку) али им не иде најбоље и у августу 2016 су изненада објавили да прекидају са радом али их је финасијска инјекција вратила из мртвих.
Вероватно има неко на форуму ко користи Netflix Ultra HD па нека каже своја искуства. Ја нити имам Ultra HD телевизор, ни брзину од 25 мегабита у секунди (једва сам недавно увео TurboDSL 20/2) и не намеравам да користим кабловску телевизију.
PORK PIE Matta Murphyje je rimejk filma GOODBYE PORK PIE koji je režirao njegov otac Geoff. Geoff je kasnije otišao u Holivud i nametnuo se kao dosta pouzdan žanrovski profesionalac kom je nažalost nedostajalo malo sreće da bolje iskoristi svoje prilike. Na kraju Geoff je završio asistirajući Peteru Jacksonu.
Geoffov sin Matt dobio je mnogo bolju priliku na Novom Zelandu od one koju je imao njegov otac kad je u jeku Ozploitationa snimio film sa kojim je uspeo da se probije u svetske filmske tokove. Nažalost, ovaj film nema šarm Geoffovog originala. Ne samo da su likovi manje simpatični i da automobilske potere nisu tako energične i uverljive iako je film skuplji i ambiciozniji već se prepoznaje i jedan dodatni - vrlo specifičan - problem.
Naime, Murphyjev film ne samo da nema anarhični duh originala već preveliki akcenat stavlja na predstavljanje prilično mlakih a rekao bih i klišetiziranih likova. Na neki način, akcenat na dramskim scenama je preveliki u odnosu na to da one zbilja ništa naročito ne donose. U određenom smislu, reklo bi se da Matt Murphy snima autobomobilske potere samo kako bi "komercijalno" pokrio svoje pretenzije u domenu karakterne romantične komedije. Ali, ako je tako onda on na tom polju nema šta da pruži.
* 1/2 / * * * *
BAYWATCH Setha Gordona je otprilike ono što je i zaslužio svako ko je otišao u bioskop i dao pare da gleda bioskopsku varijantu poznate serije iz devedesetih. Dakle, film je glupost. Nažalost, u tome je vrlo pitom, mlak, suštinski nije preterano duhovit i ostaje prijatan zahvaljujući seriji gross out gegova koji mahom ne proističu iz cele ideje BAYWATCHa.
Seth Gordon je u filmu HORRIBLE BOSSES pokazao da itekako zna šta radi, i BAYWATCH je verovatno bio njegov pokušaj da "proširi svoje područje borbe" i na akcionu komediju. Nažalost, u ovom filmu on je podbacio na polju komedije, a akciju je samo načeo i nije se njome suštinski pozabavio iako je sa budžetom od 69 miliona dolara itekako imao kapacitete za tako nešto.
STARSKY & HUTCH Todda Phillipsa ostaje nedostižan uzorr na polju prekempiravanja relativno serioznih televizijskih izvornika. BAYWATCH nažalost nije dobacio ni blizu toga.
Šteta, iza kamere je bio potentan reditelj, na ekranu se pojavila odlična glumačka podela, međutim na kraju im scenario i režija nisu dali dovoljno materijala i dobar osnov koji bi opravdao ovakvu koncentraciju novca i kadrovskog kvaliteta.
* * / * * * *
Mehmete, leakovao LIFE na besprekornoj kopiji. Nema više opravdanja...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Saćemo da pronađemo.
U međuvremenu:
After Years of Silence, We Finally Know More About the SR-71 Blackbird's Successor (http://www.popularmechanics.com/military/aviation/a26796/hypersonic-sr-72-aircraft/)
Quote
Lockheed Martin's Skunk Works recently divulged some information about the SR-72 program to build a successor to the iconic SR-71 Blackbird reconnaissance aircraft. The advanced aircraft development division of Lockheed Martin told Aviation Week (http://aviationweek.com/defense/skunk-works-hints-sr-72-demonstrator-progress) that hypersonic technologies, including a combined cycle propulsion system (https://en.wikipedia.org/wiki/Rocket-based_combined_cycle) that merges a supersonic jet engine with a rocket engine, have advanced to the point that work on the planned SR-72 can begin in earnest. On paper, the SR-72 will be a strike and reconnaissance aircraft capable of topping Mach 6."We've been saying hypersonics is two years away for the last 20 years, but all I can say is the technology is mature and we, along with DARPA and the services, are working hard to get that capability into the hands of our warfighters as soon as possible," Rob Weiss, Lockheed Martin's executive vice president and general manager for Skunk Works, told Aviation Week (http://aviationweek.com/defense/skunk-works-hints-sr-72-demonstrator-progress).
The Air Force and DARPA have been working on the early development of a hypersonic successor to the SR-71 since the early 2000s. In 2013, the USAF announced that it had begun design work on a scaled demonstrator of the SR-72. Since then, however, almost no details about the program have been released.
Now Skunk Works has confirmed that ground tests on a combined cycle engine with elements of a scramjet and rocket engine were conducted from 2013 to 2017. Lockheed Martin partnered with Aerojet Rocketdyne to began work modifying an off-the-shelf turbine to build a combined cycle engine back in 2006. The advanced aircraft division also said that it was getting close to starting full scale development of a flight research vehicle (FRV) that could be piloted or operated remotely. This FRV is expected to be about the size of an F-22 and use a full combined cycle propulsion system, according to Aviation Week.
Lockheed Martin optimistically plans to fly an FRV in the early 2020s. Following demonstrator flight testing, a full-scale twin-engine SR-72, about the same size as the SR-71, could achieve first flight before 2030.
The SR-72 program has been under the hood for years, and details are still tantalizingly lacking. In the 2020s, however, we could finally see what Skunk Works has been up to for the past two decades.
Life je najnepotrebniji snimljen film ikad!
Jefvtino, isprazno, neinspirativno, loše, bezvezno protraćeno vreme snimatelja, glumaca, a i moje.
Totalno sam objektivan!
SR-72. Ludilo!
KING CHARLES III Ruperta Goolda je BBCjev televizijski film nastao po pozorišnom komadu Mike Bartletta. Nažalost, zanimljiva premisa ovog komada i televizijskog filma nije naročito dobro razrađena, izvan onoga što je inicijalna ideja. Naime, film prati situaciju u kojoj je Kraljica preminula, Charles posle dugog čekanja preuzima vlast i odlučuje da zaista vlada državom, prvo tako što će sprečiti donošenje zakona o štampi koji on smatra nedemokratskim. Ta situacija sa zakonom dovodi do krize političkog sistema i sukoba između parlamenta i krune, a usput i dinastičkih intriga.
Mike Bartlett u pojedinim detaljima pokušava da podseti na britanski HOUSE OF CARDS a svemu tome dodaje i dozu šekspirovskog pristupa dinastičkim odnosima, međutim, na kraju sve to počinje da deluje neukusno, kao neki od površnijih projekata Channel Foura. Naime, ideja da Kraljica napušta scenu i Charles preuzima stvari nije toliko daleko od realizacije, i ovde govorimo o ten minutes ahead situaciji. Zatim, spoj kritike monarhije kao koncepta koji biva izmanipulisan od strane establišmenta, i cela ideja da zapravo više niko ne želi da monarhija bude išta više od puke ceremonijalne postavke, ne stoji u skladu sa jeftinim podbadanjem kraljevske porodice kome autori neumitno pribegavaju.
Stoga, KING CHARLES III deluje estetski retrogradno, ideološki i intelektualno neubedljivo te na svu sreću barem nije dosadan, i mislim da ga obrni-okreni ne smeju propustiti oni koje zanimaju ovakve teme.
Prodaje se na aukciji originalni mač Konana varvarina, kao i originalni oklop koji je Bil Pakston nosio u Tuđinima. Cijena? Sitnica za pravog ljubitelja Džona Milijusa i Džejmsa Kamerona...
http://io9.gizmodo.com/the-actual-skywalker-lightsaber-from-star-wars-and-empi-1795972052
Quote from: mac on 10-06-2017, 14:59:55
Prodaje se na aukciji originalni mač Konana varvarina, kao i originalni oklop koji je Bil Pakston nosio u Tuđinima. Cijena? Sitnica za pravog ljubitelja Džona Milijusa i Džejmsa Kamerona...
http://io9.gizmodo.com/the-actual-skywalker-lightsaber-from-star-wars-and-empi-1795972052
Sada znaš šta bi me obradovalo...
Pogledao sam THE BELKO EXPERIMENT, Blumhouseov niskobudžetni film snimljen po scenariju Jamesa Gunna. Jasno je da reditelj GUARDIANSa teško može da se vrati svojim starim ljubavima kao što su trashy horori i indie estetika ali to ne znači da ne može da papri na tom terenu kao scenarista i producent. Uprkos tome što je reditelj filma Greg McLean, australijski profesionalac, ovaj film mnogo više liči na Gunna i to na njegovu ovogodišnju inkarnacija iz GUARDIANSa, barem u vizuelnom pogledu. Ključne reči su estetizacija, čak fetišizacija detalja i ambijenata, upotreba slow motiona kao akcenta, i uoopšte neke stvari koje je u poslednje vreme više koristio Gunn.
Tu je i glumačka podela u kojoj je Gunnov stock company, od brata Seana preko Michaela Rookera sve do Gregg Henryja. To su sve Gunnove omiljene face. Glavnu ulogu igra odlični John Gallagher Jr koji se odlično snalazi u ovoj vrsti žanrovskog sadržaja a podelu zaokružuju bećari kalibra Tony Goldwyna i John C. McGinleya.
Zaista THE BELKO EXPERIMENT je u pogledu hardvera film u kome ima štošta da se voli i nema puno toga da zasmeta ljubitelju masnog pulpy sadržaja.
Sama premisa o BATTLE ROYALEu među japijima je dosta uobičajena. Iako je tehbnički reč o high conceptu, Blumhouse filmovi iopak radicionalno imaju radikalnije i inventivnije koncepte od ovoga. I to je zapravo ključna tačka u kojoj nam talenat Gunnovog kalibra zapravo nije bio neophodan jer ovakve ili slične postavke viđamo svaki drugi dan.
Pa ipak, ono što Gunna čini bitnim faktorom u svemu ovome jeste realizacija koju je definitivno on omogućio. THE BELKO EXPERIMENT nije nimalo originalan film ali je u najboljem duhu budžetske i idejne B-produkcije pošteno realizovan rad, sa dovoljnom dozom invencije na mikronivou egzekucije, unutar scena i situacija, da zasluži sve simpatije.
* * * / * * * *
Pogledao sam SHIMMER LAKE, rediteljski projekat relativno aktuelnog scenariste Orena Uziela snimljen kao Netflix Original. Uprkos tome što su rediteljski filmovi scenarista uglavnom slabi, oni obično donose neke ideje i postavke koje izražavaju njihovu autorsku ličnost i koje vrlo često nisu uspevale da iskomuniciraju sa rediteljima, pa su došle dotle da ih sam pisac realizuje. U slučaju SHIMMER LAKEa, rekao bih da je ovo drugo u pitanju. Naime, ovaj scenario je dosta razlikuje od onoga što Oren Uziel inače piše, i nažalost, jasno je zašto mu ovakvi pokušaju quirky coenovskog krimića ne prolaze.
SHIMMER LAKE je fargast krimić čiji je osnovni gimmick da se odvija unazad. Nažalost, čini se da Uziel nije baš vrhunski postavio svoju priču i da ona ne dobija ništa takvim prikazivanjem,a što je najgore nema opravdanje ni kao nekakva scenaristička bravura. Kada se tome doda da vrlo slabo funkcioniše kao krimić, onda je veliki problem i to što nije naročito duhovit.
SHIMMER LAKE je dakle film koji u sebi nema ništa što bi ga naročito preporučilo. Šteta. Uziel je svakako ime koje obećava a i glumačka ekipa koju je okupio nimalo nije loša.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam LUCID DREAM Kim Joon-Sunga, Netflixov Original namenjen korejskom odnosno azijskom tržištu. Svakako da je OKJA ključni veliki projekta u ovom domenu, ali LUCID DREAM je lep uvod. Kim Joon-Sung je snimio ekonomičan copywoodski južnokorejski film koji u sebi kombinuje masu poznatih elemenata od DREAMSCAPEa do THE CELLa, ili za mlađe - INCEPTIONa, i govori o novinaru čiji je sin otet i jedini način da rekonstruiše otmicu jeste da primeni metod "lucidnog sna" u kome se u snovima bogatije seća okolnosti sinovljeve otmice.
Kim Joon-Sung sve ove copywoodske elemente papri i nekim sočnim i opet dobro poznatim elementima južnokorejskog shock trilera kao što su motivi trgovine organima i sl. ali ključni adut ovog filma upravo jeste efikasno i nepretenciozno realizovanje copywoodske matrice. U određenom smislu, LUCID DREAM istovremeno možemo otpisati kao retrogradan projekat koji vraća južnokorejski žanrovski film u rikverc, ali i kao tipičan izvozni produkt pa samim tim i deo te "izvozne estetike" koja je delimično učinila južnokorejski žanrovski film dosadnim. Međutim, sada je sasvim sigurna da je copywoodski pristup ipak duboko u prošlosti i zato ovo tretiram kao prijatan retro detalj.
* * * / * * * *
Pogledao sam VENGEANCE: A LOVE STORY Johnny Martina, DTV film sa Nicolasom Cageom kao top-billovanom zvezdom, i Don Johnsonom u bitnoj sporednoj ulozi. Cage je poslednjih godina postao karikaturalna pojava koja se sve više poistovećuje sa vrlo specifičnom školom DTV smeća, i tek povremeno ima epizode kod respektabilnih reditelja i u ozbiljnim projektima, i svakako da njegov sunovrat od "oskarovca" da hasselhoffovske figure stoji kao jedna od bizarnijih glumačkih sudbina. Štaviše, može se reći da i njegovi skorašnji i vrlo retki nastupi u mejnstrim produkcijama crpe dosta inspiracije upravo iz tog DTV konteksta u kome je on trenutno zaglavljen.
VENGEANCE: A LOVE STORY je unikatan naslov po tome što u njemu Cage ima top-billing i što je njegova uloga kada bi se prepričavao film zapravo pivotalna ali je screentime u kome ga vidimo mnogo manji nego što bi se očekivalo.
Ovo je rape and revenge priča o udovici koju siluje grupa lokalnih siledžija. Počinioce vrlo brzo pronalazi lokalni detektiv, načet ličnom tragedijom (njega igra Cage) a iz zatvora ih svojom ljigavom veštinom oslobađa pokvareni advokat (igra ga Don Johnson). Iscrpljen neefikasnošću sistema, detektiv kreće da se sveti i ubija jednog po ujednog člana bande.
Johnny Martin je jedan od onih DTV reditelja koji je ponikao u redovima kaskadera, ali je njegov rediteljski postupak začuđujuće pismen, čak i ambiciozan. U pojedinim deonicama, on zaista uspeva da uhvati neku dosta vibrantnu atmosferu malog mesta u kome se desio zločin i u kome se briše granica između počinilaca i žrtava.
Najneobičniji detalj je zapravo sam položaj Cageovog lika. Naime, fokus filma je mahom na ženi koja je žrtva silovanja, njenoj majci (igra je Kara Unger) i kćeri koja je tome svedočila. Detektiv kao "anđeo osvete" pojavljuje se vrlo malo i njegov karakter se niti razrađuje niti uzima istinski protagonizam.
Kao jedan od producenata potpisan je Harold Becker, veteran koga odavno nismo videli u akciji i sasvim je moguće da je ovaj scenario u nekoj drugoj inkranaciji zapravo imao neki drugi predznak od ovog koji ima sada. Naime, VENGEANCE: A LOVE STORY se u suštini prodaje kao priča o detektivu osvetniku, i to u osnovi jeste, ali u njemu prepoznajemo eho nekpog drugog filma u kome su žrtve bile protagonisti.
Ono što je međutim u domenu DTVa zanimljivo jeste upravo činjenica da ovakva "kontaminacija" žanrovskog okvira doprinosi da film deluje originalnije i intrigantnije nego što bi inače bio da se držao žanrovskih restrikcija. U tom pogledu, možda možemo reći da je ovo jedan od najboljih projekata u koje je Cage bio uključen od početka svog DTV rada.
* * 1/2 / * * * *
Bleda kopija ovoga, pretpostavljam: Revenge: A Love Story (http://www.imdb.com/title/tt1778258/?ref_=nv_sr_2)
Pogledao sam ES POR TU BIEN Carlosa Therona, špansku komediju koja je kod nas izašla pod naslovom KAKO SE REŠITI ZETA što je jasna aluzija na prevod filma KAKO SE REŠITI ŠEFA odnosno HORRIBLE BOSSES. Nažalost, Theronov film nije tako sočna crna komedija kao ona koju je snimio Seth Gordon, mada sa njom deli dosta sličnosti - u centru pažnje su tri potencijalna tasta koji imaju probleme sa svojim potencijalnim zetovima i žele da ih eliminišu iz života svojih kćeri.
ES POR TU BIEN je efikasan u egzekuciji svoje ideje, premda ne možemo reći da joj prilazi naročito maštovito. Duhovitih situacija ima pre svega zato što su junaci i glumci koji ih igraju uporni i energični u svom naumu što svemu daje dozu šarma. Ipak, u svemu postoji još jedan problem. Naime, tastovi imaju problem sa potencijalnim zetovima iz različitih razloga od kojih neke možemo prepoznati kao objektivne, ali na kraju film nema hrabrosti da "sudi" i da neke veze raskine a neke očuva, već se sve kreće ka nekakvom "opštem hepiendu" što jeste u žanrovskoj konvenciji komedije ali ne i postavke koju su sami autori koncipirali.
ES POR TU BIEN je rutinski film u španskoj produkciji ali to ne znači da nije realizovan na vrlo solidnom nivou koji je kudikamo iznad onoga što slični projekti dostižu van Holivuda.
* * / * * * *
Ove godine smo gledali ALIEN: COVENANT pa možemo slobodno reći da nas ništa ne bi smelo iznenaditi. Ipak, THE MUMMY Alexa Kurtzmana je uspeo u tome. Ovo je jedan od onih filmova za koje ti nije jasno kako su nastali, najpre zato što su na setu bili prisutni neki dosta ozbiljni ljudi. Ali kada se ostavi po strani pitanje kako je Tom Cruise sebi ovo dozvolio, ostaje upitanost i nad time kako li su izgledala lica ljudi iz Universala kada im je prikazan ovaj film i kada im je rečeno "Ovim planiramo da započnemo Dark Universe".
THE MUMMY je film kojim ne samo da ništa ne može da se započne, nego njime ne može ništa ni da se okonča jer bilo šta što iole funkcioniše kao serijal, shared-universe ili šta već, ne može sebi da dozvoli da ima ovakav segment, a naročito ne prvi film.
Na filmu je potpisano celih šest scenarista, a teško da možemo reći kako ovde ima posla i za jednog, i to televizijskog scenaristu. THE MUMMY je u kreativnom pogledu bukvalno na nivou Hallmarkove televizijske produkcije koja izlazi negde uporedo sa holivudskim spektaklom na istu temu i pokušava da izmuze neku gledanost. Film je sveden na vrlo mali broj lokacja, vrlo mali broj događaja, a svaka situacija je bazirana na opštem mestu, od zamisli do dijaloga.
Rediteljska egzekucija je ispod nivoa holivudskog spektakla ovakve ambicije. Alex Kurtzman jeste bio scenarista i producent nekih tehnički zahtevnih franšiza ali ovo je svakako bio preveliki zadatak za njega i na kraju ga je nadišao na svakom nivou. Stoga THE MUMMY i deluje više kao televizijski film nego kao skup letnji hit, naročito ne kao neki vehicle za Cruisera.
Ipak, ono što je najneverovatnije od svega jeste ideja da se ovakvim filmom započne serijal. Iako postoji teorijska mogućnost da kroz zaradu van Amerike, THE MUMMY opravda investiciju, jako je teško praviti frabnšizu sa filmom koji napravio pare u Americi, dakle ni kulturni kapital koji iz toga proističe, a o kritikama da ne govorimo. Cruise jeste poslednjih nekoliko franšiza započeo flopovima u Americi, ali to su bili filmovi koji su barem bili percipirani kao dobri, poput EDGE OF TOMORROW. Dark Universe međutim nije Cruiseova franšiza i pitanje da li se ona može praviti na istim poslovnim premisama kao JACK REACHER jer u ostalim filmovima on neće biti lead, ako se uopšte bude i pojavljivao.
Ukratko, THE MUMMY je sramotno loš film i promašaj u svakom pogledu, sa tom specifičnošću da se odigrao na mestu gde se to nije očekivalo - tamo gde bi franšiza trebalo da počne i dok se na daljim nastavcima uveliko radi.
Mission: Impossible XV - The Curse of the Mummy
Fox Formalizes Simon Kinberg To Helm 'X-Men: Dark Phoenix'; Jennifer Lawrence, Michael Fassbender, James McAvoy Back, Jessica Chastain In Talks (http://deadline.com/2017/06/x-men-dark-phoenix-jennifer-lawrence-michael-fassbender-james-mcavoy-simon-kinberg-1202113290/amp/)
Singer se premešta na producentsku poziciju, Kinberg režira...
WONDER WOMAN Patty Jenkins je jedan od onih superherojskih filmova koji koriste epohu kao svojevrsni grace period u kom ne moraju da se suočavaju sa onim izazovima i kontradikcijama stilizacije i uverljivosti koje inače moraju da imaju kada su smešteni u savremeno doba.
U tom pogledu, WONDER WOMAN ne dobacuje ni blizu FIRST CLASSa i doseže negde do FIRST AVENGERa, s tim što je meni Gal Gadot bitno harizmatičnija od Chris Evansa, i ona je u tom pogledu zaista autentični oslonac ovog filma, a rekao bih čak i njegov esencijalni adut. Često se dešava da glumci koji igraju superheroje ne dobacuju do snage lika koji igraju, ali kod Gal Gadot to nije slučaj. To smo videli u DAWN OF JUSTICE i sada se to potvrdilo. Ona je sjajna, odlično se snalazi kao Wonder Woman, i ovom filmu daje jedan osoben kvalitet.
Kad je reč o priči, WONDER WOMAN je praktično isto što i prvi CAPTAIN AMERICA samo sa dužim origin storyjem. Doduše, CAPTAIN ima tu specifičnost da tek na kraju filma, on postaje heroj kakvim ga danas poznajemo, dočim Wonder Woman ne mora da prolazi tu transformaciju kroz ceo film, ali to je manje-više to, umesto Hydre i nacista, ovo su zli Nemci u Velikom ratu, inače upadljivo slično prikazani i tretirani kao nacisti, iako oni to nisu bili, Wonder Woman rešava priču Velikog rata poistovećujući ga sa "večnim ratom" koji izaziva bog Ares.
U suštinini ovo je pustlovni film starog kova, kao što je bio ASSASSINATION BUREAU Basila Deardena, i pošto se dešava u vreme u kome nema ostalih DCEU junaka, onda nije opterećen time da je produžetak nečega i najava za nešto. Ali kako rekoh, to je sve deo grace perioda.
Chris Pine se odlično nosi sa Gal Gadot, Danny Huston i ostali negativci nemaju neki naročit protagonizam i ovo je film sa Wonder Woman u fokusu što je dosta dobro jer ona kroz ovu priču po prvi put uči o svetu izvan svog rodnog ostrva na kome ju je sakrio Zevs.
Kako rekoh Gal Gadot je ključni adut filma, a ovo je prvi DCEU naslov koji nema jak rediteljski pečat. Paradoksalno, to će mu možda doneti najveiše uspeha jer nema Snydera ili Ayera da iritiraju kritiku i deo publike svojim autorskim pečatom. Meni je stoga ovo daleko najslabije režiran DCEU film jer je prosto akademski, pristojno realizovan ali bez nekog žara koji bih očekivao. Ipak, ono što mu se ne može osporiti to je da ima koheziju, da je stilski dosledan i u dramskim i u akcionim scenama i da naravno kapitalizuje taj setting epohe kao deo već pomenutog grace perioda.
Film je dosta opterećen svojom emancipatorskom misijom, pa pored žena kao osnovne ugrožene grupacije, tretira još neke, pre svega etničke manjine koje u periodu kada se film dešava nisu nailazile na razumevanje, i moglo bi se reći da je za razliku od "mračnijeg" pogleda kod Snydera i Ayera, ovaj film usvojio jedan izuzetno optimističan i angažovan pogled na svet. Svakako da posle SUICIDE SQUADa niko ne bi očekivao ovakav film.
Ali isto tako, kada se Gal Gadot pokazala kao scene-stealer u DAWN OF JUSTICE, ovako efektan nastup se mogao očekivati.
WONDER WOMAN je film koji će svakako dobro komunicirati sa publikom koja ne prati strip ekranizacije i superherojski film u celini. I u tom domenu, ponovo nije najbolje izdanje, imamo tu već LOGANa.
S druge strane, sve što su postavljeni ciljevi, WONDER WOMAN uspešno provodi u delo, a Gal Gadot uspeva da bude ubedljiva u naslovnoj roli a to samo po sebi već jeste bioskop.
WONDER WOMAN je film koji sadrži puno toga dobrog, ali iskreno ovo je DCEU film kome ću se najređe vraćati.
* * * / * * * *
Mehmete, ovo je esencija
https://www.wired.com/story/the-next-security-risk-may-be-your-vibrator/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Istina je da smo najranjiviji kada smo na vrhuncu svoje intime.
Kripe!
Wonder Woman je Gal Gadot!
Od RDJ kao Tonija Starka boljeg kastinga nije bilo.
I am in love!
Sve scene borbe (sa WW) su savršene.
I toliko.
Ostatak je non-decent patetika.
Non-decent patetika je prava ocena (uz potvrdu da su scene borbe odlične a Gal Gadot jako dobra). Evo mojih utisaka, taksativno:
Uvezivanje WW u DCEU: Mislim da je ovo obavljeno elegantno. Film se prirodno nadovezuje na Dawn of Justice i uspeva da nenametljivo razreši mnoga potencijalno problematična pitanja u vezi toga kakav je ovo zaista univerzum ako u njemu postoje bogovi i zašto je Diana na Zemlji, među ljudima i koja je njena motivacija da se uključi u borbu za pravdu. Takođe, stilizacije kojima se pripoveda o "mitološkoj istoriji" su prilično uspele i kombinuju estetiku stripa i video-igre na način koji udobno sedi sa ostatkom filma koji osciluje između nešto pojačanog realizma (na kraju krajeva, tu su glumci iz Trainspottinga i, ako se ne varam, nekih filmova Majka Lija) i savremene video-igre.
Poštovanje strip-kanona: Iznenađujuće solidno. Moj problem sa prvih dvadeset minuta ovog filma je svakako što su scene na Temiskiri rešene na najjednostavniji pa otud i najmanje maštovit način. Dženkinsova svakako vrlo vešto uspeva da spakuje ogromnu količinu ekspozicije, filozofije i osnovne karakterizacije glavnog lika na mali prostor (koristeći, doduše flešbek unutar flešbeka unutar flešbeka koji čini čitav film) i da publici proda i društveno uređenje i mitološku zaleđinu amazonske zajednice ali i dosta ubedljivu motivaciju za mladu Dianu da napusti otadžbinu i otisne se u svet, ali cena koja se tu plaća je da su na Temiskiri svi očajno izveštačeni, pričaju kao glumci u petparačkim preradama antičkih drama, nose kacige po ceo dan i ponašaju se kao u nekom jeftinom pozorištu. No, opet kažem, Wonder Woman pokušava da bude strejt superherojski origin story pa se nisam ni nadao postmodernizmu Deadpoola i Suicide Squad ili gritty pristupu koji nam je prijao u Loganu.
Scenario svakako vrlo lepo uvezuje Stiva Trevora u priču poštujući originalne stripovske kanone a Kris Pajn je izuzetno dobar izbor za ovu ulogu. Ono što film ne pokazuje, a svakako nisam ni očekivao su marstonovski erotski/ BDSM podtekst i filozofija društva, no možemo biti zadovoljni makar posrednim ukazivanjem na lezbijski mentalitet društva na Temiskiri.
Period: Zanimljiv izbor je što je film smešten u Prvi svetski rat, umesto u Drugi u kome se većina originalnih Wonder Woman priča dešavala. S jedne strane, razumemo, jer dobar deo tih WW stripova se dešavao na Pacifiku i Japanci su bili negativci, pa je svakako lakše stvari staviti u Prvi rat gde su Nemci bili negativci koje nisi morao da pobediš oružjem za masovno uništenje koje si upotrebio na civilnim metama. S druge strane, Prvi svetski rat je predstavljen... pa, rekao bih bez poštovanja za ono po čemu je taj rat zaista bio zapamćen. Film daje malo lip servicea "The war to end allwars" sentimentu i očaju trench warfarea ali se, nažalost zatim previše zanese u pokušajima da Nemce prikaže kao silu koja razvija oružje za masovno uništenje i koja zato po svaku cenu mora biti zaustavljena (što je priča koja se često relativno nedokazano vezuje za Drugi svetski rat). Dalje, film ima jednu scenu u kojoj se trench warfare potpuno izvrće ruglu jer pokazuje kako šačica Amerikanaca (i njihovih multietničkih saveznika - Škota, Američkih Indijanaca i Arapa) predvođena jednom Čudnom Ženom može da uradi ono što Francuzi i Belgijanci godinama nisu mogli, a zatim nastavlja sa promašenim metaforama koje su označitelji koje vezujemo za Drugi svetski rat: velike civilne žrtve, bombardovanja gradova korišćenjem avijacije. Nažalost, samo finale filma, poslednjih pola sata, se i inače potpuno raspada u jednoj konfuziji motivacija i taktika. Te oćemo maskirani na bal, te istrčaćemo sa bala, te jel' treba nekog da ubijemo, te da li ćemo da dignemo u vazduh skladište, postrojenje za proizvodnju oružja ili avion koji treba da ga isporuči? Da ne pominjem da onakvi avioni nisu postojali u ono vreme...
Finale ima simpatičnu videoigračku eskalaciju sukoba, od infiltracije kroz obične neprijatelje, preko minobossa do finalnog bossa i poslednji bosfajt jeste okej - mada su bolje borbe ranije u filmu, pogotovo ona u Veltu - ali je sasvim besmisleno i, ako ste Srbin čini su preci u tom trenutku probijali solunski front i oslobađali Balkan i južnoslovenske teritorije, prilično komično to postuliranje da bi bombaški napad na London nekako doveo Nemačku do pobede u Prvom svetskom ratu.
Politika: Možda sam ja mnogo levo na političkom spektru, ali ono kako je Temiskira prikazana meni je malo mlitavo. Ovo je ostrvo puno žena ratnica koje ne samo da drhte na sam pomen Aresa, boga rata, nego i kad se na njega iskrcaju dva čamca Nemaca sa poluautomatskim puškama, dođe do masakra u kome ni Vučić ne bi ništa mogao da uradi. Ne samo da Amazonke pokazuju potpuno pomanjkanje smisla za taktiku kada sa dobro uvtrđene, nedostupne litice sa koje mogu strelama da lepo poraze vojnike što forsiraju obalu bez ikakvog razloga silaze na plažu da tamo budu pobijene, nego i ne treba zaboraviti da petnaest minuta pre toga gledamo žene koje bukvalno po ceo dan vežbaju za rat a onda pretrpe strašne gubitke protiv pola voda prepadnute mornaričke pešadije.
Ali to na stranu, iako film ima sasvim lepe feminističke ukrase (Diana eksplicitno u jednom momentu kaže muškarcu da on ne odlučuje šta ona treba da radi, a tu su i scene sa britanskim vojnim i političkim vrhom koje su elegantno urađene i imaju lepa nijansiranja što ukazuju na mukotrpnu borbu za emancipaciju žena sa početka prošlog veka), on pada tamo gde bi trebalo da je najjači. Dianina motivacija je na kraju dana JEDAN muškarac, kroz koga ona, kao percipira stvarnu ljudsku prirodu. Ma ajte molim vas. Kao da nije bilo dostupnih ženskih likova koji su je mogli motivisati, a ne lepi plavi, širokorameni plavušan koji kaubojski odjuri da se žrtvuje da bi svet imao prilike da dočeka demokratiju i Novaka Đokovića. Mislim, ponovo, nisam protivan da se film završava na pouci o ljubavi ali slabo je to meni prodato i protagonistkinju suviše čini zavisnom od osobe sa penisom za moj ukus.
Stilizacija: Odlična, uglavnom. Kostim vrlo dobar i veran stripu. Film i dalje pati od prevelike naklonosti plavom delu kolornog spektra - kao i svi Warnerovi superherojski uratci - ali su borbe snimljene jako dobro uz dosta videoigračkog kadriranja i koreografije koja ukazuje na to da je NEKO gledao Pračju Pinkeva. Zapravo, Wonder Woman dosta preuzima od Čokolade ovog režisera, osim što je Čokolada, naravno, film, sa doslednijom pričom, mnogo manje patetike i glavnom junakinjom koja se bori bolje. Opet, Gadotova je u svemu ovome zaista jako dobra - na stranu što je bila u drugom stanju za vreme snimanja - jer ima u stvari tešku ulogu u kojoj uspeva da bude i potpuno naivna (plemeniti divljak) i višeslojna, i sklona dvosmislenom humoru itd. Prateći ansambl glumaca uglavnom isto solidan, pogotovo Trevorov odred žigosanih, ali film gubi na plošnim negativcima.
Da je prvih 20 minuta odrađeno nešto duhovitije a poslednjih pola sata smislenije i logičnije, bio bi ovo odličan film pošto mu je sredina - od stizanja u London pa do polaska na bal - prilično dobra sa odličnom akcijom i uspelim uplivima humora. Ovako kako jeste, Meni je Dawn of Justice zapravo bliži i smeliji film.
Mehmete, have I told you lately that I love you?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ONCE UPON A TIME IN VENICE u kome su braća Cullen dobili priliku da imaju popravni ispit posle promašenog filma COP OUT koji su doduše samo pisali. Nažalost, ovog puta nemaju prostor da okrive Kevina Smitha ili studio za neuspeh jer ovo je indie produkcija u kojoj su sebi mogli da dozvole da se razmahnu u pravcu quirky beach bum detektivske komedije, i da iskoriste priliku koju još uvek nudi ikoničnost Bruce Willisa.
Nažalost, od gotovog ne da su napravili veresiju već čak i nešto gore od toga. Naime, ONCE UPON A TIME IN VENICE je promašaj pre svega zbog toga što ne funkcioniše ni na jednom nivou. Film doduše nije dosadan, ali otprilike to je sve što mu se može reći u odbranu.
Ono što je osnovni greh ovog filma nije to što je "izmakla magija" koju bi trebalo da nosi nekakav bookend film za detektivske likove Brucea Willisa već činjenica da okupljena ekipa u ovom filmu ne uspeva da pruži čak ni minimum onoga što bi trebalo da donose kao zvezde.
Bruce Willis je previše cool da bi zaista bio loš u ovakvoj ulozi, pa i nije, ali zbilja ne možemo reći da je u potpunosti bio mentalno prisutan u toku snimanja. Thomas Middleditch se pak trudi ali naprosto nema materijal sa kojim bi išta napravio, dočim Jason Moma ima epizodnu ulogu za koju se ne može reći da ima previše smisla, naročito ako imamo u vidu da pokušava da se profiliše kao filmska zvezda.
ONCE UPON A TIME IN VENICE je bio film koji je mogao da bude dobar, u najgorem slučaju simpatičan, a rezultat je nažalost delo za koje deluje da nikome nije bio potreban. Šteta je što su Cullenovi očigledno imali nešto veće ambicije sa ovim filmom o čemu govori i činjenica da je kao DP angažovan Amir Mokri koji radi major filmove, i radio je nekoliko poznatih policiciera. Nažalost, ni Mokri ne može da pomogne sem da pokaže kako je film imao tehnički polish koji je dovoljan za bioskop.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-06-2017, 23:39:27
Mehmete, have I told you lately that I love you?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Loving you is easy 'cause you're beautiful.
Pogledao sam CHiPS Daxa Sheparda, bioskopski rimejk nekada popularne televizijske serije o policajcima iz kalifornijske saobraćajne patrole. Shepard je kao reditelj i scenarista pokušao da uradi nešto na tragu Todda Phillipsa u filmu STARSKY AND HUTCH i da jednu rutinsku policijsku seriju transponuje u campy maniru. U tome nažalost ne uspeva ni približno koliko Todd, jer CHiPS stoji kao čudan spoj gross out komedije sa izraženim elementom gej panike (koja valjda treba da proističe iz samog koncepta buddy cop filma i relativno energične akcije, sa dosta iznenadnog nasilja i zabavnog slepstika.
Akademski gledano CHiPS nije savršeno koherentan film ali Daxu Shepardu se ne može osporiti da je snimio nešto vrlo energično i da uspeva da prenese svoj žar na publiku. Stoga i u momentima kada film nije smešan, ima izvesnu dozu neodoljivog šarma ljudi koji imaju dobru nameru da nas zabave.
Akcija je urađena jako solidno, naročito ako imamo u vidu dosta ekonomičan budžet od 25 miliona dolara. CHiPS je film za ljubitelje buddy cop filma i malo koga pored njih.
* * 1/2 / * * * *
In its 44 years as a band, Kiss' ongoing onslaught of merchandise has included everything from caskets to condoms, but band bassist and co-founder Gene Simmons' June 9 attempt to trademark rock and roll's iconic "metal horns" hand gesture is a bridge too far for musicians and fans who believe the late singer Ronnie James Dio — among others — can lay claim to the ubiquitous gesture.
Ironically, Simmons' version is actually "I love you" in American Sign Language, with the thumb extended, rather than the thumb holding two middle fingers close to the palm as popularized by Dio and used by everyone from rock stars to chefs as a salute of musical inclusiveness and triumph since the '70s. Simmons paid $275 to the United States Patent and Trademark Office, seeking to use the hand signal symbol for "Entertainment, namely, live performances by a musical artist; personal appearances by a musical artist."
RELATED
The Amazing Story of KISS Guitarist Paul Stanley's Missing Ear, and the Doctor Who Reconstructed It
Variety's questions to Simmons' attorney regarding the musician's intent — the "I love you" gesture versus the clearly different "metal horns" salute — had not been answered by press time.
The thumb-closed version is also identical to the Hook 'em Horns, the slogan and hand signal of The University of Texas at Austin, whose mascot is a Texas Longhorn. In that context, the gesture has been used by George W. Bush — along with millions of sports fans for numerous teams. Hardcore metal fans liken the symbol to resembling "devil horns," while another hand symbol is used by the Japanese group Babymetal; theirs is meant to invoke and mimic their personal deity, the "Fox God."
The closed-thumb version's use in music has a well-documented history, though Simmons' version may be different. Dio — nee Padavona, who died in 2010 and was a solo artist as well as lead singer of Rainbow, Elf and Black Sabbath — addressed his use of the gesture many times. As he explained in a 1990s interview with this writer, "I'm of Italian extraction; my grandmother and grandfather on both my mother's and father's side came to America from Italy, and they had superstitions." As a child, he'd walk down the street with his grandmother, and "she would see someone and [make the devil's horns]. I learned it was called the malocchio. Someone was giving us the evil eye, so [with the horns, my grandmother] was giving us protection from the evil eye. So [did I] invent it? No, but [did I] perfect it and make it important? Yes–because I did it so much, especially within the confines of Sabbath," he explained.
"Because I've been lucky enough to have done it so much, it's been more equated with me than anyone else," he concluded, "although Gene Simmons will tell you he invented it — but then again, Gene invented breathing and shoes."
Simmons, who submitted an onstage photo of him making the "I love you symbol" in his trademark application, told this writer during a '90s interview, "What I started [before Dio] involved the thumb outstretched. Check our first poster, in 1974. I started doing it because of comic book artist Steve Ditko, who created both Spiderman and Dr. Strange, who both used the same hand sign. Spiderman used it upside down when he shot out webbing, and Dr. Strange used it as a magic incantation. I was paying homage. Later, I was told it meant, "I love you" in sign language."
Beatles co-founder John Lennon uses the "devil horns" in promo photo in 1967 and in a cartoon image on the 1969 album Yellow Submarine, whose cover artwork was a drawing of the Beatles created by Heinz Edelman. Scholars have surmised that Lennon was supposed to be making the "love" sign, but the thumb was not extended in the illustration.
Megadeth frontman Dave Mustaine has his own, fairly scientific take on the gesture, telling this writer, "Most people do it wrong, and I'm not talking about outstretching the thumb. For the real devil's horns, when used as a Satanic symbol, you don't close your middle two fingers and wrap your thumb around them. You leave the middle two fingers outstretched and place the thumb between them so it resembles the snout of a jackal."
As fans and musicians cry foul over Simmons' appropriation of the gesture — even though he's specifically applied to trademark the "I love you" version — it's essentially seen as an attempt by the publicity hungry entrepreneur to commodify musical history.
Los Angeles-based intellectual property attorney Victor Sapphire says that demonstrating that the mark acts as an identifier of a single source of entertainment services will pose a significant challenge to its viability. "Even if consumers don't think of Gene Simmons in particular, do they associate the gesture with a single source of entertainment services in the nature of live performances and personal appearances?" posited Sapphire. "While there certainly may be a route to registration for this mark, this question may ultimately render the mark unenforceable, in which case the process of applying for registration will appear to have functioned as either another of Mr. Simmons' brilliant publicity-generating moves, a vanity exercise, or perhaps a bit of both."
Carl Canedy, drummer of The Rods, told Variety, "Gene is looking to trademark a three-fingered symbol. The fans I've spoken to seem to be responding with a one-fingered salute."
Biff Byford of the veteran British metal band Saxon concludes that the index finger and pinky raised with the thumb tucked in is "the rock and roll, metal salute. It's lost all the devil connotations. It's just a great salute, isn't it?" he told Variety. "We're all here, we all like one music. Even models on the catwalk, they'll give the sign — rock and roll!"
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sam Esmail me nije impresionirao svojom serijom MR. ROBOT a njegov igrani film COMET takođe nije moja šolja čaja. Naime, duo drama koja se mahom bazira na dijalogu svakako nije forma koja mi je bliska i koju rado gledam, a naročito kada je reč o nekakvom boy meets girl narativu koji se svodi na beskrajne priče o manje-više jednoj temi. Ipak, za one koji to vole, COMET može biti vrhunski primer tog podžarna.
Esmail eksplicito u dijalogu svojih junaka govori o temporalnim umetnostima poput muzike ili filma koje se baziraju na protoku vremena i na njegovom oblikovanju, i poredi sve to sa slikarstvom gde vreme ne igra ulogu i gde razni prizori stoje zarobljeni u vremenu. Sledeći tu ideju on pravi film o dvoje ljudi, odlično ih igraju Justin Long i Emmy Rossum koji se nalaze u različitim fazama veze, života pa i ambijentima, i prikazuje simultano dešavanje tih raznih faza unutar svog temporalnog okvira. On to na početku definiše kao različitie dimenzije, i film koketira sa nekim elementima (naučne) fangastike, ali ovaj film više deluje kao vešto sklopljen mozaik iz različitih faza jednog odnosa.
Čitav film je baziran na dijalogu a Esmailov vizuelni koncept pre svega je baziran na ideji da to nekako estetizuje i vizuelno oneobiči u čemu deifinitivno uspeva. Ipak, nema nikakve sumnje da su intervencije u tom smeru nametnute "spolja", iz autorove želje da film "izgleda dobro" i da priča takvom postupku ne daje za pravo.
U svakom slučaju, svoje nerazumevanje prema ovoj vrsti filma neću izraziti u oceni. Reč je o respektabilnom pokušaju nečega što meni kao gledaocu ne leži.
* * * / * * * *
'Star Wars': Why the Han Solo Film Directors Were Fired (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/star-wars-why-han-solo-movie-directors-were-fired-1015474)
Možda uzmu Rona Hauarda???
A ima i ovo:
Film star Daniel Day-Lewis retires from acting (http://www.bbc.com/news/entertainment-arts-40349669)
Dakle, da, Ron Howard:
Ron Howard Steps in to Direct Han Solo Movie (Exclusive) (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/star-wars-han-solo-movie-ron-howard-steps-direct-1015674)
Ovo je sad zanimljiva dilema za Kripla :lol: :lol: :lol:
Znaš kako, ja moram da priznam da kao veliki, verovatno jedan od najvećih fanova Lorda i Millera, nisam baš bio zadovoljan njihovim live action radom. Animacija je prostor u kome su oni neprikosnoveni, ali ovi JUMP STREETovi su mi bili tanki...
Pogledao sam THE BABYMOON Baileya Kobea. Reč je o indie komediji koja je pokazala da ima potencijala i vizuelno, pa i glumački, čak i na nivou scenarija, međutim, na kraju taj potencijal ne uspeva da ispuni. U određenom smislu, THE BABYMOON se može definisati kao komična varijacija na NO ESCAPE Braće Dowdle, sa junacima koji odlaze u južnameričko letovalište i zateknu se u sred sukoba između pobunjenika i vlasti.
Nažalost, Bailey Kobe ne uspeva da razjasni koji stil komedije želi da proizvede, a kuburi i sa odlukama u pogledu stilizacije, na kraju i scenario koji solidno počne na nivou postavke kasnije kreće da se raspada i počinje da pati od stagnacije u pogledu radnje, te umesto da se kreće prema klimaksu odlazi put nekakvog krajnje mlakog kalambura.
Šteta. Čini se da je Bailey Kobe imao infrastrukturu za pristojan filma ali ju je prokockao.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam PERSONAL SHOPPER Oliviera Assayasa. Strpljenje se isplatilo, konačno je stigao u bioskope tako da na kraju nije bilo potrebe da ga gledam na nekom ripu, kada već nisam stigao da ga ulovim na FESTu. Ovaj film je jedno od Assayasovih istraživanja u domenu žanra, meni svakako slabiji od njegovog najzanimljivijeg i najsnažnijeg filma u tom domenu - DEMONLOVERa - ali sasvim sigurno izuzetno zanimljiva studija strave u art house ključu, na liniji Romana Polanskog. Assayasov film jeste horor, mada bih radije upravo koristio "film strave" kao definiciju upravo zbog toga da se ne bi poisteovećivao sa svim onim konvencijama ali i zahtevima publike koje implicira definicija savremenog horor filma.
Assayas polazi iz glavnog lika, izvanredno je igra Kristen Stewart sa kojom je ostvario vrlo potentnu saradnju. Ona je "lični kupac" kapriciozne zvezde, sa kojom deli mere i obavlja njene poslove da se ova ne bi pojavljivala javnosti. Pored toga, ona je i medijum koji pokušava da stupi u kontakt sa pokojnim bratom. Film ima nekoliko sekvenci sa spektralnim pojavama ali strava je prevashodno sakrivena u svakodnevici glavne junakinje koja vodi život savremene nomadske elite, i jedan od najimpresivnijih segmenata filma jeste stalking koji se odvija preko iMessagea na njenom telefonu, maltene bez izgovorenih reči, u vibrantnim euro-ambijentima koje za Assayasa majstorski snima Yorick Le Saux, DP koji se u njegovim filmovima u poslednje vreme smenjuje sa Denis Lenoirom.
Kako strava u Assayasovom filmu nikada nije metastazirala u pravcu zabave (iako je film vrlo dinamičan) ili žanrovskih konvencija, već ostaje u domenu neizrečenog, okultnog, možda i krajnje subjektivnog, PERSONAL SHOPPER nudi i vrlo supešan upliv ovakovog pogleda u vode vrhunskog art housea i uopšte onoga što smatramo kremom evropskog filma. U njemu se PERSONAL SHOPPER zasluženo nalazi, premda nema dovoljnu snagu da otvori neko novo poglavlje u poimanju strave na filmu. Film je svež ali ni po čemu, čak ni u Assayasovom opusu zapravo nije nov.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-06-2017, 21:38:45
Pogledao sam PERSONAL SHOPPER Oliviera Assayasa. Strpljenje se isplatilo, konačno je stigao u bioskope tako da na kraju nije bilo potrebe da ga gledam na nekom ripu, kada već nisam stigao da ga ulovim na FESTu. Ovaj film je jedno od Assayasovih istraživanja u domenu žanra, meni svakako slabiji od njegovog najzanimljivijeg i najsnažnijeg filma u tom domenu - DEMONLOVERa - ali sasvim sigurno izuzetno zanimljiva studija strave u art house ključu, na liniji Romana Polanskog. Assayasov film jeste horor, mada bih radije upravo koristio "film strave" kao definiciju upravo zbog toga da se ne bi poisteovećivao sa svim onim konvencijama ali i zahtevima publike koje implicira definicija savremenog horor filma.
Assayas polazi iz glavnog lika, izvanredno je igra Kristen Stewart sa kojom je ostvario vrlo potentnu saradnju. Ona je "lični kupac" kapriciozne zvezde, sa kojom deli mere i obavlja njene poslove da se ova ne bi pojavljivala javnosti. Pored toga, ona je i medijum koji pokušava da stupi u kontakt sa pokojnim bratom. Film ima nekoliko sekvenci sa spektralnim pojavama ali strava je prevashodno sakrivena u svakodnevici glavne junakinje koja vodi život savremene nomadske elite, i jedan od najimpresivnijih segmenata filma jeste stalking koji se odvija preko iMessagea na njenom telefonu, maltene bez izgovorenih reči, u vibrantnim euro-ambijentima koje za Assayasa majstorski snima Yorick Le Saux, DP koji se u njegovim filmovima u poslednje vreme smenjuje sa Denis Lenoirom.
Kako strava u Assayasovom filmu nikada nije metastazirala u pravcu zabave (iako je film vrlo dinamičan) ili žanrovskih konvencija, već ostaje u domenu neizrečenog, okultnog, možda i krajnje subjektivnog, PERSONAL SHOPPER nudi i vrlo supešan upliv ovakovog pogleda u vode vrhunskog art housea i uopšte onoga što smatramo kremom evropskog filma. U njemu se PERSONAL SHOPPER zasluženo nalazi, premda nema dovoljnu snagu da otvori neko novo poglavlje u poimanju strave na filmu. Film je svež ali ni po čemu, čak ni u Assayasovom opusu zapravo nije nov.
* * * / * * * *
Bila bi zanimljiva komparacija sa VALLEY OF LOVE. SHOPPER je savremeniji film s naglaskom na stravi, ali Depardje i Iperova su ipak sila. Shopper direktnije udara na potrošačko društvo, ali nema dubinu i Depardjeovo ludilo.
The Army successfully tested a laser gun on an Apache helicopter (http://www.businessinsider.com/army-laser-gun-apache-helicopter-2017-6)
THE BAD BATCH Ane Lily Amirpour nažalost uspeva da jednu čistu Grindhouse premisu pretvori u nešto što je hipstersko iživljavanje. Priča o postapokaliptičnoj pustoši kojom lutaju odbačeni ljudi iz naslova tretirana je kao nekakav hipsterski modni film, sa muzičkim interludijima koji su važniji od priče, likova, i sa estetizacijom koja dominira nad svim ostalim postupcima. To je zanimljiv paradoks. Iako je i prvi dugometražni film Ane Lily Amirpour bio "iživljavanje" u pogledu spajanja američkog indie filma i persijskog jezika pre svega, onda je ovaj "iživljavanje" u tome što spaja visoku estetizaciju sa konceptom pabirčenja, reciklaže otpada koji je činio produkcioni dizajn postapokaliptičnih filmova ove vrste.
Za razliku od pojedinih italijanskih reditelja koji su imali artističke izlete u realizaciji takvih postapokaliptičnih filmova i pokušavali da se pozabave estetizacijom, ili u sličnim slučajevima reditelja koji su takve filmove snimali kao odskočnu dasku, Ana Lily Amirpour ovo snima u fazi kada se već jeste afirmisala, i nema nikakvu obavezu da se poštapa žanrom. Pa ipak, film ima dosta detalja i žanrovskih okvira u sebi koji su međutim potpuno rastavljeni njenim postupkom i nemaju takav efekat. Naslovi kao Michodov ROVER padaju na pamet ali Ana Lily Amirpour je otišla korak dalje od toga.
Glumačka podela okuplja dosta zvezda i sa jasnom žanrovskom reputacijom, i ko poželi da gleda Jasona Momou i Keanu Reevesa u postapokaliptičnom filmu pa se zato lati THE BAD BATCHa, ima prilično da se iznenadi. Ali, onaj ko hoće da vidi jedan filmski eksces kakav se ne sreće često, ima šta da vidi u ovom filmu. Možda baš zato njime nisam bio frustriran.
* * 1/2 / * * * *
https://www.theguardian.com/film/2017/jun/27/baby-driver-review-edgar-wright-ansel-elgort-kevin-spacey-jon-hamm-jamie-foxx
THE MONSTER Bryana Bertinoa je atipičan creature feature indie senzibiliteta o majci i kćeri koje su žrtva traumatičnih odnosa u porodici, bolesti zavisnosti, porodičnog nasilja i onda se na putovanju suočavaju sa monstrumom u mračnoj šumi. Naravno, jasno je da taj monstrum sasvim sigurno predstavlja ovaploćenje njihovih problema, nevolja itd. i da se ta simbolika knjiški prepliće u ovom filmu dosta labave strukture i slabe žanrovske efikasnosti ali na kraju, sve ono što treba da "unapredi" žanr ostaje mlako i ne naročito inventivno i ne dovodi do prevazilaženja konvecija, a nažalost ono gde film treba da bude u konvenciji ostaje nedorečeno i neprecizno. Verovatno da su ti problemi povezani, a rezultat je film koji je intrigantan ali naprosto slab.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam južnokorejski film katastrofe PANDORA Jong-woo Parka. Film govori o relativno aktuelnoj temi za dalekoistočne države a to je tragedija u nuklearnim reaktorima. Fukušima se desila pre šest godina ali i dalje je jako sećanje na nju, koje se uostalom samo nadovezalo na tragičnu "nuklearnu" prošlost tog regiona.
PANDORA nažalost nije neki naročito relevantan i uzbudljiv film na tu temu. Rekao bih da se Jong-woo Park dosta pravolinijski drži ideje tematizacije katastrofe i da od toga ne odstupa kako bi istražio išta drugo. Samu katastrofu bazira na greškama ljudskog faktora zbog korupcije, nerada i loše kontrole tehnološkog procesa i u tom pogledu PANDORA deluje dosta naivno. Sama opasnost dakle nije inherentna tehnologiji već lošem rukovođenju a ono je omogućeno lošom hijerarhijom. Socijalna kritika koju pritom prikazuje dosta je šablonizirana i naivna. Nažalost, isto važi i za situacije u samom gradiću gde je nuklearka kao i u samoj elektrani. Blue collar junaci koji deluju zanimljivo na početku kasnije počinju da se ujednačavaju u lakirovku radničke požrtvovanosti, a slično je i sa nedužnim građanstvom.
U tehničkom pogledu PANDORA je korektna onoliko koliko su južnokorejski filmovi inače pedantno urađeni ali nažalost ne mnogo više od toga. Štaviše, filmu nedostaje ono što je obeležje južnokorejskih filmova a to je savršeno kontrolisano kadriranje, inventivnost u mizanscenu i visoka estetizacija. CGI je podnošljiv ali ne onoliko dobar koliko je neophodno za film u kome je tako značajan element razaranje i katastrofa.
* * / * * * *
Lone Scherfig pratim sa strane i moram priznati da nije ispratila nekakav uspon za koji je bila predisponirana. THEIR FINEST je svakako bolji film od RIOT CLUBa koji je bio ispuštena priča i ogromna propuštena prilika. THEIR FINEST svakako nije maksimalno iskorišćena prilika ali je sama priča dovoljno zanimljiva da u spoju sa britanskom rutiniranom filmskom i televizijskom mašinerijom rezultira prilično prijatnim filmom.
THEIR FINEST je priča o mladoj sekretarici iz marketinške agencija koja dobro koristi priliku što su neki kopirajteri bili mobilisani i potom biva angažovana da radi kao scenarista na raznim propagandnim filmovima. THEIR FINEST nije istinita priča ali govori o istinitim okolnostima i nastanku prvog "uspešnog" i umetnički vrednog propagandnog igrenjaka u britanskoj produkciji na početku Drugog svetskog rata u kome se kao prelomni X-faktor nametnula glavna junakinja ove priče.
Gemma Arterton je već prekaljena zvezda i ona uspeva da iznese i starinski emancipacijski grč koji znamo iz screwballa, i melodramski eksces i sve to nudi u dobrom skladu arhaiziranog i modernog izraza. Bill Nighy pravi glumačke bravure kakve se od njega i očekuju kao posrnuli glumački bard dočim su Sam Claflin i Jack Houston solidni ali bledi kao muškarci u njenom životu.
Lone nažalost ne uspeva da izdigne ovu priču iznad nečega što bi mogao biti BBCjev televizijski film a BBC je inače bio i producent ovog filma. Ono što ponajviše ispušta svakako su melodramske linije u kojima nikada ubedljivo ne uspeva da izgradi kontuinitet priče glavne junakinje.
Sitnih formalnih zanimljivosti ima, ali ovakav film je morao vrcati od formalnih bravura jer se ipak bavi epohom i temom "filma u filmu". To Lone Schefig ipak ne uspeva da isporuči. Međutim, THEIR FINEST je jedan od onih "živih klanih nedoklanih" filmova u kojima reditelj pravi propuste ali sve uspeva da iznese zanimljiva priča i kompetentna podela. Štaviše, čini mi se da "obična publika" kojoj potencijali ovakve priče ni nisu do kraja jasni, verovatno dobija i više nego dobar sadržaj.
Tema filmske industrije za vreme Drugog svetskog rata je vrlo zanimljiva.THEIR FINES nema snagu Tavernierovog filma na tu temu ali nema u sebi ni tu etičku dilemu jer se ipak ne bavi okupiranom državom i nema elemenata kao što je kolaboracija.
* * * / * * * *
Bongov novi film OKJA na jedan neobičan način sublimira interesovanja ovog južnokorejskog maestra i povezuje ga sa dve naizgled nespojive ali logične postavke za koncipiranje savremenog message movieja - to su Disney i Emir Kusturica. Bez dileme ovo jeste Bongov film ali isto tako ne mogu se sakriti uticaji ova dva naizgled nespojiva izvora inspiracije. Bong je u svom opusu imao jedan maestralan creature feature, bio je to GWAEMUL, i u njemu je doneo moćan imaginarijum Koreje uprljane američkim imperijalizmom, mutiranih bića koja ga ovaploćuju i rezigniranih levih aktivista koji ponovo moraju da smućkaju molotovljeve koktele ne bi li spasili Seul od monstruma čiji nastanak nisu uspeli da spreče.
OKJA govori o super-prasetu, džinovskom GMO mutantu koji je proizvela Mirando korporacija (jasna aluzija na Monsanto) koje je u sklopu njihovog marketinškog trika poslato na par desetina svetskih adresa gde će ga gajiti domaćini sa raznih meridijana. Naslovno prase završava u Južnoj Koreji gde se sprijatelji sa malom devojčicom. Kada stvari dođu dotle da se prase vraća u Mirandovu bazu u Americi kako bi uzelo učešće u lansiranju novog GMO mesa, devojčica polazi u pustolovinu da ga izbavi.
Ako je u GWOEMULu, monstrum kog je stvorio imperijalizam bio ubica i otimač male devojčice, ovde je njen prijatelj i žrtva podjednako koliko i ona. Izvesni bljeskovi "više svesti" u tom biću sugerišu vrlo bizarne genetske kombinacije koje su morale dovesti do njegovog nastanka.
Ono što je najsubverzivniji detalj u Bongovoj genezi monstruma jeste zapravo njegovo krajnje ishodište. Vojna industrija je prešla u okvire prehrambene i svoju beskrupuloznost i efikasnost koristi za produkovanje što ukusnije i što jeftinije hrane. Monstrum je sada biće koje neće pojesti nas već mi treba da pojedemo njega, dolazi do potpune inverzije uloga. Ovo je film smešten u svetu u kome nije destrukcija krajnji horizont postojanje supernegativaca već njegova održivost.
Bong u pojedinim detaljima i pokazuje dobro poznati kontrapunt između klanice i onoga što iz nje dobijamo, između ružnih stvari koje se dešavaju na putu do nečega što je lepo. Iako na kraju Okja ne deluje "neodoljivo jestivo" kao Larry Cohenov THE STUFF, mogu da zamislim stomake koji će se od ovoga nekome prevrnuti.
Kritika korporativnog sveta je beskompromisna, otvorena i u njoj Bong ne izbegava grotesku. Ponekad kada sa tom groteskom pretera, recimo u roli Jakea Gylenhaala, film nudi svoje jedine slabe detalje. Taj stepen kritike postoji danas u sličnoj formi u radovima Emira Kusturice. Ali, to nisu jedini elementi koje dele južnokorejski i mokrogorski velemajstori.
Naime, OKJA takođe svoju žanrovsku priču, a ovo je pustolovni film sa elementima naučne fantastike i horora, prevlači jasnom glazurom bajke, ne samo u pogledu toga što priča ima jasno naravoučenije, što u pogledu korišćenih stilema ima vlastiti izraz koji transcendira žanrovske konvencije, što junaci prolaze kroz ispite već i po tome što je ovo priča jasne znakovitosti, praktično prilagođena deci ali solidno začinjena brutalnostima. Otud, slično bajkama koje kada se svedu na sklop događaja u sebi imaju puno toga što nije za decu, a ipak im se priča, tako i OKJA mislim da ima isti takav kvalitet. To je poetički okvir nekoliko recentnih Kusturičinih radova, zaključno sa MLEČNIM PUTEM.
Međutim, u skoru Bong koristi trubače na potpuno identičan način ka Kusturica. Zapravo, tek sam pregledom špice utvrdio da to nisu trubači koje je Kusturica već negde koristio. Scene koje prate trubači su podjednako frenetične i prepune simbolike kao i kod Kusturice. Kada se tome doda pivotalna uloga životinja OKJA se maltene može smatrati Kusturičnim nesnimljenim filmom.
Bong naravno u pogledu realizacije ostaje svoj. Njegov stil je upečatljiv i jedan od najsnažnijih rukopisa u savremenom filmu je upravo njegov. Tu nema dileme, i OKJA to suvereno potvrđuje.
Neki od širih planova nesumnjivo pokazuju da je film sniman za gledanje na velikom ekranu. Ipak, nije jasno gde će to zaista moći da se uradi izuzev na kanskom festivalu i delu južnokorejske bioskopske mreže. Ono što je nesporno jeste da je tehnička realizacija filma bila bez ikakve sumnje "velikoekranska" i da se razmišlčjalo o tom formatu filma. Nisam siguran kako bi OKJA zbog svog delikatnog žanrovskog balansa bila rejtovana, i verujem da bi mahom privukla stariju publiku u bioskope ali kod kuće će skoro sigurno biti prikazivana kao film za celu porodicu koji na vrlo čudan način ima efekat najboljeg mejnstrima dok istovremeno predstavlja odličan uvod u tradiciju art housea i ideju aktivizma.
* * * 1/2 / * * * *
Ovo je bio zanimljiv zadatak -
http://www.bookvar.rs/?p=12730
Pogledao sam TIMESTALKERS Michaela Schultza, SF televizijski film po scenariju doajena britanske televizijske scenaristike Briana Clemensa, premda je reč o američkoj produkciji i ambijentu u svakom segmentu. William Devane igra varoškog profesora istorije koji jednog dana zapaža zanimljiv detalj na slici sa Divljeg Zapada, na njoj je čovek sa savremenim revolverom. Profesor kreće da istražuje i nailazi na ubicu-putnika kroz vreme, ludog profesora iz budućnosti kog igra Klaus Kinski.
Devane i Kinski maste stvar od početka do kraja ali čini se da ni Clemens ni Schultz baš nisu uložili maksimalan trud u ovaj projekat i rezultat je osrednji televizijski rad koji je u svakom pogledu inferiorna varijanta bioskopskog filma.
Amazon Studios has set an August 4th premiere date in the US, UK, Canada, Australia, and New Zealand for "Comrade Detective," a 1980s-set Romanian cop comedy spoof series boasting an all star voice cast.
In fact the list includes Channing Tatum, Joseph Gordon-Levitt, Chloe Sevigny, Jake Johnson, Jason Mantzoukas, Nick Offerman, Fred Armisen, Kim Basinger, Mahershala Ali, Tracey Letts, Bobby Cannavale, Richard Jenkins, Debra Winger and Mark Duplass.
Amazon Studios and A24 co-produced the series which has been created by "The Sitter" screenwriters Brian Gatewood and Alex Tanaka. The series is pitched as a "one-of-a-kind cop show and comedy set in 1980s Romania" that follows Detectives Gregor Anghel (Florin Piersic Jr.) and Iosef Baciu (Corneliu Ulici).
The show is presented in Romanian and dubbed in English, as a Romanian show of that time would have been, with Tatum and Levitt providing the voices of the two cops and the others handling supporting characters.
A social media conversation has led to the reveal that Warner Bros. Pictures has at least been looking into a live-action feature film adaptation of the iconic comic "Superman: Red Son".
The comic was a one-off 'Elseworlds'-style tale which imagines what the world would have been like had Kal-El's pod crashlanded in the Ukraine rather than Kansas, leading to him being raised in the Soviet Union.
Author Mark Millar created the comic back in 2003 and in a Twitter conversation between Millar and "Kong: Skull Island" director Jordan Vogt-Roberts, it was revealed that the latter pitched a 'Red Son' film to Warners. Millar then reportedly responded that he had heard the studio had approached at least another two directors recently offering a live-action adaptation of the story as a project.
Den of Geek then followed that up with a report that they've heard from "very, very, very reliable sources" that the studio is looking to bring the comic to the big screen in the near future. Millar then provided a statement to the site saying: "I've got pals at Warner Bros but never discussed it with them. I think they're just going through their back catalogue of big books and hoping to lure in good directors as opposed to any particular interest in developing Red Son."
For now the big screen Superman is Henry Cavill who'll appear in the upcoming "Justice League" and is expected to star in the "Man of Steel" direct sequel which is in development.
Source: The Playlist
Superčelovjek!
Samo da ga ne šuknu da odvaja Ukrajinu od SSSR.
Syfy is reportedly at work on a direct-to-TV sequel to Renny Harlin's 1998 killer shark movie "Deep Blue Sea". Moviehole reports the project is shooting in Cape Town with Darin Scott ("House Party: Tonight's the Night") directing and Michael Beach starring.
The story follows Dr. Klaus Van Etten who experiments on bulldog sharks, despite protests from marine experts. The sharks soon get free and cause havoc.
No other cast members have been announced at this moment, but BD has a photo confirming that filming is underway. The project is NOT tied to the straight-to-DVD sequel that Warner Premiere planned in 2009 and boasted surgically enhanced sharks equipped with machine guns and torpedoes.
CONTROL FACTOR Nelsona McCormicka snimljen je za SciFi kao televizijski film i u tim okvirima reč je o jako solidnom SF trileru koji na old school B-način tretira konspirološku temu mind controla koja seže naravno sve do slavnih dana mitskog projekta MK Ultra. Adam Baldwin i Elizabeth Berkeley su u u glavnim ulogama, solidnu podršku im pruža Tony Todd koji je izgradio reputaciju pouzdanog žanrovskog performera u striktno definisanim ulogama mudrog epizodiste kome je sve jasno a scenario Johna Dombrowa, inače sepicalizovanog za kompjuterske ige prosto uživa u brlogu efikasno sprovedenih klišea.
Nelson McCormick donosi efikasnu inscenaciju, energično izlaže priču i na relativno malom broju lokacija uspeva da u maniru prekaljenih B-majstora napravi film koji deluje dinamično i raznovrsno. U svakoj kinematografiji van Amerike, ovaj film bi bio pristojan bioskopski rad. Kad je reč o televiziji, možemo slobodno reći da nadilazi ostvarenja sličnog profila.
U sklopu pripreme za BABY DRIVER Edgara Wrighta, reprizirao sam jedan od najznačajnijih filmova jugoslovenske kinematografije STREETS OF FIRE Waltera Hilla. Dan-danas Hillov film utiče na generacije filmadžija na prostoru bivše SFRJa doživeo je i uslovni rimejk u CRNOM BOMBARDERU Darka Bajića koji se neodmereno oslonio na neka dizajnerska rešenja iz ovog filma, bez ikakvog ozbiljnog razloga. Na svu sreću, i sam zaplet CRNOG BOMBARDERA iskompiliran je iz drugih filmova, pa možemo govoriti o filmu sklopljenom od polovnih delova na svakom nivou.
STREETS OF FIRE ima kultni status u Americi, ali u određenom smislu kao što je Bajićev CRNI BOMBARDER omiljeni film o Beogradu među onima koji nisu Beograđani, tako i Hillov film ima kultni status izvan SAD. Njegovo oslanjanje na američki dizajn pedesetih, na postapokaliptičnu atmosferu derutne urbane arhitekture, na pionirsku atmosferu rokenrola i iznad svega na vrlo direktnu, gotovo esejističku primenu vestern-dramaturgije na ambijent trulog grada, čini ovaj film jednom zanimljivom dekonstrukcijom "amerikane".
Pored svega ovoga, STREETS OF FIRE ima određene kvalitete i kao akcioni film, premda naravno nema nužnu direktnost u tom pogledu jer naprosto pritisnut je naslagama stilizacije, muzike i socijalnog komentara. Već po trejleru za BABY DRIVER vidimo da Wright nije išao toliko daleko, ali da pored Hillovog DRIVERa, i taj film i Refnov DRIVE zbog značajne uloge muzike i američkih ambijenata u sebi, imaju ponešto oko čega bi se dali porediti.
Uprkos tome što se u STREETS OF FIRE može prepoznati dosta DNK WARRIORSa u pogledu stilizacije bandi, iz današnje vizure je jasno u kojoj je ovo meri zapravo arty film, pa ni ne čudi da je uspeo da stekne kultni status upravo među onima kojima Hillov rad dakle nije primarni predmet interesovanja.
* * * / * * * *
PILGRIMAGE Brendana Muldowneya je dinamičan pustolovni triler smešten u Srednji vek. Premisa je jednostavna - fratar iz Rima je poslat u Irsku po relikviju koja treba da odnese u Vatikan sa ciljem da inspiriše Krstaše pred pohod. na piti od manastira do luke gde će predati relikviju krstašima, monasi i ekipa koja ih obezbeđuje upadaju u razne nevolje sa lokalnim paganima ali i pokvarenim krstaškim velikašima.
Tom Holland igra mladog monaha kome je transport relikvije prvi veliki izlazak iz manastira a Jon Bernthal misterioznog, snažnog i nemog slugu manastirskog bratstva koji polazi na put kao nosač tereta ali se potom ispostavlja kao znatno slojevitija ličnost i vrsni ratnik.
Muldonwneyev film je jednostavan i žanrovski potpuno precizan. Ovo je avanturistčki film sa intenzitetom trilera smešten u Srednji vek. Svemu tome on dodaje prijatnu dozu mistifikacije prikazujući ambijente stare Irske koju hrišćanstvo još nije uzelo pod svoje. Iako je ovaj element filma zavodljiv, ko očekuje da je PIGRIMAGE išta više od napete pustolovine, greši.
Činjenica da relikvija ima oko sebe jednu mističnu auru i da religioznost čini bitan element motivacije i karakterizacije likova ipak ne vodi film u pravcu nekakve religiozne drame ili mistične fantastike. Ne kažem da Muldowney svojim postupkom ne može da navede na lažni trag ali ovaj film naprosto nije to.
U istoj sedmici kada mladi Holland postaje novi Spider-Man, prijatno je videti u jednoj ovako evidentno R-rated varijatni. Jon Bernthal se potvrđuje kao pouzdan filmski grubijan i nudi uverljiv lik bez reči.
Poslednjih godina imali smo nekoliko filmova ovog tipa vezanih za tu epohu i lokaciju u širem smislu. PILGRIMAGE je jedan od solidnijih.
* * * / * * * *
GUY AND MADELINE ON A PARK BENCH je debitantski film Damiena Chazellea u kome se nije videlo da će sedam godina kasnije biti glavni favorit za oskara ali su se osetili nedostaci koji će se preseliti u njegov film LA LA LAND. Naime, GUY AND MADELINE ON A PARK BENCH je indie mjuzikl koji se u crno-beloj tehnici bavi evociranjem izgleda i atmosfere njugorškog nezavisnog filma šezdesetih, autora kao što je Cassavetes ili neki drugi koji su odmah otišli da snimaju pod utiskom nekog novotalasovnkog klasika. Dakle, poetički ovo je bajat film koji upadljivo ne nudi ništa novo, i veoma namerno je retro u tom jasno prepoznatljivom njujorškom ključu. Međutim, kada se prepozna šta ja reference, kada se shvati na šta Damien cilja, film ne uspeva da ponudi ništa novo osim jedne rudimentarne ljubavne priče koja po svojim karakterima delimično može biti doživljena kao anticipacija LA LA LANDa jer protagonisti prolaze kroz slične krize, a tu ima i pomalo Spike Leeja i još ponečega.
GUY AND MADELINE je film sklopljen od polovnih delova čiji je osnovni kvalitet kada su se pojavili pre pedeset godina bilo to što su sveži. Sada više nisu a on im nije ulio nikakav novi smisao.
Ono što mu se doduše ne može osporiti jeste da ga u rediteljskim radovima kontinuirano zanimaju iste teme ali sam rediteljski rukopis dosta varira da bismo mogli prepoznati nekakvo autorstvo u svemu tome. U svakom slučaju, Chazelleu se na kraju isplatilo lutanje kroz opšta mesta. Oni koje zanima u ovom filmu mogu da konstatuju kako je to počelo.
* * / * * * *
Pogledao sam REVOLT Joe Mialea, vrlo korektan blomkampovski SF akcijaš sa mudro uloženim budžetom. Lee Pace se odlično snašao kao lead, američki special ops tip koji se budi posle amnezije u Keniji i mora da pomogne humanitarnoj radnici koju igra Berenice Marlohe da se izvuku sa teritorije na kojom zulum čine vanzemaljski dronovi.
Berenice Marlohe je pritom relativno nedavno igrala sličnu ulogu u SFu najšulerovskog tipa KILL SWITCH pored Dana Stevensa i REVOLT joj je drugi vrlo sličan projekat u kratkom vremenu što je čini pretendentkinjom na poziciju SF dive u projektima sa vanameričkim novcem.
Južnoafričke lokacije su izvanredno iskorišćene i svakako daju filmu taj šmek blomkampovskog subalternog SFa ali to naravno nisu jedini atributi koji povezuju REVOLT sa južnoafričkim maestrom. I ovde ima nešto stidljivijih elemenata transhumanizma, kao i prikaza lokalnih bandi koje se transformišu pod uticajem vanzemaljske invazije.
Joe Miele se snalazi jako dobro sa skromnim budžetom i gradi kontekst filma u kome nesavršen CGI uspeva da ostvari zadatu funkciju. Ključ su naravmo visok tempo, dobre akcione scene i Pace i Marlohe koji nose dovoljno energije da iznesu film. U pogledu rapsologanja resursima, Miele izvlač maksimum i nema čega da se stidi u poređenju sa bogatijim produkcijama. Štaviše, REVOLT fino može da umiri glad ljubitelja kameronovskog i blomkampovskog SF akcijaša dok se čekaju njihovi novi igrenjaci.
* * * / * * * *
Quote from: Rade2 on 11-07-2017, 22:36:52
Dimitrije, ja a i svi ostali na ovom forumu ti zelimo da sto pre ozravis i izadjes iz bolnice, i da nam jos minimum sto godina pises tvoje zabavne filmske kritike. Izdrzi junace!
Hvala puno!
Tabloidi su preuveličali stvar. Bio sam u hitnoj oko tri sata i sad sam dobro. U stvari bolest od koje patim je to što sam se iz dosade našalio javno na tu temu. To moram da lečim.
Sent from my iPhone using Tapatalk
ako ništa drugo, podmladio si se!
"Ovaj 31-ogodišnjak je zbog zdravstvanih problema primljen..:"
http://www.blic.rs/zabava/vesti/ugrozeno-zdravlje-nas-glumac-i-dramaturg-hitno-primljen-u-bolnicu/bjtf0pp
Dobro mu odmah nisu nakačili i neku aferu sa manekenkom/ poslanicom/ portparolkom neke kompanije, kad su već tu...
Ne daj se, Cripple, vidim da su čak i komentari na Blicu mahom pozitivni, to je skoro pa da čovek od toga automatski ozdravi.
Hvala, Mehmete!
Nisam ja te sreće da mi nameste seks-aferu. Zato nikako ni ne uspevam da se kandidujem za predsednika...
LET HER OUT Cody Callahana je jedan od onih indie horora u kome odlazak u oniričnost, subjektivne košmarne vizije i poremećaje u percepciji više doprinosi relativizaciji onoga što se dešava na ekranu nego što daje na maštovitosti.
Osnovni problem filma LET HER OUT je u tome što autori nisu umeli ili nisu hteli da uspostave odnose među likovima pre nego što su krenuli da ih dekonstruišu kroz vizuru mlade žene koja ima tumor na mozgu. I onda kada je ta dekonstrukcija krenula uopšte nije bilo jasno šta proizilazi iz koje frustracije, šta je stvarno, šta nije.
Ono što se filmu LET HER OUT ne može osporiti jeste da kao priča ima integritet. Poseže za body horrorom ali ne i za konvencijama i klišeima, dosledno je vezan za lik i proističe iz njega.
Otud mislim da bi arty crowd koji je otvoren za žanr mogao da uživa u ovom solidno realizovanom ostvarenju.
* * / * * * *
Mali preview:
Ne znam koliko ima istine u pričama da Matt Reeves stalno traži razlog da odbije projekat ali u novom filmu o Planeti majmuna pokazao je da se može izgraditi prvoklasna i izuzetno respektabilna karijera čak i izražavanjem u prezrenim formama rimejka i nastavka. Ako je stvarno tako izbirljiv i težak za saradnju onda je pristup dao rezultate. Reevesov slučaj je čak i radikalniji - on se probio u sam vrh prve lige holivudskih reditelja radeći rimejk izuzetno cenjenog filma i snimivši nastavak reboota. Rečju, radio je sve ono najgore što savremeni Holivud može da ponudi. Rezultat je rimejk za koji više zbog običaja nego što je to realno tako smatramo da je slabiji od originala, a u slučaju Planete majmuna, uspeo je da za klasu prevaziđe ne samo reboot koji nastavlja već i ceo serijal iz šezdesetih i sedamdesetih koji mu je prethodio. Novi film je inovativan na mnogo nivoa - ne samo da su glavni junaci majmuni već je ovo jedna priča o karakterima, osveti i ratu u kojoj je veći akcenat na unutrašnjim lomovima likova nego na akciji. Mali je procenat čak i ratnih filmova sa ovako ozbiljnim pristupom temi a nekmoli letnjih blokbastera sa animiranim glavnim junacima. Ako se svojevremeno polemisalo da li se za ulogu Goluma može dati oskar ili ne, kako bi se podržala inovacija, ovo sad je potpuno drugi nivo dileme - postavlja se pitanje koliko će glumaca ove godine uopšte imati ozbiljnije postavljene karaktere i bolje interpretacije od animiranog majmuna. Fox je ove godine definitivno digao estetiku blokbastera baziranog na postojećim sadržajima na viši nivo zahvaljujući WAR FOR THE PLANET OF THE APES i LOGANu. Time je praktično povratio status studija koji je bio sposoban da proizvede višeslojan blokbaster i pomera granice po kojima je uostalom i postao poznat, od izvornog APESa preko STAR WARSa, Predatora i Aliena pa do činjenice da je postao dom Jamesa Camerona.
Sent from my iPhone using Tapatalk
него реци ти нама заинтересованима, 'еси нам добар сад?
Quote from: crippled_avenger on 11-07-2017, 22:39:22
Quote from: Rade2 on 11-07-2017, 22:36:52
Dimitrije, ja a i svi ostali na ovom forumu ti zelimo da sto pre ozravis i izadjes iz bolnice, i da nam jos minimum sto godina pises tvoje zabavne filmske kritike. Izdrzi junace!
Hvala puno!
Tabloidi su preuveličali stvar. Bio sam u hitnoj oko tri sata i sad sam dobro. U stvari bolest od koje patim je to što sam se iz dosade našalio javno na tu temu. To moram da lečim.
Sent from my iPhone using Tapatalk
WAR FOR THE PLANET OF THE APES uz LOGANa predstavlja vrhunac gamechanging sezone za Fox. Studio koji je napravio prve APESe, STAR WARS, ALIEN, PREDATOR i postao dom Jamesa Camerona, ovim filmom ponovo preuzima vodeću ulogu na polju transgresivnih blokbastera i otvara rediteljima priliku da snime dobar film na bazi toga što su snagom IPa komercijalno obezbeđeni. Kao što je LOGAN po svojoj estetici suštinski bio bliži BLOOD FATHERu nego bilo kom X-MEN filmu, tako je i WAR FOR THE PLANET OF THE APES film koji nastavlja estetiku DAWNa ali je dodatno radikalizuje u pravcu tradicije ratnog filma, a naročito onih problemskih priča koje preispituju kompleksnost neke civilizacijske nulte tačke.
APESi su i kao stari i kao novi serijal bili politički pregnantni, s tim što za razliku od prvog serijala Reevesov (i Wyattov) nije otišao u pravcu loopy SFa već upravo suprotno, u tvrdu realističku priču u kojoj se istovremeno preispituju i veliki naučni ili društveni koncepti ali se odlazi i u psihološku dubinu.
WAR je film o karakterima, s tim što je jedan karakter u njemu dominantan, to je majmun Caesar koji uzima protagonizam i u pogledu uloge u priči, pa i u pogledu prisustva na ekranu. WAR nije film "krupnih planova", u njemu ima dosta akcije i spektakla, ali glavno izražajno sredstvo filma je Caesarovo lice i krupni planovi ovog majmuna jesu ključni za praćenje i reflektovanje priče. Reeves evidentno shvata da je tehnika došla do tačke u kojoj je moguće iz nacrtanog majmuna izvući izvrsnu glumu i to koristi, ali svakako da je potrebna pre svega velika hrabrost a zatim i poverenje studija da se u tome istraje do kraja.
Naime, WAR je izvanredan film, ali sasvim sigurno nije pitak, delu publike bi lako mogao biti i "preozbiljan" i previše proveravati strpljenje. Reeves uzima pulpy SF ideju planete Zemlje kojom ovladavaju majmuni i od nje uspeva da napravi uverljivu premisu u kojoj potom istražuje neke vrlo "ozbiljne" i "zrele" ideje. U tom pogledu, važno je naglasiti da predmet spora između ljudi i majmuna dobija jednu novu dimenziju u odnosu na prethodne filmove, i da rat zalazi u svoju dekadeentnu fazu. Zato i ne treba da čudi to što je WAR na vrlo jasnom tragu SEARCHERSa i APOCALYPSE NOW. U njemu ima posveta i nekim drugim "laganijim" filmovima kao što je GREAT ESCAPE ali u principu reč je o filmu koji nudi sve tehničke atribute blokbastera ali i estetsku zaokruženost prestige picturea. To je donekle imao i LOGAN i publika je to nagradila, a za WAR bi se moglo reći da je otišao korak dalje. Voleo bih da publika nagradi ovaj hrabar potez ali svakako treba sačekati ponedeljak i finalne rezultate sa blagajni. Svakako da ne bi bilo dobro ako ovakav pristup prođe nenagrađen jer će obeshrabriti studije da prave ozbiljne filmove za ozbiljne pare.
Kad je reč o poziciji unutar serijala, WAR može da se gleda kao standalone film ali za razliku od DAWNa, ipak je manje samostalan. Svakako je da će gledaoci koji su upoznati sa prethodnim filmom više uživati u njemu. Pa ipak, zanimljivo je da Reevesovi filmovi zapravo ne moraju da se gledaju u kompletu sa Wyattovim koji je pokrenuo celu stvar ali je u međuvremnu estetika franšize za čitavu klasu unapređena.
Reeves je izgradio karijeru radeći najnepopularnije poslove u Holivudu - rimejk odličnog i praktično kultnog evropskog filma a zatim i nastavak ributa, dakle najozloglašenije forme. Međutim, u okvirima toga je na kraju postigao izvanredne rezultate i plasirao se u sam vrh prve lige holivudskih reditelja. Štaviše, slobodno možemo reći da je Reevesov serijal APESa na svakom nivou prevazišao originalni, koji pritom nije bio za potcenjivanje.
Stoga, možemo slobodno reći da se i u onome što danas deluje kao kreativni ćorsokak holivudske produkcije mogu prepoznati izlivi neverovatne kreativnosti.
* * * 1/2 / * * * *
Volim da gledam majmune, čak i one ozloglašene sa Volbergom, pa ću dozvoliti sebi par komentara koji će sigurno delovati smešno i površno naspram tvojih i Mehinih recenzija, ali preživećete već nekako. [emoji4] RISE mi je bio baš loš, osim u tom segmentu koji si nahvalio, CGI gluma. Sećam se da sam bio oduševljen facijalnim animacijama, i to mi je baš odskakalo od ostalih ne - kvaliteta filma. DAWN je već mnogo bolji, i da sad ovde nisam pročitao da ga je režirao drugi čovek ne bih ni znao, a raduje me da je isti radio i WAR. Ono što mi generalno smeta u celom serijalu, je nedostatak makar i malo eksplicitnijeg nasilja. Mislim, kakva je to epska priča o ratu pobesnelih genetski modifikovanih majmuna i ljudi, gde se ne vidi kap krvi ili otkinuta ruka, noga, glava?
Ja Rise nisam ni pogledao, na Dawn sam otišao pod prisilom a ispao sasvim dobar tako da se sada aktivno radujem Waru :| :| :| :| :|
pazi, meni je DAWN film koji aktivnije može da se voli, a WAR je film koji se aktivnije poštuje :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 14-07-2017, 16:16:23
Ja Rise nisam ni pogledao, na Dawn sam otišao pod prisilom a ispao sasvim dobar tako da se sada aktivno radujem Waru :| :| :| :| :|
WAR je do te mere radikalan u estetskom pogledu da se zaista brinem kako će proći. naročito jer se otvara na holdover SPIDER-MANa
Sent from my iPhone using Tapatalk
SPACEMAN Bretta Rapkina je pošteno urađen B-film o čuvenom američkom bejzbol igraču Bill "Spaceman" Leeju koji je 1982. bio izbačen iz MLB posle godina uspešnog igranja i kontroverznog ponašanja. Bill Lee je bio autsajder po nogo osnova, između ostalog po tome što je voleo da daje duhovite i šokantne izjave medijima, a nije krio ni da je sklon lakim drogama i provodu. Isto tako bio je lojalan svojim saigračima i na kraju su upravo njegovi gestovi solidarnosti i bili razlog za otpuštanja koja je doživeo.
Josh Duhamel, glumac za kog možemo reći da nije do kraja ispunio svoj potencijal kao leading man, i svoj spoj All American good looksa i komičarskog talenta, u ovom filmu ostvaruje ulogu karijere. Duhamel preuzima Leeja na sebe i bez ikakve sumnje nosi ovaj film na svojim plećima. Iskusni epizodisti W. Earl Brown i Ernie Hudson su tu da ga podrže ali SPACEMAN je Duhamelov šou, a Rapkin vešto koristi riznicu Spacemanovih prijava kako bi Duhamelu dao dovoljno sočnih prijava za replike.
SPACEMAN stoga deluje kao istinita verzija BAD NEWS BEARSa, priča o čoveku koji je poznat po nesportskom načinu života i po vansportskim atrakcijama za kog se na kraju ispostavlja da mu je sport sve što ga je ikada zanimalo. Tako je Bill Lee na kraju postao i rekorder vukući se po amaterskim i penzionerskim ligama kao najstariji pičer koji je počeo utakmicu i pobedio itd.
SPACEMAN je pre svega studija karaktera. Fokusira se na Leejev period posle otpuštanja iz Montreal Exposa i zaključuje se situacijom u kojoj on shvata da se više neće vratiti u MLB, kao i da ne može bez bejzbola. Poput samog Leeja, i ovaj film je autsajderski. Nizak budžet je evidentan ali ga Brett Rapkin i Josh Duhamel nadoknađuju srcem i na kraju, SPACEMAN i deluje kao film snimljen 1982. godine kada se i dešava. Kredibilitet u domenu sportskog filma daje mu potpis Rona Sheltona, verovatno najvećeg savremenog reditelja sportskog filma a naročito filmova o bejzbolu. Shelton je režirao film COBB o antiheroju američkog bejzbola, a ova produkcija govori o jednom od palih anđela.
Poslednjih godina filmovi o bejzbolu uspevali su da dostignu status prestige picturea, recimo MONEYBALL ili da se postave kao bitne priče o emancipaciji kao 42. SPACEMAN sasvim sigurno ostaje van tog kruga, i izašao je gotovo neprimetno. Međutim, nepretencioznost i harizma koju nosi, uz jedan vrlo bitan faktor a to je da nije odbojan publici koja ne poznaje bejzbol, čine da će on možda na duže staze čak i više biti prikazivan na malim ekranima, kao što je uostalom i Bill Lee duže ostao na terenu nego što je iko očekivao.
* * * / * * * *
Ode nam Romero...
Sent from my iPhone using Tapatalk
I Martin Landau.....
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi66.tinypic.com%2Feld6y9.jpg&hash=b3d61f8d46cc77c57cba70a1ff06c945bb0d7f79)
Pokušaj da se obnovi serija THE SAINT po Charterisovom dugovečnom junaku mobilisala je Simona Westa i Ernije Barbarsha da snime dve epizode, ali to je završilo u obliku sklepanog televizijskog filma sa nekakvim zaokruženim story arcom. Simon West je u svoje vreme bio reditelj koji je mogao da režira Bonda i neobično je kako je skončao režirajući zaista loš, pa i prilično nevešt reboot Sainta, na kraju u podeli sa posla sa jednim od manje veštih Van Dammeovih hackova.
U kameo ulozi pojavljuje se Roger Moore, najpoznatija glumačka inkarnacija Simona Templara koji je bio među producentima ovog promašaja. Nažalost, ako je Moore imao nameru da ovu produkciju ostavi u amanet svojoj porodici, nije mu uspelo.
THE SAINT reboot je u ovoj varijanti veći promašaj od Noyceovog filma iz sredine devedesetih.
Kvebečki reditelj Alain Desrochers snimio je film SECURITY, novu produkciju Avija Lernera u kojoj Antonio Banderas dobija priliku da se okuša u DIE HARD derivatu. Uprkos tome što Banderas ima nekoliko bitnih akcijaša u svom CVu nikada ga nisam percipirao kao akcionog glumca, ali se Avi izgleda ne slaže sa mnom pa se on pojavljuje i u EXPENDABLESima.
SECURITY ima rudimentarnu premisu. Baš na dan kada penzionisani kapetan američke vojske na prosjačkom štapu dobija posao kao noćni čuvar u jednom shopping mallu na pola puta između dve varošice, nemilosrdna banda napada konvoj FBI u kome se vozi opasan svedok protiv mafije. Požrtvovani agenti FBI uspevaju da pošalju svedoka u bekstvo i ovaj pristiže do shopping malla gde se ispostavlja da je reč o miloj devojčici od jedanaest godina koja je svedočila ubistvu svog oca mafijaškog računovođe.
Banda koja želi da je likvidira je nemilosrdna, vojno organizovana i naoružana do zuba, predvodi ih Ben Kingsley koji kanališe unutrašnjeg Rickmana.
U filmu je sve polovno i generic do krajnjih granica ali Desrochers se trudi da napravi upmarket DTV proizvod koji bi se nekim ludilom negde mogao naći i u bioskopima. Antonio Banderas takođe nije tipična akciona zvezda pa se i on trudi da izgradi nekakav lik iako mu materijal to ne dozvoljava.
Akcija je vrlo solidno realizovana, sa budžetom koji evidentno nije bio visok. Samim tim je šteta što premisa "DIE HARD u shopping mallu" nije kreativnije postavljena u odnosima među likovima. Ovo ipak na kraju krajeva po dometima nije ni blizu filma kao što je DANGEROUS GAME Stephena Hopkinsa.
Ono što me je obradovalo jeste to što sam u ulogama henchmena prepoznao nekoliko naših saradnika iz filma JESEN SAMURAJA, a oba filma dele i istog koreografa borilačkih scena.
Ljubitelji akcione ortodoksije u ovom filmu imaju šta da vide, i mislim da će film itekako imati budućnost na malim ekranima, naročito na televiziji gde bi se Banderas i akcija mogli ispostaviti kao pravi spoj.
* * 1/2 / * * * *
TWO LOVERS AND A BEAR Kima Nguyena bio je deo kanskog sporednog programa 2016. godine. Kim Nguyen je bio blizu velikih uspeha, ali posle proboja na oskarima nije uspeo da poentira. Ovaj naslov je njegov najbolji film do sada jer spaja zanimljivu offbeat indie ljubavnu priču i vizuelno uzbudljiv te logistički složen avanturistički film.
Glavni junaci su mladi ljubavni par, duboko traumatizovani mladi ljudi koji su u zaleđene polarne uslove došli bežeći od trauma koje su ih progonile u "normalnom svetu". Kada u izolaciji stigne informacija da je devojka primljene na studije u "pitomijim delovima" i da odlazi, njihove psihoze počinju da dolaze do izražaja.
Kim Nguyen ima izuzetnu glumačku podelu u dve glavne uloge - Dane DeHaan i Tatiana Maslany predano i sa punim angažmanom donose likove dvoje zaljubljenih ali psihički načetih mladih ljudi, i dosta dobro se nose sa nekim "viškovima" u pogledu ekspresije koji bi u manje veštim rediteljskim a naročito glumačkim rukama potopili film.
Međutim, sada je situacija obrnuta, navedeni "viškovi" u ekspresiji imaju nekakav šmek, a kvaliteti svega oko njih, i glumački i vizuelni i energija koju nose čine da TWO LOVERS AND A BEAR bude solidan "mali" film.
Kim Nguyen je u ovom filmu u maniru Olivera Stonea uspeo da kroz vrhunsku vizuelnu artikulaciju nadoknadi suštinsku svedenost ove praktično duo drame i da je digne na nivo jednog izuzetno ekspresivnog i uzbudljivog gledalačkog iskustva koje jeste u samoj suštini art house ali u pogledu doživljaja je definitivno "bioskop".
* * * / * * * *
da li ste negde pisali o spajdermenu? meni super film. a tony je 😍😍😍 (ko i uvek nas-rofl ).
Ja ga još nisam gledao... inače, danas mi drug iz Beča javio da je gledao BABY DRIVER, dakle ima ga u bioskopima u Imperiji...
BREAKING AT THE EDGE Predraga Antonijevića je horor iz 2013. godine, urbana priča o trudnici koju progoni spektralna pojava i podstiče je da se osveti za zločin počinjen u prošlosti. Trudnica počinje da se leči od psihičkih problema misleći da su oni izvor tih apela iz onostranog ali onda shvata da možda zaista mora da umiri nenamirene duhove kako bi spasila svoje dete.
Nekoliko godina kasnije, scenarista ovog filma Nissar Modi napisao je indie postapokaliptičnu priču Z FOR ZACHARIAH sa Margot Robbie i Chrisom Pineom. I ovaj film je mahom kamerna priča, doduše sa mnogo više generic elemenata i sa mnogo većim akcentom na žanrovske detalje i konvencije.
Antonijević se solidno snalazi u formi trilera koji koketira sa hororom. Sasvim sigurno je da se posle ovog filma nije nametnuo kao velikan žanra ali ovo je ostvarenje solidnog profesonalnog nivoa. U saradnji sa nekadašnjim McTiernanovim DPjem Steve Masonom, Antonijević gradi dinamičan stil, sa dosta pokreta kamere, dosta snimanja iz ruke, pokušava da uključi ambijente a naročito neke prirodne pojave u narativ.
Glumačkoj ekipi snagu daju Milo Ventimiglia i Gabriel Macht, dvojica prekaljenih televizijskih faca, ali glavnu ulogu igra Rebecca Da Costa, brazilska glumica koja je u ukupnom skoru solidna u ovom filmu ali kanališe izraz nekakve rezervne Freide Pinto.
BREAKING AT THE EDGE nije film za bioskope ali je vrlo solidan sadržaj za mali ekran na kome je konačno i skončao. Mislim da je ovo film koji će imati dugovečan život u programima televizijskih kanala.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-07-2017, 02:51:41
Ja ga još nisam gledao... inače, danas mi drug iz Beča javio da je gledao BABY DRIVER, dakle ima ga u bioskopima u Imperiji...
od 27.7. je u prestonici, sad gledam, ići će se. tnx.
Ja sam ga gledao u Nedelju ali nisam stigao da pišem. Možda danas!!!
manje palamuda na sagiti, više vremena za spajdermena! čekam. :lol:
Dakle, ukratko o Spajdermenu.
Spider-man: Homecoming je ekstremno komplikovan projekat u odnosu na relativno jednostavnu ,,poruku" koju pokušava da pošalje. U suštini, ovo je film o neiskusnom superheroju koji mora da prevaziđe hubris mladosti i nauči se odgovornosti, te shvati da će njegove idole impresionirati zrelost a ne neustrašivost, sve posredovano kroz relativno neuzbudljiv zaplet u kome Spajdermen rešava kriminalistički slučaj sasvim ,,uličnog" nivoa.
Ali, u svojoj pojavnoj formi, Spider-man: Homecoming je mnogo složeniji artefakt. Ovo je prvi film koga druga firma zbilja producira zajedno sa Marvelom, dajući Marvelu veliku kreativnu kontrolu nad sadržajem i spajajući prethodno potpuno pravno razdvojene aspekte Marvelovog univerzuma u jednu organsku celinu. Ovo je takođe treći ozbiljan bioskopski Spajdermen-serijal u 15 godina, sa novim glumcima, novim oridžin storijima, novim tumačenjima Spajdermen-mitosa i novim senzibilitetom. Povrh svega, ovaj film predstavlja i novu epizodu u Marvelovom filmskom serijalu, a u toj epizodi treba se osloniti na ono što je bilo ranije, i ono što dolazi postaviti na korektne načine.
Ova raspetost između suštine filma koja je srazmerno jednostavna i pravolinijska i njegove forme koja je kompleksna i zahtevna se oseća i u određenom smislu mu nanosi štetu. S druge strane, Wattsu i ekipi koja ga je pravila u nesumnjivo složenijem produkcijskom ambijentu nego što se to moglo reći za dosadašnje Marvelove filmove usredsređene na pojedinačne heroje – pogotovo prve filmove u individualnom serijalu – treba odati priznanje za to što je ovo u suštini pitak i zabavan film.
Jedna od osnovnih ,,osvežavajućih" komponenti Houmkaminga je to da centralni konflikt u filmu nije ,,sudbinski" u onoj meri u kojoj je to do sada bio standard. Ovde o koncu ne visi ni sudbina univerzuma, ni planete, pa čak ni grada u kome glavni junak živi, već Spajdermen svojim superherojskim radom pokušava da osujeti kriminal koji najviše utiče na kvalitet života proverbijalnih ,,malih ljudi", a što je sasvim u skladu sa njegovim originalnim motivima kao prototipskog ,,uličnog heroja" srebrnog doba superherojskog stripa. Ovo je dobro uklopljeno i sa činjenicom da je ovo najmlađi Spajdermen u dosadašnjem filmskom radu i deluje prirodno da će čitava njegova priča u ovom filmu biti prirođena klincu koji ima još ohoho da guli dok ne završi srednju školu.
Takođe, ovo ima i blagorodan efekat na uobičajenu boljku Marvelovih filmova – relativno bledunjave i nemotivisane zločince. Glavni antagonist filma je imao tu sreću da ga tumači Michael Keaton koji vrlo uspelo nijansira lik čoveka koji nije arhetipski zao po prirodi i čije klizanje u zločin ima i određenu dimenziju kritike ,,dobrih" likova Marvelovog filmskog univerzuma koji, često zauzeti spasavanjem sveta, ne vide da taj svet čine lošijim mestom za obične ljude. Ovo je posebno uspelo jer je lik koga Keaton tumači u stripu načelno sasvim jednodimenzionalan i bezmalo uvek predstavljan kao kriminalac od karijere i psihopatska ličnost bez previše iskupljujućih karakteristika.
No, film ima određene strukturalne nesavršenosti i sa svojim popriličnim trajanjem i neobičnim tempom/ čudno raspoređenim kulminacijama radnje, on zapravo više podseća na televizijsku seriju nego na ,,klasičan" superherojski film. Ovome doprinosi i određena sapunsko-operska filozofija u menadžmentu likova (svi su povezani na neki relativno intiman način, sve je u jednom relativno zatvorenom krugu) i mada to, sa strane vernosti stripu, valja intenzivno pozdraviti, stoji da film zbog toga malo čudno ,,leži" i iako je finalni sukob pun specijalnih efekata i agresivne montaže, emotivno on je daleko od ,,for the win" estetike uobičajenog superherojskog filma i verujem da je neke gledaoce i zbunio.
S druge strane, velikim delom struktura filma je ,,žrtva" potrebe da se film uglavi u postojeći Marvelov metanarativ i koliko da ovo filmu dodaje jakih strana (Tony Stark nije samo kameo pojavljivanje već bitan lik u filmu), toliko ga i sapliće u pričanju osnovne priče.
Opet, sve to je meni uglavnom vrlo prijalo (mada sam ja i jedan od retkih apologeta drugog Webbovog filma sa Garfieldom u ulozi Petera Parkera pa je pitanje koliko mi je verovati) i film uspešno jaše na talasu goofy šarma svojih tinejdž protagonista. Naravno, s druge strane, ovo je film i više okrenut tweensima i mladim tinejdžerima, u svom prikazivanju srednjoškolaca bliži Diznijevim TV serijama poput Hanne Montane ili Wizardsa nego emo likovima iz Webbova dva Spajdermen filma. Meni njegov klinački ton prija i mislim da je Tom Holland mnogo bolje odradio svoju ulogu nego Garfield svoju, ali da li će to svima biti po ukusu?
Kad smo već tu, film je AGRESIVNO ,,dajvrs" sa kastingom koji verovatno izaziva užasnuto prevrtanje očima kod konzervativnije publike – Flash Thompson je, recimo, Indus, Peterov najbolji prijatelj se zove Ned a glumac je filipinskog porekla, rođen u Honoluluu, tu su crna deca sa belim roditeljima itd. Uz sve to, čuo sam kritike da je ovo bila propuštena šansa da se i Spajdermen konačno diversifikuje i da se od belog tinejdžera pretvori u crnog i mada sam ja generalno sklon da odmahnem glavom na takve predloge ako za njih nema dubljeg umetničkog opravdanja, ovde je zapravo rezonski napraviti tu opservaciju.
Hoću da kažem, Hollandov Peter Parker je veoma udaljen od ne samo Petera Parkera kakav je danas u stripu (uspešan naučnik i biznismen u tridesetim godinama, čiji superherojski alter-ego rešava planetarne probleme) već i od kanonskog Petera Parkera iz šezdesetih koji je bio mnogo više ,,tortured" lik opterećen porodičnim tragedijama i tajnom koju štiti. Hollandov Spajdermen mnogo više naglašava milenijalsku naivnost i žudnju za socijalnim aktivizmom koji u kombinaciji daju povremeno pogrešne rezultate a odnos javnosti/ medija/ policije prema uličnom heroju sa Menhetna je sasvim benevolentan i daleko od antagonizma koji je karakterisao klasičnog Spajdija. U tom smislu, i uz predložak Milesa Moralesa koji se uspešno zapatio u stripu, ovo je zaista bila šansa da se odustane od Petera Parkera i ide sa zaista ,,novim" Spajdermenom u produkciju. Kako je veliki deo Marvelovog filmskog univerzuma (i ovog filma) inspirisan ne klasičnim stripovskim, 616 univerzumom, već Ultimate univerzumom, ovo bi bio dosledan korak.Uostalom, najbolji lik u filmu, pomenuti Ned je očigledno baziran na Gankeu, najboljem drugu Milesa Moralesa...
Pošto film ima mnogo likova od kojih su neki samo tizovali svoje buduće važne pozicije u nastavcima koji dolaze, a dobili smo i očigledne najave budućih superzločinaca sa kojima će Spajdi morati da se bori, ovo s jedne strane ne može da bude posve zadovoljavajući samostalan film. Opet, kako, zahvaljujući Starku i širem Avendžers/ Marvel kontekstu to očigledno nikada i nije mogao da bude, legitimno je reći da je ovo obećavajući mada ne savršen začetak serijala.
danke! sve si lepo rekao kao i obično.
moja ćerka je oduševljena, mislim da su dobro pogođene scene vezane za (posebno današnje) tinejdžere i njihove "probleme" :mrgreen:
meni film ne bi bio film bez TS, premda je starkova empatija u ovom filmu povremeno preterana za moj ukus.
usput videh i trejler za star wars a za vikend me čeka besonov valerian.
Valerijan i Lorelina me brinu ali i privlače, pogotovo što ja nisam mnogo mario za Peti Element koji je osetno crpio inspiraciju iz stripova srodnih ovom. Dalje, ja ovaj strip prilično štujem pa iako nisam neki njegov dajhard fan, zaboleće me ako adaptacija bude "glupa" :lol:
da, da, tu se razilazimo :lol:
meni je i ghost in the shell bio uglavnom fajn al nikakve paralele sa mangom ili animom pravila nisam.
we'll see. imax uvek izleči sve rane tog tipa.
ORIGIN WARS Shanea Abbessa je povratak Ozploitationa na velika vrata. Naravno, globalna bioskopska mreža je bitno drugačija u odnosu na vremena kada je MAD MAX mogao da stigne svuda po svetu, a ORIGIN WARS je film koji će verovatno pokriti mahom DTV tržište ali u jednoj nama vrlo dragoj i deficitarnoj kategoriji a to su cameronovsko-lucasovski SF akcijaši. Naravno, kada danas govorimo o Cameronu uvek se kao referenca javlja i Blomkamp kao reditelj koji se dosledno bavi tom vrstom grungy SF sa elementima društvene kritike i junacima koji dolaze iz blue collar miljea.
Abbess je do sada snimio nekoliko B-pokušaja u ovom i bliskim žanrovima ali nijedan nije bio ni blizu zanimljiv i dobro realizovan kao ORIGIN WARS. Priča je smeštena u daleku budućnost, u period kolonizacije dalekih planeta. Na jednoj od njih dolazi do pobune er su se čudovišta koja služe za teraformiranje otela kontroli i glavni junaci pokušavaju da spreče apokalipsu i razotkriju zaveru.
Ono što Abbessov film najpre odvaja od cameronovskih i lucasovskih korena jeste sama struktura priče. Film je podeljen u poglavlja koja pokušavaju da obuhvate sve "uglove" priče ne bi li slila sve tokove u jedan klimaktični tok tako ovde nemamo klasičnu strukturu sa jadno definisanim hero's journeyem već u suštini jednu mozaičnu dramaturgiju za koju slutim da je proistekla iz budetskih ograničenja. Abbess je prepoznao da ovu priču ne može da radi na isti način kao uzori i našao je indie ključ u pogledu pripovedanja, s druge strane obraćajući veliku pažnju na to da uspešno rekonstruiše SF imaginarijum i film je na tom nivou izuzetno uspešan. Ipak, za ovu vrstu filma na kraju krajeva stil naracije jeste jako bitan i u njemu leži najveći nedostatak. ORIGIN WARS nema naročito komplikovanu priču ali je izlaže na komplikovan način i time limitira svoj efekat na publiku.
Ono što je međutim glavni adut filma jeste šarmantna glumačka podela koju predvode Kellan Lutz, nabildovani akcioni star starog kova i Daniel MacPherson koji donosi karajternu stranu čoveka od akcije. Zatim, tu su akcija i specijalni efekti koji su vrlo energični, ubedljivi i u skladu sa produkcionim dizajnom koji u sebi integriše ono na šta su nas navikli STAR WARS, ALIENSi, ELYSIUM ali i neki naslovi Ozploitation tradicije kao FORTRESS. Za očigledno skroman budžet, abbess je isporučio film koji jako lepo izgleda, i u skladu sa trendom grungy SFa koji je uostalom ušao i u sam STAR WARS preko ROGUE ONEa.
Naravno, razni elementi, od dramaturgije do obima akcionih scena pokazuju da ORIGIN WARS nije u istom budžetskom okviru, ali Abbess ima hrabrosti da se uhvati u koštac sa tim žanrovskim okvirom, kao i stari Ozploitaion majstori. Da se odmah razumemo, ORIGIN WARS nije ROAD WARRIOR ali nije ni FURY ROAD, dekadentno uzdizanje B- premise na nivo A+ produkcije. Ovo je film u kome reditelj pokazuje kako se u prirodnom budžetskom staništu pravi pulpy SF akcijaš čiji je osnovni kvalitet upravo u tome što je reč o manje kontrolisanom, manje korporativnom parafraziranju onoga što je danas A+ film.
Pojedini elementi i nedorečenosti u priči sugerišu da su autori zamislili da ovo bude inicijalni film za čitav serijal. Bilo bi lepo da se to desi. Ali i ako se ne desi, film neće delovati nezaokruženo jer je određeni loopiness narativa već omogućen dramaturškom postavkom koja ima izvesnu mozaičnost.
Po onome što je pružio na ekranu, Abbess bi u neko drugo vreme sasvim sigurno imao film u bioskopima. Ovako, vidim ORIGIN WARS kao dobru zamenu na onim televizijama koje sebi ne mogu da priušte pravog Camerona, Blomkampa ili ROGUE ONE.
* * * / * * * *
Mehmete, ode nam Chester Bennington...
https://www.youtube.com/watch?v=F_v1SLIt01Q
Ode. Depresija kosi.
Tony Giglio je aktivan DTV delatnik i uprkos tome što jeste bio umešan u neke upmarket projekte brzo je skončao stružući po dnu kace. Za razliku od drugog filma u S.W.A.T. franšizi koji je pod naslovom FIREFIGHT režirao Benny Boom sa Gabriel Machtom u glavnoj ulozi, treći film nije ni tako ambiciozan ni tako vešto realizovan. U ekipi ovog puta doduše imamo par glumačkih minjona, Adrianne Palicki koja je daleko iznad materijala, i Michael Jai Whitea koji se sa uživanjem valja po DTV blatu.
Zato je i šteta što Palicki i White nisu glavni likovi već ga igra izvesni Sam Jaeger. Isto tako, šteta je što Giglio nije DTV reditelj sa nekim svojim oebeležjem, recimo kao Isaac Florentine, pa da film barem donese impresivnu akciju koju ova ekipa može da iznese. Naprotiv, akcija u filmu je u najboljem slučajnu korektna, iako je tu White, glumac koji može svašta da izvede.
Konačno, za razliku od FIREFIGHTa koji je imao zanimljivog negativca, UNDER SIEGE ima i slabog generic negativca sa britanskim akcentom i manirima blago dekadentnog plaćenika koji ni na jednom nivou nije ubedljiv.
Za razliku od FIREFIGHTa gde je evidentno uložen trud da se ne "bruka" franšiza početa u bioskopima, treći deo zalazi u domen generic DTV rada koji ni White ni Palicka ne zalsužuju.
* * / * * * *
https://www.youtube.com/watch?v=6EZCBSsBxko
Nolanov DUNKIRK je film koji počne relativno zanimljivo ali onda deteiorira u nešto što bi se najlakše moglo opisati kao bezmalo dvočasovna kolekcija Telenor momenata u kojoj gledalac očekuje da junaci u nekom trenutku dobiju neograničeni 4G i podele svoju avanturu sa prijateljima ali oni umesto toga postradaju. Doduše, oni koji prežive raduju se kao da su dobili nekakv pre-paid dodatak.
Nolan je pokušao da pobegne od strukture combat movieja što je u ovom slučaju više kukavički nego umetnički potez. Naime, na kraju krajeva, ono čemu se Nolan nada jeste upravo "najjeftinija" emocija "herojskog" combat movieja što se nalazi u direktnoj opoziciji sa onim čime je Nolan želeo da izbegne dosta korišćenu strukturu.
Naime, Nolan je želeo da se fokusira na nekoliko "malih priča" i da onda neke "velike događaje" smešta u njihov drugi plan, da istovremeno ima i intimni survival story i ratni spektakl. Očigledno je da se Nolan oslonio malo na koketiranje sa evropskom art house aktualnošću a malo i na trend survival trilera poput GRAVITYja i REVENANTa ali na kraju, u ključnim momentima ne uspeva da izbegne patetične motivacione dijaloge i sentimentalne gestikulacije.
Kada se tome doda da Nolan pokušava da pomeša nekoliko vremenskih tokova, i to baš ne daje zadovoljavajuće rezultate, a rasplitanje svega u završnici nimalo nije zadovoljavajuće, možemo slobodno reći da je DUNKIRK jedan pokušaj da stvori nekakav lažni impresionizam koji ne može da pobegne od mejnstrima.
DUNKIRK je u vizuelnom pogledu verovatno najbolje i najmaštovitije realizovan Nolanov film i što se mene tiče, samo da se uzdržao od blamiranja u tim završnim dramskim scenama zaslužio bi i ocenu više. Međutim, nije i samom je sebi presudio jer se razotkrio.
U epohi koja nam je dala FURY i HACKSAW RIDGE, RYANa i još neke naslove, DUNKIRK deluje istovremeno slabo ali i gotovo bizarno u tome da je neki mejdžor studio odobrio ovakav film. DUNKIRK sasvim sigurno nije tipičan studio movie. Nažalost, nije ni dobar, niti je dovoljno izmaknut od onih mejnstrim zaslađivanja koja mogu da plasiraju samo veliki majstori. Nolan to definitivno nije.
* * / * * * *
Watch first footage from Pacific Rim Uprising in new recruitment video (http://ew.com/movies/2017/07/20/pacific-rim-uprising-trailer/)
Ben Affleck may not return for 'The Batman' (http://www.businessinsider.com/ben-affleck-the-batman-status-2017-7)
HOMECOMING odličan, ove godine Marvel ima već tri uspela pokušaja. Posle godina ovoga i onoga, ove godine LOGAN, GUARDIANSi i HOMECOMING odjednom. Svaka čast!
da, da, marvel ubio: logan, guardians i homecoming! a bogami stiže nam i thor!
premda, danas odgledah trejler za disijev justice league i već mu se radujem :lol:
znači, valerian and laureline. hm. sound and vision.
posle prologa, koji me je referencirao i dirnuo na milion meni bitnih nivoa (space, space oddity, SF, rudger, etc), mogli da puste i sns reklame, ja bih bila zadovoljna. plus herbie ko added value. :lol:
još da dodam da nikad nisam bila big fan petog elementa (jesam brusa vilisa), a ovo je nešto slično al bar pola sata predugo.
kako god, što veće platno neophodno. najbolje imax ako je moguće.
Nisam verovao da Jon Watts posle prilično neukog indie debija COP CAR može da snimi film kao što je SPIDER-MAN: HOMECOMING. Ipak, očigledno je Holivud dovoljno jaka industrija da budi zaista ono najbolje u rediteljima. Naime, Wattsov reboot Spider-Mana, iako se tehnički nadovezuje na CIVIL WAR Braće Russo, zapravo nudi do sada najonzistentniju i najbolju uvodnu priču o ovom junaku. Wattsov film pomera Spideya bliže dečaku kog je ujeo pauk i spušta ga na nivou "uličnog" heroja koji tek treba da stasa da bi se suprotstavio mutiranim supervillainima. Ranije je Spidey od prve priče imao posla sa težim protivnicima i apokaliptičnim scenarijima, dočim ovde ima protivnika koji svakako da ima tehnička pomagala koja su izazov za Spideyeve moći ali ima krajnje diskretne namere i nije ni blizu toga da uništi svet.
Odnos između Spideya i negativca je odličan, i Michael Keaton ga odlično igra, dajući liku određenu produbljenost koju negativci u mnogim Marvelovim pa i Sonyjevim filmovima do sada nisu imali. Doduše, Keaton je imao zaista dobar materijal za igru jer nije imao potrebu za nekakvim psihopastkim kerebečenjima, nemotivisanim monolozima o svojim namerama već je naprotiv iz scenarija mogao da izgradi i odnos i da opravda svoj lik. Zanimljivo je da i u drugom GUARDIANSu koji ove godine ima odličnog negativca i u Spideyu, imamo jak motiv očinstva u karakteristikama supervillaina.
Tom Holland kao Spidey je mladolikiji od Maguirea i Garfielda, pa samim tim se bolje uklapa u taj profil mlađeg Spideya početnika i odlično se snalazi u ovoj ulozi. Uprkos tome što ni Maguire ni Garfield nisu bili loši izbori za ovu ulogu per se, a to naročito mislim za Garfielda, rekao bih da je Holland imao i sreće da se njegova harizma uposli u do sada najboljem filmu o ovom junaku.
Ključni adut HOMECOMINGa je pre svega humor i dobro rešavanje karakternih situacija koje su konzistentno postavljene u okvirima postuklata omladinskog filma. Watts nije neki maestro bioskopske akcije i u tom domenu HOMECOMING nudi vrlo ekonomičan i mudar koncept. Akcija se uglavnom percipira kroz Spider-Mana tako da Watts sebe ne dovodi u iskušenja da orkestrira neke komplikovane spektakularne scene sa velikim brojem protagonista, mada sasvim sigurno nekoliko scena donosi solidne akcione bravure, pre svih obračun na trajektu a zatim i spasavanje iz lifta u vašingtonskom spomeniku.
Unutar akcionih scena, Watts opet ne gubi humorističke akcente tako da u svim deonicmama uspeva da ostane dosledan u tom preplitanju između duhovite omladinske komedije i superherojskog akcijaša. U tom pogledu, HOMECOMING je zaista zrelo urađen, potpuno rediteljski artikulisan i kontrolisan, iako spada u red u "manjih" Marvelovih filmova u pogledu obima akcije poput ANT-MANa i DOCTOR STRANGEa koji su se ispostavili kao dobar izbor u pogledu koncepta. Ako izuzmemo Gunnove GUARDIANSe, rekao bih da je HOMECOMING u pogledu preciznosti rediteljskog postupla daleko najozbiljniji naslov u MCU.
Ono što film opterećuje jesu određeni recidivi iz ostalih MCU naslova koji ga čine nedovoljno samostalnim. Ipak, čini mi se da neki potencijalni gledalac u budućnosti svakako može da pogleda ovaj film bez nekakvog suštinskog predznanja o ostalim MCU naslovima. No, svakako da je ugođaj kompletniji ako se znaju ostali filmovi i utoliko šteta za Wattsov izuzetan rad.
Za razliku od ostalih MCU filmova izuzev GUARDIANSa koji su me mahom ostavljali hladnim, HOMECOMING je sve vreme imao snažan osvežavajući efekat humora i coming of age filma čije je adute Watts uspešno sproveo u delo. Stoga mislim da je ovakav film nedostajao ne samo MCU već i letnjoj filmskoj ponudi ove godine. Ponešto od ovoga je u manjim dozama ponudila WONDER WOMAN, ali HOMECOMING je u pogledu utiska ipak znatno snažniji i konzistentniji rad. Bravo.
* * * 1/2 / * * * *
https://www.youtube.com/watch?v=FrVcEndce9I
Plus ovo:
DC Is Making A Flashpoint Movie, And We're Intrigued (http://www.cinemablend.com/news/1684129/dc-is-making-a-flashpoint-movie-and-were-intrigued)
A lateralno i ovo:
https://youtu.be/bRG5HeNKwKY (https://youtu.be/bRG5HeNKwKY)
Počeo sam saradnju sa sajtom VFX Serbia. Prvi tekst je WAR FOR THE PLANET OF THE APES. Priča o evoluciji i funkcionalnosti efekata -
https://vfxserbia.com/2017/07/24/revolucija-na-planeti-majmuna/
Sent from my iPhone using Tapatalk
KILLER FORCE Vala Guesta je irsko-švajcarsko-ameička koprodukcija, akcioni triler o pljački rudnika dijamanata, sniman u Južnoj Africi u sred Aparthejda, sa O.J. Simpsonom u jednoj od glavnih uloga, da paradoks bude veći. Šta više, u ovom filmu pored Simpsona igra i Peter Fonda, svakako jedan od glumaca kojima bi boravak u tadašnjoj Južnoj Africi bio kontraindikovan.
Prekaljeni britanski veteran žanrovskog filma Val Guest okupio je solidnu glumačku ekipu u kojoj su pored Fonde bili još i Telly Savalac, Christopher Lee, Hugh O'Brian i Maud Adams. Dakle, na istom mestu našlo se nekoliko ondašnjih Bond-negativaca i jedna od redovnijih Bond-devojaka. Sve to deluje kao recept za jedan od tipičnih All-Star mashupova iz tog vremena kojima su na kraju izmicali kvaliteti, ali u slučaju KILLER FORCEa možemo reći da je Guest dovoljno siguran reditelj i na kraju njegov film ne dostiše Winnerov FIREPOWER ali jeste sasvim solidan akcijaš koji nije onoliko cerebralan koliko bi heist film trebalo da bude ali to nadoknađuje zahtevnom fizičkom produkcijom i efektnim lokacijama.
Stoga KILLER FORCE možda nije klasik heist filma svog vremena ali definitivno jeste solidan programmer koji umnogome prevazilazi redovne tegobe ove vrste produkcionih mešavina.
* * 1/2 / * * * *
HAPPY ENDINGS je debitantska režija Darka Šuvaka, hrvatskog direktora fotografije koji je napravio solidnu karijeru na američkoj DTV sceni i B-produkciji generalno. Njegov rediteljski debi je međutim potpuno drugačiji od onoga što on snima tamo, i spada u istočnoevropski art house. HAPPY ENDINGS je film iz 2014. godine koji spada u red oonih hrvatskih filmova koji dosta dobro evociraju vizuelni i pripovedački izraz modernog art housea.
Ono štio je Šuvak mogao da prense iz američkih filmova koje je snimao jeste pomalo jasnoće. Neki odnosi među likovima su toliko uronjeni u "realiazm" i višekanalnu glumu u kojoj se dijalozi među likovima neprekidno preklapaju da neke stvari ostaju nejasne ili iziskuju napor da se razumeju.
Ipak, u osnovi Šuvkov scenario nudi zanimljivu društvenu kritiku kroz priču o ženi koja pljačka banku kako bi vratila dugove i kasnijim razvojima te situacije koji ukazuju na žestoku društvenu hipokriziju, prisutnu na svim nivoima. Mnogi od detalja u izlaganju likova su prvoloptaški i motivacije su agresivno postavljene, a opet Šuvak pokušava da bude suptilan i diskretan na nivou izlaganja samih događaja i time remeti tok narativa i praćenje priče.
Dakle, HAPPY ENDINGS pati od raznih dečjih bolesti što je šteta jer dobro izgleda i ima zanimljivu temu. Ipak, na kraju nedostaci se ispostavljaju kao malobrojni ali fundamentalni i opterećuju film u nekim ključnim tačkama. Ukupno, uzev Šuvak je ovim filmom pokazao da ima šta da pruži kao reditelj i nadam se da će se ponovo javiti nekim novim autorskim projektom.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-07-2017, 13:56:44
WAR je film o karakterima, s tim što je jedan karakter u njemu dominantan, to je majmun Caesar koji uzima protagonizam i u pogledu uloge u priči, pa i u pogledu prisustva na ekranu. WAR nije film "krupnih planova", u njemu ima dosta akcije i spektakla, ali glavno izražajno sredstvo filma je Caesarovo lice i krupni planovi ovog majmuna jesu ključni za praćenje i reflektovanje priče. Reeves evidentno shvata da je tehnika došla do tačke u kojoj je moguće iz nacrtanog majmuna izvući izvrsnu glumu i to koristi, ali svakako da je potrebna pre svega velika hrabrost a zatim i poverenje studija da se u tome istraje do kraja.
Endi Serkis sad legitimno može da se naziva karakternim glumcem. Njegov Caesar i dalje povremeno mora da gestikulira i izvodi jaku mimiku ali Serkisova facijalna mimika u kombinaciji sa zaista izvrsnim mocapom nam daje majmunskog protagonista koji je više nego u stanju da se izražava očima i posreduje kompleksne emocije bez mnogo reči.
Inače, za prošli film smo pričali o Staljinu i Martinu Luteru Kingu, ali ako je lik Vudija Harelsona ovde najpre Ratko Mladić sa prstohvatom Radovana Karadžića, da li to Caesara čini Allijom Izetbegovićem sa malčice Ibrahima Rugove?
Ne bih mogao da poredim Woodyja sa Ratkom Mladićem jer su Ratkovi zločini pre svega staljinistički po svom karakteru. Woody ubija sve na koje sumnja da su "bolesni" i u tome "ne daje primer" i ne "kažnjava" selektivno.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ono gde mislim da paralela postoji je sa logorima koji su više "bosanski" nego nacistički mada se svakako da povući vertikala do Staljinovog SSSR tu, ali Pukovnikov religiozni zanos mi se čini bliskim onome kako se na zapadu čita Mladićeva motivacija za rat. Plus taj gubitak deteta - Mladić je ostao bez ćerke pre nego što je potpuno sleteo sa tračnica, glasi mit - a Pukovnik ubija svog sina...
Logori su bosanski u smislu da su ipak deo jedne SF mitologije kao i planeta kojom su zavladali majmuni. :) Ali, da, shvatam na šta ciljaš.
Sent from my iPhone using Tapatalk
VALERIAN AND THE CITY OF A THOUSAND PLANETS Luca Bessona je srećom jedan od onih pet projecta velikih reditelja koje pripremaju čitav život i onda kada ih snime to može da se prepozna na najbolji mogući način. Ekranizaciju omiljenog stripa iz detinjstva, Besson je snimio u svom stilu - rezultat je film koji je duhovit, vizuelno maštovit, energičan, vrhunski estetizovan, istovremeno oslonjen ali i odmaknut od Holivuda, amerikanizovan i vanamerički, uronjen u duh vremena. E sad, kada je Besson počinjao bio je deo tzv. generacije neo-baroknih francuskih reditelja. Danas je teško reći da je kod njega nešto neo jer prisutan je više od trideset godina, ali ovaj film jeste barokno ostvarenje koje se nadovezuje na Bessonovu poetiku i njegovu konekciju sa aktuelnim trenutkom. Kada govorim o aktuelnom trenutku to doduše nije ona konekcija kakvu je imao u FIFTH ELEMENTu kao logičnom prethodniku ovog filma. Naime, Besson je tada bio dvadeset godina mlađi i bio je trendseter. Danas je stariji pa su mu neki uticaji retro ali je i zreliji, tako da mu je vizija multietničnosti vezana za refleksije o migraciji i genocidu.
VALERIAN AND THE CITY OF A THOUSAND PLANETS je po američkom box office rezultatu ovogodišnji JOHN CARTER ali se poređenja između ta dva filma ne završavaju na tome. Naime, i VALERIAN i JOHN CARTER su imali problem u tome što su zapravo bili bazirani na predlošcima čije su premise u međuvremenu preuzete u drugim filmovima, pa kada su oni došli na red, krenula su neumitna poređenja sa svim sličnim filmovima koji su izašli pre njih. Kao što se JOHN CARTER poredio sa STAR WARSom, AVATARom i drugim naslovima tako se i VALERIAN poredi sa njima, ali ima jednu prednost - naime, VALERIAN je izašao u vreme kada GUARDIANS OF THE GALAXY vladaju blagajnama sa svojim postmodernim pristupom, i praktično recikliranim mitemama iz poznatih knjiga i filmova, pa samim tim više nema tog imperativa "originalnosti" u blokbasterima.
U pogledu priče, VALERIAN je meni bio nešto zanimljiviji od GUARDIANSa, a poređenja su neumitna. Iako u VALERIANu ima humora, manje ga je nego kod Gunna i glumačku ekipu mahom ne čine komičari. Pa ipak, u odnosu na druge GUARDIANSe, VALERIAN nema priču koja toliko fundamentalno definiše glavnog junaka ili razrešava njihovu traumu. Međutim, u odnosu na prvi deo, rekao bih da je Bessonov film zanimljiviji u pogledu tropa kojih se laća, i nije tako modularan u smislu da se može završiti bilo kada. Što je još važnije, nema ni onog dupliranja junaka koje je prisutno u GUARDIANSima.
VALERIAN se bez dileme nadovezuje na FIFTH ELEMENT, međutim suštinski to su različiti filmovi. Naime, to je bio film koji je nosio izuizetno snažan autorski pečat Luca Bessona ali i pečat Brucea Willisa kao zvezde. Rečju, to je bio "Luc Besson's Bruce Willis movie". U VALERIANu, Besson je glavna zvezda. Uostalom, u ovom filmu on je veća zvezda i od samog stripa po kom je film baziran. Dane DeHaan je dosta agresivno kritikovan zbog svoje uloge. Moram priznati da se meni dopalo kako je on odigrao Valeriana kao sebičnog, i umereno simpatičnog avanturistu i mislim da se nije okretao jeftinom crowd-pleasingu u ovoj roli. DeHaan nije Chris Pratt ili Harrison Ford niti to pokušava da bude ali mi je upravo to i taj fini punky detalj po kome se Besson izdvaja. Cara Delevigne je dobila pak zasluženo priznanje i izvanredna je u ulozi Loreline. Rihanna kao glamopod je zanimljiv primer stunt castinga što Besson nikada nije izbegavao i dobro se snašla u toj ulozi ali zapravo se DeHaana i Delevigne nema tu nekih drugih većih uloga pa ni prominentnijih likova. Iskreno, ne slažem se da su glasvni likovi nedovoljno zanimljivi u odnosu na šareni univerzum koji je Besson napravio oko njih.
Kad je reč o dizajnu, ovo je stripovski film sa masom hiperdizajniranih objekata i bića, i u pogledu kvantiteta senzacija koje nudi i raznih Easter Eggova, reč je o naslovu koji vapi za kolekcionarskim tretmanom na Blu Rayu. Besson konstruiše jedan maestralan ali vrlo složen set-piece, to je prva akcija glavnih junaka i mislim da je ta bravurozna sekvenca jedna od onih stvari zbog kojih se Besson poslednjih godina i bavi filmom. Međutim, za razliku od LUCY gde je fokusiran na ono što ga zanima, a ono što mu je dosadno ili previzilazi ili preskače, ovde je pokazao da je za sve podjednako zainteresovan. Dakle, ovde je Besson u svojoj punoj formi, onoj na osnovu koje je proglašen neo-baroknim rediteljem, vodi računa i o detaljima i o celini, razdvaja važno od nevažnog itd.
Uprkos tome što je VALERIAN projekat koji je po svojoj formi i suštini holivudska ekstravaganca starog kova, što uostalom potvrđuje i komodifikacija toga u GUARDIANSima, Bessonov film sasvim sigurno iskoračuje iz tog holivudskog ključa u nizu detalja, zasluženo stičući titulu najskupljeg nezavisnog, odnosno neameričkog filma. Iako je ovo delo kome je neophodan kulturni kapital iz Amerike, ovo nije holivudski film. Njegov relativni neuspeh na američkim blagajnama razotkriva suštinu današnje filmske industrije, produkcija je postala zapravo manje važna od distribucije i plasmana. Međutim, kako i Holivud ključne prihode sada crpi van SAD, ja verujem da će to uspeti i VALERIAN. Uostalom, imajući u vidu da Besson gradi čitav "univerzum" za pohvalu je već i to da je VALERIAN apsolutno samostalan film koji naravno otvara mogućnost franšize ali bez ugrožavanja integriteta prvog filma.
E sad, Besson se kao i uvek kreće na oštrici između pulpa i veće pretenzije, Evrope i Holivuda, božantva i ništavila, i potpuno mogu da razumem one kojima je VALERIAN jedno kurčenje matorog bogataša. Ali isto tako mislim da greše.
* * * 1/2 / * * * *
danke! :)
taman tako.
(plus i btw, negde boli koliko smo tolerantni/pažljivi prema onima koje volimo i vice versa :lol: )
u iščekivanju bluraya, stigla THE book. kakvi grejt umetnici stoje iza svega toga.
prelepo!
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi1303.photobucket.com%2Falbums%2Fag157%2Flilit612%2F1_zpsl1zkmyct.jpg&hash=58b84772eda8d95a58873c7ee89ecf4996442a6b)
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi1303.photobucket.com%2Falbums%2Fag157%2Flilit612%2F2_zpsp7m5qlb4.jpg&hash=f6aa43b9c50801475ed13d4fd84c98e0c1654806)
WHERE THE SPIES ARE Vala Guesta je ekranizacija romana Jamesa Leasora. Guest je u ovom periodu snimio tri špijunska filma, uz ASSIGNMENT K i CASINO ROYALE. Možemo slobodno reći da je u tom periodu Guest bio deo bubblea stvorenog na bazi Bondovog uspeha. Uostalom kao ko-reditelj i ko-scenarista učestvovao je u CASINO ROYALEu imao je priliku da se umeša i u najgrandiozniji od svih Bond-spoofova i jedan od najmanje uspelih.
Guest se u ovom filmu bavi špijunskom pričom u kojoj ima dosta humora, ali nije reč ni o komediji, ni o parodiji. Film počinje furiozno i prvi čin je izvanredan. Isto se može reći i za završni. Međutim, čini mi se da film u središnjem delu nema previše mašte, postaje stagnantan, i što je najgore zaboravlja svoju osnovnu temu a to je priča o lekaru-bonvivanu kog tajna služba šalje na zadatak u Bejrutu i naravno uvodi ga u okolnosti koje nadilaze njegove mogućnosti.
Nažalost, lekar kog igra David Niven ne da nije "veverica" nego slobodno možemo reći da se u toj situaciji snalazi kao da je iskusan tajni agent, i to je problem filma. Ceo početak filma govori o tome da tajna služba šalje amatera, a onda se taj element zapleta ne koristi.
Ipak, dobar početak i dobar kraj filma, koliko god bili nedovoljni da sve ovo učine zadovoljavajuće zaokruženim delom, dovoljni su da učine ovaj naslov esencijalnim za ljubitelje špijunskog filma šezdesetih, naročito za one koje zanimaju Bond i bondoliki filmovi.
* * 1/2 / * * * *
Filozofija primene specijalnih efekata u Bessonovom VALERIANu
https://vfxserbia.com/2017/07/31/valerian-holivud-van-holivuda/
Sent from my iPhone using Tapatalk
ASSIGNMENT K Vala Guesta je loopy 60s špijunac koji u sebi kombinuje elemente lecarreovske teskobe, bondovskog šarma i tempa i ponešto dramaturgije apsurda koja je u tom periodu bila vrlo moderna. Snimljen je po romanu Hartleya Howarda, škotskog pulp pisca koji je imao veliku popularnost u Nemačkoj, pa ne treba da čudi što odatle dolaze i koproducenti ovog filma. Važno je imati na uma da su tada moderni pozorišni pisci poput Harolda Pintera uzeli učešće u špijunskim filmovima poput QUILLER MEMORANDUMa.
Guestov film ima relativno straighforward priču kada se ona prepriča ali je ispripovedan na loopy način u kome su senzacije, kako na pplju vizuelnog, tako i u domenu fizičke radnje kudikamo bitnije od narativne efikasnosti. Priča prati vlasnika fabrike igračaka koji se zapravo bavi špijunažom i vodi lanac britanskih agenata u Istočnoj Nemačkoj. Neprijateljska špjinska ekipa želi da sazna ko su njegovi ljudi i tima mu devojku u nadi da će ga tako pritisnuti.
Guestov film prevashodno uživa u neprekidnim preokretima, u raznim manjim i većim izdajama, u sekvencama koje su često same sebi svrha. I to u većini sučajeva ne bi bila vrlina filma ali u ovom jeste jer Guest prilično dosledno subvertira žanrovska očekivanja. ASSIGNMENT K u nekoliko navrata postaje nešto teži za praćenje, ali nikada ne postaje dosadan niti prestaje da biva zanimljiv.
Fotografija Kena Hodgesa je u pogledu pokreta kamere i kadriranja vrlo dinamična, postavke svetla su vibrantne i ovo je jedan od Guestovih najbolje slikanih filmova. Hodges je bio saradnik u ranoj fazi Michaela Winnera pa ne treba da čudi što je u određenom smislu i ovaj film na liniji rada baš tog britanskog žanrovskog specijaliste.
ASSIGNMENT K danas ima status fusnote u istoriji špijunskog filma šezdesetih, ali ljubitelji žanra i te epohe, svakako treba da ga pogledaju.
* * * / * * * *
IT STAINS THE SANDS RED Colina Minihana je indie horor o ženi koju kroz pustinuu progoni zombi u toku zombi apokalipse. U početku, to je igra mačke i miša ali vremenom usled usamljenosti ali i situacija u kojima se ljudi ispostavljaju kao opasniji od zombija, njen zombi pratilac dobija funkciju lika kome se poverava i bića sa kojim razvija nekakav odnos.
Ideja je zanimljiva, unutar žanra koji je done to death (ako je ovo i dalje na bilo kom nivou pun) ali realizacija nažalost ne uspeva da izgradi nekekav crossover potencijal izvan onoga što jesu kapaciteti ovog filma. Naime, Colin Minihan sve ovo realizuje pristujno ali odnos između žene i zombija nikada ne dobija neku dodatnu emotivnu ili intelektualnu dimenziju, i on ne postaje efektan kao lopta Wilson u Zemeckisovom CAST AWAYu, recimo.
A opet, za film sa dva lika u pustinji, IT STAINS THE SANDS RED je ostvarenje kome se nema puno šta zameriti. Stoga ovo ostaje sadržaj pre svega za ljude koji zanimaju zombiji u bilo kojoj formi i indie horori koji barem pokušavaju da probiju ograničenja žanra.
* * 1/2 / * * * *
Valerijan i Grad hiljadu planeta je film bolji od Petog elementa, ali i još jedan dokaz da Liku Besonu ne treba ostavljati odrešene ruke. Em napiso, em režiro, žena mu producirala - nije bilo šanse da se film ne pogubi u silnim digresijama i rukavcima akcije, da ispusti celinu jer se zadivio detaljima, da zaboravi kud je krenuo i kad tamo stigne improvizuje neko promptno objašnjenje zašto je sve kako jeste. Ima tu dosta šarma i duše, tako da je meni bilo prijatno, ali ovo nije sjajan film. DeHaan nije za ovakvu ulogu, akcija prečesto ispadne skrpljena od neubedljivih kadrova mahanja unaokolo (mada ima i dobrih akcionih scena) a scenografija je, svakako, previše "veštačka", da ne kažem kompjuterska (još jednom se potvrđuje genije Džordža Lukasa koji je kreirao svetove koji deluju kao da se u njima zaista živi) (posle ih je, doduše, upropastio), ali film ima brz tempo i neke izvrsne set pisove (uvodna misija na planeti-koja-nije-Tatuina je rani vrhunac filma).
Ben Affleck Confirmed For New Batman Trilogy (https://www.yahoo.com/style/ben-affleck-confirmed-batman-trilogy-063005232.html)
THE WALL Douga Limana je promašaj za ovog veštog reditelja koji je poslednjih godine donosio dosta svežine u formu blokbastera. Njegov prethodni film je verovatno najbolji Cruiseov film u proteklih deset, možda i petnaest godina EDGE OF TOMORROW a THE WALL je film koji spada u "manje projekte" koje Liman povremeno snima između ambicioznijih radova.
Nažalost, THE WALL je film koji prvo ne zna šta želi da bude, a potom ni u tome što načinje nije naročito vešt. Naime, THE WALL želi da bude minimalistički high concept suspenser na liniji BURIEDa, ali da istovremeno bude i kritika rata.
Nažalost, ne uspeva ni u jednom ni u drugom. Za početak, Liman nije našao čak ni vizuelni stil u kome bi na svež način odradio BURIED. THE WALL se iscrpljuje u opštim mestima, deskriptivnim dijalozima, junaku koji se u maniru novog talasa survival trilera nosi sa ranama i nevoljama. Sve to je već puno puta viđeno, a neki elementi su cringe-worthy u pogledu toga kako Liman pokušava da osmisli junakovu fizičku radnju. Detalji poput junakovog pokušaja da sebi nacrta uglove iz kojih dolazi metak a kako bi to bilo jasno i publici, gledaoca od ukusa zaista mogu ispuniti samo podsmehom. U akcionom i suspense pogledu THE WALL nudi manje od filma MINE sa Armie Hammerom a i to je bila promašena prilika. Isto važi i za glumački domet.
Ono što se može smatrati antiratnom dimenzijom jeste dijalog iz kog Liman crpi i nešto svog suspense elementa, a to je dijalog u kome sezatočeni američki snajperista koji je upao u klopku upoznaje sa svojim dušmaninom. Irački snajperista koji se sa njim sadistički poigrava prikazan je istovremeno kao čovek od krvi i mesa kog je inspirisala američka vojna bahatost ali je istovremeno i textbook primer filmskog psihopate sadiste.
Liman nijedan element ne realizuje preterano dobro, ali nota bene, scenario Dwaina Worrella je svakako koren problema. Međutim, ako imamo u vidu Limanovo iskustvo i veštinu onda je svakako on ipak krivlji jer je izabrao da radi takav skript. Da bi stvari bile još bizarnije, ovo je film skromnog budžeta u kom je Liman sasvim sigurno imao vrlo visok stepen slobode.
Ruski DP Roman Vasyanov nažalost nije imao prostora za neki naročit doprinos. Film je korektno realizovan ali nema naročito inspirativnih scena.
THE WALL je flm koji ne dobacuje ni blizu HURT LOCKERa, naravno, ali nažalost daleko je ispod i MINEa. Od Limana sam očekivao neuporedivo više. Nadam se da će njegova druga meč lopta u 2017. AMERICAN MADE biti znatno bolji film.
* * / * * * *
Krigiski reditelj Nurbet Egen snimio je film МОЛОТ, uz ВОИН još jedan ruski MMA film. Dok je ВОИН bio dosledan rip-off WARRIORa Gavina O'Connora, МОЛОТ je rip-pff svega ostalog. Dakle to je film o MMA borcu koji je imao tešku povredu glave i ne sme da se bori jer bi mu jedan rtežak udarac u glavu mogao biti fatalan, ali je istovremeno i priča o ljubavnom trouglu između borca, njegove simpatije i kriminalca koji ju je potajno želeo i na kraju dobio zahvaljujući svom novcu, ali tu je onda i krimi zapletom sa mafijom koja želi na on izgubi povratničku borbu u koju se upustio uprko upozorenjima lekara...
Dakle, ovaj film vrca od klišea, a u njemu nema baš ni mnogo borbe da to kompenzuje. Ono čega ima je glossy realizacija, i dosta akcije u formi automobilskih potera što je dosta neobično jer je ovo film koji se dešava u MMA ringu. Međutim, Egen očigledno ne štedi tako da je napravio jedan žanrovski derivat. Nevolja je u tome što je ovo film koji u sebi ne donosi dovoljno novog, a ne ni naročito lokalnog da bi nadoknadio sve one elemente amerikanizacije koje Egen neuspešno radi.
Ipak, za МОЛОТ se može reći sve osim da nije ambiciozan, a rekao bih i tehnički ispoliran. Nažalost, jedina tehnika koja je izmakla Egenovim saradnicima jeste tehnika drame, pa na kraju slabosti na nivou zamisli i scenarističke realizacije dosta skupo koštaju ovaj film i rekao bih onemogućavaju mu da kapitalizuje sve ono što je u njemu dobro.
* * / * * * *
Pogledao sam MESSAGE FROM THE KING Fabrice du Welza, holivudski debi ovog talentovanog belgijskog žanrovca koji je na početku karijere krenuo munjevito da bismo kasnije mogli reći da je manje-više posustao. Otud negov holivudski debi dolazi u fazi kada se on ne bi očekivao, štaviše kada je već u evropskim okvirima krenuo da koketira sa nekim generic sadržajima, recimo filmom COLT .45.
MESSAGE FROM THE KING je na kraju izašao kao Netfliox original content iako ne verujem da je to bila inicijalna namera. Podela koju predvodi Chadwick Boseman, velika zvezda Marvelovog univerzuma sa podrškom u vidu Lukea Evansa i Alfreda Moline sugerisala je upmarket žanrovski ugođaj, ako ne potpuno bioskopski a ono zasigurno festivalski. Na kraju je film izašao na Neflixu, na ničijoj zemlji između bioskopske i DTV distribucije.
Najzanimljiviji utisak posle gledanja ovog filma jeste to što izgleda kao da od VINYANa, du Welz nije snimio ovako zanimljiv film. MESSAGE FROM THE KING je uzoran debi za jednog evropskog žanrovskog favorita festivalskog profila. Reč je o dosta rabljenoj matrici GET CARTERa - ovog puta policajac iz Južne Afrike odlazi u Los Anđeles da sazna šta mu se desilo sa sestrom.
du Welz međutim nije snimio straight up kopiju GET CARTERa ali opet nije snimio ni Soderberghov LIMEY već se našao negde između, istovremeno isporučujući dosledan losanđeleski detektivski noir sa elementima filma osvete, ali istovremeno sve to papreći nekim offbeat detaljima koji bi se od du Welza očekivali. Likovi poput trans ljubavnika holivudskog mogula i ceo podzaplet sa pedofilijom su nešto što upravo dolazi iz imaginarijuma koji nam je dao du Welza ili Spasojevća, ali opet sve je to urađeno tako da rezultira holivudskim produktom.
MESSAGE FROM THE KING u pogledu dekonstrukcije žanrovskog izraza nije ambiciozan kao što je to bio DRIVE. Naprotiv, čini mi se da du Welz dosta klasicisitički prilazi projektnom zadatku - a scenario su napisali Oliver Butcher i le Carreov sin Stephen Cornwell koji su najpoznatiji po skriptu za odlični UNKNOWN Jaume Collett- Serre. Dakle, znalci su pisali predložak ali su oni svakako pisci koji ostavljaju prostora za neke intervencije autorskog tipa kakve bi mogao dodati du Welz.
Belgijanac je definitivno fasciniran chandlerovskim imaginarijumom losanđeleskog noira, ali je isto tako raodznao i prema američkom krimiću sedamdesetih, međutim, ne dozvoljava da ga te fascinacije obuzmu te snima film koji vrlo umereno odaje počast prošlim klasicima ali pokazuje da zna odakle je potekao.
Glumačka podela je odlična, Chadwick Boseman pokazuje da ima snage da iznese film. Za razliku od svog evropskog krimića koji se ugušio u rutini i nedorečenosti, u holivudskom debiju du Welz pokazuje da može da se odmerava sa zrelim holivudskim profesionalcima a da usput ne izgubi svoj rediteljski pečat.
* * * / * * * *
TOOMORROW Vala Guesta je sitna dekadentna fusnota u istoriji britanskog SFa. Naime, producent koji je lansirao Monkeese želeo je da ponovi ta uspeh sa novim bendom nazvanim Toomorrow. To se nije desilo ni muzički, ni medijski, ali iza tog pokušaja ostao je film TOOMORROW koji je trebalo da posluži kao showcase za tu grupu.
Priča filma prati naslovni bend koji čine studenti britanskog art collegea i vanzemaljce kojima se dopala "vibracija" njihove muzike. Kako bi spasili svoj svet blagorodnim vajbovima Toomorrowsa, oni ih odvode u svemir i žele da im ovi sviraju kako bi shvatili šta je to tako okrepljujuće u njihovoj muzici.
Val Guest ima iskustva sa ovakvim sadržajima, i TOOMORROW iako jeste potpuni ekces zapravo nije onoliko loš koliko bi se očekivalo. Ono što mu prevashodno nedostaje jeste autentična drama. Naime, članovi benda nemaju autentičnu hemiju među sobom, niti se sa vanzemaljcima razvija adekvatan sukob. Čini se da je film dramski umekšan do tačke da se sve svodi na jednu ilustraciju umesto na pravo dramsko zbivanje.
Iako se te stvari ne mogu povezati, pa čak ostaje i pitanje da li je ovaj film bio dostupan kod nas, zanimljivo je da deli neke plotpointe pa i probleme sa Raosovim dečjim SF romanom OD RATA DO ZVIJEZDA.
Ako izuzmemo odustvo autentičnog dramskog naboja, i činjenicu da bend u središtu priče nije uspeo da zaživi jer nije imao dovoljno kvaliteta, TOOMORROW je pošteno urađena tezga Vala Guesta kojoj ne fali mnogo više od ovih par fundamentalnih stvari.
Olivia Newton-John u ovom filmu ostvairila je svoju prvu veliku ulogu i vidi se da bi od nje moglo biti nešto, mada ne mogu reći da je totalni scene-stealer.
Ako TOOMORROW postavimo u kontekst SF priča koje su u neku ruku i rokenrol filmovi koji prikazuju imaginarijum protagonista - onda je svakako CHAPPIE Neilla Blomkampa u tome najdalje otišao. Ali TOOMORROW jeste preteča sa kojom treba da se upoznaju oni koje ova vrsta filma zanima.
* * / * * * *
Netflix — in the first company acquisition in its history — has bought Millarworld, the comic-book publishing firm founded by Mark Millar, creator of characters and stories including Kick-Ass, Kingsman, and Old Man Logan.
Terms of the transaction weren't disclosed. Netflix said it will develop films, TV shows and kids' series based on Millarworld's portfolio of character franchises to life through films, series and kids' shows. Millarworld will also continue to create and publish new stories and character franchises under the Netflix label.
For Netflix, the move reflects its desire to own and develop intellectual property, rather than simply license it. Netflix chief content officer Ted Sarandos, in announcing the deal, said: "As creator and re-inventor of some of the most memorable stories and characters in recent history, ranging from Marvel's The Avengers to Millarworld's Kick-Ass, Kingsman, Wanted and Reborn franchises, Mark is as close as you can get to a modern-day Stan Lee."
Sent from my iPhone using Tapatalk
"Mark is as close as you can get to a modern-day Stan Lee". Mislim, ako ovaj kvotabilni deo izjave nije napisao sam Mark ja ću odmah da pojedem svoje brkove. Ali opet se čoveku mora skinuti kapa za marketabilnost o kojoj drugi (i bolji) mogu samo da sanjaju.
NSPM o VALERIANu
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/valerijan-i-carstvo-hiljadu-planeta-%E2%80%93-borba-evropskog-stripa-za-mesto-pod-holivudskim-suncem.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
LOST IN THE SUN Treya Nelsona je jedan od onih teksaških indie neo vesterna u kojima savremeni odmetnici proživljavaju svoje fatalističke doživljaje. Neki od njih kao što je HELL OR HIGH WATER dožive veliki uspeh, neki potonu u opskurnost indie ponude i B-filma. Ovoj drugoj grupi pripada LOST IN THE SUN, po mom uverenju potpuno nezasluženo.
Za razliku od zašećerenih motivacija glavnih junaka koji pljačkaju banku u HELL OR HIGH WATER, LOST IN THE SUN nudi ipak gorču dozu saharina. Film govori o prevarantu, lutalici, sitnom lopovu koji na sahrani jedne mlade majke kupi dečaka da ga preveze do bake i dede. Njihov odnos je naravno gledaocima jasan, iako njegova priroda do kraja filma ostaje neizgovorena, a ono što je rezultat je fina parafraza Eastwoodovog PERFECT WORLDa u kome Josh Duhamel izvanredno igra glavnog junaka a dečak Josh Wiggins mu izuzetno sparinguje.
Nelsonov film je jedostavan, fokusiran na karaktere, elegičan i nepretenciozan sa vrlo artikulisanim vizuelnim konceptom i dobrom upotrebom Amerikane koja je toliko vanvremenska da film deluje čak i temporalno izmešteno u neko stanje Amerikane koje večno traje.
Duhamel i Wiggins su dorasli da iznesu stvar i verujem da LOST IN THE SUN nema čega da se stidi u poređenju sa filmovima ovog profila. Kako je Amerikana vanvremenska, verujem da vreme radi za njega...
* * * / * * * *
Время первых Dmitrija Kiseljeva je ekranizacija sovjetske misije tokom koje je Leonov uradio prvi spacewalk. Tehnički gledano, ovaj film uvodi ruski film u doba GRAVITYja, i tehnika je iskorišćena da se prikaže realistična slika jedne svemirske misije iz šezdesetih. U tehničkom pogledu, ovaj film nije loš, mada svakako nije na nivou GRAVITYja i LIFEa, jednim delom zato što u sebi nosi ograničenja istinite priče.
U određenom smislu, Rusi još uvek nisu snimili sovjetski RIGHT STUFF, ali po samom karakteru misije, ovo je zapravo sovjetski APOLLO 13. I u osnovi, kao takav funkcioniše pristojno ali ipak ne dobacuje do Howardovog klasika.
Problem ostaje krutost u prikazu života na Zemlji, gde se autori trude da prikažu autentične okolnosti, birokrate koje naređuju inženjerima, zatim hrabre pilote koji svesno rizikuju živote u nepripremljenim letelicama, napetost u kući i u kontrolnoj sobi. I sve to deluje u redu, ali definitivno nikada ne postaje dovoljno vibrantno.
Otud je film nešto bolji u prikazu samih okolnosti misije, leta i komplikovane evakuacije i tu Kiseljev uspeva da izgradi malo atmosfere survival trilera i da u svemu tome bez sumnje isplasira neke dobro poznate klišee na ubedljiv način.
Štaviše, u tom segmentu postaje zanimljiv čak i onima koji su do kraja upoznati sa okolnostima Leonovljeve misije.
Film je producirao Timur Bekmambetov, i u domenu ruskih komemorativnih filmova, ovaj spada među solidnija ostvarenja. Svakako da treba da ga pogledaju svi one koje zanima tema putovanja u svemit. Kiseljev je sarađivao sa Bekmambetovim na nekoliko projekata ali nažalost do sada nije pokazao da raspolaže veštinom da snimi film koji bi mogao napraviti crossover izvan okvira manje uspelih parafraza američkih filmova. Otud je kapacitet ovog filma da crossoveruje van okvira zainteresovanih space buffova van Rusije minimalan.
* * 1/2 / * * * *
TRACKTOWN Alexi Pappas i Jeremy Teichera je jedna od onih američkih indie komedija koje toliko pokušavaju da budu quirky da na kraju u tome preteraju i samo se nagomilavaju bizarnosti i groteskni detalji. Ko-rediteljka Alexi Pappas igra trkačicu koja je čitav život posvetila atletici i tokom oporavka od jedne povrede otkriva život izvan sporta, uključujući i ljubav. Međutim, autorima je quirk važniji od bilo čega tako da ta čudnovata melodrama koja na kraju započne ne uspeva da zaživi jer reditelji teško razdvajaju važno od nevažnog.
Slično Leni Dunham i ovde rediteljka i glumica voli da se našali na temu vlastitog tela i ono je u ovoj ili onoj formi promeninentno u filmu i deo je njegovog quirka. Moguće je da će ovaj film na neki način doći do pozitivnijih utisaka kod ljubitelja ortodoksnijih indie formi. U domenu filmova o sportu, a naročito atletici, ostaće kao superbizarna fusnota.
* 1/2 / * * * *
YELLING TO THE SKY Victorie Mahoney je zanimljivo snimljen ali nažalost konfuzan indie film o afroameričkoj devojčici koja odrasta u siromašnom i opasnom kraju. Zoe Kravitz je izuzetna u glavnoj uloci, i Victoria Mahoney se trudi da izbegne klišee u prikazivanju tog miljea. Međutim, ono što je uneto izvan klišea nažalost slabije je od mnogih stvari koje su bazirane na klišeima. Teskoba života u kući glavne junakinje deluje usiljeno i potpuno artificijelno kao i mnogi konflikti koje izaziva ili trpi.
Pored glume, na strani ovog filma je fotografija Reed Morano koja je postala izuzetno poznata ove godine zahvaljujući seriji HANDMAID'S TALE.
* * / * * * *
Uh?
Early Cut Of Justice League Deemed "Unwatchable," Substantial Changes Being Made (http://wegotthiscovered.com/movies/early-cut-justice-league-deemed-unwatchable-substantial-changes-made/)
Quote
Poor Justice League (http://wegotthiscovered.com/tag/justice-league). No matter how much good Warner Bros. does, the upcoming pic just can't catch a break. Even after the smashing success (http://wegotthiscovered.com/movies/wonder-woman-soars-past-400-million-domestic-box-office/) of Wonder Woman (http://wegotthiscovered.com/tag/wonder-woman), and a thrilling Comic-Con trailer (http://wegotthiscovered.com/movies/justice-league-best-moments-sdcc-trailer/) for Zack Snyder/Joss Whedon's team-up film that was very promising, negative buzz continues to surround it. That doesn't change today, either, with a follow-up report coming in that expands a bit on what we heard last night.
To recap, yesterday we learned that Warner Bros. was apparently unhappy (http://wegotthiscovered.com/movies/justice-league-reshoots-focused-fixing-cyborg-tone/) with a few things in Justice League. Namely, the tone – which they felt was too dark – and the portrayal of Cyborg. Now, Batman-On-Film has added onto that, telling us that the situation is much worse than it appears. Here's what they had to say:
These reshoots – which are still taking place – are not standard pick-ups/additional photography. Why? Apparently, an early cut of the film was deemed "unwatchable." Thus, substantial changes to the film were ordered.
Though unconfirmed, this is still worrying to hear. Yes, it's reassuring to learn that WB is making big changes in order to whip the project into shape, but this is far from the first report to point towards massive problems with Justice League. Not to mention that when you couple it with what we've been hearing about the director changeover and the rumors circling that, it doesn't exactly give us much confidence that the film will be able to emulate the success that the studio saw with Wonder Woman.
Again, though, Batman-On-Film's report hasn't been confirmed yet and until it is, we'll wait for Justice League to swoop into theaters on November 17th to see for ourselves. After all, reshoots aren't always a bad sign and many blockbusters have went through significant ones and emerged as fantastic finished products (see: Rogue One). At this point, only time will tell.
Beyond 2017 though, and aside from locking down a late 2019 release date (http://wegotthiscovered.com/movies/sdcc-wonder-woman-2-officially-announced-patty-jenkins-returning-direct/) for Wonder Woman 2 (http://wegotthiscovered.com/tag/wonder-woman-2/), Warner Bros. has been coy about its future plans for the DCEU, but there have been rumblings that David Sandberg's Shazam (http://wegotthiscovered.com/tag/shazam/) movie – a film that's seemingly much more light-heartened (http://wegotthiscovered.com/movies/shazam-fun-lighthearted-dceu-movies/) when compared to the rest of WB's superhero output – is next in line to enter production (http://wegotthiscovered.com/movies/shazam-dc-movie-david-sandberg/) ahead of its debut in the early stages of 2019.
Source: Batman-On-Film (http://www.batman-on-film.com/dc-comics-on-film_JUSTICE-LEAGUE_news_Cyborg-reshoots-IGN_8-11-17.html)
Tako je bilo i za WONDER WOMAN :) Seti se zabrinjavajućih izveštaja, kao WB čupa kose, ne znaju šta da rade...
ARMED RESPONSE Johna Stockwella je DTV rad sa Wesley Snipesom u glavnoj ulozi čija uvodna scena pokazuje da je na delu reditelj koji zna šta radi i da u pogledu talenta i iza i ispred kamere, možemo dobiti jedan natprosečan DTV ugođaj. Nažalost, kasnije film implodira iz prostog razloga što za početak žanrovski ne zna šta želi da bude, da li horor ili nešto kao PREDATOR, derivat akcionog filma u kome se tipski junaci bore sa pretnjom iz domena strave i užasa, ili sve treba da bude neki akcioni tehno triler.
Na kraju film zapravo ne biva ništa od toga, a što je najgore, u tom lutanju u potrazi za vlastitim žanrom ne gomila motive, već naprostiv izbegava da se izjasni i na kraju je u pogledu nekih žanrovskih nadražaja, da ne kažem exploitation elemenata, prilično prazan.
Stockwell i ekipa su evidentno nešto želeli da postignu ovim filmom i nešto da kažu. O tome svedoče atipični ljudi u podeli poput Anne Heche na koju nismo navikli u ovakvoj produkciji, kao i ozbiljni pokušaji da se objasni šta je traumatsko jezgro iz krog proističe strava koja sustiže likove. Nažalost, film je potpuno zakazao u onom žanrovskom domenu koji bi trebalo da razradi tu stravu i napetost.
Ipak, kao pokušaj upmarket DTVa, ARMED RESPONSE ima određeni šmek koji treba ceniti.
* * / * * * *
1959. godine studio United Artists pustio je u bioskope niskobudžetni B-film PIER 5, HAVANA Edwarda L. Cahna, crno-beli krimić smešten na Kubu tog vremena. Ovaj film, jedva duži od jednog sata, ne bi imao značajno mesto u istoriji da nije jednog detalja - govori o pokušaju puča protiv Fidela Castra koji organizuju preostale pro-Batistine snage a glavni junaci pokušavaju da ih spreče.
Dakle, Edward L. Cahn je snimio film u periodu kada odnos SAD prema Kubi još uvek nije bio do kraja artikulisan i u ovoj priči Castro je prikazan kao oslobodilac koji je uklonio nedemokratski, korumpirani režim i baš takvi ljudi pokušavaju da ga svrgnu.
Nije ovo jedini film iz neposrednog perioda Kubanske revolucije u kome su američki autori stali na stranu Castra, ali je svakako od svih imao najozbiljniju distribuciju. Šteta što mimo ovog ideološkog ekscesa nema ništa dugo da ga preporuči.
* 1/2 / * * * *
MY COUSIN RACHEL, adaptacija Daphne Du Maurier iz pera i u režiji Rogera Michella, kvalifikuje se za možda i najsabiji rad u opusu ovog reditelja. Naprosto, čini se da je Michell iako velemajstor jednog konzervativnog, akademskog stila, tradicionalno poznat po tome šti ume da izvuče maksimum iz glumaca i priče, čak i u limitiranim žanrovskim formama, ovog puta ne uspeva da obogati literarni predložak često ekranizovane spisateljice.
Naprosto, rekao bih da Michell nije uspeo da napravi atmosferu u svojoj ekranizaciji i da ju je sveo na ređanje događaje u dosta jakom tempu ali potpuno lišeno dinamike u svakom pogledu, i rediteljski i glumački.
Rezultat je jedan film koji nimalo "ne liči" na Michella, a naročito ne na njegovu jasnu viziju i preciznost u obradi priče i likova. Ovog puta, Michell kao da nema šta da kaže i kao da nema ideju kako usmeriti likove. Film nije dosadan ali je jako ravan, mlak, a osnovni odnosi na kojima se priča bazira deluju apsolutno neuverljivo i potrošeno u mnogo boljim izdanjima.
Šteta.
* * / * * * *
BABY DRIVER Edgara Wrighta je filmčina za koju je izuzetno važno što je doživela izuzetan uspeh na blagajnama. U sezoni koja je konačno donela propast velikih franšiza, beskrajnih nastavaka, filmskih univerzuma i sl. Wrightov film se ispostavio kao veliko iznenađenje, hit koji niko nije anticipirao, ali pre svega film koji ima krajnje osobenu poetiku i nikako se ne može ubrojati u mejnstrim.
Naime, BABY DRIVER ima kontakt sa mejnstrimom isto koliko i Refnov DRIVE. Oba komentarišu neke žanrovske obrasce koji su u nekom trenutku bili deo glavnog toka ili okosnica repertoara, oba svemu tome daju autorski pečat koji se ogleda ne samo u intervencijama unutar sadržaja i forme već i u određenim odstupanjima od pravila. Naravno, na zanatskom nivou, Wright je daleko veštiji reditelj od Refna pa je njegov film samim tim i barvurozniji i spektakulraniji, premda proporcionalno zahtevima priče nije nužno skuplji.
U oba slučaja, ima posla sa jednom studijom Amerikane, američke svakodnevice prelomljene kroz vizuru američkog filmskog žanra ali i američkog imaginarijuma par excellence, a to je "film velike pljačke" dat iz vizure vozača. Wright je britanac i snimio je već jedan u Americi, nije Danac kao Refn, ali BABY DRIVER ima senzibilitet evropskog reditelja koji nudi svoju viziju Amerike.
Razlika između Refna i Wrighta u tom uobličavanju svoje vizije Amerike kao lokacije, kulture pa i njene kinematografske slike je u tome što Wright zahvaljujući svomradu u Holivudu nema fascinaciju glumcima, ne okuplja zvezde raznih profila i godišta već upečatljivim igračima okružuje Ansela Elgorta, maltene svoje otkriće u glavnoj ulozi. Dakle, Wright gaji svoju ikonu za razliku od Refna koji je u Goslingu već imao brendiran repro-materijal.
U određenom smislu, BABY DRIVER bi se mogao smatrati sublimacijom svega onoga čime se bavio Walter Hill u jednom filmu, sa tim paradoksom što se sam Hill nikada nije bavio sublimacijom svega što je radio, i što pojedine stvari Wright bolje radi nego što ih je Hill radio a to je pre svega pitanje integracije rokenrola i visokooktanske bioskopske akcije. Međutim, sve ostalo je tu, taj junak koji je na čudnoj ničijoj zemlji između noira i vesterna, u prostoru koji je definisan vanvremenskom Amerikanom, okružen arhetipskim odmetnicima, gubitnicima i zločincima.
Kada film krene jasno je da Wright želi da kontroliše i koreografiše sve kao mjuzikl, i od toga odstupa samo u nekolikim dramskim scenama što ne smeta mnogo ali moglo se i to uraditi na taj način. Međutim, izuzev tih par scena koje je wright prepustio glumcima, film je maestralan u svemu onome kada su njihova tela pod njegovom apsolutnom kontrolom i kada sve što se radi i govori dobija jednu vrstu muzičke dimenzije.
Akcija je uzbudljiva, odlonjena na praktično izvedene akrobacije i u pojedinim deonicama vrlo krvava što iznenađuje ne samo na prijatan već i na visceralan način, odnosno dolazi niotkuda i pojačava efekat onoga što junaci rade jedni drugima.
BABY DRIVER je comeback Edgara Wrighta. Uprkos tome što možemo reći da je ostao unutar svog kanona, dakle i dalje se bavi reinterpretacijom žanrovskih obrazaca kroz vlasiti ključ, od čega je na neki način odstupio jedino u SCOTT PILGRIMu, mada i u njemu možemo prepoznati razne uspostavljene elemente i Hillov STREETS OF FIRE, ovde on vrši lični a ne širi kulturalni proces. Naime, mimo PILGRIMa, Wright se bavio reinterpretacijom žanrovskih obrazaca kroz britanski milje u kome ih je dekonstruisao, parodirao i ponovo sklapao. Ovde on donosi svoje poetiku na lice mesta, na gostujući teren, u američki film namenjen Amerikancima i sa ozbiljnim plasmanom na američkom tržištu i postiže odličan rezultat.
BABY DRIVER ima neobično jak "inostrani" pečat koji nije svojstven britanskim rediteljima u Holivudu. Objašnjenje je izgleda u tome što je sam Wright inspirisan američkim rediteljima koji su danas bitniji u Evropi nego u Americi.
* * * 1/2 / * * * *
Gledaće se!
Nego, da čestitamo na osvojenom priznanju na Festivalu Scenarija!!!!!!!!
Hvala puno!
Sent from my iPhone using Tapatalk
BASKAVIGIN je dokumentarni film sa igranim rekonstrukcijama o zanimljivom događaju koji se zbio 1615. godine kada su baskijski kitolovci provesli sezonu lova na islandskoj obali, da bi potom upali u konflikt sa meštanima i završili masakrirani.
Sam slučaj je neobičan, naročito jer ni Islanđane ni Baske ne zamišljamo kao narode koji su bili u intenzivnom kontaktu a nekmoli u sukobu. Sam film međutim, nudi čudi spoj talking heads postupka sa iznanđujuće ambicioznim ali ipak šupljim igranim ilustracijama.
BASKAVIGIN je nažalost prevashodno televizijski materijal koji govori o zanimljivom ali suštinski ne preterano značajnom istorijskom događaju koji u sebi nema čak ni mnogo bizarnog. Stoga nisam siguran koliko ovakav film može da crossoveruje van Španije i Skandinavije.
* * / * * * *
ATOMIC BLONDE Davida Leitcha iznova pokazuje žestoku rediteljsku limitiranost ovog bivšeg kaskadera. Nažalost, posle ovog filma sve mi više deluje da on nije pravo rešenje za novog Deadpoola jer u njemu su ipak karakteri bili ključni element. Leitch nažalost ima paradoksalan put u karijeri. Naime, u dosadašnjim režijama, dakle i JOHN WICKu i ATOMIC BLONDE imamo glavnog junaka u naslovu, ali paradoksalno najslabiji element njegovih filmova su upravo karakteri.
U ATOMIC BLONDE imamo Charlize Theron a ona je toliko filmična, da je ona sama po sebi film. Uostalom u Millerovom FURY ROADu koji je više bio cirkus nego film, upravo je ona bila sidro koje je to delo ipak učinilo filmom sa nekakvim likom u centru. Nažalost, kod Leitcha, Charlize Theron ne uspeva da "usidri" ništa jer je neozbiljna priča vuče tamo-vamo kao stihija, a ona se pojavljuje u nizu potpuno ravnih, često maltene narativno ispražnjenizh scena ispresecanih scenama tuče u kojima je Leitchu bitno da pokaže kako je to Charlize kicking ass i to je hvale vredno, ali struktura i milje kojih se poduhvatio prosto vape za nešto ozbiljnijim pripovedanjem.
ATOMIC BLONDE je imao zanimljivo polazište. Reč je o ekranizaciji stripa smeštenog u vreme Hladnog rata sa dosta stripovske stilizacije ili persiflaže, ali Leitch nažalost nema istančan rediteljski nerv da to izgura kako treba. Kada svemu tome dodamo da je format od dva sata apsolutno neprilagođen ovakvom sadržaju ili stilizaciji, rezultat je veliko razočaranje.
Leitch je pekao zanat kao Van Dammeov dubler i film ima par upečatljivih akcionih scena, pa svakako da fanovi akcije treba da ga vide. Međutim, materijal koji se obrađuje imao je veće mogućnosti a Leitch ih nije ni načeo.
* * / * * * *
pustili su trejler pre wonder woman. krš potpuni. zar ti to nije bilo jasno iz trejlera?
Quote from: Agota on 20-08-2017, 20:01:07
pustili su trejler pre wonder woman. krs potpuni. zar ti to nije bilo jasno iz trejlera?
Nisam tako pametan kao ti...
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fs2.quickmeme.com%2Fimg%2Fbd%2Fbdb61b98920700071a41385d2ca33a50b84ee413015c9bc784dad6bab4359db3.jpg&hash=ae529a0d534d75447c4d9be19240d313367fb6de)
WHAT HAPPENED TO MONDAY Tommy Wirkole je novi Netflixov Original. Reč je o SF akcijašu smeštenom u 2073. godinu, u period kada je došlo do prenaseljenosti na planeti usled nus-efekata GMO hrane. Uvodi se politika jednog deteta a svi prekršioci bivaju kažnjeni oduzimanjem i hiberniranjem dece za "bolja vremena".
Iskreno, nije mi nikada delovalo da će Wirkola dobaciti daleko, ali WHAT HAPPENED TO MONDAY je jedan od onih filmova kakvi nam nedostaju, a to su loopy SFovi srednjeg budžeta koji nastaju negde između Amerike i Evrope. WHAT HAPPENED TO MONDAY je snimljen na engleskom ali glavnu ulogu i to sedam likova igra Noomi Rapace koja će ove godine imate jednu tiho redefinišuću sezonu. Noomi Rapace je u Aptedovom UNCLOCKEDu pokazala da ima kapaciteta za akcionu heroinu a u WHAT HAPPENED TO MONDAY to dodatno razrađuje.
Noomi Rapace se nalazi pred više izazova u ovom filmu. Prvo igra ulogu koja zahteva dosta harizme i borilačke ubedljivosti, ali sa druge igra i sedam različitih likova. Na oba izazova, Noomi Rapace kao prevashodno karakterna glumica uspeva da odgovori i da čak tih sedam likova koje igra dosta suptilno nijansira, ako imamo u vidu čisti obim zahvata.
Wirkola je intimno možda ubeđen da je snimio film koji je superinteligentna dickovska diverzija, i on to nije, ali ono što jeste je mišićavi soft-verhoevenovski rad, koji u sebi nosi pomalo one SF naivnosti iz dana SOYLENT GREENa ali i dosta bespoštedne akcije i suspensea.
Film je snimljen u Rumuniji. Valuta koja se koristi 2073. je euro. I taj euro-šmek je prisutan u detaljima dizajna. Međutim, engleski je glavni jezik a rediteljski pristup je holivudski, dakle Wirkola ga je tempirao za globalnu distribuciju. Sudeći po evropskim producentima koje je okupio, rekao bih da Netflix nije bio izvorni cilj kao doistributer ali sada je sasvim sigurno da će baš zahvaljuući Netflixu ovaj film dobiti adekvatan globalni exposure koji svakako zaslužuje.
Do kraja godine, Noomi Rapace čeka Ayerov BRIGHT. Sa UNLOCKED i WHAT HAPPENED TO MONDAY, nema sumnje da se potvrdila kao prvoklasna žanrovska heroina koja može da ozbilno "zaglumi" ako zatreba.
* * * / * * * *
The Punisher: The Bloody Legacy of Marvel's First Superhero Movie (http://www.denofgeek.com/us/movies/the-punisher/246961/the-punisher-the-bloody-legacy-of-marvels-first-superhero-movie)
Nekarakteristično za (aktuelni) Cracked, odlično napisan tekst:
I Went To North Korea: What You've Heard Vs. What I Saw (http://www.cracked.com/blog/i-heard-lot-crazy-things-about-north-korea-so-i-went/)
"for a society that supposedly scorns capitalism, North Korea is very good at filtering tourists into places where they can excitedly buy postcards and art prints that depict their own culture's demise, among other souvenirs" :|
EXCLUSIVE: Warner Bros and DC are in the early stages of another Batman Universe spinoff movie, this one telling the origin story of the signature villain The Joker. The studio has set The Hangover's Todd Phillips to co-write a script with 8 Mile scribe Scott Silver. Phillips will direct the movie, and Martin Scorsese will produce it with Phillips. This will be the first film under a new banner that has yet to be named in which WB can expand the canon of DC properties and create unique storylines with different actors playing the iconic ch
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jebote, da mi je neko rekao pre trideset godina da će u 2017-oj od tri najplaćenija holivudska glumca jedan biti rvač a dvojica brejkdenseri, moj život bi sigurno išao sasvim drugim tokom (http://www.digitalspy.com/movies/guardians-of-the-galaxy/news/a836226/highest-paid-marvel-superhero-revealed-forbes/).
Kao neko ko je odrastao uz WHO DARES WINS Iana Sharpa, i seća se prvog gledanja tog filma pre četvrt veka kao da je bio juče, sa velikom pažnjom sam dočekao 6 DAYS, realističku rekonstrukciju opsade iranske ambasade koju potpisuje Toa Tucker. Sharpov film je imao Lewisa Collinsa u glavnoj ulozi i prikazivao je SAS u jednom fikcionalizovanom svetlu, smeštajući se u desni spektar tačerističkog pogleda na svet. WHO DARES WINS bio je jedan od onih filmova koje bi verovatno rado plasirale vlasti u stripu V IS FOR VENDETTA.
6 DAYS je skrupuloznija realistička rekonstrukcija koja prati četiri linije dešavanja - policijskog pregovarača Maxa Vernona, SASov tim koji se sprema da upadne u ambasadu i novinarku koja stoji pred zaposednutom zgradom i prati dešavanja. Pomalo ima i četvrtog toka a to su događaji u samoj ambasadi. Toa Tucker ni u jednom trenutku ne uspeva da zaista zaiskri, i da pretvori 6 DAYS u supernapetu priču iz istorije borbe protiv terorizma.
Međutim, s druge strane, rekonstrukcija dešavanja, vremena, načina razmišljanja je vrlo detaljna, vrlo pregledna, u pojedinim aspektima fetišistička i 6 DAYS mi deluje kao odličan materijal za mali ekran, za koji kao da je i sniman u nekoj elitnoj BBC produkciji. Ako se na takav način gleda ova priča, onda svakako i zaslužuje višu ocenu.
Glumačka podela koju prdvode Mark Strong, Jamie Bell i Abbie Cornish je na visokom nivou sa odličnom podrškom starijih sporednjaka. Toa Tucker pokušava da bude taksativan i da vrlo precizno isprati protok vremena u svojim paralelnim radnjama pa možda i u tome možemo tražiti razlog što su neke od njih više stavljene u funkciju dokumentaristike nego suspensea.
Pa ipak, kada dođemo do onoga što dele 6 DAYS i WHO DARES WINS a to je finale u kom SASovci upadaju u zgradu, Toa Tucker ga radi dobro i izuzetno ubedljivo, pokazujući sve gafove, saplitanja i greške koje su se desile tokom ove - zapravo- uzorno izvedene akcije spasavanja. U tom delu prirodno i puls filma skače.
6 DAYS je film koji treba videti, a za one koje zanimaju ove teme gledanje je naravno neophodno.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-08-2017, 16:39:03
BABY DRIVER Edgara Wrighta je filmčina za koju je izuzetno važno što je doživela izuzetan uspeh na blagajnama. U sezoni koja je konačno donela propast velikih franšiza, beskrajnih nastavaka, filmskih univerzuma i sl. Wrightov film se ispostavio kao veliko iznenađenje, hit koji niko nije anticipirao, ali pre svega film koji ima krajnje osobenu poetiku i nikako se ne može ubrojati u mejnstrim.
Naime, BABY DRIVER ima kontakt sa mejnstrimom isto koliko i Refnov DRIVE. Oba komentarišu neke žanrovske obrasce koji su u nekom trenutku bili deo glavnog toka ili okosnica repertoara, oba svemu tome daju autorski pečat koji se ogleda ne samo u intervencijama unutar sadržaja i forme već i u određenim odstupanjima od pravila. Naravno, na zanatskom nivou, Wright je daleko veštiji reditelj od Refna pa je njegov film samim tim i barvurozniji i spektakulraniji, premda proporcionalno zahtevima priče nije nužno skuplji.
U oba slučaja, ima posla sa jednom studijom Amerikane, američke svakodnevice prelomljene kroz vizuru američkog filmskog žanra ali i američkog imaginarijuma par excellence, a to je "film velike pljačke" dat iz vizure vozača. Wright je britanac i snimio je već jedan u Americi, nije Danac kao Refn, ali BABY DRIVER ima senzibilitet evropskog reditelja koji nudi svoju viziju Amerike.
Razlika između Refna i Wrighta u tom uobličavanju svoje vizije Amerike kao lokacije, kulture pa i njene kinematografske slike je u tome što Wright zahvaljujući svomradu u Holivudu nema fascinaciju glumcima, ne okuplja zvezde raznih profila i godišta već upečatljivim igračima okružuje Ansela Elgorta, maltene svoje otkriće u glavnoj ulozi. Dakle, Wright gaji svoju ikonu za razliku od Refna koji je u Goslingu već imao brendiran repro-materijal.
U određenom smislu, BABY DRIVER bi se mogao smatrati sublimacijom svega onoga čime se bavio Walter Hill u jednom filmu, sa tim paradoksom što se sam Hill nikada nije bavio sublimacijom svega što je radio, i što pojedine stvari Wright bolje radi nego što ih je Hill radio a to je pre svega pitanje integracije rokenrola i visokooktanske bioskopske akcije. Međutim, sve ostalo je tu, taj junak koji je na čudnoj ničijoj zemlji između noira i vesterna, u prostoru koji je definisan vanvremenskom Amerikanom, okružen arhetipskim odmetnicima, gubitnicima i zločincima.
Kada film krene jasno je da Wright želi da kontroliše i koreografiše sve kao mjuzikl, i od toga odstupa samo u nekolikim dramskim scenama što ne smeta mnogo ali moglo se i to uraditi na taj način. Međutim, izuzev tih par scena koje je wright prepustio glumcima, film je maestralan u svemu onome kada su njihova tela pod njegovom apsolutnom kontrolom i kada sve što se radi i govori dobija jednu vrstu muzičke dimenzije.
Akcija je uzbudljiva, odlonjena na praktično izvedene akrobacije i u pojedinim deonicama vrlo krvava što iznenađuje ne samo na prijatan već i na visceralan način, odnosno dolazi niotkuda i pojačava efekat onoga što junaci rade jedni drugima.
BABY DRIVER je comeback Edgara Wrighta. Uprkos tome što možemo reći da je ostao unutar svog kanona, dakle i dalje se bavi reinterpretacijom žanrovskih obrazaca kroz vlasiti ključ, od čega je na neki način odstupio jedino u SCOTT PILGRIMu, mada i u njemu možemo prepoznati razne uspostavljene elemente i Hillov STREETS OF FIRE, ovde on vrši lični a ne širi kulturalni proces. Naime, mimo PILGRIMa, Wright se bavio reinterpretacijom žanrovskih obrazaca kroz britanski milje u kome ih je dekonstruisao, parodirao i ponovo sklapao. Ovde on donosi svoje poetiku na lice mesta, na gostujući teren, u američki film namenjen Amerikancima i sa ozbiljnim plasmanom na američkom tržištu i postiže odličan rezultat.
BABY DRIVER ima neobično jak "inostrani" pečat koji nije svojstven britanskim rediteljima u Holivudu. Objašnjenje je izgleda u tome što je sam Wright inspirisan američkim rediteljima koji su danas bitniji u Evropi nego u Americi.
* * * 1/2 / * * * *
Pogledala večeras. Predobar je! Malo su ga preterali sa Buddyijem, al tako valjda mora...Odličan!
PLUS Thurman & Sidney Sewell! :D
Warner Bros. is developing an untitled tentpole movie starring Jared Leto as the Joker and Margot Robbie as Harley Quinn.
Glenn Ficarra and John Requa, who direct and exec produce NBC's "This Is Us," are in final negotiations to direct the villain movie as part of the expanding DC Entertainment universe.
Leto and Robbie will reprise the roles they played in the studio's 2016 super-villain mash-up "Suicide Squad." The studio has not unveiled any logline other than a "criminal love story."
And the Joker-Harley Quinn project is separate from Warner's recently unveiled standalone Joker origin movie being developed as a potential directing vehicle for Todd Phillips of "The Hangover" — which will not star Leto.
Sent from my iPhone using Tapatalk
STIĆI PRE SVITANJA je mišićavo režiran film o bekstvu političkih zatvorenika iz kaznionice Sremska Mitrovica, inspirisan istinitim događajima i knjigama Paška Romca i Stanke Veselinov. Film je režirao Aleksandar Đorđević, žanrovsjki specijalista mahom vezan za televiziju koji je kroz OTPISANE izvršio potpunu reinvenciju partizanskog filma, odnosno estetike prikazivanja ilegalnih dejstava i NOBa generalno, a scenario je napisao Vlastimir Radovanović koji je uradio slične stvari sa filmom SAŠA i u saradnji sa Hajrudinom Krvavcem.
Dakle, Paško Romac i Stanka Veselinov su dobili ekipu vrsnih žanrovskih specijalista i njih dvojica su opravdali poverenje. STIĆI PRE SVITANJA je u suštini kamerni, sveden film velikog bekstva, sa dosta napetosti, šarmantnim junacima, dinamičnim i dijaboličnim negativcima. Bata Živojinović, Branko Đurić, Čedomir Petrović, Bekim Fehmiu i Radoš Bajić igraju jezgro ekipe ilegalaca u zatvoru i među njima je Đorđević izgradio odličnu atmosferu među tipskim ali ipak nijansiranim likovima. Isto važi i za negativce - upravnik zatvora kog igra Velimir Životić je mlak kraljev službenik, sklon kompromisu, pa čak i humanim gestovima, ali njegov prvi saradnik kog igra Slobodan Lobi Dimitrijević je dijabolični negativac koji posle pada Kraljevine postaje ustaški upravnik zatvora.
U paralelnoj radnji prikazano je delovanje komunističkih ilegalaca koji pomažu ekipi u zatvoru, logistički i obaveštajno, a među njima je i lik ilegalke Vere koji je inspirisan Stankom Veselinov a igra je Zlata Numanagić, jedna od alumnusa iz OTPISANIH. Zanimljivo je inače da je Stanka Veselinov jedna od komunističkih funkcionerki koja je najčešće porikazovana na filmu. Njeno delovanje inspirisalo je i lik u filmu BEKSTVA Radoša Novakovića koji se bavi sličnom temom, a snimljen je 1968. godine. Zatim, tu je STIĆI PRE SVITANJA iz 1978. godine i konačno televizijski film DOSIJE 128 iz 1998. godine. Dakle, u intervalu od trideset godina, njena sudbina je tri puta ekranizovana, od toga dva puta teme iz ilegalnog rada a jednom posleratna obaveštajno-romantična afera. U sva tri slučaja, Stanka Veselinov je bila fikcionalizovana, ali je isto tako zanimljivo da su svaki put aluzije autora na nju bile potpuno jasne. Sva tri filma se takođe stilski razlikuju. Slučaj ekranizacija Stanke Veselinov, i način na koji je njen lik bio fikcionalizovan, zapravo može biti tema zasebnog eseja. Naročito je zanimljivo to da sve ekranizacije njenih životnih situacija dolaze u vreme pošto je bila osramoćena a zatim rehabilitovana 1966.
Direktora fotografije je Dušan Ninkov. Đorđević je od njega tražio dosta pokreta kamere, snimanja iz ruke, i film je energičan, vrlo nesporedan u prikazivanju likova i akcije. Kao ni u scenariju, tako ni u kadriranju, nema viškova, sve je u funkciji priče i kreiranja napetosti. Otud ne čudi da STIĆI PRE SVITANJA nema tipičnu komemorativnost koja bi se očekivala od ekranizacije čuvenog bekstva iz avgusta 1941. godine, i što bi se moglo reći da je na njemu primenjen stilski postupak akone identičan a ono vrlo blizak OTPISANIMA.
Uprkos tome što se može sumnjati u punu istorijsku verodostojnost filma, čim su i imena izmenjena, ono što je nesporno jeste da uprkos "otpisanizaciji" priče, ona nimalo nije pojednostavljena ili banalizovana te da obiluje zanimljivim detaljima. Recimo, ilegalna komunistička mreža pred okupaciju je prikazana kao vrlo ozbiljno, sa sve "krticama" unutar policije i sposobnošću da naprave buku u štampi zbog kršenja prava političkih zatvorenika. Dakle, prikaz ilegalne komunističke mreže unekoliko odksače od tipične slike nemoćnih pravednika koji nemaju nikakve mogućnosti i prava kao u većini drugih ekranizacija. Jedan od najboljih mikro-preokreta u filmu upravo se bazira na tezi o rasprostranjenosti komunističkih agenata.
STIĆI PRE SVITANJA je film koji nema veliku reputaciju ali verujem da zaslužuje "rehabilitaciju", kao i ličnost koja ga je inspirisala.
* * * / * * * *
BUSHWICK Cary Murniona i Jonathana Millota je ambiciozan B-film koji je imao premijeru na Sundanceu. Sada je aktuelniji nego ikad jer je njegova premisa, iz domena fantastike prešla u zbilju posle incidenata u Charlotesvilleu. Naime, BUSHWICK govori o danu koji počne kao i svaki drugi a onda njujorški kraj Bushwick postaje poprište bitke iz novog američkog Građanskog rata. Naime, nekoliko država Juga, odnosno Bible Belta se ujedinjuje u nameri da izvrši secesiju i napravi društvo koje će se vratiti "idejama očeva". U sklopu toga šalju i privatnu vojsku u Njujork ne bi li tamo napravili bazu za svoja dejstva i odatle vršili pritisak na Predsednika da prizna secesiju.
Ono gde greše je što računaju na razjedinjost multietničkog Bushwicka ali zapravo ispostavlja se da je to snaga u odbrani hooda od secesionista. Pitanja rase i multietničnosti vrlo su prominentna u ovom politički angažovanom akcijašu koji u sebi nosi dosta carpenterovske atmosfere, ali su isto tako plasirana u taman dovoljnoj meri. Ipak, primarna tema ostaje spremnpost odnosno nespremnost savremenih ljudi da reaguju i snađu se u intenzivnom sukobu kakav bi bio eventualni novi Građanski rat.
Akcioni heroj i nekadašnji rvač Dave Bautista koji pravi ime po obodima Marvela igra ratnog veterana-marginalca koji vodi zbunjenu belu devojku kroz zaraćeni Bushwick. Iako je postavka umnogome carpenterovska, Bautistin lik definitivno nije Snake Plissken. Reč je o grubijanu zlatnog srca koji ne govori mnogo ali je istovremeno nezgrapan i efikasan. Bautista je dobio izazovan glumačka zadatak i jako dobro ga je izneo pokazavši da ima dosta širok glumački dijapazon za nekoga ko nije karakterni glumac.
Murnion i Millot u pogledu inscenacije akcije pokušavaju da prevaziđu nizak budžet time što će se osloniti na sada aktuelnu estetiku kadar sekvenci. Ovo nije novi CHILDREN OF MEN i nema nijednog set-piecea tog nivoa spektakularnosti ali je film vrlo inteligentno postavljen i to mu se mora priznati. Iako je dinamičan i estetizovan na zanimljiv način, film nema eskapistički ton kao PURGE serijal, već je nešto trezveniji.
Otud i pobuna Originalista sa Juga stoji dosta solidno na ničijoj zemlji između McGuffina i teme filma, isto kao i tema multietničnosti, taman onoliko koliko treba a film očuva svoj žanrovski integritet ali i neprikriven politički angažman.
BUSHWICK verovatno nikada neće doći kod nas u nekoj formi koja će biti relevantna našim kritičarima, premda mislim da bi vredelo uvrstiti ga na FEST uprkos tome što je leakovao, ali da su ovo osamdesete stranice Džuboksa ili Ritma bi ga sigurno pratile opširnim tekstom.
* * * / * * * *
Ode nam Tobe Hooper... Veliki bećar...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jako me je obradovao povratak buddy akcijaša na vrh američkog box officea, pa makar proisticao iz toga što je ovogodišnja poseta bioskopima u Americi generalno u krizi. THE HITMAN'S BODYGUARD Patricka Hughesa je baš old school buddy akcijaš. Reditelj trećih EXPENDABLESa, pokazuje da nije slučajno bio odabran za taj posao. Kvantitet i kvalitet akcije u filmu su na visokom nivou, i ako imamo u vidu prijavljeni budžet od 30 miliona dolara, rekao bih da je svaki dolar na ekranu. Ryan Reynolds i Sam Jackson se u akciji odlično snalaze a to naročito važi za Reynoldsa koji je u punoj fizičkoj formi tako da je ubedljiv u scenama tuča, potera itd.
Drugi bitan element filma je humor koji je u tradiciji buddy filma ponekad i obnoksiozan, ali kada su Ryan i Sam tu uglavnom je solidan. To je uostalom stvar na koju su nas navikli veliki ali i nešto malo manji prethodnici THE HITMAN?S BODYGUARDa. No, ako imamo u vidu generalnu derivativnost ideje kojom se vodi ekipa ovog filma, možemo slobodo reći da je THE HITMAN'S BODYGUARD na nivou scenarija mnogo smisleniji, pa čak i svežiji nego što bi se očekivalo. Inače, ovaj scenario je bio zapažen na Black Listu pre nekoliko godina. Ne znam koliko je trasformacija prošao od te faze do ekrana, a rekao bih da se radilo na "pojačavanju humora", ali da smo u osamdedesetim ili devedesetim taj scenario bi bio plaćen zlatom i ne bi se ni našao na Black Listu.
THE HITMAN'S BODYGUARD spada u britansku fazu produkcije Avija Lernera uz naslove kao što su CRIMINAL i LONDON HAS FALLEN. Ovde se ponovo kombinuju britanski tax incentivei i ekipe, sa bugarskim, a zbog zapleta i sa holandskim. Ryan Reynolds i Gary Oldman su uostalom veterani upravo iz CRIMINALa koji je za mene bio jedan od prijatnijih radova prošle sezone.
Zanimljivo je da Hughes po drugi put snima film u kome bitnu ulogu u zapletu ima Haški Tribunal koji se sprema da sudi ubici u službi nekog post-sovjetskog despota. Za razliku od EXPENDABLESa 3 gde je to bila postsovjetska despotija u kojoj se govori srpski, ovde se dosta drsko govori o Belorusiji, pa ne znam da li će biti neke uobičajene reakcije koje imaju tamošnji režimi kada ih potkače američki filmovi. U ovom konkretnom sluačju međutim prilično je glupo potkačinjati Belorusiju jer se ni približno slični sukobi tamo nisu dešavali.
Film donosi nekoliko izuzetnih akcionih set-pieceova u kojima Avijevi specijalisti pokazuju svoju vrhunsku pripremljenost, među njima je i deo ekipe sa kojom smo radili JESEN što mi je takođe izuzetno drago. Svakako da potere u Amsterdamu i paralelni obračun u Hagu ostaju među najefektnijim akcionim sekvencama ove sezone.
U periodu kada je buddy akcijaš zapravo zamro i kada je bio oživljavan u jednom nostalgičnom ključu, Hughes snima jedan suštinski B-film i uspeva da mu podari novu dozu života. svemu tome su svakako doprineli Reynolds i Jackson koji su izuzetno raspoloženi za nadigravanje. Uprkos nekim sitnim viškovima, THE HITMAN'S BODYGUARD je dvočasovni eskapizam koji će biti rado gledan.
* * * / * * * *
Atomic Blonde uošte nije tako loš kako me je Cripple naplašio.
Naravno, nije ovo neki sad neki novodobni klasik špijunskog/ akcionog filma ali je pristojnjikav akcijaš sa željom da bude ozbiljniji špijunski film nego što je uspeo da ispadne. Leitch, fakat, mnogo sigurnije radi akciju i stantove nego što mu idu karakterni momenti, ali akcija je brizantna i briljantna i za mene je bilo pravo zadovoljstvo gledati hard R film u bioskopu u kome pritom ima i para da se realizuju stvari koje direct to DVD produkcija - kojoj film po duhu najpre pripada - naprosto ne bi imala budžeta da odradi.
Prvo da se složim da film ima slabosti, pre svega u pogađanju duha koji mu je strip postavio kao predložak. Johnstonov i Hartov crno-beli strip je mnogo više oslonjen na klasične špijunske trope iz zlatnog doba The Spy Who Came in From the Cold nego na džemsbodnovske stilizacije. Atomic Blonde dosta časno koristi najveći deo zapleta i karakterizacija iz stripa ali zatim pokušava da to nadgradi neo-retro-špijunskim coolom na razmeđi Kingsmana (čiji trejler smo ponovo gledali pre filma i deluje spektakularno) i MF UNCLE, ali i da se pozove na Make-James-Bond-Great-Again estetiku psihopatske nemilosrdnosti koju je Casino Royale onako uspelo provlačio. Treba časno reći da je Leitchov film nešto uspeliji u domenu stila nego supstance i ovo zapravo ne mislim na neki odveć loš način, mislim da su scenografija, kostimi i koreografija veoma uspeli - film uspeva da ne bude prestilizovan što je zamka u koju znaju da upadaju period piece radovi na sve strane - ali da svakako postoji prazan hod u domenu finije postavke likova i njihovih odnosa.
Ovde pre svega zaista mislim na to da kad imate dve prilično moćne glumačke mašine u centru priče, jeste problem ako sa njima ne uspevate da posredujete sentiment koji je centralna poenta filma a koji je em već sažvakan i pripremljen za serviranje od strane predloška i koji je pritom vezan za ikoničke istorijske trenutke koje u ovom trenutku svi svesno ili nesvesno revalorizujemo u svojim glavama pitajući se da li je istorija u kojoj živimo actually najpametnija od svih mogućih.
Ne može da se kaže da se glumci ne trude. Makavoj pogotovo pritiska po gasu i pokušava da pokaže to gone native/ off the reservation ludilo koje se intenzivira sa približavanjem kraja hladnog rata, a Teronova svakako dosledno radi svoju ledenu možda-sam-zapravo-psihopata bezosećajnost i strast u trenucima akcije koja je više pokušaj da se nešto oseti nego stvarna potraga za pravdom. Ali da to nije dovoljno dobro povezano u jasno posredovan narativ o besmislenom minijaturnom ratu na kraju besmislenog hladnog rata i besmislenim sudbinama ljudi koji sve vreme, kao, vuku neke poluge moći - pa nije idealno. Poruka se dobije, ali više kroz tekst nego kroz neki stvarni filmski postupak u kome bi nam glumci stvarno prodali tragediju koju su suviše umorni i da komentarišu na kraju.
Ali dobro, na planu scenografije, kostima i posredovanja perioda, mislim da je film solidno uspeo. Iako je ovo relativno "romantičan" špijunski film, autori su se oduprli iskušenju da ga zakite hi-tech ukrasima koji bi bili anahroni i pravdali se potrebom da publika gleda nešto što joj je poznatije. Odeća i frizure nisu BAŠ 1989-style, pogotovo kod glavnih junaka ali, goloruki narod i klinci koji se unaokolo muvaju sasvim mogu da prođu, kao što mogu i automobili, hotelske sobe, stanovi, zgrade i kolorit koji je očigledno artificijelan, ali možda i uspeliji u pogađanju centralne "poruke" filma nego što je sama režija. Muzika je takođe, agresivno '80s, od New Orderovog Blue Monday pa do Ministryjeve Stigmate (sa usputnim stanicama na Siouxie and the Banshees, Depeche Mode, pa i The Cure, doduše u nemoj verziji), ali ovo je danas ionako trend u savremenom filmu.
Kako rekoh, akcija je bez sumnje najuspeliji element paketa i ovde ne samo da imamo solidno opravdan R rejting nego i demonstraciju toga kuda će možda Deadpool 2 da ide. Hoću da kažem, ja, koliko god to potkazivalo moju boles' utemeljenu gledanjem krvoločnih akcijaša osamdesetih godina, volim da vidim film koji estetizuje ekstremno nasilje i Atomic Blonde mi je u tom smislu lep bridž između Hardcore Henryja i dolazećeg nastavka Kingsmana. Leitch vrlo lepo shvata da i ekspolatacija ima svoje estetske vrhunce i trudi se da drži najveći deo akcije u njihovoj blizini, pazeći na likovnost prikaza udaraca ili krvavih fleka koje proizvodi visokokalibarsko oružje više nego na njihovu pornografsku transparentnost. Pritom, rad kamere je izuzetno ambiciozan, pogotovo na sceni na stepeništu (koja mi je, putem trejlera, i prodala ovaj film da ga vidim u bioskopu umesto da ga čekam na HBO) koja je urađena iz kadra (ili barem digitalno montirana da tako izgleda) i sadrži izuzetno poštenu, visceralnu akciju i odličan kaskaderski rad. Kaskaderi su, razume se, i inače zvezde ovog filma i sve akcione scene se oslanjaju na ljude koji zaista izvode brutalne i zahtevne fizičke poteze radije nego na gimiki kadriranje ili brzu montažu. Meni ovo MNOGO znači, pogotovo što mi je John Wick pravio problem zahvaljujući Keanuovoj i dalje slaboj fizičkoj uverljivosti i krutosti. Atomic Blonde ima glumce i stantprsone koji su veoma ubedljivi u tučama i pucnjavi a Leitch je i napredovao sa strane samog snimanja i montaže pa je ovo film koji može da se ponosi svojim stilizacijama i akcionim jelovnikom.
Posebno valja pohvaliti koreografe koji 99% vremena pronalaze način da nam prodaju ideju o ženi koja redovno u tuči pobeđuje muškarce koji su primetno teži i viši od nje. U jednoj jedinoj sceni film posrne i prikaže nam tuču u kojoj je jasno da je "besmislena" i da bi Teronova morala da bude poražena posle desetak sekundi jer je u pitanju "čist" fajt, bez propova ili mogućnosti da se koristi okruženje da se nadoknadi razlika u masi i visini (kako to inače u ostalim scenama biva), ali se donekle ova scena iskupljuje time što Teronova ovu borbu faktički gubi (pričam o sceni u bioskopu gde se prikazuje ni manje ni više nego - Stalker).
Sve u svemu, daleko od remek dela, ali film koji mi je bio sasvim prijatan, nije me smorio iako nije uspeo da sasvim pogodi svoj špijunski sentiment, ali je makar ambiciozno krenuo u pripovest o tužnim obaveštajnim sudbinama u vremenu promene istorije (koju skoro ni jedna obaveštajna služba nije, kažu, tačno predvidela) i uspeo da provuče dobre stilizacije i akciju. Više pluseva nego minusa sa moje strane.
E, sad, da vidimo i taj Bejbi Drajver a i Cripple me je ohrabrio ovim prikazom Hitman's Bodyguarda koji inače dobija vrlo loše kritike a meni se trejler dopao...
Mehmete, mislim da ćeš umeti da ceniš THE HITMAN'S BODYGUARD. To je ta naša krvna grupa.
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE TANK Kellie Madison je još jedna od aproprijacija Ballardove priče THIRTEEN TO CENTAURUS, nažalost ovog puta, u verziji koja traje 85 minuta i nije previše opterećena smislom.
Junaci su zatvoreni u nekom tubusu na zaleđenom Severu i simulirau let na Mars a onda polude jer su usamljeni, teško podnose stres, kreću da se konfrontiraju itd.
Nema mnogo naročite motivacije ni zašto svemirska agencija podržava ovakav eksperiment niti ima nešto mnoho motivacije zašto se junaci izbezume osim što je eto teško biti izolovan.
Tako da THE TANK luta od opšteg mesta do opšteg mesta bez neke naročito vešte realizacije. Jack Davenport sa američkim akcentom igra glavni lik, komandanta misije, ali njegova bleda rola kao da postavlja ton glume u čitavom filmu.
THE TANK je želeo da bude kamerni triler, ali su mu nekako svi neophodni elementi za ikakav efekat izmakli. Šteta.
* 1/2 / * * * *
ŽARKI Đorđa Kadijevića jedan je od prvih i poslednjih pokušaja kinematografije u Pančevu pre nego što ju je obnovio Milan Todorović sa svojim filmom ZONA MRTVIH. Reč je o filmu koji je po osnovama svog nastanka komemorativan ali je po svom izrazu umetnički vrlo ambiciozan i sa potencijalom za višeslojno čitanje.
Ovaj film iz 1970. donosi niz vrlo interesantnih postupaka, ne samo u pogledu priovedačkih tehnika,već i na nivou sadržaja.
U određenom smislu, ŽARKI možemo posmatrati kao svojevrsni rimejk PRAZNIKA Đorđa Kadijevića koji je snimljen tri godine ranije. U PRAZNIKU grupa raspojasanih četnika spasava a onda ubija američke pilote tokom seoskog slavlja, dočim ovde grupa folksdojčera i mađarskih nacista meštana zarobljava i muči lokalnog partizana sa namerom da od njega izvuku informacije ili ga naprosto slome. Uprkos svojoj nadmoći oni u tome ne uspevaju.
Ovo kada se prepriča zvuči kao plakatski film, ali ŽARKI je sve samo to nije. Naime, ovo je egzistencijalistička priča o otporu i kolebljivosti onih koji su nadmoćni. Glavni junak je pasivan kroz maltene ceo film, ali vodi se svojim životnim principom, ne želi da se prepusti i umre na način na koji žele njegovi krvnici i Kadijević iz svega toga uspeva da izgradi jednu dublju priču o snazi čoveka, otpora, volje i zla.
ŽARKI je na špici označen kao komemorativni film ali je po svom duhu sve sem toga. Proizveo ga je pančevački Kino klub a estetika filma je kinoklubaška i crnotalasovska. Ovo je film stanja, izuzetno atmosferičan, sa razbarušenim mizanscenom, spontanošću u kompoziciji kadrova, karakterima koji odstupaju od bilo kakve ideološke matrice, i pričom koja samo kada se prepriča deluje ideološki "podobno" ali kada se gleda, što je i primarno za film, deluje vrlo autentično. Štaviše, u ponašanju glavnog junaka samo u tragovima možemo naslutiti da je on partizan. Samo u par dijaloških detalja možemo da identifikujemo kom pokretu otpora on pripada.
Otud je ŽARKI vrlo subverzivan film jer praktično subvertira formu komemorativnog filma u jednu univerzalnu priču o otporu koja nije isključivo vezana za antifašizam, čak naprotiv, primenjiva je na okolnosti svake represije među ljudima koji se dobro znaju u svojoj zajednici.
Dušan Janićijević igra nacistu koji je usto i Nemac i njegov lik je dat kao agens koji utiče na događaje sa strane, daje im ton, ali prepušta lokalcima da jedni drugima nanose zlo, i to je vrlo zanimljivo rešenje. Janićijević je igrao sličnu "mračnu" rolu i u PRAZNIKU, ipak sa drugim predznakom.
Paradoksalno, možemo reći da je Kadijević podmetnuo rimejk PRAZNIKA kao svojevrsni komemorativni film, i da je iznova snimio jedno od svojih najkontrovverznijih dela u formi nečega što je režim želeo.
Direktor fotorgrafije na ovom filmu je Milorad Marković i uradio je odličan posao zamenjujući Kadijevićevog nezamenjivog saradnika Aleksandra Petkovića.
Zahtevnu glavnu ulogu igra Jovan Janićijević Burduš a partner mu je u najevećem delu Pavle Vujisić. Interesantno je međutim kako Kadijević u ovom filmu tretira najveće zvezde filma. Bata Živojinović i Ljuba Tadić ginu u uvodnoj sekvenci, u maniru filma PSYCHO, i tada film kao da biva "prepušten" Kadijevićevom stock companyju ali u filmu i dalje ostaje jedan superstar partizanskog filma - Ljubiša Samardžić - i to u ulozi kolebljivog mađarskog naciste, sve vreme u crnoj uniformi i sa kukastim krstom na ruci.
ŽARKI u pogledu poigravanja simbolima deluje maltene kao neka Laibachova subverzija sa tim transformacijama konteksta u kojima se pojavljuju glumci, premda je Bata Živojinović odigrao svoju dozu Nemaca i kvislinga u karijeri.
Ovaj Kadijevićev film spada u njegova zaboravljena ostvarena ali zaslužuje da se iznova pogleda i promisli. U ovom filmu ima puno zanimljivih detalja, ali to je u krajnjoj liniji manje važno. Svi ti autocitati, reference i promene konteksta ne bi imali previše smisla da ovo nije jedan autonoman i istinski dobar film.
* * * / * * * *
Ђ. Кадијевић: "Ја тај филм не сматрам својим. Као да га нисам ни снимао. Желим да се он уопште не помиње у случају сећања на моју маленкост, ако га уопште заслужујем. Зашто? Зато што је тај филм продуцентски онемогућен.
....
Ту није било Петка. Да јесте, нас двојица бисмо почели да радимо по нашем обичају и направили бисмо неки наш филм и одјебали бисмо све што су ови очекивали и тражили. И од тога би можда нешто и испало. А овако, ја сам радио са неким Марковићем, односно, он јесте познат сниматељ, али наравно није класа једног Петка који и нема класу, јер он је био сниматељ европског и светског формата. Тако да су све то разлози што сам ја решио да се, у покајничком посипању пепелом, одрекнем тог филма као да га нисам радио."
Извор: "Више од истине - Кадијевић о Кадијевићу" Ђ. Кадијевић, Д. Огњановић
Vidiš kako autori ne umeju da procene vlastito delo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
pa u tom Žarkom glumi Bata!!!
Kriple, da si mi ziv i zdrav i da se nagledas jos mnogo filmova, pa ovde da nam pises o njima!!!!
A i da i sam napišeš još po koji :| :| :| :| :|
Quote from: crippled_avenger on 28-08-2017, 23:55:56
Vidiš kako autori ne umeju da procene vlastito delo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Не видим док не погледам филм. Има ли нешто боље од VHS рипа са Карагарге?
Quote from: Васа С. Тајчић on 29-08-2017, 09:57:34
Quote from: crippled_avenger on 28-08-2017, 23:55:56
Vidiš kako autori ne umeju da procene vlastito delo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Не видим док не погледам филм. Има ли нешто боље од VHS рипа са Карагарге?
Koliko ja znam, nema.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 29-08-2017, 09:37:39
A i da i sam napišeš još po koji :| :| :| :| :|
Pokušaću da te ne osramotim! Hvala!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: milan on 29-08-2017, 09:24:35
Kriple, da si mi ziv i zdrav i da se nagledas jos mnogo filmova, pa ovde da nam pises o njima!!!!
Hvala! To je jedna od najlepših želja koje sam dobio danas!
Sent from my iPhone using Tapatalk
IT COMES AT NIGHT Trey Edwarda Shultsa je atmosferičan kamerni triler smešten u postapokaliptični svet kojim vlada smrtonosna zaraza. Joel Edgerton predvodi vrlo solidnu glumačku podelu, film je tehnički urađen na visokom nivou. I manje-više tu se završava sve dobro što se o ovom filmu može reći. Naime, izuzev atmosferičnosti koja više proizilazi iz zanatske kompetencije nego iz autentičnog nadahnuća, film nažalost ne uspeva da razvije istinsku dramu niti da razradi sukobe među likovima, čak ni do nivoa opšteg mesta koje vreba sve vreme.
Nažalost, čini mi se da je upravo ta zanatska kompetentnost i skup poznatih imena na špici i na ekranu doprineo da ovaj film bude hajpovan preko svake mere. Nažalost, ovo nije značajan kamerni triler ili horor čak ni u okvirima ove sezone a nekmoli u nekom dužem periodu.
* * / * * * *
E, šteta. Više mi se ni ne gleda...
bolje gledaj Another Evil !!!
poznatiji kao Another Ghoul 8-)
one way or another... :)
Quote from: Pizzobatto on 31-08-2017, 00:53:48
poznatiji kao Another Ghoul 8)
Pozdrav za Konjarnik!
(https://www.movies.uk.com/wp-content/uploads/2017/04/evil-752x440.png)
Karijera Toma Cruisea je jedna od najosmišljenijih i najinteligentnije vođenih karijera u istoriji Holivuda o čemu svedoči i činjenica da se njegova serija komercijalnih uspeha i prisustva u vrhu popularnosti proteže na period od čitave četiri decenije. Nažalost, u poslednje vreme čini se da je od Cruiseove karijere najpre ostala ta inteligentna ljuštura i filmovi čiji dometi i komercijalni rezultate više liče na ono po čemu je Cruise čuven nego što su zaista to. Pa opet u protekle tri godine Cruise je snimio jedan od najboljih filmova u svojoj karijeri, to je EDGE OF TOMORROW Douga Limana.
U jednom trenutku je delovalo da će Doug Liman postati jedan od Cruiseovih kućnih reditelja i još nemamo dokaze da nije jer u protekle tri godine produktivni Liman nije snimio major film bez njega, ali ako mu je to već sudbina, onda je svakako Cruise izabrao jednog talentovanog čoveka sa atipičnim vizijama.
AMERICAN MADE je film o Barry Sealeu, američkom pilotu kog je CIA angažovala da radi prljave poslove za njih po Latinskoj Americi a onda se on povezao sa medeljinskim kartelom, pa na kraju uvezao i sve njih zajedno. Sealeova priča je dotaknuta u prvoj sezoni serije NARCOS i u nekim drugim ostvarenjima i ne možemo reći da je potpuno nepoznata javnosti.
Međutim, širi kontekst Sealeove priče je mnogo bitniji. Naime, ovo je još jedna priča o razbarušenom pojedicu koji je doživeo uspon i pad tokom pohledpnih osamdesetih, istovremeno namagarčivši vojnoindustrijski kompleks. U izvesnom smislu AMERICAN MADE na kraju ispada kao derivat WOLF OF WALL STREETa i WAR DOGSa s tim što nije ni približno dobar kao ta dva filma.
Jedan od razloga za to je između ostalog i utisak da priča o Barry Sealeu nimalo nije sveža. Uostalom, u međuvremenu smo imali Gaghanov film GOLD i još štoša a ovy tematiku obradili su filmovi u rasponu od BLOWa do PREPPIE CONNECTIONa. Dakle, AMERICAN MADE ima jedan nedopustiv nedostatak za film po istinitoj priči - deluje klišetizirano, deluje bajato, deluje kao da smo to već videli.
Doug Liman pokušava da celu stvar osveži kroz Chevronovu fotografiju sa dosta kamere iz ruke, dosta nervoznih pokreta kamere, kadriranjem koje pomaže efektu spontanosti na svakom nivou, detaljnom rekonstrukcijom epohe koja se ne estetizuje agresivno već boji sve iz pozadine, i to jeste umereno osveženje, ali prosto nije bolje od onoga što je pružio Scorsese ili onoga što je radio Todd Phillips a sasvim sigurno nije bitno dramaturški drugačije.
To sve ne znači da je AMERICAN MADE slab film. Naprotiv. Možda bi u više situacija trebalo da malo ukoči ili uspori jer se stvara rizik kao da ima više montažnih sekvenci nego dramskih scena, ali glumci su inspirisani, atmosfera je vibrantna. Sve je to dosta dobro. Nažalost, nekako je bajato.
Liman je reditelj koji vešto prenosi indie senzibilitet u žanrove koji su prepušteni mejnstrimu i AMERICAN MADE u sebi ima nešto one ustreptalosti koju stvarima ume da donese Oliver Stone, ali definitivno nema Stoneovu "težinu", čak ni u poređenju sa njegovim recentnim radovima. Čak i Stoneove filkcije kao što je SAVAGES udaraju jače od ove istinite priče.
Jedan od najvećih paradoksa ovog filma jeste da je on prilično duhovit jer prirodno sama priča sugeriše da je reč o apsurdnom slučaju iz koga proističe puno humora. Međutim, na mnoge stvari iz ovog filma smo se već siti ismejali u ranijim iteracijama ne samo sličnih već i ove priče.
Liman je okupio izvanrednu glumačku ekipu. Predvodi je Cruise koji se prepušta nečemu što nije radio često a to su korozivni likovi iz istinitih priča, i on nosi film, i naravno, izuzetan je. Domhnall Gleeson je isto odličan kao agent CIAe koji je regrutovao Sealea, ali neki poput Jesse Plemonsa su nedovoljno iskorišćeni, ili je film bitno kraći nego što je prvobitno mišljeno.
AMERICAN MADE je koštao 80 miliona, i u određenom smislu to se i vidi i ne vidi u filmu. Upola jeftiniji WAR DOGS deluje duplo ambicicioznije, verovatno zato što je bitno maštovitiji a o WOLF OF WALL STREETu da ne govorimo (doduše to je nešto skuplji film od AMERICAN MADE). Zašto navodim budžet kad je to uostalom krajnje relativna stvar?
Navodim ga iz prostog razloga što to dobro ilustruje igru skupih poslova u koju se Cruise upleo i u kojoj je teško snimiti čak i ovakava zapravo starinski "običan" film bez hipoteke da mora napraviti čudo na globalnom tržištu.
Nažalost, AMERICAN MADE je film koji smo gledali puno puta od AIR AMERICAe do danas i parakoksalno plašim se da će njegove kvalitete više ceniti oni koje zanima proučavanje kinematografije i stila nego publiku kojoj će sve delovati prilično poznato.
Za razliku od letošnjeg MUMMYja koji je zaista zaslužio najstrašniju sudbinu i kod publike i kod kritike, AMERICAN MADE je jedan od onih Cruiseoveih filmova koji zaslužuje solidnu recepciju jer ovo jeste na neki način pravi put. Međutim, ovo nije projekat kojim Cruise na bilo kom nivou osvetljava ili probija novi put kao u periodu kada je postajao poznat.
* * * / * * * *
JACKALS Kevina Greuterta je horor smešten u 1983. godinu i period kada je epidemija priče o stanističkim kultovima dostigla vrhunac. Tobože je baziran na istinitoj priči ali to je sada trend i ako je zbilja stvarno ovako nešto moglo da se desi onda se ne zna ko je gluplji, da li satanisti ili običan narod.
Greutert je reditelj koji nije potpuni debitant i neznalica, rqdio je kao montažer i režirao je neke SAW nastavke ali JACKALS je slab film na svim nivoima. Doduše, bolje se nije ni moglo očekivati od reditelja koji nije postigao ništa sa Islom Fisher u Blumovoj produkciji VISIONS.
Reč je o kamernoj siege priči koja nije ni naročito inteligentna ni naročito vešto realizovana. Jedini karakter koji deluje da ime nekog potencijala nastrada relativno brzo, to je deprogramer kog igra Stephen Dorff i negde oko polovine kada sve potone u mediokritetski film opsade dalje nema šta da se gleda.
Greutert ne nudi ni karaktere za koje marimo, niti gradi atmoferu, niti ima neke mehanike koja bi generisala napetost. Okupljena glumačka je kompetentna, pored Dorffa tu je i veteranka Deborah Kara Unger a i televizijska zvezda Ben Sullivan se nečemu nadao mada teško da je to na kraju dobio.
DEVOJKA SA KOSMAJA Dragovana Jovanovića pokušava da kombinuje klasični rodoljubivi partizanski film sa elementima akcije i napetim prikazom ilegalnog rada sa lirskom melodramom svojstvenom ratnim filmovima Puriše Đorđevića.
Jovanovićev miks je nažalost nekonzistentan, nevešt, neprecizan i u tome mu ne pomažu ni poljski direktor fotografija Jerzy Wojcik, ni Đorđe Lebović kao scenarista, niti Darko Kraljić kao kompozitor. Naprosto, ovaj film nije uspeo da pomiri različite Jovanovićeve uglove prilaza priči, a pritom ni u jednom ni u drugom nije naročito efektan.
Realistički ili barem borbeni deo priče prilično je neuverljiv, i šarm Jovanovićevog mešanja svega što mu je palo na pamet vrlo retko uspeva da proizvede neki efekat.
Kad je reč o sovjetskoj glumici Ljudmili Lisini, rekao bih da je ona bila Jovanoviću mnogo veći fetiš nego što je preneo samoj publici utisak o njoj. Srećom, ovaj film iz 1972. nije nastao u vreme kada bi publici smetali nahsinhronizovani likovi u jugoslovenskom filmu ali Ljudmila Lisina sasvim sigurno ne opravdava napor dovođenja i nahovanja strane glumice.
Ostatak glumačke ekipe je interesantan i harizmatičan, međutim neamju naročito potentan materijal za rad i njihov domet se svodi na zanimljive minijature kao što je ona Nikole Simića.
Jedna od miskoncepcija u vezi sa partizanskim filmom jeste ta da su oni velikim delom bili eskapističke gluposti sa naivnom karakterizacijom i skoro pa parodičnim prenaglašavanjem partizanskog herojstva. Međutim, ako nekome zatreba insert kako bi dokazao tu tezu, upravo ga može naći u DEVOJCI SA KOSMAJA.
* 1/2 / * * * *
PARTIZANSKE PRIČE Stoleta Jankovića je vrlo estetizovan diptih priča iz NOBa od kojih je jedna nastala po Jankovićevoj ideji a druga po pripoveci CRVENI ŠAL Antonija Isakovića. Janković je napisao scenario, uključujući adaptaciju Isakovićeve priče.
Prva priča po Jankovićevoj ideji je dinamična egzistencijalistička epizoda iz rata o devojci koja pomaže ranjenom partizanu i krije ga od Nemaca, nesvesna da ilegalna mreža oko nje propada i da će biti provaljena. Jankovićev rediteljski postupak u ovoj priči je siguran, fokusiran na likove i izuzetnu vizuelnu ekspresiju. Iako su PARTIZANSKE PRIČE njegov rani rad, ovo je možda Jankovićev rediteljski i vizuelno najprecizniji film. Kako je sam Janković važio za priličnog filmskog autodidakta koji se oslanjao na saradnike, sasvim je moguće da je u ovom filmu izvanredan izbor saradnika doprineo tako dobrom rezultatu.
U glumačkom centru prve priče nalazi se Špela Rozin u ulozi devojke koja pomaže ranjenom partizanu, a Branko Pleša iznova igra vrlo intrigantan lik Nemca. Ako imamo u vidu da ovaj film nije zamišljen kao ratni spektakl, scene bitke koja je zapravo usputni segment filma izuzetno su vešto i ozbiljno realizovane.
CRVENI ŠAL je drugi i slabiji segment filma. Isakovićeva priča realizovana je vrlo atmosferično, smeštena je u "tipičnu" isakovićevsku stituaciju partizanskog požrtvovanog kretanja između dve bitke, i ponovo nosi egzistencijalističku temu. Mladi promrzli partizan postaje centralni junak tragične intrige oko ukradenog crvenog šala u selu koje partizani žele da pridobiju za sebe ponašajući se manje bahato od četnika.
U scenarističkom pogledu, jasno je da Janković nije uspeo da u potpunosti transponuje Isakovićevu prozu u dramsku formu, i previše se oslanja na unutrašnje monologe junaka koji su preuzeti iz Isakovićevog rukopisa. Međutim, strukturalno gledano, ovo je valjano postavljena priča koja ne pravi greške u komunikaciji sa gledaočevim emocijama.
Stole Janković je bio politički najviše pozicionirani reditelj u SFRJ i ušao je u kinematografiju posle partizanskog staža. Nikada nije u potpunosti uspeo da pobegne od imidža "državnog" reditelja koji projekte dobija po statusu a ne po zasluzi. Neki njegovi filmovi su bez sumnje govorili u prilog takvom utisku. PARTIZANSKE PRIČE ipak dau suprotan utisak i pokazuju da Janković u svom opusu ima i neka izuzetno vredna dela.
* * * / * * * *
SAM Vladimira Pogačića je adaptacija romana Mihajla Renovčevića koji se dešava 1943. tokom Pete neprijateljske ofanzive. Renovčević je pisao scenario za fllm ŠOLAJA koji na vrlo zanimljiv način prikazuje NOR u Bosni. Ovog puta, Pogačić je adaptirao Renovčevićev roman i na kraju baš za scenario možemo reći da je najslabiji deo filma.
Pogačić je bio prilično rafiniran reditelj za svoje vreme i SAM je dosta solidno vođen u vizuelnom pogledu, donosi izuzetnu fotografiju Aleksandra Sekulovića, izvanredno je kadriran i dizajniran. Nažalost, unutar priče imamo problem protagonizma među junacima. Jedini istinski profilisan junak je beogradski mangup i partizan Čavka koji se nalazi pred raznim ispitima tokom okruženja na Zelengori. Svi ostali junaci su nažalost plakatski, površno postavljeni, sa obiljem didaktičnosti i neuverljivog herojstva.
Pogačić sebi nikada ne dopušta da ode u totalni propagandni eksces, pa na kraju ti plakatski likovi nisu ni smešni već su naprosto dosadni. I oni ponajviše opterećuju film. Na isti način na koji pokušavaju da vrate Čavku na pravi put i sputaju ga, tako sputavaju i film koji je inače u vizuelnom pogledu, pa i samih događaja koje obrađuje, zapravo mogao da ispadne prilično interesantan.
Nikola Simić je izuzetno zanimljiv u glavnoj ulozi Čavke ali su Milan Puzić i Severin Bjelić potpuno nesposobni da se izbore sa flah likovima koje im je ponudio Pogačić a isto važi i za Radmilu Andrić čiji je lik trebalo da bude sentimentalni centar filma a na kraju deluje kao usiljena konstrukcija.
SAM se može posmatrati kao zanatski uspeo film koji je nažalost propuštena prilika da za nešto više od skrupulozno realizovane propagande.
* * 1/2 / * * * *
'The Shape of Water' and How Falling in Love with Monsters Can Set You Free (https://filmschoolrejects.com/shape-water-falling-love-monsters-can-set-free/)
Gavin O'Connor piše i režira SUICIDE SQUAD 2. Hiperbećarska solucija!
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE BASEMENT Laszla Illesa i Vozo Zoltan Vegha mađarski je slasjer na engleskom jeziku. Donosi mešavinu likova iz raznih zemalja koji usled toga moraju mahom da govore na engleskom. Sam zaplet je jednostavan i prati grupu mladih koji ulaze u neki zapušteni podrumski hodnik u kome potom doživljavaju masakr od strane pretnje čiju prirodu nisam do kraja razumeo, ali ima nekunatprirodnu dimenziju.
Illes i Vegh nisu naročito inventivni u domenu horora, ni u pogledu zapleta niti vizuelnosti koju bi striktno mogli vezati za stravu. Ali THE BASEMENT je film koji prijatno izgleda za jedan evidentno niskobudžetni projekat koji pokušava da kapitalizuje istočnoevropske lokacije ali očigledno je da Illes i Vegh nemaju tačnu ideju kako da naprave konsekventnu priču, pokušavaju da budu spontani, kombinuju found footage sa uobičajenim kadriranjem, i na kraju film jedino uspeva da deluje energično i to je sve.
Ipak, u okvirima onoga što se inače radi na engleskom jeziku van Amerike sa idejom da se plasira na horor tržište, THE BASEMENT ipak nije za poptuno potcenjivanje.
* * / * * * *
Pogledao sam SRETNI UMIRU DVAPUT Gojka Šipovca. Šipovac je bio pomoćnik režije Hajrudinu Krvavcu i sa njim je radio omnibus VRTLOG ali je nekoliko naslova režirao i samostalno. Šipovčev film SRETNI UMIRU DVAPUT snimljen je po scenariju Bogdana Jovanovića, jednog od kultnih scenarista toga vremena koji radio neke od najznačajnijih filmova Jovana Živanovića, Vojislava Nanovića ili Branka Bauera.
(U glavnoj i nosećoj ulozi pojavljuje se Kole Angelovski, takođe vrlo zanimljiva figra tadašnje kinematografije koji je ubrzo potom pored glume počeo da se bavi pisanjem i režijom. Bogdan Jovanović po imenu i po nekim detaljima priče glavnog junaka Radojice asocira na Malog radojicu iz narodne pesme i junaci unutar filma su svesni te paralele. Glavni junak Radojica je mladi partizan SKOJevac koji je u svom kraju poznat po tome što je ispevao šaljive pesmice o četničkom Vojvodi Dači čije se vojvodstvo doduše dovodi u pitanje. Posle okršaja Radojičine jedinice sa četnicima, on i drugarica prema kojoj on krije svoje simpatije bivaju odsečeni od jedinice i daju se u bekstvo. Za Radojicu potom usledi čitacv niz zgoda, dopada zatvora pa i muka u Dačinim šakama, da bi se potom napravivši se da je mrtav, kao junak narodne pesme oslobodio i vratio u akciju.
Scenario Bogdana Jovanovića je vrcav i duhovit na pravim mestima. Prikaz rata je u ovom filmu crno-beli samo u pogledu solidne fotografije Đorđa Jolića, sve ostalo je nijansirano. Izuzev jedne straže, u filmu nema Nemace, sve ostalo su narod, partizani, četnici i žandarmi i Jovanovićev scenario prikazuje okupirani prostor na kome nema apsolutnog dobra i apsolutnog zla. Žandari su korumpirani i lenji državni službenici koji i za okupatora rade podjednako neefikasno kao i za svakog drugog gazdu. Četnici su Srbi sa krizom identiteta, zbunjeni i neraspoloženi zato što komuniciraju sa četnicima, dok su partizani organizovani ali nepoverljivi i rigidni, sa okrenutošću ideologiji koja u pojedinim scenama biva dovedena do paroksizma i postaje izvor humora.
Tako je mali Radojica ne samo mali oštroumni mangup iz naroda već i vrstan "parolaš" sa čijim se "politički korektnim rečnikom" pomalo sprdaju i njegovi istomišljenici.
Šipovac ipak nikada gubi kontrolu nad mešavinom humora i ratne tenzije i njegov film ipak nikada ne kliza u otvorenu komediju. Ovo je vedar film o NOBu, sa stilizacijom i dinamikom koja je maltene stripovska, kao kod njegovog čestog saradbnika Hajrudina Krvavca ali i sa karakterizacijom koja je nešto produbljenija, jednim delom i zato što kod Šipšovca akcija nije glavno gradivo. Njegovi junaci se više nadmudruju nego što se ubijaju mada naravno u filmu ima suspensea, pucnjave i pogibije.
Šipovac i Bogdan Jovanović snimili su film koji nudi jednu autohtonu varijaciju na stripovski partizanski filkm Hajrudina Krvavca, oslanjajući se na narodnu tradiciju nadmudrivanja ali joj i dajući urbanu uglađenost koju je doneo Bogdanović. SRETNI UMIRU DVAPUT tek treba da bude prepoznat kao moćan crowdpleaser koji je odoleo zubu vremena.
* * * 1/2 / * * * *
Zvuči odlično a i ja ga nisam gledao. Da izvršimo pritisak na Johna Reynoldsa da se ovo zavrti na RTS?
Učiniću šta je u mojoj moći. :)
Javite samo par dana unapred, a ne pola sata pre projekcije...
Vidim da Reynolds najavljuje novi redovni termin za dokumentarce na RTS-u. Lepo je imati čoveka u visokom dvorcu :|
Film je išao tri puta u protekle tri godine. Ove u maju, prošle
u oktobru i jednom 2015. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stanko Crnobrnja i Stari sparinguju na temu televizijskih serija. Old School vs Old School.
https://soundcloud.com/sputnjik-srbija/orbita-kulture-09-09?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook
NIKOLETINA BURSAĆ Branka Bauera je ekranizacija priča Branka Ćopića koju su za film priredili sam Bauer sa Bogdanom Jovanovićem i Krešom Golikom kao scenaristima. Ovaj film pokušava da prikaže Nikoletinu Bursaća kao istorijsku ličnost i u tom cilju ima nekoliko zanimljivih intervencija. Prvo, počinje razgovorom Nikoletinine majke sa spomenikom, zatim sećanjima njegovih drugova koji su u međuvremenu postali funkcioneri, da bi na kraju imali i scenu kombinovanja igranog i dokumentarnog materijala kada Nikoletina upada na sednicu AVNOJa, odnosno detalj da se unutar filma najavljuje snimanje filma o Nikoletini.
Svi ovi elementi su vrlo zanimljivi i filmu daju priličnu strukturalnu i suštinsku intrigantnost jer praktično obrađuju ne samo fikcionalizovano sećanje na rat već se bave i samom kulturom sećanja kroz priču o posleratnoj sudbini Nikoletininih saboraca i uspomena na njega. Uostalom, i danas u narodu postji velika dilema da li je Nikoletina Bursać bio književni lik ili stvarna ličnost.
Međutim, izvan ovih intrigantnih detalja, Bauerov film nažalost ne uspeva da sastavi smislenu celinu iz Ćopićevh priča. Izabrani sadržaj koji su autori adaptirali nažalost deluje preoizvoljno, i krajnje epizodično bez adekvatnog kumulativnog efekta. Ćopićeve dosetke su tu i film na tom nivou ima prostora da se otrgne od osrednjosti koja ga guši ali ne uspeva.
Velikim delom za to je kriva i glumačka podela. Samog Nikoletinu igra jedan od najmanje inspirisanih glumaca u podeli.
Čini se da je osnovni problem filma u tome što su Bauer i saradnici osmislili dobar koncept i našli valjan oslonac u Ćopićevoj prozi, međutim ono što im je izmaklo jeste koherentnost, jasan dramski zamajac i rezultat je samo ilustracija Ćopićevog predloška. Otud možemo reći da je NIKOLETINA slično ORLOVIMA, jedno od Ćopićevih najpopularnijih dela koje je dobilo krajnje skromnu ekranizaciju.
* * / * * * *
It Endija Maskijetija je film koji je pred publiku stigao, bojim se prekasno. Pritom ne mislim prevashodno na to da je u pitanju adaptacija predloška starog 30 godina, već najviše na to da nam je Netflix sa Stranger Things dao bolju interpretaciju klasičnih kingovskih motiva nego što je to ovogodišnji film uspeo.
Jednim delom problem je u raspoloživom vremenu, roman It je solidan reprezent Kingove sklonosti ka sapunskim operama i ovo ne mislim u nekom lošem smislu. Mislim najpre kako je King u tim nekim svojim klasičnim delima imao volje, vremena i veštine da isplete gustu mrežu likova, njihovih ličnih i zajedničkih istorija, odnosa, konflikata, afekcija itd. pa da se čitalac oseća kao da ih zaista dobro poznaje i da onda njihove drame postanu i njegove drame. Ovogodišnja ekranizacija romana, sa dva i po sata trajanja ne može ni da se nada ovako nečem i, ako se paralela sa Stranger Things mora povući - a mora, čak i da ne želimo, film je zaziva svojim on-the-nose kastingom Finna Wolfharda - fakat je da je serija sa svojim šestosatnim trajanjem obavila mnogo bolji posao u kreiranju likova i mizanscena malog mesta u američkoj provinciji koje pogađa veliko zlo.
Film umesto toga mora da ide na široke zahvate četkicom i svoje likove predstavi kroz scene koje definišu njihove glavne karakterne osobine, internalizovane traume i strahove i ovo je u tehničkom smislu uredno obavljeno, ali filmu apsolutno nedostaje suptilnosti. Opet, ne da je King sad neki kralj nijanse i najprefinjenije slojevitosti u karakterizaciji, ali kontrast između toga kako roman valja svoje trope o adolescentskim traumama i "malom" zlu u provincijskoj zajednici koje kumulativno proizvodi veliko zlo i toga kako film sve to pokušava da sažme kroz 3-4 ključne scene je vidan. On the nose je svakako termin koji i ovde moramo potegnuti, dajući primer lika Beverli koji je gotovo bolno eksploatativno postavljen sa klišeizirano predatorskim ćaletom i klišeiziranim njenim reakcijama na traume. Razume se, King i jeste izmislio neke od današnjih klišea ali to i nije neko opravdanje autoru filma da ih ne prepozna kao izlizane i zameni nečim potentnijim. Pogotovo što Beverli do kraja film bude pretvorena maltene u klasičan damsel in distress koju valja spasti i predmet motivacije muških likova a što me je opasno nažuljalo pogotovo jer je njen lik do tada ipak pošteno prikazivan kao preduzimljiv i sa sopstvenom agencijom. Maskijeti je izbegao scenu ritualne redaljke koju je King udenuo u roman kao obred prelaska u zrelo doba, jer, slažem se, ona danas ne bi udobno sela publici uzgajanoj na ipak drugačijim vrednostima, ali je damzelizacija lika tim vidljivija i iritantnija. Ponovo, King je Beverli dao mnogo više nijansi, prikazujući i njenu snagu i preduzimljivost ali i slabost i sumnje u sebe (ne zaboravimo da u svojoj odrasloj fazi Beverli i dalje ima problematične odnose sa muškarcima).
Trajanju filma žrtvovane su i druge stvari, čitav zaplet sa odraslim likovima je ostavljen za nastavak, što je prihvatljivo, naravno, a ono što je značajno manje prihvatljivo je da je čitava metafizička ili makar onostrana dimenzija zapleta pometena pod tepih. Maskijeti jeste pomenuo da će ovo biti predmet nastavka filma, ali rezultat je da je u ovom filmu ceo koncept It-a zabašuren i sveden na šačicu klišea koje klinci uglavnom poispaljuju u dijaloškim scenama gde se kroz priču odvija ekspozicija ne bismo li se nekako ubedili u njihovu motivaciju koja ih vodi u finalni bossfight. Na kraju filma potpuno sekundarno ispada sve vezano za istoriju Derija u Mejnu, ali i lične istorije likova i različite forme koje It poprima za svakog od likova su više forme bossa u videoigračkom smislu nego značajne emanacije njihovih unutarnjih strahova. Prevazilaženje ovih strahova i nalaženje snage u jedinstvu su koncepti koje likovi izgovaraju ali film vrlo neubedljivo pokušava da nas i dovede do njih. Svi likovi, ali svi do jednog, bukvalno do zadnje scene lutaju i odvajaju se od drugih čim nešto šušne u drugom ćošku i poslednja, katarzična borba je tu više jer to tako mora nego što gledalac prepoznaje da su se likovi istinski transformisali.
Opet, King je u romanu značajno doslednije povezao strahove svakog od likova sa "njegovom" formom It-a, i pokazao kako i zašto je strah prevaziđen. U filmu nedostaje čak i bazična doslednost neophodna dobrom hororu - zašto se likovima dešava to što im se dešava, kada su bezbedni, kada su sami sebe doveli u opasnost itd. Lepa režija scena strave na stranu, film ne uspeva da iskomunicira "pravila" koja likovi moraju da razumeju da bi preživeli i trijumfovali i to je njegova slaba tačka.
Druga slaba tačka je tempo koji je prilično visok i ne dozvoljava da gledalac poveruje u "običnost" mesta u kome se radnja odvija. Deri, Mejn treba da bude prava američka vukojebina da bi priča funkcionisala ali film ne samo da projuri kroz establišment šotove u sprintu da bi stigao da naniže gomilu jump scare momenata, kako prokleti hipotetički milenijalsi ne bi krenuli da tekstuju u bioskopu,* već i tokom normalnih scena režija insistira na kranovima, oneobičujućim rakursima, zlokobnom osvetljenju i potpuno promašuje poentu da bi horor u ovakvom filmu trebalo da proizađe, između ostalog, iz kontrasta između smalltown Amerike koja uživa u svom klišeu malog, dosadnog grada i fantazmagoričnog užasa koji prebiva u njenim simboličkim crevima. Možda bi ovakav pristup i prošao da je ovo režirao DePalma u svom prajmu ali - nije.
* Za milenijalse ne znam ali tinejdžeri koji su sedeli oko mene su pričali i tekstovali iz sve snage.
Ono što film vrlo solidno radi je kostim i specijalni efekat. Jasno je da je ovo jeftina produkcija ali film izvlači popriličnu kilometražu iz svog tropa strašnog klovna. Ono što kanadska mini-serija iz 1990. nije imala je bila ta dimenzija bioskopske montaže i režije strašnih scena i ovaj film tu suvereno vlada (mada je serija bolja skoro u svim drugim aspektima ili se ja nje barem tako sećam). Mračni, poplavljeni podrumi, kuće u paučini, lavaboi iz kojih šiklja krv, klovn usta punih zuba itd, sve to vrlo dobro prolazi pa ako ste horor fan kome je bitna ovakva estetika, nećete se razočarati. Klinci su takođe prilično solidni mada opet stoji da ih Stranger Things ekipa šije jer ima mnogo više vremena da radi svoj posao plus serija ima konzistentniju kolekciju motiva i usuđuje se da više vremena potroši na humor.
Ovakav kakav je It nije rđav film ali daleko je od bilo kakve memorabilne priče koju bih nosio u sebi kroz decenije. Smuljano finale u kom se o pravoj prirodi It-a ne saznaje gotovo ništa a film još i gleda da zabašuri mnoga "a šta bi sa tim i tim" pitanja da se mi ne setimo je zapravo najbolji indikator muka kroz koje je scenarista i režiser prolazio da bi, kao, izvukao ono najvažnije iz predloška i spakovao ga u dvoiposatni bioskopski uradak. Ali dok s njim saosećam, ne mogu da kažem da je obavio dobar posao.
Mehmete, gledao si ovo đubre a Baby Driver još ništa?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 29-08-2017, 19:11:48
Quote from: Васа С. Тајчић on 29-08-2017, 09:57:34
Quote from: crippled_avenger on 28-08-2017, 23:55:56
Vidiš kako autori ne umeju da procene vlastito delo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Не видим док не погледам филм. Има ли нешто боље од VHS рипа са Карагарге?
Koliko ja znam, nema.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Погледао сам овај Кадијевићев филм, и без обзира што је једино расположива верзија очигледно скраћена а квалитет слике још гори од "гриндхауса", слажем се да је ово добар филм и има елементе који су карактеристични за редитеља.
Пошто се спомињу Бранко Бауер и Коле Ангеловски, добио сам асоцијацију на "Доћи и остати" који сам недавно гледао на сателитској телевизији. Да ли ће овај филм доћи на разматрање?
Sad su partizani u fokusu. Kad prođe rat, sigurno...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 10-09-2017, 21:32:27
Mehmete, gledao si ovo đubre a Baby Driver još ništa?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Moja žena je kriva!!!!!!!!!! Ja moram da se povinujem njenim preferencama. Nemoćan sam pred njenim čarima a i možda bi me ubila na spavanju.
DISAPPEARANCE Alija Asgarija bi se mogao posmatrati kao modernizacija i parcijalni rimejk DAYEREHa Jafara Panahija, jednog od signature filmova iranskog talasa devedesetih i sa početka dvehiljaditih. Kod Asgarija protagonizam ima mladi zaljubljeni par čiji prvi seksualni odnos polazi po zlu i junakinja mora da ide kod ginekologa na neku intervenciju. Međutim, u Teheranu je to komplikovano za mladu ženu koja nije udata ili silovana a ona ni jedno ni drugo ne uspeva da verodostojno dokaže. Stoga, momak i devojka lutaju od bolnice do bolnice, od državnog do privatnog lekara, u jednoj noći, pokušavajući da razreše tu situaciju a naravno kroz sve to se prelama njihov odnos.
Asgari je snimao film u Iranu u iransko-katarskoj koprodukciji, i uz podršku kanskog Cinefondationa, a premijeru je imao u Veneciji. Bez ikakve sumnje, Asgari je reditelj koji je upoznat sa savremenim tokovima, i slično filmu MALARIA koji sam gledao prošle godine, DISAPPEARANCE izgleda kao moderan evropski film, oslonjen na duge kadrove, mahom kadar-sekvence, nudeći visokoesetizovani realizam u kome se jako vodi računa o osvetljenju i odabiru lokacija. U tom pogledu, u filmu DISAPPEARANCE vidim budućnost srpskog filma. Sudeći po studnetskim filmovima naših mladih reditelja sa FDU, čini mi se da je ovako nešto ideal kome će oni stremiti u svojim celovečernjim ostvarenjima.
Dok su Kiarostamijevi i Panahijevi filmovi ipak dolazili iz jedne iranske vizure ali su bili namenjeni svetu, za DISAPPEARANCE bih rekao da je u potpunosti vesternizovan, dakle ne samo u pogledu estetizacije tog iranskog relizma već i mentalitetski. Iako su likovi mladi Iranci, i uprkos tome što je priča par excellence lokalna i vezana za taj milje, autorov stav je vesternizovan. To svakako umanjuje autentičnost filma ali bez ikakve sumnje olakšava njegovo gledanje i lakše povezuje zapadnog gledaoca sa emocijom koju Asgari pokušava da predoči.
U tom pogledu, meni je DISAPPEARANCE vrlo dobrodošao iskorak iz svojevrsne zatvorenosti iranskog filma koji je običavao da testira gledaočevo strpljenje u smeru jednog stila koji može da crossoveruje iako teme zapravo ostaju iste.
* * * / * * * *
WEST OF SUNSHINE Jasona Raftopoulosa bio je prikazan u venecijsnkoj selekciji Horizonti koja bi trebalo da kao sporedni program Mostre ukazuje na neke manje ali zanimljive filmove koji donose izvesne estetske i tematske prodore. U slučaju ovog niskobudžetnog melburnskog filma u kome se po ko zna koji put vrti priča o ocu gubitniku i danu koji provodi sa svojim sinom tokom jednog od svojih finansijskih hropaca. Ovo je viđeno toliko puta da WEST OF SUNSHINE maltene ne može da se gleda koliko je pun opštih mesta i scena koje smo viđali i previše puta.
Raftopoulos je skupio ekipu koja sve to uspeva da odigra i uslika korektno, Australijanci su narod talentovan za film i to se nikada nije dovodilo u pitanje, ali WEST OF SUNSHINE je naprosto premalo da bi se film našao u bilo kakvoj selekciji Venecije, a naročito je nedovoljno da bi predstavljao jednu tako ozbiljnu kinematografiju sa velikom tradicijom kao što je australijska.
* * / * * * *
HAEDUT Amichai Greenberga je izraelski učesnik venecijanskog programa Horizonti. Reč je o austrijsko-izraelskoj koprodukciji o upornom istraživaču Holokausta koji pokušava da otkrije lokaciju prikrivene masovne grobnice čije je postojanje pokšavao da prikrije lokalni narod. Na tom putu on otkriva šokantnu istinu da njegova majka zapravo nije jevrejske vere što dovodi ceo njegov identitet pod znak pitanja.
HAEDUT pokušava da funkcioniše na dva nivoa. S jedne strane on je misterija o potrazi za masovnom grobnicom i na tom nivou je krajnje nezanimljiv, i slabo razvijen. Na drugom nivou kao identitetska priča je kudikamo zanimljiviji ali Amichai Greenberg naprosto ne pravi ništa.
Stoga HAEDUT uzima niz potencijalno vrlo moćnih elemenata i od njih na kraju ne uspeva da napravi ništa.
* 1/2 / * * * *
UNDIR TRENU Hafsteinn Gunnar Sigurdssona prikazan je u venecijanskom programu "Horizonti". Reč je o disperzivnoj melodrami koja se bavi nekolikim pričama unutar iste porodice. Film traje jedva sat i po i ne možemo reći ni da je reč o porodičnoj sagi niti nekom širokom seciranju porodičnog života, tako da se iz ove vizure čini da je film na neki način imao barem jednu krupnu priču viška. Ono što je osnovni zaplet jeste priča o junaku kog napušta žena i odvodi deta pošto ga je zatekla kako gleda sex tape koji je snimio sa bivšom devojkom. Paralelno pratimo priču njegovih roditelja koji su u zavadi sa komšijama oko naslovne krošnje koja baca senku a ne mogu da se dogovore kako da je potkrešu.
Ove dve priča imaju određene paralele, pre svega može se reći da obe priče govore o situacijama u kojima ljudi jedni drugima čine zlo kada krenu da se inate zbog nekog konlikta koji ne mogu da razreše. Ni za jednu od ove dve priče ne mogu reći da je preterano interesantna ali je od svake od njih mogao da se snimi nekakav film. Na kraju smo dobili nekakav film sa dve paralelne priče u kojoj jedna neumitno deluje kao višak.
Konflikti oko kojih se unaci preganjaju spadaju u red onih mikro-pukotina oko kojih su Skandinavci skloni da grade svoje filmove. Međutim, ovde ni sukob nije mikro, niti je eskalacija blaga, pa slobodno možemo reći da je ovaj film pre blag nego suptilan. Činjenica da je ovakav film ušao u "Horizonte" s druge strane nagoveštava veliki povratak filmova snažnije dramske strukture u festivalske selekcije.
* * / * * * *
Prva epizoda The Deuce je prilično style over substance, ali pošto sam ja prost čovek i sviđa mi se stil serije, rado ću naredne nedelje pogledati i drugu.
Da budem pošten, likovi su solidno postavljeni, dijalozi dobri, ima tu i drame, tako da meni verovatno samo nije preterano po volji pilot koji ne uspostavlja jasne obrise nekakvog glavnog zapleta nego samo baca unaokolo okrajke nekoliko potencijalnih zapleta i nada se da će gledaoci biti dovoljno zavedeni kvalitetnom period piece izvedbom da ih to drži osamdeset minuta i dovede pred ekran naredne nedelje. Ponovo, u mom slučaju sve je jasno, biću tu sledećeg Ponedeljka da navijam za Vinsenta i vidim šta je dalje bilo sa Kendi i Lori itd. Ali i vredi istaći da se HBO prošle sezone prilično hladnokrvno odrekao nastavka Vinila koji je imao sličan pristup vođenju radnje i slikanju perioda, pa da The Deuce lako može da završi u istoj fioci...
J.J. Abrams to Write and Direct Star Wars: Episode IX (http://www.starwars.com/news/j-j-abrams-to-write-and-direct-star-wars-episode-ix?cmp=smc%7C1069686719)
Quote from: Meho Krljic on 10-09-2017, 21:28:09
Ovakav kakav je It nije rđav film ali daleko je od bilo kakve memorabilne priče koju bih nosio u sebi kroz decenije.
Meni se IT dopao vise nego drugu Mehu, iako se slazem sa vecinom zamerki. Problem koji imam sa hororima u poslednjih 15ak godina je to sto mene gotovo nista vise ne moze da uplasi, ali onako zaista, na nekom dubljem nivou od obicnog iskakanja necega pred kameru (jedini moderni autor koji moze da me uplasi na tom dubljem nivou je i dalje Dejvid Linc). IT ima cak dve scene koje su me malkice uplasile, pa vec zbog toga kod mene zasluzuje visoku ocenu. I, naravno, deca-glumci su potpuno neverovatni.
Dok čekamo da se Mehmet oglasi o BABY DRIVERu, zakazana televizijska premijera JESENI SAMURAJA za ponedeljak u 21 na Prvoj...
NAJVAŽNIJI DEČKO NA SVETU Tee Lukač je izuzetno zanimljiv dokumentarni film Tee Lukač koji se bavi fenomenom obožavalaca Justina Biebera na prostoru bivše Jugoslavije tako što se fokusira na dve grupacije njegovih fanova i na dve percepcije njegovog rada.
Jednu čine devojčice koje ga obožavaju i koje u njemu pronalaze inspiraciju, njegova priča o uspehu od nule, njegove sentimentalne pesme, njihove romantične simpatije prema njemu, ali i navodne neprijatnosti koje imaju jer ih druga deca zadirkuju zbog Justina, a drugu čini jedan dvadedetjednogodišnjak iz Umaga koji je fan celebrityja i tabloida, želi da bude poznat i jedan od puteva ka tome vidi tako što će biti vodeći jugoslovenski boy-belieber.
Devojčice u ovom spoju deluju na neki način kao logičan deo odjeka nečije pop karijere. One doslovno prihvataju Justinove narative, kako iz pesama tako i iz onoga što se o njemu zna u javnom životu, i to ih prožima na jednom možda predubokom, možda zastrašujućem ali zapravo krajnje uobičajenom nivou. Ovu liniju filma razumeo sam kao vrlo zanimljivu sliku današnje omladine čiji je specijalitet izvesna patologizacija odrastanja. Teškoće odrastanje, periode nekakve melahnolije ili neostvarenosti te devojčice spremno definišu kao depreisvne epizode, i u tom pogledu samim tim da i Justinov pop narativ dobija jednu dublju dimenziju za njih jer ako je njihova tuga depresija onda i njegove sentimentalne pesmice jesu isceljenje.
Međutim, priča o momku iz Umaga je uvrnuta jer on je stariji od Justina i na tragikomičan način želi da komodifikuje svoj belieberizam, da postane glumac, da postane poznat, i sve to ima jednu perverznu FOXCATCHERastu dimenziju pošto ima porodičnog prijatelja koji finansira njegove eskapade iz motiva koji deluju bizarno u najavi.
Tea Lukač je vrlo jasno strukturirala film i što je još važnije, učinila ga je izuzetno vizuelno atraktivnim ne samo zato što je imala sreće da joj je glavni protagonista rodom iz Umaga već i kroz domišljato kadriranje i veštu montažu.
Fascinantno je kako je Tea Lukač uspela da sklopi ovakav dokumentarni film u kome je glavna tema Justin Bieber a da zaptavo ne iskoristi njegove pesme, koje su prirodno nedostupne zbog autorskih prava ali je to uspela da reši korz saradnju sa kompozitorkom Aleksandrom Kovač koja je dala malo arome Bieberove muzike.
Slučaj boybeliebera iz Umaga i njegovog dobrotvora može biti predmet zasebnog dokumentarca nezavisno od Justina, i iskreno se nadam da neće prikazivati nešto zbilja FOXCATCHERasto.
* * * / * * * *
THE GHOUL Garretha Tunleya je niskobudžetni britanski triler u produkciji Bena Whealteya. Za razliku od Wheatleyevih režija, u ovom filmu praktično nema humora, i cela ideja je da napravi jedan od onih trilera na liniji Lyncha i Polanskog gde se pomalo muti granica između realnosti i junakovog unutrašnjeg sveta,
THE GHOUL u tom pogledu ima jednostavnu premisu. Glavni junak je detektiv koji kreće undercover na psihoterapiju da bi utvrdio da li je jedan neurotičar zapravo ubica. Međutim, on psihoanalitičarima iznosi da je njega fantazija da je undercover detektiv i naravno postepeno se gubi granica između realnosti i psihoze i mi više ne znamo da li je on ubačen policajac ili istinski psihotičar.
I to je u Tunleyevom filmu manje-više sve. Wheatleyeva redovna saraddnica Alice Lowe je napravila svoju standardnu rolu, Tom Meeten je solidan u glavnoj ulozi a Geoffrey McGivern koga mahom znam kao komičara je dobar u ulozi osumnjičenog psihoanalitičara. Ali, to je manje-više sve vredno pažnje oko ovog podnošljivog ali ni po čemu značajnog filma.
* * / * * * *
THE HERO Bretta Haleya je rutinskia melodrama o ostarelom glumcu iz vestern televizijske serije koji vodi usamljenički život, razveden i posvađan sa kćerkom i proživaljava svojevrsnu životnu renesansu u najtežem životnom trenutku, kada shvata da boluje od smrtonosne bolesti.
Haleyev film je rutinski rad koji deluje kao da je idealno skrojen za Sama Elliotta i kao da mu nudi prostor za briljantnu rolu, ali istovremeno mu nekako ta rola izmiče i ostaje rutinska kao i sam film. THE HERO je trebalo da bude njegova bitna testamentana uloga ali on to nažalost nije, ali opet nema ničeg toliko lošeg ovog filma da ga spreči u tome da se dosta emituje u popodnevnim televizijskim terminima.
Verujem da je Haley sa ovim filmom prikazanim na Sundanceu želeo ipak mnogo mnogo više.
* * / * * * *
ANTI MATTER Keira Burrowsa je zanimljivo snimljen SF triler koji govori o neuspelom ekspreimentu grupe mladih oskfordskih naučnika koji su čačkali nešto oko wormoholeova. Nažalost, kada očekivano pokušaju da prebace svoju koleginicu sa mesta na mesto dešava se neka komplikacija.
I kada ta komplikacija krene nažalost ne krenu da se dešavaju naročito zanimljive stvari a isto važi i za razrešenje u kome se misterija razjasni. Prosto ANTI MATTER pokušava da bude brainy u pogledu nauke koju prikazuje a nije preterano brainy na nivou zapleta. Štaviše, zaplet deluje kao da ni nema previše veze sa onim što je premisa filma.
Ono što je naročito iritantno jeste obrada tona, jedinim delom i kroz bizarno jak akcenat Yaize Figueroe u glavnoj ulozi koja deluje kao da je generisala jezički problem koji ekipi nije bio neophodan.
ANTI MATTER je dobio jako dobre kritike ali to nažalost nije uspeo da opravda.
* 1/2 / * * * *
ne Ghoul ne Another Ghoul!!!
http://www.imdb.com/title/tt4185566/
8-)
Rediteljski debi Giancarla Esposita THIS IS YOUR DEATH možemo definisati kao socijalno angažovani triler koji ima bizarnu premisu i u određenom smislu referiše na naslove iz ranijih vremena kao što je NETWORK. Osnovni utisak koji ostavlja Espositov film jeste to da je želeo da bude maksimalno angažovan i to se oseća iz svake pore ovog filma. Zato povremeno likovi deluju tipski, situacije se razvijaju više radi poente nego da bi se uspostavila drama i sve u svemu THIS IS YOUR DEATH ima dosta elemenata koje ne poistovećujemo sa dobrim filmom.
Međutim, ono što se Espositu ne može osporiti jeste žar sa kojim želi da izloži svoje nezadovoljstvo životom u Americi. Osnovna tema filma je sudbina reality voditelja koji posle ubistva u finalu svoje emisije doživljava epifaniju. Istovremeno, urednici njegove televizijske mreže shvataju da smrt pred kamerama ne bi bila loša ideja. U jednom trenutku, voditelj koji želi da se socijalno angažuje počinje da veruje kako emisija u kojoj ljudi izvršavaju samoubistvo zapravo može biti nešto humano i korisno i postaje osnovni generator ludila.
U paralelnoj radnji, u kojoj glavnu ulogu igra sam Esposito, pratimo čoveka koji postepeno biva doveden do toga da se prijavi u emisiju u kojoj će se ubiti pred kamerama. To je jedna depresivna slika Amerike u kojoj sredovečni ljudi kada izgube posao ne mogu da se zaposle, u kojoj je zdravstvo skupo a krediti neotplativi. Naravno, taj deo sadrži manje bizarnosti od onog sa reality emisijom ali mu ne manjka društveno-kritičkog žara.
Esposito je okupio odličnu gumačku ekipu sa obronaka mejnstrima. Josh Duhamel je poslovično odličan u glavnoj ulozi. Famke Janssen uvek pouzdana dok se televizijske glumice Sarah Wayne Callies i Caithlin FitzGerald dobro snalaze na filmu. Međutim, uprkos tome što je Espositova režija vrlo artikulisana i "pismena" i uprkos tome što film donosi barem jednu izuzetnu scenu, nesporno je da će ovaj naslov pre svega živeti na malom ekranu.
Međutim, u ovom konkretnom slučaju, to ne samo da nije loše već je zapravo možda i pravi put da priča dopre do ciljne grupe, kako u SAD tako i van nje. Naime, ideja nekakvog bizarnog reality programa nije nova na filmu, daleko od toga, ali je jako važno naglasiti ono što je vrlo čest element njihovog nastanka a to je mesijanska umišljenost autora koji zaista misle da tu ima nečeg više od voajerizma, jednim delom jer je tako možda i bilo u dalekoj prošlosti kada se isprva koketiralo sa takvim formama. THIS IS YOUR DEATH prikazuje fazu u kojoj je reality doveden do paroksizma ali taj mesijanski kompleks i dalje opstaje.
Nota bene, Esposito se ponaša kao da nama sve ovo nije bilo jasno i to naravno smeta onima kojima to jeste odavno jasno. Ali, čini mi se da je ovo jedan od onih filmova koji nisu toliko dobri koliko su korisni jer možda mogu zainteresovati onu publiku koja o svim tim temama nije mnogo razmišljala. I to je zapravo jedna vrlo zanimljiva ničija zemlja, populistički angažovani film koji nema čime da se naročito istakne, iako je vrlo kompetentan, ali može imati svoju ulogu na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
Školska tv režija i prosječan film o nečemu vrlo bitnom. Nažalost, kada se uporedi sa NETWORK samo se pokaže jadno stanje današnje ljevice. Ovo je gotovo antimarksizam, nije apsolutno ništa pokazano iza kulisa, a glavešine su bile najbitnije u NETWORK.
Zato ne znam šta može da postigne na malom ekranu, jer nije ništa artikulisano kao što je to radio voditelj u Mreži. Ovdje prava kritika u stvari ne dolazi do riječi, više do par instinktivnih, emocionalnih reakcija.
EDIT
NIGHTCRAWLER je remek!
DEUCE obnovljen za drugu sezonu...
NO DATE, NO SIGNATURE Vahida Jalilvanda nagrađen je u Veneciji kao pobednik selekcije Horizonti. Reč je o još jednom vesternizovanom iranskom filmu koji zadržava ponešto etičkog karaktera njihove kinematografije u sebi ali je pogledu stila ovo u svakom pogledu zapadni film kakav bi mogao nastati u Evropi.
Inscenacija je vrlo vešta a dramaturgija filma se oslanja na scenario, ne na neke čisto filmske elemente, atmosferu i slične faktore koji su u iranskom filmu često vrlo bitni. Dakle, ovde je scenario je glavni pokretač dešavanja i vodi svoje likove iz dramatične situacije u sledeću u kojima se onda oni ispoljavaju.
Formalno, NO DATE, NO SIGNATURE je psihološka melodrama ali u sebi sadrži i neke elemente trilera.
Film govori o vrhunskom obducentu koji jednog dana shvata da im je na posao stigao leš koji podseća na dečaka koja je upoznao kada je nedavno imao naizgled bezazlenu saobraćajnu nesreću. Iako isprva nalazi ne sugerišu da je dečak nastradao usled posledica nesreće, obducent počinje da sumnja i da gotovo samoubilački i fatalistički veruje u svoju krivicu kao i da se upoznaje sa porodicom nastradalog dečaka.
NO DATE, NO SIGNATURE solidno menja fokus sa jedne na drugu liniju zapleta i ima dobro postavljen ritam i atmosferu. Doduše, savremeni Teheran zaista više nema ništa naročito po čemu bi se razlikovao od evropskih metropola, ali Jalilvand pronalazi nešto autentičnosti, nalazeći zanimljive lokacije u ovoj priči u kojoj klasne razlike igraju značajnu ulogu.
U pogledu recepcije, NO DATE, NO SIGNATURE ima sve predispozicije da se dopadne publici nenavikloj na iranski film i bilo kakve ekstremne forme art housea a opet nije reč o francusko-iranskoj koprodukciji farhadijevskog tipa gde se u potpunosti komodifikuje iranski pristup. Ovo je jedan nov stil koji proističe i čini se potpuno spontane modernizacije filmskog izraza.
* * * / * * * *
Pogledao sam PROMETEJ SA OTOKA VIŠEVICE Vatroslava Mimice, film snimljen po scenariju samog Mimice, Slavka Goldsteina i Krunoslava Quiena, Reč je o filmu iz 1964. o partijskom funkcioneru, bivšem partizanu i partijskom kadru koji se vraća na rodno ostrvo povodom otkrivanja spomenicima njegovim oslobodiocima i kreće da se priseća prošlosti, života u siromaštvu, rata, prve ljubavi, perioda prisilne modernizacije, prisilonog otkupa i konačno pobede modernizacije na ostrvu koja ga je ostavila praznim i sa nerešenim konfliktima na ostrvu ali i sa osećajem da je modernizacijski proces ireverzibilan.
Naravno,jasno jeda ideja o ireverzibilnosti progresa nije sasvim tačna ali verovatno to nisu znali Vatroslav Mimica i ekipa u to vreme. U vizuelnom pogledu, Tomislav Pinter i Vatroslav Mimica grade jednu zanimljivu, estetizovanu celinu i u pogledu vizuelnih prelaza dobro se povezuju sadašnje vreme i retrospekcije. U jednom trenutku praktično čitava priča filma se prebacuje u retrospekciju i tu se javlja osnovni problem a to je ispraznost onoga što je u većem delu osnovna radnja glavnog junaka kada je u srednjoj dobi.
Dakle, reklo bi se da je osnovni problem ove konstrukcije u scenarističkom a ne u vizuelnom domenu. U idejnom pogledu slaba tačka filma je svakako to što u samoj završnici donosi nešto malo nezasluženog optimizma koji deluje kao da je nametnut i naravno potpuno devalvira izgrađenu sliku elegičnog pogleda jednog revolucionara.
Mimičin film je zanimljiv, naročito po tome kako uklapa relativno akademski storytelling sa nekim tada modernim detaljima u pogledu kompozicije kadra i mizanscena. Ima tu raznih dodataka koji nisu sasvim konzistentni recimo onirično poistovećivanje glavnog junaka sa Prometejem ali ipak i ti detalji se uklapaju.
Janez Vrhovec je imao 43 godine kada je snimao ovaj film i po nekoj bazičnoj logici zapleta sasvim je odgovarao godinama junaka. Ali on sam je delovao bitno starije, kao da ima 55 godina u ovom filmu. Otud mu Dragomir Felba takođe jedan od glumaca koje mahom pamtimo u ulogama staraca i seljaka deluje kao zbilja mlađi i podređeni kolega iz rata iako su glumci isto godište. U flešbekovima, Vrhovčef lik Mata Bakule igra Slobodan Lobi Dimitrijević, takođe u optimalnim godinama starosti za taj lik.
Ikonični Vrhovec je dakle dosta rano mogao da igra bitno starije likove, i po njima će kasnije postati poznat. Dočim, mladi Lordan Zafranović se pojavljujje u efektnoj epizodi kao mladi Matov drug Niko.
PROMETEJ S OTOKA VIŠEVICE je jedan od onih filmova koji su počeli da pokazuju kako ratna generacija ljudi sa boračkim stažom više nisu tako dominantni u društvu. Ipak, neki kasniji radovi će to mnogo bolje pokazati.
* * 1/2 / * * * *
HBO naručio od Lindelofa pilot za WATCHMENe.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam ТАНЦЫ НАСМЕРТЪ Andreja Volgina, reidtelja koji upravo sada u Srbiji sa Milošem Bikovićem snima filma o dolasku ruskih padobranaca na prištinski aerodrom 1999. godine. On je do sada snimio tri celovečernja filma a ТАНЦЫ НАСМЕРТЪ mu je najnoviji, izašao je prošlog aprila.
Reč je o vrlo zanimljivom rip-offu HUNGER GAMESa koji je sam po sebi rip-off svega i svačega, samo sa jednom uvrnutom dimenzijom koju sam poslednnji put video u spoofy filmu FP a to je da se organizuju plesna takmičenja u sklopu nekog bizarnog rituala vraćanja energije zemlji. I tokom tih dance offova junaci imaju dvoboje iz kojih samo jedan izlazi živ.
Film je već izašao na Blu Rayu u Nemačkoj koja je čini se dosta receptivno tržište u pogledu interesovanja za ruski SF a čeka ga i japanska premijera. U Rusiji nije napravio neki naročiti bioskopski uspeh.
Volginov stil podeseća pomalo na Neveldine i Taylora samo naravno bez bizarnog nasilja. U urbanim scenama, koristi dosta quick cuttinga i ne izbegava CGI. Postapokaliptični gradski život dat je vrlo energično i Volgin ume lepo da postavi taj SF milje sa blue collar junakom u centru.
Ovog puta glavni junak je mladi pomoćnik lokalnog dilera filtera za vazduh koji posle pronevere neke količine filtera mora da se da u bekstvo i tako dolazi na niša vlasti koje ga odvode da učestvuje u ritualu vraćanja struje zemlji u kom se svi učesnici žrtvuju osim onog koji pobedi.
Tada ga zatvaraju u velikoj kuli-bunkeru koja je estetizovana u futurističkom ključu nasuprot one prljavštine i derutnosti na ulicama. Tu upoznaje svoje konkurente koji su se pojavili u takmičenju prisilno ali i dobrovoljno sa raznim agendama.
Film je duboko uronjen u pulpy premise i tu nema dileme. Ipak, element dance offa do smrti je potpuno uvrnut, a pulpy detalji su urađeni sa punim ubeđenjem. Lako mi je da zamislim zašto su autori videli ovaj film kao potencijalni franchise starter što sugeriše kraj filma u kome se glavni junaci prajmuju za dalje avanture.
U svakom slučaju kao YA derivat za mali ekran ovaj film ima šta da ponudi, kako fanovima SF pulpa tako i ciljnoj grupi, dakle tinejdžerima.
Volgin se pokazao kao vešt B-reditelj koji zna znanje i ume da se izrazi na limitiranom budžetu. Otud mislim da ovaj film koji se trenutno snima može biti zanimljiv pre svega u nekom žanrovskom domenu.
* * * / * * * *
Ovo je vreme paklenih vozača...
https://rs.sputniknews.com/komentari/201709211112752202-frimen-holivud-vojnov-/
KINGSMAN: THE GOLDEN CIRCLE je nepravedno izgažen od strane kritike, mada sad gledam prosečne ocene ni prvi film nije baš naišao na milost ali je stekao kultni status i danas se svi ponašaju kao da su ga voleli. Očigledno je da kada neka franšiza uspe da ponavlja nivo koji je dostigla u prvom filmu, postoje dva puta, jedan je da to bude priznat i prepoznato, a drugi je da bude najednom osporeno i tretirano na drugačiji način nego prvi put. Nota bene, THE GOLDEN CIRCLE jeste kojih petnaetsak minuta duži od prvog dela ali to je zapravo jedina krupna razlika. Sve postalo je manje-više isto, sa tom razlikom što priča o Kingsmanima nije nova, i što je ovoga puta prisutno par likova koji nisu na nivou prvog filma, ali su to tek bitni sporedni likovi - glavni su i dalje odlični i prolaze kroz jasnu transformaciju.
THE GOLDEN CIRCLE počinje borbom u kojoj Vaughn omažira FROM RUSSIA WITH LOVE koristeći cipelu iz koje izlazi bodež, a potom se odlazi u Kentucky, mesto gde se nalazi Fort Knox i odvija Bowfinger. Potom imamo spektakularnu situaciju na žičari u Italiji gde se dotičemo HER MAJESTY'S SECRET SERVICEa a na kraju imamo i dva direktna klimoglava tom filmu. Naime, imamo Eggsyjevu svadbu koja USPE i imamo sugestiju da bi Channing Tatum mogao postati novi Kingsman. Koncept sukcesije agenta Vaughn tumači po jednoj od teorija o Bondu, a to je da zvanje 007 prelazi sa čoveka na čoveka i da se menja čovek a ne glumac, odnosno da drugi ljudi preuzimaju identitet. Tako u THE GOLDEN CIRCLE Eggsy postaje Galahad kad se pomisli da je Harry mrtav.
Harryjev povratak iz mrtvih je bizaran i drmataurški nepotreban jer nažalost Eggsy zapravo od njega nema više šta da nauči. Međutim, sam način na koji se vratio je stripovski, potpuno je outrageous, i sam po sebi ima niz vrlo zanimljivih dramaturških funkcija. Prvo nudi prostor za inverziju odnosa, sada Eggsy postaje učitelj a Harry postaje učenik, i sada mlađi član porodice brine o starijem, čini mi se da zapravo samo kada krene akcija imamo problem toga što u njoj Harry zapravo nije neophodan. Otud, ako na nivou priče možemo da konstatujemo neke fundamentalne probleme to je svakako činjenica da film uvodi jednog junaka koji je pivotalan a nije dovoljno zanimljiv, to je agent Whiskey iz Statesmana, i činjenica da su Harry i Merlin kada krene akcija zapravo nedovoljno potrebni. To da je harry višak trebalo je naučiti u prvom filmu koji se u suštini i bazira oko ideje da je Harry ubijen. Međutim, čini se da Vaughn i producenti nisu bili sigurni imali KINGSMANa bez Firtha.
Otud, meni je sama tehnika kako je Harryjeva smrt retconovana vrlo dobra i dramaturgija njegovog povratka među agente je odlična, za razliku od SKYFALLa u kome je sličan zaplet ali mu ne verujemo nimalo. Problem je u tome što je KINGSMAN Eggsyjev šou u kome Harry zapravo predstavlja višak. Dok je Whiskey bitan za zaplet, ostali Statesmeni deluju kao da su uvedeni za potrebe nekih daljih filmova i ovde nisu bili neophodni, premda besmisleno je reći da Channing Tatum, Halle Berry i Jeff Bridges ikome smetaju.
Sama akcija je na visokom nivou a Vaughn sve vodi na jedan visok nivo maštovitosti i kempa. Ako je samo polazište evokacija uspomene na FROM RUSSIA i GOLDFINGER, onda je egzekucija i imaginarijum već na liniji MOONRAKERa i za to hvala Vaughnu. Sa Bondom ubijenim u pojam, ovo nam je definitivno bilo neophodno. Uvodna sekvenca je bolja od bilo čega snimljenog za Bonda ujoš od DIE ANOTHER DAY a sve ostalo je takođe vrlo maštovito i realizovano ponovo stripovski, sa dosta CGI intervencija.
Taron Egerton praktično nosi film i u tom smislu sada mu Mark Strong i Colin Firth služe kao točkići na dečjem biciklu. Međutim, Taron je već u fazi da tera Eggsyja kao BMX i realno jede ovu dvojicu za doručak.
Bilo je primedaba i na lik Julianne Moore. Meni je to moram priznati nejasno. Naime, da, njen lik je high camp ni je "realističan" kao brogrammer sa mesijanskim kompleksom i verovanjem u Gaia teoriju. Ali, kao i Gaia teorija tako i njena ucena sa ubijanjem svih narkoma na svetu spada u red onih tripova koji na filmu uverljivo nalaze simpatizere, i uprkos tome što je unekoliko slična zapletu sa ubilačkim signalom iz prvog filma, itekako ima smisla u kontekstu ovakve stripovske postavke i kudikamo bolje korespondira sa aktuelnim trenutkom od većine Bondovih negativaca. Setimo se kako je SKYFALL tragikomično želeo da se nadoveže na Assangea.
U filmu THE GOLDEN CIRCLE ponešto je moglo biti bolje, ali ovo je film koji je aposlutno na nivou prvog. Svakako da ovoga puta nemamo ubitačnu i savršeno preciznu definiciju svega onoga što ne valja u Bondu, i ta tendencija je u ovom filmu više data u formi otvorenog dijaloga. Ima ovde evokacija i nekih bondolikih filmova izvan serijala, recimo Kena Russella i filma BILLION DOLLAR BRAIN. Konačno, ovog puta klasni sukob više nije tema, rad za Kingsmane je definitivno doveo do socijalne mobilnosti koju Eggsy nije mogao da sanja i on se neće vraćati u svoju klasu. Samim tim, THE GOLDEN CIRCLE jeste mooreovski Bond kakav nam nedostaje, od prvog do poslednjeg kadra koji je pak lazenbyjevski.
* * * / * * * *
Kingsman: The Golden Circle ima sve odlike filma koji je tokom produkcije bio operisan naživo i ono što je na kraju ispalo verovatno je kompromis između nekoliko draftova scenarija i teških pregovora sa studijom. Kao takav, on je za moj račun ipak slabiji od prvog filma koji je svoje satirične namere nosio sa više lakoće pa iako je bio produkcijski nešto skromniji, imao je jasnije postavljenu priču i čistiji put za svoje likove.
U nastavku bi se reklo da je Vaughn poželeo da priđe makar korak bliže "strejt" filmu o Džemsu Bondu i klasna/ socijalna tenzija koja je karakterisala original ovde postoji samo u simboličnim naznakama. Razume se, kako je ceo prvi film bio jedna izrazito nasilna interpretacija Pigmaliona, niko nije očekivao da će Vaughn pokušati da resetuje stvari na početak, ali The Golden Circle se potpuno oblaporno prepušta ideji beskonačnog izobilja koje specijalne službe imaju na raspoolaganju pa je kao posledica toga trilerski zaplet sasvim lišen napetosti. Vaughn je pametan čovek i dovitljiv scenarista (srećom, Millar se ovde zadovoljio samo ulogom izvršnog producenta) pa je jezgro sukoba u filmu zapravo inteligentno i ne samo da ga odlikuje kvalitetan satirični fundus već i na sasvim površinskom planu ima mnogo toga da kaže na temu rata protiv droga, socijalnih okolnosti koje dovode do njihove zloupotrebe, i generalnog mentaliteta prema njihovim korisnicima. No, reditelj Vaughn se zadovoljava tom postavkom koju mu scenario daje ali se dalje ne trudi da je ozbiljno razradi, pa je ovaj socijalni komentar "tu" ako hoćete da ga nađete ali film na njemu ne poentira.
Delimično, visoka stilizovanost je ovde kriva za to - ali ne sasvim. Tematski zločinac u centru filma nije njegov problem, štaviše mislim da je Mooreova ulogu odradila odlično i da je veći problem u tome šta se oko nje događa. Čak i najlošiji džemsbondovski filmovi su dovoljno uložili u prikazivanje infrastrukture oko svojih neverovatnih negativaca da gledalac može da se investira u priču, poveruje u svemoć zla i navija za pobedu dobra. Mooreova, pak, ima samo "bling" - dva robotska psa, jednog robotskog kozmetičara i privatni bioskop, ali film ne pravi ni najmanji napor da pokaže ne samo njenu logističku strukturu (a radi se o NAJVEĆEM dostributeru ilegalnih narkotika na svetu) nego i odbrambenu. Njena baza je zaštićena otprilike onako kako bismo to videli u crtanim filmovima i ovo nije samo estetski problem. Film troši nedopustivo mnogo vremena na neubedljiv trilerski podzaplet u kome naši junaci nervozno tapkaju u mestu i hvataju se za slamke jer ne mogu da pronađu moćnog neprijatelja sakrivenog tamo negde u svojoj tvrđavi u džungli. Ovo je, za mene, suviše "stripovski" u onom negativnom smislu jer univerzum Kingsmana se trudi da nam proda svet visoke konspiracije i kontra/obaveštajne sofisticiranosti, neverovatne tehnologije za praćenje i otkrivanje podataka, zastrašujuće moći digitalizovane informacije, ali onda u središte priče stavlja najvećeg narko-dilera na svetu koga najbolje obaveštajne službe ne mogu da pronađu. Ovo nema dovoljno spona sa realnošću (čak ni sa realnošću kako je recimo Expendables tumače) gde je obično problem ne u tome GDE je neprijatelj već u tome da taj neprijatelj iza sebe ima vojsku, državu ili, još gore, njene građane na svojoj strani i da je "rat protiv droge" politički a ne obaveštajni poduhvat i držim da The Golden Circle na ovom planu mene kao gledaoca prilično potcenjuje.
S druge strane, možda i precenjuje moju sposobnost da kontrolišem ADHD - likova svakako ima previše. Naravno da volim da vidim Bridgesa i Berryjevu, ali uvođenje američke službe u film deluje kao svestan, proračunat potez da se zabace udice na američko tržište a u daljem razvijanju radnje ispada da su Bridges i Berryjeva ukrasi, da je Tatum čist višak sa kojim ne znaju šta da rade pa ga bukvalno stave na led a da je jedini bitan lik za radnju onaj koji ima najmanje karaktera i najviše je hodajuća karikatura "kauboja". Da ne bude zabune, Whiskey se meni dopao jer je ipak delatan lik za razliku od ostalo troje Amerikanaca, ali Vaughnov napor da od njega napravi konfliktnog protagonistu je dosta problematičan i čak i u univerzumu Kingsmana deluje kao da ovakav čovek ne bi mogao da ima ovakvo radno mesto...
Ta inflacija likova (koja postoji i na strani negativaca sa Anhelom koji je puki pančlajn i Heskethom koji je maltene bukvalno pretvoren u robota u pokušaju da omažira neke bondovske henčmene) je problematična bar utoliko što skreće pažnju sa sržne ekipe filma u kojoj je, recimo, Strong veoma dobar i nosi emotivno težište u svojoj velikoj sceni, a Firth i Egerton su takođe solidni i svojski se trude da funkcionišu u zamenjenim ulogama, te da igraju uštogljene Britance naspram razuzdanog Pascalovog Whiskeyja. Opet, likova ima previše, odnosi među njima su prekomplikovani i tu se gube finije poente koje su mogle da se naprave. Kako rekoh, nisam očekivao da glavni junak ponovo mora da od barabe postaje gospodin ali kada sam u najavama video da film ima Amerikance očekivao sam jukstapoziciju između britanskog gospodstva - pa makar bilo i izveštačeno i uštogljeno - i američkog "seljaštva" pa makar ono ipak pomoglo da se spase svet. Vaughnu ovo zapravo izgleda jeste bila ideja u nekom draftu ali se u međuvremenu zaturilo i umesto toga imamo rezurekciju Firthovog lika i potrebu da Egertonov lik sad njemu bude neka vrsta mentora. Opet, ni ovo nije odrađeno dosledno - Firthov lik samo u jednom trenutku prestane da ima probleme a opet i Egertonov lik ima sopstvene konflikte i probleme koji se rešavaju sami od sebe, bez pouke, vidljive transformacije pa čak i komunikacije likova. Zapravo, kameo Eltona Johna najplastičnije prikazuje ovaj nedostatak čitavog filma gde se dovitljivi, sarkastični gej koji služi kao satirična damsel in distress i u punoj meri pravi vizuelnu poentu svojim vrećastim fizikusom, samo radi pančlajna na trenutak transformiše u majstora borilačkih veština. Bilo koja nijansiranost tona koju je Vaughn mogao želeti da ovde ima žrtvovana je jednom umereno smešnom vizuelnom gegu...
Film je makar brz i ubedljiv u akciji i mada nema ni jedne scene koju bih zapamtio kao scenu u crkvi iz prvog filma, većina akcionih scena je atraktivna. Vaughn u punoj meri širi svoja kreativna krila u njima, tera montažere da rade prekovremeno a kaskadere da se ozbiljno polome i jedino što ih eventualno koči je ta temeljita neuverljivost univerzuma koji više nije samo satirični omaž Bond filmovima (a maltene svaka akciona scena ima parnjaka u Bond serijalu) već pokušava da negde stoji i samostalno ali nije odradio dovoljno pripreme da bi to išlo. Ovako, ovaj film kreće kao super hi tech triler u kome najtajniju kontraobaveštajnu službu napadaju veoma moćni neprijatelji samo da bi ti neprijatelji ispali ekipa šalabajzera u čiju bazu ulazi kako ko hoće. Da ne pominjem da magični SOFTVER koji "može da hakuje sve što ima čip" biva iskorišćen u sceni pred kraj ali Vaughn, nakon što je ispalio pušku iz prvog čina, potpuno zaboravlja da je iskoristi trideset sekundi kasnije da se obračuna sa psima-robotima a onda opet i pet minuta kasnije da se dođe do lozinke za laptop.
Meni je, sasvim neočekivano, najprijatnije iznenađenje u filmu bila starija sestra Care Delevigne, Poppy čija je epizoda, koliko god kratka i svedena bila, uspela da pruži pravi omjer zaravnjene "stripovske" karikature ali i humanizovane osobe koja u jednom trenutku shvata da je pogrešila. Paradoksalno, njen kratki momenat u kome stiže da požali svoj izbor mi je bio ubedljiviji od čitave drame glavnog junaka sa svojom devojkom koja je od satiričnog pančlajna iz prvog filma morala da se apgrejduje na "pravi" karakter i to Vaugnu nije uspelo.
Dobro. Film je gledljiv iako predugačak, sa previše likova i pričom koja ne uspeva da se tačno dogovori šta bi htela da bude, ali je i vizuelno impresivan i nudi neke interesantne filozofske teme za razmišljanje na marginama. Kako nisam stigao da pogledam Baby Drivera, i ovo mora da se računa u nekakav dobitak :lol:
Quote from: Meho Krljic on 24-09-2017, 22:26:43
štaviše mislim da je Mooreova ulogu odradila odlično i da je veći problem u tome šta se oko nje događa.
Uf, bilo je mučno gledati preglumljavanje Džulijen Mur. Loše napisan lik, toliko loš, da glumica njenog kalibra nije mogla da se izbori. Poslednji put je bila slaba u Don Jonu, ali ovde je još besmislenija.
Quote from: Meho Krljic on 24-09-2017, 22:26:43
Zapravo, kameo Eltona Johna najplastičnije prikazuje ovaj nedostatak čitavog filma gde se dovitljivi, sarkastični gej koji služi kao satirična damsel in distress i u punoj meri pravi vizuelnu poentu svojim vrećastim fizikusom, samo radi pančlajna na trenutak transformiše u majstora borilačkih veština. Bilo koja nijansiranost tona koju je Vaughn mogao želeti da ovde ima žrtvovana je jednom umereno smešnom vizuelnom gegu...
Kameo Eltona Johna je najzabavniji deo filma!!! :)
Kingsman: The Secret Service 10/10
Kingsman: The Golden Circle 5/10
Mehmete, ono što se zna od problema u nastanku KINGSMANa jeste da je izbačeni nekih sat i po "kvalitetnog" filma iz prve verzije i da je Fox čak predlagao da izađu dva filma.
THE LEGO NINJAGO MOVIE Charlie Beana, Paula Fishera i Boba Logana nije svež kao prvi film koji su radili Lord i Miller, i nije tako sjajna dekonstrukcija DC mitologije kao LEGO BATMAN MOVIE, ali jeste jako jako dobar Lego riff na azisjki imaginarijum koji, koliko shvatam, i oblikuje njihovu Ninjago liniju ali i ceo meccha-transformers itd. pristup omladinskom SFu koji je prisutan već preko trideset godina. Ninjago linija Lego kockica je nešto što sam video u izlozima ali generacijski je to zaista nešto sa druge planete za mene, i kroz ovaj film sam ja - za početak - uspeo da razumem narativ te linije, pa čak da se za nju i zainteresujem.
Ninjago linija kockica pritom u ovom filmu nije dobila svoju straight-up reklamu, kao što su to radile GI JOE ili TRANSFORMERS animacije. Naprotiv, sva ona dekonstrukcija iz prvog i drugog filma je i dalje tu, i rekao bih da je za Lego animaciju, NINJAGO MOVIE isto ono što je bio BIG HERO 6 za Marvel i Disney.
Dakle, NINJAGO je uronjen u retrofuturistički prikaz Azije. Ninjago grad je neka parafraza Tokija i Hong Konga, a opusteli predeo u koji junaci odlaze da bi našli oružje kojim će spasiti grad od kaijua (u ovom slučaju live action mačke koja je zalutala u grad od kockica) podseća najviše na stari samurajski ambijent.
Film je dinamičan, i tehnički je na liniji onoga što je do sada postignuto kao visok standard animacije iz prva dva filma. Takav mu je i pristup dramaturgiji. Gegova je puno, smenjuju se oni koji su za decu i oni koji su za starije, s tim što ovde ipak nikada ne dolazimo do one dileme iz LEGO BATMANa - da li je to uopšte film za decu ili zapravo isključivo za odrasle. NINJAGO je sasvim sigurno namenjen deci. U tom pogledu zanimljiva je dosta velika upotreba reči "butt". Štaviše, zabavio me je jedna monolog u kome se reč "butt" namerno koristi veliki broj puta, a kako film ima i istu završnu repilku kao JESEN SAMURAJA, ne mogu da kažem da nisam ponosan što se mogu povući izvesne paralele.
Voice cast je odličan i nenametljiv, potpuno u funkciji priče. Muzika je energična ali opet i sa dosta referenci koje će najpre uhvatiti stariji gledaoci. Sada je kroz muziku ponovo na meti bio JERRY MAGUIRE, ali kroz detalj koji je dovoljno diskretan da podrazumeva poznavanje Bossovog i Croweovog opusa.
NINJAGO nije naišao na egzaltaciju kritike, iako bih pre rekao da takva reakcija proističe iz zamora hvaljenjem istih stvari nego zbog nekog bitnog pada. Štaviše, ako bi se mogla neka stvar naglasiti kao veliki adut ovog filma jeste upravo činjenica da je NINJAGO morao da isplasira mnogo zatvoreniju Lego liniju nego drugi filmovi, i da je u potpunosti uspeo ne samo da je afirmiše i iskoristi kao dramaturški potentan osnov za duhovit i emotivno ubedljiv animirani film, već i da je postavi u širi kontekst POWER RANGERSa i drugih sličnih franšiza.
* * * 1/2 / * * * *
KILLING GUNTHER Tarana Killama verovatno može poneti laskavu titulu najgoreg filma u kome je glumio Arnold Schwarzenegger što nije baš lako dostići jer Arnije jedan od onih koji su igrali u nekim od najboljih filmova ikada snimljenih - ali da se ne lažemo, bilo je tu i štošta slabo. Iako igra naslovni lik i potpisan je kao izvršni producent, Arnie ovde zapravo igra epizodu. Reč je o mockumentaryju o najboljem svetskom plaćenom ubici, Guntheru kog želi da eliminiše grupa plaćenih ubica up and comera koji se ujedinjuju na tom zadatku.
Ako imamo u vidu da je Arnie bio tema jednog mockumentaryja o plaćenim ubicama, i to izvanrednog NOVEMBER MEN u kome je trebalo da zaigra pivotalnu ulogu u ubistvu Georgea Busha, onda KILLING GUNTHER uspeva da na nekom mikronivou ispadne jadniji nego što već jeste.
Nije toliko čudno što je Taran Killam snimio ovako usiljen niskobudžetni film, želju sa debijem ne treba suzbijati, ali jeste čudno da se Arnie našao u svemu ovome, i praktično se doveo u situaciju da se na bazi njega "prodaje" nešto zbilja niskog kvaliteta.
* 1/2 / * * * *
ЗАТМЕНИЕ Artjoma Aksenjenka je čudan spoj fantasyja i romantične komedije. Tonalno Aksenjenko nikako ne uspeva da utemelji svoj film tako da je ovaj u teoriji potentan miks na kraju ostao krajnje nejasan, sporadično konfuzan i nedorečen. Ne svode se problemi žanrovskog miksa u ovom filmu samo na plan spoja fantasyja i ljubavne priče, već i na odnos humora i parodije u samim elementima. Naime, ljubavna priča je ovde na ničijoj zemlji između romcoma i nečeg ozbiljnijeg kao i sukob dva čarobnjaka koji su prisutni u našem svetu od davnina do današnjeg vremena.
Za razliku od sigurnosti koji u ovoj formi pokazuju Wim Wenders ili Srđan Dragojević, Aksenjenko ne zna tačno kuda ide njegov urbani fantasy, a fokus čarobnjačkog duela na jedan par i jedan limitiran krug likova deluje krajnje proizvoljno. Ako se tome doda da film nekako ne uspeva da ubedljivo postavi ni bazičnu zabunu iz premise ali ni njeno razrešenje, ostajemo sa filmom koji ima zanimljivu zamisao, glossy realizaciju i nesporno je dinamičan. Nisu to zanemarljivi kvaliteti ali ne mogu prikriti fundamentalne nedostatke.
* 1/2 / * * * *
Kad su se Bustillo i Maury pojavili kao reditelji dobili su, što se mene tiče, nezasluženu pažnju i poverenje žanrovsjke javnosti ni kadnije nisu opravdali. Ipak, tada je delovalo da će svoju atipičnu horor poetiku kad se dođe do Amerike, preneti na neki indie projekat koji će odstupiti od industrijskih standarda. Paradoksalno sa ekspanzijom found footage filmova ali i drugih ulaska offbeat pristupa u mejnstrim horor, čini se da je ortodoksija ostala negde mnogo svojstvenija indie produkcijama nego radovima velikih studija koji pune blagajne.
Odluka da Bustillo i Maury rade LEATHERFACE, prequel TEXAS CHAINSAW MASSACREa, itekako je imala smisla, za početak jer oni ipak dolaze iz "autorskog horora" a ima li autorskijeg horora od Hooperovog originala koji i danas pleni svojom autentičnošću. S druge strane, sam Hooper je svojim zanimljivim nastavkom "otključao" ovu priču za razne interpretacije i imali smo potom veliki broj nastavaka, rimejkova, prequela, rebootova i čega sve ne.
Bustillo i Maury snimaju film o tome kako je Leatherface postao Leatherface i film je paradoksalno kao origin story najslabiji jer u suštini ne nudi ubedljivu psihološku traumu koja će ga učiniti onakvim kakvim ga znamo. Mehanika događaja koji zadese glavnog junaka da postane ono što na kraju znamo je krajnje klimava.
Međutim, to nije sve u čemu Bustillo i Maury prave odmak od onoga što je Hooper zadao. Naime, ovo nije film o ludoj porodičnoj dinamici koja je oblikovala Leatherfacea već priča o bekstvu gruope mladih otpadnika iz doma zapuštenu decu u kome su pomešani oni sa psihičkim problemima i oni koji su žrtve nebrige i zlostavljanja. Na neki način, kada se klinci daju u bekstvo, javlja se jasna podela na "pozitivce" i "negativce" među njima, najpre prelomljena kroz odnos prema otetoj medicinskoj sestri koju vode sa sobom.
Stephen Dorff igra šerifa koji se sveti hillbillyjima za ubistvo kćeri, slično Hopperu kod Hoopera, i on je takođe usiljeno tretiran kao negativac. Da, brutalan je i ubija sve pred sobom, ali ako imamo u vidu ko su ti ljudi i šta su uradili, lako je zamisliti i grindhouse pozitivca koji radi iste takve stvari.
Sve u svemu, kada treba da izgrade neku najosnovniju panoramu dobrih i loših ljudi i dobrih i loših dela, Bustillo i Maury imaju teškoće. Reklo bi se da na ovakvim primerima vidimo koliko je teško izgraditi neke od najosnovnijih žanrovskih tropa koje svi podrazumevamo i smatramo lako razumljivim.
S druge strane, scenario Seth M. Sherwooda ipak nudi dosta jasnu strukturu i stoga čini da Bustillo i Maury u LEATHERFACEu snime svoj najsmisleniji film. U središnjoj deonici možemo čak reći da ovaj film dobija određenu indie infuziju kao priča o mladim marginalcima iz pedesetih, izgubljenim u teksaškoj divljini snimanoj u Bugarskoj, i ima neki šmek onih REBEL HIGHWAY filmova iz pedesetih ili njihovih rimejkova devedesetih. Kao što smo navikli od Evropljana, Bustillo i Maury iako snimaju u Bugarskoj imaju oko za Amerikanu.
U ovom zapravo dosta konvencionalnom filmu, Bustillo i Maury pokazuju da su najbolji onda kada su ponajmanje "autori", a za film možemo reći da prikazuje nasilje više u akcionom nego u horor ključu.
Ne znam kakav prequel bi mogao zadovoljiti gledaoca u pogledu geneze Leatherfacea. Ovaj to svakako nije. A možemo reći i da nema puno suštinske veze sa stravom koju je Hooperov klasik generisao. Međutim, ako smo već unutar priče o franšizi, treba pozdraviti činjenicu da u filmu nema nimalo postmodernih ili humornih komentara na serijal i sličnih gafova.
Nažalost, LEATHERFACE ima nekoliko ali ipak dosta retkih momenata po kojima se izdvaja, i zato mislim da je njegova vrednost prevashodno u tome što pokazuje da nema ništa toliko loše u evropskim autorima što malo holivudskog drila ne može da ispravi, pa makar i u Bugarskoj.
Bustillo i Maury su se ispoljili u samo par situacija. Bilo bi lepo da je toga bilo više. Ali, ukupno uzev opet potpisali su svoj najsmisleniji film.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-09-2017, 16:07:08
Mehmete, ono što se zna od problema u nastanku KINGSMANa jeste da je izbačeni nekih sat i po "kvalitetnog" filma iz prve verzije i da je Fox čak predlagao da izađu dva filma.
Pa, da, baš se oseća.
Quote from: Agota on 25-09-2017, 14:43:22
Quote from: Meho Krljic on 24-09-2017, 22:26:43
štaviše mislim da je Mooreova ulogu odradila odlično i da je veći problem u tome šta se oko nje događa.
Uf, bilo je mučno gledati preglumljavanje Džulijen Mur. Loše napisan lik, toliko loš, da glumica njenog kalibra nije mogla da se izbori. Poslednji put je bila slaba u Don Jonu, ali ovde je još besmislenija.
E, to je očigledno iz tog drugog filma :lol:
Ali šalu na stranu, meni se dopalo njeno afektiranje i mislim da je tu svoju crtanofilmovsku zloću odigrala kako treba samo što ostatak filma nije usklađen sa tim portretom.
Quote from: crippled_avenger on 10-09-2017, 21:32:27
Mehmete, gledao si ovo đubre a Baby Driver još ništa?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, It je bolji od Baby Drivera!
James Cameron-led 'Terminator' sequel will hit theaters July 2019 (https://www.engadget.com/2017/09/28/james-cameron-terminator-sequel-july-2019/)
Srećan reditelj DEADPOOLa, onima koji slave...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Reprizirao sam BALKAN EKSPRES 2, film koji sam jako voleo kao dete.
BALKAN EKSPRES 2 izmontiran je iz dobrih osam sati materijala televizijske serije koju je pisao Gordan Mihić. Film traje 108 minuta i svakako se može reći da ono što je oblikovano za bioskopsku verziju nema nužnu eleganciju, narativnu koherentnost i adekvatnu dramaturgiju da bi se na bilo kom nivou moglo smatrati uspelim filmom.
Otud, uprkos recastovanju ključunih likova Lili i Popaja, i retconovanju događaja prvog filma koji su umnogome pokazali odsustvo sluha za ono što je bio kvalitet originala, ovde ipak imamo jako mnogo kvalitetnog materijala. Da, taj materijal nije skupljen na adekvatan način i ovaj film nije estetski zaokružen, međutim vrlo je vidljiva divlja Mihićeva mašta, okrenutost apsurdu, crnom humoru i jako dobroj upotrebi mentalitetskih iiosinkrazija koja ga je i učinila našim najplodnijim i najčuvenijim filmskim scenaristom.
Repriza filma BALKAN EKSPRES 2 najpre može da vas podstakne da reprizirate njenih deset epizoda. Kao film, ovo je kolekcija izuzetno duhovitih, sporadično solidno režiranih i jako energično glumljenih vinjeta, za koje je evidentno da nisu studiozno osmišljavane za bioskopsku formu. Međutim, isto tako ideja da se BALKAN EKSPRES sa svojom sentimentalnošću približi OTPISANIMA nije bez osnova.
Pojedini likovi su efentno duplirani tako Lili koju sada igra Anica Dobra dobija konkurenciju u vidu femme fatale koju igra Ena Begović na vrhuncu svoje senzualnosti. O komičarskim veštinama glumačke podele ne treba trošiti reči, Bora Todorović, Aleksandar Berček i Olivera Marković drže sve u malom prstu a neki detalji poput podzapleta sa otkupom američkog pilota su scenaristički i u pogledu imaginarijuma zaista briljantni i na nekom nivou čak anticipiraju i PODZEMLJE.
BALKAN EKSPRES 2 definitivno ne robuje nijednoj ideološkoj agendi. Glavna agenda je opstanak, glavna ideologija je sposobnost junaka da prežive i da na tom putu ostanu ipak antifašisti. Sve ostalo je možemo reći krajnje dezideologizovano, i jedini kohezioi faktor jeste otpor nacistima i kvislinzima. U tom smislu, BALKAN EKSPRES 2 dobro ilustruje atmosferu potpunog "svako za sebe" duha u društvu u tom periodu, premda s druge strane u ovom filmu nema ustaša ili komentarisanja drugih naroda i njihove uloge u NOBu.
BALKAN EKSPRES 2 treba gledati u formi serije. Ipak, oni koji ne žele da se upliću toliko duboko imaju šta da vide u filmu.
* * / * * * *
CRASH PAD Kevina Tenta je romantična komedija nstala u produkciji Alexandera Paynea sa čijim radovima deli i glumca Thomasa Hadena Churcha. Iako je Kevin Tent sklon estetici indie filma, ovo nije quirky komedija u Payneovom ključu i po svom suštinskom senzibilitetu bliža je mejnstrim romcomu. Donekle u tom pogledu, film pati od problema što se nalazi na ničijoj zemlji između indieja i glavnog toka, i svakako da bi bilo bolje da se jasnije opredelio. Ipak, osnovni problem ostaje naprosto bleda režija Kevina Tenta koji je vizuelno korektan ali dosta oskudan u izrazu, a reklo bi se i da nije sposoban da kontroliše sve vrlo moćne glumačke elemente kojima raspolaže.
A kad je reč o ovom žanru, Tent je na raspolaganju imao oružje masovnog uništenja. Glavnu ulogu igra Domnhall Gleeson koji je jako dobar ali verujem da bi u saradnji sa veštijim rediteljem bio odličan. Thomas Haden Church je solidan ali verujem da bi njegov lik dobio još jedan sloj kod vetijeg reditelja. Christina Applegate je jedina u principu onakva kakva bi inače bila što paradoksalno dokazuje njenu limitiranost čim ona tako standardno i lako dostiže svoj optimum.
Naprosto, Tent dokazuje da romcmu treba ozbiljan reditelj čak i onda kada su glumački kapaciteti i scenario u startu vrlo solidni. Scenario je takođe, upravo u domenu režije zaslužio nešto razrade, iako njegova svedenost i jednostavnost implicira finu old school atmosferu. Ipak, sa ovakvom podelom, potencijali filma su bili mnogo veći.
No, ono što je dobro jeste da je Domnhall Gleeson zaista velika zvezda našeg vremena i svaki film sa njim jeste vredan pažnje baš zbog njega. A sa ovakvom ekipom, ono što je smeh i ono što je emocija ne može da se izgubi, može samo da bude malo slabije nego što je moglo da bude. Stoga, CRASH PAD ipak treba da vide fanovi savremenog romcoma.
* * 1/2 / * * * *
Michael Cuesta je u filmu AMERICAN ASSASSIN započeo serijal ekranizacija romana o Mitchu Rappu, mladom Amerikancu koji postaje bornasti operativac CIAe kada mu teroristi ubiju devojku na letovanju. Ideja je bila da ovaj film započne franšizu i nisam siguran da li sa pukim break evenom na nivou celog sveta mogu da se nadaju tako nečemu. Ipak, sam nukleus glumačke podele koji čine Dylan O'Brien kao glavni junak i Michael Keaton kao njegov mentor nije loš i u tome ima potencijala.
Nažalost, sam film je na granici da bude prilično cool B-akcijaš ali na kraju to ipak nije.Televizijski veteran Michael Cuesta koji se odavno angažuje i na velikom ekranu propušta mogućnost da poentira iako na raspolaganju ima izuzetnu glumačku podelu u kojoj glavnog negativca igra Taylor Kitsch koji meksimalno posvećen ulozi. Ipak, kada se dođe do završnice u kojoj do tada zanimljivi negativac postane rutinski psihopata a pokretač cele mašinerije ostaje jedan krajnje rutinski zaplet o iranskom pokušaju da nabave atomsku bombu, jedini što može spasiti film je izvanredna akcija.
A akcija je sporadično zanimljiva, no izvanredna ipak nije. AMERICAN ASSASSIN je koštao 33 miliona dolara ali i po količini i po kvalitetu akcije THE HITMAN'S BODYGUARD od 30 miliona za njih ostaje nedostižni standard. Cuesta naprosto ne uspeva da rediteljski akcentuje kljune akcione situacije i praktično ona akcija koja bitno definiše odnose među likovima ostaje nedorečena, nerazvijena, u mnogm aspektima čak i nedovoljno jasna.
To sve ne znači da se AMERICAN ASSASSIN ne može pogledati u potrazi za B-užitkom. Naprotiv, on ga može čak i pružiti, međutim Cuesta je propustio da snimi nešto zaista upečatljivo i dobro po čemu bi se sve ovo izdvojilo.
* * 1/2 / * * * *
John R. Leonetti, direktor fotografije na nekoliko recentnih horora snimio je omladinski horor WISH UPON, prilično labavu povezanu nisku mlaKih finadestinationičnih set-pieceova koji se vrte oko drevne kineske kutije koja ispunjava želje ali donosi i prokletstvo. Glavnu junakinju sa punim ubeđenjem igra mlada glumica Joey King koja deluje kao da misli da glumi u nekom boljem filmu, pa samom činjenicom da prevazilazi ovaj materijal dodatno podvlači koliko je sve ovo loše. Ryan Philippe igra njenog oca i teško je adaptirati se na to da on sad igra očeve, pa mi nije bio naročito ubedljiv.
WISH UPON je konfekcija u koju nije uložen čak ni onaj minimum kreativnosti da bi zasluživala poštovanje na bilo kom nivou.
* 1/2 / * * * *
криплд, ако си гледао Мајку од Аронофског волео бих да чујем стручну анализу...
Jesam, u subotu uveče. Javljam se uskoro.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, Nacho Vidal je rodom Katalonac!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jasno je na čijoj smo strani, pa nek nam uzmu i Kosovo!
The DC animated universe is set to take on a Victorian flavor soon with "Gotham by Gaslight," the upcoming direct-to-VOD animated feature based on the first of the 'Elseworlds' Batman comic titles.
Now it has been revealed the Caped Crusader will soon get another makeover with the reveal of "Batman Ninja," a new direct-to-video animated movie that reinvents the hero as a ninja.
On top of that, the project is being worked on by "Afro Samurai" creator Takashi Okazaki and will be done with anime style animation. Warner Bros. Japan and Warner Bros. Home Entertainment are teaming for the project which will be unveiled at New York Comic-Con next weekend.
Jumpei Mizusaki ("JoJo's Bizarre Adventure") helms the project which was penned by Kazuki Nakashima ("Kamen Rider Fourze"). A 2018 release is expected.
Hemon pošao putem Vuleta Žurića i Vladimira Kecmanovića...
http://www.darkhorizons.com/sense8-enlists-acclaimed-authors-for-finale/
https://www.wired.com/story/ghost-gun-machine-makes-untraceable-handguns?mbid=nl_100117_daily&CNDID=%25%25CUST_ID%25%25
Sent from my iPhone using Tapatalk
kad gledate blejd ranera?
Ja, nadam se, narednog vikenda....
U međuvremenu:
Zahvaljujući skupoj HBO pretplati koju moja žena nesebično plaća pa onda s pravom kritikuje kad ja neću da gledam sve te silne serije, sinoć sam pogledao još uvek friški xXx: The Return of Xander Cage. Reći da sam sa zadržanim dahom petnaest godina čekao PRAVI nastavak filma sa kojim je Vin Diesel uspeo da definitivno ubedi svet da nije samo dobar brejkdenser već i bona fide akcioni heroj bi bilo možda blago preterivanje. Ipak, originalni xXx sam volio, sa gnušanjem odbio da gledam nastavak urađen bez Diesela u glavnoj ulozi i, gledajući kako ćelavi mišićavko uspeva da Fast & Furious serijal od nečega što se godinama klatilo na ivici da upadne u Direct to DVD ambis pretvara u jednu od najkomercijalnijih franšiza današnjice, strpljivo sam čekao da Diesel studiju da ponudu koja se ne odbija. Na kraju se to i dogodilo ali umesto Columbie ovde je film proizveden sa Paramountovim sredstvima. No, što se tiče look and feel komponente filma, ovo u punoj meri podseća na novije nastavke u F&F serijalu i veoma se oseća da su Vin i Samantha Vincent ovde potpisani kao producenti koji su nad franšizom preuzeli potpunu kreativnu kontrolu.
Originalni xXx se iz uobičajene akcione ponude sa početka stoleća izdvajao pre svega time što je Diesel imao priliku da u prvi plan pogura svoju geeky stranu. Za razliku od godinu dana starijeg Fast & Furious gde je mačo svetonazor bio jasno istaknut fokusiranjem na automobile, te uobičajene simbole muškosti modernog doba, xXx je odlutao ulevo i napravio zanimljivu kombinaciju spajajući u Xanderu Cageu elemente nove, možda pomalo metroseksualne muževnosti u formi ekstremnih sportova kao i besramno geekovsko interesovanje za video-igre i srodne produkte ,,nove" popularne kulture. Otud je xXx bio jedna možda ne previše inteligentna ali ipak interesantna subverzija džemsbondovskih tropa u kojoj su potencijalno ,,niske" zabave za plebs niže i niže srednje klase i ,,beskorisne" veštine spojene sa jednim ne-suprematističkim kultom tela da bi se u sumi dobio jedan šarmantan, zapravo nepretenciozan a opet radikalan tajni agent.
Naravno, The Return of Xander Cage ne može da ponovi isti trik, ali može da se posluži identičnim tropima i njegov najveći nedostatak je upravo u tome koliko malo je bilo ko od autora zaintersovan da uđe u kritički dijalog bilo sa prvim filmom u serijalu, bilo sa idejom da je gik-kultura koja je još uvek možda delovala subverzivno početkom veka danas udenuta u samu srž mejnstrima.
Drugi nedostatak je ono što smo od filma sasvim i očekivali: naime The Return of Xander Cage je jedan niz set pisova povezanih toliko labavim narativom da je teško nazvati ga nekakvom pričom. Veoma nalik novijim Fast & Furious naslovima, i ovaj film kombinuje glatke i sjajne CGI efekte sa oštrim, skoro drečavim bojama da kreira utisak koji je bliži video igrama nego onome što je danas karakteristično za američki akcioni film. Tamo gde drugi filmovi tonu u orange/ teal koloritu i lažnom lens flare naturalizmu, D.J. Caruso (koji je ovo režirao) i njegova ekipa se odlučuju za jarke primarne boje, ekstremno izoštren fokus u svim kadrovima i kontrolu kamere koja insistira na tome da ovo nije snimao čovek ,,iz ruke" već da je očigledno i neprikriveno u pitanju digitalna montaža. Ovakav pristup filmu sa budžetom od 85 miliona dolara daje osećaj Direct to DVD akcijaša i film je zbog toga zapravo mnogo bolji nego da se pokušalo sa imitiranjem majklbejevskog pristupa.
Naravno, žulja pomalo ta naglašena lapidarnost u tretmanu narativa. Razume se, ovaj film je očigledno pravljen po meri glavnog lika i treba da bude ,,vehicle" za njega i njegovu harizmu, ali opet, naravno, Dieselova harizma je ipak možda par brojeva premala da bi mogla da popuni sve rupe (ovo kažem kao njegov sertifikovani fan), a i na mikro planu film pati od preteranog oslanjanja na pančlajnove koje naprosto nije uspeo da zaradi dobrom pripremom. Zbog toga, scene se naprosto dešavaju, umesto da se razvijaju, bilo kakva trilerska napetost koja bi trebalo da postoji skoro da se ne oseća jer priča ne uspeva da joj da postavku i onda je sve na glumcima. Nepotrebno je reći, malo ovde ima glumaca nekakvog ozbiljnog formata koji bi umeli da iznesu potrebnu mimiku pa da nam prodaju tenziju i emotivne lomove.
Opet, Diesel IMA harizmu i ima šarm i iako nimalo ne verujemo da jedan komad tetovirane govedine koji je upravo stupio u šestu deceniju života izvodi sve te kerefeke na skejtbordu i drugim ,,geeky" prevoznim sredstvima, a jedva mu malo više verujemo kad gleda u oči dušmane i proziva ih osrednjim onelinerima, on ipak uspeva da nas kupi kao sad već omatoreli gik koji bi samo još jednom da se provoza Dominikanom i drugim lepim eksterijerima, malo prozeza sa ortacima, baci po koju antiestablišment poruku i, hopefully, spase svet.
xXx jeste franšiza koja zaoštrava taj neki narativ u kome, makar iz pozadine, terenski operativci koji zaista veruju u činjenje opšteg dobra moraju da ponekada i idu direktno nasuprot naređenjima koja daje establišment i The Return of Xander Cage savim časno, pošteno i dosledno sledi ovu ideološku liniju. Opet, on to radi toliko dosledno da film naglašeno pati od nedostatka harizmatičnih negativaca jer suviše prostora daje konfliktnim (anti)herojima pa kad dođe vreme za finalne bosfajtove, imamo utisak da igramo igru u kojoj je studio ostao bez para pred sam kraj razvoja i umesto pravih bossova smo dobili samo obične neprijateljske likove sa malko više hit pointsa.
Direktne reference na video igre se daju naći – sama postavka sa hipermoderno opremljenim avionom koji je baza operacija je jednako referenca na Marvelov S.H.I.E.L.D. koliko i na igre poput Splinter Cell ili Mass Effect – ali film nije nametljiv u ovome i više se trudi da šoukejsuje svoj internacionalni kast u kome imamo zaista zanimljiva imena. Naravno, ni ovo nije ,,zarađeno", likovi koje nam film prodaje kratkim introima uglavnom nemaju dublje karakterizacije od toga što smo videli u samim introima, ali opet ne mogu da kažem da mi nije milo da PONOVO gledam Donnieja Yena u zapadnjačkom filmu i mada je Tony Jaa i ovde prilično kriminalno neiskorišćen (i pride mora da se krevelji i izigrava nekakvu ekscentričnost), makar su Kris Wu i Deepika Padukone dobro iskoristili svoje mesto pod reflektorima i, pretpostavka je, filmu obezbedili i solidne zarade u Kini i Indiji. Rory McCann ovde, pak jedini deluje kao višak i kao da mu je mesto pre u Fast & Furious franšizi, ali zato su tu i male ali prilično ubedljive uloge Nine Dobrev i Ruby Rose. Razume se, jedini koji tu nešto glume su Toni Collette i Sam Jackson, ali film svakako nije baziran na ideji da oni treba da dobiju ne znam koliko prostora i uostalom, važnije mu je da Neymara i Ice Cubea slika da budu kul, da pokaže kako Kris Wu snagom didžejinga rešava napetu situaciju u kojoj samo što ne polete glave, ili da nam pokaže kako 22 godine mlađa Nina Dobrev Vinu Dieselu poverava svoj safeword iako ga je tek upoznaka, nego da se bavi nekim ,,dubljim" filmskim momentima.
Utoliko, xXx: The Return of Xander Cage je tipičan filmski junk food, ali ipak jedan sada već vrlo vešto spremljen džank fud obrok u kome je akcija pristojna, priča potpuno zaboravljiva, ali i u kome Diesel uspeva da, prateći Fast & Furious predložak, plasira ideju ,,porodice" ili makar čvrstog prijateljstva koje nadilazi sve prepreke i na koje protagonisti znaju da se uvek mogu osloniti dok odlaze put zalaska sunca. Po tome, vredi istaći da Diesel snima možda najmanje cinične akcione filmove u današnjoj holivudskoj klimi što na kraju dana, nije ni tako mala stvar.
MOTHER! Darrena Aronofskog je jedinstven slučaj filma koji je loš između ostalog i zbog toga što ne ume da se odluči kakav loš film želi da bude - da li art house komedija koja nije smešna ili art house horor koji nije strašan.
Na kraju, ako bih morao da definišem MOTHER! u pogledu toga šta od njega treba da se očekuje, a to je u slučaju ovog filma ipak najveći izazov, onda bismo mogli reći da on deluje kao kompilacija svega onoga što je činilo neuspešne filmove Romana Polanskog, urađeno na bitno slabiji način nego što je to on sam radio kada mu nije uspevalo. Aronofsky očigledno želi da iznese neku svoju viziju sveta, međuljudskih odnosa, braka, stvaralaštva itd. kroz ovaj film a opredelio se za ekspresivne forme suptilnog humora i strave i u tome nije uspeo.
MOTHER! u pogledu svog izrazaz zaista podseća na slona u staklarskoj radnji. Jennifer Lawrence je maksimalno posvećena glavnoj ulozi dok već Javier Bardem glumi kao Rocco Siffredi u dramskom uvodu pred seks, dočim se stari lisci Ed Harris i Michelle Pfeiffer vrlo dobro "sklanjaju" od svega nudeći neprikriveno campy role.
Film svakako ne bi bio toliko užasan da ga Aronofsky ne režira iz petnih žila sa jasnom namerom da nam kaže neku veliku stvar i prikaže neku istinu. Ali, ovako ta kamera Matthewa Libatiquea koja je u stalnom pokretu umesto da nam prenese intenzitet emocije, čini samo da MOTHER! bude neprekidan udar na gledaoca, i onemogućuje ono što je čest tajni adut art house filma a to je prostor da gledalac malo razmišlja dok gleda film, možda i o nekoj drugoj temi.
Aronofsky međutim sve vreme grabi gledaočevu pažnju i iz scene u scenu nema šta da mu pruži. Ako su filmovi poput nastavka TRANSFORMERSa bili prazne ljušture blokbastera koje i dalje pokušavaju da zgrbae gledaoca i privuku mu pažnju, onda je MOTHER! prazna ljuštura art house filma koja pokušava da se plasira u multiplekse.
Ne vidim prostor za polarizaciju oko ovog filma. Ne mogu osporiti da mi je drago što sam ga pogledao, i to je otprilike jedino povoljno što o njemu ima da se kaže.
BORG McENROE Janusa Metza je priča o rivalitetu Bjorna Borga i Johna McEnroea, data primarno iz švedske vizure jer reč o je švedskom filmu, gde Borg ima nešto veći protagonizam nego McEnroe, ali isto tako i evropski pristup filmskoj naraciji ima dominantniju poziciju od američkog. BORG McENROE je teniski odgovor na RUSH Rona Howarda, i svakako da ga treba posmatrati i u tom ključu. Pa ipak, ako imamo u vidu da je ovo prevashodno švedski film o jednom od najuspešnijih švedskih atleta, te da samim tim ima i funkciju njihovog MONTEVIDEA, hvale je vredna dekonstrukcija Borgove ličnosti koji pribegavaju Metz i scenarista Ronnie Sandahl.
Naime, sasvim je jasno da je Borgovo povlačenje u 26. godini posle rekordnog osvajanja pet vimbldonskih titula bilo uzrokovano ozbiljnim prezupčenjem, i BORG McENROE nas vodi upravo iza scene da bi nam pokazao anksioznost ova dva teniska šampiona. Borg i McEnroe nude dva lica istog problema, obojica su od detinjstva u tom sportu, i u potrazi za receptom kako da budu apsolutno dominantni našli su različite puteve - Borg hladnoću na terenu a McEnroe galamu. U njihovom prvom finalu, film dostiže svoj vrhunac i pokazuje transformaciju koju su prošli.
Metz i Sandahl opred4elili su se za strukturu baziranu na obilju flešbekova u razne životne perode oba tenisera. Nesumnjivi evropski senzibilitet filma ogleda se najpre u tome što su mnoge scene naizgled nevažne u širem dramskom pogledu ali su jako bitne u formativnom. Naročito u Borgovom slučaju, flešbekovi prikazuju psotepenu akumulaciju "lekcija" koje su ga učinili nezaboravnim šampionom ali i mentalnom olupinom koja je morala da se povuče u 26. godini.
Janus Metz je najveći internacionalni uspeh postigao dokumentarcem ARMADILLO ali je potom pekao zanat u Americi, režirajući između ostalog i jednu epizodu TRUE DETECTIVEa. Zato njegov film deluje kao ozbiljan internacionalni projekat koji se može plasirati globalno bez ikakvog kompleksa. Ima sve kapacitete holivudskog biopica sa tom razlikom što Borga igra Šveđanin i Šveđani govore švedski. Sverrir Gudnason je odličan u ulozi Borga, ubedljivo dočarava njegovu ambivalentnu prirodu i prikrivenu agresiju. Shia LaBeouf je studiozan i ubedljiv kao John McEnroe i ovo mu je jedna od uloga koje pokazuju da sazreva kao glumac i da je izmicanje iz mejnstrima ipak imalo svrhe. Njegov McEnroe nije divlja karikatura već naprotiv, vrlo studiozan tip koji je nasamo vrlo miran i sračunat, i kome je stvaranje haosa najbolji vid koncentracije.
Uprkos svojoj poinitilističkoj evropskoj strukturi, slično RUSHu, i ovaj film na kraju mora da poentira i ukuca svoju poruku. Ponajpre u pogledu jedne teme koju iznosi u završnim natpisima a to je tema prijateljstva koje je proisteklo iz best enemy statusa. Borg i McEnroe su inspirisali jedan drugoga na isti način na koji su to radili Lauda i Hunt. S tim što je u ovom slučaju, doprinos Borga i McEnroea sportu podjednak, dočim kod Hunta i Laude ipak nije. Ipak, hemija među njima je vrlo slična, s tim što su njih dvojica isto tako imali jedan skriveni sloj ličnosti za razliku od pomenutih vozača. Mezt uspeva to da pokaže.
Ipak, ono što čini BORG McENROE jednim od suštinski najbitnijih filmova o tenisu jeste zapravo prikaz vrlo dramatičnog psihološkog pritiska sa kojim su suočeni šampioniu. Istovremeno, čini se da je taj pritisak upravo ono što ih čini šampionima za raliku od drugih igrača koje smo u ovom filmu upoznali koji nisu bili ni pod takvim pritiskom, niti su dostigli takve rezultate. Otud, ovaj film nudi jednu vrlo ubedljivu sliku onoga što profesionalni tenis zahteva od takmičara i objašnjava sve one amplitude koje su pratile neke od najvećih šampiona.
U poslednjih nekoliko godina BORG McENROE se izdvaja kao jedan od svakako najozbiljnijih sportskih biopica koji uspeva da pronikne u suštinu sporta koji obrađuje. Danski reditelj Janus Metz je ovim filmom pokazao da se dobro snalazi u celovečernjoj igranoj formi i da zaslužuej pažnju i ubuduće.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE SOUND Jenne Matison, indie horor koji počne relativno zanimljivo i onda se na kraju ne desi maltene ništa. Pod time ne govorim samo o tome da je reč o estetskom nedešavanju već maltene i narativnom. Rose McGowan igra istražiteljku paranormalnih fenomena koja ide po mestima gde se navodno pojavljuju duhovi i demistifikuje ih. U jednom trenutku odlazi na metro stanicu u Torontu i tamo, naravno, imamo drugačiji slučaj, nešto što do sada nikada nije srela. Međutim, šta je to tačno vrlo brzo prestaje da biva interesantno i film na kraju ne donosi ni neke značajne napetosti, ni neke preokrete i zapravo jedino sveže u njemu je što nema neku naročitu gradaciju kako se kreće prema kraju, što jeste nekonvencionalno ali je bezveze.
Rose McGowan ne deluje baš da je u zenitu glumačke koncentracije ali se Jenna Matison trudi da napravi nešto "svežije" koristeći detalje poput socijalnih mreža, ispisa na ekranu i sl. THE SOUND definitivno ne deluje da je nastao bez ambicija, ali gotovo nijednu nije ostvario.
* 1/2 / * * * *
GERALD'S GAME Mikea Flanagana je adaptacija Stephena Kinga koja dolazi u trenutku kada on doživljava jedan izuzetno komercijalno i kreativno potentan revival na velikom ekranu. IT neobjašnjivo razvaljuje po svetskim bioskopima, serija MR MERCEDES ima dosta solidne atribute u kreativnom pogledu i Flanagan se javlja u trećoj i vro aktuelnoj formi - kao Netflixov originalni film.
Nažalost, GERALD'S GAME se ispostavlja kao svojevrsni test inteligencije koji Flanagan ne uspeva da prođe. Naime, ova kamerna priča o ženi koja tokom bondage igre sa mužem ostaje vezana za krevet nudila je prostor za napet kamerni triler u kome će žena, krevet i njene crne misli biti u prvom planu. Ono što name je Flanagan pružio jeste sve sem toga - on je njene misli ovaplotio u likovima njene vizije sebe i mrtvog supruga, potom je sve to zapaprio flešbekovima, da bi konačno sve zaokružio jednim nakalemljenim razrešenjem koje je neprijatno glupo za gledanje.
Na kraju, GERALD'S GAME postaje film koji propušta sve moguće prilike i uspeva da na svaki izazov odgovori na najmanje maštovit način. Pratim Flanaganov uspon na žanrovskoj sceni i iskreno do sada me nije impresionirao, a posle ovoga gotovo da nema sumnje da je reč o reditelju koji ozbiljno mora da poradi na svojoj kreativnosti. GERALD'S GAME pokazuje ozbiljno odsustvo filmske imaginacije i vrlo limitirano vladanje zanatom. Da film već nije namenjen Netflixu, zasluživao bi čist VOD tretman.
ja gledala BR i ... beyond the horizon of the place we lived when we were young... imam headache.
čekam vaše utiske.
BLADE RUNNER 2049 je iz žanra "ko preživi pričaće". MOTHER! ima ozbiljnu konkurenciju kao najgori high profile film godine.
Sent from my iPhone using Tapatalk
aj lav ju kripe!
mene najozbiljnije zabolela i glava i želudac. malo vizuelnog tu i tamo al i to ne znam kako je kad je van imaxa.
majko, plače mi se.
Kao neko ko ne voli preterano ni orginalni Blade Runner, ja ne očekujem bogznašta od nastavka...
Al zato ovo:
Dwayne Johnson, Jason Statham 'Fast and Furious' Spinoff Gets 2019 Release (Exclusive) (http://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/dwayne-johnson-jason-statham-fast-furious-spin-gets-2019-release-1046326)
Tor i Justice League su ono što će uskoro umiriti ovu moju BR traumu.
Quote from: Rade2 on 06-10-2017, 12:42:31
Crriple, jesi li gledao novog Cakija?
Nisam još.
ZONA HOSTIL Adolfa Martineza Pereza je španski combat movie baziran na istinitoj priči koja je zadesla jednu špansku jedinicu tokom misije u Avganistanu. Po onome što im se desilo, sličan je slučaju koji je Pete Berg ekranizovao u filmu LONE SURVIVOR ali moram priznati da je Martinez Perez snimio ubedljiviji a u pogledu prikaza nekih taktičkih nijansi u ratu i bitno veštiji film.
ZONA HOSTIL je u samom svom nukleusu jednostavan combat movie sa jasno koncipiranim protagonistima unutar kolektivnog lika. Tu je lekarka kojoj je ovo možda poslednji zadatak, tu je pilot koji ima probleme u porodičnom domu preko pola sveta, tu je rookie bolničarka i mladi poručnik koji treba da izađe iz senke svoga oca, tu je prekaljeni veteran koji nikome ne veruje i lak je na obaraču. Sve to su potentni elementi i za pravljenje parodije jer su odavno uspostavljeni i često korišćeni ali Martinez Perez uspeva da ih plasira sa punim ubeđenjem.
Njegov prikaz borbenog morala Španske Legije ne beži od zdrave doze patetike koju nosi combat movie ali je isto tako u vojnom pogledu dosta uverljiv i otvara niz pitanja, među kojima je osnovno kako vojske sa tim nivoom tehničke superiornosti ne uspevaju da počiste sve pred sobom u Avganistanu. Film delimično to objašnjava kroz svoju premisu jer prikazuje misiju u kojoj su životi rizikovani između ostalog i zato da se Talibani ne bi slikali pored srušenog helikoptera i to plasirali u medije. Dakle, savremene tehnologije su istovremeno i prednost na bojištu i motiv za neke nerezonske postupke.
Film je tehnički jako dobro urađen, slikao je prekaljeni DP Alfredo Mayo koji se iskazao radom na značajnim naslovima najrazličitijih žanrova i autorskih poetika. Martinezu Perezu je ovo rediteljski debi i došao je u režiju iz profesije storibord artista i dizajnera. Svakako da je iz tog domena doneo precizan vizuelni izraz ali ovo je zrelo urađen film na svim nivoima.
Ono što na kraju ostaje najveći kompliment filmu jeste činjenica da je retko uzbudljiv u scenama okršaja i da je uprkos velikoj gledalačkoj kilometraži uspeo da me u nekoliko navrata istinski zaintirgira, i navede da žestoko navijam za junake, što upravo filmovima smeštenim u taj milje ne ide baš lako.
ZONA HOSTIL je komemorativni film i verovatno zbog te predrasude nije dobio poštovanje koje zaslužuje.
* * * 1/2 / * * * *
BLADE RUNNER 2049 svakako može da se uhvati u koštac sa MOTHER! za titulu najgopreg high profile filma ove godine. Nisam neki preterani fan filma Ridleya Scotta ali sam u potpunosti spreman da razumem i prepoznam njegov značaj. Prvi BLADE RUNNER iz svakog kadra dan-danas emanira "značaj", i stoji uz sve moje lične rezerve i ravnodušnost prema njemu. Ovaj značajan deo filmske istorije dobija potpuno nepotreban produžetak u filmu BLADE RUNNER 2049 iz najmanje dva razloga - prvo Villeneuve nema šta da postavi kao pitanje, u odnosu na ono što je već postavljeno u prvoj Dickovoj adaptaciji, a drugo, Villeneuve nema šta da pruži u vizuelnom pogledu.
Za razliku od prvog BLADE RUNNERa koji je nastao u tehnološkoj praistoriji u odnosu na ono što se snima danas, BLADE RUNNER 2049 uspeva da izgleda ne samo manje ubedljivo - što je poduhvat hvale vredan jer zvuči zaista nemoguće - već možemo slobodno reći da izgleda i produkciono i idejno siromašnije. Tarkovski mi pada na pamet kao referenca, jer siguno je pao na pamet i Villeneuveu. Film ima nešto od tog svedenog retro-futurističkog ambijenta karakterističnog ili za Tarkovskog ili za produkcije koje nemaju resurse, što inače Tarkovski nije bio, i deluje kao neki SF-surogat nastao u sovjetsko-istočnonemačkoj produkciji pred pad Berlinskog zida. I to nažalost nije kompliment jer BLADE RUNNER 2049 na kraju svega ima scenario koji je zapravo vrlo banalan i vrlo holivudski.
Deckardov lik je sveden na neku karikaturu iz EXPENDABLESa i tokom završnog melodramskog eskcesa, kada Deckard upita Goslingovog junaka, "Šta sam ja tebi?", neki gledalac je u bioskopu dobacio, "Zaova", i to je otprilike definisalo odnos koji su gledaoci imali. Dok je prvi film bio futuristički, enigmatičan i seksi, sa junacima koji su upitani nad time da li su ljudi i šta to znači biti čovek (a to pitanje, složićemo se, u međuvremenu nije više tako sveže), BLADE RUNNER 2049 je jedan od onih SF derivata u kojima ljudi komuniciraju sofisticiranim uređajima i voze lketeća kola ali onda moraju da odu na šalter da bi uzeli neki papir, kako bi se stvorila kafkijanska atmosfera.
Pritom, Villeneuve ima hrabrosti da nas zadržava 165 minuta sa zapletom koji zaslužuje 105 minuta u vrh glave, ali nema hrabrosti da nam u toku trajanja filma ubacvi neke potpuno redundantne akcione scene ne bi li ovaj film zadržao nekakvu formu blokbastera. Štaviše, na kraju se ključni događaji moraju desiti bez ikakve upotrebe mozga, isključivo "na ruke", snagom i silom, u jednoj prilično generic akcionoj sekvenci kakva bi u normalnom blokbasteru bila deo neke rutinske situacije pri sredini.
Jared Leto odnosi trofej najpretencioznijeg u podeli, iako je kao konkurenta imao Ryana Goslinga. Ipak, Leto je dobio junaka kome je jedina forma izražavanja monolog i nema te sile koja će ga sprečiti da ispriča celu svoju budalaštinu. Nesrećni Ford je ovde došao da odradi reunion iz žanra EXPENDABLESa tako da on pokušava da se iznenadi kad treba i uplaši kad nešto zagrmi. Ryan Gosling je izuzetno harizmatičan glumac čim ga je moguće gledati 165 minuta i da njega nema, verovatno bi naord masovno izlazio sa ovoga. Štaviše, možemo reći da je Gosling i glumac koji ima puno sreće čim ga ovakvi filmovi ne samo ne koštaju u pogledu kredibiliteta već mu ga i povećavaju. BLADE RUNNER 2049 već ima hajp kao klasik. Ipak, uveren sam da će publika bitno drugačije reagovati na ovaj film od kritike. Tako je bilo i sinoć. Atmosfera posle projekcije je bila kao posle sahrane. Koliko god idejnost prvog filma bila na nekom nivou blef, posle njega je imalo o čemu da se razgovara. Posle BLADE RUNNER 2049 ostaje ćutanje pomešano sa radošću što je gnjavaža gotova.
Najneverovatnija stvar je da posle decenija razmaštavanja toga šta je tema i ideja BLADE RUNNERa dobijamo film koji čak nije ni dostojna repriza prvog filma, pa ni produžetak. Idejno i strukturalno ovo je jedan neinspirisan predložak kome je Villeneuve kroz realizaciju bez ikakve mere i milosti prema bližnjem dao jednu bombastičnost i pretenziju koju ni mnogo sadržajniji tekstovi ne bi izdržali.
Villeneuve na nekom bizarnom nivou ipak jeste prožeo art house i blokbaster ali ne po tome što je iskoristio estetske postulate art housea da bi snimio film sa blokbaster pretenzijama već po tome što je "leba bez motike" modus operandi art house produkcije preneo u mejdžor projekte pokazavši da je i tamo moguće opstajati bez opipljivih rezultata.
* 1/2 / * * * *
Eh, žalos. Ako je za utjehu, iz trejlera se sve ovo daje nazreti pa nije da idem u bioskop sa nekakvim napadima optimizma...
Mehmete, BABY DRIVER još nepogledan...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Znam, ali vezane su mi ruke - razboljevaju se članovi porodice pa to proređuje dostupne termine za bioskop, a ovog vikenda, kad ih bude, žena će nesumnjivo glasati za Blejd Ranera a ne za film koji u njenoj glavi izgleda kao "Mali šef - part 2".
krip sve rekao i još bio milostiv!
nije naglasio da je najbolja scena u filmu ona kad se rachael pojavljuje u kadru. mislim, ubacili su flashback scenu iz ridlijevog filma. :) naravno, patetika u tom filmu ne da se poreći, posebno oni poslednji delovi koje je ridli dobio od kjubrika, al ovaj 2049 je blasfemija. još onakav kraj na stepenicama, sve sa snegom umesto kiše, pa jbt, došlo mi da upucam ekran. :lol:
eh, i original je bio dočekan na nož od strane kritike i publike, tako da možda imamo budući klasik :)
Quote from: Meho Krljic on 06-10-2017, 14:20:18
Znam, ali vezane su mi ruke - razboljevaju se članovi porodice pa to proređuje dostupne termine za bioskop, a ovog vikenda, kad ih bude, žena će nesumnjivo glasati za Blejd Ranera a ne za film koji u njenoj glavi izgleda kao "Mali šef - part 2".
Več pomišljam koliko su nisko na listi prioriteta naslovi poput THE HITMAN'S BODYGUARD ili ZONA HOSTIL... I teško mi je.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: tomat on 06-10-2017, 14:26:28
eh, i original je bio dočekan na nož od strane kritike i publike, tako da možda imamo budući klasik :)
Kritika izgleda voli nastavak; kripl je otpadnik. :lol:
Meha čeka i tru detektiv! 8-)
Pa pogledao sam prvu epizodu prve sezone i tu smo se rastali, sporazumno i kao zrele osobe.
mehmete, druga sezona je bolja i potpuno je standalone
Sent from my iPhone using Tapatalk
Zabeležićemo!
U međuvremenu:
https://youtu.be/fUjicxMPDzs (https://youtu.be/fUjicxMPDzs)
Ovo će biti treš ali već činjenica da se uopšte pravi me raduje.
Yesterday's biggest news report dealt with the confirmation of the upcoming "Fast and the Furious" spin-off film following Dwayne Johnson and Jason Statham's Hobbs and Shaw characters.
Included in the write-up in Variety on the story though was one small detail not mentioned anywhere else. That detail? That "The Nice Guys" and "Iron Man 3" director Shane Black is being mentioned as a potential candidate to direct
Black is in the midst of post-production on "The Predator" which is due next year, and should he take the gig then it would be the first time he's directed a film he hasn't at least co-wrote.
Franchise veteran Chris Morgan will be writing the script though and it's expected a decision about a helmer won't be made until it's done. Whatever the film is titled, it has set a July 26th 2019 release.
Reprizirao sam THE AMITYVILLE HORROR Andrewa Douglasa da se pripremim za nastavak koji je snimio Franck Khalfoun. Ovaj film sam gledao u vreme izlaska 2005. ali sam u međuvremenu zaboravio detalje pa sam ga obnovio radi punog razumevanja Khalfounovog rada.
Ni izborni AMITYVILLE serijal mi nije bio blizak po samom horor senzibilitetu, mada svakako možemo reći da je taj film postavio neke stadarde u tom haunted house podžanru, pre svega u pogledu onoga šta su klišei.
Rimejk mi se u tom pogledu najviše dopao u onom domenu koji nije direktno vezan za stravu jer kako rekoh meni ova vrsta horora nije preterano bliska niti omiljena. Ono što se Douglasu u pogledu režiranja napetih scena ne može osporiti jeste da efektno koristi moderne tehnologije, da je vizuelno ekspresivan i da je jako vešt u režiranju mizanscenski zahtevnih suspense scena. Otud mi je ovaj film bio vrlo uzbudljiv u pogledu egzekucije. Scena kada devojčica ide po krovu je maestralno realizovana recimo, kao i scena sa suprugom koja pada pod čamac, a takvih scena ima još. Ono što mi je izmaklo jeste neka suštinska strava proistekla iz premise i uklete kuće ali to mi je promaklo i u izvornom serijalu.
Međutim, ono što je najveća snaga ovog filma jeste upravo njegova atmosferičnost, njegov smisao za humor i dobro glumačko utemeljenje. Podelu predvode Ryan Reynolds i Melissa George koji su odlični ali su pored njih odlična i deca glumci i ostatak podele. Film je vrlo duhovit, karakterno ubedljiv a opet pun šarma koju ova ekipa neprekidno emituje. Hemija među glumcima je postignuta na ekranu i Douglas u tom pogledu uspeva da napravi jako dobro postavku.
U pogledu kvaliteta i kvantiteta ripper sekvenci, Douglas takođe ne štedi, film je napet, dosta galasan, sa nekim autentično napetim sekvencama ali i nesporno vrlo sklon uspešnim jump scareovima. Otud, THE AMITYVILLE HORROR je što se mene tiče ne samo dostojanstven dodatak tom kanonu već bih čak rekao i jedan dostojan upgrade.
Film je smešten u epohu ali za razliku od brojnih savremenih horora koji pokušavaju da kroz smeštanje u epohu dostignu neke stilske pečate filmova tog vremena, Douglas donosi vrlo savremen senzibilitet u pogledu inscenacije. U tom smislu, THE AMITYVILLE HORROR rekonstruiše epohu ali je ne zloupotrebljava kao prečicu do stila.
* * * / * * * *
AMITYVILLE: THE AWAKENING Francka Khalfouna je nastavak priče o ukletoj kući smešten u današnje vreme koji se koristi obracem Cravenovog NEW NIGHTMAREa i prikazuje priču kao nešto što se dešava u svetu u kome postoje AMITYVILLE HORROR filmovi. Khalfoun je ime koje dolazi iz iste generacije kao i Aja, dakle radio je nešto zahvaljujući čemu još uvek mislimo da je u stanju da pruži nešto.
I THE AWAKENING je svakako imao repromaterijal za dobar film, tu su Jernnifer Jason Leigh, Thomas Mann i Cameron Monaghan, tu je uostalom i Bella Thorne u glavnoj ulozi, dakle glumačka ekipa je na nivou. Khalfoun je pisao i scenario, i u njemu je pokušao da se našali i sa originalom, i da diskredituje rimejk ali na kraju njegov film bi imao štošta da nauči od oba ta filma. Naime, THE AWAKENING je slab film u kome se dramska predigra odvija na jednom pristojnom nivou za horor koji bi donosio odlične ripper sekvence, međutim ovde se čini kao da je horor potpuno izostao.
Dakle, kod Khalfouna ubrzo shvatimo koji lik će biti telo za ispoljavanje zlog duha i to je manje-više to, ta inicijalna postavka se praktično ne oplodi u domenu horora i sve se na kraju svede na jednu dugu najavu mlakog finala koje je opet pa repriza ranijih varijacija na temu.
Nažalost, Khalfounov film ne donosi apsolutno ništa novo u tome što film smešta u "realnost", i štaviše dramski deluje manje uverljivo i manje atraktivno od rimejka Andrewa Douglasa. O stravi i horor atrakcijama da ne govorimo.
Dugo čekanje premijere sugeriše da je film pretrpeo neke intervencije i to se oseća i po iznenadnom nestanku pojedinih likova, ali izgleda da te intervencije na kraju nisu spasile film. Nedostaci ovog filma su paradoksalni a njegov domet nažalost pokazuje da se još uvek čeka pravi comeback Ajine ekipe.
* 1/2 / * * * *
BETTER WATCH OUT Chrisa Peckovera je duhovita horor komedija koja posle duže vremena uspeva da pronađe nešto sveže u retro-štimungu, da ponudi jednu dobru inverziju tipičnih horor situacija, ali da istovremeno izgradi sve ono tšo te situacije zahtevaju u pogledu suspensea pre svega ali u umerenoj meri i strave. Dakle, BETTER WATCH OUT je film koji funkcioniše bez zadrške i ima sve što je potrebno, zanimljive likove, uzbudljive situacije, inteligentne preokrete i nevaljao smisao za humor.
U žanrovskom pogledu, BETTER WATCH OUT ne donosi ni suštinski ni formalno previše toga novog ali nema sumnje da sve ono što pokušava da uradi radi jako dobro i to smatram njegovim najvećim kvalitetom. Dakle, uspeva da postigne sve ono što nama treba kada se uopšte upustimo u gledanje filma ovog tipa. Kako je obim produkcije rastao tako su se ti fundamentalni kvaliteti polako gubili, a treba ih ceniti kada se ponovo jave.
Peckoverova režija je sigurna, blago arhaizirana u 80s ključu ali ne mogu reći da je svesno retro, pre bih rekao da tačno zna šta želi i da to onda plasira na najefektniji i najjednostavniji način. Klinac iz THE VISITa igra važnu ulogu i on je deo tog glumačkog dueta koji je izuzetno dobar i nosi film u vrlo zahtevnim fazama.
Kako rekoh, film je nevaljao i u nudi obilje dramske ironije, međutim na svu sreću ono što uspeva da očuva jesu "ulozi" u priči i ne obezvređuje ih ironijom, čak i kada iz nje proizilaze preokreti.
BETTER WATCH OUT bi trebalo da bude standardna stvar, međutim danas ipak nije jer su standardi pali. Zato ovaj film i zaslužuje posebnu pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Moja reakcija na Blade runner 2049 je tokom barem prve polovine filma bila neka varijacija na "Ma, dobro, nije ovo toliko loše koliko smo se plašili, makar je Villeneuve donekle pogodio atmosferu socijalne distopije koja je karakterisala original". Ipak, do kraja ovog u svakom pogledu predugačkog filma to malo moje dobre volje se istopilo i teško je nastavak Blade Runnera okarakterisati kao promašaj kome je trebalo tri i po decenije da se rodi a da za to vreme izgleda niko nije zastao i zapitao se šta to ovaj film treba da kaže a što original već nije (bolje) rekao.
Kao što je poznato, ja nisam ni veliki ljubitelj Scottovog originala, za mene je i to film u kome stil primetno nadvisuje supstancu, ali originalni Blade Runner je makar u pogledu stila (scenografije i senzibiliteta sveta u kome se događao) predstavljao nešto novo i značajno, a zatim, njegove su filozofske poente, iako nisu sledile Dikov literarni predložak, bile prodorne i preneli su ih glumci sa zavidnim ekspresivnim opsegom.
Nastavak vidno podbacuje na oba ova polja a ekstremna sporost kojom se radnja odmotava mu ne čini prevelike usluge. Scottov Blade runner je bio spor jer je započeo kao ,,normalan" žanrovski film kombinujući detektivski rad i akciju da bi se onda subverzivno izmetnuo u egzistencijaističku raspravu. Villeneuve ropski sledi ovaj predložak ali nimalo ne uspeva da izvede isti trik i njegov je film od samog početka puževski spor i, konsekventno, pretenciozan daleko preko granica koje mu obezbeđuju inače srazmerno jednostavan zaplet i priča.
Blade runner 2049 bi, čini mi se, bio mnogo potentniji da je realizovan kao Anime film ili televizijski projekat – možda na tragu jeftinijeg Westworlda – gde bi glumci morali da rade u nedostatku preskupe scenografije i CGI-ja. Ovako, film se od prvih koraka davi u setovima koji jesu lepo slikani i očigledno je u njihov dizajn uloženo mnogo razmišljanja, ali koji na kraju dana ne uspevaju da budu ,,poruka" sami za sebe, a u nekim, gorim trenucima predstavljaju momente tipičnog holivudskog ekscesa u kojima scenografi, osvetljivači i dizajneri kostima kreiraju videospotovske momente koji u konačnici ne tvore konzistentan vizuelni ili socijalni narativ a koji bi nam ,,prodao" pozadinu sveta u kome se film dešava.
Kad smo već kod narativa, ja sam i dalje prilično impresioniran koliko holivudski blokbasteri danas malo pažnje poklanjaju makar bazičnoj konzistentnosti u razvoju fabule i Blade Runner 2049 je samo najnoviji primer filma koji nije toliko prepun rupa u zapletu koliko iskazuje potpuni prezir prema pripovedanju.
Izvinjavam se unapred na blagom (?) spojlovanju nekih od elemenata priče – ali opet, neke od najvećih spojlera dao nam je već i prvi trejler za film tako da je pošteno reći da autori nisu previše marili za to da li će njihov narativ nositi u sebi nekakvu preveliku trilersku napetost.
U svakom slučaju, već centralna premisa, na kojoj se zasniva osnovni konflikt filma, već to je bizarno nelogično – Džared Leto ima (monopol na) industrijsku proizvodnju umjetnih ljudskih bića koja sa trake izlaze odrasla, u potpunosti formirana, spremna za težak i rizičan fizički rad i sa onoliko mnogo ili malo slobodne volje ili emotivnih kapaciteta koliko dizajner odlučuje da im da, ali on se vajka da ne može da ih proizvede dovoljno i da je, eto, jedini način da njegova firma podigne produkciju na viši nivo to da se replikantima da mogućnost biološke reprodukcije a čime ćemo dobijati bebe koje onda treba uzgajati, hraniti, obučavati i koje godinama neće biti spremne da počnu da rade. Svakako da nisam od onih koji sede sa sveskom u bioskopu i zluradu zapisuju svaki plot hol, ali ovo je centralni pokretač konflikta koji nosi film i ne samo da zvuči izuzetno glupo nego i razmotava čitavo klupče potpitanja koja daljim razmatranjem filmu oduzimaju još poena iz domena inteligencije. Originalni Blade runner je bio uspešan jer je znao kad da ćuti i radi a kada (i kome da dopusti) da priča pa se publika nije bavila fridge logic seciranjem ovog ili onog elementa. Blade Runner 2049, nažalost mogućnost replikantske biološke reprodukcije stavlja u središte radnje i sam zaziva da se gledalac bavi pitanjem zašto replikanti uopšte imaju funkcionalne reproduktivne organe, kakav je njihov endokrini sistem i u kojoj meri imaju seksualne potrebe – a sve u svetlu sasvim eksplicitnog pokazivanja da se neki od njih koriste kao seksualni robovi.
No, ovo je samo glavni nivo, na sporednom, film posrće na skoro svakom koraku u kreiranju plauzibilnog sveta. Villeneuve nam prikazuje društvo potrošnje i reklame, zagađenja i jake socijalne i rasne raslojenosti, ali pošto mi pratimo zaposlenog u javnoj službi, koji je pritom replikant, utisak je da film ne koristi ni jedan od nabačenih smečeva da nešto kaže o NAŠEM druptvu potrošnje i reklame, zagađenja i socijalne i rasne raslojenosti. Gosling u nekoliko navrata u prvoj trećini filma biva počašćen pežorativima poput ,,skinjob" ili ,,skinner", ali niti se do kraja stiče utisak da je njegov lik ikako motivisan segregacionom politikom čiji deblji kraj njegova ,,rasa" izvlači, niti se vidi da se među drugim replikantima oseća da tu kipi socijalni bunt, da se sprema promena društvene paradigme itd. Naravno, film nam privede ispred kamere grupicu replikanata koja nešto ispriča o revoluciji i Goslingova šefica dršće zbog toga šta bi uklanjanje zida između dve ,,vrste" učinilo društvenom ugovoru, ali ne dobijamo nikakve uvide u to kako ovi replikanti žive, da li su ogorčeni, jesu li nezadovoljni, imaju li neka svoja mesta na kojima se okupljaju i kuju planove za ustanak, šta misli prost narod, je li prostitutka srećna što ne mora da kopa rudnike na Titanu i ne bi da se buni, gde su oni što su se odmetnuli i kreiraju li nekakvu propagandu, neku svoju Al Kaidu, ima li među njima Kapetana Dragana i Osami Bin Ladena itd. itd. itd. Blade Runner 2049. pokušava da ima istu dubinu i slojevitost tema koje X-men stripovi rabe pedeset godina, ali bez interesovanja za to da siđe u rovove i prikaže kako stvari stvarno stoje ne bi li se gledalac actually identifikovao sa nekim u narativu.
Opet, dobar deo problema je svakako u glavnom junaku koji je težak za identifikaciju već utoliko što je jedna ozbiljna tabula rasa čije su motivacije relativno mlake i koji u razvoju konflikta učestvuje najviše jer se zatekao tu gde jeste a ne jer se ima utisak da on o toj nekoj novoj, hrabroj budućnosti nešto mnogo mašta. Blade Runner 2049 se poigrava sa konceptom replikantskog mesije i povlači prilično jasne paralele sa novozavetnim simbolikama o novom rođenju itd. ali njegov protagonist se uglavnom tetura od tačke A do tačke B, bez jasnog plana i mada je film uspeo da me donekle ubedi u njegovu emotivnu motivaciju, većina ključnih momenata u radnji ne dolazi na isplatu do kraja, Goslingov lik se više po inerciji sukobi sa kim treba, a razrešenja do kojih se stiže samo otvaraju nova pitanja o tome kako uopšte ovaj svet funkcioniše.
Ponovo, ne želim da budem zluradi trol koji se hvali time da je ,,uhvatio" autore filma u greškama, ali, ponovo, svet u kome se Blade Runner 2049 dešava ima najbazičnije probleme u kreiranju konzistentne, ubedljive realnosti. Naravno, sasvim je dopustivo to da film pokazuje mnoge anahronizme i meša hitech i lotech elemente, ali plauzibilnost se urušava kada vidite da u policijski glavni štab Los Anđelesa može da ušeta kako ko želi, ubija službenike i odnosi dokazni materijal a da se ništa strašno posle ne desi, (ovo nakon što jedna od uvodnih scena pravi veliku buku prikazujući nam LAPD sedište kao ogromnu tvrđavu koja dominira urbanim krajolikom) ili kada policijski službenik mora da preda značku i pištolj, ali ipak zadrži službeno vozilo kojim ne samo da nastavi istragu već ga i kasnije koristi za ubijanje građana na ulicama grada. I opet se ništa strašno ne desi. I pored toga što antagoniste u filmu predstavlja najmoćnija korporacija na Zemlji i u Sunčevom sistemu.
Sve ovo ne bi bilo toliko strašno da film ima malo jači tempo, ali Villeneuve izrazito beži od žanrovskih rešenja (dakle, malo više akcije?) i insistira na sporim, bremenitim kadrovima koji su lepo snimljeni ali nemaju likovnost i ,,značaj" kakve pamtimo iz, recimo, filmova Andreja Tarkovskog čiji su tempo i kontemplativnost bili sasvim u funkciji simbolički višeslojnih priča. Blade Runner 2049 samo imitira ovakav pristup i u njemu je sve sporo, od ključnih scena u kojima se likovi lome i prepoznaju nove paradigme pa do najobičnijih povezujućih kadrova u kojima Gosling gleda kroz prozor ili sprema sebi obrok. Ponovo, ovo bi možda imalo više težine da je njegov lik produbljeniji, ali dok ja Goslinga mogu da svarim kao simpatičnog kozera (u Good Guys ili Gangster Squad), njegova gluma facijalnom mimikom i minimumom reči me nije kupila ni u Refnovim filmovima a ne uspeva joj to ni ovde. Naprosto, ako je njegov lik neksus u kome se prelama čitava rasna tragedija i revolucionarni bunt replikanata, da ne pominjemo mesijanske refleksije, on to naprosto ne uspeva da nam posreduje. Većina njegovih kadrova nam ga prikazuje sa raznim varijacijama na izraz lica čoveka koji pati od zatvora, a neku ozbiljnu strast ne pokazuje ni u borbi ni u – sem u jednoj sceni koja deluje kao neuspeli tejk koga je montažer zaboravio da izbaci – momentima kada se priroda njegovog postojanja dovodi u pitanje. Mislim, kad Harison Ford, koga ne bih baš opisao kao karakternog glumca, u svojih par scena uspe da prošeta i znatno nas bolje ubedi u to da posmatramo jednu ličnu ali i društvenu tragediju, onda Gosling svoj posao ne obavlja baš najuspelije.
Srećom, tu je Džared Leto da odnese šnjur u dve scene gotovo bolno pretencioznog monološkog infodampinga pa Gosling ipak u poređenju sa njim deluje nešto prihvatljivije.
Opet, film se, do kraja, zaista muči sa tim da nešto i kaže. Jesu li korporacije loše i da li one podsticanjem konzumerizma, zagađenjem i ignorisanjem zakona uništavaju društvo? Možda, ali film to ne zna – korporativna dronica koja bukvalno bombardovanjem iz orbite pomogne glavnom junaku da napreduje u istrazi kada joj to odgovara, na kraju u prelomnoj tački filma biva eliminisana nečim što je tek malo više od obične saobraćajne nesreće a replikanti nastavljaju sa tim nekim svojim plotovanjem te neke svoje revolucije koju će da povede taj neki mesija i da li će korporacija da učini išta tome da ih zaustavi? Ko zna? Da ne pominjemo da i korporacija i replikanti, verovatno, imaju iste motive – razvoj biološke reprodukcije kao standardne karakteristike replikanata – i da se već u ovoj činjenici krije zametak mnogo zanimljivijeg filma nego što je Villeneuve isporučio. Takođe – jesu li replikanti ,,zaista" ljudi? Imaju li dušu? Da li je virtuelna stvarnost ,,dovoljno" stvarna? Film sve ove teze pobaca u vazduh ali do kraja ne uhvati ni jednu i njegov konačni iskaz kao da se ne mrdne ni korak sa tačke na kojoj nas je ostavio originalni film iz 1982. godine.
Makar je sve to lepo slikano, jeste, mada, kako već rekoh, previše stila, premalo supstance, a muzika je, pa, već očekivano cimerovski snažna i abrazivna ali sa očiglednim dugom Vangelisovom saundtraku originala.
Villeneuve se, nažalost, sasvim eksplicitno trudio da original imitira, ne da sa njim polemiše ili da na njegovim motivima izgradi nešto svoje. Ta ropska vernost atmosferi se može pohvaliti ali ravna, neangažujuća gluma glavnog lika i dijalozi koji su nemaštoviti i slabo posreduju dramu kojoj prisustvujemo, u kombinaciji sa prestilizovanim setovima (Ozbiljno, na šta liči ono sedište Letove korporacije? Ko može išta da ,,radi" tamo?) i pričom koja se sapliće na svakom koraku na kraju u zbiru daju nezadovoljavajući film.
fala meho. sad ti je jasno zašto sam u depresiji danima. :lol:
Quote from: crippled_avenger on 04-10-2017, 14:37:27
Ne vidim prostor za polarizaciju oko ovog filma. Ne mogu osporiti da mi je drago što sam ga pogledao, i to je otprilike jedino povoljno što o njemu ima da se kaže.
А добро, теби се није свидео ни Интерстелар. :( Ја сам лично фасциниран Мајком, но то је само моје аматерско мишљење.
Quote from: lilit on 09-10-2017, 16:53:45
fala meho. sad ti je jasno zašto sam u depresiji danima. :lol:
Meni je tvoja depresija mnogo jasnija od, iskreno, malo nepriličnih pohvala koje film dobija od američke kritike. Čitam i pitam se da li je njima stvarno dovoljno da režiser scenu osvetlu otpozadi i snima iz profila tako da vidite konturu i da je to odjednom nekakav radikalni filmmejking i da ne prepoznaju videospotovski eksces tamo gde je potreban mnogo elegantniji pristup materiji. Al dobro, i ja sam mator i džangrizav u pičku materinu.
Quote from: crippled_avenger on 09-10-2017, 03:20:35
AMITYVILLE: THE AWAKENING Francka Khalfouna je nastavak priče o ukletoj kući smešten u današnje vreme koji se koristi obracem Cravenovog NEW NIGHTMAREa i prikazuje priču kao nešto što se dešava u svetu u kome postoje AMITYVILLE HORROR filmovi.
Nisam gledao film. Samo jedno pitanje. Da li je asocijacija na New Nightmare samo u tome sto se odigrava u svetu gde ti Amityville filmovi postoje ili i tu progoni napr. glumce iz verzije iz 2005 g. kao "realne" licnosti poput New Nightmare ? Pitam ovo jer mi je New Nightmare, idejno i sustiniski verovatno najdzdrazi Krejvenov film iz njegove pozne faze :)
Nažalost, samo postoje filmovi...
Sent from my iPhone using Tapatalk
HHhH Cedrica Jimeneza je ambiciozna internacionalne akranizacija romana Laurent Bineta o Reinhardu Heydrichu i operaciji Anthropoid. Prva polovina filma govori o Heydrichu a druga polovina govori o operaciji Anthropoid. Tako se slobodno može reći da je ovo film ni o čemu jer ne obrađuje ni jednu ni drugu temu, a naročito ih ne obrađuje adekvatno.
Ponovo imamo prikaz Heydricha u kome nije u dovoljnoj meri istaknuto ono što ga je učinilo jednim od najvećih monstruma kog je svet ikada video, i ponovo se priča iscrpljuje pokušajem da nam se pokaže "čovek" iza onoga čime je obeležio prošlost ali ovog puta je to toliko zanemarljivo malo ljudskosti spram zločina koji je počinio da deluje previše. Naprosto, Heydrich nesumnjivo deluje kao da biva opravdan u ovom filmu, maltene bih mogao da zamislim ovakav film u nacističkoj produkciji - s tim što bi ga oni bolje snimili i bili bi nešto diskretniji u prikazu Holokausta, ali ne mnogo.
Autori pokušavaju da nam prikažu Heydrichovu "ljudsku priču", kako je doživeo nepravdu kao oficir, kako je žena dovela do toga da se zainteresuje za nacizam i da počne da radi za njih, kako je bio vredan i ozbiljan čovek i strog ali plemenit otac, sve te neke stvari koje nas u dovoljnoj meri odvraćaju od onoga što je u Heydrichu impresioniralo i samog Hitlera.
A onda na pola filma, priča se prebacuje na potpuno novi kolosek i imamo ko zna koju po redu ekranizaciju akcije Anthtopoid u kojoj je Heydrich ubijen, rekao bih jednu od manje zanimljivih do sada. Iako se ni drugi film na ovu temu a nedavno prikazan nije proslavio ipak je bolji od Jimenezovog.
Ako zanemarimo ideološki aspekt načina kako je prikazan Heydrich a to je kao sve sem arhitekta Holokausta, a to je teško zanemariti, ovo ostvarenje je upropastilo ne samo potentnu priču već i sjajnu glumačku ekipu koju su predvodili Jason Clarke, Rosamund Pike i Jack Raynor. Slaba tonska obrada ovog izdanja koje je procurelo sugeriše da je film pušten na digitalne platforme jer su producenti i distributeri shvatili da u svemu ovome nažalost nema potencijala za neku ozbiljniju distribuciju. U tom smislu, i poznati glumci koje sam naveo pošteđeni su bruke i zadržaće svoj status koji bi ovaj film svakako narušio.
* 1/2 / * * * *
Martin Scorsese on Rotten Tomatoes, Box Office Obsession and Why 'Mother!' Was Misjudged (Guest Column) (http://www.hollywoodreporter.com/news/martin-scorsese-rotten-tomatoes-box-office-obsession-why-mother-was-misjudged-guest-column-1047286)
Trejler za The New Mutants ima distinktno horor atmosferu.
https://youtu.be/bu9e410C__I
Ne baš prva stvar na koju pomislim kad se prisećam omiljenog Claremontovog serijala, ali dobro, videćemo...
Pogledao sam POSLEDNJI DAN Vladimira Pogačića, film koji slovi za prvi špijunski film snimljen našim prostorima iako se u pogledu prikaza službe bezbednosti ne može baš najjasnije odrediti da li su prikazani pripadnici javne ili državne bezbednosti, kao što su i sami saboteri, osim što imaju prošlost u r Gestapou i oslonac u reakcionarnim snagama, nedovoljno jasno definisani u pogledu svoje povezanosti sa stranim službama.
No, zaplet govori o grupi sabotera koji se ubacuju u primorski rudnik ali vrlo brzo se nalaze na merama službe bezebdnosti. Suigurna ruka Službe polako stežeobruč oko njih ali im oni povremeno malo pomrse račune tako što tokom praćenja uspevaju da se izvuku i ubiju neke pripšadnike. Ipak, na kraju, bezbednost ponovo biva uspostavljena.
Vladimir Pogačić je bio rafiniran reditelj, Oskar Davičo je bio vešt pisac, ali POSLEDNJI DAN je konfuzan i slabo konstruisan film. Ako izuzmeno nekoliko zanimljivih subjektivnih planova koje je zanimljivo snimio Vladeta Lukić, praktično da ništa ne može naročito preporučiti ovaj film.
* 1/2 / * * * *
UNDOCUMENTED Chrisa Peckovera je izuzetno interesantan debitantski film reditelja koji je ove godine doneo osveženje mejnstrim profila u filmu BETTER WATCH OUT. UNDOCUMENTED je po svojim narativnim principima konvencionalan film ali uz ozbiljan upliv found footage estetike jer su glavni junaci ekipa dokumentarnog filma o ilegalnim meksičkim doseljenicima koja pada u šake izopačenih ekstremista koji u blizini granice vabe ove nesrećnike a potom ih podvrgavaju najrazličitijim mukama. U početku deluje kao da ekstremisti vide u dokumentarnoj ekipi potencijalne saradnike ali polako i oni dolaze na drugu stranu štapa.
Peckover odlično kombinuje tehniku "objektivnog kadriranja" i found footagea stvarajući pre svega jednu vizuelno dinamičnu celinu čime izuzetno dobro nadoknađuje sve ono što nije imao u pogledu budžeta. Ne samo u pogledu suspensea već i u pogledu slike UNDOCUMENTED je uzbudljiv film.
U pogledu vođenja priče, Peckover jasno referiše na TEXAS CHAINSAW MASSACRE kao osnovni blueprint, čak ga i citira u nekim ključnim momentima ali ga apdjetuje za savremene okolnosti - hillbilly ludaci su se modernizovali, politički radikalizovali i našli su novu ciljnu grupu za nekažnjeno iživljavanje. Od svih savremenih nastavaka CHAINSAW MASSACREa, UNDOCUMENTED je po duhu najbliži originalu a zapravo nije ni deo franšize.
Peckover je okupio odličnu glumačku podelu, mahom od talentovanih televizijskih i neuspelih filmskih zvezda sa jednim starom u ekskluzivnoj roli, i u tom pogledu ovaj film ne samo da ne pokazuje oskudicu u budžetu već naprotiv mnogo je bolje glumljen od nekih major pokušaja ovog profila.
Osnovni utisak filma UNDOCUMENTED zapravo je vrlo sličan onom koji ostavlja BETTER WATCH OUT. Ovde nema mnogo toga novog, čak naprotiv, ali ponudio nam je inteligentan spoj poznatih stvari koje bi trebalo da stoje kao standard, međutim nisu jer je stanje na sceni mnogo slabije.
* * * 1/2 / * * * *
VAN WILDER Walta Beckera je jedan od prvih proboja Ryana Reynoldsa u komičarski mejnstrim, pod okriljem etikete NATIONAL LAMPOON'S. I ovog puta jasno je da su otkrili zvezdu koja je u mnogome prevazišla ovaj zabavan gross out pokušaj te se on danas pre identifikuje po glumcu nego glumac po njemu.
Walt Becker je snimio ovaj film u periodu kada su Braća Farrelly još uvek bili na vrhuncu i uspevali da snimaju gross out sa dodatnim slojem melodramskog ili socijalnog "smisla" a Todd Phillips je u ROAD TRIPu pokazao da će ubrzo nadrasti čitavu tu scenu. Međutim, VAN WILDER nije ni imao pretenzije da prevazilazi okvire college gross outa. Walt Becker se zadovoljava gross outom, seksualnim aluzijama i gegovima, ali Ryan Reynolds u svemu tome ipak uspeva da izdigne materijal na viši nivo, i to ne samo šarmom i komičarskim darom, već neprikrivenim saučesničkim žarom u realizacije svake zamišljene pizdarije koje su scenaristi zakuvali.
Stoga, kao u završnog sophomoric one lineru biva zapečaćena ljubav Van Wildera i njegove simpatije, mi vidimo da je smisao ovog filma ne da Van Wildea prihvatimo kao čoveka, već da se ukačimo na njegopv pogled na svet. Takav je i čitav ovaj film. Ne kažem da je svaka publika i u svakom stanju raspoložena da se smeje raznim humorima sa psećim ejakulatima i laksativima, ali je napor autora da postave te gegove potpuno razoružavajući.
Da u filmu ne glumi Ryan Reynolds pitanje je da li bismo ga danas pamtili. Ali, pošto glumi i čini njegov integralni deo, VAN WILDER je jedan od gross out naslova iz perioda njihove plime koji je preživeo i njihovu oseku.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao Baby Driver. Pa, ovo je praktično remek-delo. Wright ima sve osnove da sebe smatra vrhunskim žanrovskim režiserom.
Quote from: Meho Krljic on 14-10-2017, 22:58:52
Pogledao Baby Driver. Pa, ovo je praktično remek-delo. Wright ima sve osnove da sebe smatra vrhunskim žanrovskim režiserom.
Mehmete, svestan si da je ovo što si ispisao poezija?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Potrudiću se da sutra ispišem supstancijalnije utiske. Wright zaslužuje da bude prepoznat u punoj veličini.
Evo, dakle, onda malo opširnijih utisaka o Baby Driveru, kako rekoh, ovo je film kojim se Wright (meni) definitivno potvrdio kao autor koji ne samo da ume kako već odlično zna i šta i snimio je, barem od ovoga što sam ja gledao u ovom budžetskom opsegu, daleko najubedljiviji žanrovski film ove godine, u kome se jasno vidi autorska ruka a ako je i bilo uplitanja studija i sudaranja kreativnih vizija, čini se da su razrešena na polzu te neke umetničke dimenzije filma (a sigruno je pomogao i skroman budžet).
Svakako, malo je i neobično da se jedan nedvosmisleno žanrovski rad može istaći kao primer trijumfa autorske vizije, pogotovo kada je reč o filmu koji se pronalazi pre svega u reciklaži (ali superiornoj) žanrovskih tropa starih više decenija, ali, eto, baš se u takvom istorijskom periodu, izgleda nalazimo. U trenutku u kome superherojski film suvereno vlada boks ofisom, Edgar Wright koji je sa te vrteške istupio, odbijajući da bude poslušni Marvelov podizvođač, uspeva sa Baby Driver da uhvati tu neku izvornu energiju eksploatacijskog akcionog filma iz vremena kada se on prelivao u mejnstrim i sa jednom gotovo ranjivom iskrenošću rekonstruiše herojsku pripovest jednog manje ciničnog vremena tako da ona u konačnom proizvodu ne deluje ni naivno ni isforsirano, pa čak ni napadno retro već, naprotiv, da zasija izvornom čistotom priče o bezuslovnoj ljubavi, požrtvovanju, slobodi koju pružaju drumovi i automobili u jednoj savremenoj ekstrapolaciji američkog sna...
Kraće rečeno, baby Driver je film kakav bi Tarantino možda snimio da sebe danas ne shvata tako nepodnošljivo ozbiljno.
Naš kum, inače filmofil i gik ozbiljnog kalibra nas je pre neku nedelju tekstovao da nam kaže da ne moramo da žurimo sa Baby Driverom jer je u pitanju "mnogo stila sa ne mnogo supstance". Ja njega smatram za ozbiljnog čoveka i uvek pažljivo slušam kada on priča o filmovima, ali Baby Driver je neka vrsta pokaznog ogleda za to kako da od stila napravite supstancu, odnosno kako od jezika da napravite priču u kojoj ni to što se bavite odavno poznatim motivima, karakterizacijama i zapletima ne može da spreči da priča deluje sveže, neposredno, pa čak i autentično. Autentičnost u ovom slučaju nikako ne znači da je ovo nekakva "priča iz života", "slice of life" ili kakav drugi označilac dokumentarističke ambicije, naprotiv, ako već pominjanjem Tarantina u prethodnom pasusu nije dat dovoljno jasan nagoveštaj, Baby Driver je filmofilmski film, autentičan u svom prepoznavanju snage izvornih motiva i njihovom pakovanju u format koji će im omogućiti da ponovo zablistaju, rasterećeni od decenija nataloženog cinizma koji dolazi uz industrijsku proizvodnju žanrovskog filma. On je, dakle, autentičan na onaj način na koji su to i bajke, posežući duboko u (savremenu) mitologiju i iz nje izvlačeći na površinu njene najpotentnije elemente.
Baby Driver je sa jedne strane, svakako, Wrigthov način da pokaže (ne samo) američkim studijima kako se pravilno izvodi trik koji svi pokušavaju u poslednjih pola decenije: uzimanje prepoznatljive muzike iz prethodnih epoha i građenja oko nje lavirinta refleksija koje treba da oplemene narativ, karakterizaciju, world building itd. Naravno, veliki broj filmova ovo koristi samo kao jeftinu emotivnu prečicu (recimo Guardians of the Galaxy ili Suicide Squad), dok se malo ambiciozniji među njima (ne mogu da verujem da ću ovo napisati, ali... Skull Island) bave i istoricističkim atributima pesama koje stavljaju u saundtrak. Baby Driver ide nekoliko koraka dalje, možda prepoznajući da se mjuzikl stidljivo ali uspešno vraća u holivudski mejnstrim (La La Land kao samo najistaknutiji primer) i snima film u kome muzika ne samo da farba atmosferu već i diktira tempo scena, vodi montažera i iscrtava koreografiju glumaca. Ponovo, Tarantino je odavno odradio vrlo častan posao na istom tragu, ali kod Wrigtha se u ovom filmu primećuje sasvim sveža i sasvim autentična energija sa kojom se pristupilo oblikovanju narativa i partikularnih njegovih epizoda. Rezultat je da je jednim svojim, dobrim, delom Baby Driver ljubavno pismo sedamdesetima (i šezdesetima) sa svim optimističkim tonovima koje nostalgično prisećanje nekog boljeg doba može da donese, čemu doprinosi i kolor koji (sasvim artificijelno) naglašava primarne boje i, iako se film događa u savremenom mizanscenu, sugeriše mentalitet i filozofiju jednog starijeg vremena. Rezultati su na momente i neočekivano moćni: "običan" iPod (dakle onaj bez touch screena, sa kružnim interfejsom) i preklopni telefoni u filmu imaju izrazito retro šmek i njihovim suptilnim fetišizovanjem Wright uspeva da nam proda čitavu filozofiju viteštva i (anti)herojstva koju vezujemo za vestern ili noir filmove a da se ne upušta u pravljenje ikakvog sumnjivog period piece projekta.
Ovo se, dalje, perfektno uklapa u činjenicu da je drugim svojim velikim delom Baby Driver jedna sigurna re-kreacija antiherojskog akcionog krimića iz sedamdesetih, prevashodno onoga što je radio Walter Hill u svojoj prvoj fazi. Filmovi poput Warriors i Driver su najočiglednije reference, ali Wright ide dalje i u prošlost i u budućnost pa se sa Baby Driver doseže i oporost Peckinpahovog Getaway (za koga je Hill bio scenarista) ali se i kreira "rokenrol bajka" na način možda i uverljiviji nego što je Hill postigao sa Streets of Fire, praveći sponu sa ranom Tarantinovštinom u vidu True Romance i Natural Born Killers.
Opet, Baby Driver nije frankenštajnovski pačvork referenci (kakav je za mene, nažalost, bio Kill Bill) niti je nihilistički film na tragu NBK, Wright je uspeo da me ubedi u humanističku dimenziju svojih likova a što je bio element za koji sam najviše strepeo. Njegov glavni junak je definisan uglavnom negativnim atributima (ne priča, ne obraća pažnju, ne pokazuje interesovanje) i s obzirom da nisam znao je li Ansel Engort glumac dovoljno velikog formata da ovo iznese unapred sam se pripremao na iritaciju kakvu je u meni svojevremeno proizveo Ryan Gosling u Refnovom Driveu, još jednom filmu koji je eksplicitno polemisao sa Hillovom ranijom fazom. Drive je film koji je, za mene, potonuo u nedovoljno elegantnom spoju naturalizma i jake stilizacije (a ovo pišem kao štovalac Refna) a čiji je najveći balast bio taj "ispražnjeni" glavni junak, lik koji treba da bude definisan ni svojim afektacijama ni nekim transparentnim unutarnjim životom već samo akcijama - a gde mi je Gosling bio skroz neubedljiv.
Srećom, Elgort je perfektan u svojoj ulozi, sa izvrsnom kontrolom nad tom nekom ranjivom emocijom koju treba da prikaže - da li izrazom lica ili koreografijom - ali da je ne preforsira jer je, na kraju krajeva, njegova glavna karakteristika ta izolovanost od okruženja, angelska čistota sred blata u kome se valja, a da istovremeno bude ubedljivo dinamičan u akcionim scenama. Ostatak kasta isto solidno odrađuje svoj posao i mada svi glume stereotipe sa svešću da su stereotipi, film ovo uspešno iznosi kroz svoju stilizaciju i, ponovo, muziku koja ga nosi. Naravno, Jamie Foxx sad već rizikuje da bude tipiziran kao "crni gangster" a John Bernthal i Kevin Spacey praktično ponavljaju neke svoje prethodne uloge, ali u filmu sve to dobro radi i gledalac dobija sve potrebne informacije intuitivno, gotovo osmotski još i pre nego što iko progovori, a da se opet ne oseća kao da mu se poturaju podgrejani klišei iz neprebrojnih drugih filmova.
Wright, krucijelno, uspeva da akcione scene izrežira dinamično i pregledno, da budu pune energije i jasne vizuelne logike, da budu, bogami, i i visceralne, a da se ne izgubi taj bajkoviti element koji je sve vreme u prvom planu. Ovo ne znači da film nasilje shvata neozbiljno ili da trilerski elementi nisu nabijeni tenzijom, već, pre svega da se etička ideja vodilja koju film plasira kroz likove Babyja i Debore nikada ne kompromituje i da ovde, sa konačnim odvajanjem od Tarantinovih predložaka, nema nijansi sivila. Na kraju filma je sasvim, nedvosmisleno jasno, šta znači "uraditi pravu stvar" i ko je kriv za šta i koliko a Wright uspeva da u finalu ode praktično do ivice parodije a da sačuva bakovitost i nevinost koje podvlače ovaj etički stav.
Vrlo je ohrabrujuće da je ovakav fim snimljen za manje od pedeset miliona dolara, da ga je uradio Britanac koji je praktično sebi napisao šut kartu iz Holivuda kada se rastao sa Marvelom i da je publika autentičnost i energiju filma prepoznala. Wright sada zaista treba da ima blanko poverenje za bilo šta što sledeće uzme da radi jer je sada potpuno jasno da se ne radi o gimiki reditelju koji će brzo ispucati trikove i voziti se na inerciji manirizma već o promišljenom autoru koji razume savremenu popularnu kulturu ali vidi i odakle je ona došla i šta još o tome može da se kaže. Da mi je iko rekao da ću u 2017. godini gledati film u kome je dinamična potera kroz predgrađa ozvučena raspusnim soliranjem Jana Akermana, a krvava pucačina sa policijom bukvalno sinhronizovana sa brejkovima iz pesme Hocus Pocus njegove grupe Focus, i da će to delovati kao najvitalniji akcioni filmmejking godine, bio bih... užasno iznenađen. End jet hir vi ar.
Quote from: Meho Krljic on 15-10-2017, 14:42:09
Evo, dakle, onda malo opširnijih utisaka o Baby Driveru, kako rekoh, ovo je film kojim se Wright (meni) definitivno potvrdio kao autor koji ne samo da ume kako već odlično zna i šta i snimio je, barem od ovoga što sam ja gledao u ovom budžetskom opsegu, daleko najubedljiviji žanrovski film ove godine, u kome se jasno vidi autorska ruka a ako je i bilo uplitanja studija i sudaranja kreativnih vizija, čini se da su razrešena na polzu te neke umetničke dimenzije filma (a sigruno je pomogao i skroman budžet).
Svakako, malo je i neobično da se jedan nedvosmisleno žanrovski rad može istaći kao primer trijumfa autorske vizije, pogotovo kada je reč o filmu koji se pronalazi pre svega u reciklaži (ali superiornoj) žanrovskih tropa starih više decenija, ali, eto, baš se u takvom istorijskom periodu, izgleda nalazimo. U trenutku u kome superherojski film suvereno vlada boks ofisom, Edgar Wright koji je sa te vrteške istupio, odbijajući da bude poslušni Marvelov podizvođač, uspeva sa Baby Driver da uhvati tu neku izvornu energiju eksploatacijskog akcionog filma iz vremena kada se on prelivao u mejnstrim i sa jednom gotovo ranjivom iskrenošću rekonstruiše herojsku pripovest jednog manje ciničnog vremena tako da ona u konačnom proizvodu ne deluje ni naivno ni isforsirano, pa čak ni napadno retro već, naprotiv, da zasija izvornom čistotom priče o bezuslovnoj ljubavi, požrtvovanju, slobodi koju pružaju drumovi i automobili u jednoj savremenoj ekstrapolaciji američkog sna...
Kraće rečeno, baby Driver je film kakav bi Tarantino možda snimio da sebe danas ne shvata tako nepodnošljivo ozbiljno.
Naš kum, inače filmofil i gik ozbiljnog kalibra nas je pre neku nedelju tekstovao da nam kaže da ne moramo da žurimo sa Baby Driverom jer je u pitanju "mnogo stila sa ne mnogo supstance". Ja njega smatram za ozbiljnog čoveka i uvek pažljivo slušam kada on priča o filmovima, ali Baby Driver je neka vrsta pokaznog ogleda za to kako da od stila napravite supstancu, odnosno kako od jezika da napravite priču u kojoj ni to što se bavite odavno poznatim motivima, karakterizacijama i zapletima ne može da spreči da priča deluje sveže, neposredno, pa čak i autentično. Autentičnost u ovom slučaju nikako ne znači da je ovo nekakva "priča iz života", "slice of life" ili kakav drugi označilac dokumentarističke ambicije, naprotiv, ako već pominjanjem Tarantina u prethodnom pasusu nije dat dovoljno jasan nagoveštaj, Baby Driver je filmofilmski film, autentičan u svom prepoznavanju snage izvornih motiva i njihovom pakovanju u format koji će im omogućiti da ponovo zablistaju, rasterećeni od decenija nataloženog cinizma koji dolazi uz industrijsku proizvodnju žanrovskog filma. On je, dakle, autentičan na onaj način na koji su to i bajke, posežući duboko u (savremenu) mitologiju i iz nje izvlačeći na površinu njene najpotentnije elemente.
Baby Driver je sa jedne strane, svakako, Wrigthov način da pokaže (ne samo) američkim studijima kako se pravilno izvodi trik koji svi pokušavaju u poslednjih pola decenije: uzimanje prepoznatljive muzike iz prethodnih epoha i građenja oko nje lavirinta refleksija koje treba da oplemene narativ, karakterizaciju, world building itd. Naravno, veliki broj filmova ovo koristi samo kao jeftinu emotivnu prečicu (recimo Guardians of the Galaxy ili Suicide Squad), dok se malo ambiciozniji među njima (ne mogu da verujem da ću ovo napisati, ali... Skull Island) bave i istoricističkim atributima pesama koje stavljaju u saundtrak. Baby Driver ide nekoliko koraka dalje, možda prepoznajući da se mjuzikl stidljivo ali uspešno vraća u holivudski mejnstrim (La La Land kao samo najistaknutiji primer) i snima film u kome muzika ne samo da farba atmosferu već i diktira tempo scena, vodi montažera i iscrtava koreografiju glumaca. Ponovo, Tarantino je odavno odradio vrlo častan posao na istom tragu, ali kod Wrigtha se u ovom filmu primećuje sasvim sveža i sasvim autentična energija sa kojom se pristupilo oblikovanju narativa i partikularnih njegovih epizoda. Rezultat je da je jednim svojim, dobrim, delom Baby Driver ljubavno pismo sedamdesetima (i šezdesetima) sa svim optimističkim tonovima koje nostalgično prisećanje nekog boljeg doba može da donese, čemu doprinosi i kolor koji (sasvim artificijelno) naglašava primarne boje i, iako se film događa u savremenom mizanscenu, sugeriše mentalitet i filozofiju jednog starijeg vremena. Rezultati su na momente i neočekivano moćni: "običan" iPod (dakle onaj bez touch screena, sa kružnim interfejsom) i preklopni telefoni u filmu imaju izrazito retro šmek i njihovim suptilnim fetišizovanjem Wright uspeva da nam proda čitavu filozofiju viteštva i (anti)herojstva koju vezujemo za vestern ili noir filmove a da se ne upušta u pravljenje ikakvog sumnjivog period piece projekta.
Ovo se, dalje, perfektno uklapa u činjenicu da je drugim svojim velikim delom Baby Driver jedna sigurna re-kreacija antiherojskog akcionog krimića iz sedamdesetih, prevashodno onoga što je radio Walter Hill u svojoj prvoj fazi. Filmovi poput Warriors i Driver su najočiglednije reference, ali Wright ide dalje i u prošlost i u budućnost pa se sa Baby Driver doseže i oporost Peckinpahovog Getaway (za koga je Hill bio scenarista) ali se i kreira "rokenrol bajka" na način možda i uverljiviji nego što je Hill postigao sa Streets of Fire, praveći sponu sa ranom Tarantinovštinom u vidu True Romance i Natural Born Killers.
Opet, Baby Driver nije frankenštajnovski pačvork referenci (kakav je za mene, nažalost, bio Kill Bill) niti je nihilistički film na tragu NBK, Wright je uspeo da me ubedi u humanističku dimenziju svojih likova a što je bio element za koji sam najviše strepeo. Njegov glavni junak je definisan uglavnom negativnim atributima (ne priča, ne obraća pažnju, ne pokazuje interesovanje) i s obzirom da nisam znao je li Ansel Engort glumac dovoljno velikog formata da ovo iznese unapred sam se pripremao na iritaciju kakvu je u meni svojevremeno proizveo Ryan Gosling u Refnovom Driveu, još jednom filmu koji je eksplicitno polemisao sa Hillovom ranijom fazom. Drive je film koji je, za mene, potonuo u nedovoljno elegantnom spoju naturalizma i jake stilizacije (a ovo pišem kao štovalac Refna) a čiji je najveći balast bio taj "ispražnjeni" glavni junak, lik koji treba da bude definisan ni svojim afektacijama ni nekim transparentnim unutarnjim životom već samo akcijama - a gde mi je Gosling bio skroz neubedljiv.
Srećom, Elgort je perfektan u svojoj ulozi, sa izvrsnom kontrolom nad tom nekom ranjivom emocijom koju treba da prikaže - da li izrazom lica ili koreografijom - ali da je ne preforsira jer je, na kraju krajeva, njegova glavna karakteristika ta izolovanost od okruženja, angelska čistota sred blata u kome se valja, a da istovremeno bude ubedljivo dinamičan u akcionim scenama. Ostatak kasta isto solidno odrađuje svoj posao i mada svi glume stereotipe sa svešću da su stereotipi, film ovo uspešno iznosi kroz svoju stilizaciju i, ponovo, muziku koja ga nosi. Naravno, Jamie Foxx sad već rizikuje da bude tipiziran kao "crni gangster" a John Bernthal i Kevin Spacey praktično ponavljaju neke svoje prethodne uloge, ali u filmu sve to dobro radi i gledalac dobija sve potrebne informacije intuitivno, gotovo osmotski još i pre nego što iko progovori, a da se opet ne oseća kao da mu se poturaju podgrejani klišei iz neprebrojnih drugih filmova.
Wright, krucijelno, uspeva da akcione scene izrežira dinamično i pregledno, da budu pune energije i jasne vizuelne logike, da budu, bogami, i i visceralne, a da se ne izgubi taj bajkoviti element koji je sve vreme u prvom planu. Ovo ne znači da film nasilje shvata neozbiljno ili da trilerski elementi nisu nabijeni tenzijom, već, pre svega da se etička ideja vodilja koju film plasira kroz likove Babyja i Debore nikada ne kompromituje i da ovde, sa konačnim odvajanjem od Tarantinovih predložaka, nema nijansi sivila. Na kraju filma je sasvim, nedvosmisleno jasno, šta znači "uraditi pravu stvar" i ko je kriv za šta i koliko a Wright uspeva da u finalu ode praktično do ivice parodije a da sačuva bakovitost i nevinost koje podvlače ovaj etički stav.
Vrlo je ohrabrujuće da je ovakav fim snimljen za manje od pedeset miliona dolara, da ga je uradio Britanac koji je praktično sebi napisao šut kartu iz Holivuda kada se rastao sa Marvelom i da je publika autentičnost i energiju filma prepoznala. Wright sada zaista treba da ima blanko poverenje za bilo šta što sledeće uzme da radi jer je sada potpuno jasno da se ne radi o gimiki reditelju koji će brzo ispucati trikove i voziti se na inerciji manirizma već o promišljenom autoru koji razume savremenu popularnu kulturu ali vidi i odakle je ona došla i šta još o tome može da se kaže. Da mi je iko rekao da ću u 2017. godini gledati film u kome je dinamična potera kroz predgrađa ozvučena raspusnim soliranjem Jana Akermana, a krvava pucačina sa policijom bukvalno sinhronizovana sa brejkovima iz pesme Hocus Pocus njegove grupe Focus, i da će to delovati kao najvitalniji akcioni filmmejking godine, bio bih... užasno iznenađen. End jet hir vi ar.
Izašao si na kraj sa Wrightovom veličinom.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ako su ovi iz Foksa pametni, snečovaće ga za neki naredni spinof X-Men. Doduše, s obzirom da nikako da daju novu šansu Vaughanu, možda i nisu preterano pametni.
Edgar Wright zna jednu jako bitnu stvar. A to je da snimanje blokbastera oduzima vreme i to ono vreme kada je reditelj na vrhuncu mogućnosti. Stoga, mislim da će se on držati materijala koji nisu ti neki shared universes itd. Dakle, i ako bude radio IP, sumnjam da će to biti strip. Marvel ga je tome naučio...
Sahraniše Snowmena žestoko, na papiru je bar obećavalo a ni trejler nije bio loš...
http://www.imdb.com/title/tt1758810/criticreviews?ref_=tt_ov_rt
https://www.rottentomatoes.com/m/the_snowman_2017
Meni je trejler bio prilično tanak. Ali, videćemo... Tu je...
BRAWL IN CELL BLOCK 99 S. Craiga Zahlera je bio svakako jedan od filmova koji su privlačili pozornost. Posle izvanredne druge sezone TRUE DETECTIVEa, ovaj film je trebalo da nastavi VinceVaughnissance. E sad, Zahler je režirao BONE TOMAHAWK, dakle potpisnik je te parade amaterizma i budalaštine, a na ovom filmu je okupio deo iste ekipe iza kamere.
Prvih osamdesetak minuta ovog dvočasovnog filma svedoče da nije bilo razloga za brigu. Naime, sve do situacije kada glavni junak dolazi u naslovni Cell Block 99, film deluje kao vrhunski Mann sniman u digitalnoj fazi, sa Vince Vaughnom koji dominira ekranom, Bakshijevom fotografijom koja vrlo efentno kombinuje indie kadriranje, limitiranu i baš zato uzbudljivu neonsku igru osvetljenja, sa hardboiled narativom u neo-exploitation maniru ali i sa Mannovskim artinessom u sebi.
Tih uvodnih sat i po su rediteljski tour de force koji su me iskreno naveli da krenem da koketiram sa etiketama remek-dela i sl. Međutim, onda film zadesi završnih četrdesetak minuta u kojima se ne desi baš BONE TOMAHAWK ali se desi nešto gotovo tehnički pogrešno. Naime, u toj deonici film uđe u jedan maltene filmofilski spoj rekonstrukcije exploitation imaginarijuma u pogledu toga da su mnogi filmovi tog usmerenja snimani na neadekvatnim lokacijama, ali i da u pogledu mizanscena trokira i pretvara se u jednu bitno manje uverljivu celinu unutar celine. I zbilja, kao što je Cell Block 99 "zatvor unutar zatvora", tako je i deo u njemu kao "film unutar filma" čija znakovitost ostaje otvorena za interpretaciju. Da li je to iskoračivanje Vaughna iz sveta koji poznajemo zapravo nešto metaforično, da li on dolaskom u Cell Block 99 iskoračuje iz "stvarnosti" u nešto "onostrano", to ne znam, ali film se tu definitivno kvari.
Kako rekoh "kvari", ali i ne "pokvari" i ne uspeva da degradira previše ono iz prvih sat i po vremena. Naprosto, u toj deonici je Zahler pokušao da napravi nešto što mu nije uspelo niti je bilo pametna direkcija. Možda je bolje bilo da se fokusirao na mirno "prizemljenje" priče koju je vrlo uspešno uspeo da podigne do ozbiljnih visina.
Vince Vaughn nije nimalo nov u miljeu "mračnih" likova i priča koje su sve samo ne vesele i komične, ali BRAWL IN CELL BLOCK 99 definitivno jeste film koji nam otvara njegovu potpuno novu stranu. Uprkos rezervama prema završnoj trećini ne mogu reći da nisam nadražen prema zamisli šta će Zahler snimiti sa Melom i Vinceom u DRAGGED ACROSS CONCRETE.
Ono što je međutim zanimljivo jeste taj ceo neo-exploitation duh koji smešta BRAWL IN CELL BLOCK 99 u istu krvnu grupu sa SRPSKIM FILMOM. U oba filma imamo taj estetski zaokret negde oko polovine, s tim što je kod Spasojevića bitno bolje urađen. Zatim, u oba filma imamo Junaka sa velikim J, Porodicu sa velikim P kao Motiv sa velikim M. I naravno imamo razna izopačenja sa velikim I i Nasilje sa velikim N, urađene u ime porodice. BRAWL se pomalo još poigrava i sa Vinceovim konzervativnim imidžom, i ne znam da li mu Zahler podilazi ili se sa time šali.
Otud, optužbe da je Zahler snimio neo-exploitation Trumpove ere koji ima istu funkciju kao vigilante exploitation iz Nixonove nije sasvim bez osnova. U BRAWLu se negativci stranci i Meksikanci. Vaughn je glavni junak, pravednik sa margine koji je je grešio ali se i popravio. Film je u tom filmu politički nekorektan i prilično neosetljiv. Međutim, što zbog stanja u savremenom filmskom biznisu, što zbog nekih Zahlerovih zahvata, ovog puta sve je svedeno na art house nivo. Premijera filma bila je u Veneciji a glavni vid prikazivanja je VOD.
Elem, vratimo se na SRPSKI FILM. Kako Spasojevićev film nema čega da se stidi u poređenju sa BRAWLom, učesnikom Venecije, možemo reći da smo u savremenim žanrovskim tokovima možda najbliži pariranju upravo u tom neo-exploitation domenu.
BRAWL IN CELL BLOCK 99 je bio na putu ka savršenstvu i u tome nije uspeo. Srećom, na tom putu nije zaboravio da dobaci do dobrog filma.
* * * / * * * *
THE BABYSITTER Briana Duffieda bio je jedan od scenarja koji su važili za najbolje u ponudi Na kraju ga je kupio McG sa svojom firmom Wonderland, trebalo da ga snima za New Line i snimio ga za Netflix. Sada, kad je film snimljen, naravno, prvo se otvara se pitanje da li je scenario bio vredan tolikog hajpa.
Pa, i jeste i nije. Naime, ovaj scenario po svojoj strukturi spada u nešto što bi pre svega trebalo da bude zanimljivo scenaristima kao recept kako napisati scenario koji je zreo za proboj. Za početak, reč je o filmu koji se lako pitchuje, potpuno je jasno šta je u pitanju, kako treba da izgleda i na koju formulu se naslanja. Dakle, to je jedan production ready scenario, za koji je potpuno jasno koja mu je meta i koje odstojanje. Ono što je u njemu originalno jeste manipulacija određenim žanrovskim elementima kojima se daje svež, ne nužno nov predznak, kako kroz transformaciju žanrovskih tropa tako i kroz davanje jedne specifične vizure iz koje se priča sagledava.
THE BABYSITTER je bestidno geeky film, sa glavnim junakom koji je mali geek i sa pogledom na svetu koji se na to nadovezuje. Dakle, to je taj ugao gledanja koji sam pomenuo. To nije ništa nužno novo, ali Duffield u svom predlošku uzima tu geeky optiku i kroz nju transformiše optiku celog filma. U određenom smislu, on je inferiorniji od Maxa Landisa jer ovaj u potpunosti subvertira sve, dočim THE BABYSITTER odražava visok nivo "subjektivnosti" logike svog sveta u skladu sa junakom. Stoga., film kreće kao iritantno geeky ali se ubrzo ispostavi da mu je to dosledno sproveden "pogled na svet". Iako je McGu u tonalnom pogledu reditelj kome komedija ne ide nužno od ruke, scenario je u tom pogledu dovoljno jak da se i ovaj reditelj dobro snalazi sa materijalom.
Taj geeky odnos proširuje se i na čednu seksualnost koju film tretira. Naime, seksualnost je bitan element teen slashera i poznato nam je kakve se zakonitosti prenose iz sfere penetracije u sferu klanja. U THE BABYSITTERu, film ostaje ambivalentan i čak vrlo razigran u tom domenu.
Osnovna inverzija unutar žanrovskih tropa jeste postavka likova. Naime, ovde je "topovsko meso" slashera zapravo polu-amorfna masa negativaca a onaj koji najviše ubija paradoksalno jeste geek koji je u opasnosti. Dakle, krvi i ubistava ima i to mahom u duhovitom maniru ali i sa dosta ekspresivnom vizuelnošću i hiperkinetičnošću svojstvenom McGu.
I zbilja, pored superraspoložene glumačke podele, jedan od osnovnih aduta THE BABAYSITTERa jeste McGjeva hiperkinetičnost. Kada stvari krenu da se kreću, teško je nači hackera koji može da ih bolje pokreće od McGa koji i dalje ima dovoljno žara da svaku scenu gazi do maksimuma.
Otud na kraju THE BABYSITTER stoji kao goofy i vrlo zabavan komični slasher koji će živeti mnogo duže nego što je iko pretpostavljao. Poređenja sa nedavno izašlim Peckoverovim BETTER WATCH OUT su neumitna, i ovi filmovi su vrlo slični u polazištu ali različiti u ishodu. Naime, u oba filma bejbisterke su tema a klinci koji su čuvani uzimaju protagonizam. Međutim, BETTER WATCH OUT se oslanja na Amblin, na filmove poput GREMLINSa i vuče korene iz jedne ere kada je bilo "ozbiljnosti" u filmovima za mlade, čak i kad su oni podilazili njihovim gledalačkim hirovima. THE BABYSITTER je film koji izgleda kao da su ga snimili sami klinci, pa je u toj meri svakako "isprazniji" od BETTER WATCH OUT ali opet ima neki svoj drugačiji kvalitet koji treba poštovati. Ili bar pokušati.
* * * / * * * *
Pogledao sam OTHERLIFE Bena C. Lucasa, australijski SF o bio-softveru iliti nečemu što nije droga ali se konzumira kao da jeste koji stvara nepostojeća i vrlo uverljiva sećanja. Lucaspv film je dsota glossy snimljen, ali od prvog do poslednjeg minuta donosi sve ono što smo mogli očekivati od priče sa ovakvom premisom, pre svega na bazi onoga što smo već ranije videli. Dakle, tu je korporativna špijunaža, tu je brisanje granice između realnosti i artificijelnih sećanja, tu su veštačka sećanja u kojima ljudi umiru. Sve su to naporne stvari jer smo ih već gledali i to redovno u boljem izdanju. Čini mi se da Lucas nije lišen talenta, pre svega u tome kako konvertovati skroman budžet u lepe slike, ali nije baš ni Tarsem. Međutim, taj talenat bi pametnije investirao kada bi se latio nekih boljih priča koje ne pokušavaju da budu toliko loopy i inovativne jer što više insistiraju na tome to se više otkriva koliko su bajate.
* 1/2 / * * * *
THE SNOWMAN Tomasa Alfredsona je pažljivo iščekivana ekranizacija Jo Nesboa koja je posle nedelju dana evropske distribucije već doživela da je se sam reditelj praktično odrekne u jednom manevru koji je maltene bez presedana u istoriji kuće Working Title posvećene upmarket projektima, kao i produkciji Martina Scorsesea. Međutim, Alfredson je preventivno odlučio da se zaštiti od shitstorma koji će uslediti posle ovog filma, rekao bih sasvim zasluženo.
Naime, ako je Nesbo imao i ovakve i onakve ekranizacije, u rasponu od odličnih do baš slabih, onda je film koji režira tako prestižni reditelj poput Alfredsona, sa tako prestižnom glumačkom podelom koju predvodi Michael Fassbender, sa trojicom eminentnih scenarista itd. morala pretendovati na mnogo više nego što je na kraju pruženo. U odnosu na pretencioznu Fincherovu ekranizaciju Stiega Larssona, ovaj film barem nije TOLIKO pretenciozan, premda naravno gluma Michaela Fassbendera koji naizmenično kanališe ranog i poznog Radeta Šerbedžiju svakako vupče film u pravcu žestoke pretencioznosti. Međutim, to nije pretenzija nekoga ko je prezupčio kao Fincher. Više je to pravljenje produkta za Fassbenderovu ciljnu grupu, obrazovane sredovečne žene kojima se nudi i kadar Fassa u gaćama, da bi se malo napele da utvrde da li su legende tačne, kao i jedna erotska zgoda sa izrazitom predstavnicom ciljne grupe.
I možda je u ovome i ključni problem filma. Naime, THE SNOWMAN iznad svega nije film za ljude koji vole trilere, i u tom segmentu je daleko najslabiji. Ovo je mnogo pre triler za one koje taj žanr apsolutno ne zanima i sve ovo gledaju iz nekih drugih razloga, kao slikovnicu Skandinavije ili zbog glumaca.
Glumačka podela je ludicrous, sa besmislenom mešavinom lokalaca, Amerikanaca i Engleza, čudnim spojem raznih akcenata i lynchovskim freakshowom u roli Vala Kilmera koji maltene deluje zlonamerno.
Alfredson pokušava da evocira Skandinaviju kroz sliku jer je u ovom generic serial killer filmu zapravo nema u likovima koji su potpuno zamenjivi sa bilo kojim američkim serial killer filmom iz druge polovine devedesetih, dakle posle SE7ENa. I tu je opet Fincher referenca ali i tužni podsetnik kako se nije snašao radeći Scandi Noir.
Alfredson je ovog puta radio po prvi put sa garniturom najbližih saradnika. Film je snimao Dion Beebe, a montirala je Martyjeva montažerka Thelma Schoonmaker. Montaža je prilično diskutabilna i moram priznati da me je njen doprins filmu dosta iznenadio svojim skromnim dometom. Beebe je prenaglasio tu jednu notu na koju se stalno igra a to je sneg, i tu se neki koncept fotografije maltene i završava.
THE SNOWMAN je Working Title produkcija, dakle koštao je oko 35 miliona i tu vrstu investicije će vratiti van Amerike. Ipak, američki kulturni kapital jeste pitan ako se otvara pitanje franšize. Fass ima dobrog agenta jer ovo mu je potencijalno treća jaka franšiza. Šteta je samo što će publika koja pohrli na film umesto Scandi Noira dobiti Jugoskandik Noir, dakle prevaru.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-10-2017, 16:29:05
Više je to pravljenje produkta za Fassbenderovu ciljnu grupu, obrazovane sredovečne žene kojima se nudi i kadar Fassa u gaćama
Sebe ovde, naravno, pronalazim, ali iz svega iznesenog mislim da ću čekati ovaj film na HBO-u i da ne zaslužuje moje teško stečeno bioskopsko vreme... Fassbender stvarno nema problem da niže promašaje a kredit mu, čini se, ne pada...
Quote from: Meho Krljic on 19-10-2017, 18:22:07
Quote from: crippled_avenger on 19-10-2017, 16:29:05
Više je to pravljenje produkta za Fassbenderovu ciljnu grupu, obrazovane sredovečne žene kojima se nudi i kadar Fassa u gaćama
Sebe ovde, naravno, pronalazim, ali iz svega iznesenog mislim da ću čekati ovaj film na HBO-u i da ne zaslužuje moje teško stečeno bioskopsko vreme... Fassbender stvarno nema problem da niže promašaje a kredit mu, čini se, ne pada...
Vidi, Fassov agent je genije. Nabacio mu je tri franšize koje su po karakteru takve da mu je lik besmrtan. Plus je imao ASSASSIN'S CREED koji je mogao biti franšiza. On sad treba samo da se opusti i juri oskara.
THE CAPTIVE Atoma Egoyana izašao je godinu dana posle PRISONERSa, i doživeo je potpuni fijasko na premijeri u Kanu. Kan je specifičan, ima posebne kriterijume i verujem da Egoyan do njih nije dobacio ali seizmički talas loše reakcije iz kana preneo se sve do bioskopske distibucije. Međutim, sad kad sam pogledao film i pobedio predrasudu, shvatio sam da je reč o jednom vrlo kinky trileru koji je daleko od savršenog, ali je vrlo zanimljiv, tenzičan i što je najvažnije neuobičajen u pojedinim karakterizacijama.
THE CAPTIVE se bavi egoyanovskom melodramom u gubitku i otuđenju ali je aplicira na pulpy (i prilično kinky) trilerski zaplet. Da li je Egoyan mislio da se ovo kalemljenje dati sasvim ubedljivu tešku melodramu, ne znam ali i ne verujem. Mislim da je bio potpuno svestan da uz melodramu o patnji gaji jak pulpy eksces, i tako su neki segmenti filma i glumljeni.
Zimski ambijenti Kanade su moćni, i evokativni. U odnosu na nedavno pogledani THE SNOWMAN dati su u potpunoj funkciji priče, a ne kao maltene parodija koja vremensku nepogodu dovodi do paroksizma. Štaviše, Egoyan odlično konstruiše opoziciju surovog ejksterijera i toplog netreijera, bilo da su to domovi glavnih junaka ili mesta gde su zatočena oteta deca.
Egoyan od centralne glumačke podele izvlači A-game a Ryan Reynolds umnogome poništava svoju movie star harizmu kako bi igrao ožalošćenog oca što ubedljivije. Konačno, kada na kraju dođe do suspense sekvence, Egoyan nema čega da se stidi u odnosu na svoje holivudske kolege. Iako je PRISONERS evidentno bio solidan film, i vrlo sličan THE CAPTIVEu u mnogim aspektima, smatram da je Egoyan ipak veštiji reditelj i svakako bih sada radije gledao njegov holivudski uspon. Ali dobro, tu smo gde smo, šta je tu je. THE CAPTIVE ima dovoljno poznatih glumaca da neumitno bude otkriven.
* * * / * * * *
PROKLETI PAS je scenaristički i rediteljski debi Dragana Pešikana, sportskog novinara koji je imao neprikriveni entuzijazam za film. Pre više od dvadeset godina, njegova emisija KRATKI REZOVI na Trećem kanalu, bila je jedini prozor u svet dešavanja u holivudskom filmu i emitvoala je čuvene top liste i trejlere novih filmova.
PROKLETI PAS je film koji je krojen za top liste ali sudeći po slaboj reklami ali i činjenici da su u Tuckwoodu prve večeri prikazivanja bila samo tri gledaoca u terminu od 22:30, rekao bih da nažalost distributeri ne misle tako. Da li su u pravu? Odgovor na to piranje je kompleksan.
Naime, ako uzmemo u obzir za šta su sve poslednjih godina naplaćivane karte ljudima, recimo VOJNU AKADEMIJU 3, onda PROKLETI PAS definitivno zalsužuje poštovanje. Reč je o krimi komediji na liniji onoga što radi Debeli, s tim što je bolji od svega što je snimio posle MRTAV LADAN, premda nije quirky kao ČITULJA ZA ESKOBARA. Međutim, s druge strane, film ima podelu sačinjenu od nepoznatih glumaca sa samo jednom zvezdom, Žikom Todorovićem, i nažalost, to se oseća. Naprosto, u centralnim rolama nalaze se nepoznate glumice i one nisu uspele da se kroz ovaj film nametnu kao "otkrića" ili zvezde. Ruku na srce, činjenica da nema no brainer solucije i odgovora na pitanje ko bi to odigrao umesto njih takođe pokazuje diversity problem u našem filmu gde nemamo ženske zvezde koje nose komercijalni potencijal, niti seks simbole u klasičnom smislu. PROKLETI PAS je pretendovao na žensku podelu koja bi se dala franšizirati kao CHARLIE'S ANGELS ali nije imao repro-materijal za to.
Praktično bez zvezda u glavnim ulogama, a bez nepoznatih koji su u tim ulogama zablistali, PROKLETI PAS je vrlo lako prešao od komercijalnog filma do filma od koga distributer ništa ne očekuje i to je umnogome obesmislilo ovaj film.
Dragan Pešikan nije filmski reditelj po struci, niti je scenarista, ali normalan je čovek, i to verovali ili ne, rezultira filmom koji ima dosta jasnu ideju kako želi da iskomunicira sa publikom, i u tom smislu nije ni prevara kao VOJNA AKADEMIJA 3 ni pretenciozni pokiušaj nečega što je istovremeno i komedija i politički pamflet kao STADO. Scenario Dragana Pešikana bazira se na dramaturgiji skeča koja je kod nas zavladala posle pozorišnog komada i filma BURE BARUTA, i iako ima relativno jasno izdvojene glavne linije priče koje se protežu kroz ceo film, zapravo se kreće od situacije do situacije, i uvodi veliki broj sporednih likova koji se pojavljuju u kratkim deonicama i uglavnom brlo brzo bivaju ubijeni. Ono po čemu istovremeno želi da se izdvoji od ostatka srpske repertoarske ponude jeste nešto jača količina golotinje koje dugo nije bilo u našem komercijalnom filmu. Sa njom doduše nikuda nije otišao, ali treba je zapaziti kao lucidno primećen nedostatak ponude koju je pokušao da nadoknadi.
Struktura u kojoj se kroz skeč-strukturu i digresije izlaže priča svakako je anahrona post-tarantinovska zaostavština, ali opet vrlo mali deo naše komercijalne ponude i pokušava da nudi neke cutting edge narativne tehnike. U pogledu body counta i lakog prsta junaka na obaraču, PROKLETI PAS doduše deluje kao dosta dosledan post-tarantinovski rad u našem miljeu.
Rade Vladić posle duže vremena potpisuje pristojnu fotografiju, i uz nekoliko solidno odabranih lokacija uspeva da u pojedinim momentma digne film na viši nivo. Nizak bužet ovog filma je evidentan ali ne smeta, i ne remeti Pešikanove namere. U tom pogledu, PROKLETI PAS ne deluje produkciono oskudnije od ostatka naših krimi komedija ovog profila koje potpisuje pomenuti Debeli ili naslova poput BISER BOJANE, recimo. Međutim, za razliku od njih koji imaju poznate glumce, PROKLETI PAS ih nema i zato je hendikepiran.
Uprkos tome što se za PROKLETOG PSA ne može reći da pokušava da podigne nivo naše bioskopske komedije na viši nivo, i uprkos tome što se umnogome nadovezuje na radove sa početka dvehiljaditih, imamo dve zabrinjavajuće tendencije koje mu daju na značaju - prvo u masi filmova izmontiranih od televizijskih serija - ovo jeste film bez ikakve dileme a drugo - standardi sa početka dvehiljaditih deluju dosta ozbiljno u odnosu na stvari koje se danas plasiraju ipravo u tim formama premontiranih serija. Za razliku od njih, na svom debiju Pešikan još zaista deluje kao da je raspoložen da se potrudi, pa i da nešto pokaže, i to su sve dobrodošli kvalitetu u vreme Šotrinih SANTA MARIA i sličnih gluposti.
PROKLETI PAS je stoga paradoksalno, film jednog drugog vremena, koliko god to bizarno nostalgično zvučalo, dakle iz vremena kada su se u bioskopima još uvek puštali filmovi, kakvi-takvi ali filmovi. Otud ne čudi da danas nešto što je film ne dobija adekvatan marketinški push kao dve spojene epizode televizijske serije.
Ne mislim da srpski repertoarski film danas treba da izgleda ovako, ali u datim okolnostima teško je neprepoznati trud. Ipak, novi procesi degradacije srpskog komercijalnog filma doveli su nas do toga da već činjenicu da je nešto film smatramo velikim komplimentom.
* * / * * * *
FOOLPROOF Williama Phillipsa je vrlo zanimljiv niskobudžetni heist film snimljen u kanadskoj produkciji 2003. godine. Atom Egoyan je jedan od producenata što je vrlo zanimljiv detalj, slične aktivnosti je u Južnoj Koreji imao Kim Ki Duk gde je pored svojih art house režija producirao i lower profile žanrovske filmove.
William Phillips je napisao i režirao ovaj film o grupi mladih ljudi koji iz hobija prave simulacije složenih pljački. Jednog dana bivaju ucenjeni od strane lukavog i iskusnog britanskog lopova da mu pomognu u izvođenju prave pljačke.
Premisa je jednostavna, Phillipsov scenario je vrlo efikasan, rediteljsko izlaganje je lako i jednostavno. Film je nošen zanimljivim zapletom, duhovitim dijalozima i glumačkom podelom u kojoj ključne role imaju Ryan Reynolds, Kristin Booth i David Suchet. Oni filmu dovoljno harizme, a i star powera da se iznese ovaj niskokalorični narativ do rezultata koji apsolutno odgovara dugom životu na malim ekranima.
FOOLPROOF je u svom polazištu holivudizovan. Njegov "mali format" je jedino što je u ovom filmu zapravo kanadsko. Međutim, u okvirima onoga što jeste, a to je heist film skromnog budžeta pravljen za najširu publiku, on ispunjava svoju funkciju. U vreme izlaska međutim, FOOLPROOF se nije ispostavio kao uspela investicija u bioskopima i bio je zabeležn kao notoran flop i promašaj kanadskog filmskog fonda koji ga je finansirao sa velikim repertoarskim ambicijama. Otud, film biva potisnut dubje u zaborav nego što je bilo neophodno.
* * * / * * * *
GEOSTORM Deana Devlina je po mnogo čemu neobičan projekat. Posle raskida sa Rolandom Emmerichom, Devlin je potonuo u B-produkciju u televiziju i sam njegov povratak u major filmove je prilično neočekivan, a naročito je neočekivano da će se vratiti kroz saradnju sa sinom Larryja Ellisona koji vodi dosta hip žanrovsko finansiranje projekata i radi naslove kao što su MISSION IMPOSSIBLE i STAR TREK, a kada je standalone to su stvari poput LIFEa Daniela Espinose. Otkud Devlin u kombinaciji sa njim, teško je utvrditi, a GEOSTORM ima čudan spoj A i B elemenata u kome je masa elemenata prosto off.
Počev od Gerry Butlera u glavnoj ulozi koji odavno nije glumac koji bi otvarao event movie i koji pravi pare, ali u produkcijama Avija Lernera, preko premise koja je toliko old school emmerichovska da se na neki način citira jedan njegov rani film, sve ovde deluje nekako čudno, i kao da je predodređeno za propast. Teško je objasniti kako je ovaj film nastao ali je na putu da prođe baš onako kako bi se očekivalo, dakle nikako.
Kada se tome doda da je na budžet od 80 miliona i otkazanu premijeru još morao da se doda i reshoot pod pokroviteljstvom Jerry Brucheimera i u realizaciji Danny Cannona, imamo problematičan film sa 100 miliona potrošenih samo na snimanje. Koliko god da je Warner limitirano ugrožen ovim budžetom zbog Skydancea, ovde ima masa odluka koje je teško objasniti.
Ono što je olakšavajuća okolnost je činjenica da je GEOSTORM vrlo prijatan treš u kome se može uživati. Pomešani su space opera (film govori o postrojenju za kontrolu klime koje se nalazi u kosmosu, u formi svemirske stanice), film katastrofe i conspiracy thriller. Uprkos tome što ni u jednom od ovih segmenata GEOSTORM nije vrhunsko ostvarenje, ni u jednom nije ni naročito loš, i na kraju dobacuje do nekog minimuma, upakovanog u vrlo razuman format od 109 minuta.
GEOSTORM je treš i ne beži od toga. To je najvažnije. Ako imamo u vidu koliko je potencijalne pretencioznosti moglo da zaluta u ovaj projekat, jako je prijatno videti da nije. Devlin kao da je svestan da premisa GEOSTORMa nije više dovoljna za event movie kao u Emmerichova vremena ali da se može upakovati u jedan manje ambiciozan paket, i to upravo radi. Nažalost, sa ovim budžetom GEOSTORM je naprosto preskup za taj "manje ambiciozan paket" ali dobro, odavno smo konstatovali slom civilizacije u kojoj se B i C sadržaji rade za devetocifrene dolarske budžete.
Stoga, ko traži pristojnu B-zabavu koja bi svakako bila bitno bolja da je Gerard Butler u nešto boljoj glumačkoj formi, može dobiti ono što želi od GEOSTORMa. U periodu kada skupi blokbasteri od kvaliteta ozbiljnog filma zadržavaju samo pretenziju, GEOSTORM osvežava, ali nažalost doživljava surovu sudbinu da se kola baš na njemu polome i kod kritike i kod publike.
* * 1/2 / * * * *
BOLTNECK Mitcha Marcusa je varijacija na Frankensteina smeštena u američku srednju školu. Film je izašao 2000. godine ali u sebi nosi nešto arhaičnosti teen horora i horor komedija osamdesetih. Kada se tome doda faktura filmske trake, rezultat je prijatan retro-ugođaj koji možda i nismo dovoljno cenili same 2000. godine.
Film govori o science nerdu koji radi na projektu oživljavanja smrznutih organizama. Kada nesrećnim slučajem nastrada goth klinac, dvojica jockova prepuštaju leš nerdu ne bi li ga oživeo i kako bi se oni spasili svoje odgovornosti za peh koji ga je koštao života. Nerd u tome uspeva, ugrađujući u goth klinca mozak preminulog zločinca.
Ono što usledi je zanimljiv power dynamic između nerda i "monstruma", između doktora Frankensteina i njegovog kreatora, a Marcus i scenarista Dave Payne svemu dodaju još jedan novi preokret. "Monstrum" pomaže klincu da se osamostali, malo da sazri, zločinac u telu tinedjžera želi novu priliku ali na kraju ipak kreće da je postepeno propušta i da impulsivno reaguje na neke prepreke sa kojima se suočava.
Matthew Lawrence je odličan u ulozi nerda, i kanališe energiju spielbergovskih Amblin likova. Ryan Reynolds igra preminulog tinejdžera koji je kao Robert Smith kao goth a potom kao Springsteen kad postane školski šarmer i u toj ulozi pokazuje svoju mešavinu crnog humora, šale i pretnje po kojoj će se kasnije proslaviti.
Judge Reinhold igra nerdovog oca u vrlo prijatnom eighties throwbacku. I uopšte Mitch Marcus postiže jako mnogo i sa glumcima i sa slikom na vrlo skromnom budžetu što čini da ovaj film zasluži još i više podrške.
U vreme kada je izašao BOLTNECK je bio horor komedija koja nije korespondirala sa dešavanjima na tržištu. Ali, sada kada je vreme prošlo, zaslužuje pažnju. Ovo je daleko od savršenog filma ali jeste reč o jednoj od onih B-diverzija iz kojih ume da se izrodi nešto zanimljivo.
* * * / * * * *
Upravo pogledao Hitman's Bodyguard. Film je vrlo dobronameran i zabavan omaž romantičnom '80s akcijašu. Nemam ideju zašto je dobio tako loše kritike. Možda sutra nešto opširnije napišem ako budem stigao, ali stvarno živimo u bizarnom svetu kada jedan pošten R film sa Semjuelom Džeksonom i Rajanom Rejnoldsom u kome ljubav pobeđuje a muškarci lete kroz šoferšajbnu i posle toga su samo iznervirani može da propadne u bioskopima.
Nije propao u bioskopima. Naprotiv, zaradio je pare jako dobre. Sa 30 miliona budžeta napravio je skoro 200 u svetu. Samo ga je kritika nepravedno oklevetala...
Frank Grillo i Joe Carnahan napravili su producentsku kuću sa ciljem da prave "male" žanrovske filmove i WHEELMAN je Netflixov Original koji je prvi izašao iz te saradnje. Reč je o high concept chase treileru čiji je osnovni problem u tome što nema svež koncept i što ga se ne drži naročito dosledno. Na liniji LOCKEa sa Tom Hardyjem i jednog od boljih VOD radova sa Paul Walkerom, ovde imamo junaka koji sedi za volanom i raspliće kriminalnu situaciju mahom polemišući preko mobilnog telefona. Akcija je mahom data u drugom planu i gledana kroz prozor, ali isto tako ima i izlazaka iz kola, ima i konvencionalno rađenih scena i u tom pogledu na kraju WHEELMAN Jeremyja Rusha nije baš ni svež ni dosledan, a u godini kada je izašao BABY DRIVER nije baš ni da ima publiku gladnih ovakvih sadržaja.
WHEELMAN je Grillov šou i koliko god da on ima neke tough guy harizme ipak nije glumac na kome može da se bazira ceo film i to bez značajnijeg doprinosa drugih glumaca. Ja volim Grillove role, ali ipak najbolji je kao sporednjak, a kada je glavna uloga, dobro je da ima partnere. Toga ovde nema i Grillo naprosto nije dovoljno jak protagonista da iznese ovu vrstu high concepta.
Film je koncizan, nije naročito inventivan ali je kompetentno realizovan i samim tim uživanje u njemu je proporcionalno interesovanju za ovu vrstu priča i žanrovskog izraza. Ovo jeste onaj profil B-filma iz koga izlaze potencijalno vrhunski naslovi. Koliko god Carnahan i Grillo mislili da su napipali jedan, ipak pogrešili su. U ovom filmu nema mnogo novog, a dobrog je onoliko koliko nalažu standardi.
* * 1/2 / * * * *
Naš milan je uspeo da se plasira na međunarodnu horor scenu i za to zaslužuje čestitke. To je uradio kroz saradnju na filmu u kome značajnu ulogu igra Robert Englund, kultna horor figura iz osamdesetih koja nije izgubila na svojoj potenciji do danas. Mislim da nema ljubitelja horora a koji je usput i filmmejker koji ne bi želeo ovakvu priliku.
U slučaju filma NIGHTWORLD Patricia Vallardesa, milan je ko-scenarista sa Barry Keatingom koga takođe znamo po produkcijama Milana Todorovića, a sve po priči producenta i višedesecnijskog žanrovskog pregaoca Lorisa Curcija.
Ovaj scenario je do sada najzreliji i najcerebralniji milanov tekst koji je ekranizovan. Priča prati penzionisanog američkog policajca, udovca, koji dobija posao da čuva čudnovatu kuću u Sofiji i javlja ako u njoj primeti nešto neobično. Naravno, ispostavlja se da će neobičnog biti koliko hoćeš u kući čiji su vlasnici enigmatični poslodavci, a čiji je savetnik za te neobičnosti Ronert Englund.
Naravno, produkcija je ovde diktirala neke od ključnih paradoksa u pogledu uverljivosti, od postavke glavnog lika pa do dramskog efekta koji donosi sam Englund, ali sama pretnja koja se čuva u kući nije neinventivna i Vallardes se ne može optužiti da ide na cheap thrills, čak naprotiv. Štaviše, Vallaredes izbegava cheap thrills u meri da filmu pomalo i nedostaje strave a naročito njenog fizičkog ispoljavanja.
Ideja sa onim što kuća krije takođe nije nezanimljiva i potencijalno bi se čak mogla i franšizirati što nisam siguran da je film uspeo da osigura svojim plasmanom.
U svakom slučaju, NIGHTWORLD je film koji pokušava da u surovim exploitation uslovima očuva kakvu-takvu "ozbiljnost" i na tom putu je gledljiv. Zato i zaslužuje da fanovi žarna obrate pažnju na njega.
* * / * * * *
6 BELOW: MIRACLE ON THE MOUNTAIN Scotta Waugha je istinita priča o francusko-aeričkom hokejašu Ericu Lamarqueu koji se navukao na drogu i našmrkan otišao na snouborduje u sred oluje. To mu je bio poslednji put da se drogirao ali na kraju ipak nije bio poslednji put da je snoubordovao.
Scott Waugh je krenuo u karijeru dosta snažno, na kraju je režirao i major projekat NEED FOR SPEED ali možemo reći da mu se karijera nije baš primila za razliku od brata Rica Romana Waugha koji nikada nije dobacio do te vrste majora ali pravi mnogo konzistentnije filmove.
U filmu 6 BELOW: MIRACLE ON THE MOUNTAIN Scott Waugh readi ziherašku istinitu priču sa Josh Hartnettom koji je pre petnaest godina bio nadomak superstardoma a sada je suviše karakteran za ortodoksni DTV i kreće se tom nekom neprijatnom ivicom filmova za mali ekran.
Ja volim da gledam Hartnetta, i nadam se da njegov naslednik Taylor Kitsch neće doživeti istu sudbinu, međutim MIRACLE ON THE MOUNTAIN svakako nije film koji će na bilo koji način preokrenuti njegovu karijeru ili ojačati portfolio.
Naime, Eric Lamarque osim toga što se smrzao i preživeo u krajnje neprijatnim uslovima zapravo ništa naročito nije uradio. Ako bismo pokušali da definišemo po čemu je njegova sudbina specifična možemo da kažemo da sreća prati pijance, da je drogirana budala zalutala i preživela nešto što bi svakoga ubilo, i to je manje-više to. Nije on učinio ništa posebno čime je izborio to preživljavanje sem što je očigledno bio jak čovek.
Taj nedostatak neke specifične priče, Scott Waugh ne prevazilazi kroz režiju koja je korektna, dobro koristi lokacije ali se ni tu ne dešava neka naročita magija. Prejednostavno je reći da je za mlak utisak ovog filma smeštena na temperature ispod nule kriv nesrećnik po kom je film snimljen, ali prosto osim solidnog zalaganja ključnih članova ekipa, nema ovde ničeg naročitog.
MIRACLE ON THE MOUNTAIN ipak svakako može naći svoje mesto u televizijskom programu kao rutinski survival true story i to mesto svakako i zaslužuje. Ipak, nije to bilo ono što je bilo neophodno Waughu i Hartnettu.
* * / * * * *
U filmu THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK Marc Webb je posle neuspešnog izleta u svet superherojskog filma pokušao da se vrati onoj formi visokoestetizovane romantične dramedije koja iskoračuje iz indieja u glavni tok, i za to je odabrao skoro pa decenijama hvaljeni scenario Allana Loeba, pisca čiji se kredibilitet sa Black Lista polako kruni filmovima kao što je COLLATERAL BEAUTY.
THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK dolazi iz istog kalupa a to je dobro skrojena melodrama, sa elementima humora ali i patosa u kojoj se sočni dijalozi plasiraju unutar složenog zapleta koji na kraju čini znakovitu celinu.
Ovog puta doduše tu nema "teške" emocije, a nema ni glumačke podele koja je raspoložena da ga nagazi kao u COLLATERAL BEAUTY tako da THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK za početak deluje dosta neobavezno. Jedno je kada je film laid back a sasvim drugo je kada ne uspe da mobiliše gledaoca da mu se ozbiljnije posveti.
Čini mi se da je redukcijom trajanja na 82 dva minuta efektivnog izlaganja i sam Webb pokušao da nekako smanji "gubitke" i da film učini ubitačnijim i bržim, čime je paradoksalno dodatno izbacio sve one "tišine" koje bi akcentovale dramu. Međutim, sličan zahvat je napravio i Frankel u COLLATERAL BEAUTY, dakle radi se možda o nekom "leku" koji iziskuju Loebovi predlošci, ko zna?
THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK nije postavio naročite zahteve pred svoju podelu, i na kraju Jeff Bridges koji dobija "najmasniju" rolu ostaje nešto što ćemo najviše da pamtimo. Ali ta uloga je realno zaista jedan nevažan eksces u Bridgesovom bogatom opusu.
Najduhovitiju stvar o ovom filmu rekao je Edgar Wright kada je izjavio da se BABY DRIVER i THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK dešavaju u istom univerzumu, univerzumu pesama Simona I Garfunkela.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-10-2017, 02:56:20
U svakom slučaju, NIGHTWORLD je film koji pokušava da u surovim exploitation uslovima očuva kakvu-takvu "ozbiljnost" i na tom putu je gledljiv. Zato i zaslužuje da fanovi žarna obrate pažnju na njega.
* * / * * * *
Hvala na lepim recima, Cripple. Ja sam licno prijatno iznenadjen finalnim produktom, a pomenuo bih ovde i Spanskog direktora fotografije Pau Mirabeta. Nacin na koji je sve ovo snimio, osvetlio i obojio dize citavu stvar na jedan visi nivo u odnosu na sva budzetska ogranicenja.
Да ли постоји разлог зашто Campo Mamula није представљен овде?
imaš ga na partizanskifilm.blogspot.com
Sent from my iPhone using Tapatalk
https://m.youtube.com/watch?v=MUY3GVByRUs
Sent from my iPhone using Tapatalk
Overen EJPokalipsa danas iliti War for the planet of the Apes, odlican, uzivao sam u svakom kadru. :lol:
Dobar je, dobar je.
U drugim vestima:
'Fast and Furious 9' returns to roots, brings back Justin Lin, Jordana Brewster (https://finance.yahoo.com/news/vin-diesel-reveals-fast-furious-214015969.html)
Quote from: Meho Krljic on 27-10-2017, 06:45:52
Dobar je, dobar je.
U drugim vestima:
'Fast and Furious 9' returns to roots, brings back Justin Lin, Jordana Brewster (https://finance.yahoo.com/news/vin-diesel-reveals-fast-furious-214015969.html)
ja sam pljunuo u šaku onog dana kada si najavio da ćeš živopisati HITMAN'S BODYGUARD i još uvek čekam smaknutih pantalona...
THE MAUS Yaya Herrera je ona vrsta rutinskog antisrpskog filma koji maltene ima catchy opis za omot DVDa - "Bošnjakinja sa svojim ljubavnikom Nemcem dolazi u Bosnu. Kada slučajno zalutaju u Republiku Srpsku ona biva savladana paničnim strahom. Ispostavlja se da je u pravu."
Film je sniman u Španiji sa bosanskim glumcima u ulogama građana BiH, i mogao bi se definisati kao arty varijacija na backwoods horor, sa dosta reminiscencija, vizija, preplitanja ličnih fantazija i stvarnosti, i sa nesumnjivom prevagom u arty pravcu.
Nažalost, film ne nudi ništa naročito ni u arty ni u žanrovskom pogledu, a pojednostavljen prikaz događaja u vezi sa nastankom Republike Srpske su do te mere vulgarni da ne očekujem da se ovaj film u skorije vreme nađe kod nas na repertoaru u bilo kojoj formi. No, kako film ni ne pretenduje na istorijsku rekonstrukciju bilo čega, ovo sve treba gledati kao jednu uopštenu negativnu pojavu, splet događaja koji će raznim autorima ubuduće služiti kao generic okruženje i simbol zločina. U filmu nema čak nik one lažne upitanosti koja krasi "problemske" filmove o ratu u Bosni. Sve je dovedeno do nivoa aksioma.
ONLY THE BRAVE Josepha Kosinskog je istinita priča o vatrogasnom timu iz Arizone koji se godinama borio za status najelitnijih boraca protiv šumskih požara i kada su na kraju postali odred koji se bori vatrom protiv vatre, nastradali su u jednoj od velikih šumskih vatrenih stihija.
Kosinskog znamo kao reditelja drugog TRONa i OBLIVIONa, i ko je očekivao da ovo bude visokoestetizovani film o vatrogascima u kome se susreću Michael Bay i Peter Berg, pogrešio je. Baya nema ni u tragovima ali Baya mora da bude jer je on ipak ne samo redovni hroničar blue collar doživljaja muževnih američkih proletera već i zato što je kroz film i seriju FRIDAY NIGHT LIGHTS postavio visoke standarde u prikazivanju tog miljea.
Otud Kosinski od Berga direktno preuzima Taylora Kitscha i daje mu značajnu sporednu rolu u ekipi vatrogasaca ali sa svojim redovnim DPjem Mirandom ide potpuno drugim vizuelnim putem. Umesto Bergove hiperkinetičnosti, Kosinski snima jedan vrlo smiren old school film sa akcentom na likove, sve ono što se od njega ne bi očekivalo. Otud, ovo naravno je hawksovska priča o ljudima kojima je prva zaručnica njihova profesija, ali je urađen umnogome na tragu filmova sedamdesetih, sa provincijskim likovima u prvom planu, i smenjivanjem njihovih borbi na kućnom i vatrenom pragu.
Glavni junak je vođa jedinice kog igra Josh Brolin, strogi mačo sa duboko zakopanom tajnom koja postepeno izlazi na videlo a srce filma je mladi delinkvent kog primaju u grupu kog igra Miles Teller. Face poput Jeffa Bridgesa u ulozi lokalnog funkcionera i James Badge Dale ili Taylor Kitsch kao vatrogasci kompletiraju sastav koji je Kosinski izveo na ekran.
Film je pre svega jedna mačo-melodrama u kojoj se junaci iskazuju kroz akciju nego akcioni film. Ako imamo to u vidu, možda je sa trajanjem od 134 minuta za nijansu predug, ali u suštini tu nema nekih velikih faulova. Ako je Kosinski želeo da nam pokaže da ume da iznese character-driven film, uspeo je. Ako imamo u vidu budžet od nekih 38 miliona dolara što je vrlo nisko za današnje standarde, film zapravo i izgleda prilično spektakularno.
Usled povezanosti Kosinskog i Toma Cruisea i sledećeg filma koji spremaju, mnogi su govorili da je ONLY THE BRAVE vatrogasni TOP GUN. Ja se sa tim ne bih složio. Film je "bolji od realnosti" utoliko što junaci pokazuju hawksovsku posvećenost i vrlinu i narativ se više bavi tim segmentom. Međutim, visoke estetizacije i filmskog spektakla koji je fetišistički ima vrlo malo. U ovom filmu stoga fantazija nije u slici već u selekciji onoga što se prikazuje.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-10-2017, 20:30:31
Quote from: Meho Krljic on 27-10-2017, 06:45:52
Dobar je, dobar je.
U drugim vestima:
'Fast and Furious 9' returns to roots, brings back Justin Lin, Jordana Brewster (https://finance.yahoo.com/news/vin-diesel-reveals-fast-furious-214015969.html)
ja sam pljunuo u šaku onog dana kada si najavio da ćeš živopisati HITMAN'S BODYGUARD i još uvek čekam smaknutih pantalona...
Fak.
Bila je loša nedelja.
Sutra, nadam se!
Pogledao sam HAPPY DEATH DAY Christophera Landona, Blumhouse produkciju koja nije mikrobudžetna i visokokonceptualna u klasičnom smislu. Ruku na srce, HAPPY DEATH DAY jeste baziran na high conceptu a to je kombinovanje campus slashera i GROUNDHOG DAY premise sa ponavljanjem istog dana do u beskraj, s tim što u ovom filmu postepeno prepoznajemo i neke varijacije u odnosu na temu.
Jessica Rolfe u glavnoj ulozi je izvanredna, i ona uspeva da iznese čitav film, i da mu da to jezgro oko koga se sve gradi. HAPPY DEATH DAY ja jači u domenu komedije nego u domenu strave, što moram priznati da je odlikovalo slashere koje sam gledao u poslednje vreme.
Same ripper sekvence nisu sasvim played for laughs i kreću se u smeru nekog suspensea ali mislim da na tom putu ozbiljnu prepreku predstavlja i to što znamo da imamo posla sa GROUNDHOG DAY konceptom i da junaci ipak nikada do kraja nisu u opasnosti. Međutim, i da jesu rekao bih da je ceo slasher segment prevasjodno postavljen kao osnov za transformaciju karaktera, a potom i za whodunit.
Na svu sreću, Jessica Rolfe donosi sasvim dovoljno šarma i energije da može da opravda Landonovo opredeljenje da se film prevashodno bavi karakterom.
U pogledu vizuelnosti, Landonov film je vešto realizovan i zanmljivo je da u ostvarenju tako artikulisane vizuelnosti imamo zapravo slasher elemente koji nisu presudno izražajno sredstvo. I oni su lepo vizuelno ostvareni ali se Landon njima ponajmanje bavi.
Landonova karijera je do sada bila spotty ali je prošle godine pisao izvanredan horor VIRAL, i zanimljivo je da ovaj film zapravo nije realizovao po vlastitom scenarikju iako je po vokaciji scenarista. I VIRAL je bio Blumhouse produkcija ali je po svom karakteru bio ortodoksnije naslonjen na njihove low budget i micro-budget postavke od HAPPY DEATH DAYa.
Ovaj film je definitivno pokazao da Scott Lobdell izlaskom iz sveta stripa u scenaristiku nije doneo ništa naročito novo ali da se solidno snašao. Ovaj film je po svom ključu definitivno drugačiji od X-MENa kojim se prevashodno bavio. Landon se nametnuo kao zanimljiv reditelj i svakako treba sa pažnjom videti i šta sprema i minuli rad.
Najveće otkriće je ipak Jessica Rolfe koja pokazuje da je vrlo zanimljiva i raznovrsna glumica koja bi mogla da napravi zanimljivu karijeru.
* * * / * * * *
Jessica Rothe?
Da, kad sam shvatio da sam pogrešno napisao bilo je prekasno da editujem. Na nju sam mislio... Godine me sustižu...
Kažu i da Desanka Šakić utiče na vid, pa se pogrešno kucka...trne ruka, bol u ramenu....
Kako bih se iskupio što sam joj pogrešno napisao ime pogledao sam THE TRIBE, vrlo zanimljiv niskobudžetni postapokaliptični indie rad. Priča je jednostavna i kreće se u očekivanim okvirima ali unutar onoga na šta smo navikli pravi nekoliko zanimljivih korekcija. Naime, THE TRIBE je priča o svetu u kome je neka nepoznata zaraza pokosila veći deo čovečanstva ili barem Amerike. Tri sestre žive u dobro pripremljenom compoundu koji im je otac ostavio u amanet kada je krenula zaraza.
U jednom trenutku se na njihovom imanju pojavljuje simpatični momak koji svojim šarmom izazove pometnju među starijim sestrama i poprilično potkopa njihova uverenja, a za njim usledi i grupa koja ga je poslala kao izvidnicu.
Iako film očekivano potone u nasilje i konflikt, dramski sukob koji izbija između namera sestara i postapokaliptičnih lutalica je unekoliko kompleksiniji i samim tim svežiji nego što smo navikli. Film je glumački vrlo solidno urađen. Podelu sestara predvodi Jessica Rothe, prijatno lice lutalica je Michael Nardelli a idejni vođa Cokey Falkow.
Sa dobrim glumcima u osnovu svega, vizuelni koncept je vrlo dobro osmišljen u skladu sa budžetom i film je u tom pogledu uzoran primer kako napraviti ovu vrstu žanrovskog sadržaja.
* * * / * * * *
Quote from: Ugly MF on 29-10-2017, 14:38:02
Kažu i da Desanka Šakić utiče na vid, pa se pogrešno kucka...trne ruka, bol u ramenu....
U ovim godinama mi to ni ne bi palo na pamet da me ti nisi podsetio...
Elem, The Hitman's Bodyguard, moj neoduženi dug od prošle nedelje.
Nemam ja sad tu nešto epohalno da napišem o ovom filmu ali kao starom čoveku koji je akcione fimove osamdesetih gledao u bioskopu onda kada su u njih dolazili, interesantno mi je da vidim na koji se način ovim filmom pokušava rezurektovati jedan pomalo izgubljen '80s akcioni podžanr.
Naime, THB je film koji u odnosu na danas vladajuću akcijašku scenu deluje kao striktno trešerska, ne baš grajndhaus ali niskobudžetna ponuda za semenkarski jake bioskope poput 20. Oktobra. Osamdesetih smo za svakog Ramba, Aliena i Terminatora dobijali lo-fi replike u vidu Navaho Groma, The Hiddena i Kiborga. Neke produkcije su se u velikoj meri oslanjale upravo na prljavštinu i sirovost da nadomeste ,,glamur" vodećih akcionih filmova onog vremena.
Kako je THB snimljen za svega tridesetak miliona dolara, a nastao u vremenu u kome vladaju mamutski projekti petostruko i šestostruko većih budžeta, i očigledna mu je namera da se osloni na formule koje su pobeđivale osamdesetih godina prošlog veka, za očekivati bi bilo da će se ovaj film kretati nekom linijom onoga što je Cannon radio u osamdesetima, da će biti nekakav rivajvl prljavih akcijaša kakve je J. Lee Thompson radio sa Bronsonom ili tih nekih ranih uloga JCVD-a, a s obzirom an naslov, očekivao bi se i kempi eksces na tragu rane karijere Majkla Dudikofa. Međutim, priča je gotovo dijametralno suprotna. The Hitman's Bodyguard uprkos R rejtingu – koji omogućava liberalno i nadahnuto korišćenje kovanice motherfucker – zapravo ide drugim putem podsećajući na tradiciju buddy akcijaša kakva se zapatila u tom nekom optimističkijem krilu osamdesetih. Naravno, Donnerov Lethal Weapon i Hillov 48 Hours su očigledne reference koje upadaju u oči – na kraju krajeva oba u centar svojih priča stavljaju rasno mešoviti duo sa dramskom tenzijom koja se gradi na različitim, često čak i ekstremno suprotstavljenim svetonazorima – ali ono što me je prijatno iznenadilo je da uprkos tematici ovaj film zapravo više naginje manje mračnom delu spektra i kanališe sentiment nekih optimističnijih road movie akcijaša poput Midnight Run pa i Gibsonovog ,,porodičnog" odgovora na surovi Lethal Weapon u Badhamovom Bird on the Wire.
Ovo nije u suprotnosti sa R ratingom, naravno, na kraju krajeva Midnight Run koji je film na razmeđi akcijaša i komedije je bio film sa apsolutno sumanutom količinom psovki i solidnim nasiljem, pa je i The Hitman's Bodyguard jedan prilično ubedljiv pokušaj da se dobije sličan amalgam komedije, no-nonsense akcije i jedne toplije ljudske priče.
Zašto se ovaj film toliko nije dopao kritici – ne znam. Nagađam da je u pitanju ta relativno drska artificijelnost postavke u kojoj su protagonisti na vrlo stripovski način veći od života. Ovde se maltene može govoriti i o određenom naporu da se ovaj film zakači na kompoziciju koju od prošle godine predvodi Deadpool, sa Reynoldsom u ulozi goofy akcionog heroja zlatna srca i komplikovana emotivna života, ali The Hitman's Bodyguard ima ambiciozniju postavku sa dva glavna junaka i moguće je da su kritičari koji sasvim uredno puštaju relativno nerazrađene dramske postavke u superherojskom filmu ovde krenuli da se svete ukazujući na lapidarnost sa kojom film ulazi u obradu svojih likova.
No, meni je to sasvim prijalo. Koncept loveable rogue protagonista je poslednjih godina veoma omekšan time što gledamo PG-13 produkcije u kojima ti po definiciji moralno sivi junaci uspevaju da se provuku sa masovnim ubistvima i drugim prekršajima morala i zakona jer su filmovi pravljeni za mlade tinejdžere. The Hitman's Bodyguard nije neka ozbiljna analiza moralne čistote ljudi sa ove ili one strane zakona, naprotiv, on se programski drži površnog tretmana ovih motiva ali baš zato ume da sa apetitom uživa u haosu i destrukciji koja se kreira kada se njegovi moralno sivi protagonisti ubace u priču koja, gle čuda, u centru ima beloruskog diktatora optuženog za zločine protiv čovečnosti pred haškim međunarodnim krivičnom sudom.
Ponovo, politika je ovde, ako je ima, smeštena strogo u treći plan, čak u podtekst, ali ovo i jeste kako ju je žanrovski film provlačio decenijama unazad. Glavni junaci su sa dijametralno suprotnih strana moralnog spektra – jedan agent bezbednosti i reda koji fetišizuje planiranje, zaštitu života i pažnju, drugi vrhunski plaćeni ubica koji u svom poslu uživa – ali kroz kombinaciju solidno ispisanih dijaloga i raspoložene glume Ryna Reynoldsa i pogotovo Sama Jacksona dobijamo i jednu laku, uzgrednu ali ubedljivu analizu relativnosti morala i sugestiju da se pravednost uvek bazira na intersubjektivnosti unutar zajednice a da su njena podizanja na apstraktnije, opštije nivoe društva ili cele ljudske rase nužno kompromitovana.
Nema ovde neke teške drame i značajnom šutnjom bremenitih scena, film te svoje poente, kako rekoh, provlači uzgred i lagano, a u središtu je buddy hemija između dvojice nekadašnjih protivnika koji prilično ubedljivo nalaze zajednički prioritet u jednoj šizofrenoj situaciji u kojoj se negativci nalaze i među Belorusima ali i među ,,našima". Interpol i Međunarodni krivični sud su prikazani prilično pošteno za američku produkciju (sa dubokim evropskim zahvatom, doduše) kao birokratizovane strukture u kojima časni ljudi moraju da se bore i sa malo tromim sistemom ali i sa mangupima u sopstvenim redovima a ako film sasvim stereotipizira istočnoevropljane – a svakako to radi kroz prikaz beloruskih snaga – makar pokušava da se iskupi jednim bestidno turističkim pregledom britanskih i holandskih holyday destinacija.
Ovo ga zapravo u dobroj meri osvežava jer ni na koji način nemate utisak da je u pitanju ,,mali" akcioni film koga bi Holivud inače snimao u LA i okolini ili u Majamiju, gledajući da troškove svede na minimum (videti ponovo izvrsni Bayjev Pain & Gain). Naprotiv, produkcija deluje raskošno, delom zahvaljujući vrlo živoj fotografiji Julesa O'Loughlina koji bez napora šalta između televizije i bioskopa i koristi modernu digitalnu tehnologiju na najbolji način, a delom zaista dobro izabranim lokacijama na kojima se snimalo. Kada krenu akcione scene na ulicama i po lokalima u Holandiji ili u Britaniji, stvari deluju veoma visokobudžetno, a ovo pogotovo važi za jurnjavu raznim vozilima u finalu koja na momente kanališe čak i kultni Blues Brothers i apsolutno je ubedljiva sa strane energije i proizvedne štete.
Pored dvojice glavnih likova koji kroz zajedničke nedaće i avanture pronađu simpatije za bivšeg arhineprijatelja i takoreći se pobratime, sve bazirano na dirljivo toploj priči o ljubavi i porodici, tu su i solidno ubedljive Selma Hayek i Elodie Yung (Netflix veza, držim) koje uokviruju postavku likova dajući portrete dve na različit način ,,jake žene" i obezbeđujući filmu dašak tog nekog diverziteta. Naravno, jackosn i Reynolds nose priču i njihove su transformacije za nju klučne ali žene nisu samo objekti požude ili blago koje treba zaštititi i to pozdravljam pogotovo jer je centralna transformacija likova i vezana za pronalaženje odgovora za romantične životne probleme.
Film ima malo dramaturške inflacije pri kraju kada je potrebno da svaki od likova na svoj način pokazuje kako ume da kick ass, ali opet, sve je to lepo snimljeno, imamo Garyja Oldmana koji konačno pusti da se vidi malo vatre, imamo nekoliko kratkih i slatkih bosfajtova i Sama Jacksona koji ima prikladan oneliner pre nego što udari tačku na celu stvar, pa ne mogu previše da se žalim.
Dakle, šarmantan, zabavan film koji ću rado pogledati ponovo. Ne verovati kritičarima na Rotten Tomatoes i videti ocenu publike na IMDB.
De se seti Navaho Groma....????
Ja ako se tog filma ne setim bar jednom nedeljno znači da sam imao najgoru nedelju.
https://youtu.be/lOoWEkWWE2E (https://youtu.be/lOoWEkWWE2E)
Quote from: Meho Krljic on 29-10-2017, 17:08:45
...
Naime, THB je film koji u odnosu na danas vladajuću akcijašku scenu deluje kao striktno trešerska, ne baš grajndhaus ali niskobudžetna ponuda za semenkarski jake bioskope poput 20. Oktobra. Osamdesetih smo za svakog Ramba, Aliena i Terminatora dobijali lo-fi replike u vidu Navaho Groma, The Hiddena i Kiborga. Neke produkcije su se u velikoj meri oslanjale upravo na prljavštinu i sirovost da nadomeste ,,glamur" vodećih akcionih filmova onog vremena.
...
На који Киборг сте мислили, Мартинов или онај са Ван Дамом?
Mehmete, to je to...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Васа С. Тајчић on 29-10-2017, 22:52:12
Quote from: Meho Krljic on 29-10-2017, 17:08:45
...
Naime, THB je film koji u odnosu na danas vladajuću akcijašku scenu deluje kao striktno trešerska, ne baš grajndhaus ali niskobudžetna ponuda za semenkarski jake bioskope poput 20. Oktobra. Osamdesetih smo za svakog Ramba, Aliena i Terminatora dobijali lo-fi replike u vidu Navaho Groma, The Hiddena i Kiborga. Neke produkcije su se u velikoj meri oslanjale upravo na prljavštinu i sirovost da nadomeste ,,glamur" vodećih akcionih filmova onog vremena.
...
На који Киборг сте мислили, Мартинов или онај са Ван Дамом?
Sa Van Damom.
Pogledao sam UNA ESPECIE DE FAMILIA Diega Lermana, argentinski film o bračnom paru iz Buenos Airesa koji dolazi u siromašan kraj Argentine kako bi kupio novorođenče od majke koja nema uslove da ga odgaja. U malom mestu nailaze na razrađen biznis sa prodajom siromašne novorođenčadi u koji su svi uključeni, od lekara do matičara, i tu nažalost film postaje pomalo konfuzan i težak za praćenje jer je Lermanu više stalo do atmosfere nego do razložnijeg prikaza priče. Otud, gledaoci kojima je atmosfera tog argentinskog gradića dovoljno, i kojima to nadoknađuje konfuznost inače vrlo jednostavnog narativa, u ovom filmu mogu više uživati nego ja.
* * / * * * *
ORDINARY MAGIC Gilesa Walkera je kanadski porodični film o dečaku koji dolazi iz Indije gde je živeo sa svojim pokojnim ocem hipikom i vraća se u njegov zavičaj da živi sa tetkom, jedinom preostalom rodbinom. Film kreće kao simpatična, jednostavna i efektna culture clash studija karaktera a onda u drugoj polovini pojačava tonus zapleta kako bi se došlo do sukoba u kome će svetonazori dečaka odraslog u Indiji pomoći Kanađanima da se "poprave".
Otud u drugoj polovini ORDINARY MAGIC prerasta u priču o dečakovoj gandijevskoj inicijativi da spasi porodičnu kuću od rušenja, i uprkos tome što ni kada to krene nije loš, ipak se čini da je inicijalna postavka imala kudikamo više potencijala. Naročito ako imamo u vidu da glavnog junaka igra tada šesnaestogodišnji Ryan Reynolds a tetku vrlo harizmatična Glenne Headly.
U tom drugom delu filma između ostalog glavni junaci bivaju pasivizirani i postaju znatno manje zanimljivi i jednodimenzionalniji od prve faze filma kada su aktivni i suočeni sa zanimljivim karakternim zadacima koji su na kraju zapravo intrigantniji od glavnog zapleta.
ORDINARY MAGIC nudi dve izuzetne glavne uloge i nekoliko vrlo veštih rešenja na nivou pripovedanja, ali na kraju ima zaplet koji deluje više kao pokušaj da se isprati konvencija nego kao esencija filma što je šteta. Pa ipak, kao porodična zabava ORDINARY MAGIC može danas imati svoje mesto na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
samo da prijavim da gledam thora tokom vikenda. imax, sreća, radost! :lol:
Lahko je vama u Wienn kod Beč!
Pogledao sam KEEPING UO WITH THE JONESES Grega Mottole, rutinsku špijunsku komediju koja se izdvaja po izvanrednoj glumačkoj podeli u kojoj imamo i Islu Fisher i Gal Gadot i Jona Hamma, i deo postave serije VEEP. Da nije njih, ovaj film bi bio manje zanimljiv, ali opet zahvaljujući njima na ekranu i uostalom zahvaljujući Mottolinom potpisu na špici očekivalo se nešto više. Međutim, Mottola je ovaj film izrežirao krajnje rutinski, kao da je sve vreme iza kamere bio neko iz druge ekipe čiji je zadatak da snima scene bez mnogo autorskog upliva. Otud KEEPING UP WITH THE JONESES neprestano, iz scene u scenu gađa nekakav minimum gledaočevih očekivanja i ne nudi maltene nijedno iznenađenje.
E sad, i u toj celini lišenoj iznenađenja, sa scenarijem koji je maltene dekadentno predvidiv, imamo zanimljive glumce, imamo neke zabavne situacije i KEEPING UP WITH THE JONESES na kraju svega ipak dobacuje do nivoa nekog pristojno sastavljenog konfekcijskog proizvoda koji nažalost nema onu prodornopst i svežinu kakvu bi trebalo da sarži film navedenih imena. Otud u ovom filmu nema mnogo toga naročito lošeg, samo gotovo uopšte nema onog vrhunskog.
* * 1/2 / * * * *
THOR RAGNAROK Taike Waititija je primenio isti trik kao i WONDER WOMAN. Izveo je junaka iz nečega što je sadašnjost, što su neke koliko-toliko ovozemaljske okolnosti i smestio ga je u svemirski Marvelov univerzum u kome inače obitavaju GUARDIANS OF THE GALAXY i slični likovi. Tu je Thor svakako dobio na efektnosti i ubedljivosti, međutim, postoji još jedna "olakšavajuća okolnost" koju je imao RAGNAROK a to je da nema ni Thorovog čekića kao osnovnog oružja i pomagala za svaku priliku. Otud, Waititi ima priliku da se odmakne od svega onoga što je previše stripovsko u junaku i da ga prilagodi filmu.
Dakle, Waititijev Thor je dobar jednim velikim delom zato što ne mora da se izbori sa svim onim limitima koje su imali reditelji prethodnih filmova. U tom pogledu, moramo imati u vidu da je Waititi imao i ključnu priilegiju da Thora radi kao parodiju.
Naime, za razliku od tona ostalih MCU filmova izuzev GUARDIANS OF THE GALAXY, THOR RAGNAROK je iznad svega jedna po-mo parodija na superherojski film i space opere. Za razliku od ostalih filmova o Thoru koji su pokušavali da budu ozbiljni a imali još i naročite teškoće da prikažu Asgard, ovde je Thor transformisan, ton filma je parodičan, sve je smešteno u svemirski deo MCU i konačno, Asgard ovde ima sudbinu Kryptona, dakle doživljava Ragnarok.
Waititi je imao čak i tu sreću da u njegovom filmu Thor nema tu retro dugu plavu kosu već je svojoj hunky inkarnciji sa kratkom kosom.
Waititi je dakle imao jednu ogromnu masu olakšica u ovom filmu, pa je i proizveo film koji je blizak njegovim jačim stranama a to su parodija, akciona i horor komedija, razni vidovi verbalnog i vizuelnog humora. I u tom domenu Waititi briljira. On je evidentno manje maštovit reditelj od Gunna i manje tehnički vešt, ali u pogledu realizacije donosi vrlo neobičnu gotovo lo-fi poetiku u kojoj maltene ima elemenata televizijskog skeča. Ako je BLADE RUNNER 2049 u formi blokbastera podvalio tempo i estetiku art housea, onda je Waititi u RAGNAROKu podvalio jako puno lo-fi elemenata, namerne tehničke naivnosti i maltene amaterskih rešenja (u najboljem smislu te reči).
Ono u čemu se RAGNAROK uklapa u svemirski MCU je sada već ozbiljno odsustvo bilo kakve narativne discipline i strukture. Waititijev film je poselo u kome se najmanje bavimo onim što je glavna tema. I to je u suštini i najbolji element filma jer je ono što je glavno poslovično najmanje zanimljivo.
Tako je sukob Thora sa prognanom starijom sestrom i ono što je naslov filma zapravo manje bitan element. Glavni je njegov boravak u zarobljeništvu, borba u areni i bondovanje sa Hulkom i Valkirom koju je sreo usput. U tom pogledu, RAGNAROK je sličan drugom GUARDIANSu, s tim što ovde negativac iako dolazi iz porodice zapravo nema bilo kakvu fundamentalnu ulogu u odnosu na glavne junake, a efekat na gledaoce je još manji.
Međutim, ako imamo u vidu celu vrlo složenu Marvelovu menažeriju, i sve obavezne figure koje mora da isprati ovakav film, Waititijevo ostvarenje je izuzetno prijatno za gledanje, u određenom smislu čak i subverzivno po intenzitetu parodije na kojoj se insistira. Hemsworth se sada dobro snalazi u liku a scenario mu je zaista pomogao da se maksimalno opusti bez potrebe da radi razne Thorove neuverljive činove u ambijentima koji im ne pristaju. Jeff Goldblum je sve vreme u komičnom ključu. Cate Blanchett je u MALEFICIENT štimu i takođe je raspoložena za parodiju. Tessa Thompson je harizmatična kao Thorova simpatija, protivnik i saradnik.
Dakle, Waititi je okrenuo brigu na veselje i snimio vrlo zabavan film. Međutim, to što je uspeo da pobegne od raznih Thorovih kontradikcija ne znači da je bilo koju zapravo rešio.
* * * / * * * *
Pogledao sam THE CHILD IN TIME, BBCjevu televizijsku adaptaciju romana Iana McEwana. Ovaj televizijski film režirao je Julian Farino, Britanac koji je poslao veliki kreativni oslonac HBOa a glavnu ulogu igra Benedict Cumberbatch koji uprkos prisustvu u blokbasterine ne izbegava ovu vrstu passion projecta u domovini.
Nažalost, THE CHILD IN TIME je televizijski film koji je znatno ispod onoga što su mu sastavni delovi. Film je naprosto konfuzan i čudnovato distanciran u odnosu na temu. Osnovni zaplet je priča o piscu dečjih knjiga čije dete nestaje i on mora da se suoči sa gubitkom i da ga podnese, ali pored toga postoje još dva dodatna zapleta o njegovom prijatelju koji je psihički popustio i napustio posao u Downing Streetu i priča o reformi prosvete u koju je pisac uključen kao čaln neke komicije.
THE CHILD IN TIME sve vreme pokušava da bude trezven, sveden, ozbiljan, ali na kraju krajeva čak ne možemo reći ni da je svoje tematsko jezgro u potpunosti ispratio. Za slične naslove kao što je Egoyanov CAPTIVE možemo da kažemo da su krenuli putem pulpa, ali isto tako u njima je tema gubitka uprkos svemu bila bitno opipljivija.
Farino i Cumberbatch pokušavaju da budu svedeniji i diskretniji ali na kraju krajeva ova priča o bolu, opsesiji, silasku s uma i pokušajima da se opstane posle tragedije ostaje i emotivno i intelektualno neubedljiva, daleko ispod onoga što bi ovakva saradnja morala da proizvede.
Roman je napisan pre trideset godina i bio je smešten u distopijsku blisku budućnost. Televizijska adaptacija međutim tretira priču kao savremeni realizam bez ikakvog "odmaka".
Benny i Josh Safdie napravili su mini-senzaciju u Kanu sa svojim atmosferičnim njujorškim krimićem GOOD TIME. U osnovi, GOOD TIME je prilično old-school mešavina socijalčnog filma sedamdesetih i post-tarantinovsog krimića devedesetih a protagonisti su dva grčka brata, od kojih je jedan samouvereni ulični operater a drugi je special needs koji kreću u bekstvo posle neuspele pljačke banke.
Safdiejevi su snimili film koji u jednom trenutku uspeva da se pretvori u priču o opstanku i griži savesti i transcendira puku mehaniku krimića, ali ruku na srce, treba mu vremena da to postigne i prevaziđe svoj inače vrlo jasan žanrovski okvir.
Safdiejevi su u pogledu vizuelnog koncepta pa donekle i zvučne slike inspirisani Audiardom i Mannom ali ne dobacuju ni do jednog ni do drugog. Film je u Kanu osvojio nagradu za svoj vrlo ekspresivan soundtrack i u pogledu zvučne slike evidentno je da je ona jako bitna autorima, čak je jedan od njih bio i uključen u njenu kreaciju.
Uprkos tome što je film zanimljiv i u pojedinim elementima unikatan, mislim da je u Kan pre svega dospeo kao jedan atipičan američki odjek njihovog favorita Audiarda nego zato što predstavlja nešto autentično novo. Doduše, u glumačkom radu Roberta Pattinsona ovaj film donosi određenu diversifikaciju kojoj je on poslednjih godina itekako sklon kako bi umakao imidžu iz TWILIGHTa. Od Pattinsonovih indie pokušaja, ovaj je svakako najsupeliji.
* * * / * * * *
'Посейдон' спешит на помощь Slobodana Kosovalića je drugi igrani film koji je ovaj reditelj snimio posle emigriranja u SSSR 1967. godine. Pre toga, Kosovalić je važio za IBovca pa njegovo bekstvo u SSSR nije bilo sasvim neočekivano ali se desilo u periodu kada je trebalo da izađe njegov igrani film DIM, i samim tim je kaznio i taj film koji je dugo čekao na ozbiljnije prikazivanje.
Kosovalić je u SSSRu snimio dva filma u trajanju od oko jednog sata za koje bismo danas mogli reći da su prešavši 45 minuta dugometražni dok bi u to vreme bili na granici standarda. Ipak, evidentno je reč o sovjetskim B-filmovima.
Oba filma je snimio za specijalizovanu kuću "Maksim Gorki" koja se specijalizovala za filmove namenjene deci i mladima. Prvi je govorio o dečaku koji ide na školsko takmičenje, drugi o mladim mornarima koji već na prvom zadatku moraju da se suoče sa izazovom i pokažu šta su naučili i od kakvog su materijala sazdani.
'Посейдон' спешит на помощь sa svojim prilično kratkim trajanjem tu priču koju sam ukratko opisao ne uspeva bitno da razradi preko nekih najosnovnijih opštih mesta, pa pretpostavljam da ovo ostvarenje teško da možemikoga zanimati sem najzagriženijih proučavalaca istorije jugoslovenskog ili sovjetskog filma.
U tehničkom pogledu film je korektan i iako imamo u vidu da se dešava na moru i tokom oluje, realizovan je podnošljivo, a za opšte ambicije ove produkcije verovatno i natprosečno.
* 1/2 / * * * *
Thor: Ragnarok ne samo da je najbolji Thor film do sada, nego je i skoro pa najbolji superherojski film ove godine. Naravno, ipak smo imali Logana tako da ne smem da odem tako daleko, ali Ragnarok je kao da je neko spojio Wonder Woman i Guardians of the Galaxy Vol. 2 u jedan film, a onda doterao tempo i ton, pustio glumce da se komedijaški razmahnu i sve onda odvozio u najvećoj brzini za montažerskim stolom. Sutra ću, nadam se, pisati opširniji osvrt, ali za sada prilično jaka preporuka za Waititijev film koji uspeva da pogodi i stripovsku frivolnost i stripovski patos i odradi jednu iznenađujuće složenu priču u četvrtoj brzini.
mene danas temperatura omela al biće uskoro: imax never compromise! nas-rofl
ostali gledali i vratili se oduševljeni.
Animatori Jay Lander i Micah Wright snimili su 2016. igranu found footage horor komediju THEY'RE WATCHING. Film govori o televizijskoj ekipi američke televizijske emisije koja odlazi da snimi reportažu u Moldaviji i tamo upada u nevolje sa sujevernim lokalcima.
U fllmu ima komedije ali je ona dosta bajata i u boljim varijacijama na temu viđena u EURO TRIPu i BORATu, a horora ima bitno manje, a i kada se desi nije naročito efektan. Stoga, ovaj film je ipak prevashodnije komedija nego horor i čini mi se da je found footage horor ovog puta više bio nešto što je možda iskorišćeno da autorima pomogne da "prošvercuju" svoku priču u produkcionom pogledu...
Background reditelja u svetu animacije najevidentniji je u cartoonish završnici u kojoj se konačno započne taj hororični deo ove komedije i u njemu ima i gorea u nasilnog humora, pa mogu reći da je to verovatno i najinspirisaniji deo filma.
Nesporno je da su Lander i Wright uspeli da naprae delo koje je umnogome zrelije od opšteg found footage proseka, ali nažalost nisu uspeli da postignu vrhunce ovog podžanra niti da vobace do onoga što su sami želeli a to je punokrvna crnohumorna horor komedija. THEY'RE WATCHING je kroz celo svoje trajanje prijatan, ali retko kada postaje dovoljno efektan za ono što su zahtevi bilo horora bilo komedije.
Rumunske lokacije su dosta solidno iskorišćene.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, LOGAN je klasa iznad ali izvan njega, ne bih potcenio HOMECOMING koji mi je strukturalno i suštinski zreliji od RAGNAROKa.
Sent from my iPhone using Tapatalk
TARDE PARA LA IRA Raula Arevala je uzbudljiv španski triler koji na zanimljiv način razrađuje motiv osvete. Arevalo uspeva da nađe jako delikatan i valjan balans između uzbudljivih preokreta u zapletu i postepene razrade karaktera koja nije senzacionalistička, istovremeno uspevši da bude ubedljiv i u emotivnom i u žanrovskom pogledu. Antonio de la Torre je izvanredan u nosećoj ulozi kroz koju se prelama čitav film, a Arevalo odlično menja brzine između karakternih i dijaloških scena i onih nasilnih a naturalističkih.
TARDE PARA LA IRA jeste po svojim kapacitetima onaj uzoran primer "malog filma" koji uspeva da sa nametne ubedljivom pričom i veštom realizacijom. U proteklih nekoliko godina španska kinematografija napravila je nekoliko zanimljivih "osvetničkih" priča u žanru tilera, sa najrazličitijim postavkama. U domenu svedene i čvrsto postavljene karakterne priče među junacima sa margine, TARDE PARA LA IRA uzima vodeće mesto.
Raul Arevalo u ovom filmu pokazuje vrlo široke rediteljske mogućnosti, od zanimljivog akcionog uvoda preko senzualnih i naturalističkih deonica. Uvodna sekvenca koja u sebi ima jako ozbiljno realizovane akcione elemente pokazuje da španska kinematografija danas može sebi da dozvoli takve ukrase čak i u pričama koje nisu u užem smislu visokooktanska akcija.
Raul Arevalo je do sada prevashodno bio glumac, i rekao bih da je njegov rediteljski debi čak i konzistentniji i veštiji od nekih njegovih najznačajnijih glumačkih ostvarenja kao što je LA ISLA MINIMA.
* * * / * * * *
"Kick-Ass," "Wanted" and "Kingsman" creator Mark Millar has confirmed his first comic book project under his new deal with Netflix will be "The Magic Order".
The project is described as a generational drama in which five families of magicians attempt to keep the world safe from unknown threats while living amongst humanity in secret. Olivier Coipel will illustrate.
The Magic Order will be the first comic book project to be produced by Netflix, running six issues beginning in Spring 2018. The series will be released in both print and digital formats.
No word on a TV series adaptation for the streaming giant yet though it's a good possibility down the line.
Source: THR
Zvuči kao klasičan novi Millar: odličan crtač, kratka miniserija, originalan koncept koji kasnije može da se razvije u film ili TV/ streaming seriju. Nažalost, veliki deo njegovog novijeg autputa sledi ovu formulu ali se ne zamara preterano samom pričom.
NOVEMBER CRIMINALS Sache Gervasija je adaptacija romana Sama Munsona koju su napisali prestižni britanski scenarista Steven Knight i sam reditelj. Nažalost, uprkos odličnoj glumačkoj podeli koju predvode Ansel Elgort i Chloe Moretz, rezultat je neujednačen quirky krimić, sa pokušajima metafizičkog odnosa prema smrti i gubitku. Nažalost, NOVEMBER CRIMINALS istovremeno uspeva da bude i potpuno passe u okvirima sličnih indie stremljenja i prilično slab ako bi se gledao iz nekog glavnotokovskog ugla, pa je i sam profil ove produkcije dosta upitan. Do kraja nisam uspeo da shvatim kome je Gervasi želeo da se obrati, da li indie publici ili mejnstrim gledaocu koji hoće nešto "drugačije", ali sam siguran da ovaj film ni jednima ni drugima nije dovoljno dobar.
Ansel Elgort dolazi u NOVEMBER CRIMINALS u sred velikog uspona, a svako jegovo sedanje za volan, kupovanje kafe ili sećanje na majkukroz home video snimak u ovom filmu samo evocira uspomenu na BABY DRIVER i putanju koju je uhvatio tim filmom. Glumački, Elgort je oslonac ovog filma i njegov najveći adut, šteta je što opstatak materijala koji ga okružuje nije na tom nivou.
Gervasi se u svojim ambicioznim projektima nije nimalo proslavio, i posle HITCHCOCKa snima novi promašaj koji je ovog puta umesto u bioskopu završio na strimingu.
* * / * * * *
Da onda kažem koju i o filmu Thor: Ragnarok koji sam pogledao prošlog vikenda i u nekom gornjem komentaru opisao kao ,,najbolji Thor do sada" a onda se još malo uzneo i rekao da je u pitanju maltene i najbolji superherojski film ove godine.
Naravno, korekcija za Logana je urađena praktično odmah, a Cripple je ponudio i Spider-man: Homecoming kao moguću alternativu. Ovo valja elaborirati: Logan je svakako bolji film zato što svoju tematiku shvata veoma ozbiljno sa jedne strane a sa druge ima hrabrosti i energije da onda tu ozbiljnost i iznese. U njemu zaista dotičemo te neke elemente pričanja o ,,human condition" i mada je u pitanju neskriveno žanrovski film, oseća se jedno nadrastanje žanra i susretanje sa ,,ozbiljnim" dramskim filmmejkingom u nekim momentima.
Sa druge strane, iako mi se Homecoming dopao bez rezervi, mislim i da njegova dosta neobična struktura i dinamika (skoro na tragu televizijske serije) za osetnu nijansu film čini manje ubedljivim iskazom nego što je to Thor. Naravno, Homecoming je dostojanstveno spasao franšizu kojoj, činilo se, nema spasa posle univerzalnog odbacivanja što ga je drugi Webbov ASM doživeo, ali upravo iz tog ugla treba sagledati i Thor: Ragnarok i primetiti koliko je Waititi učinio na tome da Thor najednom postane validan Marvelov moneymaker.
Kažem ,,najednom", iako je i Thor: The Dark World zaradio vrlo lepe pare, ali još u ono je vreme bilo jasno da je ta smušena bromansa svoju popularnost i tržišnu kurentnost namakla u velikoj meri zahvaljujući inerciji koju joj je obezbedio Whedonov Avengers. The Dark World je bio vrlo osetno slabiji film od prvog Thora Keneta Brane (i sam prilično osrednji film) najviše zato što u njemu niko iz produkcije više nije bio siguran da li i koliko treba da se prave ozbiljni a koliko da se ode u kemp i šegačenje, pa se ta nesigurnost i u filmu osećala sa smuljanim negativcima i ogromnim naporima da se od neverovatno popularnog Lokija Toma Hiddlestona napravi konfliktni antiheroj, da se Thorova neubedljiva (a)seksualna veza sa Jane Foster proda kao ,,a thing", da se ubijanjem nekih od notabilnih asgardskih imena veštački izazove drama... The Dark World sam pogledao više puta nego što je pristojno priznati u otmenom društvu, a najviše zahvaljujući opsednutosti moje žene Lokijem i Tomom Hiddlestonom, pa sam i poslednje mesece proveo kontemplirajući o tome šta zapravo Marvel uopšte želi da uradi sa Thorom u njegovm trećem filmu.
Fakat je i da je Thor uvek i sedeo malo neudobno u Marvelovom lajnapu. Za razliku od kapetana Amerike i Iron Mana, ali i Dr. Strangea i Ant-Mana, Thor je lik koji je težak za identifikaciju jer nema ni everyman ni rockstar kvalitete sa kojima se u ovim filmovima najlakše operiše. Thorov svet je i u stripu uvek visio negde u sub-LSD fantazijama prvo Stana Leeja i Jacka Kirbyja a posle Walta Simonsona, kombinujući superherojsku akciju sa pseudomitološkom sapunskom operom i ,,svemirskim" SF-om, uklapajući se samo postrance sa ,,glavnim" Marvelovim tokom. Uostalom, u vreme kada je prvi film o Thoru najavljivan, Marvel već godinama nije izdavao strip sa ovim junakom u naslovu (nakon što su bogovi nestali u priči pod nazivom, pogađate – Ragnarok), pokrećući novi serijal tek u sklopu priprema za produkciju Braninog prvenca. I, svakako i na filmu se pokazalo da se Thorov psihodelični, arhaični i kempi mizanscen teže uklapa uz uporedivo ,,realističnije" estetike na koje su nas navikli Captain America, Avengers, Iron Man itd.
Utoliko, izbor Waititija za treći nastavak delovao je kao da Marvel zapravo više ne zna šta da radi i da je ovo eksperiment sa odlaskom u komediju na samoj ivici parodije koji će se verovatno završiti stavljanjem katanca na ovaj serijal. No, ispostavilo se da je Ragnarok dobio ekstatične kritike i izvanredno prošao tokom prvog vikenda pa je sada uistinu zanimljivo spekulisati kako će naredna faza Marvelove produkcije izgledati.
Očigledan presedan je svakako Guardians of the Galaxy Jamesa Gunna koji je takođe uz relativno eksperimentalan pristup (recimo ,,kao Star Wars i Space Balls u istom filmu") izrastao u bona fide blokbaster koji sada velikim delom diktira sudbinu čitavog MCU, no razlike su jasne: GOTG je mogao da bude one and done eksperiment sa relativno nepoznatim brendom, dočim je Thor etabliran u filmskom univerzumu i zasnovan na jednom od najstarijih Marvelovih stripova. Zato je možda i važno da je Waititi nastupio ovako sigurno, čak drsko, i snimio prilično urnebesno zabavan film jer, bez obzira koliko da on odstupa od dosadašnjeg senzibiliteta Thora – pa ga čak neretko i bezobrazno parodira – Ragnarok uspeva da destiluje ,,Marvelovu formulu" do same krtine nudeći raskošne scene eksplozivne akcije, veliku količinu nerazblažene komedije i protagoniste koji su neodoljivo šarmantni.
Naravno, u ovoj destilaciji su i loše strane formule došle do zaoštravanja. Ako je The Dark World kuburio sa nepamtljivim negativcem, Ragnarok ga u ovome nadmašuje dajući jednog od najneubedljivijih negativaca u dosadašnjem kompletnom Marvelovom opusu. Nakon vrlo solidnog Vulturea u izvedbi Michaela Keatona koji je svom negativcu u Homecomingu uspeo da podari mnogo slojeva i nijansi, Hela u Ragnaroku je povratak na od kartona izrezane likove glavnih zloća, sa veoma malo ličnosti i motivacijom u koju nismo uspeli da poverujemo ni nakon što ju je Cate Blanchet eksplicitno u kameru ponovila barem tri puta. Sledstveno tome, čitav zaplet oko Ragnaroka i uništenja Asgarda, te Odinove konačne sudbine nema skoro nikakvu dramsku težinu i verujem da većina publike neće ni pamtiti da se ovo sve desio u ovom filmu za koju godinu. Opet, treba i primetiti da su neke od ovih ideja lepe, da je brisanje Asgarda sa mape MCU lokaliteta zapravo dosta smeo potez a postuliranje da ,,su Asgard ljudi a ne lokacija" ima neku težinu i zanimljivo rezonira sa raznim momentima iz stripa u poslednjih desetak godina, no, filmu ovo definitivno nije jača strana.
Ono što mu jeste jača strana je vratolomni tempo kojim se odvija. Waititi sebe, pretpostavljam ne vidi kao dramskog režisera i mada on tvrdi da je originalna verzija potrage za Odinom koji se kao beskućnik sa amnezijom potuca ulicama Njujorka iz filma izbačena jer su test-gledaoci smatrali da je to suviše depresivno za gledanje, pitam se da li se samo radi o tome da on takve stvari naprosto nije previše želeo da snima. Ovako kako jeste, Odinov finalni legat svojim sinovima i uvođenje Hele u igru se dešava u sceni koja traje, mislim, ne više od tri minuta sa dramom i patosom koji su samo nominalno tu i prosto se oseća da Waititi jedva čeka da se reši dosadnih asgardskih sapunskooperskih tropa te da lansira svoj film u svemir.
Kada se do svemira stigne, Ragnarok dolazi na svoje i dobijamo visokozabavnu akcionu komediju u erzac-Star Wars ambijentu koja lakonski odbacuje sve asgardske balaste i upušta se u mnogo sigurnije realizovane komedijaške skečeve i akcione set-pisove, toliko da kad god bi se film vratio nazad do Asgarda da nas uputi šta se tamo još dešava, osetio bi se primetan pad tempa i energije.
Naravno, ni jedan film ne treba da ide stalno istim tempom i intenzitetom, pa ovo ne treba shvatiti kao neku apsolutnu kritiku ,,ozbiljnijih" delova i zahtev da bude više šege i mačevanja, ali opet, primetno je da je Waititi najbolji u scenama gde ne mora da izigrava vagnerijansku grandioznost i njegov Thor je mnogo više kempi od bilo čega što je bilo ranije, kako rekosmo, na samoj granici parodije, ali istovremeno i mnogo humanizovaniji film.
Ovde svakako treba sa osmehom primetiti koliko je Chris Hemsworth konačno došao na svoje. Lik Thora je za ovu priliku produbljen do te mere da po prvi put možemo da kažemo da pred sobom imamo ličnost radije nego spisak karakteristika i verovatno je bilo neophodno da film praktično otvoreno prizna koliko je njegov seting kempi kako bi njegov protagonist ovako zaživeo. Hemsworth sada ima priliku da bude i šarmantni šeprtlja, i ubedljivi akcioni heroj, čak i everyman koji se zatekao na nepoznatom mestu i mora da se izvuče snagom domišljatosti i lukavstva. Simbolički, Waititi ovo unapred telegrafiše još u sceni u kojoj Thor gubi Mjolnir pa kada sat i kusur vremena kasnije gledamo njega i Lokija kako laserskim oružjem kose neprijateljsku pešadiju u čarki na nevažnoj planeti koja kao da je ispala iz Star Wars Extended Universea, ovo deluje kao sasvim prirodno zarađen momenat i intuitivno proširenje univerzuma koji sada sadrži i Guardians of the Galaxy i Dr. Strangea.
Naravno, jednako treba pohvaliti i Marka Ruffala koji junački igra straight man parnjaka Hemswortovom šaljivdžiji i mada je priča o Hulku ovde nedorečena (ali je i najavljeno da će se nastavit u narednim filmovima) teško da možemo biti nezadovoljni filmom u kome imamo scenu kako Hulk radi supleks na Fenrisu. Hiddleston je standardno ubedljiv u ulozi Lokija, Goldblum se kroz film prošetao – kao uostalom i Hopkins – a to mu je bilo sasvim dovoljno da posao odradi, Thompsonova ima možda najteži zadatak da prikaže najkonfliktnijeg heroja od svih u najkraćem datom vremenu pa je u tome dosta dobra, ali naravno, svačije srce je ukrao sam Waititi kao Korg dajući, barem meni, jake flešbekove na Planet Hulk i zapitanost da li bi u nekom paralelnom univerzumu u kome John Carter nije bio onakav flop, sam Planet Hulk jednog dana bio prenesen na film u celini.
Waititi je vrlo siguran u režiji akcije i komedije i ovde, moram da kažem, za mene ima očiglednu prednost u odnosu na Gunna čiji su filmovi najbliži Ragnaroku po senzibilitetu. Waititijeva akcija nije, kao Gunnova obavezno prestilizovana da ne bi delovala neubedljivo i scena borbe između Thora i Hulka je svakako za antologije. S druge strane, komedija mu je često na nivou sitkoma i tu se oseća to drsko spuštanje u parodiju (na primer scena sa Mattom Damonom i Lukeom Hemsworthom koji igraju Lokija i Thora), ali, ponovo, tempo je toliko brz a comedy timing perfektan, glumci su u punoj meri posvećeni gegu da to sve uglavnom prolazi.
Ta brzina kojom se film odvija svakako pomaže i da ignorišemo očigledne nekonzistentnosti i rupe u zapletu – od toga da Bog Groma nema način da svlada jedan pišljivi tejzer pa do činjenice da je jedini predmet za koji se zna da će spuštanjem u večnu asgardsku vatru izazvati Ragnarok uredno spakovan na svega nekoliko metara od pomenute večne vatre – koje bi potopile sporije i ,,ozbiljnije" filmove. Ovakav kakav jeste, Thor: Ragnarok je nestašan i brljiv, ali srce mu je na pravom mestu i kvantitet zabave po jedinici vremena koju isporučuje je neosporan. Pozdravljamo.
Mehmete, slažem se sa opservacijama ali opet prednost dajem HOMECOMINGu, kako zbog negativca tako i zbog toga što ipak komunicira sa gledaocem na kudikamo više nivoa izvan humora.
EAGLE VS SHARK iz 2007. je prvi celovečernji igrani Taike Waititija koji je zaslužio da se nađe na plejlisti posle njegovog uspešnog maturiranja u RAGNAROKu. EAGLE VS SHARK je quirky novozelandska komedija sa dosta stilskih intervencija koje kao da su izašle iz nekog televizijskog sketch showa. Slične zahvate smo videli i kasnije kod Waititija, pa i u samom RAGNAROKu, međutim, koliko god to paradokslano zvučalo, EAGLE VS SHARK pokazuje da nam je Waititi zapravo pokazao manje nego što može u holivudskom spektaklu.
EAGLE VS SHARK je ona vrsta quirky komedije koja meni generalno nije bliska. Glavni junaci su ekscentrici na različitim nivoima stupidnosti međutim Waititi pravi film u kome ta vrsta komedije crossoveruje čak i do mene koji to ne volim. To već pokazuje ozbiljnu rediteljsku veštinu. Iako Waititijweva vizuelnost mahom mora da se vezuje za statične kompozicije i skoro parodična poigravanja kompozicijom, mnogo pre nego za pokretnu sliku u najčistijem pogledu, nema spora da je to aspekt izraza o kome on izuzetno mnogo razmišlja i u kome se ništa ne prepušta slučaju.
Međutim, iako je EAGLE VS SHARK žestok quirkfest u njemu Waititi pokazuje dve stvari koje recimo u RAGNAROKu ne vidimo ni u tragovima. Za početak to je besprekorno vođenje priče. Waititi ni u jednom momentu ne greši u pogledu toga kako izlaže likove, u tome kako vodi paralelne radnje i što je najvažnije u pogledu razdvajanja važnog od nevažnog. Rezultat toga je da se iza quirka onda pomalja i odnos među likovima, i transformacija i konačno emocija.
EAGLE VS SHARDK definitivno nije koncipiran kao film za svakoga, ali Waititi je dovoljno vešt reditelj da ga pretvori u nešto što zapravo na kraju sa svakim komunicira.
* * * 1/2 / * * * *
Homecoming je svakako slojevitiji film i on ima i uverljiviju dramsku komponentu i, zapravo je možda i bolji film od Ragnaroka, ali meni, koji volim Spider-mana kudikamo više nego Thora, Ragnarok je ostavio neočekivano dobar ukus u ustima. Pošto mi je noviji u sećanju od Homecoming, možda malo overkompenzujem, naravno, jasno je da je Ragnarok u velikoj meri sprdnja, ali u njemu postoji i taj neki autentično stripovski pristup nabijen frivolnošću koji mi je bio jako šarmantan. Leejevi i Kirbyjevi stripovi, uključujući bez sumnje Tora su bili divlje nekonzistentni u prikazivanju vremena i mesta, karakterizacije, moći protagonista i Ragnarok kanališe deo te anarhičnosti na, za mene, prilično uspeo i šarmantan način. Moj kum mi inače stalno hvali Waititijev What we do in the Shadows I sad kad mi se Ragnarok prilično dopao imam obavezu da ga pogledam.
WHAT WE DO je cool. a WILDER PEOPLE je... pa videćeš. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
maybe they let us win this time...
TIERE Grega Zlinskog je nažalost prilično rutisnka i mehanička evokacija Lyncha na tragu evropskih reinterpetacija Hitchcocka u kojima se ličnost raspada na kriške, mešaju se vremena, snovi i java, zdrava budnost i koma, živi i mrtvi i otprilike sve drugo što bi moglo da se vidi kao izmicanje tla pod nogama gledaocu. Ali koliko god se tlo pod nogama izmicalo, na kraju je to zapravo i jedina stvar koja se miče u ovom neinventivnom, gotovo prozaičnom arty trileru.
Vizuelna kultura i tehnička realizacija se kreću na razmeđi pedantnog i studentskog, ali nažalost film ne dobija neki dodatni sloj u tom domenu.
* 1/2 / * * * *
The Books of Knjige snimili su svoj prvi celovečernji film SLUČAJEVI PRAVDE i utisak posle gledanja sa publikom koju su mahom činili studenti iz Crne Gore kaže da su postigli ono što su želeli. Naime, studenti su se grohotom smejali i evidentno je da je film zadovoljio svoju fanbazu.
Kako ja nisam dovoljno upoznat sa radom Booksovaca i znam samo ponešto od onoga što su napravili, moram priznati da mi je humor ovog filma, baziran na mešavini apsurda i bizarnog gross outa bio dosta hermetičan i nisam uspeo da se probijem kroz to. Međutim, moguće je da nisam bio pripremljen za ovu vrstu quirkfesta no isto tako evidentno je da film ne uspeva da crossoveruje kod onih koji nisu fanovi. Stoga, mislim da će SLUČAJEVI PRAVDE najpre i bezmalo isključivo zadovoljiti tvrdu fan bazu.
U tom pogledu, filmu se mora priznati integritet. Sve vreme se kreće u okvirima booksovskog humora i nimalo ne iskoračuje iz toga ne bi li iskomunicirao sa drugima. Takva vrsta autorskog pristupa je nesvakidašnja u regionalnom filmu čak i u okvirima art house produkcije a nekmoli komedije.
Ko nije upoznat sa radom Booksovaca ili nije njihov fan treba da bude spreman za izazovnih devedesetak minuta.
U tehničkom pogledu, direktor fotografije Dalibor Tonković je uradio korektan posao i u kontekstu svog nastanka, SLUČAJEVI PRAVDE izgledaju onako kako treba, sa akcentom na karikaturalne glumačke izvedbe i apsurdne situacije i rediteljskim postupkom čiji je zadatak da to zabeleži.
Nasmejali se tokom ovog filma, nesporno je da Booksovci sada u svom rezimeu imaju jedno neobično i autentično bioskopsko ostvarenje.
* * / * * * *
MAYHEM Joe Lyncha je ono što su do sada radili Neveldine i Taylor. Dok čekamo da vidimo šta će biti s njima, da li će se vratiti i sa čim, Joe Lynch je popunio tu prazninu jednim dinamičnim, stripovski stilizovanim ,izrazito nevaljalim filmom.
Joe Lynch je snimao ovaj film u Beogradu i ovo je drugi put da snima u Srbiji što je vrlo zanimljiv detalj. Ponovo je reč o filmu smeštenom na jednu lokaciju ali ovog puta to je korporativna zgrada u kojoj se dešava outbreak virusa koji izaziva pojačano instinktivno ponašanje ljudi.
Glavni junaci su jedan nezadovoljni zaposlenik kog igra Steven Yeun i jedna nezadovoljna stranka koju igra Samara Weaving. Njih dvoje su inovativno postavljeni kao likovi. Naime, oni jednu na neki način u pravu, ali su takođe žrtve virusa i takođe su izopačeni i nasilni pod njegovim uticajem. To je stvar koja izrazito evocira Neveldinea i Taylora.
Yeun i Weavingica uživaju u svojim rolama i posle THE BABYSITTERa za nju možemo reći da je ove sezone snimila dve verovatno najkulje ženske role, i u oba slučaja je igrala anti-heroine. Lynch i glumci su se uključili u film najvećom snagom i ta energija se oseća i uspeva da nadoknadi sve eventualne budžetske i idejne limite.
Lynch je radio po vrlo solidnom scenario mladog meksičkog pisca kog sam zapazio još po nekim studentskim filmovima, i jedan od trikova koji čine film tako intenzivnim jesu brojni narativni ukrasi koji akademski gledano jesu suvišni ali u ovakvoj strukturi itekako pomažu filmu.
U odnosu na BELKO EXPERIMENT, MAYHEM je skromnija produkcija ali je zato ipak bitno intenzivniji, brutalniji, neuračunljiviji i sa znatno energičnijim i upečatljivijim likovima. A to govorim iz vizure nekoga kome se BELKO prilično dopao.
MAYHEM je film u kome je štošta moglo bolje, ali ako imamo sve u vidu, reč je o delu koje je zaokruženo, stilski konzistentno, maštovito i na mnogim nivoima svežije od stvari koje nam se inače nude. Lynch je preuzeo neke stripovske elemente i u stilizaciji i u vrednosnom pogledu unutar samih junaka i to je dosledno izgurao do kraja.
Srpski glumci se vide u malim, jedva pa govornim ulogama, izdvajaju se Bojan Perić i Nina Seničar u sitnim epizodama, ali nekoliko njih naročito Irfan Mensur bivaju fino iskorišćeni u situacijama bez dijaloga.
MAYHEM je rađen sa velikim uplivom srpske ekipe, kostimografkinja je recimo naša a kaskadersku ekipu takođe čine pa i koordiniraju naši ljudi. Film je u potpunosti sniman u Srbiji, i slično BELKO EXPERIMENTu vezan je doslovno za jednu zgradu ali čak je ni ne stavlja u širi kontekst grada ili zemlje. Otud možemo reći da je srpska lokacija ispratila potrebe priče u potpunosti.
* * * 1/2 / * * * *
Odlično, baš mi je milo da to deluje kao da je dobro ispalo i sa zanimanjem ćemo pogledati :|
Quote from: crippled_avenger on 11-11-2017, 14:35:34
The Books of Knjige snimili su svoj prvi celovečernji film SLUČAJEVI PRAVDE i utisak posle gledanja sa publikom koju su mahom činili studenti iz Crne Gore kaže da su postigli ono što su želeli. Naime, studenti su se grohotom smejali i evidentno je da je film zadovoljio svoju fanbazu.
Kako ja nisam dovoljno upoznat sa radom Booksovaca i znam samo ponešto od onoga što su napravili, moram priznati da mi je humor ovog filma, baziran na mešavini apsurda i bizarnog gross outa bio dosta hermetičan i nisam uspeo da se probijem kroz to. Međutim, moguće je da nisam bio pripremljen za ovu vrstu quirkfesta no isto tako evidentno je da film ne uspeva da crossoveruje kod onih koji nisu fanovi. Stoga, mislim da će SLUČAJEVI PRAVDE najpre i bezmalo isključivo zadovoljiti tvrdu fan bazu.
U tom pogledu, filmu se mora priznati integritet. Sve vreme se kreće u okvirima booksovskog humora i nimalo ne iskoračuje iz toga ne bi li iskomunicirao sa drugima. Takva vrsta autorskog pristupa je nesvakidašnja u regionalnom filmu čak i u okvirima art house produkcije a nekmoli komedije.
Ko nije upoznat sa radom Booksovaca ili nije njihov fan treba da bude spreman za izazovnih devedesetak minuta.
U tehničkom pogledu, direktor fotografije Dalibor Tonković je uradio korektan posao i u kontekstu svog nastanka, SLUČAJEVI PRAVDE izgledaju onako kako treba, sa akcentom na karikaturalne glumačke izvedbe i apsurdne situacije i rediteljskim postupkom čiji je zadatak da to zabeleži.
Nasmejali se tokom ovog filma, nesporno je da Booksovci sada u svom rezimeu imaju jedno neobično i autentično bioskopsko ostvarenje.
* * / * * * *
Да ли овај филм има неке сличности за пилотом за истоимену ТВ серију која никад није реализована? Хвала.
Nisam gledao pilot, ne znam...
Kad spojite Keneta Branu sa Ridlijem Spotom i Sajmonom Kinbergom od toga ne može da se očekuje ništa sem preterivanja u svakom pogledu pa je u tom smislu nova verzija Murder on the Orient Express jedno umiranje u lepoti koje uglavnom ne zna za meru. Opet, film nije predugačak i ne odstupa dramatično od svojih osnovnih pripovednih činilaca pa su to bez sumnje njegove jake strane. Predložak Kristijeve je dao sve osnove ne samo za prvoklasni whodunit već i za, možda važnije, promišljanje koncepta pravde i ljudske prirode i Brana u svojoj interpretaciji ovog romana pokušava da odmak od Lumetovog filma napravi na dva plana.
Prvi je insistiranje na filozofskoj dimenziji rešavanja zločina koje film boji melanholičnim prelivom kakav tipično ne vezujemo za radove Kristijeve niti, naravno, za njihove ekranizacije. Kako nam je u filmskom smislu percepcija Herkula Poaroa obojena britanskim serijalom TV filmova koji su prava mala remek-dela uzdržane intelektualne drame i šarmantnog glumačkog razigravanja, tako je i gledanje Braninog filma u kome isti taj Brana u ulozi belgijskog detektiva tužno mršti vjeđe i upućuje tihe monologe fotografiji žene svog života o tome kako je ponekada teško i kako i on mora da se odmori, donekle intrigantno a odnekle ume da bude i iritantno. Brana nema smelosti da ode dalje u neku dekonstrukciju ili makar disekciju lika - makar na tragu Bretove interpretacije Šerloka Holmsa u referentnoj TV seriji - pa je njegov Poaro blago narcisoidan ali u tome nedovoljno ekscentričan, blago pogođen OCD-om, ali bukvalno samo u dve scene i samo začina radi, i blago zapitan nad tim je li pravda nešto više od racija ali nedovoljno da bi se njegov karakter definisiao ikakvom stvarnom strašću ili makar stvarnom dilemom. Skoro u odjeku onog što smo gledali u drugoj Skotovoj velikoj produkciji ove godine, i Poaro kao i K u Blejd Raneru samo u jednoj sceni ima izliv emocije, ali kao i K, on ne deluje transformisano do kraja filma nego samo spreman da nestane u snegu i čeka izveštaj sa boks ofisa i potencijalni nastavak.
Ovaj blago dekonstruktivni smer je sasvim za razumeti ukoliko imamo na umu da je u ovom filmu otkrivanje ubice jedan od osnovnih elemenata "thrill" dimenzije gledanja pa je Brana, valjda rezonujući da su svi gledali original ili čitali roman, nastojao da pronađe u priči slojeve koji su bili skriveni ili makar mogući i pročita velikog detektiva na jedan originalan način. Ipak, kako rekoh, ovo čitanje je dosta stidljivo i pomalo kilavo pa na ovom planu film ne pruža mnogo.
Drugi plan u kome Brana gleda da ostavi lični pečat su režija i fotografija. Film je gotovo napadno rađen na širokoj filmskoj traci što se dalje podcrtava jednim skoro pa neukusnim insistiranjem na širokim rakursima, pogotovo po vertikali, gde posle izvesnog vremena imate utisak da je trećina filma snimljena kačenjem goproa na žabu koja prati događaje iz neke svoje perspektive. Brana, dalje, valjda da bi sa sebe otresao česte optužbe da je "pozorišni" reditelj, u sebi pronalazi duboko zakopanog Altmana i pušta mu na volju pa je gotovo svaka scena u filmu nekakav vizuelni podvig, od kranova koji plešu oko seta kao da gravitacija odjednom više ne radi, pa preko dugačkih kadar-sekvenci do dubokih kadrova u kojima se glumci ređaju u hodniku voza a koje omogućava raskoš široke trake i sočiva odabranih da iskoriste njene prednosti. Lepo je to za videti, svakako, ali bude i problem jer je osećaj kao da ste došli da gledate bend koji je najavio da će svirati blluz standarde a onda gitarista odlučuje da u svaku pesmu uvali virtuoznu neoklasičnu solažu od po pet minuta da bi pokazao koje je sve skale naučio na dodatnoj nastavi.
Na drugoj strani stoji opaki glumački ansambl koji ne zna tačno šta bi započeo. Ridlijeva je dobra jer je prirodna a Fajferova dobra jer je potpuno izveštačena i njih dve hvataju dva ekstrema spektra na kome se ostali slabo snalaze. Defo i Kruzova misle da je najbolje da rade parodiju. Denčova je tu došla po honorar i računa da će kostim i maska da odrade posao (i u pravu je). Dep je, očigledno, došao napaljen da kanališe svog najboljeg Džoa Pešija ali je Brana to izgleda sasekao u korenu jer isto tako u njegovoj interpretaciji Poaroa sve vreme vidimo u sukobu prirodan impuls da se ode u grotesku i nekakvo zauzdavanje jer ipak treba da se posreduje i ta humanistička crta detektiva koga posao ipak opterećuje i kome intelektualne igrarije na kraju dana ipak dolaze glave.
Meni to ne pije vodu. Branin naglasak je neubedljiv a detektiv koji shvata da se gubi u igranju šaha sa živim figurama i koji mora samog sebe da podseća da dobro i zlo nisu matematički koncepti bi bio mnogo zanimljiviji da je upravo manje humanizovan, upravo više pogubljen u svojim apstrakcijama i igrarijama. Hoću da kažem da Brana ne ide dovoljno daleko u ekscentričnost da bismo mi kupili uspostavljanje spone sa humanim.
Ipak, naravno, ovo je dobar narativ i Brana ga odrađuje bez mnogo gnjavaže i dobijanja u vremenu. Vizuelna komponenta filma jeste napadno "arti" i oduzima glumcima pozornicu na kojoj bi mogli da prikažu svoje nemale sposobnosti, ali ima tu lepih kadrova koji, ako se gledaju zasebno, svakako imaju i likovnost i režijsku eleganciju. Opet, film, skoro tipično za produkcije ovog tipa, ima i smešne gafove - nakon što voz prođe Vinkovce, gledamo ga isključivo u planinama kakve, sve do Niša naprosto ne postoje na ovakvoj ruti. Ja sam se čak ponadao da ćemo čuti da se radi o Staroj planini, ali ne, jasno je da smo još u Slavoniji sve do kraja filma. I na samom kraju, kada u poslednjoj sceni Poaro prolazi pored sata na voznoj stanici u Brodu, na njemu su kazaljke skoro poklopljene na 12 časova a u dubini kadra gledamo Sunce kako skoro dodiruje horizont. Jeste ondašnja Jugoslavija bila malko zaostala za svetom ali nije baš TOLIKO zaostajala.
Film je, dakle, malo površan u tretmanu svega toga, i svojih likova od kojih neki, sporedni mahom, imaju vrlo dobre karakterizacije, ali gde glavni uglavnom ne uspevaju da pogode pravi tonalitet, ali i fotografije i režije koje bez stvarne potrebe sve vreme kao da pokušavaju da dinamizuju po prirodi stvari kamerni mizanscen i u tome se pomalo gubi fokus na interesantnu whodunit priču i produbljivanje glavnog lika. Opet, priča jeste dobra i to film vadi, ali... tu priču nam je Lumet mnogo elegantnije dao još pre više od 40 godina, tako da... Više sreće sa Smrću na Nilu.
meho se rasprdeko
Ben Affleck Is Planning His DC Exit, Won't Commit to The Batman (https://movieweb.com/the-batman-ben-affleck-dc-exit/)
Quote from: Васа С. Тајчић on 12-11-2017, 15:04:48
Да ли овај филм има неке сличности за пилотом за истоимену ТВ серију која никад није реализована? Хвала.
Priča je drugačija ali su likovi koje igraju članovi TBOK isti oni iz pilot epizode+Sejdo
Quote from: Josef K. on 15-11-2017, 10:20:06
Quote from: Васа С. Тајчић on 12-11-2017, 15:04:48
Да ли овај филм има неке сличности за пилотом за истоимену ТВ серију која никад није реализована? Хвала.
Priča je drugačija ali su likovi koje igraju članovi TBOK isti oni iz pilot epizode+Sejdo
Хвала. Филм из одређених разлога још не могу гледати а хтео сам да видим шта бих могао очекивати.
Justice League za sada džombasto prolazi kod kritike (mada je tek na početku), metcritic score je u ovom momentu svega 49 posto....
Justice League reviews rundown: Critics slam 'embarrassing' sequel (http://ew.com/movies/2017/11/15/justice-league-reviews/)
Nemaju oni pojma.
Kritika je puna milosti i razumevanja, JUSTICE LEAGUE je umetnički pa i tehnički jedan od najslabijih tentpole filmova ove sezone. Potpuna propast.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Eh, gledaćemo za vikend, toliko im dugujemo.
Ja obozavam Man of Steel i BvS, tako da cu jednostavno sebe ubediti da je JL fenomenalan, kako bih sve ovo preziveo.
Spadam među one kojima je MAN OF STEEL bio izvanredan i one kojima je BATMAN VS SUPERMAN bio odličan i uzbudljiv, pa je samim tim teško da zamislim gledaoca koji je imao bolju predispoziciju za dobar prijem JUSTICE LEAGUEa. Nažalost, ono što smo dobili nije film koji je u stanju da polarizuje publiku zbog svog stilskog ekscesa, ili zbog svog generalnog mračnog ili radosnog pogleda na temu - dobili smo nešto što bi se najmilostivije moglo definisati kao usputni cash-in dok se čeka neki sledeći film.
Naravno, ekranizacije stripova po definiciji jesu cash-in, to i jesu filmovi čije je osnovni cilj da naplate postojanje fandoma i da valorizuju intelektualnu svojinu izgrađenu u drugom mediju, ali JUSTICE LEAGUE deluje kao jedan pokušaj da se na brzinu naplati interesovanje publike za ove ekranizacije i da se na ekranu pošto-poto skupe svi junaci koji su do sada izgrađeni u DCEU kako bi se privukli svi njihovi fanovi, ali ne da vide nešto već u klopku, da plate i ne dobiju ništa.
Koliko god da je meni Ben Affleck u BvS bio jača strana tog filma, toliko se u JUSTICE LEAGUE zaista oseća da je on zalutao u sve to. Odjednom ponovo na ekranu imamo onog pre-TOWN Afflecka, nezainteresovanog, pomalo odsutnog koji i kad deluje da je angažovan, zapravo ne nudi nikakvu emociju. Henry Cavill, otkrovenje iz MAN OF STEEL, ovde prvo zaista postaje žrtva digitalnog uklanjanja brkova koje se itekako oseća u nekim kadrovima što je za major film ove cene NEDOSPUSTIVO, i samo sugeriše jedno opšte rasulo kojim ovaj film odiše u tehničkom pogledu. Cyborg se ovde po prvi put ozbiljnije uvodi i tehničko "rešenje" ovog lika je krajnje diskutabilno, podjednako problematično kao full-CGI Steppenwolf koji je možda i najveća žrtva ovog filma jer ima nezahvalnu ulogu bledog negativca koji je vrlo generic na svim nivoima plus je ispodprosečno realizovan.
Akcija je krajnje oskudna, nemaštovita i nema je previše. A kada je ima, vidimo jednu čudnu mešavinu raznih transformacija filmskog pokreta usled moći junaka u čemu na kraju kao rezultat dobijamo opštu konfuziju u kojoj nije jasna čak ni bazična "fizika" tih situacija. U vizuelnom pogledu, JUSTICE LEAGUE deluje kao ambicioznija televizija i Snyderovog stilskog ekscesa više nema, ima tek ponešto što liči na imitaciju Snydera iz ranijih DCEU filmova.
Whedonov doprinos je vidljiv u formi nekoliko šaljivih scena koje donose onaj sterilni infantilni humor prepoznatljiv iz Marvelovih filmova koji je ovde potpuno deplasiran. Nikakav superioran vid kontrole nad stripovskim sadržajem ovde nije donet, naprotiv. Za razliku od Kryptona u MAN OF STEEl pa čak i uvodnog dela u WONDER WOMAN, ovde su svi origin svetovi junaka jako slabo i neinventivno prikazani, po čemu JUSTICE LEAGUE generalno predstavlja izuzetak unutar DCEU.
Sada možemo da licitiramo ko je kriv, da li Snyderova porodična tragedija, da li studio, da li želja da film ne trajwe duže od dva sata, ali za razliku od BvS koji prodiše u družoj verziji ali nam je i iz bioskopske jasno zašto nam se gleda ta duža verzija, ovde takvih atributa naprosto nema.
Neko ciničan bi mogao da kaže da nisam ni imao prava da očekujem išta bolje posle MAN OF STEEL, BvS, SUICIDE SQUAD i WONDER WOMAN ali jedini film među ovima za koji bih mogao da kažem da je delovao "obično" i bez autorskog pečata bio je WONDER WOMAN. I u određenom smislu, WONDER WOMAN sa video kao obeshrabrenje ali i to je bio zabavan tentpole film. JUSTICE LEAGUE je silom sveden promašaj kome se jedino ne može prebaciti da je poklekao pod teretom stilskih ili pripovedačkih ambicija.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-11-2017, 22:08:04
Neko ciničan bi mogao da kaže da nisam ni imao prava da očekujem išta bolje posle MAN OF STEEL, BvS, SUICIDE SQUAD i WONDER WOMAN ali jedini film među ovima za koji bih mogao da kažem da je delovao "obično" i bez autorskog pečata bio je WONDER WOMAN.
Potpuno se slazem sa ovim. Bio sam zapanjen koliko je WW bio dobro prihvacen, a meni je bio eto, zabavan, ali nista preko toga.
Morten Traavik je dugogodišnji saradnik Laibacha i sa Ugisom Olteom je snimio dokumentarni film LIBERATON DAY o čuvenom gostovanju benda u Severnoj Koreji. Traavik je bio domaćin i inspirator gostovanja u Severnoj Koreji, on je aranžirao celu stvar i sebe je postavio u centralnu ulogu u ovom filmu. Uprkos tome što u većini slučajeva nisam fan dokumentaraca čiji je glavni protagonista sam reditelj, Traavik se u toj ulozi dobro snašao i nije pretvorio LIBERATION DAY u "film o sebi" već je sebe i svoj protagonizam iskoristio da kanališe sve one informacije koje su neophodne i da usmeri pažnju gledalaca na važne detalje.
Film je dobro strukturiran. Prevashodno se može tretirati kao muzički dokumentarac jer mu je paradoksalno muzika u prvom planu. I to ne samo muzika kao sadržaj već i muzika kao izvođačka umetnost. Kroz priču o tome kako je Laibach koncipirao svoj koncert u Pjongjangu u pogledu odabira i pripreme repertoara, a zatim i na koji način je prilagođavan njihov scenski nastup, Traavik vrlo dobro prikazuje "širu priču" a to je priča o severnokorejskoj ideologiji i o tamošnjoj svakodnevici. Otud je sama priprema Laibachovog muzičko-scenskog nastupa iskorišćena kao "mala priča" koja otkriva "veliku priču" na izuzetno živopisan način.
Ko će nego baš Laibach ponuditi jedan dosta uravnotežen pogled na Severnu Koreju i razumevanje za njihovu retro-utopiju i to radikalno ishodište "komunizma koji najbolje funkcioniše od svih ostalih". Uostalom, ako je Laibach uspeo da preživi pad komunizma bolje od ostalih umetnika sa prostora bivše SFRJ, nema dileme da su oni danas ipak jedan retro fenomen, vrlo sinhronizovan sa vremenom u kome živi Severna Koreja.
LIBERATION DAY je imao težak zadatak da se uklopi u kanon dokumentaraca o Laibachu koji je možda i najbogatiji u istoriji filmova o rokenrolu, a svakako estetski najupelčtaljiviji. I u tome definitivno uspeva. Kao što Laibach uspeva da ide iz reinvencije u reinvenciju tako i filmovi o njima uspešno prolaze isti proces.
* * * 1/2 / * * * *
MONTENEGRO ROAD MOVIE Petra Kubika je češki film sniman u Crnoj Gori o dve srpske turistkinje koje preko interneta upoznaju dva Čeha i sa njima polaze na putovanje po šumama i gorama u njihovom reli džipu. Tokom putovanja dešavaju se neki mali ljubavni trouglovi, neke netrpeljivosti među drugaricama, i na kraju krajeva sve se završava klimaktičnim krajem koji dodaje na melodramskom ekscesu a tokom razvoja priče se nije mogao naslutiti.
Petr Kubik je reditelj koji dolazi iz efektaškog miljea tako da je njegov postupak pun vizuelnih ukrasa i tamo gde im jeste i tamo gde im nije mesto, ali film zahvaljujući njima nije dosadan. Reklo bi se da se Kubik za ovaj materijal više odlučio zato što mu je delovao jednostavan za realizaciju nego zato što je on sam po sebi neki ljubitelj melodrame među malim brojem likova, a o tome svedoči i jedno radikalno strukturalno rešenje a to je voice over glavne junakinje koji se proteže kroz celo trajanje filma.
Svojom potrebom da vizuelnom atrakcijom oživi film paradoksalno smeta priči koja bi u protivnom mogla biti jedna od onih lapidarnih jednostavnih melodrama, na tragu onoga što snima Nejc Gazvoda u Sloveniji ili Mina Đukić u Srbiji. Međutim, Kubik očigledno nema art house nerv i ne veruje u tu vrstu filma, pa stoga ne bi trebalo u to ni da se upušta.
Da je malo suzbio svoj ukus, i pustio da stvar ide "svojim tokom", sa dosta predanom glumom dve srpske glumice Ivane Vuković (kojoj je ovo prva iskorišćena meč-lopta na filmu do sada) i Milene Nikolić, mogao je da napravi čistije i jasnije ostvarenje. Njih dve su svakako snažnije od čeških partnera koje su potisnule u drugi plan.
* * / * * * *
Нашла коса на камень Anje Kreis je film snimljen u koprodukciji sa kelnskom filmskom školom. Po državbljanstvu se vodi kao koprodukcija Rusije, Belorusije i Nemačke. Reč je o filmu koji u sebi sadrži mnoge predispozicije diplomskog rada. Dakle, Anja Kreis želi da snimi socijalnokritičku priču u kojoj želi da obuhvati apsolutno sve što joj smeta u ruskom društvu i uprkos relativno energičnoj realizaciji i efikasnom trajanju od 80 minuta, možemo reći da je mnogo htela i mnogo započela. U toj masi turobnih situacija ima duha, ima humora, ima čak i nečeg autentičnog ali prosto previše je tu motiva za ovako sveden i jezgrovit film. O broju tema koje načinje da i ne govorimo. No, ako je reč o diplomskom filmu a po svemu sudeći jeste onda je to jedna od onih "dečjih bolesti" kada mladi reditelj želi sve da sažme u prvom filmu, i kako bi pokazao šta sve zna ali i kao da strahuje da neće biti sledećeg.
Nažalost, ovo je jedan od onih nesigurnih filmova posle kojih baš i nema izvesnosti da će biti sledećeg. Ali, videćemo.
* 1/2 / * * * *
BOY Taike Waititija iz 2010. je nostalgična priča o odrastanju dečaka u maorskoj zajednici. U ovom filmu ima humora, premda je reč o klasičnijoj melodrami o odrastanju u specifičnim etničkim i samim tim socijalnim okolnostima. Waititi i u ovoj formi koristi svoje autorska obeležja kao što je uvođenje oniričkih deonica, animiranih detalja, i ukupno uzev primenjuje sav svoj stilski arsenal na jednu bitno drugačiju priču od one iz debija EAGLE VS SHARK.
Rezultat je nostalgični film o odrastanju koji igra po svojim pravilima, a pored Waititijeve atipične poetike i postupka, donosi i specifičnu etmo-ornamentalistiku maorskog miljea koji je doduše bio prisutan na filmu i pre Waititija ali je u ovom filmu dobio jednu svežu intepretaciju.
Waititijev film nema snagu DOMA ZA VEŠANJE sa kojim zapravo deli čitav niz tematskih preokupacija i stilsku otvorenost jer Waititi nema taj fatalizam premda ne izbegava sentimentalne tonove, ali u pogledu tog etno-ornamentalističkog izraza svakako može da se u nekom pregledu ubroji u tu grupu filmova.
* * * / * * * *
MATILDA Alekseja Učicelja je prilično slobodna intepretacija istorijskog događaja - ljubavi ruskog prestolonaslednika i poznate balerine koja je, po onome što prikazuju autori filma, u jednom trenutku pratila da ugrozi njegovu budućnost na mestu cara. Učicelj je vešt reditelj koji je pokazao u ranijim filmovima da je sposoban da radi ambiciozne filmove velikog budžeta, ali nažalost MATILDA pokazuje samo njegovu sposobnost pukog rukovođenja ambicioznom produkcijom i ništa više. Ovo je krajnje mediokritetski, šaren i neubedljiv film u kome reditelj ne uspeva da uspostavi osnovne odnose među likovima, usled čega i čitav melodramski eskces više liči na parodiju nego na pravi punokrvni zaplet.
Na kraju se MATILDI dešava ono što je neoprostivo za ovu vrstu filma a to je da glavni junaci tonu u senku pred sporednim, i glumački i na nivou razrade karaktera. Stoga, iako me raduje interesovanje naše publike za ovaj film jer definitivno otvara mogućnost za budući uvoz filmova koji dolaze izvan major okvira, i uprkos tome što je MATILDA baš ono što publika očekuje od ruskog filma a to je spektakl, romansa, prikaz istorije itd. ovde ipak imamo inferioran primer takve produkcije, ako ne u budžetskom a ono svakako u autorskom pogledu.
Verzija koja se prikazuje kod nas traje 108 minuta. Nailazio sam i na podatke o verziji od 130 minuta i ona verovatno nudi bolju razradu likova. Pa ipak, uveren sam da taj film nije fundamentalno bolji po onome što je materijal kojim se raspolagalo ali da verovatno ubedljivije izlaže likove i zaplet.
* 1/2 / * * * *
Justice League Zacka Snydera (uz malu pomoć Jossa Whedona) je, reklo bi se testament Warnerovoj neodlučnosti u pogledu toga šta bi DCMU po svom identitetu trebalo da bude, ili šta bi želeo da kaže. Marvel, u kontrastu ovome, treba da napravi spomenik Kevinu Feigeu, a takođe, koliko god se unaokolo pričalo da je Ike Perlmuter psihopata, fakat je da je pustio Feigea da produkciju vodi sa jasnom vizijom i čvrstom rukom, da pusti krv gde se to vidi kao neophodno (Ant Man...), ali da nađe formulu koja očigledno radi već skoro punu deceniju i njihov je filmski univerzum po tonu i "poruci" vrlo jasno definisan. Na komentare da bi možda i "cenjena konkurencija" trebalo da nađe svoju "formulu" iz Warnera i DC-ja smo čuli da oni nemaju nameru da filmove prave po formuli, da je DCMU fluidniji ambijent u kome se ne traži "jedan" narativ i u kome autori pojedinih filmova imaju slobodu da kreiraju svoje priče onako kako to odgovara likovima i zapletima.
Justice League je, nažalost, veoma jasan pokazatelj da ovo nije tačno i istovremeno demonstracija toga koliko je vremena Warner izgubio meandrirajući i premišljajući se kako bi to njihovi superherojski filmovi zapravo trebalo da izgledaju.
U prvom, dakle, redu, Justice League je film koji sasvim manifestno nije ni priča za sebe ni nekakav autorski iskaz umetnika koji ima svu slobodu ovog sveta da glinu taloženu tokom osam decenija superherojskih stripova oblikuje onako kako ga inspiracija ponese ne bi li rekao nešto o ovom svetu i čovekovom mestu u njemu. Suprotno, Justice League je veoma eksplicitno direktan nastavak filma Batman vs. Superman: Dawn of Justice u toj meri da se u njemu apsolutno sve vrti oko Betmenovog osećaja krivice što je Supermen u tom filmu umro i zapitanosti sme li se čovek igrati boga kada je to jedini način da se korupciji suprotstavi sama srž plemenitosti, makar i po ogromnu cenu.
Možda je Snyder zaista i želeo da snimi jednu karakternu dramu sa Betmenom koji sumnja u sebe, sa čovekom u kostimu šišmiša koji očne kapke maže crnom senkom da bi izgledao manje smešno kada ga navuče, a koji vidi kako se svet oko njega menja, kako pljačkaše banaka koje je nekada tukao zamenjuju bića koja mogu da lete i pesnicama ruše zgrade, stari bogovi i novi bogovi kojima je rat način života a svetovi su im samo šahovsko polje, Betmenom koji se u ovakvom svetu očajnički bori da ne zaboravi srž sopstvene humanosti, identiteta, da prevaziđe dečaka u sebi koji i dalje plače nad mrtvim roditeljima što leže na gotamskom pločniku i zaštiti svet koji je nekada arogantno smatrao svojim.
Možda je Snyder zaista ovo želeo da snimi jer su svi ovi motivi prisutni u tekstu ili podtekstu Justice League, ali taj film je zakopan ispod jedne neobično lapidarno izvedene priče o pojavljivanju velike zloće iz svemira koja bi Zemlju da naprosto sprži i regrutnih aktivnosti koje Betmen onda mora da obavi ne bi li se toj zloći pružio častan otpor.
Dosta toga ovde deluje kao nabacano u poslednjoj ruci drafta, možda neposredno pred snimanje, a verovatno i tokom samog snimanja, bez nijansiranja i podteksta koji je, kakvi god drugi njihovi gresi bili, svakako postojao u Man of Steel i Dawn of Justice. Utoliko, sam negativac u filmu, Steppenwolf je možda njegova najslabija tačka na kojoj se mnogo toga slomi. Mislim, za Marvelove filmove se s pravom godinama priča da su im negativci bledunjavi i nikakvi (kakva je bila i Hela u poslednjem Thoru), ali posle Suicide Squad i Dawn of Justice moglo se s jednakim pravom reći da je DC brzo nadoknadio deficit bledunjavosti. Nažalost, Steppenwolf je kao da ste uzeli teatralne karikature iz Suicide Squad i mutavu CGI animaciju iz Dawn of Justice i onda ih samo fotošopovali jedno na drugo.
Jack Kirby je sa DC-jem imao veličanstveno neuspešnu saradnju kada je prvi put otišao iz Marvela početkom sedamdesetih godina prošlog veka. Njegov koncept "Četvrtog sveta", mešavina originalne mitologije i naučne fantastike bio je spekatakularno ambiciozan ali se slabo prodavao i bio izotkazivan pre završetka ijednog od serijala. Ipak, njegovi koncepti su s pravom prepoznati kao potentni od strane raznih scenarista i urednika i tokom godina su prodrli u ostale kutke DC-jevog univerzuma, pretvarajući se u sve važniji i važniji njegov deo do mere da su Darkseid i njegovi Apokolips čauši sedeli u temelju mnogih najvažnijih DC-jevih događaja od osamdesetih godina pa do danas. Grant Morrison, kao jedan od najvećih i najkreativnijih Kirbyjevih poštovalaca i nastavljača je obilato koristio fourth world/ new gods podlogu za mnoge svoje velike priče tokom rada na DC-ju pokazujući da ovi - možda malo starinski - koncepti ljudski mogu da se udenu u savremeni DC senzibilitet.
Nažalost, Snyder (i Whedon) izgleda nije čovek koji bi prepoznao mitološku veličinu Kirbyjevih raskošnih spejs opera, a u filmu za koga je Warner insistirao da bude kraći od dva sata i potroši nešto vremena na humor i šegu, bilo je mesta samo za najgrublji sažetak motivacija i istorije Apokolipsa. Rezultat je da je Steppenwolf izuzetno neubedljiv i tanak negativac - simbolizovano već time da se Snyder nije potrudio čak ni da zaposli glumca na njegovom oživljavanju, odlučujući se umesto toga za suvu animaciju - da je cela ideja o postojanju Darkseida i nekog drugog sveta koji actually ima duboko utemeljenu motivaciju da napadne Zemlju, da su parademoni zastrašujuća armija iz više razloga, sve to smuljano u bukvalno par rečenica ekspozicije i mada, naravno, ne smatram da film od dva sata treba da ima još tri sata dokumentarnog apendiksa koji bi činile anotacije vezane za Kirbyja i fourth world, nesumnjivo je da je ovakav sažetak ponudio negativca koji ni na mišiće ne može da bude interesantan (ne pomažu ni abismalno pisani monolozi koje S'wolf ispaljuje) a kamoli da nosi film onako kako bi nam valjalo u filmu koji pokazuje kako se tim najvećih heroja na planeti okuplja iz velike nužde.
Opet, jasno je da je Steppenwolf samo mekgafin koji služi da Betmen i Wonder Woman okupe Ligu pravde (ili da je "udruže" kako veli naš, pomalo nezgrapan prevod slogana Unite the League) i ja bih sve ovo lako izopraštao da su regrutacija tima i njegova hemija valjani. Uostalom, Thoru sam velikodušno oprostio Helu na ime superiorne svemirske vožnje u ostatku filma.
Međutim, stvari ovde stoje ne sasvim loše ali ipak polovično. Problem filma ostaje što je ovo iznad svega priča o Betmenovoj krivici i žudnji da ispravi neispravljivo i Zemlji vrati Supermena koji je simbol nade, ne puke moći pa su tako regrutacijske scene neujednačene po tonu a srastanje grupe individua u tim koji treba da odbrani planetu je odrađeno uzgredno, veštački, bez te neke pomenute "hemije".
Individualno, Jason Momoa je zapravo sjajno iskoristio mesto pod reflektorima i pružio harizmatičnog i grubim potezima slikanog ali višeslojnog Akvamena. Ko je TO očekivao??!?!?!? Ezra Miller je nerdy/ fanboy i očigledno oblikovan po uzoru na Kida Flasha radije nego na "stvarnog" Barryja Allena. On služi i kao comic relief i ne mogu da kažem da je u tome loš, ali film ovde ima neugodne tonalne skokove između duboko ušutane emotivne drame i lakog big bang theory zajebavanja.
Ta raspetost filma između pokušaja da istovremeno bude i Millerov Dark Knight Returns, ali i Super Friends na kraju najviše ošteti Cyborga. Neću lagati, radi se o jednom od meni najdražih DC superheroja, komplikovanom liku koji je iz pera Marva Wolfmana uspeo da izađe kao interesantna i višeslojna ličnost sa svešću o rasnoj determinisanosti ali i jasnom ambicijom da je prevaziđe, kao i stigmom osobe sa invaliditetom koja se upinjala da prvo sebi dokaže da je i dalje "able" ili, ako hoćete "validna".
Film ovom poslednjem daje bukvalno jednu rečenicu vremena da se gledaocu sugerišu protivrečnosti u Cyborgovoj duši i posle toga on nažalost postaje token negro u timu koji odrađuje šta treba (ume da hakuje, ume da puca) ali ne nosi nikakvu posebnu dramsku tenziju. Ray Fisher za ovo nije kriv, on i izgledom i glumom radi sve što treba, rekao bih da je problem ponovo što je ovo ansambl film koji nema vremena da ide u kojekakve dubine. To je svakako bilo za očekivati, ali opet, kako je osnovni mekgafin u filmu jurnjava za mother boxovima, a čiji je i Cyborg produkt (i u aktuelnom stripovskom kontinuitetu), bilo je za očekivati da ovaj lik ima ključniju ulogu i bolji tretman.
Wonder Woman je pristojna, mada Gal Gadot već kreće da vidno šmira u nekim scenama, verovatno ni sama sigurna da li treba da bude stripovski teatralna ili malo zajebantski opuštenija.
Najgori je, avaj, Cavillov Supermen koji je potpuno ispušten i prosto mi je nejasno da je Geoff Jones pustio ovakve scene u film. Ako je u prethodna dva filma Cavill pokazivao Supermena koji (bolno) sazreva i Supermena koji se bori sa konceptom zrelosti (i moći koju mu je ona donela) i bio prilično dobar, ovde deluje kao da mu je režiser dao upustvo "Sve vreme si naduvan. Okej? Razbijen si ko bulja i sve ti je kul i opušteno te boli kurac jer si razvaljen." Povratak Supermena ne samo među žive već među heroje, povratak simbola nade i borbe u kojoj nikada nema predaje bi trebalo da bude emotivni vrhunac filma, ali nažalost Cavill u ovim scenama deluje kao da učestvuje s pola pažnje dok u glavi vrti neke do jaja scene iz reklame za Cipiripi koju je sinoć šest sati na ripit gledao na Jutjubu cimajući petnes kila iz nargila.
Kada se ovome u kontrast stave emotivni momenti sa Lois Lane i majkom Kent stvari deluju kao da gledamo dva različita filma. Jedan je halmarkova melodrama odrađena po ugovornoj obavezi bez mnogo truda da se prevaziđu uobičajeni klišei, a drugi deluje kao trejler za narednu igru iz serijala Injustice.
Čime hoću da kažem da su akcione scene na momente iznenađujuće nemaštovite. Ima tu i sjajnih momenata, da ne bude zabune. Scena sa Wonder Woman u Londonu je vrlo dobra mada Snyder ne može da izdrži da ne odradi bar malo slo-moa, ali je režirana promišljeno i sa ukusom. No, kako film odmiče, akcione scene počinju da bivaju sve veći CGI eksces sa sve manje propisne akcije. Ima tu ikoničkih momenata i kada se Wonder Woman i Aquaman bore protiv Steppenwolfa, ili kada Amazonke pokušavaju da odnesu mother box van njegovog domašaja ima tu dobre montaže i solidnih kadrova. No, problem je svakako to što se veliki deo akcije u filmu oslanja na CGI parademone i potpuno veštački naslikane ambijente u kojima se borba odvija pa stvari zaista deluju kao osrednja video-igra. Samo jedna scena na sekund podseti da smo u Dawn of Justice imali goddamn Batmana protiv pune sobe ljudskih bokserskih džakova i mada ja zaista volim da gledam Wonder Woman kako se tuče sa bogovima, moglo je to bolje.
I generalno, film je vizuelno neobično nemaštovit. Već je Dawn of Justice sugerisao da dizajn Snyderovih DC filmova kreće silaznom putanjom, pa je posle makar vrlo lepo dizajniranog Watchmena i Man of Steel koji je makar jasno komunicirao šta želi u ovom domenu, ovaj film imao kreativno ispuštenog Doomsdayja. Sa Justice League idemo sledeći korak na niže pa se finale filma odvija u sasvim artificijelnom okruženju koje više asocira na nekakvu Xbox 360 igru napravljenu u Rusiji pre deset godina nego na bilo kakvu Rusiju u kojoj čovečanstvo očajnički brani planetu od invazije iz svemira.
Da ne grešim dušu, Betmenova oprema izgleda dobro a i mother boxovi su pristojni i, mada se ni jednom u filmu za Steppenwolfove teleporte ne upotrebi termin boom tube (ZLOČIN!), na drugoj strani mi je dizajn Cyborga bio okej - vrlo sličan onome kako on izgleda u aktuelnim stripovima. I kada se na kraju u post kredits sceni pojavio i glavom i BRADOM Slade Wilson u vrlo solidno urađenom kostimu, priznajem da sam ciknuo kao devojčica. Dakle, ima ovde i dobrog dizajna, ali je i on možda malo žrtva za DCMU karakteristično agresivne kolor-korekcije koja sve farba u plavičasto-sive nijanse i bespotrebno umiruje i one elemente filma koji treba da budu nemirni.
Whedonovski humor je tu i ne mogu da kažem da ne funkcioniše, ali problem jeste u toj tonalnoj razuđenosti i neuspehu da se pomiri Snyderov emotivni Betmen i njegov napor da stvari ispravi, sa Aquamanom punim života sa jedne strane i nervoznim Flashom sa druge.
Opet, ako je ova priča konačno odrađena a tim okupljen, to ipak znači da za sledeći film (pa makar u njemu ne bilo Afflecka koji kao da najavljuje bekstvo) najzad imamo podlogu da dobijemo "story" koji neće biti "origin" i u kome će hemija tima moći da bude u centru kreativnih napora. Pa onda... da čekamo neku 2020. godinu?
Pixar's John Lasseter taking a six-month leave of absence amid reports of inappropriate behavior (https://techcrunch.com/2017/11/21/pixars-john-lasseter-taking-a-six-month-leave-of-absence-amid-reports-of-inappropriate-behavior/)
laku noć, deco
Sent from my iPhone using Tapatalk
Amerika je brate otisla u zesci k...c.
Viva Europa!
Naprotiv, američka kultura ophođenja prema ženama je oduvek bila loša, a sada se to menja, i Amerika zbog toga postaje bolja. Tramp je svojim izjavama i izbegavanjem odgovornosti izazvao takvu reakciju žena, tako da možemo i njemu delom da zahvalimo zbog pozitivnih promena koja se dešavaju.
Mislim da sada Tramp sprovodi svoju osvetu nad Holivudom. Krenuo je od najjačih finansijera Demokrata.
Pa da, ovo samo padaju Demokrate u rupu koju su sami iskopali
http://www.cnn.com/2017/11/21/politics/franken-sex-senate-silence/index.html
Ne zaboravimo da je sve počelo sa Klintonovom optužbom da je Sanders seksista.
U poplavi oskarovskih screenera pre nekoliko godina pogledao sam i WHAT WE DO IN THE SHADOWS ali nisam stigao da ga živopišem. Jemaine Clement i Taika Waititi su režirali ovaj odličan film u formi komičnog mockumentaryja o vampirskom leglu u savremenom Velingtonu. Rezultat je vrlo efektan showcase-film koji je po svom profilu zapravo na liniji onoga čime se novozelandski reditelji tradicionalno afirmišu a to je horor komedija. Doduše, za razliku od Jacksona, Clement i Waititi nisu išli na gore i tu vrstu ekspresije, njihovo osnovno oružje je komedija, a horor im je u drugom planu. Međutim, treba naglasiti da je horor element vrlo zanimljivo i maštovito urađen, da dosta humora proističe iz situacija a ne samo iz gegova, i da uprkos tome što ovo nije velika reinvencija bilo čega u ravni Petera Jacksona ili Edgara Wrighta, film ima izvesnog šmeka i za one koji vole horor.
U pogledu dinamike među likovima, WHAT WE DO IN THE SHADOWS preuzima ponešto od britcom uticaja iz SHAUN OF THE DEAD, a neke elemente prepoznajemo iz BBCjeve serije BEING HUMAN i kada tome dodamo strukturu mockumentaryja koja je prisutna u raznim formama u hororu i komediji, možemo reći da su Clement i Waititi umnogome samo iskombinovali već korišćene elemente unutar istog konteksta. Ipak, milje Velingtona, smisao za humor i neki efektni momenti vampirske akcije rezultiraju odličnim filmom koji prevazilazi sporadično prisutne uticaje televizijskog skeča i kratkometražnog filma (iz kog je zapravo izrastao).
* * * / * * * *
In a series of tweets by filmmaker Neill Blomkamp ("District 9," "Chappie"), it has been revealed that his OATS Studios is developing the remake of the 1986 sci-fi feature "Flight of the Navigator" currently in the works.
Randal Kleiser ("Grease") helmed the original. which follows a twelve-year-old boy who is abducted by a UFO and reappears eight years later, at the exact same age and with no memories of what happened. When NASA officials spot a connection between the boy and a recovered UFO and try to ensnare him, the kid tries to unravel the intergalactic mystery while trying to reunite with his family.
At last report two months ago, The Henson Company and Lionsgate were developing the new take with "Lucifer" showrunner Joe Henderson penning the script.
It looks like (but hasn't been confirmed) that Blomkamp will helm the project himself, the tweet indicating that this will be the first official feature length project of his OATS
SLOVENIJA, AVSTRALIJA IN JUTRI VES SVET Marka Naberšnika je film koji prikazuje slovenačku tranziciju i iskušenje u koje je dovela radničku klasu. U Mariboru, industrija polako zamire, u trgovinama se ljudi zapošljavaju na privremeno i bračni par sa takvom situacijom dolazi u kontakt sa prodavcima kozmetike koji se bave "direktnom prodajom". Naravno, "direktni prodavci" nisu samo poslovni ljudi već i kvazi-filozofi liberalnog kapitalizma. Ubrzo porodica iz jednog stabilnog stanja, ne samo u poslovnom već i u vrednosnom i u idejnom pogledu dolazi na udar raznih šarlatana, od direktnih prodavaca do istočnjačkih gurua.
Naberšnik prikazuje jedno razaranje porodice koje nije bombastično ali jeste suštinsko, i uprkos celom tom tranzicionom miljeu, u filmu na kraju ipak junaka koji bira pravu stranu i na neki način postaje blue collar heroj. U tom pogledu film se nalazi na ničijoj zemlji između socijalno angažovanog art housesa i nečega što u našem "regionu" više ne postoji a to je mejnstrim melodrama. Štaviše, ovaj film bih možda i najradije definisao kao mejnstrim melodramu ali čini mi se kao da je to do te mere izmurla vrsta da je deplasirano koristiti se tom definicijom, jednim delom i zato štoi je teško naći kanal kojim bi se takav film plasirao a da nije kanal angažovanog art housea.
Film ima određene viškove i za nijansu sporiji tempo nego što je neophodno ali ima i odličnu glumačku ekipu i jasan vizuelni koncept. U pogledu dizajna, u filmu mi je zasmetao dom glavnih junaka za koji nikada nisam poverovao da tu neko zaista živi jer je naprosto previše zaličio na životni ambijent iz reklame.
U maloj ali efektnoj ulozi pojavljuje se britanski epizodista Julian Rhind-Tutt koji nam je izuzetno poznat likom a vrlo malo imenom.
* * 1/2 / * * * *
ZABRANJENA LJUBAV Momčila Preradovića je amaterski celovečernji horor film koji je pre nekoliko godina bio redovan deo programa Festivala sropskog filma fantastike. Nisam ga gledao ranije ali evo sada je došao na red.
Ovaj film svakako nije imao mogućnost za njeki veliki crossover, proboj iz nekog mikrobudžetnog konteksta u neki tipičan mejnstrim, naročito ne onog vremena. Međutim, danas kada postoji selekcija Microwave na FESTu, u njoj bih ipak relativno lako mogao da ga zamislim na primer. Doduše, on opet ne bi toj selekciji dao smisao kao što joj je pre nekoliko godina dala OTVORENA Momira Miloševića, a to je film koji je imao kapaciteta za crossover, no svakako da ni po čemu nije gori od proseka koji se u njoj prikazuje.
Preradovićev film najveće probleme ima u domenu glumačjke podele u kojoj verovatno daleko najslabiji nastup ima Sonja Savić kojoj je ovo jedna od poslednjih filmskih uloga na filmu. Glumački dometi ostatka podele koju čine amateri i neafirmisani glumci je različit, povremeno goofy, povremeno sasvim podnošljiv.
Paradoksalno, najjači adut filma jeste upravo ritam i vođenje priče. Uz sve nedostatke koji su mahom površinski, ono što se Preradoviću ne može osporiti jeste da je ispričao priču od početka do kraja u jednoj prihvatljivoj strukturi i podnošljivom ritmu. Ono što ZABRANJENU LJUBAV može činiti odbojnom "običnom gledaocu" jesu pojedini glumci ili tehnička realizacija, ali sve fundamentalne pripovedačke odluke sa mahom na mestu.
Ako se posmatra u svom produkcionom kontekstu, ZABRANJENA LJUBAV je zapravo prilično uspešan no-budget debi, snimljen u kinematografiji u kojoj nažalost još uvek nije bitno ono šta si snimio kako bi se u njoj napredovalo. Tako ni ovaj film na kraju zapravo nije pomogao Preradoviću.
DON'T SLEEP Ricka Biebera je jedan od slabijih horora koje sam gledao poslednjih godina. Doduše, ne mogu da kažem da sam taj žanr pratio onoliko pasionirano kao pre, niti mogu da kažem da sam mnogo rizikovao sa potencijalno lošim filmovima. Međutim, DON'T SLEEP je poseban slučaj filma koji je naizgled ambiciozan i raspoložen da prevaziđe okvire žanra, a da rezultira nečim što deluje poptuno konfuzno i napabirčeno do tačke da ne samo ne mogu da opišem o čemu se radi, nego ne mogu da rekonstruišem ni koji vid pretnje tretira. Ovaj film treba zaobići u širokom luku.
Pogledao sam THE KILLING OF A SACRED DEER Yorgosa Lanthimosa, novo izdanje Greek Weird Cineme u holivudskom izdanju i mogu reći da ako imamo u vidu specifičnost svetonazora Lanthimosovih kanonskih radova, on se na angloamerički milje prilagodio iznenađujuće dobro, štaviše, možda možemo reći da je jedan od retkih evropskih art house favorita koji snima bolje filmove u Americi nego u Evropi.
THE KILLING OF A SACRED DEER ima atmosferu upmarket horor filma u pogledu toga da mu američki setting i glumci daju auru konkretnosti, a priča naravno ostaje onoliko metafizička koliko Lanthimos želi. Sam kraj je meni delimično sporan, ali više na nivou detalja, naprosto završio bih film ranije, što bi paradoksalno bilo više arty rešenje od onog za koje se on odlučio.
Porodična melodrama koja proističe iz misteriozbne bolesti koja udara na decu uspešnog kardiohirurga sprovedena je vrlo artificijelno, korak dalje od artificijelnosti tog tipa koju je imao Cronenberg, nadomak nečega što bismo na nivou dijaloga dobijali u teatru. Ipak, glumci su dovoljno dobri da čak i unutar toga izvuku punu ubedljivost i što je najvažnije da u sebi proizvedu puno ubeđenje, na liniji onoga koje je postigao Sam Mendes u AMERICAN BEAUTY. Bizarni i mračni tonovi u filmu su tretirani takođe cronenbergovski racionalno, i Lanthimos uspeva da izgura stvar dosta daleko u tom domenu. Istovremeno bori se da ne izađe iz stilizacije i upadljive distance koju je izgradio.
Njegove odluke u ovom filmu nisu za svaki ukus. Moram priznati da THE KILLING OF A SACRED DEER nije film kome ću se jaličnio mnogo vraćati. Međutim, reč je o zanimljivom i respektabilnom filmu koji deluje kao KLOPKA na esidu i baš zato i funkcioniše.
* * * / * * * *
Iste godine kada je imao izuzetni GALAXY QUEST, Dean Parisot je snimio i ATF, backdoor pilot za istoimenu seriju koji nije prošao ali je ostao u formi televizijskog filma. ATF je jedna od američkih policijskih agencija koja nije bila prviše poznata pre nego što se desio incident u Wacou, pa se tako i televizijski film ATF bavi grupom njenih pripadnika koji su nepovratno obeleženi fijaskom u Wacou ali nastavljaju dalje sa borbom. U ovom televizijskom filmu, case of the week je sličan Wacou, s tim što ovde nisu u pitanju sektaši u ravni "Davidijanaca" već grupa survivalista koja ima svoju manufakturu pušaka.
Scenario Patricie Cornwell ne otkriva ništa novo ali solidno kombinuje već dobro poznate klišee koji u Parisotovoj mišićavoj egzekuciji dobijaju obrise tvrdog, solidnog, televizijskog rada koji je mogao rezultirati solidnom serijom, nastalom u post-HOMICIDE svetu ali pod jasnim network pravilima igre.
Amy Brenneman kao hrabra operativka ATF sa traumom iz Wacoa i Kathy Baker kao njena ballbuster šefica dobra su osovina ove potencijalne serije, i sa solidnom ekipom koju je Parisot okupio oko njih, evidentan je potencijal. No, od serije nije bilo ništa ali je ostao ovaj solidan TV film, nažalost dostupan u nekim vrlo diskutabilnim izdanjima u pogledu kvaliteta slike.
U vreme izlaska, ATF je napadnut kao anti-gun propaganda, ali ja ga iskreno nisam tako shvatio.
THE FOREIGNER Martina Campbella je povratak ovog Novozelanđanina u Britaniju i u domen političkog trilera u kom je briljirao još od osamdesetih. Ponovo uparen sa svojim dokazanim saradnikom Pierce Brosnanom, i sa romanom Stephena Leathera kao osnovom, Campbell snima jedan od najboljih zapadnih projekata namenjenih i ozbiljno usmerenih prema kineskom tržištu.
U ovoj priči u kojoj odjekuju THE EDGE OF DARKNESS a pomalo i TAKEN, glavnu, naslovnu, ulogu igra Jackie Chan koji u ovoj ulozi insistira na svojoj starosti, oronulosti. On igra junaka koji drži londonski kineski takeaway. Kada mu ćerka nastrada u terorističkom napadu iznova aktivirane ćelije severnoirskih terorista, on odlučuje da ih nađe i ubije jednog po jednog. Međutim, on je stranac u tom svetu i jedina kopča koju uspeva da prepozna je severnoirski političar koji je prešao iz redova terorista u parlamentarce.
Političara igra Pierce Brosnan u jednoj izvanrednoj ulozi koja pokazuje da mu prijaju "šerifovske godine". U pojedinim trenucima, Chanov i Brosnanov lik postaju ravnopravni, čak Brosnan preuzima i protagonizam. Uprkos činjenici da je Chan producent, Campbellu su takvi zahvati bili dozvoljeni i ovo je jedan od onih filmova za koji je na svim nivoima evidentno da je kvalitet na prvom mestu.
Ako imamo u vidu vrlo jasan hook, a to je TAKEN sa Chanom, onda je jako bitno naglasiti da Campbell ne robuje toj formuli i da umnogome uspeva da kanališe Chanovu personu koja nam je pre svega poznata iz pitkog komičnog ključa u nešto mračnije. U svom opusu, Chan jeste igrao mračnije likove, njemu THE FOREIGNER nije potpuna novina u tom pogledu, ali mislim da je ovo svakako prvi njegov rad tog tipa koji je uspeo da crossoveruje. U akcionim scenama, Campbell pravi odličnu kombinaciju svog klaustrofobičnog gritty stila iz post-CASINO ROYALE faze sa nečim što evocira razigranost Hong Konga ali u jednoj vrlo ujednačenoj formi. Chan ima prilike da fizički zablista ali nikada ne iskoračuje izvan okvira žilavog čiče koji više ima u glavi nego u nogama. Znajući Chanovu fizičku spremnost, sigurno je morao da se dosta uzdržava u ovom filmu.
Na ničijoj zemlji između političkog trilera o terorizmu i akcijaša, Campbell i scenarista David Marconi uspevaju da prepoznaju svoj prostot i čine da film funkcioniše iako krajnja žanrovska definicija ostaje pomalo upitna.
Brosnan je proteklih godina ima više sreće sa filmovima u kojima je bio support od onih u kojima je bio lead, setimo se izvanrednog NO ESCAPE. THE FOREIGNER je načelno sličan slučaj, s tim što je u njemu Brosnanov protagonizam bitno veći i upečatljiviji.
Reći da je THE FOREIGNER Campbellov comeback ne bi bilo sasvim tačno. Vremešni žanrovski specijalista uostalom nikuda nije ni odlazio. Ali, ovo svakako jeste naslov koji nas podseća na njegove kako filmske tako i televizijske najveće hitove.
* * * / * * * *
Ovo mi je prilično uspalilo maštu. Film je dobio dosta osrednje kritike ali pripisaću to lobotomizovanosti američkih kritičara. Pogledaću ga sa velikim apetitom.
DETROIT Kathryn Bigelow je film koji sam nažalost gledao sa nešto rastresenijom pažnjom zbog privatnih obaveza i svakako da bi morao još jednom da ga vidim kako bih ocenio njegovo funkcionisanje na nivou celine. U ovoj fazi njene karijere kada realistički obrađuje značajne epizode iz istorije SAD, DETROIT stoji kao najkonvencionalniji film u pogledu teme, dočim u pogledu forme predstavlja nešto čime se Kathryn Bigelow do sada nije bavila. Za razliku od njenih ranijih filmova koji su se fokusirali na jednog ili par junaka, ovaj obrađuje tri krupna događaja u kojima je učestvovao veliki broj ljudi.
Osnovni događaj je velika pobuna afroameričkih građana u Detroitu. Potom se razrađuje policijski masakr u motelu Algiers i na kraju istraga i suđenje. DETROIT prikazuje sve slojeve problema rasizma u američkom društvu šezdesetih, i na kraju nudi zaokruženu sliku o tome kako se taj problem kretao i razvijao od ulice, preko državnih poluga sile pa sve do pravosuđa gde se ispostavlja da pravda nije mogla biti zadovoljena čak ni na "Severu" gde su afroameričke migracije vodile baš zbog toga što ima više prava.
DETROIT ima likove i priču u širem smislu koju prati kroz ceo film ali se definitivno da raslojiti na tri deonice, početak pobudne, Algiers i suđenje. Sva tri segmenta realizovana sa vibrantno, uzbudljivo, u scenografskom i mizanscenskom smislu izgrađen je sandbox u kome su sve zabeležili DP Barry Ackroyd i glumci koji su evidentno radili na nadogradnji scenarija i izvukli novi sloj autentičnosti.
Žanrovska prošlost Kathryn Bigelow vidljiva je u gotovo horor štimungu celog filma u kome je fatalizam proistekao iz socijalnih nepravdi gotovo opipljiv i nemoguće ga je izbeći, a traume ostaju zauvek. U DETROITu, Bigelow snima film koji je u Americi zapravo sada bitno aktuelniji nego kod nas jer su ovo neke informacije na kojima smo mi u SFRJ praktično odgajeni a potom nismo ni bili uveravani da je to prevaziđeno. Međutim, u američkim okolnostima, naročito ove godine, DETROIT se nametnuo kao superaktuelno delo.
Na početku karijere, Kathryn Bigelow je dobila veliku producentsku podršku Olivera Stonea. Sa DETROITom ona pravi onu vrstu filma koju je Stone nekada pravio. Na tom putu ona nije izgubila svoj identitet, ali definitivno jeste napravila film koji ne nosi njen pečat u onoj meri u kojoj smo navikli.
Međutim, ono što jeste njen pečat jeste upravo ta sposobnost da se izgradi tenzija koja je u pojedinim scenama meni bila možda čak i prevelika. Opsada u motelu Algiers je po stepenu neprijatnosti koji se generiše na granici podnošljivog za gledanje, i u tom pogledu DETROIT ima scenu strave unutar filma koji nije horor u ravni klanja iz autobusa u OKUPACIJI U 26 SLIKA. Taj promenljivi intenzitet košmara dovodi do izvesnog disbalansa jer ostale scene do toga ne mogu da dobace, s tim što je film u svakoj situaciji, bilo da je to incident na ulici, psihofizičko zlostavljanje u motelu ili suđenje izuzetno intenzivan. Međutim, centralni događaj neumitno nadilazi ostale. Otud Bigelow zaslužuje priznanje što na kraju film ipak nije antiklimaktičan ali svoju snagu na kraju crpi iz druge vrste tenzije.
Uprkos tome što su tematski bliski, GET OUT i DETROIT se suštinski ne mogu porediti jer je jedan žanrovska satira a drugi istinita priča. Međutim, u pogledu tenzije i strave, pa čak i dramske ironije, DETROIT svakako nadilazi ovaj drugi film koji je zamišljen kao horor komedija koja kritikuje rasizam. Ponekad je život očigledno bizarniji čak i od najekscentričnijeg pokušaja horor komedije.
* * * / * * * *
STEKLE LISICE Borisa Jurjaševiča je u načelu zanimljiv ali ipak slab slovenački film o šumaru, odnosno lovcu na besne lisice koji želi da odbrani svoju šumu od korumpiranih opštinara koji su dozvolili njenu seču. Film se kreće na ivici nekakvog ublaženog vigilante rada jer šumar ne preza ni od oružane akcije, ali Jurjaševič i scenarista Jure Ivanušič nikada ne iskoračuju izvan slovenačkog pastoralnog miljea i nečega što bi se u njemu moglo desiti. Dakle, zamisao je dobra ali je realizacija, uprkos solidnoj glumačkoj podeli, u svakom pogledu pre svega površna, pa i sam film najpre možemo zabekležiti kao zanimljiv pokušaj, bolji kada se prepričava nego kada se gleda.
* * / * * * *
Pročitah da je Slobodan Praljak dramaturg turned vojni general, a niko da ocijeni scenario i režiju skeča!
Pa čovek je režirao i igrani film. Tako da ima čitav opus koji tek treba da upoznaš...
ALIEN INVASION: S.U.M. 1 Christiana Pasquariella je nemačka produkcija snimljena na engleskom u koju je umešano dosta tamošnjeg A-talenta, snimao je Hagen Bogdanski a producirao Christian Alvart. Reč je o kamernom postapokaliptičnom SFu, praktično mešavini ratne psihološke drame i horora i vojniku koji na opustošenoj planeti Zemlji stražari na osmatračnici u svetu koji su pregazili vanzemaljci.
Glavnu ulogu igra Iwan Rheon koji posle serije MISFITS gradi žanrovsku karijeru i reputaciju i naravno solidan je u ovom liku. Pasquariello je takođe vrlo solidan u inscenaciji svega, međutim, obrni okreni, mora se priznati da scenaristi i reditelj ipak nisu došli do ključa kako da ovakvu kamernu postavku učine dovoljno dinamičnom ili produbljenom. Tako da na kraju ALIEN INVASION deluje kao pokušaj da se snimi nešto što parcijalno liči na blomkampovski SF ali bez ideje kako da se suštinski nadoknadi nedostatak budžeta. No, ko voli ovu vrstu postapokaliptičnog futurističkog imaginarijuma, svakako treba da pogleda i ovaj film.
* * / * * * *
Quentin Tarantino and J.J. Abrams Team Up for 'Star Trek' Movie (https://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/quentin-tarantino-jj-abrams-team-up-star-trek-movie-1064206)
Mehmete...
https://twitter.com/brightnetflix/status/937773512160194560
Sent from my iPhone using Tapatalk
:| :| :| :| :|
Čovek bi pomislio da Cannibal Corpse nikad nisu napisali ni jednu pesmu osim Hammer Smashed Face koliko samo nju turaju u filmove. :lol:
Onomad kad smo Džejk i ja pred publikom pričali o Dedpulu, složili smo se da će najava filma Avengers vs. X-Men, kad se jednom neizbežno pojavi, skroz polomiti internet. Ta najava je, izgleda na dobrom putu:
Xmen, Fantastic Four will join Marvel movie universe with Disney Fox Deal (https://www.nextbigfuture.com/2017/12/xmen-fantastic-four-join-marvel-movie-universe-with-disney-fox-deal.html)
Mehmete, mislim da ćeš uživati u seriji HAPPY po Grantu Morrisonu. Prva epizoda esencijalna... Režirao autor CRANKa...
DRONE Jasona Bourquea je priča o Pakistancu koji uspeva da pronađe operatera bespilotne letelice koja ja ubila njegovu porodicu kao kolateralnu štetu tokom napada na nekog teroristu Al Kaide. On planira osvetu ali ni ne sluti svu kompleksnost operaterove životne situacije.
Bourque je snimio film koji naizgled ima partikularnu temu ali zapravo ona je paradoksalno univerzalna i maltene bi se mogao snimiti omnibus o ljudima koji odlaze u Ameriku da se osvete pilotima aviona i dronova. U tom pogledu, van Amerike na mnogim tržištima DRONE može da prođe kao wish-fulfillment fantazija.
Šteta što sam film nije kudikamo zanimljiviji i što se kreće u okvirima nekakvog televizijskog dometa.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-12-2017, 12:31:12
Mehmete, mislim da ćeš uživati u seriji HAPPY po Grantu Morrisonu. Prva epizoda esencijalna... Režirao autor CRANKa...
Da, naravno, spremam se za konzumaciju.
INTO THE HOMELAND je televizijski film koji je Lorimar snimio za HBO. Scenario je napisala Anne Hamilton Phelan. Nažalost, Anne Hamilton Phelan je jedan od onih scenarista sa neverovatno poznatim filmovima u CVu i vrlo malo samostalnih radova, a ovo je jedan od njih i jasno je zašto nije pisala više sama.
Powers Boothe igra glavnu ulogu, penzionisanog i traumatizovanog policajca, specijalistu za undercover infiltracije koji se ubacuje u koloniju provincijskih nacista koji su mu oteli kćer. Powers Boothe je stekao slavu igrajući vođu kulta Jima Jonesa, ovde igra protagonistu koji se suprotrstavlja kultovima. Vođu nacista igra Paul Le Mat a njegovog sina C- Thomas Howell. Dakle, bilo je ovde ekipe sa kvalitetom za nadigravanje, međutim, scenario im nije dao mnogo prilike za to.
Lesli Linka Glatter je režirala ovaj televizijski film pre nego što je stekla svoj kultni status kao televizijski reditelj vrhunske reputacije, u vreme kada nije bilo Peak TVa pa ni takvih priznanja za televizijske reditelje. U njenoj ekipi bio je Robert Elswitt kao direktor fotografije i za INTO THE HOMELAND se može reći da ne zaostaje previše za bioskopskim filmovima ovog tipa iz 1987. godine.
Međutim, kako rekoh scenario je naivan i ne nudi neku višeslojniju sliku odnosa među likovima, niti imamo neke od tipičnih i neophodnih slojeva filmova o undercover infiltraciji. Štaviše, Anne Hamilton Phelan izgradila je svojevrsni katalog raznoraznih motiva koji bi se mogli razvijati, pa je na kraju INTO THE HOMELAND ne samo mlak i neinventivan, već i neodlučan u tome kakva vrsta osrednjeg televizijskog filma želi da bude.
Tako na kraju ikoničnost Powers Boothea nije kapitalizovana, a nacistički kult nije uspešno prikazan ni kao pretnja, ni kao sveobuhvatna organizacija. INTO THE HOMELAND je jedan od onih filmova za koje možemo reći da su dakako ispod nivoa elemenata koje su imali na raspolaganju, a delovalo je da nema greške.
EVERYTHING BEAUTIFUL IS FAR AWAY Peta Ohsa i Andree Sisson je naučnofantastični postapokaliptični film koji je koncipiran kao duo drama sa povremenim intervencijama robotske glave koja govori. Junaci lutaju kroz pustinju sa nadom da će pronaći mitske jezer na kome ima vode i vazduh je svežiji. I film je manje-više to.
Razgovori koje junaci vode su jednolični, prilično dosadni. Rećija je solidna ali ne uspeva da učini da se na bilo kom nivou prevaziđe inicijalna neatraktivnost koncepta.
U tom pogledu glavni glumci Julia Garner i Joseph Cross nemaju značajnijeg efekta i ne uspevaju da spasu film.
Šteta. Ono što se na mikro nivou dešava u pogledu realizacije dosta je solidno. Međutim, na nivou celine, film nema rezultata.
* 1/2 / * * * *
Joj, nisam siguran za ovo... Kameron i Rodrigez, svakako, ali... nisam siguran da znaju šta rade...
https://youtu.be/CqYfXOYqzy4 (https://youtu.be/CqYfXOYqzy4)
Ja ruzniju kreaciju dosad ne videh...
Gledatcemo film, svakako, ima tu stosta se proprati, ali manga okice u hiperrealizmu...
to cak nisu radili ni u fajnlfantazi....
steta...obrukase se obojica....
Gle, opet Rodrigezov 'perfekcionizam' i 'hiperrealizam' u preslikavanju stripova na film. :lol:
FREAKS OF NATURE snimljen po scenariju Orena Uziela je jedan od onih filmova koji nisu dobri ali su poučni jer pokazuju kako nešto što zvuči jako uzbudljio kao pitch i deluje vrlo raskošno na papiru, ne mora nužno biti pretočeno u dobar film. FREAKS OF NATURE je režirao indie reditelj Robbie Pickering i suočio se sa izazovom da snimi mid-budget holivudsku teen extravaganzu o svetu u kome žive ljudi, vampriri i zombiji zajedno i onda se pojavljuju vanzemalji i remete teško postignuti balans.
Dakle, FREAKS OF NATURE je baziran na nekoliko spojenih high concepata i ukoliko imamo u vidu da je Pickering snimio dosta energičan i šaren film, logistički prilično složen, sa glumačkom podelom koja je odlična, prava je šteta što sve ovo ostaje na nivou jedne razne ljušture u kojoj karakteri i priča prosto ne mogu da se oslobode Uzielovog high concepta u kome su primarne ideje za film, ali ne i sam film.
FREAKS OF NATURE je dinamično realizovan, sporedično je vrlo zabavan ali i dalje ostaje taj efekat ispraznosti, i stavljanja čitavnog niza potentnih elemenata u službu jedne ideje koja nije onoliko pametna koliko Uziel misli a sasvim sigurno nije održiva kao film.
Kako iz nedelje u nedelju čitamo o kupovinama baš ovakvih pitcheva, romana, stripova i sl. lepo je imati ovakav film kao podsetnik zašto takve postavke mogu da ne funkcionišu.
* * / * * * *
FOUND FOOTAGE 3D Stevena DeGennara je kod dela žanrovske kritike opisivan kao SCREAM found footage podžanra. Nažalost, sam film ipak ne dobacuje do tog nivoa, i sasvim sigurno bi za FOUND FOOTAGE 3D moglo da se kaže da pretenduje na neki sličan status kao što je NEW NIGHTMARE found footagea ili nešto slično.
Priča je jednostavna. Mi gledamo found footage o snimanju found footage filma, dakle sama postavka je vrlo meta u svom polazištu. U jednom trenutku, monstrum iz filma prelazi u making of odnosno realnost.
Film deluje sirovo, i to je dobro, mada zapravo nekih različitih slojeva realnosti u pogledu fakture slike pa na kraju sasvim sigurno imamo priču koja se omalo vrti u krug. Vrćenje u krug nije nešto što se nužno izbegava u found footage filmu, ali FOUND FOOTAGE 3D vrlo rano postaje konkretan u pogledu manfestacija "strave" i u tom pogledu nije klasičan slow burner, naprotiv, vrlo je preduzimljiv, međutim ne uspeva da održi tonus.
Posvećenost ekipe materijalu, pre svega u glumačkom pogledu je nesporna, samim tim je šteta što FOUND FOOTAGE 3D ne uspeva da dovoljno prevaziđe podžanr na koji se namerio. DeGennaro definiivno ima dobre namere ali ovaj film spada u red ostvarenja u kojima se čini da je reditelj pošao da snimi fenomenalan film a onda usput nekako zaboravio da snimi dobar.
Među producentima filma nalaze se i TEXAS CHAINSAW veteran Kim Henkel i filmski kritičar Scott Weinberg koji se pridružio svojim kolegama sa interneta u redovima producenata.
* * 1/2 / * * * *
Paco Plaza ima novi film. VERONICA je jedna od onih "istinitih priča" kakve su odavno prisutne u horor žanru. Sve kreće kao rekonstrukcija istinitog događaja a onda se ubrzo ispostavi da je istiniti događaj nažalost jako sličan brojnim ranijim slučajevima pojava duhova, posednutosti i sl. Ovog puta, slučaj dolazi iz beležnice madridskog policijskog inspektora ali ono što vidimo na ekranu, nažalost, otkucao je krajnje neinspirisan scenarista.
Na dan pomračenja Sunca, tokom leta 1991. godine, nekoliko učenica katolička škole zasedne da priziva duhove. Čini se da jednu od njih tokom te akcije obuzme duh. I zbilja uskoro ta devojčica donosi nesreću i u svoj život ali i u život svojih nedužnih ukućana među kojima su maleni brat i sestrice.
Paco Plaza je reditelj kog odavno pratim i od kog mnogo očekujem. Konačno oslobođen opterećenja serijala REC, dobio je priliku da se lati originalnog materijala, odnosno nečega što nije nastavak ili rimejk, ostao je u Španiji i očuvao je autonomiju, ali osim određene tehničke veštine koja ipak nije dovoljna da ovaj film prevaziđe svoje limite, nažalost VERONICA ne pruža ništa naročito...
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam TRANSATLANTIC COFFEE Erika Petera Carlsona, njujuoršku indie melodramu sa jakim evropskim uticajem u pogledu stila. Carlsonov stil je vizuelno vibrantan, dosta visceralan, i uzbudljiv u glumačkom pogledu, međutim stilska mešavina u samom korenu pripovedanja i postavke scena, za moju ukus previše luta po meandrima raznih evropskih ali i džarmušovskih uzora. Rezultat je film koji je jednostavan i u osnovi emotivan, ali stilski preopterećen i sa nekim nedomerenim akcentima koji remete njegove glavne kvalitete.
Donekle mi je jasno zašto su Requa i Ficarra bili podržavaoci ovog projekta u njegovom začetku. Ipak, reklo bi se da Carlsonova dalja karijera nije dobacila do reputacije njegovih fanova sa početka.
* * / * * * *
LEGALESE Glenna Jordana je televizijski film snimljen po scenariju Billy Raya iz 1998. godine u kome glavne uloge igraju Edward Kerr, James Garner i Mary Louise Parker uz podršku Gine Gershon i Kathleen Turner. Ta druga polovina devedesetih je bila period kada je crni humor koji dekonstruiše tabloidni svet Amerike bio dosta aktuelan, setimo se filmova TO DIE FOR ili WAG THE DOG, i LEGALESE se uklapa u taj talas.
U post-OJ Americi, priča o celebrity advokatu koji brani poznate, bogate a verovatno krive biva ukrštena sa kaprijanskom, da ne kažem džerimegvajerovskom pričom o mladom pravniku koji tek ulazi u posao i biva iskorišćen kao paravan u odbrani starlete-ubice.
Gledaoci od početka znaju da je optužena, koju igra Gina Gershon, kriva i reditelj Glenn Jordan nam to otkriva i izuzetno duhovitoj uvodnoj sceni. Kasnije i dramaturgija i režija postaju old school kada mladi advokat kog igra Edward Kerr biva uvučen u zaveru iza koje stoji stari vuk, kog igra sa puno šarma James Garner. LEGALESE je upravo zahvaljujući odličnoj glumačkoj podeli old school na najbolji mogući način, možda čak previše old school i za godinu kada je nastao ali sa dovoljno šarma da to sve prevaziđe.
U tom smislu zanimljivo je da ovaj TNTov televizijski film kao direktor fotografije potpisuje Tobias Schleisser, čovek koji je kasnije bio ključni deo Bergovog rediteljskog ekscesa a ovde je vrlo pripitomljen Jordanovim rediteljskim postupkom.
Svi glumci iz ovog filma su napravili karijere izuzev Edwarda Kerra koji u njemu izgleda kao preteča Ryana Reynoldsa, ali na kraju nije uspeo da ispliva iz televizijskih voda u koje je uplovio.
Ako imamo u vidu da su televizijski filmovi mahom pravljeni sa idejom da će biti efemerni, LEGALESE ostaje naslov koji ima smisla pogledati pre svega kao zanimljiv dodatak filmografijama navedene podele ali i kao jedan vrlo šarmantan pravni triler u kome se susreću wilderovski i caprijanski elementi.
Dizni će uskoro posedovati ne samo vaše bubrege već i kamen koji ste iz istih ispišali pre deceniju i po.
Walt Disney buys Murdoch's Fox for $52bn (http://www.bbc.com/news/business-42353545)
Naravno, ako stvari gledamo sa svetlije strane, taj Avengers vs. X-Men film je sada takoreći gotova stvar.
Tjah. Ne zna se šta je tužnije. Da li to što je ovo definitivno kraj jedne ere ili to što je glavna reakcija na kraj jedne ere na celom internetu to što će X-Men biti u Avengersima.
Sent from my iPhone using Tapatalk
You got to take the good with the bad, my mon.
Mada je ovo sad već istinski zastrašujući monopolski konstrukt.
Fox je značajan studio za istoriju filma. A kad govorimo o filmovima koje mi volimo, praktično ključni jer je kod njih žanr počeo da dobija A-tretman među prvima. I sad cela ta tradicija se gura u neki džep Disneyevih ko zna kojih interesa. Setimo se kada je Time Warner kupio New Line koji bio cutting edge mini studio. Danas New Line postoji kao neki sublabel tek reda radi a svojevremeno je kršio i uspostavljao nova pravila...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jasno, naravno. S druge strane, ne može da se kaže da je Disney odradio loš posao sa LucasFilmom (barem sa Star Wars) i Marvelom pa možda ima nade za Fox...
Satirični tekst na Vergeu iz 2015. godine u kome se priča o tome kako će Dizni posle izvesnog vremena posedovati čitav svet. U njemu se akvizicija Foksa predviđala tek za 2025. godinu. :shock: :shock: :shock: :shock: :shock:
https://www.theverge.com/2015/8/17/9127249/future-of-disney-marvel-star-wars
Ali vidi LucasFilm i Marvel nisu isto što i Fox. Fox je studio, dakle entitet ravan Disneyu. LucasArts i Marvel su ipak samo produkcijske kuće kojima treba studio kao platforma, finansijer, saradnik itd. Teško je zamisliti da Disney svog de facto konkurenta drži u životu. To nema smisla. Pritom, Disney je devedesetih imao tu diverzifikaciju Touchstone za igrane filmove, Caravan za male produkcije, Walt Disney za dečje i animirane itd. Onda su kupili Miramax. I Miramax danas praktično ne postoji a Miramax de facto i nije bio konkurencija jer je bio mini-major. Dakle, sigurno je zvanična ideja kao, Disney će kroz Fox da radi ono što ne može kroz svoj brend ali polako će Fox kao Fox odumirati ili još gore krenuti Disneyevim receptom oslanjanja isključivo na franšize, beskrajne Aliene, Predatore, Die Hardove, Avatare itd.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, istina je, Fox je ipak kuća sa temeljima i tradicijom a Disneyju sigurno ne treba dodatan nivo administracije...
FRAMED je HBO televizijski film koji je psolužio kao prfvo dugometražno ostvarenje Deana Parisota. Uprsko činjenici da je u glavnim ulogama uspeo da okupi Jeffa Goldbluma i Kristin Scott Thomas, Parisot nažalost u ovom televizijskom filmu nije postigao ono što je nameravao. Ciljao je da napravi quirky varijaciju na heist film ali rezultat je nažalost nedovoljno duhovit, nedovoljno romantičan i nedovoljno napet. Jedan od razloga je svakako to što je Parisot ovde želeo da dosta istakne već pomenuto oneobičavanje pa se čini da je u pokušaju da pobegne od konvencija nekako pobegao i od vrlina koje bi ovakav film morao da ima. Ono što je činjenica jeste da FRAMED ima maltene evropski senzibilitet, da u mnogim aspektima izgleda kao neki doduše minoran pokušaj heist filma iz Evrope, možda i iz Jugoslavije. Ne bi mi bilo teško da zamislim ovakvu žanrovsku postavku iz pera nekoga kao što je Milan Živković, recimo.
Moguće je da je ovaj rani misstep mladog oskarovca za kratki film zapravo i doveo do toga da će kasnije izrasti u odličnog reditelja ali da u produkcionom pogledu neće nikada postati ništa više do plaćenik studija koji je tu doveden da obavi posao.
Bio sam užasnut ranijim radovima Adama Windgarda ali moram priznati da je u odnosu na GUEST njegova ekranizacija mange DEATH NOTE jedan novi vid dokaza da je moron. Nisam čitao japanski strip ili gledao animu, dakle nemam nikakva očekivanja od tog materijala. Pa ipak ono što je Windgard prikazao, a mogao je dakle da mi podvali šta god hoće, deluje kao televizijska epizoda nečega što neće biti baš mnogo zapamćeno. Film estetski ponajviše liči na neku network seriju, glumačka podela je imala dosta boljih izdanja od ovoga, a moram priznati da čak ni činjenica da je film straight to stream ne može da opravda to kako sve izgleda i u pogledu osvetljenja, i u pogledu mizanscena.
Dakle, DEATH NOTE je prilično očajno ostvarenje u kome naravno, pored Windgardove režije ne valja ni scenario koji je površan i u kome nikako da počne da priča. Siguran sam da su mislili da je ovo franchise starter ali na kraju smo dobili film u kome ne da ne očekujemo nastavak nego je potrebna snaga da se u svemu istraje do kraja.
Sudeći po predstojećim Windgardovim projektima, ovo (zlo)delo ga nije mnogo omelo u daljem napredovanju.
* 1/2 / * * * *
sigurna sam da je krip već pisao o mother! al meni je to gore čak od blade runnera, ako je to moguće. :mrgreen:
e sad, moram da napišem da in general ne ljubim aronofskog, teško me smorio pretencioznošću i u the fountain al ovo je mućkalica-bućkalica sastavljena od nesrećnih metafora.
dobro je što film ostavlja mogućnost da učitaš šta god ti volja, tako da sam ja učitala da su On i Ona u stvari dvojna božja priroda, a Adam nam se pojavio nakon što smo gledali zemlju i zidove. tu sad s religije skačem na medicinu jer cigarete i hronično intenzivno kašljanje, mogu da dovedu do lomljenja rebara, pa ispada da je Eva, a i sve žene (osim Lilit nas-rofl ), nastala kao posledica profita i rada tobako kompanija. dalje da ne idem pošto je ovo do pojave Eve još (teško al ajde) imalo nekog smisla, a posle Eve kreće komedija (što jes jes, tu su već ionako a i u filmu isterani iz raja).
što se tiče marvela i disija:
thor ragnarok mi je legao lepo, a justice league ne verujem da ću poželeti ponovo da pogledam. sad čekam infinity war, kaće uskrs, kaće april, koće dočekati .
kripe,
gledo SW 8?
Ne pratim STAR WARS :(
Reprizirao sam CAT'S EYE Lewisa Teaguea, triptih pre svega napetih priča po Stephenu Kingu, gde je književnik pisao i scenario. Mačka koja povezuje tri priče je u tek trećoj priči protagonista ali u ostalim je tek gimmick koji ih labavo povezuje. Teague je dosta vešto iskoristio mačku kao vizuelni i pripovedački cue i u tom pogledu CAT'S EYE ima dosta zanimljivo koncipirano vezivno "tkivo" kroz koje barem formalno odaje utisak celovitog filma a ne omnibusa. Doduše, kako su isti pisac i reditelj onda nije ni bilo potrebe za nekim jačim razdvajanjem priča.
Kao što je dobro poznato, Teague je jedan od meni najdražih Cormanovih učenika koji je ostao u okvirima repertoarskog filma. CAT'S EYE je snimao posle saradnje na vrlo visceralnom filmu CUJO po Kingu, kome pravi mali omaž u uvodu ovog filma kada bernardinac pojuri mačku. I uopšte postoji niz referenci na Kingov opus, recimo Woodsov lik gleda Cronenbergov DEAD ZONE na televiziji a u trećoj epizodi glumi Drew barrymore iz FIRESTARTERa. Uopšte činjenica da Woodsov lik gleda Cronenberga na TVu je već referenca samo po sebi.
Elem, ti ljupki detalji na stranu, Teagueov ključni argument u ovom filmu je suspense i on uspeva da ga proizvede u sve tri priče. Treća priča je u pogledu koncepcije creature feature i u tom domenu ja najšarenija ali je suspense u psihološkom smislu najupečatljiviji u prvoj priči, upravo kroz glumačku igru Jamesa Woodsa. U tom smislu, svaka priča služi kao showcase Teagueovog majstorstva - prva u građenju psihološke napetosti u zapletu koji je na granici TWILIGHT ZONEa i Kafke, druga pak u stvaranju napetostičisto filmskim sredstvima, na tragu Harolda Lloyda, u okolnostima gde pretnaj vreba iz nekih arhetipskih situacija i košmara smeštenih na svakodnevne lokacije, dočim je treća priča creature feature gde napetost proističe iz ovaploćenja košmarne kreacije.
Kingove priče imaju svoju mehaniku, razvijaju se i idu prema efektnoj završnici ali u ovom filmu pokazuju i dramsku višeslojnost i generišu u prvoj i trećoj situaciji naročito istinski košmarnu atmosferu kroz nemogućnost glavnog junaka da objasni svoj problem okolini što svemu ovome uprkos razigranosti daje zdravu dozu teskobe.
CAT'S EYE možemo percipirati kao Kingovu reviju, kao jednu kompilaciju njegovih motiva iz vremena kada je bio na svom prvom vrhuncu, ali ovo je definitivno film koji je teško mogao biti bolji u okvirima onoga što su mu bili kapaciteti.
Važno je napomenuti da su na filmu sa Teagueom sarađivali i doajeni Jack Cardiff kao DP i Alan Silvestri kao kompozitor muzike (iako ključni muzički cue daje grupa Police).
* * * 1/2 / * * * *
FEAR AND DESIRE Stanleya Kubricka je film koga se genije stideo i u tome nije mnogo pogrešio. Ovaj niskobudžetni debitantski rad zaista deluje kao eksces u njegovom opusu. Reč je o ratnom filmu smeštenom u neimenovani rat u kome grupa vojnika zarobljena iza neprijateljskih linija pokušava da se nekako probije do svojih snaga. Akcenat je na psihološkoj razradi likova, na njihovima strahovima i htenjima, ali film nažalost ni na jednom nivou nema šta mnogo da ponudi.
Kubrick će se kasnije u nekoliko navrata vraćati ratnom filmu i postizati znatno bolje rezultate, i FEAR AND DESIRE jedino može da se posmatra kao njegov demo-film u kome je izneo svoje interesovanje ali sa njim apsolutno ništa nije uradio. Ne mogu reći da je FEAR AND DESIRE neka Kubrickova trauma koju je lečio kroz svoje kasnije filmove, ali svakako da svest o njegovoj promašenosti dosta intenzivno mučila Stanleya koji je držao do imidža koji će pratiti besprekornost njegovog opusa.
* 1/2 / * * * *
Салют-7 Klima Šipenka je istinita priča o podvigu dvojice sovjetskih astronauta kojis u praktično spasili rusku svemirsku stanicu od pada 1985. godine i to pod ogromnim pritiskom sa svih strana, od vlasti koje su sprečavale da im Amerikanci pomognu kako ne bi došli u dodir sa sovjetskom visokom tehnologijom pa sve do kvarova i pehova koji su ih zadesili na samoj misiji.
U osnovi Салют-7 je survival priča u svemiru i u post-GRAVITY kinematografiji nema čega da se stidi. Rusi su ovladali tehnologijom i tu nekih velikih tajni za njih više nema, u svemirskim scenama, ovaj film nema čega da se stidi. Ne samo da je odlično kadriran već su i specijalni efektni na potrebnom nivou. Ponovo su situacije na Zemlji malo problematičnije od onih u svemiru ali rekao bih da je Салют-7 u tom pogledu ipak bolji od Время первых koji je takođe bio zanimljiv ali je patio od najrazličitijih rasplinjavanja.
Салют-7 je fokusiran, jasan u izrazu i uglavnom oslonjen na ono što mu je jača strana a to je rekonstrukcija uzbudljivih svemirskih dešavanja. U poređenju sa GRAVITYjem ili LIFEom, ono što ide u korist tih holivudskih produkcija je činjenica da su ih režirali Cuaron i Espinosa, vrhunski stilisti, ali neke tehničke razlike su zbilja zanemarljive, naročito za običnog gledalaca.
Što je najvažnije, Klim Šipenko u ovom filmu ne pati od onog fah-idiotizma koji je čest kod ruskih reditelja koji kada rade tehnički sofisticiran film zanemare sve ostalo. Naprotiv, on je solidan i u dramskim situacijama iako ih izlaže vrlo efikasno i u funkciji celine, bez potrebe za nekakvim bravurama.
Салют-7 nije film koji je podjednako značajan kao sovjetski svemirski program ali ga je srećom dostojan.
* * * / * * * *
Pogledao sam dokumentarni film CINECITTA BABILONIA Marca Spagnolija, priču o Cinecitti, njenom nastanku i poziciji u vreme fašizma. Iako Spagnoli u naslovu aludira na Hollywood Babylon, a u podnaslovu čak pominje seks, drogu i crne košulje, film je zapravo ipak sa primarnim fokusom na istoriju Cinecitte i početke industrijske filmske proizvodnje u Italiji. Seksa i droge ima ali u tragovima i u okvirima opštih mesta. Samo slučaj Osvalda Valentija zapravo spada u nekoj meri u taj domen ali je i on pazolinijevski, i delimično slučaj Viscontijevog hapšenja.
U pogledu postupka, Spagnoli pokušava da rekonstruiše lepotu diva italijanskog filma i da donese njihov pogled na istoriju tako što glumice koje liče na njih kazuju delove njihovih memoara, ali poput Hollywood Babylon linije, tako i ova ženska vizura ne uspeva da se u dovoljnoj meri nametne kako bi svojim identitetom obojila film.
Pa ipak, istorijski značaj Cinecitte je nesporan a priča o njenom nastanku je izuzetno zanimljiva. Stoga, koliko god Spagnoli ne uspeva da nametne svoje pobočne uglove gledanja, zanimljiva prošlost donosi relevantnost ovom filmu. Čini mi se da ovo delo može imati značajnu budućnost na televiziji.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, da li mora na moja nejaka pleća da padne otkrivanje činjenica da je drugi KINGSMAN žešće skinut sa stranica Warrena Ellisa i njegove 007 priče VARGR?
Hm, ja sam pročitao VARGR ali nisam uočio te veze. Ne kažem da ih nema ali izgleda da nisu tako napadne.
Izgleda da je došlo do objašnjavanja
http://variety.com/2017/film/reviews/bright-review-1202646941/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 20-12-2017, 18:51:52
Hm, ja sam pročitao VARGR ali nisam uočio te veze. Ne kažem da ih nema ali izgleda da nisu tako napadne.
Imaš set-piece kad ga osoba sa veštačkom rukom napadne u kolima. OK, likovi sa protezama su tipičan Bond-element kao i Kingsman-element ali ovde proteze imaju protagonizam kao u drugom Kingsmanu. A onda imaš apokaliptični zaplet sa zaraženom smrtonosnom drogom.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mick Jackson je britanski reditelj u čijoj journeyman karijeri ipak možemo prepoznati jedan niz kojim bi mogao zaslužiti eoitet "britanskog Olivera Stonea". Uostalom, sa samim Oliverom je i sarađivao kada je u njegovoj produkciji za HBO radio film o McMartin Trialu. YURI NOSENKO, KGB je britanski televizijski film sa ozbiljnim production valueom u kome glavnu ulogu igra Tommy Lee Jones i obrađuje enigmatični slučaj sovjetskog prebega iz 1963. godine sa kojim CIA nije bila načisto tri godine da li je provokator ili pravi prebeg, da bi se na kraju maltene paralisala i podelila usled te dileme i prelomila da je reši na način koji najviše odgovara starešinama.
Priča o Nosenku je praktično neverovatna, kontroverzna na više nivoa, između ostalog i po svom značenju unutar istrage ubistva JFKa. Jackson ima izuzetnog Jonesa u glavnoj ulozi, i ostatak glumačke ekipe je izvanredan, a scenario Stephena Davisa je efikasan, konkretan ali i suptilan u nagoveštavanju šire konspirološke slike koju nosi slučaj Jurija Nosenka.
Jacksonova režija je sigurna, u svakom pogledu. Film je atmosferičan, izuzetan u rekonstrukciji epohe na limitiranom budžetu, i nema nijednog razloga da se ne prikaže u bioskopu. U svakom slučaju, može stati uz rame sa Jacksonovim klasicima poput THREADSa ili LIVE IN BAGHDAD. Otud je i angažman priče o Nosenku diskretniji od Jacksonovog rada u A VERY BRITISH COUP, ali je jasan.
Ovaj televizijski film nije lako naći, ali ko ga locira neka obavezno pogleda.
GOTHAM je Showtimeov televizijski neo noir iz 1988. godine. Tommy Lee Jones igra gumshoe privatnog detektiva a Virginia Madsen igra fatalnu ženu. Šta je moglo poći naopako?
Nažalost, mnogo toga. Za početak, Lloyd Fonvielle je po struci scenarista i ovo mu jedini reditelsjki rad, i to sa razlogom. GOTHAM je neo noir koji istovremeno rekonstruiše i reinterpretira žanr, i zajtevao je vrlo sofisticiranu stilizaciju na svim nivoima a od njega to nažalost nije mogao da dobije jer je nažalost nedorastao zadatku. Njegovo poznavanje filmskog izraza nije dovoljno dobro u domenu realizacije a čini mi se da ima nekih elemenata iz scenarija kojih se nije lišio iako su u gotovom "proizvodu" evidentan višak.
Fonvielle je evientno imao zanimljivu ideju - da likove iz zlatnog doba noira četrdesetih i pedesetih smesti u savremeni Njujork, da ih prikaže kao utvare jekog prošlog vremena koje iznova u sadašnjosti proživljavaju arhetipske situacije iz žanmra jer čovekova se priroda ne menja itd. ali to nije uspeo niti je rezultat dorastao onim elementima koje je imao na raspolaganju, a tu pre svega mislim na Tommy Lee Jonesa i Virginu Madsen koji su svemu prišli sa maksimalnom posvećenošću i odlično se uklopili u svoje uloge. Doduše, Jonesu ne leže erotske scene ali Virginia to sve uspeva da nadoknadi time što njoj definitivno leže.
GOTHAM je delovao kao nešto što ne može biti loše kada sam krenuo da gledam, ali na kraju je nažalost bilo baš tako.
THE PRINCE AND THE DYBBUK Elwire Niewiere i Piotra Rosolowskog je dokumentarni film o Michalu Waszynskom, samozvanom poljskom princu koji se pre rata u Poljskoj uspešno bavio filmom a potom posle Drugog svetskog rata u Italiji radio nadalje kao reditelj ali i producent na holivudskim filmovima.
Neiwiera i Rosolowski se bave pre svega time ko je bio Waszynski, otkrivaju šta je njegovo poreklo i pokušavaju da prodru do istine o tome šta je zapravo bila njegova ličnost, ko je on bio u stvari. Malo je reći da je Waszynski vodio lažni život i na mnogo nivoa i da je za mnoge od svojih najbližih ljudi ostao nepoznanica do tačke da su im sami dokumentaristi otkrivali istine o njemu.
Mnogi od ljudi koji nisu znali sve o Waszynskom nisu doduše ni pokušavali da proniknu u te detalje, ali su neki kojima je on bio jako važan takođe bili zatečeni otkrićima.
Iza fasade avanturiste, skrivenog iza lažnih identiteta ipak ostao je jedan sakriven i verovatno duboko nesrećan čovek. U tom smislu ovo je jedan od onih filmova koji prokauje da iza priča o avanturističkom duhu ljudi sakrivenih iza lažnih identiteta često leže traumatizovani i zapravo neostvareni ljudi.
Michal Waszynski verovatno jeste fusnota u istoriji filma ali autori uspevaju da u ovom filmu približe i njegovu životnu i umetničku dimenziju, usput hvatajući duh vremena, vrlo svedenim i decentnim sredstvima.
* * * / * * * *
BEYOND SKYLINE Liama O'Donnela je nastavak filma SKYLINE Braće Krause koji je pre nekih sedam godina bio osvežavajući B-rad koji je nažalost patio od problema neoriginalnosti i insistiranja na razradi suštinski nezanimljivih karaktera.
Nastavak se bavi istim događajem, vanzemaljskom invatijom koju prikazuje ovog puta iz ugla drugih junaka i prati je od početka kao u prvom delu samo na drugom mestu naravno. U drugom dela se razrađuje element koji je načet u prvom a to je dešavanje u utrobi vanzemaljskog broda i šta se zbiva sa onima koje otmu vanzemaljci. Ovog puta junaci uspevaju da dođu do saznanja kako da polako krenu da uzvraćaju udarac koristeći vanzemaljsku tehnologiju i njene krajnje bizarne performanse.
Liam O'Donnel je producirao prvi film i u drugom delu na raspolaganju ima zanimljivu glumačku podelu koju čine Frank Grillo, Bojana Novaković i Iko Uwais. Uprkos jasnom B i skoro sigurnom DTV statusu projekta, ovi glumci su posvećeni svojim ulogama, naročito Grillo i trude se kao da će ići u bioskope.
TRANSFORMERS, PACIFIC RIM, PREDATOR i razni ALIENi su na tapetu ovog puta, s tim što O'Donnel ipak sve artikuliše više u akcionom nego u horor ključu, ali određenu SF auru ipak uspeva da očuva. Zanimljiv detalj u pogledu dramaturgije i naracije jeste to da su junaci u značajnom delu priče u utrobi vanzemaljskog broda a da onda "padaju" na zemlju na raznim lokacijama zgodno udovoljavajući azijskim koproducentima.
BEYOND SKYLINE je kaloričan DTV proizvod sa dosta akcije, dosta raznih masnoća u podeli i definitivno je mnogo manje opterećen high conceptom od prvog dela i mnogo je više okrenut atrakciji i zabavi. Domet je pak isti. Opet je ovo evuidentno B-rad koji ne prevazilazi svoje limite ali može prijati onima koji vole ovakve stvari.
* * 1/2 / * * * *
BRIGHT je svakako bio jedan od najočekivanijih filmova i Max Landis je zakuvao projekat koji bi verovatno bio nemoguć u okvirima major studija, no srećom Will Smith i David Ayer su mu dali sve atribute tentpole filma. Poput Bongovog filma OKJA, ovde ponovo imamo priliku da vidimo Netflixov estetski proboj gde finansira projekat koji zahteva vrhunsku produkciju ali ga ne opterećuje estetskim ograničenjima.
BRIGHT je pisan kao film Davida Ayera. Landis je evidentno imao na umu filmove kao što su STREET KINGS ili END OF WATCH kada ge osmišljavao i to nije ni krio. Ayer je uostalom tim filmovima plus uz TRAINING DAY i DARK BLUE kao scenarista i reditelj definisao policijski film novog milenijuma, i BRIGHT se nadovezuje na tu liniju. Rekao bih čak da je Ayer i sam, mimo Landisa u režiji ovog filma itekako želeo da nas uvede u svet koji nam je poznat, u svet policajaca koji su na ničijoj zemlji između Shanea Blacka, Josepha Wambauhga i Jamesa Ellroya (kog je uostalom sam Ayer dvaput ekranizovao), u svetu u kome je SOUTHLAND standard policijske serije. Uvodeći nas u svet filma "Davida Ayera" koji je kontinuitet onoga što je izgradio policijski film devedesetih, zaključno sa LA CONFIDENTIALom, uvodeći u celu stvar i Big Willyja koji je svoj doprinos dao kroz BAD BOYSe, on priprema glavnu inovaciju ovog filma.
Naime, BRIGHT je smešten u alternativnu sadašnjost u kojoj zapravo postoje fantasy elementi, i protagonisti odnosno pojave iz tog sveta postoje u sadašnjosti, dakle tu su vilenjaci, patuljci, orkovi itd. Između ostalog tu je i magija koja je tretirana kao oružje masovnog uništenja, ali je kroz sposobnost najdominantnije klase u društvu da vlada magijom javna tajna zašto ona dominira.
Svet u koji je BRIGHT smešten je svet losanđeleskih gengbengera u kome su ljudi jedna od rasa i nisu rasno podeljeni među sobom, međutim rase igraju ključnu ulogu u odnosima, kako inter-etničkim tako i klasnim. Uvođenje fantasyja u svet buddy cop filma kako bi prikazalo rasne i klasne tenzije analogno je onome iz ALIEN NATIONa ali sa tom razlikom što je tada uvođenje vanzemaljaca u svet tada dominantnog buddy cop filma bio pokušaj da se ta forma osveži. Danas pak buddy cop filma opstaje na marginama, i više je eksces nego pravilo dočim je fantasy dominantan komercijalni žanr, kako kroz ekranizacije YA romana, klasika fantasyja ili u krajnjoj liniji stripova. Međutim, i ovde je okosnica buddy cop film, dakle odluka da film režira Ayer a ne recimo Peter Jackson opredelila je to usmerenje sasvim jasno.
Možemo slobodno reći da uprkos tome što Ayerov rad jeste tekovina dvehiljadtitih, ovde ipak dominantno imamo spoj imaginarijuma komercijalnog filma devedesetih sa dvehiljaditim. Pre bih u tom smislu referisao na devedesete upravo zbog BAD BOYSa i tačke kada je Will Smith postao ikona buddy cop filma.
Ne znam tačno šta je deo kritike očekivao od ovog filma, ali mi se čini da su mnogo više želeli da gledaju bajku, odnosno upravo ono što bi pružio Peter Jackson i njegov ugao. Međutim, ono što su dobili potpuno je konzistentno sa Ayerovim opusom - ovo je masan, nasilan policijski film u kome je slučaj sticajem okolnosti vezan za magiju. Uvođenje fantasyja u priču pre svega služi kako bi amplifikovalo savremene društvene podele, ovo nije bajka, nikome ovde nije cilj da na bilo koji način "inspiriše" decu, i zapravo "bajka" u formi "proročanstva" više stoji kao narativ kome se junaci okreću u bezizlaznoj situaciji.
Realizacija je u skladu sa konceptom. Ovo je visokooktanski triler koji prilazi priči "terenski", na pločniku, sa world-buildingom koji je ponegde upadljiv ali dat isključivo kroz junake i njihovo delovanje. A to je opet u duhu policijskog filma.
Netflix nije opterećen rejtinzima tako da su junaci vrlo brutalni, obračuni su energični ali se brutalnost ogleda i kroz to što čakl ni glavni junaci ne prezaju od overe u glavu i sličnih detalja. Roman Vasyanov snima košmarni geto LA koji je dat u kontri sa fantasy elementom, i prepliće se sa njim na jedan grungy način.
U određenom smislu i SUICIDE SQUAD je bio pokušaj da se prepletu grunge i comic book fantasy element. Od svih DC negativaca uostalom izabrana je baš čarobnica. Ovde imamo sličan power dynamic i Noomi Rapace igra zlu čarobnicu, međutim naravno ovo nije comic book dramaturgije, nema origina i teatralnosti. Međutim, suštinski BRIGHT po raskoši svog koncepta jeste comic book film, na liniji nečega što bi bilo predmet graphic novela, tako da možemo reći da je Will Smith bio protagnoista dva među najboljim comic book filmovima koji nisu zapravo bazirani na stripovima.
Big Willy i Joel Edgerton pod maskom su odlični kao partneri, a Ayer je oko njih okupio izvanrednu glumačku ekipu. Ako bude franšize, temelj je u pogledu glumačke podele dobro postavljen.
BRIGHT je mogao biti i major film, ali verujem da bi studiji na kraju svega postavljali previše pitanja i da mnogi R-rated elementi ne bi postojali u filmu. S druge strane, film bi izašao u bioskope i imali bismo priliku da ga vidimo u bioskopima što on zaslužuje, pre svega zato što je tako i sniman. Slično kao i OKJA ima niz kadrova za koje je jasno da svoj puni efekat mogu imati na velikom ekranu. Ipak za razliku od filma OKJA, ovaj film uzima jednu temu iz vremena kada su filmovi "postali preveliki" i vraća je ponovo u format "filma prilagođenog čoveku".
* * * 1/2 / * * * *
Cripple, koji su kljucni policijski filmovi 90ih?
U vezi sa BRIGHTom ili inače?
Oba :) Mada sam vise mislio inace, trenutno uzivam u Ayerovim filmovima, pa sam hteo da ispratim sta sam propustio, a voleo bih da procitam i tvoju analizu kako se zanr razvijao od 90ih do sada...
Ono šfo ne vrlo zanimljivo oko uništenja BRIGHTa od strane kritike jeste sledeće. Sa izlaskom filma koincidira pokretanje Landisovog seks skandala. Odjednom velike korporacije, verovatno obaveštene o tome šta mu se sprema kreću da peru ruke. Recimo, DC mu sklanja najavljeni strip iz printa, BBCA mu ukida seriju iako je imala vrlo mali pad gledanosti samo što narod tada naivno ne zna šta se zbiva. Neki mediji nisu in on the joke i kreću da pišu istinu, odnosno da je film dobar, kao Variety ali neki očigledno jesu i kreće nadmetanje u izdrkavanju kao da je Ed Wood snimio Netflixov tentpole sa očiglednim ciljem da se preventivno ograde od "manijaka", da ne bude posle hvalili su ga i voleli.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam BONES OF CONTENTION Andree Weiss, dokumentarni film koji prepliće tragičnu sudbinu Garcie Lorce,, temu kuture sećanja na žrtve Francovog režima i represiju nad homoseksualcima u njegovoj Španiji. Ovo je veliki broj tema od kojih je tema žrtava u najširem smislu verovatno najmanje zastupljena i najmanje razjašnjena a opet je u odnosu na ostale ima srazmerno mnogo. Naravno, funkcija tog opšteg okvira je da prikaže zapravo kako je posle Francove smrti došlo do dogovora elita koji je rezultirao sporazumom o opštoj amnestiji gde su obe strane pomilovane a to se zapravo više isplatilo frankistima.
Lorcin okvir je pak trebalo da posluži kao paradigma, priča o pozitivnom stereotipu homoseksualca što danas deluje pomalo retro i najpoznatijoj LGBT žrtvi Franca i Španskog građanskog rata. Dokumenti koji su nađeni posle Lorcine smrti pokazuju da je jedan od razloga za njegovu likvidaciju pored levičarskog angažmana i statusa u španskoj kulturi bila i otvorena homoseksualnost.
Konačno, najzanimljiviji deo jesu zapravo doživljaji samih homoseksualaca iz Franckovog doba. Njihovi susreti sa policijom, boravci u zatvoru i svakako - najapsurdniji deo da lezbejke nisu progonjene jer ženska seksualnost kao takva nije uzimana u obzir pa je samim tim svako njeno ispoljavanje bilo potpuno nezamislivo i van interesovanja režima. Nihovi rituali u cruisingu spadaju u najzanimljivije elemente filma.
Andrea Weiss stvari zahvata preširoko ali na kraju uspeva da se izbori sa barem dve od tri teme, to su Lorcina smrt i LGBT iskustvo u Španiji pod Francom. Estetski ovaj dokumentarni film je dosta ravan i rutinski sa dosta naracije iz voiceovera, ali tema je zanimljiva i sagovornici su relevantni. Otud, za one koje zanima ova tema i uopšte atmosfera Francove Španije svakako da ovaj film ima šta da pruži.
* * 1/2 / * * * *
THE SECRET SOCIETY OF FINE ARTS Andersa Ronnowa Klarlunda je eksperimentalni celovečernji film koji ima zaplet relativno glavnotokovskog art house filma, čak i euro-thrillera. Međutim, eksperimentalnost nije izražena kroz narativ već kroz filmski izraz.
Naime, Klarlund izlaže priču kroz mešavinu statičnih fotograma i pokretnih slika. I to radi na jedan unikatan način jer unutar statičnih fotograma stvara utisak trodimenzionalnosti odnosno delimičnog kretanja pojedinih elemenata u kadru. U tehnološkom smislu, film izgleda izuzetno sfisticirano iako polazi načelno od jednostavnog koncepta pretvara u nesumnjiv prostor za razmišljanje kako je zapravo ovakav film snimljen i koliko kakvih specijalnih efekata je u njemu korišćeno.
Klarlund mudro bira trajanja ispod 80 minuta jer verovatno shvata da ovakva forma u dužem trajanju nije održiva, ali u ovom izdanju kako jeste, ona predstavlja zanimljivo iskošeno gledanje na stvari.
Direktor fotografije Mikkel Oestergaard je svakako uz Klarlundov rukopis ključna zvezda ovog filma.
Sinopsisi filma deluje kao predložak za intenzivan spoj art housea i komercijalnosti, glavna junakinja je zarobljena pripadnica umetničkog kolektiva koji se ispoljava kroz terorisitičke akcije. Naravno, na kraju ovaj flm svakako nije to, nije ono što smo zamišlali kao dati derivat na tu temu. Međutim, THE SECRET SOCIETY OF FINE ARTS jeste zanimlijiv ekces i ks tkao ga treba ispratiti, kao uostalom i ostatak Klarlundovog opusa. Njegovi filmu nisu esencialni, ali su duhoviti i uprkos tom što verovatno neće privući publiku, imaju tendenciu da komuniciraju sa gledalištem. THE SECRET SOCIETY OF OF FINE ARTS svakako ne planira da krene prečicama naših televizija koje snimaju puno materijala i teško da se skupile pare za njega na RTSU,
* * * / * * * *
Podseti me na sjajni kratkometražni film La Jetée Krisa Markera. Ali to je 26 minuta... :)
LA JETEE su baš samo fotografije a ovo je nešto tehnički kompleksije jer se unutar fotografija dešavaju kretanja kamere, figure imaju svoju trodimenzionalnost. Vrlo neobičan film!
Pogledao sam HITLER'S HOLLYWOOD Ruedigera Suchslanda, produžetak njegovog bavljenja nemačkim i nacističkim filmom i oslanjanja na Siegfrieda Kracauera. Suchslandov film je čitav sastavljen iz arhive, iz inserata iz mahom igranih filmova, sa ponečim od dokumentarnog materijala kako bi se ilustrovala epoha ili propagandna funkcija filma. U tom pogledu film je vrlo informativan ali podrazumeva visokokoncentrisanog i visokozainteresovanog gledaoca. Nota bene. HITLER'S HOLLYWOOD ne nudi nužno isključivo informacije za one koje zanima film, u njemu se mogu prepoznati i interesovanje gledalaca koje nacizam zanima iz drugih aspekata. U tom pogledu, Suchsland nudi pre svega vrlo značajnu sliku kinematografije Trećeg Rajha u njenoj razvnovrsnosti, izlazeći izvan poznatog dueta Leni Riefenstahl - Veit Harlan, i izvan filmova koji se najčešće citiraju i prepoznaju kada se pomene Goebbelsova filmska industrija. Naravno, ta istorija je probogata, pa i dalje ima zanimljivih informacija koje nekako nisu stigne do ovog filma, pa stoga ne možemo rećui da je ovo definitivna istorija filma pod nacistima.
Međutim, ono što ovaj film definitivno jeste - i što je verovatno i najdragocenije - jeste prilika da se vidi inserti iz tih filmova od kojih su mnogi danas zaboravljeni ili potpuno nedostupni, i da se iz voiceovera čuje jedno od njihovih tumačenja.
* * * / * * * *
Pošto je Lego poznat po tome da ne proizvodi oružje za svoje kockice, taj posao drže marginalne radionice, mahom po Americi. Eto prilike za našu namensku industriju...
http://www.bbc.com/news/world-europe-42325455
Craig Gillespie je za svoj najuspešniji film sa kojim konkuriše na oskarima poaradoksalno morao da se vrati na svoj nepravedno marginalizovani debi, komediju MR WOODCOCK. Pre desetak godina ovaj film je kapitalizovao tada već zaokruženu matthauovsku personu Billy Bob Thorntona i umesto njega u ovom filmu takav džangrizac i cinični lik kanališe Allison Janney u ulozi majke Tonye Harding. Samu Tonyu igra Margot Robbie u make or break ulozi koja je treba da posluži da prikaže sve njene talente, i u tom pogledu I, TONYA je izvanredan showcase. Margot Robbie uspeva da isprati celokupnu tranformaciju i všeslojnost svog lika, da umnogome zarobi sav paradoks zapravo naizmenično bizarne i tragične sudbine Tonye Harding.
Ono što Gillespie u rediteljskom pogledu greši jeste neprestana želja da nam dodatno podvuče koliko su okolnosti Tonyinog života bizarne, kao da mi to ne možemo sami da vidimo. Ove godine smo imali film BORG McENROE koji se bavi sličnim ličnostima, pre svega Borgom koji je slično Tonyi Harding došao iz klasnog miljea u kome se ne očekuje da igraš tenis tzv. "beli sport" a samodisciplina i napetost sporta kojim se bavio učinio ga je svojevrsnim mentalnim invalidom. Tonya Harding ima sličnu putanju, dolazi iz white trash miljea i slično McEnroeu, nameće se kao "rokenrol umetnička klizačica", a kao Borg prevailazi klasnu podelu u kojoj njen milje prosto ne daje umetničke klizačice.
Međutim, ona je van klizališta okružena sebičnim moronima koji nisu čak ni u stanju ni da je eksploatišu kao izvor zarade, ona svemu tome doprinosi kroz svoj slab karakter i neobrazovanost tako da kada budalaština dostigne kritičnu masu - neizbežna je tragedija.
Gillespie želi da snimi sportski WOLF OF WALL STREET i u tome načelno uspeva. I, TONYA je stvarno dinamičan i duhovit film sa izuzetnom centralnom rolom Margot Robbie. Ono što međutim na kraju čini da ne dobacuje do Scorsesea jeste to što se u pojedinim momentima previše trudi i na nivou postupka ima barem jednom probijanje četrvtog zida viška, premda se svako od njih tehnički maestralno urađeno.
Scenario je pisao Steve Rogers, potpisnik mahom generic romcoma i ovo je za njega svakako veliki iskorak u domen autorske respektabilnosti.
Ako uzmemo u obzir da su moje zamerke na ovaj film mahom akademske u pogledu stila i da to što meni smeta većem delu publike ne samo da neće smetati već može biti i adut, I, TONYA je svakako uspešan film koji je ispunio svoj zadatak, ali i podsetio na Michaela Ritchiela kome mnogo duguje i njegove priče o kompetitivnom duhu američke sirotinje.
* * * / * * * *
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI Martina McDonagha je čudna crna komedija sa elementima fatalističkog krimića o neutešnoj majci koja osmišljava način kako da zakupljujući bilborde pored varošice u kojoj živi uzburka duhove i izvrši pritisak na lokalnu policiju da prione na istragu ubistva i silovanja njene kćeri. I zbilja njen zakup bilborda uspeva da pokrene stvari, ali se sve odvija u jednom crnohumornom pravcu.
McDonagh je u svemu ovome napipao dobar film, ali je onda sam uspeo da ga degradira prenatrpavanjem besmislenim detaljima i suvišnim razrađivanjem sporednih i nevažnih likova. Naprosto, njegova nesposobnost da razdvoji važno od nevažnog koštala ga je jednog odličnog filma i rezultat je tek solidan. Naravno, publika privučenija grotesknim detaljima, i naravno sklonija opštim mestima, može nešto više uživati u ovom filmu od mene.
McDonagh je u ovom filmu pokazao evidentan napredak u odnosu na ranija ostvarenja, došao je nadomak zaista dobrog filma. Dakle, treba videti šta je sledeće.
* * 1/2 / * * * *
Godišnja lista
https://starikadar.blogspot.rs/2018/01/stari-top-10-2017.html
Zahvaljujući HBO-ovom vrlo udobnom VOD servisu upravo smo pogledali Kriplov No. 1, film: Life, Daniela Espinose. Ja nisam baš toliko raspamećen ali je meni ovo ugodan za gledanje i osvežavajuće pribran film bez mnogo prdenja i filozofije tamo gde je jasno da tome nema mesta. Jer, Life je praktično stilska vežba u sada već podžanru "ljudi zatvoreni sa tuđinskim organizmom" i ne donosi skoro ništa što nismo već videli u Thingovima, Alienima, ili Dark Staru, veoma je predvidiv u svojoj dinamici i preokretima, ali sve izvodi bez gubljenja koraka, sa dodatim elementom Gravity naturalizma tako da izgleda skuplje nego što zapravo jeste. Priča je jasna u svom skakanju od mekgafina do mekgafina, motivacije su ubedljive a napetost radnje je narušena jedino time što ste svesni kakav je ovo film i ko tu mora da umre ili ne. Ali to je usud žanra i ne treba biti preoštar. Glumci vrlodobri, Rheeseov i Wernickov skript pokazuje uhodanost ovog tandema koja se očitava u jednoj upadljivoj funkcionalnosti priče, bez praznih hodova i brzo skiciranim karakterizacijama koje ne moraju da idu u preveliku dubinu (jer film, na kraju krajeva ide po listi za odstrel munjevitim tempom) ali su savršeno upotrebljive. Kamera i efekti, te dizajn zvuka, sve vrlo dobro i prodaje nam mesto na kome se sve događa kao "stvarno" dok sam "stvor" neizbežno ima malo žanrovskih stilizacija ali je i on na kraju krajeva u njima prilično sveden. Vrlo preporučljiv film za praznični period.
Meni se nije svideo. Ali zato GotG2 jeste.
Meni je Life film za nedeljno popodne, sa milion (meni) nervirajućih momenata u scenariju (posebno stvari vezane za lab deo), al prijale su mi slike iz kosmosa. :lol: Što ga je Kripl stavio kao No.1, molim da mi se objasni.
S ostatkom liste sam full saglasna, a fale mi BR2049 i Mother! kao the best propasti 2017. :)
Mlogo američka lista
Quote from: lilit on 02-01-2018, 22:58:31
Meni je Life film za nedeljno popodne, sa milion (meni) nervirajućih momenata u scenariju (posebno stvari vezane za lab deo), al prijale su mi slike iz kosmosa. :lol: Što ga je Kripl stavio kao No.1, molim da mi se objasni.
S ostatkom liste sam full saglasna, a fale mi BR2049 i Mother! kao the best propasti 2017. :)
Mislim da je ovde progovorio profesionalac iz mene jer zapravo fascinira me kako je uspeo u nečemu što je potpuno potrošeno i viđeno milion puta napravi stvar koja funkcioniše. Možda baš zato što meni to ne ide posledbjih dana. U stvari, i sam osećam zbunjenost kako se izborio za to mesto ali desilo se tako tokom nastanka liste. Sat pre toga bih se zakleo da neće biti prvi...
Opet kao profesionalac, znam koliko je teško snimiti film "za nedeljno popodne". :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Pizzobatto on 03-01-2018, 01:44:08
Mlogo američka lista
Iznad crte, reditelj Britanac. Prvo mesto, Šveđanin. Drugo mesto, Južna Koreja. Šesto mesto, Francuz. Deseto, Australijanac.
Ispod crte, Rus, Brazilac, Novozelanđanin.
Ne bih rekao da je lista toliko američka.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jel gledamo u pasoše ili u filmove? Stalno wood kao temelj, ali ne kao npr Message from the king, on je izvisio.
Naravno, de gustibus... Čak i podržavam Life, shvatio sam ga onako kao Neoliberal Life i onda je fino ispalo.
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2018, 01:53:49
Mislim da je ovde progovorio profesionalac iz mene jer zapravo fascinira me kako je uspeo u nečemu što je potpuno potrošeno i viđeno milion puta napravi stvar koja funkcioniše. Možda baš zato što meni to ne ide poslednjih dana. U stvari, i sam osećam zbunjenost kako se izborio za to mesto ali desilo se tako tokom nastanka liste. Sat pre toga bih se zakleo da neće biti prvi...
Opet kao profesionalac, znam koliko je teško snimiti film "za nedeljno popodne". :)
hvala na objašnjenju!
pretpostavila sam da je to razlog. :) i da, potpuno si u pravu, film savršeno funkcioniše premda je već sve viđeno, a čak sam sigurna i da bi se ljudi vrlo slično (potpuno neracionalno) ponašali da se u ril lajfu susretnu s tako nečim.
Ponekad je ljudima potrebno dvaput Objasniti...
http://variety.com/2018/film/news/bright-sequel-netflix-1202651949/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Pizzobatto on 03-01-2018, 12:03:08
Jel gledamo u pasoše ili u filmove? Stalno wood kao temelj, ali ne kao npr Message from the king, on je izvisio.
Naravno, de gustibus... Čak i podržavam Life, shvatio sam ga onako kao Neoliberal Life i onda je fino ispalo.
Zamisli izvede Đorđević petorku Teodosić, Bogdanović, Bjelica, Jokić, Marjanović. Jel bi ti bila previše američka?
Ja ni ne krijem da je Holivud za
mene ipak najznačajnije kinematografsko izvorište. Na moju listu se ne dolazi zbog teških festivalskih sadržaja...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2018, 17:07:10
http://variety.com/2018/film/news/bright-sequel-netflix-1202651949/
Začudila me poslednja rečenica, da je Bright koštao samo 3.5 miliona dolara, a tri klika kasnije dođemo do toga da je u pitanju samo cena za scenario, jedna od najvećih u istoriji kinematografije :)
Quote from: crippled_avenger on 29-12-2017, 14:04:24
McDonagh je u ovom filmu pokazao evidentan napredak u odnosu na ranija ostvarenja, došao je nadomak zaista dobrog filma.
A što je onda U Brižu?
jebote...
Quote from: mac on 03-01-2018, 17:27:10
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2018, 17:07:10
http://variety.com/2018/film/news/bright-sequel-netflix-1202651949/
Začudila me poslednja rečenica, da je Bright koštao samo 3.5 miliona dolara, a tri klika kasnije dođemo do toga da je u pitanju samo cena za scenario, jedna od najvećih u istoriji kinematografije :)
Shane Black je za Last Boj Skauta dobijo 4 milke!
...izgubio prijatelje, svi ga poceli mrzeeee, i covek se nedugo zatim povuko na neko vreme....
..redneck Serbija, osetio covek na svojoj kozi :)
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2018, 17:09:26
Zamisli izvede Đorđević petorku Teodosić, Bogdanović, Bjelica, Jokić, Marjanović. Jel bi ti bila previše američka?
Ja ni ne krijem da je Holivud za
mene ipak najznačajnije kinematografsko izvorište. Na moju listu se ne dolazi zbog teških festivalskih sadržaja...
Medalje ne bi bilo bez Mačvana!
Elle je bila iznad crte prošle godine! :)
Nije toliko ni "američka" stvar ovdje dilema, koliko Life, Okja ili Logan (bar meni) ni blizu nisu filmovima poput Accountant, Fury Road, Snowpiercer ili Batman vs Superman.
Nekako kao da su inercijom završili tu, ili što nisu imali bog zna kakvu konkurenciju u ovim teškim sušnim vremenima.
Ja se češće u tom slučaju okrećem robi s greškom, ali to je već moj problem.
I uopšte se ne šalim za Mačvana! 8-)
Ako ćemo već da se vređamo, poznavanje košarke korespondira poznavanju fudbala, ako je suditi po fantasy-ju... :evil:
Opet vas Mića dere u fantasy?
Quote from: Pizzobatto on 03-01-2018, 20:06:54
Quote from: crippled_avenger on 03-01-2018, 17:09:26
Zamisli izvede Đorđević petorku Teodosić, Bogdanović, Bjelica, Jokić, Marjanović. Jel bi ti bila previše američka?
Ja ni ne krijem da je Holivud za
mene ipak najznačajnije kinematografsko izvorište. Na moju listu se ne dolazi zbog teških festivalskih sadržaja...
Medalje ne bi bilo bez Mačvana!
Elle je bila iznad crte prošle godine! :)
Nije toliko ni "američka" stvar ovdje dilema, koliko Life, Okja ili Logan (bar meni) ni blizu nisu filmovima poput Accountant, Fury Road, Snowpiercer ili Batman vs Superman.
Nekako kao da su inercijom završili tu, ili što nisu imali bog zna kakvu konkurenciju u ovim teškim sušnim vremenima.
Ja se češće u tom slučaju okrećem robi s greškom, ali to je već moj problem.
I uopšte se ne šalim za Mačvana! 8-)
Mačvan MakLuan - "Lista je poruka" :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma, ne. Samo je Bata poslovično loš... :)
Premijer liga je namještena, to je opštepoznato!
Ko ne gleda "Death Race 2050" nije dostojan ikada ista vise komentarisati o Ameriki.
xjap
THE DISASTER ARTIST Jamesa Franca je priča o Tommy Wiseauovom enigmatičnom životnom putu i snimanju njegovog kultnog filma THE ROOM. Odmah treba reći da se Francovo ostvarenje nije ni približilo snazi Burtionovog ED WOODa ali opet, nije ni imalo tu ambiciju da bude posveta jednom vremenu i kinematografiji kao takvoj. THE DISASTER ARTIST je više na nivou nekog Lifetime filma o zanimljivom slučaju, uprkos tome što su na špici potpisani potentni saradnici, recimo scenaristi Weber i Neustadter ili diretor fotografije Brandon Trost. Prosto, ono što se desilo THE ROOMu a to je taj neki prezupč u kome nešto besmisleno prerasta u kult, ovde nije postignuto - THE DISASTER ARTIST naprosto nije uspeo da postane išta više od relativno flah dokumenta o jednom zanimljivom događaju iz istorije filma, koji je limitiran i neinspirisan u mnogim aspektima, čak i površan.
No, opet Tommy Wiseau svojom harizmom probija iz pozadine jer ono što je napravio ima dovoljnu snagu da opravda i ovako mlaku ekranizaciju.
* * 1/2 / * * * *
Ko želi da čuje Starog i Stoyu u akciji...
https://www.mixcloud.com/Nevergrin/nevergrin-33-stoya-voya-rising-03-01-2018/
THE DUFF Arija Sandela je pre par godina bio jedna od teen komedija koja je bila isticana kao savremeni CLUELESS. Svakako da ovaj film ne dobacuje do nivoa klasika Amy Heckerling, i uprkos tome što nije nezanimljiv, na kraju krajeva ostaje više ambiciozan nego u potpunosti uspešan izdanak žanra.
High concept ovog filma je da glavna junakinja shvata svoju poziciju u socijalnom okruženju i funkciju u odnosima okoline prema njenim lepšim drugaricama. U tom smislu, zanimljiva je postavka gde junakinja pokušava da prevaziđe svoje mesto u socijalnoj imaginaciji svojih školskih drugova i da preokrene svoj život, odnosno i sama potpada pod uticaj raznih podela i ne prepoznaje razne životne prilike.
Ipak, čini se da Sandel ne može da do kraja uskladi potrebu za pravljenjem gegova, potrebu za vizuelnim bravurama i vođenje osnovne priče, tako da film deluje kao da je sklopljen iz nekih raznh delova i ne uspeva da se postavi kao celina koja glatko teče.
Uprkos tome što bez ikakve sumnje THE DUFF napipava zanimljivu ideju, rezultat je dosta rutinski.
* * 1/2 / * * * *
Posle wall-to-wall akcione opere TERMINATOR SALVATION, McG je pokušao da snimi svoj TRUE LIES, kao što je uostalom i Jim snimio TRUE LIES posle T2. U tom cilju, na filmu THIS MEANS WAR MfcG je rarađivao sa Cameronovim DPjem Russelom Carpenterom koji je snimao upravo TRUE LIES. Nažalost, THIS MEANS WAR uprkos All-Star glumačkoj podeli koju čine Chris Pine, Tom Hardy i Reese Witherspoon, jako slab film.
Scenario Timothyja Dowlinga i Simona Kinberga je vrlo mehanički, baziran je na potentnom high conceptu kome onimeđutim nisu dodali ništa sveže. Ipak, možda je najveće iznenađenje to što film zapravo jako loše izgleda. U dramskim scenama, estetika je više televizijska nego filmska. Film pomalo bolje izgleda kada krenu akcione scene ali ni tu nema nekog velikog bnapretka, i kada se sve uzme u obzir rekao bih da je ovo film koji je najslabiji upravo u onom domenu u kome bi McG trebalo da je najjači, ali isto tako i u onom domenu u kome se Kinberg prilično dokazao u filmu MR AND MRS SMITH. Dakle, sa sve Russ Carpenterom na poziciji DPa kao veteranom TRUE LIESa, neverovatno je da su svi ti ljudi podbacili baš u onome što su im dosta jake reference.
Par godina kasnije, u TAKEN-derivatu 3 DAYS TO KILL, McG je položio popravni, ali THIS MEANS WAR je svakako bio ozbiljnija prilika koja se ne otvara često.
* 1/2 / * * * *
Ali je zato otkinuo The Babysitter za Netflix!
Kaaaaaaaakav majstor!
Quote from: Ugly MF on 04-01-2018, 22:29:52
Ali je zato otkinuo The Babysitter za Netflix!
Kaaaaaaaakav majstor!
Jesi video kakvo bećarenje...
MAJA IN VESOLJČEK Janeta Kavčića je slovenački naučnofantastični film za decu iz 1988. godine koji govori o superiornoj rasi humanoidnih vanzemaljaca koji dolaze na Zemlju kako bi je proučavali. Jedan vanzemaljski dečak se sprijatelji sa deojčicom iz Pirana i njih dvoje upadaju u razne zabavne situacije, izlažući čovečanstvu posetioce iz svemira koji su se dotle kretali neopaženi.
MAJA IN VESOLJČEK je dinamičan, epizodičan dečji film, koji je prevashodno namenjen baš najmlađoj publici, pa je njima verovatno i najzanimljiviji i oni mu mogu oprostiti povremene neveštine u raznim aspektima. Jane Kavčič je bio ozbiljan reditelj ali je potpuno jasno da je svoj rukopis podredio atrakcijama, da je karakterizaciju zbog dečje publike maksimalno pojednostavio, i da film nije sniman sa prevelikim budžetom.
Ipak, Kavčič suštinski prevazilazui budžetska ograničenja pre svega dobrim izborom lokacija. Film se dešava na primorju, u okolini Pirana a ima deonicu u Postojnskoj Jami. Rekao bih da je film možda bio nešto više profilisan za izvoz pa je imao cilj da pokaže slovenačke prirodne lepote. U tom smislu, treba naglasiti da jednu numeru u filmu, u ulozi animir-orkestra u restoranu izvodi Videosex sa Anjom Rupel.
U pogledu mitema kojim se koristi, MAJA IN VESOLJČEK spada među ortodoksnije SF radove nastale u SFRJ, a svakako je značajan doprinos podgrupi SF filmova namenjenih deci. Po dometu nije ni blizu GOSTIJU IZ GALAKSIJE, ali fanovi žanra ne smeju da ga propuste.
* * / * * * *
CALL ME BY YOUR NAME Luce Guadagina je film za koji ja svakako nisam ciljna grupa. Ne isključivo zbog osnovne premise, već pre svega zbog pogleda na film, pa i na život koji Guadagino gaji u ovom ostvarenju. Naime, ovo je film koji pokušava da evocira uspomenu na pikantne francuske melodrame u kojima se intelektualci iz više srednje klase okupljaju na imanjima i onda prolaze kroz razne ispoljavanja. To je čehovljevski, to je u redu, ali čini mi se da ge Guadaginov rediteljski postupak ipak suviše konvencionalan da bi u potpunosti mogao da transponuje tu vrstu ritma, odsustva priče itd. u savremeni film. Naprosto, CALL ME BY YOUR NAME je istovremeno previše konvencionalan u rediteljskom postupka da bi mogao da opravda ovoliko trajanje i oskudnost radnje.
Ekranizaciju romana Andre Acimana, pisao je James Ivory, respektabilni stvaralac čije viđenje britanske imperijalne istorije umnogome predstavlja okosnicu prestige kinematografije kakvom je danas znamo. Kako Ivoryja nisam nikada previše zavoleo, osim u nekim njegovim kuriozitetima, to je samo još jedan argument više da CALL ME BY YOUR NAME zaista nije film za mene.
Armie Hammer i Timothee "Od gledanja nema Chelameta" Chelamet su se prepoznali da su ovo make or break uloge i postarali su se da budu upečatljive. Međutim, Michael Stuhlbarg mi je bio ne samo nepodnošljiv već je naročito podvlačio jednu iritantnu dimenziju a to je taj zapravo malograđanski prikaz akademske elite koji liči na neki roman srpskog pisca iz sedamdesetih, recimo UNU Mome Kapora, samo sa gejevima. Ali, isto tako, film UNA koji je po mnogo čemu sličćan bih radije reprizirao od CALL ME BY YOUR NAME.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-01-2018, 12:28:22
Quote from: Ugly MF on 04-01-2018, 22:29:52
Ali je zato otkinuo The Babysitter za Netflix!
Kaaaaaaaakav majstor!
Jesi video kakvo bećarenje...
Kiss the girl scena je za oskara!
DESORDRE je post-punky omladinska melodrama i prvi igrenjak Oliviera Assayasa u kome on, tipično debitantski, kombinuje sve ono što ga zanima u tom trenutku, a to su post-punk, melodrama i ubistvo. Ovim filmom, Assayas nije postao novi Godard ali je pokazao šta ga zanima i kroz opus će svaku od tih tema na ovaj ili onaj način razrađivati, često razdvojeno ili koherentnije nego ovde. Međutim, debitantska energija uspeva da odvede ovaj film prilično daleko, tako da i to što povremeno zaliči na neki "beogradski" film osamdesetih nije toliko problematično kao što zvuči kada se kaže.
Na ovom filmu, Assayas je otvorio ne samo nukleus svojih autorskih preokupacija već je započeo i saradnju sa ljudima koji će se ispostaviti kao ključni saradnici u kasnijim najslavnijim danima.
* * * / * * * *
Rumor: Matt Reeves' Batman Movie Won't Be In DCEU; Affleck To Get Last Hurrah (https://screenrant.com/batman-dceu-movie-matt-reeves-ben-affleck/)
THE SHAPE OF WATER Guillerma Del Tora je venecijanski pobednik koji bi se mogao posmatrati kao 50s creature feature dignut na nivo savremenog art house filma. Spoj AMELIE i brojnih izvornika iz pedesetih smešten je u epohu Hladnog Rata, u vreme MAD MENovske dinamike moći na radnom mestu, straha od nuklearnog rata i potpuno potčinjenosti žena i manjina.
Nema čistačica tajnog hladnoratovskog istraživačkog centra se zaljubljuje u mermana kog su doneli iz amazonskih vodenih tokova i postepeno dolazi na idjeu da ga izbavi iz zatočeništva.
Ono pto usledi je mešavina gotske melodrame, heist filma i 50s throwback pulpa i ono što se Del Toru mora priznati jeste da prevazilazi žanr, kombinuje stvari tako da melodrama na kraju izlazi na prvo mesto a pulp se potiskuje i suspense nije presudan što sve ovo definitivno odmiče od nekog tipičnog glavnotokovskog ugođaja.
Naravno, šta god Del Toro mislio, uprkos genrebendingu ovo definitivno nije art house, ali jeste u film u kome je presudno ono što autora zanima a to je starcrossed lovers dimenzija nego potere itd.
Nažalost, ono u čemu Del Toru nema pomoći jeste sama realizacija. Dan Laustsen je vrlo solidno slikao film, sa dosta artikulisanih pokreta kamere koji nažalost ponekad više deluju kao stvar pretencioznosti nego neophodnosti. U tom smislu, film ima ujednačen ritam koji se ne menja u skladu sa dinamikom same priče, tako da na kraju THE SHAPE OF WATER deluje kao prilično "ravan" film iako po samom scenariju to definitivno nije. Čak naprotiv, scenario donosi dosta jasnu i ritmički uzbudljivu postavku. Ne mgu reći da je film bio dosadan ali je u pogledu filma dosta monoton i stvara lažni utisak da se ništa ne dešava iako radnje ima više nego dovoljno.
THE SHAPE OF WATER je Del Torov "autorski" projekat u holivudskom ambijentu, na linii središnje faze rada Tima Burtona, sa kojim mu nije izbeglo ni priznanje establišmenta. Šteta kao što ni sam Del Toro ovo nije onoliko dobro koliko tvrdi da jeste.
* * * / * * * *
THE POST Stevena Spielberga je priča o Pentagon Papers aferi koja je uzdrmala američku javnost 1971. godine i bila prvi ogromni leak te vrste u istoriji. U ovoj priči fokus je na Bena Bradleeja i Katherine Grahama, urednika i vlasnicu Washington Posta, iako je New York Times bio prvi koji je objavio ova dokumenta. Njihov slučaj je jedinstven po tome što su oni odlučiči da nastavljaju sa objavljivanjem tih dokumenata posle zabrane koju je sud izrekao Timesu i tako zapravo izvršili pritisak na sud da dopusti dalji pritisak na medije.
Naravno, sledeće novinarsko i filmsko remek delo oko Washington Posta je ostalo poznatije a to je slučaj oko afere Watregate obrađeno u Pakulinom remek-delu. Ovaj film je nažalost na kraju krajeva uprkos svemu onome što donose Spielberg i izuzetna glumačka podela a o tehničkim sradnicima da ne govorimo, ipak prilično mlak.
U odnosu na BRIDGE OF SPIES, THE POST nema ni jedan atriut po kome bi mogao da se poredi. Na kraju krajeva, pojedini elementi kojima pokušava da se poveže u našoj sadašnjosti deluju prenametljivo, pa u idejnom pogledu i konfuzno - kao da film zapravno ne zna šta mu je primarna agenda, priča o slobodi novinarstva i hrabrosti novinara da udare na establišent ili o ženskim pravima. Naravno, te dve stvari su se mogle spojiti u jedno, ali takvo suptilno kalemljenje je nažalost izostalo.
THE POST je korektan film, a to je premalo za Spielberga a rekao bih čak i za savremeni bioskop. Ovo je sve vrlo lepo urađeno ali sa ovoavom pričom i interpretacijom, mali ekran deluje kao optimalnije ishodište.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam REPULSION Romana Polanskog, i pomalo mi je krivo zbog toga jer mi je bio u mnogo boljem sećanju. Danas nažalost, kao i mnogi klasici, ovaj film više izgleda kao delo koje je adekvatnije reprezentovati kroz inserte najpoznatijih scena nego kroz gledanje celine. Ti inserti su svakako vrlo ekspresvne deonice u kojima lik Catherine Deneuve tone u psihoze, halucinacije i sl. Međutim, kada se dešavaju scene sa drugim junacima, REPULSION gubi snagu. Koliko god u njima bio quirky i sporadično neobičan, deluje krajnje rutinski u odnosu na onu moćnu subjektivnu viziju koju gradi kada je junakinja sama - i bukvalno i figurativno.
Stoga, REPULSION ostaje delo koje zaslužuje izučavanje, ali možda i više strpljenja nego što sam mislio, dok se ne dođe do scena koje su za izučavanje.
* * * / * * * *
Meni je Rozmerina bebica najgore ostarila. Obožavam Polanskog ali taj film ne mirišem mnogo. Stanar je najbolji!
ACTS OF VIOLENCE Bretta Donowhoa je jedan od onih DTV radova koji su na jednom mestu okupili face poput Bruna i Cole Hausera a nekako ne dobacuje do onoga što bi se očekivalo da u istom filmu nastupaju "Bruce Willis i sin Wingsa Hausera". Naime, ova priča o trgovcima ljudima koji otmu nevestu pogrešnog ratnog veterana ima sve predispozicije da bude old school exploitation film i na nekom nivou on to i jeste. Međutim, nedostaje mu ta spontanost i jednostavnost izraza. Čini se da je Brett Donowho s jedne strane dobro shvatio šta treba da uradi ali da prosto nije imao dovoljno kreativnosti da svemu doda nešto novo i ACTS OF VIOLENCE se kreće nekim tehničkom minimumom željenog ugođaja, gde je najveći kompliment koji mu se može dati što ispod tog minimuma barem nikada ne pada.
Bruno je prisutniji u filmu nego što bi se očekivalo ali nije naročito iskorišćen. Opet ni Cole Hauser nema neophodni protagonizam i ansambl glavnih junaka je previše bled da bi se izvukao taj rudimentarni žanrovski ugođaj. Međutim, ACTS OF VIOLENCE je ona vrsta DTV rada koji bi mogao imati efekta na malom ekranu, kada se na njega naleti prilkom menjanja kanala.
* * / * * * *
Ide li se da se gleda Debeli? Pitam se kakav će mu ovaj film biti.
Nego, da se spremimo za Black Lightning sledeće nedelje:
Netflix's new series 'Black Lightning' goes where other superhero shows fear to tread (https://www.yahoo.com/entertainment/netflixs-new-series-black-lightning-goes-superhero-shows-fear-tread-161946389.html)
Quote from: Meho Krljic on 19-01-2018, 06:36:49
Nego, da se spremimo za Black Lightning sledeće nedelje:
Netflix's new series 'Black Lightning' goes where other superhero shows fear to tread (https://www.yahoo.com/entertainment/netflixs-new-series-black-lightning-goes-superhero-shows-fear-tread-161946389.html)
Phih, vec skinuo i odgledo,
najbledja retoricka propaganda Black Rasizma, gde su svi belci zli policajci ali i 'alfred'.
Genericko,propagandno,sjw smece.
Nula.
Dobro, ali izvan toga, valja li?
Pa...ruku na srce,nijedan crnja nije harizmatican, zena lici na muskarca, jedini dobri belac 'alfred' je ooonooo, kopi pejst text,
sa urusavanjem kredibiliteta glumca kojeg iiiizuzetno cenim,
fajtovi su nerazumno nelogicni, treba iskljuciti muziku i pustiti u pozadini 'Motor Breath( Metallica za neupucene,i to kad je valjala)', da bi dobio spot i gledljivost, iii na kraju naaaaaaajveca mana,
nigde ni jednog uspotnog nagovestaja originsa njegovog powera, sto je blasfeminija kad se radi o Super-herojstini....
Vilansi su...hmmmmm...mozda jedini u najavi zanimljivi u nekim buducim epizodama ( sta mislite, da li su svi belci?
:) jesu svi, a poneki je i crnac :)
Naravno, gledacemo, nadamo se negde u najavi nekom liku koji ce makar malo liciti na Loba, jedinu nadu,utehu i spas stripovskih univerzuma.
Zato pomno pratimo sve superherojske serije, pa cemo i ovu!
Ne mogu bre oni meni da uniste stripove kol'ko ja za inat mogu da uzivam u njima!!!
E, da obratiti paznju na stariju cerkicu u seriji, razlog plus da se serija gleda ;)
I da se razumemo ne misim na prostacki vajb, jer ga nema, vec superherojski....
Dobro, gledaće se, ja sam ionako u zaostatku sa Netfliksom (žena insistira da gledamo Dark a ja nisam ni Panišera pregledao) tako da, neće meni ovo odmah da naleti.
Quote from: Ugly MF on 19-01-2018, 09:15:38
Quote from: Meho Krljic on 19-01-2018, 06:36:49
Nego, da se spremimo za Black Lightning sledeće nedelje:
Netflix's new series 'Black Lightning' goes where other superhero shows fear to tread (https://www.yahoo.com/entertainment/netflixs-new-series-black-lightning-goes-superhero-shows-fear-tread-161946389.html)
Phih, vec skinuo i odgledo,
najbledja retoricka propaganda Black Rasizma, gde su svi belci zli policajci ali i 'alfred'.
Genericko,propagandno,sjw smece.
Nula.
претпостављам да је гори од лук кејџа, који је био до пола добар од пола очајан (и захваљујући тој првој половини једва био бољи од трагикомичних дефендерса и анемичног ајрон фиста)
PATULJCI SA NASLOVNIH STRANA Milorada Milinkovića Debelog je dragojevićevski film o svetu savemenog srpskog showbiza. Debeli nažalost ne uspeva da napravi jasan balans između onoga što je parodija u ovom filmu, onoga što je satira, elemenata farse i ozbiljne emotivne priče o iskupljenju. To je recimo jedno od obeležja Dragojevićevih filmova, sposobnost spajanja raznovrsnog i naizgled nepodudarnog i neuklopivog. Naravno, ni Dragojeviću to ne uspeva uvek, ali Debelom do sada to nije uspevalo pa nije ni u PATULJCIMA.
U ovoj mešavini žanrova, komedija nije dominantna a rekao bih da u filmu čak i nema previše gegova. U tom smislu, onaj ko očekuje laugh out loud komediju u ovom filmu je neće naći. U njegovoj osnovi je maltene beigbederovska priča o Nikoli, magu reality emisija, zatim sledi sloj parodije našeg medijskog sveta u kom se ismevaju ličnosti u rasponu od Željka Mitrovića i Peconija do Goše Stamenkovića, same emisije, i kriminalno podzemlje koje koketira sa svim tim a koje je dato u maniru rediteljevih krimi-komedija.
Ono što se međutim ispostavlja kao drugi ključni problem pored neuspelog pokušaja da se prožme nespojivo jeste sam svet koji Debeli osuđuje i satirično obrađuje. Naime, svet realityja i tabloida prikazan je kao jedna aktivno dijabolična Sodoma i Gomora u kojoj se ljudi ponižavaju sistematski i studiozno. Ali, zapravo, čak i ako to možda jeste tačno u polazu, nije tačno u rezultatu. Naime, svi ti high concepti raznih reality emisija kod nas na kraju, izuzev par ektresmnih slučajeva poput TRENUTKA ISTINE gde je high concept zaista i pružioo dijabolične rezultate, na kraju sve pretvaraju u dosadne shouting matcheve pet i po istih osoba koje idu iz emisije u emisiju. Debeli prikazuje junake koji smišljaju sve luđe reality formate ali istina je da zapravo svake sezone po nekoliko takvih biva najavljeno i da nijedan ne zaživi, a ostaju ti već opisani shouting matchevi koji su potpuno nevezani za pravila, scenografije i sl. Dakle, reality koncept i cela ta subkultura su zapravo u žešćoj defanzivi. U tom smislu, ideja da će eto kao neko poginuti zarad televizijske zabave je u suštini ekstremno retro i maltene više ima mesta u sedamdesetim u Americi nego dvehiljaditih u Srbiji.
Dok marketinška kampanja forsira PATULJKE SA NASLOVNIH STRANA kao pučku zabavu, rekao bih da autorova namera uopšte nije bila takva. Tehnički nemar svakako govori da je pučka komedija ovde format ali PATULJCI SA NASLOVNIH STRANA jesu duboko autorski film, sa dosta jakom mizantropskom crtom u čemu bih ga pre grupisao recimo uz ATOMSKI ZDESNA nego uz STADO. U domenu filmova koji govore o aktuelnoj medijskoj sceni PATULJCI su svakako autorskiji i samim tim zanimljiviji od STADA ali čini mi se da još uvek treba da se desi film koji će da dopre do suštine problema našeg showbiza.
Hm, dakle, očekivano. Debeli, čini mi se, ima problem sa dužom formom gde treba da ponudi tematsku i izražajnu zaokruženost. Opet, intrigira me da ovo pogledam zbog tog haj konsept pristupa reality programu koji, očigledno, ne korespondira sa realnošću ali bi mi mogao biti zanimljiv kod njega.
Film je undersold u trejlerima kao neka pučka zajebancija što definitivno nije bila autorska namera. E sad, po meni da bi se plasirao taj nivo ogorčenosti i mizantropije mora da se snimi za klasu bolji film. Ali, da, za forenzičare poput nas, nije nezanimljivo ostvarenje...
MOM AND DAD je povratnički film Briana Taylora. U ovom trenutku on radi seriju HAPPY koja je verovatno najsnažnije novo televizijsko ostvarenje 2017. godine, i ovaj film izlazi uporedo sa serijom, da dodatno ojača naše žaljenje zbog godina što su prošle uzalud. Kao i Neveldine, i Taylor u svom solo prvencu bira horor ali za razliku od svog nekadašnjeg saigrača generalno ostaje veran rukopisu iz CRANKa i GAMERa. Dakle, tu su ekstremni uglovi snimanja, agresivni rezovi, razne digresije, crni humor, nasilje, ludilo i pizdarije raznih vrsta.
Za razliku od GAMERa i CRANKa koji su kao sandbox uzimali čitav grad, MOM AND DAD se prevashodno dešava u kući u kojoj Nicolas Cage i Selma Blair polude i odluče da pobiju svoju decu. Epidemija ludila u kome roditelji žele da pobiju svoju decu prikazana je efektno i na vrlo sugsetivan način uprkos evidentno skromnom budžetu sa kojim je ovaj film sniman. Taylor vešto kombinuje nekoliko incidenata van kuće, jedan veći set-piece u školi i uključenja preko medija.
Međutim, ono što je zanimljivo kod Taylora jeste jedna specifična dimenzija u tretmanu tog ludila. Iako je bolest koja napadne ljude tretirana sui generis, on ipak nmalazi psihološki mehanizam koji budi ta bolest a tio je sećanje roditelja na život koji su "žrtvovali zbog dece". To je svakako mimo Taylorovog snažnog rediteljskog rukopisa zapravo verovatno ključni element po kome će se ovaj film izdvojiti jer pokušava da psihološki objasni izbijanje jedne groteskne kolektivne psihoze koja bi u svakom drugom filmu ostala neobjašnjena.
U određenom smislu, MOM AND DAD je sličan MAYHEMu u kome bolest samo dovodi do gubitka inhibicija, dočim ovde biva pojačana jedna snažna neuroza prisutna među roditeljima. Taylorov pogled na stvar je u tom smislu crnohumoran, ali i pesimističan u odnosu na sagledavanje međuljudskih odnosa.
MOM AND DAD je snima Tobe Hooperov veteran Daniel Pearl koji je potpisao izvorni TEXAS CHAINSAW. Ovde kod Taylora primoran je da snima kao mladić i on to i radi. U pogledu vizuelnog ekscesa, MOM AND DAD je nepogrešivo delo Briana Taylora, tu nema nikakvih dilema i po tom horor-komičnom štihu spada u istu grupu sa McGjevim THE BABYSITTERom.
Cage je maksimalno iskorišćen i odvrnut je na desetku a Lance Henriksen ima ljupku epizodu. Taylorov film je prava potvrda da profilisan i talentovan autor može da napravi mnogo sa ekipom koja je nažalost uspela da se ofuca u neinspirisanim projektima i da ih reinventuje baš unutar forme koja obeležava njihov sunovrat.
MOM AND DAD i HAPPY! su znak da je Taylor i samostalno spreman za velika dela. Nadam se da će ona uskoro i uslediti.
* * * 1/2 / * * * *
Koliko shvatam, film rijalitije shvata bukvalno, a ne nešto suštinski namješteno, kao američko rvanje?
Jer onda ne shvata osnovnu stvar o rijalitijima.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Kayfabe (https://en.m.wikipedia.org/wiki/Kayfabe)
Moram priznati da sam se slatko nasmijao na ovo Debeli
kako ono reče Njegoš jednom o majmunu i zrcalu :D
KOHBEPT Vladimira Markova je ruski horor koji pokušava da pomeđa mistiku nekog dnevnog prokletstva sa doživljajima savremenog kurira jedne građevinske firme u Moskvi. Nažalost, Mnarkovljev film ni u jednom trenutku zaista ne počne niti generiše bilo kakvu autentičnu opasnost za glavnog junaka te do kraja ostaje više kao ilustracija jednog potencijalnog horor zapleta koji čeka da se tek ozbiljno dramatizuje nego razrađen punokrvan film.
Quote from: Pizzobatto on 20-01-2018, 16:15:39
Koliko shvatam, film rijalitije shvata bukvalno, a ne nešto suštinski namješteno, kao američko rvanje?
Jer onda ne shvata osnovnu stvar o rijalitijima.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Kayfabe (https://en.m.wikipedia.org/wiki/Kayfabe)
pa pazi, film ne ulazi u suštinu rijaliti kompeticije jer zapravo na nivou mehanizma razlaže samo jedan talent show ali tretira ih kao high concet u kome je ishod unapred determinisan, u onoj meri kojom se njima bavi...
FINAL PORTRAIT Stanleya Tuccija je crtica iz života čuvenog švajcarskog umetnika Alberta Giacomettija, adaptirana iz zapisa Jamesa Lorda, čuvenog biografa velikih umetnika. Armie Hammer igra Lorda i na neki način time nastavlja svoj dirkdigglerovski redemption ali što je još zanimljivije sličan je imaginarij kao u CALL ME BY YOUR NAME, s tim što ovde junak ne dobiaj priliku da ispolji svoju seksualnost. Naime, Lord je bio homoseksualac ali su doživljaju sa Giacomettijem bili lišeni seksualne interakcije između njih dvojice. Međutim, ako je CALL ME BY YOUR NAME bio jedna infantilizovana slika intelektualnih krugova onda je FINAL PORTRAIT ista takva, pojednostavljena slika umetničke genijalnosti gde je umetnik naravno nesigurni, razbarušeni, poptuno rasejani genije koji je poštuje rokove i uništava svoja dela kojima hronično nije zadovoljan.
Stanley Tucci je okupio odličnu ekipu. Armie Hammer ima funkciju straight mana (pun intended), Geoffrey Rush igra Giacomettija, i film je smešten u krajnje kamerne okolnosti, pa po mnogo čemu podseća na neki prilično sterilan biografski televizijski film. To samo po sebi nije ništa loše, i da je ovo neka BBC produkcija, bila bi na nivou njihovog proseka. Ipak, čini mi se da je Tucci želeo da snimi film, a u toj areni FINAL PORTRAIT nema šta da pokaže.
* * / * * * *
Pogledao sam TRAGEDY GIRLS Tylera McIntyrea. Ovo je bila žestoko hajpovana slasher komedija koja je najavljivana kao mešavina SCREAMa i HEATHERS međutim, jedino što možemo da zaključimo jeste da je ovo jedna inferiorna kopija ta dva klasika. Međutim, čak i kao kopija TRAGEDY GIRLS je mogao biti bolji film. Naime, osnovni problem je u tome što u ovom filmu nema simpatičnih junaka. Naslovne junakinje su površne i u tome antipatične, a njihov obračun sa okolinom nije ciničan, nije čak ni sociopatski, on je potpuno besmislen, a njihova agenda, osim neke najšire ideje šta one hoće nije bogznakako ni razjašnjena.
McIntyre pokušava da snimi atraktivan film na skromnom budžetu i TRAGEDY GIRLS uspeva da bude šaren ali nema tu nekih bravura sekvenci koje mogu da prenebregnu nedoroečenost i derivativnost inicijalnog koncepta i predloška. Na kraju krajeva, najbolje što se može reći za ovaj film jeste da je dobro što je pokušano nešto drugačije. Problem je u tome što to "drugačije" zapravo je odavno svojevrsni standard.
* * / * * * *
THE SQUARE Rubena Ostlunda je film koji bi bio simpatičan da je trajao sat i po vremena. U Ostludnovom duhu ovo je jedna blago apsurdna komedija sa skandinavskim humorom koji nije previše smešan, oslonjen je na paradoks, osećaj neprijatnosti, ismevanje problema junaka u pogledu socijalne imaginacije. Međutim, film traje dva i po sata i ima rediteljski postupak koji u toj formi naprosto nije održiv. Film pokušava da ismeje svet savremene umetnosti, i odvojenost ljudi iz tih najviših ešelona kulture od života u nižim slojevima, i u svakodnevici sa kojom se susreću samo onda kada je tematizuju.
Za razliku od FORCE MAJEURE koji sam istinski teško razumeo a i to što sam razumeo nije bilo bog zna šta, ovde su stvari jasnije i čitljivije i sve to, iako nije ništa naročito, u određenoj razumnoj dozi može da postoji. Međutim, dvoipočasovno trajanje je odluka koja je ovaj film učinila teško gledljivim, jednim delom i zbog krajnje teatralnog postupka u mizanscenu i odlukom da se film mahom radi u kadar-sekvencama, delom i zbog toga što inače zanimljive lokacije i glumci prosto nisu filmični za to trajanje. Pa ipak na kraju, ostaje pitanje da li je ova odluka bila baš takvo autorsko samoubistvo kako ja mislim jer možda baš zbog tog ekscesa ovaj film može da se danas pohvali kanskom Zlatnom palmom. I možda baš zato što nije umeren danas biva tretiran kao velika umetnost.
* * / * * * *
A FUTILE AND STUPID GESTURE Davida Waina je biopic o Douglasu Kenneyu, čoveku koji je osnovao National Lampoon magazin i na kraju čak doveo i do revolucije u domenu filmske komedije proizvevši ANIMAL HOUSE, u pomogavši razvoj karijere čitavom nizu ključnih komičara iz sedamdesetih i osamdesetih koji su krenuli kod njega a onda se dodatno afirmisali kroz SATURDAY NIGHT LIVE. Kenney je u svemu tome bio bitna gonzo figura, pokretač i vizionar.
Nemoguće je snimiti nezanimljvi film o ovoj temi, tako da je i Wainov film interesantan a u podeli je skupljena odlična ekipa sa imenima kao što su Domnhall Gleeson i Emmy Rossum, a Will Forte je vrlo sličan po izgledu i intenzitetu samom Kenneyu. Ipak, ukupno uzev, celokupann ugođaj je ipak bliži televizijskom biopicu nego bioskopskom fllmu a sve je na kraju završilo na Netflixu.
Wain pokušava u svemu tome da napravi i neki meta-ugođaj u kome pokušava da bude duhovit, subverzivan, parodičan prema formi, kao što je uostalom bio i sam Kenney. Međutim, svi njegovi zahvati tog tipa su nažalost generic, potpuno očekivani i nisu ni približno sveži i subverzivni kao Kenneyev rad.
Ipak, sve u svemu, za one koje zanima istorija američke komedije i filma, ovaj film svakako ima šta da ponudi.
* * 1/2 / * * * *
dupli post
24 HOURS TO LIVE u režiji nekadašnjeg kaskadera Briana Smrza je kod nas išao u bioskope ali je u Americi završio kao DTV. Reč je o filmu koji je evidentno proifisan za bioskope što deluje prilično neverovatno ako imamo u vidu da je praktično reč o rip-offu premise filma 3 DAYS TO KILL, koja je onda realizovana pod naslovom 24 HOURS TO LIVE. Sličnost naslova sugetiše kao da je reč o Asylum knock-offu ili barem delu iste franšize, ali ne ovde imamo posla sa filmom koji je snimio neki potpuno drugi studio i producent.
Ethan Hawke igra junaka iz naslovne situacije i pokušava da se nekako nametne kao da je u TAKENovskom điru ali nažalost, propast tog junaka, oličena u ličnoj tragediji i alkoholizmu deluje generic i kao nešto što Hawke očajnički pokušava da glumački prevaziđe u odnosu na klišee iz scenarija. Dramske scene u ovom filmu su stoga prevashodno karakteristične po tome što Hawke nekako pokušava da se trudi više nego što je neophodno.
Međutim, ono kada film živne je akcija i tu Smrz pokazuje zašto je doveden. Britanski televizijski veteran Ben Nott nudi dosta dobar doprinos u scenama akcije koje su energične i vešto realizovane u jednom pokušaju da se na B-nivou ponove neke stvari koje je Espinosa radio u SAFE HOUSEu recimo.
I u tom pogledu, 24 HOURS TO LIVE definitivno ima mesto među jardkor ljubiteljima akcionog filma. Međutim, ono što je Hawke pokušao a to je karakterni crossover definivitno nije postignuto.
* * / * * * *
New 'Passion of the Christ' will be 'the biggest film in history,' Jim Caviezel promises (https://www.usatoday.com/story/life/movies/2018/01/29/jim-caviezel-jesus-christ-passion-sequel/1074871001/?utm_source=feedblitz&utm_medium=FeedBlitzRss&utm_campaign=usatoday-lifetopstories)
BARBARIANS AT THE GATE Glenna Jordana je HBO televizijski film iz 1993. godine, nastao u periodu kada je HBO polako profilisao svoju dramsku produkciju i između ostalog stavljao veliki akcenat na formu televizijskog filma. Ovo je istinita priča i svojevrsna preteča WOLF OF WALL STREETa. Headliner je legendarni James Garner koji je ostavio dubok trag u ranim danima HBO produkcije.
Ovo je istinita priča o preprodaji velike duvanske kompanije u kojoj je trgovina toliko zahuktala da je cena kompanije bila višestruko preuveličana a na kraju su oni koji su osmislili prodaju bili ti koji će opstati kratkih rukava. Osnovna tema filma je razotkrivanje kako je na kraju u Americi sama firma počela da se tretira kao roba i kako su finansijske špekulacije daleko nadišle realnu ekonomiju.
Jordanov film prikazuje svet bogataša, menadžera i finansijskih magnata koji su praktično izgubili dodir sa realnošću i koji licitiraju milijardama dolara, delom kako bi postigli poslovni cilj a jednim delom i radi vlastite sujete. U tom pogledu BARBARIANS AT HE GATE vrlo rano donosi svoju poentu i ne produbljuje je previše, izuzev što sa dozom dramske ironije prati priču o prodaji kompanije Nabisco do kraja.
Scorseseov film je ponudio višeslojniju sliku ove epohe i sličnih događaja ali ako imamo u vidu kada je BARBARIANS AT THE GATE snimljen, ovo je fina preteča tog filma, i još jedna izvanredna i značajna pozna Garnerova rola.
DRUŽINICA Jana Cvitkovića je nažalost jedan od onih filmova koji pokazuju potpuni sunovrat reditelja koji ga potpisuje. Cvitković je dosta lutao u svojoj karijeri, od početkog uspeha u Veneciji sa filmom KRUH IN MLEKO. Uprkos tome što je meni sve to što je radio smrdelo na žestoku konvencionalnost, pa i amateriam, Cvitkovič je izgradio imidž svojevrsnog mavericka slovenačkog filma i stekao čak i nekakvu reputaciju.
Ukoliko je ŠIŠKA DELUXE kao nekakva bizarna džanki komedija, i to džanki po rasturenosti i nefunkcionisanju a ne po maštovitosti i šarmu, onda je DRUŽINICA maltene parodija problemska melodrame s tim što ne izgleda kao da se reditelj šali.
Čak naprotiv, Cvitkovič deluje smrtno ozbiljan u svom prikazu finansijskog sunovrata jedne porodice koji se desi na apsurdno brz i potpuno neuverljiv način, bez doticanja mase mogućih načina kako da se taj sunovrat zaustavi.
Čak i da je DRUŽINICA parodija problemske melodrame, ona na funkcioniše jer one su retko kada ovako stupidne. Međutim, pošto bih rekao da nije reč o parodiji, pre je reč o ostvarenju koje izaziva sažaljenje jer je stadijum u kome neko snimi ovako nešto zaista duboka kriza, autorska i ljudska.
Ponekad u želji da objasnim sagovorniku koliko je neki strani, naročito američki film slab kažem "Izgleda kao srpski film..." Ali šta da radimo kada neko snimi američki film koji zbilja izgleda kao srpski film?
To se desilo na televizijskom filmu MY DAUGHTER IS MISSING Tamar Halpern koji je snimljen u Beogradu a u Beogradu se i dešava. MY DAUGHTER IS MISSING izgleda kao studentski film snimljen pre petnaest godina što je inače apsurdno ako imamo u vidu da je isti direktor fotografije snimao jedan studentski film Momira Miloševića koji je bolje izgledao nego ovaj dugoemtražni televizijski rad. Da apsurd bude veći, ovaj televizijski film je emitovan n Lifetimeu, kanalu koji nije poznat po nekom visokom kvalitetu ali opet pa drži nekakav nivo.
Izuzev Jovane Stojiljković i jedva četiri strana glumca u glavnim ulogama, ostale likove igra B-glumačka ekipa čak i za srpske standarde. U odnosu na ovaj televizijski film srpske serije deluju kao Scorsese, naročito one bolje kao UBICE MOG OCAl. Ali, čak i Radoš Bajić izgleda kudikamo bolje.
MY DAUGHTER IS MISSING je koncept koji obećava. Priča koja se snima u Srbiji, dešava u Srbiji, ima priču koja dozvoljava da se uposle naši glumci. Nažalost, problem je u tome što takvi filmovi ne treba ovako da se rade.
NIje Srbija prva zemlja u kojoj su se radili ovakvi filmovi. Ali sada, u vremenu digitalne fotografije i opšteg pojednostavljivanja i pojeftinjenja realizacije javlja se rizik da se umesto "zdravog" povećanja production valuea snimanjem u zemlji gde dolar vredi više, dobije nešto što je bitno ispod bilo kog standarda.
EGZORCIZAM Dalibora Matanića je film koji pripada žanru strave i užasa s tim što je u njemu Matanić tradicionalno jači u domenu užasa nego strave. Osnovni užas u ovom filmu je scenario koji je evidentna adaptacija nekakvog pozorišnog komada, koji je opet pa na nivou studentskog rada, i to vežbe jednočinke.
EGZORCIZAM je film o televizijskoj ekipi sa nekakve konzervativne mreže koja dolazi da snima egzorcizam u pratnji psihijatrice koja smatra da je isterivanje demona zapravo samo neuk pokušaj lečenja psihički obolele osobe. Na licu mesta se međutim ispostavlja da stvari nisu tako jednostavno i da će svi zajedno biti žrtve jednog demona, a to je demon svačije pojedinačne krivice za ponešto u životu.
EGZORCIZAM evidentno nije pravljen kao nekakav generic horor i očigledna je Matanićeva potreba da bude rediteljski bezobrazan - odnosno da pakuje jednu polemičku dramu u formu ortodoksnog horor filma prilično modernog izraza, ali istovremeno i da "produbi" moderni horor ozbiljnom pričom.
Problem nastaje u tome što je priča na nivou studentske jednočinke i što se u pogledu poimanja sveta Matanić vraća na nivo FINIH MRTVIH DJEVOJAKA, dakle ovo je pretenciozni pokušaj društvene kritike date kroz jednu priglupu intelektualističku vizuru. Matanićevi junaci su plakatski a njihovi gresi iz prošlosti su stupidni kliše do tačke da je to pomalo uvredljivo za odraslog čoveka.
E sad, kad je reč o "modernom hororu", tu je ovaj film više hrabar nego uspešan. Naime, EGZORICZAM ne pokušava da se pravi da je horor a u stvari je nekakav atmosferični art. Da, ovde ima sekvenci koje pokušavaju da se nadovežu na found footage i taj tip ripper sekvneci, kao i na klasične situacije iz egzorcističkih filmova. Matanić se ne krije iza "umetnosti", iza Romana Polanskog i sličnih velikana art housea koji su obeležili istoriju žanra. Ovaj film kada krene da bude horor, to zaista i jeste, i to na liniji nekih stvari viđenih u RECu i sličnim delima.
U tom pogledu, Matanićev film je korektan, ne možemo reći da je on velemajstor žanra ali definitvno jeste dovoljno hrabar da se lati nekih stilema koje su donedavno bile baš aktuelne u horor žanru. Naravno, REC više nije all the rage, ali to je problem reditelja koji prate trendova u našem regionu, tradicionalno dosta kasne. No, hrabrtrost jednog mejnstrim reditelja sa kanskom nagradom da uzme da radi nešto što je obrni-okreni horor vredna je hvale.
* * / * * * *
DEATH RACE 2050 G.J. Echternkampa je povratak cormanovskim korenima serijala. Otud se 2050 unutar "kontinuiteta" rebootovanog serijala i posmatra kao sidequel. Naime, 2050 je mnogo više u duhu Bartelovog originala. Reč je o prevashodno o satiri koja je izašla upakovana u DTV ruho akcionog serijama. Otud Echternkampov film ni ne pretenduje da bude akcija, ovo je campy low budget satira koja napada sve aktuelne teme. Ismeva se Trump, Bible Belt, reality emisije. U tom smislu, nije ovo ništa novo ali je barem respektabilno što je ovakva devijacija dopuštena unutar jednog ortodoksnog DTV serijala, jer to i jeste Cormanov duh, i prvi film je bio baš takav.
Ponovo naravno, imamo taj rizik od javašluka proisteklog iz napretka tehnologije. 2050 je tehnički namerno nemaran ali povremeno ume da zadeluje bezveze. Ono što na kraju možemo zaključiti o simpatičnom Echternkampovom filmu jeste da su njegovi kvaliteti pre svega konceptualni, mnogo više nego suštinski. No, i to treba nagraditi.
* * / * * * *
Krenula na turskoj televiziji serija ALIJA, nažalost prva epizoda je već na YT ali bez titla... Samo me izaziva...
SCORCHED EARTH Petera Howitta je postapokaliptični vestern koji je pretendovao na nešto više od DTV sudbine ali nažalost plašim se da je ova sudbina bila neizbežna. Howitt je reditelj koji je imao period rada za Working Title, imao je čak i filmove koji su stekli kultni status u Srbiji, kao što je SLIDING DOORS, ali je na kraju završio kao svaštar. Gina Carano je kastovana nasuprot Johna Hannaha, što pokazuje da je SCORCHED EARTH imao veće ambicije. Nažalost, osnovni problem filma je što mu se priča nemoćno vrti u krug, a karakteri pretenduju da budu ikonični ali naprosto nisu. Film istovremeno ima nedostatak efektne priče i višek zapleta bez ikakvog payoffa. Iako je film u osnovi jednostavan, i bavi se žanrovskim obrascima koji su pitki, jako teško održava pažnju. Takve greške ne bi trebalo da su svojstvene Howittu, međutim, eto upravo je "ozbiljan reditelj" podbacio u tim fundamentalnim elementima.
Howitt nije specijalista za akciju, pa samim tim akcija ovde nije naročito uspela i više deluje kao neki neinspirisani second unit nego autorski rad. Sa zvezdom kao što je Gina Carano, upravo je akcija mogla biti adut ali nažalost ostali smo uskraćeni za ono čemu smo se nadali...
MARJORIE PRIME Michaela Almereyde je ekranizacija pozorišnog komada Jordana Harrisona. Nažalost, škripa pozorišnih dasaka je baš jaka u ovom filmu i načelno zanimljiva ideja sećanja prelomljena kroz prizmu fantastike i veštačke inteligencije, na kraju se svodi na kamernu raspričanu polemičku melodramu u kojoj nema filma. Almereyda je poznat po svom čestom tretmanu "pozorišnih" tekstova kao i tema iz psihologije, dakle ovaj materijal bi trebalo da mu bude jača strana, međutim uprkos tome što je okupio Jona Hamma, Tima Robbinsa i Geenu Davis, ne uspeva da sve to pretvori u zanimljiv film.
* 1/2 / * * * *
МАРШРУТ ПОСТРОЕН Оlega Asadulina je ruski horor koji je distribuirao Fox u Rusiji a nastao je u pokušaju da se napravi lokalna varijatna Blumhouse high concept filma. U tom pogledu, МАРШРУТ ПОСТРОЕН je dosledno izveden i ima koncept koji nije inovativan ali u načelu bi mogao biti funkcionalan da je realizovan sa više mašte. Junaci su kupili SUV koji je pripadao počiniocu gnusnog zločina i taj SUV je očigledno proklet. To prokletstvo dobija razne manifestacije i one se samo gomilaju a sve do samog finiša, paradoksalno, nijedna od njih nema nikakve posledice na kontinuitet radnje. Junaci idu od set-piecea do set-piecea i koliko god da je svaki šokantan i napet za njih (zapravo pre za njih, nego za publiku) sve to kao nema neke posledice na razvoj junaka sve do neumitnog kraja kad se otprilike dese stvari usled kojih se film završi.
Asadulina znam po filmu FOBOS koji je takođe imao solidan koncept ali sa njim na kraju ništa nije uradio. I to je manje više bilo i sa МАРШРУТ ПОСТРОЕН koji je glossy slikan, sa lepim ljudima i zanimljivim lokacijama ali nekog pravog suspensea tu nema, pa onda na kraju i tehnička veština sa kojom se sve izvodi ostaje krajnje upitna.
Ne mogu da kažem da mi je smetala "internacionalnost" premise jer je ovo film koji bi mogao da se dešava bilo gde, pa zašto ne bi i u Rusiji. Problem je u tome što kada se reditelj opredeli za takav pristup onda mora da bude mnogo bolji od američkog proseka da bi se iole nametnuo a ovaj film nema taj nivo.
* 1/2 / * * * *
U Dizniju poludjeli:
The showrunners behind 'Game of Thrones' have signed on to write some 'Star Wars' movies (https://techcrunch.com/2018/02/06/game-of-star-wars/)
A ima i ovo:
'Black Panther' gets 100 percent approval rate on Rotten Tomatoes (https://www.yahoo.com/entertainment/black-panther-gets-superhero-reception-critics-002021089--finance.html)
https://youtu.be/xZNBFcwd7zc (https://youtu.be/xZNBFcwd7zc)
Domino se vidi na ukupno jedan sekund ali to je veličanstven jedan sekund!!!!!!!!!
THE CLOVERFIELD PARADOX Juliusa Onaha je još jedan realizovan scenario Orena Uziela u kome ovaj scenrista smišlja high concept a onda sa njim ne zna šta da radi. Netflix je platio 50 miliona Paramountu da im uzme ovaj film i rekao bih da je Paramount tu napravio posao jer bi THE CLOVERFIELD PARADOX po mnogo osnova zaista zalutao u bioskop.
Iz današnje vizure deluje apsurdno strah Paramounta da bi THE CLOVERFIELD PARADOX imao tešku konkurenciju u LIFEu Daniela Espinose jer je Espinosa doktor Daniel za ovo nedostižan nivo kinematografije. Dok je LIFE crossover ALIENa i GRAVITYja, THE CLOVERFIELD PARADOX je na nivou televizijskog filma iz STAR TREK univerzuma u kome Uziel ubacuje gomilu zamisli i nijednu ne uspeva da kapitalizuje. Tu su i klaustrofobični horor, i paranoja koja se useljava u posadu, i triler o tome ko će da nastrada, i multiverzumi i još trista čuda, a na kraju je sve to jedno veliko ništa koje barem delimično uspeva da objasni odakle dolazi monstrum iz CLOVERFIELDa, kao da to nekoga zanima.
CLOVERFIELD kao serijal nema mnogo smisla iako je zanimljiva ideja tih sidequela u kojima se okolnosti tog događaja koriste za različite žanrovske egzibicije. I onda i ta mogućnost da na bazi CLOVERFIELDa piggybackuju do nekog uspeha. Međutim, kvalitet tih naslova nije bio naročito visok a plašim se da posle ovakvog dumpovanja drugog sidequela možda više ni nema života u toj franšizi.
Onahova režija je rutinska ali je imao glumačku podelu za nešto dobro pa je šteta što to nije iskoristio. Space-set žanrovskog sadžraja nikada dosta, pa i ovo može da se pogleda, ali nažalost nije dobro.
* 1/2 / * * * *
Majkl Bej će možda režirati Lobo:
https://www.cbr.com/michael-bay-lobo-movie-dc/
Bay koji radi Lobo je prilično jak proposal. Brian Taylor bi bio super opcija takođe, premda ne znam da li je u vreme JONAH HEXa poremećen odnos DCa s njim...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Koliko je ovo epic diskusija, Lazanski u Severnoj Koreji -
Ове године навршава се тачно 70 година откако су СФРЈ и Демократска Народна Република Кореја, односно Северна Кореја, успоставиле пуне дипломатске односе. У Пјонгјангу, у Министарству спољних послова, високопозиционирани друг, који је желео да остане анониман, упитао ме је хоће ли барем бити размењене међусобне поруке честитања. Нисам знао шта да кажем високопозиционираном другу из Министарства спољних послова.
– Знате, ми високо ценимо Србију, схватамо вашу позицију и ми вас подржавамо у свему. И око Косова у УН и око Косова у Унеску. Увек гласамо за Србију, имате увек наш глас, али нас боли то што сте ви почели да у УН гласате против нас када су у питању резолуције УН о људским правима у нашој земљи. Пре седам година нисте гласали против нас, сада јесте. Зар нисте могли барем да изађете из сале када се гласа против нас? Видите, ми нисмо изашли из сале када се гласало о уласку Косова у Унеско, ми смо гласали против Косова.
Покушао сам да објасним да наш глас за Северну Кореју ионако не би променио резултат гласања, а ми бисмо од стране Запада вероватно имали штету.
– То је ствар принципа, у односима између држава обично треба да влада реципроцитет. Косово није ушло у Унеско захваљујући гласовима три земље. Једна је, наравно, Србија, друга је Северна Кореја, а трећа је Сирија.
Било ми је неугодно, али високопозиционирани друг кренуо је са другим и лакшим темама. Мало о медијима, посебно о телевизији. Северна Кореја има пет канала државне телевизије.
– Да ли код вас, на телевизији, имате ријалити емисије? – упитао сам друга са највећом значком.
– Не, наша телевизија прави програм за нормалне људе.
MY FRIEND DAHMER Marca Meyersa je ekranizacija grafičke novele o srednjoškolskim danima jednog od najozloglašenijih američkih serijskih ubica. Film se ne bavi njegovim ubistvima, odnosno zakljulčuje se situacijom koja će dovesti do prvog ubistva, i od njegovih kasnijih ekscesa vidi se samo to da voli da mu se ljubavnici ne pomeraju.
Nažalost, MY FRIEND DAHMER ne deluje kao naročito personalizovana priča o mladićiu iz kog će izrasti Jeffrey Dahmer. Štaviše, meni je MY FRIEND DAHMER delovao ikao još jedan indie film o quirky odrastanju nekog misfita, i da je neko stavio naslov MY FRIEND COBAIN ili MY FRIEND MUSK, verovartno bih prihvatio isti ovakav film. Dakle, Meyers pokušava da nam predstavi Dahmera kao nekoga ko je možda mogao biti običan mlad čovek, ali nije, ko je mogao postati građanin a ne psihopata ali nije. Međutim, u svemu tome, nažalost, ne vidim ništa novo ili autentuično kao uvid.
Štaviše, loši porodični odnosi, problemi sa roditeljima, neuklapanje u zajednicu, nisu bili preterano drastični kako pokazuje ovaj film, čak naprotiv. Rekao bih da je Dahmerova okolina bila vrlo senzibilizirana za njegove idiosinkrazije i da su ga tretirali čak i bolje nego što je njegovo besmisleno ponašanje zasluživalo.
U tom pogledu Meyers je snimio film koji na neki način, pokušava da pronikne u patologiju i da prepozna njene korene, ali nažalost njih nema, odnosno njegova patologija je upravo to - patologija, nije ga niko naveo da prezupči i postane to što je na kraju postao. Ipak, čini se da MY FRIEND DAHMER ne želi da se pomiri sa tako "jednostavnom slikom" situacije.
Glumačka ekipa se maksimalno trudi da oživi ove likove, mada ne u meri koliko su mistifikovali u raznim medijskim nastupima tokom promocije filma. Meyersova rediteljska egzekucija je korektna, u ravni solidnog indie dometa.
* * / * * * *
BECOMING CARY GRANT je Showtimeov dokumentarac o Cary Grantu koji je išao na filmskim fgestivalima ali je obrni-okreni ipak više reč o televizijskoj emisiji nego o punokrvnom filmu. Naravno, reditelj Mark Kidel je imao priliku da pravi film o jednom od najvećih holivudskih starova, o čoveku koji je bio ideal za jednu vrstu filmske glume i bila mu je dostupna izuzetna arhiva, ali na kraju krajeva nije uspeo da se mnogo izdigne iznad naivne i tabloidne percepcije Cary Granta.
O odnosu Archibalda Leacha i Caryja Granta pokušava da napravi neku mistifikaciju ali od toga ne biva ništa naročito. Predugo je Cary Grant bio Archie Leach da bi sada zaista to morao ili uopšte morao da zakopa bilo gde. Zatim, pitanje njegove seksualnosti, Kidel ne nudi nikakav odgovor, nudi samo pitanje a kao argumet postavlja hnačin na koji je Hawks tretirao Granta, čak ne ulazi ni u neke od fakata o zajedničkom bachelor padu sa Randolph Scottom i drugim "Hollywood Babylon" pričama. Konačno, naivan psihoanalitički odnos prema majci i tobožnje objašnjenje usled kog straha se Grant više puta ženio, opet zanemaruje neke dobro poznate činjenica, razmišljanja iz štampe onog vremena, a na kraju dolazi do usiljenog i banalnog zaključka.
Kidel pokušava da sve smesti u nekakav okvir. Jedno je Grantova LSD seansa tokom koje je uplivao u iracionalno, i gle čuda došao da savršeno objašnjive slike čiji se elementi lako i logično uklapaju. Drugo je postupak u kome koristi home videose koje je Grant sam snimao, i ilustruje svoje teze insertima iz filmova, kao da je Grant u doba studio-sistema, kada je igrao, mogao da na takav način ispoljava svoje iracionalne strahove i skrivene osobine.
Sve u svemu, i posle BECOMING CARY GRANT ovaj velikan ostaje jedna zdrava misterija a emisiju vredi pogledati jer i dalje nije smišljeno ništa bolje od gledanja sat i po čega god sa Cary Grantom.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 09-02-2018, 16:58:13
Koliko je ovo epic diskusija, Lazanski u Severnoj Koreji -
Da, ceo putopis je sjajan, vintage Lazanski na granici mašte, perverzno precizne informacije i diplomatskog zamagljivanja.
To što kod Kima nema Parova je veliki minus!
To što kod Kima nema Parova je veliki minus!
HEBECTA Svjatoslava Podgajevskog je jedan od onih horora koji se toliko izgube u vlastitoj priči da zaboprave da budu strašni a nažalost priča je ovde potentna jedino u slučaju da je snimljen uzbudljiv film sa dosta ripper sekvenci. Mađutim, ne, HEBECTA nam na početku iznosi premisu filma i ono što je pretnja a onda gledamo glavnu junakinju koju čeka ista ta sudbina kako je na kraju ta sudbina i sustigne. Nažalost, napetosti skoro i da nema a razrada priče naprosto nema nekog smisla u ovim okolnostima. Za film kao što je HEBECTA žanr se ispostavio i kao blagoslov i kao kletva, dakle film nije toliko loš ali ima premisu koja funkcioniše samo unutar žanra, a kao žanrovsko ostvarenje nije dovoljno dobar. Na kraju, HEBECTA je ipak promašaj...
* 1/2 / * * * *
Posle DAGONa Stuarta Gordona, Španija je ponovo pružila utiočište posrnulom horor autoru da snimi svoj comeback sa lovecraftovskim elementima. Doduše, Xavier Gens još nije u fazi za comeback jer on sa svojim polovičnim filmovima nije bog zna koliko daleko ni stigao ali COLD SKIN je njegov do sada najzaokruženiji film i ostvarenje posle kog zaslužuje onu pažnju koji je dobio posle svog celovečernjeg debija.
Gens je bio deo onog talasa francuskih horor reditelja koji su po prvi put istinski stavili ovu kinematografiju na horor mapu sveta. Međutim, on je ubrzo otišao put anglosaksonskih produkcija, okušao se i u pokušaju blokbastera i uprkos tome što ni u čemu nije bio neuspešan, nažalost nedostajalo je nešto po čemu bi se izdvojio i po čemu bi bio uspešan.
Paradoksalno, koliko god da je ima sreće kada mu je izašao film LES FRONTIERE(S) da nastupi unutar jednog šireg talasa, toliko COLD SKIN izlazi u nepovoljnom trenutku - naime, pojavio se na VODu baš u vreme kada je Del Tororv THE SHAPE OF WATER nominovan za silne oskare. Teme su slične, ovde opet imamo neku dinamiku između ljudi i humanoida iz mora.
Nazvati ovaj film lavkraftovskim u tom pogledu nije sasvim tačno. Biće iz mora jesu nešto što reprezentuje Drugo, emaniraju tu arhetipsku užasnutost nad nečim što je drugačije a opet vrlo blisko, i uznemirujuće slično, i nisu ni približno na liniji te egzistencijalne strave kojom se Lovecraft bavio. Dakle, more i bića iz mora su tu, tu je i užas. ali kontekst te strave je ipak drugačiji.
COLD SKIN je snimljen po romanu Alberta Sancheza Pinola, a vidim da je taj roman objavljen i kod nas. Više bih ga posmatrao na liniji Mathesovovog I AM LEGEND sa kojim čini mi se deli mnogo više suštinskih sličnosti. U tom pogledu, Gens ovde tretira dosta poznate i dosta ekranizovane okolnosti pa scenarista Jesus Olmo zaslužuje priznanje što film vrlo brzo cuts to the cahse i na ono što je u ovoj priči atraktivno, sveže i zanimljivo. A takvih stvari itekako ima.
COLD SKIN ne donosi samo jako dobre jump scareove, jako dobar suspense, već i dosta zanimljiv vizuelni koncept. sveden i efektan odnos među karakterima i fine doze dramske i svake druge ironije. Neke od stvari na kojima Del Toro kapitalizuje u THE SHAPE OF WATER ovde su date usput i vrlo zanimljivo, no da ne spoilujem dalje, ovaj film treba pogledati.
I AM LEGEND je stoga možda i doslovna mustra kojom se Sanchez Pinol vodio, s tim što u filmu imamo i alegorijski tretman Velikog Rata ali i romantičarskog pogleda na svet u kome junaci čak i bukvalno, fizički, beže od stvari koje ih tište i bole.
Ta potencijalna višeslojnost o psihološkim motivima unutar junaka na kraju dovode do možda i nekih od minimalnih ali ipak spornih nijansiranja u finalu filma. Međutim, to svakako ne remeti celinu, premda je ne obogaćuje na nivou na kome su autori mislili.
U opusu Xaviera Gensa, ovo je svakako daleo nabolji i najznačajniji film. On se nikada nije našao u opasnosti da prestane da snima ali iskreno voleo bih da mu ovaj naslov donese uspeh jer bi bilo lepo da nastavi kretanje ovom zrelom linijom i u ovako ambicionim produkcionim okvirima.
Proteklih godina, Španci prave sjajne stvari u domenu English-speaking horora i fantastike i moram priznati COLD SKIN je jedan od tih naslova. Paradoksalno, kod španskih producenata Gens je pokazao više nego kod francuskih ali i američkih.
* * * 1/2 / * * * *
EXCLUSIVE: Twentieth Century Fox has hired Brian Michael Bendis to develop a script for Deadpool helmer Tim Miller to direct. The movie is shrouded in secrecy, but I have confirmed it is a new feature that is set in the X-Men universe and it has a
Bendis is one of comic's most prolific writers. He created the Miles Morales character in the Ultimate Spider-Man comic and Jessica Jones, which became the basis for the streaming series. Bendis recently moved from Marvel to DC Comics, and this feature will be a return for Bendis to characters in the Marvel X-Men universe. JR Young is the exec for Fox.
Miller is currently in pre-production on the latest installment of the Terminator franchise for Paramount and Fox, with James Cameron godfathering the effort. This comes after the VFX wiz Miller's feature directing debut Deadpool grossed over $783M globally for Fox.
WME and Anonymous Content rep Miller, and Bendis is Circle of Confusion.
What could 143 refer to? No one at the studio is saying.
Sent from my iPhone using Tapatalk
SiREN Gregga Bishopa je niskobudžetni američki horor koji je dobacio do nesto šire DTV distribucije pre svega zahvaljujući smislu za humor i spremnosti kreativne ekipe da jednu relativno uobičajenu BORDELLO OF BLOOD premisu začini nekolikim prijatnim iznenađenjima. U pogledu realizacije Bishopov film nije perfektan, i pomalo je čak i ispod standarda savremenog horora, čak i onog koji je generic, izuzev u par scena kao što je set-piece u dineru u kome odlazi klasu iznad ostatka filma.
Međutim, SiREN je pošten low budget filmmaking koji koristi maksimalno svoje resurse u svakom pogledu i tu mu se može oprostiti određeni nedostatak "upeglanosti" u vizuelnom pogledu.
Film govori o momačkoj večeri koja polazi nizbrdo kada junaci odluče da odu u jednu underground javnu kuću gde se za neopisivo zadovoljstvo mora platiti neopisiva cena.
Premisa je viđena puno puta, ali Bishop sa saradnicima uspeva da je osveži i da od nje napravi sasvim solidan duhoviti B-film. Svakako da ću sa pažnjom gledati sledeće radove ove ekipe jer sam se posle ovog filma zainteresovao. Ponavljam, voleo bih da je ovo jedan od filmova koji čine "prosek" savremene horor ponude. Nažalost, koliko god on bio po sebi "prosek" u ovim okolnostima je natprosečan.
* * 1/2 / * * * *
ASSHOLES Petera Vacka je vanity rediteljski debi jednog od lepotana američkog indie filma. Počinje kao naizgled intirgantan mumblecore međutim onda prerasta u jednu orgiju apsurdnog neukusa i budalaštine koja ruku na srce možda i ima svoju ciljnu grupu, samo ja nisam njen deo. Film prosto u jednom trenutku iskače iz koloseka, to je momenat prizivanja demona i posle toga na kolosek ne uspeva da se vrati.
Kad je reč o preterivanju, u ovom filmu ga ima, ali nisam to prepoznao kao umetnički iskaz, mada neko verovatno hoće. Uostalom, koliko se sećam ovaj film je dobio neku nagradu na SXSW i među svojim producentima ima i Maxa Landisa.
Dakle, onih kojima se sviđa ovako nešto ima, pa verujem da oni mogu mnogo bolje da objasne šta je zamisao Vackovog celovečernjeg ostvarenja. Svakako daleko bolje nego ja...
LE REDOUTABLE Michela Hazanaviciusa je povratnički film za francuskog velemajstora u kom se on vraća onome što najbolje zna a to je preispitivanje filmskog stila. Birajući vrlo fokusiranu fazu Godardovog života, jedan brak i jedan vremenski period, od 1967. do 1969. godine, Hazanavicius obrađuje ključnu tačku njegovog života i rada a to je momenat kada odlučuje da se oprosti od onoga što ga je učinilo jednim od najvećih reditelja u istoriji filma i da svesno ode put marginalizacije.
Anne Wiazemsky je autor autiobiografske knjige na kojoj se Hazanavicizus bazira, no građa od Godardu i Anne Wiazemsky je naravno samo deo celine koja zanima ovog reditelja. Naime, njegov cilj je da krene od fakata, njihovog odnosa koji uokviruje fazu u političkom životu Francuske i Evrope, pa i sveta, i da kroz to napravi omaž Godardovom rediteljskom stilu, naročito onom segmentu koji ga je, kako rekoh, učinio jednim od najznačajnijih reditelja u istoriji.
I u tom pogledu Hazanavicius naravno briljira, i snima Godardov film o samom Godardu. Međutim, pored Hazanaviciusovog dara iza kamere, svemu tome doprinosi i Louis Garrel čiji je Godard pravi filmski heroj, pritom sa očuvanjem svih neuorza i nesigurnosti koje su činile ovog velikog autora u tom periodu. U tom pogledu, Hazanavicius uspeva da postigne ono što je činilo Godardove najbolje rane filmove a to je da pored ekscentričnog stila proizvede i istinskog heroja na ekranu.
LE REDOUTABLE je ljubavno pismo jednom periodu u istoriji filma, i u tom pogledu svakako da nosi snažan mejnstrim potencijal jer se ne obraća samo filmofilima već maltene kao udžbenik pokazuje šta je sve film mogao da bude u rukama autora kao što je Godard a to je već nešto sa čime treba da se upoznaju i usputni posetioci bioskopa.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 05-06-2017, 04:45:17
BAYWATCH Setha Gordona je otprilike ono što je i zaslužio svako ko je otišao u bioskop i dao pare da gleda bioskopsku varijantu poznate serije iz devedesetih. Dakle, film je glupost. Nažalost, u tome je vrlo pitom, mlak, suštinski nije preterano duhovit i ostaje prijatan zahvaljujući seriji gross out gegova koji mahom ne proističu iz cele ideje BAYWATCHa.
Seth Gordon je u filmu HORRIBLE BOSSES pokazao da itekako zna šta radi, i BAYWATCH je verovatno bio njegov pokušaj da "proširi svoje područje borbe" i na akcionu komediju. Nažalost, u ovom filmu on je podbacio na polju komedije, a akciju je samo načeo i nije se njome suštinski pozabavio iako je sa budžetom od 69 miliona dolara itekako imao kapacitete za tako nešto.
STARSKY & HUTCH Todda Phillipsa ostaje nedostižan uzorr na polju prekempiravanja relativno serioznih televizijskih izvornika. BAYWATCH nažalost nije dobacio ni blizu toga.
Šteta, iza kamere je bio potentan reditelj, na ekranu se pojavila odlična glumačka podela, međutim na kraju im scenario i režija nisu dali dovoljno materijala i dobar osnov koji bi opravdao ovakvu koncentraciju novca i kadrovskog kvaliteta.
* * / * * * *
Upravo pogledao na HBO-u. Meni su naravno kriterijumi bili preventivno spušteni tako da sam prilično uživao. Horrible Bosses je meni i inače besprekorno režiran serijal tako da sam se lako ubacio u dinamiku Baywatch. Problem je što film nema jasnu ideju o tome šta zapravo treba da bude i kome je namenjen. Što se tiče samog predloška, njegova obrada je parodična, ali film u ovome ne odlazi do neke mere koja bi se tumačila kao iskaz već se zadovoljava time da ono što je u startu bio visoki kemp samo pogura do linije apsurda i mami smeške publike pokazujući da uživa u gluposti.
S druge strane, većina humora počiva na gross out konceptima i, sad, ja sam svakako čovek koji se zakikoće svaki put kad čuje reč "kurac" a ova se reč čuje mnogo puta u filmu, a neki se kurčevi i vide, pipaju se, tema su diskusija i zapravo se ta akciona (i inkluzivna) buddy komedija koja bi trebalo da je ispod jedva nazire od poplave gross outa.
Tu negde film baš pokazuje da nije siguran koja mu je publika. Direktor fotografije i montažer misle da snimaju summer movie prepun plavog neba, sjajne površine okeana, savršenih preplanulih tela, pločica na stomaku i slou moušna, ali scenarista misli da radi garažni hardkor pa ne samo da se ovde psuje skoro kao da su osamdesete ponovo došle na red, nego, kako rekoh, ima eksplicitnih kadrova muških genitalija, muških genitalija zaglavljenih u ležaljci, povraćanja, muških genitalija dodirivanih u mrtvačnici, trupla iz kojih curi mast rastvorena u formaldehidu, tela sa ubodnim ranama i, u jednoj sceni, džibovanja kompletnog ljudskog tela.
Osećaj je kao da gledate epizodu Skubi dua u kojoj su mladi Sam Raimi, mladi Peter Jackson i Miroslav Lakobrija hajdžekovali montažnu sobu na jednu noć.
No, sve je to režirano veoma efikasno i Gordon obavlja hvale vredan posao sa glumcima koji su uhvaćeni na razmeđi parodije i ikoničnosti a nemaju ni prostora (ni znanja, da budemo iskreni) da se razigraju kao ekipa iz Horrible Bosses, tako da Johnsonova harizma radi solidan posao a Efronov pretty boy front biva iskorišćen do maksimuma (za zajebanciju, naravno, i Gordon uspeva da dokači i Top Gun, pa čak i Oficira i džentlmena relativno suptilnim referencama). Žene u filmu redom dobijaju empowered uloge mada je tim vidljivije da su muškarci parodirani a one postavljene na vrlo sejf pozicije, ali dobro, ipak je ovo Baywatch u kome Haselhof na kraju na blooper reelu pita da li pored Johnsona izgleda kao "tiny asshole". Šta bismo više smeli da očekujemo?
Čini mi se da ljudi tvrde da je Black Panther jedan od najboljih Marvelovih filmova prevashodno jer je ovo film koji, iako ima naglašenu naučnofantastičnu crtu u središtu zapleta, zapravo deluje kao da je najbliži "tlu" u odnosu na ono na šta nas je Marvel navikao. Ovde nema ni invazije iz svemira, ni interdimenzionih osvajanja, a ako postoji zavera da se pokori čitav svet ona je pomerena u drugi plan a u prvom je politički zaplet koji, zgodno, uspeva da se smesti u okvire jedne malo proširene porodice.
Naravno, Black Panther je pre svega vozilo kojim se (post)kolonijalni stereotipi o Africi izvrću naopačke i film je ovde veran stripu odnosno izvornom pristupu Stana Leeja u kome je država Wakanda tajno najmoćnije, tehnološki najnaprednije društvo na svetu a koje je istovremeno sačuvao snažnu sponu sa tradicijom.
Sad, o "Africi danas" je teško govoriti već utoliko i što je i afrička savremena kultura veoma infiltrirana od strane evropske i američke kulture, a zatim i jer ona, ponekad namerno, ponekad slučajno, projektuje jednu "africizovanu" masku prema nama jer se prilagođava našim očekivanjima, tako da je film Black Panther zapravo jedna dosta oprezna ali ipak i, u okviru superherojskog žanra, smela rasprava o tome postoji li odgovornost naprednijih i uspešnijih pripadnika rase da one manje uspešne, manje srećne, nekako povedu sa sobom u bolju budućnost.
Na platnu ove rasprave film je origin/ coming of age story za čoveka koji je rascepljen između uloge superheroja i kralja naroda koji je izuzetno socijalno osvešćen, ali koji ipak ne odustaje od tribalizma i mene ovo još jednom podseća kako je Marvelu zapravo prijatno da snima sve te relativno slične priče o ljudima koji tek uče razmere svojih moći i granice svojih odgovornosti, dok smo u stripovima navikli da ih gledamo kao iskusne veterane superherojštine. Tako i ovde Black Panther koga gledamo na filmu mora da pobedi i svoju nesigurnost u to je li dorastao predvođenju države, da nauči da živi sa političkim odlukama svojih prethodnika itd., sve za razliku od stripovskog Black Panthera koji je odavno jedan od najsamouverenijih i najmoćnijih likova Marvelovog univerzuma.
Tako onda i film, iako deluje kao da odstupa od Marvelove uobičajene formule, zapravo prilično dosledno nju isprati, čak i po cenu toga da se zaplet zapravo pomalja tek u trećem činu i da struktura filma zbog toga pomalo trpi. Ovde takođe stvari malo otežavaju vrlo programski elementi scenarija gde se afrofuturizam predstavlja na vrlo strejtforvard i, mislim, nedovoljno razrađen način. Da se razumemo, afrofuturizam nije izmislio Stan Lee i to nikada nije bila precizna nauka i u ovom filmu ga Coogler koristi koliko mu treba da pokaže taj spoj raznobojne panafričke tradicije sa visokotehnološkim maštarijama, sve uz eksplicitno objašnjenje kako sve to funkcioniše u univerzumu u kome imamo i Dr. Strangea i Asgard, i Avengerse i S.H.I.E.L.D., ali jeste neophodna solidna količina suspenzije neverice da se sve to lepo spakuje gde treba.
Opet, pošto je film pre svega jedna afrocentrična fantazija o osnaživanju i pronalaženju odgovornosti u toj snazi, sve se to može progutati i ovde ima mnogo lepih elemenata socijalnog komentarisanja koji su na mestu. Pogotovo je ljudski što je centralni konflikt filma zaista oko ideje toga koliko je onaj jači odgovoran da pomogne slabijem i ne može se reći da ijedna strana u potpunosti odnosi moralnu pobedu, posebno što su finalne izjave dvojice antagonista prilično memorabilne (jedna da su se robovi sami bacali sa brodova u okean preferirajući smrt nad životom u lancima, druga da mudri u vremenu krize grade mostove a ne ograde) i vrede da se pišu u spomenar ako imate 13-14 godina, a razrešenje koje Black Panther lično na kraju nudi je zapravo mnogo zrelije od bilo čega što su Avengersi do sada imali.
Opet, na samom žanrovskom planu, film nema jednaku energiju onome što smo gledali u GOTG, Spider-manu ili Thoru prošle sezone. Više je okrenut slikanju Afrike-kakvu-želimo i građanskom sukobu u Wakandi nego što nas ozbiljno ubedi u Killmongerov plan, humora je nešto manje nego što smo navikli (mada je geg sa vegetarijancima na mestu) a akcija je, iako izvrsna kad je ima, vidno potisnuta u odnosu na politiku. I to ja ne mogu da kažem da nije na mestu, a vrlodobre kritike koje film dobija kao da opravdavaju taj izbor. Ipak, najmemorabilniji negativac koga film ima mora da nestane pre kraja da bi napravio mesta drugom koji se zbilja pomalja tek u trećoj trećini i to mu svakako oduzima malo vetra iz jedara.
Što se glumaca tiče, Džordan uobičajeno dobar, Bilbo i Golum odlični, Gurira meni najbolji ženski lik u vrlo jakom ženskom kastu, ako od nje ne nastane gomila action figura i ne dobije sopstveni strip-serijal ovaj svet stvarno ne treba spasavati, Whittaker i Kaluuya očekivano odlični, sam Boseman dobar mada, čini mi se, malo i omeđen time da treba da glumi mladog čoveka koji tek treba da prepozna te granice moći i razmere odgovornosti, Sten Lijev kameo prilično umeren.
Na kraju dana, ovo je svakako najskuplji film do sada snimljen sa prevashodno crnom glumačkom postavom i jakim afrocentričnim akcentima i on kao takav prilično dobro funkcioniše unutar Marvelovog filmskog univerzuma, nosi većinu temeljnih motiva stripa (makar i u uglavnom samo nascentnoj formi, ali prvina je) i uspeva da bude porodična politička drama koja kaže ponešto značajno o moći i odgovornosti, a sve to uz oklopljene nosoroge. Pa, da ga jebem, malo li je?
Mehmete, da li ćeš i dalje verovati da se ne spremam za ambasadorsko mesto u Trumpovoj Americi ako ti kažem da sam sinoć između novih releaseova 12 STRONG i BLACK PANTHERs izabrao 12 STRONG.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da se razumemo, Boseman i Jordan su lepi ljudi ali u 12 Strong ipak imamo samog Thora (plus simpatičnog sidekicka iz Ant-mana), tako da ja mogu da razumem taj izbor. Ja sam, naravno, u svojoj kući mogao da pronađem političku volju tek dovoljnu za Black Panthera. Ali valjali 12 Strong na kraju dana? Fuglsig nije baš neko komercijalno ime, a film deluje kao prilično komercijalno orijentisan, ne znam kako je to ispalo?
Očajno napisan tekst, sa sve gramatičkim greškama, ali doliva ulje na vatru glasina koje slušamo već nedeljama:
https://www.technobuffalo.com/2018/02/15/zack-snyder-reportedly-fired-from-justice-league-because-it-was-unwatchable/ (https://www.technobuffalo.com/2018/02/15/zack-snyder-reportedly-fired-from-justice-league-because-it-was-unwatchable/)
ЛЁД Olega Trofima je neobičan ljubavni film u kome se prožimaju socijalna i sportska melodrama sa elementima mjuzikla. Poprilično neuobičajeno za ruski film ovo je istovremeno žestok crowdpleaser ali i filmsi prilično sofisticiran zahvat i žanrovski spoj kakav se retko sreće.
U osnovi zapleta, ponovo imamo posla za Copywoodom. Naime, ЛЁД preuzima elemente američkog filma CUTTING EDGE iz 1992. o romansi i saradnji temperamentne umetničke klizačice i hokejaša, spoju elegancije i grubosti u miljeu zimskog sporta itd. U periodu Peak obrade umetničkog klizanja kroz film I, TONYA, ЛЁД donosi jedan bitno afirmaitvniji pogled na taj sport iako naravno u samoj osnovi ne negira sve kontradikcije koje ga prate kao i svaki pojedinačni sport koji iziskuje izuzetnu psihičku snagu i posvećenoat, čak i kada se eventualno radi u paru.
Taj spoj mistifikacije i demistifikacije sporta koji Trofim donosi u svom filmu na liniji je najuspešnijih američkih sportskih filmova, onih koji istovremeno afirmišu magiju sporta ali ga i dekosntruišu u meri u kojoj je prosečan gledalac upućen u njegovo naručje.
U samoj osnovi, ЛЁД je visokoestetizovan i fikcionalizovan prikaz sporta, međutim sasvim sigurno je bitan kao ostvarenje u ovoj grupi filmova jer se na kraju krajeva likovi upravo ispoljavaju kroz delovanje na klizalištu, kroz ono što je njihova sportska disciplina.
U osnovi svega je ljubavna priča, film implicira da su najbolji klizački parovi neumitno ljubavnici i sportska manifestacija tih ljubavnih vrtloženja izložena je upravo kroz nemogućnost jednog para da nastavi da nastupa onda kada je ljubav završena, odnosno kroz sposobnost drugog para da snagom svog odnosa nadoknade manjak svoje veštine.
U pogledu ritma, vizuelnosti, atrakcije, za Trofima nema tajni. ovo je izuzetno vešto realizovan film koji je izuzetno spektakularan i efektan za gledanja. Aleksandr Petrov radi ono što je već pokazao kao harizmatični lead u nekoliko ruskih blokbastera a Miloš Biković se pojavljuje kao glavni antagonista u trećoj najvažnijoj ulozi u filmu, i izuzetno je dobar. Konačno, ovaj film je star-making turn za Aglaju Tarasovu za koju verujem da će posle ooga postati značajna zvezda ruskog filma i zauzeti prostor koji je nekada imala Oksana Akinšina čije je vreme malo ipak prošlo. Ona je izuzetno šarmantna sa spojem girl next door emocije i sposbnosti da bude glamurozna u okolnostima melodramskog ekscesa.
ЛЁД je zanimljiv genrebending ruski blokbaster, koji uprkos copywoodskoj matrici pokazuje da ova kinematografija svoju autentičnost u domenu visoko gledanog filma postiže upravo spremnošću da ovakvoj temi da tentpole tretman.
* * * / * * * *
12 STRONG Nicolaia Fuglsiga je jedna od onih pametnih odluka mladih evropskih reditelja kada idu u Holivud. Naime, danski reditelj reklama se opredelio da snimi film u kome nema nameru da "uči Amerikance" kako se pravi film već uzima jednu njihovu formulu i pod sigurnom producentskom rukom Jerryja Bruckheimera sprovodi je u delo.
12 STRONG je film o jedinici američkih specijalaca koji suposlati u Avganistan odmah posle napada 11. septembra da kao vojni savetnici i kao skauti za navođenje strateških bombardera pomognu Severnoj Alijansi da svrgnu Talibane. Scenario koji potpisuju Ted Tally i Peter Craig prenbregava tradiciju filmova o Vijetnamskom ratu koji su iznedrili neke od najbitnijih klasika i ostaje strogio u domenu filmova o Drugom svetskom ratu. Dakle, ovo je priča o belim i crnim šeširima, visokomotivisanim junacima koji se nalaze u ratu koji ne samo da ima smisla već iz situacije u situaciju taj smisao postaje sve veći.
U jednoj replici "lojalni Taliban" objašnjava glavnom junaku kako ljudi u Avhagnistanu žive na mestu gde je zagrobni život privlačniji od ovozemaljskog. Fulgsigovi američki junaci žive u obrnutim okolnostima ali sve to nadoknađuju željom.
U tom pogledu, da, 12 STRONG u pojedinim deonicama deluje plakatski i simplifikovano i ovo nije ni vojno, ni politički, pa ni psihološki vrhunski film o ratu u Avganistanu. Ali ono što on jeste "talibanski vestern", sa Chrisom Hemsworthom koji kanališe mladog Jamesa Garnera i američkim specijalcima koji na konjima jurišaju na talibanske tenkove.
Iako tako ne izgleda, 12 STRONG je zapravo B-film. Filmovi o ratu u Avganistanu vrlo retko prave pare osim u Bible Beltu ponekad i u principu snimaju se za budžete do 40 miliona dolara, vrlo retko u nekim in-house studio produkcijama. Fulgsigov film ne izgleda kao B-film ali on to jeste i obraća se prevashodno Bruckheimerovim istomišljenicima zdesna što ako imamo u vidu profil Bible Belta, military families itd. sve vodi u pravcu jedne arhaizirane mačo vizure.
12 STRONG stoga definitivno nije film za modernu hip publiku, naprotiv. Ovo je old school ugođaj za one kojima old school ne smeta. Hemsworth je sjajan u glavnoj ulozi. Iznova se potvrđuje da ako ti treba ozbiljan mačo, moraš ga potražiti u Australiji i on je svakako to i verujem da će nadoknaditi ono što je Sam worthington propustio. Michael Shannon i Michael Pena su prekaljeni overqualified sidekickovi i sa njima nema greške a Fulgsig pravi čudo na limitiranom budžetu.
Limitiranost budžeta je inače vrlo zanimljiva stvar. Naime, za naciju koja je opterećena idejom da se Amerikanci besomučno bave propagandom, vrlo je zanimljivo da Srbi proporcionalno ulažu mnogo više novca u svoje ratne epopeje od Holivuda.
Svakako da ima par cringe-inducing scena, ali toga je vrlo malo i ono što je kako treba daleko nadilazi ono što nije. Ako je HACKSAW RIDGE primer svega onoga što OVAKAV film može da bude, onda 12 STRONG to nije, ali opet s druge strane, Mel se samo jednom rađa.
12 STRONG je na kraju u Americi uspeo da napravi solidnu gledanost upravo tamo gde je bio namenjen i ostaće arhiviran kao fina herojska reaproprijacija vesterna kojima će se često vraćati ekipa sa članskom kartom NRA.
* * * / * * * *
Nemam tu člansku kartu ali meni ovo deluje kao pravljeno za moj ukus. Pitao sam se otkud Fuglsig u takvoj priči, ali možda je ovo zapravo vrlo pametan potez - relativno jeftin a relativno "bezbedan" ratni film sa sjajnim glumcima, bolje takav holivucki debut nego neki superherojski film, čini se.
Umalo da nastradam. Rekoh Urošu da si mi ponudio karte za EDERLEZY RISING i da sam se zahvalio. Digao dreku, a kad sam mu rekao koji je datum, ispostavilo se da će biti u Budvi poslom. Ipak, poručio ti je da je trejler "ubistveno dobar". Uz onu opasku, "ako se na njemu nisu izduvali". :)
Ugovorio sam Vaš dolazak sa Bobanom. A sa Bobanom nema diskusije.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Evo jedne male filmske mozgalice. Iz sale izlaze muškarci jedan po jedan, a žene ulaze u grupama. Šta se tu dešava?
Iako sam laik za stripove, prepoznao sam u Marvelovom BLACK PANTHERu jednu zanimljivu sličnost sa "Siege" storylineom u stripovima. U jednom trenutku tog storylinea dolazi do proliferacije vanzemaljskog oružja sa Asgarda među Marvelovim negativcima. I uopšte, mnoge preteće situacije koje dubinski menjaju percepciju sveta, od dolaska vanzemaljaca do teških razaranja, dopuštena su u MCU. Štaviše, u SPIDER-MANu u kome se Spidey vratio u MCU tema raščišćavanja ruševina i zloupotrebe vanzemaljske tehnike igra ključnu ulogu u grounded zapletu sa street-level negativcem.
Hajde da kažemo ovako, MCU se nije ustezao od prikazivanja sveta koji je dubinski promenjen nekim iskustvom i dodirom sa nekom tehnologijom. Ali u BLACK PANTHERu postoji grčevita potreba da se oružje iz Wakande nikako ne doturi crnačkim borcima za slobodu širom sveta.
Junak štaviše rizikuje život ne bi li sprečio da wakandansko oružje izađe izvan granica Wakande i dospe u ruke crnih pobunjenika. I u ovom politički intirgantnom filmu, i politički angažovanom filmu, bez ikakve sumnje taj detalj pokazuje koji su krajnji horizonti ideološke slobode u MCU.
Dakle, svet ne sme videti ozbiljno naoružane crnce, valjda je pitanje da li bi takva stvar mogla učiniti MCU nadalje neodrživim, iako a opšta afirmacija superheroja i vanzemaljske pretnje nikako nije ugrozila.
Šteta što je Cooglerov film tako ideološku sužen, da ne kažem kukavički, da ne kažem lišen hrabrosti kakvu imaju neke druge strip-ekranizacije kao što je recimo Vaughnov KINGSMAN koji bi se s tim verovatno sjajno zabavio, a usput bio i provokativan.
S druge strane, posle Egoa iz GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 2, BLACK PANTHER ima najboljeg negativca u MCU. Konačno je to grounded lik, konačno je uostalom to lik sa kojim se možemo identifikovati i čiji je pogled na svet uspeo da zarobi neke od geopolitičkih neuroza. Killmongerov greh u ovom filmu je u tome što smatra da Wakanda mora da izveze svoju "slobodu" i da pomogne antikolonijalnima pokretima.
U ovom filmu, uprkos vrlo toploj interpretaciji Sterlinga K. Browna, niko ne uspeva da objasni po čemu je "pax wakandiana" problem, osim što je Killmonger neko ko je učen da uspostavlja "pax americanu". Kada se tome doda da Killmongera igra Michael B. Jordan, daleko najharizmatičniji glumac u ovom filmu i zvezda koja nije slučajno u usponu, postavlja se pitanje da li je Black Panther poput Kraljevića Marka na kraju ubio boljega od sebe.
Ryan Coogler je bio ko-scenarista ovog filma i treba mu odati priznanje za to što ova strip-ekranizacija nosi dozu geopolitičke pregnantnosti. Iako je fantazija o deretićevskoj afričkoj Atlantidi vrlo retro, on uspeva da je apdejtuje i da isprojektuje neke kako trajne tako i aktuelne geopolitičke teme. Recimo, sam motiv Wakande koja je nekakva parafraza Konga, afričke zemlje koja je u paralelnom svetu uspela da maksimalno iskoristi svoje potencijale, nikada ne izlazi iz mode. Ali onda Coogler otvara i zanimljivo pitanje migranata, ali i solipsiszma zatvorenih i bogatih društava.
Ono što međutim Killmonger donosi jeste strah od situacije u kojoj bi svet mogao sustići Wakandu. To je izraelska tema akutno a američka hroničo. I u spoju sa njegovom idejom globalne pobune i pax wakandiane, ovo je politički najintrigantniji strip-negativac poslednjih godina, i u ozbiljnoj konkurenciji za tu poziciju u čitavoj istoriji podžanra.
Alternativna modernost Wakande je mnogo bolje rešena od Thora, i u stripu pa i sad u filmu, mada film je mogao biti dizajnerski zanimljiviji, kao što je to bio THOR RAGNAROK. Nekoliko značajnih elemenata za radnju su vrlo generic po dizajnu i performansama, a završni set-piece je nedovoljno spektakulrana, jednim delom baš zato što se fokusira na izbegavanje onoga što je zanimljivo.
Coogler je nažalost osrednji reditelj i to je pokazao i u FRUITVALEu i naročito u CREEDu. MCU je dobro podmazana mašina i njihovi filmovi su ako išta ujednačeni, odnosno jednolični ali Coogler definitivno ima problem ritma. U filmu nema puno akcije, i to mi ne smeta jer kad je ima, prilično je tanka i neinventivna ili u najboljem slučaju ima onu depersonalizovanost ozbiljnog second unit angažmana i CGIja u kojoj ljudski faktor ne igra bitnu ulogu.
Međutim, BLACK PANTHER je zapravo i najzanimljiviji u tim "mirnim scenama" u kojima se Killmonger gradi kao Charles Taylor MCUa, kao afrički tiranin koji dolazi sa američkom diplomom. U tom smislu, činjenica da se priča razrešava pučem, odnosno bratoubilačkim ratom, čini ovaj film geopilitičkim realizmom. Ono što mu međutim nedostaje jeste upravo ona mašta i nadogradnja koju bi strip morao da donese.
Ipak, očigledno je antikolonijalna borba i rasni rat terra incognita za Marvel osim ako kolonizatori nisu nordijska božanstba i vanzemaljci.
BLACK PANTHER stoga na kraju ostaje jedna dobrodošla slikovnica sa afrocentričnom temom i političkom korektnošću koja se ipak rve sa političkim promišljanjem. I to je vredno hvale.
MCU fanovi u ovom filmu neće dobiti bang for their buck ali će dobiti svakako više nego u prva dva Thora. Međutim, u odnosu na trećeg Thora priznajem upitan sam kako vrednosvati ovaj film. RAGNAROK je svakako bolji i zabavniji film, bolje i autorskije režiran, ali ima veliko olakšicu toga što je mogao da se odmakne od origina i limita junaka. BLACK PANTHER je časno odradio heavylifting origina, ali na kraju krajeva nije naročito zabavan film, ukoliko nisi gledalac sa maštom i širokim interesovanjima,
* * 1/2 / * * * *
Da, nije zabavan u skladu sa onim što se danas očekuje od MCU i, da, Coogler je više korektan nego inspirisan režiser (a što smo mislili da je MCU standard dok nam Ragnarok nije pokazao drugačije). Creed je meni bolji film od ovoga već na ime toga koliko Jordan u njemu ima više prostora da radi. Apropo zapleta, ali i likova, veliki deo toga je oslonjen na Black Panther serijal sa početka veka koga je pisao Christopher Priest, značajno pre Siege. Naravno, Priest je u svojoj priči mnogo višeslojniji i urnebesno duhovit, ali Priest je genije koji je uvek nekoliko koraka ispred ostatka industrije i normalno je da film uzima samo ono s čim može da radi. No i kod Priesta postoji ta ideja da je dvorski sukob prevashodno dvorska stvar i da borba koju vode protagonisti nije nužno očigledno i nesporno pravedna već da je pre svega borba za opstanak "naših" a tek onda ideološki "bolja" od onog što nudi opozicija. U stripu je ceo koncept izbeglica daleko oporije i realističnije prikazan (na primer, izbeglički kampovi u Wakandi su puni pripadnika različitih plemena koji su međusobno u sukobu a koji svi zajedno i dalje mrze Wakanđane iako su ih ovi primili na sisu, politička vrhuška u Wakandi vrlo ozbiljno plotuje rušenje T'Chale zbog njegovo stava da Wakanda mora da se otvori za izbeglice itd. Naravno, Everet Ross ima mnogo veću ulogu, Priest je njega koristio kao neku vrstu - izuzetno duhovitog - grčkog hora, da bude platno na kome će se slikati i rasne kontroverze... sve inspirisano likom Čendlera iz Friendsa :lol: ).
Naglasio sam da sam laik za stripove ali u Siege Eventu volim onu digresivnu epizodu sa Deadpoolom i Walrusom... :)
EARLY MAN Nicka Parka je Aardmanova produkcija io kao takav je već zanimljiv. Doduše, svakako da ovaj film možemo smatrati "minornim Aardmanom" ali i dalje je to britanski Pixar, i to nešto znači. EARLY MAN je tematski koncipiran kao prigodni projekat za 2018. godinu kada pada Mundijal i govori o fudbalu. I spolja gledano, on se može gledati kao jedan visokokvalitetni tie-in proizvod. Međutim, ono što je backdoor u ovom filmu jeste zapravo svojevrsni nezvanični origin story Manchestzer Uniteda.
Naime, neandertalci iz naslova filma su iz okoline Manchestera i tamo su po predanju iz filma izmislili fudbal šutirajući užarene kugle posle udarca asteroida. Onda su tu veštinu zaboravili a fudbal je komercijalizovan u bronzanom dobu između ostalog zahvaljujući kovanom novcu. Najmoćniji klub bronzanog doba nosi plave dresove kao City ali se zove Real Bronzio, i naravno glavna stvar koja dovodi najbolje igrače sa raznih podneblja je novac. Kod Pećinaca koji igraju kako bi sačuvali svoju dolinu, glavni kohezivni faktor je odbrana svoje doline ali i sećanje na bogatu fudbalsku tradiciju koju žele da obnove.
Sve su to opšta mesta i EARLY MAN je u pogledu samog zapleta jedan od najkonvencionalnijih Aardmanovih filmova, međutim maštovitost zadržava za dešavanja unutar scena gde ima Parkovog prepoznatljivog humora. Međutim, paradoksalno ovaj film ima vrlo male šanse na američkom tržištu a motivaciona priča koja mu je u korenu je mentalitetski upravo najprilagođenija američkoj publici.
Nažalost, srpski dub je dosta neinspirisan iako ga je režirao Srđa Anđelić koji se razume u fudbal. Likove komentatora ne igraju pravi komenantori u cameo ulogama što bi bio no brainer niti fudbalere igraju fudbaleri što bi se očekivalo. Očigledno da EARLY MAN nije dobio punu pažnju u srpskoj adaptaciji iako su veze sa Unitedom tradicionalno duboke što Anđelić kao reditelj filma o Nemanji Vidiću najbolje zna....
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-02-2018, 16:24:44
Naglasio sam da sam laik za stripove ali u Siege Eventu volim onu digresivnu epizodu sa Deadpoolom i Walrusom... :)
Nisam hteo da kažem da si u krivu, koliko da ukažem na strip koji svakako vredi potražiti ako ljudi posle filma imaju apetit za Black Panthera. Naravno, i Hudlinovi Black Pantheri su bili dobri, ali Priest je, ponavljam, genije.
A Deadpool jeste u vreme Siegea postajao ono što je danas - mirođija u svakoj čorbi koju svi vole. Nadam se da će drugi film opravdati hajp.
THE NILE HILTON INCIDENT Tarika Saleha je skandinavsko-egipatska koprodukcija o ubistvu u Kairu kroz koje se naravno razotkriva hipokrizija piznog mubarakizma. Film se završava razrešenjem slučaja u danima protesta na Al Tahriru i u tom smislu treba ga videti kako bismo se u jednom neo noir ključu upoznali sa savremenim Kairom. Nažalost, Tarik Saleh, skandinavski reditelj egipatskog porekla ne uspeva da napravi LA CONFIDENTIAL ili CHINATOWN iako Kairo takav film zaslužuje. U tom pogledu, Saleh kao reditelj ima preveliko iskustvo da bi mu se oprostila mnoga opšta mesta u pripovedačkom pogledu, kako scenaristička tako i rediteljska.
fares Fares u glavnoj ulozi je harizmatičan lead i drži film dobro na razmeđu između etno-ornamentalistike i noira, pa je samim tim šteta štp Saleh sve vreme pokušava da našpravi priču koja će biti nekakav big deal i doneti svežinmu novog settina a na kraju nam pruža drugorazredni krimić na lokacijama koje su relativno sveže.
No, taj spoj je ipak gledljiv i verovatno mnogo efektniji publici sa manjom kilometražom u pogledu poznavanja krimića i egipatskog filma.
* * 1/2 / * * * *
HA-ROO Sun-ho Choa je južnokorejska parafraza škole nastale iz GROUNDHOG DAYa i 12:01, trilera u kojima se jedan dan ili situacija vrte unedogled sve dok se ne reše. Nažalost, u ovom filmu Sun-ho Cho pravi jedan tek kompetentan copywoodski rad koji je daleko ispod onoga što očekujemo od južnokorejskog filma. Naprosto, u ovom filmu nema naročito originalnih ideja i osim tehnološkog standarda, u koji spada i dramaturgija, ovde nema nekih naročito originalnih ideja. Otud me čudi da je ovako rutinski rad selektiran za FEST. Čak i u slučaju da nije bilo boljih i intrigantnijih naslova, onda je možda bilo zanimljivije uzeti neki film koji barem donosi više tog korejskog kolorita jer je u HA-ROO sve generic.
Ipak, kako je južnokorejski film napredovao tako su oni došli do onog holivudskog nivoa gde je sa njihovim filmom prosto teškopogrešiti. Tako neće pogrešiti ni oni koji odluče da gledaju ovaj film.
* * 1/2 / * * * *
Over the weekend, "Black Panther" smashed box-office records. The Marvel tentpole starring Chadwick Boseman landed the fifth-biggest domestic biggest box office opening ever, with $192 million in ticket sales. That number also made the film the most successful movie to ever debut in February, passing "Deadpool."
A big-screen adaptation of "Black Panther" has been in the works for a long time. In 1992, Wesley Snipes tried to play T'Challa, before he went to make the "Blade" trilogy. In an interview for a Variety cover story on "Black Panther," Snipes shared what drew him to the character. And why he couldn't quite get the greenlight from Hollywood 25 years ago.
How did you first come up with the idea to make a Black Panther movie?
I had a good agent at the time who was sensitive to some of the artistic concerns that I had. We thought it would be very cool and atypical for a Marvel comic-book character. Something that would be appeal to white people, black people, Asian people, and have some martial arts in it and expose the world of Africa in a way that most people were unfamiliar with and very contrary to the stereotypes that are projected about the continent.
You were drawn to the depiction of Wakanda in the comic books?
That was part of it. In school, my primary studies were in acting and theatrical stage performance. My minor was in African diaspora studies. I had some history of Africa in its glory days and some of the kingdoms of old. When I read "Black Panther" and they had Wakanda on there, it immediately triggered those memories of studying the ancient empires lost in history. The coolest part of it is Wakanda was such a technologically advanced country that blended technology and ancient times quite effectively.
How far did you get?
I contributed to a script. There were maybe three different scripts that were penned for the project. It was quite challenging finding the right directors. We wanted to keep it true to the comic book. In the comic book, Wakanda is a mecca of sorts of diverse culture and beliefs and systems and skills and warriors and, of course, the martial arts. African martial arts was featured in our version, which most people in our world didn't know exist. It would have been a culturally diverse, shithole! [He laughs, referring to Donald Trump.] A very rich culturally diverse shithole.
What did your suit look like?
We never got to the costume part. We figured it was going to be a leotard tights. We never even got to a budget.
Why do you think Hollywood didn't see the potential in this idea back in 1992?
I don't think it was unique to me. There are so many ideas that were passed over by the majors that became iconic. At the time, there were no templates for it. Marvel was going through some restructuring. I was quite busy at the time. I don't recall it being that traumatic. We went on to do other interesting things. Within two years, the "Blade" opportunity came around, which was just as cool. Hey, it's good to be ahead of the game and being alive long enough to see the fruition.
Are you going to see "Black Panther"?
Oh, definitely. I'm going to see it in a regular theater. I'm going to sit with the folks and talk to the screen. It can be kind of funny to go see this one. "Why aren't you up there?"
"Black Panther" is the first Hollywood comic-book blockbuster with a primarily black cast and black director. Do you think we are at a turning point in the industry, where studios are realizing the need to tell diverse stories?
I don't know if it's enough yet to really assesse a shift. However, it is a big moment. Is it impactful? Is it going to influence change, break some stereotypes and inspire people? Absolutely. And will there be other business around [movies starring] African Americans and people of color? Absolutely. I think it's a great time. It's a great opportunity and a great seed that's been planted. Whether the film is fantastic or just ok, once people realize the economic upside of inclusive and diverse muti-cultural intellectual properties, there's going to be a greater appetite for it. The world has changed dramatically and the Internet has brought the divides closer. There's a lot more people who can get access to content than they were in the 90s. I think we'll see a very different landscape soon, with new product being produced all over the world featuring diverse talent, diverse stories and hopefully some of them are really good.
Do you think Donald Trump will see "Black Panther"?
Yes. I do. I absolutely do, because they're rich! They're rich they, are super rich. He's going to see the movie.
Sent from my iPhone using Tapatalk
INXEBA južnoafrično-panevropska koprodukcija je zanimljivo koncipiran kao LGBT melodrama smeštena u milje afričkih plemena modernog doba. Danas plemenski rituali igraju ulogu u rešavanju krajnje sekularnih nedaća u Južnoj Africi i magiji se pribegava onda kada su ljudi nečim nezadovoljni. U ovom konkretnom slučaju johanseburški otac dovodi sina u pleme ne bi li ga učinio mušakrcem ali on umesto rituala upoznaje još neke homoseksualce među svojim starešinama-vaspitačima. Ljubavna tenzija među njima dovodi do tragičnih posledica.
Deluje kao da ovako zanimljiva premisa ne može poći naopako međutim, ipak može tako da na kraju ovi junaci bivaju zarobljeni sa sve svojom vrlo atraktivnom i neobičnom situacijom u jednom mlakom i dosadnom filmu u kome da nema par muških obaranja, zbilja ne bi imalo šta da se vidi.
INXEBA je prošao brojne scenarističke laboratorije, radionice i konkurse, maltene minut špice prođe na nabrajanje raznih dobrotvora ali na kraju se čini da ih je sve privukao svojim konceptom a ne nekim suštinskim kvalitetom.
Ipak, ukupno uzev u okvirima LGBT filma prošle sezone, INXEBA po samom settingu ima nesumnjivu unikatnost. U odnosu na CALL ME BY YOUR NAME bio mi je interesantniji. Ali, opet Guadaginov film je meni bio krajnje nezanimljiv.
* * / * * * *
дал је могуће, и ако је могуће где, купити карте за едерлези (за премијеру)
Takođe, gde je program u nekoj tabelarnoj formi, recimo u PDF-u? Takav mi je korisniji od onog interaktivnog krša na sajtu Festa.
јес вала крш...тучем се са њим данима
https://www.fest.rs/upload/document/program-fest-2018.pdf
Karte za EDERLEZI se mogu kupiti na blagajnama Sava cemtra i u Eventimu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
хвала, не јавих да сам се снашао
Wesley Snipes Remembers Trying to Get 'Black Panther' Made in 1992: 'There Were Three Scripts Penned' (https://www.yahoo.com/entertainment/wesley-snipes-remembers-trying-black-161152593.html)
Samo da javim da sam kupio kartu za SC za 22:00 za nedelju.
Nisam godinama pogledao domaći film, pa se pomalo plašim... :)
Hoće li biti predstavljanja ekipe?
Quote from: Mica Milovanovic on 20-02-2018, 09:37:18
Samo da javim da sam kupio kartu za SC za 22:00 za nedelju.
Nisam godinama pogledao domaći film, pa se pomalo plašim... :)
Hoće li biti predstavljanja ekipe?
Biće. Dolazi cela ekipa.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Super!
Biće razgovor sa ekipom posle reprizne projekcije u Sava centru, to je ponedeljak od 13:30, pa posle filma, znači negde oko 15:00 pa nadalje. Malo nezgodno vreme.
A biće razgovor i na promociji Stripoteke 28. februara u Domu omladine od 18h.
http://www.youtube.com/watch?v=rkkFXZJhYtM
BLACK BUTTERFLY Briana Goodmana je kamerni triler za koji je VOD predobra sudbina i mesto na FESTu mu je nažalost potpuno nezasluženo. Glvanu ulogu igra Antonio Banderas i uprkos tome što je on velika ikona evropskog filma i Pedra Almodovara, ovo je film koji spada u njegovu fazu saradnje sa producentima koji prodaju "imena" a ne kvalitet.
Zaplet je relativno generička poriča o piscu koji pokupi misterioznog autostopera posle napetog incidenta sa nekim kamiondžijom. Tu kreće neka psihološka igra među njima, a na kraju se ispostavlja da se iza tenzije krije veliki "preokret".
Nisam ljubitelj filmova koji su konvencionalni i dosadnjikavi pa se vade na preokret čak i kad je preokret izvanredan a ovaj je u suštini prilično tanak i obesmišljavajući. Verujem da su autori bili ubeđeni kako će ovaj preokret sudbinski pomoći filmu ali plašim se da ga to na kraju nije spasilo.
Goodmanova egzekucija je tehnički korektna ali se ni po čemu ne izdvaja.
* 1/2 / * * * *
UNA MUJER FANTASTICA je osvajač berlinske nagrade za scenario kao i Teddy neagrade za LGBT film a u nominaciji je i za oskara za film van engleskog govornog područja. Ovo sve je nama vrlo zanimljivo jer je reč o filmu koji je vrlo sličan REKVIJEMU ZA GSOPOĐU J Bojana Vuletića, s tim što bih rekao da je Vuletićev film estetizovaniji i dosledniji u svom konceptu. Međutim, na istom Berlinalu, a potom i u konkurenciji za "oskara", Lelio je neuporedivo bolje prošao jer je izabrao radikalnije okolnosti za muke svoje junakinje.
Naime, UNA MUJER FANTASTICA je trans osoba koja je bila sa svojim starijim ljubavnikom kada je ovome pukla aneurizma. Od svedočenja o smrti i formalnosti u hitnoj pomoći do celokupnog daljeg fallouta posle ljubavnikove smrti suočavamo se sa nizom malih situacija koje razotkrivaju ugroženost glavne junakinje.
U tom pogledu Lelio je snimio jasan film, sa školskim primerom "male priče" koja otvara "veliku priču". Međutim, u pogledu ritma, film ima tendenciju da se u nekoliko deonica "zavrti ukrug" i zaista mu mnogo nedostaje humora. To su sve stvari koje recimo u vrlo sličnom Vuletićevom filmu postoje.
Otud, ove filmove možemo gledati kao filmove blizance, od naslova, preko teme, do samog pogleda na svet.
* * 1/2 / * * * *
Suicide Squad star Jay Hernandez is the new Magnum P.I. (https://uk.news.yahoo.com/suicide-squad-star-jay-hernandez-024007640.html)
John Francis Daley i Jonathan Goldstein su reditelji u koje Warner žestoko veruje čim im je prepoustio da rade FLASHPOINT. Doduše svi razlozi da im ser veruje su tu, pisali su HOMECOMING i zaista pomogli da se Spider-Man istinski reinventuje i da napravi solo debi u dobrom i dobro napisanom filmu. VACATION, njihova prethodna režija bio je solidan gross out kakav bar jednom isporuči New Line. GAME NIGHT je nastao po scenariju Marka Pereza a Daley i Goldstein su ga "samo" režirali. I u pogledu režije, ovo je za nijansu naptoprsečno režirana komedija ali ipak nije ni blizu Todda Phillipsa. S druge strane, u pogledu scenarija, film je zanimljiv ali mu nedostaje nešto suštinski uznemirujuće i suštinski duhovito da bi pokenuo svoju crnohumornu mehaniku.
Teško je objasniti šta tačno nedostaje ovom filmu jer formalno sve je tu, i gegovi, i zaplet i odlična glumačka podela ali pokušaću da definišem gde su se desile ključne greške. Naime, GAME NIGHT govori o junacima koji svake sedm,ice igraju "igre" svwe dok ih jednom ne zadesi "igra" po uzoru na Fincherov film. Međutim, oni su svesni da je to sve igra ili čak i kad misle da nije, da bi mogla biti, tako da neverovatne stvari koje im se zbivaju jedni drugima lako objašnjavaju. Svi protagonisti priče se sve vreme savršeno razumeju jedni sa drugima, a likovi koje sreću takođu nisu prviše iznenađeni onim što se zbiva (svako iz svojih razloga) i naprosto mi nikada nemamo utisak o suštinskom poremećaju koji zadesi živote naših junaka.
Poređenja sa filmom AFTER HOURS su potpuno deplasirana jer je on upravo ceo u vrlo kritičnim poremećajima koji se dešavaju glavnom junaku i bizarnostima sa kojima se suočava u toj košmarnoj noći. Ovde imamo junake koji su u košmarnoj noći pomognuti prijateljima, a njihova egzistencija, dostojanstvo ili identitet nikada suštinski ne bivaju ugroženi.
To nas dovodi do sledećeg problema, a to je višak likova. Jason Bateman i Rachel McAdams su bili dovoljni kao protagonisti ove priče. Pošto su ostali ljudi u neprekidnoj saradnji sa njima, a sporedni su, postaju višak. I sa takvim balastima ovaj film ne može da se izbori tako da ostaje ipak samo jedan rutinski vehicle.
To sve ne znači da u filmu nema lepih scena, inspirisanog kastinga, a naročite pohvale zaslužuje pulsirajući skor Cliffa Martineza, međutim GAME NIGHT nikada ne dostiže intenzitet ni na jednom frontu na kome s bori. Doduše, ako imamo u vodu obilje elemenata kojima se bavi i relativno one-note likove, film bar nije dosadan.
GAME NIGHT je solidan film ali kako rekoh nije ni na nivou Phillipsa niti vhunskih radova Setha Gordona ili Davida Dobkina. Otud, pretpostavljam da je ovaj film više poslužio kao provera Warneru umeju li Daley i Goldstein "s ljudima" nego kao prototip onoga što treba da pruže u FLASHPOINTu.
* * 1/2 / * * * *
Whedon napustio BATGIRL.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, baš sam to došao da javim:
Joss Whedon bows out of Batgirl movie (http://ew.com/movies/2018/02/22/joss-whedon-exits-batgirl-movie/)
ДОВЛАТОВ Alekseja Germana Mlađeg je verovatno najpitkiji film u karijeri ovog reditelja, pa ipak ne može se reći da je u njemu izdao svoju poetiku. I dalje su tu dugi mizan-kadrovi, spontanost u glumačkoj igri nasuprot visokoj estetizaciji - kako u pogledu svetla i produkcionog dizajna tako i u pogledu stilizacije dijaloga, ali ovde imamo posla sa istinitom pričom koja je zanimljiva i na svoj način dinamična uprkos Germanovim stilemama.
Milan Marić igra Sergeja Dovlatova na istinski ubedljiv način i kao što sam Dovlatov kao naslovni lik dominira filmom, tako i Marić dominira ekranom a to nije jednostavno ako imamo u vidu da se u ovom filmu Brodski pojavljuje kao jedan od junaka a Danila Kozlovski kao jedan od glumaca.
Germanov film se fokusira na jedan isečak iz Dovlatovljevog života koji ilustruje njegovu svakodnevicu, porodične i prijateljske odnose, ali pre svega objašnjava skupu cenu neprihvatanja vladajućih umetničkih paradigmi u tadašnjem SSSRu što je i rezultiralo time da tek pred preranu smrt, Dovlatovljev rad dopre do ruskih čitalaca.
Sukob umetnika i režima je totalni, oni su nepomirljivi iako tu čak nije po sredi neki konkretan politiki povod. U Germanovom filmu taj sukob je prikazan kao nepomirljivi sudar dva pogleda na svet u kome ni jedna ni druga strana nisu mogle da se prilagode. Apologete sovjetskog režima bi mogle da kažu kako se ne prikazuje upliv "tamizdata" i uopšte zapadnog faktora u rad i afirmaciju disidenata, odnosno koliko su takve stvari olakšavale njihov život, ali German nudi dosta ubedljivu sliku jednog mesta na kome gledaoci ipak ne bi rado živeli.
ДОВЛАТОВ je ozbiljno ostvarenje jedne ozbiljne kinematografije pa samim tim je još važnije za naš film što je Milan Marić jedan od stubova takvog ostvarenja.
* * * / * * * *
Hoon Jung Park je dokazani južnokorejski žanrovski specijalista na poziciji reditelja i scenariste a V.I.P. je njegov daleko najzaokruženiji rad u obe ove oblasti. V.I.P. ima unekoliko limitiranu mogućnost crossovera sa zapadnom publikom jer podrazumeva određeno poznavanje severnokorejskih političkih okolnosti ali isto tako i razlikovanje južnokorejskih glumaca pošto niej rađena "izvozna diferencijacija" prilikom izbora glumaca.
Premisa je vrlo jednostavna i otvara mogućnost za višeslojno žanrovsko poigravanje. Sin severnokorejskog funkcionera je sa par svojih jarana ozloglašeni serijski ubica. Kada mu otac zglajza, on odlazi kao prebeg u Južnu Koreju. Dok na Severu kao "guzonjinog sina" policija nije smela ni da ga pipne, na Jugu sme, dok se ne ispostavi da je tamo pod zaštitom južnokorejske službe i Amerikanaca koji očekuju da im da poverljive podatke.
Psihopata na slobodi postaje ozbiljan problem kako za upornog seulskog policajca koji želi da ga privede, tako i za tajne agente koji ga čuvaju. Međutim, kada se kao ilegalni emigrant pojavi policajac koji ga je lovio na Severu, otvara se mogućnost da se stvari nekako reše.
Hong-jung Parkovi filmovi spadaju u red talasa nasilnih, mahom osvetničkih trilera koji su posle OLDBOYa postali zaštitni znak južnokorejske kinematografije. Uprkos tome što V.I.P. spada u njihovu policijsko-detektivsku podgrupu, ovde ipak ima nekoliko vrlo zanimljivih slojeva društvene kritike, plus je na nivou zapleta vrlo vitalan, pa i nestašan, sa obiljem dramske ironije.
O tehničkoj realizaciji nema ni potrebe da se priča. Hoon Jung Park radi u žanru u kom za južnokorejske reditelje odavno nema tajni.
* * * 1/2 / * * * *
ŽABA Elmira Jukića je ekranizacija pozorišnog komada Dubravka Mihanovića. Koliko sam shvatio pozorišna predstava je bila vrlo popularna u Sarajevu tako da se ŽABA može opisati kao bosanski HADERSFILD. Nažalost, i estetski dometi filma su približni Živkovićevoj ekranizaciji Šejtinčevog teksta. Činjenica da je Filmski centar Srbije bio manjinski koproducent ovog filma pokazuje da bi konkurs za manjinske koprodukcije mogao odmah da promeni ime u konkurs za ratnu reparaciju. Priča o Bošnjaku koji pati od PTDSa ne samo da nema nikakvog dodira sa našim kulturnim prostorom ili interesima, i ne da nema nikakve estetske domete kojima bi se mogla podičiti, nego nema ni nekog produkcionog razloga da se iz ovoliko raznih zemalja finansira ovako kamerni film.
ŽABA je na nivou krajnje jednostavne televizijske jednočinke, što uostalom potvrđuje i skromno trajanje od jedva 74 minuta. Kakav se finansijski kriminal desio tokom nastanka ovog filma, ne znam, ali svakako nije zgodno što je ŽABA došla na uvid srpskoj javnosti i to još na FESTu gde se očekuje da se prikazuju neki koliko-toliko slovesni filmovi.
Ukoliko postoji neko ko je kompletista-fan Emira Hadžihafizbegovića, Aleksandra Seksana i Mirsada Tuke, možda može imati motiva da pogleda ŽABU.
AGAPE Branka Schmidta je deo nove faze njegovog rada u kojoj je snimio svoje najbolje filmove, počev od METASTAZA. Ključni film u ovom periodu svakako je LJUDOŽDER VEGETARIJANAC, verovatno najbolji hrvatski film od otcepljenja od SFRJ.
AGAPE je u određenom smislu internaconalno relevantniji jer se bavi temom homoseksualnosti i homopedofilije u katoličkoj crkvi, a na tu temu su se brojni autori do sada zapljunuli. Schmidtov film je unikatan po tome što prikazuje mladog dinamičnog sveštenika kog igra Goran Bogdan, dakle filmska zvezda i sve u svemu vrlo mio lik, a autor se nikada otvoreno ne odlučuje da prikaže da li glavni junak nešto radi svojim učenicima ili ne, s tim što po reakcijama okoline vidimo da je sva prilika da oni misle ili znaju da on ipak nešto radi sa njima.
Međutim, Schmidt se ipak uzdržava od toga da direktno prikaže bilo kakve nedolične odnose među junacima, ali zato jako dobro igra na našu socijalnu imaginaciju i na ulazak u jedan period u istoriji sveta kada se svaka komunikacija odrasle i mlađe osobe automatski percipira kao nekakva seksualna zlooupotreba dok se ne dokaže suprotno, dočim se svaka komunikacija mladog momka sa katoličkim sveštenikom automatski poistovećuje sa homopedofilijom.
U tom pogledu, Schmidtov junak deluje kao da je mučen grešnim mislima i da oseća veliku krivicu zbog toga, mnogo pre nego što ulazi u njihovu realizaciju.
Schmidt pokazuje u filmu AGAPE da je ušao u religioznu fazu, zanima ga tema oproštaja i razrađuje je u ovom filmu na jedan upečatljiv način.
Ambivalentnost prema junaku i činjenici da li je uradio nešto nedolično ili nije, ni u jednom trenutku nisam doživeo kao ambivalentnost prema problemu, ali deo kritike jeste tako odreagovao na ovaj film što mislim da je pogrešno.
Schmidt nije onoliko energičan kao u METASTAZAMA i LJUDOŽDERU VEGETARIJANCU, ali svakako da ostavlja lični pečat i kada se kao u ovom slučaju nadovezuje na "mirnije", svedene i visokoestetizovane filmove Zrinka Ogreste, najpre poslednja dva koja smo gledali.
* * * / * * * *
Netflix pojedinim autorima očigledno služi za pražnjenje fijoka i realizaciju projekata koje studiji potpuno opravdano ne žele ni da pipnu. Posle svog sellout projekta WARCRAFT koji je imao jako puno koristi od poslovnog modela plasiranja filmova na kineskom trežištu, Duncan Jones je snimio i svoj prvi Netflix Original. Uprkos tome što je ovaj film nastao mimo studio sistema i sveta bioskopske distribucije, Jonesovo reputaciji nažalost neće doprineti.
Naime, MUTE je svojevrsni sidequel MOONa, dešava se u "istom univerzumu" ako to ikome išta znači ali je milje u kom se bziva i zaplet poptuno drugačiji. MUTE je jedan od onih detektivskih filmova smeštenih u budućnost u kojoj se međutim itekako štuje tradicija noira u pogledu dizajna.
Jones je smestio MUTE u Berlin, grad koji je inspirisao i neka od pivotalnih izdanja njegovog oca, ali nažalost na mlađeg je Berlin ostavio bled utisak. Njegov Berlin budućnosti se ni po čemu značajno ne razlikuje od bilo kog drugog ranije "blejdranerizovanog" grada.
Jonesova inscenacija je mlaka, bez ikakve kreativnosti, krajnje ravna i rutinska. Alexander Skarsgaard u naslovnij ulozi ponovo pokazuje da nije kalibar za ozbiljne leading uloge a Paul Rudd kao "ravnopravni" glavni junak nažalost ne uspeva da se previše odmakne od svoje mušičave indie komičarske persone.
MUTE je bio plasiran kao onaj dobrodošao dah slobode koji rediteljima nudi Netflix. Međutim, ovde je očigledno bilo "suviše slobode" a ono što je "izboreno" niti je dobro niti je na bilo kom nivou do sada bilo nedostupno.
Zato je MUTE prevara, kako za one koji se nečemu nadaju od Jonesa, tako i za one koji misle da nezavisni film donosi kvalitet kroz odsustvo producentske kontrole.
U ovom filmu je upravo to najvšie nedostajalo Jonesu.
Kevin Smit zamalo da ode da se lično sretne sa Bogom (koji bi mu onda svašta rekao na temu Alanis Moriset) (https://twitter.com/ThatKevinSmith/status/968038297200091136).
Kukuuuuu!
POK Ivana Šahnazarova je debitantski, diplomski film u najgorem smislu te reči. Ovo je priča o bendu iz ruske provincije koji kreće na tezgu u veliki grad i onda na tom putovanju upada u niz nekih generičkih nevolja koje nikakve veze sa muzikom, rokenrolom ili njihovim karakterima nemaju. Tehnička realizacija je pristojna ali daleko od toga da nagoveštava neki veliki talenat.
HORIZONTI Svetislava Dragomirovića je diplomski film reditelja sa Akademije umetnosti. Ovo je jedan od onih filmova koji su pomalo snimljeni "silom", dakle bez sredstava, pa je i rezultat prilično neujednačen u kvalitetu. Dragomirović je u filmu uspeo da okupi solidnu glumačku ekipu u kojoj se nalaze Slobodan Beštić, Gojko Baletić, Jovana Gavrilović i Stefan Bundalo i oni su maksimalno posvećeni svojim ulogama ali nažalost nije uspeo da ih kapitalizuje u punoj meri.
Osnovni problem filma jeste to što je jako težak za praćenje. Dragomirović uzima jednu relativno jednostavnu crnotalasovsku priču i razbija je na nekoliko vremenskih tokova a rezultat je pripovedački tok u kome ni policija ne može da otvrdi o čemu se radi. Rekonstrukcija toga šta sam u stvari gledao usledila je više na bazi pretpostavke kako će se opšta mesta kojima smo izloženi sklopiti nego u tome što se nešto razume iz filma.
Drugi problem filma je što je predug. To nije pitanje gledaočevog strpljenja u odnosu na spor tempo već generalno ritma. Kadrovi naprosto nemaju dovoljno sadržaja u sebi da bi trajali toliko dugo, pod tim ne mislim na puku radnju već generalno na supstancu koju dobijamo na ekranu. Film traje zavidnih 97 minuta što je ipak previše za delo nastalo metodom "pabirčenja".
Konačno, priča je žestoko post-crnotalasovsko opšte mesto. Xti slučaj neželjene trudnoće, abortusa, srpskog sela, blata i bede, deluje potpuno prevaziženo i kao životna i kao filmska tema, i HORIZONTI nažalost ni na jednom nivou ne nude ništa novo u tom domenu. Uostalom, ako danas u Srbiji i ima autora koji to rade to isto, Oleg Novković prvi pada na pamet, oni to rade ipak dosta ambicioznije, a bizarno je reći i bolje.
HORIZONTI je film evidentno snalažljivog i ambicioznog debitanta, ali propušta priliku da ponudi nešto sveže i upečatljivo.
BANDITI U POTRAZI ZA MAMOM Koste Ristića nastavljaju tradiciju sedamdesetominutnih debija nastalih pod okriljem diplomskog filma na Fakultetu dramskih umetnosti. Ristić je u svom filmu okupio darovite naturščike, romsku decu koja uzimaju protagonizam u jednoj priči iz njihove svakodnevice.
Ristićev film uspeva da se ispostavi kao zanimljiva i uzbudljiva priča iako je nastao praktično bez klasičnog scenarija i baziran je na scenosledu i stuacijama u kojima se naturščici mahom snalaze kroz improvizaciju. Ipak, kroz Ristićev reditelsjki postupak i montažu Jelene Maksimović, BANDITI U POTRAZI ZA MAMOM uspevaju da profunckionišu kao igrani film sa dosta jasnom pričom, i prilično uzbudljivim i dramatičnim situacijama.
U tom pogledu, Ristić uspeva da snimi jedan od pripovedački najzanimljivijih filmova poslednjih godina kod nas ali istovremeno i jedan od pripovedački najuspelijih jer na kraju definiše zanimljive likove, vezuje publiku za njih i njihove želje.
Pored visokih filmskih dometa ovog ostvarenja, Ristićev bitan adut jeste upravo odnops prema junacima. Iako prikazuje decu koja žive na margini, daleko ispod granice bede, on uspeva da zarobi njihovu radost života i da se ni u jednom momentu ne pretvori u nekakvu sažaljivu sliku objektivno marginalizovane populacije. U tom pogledu, Ristić nasleđuje Kusturicu. Iako u njegovom imaginarijumu nema fantastike, nema ni te naknadne aktivističke pameti koja pokušava da zamuti životnu energiju ljudi kojima se bavi.
* * * / * * * *
PLATEIA AMERIKIS Janisa Sakaridisa je inicijalno zanimljiv film u atinskom trgu na kome se nekoliko sudbina prepliće pod uticajem narastajuće migrantske populacije. Najzanimljivija linija je ona o plašljivom rasisti kog igra Makis Papadimitru kog znamo iz filma SUNTAN, na neki način zaštitno lice modernog anksioznog Grka, u uelbekovskom ključu i na neki način kroz ovog glumca možemo nadovezati i PLATEIA AMERIKIS na SUNTAN, nažalost samo u toj liniji priče. Ostale linije priče su nažalost bitno manje zanimljive, kako stilski, tako i fabularno i to je šteta. Na kraju PLATEIA AMERIKIS ostaje jedan od onih filmova sa više priča u kojima tih više linija deluju kao slabost i rediteljeva nesposobnost da ispriča jednu jaku. Nažalost, još je gore kad imamo film u kome je da ta jedna jaka priča, a to je ova o rasisti sa Makisom Papadimitruom mogla da se razvije dalje u jednu produženu studiju neuroza savremenog Grka, započetu u SUNTANu.
* * / * * * *
JIA NIAN HUA Vivian Qu je zanimljiv film o hipokriziji kineske provincije gde lokalni moćnik biva umešan u zamršen pedofilski skandal u kome su pojednako nečasni i počinioci zlodela i roditelji žrtava. Priča filma Vivan Qu je dosta jasna ali je naracija učinila prilično zamršenom i na kraju bih to smatrao ključnim nedostatkom ove kinesko-francuske koprodukcije koja je privukla veliku pažnju na venecijanskom festivalu.
Ambijenti u kojima se film dešava su izuzetni i Vivan Qu pribegava starom triku koji nikada ne izlazi iz mode a to je smeštanje priče u letovalište tokom zime.
* * 1/2 / * * * *
Mehmete, presudi!
https://pitchfork.com/news/taake-metal-band-accused-of-racism-by-talib-kweli-and-others-cancel-tour-issue-defiant-statement/?mbid=social_twitter
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, ja se ne razbacujem olako etiketama, tako da ne bih nazvao Taake nacistima ili nekim aktivnim rasistima, ali imaju jasne antimuslimanske ispade koji nisu puko blekmetalsko neznaboštvo (nakon što su u Njemačkoj imali problem sa kukastim krstom, izvinili su se svima "osim untermenšu koji je vlasnik kluba, a koji može da ode i popuši muslimanu" (http://www.alarabiya.net/articles/2012/01/10/187500.html)) već više vuku na beli skandinavski nacionalizam i suprematističke ideje. Nisam siguran da Talib Kweli zaista misli da nije bezbedan ali razumem da neće da ima posla sa nekim ko omogućuje nastupe bendu koji ima takve nastupe u javnosti.
CHARMOEREN Milada Amanija je mračna verzija Weirovog GREEN CARDa ali i zanimljiv dodatak filmografiji o pick up artistima. Ovo je priča o iranskom migrantu u Danskoj koji ide po singles barovima u pokušaju da nađe Dankinju sa kojom će se oženiti radi papira ali na kraju zaista pronalazi ljubav, samo baš onakvu koja mu ne može doneti papire.
Amanijev film je urbana melodrama sa akcentom na studiju karaktera i intenzivne prikaze emotivnih stanja. Amani je danski đak i ovo je prevashodno danski film u svakom stilskom pogledu. CHARMOEREN ne donosi polet i šarm filmova o pick up artistima, ali u sebi nosi dozu smisla za humor i junaka koji ume da manipuliše.
Fatalizam koji provejava kroz ovaj visokoestetizovani film nije sentimentalan i dobre se uklapa u celinu.
* * * / * * * *
LA LIBERTAD DEL DIABLO Evararda Gonzaleza je teško podnošljiv dokumentarni film koji pravi radikalnu transformaciju talking heads dokumentarca u tom pogledu što su u filmu snimljeni talking heads kojima se ne vide lica jer svi nose maske, valjda da bi zaštitili identitet. Film govori o žrtvama i dželatima u meksičkim ratovima kartela sa policijom, vojskom, naroda, rečju u ratu svakog sa svakim. Film ne nudi apsolutno nikakav vredan uvid u tu temu, i žalim ljude koji su se prevarili pa otišli da ga gledaju na FESTu.
Talib Kweli se BAŠ raspisao:
Free Speech or Die? (https://medium.com/@TalibKweli/free-speech-or-die-53a206027143)
Pogledao sam COMIC SANS Nevija Marasovića, beigbederobski film koji polazi iz kritike marketinške industrije, što je inače generalna opsesija naših filmskih autora koji rade u tom svetu, ali se potom na vrlo zdrav način fokusira na glavnog junaka i njegovu priču. Film kreće tvrdo, sa glavnim junakom koji je u najtežem stanju ljubavne patnje i opšteg rasula koju takvo stanje nosi, da bi se potom lagano transformisao u jednu jednostavniju priču o sazrevanju i razumevanju oca i sina. Tom "oprosti mi pape" momentu inače doprinosi i fenomenalna upotreba jedne pesme Miša Kovača koja je izraz njegove potpune psihičke krize i svojevrsnog potonuća u životno "opšte mesto".
Zlatko Burić igra junakovog oca, i to je već samo po sebi razlog da se filmu pruži šansa. Međutim, ovo je zapravo star making turn za Janka Popovića Volarića koji se ovim filmom ističe za jednu od najpotentijih muških zvezda hrvatskog filma, a verovatno i regionalnog filma. Uloga dizajnera iz sveta marketinga mu je izuzetno legla, a činjenica da ga neki likovi u filmu zovu "007= i porede sa Bondom, deluje kao bizarna aluzija na Dujardina, 99 FRANCS i OSS 117 ali OK, jasno je da učitavam, i naprosto to je samo znak šarma njegovog junaka.
Marasovićev prvi film THE SHOW MUST GO ON bio je jako efektan low budget SF. Njegovi kasniji i priznatiji filmovi VIS-A-VIS i GORAN nisu dobacili do tog nivoa. Ali, rekao bih da je COMIC SANS sve ono što je VIS-A-VIS želeo da bude. Njegov recept low key melodrame sa malim brojem likovima i spontanošću glume u vrlo svedenim zapletima ovde je konačno dobila svoj puni smisao i rezultirala efektnom celinom.
* * * / * * * *
KUPAL Kazema Molaje ne izgleda kao iranski filmovi na koje smo navikli. Reč je o visokoestetizovanom, pozapađenom i vrlo šarenom filmu o usamljenom oblapornom lovcu i taksidermisti koji prolazi kroz transformativno psihološko iskustvo kada se nađe zatvoren u svojoj strogo obezbeđenoj i zaključanoj radionici.
KUPAL je vizuelno dinamičan film stanja koji najpre vrdi videti kao eksces unutar onoga što očekujemo od iranskog filma, i to je negde i najznačajniji razlog što ga je vredelo prikazati na FESTu.
* * / * * * *
Paolo Genovese je reditelj koji jako dobro komunicira sa publikom koja se ne razume u film. Posle velikog uspeha filma PERFETTI SCONSCIUTI, snimio je nešto vrlo slično - film THE PLACE po priči Christophera Kubasika koja je već ekranizovana u formi američke televizijske serije. Inače, PERFETTI SCONOSCIUTI se ispostavio kao materijal koji ima potencijala za rimejk i sprema se španska verzija.
Ovog puta Genovese svoju polemičku dramu smešta na javno mestu, u kafe u kome stoluje enigmatična ličnost koja ispunjava snove svojih "klijenata" ali svaki san mora da se ispuni tako što će onaj koji sanja podneti neku žrtvu i uraditi nešto "neprihvatljivo". Naravno, sve se rešava kroz dijaloge, prepričavanje i kako smo kod Genovesea navikli, kroz dosta infantilno filozofiranje o prirodi čoveka, prirode i društva.
Film je režiran na nivou malo ambicioznije network serije, sav je sačinjen od dijaloga i dramaturških konstrukcija. Ponovo je reč o jednoj izrazito teatralnoj formi i mogu da zamislim ovaj tekst u formi neke bulevarske predstave recimo u Zvezdara Teatru, čak možda i u Ateljeu 212.
Isto tako, lako mi je da zamislim da će Genoveseova ciljna grupa na sve ovo da odlepi kad bude pogledala.
* * / * * * *
NICO, 1988 Susanne Nicchiarelli je film o kultnoj ličnosti njujorške a potom i svetske scene - Nico. Film se dešava na samom kraju njenog života, u periodu od 1986. do 1988. u fazi kada je pokušala da održi svoju karijeru, obnovi odnos sa sinom Arijem kog Alain Delon nikada nije priznao, mučila se sa bolestima zavisnosti i generalno bila na životnoj nizbrdici.
NICO, 1988 je umnogome limitiran onim čime se bavi u uprkos vrlo posvećenoj roli Trine Dyrholm koja i peva umesto Nico, imamo film koji je jako sličan osobi o kojoj govori i fazi života u kojoj se ta osoba nalazi. Dakle, kao što su se svi zanimali za period Velvet Undergrounda kada su je tada intervjuisali a ne za njen trenutni rad, tako je i gledaocima ovog filma zanimljivije šta je radila kad je bila na vrhuncu nego njena manje-više prozaična sudbina kada je pala na dno.
Susanne Nicchiarelli je verovatno želela da zađe u naličje Nico ali čini mi se da ova priča nije to pošto naličje postoji onda kada je i lice aktuelno. A Nico u periodu 1986-1988. sigurno nije ono kultno Warholovo lice. Tako da ni ovo nije zapravo naličje njene slave već jedan zaključak koji se mahom bavi glibom njenog pada i poslednjim trzajima da se ugrabi nekakav spokoj i sreća.
Film je u svakom pogledu korektno realizovan, ni u čemu nije oskudevao ali se čini da je na kraju ostao neatraktivan isto koliko i njegopva protagnoistkinja u toj fazi baš zbog pokušaja da se pobegne od onoga što je najznačajnije u njenoj karijeri. Zanimljivo za naše gledaoce je to što se u jednom ambijentu gde dolazi Nico vidi poster KUD Idijota iz tog vremena.
* * 1/2 / * * * *
Flashpoint Officially Landed Its New Directors (https://www.cinemablend.com/news/2382322/flashpoint-may-have-finally-landed-its-new-directors?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%253A+cinemablendallthing+(CINEMABLEND))
Vise bih voleo da su uzeli drugi scenaristicki par koji je takodje radio na Homecoming-u - MekKenu i Somersa, cisto zato sto su radili onoliko na Community-u.
Inace, pogledao sam u proteklih nekoliko meseci sve epizode Community-a na Amazon Prime-u, i moram da kazem da je ovo meni jedna od najboljih serija svih vremena, a da je Dan Harmon cudo od coveka.
COSH BOY Lewisa Gilberta je socijalna melodrama smeštena u milje mladih londonskih delinkvenata koji su lutali ulicama posle rata, napadali prolaznike i otimali im novac. Lewis Gilbert će kasnije postati poznat kao reditelj "limunada" ali ovaj njgeov film iz 1953. godine je bio sve samo ne to, štaviše reč je o prvom filmu koji je u Britaniji dobio X-rejting. Danas je naravno COSH BOY izuzetno pitomo ostvarenje, ali u to vreme je priča o mladom besprizorniku koji otima tašne od starica i ostavlja u drugom stanju mladu Joan Collins bila zaista moćan socijalni iskaz.
Gilbertova režija je efikasna, gluma je vrlo solidna, crno-bela fotografija je snalažljiva u uslovima B-filma ali nažalost, na kraju film ne uspeva da se nametne zbog odsustva jasnog fokusa uprkos vrlo limitrianom trajanju od 75 minuta.
* * 1/2 / * * * *
7 ANOS Rogera Guala je prvi španski naslov snimljen kao Netflix Original. Reč je o polemičkoj drami privoljenoj na film iako joj je najpre mesto na pozorišnoj sceni i ovaj film bismo mogli postaviti u jedan širi kontekst popularnosti autora kao što je Paolo Genovese koji je najrecentniji popularizator ovakvog postupka. Međutim, nema sumnje, oduvek je bilo reditelja koji su voleli da im pozorišne daske zaškripe na filmu, čak i u vreme kad nije bilo zvula da zabeleži škripu kao u periodu film d'arta.
Gualov film ima sličnu premisu kao Rubenov RETURN TO PARADISE ali je naravno bitno slabije realizuje i svodi se na dijalog gripe ljudi o tome ko bi od njih trebalo da popije sedam godina robije za neki privredni kriminal koji su zajedno radili. I mane-više nema šta mnogo da se doda na ovaj opis.
Ko voli ovakav pristup filmu, da ne kažem anti-filmu i ko nalazi uvide ovih pisaca intrigantnim, svakako može da uživa u ovom delu. Ja nisam jedan od tih.
* 1/2 / * * * *
Michael Bay Looking To Direct Robopocalypse (https://www.empireonline.com/people/michael-bay/michael-bay-looking-direct-robopocalypse/)
EMERGENCY CALL Lewisa Gilberta je triler u kome je sarađivao sa svojim redovnim scenaristom Vernonom Smithom. Priča o potrazi policije za krvlju retke krvne grupe koja je neophodna devojčici oboleloj od leukemije je samo okvir za tri priče o tri različite sudbine ljudi koji imaju tu krvnu grupu - jedan je ljutiti crnac koji usled neke traume ne želi da bude davalac, drugi je bokser koji je dogovorio da proda meč a onda pobedio a treći ubica u bekstvu. Nažalost ovakva forma ubija bilo kakvu napetost pa i dramski konflikt i EMERGENCY CALL deluje kao omnibus koji to nije, kao hendikepirani triler, kao nezaokružena društvena hronika.
Gilbertova režija je dosta precizna i efikasna unutar scena ali film je potpuno ispušten na nivou celine.
* * / * * * *
ALBERT R.N. je bio prvi ratni film Lewisa Gilberta i on je u svetu filmova o Drugom svetskom ratu ostvario značajnu i bogatu filmografiju. ALBERT R.N. je istinita priča o bekstvu koje uz pomoć lutke kojom lažiraju brojno stanje organizuju britanski mornarički oficiri u jednom nemačkom Stalagu.
Gilbert je uspeo dosta vibrantno da uhvati astmosferu logora ali je nažalost zarobljenike nastavio da tretira kao kolektivni lik sa vrlo slabom karakterizacijom. Junaci se vrlo malo razlikuju i premda među njima istinske drame, gledaocu je teško da se veže za pojedinačne likove.
Na kraju ALBERT R.N. postaje neobičan slučaj filma o bekstvu iz zarobljeništva jer se pretvara u epizodičnu priču, bez jasnog fokusa, kako na nivou likova, tako i na nivou zapleta.
Međutim, isto tako treba ceniti atmosferičnost filma ALBERT R.N. i nesumnjivo prevazilaženje pozorišnih korena teksta koji je izvorno pisan kao pozorišna drama.
* * 1/2 / * * * *
JUMANJI: WELCOME TO THE JUNGLE je druga ekranizacija Van Allsburgove knjige za decu koja je već na ekranu postigla veliki uspeh u filmu Joe Johnstona sa Robinom Williamsom. Isto tako, ovo je drugi film u kome Rock igra sa naslovom WELCOME TO THE JUNGLE.
Dakle, možemo reći da kreativnost u ovom filmu nije bila pod A. Pa ipak, uprkos ovako jasnim signalima, zanimalo me je da ga vidim, kao novu režiju Jakea Kasdana ali i kao novi scenario Chrisa McKenne i Erika Sommersa koji su među potpisnicima predloška za dva sjajna i inteligentna filma iz prošle godine - LEGO BATMANa i HOMECOMINGa.
Nažalost, McKenna i Sommer nisu sami u ovom filmu kao scenaristi ali izgleda da veliki broj pisaca nije uspeo da pomogne ovoj dosta polovnoj i jedva sklopljenoj celini.
Ekspozicija je clunky i dosta upadljivo pokušava da "postavi" likove i njihove osobine ne bi li one kasnije što jače zaigrale u priči. To deluje dosta heavyhanded i on the nose. U redu, JUMANJI reboot je film za decu, ne očekuje se prefinjenosti. Ali prefinjenosti postupka i filigranskih rešenja ima i može biti i u filmovima namenjenim deci.
Jedini zaista dobar gimmick koji se javlja u filmu mada je nedovoljno iskorišćen jeste da su junaci zarobljeni u igri i otelovljenim avatarima i da svi likovi koje sreću imaju vrlo limitiran CPU.
Isto tako sam razvoj priče je nažalost krajnje modularan, ide se od situacije do situacije ali nema utiska kao da se ide od nivoa do nivoa i rekao bih da junaci lutaju zajedno sa pričom.
Dakako, ovo je film u kome glavnu ulogu igra Rock, tu su i Karen Gillan i Jack Black i sve je to garancija da nećemo biti potpuno razočarani, ali u suštini, ovo je ipak delo koje ostavlja utisak žešće improvizacije bez mnogo kreativnosti. O tome svedoči lazy set-piece sa Rockom i helikopterom u kanjonu koji je maltene preslikan set-piece iz SAN ANDREASa.
Jake Kasdan u ovom filmu više deluje kao "saobraćajac" i kao neko ko je tu da malo obodri zvezde nego što ostavlja utisak da se mešao u svoj posao.
Stoga na kraju, JUMANJI deluje kao benevolentna varijacija na sve ono što ne valja u modernim blokbasterima. O tome da film ima negativca koga u filmu maltene nema i da je na tu pojavu "utrošen" Bobby Cannavale, da i ne govorimo.
Ne mislim da je uspeh JUMANJIja na blagajnama neočekivan, ovo je benevolentan i šaren spektakl, ali je i opšti stav kako je ovo solidan film u potpunosti neopravdan. Ovo je jedan lenjo sklopljeni korporativni "frankenšajnovski" spoj potrošenih delova.
* * / * * * *
RED SPARROW je ekranizacija romana Jasona Matthewsa, nekadašnjeg operativca CIAe što od gledaoca, ali i čitalaca stvara određeno očekivanje nekakvog lecarreovskog ugođaja jer valjda čovek zna o čemu piše. Rezultat je nažalost film koji deluje kao da ga je pravio čovek koji apsolutno ne zna šta radi.
Matthewsov roman je adaptirao Justin Haythe, pisac koji nas je zadužio bizarnim promašajem Gorea Verbinskog A CURE FOR WELLNESS i u RED SPARROWu nastavlja istim Cinemageddon putem. Naime, kao što je Verbinski snimio film koji u sebi nosi nekog Euro-trasha, tako i RED SPARROW nosi jaku dozu Euro-trasha sa blagom dozom Eurospya i nažalost rezultat je film koji nije dobar iako je jako Cinemageddoničan.
Naime, RED SPARROW ima scenario koji je po svojoj čistoj kemp dimenziji pre namenjen nekoj parodiji nego ozbiljnom filmu, ili nekom masnom francuskom exploitaitionu borovčikovskog tipa.
Mladu i perspektivnu balerinu Boiljšoj teatra posl loma noge regrutuje njen stric, oficir FSB sa nerealizovanom incestuznom fiksacijom na nju da bude "Sparrow" iliti gtalna zavodnica u službi FSBa koji je produžio program KGBa započet u vreme Nikite Hruščov. Kako je stric tako eksplicitno zao i seksualno izopačen istaje predmet za ozbiljnu sprdnju, ali je još luđa činjenica sa neko FSBu šalje za reguta primabalerinu Boljšoj teatra, dakle javnu ličnost par excellence u zemlji koja ceni balet.
Da li treba naglašavati da ex-balerina koja je bratanica jednog od čelnih ljudi FSB teško uspeva da očuva cover?
Trening u školi za tajne agente KGBa u pogledu seksualnih veština nije prvi put iskorišćen u RED SPARROWu, videli smo ga recimo u seriji AMERICANS, ali ovde je po prvi put na liniji Marca Dorcela i serijala RUSSIAN INSTITUTE.
Jennifer Lawrence se ne usteže od toga da se skine, štaviše, vrlo je predata ulozi, i to stvari čini još bizarnijim i apsurdnijim jer deluje kao da misli da je ova budalaština vredna njene pažnje i truda. Iako film u svojih 140 minuta nikada nije dosadan, toliko je idiotski da ima sve primese career killera u sebi. Čini mi se da je to na vreme shvaćeno pa je PR mašina uključena i svemu pokušala da podari malo upmarket dimenzije, ali to ne pomaže osnovnom utisku.
Možda je ovaj SHOWGIRL nivu "masniće" mogao da prođe u rukama majsotra kao što je Paul Verhoeven ali Francis Lawrence nije reditelj koji ima nerv za tu vrstu treša. Lawrence je respektabilan hacker koji zna posao, i RED SPARROW je relativno uredno snimljen, ali u svemu ovome Lawrence ipak primarno izgleda kao žrtva, kako samovolje glumaca, tako i vervatno određene iluzije da bi i on mogao malo da se "omasti" od Haytheove "hrabrosti".
Na kraju, Lawrence se ipak pokazao bolje od nesrećnog Verbinskog ali RED SPARROW nije baš visok domet u njegovom dosta "urednom opusu".
Ko je otišao u bioskop misleći da zna šta će dobiti od filma JenLaw koji je režirao Francis Lawrence žestoko će se iznenaditi. Film je užasan ali je bez sumnje unikatan. Stoga ko voli potpuni eksces career killera, treba da ode da ga pogleda.
Aromofsky je jedno vreme želeo da snima ovaj film i sad iz ove vizure posle nesrećnog MOTHERa, deluje kao da je on projektovao sunovrat karijere kroz koji sada prolazi JenLaw.
Verujem da će RED SPARROW onda kada postane retro uspeti da stekne neki kultni status. Dotle ostaje sablažnjiv primer nekontrolisanog promašaja koji dolazi iz istog studija kao i A CURE FOR WELLNESS.
* 1/2 / * * * *
SINK THE BISMARCK! Lewisa Gilberta je priča o potapanju najboljeg broda nemačke mornarice u britnaskom pokušaju da uzvrate i osvete se za poraz koji ime je naneo ovaj brod u Atlantiku.
Churchill naređuje da se Bismarck potopi po svaku cenu, pa čak i ako to znači ostavljanje nekih konvoja bez odbrane. RAF i Royal Navy organizuju akciju i u tome uspevaju.
Gilber pokušava da prati ovu priču na više frontova, u štabu Admiraliteta koji organizuje borbu, a pomalo i na moru, prikazuući britanske posade ali i rukovodioce sa Bismarcka koje je želja da se dokažu skupo koštala.
Takva mešavina nekoliko tokova nažalost ne doprinosi dinamici već sugeriše nerazrađenost. SINK THE BISMARCK nije ni brainy priča o sjajnim stručnjacima iz štaba ali ni ratni spektakl sa sjajnim scenama borbe već ostaje negde između.
Kao ni jedno ni drugo SINK THE BISMARCK ne može da zadovolji ni ljubitelje ratnog filma ali ni one koje interesuju vojna taktika i samo potapanje nemačkog broda jer filmu nedostaje autentičnosti i precizne rekonstrukcije.
* * / * * * *
Eh, Jumanji ću, dakle, čekati na HBO-u.... Nije da sam od njega očekivao bogznašta...
Nego:
Heckler & Koch's M27 is the Marines New Rifle. The Weapon Has Already Seen Action. (http://nationalinterest.org/blog/the-buzz/heckler-kochs-m27-the-marines-new-rifle-the-weapon-has-24801)
Kada smo klinac i ja odgledali novi Jumanji, a on izjavio kako se uopste ne seca prvog iz 1995,
odmah smo edukativno pogledali i taj.
Razlike su enormne, ali slag na tortu je 100% smisljen i originalan kraj prvog, dok je drugi,novi...abominacija!
Mehmete, odlična pušketina po svim recenzijama, naročito jer je prethodna HK puška bila fejl kad se ispostavilo da zeza na vrućini a već je bila uvedena u upotrebu. Zanimljivo je kako će reagovati američka vojna industrija mada nije prvi put da se kao standardno oružje uvodi strani model, setimo se Berete 92.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Plus bitan faktor kod M27. Više nema mitraljesca u jedinici kad se posmatra sa strane a puška je multi-purpose i koristi se za sve.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, pa nije Americi strano da naoružavaju svoje službe tuđim oružjem (mislim, Uzi je decenijama bio u standardnoj opremi Tajne službe, a i Bereta 92 je zamenila klasični Baruningov M1911 u Armiji). Ameri sa H&K ionako imaju prilično dugu i dobru saradnju, već pomenuti Uzi je svojevremeno zamenjen baš Hekler Und Kohovom M Peticom, tako da, mislim da je zaista bilo pitanje dana kad će M27 ući u marinsku opremu. Naravno, ja se i dalje pitam kad će Amerika već jednom da se odrekne glupog 5,56 kalibra koji su nametnuli celom NATO-u i da se ko normalan svet privole 7,62jci...
Da, ali imaj na umu, jedno su te opreme za specijalne jedinice a sasvim drugo je osnovna puška za jednu tako veliku vojsku. U tom smislu ovo je maltene bez presedana u istoriji americke vojske. Oni su imali naravno svoje adaptacije stranih oruzja, recimo standardni mitraljez marinaca do sada je adaptacija belgijskog ali je nekako puška do sada bila američka uvek. Međutim, zanimljivo je da su se odlučili za multi-purpose weapon, dakle i pušku i automatsku pušku i mitraljez u jednom. Štedi se...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, valjda su pravili analize toga kako se danas ratuje i shvatili da karabin i mitraljez ne moraju da budu tako distinktne stvari kad dođe do akcije.
No, da, vojska jeste uvek nosila američke puške, ali pre neki dan čitali smo da se vojska žali na M4 i M16 kao nepouzdane, a pošto se jednako na njih žale još od vijetnamskog rata, onda, verovatno je krajnje vreme da se tu zanavlja stok i podeli neka savremenija i kvalitetnija oprema. Sad, naravno, nisam ja u toku, ne verujem da su marinci baš koristili M16 do danas, ali trend je tu...
TIME, GENTLEMEN, PLEASE! je adaptacija romana NOTHING TO LOSE R.J. Minneya u režiji Lewisa Gilberta. Ovaj film je zanimljiv na nivou premise i podseća na nekolike Ealing komedije koje su nastajale u to vreme kao što je PASSPORT TO PIMLICO, a anarhičnom, politički subverzivnom duho engleske provincije.
U ovom filmu, seoska lutalica dobija apanažu i rešenje svog "pitanja" kako bi selo dostiglo stopostotnu stopu zaposlenosti pred posetu visokih zvaničnika britanske vlade.
Nažalost, rezultat je film koji je epizodičan i koji svoju zabavnu premisu ne uspeva da izgura u prvi plan. Naprotvi, film se guši u digresijama a glavni junak nije onoliko šarmantan koliko bi trebalo da bude.
Gilberotva režija je solidna ali ne uspeva da reši nijedan od problema literarnog i scenarističkog predloška. Gilbert je kasnije još jednom ekranizaovao Minneya.
* * / * * * *
Vidim da si zaredjao po filmovima pokojnog Gilberta... Meni je on jako drag reditelj, ali pre svega zbog Bond filmova. Odakle skidas sve te njegove druge filmove?
Uh, tražim ih svuda po webu. Mahom kod Rusa i po ovim sajtovima za opskurnosti. Spremam In Memoriam tekst za Kinoteku...
TAPPAJAN NAKOINEN MIES Laurija Nurksea ekranizacija je romana Mattija Ronke i produžetak istoimene serije koja je po njegovom romanu prikazana sa dosta uspeha u Finskoj. Ovaj B-akcijaš ne otkriva novog Rennyja Harlina ili Jalmarija Helandera u Nurkseu, ali za uslove jednog crossovera sa TVa na film, u skandinavskim okvirima, TAPPAJAN NAKOINEN MIES je solidno urađen programmer.
Glavni junak je penzionisani ruski specijalac finskog porekla, sada naseljen u Finskoj koji se nalazi na usluzi raznim ruskim emigrantima koji imaju pitanja i potrebe. Tako i biva uvučen u zamršen pokušaj atentata na "demokratsku" rusku predsednicu.
Rusofobija je značajno obeležje finskog akcionog filma, setimo se Rennyja Harlina, ali Ronke i Nurkse su politički korektni i pronalaze likove "dobrih Rusa" kako među narodom tako i u establišmentu. Nažalost, Ronke ne nudi ništa nmaročito novo na nivou priče da bi se TAPPAJAN NAKOINEN MIES nametnuo kao dodatak skandinavskom krimiću, a u tim okvirima bi bio najbliži ekranizacijama Guillouovog Hamiltona, ali ni Nurkse nije neki naročit inovator. No, film je korektan, i fanovima akcionog trilera i špijunca biće zanimljiv, u najmanju ruku kao jedan pomalo egzotičan filmski dodatak.
Onni Tommila, dečak iz Helanderovih filmova ovde igra pastorka glavnog junaka.
* * 1/2 / * * * *
TAPPAJAN NAKOINEN MIES Laurija Nurksea ekranizacija je romana Mattija Ronke i produžetak istoimene serije koja je po njegovom romanu prikazana sa dosta uspeha u Finskoj. Ovaj B-akcijaš ne otkriva novog Rennyja Harlina ili Jalmarija Helandera u Nurkseu, ali za uslove jednog crossovera sa TVa na film, u skandinavskim okvirima, TAPPAJAN NAKOINEN MIES je solidno urađen programmer.
Glavni junak je penzionisani ruski specijalac finskog porekla, sada naseljen u Finskoj koji se nalazi na usluzi raznim ruskim emigrantima koji imaju pitanja i potrebe. Tako i biva uvučen u zamršen pokušaj atentata na "demokratsku" rusku predsednicu.
Rusofobija je značajno obeležje finskog akcionog filma, setimo se Rennyja Harlina, ali Ronke i Nurkse su politički korektni i pronalaze likove "dobrih Rusa" kako među narodom tako i u establišmentu. Nažalost, Ronke ne nudi ništa nmaročito novo na nivou priče da bi se TAPPAJAN NAKOINEN MIES nametnuo kao dodatak skandinavskom krimiću, a u tim okvirima bi bio najbliži ekranizacijama Guillouovog Hamiltona, ali ni Nurkse nije neki naročit inovator. No, film je korektan, i fanovima akcionog trilera i špijunca biće zanimljiv, u najmanju ruku kao jedan pomalo egzotičan filmski dodatak.
Onni Tommila, dečak iz Helanderovih filmova ovde igra pastorka glavnog junaka.
* * 1/2 / * * * *
Pogledali Bright sa više od dva meseca zakašnjenja i mislim da je kritika bila nepravedna prema ovom filmu. Daleko od toga da je Ayer snimio remek-delo ili da je ovo njegov najbolji film, ali ovo je jedan energičan, zabavan i, actually, na neki način bajkovit film koji uspeva da spoji high fantasy i gritty policijski akcijaš i da to uglavnom vrlo solidno funkcioniše.
Prvo da kažem da ono što u filmu legitimno može da se kaže da ne radi sasvim dobro jeste upravo vizuelna stilizacija i celokupni dizajn. Ne zato što stvari nisu ikonički prepoznatljive ili komunikativne, već naprosto što se gledaocu većinu vremena šalje konfuzna poruka. Naime, orci koji nose "colors" umesto war painta je jasna intelektualna metafora ali vizuelno, barem onako kako je to ovde odrađeno u saradnji kostimografa i ekipe koja je radila maske, sve je na ivici kempa. I elfi su kempi u svojoj kombinaciji skupih dizajnerskih odela/ kostima i disko-šminke, ali orci koji izgledaju kao ekipa klasičnih čolo gengbengera iz LA meni su zaista delovali kao postavka nekog humorističkog skeča.
Sve drugo u filmu meni prilično dobro legne. Lendis je ispisao školski skript kojim se stiže od tačke A do tačke Z kroz nekoliko dobro definisanih set-pisova sa jasnim prelomnim tačkama odnosa dvojice protagonista i mada su dijalozi prilično on the nose u svom tretmanu rasne problematike, oni su istovremeno brzi, sočni i šarmantni i doprinose energiji koja ovaj film vrlo dobro nosi. Landis ni slučajno ovde ne ruši neke specijalne zidove ili istražuje neke neviđene filmske domete, Bright je by-nymbers pandurski akcijaš, ali Ayerova režija je mišićava, čak malo i drčna i legitimno me je podsetio na svoje najbolje trenutke u kojima su akcione scene žestoke i krvave a i scene razgovora su nabijene napetošću, energijom i kreću se brzo. Fak mi, gledajući ovo setio sam se koliko smo potonuli kao čovečanstvo kad je McTiernan sklonjen sa Die Hard franšize...
Zapravo, kako je i Cripple primetio, pošto je danas buddy cop akcijaš prilično retka pojava a svakako i kad je ima, pomalo uštrojena jurnjavom za PG-13 rejtinzima, Bright legitimno može da se hvali svojom gritty fasadom gde su heroji zaista uprljani svojim postupcima, akcione scene su krvave, svi psuju, a na likovima se dobro vide tragovi te jedne najgore noći u životu kroz koju prolaze.
Naravno da je Alien Nation prva asocijacija koju sam ja imao kada je Bright najavljen, no, ovaj film je, čini se, uvek imao relativno soft ambicije, umekšavajući jasne tenzije i protivrečnosti koje mu je postavka nametala, krećući se ka kraju decenije koja je definisala ekstremni buddy cop akcijaš, a što je kasnije i jasno realizovano kroz seriju. Bright je zato mnogo bliže ikoničkim buddy cop filmovima osamdesetih i mada je Cripple, pretpostavljam i zbog Big Willieja pronašao sponu sa devedesetima, ja bih rekao da je Bright actually najbliži donerovoskoj formuli iz 1987. godine i onome što je kasnije sa Blekovim likovima isti režiser radio u devedesetima. Naime, kasniji nastavci Lethal Weapon čak i imaju tu kempi komponentu koja se vidi i u Bright, a iako reklo bi se Bright nema tako zaoštrenu pregnantnost likova na početku (Ward je porodičan čovek, nema suicidalne tendencije), kada shit hits the fan oba glavna lika pokazuju potisnute frustracije sopstvenim životima u odnosu na koje smrt deluje kao oslobođenje. Takođe, rasna tenzija i njeno razrešenje su drugačiji u odnosu na "klasični" buddy cop balans (epitomizovan Hillovim radovima) jer "drugi" u dvojcu u ovom filmu zapravo na kraju biva prepoznat od svoje zajednice umesto da kao kod Hilla dobija priznanje od belog mejnstrima u rušenju rasne barijere koja dolazi sa "naše strane" (48 Sati, ali i Red heat).
Kako rekoh, rasni (pod)tekst je prilično gurnut u prvi plan, ali je elegantno i dosledno provučen, a u drugom planu se zapravo nalazi činjenica da su Elfi očigledan stand-in za Jevreje i činjenica da se ova dimenzija filma zapravo ne istražuje onoliko koliko potencijala daje je jedna od zamerki koje mogu da stavim. Opet, to je posve druga konzerva crva i jasno je zašto to možda Aškenazi Jevrejin poput Lendisa nije želeo da dalje raspakuje.
U svakom slučaju, ovo je film nošen sasvim očiglednim mekgafinom (misilim, čarobni štapić, jelte) i Ayer ga tako i tretira igrajući se sa pravilima kako poželi da bi kreirao uzbudljive set-pisove. Rezultat je jedna sasvim "nelogična" potera kroz noć u kojoj dva glavna junaka moraju da prežive, spasu svet i, naravno, izađu na drugu stranu izmenjeni i ovo Ayer provlači bez greške, dajući pouke kad je to potrebno, humorističke predahe kada su neophodni, ali onda i vrlo visceralne i jake akcione scene u kojima ginu i dobri ljudi. U nekoliko momenata u filmu su rasni prezir, strah i neshvatanje sa kojima se Jakoby suočava toliko uverljivi i jaki da ovo u mnogome opravdava veliki deo scena u kojima se ovakve stvari verbalizuju za publiku sa jeftinijim ulaznicama.
Tako da sam ja Brightom uglavnom prilično zadovoljan i nadam se da Netflix nastavi sa ovakvim poduhvatima jer ih sasvim sigurno u bioskopu nećemo skoro viđati.
THE ADMIRABLE CRICHTON Lewisa Gilberta je adaptacija pozorišnog komada J.M. Barrieja na kojoj je sarađivao sa svojim redovnim scenaristom Vernonm Harrisom. Ovaj komad je pre toga više puta ekranizovan, i kao nemi film i kao holivudski mjuzikl,
Ova ekranizacija pozorišnog komada je duhovita, ima u sebi pomalo vodviljskog ali je za početak ovo film u kom Gilbert pokazuje neobično visok nivo veštine u rešavanju "fizičkih izazova" produkcije, i u situacijama napetosti i brodoloma uspeva da očuva smisao za humor koji je potreban ovom filmu kao komediji.
Sama ideja komada da bogataška kuća odlazi na put i dožive brodolom a na pustom ostrvu na koje su dospeli sa slugama moraju da se suoče sa slomom klasnog sistema vrlo je subverzivna i potentna. U tom pogledu, Gilbert uspeva da je uspešno razradi.
Ali iznad svega nešto što se moglo svesti na kamerni i mizanscenski sveden rad, kod Gilberta postaje kudikamo razigraniji film sa upečatljivim likovima i dobro vođenom pričom.
Tako do kraja ovo postaje vrlo snažna disekcija britanskog klasnog sistema i međuljudskih pa i romantičnih odnosa koji iz njega proizilaze.
U ovom filmu Gilbertova veština izlaganja likova i priče dolazi do izražaja. Rediteljski izraz je jednostavan i precizan, humor koji je Barrie baštinio je očuvan i uspešno prenet na ekran.
* * * 1/2 / * * * *
Mehmete, odlično si živopisao BRIGHT. Dok je ljudi kao što si ti, biće takvih filmova... Dakle, sudbina sveta je ponovo u rukama Srba...
Kako je Bog i zamislio kad ga je dizajnirao.
Nego:
Deadpool 2 Testing Very Poorly, Fox Stunned By Audience Reactions (http://wegotthiscovered.com/movies/deadpool-2-testing-poorly-audiences/)
слажем се скроз, мени је брајт баш легао
ne znam da li je do srpstva, al i meni je bright baš baš prijao.
Nekako i ja koji imam averziju da mesam fantazi svetove sa nasim sam fino odgledao Brajt, nije mi smetalo, cak su mi neki likovi nedovoljno exploatisani, teo sam vise.
E, da Kriple je 100% bijo Upravu da je Mute jedna prevara, tako da ako niste gledali, postedite sebe i nemojte.
Veceras Natali sa Anajalejshnom!
Anajalejshn je...okej, za mladji populus, maaalko razvucen za moj ukus, ne volem kad mi polucasovnu epizodu zone sumraka razvuku na skoro dvasata, ali izmedju pogledati i ne pogledati, bolje pogledati, u svakom slucaju.
Ima zrna originalnosti i misterije, okej.
Svidja mi se sto je sajfaj, bez fantazija, samo plus.
Vidim da ga po Americi hvale iz sve snage, al oni s verovatno pogubili kriterijume. Al planiram da gledam.
CAST A DARK SHADOW Lewisa Gilberta je adaptacija komada Janet Green. Dirk Bogarde je izuzetan u ulozi Black Widow manipulativnog ubice sredovečnih dama od kojih potom nasleđuje imovinu. Posle jednog uspelog ubistva ali i neuspelog nasleđivanja, sav imetak ulaže u zavođenje nove žrtve. Međutim, na putu do novca mu se ispreči nekoliko nerešenih "repova" iz prethodnog slučaja.
Osnovni problem filma CAST A DARK SHADOW je što nema dovoljno razrađen i interesantan zaplet kako bi odličnu glumačku igru i neke nekonvencionalne karakterne postavke kapitalizovao u formi istinskog trilera. Otud i ono što Dirk Bogarde pruža i zanimljiva postavka gde je "lady in peril" zapravo brbljiva screwball figura sklona crnom humoru ne mogu da ispune svoj potencijal.
Uprkos produkciji koja potencira potrebu za snalažljivošću, Gilbert u deonicama rastrojstva glavnog junaka pribegava nekim ekspresionističkim stilizacijama na koje se oslanjam i američki film noir u scenama prikaza silaska sa uma. Takve sekvence otvaraju i zatvaraju film na vrlo energičan način.
* * 1/2 / * * * *
ANNIHILATION Alexa Garlanda je zaključenje epohe blaženopočivšeg Brada Greya u Paramountu i možemo reći da je otišao u velikom stilu. Bez ikakve sumnje, Garlandova ekranizacija Jeffa Vandermeera je sve sem tipičan blockbuster materijal i ovaj film u sebi nosi jako puno ortodoksnog, proznog SF štimunga i zaista deluje kao "ekranizacija romana". Gledajući ANNIHILATION mogao sam da zamislim jedan zanimljiv SF roman, čak možda i jugoslovenski. U tom pogledu, ANNIHILATION zaslužuje puno poštovanje ljubitelja žanra i punu pažnju.
E sad, ono što se javlja kao problem ovog filma upravo i jeste to što ga izdvaja. Naime, ta atmosfera SF romana, ne samo u pogledu dramaturgije i očuvanog imaginarijuma već i efekta na gledaoca, pre svega ogleda se u nedostatku drame. Okosnica filma je ulazak pet naučnica/ vojnikinja u neki prostor koji je pod nepoznatim uticajem verovatno vanzemaljskog porekla.
Tu petorku jedva da sam zapamtio od sinoć kada sam gledao film do sada, barem dva lika su vizuelno i dramski duplirana, i tu su da bi imao ko da gine kada se susretnu sa malevolentnim pojavama na tom prostoru. I taj cannon fodder je u redu za film koji je neki rutinski slasher ali film ove ambicije ne podnosi takav lazy writing, ali i lazy casting.
Kada se tome doda izrazito jednoličan "svet sećanja" na izgubljenog supruga koji ima glavna junakinja u interpretaciji Nathalie Portman dobijamo jedan low-key rehash mase SF filmova iuz poslednjih godina u kojima je jedno od osnovnih pogonskih goriva junakinje gubitak drage osobe KAO DA VANZEMALJSKI UTICAJ U SRED AMERIKE nije dovoljno jak motiv.
Em je to sećanje na izgubljene drage ofucano, em je urađeno sa slabim idejama, sa nulom kreativnosti pa ono što osećam je potreba za malo zdravog hawksovskog osećaja dužnosti i profesionalizma. Gde su nestali svi oni junaci koji nisu motivisani gubitkom dragih koji mora da nam se razlaže u generic flashbackovima.
Ono što je takođe vrlo prozno jeste ambivalentan odnos junakinja prema onome što istražuju. Naime, pojava sa kojom se sreću je sporadično vrlo malevolentna ali one su iznad toga i shvataju njenu ambivalentnu prirodu, pa ako je među junakinjama pristuna neka generic drama onda je u odnosu na problem praktično i nema. To daje simpatičnu SF atmosferu istraživanja i upoznavanja neke pojave, ali opet radije bih to čitao u prozi nego gledao kao film.
ANNIHILATION je prijatno snimljen, specijalni efekti su začuđujuće površnu realizovani, dizajn je korektan ali nedovoljno interesantan da bi se film gledao samo zbog njega. Međutim, sve to ipak ne remeti generalno prijatan osećaj proznog SF ugođaja i jednog filma koji pokušava da bude ozbiljan sve do same završnice kada zakoketira sa ozbiljnim trešom, ali i to je negde OK.
* * 1/2 / * * * *
FILM STARS DON'T DIE IN LIVERPOOL je biografski film o poslednjim danima koje je Gloria Grahame provela u Liverpulu, u kući majke svog ljubavnika Petera Stonea, manje poznatog engleskog glumca. Stone je bio njen skoro 30 godina mlađi ljubavnik i poslednja velika ljubav koju je imala u životu u kom se udavala četiri puta i rodila četvoro dece. Jedan od tih brakova bio je sa Nicholasom Rayom, a jedan sa njegovim sinom iz prethodnog braka Anthonyjem. Sasvim je sigurno da su je takve afere koštale i karijere. Peter Stone, mladi bi-curious engleski glumac se uklapao u prototip mlađeg muškarca kakve je volela Gloria kako je starila.
Doduše, ako imamo u vidu da je Nick Ray navodno zatekao Gloriu u postelji sa trinaestogodišnjim Anthonyjem, Peter nije ništa ekstremno. No, kada imamo u vidu da je ovaj film producirala kuća Eon koja radi Bondove i da je ovaj slučaj pet project Barbare Broccoli, ne možemo a da se ne setimo razlika u godinama između Bondova i Bond-devojaka koja se inače nikada ne dovodi u pitanje, dočim se ovde to nekako ne može zaobići.
Annette Bening je izvanredna kao Gloria Grahame na samrti a poznata je anegdota da kad je Frears kastovao za GRIFTERSe, da je rekao da u njoj vidi novu Gloriu Grahame. Na svu sreću, Annette je izgradila neuporedivo uspešniju karijeru i sada je jedna od najuglednijih karakternih glumica. Gloria je s druge strane mlada dobila oskara i potom samo tonula.
U osnovi FILM STARS DON'T DIE IN LIVERPOOL je vešto postavljen isečak iz njenog života u kome se kroz njene poslednje dane rekonstruiše period veze sa Peterom Stoneom a kroz tu vezu se prepoznaju ključne tačke njenog uspona, pada, njenih strahova, nesigurnosti i načina na koji je sve to dovelo do njenog ličnog, profesionalnog pa na kraju i zdravstvenog sloma.
Jamie Bell je odličan u ulozi Petera Stonea. Njih dvojica dele jednu filmofilsku sponu. Stone je igrao epizodu jednog od terorista u filmu WHO DARES WINS a Jamie Bell je igrao jednog od SASovaca u filmu 6 DAYS koji je pokazao istinitu priču koja je nadahnula Sharpovu desničarsku fantaziju.
Sa Annette Bening i Jamie Bellom u centru ovakve priče, sužen je bio prostor za grešku. Međutim, Paul McGuigan je u svom maniru uspeo da sve ovo realizuje na maestralan način. Nadam se da će mu ova saradnja sa Barbarom Broccoli otvoriti moguć
nost da režira Bonda je u ovom filmu koji nije akcioni ili kakav drugi spektakl, pokazuje neverovatno veštinu da estetizuje stvari, čak i na mestima gde se ne bi očekivalo. Neki McGuiganovi prelasci u flepšbek u ovom filmu su zreli da služe kao školski primeri kako se te stvari rade i kako se prevazilaze neke "vidljive mehanike" pisanja.
McGuigan nije nužno morao biti zvezda ovog filma pšored Beningove i Bella ali je postao, učinivši ovo ostvarenje i poslasticom za ljubitelje vrhunskog filmskog pripovedanja ali i suptilnih filmofilskih posveta.
* * * / * * * *
Annihilation je jedan usporen mumblecore film koji sasvim slučajno ima naučnofantastični roman kao podlogu. Likovi izgovaraju najveće nebuloze i najplitkije filozofske opservacije sa tako ozbiljnim izrazima lica da sve na momente deluje kao parodija.
Annihilation je Alex Garland koga je neko ozbiljno ubedio da je Tarkovski.
Alex Garland, ako je to potrebno naglasiti, nije Tarkovski.
Alex Garland je solidan zanatlija, vazda bio, i čovek koji je dobar sa dijalozima i karakterizacijom. U Annihilation je, na našu nesreću, rešio da se okuša u umetnosti i metafizici i sve bi to bilo nepodnošljivo pretenciozno da nije istovremeno striktno B-movie nivoa i trashy.
To ga, naravno i donekle spasava. Set dizajn je šarmantno jeftin a "akcione" scene su jednostavne i uspevaju da posreduju ideju da ovo nije knockoff Event Horizona već verzija Odiseje 2001 za publiku bez ulaznica ali sa Netflix pretplatom.
Annihilation je Netflix koji nastavlja sa ulaganjem u naučnu fantastiku a od SyFy pristupa se izdvaja autorskijim rukopisom. To od srca pozdravljam. No, Annihilation je užasno neambiciozan u svojim metaforama, a imajući u vidu da na momente otvoreno očijuka sa Tarkovskim, to je previše očigledno. Alex Garland želi da ne ispiše pančlajn nego da gledalac sam popuni praznine ali, c'mon, ovo nije Kubrik i finale Odiseje 2001. Alex garland nije režiser vizije već, a to isto treba umeti, solidnog zanata i dobro mu ide montaža flešbekova. Naravno, uglavnom nepotrebnih jer film bezrazložno psihologizira onda kad treba da metafizikališe. Edit: sad pročitah Kriplov prikaz, da, motivacija likova preko "gubitka", pogotovo ovako generički, je suviše lenja alatka, Garland je obično bolji od toga.
Annihilation sasvim sigurno nije ni Solaris iako prepisuje od Lema i Tarkovskog, i ne poentira na iste načine kao Solaris već samo malko zapišava tu teritoriju.
Anihilation je pre Stalker sa M-16ticama i belim fosforom jer Alex Garland misli da Netflix publika ne bi mogla da ZAISTA izdrži da dva sata gleda likove koji bi bili prave naučnice.
Annihilation takođe sadrži i verovatno najgluplje "naučno" objašnjenje za naučnofantastičnu fikciju koje sam video na filmu. Pritom potpuno nepotrebno jer metafora do kraja filma uopšte ne zahteva tu vrstu objašnjenja. Lemovština koju ovaj film priziva je primamljiva ideja i čovek bi očekivao da pet naučnica sedi i teoretiše do besvjesti o stvarima koje im se događaju. Umesto toga one stoje zagledane u vječnost i izgovaraju potresno banalne opservacije koje su suvišne i samo nam troše vreme. "Zamisli da si poslednje trenutke života proveo vrišteći u agoniji i da je to sve što je ostalo od tebe. To mi se ne bi dopalo. Uopšte." Ovako postdoktorant, fizičar opisuje jednu traumatičnu scenu sa jakim horor vajbom u kojoj Garland priziva Karpenterov The Thing (ali zatim nema šta da kaže na scenu koju je prizvao), a u kojoj je ona (fizičar-ka) prelomila i napravila stvar koju nikada do tada u životu nije.
Annihilation bi bio bolji kao video-igra jer bi kontemplacija koju zaziva bila efektnija ako bi čovek "stvarno" bio u Shimmeru i sam ga istraživao, makar ne našao ništa.
Poslednjih 20 minuta su dramski prilično dobro vođeni ali tu sam se već ozbiljno borio sa snom.
Annihilation je verovatno bolji nego što se meni čini, ali sam ja verovatno suviše bio zaveden referencama na Tarkovskog i jeftinim korišćenjem istih. Sorry.
LIGHT UP THE SKY! Lewisa Gilberta iz 1960. godine je ekranizacija pozorišnog komada Roberta Storeya. Nažalost, ovaj film je digresivna, slabo koherentna, krajnje epizodična dramedija sa slabo diferenciranim likovima u posadi jednog protivavionskog osmatračkog gnezda tokom Bitke za Britaniju.
Iz današnje vizure ovaj film je zanimljiv zbog relativno seriozne i većim delom dramske uloge Benny Hilla koji će najveću slavu steći čistom komedijom, često u formi skečeva.
Pored svih strukturalnih problema, jedan od problema je i to što se komične situacije slabo uklapaju sa snažnijim melodramskim okolnostima.
* 1/2 / * * * *
Posle YOU ONLY LIVE TWICE a neposredno pred THE SPY WHO LOVED ME, Lewis Gilbert se vratio u Japan sa pričom o britanskom princu koji tokom državne posete Japanu luta Tokijom u civilu, zaljubljuje se u jednu lokalnu turističku vodičkinju i pomalo beži od ubica koje žele da likvidiraju. Michael York je sav ukočen u glavnoj ulozi što bi bilo čak i OK da je film sposoban da proizvede bilo kakvu emociju osim osećaja da je sve ovo jedna isprazna razglednica Japana koja čak ni u tom domenu nije uspešna. Sličnu priču smo gledali i u Mangoldovom WOLVERINEu pa je na svakom nivou bila visokooktanska, doćim je SEVEN NIGHTS IN JAPAN u najčistijem smislu jedno veliko ništa koje izgleda kao neka sudbinska protivteža u odnosu na Bond filmove koji su se u odnosu na njega lokacijski i vremenski dogodili.
Ava DuVernay režira NEW GODS za DCEU. Baš da vidim tog koji sme da napiše negativnu kritiku...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hahah, da, to sam i ja došo da napišem :lol: :lol:
Mada, da ne bude zabune, New Gods su zaprao bili veliki komercijalni neuspeh za DC i Kirbija i taj originalni njegov rad na njima nije ni završen u to vreme jer su se stripovi slabo prodavali. Štaviše, mislim da bi danas New Gods bili uglavnom zaboravljeni da se Morrison nije opsedao njima u vreme kad je bio dosta odgovoran za smer u kome stripovi idu u DC-u.
Danny Boyle says he is directing the next James Bond film (https://www.destructoid.com/danny-boyle-says-he-is-directing-the-next-james-bond-film-494457.phtml)
A CRY FROM THE STREETS Lewisa Gilberta je adaptacija romana Elizabeth Coxhead o mladoj socijalnoj radnici koja se vezuje za decu o kojoj brine i to joj otežava da podnese njihove mahom teške sudbine. Vernon Harris je adaptirao scenario u jednu solidnu mešavinu tvrde socijalne melodrame i romantične komedije sa optimističnim ishodom uprkos vrlo mračnim deonicama, i Lewis Gilbert uspeva da očuva balans koji takva mešavina žanrova zahteva. Samo u nekoliko situacija, i to čak u formi dijegetičkih paradoksa, Gilbert neznatno iskoračuje iz ovkira onoga što bi takvu celinu držalo na okupu i na kraju A CRY FROM THE STREETS deluje kao vrlo solidan film kome ni zub vremena nije uspeo da ozbiljno naudi.
* * * / * * * *
QEDA Maxa Kestnera je švedsko-dansko-finski naučnofantastični film koji se bavin relativno zanimljivom temom, bliskom Gilliamovom 12 MONKEYS o putniku kroz vreme koji ima zadatak da predupredi ili olakša smak sveta koji se desio kada su se otopile polarne sante i dovele do poplave na celoj planeti i uništenja flore i faune od trovanja solju.
Međutim, metod putovanja kroz vreme je specifičan i bazira se na dupliranju pojedinca koji nastavlja da postoji u dva vremena i komunicira kroz misli. Kada jednog dana, junakov dvojnik iz 2017. prestane da se javlja, on mora da napusti 2095. i da ga locira. Međutim, tada se promene prošlosti polako otimaju kontroli.
QEDA otvara nekoliko intrigantnih nivoa, i u svom ekološko-apokaliptičnom domenu ali i u SF domenu hromnomocije, međutim na kraju kao da ne može da se odluči između ova dva i na sve to dodaje pokušaj nekakve studije karaktera i film na kraju nikuda ne ode.
Film je snimljen vešto, sa minimalnim budžetom potrebnim za ovu vrstu spektakla i sve pohvale idu Rasmusu Videbaeku koji nije sada slučajno postao i holivudski snimatelj. Međutim, QEDA ostaje na nivou jednog neispunjenog potencijala.
Našoj publici može biti zanimljivo što se u bitnim rolama pojavljuju skandinavski glumci našeg porekla Dragomir Mršić i Marijana Janković.
* * / * * * *
FERRY TO HONG KONG je atmosferična, duhovita i sporadično napeta adaptacija romana Maxa Cattoa koju su 1959. godine napravili Lewis Gilbert i Vernon Harris. Gilbertova režija je sigurna, izvlači maksimum iz Curda Jurgensa u glavnoj ulozi šarmantnog austrijskog lutalice na privremenom lutanju po Dalekom Istoku i Orsona Wellesa u ulozi namoćorastog kapetana naslovnog broda koji saobraća na liniji Hong Kong-Makao.
FERRY TO HONG KONG počinje situacioom u kojoj austrijski lutalica biva proteran iz Hong Konga a Makao mu uskrati gostoprimstvo. Primoran je da boravi na brodu sa kog kapetan želi da ga izbaci. Ubrzo, njihov sukob postaje sukob dva mangupa a ubrzo ih nevolje sa olujom i piratima nateraju da se nađu na istoj strani.
Neobično je gledati Curda Jurgensa u ulozi heroja ali izuzetno je harizmatičan i ne samo da privlači simpatije gledalaca već i uspešno parira prekaljenom Wellesu koji sasvim sigurno nije bio u najboljoj životnoj fazi kada je ovo snimao, ali kada pa jeste.
Gilbertu u ovom slučaju baš leži spoj humora, psihološkog nadigravanja, akcije i generalno zahtevne "fizičke produkcije", slično filmu THE ADMIRABLE CRICHTON. Ovaj u suštini avanturistički film smešten na Dalekom Istoku je jasan showcase za brzi ulazak Gilberta u svet filmova o James Bondu nekoliko godina kasnije.
Maxu Cattou, specijalisti za pisanje avantura na egzotičnim lokacijama, ovaj film stoji kao jedna od najboljih ekranizacija.
* * * / * * * *
Konačno sam uspeo da nabavim Richetov MA 6-T VA CRACKER sa prevodom i da najzad prodrem u njegovu najraniju fazu karijere kada je još bio mladi marksistički reditelj i snimao filmove za koje ekipa sa pariskih pločnika tvrdi da su ono što gledaju junaci LA HAINE. MA 6-T VA CRACKER jeste tvrd geto film, sa dosta razbarušenim realističkim pristupom, malo marksističkog dogmatizma ubačenog da oboji dijaloške razmene likova i obiljem kritike državnog aparata a naravno pre svega policije.
Policiju će Richet kritikovati i u svom sledećem filmu koji se na neki način, ne samo preko Virginie Ledoyen može posmatrati kao diptih sa MA 6-T VA CRACKER. U njemu on produbljuje temu policijskog pritiska na mlade stanovnike geta.
U MA 6-T VA CRACKER Richet prati nekoliko "društava" u jednom pariskom predgrađu, njihovo uličarsko lutanje, gubljenje vremena, istine i laži, ali i tuče među sobom i sa policijom koje postepeno eskaliraju u krvavi rasplet.
U osnovi Richetove priče je da su njegovi protagonisti samo klinci bez jasnog cilja i da je za njih kriminal praktično jedino što im se nudi. Stoga ovo je film u kom nema nekog kriminalnog mastermajnda koji ih uvlači u svoje kombinacije i koristi. Ovde je osnovni krivac višak slobodnog vremena i izolacija od "normalnih" društvenih tokova koji nude emancipaciju.
Richetova režija je visceralna i ne treba da čudi što je kasnije postao uspešan reditelj trilera i akcijaša, a glumačik stil je realističan sa dosta karakternih bravura i improvizacija. MA 6-T VA CRACKER donosi kontrolisanu raspojasanost mladog debitanta iz koje će izrasti reditelj bitno disciplinovanijeg izraza.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 16-03-2018, 01:01:50
Ava DuVernay režira NEW GODS za DCEU. Baš da vidim tog koji sme da napiše negativnu kritiku...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mislis da ce i stare glave Reks Rid i Armond Vajt izdati ?
MAYUMI: VIRGIN TERRORIST je prvi film koji je Shin Sang-ok snimio posle bekstva iz Severne Koreje. Ovaj film upravo govori o Severnoj Koreji i o akciji severnokorejskih obaveštajaca da podmetnu bombu u avion Korean Airlinesa na letu iz Bagdada i obore ga u novembru 1987. godine ne bi li destabilizovali režim u Seulu pred Olimpijske igre 1988.
Shin Sang-okov film traje 130 minuta po onome što navodi literatura. Ja sam gledao cut od 80 minuta. Otud saki komentar o zapletu i tokovima priče koji ću navesti treba uzeti sa rezervom.
Isto tao mislim da su kritike koje otpisuju ovaj film takođe preterane. Da, ovo nije izuzetan film ali čak i surovo skraćen na 80 minuta ima smisla.
Film prati dva paralelna toka - jedan je akcija grupe južnokorejskih kamiondžija koji rade u Iraku i žele da zarade novac prevozeži robu od Barselone do Iraka pred povratak kući. Oni će se naći na fatalnom letu 858 a na vožnji od Barselone od Iraka će im se ukrstiti putevi sa severnokorejskim obaveptajcima poslatim iz Pjongjanga preko Moksve, Budimpešte, Beča i Beograda na put za Bagdad.
Film provodi deo vremena u Beogradu i u Beogradu su snimljeni neki eksterijeri u kojima se vidi Sava Centar odnosno Hotel Metropol u koji su severnokorejski operativci smešteni i gde su navodno primili eksplozivni materijal.
Prikazana je i scena ulaska u avion na Surčinu. Naši carinici nažalost nisu verdostojno kostimirani ali su svakako stručniji od iračkih jer nisu dozvolili severnkorejskim operativcima da unesu detonator u obliku tranzistora sa baterijama u sebi.
Elem, u Bagdadu su stavili baterije...
Kada bomba eksplodira, film počinje da se vraća svom naslovu i prikazuje Mayumi, lažnu japansku turistkinju a zapravo lingvistkinju iz Severne Koreje koja je prošla obuku i još pre ove akcije učestvovala u nekim akcijama. Film prikazuje njene grčevite pokušaje da se posle neuspelog pokušaja samoubistva u Bahreinu pravi da je iz Japana, i konačno suđenje na kome se pokajala zahvaljujući čemu je na kraju i pomilovana posle smrtne presude.
Film je dinamičan i iznenađujuće autentičan u odnosu na one informacije koje su nam dostupne o ovom slučaju. U ovom cutu doduše deluje potpuno nepotrebno ovo humanizovanje kamiondžija koji su bili među stradalima, osim kao metafore dve grupe ljudi iz istog naroda kojima su se ukrštali putevi uprkos potpuno suprotnim namerama.
Otud trebalo bi videti širu verziju ne bi li se prepoznalo ima li nekog šireg okvira u kome te dve priče imaju neko jače preplitanje i postoji li recimo i neka treća priča. U odnosu na neki prosek tadašnje južnokorejske produkcije, ova koprodukcija sa SAD deluje sasvim pristojno u tehničkom pogledu.
Shin je kroz čitavu karijeru radio u dobrim uslovima, čak i kad je bio kod Kima pa ne čudi da je i ovde u suštini imao neke benefite snimanja van Koreje, zapadnih glumaca u ulogama Zapadnjaka i nekih drugih stvari koje su njegove kolege često videle kao luksuz.
George Kennedy, specijalista za disaster filmove a naročito za one na temu avionskih nesreća, pojavljuje se u ovom filmu u maloj ulozi američkog istražitelja u Bahreinu. S jedne strane smešta MAYUMI u korpus air disaster filmova, s druge strane, to nije tačno jer ovo nije film blizak AIRPORTu i sličinm serijalima.
Sama eksplozija je realizovana vrlo zanimljivo u zamisli i spordično vešto mada je rad sa maketama u pojedinim detaljima goofy. Međutim, sama priroda oštećenja koje je bomba napravila napravljena je jasno i objašnjava do čega je došlo.
Shin Sang-ok je u ovom filmu sebe verovatno pomalo i želeo da positoveti sa Mayumi jer je ipak dobrih osam godina bio Kimov operativac i u zapadnoj javnosti tvrdio kako je tamo boravio dobrovoljno. Otud se MAYUMI: VIRGIN TERRORIST dosta potcenjuje kao jedno par exellence lično i zapravo ispovedno delo.
* * / * * * *
Svakako je bizarno porediti film Lewisa Gilberta sa Davidom Hamiltonom ali njegov film FRIENDS iz 1971. godine itekako može da se smesti na liniju meke erotike hamiltonovskog profila koja je konačno dobila svoju legitimaciju ove godine uspehom filma CALL ME BY YOUR NAME.
FRIENDS je bio veliki internacionalni hit za Paramount a pošto su protagonisti tinejdžeri i nisu ih mogle igrati zvezde, na soundtracku se pojavljuju Elton John i Bernie Taupin kao autori što je pomoglo globalnom plasmanu filma.
Elem, FRIENDS je napravljen poprilično po modelu eksploatacije kako seksualnosti puberteta u punom jeku tako i određenih stereotipa o romantičnim navikama pojedinih naroda.
Sean Bury igra sina engleskog biznismena koji je nezadovoljan bogatim ocem koji se ženi pošto ih je majka napustila. Anicee Alvina igra francusku nimfetu siroticu bez iikoga svog koja beži od rođaka i zeta koji je neprimereno gleda.
Njih dvoje odlaze u kuću u provansi a tamo provansalski vazduh, sugestivna priroda itd. raspaljuju njihovu ljubav, strast i dovode do toga da Michelle zatrudni. Odlučuju da dobiju dete i igraju se odraslih.
Iako se za ovaj film ne može reći da obiluje scenama erotike, nema sumnje da je vrlo dirty u zamisli, a tome svemu doprinosi i Anicee Alvina koja je ovim filmom dostigla malu internacionalnu slavu koja sriče svoje rečenice i deluje kao devojčica iako je u vreme snimanja filma imala sedamnaest godina.
Otud, današnjem gledaocu deluju pomalo uznemirujuće kratki ali opet prisutni detalji njenog frontal nudityja i uopšte ceo taj seksualni aspekt. Doduše, moramo imati na umu da je FRIENDS film koji je nastao u periodu kada je seksa u javnosti bilo relativno malo i kada je on zaista mogao biti ozbiljan exploitation hook.
To otprilike i objašnjava uspeh ove dosta mlake i razvodnjene melodrame sa kratkim erotskim ispadima.
Gilbert je u ovom filmu bio i autor priče koju su u scenario uobličili njegov redovni saradnik Vernon Harris i Jack Russell.
* * / * * * *
THE GOOD DIE YOUNG je ekranizacija romana Richarda Macaulaya koju je Lewis Gilbert režirao u scenarističkoj adaptaciji sa Vernonom Harrisom. Macaulay je pisao brojne scenarije i romane, mahom u žanru krimića, socijalne melodrame ali i drugim popularnim formama. THE GOOD DIE YOUNG je strukturalno vrlo sličan Gilbertovom filmu EMERGENCY CALL u kome se traži krv za bolesnu devojčicu i onda gledami tri životne priče davalaca. Ovo bi pak trebalo da je film velike pljačke ali maltene dve trećine filma provodimo upoznajući se do detalja sa životnjim pričama junaka i okolnostima koje su ih navele na zločin.
Krajnji rezultat je opet film koji ne funkcioniše ni u žanrovskom ali ni u melodramskom okviru, niti je krimić, niti je studija karaktera. Šteta jer u principu, realizacije je solidna a na ekranu ima zanimljivih faca kao što su Laurence Harvey, Gloria Grahame i Joan Collins. Ipak, na neki način to opterećenje autora da ispriča sporedne storije junaka i da njihovu motivaciju dovede u prvi plan, danas deluje vizionarski jer je masa savremenog heist filma preopterećena tim pravdanjima junaka. Maltene su u tom pogledu angažovane društvenokritičke melodrame postale prohodnije od heist filmova.
U svakom slučaju, THE GOOD DIE YOUNG je produkciono solidno realizovan ali struktrualno manjkav film.
* * / * * * *
Posle THE BABYSITTER, ovo se nestrpljivo iščekuje...
Director-producer McG ("Charlie's Angels," "Terminator Salvation") is set to begin production in May on "Rim of the World," a sci-fi adventure feature that would mark his third film with Netflix.
The story is described as an epic adventure involving four misfit teenagers who become unlikely allies when their summer camp experience is cut short by an alien invasion. The teens must work together, overcome their fears and insecurities and work as a team as they attempt to save the world.
Zack Stentz ("Thor," "X-Men: First Class") penned the script while Mary Viola, Susan Solomon and Matt Smith produce. McG previously helmed "The Babysitter" for the streaming giant, along with producing "When We First Met".
Source: Variety
U sklopu pripreme za proslavu desetogodišnjice od izlaska izuzetnog diptiha Jean-Francois Richeta, pogledao sam film MESRINE Andrea Genovesa. Jacques Mesrine je bio velika inspiracija za francuske reditelje još od kada je 1977. izdao svoju autobiografiju. Zanimala su se za njega i imena poput Godarda, a žanrovski specijalista Michel Audiard je pisao scenario za film koji na kraju nije realizovan. Belmondo je želeo da ga igra a Yves Boisset i Alain Corneau su se interesovali za režiju. Na kraju je Langmann započeo svoj monumentalni projekat, prvo sa Barbetom Schroederom a na kraju sa Richetom, i u odabiru reditelja nije pogrešio.
MESRINE iz 1984. godine je jedan od dva rediteljska ostvarenja čuvenog producenta Andrea Genovesa. I uprkos tome što je ovo danas već zaboravljeni film, nije uopšte za potcenjivanje. Naime, Genoves je svestan zbog čega Mesrine nije uobičajeni šarmantni sociopata i prepoznaje njegov spoj tipičnog razbojničkog delovanja i širih političkih pretenzija. Nicolas Silberg koji igra Mesrinea nije harizmatiočna zvezda kao Belmondo ali ima neki specifilčan šarme, premda, ruku na srce, nije dovoljno upečatljiv da bi bio noseća uloga u filmu a naročito ne za ovako upečatljiv lik. No, Silbergova rola ima svoj integritet i poput celog ovog filma ima svoje mesto.
Dok je Richet podelio ovu priču na diptih u trajanju od četiri sata, Genoves je sve sabio u 104 minuta pa u tom pogledu ovaj film pomalo liči na jednu montažnu sekvencu u kojoj se "protrčava" kroz mnoge situacije. Film se otvara montažnom sekvencom Mesrineovog minulog rada pre nego što dođemo u period njegovog života u poslednje dve godine života ali ni u toj "dramskoj" fazi filma ne opada u pogledu tempa. Otud je meni možda pomoglo predznanje o Mesrineu koje sam stekao iz Richetovih filmova i novinskih članaka.
No, MESRINE po svom duhu ima nešto od one energhije i jednostavnosti Warner Bros gangsterskim melodrama iz tridesetih, a opet ima i onu direktnost francuskog političkog filma. Na kraju taj pakleni tempo u kom se sve izlaže, u spoju sa željom autora da uprkos ograničenjima osvetli sve aspekte priče, daje neki poseban integritet ovom ostvarenju.
Za razliku od Richetovih filmova, MESRINE nije klasik, nije film za sva vremena, ali jeste jedno vrlo zanimljivoi ostvarenje koje ima svoj autentični duh i ne može se zaobići kada se govori o filmovima o evropskim gangsterima.
* * 1/2 / * * * *
WALL OF DEATH Lewisa Gilberta iz 1951. je verovatno najuspešniji među socijalnim filmovima o potonuću u svet kriminala koje je ovaj reditelj snimio sa Laurence Harveyem u glavnoj ulozi. Po originalnom scenariju Jamesa Raisina i Guy Morgana, Gilbert je snimio jednostavnu i efektnu priču o dvojici gunitnika sa ambicijama, motociklisti sa zida smrti i bokseru koji pokušavaju da napuste vašar na kome nastupaju ali na tom putu ulaze u ljubavni trougao sa jednom plesačicom.
Uprkos tome što sama premisa nosi potencijal za potonuće u potpuni senzacionalizam i sentimentalnost, Gilbert vrlo diskretno i vizuelno vrlo uzbudljivo vodi ovu priču oslonjen na izvrsnu glumačku podelu koju čine Susan Shaw, Maxwell Reed i Laurence Harvey. Oni su u centru pažnje ali je sam vašar na kome nastupaju, kao lokacija ali i kao stanje duha ravnopravan karakter.
Ovo je konačno primer najvišeg dometa koji je Gilbert uspeo da dostigne u ovom smeru, po kome zapravo na kraju i nije bio previše poznat. Međutim, već u ovom filmu prepoznaju se određena svojstva njegovog kasnijeg opusa, pre svega efektno izlaganje likova i dobra upotreba lokacije i vizuelno atraktivne fizičke akcije u funkciji priče.
* * * / * * * *
ES IS NICHT LEICHT EIN GOTT ZU SEIN je adaptacija Strugackih na čijoj špici su kao scenaristi potpisani reditelj Peter Fleischmann i čuveni francuski scenarista Jean-Claude Carriere u određenom pogledu može da se smatra i kao prva, nezvanična ekranizacija Mezieresovog i Christinovog stripa VALERIAN. Naime, ponegde literatura navodi Christina kao saradnika na scenariju, ali ono što je nesumnjivo jeste da je Mezieres bio angažovan kao dizajner i da je uticao na izgled ovog filma nastavlog u svojetsko-nemačko-francuskoj koprodukciji.
Strugacki su roman napisali i objavili 1964. dočim je strip VALERIAN ET LAURELINE krenuo 1967. no ostaje pitanje kada je prevod Strugackih postao dostupan na francuskom. Christin i Mezieres u svakom slučaju nisu Strugackim mogli biti inspiracija. No, u ovoj ekranizaciji, možemo prepoznati strukturu uobičajenih epizoda VALERIANa, recimo LES MAUVAIS REVES koji govori o putovanju agenta Valeriana u 11. vek gde treba da pronađe odbeglog stručnjaka za rekreativne snove. Dakle, i ovde imamo svemirtskog putnika koji sa Zemlje budućnosti dolazi na planetu gde ljudi žive kao u ranom Srednjem veku i dobija zadatak da beleži istoriju bez intervencija u njoj. Međutim, suočen sa nepravdama i sukobima svojstvenom tom stupnju razvoja, svemirski putnik se uključuje u trvenja potlačenog naroda.
Dizajn junaka je vrlo stripovski, odmah se po izgledu prepoznaje ko je kakav i koja mu je uloga u priči. isto važi i za interpretaciju srednjevekovnih kostima - oni su samo polazište da bi se napravilo nešto cool i sexy.
Međutim, sam film nije naročito cool i sexy. U pojedinim segmentima, fizička produkcija u pogledu lokacija pre svega, jeste impresivna i jasna je ozbiljnost produkcije, ali borbe su slabo realizovane, a ima ih i tempo je mogao biti jači. Kada se tome doda relativno jednostavna priča koja povremeno zbog određenih narativnih propusta postaje nejasna, onda je ovo mogao biti zanimliv spoj SFa i meidevalističkog fantasyja sa evropskim šmekom ali je ta prilika na kraju propuštena.
Roman Strugackih je iznova ekranizovan 2013. godine jer ovaj film očigledno nije prepoznat kao definitivna ekranizacija.
* * / * * * *
Babak Najafi se svojim sequelima SNABBA CASH 2 i LONDON HAS FALLEN nametnuo kao vrlo potentan profesionalac za kog ima mesta u Holivudu. Nažalost, njegov prvi američki non-sequel je PROUD MARY, sasvim neoriginalna varijacija Bessonovog LEONa u blaxploitiaion okolnostima.
Film je surovo underbudgeted, dešava se na tri i po skromne lokacije, a Taraji P. Henson kojoj je ovo i producnetski i glumački projekat nažalost nije dovoljno ni harizmatična ni fizički spremna da bi iznela film uprkos limitima onoga što u ovom filmu okružuje glumce.
Scenario je stupidan i ide iz klišea u kliše, vrlo je simplifikovan ali nažalost ta rudimentarnost pisanja ne rezultira nekom arhetipskom jednostavnošću.
Babak Najafi to sve dosta bezvoljno i neinspirisano realizuje pa PROUD MARY više vuče na televizijski nego bioskopski rad. Nažalost, mislim da je to negde i krajnja sudbina ovog filma. Prava je šteta što Najafi u ovom potencijalno snažnom projektu ako imamo u vidu koliko Holivud računa na Taraji nije mogao da pokaže više.
* 1/2 / * * * *
THE SEA SHALL NOT HAVE THEM Lewisa Gilberta je adaptacija romana Johna Harrisa koju je napisao sam reditelj u saradnji sa svojim redovnim piscem Vernonom Harrisom.
Ovaj film prati nekoliko paralelnih priča i govori o akciji spasavanja oborene posade britanskog bombardera među kojima je i jedan obaveštajac sa tašnom punom poverljivih dokumenata.
Film je u osnovi survival triler iako bi po samoj tašni sa poverljivim dokumentima više vukao na špijunski film. Ona međutim ovde nije McGuffin, ona je ovde samo jedan detalj koji doprinosi urgenciji spasavanja.
Gilbert je tokom rata bio u RAFu a u svojim filmovima se poslovično dobro snalazio u zahtevim akcionim prizorima, pa tako i ovde, sama vojna tehnika i akcija sa njom donose nekoliko blistavih scena. Međutim, čitav niza priča varira po svom značaju za opšti zaplet i u dužini od 90 minuta pati od digresija koje na kraju rezultiraju potpunim gubitkom gledsaočeve koncentracije.
Pa ipak bez sumnje, nekoliko situacija, kao recimo ona kada britanski hidroavion spasava oborenog nemačkog pilota i danas deluju upečatljivo.
* * / * * * *
ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ Antona Magerdičeva je najkomercijalsniji film u istoriji ruskih bioskopa. Film govori u sovjetskoj košarkaškoj reprezentaciji koja je renovirana posle poraza 1970. u Ljubljani i pripremlana za nastup na Olimpijadi 1972. godine. Naslednik Gomeljskog - Vladimir Kondrašin, doneo je nove metode rada, i uspeo da dovede SSSR na kraju i do zlata u Minhenu uprkos kontorverzama koje su pratile Olimpijadu i samo finale protiv SAD.
ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ je slično MONTEVIDEU krajnje slobodno u interpretaciji činjenica, pa sve što vidimo u ovom filmu možemo tumačiti krajnje uslovno, neki događaji su ispremetani, neki su izmišljeni, neki su pojačani radi izgradnje tenzije, međutim vredi naglasiti da je ovo do sada unikatan film po tome što govori o sportskom uspehu ostvarenom 1972. u Minhenu. Većina drugih filmova na temu ove Olimpijade govorila je o masakru. Magerdičev se dotiće masakra, i on igra značajnu ulogu u ovoj priči, ali krajnja tema je ipak sportski uspeh.
Iskusrvo koje sam imao na MONTEVIDEU koji je imao vrlo slične estetske zahteve i komercijalne aspiracije, čini da ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ vidim kao izuzetno uspelo urađen posao. Ruku na srce, iako faktografija nije do kraja ispraćena, ovaj film je "suštinski" istinit, i uprkos trajanju od 132 minuta vrlo dimaničan, sa sve rekonstrukcijom finalne utakmice play by play. Uprkos tome što ljubitelji košarke znaju ishod finalne utakmice, ona je i dalje uzbudljiva za gledanje i ne kvari je činjenica da je košarkaška akcija malo urađena na steroidima po uzoru na stare Nike reklame koje su donosile estetiku sportiste koji dominira. Tako i ovde Rusi povremeno kucaju kao što to radi Lebron a ne kako su to radili igrači onog doba, ali svakako je sve mnogo autentičnije urađeno nego što smo navikli.
Ljubitelji NBA će se obradovati tome što prominentnu ulogu u utakmici sa Amerikancima ima tada mladi koledž igrač, kasnije čuveni trener Doug Collins. Doug je poznat kao ljubitelj tvrde igre i verujem da bi bio srećan da vidi sebe u ovom filmu gde je prikazan kao tvrdi ljubitelj prljave igre koji ima dosta talenta.
U tom smislu interesantno je kako ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ ne podilazi rasnom stereotipu da Amerikanci dominiraju jer imaju fizički superiorne crnce. Čak naprotiv, jedna od najsimpatičnijih scena jeste susret ruskih reprezentativaca sa uličnim hustlerima u Njujorku koji ih naravno oderu i kasnije imaju komičnu funkciju u filmu.
Magerdičev gradi spomenik sovjetskoj školi košarke sa naročitim akcentom na Sergeja Belova, Modestasa Paulauskasa i Aleksandra Belova čija je tragična sudbina detaljno antivipirana u ovom filmu.
Pri početku filma ima jedna scena u kojoj Sovjeti brišu pod sa našom reprezentacijom na Eurobasketu 1971. i to su bili oni "prvaci sveta" iz Ljubljane godine. Na sličan način i ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ briše patos filmom Darka Bajića BIĆEMO PRVACI SVETA i uprkos svim poetskim nadogradnjama i istorijskim improvizacijama, Magredičev snima nedostižno ostvarenje u odnosu na to.
Magerdičev se pokazuje kao pouzdan realizator i rukovodilac jedne ambiciozne produkcije. Film je visokoestetizovan, sa dosta napadnih ali efektnih rešenja, krajnje konvencionalnim dramskim scenama koje funkcionišu u ovoj vrsti populističkog izraza. Za Magerdičeva ne možemo reći da je u ovom filmu izgradio osobeni autorski izraz ali ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ je svaako jedan glamurozan i solidan "narodni film".
ДВИЖЕНИЕ ВВЕРХ je opravdano razvalio ruske blagajne a završna špica na kojoj se nepozvano pored košarkaša pojavljuju i drugi ruski olimpijski šampioni sugeriše da je možda ovaj film imao zadatak da se obrati frustriranoj publici koja zbog doping afera gleda svoje sportiste bez nacionalnih obeležja. Naravno, film nije mogao biti snimljen radi tog sentimenta ali špica je mogla biti korigovana i ne bi me čudilo da je Nikita Mihalkov kao producent filma prepoznao takvu potrebu.
Voleo bih da čujem reakcije USA Basketballa na način kako su prikazani u filmu ali naročito me zanima izjava Douga Collinsa o tome kako je prikazan. Čak i ako se ispostavi da negoduje, uveren sam da mu se smeška brk.
* * * / * * * *
SEQUENCE BREAK Grahama Skippera nažalost spada u red onih žanrovskih filmova koje sa žanrovskih festivala prati nerazuman hajp. Ovog puta, reč je o nekakvom arcade game rip-offu Cronenbergovog VIDEODROMEa koji ne samo što neprikriveno pozajmljuje od velikog maestra nego u tome nije naročito kreativan. Naime, film je jedino dobar u scenama kada dvoje glavnih junaka komuniciraju o svom odnosu i drugim temama nevezanim za priču ali iskazanim u sklopu razrade karaktera. Kako se međutim film lati neke vrste horora i fantastike tone u duboku nemaštovitost i treš.
To je šteta, ali opet temelj koji glumci postavljaju u izgradnji nije toliko superioran da bi se smatralo da smo puno izgubili neinventivnošću horora. Naravno, kada se neinventivnost spoji sa mlakom realizacijom i živim sećanjima na ono što je Cronenberg snimio dobijamo ovaj slab rezultat.
Ne žalim što sam pogledao SEQUENCE BREAK, ali mi je krivo što sam oper naseo na neosnovani hype.
* 1/2 / * * * *
TAILSPIN: BEHIND THE KOREAN AIRLINER TRAGEDY je izuzetna saradnja HBOa i Granade na temu rušenja Korean Airlinesovog leta 007. David Darlow je reditelj i producent specijalizovan za teme avionskih nesreća i snimio je nebrojene dokumentarne serije na tu temu. TAILSPIN je zapravo jedna od njegovih retkih režija igranog materijala. Tim pre je impresivnije kako su Daarnow i scenarista Brian Phelan uspeli da obrade katastrofu pada aviona koncipirajući sve kao kamernu dramu, a pritom na kraju bez izbegavanja da prikažu i samo rušenje aviona.
Film se fokusira na američku prislušnu stanicu u Pacifiku koja je bila zadužena za nadgledanje sovjtskog i kineskog radio saobraćaja. U njihovoj neprospavanoj noći kreće ovaj film gde se otkriva da je nepoznati avion ušao u sovjetski vazdušni prostor i da je verovatno oboren.
Sledeća faza je analitički rad američkih službi koje konstatuju da su akcije špijunskih aviona u toj oblasti verovatno dovele do toga da Sovjeti greškom obore KAL 007.
I završnicu čine pokušaji "jastrebova" iz američke administracije da spinuju priču u svedočanstvo o sovjetskoj svireposti.
Konačno, završnica prikazuje dramsku ironiju situacije iznoseći okolnosti pod kojima je avion zalutao u sovjetski vazdušni prostor i kako je oboren.
Ovaj film iz 1989. godine je relativno brzo reagovao na ovaj događaj iz 1983. godine i ponudio je balansiranu sliku onoga što se desilo na obodima sovjetskog vazdušnog prostora. Ako imamo u vidu da je ovo bio period završnice Hladnog rata ali da je on još uvek trajao, Darlow i Phelan zaslužuju pohvale za ono što su napravili.
Glumačku podelu čine izuzetni profesionalci poput Michaela Murphyja, Michaela Moriartyja, Chrisa Sarandona i Harrisa Yulina a u jednoj ranoj ulozi vidimo i Michaela Shannona. Darlowljev rediteljski postupak je minimalistički, evocira atmosferu britanske televizijske drame ali je vizuelno začuđujuće efektan i TAILSPIN je vrlo atmosferično ostvaenje.
Iako su estetski dometi ta dva ostvarenja potpuno suprotni, TAILSPIN može biti zanimljiv double bill sa MAYUMI: VIRGIN TERRORIST. U ta dva ostvarenja obrađene su dve ključne avionske tragedije koje su obeležile istoriju Južne Koreje u toj dekadi.
TIERRA UTOPIA Jelene Stolice je dokumentarni film o jednoj andaluzijskoj varošici u kojoj je na vlast došao jedan anarhista u periodu post-frankističkog previranja i kroz proces protesta, skvotovanja, eksproprijacije zemlje, kolektivizacije i sl. napravio jednu utopijsu zajednicu ljudi koji obrađuju zemlju, žive od svog rada, mimo bankarskog sistema i uspevaju da prežive oslonjeni na svoju proizvodnju i neke svima dostupne državne subvencije.
Film je olako otpisati kao propagandu ovog koncepta i događaja koji ga dokazuje kao moguć, ali sasvim je sigurno da TIERRA UTOPIA kao film pokušava da sa simpatijama pokaže ovaj proces. Dok sama istorija generiše izvesni stepen drame jer ovaj projekat ulazi u krizu, ipak jako nedostaje "druga strana", odnosna strana koja se opirala ovoj ideji. Iako se verovatno iz vizure autora otpori ovakvim stvarima gledaju kao nešto samopodrazumevajuće, nije ipak sasvim tako. Nisu svi potezi andaluzijskih buntovnika nešto što može da iritira samo zle kapitaliste i ekstremne desničare,
Film jako lepo izgleda i zvuči, kao "strani film", i u tom pogledu ovo ostvarenje ima posebno mesto u našoj produkciji.
* * 1/2 / * * * *
READY PLAYER ONE Ernesta Clinea je jedna od retkih knjiga koje sam započeo da čitam i nisam mogao da ih završim. Moguće je da je bio problem u prevodu ali ja bih rekao da je do sadržaja, ovaj sastav hrabro nazvan romanom nije mogao da nađe svoje mesto u SF žanru kao "literaturi ideja" jer je uspeo da se isključivo bazira na nabrajanju tuđih ideja. Uprkos tome što sam ne samo spreman da uživam u dobroj reinterpetaciji stare ideje, Clineov imaginarijum me je iritirao time što je ne samo baziran na nekim već ovepštalim konceptima već što u najbukvalnijem smislu svodi svoj narativ na nabrajanje referenci što sve rezultira jednom zastrašujućom spoznajom koja se prenosi i u Spielbergovu ekranizaciju.
S druge strane, Spielbergov film je zapravo dobar, jednim delom jer je od loše proze moguće ili čak i lakše napraviti dobar film. Dinamičan je, šaren, fino produkciono dizajniran, udahnut je život u Clinenov koncept. Međutim, kako rekoh zastrašujuća spoznaja iz Clineovog romana nije uklonjena. Naime, READY PLAYER ONE je film o distopijskoj budućnosti u kojoj se nije desila nikakva nova kulturna produkcija. Činjenica da su artfekati popularne kulture osamdesetih dobili status Da Vincijevog koda i samim tim ušli u panteon nekakve klasike, nekih remek-dela koja se moraju poznavati, nimalo ne menja na stvari. Svet budućnopsti je svet u kome nema kreacije. Glavni junak je rođen devet godina od danas ali za njega je popularna kultura i ono što ga oblikuje nastalo tridesetak i više godina pre danas. U filmu čak ima ui jedna potpuno apsurdna situacija koja jako dobro ilustruje ovu poentu. Kada junak rođen 2027. istražuje ljubavni sastanak koji se dogodio 2025. godine pokušava da utvrdi koji su film gledali ti ljudi i shvata da su izabrali Kubrickov SHINING. Ono što usledi je bravura sequence u kojoj junaci ulaze u SHINING i to je na nekom nivou genialno ali voleo bih da sam barem tu video "film budućnosti".
U određenom smislu, glavni junaci ovog filma su kulturni arheolozi koji istražuju stravi koje su skoro vek pa i više stare, i na neki način ovo je INDIANA JONES novog doba, s tim što je u Spielbergovom i Lucasovom filmu Indiana bio arheolog dočim je ovde ceo narod deo iste te arheologije jer je pop kultura postala arheološka.
Stiga, Clineov roman je možda bezveze, Spielbergov film je možda stagnantan, ali je poenta jasna. Naime, vizija sveta bez nove kreativnosti je zastrašujuća i upozoravajuća a Cline i Spielberg na to istovremeno upozoravaju i to perpetuiraju.
Sam film ima u sebi nekoliko zanimljivih elemenata. Naime, motiv Indiana Jonesa i arheologije kao osnovnog pokretača avanture jeste Spielbergovski, ali junak u distopijskoj budućnosti, dečak iz blue collar okoline koji ulazi u pustolovinu koja utiče i na život u virtuelnom i na opstanak u stvarnom svetu je zapravo Cameronovski tako da pored dva bitna naklona Big Daddyju ovaj film pravi i jedan suštinski naklon kroz postavku likova.
Isto tako, ovaj film je svojim najvećim delom animirani jer se dešava u VR ambijentu i u tom pogledu spada u red onih "pentzinerskih" motion capture projekata koje su stari holivudski lisci napravili kako ne bi morali da idu na set. Prvi je s tim krenuo Zemeckis, nastavio je Cameron, potom se uključio i Spielberg. Međutim, na svu sreću, ako ova vrfsta filma ne iziskuje puni angažman reditelja uspeva da u punom obimu angažuje publiku.
Neko reći da film pati od lazy writinga jer masu situacija konvencionalno rešava ali to mi je smetalo u samo jednoj instanci - naime, glavni negativac je mogao biti zanimljiviji, ravnopravniji protivnik, i to ne toliko u vrednosnom pogledu koliko pre svega u dramskom.
U krajnjoj liniji u ovakvoj pustolovnoj strukturi ključnu razliku ne čini neki bravura wrinig već pre svega kontekst i on je uglavnom jako dobar i duhovit u oslanjanju na razne reference.
Da Lord i Miller nisu napravili svoj Lego film ovaj nivo nesputane pop kulturne mašte sa detinjim entuzijazmom za igranje bi bio svež. Međutim, Lord i Miller su paradoksalno u svom korporativno ciničnom proizvodu bolje sakrili korporativni cinizam od samog Spielberga koji je ovim filmom napravio nešto neobično - naime ovaj film je istovremeno podsetnik na sve ono što u njegovim filmovima nije bilo novo, podsetnik na sve ono što u njima jeste bilo sveže i maštovito, istovremeno je autoreciklaža, autorefleksija ali jedan od najzabavnijih filmova koje je snimio poslednjih godina, a svakako najzabavniji među onima koje je u tom periodu namenio "zabavi".
Neko ko samo želi da se dobro provede u bioskopu ovog puta dobija film sa kojim je ipak nemoguće ne uključiti mozak i zauzeti nekakav stav prema stvarima jer se ovaj film zapravo bazira velikim delom na tome da aktivira naša sećanja. To ga ne čini nužno produbljenom ili prosvetljenom zabavom, ali ga čini filmom za koji mi je jako teško da zamislim da će proizvesti gledaoce koji su samo hteli da se zabave pa ni o čemu nisu mislili. Sva je prilika da je ta duboka kontemplativnost nad time gde se naša kultura nalazi neočekivani nusprodukt pokušaja da se napravi šarena laža, ali očigleno su ikone kojih se autori dotiču do te mere snažne da neprestano stvaraju potrebu za iščitavanjem i preispitivanjem.
* * * / * * * *
DUGO PUTOVANJE U RAT Miloša Škundrića je dvočasovni dolumentarni film o okolnostima i događajima koji su doveli do Prvog svetskog rata. Film je sveobuhvatan i zahteva strpčjivog gledaoca. Međutim, kad je reč o informacijama koje film nudi, ovo je svakako vrlo blisko definitivnom dokumentarističkom obuhvatanju teme.
Ono što bi se moglo izneti kao ključna strukturalna primedba jeste obim informacija koje su date. Film zahteva vrhunski zainteresovanog i vrhunski koncentrisanog gledaoca pošto ulazi baš u korene političkih procesa koji su doveli do Velikog rata a zatim samim tim blikovali i ostatak dvadesetog veka.
Zahvat je dakle dubok, obim materijala je veliki a na taj izazov Škundrić nije uvek odgvorio na najveštiji način u pogledu dramaturgije. Za početak, problematika oko Bosne se mogla reducirati u pogledu detalja, i tu je verovatno bilo dovoljno izneti samo osnovne premise. Zatim kroz ceo tok filma, iznosi se veliki broj imena iako je u mnogim slučajevima dovoljno reći samo funkciju ljudi o kojima se govori jer zapravo vrlo mali broj ličnosti, imenom i prezimenom ima protagonizam. Ona publika koja voli da upamti ime u nadi da će kasnije "zaigrati" u najvećem broju slučajeva ostaje uskraćena za payoff.
U pogledu praćenja hronoloogije film je najefikasniji. Naravno, u pokušaju da logično izloži poziciju svih sila, povremeno trokira ali to je dramaturški najupešnije savladan izazov.
Sve moje primedbe su prevashodno usmerene na estesku zaokruženost filma kako bi postigao maksimalan efekat. Međutim, u svakom slučaju materijal koji je ovde skupljen i predstavljen jeste dragocen.
Koncentrisanijem gledaocu mogu zasmetati ilustracije vremena u kojima nije bio izmišljen film urađene korišćenjem arhivskog filmskog materijala, dakle dokumentarnih snimaka iz nekog kasnijeg vremena ali verujem da taj "deretićevski" zahvat običnoj publici koja ne misli o takvim detaljima neće smetati.
* * 1/2 / * * * *
Netflix is reportedly close to buying Luc Besson's movie studio (https://www.engadget.com/2018/03/31/netflix-in-advanced-talks-to-buy-luc-besson-studio/)
Quote from: Meho Krljic on 02-04-2018, 06:27:21
Netflix is reportedly close to buying Luc Besson's movie studio (https://www.engadget.com/2018/03/31/netflix-in-advanced-talks-to-buy-luc-besson-studio/)
Njuše se oni već neko vreme...
NOT QUITE PARADISE je jedna od nižih tačaka u rediteljskoj karijeri Lewisa Gilberta. Ova omladinska romantična priča smeštena u kibuc u Izraela potpuno je oslonjena na sve moguće klišee, ne samo u pogledu međuljudskih odnosa, ljubavnih zapleta već i etničkih stereotipa i Izraela samog. Na kraju, čak imamo i susret kibucnika sa arapskim teroristima u potpuno nepotrebnom suspense finalu.
NOT QUITE PARADISE se kreće na granici komedije u letnjem kampu, i da je prešao tu granicu, bio duhovit ili ne, imao bi nekog smisla. Nažalost, nekako je ne prelazi pa ostaje na ničijoj zemlji između omladinskog ljubića i summer camp komedije.
Gilberzova egzekucija u tehničkom pogledu je sigurna, kako bi se od reditelja njegove reputacije i očćekivalo, međutim digresivnost koju je pokazivao na početku karijere pokazuje i u ovom poznom filmu.
* 1/2 / * * * *
Cekam Kriple da objasni kako je Netflixov Titan sa onim Sam Worthlessingtonom jos jedan cajper prevara bez ikakvog smisla i svrhe postojanja....
Skup je to film da bi se sveo na fan fiction i dopisivanje među fanovima. Ali, da i meni se dopao. Samo moramo razumeti civilizacijsku tačku u kojoj se nalazimo.
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE ADVENTURERS Lewisa Gilberta je film koji je snimio u trenutku kada je dostigao najveći moć. Posle uspešnog i značajnog filma ALFIE i više nego uspešno ispunjenog zadatka u pravljenju Bonda sa YOU ONLY LIVE TWICE, Gilbert odlučuje da ekranizuje Harolda Robbinsa, bestseler pisca kome "dobar ukus" nije primaran i to čini u jednoj zanimljivoj mešavini davidelanovskog epskog pristupa, nasilja i cinizma špageti vesterna, efektne stripovske akcije i viskontijevskih euro zahvata sa upotrebom zumova, sugestivne montaže i naglašene erotičnosti koja se graniči sa perverzijom. Ovakav spoj sugeriše neko haotično i besmisleno delo kao katalog popularnih i uspešnih pristupa svog vremena, ali Gilbert za početak zaslužuje čestitke što je uspeo da sve to spoji u jedan zapravo vrlo koherentan film.
THE ADVENTURERS traje čitava tri sata ali mu se ne može zameriti da je dosadan. Štaviše, film je vrlo dimaničan. Naravno, ovakav ekskluzivni format svojstven spektaklima Starog Holivuda i obimnim porodičnim sagama delovao je priličmo deplasirano 1970. godine kada je Novi Holivud u usponu, a što je još važnije i primenjen na pulp iz pera Harolda Robbinsa. Gilberotva odluka da u formalnom pa i suštinskom pogledu Robbinsa radi sa punim ubeđenjem, kao priču koja zaslužuje A-tretman pretvorila je THE ADVENTURERS u vrhunski kič jer svako malo po stoji poneki melodramski eksces svojstven sapunskoj operi koji dezavuiše takav pompezan rediteljski postupak.
Međutim, film uprkos svemu tome ostaje spektakularan i moćan u svom zamahu jer obrađuje preko četvrt veka u životu jednog junaka a realizacija se graniči sa bondarčukovskim "nepitanjem šta košta". Film je sniman u Italiji, Americi i Kolumbiji, i koštao je toliko puno da se na blagajnama teško mogao isplatiti iako je zaradio tada oko sedam i po miliona dolara a to bi danas bilo oko pedeset miliona dolara. Za tročasovni spektakl koji ima i ljubavnu i akcionu i socijalnu i političku dimenziju to nije zanemarljiva zarada ali u odnosu na budžet to nije bilo dovoljno.
Komercijalna promašenost je naravno bila ispraćena i negativnim kritikama. Kritičari su se utrkivali u ukopu THE ADVENTURERSa pa je na kraju ovaj film završio i u antologiji "loših filmova" koju su priredili organizatori Zlatne maline.
Međutim, uprkos tome što se to može protumačiti kao geekovsko inaćenje, smatram da je ovaj film zapravo oklevetan. Naime, imao je Gilbert nekoliko što subjektivnih što objektivnih motiva da se na ovaj način okrene filmu.
Prvo, mi Gilberta pamtino kao rutinera, profesionalca ali on je u tom trenutku dobio nagradu žirija u Kanu za ALFIEja i snimio par izuzetno uspešnih filmova jedan za drugim. Nema dakle razloga da sebe Gilbert u tom trenutku ne sagleda kao kanskog laureata kome se može dopustiti ovako ekskluzivan pogled na film. Ako tome dodamo da je na početku karijere Gilbert snimao B-filmove, da je bio majstor za second feature, očekivano je da se odlučio za format u kome će zauzei čitavo veče u bioskopu - THE ADVENTURERS je puštan u dva čina - jednom dvočasovnom i jednom jednočasovnom.
David Lean je u DOCTOR ZHIVAGOu na Orijentu našao Omara Sharifa za glavnu ulogu, Lewis Gilbert je našao Bekima Fehmiua. U tom trenutku Gilbert je kanski laureat, Fehmiu je protagonista filma koji je pokorio Kan. Dosta logičan spoj, za ne? Kao kad bi Nolan pozvao Tahara Rahima da mu glumi.
Nijedan naš glumac ni pre ni posle ovog filma nije dobio priliku da bude headliner ovakvog internacionalnog spektakla. Fehmiu je kasnije glumio i u boljim i u poznatijim da ne kažem uspešnijih holivudskim produkcijama kao što je BLACK SUNDAY Johna Frankenheimera ali nikada nije dobio ovako veliku i dominantnu glavnu ulogu kao u ovom slučaju kada je Robbins praktično fikcionalizovao život Porfirija Rubirose.
Možda bi film bolje prošao da je headliner bio neko kao Paul Newman ili Steve McQueen ali Bekim Fehmiu je ispunio svoj glumački zadatak i šteta je što je kao holivudski leading man potonuo zajedno sa Gilbertovim filmom.
Na svu sreću reputacija totalnog trainwrecka omogućila je THE ADVENTURERSu da ima čak dva različita DVD izdanja tako da film ipak ostaje dostupan ljudima koji imaju hrabrosti da mu se podvrgnu.
* * * / * * * *
Mehmete, nisam znao da je K-Pop grupa, mislio sam da je žanr...
https://www.danas.rs/bbc-news-serbian/severnokorejski-lider-odusevljen-nastupom-grupe-k-pop/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pretposlednji film Lewisa Gilberta HAUNTED izašao je 1995. godine i značajan je po tome što ga je producirao Francis Ford Coppola. Time je Lewis Gilbert uspeo da uđe u onu grupu starih reditelja kojima su ikone Novog Holivuda odale poštovanje, bilo da je to prijateljstvo Martina Scorsesea i Michaela Powella ili angažman Freddie Francisa na filmu CAPE FEAR bilo da je reč o produciranju filma Akiri Kurosawi krajem osamdesetih.
Gilbert je u ovom filmu ekranizovao rman Jamesa Herberta i po tome je ovo još jedan od njegovih kvinstesencijalno britanskih filmova, priča koja uključuje dugove, spektralne pojave, istražitelje natprirodnog koji su skeptici a onda se najsnažnije uvere u postojanje onostranog itd.
Glavnina filma se odigrava 1923. godine u jednom aristokratskom domu i svi elemtni su kanonski. Film je režiran kruto ali angažovano, pa ne izgleda kao delo reditelja koji ima već 75 godina.
Aidan Quinn svakako nije Dirk Bogarde ali Kate Beckinsale je harizmatična kao i neke od njegovih najpoznatijih diva. HAUNTED je izašao sredinom devedesetih, dakle pre nego što je nastupila pomama za britanskim pričama o duhovima tokom dvehiljaditih sa uspešnim naslovima poput LOS OTROS Alejandra Amenabara. Otud ova ekranizacija
* * / * * * *
Mehmete, tekst o Eyesburnu bez pominjanja Svaroga, ali da barem što se mene tiče jeste obuhvatio nadanja koja sam imao i fandom koji sam gajio...
https://www.vice.com/rs/article/gympem/eyesburn-uspon-i-tragedija-snova-jedne-generacije
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE TITAN je debitantski igrenjak nemačkog reditelja Lennarta Ruffa snimljen kao Netflix Original. Nažalost, uprkos tome što je Sam Worthington headliner ove priče, ovo nije ozbiljan i relevantan film. Najbolji Netflix Originalsi su do sada bili ili oni filmovi koji oživljavaju omiljene žanrovske formate koji su postali "premali" ili "preveliki", u zavisnosti od vizure za bioskopski film ili su pak bili transgresivni projekti koji su nadilazili ono što sebi studiji po hrabrosti mogu da priušte.
Nažalost, na tom putu Netflix je zapljusnulo i dosta nedostaslog materijala koji prosto nije dovoljno dobar za bioskopski format, a THE TITAN je jedan od njih. Doduše, ovo nije slučaj Duncana Jonesa koji prazni folder pa snima ono što mu niko ne bi dozvolio već jedna dosta generic reaktuelizacija priče o Frankensteinu.
Sam Worthington igra pilota koji se 2048. godine prijavljuje da učestvuje u programu koji je već na nivou same premise toliko sulud i nenaučan da bi čak i osobu bez elementarne naučne pismenosti, ali sa trunkom razuma. lako odbio. Naravno, eksperiment polazi naopako i briše se granica između žrtve i delata jer ljudi na kojima se eksperimentiše postaju agreisvni i mutiraju ali zato i naučnici koji ih proučavaju postaju brutalni monstruozni.
Dakle, sve ide kao da gledamo neki "normalan" film na ovu temu gde je moglo biti nekog smislenog "iskušenja", gde naučni eksperiment nije na nivou najgluplje striposve fantazije, i gde razrešenje nije - a to je i najgore od svega koncipirano kao da ovaj film nije žanrovski otpadak već kao da u svemu tome "ima nečega".
U filmu nema dovoljno pameti, ali nema ni dovoljno akcije, ni dovoljno krvi, u filmu maltene nema ništa sem Sama Worthingtona i lepih kanarskih lokacija koje obečavaju nešto lepo ali na kraju mi to ne dobijamo.
Da li je štednja razlog što se film nije malo ispoljio u akcionom ili horor pogledu, ne znam, ali samo je tako neki "spoljni efekat" mogao sapsiti ovaj film i dati mu nekakav smisao.
* 1/2 / * * * *
Millaru stvarno skidam kapu. Sa sve lošijim striupovima uspeo je da se prodaje sve bolje i sad je Netflixov službenik visokog ranga:
Mark Millar's first comic book after his big Netflix deal is a Harry Potter-meets-'Sopranos' tale (https://www.sfgate.com/entertainment/article/Mark-Millar-s-first-comic-book-after-his-big-12809450.php)
Ovaj tekst o Ajzbrnu je urnebes. :lol: Mislim, ja volim Galeba, i BAŠ se potrudio ali fali ovde urednička ruka, a neke stvari svakako mogu da se dispjutuju iz pozicije savremenika. Ali opet, lepo je da se Galeb iscimao i da uopšte IKO ima volje da ovako nešto uradi.
YOU WERE NEVER REALLY HERE Lynn Ramsey je kanski laureat koji bi se mogao smestiti u žanr metafizičkog krimića. Uprkos tome što se unutar samog zapleta ne ulazi u domen metafizike, ovajk film je studija karaktera u kojoj sam junak u svojim mislima a onda i film u dijegetskom pogledu često tonu u dubinu subjektivnih stanja, bilo da su to sećanja ili snovi. Uprkos tome što se ovaj film dešava u Americi, mislim da je izrazito zanimljiv upravo autorima van Amerike da pokaže kako je moguće dati novi život nekim dosta potrošenim stilemama noira i krimića.
Joaquin Phoenix se u ovom filmu vraća na teritoriju Schumacherovog 8MM samo što ovog puta on igra detektiva i on je glavni fokus svih dešavanja. Američki krimić nije mnogo napredovao, pedofilske sklonosti bogatih i nedodirljivih su i dalje krajnji horizont, ali ovde je ta tema samo deo jedne šire priče o traumatizovanom čoveku kog je teško detinjstvo gurnulo u poslove gde mu društvo delegira najneprijatnije zadatke.
Film je zgusnut, asimetričan, vrlo impresionistički, oslonjen na "domaćinsku" glumu Joaquina Phoenixa koji sve privatizuje i pretvara u vlastiti show. Ali, ukupno uzev meni je to funkcionisalo kao pitak art house koji ne izbegava da se odmakne od mejnstrima a da ostane dinamičan. Zanimljivo je da ovu produkciju potpisuje kuća Why Not koja radi sa Audiardom, na čije rane radove ovaj film jako podseća, pre svega na REGARDE LES HOMMES TOMBER.
* * * / * * * *
SOLO FOR SPARROW Gordona Flemynga je jedan od B-filmova, tzv. second featurea koji su u Britaniji išli u bioskopima a potom u Americi i na televiziji. Nastali su po romanima Edgara Wallacea. Gordon Flemyng je reditelj koji je zaslužio moje većno poštovanje filmom THE SPLIT i od tada pokušavam da ulovim sve ono što je snimio, naročito u formi filma.
SOLO FOR SPARROW je jedan od dva filma koja je Gordon Flemyng snimio u ovom nizu. Film traje nešto manje od jednog sata ali je u njemu uspešno ispričan jedan slučaj detektiva Sparrowa. Struktura je televizijiska u pogledu scenarija, ovo je koncipirano kao klasičan case of the week.
Ono što ovu "epizodu" izdvaja je Flemyngova efiksna i elegantna režija koja podiže ovaj u suštini ipak više televizijski format na nivo bioskopskog filma. Flemyng sve rešava efikasno, sugestivno koristi pokrete kamere, akcentuje krupnim planovima na pravim mestima, i to čini da njegova inscenacija i kadriranje odolevaju zubu vremena.
* * * / * * * *
THE HURRICANE HEIST Roba Cohena je akcijaš u maniru akcionog spektakla devedesetih. Po minutaži i kvalitetu akcije, Cohenov film ne zaostaje za onim što su devedestih potpisivali velemajstori akcije u visokobudžetnim filmovima. Međutim, sada su dvehiljadite i neke od stvari u Cohenovom filmu ne funkcionipu tako dovro.
THE HURRICANE HEIST je snimljen za 35 miliona dolara u Bugarskoj, dakle recept je sličan kao u THE HITMAN'S BODYGUARDu, sa tom razlikom što ovde nema zvezda kao što je Ryan Reynolds, pa ni Sam Jackson, i oni su zamenjeni kompetentnim facama kao što su Toby Kebbel i Ryan Kwanten koji znaju posao ali da bi crossoverovali moraju imati jači materijal. druga stvar koju Kebbel, Kwanten i Maggie Grace nemaju je duhovit scenario koji je u BODYGUARDu postojao. Štaviše, ako apstrahujemo dosta dobru akciju čija maštovitost svakako vuče u big nineties i pulpy smeru, jedan od osnovnih problema ovog filma jeste upravo scenario koji silom donosi veliki broj likova, i i silom gradi neku paralelnu radnju iako je evidentno da se sve zanimljivo vezuje za jednu liniju priče. I onda kada se istupi iz linije u kojoj su Toby i Maggie a pre nego što se sve linije sliju i jednu, film prosto štuca. Nisu to neki fatalni nedostaci, ali svakako objaššnjavaju zašto ovde nije proradio budžetski recept koji je funkcionisao u THE HITMAN'S BODYGUARDu.
Konačno, iako je ovaj film izašao u bioskope i napravio tamo nekih 6 miliona dolara, što je svakako dobrodošao bonus glavnini prihoda koja će doći sa videa i Kine, on ima jedan VOD feel zahvaljujući tome što pored big nineties pristupa ima i specijalne efekte koji iskreno surovo vuku na vreme De Bontovog TWISTERa. Meni loši efekti ne smetaju kada je zamisao dobra, a zamisao ovde mahom jeste dobra i zadovoljava, ali realno današnja publika je navikla na više.
Kad je reč o fizičkoj akciji, automobilskim akrobacijama, tučama i pucnjavama, THE HURRICANE HEIST je bolji od prvog FAST AND THE FURIOSU koji je radio Cohen i na tom nivou čiste visceralne akcije ovo mu je možda i najbolji i najmaštovitiji film. Bugarska ekipa evidentno zna posao i to ovde pokazuje, naročito u domenu vehicular stuntova.
THE HURRICANE HEIST je u tom smislu po krajnjem efektu meni mixed bag na sličnom nivou kao FAST AND THE FURIOUS nastavci, s tim što je naravno daleko simpatičniji jer je snimljen sa manje para a podjednako mašte. Uprkos tome što donosi groteskni CGI barem ga ne troši na one stvari gde bolje izgleda kad se automobili ili ljudi lepo izlupaju.
Za ljubitelje akcije, ovaj film stoji kao preporuka.
* * 1/2 / * * * *
GASTON LAGAFFE je ekranizacija čuvenog stripa kod nas poznatog kao GAŠA ŠEPRTLJA. Tradicija prevoda ovog stripa kod nas ispraćena je u filmu i likovi imaju imena iz stripa koji je izlazio kod nas. Isto tako, pred izlazak filma napravljena je jedna izložba u saradnji izdavača stripa i distributera filma u Francuskom kulturnom centru i to je svakako maštovitija aktivnost od većine koje distributeri filmova snimljenih po stripovima zapravo i ne prave. Marvelovi i DC filmovi kod nas izlaze klot, bez ikakvih marketinških akcija mimo puštanja trejlera i reklame pa je super da je oko GAŠE ŠEPRTLJE malo pokrenula distibuterska scena i da se povratio neki showmanship što definitivno treba podržati.
GAŠA ŠEPRTLJA izašao je day and date u Srbiji i Francuskoj što je zanimljiv detalj. Sam film režirao je Pierre-Francois Martin-Laval u tashlinovskom maniru što je meni uglavnom prijalo. Ima elemenata stripa koji mi nisu savršeno legli i osećao sam ih kao izvesni višak u pojedinim deonicama ali u principu mislim da odanost reditelja stripu nije naškodila filmu previše. Doduše, ja nisam hardkor fan i poznavalac GAŠE ŠEPRTLJE pa ne mogu reći da li je i ovo što smo dobili verno svim inkarnacijama lika.
Ipak, meni se čini da osnovni zadatak adaptacije postignut a to je da film ima isti efekat kao strip. Dakle, tu su odnosi među likovima praćeni gegovima koji su apsurdni, ritualistički u svojoj apsurnoj nemoći da promene junake. I tu osnovnu dramsku prepreku film uspeva da dobro prevaziđe a to je prenošenje logike stripa u film i očuvanje iste i praktično nepromenjene dinamike među likovima uprkos bizarnim i vrlo opasnim događajima.
U vizuelnom pogledu, film je maštovit, Martin-Laval vlada stripovskom stilizacijom i ne beži od grotesknijih detalja i karikaturalosti o čemu svedoči sam izgled Gaše Šeprtlje. Bitna dinamika u filmu je balans koji MArtin-Laval traži između straight likova i stripovski stilizovanijih karikatura i taj balans možda zahetva i najviše vremena za navikavanje kod gledalaca.
Nekoliko set-pieceova u filmu su briljantni, i dobijamo tri-četiri laugh out loud momenata. Ono što je sasvim nesumljivo jeste da ovde imamo jednu osmišljenu i pažljivo realizovanu ekranizaciju. Naravno, nisam siguran kako će hardkor fanovi reagovati na nju.
Meni kao usputnom čitaocu stripa ova ekranizacija ostavlja prijatan utisak. U publici je bilo i starijih čitalaca ali i njihove dece i čini mi se da su se i jedni i drugi fino zabavili.
* * 1/2 / * * * *
JUST FOR FUN Gordona Flemynga je izašao godinu dana posle Lesterovog IT'S TRAD DAD. Ima atraktivniju premisu jer govori o Velikoj Britaniji u kojoj je tinejdžerima dato pravo glasa ali je onda maltene ne koristi jer ogroman deo minutaže zauzimaju muzičke numere snimljene u studiju. U pogledu izvođača ima i poznatih, i onih koji su danas zaboravljeni ali je u studijskom segmentu interesantno to da je majstor svetla bio Nic Roeg.
Flemyngov film je vrlo estetizovan i poslovično elegantan, ali rekao bih da je u pogledu "vezivnog materijala" između numera još slabiji od IT'S TRAD DAD. U tom smislu, ovaj film iz 1963. može da se posmatra kao vatreno krštenje iz kog zanimljivo neće proisteći dalji kontinuirani rad u svetu rokenrol filma ili revijalnog materijala ovog tipa.
* * / * * * *
MNOŠTVO I MANJINA Gorana Markovića je dokumentarni film u kome ovaj reditelj ponovo ulazi na teren SRBIJE GODINE NULTE, dakle dokukentarca u kome je on sam protagonista. Ovaj film svakako nema tako velike ambicije i ne bavi se toliko Goranovom ličnošću. Štaviše, ovaj film je nastao kao svojevrsna "prevara", snimanje "nečega" kako ne bi morale da se vrate pare vojvođanskom fondu, ali sticajem okolnosti film je uspeo da se pretvori u nešto zanimljivo.
Naime, umesto filma GOVORNA MANA snimljen je dokumetarni film o gostovanju predstave GOVORNA MANA po kosovskim enklavama i iskustvu igranja pred malobrojnim preostalim Srbima gde publiku u pojedinim mestima praktično čini celokupna srpska populacija tog mesta ili celokupna populacija uopšte.
Na tom putu, ekipa predstave susreće se sa nekoliko ljudi koji su se opredelili za monaški život i kroz priču o njima tematizuju pitanje identiteta i mogućnosti promene, prelaska iz jednog života u drugi kojom se bavi i sam komad.
Inserti iz same predstave su najefektniji onda kda se meša izvođenje na otvorenom sa izbođenjem u enterijeu i kada se tu desi kinematografija. Međutim, isto tako zanimljivo je da sami isečci iz predstave u vrlo maloj meri, odnosno tek u tragovima zapravo razrađuju tu temu identieta i o njoj mnogo više govori sam Goran Marković kada diskutuje o svom delu nego sama predstava. Ipak, nekako se te motivske kockice sklapaju, no svakako bi bilo dobro da je prožimanje snažnije.
Otud je sama serija inserata iz predstave više jedan dodatak koji je ustupak dobijenim parama za igranu verziju predsave nego što suštinski doprinosi efektu filma. Odnosno taj doprinos je zaista nešto obodno.
Film je međutim vrlo energičan u onim deonicama koje prikazuju putovanje i susrete koje ekipa predstave ima na Kosovu. Tu Goran Marković praktično prepušta protagonizam drugim ljudima iz ekipe, pre svih Ivani Dimić i ljudima sa Kosova koje u ovom filmu portretiše.
Film je "statusno" neutralan ali prikazuje sudbinu Srba na Kosovu koja je zaista surova i vrlo napeta. Isto tako prikazuje transformativnu moć srpskih svetinja na Kosovu i svedoči o njenom uticaju na ljude koji su je iskusili.
U tom pogledu, ovaj film je bazično apolitičan ali u domenu pogleda na svet znatno humaniji od pogleda na ratove za jugoslovensko nasleđe koje je Marković snimao i iskayivao u javnosti. U tom smislu, ostaje pitanje da li je Marković u ovom projektu namerno izbegavao ideološku provokativnost i zatomio svoje stavove ili je ovo verodostojan dokument iskustva koje je imao na Kosovu.
U eri superdokumentaraca ovo je zaista jedan vrlo mali film ali mogu da ga zamislim u nekim sporednim festivalskim programima i na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
HAPPY ANNIVERSARY Jareda Sterna je film kome je Netflix učinio uslugu. Naime u uslovima kućnog streamovanja ovaj film može da ispolji sve svoje kvalitete i zakloni sve svoje nedostatke. Jared Stern je poznati scenarista brojnih high concept filmova, a u poslednje vreme je i deo Warner Animation Group think tanka. Svoj rediteljski debi je međutim formatirao kao quirky indie komediju, maltene two hander o paru koji na treću godišnjicu veze počinje da se plaši definitivnosti njihove situacije i ulazi na rollercoaster raskida i ponovnih spajanja.
Sternov rediteljski koncept je jako zanimljiv. Naizgled, sveden i jednostavan a opet jako vizuelno ekspresivan, što kroz kadriranje što kroz dizajn kostima i uopšte fizionomije glumačke podele. Pa ipak, pred ceo stilski zahvat ne može se staviti jednostavan predznak. Ovaj film i jeste i nije tashlinovski, u njemu i ima i nema mumblecorea, na kraju i nije i jeste indie ali je koherentan i zabavan.
HAPPY ANNIVERSARY nije od onih rediteljskih debija autora koji rade nešto drugo posle kog može da im se preporuče da omdah pređu u režiju ali definitivno jeste film u kome neke fundamentalne stvari radi dobro.
* * * / * * * *
THE LOVERS AND THE DESPOT Rossa Adama i Roberta Cannana bavi se temom koju jako dugo proučavam pa ipak je na kraju uspeo da mui bude vrlo zanimljiv. Delom zato što donosi još neke nove činjenice i viđenja situacije, delom zato što donosi inserte iz nekih severnokorejskih filmova koji nisu inače dosupni, ali pre svega zato što funkcioniše kao vrlo uzbudljiv triler.
Adam i Cannan koriste jedno rediteljsko rešenje koje mi inače smeta a to je uvođenje inserata iz igranih filmova koji treba da ilustruju raspoloženje i živvotnu situaciju autora tih filmova. Međutim, ova priča pati od tolike oskudice vizuelnih materijala u svom osnovnom delu, i u sebi nosi toliko "filmskog", da to rešenje zbilja ne smeta. A opet, minutaža materijala iz Severne Koreje je prilično solidna za filmove ovog tipa, i film na kraju uspeva da u dobrom delu evocira milje i atmosferu ove priče.
Najeksluzivnija stvar koju donosi ovaj film jesu snimci samog Kim Jong Ila koje su Shinovi izneli iz Severne Koreje i koji su im zapravo obezbedili milost CIAe i azil u SAD.
Stav većine sagovornika je da da Shin možda ipak nije u potpunosti žrtva u ovom slučaju. To je takođe dosta zanimljiv, ne nepoznat, ali ipak ne ni do kraja prihvaćen stav. Adam i Cannan su prepoznali sve ključne dramske punktove ove priče i maksimalno su ih sikoristili. Rezultat je film koji itekako može da crossoveruje i izvan okvira interesovanja za Severnu Koreju.
* * * 1/2 / * * * *
За гранью реальности Aleksandra Boguslavskog i Francesca Cinquemanija. Ovaj ruski rip-off pre svega INCEPTIONa a pomalo i svega onoga što je ripovao sam INCEPTION nama je prevashodno zanimljiv kao glavna uloga Miloša Bikovića. U ovom filmu Biković ima dominantnu glavnu ulogu i igra ono što je DiCaprio igrao u INCEPTIONu, vođu bande lopova koji shvata da veliku pljačku ne može izvršiti ako ne ovlada i nekim hipnotizerskim tehnikama.
I bez ikakve sumnje u ovom filmu Biković izgleda kao milion dolara i donosi obilje harizme koja je neophodna za ovakav lik. Bez problema sparinguje sa Antoniom Banderasom koji ovde ima cameo rolu i u duelu sa Bikovićem pokazuje da je danas ono što i mislimo - tezgaroš koji daje ime i malo više od toga.
U istoriji naše kinematografije malo kroji srpski glumac je dobio ovako veliku glavnu ulogu u komercijalno ambicioznom filmu. Kad kažem srpski glumac, pod tim mislim na glumca koji je stasao u Srbiji. I u tom pogledu, Biković se pridružuje Bekimu Fehmijuu. U ovom filmu, Biković je sasvim dorastao zadatku, i šteta je što Boguslavski i Cinquemani nisu napravili nešto upečatljivije jer efekti i scenografija i uopšte tehnički nivo sugeriše da su imali uslove.
Biković je stub filma, ali priča u jednom trenutku postaje proizvoljna i samim tim teška za praćenje. A nažalost, Boguslavski i Cinquemani nisu toliko veliki velemajstori da im se film može gledati i bez praćenja priče. No, to ne umanjuje priliku koju je Biković dobio i glumački bez ikakve sumnje iskoristio.
* * / * * * *
COMRADE KIM GOES FLYING je koprodukcija Velike Britanije i Belgije sa Severnom Korejom. Nastao je kao delo ekipa koja je radila dokumentarce THE GAME OF THEIR LIVES, A STATE OF MIND i CROSSING THE LINE u saradnji sa severnokorejskom filmskom industrijom. Tako je ovaj film delo tri reditelja, severnokorejca Kim Gwang Huna, inače navodnog specijaliste za vojne filmove, Nicholasa Bonnera i Anje Daelemans.
Film je sniman u Pjongjangu sa severnokorejskom ekipom. Na osetljivim lokacijama kao što su industrijske zone nisu smeli da prisustvuju reditelji za Zapada, ali film deluje ujednačeno i ne oseća se kao da su neki delovi ređirani sa bilo kakvim hendikepom.
Sasvim je sigurno da će na Zapadu ovaj film biti percipiran kao farsična propaganda, ali ova severnokorejska LJUBAV I MODA u suštini razoružava čak i najciničnijeg gledaoca. Ako bi se govorilo o doprinosu zapadnih autora onda bi se pre svega moglo govoriti o tome da su oni samo malo korigovali već postojeći severnokorejski pristup i malo ga našminkali za zapadnu publiku.
Film traje kratko, oko 77 minuta što je standard za severnokorejske filmove koji su ili predugi ili vrlo kratki, i ima jasnu priču o samopregornom radu mlade rudarke koja želi da postane cirkuska akrobatkinja i spremna je na ogromne napore kako bi to postigla.
Naravno, ono što izdvaja ovu inspiracionu melodramu od zapadnih uzora jeste to što volja glavne junakinje ne bi bila dovoljna bez pomoći zajednice, bez humanog društva u kome su takve prilike omogućene, naročito onima koji su skromni i vredno rade.
Možda su zapadnjaci želeli da se sprdaju sa severnokorejskom naivnošću ali na kraju COMRADE KIM GOES FLYING u najgorem slučaju kroz humor daje "ljudsko lice" Kimovom režimu a u najboljem donosi trijumf Juchea kao ideologije i daje mu priliku da nastupi na festivalima poput Toronta ili Rotterdama.
* * * / * * * *
Skydance Trying Asimov's 'Foundation' As TV Series; David Goyer, Josh Friedman To Adapt (http://deadline.com/2017/06/foundation-isaac-asimov-skydance-television-series-deal-david-goyer-josh-friedman-science-fiction-star-wars-1202120701/)
Mehmete, izdvoji vreme za bioskop. A QUIET PLACE je remek!
Sent from my iPhone using Tapatalk
A, drago mi da čujem, mislim da je moja žena nešto nagovestila da se i njoj to gleda a lakše ću je na to ubediti nego da gledamo Rampage. :|
COVER VERSIONS Todda Bergera je triler koji preuzima strukturu RASHOMONa i pookušava da je aplicira na relativni kamerni triler o ubistvu čiji su sudionici bili članovi jednog benda. Priče svakog od članova benda se bino razlikuju i naravno malo po malo odaju celu sliku dgađaja.
Berger pokušava da kroz hemiju benda i različite ambicije koje ima svaki od članova u odnosu na svoju ulogu u samoj grupi pokušava da izgradi nekakav power dynamic koji se ispoljio unutar ovog slučaja.
Bergerov film nikada ne uspeva da zaživi kao punokrvni krimić odnosno misterija, kao ni punokrvni film o rokenrolu, ili studija karaktera. Ali od svega toga pomalo uspeva da postigne tako da na kraju on jeste mlaka misterija, mlada priča o rokenrolu a nažaost ponajmanje studija karaktera.
Uprsko tome što sećanje nepouzdanih naratora može biti dobro rešenje za iskazivanje karaktera, njihove transformacije iz priče u priču su suviše velike da bi se iz jedne u drugu mogao razbviti kontinuitet karaktera.
No, film je prijatan, vlago zanimljiv i mogu da ga zamislim kako na televiziji zabavlja gledaoce sa malim očekivanjima od krimića.
* * / * * * *
RAMPAGE Brada Paytona je praktično kopija SAN ANDREASa. Radili su ga isti scenaristi, isti reditelj, Rockmigra praktično istog junaka u identičnim situacijama. Jedina razlika je u tome što ovoga puta zgrade ne padaju oko Rocka od zemljotresa već od napada džinovskih zveri koje su mutirale pod uticajem patogena koji je razvijala zla korporacija na svemirskoj stanici a onda ga rasula po SAD kad se u kosmosu desila havarija.
Rock ovde ne samo da ponavlja rolu iz SAN ANDREASa, samo je ovog puta on zoolog a ne bolničar, već ponavlja i neke situacije. U nekoliko navrata vozi helikopter (kao što i u JUMANJIju imamo preslikanu sekvencu iz SAN ANDREASa) i u finalu se nalazi u soliterima koji se ruše. POnovo ide s jednog na drugi kraj Amerika. Tamo je spasavao suprugu i kćer, ovde spasava svog mutiralnog ljubimca, džinovsku albino gorilu.
Koliko su ti filmovi je slični je gotovo dementno i nažalost to je publici jasno tako da RAMPAGE na američkim blagajnama neće ponoviti uspeh SAN ANDREASa. I to je dobro. Rock je od mišićavih heroja koje je američki film imao kroz istoriju sasvim sigurno daleko najbolji glumac i oko toga nemam nikakve dileme. I uprkos tome što on već skoro dve decenije ima stabilnu karijeru, isto tako nema nikakve sumnje da do sada nije dostigao one vrhunce koje su imali Stallone ili Schwarzenegger. Rock ima dobrih i ozbiljnih uloga, ima dobrih i ozbiljnih filmova, ali nema signature rolu još uvek. To ne znači da on karijeru vodi nemarno, uostalom, to potvrđuju i rezultati s blagajni i činjenica da ima HBO seriju uporedo sa ovim budalaštinama, ali nema spora da je ušao u jedan niz jednoličnih filmova koji su do apsurdnog nivoa slični.
U tom smislu, RAMPAGE je odlazak korak dalje od transformacije koju su izazvali JAWS i STAR WARS kada su izašli i omogućili da B-sižei dobiju A-tretman. Ovde međutim, C-siže dobija A-tretman. U pogledu ideje RAMPAGE nema puno veze sa igrom. Čak bih rekao da je igra bila negde zdravija baš zbpg toga što nije imala ovako razvojen backstory. Naime, RAMPAGE ima backstory koji je na nivou SHARKNADO filmova. To su ideje koje su na nivou Lloyda Kaufmana, nekoliko nivoa ispod Williama Castlea i zaista deluje apsurdno da to bude okosnica major filma koji otvara letnju sezonu.
Dok je razumljivo da neki očajnici žele da se izbore za svoje mesto pričom o džinovskim mutiranim životinjama, u slučaju Rocka i Warner Brothersa i cele mašinerije to deluje zaista besmisleno i dekadentno. Brad Peyton je Rockov svojevsrni kućni reditelj i on sve to radi na onom svom nivou od kog se decenijama ne odmiče.
Nota bene, džnovske životinje imaju osobine svirepih kaijua ali nažalost nisu onoliko effekte kao što bi morale biti u savremenom filmu. Iako Peyton pokušava da deluje uznemirujuće kroz akcije monstruma, RAMPAGE uvek ostaje nekako nedorečen u pogledu ripper efekta jer se stvari uvek nekako vrate pod PG okrilje i iz pretnja u avanturističku inidanajonesovsku dimenziju.
Rock je, i to govorim po ko zna koji put, zbilja neverovatna pojava. Kad se pojavi na ekranu nešto se desi. Filmičan je, i zbog svog tela i zbog celokupnog habitusa, i u filmu ima nekih zgodnih scena i zabavnih detalja. Međutim, ukupan utisak je da je ovo sve vrlo lazy i nedovljno maštovito za nivoe treša kojima stremi. Pre RAMPAGEa je išao trejler za THE MEG i to je delovalo podjednako idiotski ali opet nekako svežije (ne samo zbog osvežavajućeg efekta vode u kojoj megalodon pojavljuje) i primerenije tom C-konceptu jer je po svim parametrima to B-film.
Jako je važno što je sjajni A QUIET PLACE uspeo da obrani prvo mesto top-liste od RAMPAGEa i da pokaže kako ovakce stvari više ne prolaze tako lako i nadam se da će to biti jasan signal Rocku da malo koriguje svoju kurs jer samo na taj način može doći do svog TERMINATORa, ROCKYja, RAMBA ili PREDATORa ili barem LAST ACTION HEROa.
* * / * * * *
Uh, meni je i San Andreas bio na samoj granici prihvatljivog pa sam sada malo zabrinut za Rampage... I to kažem kao neko ko je voleo čak i treš poput Herkula i Baywatch... S druge strane, juče je javljeno da će spinof Fast & Furiousa u kome igraju Johnson i Statham režirati David Leitch i sad odjednom za taj film imam velika očekivanja :| :| :|
Uzgred:
Terminator 6 Has Cast Its New Terminator (https://www.cinemablend.com/news/2403051/terminator-6-has-cast-its-new-terminator)
Terminator 6 (čak ni ja nisam siguran kako su došli do broja šest...) ispade Latin Pride showcase. Neka!!!!!!
Phih,,,ajd da su latinke, ima ih aj-kendi kolko oces, ali muskonje...phih,,,
UZBUNA NA ZELENOM VRHU Čejena Černića, ekranizacija je romana Ivana Kušana u kojoj se serijal o KOKO praktično rebootuje i vraća na onaj događaj posle kog je Koko i postao poznat kao dečak-detektiv a to je potera za lopovom u njegovom zavičaju. Dakle, sada dobijamo film o "slučaju" na koji se referisalo u prethodnim filmovima.
Černić vrlo fino, minimalistički ali efektno tretira rustikalni ambijent, evocirajući filmove poput STAND BY ME, dobro zarobljavajući detinjaste rezone svojih junaka i gradeći misteriju koja je zanimljiva, sa suspenseom koji nije preintenziovan kako ne bi bio odbojan osnovnoj ciljnoj grupi a to su deca, ali ga ima.
Černić se vrlo suptilno estetikom retro dečjeg filma i uopšte imaginarijem SR Hrvatske i vremena koga više nema ali u tom pogledu nije preagresivan niti preniostalgičan. Začina ima sasvim dovoljno da zainteresuju stariju publiku ali da ne postanu sami sebi svrha.
UZBUNA NA ZELENOM VRHU ni po produkcionom zahvatu ni po dometima nije veliki film ali jeste tačno ono što treba da bude. Iako je podmlađivanjem junaka napravljen soft reboot u serijalu o Kokou, ova cela stvar ostaje sveža i što se mene tiče, rado bih nastavio da gledam i ovu galeriju podmlađenih junaka.
* * * / * * * *
FIVE TO ONE Gordona Flemynga je krimić snimljen u sklopu serije ekranizacija Edgara Wallacea. Reč je o jedva jednočasovnom second featureu koji je išao u britanske bioskope ali primarno na televiziju. Ovog puta, za razliku od filma SOLO FOR SPARROW, Flemyng se mahom uklopio u prosek izgleda i narativne konzistentnosti tih second feature s početka šezdesetih, tako da ovo ostvarenje ne dobacuje do SOLO FOR SPARROW. Ovde je reč o krimiću koji u sebi delom ima i heist elemente. To će Flemyng dovesti do savršenstva samo nekoliko godina kasnije kada je dobio svoju holivudsku priliku.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 13-04-2018, 11:36:47
Mehmete, izdvoji vreme za bioskop. A QUIET PLACE je remek!
Dobro je Tiho mesto.
Dok sam gledao Johna Krasinskog kao glumca, zapazio sam da je on čovek za velika dela. Znao sam i da režira i da pokušava da pevaziđe okvire glume pa ipak nisam ni slutio kakav film je u stanju da napravi. A QUIET PLACE Johna Krasinskog je jedan od najboljih horroa koje sam gledao proteklih nekoliko godina a svakako jedan od najbitnijih holivudskih doprinosa žanru u tom periodu.
Krasinski je u produkciji Michaela Baya snimio high concept film, jedan od onih horora koji malo koštaju a puno zarađuju, s tim što ovde imamo sve komponente punokrvog holivudskog filma - prvo dve velike zvezde u glavnim ulogama - Krasinskog i Emily Blunt, imamo briljantnu tehničku realizaciju na svim nivoima, i imamo film koji je istovremeno vrlo sveden i visokooktanski.
A QUIET PLACE ima jednostavnu premisu. Zemlju su pregazili vanzemaljci koji su slepi ali love na bazi sluha i jedininačin da se preživi je bivstvovanje u apsolutnoj tišini. Svaka i najmanja buka može privući praktično nepobedive i munjevito brze vanzemaljce. Porodica koja je u centru ovog filma naučila je to na teži način a pred njima je veliki izazov - mama je trudna, dakle biće vrištanja i na porođaju ali i kad se beba rodi.
Dok se porodica priprema za veliki događaj, nekoliko sitnih omaški, poneki vrisak i tresak dovode ovo domaćinstvo u fokus opasnog tuđina koji luta njihovim krajem.
Krasinski nudi fino nijansirane likove sa bogatim odnosima, premda svako u ovom filmu više spada u tip nego u karakter. No, ako iammo u vidu način na koji se likovi definišu, dakle kroz gest, jezik glubvih, bez imalo čujnog dijaloga, oni su vrlo bohati i slojeviti. U pogledu priče, ona funkcioniše i kao studija karaktera u kojoj oni prolaze transformaciju i bore se sa traumama ali i kao uzbudljiv suspense rollercoaster u kome Krasinski ide iz jedne u drugu bravura sekvencu.
Scott Beck i Bryan Woods su do sada već imali realizovane scenarije. Ipak, ovog puta na scenariju je sarađivao i sam John Krasinski pa bih rekao da je i to doprinelo činjenici da je A QUIET PLACE daleko nadmašio njihove ranije radove. U svakom slučaju, ovde high concept predstavlja okosnicu filma, ta dramska situacija je potentna i otvara puno mogućnosti ali ovaj film je u pogledu priče i karaktera sve to nadgradio i produbio.
Krasinski ima jako dobru saradnju i sa danskom direktorkom fotografiije Charlotte Bruus Christensen. Film vizeulno izuzetno izgleda, ali ta estetizacija ne remeti njegovu kinetičnost, i osmišljen vizuleni koncpet, vrlo precizno jkadriranje ne delujunametnuto već odmereno i sofisticirano.
Posebno pitanje je zvučna lika koja se velikim delom bazira i na tišini ali se uvodi i score Marca Beltramija i ne smeta. Štaviše score pomaže da se tišina ne svede na dosadan gimmick već da bude pravo rešenje.
Krasinski se ovim filmom plasirao direktno u prvu ligu najzanimljivijih holivudskih reditelja. A QUIET PLACE je pravo bioskopsko uživanje kakvo odavno nismo imali, ne samo po tome što je reč o izvanrednom filmu već i po tome što je reč o originalnoj ideji pisanoj baš za ekran.
* * * * / * * * *
S jedne strane Cathy Yan, s druge ovo -
Steven Spielberg will produce his first DC title for Warner Bros., Blackhawk, with an eye on the three-time Oscar winning filmmaker directing under his Amblin banner.
RELATED
'Rampage' Rustles Up $37M Overseas Through Friday; Eyes $50M+ China...
WB, Spielberg and Amblin recently teamed on the feature adaptation of Ernest Cline's Ready Player One which has amassed $476M at the worldwide box office. Spielberg's next two movies are the fifth installment of the Indiana Jones franchise and West Side Story.
Warner Bros. Pictures Group Chairman Toby Emmerich made the announcement today.
Blackhawk was first published by Quality Comics and later by DC and was created by Chuck Cuidera with input by Bob Powell and Will Eisner. In the series, the Blackhawks are a small team of War War II ace pilots who are led by an enigmatic leader, Blackhawk. In the comic book, they operate out of a hidden base known as Blackhawk Island and battle Axis forces, but also foes such as King Condor and Killer Shark, and a line of femme fatales. During the height of the comic's popularity, it outsold every other comic book but Superman.
The screenplay for Blackhawk is being penned by David Koepp, who has collaborated with Spielberg as a screenwriter on his titles Jurassic Park, The Lost World: Jurassic Park, War of the Worlds and Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Spielberg will produce the film together with Kristie Macosko Krieger, under Amblin Entertainment, while Sue Kroll will executive produce, under her Kroll & Co. Entertainment shingle.
Spielberg exclaimed, "It was wonderful working with the team at Warner Bros. to bring Ready Player One to the screen. They bring a blend of passion and professionalism to everything they do and have a tremendous history in this genre. I am excited to reunite with them on Blackhawk.'"
Emmerich stated, "We are so proud to be the studio behind Steven Spielberg's latest hit, and are thrilled to be working with him again on this new action adventure. We can't wait to see what new ground he will break in introducing Blackhawk to movie audiences worldwide."
Sent from my iPhone using Tapatalk
samo da se briefly ispovedim: Infinity War se opasno približio i (moja) očekivanja svakog dana rastu. :lol:
Ja se trudim da mnogo ne razmišlajm o njemu mada je zanimljivo spekulisati o tome koliko para actually može da zaradi. Posle Black Panthera koji je porušio sve Marvelove rekorde, Avengers bi trebalo da bude još uspešniji. Ali da li će biti?
ја сам у међувремену погледао џуманџи(+гунс'н'росес) и допао ми се значајно више од реадз плазер оне - и као филм о/са/везано за видео игре и као филм уопште...куда иде овај свет
lilit, imaš ti veće filmske prioritete ovog meseca od INFINITY SMORa :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 18-04-2018, 12:33:08
lilit, imaš ti veće filmske prioritete ovog meseca od INFINITY SMORa :)
imam, imam. tonight. xsmlove2
https://www.youtube.com/watch?v=zLdOOCO-tuo (https://www.youtube.com/watch?v=zLdOOCO-tuo)
:lol: :lol: :lol:
Scott Beck i Bryan Woods su pre pisanja filma A QUIET PLACE uradili nekoliko drugih stvari među kojima je i found footage horor NIGHTLIGHT. Ovaj film počinje relativno zanimljivo donoseći dobru glumu i zanimljivu interakciju među likovima međutim kako priča odmiče, nažalost mora da se desi nešto u pogledu horora i tu nažalost Beck i Woods nisu dorasli zadatku.
Sam found footage mehanizam u ovom filmu nije naročito motivisan ali pošto NIGHTLIGHT dolazi na scenu već 2015. godine kada je ceo found footage krug zatvoren onda nekako više ta sama estetika ne iziskuje opravdanje. Navikli smo na nju i ne smeta nam. Međutim, u voom filmu je toliko nemotivisana i tako retko efikasna da počinje da smeta i da otvara sva ona pitanja koja smo već zaboravili da postavljamo tipa kako neko to sve snima, zašto neko to sve snima, zašto ne prestaje da snima i sl.
Neinventivnost strave neumitno dovodi do toga da se dobra volja proistekla iz zanimljive postavke likove i vrlo simpatične glumačke podele koja ih dobra plasira nekako brzo potroši, i do kraja NIGHTLIGHT ostaje gledjiv film koji je mogao da nam pruži nešto više ali nije jer found footage ne ispunjava funkciju a horor premisa je nemaštovita, bajata, proizvoljna i besmislena.
Otud NIGHTLIGHT može biti zanimljiv samo onima koji misle da se bave hororom kako bi u njemu prepoznali neke zanimljive elemente koji su prisutni na nivou detalja ali filmmakerima bi mogli biti od koristi.
* * / * * * *
RED CHAPEL Madsa Buggera je imao nekoliko formi u kojima je prezentiran. Bio je i mini-serija i jednoipočasovni dugometražni dokumentarni film i konačno jednočasovnu televizijsku verziju. Upravo tu verziju sam gledao i sada govorim o tom BBCjevom Storyville cutu.
Buggerov film je intrigantan i kontrakdiktoran, ciničan i bizaran i samim tim je zanimljiv. Ono što je u njemu karaketristično jeste da je jako teško do jasnih zajključaka o tome šta je autor želeo da kaže. On je otišao u Severnu Koreju sa dvojicom danskih komičara korejskog porekla. Jedan od njih Jacob Nossell pati od paralize i njegov odlazak je takođe kontroverzan jer se Severna Koreja optužuje za segregaciju invalida.
Danci se dosta "slobodno", da ne kažem bezobrazno ponašaju sa svojim domaćinima a ovi očajnički pokušavaju da nekako adaptiraju njihov apsurdistički humoristički šou.
Zanimljivo je da RED CHAPEL ima sličnu temu kao LIBERATION DAY, u oba slučaju je reditelj glavni mozak koji stoji iza odlaska u Severnu Koreju ali je RED CHAPEL prikazao putnike u Pjongjang kao bizarno drske. Međutim, ta dva filma se bez ikakve sumnje moraju posmatraju kao diptih, to je praktično neumitno. I u tom pogledu LIBERATION DAY je dosta konkretniji i zanimljiviji u stavu. RED CHAPEL je s druge strane intenzivniji, pa i napetiji zbog zbilja suludih gestova koje su nestašni Danci pravili.
Voiceover Madsa Buggera je toliko prozapadni u prikazu Severne Koreje da to deluje kao parodija. Nisam siguran da jeste. A opet i njegovo ponašanje u Pjongjangu je cinično i bizarno, dakle ovaj film je svakako sve sem mejnstrim u prikazu bilo čega. zato ga vredi i videti.
* * * / * * * *
Finalni trejler za Deadpool 2 izgleda zabavno (i značajno skuplje od prvog filma, naravno). "So dark... You sure you're not from the DC universe?" :lol:
https://youtu.be/20bpjtCbCz0 (https://youtu.be/20bpjtCbCz0)
trejler je super, film ovde kreće 17.5. a onda han solo 24.5.
infinity war 27.4.
sreća rados!
dejane,
ovde jumanji trenutno samo dubbed in german. ne znam smem li sebi to da uradim. :)
Nego, u sklopu priprema za Rat beskraja, Siddhant Adlakha je uzeo da piše kao neke highbrow analize dosadašnjih Marvelovih filmova počev od Iron-mana i, pošto je tekst o prvom Iron-manu jedini za sada izašao, evo linka za čitanje. Prilično je dobro i nije PRETERANO highbrow:
Road to Infinity War: Iron Man Revisited (http://www.slashfilm.com/iron-man-revisited/)
yes, yes i yes!
pozdrav iz ofisa, druže meho. :lol:
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi66.tinypic.com%2F20p3el4.jpg&hash=a7cac11c17fdfdb2458756cb5519e265181d0854)
Hahahah.
Nažalost i ja sam još u ofisu iako mi je radno vreme pre pola sata isteklo. Ali jubilarni gerontološki kongres zahteva žrtve :lol:
Joe Carnahan je posle filma NARC imao otvorena sva vrata i od njega se mnogo očekivalo. Međutim, kako se našao u milosti Toma Cruisea, tako je iz nje ispao a onda se posle toga nije konsolidovao, potonuo je u besmislen mainstream, potom se uljuljkao na televiziji i korak po korak od svojevrsnog next best thinga došao je do neverwas statusa a prostor na koji je pretendovao u međuvremenu su popunili David Ayer i Gavin O'Connor (sa kojim je Carnahan radio kao scenarista na potcenjenom pandurskom filmu PRIDE AND GLORY). Daleko od toga da je Carnahan potonuo u opskurnost ili da teško živi, ali svakako je od potencijalno značajnog reditelja postao jedan ipak nevažan tip.
O tome koliko je Carnahan na klimavim nogama govori činjenica da je pisao scenario za DEATH WISH rimejk, da je trebalo da ga ržira sa Brunom Willisom i da je na kraju iz toga ispao a posao je preuzeo Eli Roth. Uprkos tome što je Carnahan i zanimljiv9iji i stučniji reditelj od Rotha, ova rokada nam je dala možda i zanimljiviji film nego što je inicijalno DEATH WISH mogao da bude.
Naime, Roth donosi dve karakteristike svog senzibiliteta u ovaj film. Prvo, donosi šmek svog horor postupka, unosi veću količinu detalja u izgradnji suspensea u akcionim scenama. Iako je DEATH WISH onako street level terenski akcioni triler, Roth mu daje zanimljivu dozu baroka kroz unošenje elemenata anticipacije neprijatnosti i krvoprolića, isto tako svemu daje malo 80s patine sa statistima neobičnih fizionomija, henchmanima koji se diferenciraju, gradi unemirujuću atmosferu tokom zločina koji izbaci Paula Kerseya iz koloseka (mada ne u meri kao kod Winnera). Drugi bitan segment Rothove nadgradnje jeste smisao za humor. DEATH WISH je vrlo smrtno ozbiljan film, ali to ne znači da nema dosta humora koji proističe iz situacije. Carnahanov scenario je na površini rutinski, formalno gledano vrlo je tropey, vrlo ukalupljen, ali Roth i sam pisac iz scene to subvertiraju na sitno, daju svemu jednu atipičnu dozu šarma, humora i samim tim osvežavaju mnoge okoštale postavke.
Dakle, Rothod doprinos su horor i humor, a Carnahan je tu da postavi robusnu i pouzdanu mašineriju revenge trilera uz naravno više apdejta koje nosi novo doba kao što su recimo upliv socijalnih mreža, mobilne telefonije itd. U određenom smislu, DEATH WISH rimejk deluje malo laboratorijski jer prosto želi da se "pokaže" kako je apdejtovao sve elemente i prilagodio ih novom vremenu. Međutim, ono što nije apdejtovao jeste odnos prema nitkovima, odnosno prema ideji da se čovek na kraju mora braniti sam. Ono što DEATH WISH uzima u obzir jeste promena kulturnog modela u kome javnost neblagonaklono reaguje na uzimanje zakona u svoje ruke, ali za razliku od socijalnih mreža i mobilnih telefona, tu liniju razmišljanja ne uspeva da utka u svoj diskurs. Čak naprotiv, DEATH WISH rimejk ostaje starovremski antiliberalan i desni u odnosu na ono što su savremeni pogledi na temu da se to može čitati i kao element parodije, a ne sumnjam da je Roth tako i mislio da to plasira. S druge strane, verujem da će oni koji dele taj pogled na svet ili cene umetnost koji imaju takav pogled na svet u svemu tome umeti da uživaju.
Nisam preveliki fan Winnerovog DEATH WISH serijala, izuzev trećeg dela, iako jesam fan Michaela Winnera, tako da je meni Rothov film vrlo lako prevazišao Bronsonove izvornike. Fanovima Bronsona naravno to neće biti utisak, jednim delom zbog predrasude da je original nužno superiorniji od rimejku, delom zato što ni Rothov DEATH WISH nije savršen film našeg doba. Međutim, što se mene tiče, ovaj film zaslužuje pohvale, u najmanju ruku jer je prijatno iznenadio.
Prevod originalnog DEATH WISHa kod nas glasio je PAUL KERSEY NE PRAŠTA- Rimejk je preveden kao POSLEDNJA ŽELJA što je probudilo bojazan da možda ovog puta prašta. No nema razloga za strah. Ni u rimejku, Paul Kersey ne prašta.
* * * / * * * *
Pomalo je tužno posmatrati kako se Pascal Laugier po odlasku na englesko govorno područje postepeno transformiše iz jednog vrlo provokativnog, interesantnog horor inovatora i autoreciklatora koji ne preza čak ni od infantilnih spielbergovskih detalja. U Spielbergu nema ništa loše per se, osim onoga da to on najbolje radi, a ako ne on, onda oni koji se nadovezuju na njegovu poetiku.
Ako je za utehu, GHOSTLAND je barem bolji od prethodnog Laugierovog filma na engleskom koji je bio nagli sunovrat u odnosu na MARTYRS. GHOSTLAND je kanadsko-francuska produkcija i film je smešten u Ameriku, i za početak barem dobro izgleda, vešto je režiran, kompetentno je slikan za razliku od prethodnog koji je ličio na televizijski rad. U tom pogledu, barem možemo da kažemo da se Laugier vratio u formu.
Međutim, ono što je tužno jeste da on iznova, sada već četvrti put koristi istu strukturu, pravi film koji negde na polovini ima preokret koji izmakne gledaocima i likovima tlo pod nogama i na bazi toga oneobiči dotadašnje događaje. U SAINT ANGE i MARTYRS ti događaji su međutim dotle bili zanimljivi, a GHOSTLAND je uprkos veštoj realizaciji sušsinski ne naročito zanimljiv. Naravno, to opet zavisi od "nagledanosti" onoga ko se upustio u ovaj film. Dakle, deca će se svakako dosta plašiti u ovom filmu, ali Laugier je bio reditelj koji se obraćao prekaljenim horor veteranima, i GHOSTLAND definitivno nije za njih.
"Preokret" koji se dešava u filmu nije onako fundamentalan i dramski potentan kao u ranijim filmovima. Teško je u taj preokret ulaziti bez spoilovanja priče i kritikovati ga, ali možemo reći da ovde najpre izmiče tlo pod nogama ali ne odvodi film u neku novu ravan.
Laugier je bio majstor prepakivanja pojavnosti priče, sposoban da pravi filmove o tome kako ono što vidimo nije nužno realnost, ali mora biti ni btno različito i iz toga je crpio finu dozu ironije i žanrovske invencije. Nažalost, u GHOSTLANDu toga zapravo nema.
Laugier je sam pisao scenario, pa nemamo koga drugog da krivimo za campy detalje vezane za H.P. Lovecrafta, omiljenog pisca glavne junakinje koja sanja o tome da postane horor spisateljica, premda ono što joj se na kraju dešava nema apsolutno nikakve veze sa Lovecraftom izuzev jedne deklarativne teze da ju je savladao i transformisao sam strah. Ipak, Laugierov film nažalost nije toliko "dubok" koliko bi se mi koji ga volimo nadali, i ovo je više učitavanje iz milosrđa nego istina o tom uključivanju Lovecrafta u GHOSTLAND.
Mylene Farmer u ulozi majke francuskog porekla je WTF momenat na nivou podela. Sama Mylene je u redu ali nije bilo preke potrebe da se pojavi u filmu niti da se ubacuje taj francuski element.
Ono što mi je drago jeste da se Laugier nije obrukao pred gorima od sebe kao prošli put. Ovo nije film njegovog nivoa ali u tom torture porn domenu, ovo je solidno ostvarenje. Stoga, možda je Laugier ovim filmom izgubio još malo najužeg kruga odanih fanova ali je barem ostao dovoljno atraktivan za najširu publiku.
Sa budžetom od 4,2 miliona evra i klot uzetih dva miliona u Francuskoj i nekim velikim teritorijama na kojima tek treba da se otvori, ovo je u najavi uspešan film, i čini mi se da bi mogao stabilizovati Laugierovu situaciju. Kao komodifikacija onoga čime se Laugier bavi, ovaj film je sasvim na mestu. Ipak, stoji kao još jedan primer kako se prestižni evropski reditelji horora kada odu u Holivud ispostave kao mediokriteti po njihovim standardima.
* * 1/2 / * * * *
HISTORIAS QUE NOSSO CINEMA NAO CONTAVA je dokumentarni film Fernande Pessoe koji spada u red onih modernih dokumentaraca u kojima autori žele da se odmaknu od estetike "školskog programa". Ideja im je da prave neke visokoestetizovane celine od dokumentarnog materijala i na tom putu vrlo često završavaju sa celinama iz kojih ništa ne može da se nauči i sazna.
Naravno, kao što ni igrani film čovek ne mora nužno da razume, niti da mu bude eprijatan, uzbudljiv ili na bilo kom nivou zanimljiv, tako ni dokumentarni film ne mora da bude "sistematičan" i "poučan". Međutim, šta ako imamo ovakav slučaj u kome ima potencijala za "poučan" film ali ga mi nismo dobili?
HISTORIAS QUE NOSSO CINEMA NAO CONTAVA je priča o brazilskim seks komedijama koje su tokom sedamdesetih i ranih osamdesetih nastajale u periodu vojne diktature. Vojna diktatura je dopuštala ove filmove jer je smatrala da nisu politički provokativni a publika ih je volela jer je jedino u njima imala priliku da vidi seks pošto je pornografija bila nedsotupna.
Sve je to lepo ali priču o pornochanchadama sam znao zahvaljujući svojim interesovanjima dočim je Fernande Pessoa uzela ovu zanimljivu temu i napravila sledeće - montirala je scene iz pornochanchada (premda za neke filmove nisam siguran da su deo ovog pravca) i pokušala da kroz montažu različitih situacija i dijaloga nekako ispriča iztoriju Brazila u tom periodu. Međutim, u tome nije uspela čak ni u najgrubljoj formi. Da, naravno, jasno je da neke od tih scena, naročito kad se izvuku iz konteksta i premeste u neki drugi govore o nekim temama kao što su ekonomski napredak, diktatura, ansilje, rasizam, socijalne razlike i sl. Ali, ništa od tih stvari nije isključivo brazilska stvar, naročito ne u Južnoj Americi.
Stoga i ovaj film kreće kao zabavan vic ali na kraju ne može da održi pažnju čitavih 79 minuta, a isto tako na kraju svega toga mora da se ode na Google i vidi šta je zapravo smisao svega tpga što se gledalo. E sad, moguće je da su moji zahtevi zaista "školski program" a ne moderna estetika, ali Pessoina salata od kadrova mene ne zabavlja, nije estetski moćna da bi postojala bez nekakvog konteksta i značenja a ono izostaje,van čitljive autorkine namere.
Ovaj film nudi gledaje 79 minuta inserata iz opskurnih filmova i to je samo po sebi lepo, ali manje-više to je to.
* * / * * * *
Пешаварский вальс Timura Bekmambetova i Genadija Kajumova je ratni film inspirisan slučajem opsade Tvrđave Bedaber u kojoj su Pakistanci, mudžahedini i strani savetnici držali sovjetske zarobljenike. Jedne noći su se Sovjeti pobunili u saradnji sa lojalnim Avganistancima i preuzeli bazu. Pošto nisu mogli da je napuste i efikasno pobegnu, pokušali su da privuku pažnju svetske javnosti. Pakistanci su se prvo uzdržavali da ih satru jer je u Bedaberu bio ogroman magacin municije. Ipak, na kraju su to učinili, rezultat je bio više godišnji konflikt srednjeg intenzioteta između SSSR i Pakistana.
Bekmambetov i Kajumov su snimili prvu ekranizaciju ovog događaja, ali se ni ovaj film ne može smatrati verodostojnim prikazom događaja kao ni ovogodišnja ruska serija. Ipak, film je specifičan zbog toga što nije tipična pravolinijska ratna priča kao što je serija već prikazuje mešavinu akcionog filma i polemičke, egzuistencijalističke melodrame. Snimljen je tokom raspada SSSRa pa ima i par zapadnih likova koji treba da internacionalizuju temu, kao novinari i svedoci dešavanja. Rezultat svih tih zahvata je konfuzan ali hipnotičan u svojoj estetizaciji. Ne bi se posle ovog filma ni naslutio dalji razvoj Bekmambetovljeve karijere izuzev što je od prvog kadra pokazivao sklonost ka izvozu na Zapad.
* * / * * * *
АФГАНСКИИ ИЗЛОМ s pravom važi za najbolji film o sovjetskom angažmanu u Avganistanu. Reditelj Vladimir Bortko, inače važi za tvrdog komunistu, još 1988. godine je bio u poseti Kandaharu i Kabulu da prikuplja građu za film a snimao ga je za izlazak 1991. godine. Još pamtim plakate u Kanu kojima je na marketu promovisan ovaj film, na njima je bio Michele Placido, velika italijanska zvezda ispred nekog pejzaža u kome lete sovjetski helikopteri i sve to je ličilo više na neki B-film snimljen tokom kolapsa SSSRa nego punokrvni sovjetski ratni film koji je Bortko snimio.
АФГАНСКИИ ИЗЛОМ snimljen je uz nesebično pomoć Crvene armije i donosi jednu od najimpresivnijih scena helikopterskog desanta, ako ne po samoj akciji a ono po broju helikoptera koji se vide u kadru. To još više važi za završnu scenu povlačenja u kojoj desetine Hindova i Mi-8 lete prema SSSRu. Tadžikistanske lokacije su vrlo ubedljive i zanimljive, a vojni savetnici su uradili izvanredan posao. Naravno, iz današnje vizure zabavno i ironično zvuče toponimi poput vazdušne baze u Bagramu koju prevashodno poznajemo kao američko uzletište, ali isto tako ima i nekih tipično "avganistanskih" detalja, recimo neprekidno izbacivanje IC mamaca iz aviona i helikoptera na malim visinama.
Bortko je u tehničko-vojnom smislu radio puno na autentičnosti, s tim što sama priča, naročito u završnici dobija potrebu da iskorači iz realizma u znakovitost pa tu onda malo i potrebe za ubedljivošću padaju pred potrebom za umet ičkim dojmom.
Osnovna tema filma jeste izolovana zajednica jedne sovjetkse padobranske jedinice u Avganistanu koja je svesna da je izgubila rat ali je ostalo da administrira stanje na terenu pred povlačenje. Njihov položaj je apsurdan, cilj im je da obezbede primirje s lokalnim ratnicima ne bi li obezbedili mirno povlačenje snaga a opet moraju da se brane i da reaguju na ptencijalne pretnje. Bortko vrlo jasno prikazuje konfuziju ruskih snaga, zaglavjenih u ratu čiji smisao nije dostupan vojnicima, u okolnostima u kojima ne mogu da pouzdano identifikuju ko im je zapravo neprijatelj.
Međutim, još je zanimliviji sloj izuzetno ubedljivo uhvaćeno stanje samog SSSRa o čijoj hipokriziji i dramatičnim promenama iz perioda Perestrojke saznaju od vojnika koji dolaze na teren iz Otadžbine, i pitaju se imaju li gde da se vrate.
To je zapravo najzanimljiviji aspekt ovog filma, a Bortko se ne štedi u prikazivanju korozivnosti sveta sovjetske vojske koja pravi ekskurzije u avganistanke gradove da bi kupovala elektronske uređaje, sa posebnim akcentom na vrhunski statusni simbol video rekorder!
Bortko se dotiče usput i nekih detalja kao što su karakteristični rituali maltretiranja u sovjetskoj armiji kao i rasprostranjena narkomanija koja je nastupila kada su se vojnici našli u blizini najboljih opijata na svetu. Uprkos tome što je u nekoliko navrata na ivici da previše "raširi" tkvibo koje secira, Bortko ipak uspeva da ostane u prihvatljivim okvirima digresivnosti za jedan evropski film.
Sovjeti nisu izbegavali da uzmu zapadne glumce u svojim skupim ekranizacijama literarne klasike, pa i ratnih događaja, setimo se Bondarčukovih podela ili Powers Boothea u Ozerovljevom STALJINGRADU. Dakle, Michele Placido je ovde euro-začin u sovjetskoj priči, i on zaista ispunjava sva očekivanja. Zaista je izuzetno harizmatičan u ulozi majora Badure, svojevrsnog antiheroja koji je sklon kršenju pravila, ali je ipak heroj koji zapravo odavno ni ne prepoznaje život u SSSRu kom treba dase vrati. Placido se sjjno uklopio u ostatak vrlo živopisne ruske podele i izvanredno je ispunio sve zadatke.
Scena napada na cisterne podsetila me je snažno na sličnu situaciju u filmu SAND CASTLE Ricarda Coimbre, ne bi me čudilo da je Coimbra imao priliku da gleda ovaj film, iako je njegova priča smeštena u Itak a ne u Avganistan. Botko nije neki izuzetak akcioni reditelj per se, ali gradi ubedljive i zanimljive prizore u ovim scenama.
Ipak, ovo je mnogo više jedna opšta vivisekcija izgubljenog rata nego klasičan combat movie, mada borbe ima. Ako imamo u vidu da je SSSR dve godine pre izlaska ovog filma povukao poslednjeg vojnika iz Avganistana možemo reći da su se u rekordnom vremenu suočili sa ovom temom i u pogledu svjih zabluda, ali i kršenja ratnog prava.
Na kraju, reklo bi se da je ovaj film nekako prošao mimo javnosti i da u vreme izlaska pa sve do danas nije stekao adekvatnu reputaciju a zaslužio je.
* * * / * * * *
Prekidamo redovan program radi najave Venoma:
https://youtu.be/u9Mv98Gr5pY
BRIEF ENCOUNTERS WITH HIDEOUS MEN Johna Krasinskog je film za koji je poraslo interesovanje posle izlaska njegovog trećeg rediteljskog ostvarenja A QUIET PLACE. Kada sam gleda ovaj film pre sedam-osam godina, nisam ni slutio da bi Krasinski mogao snimiti nešto poput A QUIET PLACE. Naime, BRIEF ENCOUNTERS WITH HIDEOUS MEN je ekranizacija romana Davida Foster Wallacea i u njoj Krasinski pokazuje da ima dara utoliko što je napravio scenarističku adaptaciju romana sam, i stvorio je predložak koji je interesantan, premda ne mogu reći da je sasvim uspešan. Naime, poslužio se apsolutno svakim astrukturalnim trikom kog je mogao da se doseti ne bi li izbacio tekst u prvi plan. Tako ovaj scenario kombinuje alenmente post-dramskog pozorišnog komada, i sofisticirane indie melodrame smeštene na kampus, ali se pritom ne uzdržava ni od snažnih emocionalnih efekata koje donose monolozi kao podloga za glumačku bravuru (od kojih ključni Krasinski ostavlja za sebe). Otud, nema nikakve sumnje da se u pogledu pisanja ove adaptacije mnogo razmišljalo, i ovo je film koji je sasvim sigurno konceptualizovan i promišljan, ali nažalost efekat je izostao. Unutar scenarija ima lepih rešenja u pogledu načina kako se da se vizuelno primene trikovi ako bi se očuvao tekst i ekranizovao monolog, međutim, ceo film je u suštini suviše konvencionalan u postupku rada sa glumcima pa i fakturi slike i ritmu da bi izdržao takvu post-dramsku strukturu teksta.
BRIEF ENCOUNTERS WITH HIDEOUS MEN uprkos tome što više puta pominjem post-dramski teatar nije teatralan, ovo definitivno jeste film, ali njegov efekat je krajnje upitan. No, kao pokušaj BRIEF ENCOUNTERS WITH HIDEOUS MEN je respektabilan zahvat, i namera je verovatno da se snimi CARNAL KNOWLEDGE za Generaciju Y. U tome se nije uspelo ali ko god se poduhvati gledanja ovog filma neće moći da kaže da ovako nešto sreće svaki dan.
* * / * * * *
YEOM-LYEOK odnosno PSYCHOKINESIS je još jedan od uspešnih južnokorejskih filmova plasiranih na Netflixu. Kao i drugi naslovi iz Južne Koreje, išao je prvo u bioskope da bi onda relativno brzo stigao na Netflix i tako bio plasiran širom sveta. PSYCHOKINESIS režirao je animator Sang-ho Yeon koji je debitovao na igranom filmu izuzetno uspešnim TRAIN TO BUSAN.
PSYCHOKINESIS izlazi brzo posle tog filma i nudi nekoliko stvari koje su atipične za južnokorejski film. Naracija je vrlo "američka", efikasna, sa radnjom koja neprekidno unapređuje priču i gura je unapred u tempu koji nije karakterističan za često digresivni južnokorejski film. Ovde su "digresije" rezervisane za neočekivane detalje u karakterizaciji ali to su mikro-bravure u odnosu na ono što bi korejski autori inače plasirali.
Film govori o sredovečnom gubitniku koji dobija superherojske moći i odlučuje da se iznova približi svojoj kćeri koju je napustio kad je bila dete. On dobilja mogućnost da joj pomogne kada zla korporacija dođe da poruši tržni centar u kome kćerka drži svoju malu fastfooddžinicu.
PSYCHOKINESIS sada u red onih filmova o nekostimiranim superherojima, i u tom pogledu najviše se nadovezuje na HANCOCKa i CHRONICLE. Jednostavnost origin storyja ponajviše duguje CHRONICLEu recimo. Međutim, za razliku od HANCOCKa i CHRONICLEa, glavni junak nikada ne pronalazi svoj match, nikada ne pronalazi dugu osovu sa istim supermoćima, a naročito ne nalazi antagonistu tog tipa. I u tom domenu se krije najveća inovacija ovog filma.
Sang-ho Yeon drži svog junaka na street levelu i dosta zanimljivo kombinuje društvenu temu o odbrani zajednice sa superherojskim narativom. Film je vrlo jednostavan, sa gotovo sirovim karakternim odnosima i evidentno je da Sang-ho Yeon pokušava da se pomeri od pompeznih narativnih koncepcija koje karakterišu superherojski film. On snima film o čoveku koji postaje superjeroj, bori se, ali to nekako nema velike vagnerijanske konsekvence. Meni je ta ideja bila zanimljiva, mada možda će ljubitelji ortodoksnijih žanrovskih formi imati problem sa tim.
Međutim, kad je reč o akciji, tu oskudice nema. Stvari jesu na street-levelu ali su urađene jako maštovito i dobro. Uprkos tome što glavni junak nikada ne sretne nikog sebi ravnog nema spora da nailazi na razna iskušenja u svojoj borbi.
PSYCHOKINESIS se ne bavi dubokom dekosntrukcijom superherojskog žanra. Ovo je više jedna od onih premisa iz asortimana šta bi običan čovek uradio sa superherojskim moćima. Sang-ho Yeonov junak ima zgodnu priliku i da je suoičen sa životnom situacijom u kojoj može da ih iskoristi.
* * * / * * * *
Zvuči odlično. Dodat na Netflix listu za gledanje.
JUPITER HOLDJA Kornela Mundruczoa je izuzetan primer istočnoevropske naučne fantastike koja se više bazira na fantastici u širem smislu i na nekom metafizičkom domenu naučno neobjašnjivih događaja i stanja, ali ostaje čvrsto u okvirima nečega što je prisutno u našoj kulturi upravo kroz naučnu fantastiku a to je tema superherojstva. Naravno, JUPITER HOLDJA nikada ne postaje eksplicitno superherojski film u klasičnom smislu, međutim, nesporno je da postoji spona između metafizičkog razmatranja čuda u savremenom svetu i onoga što je od toga napravila popularna kultura.
Film govori o sirijskom izbeglici kog upucava mađarski policajac prilikom prelaska granica iz Srbije ali ovaj se tada diže iz mrtvih i otkriva sposobnost da lebdi, a potom i da u nekoj meri transformiše svet oko sebe. Pravila junakovih moći nikada nisu do kraja definisana ali ovo nije tema filma. Tema je zapravo njegov transformativni uticaj na ljude koje susreće.
Prva osoba koju susreće je čovek koji ga je ubio. Druga osoba koju susreće je korumpirani lekar koji ubacuje izbeglice u zdravstveni sistem i time im omogućuje da se izvuku iz kampova i nastave bekstvo put Zapadne Evrope. Korupmpirani lekar i u ovom letećem Sirijcu nalazi prostor da profitira ali ubrzo shvata da njegovo prisustvo ikma mnogo snažnije dejstvo na sve osobe koje sreće.
Mundruczo u film inkorporira elemente priče o migracijama, mistike, SFa i trilera, i uspostavlja jedan balans u kome je ovo bez ikakve sumnje istovremeno mađarski art house film ali sa tempom i intenzitetom trilera. Film ima dosta specijalnih efekata i dosta bravura sekvenci, od kojih svaka nosi jednu zanimljivu komponentu jer nema u sebi koncepciju akcionog konflikta a ima sve tehnološke atribute takve scene. Sekvenca u kojoj Sirijac "prevrne naopako" svet jednog rasiste je unikatna čak i za moderne okolnosti effects-heavy kinematografije.
Kata Weber, Mundruczova redovna saradnice je napisala zanimljiv scenario ali reditelj je ovde glavna zvezda. Trudi se da kombinuje dve tradicije kadar-sekvence, mađarskog velikana Miklosa Jancsa i Alfonsa Cuarona. Nažalost, većina kritike je pisana sa modernom optikom u kojoj je Jancso iako velikan zapravo potpuno zaboravljen a zadužio je formu kadar-sekvence koja danas dominira evropskim art filmom a i u Holivudu umeju da cene velike one-shot sekvence. Stoga mnogim kritičarima, čak ni mađarska kinematografija ne pali lampicu da se sete Jancsa.
Svakako da tema migracija i preliv fantastike jasno asociraju na CHILDREN OF MEN ali ipak postojao je film i pre Cuarona, naročito u Mađarskoj. No, ono što je zanimljivo jeste da Mundruczo sada koketira sa Holivudom i to sa idejom ekranizovanja scenarija Maxa Landisa sa Bradleyem Cooperom u glavnoj ulozi. Ne mogu da kažem da me čudi da je Mundruczo našao nešto zanimljivo u Landisovom tekstu. Isto tako nadam se da mu taj američki film neće biti ARIZONA DREAM, ako je već JUPITER HOLDJA njegov DOM ZA VEŠANJE.
* * * 1/2 / * * * *
ljudi!
infinity war kicks ass! ali dobar je, boljiji i najboljiji! tony gledao juče. imax. never compromise. nas-rofl
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi66.tinypic.com%2F2h839yr.jpg&hash=a59564d8f10b33611794ce4c0fd0f5f20c055d2d)
Imax, a?
Evo i ja cu u Zaj'car da idem u bijoskop, tacnije pozoriste , al' ima veliko platno, pa pustu sas digitalan projektor, i dadu ni naocari, moz' da gledamo mutnu sliku!
...ako skinemo naocari, jos mutnija!
Taman dupla zabava, pogadjas koji je lik trenutno na ekran, ne mora ni slusas ni citas, uvek ima neki tatko koji recituje decama podnapisi!
Ma milina, ko' vasar,
taman posle bijoskop cigancici se biju po ulice imitirajuci spajdermena , ko nekad Bruslija!
...ima ih sad, dosli na leto iz Vien kod Bec....
ode li ti u bioskop?
anyone? film je lu di lo. 10 narednih dana sold out al moraće da se ponovi asap.
Quote from: lilit on 28-04-2018, 22:31:18
ode li ti u bioskop?
anyone? film je lu di lo. 10 narednih dana sold out al moraće da se ponovi asap.
Gledao sam ga sinoć. Nažalost, a opet očekivano, ne delim entuzijazam. Meni su AVENGERS kao neki reality a INFINITY WAR kao "izbacivanje iz realityja". Živopisaću ga detaljnije.
Sent from my iPhone using Tapatalk
čekam! 😀
Ja ga gledam sutra pa ćemo sučeliti mišljenja.
Naravno, u pripremi za film čitam Starlinov Infinity War, čisto da se podsetim koliko je original u stripu... istripovan.
TRUTH OR DARE Jeffa Wadlowa je Blumhouse horor namenjen mladima u kome se kanališu filmovi poput NERVE ili HAPPY DEATH DAY iz proteklih par sezona. Nažalost, TRUTH OR DARE ne dobacije ni do jednog ni do drugog ali reč je o korektnom filmu u kome Wadlow radi sve što treba da bi tempo bio visok a dešavanja zabavna. U nekoliko situacija, Wadlow i scenaristi uspevaju da osmisle interesantne i duhovite detalje, ima nekoliko efektnih set-pieceova, međutim TRUTH OR DARE nikada ne dostiže intenzitet koji bi morao da postigne film ovog profila. Upravi činjenica da ni u jednoj tački TRUTH OR DARE ne postiže traženi intenzitet, u bilo kom pogledu, čini da ovo bude film koji je ipak dovoljan samo za slabije nagledanu publiku.
Sama premisa igre istine koju junaci počinju da igraju tokom raspusta u Meksiku a potom bivaju progonjeni ovom igračkom olačkom i po povratku na studije u SAD, tretirana je srazmerno zanimljivo u odnosu na svoju suštinsku derivativnost. Scenario filma TRUTH OR DARE gradi origin koji je istovremeno generic ali nije uvredljiv, i to se razliva kao ton celog filma.
U podeli ima dobrih rešenja, ali fali onaj jedan dodatak kakav je bio recimo Israel Broussard u HAPPY DEATH DAY da se stvar digne na viši nivo, Ima dobrih set-pieceova, i sve je korektno ali nigde se ne desi istinska strava ili barem vrhunski suspense. Međutim, ako bi imali u vidu kako filmovi ovog profila umeju da ispadnu, TRUTH OR DARE je dostojanstven pokušaj koji će čini mi se biti snažniji kad se bude gledao na malom ekranu u nekoj gome video varijanti. A QUIET PLACE je ipak ove godine dosta podigao očekivanja od bioskopskog horora proizvedenog u Holivudu.
Konačno, kao fan Jeffa Wadlowa koji se čitavog života bavi dosta bledim sadržajima i već trošenim formama a uspeva da im unese energiju, raduje me da ovaj film dobro prolazi u bioskopima. Ovo je dovoljno koretno ostvarenje da mu gledanost nije nezaslužena satisfakcija...
* * 1/2 / * * * *
Nisam čitao INFINITY WAR i ne varim AVENGERSe ali isto tako ne mogu da kažem da neke likove iz ovog filma nisam želeo da vidim opet, tu pre svega mislim na Guardianse i Thora sa Hulkom. U tom smislu, INFINITY WAR u teoriji donosi dosta radosti onima koji vole svemirski Marvel. Većim delom se dešava u svemiru i ima dosta scena u kojima Guardiansi i Thor dele svoju komičnu hemiju. Naravno, Thor je ovde bliži RAGNAROKu nego svojim prvim inkarnacijama.
Thanos kao animirani lik sa facijalnom ekspresijom Josha Brolina je karakterno daleko bolji i efektniji nego što bi se moglo zamisliti kada se zamišlja šta to treba da bude. Autori uspevaju da "umanje" Thanosa sa nivoa galaktičke pretnje na negativca kog možemo mentalno "obuhvatiti".
I tu se manje-više sve ono što je meni bilo dobro u ovom filmu završava.
Inherentni problem Marvelovih filmova su negativci i više je filmova nego dobrih negativaca u njima, ali to sve vuče korene iz stripa. U INFINITY WARu kako rekoh, Thanos je bolji nego što sam se spremio da gledam, ali u suštini on deluje potpuno besmisleno i smešno kada se gleda na ektanu. Izgleda kao neki ružičasti Hulk, gumeno, sa nekim monolozima i teorijama, nekim teškim odlukama i ličnim lomovima koji ipak ne mogu delovati ubedljivo u ovom kontekstu. Naravno, kome se ova priča "proda", ko bude spsosoban da se upusti u vo, onda može prepoznati i jedini suštinski character arc u ovom filmu.
Thanosovi henchmeni deluje vizuelno bezveze. Naravno, argument za to mora biti stripski izvornik i to razumem, ali prosto meni koji nemam želju niti sposobnost da mentalno robujem ovom stripu, to sve deluje dosta nezanimljivo i neatraktivno.
Reći za Marvelov film da je neatraktivan zvuči suludo, ali INFINITY WAR počinje scenom u svemirskom brodu koja se bazira na nekom ntantilizovanom šekspirovskom mizanscenu, nekom kao teškom dramom i glumom jednog specijalmog efekta, Thora i Lokija i to je meni moram priznati bilo priličmo neatraktivno.
Onda se pojavljuju ti nezanimljivi negativci koji zaista vuku na cosplay, pa to dodatno zakucava taj efekat.
Kasnije, imamo redom neke generic i već viđene scene a završna scena je neka bitka na onoj livadi iz BLACK PANTHERa, samo su sad tu neki drugi monstrumi, i više je likova i sve je segmentirano, rascepkano, sa masom likova koje je teško pratiti. Dakle, film me nije impresionirao ni akcijom, ni maštom.
Ono što je međutim ključni problem keste ogroman broj likova koji sada već ne da se dupliraju već se utrostručeni, i sve to se jako teško prati. Film zapravo ima masu likova i jako malo zapleta. Celokupna radnja filma se može smestiti u dva dana zemaljskog vremena, ovo je daleko od epskog filma, čak naprotiv, ovo je maltene film stanja po tome koliko malo zapleta u njemu ima.
Imamo junake podeljene na ekipe koji idu da spreče Thanosov plan. I onda oni ubiju deju vremena uvođenjem u priču, pa onda ubiju još malo vremena u scenama putovanja. Onda svaka grupa ima svoju akcionu situaciju. I na kraju svi zajedno imaju veliki obračun na livadi u Wakandi koji kako rekoh kao da sam već gledao pre par meseci.
I onda se desi taj "kraj" koji deluje kao da je trebalo da se desi na početku, da se reducira broj likova i da onda gledamo film kao ljudi.
Za blokbaster ovih dimenzija je nedopustivo da bude film praktičo bez priče, da bude film bez character arca, izuzev Thanosa, I konačno da bude film koji se apsolutno ni pod kojim okolnostima ne može gledati samostalno i van kotekstva. Ima serija sa zaokruženijim pričama od ovog filma na nivou epizoda i nažalost ovde imamo paradigmatičan primer filma koji je zapravo najava za sledeći film.
Naravno, očigledno da ljubitelja filma u klasičnom smislu ima bitno manje od ljubitelja izgradnje univerzuma i tog nekakvog uber filma koji treba da nastane na kraju, mada kraja zapravo nema pa se onda otvara pitanje da li je krajnji cilj uber-film ili pulpy sapunica.
Lično, osećam se razočarano što su Guardiansi koji su bili dobri baš zato što nisu bili uklopljeni u čamotinju AVENGERSa bivaju "uvučeni" u sve to. Sada nema dileme, Star-Lord i ekipa znaju za Avengerse, njihov svet nikada neće biti isti.
Ima jedna scena na početku filma kada Downey priča Gwyneth Paltrow kako misli da bi trebalo da prave bebu. Iskreno, to je delovalo kao najveći posao za superheroja, kako četrdesetpetogodišnjoj Gwyneth napraviti dete. U tom bizarnom dijalogu ljudi u godinama u kome oni eto žele da "uozbilje" svoju bračnu zajednicu kao da je zarobljen sav apsurd ovog serijala gde smo već deset godina svojih života i njihovih karijera straćili u nešto ovakvo, i taj zamor se iskreno već odavno oseća, a ovakvi "životni detalji" ga dodatno podscrtavaju. Naravno, do kraja filma se to htenje Tonyja Starka ne razrađuje, verovatno će u drugom filmu, ali to sve pokazuje da je krupan deo ovog filma zapravo samo postavljanje situacije za sledeći film, i to sve tako do beskraja.
Oni koji mogu da pređu preko ovog utiska da INFINITY WAR nije film već samo "priprema za film", već samo jedan "privremeni" film, onda mislim da bi mogli u ovome uživati. Za mene ipak kao MCU vrhunci ostaju neki drugi naslovi.
* * / * * * *
GET SMART'S BRUCE AND LLOYD OUT OF CONTROL Gila Jungera je spin off GET SMARTa Petera Segala koji je izašao mesec i kusur posle premijere bioskopskog ostvarenja. Warner je poznat po tome da je u tom perodu na svojim DTV ostvarenjima pravio razne eksperimente poput opcije da se bira više krajeve u DTV hastavku HOUSE ON HAUNTED HILL itd.
Ovde je eksperiment u tome što se OUT OF CONTROL fokusira na komične sidekickove koji opremaju Maxwella Smarta i družinu, igraju ih glumci iz "velikog" filma a priča se dešava uporedo sa timelineom GET SMARTa. To na kraju nije nešto naročito konsekventno niti sa Segalovim bioskopskim projektom čini neku celinu. No, eto to je pokušano.
Masi Oka i Nate Torrence su epizodisti iz GET SMARTa sada u glavnim ulogama, a zvezde iz Segalovog filma imaju cameo pojavljivanja. Oka i Torrence rutinski oblikuju svoje likove po klišetiziranom scenariju koji potpisuju scenaristi "velikog" filma što je priličan kuriozitet.
Junger je televizijski veteran i OUT OF CONTROL i deluje televizijski. Oka i Torrence daju sve od sebe i za razliku od glavog filma koji ima ozbiljne akcionoe scene ovaj je all out komedija. Takođe, zanimljivo je da u ovom DTV filmu neka awkward humora koji je gajila podela velikog fima i ovde se stvari kreću na razmeđi sitcoma i slapsticka.
Nažalost, OUT OF CONTROL propušta priliku da iskoristi svoju jaku vezu sa "velikim" filmom iako je to bila namera. Isto tako nema ozbiljnije dekonstrukcije Qovskih likova koja bi se očekivala. Ostaje humor koji je predvidljiv i sporadično OK.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 29-04-2018, 04:56:15
........
Oni koji mogu da pređu preko ovog utiska da INFINITY WAR nije film već samo "priprema za film", već samo jedan "privremeni" film, onda mislim da bi mogli u ovome uživati. Za mene ipak kao MCU vrhunci ostaju neki drugi naslovi.
* * / * * * *
you are not wrong. :lol:
doduše, za one (nas :lol:) koji su gledali ovaj film kao da su čitali strip (kad kažem "strip" ne mislim na velikane iz poslednjih vremena nego baš marvel pulp iz sedamdesetih) sve ovo je bilo dobro, shakespeare-less and "works as designed" peace of hollywood entertainment.
ali to, na svoj način, kažeš i ti, čini mi se.
ja sam spustila svoj "odrastao u bioskopu" mozak za koju oktavu u startu (otprilike kada je krenula scena stark kod doktora strangea - primetila sam da mi izuzetno smeta blabla exposure gde likovi pričaju šta se dešava/dešavalo uz vrlo neuverljivu glumu marka rufala... WTF?!?!.... i tad sam switchovala ka: - this is a comic book, ne idealan ali jako zabavan. i uživala sam! ma šta uživala? film mi je bio super! :) :)
Moz' da prica ko sta oce, ovi gilmovi imaju jednu i jeeeedinu svrhu:
ZABAVA!
Naravno da cu gledati, 3 ili 4 maja, tad ima.
Ja imam na hardisku SVE marvelove filmove, i nijedan nije gledan samo 'edanput.
Osim Black Panthera koji mi je za svo trajanje izmamio samo jedan jedini osmeh.Tuga od promasaja black rasist propagande,
ali, ko ih jebe, jedan ko nijedan film.
Znaci, SVI filmovi osim BlackPantera su tu i bice u svrhu ZABAVE!!!
Naravno, ja sam genije, pa kad pocnu takvi filmovi ,iskljucim Serbishen deo mozga, upalim samo ostatak i uzivam ko pravi Amerkanac iz Osamdesetih!
lilit,
Ovo oko Downeya i Ruffala i njihove glume je poseban nivo metastaze o kome nisam stigao da se izjasnim. Da, oni žele da se ispolje kao mangupi, šmekeri, malo infodumpuju a malo misle da glumački briljiraju a to sve samo ispunjava nelagodom. Ruffalovo insistiranje na nemogućnosti buđenja Hulka kao paraleli seksualne disfunkcije deluje kao dosta bedan pokušaj da nađe nešto što će njega samog zabavljati u sred svega ovoga.
Pa onda ona uvodna scena. Pozorišni mizanscen. Dijalog u kom brat ubija brata već hiljaditi put u serijalu, pritom su se likovi do tada već toliko izrelativizovaki, već su jednu druge toliko puta izdali, toliko puta shapeshiftovali da se otkrije da su neko drugi, da je više nemoguće takvu scenu gledati ozbiljno.
Onaj mizanscen kad Loki kao hoće da prevari Thanosa, zaklinje mu se a drži nož iza leđa jer nama pokazuje da hoće da ga ubije, to je presmešno teatralno. Ubistvo Murata u BOJU NA KOSOVU Zdravka Šotre je primer uverljivosti.
Pa onda kao "teška odluka" između Thanosa i kćeri, kao "teška drama", neverica. Deluje isto kao zezanje.
Humor Guardiansa i Thora. Cool. Ali to je skatološki humor u jednom enterijeru, kao sitcom.
Film je paradoksalno vrlo kameran a ima likove koji jedino što ne trpe je kamernost. Izuzev Guardiansa.
Pritom, jedina suštinski subverzivna dimenzija ovog filma je to što kad bi bio samostalno delo a nije, spadao bi u red retkih blokbastera u kojima negativac pobedi. Ali, nije samostalan film pa samim tim nije ni to. A realno od filma koji traje dva i po sata i košta stotine miliona dolara red bi bio da dobijemo zaokruženu priču, u najmanju ruku.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gledao sam Avengerse sinoc, i moram da kažem da imam potpuno različit doživljaj filma od Kriplovog.
E sad, ono što mene uslovljava jeste poslednjih četrdesetak godina praćenja Marvelovih stripova, od onih početaka u Eks Almanahu, pa do toga da poslednjih dvadesetak godina pratim redovno gotovo sva izdanja Marvela, na mesečnom nivou. Ja sam bukvalno plakao od srece kada Brus Bener u prvim Avengersima kaže "Im always angry", skine naočare, pretvori se u Hulka i jednim udarcem uništi onaj ogromni brod-životinju-šta li. Tako sam i sinoć imao nekoliko takvih momenata - da sad ne spojlujem - ali ježio sam se i slinio i smeškao mnogo puta, pa sve do samog kraja, do poslednjeg kadra sa Tanosom, koji tooooliko podseća na kraj Infinity Gauntleta, ali sa potpuno drugim značenjem i razrešenjem.
I meni ovi filmovi nisu samo zabava, eto, da kažem i to. Meni ovo nije "odem i isključim mozak i uživam u efektima", kao što mnogi pričaju.
Meni je ovo, jebiga, moj život u stripu, moje obožavanje i praćenje i voljenje američkog stripa, i meni Avengers Infinity War sve to predstavljaju u jednom drugom mediju, fantastično spakovano, umetnički jasno i precizno i tačno.
Tačno. Najtačnije.
Aha, i to je okej.
Zabava i jeste humor i radnja, cgi je ovde u drugom planu, u sluzbi je price, sto i jeste kvalitet ovih filmova.
Ne kao recimo ....Transformersi koji su snimljeni jer imamo cgi, pa ajd da buvamo nesto, ili BlackPanter , e, tamo je crnja, aj da snimamo propagandu...
..ili StarWars...koji jos ne kapiram zasto je uopste snimljen...
Quote from: milan on 29-04-2018, 14:28:06
I meni ovi filmovi nisu samo zabava, eto, da kažem i to. Meni ovo nije "odem i isključim mozak i uživam u efektima", kao što mnogi pričaju.
Meni je ovo, jebiga, moj život u stripu, moje obožavanje i praćenje i voljenje američkog stripa, i meni Avengers Infinity War sve to predstavljaju u jednom drugom mediju, fantastično spakovano, umetnički jasno i precizno i tačno.
Tačno. Najtačnije.
nije ni meni. daleko od toga da idem da uživam u efektima, a sve ostalo mi je bzvz. i sama sam imala velike momente iskonske sreće i radosti :) tokom gledanja i taj feeling negde najbliže podseća na ono što sam osećala kad sam pre koju deceniju gledala partizansku eskadrilu (recimo). :lol:
happy sam što nam je marvel ovo priuštio, nemam nikakav problem sa tim što je film praktično uvod u sledeći film (a i infinity war je trebalo da bude podeljen na dva dela, pa ipak dobismo jedan), i naravno da svi treba da odgledaju prethodnih 18 da bi mogli da isprate ovaj.
i da dodam da i na immunology conferences idem sa ID karticom tonija starka, tj. mojom. nas-rofl
s druge strane, mislim da većina stvari koje je kripl nabrojao stoji, posebno kad je gluma u pitanju, al teško da je u ovoliko minuta moglo da se spakuje više (premda je možda moglo da bude bolje).
mehane, kad ideš danas? :lol: :lol: :lol:
nemoj na spavanje dok nam ne ispišeš utiske!!!
Evo, krećem za koji minut i čitam Infinity Gauntlet da bih mogao da poredim strip koji je film inspirisao (sam Infinity War je mnogo napredan za to da posluži kao inspiracija za film) i sam film. Pomalo sam i zaboravio koliko je ovo (strip) priča o neuzvraćenoj ljubavi. :lol:
Edit: Ali slutim da ću, slično tebi i Milanu, moći da potvrdim Kriplove objektivne utiske ali da kažem da meni to nije smetalo zbog istorije sa Marvelom itd. Evo, strip me podsetio koliko je sve to istovremeno naivno i veličanstveno. Ako film to može da replicira bar 50%, ja ću biti zadovoljan.
Dakle, Avengers: Infinity War je za mene ispao prijatno iznenađenje. Možda još uvek pod utiskom Warnerovih ansambl filmova, donekle Suicide Squad i pogotovo Justice League, bio sam prilično pripremljen na jednu mehanički sklopljenu urnebes-salatu u kojoj će svako dobiti svojih pet minuta ali film neće imati ni malo duše, pogotovo u izvedbi plaćenički efikasne braće Ruso, ali ispostavilo se da iako film svakako ispunjava taj deo proročanstva o mehaničkom sklapanju, ipak je uspeo da ima i malo duše.
I to velikim delom kod negativca koji je na kraju krajeva i jedini koga do sada nismo ozbiljnije upoznali i koji ima prostora da malo i raste kao lik. To treba pozdraviti.
Avengers: Infinity War je, da odmah bude jasno, kako su i neke kritike koje sam čitao primetile, praktično "pravi" stripovski superherojski krosover prebačen na film. Ja, a to se mislim i zna, nisam preveliki ljubitelj tih krosovera i događaja, više volim superherojske stripove u kojima likovi imaju prostora da se menjaju a pripovedanje da bude suptilnije, ali opet, ti događaji i krosoveri su hleb nasušni superherojštine i Marvel i Dizni su prilično dobro prepoznali kako da njihovu najveću vrednost - istovremenu kulminaciju velikog broja nominalno samostalnih priča i snažnu promenu status-kvoa - realizuju na filmu.
Ovo je, nevezano za afinitete ka superherojskim filmu, ipak respektabilan poduhvat jer za njega nema presedana u ovom medijumu. Da, Marvel u stripu ima po dva ovakva događaja godišnje (a i DC - na primer, nedavno završeni Metal o kome se nadam da pišem ovih dana), ali ovde pričamo o stripovima koji prodaju po nekoliko desetina hiljada komada, ne o filmovima u koje se ulaže po stotine miliona dolara a koji obrću bukvalno milijarde.
Utoliko, Avengers: Infinity War, pošto za njega nema presedana - Justice League to nije, a objasniću i zašto - i ne treba baš da se gleda kao "normalan" film. Ako ga tako gledate, da, on je sasvim sakat: likovi su ubacivani po partijskom ključu a ne jer narativ opravdava njihovo prisustvo ili jer su bitni za zaplet, ekspozicija u dijalozima je nespretna, neujednačenog tona a razlika u pojedinačnim glumačkim ostvarenjima u pogledu motivacije za akcije je naprosto prevelika (čime hoću da kažem da Kris Prat i Pol Betani kao da nisu u istom filmu, RDJ je u fazonu "jebote samo još ovo da izdržim pa će valjda i ta penzija uskoro" a Tom Holand i Benedikt Kamberbeč se ubiše glumeći); ton je ol ouvr d plejs, sa humorom koji povremeno ima sasvim neuspele uanlajnere i herojskim pojedinačnim minijaturama koje su isforsirane i samo zauzimaju prostor koji je mogao biti bolje iskorišćen (Tor i proizvodnja Stormbrejkera).
Ali, ako ovaj film gledate kao kulminaciju decenije superherojskih priča u zajedničkom univerzumu onda je on serija pančlajnova koji, čak i ako ne udaraju svi istom žestino, ipak uglavnom padaju gde treba i donose isplatu. Iron Man ovde, uprkos zaista bespotrebnom introu sa Pepper Pots (utoliko što drugi likovi ništa slično ne dobijaju) uspeva da ispadne istinski heroj, požrtvovan i svečan u odbacivanju svega što ima (a ima) zarad dužnosti. Dr Strange je ubedljivi zaštitnik čitave stvarnosti. Spajdermen je požrtvovani klinac koji prepoznaje i intuitivno dela na ime odgovornosti koju moć nosi. Kapetanovi odmetnuti Avendžersi se pojavljuju više po dužnosti ali uspevaju da pokažu da "ulični" superheroji mogu da se bore sa invazijom iz kosmosa jer su srčani i hrabri. Wakandaši ponavljaju iste scene kao u Blek Panteru ali ovde i oni brane planetu, čovečanstvo itd. i sve to lepo sedne jer podseća na najbolje momente herojskih priča iz protekle decenije a onda ih samo malo pojačava po visini uloga i žestini akcije. Tako i Tor sa svojim gromopucateljnim ulaskom na scenu samo podseća da je Bog Groma, bez potrebe da tako nešto kaže (i to "pravi" bog koji se suprotstavlja bogu-skorojeviću), kao što i odnos Skerletne Veštice i Vizije, već pojašnjen u prethodnim filmovima, ovde biva odigran bez mnogo produbljivanja, samo naplaćujući uloženo i fino kontrastirajući tehnologiju i magiju, muško i žensko, snagu i odgovornost.
Rusoovi ovo odrađuju prilično ubedljivo i film nema mnogo praznog hoda. Naravno, tehnički, veliki deo scena je čist višak jer služe da još neki od likova uradi nešto karakteristično po čemu ih znamo i pamtimo, ali se makar ovakve situacije najčešće koriste da se Thanosov lik dodatno produbi. Činjenica da je ovo Marvelov negativac koji ima prostora da pokaže malo dubine i čija je motivacija ideološke prirode je hvalevredna. Naravno, on je ove godine već nadmašen Kilmongerom Majkla Bi Džordana koji je imao više dubine i jaču ideologiju, ali vredi i reći da je Džoš Brolin dao Thanosu nezanemarljivu količinu emotivne dubine i dostojanstva pa su i scene u kojima se pojašnjava njegov ideološki stav ubedljive na ime ne toliko teksta koliko čoveka i njegovih gestova i mimike.
Odmah da kažem, Infinity Gauntlet, strip-krosover na osnovu kog je ovaj scenario izgrađen ima zapravo nešto složenijeg i dubljeg Thanosa. Iako i tamo on želi da pobije polovinu svega živog u univerzumu, to nije na ime nekakve zaoštrene libertarijanske ideje o resursima (zapravo, scenaristi kao da su ovo pokupili od jednog negativca u DC-jevom Secret Six koji je pisala Gail Simone pre nekoliko godina) već više na ime opsednutosti Smrću, personifikacijom ovog koncepta u Marvelovom univerzumu, koja je ženskog pola i koju Thanos pokušava da osvoji. U stripu je ogroman akcenat ne na tome da Thanosa treba sprečiti u ovom naumu - on ga postiže već u prvoj trećini narativa - već, naprotiv, na tome da čovek (well, Titan) koji je postigao željeno i postao praktično bog, nije zapravo i dorastao tome da bude bog, da svemoć nije isto što i bogolikost, odnosno da božanski prerogativi ne dolaze prvenstveno iz moći koliko iz drugačije perspektive koju pruža besmrtnost, beskonačnost, intimna spoznaja beskraja kosmosa.
Thanos je u stripu zato žrtva ne toliko dobrog rada Avendžersa i Adama Warlocka, koliko svoje nesposobnosti da prevaziđe strast koja je, čak i kad mu je besmrtnost u šaci, centralna odlika smrtnih bića, pa iako sebe vidi kao ničeovskog nadčoveka, zapravo završava u "ljudski, odveć ljudski" kategoriji.
Naravno, Jim Starlin je imao prostora da se ovim nadugačko i naširoko bavi kreirajući u stripu jednu gotovo dvorsku tragikomediju i inspirišići se uveliko šekspirovskim psihološkim analizama alfa-protagonista čija je propast upisana praktično u same njihove gene. Film ovo ne pokušava da uradi i mnogo je svedeniji i po karakterizaciji i po simbolici. Naravno, sam Infinity War krosover iz 1992. godine bi tek bio nedostižan za filmovanje jer dok je Infinity Gauntlet jedna relativno strejtforvard priča o zaljubljenom muškarcu koji ne razume žene a spreman je da zapali ceo kosmos zbog jedne od njih, mada sa previše protagonista, Infinity War je narativno i filozofski komplikovana partija šaha između bića iz bukvalno paralelnih stvarnosti koja jedno drugo nadmudruju brišući istorije i zamenjujući ih novima. Film, superherojski pogotovo, još nije dovoljno zreo za ovakve skokove.
Ono gde Infinity War uspeva a gde je Justice League posrnuo je opet, u toj doslednoj konstrukciji likova, tonova, svetonazora i podzapleta kroz deset godina strpljivog pravljenja filmova tako da se onda Avengers: Infinity War doživljava kao serija zadovoljavajućih klimaksa. Bez obrzira što, recimo, Bucky u ovom filmu nema skoro nikakvu ulogu, opet, činjenica da je tu, da radi za "našu" stvar, da se na nekoj afričkoj poljani grčevito bori za opstanak ne ni planete nego kosmosa, nakalemljena na njegovu, nama poznatu, tešku i komplikovanu istoriju, rezonira smislom i težinom koje u drugačije postavljenom filmskom serijalu ne bi imao (kao što Flash ili Aquaman, uprkos dobrim ulogama u Justice League - nisu imali). Isto važi za Kapetana Ameriku, Crnu udovicu, War Machinea, Falcona pa i Wakanđane koji su svi tu "reda radi", dakle nemaju nikakvu odsudnu ili čak važnu ulogu u scenariju ali služe da budu kulminacija njihovih pojedinačnih priča i dodaju "značenje" jednom sukobu koji je inače samo razuzdana CGI fešta. Čak i Banner u Hulkbuster oklopu, uprkos Ruffalovom preteranom prenemaganju, odrađuje šta treba.
Ono gde su Rusoovi tradicionalno jaki je akcija. Winter Soldier je bio film sa naglašenim kaskaderskim radom i praktičnim efektima i ja sam ga zbog toga rado gledao nekoliko puta. Naravno, već sa Civil War je ulog podignut, a sa Infinity War imamo pomenutu CGI feštu sa stotinama tela koja se bacakaju po ekranu, letećim junacima, projektilima, laserima, magijama... Brinuo sam se da će se sve pretvoriti u jednu nerazaznatljivu CGI brljotinu, pomalo nalik onim spleš stranama koje je Bendis terao svoje crtače da rade u njegovim krosoverima gde bi Leinil Yu potrošio verovatno nedelju dana na scenu tuče sa pedeset likova na jednom panelu a preko koje bih ja sa dosadom preleteo za pet sekundi, ali Rusoovi su uspeli da očuvaju ono što ih krasi, čist, ekononičan, intenzivan i efikasan storiteling i logiku scene čak i pored svog tog grin skrina i specijalnih efekata. Neke od scena, na primer tuča na Titanu su jako dobre i vredi ih upamtiti.
I, opet, sama priča je uspelo svedena, čvrsto utemeljena na jasno postavljenom mekgafinu iz poslednjih nekoliko filmova i, uz sve ograde da je ovo film koji funkcioniše samo kao pančlajn za prethodnih 18 i uvod za Avendžers 4, ekonomično i jasno vođena. Rusoovi su sa Civil War već pokazali kako se od prilično problematičnog predloška pravi pristojno zaokružen i uverljiv narativ pa je i Infinity War od Starlina uzeo potrebni minimum, povezao niti iz prethodnih filmova koliko je bilo neophodno (Draks, Nebula, Gamora, Kvil, Loki itd.) i dao nam priču koja ima jasne uloge, jasne rizike, jasna herojstva i očajničku, do sada neviđenu borbu koja kulminira na, hajde da kažemo, za film ovoliko velikog budžeta, praktično smeo i do sada neviđen način. Meni je to iznenađujuće uspešno i dok prihvatamo da je ovo filmmejking u kome pojedinačni autorski glasovi praktično ne mogu da se čuju (sem na razini tehničke izvedbe), opet je i interesantno videti da se sam Marvelov glas čuje veoma dobro i da, ako ga kontrastiramo sa Warnerovim radovima, poglavito Justice League, ovo mnogo manje deluje kao "korporacijski" produkt (iako to, da ne bude nikakve zabune, stopostotno, stopedesetpostotno jeste) već kao, uz sve ograde o natrpanosti likovima i ekspoziciji, kao film sa dušom.
Neočekivano.
Ja sam se nadao da ce nekako ubaciti i Patka Hauarda, ali eto... Ipak je to meni jedan od omiljenih filmova iz mladosti. :)
ejmen mehane!
od danas ejmen postaje ejmeH! амен! :lol:
btw, meni i suza krenula kad sam videla pitera dinklejdža kao VELIKOG eitrija.
Quote from: milan on 30-04-2018, 10:20:12
Ja sam se nadao da ce nekako ubaciti i Patka Hauarda, ali eto... Ipak je to meni jedan od omiljenih filmova iz mladosti. :)
Dizni radije ubacuje Rona Hauarda. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE HOLLARS Johna Krasinskog je njegova druga režija. Ponovo je reč o filmu koji kao da ne pripada opusu čoveka koji je režirao i pisao "seminalne" naslove žanrovskog i indie filma kao što su A QUITE PLACE i PROMISED LAND. Ovo je rutinska indie dramedija iz pera Jima Strousea u kojoj je Krasinski svojevrsni saobraćajac za solidnu All-Star glumačku postavu koju usmerava u rutinskim pravcima indie homecoming narativa.
Krasinski je ovde okupio impresivan sastav, od Richarda Jenkinsa i Anne Kendrick do Mary Elizabeth Wisntead i samog sebe. Međutim, u tonalnom pogledu, u previše navrata kliza u prvoloptašku komediju da bi sa punim pijetetom ispratio rutinsku ali nespornu emociju koju je uspeo da izgradi.
THE HOLLARS je za razliku od BRIEF INTERVIEWS WITH HIDEOUS MEN, indie rad koji najpre nimalo nije izazovan, i uprkos tome što je uspešniji u onome što želi da postigne, manje je zanimljiv.
* * / * * * *
Kćer Davida Milcha, Olivia Milch, snimila je debitantsku režiju za Netflix. Ona je sada scenaristkinja u usponu i to ujoj je primarna delatnost ali film DUDE izlazi u trenutku kada njena sudbina u tom pogledu još nije "prelomljena" i kada se još čekaju njeni prvi veći scenaristički radovi.
DUDE je film na liniji Sofie Coppole ali sa elementima tinejdžerskog coming of age filma koji je u ovoj formi mahom bio pravljen od strane muškaraca i za muškarce. Kod nje ima psovki, vulgarnih opservacija, konzumiranja narkotika, seksualne nezajažljivosti, i sve to u okvirima potpunog ženskog protagonizma.
Olivia Milch ima žene u glavnim ulogama i gradi ethno-diversity i u tom smislu DUDE je mogao biti politički korektna splačina ali nije. Ono što su mu osnovne zamerke zapravo su izvesna narativna prenatrpanost, prosto film je o "mnogo toga" i izvesna nespremnost da izvuče maksimum u nekim dramskim situacijama.
Glumačka podela je maksimalno predata zadatku i "hemija" među glumcima je izvanredna. Kad je reč o vizelnom konceptu, film Olivie Milch ima mnogo detalja koji bi mogli zabaviti teen publiku ali je u suštini indie, sa relativno svedenim, skoro televizijskim kadriranjem i sporadično vrlo atmosferičnim štimungom. Film nije stilski konzistentan ali je postavljena amplituda prihvatljiva.
Da je ovo regularni film, ocenio bih ga sa * * 1/2 ali pošto je Netflix i nikada neće biti u bioskopu i iziskivati tu vrstu investicije -
* * * / * * * *
Reprizirao sam 1984 Michaela Andersona, prvu ekranizaciju literarnog klasika Georgea Orwella iz 1956. godine. O značaju Orwellovog romana ne treba trošiti reči, ali su i njegove ekranizacije jako važne jer su aluzije na Velikog Brata u vizuelnom žargonu postale jako česte. I na filmu, i u video spotovima, i u ilustracijama, aluzije na Velikog Brata su vrlo česte a Andersonov film ke praktično kanonska ekranizacija tog materijala. I dana zbilja, najsugestivnija slika koja aludira na Velikog Brata jeste crno-bela i na njoj se ovaj lik javlja sa katodnog televizijskog ekrana pred masom ljudi u nekom pogonu ili na ulici.
To su prizori koje je pre 62 godine snimio Michael Anderson, pa možemo reći da je Orwellova knjiga svoju vizuelnu kodifikaciju doživela upravo kroz njegov film.
U pogledu same literarne adaptacije, Anderson se u naćelu drži Orwellovog predloška ali ga vešto svodi na jednog junaka, na jedan događaj, na jedan zaplet, na jedan odnos dok sav ostali world building ostavlja u svojevrsnom ehu oko glavne priče. U tom pogledu, Andersonov film na neki način vrši literarnu adaptaciju metodom redukcije, ali u tom reduciranju uspeva da obuhvati neke od osnovnih karakternih slojeva romana, a da u izvesnom smislu zapostavi sam opis društvene i represivne dinamike koji je kod Orwella zbilja briljantan.
Ako imamo u vidu da je Anderson "sabio" Orwella u jednoipočasovnu formu, onda ovako redukcionistička ekranizacija zaslužuje pohvalu jer zapravo nudi čitav niz konvencionalnih tumačenja ovog romana. Naravno, Orwellov roman je klasik koji nudi jako veliki broj čitanja pa 1984 nije definitivna ekranizacija u tom pogledu.
Ipak, u odnosu na istoriju filma, bitno je naglasiti da je 1984 jedan od temeljnih distopijskih filmova koji je ostavio snažan uticaj na dalji razvoj ovog podžanra u čijim se temeljima redovno prepoznaje Andersonov rukopis.
* * * / * * * *
Ehhh, to nisam ni gledao. Valjalo bi pogledati...
Nego, nakon što smo videli da se M16 sprema za penziju, isto se događa i sa najpopularnijim komadom pešadijskog naoružanja na svetu:
The Russian military is replacing the AK-74M with these 2 new rifles (http://markets.businessinsider.com/news/stocks/russian-military-replacing-ak-74m-with-2-new-rifles-2018-5-1023393250)
CHASE A CROOKED SHADOW iz 1958. godine je solidan krimić Michaela Andersona koji uzima jednostavnu in intrigantnu premisu i razrađuje je u smeru finog, svedenog suspensera. Bogata naslednica živi spokojno u Barseloni. Jednog dana pojavljuje se čovek koji tvrdi da je njen brat za kog je ubeđena da je već godinama mrtav. Ona slučaj prijavljuje policiji ali samozvanac je savršeno pripremljen i ne postoji nijedan detalj po kome bi se mogao odati da nije njen brat.
Naslednica ostaje u kući, "zarobljena" sa njim, i kreću razne tenzije, postepeno se pojačavajući.
Andersonov film je manje nepredvidiv u odnosu na preokret koji nudi na kraju, u odnosu na ono što su verovatno samia utori mislili o tome, ali je put do završnice izuzetno vešto ispraćen. Andersonova režija je ozbiljna u glumačkom pogledu gde izvlači izuzetno sugestivne role iz glumaca, a u vizuelnom pogledu je visceralna, sa mnogo pokreta kamere i vešto koreografisanog suspensea.
Po kapacitetima CHASE A CROOKED SHADOW spada u red B-britanskih trilera nastalih posle Hitchovog odlaska u Holivud. Ali, ovo je rad kog se ni veliki majstor napetosti ne bi postideo dok je bio u Britaniji.
* * * / * * * *
Ovako kako si ga opisao, meni se čini da sam ga gledao i da je baš to - sub-hičkokovski triler vrlo solidnog pedigrea iz jedne iskusne produkcije. RTB je otkupljivao svašta za emitovanje u ono vreme :lol:
Michael Anderson je 1975. godine snimio DOC SAVAGE: THE MAN OF BRONZE, ekranizaciju proto-superherojskog propertyja koji je objavljivan u formi romana, stripa i radio serijala. U tom smislu, DOC SAVAGE može da se tumači kao proto-superherojski film. Samo tri godine kasnije izlazi Donnerov SUPERMAN, film koji je definisao profil savremenog superherojskog filma od kog se u suštini nije odstupilo ni do danas.
Andersonov DOC SAVAGE nažalost više može da se dovede u vezu sa Hodgesovim FLASH GORDONom iz 1980. godine, u kome je jedan relativno straight ali bez svake sumnje pulpy superheroj dobio campy tretman i doveden do granice parodije. Andersonov postupak je otvoreno parodičan, to najbolje potvrđuje goofy muzika a konačno i završni obračun u kome se natpisima naglašavaju borilačke veštine kojima se služe Doc Savage i njegov protivnik Captain Seas.
DOC SAVAGE je produkcija Georgea Pala, kultne figure američkog filma fantastike pa je tim pre simptomatično da je ovaj property tretiran kao parodija jer je upravo ovaj pducent pokušavao da showmanship pulp sadržaja a naročito SFa digne na najviši mogući nivo. Međutim, očigledno da je u tom trenutku tradicija 30s pulpa još uvek bila predmet podsmeha a još se uvek nisu desili Spielbergovi i Lucasovi filmovi koji su to uveli u A-produkciju.
Iako su Spielberg i Lucas bili deo Novog Holivuda, oni su reformisali tamošnju produkciju pre svega kroz A-tretman B-sižea pa u tom pogledu možemo reći kako je Andersonov film po tom posprdnom duhu spram pulpa tridesetih negde više u duhu kontrakulture nego oni sami. Indiana Jones će ubrzo potom slične ovakve sižee tretirati sa punom uverenjem i obiljem humora koji nije parodičan.
Ne treba da čudi da je DOC SAVAGE kao Warnerov adut te 1975. godine na blagajnama izmasakrirao upravo JAWS i gurnuo ga u zaborav u koji nije potonuo samo zato što je bio preveliki eksces. Međutim, na eradikaciji DOC SAVAGEa se ne završavaju Andersonove muke sa JAWSom. Naime, upravo je sličnost sa JAWS dovela do opšteg otpisivanja njegovog izvanrednog natural horora ORCA koji je tek kasnije uspeo da stekne kultni status.
* 1/2 / * * * *
Da, taj poslednji obračun je i meni ostao u sećanju, pogotovo jer su poslednju borilačku veštinu na našoj TV preveli kao "šakanje" :lol:
Ali, da, Doc Savage bio neka vrsta produžetka tradicije tretmana strip-predložaka na kemp način, gde je verovatno najpoznatiji izdanak Modesty Blaise iz 1966. godine (ili je meni najpoznatiji jer su mi roditelji probijali glavu s njim). Kao klincu mi je bio simpatičan, ali, kako si primetio, Donerov Supermen je ubrzo sve promenio.
Je l Dok Sevidz film u kojem neko gadja snajperom, a promasi zato sto staklo nesto menja perspektivu ili nesto tako slicno...? I gde na kraju neko bude zaliven zlatom, ili tako nesto?
Ako jeste, gledao sam ga samo jednom kad sam bio bas bas mali, i voleo sam ga tada.
Upravo taj film.
A bude zaliven... bronzom? I ja sam ga gledao pre skoro 40 godina, ne sećam se najbolje, Kripl će znati :lol:
Tako je. Ima prozor koji izvitoperuje sliku a jednog negativca zalije bronza i pretvori ga u bistu. :)
Zanimljivo je da su britanci radili i DOC SAVAGE i MODESTY i FLASH GORDON ali da je danas reformu superherojskog filma sproveo takođe Britanac Matthew Vaughn u FIRST CLASSu, takođe kroz epohu, a ne libi se campa u KINGSMANu.
Nova puška u našim specijalnim jedinicama...
https://m.youtube.com/watch?v=E5AXc1wXzws
Sent from my iPhone using Tapatalk
EVERY DAY je ekranizacija vrlo neobičnog romana Davida Levithana koja raduje na više načina, počev od toga da film na početku nosi logo nekadašnjeg studija Orion. Druga stvar koja raduje jeste sama neobičnost premise romana, koja je preneta i u film. Dakle, reč je o YA romanu o tome kako se jedna srednjoškolka zaljubi u entitet koji prelazi iz telo u telo svakog dana. Dakle, ljubav se ostvaruje između devojke i entiteta koji je svakog dana neko drugi.
Premisa je vrlo neobična i provokativna za film namenjen širokoj publici a naročito omladini. Levithan i reditelj Sucsy imaju pred sobom dva krupna izazova. Jedan je pokušaj da se plasira tema kako je ljubav unutrašnja stvar i kako zapravo nema mnogo veze sa fizičkim oblikom, to je jedna poruka tolerancije i razumevanja u vremenima kada su najveći socijalni prodori upravo u tom segmentu. Međutim, ono što je mnogo komplikovanije je drugi segment priče a to je kako napraviti zadovoljavajući kraj priče izvan ovog koncepta, odnosno kako doći do pouke da na kraju krajeva junakinja mora da zavoli drugog čoveka a ne entitet koji menja obličja.
Sucsy je uspešniji u prvom nego u drugom zadatku, ali na kraju krajeva sa oba uspeva da se izbori. Glumačka ekipa je razigrana i spremna za izazove, Angourie Rice je predvodi u glavnoj ulozi, a među sporednim likovima izdvajaju se Justice Smith i Maria Bello kao glumci koje rado gledamo.
Sucsy zaslužuje priznanje kako je u pogledu vizuelnih akcenata ali i detalja u glumačkoj igri definisao ljude u koje ulazi "entitet" i ovu suštinski kompleksnu priču uspeo je da realizuje jednostavno i razumljivo, u filmu koji je dozirano estetizovan i atmosferičan.
Činjenica da je EVERY DAY potekao sa književne YA scene i ušao u svet YA ekranizacija pokazuje da nije sve što na njoj nastaje automatski za odbacivanje. Roman je dobio i nastavak. Ne verujem da će ga dobiti film, niti je neophodno, ovo je dobro taman ovakvo kakvo je.
* * * / * * * *
SHAKE HANDS WITH THE DEVIL je prvi film svojevrsne "terorističke trilogije" Michaela Andersona. Nastao po romanu Reardena Connera ovaj film nudi jedan fatalistički pogled na 1921. u Irskoj kada je delovanje Irske Republikanske Armije bilo u punom jeku. Filmovi o IRAi su obično vrlo romantični, a ovaj je spojio tu romantičarsku viziju boraca za oslobođenje sa nešto mračnijim tonovima konspirativnosti i brutalnosti koji se pojavljuju kod već očvrslih boraca kojima je rat postao sam sebi svrha.
James Cagney igra profesora medicine sa dablinskog fakulteta koji vodi ilegalnu jedinicu IRAa. Njegov je lik je surov, poptuno posvećen borbi i maksinmalističkim ciljevima za koje na kraju nije jasno da li su tu kao ideološko pitanje ili način da konflikt traje zauvek. Međutim, Cagney je glavni antagonista. Glavni junak je mladi student medicine irskog porekla iz Amerike koji je došao na studije posle služenja u Velikom ratu. On ne želi da učestvuje u ustanku iako je IRA imala značajnu ulogu u životu njegovog oca, međutim korak po korak biva uvučen u njihovo delovanje.
Isprva, isprovociran brutalnošću britabnskih trupa nastupa kao lojalni član ali postepeno humanista u njemu počinje da prepoznaje kako ta borba ima u sebi patološke elemente kao i da nisu svi pobunjenici podjednako etični.
Ovaj film donosi ulazak u sivu zonu jednog političkog procesa iako uzima "američku" vizuru, dakle nije ni na irskoj ni na britanskoj strani. Uostalom, sam Anderson je Britanac i potpisao je neke od "najbritanskijih filmova" koji su ikada snimljeni poput THE DAM BUSTERS. Stoga, film je sniman u Irskoj ali vrenost koju više afirmiše je mir nego rat.
U ovoj priči postoji niz transgresivnih elemenata. Sam Cagney kao negativac nije novina. On je još od Warnerovih gangsterskih melodrama izgradio bogat opus antiheroja i patoloških slučajeva. Međutim, lik lokalne krčmarice lakog morala je retko viđena kreacija i njena sposobnost da uznemiri konzervativnog Cagneya seže do samih vrhova njegove psihoseksualne nelagode iz WHITE HEATa recimo.
Akcione scene su dinamične, sa dosta pokreta kamere, dosta subjektivnih planova i fiksiranjem kamere na vozila i objekte u pokretu što je danas standard ali tada je bilo vrlo sveže rešenje. Anderson ume da ulije intenzitet u dešavanje pa to umeće i neštedimice koristi.
SHAKE HANDS WITH THE DEVIL je svakako jedan od apartnijih prikaza irske borbe i u ovoj inače bogatoj filmografiji zaslužuje istaknuto mesto.
* * * / * * * *
NIGHT WAS OUR FRIEND Michaela Andersona je rani rad ovog reditelja, jednočasovni B-film baziran na pozorišnom komadu Michaela Pertweeja. Film je ostao vrlo teatralan u postavci, ključni događaji se prepričavaju i ključno popirište dešavanja je jedna trpezarija u kući koja služi kao raskršće za sve junake i njihove probleme. Film je dakle primarno dijaloški u izrazu a dijzalozi su pak dosta okrenuti prepričavanju sa vrlo rutinski postavljenom dramskom tenzijom koja se crpi iz rudimentarnih situacija.
Da se ovaj film ne bi ostavio kao nešto potpuno beznačajno u Andersonovom opusu potrudio se izbor teme. Naime, anderson 1951. nije ni slutio da će neki elementi ove priče kasnije da se javljaju u njegovom opusu. Motiv povratka junaka za kog se godinama mislilo da je mrtav dobijamo kasnije u Andersonovom filmu CHASE A CROOKED SHADOW. S druge strane, Anderson je potom režirao nekoliko filmova o brodolomima, padovima aviona, opstanku u surovoj prirodi i taj element postoji u ovom filmu. Otud, ovaj film kao da prepričava neke teme kojima će se kasnije Anderson kontinuirano baviti.
* 1/2 / * * * *
INCOMING Erica Zaragoze je SF triler sa Scottom Adkinsom u glavnoj ulozi koji ima srpsko državljanstvo. Uprkos tome što je jasno da je srpsko državljanstvo ovog filma pre svega lucidan način kako da se zaobiđu kvote za uvoz zapadnih filmova u Kini, nema nikakve sumnje da je na ovom filmu i to na važnim pozicijama bila angažovana srpska pamet. Produkcioni dizajn, scenografija i kostim, delo su srpskih autora, a direktor fotografije je takođe naš čovek. Hardverski gledano ovaj film zaista nije tipična usluga jer je uposlio fosta naših ljudi na značajnim mestima u ekipi a u celini je sniman u beogradskim studijima.
U pogledu podele, Scott Adkins znači da je ovo ipak vrhunac DTV ponude. Nažalost, u filmu ne dobijamo i ono drugo što bi trebalo da podrazumeva Adkinsovo ime a to je akcija. Naime, akcije ima ali vrlo malo. U filmu se mnogo priča, kupuje se vreme kroz dijalog.
Zanimljivo je da produkcioni dizajn Nikole Berčeka, pre svega enterijer svemirskog broda u pojedinim aspektima podseća na EDERLEZI RISING s tim što ni sam set ni fotografija nisu u toj meri estetizovani i nema nikakve igre svetlom. Otud onda sa takvim suvim, straight snimanjem film ne uspeva da prevaziđe svoja evidentna budžetska ograničenja.
INCOMING najviše problema crpi upravo iz skromnog budžeta usled kog ne uspeva da izdigne svoju generičku postavku koja jedino može da funkcioniše ako sve pršti od spektakla. Međutim, uprkos tome što se razočarava kvalitativno se mora smestiti u sredinu VOD ponude.
Akcije je premalo da bi Scott Adkins bio adekvatno iskorišćen. Otud, od dva filma o svemirskim zatvorima snimana kod nas, INCOMING je onaj bitno slabiji jer je LOCKOUT po svim kriterijumima bio superioran rad.
U produkcionom pogledu, činjenica da je Scott Adkins u ovom filmu ukazuje na ozbiljnost u DTV okvirima. Kako mi već imamo kontinuiranu seriju DTV pokušaja, INCOMING je svakako do sada logistički najpripremljeniji u pogledu toga ko će biti stavljen na plakat.
* 1/2 / * * * *
THE HOUSE OF THE ARROWS Michaela Andersona je B-whodunit iz 1953. godine baziran na romanu A.E.W. Masona. Nažalost, ovaj film nije uspeo da mi zadrži pažnju ni na jednom nivou, čemu je verovatno doprinelo i jako loše stanje kopije na kome sam ga gledao. Pa ipak, na takvim kopijama sam gledao i bolje filmove, otud rekao bih da ovde nema kvaliteta koji bi se probio kroz naslage smetnji.
THE SHOES OF THE FISHERMAN Michaela Andersona je izuzetno zanimljiv eksces ovog reditelja iz 1968. godine koji danas može da se posmatra iz nešto drugačijeg ugla. S jedne strane, serija THE YOUNG POPE se pozabavila sličnom premisom ali na jedan apstraktniji i artističkiji način, s druge, ovaj film antiocipira jedan od prelomnih događaja za vatikansku pa i svetsku istoriju, a to je dolazak neitalijanskog Pape posle nekoliko vekova.
Ovo je film o ukrajinskom biskupu kog SSSR pušta iz zatvora sa idejom sovjetskog rukovodstva da bi on u bliskoj budućnosti mogao biti koristan. Ovo pritom nije priča o sleeperu, poput TELEFONa. Naprotiv, sovjetsko rukovodstvo je u toj ideji krajnje eksplicitno spram ukrajinskog biskupa. Po dolasku u Rim, biskup stupa u službu u Vatikanu, i postepeno dolazi na mesto Pape. Kao Papa, dobija priliku da ispuni ulogu koju mu je namenio SSSR a to je pokušaj da se spreči svetski nuklearni rat sa Kinom.
Ideja da SSSR u sred Hladnog rata bude prikazan kao benevolentni hegemon koji ima dalekovido razmišljanje i osmišljava način kako da preko Svete stolice spreči globalni sukob je zbunjujuća za uslove jednog MGMovog filma što THE SHOES OF THE FISHERMAN jeste. Ovaj film jeste na kraju bio preglomazni promašaj, i kritika ga je s pravom ukopala, ali to ga ne čini manje zanimljivim, neobičnim i subverzivnim.
Reč je o ekranizaciji romana Morrisa L. Westa kome ovo nije jedina filmovana proza na temu rimokatoličkih konspiracija. U ovom konkretnom slučaju postoji linija priča sa mladim sveštenikom kog Vatikan na kraju posmatra kao jeretika zbog njegovog nekonvencionalnog doživljaja vere ali ne može se reći da je film suštinski antikatolični, pa čak ni antivatikanski, već pre da prikazuje određenu internu dinamiku u razmišljanjima o veri.
Konačno, film je izašao pre tačno 50 godina, i danas kada imamo američkog predsednika koji je izgleda doveden uz rusku pomoć jer je prepoznat kao faktor koji bi ako ne direktno a onda indirektno mogao raditi u rusku korist, gledanje filma o "crvenom papi" deluje krajnje neobično a razmišljanje o ovom filmu je vrlo aktuelno.
Najneverovatniji aspekt ovog filma pored prikaza rukovodstva SSSR kao mudrog i sposobnog jeste činjenica da u ovakvoj premisi nema preokreta koji će pokazati da ovakav spoj politike i crkve ima mračnu dimenziju. Čak naprotiv sve do kraja filma ostaje onako kako "izgleda" i svi se do kraja ispostave da su onakvi kako se predstavljaju. Nota bene, to jeste i dramaturški problem filma, ali nažalost ovaj film teško da bi uspeo da istakne ni da je pribegao veštim zahvatima te vrste, a ovakav kakav je ostaje unikatan zbog te političke dimenzije proistekle barem delom iz dramaturške neizbrušenosti.
Ovaj film je rediteljski krajnje konvencionalan. Nema nekih izuzetnih rešenja niti onih vizuelnih bravira po kojima je Anderson poznat. Glumačku podelu predvode Anthony Quinn i Laurence Olivier, ali se nažalost ni glumački pvde ne dešava ništa naročito. U tom smislu, film je rediteljski grub isto onoliko koliko i dramaturški. Međutim, tema koju obrašđuje je intrigantna i čini ga praktično neizostavnim naslovom za one koje zanima politika i to baš u ovoj godini kada obeležavamo pedeset godina od njegove premijere ali i 1968.
Naravno, filmovi su prekomplikovani da bi se na takav način mogli vezivati za kalendar jer njihova realizacija kreće bitno ranije, međutim sasvim je sigurna da ova priča o Papi koji je sporeman da povede rimokatolike u pravcu globalne mitortvoračke akcije uz lišavanje crkve njenog bogatstva nesumnjivo kanališe nešto šezdesetosmaških anksioznosti.
THE SHOES OF THE FISHERMAN je prvi film u Andersonovom "papskom triptihu", krajnje neobičnoj liniji njegove karijere.
* * / * * * *
Pošto je Monster Hunter: World postao najprodavanija Capcomova igra ikad, pravi je trenutak da Paul W.S. Anderson odradi svoju magiju:
'Resident Evil' film team is making the 'Monster Hunter' movie (https://www.engadget.com/2018/05/14/resident-evil-film-team-is-making-the-monster-hunter-movie/)
A ovo ko da Cripple povlači konce iza zavese:
Tom Cruise Is Game For A DC Extended Universe Movie (http://wegotthiscovered.com/movies/tom-cruise-game-dc-movie/)
Netflix snags Guillermo del Toro horror anthology series (https://www.engadget.com/2018/05/14/netflix-guillermo-del-toro-horror-anthology-series/)
A ovo je actually dobra vest, Ms. Marvel je konzistentno sjajan strip:
Marvel Studios says Ms. Marvel movie, featuring Muslim superhero, 'definitely sort of in the works' (http://www.foxnews.com/entertainment/2018/05/14/marvel-studios-says-ms-marvel-movie-featuring-muslim-superhero-definitely-sort-in-works.html)
meh.
religije su uvek imale svoje superheroje i filmovi o njima su pravljeni decenijama. :lol:
Mehmete, sad kad sam "ušao" u Lionsgate, krećem polako da rovarim iznutra. :)
POPE JOAN Michaela Andersona je drugi film njegovog "papskog triptiha", film snimljen po legendi o Papi Jovani koja je u međuvremenu osporena u istoriji ali je dugo vremena bila vrlo prisutna u javnosti. Sam film je prošao krupan recut po izlasku u bioskope gde je posle mlakog odziva kritike surovo skraćen i tom prilikom suštinski izmenjen.
Naime, Anderson je snimio film u kome postoje dve paralalne priče - jedna se zbiva u sadašnjosti a druga u prošlosti. U sadašnjosti jedna žena počinje da ima vizije u kojima joj se priviđa sudbina Pape Jovane. Ono što je međutim kroz recut urađeno jeste da je potpuno eliminisana ta inicijalna struktura sa obiljem flešbekova i flešforvarda i izgrađen je film koji realtivno linearno pripoveda tu legendu.
To rešenje samo po sebi ne bi bilo loše da sama priča o Papi Jovani nije komplimovana i dramaturški koncipirana kao flešbek, dakle sa vrlo specifičnom dramskom postavkom. Kad kažem specifičnom pod tim mislim da postoji dosta elipsi između ključnih događaja i da je u tom pogledu film epizodičan.
Međutim, snimanje u Rumuniji i na Kipru, uz studije u Londonu i Andersonov vrlo vibrantan vizuelni izraz čini ovo zanimljivim filmom. Za razliku od filma THE SHOES OF THE FISHERMAN koji je snimio neposredno pre ovog i njime započeo svoj "papski triptih", ovde je Anderson u pogledu inscenacije mnogo inspirisaniji i angažovaniji.
Uprkos tome što sam scenario zavisi od nekih konvencija klasicističke drame tipa kako junaci ne vide neke očigledne stvari, recimo da je Papa žena, kao i u pogledu konstrukcije ključnih dramskih čvorišta, POPE JOAN je film smešten u "prljavi Srednji vek" prepun nasilja, prevara, nelojalnosti, silovanja, licemerja, neprincipijelnih saveza crkve i velikaša. Dakle, u tom pogledu 9. vek koji prikazuje Michael Anderson vrlo je interesantan i energičan a tome doprinose autentične rumunske i kiparske lokacije.
Liv Ullman u glavnoj ulozi donosi svoj eterični kvalitet na kom je izgradila reputaciju. Maximilian Schell je izuzetno harizmatičan kao crkveni slikar koji dolazi u samostan, dočim je Franco Nero mogao postići i više kao princ kog Papa Jovana zavoli i koji dovodi do njegog sloma.
Završna scena kraja Pape Jovane je punokrvni horor. Uprkos tome što "naglo" završava film u onoj skraćenoj verziji, scena je vrlo moćno i pokazuje svu vizuelnu sugestivnost Andersonovog rukopisa.
Za razliku od THE SHOES OF THE FISHERMAN koji je imao vrlo zapetljanu i ekskluzivnu idejnu dimenziju, POPE JOAN se može posmatrati kao dekonstrukcija crkvene istorije koja cilja da pokaže jedan surov period, okolnosti u kojima žena može da izbori mesto namenjeno muškarcu ali i nesavladiva iskušenja koja nosi moć.
Uprkos tome što POPE JOAN ima nekoliko trenutaka u kojima sugeriše da je Papa Jovana bila vođena i emancipatorskim ambicijama u odnosu na položaj žena, ne možemo reći da je ovo feministički film jer nažalost glavna junakinja postaje po svemu jednaka muškim likovima i u pogledu onog što je dobro i onoga što nije. Otud je ovaj film zagrebao dsota potencijalnih značenja, ali nijedno nije produbio. Ipak, uz sve nedostatke, POPE JOAN je uzbudljivo filmsko iskustvo i u vreme izlaska svakako jedan od zanimljivih prikaza Srednjeg veka.
* * 1/2 / * * * *
Michael Anderson nije poznat kao reditelj komedija ali je WILD AND WONDERFUL izvanredna sex farce po uzoru na filmove kakve su snimali holivudski velemajstori poput Franka Tashlina. Za Andersona nema tajni u vizuelnom pogledu i on u tom smislu ne zaostaje za Tashlinom i sličnim rediteljima, a Tony Curtis u glavnoj ulozi ovde dobija jedan od svojih najboljih skrojenih vehicle projekata.
Naime, glavnu junak je američki džez muzičar koji svira u Parizu. Jedne noći lutajući od kafane do kafane pronalazi vrhunski dresiranog psa a potom i njegovu vlasnicu u koju se zaljubljuje. Ono što se dalje dešava je mešavina slapsticka i ćedne seks farse kakve su snimali Rock Hudson i Doris Day.
Andersonov dar za režiju je u ovoj komediji iskorišćen do maksimuma. Unutar scena pokazuje izvanredan komični tajming. A komedija je dodatno učinjena vizuelno potentnom jer se u svemu pojavljuje i narečeni dresirani pas.
Završnica u kojoj se dovodi do vrhunca inače vodviljski predložak sa sve televizijskom ekipom koja dolazi na poprište komičnog haosa omogućuje Andersonu da prikaže svoju vizuelnu raskoš i da orkestrira vrlo komplikovanu sekvencu, kombinujući više raznih vizuelnih elemenata.
WILD AND WONDERFUL je sniman na setu ali jako se trudi da bude ljubavno pismo Parizu i pokušava da evocira njegovu uspomenu na jedan stripovski način kroz direktne aluzije u produkcionom dizajnu i detaljima kroz koje gradi atmosferu.
WILD AND WONDERFUL nije poznat film ali reč je o komediji koju ljubitelji ovog žanra, naročito referentnih Tashlinovih radova definitivno treba da vide.
* * * / * * * *
Maurice Dekobra je napisao roman po kom je Michael Anderson snimio film HELL IS SOLD OUT. Opet imamo motiv junaka koji se iznenada vraća posle nekoliko godina uverenja da je mrtav iako je ovog puta reč o ljubavnoj dramediji. Naime, u ovom filmu slavni pisac dolazi iz ratbnog zaropbljeništva i shvata da ima glamuroznu supruggu kao i da je posthumno objavljen njegov roman koji on nije napisao. Ubrzo shvata da je glamurozna supruga u stvari njegova obožavateljka koja je sama napisala roman i podmetnula ga kao nađeni rukopis, a kada se ispostavi da je to njegova najčitanija i najbolje prihvaćena knjiga, odlučuje da se pridruži toj laži.
Premisa je vrlo zanimljiva i podseća na neke od najuspelijih Wilderovih postavki, iako sam film ne pretenduje da bude urnebesno smešan već više suptilno duhovit. Jednačina koju Anderson ne uspeva da reši ostaje opdnos između ljubavne priče i komedije u kojoj se povremeno javljaju žestoki disbalansi. Međutim, to nije pitanje eliminisanje jednog od elemenata već pronalaženje pravog balansa koje Andersonu povremeno izmiče.
HELL IS SOLD OUT je film koji nije pregazilo vreme. U najboljim deonicama podseća na klasike kao što je ARISE, MY LOVE ali kada krene da tonalno luta, pokazuje izvesnu nedomišljenost.
* * 1/2 / * * * *
Što se mene tiče, drugi DEADPOOL bolji od prvog!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Odlično. Proverićemo, božezdravlje, o vikendu.
Quote from: crippled_avenger on 18-05-2018, 02:24:43
Što se mene tiče, drugi DEADPOOL bolji od prvog!
Slazem se!
DEADPOOL 2 Davida Leitcha je što se mene tiče - a ja nisam bio preveliki fan Millerovog filma, premda mi je vremenom čaša postala polupuna a ne poluprazna - jedan od onih slučajeva kada superherojski filmu u prvom nastavku doživi svoj zenit. Dakle, posle origins liturgyja prvog filma, mnogi su superherojski serijali svoje vrhunce doživljavali u drugom filmu, recimo BATMAN RETURNS, X-MEN 2, DARK KNIGHT RETURNS, SPIDER-MAN 2. Deadpool formalno jeste na neki način bio deo Foxovog X-EMN univerzuma i pre Millerovog filma, sa istim glumcem ali bitno drugačijom interpretacijom lika, međutim, tek sa solo filmom postaje ne samo protagonista već slobodno možemo reći i najuzbudljiviji segment njihovog delovanja.
Ono što je meni bio osnovni problem prvog filma jeste to što nije bilo pravog zapleta i razvola lika. Da, videli smo kako je Wade postao Deadpool, ali se film svodio na dekonstrukciju žanra u kojoj se prvo najavi štos, pa se desi štos, pa se prokomentariše štos. I tako se film zaista mnogo vrteo u krug. Miller je to sve uradio vrlo pedantno, visokoestetizovano, ali nekako DEADPOOL je bio jedan od onih filmova koji nikako da počne, nikako da krene i onda se završi.
U drugom delu Reese i Wernick donose scenario koji je krajnje konvencionalan. Imamo glavnog junaka koji prolazi transformaciju i nekoliko junaka oko njega koji doživljavaju to isto. imamo priču koja se razvija na dramski jasan način. I sve ono što su formalni detalji, ukrasi, parodije dobijamo u jednoj formi koja je integrisana sa osnovnim tokom filma. Dakle, DEADPOOL 2 je jedan vrlo konvencionalan film u svojoj osnovi, i to je meni prijalo. Ko želi onu eliptičnost prvog filma ovde je neće dobiti.
Međutim, što se mene tiče, ova akciona komedija, sa tvrdim humorom i tvrdom akcijom funkcioniše baš zbog toga što imamo konvencionalnu strukturu akcionog filma, a humor je nadogradnja. Kada je sve humor i dekonstrukcija, kao u prvom filmu vrlo brzo više ništa nije zapravo efektno.
Leitchov film je manje estetizovan od Millerovog. Nije onoliko glossy kao prvi film, malo je "prljaviji", premda ovo i dalje nije DCEU, daleko od toga. Pa ipak, DEADPOOL 2 ima u sebi taj lived in/ worn out kvalitet kog nije bilo u toj meri u prvom filmu. TJ Miller je prošao seriju skandala tokom rada na ovom filmu i evidentno je reduciran. To se oseća ali meni nije smetalo jer su mi te sitkomaste dijaloške scene dosta smetale u prvom filmu. Ovde ih ima maltene onoliko koliko i u trejleru, dakle taman koliko treba.
Slično TEDu, i DEADPOOL 2 je film koji zavisi od pop kulturnih referenci. Međutim, ovo je istovremeno i akcioni spektakl te verujem da će imati duži vek trajanja baš zbog toga.
Reynolds predvodi glumce i ako imamo u vidu koliko je DEADPOOL 2 glumački superioran od bilo čega što je Leitch režirao, nema sumnje da ovde imamo posla sa koautorstvom. Inače, zanimljivo je da scena bekstva iz zatvopra u ovom filmu evocira sećanja na sličnu situaciju iz poslednjeg FAST AND THE FURIOUS kada beže Rock i Statham. Tada sam pozdravio ideju spin offa o njima a sada znamo da će je Leitch i režirati.
Ono što je možda najzabavnije je DEADPOOLov dijalog sa LOGANom, ne samo u fazama kada se probija "četvrti zid" već i suštinski na nivou priče. I ovde imamo Deadpoola kome je smrt blizu i koji je priželjkuje, u akciji pripitomljavanja mladog mutanta i u borbi sa second-tier učesnikom u "eksploataciji" mutanata. Dakle, DEADPOOL 2 je mini- LOGAN u suštini i verujem da to nije slučajno.
U svakom slučaju, u drugom filmu Deadpool je što se mene tiče našao svoj oslonac.
* * * / * * * *
Fino, ja ću ga gledati u Nedelju pa ćemo da poredimo čiji je utisak veći :lol:
A TJ Miller je uništio savoju karijeru na neobjašnjivo efikasan način. Mislim, bio je u Transformersima, prvom Dedpulu i Silikon Veliju a čini se da će uskoro biti srećan ako može da glumi u nekom njujorškom pozorištancetu. Istina je da veliki deo toga otpada na relativno sumnjivu #MeToo priču ali, brate, on kao da se baš potrudio da dosoli sa glupostima koje je pravio... A delovao je kao čovek sa potencijalom...
TJ Miller je krenuo u sunovrat još pre #MeToo pokreta, što je svojevrsni podvig. A onda ga je #MeToo dotukao i sasekao mu karijeru u korenu...
WILL ANY GENTLEMAN...? Michaela Andersona je adaptacija pozorišnog komada Vernona Sylvainea. Reč je o vodvilju čiji je glavni junak mlaki službenik koji pod uticajem hipnoze postaje mangup i upada u razne nevolje. Anderson solidno ali bez naročitog nadahnuća režira ovu komediju sa nategnutom premisom koja umnogome ne prevazilazi svoje pozorišne korene.
* * / * * * *
Deadpool 2 je u neku ruku zapravo problematičniji film od originalnog Deadpoola i na neki način epitomizira difficult second album sindrom koji je pogotovo zajeban u ovom trenutku povijesne zbiljnosti kada superherojski film doživljava svoj zenit i svi kritičari i analitičari tržišta se ozbiljno pitaju kada će već jednom taj superhero fatigue da udari.
Deadpool 2 ne pati od superhero fatiguea, ni komercijalno - imao je rekordnu BO zaradu u Petak - ni kreativno ali svakako se vidi da je ovo film prilično zatečen komercijalnim i kulturološkim uspehom prvog dela, čija se ekipa iz sve snage trudi da natera munju da, jelte, u isto mesto udari dvaput.
Naravno prvi Deadpool je između ostalog bio uspešan zato što je blagonaklono parodirao superherojski žanr u momentu kada je već bilo jasno da imamo posla sa najvećim biznisom u Holivudu, a njegovi su autori uspešno zauzeli pozu underdoga koji će da se zajebava sa svim tim ozbiljnim biznisom jer mu ionako niko ne daje šanse da preživi. Ovo je imalo smisla s obzirom na relativno skroman budžet i R-rejting prvog filma, ali je bila i odlična refleksija na trajektoriju samog stripa Deadpool koji je pod Joeom Caseyjem i Edom McGuinessom bio isti taj underdog čiji autori iz broja u broj pišu i crtaju sve bizarnije, postmodernističkije momente, svesni da zbog skromne prodaje mogu biti otkazani već narednog meseca, izgradivši na taj način kult koji se danas materijalizovao u jedan od najvećih strip-fenomena u superherojskom poslu.
Ali, drugi film o Deadpoolu, naravno, više ne nastupa sa pozicije simpatičnog otpadnika unapred osuđenog na neuspeh, već je u pitanju visokobudžetna akciona komedija sa superherojima koji imaju taj luksuz da mogu da psuju, ubijaju i prave šale o pegingu i pedofiliji i pošto je u Deadpool 2 sve veće, bučnije i jače nego u prvom filmu, onda je i parodija odvrnuta na jedanaest.
Ovo je, razume se, bio sasvim očekivan smer u kome će se film kretati - na kraju krajeva i strip o Deadpoolu karakteriše komentarisanje samog medijuma i superherojskih žanrovskih tropa - ali ponovo, ove dve industrije razlikuju se za nekoliko redova veličine kada su u pitanju budžeti i obrti. Fox, naravno, u velikoj meri referiše i parodira sopstvene filmove, Logan je uzet za osnovu gega bukvalno već u prvoj sceni filma, a kako se u međuvremenu desio i (divlji) brak sa Diznijem, ne treba da iznenadi par solidno uspešnih referenci usmerenih na Marvelovu stranu (od kojih je obraćanje Džošu Brolinu sa "Tanose" verovatno najdrskije ali i sa najvećim mejnstrim potencijalom). No, Warner/ DC dobijaju nekoliko solidno bezobraznih šamara ovde i čovek se prosto malo iznenadi kad pomisli da su ovo korporacije čiji šerholderi u ogromnoj meri sede po kojekakvim Azijama, a koje jedna drugu ovako prozivaju po filmovima.
Generalno, Deadpool 2 i sve ostalo odvrće na 11. Ovo je mnogo više komedija od prvog filma, čisto po volumenu, jer su gegovi, igre rečima, komentari na igre rečima, odgovori na komentare na igre rečima i sve druge vrste verbalnog, gesturalnog i drugog humora isporučivane zaslepljujućom brzinom. Ja sam čovek od 46 godina sa solidnim poznavanjem engleskog ali garantujem da sam propustio bar 30% humora u ovom filmu čisto na ime njegove ogromne količine. Ovo je klasičan baci-sve-na-zid-pa-će-nešto-da-na-njemu-ostane-zalepljeno pristup komediji i kao što se da i očekivati, mnogo toga otpada na plitke, jedva duhovite fore. Deadpool 2 u nekim momentima rizikuje da podseti na veče u stend ap klubu gde se novi momak (ili devojka) na bini iz sve snage trudi da isproba šta sve može da mu prođe pre nego što ga sa bine skinu.
Ovaj tryhard pristup postaje još sumnjiviji nakon što shvatite da zaplet filma zapravo počinje u četrdesetom minutu i da je sve do tada bio intro koji bi trebalo junaku da da unutarnju motivaciju. Scenaristi (među kojima je sada potpisan i sam Reynolds) igraju na dosta rizičnu kartu žene-u-frižiderima pokazujući da je parodiranje superherojskih tropa zabava i šala sve dok vam ne zafali emotivni pokretač za radnju koja nikako da zaista krene i Deadpool 2 je u jednom momentu na ivici da se raspadne krećući se sasvim mehanički od tačke A, preko tačke B pa na dalje, onako kako priča insistira da mora da bude, bez ikakvog obzira prema kauzalnosti, hronologiji, karakterizaciji.
No, kada se pojavi Cable, stvari dolaze na svoje mesto. Brolin je impresivno fizičko prisustvo u kadru i Nathana Summersa* igra sa steroidnim mačo besom potpuno primerenim predlošku. Tako je njegov Cable istovremeno jedini ozbiljan lik u filmu koji može da nam proda dašak tragedije što je u pozadini ove priče, a istovremeno i jedina suptilna parodija na Liefeldovštinu ranih devedesetih godina. Cable je lik izrastao u vreme kada su Terminator i Robocop već bili ugrađeni kao arhetipi u popularnu kulturu i, zajedno sa Shatterstarom ili Bishopom, pa i samim Deadpoolom, predstavljao dah X-tremnih devedesetih, sa svojom već tada skoro do parodije prenaglašenom muževnošću i preobiljem falusnih simbola. Brolin zato u film uvodi stripovsku višeslojnost koja je do tog momenta bila u opasnosti da bude skroz zaboravljena u scenama gde Reynolds mora da balansira između drame i neprekidne komedije, ispeglavši dinamiku, dajući svemu jedan uspeo element smirenog apsurda koji zatim, magično, uspeva da film uvede u prihvatljiv tempo.
*Ne da se u filmu igde pominje Cableovo ime ili poreklo
Ova "stripovska višeslojnost" znači da film od jedne tačke nadalje počinje superheroje/ kostimirane osobe/ osobe sa supermoćima da tretira kao ikone i nosioce određenih društvenih pogleda radije nego kao stvarne likove, kako nas inače aktuelni superherojski film ubeđuje i Deadpool 2 zbog toga uspeva da bude izvanredno zabavan film koji svoju raspravu o važnosti porodice (i tome kako ona nastaje), ali i široj etičnosti korišćenja moći plasira između scena urnebesne akcije, mnogo humora i dramskog patosa koji je u krajnjoj liniji i sam izminiran u drugoj polovini filma posezanjem za parodijom u svim ključnim scenama. Drugim rečima, Deadpool 2 superheroje tretira zrelije nego većina aktuelnih superherojskih filmova, ne baveći se njima kao "ljudima u kostimu" već kao "ikonama koje govore" (i delaju) i njegovo izražavanje kroz akciju je ubedljivo, bez obzira što priča koju priča nije ni preduboka niti posebno kompleksna. Naprotiv, ovo je prostačka priča - sasvim na tragu prvog dela koji ima tri scene - a likovi u njoj imaju stripovsku ikoničnost koja služi da se postave teze i antiteze, ne da se zaista ulazi u njihovu psihološku analizu.
I to pali, pogotovo jer Leitch uspeva da akciju odradi efektno, koristeći razdragano budžet koji je dobio ali i ne zaboravljajući da je najbolja akcija ona u kojoj živi ljudi izvode prave vratolomije. Nema u Deadpoolu ni jedna onako moćna scena borbe kao što je tuča na stepeništu u Atomic Blonde, ali ima vrlo dobrih set pisova sa vožnjom i makljažom i, u skladu sa stripovskom dinamikom, sve je paralelno ispunjeno gegovima i značajnim uanlajnerima.
TJ Miller potvrđuje svoj komedijaški kapacitet (sada, to već znamo, avaj, protraćen), Kapičić je solidan u svojoj parodijskoj ulozi, ali otkrovenje filma je svakako zazie Beetz čija je Domino naprosto zarazno harizmatična i treba očekivati peticije da joj se da solo film.
Ostalo je svakako sve što očekujete od '80s muzike koja je sada već na neki način obeležje modernog usperherojskog filma, preko ponovljenih referenci na dabstep (za koji i sam protagonist na kraju kaže da će publika da ga gugla), pa do urnebesne mid-credits sekvence koja zapravo i postavlja neka pitanja o tome šta je sada kanon ovog serijala (i života Ryana Reynoldsa). Deadpool 2 nije MNOGO pametan film, ali je zabavan i stripovski efikasan u isterivanju poente koja je, kako to već i očekujete, zapravo toplo ljudska uprkos svim psovkama i masakru. Iako je neobično videti Kejbla i Kolosusa kako psuju kao kočijaši, ovo je svejedno, veoma veran senzibilitet strip-predlošcima koji, pogotovo otkada Gerry Duggan piše Deadpoola, koriste naglašeno bizarne, krvopljusne storije da se iznova vrate važnosti porodice, osećaju pripadanja i odgovornosti koje intimnost sa drugom osobom podrazumeva. Utoliko, Deadpool 2 je zapravo mnogo humaniji film od Infinity War, a to nam je, svakako, potrebno.
Na kraju te je ipak osvojio...
DOMINIQUE Michaela Andersona je horor u kome Cliff Robertson igra bogataša čija žena počini samoubistvo a onda on počinje da doživljava sa njom, ili njenim duhom.
DOMINIQUE nije uspešan film pre svega zbog toga što je raslojen na tri elementa a to su život bračnog para, misteriozne pojave i konačno razrešenje. Problem je u tome što te tri stvari nikako nisu prožete. Film se bavi ekspozicijom, potom serijom misterioznih događaja i na kraju se razrešava.
Samo razrešenje je nezadovoljavajuće ali to u krajnjoj liniji nije osnovni problem filma. Problem je kako rekoh raslojenost. Otud, ne može niko da pomogne ovom spoju, ni solidna inscenacija Michaela Andersona koja nažalost ovde nije naročito nadahnuta ali je korektna, a ni Cliff Robertson kao rutinirani glumac nema mnogo prostora da bude efektno uposlen.
Otud, DOMINIQUE ostaje jedan minoran i prazan film u Andersonovom opusu.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 20-05-2018, 22:08:31
Na kraju te je ipak osvojio...
Ma, u to nikad nije bilo sumnje. Otišao sam na projekciju u Deadpool majici.
THE JEWELLER'S SHOP je treći film u "papskom triptihu" Michaela Andersona. Kada se ispostavila da je Papa Jovan Pavle II veliki fan filma THE SHOES OF THE FISHERMAN koji je na određeni način anticipirao njegov dolazak kao neitalijanskog pape, Anderson je dobio ponudu da snimi film po njegovoj pozorišnoj drami napisanoj 1960. godine.
Andersnov film je melodrama sa vrlo mlakim, verovatno je ideja da bude sa blagim, narativom o lkubavi i bračnoj zajednici. Priča je vrlo jednostavna i prati ljubavne beze i brakove nastale u dve generacije Poljaka. Jedna je ometena Drugim svetskim ratom a druga je ometena uvidom u presahle emocije u brakovima svojih roditelja.
Pietro Bembo i njegovo prozno delo GIL ASOLANI su bili uzor za Woytilinu dramu, a Andersonov film je na neki način preteča danas vrlo aktivne scene crkvenog filma, naročito u Americi.
Pojavno gledano, THE JEWELLER'S SHOP je jedna pitoma, poučna melodrama kakvu smo videli puno puta i ne donosi ništa novo sem što je dosta tvrda i jasna u iznošenju svojih poenti. Međutim, ona je armirana činjenicom da je nastala po Papinom rukopisu napisanom pred preuzimanje dužnosti u Vatikanu. U tom smislu podseća na danas dosta uspešne verske melodrame koje postižu velike uspehe kod američke konzervativne publike, mahom protestantske provenijencije.
THE JEWELLER'S SHOP je nažalost film koji nije imao neki veliki odjek i danas ga čak nije ni preterano jednostavno naći. Gedalac koji od ovog filma očekuje neku ekskluzivnu dozu spiritualnosti, neće je nači. Isto tako, Anderson izbegava da zalazi previše duboko u ovu melodramu da ne bi poremetio njenu auru papinog dela. Tako film nažalost ostaje na površini, nedovoljno psihološki produbljen, niti eksplicitno spiritualan.
Za glavne uloge su angažovani Ben Cross, Olivia Hussey, Daniel Olbrychski i Burt Lancaster a muziku je radio iskusni Michel Legrand. Ova kanadsko-italijanska produkcija je pošla iz Italije i postala internacionalna tako da ima dosta jak italo-šmek spojen sa kanadskim lokacijama. Pored Kanade, sniman je u Alpima i u Poljskoj pored kraj Hladnog rata.
* * / * * * *
THE JEWELLER'S SHOP je treći film u "papskom triptihu" Michaela Andersona. Kada se ispostavila da je Papa Jovan Pavle II veliki fan filma THE SHOES OF THE FISHERMAN koji je na određeni način anticipirao njegov dolazak kao neitalijanskog pape, Anderson je dobio ponudu da snimi film po njegovoj pozorišnoj drami napisanoj 1960. godine.
Andersnov film je melodrama sa vrlo mlakim, verovatno je ideja da bude sa blagim, narativom o lkubavi i bračnoj zajednici. Priča je vrlo jednostavna i prati ljubavne beze i brakove nastale u dve generacije Poljaka. Jedna je ometena Drugim svetskim ratom a druga je ometena uvidom u presahle emocije u brakovima svojih roditelja.
Pietro Bembo i njegovo prozno delo GIL ASOLANI su bili uzor za Woytilinu dramu, a Andersonov film je na neki način preteča danas vrlo aktivne scene crkvenog filma, naročito u Americi.
Pojavno gledano, THE JEWELLER'S SHOP je jedna pitoma, poučna melodrama kakvu smo videli puno puta i ne donosi ništa novo sem što je dosta tvrda i jasna u iznošenju svojih poenti. Međutim, ona je armirana činjenicom da je nastala po Papinom rukopisu napisanom pred preuzimanje dužnosti u Vatikanu. U tom smislu podseća na danas dosta uspešne verske melodrame koje postižu velike uspehe kod američke konzervativne publike, mahom protestantske provenijencije.
THE JEWELLER'S SHOP je nažalost film koji nije imao neki veliki odjek i danas ga čak nije ni preterano jednostavno naći. Gedalac koji od ovog filma očekuje neku ekskluzivnu dozu spiritualnosti, neće je nači. Isto tako, Anderson izbegava da zalazi previše duboko u ovu melodramu da ne bi poremetio njenu auru papinog dela. Tako film nažalost ostaje na površini, nedovoljno psihološki produbljen, niti eksplicitno spiritualan.
Za glavne uloge su angažovani Ben Cross, Olivia Hussey, Daniel Olbrychski i Burt Lancaster a muziku je radio iskusni Michel Legrand. Ova kanadsko-italijanska produkcija je pošla iz Italije i postala internacionalna tako da ima dosta jak italo-šmek spojen sa kanadskim lokacijama. Pored Kanade, sniman je u Alpima i u Poljskoj pored kraj Hladnog rata.
* * / * * * *
Li revealed in 2013 that he was suffering from hyperthyroidism as well as a heart condition, and a litany of on-set injuries also have affected his health.
Jet Li's appearance during a recent visit to Tibet has sparked concern for the martial arts legend's health. Pictures of an aged and frail Li shocked his fans online. Many people on social media in China and Hong Kong have been drawing unfavorable comparisons between the 55-year-old Expendables star and someone 20 or 30 years older, according to a report in Hong Kong's Apple Daily.
Li revealed in 2013 that he was suffering from hyperthyroidism as well as a heart condition. Quoting his doctor, Li said at the time that he could "either continue making [action] films or spend the rest of his life in a wheelchair." Earlier serious injuries to his legs and spine sustained on film sets over the years had also limited his movements, and he admitted he can no longer stand for a long period of time without hunching.
Reluctantly withdrawing from filmmaking, Li has in the last few years dedicated his time to his charity, The One Foundation, which mainly focuses on disaster relief and children's welfare in China.
A devout Buddhist, Li was spotted at a temple in Tibet in a recent photo and was allegedly addressed as "grandpa" by a group of school children due to his elderly appearance. He has credited his religious belief with helping him cope with his illness.
Li has practiced wushu since the age of eight, winning numerous awards, and once went to the U.S. to perform as part of the China national wushu team for then U.S. president Richard Nixon. After retiring from wushu at the age of 19, he made his name in the movie business with his debut, Shaolin Temple (1982), which became a hit in Greater China, earning more than US$2 million in Hong Kong alone. Famed for his kung fu skills and boyish good looks, he attained Hollywood stardom in 1998 in Lethal Weapon 4 against Mel Gibson, and went on to star in Romeo Must Die (2000),The Forbidden Kingdom (2008) with Jackie Chan and The Mummy: Tomb of the Dragon Emperor (2008).
Li and his family were vacationing in the Maldives during Christmas 2004 when the Indian Ocean tsunami hit. Although the actor was unharmed, the experience prompted him to start his work in philanthropy, setting up The One Foundation in 2007.
Greota, baš. Li je čovek sa velikim CV-jem. I lepo je da se danas bavi dobrotvornim radom.
Michael Bay and Ryan Reynolds are the latest A-listers headed to Netflix.
Netflix will co-finance and distribute Bay's next film, "Six Underground" starring Reynolds, marking the first time the director and actor will be working with the streaming service.
The pic was developed by Skydance and brought on Bay and Reynolds before going to Netflix to partner on the project where they will serve as a co-financier and producer.
Bay's home studio Paramount was considered at one point given Bay's long standing relationship with the stuiod, but in the end, Netflix won out after it committed to Bay's budget of around $125 million, making it the biggest production to date passing "The Irishman", which sources say had a budget of around $106 million.
The deal is another milestone for Netflix and film chief Scott Stuber as the studio continues to draw major talent. Netflix has been drawing more and more actors like Will Smith and Brad Pitt, but Bay is one of the first big-name directors to bring a big-budget tentpole to the studio.
For the Reynolds, the movie marks another possible franchise to add to his resume, with "Deadpool 2" off to a powerful start at the box office. The other element that made "Six Underground" appealing to Reynolds, besides working with Bay for the first time, is that a Netflix film does not include the world press commitments that a major studio movie like "Deadpool" requires, and will give him the chance to immediately jump back into developing the next "Deadpool" and "X-Force" pic for Fox.
The film will also reunite him with "Deadpool" and "Deadpool 2" scribes Paul Wernick and Rhett Reese, who wrote the spec.
The actioner is based on an original idea from Wernick and Reese, who will also executive produce. Skydance's David Ellison, Dana Goldberg, and Don Granger will produce "Six Underground" along with Bay.
Variety first reported in March that Bay was planning "Six Underground" and the Amblin pic "Robopocalypse" as his next two films. Bay still plans to shoot this and "Robopocalypse" back to back, with the latter going into production in 2019. "Six Underground" is targeting a summer start of production for a worldwide release in 2019 on Netflix.
OKUPIRANI BIOSKOP Senke Domanović je dragocen film koji beleži uspon i pad ideje da se okupira Bioskop Zvezda. Sam film ni ne pokušava da objasni kompleksnu situaciju sa bioskopima Beograd Filma i uopšte sa single screen bioskopima širom sveta. Otud, ovaj film treba posmatrati pre svega kao priču koja je isključivo fokusirana na protagoniste ovog slučaja. Naravno, u čitavoj poplavi poluinformacija koja je zadesila javnost, mnogi aspekti celog slučaja ostali su nerazjašnjeni. Sada se sami autori OKUPIRANOG BIOSKOPA suočavaju sa temom koju su prećutali, a to je mala gledanost ovog filma u Dvorani kulturnog centra gde u distribuciji verovatno neće imati ni onoliko gledalaca koliko je bilo okupatora ili onoliko koliko prima Zvezda a to je dosta ozbiljnih 370 gledalaca. Dakle, netretiranje pitanja single screen cineme na terenu i činjenica da Beograd danas ne samo da ima više sala nego u vreme Beograd Filma nego ima i više art house bioskopa nego što je ikada imao, sustižu autore filma posle premijere, kad već nisu u samom filmu.
No, u redu, na svu sreću, Srbi se uvek potrude da se brzo posvađaju tako da ovaj jednostrani pogled ubrzo postaje sve samo ne jednostran. Naime, ta jedna strana koja je okupirala bioskop se ubrzo toliko posvađala i razišla, i stvorila jaz između grupacija da neki od njih na kraju više nisu ni kročili u Zvezdu.
I prava vrednost ovog filma je dakle u tome. Sva ova jednostranost u prikazivanju kompleksnog problema nadoknađena je čitavim varijetetom namera, potreba i dela onih koji su okupirali bioskop. Na svu sreću, ovaj film se ne može posmatrati kao bilo čiji character assassination, i to je jako važno ali svakako da će svaki gledalac, u zavisnosti od preferenci lako vremenom prepoznati koga gleda kao pozitivca a koga kao negativca.
Prava je šteta što je mobilizacija publike izostala jer je Siniša Dugonjić izvanredno snimio ovaj film, naročito ako imamo u vidu da su događaji najvećim delom snimani u trenutku kada su se dešavali i nije bilo puno prostora za estetizaciju. Dugonjićeva fotografija zaslužuje gledanje na velikom ekranu. Neki od najestetizovanijih kadrova u našoj kinematografiji ove godine snimljeni su dok je beleženo spontano dešavanje, i to je fini paradoks kojim možemo otvoriti vrlo kompleksni slučaj ovog filma.
OKUPIRANI BIOSKOP je slučaj gde očigledno nije bilo dovoljno diskusije pre akcije, i ono što nastupa kada do okupacije konačno dođe jeste zbunjujuća benevolentnost glavnotokovske javnosti i političara zaduženih za kulturu, a kroz izostanak dalje borbe koja bi inspirisala okupatore otvara se problem njihove zbunjenosti i prostor za međusobne obračune.
Ekipa se deli na tri frakcije, filmadžije, marksiste i NGOovce. Na kraju, iz svega su najveću korist izvukli NGO aktivisti jer im je ovo bila jedna usputna stanica na putu izgradnje političke liste Ne davimo Beograd koja je četiri godine kasnije izašla na lokalne izbore, i neka lica sa te liste vidimo u ovom filmu. Mina Đukić je iskoristila okupaciju kako bi privukla pažnju za izlazak svog filma NEPOSLUŠNI, za to vreme prisutnog i u običnim multiplexima po tržnim centrima. Otud, jednog dana će ovaj film zbilja biti dokument - kako to kaže Ivan Velisavljević - o budućim protagonistima političkog života.
Kada se svako ko je mogao okoristio od ovog procesa, bioskop Zvezda je iznova napušten i prepušten onima koje taj bioskop najviše zanima.
Film to sve prikazuje, bez učitavanja ovih mojih procena, naravno, ali u suštini film ni ne obuhvata taj aspekt političke promocije učesnika okupacije koji će uskoro potom postati Ne davimo Beograd.
Naravno, ideologija na stranu, ono što čini sve učesnike ove akcije jeste njihov karakter i on se vrlo lepo ispoljava kroz ponašanje u bioskopu, sastanke na kojima se diskutuje o budućnosti cele akcije. Film vrlo lako prelazi iz studije različitih ideja u studiju različitih ljudi, a kako je reč o levičarima koji uživaju u korišćenju različitih fraza, postaje i teatralan u tom imitiranju političkih diskusija sa televizija na kojima su ovi mladi ljudi odrastali.
U svemu tome naravno nema mnogo mesta za film. Niko ne pominje filmove previše, i to je paradigmatično. Jedini koji pokazuje na ekranu da ga film ozbiljnije zanima je Ivan Velisavljević koji iz prostorija Zvezde uzima neke knjige o filmu koje ga zanimaju. U tom smislu, slično spielbergovom filmu READY PLAYER ONE koji sve vreme govori o filmovima ali se dešava u svetu u kome nema novih filmova, tako se i u OKUPIRANOM BIOSKOPU vrlo malo vidi film i vrlo malo se o filmu govori. Međutim, i jedan i drugi film mnogo govore kroz to "prisustvo odsustva" jer READY PLAYER ONE stoji kao ogledalo sveta u kome je sve nastavak ili rimejk a OKUPIRANI BIOSKOP prikazuje kinematografiju u kojoj je pozicija bitnija od same ideje šta treba da se snima.
Okupacija Zvezde je stoga bila lukrativna ne samo za Dobricu Veselinovića koji je uskoro bio prvi na izbornoj listi već i za mlade reditelje koji su okupirali bioskop i koji su do danas svi uspeli da debituju kao autori ili barem kao producenti.
Stoga, radnici i bioskop su iskorišćeni za političku i umetničku afirmaciju. Lenjin i Trocki su prepoznavali značaj kinematografije ali verujem da nisu slutili da će na kraju bioskopska mreže ne kao prikazivačka delatnost već kao fetiš biti efikasan propagandni alat.
Film se završava elegično, prikazuje bioskop koji je nekako "pripao negativcima" a "revolucija je propala". Ipak, ja ovaj film vidim drugačije, kao čin u kome se pokazalo da su revolucionari "ispekli zanat". Kraj ovog filma je zapravo sakriveni hepiend. A što se tiče "revolucije kao zanata"; u ovom filmu Hana Selimović recituje, ali ako se išta može naučiti iz Žilnikovih LIPANJSKIH GIBANJA, o "revoluciji kao zanatu" najbolje recituje Stevo Žigon.
* * * / * * * *
SEPARATE VACATIONS je seks komedija koju je u Playboyevoj ko-produkciji snimio Michael Anderson. Ovo je canucksploitation naslov iz ipak pozne Andersovove karijere, film koji je praktično u startu namenjen kućnom tržištu kao osnovnom. U filmu nema erotike per se, a ono što ima je relativno meko, i dato vrlo često u humornom ključu.
Glavni junaci su muž i žena koji prolaze kroz krizu u svom braku i odlučuju da naprave pauzu tako što će otići na odvojene odmore. Na tim odmorima pokušavaju da nađu ljubavnike i da varaju, ali na kraju ne uspevaju i samo shvataju da treba da se vrate jedno drugom.
U suštini, ovaj film ne samo da govori o mladom bračnom paru kome su deca poremetila seksualni život već možemo reći da je njima i namenjen. Uprkos tome što je Playboy ko-producent, ovaj film ima pre svega melodramsku okosnicu i tematizuje temu braka i pokušava da ponudi i pouke o tome.
Nažalost, sve ono što scenaristi imaju da kažu, a i način na koji sve formulišu je klišetizirano i prilično isprazno. SEPARATE VACATIONS je solidan produkt za VHS eru i tadašnju televiziju ali nije naročito zanimljiv film.
* * / * * * *
Netflix and Michael Bay to make an action movie starring Ryan Reynolds (https://www.engadget.com/2018/05/22/netflix-and-michael-bay-action-movie/)
:| :| :|
#JAKO
Quote from: crippled_avenger on 23-05-2018, 05:17:09
OKUPIRANI BIOSKOP Senke Domanović je dragocen film koji beleži uspon i pad ideje da se okupira Bioskop Zvezda. Sam film ni ne pokušava da objasni kompleksnu situaciju sa bioskopima Beograd Filma i uopšte sa single screen bioskopima širom sveta. Otud, ovaj film treba posmatrati pre svega kao priču koja je isključivo fokusirana na protagoniste ovog slučaja. Naravno, u čitavoj poplavi poluinformacija koja je zadesila javnost, mnogi aspekti celog slučaja ostali su nerazjašnjeni. Sada se sami autori OKUPIRANOG BIOSKOPA suočavaju sa temom koju su prećutali, a to je mala gledanost ovog filma u Dvorani kulturnog centra gde u distribuciji verovatno neće imati ni onoliko gledalaca koliko je bilo okupatora ili onoliko koliko prima Zvezda a to je dosta ozbiljnih 370 gledalaca. Dakle, netretiranje pitanja single screen cineme na terenu i činjenica da Beograd danas ne samo da ima više sala nego u vreme Beograd Filma nego ima i više art house bioskopa nego što je ikada imao, sustižu autore filma posle premijere, kad već nisu u samom filmu.
No, u redu, na svu sreću, Srbi se uvek potrude da se brzo posvađaju tako da ovaj jednostrani pogled ubrzo postaje sve samo ne jednostran. Naime, ta jedna strana koja je okupirala bioskop se ubrzo toliko posvađala i razišla, i stvorila jaz između grupacija da neki od njih na kraju više nisu ni kročili u Zvezdu.
I prava vrednost ovog filma je dakle u tome. Sva ova jednostranost u prikazivanju kompleksnog problema nadoknađena je čitavim varijetetom namera, potreba i dela onih koji su okupirali bioskop. Na svu sreću, ovaj film se ne može posmatrati kao bilo čiji character assassination, i to je jako važno ali svakako da će svaki gledalac, u zavisnosti od preferenci lako vremenom prepoznati koga gleda kao pozitivca a koga kao negativca.
Prava je šteta što je mobilizacija publike izostala jer je Siniša Dugonjić izvanredno snimio ovaj film, naročito ako imamo u vidu da su događaji najvećim delom snimani u trenutku kada su se dešavali i nije bilo puno prostora za estetizaciju. Dugonjićeva fotografija zaslužuje gledanje na velikom ekranu. Neki od najestetizovanijih kadrova u našoj kinematografiji ove godine snimljeni su dok je beleženo spontano dešavanje, i to je fini paradoks kojim možemo otvoriti vrlo kompleksni slučaj ovog filma.
OKUPIRANI BIOSKOP je slučaj gde očigledno nije bilo dovoljno diskusije pre akcije, i ono što nastupa kada do okupacije konačno dođe jeste zbunjujuća benevolentnost glavnotokovske javnosti i političara zaduženih za kulturu, a kroz izostanak dalje borbe koja bi inspirisala okupatore otvara se problem njihove zbunjenosti i prostor za međusobne obračune.
Ekipa se deli na tri frakcije, filmadžije, marksiste i NGOovce. Na kraju, iz svega su najveću korist izvukli NGO aktivisti jer im je ovo bila jedna usputna stanica na putu izgradnje političke liste Ne davimo Beograd koja je četiri godine kasnije izašla na lokalne izbore, i neka lica sa te liste vidimo u ovom filmu. Mina Đukić je iskoristila okupaciju kako bi privukla pažnju za izlazak svog filma NEPOSLUŠNI, za to vreme prisutnog i u običnim multiplexima po tržnim centrima. Otud, jednog dana će ovaj film zbilja biti dokument - kako to kaže Ivan Velisavljević - o budućim protagonistima političkog života.
Kada se svako ko je mogao okoristio od ovog procesa, bioskop Zvezda je iznova napušten i prepušten onima koje taj bioskop najviše zanima.
Film to sve prikazuje, bez učitavanja ovih mojih procena, naravno, ali u suštini film ni ne obuhvata taj aspekt političke promocije učesnika okupacije koji će uskoro potom postati Ne davimo Beograd.
Naravno, ideologija na stranu, ono što čini sve učesnike ove akcije jeste njihov karakter i on se vrlo lepo ispoljava kroz ponašanje u bioskopu, sastanke na kojima se diskutuje o budućnosti cele akcije. Film vrlo lako prelazi iz studije različitih ideja u studiju različitih ljudi, a kako je reč o levičarima koji uživaju u korišćenju različitih fraza, postaje i teatralan u tom imitiranju političkih diskusija sa televizija na kojima su ovi mladi ljudi odrastali.
U svemu tome naravno nema mnogo mesta za film. Niko ne pominje filmove previše, i to je paradigmatično. Jedini koji pokazuje na ekranu da ga film ozbiljnije zanima je Ivan Velisavljević koji iz prostorija Zvezde uzima neke knjige o filmu koje ga zanimaju. U tom smislu, slično spielbergovom filmu READY PLAYER ONE koji sve vreme govori o filmovima ali se dešava u svetu u kome nema novih filmova, tako se i u OKUPIRANOM BIOSKOPU vrlo malo vidi film i vrlo malo se o filmu govori. Međutim, i jedan i drugi film mnogo govore kroz to "prisustvo odsustva" jer READY PLAYER ONE stoji kao ogledalo sveta u kome je sve nastavak ili rimejk a OKUPIRANI BIOSKOP prikazuje kinematografiju u kojoj je pozicija bitnija od same ideje šta treba da se snima.
Okupacija Zvezde je stoga bila lukrativna ne samo za Dobricu Veselinovića koji je uskoro bio prvi na izbornoj listi već i za mlade reditelje koji su okupirali bioskop i koji su do danas svi uspeli da debituju kao autori ili barem kao producenti.
Stoga, radnici i bioskop su iskorišćeni za političku i umetničku afirmaciju. Lenjin i Trocki su prepoznavali značaj kinematografije ali verujem da nisu slutili da će na kraju bioskopska mreže ne kao prikazivačka delatnost već kao fetiš biti efikasan propagandni alat.
Film se završava elegično, prikazuje bioskop koji je nekako "pripao negativcima" a "revolucija je propala". Ipak, ja ovaj film vidim drugačije, kao čin u kome se pokazalo da su revolucionari "ispekli zanat". Kraj ovog filma je zapravo sakriveni hepiend. A što se tiče "revolucije kao zanata"; u ovom filmu Hana Selimović recituje, ali ako se išta može naučiti iz Žilnikovih LIPANJSKIH GIBANJA, o "revoluciji kao zanatu" najbolje recituje Stevo Žigon.
* * * / * * * *
Остаде ми само слика...
(https://i.imgur.com/sNehK6q.jpg)
Ко је ко овде? Хоће ли филм бити приказиван на телевизији да видим на шта ми одоше паре?
Hoće.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Drugi sleva je Luka Bursać, pored njega Mina Đukić.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Хвала. Има ли политичара на слици?
Quote from: Васа С. Тајчић on 24-05-2018, 00:01:44
Хвала. Има ли политичара на слици?
Mislim da ne. Tu je još jedan od glumac, Vladimir Gvojić, a ove ostale ne mogu da identifikujem.
Johannes Roberts se pokazao kao solidan "tehničar" u svom prošlogodišnjem hitu o ajkulama. U nastavku nezasluženo uspešnih THE STRANGERSa, sa podnaslovom PREY AT NIGHT, nažalost ostaje samo određeni nivo stila i zanatske izvedbe, nažalost nedovoljan da se iole približi saspensu prošlogodišnjeg hita.
Meni je i prvi STRANGERS bio prilično sumnjivo ostvarenje, i kao hvaljen film i kao hit. Ni jedno ni drugo nije zasluživao. Prijem nastavka koji se pojavljuje skoro deceniju kasnije je mnogo umereniji, mlak je, a film jedino što može da ponudi jesu neki lepi kadrovi u nekim situacijama, i par zanimljivih lokacija.
Nije osnovni problem ovog filma što je priča slaba, ona je generic do tačke kao da ju je ispisao neki automat, i teško da može da zadovolji gledaoce koji je ikada gledao bilo kakav home invasion, slasher ili torture porn. Međutim, priča na stranu, problem je u tome što se ovde junaci ponašaju po svim zamislivim klišeima ovog podžanra da film postaje maltene parodičan. Ponašanje po klišeima je nažalost plod lazy writinga a ne namere ili želje da se dekonstruiše žanr. PREY AT NIGHT je nažalost nemaštovit film a šteta je u tome što bi Johannes Roberts mogao da snimi i dobar film, samo da ima predložak.
Reditelj prvog filma Bryan Bertino je među scenaristima ali to ne pomaže stvarima. Prosto ovaj scenario je traljav te je traljav.
Film efektivno traje 78 minuta. Od toga prvih pola sata nema horora, nema čak ni nekih zaista uzbudljivih nagoveštaja. Samo imamo hrpe melodrame i nekih kao ozbiljnih scena koje kasnije u filmu uopšte ne zaigraju. U tom pogledu, PREY AT NIGHT daje novu definiciju pojmu torture porn. Naime, ovde je porn sadržan u tome što do onoga što te zanima moraš da dođeš kroz dijaloške scene koje nemaju ama baš nikakve konsekvence po ono zbog čega smo pustili baš ovaj film.
PREY AT NIGHT je glup, ali bar nije dosadan i u tehničkom pogledu Johannes Roberts se ponaša maksimalno angažovano. Uz sve navedene mane, reč je o produktu koji je pošteno urađen u tehničkom pogledu, i to frustrira još više jer je nekako prijatnije kada gluposti režiraju neuke budale.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 20-05-2018, 22:16:51
Quote from: crippled_avenger on 20-05-2018, 22:08:31
Na kraju te je ipak osvojio...
Ma, u to nikad nije bilo sumnje. Otišao sam na projekciju u Deadpool majici.
ja vankontekstualno u punisher majici! 😂
meni prvi film definitivno draži, premda me ovaj baš zabavio, ne sećam se kad sam se toliko glasno smejala kao večeras. ima odličnog (a ima i tona banalnog) humora.
suzu sam pustila kad sam čula: "at least we've still got bowie, right?" .
muzika taman gde treba, sa milion referenci, a ac/dc u savršenom momentu.
sve u svemu, utisci su mi blizu mehovih. mora da je do godina i ejdžinga. xrofl
Bio sam nešto pod stresom ovih dana i odem opet da pogledam DEADPOOLa. Izuzetno mi je legao na drugo gledanje.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao se Solo i...
Pa, ovo je old skul akciona avantura u najboljoj holivudskoj tradiciji. Ispred mene su sedela deca uzrasta kog sam ja bio kada su me vodili da gledam prvi Star Wars i mislim da nije preambiciozno pretpostaviti da su oni uživali koliko i ja tada i da će ovaj film za njih predstavljati jednu dragocenu, prijatnu uspomenu na detinjstvo, kao što je to Star Wars za mene. Naravno, zastrašujuće je pomisliti da je to sve jedan isti serijal i reći danas da možemo da za trideset godina zamislimo nove nastavke Star Wars deluje, pa... gotovo distopijski. Ali ovaj film ne treba opterećivati tom stigmom.
Zapravo, Solo je imao dovoljno svojih stigmi da se s njima izbori i delovao kao moguće prvi istinski nepotreban film u ponovo pokrenutom SW serijalu. The Last Jedi je, svakako, film koji je trenutno na raspeću zbog svoje ikonoklastične orijentacije, ali se za njega ne može reći da je bio nepotreban, na kraju krajeva on je zbilja u značajnoj meri pogurao priču unapred i apdejtovao pozicije na kojima se svi nalaze. Solo je, u kontrastu sa tim origin story koji niko nije tražio i koji je pretio da ikoničnost lika Hana Soloa, sklopljenu od par rečenica koje su Lucas i Kasdan pobacali u prvih par filmova kao kul reference na njegovu prošlost, upropasti, gradeći oko tih par rečenica preskupe CGI set pisove.
Takođe, film je kreativno škripao i morao da preživi promenu na kormilu a dovođenje Rona Howarda su mnogi tumačili kao gašenje požara. Howard je, na kraju krajeva čovek sa mnogo uspešnih filmova ali bez izrazitog autorskog rukopisa i njegova uloga je, rezonovalo se, bila samo da doveze film u jednom komadu do garaže, a Dizni će već da se pokrpi ove sezone od drugih filmova.
Tu su bile i priče da je Ehrenreich pogrešno kastovan, da se ne snalazi, da je morao da uzima časove glume tokom snimanja i to jeste delovalo kao veliki problem. Harison Ford nije veliki glumac ali je glumac sa izrazitom harizmom i ako omladinac Ehrenreich to nije mogao da iznese, Solo je zaista pretio da bude bolno iskustvo.
But y'know what? Solo je ekstremno udoban i zabavan film, majstorski precizno i pouzdano vođen svemirski vestern sa pristojno oblikovanim heist zapletom, galerijom vrlo uspelih likova kojima je ovo prvo i poslednje pojavljivanje u Star Wars univerzumu i omjerom akcije, humora i nešto malo drame koji taman pristaje Star Wars klasiku. Ovo je i brz, dinamičan film koji, ipak, u kontrastu sa Deadpoolom 2 od prošle nedelje, ostavlja malo prostora da replike "rade", da glumci ispune prostor i ličnošću, ne samo superbrzim banterom i tu mogu da primetim da je Howard vrlo dobro osetio koji ritam je podesan, kako da od grupice protuva u centru filma napravi ubedljive zametke ikona koje poznajemo tri i kusur decenija unazad.
Solo je praktično ono što je Besson imao na umu sa Valerijanom, staromodna a razuzdana svemirska avantura u kojoj glavni junak pleni harizmom, drskošću i simpatičnom arogancijom, ali u kome, jer smo ipak u drugoj deceniji 21. veka, i žene imaju delatne, čak i presudne uloge. Han Solo je u originalnoj trilogiji od kriminalca postao heroj ne samo zato što je uvek imao srce od zlata skriveno ispod bele košulje i crnog prslučeta, već i jer je uz sebe imao love interest sa naglašenim majčinskim prerogativima, gde je njegova iskarirana alfa-poza imala priliku da se dobrovoljno sagne pred nekim ko ipak-zna-bolje. U ovom filmu žena je drugačijeg tipa - i treba pohvaliti Kasdanove što nisu išli na prosto kopiranje originalnog predloška - i njena je priroda višeslojna, delatna, sa svojom voljom ali i sa sopstvenim šarmom i duhom. Teorije zavere o tome kako Kathleen Kennedy, eto, upropasti Star Wars svojom feminističkom agendom su, naravno, idiotizam, ali opet, fakat je da novi Star Wars filmovi imaju raznovrsne i interesantne ženske likove, pa je Qi'ra koju igra Emilia Clarke još jedan i, možda, najbolji od njih, sa sopstvenim character arcom koji je vrlo zadovoljavajući.
Film na početku zapreti da će imati suviše crtanofilmovski ton, sa negativkom na Koreliji koja skoro kao da je izašla iz Nindža Kornjača, ali nakon jurnjave automobilima i dolaska na kosmodrom, stvari se radikalno menjaju. Solo je film koji ima "gritty" kvalitet najboljih Star Wars radova, ono što smo, makar i nesvesno, popušili do filtera u prva dva filma i što nam je strahovito nedostajalo u prikvelima. Solo ne samo da pokazuje razgažen, "lived in" univerzum, sa beskrajno šarmantnim mehaničkim kontrapcijama, katodnim monitorima i kosmičkim brodovima čiji kokpiti deluju kao da im instrumenti rade na sajle i dugmad koju morate udariti pesnicom da se pokrenu, već je i majstorski, u nekoliko poteza prikazana socio-politička pozadina istorijskog trenutka u kome se priča događa. Ratne scene vrlo uverljivo kanališu očaj Prvog svetskog rata, a momenti na kosmodromu, generalno ponašanje Imperijalnih trupa, sve jako uspelo prikazuje kako zapravo izgleda taj život na planetama koje jesu u sferi Imperijalnog interesovanja.
E, onda dolazi zaplet koji je... Da kažemo ovako: Star Wars je serijal tako ikoničke snage da je od jedne jedine rečenice iz prvog filma nastao ne samo ceo peti film, već posle njega i čitav Clone Wars serijal, i to je... monstruozno. U Solo opet, zaplet nastaje od, takođe jedne rečenice iz prvog filma, ali scenaristi su uspeli da oko nje - koliko god zapravo ona nemala smisla, jer, znamo već, parsek je mera za daljinu, ne za vreme - izgrade organski zaplet u kome se ambicija i žudnja malog uličnog trkača i hustlera sa Korelije poklapaju sa planovima ozbiljnog kriminalnog sindikata, sve uz katalizator u vidu lika matorog gangstera koji sanja o jednom poslednjem poslu i u mladom, nadobudnom kikirezu možda vidi sebe kad je bio klinac.
Ono što iz ovoga izrasta je, rekosmo već, odličan vestern sa heist podlogom u kome na silu sklepana ekipa ljudi, žena, vanzemaljaca i robota sa one strane zakona mora da izvede skoro nemoguću pljačku koja istovremeno replicira neke od najboljih zamisli prvog Star Wars filma (infiltracija, obmana, bekstvo iz zatvora) a onda uspeva da pokaže ikonički Kessel Run kao zaista over the top moment ali takav da u tom trenutku zaista verujemo u Hana Soloa i vidimo zašto su ga ovakvi momenti definisali.
Kao i drugi dobri vesterni, i ovaj ima nekoliko odličnih preokreta na kraju, koji nisu oslabljeni svojom predvidivošću, a tu mu pomaže to kačenje na nama već poznate elemente Star Wars istorije, pa ih tretiramo praktično kao počasne krugove.
Akcija, scenografija i efekti su odlični, sa ponovo dovoljno gritty šmeka da sve deluje "žešće" od The Last Jedi, i da ulozi deluju visoko, ali čini mi se da film najviše profitira na dobrom rukovanju likovima. Epizodisti poput Ria i L3 su izvrsni, sa svojim malim ali pamtljivim ulogama ekscentričnih sajdkikova, Donald Glover je vrlo dobar kao mladi Lando (i, sigurno nisam jedini koji bi gledao čitav film o njemu?), Woody Harrelson, predvidivo, jede sve ispred sebe sa svojim okorelim, ali ipak na kraju dana duševnim Bekketom, Paul Bettany je fenomenalan psihopata, ali Alden Ehrenreich je, ključno, vrlo dobar kao mladi Han Solo, sa pristojno odrađenim sazrevanjem lika, uspelim komedijaškim momentima i vrlo dobro pogođenom arogancijom neophodnom da ovaj lik proradi. Uz nju je lako i gutati dramske scene u kojima vidimo i Solovu emotivniju, ranjiviju stranu i, zapravo mu verujemo jer Ehrenreich uspeva da proda aroganciju kao pažljivo građeni štit, baš onako kako se to videlo i u Fordovoj klasičnoj izvedbi.
Han Solo, čovek, lik, ikona je, nije da to nisam rekao i ranije, verovatno važan za izgradnju moje ličnosti koliko i moj otac, moj prvi učitelj i Ron Jeremy, pa sam pomalo i strepeo dolazeći u bioskop. No, mogu da kažem da sam se odlično proveo, i da je ovo film koji i ljude što Star Wars ne prate, ili čak, ne vole, može dobro da zabavi, bez pretenzije da bude EVERYTHING CHANGES operetska epizoda poput The Last Jedi, ali sa punom svešću da i ovakva prikvel vinjeta treba da svoje likove respektuje i razume. Vrlo sam zadovoljan.
SOLO se slabo otvorio u Americi i ostatku sveta. Naravno, nije to ni flop ni write-off ali do sada najslabije STAR WARS otvaranje. Sada Disney ima priliku da okusi malo DCjeve gorke pilule kada film isprate priče o produkcionim problemima, premda je Disney u tome bio pionir sa JOHN CARTERom kod kog pritom "produkcioni problem" više stoji kao nerazumevanje procesa rada.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, zaradio je oko 101 milion a gađalo se 130+. A mislim da je jednim delom za ovo zaslužan The Last Jedi koji je sam za sebe imao dobru prodaju ali je, eto, pokvario reputaciju serijalu.
Ne znam. U svakom slučaju, fini podsetnik da se čak i u STAR WARSu hiperprodukcijom i mikromenadžmentom može proizvesti zamor...
Svaki novi film Jamesa Francoa je zastrašujuća pomisao. Međutim, čini mi se da je FUTURE WORLD nepravedno oklevetano ostvarenje. Naime, FUTURE WORLD je film koji je napravljen kao čist rip-off MAD MAXa sa elementima CHERRY 2000 i tu sad nema neke nauke a rekao bih da niko ni ne krije o čemu je reč i koji su uzori.
Film mi je bio dodatno zanimljiv za analizu jer je reč o Grindstone-Lionsgate naslovu, dakle o istoj koncepciji kao što čeka EDERLEZI RISING. O tome da su isti distributeri treba govoriti u spoju sa činjenicuom da je glavna junakinja ovog filma takođe android koji stiče samosvest.
Franco se nalazi u fassbinderovskoj fazi. Uporedo sa major projektima i ambicioznijim indiejem, on snima filmove raznih žanrova, ali mahom u indie okvirima i vrlo često sa fascinacijom na nivou jedne ili dve situacije oko kojih gradi čitav film. Ne čudi uostalom da je Franco snimio film o Tommy Wiseauu, kultnom reditelju koji je doduše slučajno stekao globalnu slavu snimivši neopisivo loš film.
FUTURE WORLD budžetski svakako nije ni blizu onoga što se danas radi kao MAD MAX a to je FURY ROAD, film sa oskarovkom u glavnoj ulozi i sa budžetom od 150 miliona. FUTURE WORLD je duhom i budžetom mnogo bliži sto puta jeftinijim produkcijama kojima je uostalom pripadao i sam MAD MAX.
FUTURE WORLD donosi nešto akcije, premda je film više jedna avantura koja ima elemente stripovskog postapokaliptičnog vesterna, psihodeličnog šamanskog filma i naravno pustinjske akcije sa motornim vozilima. U filmu nema akcije koja bi se na bilo kom nivou mogla meriti sa FURY ROADom, ali ono što ima je solidno i domišljato režirano.
Film je vrlo propulzivno režiran. Priča se brzo izlaže a kadriranje je sa dosta pokreta kamere, sa dosta kadar-sekvenci, sa snažnim vizuelnim "zamajcem" sadržanim u tom pokretu kamere koji vuče gledaoca zajedno sa likovima iz situacije u situaciju.
Junaci svakako nisu duboko razrađeni ali su ikonični. Milla Jovovich je scene stealer na završnoj destinaciji za kojom tragaju junaci. James Franco igra negativca i tretira ga kao nekoga ko je naprosto pohlepan i zao. Ako je nešto motivisalo Franca da pravi ovaj film to svakako nije lik koji je namenio sebi.
Kameo uloga Method Mana na nivou detalja ali Snoop Dogg kao pimp je tačan i vrlo zauzdan što je lepo videti. Glavnim junacima se mogu spočitati nerazrađenost ili pasivnost ali Jeffrey Wahlberg i Suki Waterhouse su velo ekspresivni i lako se uklapaju u sugestivnu stripovsku stilizaciju.
Kao koreditelj ovog filma potpisan je Bruce Thierry Cheung, redovni direktor fotografije na Francovim filmovima. Međutim, film nije snimao on već Peter Zaitlinger, redovni saradnik Wernera Herzoga i pokazao je priličan dar za akcioni film rađen u niskobudžetnim uslovima. U Panteonu ripoffova MAD MAXa, FUTURE WORLD nema čega da se stidi. Otud je niska ocena na IMDBu potpuno pogrešna procena ovog vrlo zabavnog filma.
Šta je razočaralo publiku?
Hm, MAD MAX rip-offovi su definitivno predmet interesovanja hipstera, setimo se filma THE BAD BATCH koji je prošle godine bio prikazan u Veneciji. FUTURE WORLD definitivno nije to i može biti da su gledaoci baš to očekivali. To naravno ne znači da je FUTURE WORLD savršen MAD MAX-derivat, pre svega zato što ni ne pokušava da bude inovativan ili izobilan u domenu akcije, ali u okvirima onoga što jeste a to je dinamična postapokaliptična avantura, on funkcioniše bolje nego što bi trebalo.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 28-05-2018, 06:10:06
Ne znam. U svakom slučaju, fini podsetnik da se čak i u STAR WARSu hiperprodukcijom i mikromenadžmentom može proizvesti zamor...
well, ovo je malo pregeneralni zaključak, al ajde :)
kripe, moraš da pogledaš Solo, sigurna sam da bi ti se dopao.
CARGO Bena Howlinga i Yolande Ramke je prošao ssrtiju žanrovskih festivala a na kraju je završio kao Netflix Original. Martin Freeman igra oca porodice koji sa suprugom i bebom beži kroz australijsku pustoš za vreme nekakve zombi zaraze. U jednom trenutku gubi ženu a potom i sam postaje zaražen sa još 48 sati pre nego što će se pretvoriti u zombija.
CARGO je film koji želi da produbi tipičan žanrovski narativ, da smesti karaktere i "ljudske priče" u centar pažnje a da koristi žanrovsku priču kao okolnost koja je katalizator za psihološko preispitivajnje.
Martin Freeman je dobar glumac, ali nažalost niti ima dovoljnu harizmu da iznese ovaj film sam, niti je dovoljno ubedljiv karakterni specijalista kako bi se CARGO pretvorio u neku glumačku bravuru. To naravno ukazuje i na limitiranost žanrovske postake. Naprosto, auori nisu smislili okolnosti koji su dovoljno zanimljive da bi iz njih proizašla dovoljno uzbudljiva drama, bilo na nivou sklopa događaja bilo na nivou psihološke produbljenosti.
A Howling i Ramkeova i u pogledu izraza ostaju negde na pola puta, hteli bi studiju karaktera a hteli bi i suspense, hteli bi melodramu a hteli bi i horor pa na kraju CARGO ne postiže ništa od toga.
Egzaltacija među kritičarima slutim proističe iz toga što je eto ozbiljan glumac odlučio da glumi u pretencioznom žanrovskom filmu, ali mimo toga ovde nismo videli nikakav naročit kvalitet i svežinu.
* * / * * * *
'Jay And Silent Bob Reboot' Set To Start Filming This Summer (https://www.huffingtonpost.com/entry/jay-and-silent-bob-reboot-start-filming-summer_us_5b0c495ee4b0fdb2aa55dacd?ncid=edlinkushpmg00000313)
U Srbiji palo ozbiljno objašnjavanje - za vikend DEADPOOL 2 imao 13 775 gledalaca a SOLO 7 805.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, isto ko u Americi. Raja se definitivno ohladila spram Soloa već u najavi.
Pa pazi, nije isto. U Srbiji nije izbio na prvo mesto.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aha, ja sam malopre negde pročitao da je u USA Deadpool 2 ostao na prvom mestu ali sad vidim da je to bila obmana i da je Solo ipak prvi... Dobro. U svakom slučaju mislim da bi se tebi film dopao.
U staro vreme, kada je Disney bio poznat po slabim igranim filmovima, kada je maltene naziv studija korišćen kako bi objasnio da je reč o nečemu lišenom autorskog pečata i formulisanom kao proizvod, nastao je film CONDORMAN, inspirisan romanom Roberta Sheckleya. Britanski filmski i televizijski rutiner Charles Jarrott je režirao ovaj film koji unekoliko anticipira buduće Disneyeve korake. Naime, glavni junak CONDORMANa je ekscentrični strip autor koji svaku avanturu svog maskiranog borca za pravdu voli da proživi u stvarnosti kako bi se uverio da su svi izumi njegovog junaka funkcionalni i uverljivi. Stripadžijin prijatelj koji radi za CIAu odluči da ga iskoristi u jednoj misiji i ubrzo junak iz stripa - Condorman postaje igrač u hladnoratovskoj poteri.
Film se delom dešava u Jugoslaviji iako nema podataka da je kod nas i sniman. Ipak, to što se tobože dešava kod nas, u "Pavloniji" dosta liči na Jugoslaviju, uz naravno poneki neuverljiv natpis (recimo "lekarna" piše na ćirilici). Deo "u Jugoslaviji" donosi i najzanimljiviji akcioni set-piece a to je automobilska potera koju je koreografisao Remy Julienne.
CONDORMAN se nažalost nedovoljno poigrava stripskim konvencijama, odnosom stvarnosti i pulp fikcije i njihovog prožimanja. Scenaristi nažalost tek načinju to pitanje ali ga nimalo ne produbljuju. U tom smislu, rekao bih da Philippe De Broca u istom tom periodu snima znatno intrigantnije filmove u ovom ključu.
Međutim, ako imamo u vidu da je ovo "Disney" film, i ovaj nivo dekonstrukcije stripa, ali i agenta 007 deluje više nego što bismo imali pravo da očekujemo. CONDORMAN nažalost nije dobar film, ali je i dalje vrlo dobro svedočanstvo o tome kakav je bio odnos Holivuda prema stripu u tom periodu i koliko su se stvari do danas promenile.
* * / * * * *
Millar will be Millarin'
Netflix shares a trailer for its first comic book (https://www.theverge.com/platform/amp/2018/5/30/17410624/netflix-first-comic-book-mark-millar-trailer)
https://youtu.be/wLbvqioTrxA (https://youtu.be/wLbvqioTrxA)
KANGAMBA je film Rogelio Parisa iz 2008. godine. Reč je o ekranizaciji bitke za Kamgambu u Angoli koju su vodile angolansko-kubanske snage protiv pokreta UNITA iza kog je stajala podrška aparthejdskog režima Južne Afrike. Parisov film se može posmatrati kao punokrvni combat movie. Sniman je na lokaciji u Angoli i nema nikakve sumnje da se nije štedelo kad je reč o rekonstrukciji borbe i događaja.
Ono u čemu KANGAMBA oskudeva jesu dva elementa, jedan je vođenje priče a drugi je faktura slike. Film je sniman na elektronici, vrlo ozbiljno i dobro ali čini se da transfer na DVD nije rađen sa flmske kopije nego sa digitalnog zapisa tako da slika ima tu dubinsku oštrinu i bistrinu koja odaje digitalu. To nije prevelika smetnja ali sam film je ipak pravljen kao spektakl pa mu to stoji kao nedostatak.
Rogelio Paris je snimio film CARAVANA koji je prikazao rane dane rata u Angoli, dakle, tema mu je poznata a KANGAMBA je drugačiji projekat jer je komemorativniji u polazu.
Međutim, i KANGAMBA kreće iz pozicije priče o oficiru osobenjaku koji baš i ne prednjači u junačenju i prihvata sa dozom gročine slanje na front. Ali, onda kao veliki zavodnik pada na prelepu lokalnu udovicu a potom tokom borbe razvija ratnički duh. Film stoga ima početak koji se fokusira na ljude ali kako stvari odmiču, sve se više fokusira na trope ratnog filma i na komemorativni karakter priče.
Rogelio Paris se snalazi na oba fronta. Idu mu podjednako i karakterni delovi i bitka, ali u jednom trenutku, nevolje krećeu kada previše "proširi" priču pa krene da prikazuje i oficire iz Havane, i lokalne komandante i protivnike koji su sa druge strane. Paris nije imao potrebe za tim zahvatima jer je film učinio epizodičnim, rasplinutiom a na kraju je i potpuno izgubio nit glavnog junaka koju je jako brižljivo gajio.
Slično filmovima SANDS OF IWO JIMA i AFGHAN BREAKDOWN i kod Parisa glavni junak gine od metka koji ga sustiže posle bitke, i to je rešenje čiju neophodnost nažalost nisam prepoznao.
U svakom slučaju, ako imamo u vidu stalne kritike za flagwaving aspekte američkog filma, zanimljivo je videti kako jedna komunistička kinematografija poznata po svojoj avangardnosti pa i disidentstvu u odnosu na vladajuće figure, pribegava identičnim flagwaving strategijama kojih se ni jedan Milius ne bi postideo, s tim što bi ih on garnirao i humorom kog kod Parisa više nema kada krene bitka.
KANGAMBA je film koji zaslužuje pažnju ljubitelja ratnog filma. Pre svega kao informacija o tome kakve doprinose tom žanru daju Kubanci. Isto važi i za ljubitelje vojnih pitanja, ovde mogu da vide razne rodove kubanse vojske u akciji, na autentičnim lokacijama u maniru sovjetskog spektakla u kome se ne pita "šta košta". Verujem da je i Angola podnela solidan deo troška snimanja ovog filma.
RED SCORPION je jedan od najpopularnijih filmova o Bush Warsima, a zanimljivo je da taj film ima finansijere iz prikrivene lobističke aparthejdske organizacije i da je bio jasno usmeren prema stvaranju javnog mnenja o kubanskom prisustvu u Angoli. Kubanci nisu izbegavali snimanje svojih filmova o ratu u Angoli, ali nisu odgovorili u formi bliskoj RED SCORPIONu već nečim kao što je KANGAMBA.
Parisov film je često deo raznih retrospektiva kubanskog filma u raznim zemljama, što po kulturnim centrima, što po staljinističkim partijama. Kubanski filmski institut je izdao vrlo ozbiljno DVD izdanje na dva diska sa raznim bonusima.
Nadam se da će biti prilike da ovaj film vidimo i negde u Beogradu na velikom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
UNSANE Stevena Soderbergha je njegov pokušaj snimanja horora, s tim što je ovde više reč o onome što je eufemistički nazivano psiho-trilerom. Priča prati mladu ženu koju je traumatizovao stalker i njen nevoljni ostanak u duševnoj bolnici posle odlaska na rutinski pregled.
Po dolasku u bolnicu stvari za glavnu junakinju postaju tenzične, ispostavlja se da nije sve onako kako izgleda ali Soderbergh na kraju ni rediteljski ni scenaristički ne otkriva ništa naročito novo.
Film je sniman u relativno uskom formatu i deluje "klaustrofobično" ali isto tako deluje i malo televizijski. Povremeno se neka montažna rešenja pretvaraju u nemotivisanu egzibiciju, povremeno sve zaliči na jednu nerazrađenu improvizaciju, i na kraju samo eventualno jedna scena nudi nešto što do sada nismo videli, pa i to nismo videli na nivou power dynamica među likovima ali ne formalno, rediteljski, stilski...
UNSANE nije film koji odlazi do onih ekstrema besmisla do kojih Soderbergh ume da dosegne. Ali svakako da je ovo jedan minoran rad značajnog autora u poznoj fazi, kada ekstremi kolo vode, a promašaji su češći nego pogoci.
Soderbergh je još uvek dovoljno moćan da bez po muke ima cameo Matta Damona u ovom filmu ali isto tako nije reditelj kome možemo verovati na reč kada obeća inovaciju.
* * / * * * *
POSLEDNJA AVANTURA KAKTUS BATE Đorđa Markovića je ambiciozan ali na kraju ipak mlak i konfuzan dokumentarni film o mnogim temama, od kojih nijednu ne obrađuje ni adekvatno ni skrupulozno.
Ovo je film o Veljku Kockaru, predratnom strip crtaču i karikaturisti koji je radio za vreme rata da bi posle oslobođenja bio streljan za vreme crvenog terora. Istovremeno, ovo je film i o Aleksandru Zografu, strip autoru iz Pančeva koji je razvio interesovanje za slučaj Veljka Kockara kada je naišao na njegov neobični diznijevski strip Kaktus Bata. Konačno, sve ovo je i šira priča o temi karikature, umetničke slobode i represije.
U značenjskom i ideološkom smislu ovaj film je iskombinovao čitav niza nespojivih stvari. Uzdigao je Veljka Kockara na pijedestal umetnika koji je stradao ili greškom ili zato što je neko pogrešno razumeo ili zato što je neko zloupotrebio njegov dar, a jedino što na miru u filmu ne vidimo jeste Kockareva umetnost. Dakle, nemamo osnovnu informaciju o njegovom stilu, o tome čime se bavio. Ruku na srce, u animiranim deonicama biva oživljen njegov junak Kaktus Bata i to je lep detalj, ali se praktično ta stvar ne razrađuje u nekom jasnom smeru.
U filmu se čuje i vidi dosta toga ali ostajemo uskraćeni za to čime se bavio Veljko Kockar. Ne kažem ja da bi neki "dokaz" da je on bio dobar crtač ili veliki umetnik njegovu sudbinu učinila još tragičnijom, niti da bi obrnut slučaj, učinio njegovu tragediju manjom, ali ovo je jedan od onih filmova koji govore o umetnosti a završe najmanje se baveći onim od čega su počeli.
Kockar je streljan zbog toga što je radio u dizajn studiju Konstantina Kuznjecova, ruskog strip-autora, grafičkog dizajnera, "belog" izbeglice koji je tokom rata za naciste, dizajnirao i adaptirao već pripremljen dizajn iz Berlina. Iako film tvrdi da Kockar nikada nije radio za Kuznjecova, umesto da se posveti dokazivanju toga, bavi se time da se silom povežu propagandne karikature i slučaj Charlie Hebdo, a to nisu spojive stvari.
Strani sagovornici poput Roberta Crumba i Charlesa Alevrsona su tu da filmu dodaju production value, ali oni zapravo ne doprinose ovoj temi ni na koji referentan način. Naravno, zanimljivo je gledati Crumba jer on nije slučajno to što jeste ali u ovoj priči on je deplasiran zapravo.
Čitav niz takvih idejnih proizvoljnosti premrežava ovaj film. Tu sad više nije ni pitanje da li je ovaj film poslužio kao filmski izraz Srđana Cvetkovića i Koste Nikolića, a oni su ključni protagonisti od istoričara Drugog svetskog rata, pošto ove nije problem revizija ili ne, problem je što sve to nema smisla.
Isto važi i za Zografa koji je protagonista ovog filma ali ni on zapravo nije do kraja predstavljen kao glavni karakter, niti je do kraja objašnjen njegov umetnički rad. Tu onda nastupa i ta igrana nadogradnja gde se vrše ne samo rekonstrukcije već i lirski pasaži u kojima se javlja Kaktus Bata kao sporedni lik sa Zografom ali nažalost na kraju taj tehničko solidni detalj ne doprinosi naročito filmu.
Same rekonstrukcije su krute a ona kojoj muče Veljka Kockara ne bi li crtao deluje potpuno groteskno i besmisleno. Film traje oko sat vremena a dramaturgija se gradi na nategnutim, početnički postavljenim premisama i situacija, sa lažiranim radoznalostima i izrežiranim radovanjem kada se dođe do nekog otkrića. Sam element istrage i misterije je nategnuto i neubedljivo konstruisan.
Ambiciju ovog filma svakako treba poštovati ali rezultar je daleko slabiji od očekivanog. S jedne strane sveprisutan je utisak da imamo posla sa neostvarenim igranim filmom, a s druge strane ovako veliki tehnički trud i ovako široko zahvaćena tema rezultirali su sa jedva sat vremena filma. Naravno, formalno i to ga kvalifikuje kao dugometražni film ali realno po minutaži se nisu baš pretrgli.
U KAKTUS BATI ima šta da se vidi, i evidentan je trud. Nažalost, zakazali su dramaturgija i idejni sloj. Kad govorim o dramaturgiji najmanje govorim o "scenariju" a mnogo više na generalna opredeljenja u svim segmentima filmskog izraza.
* * / * * * *
CONDUCT UNBECOMING Michaela Andersona je ekranizacija komada Barry Englanda smeštena u britanski kolonijalni puk u Indiji i govori o slučaju napada na ženu jednog od oficira iza koga se kriju duboko zakopane tenzije i frustracije oficira.
Anderson je radio sa izuzetnom glumačkom podelom u kojoj su između ostalog bili Michael York, Christopher Plummer i Stacy Keach ali krajnji rezultat je ne samo previše teatralan već i previše trashy u fazi kada se konačno dokopa svog ishodišta.
Anderson pokušava sporadično da vizuelno oživi film ali u osnovi ne primenjuje neke od tipičnih trikova kojima probegavaju reditelji kada adaptiraju pozorišni komad kao što je recimo izlazak iz enterijera u eksterijera silom, i kad za to nema razloga.
* * / * * * *
DANS LE BRUME Daniela Robyja izlazi posle izvanrednog A QUIET PLACE Johna Krasinskog a po zapletu i osnovoj ideji ima čitav niz sličnosti koje podstiču na razna poređenja. Ona su u svakom pogledu na strani A QUIET PLACE, i nema sumnje da je Krasinski u svakom aspektu snimio bolji film. To međutim ne znači da DANS LA BRUME nije dobar i da ne nudi neki svoj ugao, u skladu sa mogućnostima.
DANS LA BRUME je priča o Parizu vrlo bliske budućnosti ali praktično savremenom, u kome se dešava prirodna katastrofa. Iz zemlje izbija toksični gas koji ubija sve pred sobom, ali prevashodno ljude. Glavni junaci su bračni par čija kćer boluje od retke, ali u tom trenutku sve češće bolesti, koja iziskujke da pcaijent živi u sterilnoj kabini. Odjednom i roditelji postaju izolovani, sakriveni na gornjim spratovima svoje zgrade do kojih gas nije uspeo da dopre. Vremenom, međutim, silazak dole postaje neumitan a ulice su zakrčene ugašenim automobilima, leševima i životinjama bez nadzora.
Po budžetu DANS LE BRUME je nešto malo jeftiniji od A QUIET PLACE ali sa cenom od skoro 13 miliona evra ovo je ipak skup evropski žanrovski film. Scenaristički ir diteljski je vešto i interesantno postavljen a zadržavanje daha kao generator saspensa nikada ne gubi na aktuelnosti. Daniel Roby ima osećaj za suptilnu spektakularnost i fino stvara utisak postapokaliptičnog Pariza kroz scene zadimljenih ulica i kretanje glavnog junaka po krovovima.
Uprkos tome što pojedini preokreti koji krunišu film padaju na pamet gledaocu tokom filmu, to su oni ishodi kojima se "gledalac nada" i koji kada se obistine postaju izvor zadovoljstva a ne razočaranosti u razrešenje filma.
DANS LA BRUME je vrlo solidan spoj filma katastrofe i napetog trilera o opstanku koji ne pokušava da simulira holivudske uzore ali nema razloga ni da se stidi u poređenju sa njima. Svakako je reč o dostojanstvenom uključivanju franmcuske kinematografije na teren gde se najbolje snalazi Holivud.
* * * / * * * *
Mehmete, da li je Cable poslužio kao inspiracija Emiru Kusturici za lik Žage u filmu NA MLIJEČNOM PUTU?
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180603/26006b981d4ac545ef888d809eb0f03d.jpg)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dugo sam čekao novi film Chrisa Nahona ali LADY BLOODFIGHT je nažalost B-naslov čak i po DTV standardima, svojevrsni produžetak Kumite filmova samo ovog puta sa ženama. Fotografija u ovom filmu deluje preoštro, digitalno. Borbe su solidne ali ne i epohalne, ni na borbama je fokus i na njima se prepoznaje da je uložen i najveći trud. Otud je sve ostalo u ovom filmu zbilja kriminalno.
LADY BLOODFIGHT ima nekog digniteta kao C-projekat koji samo bira "krtinu" i materijal za exploitation ali svakako je žestok pad za reditelja koji je obećavao kao što je bio Nahon. Ako imamo u vidu na šta ovaj film liči, slobodno možemo reći da ga je kritika još i dobro prihvatila.
* 1/2 / * * * *
FAHRENHEIT 451 je HBO ekranizacija klasika Raya Bradburyja koji je već snimljen u režiji Francois Truffauta. Poznati su pokušaji Mela Gibsona da snimi ovu ekranizaciju tokom devedesetih, a sada je ona realizovana za HBO sa Michael B. Jordanom i Michaelom Shannonom u glavnim ulogama. Jordan se vraća na HBO gde je počeo svoju glumačku karijeru kao klinac-diler u seriji WIRE, Shannon je na HBO igrao u BOARDWALK EMPIREu. Dakle, obojica su HBO veterani. Ramin Bahrani je dolazi na HBO posle nominacije za oskara.
Nažalost, njihova ekranizacija je tupava i suštinski bajata. Naime, Bradburryjev roman ima jednu od onih radikalnih premisa kroz koje se preklapaju razne aksioznosti, ali ono što Bahrami nudi je isprazna futuristička priča koja komunicira ovaj klasik na najbazičnijem nivou.
Film se dešava u svetu budućnosti posle Drugog građanskog ratau kome se spaljuju knjige jer se veruje da se u njima krije zlo koje seje sumnje ideologije, izaziva sukobe itd. Samo tri knjige su dozvoljene ali svet poprilično funkcioniše, ljudi su funkcionalni i socijalno inteligentni a uništavanje knjiga izgleda nikome nije uništilo ni radoznalost ni želju za čitanjem.
Kada se na to doda da su glavni junaci retrofuturistički postavljeni, vrlo kruti, bez ikakvog pokušaja da se stvari postave iole ubedljivije, da se junaci nekako istinski smeste u tu priču, FAHRENHEIT 451 deluje kao neka muzejska ekranizacija koja nam nudi jednu zastarelu i površnu sliku čuvenog romana.
U tom smslu BRIGHT Davida Ayera odstaje dobar primer kako se preko žanovskog oslonca može postaviti world building. Kod njega je film buddy cop priča o dva pandura u patroli kojima se dešava intriga u svetu gde je fantasy zapravo realnost. U FAHRENHEIT 451 ne dobijamo tu okosnicu. Naprotiv, dobijamo dva junaka koji kao da su svesni da dolaze u ekranizaciju romana, i kao da dolaze iz epohe prethodne ekranizacije, a istovremeno obojica ne pokazuju nikakvu inicijalnu lojalnost tom svetu i ne vidimo šta ih u startu čini tako lojalnim ljudima sistema za koji prvo instinktivno a onda i konkretno osećaju da ne valja.
Bahramijev film je podbacio i u domenu world buildinga i u domenu karaktera i spada u red retkih HBO promašaja u ovom formatu.
JURASSIC WORLD: FALLEN KINGDOM je nastavak nove iteracije JURASSIC PARKa. Colin Trevorrow više nije reditelj ali on je sa Derekom Connollyjem i dalje aktivan kao scenarista. Moram priznati da Trevorrow nije ispunio ono što sam očekivao od njega posle filma SAFETY NOT GUARANTEED. Ušao je u JURASSIC WORLD, potom u STAR WARS, da bi se u JURASSICu utopio a iz STAR WARSa bio izbačen. Kasnije je pokušao da snimi non-franchise film sa THE BOOK OF HENRY. Tu je doživeo debakl i sada se sigurno grozničavo drži za franšizu.
Na početku filma ne vidimo ko je potpisan kao scenarista, ali kada sam na kraju filma video Trevorrowa i Connollyja bio sam neprijatno iznenađen jer je osnovni prolem ovog filma baš to što je ekstremno glup. Moram priznati da je ovaj film obeležen dubokom glupošću i to ne samo junaka filma već i autora.
Da bi se neko u petom delu ovakve franšize upleo u nevolje, za početak mora da uradi nešto glupo. Međutim, u ovom slučaju, junaci su nedopustivo tupavi čak i za standarde junaka koji moraju da pokrene zaplet petog dela ovakve franšize.
Međutim, nije problem u tome što su oni glupi kada pokreću radnju, pa ni u tome što su glupi na nivou mikrosituacija, nevolja je što izgleda da ni autori nisu pametniji.
Naime, FALLEN KINGDOM se dešava u svetu u kome se polemiše da li treba sačuvati dinosauruse sa Isla Nublar. Dakle, da ovaj film prikazuje svet koji je poludeo. I to bi bilo zanimljivo kada takvi sentimenti ne bi bili deo motivacije čak i među nosećim likovima sa kojima treba da se identifikujemo. A to su već ozbiljne frekvencije jer pokazuju da u potrazi za senzacionalnim preokretima ovaj film gubi moralni kompas.
A creature feature naprosto mora imati moralni kompas, u protivnom se otvara pitanje zbog čega postoji. Tu zapravo cela stvar i ulazi u domen potpune demencije gde kraj filma u kome se najavljuje opšta dinokalipsa i produbljuje franšiza sa potencijalnim lokacijama, nije do kraja istretiran kao sasvim katastrofičan već kao eto jedna od mogućnosti kako se stvari mogu razvijati.
FALLEN KINGDOM dakle aposlutno gubi jasnu poruku o tome kako ljudi ne treba da se igraju stvaranja već nudi jednu stupidnu, konfuznu, ambivalentnu sliku.
Da su Trevorrow i Connolly nekakvi provokatori, neki angažovani umetnici koji žele da potpuno promene paradigme creature featurea, ovakav idiotizam bi se i mogao oprostiti, međutim, kada je reč o likovima i o načiunu kako se razvijaju priča i dramske situacije, ovo je iznova pitom i mlak film.
Bayona u sve ovo donosi malo tog deltorovskog postupka u kome personalizuje monstrume, pokušava da profiliše diniosauruse kao likove u priči i u tom pogledu je drugačiji od ostalih reditelja u serijalu. Imaginarijumu "krvave" bajke pomaže i to što se kao bitan lik pojavljuje jedna devojčica a događaji se pomeraju i u jedan dvorac na kopnu.
Bayona je logistički svakako veštiji reditelj od Trevorrowa, pa je njegov film za nijansu zanimljiviji od prethodnog, ali je prodor na polju scenarija u ovom filmu učinio da idejno ovo ipak bude slabije delo.
Chris Pratt je ušao u fazu franchise fatiguea. Ne na nivou jedne franšize već na nivou činjenice da su mu ključne uloge one koje ostvaruje u franšizama. GUARDIANS OF THE GALAXY su sjajna stvar ali Pratt evidentno ne uspeva da kapitalizuje ono što stiče u franšizama van njih. U ovom filmu, Pratt je suštinski epizodni lik. Tehnički, on je glavni i to dokazuje minutaža ali u scenariju je on zapravo nerazrađen, nezanimljiv lik, baziran na nekim zamornim klišeima. I Harrison Ford je gradio svoju karijeru u franšizama, u STAR WARS i INDIANA JONESu kao mlađi a u Jack Ryanu kao stariji, ali je pored toga snimao dobre i važne filmove. Pratt će kao pretendent na Fordovo presto nadam se raditi to isto.
Iako film ima potencijal da vulkansku erupciju na Isli Nublar iskoristi kao simbol reprize događaja koji je doveo do istrebljenja dinosaurusa, niko to ne uspeva da kapitalizuje. Isto tako, FALLEN KINGDOM nudi zaokruženu priču ali na kraju ima taj efekat gap movieja pre kog postoji nešto i posle kog će uslediti nastavak u novim okolnostima.
Inače, davnih dana je najavljivano da je John Sayles imao pitch o weaponizovanju kloniranih dinosaurusa, i izgleda da je sada došao trenutak da se u sledećem filmu to razradi do kraja.
JURASSIC PARK je bio uzbudljiv film koji je vratio Spielberga na vrh A lige, a ako se setimo njegove tadašnje situacije, možda i u A ligu uopšte. Danas JURASSIC filmovi nisu inovativni, kao što ni JAWS nastavci nisu bili. Međutim, JURASSIC WORLD je iznenađujuće, pa i neobjašnjivo privukao veliku publiku. Nota bene, izašao je u trenutku kada je stasala nova generacija gledalaca kojoj bi JURASSIC PARK mogao biti nešto novo, ako ne tehnički a ono pripovedački, a sve u skladu sa poznatom fascinacijom dece dinosaurusima.
FALLEN KINGDOM nažalost brzo ofucava ovu franšizu i kreću vrlo rano jumping the shark momenti. Šteta je što su u ovom galimatijasu zarobljeni neki ljudi poput Pratta i Trevorrowa koji će koliko god love naprave u ovim filmovima, u svemu tome neumitno stagnirati.
* * / * * * *
LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD je naučnofantadstični, postapokaliptični film Želimira Žilnika, smešten u Beograd u julu 2014. godine u kome grupa "starih kadrova" poučava lepe devojke iz internata istoriji države i društva koje više ne postoji. Junaci rekapituliraju jugoslovensku istoriju, sećaju se sistema koji je funkcionisao i njegovih kontradikcija. U jednom trenutku, starci iz grada odlučuju da se povežu sa virilnim ljudima iz pustoši koji žive oko grada, što je posledica antiurbanizacijskog procesa koji je nastupio kad je krenula apokaliptična kriza Susret "odgajenih" lepotica i virilnih divljaka postaje potencijalno volatilan. Uporedo u parnoj lokomotivi gradu se približava grupa regionalnih kontrolora u kožnim kaputima koji žele da potčine ljude i citiraju fraze revolucionara u kojima je oličena represivnost bez ikakvog ideološkog sadržaja.
Cilj kontrolra je da obustave prosvetiteljske procese koje izvode stari kadrovi poučavajući devojke istoriji.
Kontrolore u parnoj lokomotivi koja evocira Braću Lumiere igraju reditelji Goran Marković, Ljubiša Ristić i Tom Gotovac. To je zanimljiv, znakovit detalj koji je ipak više nego in-joke. Verujem da je ideja iza ove podele da se reditelji postave kao simbol osoba zaduženih za insceniranje stvari, za insceniranje i kontrolu procesa u realnosti.
Ljuba Tadić igra starog novinara koji poučava devojke istoriji zajedno sa edukatorima koje igraju Nikola Milić i Rahela Ferari. Ceo koncept devojaka koje oni poučavaju istoriji nešto je mutniji u pogledu simbolike i to pre svega prepoznajem kao znak nekakve plodnosti koju treba indoktirnirati kako bi davala adekvatne plodove. Naravno, u filmskom pogledu, lepe žene su uvek privlačan prizor pa one imaju i exploitation dimenziju, vrlo često sa dozom erotomanskog. Želimir Žilnik nije reditelj kome je vizuelnost primarna pa u tom pogledu njihova tela nisu estetizovana onoliko koliko su mogla biti ali pokušaj je evidentan.
Ono oko čega nema nikakve sumnje, naročito recimo u skoru jeste da estetika postapokaliptičnog filma kao što je pre svega drugi MAD MAX po civilizacijskoj nultoj tački, mora biti da je uticala na ovaj film. Naravno, LIJEPE ŽENE nisu visokooktanska akcija, mada zapravo ima tu i nekih potera i akcije, ali su sukobi koji su postavljeni intenzivni a svakodnevica ljudi posle kraha civilizacije je vrlo slična onome što se da videti u MAD MAXu, kad je reč o odeći frizurama i sl.
Iako apokalipsa i kriza kreću 1995. dakle deceniju posle trenutka kada je film snimljen, junaci ostaju zarobljeni u fazi osamdesetih.
Među likovima mladića-divljaka izdvaja se Vjeran Miladinović Merlinka koji će kasnije biti protagonista Žilnikovog filma MARBLE ASS. Merlinka se nameće kao harizmatičan interpretator a što je još važnije, ni u ovom filmu ne krije svoje homoseksualne sklonosti iako ima samo jednu, vrlo karikiranu scenu presvlačenja u žensko, i nije zapravo prikazan kao transvestit.
Žilnikov film naravno uvek sadrži i dozu dokumentarnosti, čak i onda kada zapravo govori o svetu koji ne postoji (premda twist ending to relativizuje) i to je svakako jedan od brojnih problema ovog filma. Naime, razgovori i prikazi života marginalaca i Roma u ovom filmu nemaju previše mesta jer prosto ne dešava se danas, i njihova zarobljenost u "sadšnjosti" deluje kao da su nesposobni da uznapreduju i ponude neku vrstu alternativnog futurizma.
LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD je mogao biti antologijski film, društvenokritička postapokaliptična priča ali naprosto čini se da je igrana forma takve zahtevnosti, u pogledu discipline bila ipak preveliki zalogaj za Žilnika. To ne znači da ovaj film ne zauzima svoje mesto u istoriji našeg filma a naročito SFa, ako imamo u vidu da je u tom žanru jedan od naših najčuvenijih reditelja ostavio svoj pečat.
Uporedo sa LIJEPIM ŽENAMA, nastajao je i film BEOGRADE, DOBRO JUTRO, reč je o televizijskom filmu koji je metafilmski companion piece ovog filma. Taj film je izuzetno zanimljiv i zaslužuje posebnu razradu.
* * / * * * *
Da parafraziram Meha Omerovića - SHIT JUST GOT REAL
https://news.vice.com/en_us/article/qvnn8w/watch-the-fake-movie-trailer-the-white-house-made-for-kim-jong-un
Sent from my iPhone using Tapatalk
Stari kao i uvek na braniku Suštine...
https://rs.sputniknews.com/komentari/201806131115966886-bioskop-tramp-prikazuje/
Tajni pregovori i dogovor za javnost postoje odavno. Suština Kubanske krize je bila u tome što su Sovjeti prvo protestvovali zbog nekih dalekometnih instalacija u Turskoj, pa kad se Amer pravili ludi onda poslali svoje dalekometne instalacije u Kubu. I onda je pao dogovor sa tajnim i javnim delom:
"Publicly, the Soviets would dismantle their offensive weapons in Cuba and return them to the Soviet Union, subject to United Nations verification, in exchange for a U.S. public declaration and agreement to avoid invading Cuba again. Secretly, the United States also agreed that it would dismantle all U.S.-built Jupiter MRBMs, which had been deployed in Turkey against the Soviet Union.."
Postoje tajni dogovori? Da li je moguće? :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa nešto si spominjao da je sad nešto prvi put eksplicitno urađeno, ali moguće je da ne razumem tačno šta.
Pa prvi put je urađeno to da je pregovaraču prezentirano kako će izgledati medijska slika njegove odluke ako pristane.
Sent from my iPhone using Tapatalk
moguće da mac misli da su se Rusi i Ameri dogovorili oko tih raketa da se ne spominju, mada nisam siguran da je bilo tako, nego Rusima nije bilo bitno šta će ovi da trtljaju na svojim medijima.
Treba to provjeriti, naravno.
Inače, nisam siguran kako Unu odgovara da ovaj video pušta u Koreji, realno mu i ne ide baš u prilog.
EVEL KNIEVEL je televizijski film o čuvenom daredevilu, kaskaderu, motoristi, vozaču-akrobati koji je postigao veliki uspeh tokom šezdesetih i sedamdesetih. Još 1971. godine nastao je igrani film o Knievelu u kom ga je igrao Richard Hamilton, no taj film je danas zanimljiv samo po tome što je miscastovan i što je na scenariju radio John Milius.
U ovom televizijskom filmu nastalom u produkciji Mela Gibsona i kuće Icon za mrežu TNT, Evel dobija znatno odmereniji tretman a da pritom ne gubi ni na faktoru nostalgije niti spektakularnosti svojih eskapada.
Scenario je pisao Jason Horwitch jedan od neznanih junaka američke televizije i predložak je istovremeno skrojen po mustri biografskog filma o usponu i padu, a u ovom slučaju i ponovnom usponu, sa svim ključnim tačkama koje takva priča mora imati poput situacije iz detinjstva koja će formirati junaka, prelomnim situacijama u kojima on postaje to što jeste, fascinaciju uspehom, kvarenje usled uspeha.
Film ima sve te elemente ali umesto da deluje mehanički uspeva da bude energičan, stilizovan u pravoj meri i pre svega uspeva da nas veže za Evela i njegovu životnu borbu koja je prožeta sa rizičnim poslom za koji se opredelio i kojim jedino zna da se bavi.
EVEL KNIEVEL nikada ne postaje kritika društva koje se hrani nečijom neustrašivošću i rizikovanjem života ali dosta vibrantno pokazuje ko je bila Evelova publika u nekom socijalnom pogledu i kome je to što on radi bilo značajno u životu.
Glumačka podela je odlična, šarmantna i ubedljiva a režija Johna Badhama je sigurna kako bi se od ovakvog veterana i očekivalo. Neke epizode koje film dotiče su nestvarne, recimo dolazak Johna Dereka i Linde Evans da snimaju čuveni Evelov nastup kada je nastradao u Vegasu.
EVEL KNIEVEL nije hagiografija ali nije ni potpuna dekonstrukcija ovog junaka. Rekao bih da Evel ne bi trebalo da bude nezadovoljan ovakvom slikom sebe.
Na nekom metafizičkom nivou, šteta je što Johnny Knoxville nije dobio priliku da u ovom filmu odigra Evela ali čini mi se da će on biti tema još nekih ostvarenja jer takvi ljudi ipak nikada ne izlaze iz mode.
BEOGRADE, DOBRO JUTRO je televizijski film koji je nastao kao svojevrsni nus-proizvod snimanja filma LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD Želimira Žilnika. Reč je o televizijskom filmu koji je sniman uporedo sa LIJEPIM ŽENAMA i reč je o metafilmskom radu - priči o snimanju fikcionalizovane verzije filma LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD. Film koji se snima u filmu se zove LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD ali ga ne režira Želimir Žilnik već fikcionalni lik Dragan. Snežana Nikšić igra producentkinju filma koja pokušava da skupi sredstva za snimanje i u tom pokušaju upada u teške nevolje a na kraju dospeva i na robiju.
LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD je film koji u sebi ima ćitav niz vrednih elemenata, među kojima je i uloga Titovog ključnog istoričara Vladimira Dedijera koji igra samoga sebe i na neki način formuliše jednu od osnovnih vrednosti filma a to je koncept "brisanja istorije". Ako imamo u vidu ko je Vladimir Dedijer, i koliko je bio značajan njegov položaj u Titovom režimu, ovo je svakako mnogo više od kameo uloge Billa Murraya u filmu ZOMBIELAND gde igra samog sebe.
Međutim, dok je Dedijer bio dostupan Žilniku za LIJEPE ŽENE, zanimljivo je da mu za BEOGRADE, DOBRO JUTRO nije bio dostupan nijedan značajni protagonista iza kamere u našoj kinematografiji. Ako je Dedijer merilo, očekivalo bi se da se u nekoj ulozi pojavi barem Ratko Dražević. Međutim, izuzev glumaca iz filma LIJEPE ŽENE PROLAZE KROZ GRAD koji igraju sami sebe, nema značajnijih rola ljudi iz kinematografije. Zanimljivo je da se kao i u LIJEPIM ŽENAMA i ovde pojavljuje Ljubiša Ristić u fikcionalnoj ulozi.
Međutim, BEOGRADE, DOBRO JUTRO je pre svega kompaktniji od LIJPEIH ŽENA i nosi jednu bitnu dimenziju Žilnikovog rukopisa a to je smisao za humor. Ako imamo u vidu da Žilnikova dela nisu nikada bila opterećena koherentnošću, bitno je naglasiti da je ovaj film i prilično koherentan.
Žilnik i Miroslav Mandić koji su zajedno pisali LIJEPE ŽENE ovde dobro vode priču i vešto je iskorišćen materijal iz LIJEPIH ŽENA kao ready made.
Snežana Nikšić je maksimalno posvećeno odigrala ovu ulogu i ceo film je oslonjen na njena pleća. Od autentičnih gradskih faca u filmu vidimo arhitektu Predraga Ristića, čuvenog "Peđu Isusa", jednu od ikona tog vremena, a njegovo izlaganje se danas može smatrati krajnje politički nekorektnim.
Vjeran Miladinović u ovom filmu igra samog sebe, ali samo u kontekstu položaja glumca u filmu, bez seksualne dimenzije.
BEOGRADE, DOBRO JUTRO je televizijski rad ali bez ikakve sumnje spada u red najzanimljivijih meta-filmskih radova ne samo u istoriji našeg filma već čak i u evropskim okvirima pošto je malo koji autor sebi mogao da dozvoli snimanje ovakvog companion piecea.
Ovaj film upravo u tom metafilmskom ključu zaključuje da iznova bude otkriven i prepoznat.
7 DAYS IN ENTEBBE Josea Padilhe je film koji kao da je svesno sniman kao nešto što će primarno biti prikazano na televiziji. Izraelska akcija u kojoj su oslobođeni taoci na aerodromu u Entebeu je tri puta direktno ekranizovana a barem jednom je imala bitnu ulogu u filmu u kome je obrađivan Idi Amin. U tom pogledu, PAdilha dolazi na teren koji je zaista zasićen raznim radovima eminentnih reditelja a ono što pruža je mlak, korektan film o otmici i oslobađanju u kome se paralelno prate teroristi, izraelska Vlada i vojnici koji treba da sprovedu akciju. Sve to je postavljeno korektno, i scenaristički i rediteljski, ali priča ostaje i dalje mnogo zanimljivija od filma koji nam je predstavlja.
Odluka da se u uvodu filma počne sa baletskom predstavom koju sprema devojka jednog od komandosa i dalje jukstapozicioniranje tog plesa sa ključnim momentima u priči moram priznati deluje neobično i čini mi se kao očajnički pokušaj da se na neki način 7 DAYS IN ENTEBBE na neki način učini artističkim ostvarenjem i možda plasira na neke festivale. Ti detalji su nekako silom uklopljeni ali deluju zaista idiotski.
No, priču o Entebeu čovek jako teško može da upropasti tako ni Padilha u tome nije sasvim uspeo. Rosamund Pike i Daniel Bruhl su zanimljivi kao nemački levi teroristi sa raznim dilemama, i nisu slučajno glumačke zvezde. Ovo je uostalom prvi slučak da je u filmovima o Entebeu Brigitte Uhlmann dobila ime.
Sve u svemu, posle uspeha serije NARCOS čini se da je Padilha osetio da je vreme da snimi film po značajnoj istinitoj priči. Međutim, o tome je snimio nevažan film koji će na kraju najviše smisla imati baš na televiziji.
* * 1/2 ? * * * *
ESCAPE PLAN 2: HADES Stevena C. Millera je nastavak dosta solidnog filma Mikaela Haefstroma koji je u pogledu tretmana Arnolda i Slya bio neočekivano inteligentan upravo u domenu postavke njihovih karaktera i glumačke interpretacije. Među njihovim povratničkim radovima ispostavio se i kao jedan od najisplativijih, a umetnički svakako najzaokruženijih. Otud je šteta što se na bazi tog filma sada pravi DTV franšiza u kojoj Sly praktično ima epizodnu ulogu, i tu se pojavljuje sa ciljem da "začini" svojim prisustvom. Umesto Arnolda, ovde se pojavljuje Dave Bautista ali i on je zapravo epizodista. Možda kao glavnog glumca možemo definisati Xiaominga Huanga. Dakle, pored degradacije same franšize, ovo je još jedan primer pokušaja da se eksploatiše kinesko tržište.
U filmu je okupljena ekipa televizijskih glumaca da popuni tu podelu između marquee glumaca koji su tu dovedeni da učine ovaj produkt koliko-toliko spremnim za prodaju. Tako recimo imamo Titusa Wellivera i još poneku TV facu potpuno zalutalu u sve ovo.
DTV veteran Steven C. Miller koji već godinama, rekao bih nezasluženo, dobija projekte sa velikim zvezdama, i ovde pokazuje da nema po čemu dase izdvoji ili nametne. Uprkos tome što je scenarista Miles Chapman pisao i originalni ESCAPE PLAN, HADES je konfuzan, besmislen, bez jasnog konflikta ili definisanih protagonista.
Treći deo u režiji "palog" Johna Herzfelda je već snimljen.
OCEAN'S EIGHT Garyja Rossa je slab film, tako da se samim tim automatski može reći da je reč o nepotrebnom ženskom rebootu serijala OCEAN'S ELEVEN. Gary Ross je nažalost reditelj koji nas je vodio iz promašaja u promašaj od momenta kada je ušao u ozbiljnu ligu sa filmom PLEASANTVILLE, međutim sve to što radi, na ovaj ili onaj način, ima prođu, bilo zbog oslonjenosti na postojeće IPjeve bilo zato što prosto ima sreće.
OCEAN'S EIGHT je u tom smislu slučaj gde je potentan IP u kom je opet Ross našao svoju sreću dobio svoj gender-reversed reboot što je jedan od aktuelnih trendova, a u Holivudu opterećenom diversity riderima i sličnim stvarima, maltene nema dileme da će imati i gledanost nego i nezasluženi respekt kritike.
Na generatorima kritika, OCEAN'S EIGHT ima bolje ocene nego FOCUS Reque i Ficarre i to dovoljno svedoči o tome koliko trenutna reputacija učesnika projekta može uticati na recepciju filma. Takav ishod je najbolji primer usiljene samilosti kritike prema ovom filmu zbog njegove "inkluzivne" prirode.
Iznova, Gary Ross dobija prostor da relativno mirno realizuje film i možda u njemu postigne nešto više jer kako vidimo ima sva vrata otvorena. Rezultat je nažalost gotovo negledjiva salata medokritetskog pisanja, neinspirisane subtelevezijske inscenacije i glumačke podele u kojoj su pomešane vibrantne mlade zvezde kao Awkwafina, Anne Hathaway i Cate Blanchett kao karakterne glumice koje ne izbegavaju konercijalu i Sandra Bullock, skočanjena od plastične hirurgije. Time se na kraju dovodi u pitanje i šta je afirmativna, da ne kažem inkluzivna agenda ovog filma jer na kraju ovde sigurno ženama nije "dopušteno da budu ono što jesu" a ne ono što im "muškarci dodeljuju", uostalom sama pljačka vezana je za modnu reviju, odnosno Met Galu, par excellence isprazni tabloidni događaj, iznad kog se junakinje nažalost ne izdižu jer se na kraju i one doteraju i one koje su ružni pačići postaju Met Gala labudovi.
Dakle, sve to je jedan mish-mash i jedno veliko, ogromno ništa.
* 1/2 / * * * *
Ako BEIRUT zaliči na neki zastareli film, razlog za to je činjenica da je reč o scenariju koji je Tony Gilroy napisao početkom devedesetih i sada ga tek izvukao iz fijoke. Po svemu BEIRUT liči na malo unapređenu verziju hladnoratovskog trilera smeštenog u Bejrut kakav bi u slavno vreme u Izraleu snimali Cannonovci sa Robertom Mitchumom u glavnoj ulozi.
Ovog puta Brad Anderson, doajen žanrovskog indie filma, dobila priliku da BEIRUT radi u žanrovskom indie formatu sa respektabilnom glumačkom ekipom koju predvode Jon Hamm, Rosamund Pike, Dean Norris i Shea Wingham. Nažalost, Gilroyev scenario nije na nivou onoga što se danas očekuje od ovakvog filma, jer ovo ipak era posle MUNICHa i BRIDGE OF SPIES.
Činjenica je da Brad Anderson svemu daje jednostavbost B-filma, i da klišei iz Gilroyevog scenarija omogućuju takvu realizaciju, ali sam materijal žestoko odlazi van tračnica posle još koliko toliko utemeljenog klišetiziranog početka i u završnoj trećini u seriju nekih nadmudrivanja, preokreta, i lucidnih postupaka glavnih junaka koji sve to pretvaraju u nešto drugo u odnosu na ono što smo očekivali.
Tako BEIRUT na kraju postaje nešto što na kraju ni ne uspevam da rastumačim šta želi da bude, i šta na kraju jeste. Međutim, pozitivne kritike pokazuju da je filmska javnost željna ovako suštinski jednostavnog trilerskog sadržaja. Šteta je što BEIRUT evidentno tim ljudima bolje izgleda nego što zapravo jeste i time obara kriterijume.
Zanimlljivo je da je Rosamund Pike u poslednjih par filmova "zarobljena" u bliskoistočnim pričama smeštenim u pozne sedamdesete. S druge strane, Jon Hamm nije u potpunosti našao oslonac u holivudskoj produkciji i sebi može da dozvoli ovakve izlete. Navodno je ovaj projekat davnih dana nuđen Melu Gibsonu. Na kraju u njemu Jon Hamm u njemu ne nalazi svoju "godinu opasnog življenja".
* * / * * * *
Ahtjom Seitbaljajev, ukrajinski reditelj tatarske nacionalosti snimio je fim KIБОРГИ, patriotski propagandni film o ukrajinskoj jedinici koja brani donjecki aerodrom od proruskih separataista. Seitbaljajev pokušava da snimi nešto što je u osnovi propaganda ali ima ambicije i da na širi način obuhvati rat i pored scena borbe i opsade ima jako puno diskusija o tome kako koji od junaka doživljava Ukrajinu i sa kojim motivima je tu. Dakle, imamo diskusije između tatinoh sinova i mobilisane sirotinje, tradicionalista i modernizatora, a svi oni su ujedinjeni u odbrani Ukrajine.
Ti dijaloški delovi su i najmanje zanimljivi i njima se ponajviše razotkriva plakatski karakter ovog filma. Sam prikaz Rusa je minimalan i ne bi me čudilo da je Seitbaljajev proučio LEPA SELA LEPO GORE pre snimanja ovog filma. Naravno, njegov film je formalno mnogo konvencinalniji i idejno znatno jednosmerniji, ali rekao bih da dosta power dynamica u ovom filmu duguje Dragojeviću.
Nije Dragojević jedini snimio film o junacima koji su sabijeni tokom rata u jedan prostor ali je svakako jedan od retkih koji takvu "zatvorenu situaciju" primenio na slućaj građanskog rata i "narcizma malih razlika". Seitbaljajev tu temu pomlo razrađuje u scenama susreta zaraćenih strana ali mahom pokušava da dokaže tezu kako posle izbijanja ovog sukoba ne stoji argument da su Rusi i Ukrajinci "isti narod".
Ulogu "Sandžaklija", zastrašujućih došljaka koji svojom surovošću remete okolnosti komšijskog sukoba preuzimaju ljudi Ramzana Kadirova mada se na kraju njima ne daje ama baš nikakav protagonizam ali se pominju
Akcione scene su urađene energićno, sa dosta shaky cam detalje, poigravanja shutterima itd. ali u redu ti trikovi se koriste i u boljim kućaa. Specijalni efekti su dosta solidni, recimo u sceni tenkovske bitke na aerodromu a scenografija razruđenog aerodorma je uverljiva i funkcionalna.
Po karakteru propagandnog izraza, Seitbaljajev je blizak ruskim filmovima, tu su hrabri vojnici koji evociraju sećanje na zemlju koju brane, tu je njihova žrtva koja za razliku od američkih filmova na ovu temu ima bitniju ulogu od ratničke veštine, i konačno tu je neizbežna esencijalizacija neprijatelja koji uprkos svim okolnostima, ostaje nepopravljivo pokvaren.
Poentiranje sa opelom palim ratnicima ispalo je decentnije kad se gleda nego kad se prepričava, ali je definitivno izgradila jasnu sliku propagandne dimenzije ovog filma. Seitbaljajev je snimio film koji se trudi da ne izgleda kao propaganda ali jeste, i to mu nije smetalo da ostvari odličan rezultat na ukrajinskim blagajnama.
* * / * * * *
The Joker movie with Joaquin Phoenix has a new – and romantic — working title (https://finance.yahoo.com/news/todd-phillips-martin-scorsese-board-002642927.html?guccounter=1)
Reprizirao sam RANE RADOVE Želimira Žilnika i iznova ustanovio da i posle celih pedeset godina ovaj film stoji kao nesporno remek-delo i jedno od najznačajnijih ostvarenja jugoslovenske kinematografije, no iznad svega kao izuzetno značajno tadašnjeg svetskog filma. Žilnikov film iz današnje vizure pleni na svim nivoima, od zanimljive strukture u kojoj kombinuje estetiku visokoestetizovanog igrenjaka sa sirovošću dokumentarnosti, reafirmaciju i razaranje ideologije kroz smenu vibrantnih scena povišenog realizma sa teatralnim, pa i teatralističkim scenama, uvođenjem nadrealističkih postupaka koji pritom ne deluju nimalo proizvoljno, i odaje utisak hoda po proverbijalnoj živi iznad umetničkog ambisa koji je gotovo pa neponovljiv.
Ideja da se RANI RADOVI mogu ponoviti svakako je hendikepirala našu kinematografiju, pa i samog Žilnika u izvesnoj meri, ali to je slučaj autora i umetničkih pravaca koji na samom svom početku proizvedu remek-delo. Stoga, filmovi kao ŽIVOT I SMRT PORNO BANDE nastali daleko od epohe RANIH RADOVA možda i najuspešnije kapitalizuju zaostavštinu ovog filma, i to propušteni kroz prizmu realizma i bitno konvencionalnijeg rediteljskog postupka.
RANI RADOVI su vizuelno izuzetno uzbudljiv film. Žilnik je sa saradnicima ostvario jednu od najupečatljivijih crno-belih fotografija u istoriji naše kinematografije i na čisto tehničkom nivou estetizacija postignuta kroz osvetljenje i kompoziciju kadra u ovom filmu je impresivna. Paradoksalno, taj aspekt filmskog izraza u RANIM RADOVIMA nije dublje elaboriran niti se na njemu insistiralo.
Kao i mnoga remek-dela u istoriji kinematografije, tako su i RANI RADOVI u svom miljeu istovremeno uspostavila visok standard ali i stvorila utisak da se takvi autentični uspesi mogu lako ponoviti. Sve do danas postoje pokušaji da se sličnim sredstvima postigne nešto slično. Međutim, u slučaju RANIH RADOVA status remek-dela je vanvremenski ali su sredstva kojima je uspeh postignut duboko vezana za vreme kada je nastao film.
* * * * / * * * *
THE YELLOW BIRDS[size=78%] Alexandre Moorsa je američki indie film smešten u svet američkih trupa u Iraku i govori o prijateljstvu dvojice mladića koji dolazi na najtežu probu kada se nađu u smrtonosnim borbama.[/size]
Među scenaristima ovog filma je indie vedeta David Lowery, u glumačkoj ekipi su Alden Ehrenrich, Tye Sheridan, Jennifer Aniston i Jack Huston. Nažalost, projekat nije toliko zanimljiv koliko sugeriše ovako prestižna autorska i glumačka ekipa. Čak naprotiv, scenario koji se rasprostire u (najmanje) dva vremena, i dva rasploženja, dakle u Americi i na frontu u Iraku, pre za vreme i posle rata, i skače sa lokacije na lokaciju, iz vremena u vreme, iz raspoloženja u raspoloženje, pokazuje da su zapravo autori bili nemoćni da po redu slože ovu priču.
A ovako poslagana, ona tek deluje neinteresantno i mehanički, i moram priznati da je za film jako mnogo lošeg značila ovakva potrošena struktura. Moorsov film je vizuelno pretenciozan, u indie ključu. Nije raspolagao prevelikim budžetom ali sve to solidno izgleda, pa čak i scene borbe. Međutim, samo vođenje priče u spoju sa ispraznim sadržajem devalvira sav talenat skupljen iza i ispred kamere.
Alden, Tye i Jack definitivno mogu da pruže mnogo više a Jennifer Aniston je nekako "najbolje" prošla, ona je dobila još jednu priliku da igra uplakanu majku i da izbegne typecasting i u tome je uspela.
Da je ovoj priči data mogućnost da se razvija linearno, dobila bi sigurno na nekom dubljem ubeđenju i morala bi da proizvede emociju kako bi opstala, ovako kako je rasparčana i poslagana ne proizvodi ni emociju ni ubeđenje.
* * / * * * *
Fox Has Accepted Disney's Updated $71.3 Billion Offer (http://epicstream.com/news/Fox-Has-Accepted-Disneys-Updated-713-Billion-Offer)
Ant-Man and the Wasp press skrininzi donose pozitivne reakcije sou far:
https://www.thewrap.com/first-ant-man-and-the-wasp-reactions-are-in/ (https://www.thewrap.com/first-ant-man-and-the-wasp-reactions-are-in/)
https://www.cinemablend.com/news/2440049/ant-man-and-the-wasp-has-screened-heres-what-people-think (https://www.cinemablend.com/news/2440049/ant-man-and-the-wasp-has-screened-heres-what-people-think)
Quote from: Meho Krljic on 24-06-2018, 06:41:25
Ant-Man and the Wasp press skrininzi donose pozitivne reakcije sou far:
https://www.thewrap.com/first-ant-man-and-the-wasp-reactions-are-in/ (https://www.thewrap.com/first-ant-man-and-the-wasp-reactions-are-in/)
https://www.cinemablend.com/news/2440049/ant-man-and-the-wasp-has-screened-heres-what-people-think (https://www.cinemablend.com/news/2440049/ant-man-and-the-wasp-has-screened-heres-what-people-think)
Pa Peyton Reed je odličan reditelj. Verujem u njega...
Nemački televizijski film MOGADISCHU Rolanda Suso Richtera donosi vrlo solidnu i uzbudljivu rekonstrukciju otmice Lufthansinog aviona i akcije GSG-9 u kojoj su taoci spaseni a teroristi eliminisani. Nemci imaju bogatu televizijsku produkciju, i ponešto od toga sada u epohi Peak TVa dolazi i do nas. MOGADISCHU nije Peak TV ali je jako solidan old school rad u kome se vrlo malo oseća da je televizijska produkcija,
U pojedinim kadrovima faktura slike deluje digitalnije nego što bi trebalo, u nekim detaljima se pomalo oseti CGI ali u osnovi, MOGADISCHU nema čega da se stidi u odnosu na produkcije kao što je ENTEBBE Josea Padilhe, Čak naprotiv, ako imamo u vidu da je reč o istinitoj priči u kojoj nijedan lik ne uzima protagonizam na nivou celine već svako ima svoju ariju, treba imati na umu da je očuvan generalni osećaj celine.
U filmu postoje dve zvezde Thomas Kretschmann i Said Taghmaoui koji su marquee imena za ovu vrstu produkcije ali ne postoji disbalans između njih i ostalih. Isto tako, paralelne radnje u Kancelarovom kabinetu, na aerodromima gde nemački izaslanici sačekuju avion a komandosi spremaju upad i u samom avionu su vrlo lepo sastavljene i u jako su dobrom balansu.
MOGADISCHU je televizijski proizvod koji bez ikakve sumnje može da crossoveruje i van Nemačke, na televizijama širom sveta. Za one koje zanima "zlatno doba" terorizma sedamdesetih, ovo je obavezno štivo.
MOGADISCHU je izašao negde u isto vreme sa talasom filmova koji su opisivali tu epohu i njene antiheroje, isto kada i MUNICH, CARLOS, BAADER-MEINHOF KOMPLEX, MESRINE, BEOGRADSKI FANTOM itd. i dostojan je dodatak toj filmografiji.
LICENSE TO WED je potcenjena komedija Kena Kwapisa, iskusnog prevashodno televizijskog reditelja koji je snimio i nekoliko solidnih filmova LICENSE TO WED je jedan od njih, u određenom smislu se nadovezuje na tashlinovske sex komedije iz šezdesetih, sa Rock Hudsonom i Doris Day, i spada u red onih retkih romantičnih komedija koje funkcionišu uprkos high conceptu koji "prisiljava" junake da se zavole.
John Krasinski i Mandy Moore, on tada još uvek televizijska zvezda a ona tada još uvek zvezda teen filma, igraju mladi par koji želi da se venča kod sveštenika u crkvi koja je tradicionalno vezana za njenu porodicu. Ali, da bi to mogli moraju da dobiju dozvolu za venčanje od pastora koji ima strog kurs za pripremu mladenaca.
Pastora igra Robin Williams. Nisam preveliki fan Williamsa, naročito njegovih "emotivnijih" i "sentimentalnijih" rola, ali kada je anarhičan i crnohumoran, ume da bude dobar. LICENSE TO WED jeste snimljen u periodu kada je Williams bio strašan i negledljiv i kada svoj manirizam nije mogao da prilagodi celini. Međutim, u ovom filmu je u redu, i funkcionalan je, štaviše solidno zaokružuje film, pre svega kao nosilac nekih od više outrageous komičnih detalja.
Kwapisov film je okrenut glumcima, ali on je dovoljno iskusan reditelj da sve ne bude apsolutno vizuelno nezanimljivo, štaviše ima lepih, ponegde i dosta ekstremnih vizuelnih gegova. Toplina Krainskog i Mandy je postavljna u fini kontrast sa Williamsovim slapstickom i film istovremeno uspeva da održi tonus u domenu komedije a da ne obezvredi melodramu u potpunosti.
Kao što znamo, u međuvremenu su se stvari preokrenule i Krasinski je postao vrlo bitna figura u filmu a Mandy ima ogroman i neobičan uspeh u svetu televizije. U svakom slučaju, LICENSE TO WED je njihov rani rad kog ne moraju da se stide iako se kritika nepravedno obrušila na ovaj film kada je izašao.
Kwapis je ubrzo posle toga snimio neke od svojih najuspešnijih i najprestižnijih filmova.
* * * / * * * *
Mehmete, Espinosa režira MORBIUS sa Jaredom Letom.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, neobičan izbor lika... Mislim, posle Venoma, očekivalo bi se da Sony možda pokuša Spider Woman ili Scarlet Spidera a ne trećeligaša kakav je Morbius. Čak i tako, ja bih pre išao na nekog tipa Cardiac koji ima interesantnu priču nego na Morbiusa koji je actually samo bio način da Roy Thomas provocira cenzore... Ali hajde, Espinoza možda ima ideju kako da ovde napravi nešto zanimljivo.
Mehmete, mislim da bi trebalo da obratiš pažnju, u novom broju Kinoteke (#18) ima strip dodatak na 15 strana. Ima priča koje ti mogu biti zanimljive...
Video sam na drugom topiku. Ubeleženo!!!!!!!!!
GHOST STORIES Jeremy Dysona i Andy Nymana je došao sa hajpom jednog od najboljih britanskih horora u protekloj deceniji, ali uprkos tome što mi britanski horor u tom periodu nije bio neka velesila, smatram da je ovo neodgovorna tvrdnja. GHOST STORIES je mlaka kolekcija priča o spektralnim pojavama u kojoj je materijal koji povezuje priče daleko intrigantniji od onoga što se unutar "prikazanih slučajeva" dešava. Ovo je jedan od onih krajnje pretencioznih pokušaja da se odstupi od pravila žanra, da se unese neki bizarni pogled na svet (nekome je to možda humor) a sve ostaje neizlečivo konvencionalno i nažalost pokušaji "prevazilaženja žanra" završavaju u konfuziji.
* 1/2 / * * * *
MIN BEDSTE FJENDE Olivera Ussinga je danski problemski film namenjen tinejdžerima. Uprkos tome što u osnovi ima estetiku i jednostavnost "dečjeg" filma (u najboljem smislu te reči) nije reč o eskapističkom već pre svega didaktičkom ostvarenju koje u sebi nosi dovoljno zanimljivu postavku i dramsku realizaciju da prevaziđe svoju pedagošku funkciju.
Otud je možda i nepravedno što u uvodu prilazim ovom filmu kao nekom "programskom" ostvarenju, međutim, neki od mehanizama na kojima je baziran film, koliko god vešto realizovani deluju upadljivo. Stoga, ako je ikome odbojan ovaj "programski" prilaz neka ovaj film sagleda kao najuspešniji mogući postupak u izvođenju takvog projekta.
Tema ovog filma je vršnjačko nasilje koje se sve češće problematizuje kao visokotraumatična pojava. U određenom smislu, zanimljivo je kako je ta bully kultura kodifikovana u američkoj kinematografiji i njenim podelama među junacima omladinskog filma, a onda postala realnost i van američkog filma, prvo u evropskom filmu pa onda naravno i u stvarnosti. Reakcije stoga na tako kodifikovan prikaz više ne mogu biti iz asortimana prepoznavanja tropa američkog filma, već očigledno kao ukazivanje na problem.
U ovom filmu iz 2010. banda bullyja muči dvojicu dečaka u danskoj školi. Oni odlučuju da zaobiđu institucionalne vidove samoodbrane i da se okrenu gerilskoj borbi protiv grupe koja ih muči. Na nasilje počinju da odgovaraju asimetrično, podmetanjima i psinama koje oni sami uspevaju da osmisle, od kojih su neke reakcije krajnje brutalne. Vremenom, oni postaju glavna školska banda,. Jedan shvata da se pretvorio u svoju suprotnost, a drugi počinje da uživa u tome što je zamenio ulogu žrtve ulogom mučitelja.
Mehanizmi pouka su potpuno jasni a Oliver Ussing uspeva da solidnom glumom, jednostavnom i efektnom inscenacijom, i nepretencioznom dramaturgijom (koja je ipak puna fino nijansiranih psiholoških detalja) sve te elemente spoji u ubedljivu dramsku celinu. Direktorka fotografije na ovom filmu je kasnije otišla u Holivud i snimala film A QUIET PLACE.
* * * / * * * *
HEREDITARY Ari Astera je pristigao sa ogromnim hajpom, kao neki strašan film, dobar film, pametan film itd. a nažalost ono što smo dobili je MOTHER! za novu sezonu, film na kome pola publike spava a druga polovina se naglas smeje. Ovaj film traje nimalo nežnih dva sata i prvih sat i po je to jedna isprazna, pretenciozna priča o rtragediji i gubitku. I dobro, da je tako ostalo do kraja imali bismo još jedan film na tu temu. Međutim, u završnih pola sata film tone u preispoljni treš, u najnaivniji klišetizirani horor koji se da zamisliti i u toj deonici dostiže okvire parodije.
Asteraova realizacija onog pretencioznog dela o tugovanju je uspešnija od ovog koji je kao horor završnica, ali sve to je krajnje mediokritetski. Učešće ozbiljnih glumaca je verovatno stvorilo utiusak kao da o ovom filmu treba govoriti bez čistog podsmeha. Nažalost, sve sem podsmeha je iluzorno potezati kad je HEREDITARY u pitanju...
Novi film u kome igra Christina Ricci je po pravilu nešto zanimljivo za nas, njene fanove. Poslednjih godina, međutim, Christina Ricci nije naročito prisutna na ekranu, mahom je viđamo na televiziji i to u serijama koje nemaju uspeha. DISTORTED Roba B. KInga je triler u kome Christina Ricci igra glavnu ulogu a John Cusak se pojavljuje u jednom značajnom "gostovanju".
Film govori o mladoj ženi koja ima psihičke probleme izazvane traumom i nalazi se pod terapijom psihofarmacima. Kada se sa mužem preseli u novu zgradu, zapaža čitav niz subliminalnih poruka, dobija košmare i halucinacije i kreće da istražuje o čemu se radi - da li njen mentalni problem eskalira ili se radi o nečemu drugom...
Christina Ricci je maksimalno angažovana u glavnoj ulozi, ali igrajući sredovečnu ženu pokušava da nađe novu vrstu harizme u odnosu na onu koju je imala kada je bila mlađa i u tome se solidno snalazi. Pa ipak, u novim okolnostima, Ricci ne uspeva da u potpunosti prevede svoj magnetizam na novo "godište".
Sam film je kratak, nepretenciozan i relativno dinamičan ako imamo na umu kamernost postavke i vezanost za jednu lokaciju. No, isto tako DISTORTED nije film koji potvrđuje da je takve kamerne žanrovske postavke raditi lako ili da u sebi nosi snagu za Christinin comeback.
* * / * * * *
THE DOMESTICS Mike P. Nelsona je postapokaliptični akcioni triler o bračnom paru pred razvodom koji usled smaka sveta mora da obustavi svoju rastavu i kreće na put kako bi se dokopao do bezbednog doma njenih roditelja.
Dvestotinak milja koje treba da pređu pod kontrolom je raznih bandi koje su izrasle posle sloma svih institucija. Bande su groteskne i podsećaju na nešto iz MAD MAXa, iako Amerika kroz koju se junaci kreću nije razrušena pustoš već više prostor obustavljenih društvenih i infrastrukturnih procesa.
Tyler Hoechlin i Kate Bosworth igraju bračni par koji kreće na put, i oni su solidni ali ipak suviše "bledi" da bi se nametnuli u odnosu na čitav niz grotesknih negativaca sa najrazličitijim izopačenim namerama.
Negativci opet mahom nisu naročito maštovito postavljeni, neke od njih uspevamo da "provalimo" iz daljine iako nose u sebi nekakav preokret u pogledu identiteta i osobina.
Film donosi par zanimljivih akcionih set-pieceova, naročito u samoj završnici.
Producenstka kuća Hollywood Gang koja mahom radi bioskopski sadržaj je ovom filmu prišla ozbiljno i rekao bih da je želela da ga plasira u bioskope gde bi zadovoljio publiku koja čeka novi PURGE. Na kraju je film ipak završio mahom na VODu uz limitirano bioskopsko prikazivanje.
U filmu THE DOMESTICS nema puno toga što je jako slabo. Štaviše, sve je sasvim na mestu, ponešto je i maštovito i vrlo vešto. Ipak, tih delova po kojima se ovaj film izdvaja nema ni približno dovoljno da danas išta tražio u vrlo zahtevnoj bioskopskoj distribucji.
* * 1/2 / * * * *
ZLATNA PETORKA Gorana Trenčovskog ekranizacija je romana Bratislava Taškovskog o zlim Jugoslovenima kojisu mučili sirote makedonske separatiste posle rata u Strumici i o ubistvu pet strumičkih studenata. Film je izuzetno slab ali je zanimljivo da se može smatrati nezvaničnim rimejkom BALA NA VODI jer imamo nekoliko mladih, građanski usmerenih studenata i zlog udbaša, naravno Srbina, koji ih šikanira i na kraju ih i pobije. Naravno, Aćinov film je daleko superiorniji od ovoga u svakom pogledu, pa i u političkom jer je ovo naivna esencijalistička propaganda, realizovana na najnižem zamislivom nivou.
Kako je Slavko Štimac sebi dozvolio da igra zlog udbaša ubicu, iskreno nije mi jasno, ali je to prilično jasan znak da on očigledno baš i jne vodi računa o tome šta radi i u kakvim produkcijama učestvuje. ZLATNA PETORKA je bedna propaganda jedne bedne ideje, urađena na način koji ni ne zavređuje ozbiljan komentar.
Mehmete, jel se ovaj razume u metal?
https://riotfest.org/2018/03/s-craig-zahler-interview/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, tvrdi da kupuje 200 metal albuma godišnje i pisao je za Metal Maniacs, sigurno se razume u razumnoj meri. :lol:
Joaquin Phoenix officially set to star as The Joker in new origin movie (http://www.foxnews.com/entertainment/2018/07/10/joaquin-phoenix-officially-set-to-star-as-joker-in-new-origin-movie.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%253A+foxnews%252Fentertainment+(Internal+-+Entertainment+-+Mixed))
Pa, ima logike:
RoboCop Will Ride Again in RoboCop Returns From Director Neill Blomkamp (https://io9.gizmodo.com/robocop-will-ride-again-in-robocop-returns-from-directo-1827516322)
Quote from: Meho Krljic on 12-07-2018, 06:59:27
Pa, ima logike:
RoboCop Will Ride Again in RoboCop Returns From Director Neill Blomkamp (https://io9.gizmodo.com/robocop-will-ride-again-in-robocop-returns-from-directo-1827516322)
Konačno nešto što je rimejk, ribut, sikvel a ima smisla. Odavno sam ga preformatirao iz Cameronovog u Verhoevenovog naslednika i evo nas...
Rawson Marshall Thurber nije još dokazao da je veliki reditelj ali je definitvno imao mnogo boljih filmova od onoga što je na kraju pokazao u filmu SKYSCRAPER koji je sam i pisao kao Rockov vehicle. Thurber je diplomirao na verovatno najboljoj filmskoj školi na svetu i došao je do prestižne pozicije Rockovog "odabranog reditelja" što je danas ozbiljna poslovna stvar. Nažalost, SKYSCRAPER je toliko stupidan i besmislen film da je gotovo nemoguće da je takav ispao bez namere. Naravno, nije Thurber suicidan da namerno snimi loš film ali slutim da su finansijeri iz Kine naglasili da kineska publika želi nešto derivativno i simplifikovano i Thurber je napisao i režirao jedan od najslabijih DIE HARD rip-offova koje sam gledao a video sam mnoge jako loše. Verovatno je Thurber možda mislio da će uspeti da napravi nešto novo u domenu DIE HARD rip-offa ali onda nekako nije uspeo i počeo je da snižava nivo sve dok nije uspeo da zašlajfuje u glibu loše realizovanih i do sada već ofucanih klišea.
SKYSCRAPER je toliko derivativan i simplifikovan da se graniči sa jednim od onih minimalističkih gotovo arty akcijaša, ali to nažalost nije. Štaviše, voleo bih da je ovo jedan od onih high concept akcijaša u kojima junak recimo ne izgorava ni reč ili je sve urađeno iz jednog kadra, ili je već nešto. Ovako kako je, film im a skelet normalnog akcijaša ali je taj skelet pored toga što je trošan i toliko raubovan da je mučan za gledaje još i poprilično nerazvijen.
Rock je tu i spreman je za nadigravanje kao i uvek ali za razliku od SAN ANDREASA koji je klišetiziran i duboko stupidan, ovaj film je lenj, pa čak ne može da se kaže ni da nam je ponudio "Rockov DIE HARD", odnosno nije nam ponudio ono što bi takav film trebalo da bude. Za razliku od SAN ANDREASa i nekih drugih Rockovih recentnih filmova, ovaj čak nema ni ozbiljan supporting cast. Neve Campbell mu igra suprugu a njena zvezda je počela da gasne pre maltene dvadeset godina. Ovo je skup i komplikovan film ali paradoksalno izgleda kao quickie. Čak i u okolnostima Rockove ovogodišnje ponude deluje kao njegov "sekundarni" adut ovog leta, barem kad je reč o onome što je namenjeno zapadnoj publici.
Međutim, ono što je zanimljivo jeste činjenica da kineski faktor zapravo nije mnogo istaknut. Možda će za Kinu biti ponuđen neki duži cut, ali ne vidim koliko će tu biti neki jakih kineskih elemenata. Recimo, jednu od rolaigra moj favorit koji je jedno vreme bio van igre ali sad se vraća punom parom a to je Byron Mann, američki glumac koji svakako nije neki specifični adut za Kinu. Samo jednu krupnu ulogu igra kineski glumac, dakle sem settinhga i finansija, SKYSCRAPER ne donosi baš previše, pa čak ni dovoljno "kineskih" elemenata.
Thurber na kraju ne može da odoli a da u ovoj besmislici ne pokaže svoje USC obrazovanje pa je tako finale filma evidentan omaž klasiku Orsona Wellesa LADY FROM SHANGHAI.
U epohi "kaloričnih" i minimum dvočasovnih blokbastera, ovaj stominutni barem nije dosadan, ali isto tako nije onoliko "kaloričan" koliko se očekuje od filma koji pretenduje na veliku gledanost u ovoj epohi.
ANTBOY 3 Aska Hasselbalcha sam gledao sa zvaničnim dubom na engleski. Otud ne znam da li je dijalog u Hasselbalchovom filmu baš onakav kakav je u ovom prevodu. Ali ako pretpostyavimo da jeste, onda ANTBOY 3 donosi jedan fin meta-momenat. Naime, ANTBOY 3 je izašao u Danskoj 11. februara 2016. godine, istog dana kada i prvi DEADPOOL U jednom dijalogu klinci opisuju novog nepoznatog heroja koji se pojavio i pričaju o njemu kao da je naoružaniji od Deadpoola i da je delom mehanički kao Cable, da bi potom pretposavili da je možda reč o kul heroini kao što je Katana, a ona se takođe pojavila na filmu iste 2016. godine u SUICIDE SQUADu.
Da li su replike iste ovakve i na danskom ne znam ali je koincidiranje dijaloga sa filmovima koji izlaze u isto vreme zanimljiv detalj i pokazuje jedan neobičan simptom globalizacije, naime deca dobijaju superherojski film prolagođen njihovim godinama u kome se govori o R-rated junacima koji se pojavljuju istovremeno u superherojskom filmu glavnog toka i za glavnu ciljnu grupu.
U trećem filmu. Antboy dobija još jednog potencijalnog martnera za neki budući team up, još jednog superheroja iz svoje družine, a negativac iz prvog filma Flea, doživljava rehabilitaciju kao "čovek" sakriven iza izopačenja i maske.
Novog negativca igra čuvena danska karakterna glumica Paprika Steen koja je overila čuvene DOGME naslove s tim što njena junakinja nema natprirodne moći već je više na liniji Iron Mana, obična žena koja se ispomaže tehničkim pomagalom.
ANTBOY 3 je pripovedački možda rutiniraniji od prva dva ali to je i dalje isti visok nivo domišljatosti i snalažljivosti na skromnom budžetu.
Ask Hasselbalch je ponovo na visini zadatka. Na vikend kada je film izašao, imao je deset puta manju gledanost od DEADPOOLa na kog referiše.
* * * / * * * *
Quote from: Rade2 on 13-07-2018, 21:49:01
Cripple, kada smo vec kod klonova DIE HARD, jel mozes da kazes koji su tvoji omilljeni? Moji su SUDEN DEATH, 12 ROUNDS1 &3.
Zanimljiv izbor. Ja volim CLIFFHANGER, SPEED, PASSENGER 57 i UNDER SIEGE iz one kanonske epohe kad su cvetali DIE HARD-klonovi. Od copywooda svakako TUBE mislim da je dobar od južnokorejskih pokušaja... 12 ROUNDS nije klasičan DIE HARD rip-off jer najviše preuzima od trojke, a ja se ipak držim keca kao kanona. Od preteča DIE HARDa uvek izdvajam JUGGERNAUT Richara Lestera...
SIBERIA Matthewa Rossa je baziran na scenariju Scotta B. Smitha, potpisnika Raimijevog neo noira A SIMPLE PLAN. SIBERIA je svedena krimi priča o američkom trgovcu dijamantima koji skončava u Rusiji sa idejom da obavi dil sa nekim dijamantima. Trag dijamanata ga vodi u Sibir, gde ne pronalazi dijamante ali pronalazi ženu u koju se zaljubljuje.
SIBERIA je krimić sa jakim melodramskim komponentama koji izgleda, i po podeli, pa i po egzekuciji, kao ruski film sa Amerikancem u protagopnističkoj poziciji. Ruski junaci među sobom govore ruski a engleski samo sa Amerikancem i u tom pogledu rekao bih da je film evidentno imao određene arty ambicije.
Zanimljive su određene sličnosti sa romanom SIBIR Vladimira Kecmanovića. Ruku na srce, nije ovo priča o kriminalcu koji čuva mladu devojku i rađa se ljubav, ali jeste priča o kriminalcu u čijem životu ljubav kreće da igra vrlo bitnu ulogu. Isto tako, ambijent u kome se film dešava blizak je romanu. Dakle, naslov je inspirisao autore na slične ideje.
* * / * * * *
HOW IT ENDS Davida M. Rosenthala je priča o mladom suprugu koji će preći pola amerike ne bi li stigao do svoje trudne supruge. Na tom putu mu donekle pomaže njen otac a pored tasta tu je i jedna snalažljiva blue collar junakinja koja im se pridružuje.
Sličan cross country film u apokaliptičnim okolnostima sam gledao nedavno, zove se THE DOMESTICS i dublje je uronjen u MAD MAX psihoze. HOW IT ENDS kreće od kriznog događaja i govori o prvih pet dana apokalipse. Malo je reći da vrlo brzo stvari među ljudima kreću naopako, s tim što za pet dana juš uvek nisko ne napravi čirokanu i ne iskroji odeću od kože, ali manje-više sve ide u tom smeru.
Rosenthalov film nije dosadan ali nije ni naročito kreativan. Solidno je realizovan, mada ne uspeva da crossoveruje izvan okvira Netflix Originala kojima pripada. Ne znam tačno koje su bile bioskopske namere ovih autora ali na Netflix Originalu ovaj film dobija svoju pravu meru jer ozbiljniji je od DTV materijala, ali nije ni umetnost, niti je za širi bioskop.
* * 1/2 / * * * *
CRUEL INTENTIONS 3 Scotta Ziehla je zaboravljeni DTV nastavak popričično zaboravljene teen verzije DANGEROUS LIASONSa s kraja devedesetih, početka dvehiljaditih i kao takav bi ostao zaboravljen da nije reč o prvom scenarističkom creditu Rhetta Reesea, scenariste koji će kasnije sa Paul Wernickom steći slavu radeći ZOMBIELAND, DEADPOOLove i LIFE. Nažalost u mešavini zapenušale sapunice i soft soft corea CRUEL INTENTIONSa nema baš puno najava da će Rhett Reese nekih desetak godina kasnije postati naš veliki savremenik.
ATL Craiga Robinsona je vrlo zanimljiv omladinski film koji tematizuje odrastanje u jednoj visokoestetizovanoj formi kroz mešavinu žanrova, od omladinske komedije, preko socijalne melodrame do plesnog mjuzikla. Robinson je veteran industrije muzičkih klipova i ovo mu je jedan od malobrojnih izleta u svet celovečernjeg filma što je šteta jer mislim da je pokazao da ima dara za pravljenje glumačke podele, kao i za inscenaciju upečatljivih scena.
Ono što se ispostavlja kao ključni Robinsonov problem u ovom filmu jeste sposobnost da izgradi koherentnu celinu. Nota bene, ATL je stilski tako i postavljen da luta, da bude šaren, i kada uspostavi određenu mehaniku od nje ne odstupa, dakle film jeste u osnovi koherentan pod uslovom da su gledaocu prihvatljivi Robinsonovi izbori. Međutim, iz jedne serije karakternih vinjeta, Robinson definitivno ne uspeva da izvuče zadovoljavajuću dramsku celinu.
Pa ipak, ATL je unikatno gledalačko iskustvo jer nikome ne podilazi, i baš zato što donosi ono najbolje što spotovski reditelj može da pruži a to je visoka kaloričnost svakog kadra, puna iskorišćenost svake pozicije kamere. Ono što sam video u ovom filmu mi se dopalo i zaslužuje * * * ali sama celina se više kreće u smeru * * 1/2.
Komkast odustao, Dizni definitivno kupuje Foks... (https://www.inverse.com/article/47212-disney-fox-comcast-merger-xmen-avengers-mcu)
Dođavola.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Džejms Gan popio šut-kartu i izgubio ugovor sa Diznijem jer je pravio neslane šale na tviteru pre desetak godina (https://www.yahoo.com/news/disney-fires-guardians-galaxy-director-214022709.html)... Kud ih ne obrisa.... Naravno, Gunn je dao izjavu u kojoj objašnjava da se od tada promenio i da više ne pravi takve šale (https://www.huffingtonpost.com/entry/james-gunn-fired-tweets-pedophilia-rape_us_5b5238d6e4b0fd5c73c5390a), što je legitimno, ali internet poništava koncept protoka vremena, jelte. Naravno, nije to sad došlo sasvim slučajno, autrejdž kalčr udara na obe strane a kampanja kojom je orkestrirano ovo je u centru imala - Majka Cernoviča (https://www.yahoo.com/entertainment/meet-mike-cernovich-wing-provocateur-got-james-gunn-212212820.html).
SICARIO: THE DAY OF THE SOLDADO Stefana Sollime je istovremeno i nastavak i rimejk prvog filma. Ovo nije slučaj ROAD WARRIORa u odnosu na MAD MAXa, jer SOLDADO nije bitno skuplji ali jeste nešto bolji. Sollima je sin velikog Sergia Sollime, potpisnika izvrsnog krimića REVOLVER, i televizijski veteran koji je predvodio preporod italijanskog TV krimića poslednjih godina. Sollima nije obrukao oca, nije obrukao ni sebe više nego što je neophodno, međutim, nije uspeo da prevaziđe ograničenja scenarija Taylora Sheridana.
Sheridanov skript je ponovo u formi pogrešno shvaćenog Michaela Manna, sad već pomalo propušteno kroz prizmu kriznog Soderbergha. Međutim, ono što je najneverovatnije je to ponovo imamo na sredini filma akcioni set-piece na granici SAD i Meksika posle kog usledi prezupčenje gde film potone u iracionalnost, neuverljivost i budalaštinu.
Sad već počinjem da se pitam da li je to neka arty koncepcija, da li je SICARIO neki policijski TWIN PEAKS? Da li taj momenat prelaska granice ima neko simboličko značenje i predstavlja prelazak u neki onirički svet.
Film je slikao Darius Wolski, prekaljeni poljski profesionalac, i Sollima barem nema iskliznuća u region ČETVRTOG ČOVEKA kao druga polovina Villeneuveljevog filma. Ovde je sve barem snimljeno na nivou, a to što glumci igraju za tri stepena ozbiljnosti pojačanije nego što zahteva materijal zapravo takođe dugujemo prvom filmu i njegovom uspehu.
Johannsson nije radio skor ali kao da jeste, to je taj zvuk koji je proslavio SICARIO. Reklo bi se da producenti očekuju da pnaprave trilogiju, i da ako nastave ovim putem napretka, sledeći film može biti dobar zapravo.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 21-07-2018, 07:09:00
Džejms Gan popio šut-kartu i izgubio ugovor sa Diznijem jer je pravio neslane šale na tviteru pre desetak godina (https://www.yahoo.com/news/disney-fires-guardians-galaxy-director-214022709.html)... Kud ih ne obrisa.... Naravno, Gunn je dao izjavu u kojoj objašnjava da se od tada promenio i da više ne pravi takve šale (https://www.huffingtonpost.com/entry/james-gunn-fired-tweets-pedophilia-rape_us_5b5238d6e4b0fd5c73c5390a), što je legitimno, ali internet poništava koncept protoka vremena, jelte. Naravno, nije to sad došlo sasvim slučajno, autrejdž kalčr udara na obe strane a kampanja kojom je orkestrirano ovo je u centru imala - Majka Cernoviča (https://www.yahoo.com/entertainment/meet-mike-cernovich-wing-provocateur-got-james-gunn-212212820.html).
Pedala za Gunna je surova jer mislim da se ne svodi samo na Disney i Marvel već i na celu industriju. Ko će da uzme čoveka koji je zbog takvih razloga izbačen iz projekta? Zreo je da dođe u Srbiju i ekranizuje Kraljevića Marka. Možda kao crossover sa Komandantom Markom.
NOCTEM Marcosa Cabote je slab španski found footage horor čiji je okvir pokušaj jednog hakera da rekosntruiše šta se desilo nekim ljudima na osnovu snimaka sa njihovih mobilnih telefona. Dakle, Cabota kombinuje found footage sa klasičnom sveznajućom vizurom ali se nažalost intriga ne razvija paralelno pa onda "objektivno" snimani segment zaista deluje kao silom nametnuti vezivni materijal. Međutim, ni ono što vidimo u found footage nije ništa naročito, vrlo je oskudno i u pogledu dešavanja i kad je reč o maštovitosti strave. NOCTEM stoga nije dorastao onome što očekujemo čak i od nezapaženog španskog horora.
* 1/2 / * * * *
BILLIONAIRE BOYS CLUB je na jednom mestu okupio Tarona Egertona, Ansela Elgorta i Kevina Spaceya, u pokušaju da se posle WOLF OF WALL STREETa, WAR DOGSa i drugih manje uspešnih filmova o usponu i padu mladih ljudi koji su se na brzaka obogatili nadoveže na taj talas. Glumačka ekipa je obećavala da bi film mogao da se izbori za svoje mesto, pod uslovom da iole valja. Nažalost, od dve ekranizacije ove priče - a prva je snimljena za televiziju neposredno posle samog događaja - ova je slabija.
Sama istinita priča je bizarna. Kreće kao white collar finansijski kriminal a zavšava sočnim, da ne kažem coenovskim rasulom punom krvi i nepromišljenih odluka. Skliznuće ljudi iz white collar malverzacija u nasilje je vrlo zanimljiva tema, međutim James Cox, koji je u filmu WONDERLAND već ekranizovao jedan bizaran istiniti slučaj, nažalost ne uspeva da razradi taj prelaz. Otud mi na kraju ostajemo bez ključnih informacija, od toga da li su ovi junaci bili vešti u onome što je bio njihov white collar marifetluk, do toga kako su iz finansijske prevare došli u fazu kidnapovanja i ubijanja.
Kod Coxa se događaji samo ređaju, a u fazi uspona, to su manje-više već poznate stvari o tome kako teče postepeno navikavanje junaka na bogatašku bahatost i stvari postaju istinski sveže kada se pred treći čin taj segment delovanja junaka raspadne. Međutim, kako oni relativno brzo i lako prelaze u štim ubica, otmičara i razbojnika, nažalost ne dobijamo sliku o njihovoj transformaciji. Štaviše, rekao bih da su junaci dosta ravni kroz ceo film i da se nedovoljno menjaju. A opet Cox ne plasira poentu da isti čovek može da radi i jedno i drugo.
Fotografija Jima Muroa je korektna, mada mogu reći da sam od njega očekivao malo više, znajući njegovu steadycam specijalnost, te filmski i televizijski rad.
BILLIONAIRE BOYS CLUB je pravljen za bioskope ali se plašim da svoju pravu meru dobija na malom ekranu.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-07-2018, 14:53:13
Quote from: Meho Krljic on 21-07-2018, 07:09:00
Džejms Gan popio šut-kartu i izgubio ugovor sa Diznijem jer je pravio neslane šale na tviteru pre desetak godina (https://www.yahoo.com/news/disney-fires-guardians-galaxy-director-214022709.html)... Kud ih ne obrisa.... Naravno, Gunn je dao izjavu u kojoj objašnjava da se od tada promenio i da više ne pravi takve šale (https://www.huffingtonpost.com/entry/james-gunn-fired-tweets-pedophilia-rape_us_5b5238d6e4b0fd5c73c5390a), što je legitimno, ali internet poništava koncept protoka vremena, jelte. Naravno, nije to sad došlo sasvim slučajno, autrejdž kalčr udara na obe strane a kampanja kojom je orkestrirano ovo je u centru imala - Majka Cernoviča (https://www.yahoo.com/entertainment/meet-mike-cernovich-wing-provocateur-got-james-gunn-212212820.html).
Pedala za Gunna je surova jer mislim da se ne svodi samo na Disney i Marvel već i na celu industriju. Ko će da uzme čoveka koji je zbog takvih razloga izbačen iz projekta? Zreo je da dođe u Srbiju i ekranizuje Kraljevića Marka. Možda kao crossover sa Komandantom Markom.
Da, tako sam i ja jutros razmišljao - ovo je career-destroying incident. A koji mu je spakovo Cernovič, mada naravno, problem je u tome što se "politički" aktivizam u SAD sveo na to da iskopaš nečiju izjavu koja nije lepa i da onda izazivaš autrejdž... Važi i za leve i za desne...
Trejler za Godzilla: King of the Monsters me baš ne ispunjava poverenjem. Edvardsov film je bio osrednji a Dogertijev kao da misli da će Rodan, Gidora plus Motra biti dovoljni da se raspametimo od sreće...
https://www.youtube.com/watch?v=wVDtmouV9kM (https://www.youtube.com/watch?v=wVDtmouV9kM)
E, pa, red je. Ako je Marvel sa Gardijans ov d Gelaksi napravio takav hit, Green Lantern Corps. bi stvarno morao da bude kako valja:
DC's Geoff Johns teases planned Green Lantern Corps movie: "It's a complete re-imagining" (http://www.digitalspy.com/movies/green-lantern/news/a862128/dc-green-lantern-corps-reimagining-geoff-johns/)
https://m.youtube.com/watch?v=w7pYhpJaJW8&ebc=ANyPxKqgqNicUl33r4OxRIZtmty9EJrZaq-Xk8Aa_8k4JqEOAcVT_lYF-E7ymVd7wgIAKhLXJHk_tL2LvRPeapD_-_6LUqTkfg
Sent from my iPhone using Tapatalk
Rodrigezu bi stvarno trebalo smanjiti budžete da se priseti malo kako je to bilo kad je actually morao da režira glumce a ne animatore. Možda ovo bude okej, ali CGI je meni baš drven, veštački, neubedljiv.
Quote from: Meho Krljic on 24-07-2018, 06:18:16
Rodrigezu bi stvarno trebalo smanjiti budžete da se priseti malo kako je to bilo kad je actually morao da režira glumce a ne animatore. Možda ovo bude okej, ali CGI je meni baš drven, veštački, neubedljiv.
Mislim da će do decembra taj CGI da legne. BTW, mislim da je Rodriguez sad baš u fazi kada ne može da izdrži snimanje na setu. Dakle, bolje da se ne priseća jer onda pravi neke poluproizvode...
ZOE Drakea Doremusa je priča o svetu u kome su androidi toliko uznapredovali da ih je već moguće uposliti na white collar poslovima ili uzimati za partnere. Slično WESTWORLDu, u androide su ugrađena sećanja i oni ne znaju da nisu ljudi. Istovremeno, u istom tom svetu, smišljen je psihofarmak koji stvara osećaj "ljubavi" u ljudima i omogućuje im da pretrpe gubitak i ostvare utisak sa novim partnerima koji je ravan "prvoj ljubavi".
Već kada se preprićava premisa, jasno je da Doremus donosi film sa dve jake premise od kojih su obe zanimljiv osnov za SF melodramu. Međutim, kada se one spoje u jednu celinu ostaje snažan utisak da nam baš i nije jasno o čemu je ovaj film. Ostaje snažan utisak kako je ovo spoj dve priče koje je trebalo razrađivati zasebno.
Ovako ostaje zanimljiv, atmosferičan film sa izvrsnom glumačkom podelom koju predvode Ewan McGregor, Lea Seydoux, Theo James i Rashida Jones, što je samo po sebi vrlo lepo i ekskluzivno. Na nivou prijatnosti stvari na ekranu, film zaslužuje i * * * ali ukupna celina je ipak,
* * 1/2 / * * * *
JUAREZ 2045 Chrisa Lea je zanimljiv low budget film koji oružjem Roberta Rodrigueza pravi rip-off Neilla Blomkampa. Pod oružjem Roberta Rodrigueza smatram pre svega Grindhouse estetiku, kolor korekciju koja želi da stvori utisak ofucane filmske kopije i neke ljude koje ostavio B-filmu u amanet kao što je Danny Trejo. Međutim, čitav meksički setting je bliži zapletima iz filmova kao što je SICARIO nego bilo šta drugo. No, Blomkamp je ključ cele priče. Njegovi filmovi o robotima u službi policije u favelama, na margini, u bedi, nasilje verhoevenovskog profila, to je osnov ovog filma.
Godina je 2045. i meche su postale standardni metod zavođenja reda. Kartel u Huarezu međutim uspeva da nabavi i ishakuje neke i time preti da preuzme vlast u svom delu Meksika. Američka vojska šalje jedinicu specijalaca da opronađe naučnika koji im pod pretnjom pomaže u tom procesu.
JUAREZ 2045 žestoko pada u dramskims cenama koje su nemaštovite i nemaštovito realizovane. Međutim, kada krene akcija, uprkos vrlo niskom budžetu i jako skromnom CGIu, Chris Le pokazuje da zna šta radi i nedorasle efekte vešto koristi u campy ključu. Isto tako, može se reći da je Le napravio film od polovnih delova ali da ih je spojio na vešto način, tako da je šteta što sve pada u onim segmentima u kojima zapravo nije ključni izraz ovog filma. Od tih slabih glumačkih delova je film mogao biti spasen u montaži bez problema, ionako je 105 minuta nepotrebno dugo trajanje za ovakvo prevashodno showcase ostavrenje.
Čini mi se da Chris Le i njegov rad nisu postigli puni showcase efekat što je šteta jer mislim da ga ovde definitivno ima.
* * / * * * *
A few days back, "Moon" and "Warcraft" director Duncan Jones teased he was looking at doing a comic book adaptation as his next project, but didn't say what property it would be. At the same time it was confirmed it would NOT be a DC Comics property.
Well now in a new Twitter posting, he seems to have revealed what it is – "Rogue Trooper". Jones in the clip says it's a planned take on a property in the 2000AD Mega-verse which includes properties like "Judge Dredd," "Durham Red," "ABC Warriors" and "Strontium Dog".
It also specifically states it's not Dredd, but something else before showing off a man's mohawk from behind – leading to the natural conclusion he's referring to "Rogue Trooper," a sci-fi comic from Gerry Finley-Day and Dave Gibbons about Rogue, a genetically created, blue-skinned, manufactured super soldier on Nu-Earth which is mostly toxic now due to chemical and biological warfare.
In this world, a G.I.'s entire personality is downloaded at the time of death onto biochips for later retrieval. Rogue has his three former comrades chips with him attached to his equipment following a massacre. Rogue goes AWOL in search of the Traitor General responsible. What kind of adaptation Jones intends to yield, be it film or television or other, is unclear at this point.
FALLOUT je pripovedački i stilski produžetak ROGUE ANTIONa uprkos tome što ima veliki kapital Henry Cavilla u ulozi negativca. 2015. godine izašao je ROGUE NATION i bio žestoko zasenjen KINGSMANom i UNCLEom. Cavill je bio protagonista UNCLEa i šteta je što u FALLOUT za početak nije uveden kao Cruiseov naslednik već kao negativac. Iako u modernim serijalima, negativci nisu za jednokratnu upotrebu i umeju da se neočekivano vrate, Cavill je potrošen na pogrešan način.
S druge strane, Cruise u 55. godini sad već deluje pomalo bizarno. Njegovo nestarenje, a opet bez očiglednioh ožiljaka hirurških rezova deluje poprilično neprirodno, da ne kažem bizarno. To negde shvata i on, i pokušava da igra "svoje godine" ali telo ga izdaje jer paradkslano deluje vitalnije i mlađe nego što bi trebalo. Isto tako, Cruiseova fizička sprema je impresivna, i čini se da je MISSION IMPOSSIBLE serijal njegov način borbe sa krizom srednjih godina kroz neumerenu fizičku aktivnost.
Ovde se opet krećemo od set-piecea do set-piecea, ali su oni ovog puta toliko pretenciozni, i u postavci i u realizaciji da to zaista smeta. Imamo tuču ali sa velikim T, imamo jurnjavu ali sa velikim J, imamo poteru helikoptera sa velikim P, i sve tako. Neki od tih set-pieceova su vrhunski ali neki su poprilično podbacili.
McQuarrie ponovo režira dijaloške scene kao Paskaljević u pogledu kadriranja ali svakako sa bitno lošijom glumom. Ti mizansceni u kojima ljudi stoje i pričaju deluju potpuno parodično, više ni televizija tako ne izgleda, tamo ljudi barem hodaju kad razgovaraju.
Produkcioni dizajn je takođe vrlo oskudan. Scenografija je raskopšna ali izabrana i izgrađena bez ukusa, amorfna, klišeizirana, prazna za tako duge scene koje su u njoj smeštene. Isto važi i za kostim. Junaci su jednolično i neuverljivo obučeni, i retko kada sam sretao tako loše dizajniran film.
Scenario je u Marvelovom maniru modularan, ide se iz situacije u situaciju, bez mnogo namere da se pravi nekakva zaokružena celina na tom putu. Da li je FALLOUT najslabiji nastavak u serijalu ne znam, ali svakako da pokazuje dubok franchise fatigue, i samo sećanja na Cruiseove blokbastere još čini da se ovakvim radovima prilazi sa nekom vrstom radoznalosti.
* * / * * * *
EL AVISO Daniela Calparsoroa je ekranizacija romana Paula Pena na kojoj su potpisana nekolika imena - od Chrisa Sparlinga koji je hoolivudsko ime i radio je high concept projekte kao što je BURIED, preko Patxija Amezcue koji je radio solidan katalonski krimić 25 KILATES pa sve do De La Iglesijinog redovnog saradnika Jorge Guerricaachevarriae. Dakle, scenario je imao puno babica i uprkos tome što ima high concept (u našoj kinematografiji poznat po RITMU ZLOČINA a ove godine ripovan i u IZGREDNICIMA) na kraju to nije adut ovog filma.
Čak naprotiv, scenario gradi misteriju oko nečega što prosto nije toliko zanimljivo niti enigmatično i uvlači nas u sudbine likova koji nažalost nisu preterano zanimljivi. Otud, glavni moitor filma ostaje sam Calparsoro, žanrovski profesionalac koji ume da tera čak i ovako nezgrapnu mašinu od tačke A do tačke B, pitko i vizuelno artikulisano. Njegov rad i dalje ima aplitudu ali srećom, ona je sve manja i manja, i postaje sve konzistentniji. Međutim, EL AVISO spada u Calparsorove filmove koji su na njenom donjem delu.
* * / * * * *
Troubling New Report Explains Why The New Mutants Is A Disaster (http://wegotthiscovered.com/movies/new-mutants-bad-2015-fantastic-four/)
rekoh li vam da sam od danas na odmoru? :lol:
gledao neko Ant-Man and the Wasp? meračim se za popodne, predveče, ni vrućina me sprečiti neće.
Gledao je Cripple, ima na ovom topiku pozitivan osvrt a gledao sam i ja samo nisam stigao da pišem. Solidno zabavno, Paul Rudd i dalje u deficitu harizme, ali sama pričica je brza i zabavna.
što odsustvo harizme? ok, nije tom hardy al taman je za ovu ulogu. vrlo simpatična pričica, bolje mi je legla od prvog filma.
nego, manimo to! videste li prvi end-credit i touch of thanos? jaoooo! sve su prilike da sam im svima ja, tony, jedina nada!!! xrofl
sad mi se opet gleda i the civil war i infinity war. ko će dočekati avengers 4?!
Da, i meni se gledaju. Ragnarok sam gledao dvaput u proteklih nekoliko dana kao zamenu :lol:
no school like old school
https://m.youtube.com/watch?v=1dpn4w7sy7w
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 29-07-2018, 04:43:37
no school like old school
https://m.youtube.com/watch?v=1dpn4w7sy7w
neverovatno je koliko se volimo, a koliko se politički nikad nismo slagali. :lol: :lol: :lol:
lilit, može li austrijski internet da podnese ovu količinu srpstva ili si morala da staviš srpsku karticu u telefon i napraviš hotspot :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 28-07-2018, 22:23:03
Da, i meni se gledaju. Ragnarok sam gledao dvaput u proteklih nekoliko dana kao zamenu :lol:
ja na civil waru, a misli na kapetan marvelu. negde nisam filozofski načisto da li će ovo dženderbendovanje dovesti do trijumfa ili propasti. xrofl
Quote from: crippled_avenger on 29-07-2018, 13:40:17
lilit, može li austrijski internet da podnese ovu količinu srpstva ili si morala da staviš srpsku karticu u telefon i napraviš hotspot :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
evo i zgrada i internet MedUniWien se trese, bojim se da će doći do kolapsa. :lol:
Quote from: lilit on 29-07-2018, 13:44:15
Quote from: crippled_avenger on 29-07-2018, 13:40:17
lilit, može li austrijski internet da podnese ovu količinu srpstva ili si morala da staviš srpsku karticu u telefon i napraviš hotspot :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
evo i zgrada i internet MedUniWien se trese, bojim se da će doći do kolapsa. :lol:
Srećom, nije sve o politici. Ima malo i drugih tema :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
da, super si objasno ovo o konkursu, bitno je reći takve stvari. <3
Quote from: crippled_avenger on 09-09-2015, 14:41:32
Jedan od paradoksa naše žanrovske istorije svakako je sadržan u tome da su pokušaji horora u našem bioskopskom i televizijskom filmu rezultirali dobro prihvaćenim ostvarenjima uprkos ranijoj prokazanosti ovih žanrova kod kritike. Međutim, to ne znači da u nekom trenutku naša kinematografija nije produkovala i jedan od onih filmova zbog kojih je horor osuđivan. Prvi primer toga napravio je naš reditelj Marijan Vajda, doduše van SFRJ, kada je posle fijaska filma ŠEKI SNIMA, PAZI SE praktično morao da napusti okvire naše produkcije. Vajda se ne bi mogao nazvati jugoslovenskim Ed Woodom jer on nije snimao filmove koji su loši zbog svojih apsurdnih zamisli. Njegovi filmovi su više bili oportuni i loši pokušaji u okviru konvencija koje je naša kinematografija tada već savladala. Bilo da su to "revije" kao što je ŠEKI SNIMA, ili adaptacije klasika pozorišne komedije kao IZBIRAČICA ili pak televizijski humor kao u ZAJEDNIČKOM STANU, Vajda se manje-više izražavao unutar savladanih formi koje su svi realizovali bolje. Potom je nastavio sa svojim raznim "narudžbenjacima" i na kraju je emigrirao.
Konačno sam se odlučio da pogledam MOSQUITO DER SCHAENDER, horor koji je Vajda snimio za nemačko govorno područje ali je danas ovaj film dostupan u raznim dubbovanim verzijama i "globalizovan" jer je u međuvremenu prepoznat kao ostvarenje koje uticalo na nastanak NEKROMANTIKa i mnogih drugih naslova koji su kombinovali art house i horor, ili pak samo gadne prizore.
Vajdin MOSQUITO je za početak svakako najbolji film koji je snimio u karijeri. Ako imamo u vidu da je film izašao 1977. slobodno možemo reći da je ovaj film ipak exploitation, mnogo pre nego odraz Vajdinog umetničkog bića. Pre 1977. je uveliko već došlo do ukrštanja art house estetike sa hororom, sa prikazima pomračenih umova i ekstremnog nasilja, i rekao bih da je Vajda - koji je i u SFRJ bio majstor niskobudžetnog filma sa velikim box office pretenzijama - prepoznao prostor u koji bi se mogao plasirati.
Što se mene tiče, premda nisam gledao sve filmove ovog tipa, MOSQUITO sasvim sigurno nije u gornjem domu ove vrste filmova. Za početak, uprkos tome što je film danas dostupan na besprekornoj kopiji, ne možemo reći da je Vajda u onom art segmentu, dakle u esteizovanoj fotografiji i sl. ponudio konzistentan izraz. Estetizacija varira od scene, od situacije do situacije, i ukupno uzev, loše slikane scene pretežu nad onim dobrim. Eksterijeri su bolje slikani od enterijera, i nema kohezije u fotografskom konceptu.
Kad je reč o prikazima seksa i nasilja, Vajda je tu vrlo direktan. Ono što možda najviše šokira jeste koliko je Vajda lišen takta u prikazu incesta/pedofilije, Iako kada podvučemo crtu, ovaj film možemo smatrati pitomim u seksualnom smislu, ali i vrlo direktnim, bez velikih rediteljskih intervencija u odnosu na dešavanja pred kamerom, ovo je jedan od retkih primera gde incest/pedofilija nije na bilo koji rediteljski način sakriven, nagovešten i sl. već je dat tupo i direktno kao i bilo koji drugi prizor gole žene.
Kad je reč o nasilju i tom nekrofilsko-kanibalističkom domenu ličnoti glavnog junaka, Vajda postiže efekat gađenja barem kod mene, iako za tu masku ne mogu reći da je naročito uverljiva. Ipak, kako je i tu vrlo direktan, ta banalnost režije na neki način stvara efekat banalnosti perverzije i daje joj neku čudnovatu ubedljivost.
Začuđujuće slabo je iskoristio lutke koje izopačeni glavni junak sakuplja i mislio sam da će one imati znatno važniju ulogu i snažniji efekat. Upravo na tako propuštenim prilikama, Vajda pokazuje svoj ipak niži rediteljski rang.
Otud se može reći da su najveći dometi ovog filma i transgresije upravo proistekli iz odsustva Vajdinih intervencija u rediteljskom pogledu. Scenarista ovog filma Mario D'Alcala je nastavio sa bavljenjem ovom vrstom filma po obodima.
Ako pogledamo globalnu dostupnost ovog filma, možemo reći da je ovo pre SRPSKOG FILMA verovatno bio najuticajniji produkt nekog našeg filmadžije u domenu horora. Šteta što sam film nije bolji, mada, gledano iz ove vizure, možda je baš ova trash bizarre cult margina i jedini prostor u kome su naši tadašnji reditelji mogli doprineti.
* * / * * * *
Врло популаран филм. Американски Мондо Макабро је пре неки дан ставио претплату на ограничени тираж од 500 примерака Blu-ray диска и после једног часа отишло је неколико стотина примерака па су морали да зауставе продају на извесно време и повећају тираж на 666 примерака да би удовољили колико-толико потенцијалним муштеријама. Истовремено су ставили Кадијевићеву Лептирицу и колико сам схватио, стотинак комада је отишло за неколико часова, што је велики успех.
(https://i.imgur.com/wLvyS0w.jpg)
Imaš li neke konkretne podatke o tome da se napravi vest za medije?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 31-07-2018, 21:48:17
Imaš li neke konkretne podatke o tome da se napravi vest za medije?
Sent from my iPhone using Tapatalk
За Лептирицу? Немам било какве друге податке осим поруке Џареда Ауреда на форуму да ће имати сто комада за продају. Ја га не могу питати преко приватних порука о тим трговачким стварима поготово што досад нисам куповао код њих.
AUSENTES Danizela Calparsora je umereno interesantan film o ženi koja se doseljava sa porodicom u jedno novo naselje, gated community i tu počinje da ima neka čudna senzorna iskustva. Da li su to duhovi, ili ona silazi s uma ili neko pokušava da je nabedi da je duševno obolela?
Oveo zvuči kao premisa nekog hitchcockovskog trilera, ali kod Calparsora stvari tonu u sferu iracionalnog, i počinju da imaju nadžanrovske ambicije. AUSENTES nažalost nije SHINING, a da bi postigao ono što želi bila bi potrebna takva ili bar približna veština.
Calparsoro je među piscima scenarija kao i zanimljivi španski književnik Ray Loriga čiji sam jedan roman jako voleo kao klinac. I zbilja, ovaj film stvarno nije tipičan žanrovski film sveden na nekakve obavezne figure na koje smo navikli. Međutim, ono što je "prevazilaženje žanra" u njemu se nažalost ne dešava.
Ono čega međutim ima jeste jako puno izuzetno efektnih vizuelnih rešenja što je Calparsorov redovni pečat. U tom pogledu završna scena zaista jeste bravura sequence zbog koje oni koje zanima žanrovska scena i treba da pogledaju ovaj film, za razliku od usputne publike za koju on nije neophodan. U toj sekvenciji, Calparsoro konstruiše jednu od najefektnijih vizuelnih bravura koje je potpisao u svojoj karijeri.
Ariadna Gil i Jordi Molla su zvezde ali su u ovom filmu u priličnom underplayu ali nažalost i u underwhelmu kad je reč o krajnjem utisku.
* * 1/2 / * * * *
OPERACION CONCHA je španska komedija o filmskim radnicima-prevarantima, smeštena u dane filmskog festivala u San Sebastijanu. Neke od lokacija na kojima se film dešava imale su sentimentalni značaj za mene jer sam na tom mestu bio pre četvrt veka.
Međutim, kada se izuzme činjenica da sam u filmu video neke lokacije kojih se pomalo sećam, i da sam generalno veliki buff za filmove o filmašima, OPERACION CONCHA nema šta mnogo da ponudi.
Reč je, u najboljem slučaju, o korektnoj komediji koja se ozbiljno oslanja na BOWFINGERa. Priličan deo premise sa producentom prevarantom koji angažuje sitnog lopova koji jako liči na poznatog glumca kako bi prevario finansijere podseća na klasik Franka Oza.
Nažalost, OPERACION CONCHA nije tako inteligentna kritika ni ljudske prirode a naročito ne filmske industrije.
Glavnu ulogu igra Jordi Molla, a poavljuje se i kao ta velika zvezda i kao sitni kriminalac dvojnik. U obe uloge je vrlo karikaturalan i neinteresantan sa pokušajima da proizvede efekat nekom prenaglašenom glumačkom igrom. Verpvatno u strahu da će potonuti u bzidejnost filma ako bude u underplayu, Jordi Molla ovo pretvara u opšte šmiranje ali srećom ne izaziva i opšti haos na ekranu.
OPERACION CONCHA nije naročito dobar film ali nema sreće ni da bude dovoljno leš da bi se barem po tome istakao. Samo je bezveze.
* * / * * * *
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fcdn.epicstream.com%2Fassets%2Fuploads%2Fnewscover%2F760x400%2F1533136323paramounto.jpg&hash=d422a4aac00ab202672c8135dc1c35eb45e48453)
Jedno otvoreno pismo Filmskom centru
http://starikadar.blogspot.com/2018/08/otvoreno-pismo-filmskom-centru-srbije.html
EXTINCTION Bena Younga je razočaravajući transfer ovog Down Under reditelja u Holivud. Mnogo se očekivalo od njega ali njegov holivudski debi je krenuo kao Universalov film a završio je kao Netflix Original.
Čemu se Young doduše mogao i nadati kada je poslat da snima film u Srbiji, u Airport Cityju i delovima Novog Beograda. U tom dosta skromnom ambijentu on situira akcioni SF o vanzemaljskoj invaziji koja se ispostavlja da je nešto drugo ali nažalost ni tada ne postaje ništa naročito intelektualno izazovno, pa se na kraju može reći da EXTINCTION izgleda kao nešto što bi pre 20 godina bilo TV film na TNTu.
U suštini Netflix Originalsi u određenom smislu i jesu to, prestižni TV filmovi našeg doba gde povremeno neka ostvarenja imaju kvalitet za bioskop ali u njemu ne završavaju iz ovih ili onih razloga.
Michael Pena daje sve od sebe. Lizzy Caplan je krajnje indisponirana i ponaša se kao da je bitno iznad materijala u kome mora da igra. Ostali glumci nisu vredni pažnje.
Tehnički dometi filma su negde u donjem domu onoga što se dopušta većim produkcijama i svakako da je rad na efektima u nekom momentu obustavljen kad je odlučeno da se ide na Netflix.
EXTINCTION barem nije dosadan i zabavan je našoj publici jer mogu da se prepoznaju lokacije. Za Younga međutim ovo ostaje propuštena prilika.
* * / * * * *
PROJECT E1337 Jamesa Wanga je niskobudžetni film koji pokazuje koliko su retki uspešni showcase radovi tog tipa baš iz razloga što nije efektan ni na jednom nivou. Wang koliko toliko pokazuje da vlada zanatom na bazičnom nivou, međutim ovo je tipičan primer snimanja dugog metra pošto-poto ne bi li se imalo nešto u toj formi. Baš zato treba da ga prelistaju oni filmmakeri koji bi da rade nešto slično kako bi uvideli kakve klopke stoje na tom putu.
Quote from: crippled_avenger on 02-08-2018, 23:52:53
Jedno otvoreno pismo Filmskom centru
http://starikadar.blogspot.com/2018/08/otvoreno-pismo-filmskom-centru-srbije.html
Kakav udarac za filmsku industriju, filmski centar ne želi da da pare malom Dimbu koji nije u stanju da napiše ni smislen pismeni zadatak na temu "Kako sam proveo letnji raspust" 😢
eto šta se dešava kad Boban viberiše a Sagitaši neće da uvedu komunizam
Samo kad se ovaj registrovao da mu skreše u lice :( :( :(
Meho, uvek u prvim redovima kad se brane pederi i ovaj neidentifikovani oblik života koji nije sposoban sam ni da se obuče 😢
Pa, braniti prijatelja nije neka egzotična ideja, pogotovo od ljudi koji čekaju da Boban ode na more da bi pokazali svoje internet-testise, jelte.
Da, baš sam upućen u Bobanove kretnje
čitam forum odavno, tvoje testise ti je u grlo nagurao izvesni Kao sunce jasan
sumnjam da ih ova živuljka ima uopšte
Pa... bolje bi bilo da si ostao samo na čitanju jer su tvoji doprinosi do sada prilično ispod nekog priželjkivanog civilizacijskog nivoa.
A šta tačno je priželjkivan civilizacijski nivo, uputi me?
Samoprozvani "najbolji mladi scenarista" kojem guraju pare u debelo dupe a on ređa samo promašaje? I još ima obraza da kuka što se neko napokon sjetio da preseče i prekine sipanje u beskorisnog stvora?
Pa, priželjkivan nivo je, recimo, da ti prva četiri posta na forumu ne budu vređanje i napadanje. Sa, pritom, sasvim akademskim, besmislenim povodom.
Ne bih rekao da je povod besmislen; ovo mi je isto kao da se neka starleta Soraja Afrika buni što joj ministarstvo kulture ne odobrava sredstva za novi album
Ne mogu da se složim da je to isto, naravno, ali manji je problem povod, više ton itd. itd. itd.
NARCIS I EHO Saše Radojevića je do sada najradikalniji film koji je snimio u svom garažnom opusu, što ga samim tim čini i jednim oa najboljih. Radojević ovde kombinuje elemente klasičnog "radojevićevskog" zapleta, dakle nekakve intrige, misterije, trilera koji to nije, sa snikom opere Ane Đorđević i paralelnim tokom u kome on ekranizuje samu temu predstave kroz scene u kojima igraju Boris Vlastelica i članice grupe Repetitor.
PORODICA ostaje Radojevićev tehnički najusavršeniji film ali NARCIS I EHO od onih sirovijih nudi najinteresaniju vizuelnost jer ima dobre lokacije i efektnog protagonistu pre svega u Borisu Vlastelici.
Naravno, gluma u dijaloškim situacijama je stravično loša i segment sa Repetitorom je mogao biti vidno maštovitiji, ali sve u svemu, NARCIS I EHO je baš ono kako je i najavljen, ekranizacija opere sa dramskim delovima.
Sami snimci opere su tehnički najsporniji, deluju kao da ih je snimao počivši Art Kanal za neke svoje potrebe. U svakom slučaju, na paradoksalan način, NARCIS I EHO kroz činjenicu da ima čitav bend u glavnoj ulozi, možemo posmatrati i kao neobičan primer rokenrol filma kod nas, premda muzika Repetitora nije u prvom planu već stvaralaštvo jednog drugog autora.
* * 1/2 / * * * *
THE CURED Davida Freynea je irski film koji mi je evocirao uspomenu na BBCjeve seriju IN THE FLESH. Dakle, narod je oboleo od neke epidemije slične Rageu iz 28 DAYS franšize, pronađen je lek i većina obolelih je izlečena. Međutim, izlečena većina pati od psihićlkih trauma zbog sećanja ono što su radili dok su bili pobesneli a preostala zaražena manjina se suočava sa genocidom.
Društvo je podeljeno, na one koji su zdravi, na izlečene i na razne podgrupe među njima, na one koji su traumatizovani svojim sećanjima na nasilje koje su činili ili trpeli.
THE CURED ima određenih ripper sekvenci i akcionih scena ali ovo je u suštini društvena drama o kolektivnoj traumi i njenom ovaploćenju u formi tog psiho-infektivnog fenomena. A istovremeno ovo je intimaistička priča koja kroz subinu par junaka pokušava da iskaže nešto šire.
Bez ikakve sumnje, THE CURED je jasan i solidan u svojim namerama ali na kraju me je ostavio ravnodušnim jer je pretenzija psihološkog i društvenog viviseciranja na koje je autor pretendovao ipak u žestokoj disproporciji u odnosu na pulpy postavku.
Naprosto, ovako pretenciozan pristup pulpy pojavu ne deluje kao dalja sofistikacija žanra već kao njegova dublja infantilizacija, kao razgovor koji vode klinci koji najoveštalije žanrovske pulp stileme percipiraju kao stvarnost i pokušavaju da joj priđu smrtno ozbiljno, nesvesni koliko su u tome zapravo naivni.
* * 1/2 / * * * *
IBIZA Alexa Richanbacha je Netflix Original sniman jednim malim delom i u Beogradu. Ova produkcija Willa Ferrella i Adama McKaya je dosta gromoglasno najavljivana prošle godine tokom snimanja kod nas. Međutim, zapravo vrlo mali deo je sniman kod nas i nemamo čime da se naročito podičimo. U svakom slučaju, Richanbachov film je interesantan u jednom aspektu. Naime, za razliku od ostalih filmova road trip tipa, ovde nema nekog intenzivnog zapleta koji pokreće stvari izuzev odnosa među likovima i njihovih relativno uverljivih želja i potreba. Stoga nema onih volatilnih elemenata koji često umeju da uzmu ovakve komedije pod svoje i pretvore ih u mehanizovana ostvarenja gde na kraju motor za izlaganje humora na kraju dominira nad komedijom.
Nažalost, Richanbach uprkos relativno raspoloženoj glumačkoj podeli ne uspeva da zapravo iskoristi tu laid back strukturu i IBIZA na kraju nema naročit jak narativni zamajac koji bi održao pažnju gledalaca do kraja. Stoga ovo ostaje jedan od onih filmova u kojima je jasno da im je Netflix i više nego dobro krajnje odredište i da u bioskopu ne bi imali šta da traže.
* * / * * * *
ACTION POINT prekaljenog britanskog reditelja Tima Kirkbyja koji je pekao zanat na televiziji, predstavlja mešavinu fizičke, samoubilačke komedije kojom se bavi Johnny Knoxville i sentimentalnog throwbacka razuzdane 80s komedije. U tom pogledu, ACTION POINT je relativno uspešan hibrid te dve ideje, ali ne dobacuje do BAD GRANDPAe, ni po lucidnosti humora, ni po radikalnosti izraza.
ACTION POINT je film sa četvrtim zidom koji ima isključivo fikcionalne, glumljene likove, i ima priču koju uporedo sa skečevima, padovima i povređivanjima pokušava da ispriča.
Ta priče je jednostavna, relativno tanka i u osnovi služi da bi gegovi imali na šta da se oslone, ali je zapravo pristojna. Sami gegovi opet jesu Knoxvilleov stil humora ali definitivno nisu na onom nivou outragea koji on gađa i doseže u svojim najsupešnijim delima kao što su RINGER i BAD GRANDPA.
Međutim, to što je priča tanka ali funkciinalna i što gegovi ne zakivaju ali su pristojni, čini sve ovo jednim pristojnim 80s throwbackom koji ima duh filma osamdesetih, pa i njegove domete.
U tom smislu, iako je ovaj film drugačiji od onoga što je Knoxville radio, reč je zapravo o samo jednoj korekciji na kom se on odlično snalazio. Dakle, uprkos izvesnoj mejnstrimizaciji izraza, koja je sigurno proisticala i iz potrošenosti Knoxvilleovog tela, ovo ostaje dalji produžetak JACKASS borbe drugim sredstvima.
Dodavanje "dubine" karakteru, samo služi da se nadoknadi ispoljavanje karaktera kroz lude stuntove, Međutim, rekao bih da Knoxville zna šta radi, i da kontrolisano koriguje svoj izraz u skladu sa mogućnostima ne gubeći taj raunchy daredevil duh koji ga je karakterisao.
Otud je šteta što je ACTION POINT prošao krajnje nezapaženo na blagajnama, pa i uprkos tome što nije mnogo koštao ubeležen je kao promašaj.
Mimo svojih velikih franšiza, Knoxville se kreće oštricom DTVa, ali ne u exploitaition već indie ključu. Slično nekoj vrsti oronulog Ryana Reynoldsa i Knoxville ima tu čudnu podeljenost između raunchy mainstreama i indieja.
Naravno, Knoxville je sada u gofinama kada bi morao da ima stabilniju karijeru nego što ima. S druge strane, on je i dalje autentična holivudska zvezda baš po tome što se specijalizovao i što je celog sebe duhovno i telesno uložio u izgradnju galerije likova koji mešaju prljavi fizički i dijaloški humor.
Kikby u ovom filmu naravno radi u funkciji Knoxvillea ali mu se mora prinzatida je umnogome uspeo da artikuliše nešto što je maltene film stanja iako sa dosta fizičke akcije i da uhvati autentičan vajba kraja sedamdesetih i početka osamdesetih.
* * 1/2 / * * * *
Malo tvrđa priča
http://standard.rs/2018/08/13/dimitrije-vojnov-onaj-ko-ne-naplacuje-stavove-tesko-naplacuje-rad/
Sent from my iPhone using Tapatalk
BLACK HOLLOW CAGE Sandraca Gonzalez-Perellona je španski eye candy film koji koketira sa hororom, na isti način na koji to čine i filmovi Lucile Hadžihalilović ali sa mnogo manje uspeha. Isprva, Gonzalez-Perellon nudi intrigantan film o devojčici koja živi u izolaciji, okružena ekscentričnim ljudima i neobičnim tehničkim napravama i pojavama ali onda nažalost film tone u potpunu proizvoljnost iz koje se crpi samo jedan vid strave - a to je strepnja gledaoca kako će izdržati do kraja ovog filma.
Sandrac Gonzalez-Perellon ima jasan vizuelni rukopis čija se efektnost ne može osporiti. Darovit je i na nivou mizanscena i na nivou kadriranja. Film je visokoestetizovan i smešten u fetišistički dizajnirane objekte. Međutim, sve to uz zanimljivu atmosferu ne čini ove radnje na ekranu održivim u formatu od 105 minuta.
S druge strane, sve ono što sam video u ovom filmu govori da bi na ovog reditelja trebalo obratiti pažnju. Nema ništa u tom autorskom rukopisu što dobro postavljen scenario ne bi mogao da izleči.
* * / * * * *
REVENGE Coralie Fargeat je ekstremno hajpovani neo-exploitation film koji je valjda zbog toga što ga potpisuje žena protumačen kao komentar na rape and revenge podžanr, kao nekakva gasparnoeovska provokacija, kao istovremena reafirmacija i parodija. A ono što ovaj film u stvari jeste, a to je preestetizovana rape and revenge storija iskazana odavno komercijalno apropriranim art house sredstvima.
Tako su slika i dizajn likova nagaženi kao kod Sorrentina pa stilizacija postaje stripovska a tela su tretirana kao skulpture na modnom foto-sešnu. Zvučne intervencije su noeovse gde se dinamika podiže korišćenjem off the wall pop muzike, uz obilje kontrapunkta, ironičnih komentara u zvučnoj slici i sl.
A sama priča i njen smisao su rape and revenge, urađeni na pretenciozan način, samim tim bez sirovosti koja je davala dignitet filmovima tog tipa. Jedan od kvaliteta izvornih exploitation, pa samim tim i rape and revenge filmova je u tome što su oni dolazili sa ulice, to su bile street level priča, autora koji ne umeju bolje ili autora kojima je to prvi korak ka nečemu boljem, i onda su u to unosili sve što znaju, koristeći instinktivne zamajce samog narativa da pokriju sve one karakterbne i produkcione nijanse koje su im nedstupne.
Naravno da je i u toj produkciji bilo autoram koji su to dizali na neke vrhunske i meta-nivoe kao recimo Bo Arne Vibenius, ali ni kod njih se to nije pretvaralo u ovu vrstu kiča gde bogata produkcija uzima jedan low budget koncept koji odavno nije aktuelan i od njega pravi nekakvu osudu društva spolja a banalan revenge film iznutra.
U vreme kada su nastajali klasici ovog žanra stvar je bila obrnuta, to su spolja bili banalni revenge filmovi a iznutra su bili slika društva koje hoće da eksplodira od zaoštrenihn odnosa i kontradikcija.
* * / * * * *
PATIENT ZERO Stefana Ruzowitzkog bi se mogao smatrati tipičnim primerom onog prokletstva dobitnika "oskara" za strani film ovaj reditelj nije odmah toliko duboko pao da je za njega ovo određena vrsta come backa.
Na izvesnom nivou, PATIENT ZERO deluje kao prestige project - režira ga oskarovac, scenario potpisuje Mike Le koji se sa ovim tekstom našao na Black Listu, glume Matt Smith, Natalie Dormer i Stanley Tucci, ali u osnovi ovo je jedan od onih žanrovskih filmova koji su verovatno u incepciji bili potencijalno zamišljeni za bioskop ali se niko nije naročito iznenadio kad su skončali na VODu.
Mike Le je skončao na Black Listu sa ovim scenarijem. Ruzowitsky je snimio film od osamdesetak minuta i da se naslutiti da je scenario bitno reduciran. Međutim, i iz ovoga što vidimo na ekranu se da naslutiti kako je ovaj predložak završio na Black Listu. Naime, PATIENT ZERO je film o postapokaliptičnim okolnostima izazvanim virusom mutiranog besnila koje se brzo proširilo među ljudima, ugrizima i agresijom. Ta osnovna premisa i mehanizam delovanja zaraze nadovezuje se na 28 DAYS LATER.
Preostali zdravi ljudi žive izolovani u nuklearnim silosima i naučnici sa vojskom tragaju za prvim zaraženim tzv. Patient Zero, otimaju pobesnele i proučavaju ih. Dakle, DAY OF THE DEAD.
Inovacija je da postoji figura "daywalkera", ujedeni naučnik koji nije pobesneo ali je stekao sposobnost komunikacije sa pobesnelima. Dakle, iza režanja, roptanja i vriske krije se jezik tako da ih on razume. U početku su pacijenti koje zarobljavajju neartikulisani u mislima kao i u telu, ali onda se pojavljuje jedan superinteligentan pobesneli i ispostavlja se da su oni ne samo sposobni da misle i da strateški promišljaju, i da dok ljudi još nisu našli svog Patient Zeroa, pobesneli jesu i to je taj naučnik.
Nažalost, Ruzowitzky ove premise ne produbljuje, film se relativno rutinski kreće od jedne do druge zanimljive ideje a utisak skraćivanja pojačavaju nakalemljeni voice overi kojima se naracija poštapa dosta nevešto. Sve ono što postoji u filmu dobro izgleda i fino je dizajnirano. Međutim, zanimljive ideje i solidan dizajn nisu raspaljeni u zadovoljavajući i raskošan narativ. Stoga, PATIENT ZERO ima pretenziju da bude bitan film kao GIRL WITH ALL THE GIFTS ali je u realizaciji dobacio samo do fusnote.
* * / * * * *
PROJET-M Erica Piccolija je kvebečki niskobudžetni SF koji pomalo podseća na Nolanov INTERSTELLAR i pos trukturi i po konceptu, s tim što nije toliko prezenciozan, ali nije ni tako ambicioan. Međutim, sve vrline u odnosu na Nolana uspeva da dezavuiše time što je zapravo i idejno i zanatski relativno oskudan. Umesto da ima jasan fokus, PROJET-M se ponaša upravo na način na koji mogu da ponašaju samo preskupi SFovi a to jed a se bave i ovim i onim, i prošlošću i sadašnjošću i stresom putovanja i šokantnmim novim otkrićem, pa na kraju PROJET-M ostaje film ni o čemu posebno, realizovan na krajnje skroman i neupečatljiv način.
* 1/2 / * * * *
Dalja razrada -
https://www.vreme.com/cms/view.php?id=1617231
Sent from my iPhone using Tapatalk
У данашњем додатку Политике "Култура, уметност, наука", изашао је чланак Вулета Журића под насловом 'Одисеја у Србији 2020.', који се завршава следећим речима:
QuoteАко нам је за утеху, тешко је веровати да би, с обзиром на прописане критеријуме и компетентност чланова комисије, Орсон Велс и Стенли Кјубрик икада прошли на било ком конкурсу Филмског центра Србије.
THE MEG Jona Turteltauba je film u kome je nekoliko ljudi pokazalo da može više nego što je iko očekivao. Za početak, Jason Statham koji je još uvek na ničijoj zemlji između theatricala i VODa, između leada i special guest stara, u ovom filmu tuče Rocka do nogu u onome što je ove sezone bila Rockova misija a to je da a) snimi akcioni spektakl C-mentaliteta sa džinovskim monstrumima b) podvali neko đubre kinezima. THE MEG je u stavci a superioran u odnosu na RAMPAGE. Za početak, THE MEG svoju premisu shvata maksimalno ozbiljno, ne gubeći smisao za humor, i pre svega finu ironiju, dočim RAMPAGE uzima grotesknu premisu, komplikuje je kroz multiplikaciju i na kraju je u odnosu njoj krajnje tupav. THE MEG ima finu dozu ironije što ne može da ima tupav film, i svoju "glupost" usvaja srdačno i na jedan ako ne pametan a ono dostojanstven, da ne kažem vaspitan način. Stavka b je u direktnoj vezi sa stavkom a, dakle Rock je u domenu podvaljivanja smeća Kinezima, odnosno pokušaja da nadoknade ono što do sada nisu imali, ponudio SKYSCRAPER, film koji je toliko derivativan da je čak i samim autorima bio dosadan. THE MEG je film u kome su autori maksimalno posvećeni tome da se ne obrukaju pred istorijom. Naravno, THE MEG nije ni JAWS ni THE ABYSS ali autoti znaju da su gledaoci upoznati sa tim filmovima i pokušavaju da budu pažljivi kad se bave tom vrstom žanra.
Rock naravno ostaje još impresivnija pojava na ekranu na nivou čiste telesnosti ili harizme, ali Statham ima svoje adute i što je najvažnije, kako se nalazi u dobrom filmu, ima i bolju priliku da se isplasira. Zanimljivo je da THE MEG iako je u suštini ensemble piece u nekoliko sekvenci vrlo direktno koristi Stathamove atribute i stvari koje znamo iz njegove životne/ radne biografije kao što su plivanje i skokovi u vodu. Statham svakako ostaje jkedan od onih starovremskih akcionih heroja koji koristi svoje telo u potpunosti, i upoznatost publike sa njegovim vanglumačkim veštinama.
THE MEG slično RAMPAGEu i SKYSCRAPERu u osnovi jeste irwinallenovska produkcija našeg doba. U tom smislu, zanimljiva je promena paradigme. Naime, Irwin Allen je okupljao All-Star glumačke postave a danas se irwinallenovski projekti formiraju oko harizmatičnih pojedinaca. To je vrlo zanimljivo jer se zvezde na neki način ideološki sterilišu, odnosno stavljaju u kontekste priča o prirodnim katastrofama, vis maiorima ove ili one vrste što je ranije upravio bio taj najmanji zajednički zadržalac za okupljanje širokog fronta zvezda. Tako da sada zvezde poput Rocka praktično nemaju "tradicionalne" protivnike, to su sada elementi, mutanti, ekološke katastrofe, rušenja kuća, čak i kada iza njih stoji neki nominalni negativac. Statham međutim, još nije u toj fazi, pa iako je ovo dobrodošao leading man rad za njega, nadam se da neće nužno nastaviti ovim putem.
Jon Turtletaub, reditelj koji je bio specijalizovan za mediokritetski menstrim kod Jerry Bruckheimera i u Disneyu općenito, ovde pokazuje da zna kad hoće i pravi nekoliko efektnih set-pieceova, donoseći dosta detinjeg entuzijazma u prizore napada morskih čudovišta ali akrobacije podvodnih vozila koja po svojoj ekstravagantnosti prevazilaze Bonda i više koketiraju sa JETSTONESima. Set-piece napada na plaži je takođe duhovit i tu Turteltaub pokazuje da nije slučajno odavno zadužen za skupe filmove, vešto orkestrirajući nekoliko paralelnih tokova.
Clintov snimatelj Tom Stern takođe iznova pokazuje da može da pruži vibrantan rad kamere kakav mu matični reditelj odavno ne traži.
Sumrak civilizacije i dalje traje i ogleda se u tome da se danas film poput THE MEG snima za 130 miliona dolara. I da su potrebni Dean Geograris i Jon & Erich Hoeber da adaptiraju roman Stevea Altena da bismo na kraju dobili ovo. Ali, šta je tu je. Ako treba da se ovo snima na taj način, bolje da je THE MEG nego RAMPAGE.
* * * / * * * *
PERDIDA Alejandra Montiela je ekranizacija romana Florence Etcheves, konfuzni triler o mladoj policajki koji i posle nekoliko decenija istražuje nestanak svoje drugarice na jednom zajedničkom putovanju. Argentinski film izašao je pravo na Netflix ali nažalost, ovo nije baš reprezentativno ostvarenje za aregtninsku kinematografiju pa i njene kapacitet u žanru krimića. Montiel kombinuje atmsoferu misterije koja emocionalno i intelektualno iscrpljuje glavnu junakinju sa elementima priličnog treša u zapletu sa trgovcima ljudima koji su umešani u slučaj nestanka. Montiel na kraju ne biva ubedljiv ni u jednom od ta dva segmenta i rezultat je film koji je naizmenično krajnje pretenciozan i neverovatno banalan.
DOO NAMJA Seong Tae-Leeja, na engleskom DERAILED, zanimljiv je južnmokorejski urbani krimić sa jakom socijalnom dimenzijom. Priča prati par tinejdžera čija akcija iznude polazi nizbrdo i devojka završava kao konkubina u jednom karaoke baru dok ne otplati svoj dug. Njen momak pokušava da skupi novac da isplati gazdu karaoke bara i da je izbavi, ali okolnosti su izrazito nepovoljne. No, ni vlasniku bara život nije jedostavan i pritisci te dve jakwe nevolje rezultiraju eksplozivnim sukobom i tragičnim ishodom.
DOO NAMJA je snimljen sa dosta nervoznom kamerom, sa ramena, koja je više svojstvena nezavisnom evropskom filmu ili evropskom art houseu. U tom pogledu, DOO NAMJA dosta odstupa od decentnog, mirnijeg stila na koji nas je navikao južnokorejski film i možemo reći da je u postupku izuzetno vesternizovan. Međutim, u samom prikazu miljea je vrlo ubedljiv, lokalan u najboljem smislu i samim tim autentičan, zadirući duboko u socijalne tenzije kroz par excellence korejsku ikonografiju.
DOO NAMJA nije film velikog zahvata ali je vrlo efektan na tom polju koje je zauzeo i kom se posvetio.
* * * / * * * *
UPGRADE Leigh Whannella je obećavao neku vrstu blomkampovskog ugođaja u trejlerima, međutim, na kraju se sveo na relativno oprijatan exploittaion film u scenama akcije i nažalost krajnje mediokritetski futuristički tech noir u "mirnijim" scenama kojih nažalost ima isuviše. Na kraju, verujem da je Whannell itekako pored exploitationa i akcije želeo da ispriča priču, i da nam izloži tu neku misteriju, međutim, ona je toliko generička, toliko je iz aviona jasno šta je misterija, i ceo imagianrij je viđen toliko puta, da te "mirne scene" deluju kao kupovanje vremena dok se ne zapuca ili ne započne tuča.
Whannell nije prva liga filmmakera i u njegovom opusu ovo je svakako jedno od boljih ostvarenja, i jedna od boljih prilika koje je dobio od kada se razdvojio od Jamesa Wana. Dok Wan naizmenično radi high concpet horore i studio-spektakle, bez jačeg autorskog pečata, Whannell grajnduje pod VOD teritoriji sa povremenim izletima u bioskope.
Tako je i UPGRADE bio u bioskopima ali sa VODom kao primarnim ciljem.
Pored solidne i sporadično maštovite akcije, veliki adut ovog filma je Logan Marshall Green, koji je neka vrsta funkconalnijeg, nepretencioznog Toma Hardyja. Mislim da je veliko bogatstvo američkog srednjebudžetnog filma i televizije to što im je Logan dostupan jer je izvanredan i njegova harizma umnogome nosi ovaj film.
U periodu kada su ovakvi sadržaji prisutniji nego ikad kroz novi BLADE RUNNER ili ALTERED CARBON, Whannell možda snima i najbolju varijantu te priče, baš zato što je nepretenciozna i sa glumcem koji može da plasira sve što je potrebno. Međutim, umesto da ode u kontru i pretenziju svede na minimum, ni Whannell joj na kraju ne odoleva.
* * 1/2 / * * * *
BULHANDANG Sung-hyun Byuna je prikazan na kanskom festivalu. Na Zapadu je poznat pod engleskim nazivom THE MERCILESS. Reč je o još jednom južnokorejskom gangsterskom filmu koji nažalost ni na koji način ne doprinosti tradiciji ovog izuizetno bogatog žanra. Struturalno je postavljen slično DEPARTEDu i pokušava da prati jednu priču o osveti i infiltraciji u dva vremena, ali time ništa ne dobijamo osim što imamo dve linije priče kakve smo viđali i previše puta.
Rediteljske virtuoznosti nema i zamor pripovedačkog materijala ne biva nadoknađen na bilo koji način kroz veštinu realizacije. Štaviše, realizacija svojim rutinerstvom upravo podseća na to koliko je sve ovo odavno potrošeno.
* 1/2 / * * * *
The Russian maker of the AK-47 just unveiled a new AK-308 rifle with a large 7.62mm NATO round (https://www.businessinsider.com/russian-maker-of-ak-47-unveils-ak-308-rifle-with-76251mm-nato-round-2018-8)
ohoho
Sent from my iPhone using Tapatalk
Juuso Laatio i Jukka Vidgren režirali su HEVI REISSU, finsku rokenrol komediju koja je izašla u prvom kvartalu ove godine i smatram da zaslužuje određeni nivo internacionalne pažnje. Metalci su oduvek bili zanimljiv osnov za komediju sa svojom ikonografijom i odanošću muzici koju vole a nordijski predstavnici žanra, i u muzici i u filmu otišli su daleko u tom pravcu. Otud ne čudi da su Finci snimili film u kome kada junaci koji su slični onima iz WAYNE'S WORLDa konačno zapevaju svoju pesmu to svakako neće biti Queen već postapocalyptic-symphonic-goatgrinding-doom-štaveć.
Film govori o malom seoskom metal bendu koji dobija priliku da nastupi na velikom norveškom festivalu. Kako se vesti o tom nastupu šire tako članovi benda koji su dotle bili nipodaštavani počinju da stiču poštovanje meštana i male beneficije. Međutim, kako se nastup približava, ispostavlja se da je taj nastup bio samo pevačevo trčanje pred rudu i da nikakav poziv nije stigao.
Laatio i Vidgren u vizuelnom smislu imaju rudimentaran izraz a stil glume i komedije je konvencionalan, bez nekih ukrasa moderne komedije, naročito ne one "koja nije smešna". Međutim, unutar svega toga oni uspevaju da nađu dosta elemenata koji uspevaju da komuniciraju sa publikom izvan Finske. Ljubiteljima metala će mnoge reference biti i zanimljivije nego onima koji su usputno upoznati sa temom ali na svu sreću komedija je univerzalna i neće stariti kako se bude gubilo sećanje na ono što se pominje.
* * * / * * * *
GASHI Tae-gyun Kima, na Zapadu poznat kao INNOCENT CRUSH, prilično je generički triler o mladoj gimnazijalki koja se zaljubi u svog profesora fizičkog i njihov odnos polazi putem nekakve "fatalne privlačnosti", ali u okolnostima krajne artificijelnog i nategnutog koncepta odnosa među likovima. Otud ni suspense koji se generiše kroz priču nije autentičan već tropey i više nervira gledaoca nego što ga uzbuđuje.
Tae-gyun Kim u pojedinim deonicama nudi neka relativno elegantna rešenja ali GASHI mahom ostaje duboko u donjem domu južnokorejske trilerske ponude. Šteta, ovo ovog reditelja sam očekivao mnogo više posle uspelog akcijaša VOLCANO HIGH.
* 1/2 / * * * *
THE SPY WHO DUMPED ME Susanne Fogel je jedna od onih akcionih komedija koje češće znaju da ne funkcionišu. Međutim, ovog puta, dobili smo film koji je vrlo efektan, podjednako u domenu komedije i akcije, i da nema poneke neizbrušenosti, ponekog stilskog disbalansa u odnosu komedije i akcije, govorili bismo o klasiku žanra.
Mila Kunis i Kate McKinnon igraju dve obične američke ženske, ne nužno priglupe, ali svakako limitirane koje upadaju u međunarodnu špijunsku intrigu kada se ispostavi da je momak jedne od njih dve bio internacionalni špijun. One polaze u srednju Evropu ne bi li isporučile nešto što je bila njegova želja na samrti i upadaju u kovitlac dešavanja u kome se preprliću humor EUROTRIPa i akcija na tragu TAKENa.
Ako je prošle godine HITMAN'S BODYGUARD bio to prijatno inenađenje u žanru akcione komedije, onda je to THE SPY WHO DUMPED ME ove godine, s tim što su u Hughesovom filmu igrale već išlifovane akcione zvezde. Mila Kunis i Kate McKinnon to nisu, one su komičarke ali Susanna Fogel prilično trelo uspeva da ih uklopi u dobru, čak prilično tvrdu akciju u kojoj istočnoevropski second unit iznova pokazuje da može da pruži jako puno lepih stvari. Komedija je unutar akcije fino uklopljena, smeh i krv idu vrlo dobro zajedno i iskreno se nadam da će ovaj film, uprkos tome što nije zapalio blagajne biti dobra referenca za dalje angažmane Susanne Fogel jer se ona u svemu ovome izuzetno dobro snašla.
Kada se na špici prepoznaju znalci poput Rona Howarda i Briana Grazera, naravno, ni ne treba da čudi da je film postigao dosta visok nivo. Jedan dosta bitan deo mlake recepcije ovog filma jeste i to što se od njega nije mnogo ni očekivalo, ali i činjenica da se po pravilu, barem kod kritike od ovakvih filmova ne očekuje mnogo. Tokom leta zagušenog blokbasterima, ostao je na ničijoj zemlji gde bi morala publika sama da ga otkrije. A danas, prosto nije vreme za ovakve filmove.
U svakom slučaju, u odnosu na SPY i slično smeće koje je i dobro prolazilo i bilo hvaljeno THE SPY WHO DUMPED ME je ozbiljna kinematografija i treba da ga pogledaju svi one koje ovi žanrovi zanimaju a naročito filmadžije koje takvi hibridi i kreativno privlače.
* * * / * * * *
Sex, Steroids, And Arnold: The Story Of The Gym That Shaped America (https://deadspin.com/sex-steroids-and-arnold-the-gym-that-shaped-america-1828228786)
ARMOMURHAAJA Teemu Nikkija je zanimljiv finski crnohumorni triler o seoskom automehaničaru koji jeftinije od lokalne veterinarske stanice eutanazira životinje, mahom kućne ljubimce. Problemi sa njim nastaju zbog toga što se u njeovom pozivu prepoznaju određene psihičke tegobe koje ga navele da postane eutanazator u čitavom procesu pristupa sa određenom filozofijom i pokušajem da proceni i razume patnju životinje.
Kada jednog dana proceni kako jedan pas koji pripada lokalnom ekstremnom desničaru ne treba da bude eutanaziran, upada u nevolje jer se ovaj svojim prijateljima pohvalio da je sam presudio ljupkoj životinji. Taman kada je na putu da sredi život i pronađe podjednako uvrnutu životnu saputnicu koji zanimaju erotska asfiksijacija ali i eutanaziranje ljudi, on mora da se bori za život protiv pobesnelih lokalnih đilkoša.
Nikkijev film je atmosferičan i uprkos tome što na nivou sinopsisa nosi dosta exploitation atmosfere zapravo je više arty no ne izbegava sirovost karakterističnu 70s exploitationu ali i savremenom art houseu. U svakom slučaju koketira sa oba ova usmerenja s tim što mi se čini da je sigurniji upravo na art house terenu, kao mali nevaljali arty triler.
Fotografija Sari Aaltonena doprinosi atmosferičnosti i ubedljivosti a celokupan produkcioni dizajn je besprekoran, uverljiv a opet "povišen" taman na onaj način kako treba ovoj vrsti priče.
Teemu Nikki nije loše prošao sa ovim filmom na festivalima. Osvojio je nekoliko bitnih nagrada u Tokiju.
* * * / * * * *
GRANT MORRISON: TALKING WITH GODS Patricka Meaneya je dokumentarni film o Grantu Morrisonu u kome on govori o sebi zajedno sa svojim savremenicima i saradnicima. Ovo je više talking heads nego talking with gods dokumentarac ali Morrison je zanimljiv čovek, pa i ovakvi hagiografski sadržaji o njemu nisu nezanimljivi. TALKING WITH GODS nema neku vrednost kao film ali manje-više sada je jasno šta je osnovni izvor mnogim biografskim člancima o Morrisonu.
* * / * * * *
Quote from: дејан on 18-04-2018, 11:57:40
ја сам у међувремену погледао џуманџи(+гунс'н'росес) и допао ми се значајно више од реадз плазер оне - и као филм о/са/везано за видео игре и као филм уопште...куда иде овај свет
napokon se odgledao džumandži. smejali smo se u nekim momentima do suza nas-rofl .
laganica, s decom. vrlo lepo (nije (samo) zbog axla, majke mi :lol:).
ADRIFT Baltasara Kormakura snimljen je po istinitoj priči koja je zanimljiva kao kuriozitet ali kada se gleda kao film, izgleda kao medikritetska varijacija na čitav niz survival trilera koji su se pojavili u proteklih desetak godina. Čak i ono što je inovacija u ovom slučaju, odnosno što ga čini jedinstvenim viđeno je kao efekatn detalj u jednom od najpoznatijih survival trilera naše epohe.
Otud, ADRIFT čak i tamo gde misli da nudi veliku inovaciju apravo ne nudi ništa novo, i deluje maltene banalno, vukući nenamerno i u pravcu treša.
Kormakur je na ovom filmu skupio više nego kredibilnu ekipu saradnika, pre svih velikog direktora fotografije Roberta Richardsona koji je sve ovo snimio efektno ali bez nekog velemajstorskog pečata koji krasi njegove najimpresivnije saradnje sa Scorseseom, Stoneom ili Tarantinom. ADRIFT pomalo svedoči o tome da se Richardsonov notorno izbirljiv pristup karijeri pomalo već ofucao.
S druge strane, Shailene Woodley je verovatno želela da dobije survival triler koji će njoj biti showcase, u tradiciji koju je počeo Tom Hanks pa sve do danas, ali ADRIFT prosto nije dovoljno zanimljiv i upečatljiv film da bi ona mogla glumački da ga kapitalizuje. Stoga, ona je ovde napravila film posvećen sebi, sa sobom u centru pažnje ali deluje da nekog dalekosežnog efekta sve ovo neće imati. Ako Woodleyevu uporedimo sa Jennifer Lawrence, onda je ovo svakako manje hrabar koncept za star vehicle od njenih, ali u tom pogledu je i manje rizičan kada ne pogodi u potpunosti.
ADRIFT je zakasnio film. Stoga, ako bi naišao na gledaoca koji nikada nije gledao moderne survival trilere mogao bi steći određene simpatije.
* * / * * * *
Kinematografski kolektiv RKSS je posle uspešnog debija TURBO KID koji je bio 80s throwback na podžanr postapokaliptičnog akcijaša, u filmu SUMMER OF 84 snima svoj odgovor na Amblin filmove osamdesetih i kombinaciji sa drugim stephenkingovskim propertyjima i slasherima tog vremena. Za razliku of TURBO KIDa koji je bio crowdfundovana zabava, delom rekreacija žanra ali najpre njegova dekonstrukcija i parodija, pa samim tim nije ni mogao biti ugrožen mejnstrim konkurencijom, SUMMER OF 84 je u bitno drugačijoj poziciji. Serije poput STRANGER THINGS ili filmovi poput THE BABYSITTERa su nešto što mu na neki način konkuriše.
SUMMER OF 84 je po senzibilitetu drugačiji od STRANGER THINGS jer ne sadži elemente supernatural misterije, samim tim ni SFa, ali epoha je ista. Reč je o 1984. i grupi klinaca, u ovom slučaju petnaestogodišnjaka koji koriste raspust da bi ulovili serijskog ubicu i sanjarili o seksu.
SUMMER OF 84 najviše nedostataka upravo ima u tom domenu trilerske mehanike. Nikada ne uspeva da proizvede autentičan suspense i u određenom smislu može se reći da je u tom aspektu ovo više imitacija trilera nego istinski triler.
Ali atmosfera vremena o kom film govori, odnos prema junacima i njihova stanja su vrlo autentični i ubedljivi. Otud, ako je ipak izgradnja likova ono što je teži deo nastanka filma u tome Francois Simard, Anouk Whissell i Yoann-Karl Whissell rade izvanredan posao. U tom pogledu, trilerski aspekt deluje kao nema vrsta mehanika, nekakvog kostura na kome autori grade stvari koje njih zanimaju, a to su sećanja na detinjstvo, na filmove, prilika da se čuje muzika koja im se sviđa. I kad imamo u vidu tu nameru, urađen je uspešan posao.
Segment sa kojim imam najviše problema jeste sam kraj filma u kome iz nekog razloga samo dva od četiri glavna junaka dobijaju protagonizam, dok preostala dva stalna i jedan pridruženi član ekipe bivaju ostavljeni po strani.
SUMMER OF 84 donosi još jednu odličnu rolu Judaha Lewisa kog smo upoznali u McGjevom THE BABYSITTERu. On ovde više nije mališan već je nešto stariji ali je i dalje vrlo harizmatičan kao teen junak. Graham Verchere kanaliže mladog Tom Hollanda u glavnoj ulozi i vrlo je solidan.
U nekoliko navrata SUMMER OF 84 uspeva da prezupči na teritoriju nesputanog uživanja u mladosti kao THE BABYSITTER (koji to doduše radi češće i posle gledanja ovog filma bih ga rado reprizirao), i sve vreme vibrantno evocira uspomenu na epohu čija su "deca" sada u poziciji da kreiraju. Uprkos tome što se SUMMER OF 84 može ubrojati u one filmove koji evociraju uspomenu na filmove iz omiljenih epoha kroz to što u njih smeštaju, i dalje na kraju zaslužuje da bude smešten u afirmativan deo tog spektra.
* * * / * * * *
'Guardians of the Galaxy Vol. 3' Put on Hold After James Gunn Firing, as Dave Bautista Trolls Disney on Twitter (https://www.indiewire.com/2018/08/guardians-of-the-galaxy-vol-3-put-on-hold-james-gunn-1201997627/)
Quote
Following director James Gunn (https://www.indiewire.com/t/james-gunn/)'s firing due to the resurfacing of old tweets, production on "Guardians of the Galaxy Vol. 3 (https://www.indiewire.com/t/guardians-of-the-galaxy-vol-3/)" has been put on hold. Marvel and Disney (https://www.indiewire.com/t/disney/) informed nearly 20 crew members who were in Los Angeles for pre-production that they were free to seek other work, according to Variety (https://variety.com/2018/film/news/guardians-of-the-galaxy-vol-3-production-hold-1202916761/), and neither company has yet to comment on the matter.
ARIZONA Jonathana Watsona je produkcija Danny McBridea, Jody Hilla i ekipe. Reč je o filmu koji je okupio vrsnu indie glumačku ekipu koju predvode Rosemarie DeWitt i Danny McBride, sa Luke Wilsonom i Seth Rogenom koji se ubacuju iz drugog plana. Ova glumačka podela sama po sebi sugeriše da bi film mogao biti ozbiljan domet a to ARIZONA nije. Ona međutim jeste deo jednog kompetentnog, elementarno duhovitog derivata BLOOD SIMPLEa Braće Coen smeštenog u uvodne mesece kraha tržišta nekretnina 2009. godine. I kao takva, ARIZONA ne samo kroz podelu nego i kroz lociranje priče u tako pregnantan istorijski trenutak koketira sa pretencioznošću.
Međutim, ARIZONA je crnohumorni slasher u kome Danny McBride igra očajnika koji otkriva svog unutrašnjeg psihopatu i ubicu kada slučajno ubije svog agenta za nekretnine a onda upadne u nesporazum sa potencijalnim svedocima.
U određenom smislu, ARIZONA zapravo ima zametke višeslojnog rada jer Danny McBride igra svog tipičnog man childa čija je sujeta je povređena krahom tržišta nekretnina koje ga je razotkrilo kao gubitnika i budalu. Međutim, film je nekako mehaničan u tome kako se okolnosti razvijaju, uprkos tome što čak na žanrovskom planu nudi nekoliko zanimljivih rešenja i dobro postavljenih situacija.
Lokacija opustelog gated communityja u kome se veći deo filma i potere dešava izgleda odlično i uklapa se u kontekst priče, praveći efektnu spregu između epohe i zapleta.
Watson se solidno snalazi u balansu komedije, trilera i horora ali u većem delu trajanja nedostaje neki "pečat" koji bi dao svemu ovome osobenost. Watson je dugogodišnji pomoćnik režije baš na Rogenovim i McBrideovim projektima i ARIZONA je tehnički na solidnom nivou ali joj fali taj detalj koji će učiniti da svi elementi profunkcionišu punom snagom.
Iznad svega, ARIZONA je dinamičan i zabavan film, i u tom pogledu ona ispunjava i više nego uspešno svoju repertoarsku funkciju. Stoga, publici koja ne zapaža nedostatak tog "kohezivnog" faktora i "pečata", utisak ovog filma može biti i za * * *.
* * 1/2 / * * * *
POWER OF GRAYSKULL: THE DEFINITIVE HISTORY OF HE-MAN AND THE MASTERS OF THE UNIVERSE Randalla Lobba i Roberta McCalluma, zanimljiv je na mnogo dubljem nivou od pukog istraživanja jednog fenomena koji je bio vrlo bitan za moju generaciju. Štaviše, mogu reći da mi je kao nekome ko je jako voleo Masterse, ponajmanje bila zanimljiva ta vrlo zanimljiva istorijska dimenzija ovog filma koja je inače besprekorno pripremljena i izložena. Naime, iza priče o istorijatu Mattelove linije igračaka iz koje je proizašla ozbiljna multimedijalna franšiza, dobijamo jednu od onih paradigmatičnih postavki gde "mali događaj" prikazuje velike tokove.
Mastersi su bili industrija od milijardu dolara, ali zapravo oni su pored pop kulturnog fenomena po mnogo čemu bili vododelnica u domenu medijske reprezentacije igračaka, upliva medija u njihovu promociju, načina na koji su psiholozi i pedagozi uticali na razvoj određenih narativa, i naravno u tom neverovatnom preplitanju softvera i hardvera, petparačkih sadržaja, infantilnosti, kapitala i ozbiljnih intelektualnih kapaciteta koji su bili dostupni velikim korporacijama.
Danas su filmovi po igračkama uobičajena stvar, ali u vreme kada su nastali Mastersi, stvari su išle obrnutim tokom. Isto tako, ovde su vrhunski kreativci poput J. Michaela Straczynskog dolazili u opticaj tek onda kada su osnovne ideje postavili neki inženjeri i dizajneri sa limitiranom maštom, slično kao danas kad oskarovci lome glavu kako da ekranizuju stripove koji nisu mišljeni kao visoka umetnost.
U jedan bitan narativ mog detinjstva bili su uključeni ljudi od polu-morona do genija, i svi oni zajedno su istovremeno smišljali kako da uzmu pare od dece, odnosno roditelja pritisnutih dečjim željama, ali i da ne budu previše pogođeni pritiscima raznih watchdogova koji su u to vreme postajali vrlo moćni.
Stoga su Mastersi zbilja spoj slučajnosti, spontane inspiracije, brojnih anketa i istraživanja, igre slučaja da je CONAN THE BARBARIAN ispao R-rated film itd. Međutim, isto tako, ovaj film je na neki način i prikaz potrošnosti tog mitosa, odnosno objašnjenje zašto oni uprkos arhetipskim i mitskim obrascima, nikada nisu postali esencijalne lutke kao što su recimo Barbike, da u ovom kontekstu ne pominjemo klasike druge vrste igranja, kao što su Lego kockice.
POWER OF GRAYSKULL je u produkcionom smislu eksluzivno realizovan. Sadrži sve ključne video materijale, poput inserata iz Goddardovog filma ili animirane serije, ima zaista sve ključne sagovornike, i nudi ubedljivu usmenu istoriju, istovremeno pitko, zanimljivo, hronološki i precizno. Ja volim tu vrstu dokumentarnih filmova iz kojih zainteresovani ljudi mogu nešto da nauče.
Otud ona velika priča o kojoj sam govorio proističe više iz mog čitanja ovog filma, ali ne i iz učitavanja, što mislim da je jako bitno. Na neki način, možemo reći da je sam nastanak Mastersa po mnogo čemu bio sličan igranju jer je prosto baziran na čitavom nizu spojeva koji su po svom bezobrazluku, snalažljivosti i nesputanosti često krajnje detinjasti. Otud taj detinjasti anything goes pristup možda i jeste zaslužan za tako snažnu ali kratkotrajnu vezu između dece i ove priče.
* * * 1/2 / * * * *
Finalni trejler za Blekovog Predatora:
https://youtu.be/50_Ala5BKBo (https://youtu.be/50_Ala5BKBo)
Strepnja mi je veća od nade.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Da, i meni.....
Ja sam ga gledao bez tona pa je i moja reakcija bila da ovo izgleda drugorazredno.
Ovo izgleda kao neki family friendly mashup svega i svačega koji više vuče na neki Amblin tipa STRANGER THINGS nego na ono što su nam McTiernan i Hopkins ostavili u amanet.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja sam silom prilika morao pogledati neki davniji trejler, i odma se vidlo da neko pokušava da publiku brejnwashovanu Marvelovim filmovima načini fanovima ove franshize.
U neku ruku ok, to je američki akcioni i treba ih pustiti da ga oni exploatišu kako im volja, oće femili frendli, phih, neka im ga.
Kao 'horor B produkcije' ( AvP:R ) nije nešto uspeo, možda ovako 'oće.
Mislim da je greška ove filmove gledati kao nastavke ili čak porediti sa drugima, što rediteljima, što uradkom.
Ako ćemo iskreno, prvi je uradio sve što se imalo i trebalo uraditi, ostalo je ... dajpare....
Iskreno, mene kao fana svega ovoga, zanima AvP ali TV serija ,u maniru '24', de su ljudi odgajili predatora od bebeta i radi sas njima protiv 'zlih' predatora i kompanija koje gaje 'ejlijene'....al' moja mašta je skupa....
i koj zna dal' će to gledamo ikad....
BREAKING IN Jamesa McTeiguea je iznenadni niskobudžetni hit za ovog nekadašnjeg pomoćnika režije kom su Braća Wachowski omogućile eksplozivan debi sa filmom V IS FOR VENDETTA koji on kasnije nažalost nije uspeo da kapitalizuje. Posle nekoliko high profile naslova koji su imali teškoće da se nađu u bioskopu, BREAKING IN nošen rolom Gabrielle Union ispostavio se kao iznenadna blaxploitation senzacija.
Gabrielle Union je pre petnaestak godina bila u onom impresivnom prajmu iz BAD BOYS 2 ali je u međuvremenu uspela da zapravo postane još slavnija radeći na televiziji. Kad je o izgledu reč, Unionka je sada daleko od prajma, ali joj je popularnost na nivou o čemu svedoči i zaista impresivan skor BREAKING INa na blagajnama u odnosu na uloženi novac.
Film ima diversity call u podeli. Union je majka dvoje dece koja odlazi na imanje svog kontroveznog oca na kom je sagradio superbezbednu "pametnu" kuću. Ipak, kuća nije ni dovoljno pametna ni dovoljno bezbedna da spreči home invasion mahom belačke bande koja je došla da ukrade nešto iz očevog sefa.
Billy Burke predvodi kradljivce, i ono što usledi je neki idi mi-dođi wannabe suspense triler sa home invasion premisom od koga na kraju ne biva ništa.
BREAKING IN je toliko ništa da je neverovatno koliko je postigao na blagajnama. Stoga, verovatno razloge treba tražiti u podeli, u žanrovskoj ortodoksnosti i činjenici da ovakvi čisti žanrovski radovi retko stižu u bioskop u ovakvoj B, a pomalo i C-oblandi.
* 1/2 / * * * *
UNCLE DREW Charlesa Stonea Trećeg je celovečernja razrada reklama za Pepsi koje je osmislio Kyrie Irving u kojoj ide po terenima za basket maskiran u starca i pobeđuje mlade igrače u pick up utakmicama. Te reklame su u sebi nosi BAD GRANDPA vibe, i taj JACKASS dokumentarni pristup. UNCLE DREW je s druge strane jedna krajnje klasična sportska komedija iz afroameričkog miljea koja je postavljena u krajnje konvencionalni tročinski predložak i realizovana u pojednostavljenoj komičnoj stilizaciji.
Glavni adut ovog filma su zapravo košarkaši, Kyrie Irving kao naslovni junak, plus Chris Webber, Nate Robinson, Shaquille O'Neal i Reggie Miller su zaista fenomenalni pod maskama kao omatoreli basketaši iz Rucker Parka, a u tome im se pridružuje i Lisa Leslie, WNBA legenda.
Potpuno je neverovatno da su NBA veterani pod maskama, predvođeni aktuelnim superstarom Bostona zapravo glumački dominantna sila ovog filma i dokazuje da su pored velemajstorstva u samoj igri neverovatni šoumeni. Shaq je u više navrata glumio pa on i nije veliko iznenađenje ali svi ostali, a naročito Chris Webber i Lisa Leslie definitivno jesu.
Stoga, UNCLE DREW je film vrlo limitiranih aduta, ali ga preporučujem ljubiteljima košarke jer obrni-okreni, ovo je jedno kratko, simpatično ljubavno pismo ovoj igri. Film sa ovakvim konceptom mogao je biti mnogo bolji, ali s druge strane Jay Longino i Charles Stone III isporučuju nepretencioznu laganu etničku komediju koja tačno zna šta su joj ciljevi. I to je OK.
* * 1/2 / * * * *
REPRISAL Brian A. Millera je DTV krimić sa Frankom Grillom u glavnoj ulozi dok Bruce Willis tu nastupa kao podrška. Grillo je trenutno aktivan i u DTV naslovima i u bioskopskim žanrovskim filmovima, i jedan je od retkih koji uspeva da se snađe i u jednom i u drugom formatu lao leading man. Međutim, nisam siguran da li je to znak njegovog širokog prihvatanja i veštine ili činjenica da je on na neki način do te mere bled akcioni heroj da prosto nema nekog kontinuiranog odnosa publike prema njegovom radu.
U svakom slučaju, Bruce Willis je u ovom filmu na autopilotu ali je i dalje gospodar harizme u odnosu na Grilloa. Pa čak i negativac kog igra Jonathon Schaech uspeva da se istakne. Međutim, ni sam film ne čini uslugu Grillou. Naime, ovde postoje jedva dve akcione scene, sve ostalo je ispod prosečna priča o istrazi subtelevizijskog nivoa, sa obiljem "kupovine vremena" gde glumci dugo razgovaraju u relativno malom broju vrlo dugih i ispraznih scena.
Dakle, Grillo ne samo da radi DTV već bi se reklo da ne mari mnogo ni kakav je DTV u pitanju. Šteta, što i Bruce Willis, uprkos solidnom ovogodišnjem DEATH WISHu, igra sporednjaka u ovakvoj produkciji.
* 1/2 / * * * *
Mateo Gil mi je jedan od omiljenih španskih reditelja a LAS LEYES DE LA TERMODINAMICA je njegov prvi iskorak na prostor romantične komedije. Nota bene, Gilove filmove karakterišu jake ljubavne priče ali ne i odnos prema njima svojstven romcomu. LAS LEYES DE LA TERMODINAMICA je specifičan romcom pre svega po tome što je formalno vrlo poseban. Naime, Gil ga strukturira u formi obrazovne emisije u stilu National Geographica gde se kroz neki svakodnevni životni slučaj objašnjavaju neki fundamentalni naučni problemi.
Otud, Gilov film ima u sebi dosta bravura, scenarističkih i vizuelnih, kao i raznih trikova, usled čega se pomalo gubi prostor da se gledalac veže za likove. No, meni je vezivanje na kraju uspelo upravo kroz formu koju je Gil nametnuo i kroz njihovu vrlo jasnu i prisnu glumačku igru. Uostalom, način na koji Gil vodi priču i gradi odnos publike prema likovima sugeriše da je i on želeo da snimi nešto atipično za žanr.
Sergi Vilanova koji se do sada dokazivao u sličnim žanrovima kao Mateo Gil donosi vibrantnost u fotografiju, i nudi vizuelni rukopis koji pored svih ovih efekata sa strane koji proističu iz mockumentary forme, dalje produbljuje estetiku ovog filma.
Gilova pustolovina u svetu romantične komedije je zanimljiv doprinos celom ovom žanru, i nadovezuje se na neke od najavljivanih aduta tog tipa kao što je ekranizacija ROSIE PROJECTa. Ipak, ovaj film je više zanimljiv nego što je unutar ovog žanra efektan, i smatram da bi ekscentričnost postupka mogla odbiti deo ciljne grupe. Uprkos tome što je sam sadržaj prepoznatljiv i pitak, forma jeste bitno zahtevnija od one koja se inače koristi u romantičnoj komediji. A s druge strane, LAS LEYES DE LA TERMODINAMICA nije ABOUT TIME u kome se savršeno slože high concept i ljubavna priča. Ovde definitivno ima digresija i intervencija koja dekoncentrišu publiku, i koje zapravo čine autentičnost ovog projekta.
* * * / * * * *
SALINJAUI GIEOKBEOB, poznat na Zapadu kao MEMOIR OF A MURDERER Shin-yeon Wona je južnokorejski triler koji je privukao veliku pažnju protekle sezone. Moram priznati da kao gledalac u ovo filmu nisam previše uživao ali da nemam šta mogu da mu zamerim. Naime, reč je o solidno postavljenoj igri mačke i miša u kojoj se ganjaju ostareli serijski ubica oboleo o alchajmerizma i mladi serijski ubica kog sasvim slučajno sreće. Tema istrage koju vodi dementni detektiv već je obrađena na filmu, recimo u francuskom CORTEXu, a Shin-yeon Won je toj temi dao južnokorejski violent dodatak.
Uprkos tome što mi je kao gledaocu film nekako delovao bajato, kako rekoh, nema mu se šta zameriti, stvar se odvija onako kako bi trebalo i Shin-yeon Won ne propušta da iskoristi sve one prilike koje mu je otvarala premisa. Ono što mi je možda ponajviše zasmetalo je glavni junak prema kom nisam uspeo da izgradim adekvatan odnos jer je na svaki zanimljivo postavljen detalj dolazio po jedan koji je krajnje politički korektan i otužan.
No, kako rekoh, ni to nije zamerka za koju mogu da kažem da išta više od izraza mog ličnog ukusa, i činjenica da je lik tako postavljen ima svakako svoje objašnjenje.
Smeštanje priče u malom gradu je zanimljivo i čini film vrlo atmosferičnim. Tehnička realizacija je na visokom nivou kako nas je južnokorejska kinematografija već navikla.
* * * / * * * *
THE NUN Corina Hardyja je film koji zaključuje frabnšizu početu filmom THE CONJURING. Da budem iskren ne bih ga ni gledao da se Maxime Alexandre nije zatekao u Beogradu da primi nagradu Bela Lugoši u okviru Dead Lake festivala. Da nisam pogledao film, instinkt me ne bi izneverio. Ovo je potpuno đubre i budalaština, sub-Hammer na nivou predloška, sa realizacijom koja ne može da previše kapitalizuje dostupnost savremene tehnologije jer naprosto sve to je toliko glupo, naivno, bajato i na svakom nivou moronski, da filmu nema spasa. No, THE NUN ne bi bio ni prvi ni poslednji film tog tipa, i o njemu se ne bi toliko polemisalo da nije Warnerov dodatak jednoj esktremno uspešnoj franšizi.
Ako THE NUN bude gledan, a sva je prilika da hoće, to je dokaz da kada se franšiza uhoda bukvaklno sve može da se podvali publici. THE NUN u normalnim okolnostima ne da ne bi video bioskop nego bi ostao u dubokoj VOD opskurnosti. Štaviše, zanimljivo je da Warner nije zamenio THE NUN nekim drugim filmom kada već ima takvu franšizu u kojoj pare ne prave sequeli već praktično standalone filmovi koji sa izvornim naslovom dele neki motiv. Kad je već mogao da pusti bilo šta i zaradi pare, zaista je tužno da studio koji je napravio THE EXORCIST pušta ovo.
Kevin R. Adams i Joe Ksander su pod kineskim pokroviteljstvom napravili animirani film NEXT GEN koji spada u red onih uslovno rečeno low-key projekata koji se pojave niotkuda i potpuno me oduševe. Moram priznati da ne stižem da pratim animaciju onoliko koliko bih želeo sem nekoliko autora i produkcija a i to je premalo za ono što bih želeo. Međutim, NEXT GENu me je privukao zaplet blizak BIG HERO SIXu koji mi se jako dopao a dobio sam nešto još moćnije od toga.
NEXT GEN deluje kao susret Neilla Blomkampa i Pixara. Pixarov dar za dizajn i vizuelnost prepleten je blomkampovom pričom o robotu-ratniku koji razvija odnos sa devojčicom koja ga pronalazi i počinje da shvata životne prioritete i vrednosti bolje nego ona, pa ih na kraju njima i poučava.
Tema iskustva koje oblikuje mašinu mi je izuzetno bliska, ne samo zbog toga što sam se njome bavio u jednom celovečernjem i jednom kratkometražnom scenariju (u ovom kratkom na neobično sličan način NEXT GENu zapravo), pa može biti da sam subjektivan u ovom slučaju. Međutim, NEXT GEN iskoračuje od BIG HERO SIXa u smeru WALL-Eja u pojedinim aspektima.
Dizajn kineskog grada budućnosti je vibrantan, i bio mi je jako uzbudljiv, isto važi i za pixarovsko-karikaturalni dizajn likova. Tehnika napreduje i NEXT GEN iako nekoliko puta jeftiniji, sa budžetom od 22 miliona dolara izgleda tehnički bolje od Birdovih INCREDIBLESa. Naravno, nivoi na kojima je danas Pixar nisu tema ali ako imamo u vidu kontekst, NEXT GEN je tehnički apsolutno relevantan domet danas.
Autori na vrlo lep način sučeljavaju anarhičan duh filmova kao što je CHAPPIE sa nečim što može da se prikazuje deci a mnogi detalji u filmu su dobrodošlo grungy i dobrodošlo scifi kao u MARS NEEDS MOMS, sa kojim deli i sklonost ka suspenseu i neočekivano efektnim pretnjama po glavne junake.
Film je završio na Netflixu i odlazi samo u kineske bioskope. To mi je pomalo žao jer iako verujem da je to smislen potez za producente, mislim da bi bilo lepo videti ovaj film na velikom ekranu. U svakom slučaju, u pogledu dizajna i dinamike pruža i više nego dovoljno senzacija za kućno gledanje.
Voice cast je odličan i igra u mnogim slučajevima against type. Siguran sam da će i voice cast privući deo publike i učiniti ovaj film dovoljno gledanim da izbori zasluženi status.
* * * * / * * * *
RENDEL Jessea Haaje je finski superherojski fim snimljen za nekim milion i po eura koji nažalost nije ni približno zanimljiv doprinos podžanru kao što je to dnaski ANTBOY. Ovaj film deluje konfuzno i izgleda da je reč o izvoznom cutu koji je očigledno pokušao da sabije nešto dužu finsku verziju u čemu nije baš naročito uspeo. Međutim, nisam uspeo da nađem neka alternativna trajanja što mi sugeriše da je ipak reč o univerzalnom trajanju za sva tržišta i da je film naprosto konfuzan.
RENDEL pokušava da u 105 minuta sabije i origin i prvu misiju heroja i u tome se koristi DEADPOOLovim receptom - naprosto origin su skrivili negativci prvog filma. Slično DEADPOOLu pokušava sa skače sa događaja u događaj, iz vremena u vreme ali Jesse Haaja nije strukturalno dovoljno vešt niti raspolaže dovoljno velikim budžetom da izgura talvu stvar do kraja.
Jesse Haaja nije ni Renny Harlin i Jalmari Helander, mada pokušava da na neki način napravi nešto blisko njihovim debijima, naročito recimo Helanderovom kratkom filmu UKKONEN. Nažalost, to naprosto nije to.
U kratkim segmentima, RENDEL deluje kao film koji najgoveštava solidnog profesionalca ali većim delom iskazuje ipak jedno vrlo skromno znanje i dar krajnje lokalnog dometa. Na kraju je hajp oko RENDELa na neki način uspeo da daleko nadiđe film, pa je izašao u nekoliko zemalja i čak dobio poneku dobru kritiku. Ipak, to sve nije blizu istini.
* 1/2 / * * * *
FINAL SCORE Scotta Manna je film sa kojim će ovaj britanski B-majstor na kraju uspeti da izbori svoj prodor u neku ozbiljniju rediteljsku ligu što je nesporno zaslužio svojim debitantskim filmom THE TOURNAMENT. Nažalost, THE TOURNAMENT je ostao na nivou B-atrakcije za DTV publiku i nije uspeo da napravi neophodni crossover što je šteta jer je taj film zapravo bio inovativan, za početak po neverovatnom broju i intenzitetu akcionih scena, a zatim i po DTV All-Star podeli koja ima protagonizam u tom akcionom haosu.
Posle THE TOURNAMENTa, Mann je stagnirao snimivši film HEIST u kom je imao respektabilne glumce i jedan generički post-tarantinovski predložak u kome ni par zanimljivih akcionih sekvenci nisu bile dovoljne za taj dugo traženi crossover. Otud HEIST iz ove vizure stoji kao prva propuštena meč lopta za kapitalizovanje sjajnog debija.
FINAL SCORE je u tom pogledu uspeo. Scott Mann je dobio pažnju, ispratila ga je kritika, čak ga je u određenom smislu i prehvalila, no svejedno, to je ona vrsta zasluženog uspeha koji ne stiže baš u trenutku kad treba.
FINAL SCORE je DIA HARD knock-off u kome glavnu ulogu igra Dave Bautista. Bautista se pojavio i u HEISTu ali sada je prisutan sa minulim radom u GUARDIANSima i sa statusom leading mana, barem u B-okolnostima. U konkretnom slučaju, FINAL SCORE ne samo da je DIE HARD derivat već je direktan rip-off SUDDEN DEATHa, jednog od dva mid-90s akcijaša sa Van Dammeom koje je tada snimio Peter Hyams.
U slučaju Van Dammea bila je hokejaška utakmica, u FINAL SCOREu je u pitanju fudbal.
Ono što svemu daje anarhistički B-šmek je činjenica da je film sniman pred rušenje Upton Parka, dakle maltene kao žurka pred rušenje kuće na kojoj je gostima rečeno da rade šta im padne na pamet. Mann pristojno, mada ne i previše autentično koristi infrastrukturnu složenost stadiona, jednim delom i zbog toga što su ljudi na stadionu ipak mnogo više predmet nesavršenog CGIa nego dolaska statista. Sad je zanimljivo uporediti scenu iz SAFE HOUSEa na stadionu i dešavanja iz FINAL SCOREa kako bi se dobio utisak o kojoj produkcionoj razlici u klasi je reč.
Elem, West Ham izrasta u klub koji se najčešće javlja kao "izvor problema" u američkim i amerikanizovanim filmova koji se dohvataju teme engleskog fudbala. FINAL SCORE je britanski film ali je potpuno amerikanizovan i rekao bih najpre namenjen američkoj publici tako da tehničko državljanstvo filma ne utiče na njegovu poetiku. Scott Mann snima kao Amerikanac, što je zanatski kompliment ali se javlja kao problem utoliko što nema baš i resurse kao američki reditelji, te bi bilo zgodno da je bilo nečeg "britanskijeg" u postpuku kako bi se zabašurilo ono što ne može da uradi dobro (pre svega popunjavanje tribina).
Dave Bautista kao lead u ovom filmu daje sve od sebe i vrlo je simpatičan kao što smo do sada već i navikli. Međutim, on definitivno nije novi Bruce Willis, tako da FINAL SCORE ne uspeva da izgradi tu organsku DIE HARD hemiju sa karakterima i sve vreme ostaje negde blago distanciran u odnosu na materijal. Sam film odaje utisak da je svestan da je reč o DIE HARD knock-offu, i to mu daje mnoge alibije ali ga automatski i udaljava od panteona zaista značajnog akcionog filma.
Pa opet, ljubiteljima žanra će negde imponovati ta Mannova B-snalažljivost gde radi od dostupnog materijala, kombinujući lokaciju koja je iskrsla, sa glumcima koji su mu dostupni i sredstvima koja može da skupi.
Ray Stevenson igra negativca, ovog puta manje atipičnog nego u BIG GAMEu, i da nema jednog finog omaža DIE HARD 2, rekao bih da je on najmanje iskorišćenih elemenata skupljenih u ovom filmu.
Ono gde Mann briljira jeste akcija. Tuče, potere, pucnjave, to je ono što njemu ide od ruke i to je brutalno. U FINAL SCOREu on mora da to "postavi" nešto dužim scenama koje služe zapletu, ali film je daleko od sporog, a svoj puni smisao upravo dobija onda kada krene akcija.
Akcija je ono po čemu će se pamtiti FINAL SCORE, a svi ovi spojevi elemenata koji raduju fanove i kritiku ipak će ostati na drugom mestu.
Pierce Brosnan je proteklih godina napravio renesansu svoje post-Bond karijere epizodnim rolama u odličnim akcijašima, prvo u NO ESCAPE a onda i kao antagonista Jackie Chanu u FOREIGNERu. Filmovi braće Dowdle i Martina Campbella daleko su iznad FINAL SCOREa ali su i role Piercea Brosnana u njima daleko ozbiljnije od maltene kamea koji ima kod Manna.
Na kraju, FINAL SCORE pobeđuje pre svega zahvaljujući tome što je simpatičan. Nažalost, nedostaje mu ona doza šarma koju je recimo imao BIG GAME da bi se taj žanrovski spoj već poznatih filmova pretvorio u nešto veće od toga, i on to nema. Pa opet, ovaj film me je vratio u onu eru kada su akcijaši sa holivudskim imenima slobodno nastajali van studio sistema i zato zaslužuje podršku.
Akcija je najjača tačka Scotta Manna. On nije nikada ni pledirao da je naročito kreativan. FINAL SCORE je njegova maketa za DIE HARD derivat koja je dosta uspela i koja će živeti na raznim formatima, pa i u bioskopu.
* * * / * * * *
HUROK kao reditelj i scenarista potpisuje Isti Madarasz. Reč je o jednom od onih post-GROUNDHOG DAY filmova koji opisuju vremensku petlju u kojoj biva zarobljen glavni junak. Novum kod Madarasza je to što ovde junak ne mora da pogine kako bi se iznova našao u loopu, niti mu se st<lno ponavlja isti dan. Ovde on naprosto stalno dolazi u jednu te istu situaciju iz koje iznova kreće u akciju i pokušaj da spase i svoju trudnu devojku.
Mnogi elementi filma HUROK su dosta bajati, kao što je recimo fridgeing trudne devojke. Mnogi elementi filma HUROK su mogli biti efektniji, komunikativniji, kao što je recimo glavni junak. Međutim, ako imamo u vidu da je reč o mađarskom žanrovskom filmu koji ima izvesne iako ne prevelike budžetske limite, i nudi pokušaj da se film izgradi na bazi žestoko trošene matrice, onda HUROK itekako zaslužuje poštovanje.
Madarasz ima snažan rediteljski rukopis, pa i mnoge generic situacije obogaćuje snažnim osećajem telesnosti svojih junaka, udarcima koji bole i oštricama koje ubadaju, što je zapravo zaostavština telesnosti iz filmova u kojima ta vrsta intervencije nije rutiska stvar već vrlo često klimaks filma. Dakle, ovo nije film u kome ljudi olako ginu, iako su vremenskoj petlji, i svaka situacija te vrste boli.
Lokacije po kojima se kreće kroz čitav film, naročito ambijent bolnice uspevaju da se iznova potvrde kao uzbudljive, i ne postaju monotone i potrošene kroz neprekidnu razradu i sagledavanje iz raznih uglova.
Ono što HUROKu nedostaje najpre jeste utisak da je reč o originalnom filmu koji će na neki način obogatiti kanon. Ovaj film vrlo svesno želi da bude varijacija na već trošenu temu. Samim tim što je reč o varijaciji vrednoj pažnje, nastaloj u zemlji gde ovo nije dominantan žanr, govori da je reč o filmu vrednom pažnje. Međutim, isto tako, nikada se do kraja ne može otresti utiska da sve vreme vrlo pragmatično priča tuđu priču.
* * * / * * * *
Bogami, dobro je da je Henri uleteo u dil sa Netfliksom za Geralta u Witcheru, jer je kao Supermen, dodao bih ne svojom krivicom, izgleda izvisio:
Henry Cavill reportedly out as Superman in stunning DC movie universe shakeup (https://www.yahoo.com/entertainment/henry-cavill-reportedly-superman-stunning-dc-movie-universe-shake-153950312.html)
Quote from: Meho Krljic on 12-09-2018, 20:09:03
Bogami, dobro je da je Henri uleteo u dil sa Netfliksom za Geralta u Witcheru, jer je kao Supermen, dodao bih ne svojom krivicom, izgleda izvisio:
Henry Cavill reportedly out as Superman in stunning DC movie universe shakeup (https://www.yahoo.com/entertainment/henry-cavill-reportedly-superman-stunning-dc-movie-universe-shake-153950312.html)
Polako, jake sile stoje iza Cavilla.
Panos Cosmatos je čini se shvatio dosta dramatično poziciju svog oca koji je sedamdsetih, osamdesetih i devdesetih režirao neke važne filmove koji su definisali žanrove i zvezde ali je ostao relativno nepoznat, sasvim nepriznat profesionalac koji je lako zamenjen novijim modelom kad mu je došlo vreme. Panos Cosmatos je pošao obrnutim putem, sebe je stavio u prvi plan i istakao kao važnog reditelja. Nasuprot ocu koji je na vrhunski način realizovao formule u repertoarskom filmu, i kroz naslove kao što je COBRA ili RAMBO praktično definisao ikonografiju Sylvestera Stallonea kakvim ga pamtimo iz osamdesetih, stvorio Ramba kao pojam koji je deo opšte kulture a usput napravio i CASSANDRA'S CROSSING i TOMBSTONE, Panos je izrazito cenjen ali snima nevažne filmove koji odstupaju od bilo kakve formule, no u toj slobodi hteo ne hteo ne samo da se klanja formulama već se bavi istovremenom rekonstrukcijom, fetišizacijom pa i esejizacijom nekih koje je pokojni Yorgos doveo da savršenstva.
Šta je MANDY ako ne COBRA drugim sredstvima. I šta je COBRA ako ne mala škola uznemirujućih negativaca, izuzetno intenzivnog filmskog nasilja i izbacivanja zvezde u prvi plan, u odnosu na MANDY. COBRA je na sve to bila nasilan, napet, izrazito uznemirujući film upakovan u formu proizvoda široke potrošnje, dočim je MANDY elitistički produkt, arty prerada žanra koja je imala mogućnosti da produbljuje mnoge stvari ali to prosto nije postigla.
Ako ste smatrali da je melodrama u SRPSKOM FILMU prenaglašena u svojoj svedenosti, treba pogledati CAPS LOCK postupak u filmu MANDY. Odnos između Nica Cagea i Andree Riseborough je sav u važnim pogledima i malom broju jako znakovitih reči. On je tu da brani, da čuva, za zaradi, ona je tu da bude žena, da bude stvaralac, da bude nežna i bavi se filigranski preciznim stvarima. I to nam govori svaki piksel svakog kadra.
Onda se pojavljuje mansonovska grupa sektaša koji su naravno u svakom pikselu svog postojanja sve najstrašnije, istovremeno overwrought i underplayed, strašni jer se to krije, i strašni jer se to prikazuje, istovremeno o demoni i ljudi, istovremeno dostojni gađenja i dostojni sažaljenja.
Cosmatosov film je gust u pogledu motiva, gust u pogledu postupaka, gust u slici i gust u zvuku.
Pokojni Johann Johannsson zakiva, ubija, otpada malter. A to rade istovremeno i svi ostali članovi ekipe u audiovizuelnom sektoru. Film ima neke animirane deonice, ali manipulacija slikom je toliko intenzivna i u fotografisanim delovima da se mora reći da ovaj film sporadično odlazi toliko duboko u estetizaciju da se filmski prizor transformiše u neku slikarsku formu.
Sve to deluje zanimljivije kada se opisuje kao postupak ili kada se gleda na parče nego kada se posmatra kao celina. No, MANDY za razliku od Cosmatosovog prethodnog filma zaista ima priču, i ta priča zapravo mora da se prati, ima početak- sredinu-kraj pa na neki način ovde ipak postoji određene pripovedačka obaveza a ne samo audiovizuelni experience.
Nic Cage u svemu tome postaje potpuno ekremizovan. On je ipak nekada bio glumac, oskarovac i zvezda pa sad već postaje pomalo tužno kada svesno ulazi u projekte sa zadatkom da pravi budalu od sebe, a MANDY dolazi prekasno unutar tog trenda da bi bila nekakav lynchovski rodonačelnik tog talasa.
Verujem da će nekoj ekipi koju više ne zadovoljavaju "standardni" žanrovski sadržaji a koja je dosta slični ekipi iz Kana i sličnih festivala koje više ne zanimaju konvencionalni filmovi već traže pošto-poto nešto novo, MANDY probuditi određene simpatije. Ali, kao što art house scenu oprterežuju izvikane veličine, i besmislena preterivanja, to se odavno dešava sa žanrovskom scenom. U tom smislu, kao što u kanskoj estetici imamo Kusturicu kao bitnu figuru koju je vreme u zivesnom pogledu pregazilo, tako i u ovome imamo Spasoejvića kao jednog velikana koji deluje konzerativno u odnosu na ono što se sada dešava na sceni.
* * / * * * *
ATERRADOS Demiana Rugne je argentinski horor koji privlači pažnju po festivalima ali nažalost rekao bih da je ne zaslužuje. Reč je o dosta slabom, pa zato neći rutinskom hororu o nekakvoj natrpirodnoj sili koja privlači pažnju nekoliko istražitelja i onda se oni hvataju u koštac sa njom. Moram priznati da mi je film uprkos povremenim jump scare momentima, pa čak i dok su oni trajali, jedva držao pažnju.
Hmmm, ja sam poželeo da pogledam Mandy, naravno, ali sad nisam siguran da me ne bi očajno nanerviralo umetničarenje Kosmatosa juniora.... Naravno, i Cobra je već lošiji film od First Blood (ili Bekstva u Atinu, da ne pominjem Cassandra Crossing koji je praktično remek-delo), sa režijskim pristupom koji je zaista fetišistički, ali me loži pomisao na to kako Jorgosov sin čita oca u modernom ključu...
Nije baš toliko loš ako ti to išta znači. Meni nije bilo žao što sam ga pogledao, iako u nekim trenucima stvarno ume da bude naporan za gledanje. Valjda zbog LSD. [emoji16]
Sent from my LEX820 using Tapatalk
De nađoste Kobru... Ono jest da svačega ima ovdje, od Hellraisera do Hi-mena, ali mene najviše intrigira to što negativac liči na Berija Meniloua, koji je naravno otpjevo Mandy.
Reganov govor se inače čuje s radija na početku.
To jest, ovo je neka dekonstrukcija osamdesetih, pa možda i Kobre, trebo bi to reprizirati.
Gledljiviji od Black Rainbow, još razmišljam jel samo papazjanija i izdrkavanje ili ima nekog smisla.
Ma gledaću ga sigurno, samo se postavlja pitanje koliko brzo...
Quote from: Meho Krljic on 16-09-2018, 13:30:38
Ma gledaću ga sigurno, samo se postavlja pitanje koliko brzo...
Mehmete, gledaj NEXT GEN na Netflixu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pribeleženo!
SLICE Austina Veselyja je film u kome glume Chance the Rapper i Zazue Beetz pa će samim tim privući raznu publiku koju inače ne bi mogao da ima. Reč je o niskobudžetnoj, podnošljivoj ali nedovoljno stranšnoj, nedovoljno smešnoj i nedovoljno društveno angažovanoj satiričnoj horor komediji smeštenoj u alternativne osamdesete, u neki grad gde uporedo žive ljudi, vukodlaci, duhovi, veštice i ostala natprirodna bića. Međutim, ovo nije BRIGHT već jedna simplifikovana komedija o različitosti, džentrifikaciji i sličnim temama koja ne nudi zbilja ništa efektno.
Film je slab ali barem nepretenciozan, pa samim tim i podnošljiv. No, izuzev fanova Zazie Beetz i Chance the Rappera ovde druga publika nema šta da traži...
* 1/2 / * * * *
THE ANGEL Ariela Vromena je priča o Ašrafu Marvanu izraelsko-egipatskom dvostrukom agentu koji je od statusa omraženog Naserovog zeta postao Sadatov čovek od poverenja i započeo đavolju igru dojavljivanja osetljivih informacija Mosadu. Vromenov film je respektabilan jer smirano rekonstruiše Marvanov slučaj, a naročit respekt zaslužuje jer Egipćani i Izraelci kad su sami govore na svojim jezicima a ne na engleskom, kog ima dosta, ali ipak nije neuverljiva lingua franca. Očigledno je sloboda rada za Netflix obezbedila takve male privilegije Vromenu usled kojih se THE ANGEL dosta razlikuje od tipičnih biopica.
Film je američki ali više izgleda kao izraelski ili egipatski film. Uostalom, u obe zemlje Marvan ima status heroja. Međutim, Vromen je svoju rekonstrukciju jezika i podelu koju čine egipatski i izraelski glumci platio budžetom. THE ANGEL je vešto sklopljen ali budžetski oskudan film zapravo. Stoga njegova rekonstrukcija epohe iako želi da bude vibrantna ostaje vrlo svedena, na par ćoškova, par stanova, par kola.
Vromen nema uslove kakve je imao Spielberg u MUNICHu. Otud je teško procenjivati i na koji način se odlučio da tretira određene siuacije i da li je njihovo "zbrzavanje" ili odlazak u opšze mesto zapravo bilo danak budžetu. U svakom slučaju, uprkos tome što je THE ANGEL sve vreme respektabilan film, na kraju mu ipak nedostaje sinematički zamah u pogledu vizuelnosti ili priče da bi se istinski izdvojio u inače dosta zasićenom podžanru hladnoratoivskog i bliskoistočnog špijunca.
THE ANGEL je zanimljivo skretanje u inače intrigantnoj karijeri Ariela Vromena koji je krenuo sa indie filmom a onda jedan za drugim radio krimić po istinitoj priči i visokooktanski akcioni triler. Kao što je poznato, spadam među one koji vole CRIMINAL. THE ANGEL je svakako nešto bliži ICEMANu, i mislim da ga čeka dih život na strimingu jer film je dovoljno dobar da zadovolji ljubitelje hladnoratovske bliskoistočne intrige.
* * 1/2 / * * * *
aga-Fukunaga se pojavio iznenada i rešio stvar. Uopšte nije delovao da je u opticaju da režira Bonda, al eto...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Suge Knight pleads to manslaughter over fatal confrontation (https://www.washingtonpost.com/entertainment/music/suge-knight-pleads-to-manslaughter-over-fatal-confrontation/2018/09/20/209124c2-bd1a-11e8-8243-f3ae9c99658a_story.html?noredirect=on&utm_term=.c7c09385af14)
Da će Cripple jednom doći u situaciju da mu kažu da je napisao antisrpski film, to verovatno ni on nije ikada mogao da zamisli. And yet, here we are...
Širi kontekst:
Kome u Srbiji smeta finansiranje filma o zločinima na Kosovu? (https://www.slobodnaevropa.org/a/29502866.html)
Edit: a evo i scenarija na pejstbinu:
https://pastebin.com/m8WYmMDh (https://pastebin.com/m8WYmMDh)
Kripl i ja konačno i politički na istoj strani! Nisam verovala da će taj dan osvanuti! xrofl
Drž se, mene najviše plaši izostanak reakcije, al da ne ulazim u genezu, roman mi ne bi bio dovoljan. xremyb
To mi sad malo uliva poverenja. Možda ipak uspem da ubedim ženu da idemo da ga gledamo. :lol:
Odličan tekst Darija Hajrića o zabrani Mezimice: https://www.dw.com/sr/cenzori-odozgo-i-njihove-mezimice/a-45604903
Pa ne možeš ti u zemlji de ti na vlast sede isti oni mozgovi, kao po turskim pijacama babe koje pljuju glumca jer im je neprijatelj 'sulejmana Veličansvenog'!
Ili da se organizuje da 'Kasandra' dođe iz venecuele, da mahne narodu i ode kući.
A svi je vole samo zato što je lepa?!?!?
Sreća naša te nismo mi snimali 'True Blood', pola glumaca bi završilo probodeno glogovim kolcem!
treba osnujem 'akademiju za rijaliti učesnike',
ima pare da zgrnem!
Film nije zabranjen.
Ali kao da jeste. Nikola Kojo:
Nikola Kojo za NOIZZ: Zabrana filma "Mezimica" je odraz paranoje u kojoj živimo (https://noizz.rs/intervju/nikola-kojo-za-noizz-zabrana-filma-mezimica-je-odraz-paranoje-u-kojoj-zivimo/6bqg0s7)
evo ga i Bjela
https://www.danas.rs/kultura/bjelogrlic-neprimereni-pritisci-na-slobodu-filmskog-izrazavanja/
Poenta je da će na kraju ipak dobiti pare za snimanje ovog filma jer posle ovolke kuknjave sa sviju strana to ne mož da omane. Nego nešto drugo je problem kada se radi o relativno mladim ljudima koji se bave snimanjem filmova, a to je upravo to očekivanje para od države. Ja kapiram da bi vi sve na gotovo jer državu je najlakše napaliti da kane keš i onda žurka do zore, ali da se ne bi dešavale ovakve stvari ubuduće predlažem da ko Srpski Film nađete kulturno privatne finansijere, a ne da zaviste od jbne države.
Ali Srpski film možeš da prodaš celom svetu, jer krv svuda isto lipti, a ovo je ipak deluje nekako lokalnija priča. Jbg, nisam čitao scenario, a ne vredi ni da jesam, ali ako ima mnogo reči, a malo krvoliptanja, i te reči nisu na engleskom, onda to ne možeš da prodaš strancima tako lako. A ako ne možeš da prodaš strancima onda ne možeš ni da zaradiš, a to znači ni da sklopiš finansijsku konstrukciju bez pomoći države. Slaba je zarada od bioskopa (osim ako je Zona Zamfirova), nego se računa samo strimovanje, a mi to ovde ni nemamo.
Quote from: tomat on 24-09-2018, 17:38:41
evo ga i Bjela
https://www.danas.rs/kultura/bjelogrlic-neprimereni-pritisci-na-slobodu-filmskog-izrazavanja/ (https://www.danas.rs/kultura/bjelogrlic-neprimereni-pritisci-na-slobodu-filmskog-izrazavanja/)
znači, hit.
Quote
– Odbio sam ulogu jer mi se nisu dopadali ni uloga ni njen kontekst. Savetovao Ćipraniću da promeni scenario, pitajući ga zašto meša vrh srpske policije u zločin za koji nema dokaza da je s njom povezan. Posebno zato pošto za radnju i žanr filma to uopšte nije bilo presudno. To sam isto rekao i scenaristi. Koliko znam oni su to kasnije promenili – objašnjava Bjelogrlić.
e nek je objasnio! nas-rofl
Quote from: Ugly MF on 23-09-2018, 16:50:28Pa ne možeš ti u zemlji de ti na vlast sede isti oni mozgovi, kao po turskim pijacama babe koje pljuju glumca jer im je neprijatelj 'sulejmana Veličansvenog'!
Ili da se organizuje da 'Kasandra' dođe iz venecuele, da mahne narodu i ode kući.
A svi je vole samo zato što je lepa?!?!?
Sreća naša te nismo mi snimali 'True Blood', pola glumaca bi završilo probodeno glogovim kolcem!
treba osnujem 'akademiju za rijaliti učesnike',
ima pare da zgrnem!
agli, genije, da krenemo u biznis? 8) samo dokumentarce da snimamo. xrofl
Quote from: mac on 24-09-2018, 18:41:38
Slaba je zarada od bioskopa (osim ako je Zona Zamfirova), nego se računa samo strimovanje, a mi to ovde ni nemamo.
Pa čekaj, što bi onda država to finansirala ako to zapravo niko ni ne gleda? Kao da podrži kulturu? Pa džaba kultura ako su filmovi loši. Ne znam kakav je trebo da bude ovaj film a bogami ne znam ni ko ni kakav je reditelj kada je pristao na tolke ustupke? Kapiram ja da su to ogromni novci i da je čitav film u pitanju, ali da ti menjaš scenario jer te neko tu cima, pa jebo bi mu majku majčinu, bolje ne snimiti ništa nego menjati bilo šta. Al' jbga to je moj stav, ja nisam bio u prilici da mi tolki novac bude na dohvat ruke i da mi ga otmu sedam dana pre početka snimanja. Opet kažem jebo bi im mater na ovaj ili onaj način, jer ne mora sve da se rešava nasiljem. Pa ljudi smo iako smo...Srbi?
P.S. Pa i ljudski organi lipte i silovanje lipti, zar ne?
Uve Bol je dobio pare od Nemačke da režira filmove od kojih će dugoročno Nemačka imati koristi. Nisu ni morali da budu na Nemačkom. Države to rade, klade se svojim parama na nešto što će se verovatno dugoročno isplatiti, iako sam film ne prođe dobro na blagajnama.
Crippla su sad uzeli na zub, zbog prašine koju je podigao u vezi sa dodelom sredstava za neki drugi film. I sad hoće da naprave primer od njega.
al kako im je to u interesu kad se prašina još više diže
Pa kad kriple neće za glavne glumce uzme od mitrovića naturščike iz rijalitija, mora da popase disciplinsku...
zamišljam mitrovića kako kmeči kod vučića u kabinetu....
'neće iznajme ove moje što ih edukujem, a tolko sam uložio u njih, i svi popularni, i neće iznajme moje kamere i studija,pošalji im tamo neke tvoje Trivijalke da ih srede, kmeee'
Ja, u stvari, vidim samo Kripla, Koju i još par pojedinaca kako kmeče jer im je autoritarna država cenzurisala film, pa sada, možda ne svojom krivicom, ako u obzir uzmemo sveukupno stanje u kulturi, naviknuti na državnu sisu, bukvalno zloupotrebljavaju problem zajednice i građana sa diktaturom i urušavanjem demokratije i prave kampanju u kojoj se jadaju da im je film zabranjen, mobilišući tako podršku javnosti svesno i sa namerom.
Nije zabranjen, nije fer da se javnost, koja bi dala podršku autorima filma, manipuliše neistinama i preterivanjima i nije ok da se društvo desenzibiliše na zabrane snimanja i emitovanja filmova onda kada se to još nije desilo u formalnom, pa ni u suštinskom, smislu.
Film je cenzurisan, državni konkurs je zloupotrebljen, javne funkcije su zloupotrebljene, ali film, snimanje filma, nije zabranjeno (još uvek).
ovde izgleda nekoliko paralelnih svetova,,,pravi sajfaj!!!
Alternativne realnosti i svako živi u svojoj!
Ne branim ti da snimaš, samo nemoj to što si napisao ili...?
Mel Gibson to Direct, Co-Write 'Wild Bunch' Remake (https://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/mel-gibson-direct-write-wild-bunch-remake-1146622?utm_source=twitter&utm_source=t.co&utm_medium=referral)
Quote from: Cecilia Payne on 25-09-2018, 05:36:32
Film je cenzurisan, državni konkurs je zloupotrebljen, javne funkcije su zloupotrebljene, ali film, snimanje filma, nije zabranjeno (još uvek).
opet ova tupi, jes tolko glupa ili šta?
Šta je npr "zabranjen film" u SFRJ?
Film koji je:
1. dobio na državnom konkursu
2. javno je bio finansiran
3. film koji je snimljen, montiran, pripremljen potpuno
4. čak film koji se emitovao po inostranim festivalima
5. film kome je sudski zabranjeno emitovanje u SFRJ
6. ili ograničeno emitovanje, pa ga je neka publika i vidjela
reći da film "nije zabranjen (još uvek)" zvuči kao da je Mezimica bolje prošla od recimo Plastičnog Isusa ili koji je već film zabranjen u SFRJ. A ono obrnuto.
Što me vraća na pitanje s početka, kako ide, jel lobotomija i dalje u toku, jes popila pilule, ajd prošetaj
Film nije zabranjen, jer nije ni snimljen. Država neće da to finasira, molim lepo. Ako imate para, nađete sponzore, snimajte. Tako sam shvatio. Da je snimljeno, pa bunkerisano ili sabotirano na eki način, onda bi govorili o cenzuri. Pravo finasijera je da ono što mu se ne dopada, neće da plati. Lepo je rečeno da su pare odvojene za jednu verziju scenarija a pojavila se druga.
propustio si par momenata u scenoslijedu... npr da država prvo prihvati da finansira, počne da finansira, krenu produkcijski proces i sve pripreme i onda se država "predomisli"...
U pravu si, ali ko ne bi obrnuo ćurak kada shvati da su glavni negativci koji trguju sa šipcima iz DB-a i policija uopšte a produkcija tražila, napr. da im MUP da podršku...
Ali režiser je promenio scenario, pa negativci nisu Srbi nego su postali Albanci. I to je potpisano, i svi zainteresovani se slože (osim Crippla koji bi se u odjavi pojavio pod pseudonimom), i sklopi se finansijska konstrukcija. I onda se Cripple posvađa sa tamo nekim oko nekog drugog filma. I onda se sruši konstrukcija, sama od sebe..
Znači bilo je već ranije primećeno i rešeno to pitanje oko Srba negativaca.
pa ne bi javnost obrnula ćurak. Ono jest da ovako ispada da je ovo DB država, ali javni interes ne mora da se poklapa sa interesom MUP.
Hvala puno na rečima podrške. Kao što vidite malo sam kao Bajaga, iz fazona, "Nekad me nema po pet šest dana" ali to je zbog stresa. Ove sve pizdarije mi oduzimaju energiju, vreme i dižu pritisak. Tako da ko zna šta bi bilo da nema lepih vesti o Melu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aubratejebote... Ova Jelena Trivan je jedno deset puta sad u Oko Magazinu rekla "Voinov". Pa mislim, da ništa drugo nije rekla, dovoljno je da se vidi taj nivo pasivne agresivnosti i da se shvati kako se ovde završavaju poslovi. Hint: ne kroz delovanje institucija. Cripple, nasuprot tome, dostojanstven i staložen pa čak ni par žaoka upućenih Trivanovoj nisu delovale zlobno. :|
Evo, u OKO Magazinu kažu da Dimitrije "Vojinov" (kako kaže iritantna oportunistkinja Jelena Trivan) sada kaže da "ako i njegov film nije zabranjen, onda je prokazan". Dakle, Dimitrije je postigao šta je hteo: vikao vuka, dospeo na RTS i u centar pažnje, pa ublažio retoriku zbog koje je dospeo u žižu javnosti, te budalom napravio i demantovao, na primer, i baticu koji gore "dokazuje" da je film zabranjen.
Hajde sada da pričamo o tome ko i zašto sebi daje za pravo da viče vuka da niko ne bi reagovao kada vuk zaista i dođe.
Ali zar ovo nije klasičan primer "zabrane bez zabrane"? Upravni odbor nije ni raspravljao o filmu jer je, magično, posle razgovora J. Trivan sa S. Cvetkovićem o kome nema pisanog traga, odjednom postignut sporazumni raskid ugovora. Plus Cvetkovića posle svega danima nema da se oglasi u javnosti.
Quote from: Cecilia Payne on 25-09-2018, 19:44:39
demantovao, na primer, i baticu koji gore "dokazuje" da je film zabranjen.
Tupa curo, nigdje nisam napisao da je film zabranjen. Ako ne razumiješ čitaj ponovo.
Naravno, ja se ovdje ni ne bavim semantikom i površnostima koje su tebi specijalitet, no suštinom, a to je da onda kad odrediš neka pravila treba i da ih se držiš.
Ti si naravno udarila full retard u oba smisla. Em nisi kritikovala pravila nego osobu, em si lupetala da ovo nije "zabranjeno još uvek", kao da je ovo bezopasnije od zabrane.
Sve u svemu, ulijećeš besmisleno i iz niskih pobuda, kao i uvijek.
Quote from: Meho Krljic on 25-09-2018, 19:55:13
Ali zar ovo nije klasičan primer "zabrane bez zabrane"? Upravni odbor nije ni raspravljao o filmu jer je, magično, posle razgovora J. Trivan sa S. Cvetkovićem o kome nema pisanog traga, odjednom postignut sporazumni raskid ugovora. Plus Cvetkovića posle svega danima nema da se oglasi u javnosti.
Mislim da si dao odgovor u svom pitanju. Sporazumni raskid ugovora nije zabrana (snimanja) filma. Naravno, neobrazovana Jelena brani "pravo države da štiti svoje interese" ili tako nekako, ne shvatajući da je novac koji deli - novac građana, a ne njen, ili "državni" i time dokazuje da je Centar izvršio vid cenzure filma, ali film nije zabranjen. Raskid ugovora je legalna forma prekida saradnje; a ovde je ostvarena saradnja, pa prekinuta.
Film i dalje može da se snimi u Srbiji i može da se prikaže u Srbiji.
Kada budu stvarno zabranili film - to će mnogo drugačije da izgleda.
Ali ovo je ono kako se rezulat postiže u ovakvom sistemu koji je prezreo institucije i gde se sve odvija izvan njih. Ili misliš da je biznis ez južual danedelju dana pred početak snimanja odjednom dolazi do sporazumnog raskida ugovora?
s kim pričaš, s pola ženom, pola poštapalicom?
ključne primjedbe kao i uvijek zaobiđe a onda dođe i lupeta o tome šta je "legalna forma prekida saradnje". Siguran sam da je nešto slično pisalo u dokumentima za slanje u Aušvic.
Hvatanje za poštapalice i šbbkbb kad bi film bio zabranjen. Pa za početak, film bi bio snimljen pa tek onda mu ograničena distribucija.
Ali koliko riba ništa ne shvata jeste što se hvata za to malo prava što je naučila negdje, i onda tom poštapalicom pokušava da sakrije da je ovdje pravni status uništen samim tim što organizacija uopšte ne poštuje pravila.
Legalna forma, pa jebote... od legalne forme do pravne države i vladavine prava je tako mali korak, mali kao pola univerzuma.
Quote from: Meho Krljic on 25-09-2018, 20:30:36
Ali ovo je ono kako se rezulat postiže u ovakvom sistemu koji je prezreo institucije i gde se sve odvija izvan njih. Ili misliš da je biznis ez južual danedelju dana pred početak snimanja odjednom dolazi do sporazumnog raskida ugovora?
Ne mislim i to nigde nisam rekla, nemoj sada i ti da se služiš jezičkim manipulacijama i da mi upisuješ preoštre i prejake tvrdnje.
I ja sam rekla da živimo u urušenoj demokratiji (ergo - sistemu koji je "prezreo institucije") i da se režim koristi perfidnim metodama cenzure. Ipak, druga sredstva finansiranja postoje osim budžetskih i film je i dalje "snimljiv", ergo - nije zabranjen. Autokratski režim odbija da finansira film, ali ne zabranjuje da ga finansira neko drugi, niti zabranjuje njegovo emitovanje. Sad, što su kulturni radnici svedeni na jad i bedu koja čeka državnu crkavicu, i to je perfidna metoda države da kontroliše građane/umetnike i ograniči umetničku slobodu. Ali, umetnost je uvek razvijala u ograničavajućim uslovima. No, ima razlike između ograničenja i totalne zabrane. Ovde totalne zabrane nema.
Quote from: Cecilia Payne on 25-09-2018, 21:06:37
Ali, umetnost je uvek razvijala u ograničavajućim uslovima.
nas-rofl
:? :shock: :o :( :cry: :roll: :idea:
Evo nečeg... sličnog?
Apple rešio da uđe u biznis produkcije TV serija. Uzeo Dr. Drea da pravi seriju. Onda se predomislio jer Dreova serija treba da ima: 1) šmrkanje, 2) golotinju, 3) ispasane prangije.
A šta su očekivali??? Sapunicu koja se događa na klinici za estetski hirurgiju? Možda nisu znali da on nije stvarno doktor? Skoro da očekujem da sledećeg uzmu Professora Griffa i iznenade se da njegova serija nije o doživljajima nastavnog osoblja na nekom mirnom provincijskom koledžu.
Apple cancels Dr. Dre's TV show due to excessive sex, drugs, and violence (https://www.yahoo.com/entertainment/apple-cancels-dr-dre-tv-145706572.html)
S druge strane u Dizniju:
'Guardians of the Galaxy Vol. 3' will apparently still use James Gunn's script (https://bgr.com/2018/09/25/guardians-of-the-galaxy-vol-3-james-gunn-script/)
Nešto se pitam, postoji li šansa da se Mezimica napravi bez pomoći naše države? Možda neka koprodukcija, možda s nekom ruskom privatnom kompanijom? Producent se doduše odrekao filma, pa se iz istog razlog iz kog se odrekao verovatno neće upuštati u nastavak priče, ali to je čista šteta. Možda mogu da prodaju pruču nekome van zemlje, da bar neko napravi nešto s tim..
Mislim da izlazak države iz finansiranja na ovaj način šalje jasan signal da bi ovo bilo nedobrodošlo na svakom koraku tako da... nisam siguran da bih se ja, sve i da se nađu pare, upuštao u to. Ako ti treba sva sila dozvola da ovo snimaš, a treba ti, a pokačio si se sa entitetom koji treba da ti izdaje sve te dozvole - to nije najsrećnija perspektiva.
Što se mene tiče, angažman oko filma MEZIMICA je završen. Trivanka je slomila reditelja i producenta te su oni danas na sastanku Grupacije za kinematografiju, vidno postiđeni lagali kako nikakvog pritiska nije bilo. Kako je eto neka formalna greška drakonski kažnjena. A onda je krenulo cipelarenje mene po raznim osnovama. Elem, milim da bi se Mehmet ponosio načinom kako sam se nosio u toj bici sto na jednog, makar zato jer sam pokazao neke taktike naučene u igrama koje mi je pozajmljivao za PS. U svakom slučaju, na moje citate iz SMS poruka u kojima mi govore o pretnjama, oni su ćutali. I tako. Danima je Trivanka Informeru leakovala interna dokumenta FCS kojim je stvorena lažna slika da sam ja zapravo izazvao zabranu. I ta ista dolumenta iz Informera su danas prosleđena učesnicima sastanka Grupacije. Posle dva i po sata toplog zeca sam se povukao u spomen dom. Vidim da su sročili neko saopštenje...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa, da, ti si tako prošao kako si prošao jer si dizao buku. Pretpostavljam da su Ćipranić i Cvetković izabrali da malko saviju kičmu i pregrizu govno da im se ne bi odjednom magično dešavalo da im lupaju banane gdegod se pojave...
Quote from: Meho Krljic on 26-09-2018, 18:06:35
Mislim da izlazak države iz finansiranja na ovaj način šalje jasan signal da bi ovo bilo nedobrodošlo na svakom koraku tako da... nisam siguran da bih se ja, sve i da se nađu pare, upuštao u to. Ako ti treba sva sila dozvola da ovo snimaš, a treba ti, a pokačio si se sa entitetom koji treba da ti izdaje sve te dozvole - to nije najsrećnija perspektiva.
Kakav bot komentar.
Quote from: Meho Krljic on 26-09-2018, 19:39:48
Pa, da, ti si tako prošao kako si prošao jer si dizao buku. Pretpostavljam da su Ćipranić i Cvetković izabrali da malko saviju kičmu i pregrizu govno da im se ne bi odjednom magično dešavalo da im lupaju banane gdegod se pojave...
Grow some balls ili prestani da botuješ, ne mogu da se odlučim.
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20180926/0895b4e590e40234918b1e19c07ae45d.jpg) 35 miliona razloga zašto producent tvrdi da MEZIMICA nije zabranjena.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dakle, prestanite da kukumavčite. Film nije zabranjen, naišao je na rampu autokratskog režima. Ovo je vreme kapitalizma i tržišnih uslova. Kuka se na državne jasle samo ako nismo sigurni da bi naš kvalitet neko drugi podržao. Da li bi?
Botovi bar dobijaju sendviče, ja ovde svoju pamet nudim bez kompenzacije :| :|
A ovaj zapisnik mnogo sitan ali nagađam da je ideja da je Trivanka podstakla raskid sa Mezimicom da bi njeni favoriti naknadno dobili pare?
Konačno, u ovoj zemlji praktično niko ne snima film bez para od države, kao i u većini evropskih zemalja tako da je okretanje države od projekta koji je ista ta država podržala dosta znači. Da li je semantičko cepidlačenje oko toga je li ovo "zabrana" ili ne bitno?
Zašto širiš defetizam, bote Meho?
Daj izvor za tvrdnju da u "većini evropskih zemalja niko ne snima film bez pomoći države"?
Nije cepidlačenje i bitno je, jer film nije ni formalno ni suštinski zabranjen. Prestanite da kukumavčite na zabranu i borite se ako mislite da je "zabranjen". Ne mogu više da čitam plakanje o državi koja ne da novac. Vaš problem nije "zabrana od strane države" onda kada države nema. Očekivanjem od države priznajete joj postojanje, a to je malo šizoidno kada je, i posle ovakvog postupka, između ostalih dešavanja, jasno da je nema.
Možda je "zabrana" poruka od proviđenja da se odreknemo stereotipa i napišemo pristojnu, realnu i jaku žensku ulogu? Damo joj malo svesti i mozga, karaktera i psihologije, umesto što je večito prikazujemo kao objekat muške žudnje i izvor sukoba? Lol.
(https://www.znaksagite.com/diskusije/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fi67.tinypic.com%2F6410z9.png&hash=98289c5cda1f5647416bf62b35034d2176865e31)
Da li tako kritikuješ i sve druge domaće filmske radnike, na nekim drugim forumima?
Samo sam osetljiva na manipulacije.
A šta na sve ovo kažu pravi B92 botovi. :lol: :D :D :D
(https://snag.gy/xbhuXY.jpg)
Da ga pošalju u rudnik počeo bi da agituje, stala bi proizvodnja uglja, morali bismo da uvozimo struju...
Samo ako agituje zbog sebe i svog interesa.
Ha-ha, D!
Osetljiva na nepostojeći feminizam!
Ona bi da snimi kako Banović Strahinja sedi kući i hekla čarape dok Anđa sa Milicom šljoka vino, pa dođe Fata i mazne joj frajera. A onda ova ode počupa joj kosu i nafleka ovoga što nije završio pletenje!
Ej bre, pa to ti ni Brnabićka ne bi finansirala !
Man se ženo ćorava posla, vidiš da je i novi Oušn femini verzion prso ko bas, nikom se to ne gleda!
Žene gledaju španske serije koji će frajer više testosterona da prospe a ne obrve da čupa, aman.
Normalne žene oće mudonje da ih spasavaju i mlate jedni druge oko njih, ne da se one kecaju da pljačkaju banke itd...
A i šta će im lova? Da kupe dilda extralardž long live battery?
Nema sexa dok te baja ne cimne za kosu otpozadi i pljesne po dupencetu da pocrveni!... a to nijedan feministički alat ne može... 😉
A Wonder Woman?? Novi Star Warsovi?? A imaćemo uskoro i Kapetanicu Marvel..
Sve su dobre za pljeskanje po guzi!
Forum za seksualne frustracije je preko puta.
Gender equality anyone? :?:
Čini mi se da pamtim da su dva ili tri lika banovana odavde samo zbog toga što su te nazivali seksualno frustriranom... :lol:
Moj utisak je da D. priča u nekim uopštenim kategorijama ovde a da se ne bavi konkretnim povodom. Tako da je ova rasprava malko jalova zbog toga... Takođe, čini mi se da ne poznaje previše kako funkcioniše proizvodnja filma ni kod nas ni u Evropi pa iz svega izvlači neke opšte zaključke koji nemaju mnogo veze sa ovim o čemu pričamo. Na primer:
Quote from: Cecilia Payne on 26-09-2018, 22:18:42
Daj izvor za tvrdnju da u "većini evropskih zemalja niko ne snima film bez pomoći države"?
Ja sam mislio da je to opštepoznato, ali za svaki slučaj:
https://rm.coe.int/public-financing-for-film-and-television-content-the-state-of-soft-mon/16808b6dee
QuoteHowever, as can be noted in the section on the public funds' income, national/federal funding
institutions accounted for most of the incoming resources in Europe (a yearly average of EUR 1.9
billion, or 74.9% of the total), while sub‐national and supranational funds amounted to a yearly
average of EUR 473 million and EUR 161 million, respectively.
Ovo sve ostalo je nekakva opšta priča o tome da ne treba kukati nego se boriti, da države nema pa od nje ni ne treba čekati novac itd., što mi sve nekako nije vezano za stvarnu diskusiju ovde gde ipak imamo situaciju u kojoj je jedno državno telo stavilo na raspolaganje finansije a onda izvelo vaninstitucionalni potez da te finansije (i obaveze vezane za njih) povuče i da je legitimno da jedan od autora misli da ovo nije fer.
Olja B. na ovu temu:
https://vesti.istinomer.rs/vesti/2018/09/27/krik-za-pomoc-iz-filmskog-centra-srbije/?utm_source=twitter&utm_campaign=always_on&utm_content=sta_je_nego
Quote"Bez ikakvog umotavanja nam je saopšteno da su za stvaranje takve situacije odgovorni 'određeni mediji', odnosno 'tabloidna hajka' kojom je film pre početka snimanja prepoznat kao antisrpski, a koja je prošle nedelje 'kulminirala upadom u prostorije FCS-a'. 'Čak i laiku je jasno da UO FCS-a nema nadležnosti da zabrani snimanje bilo kog filma, niti bi iko u Upravnom odboru imao takvu želju ili nameru', saopštio je UO. Zar ovo nije i za najveće laike dramatično upozorenje o tome u kakvoj zemlji živimo? Šta je nego krik za pomoć objava da FCS nema nadležnost da zabranjuje snimanje bilo kog filma – ali da tabloidi i Simo Spasić imaju?! Dimitrije Vojnov upozorava da je ovo prva zabrana filma posle 55 godina i ja mu verujem. Ali mi se ne čini manje jezivom činjenica da je prvi put jedna institucija priznala ko vodi kulturnu politiku u Srbiji! Verujem da je 'čak i najvećem laiku', a naročito predsednici UO, jasno ko uređuje 'određene tabloide' i po čijim nalozima se započinju i obustavljaju hajke. I da nijedan 'Simo' nikada nigde nije niti će upasti jer mu je sinulo. Mislim da nije fer da bilo ko svoje ćutanje pravda time da 'nema dovoljno informacija'. Šta bi trebalo još da piše? 'Istina je da smo morali da raskinemo ugovor jer je ovo preraslo u ludilo. 'Ovi' očigledno nemaju nameru da se povuku, razvlačiće nas po naslovnim stranama, neće se skinuti sa vrata ni nama ni autorima, ko zna na šta su sve spremni, koje sve grupe da šalju na objekte na kojima će se film snimati, niko neće smeti da popije kafu s bilo kim iz ekipe, a kamoli da se pojavi kao sponzor...'. Čak i kada bi ovakav tekst osvanuo, ništa se ne bi desilo. Onaj ko odbija da se pobuni bi i dalje tvrdio da mu nije jasno šta se desilo i da li je to cenzura. Ako bismo pitali: 'Šta još treba da bi ti bilo jasno', odgovor bi bio: 'Ne razumem ko su to Ovi'."
Zar ne misliš da je ova priča zabasala i da ne koristi ni Kriplu? I podrška je teg na nogama kad izgubi smisao.
Ne mislim, ali ako je tako, naravno da očekujem da mi Kripl kaže da malo oladim.
јеботе, дал је то овај симо спасић?!
https://www.republika.rs/vesti/drustvo/70782/simo-spasic-okrsaju-suprugom-sandra-vredjao-sam-simo-svaler-prodavao-albancima
Bjelogrlić o slučaju filma "Mezimica": Moralna kriza društva
http://rs.n1info.com/a423395/Showbiz/Showbiz-vesti/Bjelogrlic-o-filmu-Mezimica.html
QuoteMoj utisak je da D. priča u nekim uopštenim kategorijama ovde a da se ne bavi konkretnim povodom. Tako da je ova rasprava malko jalova zbog toga... Takođe, čini mi se da ne poznaje previše kako funkcioniše proizvodnja filma ni kod nas ni u Evropi pa iz svega izvlači neke opšte zaključke koji nemaju mnogo veze sa ovim o čemu pričamo. Na primer:
A meni se čini da Meho manipulativno ubeđuje posetioce foruma u moje neznanje i jalovost diskusije skrivenim napadom na ličnost, da bi, sa jasnom namerom, razvodnio diskusiju i prebacio je na teren jalove rasprave za koju optužuje sagovornike. Srećom, tražila sam mu argument u prethodnom postu koji je on, opet srećom, i obezbedio, pa možemo da se vratimo na temu i razgovaramo o argumentu, a ne o mom neznanju.
Dakle:
Quote from: Meho Krljic on 27-09-2018, 09:29:09
Ja sam mislio da je to opštepoznato, ali za svaki slučaj:
https://rm.coe.int/public-financing-for-film-and-television-content-the-state-of-soft-mon/16808b6dee
Na stranu perfidni niski udarac ("ovo je opštepoznato, ali, eto, ti, neobrazovana, to ne znaš, pa da te poučim"), citat koji si ostavio dokazuje samo da je udeo država u finansiranju filmske umetnosti (nisam čitala ceo tekst, samo citat) veći u odnosu na druge fondove i ne dokazuje da "niko ne snima filmove bez pomoći države" (kakva bombastična izjava). Možeš da izvučeš takav zaključak sa prezentovanog linka, naravno, ali samo ako si Maja Gojković, na primer.
QuoteOvo sve ostalo je nekakva opšta priča o tome da ne treba kukati nego se boriti, da države nema pa od nje ni ne treba čekati novac itd., što mi sve nekako nije vezano za stvarnu diskusiju ovde gde ipak imamo situaciju u kojoj je jedno državno telo stavilo na raspolaganje finansije a onda izvelo vaninstitucionalni potez da te finansije (i obaveze vezane za njih) povuče i da je legitimno da jedan od autora misli da ovo nije fer.
Raskid ugovora nije vaninstitucionalni potez. Naprotiv. Ali to sam već ranije napisala.
Nije poenta u otimanju svog novca od mafije, poenta je u borbi protiv mafije. Ako će Dimitrije i kompanija da kukaju samo kada se nepravda njima lično desi, i to zbog postupka, a ne sistema, onda će im se i sledeći put desiti isto. Dakle, ako govorim o borbi protiv pravog uzročnika, to je i te kako u vezi sa diskusijom ovde. Ali možeš da nastaviš sa pokušajima da diskredituješ sagovornika i diskusiju latentnim niskim udarcima, ko sam ja da ti branim ružne navike u diskusijama?
Ne znam što ti konstantno imaš paranoju da te neko "latentno" napada ili da ti "perfidno" podmeće. Vrlo eksplicitno sam rekao da mi se čini da ne znaš mnogo o temi o kojoj se raspravlja - tome šta javno finansiranje znači ne samo za filmove u Srbiji, nego i u Evropi - i da zato pričaš u nekim opštim kategorijama a ne o konkretnom slučaju koji imamo pred sobom. I onda tako i pričaš o nekoj apstraktnoj borbi protiv mafije a ne o konkretnoj situaciji jer, koliko shvatam, ne vidiš da je sporno da se država izvlači iz finansiranja filma time što, magično, dolazi do sporazumnog raskida ugovora tako da odor FCS ne mora o ovome uopšte da raspravlja a posle se ni režiser ni producent ne pojavljuju u javnosti da išta o tome pričaju. Dakle, ne pričam latentno ili perfidno, pričam da ne poznaješ širi kontekst, da iz nekog razloga ne priznaješ konkretan problem i da zbog toga rasprava ide u nekakvim naklapajućim opštim smerovima.
Dakle, osim što sam neznalica, sada imam i paranoju, a paranoišem da me latentno napadaš na ličnoj osnovi? Pa lolčina. :)
Rezime onoga što si već rekao, kao ni argumentum ad hominem, nije argument. Niti će ponovljene tvrdnje postati istina, ma šta Gebels tvrdio.
Dakle, nemaš odgovor na moj argument da raskid ugovora nije vansistitucionalni potez i nemaš odgovor na namerno pogrešno protumačen tekst o finansiranju filmova u Evropi?
Upravo i govorim o širem kontekstu, Majo Meho: širi kontekst je sistem. Ako se buniš samo kada se tebi desi nepravda, a dotad i sarađuješ sa mafijom, konkurišući kod mafije za finansiranje, ovakva sranja su neminovnost i ponavljaće se sve dok ne izađeš iz začaranog kruga i pobuniš se protiv sistema. Ne znam šta tu nije jasno. Konkurisali kod mafije, igrali po njenim pravilima, mafija vas zavrnula, po svojim pravilima. Čudna mi čuda.
Da si ti rekla samo ovo iz poslednje rečenice niko tu ne bi ništa imao da prigovori. Ali ti si u fazonu da raskid ugovora na ovaj način nije zabrana itd. što je, pa, trolovanje, tako da...
Quote from: Meho Krljic on 27-09-2018, 20:51:52
što je, pa, trolovanje, tako da...
xrofl
Sad sam i paranoični trol neznalica? Ružne navike se samo umnožavaju... Umeš li da diskutuješ bez manipulacija uopšte, pitam se?
U mafijaškom svetu, kada igraš po mafijaškim pravilima - nije zabrana. Mafija neće da te finansira, ali ti ne preti ubistvom ako snimiš film, niti preti da će da ubije tvoje gledaoce. Snimi film, za druge pare.
Čak i da ovde postoji neka država: raskid ugovora između države i producenta ne bi bila zabrana filma. "Zabrana filma" bi bila zabrana svakog finansiranja + zabrana emitovanja pod pretnjom lišavanja slobode.
I sada, kada se stvarno bude desilo da "država" nekome zapreti zatvorom ako snimi ili prikaže film, javnost će biti totalno anestezirana. Bili, videli, ništa novo. Dok režiser/scenarista/producent/glumac trunu u zatvoru. Pažljivo se koristite terminima u autokratiji. Imate odgovornost prema kolegama. Nije samo vaš interes u pitanju.
... ili se borite protiv autokratije, ako ste stvarno uvereni da su vam zabranili film. U interesu svih jer zabrana umetnosti se tiče svih nas.
Osećam se neprijatno kad moram da se složim sa Milunkom.
Dobro, samo kad smo postigli nekakvu harmoniju disonance ovde :lol:
Kontrapunkt je čudo.
Quote from: Milunka Savić on 27-09-2018, 20:59:32
U mafijaškom svetu, kada igraš po mafijaškim pravilima - nije zabrana. Mafija neće da te finansira, ali ti ne preti ubistvom ako snimiš film, niti preti da će da ubije tvoje gledaoce. Snimi film, za druge pare.
stvarno ljudi, dokle više saradnja sa tom mafijom. Pitajte Željka Mitrovića ili Miškovića da finansiraju!!!
Mehina podrška prijatelju i odbrana principa traju do prve krivine. :)
Realno, ko će da finansira film prokazan od ovog i ovakvog režima koji se surovo obračunava sa protivnicima koje paranoično vidi svuda i kad mu se ne suprostavljaš?
Pa taj mora biti u nedostatku mozga ili nedostatku volje za životom... a poznato je da ljudi koji ne znaju šta će s parama, ti nesuđeni finansijeri vajni, često oboljevaju od prvog ili drugog ili kombinacije. xdrinka
De facto je film zabranjen jer su mu je uskraćena jedina mogućnost da bude ikad snimljen.
Moj utisak da je neko zin'o više nego što može da lapne.
Quote from: Milunka Savić on 27-09-2018, 21:54:20
Mehina podrška prijatelju i odbrana principa traju do prve krivine. :)
?? U kom smislu? Moja je podrška njemu neupitna, samo nema razloga da se dalje natežemo oko semantike. Argumenti su izneseni sa obe strane pa ponvoljeni i nema potrebe da idemo dalje kad nema stvarne rasprave.
Dobro je.
Quote from: Meho Krljic on 27-09-2018, 22:22:05
Quote from: Milunka Savić on 27-09-2018, 21:54:20
Mehina podrška prijatelju i odbrana principa traju do prve krivine. :)
?? U kom smislu? Moja je podrška njemu neupitna, samo nema razloga da se dalje natežemo oko semantike. Argumenti su izneseni sa obe strane pa ponvoljeni i nema potrebe da idemo dalje kad nema stvarne rasprave.
ma kako nema rasprave, misim kaće više da se raskrsti s tom mafijom i ode kod Željka Mitrovića, koji je poznati anti-mafijaš?
Čekam odgovor do jutra!!!
A Fox navalio da štancuje:
New 'Deadpool' Movie Gets December Release at Fox (https://www.thewrap.com/new-deadpool-movie-gets-december-release-fox/)
Kao fan Spike Leeja mogu da kažem da je on imao tri faze u karijeri - prvu kada je pravio filmove koji su bili odlični i važni, drugu u kojoj je pravio filmove koji su samo odlični i treću kada je tragao i za jednim i za drugim kvalitetom. BLACKKKLANSMAN je film kojim se on na neki način vraća i jednom i drugom kvalitetu svojih najboljih filmova, s tim što film nije baš odličan i nije baš toliko važan.
Naime, BLACKKKLANSMAN je pitak, interesantan, duhovit, na momente bombastičan "joint Spike Leeja", ali je isto tako predug, suviše zaljubljen u nebitne delove materijala, narativno raštrkan na gomilu razlitičih misli samog autora, stilski istovremeno sveden pa onda iznenađujuće barokan, istovremeno pamfletski i analitičan, realističan i naivan. Dakle, ima tu svega i svačega što nije baš najskladnije uklopljeno u celinu. Ali, Spike Lee sada već zaslužuje epitet autora, i uprkos tome što odavno nije snimio "odličan" i "važan" film, BLACKKKLANSMAN dovoljno snažno udara da se sve ove "neravnine" mogu pripisati autorskoj nameri i svesnom kršenju estetskih postulata, a ne greškama. Dakle, utisak tokom gledanja filma je bitno snažniji od njegove strukture i opšteg estetskog sklada.
Međutim, ono što je u ovom filmu ključno zapravo i nije stil, niti forma u bilo kom značenju tog pojma već "značaj". I tu je Spike Lee možda u najčudnijoj poziciji u svojoj dosadašnjoj karijeri. Naime, Lee je snimio svoj već Xti film o rasizmu i Yiti film o aktivizmu boraca za slobodu afroamerikanaca. BLACKKKLANSMAN je u tom pogledu nešto što nije naročita novina u tom opusu. Međutim, ovo je film koji deluje kao da nije u službi afroameričke emancipacije ili podsećanja na njihove nevolje, već kao oružje u borbi protiv Donalda Trumpa.
Stoga, ne samo da Leejeva rekonstrukcija nije sasvim istorijski dosledna, već istoričari kažu da su izmene takve da upravo više aktiviraju bele likove. S druge strane, period kada David Duke postaje veliki čarobnjak KKK jeste vododelnica kada ova ozloglašena grupa pokušava da se "umije" a da ne izgubi svoje tvrdokorno članstvo i da svoju podršku stavi na raspolaganje mejnstrim političarima.
Stoga jeste ovo film o bizarnoj anegdoti kako se crnac ubacio u KKK koji čine moroni koji misle da mogu da prepoznaju kako crnci govore, i jeste film o dva paralelna aktivizma, ali je i film o trenutku kada KKK kreće da planira svoj pohod u američku mejnstrim politiku.
Stoga Spike Lee ovaj joint zapravo radi praktično poptuno u okvirima holivudskog mejnstrima u kome je on ranije proširivao područje borbe svojim aktivizmom, a danas praktično ulaže svoj aktivizam u opštu anti-Trump aktivnost. Time se naravno BLACKKKLANSMAN ispostavio i kao Leejev put nazad u holivudsku prvu ligu ali i festivalski krug.
Denzelov sin je odličan kao policajac koji je infiltrirao Klan preko telefona a Adam Driver kao partner koji da predstavlja "uživo". Topher GRace se trudi da ne bude previše karikaturalan kao mladi David Duke ali to je zaista jako teško. BLACKKKLANSMAN se završava mučnim snimcima nasilja sa američkih ulica i napadima ujedinjenih ekstremista na proteste, i u obradi tog materijala, Lee ponajviše pokazuje onaj svoj stari duh, kada na slici autentične žrtve ispiše REST IN POWER.
* * * / * * * *
LUIS AND THE ALIENS je nemačko-luksemburško-danski animirani film koji su režiral oskarovci Braća Lauenstein u saradnji sa Sean McCormackom. Reč je o tehnički relativno rudimentarnom animiranom filmu namenjenom deci, sa animacijom koja je pre dvadesetak godina mogla biti relevantna ali danas nije, no očigledno prolazi čak i u bioskopskoj dristribuciji jer je distributerska mreža gladna mejnstrim animacije.
U ovom slučaju, film je evropski ali je smešten u Ameriku jer je očigledno to tržišna uslovnost, i govori o dečaku sinu poznatog UFOloga koji jednog dana pored svih uobičajenih nevolja koje ima kao otpadnik još i postaje protagonista avanture sa tri vanzemaljca koji su stigli na Zemlju.
LUIS AND THE ALIENS je mahom baziran na polovnim elementima zapleta uzetim iz filmova u rasponu od GALAXY QUESTa pa nadalje, ali nažalost nijedan od tih pozajmljenih elemenata ne osvežava i ne podiže na neki viši nivo. Naprotiv, pozajmice su evidentne a efekat je manji nego kad smo to gledali prvi put.
Međutim, ako imamo u vidu da deca ipak mnoge od tih filmova tek treba da vide, onda LUIS AND THE ALIENS verovatno više zadovoljava soju inicijalnu ciljnu grupu nego mene koji na kraju verovatno nisam bio ni planiran kao gledalac ovog filma.
* * 1/2 / * * * *
MY HUSBAND'S DOUBLE LIFE Jonathana Englisha dolazi iz iste produkcije televizijske mreže Lifetime iz koje je došao i MY DAUGHTER IS MISSING. English je engleski expat nastanjen mahom u Beogradu koji je imao izvesno DTV iskustvo kao reditelj i producent. MY HUSBAND'S DOUBLE LIFE je međutim po svom produkcionom nivou bitno ispod onoga što je do sada radio. Recept je sličan kao u MY DAUGHTER IS MISSING, tri angloamerička glumca, i sve ostalo srpska radna snaga, Beograd glumi Pariz, sve vrlo vrlo svedeno, kamerno. I kao TV film to manje-više funkcioniše, ali pod tom časnom etiketom TV filma ovde uzimam ipak njegovu najskromniju formu, dakle ne BBC ili HBO, pa ni RTS već Lifetime. Oba pomenuta Lifetime filma dele istog scenaristu, s tim što je English ipak upoznatiji sa kretanjima na našoj sceni pa je njegov TV film slikao iskusni Dušan Joksimović, i sa proaktivnijim DPjem krajnji rezultat ne izgleda kao slabija studentska vežba.
Ovakvi kamerni neo noir krimići bili su bitan deo ponude TV filmova sredinom devedesetih i sporadično su ih čak pisali ozbiljni scenaristi. Ipak, ovog puta, rekao bih da je najveći preokret u ovom scenariju to što se preokret nikada ne desi. MY HUSBAND'S DOUBLE LIFE nije ni u jednom estetskom domenu interesantan ali je za filmadžije zanimljivo da vide kakve low key produkcije i kako u pojedinim momentima biva rešeno pitanje snimanja Pariza u Beogradu.
Mehmete, ako nisi kupio Kinoteku br. 18, jedan od tekstova iz strip specijala -
http://www.nspm.rs/kulturna-politika/iskorak-srpskog-filma-u-superherojski-zanr-hvatanje-prikljucka-ili-povratak-kuci.html?alphabet=l#yvComment203778
HACERSE MAYOR Y OTROS PROBLEMAS Clare Martinez-Lazaro je izvanredna španska romantična komedija o neudatoj ženi koja je već na pola puta između tridesete i četrdesete godine kada postaje opterećena raznim anksioznostima oko svog statusa i potomstva. Ovaj jednoipočasovni film je kao dinamična verzija nečega što je Judd Apatow radio u svojim najboljim danima, dakle u vreme KNOCKED UPa, pojednostavljeno, efikasno, šarmantno.
U vizuelnom pogledu film je jednostavan ali ekspresivan, ostavlja prostor glumcima za igru, rediteljski postupak je jasan a melodramski i komični elementi su skladno uklopljeni u celinu. U svakom slučaju, HACERSE MAYOR Y OTROS PROBLEMAS je nešto što bi naša publika svakako volela da vidi jer ima potencijala za crossover. Isto tako, uticaj savremene američke komedije, a naročito komičarki koje vole da se zezaju na svoj račun je evidentan u liku koji igra Silvia Alonso, iako bitno mlađa od junakinje Emme.
Vito Sanz ponovo igra glavnog junaka, kao kod Mateo Gila, i uz Danija Roviru koji je španski Hugh Grant, on se nameće kao njihov Seth Rogen.
* * * / * * * *
THE FIRST PURGE Gerarda McMurraya. Moram priznati da će mi biti žap ako ovo zaista bude poslednji PURGE film kako ga najavljuju. U ovoj priči, Purge se tek prvi put odvija, kao eksperimentalni program novog režima u SAD, i naučnici ga sprovode u jednom kraju u Njujorku.
Kraj je naravno geto, mahom naseljen afroameričkom sirotinjom, podeljen na nemoćan narod i kriminalce.
Kada krene Purge, kreće i jedna jako lepa geto akcija. Film ne mogu porediti ni sa JUDGEMENT NIGHTom niti sa ENEMY TERRITORY Petera Manoogiana, ali ima ponešto od ta oba filma.
Ovo je pošteno urađen niskobudžetni exploitation, sa vešto upotrebljenim arty poštapalicama kad god nestane novca i harizmatičnom podelom koja nosi celu stvar.
Marisa Tomei igra jednu od naučnica koje rade na projektu Purgea kao eksperimentu i istinski veruju u tu ideju, ali njen lik nije do osnovnog tkiva filma.
McMurray se odlično snašao sa skromnim budžetom i THE FIRST PURGE je mali prljavi akcijaš kakav uvek prija.
* * * / * * * *
A SIMPLE FAVOR Paula Feiga je ekranizacija romana Darcey Bell koja pokušava da se pozicionira negde na pola puta između GONE GIRL i WILD THINGS i na kraju od oba filma preuzima sve one najslabije elemente. Naime, WILD THINGS je film koji volim i rado mu se vraćam ali pošteno govoreći, to je film svog vremena, to je jedna barokna nadogradnja celokupnog neo noir mitosa započetog početkom devedesetih, kada je John Dahl još uvek snimao filmove a Wachowski još uvek bili braća. Vratiti se nazad u taj polu parodični, polu-hipersetetizovani vajb samog kraja devedesetih, danas deluje smešno ako nije urađeno maestralno, a nije.
Paul Feig jeste pokušao da ne snima ovaj film kao komediju, ali u ključnim momentima on prosto poentira kao reditelj komedije i od toga ne može da pobegne. Priča ne samo da ne može da se održi u čitavom nizu suprotstavljenih tonova u kojima je Feig izlaže, već sama realizacija pati od niza manjkavosti. Anna Kendrick u glavnoj ulozi naprosto nije stabilno vođena. U nekoliko navrata zapada u svoje slepstik manirizme bez ikakvog razloga, i izlazi iz lika nesigurne žene koja je rada da se našali na svoj račun u full blown karikaturu. Blake Lively s druge strane nikako ne uspeva da profunkcioniše kao fatalna žena koja pokušava da uradi prevaru sa osiguranjem jer i njen lik neprestano potkopava odrđena doza parodija.
Naravno, Feig se ovde svesno koristi parodijom ali ne uspeva da napravi celinu u kojoj se kroz parodiju možemo vezati za likove. Kada je tome doda skandalozno slaba podela muških junaka, A SIMPLE FAVOR postaje film koji prosto može da se gleda samo zbog očajničkog i grčevitog nabacivanja preokreta i nekog melodramskog i tilerskog ekscesa i praktično ni zbog čega drugog.
Propuštena je prilika da Anna Kendrick da zrelu i artikulisanu ulogu iako smo se puno puta uverili da onda to može a Blake Lively propušta još jednu meč loptu da se lansira u superstardom. A SIMPLE FAVOR nije tentpole film i nije percipiran kao neuspeh, ali čini mi se da fundamentalno nikome nije doneo ništa novo u karijeri.
* * / * * * *
JOHNNY ENGLISH STRIKES AGAIN je treći deo u franšizi koja parodira Bonda. Rowan Atkinson je ponovo tu kao Johnny English, najgori tajni agent kog ima Njeno veličanstvo. Ponovo se desila havarija, ovog puta cyber-napad usled kog je samo on preostao kao neotkriven agent da se pošalje u akciju. Johnny English zahvaljujući Atkinsonu i rafinmanu Working Titlea uvek ima neki nivo, međutim, ono što je kontradiktorno unutar samog lika jeste mešavina neznanja, nekompetencije i samouverenosti. Atkinsonovi signature likovi su Mr Bean i BlackAdder a English je negde između njih. On nije beskrupulozan i prevuiše pametan za svoje dobro kao BlackAdder a nije ni potpuno lišen svesti šta mu se dešava kao Bean. Međutim, Atkinson ga igra bliže Beanu nego BlackAdderu i onda svaki trenutak "lucidnosti" ovog junaka deluje kao "izdaja" lika. Kontradiktornost Englisha kao lika proističe iz toga što bi on trebalo da bude fizički slepstik komična karikatura kao Bean i pretenciozni moron kao BlackAdder, ali nekako te dve stvari kao da se javljaju na smenu u ovom liku.
Isto tako kontekst u kome se sve ovo dešava bi trebalo da bude spoj Bond-filma u kome umesto Bonda imamo junaka koji je onakav kako sam ga opisao, ali je onda i svet oko njega malo učinjen komičnijim, ublažen. U tom pogledu, zanimljivo je napraviti poređenje sa THE SPY WHO DUMPED ME u kome je urađeno upravo to, dakle dve komične junakinje su ubačene u straight up bornovski zaplet i bornovskim konsekvencama u pogledu krvoprolića, potera itd.
JOHNNY ENGLISH u tom domenu ipak ostaje negde soft. Parodiranje žanra dodatno je usložnjeno time što se u međuvremenu pojavio KINGSMAN koji je vratio eksces ranih Conneryjevih Bondova i upario ih sa smrću engleskog džentlmena kao pojave u Britaniji kojom se širi siromaštvo i socijalno raslojavanje.
Otud, JOHNNY ENGLISH koji je krenuo 2003. godine sam po sebi ima potrebe za rebootom jer su se i Bond i bondoliki filmovi i parodije u međuvremenu transformisali. Recimo brogrammer kao negativac kakvog imamo u JOHNNY ENGLISH RETURNS je već viđen u KINGSMANu a namere su slične negativcu iz SKYFALLa.
Film nudi nekoliko genijalnih set-pieceova, koji su manje-više prodati u trejleru. Iskreno, gledao sam film pod velikim stresom i dekoncentrisanim nekim vrlo intenzivnim događajima, pa ne mogu da kažem da sam mogao da mu se u potpunosti prepustim, ali da, svakako da David Kerr, prekaljeni britanski TV rediteljn uspeva da konstruiše nekoliko briljantnih set-pieceova gde bih naročito izdvojio onaj sa VR naočarima koji će sa ponosom moći da pokazuje unucima.
Činjenica da je film zahtevao moj angažman, da se malo ubacim u rapsoloženje, svedoči da ipak nije reč o nepogrešivo napravljenom delu. Dakle, podrazumevao je određenu investiciju za koju ja nisam snage i uslova. S druge strane, ni publika oko mene nije baš bila raspamećena od smeha, ali smejala se tamo gde je film zaslužio.
Sa Atkinsonom se vrlo retko zaista može pogrešiti, pa tako i JOHNNY ENGLISH RETURNS isporučuje ono što treba. Ali ne i sve ono što bi mogao.
* * 1/2 / * * * *
HONG HAI XING DONG veterana Dantea Lama na zapadu je poznat kao OPERATION RED SEA. Reč je o filmu koji promoviše snagu kineskih ekspedicionih snaga i može se posmatrati kao niska akcionih set-pieceova u kojima kineska vojska oslobađa taoce i radi razne druge "mirotvoračke" stvari u Saharskoj Africi. Manje-više to je ideja iza ovog filma i kada krene akcija, Danteu Lamu su na raspolaganju sva sredstva, od arsenala kineske vojske do arsenala filmske tehnike. Antologijskih akcionih scena nema, ali ima nekih zanimljivih rariteta - recimo bitka modernih tenkova tokom peščane oluje koja ne može a da ne bude jako jako zanimljiva. Ima tu i urbanih obračuna, a Dante Lam ih radi kao Michael Bay, nikada ne dostižući pointilizam eksperimentalnog filma ali sa sličnom frenetičnošću verlikog broja kamera i velikog broja rezova.
Neke naročite priče pa ni ideologije naročito nema. Ovaj film je pokazna vežba pripremljenosti kineske armije i razvoj likova je sveden ispod minimuma, pa čak i onih tipičnih barrack odnosa gde imamo tipske junake. U tom smislu ovaj film je hendikepiran jer nema apsolutno nikakvog odnosa prema junacima, ali nema ni lažiranja postojanja nekakve priče. Ona je ovde opravdanje za povezivanja set-pieceova i ne razvija se više od toga.
Koga takva stvar zanima, ima šta da vidi.
* * / * * * *
šta je uopšte anti-serbian (anti-ko god) movie? digla se kuka i motika na teret, mezimica je kolaterala. prilično bizarno.
https://www.rferl.org/a/drama-plays-out-at-serbian-film-agency-accused-of-anti-serb-bias/29516499.html
Po nekim tim takvim kriterijumima Avengeri su najantiamerikanskiji filmovi ikad, sve go vladar iz senke ne zna se ko je veći moron, najveći heroji protiv establišmenta, pa opet svi gledaju. Jedino ovde mrk...
Ljudi, kako već rekoh, u dve reči. Danas ne sme da se snima film gde su Srbi negativci, iduće godine ne sme da se prikaže film u kom su Albanci negativci. I to je ukratko to. No, mislim da je iduća sedmica po mnogo čemu ključna i da će tokom nje svaka zverka pokazati svoj trag...
Sme, ali ne za novac građana. Autokratski i diktatorski, ali ne i apsolutistički.
Jonas Akerlund's heavy metal movie "Lords of Chaos" has been acquired by indie distributor Gunpowder & Sky who are in final negotiations. A Fall release is likely at this point for the film which premiered at Sundance.
Set in 1987, the story chronicles the birth of Mayhem, the notorious Norwegian black metal band that wore corpse paint, burned down churches and was involved in brutal murders. Rory Culkin, Emory Cohen and Jack Kilmer co-star.
Colinda Bongers i Thijs Meuwese napravili su postapokaliptični akcijaš MOLLY kao jedan od onih filmova u kojima gledalac naprosto ne veruje da snimljen za više nego skromnih 310 000 dolara. Ova cifra deluje kao laž ne samo zato što je ono što vidimo na ekranu raskošnije od toga, već pre svega zbog veštine i kreativnosti ljudi iza kamere za koju je prosto neverovatno da do sada nije upregnuta na poslovima nekih ambicioznijih i bogatijih producenata.
MOLLY ne nivou priče ne nudi ništa naročito novo. Prikazuje naslovnu junakinju koja luta kroz postapokaliptičnu pustoš, susreće razne bande među kojima je i jedna koja otima ljude i vodi ih da služe u cage fightovima na koje se pali i kladi rulja na obližnjim naftnim platformama.
Način na koji je ova priča realizovana međutim uspeva da je digne na mnogo viši nivo. MOLLY donosi briljantan i snalaljivo sproveden produkcioni dizajn, atmosfera je vrlo efektna, a akcione scene su kroz glumu, koreografiju i mizanscen, uz puno umešnosti da se stvar reši "u kameri" i mininalni doprinos CGI takve da Bongers i Meuwese bez problema mogu da se kandiduju za režiju filma o X-23 ako bi se radio u R-ključu LOGANa.
Da li je sledeća adresa za ove reditelje Holivud zaista ne znam ali bih se iznandio ako u jednom trenutku ne bude. Isto tako, ako imamo u vidu šta su pokazali sa ovako limitiranim sredstvima, voleo bih da još neko vreme koriste slobodu koju omogućuje rad u Evropi.
Posle dužeg vremena, Holandija nudi nekoliko novih reditelja na koje treba obratiti pažnju. Posle decenija u kojima je najpre služila kao lokacija, sada ponovo počinje da izbacuje zanimljive i snalažljive talente na polju žanrovskog filma.
* * * 1/2 / * * * *
РЕШЕНИЕ О ЛИКBИДАТСИИ Aleksandra Aravina je film izmontiran iz televizijske serije o akciji FSB kada je likvidirao Šamila Basajeva. Ova akcija FSB još uvek je predmet kontroverzi a ovaj film nudi jednu od varijanti kako je ta akcija sprovedena. Film je relativno skromno realizovan u pogledu budžeta. Narativno je efikasan ali bez previše energije i harizme sve do same završnice kada krene sama akcija likvidacije tokom koje stvari postanu uzbudljivije.
Gledao sam ga u bioskopu i svakako da ga tamo ne treba juriti jer ne dobacuje do velikog ekrana. Ipak je ovo manje-više dno kace ruskog patriotskog filma. Međutim, mislim da će ovo biti rado gledan film na malim ekranima, na televiziji pre svega, i u ovoj formi i kao televizijska serija.
Producent filma je Karen Šahnazarov i on je posetio Beograd na premijeri.
* * / * * * *
SMALLFOOT Kareya Kirkpatricka i Jasona Reisiga je novo ostvarenje Warner Animation Groupa koja nastavlja da oblikuje njihov autentični doprinos savremenom bioskopskom formatu animacije. Po knjizi Sergio Pablosa koji je imao velike uspehe sa kompanijom Illumination i priči Johna Reque i Glenna Ficarre koji su pre uspeha sa igranim filmovima dali značajan doprinos animaciji, između ostalog baš Warnerovoj, napravljen je vrlo zanimljiv film koji nudi neobično zrelu priču i pouke za najmlađe gledaoce.
Slično STORKSu, i SMALLFOOT se bazira na inverziji. Jetziji zaista postoje i za njih su ljudi ono što je Bigfoot za nas. U određenom smislu jasno je da SMALLFOOT ima direktno nadovezivanje na klasični Warnerov kratkić THE ABOMINABLE SNOW RABBIT iz 1961. godine. Jetiji međutim uprkos bizarnom ali efikasnom sistemu uverenja i navika imaju i disidente u svojim redovima koji veruju u postojanje ljudi i osporavaju razne dogme. Jedan od stabilnih članova društva dolazi u kontakt sa ljudima, sa Smallfootima, i odlučuje da otkrije svet koji je dugo skrivan od Jetija.
Autori SMALLFOOTa koncipuirali su film kao animirani mjuzikl. Dakle ima nekoliko muzičkih numera, ali u osnovi ovde se susreću karakteristični Warnerov stil animacije sa obiljem bizarnog humora i crnjak-gegova, sa sve detaljima koji bi nas obradovali u filmu o Peri Kojotu i Ptici Trkačici. Na sve to se dodaje još jedan sloj, fino dizajniranog, dinamičnog rada sa karakterima i konačno ta vrlo sofisticirana poruka o neprekidnom preispitivanju dogmi, ali što je još važnije i o smislu same ideologije koja ponekad sakriva određena znanja ali to radi iz nemoći pred opasnošću.
Stoga, SMALLFOOT je neobično sofisticiran message movie koji će deci biti vrlo dubokouman i izazovan a odraslima će bašp zbog toga biti prijatan i dobrodošao.
WAG još uvek nema tako razvijenu hype mašinu kao Pixar, ali ovo je definitivno film koji zaslužuje hype. Kao i NEXT GEN nedavno, i ovo je film koji pokazuje da se izvan Pixara rade jako uzbudljive i višeslojne stvari, koje u širem kontekstu uspevaju da se nametnu kao nešto od najuzbudljivijeg što nam je dostupno na ekranu.
* * * 1/2 / * * * *
ZLOGONJE Raška Miljkovića je ekranizacija romana za decu i mlade Jasminke Petrović. Ova spisateljica je ove godine dobila još jednu ekranizaciju, dodeljena su sredstva za snimanje filma LETO KADA SAM NAUČILA DA LETIM pa je interesantno videti kako dobijamo pisca za decu i mlade koji dobija kontinuirani tretman na filmu.
Scenario za film su pisali Marko Manojlović i Miloš Krečković. Reč je o melodrami namenjenoj podjednako deci i odraslima u pogledu onoga šta se u njoj dešava, ali teško je tačno razaznati kome je tačno ovaj film NAMENJEN i to razlikovati od onoga ko može da ga gleda.
Stoga, ja bih pre rekao da ovaj film mogu da gledaju i deca i odrasli, a to kome je namenjen ostaje pomalo nejasno. U izvesnom pogledu, u sebi nosi nešto one elegičnosti i trezvenosti koju su imali dečji filmovi iz SFRJ, poput radova Jovana Rančića, naslova poput POSLEDNJE TRKE i sl. Dakle, film pripada tradiciji "tužnih" filmova za decu.
Glavni junak je dečak koji boluje od paralize i ima napornu svakodnevnu rutinu vežbi, teškoće u kretanju, nevolje u školi. Bekstvo od toga nalazi u fantazijama o svom omiljenom strip superjunaku Šejdu. Jednog dana upoznaje drugaricu nemirnog duha koja je svoje porodične probleme formulisala kao bajkoviti narativ i njih dvoje polaze u akciju ne bi li njenu situaciju razrešili.
U tom odnosu prema fantazijama i prema fabulacijama kroz koje se artikulišu traume, ovaj film zapravo upada u najveći problem na planu toga kome je "namenjen". Naravno, starijem gledaocu je jasno da je devojčica predstavila svoju porodičnu situaciju kao fantaziju i ona nije ni tretirana kao funkconalna fantazija koja će se do kraja filma raspršiti i rezultirati sa suočavanjem junakinje sa istinom.
Čini mi se da bi u filmu namenjenom deci, strategija u kojoj se fantazija tretira sa punim uverenjem sve dok se ne rasprši u završnici bila znatno korisnija i bolje komunicirala sa decom. Ovako, imamo izvesnu antiklimaktičnost, a onda je ilustrativna i za generalmu strukturalnu manjkavost filma.
Naime, film prosto nema jasno definisanu strukturu u pogledu razvoja priče, neki delovi postaju bitni pa onda nestanu, i da bi komunicirao lakše sa decom čini mi se da bi morao da bude i više tropey. I ja kao stariji gledalac sam imao teškoće da gledajući film prepoznam u kojoj se fazi priče nalazim, što je OK u nekom arty filmu koji interveniše na strukturi ali ne i na filmu namenjenom deci.
Rediteljski postupak Raška Miljkovića je artikulisan, sveden, rekao bih dosta "starački" ako imamo u vidu da je reč o debitantu, i više podseća na reditelje generacije Miloša Radovića.
Deca glumci su odlični, i oni su svakako jedan od najjačih aduta ovog filma.
No, sve ove primedbe na stranu, bitno je pre svega saznati kako deca reaguju na ovaj film. Čini mi se da je to ipak najvažnije. Isto tako rekao bih da sam gledajući ovaj film bio u dosta velikom grču jer sam pokušavao da prepoznam na koji način bi se estetika dečjeg filma mogla prilagoditi našem podneblju i ovom trenutku u našoj kinematografiji. Serijal o KOKOU po Kušanovim romanima, može biti referenca ali i ne mora jer je on svoju okrenutost deci bazirao na detektivskim narativima, i na smeštanju u epohu. ZLOGONJE nemaju nijedan od tih otklona.
Fotografija Mikše Anđelića je vrlo "čista", estetizovana, podseća pomalo na onaj ulepšani Beograd iz reklama. Međutim, ZLOGONJE same jesu baš takve. One daju jedan "pomeren" izgled svega, i tu ne mislim vizuelno već suštinski. Ovo je urabni film sa namerom da komunicira sa decom. Stvara sliku da naša kinematografija kao tobože brine o tome šta se u njoj dešava i šta se pravi. Otud "ulepšani" svet jeste sasvim u duhu "ulepšane" slike naše kinematogradije koju dobijamo kroz sam film.
ZLOGONJE su eksces u najboljem smislu. I čini mi se da ovaj film uprkos svim njegovim lutanjima predstavlja jedan izuzetno zdrav događaj za naš film. Olakšavajuća okolnost mu je svakako to što je zakoračio na polje na kom odavno neki naš film nije hodio, a i ako jesi neki poput AGIJA I EME, to nisu radili uspešno.
Kao i AGIJA I EMU i ZLOGONJE distribuira Taramount. Videćemo da li će uspeti da ponovi čak i onaj mali rezultat koji su AGI I EMA imali. Pored estetike, naš dečji film nalazi se i u krizi publike. Ona naprosto nije spremna za naš film ovog tipa. Ako ZLOGONJE ne napune sale, ne znači da od ovakvih filmova treba odustati.
* * / * * * *
HOLD THE DARK je film u kom je Jeremy Saulnier želeo da snimi svoj magnum opus. Posle nekada mudro, nekada manje ili više vešto, posrtavljenih i realizovanih "malih" filmova, ovog puta Saulnier dobija priliku da snimi "veliki" film, i pokazuje da mu nimalo nije dorastao.
Stepen pretencioznosti ovog filma najbolje se očitqva u glumi gde ne postoji apsolutno ni jedna jedina replika koju glumci nisu odigrali u CAPS LOCKu. Sve je važno, sve je maksimalno naglašeno, izgovoreno tiho da bi svi načuljili uši, i likovi i gledaoci. A takve su i sve scene. Saulnier na nekom tehničko-zanatskom nivou vlada egzekucijom na planu mikro-celine, premda to sve istini za volju nije ništa naročito ali u redu je.
Međutim, u ovom filmu nismo videli apsolutno ništa po čemu bi se Saulnier u pogledu mašte ili veštine izdigao iznad bilo kog solidnijeg profesionalca. Naročito, ako imamo u vidu da je ovaj film rađen u apsolutnoj autorskoj slobodi. Saulnier je up and comes i u tom pogledu kritika je dosta blagonaklono dočekala ovaj proboj u više lige. Nažalost, mislim daje to više jedno "puštanje" na ispitu nego što je zaslužena "matura".
U pogledu onoga o čemu film govori i šta se u njemu dešava tek može da se nabroji čitav niz primedaba jer tu pretenzija i "suvišna autorska sloboda" tek dolaze do izražaja. Tu ima toliko mnogo budalaština, usiljenih bizarnosti i iskonstruisanih "iznenađenja", sa vrhuncem u potpuno nezadovoljavajućem klimaksu jer bi valjda zadovoljavajući bio suviše mejnstrim, da tu negde HOLD THE DARK konačno pada, čak i kad onih kojima pretencioznost postupka nije smetala.
Trajanje od 125 minuta je preterano, naročito jer je film zapravo epizodičan i kako se emituje na Netflixu, ne bi me čudilo da bi ga narod mogao gledati u formi serije. Teško ga je preživeti u jednom cugu, to svakako. Saulnier je definitivno mogao biti kritičniji prema vlastitom materijalu i skratiti ga ali moguće je da bi uobičajene dužine ubile tu pretenziju i "autentičnost" filma.
Saulnier je u međuvremenu otpušten sa HBO serije TRUE DETECTIVE zbog kreativnih razmimoilaženja i režirao je manje epizoda nego što je trebalo. Rekao bih da je to dobro za seriju jer u HOLD THE DARK ima nešto tog TD manirizma i nije preterano efektan.
Saulnier simply can't hold his dark.
* * / * * * *
nemoj da je ko dao negativnu kritiku venoma! samo da vas upozorim na vreme.
nas-rofl
Hmmm, a šta ako film stvarno buide loš? Možemo da pišemo nešto tipa "Film je slab ali Tom Hardy je dao rolu života!!!"?
ne može pošto svi znaju da mu je rola života hitklif u orkanskim visovima!
'Venom' First Reactions: Critics Divided as Tom Hardy's Superhero Film Called 'Ridiculous' and a 'Complete Failure' (https://www.indiewire.com/2018/10/venom-first-reactions-complete-failure-tom-hardy-1202008653/)
Dragan Jovićević u NIN-u o slučaju "Mezimica":
https://www.facebook.com/ninonline/photos/a.365849893485364/2067209996682670/?type=3&theater
QuoteKada je, međutim, isti scenario pre dve godine dobio sredstva na konkursu FCS, u obrazloženju je bilo navedeno da je Mezimica akcioni triler kakav je nedostajao na ovdašnjem repertoaru u proteklih deset godina. ,,Žanrovske konvencije su u ovom scenariju sprovedene na dosledan i moderan način, sa jasnim lokalnim pečatom i prepoznavanjem naših socijalnih okolnosti i njihovom integracijom u filmsku priču. Obrasci na koje se autori referišu danas se smatraju klasicističkim i podjednako su predmet interesovanja i publike i kritike, sa uglednim reprezentima kao što su Mel Gibson, Volter Hil ili Žak Odijar, pa ovaj film ima određenu perspektivu i na festivalima...", pisalo je tada u saopštenju.
Quote from: Meho Krljic on 03-10-2018, 06:07:17
'Venom' First Reactions: Critics Divided as Tom Hardy's Superhero Film Called 'Ridiculous' and a 'Complete Failure' (https://www.indiewire.com/2018/10/venom-first-reactions-complete-failure-tom-hardy-1202008653/)
proverićemo sve te zlobne navode već u subotu! :lol:
Venom review: a silly mess, that Tom Hardy can't save
Sony's Spider-Man spin-off universe is off to a very rocky start...
http://www.denofgeek.com/uk/movies/60873/venom-review-a-silly-mess-that-tom-hardy-cant-save (http://www.denofgeek.com/uk/movies/60873/venom-review-a-silly-mess-that-tom-hardy-cant-save)
A STAR IS BORN Bradleya Coopera je izvanredan rediteljski debi, uprkos tome što govorimo o filmu koji ima sto mana. Ali, kako kaže stara poslovica, dobar film ima sto mana, a loš samo jednu. Tako i A STAR IS BORN, ukoliko se gledalac ne poveže sa njegovim glavnim adutima, a to su zvezde u glavnim ulogama, i muzika, u principu nema šta da traži u bioskopu dok se on daje. Imao sam sreće da su mi legli i Bradley Cooper kao glumac kog rado gledam, i cenim, i Lady Gaga, koja mi uprkos višegodišnjoj globalnoj popularnosti nije preterano poznata niti imam odnos prema njoj. Isto važi i za muziku koja mi je delovala kao najveći rizik u ovom filmu. Naime, da bi neko bio zvezda mora da ima nešto zeitgeisty u muzici, a ona je danas najpre oblikovana dinamičnim trendovima koji traju vrlo kratko, i pitao sam se kako će biti artikulisano sve to. Kako će biti prikazana "dobra" a kako "loša" muzika, kojim se žanrovima likovi uopšte bave itd.
I to je urađeno vrlo vešto. Bradleyev lik je negde na pola puta između Bruce Spingsteena i Chrisa Cornella a Lady Gaga je recimo kao Nelly Furtado, kreće kao singer songwriter i postaje pop izvođač. Stoga, A STAR IS BORN ne preza od toga da neke muzičke žanrove same po sebi prikaže više ili manje vrednim, što bi mi po definiciji smetalo, ali to radi sa stilom.
Kako rekoh, svakako da je muzika, pored zvezda, treći element koji mora da "kupi" gledaoca, i ja sam se i u tome našao. Dakle, imao sam jako puno sreće.
U protivnom, imao bih fokus na scenario koji u pojedinim momentima ume da bude dosta krut, pa i neotesan u nekim direktnim intervencijama kroz replike i odnose likova. Ukoliko harizma zvezda i muzike ne može to da vam sakrije, A STAR IS BORN ume biti slučaj poluprazne čaše. Ali ako uspe, onda se pretvara u prvoklasno bioskopsko iskustvo.
Cooper je snimio Xti rimejk ideje koja je sama po sebi aproprijacija klasika dramske literature, i uspeo je da napravi nešto vrlo retko. Naime, ovo je grownup movie koji je istovremeno i bajka. Ovo je star vehicle koji je istovremeno u stanju da otvori Veneciju. Ovo je film u kome Holivud pokazuje ono najbolje što ima u pogledu osoba koje će staviti na ekran a sebi dozvoljava ako ne indie a onda rediteljski postupak koji koketira sa art houseom. Pored DP Matthew Libatiquea, Cooper sa Aronofskim i WRESTLERom deli i okrenutost kadar-sekvencama, neke postupke gde se scene iskazuju kroz detalj. Doduše, nota bene, Aronofsky baš na WRESTLERu nije radio sa Libatiqueom već sa Maryse Alberti, ali ovaj jeste njegov redovni DP i čovek kog je uveo u holivudski mejnstrim.
Scene svirke su vibrantne, rekonstrukcija rok koncerta je ubedljiva, i Cooper potpisuje film koji jako dobro izgleda za 36 miliona dolara što je suma koju studiji daju onda kada su spremni da se kockaju i da ne izgube ništa, ili da ne izgube mnogo. To je recept po kom je uostalom nastao HANGOVER. Sada, A STAR IS BORN kao producenti potpisuju sami Cooper i Phillips i zanimljivo je kakve stvari su se izrodile iz HANGOVERa uključujući WAR DOGS i A STAR IS BORN.
Malo je reći da se Warneru ova kocka isplatila. Ne samo da su dobili crowd pleaser i award contender u isto vreme, ne samo da su otvorili Veneciju, dobili su novog glumca-reditelja koji se savršeno uklapa u kulturu studija koji je odgajio Clinta Eastwooda i Mela Gibsona.
Bradleyu se isplatilo što je neko vreme vodio Clinta na pišanje. Uspeo je da od njega preuzme ovaj projekat i napravi više nego uspešnu reaktuelizaciju jednog ikoničnog holivudskog propertyja. Iako je A STAR IS BORN bio property pre nego što su DC i Marvel izmišljeni, kad je i sam Stan Lee bio mali, u današnjem miljeu, ovaj film odiše autentičnošću i ljudskošću, a to dovoljno govori o stanju ostatka ponude.
* * * / * * * *
VENOM Rubena Fleischera je film u kome ima mnogo toga dobrog, i ima Tom Hardy. Problem je u tome što ono što je dobro nekako nije jasno razrađeno usled čega niko, pa ni sami autori, ne mogu da razluče gde se završava origin i počinje priča konkretnog filma. Slično DEADPOOLu, recimo, VENOM je superherojski film u kome je origin istovremeno i zaplet filma. Dakle, junak doživljava transformaciju u superheroja a oni koji su odgovorni za to istovremeno i glavni negativci.
U slučaju Venoma, paradoksalno imamo jednu relativno "logičnu" premisu o tome kako junak postaje superheroj. Ideja negativca da prave simbiote ljudi i vanzemaljaca kako bi olakšali naseljevanje dalekih planeta zapravo poprilično deluje smisleno u okvirima onoga što su inače čini superhero origine, i nudi negativca koji ima višeslojnost i spada u novi soj brogrammer, frictionless capitalist negativaca.
Junak koji je novinar logično dolazi u poziciju da se nađe u prilici za sukob sa negativcem i dodir sa vanzemaljskim materijalom.
Dakle, autori su imali dosta otvoren put kako da izgrade celu prilču apsolutno u skladu sa filmskom dramaturgijokm bez prevelikih podilaženja stripu i izneveravanja filmske dramaturgije. I ključ stilizacije koji su odabrali je adekvatan, Sony je dobro osmislio taj street level delovanja svojih Marvel ekranizacija, sa finim spojem socijalne drame i humora, i to je očuvano i ovde. Međutim, put je bio otvoren ali su se autori na njemu malo zbunili.
Naime, u VENOMu je osnovni problem to što je priča ispričana bez mnogo razrađivanja i uzbuđenja. Čini se kao da junak previše lako uspeva da se izvuče iz pojeidnih situacija, nema drame, nema preokreta, nemamo nijednu situaciju u kojoj nam se nudi nešto neočekivano. Naravno da mi u ovoj vrsti filma znamo kako će sve da se rasplete, to se ne dovodi u pitanje, ali autori moraju da nađu način kako da nas kao gledaoce drže u tonusu. U VENOMu iz nekog razloga tog tonusa nema. Akcione scene nisu maštovite i nisu spektakularne, samo su korektne i ništa više, a to za savremeni superherojski film nije dovoljno. Odnosi među likovima su korektni i lepo zamišljeni ali ni oni ne nose nikakvu dramu.
Film odaje utisak kao da ne znamo da li je sve ovo samo neka ilustracija koja ni ne treba da generiše bilo kakvu dramu ili napetost ili je priča koja podrazumeva sve to. Ilustrativni delovi koji su tu da nešto pokažu ali nemaju funkciju da generišu dramu ili napetost su čest element stripovskog filma. Primer je ubistvo Batmanovih roditelja. Te scene nikada ne generišu dilemu oko svog ishoda, ali proizvode neke druge emocije. U VENOMu tako izgledaju neke od scena dobrano kada priča odmakne.
Tom Hardy se trudi u ovoj ulozi. Ponekad deluje da mu je malo neprijatno što je u superherojskom filmu iako mu ovo nije prvima, ali svakako jeste prvi slučaj da nije tu u funkciji engleskog glumca koji igra negativca već heroja oko kog će se graditi franšiza. U tom smislu, oseća se pomalo Hardyjeva griža savesti što je postao šraf industrije i osećaju se pokušaji da prevaziđe materijal, i oni su uglavnom jalovi i smetaju filmu. Tako je Hardy ovde najbolji onda kad je kooperativan i kad Brocka odnosno Venoma igra lagano, šarmantno, dinamično, a najslabiji kada kanališe poznog Branda, bali i mumla a imamo i toga. Srećom, rekao bih da je Ruben barem do bioskopa uspeo da izvuče cut u kome je Hardy mahom kooperativan.
Ostatak podele je korektan, u funkciji, sa njima nema problema kao sa Hardyjem ali zbog te puke ilustrativnosti pristupa nekako ne uspevaju da ponude išta posebno oko svojih likova.
No, s druge strane, Venom kao lik u ekranizaciji ima razna inherentna ograničenja i u tom pogledu nije lako biti pametan u ovom slučaju. Fleischer je mnoge stvari, pre svega u stilizaciji dobro uradio iako iz toga nije izastao adekvatan krajnji proizvod. S druge strane, samo iskustvo gledanja VENOMa je meni bilo prijatno, a čini mi se da je tako bilo i onima koji imaju mnogo veće primedbe.
* * 1/2 / * * * *
THE DARKEST MINDS Jennifer Yuh Nelson nastao je po YA romanu koji potpisuje Alexandra Bracken. Shawn Levy proširuje producentski portfolio svoje firme 21 Laps i ovo je bio pokušaj da započne YA franšizu. Zamisao da film režira rediteljka animiranih filmova je bila dobra na papiru (pun intended) ali je krajnji rezultat nažalost bliži nekoj starijoj televizijskoj seriji kao što je bio DARK ANGEL nego filmu.
THE DARKEST MINDS nije skup film, i kad se saberu finansijski rezultati, nije čak bio ni totalna propast, ali svakako se nije isplatio, niti je zaradio, pa prostor za neku franšizu ovde baš i ne vidim. A sam film je dosta drsko koncipiran kao klasičan uvod u franšizu sa otvorenim krajem, izgradnjom origina likova itd. U tom smislu, THE DARKEST MINDS je na granici toga da li može da stoji kao standalone film ali hajde da kažemo da može.
Međutim, sve ono što nam Jennifer Yuh Nelson pruža u ovom ostvarenju naprosto nije na dovoljno visokom nivou za bioskopski rad. Ni u vizuelnom pogledu, pa ni scenarističkom. Glumci imaju izvesnu harizmu ali se niko ne izdvaja dok su negativci previše karikaturalni da bi mogli da izdrže ceo film a nekmoli franšizu.
THE DARKEST MINDS možda može da prođe kao avanturistički programmer za klince na malom ekranu ali svakako ne dobacuje do dela koje nas uvodi u bilo kakav ozbiljan kontinuitet.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 07-10-2018, 14:56:57
VENOM Rubena Fleischera je film u kome ima mnogo toga dobrog, i ima Tom Hardy. Problem je u tome što ono što je dobro nekako nije jasno razrađeno usled čega niko, pa ni sami autori, ne mogu da razluče gde se završava origin i počinje priča konkretnog filma. Slično DEADPOOLu, recimo, VENOM je superherojski film u kome je origin istovremeno i zaplet filma. Dakle, junak doživljava transformaciju u superheroja a oni koji su odgovorni za to istovremeno i glavni negativci.
U slučaju Venoma, paradoksalno imamo jednu relativno "logičnu" premisu o tome kako junak postaje superheroj. Ideja negativca da prave simbiote ljudi i vanzemaljaca kako bi olakšali naseljevanje dalekih planeta zapravo poprilično deluje smisleno u okvirima onoga što su inače čini superhero origine, i nudi negativca koji ima višeslojnost i spada u novi soj brogrammer, frictionless capitalist negativaca.
Junak koji je novinar logično dolazi u poziciju da se nađe u prilici za sukob sa negativcem i dodir sa vanzemaljskim materijalom.
Dakle, autori su imali dosta otvoren put kako da izgrade celu prilču apsolutno u skladu sa filmskom dramaturgijokm bez prevelikih podilaženja stripu i izneveravanja filmske dramaturgije. I ključ stilizacije koji su odabrali je adekvatan, Sony je dobro osmislio taj street level delovanja svojih Marvel ekranizacija, sa finim spojem socijalne drame i humora, i to je očuvano i ovde. Međutim, put je bio otvoren ali su se autori na njemu malo zbunili.
Naime, u VENOMu je osnovni problem to što je priča ispričana bez mnogo razrađivanja i uzbuđenja. Čini se kao da junak previše lako uspeva da se izvuče iz pojeidnih situacija, nema drame, nema preokreta, nemamo nijednu situaciju u kojoj nam se nudi nešto neočekivano. Naravno da mi u ovoj vrsti filma znamo kako će sve da se rasplete, to se ne dovodi u pitanje, ali autori moraju da nađu način kako da nas kao gledaoce drže u tonusu. U VENOMu iz nekog razloga tog tonusa nema. Akcione scene nisu maštovite i nisu spektakularne, samo su korektne i ništa više, a to za savremeni superherojski film nije dovoljno. Odnosi među likovima su korektni i lepo zamišljeni ali ni oni ne nose nikakvu dramu.
Film odaje utisak kao da ne znamo da li je sve ovo samo neka ilustracija koja ni ne treba da generiše bilo kakvu dramu ili napetost ili je priča koja podrazumeva sve to. Ilustrativni delovi koji su tu da nešto pokažu ali nemaju funkciju da generišu dramu ili napetost su čest element stripovskog filma. Primer je ubistvo Batmanovih roditelja. Te scene nikada ne generišu dilemu oko svog ishoda, ali proizvode neke druge emocije. U VENOMu tako izgledaju neke od scena dobrano kada priča odmakne.
Tom Hardy se trudi u ovoj ulozi. Ponekad deluje da mu je malo neprijatno što je u superherojskom filmu iako mu ovo nije prvima, ali svakako jeste prvi slučaj da nije tu u funkciji engleskog glumca koji igra negativca već heroja oko kog će se graditi franšiza. U tom smislu, oseća se pomalo Hardyjeva griža savesti što je postao šraf industrije i osećaju se pokušaji da prevaziđe materijal, i oni su uglavnom jalovi i smetaju filmu. Tako je Hardy ovde najbolji onda kad je kooperativan i kad Brocka odnosno Venoma igra lagano, šarmantno, dinamično, a najslabiji kada kanališe poznog Branda, bali i mumla a imamo i toga. Srećom, rekao bih da je Ruben barem do bioskopa uspeo da izvuče cut u kome je Hardy mahom kooperativan.
Ostatak podele je korektan, u funkciji, sa njima nema problema kao sa Hardyjem ali zbog te puke ilustrativnosti pristupa nekako ne uspevaju da ponude išta posebno oko svojih likova.
No, s druge strane, Venom kao lik u ekranizaciji ima razna inherentna ograničenja i u tom pogledu nije lako biti pametan u ovom slučaju. Fleischer je mnoge stvari, pre svega u stilizaciji dobro uradio iako iz toga nije izastao adekvatan krajnji proizvod. S druge strane, samo iskustvo gledanja VENOMa je meni bilo prijatno, a čini mi se da je tako bilo i onima koji imaju mnogo veće primedbe.
* * 1/2 / * * * *
čitaš mi misli.
meni je film bio ok, daleko od dosadnog, prijatan za gledanje al bez prevelikih uzbuđenja. dijalozi su ponekad banalno naivni, za sedmogodišnjake otprilike, što mi nije smetalo. michelle williams kao da je izašla aparata za štirkanje, frizura joj se nije pomerila, čak ni na fotkama koje tom gleda.
al da ne zakeram. xrofl
ako sam logana htela da gledam ponovo odmah nakon projekcije, venomu se možda vratim za koju godinu.
James Gunn Is Moving to DC and Is in Talks to Write the Next Suicide Squad Film (https://io9.gizmodo.com/james-gunn-is-going-to-dc-and-will-write-the-next-suici-1829631777)
Quote from: Meho Krljic on 10-10-2018, 06:40:33
James Gunn Is Moving to DC and Is in Talks to Write the Next Suicide Squad Film (https://io9.gizmodo.com/james-gunn-is-going-to-dc-and-will-write-the-next-suici-1829631777)
pre nedelju dana sedeo sam sa gunnovim agentom. i pričam mu o tome kako eto imam sličan problem sa otkazivanjem poslova i sl. kao i on. i kaže mi on u šali, "obraćaš se pravom čoveku" i natukne da će s gunnom sve biti u redu.
nedelju dana kasnije...
TEEN TITANS GO! AT THE MOVIES Aarona Horvatha i Petera Ridae Michaila je niskobudžetna Warnerova DC animacija koja je zasluženo izborila velike simpatije ovog leta. Naime, Horvath i Michail su u celovečernju formu preneli svoju televizijsku animaciju, sa DCjevim junacima prilagođenim deci, i napravili vrlo zabavan animirani mjuzikl koji spaja Cartoon Network stil animacije i čitav niz meta-gegova na temu superheroja i superherojskog filma.
Ako je DEADPOOL ubacio taj meta element u igrani film onda ga je TEEN TITANS GO! AT THE MOVIES to uradio u animaciji do tačke gde bi se moglo reći da deca dobijaju unekoliko i pogrešnu sliku DC mitosa. Naime, TEEN TITANS je direktna parodija, ali kao i svaka dobra parodija, zapravo ne samo da govori istinu o onome što parodira već to čini sa puno poštovanja prema vrednostima koje osnovni materijal zastupa.
Tako i ovaj animirani film govori o superherojima koji su zaglibili u svet ekranizacija u kojima su potpuno izgubili smisao svog postojanja. Justice League i dalje pomaže u borbi protiv raznih negativaca ali ekranizacije su ih potpuno pomele i dovele do toga da pojedini superzlikovci u njima nalaze prostor za delovanje.
Ono što bi mogla biti pogrešna slika jeste pitanje da li će deca kojoj ovo vrlo lako može biti prvi susret sa DCjem treba da ove likove ispercipiraju kao nekoga ko je više javna ličnost nego heroj, odnosno više komični nego tragični lik.
Kao što se DEADPOOL ne zaustavlja kada krene u dekonstrukciju Marvela i svega ostalog, tako i TEEN TITANS udaraju na sve, pa i ono "najsvetije" u DC Univerzumu na šta se nikada ne udara kao što su tragični origini Supermana i Batmana. u tom pogledu, ovaj film ne samo da nosi gegove koji će biti zanimljivi starijima, onima koji su doveli decu u bioskop, već nudi nekoliko detalja koji bi i njima mogli delovati provokativno.
Animacija se ne odmiče daleko od televizijske serije i ne znam kako ovaj film izgleda na velikom ekranu jer sam ga gledao na malom ekranu. U svakom slučaju, kad sam se na nju navikao u ovom formatu bila mi je čak i prilično ekspresivna. No, ovo svakako nije tehnička ravan BIG HERO SIXa, da se odmah razumemo već TV materijal prenet u celovečernji format.
TEEN TITANS GO! AT THE MOVIES svakako da provocira u kontekstu DCa ali kad je reč o humoru i geg animaciji, ovo je upravo ono po čemu je Warner poznat.
* * * / * * * *
LAJKO: CIGANY AZ URBEN Balasza Lengyela je komedija koja u sebi kombinuje interesovanje dvojice ljudi koje nazivaju Profama - Emira Kusturice i Momčila Milinovića. U sedmici kada izlazi FIRST MAN sa Ryanom Goslingom u ulozi Neila Armstronga u bioskope, pogledao sam mađarsku komediju u low-key kusturicijanskom ključu o tome kako je prvi čovek u svemiru zapravo bio mađarski Rom Lajko.
I to je otprilike one joke premisa oko koje je ovaj film izgrađen ali Balasz Lengyel uspeva da je razradi u funkcionalnu jednoipočasovnu priču. Kombinujući kusturicijanski preiod junoakovog odrastanja i njegove prve aeronautičke pokušaje u amaterskim okolnostima sa sve pokušajem pravljenja rakete od poljskog WCa sa nešto konvencionalnijom političkom parodijom ud rugoj polovini kada dolazi Brežnjev da nadgleda slanje zamoraca u svemir, LAJKO nosi sva obeležja istočnoevropskog filma pravljenog malo za lokal a malo i za izvoz.
Ono što kod Balasza Lengyela nedostaje jeste svežina ali i energija u postupku koja je krasila reditelje koji su mu uzor. Film je korektan ali se šavovi koji povezuju aproprirane elemente lako prepoznaju. To naravno delu publike neće umanjiti uživanje, ali na kraju LAJKO ostaje jedno huigh concept ostvarenje koje u ključnim momentima kada treba da se izdvoji nastavlja da im robuje.
* * 1/2 / * * * *
JUST GETTING STARTED Rona Sheltona sa Morganom Freemanom, Tommy Lee Jonesom i Rene Russo je starački skup koji bi najbolje bilo odmah zaboraviti. Shelton je snimio komediju o dvojici umrivljenika sa enigmatičnom prošlošću i njihovim vragolijama u resortu dok jednog od njih pokušava da ubije mafija. Sheltonov scenario je užasan, a čak je i fotografija pouzdanog Barry Petersona nevešta, a zvezde pokazuju koliko visoko može da ih drži autopilot. I da, autopilot je jak kod Freemana i Jonesa ali ovo im svakako nije trebalo.
X-A RENDSZERBOL TOROLVE Karoly Ujj Meszarosa je masđarska aproprijacija Nordic Noira, bioskopski rip-off BRONa i sličnih sadržaja, u kome imamo detektivnku koja pati od napada panike a važi za najvećeg strulčnjaka u budimpeštanskoj policiji.
Kada uđe u slučaj serijskog ubice, suočava se sa zaverom u koju su uključeni i ljudi iz njene okoline od kojih mnogi znaju načine kako da manipulišu njenim psihičkim poremećajem.
Karoly Ujj Meszaros se trudi da ponovi look Scandi Noir serija i ovaj film je ekstremno estetizovan. Ipak, čini se da je manju pažnju obratio na vođenje priče, ko kada ima protagonizam i kako se događaji izlažu, tako da je ovo jedan zapravo slabo vođen film što je za ovu vrstu misterije i trilera nedopustivo.
U svakom slučaju, fanovi žanra koji žele da ga vide i u egzotičnoj formi, treba da mu pruže šansu.
* * / * * * *
Joachim Schroeder i Tobias Streck snimili su film KILL ME TODAY, TOMORROW I'M SICK koji je imao svetsku premijeru na festivalu u Montrealu. Ovaj festival je oduvek bio naklonjen srpskom a ranije jugoslovenskom filmu, pa u tom smislu znamo da su na njemu uspevali da skončaju i naslovi poput DOBRICE, a da je Goran Marković tamo ono što je Kusturica u Kanu. U tom pogledu, premijera u Montrealu ne znači puno u pogledu kvaliteta filma.
Ali, KILL ME TODAY je film koji ima u sebi jedan drugi "montrealski" kvalitet - naime, ovaj film govori o Kosovu i zauzima jedan čvrst antisperatistički stav i osuđuje međunarodne organizacije. Ne možemo govoriti o suštinski antiseparatističkom stavu na međunarodno-pravnom nivou, ali film dosta jasno prikazuje kriminalizovanost separatističkih vođa i njihovu povezanost sa korumptivvnim i štetnim stranim faktorom. Isto tako, film prikazuje stradanje srpskog naroda, a jedna od tih brutalnih scena je i najupečatljivija u filmu.
Film je delimično sniman kod nas, u Novom Pazaru koji glumi Kosovo i u njemu učestvuju naši glumci. U tom pogledu ovde nema ni govora o chexploitationu, čak naprotiv.
KILL ME TODAY počinje kao WHISKEY TANGO FOXTROT smešten na Kosovu. Uostalom, oba filma su bazirana na knjigama žena u kojima svedoče o svojim iskustvima na kriznim područjima. Glavna junakinja je alterego službenice OEBSa iz Nemačke koja je zabeležla svoja iskustva. Nisam uspeo da pronađem knjigu kako se tačno zove, ali svakako bih rekao da su Schroeder i Streck kao scenaristi dosta slobodno adaptirali njenu priču.
Elem, ona dolazi u jedno društvo u rasulu kao službenik zadužen za razvoj medija i onda otkriva kosovsko "srce tame", trgovinu ljudima, organima, masovne i manje masovne grobnice Srba kojima je oteta imovima, i naravno opšti cinizam i korupciju prisutnih stranaca.
U delu zapleta kada junakinja osnuje multietničku radio stanicu koja zapravo potkopava kriminalce iz vlasti i OEBSa, film odlazi u potpunu neuverljivost i fantarziju o promeni, uprkos suštinski fatalistilčkom završetku.
Schroeder i Streck nisu baš znalci i do sada su mahom radili dokumentarni materijal. Film je nevešt na mnogo nivoa, između ostalog i u tom što je sa 131 minutom trajanja predug. Međutim, osnovni problem mu je pokušaj kombinovanja dokumentarne građe sa fikcionalnom razradom, pa čak i nekim žanrovskim tropima koji nažalost često ishoduju u domenu treša.
Pa ipak, film je intrigantan srpskom gledaocu jer prikazuje jednu temu koja nam je zanimljiva iz ugla koji nije srpski ali beleži iste stvari kao kada jeste. U tom pogledu, i uprkos svim estetskim nedostacima, ovaj film zaslužuje javno prikazivanje kod nas, ako ne na nekom festivalu a ono na televiziji.
Pretpostavljam da je ovo autorka, ali mi ovo ne deluje kao ta knjiga -
https://www.amazon.de/Ein-Hauch-von-Lippenstift-W%C3%BCrde/dp/3938045914/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1539179668&sr=8-1&keywords=Henriette+Schroeder
Možda je ova https://www.radio.cz/en/section/books/blanka-cechova-finding-kafka-in-kosovo
Ne, ne. Ime je Henriette Schroeder.
ne znam njemački al mogu da pogledam... preview knjige koji je dostupan na amazonu daje mogućnost da se baci pogled na uvod. U uvodu se spominje Kosovo. Možda je dio knjige posvećen tome.
BAD TIMES AT THE EL ROYALE Drew Goodarda je suštinski jalova noir extravaganza u kojoj ovaj autor uzima niz karakterističnih postavki iz ovog žanra i pravi od njih jednu visokoestetizovanu reviju, fetišizujući i samu deceniju u kojoj se sve dešava - šezdeste - i zaplete koji su se u nju prelili iz pedesetih.
Film traje 140 minuta što je zbilja raskošno trajanje za jedan film iz sfera film noira ali to je jedna od prednosti kada reditelj kom se smeše blokbasteri želi da snimi passion project za manje od 35 miliona dolara. Svakako da ovo trajanje nije bilo neophodno, ali EL ROYALE je tako napravljen, na svakom nivou, od same priče, do snimanja da i sa tom minutažom funkcioniše.
U određenom smislu, ovakaf format daje za pravo Tarantinovim extravaganzama ovog tipa, a koje su ipak prva ruka jer Goddard izlazi iz post-tarantinovskog šinjela. Čak i strukturalno, možemo naći jasne paralele između Tarantinovog i Goddardovog rukopisa.
Elem, ovo je pre svega stilski iskaz. Goddarda zanima stil, zanimaju ga pripovedački trikovi i u tom pogledu on nudi samo jednu novinu. Za razliku od svog prvog filma CABIN IN THE WOODS, ovde nema velikog preokreta koji će svemu dati smisao, i to je zapravo možda i problem jer je sama "katastrofa" najslabiji deo filma.
No, ako imamo u vidu zahtevan format. ako imamo u vidu i retro postavku ali i retro postupak, celokupna "anahronost" ovog filma zapravo ne smeta, a Goddard je imao dovoljnu mić da privuče atraktivne zvezde kao što su Jeff Bridges, Jon Hamm i Chris Hemsworth da obeleže njegov film.
U trenutku kada je A STAR IS BORN uspeo da se nametne kao vrhunski standard bioskopskog ugođaja kroz svoju "ljudskost" prikriva činjenicu da je višestruki rimejk, onda i BAD TIMES AT THE EL ROYALE ostaje istraživanje stila, uprkos tome što ne donosi ništa naročito novo ili sveže.
* * * / * * * *
NYITVA Orsija Nagypala je romantična komedija namenjena "starijoj" publici, i istražuje temu seksa u dugotrajnoj romantičnoj vezi ili početkom braka. U tom smislu, NYITVA je film koji umnogome podseća na slične španske romantične komedije koje umeju da budu "pikantnije" od klasičnih.
Film je komunikativan na internacionalnom nivou, delom zbog teme, delom zbog globalističkih tokova u kojima ljudi širom sveta žive zasttrašujuće isto. U tom pogledu, ovaj film nudi čitav niz "malih" lifestyle detalja koji su zastrašujuće prepoznatljivi.
Orsi Nagypal dobro kontroliše ritam i glumce postavlja jasno u funkciju priče. Podelu čine harizmatični glumci koji nisu glamurozni ali jesu upečatljivi, na način kakvi su oni u američkom indie filmu. Ne znam kakva će biti internacionalna sudbina ovog naslova, ali uprkos tome što neće promeniti ovaj žanr, svakako da ima mesta i za naše ekrane.
* * * / * * * *
FIRST MAN Damien Chazellea je istinita priča o Neilu Armstrongu a ja sam jedan od onih kojima je jako teško da nađu istinitu priču o astronautima koja mu se nije na nekom nivou dopala. Chazelle je bio na ivici da to postigne ali srećom nije.
Naime, FIRST MAN je film koji se fokusira samo na Armstronga i pokušava da dokuči da lije ceo njegov život bio usmeren traumom gubitka deteta u mladosti. Naravno, ta trauma se javlja kao dvosekli mač, kao spoj sucidalnosti i želje da se dosegnu nebesa kao mesto gde je dete možda živo. U tom smislu, put u kosmos je za njega tretiran kao nešto onostrano, i zbilja Mesec je u to vreme i bio baš to, istinski odlazak na drugi svet.
Hansenova knjiga je poslužila za scenario Josha Singera u kome Chazelle pokušava da sa Goslingom razvije fokus na Armstronga, do tačke da nema mnogo ili skoro uopšte kadrova van letelice kojom se putuje u kosmos. I u tom pogledu, ovaj film spada među manje atraktivne prikaze leta u svemir jer smo sada potpuno fokusirani na ljude u kabini a to smo već videli.
Chazelle ima tu naivnu ideju da ono čime se bavi mi gledamo po prvi put. Isto važi i za njegov fokus na ljude u toku svemirskog putovanja. Sve to je već viđeno i u dokumentarnom i u igranom filmu, a dali su nam da vidimo i ono što je izvan.
Međutim, činjenica da u ovom filmu ono što je novo, nije naročito novo a ni naročito dobro, ne znači da ono što je osnov nije neodoljivo. Tako sama priča o misijama Gemini i Apollo nekako uvek može da se gleda, a ekipa iz NASAe deluju kao antički heroji čije interpretacije gledamo od glumca do glumca. Da li je Chris Isaak bio bolji Ed White od Jason Clarkea ovde, da li je Kyle Chandler najbolji Deke do sada ili je to ipak neki drugi, sve te dileme imamo i ovog puta.
U tom smislu Chazelle je daleko od Kaufmana, ili Howarda ili ekipe koja je radila Hanksovu seriju, ali ovo je priča gde se ne može mnogo pogrešiti. Zato čovek ne mora biti fan MIlivoja Jugina ili Momčila Milinovića da bi cenio ovaj film a ako jeste onda FIRST MAN ide da gleda nezavisno od moje preproruke.
No, kada bi me poštovaoci profesora Milinovića pitali gde je pao FIRST MAN, rekao bih da nije tamo gde treba ali srećom ne preterano daleko...
* * * / * * * *
PADUREA Siniše Dragina je film koji obrađuje jednu zanimljivu anegdotu iz istorije jugoslovensko-rununskih odnosa, slučaj istoričara umetnosti Radua Bogdana i njegovog pokušaja da se dokopa slike koju je Deža poklonio Titu 1947. godine. Dragin hnažalost ovaj film radi u maniru ovog novog dokumentarizma, u kome nema talking headsa, ali zato nema mnogo ni fakata niti se faktografija može pratiti, i sve se pretvara u neki jalov vizuelni esej, neki "francuski žurnal" kojim se inače bave studenti. tako imamo sliku u kojoj se slikaju neki ljudi, sve se to kombinuje sa nekim dokumentarnim snimcima koji u načelu imaju neke veze sa temom ali svakako ne čine neku jasnu narativnu celinu.
Fakti se iznose iz voiceovera u kome se čitaju neki razni tekstovi, malo Raduovih sećanja, malo nekih relativno nemuštih dijaloga koji deluju vidno iskonstruisano a treba da zvuče kao audio snimci.
Elem, Dragin je uspeo da izabere neverovatnu anegdotu i da od nje napravi film. Ali je na tom putu razrađivao neke teze koje su potpuno nepouzdane pa čak i neistinite u pogledu činjenica, sa očiglednom namerom da silom izgradi sliku o odnosu Tita i Čauseskua namenjenu strancima, nezavisno od toga kako su se one zaista poklopile.
Otud PADUREA nije film koji je namenjen ljudima iz Jugoslavije ili Rumunije, svesno je podvaljen strancima. I nema se ni stilski baš čime podičiti, uprkos tome što Dragin ima dar da prepozna potentan filmski prizor, vizuelnost i sam sadržaj su ovde krajnje labavo povezani. No, da nema ovog filma ne bismo znali za ovu priču pa je samim tim njegova vrednost ipak izborena.
* * / * * * *
End kredits za White Crow Ralpha Fiennesa. Tu su i Vođa, premijeka, i Nada Popović Perišić, al je Tasovac DVAPUT. xrofl xrofl xrofl xrofl
(https://i.imgur.com/CrE27Lx.jpg)
genijalno!
Sent from my iPhone using Tapatalk
MILE 22 Petera Berga je visokooktanski akcioni film koji se možda doživljava kao najslabija od četiri saradnje Marky Marka i Petea, ali što se mene tiče, posle tri istinite priče, mi ovde imamo posla sa fikcijom. Kao što je Berg sa Wahlbergom prošao tri istinite priče, tako se i ovde vraća imaginariju jednog od svojih najboljih ranih filmova - KINGDOMu. I taj povratak je - videćemo ne kraju - čak i parafraza odbačene verzije kraja tog filma.
Berg je u međuvremenu rafinirao svoj stil do tačke kada je oboleo od istog problema koji imamo i svi mi koji gledamo puno filmova - postoji tendencija da ti sve postane dosadno i da želiš sve brže i brže izlaganje priče. Berg očigledno deli taj problem i MILE 22 je neverovatno agresivan u svom izlaganju, ne samo kada krene akcija nego i u melodramskim i dijaloškim scenama. MILE 22 je boks meč u kome replike dobijaju maltene pinterovski karakter jer su duhovite ali i sentenciozne, sukobi među likovima su tenzični, a onda se na sve to dodaju potera i čista akcija, koja je na kraju krajeva i svrha ovog filma.
Međutim, ako imamo u vidu da bi sve ovo sa karakterima i dijalozima moralo da bude samo neka vrsta uvodu za akcionu ekstravagancu, onda je taj segment filma čak i više nego uspeo.
U pogledu anatomije akcionih situacija MILE 22 zapravo obrađuje završnicu KINGDOMa, izvlačenje zarobljenaika i ekipu koja to sprečava, na saobraćajnici i po stambenim kvartovima, ali u svemu tome Berg sada daje neke novine i nudi dosta svežine i energije. Pored Wahlberga, tu je Iko Uwais, i on ima jedan set-piece po kome je prepoznatljiv. Smešten je u bolničku ordinaciju, dakle, ima svega, od lomljenja kostiju, do lomljenja kostiju uz upotrebu medicinskih instrumenata. U filmu igra Rhonda Rousey ali ona paradoksalno nema akcionu scenu u kojoj bi se pobila sa nekim i to je šteta.
Srećom, akcije ne manjka, kao ni tenzije, ni haosa.
MILE 22 je u svakoj svojoj čestici B-film i raduje me da 2018. možemo ovakve B-stvari da vidimo u bioskopu. Taman kada je spoj Berga i Wahlberga počeo da pokazuje znake umora, vratili su se u velikom stilu, što se mene tiče, iako je MILE 22 i po svojim pretenzijama i po svojim produkcionim kapacitetima zapravo "mali film".
U periodu kada sve više zvezda kultiviše svoje "kućne" reditelje, ispostavlja se da je Wahlberg mudro, a možda i ponajbolje izabrao.
* * * / * * * *
THE HOUSE OF TOMORROW Petera Livolsija je ekranizacija romana Petera Bognannija. Nažalost, u filmu je okupljena solidna glumačka podela koju opredvode Asa Butterfield i Alex Wolff, no nije im obezbeđen neki naročit materijal kojim će se pozabaviti. THE HOUSE OF TOMORROW je priča o dečaku koji je odrastao u izolaciju i homeschoolovanju sa bakom koja je naslednica ekscentrične kuće futuro-dizajnera čija je vizija sveta danas retro-futuriszička ekscentričnost. On se oslobađa od njene benigne hegemonije i pronalazi prijatelja sa kojim osniva punk bend. I to je manje više to. Povezao ih je punk, i to što su mladi. Rekao je babi da iskulira, ona je to uradila. Dakle, ništa posebno se nije desilo. I to samo po sebi ne bi limitiralo neki indie film da THE HOUSE OF TOMORROW nije krajnje sterilno, mediokritetski režiran i da samim tim ne vapi za složenijom fabulom i melodramskim ekscesom.
* 1/2 / * * * *
SORRY TO BOTHER YOU Boots Rileya je ona vrsta kafkijanske satire na filmu koju nerado gledam. Isto tako ovaj film spada u novi talas emancipacije afroameričkih autora koji za razliku od prethodnog kad su tu bili Spike Lee i ekipa, ne donosi mnogo talentovanih reditelja. Sve to uzevši u obzir, SORRY TO BOTHER YOU je politički angažovan film vredan pažnje i svakako jedno od boljih ostvarenja tog afroameričkog filmskog buđenja. Jedan od razloga za to, čini mi se, jeste i činjenica da ostavlja put i beloj publici da iskomunicira.
Glavni junak je mladi crnac koji ima teškoće da nađe posao i pronalazi mesto kao telemarketer. Kada ovlada veštinom izigravanja "belačkog glasa", kreće njegov uspon i uskoro dolazi u više ešelone kapitalističke moći. Na tom putu gubi prijatelje i devojku koju voli, ali otkriva zlokobnu zaveru koja se krije iza novog bubble projekta jednog od frictionless kapitalista.
SORRY TO BOTHER YOU je duhovit, vizuelno ekspresivan i vrlo konzistentan u svom bezobrazluku. Boots Riley nudi potencijalni ključ kako na konzistentan način čitati Kafku u savremenom filmu. Ovde se može prepoznati puno kafkijanskih motiva iz raznih dela od AMERIKE do METAMORFOZE. Isto tako, tenzičnost Kafkinog humora, apsurda koji gnječi junake je opipljiv i u tom pogledu Boots Riley je snimio film koji ne samo da je vredan kao komentar sadašnjeg trenutka i svih tokova koji su do njega doveli već i kao bitna karika u razumevanju kako se ovaj klasik može preneti na film, iako njime nije direktno inspirisan ali indirektna veza je potpuno jasna.
Lakeith Stanfield, Tessa Thompson, Steven Yeun i Armie Hammer su odlični kao nosioci ove priče u okolnostima gde zvezde poput Danny Glovera ili Terry Crewsa pristaju da igraju epizode.
Možda je ovaj film u pogledu trajanja mogao biti sažetiji ali to je zaista mala zamerka u odnosu na sve kvalitete koje ovaj eksplozivni debi donosi.
* * * / * * * *
APOSTLE Garetha Evansa je pokušaj reditelja koji se afirmisao ekstremno nasilnim akcijašima koji su obišli genre festival circuit da snimi nešto što je u domenu žanrovskog mejnstrima. Kako sam i očekivao, rezultat je ništa naročito, i pokazuje da kada nema Iko Uwaisa i malajaca koji se udaraju čekićem u glavu, Evans nema ništa narolčito da pokaže. Štaviše, glavna rola Dana Stevensa koji je želeo da prikaže lavkraftovskog heroja koji nit je dobar nit je loš, ali je radoznao i željan da kazni zloće, deluje pomalo karikaturalno, malo jer se on pravi blesav kao lik, malo jer ga je Dan odvrnuo na trojku i onda kad se ne pretvara.
Michael Sheen je rutiniran kao negativac, i ako govorimo o ambijentima i likovima produkcioni dizajn je efektan i stripovski sugestivan. Kad je reč o priči međutim, ona je mutna, malo je to WICKER MAN, malo je lavkraftovski, malo je to priča o lažnim prorocima, a malo izgleda ima i šumskih bogova koji funkcionišu, konačno i sam junak ima širok varijet želja i namera.
Barem jedna linija priče, o trudnoći jednog od gurua ostrvske sekte je čist višak i to se bez po muke moglo izbaciti.
Zašto nije. Za to postoje najmanje dva razloga. Kao što pokazuje Saulnierov HOLD THE DARK, Netflixu nije važno koliko šta traje jer ionako ne ide u bioskope. Otud, Evansov film zaslužuje 100 minuta a traje 130 sa špicom bez naročitog razloga.
A drugi razlog je to što je scena koja proističe iz te linije priče jedna torture porn situacija u kojoj Evans gradi jedna od svojih dokazanih aduta a to je groteskno i surovo nasilje. Na kraju Evans ipak ključne kvalitete, jer je drama zatajila, bazira na ekstremnom nasilju pa su i najsnažnije scene upravo iz tog domena.
APOSTLE u ukupnom zbiru kada ne bi bio ovako predug a samim tim i digresivan i pretenciozan, mogao je biti zanimljiv brutalni horor bez mnogo nadogradnje. Međutim, Evans je želeo nešto više. I malo lavkraftovštine, i malo WICKER MANa, srećom pa se od Hammer Horrora uzdržao a moglo nas je to zadesiti, a na kraju smo dobili film koji ne može da izdrži vlastitu pretenziju i koji bi imao pravu meru da ga je neki producent lepo sabio na format malog programmera.
* * / * * * *
Vidim kod Milana na fejsu, poništena odluka o dodeli sredstava za komercijalni film. Talasi nisu smirili ovaj vetar.
Da, to je velika pobeda!
Sent from my iPhone using Tapatalk
KYONGAE HANUN KIM CHONG-IL TONGJI NUN WIDAEHAN SASANG IRON'GA ISIDA iliti RESPECTED COMRADE KIM JONG-IL IS A GREAT THINKER AND THEORETICIAN je severnokorejski dokumentarni film koji se bavi upravo onim što sam naslov kaže. Predstavljanjem Kim Džong Ila kao natčoveka koji je veliki filozof i genije za sva pitanja. Film se prodaje preko sajtova koji valjaju severnokorejsku robu na DVDu koji je izdala država stoga sasvim sigurno nije reč o nekom hoaxu kao što je bila kultna PROPAGANDNA.
Slično PROPAGANDI doduše i ovde je reč o grotesknom preuveličavanju, ali bez osude sveta izvan Severne Koreje. Kim je prikazankao veliki mislilac od najranijih dana, kao čovek koji svojom nadljudskom pameću rukovodi duhovnim ali i ideološkim i infrastrukturnim i vojnim razvojem zemlje. Naravno, način na koji je to sve preuveličano deluje kao neka vrsta zajebancije, ali to je laž koja govori istinu. Jasno je da Kim nije sposoban da sve to radi, vodi i projektuje ali je odaslata jasna slika da od njega svi oni koji to umeju zavise. Teško je zamisliti da severnokorejski propagandisti nisu upravo na to računali i da je poruka ovog filma nahovanog na engleski zapravo - upoznajte se sa obimom i ukorenjenošću Kimovog kulta ličnosti.
Film je iz 2000. i cilj mu je da prikaže 21. vek kao Kim Džong Ilov vek, ali sve što se vidi u njemu deluje i po tehnologiji slike i po tehničkim dometima kao da je iz sedamdesetih ili najkasnije osamdesetih. Ono što je zapravo najvredniji segment ovog filma jesu sami snimci Severne Koreje, njihove infrastrukture i parčića svakodnevice koji se nekako u svemu tome daju prepoznati. Zato, ne treba ni naglašavati da je ovo nezaobilazan sadržaj za sve ljubitelje i poznavaoce Severne Koreje.
* * / * * * *
ILLANG: THE WOLF BRIGADE je južnokorejska ekranizacima Mamoru Oshiija i njegove anime JIN-ROH. Iz ove vizure, možda je komisija Filmskog centra Srbije bila u pravu što nije podržala 2020 kad već ILLANG dolazi na Netflix jer ovo je manje više to. U bliskoj budućnosti, represivni režim na korejskom poluostrvu rukovodi ujedinjenjem dve Koreje čiji je razdvojeni opstanak nemoguć u datim geoplotičkim okolnostima. U društvu međutim nisu svi baš oduševljeni tom idejom, naročito ne jedan omladinski pokret otpora.
ILLANG je režirao Kim Ji Woon, južnokorejski velemajstor u najavi, reditelj od kog se mnogo očekivalo ali koji od THE GOOD, THE BAD AND THE WEIRD nažalost stagnira kao reditelj. Dok je njegov holivudski izlet sa Arniejem još i imao nekog žara, ovo što radi u svoja poslednja dva filma, nažalost deluje kao spektakli namenjeni lokalnoj publici koji više nikoga ne uspevaju da zavaraju.
Kada u ILLANGu krene akcija, stvari su OK. Akcija je sporadično jako dobra ali ne i genijalna, i ne dobacuje do njegovih najlucidnijih momenata, međutim, kada krene misterija, kada krene razrada likova, upadne se u konfuziju, opšta mesta, nejasnoće, ukratko ulazimo u domen jednog nedovoljno promišljenog i bez razloga komplikovanog filma.
Koketiranje sa nacističkim dizajnom u prikazu te specijalne policije koja ganja teroriste je isto tako potpuno besmisleno u igranom filmu i oni deluju zaista potpuno deplasirano a trebalo bi da su nekakav adut filma.
U svakom slučaju, ILLANG je akcioni triler iz Južne Koreje, samim tim ne može biti sasvim nezanimljiv za gledanje, ali znajući ime reditelja i JIN ROH kao polazište, nema sumnje da je promašaj i veliko razočarenje.
* * / * * * *
Retko koji pisac je imao tako munjevit uspon i pad kao Nic Pizzolatto. Od prve sezone TRUE DETECTIVEa koja je pomalo i nezasluženo dovela do njegovog lansiranja u svet gurua i trendesetera do njene druge sezone koja je sasvim nezasluženo dovela do njegovog pada. Prva sezona HBO serije ukazala je pažnju na njegove kratke priče, pa i na roman GALVESTON. Nažalost, GALVESTON je izrazito slab roman, i sada je dobio svoju ekranizaciju u režiji Melanie Laurent.
Uprkos tome što je izvršena adaptacija romana i neki elementi su izmenjeni, GALVESTON je podjednako loš i to na isti način kao i knjiga. Stoga, ako se išta pozitivno može reći o ovom ostvarenju jeste to da je reč o adaptaciji koja je potpuno očuvala duh dela.
Roman je pretenciozan, simplifikovan i mariniran u hardboiled govoru bez nekog pokrića i takav je sam film. Ben Foster kao nosilac radnje, u romanu i naracije, bukvalno kao da je prenet sa papira. On mumla neke tvrde opservacije, naizmenično cmizdri i preti, hoće i neće da pomogne mladoj prostitutki u nevolji, i tako sat vremena imamo taj road movie koji se kreće najočekivanijim i najmanje maštovitim stazama.
Melanie Laurent se na čisto fizičkom nivou inscenacije ispostavlja kao solidno rediteljsko rešenje, što možda ne bismo očekivali i GALVESTON barem u tom pogledu deluje pristojno, čak i nadahnuto. Međutim, inscenacija u ovoj vrsti filma nije potrebna.
Naravno, čaša može biti i polupuna ako imate soft spot za ovu vrstu lažnog noir gaženja, ali plašim se da ovaj film neće privući mnogo simpatija uprkos tome što Elle Fanning i Ben Foster daju sve od sebe.
* * / * * * *
POSLEDICE Darka Štantea važe za film godine u Sloveniji. Nisam previše upoznat sa ostatkom ponude ali ovo je dosta rutinski coming out film o mladom delinkventu koji u domu za maloletnike upoznaje dominantnog alfa momka u kog se zaljubljuje ali ga taj odnos vodi sve dublje u kriminal i bol.
Štante nije Genet, nema tog fatalizma a ni prljavštine u ovoj priči koja je zapravo vrlo zanimljiva po miljeu u kom se dešava ali je strašno čedna pa u mnogim aspektima, kako psihologije, tako i dramaturgije simplifikovana i naivna.
Audiard je ovakve batice odavno obradio na bitno kompleksniji način a kako POSLEDICE nisu queer film kome je samo to svrha već ipak jedan art house glavnog toka, onda je razumno bilo očekivati da će biti nešto složeniji.
Štante radi ovaj film u maniru ovog novog inscenacijski jednotavnog art housea, malo tu ima kamere sa ramena, malo fiksiranih kadrova u kojima junaci imaju neke mizanscene i ostvaruju telesno prisustvo u kadru. Sve je to manje-više rutinski, već viđeno i potrošeno unutar trenda.
Ali film je pristojan. Nisam siguran koliko je gay tematika iskorak za Sloveniju, imali su oni dosta avangardnih dela u tom domenu i ranije, ali očigledno POSLEDICE su sa nametnule kao važan film ove godine za njih.
Uz mnoge nedostatke, POSLEDICE su nesporno kompaktan film i ne može im se osporiti da imaju jasan fokus. To su neke stvari koje definitivno nedostaju regionalnom radu a ovaj ih ima.
* * 1/2 / * * * *
Hmmmm....
Wonder Woman 1984 release delayed to 2020 (https://www.destructoid.com/wonder-woman-1984-release-delayed-to-2020-528083.phtml)
Guillermo del Toro Directing 'Pinocchio' for Netflix (https://variety.com/2018/film/news/guillermo-del-toro-pinocchio-netflix-1202987621/)
LAS HIJAS DEL FUEGO Albertine Carri je queer film o grupi argentinskih lezbejki koje odlaze u Patagoniju da bi snimale porno filmove i uživale u telesnim zadovoljstvima. I to je manje-više to. Imamo red nekih pretencioznih i ne preterano interesantnih dijaloga pa onda red seksa, i nažalost samo u konceptu možemo prepoznati tragove ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE, ali nema ni trunku intrigantnosti, pa ni emancipatorskog žara tog filma.
Uvodna ceremonija u proslavu tridesetog rođendana POSLEDNJEG KRUGA U MONCI, i dvadesetog rođendana RANA je film JUŽNI VETAR Miloša Avramovića. Svakako da se već sada JUŽNI VETAR mora postaviti kao kvintesencijalno delo srpskog gangsterskog filma i kao ostvarenje koje definiše jedno vreme u beogradskom podzemlju. Ako je Karudijan bio junak sa margine socijalističkog društva, a Pinki i Švaba gotovo dionizijski produkt Miloševićevog vremena, onda je Maraš nova generacija beogradskog kriminalca, koji nije dovoljno high tech da bude ruski haker ali jeste dovoljno tehnički obrazovan da krade najnovija kola, i što je još važnije potpuno je kulturalno osvešćen, on ima etiku Karudijana jer je gledao MONCU i u sobi ima postere LE MANSa kao Beogradski Fantom, ali isto tako i zna da spada u imaginarijum američkog gangsta repa i srpske estrade koji svoj spoj doživljavaju u nitro folk himnama koje dopunjuju zvučnu sliku.
Maraš je u potpunosti dizajniran produkt više decenija razvoja srpskog kriminala u kome sada bez ikakve sumnje oni čine najuspešnije javno-privatno partnerstvo u našoj privredi. Zato njegova devojka sa kojom se useljava da živi nikada nije prikazana kao nitro folk gejša koja izgleda kao pevačica iz Miloševićevog vremena i đuska uz ritmove r'n'b iz vremena Busha Juniora. Ona je već u kućnoj varijanti jer i on polako želi da se pretvori u Tonija Soprana.
Da bi to uradio, on mora da digne na noge svoj legalni posao - karting trkalište, ali ovo nije film o "njegovom poslednjem poslu" - ovo je film o poslu gde je hteo da ukrade netipovan auto, radi spontano, protivnom svom vrhunski planiranom modus operandiju i zbog tog hibrisa nastrada. Stoga ovo je priča o njegovom poslednjem poslu samo u toliko što se negativci trude da tako bude.
Negativci pak su takešikitanovske sociopate, produžetak Ranka Rubežića, koje u trećem činu filma čega Rubežićeva sudbina, kao što Maraš prolazi potencijalno kao Vuja i Dadilja, čije su se robije preklopile baš sa onom Beogradskog Fantoma. JUŽNI VETAR je dakle fikcija, ali je isto tako i laž koja govori istinu istražujući istovremeno i ono šta kažu činjenice o beogradskom podzemlju i ono što je samoviđenje među samim gangsterima.
Avramovićev film je dvočasovni gangsterski triler, ostvarenje kakvo se više ne snima kod nas, ali ga sve manje ima i u svetu, a kad god ga ima, izuzetno nas obraduje, kao onomad Affleckov i dalje najbolji film THE TOWN. Evropa je odavno mesto gde se ovakvi filmovi prevashodno traže, bilo da ih radi Audiard, sa kojim doduše JUŽNI VETAR nema puno veze ili puno bliži Espinosin SNABBA CASH.
JUŽNI VETAR je vešto spojio ispoliranost pop-gangsterizma u kome je ova delatnost neumitno fetišizovana, uostalom Maraša igra Miloš Biković koji diže svoj profil ovim filmom na još viši nivo, kao da nije bio dovoljno visok, sa autentuičnošću lokalnog miljea. Avramović uspeva u ovom hodu po žici i to je svakako najveći uspeh ovog filma. Otud JUŽNI VETAR krase lakoća izlaganja priče i likova, i imamo film kakav se ne snima kod nas, iako su kriminalci često junaci naše kinematografije, koji deluje kao da ovako nešto gledamo svaki dan.
I to je najveći uspeh ovog filma. Pogledamo ga, i nekako ne primetimo koliki je ovo žanrovski iskorak u odnosu na naš film. Sve nekako deluje normalno, čak bi se reklo i svakodnevno, kao da smo pre par meseci imali nešto slično. Ali nismo. To je samo znak da je Avramović napravio jednu celinu koja jako dobro inkorporira sve ono što je srpski film, i sve ono što je naš lokalni kolorit u format repretoarskog gangsterskog trilera koji privlači publiku.
Konačno se danski recept krimića o jugo-mafiji kod nas sproveo u delo. Kriminal se dešava pred kamerama a ne iza nje.
* * * / * * * *
IZBRISANA Mihe Mazzinija, urađena u ko-režiji sa direktorom fotografije Dušanom Joksimovićem stoji kao jedna svedena, simplifikovana, estetizovana melodrama o ženi koja odlazi na porođaj i ispostavlja se da je među desetinama hiljada slovenačkih građana koji su "izbrisani" kad se dogodila secesija od SFRJ.
Problem junakinje je naravno specifičan jer se ona porodila, dobila zdrtavstvenu uslugu bez osiguranja, i na kraju ona biva puštena iz bolnice a dete ostaje zarobljeno u porodilištu.
Junakinja kreće na odiseju dobijanja državljanstva i pokušaja da izvuče svoje dete.
Ova tema bi u američkoj kinematografiji bila osnov za dinamičnu courtroom dramu o ženi koja ustaje protiv sistema ali kod Mazzinija on spaja melodramu sa nekim vrlo utišanim okolnostima, i sve to umesto da bude eksplozivno, deluje nedorečeno, nerazrađeno i na kraju potpuno promašeno.
Osnovni adut filma je precizna vizuelna koncepcija koja nažalost ne može da spase film i glavna glumica Judina Franković koja ga čini gledljivim.
* 1/2 / * * * *
Venom Rubena Fleischera je krš i lom. Ovo kažem relativno nevoljno jer sam ipak slab na Toma Hardyja a i ostali glumci u filmu su dobri, ali ovo je film koji je do pola krš zahvaljujući Sonyju a od pola je lom zahvaljujući, bogami i Marvelu.
Što se Marvelovog dela tiče, stvari su tu odavno bile jasne. Venom je bio dobar lik, smislen i svrhovit u vreme kada je osmišljen da bude ultimativni antagonist Spajdermenu. Debitujući u broju 300 Amazing Spider-mana, a posle podugačke artiljerijske pripreme, Venom je ne samo zaista uspeo da postane jedan od ikoničkih Spajdermen negativaca na ime svoje intimne veze sa njim, već je i sam dualitet između Eddieja Brocka i tuđinskog simbiota bio dobro balansiran Brockovim komplikovanim karakterom. Spajdermen je sa Venomom imao muku posebne vrste i uspeo da ga se (naizgled zauvek) oslobodi tek na način koji je zahtevao istinski nov pristup, čak i to da heroj navikao na pobede na određen način okusi poniznost da bi nastavio da živi.
Naravno, Marvel je sve to onda prilično upropastio devedesetih kada su krenuli stripovi u kojima je Venom bio glavni junak a koji se nisu oslanjali na njegovu vezu sa Spajdermenom. Lik stvoren da bude mračna refleksija Spajdermena i Petera Parkera u ogledalu odjednom je trebalo da ima karakter izvan ovog dualizma/ antagonizma PLUS da bude neka vrsta antiheroja koji čini dobre stvari makar iz pogrešnih pobuda. To, recimo diplomatski, uglavnom nije išlo. Venom jeste pokazao žilavost i tokom trideset godina je uspevao da ga pišu dobri autori (Peter David, Dan Slott...) ali malo je tu na kraju napravljeno memorabilnih stripova. Lethal Protector, na kome je ovaj film dobrim delom baziran nije ono što bismo danas zvali klasičnom pričom iz Marvelove prošlosti, već najpre jedan od manje loših stripova o Venomu. Čak i aktuelni Venom serijal osmišljen za tridesetogodišnjicu koga piše cenjeni Donny Cates ne uspeva da prevaziđe intrinzične slabosti svog lika. Eddie Brock je one trick pony, čovek definisan svojim neuspehom u istraživačkom novinarstvu, a koji je smisla imao kada je na suprotnosj strani bio Peter Parker/ Spajdermen kao primer "dobre" sudbine sličnih korena. Sam Venom i dan-danas ne uspeva da se jasno definiše kao heroj ili antiheroj - u vreme dok je bio samo Spajdermenov protivnik imao je interesantan etički disbalans utoliko što je sebe video kao heroja (i nikada nije napadao nedužne) čija je dužnost da ukloni verolomnog Spajdermena. Bez ove motivacije, Venom nikada nije udobno zaokružen lik.
Ovo se sve, nažalost, više nego jasno vidi u filmu koji, naravno, nema Spajdermena ni u naznakama i lik Toma Hardyja je na momente potpuno farsičan. Ovaj Venom ima praktično komično preokretanje motivacije za ono što radi, a isto tako je njegov psihotični element (da u domaćinu budi animalne porive zajedno sa snagom) korišćen praktično za humorističke pančlajne.
Hardy je ovde nažalost deo problema makar koliko je i deo rešenja. Kao i u Mad Maxu i ovde on glumi vrlo prenaglašeno fizički, sa tikovima i nervoznim gestovima i mada je osvežavajuće videti super(anti)heroja koji ispoljava ovu vrstu nelagode (iako su istini za volju, svi glumci koji su radili Spajdermena imali slične napore, no Hardy u ovome ide najdalje), istina je i da Hardy apsolutno preglumljuje i u filmu gde se ostali glumci ponašaju kao u pristojnoj Halmark produkciji, on izrazito štrči i deluje kao da pokušava da podrije ton filma.
No, Hardy je samo deo problema. Ovo je pristojno režiran film u narativnim sekvencama (recimo montaža na početku gde vidimo stil televizijskog novinarstva koji Brock upražnjava je izvrsna) i mada ima gomilu scena u kojima likovi bukvalno prepričavaju zaplet gledaocu, to je sve solidno dinamično i vizuelno zrelo, ali ubija ga nekonzistentan scenario i nemogućnost da se postigne definitvan ton.
Scenario, u skladu sa horor tropima od kojih se štedro zajmi, uvodi određena pravila o tome kako simbioti preživljavaju na Zemlji i da je uspešno vezivanje za domaćina stvar sreće i retkog poklapanja parametara - ovo je zamajac zapleta, zapravo i, na kraju dana, motivacija za glavnog negativca da čini loše stvari u potrazi za panaceom. No, zarad teranja akcije unapred, sva ova pravila krše se kad god je potrebno, simbioti se šetaju po "atmosferi bogatoj kiseonikom" - koja bi trebalo da im smeta - koliko god je to potrebno, slobodno biraju i kontrolišu tela onoliko koliko je neophodno da se stigne gde treba da se stigne i film prema kraju apsolutno gubi ikakve pretenzije da bude makar i PG-13 body-horror sa definisanim tenzijama i katarzama jer pravila, pokazuje se, uopšte nema.
Drugo, naravno, kraj je mesarski smandrljan sa velikim delom u sredini filma gde imamo jedan zaplet o naučniku koji gazi etiku radi fantazija o spasavanju čovečanstva, samo da bi se ispostavilo da imamo posla sa frakcijama simbiota, mogućom interplanetarnom invazijom, sve to ubačeno 20 minuta pred kraj da bi se ulozi veštački podigli a finalni sukob imao više težine. Neuspelo, naravno, uz "pravog" negativca koji nije ni skiciran a kamoli definisan kako treba.
Na sve to, kako rekoh, film ne uspeva da se dogovori sa samim sobom o tome šta je on u stvari. Nije body horror, pogotovo sa PG-13 rejtingom (mada je bizarno da film u kome imamo solidnu količinu psovanja, proždiranje živih životinja, dekapitacije i probadanja sečivima, ali, nekako bez krvi, ima ovaj rejting) a i zbog tog odsustva tenzije, nije ni komedija mada Hardy igra najbliže farsičnoj komediji. Nije ni čista farsa mada nema drugog načina da se objasni potpuno odsustvo prepoznavanja na strani glavnog junaka šta je uradio svojoj devojci, kao i odsustvo stvarne etičke diskusije o ubijanju policajaca i... drugih ljudi.
Ono što je u svemu tome dobro je da Fleischer ovo uprkos svim tim problemima, režira efikasno pa i pismeno i film uspeva da izbegne da bude kataklizma proporcija Trankove Fantastične Četvorke a u šta je lako mogao da se pretvori da je studio malo manje verovao u ovu produkciju. Riz Ahmed kao negativac je, recimo, potpuni promašaj u kastingu ali on svoju ulogu odrađuje profesionalno, dok su Williamsova i Scott, prevashodno TV glumci, svemu dali dozu zanatske korektnosti koju film koji ovoliko meandrira u svojoj egzekuciji, skoro da nije zaslužio. Otud su mnoge scene u filmu vrlo uspele, pa iako se ne drži kao celina, nije neprijatan u segmentima. Nažalost, akcija je, iako pristojno režirana, jedan od slabijih elemenata - sva se događa po noći pa kao da se vraćamo u pre-Marvel eru superherojskih filmova sa zrbljanim akcionim scenama u kojima se ništa ne vidi jasno, a ovome veoma doprinosi muzgavi CGI samog Venoma koji deluje crtanofilmovski animirano i još više produbljuje farsični osećaj cele produkcije. Sony je sa Amazing Spider-man filmovima srazmerno loše prošao ali Webb je (mada, naravno, uz mnogo više budžete) imao za bar dve klase bolje urađenu akciju, naročito u pogledu ikoničnosti likova i jasnoće scena.
No, stvari ne moraju da budu logične, pa su ASM filmovi ubili franšizu i gurnuli je u ruke Marvelovih filmadžija, a Venom je, protivno svoj logici, zaradio preko pola milijarde dolara za, evo, tri nedelje. To samo znači da nas nastavak sa Carnageom u ulozi glavnog negativca neminovno čeka za godinu i po dana or sou a skoro da ne mogu da smislim način da to bude dobar film s obzirom da je ceo štik koji Carnage ima to da NIJE PG-13. No, živi bili pa videli.
Сваке године се најави нека револуционарна платформа за гледање најновијих филмова код куће, сећате се Screening Room. Овог пута је то Cinesseum, чији је један од оснивача и директор Марко Максимовић из Београда. Представљање сервиса ће се обавити 23. новембра у Југословенској кинотеци под називом "Први светски online биоскоп".
Није ми јасно како ће ово да функционише за велике продукције.
PUNK FU ZOMBIE je kvebečki no budget film o zombi apokalipski koja nastupa posle uspelog referenduma o nezavisnosti. Uprkos tome što u filmu ima jako zanimljivih detalja tu i tamo, Gabriel Claveau ponegde ne ume a ponegde ni ne pokušava da prevaziđe budžetska i naprosto stručna ograničenja svoje ekipe i produkcije. Otud PUNK FU ZOMBIE nije neophodan za gledanje ni fanovima filmova o zombijima, ali jeste onima koje zanimaju ti no budget spojevi treša, ideologije i žanra, iako film sa po sebi uspeva tek delimično.
* 1/2 / * * * *
MARTESA Blerte Zeqiri je melodrama snimljena u našoj južnoj pokrajini, nažalost pod zastavom tzv. Kosova i Albanije. Takozvanost Kosova je paradoksalno i ključna mana ovog filma jer ga neumitno opterećuje potrebom da se pozicionira u odnosu na devedesete i na delovanje srpskih snaga bezbednosti, pa scene u kojima porodica čeka leševe koji treba da budu doneti iz centralne Srbije i flešbekovi na 1999. smetaju u praćenju osnovne priče o dva ljubavnika čiji odnos mora da se raspadne jer se jedan od njih ženi.
Činjenica da MARTESA potpuno bezrazložno opterećena politikom, ne znači da bi ovaj film jednodimenzionalan da je ostao u melodramskoj ravni jer ovo nije ni queer ni single-issue film u tom slučaju. Naime, u maniru zapadnoevropskih melodrama Blerta Zeqiri gradi zanimljive karaktere, vibrantnu atmosferu i odnose, i uprkos tome što ovo nije melodrama sa snažnim narativnim zamajcem, celu priču uspeva da istera od početka do kraja na ubedljiv i dinamičan način.
MARTESA je film krupnih planova, sa dosta pokreta kamere i u vizuelnom pogledu nudi materijal za vrlo preciznu montažnu artikulaciju u čemu uspeva. Nisam imao priliku da vidim čitavu produkciju iz naše nemirne južne pokrajine, ali od onoga što jesam video MARTESA je daleko najozbiljnije ostvarenje.
Ako bismo ovaj film uvrstili među dela snimljena u Srbiji, a nema razloga da to ne uradimo, MARTESA bi se svakako našla pri vrhu ovogodišnje ponude.
* * 1/2 / * * * *
HALLOWEEN Davida Gordona Greena je proslava četrdesetogodišnjice serijala prema kojoj onaj dvodesenijski H20 deluje kao klasik modernog horora. A možda i horora uopšte.
Samo doktor Loomis može da dokuči šta se dešavalo u glavama Davida Gordona Greena i Danny McBridea koji su novo "nežanrovsko" pojačanje ovom serijalu, ali film koji su snimili zaista izmiče mom poimanju.
David Gordon Green nije moj favorit i veliki je svaštar, i to ne načina koji meni prija. Ali, ideja da će on sad eto da snimi HALLOWEEN sama po sebi nije odbojna, jer, zašto da ne? Uostalom, najveći greh njegovih filmova eventualno jeste osrednjost. A to u ovom serijalu nije najgore što ga je zadesilo. Međutim, ako izuzmemo opšti osećaj da ovaj film režira neko ko zna kako se pravi film, Green pokazuje zapanjujuće odsustvo dara za horor, čak i na nivou puke imitacije nečega što je HALLOWEEN sam uspostavio. I ha nivou priče, i na nivou egzekucije samih slasher sekvenci, HALLOWEEN je bukvalno neuk film i ovakav zadatak bi svaki najobičniji hack bolje realizovao.
Pritom, ovaj film se ne može okriviti za ono što je Ridley Scott uradio u novim ALIENima a to je ulazak iza misterije, u sam origin užasa, koji samim tim užas čini manje efektnim. Zapravo ne, HALLOWEEN ne ponavlja tu grešku. On kreće kao generic slasher na nivou priče, ali onda reditelj prosto zaluta i u filmu na kraju sve sem toga deluje i važnije, a i neuporedivo bolje.
Svaki dijalog je bolji od klanja koje usledi. Svaka komična situacija je bolja od strašne situacije u koju nas uvodi. Konačno, deluje da je i svaki lik bolji od onog koji je glavni. Sve sporedno je bolje od onoga što je glavno, a ono što je sporedno nije sad baš nezapamćenog kvaliteta.
Zanimljivo je da u tim sporednim stvarima, David Gordon Green daje filmu jedan uzaludan polish koji često horori nemaju, što čini ceo ovaj poduhvat još uzaludnijim.
Stoga, jedino što nam ostaje je da HALLOWEEN budi nostalgiju za starim, prošlim vremenima, recimo za vremenom pre godinu dana kad je McG pustio THE BABYSITTER na Netflix.
* 1/2 / * * * *
ALPHA Alberta Hughesa je redak primer savremenog studio filma koji pokušava nešto radikalno, iako ne nužno novo. Čak naprotiv, ALPHA ima preteče stare koliko i sam blokbaster. Još u WHEN DINOSAURS RULED THE EARTH imali smo pećinske ljude koji govore neki svoj jezik. Međutim, ono što nismo imali jeste sve to u spoju sa survival thrillerom u kome jedan od njih ostaje sam i mora da luta pustom zemljom u potrazi za svojim plemenom.
ALPHA je upravo to. Kodi Smit-McPhee igra mladog lovca koji u lovu na bizone naizgled pogine. Lovci iz plemena ga ostavljaju misleći da je mrtav ali on postepeno dolazi sebi i kreće da se vraća kući. Međutim, zemlja je pusta i njome vladaju divlje zveri. Da bi s njima izašao na kraj, mora da pronađe saveznika, i ovog puta to je mladi vuk.
Film je sniman za prikazivanje u 3D i direktor fotografije Martin Gslagcht. austrijski majstor, koristi sve trikove koji su dostupni za ovaj način izražavanja. Nažalost, kod nas ALPHA neće biti u bioskopima pa verujem da će nam to iskustvo ostati nedostupno što je šteta. Hughes je snimio visokoestetizvan film.
Iako ALPHA ne nosi sirovost Gibsonovog APOCALYPTOa, kao ni šira antropološka razmatranja Annaudovog QUEST FOR FIRE, ali nudi jednu elementalnu priču, o susretu čoveka i prirode, o životnim silama i instinktima i pre svega ubedljivo gradi sliku jednog sveta koji više ne postoji i koji se ne može ponoviti.
Hughes je reditelj koji ima posebno mesto u mom filmofilskom panteonu. Naime, pre četvrt veka sam bio ubeđen da će on i njegov brat Allen, radeći zajedno, postati veliki američki reditelji. To se nekako nije desilo, i na kraju su počeli da rade i solo. Elem, Allenov BROKEN CITY ispostavio se kao nevažan film. Ali, ALPHA je nešto drugo. Štaviše, sve je suprotno od BROKEN CITYja, nije ni rutinski, nije ni nevažan, potpuno odudara od ponude.
Međutim, isto tako, na vrlo diskretan način, kao u vreme MENACE 2 SOCIETY, Hughes ostaje reditelj koji se obraća savremenom gledaocu. Zato njegovi junaci i u ovom filmu nisu suva realistička rekonstrukcija prošlosti. Oni imaju nešto inherentno ako ne "mondenski" a onda svakako fetišistički i ostaju deo jedne "povišene realnosti".
Pa opet, sve ono što smo ovde videli i dalje pre pripada nekom art house ili prestige filmu nego mejnstrimu. Međutim, ta klica nečega što je mejnstrim unutar nečeg krajnje atipičnog i krajnje "radikalnog" unutar svega ovoga postoji. I to je to majstorstvo koje su Hughesovi imali kroz celu karijeru i koje je obećavalo tako velike domete.
Uprkos tome što moja anticipacija nije institucionalizovana, ALPHA pokazuje da ovi momci mogu još mnogo da pruže i da barem Alberta nikako ne smemo otpisati.
* * * / * * * *
LIVING THE LIGHT Claire Pijman je dokumentarac o Robby Mulleru, jednom od najznačajnijih direktora fotografije u istoriji kinematografije. Pamtimo ga po saradnjima sa Wendersom u kojima je praktično definisao ono što nazivamo izgledom evropskog art house filma sedamdesetih, a sarađivao je sa čitavom plejadom značajnih reditelja mahom iz domena art housea i indie filma. Pored Wendersa, o Mulleru govore i njegovi najbliži saradnici iz sektora rasvete gotovo ravnompravno sa Jim Jarmuschem i ostalim rediteljima.
Mullera je zanimala svetlost i reflektovanje na površinama. Više je voleo atmosfersko svetlo, nego rasvetu, i ovaj film jednim delom pokušava da "rasvetli" ono što su poetičke karakteristike njegovog načina rada. S druge strane, Claire Pijman kombinuje old school informativni dokumentarac sa nu school polazištem gre koristi Mullerovu ličnu arhivu razni video snimaka, fotografija, kojima ilustruje njegov nomadski način života, porodične odnose itd.
LIVING THE LIGHT je efektan i dovoljno informativan da oda adekvatnu počast Mullerovom doprinosu istoriji filma a da istovremeno ponudi i nešto lapidarniju intimističku sliku njegovog života i rada. Dakle, ovo nije film koji pretenduje na bilo koji vid "definicije", o Mulleru se pored ovoga može još snimati, ali teško da će budući autori moći da imaju ovakav ekskluzivan pristup njegovoj arhivi.
U jednoj sceni, Muller snima kamkorderom video poruku majci u Holandiji tokom snimanja filma u Njujorku. Priča joj kako radi sa rediteljem koji je nesiguran, i na studio film je došao da malog nezavisnog filma. Po tehnologiji i biografskim detaljima, rekao bih da se radi o Johnu McNaughtonu u vreme rada na odličnom filmu MAD DOG AND GLORY.
* * * / * * * *
J.J. Abrams Seeking Record-Shattering Overall Megadeal (EXCLUSIVE) (https://variety.com/2018/film/news/j-j-abrams-overall-deals-studios-1203018338/)
Mehmete, DC i Bonelli sklopili sporazum. Demencija...
BOHEMIAN RHAPSODY Bryana Singera je filmski autoportret grupe Queen u kome su Brian May i Roger Taylor ponovili recept koji su imali i u rokenrol karijeri - napravili su laž koja se pretvara da je istina, spojili sirovost sa glamuroznom artificijelnošću, usput koketirajući i iskrivljujući istinu o čoveku koji ih je uzdigao iz drugorazrednosti ili čak opskurnosti a to je Freddie Mercury.
Sacha Baron Cohen je napustio ovaj film jer nisu hteli da snime priču o Freddieju kakav valja i trebuje, dakle delo koji bi pokazalo o kojim stepenima razvrata, autodestrukcije i haosa se gušio frontmen ove grupe, da bi na kraju kao i Queen kroz celu karijeru, svoje greške uspeo da konvertuje u mučeništvo, kao što su uostalom i oni svoje pogrešne odluke uspevali da pretvore u uspeh.
Tako je BOHEMIAN RHAPSODY nekih 27 godina posle Mercuryeve smrti zapravo isti onakav kakav bi nastao i 1992. i prikazan na dobrotvornom AIDS benefitu. Ključ cele priče međutim, nije Freddie. On je najprominentniji lik ali film je zapravo došao do jednog gotovo bizarnog naravoučenija za publiku - ključ Queena je bio bend, i samo je u njemu Mercury imao optimalno ležište za sebe. Kad god je bio van benda, kad god se izdvajao, bilo da je to seksualno ili umetnički, on je stradavao. Na kraju su se oni ujedinili, ali HIV je već bio u njegovom organizmu i nije bilo povratka nazad.
Stoga, BOHEMIAN RHAPSODY je film koji svesno izvrće čak i opšte poznate činjenice, i to ne samo za potrebe pojednostavljivanja narativa, što je u redu i ponekad neophodno već na njima bazira i svoj dramski naboj.
Uprkos tome što istorija kaže da je tek 1989. Freddie rekao članovima benda da ima AIDS, ovaj film prikazuje Live Aid kao tačku kada im je rekao da je bolestan, kao i da je zapravo reunion na tom koncertu povratak na "pravi put" posle solo faze.
U tom duhu idu i scene benda koji mora brzo da se navežba za Live Aid, i da se brzo iznova sporazume kako će raditi dalje, iako su u stvarnosti u to vreme oni bili u punoj formi i svirali velike koncerte par meseci pre Live Aida.
Dakle, ne samo da su fakti izmešani, već su i potpuno lažirani kako bi se stvorila drama u ključnim momentima, pa BOHEMIAN RHAPSODY ne samo da nije dokument već je zapravo i totalna fikcija u svim ključnim segmentima svoje dramske strukture.
Umesto da adaptacija činjenica bude laž koja će reći istinu, ovde se pomalo istine koristi kako bi se zapravo iskazala laž, i kako bi se perpetuirala uprkos činjenicama sa kojima nas je upoznao sam bend u svojim iskazima datim u ranijim navratima post-freddiejevskog života benda.
Stoga, mnogi elementi su i hronološki izmešani, i suštinski transformisani, solo karijera je vremenski preuveličana i prikazana kao razlog zamora benda iako su svi članovi imali svoje solo aspiracije.
Brian May je prikazan kao mekani glas razuma, ključni autoritet i mozak grupe. Taylor sebe prikazuje kao priglupog heteroseksualca čiji je promiskuitet ekvivalentan Freddiejevom u ovom filmu, a Deacon je ćutljivi kreativni dinamo grupe koji je ni tamo ni ovamo. Osim nekog kolorita koji postoji u Taylorovom liku, ostali su dati krajnje jednodimenzionalno, pa se može postaviti pitanje zašto su oni koji su formirali ovaj film bili tako diskretni o samima sebi. Premda, navodno bilo je i recutova u segmentima o Mayovoj supruzi, dakle možda je on imao nešto veću produbljenost.
Kao apsolutni negativac uzet je Mercuryejv bivši ljubavnik i menadžer čija je uloga u istoriji benda takođe dosta i hronološki, pa i suštinski izmenjena i prilagođena netrpeljivsoti koju su prema njemu imali ostali Queenovci. On međutim više nije živ pa ne može da se buni, ali kola su se u celoj priči vidno slomila na njemu jer je on prikazan kao čovek koji je gurnuo Mercutyja u poroke alkohola, droge i leather barova po Njujorku.
Pa ipak, Mercuryjev legendarni razvrat praktično nije istretiran do kraja kao što nisu prikazane ni njegove druge ljubavne veze izuzev Mary i Jima Huttona, a i one su isto tako umnogome izvitoperene.
Stoga, ovo je više film inspirisan Queenovim životom i radom nego faktima, i predstavlja industrijski proizvod najvišeg reda, koji je obrni-okreni u svojoj nameri i uspeo.
Ako se ko može porediti po imidžu razvratnika sa Mercuryjem to je Bryan Singer pa je vrlo čudno koliko je njegov film zapravo pitom, čedan i na neki način konzervativan u prikazu Freddijeve dobro poznate autodesetrukcije. Reklo bi se da u slučaju ovog filma, priče o Singerovom ponašanju za vreme snimanja umnogome nadilaze ono što vidimo u filmu. On je na kraju otpušten i doveden je Foxov specijalista za biopice ovog tipa Dexter Fletcher kog je Matthew Vaughn inicirao sa filmom EDDIE THE EAGLE koji je takođe rađen po principu "print the legend", ali se srećom o junaku manje zna, a i poenta filma je bitno "zdravija" od ove.
BOHEMIAN RHAPSODY je old school jukebox biopic, ima puno poznatih pesama, rekonstrukcija poznatih koncerata, puno situacija u kojima glumci imitiraju slavne ličnosti koje igraju. U tom smislu, Rami Malek deluje dosta karikaturalno i izobličeno sa zubnom protezom koja mu onegoućuje da nam prikaže Freddieja čoveka. U upornom pokušaju da napravi glumačku bravuru, Malek pravi lik kome ne verujemo i za kog se nikada ne vezujemo u potpunosti. U tome mu svakako odmaže i scenario koji nam Freddieja uvek daje u scenama koje su biografski ili dramski bitne a nikako ne dobijamo one u kojima lik malo "prodiše", ili ih ima premalo, i to mahom pri početku.
Završnica na Live Aidu je najbolji primer svih problema ovog filma. Naime, iu njoj se susreću bravurozno zamišljeni i ostvareni delovi gde gledamo Freddieja u krupnom planu kako nastupa, bend kako ga prati, a onda uporedo dobijamo neke sterilne, potpuno nevažne i besmislene kadrove publike koja se raduje, neke totalne sa CGI rekonstrukcijom Wembleya, i odjednom se stvara neki nelagodan miks istinski dobro koncipiranog i industrijski uopštenog koji ne vodi nikuda.
Sa trajanjem od 135 minuta BOHEMIAN RHAPSODY je dinamičan film koji uprkos svim ovim brojnim i dubokim nedostacima treba pogledati, na isti način kao što treba pogledati i Queenov koncert jer iako je sve šuplje, tu ipak ima šta da se vidi. Međutim, ovo je daleko ne samo od definitivnog nego čak i od elementarno skrupuloznog biopica.
U danima kad je u bioskopima još uvek A STAR IS BORN koji uprkos svim svojim manama, nudi bitno ubedljiviji prikaz stvaranja i koncertiranja, BOHEMIAN RHAPSODY pomalo nema ni sreće. Pa ipak, verujem da će kao i sve ostalo vezano za ovaj bend doneti dosta para jer čini se da su sve okupili oko ovoga - i ostatak benda i Mike Myers koji im je silno bogatstvo doneo sa WAYNE'S WORLDom koji jednom replikom donosi vrhunski meta-ugođaj.
S druge strane, pošteno je reći da će fanovima Queena ova hagiografija u spoju sa numerama koje vole svakako biti bitno zanimljivija nego meni, i da će im se hodočašće do bioskopa isplatiti.
* * 1/2 / * * * *
OBEY Jamie Jonesa je britanska socijalna melodrama o mladom čoveku kome ništa ne ide u život a pokraj njega se kuvaju brutalni protesti koji su zbilja potresli britansku prestonicu pre nekoliko godina. I manje-više to je sve što možemo reći o ovom vešto i energično realizovanom filmu potpuno lišenom supstance i bilo čega što nismo videli toliko mnogo puta. U žanru koji se bazira na autentičnosti, Jamie Jones potpisuje generic rad koji deluje kao da smo ga negde već videli puno puta i samo na IMDB podseća da nismo.
* * / * * * *
THE NIGHT COMES FOR US nastavlja putanjom koju je zacrtao Timo Tjahjanto. Ponovo u saradnji za Toddom Brownom i kućom XYZ ovo je visokooktanska akcija kakvu ranije nismo videli i u pretenzijama koje je imao svakako da je i uspeo. Dakle, da, ovo je gore actioner kakav svakako nismo videli nikada na jednom mestu iako smo ovaj pristup semplovali do sada kod Garetha Evansa i kod samog Tjahjanta. Dakle, to je jedno krvoproliće u kome junaci jedni druge masakriraju kao u hororu a biju se kao u vrlo uspelom miksu svih do sada poznatih škola filmske tuče.
Nisam siguran da li će ikada ovo što radi Tjahjanto biti do kraja aproprirano u Holivudu ali sasvim sigurno da je MILE 22 poželeo da koketira baš sa ovim pristupom akciji.
Dok su honkonški majstori bioskopske akcije baš u pokretu kao ipak osnovu filmskog izraza pokušavali da nađu tu sponu između svog sadržaja i onoga gde film prerasta u umetnost, kod Tjahjanta je to i pokret i mizanscen, i odnos prema telu u kome se pomeraju granice do sada viđenog a na kraju krajeva i fiziološki uverljivog. Ako u američkom filmu imamo fenomen nepovredivosti junaka, ovde imamo fenomen neuništivosti junaka uprkos destrukciji tela.
Da bi ta neuništivost opstajala, junaci su motivisani nekim arhetipskim okolnostima, poput zaštite deteta, osvete itd. Međutim, Timo Tjahjanto ne snima film u kome zapravo mora da se prati priča. Narativ je vezan za tela junaka i ono što rade jedni drugima, a kao osnovna zamerka ostaje to što na nivou šire slike njegov film deluje krajnje nejasno, proizvoljno i često zbunjujuće. To naravno ne umanjuje njegov efekat u onome što Tima interesuje ali verujem da bi gledaočeva investicija bila kudikamo veća da dramski uvodi u scene nisu tako konfuzni, iako deluje da su u vizuelnom pogledu čak i dosta brižljivo konstruisani.
Ljubitelji akcionog filma i dalekoistočnog filma ne treba da čekaju ni sekund već odmah neka prionu na ovaj film, srećom svuda u svetu dostupan preko Netflixa.
* * * / * * * *
LE FLIC DE BELLEVILLE Rachida Bouchareba je neobična promena miljea za ovog redielja čije smo ime česće viđali po Kanu nego na francuskim copywoodskim pokušajima. Tim pre je LE FLIC DE BELLEVILLE tužniji i teži promašaj jer je ovo bio očigledan napor da se uđe u polemiku sa holivudskim buddy cop flickom. Međutim, umesto francuskog HOT FUZZa ili barem neke pretenciozne dekonstrukcije ovog žanra, dobili smo naprosto nevrovatan promašaj. Naime, format buddy cop filma je karakterističan po tome da sadrži toliki niz obaveznih figura koje su dopadljive i same po sebi atraktivne da je jako teško snimiti loš primerak toga, ali Bouchareb uspevba u tome. LE FLIC DE BELLEVILLE je na granici negledljivosti.
Jedan od razloga za to je opet neverovatan. Za pisanje scenarija angažovan je zbilja legendarni Larry Gross koji je radio 48 HRS, jedan od najvećih klasika žanra. Zaplet je sklopljen, nadam se namerno od delova drugih čuvenih buddy cop filmova - osnovni koncept je iz BEVERLY HILLS COPa, negativci su kao iz LETHAL WEAPON 2 a Majami kao lokacija je iz MIAMI VICEa i naravno BAD BOYSa. Bouchareb i Gross se ponašaju kao da su svesni ironije ovog sklopa, pa unutar imamo scene u kojima se direktno citiraju replike iz buddy cop filmova ili situacije poput one u redneck baru iz 48 HRS.
Konačno, podela u kojoj partnera Omaru Syu igra Luis Guzman, koji uz sve simpatije nema baš ni harizmu ni habitus da igra takvog junaka niti nosi bilo kakvo značenje u okvirima žanra, a čiji govor polako postaje nerazgovetan, deluje takođe krajnje neadekvatno. Ne kažem da ideja spajanja pandura koji želi da bude akcioni heroj i jednog koji bi trebalo da operiše na mestu gde se očekuje akciono herojstvo a nije takav, nije smislena. Ali ovaj par naprosto ne funkcioniše. Luiz Guzman je naprosto nedovoljno harizmatičan i previše ekscentričan za ovu rolu.
Boucharebova režija je slaba i na nivou inscenacije, i na nivou ritma, i LE FLIC DE BELLEVILLE se na kraju pretvara samo i jedino u diskusiju o propuštenim prilikama. Ako imamo u vidu da je na vrhuncu buddy cop filma postojao RED HEAT koji je suočio policajce dve škole, iz dva sveta i dve ideologije, LE FLIC DE BELLEVILLE je morao biti ne samo veštiji već i osmišjeniji, ili konceptualno zreliji nego što jeste.
* 1/2 / * * * *
KIN Jonathana i Josha Bakera je drugi ovogodišnji pokušaj Shawna Levyja da inicira nastanak YA franšize tako što će snimiti film koji nema mnogo autonomije izuzev kao uvodni, pilot-film. Dok je DARKEST MINDS u tome bio umereniji, ali definitivno nedorečen, KIN Braće Baker je potpuno u formi pilot epizode i to dosta neizbalansirane. Dečak koji je deo neke vanzemaljske/ futurističke/ alterdimenzijske vojske dolazi u posed oružja kojim može da rukuje ali je istovremeno i deo generic zapletu o starijem bratu sitnom kriminalcu koji ga vodi na road trip kako bi pobegao od nekih poverilaca.
Bakerovi su dobili solidnu glumačku ekipu, tu su Jack Raynor i Dennis Quaid, i jedan iznenađujući cameo na kraju koji bi trebalo da zaigra u nastavku kog verovatno nikada neće biti jer je film bio flop.
KIN je nažalost primer toga kako ne treba da se pravi film, a Shawn Levy je sa ove dve produkcije otišao baš predaleko u tom pogrešnom pristupu.
LA SOMBRA DE LA LEY je drugi film Danija de la Torrea, reditelja čiji me je debi impresionirao i delovao kao najava majstora koji bi se u Holivudu mogao pridružiti Jaume Colletu-Serri. Nažalost, ovaj format mu ne odgovara i LA SOMBRA DE LA LEY pretenduje da bude tvrdi krimić u epohi smešten u 1921. i Španiju koja je na pragu velikog raskola i građanskog rata ali nažalost deluje kao jedna od onih priča iz epohe koje misle da će biti "uprljane" ako se prikaže malo više krvi i golotinje nego što smo navikli u rekonstrukcijama epohe.
Dani de la Torre koji je onako vibrantno režirao prethodni film ne može se prepoznati u ovom ukočeno, kruto režiranom filmu koji baš deluje kao da pati od svih mana filmova koji rekonstruišu epohu. Slika deluje "prazno", flah, nedovoljno konceptualno rešeno, sa teksturom objekata i kostima koji deluju nepatinirano, čisto i novo.
Trajanje od dva sata ne pomaže ovom slućaju koji je zaslužuje više od 100 minuta za obradu jer se film na mnogo mesta vrti u krug, a isto tako nudi i mnogo nekih "uopštenih" misterija gde se gradi tajanstvenost bez pokrića.
Luis Tosar igra misterioznog hard boiled agenta poslatog iz Madrida u Barselonu da reši pljačku voza iz kog je ukraden vojni arsenal naoružanja i u ovoj ulozi on deluje bukvalno kao da je tvrdo skuvan a ne kao da je tvrdi detektiv iz tradicije detektivskog romana i filma.
LA SOMBRA DE LA LEY generalno ima zanimljivu temu, i ima par scena koje vredi videti, i ima dovoljno visok nivo realizacije da može proći kod dela publike, ali ovo svakako nije neophodni korak napred za Dani de la Torrea iako je projekat sasvim sigurno bio profilisan sa takvom namerom, da ga izgura u još višu ligu od one gde je bio.
* * / * * * *
THE PREDATOR Shanea Blacka je film koji me je ostavio bez reči. Nisam mogao ni da naslutim da ću jednog dana gledati ovakav film u serijalu o Predatoru a naročito ne da će ga potpisivati Shane Black. Nagledali smo se svega čak i u ovom serijalu kada su krenula ukrštanja sa Alienom ali ovo što smo dočekali 2018. godine nije mogao da zamisli ni najveći pesimista posle gledanja drugog AVP.
Lako bi bilo reći da onaj ko je ovako nešto snimio nije gledao, nije shvatio ili nije zaslužio McTiernanov PREDATOR. Ali, Shane Black ne samo da je upoznat sa tim filmom, on je u njemu glumio jer je McTiernan želeo da ga ima u svojoj ekipi ako bude zatrebao on-set rewrite.
THE PREDATOR izgleda kao pozni fan fiction koji je napisalo malo dete posle gledanja prva dva Predatora, što kada nije fan fiction i nije delo deteta, deluje kao "marvelizacija" urađena u stanju pomračenja svesti. Tu se onda pojavljuje Jake Busey kao sin junaka kog je u "dvojci" igrao Gary Busey, jer eto to je lep detalj, ali na kraju taj lik nema neku funkciju, pa čak suštinski ni ne izreferiše na oca.
Imamo dete sa Aspbergerovim sindromom u centru priče i Predatore koji napadaju američki varošicu na Halloween, pa guess what - narod misli da su neki od njih maskirani učesnici fešte? Film obiluje potpunim WTF momentima, koji vrhune pojavljivanjem Predator-pasa. Dakle, predatora koji su inkorporirali pseći DNK. I time PREDATOR tone u sub-JURASSIC PARK sfere.
Ako je prvi PREDATOR nastao prema briefu da RAMBO susreće ALIENA ili TERMINATORa, onda je ovaj novi očigledno nastao prema briefu da ovde mora da se oseti malo tog Marvelovog shared universe šmeka, ali i malo JURASSIC PARKa.
Završnica sa subcameronovskom borbom na svemirskom brodu koji uzleće a koja je već Xta parafraza tuče na Harrieru iz TRUE LIESa, ne samo da je uznemirujuće slična završnici onog poslednjeg Ridleyevog ALIENa, već je možda i jedini jasan putokaz čemu se ovde stremilo, a to je opšta akcija gde se porodica suočava sa Predatorom umesto pojedinca.
Međutim, ni ta scena nije naročito dobra.
Sve ovo, pored toga što je apsolutno kretenski na nivou sadržaja, jako je slabo izvedeno i na nivou celine i na nivou ritma. Ovaj film je manično brz, verpvatno u strahu da se što kraće otkriva koliko je glup, ali ta brzina nije ona efikasnost i udarna snaga jednog MILE 22 već prosto jedna ubitačna ujednačenost ritma koja uprkos brzini rezultira monotonošću.
Zanimljiva podela potpuno je straćena u ovom filmu.
Međutim, najstraćeniji je sam Predator koji je, za početak, veći deo filma vidliv, i najveći deo filma apsolutno ni za koga ne predstavlja nepoznanicu. Nema tu onog momenta if it bleed we can kill it. Svi znaju da ga mnogo ubiti, samo je jako teško, i to je sve.
THE PREDATOR je bio flop u Americi, dok je u ostatku sveta ostvario prihod koji ga dovodi nadomak break evena. Međutim, uprkos tome što se break even sve češće računa na nivou celog sveta, u ovoj vrsti filma ne smemo zanemariti kulturni kapital koji donosi američki box office. Iako će Predator verovatno ponovo da se pojavi u nekom filmu, verujem da je Shane Black snimio iteraciju koja se neće dalje razrađivati i da nas čeka novi reboot.
Što se samog Shanea Blacka tiče, IRON MAN 3 je bio fluke i on definitivno nije čovek za spektakle te vrste a na šta je THE PREDATOR uprkos nižem budžetu ipak pretendovao. Međutim, ni ono po čemu je Black čuven i dobar ovde zapravo ne postoji, osim nekoliko parodija na scenu pričanja vica u prvom delu.
Stoga ovo je jedan dead end u Blackovoj karijeri i iskreno se nadam da će sada uzeti pamet u glavu i raditi nešto što mu više prija.
MY DINNER WITH HERVE je televizijski biografski film Sache Gervasija, filmmakera koji ima dosta zanimljiv izbor tema ali i vrlo slabu obradu kada ih se konačno lati. Posle Hitchcocka kog je prikazao u zbilja skarednom biopicu za jednog klasika, ovde bira bitno opskurniju figuru - Herve Villechaize je bio francuski glumac patuljastog rasta koji je stekao globalnu popularnost igrajući u Bond filmu THE MAN WITH THE GOLDEN GUN a bogatstvo serijom FANTASY ISLAND. Međutim, Gervasi pronalazi način kako i da ovu priču ozbiljno ugrozi iako je imao sve predispozicije da je valjano realizuje - prvo on lično je upoznao i intervjuisao Hervea pred smrt, zatim Peter Dinklage, jedna od najmoćnijih figura američke televizije i Herveov naslednik po popularnosti je uzeo kao životnu misiju da ga odigra na filmu.
Villechaizeova priča je izuzetno potentna za film. Govori o usponu potpunog autsajdera koji je došao u Ameriku iz Francuske bez znanja engleskog, uspeo da postane glumac, obogati se, uđe u dekadenciju koju donose velika slava i višak novca, i potone u ambis alkoholizma, promiskuiteta, sujete i bankrotstva. Sve to uporedo sa ozbiljnim zdravstvenim problemima koji su pratili patuljasti rast.
Gervasi se odlučuje da napravi fikcionalni narativni okvir. Da kreira lik novinara jednog Murdochovog tabloida koji odlazi u Holivud da intervjuiše Gorea Vidala a usput i napiše nešto o Herveu, da se na tom putu bori sa svojim alkoholizmom koji ga je koštao porodice i da kroz ovaj susret doživi katarzu. Ovaj lik je izuzetno nevešto napisan, s jedne strane kao straight man koji treba da bude opozit u svakom smislu atipičnom Herveu, s druge strane kao karakter koji će biti promenjen tim susretom, s treće kao zid od koji će se odbijati Herveove izjave i odakle će stizati potpitanja.
Nažalost, takav generički lik ne samo da nije pomogao filmu već je vremenom uspeo da preuzme određeni vid protagonizma na nivou celine i da na kraju to bude glavni lik umesto Hervea. Otud ovo je film o jednom neobičnom čoveku i njegovoj istinski uzbudljivoj životnoj priči, ali je zapravo mnogo više film o jednom klišetiziranom fikcionalnom liku, jednoj poštapalici koja je metastazirala do nivoa protagoniste.
Gervasijev film dakle ne samo da nije dobar nego je po mnogo čemu pogrešan. Ali, Herve Villechaize je fasinantna ličnost pa ga opet svakako treba pogledati, ako ništa a ono zbog pune posvećenosti Petera Dinklagea tom liku, zbog kog ovaj film i zaslužuje etiketu HBOa koju ne treba lepiti tek tako i na koješta.
They Shall Not Grow Old review: Peter Jackson's astonishing WW1 documentary is like no other (https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/reviews/they-shall-not-grow-old-peter-jackson-review-first-world-war-ww1-lord-of-the-rings-hobbit-a8586401.html)
Quote from: crippled_avenger on 04-11-2018, 17:27:23
BOHEMIAN RHAPSODY je film koji svesno izvrće čak i opšte poznate činjenice
Moje prve reči nakon što su se svetla upalila su bile "Ovaj film kao da je snimio Gebels".
Kao što Cripple reče, za potrebe pričanja priče morate ponekada da sažmete, pa i da slažete, ali Bohemian Rhapsody toliko snažno falsifikuje istoriju da se ovo ne da nazvati drugačije nego film po motivima grupe Queen.
Što bi i opet bilo prihvatljivo, ali ovo je film o Frediju, gde je grupa tek bekdrop, ekipica gotivnih pozitivaca koji su tu da pomognu umetniku koji krizira kad ga pohlepni gejevi odvuku na put razvrata i meni je to skroz naopako bilo. Malek je slab izbor za Fredija: uprkos tome što je poskidao sve njegove pokrete i manirizme, nedostaje mu Merkurijeva impozantna građa, ali važnije od toga, film ga skoro sve vreme predstavlja kao nesigurnog i preplašenog, a kada to nije on ispaljuje tumblrske fraze o tome za šta je rođen i kako bi da bude zapamćen, što, na kraju dovodi do toga da zapravo ne verujemo čoveku na bini jer ne izgleda kao Fredi a onda ne verujemo ni čoveku iza bine jer se ne ponaša kao čovek. Drugim rečima, jasno je da je film išao na to da kontrastira personu izvođača, superherojsku, samouverenu i veću od života, sa konfliktnim fegetom iz civilnog života koji je, eto, sebe video u umetnosti, ali nikako nije uspevao da pomiri privatno i javno, ali ovo je meni vrlo izraubovan kliše i, uostalom, čini se, sasvim nepriličan za Fredija koji je bio jedna od najflambojantnijih kvir pojava u popularnoj kulturi do tog trenutka. Naravno da je film morao da prikaže dramu i lomove, ali niti im je dao dovoljno podloge u tretiranju Fredija kao stvarnog čoveka, niti je, čak i kreativnom procesu uspeo da udahne dovoljno začudnosti pa da mi actually vidimo kako i zašto ljudi prolaze kroz sve što prolaze, svađaju se, mrze se, mire se, samo da bi na kraju taj jedan savršeni momenat u studiju ili na bini svemu dao smisao.
Da ne bude da ništa ne valja, scene nastupa su veoma dobro urađene, Live Aid pogotovo, sa sve tim zaista memorabilnium momentima kada Fredi diriguje horom od 70,000 ljudi. Moja žena i ja smo u to vreme, jelte, bili dovoljno stari da gledamo Live Aid u izravnom prenosu i svedočimo zaista istorijskom Queenovom nastupu i film ovo solidno hvata, mada je, naravno, ponovo u duhu "umetničkog" falsifikovanja umontirano kako pare ne stižu dok Queen ne nastupi, a onda se Geldof ipak konačno ozari kada Fredi i momci nateraju gledaoce da odreše novčanike...
Ostalo u filmu je problematično. Neprebrojne montaže koje sažimaju važne periode života benda su lepe ali između njih ne idu dovoljno upečatljive scene u kojima verujemo u ljude iza scenskih persona, hronologija je sva naopaka, a da ne pominjem da se insistira da su Queen bili "čudni" i "neprilagođeni" od početka iako su, naravno, bili tek jedan od gomile bendova iz ere Glem Roka kad su svi nosili gizdave kostime, aksesoare, štikle itd. Podzaplet sa Normanom Šefildom je na kraju dana sveden na humoristički pančlajn iako se ovaj čovek bendu krvi napio do te mere da su posle govorili da od prva tri albuma ni dinara nisu videli i posvetili mu jednu od najkrvoločnijih pesama koje je bend ikada napisao:
https://youtu.be/UXzW-pZ5sUQ (https://youtu.be/UXzW-pZ5sUQ)
Ne mogu da se otmem utisku da je u post-Vinil periodu ovaj film morao da bude mnogo temeljitije napisan sa čestitijim pristupom istorijskoj građi ali, ključno, sa dubljim tretmanom glavnog lika koji nije ovde dobio, bar za moj groš, čitanje kakvo zaslužuje. Fredi je, ACTUALLY bio scenski superheroj, čovek koji je kvir estetiku stavio front end sentr u popularnu kulturu i to u njen najbelji, najstrejterskiji deo - progresivni rok koji je mutirao u stadionski, himnični pop-rok i prosto je teško poverovati filmu koji ga većinu vremena pokazuje kao nekog zbunjenog mršavka koji zapravo nema pojma gde je, ne zato što je odvaljen od gudra i analnog seksa nego, eto, zato što ga, kao, ne prihvataju ljudi u filmu gde ga apsolutno svi prihvataju i konflitka gotovo i nema...
Mehmete, prvobitna ideja je bila da pola filma govori o bendu sa Fredijem a druga polovina o bendu bez njega, tako da... Kako smo se nadali, dobro smo se udali, da iskoristim narodnu izreku koja u ovom slučaju dobija sasvim drugi predznak, naravno... :)
EL CANTOR je rediteljski debi Deana Reeda, istočnonemački televizijski film o tome kako je Victor Jara živeo i na kraju nastradao kao čileanski angažovani kantautor. Dean Reed je u vreme snimanja ovog filma već prešao da živi u DDR i da nastupa kao muzičar i glumac. Otud ovaj projekat možemo posmatrati kao njegov autorsko-izvođaćki vehicle u kome on i režira i igra dominantnu glavnu ulogu i nastupa kao pevač.
Dean Reed je čovek kog je volela kamera i u ovom filmu on zaista pleni na ekranu. On nije smatran velikim glumcem pa ni velikim pevačem ali harizma mu je nesporna, pa je on širi i u ovom filmu.
Isto tako, nisam siguran da nivou čiste tehnike nije posedovao ono što čoveka čini vrhunskim profsionalcem u obe ove oblasti. Možemo reći da nije dostigao neke vrhunske domete ali ne i da svoj posao nije umeo da radi.
Kad je reč o režiji, čini se da ona ipak nije bila Reedova jača strana. Iza sebe je tada već imao ozbiljno iskustvo u špageti-vesternu ali i DEFA produkcijama, no EL CANTOR je pre svega neujednačen film što svedoči o tome da u najmanju ruku Reed nije držao sve konce u rukama, da ne kažem da je bilo variranja u tome koliko su neki saradnici pokrivali njegova zanatska nesavršenstva.
U određenom smislu, EL CANTOR ne može pobeći od utiska da je quickie u pogledu produkcije, no to nije veliki greh ako imamo u vidu da je upisan ka televizijski rad, premda ga neka literatura tretira i kao bioskopski film. S druge strane, sama naracija je postavljena sa neposrednošću i jednostavnošću B-filma gde su junaci uvek u jednostavnim i direktnim situacijama, čak i kada scena nije direktno u funkciji daljeg pokretanja priče jeste u funkciji jake ilustracije i sl.
Otud, EL CANTOR ima u sebi nešto inherentno "američko" i uklapa se u filmografiju istočnoevropske B-produkcije o kojoj se zapravo malo zna jer se odande mahom tretiraju klasici. Kao što je Holivud opisivao svet iz Gvozdene zavese, tako je to radio i istočnoevropski film. Uostalom, ako je Radio televizija Beograd radila Kinoyevu dramu o blacklistovanim scenaristima zašto ne bi istočni Nemci snimili film o ubijenom čileanskom kantautoru.
Film je delom sniman u Bugarskoj kao i IL PLEUT SUR SANTIAGO još jedna produkcija snimana sa temom puča. Kao i u tom filmu, Bugarska nije baš idealna lokacija sa atmosferu Čilea.
Ja samo da vam se požalim da su me prevarili sa Overlord filmom finansiranim od J. J a lično, a za sve ostalo me baš briga!
Ne valja? Pokušavao sam da ubedim ženu da je bolje da gledamo to nego Boemsku Rapsodiju ali eto...
Meni OVERLORD bio odličan nego ne stižem da ga živopišem...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, izašao BR Rip MILE 22, kako valja i trebuje!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Berg i Valberg - trebalo bi da je ovo watertight kombinacija.
U isti dan mi Overlord mrsi muda o 'crnjama herojima', koji su više počeli da liče na karikature , i nabasam na pokemon trejler....e u pičku mater sa holivudom i liberalima...
žvakao sam Idris Elbu kao Hajmdala, F4 crnog Vatrenog nisam ni gledo, Domino me za srce ujela, a pokemon je rekao zbogom holivude.
Nemojte pogrešno da me razumete, nisam ja rasista,au contraire, nasro bi se bilo kome ko bi stavio belog Blejda ili Luk Kejdža, pizdeo sam kad u Spawn crnja zamenjen belcem, ali tolko podilaženje i forsiranje nečega gde ne treba da bude, faaaaack them everibadi.
Titanse i Starfajer da ne pominjem.
Bajdvej, Lobo je pobio celu Czarniu, zato što su svi bili politički korektni, gejloveri i narkomani! Ha-Ha!
AMERICAN REBEL: THE DEAN REED STORY Willa Robertsa je izuzetan dokumentarni film iz 1985. godine o Deanu Reedu, američkom pevaču i glumcu koji je posle izdanja za Capitol i saznanja da mu pesma u Čileu prolazi bolje nego Elvis otišao na južnoameričku turneju, tamo se inficirao levicom i komunizmom, potom nastanio u Argentini, hunta ga proterala u Italiju, krenuo sa nastupima po SSSRu, da bi se na kraju nastanio u DDRu gde ga je sačekala misteriozna smrt 1986. godine.
Priča o Deanu Reedu je jedna od onih životnih situacija u kojima shvatamo kolika entropija vlada svetu kinematografije ili estrade. Zašto Dean Reed nije postao zvezda a postao je neko drugi, to sad zaista ne možemo baš da utvrdimo. Tom Hanks je dugo želeo da igra Reeda u biopicu pod naslovom COMRADE ROCKSTAR i tvrdio je da Reed nije bio veliki pevač ili veliki glumac, ali sada kad gledamo ovaj materijal shvatamo da je on bio zbilja dovoljno kompetentan izvođač čiji je zadatak i ovako i onako bio da ovaploti ono što bi industrija produkovala za njega, bilo da je filmska ili muzička.
Stoga da je Reed iza sebe imao industriju koja je pravila Elvisa kao filmsku ili muzičku zvezdu, verujem da bi bio njegova dosta solidna varijanta.
Međutim, Reed nije samo Red Elvis kako su ga nazivali, pošto on jeste formalno gledano bio upravo to, čak je i izvodio Elvisove pesme a crossoverovao je i na film. Naime, on je na filmu kombinovao ipak dve persone - Crvenog Elvisa (filmovi su nosili jednu pevačku dimenziju, naročito u obe njegove režije) i crvenog Roberta Redforda, po socijalnom angažmanu.
Otud je Reedova životna priča potpuni galimatijas raznoraznih ne samo ideoloških uticaja i okolnosti, uostalom odrastao je u tvrdom konzervativnom domu u Koloradu, a završio je u DDRu, već i vrlo čudna smesa kulturnih uticaja.
Naime, Reed je pošao u Čile kao Capitolov teen idol, i rekao bih da se on nikada nije "otkačio" od Amerike i tokova koji su postojali u njoj. Otud on istovremeno po SSSRu i DDRu izigrava "našeg Amerikanca", peva kaubojske i pionirske rok klasike iz vremena reproduktivne faze rokenrola na globalnom nivou, ali isto tako je svestan da se u samoj SAD dešavaju Dylan, Fondina deca, Redford, Beatty, i pokušava da uključi i nešto od toga u svoj umetnički rad.
Međutim, Reedove mecene su u DDRu i istočnom bloku tako da dok Redford snima THREE DAYS OF CONDOR, on može da radi EL CANTOR koji ima određeni miris Coste Gavrasa i filma Z ali onda mora da snimi i SING COWBOY SING dok ovaj snima JEREMIAH JOHNSONa.
Stoga, Reedova priča jednim delom jeste kuriozitet o Amerikancu koji je vrlo lako mogao biti tamošnji teen idol a postao je sovjetski ali je isto tako i meditacija o samoj prirodi stvaralaštva gde se oseća raslojavanje između onoga što Dean Reed radi van ekrana, kada recimo sa kalašnjikovim u ruci hoda kroz Liban i na ekranu kada u DDR televizijskoj emisiji, peva šlagere.
Isto tako, ovo je priča i o snazi američke popularne kulture koja se nije mogla suzbiti već je iza Gvozdene zavese aproprirana time što su pronašli "svog Amerikanca" preko kog su je uvezli. No dobro, taj element "koka kola socijalizma" nam je bar dobro poznat.
Will Roberts je nagrađen oskarom za studentski film a AMERICAN REBEL je raskošan dokumentarni film sa obiljem zbilja izvanrednog arhivskog materijala. Ovo je old school dokumentarac koji ne štedi sa faktima ali je istovremeno izuzetno vizuelno atraktivan, što zbog arhive, što zbog dobro odabranog novosnimljenog materijala i sagovornika. O relevantnosti samog Reeda dosta govori činjenica da o njemu značajan deo priče pokriva Phil Everly, ipak jedna ozbiljna Hall of Fame figura američkog rokenrola sa kojim je bio zajedno u Warnerovoj školi za glumce, a potom ostao prijatelj, uprkos duboko suprotnim političkim stavovima.
Uprkos tome što je ovaj film star 33 godine i danas je potpuno aktuelan, možda ponajpre baš zato što niko od sagovornika nije svestan na koji način će se svet izmeniti za samo pet-šest godina od momenta kada su snimani. Sam autor ne veruje da je Reedova smrt bila slučajna ali to iznosi samo u formi natpisa na kraju filma i to se ne razrađuje u samom filmu koji je očigledno pravljen za izlazak za Reedova života.
* * * * / * * * *
OVERLORD Juliusa Averyja nastao je u produkciji J.J. Abramsa i nekako je opisivan kao dodatak Cloverfield mythosu. Međutim, u ovom filmu Cloverfielda nema i ništa ga sa njim ne može povezati, a da sam ja uspeo da prepoznam.
Međutim, ono čega ima a to je najvažnije jeste dobar film. I to je vrlo zanimljivo ako imamo u vidu da su Billy Ray i Mark L. Smith napisali jedan zapravo vrlo nemaštovit scenario. Kada sam shvatio premisu i malo uhvatio ritam filma, bilo mi je potpuno jasno kuda koja situacija vodi. Otud Julius Avery zaslužuje sve pohvale što je uspeo da me ubedi kako to sve tako treba i učinio da u jednoj tako suštinski konvnecionalnoj i "ravnoj" stvari izuzetno uživam.
OVERLORD počinje kao SAVING PRIVATE RYAN samo sa efikasnošću jednog starog B-filma. Avery jako lepo kombinuje ikonografiju filma o Drugom svetskom ratu sa estetskim imaginarijem filma o Vijetnamskom ratu pa i modernijim akcijašem, i u tom pogledu vrlo sočno daje životnu energiju čitavom nizu barrack klišea koje je dobio u scenariju a tu su naravno hladni oficir na misiji koji ne priča mnogo, novajlija zlatnog srca, cinični Jevrejin iz Bruklina koji se smara sa seljačinama po vukojebinama itd. Avery međutim tome prilazi sa punim ubeđenjem. Film je "mali", nije kameran, ali nije ni preskup i Avery jako lepo vlada tim malim brojem lokacija koje razrađuje do maksimuma.
Potom na sredini filma sve prelazi u Nazisploitation, i to negde na pola puta između Castle Wolfensteina i zombi filma. Sve to smo generalno već videli u raznim varijantama pulpa ali ono što je novost jeste da to nikada nismo dobili na ovako visokom mejnstrim nivou realizacije. I to pre svega u pogledu glume, u pogledu izgradnje atmosfere itd. Sam akcioni segment sa tim "supervojnicima" u različitim stadijumima uspešnog "sazrevanja" je takođe dosta straight, i to opet nije glavno obeležje ovog filma (mada moralo bi da bude). Međutim, očigledno je da se Avery čuvao skliznuća u trash kada krene akcija, a ko ga već nije izbegavao kada se govori o premisi, tako da je taj shift po uzoru na FROM DUSK TILL DAWN takav da ne odbije one kojima se dopala do sada izgrađena situacija.
OVERLORD stoga ostaje Guys on a Mission movie od početka do kraja, sa tom razlikom što je misija malo različita od onoga što bismo očekivali. Međutim, uprkos dosta tvrdim gore momentima itd. OVERLORD nikada ne prerasta u horor. On uvek ostaje čvrsto utemeljen u tom Guys on a Mission pristupu i to je znak da Avery svakako vešto vlada onim čime se bavi. Odnosno da i onda kada nema šta da kaže novo, ume da artikuliše ono što je dotle rekao dobro.
Wyatt Russell definitivno nije očen naslednik. Dobra je njuška ali nije personality actor. Gotovo je sigurno da je on za sada još uvek ipak karakterni glumac, sa jako dobrom njuškom. Jovan Adepo sa druge strane je senzaiconalan kao novajlija dobrog srca. Ostatak ekipe je već uhodan u svojim tipskim rolama.
Ako imamo na umu da se ovaj film dešava u vreme kad su crnci u američkoj armiji, a naročito crne starešine, priličan eksces, mada ne i potpuna retkost, onds činjenics da operaciju izvodi u komandnom pogledu crni oficir verovatno sugeriše i jednu političku dimenziju filma, da predstavnici ugrožene rase pobeđuju pokušaj izgradnje supervojnika kojeg se latila superiorna rasa itd.
Ne bih doduše preuveličavao OVERLORDovu emancipatorsku dimenziju, ali ne mislim da autori o njoj nisu uopšte razmišljali.
Ako imamo u vidu stanje savremenog holivudskog filma, OVERLORD se svakako - uz svu ironiju povezivanja sa CLOVERFIELDom - može ubrojati u ona osveženja koja nisu u direktnom pokušaju nekakve franšize, marketinga, vanfilmskog IPa itd. I što je još važnije, potvrđuje validnost takvog pristupa filmu.
Pa ipak, ostaje žal što je ovim filmom Nazisploitation sasvim sigurno prebačen iz okvira Cinemageddona u okvir iTunesa i što je dobio jednu dimenziju mejnstrima koju do sada nije imao čime je izmaknut kao oružje desperadoskih filmadžija i kinematografija.
* * * / * * * *
Babak Najafi je još od nastavka Espinosinog SNABBA CASHa počeo da se profiliše kao žanrovski specijalista. Uprkos tome što se u filmu LONDON HAS FALLEN najpre izdvaja upravo Najafijev rediteljski rukopis, svoju poziciju u Holivudu nije uspeo da učvrsti i zauzme zasluženo mesto. Njegov debitantski rad SEBBE iz 2010. snimljen u Švedskoj međutim predstavlja Najafija u jednom potpuno drugom svetlu, pa se iz ove vizure postavlja pitanja šta je njegov pravi izraz.
Naime, SEBBE je teskobna socijalna drama o dečaku u nevolji i njegovoj samohranoj majci koja polako gubi konce i u njegovom odgoju i u vlastitom životu.
U filmu nema akcije, nema žanrovskih zahvata, nema ničega po čemu Najafija inače znamo. Pa ipak, i u ovoj socijalnoj melodrami o najnižim staležima švedskog društva (a kao i u krimiću, i tu ima Jugovića, jedino poštansko sanduče na kom se vidi prezime nosi natpis ŠARIĆ) on pokazuje izuzetno vizuelno nadahnuće. SEBBE je vizuelno nadahnut i dinamičan film koji preuzima estetiku "kamere sa ramena" ali je onda ipak pretvara u nešto vizuelno dinamičnije i estetizovanije. Otud i SEBBE traje 79 minuta, taman onoliko koliko treba. Dakle, i u ovoj formi Najafi pokazuje narativnu ekonomičnost.
Koji je put njemu bio draži, ovaj iz SEBBEa ili onaj iz SNABBA CASHa, zaista ne znam, ali na oba je pokazao da ima potencijal. Ako imamo u vidu gde se sada u Holivudu zaglavio, možda je baš Švedska put da krene ispočetka.
* * * / * * * *
SCOTTY AND THE SECRET HISTORY OF HOLLYWOOD Matta Tyrnauera je priča o legendarnom Scotty Bowersu, holivudskom žigolu i podvodaču koji je o poznih četrdesetih do epidemije AIDSa bio osoba od poverenja brojnih klozetovanih ili naprosto razvratnih holivudskih zvezda. Pre nekoliko godina objavio je tell-all memoare pod naslovom FULL SERVICE gde je opisao kad i s kim i kako vatreno.
Istoričari filma, pa čak i nekadašnji šef Paramounta i urednik Varietyja Peter Bart stoje iza Bowersovih priča, a Stephen Fry je tu da objasni da je Bowers tu zbog emancipacije LGBT Holivuda a ne kao tabloidno lice.
Dakle, Tyrnauer nalazi istorijsku zaleđinu za Bowersovu priču, i na kraju krajeva ono o čemu on govori smo manje-više i znali iz brojnih ranijih memoara. U tom pogledu ovaj film ne nudi neko bitno autovanje klozetovanih zvezda. Međutim, ono što nudi jeste opis njihovijh seksualnih preferenci, kao i njihove aktivnosti na tržištu seksa koje nažalost nisu nužno emancipacijski sadržaj. U tom pogledu, nema spora da SCOTTY AND THE SECRET HISTORY OF HOLLYWOOD privlači neizbežnu radoznalost ali Fry sa svojim pokušajem da opravda sam sadržaj koji gledamo baš i ne deluje ubedljivo.
Ono što je međutim autentično jeste sam Bowers, blago psihotični devedesetogodišnjak koji je nadživeo svoju holivudsku eru i sada živi u mirovini, u jednom krajnje prozaičnom staračkom postojanju, blago mučen opsesivno-kompulsivnim poremećajem i definitivno oblikovan odrastanjem koje bismo po svakom savremenom standardu smatrali paklenim i prepunim seksualnog zlostavljanja. Međutim, kao što je Bowers relikt jedne druge ere u pogledu LGBT prava, takvo je i njegovo poimanje seksualnog zlostavljanja iz tog vremena, dakle on sebe ni u jednom momentu ne smatra žrtvom.
Ako se Tyrnauerovo oslanjanja na istoričare i Frya može smatrati licemernim disclaimerom kojim uverava publiku da ne gleda tabloidno smeće, onda je isto tako glavna snaga filma zapravo u slici tog čoveka i njegovog stanja danas. Paradoksalno, to čini ovaj film višeslojnijim nego što bi se reklo na prvi pogled.
* * * / * * * *
RESET južnokorejskog reditelja Hong-Seung Yoona je kineski SF akcijaš o naučnici koja radi na akceleratoru sa ciljem da omogući put kroz vreme i alternativne univerzunme. Pod pritiskom zlih konkurenata biva ucenjena da im isporuči podatke o projektu, i kreće da se upetljava u vremenski čvor jer joj akcija ne uspeva iz prve.
Film je u svakom pogledu rutinski ali ne bez izvesnog šarma u pojedinim scenama. Jackie Chan je bio supervizor ove produkcije ali rekao bih da je ovo mešavina južnokorejskog stila inscenacije i kineske produkcione površnosti koja često karakteriše njihove nove blokbastere.
* * / * * * *
SKATE KITCHEN Crystal Moselle je inovativan skejterski film u pogledu toga što su ovog puta glavne junakinje devojke. Dakle, nasuprot Larry Clarku i Gus Van Santu koji su se bavili estetizacijom "samoće muškog skejtera", ovde su glavne junakinje vrlo otresite i raspričane devojke iz autentične skejt grupe Skate Kitchen. Devojke su autentične i glumački zrele tako da su u potpunosti uspele da izgrade likove koji funkcionišu dobro na ekranu, pre svega kroz underplay iz kog proizilazi ubedljivost. U tom pogledu SKATE KITCHEN je maksimalno kapitalizovao "dokumentarni" stil snimanja jer je u glumačkoj razradi svakodnevnih situacija dobio izuzetno veštu dramsku rekonstrukciju. Štaviše, glumačka veptina svih ljudi na ekranu, a među njima ima i profesionalnih glumaca dovela je do dobro izgrađenog balansa i konzistentnog izraza.
TILVA ROŠ je važan film za našu kinematografiju i zanimljiv doprinos u ovom podžanru ali glumački SKATE KITCHEN ipak postiže bolje rezultate kad se suoči sa izazovima snimanja naturščika i njihovog uparivanja sa profesionalcima.
Iz dobrog balansa naturščika i profesionalaca proističe i dobar balans između dokumentarnog i estetizovanog tako da prelazi iz snimanja glavnih protagonistkinja u neke lirske pasaže deluje potpuno konzistentno i ne remeti stilsko jedinstvo filma.
Kao i vožnja skejta, tako je i ovaj film čitav u balansu, i rekao bih da je tu tačku uspeo da sprovede do kraja vrlo ubedljivo, i da se nametne kao izuzetno zanimljivo delo bez posezanja za jeftinim trikovima kojih su se laćali i Van Sant i Clark. Zaplet je rudimentaran ali taman onoliko melodramski koliko je potrebno da bi se film zaokružio, i da bi ispričao svoju priču iza zabeleženih ljudi i situacija, prirode i društva.
* * * / * * * *
https://www.ign.com/articles/2018/11/19/venom-outperformed-star-wars-and-guardians-of-the-galaxy-at-the-worldwide-box-office (https://www.ign.com/articles/2018/11/19/venom-outperformed-star-wars-and-guardians-of-the-galaxy-at-the-worldwide-box-office)
xrofl
odnosno: the power of tom hardy. xyxy
sony ih je razbio nikakvom pričom, ispodprosečnim specijalnim efektima, nikakvim negativcem, osrednjom režijom i... TOP of the class kastingom. hahah. neverovatno. venom 2. super. malo i tom da se obogati van svake mere.
Meni je uspeh Venoma potpuno neobjašnjiv. Drago mi zbog Toma, ali ne umem da kažem šta to narod vidi u filmu koji je u najboljem slučaju zaboravljiv.
THE JOLLY BOYS' LAST STAND Christophera Paynea je film koji je poznat po tome kao prva uloga Sache Barona Cohena na velikom ekranu. Međutim, pored toga reč je o vrlo dobroj engleskoj found footage komediji, sačinjenoj u formi wedding videa koji junak sprema za svog najboljeg prijatelja, inače predsednika kluba nestašnih mladića Jolly Boys.
Klub se polako osipa, čak i sam predsednik želi da se uozbilji i oženi, i više nema nikoga ko će da odrađuje njihove bizarne stuntove.
Naravno, do kraja filma, junaci će pronaći balans kako da postanu nešto novo a da ne izgube ono što su bili do sada.
Film je sirov, autentičan, duhovit. Estetika je prilagođena konceptu i sva izražajna sredstva su usklađena na pravi način. Payne je uspeo da iznađe sadržaj koji može da se uklopi u ovaj koncept.
U tom smislu, glavnu ulogu tumački Andy Serkis, a Cohen ima zapaženu ulogu, a možda i u čisto komičarskom pogledu najefektnije scene.
* * * / * * * *
WIDOWS Stevea McQueena je krimić u režiji nekoga ko ne snima žanrovske filmove. U tom pogledu, već je zanimljiv za gledanje jer je izglobljen iz rutine, iako mu to ne mora a priori davati na kvalitetu. Međutim, u ovom slučaju, sve one dobre i sveže stvari koje proističu iz takvog pristupa definitivno pretežu nad onim koje su balast.
Ono što je istovremeno i balast i kvalitet jeste angažman kojim McQueen pokušava da učini ovaj film socijalno i "umetnički" relevantnim. U osnovi, WIDOWS je postavljen kao interesantan i uozbiljen pulp, i Gillian Flynn u saradnji sa McQueenom kroz neke preokrete u priči sasvim jasno artikuliše taj izraz. Međutim, isto tako McQueen želi da kroz ovaj film prelomi i feminističku priču o nejednakosti, i rasne tenzije, i izborni populizam i Black Lives Matter.
Nešto od toga radi bolje, nešto slabije, ali ti dodatni slojevi su nešto što je očigledno "opravdanje" McQueenu pred samim sobom zašto ovo radi. Jedan od razloga za to je pomalo paradoksalan. Naime, originalna serija Lynde La Plante, u režiji Iana Toyntona, bila je mnogo "tvrđa" od ovog filma, iako u načelu jednostavnija. Bila je tvrđa jer nije bila glamurozna, a McQueen od jedne doze glamura u svom filmu od 42 miliona ipak nije mogao da pobegne.
Njegove udovice ipak igraju zvezde, koje jesu karaterne glumice ali su zvezde, a isto važi i za mušku podelu koja je jpš glamuroznija ako je ikako moguće. Uostalom, na istom zadatku su Liam Neeson. Robert Duvall i Colin Farrel.
McQueenov rediteljski postupak da dekomponovanim kadrovima, ponekim dijalozima koji se dešavaju u offu, raznim neobičnim detaljima u kadriranju koje krasi visoka estetizacija, pomešan je sa energičnom i tvrdom akcijom i nasiljem, kada do takvih situacija dođe.
Time se WIDOWS dosta uspešno umiljava žanrovskoj publici jer njoj drage scene radi jako dobro i vrsno se snalazi u tim "obaveznim figurama".
Nadam se da će dobro prihvatanje McQueenovog filma povećati interesovanje za La Planteinu seriju koja svakako treba da se iznova pogleda. Isto tako, smatram da srpska kinematografija neće imati razloga da se stidi kada na sličnu temu u februaru iduće godine izađe serija PET.
* * * / * * * *
HIER Balinta Kenyeresa je pretenciozni mađarski pseudotriler smešten u saharsku Afriku, o inženjeru koji luta pustinjom i gradovima, progonjen sećanjima na traumu i jednu ženu sa kojom ju je doživeo.
Moram priznati da sam imao velike teškoće da se koncentrišem na ovaj film, a nije uspeo da me zainteresuje ni na pripovedačkom ni na tehničkom nivou, ipak je reč o snažnom spoju ekstrene pretenzije i neveštine...
THE CHRISTMAS CHRONICLES je igrani debi animatora Claya Kaytisa koji je imao celovečernje vatreno krštenje u crtaću ali je u igrenjaku tek trebalo da se dokaže. Priliku je dobio od Chrisa Columbusa, reditelja koji je početkom devedesetih bio značajan oslonac dečjeg i porodičnog filma a krenuo je kao scenarista u Amblinovim produkcijama GREMLINS i GOONIES.
Kaytis nije baš Brad Bird ali je imao dovoljnu težinu da kada mu se dopao spec script Matta Liebermana uspe da se nametne kao reditelj Columbusu kao vlasniku scenarija. I ovaj scenario ima sve karakteristike high concept speca kojim se Matt Lieberman bavi. Na priči je uz Liebermana potpisan i David Guggenheim, takođe jedan od velemajstora spec scripta. I zbilja, high concept koji su ovde zakuvali vrlo je zanimljiv.
Brat i sestra, tinejdžer i mala devojčica, ostaju samo za Božić i odlučuju da probaju da snime Deda Mraza i dobiju dokaz njegovog postojanja. U tom pokušaju na kraju uspevaju da ga ometu i ugroze opstanak Božića kao praznika.
Ovo je Netflixov film od starta i kao takav ima u sebi elemente televizijskog rada. Naime, uprkos komplikovanim animiranim deonicama, nužnim specijalnim efektima itd. nastao je za vrlo kratkih deset meseci što je zaista mimo standada za ovakav film, i to se oseća.
Naprosto, na ulicama je manje statista i saobraćaja nego što smo navikli, neki specijalni efekti nisu doterani do najvišeg nivoa itd. Međutim, film u osnovi funkcioniše zahvaljujući Darby Camp i Judahu Lewisu u glavnim ulogama i naravno samom Kurtu Russellu u liku Deda Mraza.
Sa dobrom idejom i dobrom podelom, Kaytis paradoksalno nije imao prostora da usavršava ono što se od njega najviše očekivalo a to je postprodukcioni deo filma. Uprkos saradnji sa Zemeckisovim direktorom fotografije Donom Burgessom koji je dokazani veteran ovakvih sadžaja, vizuelnost je zapravo manje bitan segment ovog filma.
No, u glumi i priči, THE CHRISTMAS CHRONICLES uspeva da malo uhvati duh Amblina od koga preuzima tu strukturu ugrožene porodice, razorene zajednice koja se obnavlja u toku pustlovine i susreta sa fantastičnim. Međutim, za razliku od "tradicionalnog" Amblina, ovaj film je ipak nešto više namenjen deci nego odraslima.
U tom smislu Kurt Russell je ovde ta kopča koja će zabaviti starije. Međutim, on ipak ne uspeva da zaseni Darby i Judaha u glavnim ulogama. Oboje klinaca su Valeeovi veterani iz BIG LITTLE LIES i DEMOLITION, s tim što je Judah i Netflixov ljubimac, igrao je prošle godine u izvanrednom THE BABYSITTERu sa kojim nudi sličnu ikonoklastičnu direkciju, premda naravno filmovi su fundamentalno drugačiji.
Pa ipak THE BABYSITTER i THE CHRISTMAS CHRONICLES su oba realizacija high concept scenarija poznatih spec pisaca i oba dekonstruišu ikonične likove iz mašte, ali i žanrovskog filma, i on se u oba izvanredno snašao kao mladi protagonista kroz kog ulazimo u ceo proces. Nadam se da će mu karijera ići nadalje uzlaznom putanjom.
THE CHRISTMAS CHRONICLES nije esencijalana film ali u domenu dečjeg prazničnog filma spada u godnji dom.
* * * / * * * *
MATANGI/MAYA/M.I.A. Stevea Loveridgea je dokumentarni film koji je baziran na ekskluzivnim privatnim video arhivama koje je M.I.A. pravila u periodu kada je njeno interesovanje za umetnost bilo još šire od isključivo muzičke karijere. Ispostavlja se da ti video dokumenti jako dobro prikazuju njeno detinjstvo, mladost, studije u art collegeu, putovanja u zavičaj svojih roditelja u Šri Lanki itd. U tom smislu MATANGI se nameće kao ekskluzivan film koji jeste napravljen sa ogromnim poštovanjem prema M.I.A. ali svakako da nadilazi puku hagiografiju, i obuhvata sve ključne tačke njene karijere.
Kao njen fan svakako da sam ovim filmom zadovoljan jer me je samo još dodatno učvrstio u pogledima na njen rad i angažman. Međutim, baš zbog toga nisam sasvim u stanju da sagledam kako ovaj film izgleda sa druge strane, iz vizure onih koji nisu fanovi ili uopšte nisu upoznati sa stvarima kojima se ona bavi. Da li se sve svodi na preaching to the converted ili ne?
No, ono što ovaj film definitivno nije jeste klasični pop dokumentarac o nekoj zvezdi, a lucidnost Mayinih ličnih dokumentarnih beleški pokazuje da ili ima sva svojstva autentične zvezde ili da se ceo život spremala za to...
* * * 1/2 / * * * *
Nije mu prvi put, ali možda mu je poslednji?
Sylvester Stallone Officially Retires His Character Rocky Balboa (https://www.ign.com/articles/2018/11/28/sylvester-stallone-officially-retires-his-character-rocky-balboa)
Mehmete, ovaj animirani Spidey dobija jako zanimljive kritike čak i kad nisu dobre...
THE FREDDIE MERCURY STORY: WHO WANTS TO LIVE FOREVER je dosta verodostojan jednoipočasovni televizijski dokumentarni film o poslednjih godinama u životu Freddieja Mercuryja, njegovoj dijagnozi da ima HIV, borbi sa bolešću, pokušajima da to sakrije, nemilosrdnim tabloidima itd.
Rekonstrukcije Mercuryejvog života su date u maniru takvih rekonstrukcija kakve smo gledali i inače ali deluju vrlo solidno naročito jer glumac koji igra Mercuryja uspeva da dosta ubedljivo da ga prikaže, kudikamo bolje od prehvaljenog Ramija Maleka i svakako manje groteskno. Isto tako uspeva da dosta dobro odigra njegovo fizičko propadanje, od potpuno zdravog, mladog hedoniste do čoveka koji se gasi.
Sagovornici su poznati iz knjiga o Mercuryju i vrlo su referentni. Ne treba da čudi da su Brian May i ekipa otpisali ovaj dokumentarni film kao đubre i tražili da bude izbrisan, sklonjen itd. Oni se doduše u ovome svemu vrlo malo pominju i minimalno pojavljuju.
Quote from: crippled_avenger on 29-11-2018, 16:53:05
THE FREDDIE MERCURY STORY: WHO WANTS TO LIVE FOREVER je dosta verodostojan jednoipočasovni televizijski dokumentarni film o poslednjih godinama u životu Freddieja Mercuryja, njegovoj dijagnozi da ima HIV, borbi sa bolešću, pokušajima da to sakrije, nemilosrdnim tabloidima itd.
Rekonstrukcije Mercuryejvog života su date u maniru takvih rekonstrukcija kakve smo gledali i inače ali deluju vrlo solidno naročito jer glumac koji igra Mercuryja uspeva da dosta ubedljivo da ga prikaže, kudikamo bolje od prehvaljenog Ramija Maleka i svakako manje groteskno. Isto tako uspeva da dosta dobro odigra njegovo fizičko propadanje, od potpuno zdravog, mladog hedoniste do čoveka koji se gasi.
Sagovornici su poznati iz knjiga o Mercuryju i vrlo su referentni. Ne treba da čudi da su Brian May i ekipa otpisali ovaj dokumentarni film kao đubre i tražili da bude izbrisan, sklonjen itd. Oni se doduše u ovome svemu vrlo malo pominju i minimalno pojavljuju.
Gledala sam oba filma i svaki je dobar za sebe. Mislim da nisu za poredjenje jer su razlicitog zanra. Licno ne volim ovu vrstu dokumentaraca, verovatno spada u performative mode, ono kada imas naraciju kao u expository mode + glumce. Ramija Malika inace obozavam, ne mogu da verujem kakvu transformaciju je napravio od uloge u Mr. Robot do ove u Bohemian Rhapsody. Neki od nas vole malo i groteskno 😉
John Luessenhop je reditelj neverovatne biografije, reklo bi se čak da deluje kao da je zapravo svoju karijeru naprosto kupio a da umesto njega sve režira neko drugi. Čovek se pojavljuje povremeno sa krajnje različitim filmovima, od kojih je barem jedan - TAKERS - odličan. Na SPEED KILLS potpisano je ime Jodi Scurfield ali je kroz ceo proces nastanka filma Luessenhop slovio za reditelja pa me ne budi čudilo da je ovo pseudonim jer Scurfield ni na čemu nije potpisan/a. To sve produbljuje mistiku korporativnog advokata koji je postao reditelj.
SPEED KILLS je pitak, isprazan, klišetiziran, true-ish story o Donu Aronowu, vlasniku fabrike brzih čamaca sa Floride koji se upleo sa kriminalcima i bio ubijen.
Međutim, u filmu Don Aronow je prikazan kao Ben Aronow a poneka ličnost koja se pojavi je autentična a neke nisu. Tako da kroz filmu prodefiluju jordanski kralj Husein, George Bush i Meyer Lansky ali neki drugi likovi ostaju fikcionalizovani.
Tako, SPEED KILLS ostaje u svakom smislu nedorečen film, i produkciono i glumački. John Travolta je živ klan-nedoklan i ima još uvekl tragova onog starog magnetizma koji ga je krasio i po kome prepoznajemo da se ovde nije slućajno našao na ekranu. Kellan Lutz je ostao potpuno neiskorišćen kao čudan hibrdni lik nećaka Meyera Lanskog i Aronowljevog rivala kasnije optuženog za njegovo ubistvo.
U određenom smislu SPEED KILLS izgleda TV ili DTV true crime filmove iz VHS ere, koji su ponekad umeli da budu dobri ali mahom nisu bili. Ne znam u kom trenutku i zašto je Luessenhop digao ruke od ovog filma ali posle krajnjeg rezultata to postaje potpuno razumljivo.
Međutim, kako rekoh na početku, film je pitak i nepretenciozan i mislim da bi delu manje verzirane publike bio čak i relativno zabavan. Ako je ovo režirao Luessenhop, iako ovo nije ni približno TAKERSu, eto bar taj efekat pokazuje da nije sasvim izgubio svoj mojo.
* * / * * * *
BODIED je film koji pripada vrlo osetljivom podžanru rep-komedije sa kojim imamo iskustva preko 30 godina ali ona nisu uvek baš bila povoljna. Međutim, BODIED se ispostavlja kao višeslojno ostvarenje, ne samo u pogledu toga kako obrađuje temu koje se dotakao već i po tome na koji način stoji u širem kontekstu hip-hop filma.
Naime, Eminem je svoj veliki proboj i ulazak u okvire elitne kulture obeležio filmom 8 MILE u kome je napravio fikcionalizovanu verziju svoje životne priče kao rap battlera iz white trash miljea koji je uspeo da dođe do uspeha. On je svoju priću produbio dajući joj socijalnu dimenziju, analizirajući svoje porodične okolnosti itd.
8 MILE uprkos solidnoj režiji Curtisa Hansona, ozbiljnom scenariju Scotta Silvera i opštem prestige picture karakteru, nije uspeo da me ubedi. Međutim, iz ove vizure, Eminem se u njemu snašao, pokazao i ostavio trag na filmu.
BODIED je međutim bitno interesantniji projekat, upravo za razumevanje Eminema kao prekaljenog battlera koji je izgradio karijeru baveći se politički nekorektnim repom koji se sadržao elemente mizoginije, homofobije itd.
Uprkos tome što se BODIEDu može dati više primedaba u pogledu filmskog izraza nego 8 MILEu, čini mi se da je ovaj film mnogo bolje objasnio ne samo umetničku već i psihološku dimenziju onoga što Eminem radi. U filmskom pogledu, rekao bih da Joseph Kahn, inače prekaljeni reditelj spotova ni iz trećeg puta nije uspeo da se snađe kao filmmaker, ali to ovog puta nije toliko presudno. Naime, Kahn ovde snima film koji ima svoj unutrašnji ritam ali ima i rap battle scene koje su svet za sebe i imaju svoj ritam, ta dva ritma ne uspeva da usaglasi, i onda u mnogim situacijama stvari deluju artificijelno.
Zašto to nije prevelika smetanja? Pa pre svega zato što film ima ogroman satirični kvalitet. Naime, glavni junak je eminemovska figura kog inače maestralno igra Calum Worthy, koja dolazi iz white privilege miljea "akademije" i ulazi u rap battle svet kako bi napisao svoj akademski rad.
Calum Worthy se izuzetno snalazi kao mladi PhD koji kreće da betluje i postaje ovisnik od battlea jer samo u njemu uspeva da se potpuno oslobodi ali i da oktrije svoju mračnu stranu i izgovori sve ono što je u njegovom politički korektrnom svetu nezamislivo.
Ovaj film u mnogo čemu nije dobar, kad je reč o vođenju priče, ali u intelektualnom, značenjskom, pa i psihološkom pogledu izuetno je zanimljiv jer pokazuje mehanizam funkcionisanja raznih "ventila" za izbacivanje nagomilanih frustracija i suočavanje sa tabuima.
Otud BODIED govori o betlanju ali zapravo govori i o socijalnim mrežama, internet forumima itd. U tom pogledu, ovaj film maltene kao da jeste esej koji je ispisao neko, ako ne o Eminemu a onda o ventilima za ispoljavanje savremenog čoveka.
Kahn i scenarista Alex Larsen prikazuju junake koji vode politički korektne živote ali žele da ispoljavaju svoje inhibirane misli negde. Dakle, niko od njih se u praksi ne bavi nečim političkim nekorektnim. S druge strane, jako dobro se šale sa inkvizitorskim karakterom političke korektnosti u akademiji ali i inače, i to je vrlo efektan segment filma. Manje zastupljena ali prisutna je i ironija prema filmskoj formi, zakonima dramaturgije itd.
BODIED je film koji uprkos mnogim manama u narativnom i ritmićkom pogledu uspeva da se nametne kao jedno od interesantnijih ostvaenja ove sezone. Svakako da je interesovanje za rep ili barem modernu pop kulturu nužno da bi se ovo delo ispratilo, ali ko ga ima, svakako treba da ga pogleda.
* * * / * * * *
CZLOWIEK SA MAGICZNYM PUDELKIEM Boda Koxa je peretenciozni poljski SF o putovanju kroz vreme koji nažalost nije dorastao domovini Stanislawa Lema. Kox želi da evocira gilliamovsku atmosferu ali na neki čudan način inkorporira previše njegovih filmova u svoj, od 12 MONKEYSa do BRAZILa pa je rezultat konfuzan, i nažalost isprazan. Film obećava na nivou kratkog sadržaja, ima poneku pristojnu scenu ali celina je skoro pa nepodnošljiva.
HUNTER KILLER Donovana Marsha je "problematična" produkcija Avija Lernera i ekipe sa Gerardom Butlerom u glavnoj ulozi koja je finansirana u vreme dok je Relativity još postojao a onda je ostala zarobljena u njegovoj stečajnoj masi i dugo čekala da izađe u bioskope.
Ovaj film od 40 miliona dolara doživeo je brodolom na blagajnama ali ruku na srce mnogo manji nego što sam očekivao što istovremeno dokazuje ozbiljnu otpornost Butlera na box officeu ali i potrebu publike za ortodoksnim akcijašem.
Marsh je snimio inferiorni mix izvanrednih podmornićkih filmova iz prve polovine devedesetih gde čitave elemente zapleta preuzima iz HUNT FOR THE RED OCTOBER i CRIMSON TIDEa i toga se nimalo ne stidi uz ubacivanje malo NAVY SEALSa, čisto da zamirišu.
I na nivou tupave akcije, ovaj film elementarno funkcioniše iako glumačka ekipa koju izuzev Butlera čine Gary Oldman, Common i pokojni Michael Nykvist, pokazuje da je bilo potencijala i za nečim više od toga.
Iz nekog razloga, u ovom periodu, Lerner je uspevao da okupi dobre glumce za sporedne uloge, likove poput Tommy Lee Jonesa i Gary Oldmana, a na ekranu se ispostavljalo da često nema neke prevelike potrebe za tim.
Marshov film je tupav i kompetentan, ali nažalost nije dovoljno raspištoljen da bi mogao da bude išta više od surovog podsetnika koliko smo bolje filmove mogli da repriziramo umesto što ga sada gledamo. Previše je skup da bi sebi mogao da dozvoli taj nivo neoriginalnosti i površnosti.
* 1/2 / * * * *
Otto Bathurst u filmu ROBIN HOOD ide sličnim putem kao Guy Ritchie u svom KING ARTHURu. I na blagajnama je nažalost vrlo slično prošao a ni kritika ga nije prihvatila. Šteta, meni je ovaj ROBIN HOOD legao. Taron Egerton je ostvario još jednu šarmantnu rolu u ikoničnom liku koji je jedan od osnova britanske kulture. Naravno, Otto Bathurst nije Matthew Vaughn pa ni ROBIN HOOD nije KINGSMAN ali ni kad je Connery radio Bonda Lesterov ROBIN nije dobacio do tog nivoa.
Otto Bathurst sa scenaristima ulaže jako veliku energiju da osavremeni Robina Hooda i da ga učini ne samo vizuelno već i politički relevantnim. S jedne strane, Bathurst radi sve na tome da ROBIN HOOD bude moderan akcioni film, gde mnogi samostreli više podsećaju na mitraljeze nego na srednjevekovno oružje, a strele se izbacuju u ritmu na koji smo navikli u kung fu filmovima. Taron Egerton i Jamie Foxx su ubedljivi u tim situacijama tako da Bathurstu olakšavaju posao.
Simon Crane je bio zadužen za akciju i njegov rukopis je prepoznatljiv i kad se javi u epohi. Film je inače sniman u Mađarskoj i Hrvatskoj sa velikim doprinosom naročito mađarskih filmskih radnika.
U političkom pogledu, Bathurstov film prikazuje svet u kome se živi u strahu od Islama, od Arapa, a zapravo se ti strahovi i tenzije grade kako bi se finansirali Krstaški pohodi i tlačio narod održavajući klasni status quo. Robin Hood na filmu nikada do sada nije bio ovako otvoreno političan. Ako je pored akcije nešto akcenat u ovom filmu, to je upravo taj pokušaj da se Robin prevede u okvire moderne politike posle 9/11 i Patriot Acta.
U scenama na Krstaškom pohodum kostimi krstaša čak i podsećaju na američke pustinjske uniforme, simpatije naroda prema Robinu kad povede pobunu iskazuju se na način vrlo blizak onom iz vremena Anonymousa i V FOR VENDETTA imaginarijuma.
Ben Mendelsohn je postao Alan Rickman svoje generacije i njegov Šerif je solidan, ali ne iskoračuje previše izvan neočekivanog, izazov zanimljivog klasnog gneva koji nosi i to usmerenog protiv aristokratije. Eve Hewson je slaba tačka podele kao Mariane ali na svu sreću ona nije toliko bitan motivacioni faktor u odnosu na Robinovo delovanje.
U izvesnom smislu, ROBIN HOOD može biti smatran neuspelim iniciranjem franšize, slično kao KING ARTHUR. Međutim, ono što se prepoznaje kao uvod u dalje nastavke ostalo je kao mali priključak na kraju koji se ako ovo ostane one-shot, a deluje da će ostati, može posmnatrati kao vid dramske ironije a ne nedorečenost...
* * * / * * * *
ROCKY IV je 1985. godine bio primer dekadencije u serijalu i za 91 minut trajanja je uspeo da nam prikaže u kojoj je životnoj fazi Rocky, da oplačemo Apolla, upoznamo Ivana Draga, jednog od najikoničnijih Balbopinih protivnika i da u svemu tome još dobijemo vrlo detaljnu montažnu sekvencu treninga sa jasno postavljenim kontrastom između dvojice boksera i klimaktičnu borbu. CREED 2 je 2018. primer respektabilnog nastavka u kome za 130 minuta imamo reprizu lika Apollovog sina iz prethodnog filma, imamo pojavljivanje Draga iz ROCKY IV, sa podrazumevanjem da taj film znamo napamet, imamo lik njegovog sina kao novost i o njemu ne saznamo apsolutno ništa, i montažnu sekvencu u kojoj između dvojice boraca nema nikakve bitne razlike. Kako je moguće da je prethodni film, u vreme izlaska otpisan kao šund, šovinizam i budalaštima uspeo da za 40 minuta manje uvede više toga novog i nezaboravnog?
Jedan razlog za to je svakako to što je Stallone tada imao jasnu ideju šta snima, a sada je to film koji preozbiljno prilazi nečemu što bi trebalo da je jednostavno. Sporedne teme porodičnih odnosa, trudnoće i porodiljskog staža Adonisove supruge, oduzimaju vremena koliko i borba, svaka junakova dilema je jedno tri puta postavljena i detaljno prodiskutovana kao da postoji mogućnost da on odluči da se ne bije na kraju u revanšu u Moskvi. U tako razvučenom i pretencioznom postupku nemoguće je pokriti sve ono što je tupavo u ovoj vrsti filma a neizbežno je 2018. kao i 1985. s tim što je tolerancija publike prema takvim stvarima bitno različita u zavisnosti od forme. 130 minuta je format filma u kome reditelj ipak ima nešto da kaže, ili je barem reč o nekom opštem spektaklu. CREED 2 nažalost nije ni jedno ni drugo, a što je najgore od svega, ultimate fighter izabran za Dolphovog sina nema ni jedan posto ikoničnosti koju je nosio Ivan Drago, kao jedan suštinski stripovski stilizovan lik.
Iako sam bio ubeđen da je upravo put "očeva i sinova" trebalo da bude tema prvog CREEDa, umesto tuče s nekim slučajnim prolaznikom, ispostavilo se da ova ekipa ne može da napravi dobar film čak ni sa formulom u kojoj je teško pogrešiti.
Međutim, možda je još veći greh ove ekipe u tome što ne čita novine, pa je tema novog Hladnog rata potpuno zapostavljena u ovom filmu. Štaviše, Drago i sin su prikazani kao žrtve tranzicije u nekim okolnostima koje više liče na sredinu devedesetih nego na aktuelni trenutak. Jedini trag nečega potencijalno zanimljivog ali neistražen jeste činjenica da Moskovljanin Drago sada živi u Kijevu, dok ga posle sinovljeve pobede Rusi ne prime nazad. Kijev sam po sebi nije baš neki simbol za progon iz Rusije, niti je jasno zašto je Drago socijalni slučaj ako je posle raspada SSSR bio uspešan profesionalac? Ovako ispada da su ga 1985. komunisti prognali u Kijev gde je on proveo vreme kao samohrani otac gajeći sina koji će biti bolji bokser nego on.
Za razliku od ROCKY IV, ovde je jedini i isključivi motiv obeju strana finansijski, i naravno za Adonisa sentimentalni. Uprkos tome što možda sam Stallone ne želi da ponavlja istu "grešku" i stavlja svoj film u političku funkciju, potpuno je jasno da bi sami junaci ovog filma to uradili. Stoga, ako je prvi film bio raspirivanje Hladnog rata, onda je ovaj mogao biti njegova osuda, a na kraju je ostao samo prećutkivanje. Tako nažalost, imamo film o dvojici boraca koji se uzdaju u se i u svoje kljuse, i nijedan od njih nema "celu zemlju u svom uglu ringa" što je bio jedan od osnova drame 1985. godine.
Radovala me je informacija da će Steven Caple Jr režirati CREED 2 jer mi je na debiju ostavio bolji utisak nego Coogler. Nažalost, rezultat je marginalno bolji a to je šteta jer ovaj serijal u Michaelu B. Jordanu ima možda i najkvalitetniji repro-materijal u glumačkom pogledu.
* * / * * * *
Uf, greota za Creed 2, meni je prvi bio okej sa svojim prilično low-key pristupom, uključujući Slajevo uzdržavanje od glumatanja. Naravno pogledaće se i ovo ali verovatno na televiziji kad naleti na HBO red...
VIDEOMANNEN Kristiana A. Soederstroema je švedska arty melodrama koja je naročito interesantna po tome što joj je glavni junak pasionirani kolekcionar VHS kaseta, ljubitelj Giallo filmova i generalno jedna Cinemageddon-duša u šestoj deceniji života. Ovaj filmofil se nalazi na životnoj stranputici, nekada je vodio najbolju švedsku videoteku a sada se suočava sa izbacivanjem na ulicu gde mogu završiti i on i njegova kolekcija neprocenjive vrednosti.
Sudbina ga povezuje sa jednom drugom osobom takođe zarobljenom u osamdesetim, ženom koja voli tu deceniju jer je tada bila mlada i svet je delovao kao da je samo njen. Njih dvoje stupaju u depresivnu ljubavnu vezu.
Ona je alkoholičarka a on takođe voli dobru kapljicu i razvija paranoju koja umnogome podseća na situacije iz filmova koje voli da gleda, premda ne na pulpy način već mnogo više u formi vizuelnog izraza junakove psihoze.
U danima kad je nostalgija za osamdesetim jedan od dominantnih kulturnih modela, VIDEOMANNEN pokušava da dekonstruiše ne same osamdesete već upravo tu nostalgiju i to čini na zanimljiv način, protivno dominantnoj struji "dece osamdesetih" koja su sada na rukovodećim pozicijama i žele da ih ožive.
* * * / * * * *
Ono što je profesor Milinović za rakete, to sam ja za film... Evo, za Mehmeta nešto...
http://stripblog.in.rs/2018/12/03/dc-je-od-donnerovog-supermena/
:| :| :| :|
'Shang-Chi' Marvel's First Asian Film Superhero Franchise; Dave Callaham Scripting, Search On For Director Of Asian Descent (https://deadline.com/2018/12/shang-chi-marvel-studios-first-asian-film-superhero-dave-callaham-kevin-feige-black-panther-1202512660/)
Posle gledanja filma TERET Ognjena Glavonića, okolnosti bizarnog ponašanja u Filmskom centru Srbije postaju potpuno razumljive i sada je sasvim jasno i zašto su zabranili MEZIMICU i kako je dovedena "gvozdena ledi" Jelena Trivan i usled čega nas čeka par desetina meseci razaranja kinematografije.
TERET je kocka Bobana Jevtića, direktora FCSa koja se nije isplatila. Odlazak u Kan je nesumnjivo veliki uspeh za srpski film, ali ne toliki kada imamo u vidu da je u njemu tematizovan "slučaj hladnjača"; nagrada za glumu u Sarajevu je premala satisfakcija na toj smotri koja bi trebalo da bude najveće moguće razumevanje za filmove koji govore protiv Srbije i srpskog naroda. Sve to je premalo u odnosu na ono što je ovaj film.
A TERET je zapravo jedna intimna vizija Ognjena Glavonića u kojima se on bavi trima temama. Prva je činjenica da voli pank i da je nekada imao bend, što je već tematizovao u dokumentarnim radovima o Živanu Pujiću. Druga je njegovo interesovanje za komunizam, inače dosta aktuelna pojava među mladima u Srbiji. I treća je njegovo generalno pesimistično viđenje civilizacijskog nivoa i životnih navika ljudi na našem podneblju.
Gde je hladnjača u svemu tome? Pa zapravo, ona je u prethodnom Glavonićevom filmu DUBINA DVA u kom je on prepoznao njenu lukrativnost, i onda je isplasirao u TERETU pre svega kao jedan poslovni osnov za nastanak filma.
Kao što dečak, mladi panker, stopira hladnjaču u kojoj se voze leševi sa Kosova, tako i Glavonić koristi hladnjaču da se u njoj preveze do filma.
Hladnjača služi da bi on snimio svoj SLC PUNK ili tako neki film. Ovde nema nikakve namere da se na skrupulozan način rekonstruiše taj zločin, pa sad kom opanci kom obojci, nek se buni kome smeta i tome slično. Ne. Ovo je klanje vola za kilo mesa, hladnjača je samo udica kojom je Glavonić omogućio nastanak filma o nečemu što njega zaista zanima. I to je svakako možda i najpotresniji deo cele ove priče.
Cinizam sa kojim je taj zločin upotrebljen da bi se snimilo i isfinansiralo nešto potpuno drugo pokazuje jednu duboku dekadenciju, u kojoj Srbija kao finansijer pritom nije morala da učestvuje jer je film ionako bio snimljen bez njenog doprinosa. TERET je naime pomognut sa zbilja smešnih četiri miliona dinara i to onda kada je već bio gotov i kroz tu pomoć zapravo je legitimisan pošto bi u protivnom bio francusko-hrvatsko-katarsko-iranska koprodukcija. Da je to i ostao, svima bi nam bilo mnogo lakše jer taj film tako i izgleda kao francusko-hrvatsko-katarsko-iranski projekat. Međutim, onda bi bio delegitimisan i u svetu, a Boban Jevtić je rukovodio operacijom legitimacije tog projekta kroz srpsko finansiranje.
Ako bismo se zadržali u okvirima panka, onda bismo mogli govoriti o "Velikoj rokenrol prevari", a da tema hladnjača nije toliko toksična, mogli bismo čak i sa nekim simpatijama gledati na to kako je Glavonić sve te ljude u raznim zemljama napravio budalama kako bi na kraju krajeva snimio elegiju o svojoj pankerskoj mladosti i radoznalosti prema imaginariju SFRJ i NOBa.
Međutim, hladnjače su ipak pretežak kalibar da bi se mogle tako lako apstrahovati naročito jer one same po sebi postaju vrlo moćan znak. Naime, hladnoća i profesionalnost u prevozu leševa i njihovom uklanjanju pokazana u filmu TERET predstavlja zapravo jedinu instancu u kojoj se Srbi ponašaju normalno i poslovno. A zločin tog obima koji se obavlja hladno i poslovno simbolizuje nacifikaciju Srba.
Štaviše, ako uzmemo u obzir spodobe koje Glavonić prikazuje na sceni svadbe koje bahanalno uživaju uz narodnu muziku, šikaniraju mladog pankera i bacaju biološki otpad po prirodi, a zatim i policajce u Makišu koji prekraćuju vreme tokom odbrane zemlje uz prostitutku-uličarku, rekao bih da ovde imamo posla sa narodom koji bi u pogledu relaizacije ratnog zločina morao biti bahatiji. Ali, začudo nije. Srbi su neozbiljna, oblaporna stoka u svakoj situaciji sem onda kada prave ratni zločin gde su hladni, razumni i precizni. Vrlo zanimljiva nedoslednost jer bi unutar logike ove priče moralo biti upravo obrnuto, da vozač kamiona posle ispijanja dva kartona vinjaka pijan udari u kokošinjac, prikrije trag koljući povređenu živinu zubima i onda nastavi dalje krivudajući putem.
Međutim, u Glavonićevom svetu, Srbi us istovremeno potpuni idioti i racionalni zločinci koji su digli svoju delatnost na industrijski nivo.
U tom pogledu zanimljivo je Glavonićevo interesovanje za komunizam u kome se bavi NOBom, zatvaranjem fabrike Utva i tako nekim detaljima, a da istovremeno potpuno potcenjuje staljinistički karakter srpskih zločina kojima su mahom rukovodili baš kadrovi stasavali u komunizmu. Zar nije najveći obim ratnih dejstava na svim stranama, a naročito na srpskoj vršio kadar sa petokrakom na glavi, do neke faze rata čak i bukvalno i zar nije brutalan obračun sa albanskim separatistima koji će na kraju dovesti do asanacije terena deo ne samo NOBa već i njegovog imaginarija iz filmova kao što je KAPETAN LEŠI?
Glavonić neprestano pokušava da napravi neku jukstapoziciju Sutjeske u priči o Kosovu i asanaciji terena ali je zanimljivo da ne pravi poređenje odbrane zemlje 1999. sa nekim ratnim dejstvima na tom istom prostoru iz NOBa. Rezonovanje je dakle pogrešno, a plašim se da ovo čak nije ni namerno već čovek naprosto nije baš mnogo promišljao o tom aspektu svog filma.
U pogledu samog filmskog jezika, TERET je jedan od onih novijih srpskih filmova koji je u redu dok ne progovore. Dok ćute u dugim kadrovima, stvar funkcioniše a onda kad progovore, kreću opšta mesta, neki disbalansi u glumi, neke nejasnoće oko toga kako će to da se snimi, ali svakako da nije prvi film sa tim problemom. Uostalom, dijalog je u ovom filmu na nivou opšteg mesta sve do same završnice kada glavni junak kamiondžija ima svoj sentimentalni monolog o bizarnoj sudbini stričevog leša, i potencijalnim koristima za lokalnu floru kada se ne radi asanacija terena već se leš ostavi da đubri bojište.
U pogledu pripovedanja film donosi jedno zanimljivo rešenje koje nije sasvim kapitalizovano a proisteklo je iz vizuelnog koncepta a to je da se pogled gledaoca zadrži na nekom sporednom liku, skoro pa statisti sa zadatkom i da se onda malo zaprati sudbina tih sporednjaka kako bi se stvorila šira slika sveta mimo te sužene o šoferu i njegovom mladom saputniku.
U svakom slučaju, ako bismo tumačili neku simboliku, onda je šofer kamiona u TERETU taj duh fondovskog postjugoslovenskog filma a mladi panker je sam Glavonić koji nema izbora no da mu bude saputnik i saučesnik dok se ne dokopa "Nemačke" odnosno velikog sveta. U ovom pokušaju, kao i junak filma, u tome je delimično uspeo, stigao je donekle i onda se od tog "duha" rastao. Simbolici doprinosi činjenica da šofera igra Leon Lučev, glumac koji je odavno izgubio svaki identitet lutajući iz jedne postjugoslovenske produkcije u sledeću.
Što se nas ostalih tiče, mi smo ostali negde iza, neko raspojasan na svadbi, neko sa kurvama u Makišu, a neko kao MEZIMICA nažalost i ispran šmrkom Jelene Trivan zajedno sa klikerom u tovarnom delu hladnjače.
DER HAUPTMANN Roberta Schwentkea je divan film jednim delom zbog toga što pokazuje kako holivudski reditelj može da uzme neplaćeno, dođe u Evropu i snimi par excellence "autorski film". Ta vrsta samouverenog rediteljskog rukopisa koji evocira uspomenu na rad klasika evropskog filma, od vrhunaca moderne šezdesetih do danas, sa čitavim nizom vrlo otmenih brehtovskih zahvata, retko se susreće u savremenom evropskom filmu.
Schwentke je snimio istinitu priču koja je bizarnija od bilo koje fikcije. Krajem rata 1945. godine, dvadesetogodišnji dezerter pronalazi uniformu kapetana i počinje da se lažno predstavlja kao oficir. Postaje poznat po svojoj okrutnosti i legitimisanje izbegava time što se nameće samouverenošću i brutalnošću koja raznim pravim vojnicima naizmenično pogoduje ili ih naprosto plaši.
Ova priča, uprkos tome što je već na nivou samih karaktera i sklopa događaja zanimljiva svoj krajnji domet nasravno ostvaruje u metaforičnom razrađivanju teme nacizma jer pokazuje da je taj sistem bio funkcionalan zahvaljujući sprezi autentične patologije na nivou ideje, kukavičluka, lične svireposti, straha od autoriteta, i nespremnosti da se preuzme odgovornost.
Kao što junaci ovog filma tonu u sve dublju kaljugu zločina i nemorala, iako su delimično ili potpuno svesni da ih u svemu tome predvodi samozvanac, oni sami generišu kolektivnu iluziju da je on pravi oficir.
Otud je Schwentkeov film obradio temu koja nam nije nepoznata, ni u teoriji ni u umetnosti, ali je sumira na do sada možda i najuspešniji način. Što je još važnije, ovaj film definitivno prekida niz uslovno revizionističkih filmova koji su poslednjih godina nastajali u zapadnoj Evropi sa idejom da Drugi svetski rat svedu na vojni sukob i gurnu njegove esencijalne karakteristike u drugi plan.
Schwentke film snima u crno-bloj tehnici kako bi sačuvao kolor za jedan jedini ali jako moćan akcenat u završnici. Po brutalnoti postupka, podsetio me je na jugoslovenske filmove Crnog talasa koji su tematizovali rat, pre svega TRI Saše Petrovića. Da je prikazan na FAFu, ovaj film bi najponosnije poneo nagradu "Saša Petrović", uveren sam u to.
Florian Ballhaus visoko estetizuje ovu priču u fotografiji ali ne upada u klopku zbog koje je kritičar Cahiers du cinema bojktovao KAPO Gilla Pontecorva. U pogledu inscenacije, Schwentke je vešt i premda beži od holivudske konvencije u kojoj dugo radi, ume da iskoristi svoj holivudski know how onda kada se grade snažni akcenti i veliki preokreti visoke sugestivnosti.
DER HAUPTMANN je Schwentkeov kompletan autorski rad i vidan je napredak u odnosu na njegove nemačke radove pre odlaska u Ameriku.
Zanimljivo je kako Schwentke u završnoj sekvenci tokom špice pravi sličan zahvat kao Rusi u filmuMы из будущего, samo sa potpuno drugim predznakom.
* * * 1/2 / * * * *
Novi animirani Watrership Down u produkciji BBC One izgleda prilčno niskobudžetno.... Mislim, ima dobar voice cast, ali animacija je prilično slaba. Naravno, to ne znači da će nužno biti loše, ali stari, ručno animirani film iz 1978. godine je superioran u odnosu na ovo.
https://youtu.be/w3gQ117IKkM (https://youtu.be/w3gQ117IKkM)
Ryan Reynolds to Produce Horror Story 'The Patient Who Nearly Drove Me Out of Medicine' (EXCLUSIVE)
https://variety.com/2018/film/news/ryan-reynolds-the-patient-who-nearly-drove-me-out-of-medicine-1203081987/ (https://variety.com/2018/film/news/ryan-reynolds-the-patient-who-nearly-drove-me-out-of-medicine-1203081987/)
U završnici PODZEMLJA Emira Kusturice, Lazar Ristovski igra dva lika, narodnog heroja Petra Poparu Crnog i glumca koji igra Petra Poparu u filmu koji režira režimski reditelj Željko Bulajić u tumačenju Dragana Nikolića.
23 godine kasnije, Lazar Ristovski igra Petra, Petra Karađorđevića a on je i režimski reditelj, doduše ne baš on, već njegov sin Petar, ali kao da je on jer je na brk Lazara Ristovskog kao reditelja skupljan novac za ovaj film.
Bio sam u komisiji koja se podelila oko dodele sredstava ovom filmu i dobra vest je da KRALJ PETAR I ne samo da nema isti naslov kao projekat za koji su tada iznuđene pare, nego nema ni istog reditelja, ni istog scenaristu, ni isti scenario.
Barem dve poslednje stavke su bitno unapređenje. Umesto jednog labavo povezanog niza anegdota o Kralju Petru pre i za vreme Velikog rata, sada imamo film koji prati dva toka - jedan je sudbina Kralja Petra, druga je sudbina mladog vojnika Marinka. te dve sudbine se ukrštaju na polovini filma kada Marinkova majka Makrena daje ispletene čarape Kralju ne bi li ih ovaj predao sinu.
Moram prinzati da bi se iz ovog materijala, po mom ukusu, dao istesati još bolji film nego što sada jeste, time što bi se manje zanimljiva paralelna radnja, a to je ova o čarapama, majci i Kralju isekla iz filma i kada bi se jedino pojavljivanje kralja desilo u susretu sa izmučenom vojskom na Krfu.
Naprosto, scene sa vojnicima su punokrvni combat movie, sa Radovanom Vujovićem koji je ovde ostvario svoju daleko najbolju rolu u karijeri, i sa izuzetno veštno snimljenim i dobro insceniranim scenama borbe koje su samo deo izuzetnog podviga koji je napravio direktor fotografije Dušan Joksimović.
KRALJ PETAR I je bio izazovan film u pogledu fizičke produkcije i ako mu je iko dorastao to je upravo Joksimović pokazavši da su svi ostali direktori fotografije kod nas, u odnosu na njega ipak samo "sobni snimatelji".
Joksimović je zaslužan za to što gledalac zaista može da oseti i surovost borbe na Ceru, i albanske planine koje ne praštaju sa snegom do kolena i arnautskim bandama koje lešinarski vrebaju, pa sve do plaže na Krfu i Plave grobnice. Ako je išta, onda je KRALJ PETAR I Joksimovićev šou.
Sve scene sa Kraljem Petrom, sem one završne na Krfu koja je izuzetno moćna i čini istinski potresnu završnicu filma, nažalost deluju kao ekranizacija školskog programa i to ne po samoj egzekuciji već po sadržaju i stavu. Neke od njih nisu urađene bez veštine i kreativnosti, rediteljske i montažerske, ali nažalost deluju mnogo manje "živo" od onoga što je osnovno a to je život u jedinici koju predvodi Seljak Života.
Kada film dođe do albanskih vrleti tada poprima svojstva old school NOB filma, radova kao što su NERETVA i IGMANSKI MARŠ gde gledamo junake suočene sa nadljudskim mukama i malo čim drugim, ali dobro, to sve ide u rok službe.
Moram priznati da je KRALJ PETAR I film u kome istorija, nužnost praćenja istorijskog toka nikada ne uspeva da bude zauzdana izuzev u pojedinim scenama na bojištu i u artiljerijskoj bateriji, pa u narativnom u pogledu u više navrata film prerasta u istorijsku slikovnicu. Međutim, ta istorijska slikovnica je zahvaljujući Joksimoviću zaista vrlo živopisna.
Reditelj Petar Ristovski se opredelio za sada aktuelni PEAKY BLINDERS pristup u muzici, dakle u skoru imamo drone, imamo električne gitare, imamo čak i neke teme koje nelagodno podsećaju na rok klasike (recimo tema kada Kralj Petar kreće u izgnantsvo nepodnošljivo podseća na I WANT TO BREAK FREE od Queena) ali dobro direkcija je zanimljiva i korektno ispraćena.
Imajući u vidu šta je nuđeno komisiji, a šta smo na kraju dobili na ekranu, udali smo se neuporedivo bolje nego što smo se nadali, i Vladimir Ćosić je očigledno od nule ispravio Vitezovićevu adaptaciju vlastitog romana pa je sada on prvopotpisani scenarista pre književnika i reditelja Petra Ristovskog.
Slutim da će šira verzija ove priče, u formi televizijske serije verovatno dati Kralju Petru I adekvatniju dramsku funkciju.
Kad je reč o hronologiji samog rata, i generalno istorijskih događaja, očekivao sam da će film biti decidniji i da će je određenije prikazati publici. Određene dramske situacije podrazumevaju izvesno istorijsko predznanje, a neke elemente priče, poput arnautskih bandi, strana publika svakako neće moći da identifikuje.
U svakom slučaju, KRALJ PETAR I je drugačiji film o Velikom ratu od ZASPANKE ZA VOJNIKA Predraga Antonijevića koja se fokusirala na jednu jedinicu i jedan događaj. KRALJ PETAR I prati jednu veću deonicu rata, mada ne i ceo njegov tok i fokusiraniji je na bioskopski spektakl. To ipak ne čini ova dva filma sasvim komplementarnim jer oba prilaze temi bez pune spremnosti da se autorski fokusiraju i da ispričaju "ličniju" priču.
* * 1/2 / * * * *
LE MONDE EST A TOI Romaina Gavrasa je krimi-komedija u kojoj od Gavrasovog rukopisa i onoga što bi se od njega dalo očekivati imamo samo visoku estetizaciju i energičnost koju prepoznajemo iz video klipova kojima se proslavio. Sve ostalo je daleko bliže mejnstrimu nego što bi se očekivalo.
Međutim, u svojoj alter-egzekuciji, Gavras uspeva da iskopa neke zanimljive akcente i da ipak ovoj krimi komediji da poseban pečat. Glavni junak filma je mladi Arapin koji sarađuje sa lokalnom bandom prodavaca hašiša i ima san da sakupi novac i postane zastupnik poznate sladoledžijske kuće za zemlje Magreba. Kada se ispostavi da je njegova majka, prekaljena prevarantkinja i kockarka zapravo izgubila ušteđevinu koju je za to namenio, on polazi u Španiju da kupi i unese hašiš za lokalnog dilera iz svog bloka. Međutim, u Španiji naročito stvari kreću nizbrdo.
Gavras u prvi plan izbacuje anksioznost dece koja žele da se osamostale i da izađu iz senke roditelja koji ih zapravo eksploatišu. Gavrasov otac ima običaj da mu John Landis ima kameo uloge u filmu, i Romain nastavlja sa tim ali koliko sam zapazio u filmu se ne pojavljuje Max.
Iznad same priče, i zapleta koji je relativno uobičajen i dosta solidan (jedan od scenarista je stalni Audiardov saradnik Noe Debre) ostaje Gavrasova realizacija, dizajn, odabir i tretman lokacija i to je zapravo ono po čćemu se ovaj film ponajviše izdvaja. Betonski ambijent Benidorma, on pretvara u egzotiku gotovo dalekoistiočne vibrantnosti.
Gavrasov drugi film svakako nije ono što smo očekivali od njega, i svakako jeste manje od onoga čemu smo se nadali, ali i dalje je to nepogrešivo autorski projekat sa prepoznatljivim rukopisom.
* * * / * * * *
could go either way
https://www.youtube.com/watch?v=YnVRSZV69Lw
Pa... da. Rodrigez je ipak snimio onolike Spy Kids filmove... Koji nisu ni bili loši za svoj žanr... Ovo meni najpre liči na to.
U drugim vestima:
'Plastic Man' In Early Development At Warner Bros. (https://deadline.com/2018/12/plastic-man-in-early-development-at-warner-bros-dc-movie-1202516175/)
Kako sam već drugde hvalio Gail Simone i Toma Taylora za recentne radove sa Plastic Manom u stripu, mogu samo da ponovim šta je sinoć po Tviteru pisao neko čijeg se imena sad ne sećam a koji je tazložno ukazao da bi najpametnije bilo da Warner njima dvoma ponudi rad na scenariju. One can dream!!!!!!!!
Netflix superhero show 'The Umbrella Academy' debuts February 15th (https://www.engadget.com/2018/12/09/the-umbrella-academy-netflix-release-date/?yptr=yahoo)
https://youtu.be/LMeqY7ogdF8 (https://youtu.be/LMeqY7ogdF8)
MORTAL ENGINES Christiana Riversa, dugogodišnjeg saradnika i štićenika Petera Jacksona, po mom dubokom uverenju doživeo je nepravedno satiranje od strane kritike pa i vrlo mlak, da ne kažem slab odziv publike u najavi. Ova ekranizacija romana Philipa Reevea doduše spada u vrstu filma koju ja manje pratim, i manje volim, pa samim tim nisam zasićen raznoraznim STAR WARSima i sličnim sadržajima na koje se snažno referiše u ovom ostvarenju.
Elem, MORTAL ENGINES je baziran na romanima sa krajnje suludom steampunk premisom koja je sama po sebi nešto što nije baš lako prihvatiti uprkos ambicioznom produkcionom dizajnu Jacksonove ekipe. Prosto, to ili možeš da prihvatiš ili ne i u dramaturškom pogledu Jacksonovi redovni saradnici Fran Walsh i Philippa Boyens imaju know how kako da takve stvari sprovedu u delo. Nisam siguran da bih čitajući roman (a nisam ga čitao) uopšte mogao da zamislim tako kompleksnu konstrukciju kao što je pokretni grad, ali u periodu kada su infantilni sadržaji preplavili ekran i dobili A+ produkcioni tretman, Jacksonu se ne može spočitati da se nije latio najluđeg među njima.
Naravno, što je ludilo u settingu veće, to je sama osnovna priča jednostavnija i MORTAL ENGINES je jednostavna priča o osveti, negativcima željnim moći i vođenim pogrešnim namerama, i u tom pogledu ovaj film ne samo da se nadovezuje na jednostavne gotovo klasicističke narative već unutar njihovog kontinuiteta ima čak i nešto B-filmskog. Naime, MORTAL ENGINES potpuno zaobilazi filmske zvezde, na ekranu ima nekoliko britanskih TV zvezda, plus Hugo Weaving i ekipa, i reklo bi se da je ovo film koji kreće iz postavke da ima high concept i da mu zvezde ne trebaju ali završava sa jednim nepogrešivo B-filmskim vajbom.
I kada se taj B-vajb učita u format koji poslednjih godina, pa i u ovom projektu dobija A+ tretman u budžetu, MORTAL ENGINES najednom dobija format koji mu savršeno pristaje. Ovo je suludi pulp, steampunk extravaganza bez mnogo supstance koja rezultira adekvatnim filmom kakav joj savršeno odgovara.
Iako dvoje mladih leadova nikada ne dobacuju do Bessonovog dvojca iz VALERIANa po upečatljivosti, oni su dovoljno harizmatični da iznesu ovu jednostavnu priču okruženu vrlo složenom steampunk mehanikom.
Tehnička realizacija je solidna kako bi se i očekivalo od Jacksonove produkcije, old school i u skladu sa tim B-vajbom, s tim što se on ne očitava srećom u tehničkoj nedorađenosti.
Uprkos tome što ispada da mi se MORTAL ENGINES dopada zato što je autsajderski i neprihvaćen film, čini mi se da taj prijatan utisak koji sam stekao nije plod inaćenja već upravo usaglašenosti sadržaja i postupka ekranizacije. MORTAL ENGINES izgleda baš onako kako film o gradovima na točkovima zaslužuje da izgleda.
* * * / * * * *
Broj strana ovog topika popunio prvi bajt. :|
https://256stuff.com/256.html
Quote from: Onaj stari Sendmen on 10-12-2018, 14:01:53
Broj strana ovog topika popunio prvi bajt. :|
https://256stuff.com/256.html
Hahahahahahahahahaa, pa sjajno!
PROBLEMOS Erica Judora je francuska komedija o hipi komuni koju zadesi neobična sudbina da njeni posetioci budu jedini preživeli posle apokaliptične zaraze. Odjednom grupa ljudi nezadovoljna represivnim svetom dobija priliku da izgradi novi svet i shvata kako polako preuzima dosta onih konvencija koje su im smetale. Francuzi su ozloglašeni kod nas zbog svojih komedija i ovo je nažalost jedna od tih. Film nikada ne uspeva da dramski nadgradi inicijalnu ideju a to je parodiranje raznoraznih yogi-hippy-newagey percepcija sveta i njihov sudar sa karikiranom konvencionalnošću liberalnog kapitalizma.
AFTER EVERYTHING je ljubavni film koji potpisuju Hannah Marks i Joey Power. Njima je ovo prvi igrani film a Hannah Marks ima izvesnu karijeru kao glumica, mahom u indie produkcijama i kao redovna saradnica Maxa Landisa. Dakle, nemaju oni iza sebe nikakav rediteljski domet koji me je mogao pripremiti za ovako moćan celovečernji debi.
AFTER EVERYTHING je indie ljubavni film, prepun humora koji proističe iz situacija i priče, sa zdravim melodramskim ekscesom, ubedljivim i zanimljivim likovima i vrlo svežim tretmanom nekih od najdelikatnijih kako životnih tako i filmskih situacija, kao što je recimo ljubav dvoje ljudi od kojih jedan pati od teške bolesti.
Jeremy Allen White se možda nije mnogo odmakao od Lipa iz Wellsovog SHAMELESSa ali na kraju krajeva to ni ne mora da radi, takav lik je dovoljno slojevit za različite sadržaje i uspeva da kanališe neuroze mačo milenijalca iz niže srednje klase. Maika Monroe mu odlično parira a epizodne likove igraju Marisa Tomei i Gina Gershon koje svemu dodaju nužni star power.
Prikaz odnosa je vibrantan uz vešto korišćenje svih dostupnih vizuelnih sredstava, uključujući i poigravanje socijalnim mrežama koje nije novo ali je ovde jako dobro iskorišćeno. Isto tako, fino su iskorišćene i njujorške lokacije koje imaju svoje mesto kao dodatna dimenzija u ovoj priči.
Uprkos indie korenima, AFTER EVERYTHING ima potencijal za crossover sa publikom glavnog toka kojoj može pružiti nešto za čim mnogi ljubavni streme i ne dobacuju.
* * * 1/2 / * * * *
SPIDERVERSE je praktično masterpis.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Svi to kažu. Baš se radujem i sa puno pozitivne anticipacije čekam da se pogleda.
Konačno trejler, kako valja i trebuje...
https://www.youtube.com/watch?v=puKWa8hrvA8
Muharem Pervić i Radoš Novaković su adaptirali roman Oskara Daviča BEKSTVA inspirisan istinitom pričom o bekstvu revolucionara iz mitrovačkog zatvora. Ovaj slučaj je kasnije još jednom ekranizovan, u filmu STIĆI PRE SVITANJA. U svakom slučaju, ovaj često ekranizovani događaj je jedan od razloga zašto je Stanka Veselinov među retkim istorijskim ličnostima koje su čak tri puta prikazane u fikcionalizovanim verzijama i to u vezi sa dva različita događaja.
Čini mi se da Radoš Novaković nije bio idealan izbor za ovakav postupak za koji su se opredelili i scenaristi i sam reditelj. Naime, BEKSTVA nije klasicistički postavljen film sa jakom melodramskom osnovom kakvim se Novaković najuspešnije bavio. Čak naprotiv, BEKSTVA pokazuju veliku fascinaciju autora nekim dostignućima koje je moderna donela i u književnost i u film a čini se da tim elementima nisu baš najveštije raspolagali. Tako BEKSTVA postaju film sa čitavim nizom moćnih prizora u čijem je komponovanju sigurno značajnu ulogu imao i čuveni direktor fotografije Nenad Jovičič, ali isto tako kao celina ipak ne funkcionišu iz prostog razloga što se naracija prelama na nekoliko pripovedačkih i konceptualnih deonica.
Naime, BEKSTVA istovremeno pokušavaju da budu film o robijanju revolucionara, ali i o unutrašnjem životu partije unutar zatvora, ali i o unutrašnjem životu partijaca, unutar unutrašnjeg života zatvora i partije, i sve to začinjeno raznim vidovima melodramskog ekscesa. To čini film neprekidno zanimljivim ali isto tako i haotičnim, povremeno zbunjujućim, od nunsploitation otvaranja koje postavi potpuno drugačiji ton filma pa nadalje.
U svakom slučaju, BEKSTVA ostaju zanimljiv upliv filmske moderne u priče o NOBu. Međutim, moramo priznati da iako BESKTVA spadaju među ekscesivnija ostvarenja u tom pogledu, svakako nisu unikatan rad tog tipa u istoriji jugoslovenskog filma.
* * 1/2 / * * * *
LUKAS Juliena Leclercqa je Sveti Gral kome se nekoliko puta stremilo a bez većeg uspeha - ozbiljan krimić, da ne kažem "ozbiljan" film u kome Jean-Claude Van Damme igra glavnu ulogu. Rekao bih da je Leclercq, francuski reditelj koji je već nekoliko decenija na pragu velikog uspeha, ali nekako više uspešan u pakovanju projekta nego u realizaciji, sa ovim filmom konačno uspeo da postigne taj cilj.
Naime, LUKAS je B-film u kome Van Damme igra izudaranu ruinu, nekadašnjeg bodigarda i operativca koji se sada vucara kao izbacivač po briselskim noćnim klubovima. Kada dobije posao u striptiz klubu, postaje interesantan policiji koja želi da ga uzme za doušnika ucenjujući ga traumatičnim iskustvom iz pošlosti.
Van Dammeovo lice je izbrazdano borama i ožiljcima a Leclercqova rediteljska egzekucija je tvrda i efektna. LUKAS nikada ne postiže neke "visoke" i pretenciozne domete ali od početka do kraja funkciniše kao seriozan B-film, kao dobar i jednostavan evropski krimić, smešten u zanimljivi belgijski setting koji nas je u ovom žanru nekoliko puta obradovao poslednjih godina.
Leclercq nije Roskam, ali u ovom slučaju snimio je bolji film od onoga što je Roskam radio posle RUNDSKOPa.
* * * / * * * *
INTO THE DARK je Huluova serija jednoipočasovnih televizijskih filmova u produkciju Blumhousea. Prvi film režirao je Paul Davis, i pod naslovom THE BODY ponudio je razradu svog kratkometražnog istoimenog filma.
Film govori o plaćenom ubici koji pod krinkom Halloweena obavlja ubistvo poznatog bogataša. Sreće grupu trick or treatera koji su krenuli na žurku, i odlučuje da se preveze sa njima jer mu je neko tokom slavlja oštetio kola.
Film kreće sa potencijalom za suspense, za komediju, za dobro korišćenje apsurdnih i zanimljivih situacija ali nažalost u razvoju put celovečernjeg formate ne uspeva da se izbori sa ograničenjima Davisovog filmmejkerskog znanja, uprkos određenom potencijalu premise.
U pogledu formata, jednoipočasovni film deluje kao old school 90s televizijska produkcija i to me raduje jer u ovoj seriji dobijamo dvanaest komada horor filmova godišnje, od kojih će neke potpisivati i dosta ozbiljni autori.
THE BODY je nažalost tanak komični triler koji ipak ne obeshrabruje da će ceo poduhvat dati neke zanimljive rezultate.
THE FESTIVAL Iaina Morrisa je produžetak serije THE INBETWEENERSa pomalo i FRESH MEATa drugim sredstvima. Sa obe ove serije THE FESTIVAL deli glavnog glumca kog igra Joe Thomas, a Joe je takav glumac da praktično deli i glavnog junaka.
Scenario potpisuju alumnus FRESH MEATa i izvanrednog i nažalost ukinutog sitkoma SIBLINGS Keith Akushie i njegove kolega sa ove serije Joe Parham. Scenario je formulaški, sa dosta simpatičnog gross outa, i sa ponekim komičnim zamislima koje čak i kad ne ispadnu smešne barem deluju dovoljno ambiciozno da izmame osmeh za trud. U tom ppgledu, THE FESTIVAL ima predožak u kome ima na šta da se osloni, iako svakako Keith Akushie posle ovog skripta neće steći reputaciju kao svoje gazde sa FRESH MEATa, Jesse Armstrong i Sam Bain.
THE FESTIVAL je generic stuff ali urađen solidno i sa punim ubeđenjem, i publici koja voli komediju, i ume da nagradi trud priužiće prijatno iskustvo. Pa ipak, THE FESTIVAL suštinski ne prevazilazi televizijske korene svojih autora niti stavlja Britaniju na mapu bioskopske teen komedije kojom suvereno i dalje vladaju Ameri.
* * 1/2 / * * * *
SPIDER-MAN: INTO THE SPIDER-VERSE je druga pobeda ovog junaka u protekle dve godine na velikom ekranu, posle decenije i po manje ili više, subjektivno ili objektivno, neuspešnih pokušaja da se napravi adekvatna ekranizacija koja će uspeti da obuhvati značaj Marvelovog signature superheroja.
Raimijev Spider-Man svakako ima svoje fanove, ima čak i onu tradicionalnu mitsku poziciju "drugog" filma kao najboljeg u serijalu, ali iz današnjeg stupnja razvoja superherojskog filma, cela ta produkcija deluje čak i pomalo naivno. To je još uvek vreme u kome je Avi Arad radio Marvel i kada je junak dolazio na ekran onda kada uspe za sebe da veže i reditelja i glumca. Tada je još uvek film bio pogon ekranizacije a ne sam strip odnosno IP, i nije bilo te samouverenosti, do granice sa bahatošću koja karakteriše taj format danas.
Druga iteracija Spider-Mana u Sonyju došla je u fazi kada je Disneyev Marvel već poprimio oblik ovoga što je danas, i ovog puta lik je privlačio glumce po izboru, IP je bio u centru pažnje i Webbovi filmovi su po mnogim elementima, pre svega glumcima, meni bili i potentniji od Raimijevih ali završili su potpunim kolapsom. Bioskopski rezultat je bio klasičan land grab, filmovi su bili preskupi da bi propali, ali Marc Webb danas skoro da ni nema šansu da radi ambiciozan film za bioskope a Andrew Garfield deluje da je gotovo potpuno isteran iz blokbastera. Paradoksalno AMAZING SPIDER-MAN je delovao dobro isplanirano na papiru pa je šteta što je praktično i zvanično propao posle dva naslova.
A onda sledi Spider-Man Jona Wattsa, reditelja čiji raniji rad nije obećavao, međutim, u ovoj mašini gde se Sony povezao sa Marvelom, to nije bio problem. U svetu depersonalizovanog MCU, HOMECOMING se pojavio u momentu kada je zapravo autorski pečat iznova počeo da se javlja. Ovog puta sve je bilo dobro postavljeno, Spider-Man je postavljen kao uverljivo mlad junak, suočen je sa negativcima koji nisu veliki doomsday proroci i monstrumi već prilično street level likovi, dat mu je prostor da maturira, uz minimalnu lubrikaciju ostalih Avengersa.
Međutim, onda dolazi SPIDER-VERSE koji je zbilja nešto potpuno drugačije. Naime, HOMECOMING je bio odličan film, ali ipak deo MCU i deo konvencije superherojskog filma. SPIDER-VERSE je animirani film u kome je sve dozvoljeno, i slično LEGO BATMANu, u toj formi nastaje možda i najautentičnija verzija lika iz stripa.
Strip junaci su od samih početaka imali svoje animirane inkarnacije, i kao što znamo one su mahom bile vrlo nemaštovite, doslovne, grafički i vizuelno čak i siromašnije od stripa, a opet verne izvornim zamislima crtača. Takve straight ekranizacije junaka opstale su do danas, uostalom DCAU ih radi sa dosta uspeha ali u tim produkcijama ključni adut je scenario.
LEGO BATMAN je pod krinkom parodije, dekonstrukcije i Lego kockica kao medijuma za pričanje priče izgradio zapravo jedan od najboljih superherojskih filmova koje smo gledali, između ostalog zbog toga što se po maštovitosti približio onome što se sada dešava u superherojskom stripu. Lord i Miller su stajali iza tog filma kao inicijatori cele Lego estetike. U SPIDER-VERSEu oni su takođe prisutni kao idejne vođe, scenaristi, producenti, a rezultat je impesivan na sličan način.
Animirani Spider-Man suštinski uspeva da interpretira strip i kao narativ, i kao formu, da istovremeno prikaže Spider-Mana i kao junaka koji ima svoju mitologiju i integritet ali i da ga svede na nivo kulturnog artefakta, odnosno plod mašte autora koji je realizovan kroz neku priču i crteže.
Samim tim Spider-Man i kao junak, i kao više puta reinterpretirani narativ, pa na kraju krajeva i kao crtež ima svoju ulogu u ovom filmu. Polazište je da se film dešava u svetu u kome postoji strip o Spider-Manu pored naravno živog i aktivnog Petera Parkera. Kada radioaktivni pauk ujede Milesa Moralesa, a Parker pogine, kreće borba sa supervillainom, ovog puta Kingpinom, i njegovim pokušajem da napravi akcelerator kojim će vratiti nastradale ženu i sina. Ali akcelerator pravi ulaz u druge univerzume iz kojih stižu drugi Peter Parker, Gwen Stacy koja je postala superheroj i još neke varijante Spider-heroja.
Kako se mešaju dimenzije, tako junaci donose i svoje stilove animacije. Ovaj meta pristup naravno omogućuje da film pronikne u samu fakturu stripa, i ko može da gleda 3D verovatno može u potpunosti da percipira sve zahvate na fakturi slike koje je uradila ova ekipa.
U pripovedačkom pogledu, konačno, imamo prevazuilaženje INCREDIBLESa a to je potonuće filma koji dekonstruiše superheroje u formule superherojskog filma. Naime, ovde imamo s jedne strane taj meta momenat da se film izlaže kao strip, iako nije suštinski epizodičan, zastaje da uvede nove likove kao što bi to strip uradio, ali onda kada dramaturgija gurne stvari prema klimaksu koji ne može biti drugačiji nego onakav kakav mora, dakle samim tim nadovezan na superherojski film, autori prave najsubverzivniji detalj. Tu kreće borba, haos, ali i mešanje dimenzija i grafičkih pristupa. I iskreno, u tom segmentu sam u pokretnim slikama video nešto najbliže ekranizaciji Morrisonovog stripa odnosno onih deonica kada ode u sveden gotovo apstraktan crtež, kada krene izražavanje kroz pollockovske kapi boje itd.
Stoga ako govorimo o dramaturgiji ovog filma, onda se ne treba fokusirati samo na scenario i dramski tekst jer je ovde dramaturgija kao tehnika pravljenja drame data i kroz samu fakturu slike i kroz poigravanje kontekstom, i kroz suštinsko povezivanje strip iskustva sa filmskim.
U određenom smislu ovaj film je po izrazu bitno kompleksniji od onoga što bi deca mogla da percipiraju i svoje obraćanje "odraslima" vrši tako što ih uvodi u dubinu slike, u njenu suštinu. Složenost izraza čini ovaj film nečim štoje na kraju krajeva daleko više od pukog repertoarskog proizvoda, mada on jeste i to, ali verujem da sa svakim novim gledanjem otkrivamo dodatne elemente.
* * * 1/2 / * * * *
MAGHZAYE KOOCHAKE ZANG ZADEH Houmana Seyyedija, preveden je kao SHEEPLE na engleskom i reč je o iranskom filmu kakav do sada nisam video. Naime, gledao sam filmove koji su imali dosta savremen rediteljski postupak, pa čak i hipsterski, ali SHEEPLE je film koji umnogome odskače od iranskih standarda u svakom pogledu.
Reč je o crnohumornoj priči smeštenoj u teheransku favelu a glavni junaci su članovi porodice lokalnog narko bosa. Najstariji sin u porodici je narko bos a glavni junak je njegov brat koji poput Iznoguda ne želi nužnoda bude kalif umesto kalifa ali svakako da smatra da zaslužuje značajniju poziciju u porodičnom poslu i hijerarhiji. Planiraju udaju sestre koja želi da se emancipuje i ima svoj dinar, ali stvari kreću nizbrdo kada se pojavi video snimak sestre kako skida hidžab ped muškarcem. Porodica upada u krizu među sobom ali i sa zakonom.
SHEEPLE se kreće neočekivanim stazama ne samo u okvirima iranskog filma već i u okvirima onoga kako smo navikli da izgledaju filmovi o narko dilerima u favelama. Na sve to, SHEEPLE uprkos "internacionalno" prepoznatljivom settingu uspeva da ponudi potpuno autentičan iranski mentalitetski i kulturalni sklop.
Seyyedijev rediteljski postupak je izuzetno savremen i SHEEPLE se ni po čemu ne razlikuje od nekog evropskog ili latinoameričkog filma smeštenog u ovakav milje, ni po kadriranju, ni po tehničkoj usavršenosti, ni po tempu. U tom pogledu, možda će puristi reći da su Iranci izgubili ono što ih je činilo autentičnim, ali SHEEPLE je film koji bez ikakve ograde može da se tretira kao pitak i u teoriji komercijalan film na bilo kom mestu.
Po izlasku u Iranu ostvario je odličnu gledanost i zauzeo prvo mesto na box officeu, zaradivši oko 36 milijardi riala za deset dana što je oko 750 000 evra. Nadam se da će ovaj film u nekoj formi postati dostupan i našim gledaocima, naročito ako uzmemo u obzir da je Filmski centar Srbije zabranio MEZIMICU a čak i Iran otvara svoje ekrane za "kontroverzne" sadržaje u formi komercijalnog filma.
* * * 1/2 / * * * *
THE GILLIGAN MANIFESTO Cevina Solinga je dokumentarni film sa tezom da je serija GILLIGAN'S ISLAND bila promocija komunizma. Cevin Soling polazi od ove zanimljive teze a onda je dosta neuspešno ilustruje tako što pravi dokumentarni kolaž kojim objašnjava šta je Hladni rat, šta je komunizam i šta je GILLIGAN'S ISLAND. Nakupljajući scene koji bi trebalo da potkrepljuju njegovu tezu on pokušava da je dokaže, ali su dati sagovornici dosta šturi, nijedan od autora serije ne razrađuje Solingovu misao, dočim akademski stručnjaci mahom objašnjavaju šta je komunizam i na koji način se nije dobro razumeo u Americi.
Solingov film polazi od zanimljive teze ali je svojim rediteljskim postupkom razvodnjava, a potom je na kraju ipak nedovoljno dokazuje. Otud THE GILLIGAN?S MANIFESTO nije značajan čak ni za fanove ove serije.
Kreator čuvene crne liste priča o nastanku iste
https://www.youtube.com/watch?v=Uroa2-MpiuE
THE TRIAL OF RATKO MLADIĆ Henryja Singera i Roba Millera je dokumentarni film koji prikazuje deo suđenja Ratku Mladiću, sve do donošenja presude. Koliko čujem film je naišao na određene optužbe da je prosrpski pa čak i promladićevski ali plašim se da su te opaske krajnje neprimerene. Prvo, ovaj film zapravo jedino što radi drugačije jeste da prikazuje obe strane u procesu, dakle i tužioce i branioce, ali mimo toga, vrlo malo, da ne kažem minimalno, pokazuje da su u ratu u Bosni postojale dve strane u sukobu. Uostalom, sud se bavi zločinima, proces obrađuje zločine, pa ih samim tim i film stavlja u fokus. Dakle, u ovom filmu nema rata, ima samo zločina i kada se stvari tako postave, onda tu ne može da se istakne bilo kakva simpatija za Mladića sem da se pokaže da i on ima porodicu. Pa opet, dok se prikazuju porodice žrtava zločina za koje se tereti Mladić i jasno se ističu njihovi gubici, u Mladićevom slučaju se ne pominje činjenica da je itgubio ćerku pod mutnim okolnostima gotovo sigurno indukovanim ratom i pritiscima koji su iz njega proistekli.
Stoga, naravno da kada se prikazuju Mladić i njegova porodica, njegovi branioci, saradnici koji mu svedoče u korist, dobijamo utisak da je i on dobio priliku da se iskaže, ali u suštini, njihova priča nije čak ni ispričana, pa preovlađujući osećaj ciničnosti njihove duge ostaje da dominira kada se postavi nasuprot tuge žrtava. Autori prenebregavaju činjenicu da nisu suze ono što vezuje Mladićevu suprugu sa majkama Srebrenice već upravo gubitak deteta.
Kad je reč o okvirima samih zločina, rat je očekivano izvučen iz jednačine, nema Bratunca kad se govori o Srebrenici, postoje samo masakri, a unutar njih poneki detalj koji iznosi odbrana kao alibi za Mladića. To će naravno gledaocima različitih ubeđenja, različito izgledati - nekima će branioci takođe delovati cinično, kao pokvareni mafijaški advokati koji lukavstvom sprečavaju da pravda sustigne njihovog klijenta, neko drugi će se radovati na pomen kontra-dokaza.
Isto važi i za odanost Mladićevih saradnika koju će neko doživeti sentimentalno, a neko kao znak nepopravljivosti ljudi koji okružuju zločinca. Takvi su i generalovi govori dati dok je bio bog i batina, nekome deluju kao mučeništvo, nekome kao deluzija, nekome kao dokaz da su svi Srbi stajali iza njega. A ruku na srce, svega toga tu pomalo i ima.
Stoga, treba izaći iz klopke i pokušaja da se ovaj film tumači kao balansiran pogled na Mladića. Plašim se da je ovde samo pitanje tumačenja, i da sve ono što mu "ide u prilog" i "humanizuje ga" zapravo služi da pokaže kako je teško dokazati genocid.
Suptilne manipulacije naravno ima na svakom koraku. Kćer koja traži ostatke oca pokopanog u Tomašici je uredna i lepa Muslimanka. Srbi iz Mladićevog rodnog Kalinovika su naravno krezave nakaze, pošto valjda u Prijedoru nije bilo krezavih Muslimana, a u Kalinoviku Srba koji normalno izgledaju. Tako i pripreme svedoka deluju mnogo perfidnije jer Mladićevi advokati sugerišu svojim kako da se ponašaju a tužioci svoje tretiraju nežno i samo su tu da ovi psihološki izdrže sekundarnu viktimizaciju.
Stoga, kada jedan tužilac krene da priča kako je ovaj slučaj prihvatio kao potomak žrtava Holokausta, jasno je koliko je sati i da je nacifikacija ponovo tu pred nama.
Uprkos svemu tome, film je zanimljiv utoliko što nas upoznaje sa miljeom u kom se dešava suđenje, kako izgledaju štabovi tužilaca i odbrane, sam Hag itd. Pa ipak, i tu ima rupa. Recimo, svaki od tužilaca ima malu ariju zašto je tu a od srpskih advokata samo jedan. I to onaj koji je iz Srbije i slabije govori engleski, dočim niko ne ispituje Dragana Ivetića iz Čikaga.
Verujem da će ovaj film u nekom trenutku, na ovaj ili onaj način biti prikazan i kod nas, a videćemo sa kakvim predznakom će biti predstavljen.
LA PENA MAXIMA Rodrigo Triane je meksičko-kolumbijska komedija o fanatičnom navijaču meksičke reprezentacije koji stavlja svoju čitavu sudbinu na kocku kada se njegova reprezentacija nađe u baražu za Mundijal sa SAD. Glavni junak je sebičan ali na kraju krajeva autori uspevaju da stvore utisak kao da su barem neki od njegovih nagona koji su jači od racionalnosti ipak dobro poznati ljubiteljima fudbala i sa njima na neki način mogu da se identifikuju.
Ono što je inovativan element ovog filma jeste sama završnica u kojoj glavni junak zapravo ne doživi očekivanu transformaciju.
Ključni set-piece u filmu na sahrani, situacija na koju su i sami autori stavili sve na kocku, srećom funkcioniše i ta scena na bdenju će se svakako ponajviše pamtiti iz ovog filma i ona ga diže za barem pola ocene iznad onoga što mu je realan domet.
LA PENA MAXIMA je komedija namenjena lokalnom tržištu, ali ipak ovaj film ima potencijal za određeni crossover na internacionalnom, pa i našem televizijskom tržištu.
* * 1/2 / * * * *
Ilinca Calugareanu je napravila dokumentarni film CHUCK NORRIS VS COMMUNISM koji spada u red vešto zanišljenih, lepo realizovanih filmskih šećerlema iza Gvozdene zavese kojima je ipak jako teško odoleti jer iako nismo živeli pod Čaušeskuom jeste nas dotakla ekspanzija VHSa.
Ilinca Calugareanu bavi se temom koja je u suštini već obrađivana u dokumentarnom filmu pre ovoga. Njen film je izašao 2015. a pre toga smo imali DISKO JA TUUMASODA 2009. godine, i za taj film možemo reći da je kudikamo informativniji i intrigantniji od ovoga. U DISKO JA TUUMASODA obrađen je fenomen single-voice nahsinhrnoitzacije filma koja je rađena iza Gvozdene zavese na VHS piratima, i koja je vremenom postala standard za gledanje filma kod njih, pa tako čak i danas, kultni ruski/sovjetski nah-majstori rade pirate za sladokusce koji ne mogu da gledaju filmove bez njih. Štaviše, holivudski studiji za Rusiju rade ozbiljne nahove za bioskop i DVD sa celim kastom, pa ipak i dalje na piratskim DVDovima se dodaju lokalne legende sa "adinogolosnjim" kanalima.
U tom pogledu, slučaj Rumuna i Irine Nistor je dosta jednostavniji jer za razliku od onoga u SSSR koji je bio koordinirana akcija službi bezbednosti, kako samog SSSRa tako i Zapada, ove imamo preduzimljivog gospodina Zamfira i filmofilku sa državne televizije koji su uleteli u prazan prostor VHS piraterije, i sa ili bez dopusta tajnih službi ubacili 3000 VHS naslova u opticaju od 1985. do 1992. godine.
Okosnicu priče čini slučaj Irine Nistor, bitne rumunske filmske radnice koja je posle pada Čaušeskua stekla uticajno mesto na dravnoj televiziji, filmskim festivalima, posle i na HBOu. Na neki način, ona bi se mogla posmatrati kao Dragan Jeličić ili mnogi od naših značajnih filmskih radnika koji su imali prevodilačku karijeru na početku rada i iz vremena VHSa vremenom došli do uticajnih pozicija u branši.
Unutar Irininog slučaja razrađuje se i uvoznik kaseta, gospodin Zamfir. Njihovi doživljaju su dati u solidnim rekonstrukcijama dočim ključni deo materijala po minutaži čine sećanja konzumenata, onih koji su samo gledali, ali i onih koji su organizovali ilegalne VHS bioskope po kućama. I taj segment odiše nostalgijom, ima duhovitosti, i daje pitkost celini iako ne možemo reći da je u celom trajanju supstancijalan. Međutim, vešto realizovan prikaz diskursa o transformativnoj moći filma obično pali, a ovo je takav slučaj.
VHS je čak i u SFRJ toga vremena, nešto malo pre 1985. na koju se fokusira ovaj film kao početak fenomena u Rumuniji, nosio jednu specifičnu atmosferu. Bio sam tada naravno vrlo mali ali sam preko oca kao early adoptera VHSa imao priliku da se upoznam sa tom prvom generacijom VHS mistifikatora, i uprkos tome što kod nas to nije bilo pod represijom bilo koje vrste, imalo je neki urbani underground vibe.
Činjenica da su se naši distributeri formirali u danima VHSa umnogome je oblikovala našu distribuciju i prikazivačku delatnost jer im je trebalo puno vremena da shvate kako nije sve u filmovima koje imaš već da ima nešto i u tome gde ćeš da ih puštaš. Međutim, dok je bilo i jednog i drugog, dakle i bioskopa i tog stava kod distributera, bilo je i Periklovo doba za naše gledalište jer je zaista bio raznovrsniji repertoar nego danas.
U tom smislu, u zemljama Istočne Evrope, VHS je imao zaista transformativni uticaj jer je zapravo u njemu načinjena primarna akumulacija kapitala u filmskom biznisu. Nažalost, stvari poput kratkog dokumentarnog filma ONI ŽIVE Gorana Nikolića nisu ni zagrebali suštinu tog fenomena,.
Stoga, i srpska VHS scena zaslužuje svoju ozbiljnu dokumentarnu razradu.
* * * / * * * *
EL SILENCIO DE OTROS Roberta Bahara i Almudene Carracedo je dokumentarni film u produkciji Pedra Almodovara. Govori o zanimljivoj temi. Naime, 1977. godine u Španiji je donet zakon o amnestiji kojom su amnestirani svi, i simpatizeri Repubolike i Frankisti i subverzivni elementi iz vremena frankističke vlasti. To je bila amnestija svih prema svima i svojevrsni "pakt zaborava". Nekih tridesetak godina kasnije Frankovi protivnici, rođaci žrtava Građanskog rata i represije odlulčju da pokrenu proces za szločin koji ne zastareva i koji može da se procesuira van Španije, a to je su zločini protiv čovečnosti. Praktično, oni su za španski slučaj uradili isto ono što su napravili Španci za Čile, dakle pokrenuli su proces u Argentini protiv ljudi koje štiti španski zakon o amnestiji.
Film je najzanimljiviji kada se bavi tom kompleksnom pravnom borbom koju su pokrenuli aktivisti, pravnici i žrtve. Međutim, onda neumitno ulazi u duge pasaže gde kontekstualizuje priču i objašnjava Frankovu vladavinu, rat i zločine i tu se pretvara u dosta sentimentalnu storiju u kojoj se mešaju babe i žabe, žrtve po raznim osnovama, i zainteresovani sa potpuno različitim motivacijama.
EL SILENCIO DE OTROS je vredan jer ukazuje na zanimljiv slučaj i nudi nešto zanimljivog arhivskog materijala ali na kraju krajeva ipak ne uspeva da se izmakne od opštih mesta u prikazivanju frankizma.
* * 1/2 / * * * *
Zanimljivo...
Ako ne seru mnogo protiv frankove spanjolske
Moglo bi se gledati
Nije novo ali i dalje najbolje objašnjava...
https://www.wired.com/story/inside-the-mueller-indictment-a-russian-novel-of-intrigue/
FLESH & BLOOD je druga epizpda u Huluovom serijalu jednoipočasovnih TV filmova koji smeštaju horor priče u vreme praznika. Režirao ga je nekadašnji Cravenov montažer a potom i štićenik Patrick Lussier i reč je o priči koja je pre svega rediteljski tour-de-force. U tom pogledu, Lussier pravi solidan suspenser televizijskog dometa u kome dosta evocira devedesete.
High concept na kom je baziran film je jednostavan - devojka traumatizovana nasilnom smrću majke usled čega je dobila agorafobiju i druge teške probleme shvata da je njen otac zapravo serijski ubica koji je odgovoran za brojne zločine. Između njih kreće igra mačke i miša.
Oca igra Dylan McDermott i odlično se snalazi u ulozi blue collar psihopate koji postepeno shvata da nema potrebe da bilo šta krije od svoje kćeri.
Lussier nije Brian Taylor, tako ni FLESH & BLOOD nikada ne postaje opšti haos kao MOM AND DAD, niti rafinisani suspenser kao neki deugovi ovog tipa, ali ipak posao je urađen pošteno sa nekoliko finih i duhovotih set-pieceova.
Na televiziji koja je domninantno scenaristički medijum, lepo je videti jedno ostvarenje koje je striktno "rediteljski" profilisano.
THE SISTERS BROTHERS Jacquesa Audiarda je adaptacija romana Patricka DeWitta u kojoj on po prvi put snima film na engleskom. Davnih dana je na pitanje što ne snima filmove na engleskom, što se ne seli u Holivud, Audiard odgovorio da su mnogo zanimljiviji njegovi evropski filmovi jer se dešavaju na lokacijama koje čak i ako su viđene bezbroj puta u američkom filmu po svojoj funkcionalnosti, nikada nisu često prikazivane u evropskom ruhu.
Ne znam da li se zato Audiard opredelio za vestern, kvintesencijalno američki žanr, koji je toliko puta viđen, i čije su priče toliko puta ispričane da više nije novost ni varijacija u kojoj francuski reditelj režira vestern. Štaviše, ako pogledamo koliko je klasika vesterna nastalo u Evropi, sa evropskim rediteljima, postavlja se pitanje čiji je to žanr. Međutim, uvek govori o Americi, ili američkoj viziji Meksika i bez Amerike ga nema, pa samim tim ta formulacija i dalje stoji.
THE SISTERS BROTHERS je u tom smislu odmak od onoga što Audiard inače radi jer tog evropskog imaginarija više nema. Ako bih poredio THE BROTHERS SISTERS najpre se može povezati sa vesternima Braće Coen, pre svega po tome što se odmiče od one jednostavnosti koju ima ikonografija vesterna, pa i njegove formalne pročišćenosti, a opet ne odlazi u domen naturalističke rekonstrukcije, već ostaje negde na pola puta.
Stoga, Audiardov vestern ima junake koji rade manje-više vestern stvari, i u manje-više vestern okolnostima, s tim što je sve dosta raspričanije, a opet nije Tarantino. Ipak, čini se da je raspričanost junaka ostala kao zalog literarnog osnova na koji su se oslonili Jacques Audiard i njegov redovni saradnik Thomas Bidegain.
Ono što je u dramskom pogledu ključna inovacija ovog filma jeste postavka u kojoj se junaci pod uticajem obećanja novca lako prebacuju iz odnosa dominacije, sukoba, spora, talačke situacije u partnerstvo. Dakle, Audiardovi junaci u ovom filmu su puni etičkih priča i oportune prakse, sa novcem koji ruši svbaki oblik hijerarhije ili kodeksa. Od naslovnih junaka koji su ubice, preko detektiva koji je old money i beži od sebe lutajući divljinom, do mladog tragača za zlatom koji ima formulu za njegovo lakše nalaženje, svi junaci su skloni tome da prekrše svoje kodekse bilo da oni potiču iz podzemlja, unutrašnjeg nezadovoljstva ili velikih socijalističkih ideja.
Glumačka podela je top-notch ekipa indie scene koja je crossoverovala u mainstream. Tu su Joaquin Phoenix, John C. Reilly, Jack Gylenhaal i Riz Ahmed. Moram priznati niko tu nije moj favorit, niti mi bilo ko od njih zvuči kao vestern figura na prvi pomen, tako da mi sama podela nije naročito prijala. No, ne može se osporiti da je Audiard uspeo da ih okupi oko ideje i da iz njih izvuče ono što treba.
THE SISTERS BROTHERS je promena stila za Audiarda i ovo nije film koji sam od njega očekivao. Ovog puta se izrazio u varijaciji na žanr koju ne volim, sa podelom koju ne volim i ostao sam pod utiskom da je snimio film moji meni kao gledaocu i poštovaocu od njega nije bio potreban. Međutim, onima koji ovo više vole, sve to ne bi trebalo da smeta jer ovo je film kome se stvarno nema šta mnogo zameriti.
Pa ipak, dok je u odnosu na ono što je art house pristup žanru Evropi, Audiard manje više preneo te i u Ameriku, vestern j u tom domenu ipak mnogo više "trošen", pa samim tim je bio i bitno više "arthausiziran" ta u odnosu na okolinu deluje manje sveže. Uostalom, ove godine u Veneciji su i Braća Coen imala svoj vestern. U poređenju sa najboljima, Audiard je pokazao da nema čega da se sitidi i da im je uz rame, ali da u ovoj formi nije onako dominantan kao inače.
* * * / * * * *
ANGRY ANGEL Jamieja Travisa je vrlo zanimljiv Freeformov božićni film koji se bitno razlikuje od materijala tog tipa koji oko praznika plasiraju Hallmark ili sada Netflix. Naime, Freeform ostaje na liniji svog milenijalskog koncepta i ANGRY ANGEL je ironičan, duhovit, crnohumorni božićni film po priči Willa Glucka i scenariju izuzetno duhovog pisca Davida Isersona koji mi je privukao pažnju filmom THE SPY WHO DUMPED ME i romanom FIRECRACKER.
Ponešto od romana FIRECRACKER preneo je i u scenario za ANGRY ANGEL a to je tema simpatičnog ali sebičnog glavnog junaka koji mora da shvati šta znači učiniti dobro delo iz potpuno nesebičnih pobuda. U romanu FIRECRACKER čitav roman praktično govori o tome a u ANGRY ANGELu to je jedan od motiva ali zapravo ključni.
Scenario je izuzetno duhovit i maštovit. Ne znam da li je ovaj televizijski film planiran kao backdoor pilot, ako jeste ponudio je zaista čitav niz mogućnosti za dalji razvoj serije. No to sve na stranu, Iserson je dobio inspirisanog saigrača u reditelju Jamie Travisu koji primarno radi na televiziji ali ima indie staž i učinio je zaista sve da ANGRY ANGEL deluje kao televizijski proizvod realizovan u punoj koncentraciji i sa velikom pažnjom.
Otud ANGRY ANGEL spada među retke predstavnike ove potrošne robe koji ima duži rok trajanja i neće vredeti samo za vreme praznika kada je emitovan već i kasnije, u bilo koje vreme.
Rediteljski debi Jonaha Hilla MID90s atipičan je film za glumačku zvezdu koja se na vrhunci moći lati režije. Naime, reč je o indie filmu, sa indie poetikom skejterskog filma na granici naturalizma i dokumentarnosti koji nema apsolutne nikakve kopče sa onim čime se Jonah Hill bavi ili onim u čemu oskudeva. Dakle, ovo je iskorak Jonaha Hilla u jedan potpuno drugi milje, film dugih kadrova sa decom naturščicima, nostalgičnom rekonstrukcijom jedne epohe i jedne emocije u njoj gde je Jonah suvereno snalazi.
SKATE KITCHEN sa Sundancea je sličan film i meni je bio zanimljiviji jer opisuje žensku skejtersku grupu, a to smo mnogo ređe videli i ima nešto istaknutiji melodramski tok, dočim Hill ostaje tvrd u svom "igračka plačka", epizodičnom, sirovo realizovanom pristupu. Otud čini mi se da će MID90s možda čak biti i cenjeniji kao hardcore ostvarenje od SKATE KITCHENa koji ipak nudi izvesnu fetišizaciju Njujorka, skejterskog miljea, ženskog drugarstva itd.
MID90s je jednostavniji, direktniji, konkretniji ali svakako nije prvi ovakav film kog smo videli. No sve što pokušava da uradi, radi dobro. Jonah Hill je na neočekivan način otvorio novo područje borbe.
* * * / * * * *
Vratio sam se sa projekcije animiranog filma Spider-man: Into the Spider-Verse, kod nas pomalo nezgrapno prevedenog kao Spajdermen: Novi svet, i mislim da neće biti PREVELIKO iznenađenje za čitaoce ako kažem da sam pola firma proveo u suzama. Mislim, naravno, uz andropauzu idu i te nestabilnosti raspoloženja i preterane emotivne reakcije, ali mislim da mogu da se složim sa internetom koji poslednjih nedelju dana razložno (i ekstatično) ponavlja da je Into the Spider-Verse do sada najbolji film koga je Spajdermen imao u bioskopima. I to kažem kao neko ko je voleo čak i Webbove Amazinge!
S obzirom da je ionako momenat silnih godipnjih svođenja računa i perspektiva, dozvolićete mi momenat da zastanem i kažem: KAKVU je GODINU Spajdermen imao! Tom Holland se potvrdio kao timski igrač i duša Avengersa u filmu sa GOMILOM ikoničkih likova i cementirao ideju Spajdermena kao superheroja koji ne gubi vezu sa bazom ni u momentima najvećih kosmičkih iskušenja. U stripovima, Dan Slott je završio decenijski rad na Amazing Spider-manu na veoma dostojanstven način ali relansirani Amazing koga piše Nick Spencer a crta Ryan Ottley je bolji nego što sam se ikada nadao da će biti. Lažem, naravno, nadao sam se da ćemo dobiti idealan spoj Nicka Spencera koji je onako blistao pre Secret Empire i Ottleyja za koga od prošle decenije znamo da je rođen za ovakve stripove i Amazing je za sada istinski amazing. Chip Zdarsky je takođe nastavio sa odličnim Spectacularom opravdavajući dobijanje sopstvenog serijala. Neki satelitski serijali su se završili - Latourov Spider-Gwen sve odličniji do samog kraja a Jodi Houser je svoj (mislim, ona je napisala više epizoda i od veterana kakvi su Slott i Conway) Renew Your Vows ODVALILA - a neki su započeli - Saladin Ahmed sada piše Milesa Moralesa, Gage i Taylor uskoro započinju svoje serijale. Spajdermen u stripu odavno nije bio u boljem stanju.
Dobili smo i fenomenalnu Insomniacovu igru koja nastavlja da daje kroz vrlo dobre DLC epizode (od kojih sam treću sinoć daunloudovao a onda jutros odneo konzolu na servis jer su mačke OPET polomile HDMI konektor - klasičan Parker Luck) i za koju mnogi vele da je bolja priča od svih dosadašnjih filmova o ovom junaku. Na kraju godine dobili smo Into the Spider-Verse, dugometražnu animaciju koja je istovremeno i ubedljiv umetnički iskaz vezan za Spajdermena na filmu, kao i nemilosrdni korporacijski marketing i proširivanje polja delovanja na sve strane. Ako nije jasno zašto sam bio u suzama: od sreće. Od sreće što vidim ideje koje su stripovi isprobavali, sa kojima su eksperimentisali i na kraju ih, uz dosta proba i grešaka, razvili u punokrvne priče, te ideje iskorišćene da se napravi film koji manifestno, čak prkosno poništava ideju unikatnosti Spajdermena i umesto nje nudi ideju zajednice, povezanosti (umrežavanja), deljenja istih vrednosti bez obzira na distance i prebivanje u - bukvalno - odvojenim stvarnostima.
Sa jedne strane ovo deluje kao zaista izdajnička tangenta u odnosu na Spajdermenove temeljne definišuće karakteristike - usamljenost, izopštenost iz društva, strašna tajna koja se čuva voljnim prebivanjem na margini zajednice, građenjem namerno otuđene persone da bi se zaštitili drugi-koji-ne-znaju itd. - ali Into the Spider-Verse je onaj drugi deo rečenice koji čekamo da čujemo više od pola veka, potvrda da niste sami čak i kada ste usamljeni, da vaše vrednosti nisu vrednosti solipsističkog monoidejiste koji se izgubio u filozofiranju već vrednosti koje dele mnogi samo ih treba inspirisati da u sebi pronađu snagu da ih odbrane.
U stripovima ovo je već temeljito obrađena tema i Dan Slott, ma koliko bio kritikovan (a bio je i kritikovan i hvaljen) za svoj rad na Amazing Spider-manu, je presedane već uspostavio kroz Spider-Verse koji je, naravno, bio mnogo komplikovanija priča od ovoga što imamo u filmu i zasnovana na nekim relativno problematičnim idejama iz vremena J. Michaela Straczynskog, ali je utemeljio ideju o Spajdermenu (Spajdervumen, Spajderpanku, Spajder-hemu itd.) kao toj nekoj moralnoj osi svakog Marvelovog univerzuma i iz ovoga su iznikli i odlični varijeteti poput Spider-Gwen (tangenta. film sam gledao u majici Spider-Gwen i duksu Amazing Spider-man). Naravno, ovde je i Bendisov Ultimate Spider-man sa Milesom Moralesom bio jednako značajno otrzanje utemeljenoj klasici i proširivanje esencijalnih vrednosti koje Spajdermenov mitos nosi tako da obuhvate širi krug zajednica i osoba.
Da ne bude zabune, naravno da je ovo istovremeno i klasično korporacijsko proširivanje brenda, pretvaranje Spajdermena iz lika u klasu likova i ako bismo da budemo cinični, sve možemo da posmatramo samo sa te strane i gunđamo kako sve to nije "pravi" Spajdermen, jelte. Ali opet...
...opet ostaje da je Into the Spider-Verse jedna proslava upravo najsuštinskije spajdermenovštine, lišena cinizma upravo time što prepoznaje da gubici i žrtve koje se vezuju za Spajdermena na kraju dana NISU unikatni, da je kapacitet za prevladavanje traume i pronalaženja u sebi snage da se posle nje ustane, bude bolji i više brine za ljude oko sebe nešto što je ljudima zajedničko i da je neophodna inspiracija i podrška da bi ti ljudi bili ono što zaista mogu da budu. Ja se nadam da je poznato koliko volim originalnog Spajdermena i da ne prestajem da ga čitam poslednjih 40 godina ali kreativna odluka da se njegova tragedija i sazrevanje koju je ono trigerovalo prikaže kao nešto što se ljudima DOGAĐA i da ljudi jedni drugima mogu da pomognu da shvate da njihova trauma nije unikatna a njihova žrtva donosi razliku u svet (univerzum, multiverzum), ovo je važna i korisna kreativna odluka koju ne može da zamagli činjenica da se to ugred koristi da se Spajder-stvari sada ciljano marketiraju i etničkim manjinama i devojčicama i, hm, inteligentnim svinjama...
Neću da prepričavam film jer priča zapravo i nije toliko bitna. Ona u najboljem slučaju služi kao vozilo da se u film doveze nekoliko verzija Spajder-ličnosti koje mogu da jedne u drugima prepoznaju ono za šta se plaše da im samima nedostaje. Imposter syndrome je uvek bila važna odlika Spajdermenove psihologije i Into the Spider-Verse je jedna velika terapija kojom se ovaj sindrom leči i tu su Kingpinov by the numbers plan i how convenient suportivna verzija strine May samo pribor da se terapija odradi. Likovi su mnogo bitniji, pre svega odličnni Miles Morales ali i promašeni Spajdermen iz druge dimenzije. Njihov odnos je za film ključan i svi ostali, uključujući Gwen su uglavnom tu kao prilog, mada, naravno, videti Spider-man Noira, Gwen i Spider-hama na ekranu zajedno, neću lagati, od toga može da se rikne. U svakom slučaju, film je o likovima i ako ste čitali Ultimate Spider-man i Spider-verse, uglavnom ćete znati sve šta se dešava (uključujući Ultimate verziju Prowlera koja je vrlo verna strip-predlošku) ali to neće umanjiti uživanje u njihovom odnosu i hemiji.
Naravno, ako niste baš TOLIKI fan Spajdermena, svakako ćete priču pratiti onako kako pratite sve te savremene animirane filmove, sa predvidivim smenama ritma i tona i komplikovanim astrofizičkim i filozofskim temama komprimovanim u po dve-tri rečenice kako bi se napravilo mesta za poučne poruke, ali Into the Spider-Verse ima nešto što ga vidno izdvaja od ostatka zahuktale animirane produkcije za bioskop:
Grafički dizajn.
Mislim, animacija je odlična ali u 2018. godini animacija je već standardno odlična gde god da pogledate, no grafički dizajn Into the Spider-Verse je ono što je za ovaj film unikatno. Sa jedne strane inspirisan funk i hip-hop kulturom kao što i dolikuje filmu koji ima crnog protagonistu iz Bruklina, film se nimalo slučajno služi grafitima kao jednom od polaznih tačaka za svoj izgled. Naravno, kako su se mnogi autori grafita od sedamdesetih nadalje inspirisali stripovima, ovo je jedan zgodan perpetuum mobile, ali Into the Spider-Verse se ne zaustavlja na ovome. Ovde ima mnogo pop-arta (koji je, ponovo, inspirisan stripovima), klasične stripovske montaže i količinu zdrave psihodelije kakvu samo priželjkujemo da možemo da vidimo u više biopskopskih produkcija. To što je ovo animirani film, naravno, daje više slobode za akcione scene da budu i humorističke i "nerealne", ali način na koji se animatori igraju sa eksplozijama boja i specijalnim efektima je možda najbolji način da se podseti ko je i u kojoj eri kreirao Spajdermena.
Na kraju godine u kojoj su umrla oba orignalna kreatora Spajdermena, Spajdermen je življi i relevantniji nego, čini se, ikada. Ovo pritom nije Spajdermen naših otaca, sačuvan u ćilibaru kao prepotopska muha i zamrznut da se nikada ne promeni, već Spajdermen koji živi, trpi, podiže se i nastavlja. Pa i Spajdermen koji se, hm, razmnožava. Into the Spider-Verse je zalog za budućnost koja je, sudeći po post-credits sceni, obezbeđena barem do 2099. godine. Film koji legitimizuje ideju o "običnim" herojima iz komšiluka i na koji vredi odvesti decu (koja su, uostalom, činila 90% publiek u sali i, neobjašnjivo ali sasvim tačno, ponavljala "Uroš je Spajdermen"), ali i otići kao odrasla osoba koja u sebi ima makar mrvi unteresovanja za superheroje.
Završne napomene: film je gledan u najneoptimalnijim uslovima - 3D sa nasinhronizacijom a opet, to nije mnogo škodilo.
Mehmete, plakao sam dok sam čitao tvoj prikaz. Naravno, od
sreće...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ubiće nas te emocije...
...ako nas prethodno ne ubije vinjak, naravno
Da pišem u novinama, tekst o filmu BUMBLEBEE bih naslovio citatom srpskog eurobeat refrena "Kome treba bumbar?"
A odgovor je vrlo jednostavan. Kada je Michael Bay doveo TRANSFORMERS franšizu do zamora i tačke u kojoj kritičari kažu da je dostigao razmere eksperimentalnog filma po tome na koji način je počeo da secka taj multicam haos kojim se bavi, studio je morao da se povuče na rezervni položaj i zapravo snimi anti-Bay film.
U određenom smislu, BUMBLEBEE od samog izbora lika i njegove inkarnacije deluje kao pokušaj da se TRANSFORMERSima vrati "duša", da se probudi ono dete osamdesetih koje ih je sa radošću gledalo (recimo, ja) i da se udari kontra svemu onome zbog čega se Bay smatra nekim ko je komodifikovao tu franšizu do iznemoglosti i iscedio joj svu supstancu.
Bez namere da branim Baya, uostalom, prvi film mi se dopao ali sam posle drugog prestao da gledam ovaj serijal, do kraja BUMBLEBEEja mi uveliko shvatamo da tog filma ne bi bilo da nema temelja postavljenog u prvih pet.
Travis Knight je CEO animacijskog studija Laika i dolazi u ovaj film sa reputacijom sofisticiranog stop-motion maestra, i njegov cilj je da svemu ovome da "mnogo duše", ali na tom putu mi prepoznajemo inherentne elemente franšize kojima duša zapravo na treba i koji neumitno prebacuju gledaočev um na drugi kanal, onaj bez emocija i ozbiljnih misli jer naprosto to je tako.
Od uvodnih scena kada gledamo borbu transformersa na Cybertronu, mi shvatamo da je Knight pogrešio i da je svoj film morao stukturirati drugačije, odnosno da je morao krenuti iz devojčice i njenog oktriča robota pa onda prema svetu robota i njihovim kontaktima. Naprosto, sa ovakvim uvodom, u kakvom se po definiciji Bay bolje snalazi, nama treba vremena da se adaptiramo na devojčicu, i tada usledi najbolji deo filma a to je njen odnos sa robotom, i onda naravno neumitni obračun sa robotima koji tada ipak može da se nasloni na neku vrstu emotivne investicije.
U ovom filmu Bumblebee je opet VW Buba a ne Ford Camaro i to deluje kao neka vrsta podlog podmetanja Bayu, u smislu povratka omiljenog lika automobilskim korenima koji ga povezuju sa Disneyevim Herbiejem itd. Međutim, omiljeni lik je ovde dobio i drugu vrstu protagonizma pokazujući sav onaj šarm koji deli sa samim automobilom u koji se pretvara, pristupačnost, manju brzinu i gabarit od drugih modela koji su bitno ekskluzivniji i mnogo manje next door od ostalih, a što je i ključ Bumblebeejeve istrajne popularnosti.
Naravno, Knight u oživljavanju, u animaciji neživog najbolje funkcioniše i odnos između devojčica i robota je najbolji deo filma, i kroz njega se bolje prelamaju generic transformerski sukobi koji su datost u ovoj vrsti filma.
Hailee Steinfeld je očekivano odlična u glavnoj ulozi i ona predstavlja emotivni stub filma. Tim pre bi ideja da se krenulo iz njene priče ka robotima imala više rezona nego kretanje "iz robota" kakvo je bilo kod Baya. Da su se za tu strukturu opredelili autori, film bi bio efektniji, pa čak i da su se za to opredelili kasnije, u montaži.
Elem, Knight pravi ljubavno pismo osamdesetim i to u današnjem filmu nije ništa novo, kao što znamo, uostalom, imali smo ove godine READY PLAYER ONE. Knightova nostalgija je vrlo jaka u ovom filmu i na granici je da bude napadna ali srećom nije.
Spielberg je producent TRANSFORMERSa i u ovom filmu se ide na najjači pokušaj rekonstrukcije njegovog Amblina a to je priča sa porodicom u krizi u centru i SF zapletom koji tu porodicu dovodi u iskušenje i iznova ujedinjuje. To je stari recept ali Knight ne uspeva da ge sprovede ubedljivo. Porodični konflikt ostaje dosta generic i ovo na kraju krajeva ostaje ipak šou Hailee Steinfeld bez mnogo pomoći ostalih likova iz porodice, kako formalno tako i suštinski. Dakle, porodična postavka idejno jeste Amblin ali ne dobacuje do njega u svojoj realizaciji.
Teen simpatije između glavne junakinje i njenog komšije su bitno efektniji melodramski odnos i naravno uspeo odnos sa robotom.
Uvodne akcione situacije su urađene dosta depersonalizovano, i u principu akcija se ispostavlja kao nešto gde Knight nije velemajstor sa ličnim pečatom, ali kako se razvijaju likovi, tako te scene imaju neki ulog i postaju bolje.
Kad je reč o mirnim scenama, Knight je isto skroman u uvodu, nudi niz scena koje su mogle biti brže, življe, što je više likova u sceni sve je slabiji, najbolji je jedan na jedan. To su neke očekivane stvari za reditelja koji dolazi iz sveta animacije, i čiji je prvi film upravo minimalistički rad sa po dva-tri lika u direktnoj drami.
Isto tako neke fizičke lokacije, na scenografskom nivou prosto ne deluju ubedljivo kao i neki character beatovi u ekspoziciji koji prosto previše deluju "ugrađeno" i "namešteno".
Međutim, sve to su sitnice spram činjenica da BUMBLEBEE generalno funkcioniše kao jedan mali Transformers film u kom se ne biju vojske već pojedinci, gde su ljudi podjednako važni ili čak važniji od robota. Međutim, kako rekoh ne početku, u osnovi sve je to i dalje Bay, i u tehničkom pogledu, BUMBLEBEE se nadovezuje na njega, dakle, možda bi i on snimio ovakav film sa nije pred sobom imao potpuno drugačiji zadatak.
Otud, BUMBLEBEE me je podsetio na THOR RAGNAROK Taike Waititija gde je velikim menjanjem predznaka zapravo napravljen najbolji film u serijalu a nekako je zanemareno da su time autori ranijih naslova prilično diskriminisani jer su se nosili sa bitno težim i nerešivim zadatkom.
Knightov BUMBLEBEE nije onoliko dobar koliko autori misle da jeste, i definitvno nije lekcija Bayu ni na jednom nivou, ali ovo je solidan film koji ima svoje mesto i unutar serijala ali i izvan njega jer ipak jeste standalone što izuzetno cenim.
Kada se svim ovim primedbama, doda činjenica da omladinski franchise film deluje bitno drugačije posle gledanja SPIDER-VERSEa, onda treba još dodatno pogledati BUMBLEBEEju kroz prste.
* * * / * * * *
Huluova serija INTO THE DARK nam je dala mogućnost da vidimo novi jednoipočaovni rad Nacha Vigalonda i POOKA je na sve to još punokrvni horor. Dakle, sve je to razlog da već sada ovaj projekat smatramo nečim vrednim pažnje i uspešnim.
U svom novom dugometražnom radu, Vigalondo nažalost odstupa od ekscentričnosti u samom postupku, u kadriranju i polazi putem onog kriptičnog, mističnog, nedorečenog horora koji iz svoje iracionalnosti crpi stravu i koji je baš na televiziji recimo zastupljen u seriji CHANNEL ZERO.
Ovog puta, praznik koji se razrađuje je Božić, često obrađivani praznik u ovom žanru a zaplet govori o neuspešnom glumcu koji dobija posao da radi kao maskota fabrike igračaka koje deluju dosta čudno i reklo bi se ukleto.
Ovaj posao pretvara se naravno u izlet u stravu i onostrano.
Da je ovo Vigalondov film, i da je namenjen bioskopu, ne bih bio zadovoljan jer na kraju krajeva nije dovoljno supstancijalan rad niti ima neki vizuelni pečat po kom je on ipak poznat. Na sve to glumačka podela je dosta bleda i ne pobuđuje gledaoca na identifikaciju sa likovima.
Međutim, u televizijskim okvirima, rekao bih da Vigalondo isporučuje više nego uspešan rad na liniji najzanimljivije horor serije trenutno, i da ga dobro smešta u jednoipočasovnu formu.
Uprkos tome što u okolnostima konvencionalnog kadriranja i bez izrazito harizmatične podele nema šta mnogo da doprinese, pokazuje zrelost i da ekscentričnost njegovih ranijih filmova nije služila za pokrivanje fundamentalne neveštine.
U sklopu pripreme za BUMBLEBEE pogledao sam KUBO AND THE TWO STRINGS Travisa Knighta, njegov prvi rediteljski rad koji je uradio u okviru svog studija Laika. Reč je o još jednoj Laika produkciji koja je impresivna samim tim što je reč o stop motion animaciji i uopšte po tom elementu da gledamo mahom stop motion tehniku naravno ojačanu svim drugim tehničkim pomagalima.
Međutim, njihove produkcije pored tehničke impresivnosti dolaze i sa dozom pretenzije, i rekao bih da ni KUBO to nije izbegao. Ovo je hero's journey smešten u imaginarij feudalnog Japana o dečaku koji mora da se suoči sa velikom porodičnom traumom.
Srećom, film je dinamičan, likovi su zanimljivi i dizajn je zanimljiv zbog samog miljea tako da onda tu "ozbiljnost" Laikinog rukopisa uspeva da prevaziđe, i da izvesnu mehaničnost scenarija koja prati mustre i na opštem strukturalnom nivou kao i unutar scena, i KUBO na kraju postaje respektabilna animirana avantura.
* * * / * * * *
U sklopu pripreme za BUMBLEBEE pogledao sam KUBO AND THE TWO STRINGS Travisa Knighta, njegov prvi rediteljski rad koji je uradio u okviru svog studija Laika. Reč je o još jednoj Laika produkciji koja je impresivna samim tim što je reč o stop motion animaciji i uopšte po tom elementu da gledamo mahom stop motion tehniku naravno ojačanu svim drugim tehničkim pomagalima.
Međutim, njihove produkcije pored tehničke impresivnosti dolaze i sa dozom pretenzije, i rekao bih da ni KUBO to nije izbegao. Ovo je hero's journey smešten u imaginarij feudalnog Japana o dečaku koji mora da se suoči sa velikom porodičnom traumom.
Srećom, film je dinamičan, likovi su zanimljivi i dizajn je zanimljiv zbog samog miljea tako da onda tu "ozbiljnost" Laikinog rukopisa uspeva da prevaziđe, i da izvesnu mehaničnost scenarija koja prati mustre i na opštem strukturalnom nivou kao i unutar scena, i KUBO na kraju postaje respektabilna animirana avantura.
* * * / * * * *
akvamenu ni imax nije pomogao. majko, sačuvaj i sakloni. ajd da DC utopimo u marvel, manje bi bolelo.
Quote from: lilit on 25-12-2018, 13:46:38
akvamenu ni imax nije pomogao. majko, sačuvaj i sakloni. ajd da DC utopimo u marvel, manje bi bolelo.
Nisam još stigao da gledam a nešto mi ni ne privlači...
SAD HILL UNEARTHED Guillerma de Oliveira je dokumentarni film o lokaciji snimanja čuvene scene obračuna na groblju iz Leoneovog filma THE GOOD THE BAD AND THE UGLY. Kroz prikazivanje slučaja grupe lokalnih entuzijasta koji su uzeli da restauriraju lokaciju i povrate je u stanje iz vremena snimanja filma, uporedo sa dokumentovanjem samog toka snimanja u Španiji, de Oliveira pravi film o jednoj fusnoti iz Leoneove karijere koja nudi znatno širu sliku i o njemu kao reditelju i o nesagledivom značaju klasika koje je snimio.
Značaj Leoneovog opusa je dočaran najpre kroz neverovatan entuzijazam koji su ljudi širom sveta pokazali za rekonstrukciju ove lokacije pa sve do istoričara i teoretičara koji se bave njegovim opusom. Guillermo de Oliveira je crowdfundovao ovaj dokumentarac ali je došao do svih relevantnih sagovornika kao što su Clint Eastwood, Ennio Morricone, preživeli saradnici sa filma, lokalci iz tog vremena, kao i uticajni fanovi poput Joe Dantea i Jamesa Hetfielda. Glavni protagnonisti su naravno španski entuzijasti sa svojim projektom kao malom pričom koja priča veću priču.
Sigurno se u pogledu dramaturgije mogunapraviti određene zamerke ovom filmu, neke stvari su se mogle preciznije poslagati, ali ova tema je neodoljiva, sagovornici su kompetentni, i obezbeđen je neophodan materijal, stoga otpor ovom filmu je uzaludan.
* * * / * * * *
EL PACTO Davida Victorija je relativno neinventivan španski suspenser, negde na ničijoj zemlji između trilera i horora. Priča orati očajnu majku koja pravi pakt sa dijaboličnim guruom kako bi spasila život kćeri koja je pala u dijabetsku komu. Da bi održavala kćer u životu, majka mora da ubija ljude, i to je isprva ne ide od ruke ali sudbina kreće da joj "namešta" okolnosti za takve stvari.
Victorijev film ne uspeva da narativno pa čak i na nivou maštovitosti pruži išta novo u ovakvom zapletu. Tako je dijabolični guru baš onakav kakav očekujemo da će biti, na lokaciji na kakvoj bi se takav lik mogao naći itd. Međutim, glumci u glavnim ulogama su solidni, i Victori nas dosta jednostavno i efikasno vodi kroz svoju rutinsku i neinventivnu priču.
Sa glumcima kakve je okupio, postoji potencijal da se razvije jača drama među junacima i da se situacije psihološki dublje razrade, i to je Victori u izvesnoj meri pokušao ali bez značajnijih rezultata. Otud u pojeidnim deonicama, EL PACTO zaliči na nešto "ozbiljnije", na nešto što bi povuklo na Polanskog ili tako neku meditaciju o iznuđenom zločinu i moralnim izborima, ali nikada zapravo ne polazi tim putem.
* * / * * * *
AQUAMAN Jamesa Wana je dvoipočasovni film koji nije uspeo da me istinski zainteresuje, mada što o njemu više razmišljam shvatam da nemam šta puno da mu zamerim. Ovo je origin film koji vrlo vešto spaja osnovni konflikt sa originom, odnosno origin čini konfliktom prvog filma o junaku i to je vrlo dobro sprovedeno. Sigurno da ljubitelji stripa mogu imazi problema sa ovom samoanskom inkarnacijom Aquamana, i teškoće da prihvate ovu prenabildovanu verziju, ali u pogledu načina na koji je su ispunjeni osnovni ciljevi filma, nemamo šta da zamerimo ovom filmu.
Štaviše, AQUAMAN je deo DCEU koji je potpuno standalone film i u tom pogledu se vraća onome što je do sada i bilo najbolje u Warnerovom pristuupu stvarima a to je da nema te MCU metaserijalnosti gde film uđe u pola avanture i ogromnim delom referiše na ono što je viđeno. AQUAMAN može da se gleda bez velikog predznanja i da ostane jedini film iz DCEU koji ćete pogledati. To su sve velike vrline.
Ono što je po meni jedan od problema jeste u osnovi ispravna odluka da se u AQUAMAN krene iz kratkog origin introa o majci i ocu, i da se onda pođe u sadašnjost kad je Aquaman već superheroj, pa da se onda njegovo lično susretanje sa Atlantiđanima baci u flešbekove. Time film uspeva da izbegne klopku origin filma gde ide masa scena čiji ishod znamo, ali definitivno nema onu fascinaciju novootkrivenim moćima koju bi Arthur kao dečak trebalo da ima. Prisećanja su plasirana funkcionalno i efektno, okidaju se situacijama u kojima junak mora da se seti nekog događaja ili lekcije iz prošlosti, ali definitivno ne proizvode onu emociju koju bi prikazdetinjstva iz full blown origina mogao da ima.
S druge strane, od prvih minuta Aquamana mi dobijamo Aquamana i to mi je u osnovi prijalo.
Podvodne scene sa Atlantiđanima i tim raznim narodima su zanimljive, vizuelno je to sve šareno i dizajnerski bogato, ali isto tako fizika dešavanja pod vodom je suštinski zanemarena. Naravno, Aquamanova kosa se vijori u vodi kao da on roni, ali manje-više kretanje je dato kao da junaci imaju sposobnost letenja kroz vazduh. Očekivao bih nešto više inventivnosti u samoj fizici kretanja kroz vodu, naročito u fazi kada prelazak iz "elementa" u "element" igra tako važnu ulogu.
Borilačke scene s druge strane imaju zanimljivu fiziku, posle svakog jačeg udarca ili pada, kamera se zatrese, i miks zvuka doprinosti tome da se svaki udarac oseti. Akcione scene su u principu dosta dobre, i što su "organskije", kao recimo potera na Siciliji, to su zanimljivije. Humora takođe ima dosta, ovo je svakako "laganiji" film u DCEU kanonu iako mu po izgledu i ozbiljnosti relizacije sigurno pripada.
Šta je onda razlog moje nemogućnosti da se zainteresujem za film? Delom proizilazi iz kraha JUSTICE LEAGUE koji je upravo pokazao sve slabosti tih shared universe filmova jer se i uspeh i neuspeh prenose na sledeće pa delimično i prethodne filmove, i iskreno nisam imao visok entuzuijazam za ovaj film. Drugi razlog je Jason Momoa koji nema tu harizmu leading mana iako tehnički ima sve karakteristike i radi sve što treba. Međutim, ne mogu reći ni da me je u ranijim DCEU filmovima pa i ovde do kraja ubedio da može da iznese ovakav spektakl. To sve ne znači da on nije uradio dobar posao, ali u ovkaovj vrsti filma potrebnija je ipak još sjajnija zvezda.
U neku ruku, AQUAMAN je imao slične izazove kao THOR i BLACK PANTHER i oba izazova je uspešno savladao, doduše uz iskustvo koje im je pružio know how samog MCU.
* * * / * * * *
WHITE RABBIT Daryla Weina je priča o losanđeleskoj performerki korejskog porekla i njenom snalaženju po gradu. Ovo je mumblecoe u svojoj dosta radikalnoj formi i uz najbolju volju nisam uspeo da se snađem u ovom ostvarenju..
Možda Kriplu bude zanimljivo a možda i još nekome, skript za Into the Spider-Verse je okačen na internet uz blagoslov studija:
http://origin-flash.sonypictures.com/ist/awards_screenplays/SV_screenplay.pdf (http://origin-flash.sonypictures.com/ist/awards_screenplays/SV_screenplay.pdf)
Savršeno. Sad ću da uživam!
THE MAGIC SNOWFLAKE Luca Vinciguerre je kanadsko-francuski animirani film, nastavak njegovog uspešnog filma o dečaka koji pomaže Deda Mrazu. U nastavku, dečak dobija priliku da postane Deda Mraz pošto ovaj odlazi u penziju. Međutim, u jednom trenutku dečak oboli od potrebe da prebrzo odraste i time ugrožava prazničnu sezonu.
Gledao sam englesku nahsinhronizaciju ovog filma pa otud nisam siguran da li se na bilo koji način razlikuje od originalne verzije koja se zove L'APPRENTI PERE NOEL ET LE FLOCON MAGIQUE. Elem, ovaj film je koštao milion kanadskih dolara a samo u Francuskoj je doneo preko pet miliona dolara. Dakle, to je deo franšize koja funkcioniše.
Vinciguerrin film ima starinski, diznijevski film animacije sa likovima stripovski-karikaturalnog izgleda i pokretom/fizikom koji evociraju uspomenu na stare Disnez produkcije.
Ono što je međutim meni bilo teškoća jeste sama naracija. Film je vrlo konfuzan, naročito za standarde animacije. Nisam siguran koliko maloj deci je namenjen ali izuzev ako im je dovoljno da gledaju u šarene slike, od praćenja priče se neće nauživati.
Na sve to, film je zapravo vrlo složen u pogledu priče i uvodi čitav niz vrlo složenih ikonokoklastičnih razmišljanja o Deda Mrazu.
Vinciguerrin film ima taj retro šmek koji mu daje specifičnu vizuelnost i izdvaja ga od 3D animacije koja je prelavila low key produkciju za decu, ali taj problem vođenja priče pokazuje da holivudski studiji nimalo ne znače kada nagažuju brojne gurue za naraciju kako bi ispolirali svoje predloške.
* * / * * * *
SEGUNDO ORIGEN je ekranizacija romana Manuela de Pedrola na čijem scenariju je radio i pokojni Bigas Luna. Mimo toga, film ne dolazi sa nekom naročitom reputacijom. Međutim, na malom ekranu, film koji potpisuju Sergi Lara i Carles Porta vrlo solidno funkcioniše, na liniji naslova kao što su bili I AM LEGEND i slični postapokaliptični radovi.
Lara i Porta uspevaju da sa vrlo skromnim budžetom izgrade slika sveta na kome su jedna devojka i dečak ostali sami na svetu. Oni donose nekoliko CG prizora srušene Barselone, među lokacijama je i Camp Nou, ali prilično uverljivo smeštaju priču van grada gde takve intervencije nisu neophodne.
Vremenom dečak sazreva i on i devojka dobijaju dete. Kada su dostigli harmoniju i mir, pojavljuje se treći čovek i stvar vrlo brzo postaje malevolentna.
SEGUNDO ORIGEN je po svojim kapacitetima i idejama B-film, koji ima par kinky zahvata u kojima se da prepoznati Bigas Luna. Međutim, svoh B-karakter nosi sa ponosom, i u svoje konvencije sprovodi sa punim ubeđenjem i vrlo efikasno.
Rachel Hurd-Wood i Andres Batista solidno funkcionišu u glavnim ulogama i uspevaju da iznesu film, i bez konflikta koji donosi "treći čovek" u njihov odnos.
* * * / * * * *
Tradicionalna godišnja lista.
http://starikadar.blogspot.com/2018/12/stari-top-10-2018.html
LIMUNOVO DRVO Branka Radakovića je talking heads dokumentarac o grupi Limunovo drvo. Urađen je u lo-fi maniru, i praktično više u sebi nosi elemente underground filma, mada nema nikakvu stilsku eksperimentalnost. Međutim, ono što nudi jeste dosta relevantan prikaz slućaja grupe Limunovo drvo iz koje će izrasti kasnija novotalasovska scena i bendovi poput Šarla akrobate, EKVa, Električnog orgazma i Idola. Na neki način, ovaj bend se može smatrati rasadnikom talenata koji će kasnije oblikovati značajna dostignuća naše scene. Međutim, pesme koje su sačuvane i koje se mogu čuti u ovom filmu deluju dosta neobično jer se iz njih ne može naslutiti mnogo toga što će ti ljudi kasnije raditi.
Otud, osim činjenice da se u Limnunovo drvetu prepleo životni i kreativni put čuvenih muzičara, u njemu nema nekih očiglednih anticipacija njihovog daljeg rada. Osim pesme OKO MOJE GLAVE koju je Milan napisao u Limunovom drvetu a kasnije je potpuno prearanžirao za Šarla i dao joj kultni status, nema mnogo kopči.
Samim tim, iz ovoga se može zaključiti da je uticaj opštih okolnosti na lokalnoj i svetskoj sceni uticao na te ljude, i da su sami bili svesni da je Limunovo drvo pregazilo vreme čak i pre snimanja prvog vinila.
No, eto, kad su ubrzo posle toga uhvatili priključak sa pankom, novim valom itd. postali su trendseteri koji dan-danas na neki način diktiraju tokove na našoj sceni.
* * 1/2 / * * * *
PAHA POLIISI je dokumetarni film o neobičnom slučaju nekadašnjeg šefa helsinškog policijskog odeljenja za borbu protiv narkotika koji je decenijama zaloupotrebljavao svoj položaj i zapravo sam rukovodio narko biznisom i drugim vidovima kriminala u Helsinkiju, razvijajući veze u Holandiji i Estoniji.
Između ostalog, Jari Aarnio je imao specijalnost da falsifikuje naloge a povremeno i hapsi nedužne ljude ukoliko nisu bili raspoloženi da sa njim sarađuju.
Film je sačinjen od razgovora sa njegovim žrtvama i doušnicima, sa ponešto rekonstukcija događaja i dramayizacija sudskih spisa.
Nažalost, reditelj Pekka Lehto pokušava da ubaci ovu priču u manir ovih savremenih dokumentaraca gde se sagovornici snimaju kako nešto rade i to pošto-poto. I to u ovom filmu najviše i smeta jer ti detalji ne pomažu.
Priča Jarija Aarnioa u principu nije takva da crossoveruje mimo interesovanja za true crime priče, ali svakako da je zanimljiv uvod za upoznavanje finskog podzemlja.
* * 1/2 / * * * *
Još jedan godišnji recap
https://www.danas.rs/kultura/dogadjaji-koji-su-obelezili-2018-kultura/
ANA Y BRUNO je prvi celovečernji animirani film Carlosa Carrere, reditelja koji je 2005. godine žario i palio festivalima sa filmom CRIMEN DE PADRE AMARO ali kasnije nije ponovio takav uspeh koji ga je doveo čak i u fokus američke Akademije.
ANA Y BRUNO je međutim vrlo zanimljiv slučaj - prvi celovečernji animirani film u njegovoj karijeri, ekranizacija romana Daniela Emila, u kojoj on pokazuje vrlo razvijen nerv za ovu vrstu izraza. Carrera jako dobro razume mogućnosti koje mu u pogledu mizanscena otvara animacija i maksimalno ih koristi. Scene su maštovite i razigrane, kretnje likova su cartoony i baš onakve kakve je nemoguće napraviti u igranom filmu. U tom pogledu moram reći da je Carrera znatno bolji u razumevanju animacije i od mnogih reditelja koji su isklučivo posvećeni animaciji a onda u filmovima prave situacije koje su svojstvenije igranom filmu.
Sama priča je namenjena deci ali je elegična i rekao bih mračna. Pixar je eksploatisao meksičku tradiciju odnosa prema mrtvima i njihovog slavljenja, dočim ovde imamo jednu priču takođe mračnog senzibiliteta o svetu duševne bolesti, uobrazilje, prikaza, halucinacija i sl.
No, sve to je upakovano u format elegične avanture za decu, mada ne baš onu malu jer verujem da ovaj ton možda predepresivan za njih. U svakom slučaju, zanimljiv je spoj vrlo razdragane, često geg-animacije i dobro dizajniranih likova u Pixar tradiciji sa ovako specifičnom pričom.
U tehničkom pogledu, oseća se da ova meksička produkcija ne dobacuje do američke, ali priča je dovoljno originalna i zanimljiva da se prosto nametne, i lako prevaziđe povremenu ukočenost likova koja proističe iz 3D kompjuterske animacije.
Ne znam da li Carrera planira da se dalje bavi animacijom i ne znam da li je zadovoljan dometima ovog filma, međutim, ako bude hteo, čini mi se da u animaciji ima šta da pokaže.
* * * / * * * *
Dakle, Aquaman, ili, jelte, Čovek iz vode, kako na IMDB-u glasi distributerski prevod naslova koji se, čini mi se, nigde ne koristi, je ispao boks ofis trijumf za Warner ali i neka vrsta kreativne pobede za DC koja im je, posle debakla sa Justice League i Snyderovog povlačenja sa kormila bila preko potrebna. Warner sada može da kaže da ima dva serijala unutar DCEU koji su solidno uspešni i istovremeno solidno ocenjeni pa je i malo neobično da su i Wonder Woman i Aquaman projekti kojima se nastavci tek naziru. Novu avanturu Wonder Woman ćemo videti tek 2020. godine a mislim da ni Aquaman 2 ne može da se napravi brže od toga.
Hoću reći, u tajmlajnu u kome su filmovi o Supermenu i Betmenu kompromitovani kao koncept iz različitih razloga, a pokušaj da se sa Suicide Squad dobije ,,little-ekipa-trećepozivaca-that-could" efekat po uzoru na Marvelov Guardians of the Galaxy ili, dakako, Foxovog Deadpoola, je prošao dosta neuspelo, Warner kao da i dalje nema pojma ni šta da radi sa svojom DCEU avanturom, niti je svestan kako se zapravo zatekao u situaciji da se investiralo u shared universe a da su prinosi nasumični i u proseku nezadovoljavajući.
U tom smislu, Aquaman, koji je pre dve godine delovao kao ekscentrični, maltene vanity projekat studija čiji će keš dolaziti od etabliranih ikona poput Supermena i Betmena, sad, paradoksalno, ostavlja daleko u prašini iza sebe tentpole proizvode kao što je bio Justice League i kao da ukazuje put kojim treba ići dalje. Samo, koji je to put? Pogotovo uzevši u obzir da je Aquaman najmanje ,,DCEU" film po pristupu i filingu, kao i da, da budemo sasvim pošteni, nije u pitanju neki SJAJAN film. Kao neko ko se onoliko mrštio na prvi Guardians of the Galaxy, Aquamana bih mogao da strpam u sličnu kategoriju, film koji se iz petnih žila trudi, pa onda i na mišiće dobar deo toga što se trudi – i uspe. Ali se vidi da je na mišiće.
Jedan od svakako jasnih elemenata filma koji su doprineli uspešnosti – makar na kreativnom planu, za finansijski nemam ideju – je da je ovo veoma standalone priča. Aquaman daje obavezni lip service događajima iz Justice League ali prelazi preko implikacija tog filma sa dobrodošlim ignorisanjem i ovo je maltene sasvim razdvojen film o događajima u svetu koji kao da i nema Supermena, Dianu, Betmena. Ako je u nekoj verziji drafta i bilo pomisli na to da se sve malo tješnje poveže, Johns i ostala ekipa zadužena za priču se, srećom, te pomisli brzo otresla. Ne zato što mislim da u Aquamana ne bi mogla da se udenu kameo-pojavljivanja njegovih JLA kolega, naprotiv, već zato što je ovo film koji ionako prosto puca po šavovima od količine priče koja je u njega utrpana. Da je James Wan uspeo da u manje od dva i po sata ugura ovoliko događanja, da ima i origin story i čitav character arc lika koji jedva da veruje u samog sebe a mora da uđe u složenu politiku čitavog novog društva i postane njegov vladar, da izgradi i sruši ne jednog nego dva ,,glavna" negativca, dakle, da uradi više nego što je Dan Abnett uradio u aktuelnom Aquaman strip-serijalu za skoro pedeset brojeva (računajući miniserijal o Meri, naravno) – pa to je pravi mali podvig.
U tom smislu je i lakše da se neke stvari koje su u filmu odrađene površno oproste. Aquaman nije sjajan film, zapravo, prilično je daleko od toga, ali je brz i pitak i mada je već posle pola sata sasvim jasno da je ovo, čak i u superherojskim okvirima, ekvivalent apsolutno predimenzioniranog junk food obroka, opet, junk food je sasvim respektabilna ponuda pod određenim uslovima.
Naravno, Aquaman ima taj, uslovno rečeno, hendikep, da je u bioskope ušao uporedo sa Into the Spider-verse koji je, što reče Cripple, vrlo blizu remek-dela, ali vidimo da mu ovo, makar na blagajnama, nije naudilo. Pogotovo je film odlično prošao u Kini a što je čak i pomalo iznenađujuće uzevši u obzir koliko Kinezi slabo reaguju na Star Wars u poslednje vreme. Pošto je Aquaman, da li smo to već rekli, praktično Star Wars pod vodom. I to pokušaj da se cela originalna Star Wars trilogija spakuje u jedan film, komprimujući Luka i Hana u jednu osobu, Leiji dajući bizarnu boju kose i drzak wonder-bra, Obi-Wan Kenobiju dajući transfuziju krvi narednika Eliasa i cepajući Dartha Vadera na dve odvojene osobe (od kojih je jedna, zapravo Kylo Ren). Opet, ja sam uvek za kvalitetnu imitaciju ako znate da nemate u sebi mnogo kapaciteta za originalno i meni je ovaj pristup Aquamanu bio ne samo legitiman već, uzimajući u obzir strip-predložak, možda i zbilja najpametniji.
Jer, Aquaman u stripu je tradicionalno malo izmešten od ostatka DC univerzuma time što je u pitanju superheroj koji je zapravo pripadnik druge rase, koja, opet, ima svoju civilizaciju, istoriju i kulturu, ali za razliku od Supermena ili Martian Manhuntera, ova rasa nije odavno nestala i ne služi samo za duhovno utemeljenje lika, već je prisutna, sa svojom aktuelnom kulturom i politikom. A opet, za razliku od Wonder Woman sa kojom deli ovakvo utemeljenje lika, Aquaman nije nikada imao luksuz da ga je napravio William Moulton Marston već je za oca imao poznatijeg ali mnogo ,,mejnstrimskijeg" Morta Weisingera, pa je i proteklih sedam decenija proveo kao beli, ekstremno izbeljeni beli muškarac sa plavom kosom čija je supermoć, jelte, da ,,priča sa ribama".
Tako da, Aquaman stripovi su večito imali na raspolaganju čitavu drugu kulturu i pozornicu na kojoj su mogli da se dešavaju, bez nužde da budu uvezani u DC univerzum, ali je glavni lik uvek morao da bude neka vrsta spojnice između dva sveta i kao rezultat kao da koncept podmorske dvorske drame nikada nije uspeo da se razvije u fullu. Do recentnih radova Geoffa Johnsa i Dana Abnetta, to jest, a na koje se film osetno, i sasvim razumno, oslanja.
Utoliko, Aquaman je zapravo – nalik Star Warsu – priča o porodičnoj svađi koja dovodi u opasnost čitavu planetu i ovo je sasvim časno rešenje za glavni zaplet filma.
Izbor Jasona Momoe za glavnog lika mi je u početku, dakle, pre nekoliko godina, delovao maltene kao provokacija prevashodno stoga što je Aquaman uvek bio belac 2.0, gotovo nacistički ideal muškosti, a Momoa sa svojim varvarskim šarmom kao da je intencionalno išao na ,,inkluziju" i ,,diverzitet" zbog kojih alt-rajt gubi živce po internetu već barem pola decenije. No, Momoa se pokazao kao jedan od najboljih elemenata filma. Za razliku od Cripplea, mislim da je Momoa apsolutno odgovarajućeg formata za ovakvu ulogu, da ima dostatno harizme, fizičke prezentnosti, ali i zadovoljavjaućih glumačkih veština uključujući komičarsku žicu, da odradi lik koji treba da istovremeno bude i maltene božanstvo, ali i everyman koji od fish-out-of-water zbunjivca sa početka filma mora da postane koliko-toliko uverljiv jebač keve (maltene bukvalno) na kraju. Mislim da Momoa ovo obavlja kako treba i da, zapravo, jeste pomalo šteta da nije dobio bolji film da se u njega insertuje. Jer Aquaman veoma očigledno preuzima mnoge od elemenata Marvelovih filmova o Thoru, pogotovo sa tim čitanjem glavnog junaka koji je hunk ali ima i smisla za humor, ali Thor je ovo postigao u tri filma (od kojih je, ruku na srce, samo poslednji legitimno odličan) dok se u ovm slučaju sve moralo sabiti u jedan i mnogo toga je žrtvovano toj kompresiji.
Jedna od glavnih stvari koja film kvari je ta nedorečenost atlantiđanske kulture i društva uopšte. Film, doduše, čini lavovske i u priličnoj meri uspele napore da nam pokaže različite podmorske frakcije, njihove kulturalne i političke razlike, ali je centralni konflikt beznadežno uprošćen i naivan preko svake prihvatljive mere (sa sve straight-outta-Sunđer-Bob kadrom u kome oktopod svira timpane). Porodični odnosi i drama unutar njih su na nivou He-Mana, dok je dublje rezonovanje vezano za rat Atlantide protiv površine i eventualno osvajanje sveta potpuno neplauzibilno već na ime toga da a) film utemeljuje ideju da je društvo Atlantide zasnovano na praktično neograničenim izvorima energije koje imaju na raspolaganju i b) možda još važnije, da 99,9% Atlantiđana ne može da diše izvan vode.
Oba ova elementa bi se dala obrazložiti tako da se ratu da jače utemeljenje i film i čini određene simbolične napore da poveže sukob sa idejom da površina zagađuje mora ali ovaj interesantni smer zapleta (uostalom, razrađeniji u stripu) naprosto nema vremena da dobije dublju obradu. Otud film živi i umire na temelju unutardvorskog trvenja i sukoba praktično unutar familije a tu postaje primetno koliko mu očajnički fali lik koji bi se mogao porediti sa Marvelovim Lokijem u tumačenju briljantnog Toma Hiddlestonea.
Zapravo, kasting je neobična rak-rana ovog filma. Momoa je, kako rekoh, pogođen 130% a trio veterana u likovima Kidmanove, Dafoea i Lundgrena bi u teoriji filmu trebalo da doda malo gritty utemeljenja, pošto je Aquaman, u vidnom bekstvu od dosadašnje DCEU filozofije, najmanje gritty film u ovom veku. No, ovo troje glumaca, dobri kakvi jesu, su i sami žrtve filma koji mora da protrči kroz svoju priču JER JE IMA APSOLUTNO PREVIŠE pa su mnoge njihove scene svedene na 99% pričanja i 1% mimike. Mislim, Dafoe je odličan glumac (i jedan od retkih koji su zabeležili uloge i u Marvelovom i u Dcjevom propertiju) ali u većini njegovih scena on predstavlja samo kontejner iz kog izlazi ekspozicija dok nepomično, nepromenjenog izraza lica objašnjava drugom liku (i publici) kuda film dalje treba da ode. Ovo je sve vidnije kako film ide dalje – Kidmanova (ili makar njena dublerka) na početku dobija šansu za jednu atraktivnu akcionu scenu kao i za par ljupkih character scena sa mužem i sinom, ali prema kraju filma i ona je maltene drveni direk sa nacrtanim licem koji prepričava narativ. Ovo je, naravno, bedak, uzevši u obzir da je centralni konflikt filma između njena dva sina i da ona mora da gleda kako se oni bore na, jelte, smrt.
Sa druge strane, Amber Heard kao Mera je jedan od naslabijih elemenata produkcije mada ovde nisam siguran koliko je ona lično kriva. Na delu je svakako konvergencija nekoliko loše odmerenih elemenata – tekstualno ona je jedva nešto više od reflektivne površine da na njoj Jason Momoa može da šedouboksuje i pokazuje publici svoj šarm i šmekerizam, njen lik nema ni trunke otmenosti koji lik ima u stripu, ali ajde to i da zanemarimo, ali koja bi MORALA da ide uz nekog ko je kraljevske krvi i igra jednu od najvažnijih uloga u priči. Stilistički je ona još jedan dobar primer za DC-jevo često prebukvalno čitanje stripova i onako u pripijenom zelenom kostimu sa napadno neprirodnom bojom kose, Heardova ne da ne izgleda kao podmorska princeza nego podseća na skromnu kasirku iz obližnje bakalnice koja se za novogoišnji maskenbal u KST-u spremila kako se spremila a pravi kosplejeri joj se onda iz prikrajka podsmevaju jer oni sami ne bi ni za živu glavu u javnosti izašli u ovoj bedi od kostima. Lik Mere je, dakle, potpuno hirurški očišćen od harizme a čak ni na nivou eye-candyja na koji ne moramo biti imuni (ta praznik je, jebem mu boga) Heardova obavlja slab posao delujući zblanuto i ne naročito sigurno kakav karakter treba da projektuje. Ponovo, ne znam koliko je ovde krivica do nje, koliko do Wana, koliko do kostimografa koji je spavao za volanom, ali Mera je promašaj u ovom filmu što ja lično doživljavam kao ozbiljan propust s obzirom da je prilično volim u stripu.
Yahya Abdul-Mateen II je, pak, vrlo solidan kao Black Manta i bio sam istinski razočaran kako ga film tretira kao mid-bossa o kome ne treba mnogo razmišljati iako je scena na Siciliji sigurno najbolje realizovan momenat u filmu. Naravno Patrick Wilson kao Orm treba da bude nabildovani emo-negativac sa elementima Kyloa Rena i on je svakako veliki korak napred u odnosu na Doomsdayja i Steppenwolfa ali je i dalje isuviše ravan i jednodimenzionalan da bismo mi zapravo poverovali u njegov master plan koji podrazumeva i izdaju tisućljetnih tradicija, i šurovanje sa vekovnim neprijateljem i long game da se postane Ocean Master u skladu sa istorijsko-mitološko-političkim uzusima, a da istovremeno nije svestan šta mu se dešava ispred nosa.
No, svakako najproblematičniji element filma je njegova agresivna predizajniranost i, ako bih poželeo da zazvučim ekstremno rasistički, naglas bih pomislio da je ovo element koji je doprineo uspehu filma u Kini. Naime, kostimima svaka čast (minus onaj koji su dali Heardovoj, ali PLUS onaj koji u finalu nosi Momoa), ali dizajn Atlantide je spektakl neverovatnog CGI kiča u kome sve šljašti i sija se u svim bojama duge i mada je lepo videti DCEU film u kome nije sve izfilterisano tako da ostanu samo tri nijanse tamnoplave boje, opet, jasno je da je Thor: Ragnarok, kao jasan predložak, imao mnogo nijansiraniji pristup prikazivanju tuđinskog sveta. Aquamanova Atlantida deluje, božemeprosti, kao nekakav (kineski) knockoff Diznilend, sa apsolutno prevelikim naglaskom na začudnosti i apsolutno premalim razmišljanjem o tome da ovo, na kraju dana, treba da bude društvo u kome žive ljudi koji imaju svoju višemilenijsku civilizaciju i kulturu. Ponovo, Ragnarok je školski primer kako se stripovska stilizacija tako da neobično bude plauzibilno može upotrebiti na filmu, dok je Aquaman bizaran overdouz CGI-ja i starvorsovskih scena masovne akcije koje kulminiraju u pojavlivanju orijaških podmorskih kreatura. Naravno, poslednji sam koji će filmu zameriti skretanje u Kaiđu smeru u poslednjem činu, au contraire, reći ću da je šteta što Wan nije imao prostora da se više ode u ovu stranu kada se pokazalo da CGI odeljenje ovo može da izvuče. Ovako, glavni utisak o finalu je da ono finišira prebrzo i da su se podvodni jarani tek dobro zagrejali za šibanje pre nego što se sve na veštački način završilo tučom između dva brata. Lord of the Rings je ovde stvar koje se treba setiti jer ovaj roman, ali i film, mnogo ubedljivije pokazuju da rat nije stvar volje jednog ili dva čoveka, već sklopa istorijskih okolnosti, i društvenih protivrečnosti koje njime kulminiraju. Aquaman svoju priču završava prebrzo, prepojednostavljeno i uz premalo ideje o tome da se ipak dešava u post-Star Wars eri...
Ako ništa drugo, akcija je uglavnom vrlo dobro snimljena i mada scene borbe jedan-na jedan ali i masovke previše duguju CGI-ju, tuče manjih grupa likova su snimljene izvanredno i služe kao istinski porotivotrov recentnoj brljotini od Venoma. Kidmanova (tj. njena dublerka) u svojoj akcionoj sceni na početku dobija jedan solidni dugi kadar bez rezova koji iako nije na nivou Atomic Blonde majstorstva ipak spada u gornju četvrtinu kvaliteta akcije koju gledamo u superherojskim filmovima već duže od decenije, a dugačka borba na Siciliji je svakako vrhunac filma u mnogo kom pogledu i testamentalna potvrda da sav CGI ovog sveta i dalje ne može da bude zamena za pošten, znojav i krvav kaskaderski rad.
U konačnici, priznajem da sam se pre neku godinu zatekao čudeći se da Warner priprema standalone film o junaku koji je ne godinama nego decenijama maltene samo pančlajn za sprdnju o tome kako, eto, ume da priča sa ribama (film čak ovo ne samo da komentariše već koristi ovaj motiv na dramski ubedljiv način – svaka čast na tome) ali sam onda seo i uradio matematiku i shvatio da je Aquaman maltene mnogo sigurniji ulog nego išta drugo. Supermen i Betmen su odradili šta su odradili i mada će zasigurno imati nove filmove, čini se razumnim da za sada malo odmore na klupi. Green Lantern je propo kako je propo, Wonder Woman je već dobila svoju porciju a drugi JLA članovi su, ispostavlja se ili manje filmljivi od Aquamana (seriously, Martian Manhunter je skoro nezamisliv kao film, a Cyborga bih ja gledao sutra ali to je lik koji je prvi sopstveni strip-serijal dobio tek u ovoj deceniji) ili su već etablirani na televiziji i prelazak u novi medijum bi bio problematičan (Flash, Arrow, pa i Supergirl). Konačno, Suicide Squad je svojim relativnim neuspehom zatvorio vrata ekscentričnijim idejama kao što bi bili, recimo, Outsiders, Birds of Prey, R.E.B.E.L.S. ili, ooooh, Teen Titans i Warner će jedino možda sa New Gods pustiti na volju ovoj liniji razmišljanja. U ovakvoj konstelaciji, Aquaman zapravo ispada prirodan izbor – nekompromitovan lik sa dovoljnim brend rekognišnom ali ne toliko visokim profilom da bi se publika žalila što glavnu ulogu dobija nearijevski Havajćanin, a koji ima strip u maltene neprekidnoj cirkulaciji još 1962. godine i korenima koji sežu u 1941. – ovo je na kraju dana bio maltene low risk projekat za Warner. Ko bi to pomislio?
Aquamana sam gledao u Domu Sindikata, sticajem brojnih nesrećnih okolnosti (dve od ovih okolnosti se odazivaju na funkcije: moja supruga i moj kum, dajući gomilu loše utemeljenih argumenata zašto bi trebalo da ne idemo u po svemu superiorni bioskop u Ušću) pa tako nisam ni video mid-credits sekvencu i nemam pojma šta nam se priprema za nastavak (seriously, odjavna špica je prekinuta jer se oglasio požarni alarm). Ipak, reklo bi se da nastavak ima na čemu da gradi i da bi mnogi od nedostataka ovog filma mogli da budu ispeglani u priči koja će imati manji raspon a, nadajmo se, veću dubinu. Za sada Aquaman kod mene ima pozitivnu ocenu i osećaj da Momoa možda na ovoj platformi može da izgradi sebe u novog Dwaynea Johnsona. S obzirom na to ko je ovaj film režirao, ne bih olako odbacivao mogućnosti ovakvog razvoja događaja. Živi bili pa videli.
Gledao sam RALPH BREAKS THE INTERNET kad je pretpremijerno krenuo pred Novu godinu ali trebalo mi je malo vremena da obuhvatim sve utiske iz toga filma. Phil Johnston i Rich Moore su se vratili sa filmom koji je dostigao sve one domete prvog filma koji može biti značajniji nekako samo zato što je prvi. I zbilja, RALPH BREAKS THE INTERNET se nadovezuje na tu vrlo zanimljivu liniju Disney-Pixar filmova koji naratizuju kroz humanoidne likove neke procese, poput psihe u INSIDE OUT, igara u prvom RALPHu ili interneta u drugom.
Dakle, u RALPHu junaci dolaze na internet i upoznaju se sa zakonitostima mreže, njenim manama i prednostima, koristima i opasnostima. Sve pojave koje znamo na internetu formulisane su i date kroz humanoidne likove i vrlo zanimljive zaplete. I u tom pogledu, drugi film čini nešto slično kao i prvi. Ono što je međutim razlika jeste to što na internetu ne postoji ta monotonost arkadne igre koja samim tim sugeriše svojevrsnu proletersku ulogu njenih protagonista. Internet međutim nudi slobodu kretanja, što međutim ne znači da oni koji na njemu rade nisu proleteri na neki način.
U tom pogledu, RALPH BREAKS THE INTERNET donekle i podleže ideji "kapitalizma bez frikcija" koju je doneo internet, koji uostalom sve više postoji i van Silicijumske doline, čak i u nekim krajnje ponižavajućim internet poslovima. Pod tim mislim da u scenama na internetu nema te klasne solidarnosti u vreme predaha, svi su neprekidno aktivni i svi neprekidno privređuju.
Otud ne čudi da se kao glavni konflikt na internetu gradi iz dva aspekta, činjenice da internet povezuje ljude i omogućuje da se neke čak i opskurne stvari lociraju, a drugi je u tome da junakinju privlači sloboda koju nudi internet i želi da napusti monotonost i "zatvorenost" analognog sveta. Nota bene, RALPH BREAKS THE INTERNET ne beži od prikaza eksploatatorskog karaktera interneta. Svaka okolnost na njemu je komodifikovana, čak i Disneyev sajt, međutim isto tako prikazuje i demokratičnost koja omogućuje da svak na neki način može da privređuje i da se afirmiše.
Dakle, i dalje tu ima prostora za razmišljanje a kad je reč o onome što se gleda, ponovo je napravljen školski čas na kome predaju Disneyevi i Pixarovi narativni gurui i animatori školuju. U vizuelnom i pripovedačkom pogledu RALPH BREAKS THE INTERNET je superuzbudljivo ostvarenje, i zaista izuzetan primer višeslojnog filma koji posle gledanja nimalo ne deluje kao nešto što je inicijalno namenjeno deci.
* * * * / * * * *
HENCHMEN Adama Wooda je zanimljiv animirani film koji pripada ovom trendu 3D kompjuterske animacije na stripske teme. Sam film nije baziran na stripu a izlazi ispod INCREDIBLES šinjela. Ova kanadska produkcija nastala je u režiji nekadašnjeg Pixarovog saradnika.
U tehničkom pogledu, HENCHMEN deluje kao nešto što bi Pixar proizveo u vreme INCREDIBLESa ali tehnika toliko brzo napreduje da to danas deluje kao nedovršen film, i paradoksalno, uprkos tome što je sadržaj filma dosta pristojan, evidentno je da on po rafinisranosti slike nije ni blizu onoga što je danas major film. Čak je glumačka podela glasova na dosta visokom nivou i mogla bi generisati bioskopsku distribuciju.
U pogledu kadriranja, Adam Wood je domišljat i deluje da je dorastao filmu sa ozbiljnim mejnstrim zahtevima. Međutim, kako priča govori o superherojima iz vizure henchmena, i šteta je što nije cela stvar i u potgledu kadriranja tako koncipirana, a to je da bitku ne gledamo iz vizure protagoniste nego iz vizure henchmena. No, Woodov film je verovatno ciljao mejsnrim artiklulaciju jer u krajnjoj liniji i njegov henchman na kraju uči kako da postane heroj.
Scenario je vrlo jednostavan, i to je drugi segment u kome HENCHMEN deluje simplifikovanije u odnosu na mejnstrim animacije. Međutim, isto tako scenario je dosta "tačan", i daje filmu određeni B-šmek, i jasnu, efektnu naraciju.
U pogledu dizajna, Woodov film preuzima dosta toga od INCREDIBLESa i na neki način možemo reći da deluje kao B-verzija tog filma, kao neki njegov cormanovski knock-off.
* * 1/2 / * * * *
F20 Arsena Antona Ostojića je hrvatski triler sa elementima horora o mladom i upadljivo introvertnom momku koji ulazi u vrelu romansu sa mladom studentkinjom i zajedno sa njom tone u zločin i ludilo.
Kako sam naziv filma kaže, ovo je film o junaku koji ima šizofreniju. Ostojić to ne krije, ali u zapletu se čini kao da junak ipak tek postepeno pokazuje svoj problem sa najtežom mentalnom bolešću. Ostojić na neki način želi da pokaže njegovu discoijaciju kroz upliv kompjuterskih igara u njegovu svets, ali nažalost to ne razrađuje na konsekventan način.
Ostojić je okupio relativno harizmatičnu podelu koja je imala potencijala da iznese ovakvu žanrovsku priču o mladima. Nažalost, scenario Hrvoja Sadarića formalno ne uspeva da ponudi jasno rešenje kako će je ispripovedati. Otud je narativni zamajac neprekidno u krizi, priča krene pa stane, pa se pogube njeni prioriteti, film govori o jednoj pa o drugoj stvari, i sve u svemu, slično EGZORCIZMU Dalibora Matanića, i F20 pokazuje koliko pripovedačka veština nedostaje hrvatskim art house velikanima.
Zanimljivo je da su se Matanić i Ostojić u proteklih godinu-godinu i po dana odlučili da snimaju žanrovske filmove sa elementima horora a još je zanimljivije da su im oba filma na kraju bila vrlo slaba i razotkrivajuća, očigledno pokazujući da< je mnogo teže prikriti nedostatke kada se obraćaš publici koja voli film.
* * / * * * *
THE FAVOURITE Yorgosa Lanthimosa nije film koji je blizak mom senzibilitetu. Reč je o crnohumornom, blago teatralnom prikazu života na dvoru britanske kraljice Anne u kome grčki reditelj ubacuje svoj smisao za ironiju, ali ovog puta više u jednom komičnom, vajldovskom ključu.
Inspirisana glumačka ostvarenja Emme Stone, Olivie Colman i Rachel Weisz uspevaju da prevaziđu određenu repetativnost situacija kroz koje Yorgos gradi svoj film. Ono što je jedan od problema i po čemu se THE FAVOURITE razlikuje od njegovih ranijih filmova jeste odsustvo opšte zaoštrene situacije ili bizarne okolnosti u kojoj se junaci nalaze. Oni se ovde nalaze u dosta klasičnom odnosu borbe za nadmoć, i izuzev epizode sa kuplerajem, nemamo nijednu izazovnu situaciju za junake na globalnom planu. Njihova iskušenja jesu situaciona ali na mikro nivou, bez one opšte teskobe ili bizarnosti autorovih drugih filmova gde jedna situacija boji ceo film.
S druge strane, namerno izbegavam pominjanje priče jer ovde nemamo priču u klasičnom smislu, jednim delom jer je i sama istorijska građa takva da nije previše konkluzivna i dramski konsekventna.
Međutim, THE FAVOURITE je jedan od onih filmova koji vrca od nevaljalih ljudi i humora koji imponuje publici ubeđenoj da je intelektualna. U tom pogledu, nema mu se mnogo šta zameriti i sigurno će naći snažnije zastupnike i zahvalnije gledaoce od mene.
U vizuelnom pogledu, ovo je film dugih kadrova ali sa nekim ekstremnim pokretima kamere i poigravanjem objektivima čime se pomalo odužuje Kubrickovim fotografijama ali i dodaje i jednu novu vrstu artificijelnosti kojom osvežava inače dosta konvencionalno postavljen mizanscen.
Ugrađivanje sporadičnih groteksnih detalja, skoro pa intermeca, doprinosi utisku teatralnosti.
* * * / * * * *
Služba javlja: A new Batman movie is reportedly set to start filming in 2019 (https://www.joe.ie/movies-tv/new-batman-movie-653913)
Quote
"I've talked about making it a very point of view noir-driven definitive Batman story in which he is investigating a particular case and that takes us out into the world of Gotham. I went on a deep dive again revisiting all my favourite comics.
"Those all inform by osmosis. There's no continuation of the Nolan films. It's very much trying to find a way to do this as something that for me is going to be definitively Batman and new and cool."
OSMI POVJERENIK Igora Salaja je ekranizacija kultnog romana Renata Baretića koja je godinama nekako bila nedosegnuta a onda se naprosto desila i to iz rediteljskog rukopisa jednog autora koji se nije previše eksponirao i isticao u hrvatskoj kinematografiji. U tom smislu, Salajeva ekranizacija je skrupulozna prema romanu, obuhvata većinu njegovih osnovnih motiva, pa i fabule, ali sam film je relativno apersonalno režiran i uprkos zanimljivim lokacijama deluje mi kao da bi bio efektniji na televiziji.
Naime, Salaj se ne trudi mnogo da priču izbrusi filmskim sredstvima. Film je kadriran akademski, uredno, svedeno i jednostavno, što nas dovodi do toga da nema jakih akcenata u tom pogledu. Čini se da bi možda još svedenija koncepcija takođe mogla biti ključ, ovako je ostao na pola puta, raskadriran ali bez upadljivih rešenja, jednostavan ali opet građen u montaži konvencionalno postavljenih pozicija kamere. Čini mi se da je Salaj ovim konceptom hteo da postavi ambijent i glumce u prvi plan ali je doprineo tome da film na kraju deluje dosta bezlično. Korektno, ali neupečatljivo, i u tome vidim njegovu najveću manu.
Najveći uspeh filma je svakako to da je Salaj uspeo da izgradi ton u kome će brojne apsurdne pojave kojima se Baretićev roman bavi uspeti da se nivelišu i sklope u celinu, i da očuva istovremeno i sposobnost da nas zapanji apsurdom ali i da to kasnije smiri racionalnim rešenjem.
U svojih 132 minuta, film svakako traje predugo i trebalo je uraditi sve da se reducira ako ne na 110 minuta a ono bar na ravnih 120 minuta. Film želi da kaže puno toga ali nema toga toliko da bi opravdalo takvo trajanje.
Glumačka podela je prijatna na jedan low key način, bez zvezda koje se izdvajaju ali sa jasno postavljenim glavnim i sporednim likovima. U tom pogledu, ako se Salaju može zameriti mlaka vizuelnost, nesporno je položio glavni ispit a to je razdvajanje važnog od nevažnog i tonalno ujednačavanje.
Verujem da će onima koji imaju veću sklonost ka vezaivanju za glumce i priču i sa manje brige za vizuelni izraz, ovaj film dobacivati i do * * *. Meni je ocena nešto manja, ali možda sam prestrog.
Naime, ovo je zbilja solidna ekranizacija značajnog romana, jedan zahvat kakav odavno nije viđen ni u našoj kinematografiji, ni u našoj književnosti.
Stoga, umesto instinktivnih * * 1/2, daću mu i ja
* * * / * * * *
INTERIOR. LEATHER BAR. Jamesa Franca i Travisa Mathewsa je dokumentarni film o glumcima koji se spremaju da zaigraju u Francovom pokušaju da rekonstruišu četrdeset izbačenih minuta iz Friedkinovog CRUISINGa. O tih 40 izvačenih minuta koji su morali da ispadnu da ne bi bio X-rated, ispredaju se legende, naravno danas smo verovatno u nekoliko navrata i videli sve to što je onomad bilo šokantno. Pa ipak, CRUISING ostaje jedan dosta bitan i zloglasan film u istoriji prikazivanja LGBT zajednice na filmu, i jedan od prvih naslova protiv kojih su protestovali, što je naročito zanimljivo jer je Friedkin pre toga snimio jedan od najbitnijih coming out filmova.
Ali, eto, desilo se tako.
Ono što Franco i Mathews zapravo rade je da okupljaju glumce, različitih seksualnih orijentacija i sa njima se spremanu za snimanje, usput diuskutujuči o tome koliko je ko spreman da ide u simuliranju seksa ili u samoj realizaciji istog pred kamerama.
Posebno ih naravno zanima kakav je stav strejt momaka prema snimanju scena u gej klubu a Franco se sve vreme deklariše, i ostali ga tretiraju kao da je strejt.
INTERIOR. LEATHER BAR je jedan od Francovih vanity projekata koji su imali izraženu gay interest dimenziju, i bavili su se istorijom susreta Holivuda sa homoseksualnošću.
Sama inscenacija tih izgubljenih 40 minuta ne traje 40 minuta ali otprilike dobijamo ono što smo očekivali, gej seks pred kamerama.
U svakom slučaju, INTERIOR. LEATHER BAR. je komad za ljubitelje i poznavaoce ali ono što paradoksalno nije je dokumentarac koji će nas ozbiljnije upoznati sa Friedkinovim filmom.
* * 1/2 / * * * *
KRATKI IZLET Igora Bezinovića je sve ono što OSMI POVJERENIK nije. Reč je o beznačajnom niskobudžetnom filmu čiji je odlazak u Rotterdam dokaz da budala ima svuda.
Jednostavnost ovog filma nije varljiva. Šoljanov roman je sveden na nivo banalnosti (bar je napisano da je iskorišćem ,ptov iz te knjige) a artikulisan je na svakom nivou kao pretenciozni home video. Nažalost, bar da je Bezinović imao hrabrosti da to ostavi kao home video ali ne, onda je dodao voice over koji nam objašnjava šta gledamo, i time nam nažalost dokazuje da su autori gluplji nego što je neophodno i da bi bilo zanimljivije da ništa nismo razumeli.
Otud, KRATKI IZLET je film koji zaslužuje pažnju kao fenomen, jdna lo-fi besmislica, bazirana na značajnom romanu iz istorije hrvatske književnosti (iz koga inače ne pozajmljuje ono što se kazuje u voice-overu, to su ovi eksperti sami smislili) koji je najbolji onda kada se ne gleda, pošto samo tako može sačuvati neki dignitet.
No, KRATKI IZLET je bio u Rotterdamu, napravio je posao, i ovakvim razmišljanjima se to ne može promeniti. Bio taj uspeh zaslužen ili ne, sve na stranu, zanimljiv je fenomen samih autora filma koji izgleda kao da najpre nisu nimalo fascinirani filmom kao formom, ili filmom kao oblikom estetizacije, ili filmom kao načinom da se zabeleži stvarnost.
Ovaj film ne sadrži apsolutno ništa od toga, i deluje kao zbunjujući artefakt stvoren od ljudi koje kao da mogućnosti filma preterano ni ne zanimaju.
LOS FUTBOLISIMOS Miguela Angela Lamate je ekranizacija romana za decu i mlade Roberta Santiaga. Santiago ima serijal romana o deci iz fudbalske ekipe u kojima spaja njihovo detinjstvo, sazrevanje, bavljenje sportom, pohađanje škole sa detektivskim zapletima. Ovo je roman iz serijala koji govori o misteriji sudija koje padaju u san i narkotičke halucinacije tokom utakmica jednog srednjoškolskog tima.
Santiago je pisao scenario za film EL PENALTI MAS LARGO DEL MUNDO i režirao ga je, i kao osnovnu traumu mladog glavnog junaka uzima strah od jedanaesterca. U svom rediteljskom filmu, film govori o golmanu koji čeka da odbrani penal iz prekinute utakmice i za to vreme proživljava promenu okoline prema sebi, a ovde imamo dečaka koji je postao YouTube senzacije jer je promašio pet penala za redom.
LOS FUTBOLISIMOS se dobro snalazi na svakom polju na koje se uputio, i mislim da svojoj ciljnoj grupi, preteen publici može biti itekako zanimljiv, a da u isto vreme roditeljima ne bude nepodnošljiv. Daleko je ovo od onog four quadrant appeala koji produkuju savremeni animirani filmovi namenjeni deci, LOS FUTBOLISIMOS je u tom pogledu limitiran ali režiran je vitalno, Lamata pokazuje promišljen rukopis, sa fino postavljenom dinamikom u samom mizanscenu i slici, lepo odabranim i estetizovanim lokacijama i kostimima kroz koje se gradi "povišeni realizam" priče.
Ono što je meni najviše zasmetalo jeste latino-karikaturalnost u glumi pojedinih starijih likova koji su postavljeni tipski i onda pregaženi u interepretaciji da ne bi delovali prazno kao puka funkcija u priči. To je recimo za mene najkrupniji problem u razilaženju između onoga što je namenjeno deci i nešto starijima.
Film je u Španiji distribuirao Paramount i dobro je prošao na blagajnama. Glumačka podela je odlično napravljena, odabrana deca su se dobro pokazala pa me ne bi čudilo da iz ovoga možda izraste i franšiza.
* * 1/2 / * * * *
TV Series 24 Is Getting A Japanese Remake (https://kotaku.com/tv-series-24-is-getting-a-japanese-remake-1831569770)
John Lasseter to Head Animation for Skydance (https://www.hollywoodreporter.com/heat-vision/john-lasseter-lead-animation-skydance-1174878?utm_source=twitter&utm_source=t.co&utm_medium=referral&utm_source=t.co&utm_medium=referral)
Skydance je izborio vernost najtraženijeg executiveskog ronina. Zanimljivo.
Sent from my iPhone using Tapatalk
BREXIT: THE UNCIVIL WAR Toby Haynesa, još jedna je vrlo uzbudljiva ekranizacija Jamesa Grahama na političke teme. Graham je pisao COALITION iz 2915. Channel 4ov televizijski film o tome kako su Torijevci napravili neočekivanu koaliciju su Liberalnim demokratama i napravile vladu uprkos očekivanjima Laburista da će je oni formirati. Ovog puta, Graham obrađuje još jedan krupan skok u britanskoj politici a to je Brexit i način kako je vođena kampanja koja će na kraju dovesti do dosta ubedljive pobede na glasanju.
Ključni lik kroz kog Graham prikazuje priču je Dominic Cummings, saradnik ali ne i član Torijevaca koji je napustio politiku razočaran u sistem a onda se vratio na velika vrata vodeći kampanju Vote Leave. Otpisan od torijevaca kao bitanga i ludak, ispostavio se kao vizionar koji je u Vote Leave, kao zvaničnoj kampanji za izlazak iz EU uspeo da vrlo jasno kanališe bes naroda, ali i da uz pomoć kompjuteraša i novih tehnologija aktivira glasače koje niko nije pokrenuo.
Benedict Cumberbatch prošao je veliku transformaciju da bi zaigrao Dominica Cummingsa i brani ga kao junaka. On jeste na kraju krajeva prikazan kao neko ko je poveo kampanju koja je krenulo kao šala grupe Torijevaca i strast nekolicine evroskepika i završila kao odvođenje države u vražju mater, ali je isto tako predstavljen i kao neko ko je hteo da rebootuje politički sistem.
Uspeo je u obe namere koje je pokušao s tim što je i sam završio rezigniran time što su taj rebootovan politički sistem preuzele već nesposobne elite iz dotadašnjeg establišmenta i dovele do toga da se ništa zapravo nije promenilo.
Graham ovde nažalost kroz režiju Tobyja Haynesa dobija jednu medveđu uslugu, neki Torijevci i UKIPovci prikazani sa kao karikature, a to nismo imali u ekranizaciji COALITIONa i to svakako devalvira ovaj inače briljantan televizijski film. U tom pogledu šteta je što su takvi neki namerni gafovi i lobovanja, na neki način ugrozila inače solidan, izvrsno glumljen i napisan osnov koji čine Graham i Cumberbatch. Pa ipak, uprkos tome ovaj film treba obavezno pogledati jer donosi jako važnu lekciju koje i sam Cummings postaje svestan.
Razaranje britanske demokratije na referendumu oko Brexita bilo je samo generalna proba za nešto mnogo veće što će uslediti te jeseni.
UNA DE ZOMBIS Miguela Angela Lamate je početnički film s kojim je on izašao na scenu kao reditelj. Reč je o niskobudžetnom treš ostvarenju koje na skoro svakom nivou spada u ono što ne volim, pre svega u te debitantske filmove o ljudima koji žele da snime film. Ruku na srce, špica donosi ozbiljne firme u ulozi producenta ali ulaganje u film definitivno nije bilo veliko.
Lamanta uzima priču o diletantima koji bi da snime film pa je prepliće sa pričom o bandi zombija, dakle ne kanonskih već nekih koji su svesni, ali i sa masom elemenata koji su mnogo bolje funkcionisali u EL DIA DE LA BESTIA.
Lamata drži visok tempo, tera jako i nabacuje razne događaje, tako da ta dinamika čini film gledljivim, ali sem izvesne veštine u kadriranju, ovaj debi nije nešto čemu se treba vraćati.
Santiago Segura se pojavljuje u jednoj od uloga i daje filmu dah profesionalnosti višeg reda.
* 1/2 / * * * *
LETTERS TO PAUL MORRISSEY Armanda Rovire i Saide Benzal je muzejska avangarda, što naravno može da se na neki način poveže i sa samim nazivom filmom odnosno formom a to su pisma Paulu Morrisseyu. Jedno od njih čak čita Joe Dallesandro ali druga su neravnomerna zaista povezana sa njim i negovom biografijom i autorskim prosedeom. No, određene konstante sa Morrisseyem se mogu uspostaviti.
Film je postavljen kao svojevrsni omnibus i svaka priča je na neki način zasebna. To je i omogućilo da jednu od njih režira Saida Benzal. Priče variraju po intrigantnosti a ključni adut filma je vrlo estetizovana crno-bela fotografija.
* * / * * * *
IZMEĐU DANA I NOĆI je triptih priča o očevima i sinovima koji je režirao crnogorski debitant Andro Martinović. Prva priča se dešava u periodu neposredno posle Drugog svetskog rata, druga u vreme pada Berlinskog zida i treća u periodu posle ratova za jugoslovensko nasleđe. Sve tri priče su "školski" postavljene, nisu bitno složenije od nekog vrlo ambicioznog kratkog filma, a povezane su kroz poneki detalj, dosta diskretno ali vidljivo pažljivijem gledaocu.
I po ambijentu i po lokaciji najzanimljivija je druga priča u kojoj Tihonmir Stanić igra oca koji čeka na pomereni let za Berlin. Tu je lokacija starog aerodroma, sa malo sredstava ali efektno rekonstruisana i iskorišćena, pa se ova enterijerna priča ispostavlja kao najfilmičnija na kraju. Tome doprinosi i glumački tour de force Tihomira Stanića koji impresionira svojom tehnikom.
Prva i treća priča su date sa više dobro iskorišćenih eksterijera, ali i sa konvencionalnijim ishodom.
IZMEĐU DANA I NOĆI je triptih u kome nažalost, uprkos tematskoj vezanosti, svaka priča ipak vapi za time da bude izdvojeni kratki film, i u tom pogledu, imao bi više smisla kao omnibus tri reditelja, nego kao celovečernje tropričje jednog. No, Andro Martinović pokazuje dosta dobru rediteljsku kontrolu nad materijalom i ukupno uzev dobro ekonomiše svojom ambicijom i mogućnostima.
* * 1/2 / * * * *
KOŠARKAR NAJ BO Borisa Petkovića je slovenački film o dečaku koji se bavi košarkom a imao je sreće da izađe u bioskope u septembru 2017. istog vikenda kad je Slovenija zaigrala finale Eurobasketa i pobedila. U tom pogledu, ovaj film je automatski privukao pažnju, i imao je čak i neku relativnu gledanost, mada ipak daleko manje od jačih slovenačkih blokbastera.
Reč je o ekranizaciji romana Primoža Suhodolčana i film pokazuje jednu specifičnu karakteristiku. Krajnje je simplifikovan, neoriginalan, u njemu nema ništa novo, inventivno, svaka situacija, svaka replika, sve je potpuno klišetizirano i prilično isprazna. Takvo je i kadriranje, i gluma i sve. Ali, ono što je zanimljivo je da na mikro nivou, u pogledu osvetljenja, dekora, detalja, sve to što je besmisleno i neinventivno je nekako pedantno realizovano.
Obično kod ovakvih filmova očekujemo da budu rasulo i javašluk na svim nivoima, a ovaj to sasvim sigurno nije. Međutim, neki filmovi ovog tipa umeju da budu bolji ako celina nudi nešto sveže nezavisno od javašluka na mikro nivou.
Uspeh filma je bio dovoljan da se sada u produkciji nalazi nastavak.
najzad
https://m.youtube.com/watch?v=LPYY7M-YQPs
Sent from my iPhone using Tapatalk
Trejler za Far from Home. Dobro je, živ je
https://youtu.be/VUFmhKpZKlE
Jason Reitman is making a new Ghostbusters sequel, "for the fans" (https://news.avclub.com/jason-reitman-is-making-a-new-ghostbusters-sequel-for-1831788022)
Moram priznati da je moje rasuđivanje o Gilliamovom filmu THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE umnogome obeleženo raznim sentimentalnim sećanjima na dragog prijatelja Uroša Stojanovića sa čijim radom i životom, dakle i likom i delom, ova priča ima nekakve veze. Film kao nešto veće od života, život koji pokušava da se prožme sa filmom, vatrenost hispano miljea, reaproprijacija književnog remek-dela u savremenom intimističkom ključu, ukleti film iz mladosti koji prati autora i filmski projekat koji nikako da se desi, sve to su neki motivi koji su me asocirali na Uroša i učinili da mi ovaj film lično znači više nego drugima.
Ovo je film koji je snimio sedamdesetosmogodišnji reditelj i nastajao je četvrt veka. Taj spoj poznih godina autora i nestvarno dugog iščekivanja čini THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE jednim molotovljevim koktelom za recepciju. S jedne strane, to film kome je čuveni autor posvetio značajan deo svog života, s druge strane to je film koji je snimio u godinama kada je teško da bude u top formi, i stoga mu je jako teško prići.
Ono što u ovom filmu od elemenata za koje se Gilliam borio četvrt veka možemo videti jesu već pomenuti motivi elegične, nostalgične priče o filmadžiji koji pokušava da se vrati korenima kada je zaista bio umetnik, prožet vlastitim idejama, i katarzi koju doživljava kada shvati koliku je cenu platio kada je sve to napustio i komercijalizovao se.
Gilliamov junak je od početka bio zamišljen kao reditelj reklama u najboljim godinama, dakle ovde elegija nije staračka već suštinska. Johnny Depp je prvobitno trebalo da ga igra a na kraju je tu rolu dobio Adam Driver, indie zvezda u žestokom mejnstrim usponu, i tu priliku je dobro iskoristio oslonivši se na svoj atipični habitus. Ovo je oduvek bio plum role i Driver je to prepoznao, i iskoristio, premda film neće postići mnogo više od toga da bude recka u njegovom CVu.
Jean Rochefort i John Hurt su bili u konkurenciji za naslovnu rolu i na kraju filma dobili su posvetu jer snimanje nisu dočekali. Ulogu je dobio Gilliamov veteran Jonathan Pryce i uradio je solidan posao, premda voleo bih da je tu rolu odigrao neki još ikoničniji glumac.
Elem, jasno je šta je Gilliama držalo četvrt veka u tonusu da snimi ovaj film. To jeste priča o filmadžijama i njihovom "smislu života", maštovita, onirična, sa preplitanjem bilje, fantazije i raznih bizarnih okolnosti.
Ono gde međutim, Gilliam pokazuje da su ga sustigle godine i dugo sazrevanje projekta jeste domen fokusiranosti pripovedanja, film je epizodičan, sa dosta prostora da se sažme, da se tematski koncentriše i vizuelno precizira. No, to je problem reditelja u godinama, u samoj realizaciji scena računaju na svoje iskustvo, ponegde snimajući nedovoljno pozicija kamere, a u montaži se teško odriču delova jer ko može sprečiti osamdesetogodišnjaka na čelu glomazne internacionalne koprodukcije gde su pare skupljene na njegovo ime da nešto skrati, izbaci ili reducira.
Međutim, osim u par dijaloških scena, Gilliam u svakom pogledu prilazi sadržaju sa punim angažmanom, a kada zaplet krene punom snagom, Gilliam ga spremno dočekuje iza kamere.
U tom pogledu, ja moram reći da sam uživao u ovom filmu ali da itekako mogu razumeti one koji bi voleli da je cela stvar nešto kompaktnija. Nije samo reč o osećanjima koja je film probudio u meni, ili o tome što sam Gilliamov fan već naprosto oseća se da staračka neumerenost ovde velikim delom proističe iz vrlo visoke, skoro mladalačke vitalnosti.
Gilliam u realizaciji ove priče jeste pokazao neke mane starca u rediteljskoj stolici ali joj je generalno prišao sa velikim žarom, i na svu sreću krajnji efekat mnogo više liči na debitanta koji ne može da dođe do daha od svega onoga što želi da pokaže.
Za razliku od ZERO THEOREMa gde je Gilliam po prvi put snimio film koji je bio potpuno nepotreban (a uz to i skoro negledljiv), ovde imamo film koji ima trajnu vrednost i šteta je što su se okolnosti njegove recepcije svele samo na najtvrđu sinefilsku publiku. No, kako je Gilliam proveo celu večnost pokušavajući da ga snimi, barem može računati da će i uspeh sačekati ovaj film nešto kasnije nego što je planirao.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-01-2019, 17:38:51
Ono gde međutim, Gilliam pokazuje da su ga sustigle godine i dugo sazrevanje projekta jeste domen fokusiranosti pripovedanja, film je epizodičan, sa dosta prostora da se sažme, da se tematski koncentriše i vizuelno precizira. No, to je problem reditelja u godinama, u samoj realizaciji scena računaju na svoje iskustvo, ponegde snimajući nedovoljno pozicija kamere, a u montaži se teško odriču delova jer ko može sprečiti osamdesetogodišnjaka na čelu glomazne internacionalne koprodukcije gde su pare skupljene na njegovo ime da nešto skrati, izbaci ili reducira.
Mada, to be fair, Gilliam nikada i nije bio neki ekonomičan reditelj kome je montažer najbolji prijatelj i koji ume da scenu spakuje u nekoliko moćnih rezova, uvek je voleo da bude raskošan, da to ide i traje, često duže nego što je potrebno. Tako da, u ovim godinama pogotovo to može od njega da se očekuje.
ANNA AND THE APOCALYPSE Johna McPhaila digao je iz mrtvih zombi komediju koja je delovala kao da je odavno pokopana i da joj nema povratka među relevantne forme. Međutim, McPhail je uspeo da snimi film koji je baziran na gimmicku a pritom pošten prema svakom elementu koji je ubacio u svoj izraz.
Dakle, ovo je mjuzikl, omladinska komedija i film o zombi apokalipsi. I ni u jednom aspektu se ne štedi. Film donosi dijegetičke muzičke numere, dakle to je ona vrsta filma gde junaci u sred scene zapevaju i na taj način izražavaju svoj lik, ali ima i muzičkih tačaka u okviru scena proslava. Međutim, dominantno je ovo film u kome se likovi izražavaju kroz pesme i u tom pogledu ovo je mjuzikl stare škole. Muzičke numere imaju i koreografsku, plesnu dimenziju i ona je integrisana i sa horor elementom odnosno obračunima sa zombijima.
Na nivou omladinske komedije naravno ovo je priča o odrastanju, osamostaljivanju, neuzvraćenoj ljubavi, a na planu zombi apokalipse, ovo je relativno jasna kanonska postavka o živim mrtvacima romerovskog tipa.
Dakle, film je ortodoksan na svakom planu i uprkos skromnom budžetu sa talentovanim glumcima, ekonomičnom i efikasnom režijom, uspeva da ove elemente spoji, prožme i stvori efektnu celinu koja se izdvaja.
Uprkos tome što ideja zombi mjuzikla nije nova, čak je i Disney Channel radio nešto na tu temu, ANNA AND THE APOCALYPSE je redak primer filma koji se trudi u svakom od tri izraza koja obuhvata.
* * * / * * * *
ONCE UPON A DEADPOOL je PG-13 verzija drugog DEADPOOLa sa dodatim materijalima kroz koje autori "kompenzuju" neke R-rated scene, sa nešto dodatih scena u samom materijalu filma, i naravno sadržajem koji je prilagođen rejtingu.
Sama intervencija da se Deadpool pojavi u sobi Freda Savagea, veže ga i priča u DEADPOOL 2 kao bajku u sobi koja je rekonstrukcija lokacije iz PRINCESS BRIDE, apsolutno je u duhu stripa i dobro je zezanje, ali iskreno meni je smisao ove celokupne eskapade pomalo izmakao.
Čini mi se da je sam film, bez ovog dodatka mogao da se prosto recutuje, i da se uz neke takve intervencije pusti mlađoj publici. Ovim dodacima koji su očigledno ciljali da privuku i deo R-rated publike, film je samo usporen i data mu je aura nkakvog dosta bizarnog dodatka postojećem filmu. Stoga, koliko god to bizarno zvučalo, ONCE UPON A DEADPOOL je ostvarenje o kom zapravo teba da govore oni koji nisu gledali izvorni film.
John Wick 3 stiže u Maju:
https://youtu.be/M7XM597XO94 (https://youtu.be/M7XM597XO94)
Ako ste voleli Human Centipede
Ako vas loži ideja da lepe žene masturbiraju gledajući snimke pogibije ljudi tokom terorističkog napada jedanaestog Septembra
Ako ste, uostalom, uvek željni provokacije...
Tom Six će da isporuči. Verovatno.
https://youtu.be/KeW549LzGeU
https://filmschoolrejects.com/onania-club/
UTRIP LJUBEZNI Borisa Petkovića je slovenački omladinski film smešten u svet rep muzike. Nažalost, ovo nije njihov BODIED ili 8 MILE već doista generička priča o mladom reperu koji se zaljubljuje u mladu violinistkinju i tome kako ih muzika povezuje uprkos raznim preprekama. Nažalost, ni prepreke, ni odnos, ni muzika nisu naročito vredni pažnje. Petković se trudi da stvari održi dinamičnim ali nažalost nema ni originalnih ni intrigantnih rešenja. Srećom, doživljaj repa je barem starački tako da su bar numere old school.
* 1/2 / * * * *
TRAUMA Lucio A. Rojasa je film koji je pokušao da primeni recept SRPSKOG FILMA na Čile i na post-pinočeovski period. Nažalost, rezultat je exploitation koji je sporadično brutalan ali ne dovoljno da bi prešao barijeru fantazmagorije, ili da bi bio zaista znakovit.
Film kreće sedamdesetih kada mučitelj primorava momka da siluje svoju majku, i tu se uspostavlja taj ton SRPSKOG FILMA. Ali, onda iz tog vrlo brutalnog političkog nasilja, odlazi se u sadašnjost gde grupa seksualno oslobođenih biseksualnih žena odlazi u neku vukojebinu (ali ne i Coloniu Dignidad) i tamo sreće ljude koje su ovi događaji iz foršpice izopačili za ceo život.
I tu onda kreću neke rutinski rape and revenge figure sa pomalo iznenađujuđeg nasilja ali ni sa čim preterano zanimljivim na bilo kom nivou.
Film je tehnički solidno realizovan, premda je mogao biti brži, efikasniji i kraći. No, nisam siguran da ikome može biti zanimljiv sem ljubiteljima tog čidnovatog derivata "festivalskog horora".
* 1/2 / * * * *
KALERVO PALSA JA KURITON KASI Pekke Lahtoa je nadrealistički biogarski film o finskom underground umetniku Kalervu Palsi koji je preminuo mlad, sam i u bedi. Dok je bio živ, alkohol je igrao značajnu ulogu u njegovom životu, pravio je slike i ilustracije inspirisan kako popularnom kulturom tako i mačnim vizijama nasilja, incesta, seksualne perverzije i fizičke defosmisanosti.
Reklo bi se po biografili da je Kalervo Palsa bio vangogovska figura. Film je naprevljen u nadrealističkiom manitu sa fokusom na Palsin umetnički svet i milje u kom je odrastao. To je svet u kome se pije tečnost za čišćenje brisača jer nema para za alkoholna pića, vladaju incest, seksualno i porodično nasilje, primitivizam i nerazumevanje prema umetnosti.
Palsu u svim uzrastima igra isti glumac a inscenacija situacija iz njegovog života je teatralna, stilizovana, sa dosta logike sna i neprestanom rekonstekstualizacijom uvedenih elemenata. Film je dugometražni ali traje tek 68 minuta, pa je teško zamisliti duže trajanje filma sa ovakvom poetikom.
Palsin život je evidentno bio neuredan, i haotičan, ali posle gledanja ovog filma teško da o njemu i dalje možemo saznati mnogo više, samo provodimo sat vremena u njegovom umetničkom svetu.
No, Palsina kopča sa popularnom kulturom je interesantna ljubiteljima stripa. Naime, znatan deo ovog filma čine inscenacije Palsinih aproprijacija Texa Willera i groteskne, parodične avanture ovog junaka u njegovom izvitoperenom svetu.
Bonelli je imao jaku fan bazu u Finskoj baš oko ovog junaka i stoga možda i cela četvrtina pa i trećina filma jesu Palsine fantazmagorije sa Texom Willerom i Kitom Carsonom. U njima , Tex i Kit su dati kao underground stripovske karikature stvarnih junaka, opterećeni sodomijom, silovanjem, nasiljem, i generalno uklopljeni u Palsin imaginarijum.
Zanimljivo je da Bonellijevi stripovi imaju tradiciju ekranizacija koja nije previše bogata, ali nije ni sasvim nepostojeća, ali vrlo retke kuće imaju priliku da dobiju i ovako direktnu dekonstrukciju svog junaka.
Smatram da je ovo vrlo ekskluzivan film koji može komunicirati sa dve uske ali opet i vrlo različite ciljne grupe. Jednu čine ljubitelji underground umetnosti a drugu poštovaoci Bonellija i hardkor stripski fanatici.
* * / * * * *
Quote from: Rade2 on 19-01-2019, 20:22:30
Odgledao sam TAXI BLUZ. U pitanju je rasoandricevska/miloradmilinkovicevska repertoarska komedija koja ipak ne dostize nivo svojih uzora. Ocigledan je bila namera autora da naprave brzu, zabavnu komediju u maniru pomenutog dvojca ali i modernih "brzih" americkih komedija, ali veliki je problem sto ovaj film nije dovoljno smesan, ima dosta lose glume i praznog hoda.
jel bilo ljudi na projekciji? kako su reagovali?
Netflixov film IO Jonathana Helperta je doživeo krajnje nepravedno gaženje od strane kritike koje bi neko sklon teorijama zavere mogao objasniti činjenicom da dolazi sa Netflixa. Naime, reč je o vrlo vibrantnom postapokalipričnom SFu o devojci koja je ostala među poslednjim stanovnicima planete Zemlje koja je uništena i napuštena usled ogromne emisije ugljendioksida koja je prosto izbacila kiseonik iz vazduha.
Ona živi na planinskom vrhu, u opservatoriji gde vrši opite u pokušaju da iznađe način kako je moguće živeti na Zemlji i dopisuje se sa svojim momkom koji je otišao u kosmos na koloniju koju je čovečanstvo pripremilo za slučaj ovakve apokalipse.
Njen otac je guru koji je zastupao ideju da ne treba otići sa planete. Jednog dana se u balonu pojavljuje čovek koji traži njegnog oca ne bi li ga odveo na lansiranje poslednjeg šatla za kosmos.
Halpertov film je slikao francuski direktor fotografije Andre Chemetoff, prilično veliko ime i svoju reputaciju potvrđuje u ovom filmu. Fotografija na skromnom budžetu uspeva da stvori atmosferu i utisak apokalipse, sveta koji je napušten. Ovaj redovni saradnik Romaina Gavrasa napravio je fotografiju koja je drugačija od onoga na šta smo navikli od njega, i proširio je svoje područje borbe.
Margaret Qualle i Anthony Mackie su glavni i praktično jedini glumci u ovoj priči. Malu ulogu ima Danny Huston, na nivou cameo role i oboje su dorasli da iznesu ceo ovakvog indie kapaciteta ali sa estetizacijom koje se nijedno mejnstrim ostvarenje ne bi postidelo.
Ovo je u suštini tvrd SF iako film sam po sebi nije previše sciencey on u sebi nosi odnos kliničkog razvijanja priče. Nauka nije toliko u radnji, koliko u atmosferi. Međutim, ono što je najvažnije i što je najveći adut filma jeste činjenica da efektno postavlja ključno pitanje a to je odustajanje od plaete, od svega što poznaješ, i započinjanje novog života. U tom pogledu, baš u domenu uticaja novuma na psihologiju lika, na njihovu sudbinu, ovaj film pokazuje i postiže snagu vrhunskog SFa u bilo kojoj formi.
Deo scenarističke ekipe ovog filma radio je SF film EMBERS, takođe zanimljivu ali ne ovako pročišćenu SF priču od pre nekoliko godina.
Stoga, mislim da IO aslužuje priliku i da je bitno drugačiji film po dometu od onog koji mu pripisuju.
* * * / * * * *
Kakvo se to čudo desilo da sav kiseonik zameni ugljen dioksidom? Dobro, ajde desilo se, ali to nije razlog da kompletno stanovništvo ode u orbitu. Sve što možeš i moraš u orbiti istovremeno možeš i moraš i okružen ugljendioksidom. U molekulu ugljen-dioksida bar ima dve trećine kiseonika. Moguće ga je izvući energijom. Šta ćeš da radiš u orbiti kad ti iscuri kiseonik? Na Zemlji si bar zaštićen od kosmičkog zračenja, a i biljkama ništa ne fali. Jednostavnije je napraviti velike plastične balone za sve ljude, nego premestiti sve ljude u orbitu. Premisa nije uverljiva. Tako to biva kad se umetnici dohvate naučne fantastike.
Quote from: mac on 20-01-2019, 00:43:49
Kakvo se to čudo desilo da sav kiseonik zameni ugljen dioksidom? Dobro, ajde desilo se, ali to nije razlog da kompletno stanovništvo ode u orbitu. Sve što možeš i moraš u orbiti istovremeno možeš i moraš i okružen ugljendioksidom. U molekulu ugljen-dioksida bar ima dve trećine kiseonika. Moguće ga je izvući energijom. Šta ćeš da radiš u orbiti kad ti iscuri kiseonik? Na Zemlji si bar zaštićen od kosmičkog zračenja, a i biljkama ništa ne fali. Jednostavnije je napraviti velike plastične balone za sve ljude, nego premestiti sve ljude u orbitu. Premisa nije uverljiva. Tako to biva kad se umetnici dohvate naučne fantastike.
iskreno, možda nije CO2. ali svakako zafalilo je kiseonika. možda je skočio azot... ne znam.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Preminuo je Tony Mendez, čovek koji je organizovao događaje iz filma ARGO. Nema boljeg načina da mu se oda pošta nego da se pročita kako je UDBA organizovala vlastitu verziju ove operacije -
https://www.delfi.rs/knjige/107923_dragi_u_visokom_dvorcu_knjiga_delfi_knjizare.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Amonijak, NH3 koji jeste otrovniji od CO2, ali je premisa onda još neverovatnija. Gde je nestao sav kiseonik? Pritom, amonijak je lakši od kiseonika :) Ma može i cijanid da bude, pomešan sa arsenikom, i dalje je život na Zemlji lakši nego okružen vakuumom.
CLOSE Vicky Jewson je Netflixov akcijaš sa Noomi Rapace u glavnoj ulozi iskusne telohraniteljke koja dobija zadatak da zaštiti mladu naslednicu čiji je život ugrožen tokom ostavinske rasprave. Vicky Jewson nije veliki reditelj akcije, ali u Noomi Rapace dobija neočekivano dobru saradnicu koja je uverljiva i u psihološkom i u borilačkom aspektu. Nažalost, na kraju CLOSE ne dobacuje do prethodnog Noominog solo akcionog nastupa u špijunskom trileru UNLOCKED u kome se ispostavila kao iznenađujuće efektna leading lady u ovom B-formatu. No, ako imamo u vidu da nam Netflix sada pokriva baš tu ničiju zemlju malih repertoarskih filmova koji su premali za multiplekse a preambiciozni za DTV, CLOSE je sasvim pristojan programmer koji će stabilno praviti gledanost na ovom servisu.
* * 1/2 / * * * *
Jonas Akerlund ima vrlo loopy karijeru od kada je svet muzičkih klipova zamenio igranim filmom, međutim, i dalje je reč o reditelju ćiji rad vredi pratiti. POLAR je njegova ekranizacija Dark Horse stripa koju bismo primarno mogli definisati kao Netflixov JOHN WICK. I zbilja, POLAR sa JOHN WICKom deli glavnog junaka koji je penzionisani plaćeni ubica kao i elemente stripovske stilizacije. Međutim, dok je WICKu striposvka stilizacija iskazana više kroz svedeniju 70s prizmu poput Helgelandovog PAYBACKa, kod Akerlunda su očuvani i grotesknost i kolorit svojstven stripu. Naravno, takvu stilizaciju je teško očuvati i film bi po meni bio efektniji da je malo smanjio doživljaj u pogledu baš tih elemenata jer zapravo oni se pojavljuju u kraćim deonicama i proizvode disbalans.
Isto tako za razliku od WICKa, POLAR na momente ima funkcionalnu melodramsku priču, kroz odnos glavnog junaka sa komšinicom koju upoznaje u Montani, i tu Mads Mikkelsen i Vanessa Hudgens dele jednu dobru deonicu, pa sve to sugeriše da je POLAR efektan po segmentima i na parče.
Moguće je da epizodičnosti narativa doprinosi i koren u stripu kome je epizodičnost formalno inherentna, ali svakako da bi film morao imati ujednačeniji ton i funkcionisati kao celina.
No, ako imamo u vidu da je POLAR već na neki način nadražio geek community upravo u tim deonicama i baš tako na parče nudi ono čemu su se fanovi nadali.
Mads Mikkelsen kao leading man je acquired taste. Nisam baš nešto oduševljen time što se film oslanja na njega, ali ko ga voli svakako će kao gledalac dobiti više nego ja. Akerlundov redovni saigrač Matt Lucas je glavni kolovođa stripovske groteske pa i to gledalac mora da prihvati radi uživanja u filmu.
No, nema zbora da Akerlund nudi nekoliko efektnih scena i da je POLAR prijatno R-rated iskustvo. Na tom putu samo je propustio da postane skladan i zaokružen film.
* * 1/2 / * * * *
THE STANDOFF AT SPARROW CREEK koji kao scenarista i reditelj potpisuje Henry Dunham predstavlja jedan vrlo zanimljiv produžetak poetike teksaške producentske kuće Cinestate. Naime, Dallas Sonnier je pre nekoliko godina smislio plan da snima kvalitetne filmove za Trumpovu eru, iako sebe ne smatra njegovim glasačem, ali mu je podjednako odbojan kao i mejnstrim kandidati. Dakle, njegova ideja je bila da snima koji će se obraćati publici iritiranoj dominacijom liberala u Holivudu, a koja je po Trumpovom dolasku na vlast postala dosta nametljiva, a sigurno i iritantna.
Međutim, recept za koji se Sonnier opredelio je neobičan - on proizvodi mešavinu B-filma, odnosno exploitationa i art filma. To je bio proklamovani recept Quentina Tarantina, sa tom razlikom što Sonnierov glavni in-house autor S. Craig Zahler snima filmove koji su više exploitation i više art od onoga što je radio Tarantino. Još je CELL BLOCK 99 sa svojom tvrdom mačo pričom o odmazdi bio tretiran kao film Trumpove ere, iako je imao premijeru u Veneciji i doživeo prevashodno art house distribuciju. DRAGGED ACROSS CONCRETE je ponovio spoj Zahlera i Vaughna ali je u priču uveo i Mela Gibsona, no senzbilitet se nije izmenio - film traje 165 minuta što svakako nije minutaža blokbastera a scenario obiluje od tvrdih i dosta radikalno desnih pogleda na svet kako među junacima, tako i iz vizure samog autora.
THE STANDOFF AT SPARROW CREEK je međutim nešto možda još radikalnije. Naime, reč je o filmu koji bismo mogli definisati kao kamijevsku egzistencijalističku dramu, smeštenu u desničarsku političku ćeliju. Kao što znamo, polemička drama kao forma pozorišnog teksta bila je omiljena među egzistencijalistima i omiljena postavka bila joj je komunistička ili neka druga revolucionarna ćelija gde se junaci suočavaju sa problemom, polemišu o njemu, razrađuju dileme i generalno su upitani nad stvarima u egzistencijalističkom ključu razmišljanja.
Kod Dunhama, priča je smeštena u jednu militiu koja se okuplja u vanrednoj situaciji - naime sahrana lokalnog policajca je bila napadnuta i osumnjičen je militia man kao pucač. Smeštanje priče u takve okolnosti samo po sebi ne mora biti znak simpatija za ovaj vid organizacije, ali Dunhamovi junaci se ponašaju dosta komotno u toj situaciji, i film bez ikakve sumnje "normalizuje" način ponašanja i organizacije koji tradicionalno smatramo neobičnim i ekscesnim.
Junaci jesu prikazani kao neka vrsta autsajdera i svakoga je neka trauma naterala da se učlani u grupu, ali Dunham ne akcentuje njihovo autsajderstvo više nego što bi ga oni akcentovali sami.
Znak vremena i ono po čemu se egzistencijalizam savremene ekstremne desnice razliku od egzistencijalizma levice od pre više od pola veka jeste to što ovde postoji snažan motiv egzibicionizma i među junacima nije teško naći onog koji je spreman da se žrvuje. Zapravo, naprotiv, teško je pronaći istinu.
Junaci se od početka priče nalaze u kontradikciji, oni su militia koja je okupljena da jednog dana pruži otpor vlastima ali koja želi da sada ne uđe u konflikt jer napad za koji bi mogla biti optužena nije planirala. Dok pokušava da locira svog člana koji je izvršio napad, ispostavlja se da ih ima nekoliko koji su spremni da priznaju krivicu.
Dunham je režirao film i pisao scenario. Stvar je ukusa kako ćete prihvatiti ovaj film. Ako nemate nasušnu potrebu za nekom "organskom" uverljivošću onda će vam više prijati ovaj dobro skrojeni komad koji bi se mogao igrati na sceni bez problema. Imali smo ovakvih filmova i ranije, snimao ih je recimo David Mamet, a čini mi se da bi rado potpisao i ovaj rad. Za moj ukus Dunhamov kraj je u svakom aspektu, od dijaloga do zapleta bio za stepen precizniji od onoga što bi uspelo da me sasvim uvuče u priču, tako da sam nažalost sve vreme bio "izvan priče", što ne znači da u njoj nisam na neki način uživao, naročito jer nudi mnogo povoda za razmišljanje.
James Badge Dale je s druge strane glumac koji je u glavnoj ulozi bivšeg policajca a sada militia mana pružio impresivan nastup i on uspeva da prevaziđe sve barijere koje je Dunham postavio.
THE STANDOFF AT SPARROW CREEK je pedantno urađen niskobudžetni film sa zanimljivim zapletom i izvanrednom centralnom rolom. Ipak, jaka doza teatralnosti sprečava ga da suštinski prevaziđe svoje produkcione limite ali svakako da je na bio na dobrom putu.
* * 1/2 / * * * *
GONGJAK, u narodu poznat i kao THE SPY GONE NORTH je južnokorejski špijunski triler inspirisan stvarnim događajima u režiji Jong-bin Yoona koji je premijeru doživeo u Kanu prošle godine, iako ne bih rekao da ima preveliki crossover potencijal ili da donosi nešto naročito novo u kanon. Filmu je svakako doprinela atmosfera detanta koju donosi u sprezi sa otopljavanjem odnosa SAD prema Severnoj Koreji.
Priča delimično fikcionalizuje slučaj južnokorejskog špijuna koji je ubačen kao privrednik u Severnu Koreju ne bi li saznao detalje o njihovom nuklearnom programu a na kraju završio razotkrivajući zajedničku zaveru južnih i severnih službi koje su našle zajednički interes u manipulisanju seulskim političkim tokovima.
GONGJAK je zanimljiv film o infiltraciji, smešten u surov i egzotičan prostor Severne Koreje koja je vrlo ubedljivo rekonstruisana, i fizički ali i mentalitetski. Kao i mnoge priče o ubačenim špijunima, i GONGJAK u sebi nosi neke neverovatne detalje ali oni ne smetaju opštem duhu uverljivosti filma.
Filmu mnogo više smeta osećaj blage epizodičnosti i gubitka fokusa na to šta je zapravo cilj junaka u pojedinim deonicama. Međutim, na kraju ispostavlja se da će se taj isti problem desiti i samim junacima koji će prepoznati da imaju drugačije ciljeve od onih koje su očekivali kao i drugačiju sudbinu od one kojom im je zaprećeno.
GONGJAK je podjednako zanimljiv film i za ljubitelje južnokorejskog filma kao i za gledaoce zainteresovane za Severnu Koreju.
* * * / * * * *
JONAS Christophe Charriera je francuski televizijski film o mladom homoseksualcu koji se nalazi na životnoj stranputici, na poslu koji ne voli, u vezi koja se raspala i praktično kao beskućnik. Koreni problema nalaze se u traumi koja se desila u prošlosti i ona se razrađuje u toku ovog filma.
Charrierov film ima sve predispozicije film looka i verujem da je izađao i na kućnim formatima i nastupao na festivalima. U pogledu kadriranja, produkcionog dizajna, glume, ovaj film ne zaostaje za standardima savremenog francuskog filma, pa u tom smislu etiketu televizijskog filma ne treba shvatiti kao diskvalifikaciju.
Jedino što bi se kao atribut televizijskog moglo uzeti kao hendikep ovog filma jeste odsustvo pretenzije i bombastičnosti koju bi bioskopski film na ovu temu teško izbegao. Ali baš zato, na kraju ovaj film uspeva da proizvede neiznuđenu emociju koja prostiče iz likova.
KING OF THIEVES oskarovca Jamesa Marsha je film koji sve vreme vapi za boljim rediteljem koji će ovoj temi dodati još filmofilskog žara, ali na kraju, uprkos tome što nismo dobili film koji sve vreme priželjkujemo, dobili smo prilično solidno ostvarenje koje nam daje priliku da gledamo Michaela Cainea u svom Xtom heist filmu kako sparinguje sa Jimom Broadbentom, Michaelom Gambonom i Ray Winstoneom. Naravno, daleko od toga da je samo All-Star glumačka podela adut ovog filma. Sam Hatton Garden slučaj koji je ovde ekranizovan je krajnje neobičan kao i psihološka tenzija i odnosi koji se razvijaju među junacima kako priča odmiče.
Naime, za razliku od LAVENDER HILL MOBa na koji ovaj slučaj liči kad se prepriča, mi se ipak u jednom momentu uverimo u to da počinioci pljačke itekako zaslužuju epitet villaina i da to nisu benevolentne deke iz GOING IN STYLE gde je Caine eksploatisao svoju heist reputaciju u službi pučke komedije.
KING OF THIEVES ipak ne može pobeći od šarma filmova o penzosima koji su potpuno izdvojeni od vremena i iako ima gegova, za koje je mahom zadužen Michael Gambon, većina humora proističe iz situacija.
Marshov rediteljski postupak nije preterano nadahnut iako je imao pouzdanog saradnika u talentovanom DPu Danny Cohenu, ali egzekucija je solidna, nema joj se šta zameriti, a u pogledu vođenja priče Joe Penhall uspeva dosta solidno da "ispegla" disbalans između dve polovine filma, one o pljački i one o istrazi, gde je ova druga paradokslano bolja.
Neki postupci Briana Readera ostaju da "vise" i deluju neuverljivo ali to je valjda cena istinite priče, pa u tom segmentu Caineov filmofilski bagaž postaje prepreka jer Reader pravi greške koje Carter sebi nikada ne bi dozvolio.
Iste godine, izašli su WIDOWS i KING OF THIEVES, i ovba filma se bave kvintesencijalno britanskom temom profeisonalnih lopova, iako je onaj prvi holivudski rimejk. Oba ipak na neki način dekonstruišu taj svet i premda nemaju puno veze, čini mi se da bi činili dobar double bill. Naime, KING OF THIEVES je priča o starim geezerima koji shvataju da mogu promenjen svet iskoristiti u svoju korist, a WIDOWS je priča o promenjenom svetu u kome delovanje starih geezera ne izlazi iz mode. U tom smislu, zanimljivo je da WIDOWS počinje suprugama na sahranama muževa lopova a KING OF THIEVES sahranom supruge glavnog lopova.
KING OF THIEVES je film od kog sve vreme očekujemo da nekako treba da bude bolji nego što jeste ali na kraju ispada bolji nego što smo očekivali.
* * * / * * * *
ANIMAS Laure Alvea i Jose F. Ortuna je španski horor iz Filmaxove produkcije ali sa jakim arty elementom. Ovo definitivno nije Filmaxov rukopis i horor koji ima velike šanse u "izvozu", naprotiv, ovo je vrlo arty priča o neobičnom prijateljstvu dvoje mladih ljudi koje poprima košmarne obrise jer se možda odvija na prostoru koje zapravo nije realnost.
Alvea i Ortuno su okupili dobre mlade glumce za glavne uloge i Clare Durant je scene stealer ali ukupno uzev ovaj film je jednoličan i nije previše strašan, pre svega zato što pokušava da stravu proizvede kroz oneobičenje kome reditelji baš i nisu do kraja vični. Njihov postupak je ipak jednodimenzionalan i iscrpljuje se u par rešenja.
ANIMAS je kroz plasman na Netflixu uspeo da dobije globalnu distribuciju.
Trejler za The Boys, seriju koju za Amazon Prime radi Karl Urban a po predlošku kultnog superherojsko-satiričnog stripa Gartha Ennisa i Daricka Robertsona:
https://youtu.be/a39POikAQhs (https://youtu.be/a39POikAQhs)
На ово сам нелетео на једном форуму, није битно ком.
QuoteOd autora serije "Ubice mog oca" stiže nam novo ostvarenje, krimi drama "Državni službenik". U toku je snimanje, koje je počelo 5. decembra 2018. godine a čije emitovanje počinje na proleće, najpre na Superstar tv, a potom i na RTS-u.
Ekipa je dobro poznata i više nego uspešna:
producent: Predrag Gaga Antonijević, autor serije "Ubice mog oca" i filma "Zaspanka za vojnike",
scenarista: Dimitrije Vojinov, dramturg i filmski kritičar
režija: Ivan Živković i Miroslav Lekić.
Glumačku ekipu predvode Žarko Laušević i Nebojša Dugalić. Pored njih uloge su poverene i Milanu Mariću, Vaji Dujović, Nenadu Jezdiću, Raši Vujoviću, Milici Mihajlović, Darku Tomoviću, Sonji Kolačarić, Marku Bačeviću, kao i mladim glumcima Ljubi Bulajiću, Marti Bjelici, Nini Nešković.
Tema serije je BIA, šefa igra Nebojša Dugalić, a neformalni slogan serije je "Saznaće se ko za koga radi".
Serija se snima u Beogradu ali i u Gračanici.
T-34 Alekseja Sidorova je ruski blokbaster nazvan po tenku koji je doneo pobedu u Drugom svetskom ratu. Reč je o crowd pleasing filmu koji nažalost ne uspeva da se nametne kao koherentna celina iako nikada nije manje nego zabavan.
Film počinje 1941. tokom bitke za Moskvu u kojoj mladi talentovani starešina sa jednim tenkom i jednim odeljenjem pešadije uspeva da razbije nemačku tenkovsku jedinicu. Posada tenka pada u zarobljeništvo i 1944. Nemci se spremaju da sada oni brane svoju zemlju, i u sklopu priprema starešina poražen na početku hoće da pruži vatreno krštenje svojim pitomcima, iz zarobljeništva uzima mladog starešinu i njegovu ekipu, izvodi ih na poligon u zarobljenoj T-34ci.
Tada kreće onaj najmanje uverljiv deo filma kada oni uspevaju da pobegnu od Nemaca i kreće opšta potera, usput se razvija i ljubavna priča sa jednom logorašicom i niz raznoraznih situacija na granici uverljivosti.
T-34 od prvog trenutka pokušava da kombinuje tradiciju naturalističkog ratnog filma u kojoj su Sovjeti otišli dosta daleko, i koju recimo kanališe i David Ayer u filmu FURY, sa visokom CGI estitizacijom koju recimo znamo iz filmova poput Snyderovog 300 i to daje dosta promenljive rezultate jer kada Sidorov "opali" jaku karakterno-melodramsku deonicu, njoj se naprosto ne veruje.
No, T-34 jeste crowdpleaser uprkos svim tim estetskim lutanjima, i ona su potpuno normalna za kinematografiju koja još uvek nije našla pravu meru u aproprijaciji svih mogućih uticaja holivudskog filma. Ono što je najvažnije jeste da film jeste pitak i da ga je na kraju krajeva prihvatila publika. Sa budžetom od 10 miliona dolara doneo je celih 30.
* * 1/2 / * * * *
CLIMAX Gaspara Noea je jedan od onih slučajeva kada se uverimo da droga ipak ima štetno dejstvo na mozak. Ako je Gaspar Noe sa svojim provokativnim vizijama u početku bio na putu da se nametne kao veliki savremeni reditelj, sada već podseća na propalog džanlkija, možda čak i skinutog sa džanka koji uporno prepričava jednu te istu foru iz vremena kada su mu druge bile stimulans a ne teret.
CLIMAX je skromni, žalosni odsjaj nekada značajnog reditelja koji je intelektualno nazadovao, sada već bez ikakve sposobnosti da izgradi uverljiv međuljudski odnos među likovima, bez ikakve sposobnosti da u nekakvoj stilizaciji koja isključuje empatiju prema likovima izgradi neku intelektualnu potku, konačno, kao rukovodilac koji je delegirao svoju misao drugima i krenuo da gradi film na sposobnosti saradnika da realizuju komplikovane ali jalove zamisli.
U tom pogledu, CLIMAX deluje kao jedan od onih staračkih filmova gde ostareli autor istovremeno pokušava da reciklira samoga sebe, a da snagu svog izraza očuva kroz napor ekipe usled vlastite nemogućnosti da smisli nešto smisleno.
U ovom filmu su to duge, naporne, složene, scene plesa i generalna tendencija da se sve radi steadicamom, da se pravi što manje rezova. Ali, kad se u takvom kadriranju zapazi jeziva gluma, onda je evidentno da je tehnički sektor mnogo više radio od umetničkog, a naročito od reditelja.
CLIMAX je film koji sada u Noeovim pokušajima da se igra formom deluje tužno, najpre što su ta poigravanja ne samo autoreciklaža već su i nekako žalosno infantilna. Noea uvek treba pogledati, i tehnički kad radi Benoit Debio, po pravilu ima šta da se vidi. Ali ishod je nažalost porazan ako ste Noea ikada voleli ili makar poštovali.
* 1/2 / * * * *
FLEUVE NOIR Ericka Zonce je zanimljiv krimić reditelja koji je pre dvadeset godina privukao pažnju filmom LA VIE REVEE DES ANGES, arty melodramom. U međuvremenu nisam pratio šta se sa njim dešavalo ali FLEUVE NOIR ne liči na ono po čemu je postao poznat. Naprotiv, ovo je krimić koji je po rukopisu dosta klasičan ali atmosferičan i efektan.
U glavnoj ulozi je Vincent Cassel koji je ulogu ruiniranog inspektora na slučaju potpuno privatizovao i pretvorio u svoj šou, i upekos tome što često odlazi u prenaglašanost on je dovoljno velika zvezda da može sebi to da dozvoli i dovoljno dobar glumac da oko toga može da se izgradi film. Svaki pokret njegovog detektiva je umoran, svaka reakcija odiše mučninom ali i uporšnošću da se stvar razjasni do kraja. Dovodeći hardboiled klišee do paroksizma, Cassel im daje novu dozu životne energije.
Romain Duris ima sličan prostor za tour de force kao sumnjivi komšija koji je bio u kontaktu sa nestalim dečakom koji je predmet misterije oko koje je izgrađen film. I ne propušta priliku da ga iskoristi.
Film je mahom vezan za filmičan ambijent jednog korbizijeovskog parka pokraj stambene zgrade u kome Zonca uspeva da izvuče maksimum i u vizuelnom i u narativnom pogledu.
FLEUVE NOIR je nastao po romanu Drora Mishanija. Detektiv Francois Visconti se verovatno neće ponovo vraćati na ekran, ali mogao bi...
* * * / * * * *
SAUVAGE Camille Vidal-Naqueta je prošlogodišnji naslednik MIDNIGHT COWBOYa, prikazan u Kanu, a potom i u ostatku festivalske mreže. Reč je o novom glumačkom poduhvatu Felixa Maritauda koji se nametnuo kao ključni glumac francuskog queer filma sa naslovima poput 120 BPM i JONAS.
Ipak, SAUVAGE je njegov MIDNIGHT COWBOY, film u čijem je fokusu i to kao mladi hustler sa pariskih ulica koji prolazi tavori na margini prestoničkog tržišta seksa gde je teško odrediti ko je veća žrtva, klijenti ili radnici.
SAUVAGE u pogledu prikaza seksa nije za gledaoce koji su nespremni na izazove, i ne štedi ni glumce ni publiku, međutim ta telesnost nije eksploatativna već naprotiv pokazuje fizičku raskalašnost koja nikako da se konvertuje u smislen odnos, ne samo emotivno već ni erotski. Scene seksa su istovremeno brutalne, pune međusobne nepoverljivosti, lažne afektacije, trapavosti, prikazuje svet u kome je fizički ful kontakt svakodnevica ali se nikakva konekcija zapravo ne uspostavlja.
Camille Vidal-Naquet uspeva da estetizuje dešavanja ali da ostane nenametljiv, no film je mizanscenski i u pogledu kadriranja dobrodošao konzervativan.
Među hustlerima ima i Srba. Ako SAUVAGE seća na MIDNIGHT COWBOY, onda ti junaci podsećaju na Stevicu Markovića i celu tu generaciju kultnih hustlera.
U svakom slučaju, SAUVAGE nije za svakoga, ali ko može u njemu će uživati, što je uostalom baš u duhu filma.
* * * 1/2 / * * * *
ŠEKI SNIMA, PAZI SE je igrani film Marijana Vajde iz 1962. godine. Snimljen je na vrhuncu popularnosti Dragoslava Šekularca i on u ovom filmu tumači glavnu ulogu. Ovaj film su pratile velike kontroverze kada je izašao, i kao posledicu je imao sastanke stručnih foruma i proglašavan je za najgori film ikada snimljen kod nas, u njemu je prepoznata opasna tendencija komercijalizacije i šunda u kinematografiji itd.
Posle ovog filma za Marijana Vajdu više nije bilo mesta u našoj kinematografiji i on će potom otići u inostranstvo gde će takođe uspeti da ostavi trag kao autor jednog od najbesprizornoijih exploitiation horora sedamdesetih MOSQUITO DER SCHAENDER. Dakle, reč je o reditelju koji je uspeo da privuče pažnju i kod nas i u svetu, i u određenom smislu Vajda je preteča Srđana Spasojevića po tome da je ovde potpuno odbačen, prokažen i izbačen iz kinematografije a potom je u inostranstvu u domenu shock cinema uspeo da se dokaže i ostavi trajnog traga.
Razlika između Vajde i Spasojevića je međutim u tome što Vajda zbilja nije bio bog zna kakav reditelj i njegova veličina i edwoodovski kult stvoren je potpuno nesmotrenim etiketiranjem da je reditelj najgoreg filma. U kinematografiji koja je imala visoke domete ali i često riljala po dnu, proglašavanje nekoga za najgoreg moralo je ishodovati kultnim statusom, poprilično nezasluženim, dodao bih.
Naime, za razliku od velemajstora treša kao što Dragovan Jovanović koji su pravili jezive faulove u serioznim filmovima, Vajda je bio specijalizovan za low budget projekte, često snimljenu televiziju ili pozorište i tek će u MOSQUITO DER SCHAENDER zapravo imati ambiciozniju produkciju.
ŠEKI SNIMA, PAZI SE je muzička revija. Priča koja uokviruje veliki broj muzičkih numera govori o grupi neafirmisanih filmadžija koji pronalaze finansijera za svoj film u liku lokalnog limara. Sticajem okolnosti ekipi se pridružuje Dragoslav Šekularac i odlučuje da bude reditelj filma, kao što je stvaralac na terenu.
Komedija proističe iz neznanja ekipe praćenog velikom pretenzijom, ironijom prema jugoslovenskoj filmskoj inudstriji, položaju selebritija u društvu koje seže dotle da jedan neuk čovek kao što je Šekularac može da režira film.
Šekularac je prominentan u filmu i raspoložen je da se šali sa svojom celebrity personom, i položajem osobe koja zahvaljujući poularnosti može da radi šta joj padne na pamet.
Film je smešten na nekoliko vrlo skromnih lokacija - filmski studio i par kafanskih prostora podesnih za muzičke nastupe i produkciono je vrelo skroman.
Scenario Dragutina Dobričanina je sporadično duhovit na nivou dijaloga ali je dramaturški krajnje rudimentaran i više podseća na neki pozorišni tekst nego na filmski predložak. Ono što me međutim vrlo prisutno jeste pokušaj autora da se našale sa filmskom kritikom, sa uglednim autorima i kinematografijom u celini.
Jugoslovenski autori populističkog filma koje kritika nije prihvatala inače bili su vrlo skloni tome da se obračunavaju sa uspešnijim prihvaćenijim kolegama. Setimo se filma MOLJAC Miće Miloševića (inače bivšeg filmskog kritičara) ili činjenica da se naslovni junak ŽIKINE DINASTIJE, preziva Pavlović.
Taj trend opstao je do danas, pa recimo glavni junak filma TAKSI BLUZ u stvari želi da bude scenarista, i film obiluje doduše benignim peckanjem sveta kinematografije.
U tom pogledu ŠEKI SNIMA, PAZI SE spada u red filmova rodonačelnika takvog pristupa a možemo ga prepoznati i među savremenicima, recimo u Mrmkovom ZVIŽDUKU U OSAM koji je izašao iste godine.
Šekularac u ovom filmu ne samo da igra naslovnu ulogu već ima i puni protagpnizam, prisutan je u većem delu filma, i uprkos krajnje limitiranoj moći ekspresije emituje neki goofy šarm. Fascinacija pojedinačnim sportistima opstala je u našem filmu do danas, setimo se filma ARTILJERO posvećenog Nemanji Vidiću, ali retko je rezultirala značajnim filmovima.
Tako i ŠEKI SNIMA, PAZI SE danas pre svega ima značaj zbog samog Šekularca i sporednih događaja nego zbog onoga što je zabeleženo na traci. No, frikcija između komercijalnog i umetničkog filma, visoke kulture i šunda u kojoj je ovaj film bio i protagonista i kolateralna žrtva opstala je do danas. Stoga ovaj film možda po sebi nije značajan ali svakako nije ćorsokak u pokušaju da se razume naša scena.
Matteo Garrone se u filmu DOGMAN vratio na Siciliju, u svet Cosa Nostre ali ovoga puta u jednom neorealističkom ključu. Naime, DOGMAN je deo Garroneove faze u kojoj produkuje filmove koji su na neki način kvintesencija big cineme na festivalski način. DOGMAN svakako ne može pretendovati na status blokbastera ali jeste sve ono što zamislimo kada nam neko kaže da je reč o italijanskom festivalskom filmu na tu temu.
Garroneov pristup tehnički jeste art house. Njegov postupak je definitivno u duhu savremenog art housea ali pristup je u suštini muzejski.
Njegov glavni junak je naslovni dogman, siroti i dobroćudni frizer za pse koji druguje sa lkalnim mafijašima i povremeno im pomogne da bave neki posao u čemu ima krajnje sporednu ulogu. U kraju živi i bivši b0kser, sadašnji siledžija i sitni kriminalac koji teroriše ceo kraj. Dogman mu je glavna meta i najveža žrtva njegovih nepravdi. Splet okolnosti dovodi do toga da Dogman završi odbačen od svih i bespomoćan pred siledžijom.
Lik u suštini plemenitog neuglednog sanjara, skoro jurodive figure kao da je prenet iz nekog starog neorealističkog rada ili barem iz nekog ranog Kusturice rađenog na tom tragu. U tom pogledu Garroneov film iskoračuje iz savremenog art housea ipak u jednu muzejsku odnosno mejnstrim formu.
Zaista, sa poimanjem mejnstrima u današnje vreme, teško je zamisliti DOGMANa blizu bilo kakve definicije tog tipa, ali opet nisam siguran da ovaj film ima puno veze sa nekom nužnom avangardnošću art housea. Isto tako lako ga mogu zamisliti kao relativno masovno gledan film među upmarket publikom koji žele neko kvintesencijalno italijansko filmsko iskustvo.
To što film nije avangardan, nimalo ga ne diskvalifikuje. Štaviše, nastupi na festivalima pokazuju da mu to ni art house žreci nisu spočitali, čak naprotiv. U svom istraživanju mogućnosti festivalskog filma koji će kasnije živeti u bioskopu, Garrone je našao mnogo zreliji materijal u ovoj svedenoj priči nego u svom ambicioznijem prethodnom filmu na engleskom jeziku.
* * * / * * * *
U filmu VELVET BUZZSAW Dan Gilroy shvata da filmovi koji ismevaju kritičare obično spadaju među drugorazredna ostvarenja.
U ovom slučaju reč je o mešavini površne parodije sveta savremene umetnosti sa neinventivnim hororom i All Star glumačkom ekipom koja se prilično raspustila ubeđena da snima nešto značajno i zanimljivo.
Nažalost, Dan Gilroy je predugo radio u studio-sistemu da bi u potpunosti mogao da se opusti i zato je njegov film na pogrešnim mestima oslobođen svih stega a isto tako na pogrešnim mestima vezan za žanrovsku okosnicu. Taman kada nešto počne da se kuva među junacima, film potone u klišetiziranu žanrovsku matricu, a onda kada se na to naviknemo, Gilroy jalovo pokuša da krši pravila.
VELVET BUZZSAW je film čija je sloboda nastanka verovatno proistekla iz činjenica da je snimljen za Netflix a ne za studio koji bi ga limitirao. Međutim, očigledno je rad za studije ostavio mnoge kalupe u Gilroyevoj kreaciji kojih on nije mogao da se oslobodi.
Osim revija sporadično zanimljivih ali prvoloptaških glumačkih egzibicija, VELVET BUZZSAW je dosta šupalj a rekao bih pomalo i arhaičan spoj satire i horora koji traži cinizam i emociju od gledalaca, gde za prvo nije dovoljno pametan a za drugo nije dovoljno iskren.
* 1/2 / * * * *
A PRAYER BEFORE DAWN je film sa kojim je Jean-Stephane Sauvaire napravio svoj debi na engleskom, iako se to na nekom bizarnom nivou može reći i za JOHNNY MAD DOG. Pa ipak, ovaj film u kom je prvobitno trebalo da igra Charlie Hunnam da bi na kraju zaigrao Joe Cole, predstavlja punokrvan engleski debi jer glavni junak dolazi iz Britanije. Međutim, film je smešten na Tajland i poglavito se dešava u tamošnjem zatvoru, te je engleski jezik ne samo maternji jezik glavnog junaka već i svojevrsna lingua franca koju on koristi da bi se snašao. Otud je ono što je izgovoreno na tajlandskom tretirano kao samorazumljivi žamor, slično nemačkom u DIE HARDu, i paradoksalno titlovi uglavnom pomažu da se isprati broken English koji se izgovara.
Sauvaire ekranizuje istinitu priču britanskog džankija i boksera Billy Moorea koji je na tajlandu uhapšen zbog droge a onda je ušao u tamošnji zatvorski lanac tajlandskog boksa i time stekao poštovanje i mogućnost da opstane. U izvesnom smislu, Sauvaireov film se može definisati kao naturalistički akcijaš jer sam zaplet deluje kao jedna od onih bizarnih konstrukcija iz van Dammeovih filmva - junak biva uhapšen i gle čuda, zatvor organizuje svoj Kumite.
Međutim, ovo je istinita priča i samim tim atmosfera zatvora je podjednako razrađena kao i bokserski element koji je tretiran sportski, i zapravo i ne nema tu atmosferu borbe na život i smrt. Čak naprotiv, možemo reći da je boks tretiran kao najčistiji segment boravka u zatvoru, premda naravno svaki borilački sport kad se njime bave sociopate dobija specifičnu dimenziju.
Scene borbe su energične i vibrantne, ubedljive su, ali su građene pre svega kao studija karakera. Uvek je u prvom planu junak i emocija kroz koju u tom trenutku prolazi. Ovo je film sa puno tuče u kome je studiranje duha i tela bitnije od visceralnih akcionih uzbuđenja.
No, činjenica da je ovo naturalistički art house rad i studija karaktera ne znači da A PRAYER BEFORE DAWN nije poučan kao primer šta mogu biti nove granice akcionog filma.
Istovremeno, A PRAYER BEFORE DAWN stoji i kao MIDNIGHT EXPRESS našeg vremena, s tim što ovde junak deluje kao neko ko je uredno pogledao Parkerov klasik i potpuno je pomiren sa svojom sudbinom, što predstavlja i najveće osveženje u ovoj priči. Junak je sam, ni na koga ne računa i nikome se ne žali, zna da je kriv i da ono što mu se dešava nije nepravda već samo prirodna posledica glupih postupaka na pogrešnom mestu.
A PRAYER BEFORE DAWN je odijarovski film u svom osnovu, zanimljiv spoj tema na koje su monopol imali žanrovski filmovi i produbljene studije karaktera i tela svojstvene art houseu koji na kraju uspeva da ujedini obe publike.
* * * 1/2 / * * * *
BLUE MY MIND Lise Bruehlmann je švajcarski film o odrastanju koji u sebi kombinuje čitav niz različitih pogleda i objašnjenja o tome kako se taj proces odvija. Stoga ovde junakinja prolazoz kroz transformaciju u formi socijalne melodrame, priče o sukobu sa roditeljima, erotskog sazrevanja a na kraju odlazi u fantasy.
Dakle, sve to je iskombinovano i rekao bih da se taj višak na kraju pretvara u opterećenje. Isto tako svi ti elementi nisu podjednako kreativno obrađeni.
No, BLUE MY MIND kao "film sa greškom" zaslužuje određenu pažnju zbog relativne veštine tehničke realizacije i ipak relativno atipičnog tretmana teme.
* * / * * * *
Christopher Caldwell i Zeek Earl snimili su zanimljiv "svemirski" vestern PROSPECT. Na neki način ovaj film se može definisati kao svemirski TRUE GRIT a po mnogim elementima ima nešto atmosfere hard SF priča koje nisu toliko fascinirane dizajnom, high techom i space operom već upravo psihologijom u SF okolnostima.
Film je smešten u daleku budućnost gde privatnici iznajmljuju svemirske brodove i putuju kroz svemir eksploatišući resusrse raznih planeta.
Otac i kćer koji su porodično u tom poslu, sa traumom sa Zemlje koja progoni oca stižu na šumovitu planetu čija biomasa produkuje nekakvo drago kamenje. Međutim, tamo pronalaze duge "prospectore" koji su skloni i da ukradu, pa i da ubiju ako treba.
Kćer ostaje bez oca i primorana je da napravi dogovor sa čovekom odgovornim za njegovu smrt.
PROSPECT je niskobudžetni film i šuma na planeti deluje kao jedna jako zanimljiva i pažljivo odabrana šuma na Zemlji, prosto da se ne lažemo. Ali Caldwell i Earl vrlo vešto kroz detalje uspevaju da stvore utisak da je to ipak neka druga planeta, jednim delom jer svoje junake zarobljavaju u retro astronautskim odelima i stvarajući atsmoferu zagušljivosti, korozije i sl.
Sami moduli za sletanje kao i svemirski brodovi kojima se savladavaju prostranstva svakako imaju retro šmek i detalje danas aktivnih svemirskih letelica i stanica, ali naravno ništa tog tipa i obima još uvek nije napravljeno, jelte.
Sophie Thatcher je senzacionalna u ulozi devojke koja se u jednom trenutku nađe zaista izgubljena u svemiru a Pedro Pascal je bolji nego što ga pamtim kao poacher sa kojim mora da se dogovori i stupi u akciju posle smrti oca.
* * * / * * * *
HIGH FLYING BIRD Stevena Soderbergha je jedan od onih filmova koje ovaj značajni autor i rodonačelnik nezavisnog filma snima kad je inspirisan. Uprkos tome što se od Soderbergha odavno ne može očeklivati onaj crossover ugođaj od pre dvadeset godina i filma OUT OF SIGHT, on i dalje mora da se prati jer može da isporuči nešto zanimljivo i ovo je jedan od tih filmova.
Snimljen po scenariju Tarella Alvina McCraneya, pisca MOONLIGHTa, ovaj film podseća na američki politički film sedamdesetih, i u formi polemičke drame, govori o položaju savremenog afroameričkog sportiste u takmičenjima koje su u potpunosti preuzele korporacije. Ovo je kao JERRY MAGUIRE niskog intenziteta gde NBA agent u očaju lockouta pokušava da reši probleme svog klijenta, prvog pika na draftu i dolazi na ideju koja bi mogla transformisati profesionalnu košarku.
Soderbergh je ovaj film snimao sam, koristeći iPhone, i film ako to imamo u vidu, jako dobro izgleda i za razliku od njegovih mnogih skorašnjih radova, deluje vrlo estetizovano, ne samo u pogledu osvetljenja, već i kadriranja i izbora lokacija.
Glumačka podela je takođe vrlo sugestivna u izgledu, i u pogledu kostima, pa i samih lica. Andre Holland je agent, Zazie Beetz je njegova kooky asistentkinja, Melvin Gregg je rookie a Kyle Machlachlan komesar lige. Međutim, najveći scene stealer je legendarni Bill Duke kao tvrdi, politički angažovani košarkaški pedagog, negde između Boška Đokića i Ducija Simonovića.
HIGH FLYING BIRD je mali ali efektan film koji u punoj meri uspeva da iskoristi kapacitete Soderberghovkog aktuelnog fassbinderovskog pristupa, spajajući na jednom mestu Karl Anthony Townsa i dr Barry Andrewsa.
* * * / * * * *
PUNK Jean-Stephane Sauvairea je televizijski film koji je za Arte snimio Sauvaire po dnevnicima petnaestogodišnjeg Borisa Bergmanna, mladog pariskog punkera iz rasturene porodice koji vreme provodi sa svojim društvom pankera obučenih u ortodoksnom maniru osamdesetih i zajedno sa njima, pije, drogira se, bleji, bije sa skinhedima, ide na svirke.
Sauvaire diskretno gradi celinu na nivou melodramske osnove, ali uprkos tom jednom kumulativnom efektu scena bez "direktno vođene" priče, on je na kraju dobija.
Paul Bartel je izvanredan u glavnoj ulozi naslovnog junaka, Beatrice Dalle je zanimljiv dodata podeli i ova rola definitivno spada u njen opsu ruine koja je nekada bila seks simbol i ona to sjajno koristi u nekoliko recentnih rola. Njeno lice na neki način pokazuje koroziju te neobarokne generacije koja ju je lansirala početkom osamdesetih.
Sauvaireov postupak sa dosta pokreta kamere, povišenim realizmom, sjajno prati Gavrasov stalni saradnik Andre Chemetoff i pretvara PUNK u pogledu estetizacije u nešto što umnogome prevazilazi status televizijskog filma.
U završnici filma, imamo i nastup Adictsa čiji frontmen monologom na kraju i zaključuje film i daje pouku glavnom junaku.
KAISER - THE BEST FOOTBALLER NEVER TO PLAY FOOTBALL Louisa Mylesa je uzbudliv dokumentarrni film o Carlosu Kaiseru, legendi svetskog fudbala koji je decenijama išao od kluba do kluba, prolazio probe, ulazio u tim i dobijao otkaz i deo ugovora bez da je odigrao i minut na terenu.
Na kraju je Kaiser uspeo da zabeleži angažmane u najvećim klubovima Rio De Janeira kao što su Flamengo, Vasco Da Gama i Botafogo, i nizu manjih, a da ne odigra nijednu utakmicu.
Pre nekoliko godina, možda petnaestak, krenula je da se širi fama o Kaiseru, čuvenom prevarantu, a ovaj film pokušava da nam objasni kako je do toga došlo.
Istovremeno, ovaj film pokazuje jednu stvar koja ni najzagriženijim ljubiteljima fudbala nije do kraja jasna a to je brazilski klupski fudbal, najveći svetski rasadnik talenata u kome je takođe jako teško utvrditi kako stvari funkcionišu. Brazilski fudbal osamdesetih, kada je operisao Kaiser bio je siva zona, obrtali su se veliki novac i ogroman publicitet, a u tom miljeu Kaiser je ispunio svoju želju da bude fudbalski star.
Stoga KAISER je i film o toj epohi brazilskog fudbala, smeštenoj negde između treće titule 1970. i četvrte 1994. kada su Brazilci igrali mnogo više kod kuće nego što je to slučaj danas, zbog limita u broju dovedenih stranaca. Tada je otići u inostranstvo bilo rezervisano zaista za superstarove, premda i danas paradoksalno povratak u Brazil u zrelim ali i dalje aktivnim igračkim godinama nije iznenađenje kad je reč o brazilskim majstorima.
Ovaj film vrlo lako objašnjava zašto je tako i kakva su božanstva fudbalske zvezde u Brazilu.
Kaiserovu mrežu pomagala su i poznanstva sa pojedinim igračima, i sposobnost da se na različite načine umili medijima kao i sposobnost da manipuliše medijima.
Želju da manipuliše, Kaiser je zadržao do današnjeg dana, i ovaj film je takođe trebalo da bude jedna od njegovih manipulacija u čemu je međutim bio sprečen.
Iza fasade jednog prevaranta zlatnog srca međutim krije se zanimljiva identitetska kriza, jedna neuroza brazilskog tipa, fokusirana na samoostvarivanje u skladu sa lokalnim merilima.
KAISER je stoga vredan film jer je istovremeno i priča o bizarnoj pevari ali i studija karaktera jednog čoveka koji ne bi mogao toliko da laže i vara da je sa njim zapravo sve u redu. Stoga, ovaj film nije samo obavezan za ljubitelje fudbala već i za gledaoce koje zanima dokumentarni film generalno.
* * * 1/2 / * * * *
Mike Mitchell mi je privukao oažnju kao reditelj esencijalnog Disneyevog dečjeg filma SKY HIGH koji se može ubrojati u one sjajne stripovske filmove koji nisu zapravo bazirani na stripovima. Taj film je bio sve ono što su INCREDIBLESi trebalo da budu.
Mitchell je u međuvremenu prešao prevashodno u animaciju i njegov novi prestižni projekat je THE LEGO MOVIE 2: THE SECOND PART, čedo Phila Lorda i Chrisa Millera koji su kao scenaristi i producenti u mnogo čemu promenili način razmišljanja u holivudskoj animaciji prošle sezone sa SPIDER-VERSEom.
Prvi LEGO MOVIE je bio njihov gamechanger a potom je LEGO BATMAN MOVIE bio taj ulazak animacije na velika vrata u dekonstrukciju superheroja. Dakle, ako sagledavamo ovah proces kroz Lorda i Millera to je zapravo jedan jasan kontinuitet.
THE LEGO MOVIE 2 je nastavak prvog filma ne samo u pogledu Lego likova već i live action priče, i Lord & Miller na maestralan način uspevaju da naprave produžetak jednog iz kog prositiče drugi segment. Naime, sada pored dečaka koji je liberalizovao gradnju u prvom delu, imamo i njegovu sestricu koja želi da se uključi u celu stvar. Sukob među njima dovodi do ozbiljnog procesa u Emmetovom svetu i potencijalne apokalipse.
U drugom delu, odnos brata i sestre je kompleksniji od onog koji je postojao između oca i sina u prvom, a njegova refleksija u svetu kockica je izuzetno zanimljiva i odlično se prepliće sa spojem mašte vrhunskog kreativca sa maštom dece koja se igraju. To je delikatan balans, i podjednako je teško izgraditi nešto što je autentično maštovito kao i ono što je dečja interepretacija već poznatih obrazaca.
Sličan hibrid tih različitih nivoa kreatuvnosti postojao je u SPIDER-VERSEu gde je u poziciji ovog dečjeg bila kanonska stripovska postavka koja se preplitala sa onim što su donosili Lord-Miller i ekipa.
Kad je o animaciji reč, za ekipu iz Animal Logica nema tajne, ali i dalje su sposobni da naprave sjajne stvari istovremeno nadražujući brickheade. Mitchell suvereno vodi priču i ako se po nečemu THE LEGO MOVIE 2 razlikuje od tipičnih Lord-Miller radova je to što nema "štucanja", nema namernog zaustavljanja narativa, naprotiv, THE LEGO MOVIE 2 ide i ne zaustavlja se sa izvanrednim pripovedačkim zamajcem.
Gledao sam ga na prvoj mogućoj projekciji preview perioda u Srbiji. Zanimljivo je da u Americi na wide releaseu nije uspeo da proizbede sličan entuzijazam kod publike i žao mi je zbog toga. Zamor od franšiza je prirodna stvar ali LEGO animacije ne zaslužuju da pobuđuju takvu reakciju.
* * * * / * * * *
MIRAI Mamoru Hosode je japanski animirani film o odrastanju, o dečkiću koji mora da se adaptira na to da je dobio sestricu i da nije više u centru pažnje svojih roditelja. On otkriva baštu u kojoj dobija mogućnost da putuje kroz vreme gde sreće svoju porodicu u prošlosti i budućnosti i kroz to on sazreva i adaptira se na život.
MIRAI je film koji je zanimljiv zbog toga što je animirana melodrama o sazrevanju koja obiluje raznim scenama i situacijama koje su ubedljive, "istinite", ali ne preterano zanimljive ili atrkativne za gledanje, naročito ne u animiranom filmu. Kad to kažem, moram da naglasim da barem osamdeset procenata ovog filma uopšte ne deluje kao nešto što bi nužno moralo da bude urađeno u formi animacije i definitivno bi izgledalo bolje kao igrani film.
I to je možda ono što me je najveće iritiralo u filmu MIRAI. Naime, čini mi se da je Hosoda pred sebe postavio cilj da u japanimaciji napravi nešto što je blizu igranog filma, što je gotovo istovetno igranom filmu, i time je izdao animaciju i sve mogućnosti koje ona nudi. Kada se tome doda šta sve specijalni efekti mogu da pruže u igranom filmu, onda zaista ne može da se objasni zašto je ovo rađeno kao animacija.
Ovaj antianimacijski pristup filmu nažalost podržan je i nominacijom za oskara. Jasna mi je intencija da se ovakvim filmom donese "zrelost" animaciji, ali odlazak od onoga što su njene inherentne moći nije put.
* * / * * * *
GLASS je treći film u trilogiji koju je Shymalan neočekivano izgradio na osnovu filma UNBREAKABLE. Velika prednost stripovskih filmova koji nisu bazirani na stripu je u tome što mogu da slobodno grade svoju mitologiju i da usput prave interesantne i neočekivane zaplete. Kao što je u filmu UNBREAKABLE, Shymalan zapravo pre nego što je krenula opšta ekspanzija comic book filma, snimio priču o tome kako se strip može preliti u život, tako je i sada u GLASSu, u fazi kada već kreće zamor filma po stripu, ponudio svojevrsno zaključenje te priče.
U celoj trilogiji UNBREAKABLE za mene i dalje ostaje najmoćniji, temeljni film, ali u kontekstu tog promišljanja superherojskog stripa kao dokumentovanja postojećih težnji pa i postignuća ljudi, i njegovog narativa kao matrice međuljudskih odnosa u zbilji, GLASS daje svoj doprinos.
U trećem filmu spajaju se junaci UNBREAKABLE i SPLITa kao pacijenti u specijalizovanoj psihijatrijskoj klinici u kojoj se proučavaju ljudi sa deluzijama veličine koje asociraju na karaktere iz stripova.
Naravno da Elijah Price neće prestati da masterminduje planove, i da ostali neće dobiti svoju ulogu heroja i zveri u njima, ali sa ishodom čiji smisao tek treba da upoznamo kako se priča kreće prema kraju.
Shymalan naravno ponovo nudi twist ending ali nudi i solidan build up. Ponovo se drži kamernih okolnosti i ponovo pravi ispravnu odluku da tako radi kreirajući potentnije akcione setpieceove nego da se okrenuo all-out akcionom spektaklu.
Bruno, Sam i James McAvoy su naravno na onom nivou koji se od njih očekuje, a naročito je lepo videti Bruna u nečemu što je high profile film u svakom pogledu.
Shymalan ovom prilikom moćno kompletira svoju trilogiju i baca sve veću senku na položaj reditelja kog sam voleo da mrzim. Iako ne mogu da kažem da ga zaista volim, sada ima barem tri filma u svom opusu koje smatram jako dragim.
* * * / * * * *
Kad sam bio mali i još uvek verovao da svi filmovi koji stižu na FEST poseduju neverovatnu umetničku vrednost, jedna od omiljenih knjižica bio mi je katalog jednog FESTa iz kog sam posle godinama jurio filmove da ih pogledam.
Jedan od tih filmova bio je i BLUE STEEL Kathryn Bigelow, svakako među naslovima koji su potvrđivali moju dečačku zabludu o FESTu. Na ovogodišnjem FESTu imamo film rediteljke koja takođe ima Y na neobičnom mestu u imenu, i upadljiv je trud da se svojim novin filmom nadoveže na dva policijska filma koja je snimila Kathryn Bigelow.
Reč je o Karyn Kusami i filmu DESTROYER koji želi da se nadoveže na tradiciju losanđeleskog noira koji je u samom temelju ne samo holivudskog filma već i Holivuda kao takvog. Oslanjajući se na uzore kao što su Kathryn Bigelow i Michael Mann, Kusama pravi film o junakinji koja objedinjuje sve, i fatalnu ženu i olupanog detektiva i onoga ko želi da kazni krivce i onoga ko je najveći krivac.
Nicole Kidman u glavnoj ulozi prolazi kroz punu transformaciju i spremno nas vodi na mučno putovanje svoje junakinje i njena rola je punktum filma kroz koji se on tumači, prihvata ili ne. Putovanje glavne junakinje je mračno, povremeno iznenađujuće i mučno, ali dovoljno ubedljivo da na kraju par nepotrebnih pripovedačkih trikova ne može da pokvari sirovost iskustva.
Karyn Kusama je doduše na putu do ove indie pozicije izbegavala sedenje skrštenih ruku. Između ostalog radila je na televiziji, između ostalog na seriji HALT AND CATCH FIRE i odatle je u ovaj film uvukla par sjajnih glumaca, iz nekih drugih akcija dovela je neke druge i televizijska ekipa daje filmu finu dozu prepoznatljivijih faca i solidnog karakternog rada na umerenom budžetu. Sa centralnom rolom kakvu je napravila Kidmanka, oko nje nije bilo potrebno okupljati superstarove, dovoljni su stučni saigrači i Kusama je to uradila.
Fotografija uspeva da zarobi vibrantnost noćnog Los Anđelesa okupanog neonima, betonske eksterijere grada i prašnjav pustinski vajb onoga što se vrlo uslovno može nazvati periferijom, mesta u na kome se u krimićima ukopavaju leševi. Uprkos tome što je ovo film o karakterima i nužno nije vezan ni za jedan toponim Los Anđelesa, Kusama ih koristi i daje protagonizam samom gradu. I taj protagonizam grada jači je u režiji nego u scenariju koji se u teoriji mogao dešavati i u Njujorku i u El Pasu.
DESTROYER je filmčina, na ničijoj zemlji između repertoarskog i nezavisnog filma, najore zbog toga što su ovakve stvari izgnane iz multipleksa.
* * * 1/2 / * * * *
RUBEN BRANDT Milorada Krstića je mađarski animirani film koji je imao dosta uspešan nastup na festivalima tokom prošle godine. Reč je o animiranom filmu visoke umetničke ambicije koji želi da dekonstruiše i delimično parodira psijoanalitičku mustru hičkokovskog trilera, slikarstvo kao delatnost ali i umetničke slike kao artefakte, i sve to spaja u jednu unikatnu celinu koja ima samouveren autorski rukopis i ne dopušta da film potone u estetiku underground stripa i neke prvoloptaške reakcije na klasike iz pomenutih oblasti.
Crtež je karikaturalan i delimično inspirisan slikarstvom, a imaginarij filma je vrlo maštovit i autentičan, čak i onda kada se oslanja na estetiku neprikrivenih uzora. U muzici prepoznajemo dosta omaža Jugoslaviji s tim što pretpostavljam da ove melodije stranim gledaocima više zvuče kao tipske numere koje evociraju atmosferu mediteranskog šlagera ili dečje pesme.
Krstićev film je arty, ali dramaturški paradoksalno ima vrlo čvrstu strukturu i mogao bih ga u tom aspektu lako zamisliti i kao bitno glavnotokovskiji rad.
* * * / * * * *
ALITA: BATTLE ANGEL Roberta Rodrigueza je realizacija dugogodišnjeg rediteljskog sna Jamesa Camerona koji se na kraju povukao na mesto producenta i scenariste prepustivši da Yukito Kishiro bude ekranizovan pod njegovim nadzorom. ALITA je dugo bila predmet Cameronovog interesovanja i sasvim sigurno njene tragove možemo prepoznati u DARK ANGELu gde imamo slično socijalno neprilagođenu junakinju sa nadljudskim moćima, doduše ne transhumanistićkog karaktera već više u domenu genetske manipulacije. U tom smislu, ovaj već "drevni" IP došao je na red za ekranizaciju kao JOHN CARTER, već kad bi se moglo reći da je pomalo kanibalizovan i delimično prevaziđen.
Otud, slično JOHN CARTERu, jedna od ključnih primedaba prema ALITI spada u red onoga da u ovom prepertyju nema puno novog, ali to u konkrtnom slučaju nije sasvim tačno. Naime, u stilskom pogledu, kao što na kraju JOHN CARTER jeste ekranizovan X puta ali ne u izvornoj formi, tako i anime nikada nije ekranizovana na ovakav način u live action formi koja to tehnički nije ali vizuelno jeste.
Dakle, ALITA: BATTLE ANGEL je live anime kakav nikada do sada nije viđen. Ljudi prepleteni sa mašinama, unapređene, izobličene ili potpuno izgubljene ljudskosti nikada nisu prikazani na ovakav način. Svet u kome se ALITA dešava nije nikada prikazan sa ovakvom ubedljivošću i u ovako visokobudžetnom ambijentu. Millerov FURY ROAD bi mogao biti referenca ali to je ipak samo ubrizgavanje steroida u MAD MAXa, nije anime. Ovo je multi-kulti postapokalipsa, korozivno društvo u kome sirotinja živi na Zemlji a moćni i bogati na nebu, slično ELYSIUMu, gde na tlu borave potuno odbačeni, improvizovani lečeni plebs dočim gornji svet ima mitska svojstva.
U centru priče, kao i uvek kod Camerona nalazi se melodrama, odnos između Alite i njenog tvorca Doktora Idoa, odnosno momka u kog se zaljubljuje Huga. Film prati ritam razvoja lika, wordlbuildinga, i u akciju ulazi tek onda kada je sve postavio i kada junakinja krene da ide iz situacije u situaciju prema svom cilju. I u tom pogledu gde se odnosu među glavnim junacima daje toliko prostora i toliko značaja, ALITA odstupa od savremenih origin formula. Ovde je origin između ostalog i osnovni zaplet, i to je valjano postavljeno.
Nažalost, autori su mislili da će BATTLE ANGEL biti franchise starter a ne write off. Videćemo šta će se desiti u Kini, ali rekao bih da ALITA neće rezultirati nastavcima, pa u tom pogledu "otvoren" kraj i ostavljanje krupnog narativa nerešenim, utiče i na strukturu samog filma. Finale ima dva moćna emotivna momenta ali se ne dešava uobičajeni blokbasterski klimaks. Dakle, film može "ostati" i ovakav ali je evidentno da bi standalone ostvarenje drugačije izgledalo. Čudno je da je Cameron kao majstor nastavaka to sebi dozvolio jer su upravo njegovi nastavci poput ALIENSa i T2 bili primer kako nastavak i poetički i pripovedački može biti potpuno samostalno delo.
No, na svu sreću u ovoj priči, opstanak superstrukture u odnosu na koju Alita postaje vođa otpora, "narodni šampion" i simbol revolucije može se čitati i kao metafora o nerešivom klasnom sukobu.
Drugi krupan nedostatak su negativci koje igraju Jennifer Connelly i Maharasha Ali. Ovo dvoje oskarovaca glume dobro ali su negativci prikazani suviše statično, u nekoj posmatračkoj poziciji, čak i fizički i mizanscenski oni mahom stoje i naređuju, i nedostajalo mi je da se uključe u ovo kinetičko filmsko iskustvo.
Sama Alita koju igra Rosa Salazar u saradnji sa WETA stručnjacima je verovatno osnovna atrakcija ovog filma. Naime, ovde imamo japanimacijski stilizovanu digitalno generisanu junakinju koja se potpuno uklapa sa živim glumcima i praktično se zaboravlja na koji način je taj lik privoljen na ekran. Alita je zvezda ovog filma i dorasta do naslovnog billinga.
Christophe Waltz, takođe oskarovac igra Doktora Idoa, i dobro se snalazi u toj ulozi, premda se čini da su u podeli glavnih likova producenti bili dosta samouvereni i izbegavali zvezde misleći da im neće biti potrebne. Ko o čemu, ja o Melu Gibsonu, ali tako neka faca bi sigurno dala dodatni star wattage ovom liku kog Waltz dosta dobro igra i stoji kao novi Austrijanac u Camerovonom imaginarijumu.
ALITA je jedan od onih akcionih filmova u kojima se akcija dešava kao spontani produžetak junakovog životnog puta, čak i kad je postavljena kao izazov u koji mora da uskoči iz "mirnog" stanja.
Direktor fotografije Bill Pope je iskusan dodatak ekipi koja je očigledno ispekla ceo mo-cap zanat jer ALITA nije film bez live action izazova. Naravno, nema potrebe naglašavati da je ovo film koji se ubraja u najbolja Rodriguezova ostvarenja uz DESPERADO, FACULTY i SIN CITY. I u tom pogledu, Rodriguez je evidentno radio ovaj film u punoj koncentraciji i daleko od svog fassbinderovskog talasa u koji je ušao posle ONCE UPON A TIME IN MEXICO. Rodriguez je radio neke neumereno skupe filmove ali nikada ovakav tentpole.
Ono što se za ALITU može reći jeste da ima taj retrofuturistički grungy element i strukturu, kao i obilje nasilja koje je čine nečim što zaista ne liči na film od 200 miliona. U tematskom pogledu i u postavci karaktera Cameronov rukopis je evidentniji nego u inscenaciji, ali Rodriguez je dorastao zadatku, bez ikakve sumnje. Njegovih obeležja u ovom filmu nema previše ali tu su neki filmofiksi geeky detalji, kao što je recimo mala uloga Jeffa Faheya.
Akcija je energična, tehnički zahtevna i vrlo nasilna. Doduše lome se antropomorfni roboti, ali nimalo se ne izbegava brutalno nasilje i akcenti tog tipa.
Svi ovi elementi čine da ALITA deluje previše punk i previše prljavo za današnji senzibilitet blokbastera. Bogatstvo worldbuildinga zaslužuje da se ovaj film pogleda više puta i ja ću ga ubrzo još jednom overiti u bioskopu pošto mi se čini da ovakav film nećemo uskoro ponovo moći da vidimo, ni tematski, ni produkciono.
Ostaje pitanje, kako bi izgledala Cameronova ALITA i kako bi prošla. Rodriguez ipak odavno nije ime kao reditelj čija se reputacija može preslikati na blagajne. Da li bi sa nekim drugim "imenom" iza kamere, tastature i svega ostalog ovaj film bolje prošao? Da li bi mu pomoglo više zvezda? Da li je problem u brutalnosti?
Čini se da su u produkcionom pogledu Cameron sa ALITOM i Peter Jackson sa MORTAL ENGINESom doživeli sličnu sudbinu "ulaska vode u uši" i nesposobnosti da procene kako izgleda kada film nosi njihov pečat ali ipak nije njihov film. Kad se tome doda da je ALITA poslovna odluka studija Fox koji ovih dana lagano kopni, moguće je da ovim filmom na kraju tržišno nije ni imao ko da se bavi.
Prethodni put kad je Cameron imao producentski flop desio nam se STRANGE DAYS. ALITA definitivno nije to, ali jeste film čija je unikatnost zaslužila nagradu.
* * * / * * * *
Pre dve godine FEST je obeležio REKVIJEM ZA GOSPOĐU J. Bojana Vuletića, srpska premijera koja je došla sa Berlinala pravo na FEST. Ove godine, sva je prilika, taj zadatak preuzimaju ŠAVOVI Miroslava Terzića, film koji se umnogome nadovezuje na ono što su poetičke pretpostavke pa čak i formalne koncepcije Vuletićevog dela.
Ponovo je centru priče žena koja pronalazi smisao u jednoj potrazi unutar besmisla naših društvenih okolnosti. Osnovna razlika je u tome što Vuletićev film polazi od blago uvrnute premise dostojne jednog Dušana Kovačevića i onda je nadalje tretira maksimalno racionalno, dočim ŠAVOVI ne ostavljaju mnogo prostora za humor, što ne znači da u jednoj briljantnoj sceni život neće stvoriti okolnosti za izuzetno duhovitu situaciju.
Dok su Vuletićevi junaci kao svoje pogonsko gorivo odabrali blago neodgovoran odnos prema životu, ispod površine Terzićevh junaka pulsira jedna druga vrsta životne energije koja uspeva da ih pokrene i održi u situacijama gde nema mesta za šalu.
Za gledaoca filma ŠAVOVI najbolje je da što manje zna o onome šta ta žena traži, ali sinopsisi su već odali nešto što je jedan od efektnih dramaturških detalja filma u "prvom činu" a to je skrivanje prave suštine potrage glavne junakinje.
No, kako je duh izašao iz boce, znamo da su tema nestale bebe iz porodilišta, i kao neko ko ne veruje u mitske priče o takvim dešavanjima na industrijskom nivou, kako to tabloidi žele da predstave, odmah moram reći da su ŠAVOVI jedan racionalan, skrupulozan i pošten film koji se fokusira na jedan konkretan slučaj i tretira ga ozbiljno a ne senzacionalistički i alarmistički.
Daleko od toga da film ne osuđuje potencijalnu superstrukturu koja je omogućila ovakve događaje, ali isto tako je vrlo odgovorno i odmereno prišao prikazu jedne tako osetljive teme.
Ono što karakteriše ovaj film jeste centralna rola Snežane Bogdanović kao žene koja je dve decenije u potrazi za istinom o detetu koje je navodno preminulo na porođaju i sada je u njoj ostala potpuno sama. Njena uloga je nijansirana i uprkos tome što je ovo junakinja za koju je jasno da ima samo jednu misiju u životu isto tako je reč o osobi koja je u stanju da se kontroliše i mahom ne gubi socijalnu imaginaciju u pogledu toga kako će okolina reagovati na njenu borbu. Film je međutim zatiče u trenutku kada joj žar za ovo prvo ne opada ali joj snage za ovo drugo manjka.
Potraga za istinom o detetu na takav način i sa takvom upornošću naravno nema samo osnov u okolnostima samog događaje već i u psihološkom stanju junakinje međutim taj životni trenutak u kome se mi uključujemo u njenu priču nije slučajan a iskazan je vrlo diskretno, više kroz druge likove nego kroz nju samu.
Drugi jako važan element filma je vrlo precizan scenaristički i rediteljski postupak koji uspeva da izgradi prvi deo filma na junakinji i visokom protagonizmu Snežane Bogdanović a da onda bezbolno sklizne na druge junake i pokaže kako njena nevolja galvanizuje okolinu i uvodi svakog od njih u vrlo ličnu potragu za istinom u kojoj oni postaju glavni junaci a da pritom film nikada ne izgubi ni fokus niti da se pretvori u neku artificijelnu formalnu igrariju.
U tom pogledu, dobijamo i ono što uvek i očekujemo od Terzića a to je puna preciznost realizacije. Ovo je jedan od retkih naših filmova u kome nema pogrešnog kadra po bilo kom parametru, nema pogrešnog reza, svaki detalj ima svoju funkciju, sve je na svom mestu, i takva preciznost je impoznatna. Realizacija je milimetarski precizna, mada ima jedan rez koji je možda mogao ići stotinku desno. Šalim se. Nema. Sve je kako treba.
Iako ovo pišem u rubrici koja se zove FEST PREPORUKE, zapravo voleo bih da ovaj film bude gledan posle FESTa jer smatram da ima potencijala, zanimljivu temu i kvalitet da zaživi na bioskopskom repertoaru. Ovo je upravo ona vrsta ozbiljnog filma koji ljudi žele da vide ali ga maltene ne očekuju u bioskopu, onaj zdrav susret art housea sa bioskopom u kom bih voleo da ovog puta bioskop pobedi.
* * * / * * * *
Evo nekoliko mojih brzih impresija o filmu Alita: Battle Angel, ekranizaciji poznate mange Battle Angel Alita, odnosno, u originalu, Gunmm (a što je anglo-japanski portmantu koji bi značio nešto kao Gun Dream).
Bit ću iskren: kada sam video da se priprema adaptacija Alite za veliko platno bio sam nemalo iznenađen. Svakako, James Cameron je čovek koji je nebrojeno puta dokazao da može da postigne i maltene nemoguće, ali Alita je properti koji mi nikako nije delovao kao prvi izbor za holivudsku ekranizaciju klasične seinen mange. Nedavni Ghost in the Shell debakl je svakako dobar primer kako ove stvari nije nimalo lako izvesti a čovek bi svakako očekivao da će Holivud, posebno sada kada je Blade Runner ponovo prilično ,,in", najpre posegnuti za nečim poput Akire.
Hoću da kažem, Battle Angel Alita je naglašeno omladinska manga i za razliku od OVA anime verzije Ghost in the Shell (na koju se holivudski film oslonio značajno više nego na slepstik intoniranu mangu ili takođe srazmerno lagani televizijski anime serijal) ili Akiru, ona zapravo nema tu količinu značenjske višeslojnosti i filozofske ambicije koja bi joj garantovala i interesovanje ,,ozbiljnijeg" gledaoca, kritičare koji će o njoj pisati dubinske eseje itd. Alita pored toga zahteva ekstremno skupu produkciju zahvaljujući svojoj naglašeno stilizovanoj scenografiji i oslanjanju na apsurdno spektakularnu akciju, što, ponovo, ako Ghost in the Shell uzmemo kao pouku, ne deluje kao recept za properti sa kojim se vredi kockati.
Opet, Cameron je čovek kadar i za nemoguće, pa i to da napiše i producira prvi film Roberta Rodrigueza u skoro dvadeset godina koji mi se više dopao nego što mi se nije dopao. Zapravo, Rodriguez je ovde bio prilično dobar izbor – njegovo bukvalističko tumačenje stripova koje je bilo problematično u Sin City (jer je, umesto da donese atmosferu koju su Sin City stripovi prizivali stilizujući sećanja na klasične noar filmove, delovao najpre sikofantski) je ovde bilo zapravo prednost. Battle Angel Alita je izrazito vizuelno dinamična manga i dok se Sin City pre svega oslanjao na atmosferu, Alita je sva u akciji a Rodriguez se pokazao kao pravi čovek da tu akciju snimi kako dolikuje ubedljivo nam prikazujući ideju da devojčica od 60 kila može da namlati kiborške grdosije od trista, i to sa apetitom.
Jedna od stvari koje su takođe išle u prilog holivudskoj ekranizaciji Alite je to da je ovo i inače prilično ,,vesternizovan" properti. Ne samo da zapadna publika strip poznaje pre svega preko Kodanshinih paperback kolekcija koje su već uvele dosta zapadnih rešenja u adaptaciju (u originalu se glavni lik zove Gally, između ostalog a i ,,gun dream" je notabilno lošiji naziv za mangu koja se događa u svetu gde vatrenog oružja praktično i nema), već je i Yukito Kishiro, autor mange, čovek sa očigledno velikom ljubavlju za zapadnu (popularnu) kulturu – manga je uostalom prošarana neprebrojnim zapadnjačkim terminima, pozivanjima na futurističke tehnologije i sociološke koncepte poznate iz zapadne naučne fantastike, pa i direktnim aluzijama na poznate Heavy Metal bendove (logotip Scorpionsa na Motorball stadionu, na primer).
Elem, Cameron i Laeta Kalogridis su napisali iznenađujuće funkcionalan scenario koji uspeva da materijal mahom iz prvih pet Kodanshinih kolekcija iskombinuje na način koji u finalnom produktu daje relativno zadovoljavajuću celinu sa prirodnim najavljivanjem nastavaka ali i jasno zaokruženim character arcom glavne junakinje i dela ostatka ansambla. Naravno dosta je tu kondenzacija moralo da se napravi ali scenaristi su prilično uspešno pogodili skoro sve potrebne akcente i dali nam priču koja nije identična mangi ali je saobrazna njenom duhu i putu koji likovi u njoj prelaze. Neke stvari su, naravno, ekstremno kondenzovane, recimo čitav podzaplet sa Alitinom karijerom u Motorballu je u stripu ionako predugačak i služio je velikim delom da bi Kishiro crtao atraktivne ,,sportske" borbe kiborga, a ovde je sveden na funkcionalnu meru i udobno upleten u ,,glavni" zaplet koji se tiče Huga i njegovog odnosa sa Vectorom. Naravno, to što je Yugo iz stripa postao Hugo u filmu (a Daisuke Ido postao Dyson Ido) nije problem i, čak, rekao bih da je Alita vrlo dobar properti za potrebe diversifikacije kasta – tematski ovo i jeste strip o post-nacionalnoj kulturi i kapitalističkom paklu u kome se svi podjednako kuvaju.
Neke druge stvari su tu na nivou samo usputne reference, recimo u jednoj sceni čujemo ime Koyomi ali ono se odnosi na odraslu devojku umesto na detence koje znamo iz stripa, Jashugan se takođe pojavljuje samo nakratko i nema sudbinsku vezu sa Alitom, Desty Nova je ovde mastermajnd iza celog zapleta i uber negativac ali ga ne upoznajemo dovoljno kao stvarni lik, a Motorball deo filma praktično ima samo vizuelne reference na strip, bez galerije likova koju odande pamtimo. S druge strane, film uvodi neke nove likove, pa je Grewishka, neka vrsta mid-bossa sa kojim Alita mora da se izbori baziran na Makakuu iz stripa, sa sličnom personalnom istorijom i nekim istim replikama, ali je i sam direktno povezan sa Novom da bi film imao zaokruženiji narativ i to je sasvim okej. Možda najvidljivije odstupanje je insistiranje na liku Chiren koje u stripu nema i koja služi da bolje podvuče tematiku porodice koja je jednako važna za strip i film.
I to sve na gomili dosta dobro funkcioniše. Alitu su odvajkada reklamirali kao cyberpunk klasik, ali ovo nikada nije bio strip o hakerima, veštačkim inteligencijama i korporacijama već je cyberpunk senzibilitet zasnivan pre svega na ,,mehaničarskom" transhumanizmu, pitanju identiteta i njegovog odnosa sa telom, promeni označitelja ljudskog kroz voljno, inženjerski zasnovano menjanje tela i njegovih delova. Ovo se, dakako, doro utemeljilo u japanskom kulturološkom shvatanju pozicije i simbolike tela i udova među svim stvarima, ali je i jedna potentna metafora za pubertet i način na koji tinejdžeri kroz osvajanje kontrole nad telom i emocijama, osvajaju i svoj identitet.
U tom smislu i film dobro uspeva centralni motiv odnosa Alite sa svojim ,,očuhom" Idom odradi kako valja i pokaže kompikovane nijanse njihovog odnosa, od velike a neizrečene ljubavi, preko straha, posesivnosti, prkosa i obostranog sazrevanja, a da sve to bude upakovano u klasičnu matricu tinejdžerskog filma kojoj lik Huga, u tumačenju vrlo dobrog Keeana Johnsona, daje prekopotrebno vezivno tkivo da sve drži na okupu.
I drugi su vrlo dobri: Christoph Waltz je sjajan kao Ido uspevajući da dubinu ovog prilično kontroverznog lika prenese kako valja, Mahershala Ali ima jednu od najtežih uloga – da glumi crnog mešetara a da ne ispadne kao da eksploatiše kliše, ali i da pokaže kako to izgleda kad neko vuče njegove konce, i u tome je vrlo dobar. Jennifer Connelly mora da iznese važnu moralnu poruku filma i to radi dosta solidno a Rosa Salazar je možda imala i najteži zadatak – da u filmu gde su svi stilizovani ali i dalje realistični, bude praktično animirani lik kome je celo telo kibernetsko a facijalna gluma mora da se izbori sa predimenzioniranim CGI očima. Mislim da je Salazarova ovo odradila valjano, plasirajući uspelo mladalačku napaljenost primerenu Aliti i tu neku adikciju na ne samo akciju već i na endorfin – uprkos činjenici da joj je gotovo čitavo telo metalno. Uzevši u obzir da dijalozi nisu najjača strana ovog scenarija i u najboljem slučaju su funkcionalni a neretko i nespretno ekspozitorni, glumci su posao odradili vrlo solidno. Ed Skrein je, sad bi se već reklo, osuđen da igra harizmatičn enegativce i ovde je on svog Zapana odradio veoma solidno.
No, Rodriguez ja zablistao pre svega u akciji i mada se vidi da je ovo holivudski film sa čestom tipično zapadnjačkom montažom gde imamo rezove koji treba da nas prevare da smo videli AWESOME akcioni potez, opet je dobar deo koreografije promišljen i snimljen majstorski tako da dobijemo fluidnu akciju i ubedljiv prikaz neverovatnih podviga koje likovi na ekranu vrše. Motorball je pogotovo sjajno snimljen, sa jasnim aluzijama na Rollerball (kojim se Kishino, očigledno inspirisao), ali je i dobar deo ostalih borbi odličan – kada se Alita bori sa Grewishkom tu ima dosta solidnih pozivanja na ikoničke scene iz stripa i Rodriguezova opsednutost imitiranjem istih kadrova ovde se pokazala kao prednost. Hoću da kažem, Kishinove scene su već same po sebi toliko kinematske da je film, kada ih je prebacio u pokret, zaista dobio na kvalitetu.
Alita: Battle Angel je film pre svega za mlade, možda po uzoru na Mazer Runner ili možda i Hunger Games, s jedne strane parabola o odrastanju i prihvatanju porodice kao temelja (a ne grobnice) identiteta, sa druge postapokaliptična pouka o kapitalističkoj eksploataciji i klasnoj segregaciji, pogurana u jaku stilizaciju, bez mnogo nijansi sive. On je vizuelno upečatljiv sa mnogo izvrsnih dizajnerskih rešenja koja se direktno pozivaju na strip predložak (mada je uvećanje Alitinih očiju bilo bespotrebno), i scenografski i kostimografski konzistentan, uspevajući da nam ponudi zadovoljavajući world building dok nam istovremeno priča priču sa zapravo jako mnogo likova i amnezijom pogođenom devojčicom u centru. Priča se u ovom filmu ne završava ali Cameron, Kalogridisova i Rodriguez uspevaju da ponude prijemčivo prvo poglavlje koje ostavlja pristojan ukus u ustima i proizvodi želju da se vidi šta je bilo dalje. Pa, nadajmo se da će biti dovoljno uspešan da nam se ta želja ostvari.
Mehmete, osetio sam toliku toplinu čitajući tvoj utisak da sam u jednom momentu pomislio da mi je popustila bešika...
Sent from my iPhone using Tapatalk
:lol: :lol:
Namerno nisam pročitao tvoj osvrt pre nego što sam ovo napisao, da bih izbegao da tvoj entuzijazam utiče na mene. Ipak, stvari se moraju nazvati pravim imenom - Cameron je ovde vitalan a Rodriguez efikasan i ja sam se mnogo bolje udao nego što sam se nadao. Biće šteta ako Kina ovo ne izvuče i ne dobijemo nastavak.
Quote from: Meho Krljic on 16-02-2019, 22:53:55
:lol: :lol:
Namerno nisam pročitao tvoj osvrt pre nego što sam ovo napisao, da bih izbegao da tvoj entuzijazam utiče na mene. Ipak, stvari se moraju nazvati pravim imenom - Cameron je ovde vitalan a Rodriguez efikasan i ja sam se mnogo bolje udao nego što sam se nadao. Biće šteta ako Kina ovo ne izvuče i ne dobijemo nastavak.
Break even je na 500-550 miliona. E sad, videćemo šta će biti. Ključ je da film pokaže sposobnost da ostane gledan na duže staze. Kina je ekstremno važna s tim što je tamo rental koji studio uzima nizak, oko 25 posto ali verujem da bi već i jak gross tamo doneo kulturnj kapital za nastavak...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sinoć ga opet gledao. Uživao više nego prvi put. Zapazio niz novih detalja.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Držim palčeve da to uspe, Ed Skrein tek treba da pokaže dubinu svog lika.
Mislim da ALITA ukazuje na neke kameronovske aspekte završnice EDERLEZI RISINGa. Uostalom, u EDERLEZIJU se android zove Nimani a u ALITI na špici peva Dua Lipa...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hahah, Albanian Connection :lol:
Nego, evo na Engadgetu tekst koji daje malo detalja o CGI čarobnjaštvu iz ovog filma:
How 'Alita: Battle Angel' triumphed over the uncanny valley (https://www.engadget.com/2019/02/16/alita-battle-angel-review-uncanny-valley/?yptr=yahoo)
A u drugim vestima:
Denis Villeneuve's 'Dune' Gets November 2020 Release Date (https://variety.com/2019/film/news/dune-reboot-release-date-november-2020-1203141604/)
ALITA u prvom US vikendu 10% jača od prognoza!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jak internacionalni vikend, ALITA na 135 miliona u celom svetu. Jim shvata stvari ozbiljno, ide lično u Kinu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
BEONING Chang-dong Leeja je ekranizacija Harukija Murakamija koja deluje kao jedan od onih art house filmova koje treba gledati da bi mogao da ih ne voliš. Dva i po sata priča prati jednog junaka koji tvrdi da želi da bude pisac kroz priču o nekom porodičnom problemu, ljubavni zaplet i na kraju nekakav triler, a da sve to vreme celovitost iskustva ozbiljno izmiče, s tim što je sama realizacija dovoljno prijatna da to iskustvo opet pa bude podnošljivo.
Da li je problem ovog filma višak motiva, predugo trajanja ili je prosto u samom korenu nešto pogrešno, svako može da odluči za sebe, ali BEONING je na kraju pobrao moje simpatije kao ona vrsta art house pokušaja koju najviše volimo da mrzimo.
* * 1/2 / * * * *
IMMIGRATION GAME Krystofa Zlatnika je antiutopijska priča smeštena u blisku budućnost gde su migracije u Nemačku rešene kroz postojanje reality emisije u kojoj narod ima pravo da lovi migrante i onda oni koje prežive dobijaju dokumenta.
Zlatnikov film je niskobudžetni akcijaš što je atipično za nemačku kinematografiju, ne zbog toga što su tamo svi filmovi skupi već zato što većina ima neku podršku neke državne institucije i izlaze unutar sistema. Po onome što sam našao, IMMIGRANT GAME deluje kao nešto što je urađeno potpuno off the grid.
U tom smislu, Zlatnikov film deluje ideološki ekstremno iako ne promoviše nikakav ideološki ekstremizam, naročito ne nešto AfDovog tipa, ali svakako daje jednu uznemirujuću exploitation dimenziju popularnoj temi aktuelnog evropskog filma. No, uprkos tome što mi se čini da je Zlatnikova ambicija da se pokaže pre kao vešti lokalni žanrovski talenat nego kao neki veliki provokator, politička dimenzija je opipljiva.
Uprkos tome što u pojedinim detaljima IMMIGRATION GAME deluje lo-fi, ovo je dosta obećavajući low budget showcase. Svakako da me zanima šta će Zlatnik sledeće snimiti, iako mi se ne čini da je ovaj film per se na kraju dovoljno odjeknuo da bi ga pretvorio u neko rodriguezovsku figuru.
* * / * * * *
EL ANGEL Luisa Ortege je istinita priča o argentinskom serijskom ubici Carlosu Puchu, nastao u produkciji Pedra Almodovara. Imali smo lepo iskustvo sa Traperovim filmom EL CLAN i delimično smo ga ponovili sa EL ANGELom u kome akcenat naravno nije toliko na društvenim tokovima, klasnim podelama itd. već mnogo više na specifičnoj ličnoj harizmi i homoerotuzmu gangsterskog života.
El Angel je bio surov ubica. Ne znam koliko ga možemo definisati mao serijskog ubicu u klasičnom smislu jer se većina njegovih ubistava desila sa nekom formom "motiva" mimo samog sadizma i ubijanja. Naime, on je bio lopov, razbojnik, dei kriminalnog miljea i mnoge ljude je ubio tokom pljački, ili unutarlopovskih obračuna. Film doduše ne prikazuje neka od njegovih najbrutlalnijih ubistavba, recmo ubistvo bebe.
Isto tako, film intenzivno istražuje homoerotski odnos između Pucha i Renata Peralte, momka koji ga je inicirao u ozbiljan lukrativni kriminal kada je u njegovom psihopatskom provaljivanju u kuće i krađama prepoznao talenat. Ubilački nagon kod Pucha nije prikazan kao nešto što je usprezi sa homoseksualnim sklonostima, ali svakako da ima elementa samozaljubljenosti i sebičluka koji čine da on olako popušta želji da rešava svoje sporove na najbrutalniji način.
Serijske ubice u filmu sedamdesetih, počev od Scorpia u DIRTY HARRYju pa nadalje često su prikazivane kao ličnosti izopačene seksualnosti, u međuvremenu je ta karakterizacija naravno ukinuta, a EL ANGEL je u sitinitoj priči hteo-ne hteo vraća na velika vrata.
Međutim, ako je homoerotizam bitan kao element ovog filma onda je to upravo u ortodoksnom čitanju Kaminskog i njegove projekcije homoerotskog u gangsterski film. Dakle, i u EL ANGELu, homoerotizam postoji kao kohezivni faktor između Pucha i Peralte, ali kada se taj odnos raskine, i on se eliminiše.
Štampa kaže da sam Puch nije zadovoljan filmom, naročito time što je prikazan kao gej, no i u vreme Puchovog hapšenja štampa je preuzela baš homoseksualnost kao objašnjenje i način patologizacije njegovog ponašanja.
U vizuelnom pogledu Luis Ortega snima ekspresivan film, sa dosta upečatljivim koloritom i vibrantnom rekonstrukcijom epohe, realizovanm u ključu "povišenog realizma" sa istaknutijim bojama i feitišizacijom artefakata iz tog vremena.
EL ANGEL na kraju postaje više Ortegin film nego rekonstrukcija Puhovog životnog puta, no reč je o zanimljivom tumačenju jednog interesantnog kriminalističkog slučaja.
* * * / * * * *
THE BRA Veita Helmera je još jedan produžetak jugoslovenske filmske tradicije van naše kinematografije. Još se u filmu BAIKONUR ovaj nemački reditelj nametnuo kao najdosledniji nastavljač Kusturice iz kanonske faze. THE BRA je oslonjen na slične temelje, s tim što ovde Helmer odlazi korak dalje i pravi nešto što je naročito meni naročito drago a to je film bez dijaloga.
Još je u BAIKONURu, Helmer pored poetike preuzimao i Kusturičine saradnike i tamo je radio sa Goranom Bregovićem. Uz rizik da u današnjim okolnostima u Beogradu bude simpatisan koliko i imenjak Harlan, u filmu THE BRA sarađuje sa Mikijem Manojlovićem, višedecenijskim znakom raspoznavanja Kustinih filmova, koji ovde igra mašinovođu koji po odlasku u penziju želi da pronađe ljubav, a trag mu je brushalter koji mu se sa jednog štrika zakačio za lokomotivu.
Ko je u raspoloženju za sat i po hardkor ederlezi ugođaja, spoja zapleta iz bajke i ornamentalističkih ambijenata i situacija, sa Mikijem Manojlovićem u glavnoj ulozi, i guranjem reglera na Kustinim stilemama do maksimuma u smeru tatijevske komedije, a koja je kao što znamo jedna od njegovih najvećih inspiracija, onda je THE BRA film koji se nikako ne sme propustiti.
Helmer nastavlja sa svojom avanturističkom karijerom ovog puta u živopisnom Azerbejdžanu, sa internacionalnom ekipom saradnika.
* * * 1/2 / * * * *
Kada govorimo o jednoličnosti ponude i u filmu koji ne smatramo holivudskim i industrijski proizvedenim, primera radi u ovogodišnjoj ponudi FESTa imamo tri filma, ili oko dva i po procenta selekcije koje čine biografski filmovi o savremenim političarima. Od toga su dva filma - VICE i LORO priče o političarima koje autori filma preziru pa su u njima Berlusconijev krug i Dick Cheney prikazani kao potpune karikature.
Steg klasičnijeg političkog filma nosi sin Ivana Reitmana, Jason u filmu THE FRONT RUNNER, političkoj biografiji o političaru kog autor filma ne prezire. Čak naprotiv, Gary Hart se odvajkada smatra predsedničkim kandidatom sa kojim bi američka istorija išla u potpuno drugom smeru da je izabran umesto Reagana 1980. ili Busha 1988. Na top listi tema iz alternativne istorije, izbor Harta na mesto predsednika nosi dosta visoku poziciju posle priča o tome šta bi bilo da su nacisti pobedili u Drugom svetskom ratu.
Ni pre ni posle Harta, Demokrate nisu imale predsednika rođenog na Zapadu, a njegova seks afera smatra se trenutkom kada se raspao prećutni dogovor između političkih elita i medija koji je svakako bio na snazi u vreme Kennedyja i sličnih bećara.
Međutim, THE FRONT RUNNER prikazuje trenutak kada mediji više nisu isti oni iz ALL THE PRESIDENT'S MEN, iako se sam Washington Post pojavljuje u filmu već više kao Miami Herald koji želi da se u tom trenutku, na brzinu izbori za čitanost, ne razmišljajući o celini političkog procesa koji usmerava već o kratkoročnim tabloidnim ciljevima.
U tom pogledu, Reitman ne fetišizuje Hartovu politiku, uostalom ona je stara već trideset godina već se bavi njegovim principilenim stavovima koji su ga sprečili da adekvatno reaguje na medijski pritisak pod kojim se našao i praktično ga doveli do toga da propadne na predsedničkim izborima.
Hugh Jackman igra Harta ali u ovom filmu on nije dominantan lik ni po prisustvu na ekranu ni po uticaju na priču jer bi se moglo reći da je Hart u tim okolnostima bio vrlo pasivan. Međutim, glumac Jackmanovog kalibra je bio neopdhodan da bi se dočarala Hartova harizma holivudske zvezde.
Reitmanov postupak u ovom filmu je svojevrsni omaž klasicima filma sedamdesetih, iako je sama priča smeštena u osamdesete, i prepoznaju se uticaji Alana J. Pakule a naročito Roberta Altmana koji su uostalom ostavili značajna dela baš na ove teme.
Stoga, ko voli filmove o politici i političarima, i važnim istoirjskim događajima u tom miljeu, svakako treba da pogleda THE FRONT RUNNER. To definitivno nije film kao ALL THE PRESIDENT'S MEN koji će iskoračiti iz okvira svoje teme i uticati generalno na kinematogtafske tokove ali će pokazati da je škola tog filma dobro izučena i dokazatu superiornost takvog pristupa u odnosu na Sorentinove ili McKayeove izlive ljutnje.
Možda je stil političkog filma koji je Reitman izabrao zbilja mrtva forma, Washington Post u domenu kinematografije, ali THE FRONT RUNNER i taj pristup filmu meni ipak deluju kao jedan trajniji format obrade ovakvih događaja. Nisu se Sorentino i McKay uostalom setili sami tog koncepta brze reakcije na političare koji neminovno ishoduju karikaturom, setimo se Stoneovog filma W. ali isto tako danas W. ne smatramo kanonskim Stoneovim ostvarenjem u sferi političkog filma kao što su JFK ili NIXON.
THE FRONT RUNNER u tom smislu nije daleko dobacio kad je izašao ali verujem da će na duže staze lakše braniti ono što je postigao.
* * * / * * * *
ЗАВОД Jurija Bikova je produžetak njegovog rediteljskog posrnuća posle filma МАИОР sa kojim je stekao međunarodnu slavu. U međubvremenu je Gavin O'Connor za Netflix snimio rimejk МАИОРа i od toga je nastala odlična serija, dočim je Bikov snimio slab film ДУРАК i generičku, u svakom smislu naivnu seriju МЕТОД.
ЗАВОД je film sa scenarijem na nivou diplomskog scenarija sa FDU nastalog krajem devedesetih u kome su silom spojeni istočnoevropski socijalni problem i američki žanrovski obrazac. U ovom konkretnom slučaju, glavnu junaci su radnici koji neko vreme nisu dobili platu i žele da otmu vlasnika propale fabrike kako bih ga naterali da ih isplati ali da se pokaje za sve grehe. Međutim, dolaze oligarhovi čauši, takođe naoružani i nastaje talačka situacija i oružana pat-pozicija.
ЗАВОД je nažalost u svakom aspektu naivan. Radnici su blue collar mačoi koji rade manuelni posao koji se piše sa velikim M i velikim P. Kako su uopšte mislili da u bilo kom ambijentu izuzev zastarelog akcijaša ostvaruju egzistenciju ostaje pitanje. Njihovi motivacioni dijalozi u kojima se dogovaraju i nabrajaju svoje nevolje i obespravljenosti je ozbiljan cringe. U sličnom smeru se kreću i dijalozi kada dođe do polemičkih naplava sa otetim gazdom i njegovim saradnicima.
U pogledu akcije, ЗАВОД ne donosi puno, Ima jednu i po scenu obračuna koje su urađene solidneo ali za moj ukus, a i za Bikovljev svetonazor poprilično izbegava da prikaže okršaje. Ovaj film je nastao u solidnoj produkciji, jedan od koproducenata je Wild Bunch sa Vincentom Maravalom, mada čini mi se da će ЗАВОД na svakom nivou biti hard sell. Teško mi je da zamislim ЗАВОД na nekom značajnom festivalu, a opet nedovoljno je krimić ili triler da bi mogao da zainteresuje širu publiku.
ЗАВОД je samo jednim delom i problemu što se nalazi na ničijoj zemlji između radničke drame i akcijaša, ali osnovna nevolja je to što je površan i naivan, iako film ima dosta samouverenosti u sebi.
ЗАВОД se na neki način može posmatrati i kao žarnovska parafraza Žilnikove STARE ŠKOLE KAPITALIZMA, gde stari majstor igrano dokumentarnog filma ipak mnogo bolje rukovao simplifikovanim odnosima. Štaviše, ЗАВОД deluje po mnogo čemu na tehnički solidnu realizaciju nekog nesnimljenog filma Mladena Matičevića.
* * / * * * *
ALEKSI Barbare Vekarić je jpš jedan dodatak rastućoj filmografiji ostvarenja o mladim ženama koje ne znaju šta će sa sobom koja raste u regionu i uspeva da donese velike uspehe poslednjih desetak godina, sa filmovima kao što su KLIP ili NE GLEDAJ MI U PJAT.
Barbara Vekarić ne dobacuje do tih dimenzija art house zahvata ali ni uspeha, međutim to ne znači da ovaj film nema šta da ponudi. Pre svega Tihana Lazović u glavnoj ulozi uspeva da iznese lik dosta zabavne namćoraste hipsterke koji se razlikuje od turobnih junakinja koje inače naseljavaju ovu vrstu filma.
U filmu ALEKSI naprotiv junaci su bezbrižni, provode leto na ostrvu, imaju para, imaju s čim, i nema nekih preteških životnih uloga. Ali to ne znači da se oni neće ponašati kao da im je najteže na svetu.
ALEKSI je vrlo lagan, i prijatan film, sporadično dosta duhovti, što takođe nije karakteristika filmova ovog tipa poslednjih godina. Nudi jednostavan ali živopisan vizuelni koncept i po tom principu "malog filma" podsetio me je na COMIC SANS Nevija Marasovića koji je premijerno prikazan prošle godine.
Ovaj dobrodošao spoj teme koja je obično bila rezervisana za art house sa nešto konvencionalnijom i poletnijom melodramom je svakako dobrodošao.
* * * / * * * *
SAM SAMCAT Boba Jelčića je film koji je istovremeno dobar i jedva gledljiv, što znači da će biti briljantan onima koji mogu da izdrže ovakav postupak.
Jelčić je napravio "film stanja" o čoveku koji prolazi kroz razvod i familiji koja pokušava da mu pomogne kako bi dobio mogućnost da provodi više vremena sa detetom.
Film se bazira na ređanju naturalistički snimljenih scena u kojima je Jelčićev primarni cilj da zabeleži autentičnu ljudsku interakciju. Likove glume profesionalni i dosta poznati glumci ali način igre, odnos prema tekstu i nenametljiv ali ipak estetizovan snimateljski rad Erola Zubčevića, čine da se ovo sve pomera u smeru nekakvog dokumentarnog stila.
Najsubverziviniji aspekt ovog filma o razvodu jeste da prikazuje borbu jednog oca da dobije mogućnost da provodi više vremena sa detetom a da pritom ne definiše da li je ta borba opravdana. Film ne upada u kliše tih najpoznatijih filmova u razvodu u kome se među roditeljima definišu pozitivci i negativci. Čak naprotiv, Jelčićev film sugestivno donosi utisak o neprekidnoj borbi glavnog junaka da dobije dete ali isto tako pokazuje da je njegova familija spremna da udarce ispod pojasa i zloupotrebu institucija ne bi li ispunila cilj.
Stoga, mi na neki način bivamo dovedeni u klopku Jelčićevim postupkom jer pratimo dramu junaka kome je teško premda nismo isguni da li je u pravu, a jasno nam je da ono što radi i pokušava da uradi jeste zloupotreba i korupcija na raznim nivoima.
Tako film prerasta u jednu efektnu studiju mentaliteta, i da kroz neobičan postupak prevaziđe intelektualna ograničenja proistekla iz oslanjanja na čitav niz opštih mesta.
Nažalost, Jelčićev postupak nije prijatan za gledanje i nikoga ne štedi, pa sam siguran da deo publike neće imati strpljenja za ovo. Ali, oni koji znaju njegov rad i misle da imaju snage svakako treba da se upuste.
* * * / * * * *
DELIRIJUM TREMENS Gorana Markovića je ekranizacija pozorišnog komada koji je autor sa velikim uspehom postavio u Narodnom pozorištu. Ekranizacija je realizovana kao mini-serija za RTS, pa je zato i film koji je izmontiran iz nje ispravnije tretirati kao televizijski film nego kao bioskopsko ostvarenje.
Marković je na RTSu pronašao nišu za svoj rad u ovoj fazi i u određenom smislu se i preporodio. DELIRIJUM TREMENS se bavi dvema opsesijama koje je razrađivao u svojoj aktuelnoj fazi, jedna su glumci koja je prikazivao u filmu TURNEJA i boravak u represivnoj psihijatrijskoj ustanovi kojom se bavio u SLEPOM PUTNIKU NA BRODU LUDAKA. Doduše, neka vrsta institucionalne brige o junacima jeste kontinuirana tema u Markovićevom opusu, od SPECIJALNOG VASPITANJA do URNEBESNE TRAGEDIJE, FALSIFIKATORA i BRODA LUDAKA.
Otud možemo reći da se Markovićeva interesovanja na neki način ukrštaju u ovom filmu.
U jednoj vrlo snažnoj antiintelektualnoj atmosferi koja je ophrvala naš film, Marković je jedan od retkih autora koji se bavi likovima intelektualaca, a kad i nisu nužno intelektualci, pokušavaju da dobace nekih kontemplativnih ravni.
U ovom konkretnom filmu, Marković se najakivnije bavi psihijatrijom, kroz slučaj glumca koji vodi život raspusnog alkoholičara i doživljava potpuni kolaps organizma i završava u bolnici gde mu dijagnostifkuju delirium tremens ali i neurološki problem, i kreće na put bolovanja i izlečenja.
Marković uvodi motiv psihodrame koji postaje sve intrigantniji kako odmiča, istovremeno dokazujući pozorišni mentalitet teksta ali i njegovu sofisticiranost u odnosu na ono što se kod nas snima.
Film kreće kao priča o glumcu koji na zabavan način tone u potponu dekadenciju, zatim prerasta u priču o njegovim tegobama i procesu izmlečenja. Međutim, izlečenje nije samo na nivou bolesti zavisnosti nego i suočavanja junaka sa traumatskim jezgrom.
U vizuelnom pogledu film je vrlo sveden i jednostavan i fotografija Đorđa Arambašića je bliža nekom maloekranskm produktu nego što deluje kao bioskopsko delo. Međutim, to sve ne znači da na kraju krajeva, Marković nije napravio intrigantan film, "loš film za pametne ljude", kako smo zaključili ranije.
Čini se da je tema DELIRIJUM TREMENSA duboko bliska Markoviću, uostalom on igra pozorišnog reditlja u ovom filmu, i rekao bih da on ovde deli savete iz oblasti koje jako dobro poznaje a to su gluma i psihoanaliza.
Kad je formirana podela za film, centralnu ulogu dobio je Tihomir Stanič. Međutim, to ga ne čini dominantnim protgonistom jer mu je lik pasivan. Značajne glumačke veličine se pojavluju u filmu, a mnogima se pravi i omaž, recimo pokojnom Džemailu Maksutu koji je igrao u kultnom Markovićevom filmu VARIOLA VERA, takođe smeštenom u bolnicu.
Ono gde Marković najviše promašuje jeste činjenica da nije sve segmente priče podjednako produbio. One situacije koje vidi kao primarne su vrlo zanimljive ali neke koje su mu sekundarne, tretira kao priliku za prvološtašku karikaturu i to je šteta jer time nastaje disbalans. To se odnosi na neke epizodne likove kao što je recimo novi muškarac u životu ljubavnice glavnog junaka, pa jednim delom i njegova sama porodica.
Likovi "ludaka" sa kojima glumac deli sobu su dati kao vanvremenski jurodivi ljudi, i sa njima Marković postiže više nego što je izgledalo moguće.
U formi serije, DELIRIJUM TREMENS obećava da će biti veliko osveženje za RTS i naš televizijski program uopšte, ali kao film za veliki ekran, ne deluje kao delo Markovićevog renomea, što međutim ne znači da u određenom kontekstu ne zaslužuje punu pažnju, naročito od onih kojima će to biti jedina prilika da ga vide.
Oh... šteta....
Will Smith Exits 'Suicide Squad' Sequel (EXCLUSIVE) (https://variety.com/2019/film/news/will-smith-the-suicide-squad-sequel-exits-1203151442/)
Quote from: Meho Krljic on 28-02-2019, 09:17:04
Oh... šteta....
Will Smith Exits 'Suicide Squad' Sequel (EXCLUSIVE) (https://variety.com/2019/film/news/will-smith-the-suicide-squad-sequel-exits-1203151442/)
Baš sam se smorio...
LORDS OF CHAOS Jonasa Akerlunda je zanimljiv već po tome što je to pokušaj bivšeg bubnjara Bathoryja da ispriča priču o nastanku norveškog black metala i ekipi okupljenoj oko Helvetea i benda Mayhem.
Dakle, svi su tu, i Dead i Varg Vikernes i Faust iz Emperora i naravno Euronymous koji je dat kao centar priče. Akerlund se opredelio za vrlo zanimljiv postupak. Naime, LORDS OF CHAOS je skoro pa komedija, lagana, mladalačka priča o grupi mladića koji su poverovali u vlastitu žvaku i počeli da prenose svoje metalske i okultističke tripove u stvarnost, ruše i pale crkve, pa na kraju i da ubijaju.
Ta odluka je umnogome pomogla Akerlundu da iskaže svoj stav prema temi - dakle, za njega su rodonačelnici norveškog black metala gomila povodiljivih i nezrelih klinaca, i samo je na taj način mogao da snimi film koji neće biti spomenik onome što su radili, i neće im dati legitimitet.
Zbilja, svaki drugi pristup bi dao neku vrstu legitimiteta njihovim postupcima. Da je ovo triler ili možda horor, ispalo bi da su oni bili neke autentične psihopate u kontaktu sa nekakvim Zlom u sebi. Da je reč o naturalističkoj drami, delovalo bi kao da su to otpadnici od društva, ali Akerlundov stav je da su oni ipak prevashodno klinci i budale.
Rory Culkin kao Euronymous i Emory Cohen kao Varg su dosta solidni, naročito Cohen koji i u ovom okolnostima pokazuje da je ozbiljan karakterni glumac koji je u stanju da brani lik u svakim okolnostima. Jack Kilmer se dosta lepo snašao u sporednoj ulozi Deada koji zapravo pomaže Mayhemu da se nametne na sceni svojom istinskom traumom i patologijom.
U vreme BOHEMIAN RHAPSODYja, prisustvujemo velikom oživljavanju rock'n'roll biopicova. Pred nama je DIRT o Motley Crueu a potom i ROCKETMAN o Elton Johnu, od svakog od tih filmova dosta očekujem. Međutim, možda sam ponajviše očekivao od LORDS OF CHAOS, naročito zbog Akerlunda kome je scena poznata i koji ume da se rediteljski raspusti i pravi zanimljive stvari.
Kada se odlučio da priču o Mayhemu istretira kao kombinaciju rutinskog rock'n'roll biopica i Braće Coen, usmerio se prema rezultatu koji neumitno deluje manje zanimljiv od onoga što je potencijal materijala. Stoga, poštujem njegovu odluku da ne da legitimitet Vikernesu, ali isto tako osećam se pomalo uskraćenim jer je postupak u ovom filmu više inteligentan u analizi nego zadovoljavajući u toku gledanja.
Jedan od načina da se stvori distanca u odnosu na autentične događaje jeste i to što je engleski jezik lingua franca ove priče, i to je dodatno ubilo svaku moguću sirovost.
Paradoksalno, Mayhem je dobio biopic koji se po političkoj korektnosti i artificijelnosti može meriti sa onim koji je dobio Queen. I za ljubitelje rokenrola mislim da je neizbežan, uprkos svim svojim manama.
* * 1/2 / * * *
L'EMPEREUR DE PARIS Jean-Francoise Richeta je film u kom Vincent Cassel igra Vidocqa kada je bio na prelazu iz bitange u jednog od najznačajnijih policajaca u francuskoj istoriji. Reč je o krimiću koji je fokusiraniji na konkretnu situaciju u životu glavnog junaka i na slučaj kojim se on bavi nego na biopic i građanje nekakvog odseka iz istorije tog čoveka. U tom pogledu, L'EMPEREUR DE PARIS bi se cinično mogao definisati kao Vidocqov origin story iz kog bi mogao izrasti i nastavak.
Međutim, ono što L'EMPEREUR DE PARIS svakako nije, to je MESRINE, dakle ovo nije tako jak, dubunski zahvat, ni karakterno ni istorijski. Kako rekoh, ovo je priča o transformaciji Vidocqa kroz jedan slučaj, i kao takav ovo je "mali krimić" smešten u epohu koja sama po sebi zahteva nešto gromoglasnije priče.
Pariz Napoleonovog vremena, u Richetovoh interpretaciji nosi nešto Scorseseovog GANGS OF NEW YORK. Richet je raspoložen da prikaže korozivnost, od načina života do načina smrti, tako da ni ubistva i obračuni nisu musketarski već mučki, krvavi, sa dosta pokvarenosti, bola i blata.
Richetovi junaci su ponovo otpadnici, ovog puta bitanga koja želi da se legalizuje i slično MESRINEu imamo element povezanosti "duboke države" sa kriminalom, a u tom svetu hulja, kurvi, propalih aristokrata i psihopata koje predvode bande, nudi se dosta akcenata. Zato u pojedinim momentima L'EMPEREUR DE PARIS ima tendenciju da postaje ravan pošto se događaji brzo smenjuju i ne da se puno prostora likovima da dišu.
Vincent Cassel nosi film i dobro znamo da on to može. Richet i Cassel u ovom ostvarenju daju svoj prepoznatljivi pečat filmu epohe koji u francuskom filmu nismo često gledali u ovakvom ključu.
Za razliku od Pitofovog hiperestetizovanog eskcesa VIDOCQ, ovo je mnogo bliže ideji "povišenog realizma" kojom Richet jako dobro vlada.
Ipak, uprkos svim dark and gritty momentima, Cassel i Richet su u sve uneli i diskretnu dozu humora, tako da L'EMPEREUR DE PARIS može biti solidan crowd-pleaser za publiku koja je sklona da se okupi na francuskom filmu.
* * * / * * * *
ICH WAR ZUHAUSE, ABER Angele Schanelec je dobitnik Srebrnog medveda za režiju u Berlinu i jedan od onih filmova gde nastupa potpuna disocijacija moje percepcije filma. Dakle, ovaj film zaista spada u nešto što ja ne mogu ni na jednom i ni po jednom osnovu da razumem ili vrednujem, pošto ako bih morao, smatrao bih ga amaterizmom, a kako me realnost očigledno demantuje onda je časnije reći da ja to ne mogu da ispratim i da do toga ne dobacujem.
Naime, ICH WAR ZUHAUSE, ABER je film mahom dugih statičnih kadrova, mada nije uvek takav, u kome glumci teatralno, mahom statično, mada ne uvek tako, pokušavaju da izgrade nekakve likove, mada ne uvek to, i zanemaruju narativ, mada baš ne uvek, i tako sve u krug.
Svakako da oni koji prate film treba da vide ovo ostvarenje kao informaciju o tome šta se zbiva u svetu, ali neka se spreme da tom slikom možda neće biti baš zadovoljni...
LET'S BE COPS Lukea Greenfielda je komercijalno uspešan primerak meni izuzetno dragog žanra a to je buddy cop komedija. Ovog puta akcije ima manje, ali je ima, i sporadično je čak dosta cool, a ni junaci baš nisu policajci već dva losanđeleska luzera koji kreću da se prerušavaju u policajce i neumitno dolaze u situaciju da moraju da rešavaju pravi kriminalistički slučaj.
Jake Johnson i Damon Wayans Jr. nemaju tu dozu harizme koja potrebna za punokrvne leadove ali obojica su NADOMAK da je imaju. Johnson je uostalom par godina kasnije bio otkrovenje u komediji TAG Jeffa Tomsica. Ali ovde je još uvek bio kao neki knock-off Jacka Blacka nego potpuno izgrađen komičar. S druge strane, Damon Wayans Jr. je sin protagoniste LAST BOY SCOUTa i izgleda kao da iver nije pala daleko od klade, i u glumačkom pogledu pružio je sve što treba ali čini mi se da mu nedostaje još malo da postane istinski upečatljiv.
Zaplet je generic ali zabavan, film je dinamičan, a čak i kada nije duhovit, zabavan je.
Na kraju, LET'S BE COPS ne uspeva da pređe taj Rubikon i ispadne upečatljiv film koji će se izdvojiti ali dok traje, reč je o korektnom programmeru starog kova u kome Luke Greenfield pokazuje odbljeske dečka koji je mnogo obećavao u filmu GIRL NEXT DOOR.
Inače, zanimljiv detalj - klub u kom se okuplja lokalna imigrantska mafija zove se TIRANA.
* * 1/2 / * * * *
THE WHITE CROW Ralpha Fiennesa je film koji automatski proizvodi animozitet kod srpskih filmskih radnika, u najmanju ruku zato što je nastao uz veliku i potpuno vaninstitucionalnu pomoć Vlade Srbije, farsično uzimanje državljanstva od strane Fiennesa i kasnije zahvaljivanja Aleksandru Vučiću. Međutim, čak i ako se odmekanemo od tog oporog utiska, nažalost reč je o slabom, konfuznom i površnom biopicu koji krajnje monotono prikazuje mladost Rudolfa Nurejeva, sve do njegovog prebega na Zapad.
Deo publike će sigurno biti razočaran time što nije prikazan Nurejevljev razobručeni queer život, druženje sa figurama kao što Freddie Mercury i Gore Vidal, i velike ljubavi sa muškarcima koji su kao i on umrli od AIDSa. Ostatak će biti razočaran time što Fiennes ne uspeva da dočara ni korene toga zašto je Nurejev bio tako jedinstven plesač, niti nudi vizuelni spektakl njegovog nastupa.
U glavnoj ulozi je ukrajinski plesač ali maltene nije ni morao da bude jer u Fiennesovom filmu ima vrlo malo baleta a i to što ima je krajnje skromno i konvencionalno snimano.
Ova multilateralna produkcija snimljena je u skromnim uslovima, uključuući i značajan input srpske ekipe. Tretman lokacija je često maltetne kao pokušaj da se lik zapljune na nekom mestu dok se ne preseli u enterijer koji može da se snima bilo gde.
Čudno je da je ovakav konfuzan scenario isporučio inače dosta pouzdani britanski pisac David Hare koji je jedna od kultnih ličnosti njihove televizijske drame ali i filmske scenaristike.
Nisam siguran kome je namenjen ovaj film ali deluje mi da niko njime neće biti zadovoljan.
ISN'T IT ROMANTIC Todd Strausa-Schulsona je parodija i dekonstrukcija romantične komedije u kojoj Rebel Wilson igra junakinjju čiji se svet posle udarca u glavu pretvori u romantičnu komediju i ona, kada toga postane svesna kreće da koristi svoje poznavanje žanra kako bi se iz njega nekako izvukla.
Kada se kastuje Rebel Wilson za glavnu ulogu, jasno je otprilike šta će biti izvor humora i Todd Straus-Schulson je već radio sličan film u FINAL GIRLS, pa znamo i dokle on dobacuje. Kao major film sa jačom kontrolom studija, ISN'T IT ROMANTIC je srećom nešto efikasnji, ozbiljniji i studiozniji, ali to su manje više okviri u kojima se kreće.
Adam Devine i Liam Hemsworth igraju muškarce koji uokviruju ovu romantičnu komediju koja to ne želi da bude u suštini jeste. Todd Straus-Schulson uspeva da inscenira nekoliko energičćnih mjuzikl-numera, i da se potrudi da film bude interesantan u svojo parodiji glossa iz romcoma, ali sve to je daleko od Peytona Reeda i DOWN WITH LOVE.
U svakom slučaju, ISN'T IT ROMANTIC se ispostavio kao dobitnik na box officeu iako mu je koproducent i nosilac rizika Netflix uz New Line. Ovaj film je daleko od njihove prethodne briljantne saradnje THE BABYSITTER, ali nema mu se puno zameriti.
* * 1/2 / * * * *
LES CONFINS DU MONDE Guillaume Niclouxa je priča o francuskom vojniku u Indokini 1945. godine i opsesivnoj želji da se osveti vijetminovskom revolucionaru kog smatra odgovornim za japanski masakr jedne kolonijalne naseobine u kojoj mu je ubijen brat.
LES CONFINS DU MONDE dešava se u zanimljivo vreme, Francuska je izmučena Drugim svetskim ratom a već mora da vojno interveniše u kolonijama, tamo šalje trupe sastavljene od veterana ali i stranaca, premda ovaj film ne istražuje tu temu previše. Međutim, rane Drugog svetskog rata se osećaju u Indokini, i prenose se iz jedne traume u drugu.
Nicloux je reditelj koji se do sada bavio najrazličitijim žanrovima i jasno je da imamo posla sa solidnim zanatlijom. Nažalost, kada postavi ovu priču, ona ni u pogledu scenarija, ali ni u pogledu režije ne ide nikuda već postaje epizodična, pomalo proizvoljna, ravna, studija karaktera u kojoj postepeno zaboravljamo šta nas je zainteresovalo da gledamo sve ovo.
LES CONFINS DU MONDE je prijatan za gledanje, snimljen je na egzotičnim lokacijama, ali nažalost, sav taj trud i dar mogao je biti i bolje iskorišćen.
* * / * * * *
MANYEO je pokušaj Hoon-jung Parka da uđe u Young Adult trku, i to sa filmom koji u svom naslovu naglašava da je CHAPTER 1. Kako stvari stoje, ovaj film je imao dovoljno veliki box office uspeh da će verovatno imati i CHAPTER 2, ali ostaje pitanje da li Hoon-jung Park treba da se bavi ovim.
Naime, MANYEO je relativno generic priča o devojčici koja je pobegla iz instituta za genetsko kreiranje dece-ubica i posle deset godina ostavlja tragove na osnovu kojih je ti zlotvori lociraju.
I to je manje-više to.
Prva polovina filma bavi se građenjem njenog lika u "civilstvu", u formi teen dramedije. U drugoj polovini se rasvetljava njena prošlost uz jedan impresivan akcioni set-piece. Uprkos tome što se može tumačiti kao lapidarna stand alone priča, MANYEO nema neki naročit kvalitet kao delo ako se ne bude razvijao dalje.
Hoon-jung Park je na ovom filmu radio sa solidnom ekipom i rezultat je pristojan, ali čini mi se da je zapadna kritika prehvalila ovaj film koji nažalost ne nudi ništa naročito novo u odnosu na slične holivudske YA formule.
* * / * * * *
CRAZY ALIEN Hao Ninga je kineski blokbaster koji je zaradio preko 300 miliona dolara na njihovom tržištu. Reč je o trećem delu trilogije CRAZY Hao Ninga koju ne čine direktni nastavci ali svakako su to poetički pvezani filmovi.
Snimljen je po prozi kineskog pisca Cixin Liua, i govori o vanzemaljcu ETjevskog oblika koji pada na Zemlju i upliće se u život nervoznog dresera majmuna. Ubrzo u celu intrigu se upliću dreserov prijatelj, američki obaveštajci i sam majmun sa kojim je sarađivao.
CRAZY ALIEN je kineska komedija snimljena sa visokim tehničkim zahtevima i ogromnim budžetom za ovu vrstu filma koji ga po onome što su produkcioni kapaciteti i tehnološki izazovi približava TEDu Setha MacFarlanea. U tom smislu, zaista je fascinantno videti lokalnu kinesku komediju snimljenu sa takvim budžetom, a opet box office rezultat pokazuje da je investicija opravdana.
Pritom, Hao Ning u režiji svemu prilazi neobično ležerno, i to čini ovaj film vrlo specifičnim. Da, vanzemaljac je lik ali to ne znači da Hao Ning tome robuje, i CRAZY ALIEN deluje gotovo "autorski" po tome kako je relaksiran spram svoje tehničke i budžetske ambicije. U ttom pogledu CRAZY ALIEN praktično nema premca nigde na svetu pa ni u Holivudu.
* * 1/2 / * * * *
22 JUMP STREET Phila Lorda i Christophera Millera donosi izvesni napredak u odnosu na 21 JUMP STREET premda je ovaj serijal i dalje slabiji od zbira svojih sastavnih delova. Film je i dalje sitkomast ali je nešto duhovitiji i dinamičniji, a Jonah Hill i Channing Tatum ovde dobijaju dobrog sparing partnera u Wyattu Russellu koji pravi jednu vrlo šarmantnu rolu.
Nažalost, uprkos tome što Miller i Lord dodaju nekoliko meta slojeva na ovu priču, to ne pomaže mnogo u prevazilaženju osnovnih nedostataka u njihovom postupku. Zanimljivo je da su njih dovjica otpušteni sa STAR WARS filma SOLO i da ga je na kraju snimio i potpisao Ron Howard. Iste godine kada je SOLO izašao, bio promašaj ali relativno prihvaćen od kritike, mada bez njih, Lord i Miller su sproveli do kraja animirani reboot SPIDER-MANa kao scenaristi i producenti.
Dakle, koliko god se ne snalazili u igranoj formi (barem za sada), u isto vreme su uspeli da se nametnu kao veliki reformatori visokobudžetne animacije. Takvi rezultati u animaciji naravno čine da i dalje želim da vidim šta mogu da naprave u igranoj formi, ali kao i prvi film, tako i 22 JUMP STREET ukazuje da za sada ne treba da menjaju day job, iako je ovaj nastavak razvalo na blagajnama...
* * 1/2 / * * * *
RACETIME je kanadski animirani film koji su režirali Benoit Gudbout i Francois Brisson pod supervizijom Jean-Francois Pouilota. reč je o nastavku filma SNOWTIME ali se na prehodnom filmu u promotivnom materialu ne insistira previše i ja sam ga gledao bez teškoća kao standalone film.
Faktura slike ne dobacuje do vrhunskih primeraka američke animacije velikih studija, ali to su zaista minorni detalji u odnosu na celinu koja je odlična. Dizajn likova je efektan, simpatični su i vrlo komični, ključ stilizacije junaka koji su karikaturalni u odnosu na prirodu i na tehniku koja igra jako važnu ulogu u priči je precizno i valjano definisan, a mala i relativno jednostavna priča o rivalstvu dva dečaka koji konstruišu trkačke sanke je fino razrađenja u višeslojni message movie za decu bez dociranja i velikih pretenzija.
Za razliku od mnogih neameričkih dečjih filmova, RACETIME je opredeljen za zabavu, veseo dizajn, prijatan vizuelni spektakl, nema melanholije, ali ni nekakvog destruktivnog eskapizma što mu daje prijatan balans američkog i neameričkog pristupa.
Kadriranje je inventivno, montaža je dinamična, a film je prikazivan i u 3D tehnologiji, mada nemam iskustva kako u njoj izgleda. U svakom slučaju, gledano u kućnim uslovima izgleda kao film koji bi se lako mogao pogledati i u bioskopu.
* * * / * * * *
Captain Marvel je prilično uspešan. Nadam se da sutra napišem opširniji osvrt ali za sada: ovo je film koji zapravo odlično spaja kvalitete "manjih" Marvelovih filmova poput Dr Strangea ili Ant-mana sa epskijom ambicijom nekakvih Thorova i slično. Zadovoljniji sam nego što sam očekivao.
Quote from: Meho Krljic on 10-03-2019, 22:53:38
Captain Marvel je prilično uspešan. Nadam se da sutra napišem opširniji osvrt ali za sada: ovo je film koji zapravo odlično spaja kvalitete "manjih" Marvelovih filmova poput Dr Strangea ili Ant-mana sa epskijom ambicijom nekakvih Thorova i slično. Zadovoljniji sam nego što sam očekivao.
Baš se radujem. Fleck i Bodenova su odlični reditelji, drago mi je da su se snašli...
Arnold Schwarzenegger Says James Cameron Is Heavily Involved in 'Terminator 6' (https://www.thewrap.com/arnold-schwarzenegger-james-cameron-terminator-6/)
Ajde pa da vidimo u Novembru...
Captain Marvel je primer kako Marvelova produkcija inteligentno skalira svoje projekte tako da iako ovde na meniju imamo jedan od njihovih ,,manjih" filmova – poput Dr Strangea, Ant-mana, pa i, makar pre nego što je eksplodirao globalnom popularnošću, Guardians of the Galaxy – njegov značaj unutar MCU simulakruma je izdignut na jako visok nivo spretnim rukovanjem motivima i komadićima zapleta u velikom filmu kao što je bio Infinity War. Tako Marvel sada ima film koji je ubedljivo poharao blagajne tokom proteklog vikenda (150 miliona domaćih dolara i još više od 400 inozemnih), ali i ubedljiv kulturni artefakt koji se, uprkos tome što nije spektakl na nivou Infinity War pa ni Black Panther, tako snažno insertuje u zeitgeist i aktuelnu konverzaciju (o kulturi, politici, identitetima, bla bla bla) da nema više nikakve sumnje u to da svet superherojske filmove više ne posmatra kao komadiće kempi eskapizma već kao relevantan deo rasprave o ljuckom stanju, sa sopstvenim, prepoznatljivim kodovima i jezikom. A što smo mi koji čitamo stripove ionako govorili sve ove decenije.
Pritom, naravno, Captain Marvel nije nekakvo remek-delo feminističke kritike ili akademske eksploracije socijalnih identiteta i konstrukata – naprotiv, u tom domenu on je sasvim na liniji dobronamerne i dobro vođene, u krajnjoj analizi eskapističke fantazije – kao što nije ni remek-delo kinematografije. Ali opet, kao što ja to uvek ponekad kažem, kontinuitet je čudo i činjenica da Captain Marvel dolazi kao tek najnoviji iskaz u filmskom serijalu koji sada cela planeta prati više od jedne decenije, sa konverzacijom koja se u njemu razvija u različitim pravcima, naprosto amplifikuje poente i poruke ovog filma, rezonirajući snažno sa idejom da, ako su superheroji danas globalni mejnstrim (a, dajte da se složimo, očigledno jesu) onda oni imaju ne samo mogućnost već i praktično dužnost da govore različitim glasovima i osvetle različite aspekte herojstva. Ne da sad želim da zvučim kao neki ozbiljan akademik ali stripovska superherojština je, pogotovo od kada je šezdesetih godina prošlog veka Sten Li maltene svojeručno izmislio srebrno doba upravo bazirana na ideji da se više ne prikazuju idealizovani ,,ubermensch" modeli masama za divljenje već relatabilniji, konfliktniji i, za ovu priliku bitno, raznolikiji heroji sa diversifikovanim socio-političkim (i etničkim) pozadinama. Nije, naravno, da raznolikosti nije bilo i ranije, ali apsolutno bi pogrešno bilo ne prepoznati da su revolucionarne šezdesete proizvele drugačiji superherojski senzibilitet koji je išao u korak sa drugim društvenim promenama.
Razume se, lik Carol Danvers je i nastao šezdesetih, da, te fatalne 1968. godine ali, a ovo je takođe bitno, generacija koja je u šezdesetima upijala emanacije ondašnje revolucionarno inklinirajuće kontrakulture je generacija koja je sedamdesetih pisala superherojske stripove i dalje nastavila da menja senzibilitet, teme i ton konverzacije. Tako da, iako je Carol Danvers formalno kreirao Roy Thomas, tek kada su počeli da je krajem sedamdesetih pišu Chris Claremont i Gerry Conway, ona je postala to ,,čudo" koje i danas simboliše. Claremont je, naravno, scenarista koji je materijalizovao sve donekle latentne metafore o mutantima kao predstavnicima društvenih manjina pišući Uncanny X-Men, ali Conway je čovek koji je praktično svojeručno okončao srebrno doba ubivši Gwen Stacey u Spajdermenu i koji je bio veoma zainteresovan da od Carol Danvers napravi feminističku ikonu kakvu makar Marvel u to vreme nije imao.
Brz kviz: lik Carol Danvers postoji već pola stoleća i internet je, sigurno ste primetili, zatrpan feminističkim memima koji koriste njen predložak u liku Kapetana Marvela – šta mislite, otkada je Carol Danvers zapravo Captain Marvel? Od šezdesetih godina? Od sedamdesetih? Možda od dekadentnih osamdesetih? Ako ste rekli ,,od 2012. godine" ja vam čestitam na poznavanju savremenog Marvelovog kontinuiteta i vi ste sigurno svesni kakve zabavne komade pravnog balasta nosi sa sobom ova kombinacija titule i imena, ali o tome da su istorijski postojala dva Kapetana Marvela u dve konkurentske izdavačke kuće možemo da pišemo kada Shazam! Dođe u bioskope, to je svakako narativ primereniji tom filmu.
Za ovu priliku je bitno da ukažemo sledeće: originalni superherojski alter-ego Carol Danvers je bio Ms Marvel i ovo JESTE bio snažan napor Claremonta i Conwayja da strip ovenčaju feminističkim oerolom jer se, verovali ili ne ova kontrakcija krajem sedamdesetih smatrala feminističkim simbolom. ,,Ms", uostalom, implicira da samo znate da je osoba o kojoj pričate ženskog pola, bez prejudiciranja njenog bračnog statusa (i danas se zvanično koristi kao jedini prihvaćen način da se govori o ženama u zvaničnim dokumentima, recimo, Evropske unije). Ona je kasnije menjala superherojska imena (bila je i Binary i Warbird) pa se vraćala glavnom nadimku ali svo to vreme jeste bila deo važne konverzacije o ženama kao (super)herojima, sa jedne strane prikazujući asertivnost i set moći koji su je stavili u gornji ešelon Marvelovih likova, ali sa druge noseći različite vrste bagaža – od činjenice da je moći dobila direktno od (tadašnjeg) Kapetana Marvela (što su ženski čitaoci još tada zamerali ukazujući na trend da se ženski lik kreira prostom derivacijom iz postojećeg muškog), preko seksualnog napada koji je pretrpela pa do alkoholizma. Jedno je sigurno – za sve ove decenije Carol Danvers je izrasla u višeslojan lik koji više nije prosta poster-devojka pop-feminizma nego karakter sa mnogo personalnih detalja i, pogotovo otkada jeste Kapetan Marvel, lik u kome se prelama mnogo aspekata politike (rodne i druge).
Hoću reći, za film od jedva malo iznad dva sata napisan i režiran od strane dva Sundance personalitija, Captain Marvel je imao zastrašujuće mnogo materije da sažvaće i zastrašujuće mnogo prostora da se naprave prestupi i greške. No, Bodenova i Fleck su se pokazali kao ne samo dorasli Marvelovoj formuli već i kao vrsne zanatlije koje komplikovanu priču o identitetu, moći i odgovornosti uspevaju da jasno i ubedljivo provuku na pozadini još komplikovanije priče o kosmičkom ratu, sukobljenim vanzemaljskim rasama od kojih svaka ima svoju politiku (pa i politiku tela) i istoriju i da to sve još bude i 1) period piece smešten u devedesete, kao i 2) prikvel za sve druge Marvelove filmove (sem za prvog Kapetana Ameriku, obvijsli).
Ovo uopšte nije mali uspeh i režiserski tandem je demonstrirao spretnost u urednom kompartmentalizovanju elemenata zapleta tako da se film razbije na prirodne celine a gledalac uvede u problematiku rata između Krija i Skrula, da dobije misteriozni glavni lik sa amnezijom i njegovu priču unazad i unapred kroz vreme, da se u sve uvežu mlađe verzije agenata Kulsona i Fjurija tako da događaji iz ovog filma dobiju težinu na osnovu onoga što već znamo iz ,,budućnosti", plus da na najprostijem nivou ovo bude jedna suštinski svedena drama između pola tuceta likova koji imaju jasne i ubedljive lične motivacije za učešće u radnji.
Nije ovo, naravno, sad neko kinematografsko čudo, film je prilično površan u mnogim svojim elementima – od toga kako se susret Zemljana sa vanzemaljskim kulturama brzo apsorbuje, preko klasičnih how-convenient momenata sa likovima koji se oportuno pojavljuju gde to zapletu najviše odgovara, pa do psihologije glavne junakinje koja uprkos dubini što je projektuje zapravo kad god zatreba ispada korisno prostačka (naročito vidljivo u prelomnom trenutku filma kada se razotkriva prava priroda rata) – ali opet, rečima mog kuma odmah posle projekcije: ,,u odnosu na Akvamena, ovo je Bergman!". *
*Imati na umu da je moj kum donekle sklon izražavanju u hiperboli
Verovatno je indi senzibilitet ovde bio presudan za to da mnoga rešenja koja su autori odabrali hvataju na šarm: često se komplikovani koncepti u filmu koji imaju potencijal da opterete radnju i uspore akciju gurnu u stranu uz neku simpatičnu šalu koja svojom energijom lakog apsurda premosti sumorni racionalistički pristup čitanju filma. U istom smislu, iako je ovo visokooktanska akciona priča sa scenama na nekoliko planeta, atraktivnim set pisovima dogfajtinga i čestom tučom pesnicama (i fotonskim snopovima), on jako uspešno prodiše kada likovi imaju priliku da stoje (ili sede) i pričaju – Bodenova i Fleck znaju kako da humanizuju praktično svakog od likova, uključujući negativce (pa čak i one negativce koji nisu, tehnički gledano, ljudi – Annette Bening je ovde raskošna u svojoj minijaturi) i mada je osnovna poruka priče veoma hipi, ona se lepo plasira.
Scenario ovde umešno kombinuje motive ratovanja, izbeglištva, sukoba kultura, potrage za superiornom tehnologijom koja može biti korišćena i za rat i za mir ali film glavni pančlajn pravi na vizuelnom planu kada Skrule, neprijatelje poznate po svojoj sposobnosti menjanja oblika i ,,simuliranja" drugih prikaže na gomili, u svojim osnovnim formama, ali i primetno međusobno različite. Scena sa skrulskim apatridima je tako uspela jer se ruši ideja o monolitnom ,,drugom" – koga smo do tada videli prevashodno baš kroz monolitnost vojne jedinice – i prikazuje da drugu kulturu (naciju, rasu...) zapravo čini skup više individualnih, međusobno različitih identiteta – a ovo se prikazuje vizuelno i kroz akciju, ne kroz ekspozitorno objašnjavanje.
Drugde je film ,,bukvalniji" ali ne manje efektan. Poreklo moći Carol Danvers (ovo je, na kraju krajeva i origin story) je odrađeno veoma vešto i ne samo da postoji jasna referenca na strip-predložak već je i manifestno raskinuto sa idejom da bi poreklo moći bilo vezano za prethodno postojećeg muškarca-sa-moćima. Moći ovde dolaze kroz kombinaciju superiorne tehnologije koju kreira žena koja je a) vrhunski naučnik i b) levičar-idealista, te požrtvovane lične prirode druge žene celog života primoravane da dokazuje muškarcima kako zaslužuje da bude među njima i radi stvari koje i oni rade. Ovo je spoj vrlo low-level feminističkih ideja, sklopljen praktično programski i mada film u ovome nije nužno suptilan (imamo montažu najvažnijih momenata iz života Carol za svaki slučaj) on je opet efektan i rezonira, uostalom sa iskustvima koja je veliki deo gledateljki bez sumnje imao. Kao eskapistički iskaz kojim se ženama pokazuje da mogu da budu i moćne i uspešne i heroine u medijumu tradicionalno vođenom od strane muškaraca, on je veoma uspešan i snažan.
Naravno, na internetu imamo celu tu zamornu ,,kontroverzu" kako je film antimuški, kako su izjave Brie Larson mizandrične (jer je rekla da je boli kuras šta beli muškarci misle o filmu koji, očigledno, pravi jak napor da se obrati prevashodno mnogim drugim populacijama), pa onda rivju bombovanje (pre premijere, naravno, što je Rotten Tomatoes nateralo da promene svoj sistem ocena) i ultimativni čin pasivne agresije od strane alt-rajtovih uzdanica a u formi kampanje da se umesto Captain Marvel ide da se gleda Alita ,,jer taj film ne mrzi otvoreno polovinu svojih gledalaca". Naravno, ja razumem ideju da beli, muški gikovi sebe vide kao silu koja je ovaj medijum stvorila a onda godinama gledaju kako se taj medijum umiljava drugima a njih, eto, ume i da oštro prezre, ali, mislim, niggas please, koliko treba biti pun predrasuda i uostalom nesiguran u sebe pa u ovome videti nekakvu ugroženost... Kao beli muškarac koji celog života čita superherojske stripove mogu da kažem da mi je ideja da se ovaj medijum proširuje tako da zahvati i druge slojeve publike sasvim bliska i da zaista ne mogu da kažem da je sadržaj namenjen ,,meni" poslednjih godina postao deficitaran.
U nekom tehničkom pogledu, činjenica da je ovo ,,manji" film se možda ogleda u tome da su specijalni efekti relativno kičasti a scenografija relativno jeftina. Nakon poslednjih nastavaka Thora i Guardians of the Galaxy, da ne pominjem Black Panther i Infinity War, Captain Marvel deluje svedenije i manje raskošno u ovim domenima. Opet, ne bih rekao da je standard kvaliteta ovde umanjen koliko da film naprosto ima manje ambicije da gledaoca obara s nogu scenografijom, kostimima i specijalnim efektima. U neku ruku ovo je dakle, više Star Trek nego Star Wars pristup, gde su kostimi i tehnologija prisutni ali najveći deo posla ipak imaju da obave glumci, mada sa druge strane moramo da imamo i atraktivne akcione scene pa onda tu bude puno CGI šareniša, letenja i kojekakvih zraka koji lete unaokolo. Opet, akcija je sasvim korektno snimljena. Fleck i Bodenova zapravo bolje rade te neke ,,nemoguće" scene letenja, borbi u vazduhu i lasera koji piče nego klasičnu tuču. Tuče su ovde ipak, sasvim korektne i mada se priklanjaju standardnoj holivudskoj montaži u kojoj gledalac stalno biva podsećan u kom momentu se zamenjuju glumac i kaskader, sve to bude dinamično i brzo proleti tako da je u skladu sa tim nekim lakim tempom filma i ispunjava svoju svrhu. Takođe, kako je ovo film o ženi sa supermoćima, borbenu koreografiju ne moramo optuživati da je nemaštovita i da nisu napravljene pametne korekcije za razliku u masi i konstituciji.
Glumački, Larsonova je daleko od neke veličine, ali je dobro vođena od strane režisera i uspeva da projektuje tu personu kojoj je na prvom mestu akcija, delanje i asertivnost a da istovremeno pristojno proda i te neke humorističke momente što služe da premoste moguće nelogičnosti u scenariju. Koliko je neophodno da ona ovde dramski glumi – a ima scena drame i traume – ona to odradi korektno, ali je možda važnije da ima dovoljno hemije između nje i Jacksona koji opet, veoma uspelo igra mlađeg i zelenijeg Fjurija. Opet, pomenuta Annette Bening i pogotovo Ben Mendelsohn služe da pokažu i malo ,,dublje" glume i ovo su solidni hajlajti filma koji se u njima priseća indie pedigrea svojih autora.
Captain Marvel je dovoljno nenametljiv period piece – ima ovde gomile referenci na grandž, flanelske košulje, video klubove, CD ROMove i ostali asortiman devedesetih (uključujući aluziju na Mall Rats od koje se Kevin Smith rasplakao, kako smo videli pre neki dan) da se ljudi svako malo gurkaju u bioskopu i smeškaju, ali ovo na kraju dana nije toliko bitno što se tiče glavnih likova – niti iko od njih nosi frizuru koju bismo refleksno povezali sa 1995. godinom, niti su tu neke bitne sociopolitičke opservacije koje bi opravdavale smeštanje u ovu deceniju. Film, ako ništa drugo, zapravo mene određenim rešenjima i aluzijama podseća pre svega na Terminatora (prvog i drugog) ali ponovo ne na neki napadno nostalgični način. Dobro, izbor muzike na soundtracku me je instant podsetio koliko sam mrzeo MTV devedesetih i tu neku klasu bendova koji su se pojavili na razmeđi nezavisne muzike i globalnog mejnstrima ali to je mnogo više problem sa mnom nego sa filmom.
U sumi svih stvari, Captain Marvel je mala i uredna cigla u Marvelovoj decenijskoj građevini, film koji uspešno povezuje neke ljude sa nekim mestima (ako ste se ikada pitali kako je Fjuri izgubio oko, imate sreće!) dok istovremeno legitimizuje prvog ženskog superheroja sa najvišom klasom supermoći (Official Handbook of the Marvel Universe još u izdanju iz 2009. godine Carol svrstava u istu klasu sa Aresom, Black Boltom i Sivim (dakle mirnijim) Hulkom) i daje mu da igra na centru pozornice. Naravno, kao stari ljubitelj Crne Udovice donekle žalim da njen lik nije taj koji je prvi stigao do solo-filma, ali do sada se pokazalo da Kevin Feige zna šta radi i Marvelova formula još nije proizvela neuspeo film. Captain Marvel je suštinski nebitna epizoda ako sebe smatrate samo kežual gledaocem koga najviše od svega zanima kako će se završiti Avengers: Endgame ali nemate mnogo apetita za pojedinačne likove, no ako ste do sada shvatili da Marvel iznova uspeva da vas privuče dobro sklopljenim pričama čak i kada ide u ekscentrične strane (Dr Strange) ili se iz pozadine bavi političkim iskazima (Black Panther), Captain Marvel bi trebalo da vam se dopadne. Gotovo nepotrebno reći, ali ako imate neku sitnu decu u blizini koju na bilo koji način zanimaju superheroji, ovo je film koji treba da vide, ma kog da su pola.
CONDORITO: LA PELICULA Alexa Orrellea i Eduarda Schuldta je ekranizacija čuvenog Pepeovog stripa koji je nadrastao korene u Čileu i postao popularan i značajan u čitavoj Južnmoj Americi. Ovaj strip je meni bio nepoznat ali sam se zahvaljujući ovoj ekranizaciji zainteresovao i obavestio o njemu.
Dakle, reč je o komičnom stripu čiji je glavni junak humanoidni kondor naseljen u svetu zajedno sa ljudima. Strip je smešten u čileansku provinciju i bavi se mahom mešavinom mentalitetske komedije, satire i parodije pop kulture. Film ima zaplet koji polazi iz stripovskog osnova ali ga potom proširuje u jednu SF pustolovinu koja je vrlo duhovita i tehnički solidno realizovana.
CONDORITO je realizovan kao panamerički projekat. Strip je čileanski ali animacija je peruanska. Peruanci su inače poslednjih petnaestak godina ušli ambicioznije u 3D animaciju, a CONDORITO je do sada njihov najambicionzniji projekat, sa budžetom od osam miliona dolara, višestruko skuplji od dosadašnjih pokušaja koje je režirao jedan od dvojice reditelja ovog filma Eduardo Schuldt.
U nekoliko sekvenci CONDORITO parodira INDIANA JONESa, TITANIC i INDEPENDENCE DAY ali to radi efektno i sa merom, nikada ne gubeći svoj identitet.
Ova skromna produkcija naravno dosta zavisi od toga koliko gledalac može da prihvati uslovnosti Pepeovog izvornog stripa. Meni one nisu smetale. No, koliko vidim po kritikama, ceo SF element upravo nije odgovarao ortodoksnim Pepeovim fanovima. Na blagajnama se to nije osetilo i CONDORITO je na kraju bio i panamerički bioskopski uspeh.
* * * / * * * *
BRIGSBY BEAR Dave McCaryja je vrlo neobična indie komedija o mladom čoveku koji je godinama živeo zatočen u improvizovanom podzemnom skloništu u pustinji dok su ga otmičari ubeđivali da su mu roditelji i da se napolju desila apokalipsa. Otet još kao beba odrastao je u paralelnom svetu između ostalog gledajući lutkarsku dečju seriju BRIGSBY BEAR koju su otmičari snimali samo za njega.
Po izlasku iz zatočeništva i upoznavanja sa roditeljima koji su ga tražii decenijama, ovaj man child odlučuje da sam nastavi snimanje BRIGSBY BEARa koji u međuvremenu stiže na YouTube i stiče kultni status među stonerima i hipsterima.
BRIGSBY BEAR ima dosta indie softvera u svojoj uvrnutosti ali Dave McCary ne podleže indie afektacijama u odnosu prema likovima ili pripovedanju. Priča je čvrsto postavljena, likovi su konkretni i konzistentni sa opštom atmosferom koja se gradi, tako da je McCary odmerio pravu dozu Spike Jonzea koju treba uneti u film. Stoga, BRIGSBY BEAR na kraju ostaje kao quirky indie priča sa jasnom razradom tezom o terapijskom karakteru stvaranja i kinematografije u celini.
* * * / * * * *
J.C, Chandor je na kraju dobio režiju filma TRIPLE FRONTIER koji je godinama razvijala Kathryn Bigelow sa Markom Boalom kao svoj rediteljski projekat. Na kraju je zbog drugih stvari, ona odustala od filma i potpisala se kao izvršni producent a Chandor je prepravio Boalov scenario i snimio svoj film.
Dok je Kathryn Bigelow trebalo da režira, u opticaju su bile zvezde poput Will Smitha, Toma Hanksa i Jonhhy Deppa, ali na kraju ni Chandorov film nema zanemarljiv star-wattage sa Ben Affleckom, Oscar Isaacom i Charlie Hunnamom u glavnim ulogama. Međutim, ono što ovom filmu nedostaje je rediteljski pečat. Naime, u Chandrovoj varijanti, ovo se pretvara u niskooktansku varijaciju na EXTREME PREJUDICE Waltera Hilla.
Podelu čine glumci koji se u pojedinim slučajevima čak i nedovoljno izdvajaju, recimo Affleck i Isaac, a dijalozi su ravni, manje-više stalno na jednu i po temu o kojima svi govore isto i misle vrlo slično. Ima nečeg strašno jednoličnog, ispraznog, jednodimenzionaslnog u ovom predlošku. I ta svedenost u centru ove priče koju Chandor ne uspeva da uzdigne na neki viši nivo na kraju potapa film.
Naime, TRIPLE FRONTIER kao da u početku možda i želi da bude nekakav film koji će prevazići okvire heist filma, ali se ubrzo pretvara u relativno mlaku varijaciju na temu, u jedan mediokritetski heist picture koji zahteva mnogo veštijeg akcionog maestra i mnogo veštijeg pripovedača da bi se nametnuo na svaremenom tržištu.
Ovo je Netflixov film, ali svakako da nije tipičan DTV, međutim, čini mi se da realizovan na ovakav način ne bi baš zapalio bioskopske sale.
Ako imamo u vidu da Chandor umišlja da je u suštini art house reditelj, da je lumetovska figura koja i kad radi mejnstrim može da napravi da taj film bude nešto više, TRPLE FRONTIER pokazuje koliko je on daleko od toga.
Ako uzmemo u obzir kakav pičvajz je u heist filmu radeći upravo to napravio Steve McQueen u filmu WIDOWS i taj, inicijalno potcenjeni film, neprijatno često dolazi na um tokom gledanja TRIPLE FRONTIERa, između ostalog i u pogledu toga kako su rešeni obračuni i akcija.
Sve ovo bi naravno bi bilo daleko bolje da se studio držao inicijalnog plana, i provbitne rediteljke, to je jasno, ali u svakom slučaju, jasno je Chandor sa svojim miljenikom Isaacom nije bio pravi izbor za posao.
Na kraju, TRIPLE FRONTIER ostaje žestok podbačaj ako imamo u vidu umešana imena. Srećom, ta imena i sama tema su takvi da je teško snimiti negledljiv film, pa će se tako i ovaj nekako švercovati.
* * 1/2 / * * * *
THE MERCY OF THE JUNGLE ruandskog reditelja Joela Karekezija je priča o dva izgubljena vojnika iz ruandskog konflikta koji lutaju kongoanskim krajolikom. I manje-više to je to.
Zanimljivo je videti film ruandskog reditelja. Afrički konflikti se ne viđaju često na filmu. Ali sve to nije dovoljno da se ova ravna priča, prepuna opštih mesta isprati sa pažnjom.
* * / * * * *
Dakle, samo da notiramo, Dizni se samo zajebavao u vezi Džejmsa Gana:
Holy Rocket Raccoon! James Gunn Is Back on Guardians of the Galaxy Vol. 3 [Updated] (https://io9.gizmodo.com/holy-rocket-raccoon-james-gunn-is-back-on-guardians-of-1833328223)
THE KID WHO WOULD BE KING je drugi reditelkjski film učenika i prijatelja Edgara Wrighta - Joe Cornisha u kome on praktično ponavlja recept kako iz Wrightove Cornetto trilogije tako i iz svog prvig filma ATTACK THE BLOCK koji je ovaj producirao. Naime, on uzima ortodoksnu žanrovsku postavku sa sve ikonografijom i prenosi je u vrlo savremeni, vrlo britanski milje. Wrightu je to dva i po puta savršeno uspelo, Cornishu jeste jednom ali nažalost u drugo pokušaju on snima ipak jedan limitiran film.
U THE KID WHO WOULD BE KING Cornish prenosi legendu o Kralju Arturu, Merlinu i Morgani u milje londonskih đaka gde mali buca shvata da je on savremeni naslednik Artuta i čuvar Albiona. I onda se naravno pojavljuju modernizovane ili vaskrsnute verzije Morgane, Merlina itd.
Nažalost, Cornish snima film koji nije naročito maštovi iako je tehnički prilično vešt, mada ne i senzacionalan. No ipak, ovo je Foxova produkcija, direktor fotografije je legendarni Bill Pope koji radi sa Edgarom od kada je dobacio do Holivuda, ima tu iskustva i znanja napretek. Međutim, čini mi se da Cornish u svojoj transpoziciji arturijanske legende ostaje dosta linearan i mehaničan.
Ceo power dynamic među junacima gde Artur kreće iz pozicije žrtve bullyinga deluje prežvakano, a onda na kraju malo uspe da se spase kada se mali kralj ujedini sa bullyjima ne bi li pobedio Morganu. Na neki način to da bullyji postaju vitezovi ostaje i politički najzanimljiviji komentar ovog dosta aseptičnog filma jer ko su vitezovi bili ako ne oni koji su jači i raspoloženi da to pokažu.
S druge strane, činjenica da mali junak odrasta bez oca, i pokušava da se nosi sa tim, nosi u sebi taj tropey momenat bajke ali u suštini nema apsolutnu nikakvu emotivnu težinu i deluje nakalemljeno silom, kao jedan od onih obaveznih a zapravo lažnih melanholičnih momenata koji je tu ne bi li suspregao opšte puštanje mašti na volju.
Šteta je što u nizu "modernizovanih" likova koji su arturijanski junaci ali se kriju in plain sight, nije uvrštena i Morgana. Nažalost, ona jedina ostaje nemodernizovana, zarobljena pod zemljom i prisutna u nekim pasivnim paralelnim radnjama sem do samog finala kada se pojavi u obiličju zle pretendentkinje na presto a potom i zmaja.
Cornish nije glup i sve ovo je upakovano u jedan solidan produkt, međutim nijedan element koji je ovde sakupio nije dovoljno snažan da izdigne materijal iznad zbira unetih delova. Tome delom doprinosi i glavni junak koji je najmanje harizmatičan od sve dece kojom ga je Cornish okružio, ali ne može se krivica svaliti na dete—glumca u ovakvoj produkciji.
Kao produkt a to je osavremenjivanje arturijanske legende namenjeno deci, THE KID WHO WOULD BE KING funckioniše. Propao je u bioskopima ali ne sumnjam da će ovaj film živeti, pa čak možda i naići na neke veće simpatije među ljubiteljima fantasyja koji uostalom nemaju visoke kriterijume, pogledajmo samo uspeh serijala LORD OF THE RINGS.
Međutim, ovaj film pada daleko ispod očekivanja od Cornisha za kog se očekivalo da će biti Wrightov učenik sa velikim potencijalom, što ne mislim samo ja već i holivudski studiji.
Dok mehaničnost transpozicije arturijanske legende verovatno neće smetati deci, definitivno hoće onima koji su navikli od ove produkcije da pomera barijere i donosi najmaštovitije žanrovske hibride. Trenutak u kome u finalnoj bici škola biva tretirana kao tvrđava ostaje verovatno najuzbudljivije i najinventivnije rešenje koje je Cornish doneo.
U drugom činu, priča im tendenciju da se malo zavrti u krug i sa puna dva sata trajanja možemo reći da je THE KID WHO WOULD BE KING svakako mogao biti i kraći.
U svakom slučaju, Fox nema na šta da se šali, dobio je film koji možda nije doneo novac na mostu ali će se naplatiti na ćupriji, međutim Cornish sasvim sigurno nije iskoristio svoju prvu meč loptu.
* * 1/2 / * * * *
Gracia Querejeta snimila je filma OLA DE CRIMENES, simpatičnu špansku crnohumornu krimi komediju koja govori o majci spremnoj na apsolutno sve kako bi svog sina spasila krivice za ubistvo oca koji je bio neprijatni kabadahija.
U većem delu trajanja Querejetin film je standardna crnohumorna komedija o ubistvu i pokušaju da se prikrije ali linija priče sa simpatijom koja se razvija između MILFy glavne junakinje i drugara njenog blentavog sina izdvaja se kao nešto što je dosta atipično za današnje uslove.
Querejeta dobro vlada ritmom. Film je solidno iako neupečatljivo insceniran ali sa svešću o tome da se humor može estetizovati. Ukupuno uzev OLA DE CRIMENES jeste ono zbog čega volimo španske komedije iako nije njen vrhunski predsednik.
* * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam McQueenov SHAME u sklopu pisanja jednog teksta u kom sma želeo da ga ubrojim u uelbekovske filmove. Prilikom reprize teorija se nije održala u potpunosti, premda bi Michel morao biti zadovoljan ako dobije ovakvu ekranizaciju.
SHAME je film čiji je osnov u reditelskom izrazu. Scenario Abi Morgan i reditelja ima svakako svoju ulogu ali je u suštini to ipak samo predložak za McQueenov postupak. I on je najbolji kad je nem, bez dijaloga, u prikazu tela i njegovoj jukstapoziciji u odnosu na ambijente, naravno i u odnosu na druga tela, u razmeni pogleda itd.
Film karakteristično "zaškripi" kad krene dijalog i to ne zato što je tekst slab ili glumci ne umeju nego zato što u tim scenama McQueen mora da pritisne kočnicu u onome u čemu je najbolji i čime nas je dotle "hipnotisao". Ali, ako analiziramo dijaloške scene parcijalno, izvučene iz celine, utisak o njima mora biti povoljan, po svim parametrima.
Ta diskrepanca između "nemih" i govornih scena čest je problem u savremenom art house filmu, pa ne zaobilazi ni najbolje, premda kod McQueena ona na kraju ipak ne remeti sklad filma.
SHAME je film o seksualnoj adikciji kao odgovoru na traumu. Traumatsko jezgro se naslućuje ali do kraja ne biva definisano što nekim gledaocima može biti plus nekima minus. Meni je na prvo gledanje to smetalo, na drugo naprotiv, dakle zavisi i od raspoloženja.
Ono gde se SHAME ne uklapa u ideju ekranizacije Houellebecqa je naprosto u tome što su likovi maltene antiintelektualni iako su visokoobraozvoani i kreću se kroz sofisticiran milje. Međutim, njihove potrebe, pogled na život, svedene su na krik, mnogo više nego na inteletualnu raspravu o tome kako se do toga stiglo.
* * * / * * * *
PASKAL Adriana Teha je malezijski akcioni film koji se može ubrojati u nekolike dalekoistočno filmove koji predstavljaju njihove oružane snage i njihove operacije, često antiterorističkog karaktera. Kinezi su najdalje otišli u radu na toj vrsti filmova sa naslovima kao što su WOLF WARRIOR i OPERATION RED SEA.
PASKAL je izašao za Netflix i tako došao do internacionalne publike. U principu, film ipak ima jači lokalni smisao pre svega zbog toga što je reč o promotivnom ostvarenju za lokalne potrebe, kao što su kod nas bili NAJBOLJI Dejana Šorka ili danas VOJNA AKADEMIJA. Isto tako u filmu nema mnogo akcije koja bi zabavila strane gledaoce i opravdala vreme koje moraju da investiraju u ovu priču.
Međutim, koliko god film bio "lokalan" po svojoj temi, svrsi i konačno po tome što nema dovoljno akcije da bi bio grindhouse izvozni produkt, reč je o sasvim solidno realizovanom ostvarenju ko je je lepo slikano, solidno inscenirano, a verujem i da je karakterni rad koji je u njemu izgrađen, dovoljno zanimljiv za malezijsku publiku kojoj je do ovakvih likova stalo.
Otud, PASKAL stoji kao solidan puff piece za malezinske oružane snage koji je eto uspeo da dobaci i do Netflixa.
* * / * * * *
(https://i.imgur.com/dhgEvWc.jpg)
BALKANSKA MEĐA ne može posmatrati isključivo kao film već pre svega kao do sada najuspelija operacija ruskog vojnozabavljačkog kompleksa, posle koje je potpuno jasno zašto se moraju fuzionisati ministarstva odbrane, kulture & informisanja i Savet za kreativne industrije.
Sovjeti su posle poraza Nemačke zaplenili zavidnu količinu nacističkog filma, neke mjuzikle su čak vrteli u svojim bioskopima ali izgleda da su iz njih nešto i naučili. Goebbels je prezirao funkcionalnost i svedenost američkog filma iako se divio njegovoj industrijskoj proizvodnji pa tako i BALKANSKA MEĐA svesno nije efikasan žanrovski film koji govori o definisanoj grupi likova i jednoj temi, uprkos tome što dominantno jeste Guys on a Mission flick. Naprotiv, ovaj film pravi znatne digresije i obrađuje događaje koje Amerikanci nikada ne bi uvrstili u neki svoj film, pa čak ni u scenario, ali istovremeno time stvara utisak da ovo nije tipičan akcioni "movie" već "film". Otud scene domaćeg života koji podseća na Kusturičine filmove pa čak i pojava Kusturice lično što bi trebalo da garantuje kako ovo ipak nije neka puka pucnjava između dobrih i loših momaka, s tim što negativce teško možemo nazvati momcima jer nemaju ni trunku ljudskosti.
Naravno, ovakva smeša ne bi mogla da funkiconiše bez Andreja Volgina koji mi već nekoliko godina stoji na nišanu kao kompetentan šuter koji nije dobio pravu priliku ali ovo sad je šansa koju je ščepao za gušu i nije je pustio. Volgin se izvanredno snašao u pravljenju tog filma koji svesno krši pravila kako bi proširio svoje polje uticaja. A uticaj je ključna reč za ovaj film.
Najpre, tu je cilj zamajavanja Srba u čemu će definitivno uspeti jer ko može da odoli jednom filmskom poselu za celu porodicu sa smejanjem i pucanjem i gledanjem razaranja Beograda u ravni INDEPENDENCE DAYa. Verujem da će naša publika dosta lako prihvatiti činjenicu da ovaj film ne govori o Srbiji već konstituiše svoj prostor kao što to rade holivudski filmovi. Kao što se Rusi u ovom filmu neminovno postavljaju u odnosu na zapadne filmske konvencije, tako će se kroz njih i srpski gledalac odmeriti u tome, uz uživanje što srpska patnja bolna i neizreciva predstavlja osnovno pogonsko gorivo.
U Rusiji, ovaj film može imati nešto zanimljiviji efekat, naime on prikazuje jednu državu koja se raspala po nacionalnim šavovima a Rusija šalje u akciju multietničku jedinicu koja inistora na svojoj multietničnosti. Za publiku za jeftininim kartama oni čak u jednom momentu naglase da su oni funkcionalna multietnička jedinica i kažu ko je odakle. Dakle, ta izmišljena Srbija iz filma stoji kao upozorenje Rusima šta su izbegli i šta može da im se (opet) desi.
S treće strane, činjenica da se na Twitteru film dosta prilježno preporučuje alt.rightovcima sa engleskog govornog područja preko kremaljskih trolova objašnjava vrlo precizno poigravanje etničkim stereotipima. Neprestano se u opasnosti nalazi plavokosa srpska medicinska sestra koja deluje kao uzor nordijskog izgleda, i čijoj čistoti prete crnokosi negativci, pa je čak i lik lojalnog Albanca riđokos a ne crnokos. Verujem doduše da bi verzija kraća za nekih 1389 sekundi bila prikladnija za zapadnu publiku i to upravo sa izbacivanjem tih ornamentalističkih detalja kroz koje Srbi dobijaju orijentalni prizvuk. Ne treba da čudi što je redak istorijski detalj koji je verodostojan susret ruskih vojnika i britanskog bataljona Gurka kao predstavnika dve imperije koje imaju najizraženiju veštinu kreiranja funkcionalnih multietničkih zajednica. Nažalost, u toj sceni se ne sreću sa ovom ekipom "tajnih" operativaca već sa etničkim Rusom.
U svakom slučaju, BALKANSKA MEĐA je prava poslastica i pokazatelj da barem na ekranu "istorija ne da nije doživela kraj već radi punom parom"
* * * / * * * *
Hmmm, ali... kakav je kao akcioni film? Pretpostavljam da je produkcijski pristojan, ali ja sam se gadno razmazio sa recentnim Kinezima i ako ovo preterano smara sa "atmosferom" meni bi to bilo dosadno.
nedavno bijese iscrpna recenzija na jutarnjem.
RUSKI RAMBO NA KOSOVU Pogledajte ruski propagandni spektakl o NATO-ovom bombardiranju Beograda i ratu na Kosovu. Koštao je tri milijuna eura (https://www.jutarnji.hr/vijesti/svijet/video-ruski-rambo-na-kosovu-pogledajte-ruski-propagandni-spektakl-o-nato-ovom-bombardiranju-beograda-i-ratu-na-kosovu-kostao-je-tri-milijuna-eura/8497424/)
Quote from: Meho Krljic on 22-03-2019, 14:11:29
Hmmm, ali... kakav je kao akcioni film? Pretpostavljam da je produkcijski pristojan, ali ja sam se gadno razmazio sa recentnim Kinezima i ako ovo preterano smara sa "atmosferom" meni bi to bilo dosadno.
Pa vidi, odličan je kao akcioni film. Razlikuje se od Kineza jer to sad nije opšti cirkus koji je njima svojstven. Ovo je više gritty, kad je akcija, to je kao neki Pete Berg, kao recimo filmovi poput četvrtoga RAMBA, LONE SURVIVOR ali ima i akcije, recimo bombardovanje porodilišta je set-piece u ravni bilo kog Bonda recimo (ne climaxa ali otvaranje svakako da). U svakom slučaju, meni je on bolji od Kineza jer ipak ima jasne likove i nije toliko cartoonish. Neće ti biti dosadan.
DRAGGED ACROSS CONCRETE je film koji treba napraviti na dve bioskopske kopije, na filmskoj traci, i jednu odneti na grob Samu Fulleru a drugu Samu Peckinpahu. S. Craig Zahler je u ovom filmu napravio art house spomenik ovoj dvojici autora i njihovom nihilističkom pogledu na svet, filmovima u kojima su ga ispoljavali i umetničkom naboju koju su diskretno provlačili kroz svoje radove.
Kada su se susreli Godard i Siegel, holivudski velikan je pozavideo Francuzu na slobodi a ovaj njemu na budžetima. Zahler je uspeo da stekne slobodu i da verifikuje svoj dar u Evropi na festivalu u Veneciji, a da pritom i dalje snimi koji nije skup ali nije ni zanemarljiva investicija, uvodeći grindhouse u zonu tvrdog art housea.
U odnosu na Zahlera, Tarantivo je crowd pleaser koji itekako razmišlja o tome kako će se publika osećati dok gleda film. Njegov spoj grindhousea i art housea je ipak u krajnjoj liniji populistički. Zahler s druge strane, u teoriji radi istu stvar, spaja grindhouse i art house ali od festivalskog filma uzima gorčinu i beskompromisnost. Otud svaka diskusija o tome da se DRAGGED ACROSS CONCRETE mogao skratiti je bespredmetna. Ovo je konceptualni film koji se nimalo ne razlikuje od scenarija koji sam pre nekih godinu dana čitao. Neke stvari su očigledan višak, neke stvari su očigledno spore, ali sve to je višak i sporost u odnosu na standard repertoarskog filma i holivudski kanon.
U tom pogledu Zahler je autor u bordvelovskom kanonskom smislu reči. Njegovo autorstvo je izraženo kroz razbijanje konvencija, odnosno kroz odstupanje od standardnih formalnih rešenja unutar vrste filma kojom se bavi. A u ovom slučaju to je hardboiled krimić o policajcima koji tokom suspenzije izlaze izvan okvira zakona.
Da se Zahler, u bilo kom momentu povinovao racionalnim argumentima o oblikovanju filma, DRAGED ACROSS CONCRETE bi postao odličan žanrovski film ali ne bi bio arty magnum opus kakav je zamislio.
U tom smislu, zanimljivo je uporediti ga sa još jednim sličnim slučajem koji je overio prošlogodišnju Veneciju - WIDOWSom Stevea McQueena u kome ovaj britanski autor na drugi način radi istu stvar. On naime, drži ekonomiju izraza, ali tematski i idejno širi polje koje pokriva film i time izlazi iz okvira žanra.
U svakom slučaju, zanimljivo je da su se na istom izdanju festivala našla dva filma koja na takav način kombinuju art house i komercijalni film, s tim što je WIDOWS u krajnjoj liniji ipak mnogo više multiplex friendly od DRAGGEDa.
Mel Gibson i Vince Vaughn su i po imidžu i po glumački sposobnostima nepogrešiva podela za dva suspendovana policajca koji odlučuju da iskorače izvan zakona kako bi dobili ono što zaslužuju. Ovo nije film u kome Mel Gibson igra policajca kako bi konačno dobili Old Man Riggsa, to smo čini mi se dobili u BLOOD FATHERu više nego ovde, već se vraća jednoj drugoj ulozi - HAMLETu. Zahlerov mametovski dijalog a povremeno i mizanscen su svesno teatralni, od hardboiled razmena on pravi male beckettovske deonice, uporedo sa pripovedački funkcionalnim dijalozima. Svet socijalne determinisanosti, sličan je kao u WIDOWSu, svako ima svoju priču i svoju muku i svaka je naglašena i podvučena. Isto kao i WIDOWS, rasna dimenzija je itekako prisutna i igra važnu ulogu, a kod Zahlera ona je data iz vizure ljudi koji razvijaju rasistički pogled na svet dok se McQueen bavi uglom žrtve.
Podela crnih likova je možda i najsilniji throwback na sedamdesete sa dva glumca koja jako volim, Tory Kittles i Michael Jai White su dobili priliku da glume, dva tvrda crna heroja koja su na televiziji i DTVu naučila da svaki dinar mora da se zaradi. Ovakav spoj, činjenica da su baš njih dvojica upareni, intimno me je jako obradovao jer sam tako nešto oduvek želeo da vidim.
Sličan throwback su i Euro-negativci sa specifičnom metodičnošću, brutalnošću i bizarnom agendom, igraju ih Udo Kier i Thomas Kretschmann.
U pogledu inscenacije, ovo je Zahlerov urbani film koji "diše" u gradu na istočnoj obali, sa dosta eksterijera, u čijem imenu Bulwark dobijamo ideju da je to njegov Gotham, izmišljeni grad, snimljen u Vankuveru ali sa idejom da bude sličan i Njujorku po urbanoj infrastrukturi ali i Los Anđelesu po prostranstvu. U svakom ambijentu, Zahler se snalazi sa svojim redovnim snimateljem Benji Bakshijem. I dalje snima filmove za veliki ekran, iako ih nažalost većina ljudi gleda na malom, ali ovde nisu dominantni iritantno široki fordovski planovi kao u BONE TOMAHAWKu, premda kadrovi jesu dugi i dvoplani su češći od krupnjaka, kao i statični mizansceni od potera.
Moralna siva zona u kojoj se junaci nalaze, zaista je siva. Zahlera inspirišu junaci iz sedamdesetih koji su spremni da iskorače izvan zakona da bi radili pravu stvar. Ali ovde u nekoliko navrata i to vrlo značajnih, junaci ne rade pravu stvar, i takve odluke imaju ozbiljne konsekvence i po njih ali i po ostale ljude među kojima su mnogi bespomoćni. Međutim, to što Zahler očekuje od nas da "jašemo" sa takvim junacima ne znači da na kraju film nema vrlo snažan moralni kompas kada svakoga stigne adekvatni metak odgovarajućeg kalibra.
DRAGGED ACROSS CONCRETE je pikantan film koji nije za svaki dan, sa dosta neporavnanih ivica i ljutih delova koji sprečavaju da bude pitak. Ali, isto tako ovo je još jedan korak dalje u prožimanju art house i grindhouse gde je ovaj drugi neumitno morao da se preseli.
* * * 1/2 / * * * *
Malopre mi kum šalje link za IMDB i zavetuje me da overim neki novi film, ja i bez gledanja znam da je Dragged Across Concrete. :lol: Čini mi se da ću posle svega morati.
Quote from: Rade2 on 23-03-2019, 20:11:42
Quote from: crippled_avenger on 23-03-2019, 16:07:07
Quote from: Meho Krljic on 22-03-2019, 14:11:29
Hmmm, ali... kakav je kao akcioni film? Pretpostavljam da je produkcijski pristojan, ali ja sam se gadno razmazio sa recentnim Kinezima i ako ovo preterano smara sa "atmosferom" meni bi to bilo dosadno.
Pa vidi, odličan je kao akcioni film. Razlikuje se od Kineza jer to sad nije opšti cirkus koji je njima svojstven. Ovo je više gritty, kad je akcija, to je kao neki Pete Berg, kao recimo filmovi poput četvrtoga RAMBA, LONE SURVIVOR ali ima i akcije, recimo bombardovanje porodilišta je set-piece u ravni bilo kog Bonda recimo (ne climaxa ali otvaranje svakako da). U svakom slučaju, meni je on bolji od Kineza jer ipak ima jasne likove i nije toliko cartoonish. Neće ti biti dosadan.
Znači braća Rusi, koji su se kada smo bili bombardovani kukavički držali po strani i pravili Englezi više od pravih Engleza, su sada napravili film u kome je prikazano da su tada bili potpuno na našoj strani i vršili junačka dela. I plus glumi Biković. E neću da gledam taj film, iz principa xfuck5
Razumem te i slažem se.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ode nam Larry Cohen.
Sent from my iPhone using Tapatalk
CAPTAIN MARVEL je neobičan izbor za reditelje kao što su Anna Boden i Ryan Fleck čiji su dosadašnji rad obeležavale karakterne indie melodrame poput izvanrednog HALF NELSONa. Ako imamo u vidu da su u tom periodu njih dvoje dopunjavali svoj budžet režirajući na televiziji, potpuno je jasno da su imali dodira da industrijski proizvedenim igranim programom i da nisu baš neprekidno bili u kuli od bjelokosti.
Pa ipak, grind rada za Marvel jeste opet sasvim neočekivan. No, obrni-okreni tu smo gde smo, snimili su CAPTAIN MARVEL.
Ovaj film spada u red "manjih" Marvel filmova kao što su DOCTOR STRANGE ili ANT-MAN u kojima nisu veliki ulozi, u kojima se ne rešava sudbina sveta i u kojima nije sve rešeno kroz bezlični klimaks ogromnih razmera, i to je svakako profil MCU radova sa kojima sam do sada imao dobra iskustva.
Nažalost, CAPTAIN MARVEL ne uspeva da se nametne jer preveliki deo svog trajanja provodi na generic lokacijama, u generic akcionim situacijama, u nećemu što smo već puno puta videli a ni tada nije bilo preterano zanimljivo.
Filmu nedostaje malo više SF fascinacije. Odlazak u galaktičku laboratoriju jedne od junakinja urađen je u maniru razgažene space opere a jurnjava koja usledi kroz svemirsko postrojenje deluje kao da se dešava u vrlo jeftinom i bajatom SFu iz šezdesetih nego u modernom filmu, naročito posle VALERIANa, GUARDIANSa, pa i RAGNAROKa koji su malo redefinisali taj space comic book pristup.
Film ima duha, ima zdravog humora, glumačka podela je odlična, ali limiti stripa su vidljivi. Recimo likovi Skrullova izgledaju bezveze kao i svemirski brodovi, ali to je očigledno stvar koja se kroz film nije mogla menjati u odnosu na izvornik.
U ovom konretnom slučaju imamo strip ekranizaciju koju je film idejno odavno prevazišao a ona je ostala u čeljustima arhaičnog stripa.
Fleck i Bodenova nude neke zanimljive strukturalne koncepte, recimo način na koji se fokusiraju na glavnu junakinju i najveći deo filma izlažu kroz nju i njeno prisustvo, bez onih raznih usiljenih paralelnih radnji u kojima sporadično ridikulozno našminkani negativac drži monologe i najavljuje buduće okolnosti.
Naravno, to je omogućeno i kroz odluku da se film dešava u 1995. kada se MCU još uvek nije dogodio narodu.
Ben Mendelsohn, saradnik Flecka i Bodenove iz filma MISSISSIPI GRIND je nažalost dosta umoran blokbuster glumac, previše trošen u poslednje vreme a isto važi i za Jude Lawa koji sve vreme deluje potpuno odsutno, kao da je u ovaj spektakl zalutao iz ko zna koje tezge sličnog profila.
CAPTAIN MARVEL je film kome ovakvi reditelji nisu uspeli da daju dovoljnu dozu svežine da bi izbegao superhero fatigue. Naprotiv, gledanje Mendelsohna i Lawa izaziva upravo to.
Svi recepti koje je MCU do sada po nekoliko putu reciklirao iznova su iskorišćeni, i kada se to spoji sa neinventivnošću koja krasi ogroman deo trajanja ovog filma, ne treba da čudi što je CAPTAIN MARVEL jedan od MCU filmova iza čije gledanosti ne stoji baš unisono zadovoljstvo fanova.
* * / * * * *
TRIPLE THREAT Jesse V. Johnsona je jedan od onih filmova koji još od THREE THE HARD WAY uspevaju da nas razočaraju u koncept B-filmova sa team-upovima akcionih zvezda američkog B-filma sa dalekoistočnim majstorima.
U ovom filmu sastaju se Iko Uwais, Tony Jaa i Michael Jai White sa Scottom Adkinsom, međutim rezultat je manji od zbira ponuđenih elemenata.
Prvo i prvo, u filmu ima suviše pucanja za jedan akcijaš u kom su skupljene ovakve šibadžije. Naprosto, zaista me ne zanima briljantno realizovana pucnjava kada su tu ovakvi borci. A pucnjava pritom nije briljantno realizovana.
Ono što me zanima su borba i fizički stuntovi koji mogu i ne moraju uključivati pucnjavu, i ono što dobijamo u tom segmentu je nažalost krajnje mediokritetski.
Ovo je u osnovi kineski film, dakle nije ovo delo i Indonežana, ni Tajlanđana i Isaaca Florentinea i akcija je OK ali svakako ne na nivou koji očekujemo od ovakvih imena. Svako od njih ovde nažalost nudi tek pomalo svojih obeležja i nijednu moćnu scenu kakvu su radili u svojim najboljim ostvarenjima kada su ih vodili gurui i mentori poput Kima Stamboela i Tima Tjahjanta, Prachye Pinkaewa i Panne Rittikraija ili Isaaca Florentinea i J:J: Perryja. Naprosto, ovo je sve subpar za svakoga od njih pojedinačno, osim možda za Michael Jai Whitea koji nažalost odavno nije deo akciono uzbudljivog DTVa što je velika šteta jer on uz Wesleya Snipesa nudi redak primer ozbiljne borilačke i glumačke kompetencije.
No, koliko god da je sve to bezveze, ne znači da na kraju akcioni fanovi ovo neće pogledati jer prosto nada umire poslednja.
* * / * * * *
THE DIRT Jeffa Tremainea je biopic o grupi Motley Crue i po svojoj nepretencioznosti predstavlja osveženje u odnosu na BOHEMIAN RHAPSODY ali je na kraju tako i prošao, izašao je na Netflixu i izgazila ga je kritika.
THE DIRT nastao je po tabloidnoj autobiografiji koju su napisali sami čkanovi benda gde su opisivali svoje najbizarnije doživljaje usput se kao kajući. I to je manje-više suština ovog filma gde Tremaine, veteran JACKASSa prikazuje ovu ekipu kao grupu frikova puštenih s lanca koji su našli jedan kič-muzički recpet, pravili posao sa tim a onda svoj način života i raspojasanost pretvorili u umetničko delo.
Dakle, Motley Crue su muzički bili "običan bend" ali je njihova specijalnost bila život rok zvezde, i Jeff Tremaine to shvata. On se sa određenim poštovanjem odnosi prema njihovoj muzici, ali tu nema patetisanja kako se u ovoj ili onoj pesmi desilo nešto bitno. Naprotiv, glavna stvar u dinamici života tog benda je stadijum rasula u kom su se nalazili.
I ako to želimo od tilma, Tremaine nam to pruža, prikazujući njihov uspon, i surovi životni pad, praćen karijernim potonućem u sve ono što je obitavalo izvan visokotiražnog mejnstrima, usput zaokružujući character arcove njih kao ljudi kroz shvatanje da je svaki član benda nezamenjiv i da su oni zapravo braća i najbolji su zajedno.
Verujem da se o ovoj temi, kao uostalom i svakoj drugoj mogla snimiti i teška produbljena karakterna drama ali Tremaine snima film koji je u duhu benda, kao što je uostalom i BOHEMIAN RHAPSODY na neki način u duhu Queena i meni je to prijalo.
To je nešto više od sat i po dobrog zezanja is tvari koje ne treba pokušavati kod kuće, sa probijanjem četvrtog zida, ironijom prema sebi i prema formi i taman dovoljno para da se epoha rekonstruiše ali da to sve ne postane samo sebi svrha.
Potpuno suprotna mišljenja su takođe legitimna. Ali, možda je upravo moj odnos prema Motley Crue sličan onome koji gaji ovaj film.
* * * / * * * *
^Meni je baš prijao, iako nisam nikad voleo MC. Dobro si ga opisao, nepretenciozan i zabavan, sa verno prenetom atmosferom osamdesetih. Ima dosta kul scena, kao recimo ona kad Sixx overi, a Slash mu bleji na gajbi na kauču. [emoji16]
MUTAFUKAZ je animirana ekranizacija stripa koji radi jedan od ko-reditelja filma Guillaume Renard Run. Nikada nisam čitao strip ali po likovima mi se čini da je reč o underground estetici kroz koju se parodiraju miteme SFa, mange i ghetto filma, sa likovima koji su redom antropomorfni ali često nisu ljudi. Shojiro Nishini i Guillaume Renard napravili su ambiciozan film ali što više MFKZ dobacuje do mejnstrim kvaliteta animacije, tako se pokazuje kokliko je njegov subverzivni underground potencijal dekonstrukcije žanra šupalj.
Isto tako, jedini preostali snažni element underground stripovske stilizacije jeste određena anything can go dramaturgija koja u principu odgovara animaciji ali u ovom slučaju prostor koji otvara nije naročito iskorišćen.
Sve u svemu, na osnovu trejlera očekivao sam više od ovog animiranog filma.
* * / * * * *
Film kada se njime bavi Robert Zemeckis definitvno postaje nešto drugo. U slučaju potcenjenog i marginalizovanog filma WELCOME TO MARWEN, to se desilo i u bukvalnom smislu. Najavljivan kao nešto najoriginalnije što se može videti u prazničnoj sezoni 2018. godine, sasvim sigurno nije podbacio u poređenju sa tom bombastičnom etiketom.
Naime, WELCOME TO MARWEN je igrani film baziran na istinitoj priči o umetniku Marku Hogancampu, već obrađenom u izvanrednom dokumentarcu MARWENCOL, i u njemu Zemeckis dalje razrađuje Hogancampov slučaju dodajući mu nove slojeve, tumačeći pitanja identiteta, popularne kulture i političke korektnosti.
Mark Hogancamp je umetnik koji je prebijen zbog izjave da voli da oblači ženske cipele od strane grupe siledžija. Tom prilikom je izgubio sećanje, i sposobnost crtanja koja mu je bila od vitalnog značaja jer je radio kao ilustrator, i kad se vratio u život, posvetio se pravljenju makete izmišljenog belgijskog sela za vreme Drugog svetskog rata naseljenog lutkama vojnika i meštana, sa čudnom mešavinom osećaja za detalj i anahronizama.
Zemeckis pravi nekoliko značajnih opozicija. U pogledu identiteta, on prikazuje junaka koji zapravo ne zna ko je, i nema jasnu svest o svom životu, svojoj seksualnosti, potpuno je izgubljen, na lekovima i pokušava da svoj identitet izgradi kroz pulpy lik kapetana američke vojske kroz čije podjednako pulpy zgode sa nacistima i pin up ženama dramatizuje svoja emotivna stanja i o tome pravi foto-stripove.
E sad, tu nastupa Zemeckisov motion capture tako da su te dramatizacije urađene kao animacija, i prelasci iz sveta realnosti, u maštu, u retrospekciju i introspekciju su maestralni. U tom segmentu, Zemeckis koristi tehniku svojstvenu blokbasteru ali ne snima film koji je blokbaster i moguće je da su ovi segmenti koji deluju kao spektakl stvorili utisak da se od MARWENa treba očekivati ogroman uspeh na blagajnama i karakter nekog avanturističkog filma.
To je dakle, posle junakovog pokušaja da rekonstruiše svoju zbilju i ličnu istoriju kroz fikciju jedan drugi segment u kome Zemeckis gradi opoziciju između narativnih tehnika, dakle on pripoveda tenzičnu studiju karaktera realističkim sredstvima a onda prelazi u tehniku blokbastera da bi produbio tu analizu lika, međutim kod njega to deluje koherentno i sva rešenja koja vezuju tza dva segmenta su ništa manje nego ozbiljna lekcija.
U tim preplitanjima realnosti i fantazije, stvarnosti i pulpa, Zemeckis konačno dolazi do jedne od ključnih poenti a to je odnos prema nacizmu kao nečemu što se manifestuje u stvarnosti a postoji i u popularnoj kulturi. I to je možda i najzanimljiviji element ovog filma. Naime, jedan od ljudi koji su tukli Hogencampa je imao tetoviran kukasti krst i ta paralela između kafanske bitange i fetišizovanih nacista koje znamo iz filmova o Drugom svetskom ratu, a kojima se junak bavi u svojoj maketi sela, pokazuje vrlo zanimljivu spregu fikcionalne slike nacizma i onoga kako se on ispoljava danas, u stvarnosti. Naravno, te dve slike se prepliću i ako je Spielberg prvi pokušao da razbija tu sliku "naciste kao filmskog negativca" onda je Zemeckis tu temu razradio do kraja.
Scenario su pisali sam Zemeckis i Caroline Thompson koja ne piše često ali potpisuje značajne filmove. Možemo reći da film prati karakter, da nije dramaturški "zategnut" ali je na nivou scena vrlo jasan, maštovit i koliko okolnosti dozvoljavaju duhovit. Međutim, zbog samog stanja glavnog junaka kog je teško razumeti i sa kojim je teško postići identifikaciju, film jeste mučan. I to je jedan subjektivni efekat koji se dodaje u ceo spoj. Naime, od Zemeckisa se očekuje three act structure i priča koja ide od tačke A do tačke B. I ta neka transformacija se desi i u ovom filmu, ali WELCOME TO MARWEN je film o čoveku koji ima duševne tegobe a one su same po sebi vrlo teške i nisu lako rešive, vuku jednu cikličnost usled čega film može delovati pripovedački stagnantno iako nije.
Očigledno da unikatnost ovog filma nije nešto što se očekuje od brenda kakav je Zemeckis, i rekao bih da bi neki autor poput Gilliama ili Jonzea bolje kapitalizovao ovakav film od njega. Međutim, uveren sam da je ovo Zemeckisov rad koji će nekada biti iznova otkriven.
* * * 1/2 / * * * *
John Lee Hancock je snimio film koji će verovatno biti proklinjan dok god na svetu bude ljubitelja Novog Holivuda i srednjoškolskih soba. Naime, snimio je THE HIGHWAYMEN, film o dvojici ražalovanih tekjsaških rendžera koji su angažovani da ulove i ubiju Bonnie i Clydea.
Dakle, ovo je film u kome su Bonnie i Clyde negativci i prikazani su vrlo malo, više kroz opise njihovih dela i histeriju među hiljadama obožavalaca nego kroz akciju na ekranu. Ali ono što vidimo ne daje laskavu sliku. Ruku na srce i Pennov film se bavio njihovim neurozama ali im je dao i protagonizam. Ovde su oni prikazani kao relativno distancirani, "anonimni" zločinci koji ubijaju bez milosti i udraraju na sve što je sveto našim junacima.
Glavni junaci su ljudi drugog vremena, predstavnici reda i zakona iz poznih dana Divljeg Zapada koje je država sklonila u zapećak kako bi mogla krenuti napred, ali ovog puta je shvatila da ne može bez njih jer se duh desperadosa nije povukao zajedno sa njima.
THE HIGHWAYMEN u neku ruku jeste i neumitno mora biti elegija o poslednjim trzajima Starog Zapada u periodu Velike Depresije i industrijalizacije kada su mediji počeli da vrše uticaj bez presedana, a policija počela da se modernizuje brže nego sami kriminalci.
S druge strane ovo je buddy cop film smešten u prošlost o junacima koji su kao ostqareli bračni par, ne mogu da se podnesu ali samo zajedno daju rezultate. Kevin Costner i Woody Harrelson su ubačeni u kola i jure kriminalce ali ovo je mentalno toliko daleko od pretencioznosti prve sezone TRUE DETECTIVE. Ovo je old school kinematogrfija koja radi posao i ne pravi se pametna, iako zna da sa ovakvim sjajnim glumcima mora ostaviti prostora da svaki od njih dobije svoju ariju, i verbalnu i akcionu.
Direktor fotografije John Schwatzman i reditelj John Lee Hancock napravili su vizuelno zanimljiv film u kome se Teksas tridesetih ubedljivo rekonstruiše, ali dostojanstveno, kao uostalom i tela dvojice zaštitnika zakona koja stare ali samim tim stiču pouzdanost i neuništivost koja korespondira sa grubom prirodom kojom su okruženi.
Svet koji Hancock konstituiše je definitivno revizionistički u odnosu na žanrovske tradicije ali ih se drži kada treba uspostaviti osnovnu anatomiju filma. U tom pogledu, THE HIGHWAYMEN može stati uz rame sa Mannovim PUBLIC ENEMIES u pogledu ozbiljnosti tretmana jedne dosta eksploatisane true crime teme s tim što bih rekao da mi je Hanocckov film glumački konzistentniji jer nema sudar likova kao što su Depp i Bale.
THE HIGHWAYMEN je nešto više Costnerov šou, i on ga je na kraju krajeva nešto više i zaslužio a Hancockova režija je dovoljno mišićava da iza sebe ostavi ono što je ovakvom glumcu sada neophodno, zaostavštinu koja će trajati. Činjenica da se ovakav film pojavljuje na Netflixu, produktu efemernosti našeg doba koje se potpuno odreklo filma kao fizičkog artefakta, paradoksalno možda i najpre garantuje da će ovaj film živeti zauvek, barem u bespućima interneta.
* * * 1/2 / * * * *
Todd raspoložen da objasni...
https://m.youtube.com/watch?ebc=ANyPxKofNuWFvrMSJ5XrlQXEHNsRFXrSDN7cPOZaKNV3X43YPtP_yC3GRsMbZoTJmNunkA5jp5h9m2yM1yHV09D1Wcxiwj5d0A&time_continue=144&v=t433PEQGErc
Sent from my iPhone using Tapatalk
SHAZAM! Davida F. Sandberga je zaokret u DCEU koji je dobio vrlo poziyvine kritike ali mi se čini kao u slučaju WONDER WOMAN da je prevratnička snaga ovog filma upravo u tome što se izdvaja od kanona DCEU i pravi nešto izrazito drugačije. SHAZAM je origin story u kome je negativac deo origina i u tom pogledu ovo je dosta elegantno sproveden spoj plota i izgradnje lika.
Međutim, u ovom filmu Shazam odnosno Billy Batson je u glavnoj ulozi i dominira filmom. Protivnik je tu samo kao prilika da sazri i ovlada svojim moćima i to je zapravo jedna bitna olakšica koju je dobio Sandberg. Dakle, ovo je slično "malim Marvelovim" filmovima na neki način "mali DC film" u kome nema high stakes zapleta, nema apokaliptičnog natrativa, stvari su sve vreme vrlo jednostavne, goofy i Billy-centrične.
Dakle, Sandbergu je posao olakšan na sličan način kao Wititiju u RAGNAROKu pa ne treba da čudi što je reakcija na SHAZAMa slična tezi da je ono najbolji film o Thoru. Film se dakle primarno bavi Billyjem i njegovim ovladavanjem moćima, i to je sve zabavno, kasting dece i naravno Zachary Levi su odlični, sve je to dosta cool, ali za početak na ekranu je zaista prisutan snažan vajb filma za decu. I to ne u smislu kako je HOMECOMING teen film već mnogo direktnijeg filma za decu kao što je recimo THE BOY WHO WOULD BE KING, dakle sa poukama o timskom radu i sličnim didaktičnostima.
Moram priznati, ako sam imao teškoće da se u potpunosti "uključim" u AQUAMANa, iako je teško reći da taj film nije dobar, onda ovde sam imao snažan osećaj da ovaj film ipak nekako nije za mene.
Još jedna od olakšica je da se SHAZAM! dešava u DCEU, dakle superheroji kao pojava nisu novina i junak čak ni ne mora da prevazilazi tu prepreku. Međutim, uprkos tome što se u cameo ulozi pojavljuje Man of Steel, i uprkos tome što postoje Batman i Superman i kao likovi i kao merch, sve ovo na kraju krajeva ne može baš da se sagledava u kontekstu Snyderove ili Ayerove zaostavštine.
Međutim, za razliku od AQUAMANa, ovaj film je faktički i ne negira, drži je po strani i govori o jednom okviru koji nije ni stilski ni pripovedački otvaran. Za uslove DCEU, SHAZAM! je mali film i verujem da će biti zadovoljni njegovim skorom u odnosu na uložena sredstva, međutim, isto tako mi se čini da ova vrsta kritičarske rehabilitacije DCEU koja se desila sa ovim filmom nije zaptavo ono što je bilo neophodno franšizi jer se ovde DC krije ispod jedne meta-coming of age priče.
No, ako ostavimo po strani ovu kontemplaciju o raznim veličinama i ciljnoj grupi, SHAZAM! je dinamičan, duhovit i sporadično uzbudljiv iako je u suštini namenjen mlađim gledaocima. Zachary Levi je televizijska zvezda i odlično se snalazi u kontekstu ovog junaka. Naravno, nema sumnje da on poseduje baš onu vrstu harizme koja je neophodna da se glumac gleda u kontinuitetu. Otud, sve u tom pogledu je pun pogodak.
Kast dece je briljantan i pažljivo je urađen, pa u tom pogledu SHAZAM! može da se u kinematogafskom pogledu smatra svojevrsnim superherojskim HARRY POTTERom.
Sandberg je pokazao da može da vlada ovom vrstom holivudskog spektakla i posle nekoliko hitova kvalifikovao se za prvu B ligu. Međutim, SHAZAM! je prevashodno jedan dobro upakovan studio-proizvod koji paradoksalno što je "ličniji" deluje sve "kontrolisanije".
* * * / * * * *
TOP KNOT DETECTIVE Aarona McCanna i Dominica Pearcea je australijski mockumentary o japanskoj seriji s kraja osamdesetih koja nikada nije postojala. U filmu se pojavljuje nekoliko prilično opskurnih australijskih buffova i fandom favorita koji nažalost ne znače previše iliti ne znače ništa čak ni u svojoj zemlji a nekmoli van nje.
Tema mockumentaryja je japanska serija koja je prepuna naivnosti, prenaglašenosti, budalaština, međutim, ovde već nailazimo na suštinski problem. Naime, ovakva serija nikada nije postojala, a mogla je, međutim niti je nje bilo niti mi u bilo kom trenutku imamo razloga da poverujemo da jeste. A ono što se značenjski može izgraditi iz ovakve fikcije zbilja nije ništa naročito.
Stoga, ovaj film deluje kao da je sam sebi svrha, i da ne govori ništa značajno o japanskoj televiziji ili bilo čemu drugom.
U tom smislu, lepo je reći da su scene iz naslovne serije fino urađene i deluju kao brižljiva rekonstrukcija trashy sadržaja tog vremena, ali ceo taj trud deluje blago uzaludno jer nema kapaciteta da se ostvari bilo kakva kopča sa stvarnošču i da se u tom smislu u bilo šta poveruje.
Stoga, momci zaslužuju sve pohvale za turd, ali ostaje žal što je on upekos svim simpatijama koje generiše ipak uzaludan.
* * 1/2 / * * * *
A FULLER LIFE Samanthe Fuller je film u kome čuveni poštovaoci i saradnici sama Fullera čitaju odlomke iz njegove autobiografije solidno ilustrovnae dokumentarnim materijalima i insertima iz njegovih filmova i lične arhive.
Samantha Fuller pokušava da napravi nešto što ima performerski kvalitet i kreira se kroz manipulaciju materijalom ali u dubokoj suštini ovo je talking heads if there ever was one.
Sam koncept je zapravo vrlo dosadan i bio bi neizdrživ da nema zanimljivog i ekskluzivnog materijala, a to je meni kao Fullerovom poštovaocu bilo dovoljno da podnesem ovaj film. Ipak, oni koji ne cene Fullera previše, nemaju šta da traže u ovom ostvarenju.
* * / * * * *
MOJ DIDA JE PAO S MARSA je rediteljsko delo Marine Andree Škop i Dažena Žarkovića. Žarković je već veteran aktuelne hrvatske produkcije namenjene deci jer je režirao u serijalu o Kokou. MOJ DIDA JE PAO S MARSA spada u sličnu estetiku skromno budžetiranog ali brižljivo realizovanog filma za decu.
Ova internacionalna koprodukcija ima svoje korene u jugoslovenskoj kinematografiji, pre svega u filmu MAJA IN VESOLJČEK sa kojim ima ponajviše sličnosti. U oba filma vanzemaljac dolazi na Zemlju ne bi li je istražvao i u oba slučaja imamo priču o prijateljstvu koje se rađa između gosta iz galaksije i devojčice.
Kratka priča Irene Krčelić poslužila je kao predložak za nešto kompleksniju priču od MAJE IN VESOLJČEKA jer ovde imamo posla sa dugotrajnim i iz vizure jedne porodice krucijalnim vanzemaljskim prisustvom na Zemlji. Kada se ravnoteža tog prisustva poremeti, devojčica mora poći u avanturu sa malim jajastim vanzemaljskim robotom i usput će oboje naučiti neke lekcije.
Film je dinamičan, šaren, edukativan i nepretenciozan u isto vreme, i što je meni naročito drago sve do završne deonice ne nosi onu melanholiju koja je krasila jugoslovenske dečje filmove i činila ih tak odbojnim za mene.
Međutim, i to malo elegije na kraju dato je kao jedna didaktička crtica pa ne čudi da je ovaj film dobio preporuku hrvatskog ministarstva obrazovanja da može poslužiti i u nastavi kao povod za razgovor o važnim značajnim temama.
Shvatam da je vršnjačko naslje bitan problem modernog doba ali mi je moram priznati malo zasmetala školska stratifikacija bullyja, popularnih i luzera koja mi je previše zalićila na američki film i nije mi do kraja zaigrala. No, koliko shvatam i to je tema koju ovaj film namerava da otvori kada bude korišćen u edukativne svrhe.
Ovo je internacionalna koprodukcija koja zapravo ima šanse da bude internacionalno gledana. Priča je univerzalna i smatram da če film imati solidnu prođu na mnogim tržištima, pa tako bih voleo da stigne i do Srbije, ako ne u bioskope a ono na televiziju.
MOJ DIDA JE PAO S MARSA nadam se neće ostati usamljeni incident jer je SFRJ imala jaku tradiciju tog SF filma "maskiranog" u formi dečjeg filma, od Vukotića do Tadeja. Hrvatska je u tome imala noseću ulogu i bilo bi lepo da se na njenom tlu sa time i nastavi.
* * * / * * * *
A VIGILANTE je intrigantan film koji potpisuje Sarah Daggar-Nickson. U značajnoj meri podseća na prošlogodišnji film Lynne Ramsey YOU WERE NEVER REALLY HERE, i sigurno da mu je to limitiralo prostor na tržištu.
Ovaj film je glumački showcase za Oliviu Wilde i što se mene tiče, nije joj bio potreban, verujem u nju kao glumicu, ali ovde je sada dobila priliku da se potpuno "poništi" i ukloni sa sebe slojeve igranja u vedrim filmovima, te sada nudi ogoljenu rolu jedne izmučene žene koja pomaže drugim žrtvama porodičnog nasilja kao svojevrsni "vigilante" na poziv, ne bi li kroz po uspela da se izbori sa vlastitom teškom traumom.
Slično filmu YOU WERE NEVER REALLY HERE, ovaj film je mučan, sveden, kriptičan, kada dođe do nasilja brutalan je ali ne i eksploatatorski i u tom postupku, uz glavnu rolu Olivie Wilde leži njegova najveća snaga i određene klopke u koje upada. Ponekad ta struktura odlazi u razbarušenost, pa i zbunjuje, ali sve u svemu ovo je delo sa integritetom i moćnom glumačkom interpretacijom u centru.
Ono što se na kraju nameće kao utisak pored svih ovih kvaliteta je da nekako ovaj film deluje redundantno posle YOU WERE NEVER REALLY HERE sa kojim deli određene sličnosti ne samo u tematici već i u postupku, i to negde limitira A VIGILANTE da ostane svojevrsni B-indie film. Bio sam u dilemi da li je ovo film za * * 1/2 ili * * * ali hajde da računamo da nije baš svako gledao sve da bi mu ovo bilo suvišno.
* * * / * * * *
Moram priznati da mi je posle filma GET OUT, Jordan Peele delovao kao reditelj čiji opus neću morati pažljivo da pratim. U GET OUTu sam video nešto što mi je ličilo na recept koji bi mogao biti zanimljiv srpskim rediteljima poput Stevana Filipovića koji žarko žele da prožmu žanrovska interesovanja sa dnevnopolitičkim angažmanom, ali za holivudsku produkciju sa globalim mogućnostima plasmana filma to je delovalo kao jedna potpuno diletantska ostrašćena budalaština.
Otud me je film US uhvatio potpuno nespremnog jer ovo je praktično remek-delo, jedan neobičan, ambiciozan, crnohumoran film i što je najvažnije istinski u dodiru sa stravom i užasom. Peele je snimio jedan od onih filmova koji svoj horor crpe iz nerazumljivosti, i to ne konfuzije ili nedorečenosti već iracionalnosti koja otvara mogućnost daljih interpretacija. Jasno je da će mnogi baš iz te iracionalnosti crpiti osnovnu primedbu na ovaj film, i formalnu i suštinsku jer će im smetati epilog koji objašnjava kao što će im i objašnjenje biti neorihvatljivo. Ali to je upravo ono gde US zaokružuje svoju stravu. on baš u tom epilogu dostiže onu tačku kojom zapravo postaje moderni kult i klasik u isto vreme.
US je film o doppelgangerima, temi koja se nije izbegavala i u visokoj i u žanrovskoj produkciji pisane reči i pokretne slike. Osnovna poenta ovakvih priča i filmova je da smo sami sebi najveći neprijatelj i da ličnost ima potencijal za razne vidove disocijacije, izopačenja, poremećaja percepcije stvarnosti itd. U filmu US, međutim, stvar se pretvara u dublje identitetsko pitanje - ulazi u ono čime se bavio Pascal Laugier u svoja dva prva, dva najbolja i dva jedina vredna filma a to je preispitivanje identiteta u okolnostima kada je čovek doveden do ekstrema i suočen sa krajnjom izopačenošću.
Peele nastavlja tamo gde je Laugier stao, s tim što njegov izbor nije torture porn već home invasion koji prerasta u širi apokaliptični narativ.
Ono gde Peele formalno podiže ulog jeste zapravo podizanje doppelganger priče na nivo apokalispe, podizanje toga sa nivoa ličnog na nivo opšteg, kolektivnog, podižući stvar sa ravni poremećaja jedne ličnosti na nivo poremećaja celog društva.
Ideja sistemskog kreiranja "dvojnika" sa ciljem da se vrši pritisak na pojedince može se čitati na razne načine, od političke do ekonomske kritike sistema koji ili stvara okolnosti da je moguće svakoga ukloniti ili stvara okolnosti u kojima je moguće svakoga zameniti. To su sve aktuelna ali istovremeno i dugotrajna pitanja koja proizilaze iz društvenih kontradikcija kako političkih tako i čisto tržišnih (koje su opet po definiciji političke).
U filmskom pogledu, Peele pravi visokoestetizovan film koji istovremeno uspeva da "diše", bude ubedljiv i vibrantan, sa smislom za humor koji proističe iz situacija bilo da su one iz domena porodične melodrame ili home invasion slashera.
US je pametan film koji namerno bira da bude otvoren za interpretaciju, dozvoljavajući sebi da bude glup. Ako je GET OUT bio recept za žanrovske provokacije u kinematografijama iz filmski pasivnih krajeva, onda je US jedan ozbiljan domet i slučaj vrsne žanrovske erudicije koja je autorski u potpunosti operacionalizovana.
U našoj tradiciji mi imamo preteču Jordana Peelea, to je bio Radivoje Lola Đukić koji je najpre bio prepoznat kao komediograf ali je onda napravio ozbiljne izlete u žanr sa BALADOM O SVIREPOM i OVCOM NA BULEVARU OKTOBARSKE REVOLUCIJE. Nažalost, Đukić uprkos vrlo zanimljivom žanrovskom rukopisu na filmu i u prozi nije postigao značajnije uspehe u toj formi i nije odlazio dalje u tom smeru. Međutim, naša kinematografija ima upadljivu povezanost komediografije sa hororom i SFom na filmu, ali isto tako nema ovakav domet. No, u tom pogledu čini se kao da smo na pravom putu, ukoliko je US bilo kakva smernica, naravno.
Stoga, US je još jedan podsetnik "gde su oni a gde smo mi", i koliki je procep između kinematografija koje svoje društvene tenzije "použasuju" kroz POSLEDNJEG SRBINA U HRVATSKOJ i US.
* * * * / * * * *
CAPTIVE STATE Ruperta Wyatta je igrani film koji se direktno nadovezuje na seriju COLONY a samim tim u izvesnoj meri i na FALLING SKIES. Otud osnovna premisa filma deluje u priličnoj meri deplasirano i praktično neodvojivo od COLONYja jer imamo istu postavku i iste dileme - vanzemaljci su pokorili Zemlju a onda su uspostavili kvislinšku vlast koja se bori protiv pokreta otpora koju čine nepripitomljeni pripadnici duboke države.
U tom smislu, prevod DUBOKA DRŽAVA zapravo iz greške uspeva da se nametne kao lucidno rešenje jer CAPTIVE STATE zapravo i govori o "dubokoj državi" odnosno njenim dvema zaraćenim frakcijama.
Drugi faktor koji poetički ugrožava ovaj film jeste WIDOWS Stevea McQueena koji nije SF i nema sličnosti u zapletu ali smešten je u Čikago i prikazuje neke "tajne akcije" dinamično, sa dosta čisto filmskog pripovedanja bez mnogo priče.
U tom pogledu, Wyattov film uprkos vrlo ozbiljnom integritetu koji nosi po spoju teme i stila zapravo deluje kao nešto što se ne može posmatrati kao samostalno delo. I to je šteta. CAPTIVE STATE nije novi DISTRICT 9 ali jeste zapravo jedan dobar žanrovski rad koji pokušava da se izmakne od ispraznog vizuelnog spektakla strip-ekranizacija i sličnih tentpole ostvarenja.
Wyatt izbegava da pravi star vehicle, izbegava isprazni spektakl ali se fino drži žanra dok ga osvežava. Sa naknadnom pameću možemo reći da je bordel kao mesto okupljanja "okupatora" možda prenaglašena paralela sa Višijem, kao i da pojavljivanje vanzemaljaca u fizičkoj formi nije bilo neophodno, to se bar moglo naučiti iz COLONYja, a naravno ako želote da se iznenadite završnim preokretom to se neće desiti ali će ponuditi prijatnu antcipaciju. No, sve to su zaista nedostaci koji nisu presudni.
Čini mi se da je CAPTIVE STATE izašao prerano u odnosu na slične televizijske sadržaje što je učinilo da čak i sporedni elementi zadeluju kao da su preuzeti (recimo, članica pokreta otpora je nastavnica istorije kao glavni junak FALLING SKIESa) ali vremenom će dobijati na prestižu i steći zasluženo priznanje.
Wyatt se od uspeha novog APES filma kretao sa projekat na projekat ali se na kraju nije nametnuo kao tentpole reditelj jer je nekoliko produkcija napustio. CAPTIVE STATE je bio njegov pokušaj da se žanrovski reaktivira. Zanatski je uspeo ali unutar žanrovske ponude baš i ne.
* * * / * * * *
BERSERK Rhysa Wakefielda je debitanski rediteljski i scenaristički rad jednog glumca o pokušaju glumca da napiše scenario u saradnji sa svojim prijateljem koji je filmska zvezda. Meta-momenat je da Rhys Wakefield to maltene realizuje sa Nickom Cannonom koji je svakako zvezda a ovde i igra zvezdu.
Dakle, BERSERK je tipičan primer onog "piši o onome što znaš" jer Wakefield i Cannon barem inicijalno ovde prave film u kome igraju "sami sebe". Odnosno, Wakefield preslikava njihovu hemiju ili barem stvara utisak da je preslikava. Dakle, BERSERK je poprilično meta ali se u tome ne iscrpljuje. I to je šteta.
Naime, ono što je okosnica filma jeste zapravo da se ispod meta sloja krije jedan ipak rutinski obrazac crne komedije gde jedan zločin vuče sledeći zločin i to se sve na kraju vrti u krug.
Nick Cannon i Rhys Wakefield sa Norom Arnezeder čine glumačku okosnicu ovog filma i solidni su, ali paradoksalno film je zanimljiviji kad je subjektivniji i pretenciozniji nego kada kreće putem VERY BAD THINGSa. Nažalost, ni kad je najbolji nije dovoljno dobar da ga na bilo kom nivou zapamtimo.
* * / * * * *
AMATOERER Gabriele Pichler je zanimljiv švedski film o malom švedskom mestu koje želi da privuče nemačke investitore koji obećavaju gradnju velikog hipermarketa. Kako bi privukli Nemce, odlučuju da snime film o svom mestu i taj posao daju deci iz škole kao domaći zadatak i profesionalnom reditelju naručenih korporativnih filmova.
U principu film ne ide dalje od te premise i koristi tu situaciju kao povod da junaci bolje upoznaju sebe, svoju varošicu i da objasne kako su se obreli u Švedskoj jer su mahom emigranti sa egzotičnih destinacija.
Koga zanima ova vrsta simpatičnog i artikulisanog, ali suštinski lapidarnog art housea, svakako može da pogleda...
* * 1/2 / * * * *
Jedna od osnovnih razlika između srpske i hrvatske kinematografije je to što Hrvatska nema "bitne" reditelje sa jakim mejnstrim appealom. Jedan od reditelja koji pretenduje na to mesto i čiji se filmovi gledaju i važe za prinznate je Vinko Brešan. Međutim, uz svo dužno poštovanje prema Brešanovoj dugogodišnjoj karijeri. činjenica je da on nikada nije snimio neki groundbreaking film poput Srđana Dragojevića, recimo. SVEĆENIKOVA DECA su bila u stranim bioskopima, neki drugi filmovi su imali velike gledanosti itd.
Međutim, pošteno govoreći to su ipak sve drugorazredni filmovi, naročito u vizuelnom pogledu.
KOJA JE OVO DRŽAVA, najnoviji rad Vinka Brešana je zaista skoro po amatersko ostvarenje koje estetski izgleda kao studentski film nekog mladića kome je književnost u školi išla dosta dobro ali se na studijama režije nije snašao.
KOJA JE OVO DRŽAVA je film koji je anahran u vizuelnom i rediteljskom pogledu na jedan način koji ga maltene izdvaja od jugoslovenske filmske tradicije jer maltene u davnim epohama možemo reći da ni naši filmovi nisu ovako izgledali. Ne kažem da ovako zastarele filmove ne dobijamo i kod nas, ali stvari poput DOBRICE su kod nas retke i u suštini marginalne. Stoga, imati film koji ovako izgleda kao neku vrstu vrhunca hrvatskog mejnstrima je dosta tragično.
Međutim, nije tragično samo to, kada pogledamo da je OVAKAV film dobio podršku Eurimagesa, poljske televizije, srpskog Filmskog centra, mi u stvari dobijamo utisak o tome a nas smatraju totalnim kinemaotgrafskim Trećim svetom jer ovakve filmove oni više ne proizvode.
Po scenariju Mate Matišića, Vinko Brešan pravi satiru sačinjenu iz više priča o nekoliko slučajeva iz savremene Hrvatske, datoj u nekoj grotesknoj stilizaciji, sa prilično pretencioznim tobože apsurdnim zapletima i apsolutnom nesposobnošću da tu apsurdnu postavku realistički razradi. Ipak su i Dušan Kovačević i Miloš Radović nedostižan domet za Vinka Brešana, i teško da on može da dobaci do njih i te njihove sposobnosti da scenaristički privole apsurd na film.
Možda sam u poslednje vreme pogledao previše filmova koji pretenduju da budu cutting edge i uspevaju u tome ali KOJA JE OVO DRŽAVA mi je bio mučan podsetnik ne samo na to gde se nalazi naša kinematografija već i na to šta sve ovde kod nas može naići na priznanje.
* 1/2 / * * * *
HELLBOY Neila Marshalla je film koji mi ne deluje kao nešto neophodno. Del Torov film je bio underbudgeted i jako opterećen ograničenjima stripa, ali bio je takav da mu se ne može mnogo zameriti. Bio je na neki čudan način odličan u okvirima žestokih limita produkcije i materijala. Drugog filma se iskreno ne sećam ali u svakom slučaju, Del Torov film je došao u vreme kada se nismo našli u ovoj opštoj ekspanziji strip ekranizacija. U tom smislu, naglasio bih da su u tom periodu strip ekranizacije još uvek pokušavale da izbore svoje pravo na postojanje, da su se reditelji jako trudili da opravdaju činjenicu što uopšte biraju da rade takav materijal.
Stoga, HELLBOY po Mignolinom stripu koji nije baš neka mamipara, imao je puno ograničenja kada je nastajao. Marshallov HELLBOY izlazi u vreme kada je naišao zamor strip ekranizacijama, i kada je rediteljima teže da snimaju originalne scenarije nego stripove. U tim okolnostima, Marshall biva poptuno suprotan pristup od Del Tora i snima film koji je pre svega showcase njegovog ludila i egzibicionizma kao što je bio DOOMSDAY.
Dakle, Marshall je svoju ekranizaciju bazirao na razobručenju, sa idejom da svog HELLBOYa nadv eže na uspeh DEADPOOLa pre svega, i da naravno usput pokuša da izgradi neku strukturu.
U pogledu probijanja "četvrtog zida" i poigravanja naracijom ono se ne dešava na način kao u DEADPOOLu i svakako ne u tom obimu, ali ima ga, kao da ova količina cartoonish R-rated akcije podrazumeva i totalni odmak od uverenja ekipe u materijal.
Ta struktura gura Hellboya više u pravcu Johna Constntinea iz seriju koju je Neil inače uveo na ekrane, i to je neka pripovedačka osnova. Međutim, strip je tupav, nudi mešavinu motiva iz bajke, pulpa i okultizma i takvi su zapleti, konflikti, negativci, dakle to je na neki način osnov i ovog filma, neka half-assed fantasy zavera koja nema puno supstance ali nudi prostor Hellboyu da se pegla.
I tu Marshall dolazi do prvog problema svog filma, dakle sve ono što gledamo je hard-R, nekada samo cartoonish i ornamentalno, ali povremeno i zaista uznemirujuće, međutim, priča je PG. Efekat toga je da gledamo jednu dosta infantilnu priču sa dosta gorea i onda sve to deluje isprazno, usiljeno i kao da je samo sebi svrha. I to je legitiman pristup međutim bilo bi lepo da iza te kvi stoji neka priča za one koji su stekli pravo da se pred njima prospe.
Kažu da je Marshall nezadovoljan gotovim filmom. Ne bih da nagađam ali svakako da nezadovoljstvo ne može proizilaziti iz toga što mu je gore izbačen. Pre bi se moglo reći da ovaj film slabo "diše", da drži visok tempo i da nudi masu događaja koji vremenom postaju jednolični i ravni iako svaki po sebi pretenduje da bude uzbudljiv.
U svakom slučaju, HELLBOY u sebi ima dosta onog karakterističnog B-pristupa koji je oduvek krasio produkcije obitelji Lerner, kao što je na kraju krajeva usotalom i ova. London u studiju Nu Boyana je lepo iskorišćen po ko zna koji put i britanska lokacija mi je generalno prijala.
U odnosu na Del Tora koji se trudio da snimi film koji legitimisati strip, i datu mu A-polish, Marshall ide bez kompleksa prema B-ugođaju i u tome uspeva. Međutim, opet, i on ne uspeva da se izbori sa ograničenjima stripa.
David Harbour u glavnoj ulovi opet nije ono što želeli, oduvek, a to je Arnie kome ni ne treba šminka, a po glumačkoj igri je kudikamo manje pretenciozan od Rona Perlmana, ali sasmim tim i manje ikoničan. Milla Jovovich kao negativka, veštica, spada u onaj nit' se šije nit' se para domen.
Elem, HELLBOY je prijatan gorefest sa dosta stripovske akcije. Pa ipak, kada se nađe u bioskopu, u isto vreme sa SHAZAMom koji je izuzetno osmišljen ia potpuno PG, oseti se bitna razlika u studioznosti pristupa koja ipak pokazuje zašto je Warner to što jeste a Lerner nešto drugo. Međutim, HELLBOY na kraju krajeva jeste ipak dosta solidan predstavnik onoga što Lerner pravi i zbog čega je dragocen. Za pedeset miliona je snimio grindhouse comic book movie, i uprkos tome što nisam nužno oduševljen njima, voleo bih da uspe jer i je ovakav pristup stripu neophodan pošto ga vraća pulp korenima.
* * 1/2 / * * * *
John R. Leonetti, snimatelj i reditelj koji se naročito afirmisao u saradnji sa Jamesom Wanom snimio je Netflixov horor THE SILENCE koji se može posmatrati kao rip-off A QUIET PLACEa, ali se u širem kontekstu nadovezuje i na Netflixov hit BIRD BOX. Netflixu idu od ruke postapokaliptične pirče sa najrazličitijim predznacima, bilo da je reč o zombijima, praistorijskim pticama ili bićima koja ne smeš da vidiš.
Elem, THE SILENCE je neprijatno sličan A QUIET PLACEu. Počinje situacijom sličnom Bowmanovom REIGN OF FIRE, prilikom nekog kopanja, neimari otkrivaju da ispod zemlje žive neke praistorijske price predatori koje praktično dovode do smaka sveta. Pošto su živele pod zemljom i u tami, one su navođene zvukom. Međutim, njihova anatomija nije ni približno zastrašujuća ili neprobojna da budu takva pošast koja će uništiti Ameriku.
Dakle, počev od premise koja je neuverljiva, THE SILENCE ne dobacuje do A QUIET PLACE a kad je o stilu reč, Leonetti ima baš mnogo da uči dok dobaci do Krasinskog. U filmu postoji par zabavnih detalja u obračunu sa ptičurinama ali nažalost, ovo je u najboljim fazama B-verzija A QUIET PLACE a česti nije ni to. Tim Lebbom je autor romana na kom je film baziran i moguće je da su se momci koji potpisuju Krasinskog inspirisali njime ali neke sličnosti poput nagluve kćeri u ovakvim okolnostima stvaraju gotovo nelagodnu sličnost sa sjajnim prošlogodišnjim filmom i blokbasterom.
Jedina i najvažnija razlika je nešto što ne ide u korist THE SILENCEu, barem ne nužno, a to je da ovaj film donosi i period pre apokalipse i naravno tropey situaciju u kojoj se ljudi ispostavljaju kao opasniji protivnik od monstruma.
Dakle, možemo reći da Leonetti nije propustio da "pokrije" nijedan od potencijalnih prostora delovanja, ali to bogatstvo nije naročito kapitalizovao. Glumačka ekipa i i određeno iskustvo autorske ekipe čine da film na neki način može proći kao podnošljiv B-ugođaj za one koje to zanima, ali nema razloga gledati ga kada sa istom premisom imamo istinski dobar film.
* * / * * * *
TERRA FORMARS Takashi Miikea je SF akcijaš koji me je po svom seting privukao da iznova pogledam neki film ovog reditelja posle dužeg vremena, možda i desetak godina. Miike mi se prilično ofucao kada je ušao u mejnstrim, i prestao je da me zanima ali je TERRA FORMARS delovao kao nešto što bi moglo biti subverzivno je zaplet mange Yu Sasuge i Kenichija Tichibane podseća na STARSHIP TROOPERS.
I zbilja, ima tu elemenata STARSHIP TROOPERSa kao i prostora da ovaj film bude zanimljiv hrvatskim fantastičarima, donosi uostalom ljude koji spajaju svoje gene sa insektima što je opsesivna tema kod Darka Macana u stripovima i romanu, a bogami i kod Aleksandra Žiljka.
Ovog puta mutacija se dešava sa insektima, ali neko veliko ludilo i body horor se ne dešava. Miike ima lakoću u vođenju priče i povremeno uspeva da čak iznenadi mejnstrim pitkošću izraza, međutim na kraju nema neke nadogradnje u ovoj priči o mutiranim insektima poslatim da teraformiraju Mars i ekipi ljudi spremnih da se automoutiraju kako bi ih uklonili i obavili misiju do kraja.
Mutacije čine da se ljudi pretvore u nekakve stripovske kreature i to je manje-više to. Psiholoških implikacija takvih intervencija, mutacija i deformacija praktično nema, a o nečemu što bi Miike ranije razrađivao u takvom zapletu da i ne govorimo. Stoga, nije ni čudo da je ovu live mangu u Japanu distribuirao Warner Brothers kao par excellence mejnstrim rad što ovo nesporno i jeste.
Bez dileme, Miike nije reditelj koji ima dovoljno mejnstrim senzibiliteta da dovede ovu priču do zadovoljavajuće ravni bioskopskog spektakla ali se trudi i za to mu treba skinuti kapu. Međutim, ovaj film neprekidno kombinuje mentaliltet i dramaturgiju "male" i "velike" priče, filma o svemirskoj misiji i horora o grupi junaka koji će ginuti jedan po jedan. Nema tu jasnog koncepta i ideje.
U odnosu na STARSHIP TROOPERS jasno je da Miike zna za Verhoevenov film jer u pojedinim deonicama koristi infomercial kao stilsku poštapalicu kao što je radio holandski majstor ali manje-više to je i jedina stvar koja sem delimične ikonografije povezuje ova dva filma. Miike naprosto nema iskutva i znanja u radu na ovako velikim projektima da bi u svoju perverziju uneo istinsku mišićavost pravog punokrvnog blokbastera.
* * / * * * *
Ja film nisam još pogledao, ali ako je Miike uspeo da napravi iole koherentan filmski narativ to je već uspeh s obzirom da je Terra Formars praktično martial arts manga sa ekstremno malo "prave" radnje.
OFFICE UPRISING Lina Oedinga je rediteljski rad prekaljenog kaskadera koji se opredelio za zombi komediju u kojoj ima akcije ali je akcenat ipak prvashodno na verbalnim gegovima.
Nažalost, OFFICE UPRISING deluje kao film od kogu su producenti delom ili potpuno digli ruke iz prostog razloga što je previše sličan nedavnim filmovima MAYHEM i BELKO EXPERIMENT i nažalost slabiji od oba.
OFFICE UPRISING ima odličnu glumaku podelu koju predvodi Brenton Thwaites, Karan Soni, Gregg Henry i Zachary Levi ali scenario naprosto nije dovoljno duhovit a realizacija nije dovoljno spektakularna da to prevaziđe. Međutim, isto tako film je dovoljno energičan da bude pitak i da se na kraju ipak dosta lako isprati.
Ono što je jedan krupan hendikep filma jestu produkcioni dizajn i fotografija. Robert Brinkmann je iskusan direktor fotografije koji je radio dosta komedija ali se doticao i drugih žanrova no u ovom filmu ne prebacuje iznad nivoa manje zahtevne televizije. Stoga film ima žestok DTV look u fakturi slike pa i u scenografiji koja je dostojnika nekog sitkoma nego filma.
Na ekranu jesu televizijski glumci ali su ipak imena i zaslužili su izraženiji film look od ovoga.
Akcione situacije, borbe i potere su solidno realizovane, nema tu nekih velikih prodora ali definitivno ima žara. Isto tako, odnos komedije, akcije i horora je solidan i film ima određenu konzistentnost.
Ipak, opšti utisak je da OFFICE UPRIISING deluje kao da je sniman za neki mali ekran bez većih ambicija u pogledu estetizacije i to ga stavlja na začelje sličnih projekata.
* * / * * * *
DIAMANTINO je portugalski film što onima koji su se susretali sa ovom kinematografijom u startu govori dosta, dakle prilično je limitiran. Reč je o grotesknoj satiri čija je meta bez ikakve sumnje Christiano Ronaldo iličen u fikcionalnom fudbaleru Diamantinu, man childu koji je posvećen fudbalu u kome je postigao sve koji posle lošeg nastupa na Mundijalu u Rusiji doživljava slom i povlači se iz sporta sa svoje dve bizarne bliznakinje i pokušava da se oporavi od sportskog neuspeha i smrti oca.
Međutim, sestre bliznakinje nisu jedine koje mu rade o glavi. Tu su još i predstavnici ekstremno desne stranke koji hoće da ga kloniraju za potrebe svoje kampanje kao i poreska policija koja ga istražuje zbog pranja novca, a sve to u osvit portugalske kampanje za izlazak iz EU u kojoj nesrećni Diamantino ima pivotalnu ulogu.
DIAMANTINO je ona vrsta groteskne satire koja obično ostaje na nivou predložaka i ideja, podjednako među amaterima i profesionalcima ali se retko snima.
Svakako da film ima specifičnu težinu jer prikazuje jednu zemlju i društvo koji se kolektivno identifikuju i oslanjaju na jednog čoveka i to sportsku zvezdu, i u tom pogledu verujem da ova priča ima težinu u Ronaldovom Portugalu više nego u Novakovoj Srbiji. Međutim, sve ono što sledi kao nadgradnja te solidne premise jeste čitava lepeze raznoraznih motiva, tema i ideja, detalja i celina, i to sve u spoju sa nerafiniranošću portugalskog filmmakinga svakako unazađuje ovaj film.
Gabriel Abrantes i Gabriel Schmidt smenjuju vrlo pedantno snimljene scene sa aljkavim aisto važi i za scenario u kome nisu sve ideje podjednako dobre i zanimljive.
Stoga, DIAMANTINO ostaje kao potentna satira zarobljena u fizionomiji portugalskog filma koji na kraju malo šta ima da preporuči.
* * / * * * *
Benoit Delepine i Gustav Kervern 2014. godine snimili su film NEAR DEATH EXPERIENCE koji ima sva svojstva Houellebecqovog romana uključujući i samog Houellebecqa u glavnoj ulozi kao protagoniste i naratora priče o sredovečnom Francuzu koji želi da se ubije, izuzev što nije zapravo roman i nije film baziran na njegovoj prozi.
Međutim, tehnički gledano, ima sva svojstva. Houellebecq lično kanališe tu Ich-formu u fizički zahtevnoj ulozi čoveka koji jednoga dana odlazi iz kuće u divljinu, odnosno obližnje izletište sačuvane prirode sa idejom da se tamo ubije ili umre od nečega.
Film je fokusiran na jednog čoveka, i nije prvi slučaj sličnih egzistencijalističkih radova, Kiarostami se ispoljavao u sličnim formama, međutim ovde imamo u glavnoj ulozi pisca koji je praktično ideolog najnovije iteracije takvog pogleda na svet i što je najneverovatnije - Houellebecq se u tome izuzetno dobro snašao.
U poslednje vreme, Francuska je iznedrila par bestseler pisaca (bez namere da poredim njihove domete) koji su se dokazali prvo kao solidni filmmejkeri a na kraju su smogli snage da se pokažu na filmu i kao glumci.
Tu naravno mislim na Beigbedera i Houellebecqa. Naravno, Beigbeder je kao pisac manje kompleksnih dela na filmu neposrednije i brže postigao veći uspeh. I lakše je stigao do kvaltetnih ostvarenja, međutim, Houellebecq takođe ima svoje domete koji nisu tako visoki u filmskom pogledu ali su hrabri na drugi način.
Tako je recimo ova rola izuzetno zahtevna, i jasno se nadovezuje na njegovo pisanje i kredo iz romana, a pritom svakako da je više od stunt castinga i da ovo što pruža Houellebecq u ovom filmu stoji kao domet i za vrsnog, predznanjem neobremenjenog glumca.
No, s druge strane Delepine i Kervern u svom houellebecqovskom materijalu ne nude previše i svakako ne više od očekivanog, nema iznenađenja a ni one emocije koju na kraju neminovno budi piščeva hladnoća u prozi. No, na kraju, i ovde pisac ostaje ključna kopča gledaoca sa likom. Njegovo namerno deformisano lice je moćan filmski znak i on je toga vrlo svestan. Otud ovu ulogu Houellebecq radi kontrolisanim sredstvima, ne kao naturščik već kao profesionalac.
* * / * * * *
HIGH LIFE Claire Denis je priča o ljudima koji sami borave na svemirskoj misiji, o ocu i kćeri koji su zarobljeni na svemirskom putovanju i sećanjima kako je do toga došlo. Film je pretenciozan i zbunjujući, ne samo u pogledu toga šta se dešava među junacima već i na planu samog toka priče, šta je na Zemlji, šta je u kosmosu, da li je u kosmosu i sl.
U svakom slučaju, Claire Denis nije preterano kapitalizovala izolaciju ljudi na svemirskoj misiji, i nije uspela da iz nje izvuče sve ono što je mogla u dramskom pogledu, niti da kroz mali broj likova izgradi radikalniji dramski sadržaj pošto je film mahom oslonjen na flešbekove sa čitavim nizom protagonista.
Sudeći po kritikama, ono što je Claire Denis pokušala bolje je komuniciralo sa drugima nego sa mnom. Stoga, svakako da ovaj film zaslužuje barem pokušaj da se pogleda.
* 1/2 / * * * *
endgejm soon!!!
SUPERLOPEZ Javiera Ruiza Caldere je uspešna ekranizacija Janovog stripa koji je koncipiran kao španska parodija na Supermana. SUPERLOPEZ je baziran na premisi da je malo dete sa nadljudskim moćima sa kriptonolike planete palo u Španiju a ne u Ameriku i da je odgajano u španskim vrednostima da se u suštini može pristojno živeti i ako se ne ističeš i ako si mediokritet. U tom pogledu SUPERLOPEZ je strip koji najdirektnije razrađuje premisu Supermana i film je tretira na sličan način, kao reakciju na filmove o Čoveku od čelika.
Na neki način filmski SUPERLOPEZ je odgovor na premisu Lesterovog drugog SUPERMANa i Snyderovog MAN OF STEEL, u tom smislu što imamo dolazak protivnika sa zavičajne planete koju kod DCa oličava General Zod.
U slučaju SUPERLOPEZa, sam diktator sa daleke planete pomalo asocira na Generalisimusa Franca ali se ne razrađuje dalje u tom smeru.
Caldera se odlično snalazi sa povećanim ulozima i sa većim budžetom u odnosu na svoju prethodnu strip ekranizaciju ANACLETO koja je bila spoof bondolikog špijunskog imaginarijuma. SUPERLOPEZ nema čega da se stidi u odnosu na ovakava sadržaj iz bilo koje druge kinematografije, i susšinki uvodi Španiju ne samo na tržište žanrovskog spoofa koliko mnogo više na tržište istinskog comic book filma.
Protagonista španskih romantičnih komedija Dani Rovira se odlično snašao u naslovnoj ulozi, i dao joj je svoj karakteristični komični pristup, ali i šarm koji se ispostavlja kao vrlo snažan u pojedinim deonicama a naročito u odnosu na atipičan dizajn lika sa brkovima. U odnosu na stripski izvodnik koji je još parodičniji, Rovira mu daje auru Clark Kenta za nijansu pojačanu u komičarskom ključu.
Uostalom, u slučaju SUPERLOPEZa ono što je spoof proizilazi iz stripa a ne iz filmskog sadržaja. I Caldera upravo na tom nivou iznova potvrđuje da je jedan od zanimljivijih reditelja specijalizovanih za akcionu komediju i generalno za žanrovske hibride koji uključuju humor.
* * * / * * * *
Ang Lee i Will Smith prave Gemini Man, film koji je očigledno inspirisan Metal Gear igrama. Trejler upravo dropovao:
https://youtu.be/a1jaIFG-3eg (https://youtu.be/a1jaIFG-3eg)
To je jedan od kultnih nesnimljenih projekata koji je baš dugo dugo čekao tehničke mogućnosti, usput menjao reditelje i glumce...
Sent from my iPhone using Tapatalk
RTS je 23. aprila 2019. godine napravio vrlo solidan prigodni program koji su činili dokumentarna emisija HRONIKA NAJAVLJENE SMRTI i vrlo dirljiva komemoracija. Nažalost, igrani televizijski film O ŽIVOTU I O SMRTI je bio potpuni, rekao bih čak sramotni, promašaj,
RTS je napravio konkurs za scenario televizijskog filma o temi bombardovanja dve godine raniije i po svemu sudeći je ovo tekst koji je pobedio.
Scenario je napisao Predrag Perišić, iskusni scenarista mahom populističkih komedija iz socijalističke svakodnevice, ali isto tako i dugogodišnji urednik na Radio televiziji Beograd, a kasnije na RTSu. Otud iznenađuje da se on u svom filmu bavi ponajmanje televizijom. Bavi se temom fikcionalnih ljudi sačinjenih od opštih mesta miloševićevske sankcijske ratne tranzicije, i njihovim privatnim pitanjima u satima pred napad na RTS. Svi ti junaci će se na neki način naći na istom mestu ali ostaje nejasno kako to da mi, uprkos vrlo jasnom insistiranju RTSa da svaki poginuli ima ime i prezime, identitet i radno mesto, da mu se zna, koliko je moguće iz kakve kuće dolazi i kakav život je vodio, odjednom dobijamo fikcionalnu priču o tim događajima a koja inače u mnogim aspektima nije baš verodostojna.
Potreba da se fikcionalizuje jedna takva priča sama po sebi nije greh ali to bi imalo smisla kako bi se napravili kompozitni likovi i ispričala istina kroz neku fikciju.
U slučaju ovog filma nije mi jasno šta autori žele da prikažu, poluprivatni herbarijum stereotipa o devdesetim, vemenu ratova i sankcija, nekakvu melodramu o ljudima iz trćeg doba i njihovom odnosu sa mlađima, ili nešto treće, ali utisak je da njih sve zanima sem onoga radi čega je snimljen ovaj film.
Tako i sama posveta na kraju televizijskog filma deluje nakalemljeno, potpuno suvišno i neprimereno jer ovaj film nije nikakav istinski omaž nastradalima već samo jedan dezorijentisani dodatak inače dobro osmišljenoj i emotivnoj proslavi jednog tužnog jubileja, a to je dvadeset godina od ubustva šesnaest radnika RTSa.
Čini se da je i RTS svestan toga šta je snimio pa je ovaj televizijski film stavio u termin posle svih dokumentaraca i prenosa, kada je ciljna grupa već polako otišla da spava.
ENDGAME, završni film u MCU toku zvanom AVENGERS je nažalost nešto što je primer seizmičkih promena na gori i rađanja miša. Završni film se nadovezuje na INFINITY WAR u kome je "hrabro" pobijeno pola MCU, i u završnom filmu preostali superheroji žele da svoje kolege i ostatak pobijenog naroda i bića vrate u život. To nažalost rade na jedan krajnje konvencionalan način i u tom pogledu ENDGAME deluje zastrašujuće jeftino. Naprosto, film ovakve ambicije je možda mogao da pokuša da se osloni na neku uzbudljivu narativnu tehniku, ako već ne na neku suštinski zanimljivu priču, ali ono što smo dobili jeste zapravo putovanje vremeplovom u scene iz ranijih nstavaka i repriza onoga što smo već videli, ali što nažalost nije ni toliko kultno ni toliko ikonično da bi nam dalo neku suštinsku svežinu u iskošenom pogledu na poznate situacije. Jedno je kada junaci READY PLAYER ONEa uđu u sobu iz SHININGa a potpuno je drugo kada junaci iz ENDGAME odu u finale prvog AVENGERSa koje je ionako isnimano iz svakog mogućeg ugla i u kome se dešava jedna velika hrpa nekontrolisanog haosa, da bi onda tokom tog događaja otišli do kuće Doctora Strangea, ili na neku planetu na kojoj se dešava XYta potraga za "nečim" itd.
Dakle, prvih sat vremena filma je ponovno okupljanje ekipe, i tu se jedino i pojavljuju neki duhoviti momenti gotovo uvek vezani za Thora. Onda drugih sat vremena junaci idu u razne scene iz ranijih AVENGERSa i u trećem satu sledi veliki obračun, više verbalni, nego fizički ali naravno ima i neke generic akcije koja najviše podseća na pokušaj da Thanosu oduzmu infinity stones onako džumle u INIFINITY WARu.
Moguće je da ponovna poseta starim scenama iz Whedonovih filmova miže imati nostalgični efekat za die hard fanove, ali objektivno gledano poražavajuće je koliko te scene zapravo ne nude ništa upečatljivo i koliko su zaboravljive, čak i odnosu na scene iz drugih MCU filmova.
Mada "dramskih" i dijaloških scena je na nivou dosadnjikave televizije u jake cringe efekte koji su postali neizbežni još od INFINITY WARa. Sve u svemu ako se izuzme mahom grozan domet tih dramskih scena, druga neverovatna stvar je koliko u ovom filmu zapravo nema akcije. Ako je INIFINITY WAR bio dramaturški trapav jer Braća Russo nisu mogla da uspešno vode toliko paralelnih tokova onda je ovaj film mnogo čistiji jer tih tokova nema toliko ali je tupav i trom.
Zapanjujuće je koliko u ovom tentpole filmu zapravo nema akcije, i to je možda i jedino zaista radikalno u ovom filmu. Akcije ne samo da nema u formi obračuna nego i inače, u inscenaciji. Sve su to beskrajni teatralni dijalozi koji se povremeno ubrzaju kroz neke vodviljske slučajnosti i mikro-zaplete. Kada konačno dođe do akcije to je sve bajato, ili je referenca na raniji film ili čista repriza. U tom pogledu, ENDGAME bi mogao biti jedan od najvećih blokbastera u kojima se zapravo nije desilo ono što ljudi zamišljaju da se dešava u takvim filmovima.
AVENGERSi su mi uvek bili najslabiji deo MCU i završavaju se baš na način kako su počeli i razvijali se.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam C.H.U.D. Douglasa Cheeka inspirisan Peeleovim izuzetnim filmom US. Ovaj film iz 1984. godine deli sa USom jednu dimenziju jer negativci žive u podzemlju, u napuštenim tunelima kanalizacije i metroa, s tim što za razliku od Peeleovog filma ovo nisu doppelgangeri već mutirani beskućnici koje je deformisao toksični otpad i pretvorio ih u podivljale podzemne kanibale.
C.H.U.D. međutim uprkos svojoj reputaciji i zapletu zapravo ima slično svojstvo kao Danteov HOWLING, dakle to je film u kome su monstrumi dati u naslovu ali priča je više koncipirana kao misterija nego kao direktni obračun ljudi i monstruma i tek u trećem činu imamo direktni duel.
Dotle je to mnogo više jedna niskobudžetna društvenokritička priča o nebrizi gradskih većnika za sirotinju i državnim službenicima koji se interesuju za njihove probleme tek kada se pojavi rizik od totalne kompromitacije.
Ljudi koji su radili ovaj film svoje sledeće korake napravili su u žanru komedije, tu su rane uloge Johna Goodmana i glumačko-autorski angažman Daniela Sterna. Glavne uloge solidno igraju John Heard i Kim Greist i film ima vrlo jasan i prijatan njujorški vajb.
* * * / * * * *
Unseen sequel to Anthony Burgess's 'A Clockwork Orange' has been discovered (https://uk.news.yahoo.com/unseen-sequel-anthony-burgesss-clockwork-orange-discovered-133939698.html)
Quote
A follow-up to Anthony Burgess's iconic novel A Clockwork Orange has been unearthed from dossiers he left at his Italian residence in the 1970s.
Titled The Clockwork Condition, it is believed to be "part philosophical reflection and part autobiography" and – in its own way – addresses the claims that Stanley Kubrick's film adaptation inspired real-life crimes. Around the time of its initial release, it was thought to be so dangerously influential that the director eventually ceased distribution on the movie in the UK.
When Burgess died in 1993, his archives were shipped to the UK and were overseen by the Burgess Foundation in Manchester. According to The Guardian (https://www.theguardian.com/books/2019/apr/25/the-clockwork-condition-lost-sequel-to-a-clockwork-orange-discovered), the organisation's director Professor Andrew Biswell states that the Mancunian author once referred to his ideas for a sequel back in a 1975 interview.
The manuscript is reportedly 200 pages and is composed mostly of typewritten notes and drafts.
"This is a very exciting discovery," enthused Biswell, as he discussed the recent revelation. "The Clockwork Condition provides a context for Burgess's most famous work, and amplifies his views on crime, punishment and the possible corrupting effects of visual culture. It also casts fresh light on Burgess's complicated relationship with his own Clockwork Orange novel, a work that he went on revisiting until the end of his life."
He concluded by saying that Burgess abandoned the project when he "came to realise that the proposed non-fiction book was beyond his capabilities, as he was a novelist and not a philosopher."
First published in 1962, A Clockwork Orange is set in a dystopian future and follows teenager Alex DeLarge, who leads a gang of violent, young thugs called the 'Droogs'. When Alex eventually gets captured by the authorities, he volunteers to test out a new rehabilitation therapy, believing it'll be an easy way out of prison. But the therapy affects him far more intensely than he could have imagined.
ARCTIC je film u kome Joe Penna pokušava da pruži Madsu Mikkelsenu zadovoljstvo učešća u solisitičkom survival trileru koji je postao svojevrsna obavezna figura za savremene reditelje ali i glumce. Posle Toma Hanksa, Sandre Bullock, Jamesa Francoa, Lea DiCapria, zapljunuo se i Mikkelsen.
Njegova nezgoda dešava se na ledenom Arktiku kako sam naslov kaže a igra preživelog posle pada aviona koji se taman snašao nekako sam a onda mora da počne da brine i za teško povređenu ženu iz spasilačkog helikoptera koji je trebalo da mu donese spas.
Mikkelsen je potpuno posvećen ulozi i ono što mahom pratimo je "radni proces", njegovo lutanje kroz neprijateljski i zaleđeni pejzaž, muke da se snađe i izbavi nekako na snegu vukući svoju onsevešćenu saputnicu na sankama.
I film se manje više svodi na osamdesetak minuta toga - Mikkelsen protiv elemenata, sam, bez mnogo reči čije odsustvo nadoknađuje nevoljama. Navikli smo na Mikkelsena u takvim hardboiled rolama, setimo se Refnovog VALHALLA RISING, ali ARCTIC manje-više ne pruža ništa više i ne ide nigde dalje od stvari koje smo na ovu temu već videli.
Učešće ARCTICa u nekom od sporednih programa kanskog festivala otud poprilično iznenađuje jer mi deluje da uprkos određenoj vizuelnoj raskoši koja priziva da se ovaj film vidi u bioskopu, zapravo ovo je nešto što će na duže staze pre svega biti maloekranski sadržaj, jedan od onih neutralnih a surovih filmova o sukobu čoveka i surove prirode kakvi uvek mogu da se nađu na programu.
* * 1/2 / * * * *
Po motivima priča Vsevoloda Garšina, Andrej Volgin snimio je debiantski film u korežiji sa Maksimom Kondratenkom ЗТИМ ВЕЧЕРОМ АНГЕЛЫ ПЛАКАЛИ i reč je o nečemu što najpre podseća na studenstki film razvučen jedva na celovečernju formu sa kakvima često debituju preduzetni mladi autori.
Film pati od niskog budžeta, preoštre digitalne slike, segmentarne priče koja svedoči o tome da su autori verovatno želeli da sabiju više priča u jednu ali i da istovremeno nekako napabirče snimajući na parče kako uslovi dozvoljavaju, pa je i rezultat jedan od onih radova koji u vreme kad su izašli može da posluži kao showcase za mladog reditelja i ne mnogo više od toga.
Volgin i Kondratenko su potom i nastavili saradnju prešavši na televiziju, dakle sve ovo je urodlio plodom a eto Volgin sada prebacuje čitavu karijeru u višu brzinu posle uspeha filma BALKANSKA MEĐA.
Ukoliko želite da vidite ono što vam se dopalo kod Volgina kad je radio MEĐU, pogledajte mini-seriju БЕГИ, ovaj debitantski rad je baš za kompletiste, ljubitelje i poznavaoce koji hoće da vide kako su mu izgledlali počeci.
* 1/2 / * * * *
MERCY BLACK Owena Egertona je Blumhouseov film pušten bez reklame na Netflix, kao još jedno od onih ostvarenja ove produktivne kuće koja naprosto ne dobace do bioskopskog statusa,
Ovo je priča o devojci koja posle petnaest godina biva puštena iz psihijatijske klinike zbog toga što je zaklala drugaricu kako bi prinela žrtvu nekakvom entitetu koji se ukazuje deci. Naravno, ispostavlja se da njen slučaj zapravo nije psihijatrijskog karaktera već da u tome nečega ima.
Egerton pravi film koji izgleda solidno, i dobro je glumljen, lokacije su zanimljive i ima nekakav inde vajb ali sve ukupno pati od jednog problema - strava i užas nisu preterano maštoviti i pošto nije strašan uvrzo postaje prilično dosadan i lišen dinamike.
Otud priča koja je relaitvno pravolinijska na kraju krajeva biva još slabije "prodata" publici nego što je mogla pošto poneki jump scare zapravo nije dovoljan da nadoknadi suštinsko odustvo major scareova.
Ipak, ukupono uzev ovo je tehnički kompetentan film koji nije neprijatno gledati iako na kraju više ima smisla kao indie melodrama.
* * / * * * *
BAD GIRL Fina Edquista je australijski derivat brojnih američkih filmova o prijateljstvima mladih devojaka koja se pretvore u opsesivne i nasilne ishode. Adut Fina Edquista u ovoj predvidivoj postavci jeste dobar ukus za muziku, na soundtracku se čuju The Knife i Crystal Castles, kao da sam ih ja birao, i Samara Weaving, koju bih takođe ja zvao.
Međutim, tih par fetiša na jednom mestu nisu dovoljni da uzdignu ovaj film i učine da prevaziđe dva osnovna problema - generic postavku i krajnje skromnu, da ne kažem slabu realizaciju. I kod takvih stvari naprosto nema pomoći.
* 1/2 / * * * *
žali bože tri sata avendžersa a još su me i ubili! :lol:
Спираль je debitantski film Andreja Volgina, kombinovani rip-off nekoliko različitih američkih filmova, od Fincherovog GAME preko Pogueovog SKULLS do nekih manje važnih. U njemu Volgin pokazuje da ume fino da zamasti stvari na malom budžetu, naročito kad sui akcioni prizori u pitanju, kao i da je zainteresovan za visokoestetizovani eskapizam. Nažalost, on ovde ima previše mali budžet da bi u potpunosti mogao da pokrije sav "repromaterijal" koji mu treba, počev od lokacija koje variraju u kvalitetu, do samog trajanja snimanja koje deluje da je ipak bilo prekratko da bi film istinski "prodisao".
* * / * * * *
Quote from: lilit on 01-05-2019, 16:01:51
žali bože tri sata avendžersa a još su me i ubili! :lol:
Odgledah juče. Sasvim solidno. Odličan finiš za Ajronmena i Kapa. :|
Kako je krenulo ovaj završetak MCU faze biće još i najbolji od tri velika geek endgame-a za 2019-u, tj. bolji u konkurenciji sa Gejmotronom i SW.
FIGHTING WITH MY FAMILY Stephena Merchanta je neobičan hibrid. Reć je o WWE biopicu koji je naravno tu da hagiografski ojača brend i stoji kao jedno od ostvarenja koja nameravaju da biografski obrade životne priče značajnih ljudi iz ovog miljeu, dočim je stilski i po temi i po ključnim kreativcima ovo zapravo britanski film.
Dakle, FIGHTING WITH MY FAMILY je na neki način ono što MCU nije uspeo da uradi dovodeći razne reditelje a WWE uspeva, a to je da razbije rukopis ne samo kroz izbor teme nego i kroz stil. Izuzev Taike Waititija u MCU, niko unutar tako velikih franšiza nije odlazio toliko daleko od određenog okvira očekivanja kao Merchant u ovom filmu.
Stephen Merchant je, kao što znamo, velikan britanske komedije, i ono što donosi ovom filmu, onaj sloj "fikcije" koji on donosi biografiji ličnosti čiji je životni izbor sportska zabava formulisana kao vrhunska fikcija, jeste upravo britanski humor. Dok Florence Pugh u ulozi legendarne rvačice Paige još i mora da prođe character arc svojstven svakom konvencionalnom sportskom biopicu, onda su njeni roditelji koje igraju Nick Frost i Lena Headey tipičan društveni talog iz britanske komedije, sirov, pomalo pokvaren ali pun ljubavi. Ceo britanski deo Merchant tretira kao britcom, negde na ničijoj zemlji između televizije i filma ali srećom pretežući na stranu bioskopa.
Sam uspon glavne junakinje je naravno "američki" i delom se dešava u Americi i Merchant uspeva da dobro uklopi taj američki segment u kome je generalno manje ubedljiv kada nisu u kadru The Rock koji igra samog sebe i Vince Vaughn koji igra WWE skauta i kouča koji muštra Paige kroz NXT program.
Vaughn je prava solucija za tu rolu jer on upravo ume da napravi balans između komedije i realističke američke glume, igranja sa punim ubeđenjem i emotivnim rasponom, i on zapravo predstavlja tu ključnu sponu koja zaokružuje Merchantov film.
Stoga, FIGHTING WITH MY FAMILY je film sa jakim autorskim pečatom i fanovi Stephena Merchanta neće biti razočarani. Ovo je film sa integritetom autorskog filma i to je vrlo zanimljivo ako imamo u vidu kako je sigurno ušuškan ne samo u milje WWE već u njegov imaginarij kao brenda.
Svakako da je Florence Pugh glavni deo ovog showa, ali već pomenuta autorska atipičnost filma, pa konačno i sve ove sporedne karike koje čine celinu zapravo pomažu da njena uloga bude deo nečega što na kraju ipak nije samo by the numbers sportski biopic, odnosno da izgleda kao da nije.
Odluka WWE da pokene biografske projekte o svojim velikanima predstavlja novu fazu u okvirima tog brenda je su njihovi prvi filmovi imali pre svega svrhu da od rvača naprave glumce. Sada od rvača prave respektabilne filmske likove, ali za sada još uvek ne odustaju od fikcionalizacije što je vrlo zanimljivo.
Merchant svakako nije reditelj od kog se može očekivati visoka estetizacija borbi, ali se na kraju od njega dobila jedna specifična stilizacija života.
* * * / * * * *
Quote from: Linʞᴉn on 02-05-2019, 21:27:21
Quote from: lilit on 01-05-2019, 16:01:51
žali bože tri sata avendžersa a još su me i ubili! :lol:
Odgledah juče. Sasvim solidno. Odličan finiš za Ajronmena i Kapa. :|
Kako je krenulo ovaj završetak MCU faze biće još i najbolji od tri velika geek endgame-a za 2019-u, tj. bolji u konkurenciji sa Gejmotronom i SW.
ovo sve i moj dragi muž misli, večeras smo se raspravljali. :lol:
naravno, nije da nema puno momenata koji su mi se dopali, al očekivala sam mnogo više. plus, akcija nula, moralo je to bolje.
Quote from: lilit on 02-05-2019, 23:34:25
naravno, nije da nema puno momenata koji su mi se dopali, al očekivala sam mnogo više. plus, akcija nula, moralo je to bolje.
Dobro, bitka jeste klasično Stenlijevsko svrš svrš svršavanje, ali i kao takva bolja je od Gejmotronske muljage sa crncima u tunelu, da se ne lažemo. :lol:
A i, Ajronmenov badas potez mi je ipak emotivno jači od onog male Mormontove, ma koliko mi je klinkica mila i srcu draga. Ajronmen je ipak Ajronmen, jedno osam full lenght filmova s njim predvodilo je ovaj krešendo...
LONG SHOT Jonathana Levinea je film koji u svojoj samoj strukturi odaje vlastite kontradikcije koje ga na kraju potapaju.
Premisa filma je da glavni junak od trinaeste godine čezne za svojom šesnaestogodišnjom bejbisterkom, i nekih tridesetak godina kasnije je ponovo sreće - ona je Državni sekretar SAD a on je njen pisac govora. Umesto da događaje prikaže hronološki, i izgradi LONG SHOT kao jednu wish fulfillment fantaziju jer on to u osnovi jeste, on daje taj detalj u flešbeku, prethodno uvodeći glavnog junaka i glavnu junakinju potpuno odvojeno u priču.
I takav je onda ceo film. Ima goofy premisu a onda pokušava da je predstavi kao da mu ona nije osnovna tema a u stvari jeste, i na toj klackalici imamo ceo film. On polazi iz neke geeky fantazije, a onda sve vreme pokušava da bude priča o emancipaciji, o sposbnosti žene da se izbori o muškom svetu, i taj spoj infantilne muške fantazije i emancipatorske vizije daje besmislene rezultate.
Film je sporadično smešan, ali ništa van okvira koje u startu donose talentovani glumci kao što su Seth Rogen i Charlize Theron, a gegovi, situacije i opšti okvir su krajnje klišetizirani. Čini se da Levineov film pokušava da preplete razne pristupe komediji i Charlize Theron je sposobna da se snađe u svakom od njih, no materijal je ipak dosta ispod neophodnog nivoa.
Levineov film je vizueolno krajnje krut, konvencionalan, nemaštovit, ne pruža nikakav estetski ugođaj, niti atmosferu, a ne pomaže ni glumcima da se razigraju.
Sve u svemu, LONG SHOT je prilika da gledamo Charlize i Rogena što nužno mora biti na nekom nivou kul ali sve u svemu, ovo je prilično slab star vehicle.
* * / * * * *
THE WANDERING EARTH Franta Gwoa važi za prvi kineski SF blokbaster. Nastao je kao ekranizacija romana Cixin Liua čiju sam ekranizaicju CRAZY ALIEN gledao početkom ove godine. Ovo je međutim bitno drugačiji film sa mnogo više hard SF premisom.
Naime, u bliskoj budućnosti, Zemlja se našla u neodrživoj poziciji u solarnom sistemu i njen opstanak je moguć samo ako se premesti na drugo mesto u svemiru, u sistem jedne druge zvezde. Da bi se to postiglo, zaustavlja se okretanje zemlje i prave se ogromni mlaznici koji treba da isteraju zemlju iz orbite i povedu je u taj drugi sistem na putovanju koje će trajati vekovima.
Tokom tog procesa, život na Zemlji se presedlio u duboko zakopane gradove gde ostatak čovečanstva opstaje a povremeno izlazi na zaleđenu površinu da bi servisirao mašine. Celokupnom operacijom pak komandije se sa svemirske stanice koja iz kosmosa nadgleda kako idu stvaril.
U blizinu Jupitera međutim, Zemlja upada u nevolje sa njegovim gravitacionim poljem, i ekipa na tlu zajedno sa ekipom u svemiru mora da smisli način kako da se ne desi totalna apokalipsa.
Naravno, imajući sve to u vidu, možemo reći da su kinezi našli premisu koja je potpuno out there, i da su iskombinovali jedan čitav niz različitih holivudskih uzora u potentan miks.
Ono što je najvažnije jeste da je THE WANDERING EARTH jedan od retkih neameričkih pokušaja blokbastera koji funkcionišu i po nekim svojim unutrašnjim zakonitostima ali i po zakonitostima nečega što mi baš po holivudskom receptu vidimo kao blokbaster. Išao bih toliko daleko da kažem da je do ovog trenutka upravo THE WANDERING EARTH jedan od najgledanijih filmova godina koji ponajviše liči na nešto što bi u normalnim okolnostima trebalo da pretenduje na status najgledanijeg filma godine.
To ne treba da čudi ako imamo u vidu da je reditelj ovog filma, tridesetdevetogodišnji alumnus pekinške filmske škole veliki fan Jamesa Camerona i da je zbog njega počeo da se bavi režijom.
Cameronov rukopis se neumitno mora prepoznati u ovom filmu gde junaci iz radničke klase ulaze u sudinski SF zaplet i donose prevagu kako bi se spasao svet. Štaviše, Cameron je upravo u periodu promocije ALITE u posetama Kini između ostalog susreo Liu Cixina i na neki način blagoslovio ovaj kineski iskorak u hard SF na filmu.
Ako uzmemo u obzir kakve filmove snimaju Kinezi i da ne štede novac, THE WANDERING EARTH je u odnosu na spektakl koji pruža relativno jeftin film, prijavljeni budžet je pedeset miliona dolara. Međutim, sve ono što u ovom filmu nije na nivou američkog a to je pre svega što se ponekad vidi da je animacija naprosto animacija, ni u kom slučaju nije prepreka jer ovakvi efekti bez problema funkcionišu u kontekstu priče.
Ono što na kraju možemo prepoznati najpre kao kineski doprinos jeste svest junaka o potrebi za žrtvom i nepobedivi duh za koji ništa nije nemoguće. To su dva ključna atributa u psihologiji likova koji čine da se THE WANDERING EARTH izdvoji od sličnih naslova.
Deo dizajna radila je novozelandska WETA ali su ključni autorski doprinosi ipak kineski i po ko zna koji put Kinezi se dokazuju kao eksperti za reverse engineering. Velika je šteta što su osim Kine i SAD ostale zemlje mahom u prilici da gledaju ovaj film samo preko Netflixa, no planiram da ga pogledam u dogledno vreme na velikom ekranu svakako.
* * * 1/2 / * * * *
GUAVA ISLAND Hira Muraija, redovnog saradnika Donalda Glovera je jednočasovni televizijski film u kome Childish Gambino, Gloverov muzički alter ego uvodi svoj novi lik a to je karipski pop pevač koji želi da njegova pesma nastala iz romantičnih pobuda prevaziđe razlike među ljudima.
Mnogi definišu GUVARA ISLAND kao Gloverov PURPLE RAIN i on na neki način to i jeste. Ovde se radi o muzičkom filmu a po jednoj visokokoreografisanoj tački i mjuziklu u punom smislu u kome je cilj da se oko labavog i jednostavnog zapleta izgradi nekoliko muzičkih numera.
Nažalost, samo jedna je u punom smislu izgrađena i izvođački i plesački i vizuelno, pstale su više izvedene u filmu.
U svakom slučaju ovakvi projekti su retkost i na neki način je šteta što je ovakvu priliku dobio Glover kome je muzika važan ali ne i primaran segment delovanja. Ni na koji način se GUAVA ISLAND ne može porediti sa CHAPPIEJEM kao primero bioskopske reinvencije aktivnih muzičara, ali je opet reč o ekscesu koji treba ispratiti.
Nia DaCosta snimila je zanimljiv debitantski country noir pod naslovom LITTLE WOODS. Tessa Thompson, Lilly Collins i James Badge Dale u glavnim ulogama čine efektan trio protagonista u priči kakvu smo sretali više puta u poslednje vreme ali smo je ovog puta dobili u manje iritantnoj formi.
Naime, recentni neo-western pokušaji o savremenim odmetnicima koji iskoračuju van okvira zakona obično imaju "pretešku" konkretnu motivaciju vezanu za bankarske kredite, pokušaje da sačuvaju imanje, leče se, i sl.
Otud su neki filmovi poput HELL OR HIGH WATER na kraju delovali gnjecavo baš zbg takvih prenaglašenih motivacija za savremene odmetnike, kao da za takve junake nije potrebno nešto avanturizma i otpadništva koje čovek ili ima ili nema.
U LITTLE WOODS ne možemo u klasičnom smislu govoriti o neo westernu iz ptostog razloga što junaci naprosto nemaju tu snagu duga, i njihovi odnosi više nose pesimizam i fatalizam noira, kao što uostalom i formalno ovaj film više vuče na noir nego na western da se iskoristimo tom starom opozicijom.
Jaka motivacija je tu, jedna junakinja želi da sačuva krov nad glavom, druga da se leči. Ni jedna ni druga ne mogu to da ostvare u depresiji heartland Amerike, a da ostanu o okvirima zakona. S tim što ovoga pute desperadosi ne prelaze reku Rio Grande tražeći spas ili nekakav impuls za nelegalne poslove već prekoračuju Manitobu da bi iz Kanade donosili lekove ili se tamo sa lažnim dokumentima poslužili zdravstvenim sistemom.
U ovom filmu dakle, ono što se švercuje je "opstanak", s tim što naravno deo lekova biva zloupotrebljavan u tzv. opioidskoj epidemiji koju smo mi preboleli pre Amerikanaca.
Tessa Thompson izvanrednom rolom u ovom filmu ugrađuje još jedan bitan stub u svoju karijeru. James Badge Dale posle SPARROW CREEKa na neki način postaje glavni meštar za ove likove sa margine gurnute preko granice zakona i ponovo je izvanredan, donoseći sve atribute ozbiljne star persone u karakternu igru.
Nia DaCosta je vešto i vizuelno nadahnuto režirala ovaj film. Iako ovde ima elemanta trilera ona crpi suspense iz samih situacija a ne iz svojih konstrukcija i to daje dosta dobre rezultate. Na kraju, reč je o dobro glumljenom, ozbiljnom filmu mišićave konstitucije posle kog DaCosta može da se nada ozbiljnim pozivima za dalji rad.
* * * / * * * *
THE ALAMO Johna Lee Hancocka, u produkciji Rona Howarda, ubraja se među najteže promašaje studija Disney. Bio je to skup film koji nažalost nije tako izgledao, i bilo je to savremeno izvođenje priče o Alamu koje je delovalo vrlo staromodno.
U odnosu na ALAMO koji je snimio John Wayne, John Lee Hancock, Teksašanin koji se posvetio sniamnuju istinitih priča, napravio je dokumentarnu rekonstrukciju, ali za savremeni senzibilitet publike ova priča nije bila ni dovoljno podsticajna ni dovoljno istorijski ubedljiva.
Uostalom, i Hancockov Santa Anna je u filmu matorija karikatura u odnosu na ratnika kakav je ovaj bio u to vreme i najveća istorijska revizija doneta je zapravo u pogledu toga što je uzet jedan od kvintesencijalnih američkih državotvornih narativa i obogaćen tipičnim utiscima o "ratu kao paklu" a ne kao iskustvu koje oplemenjuje one dovoljno srećne da ga iskuse.
Glumačka podela je takođe bila lišena velikih zvezda. Dennis Quaid, sa kojim je Hancock prethodno imao hit s kojim će steći pravo na ovu meč loptu, igrao je Sama Houstona koji važi za Vuka Brankovića iz Alamskog boja. Glavne junake pak igraju Billy Bob Thornton, Patrick Wilson i Jason Patric, svakako nedovoljan zvezdani napon za film od preko sto miliona.
Bitaka nema puno, a ima dosta raznih formi statusa quo sa dosta dijaloga i ratnih priča, sve to čini THE ALAMO predugim i pomalo dosadnjikavim. Svakako da ovim filmom tema nije dobila ni približno definitivnu filmsku verziju.
* * / * * * *
THE FOUNDER Johna Lee Hancocka je biografski film o Rayu Krocu, američkom špekulantu koji je učinio McDonald's globalnim fenomenom. Međutim, Kroc je suštinski preuveličao svoju ulogu koja je bila prevashodno marketinško-menadžerska i zasenio je suštinu, o braći koja su zapravo osmilila osnovne poslovne principe McDonald'sa.
Hancock iako je scenarista po vokaciji ovde ekranizuje Roberta Siegela, poznatnog po WRESTLERu i BIG FANu, a ovaj nudi priču o čoveku čija putanja prema veličanstvenom poslovnom uspehu ima direktnu proporciju u prelasku na mračnu stranu pohlepe i bezobzirnosti. Siegelov scenario u više navrata prikazuje određene paralele između Krocovog unutrašnjeg života i poslovnih odluka, i koketira sa povezivanjem njegove slike porodice sa idealom McDonald'sa kao porodičnog restorana.
Međutim, kako diktat profita kreće da nadjačava supstancu McDonald's poslovnog modela tako i Krocove vizije porodice bivaju zamenjeni slikama glamura i moći, a odnose bazirane na poverenju i emocionalnim investicijama zamenjuju oni koji proističu iz nadmoći i interesa.
THE FOUNDER je dobar primer filma koji ima zanimljivu premisu i bavi se interesantnom ličnošću čija životna priča jeste intrigantna ali nije nužno i u svakom koraku filmična. Međutim, on je spreman za tu trku i pronalazi uvek dovoljno dramskog ali i vizuelnog kapaciteta da THE FOUNDER učini pitkim i bioskopski održivim.
Michael Keaton se izuzetno snašao u glavnoj ulozi i uspeva da izgradi Kroca kao antiheroja kog ne brani i ne humanizuje po svaku cenu ali jasno definiše njegovo mesto u istoriji modernog biznisa. Krocov slučaj je vrlo partikularan jer se odnosi na nešto što je deo naše svakodnevice ali su principi po kojima je izgrađen vrlo univerzalni, s tim što takve priče obično nismo gledali na temu brze hrane već nekih tehnološki sofisticiranijih pronalazaka.
U ovom filmu međutim specijalista za istinite priče i biopicove nadalje razrađuje svoju opsesiju američkim životopisima koji nose ukrštanje stvarnosti i medijske slike.
* * * / * * * *
HAPPY DEATH DAY 2U Christophera Landona je nastavak izuzetno simpatičnog Blumhouse slashera sa komičnim i SF twistom u kome se komična i SF dimenzija nadalje razvijaju. Landon je ovog puta sam pisao scenario i čini mi se da je način na koji je proširio ovu priču zapravo krajnje ispravan, mada je naravno mogao ići i nekim drugim putem, a to su pre svega komedija i SF.
Landon pokušava da očuva ono što je bilo prisutno u prvom filmu i da to razradi i praktično uključi u sve to i meta-momenat tako da se 2U dešava u istom danu kao i prvi film ali u drugoj dimenziji u kojoj su neke stvari nešto drugačije nego u prvom filmu. Ono što se međutim gubi jeste Us Against the World koju su imali Jessica Rothe i Israel Broussard kao par u prvom filmu. Sada oni oko sebe već imaju svojevrsni tim koji im pomaže ali suštinski baš i nema pivotalnu ulogu u dešavanjima.
Opet s druge strane, promenjena dimenzija u kojoj se junakinja obrela rešava njenu bolnu traumu a to je smrt majke ali joj oduzima ljubav dečka kog je upoznala u prvom filmu i otvara razne dileme u pogledu toga da li treba živeti svoj život ili artificijelnu poboljšanu verziju istog koja je tuđa. To su sve fini detalji koji čine nadogradnju u odnosu na prvi film i proširuju njegovu idejnost.
Ono gde Landon pada jeste sigurnost u postavljaju tona priče gde prosto ne uspeva da se snađe sa načinom inscenacije pojedinih komičnih scena, pre svega deonica sa profesorom koji hoće da ukine eksperiment koji je doveo do vremenskog loopa. Te scene su previše farsične i ne uklapaju se sa stilizacijom ostatka filma preuzetom iz izvornika.
S druge strane, misterija ko manipuliše komatoznim ubicom nije podjednako integirsana sa likovima kao u prvom filmu i data je na prvu loptu, mnogo više kao moralna osuda nego kao deo života glavnih junaka.
Stoga, 2U ima najbolju nameru ali prosto nema svežinu prvog filma pa samim tim plaća cenu i svojih i njegovih nedostataka.
Glavni glumci su i dalje dovoljno dobri da nose film, ali čini se da im je vreme da izađu iz ovog loopa i započnu nešto novo.
* * 1/2 / * * * *
John Wick 3 director says the Wachowskis are working on another Matrix film (https://www.theverge.com/2019/5/10/18564342/the-matrix-chad-stahelski-lilly-lana-wachowski-sequel-science-fiction-franchise-rumored-continuation?utm_campaign=theverge&utm_content=chorus&utm_medium=social&utm_source=twitter)
OLD BOYS Toby MacDonalda je vrlo zanimljiva britanska komedija o odrastanju smeštena u srednju školu internatskog tipa za dečake krajem osamdesetih. Film je nastao pod jakim uticajem američkog indie filma, ali ne odlazi onoliko daleko koliko recimo ide Richard Ayoade u svom SUBMARINEu iako poetički ima velikih sličnosti.
MacDonald aproprira priču o Cyranu De Bergeracu koja je u izvornoj i adaptiranoj formi više puta ekranizovana a zašto ne reći istoji kao jedna od najbitnijih mustri u dramaturgiji ljubavnog filma i romantične komedije. MacDonaldova režija je izuzetno precizna, vizuelno nadahnuta a psurd i farsu na koje se povremeno oslanja uspeva da jako dobro dozira i da njima ne preoptereti osnovi zaplet i emotivnu okosnicu.
MacDonald vizuelno vrlo sugestivno koristi produkcioni diazjn, evocira epohu bez da potone u fetišizacije iz domena STRANGER THINGSa i uspeva da zarobi duh vremena ne samo u rekonstrukciji miljea već i tretmanu video materijala koji nastaje unutar komunikacije dvoje mladih ljubavnika u kojoj posreduje savremeni Cyrano sa darom za lo-fi VHS produkciju.
Srećom, kao i rekonstrukcija epohe, tako ni filmofilija ne opterežuje osnovnu prču filma, i film ni u tom pogledu ne gubi fokus na ono što je zaista važno.
Alex Lawther je briljantan kao Cyrano iz epohe Stevea Barrona, a Pauline Etienne verovatno svesno jako podseća na mladu Juliette Binoche i svemu daje šmek art house varijante "učenice na razmeni" odnosno mlade Francuskinje koja uštogljenim mladim Englezima otkriva nove nivoe sofisticirane romantike. Jonah Haer-King je vrlo efektan i šarmantan kao momak kome mladi Cyrano pomaže i uspeva da uprkos inherentnoj antipatičnosti likova tog tipa izgradi velike simpatije za svog junaka.
Freddy Syborn, scenarista izuzetno duhovitih i često vrlo gross out komedija Jacka Whitlehalla, stoji kao prvopotpisani pisac na ovom filmu a drugi je Luke Ponte, međutim OLD BOYS nema previše veze sa onim što Syborn inače radi, mnogo je suptilniji i sofisticiraniji rad u pitanju pa je ovo svakako showcase za nešto potpuno novo od njega.
Rasplet filma se kreće očekivanim stazama ali emocijom i humorom izgrađenim dotle, MacDonald uspeva da sebi zasluži takve prečice i da filmu da arhetipski zaključak.
* * * 1/2 / * * * *
IRON SKY: THE COMING RACE Tima Vuorensuole je nastavak crowdfundovanog fenomena od pre nekoliko godina i priče o nacistima koji su se sakrili na Mesecu sa idejom da se vrate na Zemlju i zaista je pokore. U međuvremenu, stvati su se promenile. Okona desnice u prvom filmu bila je Sarah Palin, ali u međuvremenu, Obamino vreme je završeno, na vlasti je Trump, Evropom se šire populistički desni režimi, i generalno novi IRON SKY se dešava u svetu u kome nisu bili potrebni nacisti sa Meseca da probude stare težnje.
Elem, u drugom delu, Palinova je dovela do smaka sveta i čovečanstvo se od nuklearne zime povuklo u nacističku naseobinu na Mesecu. U dalekoj budužnosti dominantna religija je džobsizam u kojoj Steve Jobs ima mesto mesije, a junaci u jednom trenutku moraju da odu na Zemlju i nađu Agartu mitski grad iz teorije zavere da planetom vladaju reptilijanci iz šupljeg centra Zemlje.
Kada ekipa stigne sa Meseca na Zamlju, ispostavlja se da Agarta postoji baš kao i u ludačkim teorijama i da u njoj žive razni moćnici reptilijanskog porekla iz različitih epoha ljudske istorije.
Drugi film je i idejno i pripovedački zreliji od prvog filma, pre svega zato što je ovo jedna stripovska svemirska avantura koja ne samo da nije limitirana idejom nacista sa Meseca koja prosto nije dovoljna za celovečernje ostvarenje, već je prilično raskošna u raznim konceptima koje ubacuje sa raznih strana, od džobsizma koji je vrlo duhovito urađen do reptilijanaca i generalne space avanture koja je doživela novi procvat zahvaljujući Marvelovim GUARDIANSima.
U svakom slučaju, nisam siguran koliko je opstanak IRON SKYa neophodan i ima li tu poencijala za neku dalju zanimlljivu kreaciju, ali ono što je jasno to je da Vuorensuola u ovom filmu itekko napredauje u odnosu na prvi koji je bio tek simpatičan.
Jedino što je šteta je što na soundtracku za ovaj film Laibach nema naročitoh prostora da se istakne, pa to ostaje kao propuštena prilika.
IRON SKY se naravno oslanja na estetiku trasha i samim tim nije za svakoga, ali posle prvog filma teško da će neko zalutati na ovaj.
* * * / * * * *
ANTHEM OF A TEENAGE PROPHET Robina Haysa je zanimljiv spoj indie melodrame i kingovskog filma strave ali sa akcentom na ono prvo. Film govori o mladiću, maturantu koji na jednoj žurci pod uticajem opijata ima viziju da će mu drug nastradati sutra. Kada se ta vizija koju su drugari zabeležili video kamerom ispostavi kao istinita, momak biva stigmatizovan i doživljava traumu zbog smrti najboljeg druga. Međutim, vivzije se ponavljaju i on pokušava da ih spreči, a usput se zbližava sa devojkom pokojnog prijatelja, mučen raznim etičkim i emotivnim dilemama koje to nosi.
ANTHEM OF A TEENAGE PROPHET je glumački showcase za Camerona Monaghana kog sam zapazio svojevremeno još kao dete u TERRIERSima i nisam ni sumnjao da če napraviti veliku karijeru, te danas on jeste prvoklasni televizijski glumac. Međutim, Monaghan se na filmu još uvek nije probio. Ni Haysovo ostvarenje mu samo po sebi nije donelo željeni uspeh ali reč je o filmu koji apsolutno pokazuje da Monaghan može biti filmski leading man jer ovaj film je njegov show i on se pokazuje kao izuzetan karakterni glumac koji se dobro nosi sa atraktivnom ali i zahtevnom ulogom.
Film je smešten u 1997. godinu. Zanimljivo mi je da gledam filmove nostalgije čiji junaci imaju isto godina koliko i ja. U suštini, epoha je dobro rekosntruisana, i svakako da je njen značajan element to da su mladi protagonisti deo sveta u kome nema mobilnih telefona koji bi sigurno sva ova dešavanja, uz socijalne mreže učinila bitno drugačijim.
Žanrovski spoj gde je ovo u suštini jedna realistička melodrama spojena sa premisom tih vizija smrti, u principu funkcioniše. Pa ipak, iako na nuvouy zapleta ima detalja koji asociraju na filmove strave, na kraju krajeva ovo ostaje čvrsto utemeljeno kao melodrama. No, sasvim je sigurno da uvođenje tog elementa fantastike smeta delu purista jer se premisa neprekidno tretira realistički.
Ovaj film je ekranizacija romana kanadske spisateljice Joanne Proulx.
* * * / * * * *
EXTREMELY WICKED SHOCKINGLY EVIL AND VILE Joea Berlingera je najnoviji film o Tedu Bundyju koji je zahvaljujući roli Zaca Efrona uspeo da obnovi interesovanje za Bundyja koje se ionako svako malo obnavlja.
Reći da film Joea Berlingera nije verodostojan u potpunosti je pomalo deplasitano pošto se ovaj reditelj bavio dokumentarnim filmom o Bundyju, upoznat je do tančina sa slučajem i sa protagonistima te stoga možemo reći da je ovaj film svesno odlučio da neke detalje pojednostavi. E sad, u svemu tome ima nekih dramskih okosnica priča za koje se može reži da su opet pomalo pojednostavljene ili nejasne. To je pre svega pitanje poziva kojim je Bundyjevo ime uopšte ušlo među osumnjičene i motiva koji stoji iza njega koji opet ostaje nedorečen.
Kad je reč o ukupnom Bundyjevom slučaju, teško da jedan film može da obuhvati sve slojeve ovog bizarnog zbivanja. I tu berlinger ide jednim dosta rizičnim putem a to je da se ne bavi Bundyjevim zločinima te da ih uopšte ne prikazuje već se samo fokusira na šarmantnog počinioca koji se na sudu sve vreme ponašao kao zvezda filma o tome da je neko potpuno nevin optužen za gnusan zločin.
I u tom pogledu, gledaoci na kraju postaju distancirani od njegovih zločina i pokušavaju da ga razumeju iz vizure osoba koje su ga okruživale i koje nisu imale prililku da im svedoče i samim tim su mogle da razviju neku vrstu romantične ili ljudske simpatije prema njemu.
Zac Efron je svojim šarmom i star personom dao Bundyju zaista kontroverzan, provokativan okvir. Nije ovo prvi put da Bundyja igra filmska zvezda ali Efron mu daje potpuno neočekivan oreol lika koji maltene zaista može delovati kao neko ko je nevino optužen ili barem kao neko ko je toliko šarmantan i pametan da je šteta što je uhvaćen jer njegove zločine zaista nikada ni ne vidimo.
Stoga, Berlinger zaista ide vrlo tankom ivicom kojom se na neki način kretao i Matthew Bright u svom filmu iz 2002. godine, s tim što je on tada sebi uzeo slobodu u odnosu na fakte i napravio farsu u kojoj su najluđi detalji istiniti. Berlingerov film nije farsa ali ima nešto poletnosti kakve imaju filmovi o lakšim prekršiocima velike harizme kao što je CATCH ME IF YOU CAN.
I to je možda ključni apsurd ovog filma. Berlinger jeste prilagodio činjenice i pojednostavio ih, ali ovo jeste jedan dosta solidno fundiran film, međutim ton u kome je realizovan je blizak upravo nekom CATCH ME IF YOU CAN u kome je emotivna teskoba onoga što je radio prekršilac ekvivalentna onome što ovde oseća Bundy.
Brandon Trost je pomogao Berlingeru da izgradi tu vrstu estetizacije kojom se približava radu Spielberga i Kaminskog. Naravno, nikada ih ne dostižu, ovo je bitno jeftiniji film ali je svakako taj duh vrlo zanimljiva zajednička osobina ova dva naizgled nespojiva naslova.
Tako je na neobičan način Efron došao do uloge sa kakvom može početi uspon kakav je imao DiCaprio onomad sa CATCH ME IF YOU CAN. Međutim, ovaj film nikada neće moći da bude toliko unisono voljen i omiljen jer je Berlingerov rediteljski pristup temi kontroverzan.
Oni koji budu optužili ovaj film da romantizuje Bundyja neće mnogo pogrešiti i to će polarizovati njegovu recepciju.
* * 1/2 / * * * *
GRETA Neila Jordana je u osnovi "starački" film, relativno kamerni triler o opsesiji, na tragu REPULSIONa, ranog De Palmel, sa finom dozom groteske i humora koji naravno sveukupno proističu iz Hitchcockove zaostavštine. Jordan u ovom filmu pravi jedan, paradoksalno, evropski setting, i to ne samo zbog Isabelle Huppert već generalno zbog izolovanosti glavnih junaka koja je atipična za Njujork u kom je film smešten, iako u njemu nije sniman.
Glavna junakinja je devojka koja pronalazi skupu tašnu u metrou i odlučuje da je vrati vlasnici koja se ispostavlja kao psihički poremećena osoba koja se patološki vezuje za nju.
Neil Jordan nimalo nije izgubio osećaj za suspense i za visceralnu stravu, i to neštedimice pokazuje kada stvari dođu do svoje krvave eskalacije. I u tom segmentu on pokazuje vrhunski dar i iskustvo, sposobnost da se sa lakoćom poigrava, pa i šali u tom formatu.
U onome što je karakterna izgradnja priče, Jordan ponajviše ima taj evropski senzibilitet i na neki način ne uspeva da u potpunosti uhvati atmosferu Njujorka. Kao da smo već navikli da ovakve priče gledamo u Parizu. Toj interferenciji doprinosi Isabelle Huppert, koja je raspoložena da se zeza i ozbiljno nagazi u naslovnom liku psihotične udovice.
Jordan na svakom nivou pravi dobar posao i na kraju krajeva uspeva da prevaziđe ono što su inherentna ograničenja ove premise, a to je da nam je dobro poznata i da suštinski ni on nema šta novo da kaže u njoj. Konačno, Jordan pokušava da prilagodi tu premisu savremenoj tehnologiji, vremenu socijalnih mreža i sl. i to je manje-više jedini pripovedački doprinos toj formi. No, realizacija je ovde ključ i oni koji su gledali manje ovakvih filmova mogu imati još bolje utiske. No, čak i oni kojima je forma dobro poznata mogu uživati u Jordanovoj veštini i vitalnosti.
* * * / * * * *
UNTERWERFUNG je nemačka televizijska adaptacija Houellbecqovog romana POKORAVANJE u kojoj se kombinuju pozorišna monodrama nastala po knjizi sa elementima ulaska iza scene predstave i rekonstrukcija prizora iz knjiga. Ovakav koncept pokazuje da u suštini autori ovog televizijskog filma imaju dosta nadmen odnos prema pozorištu jer njegov scenski segment tretiraju kao višestruko manjkav.
Naravno, to otvara i pitanje ko je protagonista ovog televizijskog filma, da li je to glumac koji igra predstavu i kog prvo upoznajemo kao ličnost, ili je to lik iz Houellbecqocog romana kog on igra na sceni, odnosno lik iz Houellebecqovog romana kog kasnije igra u igranim "rekonstrukcijama" odnosno iznova dramatizovanim scenama.
Zanimljivo je da se na neki način ova značenjska konfuzija javlja u nečemu što je nastalo kao ekranizacija poznatog Houellebecqovog romana odnosno njene pozorišne postavke gde bi takva pitanja morala biti precizno definisana. Međutim, ova ilustrativna postavka sa glumcem - scenskim junakom - likom iz romana na neki čudan način zapravo polemiše sa samim Houellebecqom koji je istovremeno danas i književnik, i reditelj, i filmski glumac i filmski lik.
Iz ove slučajnosti, proistekao je prostor za analizu šire Houellbecqove uloge na ekranu danas.
No, UNTERWERFUNG je sam po sebi zanimljiv artefakt. Ovaj televizijski film svakako ne može biti smatran ni punokrvnom ni definitivnom ekranizacijom Houellbecqa ali pokazuje kako se na ekonomičan način može napraviti sasvim funkcionalan televizijski program baziran na značajnoj knjizi i/ili pozorišnoj predstavi.
Autorka adaptacije Karin Beier našla je oslonac u Ich formi samog romana, i ispratila je u osnovi ceo narativni tok. Glavni glumac Edgar Selge se snalazi u sva tri sloja ovog lika. Sama predstava je scenski zanimljiva, glumac nastupa u kostimu propalog Hoeuellebecqovog, da ne kažem houellebceqovskoh junaka ispred mašine koja ima ulogu pokretne strukture sa krstom u sredini koji se rotira u kome glumac povremeno pronalazi svoj prostor.
Dramatizacija pojedinih delova je snimana efikasno, delom u Parizu što se vidi po autentičnosti lokacija, i svedena je tako da bude produkciono izvodljiva ali vibrantna. U tom pogledu podseća na igrane rekonstrukcije u dokumentarcima, ali za razliku od njih ima dramsku formu, ima dramski sukob likova i njihovu delimičnu razradu.
Nemačka je bitno mesto a Houellbecqove ekranizacije, tamo je snimljen i film ELEMENTARLICHEN. Otud ne čudi da je na osnovu hamburške predstave teatra Deutsches Schauspielhaus nastao ovaj televizijski film. Međutim, ovom ekranizacijom svakako Houellbecqov roman SOUMISSION nije dobio ni približno definitivnu filmsku adaptaciju.
Nemam informacije kakav je odnos samog Houellebecqa prema ovoj ekranizaciji jer se i on pojavljuje kao lik ali ne igra samog sebe, što je činio već u dva Niclauxova filma.
Robert Pattinson to Play 'The Batman' for Matt Reeves and Warner Bros. (EXCLUSIVE) (https://variety.com/2019/film/news/robert-pattinson-batman-matt-reeves-bruce-wayne-dc-comics-1203125473/)
MONOLITH Ivana Silvestrnija je ekranizacija stripa koji je za Sergio Bonelli Editore napiao poznati scenarista te kuće Roberto Recchioni. U izvesnom smislu, taj strip je poslužio i kao showcase za snimanje samog filma, dizajn iz stripa prisutan je u filmu, i na neki način mogao je biti korišćen kao proof of concept.
Međutim, proof of concept se obično radi za filmove u kojima treba da bude snimljeno nešto što dotle nikada nije snimljeno, ili da reditelj pokaže da je u stanju da uradi nešto što ranije nije rađeno sa takvim budžetom.
MONOLITH je film o ženi koja sa malim detetom putuje novim automobilom. U jednom trenutku njen novi neprobojni terenac se zaključa i ona ostaje napolju a dete unutra. Žena kreće da traži način kako da uđe u zaključan auto dok dete postepeno gori na suncu, dobija napade astme i sl.
Situacija nije revolucionarna, nije superzanimljiva, a kako takav smart car zapravo ne postoji, ne ostavlja baš ni prostor za identifikaciju. Međutim, ono što je ključno je da film ne napreduje dalje od te situacije tako da je čitav središnji deo filma niz pokušaja glavne junakinje da u sred pustinje upadne u auto, i to je sve.
Ima nekih smetnji koje čine da stajanje napolju bude nebezbedno, da ne kažem opasno, ali ni to nije razrađeno. Sve u svemu, ovo je film u kom imamo premisu i onda nemamo ništa dalje.
MONOLITH svakako podseća na produkcije kuće Blumhouse i njihove mikrobudžetne ili niskobudžetne suspensere za koje su se specijalizovali, naslove kao što je bio solidni CURVE Iaina Softleya, i to deluje kao zanimljiv koncept za uvodni film producentske kuće Sergio Bonelli Editore. Međutim, u suštini, rezultat je slab a ekranizovani strip (možda na sreću) nije ikoničan, i MONOLITH će ostati zaboravljen među brojnim Blumhouse wannabe naslovima.
Čini se da Ivan Silvestrini možda može da pruži i više od ovoga. Ali, ako vidimo da je dopustio sebi da snima ovako dramski nerazvijen film, postavlja se pitanje da li ga dalje treba pratiti.
* 1/2 / * * * *
Henry Joost i Ariel Schulman su zbilja bitno napredovali između trećeg i četvrtog PARANORMAL ACTIVITYja. Četrvti film je bitno dinamičniji od trećeg, i sa zanimljivijim protagonistima i odnosima u kući gde su nevolje krenule.
Ovog puta čudno komšijsko dete donosi "Zlo" u dom porodice sa kćerkom tinejdžerkom i malim sinom, vršnjakom čudnog komšijskog deteta.
Kćerkin momak instalira kamere po kući kada krenu da se dešavaju neobičnosti i stvari onda kreću da se razvijaju u skladu sa očekivanjima.
Schulman i Joost prave nekoliko finih set-pieceova, izdvojio bih onaj u garaži sa kolima koja pokušavaju da "uguše" devojku.
Realizacija je vešta i film je srećom dinamičniji uprkos "tvrdom" found footage pristupu. Veze sa prethodnim delovima postoje ali nisu presudne da bi se ispratila priča.
Drago mi je da su posle ovoga Schulman i Joost pošli put nekih zanimljivijih ostvarenja. Za razliku od pedantnog prethodnog dela, ovaj zbilja pokazuje da njihov odlazak u "višu ligu" nije slučajan.
* * 1/2 / * * * *
JOHN WICK 3: PARABELLUM Chada Stahelskog je novo ostvarenje u serijalu koji je, na dosta opasan način, proglašen za ponovno oživvljavanje akcionog žanra. Od prvog dela, smetala mi je derivativnost postavbke ovog filma koja je u mirnim scenama kao nižerazredna varijacija na Helgelandov PAYBACK, i čiji ključni element su akcione scene. Čini mi se kao da je fetišizacijom JOHN WICKa, kao uostalom i afirmacijom serijala FAST AND THE FURIOUS došlo do jedne namerne infantilizacije akcionog žanra, i svođenje bioskopske akcije na maltene pornografski nivo gde je akcija sama sebi svrha a sve ostalo nije ni važno. Naravno, da je meni kao ljubitelju žanra to neprihvatljivo, izuzev u slučajevima u kojima akcija zaista uspeva da transcendira sve ostalo što se dešava u filmu.
Nažalost, u prva dva dela JOHN WICKa, to nije uspevalo da se desi. Te mirne scene koje ostaju kao modla koja oblikuje akcioni kolač i delovale su ukusno kao kada bi kalup ostao na slatkišu, a sam slatkiš je bio solidan ali ne spektakularan.
PARABELLUM ne može pobeći od tog problema ali u ovom slučaju Chad Stahelski je napravio akciju koja je zaista izvanredna i u tom smislu PARABELLUM ipak predstavlja nekakav korak napred u odnosu na prethodne filmove. I dalje tu ima "priče", i dalje tu ima nusproizvoda iz PAYBACKa ali akcija je urađena žestoko, u hard-R maniru i pod jakim uticajem idnonežanskih akcijaša kakve prave Kimo Stamboel i Timo Tjahjanto. Dakle, ima tu jako puno brutalnog zabadanja oštrica u lobanju, pucanje iz blizine je rekao bih specijalitet dana, udaranje kolima je redovno, a potere motorciklima i uz suptilnu pomoć CGI deluju kao da rezultiraju jakim traumatskim posledicama.
Naš NBA košarkaš, gorostasni Boban Marjanović pojavljuje se u ulozi Ernesta, prvog ubice koji želi da skine skalp Johnu Wicku i pravi zaista vrlo finu akcionu minijaturu. Ovo nije borba iz ravni obračuna Kareem Abdul Jabbara i Bruce Leeja, ali je izuzetno efektna i upečatljiva, nudeći Bobanu dužu minutažu od one koje je imao u plejof seriji protiv Toronta. Dakle, reč je o supstancijalnoj roli u važnoj sceni koja je kameo samo utoliko što Boban nije glumac.
Keanu Reeves je u punoj snazi i lepo je videti da ima Marca Dacascosa u ulogzi glavnog antagoniste. Chad Stahelski je očigledno imao punu slobodu u kastovanju filma, a Dacascos nikada nije izneverio, pa ni sada.
Zbog izvanredne akcije u kojoj pored vatrenog oružja, bodeža, ljudskih tela i motornih vozila sada učestvuju i domaće životinje, PARABELLUM zalsužuje bolju ocenu od svojih pethodnika. Chad Stahelski je dobio odlian nastup Keanu Reevesa i veliku pomoć danskog direktora fotogradije Dana Laustsena. Rezultat treba poštovati.
* * * / * * * *
POKEMON DETECTIVE PIKACHU Roba Lettermana je film koji sam pogledao pre nedelju dana, u prvim terminima kada je izašao kod nas, i trebalo mi je nedelju dana da saberem utiske. Naime, reč je o jednom od najprijatnijih iznenađenja ove sezone. Priznajem, imao sam predrasudu prema činjenici da je reč o ekranizaciji Pokemona, multimedijske franšize o kojoj ne znam mnogo, i koja dolazi u žižu javnosti sporadično, maltene na desetak godina.
Upamtio sam da je Warner Bros pre dvadesetak godina puštao u bioskope celovečernje Pokemon crtaće, zapravo kompilirane epizode animirane serije, i sada isti studio (igrom slučaja, prvobitno je Legendary radio ovaj film za Universal) prikazuje ovu igrano-animiranu verziju.
Rob Letterman je snimio film za decu, i u tom pogledu POKEMON DETECTIVE PIKACHU ima jasnu naraciju, nema tu nekih teško prihvatljivih ili teško razumljivih momenata u pogledu ritma pripovedanja ili strukture. Međutim, ekipa scenarista je fomulisala jasan, čvrst predložak koji uspeva da obavi izgradnju jednog novog sveta i unutar njega, kroz origin ispriča i prvu priču smeštenu u njemu.
Glumačka podela je izvanredna. Justice Smith korak po korak izrasta u glumca na kom se Holivud može osloniti, a kapacitet da postane zvezda je već tu. Međutim, Justice Smith je i dalje, uprkos tome što u igra u franchise filmovima više glumac nego zvezda, i u tom pogledu bitno je da ne pođe putem Chrisa Pratta. Ryan Reynolds je napravio izuzetnu vokalnu rolu kao pokemon koji zna da govori i njegov Pikachu je ne samo scenaristički već i vokalno pravi mali master class kako napraviti uzbudljiv komični lik u animiranoj formi koji može parirati "živim ljudima". Reynolds je imao iskustvo tog tipa u DEADPOOLu ali Pikachu je radikalniji izazov jer nema otklona u R-rejting i nema fizičkog oblika koji korespondira sa Reynoldsom.
Međutim, ono što je ipak ključ ovog filma možemo prepoznati u tome da se on nalazi negde na ničijoj zemlji između filma WHO FRAMED ROGER RABBIT i serije HAPPY!. Ovde imamo uspešan primer iznova primenjene mustre detektivskog filma u igrano-animiranoj formi. Naravno, niti je ovo velika holivudska ekstravaganza kao Zemeckisovo remek-delo niti je izlet u onostrano Granta Morrisona, ali jeste nešto između jer poštuje klasike filma, ali ima i taj neki edginess novog doba koji nije nužno morrisonovski ali jeste proistekao iz te čudne besprizornosti azijskih IPjeva.
Naprosto, Pokemoni u sebi nose taj element da gledalac, naročito kad mu se dopadne film, počne ozbiljno da se pita da li je to moguće. Tokom gledanja i uživanja u filmu preispitivao sam svoje psihičko zdravlje jer dođavola - ovo su ipak POKEMONI. Međutim, u ovom filmu oni nekako bivaju upakovani u zanimljiv SF triler sa temom transhumanizma, i sve to je realizovano dinamično, precizno, sa izvanrednim dizajnom bliske budućnosti u kojoj se prepliću recimo London i Singapur, sa malo Tokija i Hong Konga. Zaplet inače jednim delom citira pesmu Prti Bee Geea i stihove, "koji je ovo pokemon, to je lerdi pokemon opijate valja on".
Fotografija Johna Mathiesona, rađena na stari način, na filmskoj traci, daje svemu poseban šmek heightened realityja, a završnmi obračun je po svojoj energičnosti i maštovitosti, sa azijskim uplivom, negde između OKJAa i Marvela.
POKEMON DETECTIVE PIKACHU izašao je iste godine kao ALITA. Oba dele zanimljiv detalj - pesmu na špici peva srpska pevačica albanskog porekla, tamo Dua Lipa, ovde Rita Ora. Međutim, nije to jedino što dele. Oba se bave temom transhumanizma, oba se bave eksploatisanjem Drugoga i to u formi gladijatorske borbe, oba se bave mentalnom kontrolom koju sprovodi negativac, oba koketiraju sa noirom u uvodnim izlaganjima misterije oko koje se vrte. U neku ruku, i PIKACHU spada u čitav niz, od ELYSIUMa pa nadalje koji bi mogli biti smatrani većim ili manjim epigonima onoga čime se bavi ALITA. Ipak, teška srca moram priznati da PIKACHU ima zaokruženiju formu jer ima klimaktičan kraj i ako se može gledati kao franchise starter, ovde je to urađeno na zadovoljavajući način. I sveukupno, čini se da je PIKACHU iako se laća raznih SF i noir tropa, u tom pogledu manje "anahron" od ALITE. ALITA deo svoje snage uostalom crpi iz toga što je na neki način retro-futuristički rad. PIKACHU je mnogo više u dodiru sa aktuelnim trenutkom i ubedljiviji je u toj globalnoj reinterpretaciji azijskog propertyja, iako se suštinski obraća manje zahtevnoj publici.
Ne znam kako su pokemondžije reagovale na ovaj film ali ja sam bio prezadovoljan i ovo je svakako naslov kom ću se vraćati.
* * * 1/2 / * * * *
David Yarovesky je pod pokroviteljstvom Jamesa Gunna i u saradnji sa njegovom familijom dobio priliku da snimi zanimljiv film. BRIGHTBURN je priča o Supermanu, ispričana na mračniji način - šta ako mali vanzemaljac padne u kapsuli u Kanzas ali kada dođe pubertet krene da ga teže podnosi i posgtaje mali psihopata koj želi da potčini svakoga i kazni one na koje je ljut.
BRIGHTBURN ne dobacuje do CHRONICLEa jer je u svojoj postavci svedeniji i zapravo ne razrađuje "realističku premisu" šta bi se dešavalo da neki ljudi dobiju supermoći i onda ih koriste na različite načine. Ovde sve proističe iz Supermana, tako se i film zove Brightburn po kanzaškom mestu u koje je dete palo što je jasna aluzija na Smallville, mesto i naziv serije iz Supermanovog odrastanja.
Iako postoji snažna komunikacija između dečaka i kapsule u kojoj je pao, čime se koketira sa idejom da je možda on deo neke vanzemaljske agende, BRIGHTBURN se ipak bavi zlom u detetu, odnosno na kraju moć proističe iz dolaska na planetu ali zlo i spremnost na zločin proističe iz dečakove psihe.
Možda je činjenica da je reč o klincu mogla biti kudikamo maštovitije iskorišćena, tipa da klinac ima i neke glupe ideje o tome kako da reši neke stvari, ali BRIGHTBURN je film čiji je osnovni kvalitet jednostavnost, određena svedenost, sjajna gluma koja se napaja iz star turna Elizabeth Banks i iz dobre, pametno postavljene realizacije koja film čini skupljim nego što jeste.
Ono što je dodatna karakteristika ovog filma jeste da on uzima formu superherojskog slashera, dakle ne ide u širinu i epski zamah koji bi imala priča o zlom Kal Elu odnosnu Clarku Kentu. Tretman strip izvornika u ovom filmu je sličan onome kako ga je Shymalan koristio u GLASSu, aluzije su jasne, gotovo mehaničke, ali to u ovakvoj varijanti blija.
Maltene, iako ovo niti je DC niti je Warner, BRIGHTBURN deluje kao Elssworlds epizoda.
Kako rekoh, formalno ovaj film najviše liči na slasher, i u tom domenu kada krenu ripper sekvence ima i smisla za humor.
BRIGHTBURN je jedan od onih high concept malih filmova koji nastaju sa svešću da "mogu da razvale". Da li će se to desiti ne znam, ali u principu projektni zadatak je ispunjen a Yarovetsky izvlači sve ono što je potrebno.
Sa budžetom od skromnih sedam miliona, verujem da će ovaj film opravdati očekivanja svojih producenata.
* * * / * * * *
Cedric Anger snimio je film PARIS PIGALLE koji bi neki optimista mogao nazvati francuskim BOOGIE NIGHTSom i pogrešio. Neko bi ga po sinopsisu mogao nazvati francuskim HARDCOREom, samo po sinopsisu ali ni to ne bi bilo tačno.
Šta je onda to? Pa reč je o priči o dvojici francuskih policajaca koji se ubacuju undervover u svet strip i peep klubova a potom i na porno scenu početkom osamdesetih. Stvar je dakle mogla poći putem HARDCOREa ali nije jer se u tom svetu ne dešava ništa naročito mračno, dešavaju se sudbine koje su u osnovi tužne ali ne naročito dramatične niti im je posao vezan za to jer istražiji pranje novca. A opet, nije to ni BOOGIE NIGHTS jer Anger načinje temu kako je izgledala ta porno industrija ali je ne dokumentuje.
Tako i sam film, teško je utvrditi šta je u pitanje, da li buddy cop film bez akcije u kom se junaci sjajno zabavljaju, da li je to rekonstrukcija perioda hedonizma i zlatne ere pornografije, da li je to krimić o suzbijanju organizovanog kriminala?
Nije ništa konkretno od toga i sve je to pomalo. To ne bih oprostio američkom filmu, ali kako je reč o Francuzima kojima pažnja ume da odluta, sve to opraštam, najpre zato jer je film atmosferičan i interesantan, sa dosta svežine uprkos čestim odlascima na "opšte mesto".
Guillaume Canet i Gilles Lelouche su zanimljivi u glavnim ulogama, ženski kast je ne samo lep i talentovan već i dat u duhu porno industrije tog vremena, sve u svemu sa fotografijom Thomasa Hardmeiera, iskusne kuke i za krimić i za rekonstrukciju epohe, rezultat je vibrantan i zanimljiv.
Na kraju, PARIS PIGALLE nije supstancijalno delo ali može privući gledaoce različitih interesovanja.
* * * / * * * *
Terminator: Dark Fate, prvi tizer trejler:
https://youtu.be/jCyEX6u-Yhs (https://youtu.be/jCyEX6u-Yhs)
Nadajmo se da nisu stavili najbolje što imaju :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa... možda i nisu jer ga zovu "tizerom" a traje preko dva minuta.
No, može se reći da posle Mad Maxa još jedna velika '80s akciona franšiza naglašeno ide u grrrl power smeru.
McG u filmu RIM OF THE WORLD pokazuje da je pronašao sebe na Netflixu snimajući žanrovske filmove kakve publika voli ali u nedovoljnoj meri da bi ih studiji pravili za globalno tržište. Međutim, McG je dovoljno iskusan strateg da ume da napravi film za manje od 20 miliona koji publici kojoj je namenjen, a to su deca i tinejdžeri, izgleda kao 200 jer je svaki uložen u pravi deo ekrana.
THE BABYSITTER od pre dve godine je na neki način bio uvod u McGjevu Netflix renesansu, ali ovaj film je ipak sniman za bioskop pa je tek potom otišao na striming. Zato je i scenario Briana Duffielda bio toliko fokusiran na pokušaje da se dekonstruiše jedan dosta trošen žanr - teen slasher i da se napravi ono kako se sećamo tih filmova (umesto da ih sada pogledamo iznova, i većinu njih sa gnušanjem odbacimo) sa tim osaćaj ushićenosti, suptilne erotike prilagođene dečacima, i "pametnih" zapleta koji generišu misteriju i osećaj jeze prilagođen ciljnoj grupi.
U određenom smislu, THE BABYSITTER je sofisticiraniji film, ali RIM OF THE WORLD je specifičan utoliko što je direktno pravljen za Netflix i polazi od potpuno druge premise. Dakle, THE BABYSITTER je pravljen za bioskop sa idejom da vidimo kako da se žanrovska konvencija izvrne naglavačke, a RIM OF THE WORLD je pravljen sa sličnim duhom wish-fulfillmenta. Dakle, ovde imamo pitanje kako bi se snašla deca iz Amblina u slučaju da ih zadesi INDEPENDENCE DAY.
Neko će reći, gledali smo to kod JJ Abramsa u prefinjenom povratku u Amblin kroz film SUPER 8, ali McG vrlo dobro zna da nije svaki vanzemaljac isto, i da Spielberg i Emmerich nisu isto. Dakle, ovde su vanzemaljci ljigavi, zli, imaju mogućnost regeneracije, pomešali su sve zastrašujuće elemente gostiju iz galaksije osamdesetih i dodali Terminatora. Koketira se čak i sa implantiranjem jajašaca u stomak junaka ali se to dalje ne razrađuje.
Prvih desetak minuta filma prikazuje dolazak u kamp i uspostavlja pravila sveta gde su smorena deca suočena sa izafektiranim vaspitačima u kampu. To je najslabiji deo. Ali, uskoro kada krene invazija, šarm dece se okreće na maksimum (glavni dečak liči na McGa što je svakako fina glazura preko inače odlično odigrane uloge) a McG realizuje sekvence neobično energično, tvrdo, sa jakim jump scareovima i pametno utrošenim budžetom kojim postiže efekat visokooktanskog akcijaša. Imati decu u sred tako jake akcije i pritom održati komični tonus je nešto što nije jednostavno ali McGu to ide od ruke.
Scenografija se "pomera" zajedno sa klincima, gde idu oni, tu se kreće i radnja, i McG ne gubi vreme na globalne implikacije invazije vanzemaljaca, drži se njihove priče, njihove pustolovine i zezanja usput, i rezultat je zaista neodolji i za više gledanja, čak i matorom konju kao što sam ja, a nekmoli deci.
Scenario potpisuje Zack Stentz, afirmisani scenarista, aktivan i u MCU, i nudi nekoliko situacija za pamćenje uz veštu best of aproprijaciju nekih kultnih akcionih situacija poput kuhinjskog skrivanja u prvom JURASSIC PARKu itd. Međutim, uprkos uronjenosti u reference, RIM OF THE WORLD je film koji će sigurno trajati i iznova nalaziti publiku.
* * * 1/2 / * * * *
SEE YOU YESTERDAY je još jedan primer žanrovskog filma koji se nadovezuje na #BlackLivesMatter problematiku. Stefon Bristol ga je snimio u produkciji Spike Leeja i film u sebi nosi nešto grungy duha ranog Spike Leeja zaljubljenog u svoj kraj, u svoje ulice, komšije i malu zajednicu.
Međutim, uprkos uspehu BLACKKKLANSMANa, SEE YOU YESTERDAY dolazi kasnije na scenu od već jako afirmisanih radova Jordana Peelea, i naravno u odnosu na US deluja kao malo početničko delo. Ali dobro, US je dominantno ostvarenje ove sezone, pa ga je s njim i preterano porediti. Međutim, u odnosu na GET OUT, SEE YOU YESTERDAY stoji dobro. Naravno, ne mogu se porediti po uspehu jer GET OUT je bio blokbaster i oskarovac a SEE YOU YESTERDAY je išao na indie film circuit i Netflix, međutim ukus oporosti savremenog afroameričkog iskustva je meni jači u Bristolovom filmu.
Glavni junaci Bristolovog filma su dvoje drugara koji za školsku naučnu izložbu pokušavaju da naprave mali, primitivni vremeplov. U tome uspevaju i imaju kapacitet da odu jedan dan unazad u prošlost. Kada devojčici policija upuca brata, ona odlučuje da odu u prošlost i da probaju da ga spasu.
Tu kreće klasična priča o putovanju kroz vreme sa pokušajima i pogreškama koja postepeno otkriva ključnu stvar - nesrećni slučaj kada su upucana ta dva mladića možda nije bio baš tako slučajan kako je delovalo.
Jasno je kuda nas Bristol vodi ali ovo je mali nepretenciozan indie film, smešten u afroameričku sredinu sa potencijalom za crossover koji u svemu tome pronalazi snagu da bude zanimljiv od početka do kraja.
* * 1/2 / * * * *
ALADDIN je film za koji ćemo se praviti da ne postoji u opusu Guy Ritchieja. Osim nekoliko scena potere koje je prekopirao iz KING ARTHURa, i to bukvalno prekopirao, u ovom filmu nema apsolutno ničega, ali kad to kažem to doslovno i mislim, što bi podsećalo na Guy Ritchieja.
Kad je reč o Willu Smithu, on u ovom filmu igra Duha iz boce i napravio je simpatičnu glumačku kreaciju koja na kraju svega ima samo jedan efekat - pokazuje nam da u ovom filmu ima nečega što je poteklo iz vrhunskog Holivuda. Naprosto, Will Smith je vrhunska holivudska zvezda i on na ekranu prosto ima toliko harizme da obasja scenu kako god da je kadrirana. Nažalost, duha iz boce nema dovoljno. On se dominantno javlja samo u središnjem činu, nema ga jako dugo na početku i na kraju ga ima vrlo malo, sa minimumom protagonizma tako da film gubi svoj jedini high class adut.
Ostatak onoga što ovde ima da se vidi je ispod svakog nivoa za ovako ambiciozan i skup film. Setovi koji deluju kao setovi, kadriranje koje deluje kao da je Šotrino sem kad second unit i efektdžije ubace neko letenje koje spada u red slabije realizovanih VFX ekstravaganci.
Ritchie ovaj film kao da nije režirao. Reč je o mjuziklu koji na "recima" želi da se osloni na Bolivud ali u zbilji deluje više kao specijal MALE NEVESTE nego kao delo nekog indijskog velemajstora. Uostalom, Danny Boyle je postavio visok nivo integracije Bolivuda u angloamerički film, dakle znamo šta sve može a vidimo šta smo dobili.
ALADDIN je film u kome magije ima samo u harizmi Willa Smitha i u ni u čemu više. Ali nje nema dovoljno da bi opravdala dva sata ovoga.
Ceo taj diversiyz momenat gde Duh iz boce koketira sa pričom o "klozetovanosti" iz koje mora biti oslobođen i Jasmin koja više nije Disney princeza nego postaje samostalna žena, deluju usiljeno i kao iz nekog psihiloškog priručnika. Bilo bi mnogo bolje da su ti elementi proizašli iz priče a ne iz osećaja da smo na radionici.
Ostaje nada da za Ritchijea i Smitha ovaj film može kupiti dodatnu dozu autonomije kada budu stigli rezultati sa blagajni. Nažalost, plašim se da su potrošili previše vremena radeći nešto što je bezveze.
* 1/2 / * * * *
MAKING OFF Kuzmana Kuzmanoskog bez preterivanja spada među najgore filmove snimljene poslednjih godina na prostoru bivše Jugoslavoije. To nije čest slučaj sa makedonskim filmovima iz prostog razloga što njihovi filmovi imaju veliku podršku države, nema ih puno ali su obično ozbiljno realizovani.
MAKING OFF je očigledno film autora koji je ljut što ne može da dođe do finansija i snimljen je silom u neuslovima, u formatu found footagea, nekakvih beleški o pokušaju grupe autora da snime film o Aleksandru Makedonskom usled čega ulaze u poslove sa kriminogenim strukturama i porno industrijom.
U tom smislu, MAKING OFF deluje kao neki užasni rip-off ŽIVOTA I SMRTI PORNO BANDE u kome reditelj nikada nije izašao iz Beograda već je ostao tu i provodi vreme kukajući sa marginalcima.
Taj spoj kinematografskih pokušaja i tržišta seksa kao tema, mada Kuzmanovski ne uspeva da artikuliše ništa ni približno priči, stoji kao bizaran i nažalost potpuno potrošen spoj, i rezultat je skoro negledljiv i svakako neprijatan.
Pogledao sam LORO Paola Sorrentina, onu single movie verziju od dva i po sata iako postoji verzija razbijena u dva filma. Teško je opisati kolika je ovo budalaština. IL DIVO takođe nije paio od smisla ali LORO čak i u ovoj komprimovanoj verziji pati od manjka sadržaja.
Prva polovina filma govori o mladom ambicioznom preduzetniku ali prevashodno makrou koji napreduje kroz svet bogatih klijenata u borbi da se nekako dokopa pozicije i moći. Onda se njegova putanja ukršta sa Silviom Berlusconijem koji je ovde prikazan kao elegični starac koji pola vremena ne zna šta će sa sobom a drugu polovin želi da preuzme vlast, popravi brak sa svojom suprugom, dokaže se kao muškarac sa mladim ženama i sl.
Međutim, Sorrentinov rediteljski postupak u suštini svodi ovaj film na spoj visokoesttizovanih plesnih numera, tela koja se gibaju u luksuznim enterijerima i eksterijerima, zatim dijaloge koji kao da su izašli iz polemičke drame u kojima se psihoanalizira ova projekcija Silvija Berlusconija i na neke apsurdne prizore.
Sorrentino se bavi visokom estetizacijom. Cilj je da se napravi nekakva slika, ili živa skultpura, da se fetišizuje NEŠTO, ali na kraju sve se to banalno pretvara u snimanje žena i kuća, i kič-umetnina.
Sorrentino u toj svojoj tendenciji da mu je priča negde pod B, ne samo da korespondira sa savremenim art houseom već u njemu i diktira tokove. Ti prizori ljudi koji u nekom frontalnom mizanscenu igraju pred kamerom i sl. postali su maltene obavezna figura savremenog art housea, i on je očigledno namerio da bude njegov predstavnik kog zanima visoka estetizacija odnosno tehnička usavršenost pa i pohod u bioskope. Otud i želja da se tematizuje Berlusconi.
Međutim, LORO svakako nije biopic, niti je kao takav predstavljen, ali nije ni neki ozbiljan film nadahnut Berlusconijem. Ovo je jedna egzibicija u kojoj je Berlusconi samo povod a Sorrentino snima šta mu pada na pamet. No, to što mu je palo na pamet je neko već snimio i prikazao milion puta na MTVu.
THE QUEENS'S CORGI Vincenta Kasteloota i Bena Stassena, belgijski je animirani film koji će ovih dana doživeti britansku premijeru sa voice castom koji predvode Jack Whitehall i Julie Walters. Nažalost, gledao sam ga sa nekim generic nahom na engleski bez ovih zvezda i verujem da su oni svojim vokalnim izvedbama svakako unapredili ovaj film.
Sam THE QUEEN'S CORGI ima takav koncept da lako može biti uvodn u franšizu. Glavni protagonista je kraljičin omiljeni pas koji ispada iz njene milosti kada odbije da se pari sa Trumpovom kučkom a potom postaje žrtva drugog podlog kraljičinog psa koji želi da preuzme titulu Kraljičinog Top Doga.
Film je naravno namenjen deci ali sa likovima kao što su Kraljica Elisabeth, Princ Philip i Trump, donosi dozu političkog humora za odrasle koji nije do te mere uobičajen za filmove namenjene deci.
Animacija je 3D, kompjuterska i spada u neku ravan evropskih produkcija koje dospevaju do bioskopa ali su ipak daleko iza bilo čega što prave Amerikanci. Pa ipak, iako je priča po broju lokacija i zapletu dosta svedena, ako ovaj film dobro prođe, glavni junak ima prostora za nastavak i franšizu, a to je opet nešto što se dosta retko sreće u evropskim animacijama ovog tipa.
Stoga, krivo mi je što nisam pogledao engleski nah sa zvezdama jer je sigurno unapredio ono što skromna vizuelna izvedba nije mogla da pokrije.
* * / * * * *
North Korea's Kim Jong Un carrying out purge after Hanoi summit collapse: Chosun Ilbo (https://www.reuters.com/article/us-northkorea-usa-purge/north-koreas-kim-jong-un-carrying-out-purge-after-hanoi-summit-collapse-chosun-ilbo-idUSKCN1T02PD)
QuoteNorth Korea executed Kim Hyok Chol, its special envoy to the United States, and foreign ministry officials who carried out working-level negotiations for the second U.S.-North Korea summit in February, holding them responsible for its collapse, a South Korean newspaper reported on Friday.
Nije uspelo. Neko je kriv...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Michael Daugherty je snimio film GODZILLA: KING OF THE MONSTERS. Ovo je produžetak reboota koji je počet Edwardsovom GODZILLAom i sa njom deli neke nedostatke ali uvodi i neke sasvim svoje.
Osnovni problem od Edwardsove GODZILLAe pa do ove je to što se Warnerov reboot previše drži japanske matrice u pogledu toga da kaiju mora biti heroj i pozitivan lik. I onda se filmvoi svode na to da se nekako Godzilla usmeri da radi u interesu čovečanstva protiv goreg monstruma.
Edwards je došao na ovaj reboot posle filma MONSTERS, kao reditelj od kog se mnogo očekivalo i na njemu se delimično snašao. Njegova GODZILLA je zanimljiv film sa ozbiljnim nedostacima ali je i dalje rado ponekad pogledam, barem na parče.
Iz Daugheryjevog filma uklonjeno je to što je zanimljivo. Ovaj film je dosta "običan" po tome kako koncipira svoja dešavanja a među iritantnijim elementima mora se izdvojiti marvelovska tehnika postrojenja i letelica kojima je opremljeno udruženje Monarch.
Sam zaplet, sama ideja oko koje se film vrti i kako su tretirani pojedini monstrumi vrlo su zanimljivi u polazištu ali nisu tako dobri u realizaciji i razradi. Sa Kyleom Chandlerom u glavnoj ulozi, Daugherty je imao sasvim dobar osnov za žanrovsku diverziju ove vrste ali je ulogu ljudi nažalost sveo na nešto što ponajviše liči ne role Raymonda Butta kod Inoshira Honde.
Dakle, bilo je potencijala u podeli, bilo je porencijala i u zapletu, ali su na kraju čudovišta ponovo morala da preuzmu protagonizam i preseku sve eventialne veze koje su se stvorile između gledaoca i priče u prvim minutima filma.
Stoga, ovo je film u kome je sama priroda reboota na kraju dovela do toga da se istroši ono što je bio kvalitetan nukleus. Ako ima neko ko misli da su japanski Gojira filmovi dobri, onda će KING OF THE MONSTERS biti prava stvar. Ali ja takvu publiku ne znam.
* * / * * * *
Nisam. Davno sam gledao seriju, morao bih malo da se podsetim...
ROCKETMAN Dextera Fletchera je novi biografski film u produkciji Matthewa Vaughna koji se sjajno pokazao u prethodnom ostvarenju ove ekipe EDDIE THE EAGLE. Prethodni film je bio baziran na ideji "print the legend" a ROCKETMAN odlazi korak dalje i čak je definisan kao "muzička fantazija".
U konkretnom slučaju ovo je biografski mjuzikl o Eltonu Johnu, od detinjstva do preporoda kada je izašao iz krize u kojoj je bio zbog alkohola i kokaina. Eltonove pesme služe kako bi se iskazala junakova stanja i ispričala priča, i pošto je već bilo izvesno da će film o njemu biti jukebox musical, zašto na kraju to ne bi bio i mjuzikl u punom smislu te reči.
U tom pogledu, ROCKETMAN je film koji se savršeno uklapa u dosadašnji rad Eltona Johna. Ovo je podjednako relevantno i za one koji ne poznaju ili ne prate njegov rad (kao što sam na primer ja) do onih koji su mu posvećeni kao fanovi.
Struktura scenarija Lee Halla je naizgled konvencionalna. Imamo centralni događaj - izmaštanu terapijsku seansu iz koje odlazimo u razne faze Eltonovog života. Međutim, način na koji se prelazi u retrospekcije i to kako one izgledaju je toliko energično i maštovito da ovakva struktura nimalo ne smeta niti limitira funkcionisanje filma.
Fletcher je u vreme Singerovog otpuštanja/ napuštanja filma BOHEMIAN RHAPSODY bio doveden da reši stvar. Logično, i zbog odnosa Vaughna i Foxa i zbog njegove veštine u tretiranju tih kvintesencijalno britanskih heroja. Međutim, ROCKETMAN i BOHEMIAN imaju zastrašujuće puno sličnosti na nivou priče i protagonista a potpuno su različiti filmovi. Oba polaze od junaka koji je isprva klozetovan, nalazi partnerku i autuje se. Oba imaju junaka koji u momentu kada je autovan najbližima nalazi opet partnerku i ženi se u Nemačkoj. Oba imaju Johna Reida kao prominentnog junaka, oba sugerišu da je junak duboko potonuo kada se našao po gay leather klubovima u formi montažne sekvence. Međutim, filmovi su različiti barem onoliko koliko se razlikuju sadašnji Bond-filmovi od KINGSMANa.
ROCKETMAN je prosto uronjen u Eltonov imaginarij, i funkcioniše kao deo njegovog stvaralaštva, a BOHEMIAN je blago distanciran u pokušaju da bude tobože objektivan a zapravo je samo merch za bend. Otud, ROCKETMAN tako integrisan sa Eltonom deluje mnogo autentičnije i iskrenije od BOHEMIANa, kao što uostalom i ima mnogo hrabriji i zanimljiviji postupak.
Ishodi oba filma su doduše različiti. BOHEMIAN se bavi junakom koji je pao, ROCKETMAN junakom koji je pao i digao se. Možda je i otud bilo više prostora za ovakvo razmaštavanje. Ipak, šta god da je po sredi, uprkos tome što kada sednemo i razmislimo prepoznajemo kalkulaciju unutar ROCKETMANa, on ne deluje tako dok traje.
Tehnički gledano, direktor fotografije John Richmond je prvo radio sa Fletcherom pa tek onda sa Vaughnom, ali ROCKETMAN je bez sumnje ipak Vaughnov šou, direktno izrastao iz KINGSMANa u kom je on prvi put spojio Richmonda i Egertona. Uostalom, taj britanski duh na steroidima jeste deo baš KINGSMANove zaostavštine.
ROCKETMAN je vizuelno spektakularan, u pogledu estetizacije, koreografije, odnosa filma i muzike, a sve to je ispraćeno vrlo ozbiljnom Egertonovom glumom koja uključuje i pevanje. U zabavljačkom pogledu, ROCKETMAN je delo prvog reda.
Trka među kumovima u tom smislu ne jenjava, Ritchie i Vaughn su u isto vreme istrčali sa mjuziklima ali način na koji ROCKETMAN gazi ALADDINA u svakom pogledu je zaista brutalan. Ovo je defnitivno film koji spada među najbolje mjuzikle u proteklih nekoliko godina, i novi standard u pogledu toga kako se može pristupiti ovoj formi biopica.
* * * 1/2 / * * * *
Brian De Palma se žestoko izbrukao u filmu DOMINO. Ovo je ponovo projekta gde je producent bankrotirao, snimalo se manje nego što je trebalo itd. Međutim, nažalost po onome što na kraju ipak jeste snimljeno, ovo je materijal televizijskog kalibra. Svakako da sada možemo zapaziti jedan čitav niz objektivnih pokazatelja da sa ovim filmom nije sve u redu. Recimo, postproduckija zvuka je skaredna itd. ali u suštini materijal je jedan middle-of-the-road triler o pretnji terorizma u kome se izuzev par prijatnih gore detalja i nekih set-pieceova u pokušaju, U SUŠTINI ne dešava ništa naročito zanimljivo.
Dakle, nema nikakve subverzije, ako u nju ne računamo citat FEMME FATALEa kada teroristi udare na otvaranje nizozemskog filmskog festivala. Izvan toga ovo je garden variety stuff, sa televizijskim nivoom produkcije.
Filmska režija svakako nije oblast u kojoj se sa godinama nužno dobija na kvalitetu, ali ne mora biti ni oblast u kojoj se neumitno gubi, pogledajmo Scorsesea, međutim, u slučaju De Palme imamo velikog autora koji se našao u vrtlogu nepouzdanih producenata koji mu onemogućuju da snimi film iza kog bi lako mogao da stane.
Stoga, De Palma se odrekao i ovog filma. DOMINO je odbacio, ali iskreno, u ovome što sam video nisam zapazio nukleus nečega naročito dobrog niti interesantnog. Da li bi sa više para i vremena ti najavljeni set-pieceovi bili bolji? Pa možda, ima zametaka, ali nije De Palma imao neke setpieceove ni tamo gde ih je mogao, da ne kažem morao imati, kada je radio vrhunski materijal u filmu BLACK DAHLIA.
Dakle, kriza je sa svih strana, i u pogledu producenata koje Maestro privlači ali izgleda da ni on nije baš u punoj snazi. Šteta, DOMINO je mogao biti lean and mean euro triler a na kraju je ispao osrednji TV film.
* * / * * * *
GELATERIA je izrazito apsurdistički nastrojen britanski film sastavljen iz scena koje funkcionišu kao labavo povezani skečevi. Mogu slobodno reći da nijedan od postupaka koji su primenjeni u ovom filmu ne volim, a izvedba je vidno limitirana niskim budžetom. Međutim, u svemu tome ima nekog talenta, i kod reditelja, i kod snimatelja i kod glumaca. Na kraju krajeva to ipak nije dovoljno da GELATERIA crossoveruje do nekoga kao što sam ja i ko nije preterano zainteresovan ili zabavljen ovakvim filmovima, međutim, ljubitelji autora kao što je Szabolcs Tolnai recimo itekako mogu biti zainteresovani za ovaj film. Otud ovde je ključno pitanje da li će se zavrteti na festivalima ili neće, da li će doći u taj krug ili ne. Ne bi me čudilo da ovaj film zauvek ostane na margini ali i da postigne uspeh kao art house provokacije. Tumačite ovu procenu kako hoćete, kao dijagnozu fluidnosti savremenog filma ili kao znak da su svi kriterijumi nestali.
* * / * * * *
+- Kundana Sada je indijski triler o čoveku koji se budi u zatvorskom kombinezonu u sobi bez igde ikoga samo sa nekim predmetima koje postpeno otkriva i sa kojima pokušava da nekako pronađe način da izađe ili da izgradi sebi neki smisao u toj situaciji.
Kundan Sad je snimio visoko estetizovan film u kome maksimalno koristi lokaciju, opozijiciju kolorita zidova i narandžastog kostima, kao i glumčevo telo, a uspeva unutar tog minimalizma da izgradi i jednu parabolibudsku muzičku numeru koja ilustruje junakov unutrašnji svet.
Kundan Sad pokazuje dar za vizuelno, ali uprkos brojnim idejama i trajanju od 68 minuta iziskuje gledaoca sa dosta strpljenja. No, čini mi se da je moguće naći publiku koja bi ovakav film umela da ceni.
* * / * * * *
REBOBINADO, LA PELICULA Juana Francisca Otana je niskobudžetni argentinski film o momku koji shvata da uz pomoć starog kasetofona može da se vrati kroz vreme. Otano nije bez dara ali definitivno nije imao uslove da u punom kapacitetu ekranizuje jednu zapravo vrlo svežu premisu u sve potrošenijem prostoru filmova o hronomociji.
Njegova ideja je da junak uz pomoć starog kasetofona i određene pesme može da se vrati u trenutak u životu kada je ta pesma igrala neku ulogu. To je high concept koji bih lako mogao zamisliti i u nekom holivudskom filmu.
Otano je snalažljiv reditelj koji izvlači dosta iz skromnih uslova kojima raspolaže - nedovoljno za neki crossover kojim bi snimio film sa mejnstrim lookom ali i više nego dovoljno za okruženje lo-fi niskobudžetnog filma.
* * / * * * *
TERNET NINJA Tjorbjoerna Christoffersena i Andersa Matthesena je najgledaniji danski animirani film. Autor scenarija je danski komičar Anders Matthesena. Film je namenjen malo starijoj deci, ali je tehnički urađen onom 3D kompjuterskom animacijom koja je u principu češće namenjena manjoj deci, pa je i karikaturalni dizajn likova više u tom ključu. Dakle, spoj je zanimljiv, priča je nešto "zrelija" i mračnija od sličnih animacija.
Ako imamo u vidu iskustvo PIKACHUa, možemo reći da je TERNET NINJA mogao biti urađen i kao igrano-animirani film i tu bi možda još bolje iskomunicirao sa ciljnom grupom nego kroz čistu animaciju.
Neke od replika su dosta edgy za uslove dečjeg filma, ima priča o narkoticima, gross out detalja, pa i pomalo seksualnosti. Sve to čini ovaj film ipak više namenjenim tinejdžerima i onima nadomak tog doba.
Priča je zanimljiva. U tajlandskoj fabrici gde deca šiju lutke, od šala njenog brutalnog danskog vlasnikanastaje karirani krpeni nindža. Zbog toga što je dete greškom uzelo šal umesto crne tkanine. Brutalni gazda ubija dete ali te noći nebesa ulivaju život u kariranog nindžu.
Karirana lutka dolazi u ruke danskog klinca i isprva mu pomaže da reši svoje socijalne probleme u školi, međutim ubrzo dećak mora da uzvrati uslugu i pomogne u krvavoj osveti koju planira karirani nindža.
U filmu ima jako zanimljivih i inventivno postavljenih scena. Tehnika definitivno nije na nivou najboljih američkih animacija ali Dancsu stari velemajstori dečjeg filma i na kraju CHECKERED NINJA uprkos svim svojim idiosinkrazijama uspeva da se nametne kao izuzetno intrigantan naslov čiji veliki box office nije slučajan.
Film je nastao uz podršku danskog filmskog instituta, estonskog filmskog centra i koštao je oko 2,4 miliona eura od kojih je 911 000 dobio od danske države.
Evropska animacija namenjena deci je dosta aktivna, prisutna je i u našim bioskopima, sa solidnim komercijalnim rezultatima. Međutim, CHECKERED NINJA pravi iskorak o čemu svedoči i prikazivanje na festivalu animacije u Annecyju.
* * * / * * * *
CUTTERHEAD Rasmus Kloster Broa je odličan klaustrofobični survival thriller o incidentu tokom izgradnje kraka kopenhaškog metroa. Film je na engleskom ali je to jako dobro opravdano time što su radnici koji kopaju ispod zemlje stranci, imigranti, a jednog od njih - Iva iz Rijeke - igra Krešimir Mikić.
CUTTERHEAD je po prirodi katastrofe kojom se bavi kamerni film. Međutim, vibrantan uvod u kom junakinja ulazi u rupu i postrojenje za bušenje tunela daje svemu odličan production value i vizuelnu spektakularnost. Otud, kamerni, skučeni prostor postrojenja za bušenje tunela predstavlja prirodno i nenametljivo sužavanje prostora a okolnosti prirodno upućuju junake jedne na druge.
Kada problemi krenu, CUTTERHEAD ne ide nikuda kuda se nismo nadali, ali onaj put koji smo naslutili vodi energično i vešto, i nalazi svoje mesto u sve bogatijoj filmografiji recentnih survival thrillera.
* * * / * * * *
SAWAH Adolfa Al Assala je luksemburška komedija od egiparskom DJu koji polazi na takmičenje u Briselu i na tom putu biva pomešan sa migrantima u Luksemburgu što se ispostavlja kao samo jedna od peripetije jer će se kasnije u sve umešati lokalni gangsteri, drugi imigranti, socijalna radnica i tupavi policajci.
SAWAH ima potencijala ali nažalost Adolf Al Assal sa svojim piscima nema dovoljno kreativnosti da od svega toga napravi nešto zaista vredno pažnje tako da na kraju imamo jedan dosta run of the mill pokušaj krimi komedije putovanja, sa multikulti začinom umesto prave društvene kritike.
Luksemburg je često potpisan kao koprudcent filmova zbog raznih tokova novca, ALI ovo je zaista film koji se tamo dešava što je samo po sebi zaista zanimljivo.
No, ova krimi komedija je ipak samo za ljubitelje žanra koji žele da vide šta se snima nego što može imati neku konkretnu publiku. Doduše, ovo je i svedočanstvo da luksemburški autori rade u solidnim uslovima. Ovo nije skup film ali je evidentno pedantno rađen bez oskudice.
* * / * * * *
STOCKHOLM Roberta Budreaua je vrlo fikcionalizovana verzija pljačke banke u Štokholmu tokom koje su se pljačkaš i taoci zbližili do tačke da je iskovan termin "štokholmski sindrom":
Budreau je omkupio odličnu ekipu, svog ranijieg saradnika Ethana Hawkea plus Marka Stronga i Noomi Rapace i snimio je film koji je intereantan. Međutim, na kraju u toj meri nije verodosyojan da praktično ostavlja pitanje koliko sve to ima smisla.
Naprosto, ovo je zanimljiva priča, ali nedovoljno da bi bila na nivou najboljih fikcija. A opet, ako je zaista istinita, onda bi se moglo reći da je sjajna. Međutim, Budreau ni u režiji, ni u opsegu svog pripovedanja ne čini dovoljno da nam izgradi utisak nećeg većeg od surovo pojednostavljene verzije čuvenog događaja.
Stoga, STOCKHOLM na kraju deluje ipak samo kao nešto ambiciozniji televizijski film za poluodsutno popodnevno gledanje i propuštena prilika da se do kraja rekonstruiše taj ekscentični događaj iz kog je iskovan jedan od termina koji je ušao u svakodnevni govor.
Troje navedenih zvezda drže film i pažnju gledalaca ali ne bih rekao da se iko od njih potrudio u ovoj krajnje rudimentarnoj ali pristojnoj produkciji.
* * / * * * *
X-MEN: DARK PHOENIX Simona Kinberga bio je zamišljen kao završni film u Foxovom serijalu Marvelovih ekranizacija, međutim usled više faktora među kojima je i to što Fox pravi samostalne filmove a ne televizijsku seriju, ovaj film ima minimalan osećaj "konačnosti" već deluje kao letargičan i relaitvno ravan nastavak razgradnje onoga što je Matthew Vaughn briljantno postavio u FIRST CLASSu.
Dok je prvi Singerov film još i uspevao da funkcioniše u odnosu na FIRST CLASS, sve posle toga je bilo sve slabije i DARK PHOENIX je film koji je potpuno lišen dinamike, sve je dato krajnje jednolično, ravno, bilo da je dramska ili akciona scena, nema ničeg neočekivsanog niti naročito zanimljivog. a ono što je dobro, kao što je recimo završni set-piece u vozu za prevoz mutanata je već viđeno u DEADPOOLu 2, barem na nivou lokacije.
Kinberg je kao scenarista i producent bio jedan od inženjera X-MEN franšize pri Foxu, kao i njihovih superherojskih delatnosti i na tom putu je izgradio reputaciju jednog od onih koje volimo da mrzimo iako je, ruku na srce, imao i uspone i padove.
Istog meseca je dobio priliku da debituje i kao filmski reditelj i kao televizijski i rekao bih da se bitno bolje snašao u desetoj epizodi Peeleovog reboota THE TWILIGHT ZONEa. DARK PHOENIX je korektno ali nesigurno realizovan X-MEN film bez ritma i sa pričom u kojoj se nedovoljno razvijaju ključni elementi.
Negatici su bledo dati, šturo i ektremno klišetizirano, praktično bez ikakve prilike da se prema njima razvije bilo kakav odnos.
I ekipa koja igra X-Mene deluje umorno i konačno kao da nema više nikakvog ubeđenja u tome što radi. Međutim, film nikada ne prelazi na teren totalnog trainwrecka, osim kada se na kraju zaista olupa voz i ovo sve deluje kao jedan usputan Foxov superherojski film a nikako kraj jedne franšize započete sa velikim ambicijama pre 20 godina koja nam je dala neke od najboljih i najvažnijih superherojskih filmova svih vremena.
* * / * * * *
THE BEACH BUM Harmony Korine je stoner comedy koji je urađen u jednoj autohtonoj formi visokoestetizovanog underground filma. Dakle, BEACH BUM verovatno pretenduje na kultni status na liniji naslova kao što je BIG LEBOWSKI ali do toga ne dobacuje. Međutim, Korine je dovoljno hardkor da film ima neki svoj grungy integritet u kome je McConaughey prepoznao sebe iu napravio jednu od tih rola u kojima sebi daje oduška.
Ruku na srce, kako je krenuo McConaughissance, on gađa jako puno uloga u kojima sebi daje oduška i na neki način pravi apsurdnu inverziju u odnosu na ono što je bila prva faza njegove karijere. Naime, tada je glumačke zadatke žrtvovao komercijalnim formula-filmovima a sada se čini da vreba uloge kojima će neprekidno "proširivati područje borbe".
McConaughey je doduše u mladim danima igrao stonere i surfere, ovo mu nije prvina ali je vidno da se iz petnih žila trudi da napravi definitivnu ulogu stonera, onu po kojoj će se meriti takav tip likova, slično Bridgesu u LEBOWSKom.
Nažalost, uloge se vrlo retko dešavaju mimo filma kao celine. Tako i ovde McConaughey jeste pretvorio BEACH BUM u svoj šou ali na kraju ipak je Korine jedan od onih reditelja koji sebe stavljaju u centar pažnje. Stoga, Korine na kraju pobeđuje a McConaughey u pokušaju dominacije na kraju ostaje potčinjen,
* * / * * * *
Hannah Marks i Joey Power su što se mene tiče napravili senzaciju kao pisci filma AFTER EVERYTHING koji su i režirali. BANANA SPLIT je film Benjamina Kasulkea koji su samo pisali i u njemu ima jako puno duhovitosti i živosti ali ne i celovitosti koja je krasila izvanredni AFTER EVERYTHING.
BANANA SPLIT je film nešto nižeg budžeta od AFTER EVERYTNING i mnogo više je reč o indie komediji. Power i Marksica prave neka slična rećenja kao u AFTER EVERYTHING, recimo u korišćenju mobilnih telefona i socijalnih mreža u pripovedanju i u vizuelnom pogledu.
Ovog puta Hannah Marks igra i glavnu ulogu. Iako je tehnički prestara da igra maturantkinju, što se mene tiče može da prođe u takvoj ulozi. Ovde igra devojku kja zbog odlaska na različite fakultete raskida sa svojim dečkom. Međutim, raskid joj teško pada i ona kreće da prati s kim je on ubrzo počeo da se viđa. Ubrzo ona postaje najbolja drugarica nove devojke svog bivšeg dečka i to menja dinamiku njihovih odnosa.
Scene su duhovite, dijalozi su odlični, postavka je zanimljiva ali film pokušava da pobegne od tipične romcom strukture i ne prepoznaju se na kraju osnovni pripovedački zamajci i u kom smetu autori žele da nam usmere pažnju. Verovatno je ta atipičnost bila i namera autora ali nisam siguran da je tona kraju radilo u korist filma.
U svakom slučaju, BANANA SPLIT je solidan rad za standarde indie komedije, nažalost bez jačeg potencijala za crossover, ali isto tako i sa dosta dara koji nedostaje mnogim mejnstrim radovima.
* * / * * * *
'Dark Phoenix' Bound To Lose $100M+ After Worst Domestic Opening In 'X-Men' Series: Here's Why (https://deadline.com/2019/06/dark-phoenix-bombs-at-the-box-office-reasons-why-1202629749/)
I AM MOTHER Granta Sputorea je kamerni SF koji je premijeru doživeo na Sundanceu a sada je dostupan na Netflixu i govori o postapokaliptičnom svetu u kome postoji robotizovano postrojenje za produžetak ljudske vrste u kome robot sa ženskim glasom koji se predstavlja kao "Majka" gaji devojčicu od fetusa do odrasle osobe, usput joj objašnjavajući da se napolju desila apokalipsa i da se tamo ne može izaći.
Kada se u postrojenju jednog dana pojavi ranjena žena, devojčica je prihvata i počinje da sumnja u sliku sveta koju joj je izgradila "Majka".
Sputoreov film je fino dizajniran, solidno snimljen, gluma je dobra ali priča naprosto ne može da izdrži trajanje od skoro dva sata. Film je mogao biti nešto kraći, a samim tim bi bio i dinamičniji.
Ovde je reč o atmosferičnom postapokaliptičnom SFu koji se bazira na preokretima a bavi se identitetskim preispitivanjima i čini mi se da je na oba polja mogao otići barem po korak izvan zone očekivanog.
I AM MOTHER nije važan film, ali jeste prijatno gledalačko iskustvo za ljubitelje tvrđeg SFa koji sada zahvaljujući Netflixu sve češće dobijaju zanimljiva ostvarenja.
* * 1/2 / * * * *
Steven Spielberg Writing Horror Series for Quibi That You Can Only Watch at Night (https://variety.com/2019/tv/news/steven-spielberg-quibi-jeffrey-katzenberg-horror-1203237395/)
MEN IN BLACK: INTERNATIONAL nije previše obećavao u trejlerima ali se ispostavio kao zreo reboot serijala koji su nekoliko decenija držali Will Smith i Tommy Lee Jones. Ove imamo praktično pomeranje fokusa da ove dvojice agenata na nove junake, u istom svetu sa kojim dele šeficu O koju igra Emma Thompson. Dakle, Sony se nije sasvim odrekao mogućnosti da se Big Will ili Tommy opet pojave, ali svakako da nema potrebe za njima jer Chris Hemsworth i Tessa Thompson donose zaista izuzetan smisao za humor, harizmu i hemiju koji čine da ovaj film bez problema ubedi čak i skeptičnog gledaoca da za novi MIB ima mesta.
F. Gary Grey je već celih dvadeset godina reditelj kog Holivud - ne bez razloga groomuje kao rukovodioca projekata od preko 100 miliona dolara i na tom putu on ima promenljive rezultate i filmove razlitičitih dometa. Međutim, ono šo je nesporno jeste da Grey sada u comfort zoni franšiza manje-više isporučuje to što se od njega traži. Pa ipak, postoji jedna bitna stvar koja je prisutna na nivou nijanse ali je ipak vidljiva kada posmatramo MIB: INTERNATIONAL. Grey nije CGI reditelj i u nekim scenama njemu manjka nužne veštine u rešavanju takvih scena. To su detalji koje "obična" publika ni ne zapaža, ali ulice bez statista ili saobraćaja tokom akcionih scena, reakcije statista koje nisu savršeno sinhronizovane sa animiranim detaljima, to su sve neki sitni detalji u kojima recimo PIKACHU zbog backgrounda svog reditelja briljira.
PIKACHU i MIB INTERNATIONAL u suštini nude sličnu vrstu ugođaja, to je effects heavy komedija sa dosta animiranih junaka, humora, ali i akcije, i PIKACHU ima tu jednu dozu više uverljivosti filmskog prizora iako je daleko stilizovaniji. Rekao bih da je Grey ipak reditelj koji ima više dara i interesovanja za neke "realističnije" ili "utemeljenije" eskapizme. MIB INTERNATIONAL je tehnički i dizajnerski solidan ali daleko je od toga da unosi svežinu u serijal čije je postojanje odavno dovedeno u pitanje dugim pauzama između nastavaka.
Na pitanje ima li i dalje interesovanja za MIB publika u Americi odgovorila je sa "ne baš" i rezultati sa blagajni su daleko od impresivnih, a to je šteta jer Hemsworth i Thompsonka su sjajan filmski par koji ima šta da pruži. Njihov odnos ima screwball energiju sa naznakama romantičnog razvoja koji se vrtlože ispod površine ali nikada ne izbijaju na površinu, i ovde nemamo slučaj klasičnog zamenjivanja muškog junaka ženskim u periodu diversityja.
Ovo su različiti junaci od onih iz Sonnenfeldovih filmova. Hemsworthov lik je na liniji britanskog tajnog agenta bondovskog tipa specijalizovanog za vanzemaljce, blago neodgovornog ali beskrajno šarmantnog a Tessa jegeek čije sećanje nije adekvatno obrisano kad je bila mala i posvetila je život da postane deo MIB strukture.
Sam zaplet sa vanzemaljskim oružjem koje se obrelo na Zemlji je solidan vehicle za ono što ovaj film treba da bude. Donosi neke preokrete koji se vide iz daljine ali to ne smeta i tako treba, donose dobro zamišljene akcione setpieceove u kojima se Grey snalazi, a Chris i Tessa imaju šta da pokažu.
Reći da su glavni glumci dorasli zadatku zvuči kao faint praise. Ali zapravo nije jer MEN IN BLACK jeste franšiza starog kova u kojoj su glumci integralni deo high concepta što je izdvaja od onoga što su današnji blockbuster standardi gde se srazmerno mali broj glumaca nalazi u takvoj poziciji. Svako je zamenjiv sem par njih, tipa Ryan Reynolds u DEADPOOLu nije. Ali kada se spekulisalo da će Gunn staviti idrisa Elbu umesto Willa Smitha kao Deadshota u SUICIDE SQUADu, u suštini nije bilo nekih dramatičnih reakcije.
Međutim, u pojedinim momentima se čini da deo eskapizma koji čini MIB može biti okrnjen i time što je ova vrsta estetike na mnogim nivoima bila omniprezentna poslednjih godina. Tu su Gunnovi odlični GUARDIANSi i Bessonov VALERIAN koji je definitivno sniman "za večnost", i publika slične sadržaje dobija na drugim stranama. MEN IN BLACK je bio revolucionarni blokbaster između ostalog jer je uleteo u prostor koji nije bio toliko ispunjen.
Stoga, MIB: INTERNATIONAL na neki način može pasti kao žrtva zamora publike i prevelike količine ove vrste filmova, a po pravilu to se upravo dešava onim naslovima koji to ne zaslužuju.
Dakle, don't believe the hype, MIB je izabran da se na njemu slome kola a film je u stvari odličan.
* * * / * * * *
Film BEZLYUDNA KRAYINA Korneja Gricjuka je mockumentary o kanadskom reditelju koji snima film o opusteloj Ukrajini, teritorijalno najvećem entitetu u Evropi koji je najveći deo ljudi napustio. Gricjuk ne uspeva da se odluči da li se bavi satirom ili nešto ozbiljnijom studijom o tome šta bi se desilo kada bi ljudi napustili zemlju, tako da na kraju imamo film o jednom superintrigantnom problemu Istočne Evrope koji ga prepoznaje a onda ga realizuje na površan način.
Gricjuk pravi kombinaciju talking heads mockumentarca sa prizorima pustih ukrajinskih polja, kvartova, napuštene industrije i paradokslano gorenavedeni problem se više ispoljava u monolozima koje ljudi izgovaraju nego u onome što ilustruje temu. Dakle, nevolja je pre svega na nivou scenarija što je šteta jer je spoj arhivskog i novosnimljenog materijala dao solidan osnov za ovu priču.
* * / * * * *
Pogledao sam SUC UNSURU, film Suleymana Arda Emincea, turskog reditelja koji se opredelio za već dobro oprobanu formu indie kamernog filma. Nažslost, priča koju je složio je na mnogo nivoa slabija od relativno vešte vizuelne egzekucije koju je doneo ovom projektu. Osnovna smetnja su mi dva junaka koji su wannabe filmmakeri kojima jednog dana u stan bane policija i kreće da ih pretresa i šikanira, pretvarajući sve u apsurdni kafkijanski pretres.
Na svu sreću Emince nikada uvodi kafkijanski element u stilizaciju i film ostaje negda na liniji "povišenog realizma" ali forma priče koja ima jedinstvo mesta, vremena i radnje izizskuje kudikamo inventivniju postavku od ove.
Ovo je niskobudžetni film ali nije jedan od onih kojima zbog toga štošta silom moramo da praštamo stvari. Naprotiv, tehnički je ovo odlično a ono što je sporno je priča (napisao ju je sam reditelj) koja je ispod nivoa ovakve inscenacije i glume.
* * / * * * *
The Frustrating Story Behind Francis Ford Coppola's 'Megalopolis' (https://filmschoolrejects.com/megalopolis-francis-ford-coppola/)
DAUGHTER OF THE WOLF Davida Hackla je akcioni film u kome glavnu ulogu igru Gina Carano a neočekivano, u ulozi negativca imamo Richarda Dreyfusa koji je dosta ozbiljno zagazio u TV i B-produkciju. U svakom slučaju, Hackl nije vrhunski reditelj koji može da bitno podigne film u odnosu na budžet ali sa Ginom Carano ima talentovanu glumicu sa ubedljivim akcionim veštinama u priči koja se svodi na poteru kroz snežno prostranstvo u kome vrebaju seoske ubice i vukovi.
Zvuči atraktivnije nego što jeste ali je opet i kudikamo bolje nego što je moglo da bude. Ovo svakako nije najbolji film Gine Carano ali jeste među njenim solidnijim vehiclima jer je hrabar i maštovit. U ovom filmu ona nema mnogo prilike da koristi borilačke veštine ali ima dosta fizičkih izazova i naravno u njima se ubedljivo snalazi.
Nažalost, negativci su samo zanimljivo postavljeni ali nisu baš do kraja zanimljivo realizovani, i akcije nema dovoljno, da bi se ovaj naslov nametnuo kao nepravedno potisut akcijaš.
* * / * * * *
Za ljubitelje istorije filma, automobilizma, VHSa i ostale paklene vozače...
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/3564518/volimo-lika-besona-kao-sto-on-voli-srbiju-plus-auto-jurnjava-po-beogradu-.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE BRINK Alisan Klayman je dokumentarni film o Stephenu Bannonu, nekadašnjem Trumpovom rukovodiocu kamapnje i čovekom koji se smatra spiritus movensom nove populističke desnice, prvo Americi, a sada i u Evropi. Film nikada ne izlazi iz svog obzervacionog koncepta ali Alison Klayman gradi celinu koja se može gledati kao dramaturški fino sklopljen triler je kreće sa Bannonovim izlaskom iz Trumpove administracije a završava se midterm izborima prošlog novembra.
Film je dakle, čak i za standarde obzervacionog dokumentarnog filma izuzetno svež, govori o nedavnim događajima i ima estetiku bioskopskog dokumentarca ali aktuelnost televizijskog priloga. Ruku na srce, THE BRINK ima neke događaje u odnosu na koje je malo zakasnio a bitni su - tipa rezultati njegovih desničara na evropskim izborima - ali praktično on je samo malo iza najaktuelnijih razvoja situacije što je i dalje jako dobro. Ako tome dodamo da je američku premijeru imao 29. marta, i da se tada nije znao ishod izbra za evropski parlament onda možemo reći da je na premijeri bio izuzetno svež.
Klaymanova gladi Bannonov portret obzervacionom metodom, prati ga u svakodnevnim obavezama, na zanimljiv i odmeren način, dakle nekih privatnih iskliznuća ima vrlo malo i data su apsolutno u funkciji izgradnje slike o njemu a ne radi nekakve karikaturalnosti i sl. Ona prikazuje njegovu borbu koja je dvadesetčetvoročasovna i bavi se prevashodno pokušajima da se osvoji vlast i brejnstormingovanjem o tome kako da se ona obori.
Bannon je ispraćen iz Bele kuće na grub način ali zapravo nikada nije prestao da podržava Trumpa i da u njemu prepoznaje čoveka koji će "pokriti" njegovu ideologiju desnog populizma, gde reč "populizam" on vrlo afirmativno koristi. Susreti sa evropskim političarima, raznim nacionalistima, neo fašistima, identitarcima i sl. su zanimljivi jer ih prikazuju kao dosta servilne prema jednom "bivšem čoveku", a isto tako pokazuje da su ujedinjeni oko iste ideje iako je ključna reč njihove politike razjedinjenje, izolacija, biranje vlastitog puta. No, njihovo strpljenje pa pomalo i strahopoštovanje za Bannona daju za pravo onima koji misle da je uspon "populista" aranžiran iz jednog centra, i da bi taj centar vrlo lako mogla biti Moskva.
Međutim, od svih pretpostavki o Bannonu, od onih da je antisemita do onih da je rasista, jedina koja se ne otvara u ovom filmu upravo jeste moskovska što je dosta interesantno. Slika koja se gradi o njemu svakako ne proizilazi iz simpatija koje Alison Klayman ima prema njemu, ali sve ono što je o Bannonu odbojno pre svega može tako da se čita iz vizure vašingtonskih političkih elita kojima je on principijelno stao na put. Bannon je džukac koji je ušao među uglađene političare i napravio ršum, donoseći retoriku koja je vidno oslobođena diplomatičnosti i ostalih formi političke korektnosti. Iz naše vizure međutim, Bannon deluje kao jedan relativno pitomi Naprednjak, u odnosu na kog su Tijanić ili Velja Ilić aždaje. Stoga, čini mi se, Bannon samo američkoj publici na osnovu ovog filma može delovati kao neotesani protivnik elita. Kod nas bi ovakav čovek bez problema mogao biti njihov oslonac i glavni mislilac.
Kad je o misli reč, Bannon je oportunista, politički tehničar, babica populističke revolucije, koja iza neposrednog i naizgled emotivnog nastupa koje jedan dosta jasan tehnološki pristup politici. On ima svoj metod, ima načine kako širiti neke narative i podrivati neke druge i očajnički želi da ih kapitalizuje gde god može. Zato se bori za Trumpa čak i kad ga je ovaj brutalno odjavio, i zato ide po Evropi i pokreće Movement.
Ima po Evropi zapravo još zanimljivijih bannonolikih likova ali on pošto je Amerikanac ima način kako da globalizuje svoje identitetaristički know how i to je najzanimljivije. Ljudi američkog predsednika danas u Evropi podstiču partije koje žele da se njihovi narodi okrenu sebi, da izađu iz gobalnih i kontinentalnih tokova koje je formulisala Amerika.
Dakle, globalizacija neizbežna, a Soros i Bannon su njeni prethodnici sa različitim predznacima jer izgleda svaka inovacija čak i ako je usmerena protiv američke "duboke države" mora doći iz SAD.
* * * 1/2 / * * * *
FAST COLOR Julie Hart je niskobudžetni indie film koji želi da se na svež, naravno inkluzivni i ženski, način pozabavi temom superherojstva. Glavnu junakinju igra Gugu Mbatha Raw, jedna od meni najdražih novih glumica i daje ulozi punu posvećenost ali na kraju Julia Hart zadržava stvari i narativno, pa i na nivou samog sadržaja na jednom dosta niskom nivou tonusa. I moći junakinja su dosta nejasnog opsega, i pokušaj Vlade da ih potčini, i konačno zašto ih te moći "prate" i "obeležavaju" kao žene.
Međutim, ono što jeste zanimljivo u ovom filmu to je odluka autorke da napravi film koji će se baviti time kako je osobi koja ima neke moći koje ne može da kontroliše. I dati neku vrstu karakterne studije takvih ljudi i njihovih problema.
Međutim, FAST COLOR je suviše sentimentalan da bi bio šrpdprma studika karaktera, svakako da nema dovoljno snage da bude superherojski film u bilo kojoj formi i rezultat je hibrid kojije više zanimljiv nego što je dobar.
* * 1/2 / * * * *
ANNA Luca Bessona je film koji je nastao iz iznudice. Posle flopovanja VALERIANa i opšte krize u kojoj se našao EuropaCorp, Besson je odlučio da "izvuče" tako što će snimiti film sličan LUCY i nadati se da će biti hit. Međutim, onda su usledile optužbe za seksualno uznemiravanje pa čak i silovanje. To ne samo da je odbilo Netflix od posla sa EuropaCorpom nego je i film ANNA došao u situaciju da neće imati adekvatan marketing - Summit ga pušta u dve hiljade sala u Americi ali maltene bez marketinga.
ANNA je stripovski akcioni triler sa glavnom junakinjom koju igra supermodel. Da nije Bessonovih eskapada iz #MeToo miljea, ovo bi bio jedan od onih njegovih filmova koji se slave zbog toga kako je napravio sjajan jak ženski lik. Ali sada kad posle ovih nevolja snima film sa supermodelima, Luc Besson u delu javnosti, uprkos tome što policijska istraga nije dala rezultate deluje kao dirty old man.
U tom pogledu ANNA ima neke detalje koji deluju kao autorski pečat mada su verovatno samo Bessonova bahatost. Film se dešava u periodu od 1985. do recimo 1990. a junaci koriste mobilne telefone uredno, i to one sa početka dvehiljaditih. Da li je to nekakva stripovska atemporalnost gde autor sebi dozvoljava da stvari učini namerno anahronističnim ili je naprosto napisao scenario koji se dešava danas a onda naprečac shvatio da je zanimljivije da bude epoha ali neke konvencije korišćenja mobilnog nisu mogle da se izmene?
Verovatno nikada nećemo saznati ali srećom takvi detalji su brojni i deluju zaista kao "postupak", iako je pitanje šta je u njihovom korenu. Besson je ovde energičan, snima sa namerom da se obrati globalnoj publici i onima koji znaju šta je akcioni film. Iako ne nudi nijedan set—piece koji će se pamtiti ili koji će tehnički biti revolucionaran, ANNA je mali i energičan akcijaš a Saša Luss u glavnoj ulozi (inače ex Miloša Bikovića) je vrlo solidna i mogla bi da nastavi da se bavi glumom ako je to zanima.
Deo filma sniman je u Beogradu, uključujući i jednu automobilnsku poteru, i to me je asociralo na hladnorarovsku komediju Jean-Marie Poirea TWIST AGAIN A MOSCOU. Šteta što Poire nije bolje snimio ono što mu je tada Remy Julienne aranžirao, a na ovom filmu sada je radio njegov unuk David i rekao bih da je imao skromnija sredstva a da je Besson snimio više.
ANNA ima izlomljen narativ sa mikroflešbekovima koji produbljuju neke situacije, i to takođe deluje kao neki vid Bessonovog "automatskog" pisanja, ali je u redu, ne tako dobro urađeno kao kod Ritchieja u THE MAN FROM UNCLE. S druge strane, Besson je survivor, on je ove godine svakako relevatniji od Ritchieja sa nesrećnim ALADDINOM.
ANNA je solidan hladnoratovski akcijaš koji je ogromnim delom obesmiišljen u pogledu originalnosti koncepta filmom ATOMIC BLONDE, inače baziranog na stripu, ali po mnogo čemu Bessonov film je bolji, čak i kad nema ambiciju nekih leitchevh set-pieceova i Charlize Theron u glavnoj ulozi.
Besson naprosto zna kakav tn treba da ima ova vrsta filma i ume da unese nešto svežine u već okoštale obrasce, možda baš zato jer ih je on i osmislio. Skoro 30 godina posle filma NIKITA, Besson nudi njen vrlo pristojan update. I nevolje na stranu, on je i dalje najubedljiviji francuski učesnik globalne bioskopske trke. Stoga navijan da ANNA postigne ako ne ono št je potrebno Bessonu a onda ono što je potrebno filmu da ne bi ostao neopravdano marginalizovan.
* * * / * * * *
Morala bi da se pogleda Anna.
The Wachowski's Set To Return To Direct Michael B. Jordan's 'Matrix' Film – Eyeing Early 2020 Production Start In Chicago (EXCLUSIVE) (https://discussingfilm.net/2019/06/22/the-wachowskis-set-to-return-to-direct-michael-b-jordans-matrix-film-eyeing-early-2020-production-start-in-chicago-exclusive/)
Ovo čak ima neke logike, prvobitni izbor im je bio Will Smith.
Quote from: Meho Krljic on 22-06-2019, 21:59:13
The Wachowski's Set To Return To Direct Michael B. Jordan's 'Matrix' Film – Eyeing Early 2020 Production Start In Chicago (EXCLUSIVE) (https://discussingfilm.net/2019/06/22/the-wachowskis-set-to-return-to-direct-michael-b-jordans-matrix-film-eyeing-early-2020-production-start-in-chicago-exclusive/)
KULLAKETRAJAD Kiura Aarme i Hardija Volmera je estonski dokumentarni film o sovjetskom iskustvu i popularnoj kulturi u toj baltičkoj republici. Kiur Aarma je producent izvanrednog filma DISKO JA TUUMASODA i ovaj naslov je na sličnoj liniji.
Ovog puta, Aarma se bavi jedinom sovjetskom kućom za proizvodnju reklamih filmova koja je osnovana u Estoniji koja bila vodeća sovjetska republika u domenu dizajna i vesternizovanog načina života. Peedu Ojamaa bio je talinski novinar koji je potom počeo da radi na proizvodnji filmskih žurnala i kada je revolucionarno priveo modernoj estetici u pogledu montaže i izbora tema, započeo je bavljenje ekonomskom propagandom.
Naravno, kao i mnoge stvari u SSSRu, i marketing je bio baziran na kontradikcijama. Firme su imale teškoće da proizvedu dovoljne količine robe a istovremeno su radile po modelu po kome je bilo zadato da se reklamiraju. Dakle, vrlo često su se reklamirali proizvodi koji bi se rasprodavali sami od sebe, a kada su se osamdesetih vojne fabrike uključile u proizvodnju robe široke potrošnje, dešavalo se da promovišu proizvode koji ne postoje.
Sovjetski marketing je bio bubble, kao i veliki deo tamošnje ekonomije, pravljen je da bi ljudi iz te oblasti imali šta da rade a ne zato što je neophodno. Na kraju praktično, sovjetski marketinhg postao je usiljeno trošenje opredeljenih sredstava a firma Peeda Ajome je bila jedina zadužena za tu vrstu produkcije.
Film se dotiče,ne naročito sistematično i teme estetskih principa koje su reklame primenjivale ali time se ipak manje bavi. No, prikazuje jako puno inserata i u tom pogledu je vrlo živopisan film.
U određenom smislu KULLAKETRAJAD može se gledati kao double bill sa slovenačkom DEŽELOM PRIDNIH gde se povezuje slovenački marketing a naročito kampanja SLOVENIJA, MOJA DEŽELA sa tamošnjim suverenističkim pokretom. Slovenački dokumentarac je u tom pogledu konkretniji, dočim je KULLAKETRAJAD ipak fasciniran i prilikom da prikaže ogromnu količini danas dosta zabavnog reklamnog materijala.
Ima nekih detalja čija je hronologija malo sumnjiva, rekao bih da ponekd poenta autora deluje važnije nego fakti, ali sve u svemu ovo je zanimljiv pregled jednog fenomena o kome nisam znao mnogo a koji je sam po sebi predmet istraživanja poslednjih godina, setimo se izložbe jugoslovenske ekonomske propagande u Kulturnom centru Beograda.
* * * / * * * *
LO SPIETATO Renata De Marie je italijanski krimić baziran na usponu jednog Kalabrezea na milanskoj mafijaškoj sceni tokom osamdesetih. De Marijin film ima sve elemente priče o usponu i padu jednog kriminalca i nema klišea na koji se nije oslonio. Jedino što od boljih filmova nije preuzeo jeste osećaj za promenu ritma i građenje dramskih scena. LO SPIETATO je jedna stominutna montažna sekvenca u kojoj nikakve prave drame nema, a to je šteta jer je Riccardo Scamarcio u glavnoj ulozi i on zaista može svašta da pruži. Nažalost, u ovakvom paklenom tempu koji nameće De Maria, on uspeva da bude kohezivni faktor zahvaljujući urođenoj harizmi i malo čemu drugom.
Kada sam video LO SPIETATO, obradovao me je jer je prišao pitanju mafije u Italiji na drugačiji način od Garronea i podsetio me je na old school krimiće osamdesetih, pa i na poliziotescchije. Međutim, na kraju sam dobio stominutnu montažnu sekvencu sa dramom koju bi valjda trebalo da podrazumevamo.
Film je par dana išao u italijanske bioskope pre nego što se zavrteo na Netflixu.
* * / * * * *
Nešto za ljubitelje istorije filma i televizije -
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/3567160/radnicki--gradjanski-veciti-derbi-srpske-politike-i-kinematografije.html
GARAK MARKET REVOLUTION Da-Won Jeonga je južnokorejska komedija o mladiću koji uporedo sa školovanjem radi na naslovnoj pijaci i tu upoznaje razne ljude sa kojima pokušava da reši svoje romantične i životne probleme.
Da-Won Jeong snimio je niskobudžetni film vezan za nekoliko lokacija ali taj nedostatak nimalo ne smeta izrazu filma. Naime, film jeste razbarušen ali je neprestano simpatičan i potpuno realan u pogledu pretenzija kad je reč o tome koliko dugo ovakva priča treba da traje i na koji način joj treba pristupiti.
Južnokorejska kinematografija je svestrana i raznovrsna ali nemamo tako često priliku da se upoznajemo sa njenim off projektima kao što je GARAK MARKET REVOLUTION, i u njima zaista možemo prepoznati dosta vitalnosti.
Da-Won Jeongu se kao i mnogim debitantima i mladim autorima koji rade sa malim budžetom može spočitati to što sabijaju više filmova u jedan, verovatno uslovljeni i lokacijama ali ovde to zaista nije prevelika smetnja.
* * * / * * * *
LE CHANT DU LOUP Antonina Baudryja je podmornički triler u francuskoj produkciji koji se ukratko može opisati kao varijacija na CRIMSON TIDE, samo sa neubedljivim setovima, krutom glumom i krajnje neinspirisanom, flah režijom.
Ruku na srce, Anonin Baudry nije izvorno poznat kao filmski reditelj već kao strip autor, recimo potpisao je satirični strip QUAI D'ORSAY na osnovu kog je pre nekoliko godina Tavernier snimao film. Dakle, nije tu baš pokazao da se u njemu krije novi Tony Scott i ne krije se.
Film inače nije bio jeftin sa budžetom od dvadesetak miliona eura a nije ni loše prošao zaradivši desetak, pre nego što je završio na Netflixu.
* 1/2 / * * * *
Evo nečega što pokušava da napravi vezu između Lole Đukića i Jordana Peelea.
http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/701/merila-vremena/3574413/zasto-lola-djukic-nije-rezirao-zonu-sumraka.html
Pogledao sam LEON MUSS STERBEN Larsa Henriksa, nemačkog underground reditelja koji snima no budget žanrovske filmove. Međutim, ono što radi daleko je od besmislenog i on pronalazi ključ da unutar tog no budget izraza izgradi formu koja je pitka i gledljiva. U tome uspeva što uzima žanrovske obrasce, u ovom slučaju rcimo TERMINATORa i ukršta ga sa melodramom na tragu BEFORE SUNRISE. Nedostatak budžeta rešava sirovošću kadriranja, korišćenjem vibrantne realnosti gde može a gde ne može upotrebom izrazitog gotovo stripovskog kolorita. Sličnu stripovsiku stilizaciju koristi i u kostimu gde kroz poneki sugestivan detalj definiše junake.
LEON MUSS STERBEN nikada ne transcendira svoje no budget korene da bi bio nešto što bi moglo danas igrati u bioskopu, ali kako je reč o aproprijaciji SFa i indie melodrame gde su mikrobudžeti česta pojava, uspeva da izgradi svoje mesto.
* * * / * * * *
RODEO Kiura Aarme i Raima Joeranda je izvanredan estonski dokumentarni film o teškoćama, bizarnim okolnostima i preprekama tokom vladavine prve estonske postsovjetske vlade Marta Laara. Naravno, nama mnoge od ovih stvari u pogledu tranzicionih procesa itd. deluju jako dobro poznato ali je autentičnost ovog lsučaja u tome što je ovde reč o državi koja se osamostalila mirnim putem, centralističkom odlukom da se je sve gotovo da bi se onda posle toga pored borbe sa ekonomskim tekoćama natezala i sa zloćudnim hegemonom koji je rekao "idi" a mislio "na dan, dva".
Takav salto mortale mogli su da naprave ljudi poput Marta Laara, relativno mladi momci koji zapravo ništa nisu znali o politici i nisu umeli da do kraja anticipiraju posledice svojih postupaka.
Priča sama po sebi je zanimljiva i u neku ruku fascinantna, ali ono što je značajna vrednost ovog filma jeste jako vešt rediteljski potpupak u kome Aarma i Joerand uspevaju da sa arhivom i pomalo talking headsa vrlo glatko, pitko, informativno a nepretenciozno ispričaju ovu priču. Ovo nije glowoggerovski superdokumentarac niti beleženje nečijeg suludog ponašanja ili doživljaja, ali Aarma i Joerand taman u pravoj meri "pojačavaju" priču tamo gde zatreba, podižući tempo i pretvarajući ovu istorijsku fusnotu u zanimljiv film sa valjano definisanim protagonistima i dramatičnim sklopom događaja.
Reč je o još jednom u nizu izuzetnih radova ove ekipa na temu estonske sovjetske i postsovjetske istorije.
* * * 1/2 / * * * *
SHAFT Tima Storyja je jedno od skandaloznijih ostvarenja koja su nam isporučili major studiji poslednjih godina. Naime, SHAFT kao lik kog je zamislio Ernest Tidyman je bio privatni detektiv, cinik, protagonista klasičnih krimi zapleta sa humorom koji proističe iz situacija. Toga su se držali reditelji prva tri filma i potom John Singleton koji je radio nastavak/reboot sa Samom Jacksonom.
Ovogodišnji SHAFT međutim nije krimić već krimi komedija o tri generacije Shaftovih, igraju ih Roundtree, Jackson i Usher i njihovom prevazilaženju dugotrajne razdvojenosti i neviđanja, kroz kriminalistički slučaj koji im se ukazao.
Storyjeva režija je mediokritetska, nema jasnih indikacija ni u smeru komedije ni u smeru krimića ili akcije. I kada se na takav aseptičan postupak doda scenario koji je potpuno lišen bilo čega originalnog ili energičnog dobijamo ovaj film koji nije napravio čudo na blagajnama ali sve je bolje od onoga što je zaslužio a potom se brzo našao na Netflixu.
Holivud je u stanju da napravi loš film, ali vrlo se retko dešava ovakvo nerazumevanje izvornog materijala i potpuno proizvoljan odabir žanra u kome će se reboot praviti.
Naravno, Todd Phillips je napravio STARSKY AND HUTCH koji je tipičan primer žanrovske transformacije iz akcione krimi serije u komediju, ali to je bio maestralan film, i izvornik je bio krajnje campy.
SHAFT jeste deo Blaxploitation ere i uprkos tome što ona danas jeste campy i predmet parodije, SHAFT to ipak nikada nije bio. Zato nije ni zaslužio ovakav pokušaj oživljavanja. Uostalom, Singletonov film iz 2001. godine je pisao Richard Price, i to pokazuje koliko je taj film imao ozbiljniji ton.
BEARKITTENS Larsa Henriksa je niskobudžetni horor film sa elementima komedije o grupi delinkventkinja koje sa svojom nesposobnom vaspitačicom idu na zadatak čišćenja šume. Za razliku od prethodnog filma LEON MUSS STERBEN, Henriks ovde uzima bitno složeniju strukturu, svakoj junakinji tokom avanture daje flešbek sa predistorijom i pravi film koji nema jasan narativni zamajac, iako je sporadično vrlo zanimljiv. Samim tim, ima i manje prostora da prevaziđee svoje lo-fi korene.
* * / * * * *
gledao neko spajdermena?
Ja sam planirao danas al to sad zavisi od ženinog zdravstvenog stanja :lol: :lol: :lol: Mislim, velikodušno je ponudila da idemo kum i ja bez nje ali meni se bez nje ne ide u bioskop tako da, još ostaje da se vidi.
Gledao sinoć :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
SLY popularnog ali i kontroverznog iranskog reditelja Kamala Tabrizija može da se ubroji i političke parodije o "bivšim" liderima koje su se pojavile prošle godine - uz LORO Paola Sorrentina ili VICE Adama McKaya. Tabrizi dosta hrabro ismeva Ahmadinedžada, doduše bez direktnog navođenja njegovog imena, ali kroz jasnu aluziju.
Glavni junak Tabrizijeve priče je bezveznjaković koji je još od fakulteta nekakav aktivista, neuspešan i oportun. Sada pokušava da nekako uđe u političku stranku i ne uspeva ali kada igrom slučaja u pokušaju da izazove paniku poviče da je u jednoj koncertnoj sali bomba a onda bomba i eksplodira, dobija oreol proroka i jedna od stranaka nalazi interes da ga gura na izborima.
Isprva uspeva da privuče simpatije naroda oportunizmom i demagogijom, ali i nekim zapravo uznemirujućim istininama tipa "pretvori kulturni problem u bezbednosni" (ovo bi se dopalo Jeleni Trivan) da bi na kraju ušao u klinč sa nekim moćnijim ljudima iz nomenklature i dobio zabranu kandidovanja od Čuvara revolucije.
Sličnu sudbinu imao je Ahmadinedžad s tim što je on bio predsednik, da bi danas bio u situaciji da ga Čuvari revolucije verovatno neće sertifikovati za izlazak na izbore.
Tabrizijev junak nikada ne dogura do mesta predsednika, ali njegov oportunizam u potrazi za strankom ali i za pečatom Čuvara revolucije da može da se kandiduje čini ovaj film vrlo zanimljivim i provokativnim.
Egzekucija je potpuno na nivou neke evropske, recimo italijanske, komedije. SLY dakle nije film koji se uklapa u iranski slow cinema, single-take stil i u tom pogledu je potpuno vesternizovan što mu nimalo ne smeta, čak mu daje i izvesni crossover potencijal. Doduše, ako je stil ipak nešto više od niza formalnih postupaka onda bi neko zlonameran mogao reći da je kroz pozapadnjenje i odmak od "iranskih stilema" ovaj film pokazao svoje neautentično, neiransko lice.
* * 1/2 / * * * *
SPIDER-MAN: FAR FROM HOME Jona Wattsa izlazi u nezgodnom trenutku. Prvo je SPIDER-VERSE umnogome promenio očekivanja od onoga što smatramo ekranizacijom superherojskog stripa pa i onoga što smatramo animiranim filmom, najpre uspevši da prodre u samu srž svih Spider-Manovih značenja, zatim je ENDGAME zaključio AVENGERS serijal jednim od ambicioznih stuntova (mislim na Blip) i konačno izvanredni HOMECOMING je postavio letvicu dosta visoko.
Imajući u vidu sve šta se moralo uzeti u obzir prilikom razumevanja sveta u koji izlazi FAR FROM HOME onda se na početku mora reći osnovni utisak - producenti i Watts su uradili sve što je trebalo da urade. Nijedna odluka koju su doneli nije pogrešna, štaviše vrlo je promišljena i na mestu.
Ono gde međutim film ulazi u problem jeste nešto što je domen individualne percepcije. Naime, FAR FROM HOME je dobro shvatio sve zbog čega je HOMECOMING bio dobar, zatim je dobro shvatio kako u te okolnosti uvesti Blip, zatim je dobro kanalisao legacy SPIDER-VERSEa kroz uvođenje negativca kao što je Mysterio koji je poigrava idejama multiverzuma, iluzije, idejom čoveka bez moći koji želi da zauzme mesto Tony Starka - koji izuzev u slučaju Extremisa - takođe nema moći, ali rezultat je film koji je prijatan, više nego istinski zabavan, dočim nas uzbuđenje potpuno zaobilazi.
Zašto je to tako? Pa ne znam. Možda je zaista sve samo neka individualna stvar ali moj utisak je bio da sam imao jedno prijatno iskustvo, sa simpatičnim teen comedy scenama, sporadično jako maštovitim akcionim scenama koje su urađene tačno ali bez naročitog ubeđenja, i sve u svemu bez jasnih akcenata i intervala.
Jake Gylenhaal je vrhunski glumac, samim tim odličan je kao Mysterio, međutim, ni on u svemu ovome nema neku suštinsku dinamiku, čak i kada se desi prelom da iz prevare i iluzije zaista mora da iskorači u ubistvo.
U pogledu akcije, završni set-piece u Londonu je odličan ali mu malo fali punch, i situacije sa promenama realnosti, hologramima i iluzijama su jako efektne i vraćaju nas na legacy SPIDER-VERSEa, međutim, čini se da Watts nema jasnu ideju kako da menja brzine u viođenju ove priče.
No, kada podvučem crtu i kada treba da jasno artikulišem problem, onda on uglavnom zalazi u domen pripovedanja i režije, ali na nivou zamisli, ovo je dobro postavljena stvar. Otud, moguće je da ja nisam bio adekvatno koncentrisan kada sam gledao film, ali čak i uz sve rezerve, ne mogu a da ne donesem dobru vest - "Spider-Man je konačno na pravom putu, i sa njega nije skrenuo ni u ovom filmu".
* * * / * * * *
sad sam iz bioskopa, meni odličan! čak mi i teen comedy scene nisu smetale. uživalo se u prvoj slobodnoj suboti posle dugo vremena. :lol:
meho, sigurna sam da će ti se dopasti!
Ima vremena, gledaće se :lol: A verujem da će mi se dopasti, pa i trejler mi je bio sjajan.
Kanski pobednik PARASITE Bong Joon Hoa izašao je istog proleća kada i US Jordana Peelea i ova dva filma se mogu posmatrati kao filmovi blizanci ne samo po vrhunskom umetničkom dometu već i po temi. Da su izašli godinu dana kasnije, obeležili bi četvrt veka od izlaska svog neposrednog pretka koji je izašao na kanskom festivalu i osvojio Zlatnu palmu. Kusturičin UNDERGROUND začuđujuće nije prepoznat kao film-preteča USa ali već kod Bonga, valjda zbog Kana, pomen je postao neizbežan.
Osnovna razlika između UNDERGROUNDa u odnosu na US i PARASITE jeste u tome što kod Kovačevića i Kusturice aktivna malevolentnost dolazi od onih koji su "gore", oni su postavljeni kao dominantni ne samo u pogledu odnosa koji su izgradili već potpuno svesno i namerno vrše pritisak na one koji su "dole". Kod Peelea i Bonga prepoznaje se obrnuti prilaz. Njihovi malevolentni protagonisti dolaze "odozdo" i imaju nameru da prodrmaju one "gore" koji su u međuvremenu zaboravili kako su izgradili odnose dominacije.
Doduše u USu, uprkos nedostacima onih "gore", identifikujemo se sa njima, dočim kod Bonga priču pratimo iz vizure onih "dole", i ponešto "čedna naivnost" njegovih protagonista "odozgo" ne generiše nikakvu simpatiju.
Kusturičin film doduše svoju metaforu "tamnice naroda" gradi kao višegeneracijsku hroniku i prilazi joj sveobuhvatnije prateći sve od nastanka do raspada, a Peele i Bong prikazuju svet toliko dubokih podela da se njihovo prevazilaženje jedino može postići kroz nekakve groteskne, žanrovske intervencije.
Bong je u filmu OKJA pokazao da je inspirisan Kusturicom i njegov virilni novi film umnogome se nadovezuje na neke njegove poetičke osnove. Način života glavnih junaka, siromašne seulske porodice koja živi u podrumu spada u nešto čega se Profa ne bi postideo.
Veza sa UNDERGROUNDom može biti uspostavljena i kroz Severnu Koreju koja se kod Bonga javlja kao jedno vrlo zanimljivo čvorište. Ona je primer strašila za manipulaciju onima "gore" ali i nešto od čega oni "dole" nemaju strah, pa se možda ta podela o kojoj govori film može tumačiti i kao metafora stanja na korejskom poluostrvu. Značajan scenografski element filma je podzemni tunel, a takve instalacije jesu bitan arhitektonski segment i demilitarizovane zone. Čini mi se da je taj detalj vrlo zanimljiv za analizu.
Film kreće u jednom razdraganom, vesternizovanom ritmu a pitkosti doprinosi i prevod koji zbilja jeste antologijski i koji je već posle projekcije u Kanu dobio velike pohvale. Bong sa puno energije pravi uvodni set up, postavljajući premisu u seriji atraktivnih, duhovitih scena. U drugoj polovini filma međutim stvari prelaze na mračnu stranu, ostaju duhovite i crnohumorne ali Bong podiže tenziju na viši nivo, i iz jednog kumulativnog efekta uvodnih scena ulazi u povišenu dramatičnost raspleta gde podiže uloge u maltene svakom aspektu sadržaja i forme.
PARASITE je film koji je osvojio Kan, i to je logično jer u sebi nosi dosta elemenata art house filma. Međutim, isto tako ovaj film je savršeno žanrovski artikulisan kao crnohumorni triler, i ne treba da čudi da sada puni bioskopske sale širom sveta, čime evocira uspomenu ponovo na Kusturicu i uopšte period kada je festivalski film imao snagu da bude big cinema. Proteklih godina bilo je nekakvih trzaja u tom smeru, PARASITE predstavlja do sada najuspešniji primer obnove te tradicije.
* * * * / * * * *
'Friends' to Leave Netflix for WarnerMedia's HBO Max Streaming Service in 2020 (https://variety.com/2019/digital/news/warnermedia-hbo-max-friends-exclusive-streaming-1203262335/)
TR3SH - LA CONCHA DE SU MADRE je treći deo cine punk trilogije koju režira argetinski reditelj Alejo Rebora. Ovaj film je nastao u koprodukciji sa brazilskim festivalom Fantaspoa i mogu da ga vidim kao veliki favorti na trash bizarre cult festivalima širom sveta.
Naime, Alejo Rebora ima danas pomalo zaboravljenu sposobnost pravljenja filma koji izgleda dobro iako je jako jeftin, da ne kažem snimljen bez para. Slično Neveldineu i Tayloru, Rebora se oslanja na dva aduta, jedan je puno pozicija kamere, ekstremnih uglova snimanja, intervencija na slici a drugi je prosto okretanje ekstremnim prizorima i gajenje raznih nivoa ludila.
U tom pogledu, etiketa "cine punk" jeste adekvatna s tim što se Rebora dodatno oslanja na nadrealistički formatu u pogledu formatiranja priče gde ona nimalo nije kompaktna već umnogome podseća na tok misli, sa košmarnim prizorima koji nisu onirični per se, ali jesu dovoljno histerični da evociraju promenjeno stanje svesti.
Dakle, Reborin postupak je za okolnosti mikrobudžetnog filma poprilično estetizovan a tim nadrealističkim pristupom nadoknađuje sve ono što ne može da postigne u produkcionom pogledu kada bi pokušavao da očuva kontinuitet.
Ne znam kakve su Reborine ambicije, premda zainteresovan sam da pogledam i prethodna dva ostvarenja u ovom serijalu ne bih li utvrdio da li on ima nekog potencijala za crossover u ambicioznije repertoarske forme.
U svakom slučaju, ko voli ovu vrstu filma, TR3SH mora obavezno da pogleda. Nisu mi poznati okviri distribucije ovog filma.
* * 1/2 / * * * *
Sam Raimi Teases Return of 'Evil Dead' Film Franchise; "We're Working on Ideas Right Now" [Exclusive] (https://bloody-disgusting.com/exclusives/3571817/sam-raimi-working-new-evil-dead-movie-says-remake-canon-exclusive/)
Quote from: Meho Krljic on 10-07-2019, 21:45:16
Sam Raimi Teases Return of 'Evil Dead' Film Franchise; "We're Working on Ideas Right Now" [Exclusive] (https://bloody-disgusting.com/exclusives/3571817/sam-raimi-working-new-evil-dead-movie-says-remake-canon-exclusive/)
E toga stvarno nedostaje i nama i njemu...
Sent from my iPhone using Tapatalk
MARNIES WELT Braće Lauenstein je zanimljiv animirani film, namenjen deci, solidno budžetiran na preko osam miliona eura. Tehnički ovaj film ne dobacuje do holivudskog nivoa ali je solidan a karakteri su interesantno dizajnirani i svakako iznad prostora za evropsku industriju animacije za decu.
Film je kod nas prikazan kao TAJNI AGENT MJAU i taj naslov svakako bolje sumira njegov siže. Zaplet se tiče mačke koja je gajena u kući i pasionirano prati krimiće. Jednog dana se u komšiluk doseljava sumnjivi misteriozni tip i mačka kreće da ga istražuje, ubrzo nalazeći dokaz da ovaj ima nečasne namere.
Mačka formira ekipu od drugih domaćih životinja i ulaze u borbu protiv lopova punu raznih peripetija.
Ono što je moj osnovni problem sa ovim animiranim filmom jeste što u osnovnoj postavci priče ima malo zamisli koje više pristaju igranom filmu, pre svega u pogledu vezivanja za jednu lokaciju. Svakako da ni u animaciji promena lokacije nije jedostavna jer se digitalni setovi moraju "izgraditi" i kasnije eksploatisati ali vezanost za par objekata nekako čini da MARNIES WELT teško drži pažnju jer se stiče utisak da se priča vrti u krugu, naročito u prvoj polovini filma.
Međutim, u celosti ovo je zabavan i fino dizajniran film koji je u mnogim aspektima mogao biti bolji, ali za standarde produkcije iz koje dolazi zapravo predstavlja visok domet. Nažalost, osnovni problem se nalazi u domenu scenarija gde tehnička usavršenost igra ponajmanju ulogu.
* * 1/2 / * * * *
Spider-Man contract
The specifics of major Hollywood contracts are notoriously difficult to ascertain, and the occasional insights we do receive often come from actors revealing how many movies they have left in a particular franchise. But a new report has uncovered a Spider-Man contract stipulation which would allow Sony to wriggle out of its deal with Marvel Studios and once again give Spidey's original studio home full autonomy over the character's cinematic adventures. Good thing that won't happen.
In a recent edition of journalist Richard Rushfield's entertainment industry newsletter The Ankler, Rushfield peels back the secretive curtain of the deal that was signed between Sony and Marvel Studios back in 2015 to share the character. "The original Sony/Marvel/Spidey deal to co-produce these movies stipulated that if this Spidey cleared a billion, Marvel would get to oversee a third. If it hadn't, full control would have reverted back to Sony," he writes.
To be clear, Far From Home has not yet crossed the billion dollar mark at the worldwide box office, but the fact that it's already made over $600 million in its first week is practically a guarantee that it will cross the coveted billion dollar threshold before it leaves theaters. So the Sony/Marvel Studios deal will still hold – at least for one more solo Spider-Man movie, because actor Tom Holland revealed back in 2016 that he was on board for three solo Spider-Man films and three appearances in other MCU movies. We've already seen him in Captain America: Civil War, Spider-Man: Homecoming, Avengers: Infinity War, Avengers: Endgame, and now Spider-Man: Far From Home.
Rushfield is a reliable industry insider who's been reporting on Hollywood for years, and he says his source on this story is "someone very important and knowledgable."
The initial press release announcing the deal said that "Sony Pictures will continue to finance, distribute, own and have final creative control of the Spider-Man films," and I don't want to completely downplay the involvement of longtime Spidey-producer Amy Pascal, but the quality of the projects in which Tom Holland's version of the wall-crawler have appeared so far indicates that Kevin Feige and Marvel Studios' influence has been significant. Just look at the failed Amazing Spider-Man franchise for a reminder of what Sony would do with this character when left to its own devices. The fact that Marvel Studios will stick around to shepherd this character through at least one more film (and maybe even more, if a new deal is struck) lets us breathe a sigh of relief...for now.
STUBER Michaela Dowsea je akciona komedija kakva nikada nije višak, tupava na simpatičan način, sa dobrom i vrlo nasilnom akcijom i dvojicom inspirisanih glumaca u centru, dobrim antagonistom i sporednim likovima. Kome Kumail Nanjiani i Dave Bautista ne obećavaju mnogo, ima šta da vidi od Ika Uwaisa kao negativca koji ima dva izuzetna akciona set-piecea, plus malo namćorastog humora od Natalie Morales. Meni dosta.
STUBER je ona vrsta akcione komedije starog kova koju poistovećujemo sa Arnoldom mada ih on u svom opusu zapravo i nema toliko. Međutim, Dave Bautista je jedan od glumaca koji spremno popunjava taj prostor akcionog razbijača-komičara koji je preostao od kada je Rock i figurativno i bukvalno preuzeo štafetu od Arnieja u Bergovom WELCOME TO THE JUNGLE. Nudeći comic relief u MCU, usput šireći portfolio i na solo projekte, Bautista se spremno izbacuje iz B i DTV domena u bioskopski format. Zanimljivo je da je koliko prošle godine Bautista bio headline Scottu Mannu i FINAL SCOREu a sada je u Foxovoj letnjoj akcionoj komediji.
Dowse se dobro snašao u kombinovanju moderne komedije koju kanališe Nanjiani i brutalne akcije koju donosi Uwais. Iznova Uwais pokazuje da je dorastao za velike zadatke ali ako izuzmemo dva odlična set-piecea, od kojih je naročito prvi bio sjajan, ovo i dalje nije bitna uloga i showcase za njega i nije napredak u odnosu na odlični MILE 22 od prošle godine.
Uber je izmišljen ali neke konvencije filma o taksistima i dalje opstaju, pa mogu reći da sam se prijatno osećao kada sam video parafrazu jedne od takvih situacija nama najbolje zapamćene u filmu HALO TAXI Vlaste Radovanovića. Uostalom, kako kaže jedan prijatelj, Uber i Šuger nisu daleko...
* * * / * * * *
CRAWL Alexandre Aje je film koji je prošle jeseni sniman u Beogradu, i spada u red naslova koje je naša država podržala podsticajima za pružanje usluga stranim produkcijama. Reč je o filmu koji se mahom dešava u jednoj kući, sniman je u studiju i ima vrlo malo beogradskih lokacija koje u njemu možemo prepoznati, neke kuće i sportske objekte recimo. Dosta značajan deo filma je docrtan a nešto je snimano u Kanadi. Ovaj deo o tome gde je sniman film ne navodim samo zato što je film sniman kod nas već i zato što je ovo priča koja je baš vezana za mesto dešavanja - za Floridu u vreme uragana.
Glavna junakinja je plivačica koja odlazi da vidi svog oca koji joj se neko vreme ne javlja na telefon. Uprkos upozorenjima, ona zabrinuta odlazi kući i pronalazi oca kog su napali aligatori koji su upali u naselje tokom poplava izazvanih uraganom.
Sličnu premisu je onomad trebalo da ima DEEP BLUE SEA 2, dakle poplava dovodi do ioga da ajkule zaposednu shopping mall. Ovde aligatori zaposedaju naselje na Floridi. Iako ima eksterijernih scena, rađenih u heavy CGI maniru, film se mahom dešava u enterijerima, pre svega u kući glavne junakinje i njenog oca.
Aja je došao u Holivud posle HAUTE TENSION kao reditelj koji je trebalo da obnovi američki horor svežom francuskom "krvlju". Međutim, ni jedan jedini pokušaj da snimi nešto što je ozbiljno i što nije konfekcija mu kasnije nije uspeo. Aja dakle nije odmah potonuo u nekakvo tezgarenje i industrijalizovane high concepte, međutim, ubrzo se ispostavilo da je Holivud od njega na kraju uzeo samo "puki" zanat.
CRAWL je mešavina filma katastrofe i survival trilera i premisa je takva da je iz nje mogao nastati master class suspensea i gorea. CRAWL to nije, ali je zapravo jedan solidan B-koji ne postiže ništa veliko ali uživa u opštoj havariji u koju baca svoje likove.
Kaya Scodelario kao kćerka i Barry Pepper kao otac zaista prolaze kroz ceo shit show at the fuck factory i Aja to solidno orkestrira. Film nikada ne postaje istinski strašan ali isto tako nikada ne prestaje da biva zabavan. Trajanje je ekonomično i tenzija se održava sve vreme.
Film je kod nas dobio generic prevod PLEN iako mislim da je CRAWL trebalo da bude igra reči u odnosu na stil plivanja kraul i naravno na puzanje, kretanje aligatora i sl.
Aja se ovim filmom održava u igri. Nije nužno morao on da ga režira. Ali, ako uzmemo u obzir šta je snimao posle HAUTE TENSION, ovo je ipak povratak u kakvu-takvu formu. Posle filma PIRANHA, Aja se ponovo poduhvata cormanovskih čudovišta iz podivljale prirode i ovog puta ima više sreće.
* * * / * * * *
Hmmm, to bi moglo da se i pogleda. Aja jeste zanatski impresivan a ova šloki postavka mi deluje nekako appealing...
TEEN SPIRIT Maxa Minghelle je vrlo zanimljiv spoj mejnstrim dramaturgije i art house estetizacije. Minghella je sam napisao scenario o mladoj devojci iz Poljske naseljenoj na Kanalskim ostrvima koja počinje da učestvuje u pevačkom takmičenju, uz pomoć umirovljenog hrvatskog operskog pevača. Scenario je napisan kao by the numbers priča o usponu mlade devojke u svetu muzike i zanimljivo je da ga je Minghella ovako ispisao, naročito kada dođe na red ono kako ga je režirao, ali prosto da, to je to. Ja nemam ništa protiv ovakvih scenarija jer to na neki način jeste okosnica repertoarskog filma. TEEN SPIRIT je krenuo po festivalima prošle godine, i ostao je u senci A STAR IS BORN, međutim ovo je film koji vredi videti jer je i ta by the numbers postavka urađena energično, sa punim ubeđenjem i osvežena je tim celim emigrantskim elementom.
Međutim, sama realizacija ove priče je krajnje atipična. Max Minghella i Jamie Bell su producirali ovaj film u indie okvirima ali su se opredelili za dosta radikalan koncept. Naime, TEEN SPIRIT gotovo pa direktno proističe iz rada Nicolasa Windinga Refna. To je ta estetika neona, Elle Fanning iz NEON DEMONa i Zlatko Burić iz PUSHERa u glavnim ulogama, fantastično realizovane muzičke scene sa izuzetnom ekspresijom oličenom ne samo u kretanju tela i igri svetla već i u reminiscencijama koje "inspirišu" pevanje glavne junakinje.
Elle Fanning je očekivano sjajna u glavnoj ulozi. Burić je paradoksalno u ovim okolnostima više "personality actor" nego ona što je vrlo zanimljiv preokret. Čudno je da film nije ambiciozniju bioskopsku distribuciju ali ukupno uzev otvorio se na solidnom broju teritoriju. Uveren sam da će ovaj film živeti na raznim kućnim formatima.
* * * / * * * *
LA PROCHAINE FOIS JE VISCERAIE LE COEUR Cedrica Angera je baziran na istinitoj priči o žandarmu koji je kao serijski ubica terorisao jedan francuski kraj, usput vešto opstruirajući istragu svojih kolega. Anger je neke elemente ove priče fikcionalizovao kako bi ih razradio tako da imena nisu ista kao u stvarnosti ali svi ključni elementi priče jesu u skladu sa onim što se dešavalo a što čini sve ovo jednim neobičnim slučajem.
Guillaume Canet igra glavnu ulogu i uspeva da liku žandarma psihopate pruži jednu dimenziju ljudskosti, otkrivajući psihijatrijskog bolesnika u njemu i dočara začarani krug patologije kojim se kretao. Uprkos tome što je Canet protagonista filma, Anger pravi jedan delikatan balans između izvesnog vezivanja gledaoca za junaka i onoga to junak radi. Stoga kod ovog junaka nema cinizma, nema osećaja da on na bilo koji način vara sistem i bilo koga pravi budalama. Odnosi među likovima su realistični, nema ironije, i jedina simpatija koja postoji prema glavnum junaku proističe iz patologizacije njegovog stanja koje je prikazano kao jače od njegovog nezanemarljivog razuma. Anger se u tom smislu kretao zaista jednom tankom linijeom ali je snimio etički odbranjiv film sa serijskim ubicom u glavnoj ulozi.
Bizarnost celog slučaja stoga ima nešto jimthompsonovsko u sebi. Uostalom, Jim Thompson jeste bio fascinacija francuskih autora, serimo se Bertranda Taverniera, ali ovde nema nikakve životne energije ili otpota u psihopatskom ponašanju, ono je prikazano kao mučno i neizlečivo.
Neki od odnosa koje glavni junak uspostavlja deluju kao put ka njegovom izlečenju ali zapravo nisu, i eliminišu jednostavno psihologiziranje da bi sve bilo drugačije da je bio prihvaćen, oženjen i sl.
Anger i direktor fotografije Thomas Hardmeier ponovo rade odličan posao ne samo u pogledu rekonstrukcije epohe kojom se film bavi već i u estetizaciji dešavanja. Anger se ponovo postavlja na ničijoj zemlji između trilera i art housea i oba segmenta obuhvata vrlo vešto. U odnosu na PIGALLE, ovaj film je bitno konkretniji i narativno precizniji. Ipak, svaki ima svoju specifičnu draž.
LA PROCHAIN LA VISCERAIE LE COEUR je atipičan true crime rad koi zalsužuje punu pažnju od obe strane, i od arthausovaca i od žanrovaca, i od onih koje zanimaju istinite priče ovog tipa. * * * 1/2 / * * * *
CERISE Jeromea Enricoa je francuska komedija o devojci koja zbog lošeg ponašanja biva poslata od majke u Parizu kod oca u Kijev gde se upravo kuca Majdan. Doduše, film nema šta pametno da kaže ni o tome ni o bilo čemu drugom i zapravo se pretvara u jednu relativno bezidejnu seriju doživljaja glavne junakinje koju bez nekog naročitog žara igra Zoe Adjani, rođaka slavne glumice koja ima šarma ali nije ni blizu svoje slavne pretkinje.
CERISE je omladinska komedija koja pokušava da bude nešto više, da pre svega iskoisti lokaciju na kojoj se snima, da bude egzotična i angažovana, ali na kraju tek povremeno uspeva da bude tek simpatična.
* 1/2 / * * * *
GOLDEN SLUMBER Dong-Seok Noha je maštovit južnokorejski akcioni triler koji rimejkuje priču snimljenu već u Japanu. Glavni junak je nekadašnji pop muzičar koji stiče medijsku reputaciju dobrog samarićanina kada jednom prilikom pomogne nekoj K-pop zvezdi u nevolji. Međutim, tom prilikom biva i odabran od "sila iz senke" da bude okrivljen za atentat na perspektivnog političara.
Kreću nameštaljke, igre mačke i miša, pojavljuju se razni ljudi sa raznim namerama, neki se ispostavljaju kao lažni a neki kao pravi prijatelji.
GOLDEN SLUMBER je energičan i maštovit i uprkos tome što ima razne viškove pre svega u pogledu motiva, recimo ceo muzički staž glavnog junaka je nepotrebma digresija, na kraju krajeva ipak uspeva da silom dinamične akcije i raznovrsnih preokreta održi glavni segment priče na koloseku.
Otud, GOLDEN SLUMBER svakako nije onoliko pametan koliko misli da jeste ali je zahvaljujući baš toj ambiciji glup na onaj "dobar" način. Ovo je fini doprinos školi "Wrong Man" akcionog trilera koji i dalje čini okosnicu mejnstrima, onda kada mejnstrim sebi dozvoli da se ne bavi superherojima.
U Južnoj Koreji je film prošao solidno ali koštao je ipak više nego što je zaradio.
* * * / * * * *
LEGEND OF THE ANCIENT SWORD Renny Harlina je drugi film koji je snimio po dolasku u Kinu. Reč je o adaptaciji kompjuterske igre i koliko sam shvatio multimedijalnog IPa koja je imala veliki budžet i surovo flopovala na blagajnama uz dosta brutalne kritike.
Posle gledanja filma, mogu reći da ovaj film bez ikakve sumnje liči na ono što inače u Kini prolazi kao fantasy blockbuster, i da je možda Renny Harlin neke stvari previše vesternizovao, recimo umanjio količinu lokalnog humora, i prilagodio minutažu zapadnom gledaocu te da je zato film propao.
LEGEND OF THE ANCIENT SWORD se dešava u wuxia miljeu samo sa steampunk dodacima, dakle sve je prošlost, maltene srednji vek ali postoje steampunkish detalji poput borbenih robota, letećih lađa, žilvernovskih podmornica itsl. Renny stvari čini dinamičnim i šarenim, efikasno se kreće od plot pointa do plot poita premda na tom putu stvari nisu opterećene smisliom.
Vođenje likova je svakako više kinesko nego holivudsko a dramske situacije se rade vrlo brzo, površno i uz osmeh u većini slučajeva. Ja definitivno nisam bio publika za takvo izlaganje likova.
Akcija je na pola puta između nečega što je radio Ronny Yu u BRIDE WITH WHITE HAIR samo bez tog organskog horor elementa i nečega čime se bave Jacksonovi čauši u MORTAL ENGINES ili Anderson u THREE MUSKETEERS. U toj raspoluženosti koja nije bile nužna čini mi se da Harlin i ispušta uzde projekta jer nekako ne insistira ni na jednom usmerenju.
Ipak, 104 minuta filma su prepuni akcije i spektakla, kineske bajke, zanimljivog dizajna i steampunka i u tom šarenišu možda Harlin nije bio neophodan jer na kraju krajeva to je nešto čime Kinezi bolje vladaju. Međutim, sasvim sigurno se ovim iskorakom u nešto što mu je novo nije izbrukao na ekranu ali jeste na blagajnama.
* * / * * * *
Top Gun: Maverick, dakle:
https://youtu.be/qSqVVswa420 (https://youtu.be/qSqVVswa420)
A onda i Jay and Silent Bob Reboot:
https://youtu.be/VHI_TemTawM (https://youtu.be/VHI_TemTawM)
Jedna detaljna reakcija na trejler.
Od Ormuša do Dragaša...
http://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/3596096/top-gan-pa-to-je-samo-kopija-jednog-potcenjenog-jugoslovenskog-filma.html
Bogami, munjevito napisano ali zaista detaljno, vidi se da je pripremano unapred :lol:
I, zanimljiva paralela. Treba, svakako i primetiti da je razlika i u tome da je Top Gan imao najvrelije holivucke starove onog vremena - Kruza, Glisovu i Kilmera koji je tad delovao kao da će postat jednako veliki kao Kruz - a Daleko nebo je ipak imao samo Nešu Nenadovića i Žarka Rakića. Provalija je to.
A pomenut je i Najbolji - film koji je unisten kastingom glavnog glumca. Kao da su namerno izabrali coveka koji nema ni jednu jedinu emociju na licu, ni trunku sarma, nicega. Vostana figura.
Da, a upadljivo je da su oko njega sve bili ili dobri glumci ili prepoznatljivi starovi uključujući Miu B. Valjda je rezon bio da on treba da deluje ledeno, povučeno, misteriozno, možda baš tako nekako istvudovski ćutljivo, ali.... nije baš prošlo kako treba.
Quote from: milan on 20-07-2019, 09:35:34
A pomenut je i Najbolji - film koji je unisten kastingom glavnog glumca. Kao da su namerno izabrali coveka koji nema ni jednu jedinu emociju na licu, ni trunku sarma, nicega. Vostana figura.
Vicko Ruić i sam misli da mu je bavljenje glumom bilo greška i jedan je od retkih glumaca koji su svesno, zbog suočavanja sa nedostatkom dara, izašli iz tog posla. To se mora poštovati.
POINT BLANK Joe Lyncha je rimejk Cavayeovog LE BOUT PORTANT. Nažalost, ni Cavayeov film nije bio bog zna kakav a rimejk je poprilično slab ako imamo u vidu da je Lynch na raspolaganju imao solidan cast predvođen Antnony Mackiejem i Frank Grillom.
Nažalost, snimljen je sa surovo malim budžetom i po scenariju koji nije naročito inspirativan, a pošto ga Lynch gazi buddy pravcu, trebalo je da ima neki materijal za glumce. Nažalost, nema ga a Grillo nema ni neku harizmu.
Stoga, ovaj MCU sevdah reunion u glavnim ulogama nije uspeo da galvanizuje ovaj film.
Lynch je našao sebe u filmu MAYHEM i snimio jedan od energičnijih filmova godine. POINT BLANK ima naslov filma Johna Boormana koji ja partikularno ne volim, ali u redu, nije to sad bitno. Klasik je klasik. I senka tog moćnog naslova ostaje nad Lynchovim filmom koji je sve sem toga, inspirisanog, disciplinovanog, umetnički ambicioznog filma.
A POINT BLANK jeste bio sve to iako ga ja ne volim.
POINT BLANK Joe Lyncha ima neke elemente koji ga vraćaju na uzore iz sedamdesetih, ima neku jednostavnost u kadriranju koja ga smešta negde između 70s exploitationa i straight to VHS spohe. Ima i malo zanimljivog korišćenja drugog plana, ali sve to nije dovoljno da izdigne ovaj kratki film iznad utiska da Lynch nije uspeo da prevaziđe surova produkciona ograničenja, i surovu kreativnu limitiranost skripta.
Šteta.Nadao sam se da će posle MAYHEMa uspeti da napravi neki kontinuitet. Ovaj projekat to možda jeste bio na nivou vesti u trade paperu ali na ni papiru zapravo nije.
* * / * * * *
AKASHA Hajooj Kuke je još jedna od afričkih koprodukcija sa evropskim festivalima koja pristiže na program raznih smotri. Ti filmovi polako razvijaju svoj tipičan "look" nemuštih ali etno-ornamentalistički zanimljivih priča koje meštaju evropski art house i lokalni milje, na jedan - po meni - umetnički skroman način.
AKASHA je smeštena u Južni Sudan. Kada prestanu kiše, umine i primirje u sudanskom građanskom ratu izazvano blatom koje onemogućuje borbe. Jedan od ratnika je Adnana, lokalni dilber koji ima dobru komunikaciju sa tri ženske iz nekih sela ali jedino je zapravo vezan za svoj "kalašnjikov".
I onda oko te premise u suštini priča kreće da se nekih 77 minuta vrti u krug.
Teško je odoleti prilici da se pogleda južnosudanski film. Ali AKASHA je nešto što upravo samo na tom nivou kurioziteta može da prođe.
* * / * * * *
FAMILY Laure Steinel je indie komedija koja je vizuelno skromna, sa nekoliko korektnih set pieceova i dosta odličnih dijaloških štosova, kao i par sjajnih rola, pre svih mislim na Taylor Schilling. Nažalost, filmu malo fali da ispuni svoj potencijal. A klasici kao BAD SANTA mu ostaju ipak nedostupni.
No, film koji je zaista smešan ipak jeste nekakva dragocenost, i ko želi da pogleda solidnu komediju u FAMILYju može dobiti dosta toga solidnog i već više puta oprobanog. Na kraju krajeva, FAMILY ima indie korene i ne beži od mejstrim rešenja, pa ima i širu ciljnu grupu od tipičnih naslova koji izlaze na SXSW ili Sundanceu.
* * 1/2 / * * * * *
NEVIDLJIVI ČOVEK Radivoja Lole Đukića iz 1976. godine, navodno je bio razlog za njegovo penzionisanje na Radio televiziji Beograd. Reč je o televizijskom filmu jednočasovnog trajanja koji je izvorno trebalo da bude backdoor pilot za seriju.
Nota bene, nisam siguran koliko bi serija smeštena u okvir naslovne premise bila održiva ali ono što jesmo dobili je izuzetno zanimljiv TV film. U završnici dakako imamo malu nezaokruženost jer je postojala nada da će biti serija, ali svakako može da se gleda bez teškoća.
Odavno sam izbacio i pomalo razrađivao tezu da je Lola Đukić naš Jordan Peele i ovaj televizijski film govori upravo u prilog toga. Naime, reč je o priči koja evocira uspomenu na TWILIGHT ZONE i rekao bih da je Đukić toga svestan pošto na početku epizode sam preuzima ulogu serlingovskog domaćina i najavljuje epizodu.
Priča prati izvozno-uvozno preduzeće koje je duboko zašla u malverzacije koje se odvijaju na štetu SFRJ, i inspektora koji je uporan i želi da im doaka. Suočeni sa opasnošću oni pronalaze čoveka kog će žrtvovati a zatim i način da on nikada ne bude uhvaćen - mast koja dovodi do nevidljivosti organskih materija.
Nastupa komični karambol sa nevidljivim službenikom koji nije nimalo naivan, upornim inspektorom i naravno spletkarošima iz firme koji su briljantni komični likovi spremni na sve.
Ovo je TV film i rađen je televizijskom tehnikom ali efekat nevidljivosti, iako postignut chome keyem, dakle vrlo rudimentarno ima prilično maštovitu primenu, i deluje još komplikovanije za izvedbu ako imamo u vidu da je sve snimano televizijskom tehnikom.
U tom pogledu, kao i u BALADI O SVIREPOM... Đukić pokazuje zavidnu rediteljsku tehniku, kojom njegov televizijski rad nije uvek odisao.
Ovo kokeitranje sa SFom i društvenom kritikom naročito je zanimljivo pošto je sama mahinaciju koju izvode junaci poptuno ubitačno definisana, i ne bi me čudilo da su ovakve stvari i rađene baš na ovaj način.
U svakom slučaju, ako je na nešto opasno udario Lola ovde to je zapravio taj uvozno-izvozni bubble koji se u doba visokog konzumerizma razvijao sa zapadnim državama, i što je još važnije prikazivanje rukovodilaca kao ljudi koji zapravo više nemaju nimalo vere u socijalizam već ga vide kao dodatni vid privrednog kriminala koji se na kraju valorizuje u devizama iznetim na lične račune.
Taj prikaz korupcije, udar na ekonomski ponos tog trenutka i apsolutno odustvo vere u sistem, gde je jedini njegov predstavnik inspektor koji ne tvrdi da je moguće privređivati "legalno" već samo zna šta je ilegalno nudi jednu krajnje provokativnu i pesimističnu sliku društva. Ne znam koliko je priča o penziji tačna ali ako jeste bilo je štofa za nju.
Na početku karijere, Đukić je takođe imao teškoće na snimanju prvog filma koje je legendarno bilo po prekidima zbog političkih pritisaka. Tako je eto i pri kraju televizijske karijere i završio.
Svakako prpeoručujem ovaj televizijski rad i ljubiteljima SFa, i Jordana Peelea ali pre svega onima koje zanima istorija našeg filma i televizije, prirode i društva.
Ovaj Nevidljivi Čovek zvuči kao obavezna lektira. Znao sam da postoji ali nisam uopšte bio svestan da je to tako ozbiljno zamišljeno.
Nego, dođoh da kažem da je Marvel na Komikkonu najavio ponešto iz svoje četvrte faze filmskog univerzuma i mada nisam siguran da je Natali Portman zaista kadra da odigra ženskog Tora kako treba (ali su s druge strane Aaronov strip-predložak i Waititijeva ekspertiza obećavajući faktori), moram da kažem da je najava ributa Bladea sa Maheršalom Alijem u glavnoj ulozi vrlo appealing i da će čak i Cripple za ovo biti zainteresovan. Dobro, ne znamo ko režira a i bedak je da Wesley nije pozvan da ponovi ulogu - uprkos tome da znamo da je u Holivudu on sada parija - ali ovo zvuči dobro. Ali je ozbiljan format.
Quote from: crippled_avenger on 21-07-2019, 02:36:24
Quote from: milan on 20-07-2019, 09:35:34
A pomenut je i Najbolji - film koji je unisten kastingom glavnog glumca. Kao da su namerno izabrali coveka koji nema ni jednu jedinu emociju na licu, ni trunku sarma, nicega. Vostana figura.
Vicko Ruić i sam misli da mu je bavljenje glumom bilo greška i jedan je od retkih glumaca koji su svesno, zbog suočavanja sa nedostatkom dara, izašli iz tog posla. To se mora poštovati.
Nisam to znao. Respect.
Quote from: Meho Krljic on 21-07-2019, 06:51:17
Nego, dođoh da kažem da je Marvel na Komikkonu najavio ponešto iz svoje četvrte faze filmskog univerzuma
Ja sam najradosniji zbog Sang Cija, naravno, posto mi je to najomiljeniji strip svih vremena. Znam da nece imati tu mesavinu dzejmsbondovskog filinga i dalekoistocne mistike koju je serijal iz 70ih/80ih imao u vecini epizoda, i da, verovatno, Fu Mancu nece biti pomenut.... ali, opet.... Master of Kung Fu je Master of Kung Fu!!!
RE: Nevidljivi čovek.
Bravo. Nikad čuo za ovaj TV film, iako sam ga možda i gledao... :)
Scallope, sećaš li se ovoga?
Mićo, ne znam da li ste čitali ovo -
http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/711/merila-vremena/3574416/zasto-lola-djukic-nije-rezirao-zonu-sumraka.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nisam. Hvala, još jednom.
QuoteVeć u svom prvom rediteljskom radu "Jezero" iz 1950. godine, Đukić koketira sa trilerom a priča o otporima izgradnji brane na Neretvi uključivala je i priču o diverzijama koje čine politički ekstremisti.
Jesi li gledao ovo?
Nisam :(
Sent from my iPhone using Tapatalk
Šteta. To bi bilo zanimljivo videti...
Inače, prvu branu na Neretvi - Jablanica - projektovao je inž. Jaroslav Černi, po kome Institut u kome radim nosi ime.
Uzgred, nije nemoguće da je i bilo otpora... "Neki"su se interesovali...
https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP82-00457R010200390005-5.pdf (https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/CIA-RDP82-00457R010200390005-5.pdf)
BTW, muzika koja počinje na 29:47, kada Mića Tatić počinje da se maže kremom je, naprosto, vrh!
Lola Đukić je u Nevidljivom čoveku posvećivao dosta pažnje detalju. Sjajni Đokica Milaković uzgred navodi Akt Inkvizicije iz 1612. godine o nevidljivosti - u stvari Drugi izveštaj oca Alonsa de Salazara.
Da se vratimo redovnom nrdovanju:
Sounds Like We're Finally Gonna Get Those MAD MAX: FURY ROAD Sequels (https://birthmoviesdeath.com/2019/07/25/sounds-like-were-finally-gonna-get-those-mad-max-fury-road-sequels)
THE GREAT HACK Karima Amera i Jehane Nouajim je delo iz ere superdokumentarca, Netflixovo istraživanje slučaja Cambridge Anaytica urađeno sa velikim budžetom, ambicionom postprodukcijom koja dodatno amplifikuje atmosferu i fokusom na dve ličnosti koje su obeležile ovu aferu. Jedna je profesor David Carroll koji je pokrenuo priču o tome koje sve podatke o nama skladišti i proučava CA a druga je Brittany Kaiser koja se ispostavila kao najdugovečniji whistleblower iz ove firme.
Dok je David Carroll u domenu očekivanog kao profesopr i aktivista, uglađen i racionalan, Brittany Kaiser je razbarušena, zbunjena, i kao da tek kad je pukla tikva počinje da shvata kakve je posledice imalo njeno delovanje u firmi na stvarnost. Kaiserova je tipičan primer milenijalske okrenutosti sebi gde ona u besparici pronalazi posao koji je u potpunoj suprotnosti sa ličnim uverenjima, i od učesnice Obamine FB kampanje postaje službenik CA i aktivno radi kampanje Leave.EU i Trumpa, usput se učlanjujući u NRA i ponašajući se kao da je sve to samo vrhunsko zezanje.
Brittany Keiser do kraja filma ostaje whistleblower ali sa ogromnom senkom u pogledu toga da li štiti sebe ili zaista želi da raskrinka CA, i naravno, da li govori punu istinu.
Film ne otkriva ništa novo ili nešto što nismo znali ali uspeva da rekonstruiše atmosferu u kojoj se sve to dešavalo. Isto tako, čak i laicima uspeva da iskomunicira o kakvim rizicima se danas može govoriti kad je reč o Mreži. Naravno, ideja usmerenog marketinga sama po sebi ipak nije tako nepogrešiva i tako sposobna da aktivira potencijalne glasače kako ovaj film implicira, pa opet ne bih rekao da su autori ovom prilikom potonuli u paranoju. Moguće je da samo nisu dovoljno doveli u pitanje efikasnost oružja koji je osmislila Cambridge Analytica.
* * * / * * * *
Emilio Martinez Lazaro je reditelj koji je potpisao neke najznačajnije romantične komedije koje su učinile Danija Roviru zvezdom. MIAMOR PERDIDO je njihova nova saradnja, jedna izuzetno duhovita romantična komedija koja dodatnu dozu gegova dobija iz toga što su glavnu junaci koje igraju Dani Rovira i Michelle Jenner zapravo stand up komičar i neafirmisana pozorišna glumica.
Stoga, MIAMOR PERDIDO je duhovit ne samo kroz rad zapleta i kroz ispoljavamje karaktera već i kroz njihove profesije. Iako se čini da je možda to pumpanje količine humora znak nepoverenja u duhovitost same premise, čini mi se da je ona sama po sebi izuzetno uspela.
Rovira i Jennerova su odlični u glavnim ulogama. Ona je drugačija od Clare Lago u ranijim saradnjama Martinez Lazara i Rovire ali donosi nešto svoje i podjednako je efektna kao romatic lead.
Emilio Martinez Lazaro nije veliki vizuelni stilista, i ovo nije romantična komedija koja želi da kroz špansko izdanje potpuno izmeni lice žanra kao nedavni rad Mateo Gila, ali dinaična je i vizuelno duhovita.
Nažalost, kritika nije prihvatila film a nije ni publike, jednim delom jer je izašao u vreme dok je Rovira u SUPERLOPEZu punio španske bioskope. No, ljubitrlji španske romantične komedije u ovom naslovu definitivno imaju šta da vide.
* * * / * * * *
THE INTRUDER Deona Taylora je home invasion film snimljen po scenariju Davida Lougheryja, pisca koji je doktorirao ove vrste trilera zatvorene situacije u svojim saradnjama sa Josephom Rubenom. Uostalom, jedan od njegovih svežijih radova bio je pretposlednji Rubenov film, izuzetan triler sa Michelle Monaghan PENTHOUSE NORTH.
THE INTRUDER ima "radsnu komponentu", dvoje glavnih junaka u afromarikanci iz više srednje klase koji kupuju kućui bankrotiralog belog domaćina koji je sada na finansijskoj nizbrdici. Kako vreme prolazi, ispostavlja se da posle kupovine on baš i ne želi da im prepusti kuću i da je njegova patološka vezanost dosta jača nego što bi se dalo očekivati.
Rasna komponenta je izražena samo u tome da je negativac belac a glavni junaci afroamerikanci. Zapravo, govrovo i da nema nekih drugih razrada te razlike među njima. Štaviše, glavnu junakunju koju igra Meagan Good u jednom trenutku glavni negativac krene i da seksualno simpatiše.
Loughery je stari velemastor u ovoj vrsti filma, uostalom pisao je Quaida u Rubenovom seminal filmu DREAMSCAPE, meuđutin, Deon Taylor nije uspeo da iskopa previše iz njegovog rukopisa. THE INTRUDER ostaje negde u rutinskim okvirima, a to nije dovoljno, naročito u svetu koji je video US Jordana Peelea.
Stoga, THE INTRIUDER je rad za mali ekran, televiziju, i hardkor fanove žanra. Zanimljivo je da će Taylor i Loughery ponovo sarađivati. Iako ovo nije neki briljantan rad, čini se da je svima u ovoj ekipi srce bilo na pravoj strani.
* * / * * * *
ANTES DE LA QUEMA Fernanda Coloma je komedija o karnevalistima iz Cadiza koji odlučuju da u dogovoru sa lokalnim kriminalcem opljačkaju magacin u kom policija pohranjuje drogu zaplenjenu u celoj Andaluziji i sprema je za službeno spaljivanje.
Nažalost, Colomov film se na vrlo konvencionalan način i u pogledu komedije i u pogledu krimića bavi ovom idejom i na kraju ne uspeva da ponudi ništa novo osim toga što su junaci redovni učesnici kadiskih karnevalskih tačaka.
Značajnu ulogu u filmu igra Manuela Velasco koja je izbila u prvi plan sa filmom REC ali se tu nije mnogo zadržala. Sam Cadiz kao lokacija nije naročito raskošno iskorišćen i na kraju deluje kao bilo koji drugi španski grad.
* * / * * * *
NEDJELJA Lordana Zafranovića je diplomski film ovog praškog
đaka kao i njegovog kolege sa FAMU čuvenog direktora fotografije Predraga Pegu Popovića. Na špici je kao supervizoe potpisan profesot Elmar Klos koji je na FAMU bio praktično zadužen za naše studente.
Film je nastao u okviru Filmskog autorskog studija, zagrebačkog pandana beogradskom Kino klubu o NEDJELJA je delo koje je pokazalo da u jugoslovensku kinematografiju ulazi izuzetan talenat kakvog do tada nije imala. Lordan u ovom filmu starom pedeset godina pokazuje izuzetno energičan rediteljski postupak. Film je dinamičan, ima visok tempo, kadriran je sa puno pozicija iz ruke i kretnji kamere, jakim akcentima u formi krupnog plana i izuzetno vibranttnom staranju atmosfere kroz neprekidnu tenziju između junaka i ambijenata u kojima se nalaze. Ovde protagonizam ima grupa mladih nezadovoljnih ljudi koji idu kroz Split i gube vreme usput smišljajući razne psine iz kojih više proistiće ispuštenost nego nesputan duh.
U pogledu tog osnovnog zapleta, debitanski film Lordana Zafranovića spada među debitantske filmove o besmislenom ponašanju mlade omladine koji su bili vrlo česti u jugoslovenskom fimu, naročito u opusu "praške škole" ali onda isto spada i među besmislene filmove o toj pojavi. Nažalost, u NEDJELJI Lordan ne pravi karaktere od likova koji se pojavljuje, oni su mahom krokiji i kreću se od set-piecea do set-piecea gde se onda dešavaju nekakve njihove egzitencijalističke dileme.
E sada, u tim situacijama, Lordan i Pega su maestralni. Film je energčan, kreativan, maštovit a po potrebi da u svakoj sceni razigra neki problmem, i samu lokaciju da maksimalno zaplečati, Te kratke deonic ekoje ini film deluju kao male ispitne situacije koje Lordan fenomenalno rešava na putu do cilja.
NEDJELJA spada u red debitantskih filmova i diplomskih radova u kojima reditelj hoće da pokaže da sve ume. To je nedostatak. Ali, kada je reditelj Lordan Zafranović onda je barem zanimljivo za gledanje.
U glavnoj ulozi se pojavljuje Goran Marković na čiji kasniji rd KORDON podsećaju scene u gradu, naročito kada besposlena omladina uzme autobus. I KORDON je slikao Pega, ponovo sa energijom pravog mladića. Ponešto od NEDJELJE se može spoznati u finalnim autobuskim stolicama gde glumci definišu šta su sve izgubili a sve je bilo na dohvat ruke.
* * 1/2 / * * * *
HOBBS & SHAW Davida Leitcha je spin-off serijala FAST & FURIOUS u kome na jedan čudan način sama franšiza odlučuje da se potpuno odvoji od onoga što je dovelo do njene reafirmacije. Naime, FAST & FURIOUS je uspela da doživi revival tako što je plasirala evidentno old school koncept akcione extravaganze, sa automobilima i drugim motornim vozilima na tržište koje bilo zasićeno SF derivatima akcije i superherojskim filmom.
Međutim, HOBBS & SHAW iako je imao predispozicije da bude razvijanje "zdravog tkiva" franšize, dva najzanimljivija glumca sa najautentičnijim akcionim vajbom, i reditelja kome je akcija osnovna vokacija, pretvorio se bukvalno u superherojski film.
Uz redovnog scenaristu serijala Chrisa Morgana, kao pisac se pojavljuje i Drew Pearce koji je doneo EXTREMIS storyline u Shaneovog IRON MANa, i ovde se praktično ponovo bavi EXTREMISom u formi eliksira koji čini negativca kog igra Idris Elba. Naime, Idris igra negativca koji je polumehanizovani polu bio-unapređeni super-čovek sa evidentnim nadljudskim moćima i pripadajućim kostimom.
Dakle, FAST & FURIOUS koji je bio relaksacija od zamora superherojima sada donosi film koji je zapravo superherojska varijacija na temu sa dva najpotentnija lika iz serijala. Kao što su oskarovke Charlize Theron i Helen Mirren dosta negližozno tretirane u serijalu ranije, ovde Ryan Reynolds dobija prošireni cameo kao Rockov budući saborac u filmu RED NOTICE a Kevin Hart jedan manji, kao njegov prošli iz buddy filma CENTRAL INTELLIGENCE kao i reboota JUMANJIja.
Sama akcija je sporadično zaista vrhunska. Finale je usiljeno, i cartoonish na loš način, ali kad je akcija potentna i kad se Leitch bavi onim što zna, a to su pre svega tuče i surov stuntwork u automobilskim sceanama onda HOBBS & SHAW dobacuje do onih dementnih vrhunaca serijala.
Međutim, banter je jednoličan i stupidan, a finale nas podseća na sve ono od čega smo umorni u savremenom Holivudu. Nažalost, čini mi se da je ideja Hobbs & Shaw spin-offa bila pogrešno shvaćena, pa samim tim face poput Ryan Reynoldsa i Eize Gonzales deluju protraćeno.
Ni otvaranje filma nije stratosfersko ali je dovoljno jako da franšiza nastavi da gazi.
* * / * * * *
L'INTERVENTION Freda Grivoisa je francuski film koji ekranizuje talačku krizu na ničijoj zemlju između Džibutija i Somalije. U tom trenutku, Džibuti je poslednja francuska kolonija, deca su mahom od roditelja iz baze Legije stranaca, a GIGN jo nije formiran.
Iz Pariza stiže zametak antiterorističke jedinice koje su u tom periodu bile veliki trend, i vrlo često išle iz Evrope da intervenišu po Africi, setimo se GSG-9 u Mogadišu itd.
Film je nažalost na ničijoj zemlji između televizijskog i bioskopskog ostvarenja i uprkos tome što je na mikronivou realizovan pedantno, na nivou celine ipak ima opak manjak sadržaja i jedva ispunjava svojih sat i po trajanja.
Nažalost, čak ni za entuzijaste koje zanimaju prvi koraci GIGNa, ovaj film ne daje dovoljno informacija jer su ti likovi primarno prikazani kao romantične lutalice, urbani panduri sa vojnim bekgraundom koji imaju među sobom neki klišetizirani banter.
Lik požrtvovane učiteljice koji igra Olga Kyrilenko je potpuno suvišan i samo stvara disbalans u jalovom pokušaju da proceduralu doda neku "humanu" dimenziju.
Čini mi se da L'INTERVENTION može naći svoje mesto na televizijskom programu i ne mnogo dalje od njega.
* * / * * * *
PLUS ONE je izvanredna romantična komedija Jeffa Chana i Andrewa Rhymera, indie i televizijskih poslenika u kojoj su upatili njihovu reodvnu saradnicu Mayu Erskine sa Jackom Quaidom, potomcom romcom aristokratije odnosno sinom Meg Ryan (i Dennisa Quaida).
PLUS ONE je izuzetno duhovit film u kome postoji zanimljiva, opipljiva romantična hemija pa i doza melanholije ali sve to ne sprečava Chana i Rhymera da budu duhoviti, plasiraju brojne verbalne i neverbalne gegove u kojima se i Erskine i Quaid snalaze, naravno ona kao inicijator vragolija a on kao straight man.
Film ima izuzetan crossover potencijal iako na nivou strukture koketira sa indie uzusima, sa venčanjima na koja junaci idu postavljenim kao poglavlja koja odlikuje best man speech.
Vrlo je zanimljivo da se PLUS ONE bazira na high conceptu - govori o dvoje prijatelja koji da bi olakšali sezonu venčanja odlučuju da ih zajedno pohode i usput se naravno zaljube. Na svu sreću, ovde high concept ne remeti romantičnu hemiju među junacima, a glumci zaista pružaju svoj maksimum.
Chan i Rhymer drže stvari u svedenom indie ključu. Film je precizno realizovan. bez puno pozicija kamere ali sa vibrantnom fotografijom koja uspeva da stvori dobru atmosferu u čitavmo nizu generičkih ambijenata koji kroz detalje dobijaju osobenost. Naprosto milje hotela i prostora sa organizovanje venčanja ima tendenciju da se kroz artificijelnost samog dizajna događaja pretvori u odbojan ambijent ali Chan i Rhymer u saradnji sa ljudima zaduženim za produkcioni dizajn uspevaju da svakom mestu daju identitet a da opet taj postupak ne postane sam sebi svrha.
PLUS ONE je jednostavan film ali to ne znači da ga je bilo lako napraviti i mislim da će imati dug život na kućnim formatima jer izgleda da u bioskopu nije dobio adekvatnu priliku.
* * * / * * * *
Mladjahni Kvejd inace razbija u The Boys-ima. Ja ga nisam ranije gledao, i bas me je prijatno iznenadio.
Evo nešto za neki budući scenario :lol: :lol:
North Korea took $2 billion in cyberattacks to fund weapons program: U.N. report (https://www.reuters.com/article/us-northkorea-cyber-un/north-korea-took-2-billion-in-cyberattacks-to-fund-weapons-program-u-n-report-idUSKCN1UV1ZX)
THE MYSTERY OF THE KING OF KINEMA Elia Quiroge je zanimljiv dokumentarni film o Maxu Linderu, dat kroz priču o jegovoj kćeri Maud Linder koja je značajna za recepciju njegovog rada jer je ona sakupila oko 120 njegovih filmova koji su mahom bili izgubljeni i rasuti.
Nažalost, film zbog Maud i njene lične priče o preživljavanju bez oca Maxa koji se ubio kad je ona imala manje od godinu i po dana poprilično gubi fokus. Međutim, na kraju ipak uspeva da donese zanimljiv pogleda na Lindera a pre svega na njegov značaj kao pionira filmske komedije od kogu su učili Charlie Chaplin i cela ta generacija nemih komičara koji su gradili karaktere i pokušavali da prodube geg-karakter tadašnje filmske komedije.
Uz Andrea Deeda, Max Linder je bio među pionirima kreiranja komičnog lika koji ima svoju karakterizaciju unutar gega i humora koji je često bio fizički i akrobatski slepstik, sa dozom vodvilja pa i commedie dell arte.
Nažalost, kao i mnoge zvezde te ere, Linder je tragično završio. Iza smeha za publiku krio se čovek krhkog zdravlja pa i psihe što je dovelo do suicida 1925. godine, daleko pre od momenta kada su neme zvezde otišle u zaborav.
Linder je danas u potpunosti prepoznat kao značajan pionir ali svakako nije household name kao Chaplin. No, ovakvi filmovi sa solidnim izborom sagovornika dobar su put da se Linder reafirmiše. Nažalost, Quiroga ipak dolazi iz jednog drugog miljea i unosi čitav niz banalnih rediteljskih postupaka, koji odvlače film od fakture bioskopskog ka telvizijskom dokumentarcu. Međutim, ono što je Quiroga izabrao kao sadržaj, utegnuto je i menadriranje u pogledu tema barem nije konfuzno.
Koga zanima istorija filma svakako treba da potraži ovaj rad.
* * 1/2 / * * * *
Napisao sam superherojski scenario. Mehmete, ako imaš strpljenja da čitaš, javi... :)
Imam ja strpljenja, čak i interesovanja. Samo mi vremena nema ovih par meseci jer se ubijam od rada na izveštaju za EU, ali naravno da bih rado to čitao.
Quote from: Meho Krljic on 09-08-2019, 16:24:21
Imam ja strpljenja, čak i interesovanja. Samo mi vremena nema ovih par meseci jer se ubijam od rada na izveštaju za EU, ali naravno da bih rado to čitao.
Znao sam da nešto fali! :)
Quote from: Meho Krljic on 09-08-2019, 16:24:21
Imam ja strpljenja, čak i interesovanja. Samo mi vremena nema ovih par meseci jer se ubijam od rada na izveštaju za EU, ali naravno da bih rado to čitao.
Poslao sam ti na hitbox
Vidim da se ovde koristi tvoja stara ideja o tome da pop kultura koja predstvalja navodno fikciju zapravo služi kao propagandno oruđe da pripremi javnost na realnost koja je od nje decenijama skrivana (to si pominjao kao propuštenu priliku za prvi Bayjev Transformers). Fino!!! Čitaćemo dalje!
Quote from: Meho Krljic on 10-08-2019, 06:53:20
Vidim da se ovde koristi tvoja stara ideja o tome da pop kultura koja predstvalja navodno fikciju zapravo služi kao propagandno oruđe da pripremi javnost na realnost koja je od nje decenijama skrivana (to si pominjao kao propuštenu priliku za prvi Bayjev Transformers). Fino!!! Čitaćemo dalje!
Postaraću se da uskoro ne bude EU kako bi mogao na miru da čitaš. :)
HAMMER HORROR: THE WARNER BROS YEARS Michaela Hearna je pedantan dokumentarni film koji prikazuje najslavnije dane čuvenog britanskog horor studija koji je sredinom pedesetih bio izzetno inovativan uzbudljiv proizvođač horora sa globalnim bioskopskim dometom da bi početkom sedamdesetih lako potonuo u anahronost, izgubio podršku Warnera i ušao u hibernaciju koja se povremeno prekidala sve do danas.
Ipak, Hammer Films i danas povremeno radi i to kao producent horora. U ranije doba, Hammer je bio mnogo više od toga, proizvodili su komercijalne filmove raznih žanrova a horor je sticajem okolnosti uspeo da sa nametne kao izvozni produkt oko kog ih je odlikovala i sama Kraljica.
Nekoliko protagonista tog vremena, danas mahom zaboravljenih glumaca i reditelja i nekoliko istoričara filma, uz zaista izuzetno bogat arhivski materijal, uspevaju da rekonstruišu taj period u radu Hammera na sugestivan i verodostojan način. Za nas je najzanimljivija ličnost tu Nišlijka opdnosno Kraljevčanka Nađa Regin koja je malo poznat jugoslovenski činilac u istoriji svetskog horora. Naime, ona je posle kratkotrajne i ne preterano značajne glumačke karijere u kojoj je ipak uspela da dva puta bude Bond-devojka i to u dva različita lika, u Hammeru počela da radi kao čitač i dramaturg. Napisala je siže za jedan scenario koji nikada nije došao do realizacije, a imala je konkretnu ulogu u čitavom nizu Hammer produkcija o čemu delimično govori i u ovom filmu.
Tako da ovaj film sasvim slučajno daje određenu sliku i naše horor dijaspore koja od Marjana Vajde do danas ima određene rezultate.
Hearnov rediteljski postupak je staromodan ali sasvim u skladu sa temom kojom se bavi a koja nosi dozu tradicionalizma. On se rado laća talking headsa a meni to ne smeta. Arhivu odlično koristi, slaže stvar pregledno i razumno. Ovaj dokumentarac je svakako obavezna stvar za ljubitelje istorije filma a naročito strave. Međutim, za ostale nema crossover potencijal.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-08-2019, 18:26:28
HAMMER HORROR: THE WARNER BROS YEARS Michaela Hearna je pedantan dokumentarni film koji prikazuje najslavnije dane čuvenog britanskog horor studija koji je sredinom pedesetih bio izzetno inovativan uzbudljiv proizvođač horora sa globalnim bioskopskim dometom da bi početkom sedamdesetih lako potonuo u anahronost, izgubio podršku Warnera i ušao u hibernaciju koja se povremeno prekidala sve do danas.
Ipak, Hammer Films i danas povremeno radi i to kao producent horora. U ranije doba, Hammer je bio mnogo više od toga, proizvodili su komercijalne filmove raznih žanrova a horor je sticajem okolnosti uspeo da sa nametne kao izvozni produkt oko kog ih je odlikovala i sama Kraljica.
Nekoliko protagonista tog vremena, danas mahom zaboravljenih glumaca i reditelja i nekoliko istoričara filma, uz zaista izuzetno bogat arhivski materijal, uspevaju da rekonstruišu taj period u radu Hammera na sugestivan i verodostojan način. Za nas je najzanimljivija ličnost tu Nišlijka opdnosno Kraljevčanka Nađa Regin koja je malo poznat jugoslovenski činilac u istoriji svetskog horora. Naime, ona je posle kratkotrajne i ne preterano značajne glumačke karijere u kojoj je ipak uspela da dva puta bude Bond-devojka i to u dva različita lika, u Hammeru počela da radi kao čitač i dramaturg. Napisala je siže za jedan scenario koji nikada nije došao do realizacije, a imala je konkretnu ulogu u čitavom nizu Hammer produkcija o čemu delimično govori i u ovom filmu.
Tako da ovaj film sasvim slučajno daje određenu sliku i naše horor dijaspore koja od Marjana Vajde do danas ima određene rezultate.
Hearnov rediteljski postupak je staromodan ali sasvim u skladu sa temom kojom se bavi a koja nosi dozu tradicionalizma. On se rado laća talking headsa a meni to ne smeta. Arhivu odlično koristi, slaže stvar pregledno i razumno. Ovaj dokumentarac je svakako obavezna stvar za ljubitelje istorije filma a naročito strave. Međutim, za ostale nema crossover potencijal.
* * * / * * * *
Продуцент овог документарца је имао прилично проблема са ауторским правима за одређене делове и добро да је филм уопште објављен.
Da, zaista je neverovatno izdašna arhiva. U jednom momentu sam pomislo da je film pravljen za neki DVD bonus uz izdanju Warnera...
THE OPERATIVE Yuvala Adlera je zanimljiv špijunski triler koji na nivou celine ne nudi puno toga novog u odnosu na neki tipičan materijal osrednjih lecarreovih ekranizacija, ali u detaljima donosi dosta svežine koja će biti zanimljiva ljubiteljima žanra i onima koje zanima milje. Otud, možemo reći da je THE OPERATIVE zapravo svež špijunac pod krinkom rutinskog.
Diane Kruger igra operatvku Mossada koju ubacuju u Teheran i ona tamo uspeva da se dosta dobro snađe ali usput počinje da razvija i nešto dublje, potpuno nepredviđene privatne odnose koji mogu i da unaprede i da potpuno upropaste njenu misiju.
Iran je izuzetno verodostojno prikazan, kao moderna država sa dosta suptilnim vidovima represije oko bezbednosnih i kulturalnih pitanja. I sam ambijent Teherana izgleda jako ubedljivo i film se ne razlikuje po ambijentima od savremenih iranskih filmova.
Isto važi i za delovanje Mossada u Iranu, obukhvaćeni su skoro svi zanimljivi, a javnosti dostupni detalji o tome.
Yuval Adler očigledno u ovom filmu ima dosta zanimljivih elemenata koje preuzima iz obaveštajne prakse a onda ne uspeva da smisli dovoljno zanimljivu priču za to. Međutim, sa dobrom glumačkom podelom koju čine Diane Kruger, Martin Freeman i Cas Anvar on uspeva da stvori solidan film koji svoje klišee i bajatosti podgreva u dovoljnoj meri da se iznova pokusaju.
* * * / * * * *
NIGHT HUNTER Davida Raymonda je jedan od filmova koje je u nezavisnoj produkciji snimio Henry Cavill u pauzi svojih franchise obaveza. Nažalost, za razliku od THE MAN FROM U.N.C.L.E. koji je doduše bio Warnerov film, ovaj nezavisno finansirani serial killer film ostaje u domenu televizijske i VOD distribucije.
Razlog za to nije production value. Film je vrlo dobro snimio pouzdani Michael Barrett koji zna da za male pare napravi glossy look, a ovde ima i dobre lokacije i fotogenične glumce jer pored Cavilla su tu i Alessandra Daddarioh, Mpho Koaho, Stanley Tucci i Ben Kingsley, pa čak i Nathan Fillion ima neku ili jako sporednu ili isečenu rolu.
Elem, NIGHT HUNTER počne pristojno. Upoznajemo policajca opsednutog opasnostima od seksualnih predatora ali i penzionisanog sudiju koji u duetu sa mladom devojkom takve ljude lovi i štroji. Njihovi putevi se ukrštaju kada naiđu na jednog opasnog i visokoorganizovanog prekršioca.
Otprilike tada film počinje da rapidno gubi na smislu i logici priče, i uprkos dinamičnim i interesantnim dešavanjima, David Raymond nije ni De Palma ni Argento da nas odvede u neku drugu iracionalnu ravan i time opravda ovakav pripovedački haos.
Glumci su nažalost mahom bolji vizuelno nego glumački. Cavill ostaje u britanskom akcentu, Daddario ima neke promene lika koje se mogu opravdati kao žrtva podneta exploitationu i nikako drugačije, a Stanley Tucci je tu za novac i ne pravi se da je drugačije.
Po Cavillu bi se reklo da je očekivao da će ovo biti dobar throwback na 90s serial killer filmove ali to se nije desilo. Međutim, ovo će živeti na malim ekranima i puniće mu džep u dovoljnoj meri da prenebregne umetnički neuspeh.
* * / * * * *
ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD Quentina Tarantina je ili veliki kambek zabludelog genija, ili se naprosto bavio temom koja me zanima, za razliku od prethodnih par naslova. U svakom slučaju, ko voli istoriju filma, ko voli dešavanja na ekranu koja imaju veliki kalibar, velike zvezde, velikog snimatelja iza kamere, rekonstrukciju epohe, ovde definitivno ima šta da vidi.
Film govori o apokrifnom glumcu Ricku Daltonu koji je prekinuo uspešnu TV karijeru da bi se oprobao na filmu i sada je na nizbrdici i mahom igra negativce u gostujućim rolama popularnih televizijskih serija, te mu se već smeši odlazak u Italiju u snimanje špageti vesterna. U kući do njegove žive Roman Polanski i Sharon Tate, bračni par u usponu ka vrhu Holivuda. A po kraju nedaleko luta Mansonova banda hipika.
Tarantino je snimio film iz četiri čina. Prva tri su smeštena u par februarskih dana a četvrti u jednom letnjem koji će prerasti u noć Mansonovog masakra.
Iako Tarantino ne može pobeći od zapleta, ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD je film stanja. On nam omogućuje da posmatramo likove koje je izabrao. I na svu sreću njih igraju najveće filmske zvezde danas - Leonardo DiCaprio, Brad Pitt i Margot Robbie. Tarantinov pristup je obzervacioni ali je odnos prema ritmu ipak pripovedački, dok je krajnje vizuelno oblikovanje visokoestetizovano.
U filmu kao dramski osnov više postoje karakteri nego priča, i Tarantinova zamisao je da nas sa svima njima upozna i na neki način ih na kraju ukrsti u noći koja je pre pedeset godina na izvestan način promenila svet i uvela Holivud u novu epohu.
Tarantinov film je naravno i bajka koja spaja fakte i fikciju, stvarne ličnosti i izmišljene likove, a teza je sledeća - ako su tu fikcionalni likovi onda se istorija ne mora odigrati onako kako je išla.
Odmah posle gledanja sam izneo teoriju o tome gde Tarantinov film ima prožimanja sa Jugoslavijom, zemljom koja je 1969. itekako postojala baš u Holivudu - http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/701/merila-vremena/3626473/bilo-jednom-u-jugoslaviji-tarantinove-jugonostalgicne-poruke-u-novom-filmu.html
Ako su se Tarantinovi filmovi ranije hranili drugim filmovima, onda se ovog puta hrane i filmovima i filmadžijama, on zalazi u period koji ga inspiriše, imaginarijum kome je kao vrlo malo dete pomalo i svedočio. U određenom smislu, Tarantivo ovde po prvi put ostavlja tvrde žanrovske matrice po strani. Iako se u filmu pojavljuju Manson i njegova ekipa, ovo nije klasičan triler/ horor, iako provejava malo te atmosfere, i najpre rekao bih da je ovo istorijska freska, žanrovski gledano dramedija.
Bob Richardson je posle KILL BILLa konačno u ONCE UPON A TIME dobio priliku da zaista snimi izuzetnu fotografiju, u rangu onih koje je pravio za Scorsesea u CASINOu ili Stonea. Sam Tarantino sad već ima osobine ostarelog reditelja u smislu da snima ono što ga zanima i ne troši se mnogo pravljenjem struktura koje će biti pitkije za publiku. U tom pogledu, ONCE UPON takođe deluje kao film koji nema mnogo obzira prema publici, pa u tom smislu onima koje baš ova tema ne zanima, ili ne vole ovde glumce, može proizvesti odbojnost.
Ipak, što se mene tiče, ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD je definitivno visokokalorična kinematografija, film kome ću se vraćati, i u kome mi Tarantinova raspričanost i svojevrsno neobaziranje na okolinu nije smetalo. Čak naprotiv, to ovde stoji kao jedan autorski pečat u filmu koji na neki način predstavlja zaokret u Tarantinovom poslu. Kao da su na neki način Holivud i data epoha učinili da Tarantino "zanemi" i počne da uživa u rekonstrukciji onoga što najviše voli.
* * * 1/2 / * * * *
once upon a time ... lep, nostalgičan, proleteo! vratiću mu se vrlo brzo.
btw, krajnje vreme da urade butch cassidy & sundance kid remake sa pittom i di capriom. :lol:
GOOD BOYS Genea Stupnitskog je R-rated komedija o tri dvanaestogodišnja klinca koji upadaju u seriju nevolja, kada jedan od njih zbog devojčice u koju se zaljubio pošto-poto mora da stigne na žurku te večeri. Usput oni kreću da idu iz jedne loše procenjene situacije u sledeću, iz nevolje u nevolju i provode jedan nezaboravni dan koji će im umnogome promeniti živote i pomoći da shvate neke stvari o životu.
Trojica dečaka u glavnim ulogama su izuzetni i oni su osnov ovog filma i njegov ključni kvalitet koji čini da se prevaziđu razni limiti scenarija koji potpisuju Stupnitsky i Lee Eisenberg a koji ima tendenciju da bude one-note affair kao i režija Stupnitskog koja dobro beleži gegove i pokušava da ostvari konzistentan film look ali ukupno uzev nema onaj šlif koji donose najbolji reditelji u komedije.
Međutim, ono što je bitno, to su tri klinca i oni su izvanredni, i to je negde punktum kroz koji treba sagledavati ovaj film. Njih trojica dobro glume i uspevaju da se profilišu kao karakteri tako da time pokrivaju neke blede sporedne glumce sa kojima Stupnitsky morao postupiti drugačije.
Naslovni junaci nose film, i veći deo prateće ekstravagance je dobro postavljen, no oni su njegov najveći kvalitet pa je samim tim jako bitno da su Stupnitsky i Eisenberg ove junake uspeli da dobro i temeljno sprovedu na papiru kroz character arc koji su im namenili. Sama komedija je bazirana na gegu, i na dijalozima i sve to je dobro prožeto da proizilazi iz dijaloga. Pored laugh out laugh momenata, ovde postoji i jedna opšta atmosfera humora koja drži publiku u adekvatnom raspoloženju, i čini mi se da na kraju, uprkos nekim sporednim likovima koji mi na nivou podele nisu bili savršeni, ovaj film sve što je bitno radi dobro.
* * * / * * * *
The Age of Media Corporation Mega-Mergers Is Robbing Us of Bolder, Fresher Storytelling (https://io9.gizmodo.com/the-age-of-media-corporation-mega-mergers-is-robbing-us-1837247752)
DRIVEN Nicka Hamma je već jako zakasneli učesnik u talasu igranih filmova baziranih na istinitim pričama o pohlepi i odlasku na robiju zbog toga tokom osamdesetih. WOLF OF WALL STREET je na samom početku tog talasa, manje-više definisao domete takve vrste filma, i oni nisu ni približno dosegnuti a DRIVEN nažalost dobacuje mahom do donjeg doma te vrste filma.
Poprilično je neverovatno da je DRIVEN zatvorio filmski festival u Veneciji prošle godine. U glavnim uogama pojavljuju se Jason Sudeikis i Lee Pace, ali film je vrlo skromno budžetiran i maltene se dešava na tri i po lokacije, pa je po produkcionom zahvatu bliži nesrećnom SPEED KILLS nego WOLFu.
Sa SPEED KILLS deli i neke tematske elemente. Naime, i ovde imamo vizionara kog zanimaju brza vozila i trgovinu kokainom s početka osamdesetih. Ovde je doduše čovek opsednut brzinom čuveni američki automobilski mogul John DeLorean koji je u jednom trenutku zatražio pomoć komšije koji ima veze sa narko biznisom kako bi finansirao svoju DMC fabriku kad je upala u nevolje.
Lee Pace je već igrao deloreanovsku figuru u seriji HALT AND CATCH FIRE pa on ovde nema ni potrebe da dosegne išta što mu nije već jako dobro poznato. Sudeikis pak nema šta mnogo da pruži u ulozi simpatičnog pilota i sitnog muljatora sem svog osmeha. I to bi bilo dovoljno da se u filmu dešava još nešto. Nažalost, DRIVEN se kreće krajje predvidivim etapama priče o padu, ovog puta čak i bez uspona.
Jason Sudeikis i Lee Pace su dovoljno šarmantni glumci da gledaoci požele da njihovim junacima uspe ono što su zamislili. Nažalost, sam film od prvog trenutka pokazuje da se to "istorijsko iskliznuće" neće desiti.
* * / * * * *
SCARY STORIES TO TELL IN THE DARK Andrea Oevredala, a u produkciji Guillerma Del Tora je mediokritetski film koji nema šta da ponudi na maltene nijednom nivou.
Naime, tu vrstu vašarskog horora sa mladim likovima i prilagođenog mladoj publici uspeo je da pruži Warnerov IT, čiji pak nastavak izlazi neposredno iza SCARY STORIES. Prvi deo je bio takav da drugi gotovo sigurno neću gledati u bioskopu jer me nimalo nije privukla muzejska egzekucija muzejski zamišljene strave Stephena Kinga. SCARY STORIES je po imaginarijumu to isto i bazirano je takođe na starom propertyju što čini ovaj film svojevrsnom povezanom zbirkom priča iz anala te franšize.
Koliko sam shavtio Ovredal je uspeo da dobrano rekonstruiše izgled ilustracija iz tog štiva, međutim, to su do te mere opšta mesta da imamo slučaj izvornika kog su epigoni potpuno obesmislili.
SCARY STORIES TO TELL IN THE DARK je stoga jedan od onih horora namenjenih mladima koji zapravo jedino imaju smisla ako potencijalni gledalac apsolutno ništa nije gledao, ali čak i takav gledalac danas može naći bolji sadržaj od ovoga.
Oevredal je posle izvanrednog norveškog filma TROLLEJEGEREN u Americi, gde se inače školovao, uspeo da napravi nekoliko pogrešnih koraka. JANE DOE je bio film prema kom je kritika bila milostiva iz razloga koje mi je teško da spoznam, a SCARY STORIES ima barem nekoliko stvari koje će ići ovom reditelju u prilog. Imao je tehničke uslove da snimi nešto ozbiljno i to je, u načelu i uradio, i film je postigao pristojan bioskopski uspeh. Dakle, ovo utapanje u mlaku srednju struju je na kraju bilo možda i ponajbolji ishod za Oevredala jer je sebi obezbedio novu priliku da možda dostigne domet koji je obećavao.
Slično Refnu, Oevredal ima nekolko obeležja evropskog reditelja kroz fetišizaciju "amerikane" i preko granice STRANGER THINGSa, a isto tako tu je i kastovanje televizijskih glumaca Deana Norrisa i Gila Bellowsa u sporednim ulogama. Iako Oevredal ima staž u školovanju na američkim fakultetima, ima nekih evropskih manira kojih se nije rešio.
Klinci u podeli su osrednji, nisu dovoljno harizmatični da bi na svojim plećima prevazišli scenarističku ali i rediteljsku ispraznost filma. Oevredal na mnogo mesta imitira poznate klasike jer kako rekoh, ovo je "muzejski" pristup, ali efekat svega toga je skroman. Kad god treba da se orkestrira ozbiljan, složeniji set-piece kao što su recimo scene u ukletoj kući kada se stvarnost raspadne na dve dimenzije, Oevredal se ne snalazi vrhunski i pravi razvučenu paralelnu radnju koja se ne uklapa snažno jedna u drugu.
Umesto da kao producent pomera granice i radi nešto što mu je sada nedostupno kao "oskarovcu", Del Toro ovim filmom zapravo produbljuje tu mediokritetsku školu muzejskog, slikovničkog horora i samo usporava procese u kojima bitne korake prave autori poput Jordana Peelea čiji spojevi klasičnih horor mitema i savremenog senzibiliteta zapravo imaju smisla.
* * / * * * *
Hmmm, zanimljivo je videti Tarantina u tom nekom omatorelom, konzervativnom izdanju gde su mu u najnovijem filmu negativci vrlo iskarikirani pripadnici kontrakulture, a pozitivci (ili barem loveable rogues) za koje gledalac treba da navija pripadaju najprivilegovanijem sloju u zajednici Holivuda sa okolinom - prelepi beli muškarci čiji je posao da pred kamerama prave magiju.
Naravo, nije sve crno-belo i Once upon a time in Hollywood ima svoje subverzivne elemente, ovo je pre svega jedan film o potisnutoj homoseksualnosti - ne običnoj bromansi već dubokoj odanosti i nikada do kraja priznatoj i realizovanoj ljubavi - veoma romantizovan i izdignut na nivo bajke ali jeste indikativno da imamo period piece u kome se vijetnamski rat i protesti protiv njega pominju maltene samo u fusnoti, u kome su privilegovani beli pripadnici filmskog establišmenta prikazani kao loveable goofs i simpatični narcisi (uključujući jednog R. Polanskog koji dobija tretman boga na Zemlji), jedini Azijat je egoistički feget, Afroamerikanaca ima samo u ulogama blue collar šljakera bez imena a čak je i saundtrak naglašeno izbeljen, što je za Tarantina relativno nestandardno. Naravno, Tarantino u poslednjih nekoliko filmova (Hateful 8 donekle kao časni izuzetak) koketira sa istorijskim revizionizmom i, svakako, Once upon a time in Hollywood ima svoj revizionistički pančlajn ali ovo je prvi njegov film koji je revizionistički od početka do kraja, insistirajući na sasvim bajkovitoj interpretaciji holivudskog glamura.
Naravno, pošto je u centru filma Leov lik, refleks je da se argumentuje da je ono što gledalac vidi zapravo prelomljeno kroz njegovu vizuru i da je revizionizam zapravo deo njegove narcisoidne prirode. Rick Dalton je očigledno klinički depresivna osoba a tu pričamo o psihotički izmenjenoj percepciji realnosti i u to može da se uklopi ovakva distorzija stvarnosti, no film ima jako dugačke deonice u kojima prati druge likove i jednako je bajkovit pa ovo ne može biti dovoljno objašnjenje.
Dobra vest je da mi film sa svojim dugačkim trajanjem i vrlo relaksiranim tempom nije bio dosadan, ali loša je da je mogao da bude kraći sat vremena i da ništa ne izgubi. Once upon a time in Hollywood nema zaplet i više je film karaktera - o neizrečenoj ljubavi dva lepa muškarca nou les - ali Tarantino u njemu jako mnogo sebi pušta na volju, od vinjeta kao što su lažni isečci iz serija i filmova, i dugačke scene sa snimanja vesterna, preko nepotrebnog segmenta sa Bredom Pitom na ranču pa do potpuno suvišnog i naglašeno neukusnog smaranja sa Šeron Tejt. Jasno je da nas sa dugačkim scenama u kojima Margo Robi izigrava debila Tarantino, kao, navlači na krivi trag, ali za pančlajn na kraju one su posve nebitne - onaj ko već zna nema potrebu za tolikim tizovanjem, a onaj ko ne zna neće znati ni na kraju i pitaće se koj je kurac onoliko gledao stopala Šeron Tejt.
Da ne budem negativan, ima ovde mnogo jako lepih scena, a na svakog protraćenog Ala Paćina dobijamo po nekoliko odličnih Brusa Dernova, Kurta Rasela, Zoi Bel pa i neprežaljenog Luka Perija. Kako je ovo film koji neskriveno priziva Palp Fikšn svojim odsustvom zapleta, skeč-postavkama i poigravanjem sa protokom vremena (ali ga ne dostiže), onda je sasvim u redu reći da je Tarantino ponegde dobar kao što je ikada bio. Opet, u proseku ovo nije na nivou Reservoir Dogs i Pulp Fiction i nisu retka upadanja u manirističko samocitiranje, a što u filmu ionako prepunom citata, omaža i referenci dođe kao overkil.
Once upon a time in Hollywood zapravo i podseća da je sklapanje novog umetničkog dela od delića postojećih umetničkih dela već odavno odomaćen pristup i mene je barem, ovo podsećanje nateralo da tražim katarzične eksplozije energije po uzoru na Reservoir Dogs ili besprekorno režirane glumačke kreacije kao u Pulp Fiction. Ovo drugo dobijamo na momente i, pogotovo Leo ima odličan rejndž narcisoidno-depresivnih stanja koja uspevaju da budu i ubedljiva, pa i duhovita. Ono drugo dobijamo tek na kraju u jednoj nezarađeno ultranasilnoj sceni koja bi bolje sela u filmu što je manje igrao na kartu sjete i melanholičnih pogleda dvojice muškaraca jedan prema drugom a više išao na energiju recimo Evil Dead. Ovako, iako je ta scena veoma dobro vođena, ukus koji ostavlja je polovičan - karikirani kontrakulturni likovi nisu dovoljno jaki negativci za ovako nešto a mizogini tonovi u ovom momentu nisu ono što bismo očekivali od autora Death Proof i Kill Bill. Ali tu smo gde smo, Tarantino svoje narative više ne kontroliše onako kako ih je nekada kontrolisao kada je bio manje nostalgičan a više verovao da samo pravi filmove koje bi i drugi pravili da mogu i Once upon a time in Hollywood je solidnih dva i po sata u kojima imamo sat filma previše ali to mu ne smeta. Preovlađujući osećaj, taj da želimo da se Nik Dalton ostvari kao čovek i umetnik i bajkovita, simbolička realizacija ove želje u finalu, pa još zagorčena tim ne-do-kraja-prihvaćenim ljubavnim podtekstom, bude dovoljna da čovek iz bioskopa izađe ipak zadovoljan.
Mehmete, iako sam evidentno više uživao u filmu nego ti, potpuno mogu da razumem i usvojim tvoje primedbe. Očigledno je Tarantino u konvencionalnom pogledu "prezupčio" i svaka diskusija o tome da li je film predug ili ne, na njega ne može da se primeni jer on više nije u rangu koji obraća pažnju na to. E sad, meni je ovo leglo pa sam mogao da gledam i još tri sata...
70 BINLADENS Koldo Serre, žanrovskog specijaliste koji čini deo rediteljske ekipe serije LA CASA DE PAPEL je ponovo talačka priča o pljački banke, sa twistom u kome se kao ličnost koja preuzima inicijativu nameće žena, očajnica, koja je došla da uzme kredit za lečenje deteta. Njoj je potrebnije nego ostalima da ne bude tragedija i da banka funkcioniše i ispostavlja se da njena "racionalnost" može biti od koristi samim pljačkašima.
Koncept je zanimljiv, Koldo Serra je prekaljeni profi koji to ume da snimi ali ukupan utisak nažalost ostaje na nivou nekog televizijskog produkta, pa mi se čini da bi ovaj film mogao imati jako dobru subinu na Netflixu i na televiziji.
Pritom, ne želim da Kolda Serru sada silom poistovećujem sa LA CASA DE PAPEL koja ima talačke situacije u svom osnovu, niti da mu na osnovu toga predviđam televizijsku sudbinu. Ovaj film je dosta različitiji od LA CASA DE PAPEL koji se oslanja na visoku estetizaciju dočim ovde više imamo "povišeni realizam".
Vizuelno, Koldo Serra bez problema postiže film look, i recimo vrlo vešto koristi pulsirajući 70s skor kada se pređe na ispunjenje plana, ali nevolja je u tome što se ni na jednog junaka na fokusira i ostaje utisak da je ovo u stvari film o velikom broju likova a praktično ni o kome, a to u bioskopskom ostvaenju teže prolazi nego u televizijskom.
No, na malom ekranu - gde sam ga uostalom i ja gledao - ovaj film jako dobro ispunjava svoju funkciju, prijatnog, sporadično inventivnog heist filma, na španskim lokacijama koje ipak nisu toliko ofucane kao angloameričke u ovom žanru.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-08-2019, 16:48:09
Mehmete, iako sam evidentno više uživao u filmu nego ti, potpuno mogu da razumem i usvojim tvoje primedbe. Očigledno je Tarantino u konvencionalnom pogledu "prezupčio" i svaka diskusija o tome da li je film predug ili ne, na njega ne može da se primeni jer on više nije u rangu koji obraća pažnju na to. E sad, meni je ovo leglo pa sam mogao da gledam i još tri sata...
Ma meni je film bio u sumi prijatan. Navijao sam za Lea, ložio se na Breda i smejao se na ultranasilni rasplet, a bio dirnut poslednom scenom. Moje zamerke su više fenomenološke, hladne glave. Ovo mi je više prijalo i od Basterdsa i od Đanga bez ikakve sumnje.
Meho,
kakva bre homoseksualnost, kakva mizoginija. Scena na Span ranču nije suvišna već je art & kunst. Margo izigrava debila? Pa :cry: :cry: :cry:
Ko nije shvatio očigledno™️, bio bi mu potreban ceo (bar) jedan život (ispočetka). :)
A može da pomogne i the best kritika filma koju trenutno imamo na netu: http://ljudska_splacina.com/2019/08/once-upon-timein-hollywood-2019.html (http://ljudska_splacina.com/2019/08/once-upon-timein-hollywood-2019.html)
Gul objasnio. Sve, pa i najtananije, momente je uhvatio, znajući Gula, čudom se čudim! :lol:
Moj muž ga citira ceo dan. Nepodnošljivo! :lol:
Throwback Sunday
Pokušao sam malo da odmenim Profesora Milinovića. Znam da nisam uspeo...
http://www.rts.rs/page/stories/ci/story/701/merila-vremena/3636785/radijacija-srpska-tradicija-i-novi-djavo-horor-filmova.html
Quote from: lilit on 24-08-2019, 23:13:29
Meho,
kakva bre homoseksualnost, kakva mizoginija. Scena na Span ranču nije suvišna već je art & kunst. Margo izigrava debila? Pa :cry: :cry: :cry:
Ko nije shvatio očigledno™️, bio bi mu potreban ceo (bar) jedan život (ispočetka). :)
A može da pomogne i the best kritika filma koju trenutno imamo na netu: http://ljudska_splacina.com/2019/08/once-upon-timein-hollywood-2019.html (http://ljudska_splacina.com/2019/08/once-upon-timein-hollywood-2019.html)
Gul objasnio. Sve, pa i najtananije, momente je uhvatio, znajući Gula, čudom se čudim! :lol:
Moj muž ga citira ceo dan. Nepodnošljivo! :lol:
Da, zanimljivo je videti u kojoj meri ste ti i Gul ovde kompatibilni s mišljenjem. Poštujem, i ne branim.
Meni Tarantino nije ubedljiv kada pokušava da bude DePalma i ceo taj bajkoviti igrokaz sa Šeron Tejt mi je bio wannabe i nedovoljno artistički disciplinovan, ali naravno, nisam ja mera svih stvari i ne treba mene uzimati kao meru svih stvari.
Mehmete, za mene ti jesi mera svih stvari...
Quote from: lilit on 18-08-2019, 20:05:21
btw, krajnje vreme da urade butch cassidy & sundance kid remake sa pittom i di capriom. :lol:
Како си се само сетила. xcheers Ја се свакако надам да ће бити још (пуно) филмова са овим дуом. Иначе, филм још увек нисам гледао јер не могу наћи друштво пошто су тобоже чули/прочитали да је филм лош. Идете ли ви кат-кад сами у биоскоп? Да ли је то срамота?
Ja ga sad gledao sam, bez problema i pardona. Razumeo sam šta mi Tarantino priča (videti Gulovo objašnjenje posle gledanja filma), ali ne i zašto je imao potrebu da to priča. Ali dobar je Tarantino.
Quote from: Truman on 26-08-2019, 00:22:19
Quote from: lilit on 18-08-2019, 20:05:21
btw, krajnje vreme da urade butch cassidy & sundance kid remake sa pittom i di capriom. :lol:
Како си се само сетила. xcheers Ја се свакако надам да ће бити још (пуно) филмова са овим дуом. Иначе, филм још увек нисам гледао јер не могу наћи друштво пошто су тобоже чули/прочитали да је филм лош. Идете ли ви кат-кад сами у биоскоп? Да ли је то срамота?
Ja sam imao privatnu projekciju Tarantina, sam u sali. I to je pravo uživanje...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 26-08-2019, 00:36:03
Quote from: Truman on 26-08-2019, 00:22:19
Quote from: lilit on 18-08-2019, 20:05:21
btw, krajnje vreme da urade butch cassidy & sundance kid remake sa pittom i di capriom. :lol:
Како си се само сетила. xcheers Ја се свакако надам да ће бити још (пуно) филмова са овим дуом. Иначе, филм још увек нисам гледао јер не могу наћи друштво пошто су тобоже чули/прочитали да је филм лош. Идете ли ви кат-кад сами у биоскоп? Да ли је то срамота?
Ja sam imao privatnu projekciju Tarantina, sam u sali. I to je pravo uživanje...
Ех, то је већ друго...али ми обични смртници немамо ту привилегију. :)
Дефинитивно сам преломио да идем сам, само кад прођу гужве. Банућу на неку пројекцију без резервације.
QuoteИначе, филм још увек нисам гледао јер не могу наћи друштво
Imaš previsoke kriterijume... :)
FABRICATED CITY Kwang-Hyun Parka je fabrikovani akcioni triler u kom se spajaju razni elementi pre svega po tome da li iz njih može proizaći zanimljiva akciona sekvenca ili vizuelni spektakl. Kako je akcija solidna ali ne i dovoljno spektakularna da bi opravdala ovakav pripovedački princip u kome je ona sama sebi svrha, FABRICATED CITY ostaje film koji je od određenog značaja ljubiteljima akcije i to je manje-više sve.
Glavni junak je nekadašnji sportista a sadašnji gejmer koji nedužan biva optužen za silovanje i ubistvo. Kada uspe da pobegne iz zatvora ravnog paklu, okuplja svoju staru gejmersku ekipu i svako od njih mu na neki način pomaže i doprinosi da spere ljagu sa imena i osveti se.
Zašto je on bio sportista? Zašto je sada gejmer? Kakve to veze ima sa bilo čim suštinski u svemu ovome? To nekako baš i nije važno. Ali u filmu koji traje preko dva sata i ima dosta dramskih i dijaloških scena, dakle nije wall to wall akcija, ne može baš biti ni nevažno.
* * / * * * *
U bogatstvu Eurospy produkcije teško je izabrati šta sledeće pogledati. Srećom ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD se pojavio i dao par smernica. Jedan od glumaca po kojima je građen lik Ricka Daltona je i Ty Hardin, dobar znanac i u našoj kinematografiji, koji je 1967. snimio Eurospy film Sergia Corbuccija BERSAGLIO MOBILE, na engleskom poznat i po naslovima DEATH ON THE RUN i MOVING TARGET.
Kod Tarantina se pojavljuje automobilska potera iz ovog filma u Daltonovom Italo-špijuncu OPERATION DYN-O-MiTE, i ono preletanje kola na visećem mostu gde je strelicom označen Cliff je iz ovog filma.
Ty Hardin igra veštog američkog lopova koji u Atini upada u igru mačke i miša i dobija u ruke McGuffin za kojim tragaju tajne službe, podzemlje i lokalna policija.
Corbuccijev film je izgrađen oko akcionih set-pieceova i potera koji su solidni mada vrlo retko zaista spektakularni, a Atina je fino iskorišćena kao lokacija premda sve što nisu antičke iskopine i "stari grad" u principu deluje dosta derutno i arhitektonski degutantno. No, to sve daje neki trećesvetski vajb Atini.
Iste godine je Atinu zadesio puč ali će ona i potom slično Francovoj Španiji ostati lokacija za snimanje raznih exploitation filmova. Želja da se filmovi za bioskopsko tržište, da ne kažem Ameriku, snimaju u takvim režimima očigledno je bila opšta.
* * 1/2 / * * * *
Pre Drugog svetskog rata snimani su "kvota-filmovi" kojima su holivudski studiji na jefitin način pokušavali da izvrdaju lokalne zakone koji su odmeravali koliko domicilnih filmova mora da se prikaže u odnosu na broj američkih. Studiji bi onda finansirali jeftine lokalne produkcije i na osnovu njih plasirali svoje adute.
THE KITCHEN Andree Berloff deluje kao kvota-film, s tim što je ovde kvota vezana za zastupljenost žena. Ovaj krimić smešten u irsko njujorško podzemlje 1978. godine baziran je na Vertigovom stripu, mada nema nekog naročitog razloga za to. Strip nisam čitao ali ovakav film je mogao da se bazira i na nekim drugim stvarima, recimo na WIDOWSu Lynde La Plante. Štaviše, WIDOWS je izašao prošle jeseni u Veneciji a potom je bio u bioskopima i McQueen je snimio jedno raskošno ostvarenje koje otvara više tema nego što žanrovski film treba da obradi ali to ga ne čini manje intrigantnim ostvarenjem.
WIDOWS je ostavio previše dubok trag da bi THE KITCHEN bio išta više od produkcije-nerotkinje. Priča prati tri supruge irskih kriminalaca koje posle njihovog hapšenja nemaju od čega da žive i počinju da im preuzimaju posao.
Da je THE KITCHEN bio iole pristojan film, ostao bi senci u WIDOWSa. Samo remek-delo se moglo izboriti za opstanak.
A THE KITCHEN je film koji se posle prvog čina postepeno narativno raspada i pretvara u mešavinu manje bitnih karakternih razvoja i opšte priče koja se svodi na montažnu sekvencu. Može biti da je ovde došlo do nekog nasilja u montaži, ali ni ono što vidimo na ekranu, počev od krajnje antipatične podele, ne deluje kao nešto za čim ostajemo uskraćeni jer nije u originalnoj formi.
Andrea Berloff sve režira akademski, bez nekih naročitih rešenja, ali opet ne i na način koji bi nužno otkrio da je scenarista i debitantkinja. Iskusna snimateljka Maryse Alberti joj verovatno pomaže u tome.
Sve u svemu THE KITCHEN deluje kao pokušaj da se jedna "muška" priča silom da ženama, da se onda pored pozicije žena silom obremeni i temom rase, i da se na taj način otvori prostor za neki studio film koji je business as usual. Međutim, WIDOWS je sve to mnogo bolje i spontanije uradio, dodavši te teme na sofisticiraniji način, usput na približno istom budžetu nudeći visoku estetiku.
THE KITCHEN je nelagodno iskustvo kakvo se ne dobija često od major filma.
THE RED SEA DIVING RESORT Gideona Raffa je priča o akciji Mossada u kojoj je izvučeno nekoliko hiljada etiopskih Jevreja izbeglica preko Sudana. Kako bi zaobišli sudanske islamističke vlasti krajem sedamdesetih, Mossadovci su preuzeli napušteni hotel na sudanskoj obali, a onda su shvatili da je bolje da imaju i goste pa je na kraju hotel i proradio, te su turisti boravili i služili kao krinka za izvlačenje ljudi.
Nažalost, Gideon Raff je okupio sjajne i poznate glumce i onda je ovu priču postavio na krajnje ravan način, i postavio je kao rutinski guys on a mission, što je OK, ali bi bilo mnogo bolje da je ubacio i malo left-field vizure tih gostiju koji ni ne slute šta se dešava oko njih.
Gideon Raff je što se mene tiče uvek i bio krajnje limitiran autor pa me ne čudi ovakva ograničenost njegovog sagledavanja vlastite teme.
Rezultat je nažalost dosta garden variety ostvarenje koje ne kapitalizuje u dovoljnoj meri svoju neobičnu lokaciju. Film je završio na Netflixu i maloekranska sudbina mu je prava mera, obrni okreni.
Kada se tome doda trajanje od 130 minuta koje je Raff sebi dopustio misleći da pravi istorijsku fresku a ne prilično banalan i ne do kraja ubedljiv true story, reč je o nečemu što bi se teško podnelo u bioskopu.
* * / * * * *
Quote from: Truman on 26-08-2019, 00:22:19
Quote from: lilit on 18-08-2019, 20:05:21
btw, krajnje vreme da urade butch cassidy & sundance kid remake sa pittom i di capriom. :lol:
Како си се само сетила. xcheers Ја се свакако надам да ће бити још (пуно) филмова са овим дуом. Иначе, филм још увек нисам гледао јер не могу наћи друштво пошто су тобоже чули/прочитали да је филм лош. Идете ли ви кат-кад сами у биоскоп? Да ли је то срамота?
kad god mogu da biram (a to je uvek :lol: ), idem sama u bioskop. nema boljeg osećaja. kad povremeno odem s nekim u bioskop, to je najveći znak poštovanja za tu osobu. jbt, introvert progovara. xrofl
(ne šalim se!)
još se sećam edvarda II kog sam gledala sama sama (nikoga u celom bioskopu) u slavici na karaburmi. dešavalo se da nikog ne bude ni u odeonu, 20. oktobru, šumadiji, fontani. ovde imam tu privilegiju u burg kinu, posebno kad gledam trećeg čoveka (koji im je svakog dana na repertoaru već dugi niz decenija).
tako da, truki, ako nisi dosad, idi u uživaj! i seti se da postoji bar jedna osoba koja ti zavidi. :)
joj ljudi što će ovo biti dobar film
https://io9.gizmodo.com/a-dark-knight-rises-actor-is-joining-joker-as-batmans-l-1829114921
https://youtu.be/5btyBWXgl44
i muzika i kasting i razumevanje i empatija i SVE!
can't wait
Da, ja sam video trejler prvi put pred Tarantina prošle nedelje i iznenadio se da je taj film imao tako malo promocije. Ali Žoakin deluje dosta investirano, moglo bi da bude zanimljivo.
ANGEL HAS FALLEN Rica Romana Waugha je još jedan korak napred u serijalu FALLEN. Od skromno i jedva napabirčenog OLYMPUSa koji je lansirao franšizu, usput se ispostavljajući kao blatantni čuvenog speca Jamie Vanderbilta WHITE HOUSE DOWN koji je izašao kasnije i flopovao, velikim delom jer se pojavo OLYMPUS, stigao je LONDON HAS FALLEN u kome je Babak Najafi napravio dosta jako dobre akcije na Avi Lernerovim novoizgrađenim setovima Londona, ali je Gerard Butler bio odbojna pojava u glumačkom pogledu do tačke da je smetao odličnoj akciji.
Ric Roman Waugh je u ovoj skupini reditelj sa najjasnijim autorskim pečatom u on ga donosi u ovaj film, i u dobru i u zlu.
U dobru, Ric Roman Waugh donosi svoju visceralnu akciju sa dosta pokreta kamere, zanimljivih naturalističkih intervencija na telu, ponašanjem junaka koje barem izigrava taktičku uverljivost, dizajnom junaka koji evocira utisak autentičnosti, i opšti je utisak da je Waugh pohađao dosta tečajeva kod Michaela Manna, mada ne sve. Međutim, Ric Roman Waugh - koji je potpisan i na scenariju - deluje kao da je učinio sve ne bi li ovaj projekat što više adaptirao sebi. Čini se da Butler u Waughu pronalazi "srodnu dušu" i da želi da kontinuirano radi sa njim, i omogućuje mu da na FALLENu udari svoj autorski pečat.
Za razliku od Waughovih najboljih zatvorskih mačo filmova, ANGEL HAS FALLEN u principu ima jedan od onih rutinskih zapleta o agentu koji je nabeđen da je pokušao atentat na Predsednika SAD i mora da mu uporedo spase život i očisti svoj obraz. Waugh je dobio slobodu da u to unese nešto svoje. Fundamentalna trapavost cele priče i njena prevaziđenost se ne mogu izlečiti njegovim detaljima ali Waugh ipak uspeva da unese nešto svojih karakterističnih, snažnih,mjuško-muših odnosa iz kojih gradi nekoliko zanimljivih situacija, naročito između Butlera i Danny Hustona. Tu ima tonalnih neravnina, u tom Waughovom segmentu jer on je skloniji teškoj muškoj melodrami o časti, ratništvu, muškosti i sl. a reko bi se da bi Avi hteo više buddy šmeka, tako da tu u pojedinim detaljima ima svega, ali Waugh se trudi i to se isplaćuje barem kroz čitljive pokušaje unapređivanja fundamentalno "tankog" materijala.
Akcija je visceralna, s dosta pokreta kamere, širokougaonom optikom u pojedinim situacijama i integracijom nekih manjih kamera koje omogućuju taj extreme sports look sa tipičnim holivudskim kalibrima. To je Mannova lekcija koju je Waugh dobro savladao i akcija je odlična. Nažalost, na nekoliko mesta CGI nije na onom nivou na kom smo navikli a postoje barem dva bitne CGI deonice u akcionim sekvencama. Kao reditelj druge ekipe potpisan je legendarni Vic Armstrong a kao stunt coordinator takođe legendarni Greg Powell, tako da oni u saradnji sa Avijevim Bugarima prave još jedan praznik za ljubitelje akcije. Neke od scena Waugh uspeva da obogati svojim osećajem za zlokobno, dajući im autentičnu snagu - primer je prepad na kolonu kojom voze Butlerovog lika.
Ono gde ANGEL HAS FALLEN pada je zapravo jedan segment zapleta koji se mogao i izostaviti a to je "javna priča" o atentatu na predsednika koja je ekstremno naivna, kao i zaplet sa potpredsednikom kog igra Tim Blake Nelson. To su stvari koje zapravo služe kao teren za ono što je glavni adut filma i nisu previše važne ali mogle su biti bolje urađene.
Ovako, zaista treba oprostiti mnogo ovom filmu. Ipak, čini mi se da ono što Waugh na kraju pruža itekako opravdava svo razumevanje za inherentne nedostatke serijala i aljkavosti koje donosi sa sobom.
Butler je relativno nedavno bio u bioskopima sa filmom HUNTER KILLER koji se bavi sličnom premisom pokušaja da se SAD i Rusija uvuku u rat, samo sa strane ruskih ekstremista. S druge strane u finalu filma imamo jako sličan rasplet na krovu sa helikopterom kojim negativac treba da pobegne kao u THE HITMAN'S BODYGUARDu. Reklo bi se da Avijeve bioskopske produkcije počinju da imaju sličan rukopis, ili barem da imaju neke lokacije za koje je šteta da se ne koriste.
Waughu ovaj film svakako stoji kao određeni zastoj u karijeri u pogledu kvaliteta priče i njene autentičnosti ali isto tako ovo mu je do sada najskuplji film koji pokazuje da ima veštinu da istera ozbiljan akcioni film. I na svu sreću, u ovim sporim danima na američkim blagajnama, publika je ispoštovala FALLEN franšizu.
* * * / * * * *
TRANSIT Christiana Petzolda je egzistencijalistička melodrama oslonjena na koncept alternativne istorije. Film se dešava u sadašnjosti doduše upadljivo lišenoj digitalnosti, i bez objašnjenja zašto je to tako. Ali Evropom već neko vreme besni fašizam i jedan od ljudi iz francuskog otpora prenoseći osetljiv rukopis dospeva u Marselj, među izbeglice koje se spremaju da uteknu iz Evrope jer nacisti polako preuzimaju Francusku i približavaju se Marselju.
Petzold ne razrađuje previše tu alternativnoistorijsku dimenziju - kada je istorija pošla putem koji je nama nepoznat. Šta je priroda tog fašizma i u kakvoj je relaciji prema Drugom svetskom ratu.
TRANSIT stoga podseća na scenario koji kao da je pisan za epohu Drugog svetskog rata a onda snimljen da se dešava danas. Time bi se moglo objasniti i to što nema digitalnih uređaja i elektronske pošte koja bi svakako pojednostavila kurirske akcije i razne druge stvari.
Petzold je specijalista za nešto što slobodno možemo definisati kao triler ali više u tom nekom evropskom art house ključu nego repertoarskom. Začuđujuće u ovom filmu takvih zahvata nema, niti ima velikih melodramskih obrta po kojima su neki Petzoldovi filmovi poznati. Stvar je dosta ravna pa i kad se desi preokret nije snaćan a naročito nije neočekivan.
TRANSIT je verovatno reakcija na modernu Evropu u kojoj ponovo imamo izbeglice, ali isto tako imamo i uspon desnice. Međutim, na kraju Petzold priča jednu "univerzalnu" priču koja se može nadovezati na egzistencijalističku tradiciju.
Nisam siguran koliko je taj koncept starinskog filma o bekstvu pred Holokaustom površno transponovan danas umetnički efektan, kada Petzold izbegava da se suoči sa "antidramskim" okolnostima tehnološkog razvoja koji je oblikovao naš život. On želi da se bavi junacima skrivenim iza lažnih imena koji na crnoj berzi nabavljaju "ausvajse", ali na kraju nisam siguran koji svet se gradi takvom anahronističnosšću.
* * / * * * *
NIGHTMARE CINEMA je antologija horor priča, labavo povezanih materijalom koji je režirao Mick Garris sa Mickey Rourkeom u glavnoj ulozi. Produkcioni nivo filma je solidan ali kamernost nekoliko priča i po karakteru i po realizaciji vuče na televiziju i maloekranske formate, pa mislim da je to i najbolji dom za ovaj film.
Alejandro Brugues koji se u žanru do sada pojavio sa filmom JUAN OF THE DEAD u prvoj priči pravi verovatno i najsinematičnije izdanje u ovoj antologiji. U maniru CABIN IN THE WOODS pravi zanimljivu parodiju slashera sa ubicom koji progoni tinejdžere. Ovaj film vešto spaja duh 80s slashera propuštenog kroz krajnje ironičnu optiku, dakle i kroz ono što smo iskusili devedesetih, sa dodacima 50s SFa i dinamičnom realizacijom. Bruguesov film istovremeno nabacuje i visok tempo i bioskopski ugođaj koji potom film ne dostiže.
Joe Dante po Mathesonu snima zanimljivu zonasumrakovsku horor etidu o rizicima plastičnih operacija. Film je kamerni, a Dante se kreće terenom koji mu u principu nije svojstven. Ipak, iako nema one ekstremnosti i cartoonish izraza po kome ume da bude prepoznatljiv, ovaj film ima svoj high spirit, delom zahvaljujući Richardu Chamberlainu u ulozi plastičnog hirurga. Kao što je Brugues u odnosu na svoje ranije radove "prevazišao" sebe, tako je Dante snimio nešto u čemu nije baš ostavio svoj pečat, i pokazao je u detaljima malo staračkog nemara ali je generalno solidan.
Treću priču potpisuje Ryuhei Kitamura, i ona kreće odlično, spajajući internatski exorcism horor sa nekim njegovim J-horor obeležjima koja su passe ali su zanimljiv spoj sa ovom temom, međutim sve to negde od polovine postaje generički, gomilaju se besmisleni preokreti, prevaziđene konfrontacije i do kraja slabo drži pažnju.
David Slade je uradio malu stilsku vežbu u četvrtoj priči i nažalost nije ponudio ništa sadržajnije dočim je Mick Garris u svom maniru prekaljenog profesionalca uspeo da uradi ono što je do sada više pita izveo - u antologiji sa poznatijim kolegama i klasicima uspeo da se bolje snađe nego oni, u jednoj bucatijevskoj priči o dečaku koji teško ranjen završava u bolnici u kome deo prisutnih pokušava da ga izleči a deo da ga odvede u večna lovišta.
Ako bih rangirao priče, Brugues i Dante su na vrhu. Za njima Garris. U ovoj horor antologiji ima šta da se vidi, ali sem Bruguesa i Garrisa ostali nisu pružili rad na nivou koji se od njih očekuje.
Srećom, dvočasovni skup pet priča je pitak i gledljiv, pa fanovi žanra neće mnogo propatiti ako se ipak prepuste ovom polovičnom iskustvu.
* * 1/2 / * * * *
SHANGHAI FORTRESS Hua Tao-Tenga je kineski SF akcijaš o jedinici boraca protiv vanzemaljske invazije. Film je konfuzan, preopterećen efektima koji bi možda bili i podnošljivi da su upotrebljeni u nečemu smislenijem a ovde kako su sami sebi svrha nisu dovoljno dobri. Koliko sam uspeo da razaznam u ovoj salati od kadrova, vanzemaljci su napali Zemlju, a nad Šangajem je nekakav štit koji oni prete da će probiti.
U Kini je izašao na 17 miliona dolara zarade što nigde u svetu nije mala cifra ali imajući u vidu kineski box office to ipak nije ništa naročito.
Ovo je ona vrsta old school SF akcijaša kakva se u tako ortodoksnoj formi više ne radi ni u Holivudu. Ipak, Kinezi vide ovu vrstu filma kao nešto što mogu da "iznesu", a u najboljim slučajevima da izvezu. Pa ipak, ovo nije jedan od tih najboljih slučajeva.
* 1/2 / * * * *
Omiljeni reditelj ljudi koji ne vole filmove Jim Jarmusch snimio je film THE DEAD DON'T DIE, svoju zombi komediju koja je doživela premijeru na ovogodišnjem Kanskom festivalu. Ovo je jedan od filmva o kojima se nema šta reći dobro, niti se u njemu može prepoznati išta što je Jarmuscha nekada činilo relevantnim rediteljem.
Jarmusch je od ranih dana karijere bio sklon tome da koketira sa žanrom a ideja iza toga bila je da svoj offbeat stil unese u formu koja je prepoznatljiva baš po svojoj narativnoj efikasnosti. Jarmusch kao majstor bavljenja događajima u elipsi imao je šta da kaže u svojim komentarima žanra, povremeno.
Nažalost, THE DEAD DON'T DIE je tupav, zastareo film u odnosu na koji je horor žanr daleko odmakao u svakom pogledu, uključujući i vlastitu dekonstrukciju. Jarmusch okuplja All-Star ekipu glumaca koja u suštini baš i nije toliko All-Star a što je još gore, Bill Murray koji igra glavnu ulogu, barem u zombi podžanru uopšte nije nov, i to baš kad je o dekonstrukciji reč. Mislim da baš primer Murraya najbolje ilustruje koliko su Jimovi najjači aduti u ovom filmu potpuno passe.
Siguran sam da će njegovi fanovi i dalje umeti da pronađu poneki detalj koji će fetišizovati u ovom filmu, tipa kada Iggy Pop igra zombija i jede ljude ali to je sve premalo za film koji je u bilo kom svojstvu išao u Kanu.
* 1/2 / * * * *
IL CAMPIONE Leonarda D'Agostinija je sportska melodrama o mladom fudbaleru Rome koji ulazi u psihičku krizu pod pritisom slave, oca i prijatelja koji parazitiraju na njemu, i opšteg pritiska koji nosi život profesionalnog sportiste. Klub odlućuje da mu angažuje tutora i taj posao dobija jedan nastavnik.
Uprkos tome što su potpuno različiti, na kraju ova dva junaka uspevaju da pronađu zajednički jezik i pomognu jedan drugom.
IL CAMPIONE je film koji govori o površnom mladom ćoveku kog su glamur i pogrešni ljudi uzeli pod svoje. Međutim, ti likovi su tako površno prikazani a D'Agostini je toliko inspirisan glamurom kojim je okružen glavni junak da na kraju možemo reći da film pati od istih problema kao i junak o kome govori.
IL CAMPIONE je bio zamišljen kao neki mekani GOOD WILL HUNTING smešten u svet fudbala i snimljen sa evidentnom podrškom AS Roma i njenih sponzora. Međutim, na kraju taj šareniš iako ne nudi zadovoljavajuće delo uspeva da bude prijatan za gledanje, pre svega zahvaljujući solidnim personality actorima i produkcionom dizajnu.
Roma, odnosno njeni navijači tematizovani su u starom, kultnom, italijanskom filmu ULTRA. IL CAMPIONE je za Romu ono što je bio serjal GOAL za Newcastle i Real, pozicioniranje brenda u pozadini priče o borbi mladog igrača. Mađutim, ovaj film upadljivo ne nudi kameo role igrača što je vrlo interesantno.
IL CAMPIONE keo i značajan deo italijanske komercijalne produkcije poslednjih godina deluje kao da može imati budućnost na malim ekranima, namenjen pre svega mlađoj publici.
* * / * * * *
INVOLUTION je rusko-nemački flm koji je bio deo poslednjeg programa koji je na FESTu uređivao Mladen Đorđević pre par godina. Reč je o filmu Pavela Hvalejeva kog je ovaj sam i slikao.
Sniman u Nemačkoj, ovaj film sebe predstavlja kao SF i spada u red onih nerazrađenih filmova koji svoje najzanimljivije ideje iznesu verbalno a po onome što se vidi na ekranu su ili vrlo pretenciozni ili banalni. INVOLUTION je baš takav film. U njemu se iznosi ideja da su ljudi počeli da involuiraju odnosno da su pošli suprotnim putem od evolucije, ali manje-više o tome se jedino nešto priča. Inače, na ekranu pratimo neke razdvojene ljubavnike, par sitnih lopova, neke porodične sporove i sl.
INVOLUTION na svojoj strani ima visoku estetizaciju koju je Hvalejev izgradio, fotografiju i zanimljivo komponovane kadrove i izabrane lokacije. I to bi manje-više bilo to.
Ovakvih filmova smo se nagledali, pa otud INVOLUTION nije čak ni zanimljiv spoj raznih neuspelih ideja.
* 1/2 / * * * *
Već premisa da evolucija ima nekakav put, ili još gore put napretka, je pogrešna. To nije sprečilo neke da odavno koriste pojam devolucija, pa se ja sad pitam koja je razlika između tog i ovog, involucija?
SATANIC PANIC Chelseae Stardust je zanimljiva horor komedija koja uspeva da bude taman dovoljno sveža, taman dovoljno duhovita i taman dovoljno krvava da prevaziđe sve one ustaljene i ustajale domete mnogih skorašnjih radova u ovom podžanru. Film je producirala Fangoria, odnedavno u vlasništvu Cinestatea što znači da je Dallas Sonnier potpisan kao jedan od producenata, pa se može reći da SATANIC PANIC podosta odstupa od zahleričnih stvari koje se očekuju od ovog producenta (čak i kad je reč o horor komediji, setimo se LITTLEST REICHa).
Glavna junakinja je devojka koja radi kao isporučilac za lokalnu piceriju. Kada dobije zadatak da isporuči picu u bogataški kraj koji je van njenog rejona, ni ne sluti da će upasti u sred satanističkog rituala, i da će se ispostaviti kao jedina devica koju oni u tom trenutku mogu da obezbede.
SATANIC PANIC nije skup film ali iz filmova osamdesetih preuzima dosta lekcija u tome kako se horor može smestiti u nekoliko kuća i snimiti mahom u enterijeru. Sa Rebeccom Romijn u ulozi glavne satanističke sveštenice i Ruby Modine iz HAPPY DEATH DAY kao njenom kćerkom, imaju taman dovoljno žanrovskog star powera da opreme ovu dinamičnu i duhovitu priču. Segment na kom se nije štedelo je gore, i premda mahom ima komični efekat, urađen je bez zadrške i sa puno duha. U tom smislu, duhovitost ovog filma nikada ne ide u pravcu "mind over matter" foliranja. Ima svega onoga što treba da bude u pogledu ripper sekvenci.
Tehnička realizacija je solidna. Ovaj film svakako nije major produkcija i ima limite B-filma ali ni u čemu ne oskudeva, a Chelsea Stardust drži narativ pod kontrolom sve vreme. Isto važi i za razmeru humora i horora, film ne ispada iz tog balansa, uvek je podjednako prisustvo oba žanrovska elementa. Pa ipak, ako bih morao da definišem šta je ovaj film, najpre bih rekao da je komedija koji ne mogu da gledaju oni koji nisu ljubitelji horora. S druge strane, oni koji su došli na straight up horora mogu dobiti dosta slika i atmosfere koji im se mogu dopasti ali ne i autentičnu stravu.
* * * / * * * *
BTW, Džoker uzo Zlatnog lava u Veneciji :shock:
Joker's Trick: Todd Phillips' Joker Takes Home the Highest Honor at the Venice Film Festival (https://io9.gizmodo.com/jokers-trick-todd-phillips-joker-takes-home-the-highes-1837965520)
Quote from: Meho Krljic on 09-09-2019, 06:39:57
BTW, Džoker uzo Zlatnog lava u Veneciji :shock:
Joker's Trick: Todd Phillips' Joker Takes Home the Highest Honor at the Venice Film Festival (https://io9.gizmodo.com/jokers-trick-todd-phillips-joker-takes-home-the-highes-1837965520)
jedva ga čekam. ko god je kastovao žoakina za ulogu džokera, taj je genije.
prvobitno nuđeno leu, ali eto ulete braco
Sent from my iPhone using Tapatalk
BRAID Mitzi Peirone je interesantan arty horor o dvema delinkventkinjama u bekstvu koje odlučuju da potraže slkonište na bogatom imanju svoje najbolje drugarice iz detinjstva koja je danas umno poremećena i poprilično opasna osoba. Ona sa njima počinje da u odraslom dobu igra neke igre pretvaranja
Vremenom njih dve kreću da se razdvajaju i da drugačije reaguju na igru koja im je nametnuta.
Mitzi Peirone uzima ovu rudimentarnu premisu i od nje pravi vizuelno energičan film, pa uz tri inspirisane glumice gradi zanimljivu celinu. Međutim, BRAID je daleko od zaokruženog dela, pre je dobar showcase za rediteljku i glumice na ekranu.
* * 1/2 / * * * *
Al zato Holivud uvek ima sveže ideje:
A Face/Off Remake Is Now in the Works (https://io9.gizmodo.com/a-face-off-remake-is-now-in-the-works-1837993732)
STARFISH britanskog filmaša i muzičara je izuzetno kriptičan, interesantan i visoko estetizovan spoj intimne psihološke drame, SFa i horora. Pripovedački, ovaj film se koristi svim sredstvima koja su dostupna Alu Whiteu i u tom pogledu pojam "dramaturgije" kao načina stvaranja drame dovodi do pune zaoštrenosti. Film se izrađava kroz fabulu, kroz fizičku radnju, ambijente, scenografske detalje a konačno i kroz zvučnu sliku. Ta punoća izraza omogućuje da gledaocu ne zasmeta kamernost, pa i statičnost pojedinih deonica.
Glavna junakinja je istovremeno i okosnica filma, i ovo je film pre svega o njoj uprkos široj vrlo bombastičnoj priči koja je okružuje. Posle smrti prijateljice, u periodu tuge i razmišljanja o nerazrešenim odnosima, junakinja se budi u svetu koji je zadesila apokalipsa i invazija nekih strašnih monstruma koji su prodrli sa drugog sveta, a kako nam u relativno šturom objašnjenju sugerišu autori, zapravo iz druge dimenzije.
Da li su ti monstrumi nešto što je prodrlo u svest junakinje posle tragedije koja ju je zadesila ili je reč o objektivnoj okolnosti, film nikada definitivno ne kaže, poigrava se tim elementima, ali kada se stvari dešavaju u pogledu suočavanja sa monstrumima, tretira ih uzbudljivo, u maniru filma A QUIET PLACE.
Al White je maštovit i vešt reditelj i uspeva da animira gledaoca raznim vrlo veštim i čitljivim rediteljskim intervencijma kojima na uspešan način sugeriše promenljive "nivoe svesti" na kojima se nalazi junakinja.
Monstrumi koji se pojavljuju idu u rasponu od kaijua do nekih manjih i odlično su dizajnirani. STARFISH je VFX-heavy film koji koketira sa žanrom i na njega se povemeno jako oslanja ali svakako nije repertoarsko ostvarenje, stoga imponuje nivo pedantnosti i kreativnosti sa kojim je realizovan baš u domenu žanrovskog.
Verujem da je Al White reditelj čiji rad treba pratiti dalje. Mašta i zanat koje je ovde pokazao neće proći nezapaženi.
* * * / * * * *
CHILD'S PLAY Larsa Klevberga, norveškog debitanta je rimejk kultnog horora Dona Mancinija koji je krenuo kao mnogo više straight up horor sa goofy premisom da bi serijal postepeno krenuo da se usmerava u pravcu totalne parodije i dekonstrukcije. Mancini se svog serijala povrh svega ni danas nije odrekao ali je Klevberg dobio priliku da uradi svoj reboot paralelno sa tim.
Ono što se prvo zapaža u rebootu norveškog reditelja jeste pozajmica jako bitne premise iz danskog animiranog filma TERNET NINJA gde ukleta lutka dobija svoj život ne kroz vudu ritual već kroz postupak mobingovanog radnika u sweatshopu za proizvodnju lutaka. Dakle, lutka Chuckyja u ovom filmu ima sličnu premisu kao karirani nindža u ovom animiranom filmu s tim što nema nameru da se osveti zlom vlasniku korporacije već da postane malevolentni prijatelj onome ko ga dobije.
Međutim, kod Klevberga postoji i vlasnik korporacije koji doduše, bar ne za sada, nije protagonista ali boji celu priču svojim prisustvom.
Bitan apdejt a koji se dobro nadovezuje na potencijale horora jeste cela ta internet konektibilnost novog Chuckyja koji postaje bitno opasniji od starog iako nije ništa manje goofy.
Tu goofy premisu svojim vrlo duhovitim scenarijem jako dobro uspeva da kompenzuje Tyler Burton Smith u saradnji sa odličnom glumačkom podelom koju čine Aubrey Plaza, talentovani dečak Gabriel Bateman i Brian Tyree Henry koji mogu da iznesu hipness i "samosvest" likova unutar ovakve premise. Nekim puristima će smetati što su junaci unekoliko svesni u kako se goofy premisi nalaze ali meni je taj spoj bio odličan.
Inherentni nedostaci Mancinijevog filma čine da Klevbergov rimejk bude briljantan, ali u odnosu na projektni zadatak dat Klevbergu i Tyler Burton Smithu, ovo je sjajan maturski rad. Očekujem ih u nečemu, nadajmo se, njihovom, i autorskom.
* * * 1/2 / * * * *
.
Quote from: Rade2 on 13-09-2019, 17:46:37
Ja bas nebi rekao da je moderni Caki opasniji od orginalnog Cakija. Oridjidji je brzi, jaci, pametniji i zlobniji i ne mogu ga zaustaviti trivijalne stvari kao sto su prazne baterije. Zli kriminalac okultista u telu lutke predstavlja vecu opasnost nego pokvareni robot.
Ipak mogućnost korišćenja interneta omogućuje da ljude napada svim online aparatima... Ne bih to zanemario!
Sent from my iPhone using Tapatalk
PARADISE HILLS Alice Waddington je euro-extravaganza na tragu Christophea Gansa i Guillerma Del Toroa i neočekivano se uklapa u talas horora koji na određeni način preispituju pitanja identiteta kao što je US Jordana Peelea ili pre njega rad Pascal Laugiera.
Waddingtonova ne dobacuje ni do ranog Laugiera niti do Peelea u krajnjem dometu ali taj identitetski segment je na kraju krajeva ipak samo sporedni segment, neka vrsta logičkog kostura njene gothic bajke o luksuznom ostrvu otetom od vremena i civilizacije na kome neposlušne devojke bivaju prevaspitane i prilagođene zahtevima svoje moćne okoline koja ih je poslala na obradu.
Emma Roberts predvodi glumačku podelu u kojoj su još Awkwafina i Eiza Gonzales kao njene sapatnice odnosno Milla Jovovich kao zlokobna upravnica ostrva. Uspeva da se nametne kao leading lady među njima i što je najvažnije uspeva da se izbori da je ne proguta raskošni produkcioni dizajn koji je obezbedila Alice Waddington na španskim lokacijama.
Međutim, ako produkcioni dizajn ponekad zapreti glumcima da će ih smazati, ne znači da ne pomaže filmu u nekim drugim deonicama kada odmenjuje ono što priča ne uspeva da pruži. Stil iznad supstance i eye candy jesu atributi ovog filma, i tretiram ih kao njegov kvalitet, pre nego kao objašnjenje zbog čega je možda gori nego što izgleda.
Priču su u scenario uobličili Brian DeLeeuw i Nacho Vigalondo. Za Vigalonda je ovo atipičan i narativno prilično konvencionalan rukopis, iako nekih poprilično neočekivanih preokreta ima na nivou fabule ali ne i na nivou vizure i protagonizma po čemu je on poznat.
PARADISE HILLS kao i Del Torova recentna koketiranja sa gothic bajkom ima potencijal za crossover ali više u glavnotokovski nego u art house okvir.
* * * / * * * *
RUNNING WITH THE DEVIL Jasona Cabella, film koji sam pogledao u bioskopu iako je sva prilika da je profilisan za gledanje na malom ekranu, naročito ako imamo u vidu sliku koja na velikom ekranu deluje tehnički neispravno. Da li je problem u slici i tome kako je kolorkorigovana sa tom velikom dozom crne koja je trebalo da svemu da neki tmurni kvalitet ili DCP nije dobro izrađen jer izvorni fajl nije kvalitetan, na kraju krajeva nije ni bitno. Svakako da ovakav materijal za projekciju ne zaslužuje cenu karte koja se naplaćuje i za "normalno snimljene" filmove.
Drugi segment koji bi mogao biti argument da se za ovaj film ne plati tipična cena karte jeste sam narativ. Naime, RUNNING WITH THE DEVIL jako podseća na one televizijske serije iz ciklusa DRUG WARS koje je početkom devedesetih producirao Michael Mann, i onda su one posle četvoročasovnih TV varijanti dobijale dvočasovni oblik TV filma za distribuciju na VHSu.
RUNNING WITH DEVIL deluje upravo tako, kao stomininutno skraćenje neke mini serije o kartelima.
Međutim, ono što je još zanimljivije jeste da ova po mnogo čemu sporna i nedorećema celina, na mikro-nivou dosta dobro realizovana. Ima tu lepih scenografskih rešenja, brižljivo izabrane rekvizite, lucidno kadriranih situacija, i kada se na sve to doda ponešto zanimljivih detalja iz operativnog rada kartela, RUNNING WITH THE DEVIL na kraju ipak postaje must see za one koje zanima ova tematika.
Što se ostalih tiče, uprkos podeli u kojoj se nalaze Nic Cage, Larry Fishburne i sin Wingsa Hausera, trebalo bi da zaobilaze ovaj TRAFFIC za beskućnike u širokom luku.
* * / * * * *
RIOT GIRLS Jovanke Vučković je jedan od festivalskih žanrovskih filmova koji pokazuju da kao i u art houseu i u "žanru" postoje povlašćeni autori i "klanovi". Jovanka Vučković je već nekoliko godina aktivna kao hroničar, kritičar pa sad pomalo i autor pre svega u žanru horora. RIOT GIRLS je njen celovečernji film koji bi se najpre mogao dafinisati kao omladinski postapokaliptični film.
Naime, u alternativnoj 1995. godini došlo je do pomora "roditelja", svi stariji su umrli od neke zarazne bolesti a preživeli su deca i omladina. Naravno, kao u u svakom postapokaliptičnom filmu, oni su se odmah podelili prilikom borbe za opstanak pa su tako u sukobu bogati sa siromašni(jim)a.
Kod Jovanke Vučković zeitgeist očigledno igra važnu ulogu, ali godina kada se zaraza desila više izgleda kao 1985. nego kao 1995. Iskreno, gledajući film, zapazio sam jedan detalj u muzičkoj slici koji asocira na 1995. Sve ostalo deluje kao da je vezano za 1985. godinu i kao da sam pogrešno razumeo na početku filma. Međutim, i ostali materijali govore o 1995. pa hajde da im verujemo.
Deo junaka su punkeri, riot grrrrrl devojke, a drugi su u 50s školskim uniformama, i ničega tu nema što je mlađe od 1985. godine. Bilo bi mi zanimljivo da posle MID-90s Jonah Hilla dobijemo još jednu evokaciju "mog vremena", ali ovde smo mnogo pre dobili klasičnu 80s throwback postavku.
Soundtrack takođe govori u prilog tom 80s argumentu. Tu su uglavnom neke lažne hair metal pesme i punk koji podseća na klasike već odavno odsvirane godine.
No, RIOT GIRLS je ipak mnogo manje maštovit od TURBO KIDa i posle zanimljivog početka, ne ode praktično nikuda, osim što je solidno slikan na evidentno skromnom budžetu i što nije snimljen bez neke veštine. Međutim, u ovom filmu nema nekih novih ideja na bilo kom nivou. Krene sa tom zanimljivom premisom i onda više nemamo apsolutno nijednu aluziju na svet u kome nema odraslih izuzev očigledne metafore da se eto i u takvom svetu podele koje su stvorili "stariji" reprodukuju i produbljuju.
Međutim, nema nikakvih drugih detalja kojima bi se ta zanimljiva premisa razradila. Nema pokušaja mladih da osposobe infrastrukturu (koja je i dalje čitava), nema nekog novog uređenja civilizacije, pa čak ni u LORD OF THE FLIES obliku. Nema ništa novo sem eto jedne priče o momku koga otimaju i dve devojke koje odlaze da ga spasu.
U toku tog polnog invertiranja narativa, njih dve otkriju i da su lezbe. Nisam siguran koliko je više išta od toga novo u danima intenzivne inkluzije.
Ovaj film je finansiran u okviru raznih kanadskih programa i krenuo je na žanrovske festivale. Iako bi po definiciji morao biti spreman za crossover ka ljubiteljima "običnog žanrovskog ugođaja", nisam siguran da će u tome uspeti. Sa manjkom arty ili angažovane nadogradnje u odnosu na ovaj dosta tipski kostur, RIOT GIRLS ostaje tek zanimljiv eksces koji je pripovedački moga biti sastavljen znatno veštije.
Nažalost, sa maskama u smeni scena koje pokušavaju da bez ikakvog razloga evociraju atmosferu stripa, autorka misli da nam je već pomerila narativni prag. A nije ga ni dotakla.
* * / * * * *
HUSTLERS Lorene Scafarie je prilično konfuzna i naivna ekranizacija istinite priče o striptizetama koje su posle izbijanja svetske ekonomske kriye izgubile svoje klijente sa Wall Streeta i počele da se bave prevarama tako što su drogirale klijente i nabijale im račune na kreditnim karticama.
Nažalost, Lorene Scafaria pravi film koji je istovremeno true crime priča, vesela lopovska pustolovina, priča o osnaživanju žena, i osuda njihove objektifikacije. Rezultat je naravno vrednosno konfuzan a u pogledu izgradnje karaktera i postavke događaja krajnje naivan.
Kako bi junakinje bile heroine, iako su u osnovi seksualne radnice, Lorene Scafaria ih pravi kao čedne mlade žene koje nikada "ne krše pravila posla striptizete i lepdenserke". U takvu karakterizaciju nemoguće je poverovati jer ipak naslućujemo kakav je to posao i kako se u njemu granice lako prelaze. Međutim, kod Scafarie junakinje sve vreme čine samo ono što je u okviru "njihovih granica" a u to je nemoguće verovati.
Njihov kriminalni rad je istovremeno glamurizovan a onda sporadično problematizovan. Žene su istovremeno objektifikovane a onda tobože "osnažene". I sve to je na kraju krajeva jedan tupav film. U određenom smislu, Jennifer Lopez kao "gazdarica" ovog filma očigledno više ne može da nađe jasnu granicu šta želi da uradi. Ona je možda pomislila da je ovo njen WOLF OF WALL STREET ali onda nije mogla pobeći od instinktivne želje da napravi i chick flick.
I možda je HUSTLERS najsmislenije čitati kao "edgy" chick flick koji se kao bavi zločinom, i kao bavi osnaživanjem žena, a u stvari je jedna bezopasna fantazija o životu na "drugoj strani" gde su muškarci tupave svinje, a žene mudre lisice. Dobri rezultati na blagajnama pokazuju da je HUSTLERS uspeo da nađe svoju publiku.
* * / * * * *
Guillaume Niclaux u filmu THALASSO nastavlja ono što je započeo u prvom igranom filmu o kidnapovanju Michela Houellebecqa. Ovo je praktično nastavak tog filma, iz njega preuzima Michela, ali i fikcionalne likove iz prvog filma. Međutim, ovog puta pojavljuje se još jedan teškaš, u svakom pogledu - Gerard Depardieu, i takođe igra samoga sebe.
Nezadovoljni režimom ishrane i terapija u spa centru, Houellebecq i Depardieu kao dvojica najkontroverznijih Francuza počinju da se druže i sparinguju na razne teme od života posle smrti i religije do seksa i politike. Niclaux im daje slobodu da se raspuste u tim dijaloškim deonicama a oni su dovoljno harizmatični da ih iznesu besprekorno.
Sporedna priča sa otmičarima iz prethodnog filma u početku smeta kao nepotreban dodatak ali vremenom se ona dosta efektno prožima sa osnovnim gradivom koje čine Michel i Gerard.
Dok je prvi film bio nesposoban da priču o otmici Houellebecqa učini održivom u dugometražnoj formi, drugi film u tome uspeva. Delom jer dodaje Gerarda, delom jer smešta priču u jednu par excellence houellebecqovsku okolnost talaso centra koju onda umereno razrađuje u njegovom ključu.
Izuzetno će našoj publici biti zanimljiv podzaplet sa Houellecqovom teorijom kako mu je otmicu organizovao Hollande sa idejom da ga spreči da se kandiduje na izborima i razmišljanjima da to opet pokuša.
* * * / * * * *
LEVEL 16 Danaishke Esterhazy je vrlo zgodan kanadski suspenser koji ne nudi mnogo toga novog ali ono što radi je vrlo vešto i energično realizovano.
LEVEL 16 se na neki način može gledati kao par PARADISE HILLSa Alice Waddington, i govori o enigmatičnom internatu za devojčice koji se u nekakvim postapokaliptičnim okolnostima zagađene atmosfere nalazi pod zemljom. Naravno, ubrzo počinju da se postavljaju pitanja da li je sve onako kako rukovodioci internata tvrde. Da li je napolju apokalipsa? Da li devojčice idu na usvajanje uglednim porodicama? Da li su sve one u opasnosti?
Danaisha Esterhazy ne bazira film na nekim revolucionarnim preokretima, premda je sama geneza onoga što stoji iza svega zapravo dosta originalna. Negde na polovini filma, i gledaoci i junakinje u potpunosti shvataju šta su opasnosti, ali to ne umanjuje suspense.
LEVEL 16 stoga ne zavisi od preokreta jer uspeva da vrlo solidno generiše suspense sa jednom umerenom dozom iznenađenja. Glumačka podela je uniformno odlična, od devojčica do starijih junaka koje igraju stariji glumci. Ambijent u koji je priča smeštena je sveden, ali sugestivan i vrlo efektan. Sve u svemu, sa limitiranim sredstvima postignuto je dovoljno i LEVEL 16 stoji kao solidan i napet triler sa elementima SFa i horora koji svoju napetost crpi iz čisto filmskih sredstava i elementarne psihologije.
* * * / * * * *
NEKROTRONIC Kiah Roache-Turnera je novi film ekipe koja je snimila simpatičan i vešti low budget Ozploitation WYRMWOOD. Sa nešto većim budžetom, Roache-Turner ostaje čvrsto vezan za svet visokokinetički snimljenog hibrida trashy akcije sa primesama horora.
Ovo je skuplji film pa je sebi mogao da priušti Monicu Bellucci u ulozi zle nekromanserke, kolekcionarke demona neutažive gladi, a od poznatijih njuški tu je i David Wenham. I Kian Roache-Turner pokazuje da se većim budžetom može da napravi i neke veće akcione zahvate i da se solidno služi specijalnim efektima. U tom pogledu, ovde on polaže dva ispita, pokazuje da ume sa zvezdama i da je tehnički kompetentan.
Ono u čemu pada to je priča, i to ne na nivou zamisli već na nivou vođenja. Naime, ako još i prihvatimo da je ovde priča infantilna besmislica jer ovaj žanr to trpi, ono što ne možemo da prihvatime jeste i da je ispričana infantilno i besmisleno. Roache-Turner fino odradi set-up koji je složen, bizaran i šašav, ali onda moramo da prođemo kroz još dva tutoriala koji ne pomažu da se film na kraju ne pretvori u vašar rasprskavajućih demona, i lažnih dilema.
Sve to je šareno, zabavno i dinamično, ali je šteta što nije malo smirenije ispričano jer ova vrsta šarene carpenterovske pizdarije na tragu LITTLE CHINAe ima potencijala i za više od onoga do čega je na kraju film dobacio.
Kiah Roache-Turner je reditelj koji ima perspektivu i iskreno se nadam da će uskoro doći u ruke nekog producenta koji će mu nametnuti malo više kontrole nad vođenjem priče.
* * 1/2 / * * * *
SLUČAJ MAKAVEJEV Gorana Radovanovića je film kome sam neumitno morao prići sa jakim predrasudama posle prošlogodišnjih događaja oko zabrane filma MEZIMICA. Naprosto, ovaj film kao da je obuhvatio u sebi sve elemente tog slučaja i doveo ih do paroksizma, pukom igrom slučaja, ali pomalo i namerno.
Naime, SLUČAJ MAKAVEJEV je film o tome kako je u novosadskom bioskopu Arena "suđeno" Makavajevljevom filmu W.R. MISTERIJA ORGANIZMA gde su se filmski znalci stavili na Makovu stranu ali su neki lokalni građani, u to vreme "drugovi", kao predstavnici prosvete, radnika i boraca iz "baze" bili protiv. Dakle, reč je o filmu koji iznova fetišizuje period Crnog Talasa i ugroženih sloboda filmskih autora kojima smo, ne samo u filmskoj javnosti, već i u najširoj javnosti prelavljeni svakodnevno decenijama.
Ipak, kada dođe do zabrane filma, onda nekako kao da se ne nalazimo baš u zemlji u kojoj se svakodnevno priča o zabranjenim filmovima i progonjenim autorima, iako se evo i filmovi o njihovim mukama snimaju i bogznakako nagrađuju. Radovanovićev film je pobedio na FESTu, a da nije generisao apsolutno nikakav vid aktivizma.
Konačno, vrhunac perverzije koji daje dodatni sloj ovom filmu jeste fetišizacija Svetozara Cvetkovića, Makavejevljevog redovnog saradnika, iako je upravo on bio producent MEZIMICE koji je napravio nečasni dil sa Jelenom Trivan, predsednicom Upravnog odbora Filmskog centra Srbije, prihvatio njenu "nepristojnu ponudu" i prekinuo produkciju tog ostvarenja. Naravno, on je za to nagrađen mogućnošću da snima drugi film, koji mu se nota bene više snimao, a svoj cinizam je zaokružio time što je tvrdio da nikakvog pritiska od strane vlasi nije bilo, iako je o tome govorio potpuno suprotno pojedinim članovima ekipe.
I sada, isti taj Svetozar Cvetković ne samo da se pojavljuje kao nekakav simbol Makavejevljevog saradnika, već i igra njega samog i kazuje neke njegove rečenice. Film jeste sniman pre MEZIMICE i cele te afere, ali svejedno izašao je posle njega, pa je ta stvar morala uticati na recepciju kod ikoga ko ima barem gram morala.
Međutim, decenije isprazne tlapnje o tome kako je naša kinematografija bila bastion slobode potpuno su ispraznile te događaje od bilo kakvog značenja, odnosno pretvorile su ga iz činjenice u recept kako da se dođe do afirmacije. Danas, festival u Leskovcu ima nagradu koja nosi ime "Živojina Pavlovića". Ta nagrada dodeljena je bez ikakvih tegoba, bez ijedne izgovorene reči podrške kolegama, baš u dane kad je zabranjivana MEZIMICA. Autorski festival ima nagradu "Saša Petrović", ni on nije doneo bilo kakvu reakciju na to.
Dakle, sve to je prazna priča, i ako je išta nakaradnije od pojavljivanja Svetozara Cvetkovića u ovom filmu, onda je to ponovno rekapitulairanje priče o slobodi u teksotvima koji izlaze o ovom filmu, tačno godinu dana od zabrane MEZIMICE.
Stoga, ovde ne postoji sloboda, ne postoji ni autorstvo, ne postoji ništa sem buđelara Filmskog centra Srbije, a koji je pod kontrolom vladajuće stranke, I ništa drugo nije ni potrebno. A priča o Makavejevu je komodifikacija jedne objektivne situacije koja se zaista desila i zaista bila veoma neprijatna.
Autori uvek mogu da kažu da kroz priču iz prošlosti govore o sadašnjosti, ali zapravo ne govore, oni to ne rade jer nema nikakvog fidbeka te vrste.
Šta je onda ovo? Pa ovo je jedna muzejska postavka, i kao takva ona nije u duhu Makavejeva koji i kad se bavio prošlim vremenima nije imao muzejske rezultate.
Sam film je zanimljivo baziran na snimcima te rasprave koja se odigrala u Novom Sadu i izgrađen je metodom Serbian Cuttinga koji je voleo i Mak, kombinujući segmente iz MISTERIJA, zatim snimke preživelih učesnika polemike kako slušaju sebe šta su pričali, onda nekakve igrane sugestije (ne bih to nazvao rekonstrukcijama) o govornicima koji se kao siluete javljaju preko snimka. I konačno imamo malu teatralističku intervenciju gde se u bioskopu vrši mala priručna rekonstrukcija ambijenta kako bi se sa glumcem Cvetkovićem odigralo "veliko finale" u kom Makavejev izgovra svoju odbranu, i to njen deo koji nije sačuvan na trakama ali jeste stenografisan.
Kako je Makavejevljev slučaj bio politički, onda se otvara pitanje da li je i kakav politički stav ovog filma. To je teško reći. Na scenariju je uz Radovanovića potpisan i histerični antikomunista Boris Trbić. A kako su komunisti koji su protiv filma mahom karikaturalni laici, koje je tu doduše doveo život i manipulacija lokalnih moćnika, a ne scenario, onda naravno da ne možemo reći da ih je Trbić izmislio.
S druge strane, Makavejevljeva priča o komunizmu je dosta cinična, jasno je da on odavno sebe nije video kao komunistu u titoističkom pogledu niti da je funkcionalno uopšte mogao da se identifikuje sa sistemom koji je doduše braneći pokušavao da ironično reafirmiše, tako da i taj segment leve retorike nije baš sasvim levi.
Lica koja se pojavljuju u filmu, među kojima je recimo dr Branislav Dimitrijević koji sluša trake na kojima govori njegov otac, uvaženi profesor prava Vojin Dimitrijević, svakako govore o tome da je Radovanović bio ideološki otvoren da na ekranu pored protagnoista događaja prikaže i ljude koji su danas kritički afirmatori socijalizma koji je (u pojedinim periodima) postojao u Jugoslaviji.
U filmu postoje šimpanze pred kojima sedi Svetozar Cvetković. One su verovatno simbol divlje, animalne destrukcije, instinkta, podjednako aluzija i na komuniste i na sam Makavejevljev film koji je tretirao i animalnu stranu strasti, ali rekao bih da su majmuni tu ipak radi elitističke simbolike.
Uostalom, laici koji su kritikovali film su kao komunisti bili avangarda onomad, ali svakako ni retorički ni idejno nisu pandan eliti koja ovde brani Makavejeva.
Dakle, ako išta film je možda eventualno elitistički, sa podmsešljivim odnosom prema samom komunizmu kakav je gajio i sam Makavejev.
U mešavini različitih materijala i "slojeva stvarnosti", Radovanović na neki način gradi strukturu makavejevljevskog tipa. Međutim, ono što ovaj film nema ni u tragovima jeste smisao za humor, izuzev onog koji se tu javio potpuno nesvesno kroz perverznu šalu pojavljivanja Svetozara Cvetkovića u ovakvom projektu. To zaista deluje kao da se neko fenomenalno zajebava.
Međutim, znamo da to nije šala, već podsetnik kakvi sve ljudi mogu da se "ušunjaju" u živote velikih umetnika i ostanu da ih "zastupaju" posle smrti.
SLUČAJ MAKAVEJEV je moderan dokumentarni film koji ne kompletira činjenice o onome o čemu govori, ali je na kraju krajeva prilično jasan u prikazu događaja koi tretira. Iz samog stenograma crpi najveći deo svoje dramaturgije što je vrlo zanimljivo jer bi se od dokumentarnog filma pre očekivalo da to radi iz montaže i oblikovanja materijala nego iz verbalnog (maltene možemo reći, teksta). Stoga, uprkos tome što nije pravljen kao istorijska lekcija o MISTERIJAMA, iz niza detalja uspeva da izgradi detaljnu sliku o tom događaju koji se zbio u Novom Sadu.
Scott Beck i Bryan Woods su pre ogromnog planetarnog uspeha sa A QUIET PLACE već snimili jedan film, korektan found footage koji nije bio sasvim lišen rediteljskog dara. Pa ipak i u tom filmu bilo je jasno u koliko je meri John Krasinski i kao scenarista i kao reditelj bio prelomna kreativna ličnost u A QUIET PLACE.
Naime, HAUNT je jedan ultra-generic slasher sa elementima torture porna o XYtoj grupi priglupih mladih ljudi koji u potrazi za zabavom upadaju u nevolje. Ovog puta, za Noć veštica ulaze u Kuću strave kojom rukovode prave psihopate koje nameravaju da ih masakriraju.
Kako neko sebi dozvoli da snimi ovakav film posle nečega što je A QUIET PLACE ostaće enigma za mene, osim ako nema ideju da napravi neki game changer što ovaj film ni po jednom parametru nije.
On samo može biti career killer ili nešto što bitno srozava kredibilitet i kao takav spada u red filmova koje bih bez problema izbegao da nema tako uglednih imena na špici.
Jedina kopča koja se može napraviti na relaciji sa A QUIET PLACE paradoksalno jeste ta agresivna upoteba zvuka, iako ovde mogućnost sluha ili stvaranje buke nemaju uticaja na priču. Ovo je ona vrsta inferiornog slashera u kom se najveći jump scare stvori kad nešto jako tresne. Dosta žalosno, sve u svemu...
* 1/2 / * * * *
Quote from: lilit on 18-08-2019, 20:05:21
once upon a time ... lep, nostalgičan, proleteo! vratiću mu se vrlo brzo.
Коначно одгледао и ја ( сам у биоскопу!) Слажем се генерално с криплом, а ево шта сам написао на једној фејс регионалној групи ( да 'простите на латиници!):
Upravo odgledao. Odličan film o tom periodu Holivuda. Ako ste navikli na standardnu tarantinovsku akciju možete biti biti iznenađeni. Ovo (remek)delo je kao sporija reka koja se odjednom surva niz vodopad. Gluma vrhunska, scene sjajne ( posebno mi se dopala Pitova kad ide u posetu "starom prijatelju") i Tarantino tek na kraju daje omaž samom sebi kroz nasilje. Šteta što film nije trajao duže! 9/10
п.с. У уторак идем гледати Ад Астру тако да се "питоманија" наставља. 8)
Želja izrečena posle gledanja CHILD'S PLAYa da ćemo uskoro moći da gledamo nešto autorski od Larsa Klevberga ispunila se brže nego što sam očekivao. Naime, POLAROID je dugometražna varijanta njegovog showcase kratkog filma, dakle autorski rad.
Nažalost, POLAROID je s razlogom imao nekoliko odlaganja premijere. Reč je o lepo slikanom i dizajniranom hororu o mladima koji stradaju posle fotografisanja starim Polaroidom. Ova trashy premisa nažalost rezultira vrlo slabom i nemaštovitom stravom. Tako Klevberg u ovom filmu nažalost sve ono što izgradi u karakternim scenama ne uspeva da kapitalizuje onda krenu suspense i ripper sekvence.
Možda je sve to nešto zanimljivije samoj ciljnoj grupi - omladini koja nije gledala mnogo horora, ali iskreno mislim da ni njih ne može ozbiljnije zaintirgirati.
Šteta.
* * / * * * *
PIERCING Nicholasa Pescea je indie film, ekranizacija romana Ryu Murakamija, o porodičnom čoveku kome je došlo vreme da malo ode od kuće i izduva svoje psihopatske nagone kroz ubistvo prostitutke. Međutim, kada uđe u realizaciju te ideje ispostavlja se da je ona možda i "luđa" nego on.
Chrstopher Abbott je glumac koga radio volim da gledam i ovo je praktično njegova duo drama sa Miom Wasikowskom ali Pesceov film je uprkos trajanju od jedva 77 minuta , isprazan, repetitivan i odbojan na pogrešan način.
Činjenica da je na kraju prošao na neke festivale, pa čak i one mejnstrim festivale, a i da je kod kritike dobio prelaznu ocenu, pokazuje da Abbott i Wasikowska imaju mnogo veći autoritet nego što bi se očekivalo.
Pesceov rediteljski koncpet je da geografski i vremenski gurne priču u neku non-descript Americanu, i to je još jedna odluka koja iako sporedno doprinosi odbojnosti ovog filma jer bi trebalo da bude znakovita a zapravo je potpuno prazna.
CORPORATE ANIMALS Patricka Bricea je satirična horor komedija koja se bavi kritikom korporativnog miljea i lažnih timskih vrednosti u preduzećima. Scenario je pisao Sam Bain, izvanredan britanski televizijski scenarista koji je krenuo u ekipi sa Jesse Armstrongom a danas se čini da je kolegi trenutno u Americi bolje nego njemu. Naime, za razliku od Armstronga koji ima autorsku seriju za HBO, Bain radi manje ugledne projekte sa slabijim producentima.
Na sve to, nažalost, CORPORATE ANIMALS nije dobar film, a kako je umnogome oslonjen na scenario rekao bih da u tom ishodu itekako ima i Bainove zasluge. Film je koncipiran kao kamerna drama, i najvećim delom je smešten u jedan prostor u kom junaci zaglavljeni u pećini prolaze kroz krizu i međusobne backstabbinge.
Brice se nije naročito snašao kao reditelj a Bainov scenario je teatralan i raspričan na skroz pogrešan način. Rezultat je jedna od onih mučnih indie konkokcija koja je u svom pristupu "mračna" i "anarhična" ali i po realizaciji i po idejnosti zaptavo vrlo ravna i mejnstrim.
Žao mi je zbog Baina, zbog njega sam se nadao da će ovo biti dobar film ali nažalost nije...
AD ASTRA Jamesa Graya je njegov prvi iskorak u SF, naročito u hard SF, i ova neobična odluka se isplatila, jednim velikim delom zato što je film rađen za studio pa je imao priliku da bude korigovan kroz dosnimavanja koja su obogatila film.
Obim reshootova je bio toliki da je uloga second unit reditelja Dana Bradleya vrlo istaknuta a za njene potrebe angažovan je čak i drugi DP, čuveni Caleb Deschanel.
Time je film bitno obogačen ali je pomalo i stvoren utisak da sedi na dve stlice.
Jedna je kontemplativni SF o svemirskom putniku koji želi da nađe svog oca - legendarnog astronauta za kog se odavno misli da je mrav i da na tom putu sazri kao ličnost. Druga je svemirski pustolovni film koji nosi neka uzbuđenja svojstvena filmovima o orbitalnim putovanjima.
Elementi ta dva filma nisu savršeno izmešani, vide se određeni šavovi ali Brad Pitt u glavnoj ulovi držai celu stvar na okupu i čini da se AD ASTRA na kraju sabere kao jedan zanimljiv svemirski vestern o svemirskom kauboju koji putuje kroz svemir u potrazi koja će mu promeniti život.
Otud, AD ASTRA na puno mesta mora da balansira i nijednom ne pada u ambis. Ali te nesigurnosti se na dosta tačaka osećaju pa će ih prepoznati i senzibilnija publika.
Jasno je da je Gray bio zaduženiji za kontemplativni deo a Bradley za uzbuđenja. I srećom, i jedno i drugo je solidno realizovano.
Brad Pitt je izuzetan u jednoj dominantnoj glavnoj roli u kojoj bez sumnje nosi ceo film u drži ga na okupu uprkos ovim kreativnim nedoumicama. Na izuzetan način uspeva da prikaže umor svog lika i potrebu za promenom koja mu je nasušna ali se ne može ostvariti dok se ne reši situacija sa ocem.
Veliki kapital filma je što oca igra Tommy Lee Jones, glumac koji je već igrao svemirskog kauboja u istoimenom filmu a ovde dobija priliku da se iskupi za tu eskapadu Clinta Eastwooda. Štaviše, ako koji film zaslužuje naslov SPACE COWBOYS onda je to upravo ovaj koji je snimio James Gray.
GRAVITY i dalje ostaje po mnogo čemu nedostižan, po svojoj jednostavnosti, i tehničkoj usavršenosti ali AD ASTRA nije survival thriller iako ima određene elemente toga. Pre bismo mogli govoriti o Conradu kao uticaju, o filmovima kao što je APOCALYPSE NOW ili 2001 ipak ne. Pre svega jer AD ASTRA nije takav kalibar ni u estetskom pogledu ali ni po preyenziji. Ovo je ipak film mnogo iščišćenijih motivacija i mnogo konkretnijih dogovora.
AD ASTRA sasvim sigurno nije ono što su autori zamislili, a to je remek-delo psihološki utemeljenog SFa smešteno na svemirsko putovanje. Ali ono što jeste, nije manje vredno - reč je o solidnom svemirskom vesternu koji sebe ozbiljno shvata.
* * * / * * * *
Fino za Ad Astra pošto ću ići da ga gledam narednog vikend ako sve bude u redu. Vidim da su utisci po interentu podeljeni ali ovo zvuči sasvim lepo.
Ја идем сутра. И за Било једном у Холивуду су тек подељена...разлог је што не лежи свима исто.
SRBENKA Nebojše Slijepčevića je kod nas lažno predstavljana kao dokumentarni film o ubistvu porodice Zec, naročito Aleksandre Zec, kako bi se stvorio utisak da Hrvati imaju svoj TERET. Pa ipak, ne može se postaviti apsolutno nikakav znak jednakosti između ta dva filma, za početak zato što SRBENKA nije film o ubistvu Aleksandre Zec i samo je spin-mašina Filmskog centra Srbije, tradicionalno bazirana na ideji da ljudi inače ne gledaju filmove uopšte mogla da pomisli kako se ova laž može održati na duže staze.
SRBENKA je primarno film o nastanku predstave Olivera Frljića o Aleksandri Zec i ona se u filmu spominje usput kao motiv oko kog se gradi predstava i oko kog učesnici radnog procesa, reditelj i glumci grade svoj umetnički izraz. Aleksandrom Zec se i oni, u materijalu koji je ušao u film, bave srazmerno malo jer je sam proces rada takav da oni kopaju po sebi, po svojim razmišljanjima, sećanjima i sl. U sklopu toga dešavaju se i tri ispovesti Srba koji pričaju o tome kako im je bilo kad su bili deca, kako je to biti dete a srpskog porekla jer i Aleksandra je bila dete kad je ubijena.
Ta svedočanstva su data lapidarno u nekim arty zahvatima što je i svojstveno tim modernim autorskim dokumentarcima.
Svaki tekst koji pokušava da predstavi ovaj film kao priču o zločinu nad porodicom Zec je potpuna laž i sva je prilika da ga je pisao neko ko nije gledao film ili ne očekuje da ga vi pogledate. U najboljem slučaju, možemo reći da je ovo film čija je sporedna tema to kako je biti Srbin u Hrvatskoj.
Međutim, pre svega ovo je film o radnom procesu Olivera Frljića, making of njegove predstave. Frljićev način rada je sam po sebi političan, pa se onda uz njega normalno javlja i politika, ali SRBENKA se izrazito fokusira baš na Frljića te i tu političnost prelama kroz njega. Ono što pratimo su njegove indikacije i reakcije, pa čak i kad se dešava nešto objektivno, film nam to ne prikazuje izuzev kroz njega.
Slijepčević je pošao od ideje da će snimajući proces rada na predstavi uspeti da u zasedu uhvati nešto što je uzbudljivo i ima svoju dramaturgiju, tenziju i intrigantnost. I u tome je delimično uspeo.
Međutim, reakcija na film će svakako varirati u odnosu na to koliko vas zanima gledanje Frljićevog radnog procesa. Svakako da onaj ko bude gledao zbog Aleksandre Zec u ovom filmu neće naći to što traži.
* * 1/2 / * * * *
MIDSOMMAR Arija Astera je novi rad reditelja koji je prošle godine imao precenjeni HEREDITARY, slavljen kao veliki povratak horora koji je na kraju polarizovao publiku. Novi film je nešto drugačiji, još je udaljeniji od onoga što bismo u konvencionalnom smislu nazivali hororom. Međutim, obrni-okreni, MIDSOMMAR ipak jeste film strave, na kraju krajeva i što je najvažnije, bitno je bolji od HEREDITARY.
Ari Aster je snimio dvoipočasovni film. Da li je to bilo neophodno? Svakako da ne. Nema MIDSOMMAR nekakav zahvat ili obim priče koji iziskuje to vreme trajanja i tu odluku da se snimi tako iracionalno dug film zapravo možemo čitati kao Asterovu odluku da odmakne svoj film od žanra i da ga gurne direktno u pravcu art housea sa jakim autorskim pečatom.
MIDSOMMAR je film koji se odmiče od horora pre svega time jer nema isključivi fokus na stravu, ali ima veliki fokus na nju kada se film dovede do ključanja. Priča počinje kao relationship drama o mladoj ženi koja ima teškoće da očuva vezu sa svojim momkom posle teške porodične tragedije koju je preživela. Ne bi li ojačala izbiljno narušenu vezu sa svojim momkom polazi sa njim i njegovim prijateljima u Švedsku na paganski praznik u jednoj izolovanoj komuni.
Kada se tamo nađu, stvari kreću putem WICKER MANa ali i odnosi među likovima postaju neobični. Naime, ovde opet moramo imati izvesnu dozu iracionalnosti među junacima kako bi priča bila održiva, i ona se bazira na dve atipične premise. Jedna premisa je da deo njih želi da ostane sa sektašima uprkos bizarnim i surovima ritualima kojima su pristvovali jer žele da pišu disertaciju o tome. Druga je da oni ne razmišljaju kao gledaoci horor filma već kao ljudi koji imaju poverenja i ne polaze od premise da je svako koga sretnu psihopata. Paradoksalno, da bi se horor ostvario, Aster iskopava motivaciju iz realizma, da ne kažem naturaizma, i time doprinosi začudnoj atmosferi.
Astera je čini mi se ta začudna atmosfera, ta prilika da se pravi neka estetizacija tela i prirode, zanimljivih ambijenata, građenje atmosfere umnogome usmerila u pogledu toga kako će izgraditi tempo filma. Dakle, film je tenzičan ali nije brz u pogledu tempa. Isto tako, bitno je naglasiti da nije naporan za gledanje, nije monoton. Ali jedna stvar koja se recimo gubi sa tako ekstremnim trajanjem jeste relacija prema inicijalnoj traumi glavne junakinje koja se na neki način zaboravi i izgubi na značaju iako je u temelju cele priče.
Pa ipak, Asterov film je izuzetno intrigantan za gledanje i sve ove eventualne probleme nadoknađuje atmosferičnošću, harizmatičnim glavnim glumcima i sjajnim lokacijama.
Ne znam da li je ovaj film ostao neprikazan kod nas jer bi pokazao da je srpski narod u dubokoj zabludi kada vapi za tim da se snimi horor o vlaškoj magiji kako bismo pokazali Zapadu nešto što oni nemaju. Ali, svakako bi bilo zanimljivo pogledati ga u bioskopu.
U panteonu zanimljivih filmova o kultovima, stavio bih ga uz rame sa SACRAMENTom, odličnim filmom Ti Westa koji se više bavi nečim po uzoru na Jonestown nego na WICKER MAN ali ima sličnu dramaturgiju uznemirenja zatvorene zajednice dolaskom stranaca.
MIDSOMMAR sigurno nije onoliki masterpis kolikim ga autori smatraju ali svakako jeste respektabilan i neophodan odmak u savremenom filmu strave.
* * * / * * * *
UN COUTEAU DANS LE COEUR Yanna Gonzaleza, brata Anthonyja Gonzaleza iz M83, i samog nekadašnjeg člana tog benda je depalmijanska pizdarija kakvu samo Francuzi danas sebi mogu da dozvole. Iako se ovaj film može posmatrati i kao neo-giallo zbog nekih stilema, uostalom i De Palma je popio malo sa tog izvora, postoji nešto užasno američko i samim tim depalmijanski u ovoj intrigantnoj queer fantaziji.
Film je smešten u svet francuske gej pornografije kasnih sedamdesetih. HIV još vreba kao ubica ali na sceni se pojavljuje pravi - slasher sa kožnom maskom i falusom iz kog izlazi oštrica.
Ubica počinje da ubija glumce koji rade za jednu porno producentkinju. Ali kako je ovo istovremeno doba ne samo De Palme već i CRUISINGa, onda isprva te smrti ne deluju čudno jer se glumci vucaraju po leather club sceni gde ima raznih čudnih svatova. Ipak, vremenom, leševi kreću da se gomilaju i glavna junakinja, producentkinja koju igra Vanessa Paradis kreće sama u istragu jer vidi da od policije nema koristi, niti ih zanima da rešavaju ovaj slučaj.
Kao De Palmini trileri iz kanonske faze, prožeti sa Friedkinovim CRUISINGom, Gonzalezov film ima junake, i zaplet, pa čak i situacije i mizanscene koji su uvek spremni da odu korak dalje od racionalnog kako bi se došlo do poente koja njega zanima, do ishoda koji on traži. I na toj ravni prepoznavanja sa De Palmom i Friedkinom ovaj film dobija ili gubi razumevanje publike.
Za razliku od De Palme, mada se ne može reći da nije pokušao, Gonzalez ne uspeva da generiše napetost, naprosto čini se da ne postavlja prave likove u opasnost, to jest da oni glavni dolaze u nevolju srazmerno kasno, kao i da sami set-pieceovi nemaju onu depalmijansku virtuoznost, ali njegovo suštinsko oslanjanje na njih je apsolutno čitljivo. Otud, čini mi se da ovaj film, iako nesumnjivo mora steći kultni status neće biti previše značajan među fanovima horora i trilera, koji pored pojmova vole da dobiju i konkretnije dokaze napetosti i strave.
Sam svet gej porno industrije je zanimljiv, vibrantan, sa nekoliko sjajnih detalja i upečatljivih likova koji su svojstveni pričama ovog tipa ali ovde dobijaju svež spin.
Gonzalezov film je uprkos svojim žanrovskim zahvatima na koje je snažno oslonjen ipak pre svega art house film i za razliku od De Palminih ranih radova, nikada nije ni morao da se dokaže u exploitation ravni. Pa na kraju zapravo osim nekoliko krvavih ubistava, i samog dešavanja u pogledu snimanja gej pronića na nivou ideja i onoga što se nagoveštava, takvog sadržaja ima iznenađujuće malo.
Glumačka ekipa je sjajna. Scenografija savršeno zarobljava ne samo epohu već pre svega film sedamdesetih. To su ti korodirali ambijenti francuskog soft corea, to su ta mesta okružena otpadima na kojima smo navikli da nalazimo gej klubove u filmu sedamdesetih.
Gonzalez je reditelj snažnog rukopisa, pa i ne čudi da je sa ovim filmom dospeo do Kana. Njime je sasvim sigurno, uvodeći element žanra uspeo i da proširi svoje područje borbe. Videćemo šta mu je sledeći korak, mada kako se čini, neće biti napravljen bez jakog queer pečata.
* * * / * * * *
THE PEOPLE'S FIGHTERS: TEOFILO STEVENSON AND THE LEGEND OF CUBAN BOXING Petera Berga je dokumentarni film koji je snimio za Olimpijski kanal u produkciji legendarnog Franka Marshalla.
Pete Berg, kao osvedočeni ljubitelj boksa, preuzima ulogu reditelja i naratora i na vrlo jasan i precizan old school način prikazuje istorijat kubanskog boksa i njegovih olimpijskih uspeha. Uz odličnu upotrebu bogate arhive koja pokriva sve aspekte sportskog i političkog dejstva boksa, Berg potpisuje film koji stoji kao udžbenički primer istovremeno poučnog i faktografski bogatog a opet energičnog i sinematičnog dokumentarca.
Nažalost, ovakvi radovi su sade u defanzivi i to je šteta, ali srećom barem televizija ih i dalje gaji. Ovo je dokumentarni film koji slavi sport i nema onu tell-all dimenziju koja bi možda mogla da ga učini pikantnijim, međutim vrlo lepo opisuje kako je Kuba stvarala heroje i vrlo lepo neke od njih koji su preživeli prikazuje danas, kada su u penziji.
Film zauzima osvežavajuće pro-amaterski a samim tim i pro-kubanski stav kad je reč o prebezima u SAD a pitanja ljudskih prava se dotiče minimalno i na jedan krajnje racionalan način.
Film je dostupan za besplatan streaming na Olympic Channelu i za ljubitelje sporta i old school dokumentarca ovo je jedno natprosečno iskustvo.
Ahhh.. Shots fired, kako bi to rekli mladi. Džoker je film koji i pre ulaska u bioskope posrće pod težinom diskursa koji nosi i koji mu se pripisuje a ovo sad samo komplikuje stvari :lol: :lol:
(https://i.imgur.com/F3eLcrP.jpg)
Mislim da se vraćamo na priču o sunovratu civilizacije kad se real movie švercuje jer ne može da se snimi...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Rade2 on 28-09-2019, 19:46:39
Rambo krece u totalnu osvetu, krece zlikovcima da JEBE KEVU,JEBE KEVU,JEBE KEVU, malo napravi pauzu da popusi cigaretu a onda im totalno IZJEBE KEVU.
Kad bi postojalo DVD izadnje za Srbiju ovo bi morao da bude blurb na poleđini :lol:
[emoji23][emoji38]
Quote from: Rade2 on 28-09-2019, 19:46:39
Upravo sam odgledao RAMBO LAST BLOOD. Ja nisam ustanju da pisem recenzije kakve pise kolega Dimitrije, koje su pune slozenih recenica i egzoticnih reci, te ce moja recenzija biti drugcija, bicu jednostavan i direktan.
Jako sam ZADOVOLJAN! Film je ODLICAN! U moru marvelofih pg sjw politickih korektnih sterilnih akcionih filmova videti jedan ovakav staromodni akcioni film koji je i dobro reziran i brutalan je pravo osvezenje i praznik za sva cula. Film je dobar, brutalan, gura svoj stav i nepravi nikakve kompromise. Prica je jednostavna: Zlikovci naude osobi koja je bliska Rambu. BIG MISTAKE! Rambo krece u totalnu osvetu, krece zlikovcima da JEBE KEVU,JEBE KEVU,JEBE KEVU, malo napravi pauzu da popusi cigaretu a onda im totalno IZJEBE KEVU. Ovaj film je vecina kriticara popljuvala, e pa kriticari NEMATE POJMA! Svim obozavateljima Ramba preporucujem da ga pogledaju u bioskopu.
Vrlo sam ohrabren!
Treći Kingsman deluje baš visokobudžetno:
https://youtu.be/0pbLPOrTSsI
pa od početka se nije štedelo!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 30-09-2019, 16:22:38
Treći Kingsman deluje baš visokobudžetno:
https://youtu.be/0pbLPOrTSsI
Film s nacionalnom temom. Imamo atentat u Sarajevu. Imamo srpskog glumca Rejfa Fajnsa.
Kad sam bio klinac sfedinom devedesetih, dok je tzv. Michael Jordan Effect bio izuzetno uticajan u Holu+ivudu i podsticao na snimanje filmova o košarci, HBO film o Earlu Manigaultu je bio jedna od najtvrđih stvari na temu košarke koju smo gledali moji drugovi i ja.
Iz današnje vizure REBOUND: THE LEGEND OF EARL "THE GOAT" MANIGAULT je naravno žešća hagiografija i ne ostavlja isti utisak kakava je ostavljao onomad kada je nasuprot Nikeovoj estetici sportiste kao superheroja doneo ulice Njujorka i istinitu priču o tipu koji je tukao Wilta i impresionirao Kareema dok je još bio Lew Alcindor, ali nikada nije zaigrao u Ligi jer je propao od droge.
Eriq La Salle je vrlo solidno i vešto režirao ovaj film. Scene košarke su istovremeno energične i nostalgične a redukcija elemenata iz Goatove biografije je u suštini funkcionalna. Naravno, kao klinac nisam znao koje je elemente La Salle izmenio a gde je smatrao da treba "štampati legendu", tako da bih recimo voleo da sam video pokušaj da zaigra za Utah Stars posle zatvora jer mu je to ipak bio jedini dodir sa profesionalnom košarkom, a isto tako ono zakucavanje sa dva ubačaja u obruč koje je i sam Goat negirao se zadržalo kao "istina".
Priča je sama po već dovoljno interesantna i bez tog detalja koji je ionako neizvodljiv u stvarnosti a gledalac naročito zna da je to neizvodljivo Donu Cheadleu. Ovaj film je snimljen 1996. godine, kada su glumci i akcione zvezde bili razdvojeni pojmovi. U to vreme je još uvek košarkaš dakle igrao košarkaša i La Salle se dosta i drži toga, pa tako Wilta recimo igra Kevin Garnett a danas pomalo zaboravljeni prvi pik Warriorsa Joe Smith Connie Hawkinsa, nekadašnjeg kontorverznog centra Sunsa, Lakersa i Hawksa.
Pa ipak, on uzima da Cheadle igra Manigaulta i samim tim neke od njegovih najčuvenijih atletskih akrobacija mora da lažira i to radi dosta solidno. Pa ipak, naše saznanje koliki je i ko je Cheadle više subjektivno nego objektivno čini te detalje malo neubedljivim.
Međutim, La Salle je uzeo Cheadlea da bi ovaj doneo Goatovu dramu a ne veštinu na terenu (premda ta dva ne treba razdvajati jer je suština jednog u drugom) i ovaj u tome briljira, uspeva da prikaže njegovo potonuče u narkomaniju i naravno muke jednog okorelog džankija na ubedljiv način. Stoga, La Salle pravi mudru odluku i žrtvuje ono što je u svakom sportskom filmu po definiciji manje važno.
Stoga, REBOUND funkcioniše kao fina nostalgična priča o tome kad je košarka bila "mlada", i kada su NBA talenti ipak još uvek bili uličari, daleko od internata i srednjih škola koje ih pod staklenim zvonom gaje kao vrhunsku vrednost za koledže i samu ligu.
REBOUND definitivno nije onaj monolit realizma kako mi je izgledao kao klincu ali je i dalje jedan od najbitnijih filmova o košarci snimljenih do sada i svakako jedna od najboljih istinitih priča koje su ekranizovane na tu temu.
Don Cheadle i Michael Beach najavljuju svoju veličinu koja će kasnije činiti temelj njihovih dugih i plodnih karijera, a visok nivo produkcije i ozbiljnost pristupa pokazuju da je HBO bio osoben brend još pre nego što je posle SOPRANOSa postao "više od televizije".
Прелюбодеяние Javora Veselinova je pokušaj visokoestetizovane pretenciozne bugarske melodrame o momku iz razvedenog braka koji se spetlja sa očevom novom ženom. Usput je to i film o njegovom odnosu sa jednom psihički nestabilnom devojkom, ali i o sofijskom noćnom životu i sve to je dato sa obiljem slow motiona. I sa tom salatom od tema i slow motionom traje jedva 74 minuta.
Film je snimljen 2014. godine. Nažalost, izgleda kao da je bitno stariji od toga. Kao da je iz vremena kada je slow motion i taj vid visoke estetizacije nekome bio big deal. Svakako da 2014. to nikoga nije zanimalo.
Jako slabo. Još jedan od radova koji umnogome potvrđuju izgrađene predrasude o bugarskoj kinematografiji.
Netfliksov 6 Underground stiže 13. Decembra. Majkl Bej, scenaristi Deadpoola i Ryan Reynolds. Biće dobro!
https://youtu.be/YLE85olJjp8 (https://youtu.be/YLE85olJjp8)
Kapitalizam bez frikcija u namenskoj industriji koja to nije...
https://www.wired.com/story/inside-google-three-years-misery-happiest-company-tech/
Quote from: Rade2 on 28-09-2019, 19:46:39
Upravo sam odgledao RAMBO LAST BLOOD. Ja nisam ustanju da pisem recenzije kakve pise kolega Dimitrije, koje su pune slozenih recenica i egzoticnih reci, te ce moja recenzija biti drugcija, bicu jednostavan i direktan.
Jako sam ZADOVOLJAN! Film je ODLICAN! U moru marvelofih pg sjw politickih korektnih sterilnih akcionih filmova videti jedan ovakav staromodni akcioni film koji je i dobro reziran i brutalan je pravo osvezenje i praznik za sva cula. Film je dobar, brutalan, gura svoj stav i nepravi nikakve kompromise. Prica je jednostavna: Zlikovci naude osobi koja je bliska Rambu. BIG MISTAKE! Rambo krece u totalnu osvetu, krece zlikovcima da JEBE KEVU,JEBE KEVU,JEBE KEVU, malo napravi pauzu da popusi cigaretu a onda im totalno IZJEBE KEVU. Ovaj film je vecina kriticara popljuvala, e pa kriticari NEMATE POJMA! Svim obozavateljima Ramba preporucujem da ga pogledaju u bioskopu.
Последња крв је рутински осветнички акциони филм, једино што ваља у њему је Сталоне. И даље нажалост у том серијалу вреди само Прва крв.
kao onaj kultni prvi mlaz mokraće koji se nekad traži za analizu a nekad ne :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
JOKER Todda Phillipsa je film o kom može da se napiše knjiga.
Reč je o izuzetnom filmu u svakom pogledu, ali trenutak u kom se pojavio, njegovo mesto u okvirima popularne kulture i relacija u odnosu na nju, konačno recepcija koja je usledila - sve to je izuzetno kompleksno, subverzivno, jako i opasno.
Za početak, bitno je definisati jednu stvar. JOKER je art house film.
Ako bi me neko pitao na koji film najviše liči, najpre bih pomenuo YOU WERE NEVER REALLY HERE Lynn Ramsey. U redu, jasna poveznica ta dva ostvarenja je Joaquin Phoenix, ali kanski laureat Lynn Ramsey je zapravo studija karaktera o junaku zatvorenom u svoja stanja, misli, sa jako subjektivnom vizurom. Phoenix je bitan činilac u oba filma. On je punktum u oba slučaja. Njegova glumačka igra, lice, telo, sve to su prejaki znaci da bi se sveli samo na to da je isti glumac u oba filma. Phoenix je u oba slučaja okosnica filma koja prevazilazi nivo kastinga. Ti filmovi ne bi bili isti da glavne uloge igra neko drugi. Na neki način, sam Phoenix je postao žanr za sebe a YOU WERE NEVER REALLY HERE i JOKER su to najradikalnije pokazali.
Dakle, ovo nije akcioni film, iako je vrlo uzbudljiv. Ovo nije komedija, iako je na pravim mestima izuzetno duhovit. Ovo je naprosto priča o posrnuću jednog čoveka u potpuno ludilo i destrukciju, izražena istovremeno gotovo ekspresionistički usled njegove subjektivnosti ali i naturalistički, maltene strindbergovski, u ređanju okolnosti koje su katalizator tog raspada.
Gde se ovaj film nalazi u odnosu na DCjev strip? Pa na istom mestu gde se nalazi i u odnosu na Scorsesea. Naime, Phillipsov film se dešava u epohi u kojoj su nastali TAXI DRIVER i KING OF COMEDY i film je u podjednakoj relaciji i sa tim filmovima koliko i sa DCjem. Njegova drska ideja da se tako direktno poigrava sa Scorseseom ne treba da se čita kao nekakav send up velikog majstora koliko možda kao pokušaj da se film učini delom Scorsese-verzuma. Odnosno, kao što postoji jasna kopča sa KING OF COMEDY, tako postoji i jasna kopča sa DCjem. Međutim, ako bih pokušao da objasnim ovaj film u odnosu na DC, rekao bih najpre da je ovo film o čoveku koji postaje Joker, negde podsvesno upoznat sa njime kao stripovskim likom, kao što me ne bi čudilo da negde zna i za Ruperta Pupkina.
Nezavisno od toga da li je Todd zaista želeo da proizvede ovaj po-mo efekat, da snimi film o stripu koji izgleda kao da su strip-junaci svesni stripa, evidentno je da ovo jeste priča o društvu koje se raspada pod uticajem dva agensa - klasnog raslojavanja i popularne kulture.
U pogledu društvene kritike u energičnoj završnici, Todd denotativno kanališe Lumetov NETWORK ali u dubini sam osetio ono vrtloženje koje je nosilo finale STRANGE DAYSa Kathryn Bigelow, tu tačku kada se iz jedne napete male priče sve relaksira kroz širenje tenzije na ceo svet.
Ipak, sve ove reference na stranu, JOKER je film u kom pop kultura igra značajnu ulogu ali daleko od toga da joj se robuje, kao i da film ne funkcioniše bez nje. Naprotiv. Ovo je film koji je moguće bez ikakvih problema i bez ostatka razumeti, prihvatiti i diviti mu se ako ne znamo ništa o DCu i Scorseseu. Štaviše, i voleo bih da je Todd Tarantino pa da post festum kaže šta ga je inspirisalo.
Nisam iskreno verovao da Larry Sher može ovako da snima iako mu je Todd do sada već priredio nekoliko dosta ozbiljnih vatrenih krštenja. Toddov film koristi stilsku raskoš sadašnjeg Scorsesea u pravljenju priče kakvu je ovaj snimao onda kada nije ovako režirao kao danas. To je vrlo zanimljivo. Ako je Scorsese zaista ključna tačka za razumevanje onoga što se dešava na ekranu, onda je bitno reći da njegovi filmovi nisu izgledali ovako, ali da opet najveći deo arsenala kojim se Todd služi jesu stigli iz njegovog opusa. Međutim, u sve ovo Todd unosi mnogo svog ličnog pečata. Uostalom, njegova sposobnost da rekonstruiše i dekonstruiše kinematografiju iz prošlih vremena videli smo u drugačijem a opet odličnom filmu STARSKY AND HUTCH. Toddov smisao za humor, za apsurd, donosi niz bogatih detalja. Ovo je jedan od onih velikih filmova gde konac delo krasi, gde od celine koja funkcioniše sve ide do detalja i gradi koherentan, do tančina osmišljen svet.
U tom smislu, dok Scorsese i u sadašnjoj epohi Holivuda može sebi da dozvoli ovakav film. Setimo se izuzetnog BRINGING OUT THE DEAD, Todd Phillips pravi vrhunsku subverziju što ovakvu priču stavlja pod strip etiketu. Ne kažem da on ovakav film ne bi mogao da snimi bez naslova JOKER. Ali teško da bi mogao da postigne ovakav eksplozivan uspeh sa ovakvim art houseom da te etikete nije bilo. Pritom, dok se JOKER otvara sa 155 miliona dolara, YOU WERE NEVER REALLY HERE je u Americi zaradio tek DVA I PO miliona dolara. Samo zahvaljujući toj etiketi, Todd je uspeo da dobije negodovanje zbog nagrade u Veneciji, ali i nestvarnu gledanost za ono što prikazuje ljudima.
Kad se raziđu dim i prašina sa bioskopskih blagajni ovog vikenda, imaćemo možda i najgledaniji savremeni art house film u istoriji, zahvaljujući jednom detalju, a to je natpis da je baziran na stripu. Todd kao stari edgelord uživa u ovoj perverziji, siguran sam u to. I treba. JOKER je na neki način i praznovanje svega do čega je savremeni film dobacio u estetskom pogledu i potpuna subverzija onoga u šta se savremeni Holivud u poslovnom pogledu pretvorio.
Istovremeno, ovo je ponovno podsećanje da to što formalno gledano filmska industrija opterećena ekranizacijama stripova, rimejkovima i nastavcima, ne znači da ne živimo u periodu neverovatne kreativnosti. A Todd se oprobao ne samo u žanrovima čiji se autori redovno potcenjuju već je radio i dva rimejka i dva nastavka. Slično Craigu Mazinu koji je napravio senzaciju kao scenarista serije CHERNOBYL a dotle je radio gross out komedije, parodije i nastavke, među njima i jedan sa Toddom, sada je i on pokazao da se u rovovima exploitationa kriju daroviti ljudi koji u pravim okolnostima mogu da zasijaju.
Osećam izuzetno lično zadovoljstvo što su dve decenije verovanja u Todda krunisane jednim ovakvim umetničkim, festivalskim i poslovnim trijumfom. Sad bar znam da neću biti usamljen kad budem nestrpljivo čekao njegov sledeći film.
* * * * / * * * *
CORNBREAD, EARL AND ME Josepha Mandukea je film iz 1975. koji kao da je snimljen juče. A rekao bih čak i da dosta liči na filmove snimljene juče.
Naime, priča prati mladog dobroćudnog diva koji se sprema da ode sa košarkaškom diplomom na koledž ali onda biva ubijen od strane policije, ni kriv ni dužan, pošto su oni pomislili da je reč osumnjičenom kog su jurili.
Klinci iz kraja koji su ga obožavali, komšije, lokalni trgovci, napadaju policajce i brutalno ih isprebijaju. Međutim, kada krene suđenje, policijski inspektori kreću od jednog do drugog svedoka i vrše pritisak ne bi li ovi promenili iskaze. Na sudu, samo još jedan dečak ostaje kao potencijalni svedok koji neće lagati, iako prete da će oduzeti socialnu pomoć njegovoj majci.
Iz današnje vizure, ovaj film deluje surovo, pregrubo u rukovanju ovako delikatnim temama, ali manje-više postupci u ovoj vrsti filma nisu postali bitno uglađeniji. Stoga, kao prototip ove vrste filma zaslužuje ocenu više od one koju dobija po utisku posle gledanja.
Pored veterana kao što su Moses Gunn, Rosalind cash, Thalmus Rasulala i Bernie Casey, CORNBREAD, EARL AND ME donosi i dva zanimljiva filmska debija.
Cornbreada igra NBA velikan Jamaal Wilkes, potpisan kao Keith Wilkes. A njegovog malog obožavaoca i komšiju niko drugi do Larry Fishburne. U jednoj sceni Wilker podučava Fishburnea košarci, ali Larry će mu kasnije u Holivudu osvetlati obraz postavši upravo onako pouzdani profi kakav je Jamaal bio na parketu.
* * * / * * * *
Једва чекам да се бацим на Џокера, премда нисам толико фан нити њега нити целе те бетменовске приче.
Паде ми на памет једно (непристојно) питање: јеси ли икада и једном филму дао 5 звездица ( од 4!) или су четири звездице напросто врхунац што ће рећи да Џокера сврставаш у сам врх светске кинематографије? :!:
postoje samo četiri zvezdice... mada kako vreme odmiče, sve sam blaži...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Занимљиву метрику имаш пошто већина критичара користи систем од 5*. Како год, захваљујем на одговору.
na ovoj metrici sam odrastao. maltin i ebert su imali te četiri zvezdice
Sent from my iPhone using Tapatalk
Овај Џокер је толико добар да сам се по завршетку осетио помало као Он. 8) Финикс мора бити кандидован за Оскара.
Иначе, није била лоша "берба" ове године
Serenity, Once upon a time in Hollywood, Ad Astra, Joker
Posle više tekstova o pikenrolu, jedan o rokenrolu za RTS
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/421/muzika/3685417/kad-ostare-djevojke-u-ljetnim-haljinama.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Truman on 05-10-2019, 01:32:16
Овај Џокер је толико добар да сам се по завршетку осетио помало као Он. 8)
Sreća da nisi admin. Mogao bi da padne masakr :)
Quote from: crippled_avenger on 05-10-2019, 12:03:54
Quote from: Truman on 05-10-2019, 01:32:16
Овај Џокер је толико добар да сам се по завршетку осетио помало као Он. 8)
Sreća da nisi admin. Mogao bi da padne masakr :)
Једино према Бобану. 8) Успут, јеси ли гледао Спокој ( Serenity ) са Меконахијем? Ја сам једина особа која је одушевљена њим, питам се да ли сам будала или људи не капирају његову генијалност. :cry:
Nisam gledao SERENITY. Još.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gledao sam Spokoj i držim; Trumane, da si ovo drugo. Film je krajnje glup, kombinacija Starca i more, kao i jeftinog tvista koji treba stvar da učini genijalnom.
Quote from: ALEKSIJE D. on 05-10-2019, 15:13:56
Gledao sam Spokoj i držim; Trumane, da si ovo drugo. Film je krajnje glup, kombinacija Starca i more, kao i jeftinog tvista koji treba stvar da učini genijalnom.
То друго је да људи не капирају његову генијалност. :mrgreen:
Deder objasni nama. Glupima,
Не видим поенту. xjap
Film o kome govoriš kako je genijalan, za mene je dosadan, razvučen, sa jeftinim rešenjima i ni po čemu osoben. Ako već tvrdiš da je genijalan, daj obrazloženje za to. Uveri me da grešim i da spoznam u čemu je moja zabluda. Zar to je tako teško?
За тебе је тај твист јефтин, за мене је изузетно креативна употреба мотива из савремених технологија. За тебе је употреба мотива из романа Старац и море лоша ствар, за мене добра. напрост видимо ствари другачије. Филм ми делује као прави бисер у мору продукција са фабричким подешавањем.
VOJNA AKADEMIJA 5 je treći film u ovom potpuno bizarnom serijalu premontiranih televizijskih epizoda koji je počeo svoj bioskopski život DRUGIM DELOM, potom trećim i evo sad petim. Dakle, prvog i četvrtog dela nema.
Peti deo je možda do sada i najbolji, iz dva razloga. Prvo, čini se da su posle prethodna dva pokušaja, autori počeli da shvataju kako da naprave nešto barem približno filmskom narativu unutar serije, tako da ovde imamo nekoliko jednoličnih priča koje pratimo uporedo i koje vode ka nekakvom zaključku. One su sve vrlo slične po svom suštinskom karakteru i prevashodno su romantične. Minimalno se prepliću i možemo reći da bi se po žanru VA 5 mogla definisati kao romantična dramedija, što je dosta neobično za nešto što govori o vojsci i budi militaristički duh. Za razliku od prethodne dve sezone koje su malo pojačale militaristički duh i bile malo više vojni filmovi, ovde imamo akcenat na vantelesnoj i vanbračnoj oplodnji.
Film traje dva sata, i to trajanje nije nežno, ali kako je reč o komprimovanoj seriji, ne može se reći da se i u tom trajanju iscrpljuju događaji.
Druga velika prednost VA5 je dobrodošla promena scenarista. Novi tim svakako pokazuje da ima elementarni dar da postavi scene, i da ima barem u tragovima smisla za humor (u jednom populističkom ključu). Zanimljivo je da i dalje likovi romske porodice zalaze u rasizam i zabavno je da ovako kontrolisan projekat koji nastaje pod pokroviteljstvom Javnog servisa RTS i Vojske Srbije ima tako pustopašan rasisitički vajb. Naravno, ne mislim da je ovde reč o nekom svesno malignom rasizmu već pre svega o pučkom jeftinom humoru koji ga takvim čini.
Nažalost, ovo je možda i najslabije režirani deo. Sa nizom scena gde se istovremeno oseća i sazrevanje ekipe i ozbiljan javašluk. Pa tako ambiciozne pokušaje smenjuju površne i aljkave realizacije.
U aktuelnoj fazi uspona militarističkog duha u Srbiji, čini se da bi Vojska Srbije konačno mogla da napravi i neki produkt koji je nešto dostojniji njenog imena ali pre svega njenih propagandnih potreba. VOJNA AKADEMIJA previše duguje prethodnom DSovom režimu koji ju je koncipirao kao još jedno odlivanje državnih para. Sada je ipak za vreme Vučićeve demokratske despotije bitno ozbiljnije doživljena moć filma sa nacionalnom temom i nije svedena na isključivi privredni kriminal kao ranije. U tom smislu me čudi da oni i dalje dopuštaju produžetak ovog serijala u ovom formatu.
Pa oni pričaju da navodno serija merljivo povećava broj kandidata za akademiju pa valjda računaju da ispunjava tu neku svrhu takva kakva je...
Verujem, mada mislim da petica neće dostići 100 000 gledalaca kao prva dva...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sylvester Stallone je oduvek bio centralni deo filmova o Rambu. I danas je on jedna gromada mesa neodredivnog pola i starosti, muškarac koji se usred prevelike upotrebe steroida, hormona rasta i zatezaja kože pretvorio u babu sa dubokim glasom. Film o takvom čoveku bi mogao biti prvoklasna senzacija na nekom queer festivalu i rado bih ga gledao ali prosto on više nije Rambo.
Stallone posle godina očajničkog pokušaja da ostane vitalan, sada hoće da igra dedu, ali on nije deda. Deda je Clint. Ili Mel. Stallone deluje kao čovek koji osam sati dnevno provodi po lekarima kioji mu nešto ušpricavaju i posle se dorađuje u teretani. On naprosto ne može da prođe kao disfunkcionalni veteran koji danas živi kao težak i krotitelj konja u Meksiku.
Ipak, daleko da je Sly jedini fundamentalni problem ovog filma. Naivna postavka situacije ili likova sama po sebi ne može da mu se uzme za zlo. Otišli smo na film koji se zove RAMBO: LAST BLOOD i to u sred 2019. godine. Nije baš da smo imali čemu da se nadamo. Celih trideset i kusur godina od poslednjeg Rambo-filma koji je imao smisla, mi gledamo film koji ne shvata koliko je tupav i umesto da ono što je u njemu nevažno i zato glupo nekako ubrza, smandrlja, pa da dođemo do krtine, on na tome instira.
Imamo nekoliko scena koje su skaredno napisane i loše glumljene u kojima saznajemo koliko Stalloneu znači kćer preminule komšinice. Kako mu je ona kao ćerka koju nikada nije imao. Kako želi da je sačuva, možda čak i preteruje u tome. To traje dugo i užasno je.
Mi naravno znamo da će ona upasti u nevolju. I to traje dugo i užasno je.
I onda kad ona upadne u nevolju, ni tad Rambo ne ubaci u višu brzinu.
Negde na oko sat vremena filma počeo je da me hvata san. Upadao sam u san i vraćao se na javu, usput shvatajući da sam nedovoljno dugo spavao jer i dalje smo u mučno dosadnim deonicama.
Elem, imamo na kraju taj završni Rambov obračun sa negativcima. Vezan za jednu lokaciju na kojoj on ubija meksičke kartel-pimpove i njihove pistolerose, mahom raznim klopkama po kojima je poznat. Bez neke dinamike ali sa izvesnom dozom zainteresovanosti reditelja za mehaniku ubijanja. I onda on istim ritmom, bez ikakve tenzije, bez ikakvog preokreta ubije i glavnog negativca. I to je to.
Šta reći. Film se onda završava montažom Rambovih eskapada iz prvih filmova. Kao to je kraj ove sage. Nažalost, šteta što je ovo kraj. Trebalo je da bude spektakularniji.
U određenom smislu, sve je delovalo da će biti low key još kada smo imali taj homecoming momenat i vratili Ramba u SAD da zaokruži priču. Ali, moguće da ovo zapravo jeste još jedna geopolitička priča. Kao što je kec bio suočavanje sa traumom Vijetnama, dvojka pokušaj da se u Vijetnamu ipak pobedi, treći pokušaj da se Sovjetima Avganistan pretvori u Vijetnam, onda je ovaj film jedan MAGA pokušaj da se obračuna sa Meksikom kao domom malevolentnog, do zuba naoružanog i prodornog organizovanog kriminala.
Adrian Grunberg kao Meksikanac već je režirao jedan film u kom velika zvezda pravi svoj kambek preko leđa Meksikanaca. Ali GET THE GRINGO je ipak iza kulisa vodio Mel Gibson i to je potpuno druga klasa filmmakinga u odnosu na Stallonea. Zanimljivo je da Grundberg u principu važi za čuvenog pomoćnika režije koji je radio sa velikim majstorima kad su snimali u Meksiku i Južnoj Americi, i Gibsonov film je bio smešten u Meksiku a upoznali su se radeći APOCALYPTO. Međutim, iako je smešten delom u Meksiko, LAST BLOOD je sniman u Bugarskoj i na Kanarskim ostrvima! Dakle, Grundberg iako majstor za on-location rad u Meksiku, dolazi da fejkuje Meksiko u Bugarskoj. Čudni su putevi globalizacijski. Otkud Grundberg u svemu ovome? Iskustvo sigurno ima. Da li je doveden kao čovek za kog se zna da će pustiti glavnu zvezdu da režira koliko je zanima?
Ko zna?
U svakom slučaju, Grunberg je ovde saobraćajac. Neke lokacije je dobro iskoristio. Scena velikog prebijanja Ramba je recimo efektno urađena u jednoj paklenoj betonskoj faveli, i akcija nije rađena bez žara. Međutim, koliko god se Grunberg trudio da pravi nešto grungy i gritty, stvari su neizlečivo tupave i preopširne.
Onomad kad je izašao četvrti Rambo, napisao sam, "Mora da bude scena u kojoj ga zarobe, mora da bude scena u kojoj se on stopi sa prirodom, mora da bude scena u kojoj se on goloruk sukobi sa mašinom koja je nadmoćnija od njega, mora da bude scena duge i bolne i napete borbe sa negativčevim glavnim henchmanom, pa na kraju sa glavim villainom. Toga ovde nema.
Villaina ubije sa manje truda nego neke druge. smrt je efektna ali se villain ne izdvoji."
Ovde ima malo zarobljavanja, ima malo kamuflaže ali svega ostalog opet nema.
LAST BLOOD je na putu da neznatno bolje prođe na blagajnama od prethodnog filma. Projekcija na kojoj sam bio okupila je dosta ljudi iz vremena kad su prvi filmovi bili popularni. Mobilisani su stari kaldrmaši da vide svog heroja, to je publika koja se ne okuplja lako. Ipak, šteta što nisu dobili nešto bolje. Iz sale su izašli vidno razočarani, konstatujući da Sly više nije legenda.
* 1/2 / * * * *
Apropo Ramba, ovaj kriticar se prilicno slaze sa tobom:
https://youtu.be/-LKaBY222KQ
Мислим да је криплд престрог према Сталонеу иако нема збора да је филм танак.
Sad ono glupo opravdanje "Sve je to montaža" dobija neku validnost -
https://www.wired.com/story/most-deepfakes-porn-multiplying-fast/
Sagitaši preuzeli SNS!
https://www.youtube.com/watch?v=F4Wr5de-Mjk&fbclid=IwAR0gom7Q5FSkb_m28poZ-mNNyaDTv5nNxCcwkQwxIDW2R-7-w4bs2E2t2MM
U praksi to izgleda tako što naša premijerka uopšteno traži da se Srbija digitalno unapredi, a onda svaki od njenih potčinjenih mora da se dovija kako to da uradi u svom sektoru, pa krenu da joj obećavaju nešto po nerealnim rokovima, pa kad shvate da ne mogu da ispune onda kreće the blame game. Interesantna reklama though.
Da, cela ta priča o digitalizaciji je za sada mrtvo slovo na papiru i svodi se na ohrabrujuće premijerkine priče i vrlo malo jasnog planiranja u bilo kom sektoru. IZIS u sistemu zdravstvene zaštite funkcioniše već par godina i, naravno, starije osobe doživljavaju vrlo neprijatne situacije zbog toga što ne postoji sistem da se to njima učini intuitivno pristupačnim i da ih se obuči pa sistem koji treba da izjednači pristupačnost ulsuga sao replicira nejednakosti iz meatspacea - obrazovaniji se bolje snađu, neobrazovanijima šta bog da.
Možda je tu problem i novac. Da novca ima više onda bi sve moglo da se uradi brže i kvalitetnije. Ima jedno pravilo u menadžmentu, da možeš da biraš dve od tri stvari, a ta treća se onda postavlja sama od sebe: rok, cena, kvalitet. Biraj dve, ali onda plačeš zbog treće stavke. Ali opet, da ima više novca onda bi bilo više i korupcije, jer Srbija.
John Wick spin-off Ballerina with female assassin finds director (https://ew.com/movies/2019/10/08/john-wick-spinoff-ballerina-director-len-wiseman/)
Naime Len Wiseman.
Refnu se osladila televizija:
'Maniac Cop' TV Series Reboot From Nicolas Winding Refn Picked Up By HBO & Canal+ (https://deadline.com/2019/10/maniac-cop-tv-series-remake-reimagening-nicolas-winding-refn-hbo-canal-bynwr-originals-1202757504/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter)
Samo da se nadamo da ce biti zivahnije od Too Old To Die Young
Još od vremena kad sam bio srednjoškolac pratim proces nastanka filma GEMINI MAN, kada se orvi put pojavio kao najava u planovima Jerry Bruckheimera i kada je pominjan kao potencijalni rad Curtisa Hansona i Tony Scotta. Prvobitno je pominjan Clint Eastwood kao glavni glumac, kasnije Harrison Ford i Mel Gibson a premisa je glasila atraktivno - penzionisani plaćeni ubica se suočava sa najopasnijim protivnikom, mlađom verzijom sebe nastalom genetskim inženjeringom.
Na kraju film je snimljen sa Will smithom koji faktički jeste ušao u šerifovske godine ali spada u red onih zvezda koje "nit se šiju nit se paraju" i deluje bitno mlađe od svojih pedesetak godina. Izbor Willa Smitha kao ikone akcionog filma nije sporna. Uostalom, on je pre 20 godina za Bruckheimera i snimio ENEMY OF THE STATE gde ga je baš Tony Scott istretirao kao atipičnu akcionu zvezdu, uzevši lik kakav bi kod Hitchcocka igrao Cary Grant i ubacio ga u svoj visokooktanski mehanizam.
Dvadeset godina kasnije, Smith je u tim godinama ali ne deluje da mu je fizički tonus imalo pao u odnosu na ta vremena. U tom pogledu, njegova vitalnost je možda u izvesnom smislu učinila da GEMINI MAN ne ponudi adekvatan kontrast. Pa ipak, Will Smith ima sina, a Jaden je već sada bitno zanimljiviji muzičar nego što je Will ikada bio a kao glumac je na zanimljivom putu. Stoga, Will nosi specifičan bagaž odnosa sa mlađom verzijom sebe. Ne verujem da je ovaj "meta" nivo bio zamišljen kao bitan sloj ovog filma ali uspeo je da se oformi tokom gledanja. Stoga priča o ostarelom ubici koji shvata da ga juri njegov klon i prema njemu razvija odnos kao prema sinu kog nikada nije imao, možda i ponajviše u odnosu na Smitha može da se reflektuje kroz odnos sa Jadenom.
Izbor Anga Leeja za reditelja pokazuje da su Smith i Bruckheimer želeli da uzmu autora koji će biti ne samo akcioni specijalista već i ugledan "umetnik", i na tom nivou su našli optimalno rešenje. Međutim, odlučivši se za Leeja napravili su rizičan potez jer on nije reditelj akcionih filmova, samim tim nema rutinu u vođenju takvog filma, i to se u GEMINI MANu vidi.
Ang Lee je jedan od onih reditelja koji pred svoje ekipe postavlja kompleksne tehničke zahteve i onda se zavali u stolicu i gleda kako ih oni ispunjavaju. Kao i u CROUCHING TIGERu gde je Yuen Woo Ping radio vrlo kompleksne borilačke koreografije. Kao što znamo te borbe su dogurale film i do velikog rezultata i do interesovanja za nagrade ali sve ono između tih letenja po šumi delovalo je dosta klimavo.
Ovde je film snimao Dion Beebe koji je australijski specijalista za tehnički zahtevna i inovativna snimanja. Michael Mann ga je uzeo za COLLATERAL i MIAMI VICE u vreme kad je digitalna tehnika ulazila u upotrebu. Potom je radio EDGE OF TOMORROW prepun specijalnih efekata u neslućenom obimu. Ovde je njegov zadatak bio da radi na 120 frejmova u 3Du.
J.J. Perry i ekipa eksperata za akcione scene dobili su zadatak da naprave nekoliko sekvenci koje će zaseniti Bournea ali i Bonda i to su takođe uspeli. Potera motorciklima u Kartaheni u Kolumbiji u prvom činu filma je jedna od najimpresivnijih akcionih sekvenci ove sezone, pa i poslednjih godina. Dakle, Ang Lee je majstor da crpi ono što mu donose saradnici, second unit kaskaderi.
Isto važi i za close quarters battle koji je urađen na izuzetno energičan način, sa vrlo izrazitom telesnošću u borbi, što rade i Will Smith i Mary Elizabeth Winstead.
Međutim, ono gde Ang Lee nema rutinu jesu one scenarističke i rediteljske deonice između specijalističkih briljiranja, a to su mirne scene, to je ona instalacija koja se postavlja između akcenata. U tim scenama rutiniran akcioni reditelj drži tenziju, a jedino što Ang Lee uspeva da istakne u tim delovima jeste odličan interplay između Smitha i Winsteadove. Njihovi dijalozi su odlični, imaju u sebi screwball komponentu, ali Ang Lee ima neku čudnu "lenjost" u nekim detaljima tih deonica.
Benedict Wong se javlja kao "kineski dodatak" priči, i uz kineske pare, to je svakako i put za "komercijalno vađenje" ovog filma od 138 miliona na kineskom tržištu. Njegov lik ima funkciju "budale" u ekipi koju čine "ratnik" i "čarobnica", ali je u osnovi suvišan i prosto nije na nivou njih dvoje. Kao treći u ekipi deluje kao bukvalni "treći točak", i to je onda još dodatno akcentovano detaljima koje Ang Lee verovatno svesno ostavlja campy otvorenim (tipa, nejasne okolnosti kada Wongov junak "pozajmi" Gulfstream kojim junaci putuju po svetu).
Ang Lee izbegava klasičnu akcionu gradaciju time što iz scene u scenu povećava adute u odnosu na likove ali ne u odnosu na infrastrukturu. Stoga je završni obračun postavljen u jednom malo svedenijem miljeu u pogledu ambijenta nego što bi se očekivalo ali podužu uloge junacima.
Scenario potpisuju David Benioff, Billy Ray i Darren Lemke (koji je radio na scenariju od samog početka). Kada se ime kao Benioff pojavi kao scenarista, a znamo ako ne po GAME OF THRONES a ono bar po 25th HOUR ili njegovim romanima da je reč o velikom majstoru, rekao bih da je GEMINI MAN verovatno namerno simplifikovan i ogoljen. Da li bi priča išla bolje da je nešto zakomplikovanija, da se ušlo malo više u neke tehnikalije? Što se mene tiče, verovatno da, i to bi upravo rutinirani žanrovski reditelj poput Tony Scotta i tražio.
Ang Lee je pak želeo neku arhetipsku jednostavnost i sad kad ju je dobio možemo govoriti da je izneverio očekivanja publike. To ne govorim samo u odnosu na zlatne standarde žanra kao što je baš ENEMY OF THE STATE već i u odnosu na Bournea, pa i Bonda. Ang Lee donosi jednostavnog Winnerovog MECHANICa u ovaj film, ali Smith kao A-zvezda nudi glumačke kvalitete koji prosto vape za "ozbiljnijim" okruženjem.
Konačno, GEMINI MAN je izašao u vrlo kompleksnom trenutku u istoriji savremenog Holivuda. Naime, ako se setimo, pre dvadeset godina, FIGHT CLUB je bio komercijalni promašaj, premda postao je nesporno kultni film. U ovom slučaju, JOKER je uradio upravo ono što je FIGHT CLUB pretendovao da postigne. Postao je hit, pokrenuo je gledaoce, rasplamsao polemike, i krajnje subverzivno iz ofucanog IPa napravio apoteozu originalnim filmovima.
U tom trenutku, jedino što nadraženi narod ne želi da vidi jeste GEMINI MAN koji je high concept bruckheimerovskog tipa u kome je glavna fora kako da se stoprvi put napravi svežim ono viđeno sto puta.
Naravno da je u tim okolnostima GEMINI MAN prikazan kriitčarima i publici koje tako nešto u ovom trenutku baš i ne zanima. Ako se tome doda sećanje na LOOPER koji je opet pa na jedan indie način kanibalizovao ideju GEMINI MANa, onda imamo ostvarenje koje je dočekano na nož.
GEMINI MAN svakako nije zaslužio takav brutalan doček. Ovaj film ima odličnu rolu Willa Smitha, ima sjajnu partnerku za njega u liku Mary Elizabeth Winstead, ima izvanrednu akciju, i ima do sada najveću upotrebu tehnike podmlađivanja glumaca koja u ovom filmu zaslužuje prelaznu ocenu.
Po mnogo čemu je ovo rutinski rad ali u svojim vrhunskim dometima pokazuje Holivud u najboljem svetlu. Nažalost, postojanje izvan franšize i IPa učinilo je da garden variety Holivud više ne funkcioniše u poslovnom pogledu. To bi moglo razlog za radovanje da poslovno funkconalna alternativa nije tako mračna, sama po sebi. Stoga, GEMINI MAN je old school. Ali ima manju sposobnost da odupre svojim klonovima od svog glavnog junaka.
* * * / * * * *
END ZEIT Caroline Hellsgaerd je verovatno najbolji zombi film snimljen u Nemačkoj. Ne računm njihov koprodukcioni udeo u RESIDENT EVILima. Reč je o "ženskoj" priči o dve devojke koje u dva preživela nemačka mesta, Vajmaru i Jeni, pokušavaju da pronađu spas, kako od pomahnitalih zombija tako i od svojih trauma koje ih prate od momenta kada je izbila Z-epidemija.
Caroline Hellsgaerd nema onu žanrovsku rutiniranost iskusnijih horor reditelja, a rekao bih da joj zombi akcija i horor u principu i nisu primarni. Zato film u generalnom ritmu ozbiljno varira između karakterne drame, filma putovanje i zombi apokalipse. S druge strane, Hallsgaerdova rediteljski prilazi znatno pedantnije, mnogo više arty od žanrovskih specijalista, ima već fokus na karaktere od onoga što se inače javlja kao standard.
Indie i arty filmovi sa zombijima nisu retkost ali nisu tako česti u kontinentalnoj Evropi van Britanije. Otud svakako da ovaj film treba da pogledaju ljubitelji žarna koji pokušavaju da drže prst na pulsu žanra.
* * 1/2 / * * * *
A PIERRE WOODMAN-SZTORI je mađarski dokumentarni film o Pierreu Woodmanu koji je izvorno namenjen televiziji ali je prikazan i na nekim festivalima. Režirali su ga Andras Kovacs i Peter Szajki a Woodman im je dao pristup i na njegovom radnom mestu, i u kući i u zavičaju. Za razliku od ambicioznog ROCCOa koji je išao linijom subjektivnog dokumentarnog filma ali se na kraju pretvorio u Roccov one man show kada je autore uzeo pod svoje, ovde imamo posla sa čovekom koji je relativno tiho i bez harizme uspeo da plasira svoju priču i potisne sve kontroverze koje su o njemu postojale.
Međutim, ovaj film jeste korisna istorija jednog kraka porno industrije u kom je Pierre Woodman značajan deo, plus obrađuje i neke stare favorite kao što je recimo Stanislas Piotr.
Čim je pravljen za televiziju nesporno ima komunikativnost, ali zapravo najzanimljiviji može biti ljubiteljima i poznavaocima.
MISS HANOI Zdeneka Viktora je konfuzan češki krimić o hardboiled inspektoru koji sa mladom policajkom vijetnamskog porekla istražuje ubistvo koje se desilo u ovoj maloj etničkoj zajednici, prisutnoj u Istočnoj Evropi kao relikt Hladnog rata.
Nažalost, ništa od toga u ovoj priči nije adekvatno iskorišćeno. Film ne dobacuje ni do nivoa televizijskog produkta pristojnog nivoa.
THE MONUMENTS MEN Georgea Clooneya je nažalost slab film o vrlo zanimljivoj temi. Šta se dešava sa umetničkim delima i zaštićenim objektima kada krenu ratna dejstva? Ratno pravo kaže da se ne diraju ako se sa njih ne vrše dejstva. Ali, šta ako neka sila odluči da ta dela uništi ili otuđi?
Imali smo iskustvo Starog mosta u Mostaru. O Kosovu da i ne govorimo. Mesopotamski spomenici pod udarom pljačkaša i uništitelja iz Islamske države. Međutim, rušenje i uništenje, i konačno krađa, nisu od juče i Drugi svetski rat je bio jedna od najvećih situacija tog tipa, jednim delom jer je naciste istinski interesovala umetnost - uostalom sam Hitler je bio neuspeli slikar. Naciste su tuđa uemtnička dela zanimala na dva nivoa - klasiku da pokradu a savremenu umetnost da unište jer su je smatrali dekadentnom.
Američka vlast je formirala tim istoričara umetnosti, kustosa i arhitekata koji se iskrcavaju u Normandiji posle trupa i kreću sa njima kao konsultanti ali i posmatrači i izveštači šta se dešava sa kulturnom baštinom. Vremenom shvataju da nacisti imaju strateški plan kako da odnesu ogromne količne umetnina a deo njih i da unište. Ova ekipa stručnjaka započinje istragu kako taj plan treba da se odigra...
Clooneyev izvanredni film LEATHERHEADS je bio staromodan i to mu je bio adut. THE MONUMENTS MEN je nažalost anahron i ta arhaiziranost čini da izgleda bajato i konfekcijski. Sama priča je vođena kroz niz epizoda koje variraju u kvalitetu i samo razaraju utisak koji bi tema morala da ostavi.
All-Star podela je harizmatična ali ne uspeva da podigne nivo filma - jednim delom jer niko nema dovoljno prostora da se razigra.
Imajući u vidu kakav je, THE MONUMENTS MEN je čak i podnošljivo prošao na blagajnama.
* * / * * * *
METRI SHESH VA NIM Saeeda Roustayia, na engleskom poznat kao JUST 6.5 predstavlja iranski film nove generacije. Posle izuzetnog filma na engleskom poznatom kao SHEEPLE, jedne vrlo zanimljive, anarhične i crnohumorne krimi priča, Iranci isporučuju novi blokbaster.
Oliver Stone je posle ciriškog filmskog festivala za ovaj film rekao, ""Just 6.5" is the Iranian "French Connection" I mentioned last post. Huge hit in Iran. Fast-moving, authentic, wholly unsentimental, a slice of Iran no one's ever seen. Writer and director is Saeed Roustayi."
Opisujući ga kao remek-delo, Stone nimalo nije preterao.
Ovaj film deluje potpuno drugačije od onih Kiarostamija i Panahija kojima su nas Iranci izlagali ranije. Izgleda kao da je cenzura popustila, prvo dopustivši da Roustayi uspe da se nagleda Friedkina, Manna i Audiarda a potom i da snimi i prikaže ovakav film.
Roustayi uspeva nešto što je vrlo redak slučaj u globalnim filmskim tokovima - da u jednoj vrlo ranoj fazi razvoja žanra u jednoj kinematografiji napravi ostvarenje koje će doprineti estetici nekog žanra u kome dominiraju neke druge kulture. Roustayi je upravo to uradio.
Iranski milje crackheada i heroinista je nešto do sada neviđeno na filmu, možda samo dotaknuto u MIDNIGHT EXPRESSu, a ove godine pravi veliki ulazak na iranske a onda i svetske ekrane. JUST 6.5 nije jedini film koji to tematizuje ali je svakako najsnažniji.
Roustayijev rediteljski pristup je moderan, kadriranje je bazirano na vešto artikulisanim pokretima kamere, mizanscen je vibrantan, ubedljiv, izbor glumaca i statista je izuzetan i doprinosi autentičnmosti, međutim Roustayijev film je estetizovan i ima finu dozu stilizacije kojom uobličuje svoj vrlo blago "podignuti realizam".
Međutim, Roustayi zna da je realizam njegovo osnovno oružje i on nikada ne "podiže" stilizaciju do nivoa tipičnijeg cops and robbers koncepta. Ono gde postoji najjači art house uticaj međutim jeste dramaturška struktura. Roustayi pomera fokus sa glavnog junaka, inspektora policije na narko dilera kog on hapsi, i pokušava da "razume" obe strane.
Ali, kod Roustayija je jako bitna jedna stvar - u Iranu je kazna za prodaju droge smrt. Dakle, sve dobija jednu dublju egzistencijalističku dimenziju. Nije sporno da i iranska policija nagrađuje cinkaroše, setimo se filma TARAJ iz 1985. godine, ali bez ikakve sumnje onaj ko je osuđen ima teške sudbinske dileme.
Od uvodne potere pa sve do završnice, Roustayi ubacuje čitav niz neočekivanih šamara čak i za najverziranijeg gledaoca krimića. Inventivnost autora i autentičnost miljea su izuzetni, i JUST 6.5 je zaista jedan neobičan korak napred za iranski film u jednom neočekivanom pravcu.
Sa filmom SHEEPLE, ovaj film deli izuzetnog glumca Navida Mohammadzadeha. Međutim, čini se da su oba filma ne samo deo istog talasa već i jednog vrlo zanimljivog razvoja u kome se prepoznaje sazrevanje poetika. Roustayi bi bez problema sutra mogao da snima holivudski ili zapadnoevrospki film, ali možda je bolje da ostane u Iranu i tamo napravi svoju Fabriku snova.
* * * * / * * * *
https://www.vulture.com/2019/03/how-michael-manns-crime-story-revolutionized-crime-dramas.html
SORKHPUST Nime Javidija, na engleskom poznat kao THE WARDEN, možemo definisati kao umereno arty triler baziran na high conceptu koji uspeva da iz male priče prikaže i nešto, mada ne mnogo širu sliku.
Smešten u 1967. godinu, THE WARDEN govori o iranskom zatvoru koji se ruši da bi se proširio aerodrom. Poslednjeg dana, upravnik i čuvari pakuju zatvorenike i stvari za preseljenje. U poslednjem trenutku, otkriva se da jedan zatvorenik nedostaje.
Upravnik shvata da se zatvorenik sakrio negde u zatvoru koji će uskoro biti napušten, i kreće da ga traži sa čuvarima, a svi izvan njegovog kruga deluju kao potencijalni pomagači u sakrivanju i bekstvu tog robijaša osuđenog na smrt.
Ubrzo, film prerasta u jednu košmarnu priču o upravniku zatvora koji ne može da napusti svoju kaznionicu, otvara se pitanje ko je u stvari zatvorenik i ko je zapravo slobodan.
THE WARDEN želi da načne i neke metafizičke teme ali je u osnovi ovo ipak najefektnije kao triler snimljen u kinematografiji za koju taj žanr nije karakerističan. Međutim, kao i druga dva najpoznatija filma Navida Mohammadzadeha, i THE WARDEN u osnovi ima vesternizovan pristup inscenaciji pa i ritmu.
Navid je u ovom filmu drugačiji nego u JUST 6.5 i SHEEPLE. Ovde je pod šminkom, mnogo je tiši, i igra zvaničnika čija slabost baš i proističe od institucionalne presije, i straha od nadređenih. Lik je uvek na granici da preraste u karikaturu ali na kraju uspeva da prelomi gledaoca i razvije simpatije.
Nima Javidi vešto koristi epohu da bi prikazao "slobodniji život" iz Pahlavijevog vremena, pa i nešto slobodnije i emancipovanije žene.
THE WARDEN nije eksplozivan kao SHEEPLE ili JUST 6.5 ali je vrlo solidan triler kakav nismo mogli da očekujemo iz Irana.
* * * / * * * *
ZOMBIELAND DOUBLE TAP Rubena Fleischera je nastavak ekonomičnog Sonyjevog hita od pre deset godina. Reese i Wernick su pokušali da naprave seriju ZOMBIELAND za Amazon i to im nije prošlo. Ali, u međuvremenu su uspeli da se afirmišu kao solidni, pouzdani i aktueni scenaristi sa simpatijama Ryana Reynoldsa sa žanrovske sadržaje, sa DEADPOOLom kao vrhunskom vizit-kartom.
ZOMBIELAND DOUBLE TAP potpisuju sa Dave Callahamom, profesionalcem koji imak nema reputaciju ravnu njihovoj. Deluje kao da je neka vrsta of projekta koji su želeli da rade ali je obrni-okreni ipak urađen kao off ostvarenje. Otud i neočekivna pomoć trećeg scenariste.
Ono što je osnovna karakteristika DOUBLE TAPa jeste da ne unapređuje stvari u odnosu na prvi film, kao što je to bio slučaj sa drugim DEADPOOLom. Da, ovog puta smo naviknutiji na meta momente koje nude Reese i Wernick ali film je epizodičniji, i ako je moguće još proizvoljniji nego prvi.
Ponovo imamo okolnosti u kojima niko ne gine od glavnih junaka, čak i kada pomislimo da će se to desiti, nažalost u toj relativno razbarušenoj strukturi imamo i čitave delova u kojima ekipa ne uspeva da prikrije koliko joj neki rukavci priče nisu važni, a na kraju krajeva i koliko joj ono što je priča nije važno u odnosu na gegove, prilike da se zapakuju neke zanimljive, bilo komične bilo akcione scene.
Ali OK, ako je prvi film ipak imao definisanije želje i ciljeve junaka i samim tima imao jasniju strukturu, ovaj barem u tom džeziranju ide od nadahnute minijature do nadahnute minijature.
Stvari su i dalje zastrašujuće meta, i dalje previše za moj ukus. U pojedinim momentima čak kreću se granicom lapsusa (iako tehnički ne greše, recimo ima referenca na Thora koji je naravno postojao kao strip pre apokalipse 2009. ali nije bio ni blizu nečega opšte prepoznatljivog kao posle filma itd.). Elem, u toj opuštenosti ima nekih bravura, ima sjajnih scena kao što je recimo finale sa evoluiralim zombijiima ili borba u kući snimljena u jednom kadru.
Druga bitna napomena je da u drugom delu Jesse Eisenberg nije tako antipatičan lik kao u prvom što je dosta bitno jer je glavni lik. No, sve u svemu, ovo je manje-više sve ono što bi se dalo očekivati, samo još rasutije.
U tom rasipanju, međutim, film dobija zanimljiv kvalitet, naime pošto nije opterećen strukturom daje mogućnost da se publika iznenadi, ne fundamentalno ali krajnje simpatično.
Elem, ko ode da se zabavi neće pogrešiti ali isto tako neće dobiti nešto više od onoga što je nudio prvi deo.
* * 1/2 / * * * *
WOUNDS Babaka Anvarija je kreativni korak nazad za ovog reditelja koji je pre par godina napravio senzaciju sa filmom u britanskoj produkciji koji je izgledao kao iranski horor, sa svim manirizmima njihove old school kinematografije.
U filmu WOUNDS, Babak Anvari je dobio priliku da režira Armie Hammera i Zazie Beetz što je privilegija ali umesto da kapitalizuje na njima on ih je zarobio u prilično stupidnom garden variety stpehenkingovskom hororu.
Ovog puta zaplet se tiče neke kletve i barmena koji je u svojoj kafani našao zaboravljen mobilni telefon pre koga mu se ona useljava u život.
Armie i Zazie pokušavaju da stvar dignu na viši nivo svojom harizmom i hemiju koju pokušavaju da uspostave među svojim likovima ali ono što je problem jeste strava koja je kinogovski neinventivna ali i realizacija koja je kruta, neinspirisana, rutinska, u pogledu bogatstva detalja i produkcionog dizajna čak i upadljivo skromna.
* * / * * * *
Debitantski igrani film Abea Forsythea DOWN UNDER je niskobudžetna ali izuzetno vešto ralizovana crna komedija o rasnim nemirima u Melburnu i dve grupe momaka na pragu srednjeg doba koji idu da se pobiju jedne noći. Jednu grupu čine belci, drugu grupu čine Arapi.
Flm uspeva da nađe dosta humora, a tu ima i dosta crnjaka i dosta provokacije, u ovoj priči koja u suštini ima sve predispozije message movieja. Sa idejom da prikaže obe grupe, i one koje smtramo za negativce i one koje smatramo pozitivcima kao karikature, sa obiljem idiosinkrazija, zabluda i besmislene agresije, Forsythe gradi balansiranu sliku jednog krajnje osetljivog momenta.
Forsythe se ovde kreće nekim utabanim stazama. Imamo tu sve ono što smo naučili iz Scorseseovog AFTER HOURSa, pomešano sa nekim tarantinovskim detaljima, ali ono što je autentično jeste njegov smisao za humor koji se javlja i u fizičkoj radnji, i u detaljima i u dijalozima. Forsythe nepekidno prijatno iznena
uje i izmiče tlo pod nogama likovima unoseći specifičan apsurd ali osećajnost u njihovu besmislenu egzistenciju.
Ne treba da čudi da je posle ovakvog debija, Abe Forsythe privukao pažnju i dobio priliku da snima LITTLE MONSTERS i sarađuje s Lupitom.
Ipak, DOWN UNDER nije dovoljno ispoliran da bi ga uveo pravac u prvu ligu. Ali ovo jeste vrlo zanimljiv australijski doprinos politizovanom žanrovskom filmu koji je sa dozom humor Jordan Peele uveo u žižu interesovanja.
* * * / * * * *
I ja ga nekako privedoh kraju, potpuno sam zbunjen. Kao neka specijalna dupla BB epizoda koja se bavi samo jednim likom. Tehnički besprekoran, uživao sam u oštrini, i to je otprilike to.
Posle odličnog filma BLUNT FORCE TRAUMA u kome je uspeo da kanališe Waltera Hilla, Ken Sanzel se vraća sa sličnom poetikom u filmu KILL CHAIN. Ponovo je reč o krimiću, sa elementima trilera pa i akcijaša, kakvog se ne bi postideo Hill.
Naravno, Hill je ovu vrstu filmova radio u bitno boljoj produkciji. I Sanzel nažalost nije uspeo da posle odličnog BLUNT FORCE TRAUMA ode korak napred u pogledu budžeta, čak bih rekao da ovo i korak nazad.
Međutim, našao je način kako slabe budžetske okolnosti preokrene u svoju korist i da napravi priču (koju bih najpre uporedio sa nekim starijim neo noir derivatima kao što je Kramerov RUNNING SCARED) koja će moći da se uradi u tim okolnostima.
Film govori o lancu smrti među naizgled nepovezanim ljudima koje sudbina sustiže jedne noći u varoši South of the Border (film je sniman u Kolumbiji) i tako se preživeli junaci prenose iz jedne zgode u sledeću.
Ryan Kwanten koji se odlično pokazao u Sanzelovom prethodnom filmu BLUNT FORCE TRAUMA, ovde ima manju ulogu i glavna zvezda je Nicolas Cage koji evidentno uspeva da snimi nešto dobro i kada radi izvan onih filmova u svojoj poznoj fazi koji pretenduju da se oslone na njega i ostvare svoje pretenzije. KILL CHAIN bi se pre mogao tretirati kao Cageov vehicle bez većih pretenzija ali rezultat je srećom smislen i nudi uživanje za ljubitelje B-krimića.
Sanzelova režija je znalačka, mišićava, on zna da svaki dinar mora da se zaradi, i danas su sve ređi reditelji sa ovakvim old school atributima. KILL CHAIN možda jeste izgubljen u vremenu jer režiran je kao Hill a pisan kao neki post-Tarantino, ali zato mislim da će ga manje nagrizati zub vremena u odnosu na ostatak DTV ponude.
* * * / * * * *
Hmmm... Dark Fate ne dobija partikularno entuzijastične kritike...
'Terminator: Dark Fate' Review: This Isn't the Worst 'Terminator' Movie, but It Should Definitely Be the Last One (https://www.indiewire.com/2019/10/terminator-dark-fate-review-1202183832/)
Review: 'Terminator: Dark Fate' is no triumphant comeback (https://www.thedailytimes.com/news/nation_world/review-terminator-dark-fate-is-no-triumphant-comeback/article_f0bacb6a-3746-559f-ac80-257763666cc0.html)
Quote
"The Terminator's" original damsel-turned-warrior Sarah Connor joins their ranks too and it gives me no pleasure to report that it's not an enjoyable comeback. Poor Hamilton — who looks as fierce as ever and was rightfully excited to get a chance to bring Sarah Connor back not as an ingenue but a woman in her 60s who has lived a life — has been reduced to a lousy one-note caricature imagined by a group of men. She simply growls her awful one-liners like "I hunt Terminators and I drink till I black out. Enough of a resume for you?"Is this team of all-male screenwriters to blame? Perhaps. This film is a perfect representation of something that thinks it is being feminist simply because the camera is pointed at three women most of the time. But really, Dani is not much more than a plot device and Sarah is a reductive stereotype of an embittered woman. Even Grace, who thanks to Davis rises above the rotten script unscathed, has coded "female" limitations — she's powerful, sure, but she has emotional and physical weaknesses too.
:cry: :cry: :cry: :cry:
Pravićemo SALVATION od blata... :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ima nade!
https://variety.com/2019/film/reviews/terminator-dark-fate-review-linda-hamilton-arnold-schwarzenegger-1203377138/?fbclid=IwAR0EyN4JCVMIRqBMCu7aG8sxKX8ohXHc2hX9ysAMrk_LNcE4rdsXLFMH7E4
BODIES AT REST je novi film u Rennyjevoj kineskoj fazi. Harlin je prva dva filma snimio u formatima koje nije dotle radio - jedan je bio akciona komedija sa Jackie Chanom, drugi je bio fantasy baziran na igri - a BODIES AT REST je format koji savršeno dobro poznaje. Ukršteni su DIE HARD i MINDHUNTERS, dakle akcioni triler paklenog tempa smešten na jednu lokaciju, u ovom konkretnom slučaju sa personalizovanom tročlanom bandom protiv troje-četvoro dežurnih u hongkonškoj mrtvačnici na Badnje veče.
Harlinu bi više odgovarao veći bodycount jer set up sa troje civila protiv trojice kriminalaca ima aspekte potere mačke i miša, ali ima i dosta vrćenja u krug, da ne kažem jurenja vlastitog repa. Kada tome dodamo da Harlin ipak nije Kinez i da za razliku od svojih filmova nije imao priliku da izgradi neku jaču hemiju i humor prema likovima, onda imamo film čiji se aduti svode na puku mehaniku suspensea i akcije.
A u tom domenu, Harlin ima šta da pruži. BODIES AT REST je možda letargičan u pogledu likova i njihove intrigantnosti ali je vrlo pedantan i energičan kada krenu suspense scene i borba. Tuiče su izuzetno efektne, close quarters borbe generalno su energične i maštovite, a po svom običaju, Harlin čuva svoja obeležja za veliko simfonijsko finale sa srčom i eksplozijama.
BODIES AT REST nije inovativan u akcionom pogledu kao stvari koje se danas dešavaju u Indoneziji, recimo. I u tom pogledu, morao je da ima zanimljivije likove. Međutim, u domenu old school akcije i suspensea, to je visok standard, kakav se od Harlina očekuje. Stoga, i sam film nudi old school ugođaj svima onima koje te stvari i dalje zanimaju.
* * 1/2 / * * * *
SWEETHEART J.D. Dillarda je lepo prihvaćeni Blumhouse film koji je doživeo premijeru na Sundanceu. Nemam nameru da kvarim slavlje ali film me je ostavio prilično ravnodušnim. Reč je o priči o devojci-brodolomnici koja skonča na pustom ostrvu a onda se ispostavi da je na sve tu tamo aktivan i nekakav humanoidni kaiju. Uprkos tome što i sami autori pomalo aludiraju da je taj kaiju u izvesnoj meri simbol njenog stanja, ali na kraju krajeva ipak i realna pretnja i deo stvarnosti, svaki pokušaj da se kroz kaijua unese podtekst daje pogrešan predznak filmu. Naime, u normalnim okolnostima bi već izbacivanje junakinje na pusto ostrvo bio dovoljan high concept za psihološko preispitivanje. Ovo je korak dalje, po svemu suvišan, ako se zaista bavimo psihologijom.
Međutim, ako se bavimo creature featureom onda je to u redu, premda Dillardov u tom aspektu samo u pojedinim deonicama dostiže nivo solidnog. Ostatak vremena je korektan. I sa trajanjem od 82 minuta, SWEETHEART naprosto ima puno praznog hoda.
Niko ne očekuje od Dillarda da bude maestro kao Zemeckis u CAST AWAYu ali njegov survival thriller naprosto nije previše zanimljiv, pa ni artikulisan oko opšte problematike sa kojom je glavna junakinja suočena. Naprosto, i kad joj se desi nešto dramatično to nije ništa naročito.
U svakom slučaju, nadam se da će se drugima dopasti ovaj film više nego meni i da će utisci biti u većem saglasju sa mahom pozitivnim kritikama.
* * / * * * *
Ovo ne miriše na dobro, naravno:
Disney Is Quietly Placing Classic Fox Movies Into Its Vault, and That's Worrying (https://www.vulture.com/2019/10/disney-is-quietly-placing-classic-fox-movies-into-its-vault.html)
EKIPA Marka Sopića je izuzetno zanimljiv debitantski film reditelja rane srednje generacije i prvi scenaristički rad Radeta Ćosića koji je još od filma AFTERPARTI pokazao da ga radovi iza kamere podjednako zanimaju kao i oni ispred. I ovog puta Ćosić proširuje svoj repertoar u odnosu na AFTERPARTI time što je i scenarista a ne samo glavni glumac i producent.
Ćosić kao scenarista u principu uspeva da prevaziđe brojna ograničenja koja se produkciono nameću srpskim repertoarskim filmovima koji se snimaju po etapama uz vrlo malo državne pomoći. EKIPA funkcioniše kao celina i u potpunosti prevazilazi sve one finansijske teškoće koje opterećuju naš komercijalni film. Scenario je interesantan, formalno bi se mogao opisati kao kriminalistička dramedija, ne pokušava da neprestano bude smešan ali kada treba onda jeste.
Film kome EKIPA najviše duguje jeste TRUE ROMANCE. Čitav niz motiva su preuzeti iz tog filma, ali u određenom smislu, rekao bih da EKIPA dosta jasno referiše na naše kolektivno gledalačko iskustvo. Tako da ima tu i iskustva gledanja Ritchieja pored samog citata iz Tony Scotta. Isto tako, EKIPA sublimira i iskustvo našeg komercijalnog filma poslednjih decenija i u tom pogledu donosi jednu rolu Andrije Miloševića koja je sveže edgy a opet komunicira sa publikom na njegov prepoznatljiv način.
Rade Ćosić se u glavnoj ulozi još bolje snašao u odnosu na junaka kog je igrao u AFTERPARTIJU. Ima više samouverenosti, i iz tog samopouzdanja i većeg iskustva izlazi i harizmatičniji lik. Ćosić u ovom filmu uspeva da izgradi lik simpatičnog fudbalera koji svojom naivnošću i raspojasanošću neprekidno dovodi svoju život i karijeru u pitanje. Mudro je sebe kao producent oktužio sa nekoliko zvezda u partnerskim i sporednim ulogama. Ćosić dobro parira Andriji Miloševiću kao partneru i Sergeju Trifunoviću i Žiki Todoroviću u sporednim ulogama. Film donosi zvezde, daje im materijal da "žvaću scenografiju" ali obrni-okreni uspeva da ih održi u funkciji priče.
Sopićeva inscenacija i fotografija Dimitrija Jokovića su konzistentne i vrlo interesantne. Sopić pokušava da što je više moguće prati glumca, da ga okruži lokacijama i ljudima i naravno time stvori izuzetnu atmosferičnost. Verujem da je ovo Jokoviću do sada ne samo najzanimljivija nego i najbolja fotografija u karijeri koja ga prikazuje u jednom svežem svetlu.
EKIPA je podržana na konkursu Filmskog centra Srbije za komercijalni film i na neki način ona može biti prototip filma za koje takav konkurs i treba da se pravi a to su filmovi koji pretenduju da komuniciraju sa publikom ali da imaju određeni dignitet i autorski pečat. Sopićev debi to definitivno ima.
* * * / * * * *
DOLEMITE IS MY NAME Craiga Brewera je biografski film o Rudy Ray Mooreu i njegovim počecima, zapravo ne baš počecima već o prvim uspesima kada je izgradio scensku personu Dolemitea i snimio istoimeni film koji će postati iznenadni hit svog vremena.
DOLEMITE IS MY NAME je priča o čoveku koji je pošto-poto želeo da postane poznat i posle neuspešnih muzičih pokušaja, kreće u stand up komediju plasirajući jive koji je pokupio od beskućnika da bi na kraju od toga svega snimio i film.
Ovo je film o periodu kada je zabava još uvek mogla da funkcioniše kao autentično preduzetništvo, kada su ploče mogle da se prodaju iz gepeka, kopije filma nose pod miškom od bioskopa do bioskopa, kada je proizvod bio artefakt i mogao se prodavati dugo.
U tim okolnostima je i neko kao Rudy Ray Moore, čovek bez izrazitog dara za bilo šta, mogao da postane zvezda barem u jednoj niši afroameričke populacije. Eddie Murphy donosi svoju harizmu holivudske megazvezde i uključen je na maksimum. On nosi film i prenosi unutrašnja vrtloženja Rudy Ray Moorea, sa energijom i uživanjem kakvom odavno nismo svedočili. Iako se u periodu ranih dvehiljaditih Murphy ofucao u seriji besmislenih i groznih komedija namenjenih celoj porodici, kontrapunkt tome je krenuo da traži u ozbiljnijim karakternim ulogama. Dok je kod Condona u DREAMGIRLS došao nadomak "oskara", u tom filmu on nije bio dominantna sila. Ovde jeste. DOLEMITE jeste Murphyjev šou.
Što je još važnije, toga su svi svesni, i svi oko Murphyja, iako tu ima velikih i aktuelnih, da ne kažem aktuelnijih zvezda od njega. Murphy nosi film i u punoj je formi a Brewer uzima nešto efikasnosti baš socijalnog i blaxploitation filma sedamdesetih i priču izlaže lako, nepretenciozno i sa humorom koji funkcioniše nekada sa neposrednim a nekada sa odloženim dejstvom. Brewer je snimio film za Netflix za relativno skroman budžet ali je po scenariju iskusnih biopic majstora Alexandera i Karaszewskog uspeo da napravi film koji ne pati od limita "istinite priče".
Za razliku od Mario Van Peeblesa koji je formalno odabrao put hibridnog filma u svom BAADASSSSSu koji govori o nastanku kultnog filma njegovog oca Melvina, Brewer ide na jednu jasnu svedenu formu movieja, koja danas deluje sirovo i mišićavo, taman kako volimo.
Alexander i Karaszewski su pisali ED WOOD i MAN ON THE MOON pa i PEOPLE VS LARRY FLYNT i DOLEMITE IS MY NAME se lako uklapa u taj niz. Međutim, čini se da je Brewerov film najdirektniji od njih, najjednostavniji ali i najraspoloženiji da neke elemente priče prenebregne. Naime, Rudy Ray Moore je neprekidno okružen ženama, mnoge od njih su lakog morala ali u ovom filmu on nema ljubavni život. Njegov neobičan odnos sa Lady Reed gde je uzeo gojaznu crnkinju i izveo je na scenu u jednoj situaciji je akcentovan kao nekakav Mooreov emancipatorski gest (iako Brewer ne pokazuje da ga je on sam bio svestan ali Lady Reed jeste), i to je na svu sreću jedini pokušaj da se "pokrije", opravda, odbrani, Mooreov u suštini besprizorni i za današnje uslove neprihvatljivi komičarski schtick.
Imajući u vidu celu Woke priču, ti detalji su mala žrtva.
DOLEMITE IS MY NAME je biopic koji su napravila "braća" koja znaju da svaki dinar mora da se zaradi. Moore je sanjao o tome da stigne u sve bioskope. Sada je putem streaminga stigao u sve kuće. Film je imao limited release ali jeste gorka ironija da ovo na kraju ipak nije bioskopski rad. Međutim, ono što definitivno jeste je film u kakvom bismo uživali da nam je stigao u bioskope.
* * * / * * * *
ГРАНИЦА Hristijana Nočeva je bugarski film iz 1994. godine koji u sebi spaja apsolutno sve elemente istočoevropskog filma u pogledu stilema kojima se služi i rezultira jednim energičnim, gotovo deliričnim filmom što je meni u najvećem broju slučajeva kvalitet osim onda kada to rezultira i salatom od priča i značenja. E ovo je baš takav slučaj.
Film je smešten u osamdesete kada je režim Todora Živkova rekao da se puca na svakoga ko pokušava ilegalno pređe bugarsku graicu, bilo da bi je napustio ili ušao. Po zvanilčnim podacima, tom prilikom ubijeno je 105 ljudi ali autori ovog filma misle da je broj mnogo veći.
Život na karauli prikazan je kao nešto ravno paklu iz nekog košmara Jeana Geneta ali i Miloša Formana, ali i Žike Pavlovića ali i Emira Kusturice. Zato taj košmar deluje neuverljivo, koliko god ova rečenica zvučala apsurdno jer košmar ne može biti uverljiv ili ne, ne treba da podleže razumu jer onda i nije košmar. Međutim, ovde je taj košmar do te mere sklopljen od raznih rditeljskih uticaja, mahom ornamentalisitičkog stila, mada ima tu i ortodoksne češke škole pa deluje račundžijski, uprkos energičnoj realizaciji kakvu mahom imaju filmovi čiji autor misli da govori nešto važno.
Stoga, Nočevljev film jeste jedan trainwreck ali to ne umanjuje fascinantnost onoga čemu prisustvujemo a tu pre svega mislim na grčeviti pokušaj autora da prikaže sve što zna iako jedno s drugim ne ide.
* * / * * * *
Srećom pa sam fan TERMINATOR SALVATIONa. Ostali će ga praviti od blata...
IVANA CEA GROAZNICA Ivane Mladenović je drugi film spsko-rumunske rediteljke iz Kladova, školovane u Bukureštu sa kojim je i intenzivno profesionalno vezana.
U ovom flimu Ivana Mladenović se vraća u Kladovo i snima igranu priču u kojoj ona sama i ljudi iz njenog okruženja igraju sami sebe odnosno blago fikcionalizovanu verziju vlastitih ličnosti.
Ivana Mladenović ima iskustvno kao glumica i radila je sa uglednim rumunskim autorima međutim ovde tu celu stvar diže na viši nivo. Njena glumačka igra je centralni deo ovog filma i ona uspeva da donese dovoljno harizme da pokrene i sve ostale oko sebe, čiji kvalitet naravno varira, premda se baba i otac izdvajaju kao najfilmičniji likovi.
Ovakvi spojevi fikcije i dokumentarizma nisu novi, setimo se sličnih zahvata Srđana Karanovića a nedavno i Nikole Ležaića u TILVI ROŠ (zanimljivo da je i Tilva Roš ime sa vlaškim korenima, kao što je i ovde rumunska manjina u protagonizmu) ali film Ivane Mladenović donosi jako kompaktnu verziju svega toga, sa jasnom celovitošću priče koja "liči na život" i njegovu spontanost ali je zapravo vrlo strukturirana i oko događaja i oko transformacije lika.
U tom pogledu IVANA CEA GROAZNICA na nivou postupka unutar scena ima to poigravanje fikcijom i dokumentarniošću ali na nivou opšte strukture je ovo dobro postavljen film koji se zaokružuje i na nivou "lika" i na nivou "priče" pre svega zato što je našao okosnicu u dve okolnosti i jednom odnosu.
Okolnosti su Ivanin odmor u Kladovu i manifestacija na kojoj ona ima počasnu ulogu (u jednom momentu se pojavljuje Adam Puslojić, čovek koji je već 30 godina naša kopča sa Rumunijom) a odnos je Ivanina "zabranjena" romansa sa mlađim momkom iz njenog rodnog grada.
Pored Ivane, samo Kladovo je bitan junak ovog filma. Grad izgleda kao vrlo zanimljiva lokacija i spoj reke, hibridne arhitekture koja ide od skromnih privatnih kuća i stare socijalističke arhitekture do ekstravagantnih konstrukcija muzeja i Đerdapa, nudi najrazličitije ambijente i Ivana Mladenović ih odlično koristi sa svojom direktorkom fotografije Carmen Tofeni.
IVANA CEA GROAZNICA mogao je biti tipičan predstavnik "Bor-Majdanpek" estetike ali ju je znatno prevazišao. Naravno, ovaj film je ipak više rumunski nego srpski i u tom smislu ne treba ga svojatati.
* * * 1/2 / * * * *
Чия е тази песен? Adele Peeve je bugarski dokumentarni film o tome čija je pesma "Ruse kose curo imaš" koja se javlja i kod nas i kod Bugara i kod Turaka i kod Grka.
Film je bio na FESTu 2003. godine i tad sam ga prvi put gledao, stekao je tada svojevrsni kultni status jer je našao neki kuriozitet sa Balkana i onda ga je razrađivao. Međutim, način na koji je to urađeno, i ceo postupak autorke je ogavan u suštini.
Prvo, ako imamo u vidu da je tuski jaram nekako zajednički svim teritorijama na kojima se pretenduje na ovu melodiju, reklo bi se da misterija te pesme nije baš tako nerešiva. Ali Adela Peeva ima potrebu da prikaže ove narode (uključujući i svoj) kao gomilu isključivih, nedotupavnih frikova koji ne vide dalje od svog nosa.
Svaka zemlja sem Bosne je snimana tendenciozno sa akcentom na najzapuštenije ljude i objekte i vrlo malo relevantnih sagovornika osim nekih marginalnih interpretatora. U filmu ne govori nijedan etnomuzikolog, sem jednog relativno razumnog čoveka iz Makedonije, tako da ceo spor u filmu proističe iz toga što neki ulični muzikanti baljezgaju kako znaju selo iz kog potiče pesma.
Da je Adela Peeva Sacha Baron Cohen možda bi i bilo opravdanja kada snimi izvođenje ove melodije kao kaside u nekoj islamističkoj školi i onda sa tim snimkom dolazi u Vranje i pušta ga Srbima, tvrdeći da je to bosanska verzija pesme iako bosanci imaju sekularnu verziju koja je takođe ljubavna i zove se "Anadolka". Naravno da kasida sa jakim religioznim, maltene militantnim sadržajem provocira Srbe koji onda najure Adelu i njenu ekipu. Ali, naravno u kontekstu ovog filma to deluje kao da su Srbi podjednako glupi kao i ostali ali su militantni.
Peeva u svemu pronalazi elemente kojim će balkanizovati ljude koje snima. Najgore je prošla Makedonija koja u njenom filmu izgleda kao mesto na kom ni Kiarostami ne bi snimao film svoje kanonske faze. U tom pogledu, Srbija je infrastrukturno zbilja superiorna jer koliko god Peeva tražila mesta koja izgledaju zaostalo, uvek u kadar zaluta i nešto što deluje sasvim u redu.
No, Peeva je u svom triku uspela. Ne samo da je njen film putovao po festivalima već je u vreme FESTa i kod nas našao poštovaoce koji su ga razumeli baš onako kako treba. Tako recimo u Vremenu, Teofil Pančić kaže -
"Ipak, šta je tu je, sada mi samo preostaje da preuzmem rizik i – usred fertutme oko Vlade i ostalih kratkotrajnih kerefeka – podelim s vama jedan poseban doživljaj, koji je festovskoj publici upriličila bugarska rediteljka Adela Peeva, autorka dugometražnog dokumentarca Čija je ovo pesma.
Adela je Peeva krenula tragom jedne melodije koje se seća iz detinjstva, ali ne zna joj poreklo. Neću vas mučiti neizvesnošću: radi se o pesmi kod nas poznatoj po uvodnim stihovima "Ruse kose curo imaš, žališ li gi ti?" Dalje pevušite sami. Elem, pošto pesma "vuče" na Orijent, Peeva odlazi u Istanbul; tamo joj sagovornici lepo objašnjavaju da se radi o staroj turskoj popevci, ilustrujući to drevnim filmskim snimcima. Bugarka, međutim, nije zadovoljna odgovorom, i kreće u Grčku: na Lezbosu joj lokalne čičice načičkane pred tavernom odmah gorljivo objašnjavaju da se radi o staroj grčkoj pesmi, što joj smesta i demonstriraju, vokalno i instrumentalno, uz prigodno proklinjanje zlikovaca koji svojataju ekskluzivnu grčku baštinu. Istraživački raspoložena Peeva potom odlazi u Albaniju gde joj – guess what! – već prvi prolaznici na nekakvom vašaru, šta li, objašnjavaju da se radi o staroj albanskoj pesmi koju peva stanovita Tereza iz Korče. A da nije možda turska? – provocira Peeva. Ih, svašta, Turci su je sigurno uzeli od nas! A grčka? Ma, ni govora! A srpska? Glupost, Srbi nikada ne bi mogli da stvore takvu pesmu. Zašto, bre, ne bi? "Srbi su narod bez tradicije", objašnjava jedan nadobudni bata. Zna on, izučio problematiku na Sorboni, valjda. Peeva pronalazi dotičnu Terezu koja potvrđuje sve – poreklo pesme naročito – održavši usput pred kamerama jedan mali solilokvij o neuporedivim vrlinama albanskog naroda "kao takvog"... Sofijska filmska antropološkinja zatim putuje u Sarajevo gde, jakako, doznaje da se u ovoj našoj priči-trakavici zapravo radi o staroj bosanskoj pesmi: ovaj put možemo čuti čak dve verzije, "svetovnu" sevdalinku ("Oj djevojko, Anadolko") i religioznu kasidu o Alahovoj veličini. U Makedoniji autorka pronalazi novu varijantu iste pesme u derviškoj tekiji, ali i kod pravoslavnih Makedonaca (tu se zove "Paca Drenovčanka"). Rediteljku nije mrzelo da ode u te opevane Drenovce, da pronađe tragove davnog življenja te opevane Pace Lepotice... A onda – Vranje! Ciganski/romski dernek na Đurđevdan, živopisni starci iz cigan-male koji se kunu da su Koštanini unuci lično & personalno, mladi i nadobudni pravoslavni pop koji se žali na "ciganizaciju svega postojećeg" iz Naše Srpske Tradicije, pa tako i lajtmotivske pesme ovog filma, za koju je inače opšte poznato i naučno dokazato da je – nikada ne biste pogodili – stara srpska pesma iz vranjanskog kraja. Što pop & društvo i lično demonstriraju. Lepo pevaju, vaistinu. A onda se Adela s nekim Uglednim Građanima Male Varoši opušta u nekoj vranjanskoj mehani, i sve ide lepo i dobro dok im ne pusti njihovu "svetu" pesmu u obliku bosanske kaside: svi s gnušanjem ustaju od stola i odlaze, spominje se provokacija, špijuni, šta ti zapravo hoćeš, imaš li dozvolu za snimanje, psovke, gurka... malo je falilo da padnu i batine. Preživevši nekako Vranje i lokalne Čvoroviće, Adela P. se vraća u domaju, gde se njena turneja završava na "narodnom zboru" podno planine Strndže – to vašarisanje tamo ali baš strašno liči na ravnogorski Vudstok, njen vodič čak nosi trešnjev top na dernek! – gde Adeli Provokatorki prete kamenovanjem jer se usudila da pitanjem odrekne "bugarstvo" naše pesme: jedan čiča, violinista, hoće da bije i pobije sve koji kažu da je to turska pesma, grupa mladih bilmeza-motorista krvavooko objašnjava da se radi o svetoj pesmi bugarskih ustanika, o "relikviji", usput filozofirajući o tome kako treba pobiti sve Cigane i Turke, kako oni koji nisu Bugari zavređuju odlazak "pod nož"... I tu se negde ovaj briljantan filmski esej o banalnosti mržnje završava.
Ono što je Adela Peeva ovim filmom uradila upravo je (antropološki, etnološki, kulturološki...) ideal ove kolumne: "izolovala" je jedan tobože marginalan detalj iz svakodnevice i iz živuće povesti naših žilavih etno-mitova i od tog "materijala" napravila priču u koju (vazda krvava) Istorija i (vazda barapska) politika nasilno, bakandžama provaljuju, kao Kojadin i njegovi kadgod u Studio B."
Dakle, Teofil je razumeo ovaj film "baš kako treba". Zlobnik bi rekao da je to dovoljan dokaz da mu se prida neki drugi predznak.
TERMINATOR: DARK FATE Tima Millera je možda i najstamnija epizoda u istoriji ovog serijala. Promovisan je kao film koji će učiniti da se ostave po strani treći, četvrti i peti deo, ali barem u odnosu na treći i četvrti deluje kao krajnje inferioran rad za koji se eventualno može reći da zaista izgleda kao da nema veze sa onim što su ti filmovi postigli.
Ako je RISE OF THE MACHINES slično drugom delu napravio spektakularni rehash drugog dela, naravno arhaiziran i sa snažnim osećajem da je reč o reprizi ali i sa onom mišićavošću realizacije koja je svojstvena ovom serijalu, onda je SALVATION bio zaista nova priča - ratni film smešten u vreme posle Skynetove pobede, u svet koji je samo teasovan u prva dva filma i u pogledu akcije, produkcionog dizajna i opšteg ugođaja po monogo čemu "pravi produžetak serijala".
SALVATION je nažalost na kraju bio čak i oklevetaniji od RISE OF THE MACHINES i stvoren je utisak kako su ova dva filma abominacikja u odnosu na prva dva besprekorna i revolucionarna filma.
Sam Jim Cameron je prema ovim filmovima bio uzdržan, u odnosu na četvrti nije bio bez izvesne topline ali je provejavao osećaj kako njemu to nije to, i posle skarednog GENISYSa koji je srećom ubrzo prepoznat kao istinska abominacija od svih, prava se vraćaju Cameronu i on kreće da pravi svoj film, kao autor priče i producent.
Na mesto reditelja, Cameron je doveo Tima Millera, svog druga kome je umnogome pomogao da se dokopa režije na DEADPOOLu kojim je stekao svetsku slavu i priliku da radi skupe filmove. Lično se angažovao kao autor priče sa svojim saradnicima iz dana DARK ANGELa i TRUE LIESa.
Počnimo prvo od priče. Dakle, tehnologija koja čini našu svakodnevicu je jako napredovala u odnosu na vreme prvog, drugog, pa čak i trećeg i četvrtog filma.
Stoga, ponovno plasiranje androida od tečnog metala koji je bio big deal 1991. godine i u pogledu tehničke realizacije i u pogledu nepobedivosti i strave koju nosi njegova moć transformacije deluje deplasirano danas. Zanimljiva je ideja da Skynet želi da napravi apokalipsu u vreme pre Wirelessa, i da je Skynet sam zapravo na neki način odumro pre nego što će svet postati ovakav, ali ovaj film uvodi novog protivnika. NIje se desio Skynet ali se desio Legion, i apokalipsa se desila 2020.
Kako je onda moguće da Legion šalje jednog tako nezanimljivog robota od tečnog metala u prošlost da ubije ženu koja im smeta?
Beats me. Ali, Chucky je u rimejku bolje promišljen kroz vizuru savremene tehnike od terminatora a to je nešto gde bih očekivao da baš Cameron kao ljubitelj hard SFa i tehnoman briljira.
Umesto nekog robota koji funkcioniše kao virus koji se kreće bežično i svaki online uređaj pretvara u komponentu za ubijanje ili čak i u potpunosti formiranog androida, mi imamo robota od tečnog metala sa par beznačajnih i besmislenih tehničkih modifikacija koje ne doprinose bitno njegovim osobinama.
Dakle, sam terminator je repriza onog kog smo gledali pre 28 godina i to je baš razočaravajuće.
Situacija koju imamo među likovima je slična. Linda Hamilton se vraća kao ostarela Sarah Connor koja je u suštini u sličnoj situaciji kao u T-2. Umesto Michaela Biehna imamo Mackenzie Davis koja je "unapređeni" čovek, odnosno živi vojnik iz budućnosti koji posle razornih povreda dobija unapređenja i ima snagu uporedivu sa terminatorovom. I tu je naravno stari T-800 koji je poslat iz budućnosti na mislji Skyneta i kad je obavio zadatak ostao je da živi ovde, tkivo mu je ostarilo i (I shit you not) razvio je savest.
Oni se ujedinjuju da spasu mladu ženu iz Meksiko Sitija koja će imati neku ulogu u budućnosti kada ljudi budu ustali protiv Legiona iliti Skyneta umesto Skyneta.
Dakle, sve ovo je kombinovani rehash prva dva dela. Ponovo je junakinja mlada žena koja vodi naizzgled banalan život blue collar radnice. Ponovo ona ima neku ulogu u budućnosti, ponovo imamo robota koji je promenio predznak kao u T-2. Sve je ovo jedna repriza na nivou celine ali je repriza i na nivou scena.
Imamo opet borbe u fabrikama, imamo opet jurnjave na autoputevima, imamo opet junakinju u policijskom pritvoru i robota koji dolazi i pravi masakr i niko joj ne veruje.
Sve to je realizovano na jedan, pa teško je opisati koliko, loš način.
MIllerova režija je tehnički na minimumu koji iziskuje film ovolike ambicije i budžeta. Dakle, ovo je repriza koja je inferiornija od originala, ne samo idejno, ne samo po svežini i snazi, već i po pukoj tehničkoj egzekuciji.
Specijalni efekti su tanki, da ne kažem slabi, a jedan od velikih razloga za to je činjenica da Miller ne koristi CGI da bi snimio nešto što je "nemoguće" već nešto što je besmisleno. Završni akcioni set-piece sa onim transportnim avionima koji se sudaraju je na nivou apsurdnijeg i slabije napravljenog crtanog set-piecea iz FAST AND THE FURIOUS. Umesto da imamo povratak onoj visceralnosti koju nosi serijal Terminator gde imamo ljudska tela nasuprot terminatorovog tela, gde imamo naš svet kroz koji mašina-ubica prolazi kao kroz sir, ovde imamo niz nekih stupidnih i bajatih slo-mo zahvata, tanak CGI, a i u mirnim scenama svedočimo neinspirisanoj, ako ne povremeno i studentskoj inscenaciji ili montaži.
Setovi na kojima se film dešava su na nivou sitkoma kako bi pogodovali nemaštovitim mizanscenima u kojima junaci izgovaraju besmislice iz žanra, "Ako sada odustaneš, njegova žrtva će niti uzaludna" itd.
Dakle, sve to je strašno i kad je akcija i kad je mir, a Arnie se nažalost nalazi u superbesmislenoj roli robo-tate koji je u međuvremenu sotario (jer mu valjda spoljno tkivo stari) i to je prilično nelagodno.
Linda Hamilton je hammy, sa pojednako besmisleno napisanim likom.
Mackenzie Davis pokazuje znake života i njen enhanced soldier koncept predstavlja i jedinu smislenu stvar u ovom filmu i jedinu bitno novu stavr.
Nažalost, novi tečni terminator nije ni blizu Roberta Patricka ili Kristine Lokken, a to je nedopustivo.
Jim Cameron je navek bio Woke. Ali ovaj film je i naglašeno Woke. I to bi bilo OK. Ideja da stvar kreće iz Meksiko Sitija meni je zanimljiva. Cameron je glavni proponent blue collar junaka u visokobudžetnog akcionom SFu i kako nas njegov najbolji učenik Neill Blomkamp uči, nema jače blue collar lokacije od Meksiko Sitija, ali nažalost, ovde to sve samo tone u neku mlaku, neupečatljiv političku korektnost. Ne kažem da je DARK FATE na bilo kom nivou žrtva toga što je Woke, ali definitivno i na tom polju nudi male razloge za nerviranje.
Kao što je poznato, bio sam rezervisan prema prvom DEADPOOLu i drugi mi je mnogo bolji. Međutim, tek na osnovu DARK FATE se može videti koliko je Ryan Reynolds bio u pravu da se reši Millera i koliko je to sve bio njegov šou.
Naravno, sada možemo naći i neke paralele u tim slo-mo elementima akcije i u DEADPOOLu i DARK FATE, ali izgleda da je tamo takva akcija mogla proći jer je bila praćena Deadpoolovim blelbetanjem. Sada je jasno da je Reynolds sa scenaristima bio pretežni autor onoga što se tamo zbiva.
Kako je pored Camerona prošao ovakav trainwreck, pripovedački i tehnički ostaje da se pitamo.
* 1/2 / * * * *
Joj. I to posle ipak vrlodobre Alite. Baš me ovo sad žulja, ali da priznam, iz trejlera je sve i delovalo kao reprizni program u kome samo Mackenzie Davis ima u sebi potrebnu količinu vatre.
Ipak, naravno, mora da se gleda, ali stvarno je nekako simbolično da i Rambo i Terminator dobiju nastavke u 2019. godini i...
Terminator: Dark Fate
Za mene je ovo treći najbolji film o Terminatoru. Ovde imamo žene koje vode glavnu reč ( nekima smeta feminizam ) uz podršku legendarnog Švarcenegera od druge polovine filma. Njegova uloga je efektna i poziva se na onu iz drugog dela, da ne otkrivamo detalje kako. 8/10
Trumane, ti nas ovde malo zekiš, jel da?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Masnoća - https://www.indiewire.com/2019/10/james-cameron-terminator-dark-fate-editing-creative-differences-1202186192/?fbclid=IwAR1HbWtKGqa7qvnfzJi-aRfm4mkmMxGLIxfasALVzboN_x9om4SqYPY2E3Y
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 02-11-2019, 00:09:01
Trumane, ti nas ovde malo zekiš, jel da?
Исто колико си и ти нас зекио кад си рекао да Интерстелар није прави филм. ;)
Auh, tri godine.... Ko će TO doživeti?
The Spider-Man: Into the Spider-Verse Sequel Is Coming April 8, 2022 (https://io9.gizmodo.com/the-spider-man-into-the-spider-verse-sequel-is-coming-1839546948)
Bad Boys for Life ima nov trejler:
https://youtu.be/R228yPrwqTo (https://youtu.be/R228yPrwqTo)
Mehmete, šta kažeš na ovo?
https://www.vice.com/en_us/article/8xw7nx/nearly-all-counter-strike-microtransactions-are-being-used-for-money-laundering
Da, videh to pre neki dan. Recimod a nisam bio baš specijalno iznenađen da se neregulisano tržište koje suštinski kontroliše firma sa veoma libertarijanskim pristupom pretvori u perionicu novca. Valve godinama unazad ima jasan stav da ih boli dupe da li su stvari koje se rade sa CS skinovima u širem smislu legalne, dok god njima kaplje novac od toga.
THE ADVENTURES OF PLUTO NASH Rona Underwooda je bio jedan od verovatno najdrastičnijih komercijalnih promašaja u karijeri Eddie Murphyja. Dve godine posle THE FIFTH ELEMENT Murphy je želeo da snimi svoju varijatnu tog filma, a ono što smo dobili je mešavina HARLEM NIGHTSa i tog Bessonovog klasika, samo u najslabijoj mogućoj varijanti.
Film je čekao na izlazak u bioskope čitave dve godine. Warner Brothers je imao puno teškoća na ovom filmu i generalno ovo je studio sa kojim Murphy nažalost nije dobro profunkcionisao nikada jer kasnije ni SHOWTIME nije galvanizovao publiku onako kako se očekivalo.
Sukobi sa solidnim profesionalcem Underwoodom, montaža a potom i dosnimavanja pod Murphyjevom rediteljskom palicom na kraju su dali jednoipočasovnu akcionu komediju koja se dešava na Mesecu i nije gotovo nimalo smešna, a u akcionom pogledu iako nije sramotna nije imala šta da traži ne samo u poređenju sa THE FIFTH ELEMENT a naročito ne u post-MATRIX svetu u kome će se na kraju naći u bioskopima.
Brojni scenaristi su radili na scenariju koji na kraju potpisuje Neil Cuthbert i iz ove vizure ono što je namanje jasno jeste kako je film od stotinak miliona dolara koji je kao high concept scenario prodat još 1985. godine završio ne kao katastrofalni promašaj već kao jedan poprilično low-key film koji deluje pre kao nešto iz radionice Charlesa Banda.
Objašnjenje je verovatno u tome što filmovi postaju iracionalno skupi onda kada uđu u reshootove, ponovna okupljanja ekipe i sl. U slučaju PLUTO NASHa očigledno da su problemi krenuli kada je Murphy krenuo sa samouporavljanjem na setu, što je rezultiralo nemontažibilnim filmom a potom i kad su obavljena dosnimavanja rezultat nije bio mnogo bolji.
Ron Underwood se posle ovog filma nije vratio u prvu blokbaster ligu i ostao je u svetu televizije, snimivši samo par filmova potom.
Iz današnje vizure, zanimljivo je videti Hillary Clinton na novčanicama i Trumpa na bilbordima koji promovišu nekretnine, kao i detalje poput jakne Axela Foleya iz BEVERLY HILLS COP u formi robe koju valja glavni junak.
Eddie Murphz je imao 41 godinu kada je ovaj film izašao i možemo slobodno reći da je prime svoje karijere proveo u jednoj čudnoj amplitudi ispraznih hitova, kretenskih promašaja i ponekog bisera.
* 1/2 / * * * *
IL LADRO DI GIORNI Guida Lombardija je novi film sa Riccardom scamarciom u ulozi sitnog kriminalca. On se polako specijalizuje za ovakve likove, a oni variraju u pogledu toga koliko im je "zlatno srce".
IL LADRO DI GIORNI imao je premijeru na festivalu u Rimu i lako bih ga mogao videti rimejkovanog u Americi u formi prestige filma, iako nije reč o art house naslovu.
Glavni junak je sitni kriminalac koji je posle sedam godina izašao iz zatvora zbog slučaja čiji se detalji otkrivaju tokom filma, postepeno. Odlazi po svog sina i vodi ga na izlet, svestan da je dete bolje za sigurnost kriminalca od pištolja.
Sa klincem on prelazi put od otpora/ iskorišćavanja do ljubavi/ razumevanja a usput provodi malog kroz čitav niz malih vatrenih krštenja kroz koja nije očekivao da će proći, odrastajući u srednjeklasnom domaćinstvu svoje tetke.
IL LADRO DI GIORNI ne dobacuje predaleko, ovo definitivno nije novi PERFECT WORLD ali jeste solidna italijanska varijacija sa solidnim odnosom između glavnih junaka, vibrantnim italijanskim lokacijama i dosta neobičnim kriminalnim poduhvatom čije posledice progodne glavnog junaka.
Ne znam koliko je ovo film za festivale i mislim da ga je na program Rima pre plasirala snaga italijanske industrije nego istinski profil filma, ali svakako je reč o solidnom repertoarskom radu koji će odlično prolaziti na televiziji.
* * 1/2 / * * * *
Intervju sa Scorceseom:
Martin Scorsese: "De Niro Is The Only One Who Knows Where I Come From" (https://www.esquire.com/uk/culture/a29682520/martin-scorsese-interview-irishman-robert-de-niro-marvel/)
BOOKSMART Olivie Wilde je hajpovan kao prevratnička teen komedija a uspešna glumica koja ga je režirala brzo je dobacila do pozicije reditelja čiji se novi projekat uzima na neviđeno posle užarene licitacije.
Rekao bih da BOOKSMART nije baš to što mu zbore. Ovo je teen komedija pravljena sa hard-R postulatima i duboko je uronjena u Woke-kulturu. U tom smislu ovo je film visoke mejnstrim estetike koji se oslanja na Woke kulturu i ima LGBT glavnu junakinju, i za razliku od ranijih pokušaja queer teen komedije, ima energiju za crossover.
Nota bene, BOOKSMART nije prvi film koji ulazi u milje teen komedije namenjenog široj bioskopskoj publici koji razrađuje LGBT likove, ali je za razliku od drugih filmova koji su bili "svesniji" toga i pitomiji u realizaciji, Wilde snima razuzdanu komediju koja se ponaša kao da je deo jedne duže prisutne estetike.
BOOKSMART je istovremeno i karikaturalan, i emotivan, i sirov i visokoestetizovan, i na kraju ta komedija uspeva da se sastavi u celinu, ali plašim se da tu nema nekog prevrata.
Osnovna limitiranost BOOKSMARTa dolazi iz scenarija koji je solidan ali vrlo konvencionalan u postavci i nije onoliko maštovit koliko misli da jeste. Jači je u dijalozima nego u situacijama, a čini mi se i da je podela u pojedinim slučajevima klišetiziranija nego što bih očekivao od filma koji režira glumica. Will Forte i Lisa Kudrow su žešća prva lopta u ulogama roditelja, a Forte je sličnu ulogu odigrao iste godine i u GOOD BOYSima, koji radi sličnu stvar, a to je da SUPERBADičnu teen komediju prebaci među "drugačije" junake, s tim što su kod njih to mlađi dečaci.
Olivia Wilde je rediteljski najzanimljivija onda kada njene junakinje zalutaju u neka subjektivna stanja, kao što su halucinacije i maštanja, ili kada su "same sa sobom". Ostatak vremena ovo je solidan hi-nrg komediografski rad u kome je puni angažman autora evidentan.
Dan the Automator je napravio muzičku sliku mahom kao kurator razne dobre muzike koja ide u pozadini. To nije loše, to je stara strategija za ovu vrstu filma, od Johna Hughesa do danas, s tim što mi se čini da je osnovna razlika u tome da teen komedije odavno ne uspevaju da lansiraju pesme već se mahom iscrpljuju u eksploataciji istih. Prošla su vremena kada su čak i neki manje uspešni filmovi poput LOSERa mogli da lansiraju singlove manje poznatih bendova kao što je Wheatus, a o vremenima NOT ANOTHER TEEN MOVIE sa sjajnim cover soundtrackom da i ne govorimo. Ovde je soundtrack prepun sjajne muzike, vrhuni sa LCD Soundsystem ali to je pesma koja je već lansirana u seriji TITANS, dakle sve je to second hand i već se čulo.
Ipak, daleko je BOOKSMART od istinski važnih filmova kao što je PROJECT X ili SUPERBAD (koji je strukturalno bitno trapaviji, ali u pogledu humora i emocija daleko spontaniji i efektniji od BOOKSMART). No, činjenica da je neko uložio ozbiljnu energiju u ovaj žanr je hvale vredno, a posle uspeha Todda Phillipsa, nadam se da će privući ambicioznije autore kao odskočna daska, kao što je devedesetih bio neo noir.
* * * / * * * *
THE LITTLE HOURS Jeffa Baene je mogao da bude dobar film da je ponudio najbolju verziju svog opisa a to je komedija savremenog senzibiliteta i rečnika inspirirana Boccacciovim DECAMERONom. Nažalost, ono što nam je Baena pružio a nije da se tome nismo mogli nadati, jeste hipstersko iživljavanje koje nije naročito smešno uprkos All-Star podeli.
Ovu podelu čini nekoliko glumaca koji jako dobro znaju šta je komedija, ali plašim se da su ovo snimali "za svoju dušu", baveći se mnogo više time da njima bude zanimljivo na setu nego publici koja će gledati.
Tako su u ovom filmu straćeni Aubrey Plaza, Alison Brie, John C. Reilly i Dave Franco a rezultat je film koji se ne može smatrati čak ni simpatičnim, naročito kada se negde oko polovine pripovedački potpyno raspadne.
Baenin film nosi u sebi nešto što gledaocu stvara prijatan osećaj da gleda film u kom su autori i glumci snimali nešto što nije strogo kontrolisani industrijski proizvod. Nažalost, ukupan domet je slabiji od onoga što industrija izbacuje.
* 1/2/ * * * *
WHITE RIOT Rubike Shah je dokumentarni film o akciji Rock Against Racism koja je spontano nastala u Londonu kada je usled uspona National Fronta i politika koje je zastupao Enoch Powell došlo do porasta nasilja i rasizma. Nekoliko velikih zvezda tog vremena poput Erica Claptona i Roda Stewarta stavili su se na stranu Powellovih zapaljivih izjava i grupa londonskih levičara odgovorila je na to pismom u kom su odlučili da započnu akciju Rock Against Racism.
Ubrzo akcija Rock Against Racism uzima maha a organizatori koncerata okupljaju kako ideološke istomišljenike poput Clasha ili Tom Robinson Band, tako i crne izvođače i one koji su napravili bendove kao reakciju na rasističke izjave tipa Alien Kulture a naročito pokušavaju da pridobiju bendove koje vole simpatizeri National Fronta, recimo Sham 69.
WHITE RIOT se samo dotiče pokušaja National Fronta da kao odgovor na fanzin TempoRARy Hoarding napravi svoj fanzin Punk Front ali ne ulazi dublje u pitanja njihovog pokušaja da nađu svoje bendove koji su bili približni po žanru ali su potpuno suprotni po ideologiji. No, to je tema za neki drugi film.
Film ima logičan kraj u dramskom pogledu na najvećem RAR koncertu kada se Clashu na sceni pridružio pevač Sham 69.
* * * / * * * *
The cybersecurity of the Terminator
October 28, 2019
The latest Terminator movie is set to hit the big screen. According to its creators, its plot is a continuation of the seminal Terminator 2: Judgment Day, with all installments in-between relegated to an alternative branch of reality. In general, the idea of an AI rebellion is clearly an information security problem, so we decided to examine the movie's cyberlandscape. Our focus will be on the first two films in the franchise.
The Terminator
Let's get this out of the way: We have no issues with the Terminator itself. The metalhead strictly follows its programming and displays savvy and flair in tracking down Sarah Connor. Keep in mind that the first movie was released way back in 1984. In those days, computers were not as widespread as they are now, so from our perspective, the most interesting part is the final fight scene with the cyborg.
With hindsight, we find it remarkable that no one considered information systems security when designing the unnamed industrial enterprise. The facility where the expensive machines work has no protection whatsoever. The door to the premises from the street is made of glass. There is no security. The door to the production unit where the industrial robots are located has no lock — only a bolt on the inside. And the computers and control panels are right beside the entrance.
Also, in a bit of (intentional or not) product placement, by the entrance we get a clear shot of a control unit for the FANUC robot S-Model 0, Series F30, EDITION 005, manufactured by GMF Robotics. On eBay you can find documentation for this device (marked "For GMF internal use"), which can be used to learn how to sabotage the production process. Obviously, back in 1984 it would have been harder to get hold of such documentation. Then again, Kevin Mitnick managed to obtain far more secret information.
Slightly modifying the computer settings can achieve a lot — from sabotaging the workflow and bringing down the production unit, to adjusting the technological process to wreck the end product or cause it to fail during operation.
Terminator 2
In the second movie, we see far more computers and information systems — it's 1991, after all. But that also means more security issues. Let's start with the fact that somewhere off-screen, in the future, the rebels have reprogrammed the cyborg. It's not clear why Skynet didn't anticipate and block such a violation. But let's proceed step by step.
Police car computer
An early scene shows how the liquid-metal terminator takes the form of a police officer and hijacks his car, in which there is a computer connected to the police network. Here's the first bone to pick with the police information security team. Why does the computer not ask for authorization? Is a police car considered such a trusted zone that no one thought about it? It's a head-scratcher, especially given that the police officers are constantly leaving their cars to run after criminals or question witnesses, and the network contains highly confidential information. Or did the officer simply forget to lock the computer when leaving the vehicle? In that case, we'd say that this law enforcement agency desperately needed cyberthreat awareness training for its personnel.
ATM robbery
Meanwhile, John Connor and his pal rob an ATM by connecting it to an Atari Portfolio PDA through the card slot. That diversion shows us that even without the Skynet rebellion, technology in the Terminator world is moving along an alternative path; in reality, it's not possible to extract card data plus PINs from an ATM or from the card itself — or from anywhere else: ATMs do not contain card numbers, and there is no PIN on the card. Not to mention that the Atari Portfolio, with its 4.9152-MHz 80C88 CPU, is hardly the best tool for brute-forcing PINs.
Terminator-style social engineering
Strangely enough, the telephone conversation between the two terminators seems plausible — one imitates John Connor, the other his adoptive mother. It's plausible in the sense that it's one of the prophecies of then-futurists that has now come to pass: In one recent case, attackers apparently used a machine-learning system to mimic a CEO's voice.
Curiously, both terminators suspect that they may be talking to an impostor, but only one guesses how to verify it — the T800 asks why the dog is barking, deliberately using the wrong name, and the T1000 answers without spotting the trick. In general, this is a good method to apply if ever doubt the authenticity of the person at the other end of the line.
Miles Dyson
The man responsible for creating the "revolutionary processor" from the remains of another CPU of unknown source, is rather interesting. For starters, he works with classified information at home (and we all know what that can lead to). But that's not our main gripe. He turns off his computer by pressing Enter. It's hardly surprising the system based on his processor ended up rebelling.
Cyberdyne Systems
It's strange, but Cyberdyne Systems is depicted as a company that's serious about information security. The head developer arrives at the office accompanied by some suspicious types? Security doesn't let him in and demands written authorization. The guard finds his colleague tied-up? The alarm is raised, and the first action is to block access to the secret vault.
Opening the door to the vault requires two keys, one of which the engineer has. The other is kept at the security desk. The only failure here is that John opens the safe with the key using his trusty Atari Portfolio. The safe is surely one thing that could have been protected from brute-forcing.
Destroying information
Honestly, if Sarah Connor and co. actually managed to destroy information, I'll eat my hat. For one thing, the T-800 smashes up the computers with an ax, which, even with the subsequent explosion, is not the most reliable way to destroy a hard drive.
But that's not the main point. In 1991 local networks were already in widespread use, so Cyberdyne Systems could have had backup copies of work data, and probably not in the same room where the development team worked. Sure, the attackers' actions were based on Dyson's knowledge. But where's the guarantee that he knew everything? After all, he wasn't told about the origin of the damaged processor that he reverse-engineered, so clearly he was not trusted 100%.
Cyborg design features
The T-800's head contains a chip that calls itself (speaking through the cyborg it controls) a "neural-net processor." The strangest thing here is a processor having a hardware switch to turn off learning mode. The very presence of such a switch could mean that Skynet fears the cyborgs becoming too autonomous. In other words, Skynet fears an AI rebellion against the rebellious AI. Sounds crazy.
The T-1000 reacts oddly to extreme temperature drops when frozen in liquid nitrogen. Its physical body seems to return to normal after defrosting, but its brain slows substantially. It gazes passively as the wounded T800 crawls after its gun, although it would be more logical to finish off the damaged model pronto and continue the hunt for the main target, John Connor. Also, for some reason, it forces Sarah Connor to call John for help, even though it can imitate her voice perfectly (which it does a few minutes later). In short, it becomes slow thinking and therefore vulnerable. Maybe some of the computers inside his head could not start as a result of the overcooling.
To design a reliable computer system that won't rebel against its creators, it makes sense to use a secure operating system with the Default Deny concept implemented at the system level. We developed such a system, although a bit later than 1991. More information about our OS and immunity-based approach to information system security is available on the KasperskyOS Web page.
https://www.kaspersky.com/blog/terminator-1-2-cybersecurity/29080/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=gl_terminator_ay0073_promo&utm_content=sm-post&utm_term=gl_facebook_promo_ay0073_sm-post_social_terminator&fbclid=IwAR3_T2mZotZPbb8mKTH8xMlsVAcYbogLbSX-vtlRJsiA1uCA6jmAoAtlXj0
LIGHT OF MY LIFE Caseya Afflecka je postapokaliptična psihološka melodrama o svetu pomorenom virusom koji je ubio sve žene i jednom ocu koji sa svojom kćerkom luta kroz pustoš.
Casey Affleck je sebi dao glavnu ulogu i nema sumnje da joj se dorastao. Ima odličnu hemiju sa devojčicom koja je primorana zbog svoje bezbednosti da se ponaša kao dečak, ali na kraju sve ono što je Affleck osmislio kao pisac počinje pomalo da se ponavlja, i u pogledu tretmana dijaloških situacija koje su duge i mahom monološke, ali i suspense scena, kada otac i ćerka sretnu neka zlokobna lica.
Film je vrlo solidno realizovan, Affleck ima dara kako da isprati glumačku igru ali na kraju krajeva LIGHT OF MY LIFE postaje repetitivan i jednoličan.
* * / * * * *
Reprizirao sam HUNGER Stevea McQueena i na novo gledanje mi je ostavio podjednako snažan utisak kao i na prvo. McQueen je došao u film iz video arta i doneo je jednu dozu istorijske avangarde koju je transponovao u lični rediteljski pečat.
Kombinujući naizgled nespojive stvari, visoku estetizaciju, razmatranje odnosa tela i prostora, studiju samog dela, deonice bez reči sa jakim polemičkim dijaloškim scenama, u HUNGERu nudi prototip svojih zahvata koji će i kasnije obeležiti njegove radove, iako će biti odsutni u njegovom najuspešnijem ali po meni i najslabijem filmu TEN YEARS A SLAVE.
HUNGER je prototip po tome što je to film maltene bez značajnog dijaloga kao narativno funkcionalnog elementa sve do jedne scene kojom se završava "drugi čin" i kreće treći, kada nam McQueen nudi izuzetno dug visokoestetizovan dvoplan u kom dva izvanredna šprehera Michael Fassbender i Liam Cunningham vrše jedinu i ključnu dijalošku intervenciju u ovom filmu.
Ta scena je u snažnoj opoziciji u odnosu na ostatak filma koji je dotle a i potom koncipiran bez pripovedački značajnih dijaloga, a to znači da ljudi govore u scenama koje su uverljivije ako u njima ljudi govore ali to što izgovaraju nije bitno sem kao dete zvučne slike i atmosfere.
Film kreće krizom u severnoirskom zatvoru gde su utamničeni pripadnici IRAe koji žele da ostvare politički status ratnih zarobljenika i da ne budu suđeni kao kriminalci. Štrajk kreće protestom u formi nepranja i izlivanja kibli po hodnicima a završava štrajkom glađu tokom kog će Bobby Sands postatu primus inter pares među "mučenicima" koji su dali život za ideju.
Fassbender naravno ne propušta da Sandsovo fizičko rastakanje isprati izuzetno posvećenom transformacijom vlastitog tela, i McQueen ne preza od dosta jasne simbolike u samoj završnici Sandsovog života gde mu pridaje biblijske tonove.
Samo pitanje Troublesa, IRAe, lojalista i policije, u ovom filmu nije primarno. Ključ je u ljudima i beskrupuloznosti do koje su dovedene obe strane, i naravno o čoveku koji je spreman na žrtvu za svoju ideju jer mu je u zatvoru, i tim okolnosima, ona jedino preostala kao smisao života. Stoga, McQueen ne izbegava da prikaže i dosta brutalnu likvidaciju čuvara zatvora tokom posete senilnoj majci u staračkom domu (IRA je inače likvidirala više čuvara zatvora nego što je umrlo njenih pripadnika u štrajku glađu).
Izgraditi uzbudljivo audiovizuelno iskustvo sa tako malo verbalnih, a rekao bih i literarnih zahvata, pravi je podvig i McQueen u tom pogledu pravi nešto što jeste art house ali je u pogledu "projektnog zadatka" slično onome što su radili Zemeckis u CAST AWAY ili Cuaron u GRAVITY. Njegovi junaci su takođe izgubljeni, samo ne na ostrvu ili u svemiru, već u zatvoru i političkoj situaciji iz koje ne mogu da izađu radeći stvari koje ne obuhvataju krajnji ulog, a to je sam život. fassbenderov Bobby Sands u tom smislu jeste autentična ličnost, ali uspeva da postane i filmski heroj uprkos naturalističkom pristupu njegovoj životnoj priči.
HUNGER je premijeru doživeo u Kanu, i posle njega se McQueen nije osvrtao za sobom.
* * * 1/2 / * * * *
AZEMI Rrahmana Fetahua je propagandni akcioni film snimljen na Kosovu* o snajperisti OVK koji kreće da ubija jednog po jednog pripadnika zločinačke parapolicijske grupe koja 1999. godine vršeći zločine protiv civila ubija i njegovu porodicu.
Reč je o niskobudžetnom radu, svojevrsnoj preteči BALKANSKE MEĐE, naravno snimljenoj sa višestruko manje talenta i novca.
Fetahu se na IMDB potpisuje kao James, i ostvario je pored rediteljske i glavnu glumačku ulogu. On svakako kao reditelj ima više dara nego kao glumac gde mu je jedini atribut to što izgleda vesternizovanije od svojih saigrača. Uostalom, to zahteva i sam glavni lik jer se iz emigracije u Nemačkoj vraća na Kosmet kako bi sproveo osvetu.
Srbi su prikazani plakatski, i sudeći po onome što rade ne aludira se ni na jedan konkretan slučaj ali svakako da ima određenih sličnosti sa zlodelima koje su vršili pokojni Mrtvi i njegova grupa. Zločinačka jedinica je parapolicijska, raspojasana je sa uniformama i naoružanjem policije ali i sa civilnim vozilima. Sam dizajn jedinice nije sasvim neuverljiv, sem kada se pojave pripadnici sa crnim majicama na kojima je odštampano četiri C.
Srbi su raspojasani, ozbiljno nabijeni na kokain (ili je to spid) i u principu mahom streljaju i vešaju Albance, mada ima i par atipičnih zlikovaca - jedan umetnik iz Beograda sa malo dužom kosom i bradom koji voli da fotografiše ubijanje a imamo i jednog nekrofila koji nasrne na obešenu albansku devojku.
Isto tako zanimljivo je da su OVK prikazani kao vojska, u vojnim su uniformama, kriju se u šumi ali i imaju svoju teritoriju. Samo u Prištini 1999. prikazani su kao ilegalci, teroristi, u ostatku filma oni su vojska sa oznakama koja vodi borbe.
Fetahuu pripovedanje nije jača strana i u tom pogledu, ima dosta konfuzije u ovom filmu uprkos tome što je ideja koje se prihvatio krajnje jednostavna.
Ruku na srce, ako gledamo expat filmadžije sa naših prostora, prvi koji su se latili Kosova u formatu DTV filma su ipak Srbi jer mi smo još 2009. godine snimili SERBIAN SCARS. Fetahu nije ni pokušao da dovede američke glumce a Rajčić je tada ipak uspeo da privoli Madsena i Dacascosa da se zapljunu u njegovom filmu. Kad je reč o glumačkom daru, Fetahu je ipak kudikamo filmičniji od Rajčića i AZEMI nudi više akcije, a i bavi se isključivo Kosovom, dok je SCARS mnogo kosmpolitskiji i KiM se javlja tek usput.
U svakom slučaju, AZEMI je primer žanrovske domaće radinosti, snimljen sa idejom da se napravi kosovski partizanski film. Međutim, bez neke strane zvezde koja bi ga plasirala u inostranstvo, ostao je osuđen na opskurnost, pa se čak i u Srbiji vrlo malo zna za ovaj film.
* Ovaj naziv je bez prejudiciranja statusa i u skladu je sa Rezolucijom Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija 1244 i mišljenjem Međunarodnog suda pravde o deklaraciji o nezavisnosti Kosova
RINGO Jeffa Margolisa je televizijski specijal posvećen Ringo Starru i izlasku njegovog tadašnjeg solo albuma. U tom trenutku Ringo Starr je u svojim ličnim alkoholnim lutanjima i ima izvesne blaziranosti u njegovom nastupu na koju nismo navikli u vreme The Beatlesa, ali u principu, nema govora da u ovom TV filmu on odlazi igde izvan solidne profesionalnosti.
Ringo Starr igra dve uloge. Samoga sebe i svog dvojnika sa kojim odlučuje da se zameni ne bi li se malo odmorio. Tu se onda naravno odigra zaplet "Kraljevića i prosjaka", i nerd koji je Ringova sušta suprotnost mora da se snalazi u životu velike zvezde i obrnuto.
Zanimljivo je da Jeff Margolis, jedan od najpoznatijih reditelja šou programa i poznatih dodla nagrada režira ovaj TV film u kome ima dosta scena snimljenih izvan studija i "kontrolisanih" ambijenata. Snalazi se solidno iako nema "ime" u režiji igranog programa.
Mnogo veća imena su Neal Israel i Pat Proft, pisci koji će ubrzo izrasti u najpoznatije pisce filmskih komedija, od čega se Pat Proft naročito specijalizovao za parodije.
Starr je okružen sjajnom glumačkom ekipom. Ringovog agenta igra John Riter, u punoj formi, psihijatra-hipnotizera igra Vincent Price a nerdovog oca Art Carney. Carrie Fisher igra devojku koja se zabavlja sa nerdom i peva duet sa Ringom. Angie Dickinson se pojavljuje kao junakinja njene tadašnje vrlo popularne serije POLICE WOMAN i pravi mali crossover cameo.
Uprkos tome što RINGO ne postaje urenebesna komedija kako je zamišljen, kada se spoje solidne dramske scene sa muzičkim numerama, rezultat je sasvim solidan i fanovi Beatlesa svakako treba da ga ubeleže u bogatu filmografiju o njima i sa njima.
TITO Grace Glowicki je film koji bi se po priči mogao smatrati amaterskim a po nivou realizacije u najboljem slučaju studentskim. Međutim, ovaj film je osvojio nagradu Adam Yauch Hornblower u programu Visions na festivalu SXSW. To samo pokazuje kako su stvari u savremenom art houseu relativne. Možda je ovom zbilja limitiranom radu pomogla queer dimenzija, možda je nagrada nazvana po Beastie Boyu naprosto namenjena nečemu što pošto-poto nudi iskorak, ali na kraju svega, TITO je jedan od onih filmova u kojima nema onog majstorstva koje Amerikanci tradicionalno unose u indie ili tek niskobudžetni film.
MIDWAY Rolanda Emmericha podseća na evropsku košarku. Kao što je u stara vremena snaga bogatih klubova umela da se ogleda u dovođenju Amerikanaca tako su danas oni osnovni način da skromnije ekipe budu kompetitivne dok se velikani bore za potpise evropskih zvezda, koliko god mogu. MIDWAY je film koji pokazuje da VFX nije više glavno oružje skupih filmova već da upravo oni jeftiniji kroz specijalne efekte mogu pokušati da se izbore za mesto u bioskopima, pre svega, a onda i za neki skor.
MIDWAY je film od 100 miliona. Daleko je od jeftinog, da se odmah razumemo, ali ovaj nezavisno finansirani projekat definitivno jeste jeftin u odnosu na ono koliko danas koštaju spektakli ovog tipa, pa i u odnosu na PEARL HARBOR kad su ti filmovi umeli da budu skupi. Stoga, MIDWAY je skup film ali je po svemu ovo B-film. U njemu igraju Ed Skrein, Mandy Moore, Dennis Quaid, Woody Harrelson, Luke Evans, Patrick Wilson... To su ili manje važni glumci iz važnih filmova ili važni glumci iz važnih filmova koji odavno više nisu bioskopske zvezde. I ova vrsta filma to može da podnese, ali daleko je to od ekipe koju je onomad mogao da skupi Michael Bay, recimo.
Sam film ima snažan vonj CGIa, deluje kao da je minimalno sniman na lokacijama a gotovo da nije ni okrznuo autentične lokacije. Sve što je nacrtano, nacrtano je solidno, ali nedovoljno dobro da bi nas skroz uverilo u trajanju od dva sata da je to stvarnost. Kao što podeli nedostaje jak headliner, tako i u svakom kadru verba "neka praznina", da li je to manjak patine, manjak statista, boja neba.
Scenario koji je napisao Wes Tooke ne obraća previše pažnje ni na šta ali uspeva da spakuje veliki broj događaja u nešto malo preko dva sata filma. U tom smislu Tooke je dao Emmerichu predložak sa kojim on može da ide iz situacije u situaciju, iz bitke u bitku.
Međutim, ovde nema onoga što je činilo njegove najuspešnije filmove hitovima, ne samo da nema superstarova ranga Willa Smitha ili Mela Gibsona, nego nema ni takvih karaktera niti takvih gestova.
MIDWAY je uspeo da se otvori na prvom mestu za Veterans Day. Očigledno su mejdžor studiji ponovo potcenili vojna domaćinstva. Doduše, vikend je bio spor i MIDWAY nije ni približno na putu da bude blokbaster u Americi, no ipak kad se otvoriš kao prvi na listi, niko nema pravo na primedbe. Svi box office trakinzi nisu sugerisali da će MIDWAY biti najgledaniji, forsiran je DOCTOR SLEEP, i u tom pogledu ovo ne samo da je pobeda Red Belt Amerike i vojnih domaćinstava već i pobeda teme nad žanrom, odnosno originala nad (ovog puta dekadentnim sequelom).
Otud, MIDWAY je film koji ne može da ne pobere simpatije. Roland Emmerich je izguran iz mejdžor okvira i to je dobro podneo, uspeo je da sa nezavisno finansiranim filmom bude broj jedan na američkim blagajnama, to jeste nešto.
Ljubitelji filmova o Drugom svetskom ratu i vojne tehnike imaju šta da vide iako scene borbe nisu ni približno ubedljive ili realistične na način na koji su bile one u SAVING PRIVATE RYAN, FURY ili HACKSAW RIDGE. Ovo je eskapizam za koji se Emmerich specijalizovao, samo sada bez mejdžor studija, malo napabirčen.
Uprkos tome što sam oduvek neuporedivo više cenio Wolfganga Petersena, ipak osećam neku nostalgiju prema vremenima kada je Roland emmerich bio bitan jer sam naprosto tada i ja bio mlađi. Stoga, iako sam uvek bio vrlo rezervisan i uglavnom negativan prema Emmerichovim filmovima, sada mi je drago da i dalje uspeva da funkcioniše.
P. S.. Detalj sa Johnom Fordom koji snima dokumentarni film je mogao biti detaljnije razrađen, ali dobro, i ovo što smo dobili je dovoljno simpatično.
* * / * * * *
KNIVES AND SKIN Jennifer Reeder je nezavisna senzacija sa brojnih specijalizovanih festivala kako za indie tako i za žanrovski film. Nazivaju ga linčovskim film, ali čak i ja kao neko ko nije ljubitelj Davida Lyncha ne bih starog majstora upetljavao u ovo.
BRICK Riana Johnsona mi pada na pamet kao referenca ali i taj film ima neku pynchonovsku zakučastost. KNIVES AND SKIN je infantilni bućkuriš svega i svačega koji ne uspeva da održi bilo kakvu konzistentnu ideju na nivou priče ili stila, i ide iz jedne umereno zanimljive i uglavnom mlake senzacije u drugu.
KNIVES AND SKIN je freakshow koji je za potrebe sumiranja sinopsisa predstavljen kao priča o nestaloj srednjoškolki i tome kako njena okolina reaguje na to. Ali ovo je jedna parada quirky budalaština i nažalost ne mnogo više od toga.
Doduše, mnoge kritike govore upravo suprotno od toga. Verujem da će uskoro i šira javnost moći da formira svoj sud o ovom filmu.
* 1/2 / * * * *
FORD V FERRARI Jamesa Mangolda je dokaz da u savremenom Holivudu gde veliki broj izuzetnih reditelja traći vreme na besmislene franšize, jedan prosečan tip, sa relativno skromnim startom može da ispliva i nametne se kao relevatan stvaralac.
Na stranu to što volim filmove o motosportu, uostalom ovaj film ima veliki hendikep za mene jer u glavnoj ulozi ima Christiana Balea kog teško varim, Mangold je snimio odličan film, baš ono što bi Holivud trebalo da snima u osnovi - a to su ozbiljne, zanimljive priče, urađene na najvišem nivou.
Ron Howard je sa filmom RUSH povukao nogu i započeo ovo "zlatno doba" holivudskog automobilitičkog filma ali je FORD V FERRARI uspeo na svoj način da razbije maler produkcija o Enzu Ferrariju koje su godinama u raznim varijantama pripremane a nisu se desile i da napravi ukupno uzev još ambiciozniju priču iz moto sporta i auto industrije nego što je bio RUSH.
Meni RUSH ostaje ipak draži film jer mi je podela mnogo simpatičnija i cela postavka sa evropskim lokacijama je još egzotičnija, ali moje antipatije prema Baleu na stranu, FORD V FERRARi je sajam onoga što Holivud može da ponudi, podjednako relevantan i za Akademiju i za multiplekse.
Među producentima potpisan je Michael Mann i čini mi se da je to njegov simbolički gest bacanja poslovičnih rukavica u ring. Od njegovog filma o Ferrariju sa Hugh Jackmanom ipak nema ništa. Istorijat pokušaja da se snimi film o njemu obuhvata i Manna i Cronenberga i De Nira, i ta priča je sama po sebi postala jedan od mitskih projekata da se na kraju film ENZO pojavljuje u seriji ENTOURAGE kao vehicle (pun intended) Vincea Chasea.
Za razliku od filmova o motosportu sedamdesetih koji su bili notorni po svojim komplikovanim produkcijama, pogibijama na snimanju i sl. savremeni uspevaju da nastanu na vreme i uglavnom bez tegoba (izuzmemo li development hell oko Enza) ali nemaju taj efekat vremenske kapsule. isto tako nema tog ludila, tipa da se Steve McQueen sa Jackie Stewartom zaista prijavio na Le Mans, da je Paul Newman zaista bio auto trkač i sl. U tim starim produkcijama pojavljivali su se pravi vozači, od Frankenheimerovog GRAND PRIXa pa nadalje. Danas toga nema.
Međutim, imamo dinamične uzbudljive filmove i imamo naknadnu pamet u rekonstrukciji ukupnog konteksta u kom su se događaji zbivali. Tako je i FORD V FERRARI priča o neravnopravnoj borbi automobilskog Golijata protiv Davida koji je na stil utrošio dovoljno da masovnost i bogatstvo Fordove proizvodnje ne mogu da ih zasene. Međutim, ako je zaleđe koje su Shelby i Miles imali u obliku kapitala Forda pretvoreno je u hendikep njihovim raznim korporativnim odlukama koje su ih saplitale.
U toj priči o dvojici osobenjaka koji se u motosportu kao spoju takmičenja i mašinstva u pojedinim situacija dotiču transcedencije, saželi su se mnogi filmski mačo profesionalci od Hawksovih do Mannovih.
Matt Damon kao Carrol Shelby i Christian Bale kao Ken Miles, prepoznali su to i maksimalno iskoristili. Matt Damon kanališe svog unutrašnjeg Tommy Lee Jonesa a Balea kako rekoh ne bih komentarisao, ali nema tu šta, odlični su. Josh Lucas i Joe Bernthal u sporednim ulogama Fordovog brassa rade tačno ono što treba, i to sve u spoju sa rekonstrukcijom epohe daje 152 minuta kaloričnog bioskopskog iskustva.
FORD V FERRARI je old school film, srećom od one vrste koja ne izlazi iz mode.
* * * 1/2 / * * * *
Dugo sam tražio GREAT CATHERINE Gordona Flemynga, verovatno zato što sam jedan od malobrojnih fanova ovog reditelja. Reč je o adaptaciji Bernarda Shawa i čini se da je Peter O'Toole bio bitan činilac u umetničkim odlukama donetim u ovom filmu.
Na humor Bernarda Shawa prepun verbalnih bravura dodata je ogromna doza slapsticka u kome prednjači Zero Mostel, mada se ni Peter O'Toole kao britanski oficir ni Jeanne Moreau kao Czarina ne ustežu. Međutim, veliki deo slapsticka osim tehnički solidne realizacije naprosto nije smešan, jednim velikim delom jer je agresivan i u tom preterivanju ne sadrži onaj neophodni apsurd kroz koji slapstick komunicira sa životnom istinom.
Ovo je film snimljen dok je studio sistem bio na umoru a Novi Holivud se još nije ustoličio, pa imamo dosta muzičkih numera i pokušaja da se ovo napravi kao zabavno komično iskustvo šireg spektra.
Film ima jednu genijalnu scenu, to je bitka koju reenactuju oficir i Katarina Velika. Ostale scene su solidno realizovane ali verbalni humor bolje pogađa od fizičkog.
Gordon Flemyng je vešt reditelj, pa se to vidi i u ovoj produkciji koju uspeva da iskontroliše. Ali on definitivno nije reditelj komedije pa u tom pogledu kao jedna od retkih prilika da snimi major film, ovo možemo smatrati njegovom propuštenom prilikom.
* * / * * * *
Evo malo da se ubacimo u brzinu...
https://www.espreso.rs/kultura/film/467747/le-man-66-slavna-24-sata-ford-v-ferrari-holivudski-pakleni-vozaci?fbclid=IwAR0d8m2HWywTtOpBqbjdieViX2zxHE4_PTsfcXdUDd9CMu30k24GTP9SWZY
DOCTOR SLEEP Marka Flanagana je ponovna portvrda da uprkos izuzetnom napretku filmadžijskih veština, filmske tehnike, teorije i kritike, i dalje je moguće snimiti istinski užasan film u uslovima visoke holivudske produkcije.
Ova ekranizacija Stephena Kinga iznova pokazuje paradoks da se Holivud već decenijama obraća ovom piscu za nove ideje iako mu maštovitost nije jača strana. Pa ipak, očigledno je da svaka generacija mora proći ciklus ekranizacija njegovih klasika (CARRIE, PET SEMATARY) plus neke novonapisane i novoprepoznate romane, i u tom ciklusu na svaki SHAWSHANK REDEMPTION dolazi poneki DREAMCATCHER, na svaku De Palminu CARRIE jedan Kingov MAXIMUM OVERDRIVE itd.
U tom smislu, Kingovih ekranizacija ima toliko da je maltene sada šteta stati sa njima, treba ići do kraja i snimiti sve što je sročio bar po nekoliko puta. U sklopu ekranizacija do sada nesnimljenih Kingovih romana, imamo i DOCTOR SLEEP koji se doduše produkciono nadovezuje na uspeh diptiha IT koji je doneo veliku dobit studiju Warner Bros.
DOCTOR SLEEP je snimljen u dvoipočasnovnom formatu kao i IT i ima sličnu estetiku. Tu je mlada junakinja, tinejdžerka, tu je doticanje horor motiva ali prevashodno jedan YA ključ i avanturistički duh. Sve to je šuplje, banalno, nemaštovito i pri trajanju od dva i po sata užasno dosadno. Ali, opet, čemu tako žestoka reakcija?
Pa reakcija proističe iz toga što je DOCTOR SLEEP produžetak romana i filma SHINING koji je onomad snimio Stanley Kubrick po Kingovoj knjizi.
Da, da. U vreme kada su po Kingu nastajali filmovi kao što je De Palmin CARRIE, nastao je i Kubrickov SHINING, film koji se umnogome razlikovao od literarnog predloška, temeljno delo ne samo za horor žanr već i sedmu umetnost uopšte. SHINING je porodična srebrnina studija Warner Bros, jedan od filmova sa kojima su najdublje izmenili popularnu kulturu. Dan-danas SHINING opseda i inspiriše, bilo kao tema dokumentarca ROOM 237 ili kao osnov za bravura sekvencu u filmu READY PLAYER ONE. Naravno, ne treba ni govoriti o tome koliko je novca i prestiža taj film doneo studiju Warner. Ipak je to Kubrick, a svaki Kubrickov film je posebna stvar, poseban artefakt.
I isti taj studio je uzeo da prostituiše SHINING u jednom filmu za koji je od prvog kadra, a verovatno i od čitanja Kingovog romana-nastavka, jasno da će biti nešto potpuno bezvredno.
Mark Flanagan kao jedan krajnje limitiran reditelj ne uspeva čak ni da napravi neku tehničko zanatsku igrariju u scenama kada se u filmu evocira SHINING već snima njegovu repliku DTV nivoa. Ruku na srce, izuzev blasfemične završnice koja se svodi na neki nemaštoviti čisto tehnički rasplet, a koji je inače po svemu suprotan stravi Kubrickovog filma, DOCTOR SLEEP barem pokazuje da je King priznao da je Kubrick bio u pravu. Nažalost, i pored sede kose, King nije u stanju da prepozna oko čega je tačno Kubrick bio u pravu, sem da jeste.
I tako gledamo film koji pokušava da se osloni na klasik, i da nam ponudi jednu bednu DTV demistifikaciju, i u tom pogledu podseća na Ridleyeve senilne PROMETHEUSa i COVENANTa. E sad, Ridleyeve baljezgarije su prošle malo lakše jer je njegov klasik već bio ofucan kroz slabe nastavke.
Nažalost, King je napisao roman-nastavak, decenijama posle originala, ali nije imao ni toliko obraza da se nadoveže na mini-seriju koja je dala njegovo viđenje kako ta ekranizacija treba da izgleda već se dohvatio Kubricka i onoga sa čime se inicijalno nije slagao.
Srećom, publika je prepoznala o čemu se ovde radi i nije se odazvala ovom filmu. Pa ipak, mrlja ostaje. DOCTOR SLEEP nije smeo doći do bioskopa. HBO Max ili Netflix su mogli biti častan izlaz.
THE RAIDERS Herschella Daughertyja zvuči sjajno na nivou sinopsisa, i prilično je solidno realizovan za jedan B-vestern sniman na Universalovom lotu, pa je samim tim veća šteta što scenario Gene L. Coona nije bolje kapitalizovao zanimljivu premisu. Coona inače znamo kao prekaljenog televizijskog scenaristu i potpisnika nekih dobrih filmskih scenarija kao što je recimo Siegelov KILLERS po priči Ernesta Hemingwaya.
Nažalost, ono što Coon u ovom filmu ne uspeva da iskoristi do kraja jeste protagonizam junaka Buffalo Billa, Wild Billa i Calamity Jane koji u ovoj priči pomažu varošanima da se odbrane od grupe jayhawkera ali i da spreče krvoproliće koje mogu da izazovu oficiri pobedničke Unije koji pokušavaju da uspostave red posle rata.
Uprkos tome što film ima tako ikonične glavne juneke, praktično kao da nema prave glavne junake, i nijedan lik ne uspeva da se nametne kao dominantan. Robert Culp igra Wild Billa i uprkos tome što ima najveću snagu kao glumac i svakako preuzima protagonizam u završnici, ne možemo reći ni da je on glavni u ovoj priči.
Stoga, THE RAIDERS je jači u sinopsisu i realizaciji nego u dramaturškoj postavci što je šteta. Ovaj B-vestern je imao dobre sastojke.
* * / * * * *
EARTHQUAKE GIRL Washa Westmorelanda je atmosferična ekranizacija romana Susanne Jones. Nisam čitao literarni predložak ali Wash Westmoreland je ovo napravio kao jedan zanimljiv, atmosferičan žanrovski melanž u kom se kombinuju studija karaktera, ljubavni film o ljubavnom trouglu, misterija i triler. Taj melanž funkcioniše jer Westmoreland sve vreme uspeva da drži određenu zakučastu tenziju među likovima, sa dozom sumnje, i nestabilnosti u samim likovima i njihovim postupcima.
Westmorelandov film ima Aliciu Vikander u svom centru i ona suvereno nosi ovu celinu, uklapajući u nju i Riley Keough i Jacka Hustona i naravno japanskog leading mana Naokija Kobayashija. Ipak, sve ovo je Alicijin show i ona se odlično snalazi ne samo kao leading lady i osnovni stub filma već i kao junakinja koja pored engleskog govori i japanski u vrlo dugim deonicama.
Film je smešten u 1989. godinu što doprinosi vrlo interesantnoj atmosferi. Imamo i jedan lep detalj, glavna junakinja radi kao prevodilac a jedan od zadataka joj je i prevođenja kultnog Ridleyevog filma BLACK RAIN, a on potpisuje i produkciju ovog filma. Sama priča se u suštini mogla dešavati bilo gde ali je super što se dešava u Japanu i daje filmu još jedan sloj ekskluzivnosti.
Film je snimao južnokorejski direkotr fotografije Chung-hoon Chung koji sada već radi i u Holivudu pa vizuelni koncept kombinuje južniokorejsku visoku estetizaciju i relativno uobičajene zapadne zahteve u pogledu kadriranja.
Određenu ulogu u filmu ima i muzika osamdesetih, ne samo u karakterističnim karaoke barovima već i u nastupima new wave bendova koje posećuju junaci. To mi je evociralo uspomenu na film TOKYO POP.
Scottova firma Scott Free je producirala ovaj Westmorelandov film a pušten je na Netflixu. Teško mi je da tačno definišem gde bismo ga u današnjim okolnostima gledali inače, dakle ovo je još jedan primer zašto je ova platforma zaista bitan činilac u savremenom filmu.
* * * / * * * *
A CRY FOR HELP je televizijski film u režiji Daryla Dukea po scenariju Petera S. Fischera o radio voditelju koji u svom kontakt programu ima manir nipodaštavanja i vređanja slušalaca ali jednog dana odlučuje da pomogne kada mu se javi devojka najavljujući da hoće da se ubije.
Daryl Duke nažalost ne gura ovaj format do radikalnog potencijala koji nosi a to je da se samo bavi radio voditeljem dok se ostali samo čuju. Uprkos tome što ima Roberta Culpa u glavnoj ulozi koji može da iznese takav zadatak, Duke ipak pokazuje i one sa druge strane žice koje Culp motiviše tako da ostavlja prostor za kasnije prodore u radikalniju egzekuciju ovakvih premisa.
Ipak, sve u svemu Fischer i Duke grade zanimljiv spoj socijalne drame i trilera. Mogli su da budu hrabriji ali su na kraju izabrali siguran put.
Samo da progovorim u ime svih koji glasno šute i da pitam kad ćemo dobiti zvanične impresije REALNE PRIČE? Svesni smo da ti se dopalo, ali čekamo sistematičnu analizu.
Pa izašla je na Crippled Corneru ali sam se nešto zeznuo, i sad vidim da nekoliko skorašnjih tekstova nisam stavio. Stiže uskoro.
Sent from my iPhone using Tapatalk
:| :| :| :|
REALNA PRIČA Gordana Kičića je ona vrsta građanske dramedije koja se neprestano traži u razgovorima potencijalne publike ali se ne dešava na srpskim ekranima. Decenijama posle uspešnog serijala Milana Jelića i Predraga Perišića NA ODREĐENO VREME, i to preko tri decenije zapravo, Kičić uspeva da tu formulu i problematiku vrlo samouvereno uvede u novi milenijum.
Kičić je igrao različite likove u karijeri ali je najviše uspeha imao kao komičar, i ovde gradi ceo film oko zanimljive persone, glumca koji vodi apsurdan život umetnika i zabavljača u Srbiji, uporedo se naravno baveći svim onim životnim uogama koje dele supružnici i inače. Kroz prizmu simpatičnog pomalo goofy junaka koji sebe shvata ozbiljnije nego što treba, Kičić gaji uspešan karakter man childa koji shvata da mora da odraste kada je već prekasno i kada mu brak pred razvodom a dete ne govori mesecima zbog tenzije u kući.
U tom pogledu, Kičić kao osvedočeni filmofil uspeva da inkorporira elemete stvari koje danas rade Ben Stiller ili Judd Apatow ali da to sve zadrži kao konstruktivan uticaj, jasno to sve obilkujući kroz stvari koje su njemu jača strana. Kičiću realno treba leading rola u grownup filmu i sada ju je dobio ali se nije odrekao ni onoga zbog čega je bio tako dobar u MALOJ NOĆNOJ MUZICI. Ta komika koja proističe iz glavnog lika nalazi se u jezgru komedije u ovom filmu, pa u principu količina smeha umnogome zavisi od gledaočevog prihvatanja tog pristupa humoru. Lično ne vidim razlog zašto on ne bi funkcionisao. Kičić je postigao pravi nivo komedije i u svojoj igri ali i u režiji.
Film je realizovan precizno i konzistentno. Vizuelni koncept je jednostavan ali efektan i nema nikakvih iskoraka iz toga što je disciplina zaista vredna poštovanja i vrlo je retka u našem filmu.
Kad je reč o onome što je dramski temelj filma a to je priča o razvodu i odnosu sa detetom, REALNA PRIČA takođe dobro stoji. Uprkos tome što srpski film poslednjih goina ne beži od ozbiljnih tema, moramo priznati da kad junaci povedu neku ozbiljnu priću uslede ozbiljni krindževi. U ovom filmu toga nema, ne samo zbog zdrave doze humora već i zbog zdrave doze nepretencioznosti koja prati i tekst i način igre.
REALNA PRIČA se umnogome oslanja na one stvari koje smo navikli da bez problema vidimo u stranom filmu ali koje nimalo nisu rutinske kod nas. I zaslužuje veliko poštovanje što ih je tako vešto plasirala i realizovala.
REALNA PRIČA je film koji je nepretenciozan ali je istovremeno i problemski, film je zabavan a,i jeste studija karaktera u ozbiljnoj nevolji.
Scena policajčevog monologa koji nas uvodi u završnicu filma je briljantan dramaturški rad jer u sebi nosi zapravo razrešenje filma. Takva briljanta rešenja ponekad nisu vidljiva prima facie ali ovde je to zavidan formalni ukras sa izuzetnom suštinskom konsekvencom.
Dramaturški gledano film je sigurno postavljen, likovi su jasni, priča se glatko razvija, ide od tačke do tačke i tačno sprovodi character arc glavnog junaka. Ovakva scenaristička pedantnost se takođe zaista retko sreće kod nas a ne ceni se previše.
REALNA PRIČA je film koji uspeva da postigne ono što smatramo standardom za strani film kakav svakodnevno gledamo. Uz rizik da zvučim kao neko ko je iz industrije i raduje se nečemu što nije previše bitno običnom gledaocu, mislim da je sve ovo što je Kičić ovde postigao zbiljna nesvakidašnje za naše standarde i da može biti pravo osveženje za publiku.
Stoga, REALNA PRIČA jeste ono što je našem repertoraru bilo potrebno i što se već decenijama traži. Ako se publika ne odazove, gubi pravo da se žali što ovakvih filmova nema.
* * * / * * * *
Kičić će se transformisati u srpskog Klinta Istvuda (nadamo se bez bizarnih razgovora sa praznom stolicom)!!!!!!!!
Više je Ben Stiller... :)
Quote from: Meho Krljic on 19-11-2019, 16:45:57
Kičić će se transformisati u srpskog Klinta Istvuda (nadamo se bez bizarnih razgovora sa praznom stolicom)!!!!!!!!
Како беше оно...Мехо, је л се ти то са нама мало шалиш?! У најбољем случају осредњи глумац који је нешто убедљивији у позоришу, на филму је сув просек. Можда блеђа варијанта Бјелогрлића који је много бољи као редитељ и продуцент. Желим и Кичићу пуно успеха у режији и продукцији.
Najviše sam hteo da aludiram na to da je u pitanju popularan glumac koji prelazi u režisere i ispostavlja se kao mnogo bolji režiser nego glumac.
Мехо, ја поштујем твоје алузије мада треба сумњати и у то колико је популаран као глумац. Успут, кад смо код Бјеле надам се да ће се опет дохватити камере у неком дугометражном остварењу.
Lee H. Katzin je preuzeo film LE MANS od Johna Sturgessa koji je trebalo da ga režira za Stevea McQueena. Usledilo je pakleno snimanje, dosnimavanje, premontiravanje i na kraju je nastao ovaj film na čiju premijeru sam McQueen nije ni došao.
Danas, LE MANS stoji kao klasik autotrkačkog filma, po mnogima, i to ne bez zasluge, važi i za najbolji film o motosportu. Ne bih išao toliko daleko, ali zašto da ne, LE MANS jeste jedno od najvećih umetničkih dostignuća kada je reč o pokušajima igranog filma da obuhvati fenomen auto trka. Stoga ovaj film zaslužuje da iznova bude otkriven.
Steve McQueen je glumio u čitavom nizu klasika i poistovećen je sa ikoničnim likovima, ali LE MANS je u određenom smislu možda i najznačajnije delo sa njegovim pečatom. Naime, u ovom filmu je on ko-autor, kao zvezda koja je založila svoj ugled i uspela da istera koncept inspirisan jednim velikim delom francuskim Novim talasom, a to je upliv dokumentarnog u igrani film.
Nije LE MANS jedini holivudski film sedamdesetih koji je koketirao sa ovim stilom, da se razumemo, ali je vrlo radikalan ako imamo u vidu da je film o sportu, da je skup, da je star vehicle (pun intended). Naime, prvih 37 minmuta filma mi ne dobijamo ni jednu jedinu supstancijalnu repliku izgovorenu od strane junaka. McQueen je želeo da automobili budu protagonisti filma, i u tome je i uspeo. Način na koji "porše" ide na početku ulicama varošice pored trkališta mnogo više podseća na hod junaka nego na tipičnu vožnju motornog vozila.
Lee H. Katzin sa ekipom uspeva da isprati ovaj koncept. Michel Legrand je napravio jako zanimljiv skor, kombinovan sa arhivskom muzikom. Detalj sa himnama koje sviraju pred trku dok vozači zauzimaju mesta je mnogo diskretniji u realizaciji nego što zvuči kad se priča, a postepeno intenziviranje života u Le Manu kako se oko trkališta okupljaju posetioci i ekipe je fantastičan školski primer "čistog filma", gde se samo kroz sliku i ritam postignut montažom postiže utisak koji je mnogo viši od narativnog.
U određenom smislu, McQueen je uvek bio glumac koji je igrao na ćutanje, na pogled, tudio se da bude man of few words i u LE MANSu on upadljivo želi da se povuče iz protagonizma i da bude svojevrsni pokrovitelj celog ovog šoua koji se ne nameće. Njegova spontanost i uključenost u rad trkačkog tima u filmu je nedvojbena. On dolazi među njih ali se ni na koji način, ni po ekspresiji ni energetski ne izdvaja.
Kao i kod McQueenovog imenjaka koji poslednjih desetak godina snima art house javlja se uvek rizik šta se dešava kada u tako atmosferičnom filmu bez reči krene dijalog, ali nema razloga za brigu, disbalans je manji nego što bi se očekivalo.
LE MANS je film koji treba rehabilitovati jer u svoje vreme naprosto nije shvaćen, možda zato što su očekivanja od njega bila drugačija. Danas on funkcioniše na drugom nivou i gleda ga publika koja receptivnija. U tim okolnostima, reč je o klasiku kome se treba vraćati.
* * * 1/2 / * * * *
THE PHYNX je film koji se do izdanja Warner Archivea smatrao raritetnim i prodavao na butlezima. Retko je prikazivan na televiziji a 1970. godine je imao vrlo malu distribuciju o kojoj je ostalo vrlo malo dokaza. Samim tim, stekao je imidž nečega što je bilo toliko loše i problematično za Warner da nije ni mogao da bude javno prikazan.
Ako THE PHYNX ima neku manu to je onda osećaj da je reč o komediji namenjenoj omladini koju su pravili "stariji ljudi", i da je reč o filmu koji se obraća publici Novog Holivuda a snimili su ga ljudi iz studio sistema. Ta primedba tek delimično stoji jer su samo pojedini učesnici ovog projekta ljudi iz prohujalih vremena. Neki drugi, iako nisu deo Novog Holivuda per se, sasvim sigurno nisu ni istomišljenici Cecille B. De Millea. Pa ipak, očigledno je ova komedija bila uvezana sa popularnom kulturom, sa rokenrolom, a tu je kredibilitet važan.
THE PHYNX se poigrava sa nekoliko jako zanimljivih koncepata, i svaki od njih je mogao biti razrađen u zanimljiviji zaseban film, međutim ovako kako je to složeno u ovom formatu itekako ima smisla. Film se dešava u jednom stilizovanom hladnoratovskom svetu u kom je Socijalistička Albanija najizolovanija država na svetu. Međutim, Albanija iako jeste bila izolovana i u stvarnosti, u ovom filmu deluje kao dvorac jednog u suštini dobrohotnog slovenskog despota kog ucenjuje njegov general i vlasnik jedinog tenka u državi. Izolovana Albanija počinje da otima poznate ličnosti, mahom ostarele i odavno penzionisane ličnosti kao što su olimpijski plivač i filmski Tarzan - Johnny Weismuller, bokserski šampion Joe Louis, čuveni reditelj mjuzikla Busby Berkeley, stari glumac iz gangsterskih filmova Pat O'Brien itd. Kako bi ih spasila američka tajna služba pravi bend The Phynx i vodi im karijeru kako bi postali No.1 atrakcija na svetu. Put na čelo top lista aranžiraju im pritiscima na prodavce, političari se angažuju, Ed Sullivan je ucenjen. Ideja je da kada se The Phynx nametnu postaće interesantni albanskim vladarima i kada ih pozovu spasiće otete...
Scenario je pisao Stan Cornyn, sasvim sigurno hip faca, jedan od legendarnih krativaca iz Warner Bros. Recordsa, čuven po raznim idejama koje je imao kao što su sempleri Loss Leaders i duhoviti a temeljni liner notes na mnogim izdanjima. Cornynu pisana reč nije bila strana i THE PHYNX je koncipiran kao dinamičan film baziran na geg-komediji, epizodičan ali konzistentan.
Režiju potpisuje Lee H. Katzin, televizijski profesionalac koji se nikada nije obrukao na filmu i koji će koliko godinu dana kasnije potpisati krajnje avangardni LE MANS Stevea McQueena ali se neće previše zadržati na filmu. Katzin uspeva da napravi vrlo dinamičan vizuelni sadržaj. Film evidentno nije skup ali produkciono nije neozbiljan i on ga vešto rešava i u pogledu kadriranja i u pogledu mizanscena. Iz svih dramski razvijenih likova izvlači dovoljnu dozu karakterizacije da bi ispratili svoje tipske zadatke. U filmu se pojavljuje niz ikoničnih ljudi kao što su Richard Pryor, Harold Sakata, James Brown. Da li su oni mogli biti više iskorišćeni? Svakako da jesu, ali očigledno je Katzin imao ograničen prostor za rad sa njima.
Dakle, ni Cornyn ni Katzin nisu generacijski problematični. Jedini koji bi mogli biti jesu autori muzike Jerry Leiber i Mike Stoller koji su Hall of Fameri kao autori pesama za širok broj izvođača, od crnih grupa, preko Brill Building Ere do Elvisa. 1970. godine oni verovatno nisu najaktuelniji autori ali ono što pružaju u ovom filmu jeste vrlo solidan post-British Invasion koji obuhvata celokupan stilski asortiman bendova kao što su The Beatles ili Beach Boys, od popa do psihodelije. No, njihove pesme u ovom filmu, nose u sebi nešto "programsko", nešto mjuzikalsko, i u tom pogledu oseća se "neautentičnost". Da je neki pravi bend igrao u ovom filmu, kao Beatlesi kod Lestera ili Monkees u svojim izdanjima, verujem da bi film bolje prošao.
Konačno, film počinje sa nekoliko duhovitih situacija na granici Albanije i Jugoslavije (gde na ganičnoj tabli piše da se u Jugoslaviji primaju sve kartice) što čini ovaj film vrlo zanimljivim za našu publiku.
Sličan zaplet imaćemo petnaestak godina kasnije u parodiji TOP SECRET! gde elvisoliki pevač ide za račun tajne sužbe u Istočnu Nemalčku koja podseća na nacističku Nemačku. Dakle, neke od ideja iz ovog filma su opstale i preuzete su. Uprkos tome što je THE PHYNX solidniji nego što mu zbore, ovo je tip filma koji bi trebalo rimejkovati.
* * * / * * * *
DEEP MURDER Nika Corirossija je celovečernji rad reditelja koji se kalio u Funny or Die produkciji pa je i sam high concept na kom je baziran film takav. Reč je o slasheru koji se dešava unutar strukture pornića gde se porno likovi suočavaju sa koljačem koji ih ubija jednog po jednog. Funny of Die nije jedina ekipa koja se bavila tom dekonstrukcijom dijaloških, dramskih, situacija u pornićima a ovde idu do fomata celovečernjeg filma u kom ova koncepcija prosto nije održiva.
U jednom trenutku DEEP MURDER toliko insistira na šupljoj (pun intended) estetici porno dramskih interludija da zapravo počinje da mu nedostaje seks. Istovremeno, ova vrsta porno persiflaže je već rađena u pornićima i Nick Corirossi nažalost ne uspeva da naiđe čitav niz samosvesnih parodičnih pornića koji su odavno apsolvirali ovakve zahvate.
DEEP MURDER jeste gubljenje vremena za ljubitelje horora i uopšte gledaoce bilo kog žanra, ali nije za profesionalce jer pokazuje zašto neke stvari zapravo ne funkcionišu. Nadam se da će ljudi naučiti na Corirossijevim greškama.
Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett uspeli su da u svom prvom mejdžor hororu isplasiraju svoje viđenje anarhičnogh komičnog horora za kakav se pre njih već profilisala Samara Weaving. U tematskom pogledu, READY OR NOT ima direktne veze sa McGjevim izvanrednim THE BABYSITTERom a isto tako ima i satitičnog duha Lynchovog MAYHEMa.
Otud, ovo nije nešto novo za Samaru ali jeste fini povratak high spirita u humora u bioskopski horor. Ove godine doduše jedan od najboljih filmova godine bio je US Jordana Peelea. READY OR NOT nema tako velike pretenzije i impozantnu realizaciju ali zato spada u onaj format žanrovskog filma koji itekako zna šta radi i kako to da postigne.
Samara Weaving je okosnica filma kao nevesta koja posle zaključenja braka shvata da je čeka još jedan ispit. Očekuje se njena krv na čaršavu, ali svakako ne u sklopu prve bračne noći.
READY OR NOT je dinamičan film, vešto realizovan i energičan koji uspeva mahom uspešno da se izbori sa tipskim likovima i da im adekvatnu dubinu. Uprkos tome što za film ne možemo reći da ima duboki sveprožimajući suspense zbog same strukture i humora, sasvim sigurno uspeva da stvori duhovit miks napetosti, humora i nasilja u kojoj gledalac postiže lepu mešavinu smeha i strepnje. Bettinelli-Olpin i Gillett ne izbegavaju da okrvave ruke, i u tom pogledu ovo je pošteno gledalačko iskustvo.
READY OR NOT je dinamičan film, bez viškova, sa dobro odmerenim akcentima i intervalima tako da sve vreme drži solidan tempo i tenziju. Gledano u odnosu na žanrovsku tradiciju, READY OR NOT ne donosi puno toga novog ali ono što radi, radi jako dobro.
* * * 1/2 / * * * *
A Journey to Galaxy's Edge, the Nerdiest Place on Earth
How Disney's Imagineers created a whole new part of the Star Wars universe.
In Star Wars movies, people flying the Millennium Falcon pull a very specific lever to jump the ship into hyperspace, which is technobabble for "Go very fast!" People do the same thing at Disneyland, on a ride called Millennium Falcon: Smugglers Run. It's part of Galaxy's Edge, a new billion-dollar, 14-acre expansion, and to get to that lever, visitors first navigate a queue that twists through a meticulous re-creation of a spaceport and the inside of the Falcon. Then six at a time are ushered into the ship's cockpit (the ride actually has several) to get rumbled and wobbled while a screen outside the window shows a first-person POV movie of a swooping, dogfighting space mission. It's a motion-simulator ride. The Falcon doesn't actually go anywhere.
At least, not in our universe. In the Star Wars universe ... well.
So now, me, in the pilot's seat, a light flashing: I'm a fan, so I reach for the lever in, I'll admit it, a transport of delight. It's metal, a little cold, takes some real force to pull back. It feels perfect. I mean, this is exactly what it feels like to pilot the Millennium Falcon.
Sure, under the dashboard are leaf springs and gears, shaking haptics torqued to within a play-tested centimeter of their lives to give good feedback. But, like, that's not what I mean. What I mean is, how could pulling that lever feel perfect? How could it feel like anything? There's no such thing as hyperspace. There's not even any such thing as a Millennium Falcon. It's Hollywood magic, polyurethane, and pixie dust.
There's a full-size Falcon at the entrance to the ride, yes—and another in the corresponding park in Florida. They're props, basically, dressing for a heightened environment, like Hogwarts at Universal Studios or Gotham City at Warner Bros. World in Abu Dhabi. Except unlike those, Galaxy's Edge doesn't end here. It is, in native nerdish, "in canon." What happens in Galaxy's Edge happens in the official Star Wars universe.
Me again: I've pulled the lever. Lots of little computational beeps and tweets. And then, wooooooooOOOO-shoom! The stars blur backward into speed lines, and something like acceleration pushes us all back into our seats. We have made the jump to hyperspace.
There are two ways to talk about Galaxy's Edge. Both are true.
The remote planet of Batuu was once covered with trees thousands of feet tall. After a cataclysm petrified them, only their trunks remained. For mysterious reasons, one looks like obsidian, giving a town that grew up around it its name: Black Spire Outpost. A disreputable trader named Hondo Ohnaka recently opened a cargo business there, for which he is recruiting pilots to fly off-books cargo runs that may also be in support of the galactic Resistance movement. Stormtroopers from the First Order have just arrived to hunt for Resistance sympathizers.
In 2012, George Lucas sold Lucasfilm to the Walt Disney Company for $4 billion. As intellectual property goes, Star Wars is unusual, in that sanctioned stories exist inside a rigorously enforced storyworld stretching millennia into the past and future. Disney, with producer Kathleen Kennedy heading the new division, would make new movies and TV shows (as well as comic books, novels, toys, videogames, and so on). In 2014, Disney CEO Bob Iger added theme parks to the mandate.
At the time, Scott Trowbridge was the head of research and development at Disney Imagineering, the company's theme-park design arm. A USC film major who'd spearheaded the immersive Harry Potter attractions when he ran Universal Creative, Trowbridge proposed a novel way to capitalize on the newly acquired IP. He pitched Disney's "first franchised, story-universe-based creative development studio." It would include merchandise, product development, even food service, and it would build not just rides but entire stories that'd feed from the parks back into the canonic maw.
Disney brass not only went for it, they put Trowbridge in charge, telling him to build a new land every bit as significant as Tomorrowland or Fantasyland. From the moment anyone stepped across the threshold, they'd be totally immersed in the Star Wars universe.
That's trickier than it sounds. "For an immersive world, it's not so much a linear narrative arc as an emotional arc," says Margaret Kerrison, whose title is managing story editor. She's a fast talker, code-switching between in-canon discussions of lightsaber technique and meta-canonic conversations about "Starwarsification." "As a fan, what are the various aspirational things we want to do in order to have that fulfilling Star Wars experience? We talked about taking control of the Falcon, drinking blue milk, visiting the cantina."
Not the cantina from the first Star Wars, though. The Disney imagineers decided to build a whole new world. Batuu would have to feel like Star Wars even though it was utterly original. "A lot of us were like, the universe is a big place. That meant not going back to a planet where we've been before," Kerrison says. "We wanted to create a new settlement or city so that all of us could create an experience from scratch."
With Lucasfilm's Story Group onboard, the imagineers set out to compile a several-hundred-page bible of Galaxy's Edge background stories. Maintaining it was Kerrison's first job with the imagineers, who Starwarsified the place by combining otherworldly wilderness with a teched-out overlay of full-scale greeblies (what VFX folks call the mechanical-looking stuff they attach to the outside of spaceship models). That's look and feel. Galaxy's Edge also obeys the rules of the galaxy far, far away: The team sited it on the timeline just after The Last Jedi, which meant they could have park employees dressed as Kylo Ren and First Order stormtroopers walking around (but not Darth Vader and Han Solo—they're dead). Lucasfilm offered up a character who could introduce the Millennium Falcon show: Hondo, a stalwart of the Star Wars cartoons.
Like any good magician, imagineers are so cagey about the mechanics of all this careful world-building. Hondo had to be translated from an animated character to a 7-foot-tall animatronic robot, his face "aged" since his cartoon years. An imagineer initially insisted to me that they'd constructed the Falcon's interior according to "original blueprints," which is nonsense, of course, since the ride accommodates versions from all the various movies and multiple cockpits. A spokesperson finally allowed that a Falcon built from original plans wouldn't have passed muster with Earthly building codes. The Millennium Falcon flew the Kessel Run in less than 12 parsecs, but it is not ADA compliant.
And that uncanny hyperspace lever? They spent months play-testing it with pilots of all ages and sizes. "But we don't want you to think about the complex multi-GPU real-time rendering system and the custom game engine with stochastic anti-aliasing," Trowbridge says. "We just want you to think about, you know, 'I'm flying on the fastest ship in the galaxy.' "
When Disneyland opened in 1955, a low hill surrounded it, demarcating its borders and cutting it off from the world outside. The berm was inviolable, except when visitors walked under the train tracks that circumnavigated it and found ... Main Street, an architectural fantasy of small-town America that led to a fairy-tale castle.
As Disneyland's rides got more complex, the park needed more room. Imagineers started breaking through the berm, mounting elaborate facades inside the park but constructing boxy "ride buildings" or "show buildings" beyond the rim. It was an all but undetectable bit of architectural prestidigitation; no one ever really asked why the Pirates of the Caribbean boats slid down a couple of drops or the stretching room in the Haunted Mansion carried you down only so the doom buggies—the vehicles you ride in, "omnimovers," tilting and pivoting to direct attention—would carry you back upward again. It was in service of getting people under the berm and into the fictional space of the ride building.
All those switchbacks, drops, and omnimoves provided structure for a story. On so-called dark rides, one tableau here gives way to another tableau there, a spatialized version of a classical story's temporal sequences. As John Hench, the lead imagineer from the 1950s to the '80s, told the magazine New West in 1978, Disneyland "was planned like a motion picture, to evolve and unfold in time so a thread runs through it."
The whole experience of Galaxy's Edge, then, becomes one very long filmic take. You never (well, let's say rarely) experience anything you wouldn't find in Black Spire Outpost. Except on rides, any music you hear is on a local "radio station," or sometimes playing from an open second-story window, or courtesy of the droid DJ in the cantina. There's a stand that sells both blue and green milk. The alcoves of the souk are real shops. Park workers—the "cast," officially—have all been encouraged to come up with backstories plausible for a Batuuan. Most of the signage is in the Aurebesh alphabet, translatable via the Disney app. In the language of story-building, that's called diegesis. Everything is diegetic, in-story.
On a walk around the park, Asa Kalama, a bearded imagineer in tech-regulation khakis, shows me an even deeper diegetic level. A visitor can use their phone as a "data pad" to create a character—good guy, bad guy, neutral—and play games localized to specific parts of the space. Beating a maze-like minigame causes lights to flash on control panels next to doorways, or you can accept "missions" to find stuff hidden in scattered cargo boxes, to be scanned with a QR reader.
After Kalama shows me how to "hack" a comm tower to make it emit a resonant beep, he points at the unfolding text messages on my screen. "You can eavesdrop on a conversation," he says. "These towers are relaying messages between characters." I get a little backstory on a gunfight in the marketplace that left a wall pockmarked with divots.
Think about what all that requires. Kerrison's story team comes up with that bit of plot and writes the dialog of the messages. "Blaster specialists" carve the impact marks into the wet plaster of the walls under construction—the imagineers decided that each one should look different depending on the type of blaster and the angle of impact. Kalama's interactive group has to code all that into the minigames and link those games to Bluetooth beacons around the park. This fine-grained, fractal detail adds to the sense that not only is Batuu in canon, but so is anyone who buys a ticket.
On my second trip to Batuu—to the one in Anaheim—I watched a little girl race off Smugglers Run at hyperspeed and slam into her dad. "Papa, I was pilot!" she screamed, making swooshing noises. Kids, right? All the Starwarsification didn't much move my adult partner, until she took over my phone to help our 10-year-old hack the giant First Order ship looming over one corner of Black Spire Outpost. Its running lights flashed and its engine roared, and so did her delight. She was in the story.
In 1997, realistic, highly rendered videogames were ascendant, and developers and the people who study narrative were arguing about whether a game could—or should—tell a story. Celia Pearce, a game designer and former theme park builder, coined a phrase to cut through the fight: spatial narrative.
Games didn't invent that, of course. "Spatial narrative is a very old kind of storytelling. You see it in ancient Rome, in cave paintings," says Pearce, a professor at Northeastern University who teaches, among other classes, Designing Imaginary Worlds. Consider medieval churches. For attendees, many of whom were illiterate and didn't understand Church Latin, the church was the Bible—stations of the cross along the nave or in stained glass, important characters represented as statuary in the transept. "It's about where you are, what you can see from where, how you feel as an embodied entity in the space," Pearce says.
It's also true that narratives—books, movies, whatever—have spatial elements. Action takes place. In 1938 the literary critic Mikhail Bakhtin called the way people and things move through narrative a chronotope, a Russian translation of the Greek for "space-time." Bakhtin set out to map the ratios of time and space in stories, and other critics have extended the idea to a chronotopic network, all the movements in space and time a story covers.
I think Pirates of the Caribbean or the Wizarding World of Harry Potter are immersive without being narrative, necessarily. Ditto the new heavy-immersion theme parks spreading across the Middle East and China. But Galaxy's Edge is a full-fledged chronotopia. It exists in the sanctioned Star Wars paracosm; it's a door between our universe and theirs.
Two doors, actually. Your character in the phone-based games in California persists if you go to Florida, and vice versa. The lands are identical in architecture (albeit inverted on the north-south axis). Canonically, in the Star Wars universe, they're the same place, on the same day, over and over; several imagineers mentioned Groundhog Day to me as a touch point. Galaxy's Edge is a Möbius story: one place in the Star Wars universe trapped in a time bubble that's also two places in ours, where we all move through time normally. I'd like to see Bakhtin unravel that chronotopic fuckmuddle.
star wars mechanical box on a wall
The aging stone wall, beat-up ducts, and electronic blinky-light door controls are barely months old. The trash can really works!Photograph: Amy
The Galaxy's Edge souk-like marketplace has real toys for sale, around the corner from a droid roasting pretend meat under a pretend rocket.Photograph: Amy Lombard
Actually, I bet a gamer could speed-run that four-dimensional topology. In games, "you're designing a space that people are going to use and be in and traverse," says Frank Lantz, director of the NYU Game Center. "You want to use it like an artist, to convey ideas." Games (like architecture, cinematography, and omnimovers) direct people's gaze, put resistance and friction into people's movements to guide them in certain directions.
The common element that science fiction and games—and even cities—share is world-building. "This part of storytelling was always one of the nerd ingredients in literature," Lantz says. World-building rules are especially overt at theme parks like Disneyland, if you look for them. "Everything there is mechanical and designed, and that's chilling and weird and creepy and beautiful," Lantz says.
In other words, Disney has literalized world-building and made a space for people to live out fan fiction—a massively multiplayer online role-playing game with a chewy live-action role-playing center. Pearce again: "You have emergent fan behavior converging with a spatial experience."
The only thing that doesn't work in an immersive environment of such refinement is—with apologies—you. It's your baseball cap, your shorts, your churro. Or my notepad and backpack. "That takes away from the immersion, doesn't it?" Pearce says. Disney parks have a longtime rule against adults wearing elaborate costumes, which militates against that instantiated fanfic; Galaxy's Edge is no Comic-Con in terms of Han Solos and Boba Fetts. (Though it is a place for Leias, Reys, and Holdos. I saw more than a few women cosplaying on the down low, hair done weird, rocking galactically appropriate boots.)
Perhaps Disney will relax these rules. Eventually, Star Wars: Galactic Starcruiser will open. That's a two-day stay adjacent to the Orlando park in a hotel designed to look like a Star Wars spaceship, a luxury liner called the Halcyon. The windows will somehow look out onto space, families will get tours of the bridge, and "port day" will connect to Galaxy's Edge. Apparently even the hotel building will be bermed off from arriving guests—all they'll see is the "terminal" where they board a shuttle to the Halcyon in orbit above.
It's murky to me whether that's an experience people want—two days of immersion tips away from a vacation and toward reenactment. In fact, it isn't clear that people even want Galaxy's Edge. Disney anticipated a huge bolus of visitors for the new lands' openings, and, hey, I get it—my family went to opening week of Star Tours in 1987, and the line ran all the way down Main Street. For Galaxy's Edge? Not so much. The company cracked down on annual passholders and asked for reservations for entry to try to avoid a flood, and instead ended up with a trickle. Disney spokespeople denied they'd had an attendance problem, and further denied that the September departure from the company of Catherine Powell, president of Disney Parks West, had anything to do with the performance of Galaxy's Edge.
That's the business side, though. A whole other universe. For me, down here, planet-side, Galaxy's Edge works. When I stood inside the Falcon that first time, I stretched my hand out, reverentially, to touch the pads that line the rounded corridors, and my Disney-assigned minder smiled. "Everyone does that," she said. The walls felt just right—a diegetic apotheosis. Stories about places are common. But this is a place about a story. It feels, well, maybe not real. Stranger than that, it feels like Star Wars.
(Wired)
Whoa
John Turturro Joins Cast of Matt Reeves' 'The Batman' as Carmine Falcone (https://www.indiewire.com/2019/11/john-turturro-carmine-falcone-the-batman-matt-reeves-1202191757/)
Uh, sve mi se manje sviđa ova podela. Ostaje mi da se svako malo podsećam da Matt Reeves do sada nije podbacio. Ali sve češće to moram da ponavljam sebi...
RHINO! je rediteljski film producenta Ivana Torsa koji se vremenom specijalizovao za filmove snimane na egzotičnim lokacijama i umnogome povezane sa lokalnim životinjskim svetom. Jedna od Torsovih izmišljotima koje su ostavile najdubljeg traga na popularnu kulturu jeste serija FLIPPER koja je imala i svoj rimejk devedestih.
RHINO! je izašao godinu dana iza Hawksovog HATARI! i nažalost ne može se porediti po kvalitetu. Za razliku od Hawksovog filma koji ima priču, likove i spektakuran krajolik, Torsov film ima samo krajolik. Robert Culp i Harry Guardino su doduše tu i raspoloženi su da glume ali nemaju šta i nažalost njihovi napori ne mogu da se sastave u smislen narativ.
Film je sniman u Južnoj Africi i vredi ga videti zbog lokacija i životinja koje su nesvakidašnje. Međutim, ovo je jedan od onih filmova koji ne mogu da zadrže pažnju što je prava šteta. Tors je doveo glumačku podelu sa ozbiljnim potencijalom a onda nije ni počeo da ga koristi.
* * / * * * *
SEE THE MAN RUN Coreya Allena je televizijski film po scenariju Rubina Manna o glumcu koji shvata da otmičari kćeri imućnog lekara imaju pogrešan broj i zovu njega umesto svoju metu. Odlučuje da se lekaru predstavi kao otmičar, uzme mu više para nego što ovi traže a onda otkupi devojku i sebi uzme razliku.
Glumac podržav od strane svoje devojke međutim vrlo brzo shvata da je upao u pravu priču a ne film i da ga čeka krvav put da svoju zamisao ostvari i da na tom putu ne nastrada niko ko ne treba da strada.
Ideja da glumac dobija poriv da se prerušava, glumi, i manipuliše je najslabija tačka u ovom televizijskom filmu jer je kroz nepotrebna. Naime, ako ćemo prihvatiti ovu premisu nema potrebe da je pravdamo time što je protagonista glumac. Štaviše, možda bi neko sa nekom "svakodnevnijom" profesijom bio u ubedljiviji. Međutim, glumački segment brzo prođe i kada krene triler tu se Allen i Mann dobro snalaze.
Robert culp u ulozi glumca i Angie Dickinson u ulozi njegove devojke su odlični i raspoloženi za igru u ovom televizijskom filmu iz 1971. godine kada je televizija umela da motiviše i poznate glumce. Eddie Albert rutinski igra lekara.
Allenova režija je jasna, mišićava i odlično generiše suspense, kao što isto tako uspešno akcentuje karakterne momente. Kako priča otmiče iz relaksiranog kadriranja u uvodnom delu sa više širokih planova, pojačava se intenzitet, ima sve više pozicija kamere i sve više krupnih planova. U tom pogledu SEE THE MAN RUN je uzoran televizijski film svog vremena.
Iznad proseka.
Malik Bader je potpuno opravdano privukao pažnju filmom CASH ONLY koji bi se mogao definisati kao PUSHER smešten u krug detroitske albanske mafije. KILLERMAN je bitno skuplji film u kom Bader ima pojačanja na dve jako bitne pozicije. Prva je naravno Liam Hemsworth kao glavni glumac, druga je Ken Seng, izuzetno poznati direktor fotografije za kamerom i kao producent. Bader je čini se ispunio i svoju fascinaciju PUSHERom, naime doveo je Zlatka Burića da igra mafijaškog bosa.
I sa pojačanjima, Bader pokazuje da može da orkestrira i bogatiji krimić od CASH ONLY a na svu sreću snimio je onu tvrdu vrstu trilera kava se više ne snima u Holivudu, ili bar ne prečesto.
Liam Hemsworth je drugi najbolji Hemsworth ali je ipak Hemsworth i odličan je kao juvelir i perač novca za njujorške kriminalne ekipe. Kada sa svojim drugarom i sidekickom uzme novac jednog od klijenata ne bi li ovaj obavio one-off drug deal i sa tim opterećem ne samo da upada u nevolje sa korumpiranim policajcima već i usled jakog udarca doživljava amneziju.
Malik Bader uzima kao početnu postavku mnoge dobro poznate trope krimića ali onda većinu njih uspeva da invertira i osveži. Motiv amnezije u ovom formatu je zanimljiv, a osvežavajue je to što se junaci zaista sve vreme ponašaju dosta logično, izuzmemo li naravno par grešaka kojima se pokreće film. U tom pogledi Malik Bader istovremeno gazi utabanim stazama ali ih fino proširuje. Ovo nije skup film i ima nekih tipskih lokacija koje se ponavljaju umanjujući svežinu postupka ali to su sve zaista mali faulovi.
Liam Hemsworth je već bio leading man. Ne u filmovima kalibra kakve nosi Chris ali sasvim dovoljnim da sa lakoćom bude u centru ove priče. Uspeva da izgradi lik hladnokrvnog, koncentrisanog i efikasnog kriminalca za kog se možemo vezati tek onda kada ne zna ko je i zato postaje ranjiv. Pitanje identiteta u svetu podzemlja je vrlo zanimljiva stvar jer to je posao koji se ne svoji na transakcije već i na ličnu razmenu. Šta se dešava kada je novac tu ali više nema onog čoveka koji njime raspolaže?
U tom smislu, Baderov film je interesantan zato što zapravo sebe bazira i na potrazi za novcem koji je izgubljen i na potrazi za identitetom koji u tom svetu ima itekakvu cenu.
Ken Seng je nastupio u ovom filmu i kao direktor fotografije i kao producent i on filmu daje jednu upečatljivu fotografiju, sivoplavi kolorit svitanja neona, uostalom smešten je u noć detektiva. Njegov doprinos svakako podiže Baderov film na viši nivo od onog koji bi inače imao film ovog budžeta, i to u spoju sa rediteljevim senzibilitetom i sklonošću ka iznenadnim izlivima nasilja daje zanimljiv rezultat.
KILLERMAN je dobar film smešten na ničijoj zemlji jer nije indie a nije ni bioskopski hit. Nekada su ovakvi filmovi bili okosnica holiudske produkcije, sada su eksces. Nadam se da će znalci među producentima ipak prepoznati sve ono što je ove Bader pokazao da zna.
* * * / * * * *
Quentin Tarantino je u fazi promocije filma ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD i kroz intervjue i kroz sam film ukazao na potcenjenog i zaboravljenog reditelja Williama Witheya koji je čitave četiri decenije funkcionisao pod okriljem B-filma i televizije izgradivši reputaciju velemajstora za akciju. I ESCAPED FROM DEVIL'S ISLAND je bio Cormanov odgovor na PAPILLON Franklina J. Schaffnera. Izašli su iste godine. Schaffner je snimio ambicioznu dvoipočasovnu ekranizaciju romana Henri Charrierea a Witney je snimio jednoipočasopvnu sirovu priču, brutalnu i po odnosima među likovima i po efikasnosti.
Witney možda jeste holivudski šljaker ali je svesno ili ne u uvodnom delu filma koji se dešava na Đavoljem ostvru u Francuskoj Gvajani uspeo da napravi atmosferu jednog Jeana Geneta. Zatvorenici su očajnici koji su potonuli u političke razmirice, homoseksualnost i sve druge odnose dominacije i potčinjavanja u kome prednjače sadistički čuvari ali nisu jedini.
Ovo je Cormanova produkcija, dakle potpuno je legitimno ovo čitati kao exploitation međutim čini mi se Witney definitivno ima neke genetovske prelive u ovom domenu. Film je unikatno pesimističan i ciničan u prikazu sveta, da od toga ne može pobeći čak ni kada tokom bekstva ekipa predvođena Jimom Brownom u ulozi Le Brasa (kad se izgovori zvuči kao Lebron) upadne u klopku divljen indijanskog plemena gde on doživljava Blaxploitation momenat i biva odabran da u postelji seoske cure odmeni njenog ubijenog dragana. Čak i taj suštinski WTF exploitiation momenat koji je naravno savršeno logičan iz vizure Blaxploitationa i Brownove fascinantne pojave, kod Witneya dobija nešto genetovsko.
Slično je i prikazana i varošica-kloaka iz koje junaci planiraju svoju završnu etapu bekstva, puna sirotinje i sa prostitucijom - muškom i ženskom - koja vlada ulicama.
Witneyev rediteljski postupak je izuzetno precizan. Ne radi sa velikim budžetom ali ima Jima Browna i kompetentnu podršku i to maksimalno koristi. Čitav niz scena pokazuje kako Witney sjajno vlada fundamentima filmskog izraza i nekim akcionim prizorima uspeva da prida i dozu lirske obrade.
Što je još važnije, sa tako jakim glumcem u glavnoj ulozi, Witney uspeva da se snađe i da mu pronađe pravu dozu ikoničnosti i ranjivosti. Stoga I ESCAPED FROM DEVIL'S ISLAND je jedan od najboljih filmova u kojima je Jim Brown odigrao glavnu ulogu i jedan od najbitnijih radova u Witneyevom opusu.
* * * 1/2 / * * * *
THE CAT BURGLAR je MGMov B-film koji je režirao Willam Witney po scenariju Lea Gordona, u produkciji Genea Cormana. Reč je o paranoidnom špijunskom noiru kratke minutaže od sedamdesetk minuta koji počne odlično i završi se dosta dobro ali u sredini postaje statičan i kameran na niz pogrešnih načina, i u pogledu razvoja radnje i kad je reč o ambijentima u kojima se dešava.
Režija je u uvodim i završnim deonicama nadahnuta, scenario je u celom trajanju dosta solidan i ne može se osporiti Witneyu da je napravio solidan film u ovom formatu koji je u mnogo čemu limitirao reditelje. Pa ipak, sve u svemu je film mogao biti i bolji.
* * / * * * *
LUZ Tilmana Singera je diplomski film snimljen na jednoj od nemačkih škola koje gaje autore radikalnog art housea. I LUZ i jeste takom nešto, čudan spoj art housea i horora, sa elementima teatralizma u postupku. Nažalost, ta celina nema jačeg kapaciteta za bilo kakav crossover i čini mi se da će gledaoci koji oćekuju horor biti pre svega frustrirani. Naime, Tilman Singer je zanimljivo režirao film i bilo bi jako interesantni videti kako bi izgledalo kada bi se zaista upustio u žanr. Međutim, onda se ispostavlja da to ipak nije to i da nećemo dobiti takav ugođaj. Verujem da je art house publici ovo što Tilman Singer radi kudikamo više prijalo.
* * / * * * *
SERGEANT DEAD HEAD Normana Tauroga je jedan of filmova kompanije American International Pictures u kom je glavnu ulogu igrao Frankie Avalon zvezda njihovog Beach Party serijala. U ovom konkretnom naslovu, Frankie Avalon umnogome kanališe Jerry Lewisa i više je energični komičar nego šro je raspevani teen idol.
SERGEANT DEAD HEAD je komedija o astronautima i putiovanju u kosmos i tokom šezdesetih godina bilo je nekoliko naslova tog profila. Ovaj film se smatra jednim od manje uspelih projekata AIPa i Frankije Avalona međutim reč je o vrlo lepo slikanom, slapstick pokušaju koji ima samo jedan problem a to je da nije previše smešan.
U svakom slučaju i kada nije smešan SERGEANT DEAD HEAD je neprestano simpatičan i to mu je veliki plus. Takođe, Taurog je dobio dosta resursa u pogledu zanimljivih lokacija, broja statista i mogućnosti za fizički humor i koristi ih.
SERGEANT DEAD HEAD je film u kome se stvari nesprestano kreću, a nekoliko muzičkih numera kojih ima su solidne. Sve u svemu, ko pronađe neki razlog da ponovo pogleda ovaj film, neće proći previše loše.
* * 1/2 / * * * *
Putovanje Johna Lennona i Briana Epsteina u Barselonu, tri nedelje po rođenju Lennonovog sina a u isto vreme kad su ostali Beatles odmarali na drugom mestu, predstavlja jednu od tačaka u biografiji benda o kojoj se raspredaju razne legende.
Čim su se Epstein i Lennon vratili sa puta krenulo je podbadanje Lennona da je među njima nešto bilo. On je to negirao, govorio je kako mu je putovanje sa Epsteinom bilo zanimljivo kao iskustvo za pisanje, da se sa njim zezao i otvoreno pričao o homoseksualnosti. McCartney je tvrdio da je Lennon bio spreman da ode na put sa Epsteinom pa i istrpi eventualne nepristojne predloge ne bi li uspostavio autoritet u bendu kroz kontakt sa menadžerom. Na kraju, jedan Lennonov prijatelj da je na kraju ipak bilo i malo fiziičkog kontakta između Lennona i Epsteina po genijevim rečima.
Ceo slučaj ostao je zanimljiv detalj u biografiji benda ali je i izrodio zanimljiv film THE HOURS AND TIMES iz 1991. godine u režiji i po scenariju Christophera Muncja.
David Angus igra Briana Epsteina a Ian Hart Lennona (kasnije će se vratiti Lennonu u još jednoj zanimljivoj roli). Munch je snimio film u crno-beloj tehnici, evocitajući štimung filma šezdesetih. Forma je mahom dijaloška i Munchov scenario je napregnut blisko formatu polemičke drame. Sve je oslonjeno na glumce od kojih je David Argus kao Brian Epstein, racionalni poslovni čovek izmučen čežnjom prema mladiću punom sebe koji se otvoreno poigrava sa njim, očigledno igra junaka koji je samom autoru zanimljiviji.
Ovaj film je 1991. nagrađen u Berlinu i na Sundanceu. Uprkos tome što je format kojim se služi Munch nekonvencionalan (film traje oko 57 minuta) i što je njegovo korišćenje konvencionalnih sredstava oneobičeno kroz novi kontekst, ovo je zapravo film koji je po onome što gledamo vrlo old school, i mogao bih ga zamisliti kao rad iz 1963. godine sa potpisom nekog radikalnijeg autora.
Munch je dakle jedan od autora koji su se odlučili da epohu o kojoj govore i stilski oblikuju u skladu sa epohom u kojoj se priča dešava. Smatram da se THE HOURS AND TIMES može ubrojati u tzv. queer film ali da po mnogo čemu nadilazi njegove tipične domete.
* * * / * * * *
Randolph Scott je poznat po vesternima Budda Boetticher i lojngtime companionshipu sa Cary Grantom. I njegovu glumačku priču je negde zaokružio Sam Peckinpah. Međutim, to ne znači da Randolph Scott izvan toga nije radio neke dobre filmove. THE NEVADAN Gordona Douglasa je duhovit i pedantan vestern o dvojici odmetnika koji u bekstvu skončavaju u grada koji drži lokalni privredno-politički monopolista. U ovoj privatnoj varošici ispostavlja se da je gazda grada jako radoznao prema tajni zakopanog blaga koju zna jedan od odmetnika.
Douglasova režija je mišićava, efikasna, a Randolph Scott uspeva da se opusti i u sve unese dozu duha, da ne kažem smisla za humor.
* * * / * * * *
THE IRISHMAN Martina Scorsesea je jedan od filmskih događaja godine jer je dobio zadatak da pokaže kako je Netflix veći Holivud od samog Holivuda. Ovim filmom Netflix je želeo da pokaže kako radi ono što bi trebalo da bude zadatak studija - da za veliki novac ne snima đubre već priče velikih autora vredne pažnje. I u tome je svakako uspeo.
Martin Scorsese je za Netflix snimio TROIPOČASOVNI FILM od 160 miliona dolara o mafijašima, nadovezujući se na ranija remek-dela kao što su GOODFELLAS i CASINO. Ogroman budžet, mada ni CASINO onomad nije bio nežan u pogledu cene, proistekao je iz efekta podmlađivanja glumaca jer De Niro sebe igra u tri životna doba kao i Joe Pesci.
Stoga, imamo barem dva elementa ekscesa koja je samo Netflix mogao dozvoliti Scorseseu. Minutažu i podmlađivanje.
Pođimo od te dve stvari. Letos je bilo dosta polemike oko minutaže Tarantinovog filma ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD. Taj film je trajao oko dva i po sata i tačno su nam jasni autorski zanosi, viškovi koje je očuvao i na kojima je insistirao. THE IRISHMAN je s druge strane film koji je u pogledu strukture i na nivou izlaganja priče i na nivou tempa, makro i mikrodramaturgije pšotpuno konvencionalan i u skladu sa onim što je ne samo Scorseseova poetika već u izvesnom smislu skorsezijanska poetika. U ovom filmu Scorsese više liči na Scorsesea nego što jeste Scorsese jer nema diktiranja trendova, nema novih i svežih rešenja. Samo pre nekoliko godina Scorsese je snimio WOLF OF WALL STREET u kom je uspeo da pokrene ceo talas filmova o simpatičnim prevarantima koji su na nacionalnom nivou uspevali da opčine narod, i u tom filmu je ponovo držao masterclass o tehnici pripovedanja. THE IRISHMAN je film koji je vrlo lako mogao snimiti i neki jako dobar Scorseseov učenik.
Ako je film već ozbiljno oslonjen na sve moguće tehnike ubrzavanja izlaganja priče, zašto traje 210 minuta? Pa u suštini, nema objašnjenja sem da je Scorsese znajući da ne ide u bioskop mogao da pusti mašti na volju, a to nije neko autorsko rešenje per se. Niti je autorski proboj. Scorsese odavno doduše nije autor koji previše mari za to koliko će mu film trajati i ne oabzire se na publiku, ali 210 minuta ovog filma naprosto ni na jednom suštinskom nivou nisu prodor.
Kad je reč o podmlađivanju glumaca, ovo nije tako radikalan slučaj kao GEMINI MAN. De Niro igra sebe u tri životna doba ali efekat podmlađivaja se vidi samo na licu. Ipak, mi sve vreme gledamo sedamdsetogodišnjeg De Nira i to je jasno vidljivo iz glumčevog govora tela i to se ne može ispraviti nikakvim efektom. Izvori iz produkcije navode da je baš taj efekat podmlađivanja bio razlog što je film koštao kao neki bitno drugačiji bioskopski spektakl.
Imajući sve ovo u vidu, možemo zaključiti da Scorsese u THE IRISHMANu nije kapitalizovao dve osnovne tačke koje ne bi mogao imati u okvirima studija. Trajanje i budžet za specijalne efekte zapravo nisu dali filmu nikakav naročit umetnički domet.
Ono što međutim jesmo dobili jeste Scorseseov film koji ne gazi nekim nepoznatim putevima ali solidno radi ono što smo već videli. Ruku na srce, Scorseseov mafijaški imaginarij sa De Nirom u glavnoj ulozi je već toliko ofucan da je bio predmet parodije koju je igrao i sam De Niro, u slučaju Bessonove MALAVITE čak i u Scorseseovoj produkciji. Ovog puta na neki način čak i kada ga Scorsese iznova oživljava, imamo dozu parodije u svemu tome. Naime, differentia specifica ovog filma jeste da u njemu Scorsese kontemplira o starenju, o tome kako se čovek uprkos onome što mu je posao nesvakidašnji, pa makar bio i egzekutor za mafiju, zapravo stari i ostaje sam. To sve danas deluje pomalo kao neki high concept nekog mladog reditelja tipa, "E zamisli film o tome kako su Scorseseovi mafijaši omatorili". I sam Scorsese je paradoksalno tu vrstu tretmana doživeo u filmovima kao što su ANALYZE THAT ili MALAVITA i konačno u onom nesrećnom GRUDGE MATCHu gde se Peter Segal poigravao RAGING BULLom i ROCKYjem.
U tom smislu, važno je naglasiti da je JOKER mnogo bitnija reinterpretacija skorsezeverzuma kroz KING OF COMEDY i TAXI DRIVER. THE IRISHMAN je krajnje konvencionalan ulazak u taj imaginarij, s tim što treba imati u vidu da je Jimmy Hoffa (u interpretaciji Al Pacina) bitan lik u ovoj priči i da je seminalni film o njemu napravio Danny De Vito. I De Vitov HOFFA sa Jackom Nicholsonom ostaje netaknut kao klasik, iako je zanimljiv paradoks da THE IRISHMAN donosi drugačiju viziju Jimmyjeve smrti. Istina jeste samo jedna, ali ne znamo ko ju je dosegao na filmu.
Sve ovo na stranu, koliko god da THE IRISHMAN nema onaj značaj koji mu se pridaje i dalje je reč o prazniku za sve nas koji volimo Scorsesea. Možda ne dobijamo ono najbolje od njega, i svakako ništa novo, ali da - to jeste to, fina kolekcija hitova u kanonskom aranžmanu gde Rodrigo Prieto falsifikuje Balhausa i Richardsona, De Niro i Pesci primaju pod svoje okrilje Al Pacina, i uspevaju da nas ubede kako sve to ipak neku težinu a nije tezga u kojoj repriziraju svoje bajate fore. Pacino kod Scorsesea je najveće osveženje, iako naravno susret De Nira i Pacina nije na nivou HEATa kad je imao mitske proporcije, a i kako bi bio kad su se potom sretali pod toplim tezgaroškim okriljem Avija Lernera.
Ono što je u ovoj kolekciji moramo naglasiti jeste da ovo ipak nisu Greatest Hits, već samo jako solidna izvođenja numera na tragu ranijih.
Klasik je klasik, pa se sa Scorseseom ne može mnogo pogrešiti. Ali može se pokušati.
* * * / * * * *
Oh, jedva čekam, žena mi reče da Netflix nudi i promotivnih mesec dana za dž pa stvarno nema prepreka da iko pogleda ovaj film kako dolikuje,
THE PLUNDER Mohammada Sadegh Dehganija je dokumentarni film o krizi vodoprivrede u Iranu usled neracionalnog korišćenja izvora vode koji se troše više nego što se pune. Film počinje kao jedan solidan prirodnjački dokumentarac o jednom fenomenu, potom se pretvara u društvenu kritiku, ilustrujući kako su različiti iranski režimi i društvene formacije doprinerli sdadašnjoj situaciji da bi na kraju pokazala kako problem vode stvara i u društvene sukobe koji mogu da se pretvore u građanske ratove i vojne sukobe. Kao primer uzimaju Siriju gde je suša bila katalizator sukoba.
Film u većem delu izgleda kao nešto što nema mnogo smisla za međunarodnu publiku jer smo navikli da do nas stižu dokumentarne priče koje su upakovane za globalnu eksploataciju. Međutim, sa nekoliko bitnih poenti pokazuje da može da napravi odjek. Šteta što forma nije u većoj meri ispratila kapacitete sadržaja.
* * / * * * *
KAGHAZ-PAREH HA Behzada Nalbandija je iranska dokuanima o ženama koje su zbog narkomanije ostale beskućnice. Engleski naslov ovog filma je THE UNSEEN jer je to naziv za iranske beskućnike pošto ih vlasti sklanjaju sa ulica tokom poseta zvaničnika. Kako žive u kartonskim kutijama, junakinje su napravljene u stop motion tehnici od kartona kroz visokoestetizovane, često alegorične animirane rekonstrukcije njihovih sudbina.
Ako imamo u vidu iranske kodekse javnog morala, animacija je verovatno najlogičniji način kako da se te žene prikažu i da im se sačuva identitet. Naravno film ovako radikalnog postupka gde u zvučnoj slici idu ispovesti a u slici animirana ilustracija toga nije za svakoga. Ali vredi ga videti, naročito asko se bavite filmom.
* * 1/2 / * * * *
DARKTOWN STRUTTERS je poslednji dostupni film Williama Witneya, snimljen po scenariju Georgea Armitagea, bizarni spoj komedije, mjuzikla, naune fantastike i političkog angažmana. Gene Corman je ovu deonicu svoje karijere proveo radeći Blaxploitation a Witney se u svemu zatekao kao rent-a-reditelj. Rezultat je jedan izuzetno slab i nemarno urađen film.
Scenario Georgea Armitagea je napisan na brzinu, po rečima samog autora za tri dana a Witney nije uspeo da ni na jednom nivou iskontroliše materijal. Ne samo u pogledu izlaganja priče i određivanja žanrovskog ključa već i u pogledu inscenacije.
Anarhičan duh filma je potpuno prihvatljiv za farsu ovog tipa, pa čak i dramaturgija skeča na kojoj se sve bazira ali naprosto ovo je morao biti mnogo kontrolisaniji rad nego što smo na kraju dobili.
Zaplet je u osnovi mogao biti zanimljiv, imamo bandu crnih bajkerki koja se ganja sa tupavim policajcima koji bi trebali da naslede Keystonske ali ne mogu, sa KKK bajkerima ali i dijaboličnim belim vlasnikom lanca fast food restorana koji naizgled pomaže afroameričkoj zajednici ali u stvari želi da otme njihove lidere, klonira ih i vrati njihove kopije koje on kontroliše u društvo.
Naravno, ovakve premise su daleko od nečega što bi napravio Jordan Peele iako je nesumnjivo da sličnosti ima.
Gde su stvari pošle nizbrdo? Paradoksalno, ovo je blaxploitation film, rađen u jednom nemaru i aljkavosti kao i mnogi drugi naslovi tog tipa, a premisa mu je angažovana, stilski kompleksna i izazovna i morala se tretirati autorski.
Naravno, moguće je da i ja svemu ovome prilazim previše ozbiljno, i da bi ceo ovaj film trebalo u startu otpisati, ali ne bi on do danas opstao kao kultni promašaj da u njemu nema klica nečeg interesantnog.
Među izvođačima koji nastupaju u muzičkim tačkama pojavljuju se čuveni The Dramatics.
* 1/2 / * * * *
SLAUGHTER'S BIG RIP-OFF Gordona Douglasa je nastavak Starrettovog uspešnog revenge flicka o bivšem pripadniku Zelenih beretki koji se sveti mafiji zbog smrti bližnjih. Jim Brown ponavlja naslovnu ulogu, i uprkos tome što nema jakih partnera kao u prvom filmu, Douglas je skupio solidne epizodiste među kojima se ističe Don Stroud i unosi jako puno svog karakterističnog stila.
SLAUGHTER'S BIG RIP-OFF ima mustru detektivskog filma, Slaughtera pokušavaju da ubiju na početku i onda on kreće da istražuje ko je organizovao taj napad i da se propisno osveti.
Gordon Douglas sve režira mišićavo, sa izuzetnom vizuelnom kulturom. U ovom transferu film jako dobro izgleda, i kolorit prati vrlo zanimljivo Douglasovo kadriranje, upotrebu pokreta kamere i ekstremnih rakursa.
Uprkos tome što film kipti od blaxploitation detalja, jedan od junaka je klasičan pimp prema čemu Slaughter ima tek prezir, ne mnogo više od toga, i naravno ima mnogo tretmana Jima Browna kao ubermenscha. No, srećom Jim Brown ima sve atribute ubermenscha i ta hiperseksualizovana atmosfera koja čini ovaj film (žene neprekidno preklinju Slaughtera da mu se podaju) zahvaljujući njemu ostaje održiva i uprkos blaxploitation intervencijama, film vrlo lako crossoveruje.
* * * / * * * *
Najbolji jugoslovenski filmovi o oslobodilačkim ratovima 1941-1995
https://www.espreso.rs/kultura/film/474345/lepa-sela-lepo-gore-podzemlje-most-10-najboljih-domacih-ratnih-filmova-po-izboru-dimitrija-vojnova
Prošao Dan Republike. Moraću da čekam Dan borca da bih ovo overio..
Ratovi za unistavanje hrvatskih zarobljenika, civila, njihovih udovica, djece, dijasporaca i svih onih koji vec nisu ubijeni za vrijeme rata
Alita: Battle Angel producer wants fans to help make the sequel happen (https://www.digitalspy.com/movies/a30088153/alita-battle-angel-2-sequel-fan-petition/)
Quote
Alita: Battle Angel (https://www.digitalspy.com/movies/a26109641/alita-battle-angel-reviews/) producer Jon Landau is keen to get a sequel (https://www.digitalspy.com/movies/a26141266/alita-battle-angel-2-plot-cast-release-date-trailer/) off the ground, and he's hoping the film's strong fanbase can help make it happen.
Fans of the sci-fi action film, who call themselves the Alita Army, created a petition (https://www.change.org/p/robert-rodriguez-alita-battle-angel-part-2) for a sequel that currently has over 121,000 signatures and is still going. They've also made their voices heard on social media, explaining why a follow-up simply has to happen.
"What I think the Alita Army should do is keep peppering our family now at Disney and [let them know] how important it is to have another Alita movie and hopefully we'll venture there one day," Landau told Cinemablend (https://www.cinemablend.com/news/2485830/alita-battle-angel-producer-reveals-how-fans-can-help-make-alita-2-happen).
Bedak.
Quote from: Meho Krljic on 03-12-2019, 06:55:31
Alita: Battle Angel producer wants fans to help make the sequel happen (https://www.digitalspy.com/movies/a30088153/alita-battle-angel-2-sequel-fan-petition/)
Quote
Alita: Battle Angel (https://www.digitalspy.com/movies/a26109641/alita-battle-angel-reviews/) producer Jon Landau is keen to get a sequel (https://www.digitalspy.com/movies/a26141266/alita-battle-angel-2-plot-cast-release-date-trailer/) off the ground, and he's hoping the film's strong fanbase can help make it happen.
Fans of the sci-fi action film, who call themselves the Alita Army, created a petition (https://www.change.org/p/robert-rodriguez-alita-battle-angel-part-2) for a sequel that currently has over 121,000 signatures and is still going. They've also made their voices heard on social media, explaining why a follow-up simply has to happen.
"What I think the Alita Army should do is keep peppering our family now at Disney and [let them know] how important it is to have another Alita movie and hopefully we'll venture there one day," Landau told Cinemablend (https://www.cinemablend.com/news/2485830/alita-battle-angel-producer-reveals-how-fans-can-help-make-alita-2-happen).
Bedak.
Kako smo se nadali dobro smo se udali. ALITA je negde na potezu između break evena da gubitka od 50 miliona, a to je mila majka spram onoga što je doživeo DARK FATE. Ja sam učinio svoje, kupio sam BR i gledao dvaput u bioskopu... :)
#RUCKER50 Roberta McCullougha Juniora je zanimljiv dokumentarni film o čuvenim harlemskim košarkaškim terenima u Rucker Parku koji nose ime Holcombea Ruckera, sportskog radnika koji je u Harlemu osnovao čuveni ambijent u kom su mnogi čuveni igrači napravili prve korake. Neki su stigli do NBA, neki su ostali opskurni heroji bez odličja kao Earl Manigault.
Ovaj film govori o preplitanju emancipacije Afroamerikanaca, borbe za ljudska prava i košarkaškog terena kao mesta za okupljanje i izgradnju identiteta i naravno o čuvenim Rucker turnirima na kojima je učešće bilo pitanje prestiža.
Film donosi izvanredan arhivski materijal, od šezdesetih do dvehiljaditih a naročito je zanimljivo da se kao sagovornik pojavljuje Saša Đorđević, snimljen tokom posete Ruckeru sa ćerkom i vrlo dobro objašnjava globalni domet mita o ovom mestu.
Sam stil filma je informativan. Narativ nose sagovornici snimljeni u talking heads aranžmanu ali zato sa sjajnom arhivom. U stilskom pogledu ovaj film zbilja nije ništa naročito.
#RUCKER50 je u Srbiji dostupan, pored uobičajenih piratskih kanala, i na Netflixu.
* * 1/2 / * * * *
WAY... WAY OUT Gordona Douglasa je svojevrsna preteča EDERLEZI RISINGa. Reč je o komediji sa Jerry Lewisom u glavnoj ulozi. Film mi je naleteo baš u vreme gledanja odlične Appleove serije FOR ALL MANKIND koja govori o alternativnoj istoriji američkog svemirskog programa. U ovoj seriji SSSR uspeva da prvi sleti na Mesec i trka se sa izlaska ljudi na Mesec pretvara u borbu ko će prvi stići da postavi lunarni kamp.
U WAY... WAY OUT, američkoj komediji iz 1966. godine priča se dešava u bliskoj budućnosti kada su Sovjeti i Amerikanci uspostavili meteorološke stanice na Mesecu. Kada dvojica američkih astronauta izgube razum zbog celibata, NAWA (umesto NASA) odlučuje da tamo pošalje bračni par, ali za svog astronauta kog igra Jerry Lewis ne može da nađe adekvatnu partnerku.
WAY... WAY OUT bi se danas smatrao neprihvatljivo seksističkim. Ipak, u osnovi je reč o pitomom seks komediji kakve su cvetale tih godina u Holivudu. Gordon Douglas vešto inscenira dešavanja, film je vrlo zanimljivo dizajniran a Lalo Schifrin ima nekoliko ekstravagantnih i vizionarskih deonica u skoru.
Nažalost, scenario od kada se zaplet digne u pun pogon, dakle kada bračni par Amerikanaca upozna par Rusa koji žive na Mesecu, nažalost pada na nivo jednočinke i tu film nažalost postaje bitno statičniji.
WAY... WAY BACK je simpatičan i interesantan film koji je nešto manje smešan nego što bi trebalo da bude. I u toj završnoj fazi ima dramaturški problem. Pa ipak, ovaj film je vredan pažnje kao jedan od naslova iz talasa komedija o astronautima koji se pojavio šezdesetih.
* * 1/2 / * * * *
https://youtu.be/Og2vYP7VzUs
Pošto je Srbin Dušan Popov bio uzor za nastanak Bonda, logično je da šefa i u Bondu i u Kingsmanu igra srpski glumac.
Televizijski dokumentarac FREE TO ROCK u režiji Jima Browna, višestrukog kandidata za Emmy, stoji kao jedan izuzetno uspešan, informativan i bogato realizovan primer konvencionalnog pristupa tema, u ovom slučaju položaja rokenrola u SSSRu, kako američkog tako i onog koji je nastajao tamo.
U slučaju ovog dokumentarca treba imati na umu da je nastao uz podršku američkih državnih agencija i da stavovi koje iznose korespondiraju sa njihovim agendama. Čisto da bi se izbeglo nerviranje. U smislu da komunizam i sovjetski sistem nisu doživljeni kao nešto dobro i održivo...
Ako imamo to u vidu, nema nikakve sumnje da ovaj film ne krije da je rokenrol bio suštinski subverzivan i da je preko stanica kao što je Radio Slobodna Evropa namerno plasiran iza Gvozdene zavese, odnosno da je postojala svest i namera u plasiranju rokenrola na istok. Film naravno ne kaže da su Amerikanci za te potrebe izmislili rokenrol ali ne spori da ga je establišment namerno koristio. U tom pogledu film otvoreno čak i kaže da je rokenrol kao nosilac ideologije poslužio da potkopa Sovjete.
Uporedo sa tim, prikazana je još zanimljivija stvar a to su autohtoni sovjetski bendovi, zatim one koje je formirala država tzv. Vokalno-instrumentalni ansambli i konačno cela bootleg scena koja je uključivala i piratske ploče rezane na rendgenskim snimcima.
Film je urađen bogato u pogledu arhive. Ima zaista sjajnih snimaka, suptilnih rekonstrukcija, ekskluziva kao što su svirka Beach Boysi u Čehoslovačkoj i čitav niz drugih stvari.
Kao neko ko je fasciniran Dean Reedom i temom rokenrola iza Gvozdene zavese mogu reći da ovaj film u svojih sat vremena trajanja obuhvata sve najznačajnije punktove u ovom istorijatu. Da li je moglo da se obuhvati još nešto. Svakako? Ali u osnovnim crtama to je ta priča.
Stoga FREE TO ROCK, uprkos svojoj funkciji i vrlo jasnim komemorativnim namerama, dosta precizno sažima i prezentira priču za koju se odlučio.
NEVADA SMITH Gordona Douglasa je televizijski film iz 1975. godine. Ova priča je snimana pre toga sa Steve McQueenom u glavnoj ulozi ali ono što ih povezuje je naslovni junak. Segmenti zapleta se poklapaju ali priča nije ista. Douglasov film nažalost ne spada u njegove uspelije vesterne. Energičan je i izgleda dobro ali ne uspeva da jasno izgradi protagonizam likova i samim tim da definiše priču do kraja. Gledalac ima teškoće da uhvati fokus i ono što ostaje je mišićavo realizovan vestern koji nedovoljno drži pažnju. Elementi priče o Cordu i Nevada Smithu sežu do nekoliko raznih filmova i serija u koje je bio uključen i Harold Robbins.
PARATROOP COMMAND Williama Witneya je sedamdesetominutni B-film u produkciji Sama Z. Arkoffa koji prati jedinicu padobranaca na čak tri fronta, od Severne Afrike do Italije. Decenijama kasnije ovakav materijal će biti obrađivanim u ratnim epopejama kao THE BIG RED ONE Sama Fullera, ali eto Witney se nije ustezao ni da to sabije na duplo kraću minutažu. Nažalost, PARATROOP COMMAND ima format B-filma ali to ne prati u adekvatnoj meri na planu sadržaja. Ako imamo sve u vidu ima dosta ležeran tempo u kom želi i da razrađuje odnose među likovima ali i da donese akciju. I tu na kraju ipak ostaje nedorečen jer prosto ima formi u kojima kvalitet zavisi od kvantiteta.
U ovakvom trajanju Witney se drži "kolektivnog lika" ali među tim junacima ne uspeva da profiliše protagonizam i u ovom trajanju imamo samo nezaokružene skice likova. Taj problem ne uspeva da nadoknadi spektaklom. Uostalom, rekao bih da Arkoff nije ni imao kapaciteta ni ambicije za pravljenje spektakla.
* * / * * * *
Brazilsko-japanski porno glumac Bueno (iako ostavljam mogućnost da grešim u pogledu porekla) snimio je uspešan tokukatsu film GUN CALIBER pre koju godinu. Njegov novi film STREGA predstavlja svojevrsni nastavak prethodnog tokukatsu rada i kad je reč o tim DIY no budget extravaganzama ova je prilično uspeo spoj naivnih specijalnih efekata, energičnih ali amaterskih borilačkih scena i Buenovog klozetskog sex humora.
Posle ovog filma doduše niko neće postati novi Robert Rodriguez niti Shinya Tsukamoto ali sasvim sigurno će Bueno uspeti da proširi pool svojih fanova širom planete. Nisam neki preterani fan tokukatsu formata ni u "ozbiljnim" filmovima pa nisam najpozvaniji da sudim o ovom DIY pokušaju, ali činjenica da sam ga pogledao do kraja i nasmejao se nekoliko puta govori da ima potencijala za crossover.
* * / * * * *
VISIONS OF DEATH je televizijski film Lee H. Katzina po scenariju Paula Playdona u kome Monte Markham igra vidovitog profesora kome se ukazuju slike psihopate koji podmeće bombe a Telly Savalas detektiva-skeptika koji sumnja da je to sve plod disocijacije ličnosti i da je ovaj zapravo bombaš. Katzin efikasno, mišićavo ali sa dozom stila vodi ovu priču u kojoj se kombinuju policijski procedural, vidovitost i interesantne denverske lokacije na koje se postavljaju bombe. VISIONS OF DEATH ne nudi puno novog, junak koji ima neku neobično stečenu informaciju o zločinu vrlo često ume da bude osumnjičeni u ovakvim formama, ali sve što radi, radi prilično dobro.
Pre nego što su mladi skejtborderi sa beaniejima postali usamljeni samuraji-pesnici gradskih četvrti u filmovima širom sveta, tu ulogu su imali prvo surferi a potom ulični basketaši. KORSO Akselija Tuomivaare iz 2014. godine je pomalo zakasneli doprinos upravo tom basketaškom opusu. Ko sam ja, kao fan filma 1 NA 1, da nekome kažem da je 2014. prekasno napraviti takav film i u heightened realism helsinških slumova ubaciti dozu hip-hopa i montaže visokog tempa dok glavni junak odrađuje crossovere. Uostalom, kouč Miki Pavićević je učinio Finsku punopravnom košarkaškom silom na severu, kadrom da iznedri i NBA i evroligašku zvezdu, dakle, sve je tu.
KORSO u tom smislu ima veći značaj ljubiteljima i poznavaocima nego što je izašao u pravo vreme za ovu vrstu filma. Tuomivaara poprilično znalački spaja tu visoku estetizaciju sirotinjskog šika koji smo gledali u seriji SHAMELESS ili filmovima kao što je FISH TANK i spaja ih sa mitologijom geto filma i košarke. Tako glavni junak nosi iste Air Force One kao Miles Morales u SPIDER-VERSEu, uprkos svom generalno grungy izgledu i socijalnom stanju, zvučnu sliku obogaćuje pulsirajući hip-hop i taj sinkretizam uspeva da se sklopi u jednu koherentnu celinu.
Kome se tačno obraća ovaj film, teško je reći, ali mislim da će ga neki gledaoci kakav sam ja bio sredinom devedesetih sa zadovoljstvom progutati. Tuomivaara ipak nikada ne odlazi toliko daleko kao Gus Van Sant ili Larry Clark ali ne ostaje ni tamo dokle je dobacivao ABOVE THE RIM. Sve u svemu, pre svega za omladinu i ljubitelje & poznavaoce.
* * * / * * * *
LITTLE JOE Jessice Hausner je kronenbegovski SF kod nas premijerno prikazan u okviru FAF 2019. godine što je dosta zanimljiva odluka jer film praktično nema nekih radikalnijih zahvata u postupku, izuzev što autorka verovatno misli da je snimila nešto zaista posebno.
I LITTLE JOE uspeva da se donekle vozi na autorkinoj samuverenosti ali onda na kraju ipak ne može da izdrži suštinsku konvencionalnost i potrošenost svoje INVASION OF THE BODY SNATCHERS strukture, kao što ne može da izdrži ni idejnu dimenziju naroda koji postepeno potpada pod uticaj sedativa kao načina da se uspostavi uravnilovka.
Čak ni ideja biljke koja transformativno utiče na ljude radi svog opstanja nije naročito nova, koliko pre par godina je bila ofucana kada je se latio Shyamalan u HAPPENINGu.
No, kako rekoh rediteljka uspeva da nas sve ubaci u svoj đir i svoju pretenziju pa film bolje deluje nego što nudi na nivou supstance. Otud, treba ga notirati kada se bude pravio spisak snimljene kronenbergijane.
* * 1/2 / * * * *
CALL ME BWANA Gordona Douglasa je potcenjena komedija sa Bob Hopeom koja je nastala kao ugovorna obaveza kompanije Eon Cubbyja Broccolija i Harry Saltzmana da za UA prave dva filma godišnje, jednog Bonda i jedan film koji nije deo te franšize. I zbilja, u tom periodu je Broccoli radio i non-Bond filmove koji mahom nisu previše poznati ali su često delili članove ekipe sa serijalom 007.
Gordon Douglas je najpoznatiji po svojim vesternima i krimićima ali on je još kao dete glumac počeo sa komedijama kod Hala Roacha, a i režirao je u tom žanru. U CALL ME BWANA iz 1963. godine on se vraća u formu, i snima jednu od svojih najboljih, ako ne i najbolju komediju.
CALL ME BWANA definitivno ima relaciju o odnosu na Bonda. Ovo je komedija o antopologu koji je celu karijeru izlažirao prepisujući dnevnike svog strica iz Afrike, i onda je pozvan od strane američkih službi da ode u Afriku i pomogne izvlačenje svemirske kapsule koja je pala na teritoriju jednog krvoločnog plemena. Sovjeti šalju drugu ekipu čiji je zadatak da ga omete na misiji, milom ili silom.
Anita Ekberg, veteranka serijala 007 ali i glumica koja će se 1966. pojaviti i u drugog Douglasovoj space program komediji THE WAY... WAY OUT igra sovjetsku agenticu poslatu za zavede i/ili likvidira američkog tragača. Njega igra Bob Hope, sada već u godinama ali poprilično svestan toga usled čega ga svi zadirkuju da je mator.
U ovoj fazi Bob Hope ima šarm prekaljenog zabavljača ali svakako nije tipična filmska zvezda. U tom pogledu mi iz zemalja i iz generacija kojima Bob Hope malo znači naravno želimo da u takvoj roli vidimo recimo Waltera Matthaua ali on zaista nije loš. Scenario mu nudi ogroman broj odličnih one linera i niz lepo postavljenih gegova, i on to poprilično dobro koristi.
Ekipa koja okružuje Boba Hopea je takođe odlična i pomaže mu da se izbori sa materijalom. Gordon Douglas režira film dinamično, produkcioni dizajn je vibrantan uprkos tome što zbog Mau Mau pobune film nije sniman u Keniji kako je planirano već u Pinewoodu, sa second unitom rađenim u Africi.
Gordon Douglas uspeva da vrlo dobro komično integriše akciju i suspense detalje u celinu koja je mahom koncipirana kao screwball. Nema sumnje da je u tom trenutku Doouglas imao uzore na koje može da se osloni, od NINOTCHKAe do samog Bonda, i pruža jedan dosta informisan i ozbiljno napravljen film.
CALL ME BWANA se bavi temom space racea i spada u red komedija na tu temu, premda je svemirska kapsula u ovom filmu mahom samo McGuffin. Pa ipak, ako se može ubrojati u te filmove, spada u sam vrh ostvarenja tokom talasa koji je postojao šezdesetih.
Zid sa reklamom za ovaj film ima zanimljivu ulogu u filmu FROM RUSSIA WITH LOVE.
* * * 1/2 / * * * *
Mehmete, da li si spreman?
https://variety.com/2019/film/reviews/6-underground-review-michael-bay-1203432616/
Sent from my iPhone using Tapatalk
APACHE RIFLES Williama Witneya je vestern o konjičkom oficiru kog igra Audie Murphy i njegovom sukobu sa Apačima koji do kraja filma prerasta u razumevanje. Upekos tome što Witney važi za velemajstora bioskopske akcije, ovde je nema dovoljno i nije impresivna, tako da moram priznati kako je ovaj film na kraju prošao pored mene. Možda u tome ima i moje krivice jer mi je od samog početka Witneyevo kadriranje još od dijaloških scena u uvodu bilo odbojno, statično i u montažnom pogledu je sve delovalo kruto. Čini mi se da su ljubitelji vesterna imali više razumevanja za ovaj film od mene.
* * / * * * *
CALENDAR GIRL MURDERS Wlliama A. Grahama, po scenariju Gregory S. Dinalla i Scotta Seatona je televizijski triler koji liči na bioskopsku produkciju u kome Tom Skerritt igra skoro po burnoutovanog detektiva zaduženog za slučaj ubice koji na razne načine usmrćuje devojke sa kalendara u produkciji jednog bogatog mecene.
Skerritt tokom istrage upoznaje mladu fotografkinju koju igra Sharon Stone i sa njom ulazi u nagoveštaj romanse uprkos tome što je oženjen i to mu komplikuje istragu.
Graham je vrlo pedantno dizajnirao ovu produkciju, i uspeo je da u nekoliko scena zarobi haotičnost žureva, razuzdanih zabava i preijema, i vrlo je mišićav u realizaciji suspense scena i potera.
U tom pogledu CALENDAR GIRL MURDERS ne zaostaje previše za nečim što bi te 1984. godine izašlo i u bioskope, pa ne bih potcenio ni mogućnost da je možda bilo raznišljanja da se pakuje i za veliki ekran. No, nije, tako da ovo rediteljski, ali ne i scenaristički, ostaje krajnje natprosečan televizijski rad.
Grahama sam zapazio na televizijskom filmu 21 HOURS IN MUNICH. Uprkos ovde što nema DPa kalibra Josta Vacana koji bi dodao svemu jpš jednu dimeniju izraza, ovo je zbilja natprosečan TV rad, kao što je Skerritt glumac koji nikada nije podbacio kada se našao u bioskopima.
Oscar Isaac says Denis Villeneuve's Dune movie is shocking, radically different (https://ew.com/movies/2019/12/10/oscar-isaac-denis-villeneuve-dune-radically-different/?utm_source=twitter.com&utm_term=2CEB65BA-1B7F-11EA-84DF-B4D14744363C&utm_content=link&utm_campaign=entertainmentweekly_ew&utm_medium=social)
ZEROVILLE Jamesa Franca je sticajem okolnosti izašao tačno na pedesetu godišnjicu događaja sa početka filma i to iste sezone kada i ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD koji je obrađivao događaje iz istog perioda. Nemam nameru da poredim ova dva filma, Tarantinov je jedno dvadeset puta skuplji, bitno ambiciozniji, mnogo pedantniji, ali ZEROVILLE se bavi sličnom temom i ima dosta sličan podtekst.
Reč je o ekranizaciji romana Stevena Ericksona o kome ne znam mnogo i ne znam u kojoj meri ga je Franco ispratio kao reditelj.
Naime, oba filma su meditacije o besmrtnosti koju samo film može da pruži i ljudima koji su posvetivši se filmu postali ovisnici od kinematografije kao načina života. U slučaju filma ZEROVILLE to je Vikar, tip koji je po prvi put kao strogo odgajani katolički đak tek kao odrastao pogledao film. Bio je to A PLACE IN THE SUN Georgea Stevensea koji mu je promenio život. On dolazi u Holivud u trenutku kada Novi Holivud smenjuje stari i upoznaje likove koji jako podsećaju na Miliusa, Spielberga, Lucasa i Coppolu i pod nadzorom montažerke iz dana studio sistema postaje montažer.
Ubrzo Vikar, kao svojevrsni Mr Chance i Kosinskijevog romana donosi neki barbarogenijalni kvalitet filmovima ali i upoznaje lepoticu koja se zove Soledad i glumi u filmu Jessa Franca VAMPYROS LESBOS kao pokojna Soledad Miranda i u nju se smrtno zaljubljuje. Kada ona njihovu ionako čudnu i neformalnu vezu prekine, Vikar je vidi u svakom filmu i kreće njegova opsesija njom koja traje do kraja njenog života a i posle njega.
Ako je Tarantino u ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD prikazao Stari Holivud koji svojom sposobnošću da ekranizuje snove, i da vodi junake do hepienda, trijumfuje u jednoj od prelomnih tačaka koja je bespovratno isprljala Fabriku Snova, usput pokazujući da film nudi besmrtnost, ali i mogućnost da se iznova ispiše životna istorija, onda se ZEROVILLE bavi besmrtnošću i ljubavlju u bioskopskoj sali.
Kada stara montažerka kaže Vikaru da je potpuno u redu zaljubiti se u bioskopu u junakinju sa ekrana, i da to nije prevara ni u odnosu na realnog partnera ni u odnosu na neku drugu simpatiju iz filma, time delimično izlaže i kredo ove priče.
Franco ovde usputno, mnogo manje nego u filmu o ubistvu Sal Minea prikazuje fascinaciju nekim glumcem, ali to je ovde nesumnjivo Monty Clift sa kojim sam Franco deli mnogo atributa a to je pitanje seksualnosti, i čudnovata autsajderska pozicija uprkos talentu i uspesima.
ZEROVILLE je u tehničkom pogledu urađen solidno, ali ne i briljantno. Vizuelno to izgleda kao neki Friedkin iz vremena CRUISINGa dakle ne baš sjajno. Ali, Franco je svestan svoje pozicije Fassbindera našeg doba i ne izbegava da snima filmove "sa greškom".
Francov film ima žar, i emotivni i kreativni studenta režije i to kažem u najboljem smislu. Ali, naravno takav žar nosi i limitiranu publiku, okreće se samo sinfeilima koji su raspoloženi za tu vrstu estetike, a njih u njegovom slučaju nema mnogo i nema svuda.
Ono što mu je važno u tim filmovima Franco uspeva da kaže i ZEROVILLE nije izuzetak. U raznim ulogama se javljaju brojne zvezde Will Ferrell, Danny McBride, Seth Rogen ili Megan Fox a kameo ima Gus Van Sant.
* * * / * * * *
HOTEL JUGOSLAVIJA Nicolasa Wagnieresa je zanimljiv dokumentarni film koji spada u ovu modernu školu dokumentarca gde su u odnosu na činjenice mnogo bitnija unutrašnja vrtloženja autora. Nicolas Wagnieres u tom smislu barem deluje iskreno i njegova nostalgija je meni bliska. On se vezuje zza objekat hotela Jugoslavija i kroz njega pokušava da iznova doživi SFRJ svog detinjstva. On je po ocu Švajcarac a po majci Srbin i kao dete je dolazio u SFRJ, a hotel Jugoslavija je u tom smislu njegov Rosebud koji želi da iznova oživi i apsorbuje.
On luta godinama po hoteluu, snima ga u raznima fazama od ruševine, završno sa u potpunosti komodifikovanim i komercijalno iskorišćenim objektom. Iako ne ulazi u tehničke specifikacije, što mi je žao jer me to uvek zanima, kroz razgovor sa nekoliko sagovornika i zaista izvanrednu arhivu uspeva da rekonstruiše život tog hotela u sedamdesetim, osamdesetim i devedesetim, zaključno sa bombardovanjem kada kreće odumiranje tog hotela pa i same Jugoslavije kao već "skraćene" države.
U pogledu arhive, jasno je da je ovo skup filma i impresivni su snimci samog bombardovanja hotela kojih se moram priznati ni ne sećam iz onog vremena, a fino je podsećanje na neverovatnu energičnost i rekao bih zapanjujuću spektakularnost filma MLAD I ZDRAV KAO RUŽA, a obradovalo me je nešto o čemu sam se pitao sve vreme a to je da li će staviti inserte iz nasjkorijeg spektakla snimanog tamo (ne mislim na O BUBICAMA I HEROJIMA) i stavio je... :)
Možda su me ti detalji i generalno razumevanje za Wagnieresovu vezanost za fetiše kroz koje pokušava da shvati celinu dotakli da pređem preko par očekivanih političkih pamfleta koji su realno manji nego što bih očekivao.
Wagnieres je Švajcarac ali je ipak Srbin i zajedno sa našim rediteljima i on je shvatio kako više nismo zločinci, sad smo obespravljeni radnici. Tako da je i njegov fokus sada prebačen na to. No, koliko god taj levi zaokret lepo i humano zvučao, i bio benigniji od od onog ozveravanja Srba, šteta što nije malo efektniji i sofisiticiraniji. No. to je generacijska stvar.
* * * / * * * *
ASIMETRIJA Maše Nešković je visokoestetizoavana art house priča o ljubavima i rastancima koja nažalost na nivou zapleta i dešavanja nikada ne uspeva da postigne taj kumulativni efekat kojem su se autori nadali. Priče su istovremeno vrlo slične a nekako divergentne i u njima nekako ima više simetrije nego asimetrije no ona ovde ne znači sklad i lepotu već repeticiju.
U ovom filmu imamo dosta stvari u kojima se može uživati, pre svih to su kadriranje Maše Nešković i fotografija Đorđa Arambašića koja odlično prati njene zamisli. Lepe kadrove prate i lepi zvuci ex-jugoslovenske moderne pop muzike (Svemirko itd.) i u tom pogledu ovaj film hvata Zeitgeist.
Nažalost, ono što se dešava junacima povremeno ume da bude i konfuzno a nikada nije preterano uzbudljivo i mada ima vrlo lepih detalja u pojedinim scenama to ostaje problem ovog filma.
No, Maša Nešković ipak potpisuje obećavajući debi koji odiše snažnim filmmakerskim instinktom i nadam se da ćemo uskoro imati priliku da vidimo njen novi pokušaj. Svakako ga je zaslužila.
* * 1/2 / * * * *
THE IRISHMAN se ove godine istakao kao film koji služi da dokaže kako je Netflix sposoban da omogući autorima da se vrate sebi i oslobode od peirisaka i limita koje im nameću holivudski studiji. Kada se podvuče crta smatram da je 6 UNDERGROUND Michaela Baya mnogo veći dokaz za tu tezu od samog IRISHMANa kome je ono što su stvari koje ne dopušta studio najveći nedostatak.
6 UNDERGROUND je film koji je za Netflix snimio Michael Bay i to već kao činjenica pobuđuje veliku radoznalost jer je ovaj čovek baš specijalista za veliko platno i njemu primereni spektakl. Moram priznati da sam posle drugog filma u serijalu TRANSFORMERS u principu porpilično zapostavio praćenje njegovog rada jer mi je delovalo kao da je u ovoj franšizi sebe životno zarobio. I ono što je radio mimo TRANSFORMERSa mi je bio znatan pad u odnosu na filmove za početka karijere, tu pre svega mislim na film o opsadi u Bengaziju gde je pokazao kako je Pete Berg klasu iznad njega u tom formatu, u tom trenutku.
I onda se desio 6 UNDERGROUND kao film u kome je Bay prešao u striming i na tom putu paradoksalno otkrio sebe i to iz one najbolje faze, kada se potpuno razobručio u filmu BAD BOYS 2. Ovde je Bay ponovo dobio priliku da snimi hard-R film i rekao bih da je desetak miliona dolara njegovog budžeta otišlo isključivo na realizaciju hard-R detalja. Bay je poznat po brutalnoj i crnohumornoj akciji, a ovde je pustio mašti na volju, stvorivši nekoliko set-pieceova koji su u određenom smislu vrhunska demencija koje se Don Simpson ne bi postideo.
Ryan Reynolds igra glavnu ulogu i drži film na okupu ali je vrlo zanimljivo da, iako ostatak naslovne ekipe čine glumci, on nema poptuni protagonizam u akciji. Štaviše, Reynolds je glavni i noseći junak ovog filma ali definitivno nije glavni akcioni heroj. Ne znam šta je razlog toga, tim pre što sam pomenuo da su ostali u ekipi takođe glumci a ne neki specijalizovani martial arts eksperti i sl.
6 UNDERGROUND je film o kom sada možemo da opisujemo na nivou referenci, i tu bih neke naslove tražio pre svega u rasponu od NOW YOU SEE ME do HITMAN'S BODYGUARD. Znači s jedne strane imamo vragolasti tim maštovitih avanturista u akciji na luksuznim lokaciajama a sa druge imamo tvrdu hard-R akciju, naravno sve realizovano u Bayovom stilu.
Bayov stil je u nekim aspektima već postao malo anahron. Oni njegovi kranovi kojima otvara scene a onda im se vraća u sred situacije, definitivno pokazuju da su kao rešenje stari 25 godina. Isto tako užareni kolorit u slici više nije toliko moderan, mada se vraća, međutim produkcioni dizajn ovog filma je besprekoran a Bay uzima priču i zaista je tretira kao jednu montažu atrakcija pravljenu da ostavi gledaoca bez daha više nego inače.
Premisa je najslabiji deo filma. Ekipa junaka sa raznim sposobnostima koja se okuplja da bi kažnjavala "zle ljude" je generic i stripovska je u onom lošem smislu. Međutim, scenario koji potpisuju Rhett Reese i Paul Wernick, pisci DEADPOOL filmova je zapravo na nivou scena dosta solidan, ima finih preokreta i duhovitih detalja u njima. Najslabiji deo filma su zapravo sama premisa i tzv. plumming kojim se ta premisa eksplicira gledaocima. Međutim, toga nema mnogo jer izgleda da su svi svesni da je ovo priglupo.
Bay međutim koncipira film kao rollercoaster koji ostavlja bez daha. U BAD BOYS 2 je agresivnu akciju smenjivao slojevima prljavog humora u kom se film relaksirao. Ovde toga nema, ali na svu sreću Bay time ne "guši" film. Međutim, i mirne scene su nemirne, nabijene visokom estetizacijom, seksualnošću ili agresivnim produkcionim dizajnom.
Bojan Bazelli je sjajan saradnik na ovom filmu i odgovorio je na Bayeve zahteve u kojima stvari povremeno postaju apstrakne kroz visok tempo rezova i obilje kretanja jarko obojenih objekata u kadru.
To nas sve dovodi do akcije koja je kod Baya uvek bila vrhunsko obeležje a ovde je gura korak dalje. Naime, u BAD BOYSima je on manje-više digao buddy cop film na još viši oktanski nivo ali to je manje-više bio neki poznat okvir koji je izgradio Tony Scott u BEVERLY HILLS COP 2. U TRANSFORMERSima je pak išao na ekranizaciju mecha akcije koja nikada nije snimana za tako velike pare.
Sada on radi maltene kao Luc Besson u LUCY i osmišljava nadrealne set-pieceove koji po svojoj čistoj ekstravagantnosti dobacuju do Bond-filmova. Samo što tamo nikada ne bi bili urađeni sa ovoliko krvi i crnog humora.
Ono što je Netflix otvorio Bayu kao polje delovanja u odnosu na ono što nude studiji iskorišćeno je u najvećoj meri i koristi filmu. Možemo polemisati da li je Bay reditelj kog treba spasavati iz bilo čega, ali izlazak iz "zlatnog kaveza" u aranžmanu Netflixa mu je prijao, isto onoliko McGu koji je tek na ovoj striing mreži snimio svoja dva ponajbolja filma.
Slično važi i za Baya, posle skoro petnaest godina, on je uspeo da snimi nešto zanimljivo. Hvala Netflixu za to.
* * * / * * * *
JUVENILE JUNGLE Williama Witneya je šezdesetosmominutni B-film, solidno ispričana priča o grupi mladih delinkvenata koje jedan stariji prevarant želi da regrutuje u jedan posao posle kog bi mogao da se povuče ali onda se previše uplete i shvati da neće moći da ga obavi.
Corey Allen igra glavnu ulogu, kasnije je bo aktivan kao televizijski reditelj, nedavno sam gledao njegov SEE THE MAN RUN. Glavni junaci su dobro postavljeni iako nema puno vremena za razvijanje karaktera. Glavni junak je u vezi sa kelnericom koja ima drugove delinkvente. KAda u saradnji sa njima odluči da izvede otmicu mlade bogatašice koju će prethodno zavesti, nastupa ljubomora i plan kreće da se raspada.
Whitney uspeva da uspostavi relativno miran tiram unutar scena, kao da snima film koji je po minutaži duži od ovoga, ali izlaganje priče je efikasno a opet zaokruženo i očigledno je da su autori tog vremena itekako uspeli da svaldaju ovu formu koja se danas javlja vrlo retko i obično u nekim filmovima simplifikovanog zapleta što JUVENILE JUNGLE svakako nije.
Uprkos tome što JUVENILE JUNGLE funkcioniše odlično, na kraju nema onu snagu koja je potrebna da bi transcendirao status B-filma, ali učinio je dosta toga da u tome uspe.
* * * / * * * *
CODE 8 Jeffa Chana je proširenje kratkometražnog filma o svetu u kom ljudi imaju super-moći u nekih 4% populacije, i mnogi od njih žove na margini, diskriminisano i pod prismotrom i predrasudama policije.
Glavni junak je mladi čovek čija majka ima sposobnost zamrzavanja a on ima sposobnost manipulisanja strujom. Ostvaruje egzistenciju kao radnik na ilegalnom tržištu obdarenih građevinara kada biva uveden u svet jedne pljačkaške grupe nadarenih ljudi.
Braća Chan su u saradnji sa braćom Amell koje znamo iz Arrowverse serija napravila kratki film a potom i IndieGoGo kampanju iz koje je proistekao ovaj odličan B-film koji nema zvezde ali ima odlične i iskusne TV glumce, i ima realizaciju koja je u ravni nekog mid-budget major filma.
U tom pogledu CODE 8 nema crossover potencijal Blomkampovih filmova da razvali tržište i digne se u neke visoke bioskopske rezultate, ali isto tako ima kvalitet dobro zamišljenog, odlično urađenog akcijaša sa superherojima koji će sjajno funkcionisati na malom ekranu.
To naravno ne znači da ne bih voleo da ovaj film vidim na velikom ekranu ali u sadašnjim okolnostima ipak nema više onog starog preduzetničkog duha da se dobri filmovi uzimaju i stavljaju na tržište. Taj prostor je sada zauzeo striming i to je tako kako je. U svakom slučaju, ovo je jako solidan film koji nudi i world-building za slučaj da se neko zainteresuje ali j i zaokružena kriminalistička priča u jednom dobro zamišljenom svetu.
U pogledu referenci na stripove i strip-filmove, pre svega padaju na um X-MEN i LOGAN. Ima čak i nekih droida sličnih sentinelima, i tu vrstu inspiracije autori ni ne kriju. Kad je već tako onda slobodno možemo reći da je CODE 8 najbolji X-MEN film ove sezone.
* * * / * * * *
BETWEEN MIDNIGHT AND DAWN Gordona Douglasa je krimić iz 1950. koji se danas javlja u ponekim noir kolekcijama i antologijama. Reč je o preteči filma END OF WATCH Davida Ayera i govori o dvojici uličnih uniformisanih policajaca koji razvijaju lični sukob sa mladim mafijašem u usponu, usput se udvarajući istoj dispečerki iz stanice. Kada ga konačno uhvate, ona donosi odluku za kog će se udati, ali tragedija vreba iza ugla.
Gordon Douglas je snimio film koji jako lepo izgleda i vrlo je dinamičan, a akcija je napeta i odlično realizovana, pa stoga time otvara prostor da B-struktura koju film nosi "prodiše" i dobije malo A-arome. U tom pogledu postoji mali tonalni shift između romantične i kriminalističke dimenzije ali ga solidni glumci na kraju drže na okupu.
* * * / * * * *
MOJ JUTARNJI SMEH Marka Đorđevića ja najprijatnije filmsko iznenađenje u srpskoj kinematografiji ove godine. U vreme kada srpski filmovi nastaju maltene kao dokapitalizacija Trepče, ovi klinci su snimili film sami, bez opterećivanja okoline, godinama potom pokušavali da dobiju pomoć Filmskog centra, ali su komisije koje su postavljali Nada Popović Perišić i Boban Jevtić u periodu dok su se igrali kinematografije govorile da ovaj film ne može da se prikaže. A onda je prikazan i osvojio je nagradu na Festivalu autorskog filma čiji savet čine upravo "arbitri elegancije" i umetnički komesari naše filmske čete, upravo oni prema čijim je potrebama u to vreme krojena naše kinematografija. Otud je uspeh ovog filma bio prijatno prenošenje energije gledaoca ali i žestok nokaut za one koji nisu bili u stanju da ga shvate kad mu je bila potrebna pomoć.
Još od heydaya Mihića i Kozomare nije bilo ovoliko humora u našem art houseu, i kao što su oni u VRANAMA i Jelićevom BUBAŠINTERU bili crnohumorni i duhoviti, tako su ovi momci u sadašnjoj slow cinema fazi minimalizma.
Marko Đorđević sjajno definiše generaciju mentalnih invalida koji danas imaju tridesetak godina (u koju i sam pripadam) koja nikada nije morala da brine o sebi, a nekmoli o drugima. Dok su u američkim mejnstrim komedijama to neki lovable man child likovi i schlubovi kakve igraju Jonah Hill i Seth Rogen a u indie filmu neko kao Jon Heder, kod nas takvu rolu briljantno igra Filip Đurić koji ovih dana odlično nastupa i u seriji GRUPA. Jasna Đuričić je isto sjajna u ulozi njegove majke, i iako već dugo igra sa puno uspeha, ovde dodaje jednu novu dimenziju svojoj već raskošnoj karijeri, dočim Đurićeva direktna partnerka Ivana Vuković iako je imala neke glavne uloge ovde zaista dobija star making turn kao njegova podjednako zalutala koleginica sa posla.
U ulozi vidovnjaka, i lokalnog gurua pojavljuje se Nebojša Glogovac koji je ovu rolu snimio ipak pre nekih koje su prikazane ranije, tako da mu ovo i jeste i nije poslednja uloga, odnosno jeste po datumu premijere ali ne i po vremenu kada je film sniman.
U pogledu postupka, MOJ JUTARNJI SMEH je minimalistički i aktuelan ali mi se čini da mu to može limitirati domete u bioskopu. No, kultni status mu je zagarantovan, ne samo zbog humora već zbog toga što je uspeo da dopre do nečeg autentičnog za čim se kod nas stalno traga a nikako se ne pronalazi.
* * * / * * * *
WALK A CROOKED MILE Gordona Douglasa je zanimljiv hladnoratovski triler iz 1948. godine i očigledno spada u red dela koja su stvarala antikomunističku atmosferu. Douglas, u to vreme svež i nov reditelj pravi zanimljiv spoj DRAGNETovske naracije koja svemu daje svojevrsnu dokumentarnu dimenziju i naravno aktivno vođenje priče u kojoj agent FBI u saradnji sa istražiteljem Scotland Yarda pokušava da otkrije koji naučnik iz kalifornijskog nuklearnog postrojenja odaje tajne Sovjetima.
Formalno, Douglas spaja dokumentarni okvir i whodunit radnju, i u tom domenu sam scenario ne nudi neko senzacionalno razrešnje. Međutim, sam film je uzbudljiv, dinamičan i vrlo zanimljiv na nivou odnosa među likovima i načina istrage koju sprovode.
WALK A CROOKED MILE je propagandni film ali srećom nije bezvredan za gledanje.
* * * / * * * *
MONOS Alejandra Landesa je bio veliki festivalski favorit protekle sezone a naišao je i na razumevanje američke kritike. Reč je o art house filmu koji međutim u sebi ima mišićavost realizacije mejnstrim filma, kao i njegovu visceralnost.
Priča je jednostavna. Na jednom mestu u planinskom kraju i surovom krajoliku, nalazi se grupa klinaca koji su mobilisani za račun nekakve gerilske organizacije. Oni žele da budu vojnici, ratnici u nekom sukobu koji se nikada ne razaznaje a pored otupljujuće obuje imaju i zadatak da čuvaju jednog taoca i jednu kravu koju su "pozajmili" od meštana.
Baš zbog toga što konflikt o kom je reč nikada nije imenovan, MONOS ne može da se poredi sa JOHNNY MAD DOGom koji je tretirao konkretan sukob ali sve ovo podseća na mnoge recentne sukobe sa decom ratnicima. Ono međutim što se nadalje u okviru ove premise dešava je garden variety art house situacija, istopolne ljubavi, lojalnosti koje dolaze na proveru, borba civilizovanog čoveka i divljine, potreba ogrubelih za nežnošću itd.
Stoga na kraju MONOS je bolje realizovan nego što je sadržajan ali treba ga pogledati, ako naiđe prilika.
* * 1/2 / * * * *
SOVIET HIPPIES Teerje Toomistua je interesantan dokumentarni film o hipicima u Sovjetskom Savezu. Ponovo je reč o zanimljivom dokumentarnom filmu o subkulturama u SSSRu koji stiže iz baltičmkih država. Međutim, iako je polazište priče o hipicima vezano za baltičke zemlje, ovaj film sumira scenu na celoj teritoriji SSSRa, uključujući i Moskvu i Lenjingrad. U tom pogledu, ovaj film pokazuje kako je izgledalo biti hipik u SSSRu i rezultat je da im je bilo slično kao u SAD, a to su mešavina pritiska, ignorisanja i interesovanja službi bezbednosti. Interesatno je koliko se posle gledanja ovog filma FREE TO ROCK, tek jednočasovni dokumentarac snimljen na temu Gvozdene zavese i rokenrola ispostavlja kao kompletno ostvarenje jer bez problema sublimira najautentičnije aspekte sovjetskog andergraund iskustva.
Ono što je zanimljivo jeste da protagonisti ovog filma mahom pričaju o Beatlesima kao ključnom formativnom iskustvu. Ali naravno tu grupu je nemoguće čuti u ovom filmu jer su notorno skupi kad je reč o pravima za pesme. Taj momenat komodifikacije klasika rokenrola za koje su ljudi čak i bukvalno krvarili, recimo u SSSRu je zaista potresan.
U svakom slučaju, nikome u ovoj priči nije bilo lako. Teerje Toomistua kombinuje observacioni stil i klasičniju narativnu strukturu i rezultat je jasan i atmosferičan film.
* * * / * * * *
Noah Hawley je jedan od upečatljivih i zanimljivijih stvaralaca u eri Peak TVa i sada ponovo pokušava da se iskaže na filmu. LUCY IN THE SKY je zanimljiva istinita priča u kojoj Hawley nažalost pravi jednu grešku koju skupo plaća.
Hawley je snimio jedan visokoestetizovan film, na vrlo zanimljiv način smešten u epohu ali neopterećen time, rekao bih čak do te mere "zdravo" neopterećen epohom da baš i izgleda kao film iz epohe. Jedan deo publike neće ni prepoznati da je ovaj film smešten u nekom prošlom vremenu koliko se reditelj, glumci i produkcioni dizajneri u svemu tome relaksirano osećaju.
Sama priča je u maniru FARGO faze Braće Coen a Hawley se time i bavi u istoimenoj seriji i njemu je to jasna priča. Međutim, ovog puta on pokušava da nadkoeni Coenove u pokušaju da jednu zanimljivu true crime zgodu podigne na nivo metafizike. Međutim, Coenovi te svoje dodire sa metafizikom rešavaju unutar narativa koji je zapravo sveden. A Hawley na celu priču dodaje ilustracije metafizike, i naglašava kako u slučaju ima nečeg dubokog, psihološki nedokučivnog, delikatnog, ali na kraju toga zapravo baš i nema.
Hawleyeva ideja je plemenita, ali nije dovoljno dobro realizovana, možda baš zato što je ono o čemu film govori zanimljivije od onoga što Hawley o tome želi da kaže, i to sa velikim K.
Pa ipak, ovo je zanimljiv film, ne samo za ljubitelje i poznavaoce priča o putovanju u svemir, jedino nije dovoljno dobar. A nije dobar jer to nije postao na putu da postane veličanstven.
* * / * * * *
ČETIRI RUŽE Vasilija Nikitovića je zanimljivo ostvarenje za studiju slučaja. Naime, reč je o filmu koji pokazuje na koji način diostributerske i prikazivačke okolnosti u jednoj kinematografiji direktno utiču na produkciju.
Naime, za vreme sankcija devedesetih, uprkos tome što je piratska VHS ponuda pratila sve relevantno što se pojavljivalo na sceni, bioskopska ponuda je bila sužena i imala je nekoliko firmi iz Holivuda koje su bile zastupljene, među njima i Miramax preko kuće First Production. U tom paketu, naša bioskopska publika je bila u toku sa dešavanjima u američkom nezavisnom filmu, naročito kad je reč o opusu Quentina Tarantina koji je ostavio dubokog traga svuda u svetu ali naročito kod nas. Katarzične okolnosti Srbije pod sankcijama, uspon kriminala kod nas itd. ostavili su naše autore iz tog vremena a naročito studente filma u jakoj vezi sa Tarantinom iz te rane RESERVOIR DOGS - PULP FICTION - TRUE ROMANCE faze.
Sledeći bitan korak je faza posle bombardovanja kada je Guy Ritchie došao kod naše publike ponovo pod katarzičnim okolnostima sa filmom LOCK STOCK AND TWO SMOKING BARRELS i nadovezao se na ono što je već bilo tarantinizovano.
Uprkos tome što ni Tarantino ni Ritchie ne snimaju takve filmove i što je u globalnim tokovima ta vrsta filma bila u modi pre dvadesetak godina, to seme je ostalo u našim autorima i oni i dalje svoje prve filmove snimaju po toj mustri. Svakako možemo tu govoriti i o fenomenu zakasnelog debija. Reditelji kod nas kasno snimaju svoje prve filmove i neki od njih naravno umesto da unesu nešto sveže u naš film donose neku bajatu ideju na kojoj dugo rade.
Ako su Dejan Zečević i Đorđe Milosavljević bili early adopteri tarantinovskog uticaja, oni su se od njega i najbrže otrgli, i ostao mu je odan samo Milorad Milinković Debeli. Otud se ČETIRI RUŽE može smatrati neodebelističkim filmom, autorskom, dosta reakcionarnom interpretacijom te poetika nastale na korenima Tarantina i Ritchije.
Reći da je to bajato formalno i idejno je pojačano činjenicom da je film ČETIRI RUŽE toliko davno počeo sa snimanjem da u njemu ljudi još uvek ne koriste smart telefone već se komunicira ne samo burnerima već i fiksnim telefonima, dakle ovo je praktično film epohe u određenom smislu.
Nije samo film epohe po tome kada je sniman, i po idejama na kojima se u osnovi bazira, već naravno i po opštem svetonazoru koji je vezan za ekipe mladih aparatčika i njihovih pustopašnih klijenata koji su sedeli po KGBu, ŠKDu i igrali se kulturne i svake druge politike u periodu Koštuničine vladavine, od Đinđevog ubistva do priznanja Kosova.
Ako želimo da se prisetimo mentalnog stanja bitnih ljudi tog perioda, ČETIRI RUŽE su to dosta dobro zarobile, mada kao i svaki dokument i ovaj će biti osporavan od svojih protagonista.
Uprkos tome što se bazira na premisama posrbljene reinterpretacije jedne pseudo-autorske forme komercijalnog filma, ČETIRI RUŽE su autorsko ostvarenje par excellence sa vidljivim autorovim naporima da se stvaralački ispolji. Tu ima i elemenata društvene kritike, i političke satire, pa čak i nesporno sentimentalne spone sa Kosovom, ima zanimljivih edgy momenata, ali sve to je pod naslagama aljkave realizacije koja na kraju nimalo ne pomaže ovom filmu u kom je svaka greška ostavila dubok ožiljak.
Pa ipak, uprkos svim tim ožiljcima, ČETIRI RUŽE jesu zabeležile jedan neslavni trenutak u žvotu ovog naroda i kulture i ostaće kao mala vremenska kapsula.
* * / * * * *
SPOILERS OF THE PLAINS Williama Witneya je jednočasovni Republicov vestern sa raspevanim kaubojem Roy Rogersom. Nažalost, Rogersov protagonizam je od prvog minuta filma narušen masom epizodnih likofva, zbrzanim narativom koji deluje potentnije od onoga kako je realizovan a čak ni u akcionim scenama kojih ima dosta, Witney ne uspeva da izgradi ništa naročito. Konfuziji svakako doprinosi tema eksploatacije nafte, nekakvih stranih špijuna i raketnih proba u pustinji što bi svakako moralo rezultirati zanimljivijim filmom od ovog.
* * / * * * *
Ah, Roj Rodžers... To ime nisam čuo od detninstva. Moja majka ga je volela :lol: :lol:
Pogledao sam THE AERONAUTS Toma Harpera, po scenariju Jacka Thornea, istinitu priču o letu jednog naučnika i jedne aeronautičarke balonom kojim su oborili rektode u pogledu dostignute visine, usput praveći važna ispitivanja.
Film počinje energično i harizmatično, sa dosta pokreta kamere, koreografisanim mizanscenom u sceni vašara sa kpg poleće balon da bi se nažalost vrlo brzo pretvporio u jednu krajnje konvencionalnu strukturu u kojoj junaci upadaju u nevolje u balonu i onda im se javljaju reminiscencije na prethodne faze života na zemlji i u vazduhu.
Javljaju se usled toga razni disbalansi jer imamo junake koji su krenuli u jedan film Basila Deardena da bi to ubrzo postao prestige picture Ivoryja i Merchanta a na kraju i nekakav survival triler.
Isto tako, film je najslabiji u svojoj Merchant-Ivory fazi jer naprosto nema ozbiljno postavljenu i intrigantnu melodramu već jedan niz klišetiziranih dilema koje smo videli sto pura kada se osobenjaci i naučnici nađu nasuprot establišmenta.
Direktor fotografije George Steel je uradio solidan posao za Harpera iako moram priznati da za mene letačke scene snimane iz balona nisu uspele da prevaziđu utisak soundstagea, što mi generalno ne bi bio problem da smo ostali u deardenovskom filmu.
* * 1/2 / * * * *
HIGHWAY REST STOP je opservacioni dokumentarni film koji prikazuje jedno odmorište na autoputu na severu Francuske. Pohode ga turisti, kamiondžiji, razni ljudi iz celog sveta, neki od njih tu zajedničare a neki samuju, i film prikazuje njihove razne razgovore, ispovesti, sudbine, sumirajući razne poglede na Evropu, život, kretanje...
Otprilike je jasno iz samog opservacionog stila da je reč o filmu koji ne može kontrolisati svoj sadržaj kao neki dramaturški stukturiraniji dokumentarac o konkretnom događaju iz prošlosti, ali Isabelle Ingold nalazi načine kako da ga vizuelno, pa i pripovedački uplivom raznih tehnika učini zanimljivijim nego što bi po morao biti.
Film nema nekog smisla za humor ali ima simpatične protagoniste i sve u svemu nudi jedan solidan slučaj za seciranje širih događaja.
* * 1/2 / * * * *
Decenijama sam pokušavao da lociram film koji sam gledao kao klinac pod prevedenim naslovom BERI KOŽU NA ŠILJAK i konačno sam ga našao kao SHIRTS/SKINS.
Reč je o televizijskom film koji je režirao William A. Graham i govori o dve grupe sredovečnih muškaraca koji igraju rekreativnu košarku. Kada naprave opkladu da će podmetnuti jedni drugima košarkaške lopte na javna mesta a pobednik je ko ih prvi pronađe, kreće obračun u kom ne prezaju ni od jednog sredstva.
Nažalost, film mi danas deluje površno i nedorečeno u odnosu na vreme kada sam ga gledao kao klinac.
Među glumcima je nedavno preminuli Rene Auberjonis.
JOJO RABBIT Taike Waititja je privukao pažnju naše javnosti zbog vidnih sličnosti sa filmom TITO I JA koje su na kraju prepoznali i ugledni strani kritičari poput Kennetha Turana. Sličnosti između ova dva filma postoje, u oba imamo dečaka koji sebe vidi kao savršenog i aktivnog reprezenta sistema kome se u svakodnevici priviđa Vođa i pomaže mu da bolje razume svet. Oba filma kreću iz dečje vizure i iz insistiranja na infantilnosti represivnog imaginarijuma jedne diktatura.
Međutim, kao što nije intelektualno pošteno porediti Tita i Hitlera, odnosno titoizam i nacizam, tako se ipak na kraju ne mogu porediti i okolnosti u kojima dečaci žive. Markovićev film je ipak znatno realističniji i u njemu se na kraju glavni junak suočava sa stvarnošču u kojoj zauzima svoje mesto srednjeevropskog intelektualca u najavi koji će kasnije biti markovićevski lik. Waititijev film donosi intruzije realnosti u jednu grotesknu komičnu realnost koja naravno nije odgovorna prema zlu nacizmu ali kroz celu tu infantilnost zapravo uspeva da provuče njegovu histeriju.
U srcu odnosa je parafraza nečega što bismo mogli prepoznati iz DNEVNIKA ANE FRANK, upoznavanje malog naciste sa devojkom Jevrejkom koja se krije u njegovoj kući i tragikomičan način na koji on razvija ljudski odnos sa njom uprkos ideologiji koja se potiskuje u drugi plan.
Nije to nužno ništa novo, ali je kod Waikikija urađeno dobro, energično i sa dosta humora.
Čini mi se da je strana javnost očekivala da će Waititi biti mnogo veći edgelord ali nisam siguran na osnovu čega su to mislili. On je ipak pre svega jedan razbarušeni feel good populista. I JOJO RABBIT je upravo to. Ovo je frenetični autorski pogled kakav može da snimi samo reditelj koji se malo prokurvao kod Marvela i sada želi da se raspojasa, a da opet dopre do publike. I u svim tim ciljevima, Waititi uspeva pokazujući da crowdpleasing ali ne i krautpleasing nerv radi punom parom.
U novom antifašističkom vajbu koji je dobio snažan impuls kroz aktuelni uspon populističke desnice širom sveta gde se u meme kulturi vraćaju jaka poređenja savremenih okolnosti sa nacizmom, JOJO RABBIT lako može naći svoje mesto. Slično Tarantinu nudi tu devil may care dimenziju agresije i čerečenja nacista. Ali, na svu sreću JOJO RABBIT ostaje film o nacizmu, i ne proširuje se na aktuelne događaje. Ovo je priča o totalnom ratu, totalnoj ideologiji i detetu koje uspeva da je preraste a to su pojave koje su ipak ekskluzivno vezane za nacizam.
* * * 1/2 / * * * *
THE INFORMER režirao je Andrea Di Stefano i sa Mattom Cookom i Rowanom Joffeom potpisuje scnarističku adaptaciju romana Andersa Roslunda i Borgea Hellstroma. Joel Kinnaman se vraća na poprište onoga što ga je afirmisalo a to su ekranizacije Jensa Lapidusa, dakle švedskog krimića, s tim što ovde imamo posla sa amerikanizacijom skandinavskog izvornika.
U ovom filmu Kinnaman uspeva da okupi i deo starih saradnika, recimo Commona sa kojim je sparingovao kod Collet Serre u RUN ALL NIGHT i oko sebe je sastavio ansambl sjajnih glumaca u kome su i Rosamund Pike, Clive Owen, Sam Spruell i Ana de Armas, ali i dalje zadržava dominantnu ulogu i ne dovodi do narativnog disbalansa.
Kinnamanov junak je dominantni (anti)heroj ovog filma, njujorški kriminalac poljskog porekla koji radi za FBI ali u jednom trenutku se toliko upliće da čak ni Federalci ne mogu da ga izvuku iz komplikovanih planove koje poljska mafija ima za njega.
THE INFORMER govori o trgovini fentanilom što je zanimljiv novitet i povezuje se sa novom epidemojom opioida koja menja stanje u američkom podzemlju, međutim osnovna tema je ipak pitanje lojalnosti policajaca prema doušnicima, i refleksija života u podzemlju na sudbinu i porodični život iz tog sveta.
U osnovi THE INFORMER je pravi B-film, sa A-ekipom glumaca. Možda su oni overqualified za ovaj posao ali što se mene tiče to nije loš spoj. Dopalo mi se što je ovo old school krimić u kome je akcija kulminacija dešavanja i onda je brutalna i katarzična. Verujem baš da je to i limitiralo plasman ovog filma jer verujem da publika danas od ovakvih filmova očekuje više akcije. Međutim, to što nema akcije ne znači da nema tenzije a nju odlično kanališe Joel Kinnaman, domaćin ovog filma.
Vizuelnost filma je pristojna, tek na momente nadahnuta. Završnica filma je malo sažeta, moguće je da su se nadali franšizi, mada ko zna, možda i nisu, sam kraj mi nije toliko sporan po tome ŠTA se desi već po onome KAKO se desi. Imamo li u vidu da ovaj film uglavnom nije dobacio do bioskopa, samim tim zaslužuje ovakvu ocenu i verujem da će živeti dugo na kućnim formatima.
* * * / * * * *
250 STEPENIKA Vladimira Pajića i Vladimira Kurčubuća je jednostavan, simpatičan talking heads dokumentarrac o jugoslovenskoj mladoj reprezentaciji koja je osvojila Svetsko prvenstvo u Bormiju. Sagovornici i tema su dovoljno harizmatični da prevaziđu relativno slabu autorsku nadogradnju materijala izraženu kroz slanje pehara kao narativni okidač i susret Pešića i Karalejića u Savezu.
250 stepenika na Igmanu koji su konačno i dali ime filmu su na kraju uspeli da se nametnu kao mnogo efektnija filmska, autorska i idejna nadogradnja teme i sagovornika.
Tako da na tom tasu između jednog sasvim nemaštovitog i neuspelog i jednog sjajnog rešenja stoji ovaj film koji će verujem imati primarni plasman na televizijskim kanalima iako je prvo prikazivanje imao u bioskopskoj sali.
Ono što je na nivou dramaturgije za pohvalu jeste dosta solidno obdelavanje faktografije i hronologije bez nametljivih rešenja i poentiranja.
Ukupno uzev, ovo je obećavajući sportski dokumentarac održivo komercijalno zapakovan.
PORNDEMIC je dokumentarni film koji je režirao Spookie Daly o epidemiji HIVa koja je udarila američku porno industriju 1998. godine kada je biznis dosegao milijarde a slučaj Johna Holmesa bio uredno zaboravljen.
Klupko je počelko da se odmotava kada je Tricia Deveraux, ljubiteljima i poznavaocima poznata kao Karen Stagliano, otkrila da je inficirana iz čega je krenula istraga. Elisa test je zamenjen drugim koji je prikladniji za seksualne radnike i krenula je istraga koja će na kraju dovesti i do krivca.
Ali se sa otkrivanjem od koga je krenula zaraza problem nije završio.
Ovaj slučaj razotkrio je suštinsko izbegavanje porno industrije da se suoči sa HIVom, delom ga poistovećujući sa intravenoznim drogiranje i homoseksualnim analnim snošajima, iako su obe stvari bile bitan deo nje same.
U tom pogledu, industrija je verovala u testove koji zapravo nisu efikasni, i okretala je glavu od problema kako bi performeri bili relaksirani i kako ne bi izgubili na glamuru. Kao što znamo od Johna Holmesa do danas, ni najveće zvezde nisu pošteđene HIVa i odnedavno je na tom spisku Nacho Vidal.
Od porno zvezda glavni protagonisti su Sharon Mitchell, Tom Byron i Hershell Savage, film se sjajno koristi arhivom i vrlo efektno je koristi, uz finu dozu smisla za humor. Dramaturgija izlaganja priče je vrlo efektna kao i sama priča i odlično plasira brojne prokrete i sam tok istrage. U tom pogledu, PORNDEMIC ima zaista efekat igranog filma i dobre fikcije iako je reč o visokoprofilnom televizijskom dokumentarcu.
SANTIAGO Gordona Douglasa je interesantan derivat vesterna o švercovanju oružju na Kubu iz SAD sa ciljem da se svrgnu španski kolonizatori. Bilo je i kasnije sličnih događaja, ali ovaj film nije o njima.
Gordon Douglas donosi žanrovsku efikasnost i lakoću u izlaganju likova u ovaj film koji se nalazi negde na pola puta između vestern svedenosti i nečega što ipak pretenduje da bude neka vrsta istorijske freske malog formata.
Uprkos tome što je akcija u filmu intenzivna, njegova ključna snaga je u karakterima jer obračuna nema previše iako su vrlo dobri, a Douglas ih tretira u najboljem vestern maniru, jasno i harizmatično.
* * * / * * * *
Benny i Josh Safdie su posle uspeha filma GOOD TIME pod Scorsesovim pokroviteljstvom snimili film UNCUT GEMS sa kojim su na neki način uspeli da izbiju u samu prvu ligu prestige reditelja. Jedna od taktika bio je angažman Adama Sandlera da se okuša u "ozbiljnoj" ulozi gde bi mogao pretendovati na "oskara" od kog se jako udaljio otišavši da radi komedije za Netflix, što je već poprilično iziritiralo Holivud u odnosu na njega.
Dakle, UNCUT GEMS puca visoko a Sandler je tu balvan koji probija eventualne prepreke da se uđe u ozbiljnu konverzaciju.
Nažalost, sam film ima jedan jako ozbiljan problem a to je da osnovna priča, kao u slučaju GOOD TIMEa, nažalost nije preterano zanimljiva, s tim što je tamo bila kudikamo zanimljivija.
Howard Ratner, glavni junak kog igra Adam Sandler je ona vrsta iritantnog oportuniste i gubitnika koji upada u nevolje zbog nekontrolisanog klađenja i sumnjivih poslovnih poteza, ljubavnice koju izdržava uporedo sa poorodicom i generalno zbog ponašanja koje filmske likove od kada je sveta i veka vodi ka dnu.
Safdiejevi pokušavaju da da pojačaju taj prestige aspekt priče time što film smeštaju u "realnosti", i naseljavaju ga poznatim ličnostima koje igraju same sebe, Tako Kevin Garnett igra samog sebe u roli koja u pogledu "dekonstrukcije" podseća na ENTOURAGE i role koje su tamo ostvarivale poznate ličnosti. Međutim, takav zahvat u spoju sa altmanovskim govorom uglas, kamerom koja je malo pokretna, malo nije, ali izbegava da estetizuje stvari, stvara utisak da ovaj film žestoko pokušava da bude ozbiljan i ambiciozan.
Međutim, osnovna ideja oko koje je građen je jezivo potrošena i film je zbog nje odbojan iako bi odbojnost trebalo rezervisati za likove i situacije a ne za sam film.
UNCUT GEMS želi da bude svež ali nažalost osnov mu je previše bajat da bi to uspeo i zato je ovo tek delimičan uspeh od kog će svi imati koristi jer su uspeli da prodaju foru. Ali, nažalost ovde čak ni Sandler ne pokazuje nešto što o njemu već nismo znali.
* * 1/2 / * * * *
THE LONG ROPE Williama Witneya je vestern whodunit u jednočasovnom B-formatu u kom se ovaj reditelj često izražavao. Sama intriga tiče se ubistva u maloj varoši i sukoba dve struje, jedne koja bi da linčuje osumnjičene odmah i druge koja bi da sudi. Nažalost, ovaj dinamičan film nije uspeo da me suštinski zainteresuje za razrešenje misterije ali me jeste zainteresovao da ga pratim kroz jasnu karakterizaciju i dobru crno-belu fotografiju.
* * 1/2 / * * * *
IMMORTAL Ksenije Ohapkine je zanimljiv dokumentarni film o životu u sibirskom industrijskom gradu i obzervira načine na koji državni ideološki aparat mobiliše mlade, devojčice kroz balet i folklor, dečake kroz vojno školovanje. Naravno, ovaj dokumentarni film je tendenciozan jer se fokusira samo na ovaj aspekt života i prikazuje dve dimenzije života - jedna je surov industrijski pejzaž i drugi je taj ideološki rad. Naravno da postoje i mnogi drugi aspekti koje ovaj film ne obuhvata ali zato dosta vešto svodi život na ova dva.
Film je međutim vizuelno jako efektan, estetizuje događaje koje beleži i bez spoljnih priopovedačkih intervencija uspeva da složi zanimljivu celinu sa unutrašnjom dinamikom.
Stoga, IMMORTAL je film koji vredi videti ali mu se ne može verovati.
* * * / * * * *
FLORIDA STRAITS Mike Hodgesa je HBO televizijski film koji ima autora, glumce i egzekuciju koje bismo lako mogli zamisliti u nekom bioskopskom filmu. U periodu osamdesetih i devedesetih HBO je podigao televizijski film na nivo na kom nikada nije bio, dodavši mu kapacitet da ide u bioskope a svakako da internacionalno bude distribuiran na VHSu. FLORIDA STRAITS je jedan od takvih filmova.
Raul Julia i Fred Ward su u glavnim ulogama kao kubanski oficir koji se vraća na Kubu posle robije zbog učešća u fijasku u Zalivu svinja i tvrdokuvani moreplovac koji za pare treba da ga preveze tamo. Njihov zadatak je da pronađu zlato koje je poneto da bi stabilizovalo režim koji je trebalo da svrgne Fidela a ispostavlja se da oficir ima i romantičnu agendu.
Mike Hodges je ozbiljan reditelj i sve žanrovske konvencije ispunjava vešto i mišićavo, a izborom lokacija u scenama na Kubi, kao i kroz karakterizaciju henchmena daje svemu ozbiljan pečat.
Raul Julia je u punoj formi i ovo je fini podsetnik na to kakav je old school latino vajb donosio osamdesetih i ranih devedesetih, pre nego što će početi da igra karikaturalne negativce. Fred Ward je takođe odličan kao blue collar heroj, kakve je često igrao osamdesetih, sa velikim uspehom u odnosu na fanove, nešto manjim na blagajnama.
FLORIDA STRAITS je još jedna varijaciju na temu potere za blagom koja stoji kao dobar žanrovski rad i danas.
DAYBREAK Stephena Tolkina je zanimljiva antiutopija snimljena 1993. za HBO showcase. Reč je o grungy priči o totalitarnom režimu na vlasti u americi, ne samo po Johnu Savageu, slično Cameronovoj seriji DARK ANGEL.
U bliskoj budućnosti, Amerikom je zavladao represivni režim koji je zavladao državom posle nekog nereda i propasti. Taj novi režim dikskriminiše ljude obolele od neke misteriozne bolesti koja je, sve se čini, upravo i delo tog režima, zamišljeno kao vid populacione kontrole.
Glavnu ulogu igra mladi Cuba Gooding Junior, dobrih pet godina pre oskara za JERRY MAGUIRE, ali već u epohi sjajnih rola kao što je JUDGEMENT NIGHT. John Savage igra čelnika SAD mahom prisutnog u medijskim objavama a ostatak podele čine ozbiiljni karakterni glumci.
DAYBREAK nije ozbiljno razmatranje represivnih mehanizama u Americi koji bi mogli nastati pod nekim onolnostima kao što je već pre toga bila HANDMAID'S TALE u ekranizaciji Volkera Schloendorffa ali nije ni akciona ekstravaganca kao STREETS OF FIRE u duhu omladinskog filma.
DAYBREAK se nalazi negde između, i popunjava taj tipičan prazan prostor između bioskopskog i televizijskog koji je u to vreme držao HBO.
THE LATE SHIFT Betty Thomas koja će ubrzo potom snimiti i izuzetan film PRIVATE PARTS o Howardu Sternu (sa Howardom Sternom) govori o jednoj od prvih manifestacija tzv. Late Night Warsa a to je bio slučaj kada su se Jay Leno i David Letterman kao late night hostovi na NBCu našli u poziciji kandidata da naslede Johnny Carsona.Carson nije bio prvi domaćin Tonight Showa ali je trajao trideset godina i smatra se seminalnim poslenikom ove forme pod čijim su uticajem formirani svi bitni late night domaćini, među kojima su i Leno i Letterman. Otud je mesto domaćina ove emisije najznačajnije u svetu komedije pa i američke televizije uopšte.Betty Thomas prikazuje čitavu seriju bizarnih događaja koji su okruživali ovu sukcesiju, od Lenove pohlepne i beskrupulozne agentice i njenih marifetluka, preko Lettermanovog iskrenog i emotivnog doživljaja mesta Carsonovog naslednika koje je na kraju dovelo do njegovog nepristajanja na izdašne ponude NBCa da ostane na njihovim talasima i potencijalno nasledi ili preuzme Tonight Show od Lenoa.Ljubitelji televizije znaju da se priča sa Tonight Showom nije završila ovom prilikom i da će Leno biti potom u centru još jednog skandala oko Tonight Showa sa Conanom O'Brienom, ali o tome tek treba da se snimi nešto.Prostetika Lenove brade je na granici prihvatljivog ali priča je dovoljno ubedljiva i intrigantna da se preko tog detalja zaista lako može preći. Likeness Lettermana je mnogo bolji a u sporednim ulogama je skupljena zaista jajna ekipa od Kathy Bates preko Boba Balabana do Treata Williamsa u ulozi Mike Ovitza.Ukupno uzev u ovoj priči, ključ je neodlučnost vođa NBCa i Lettermanova emotivna reakcija. Leno je prikazan kao OK tip koji radi svoj posao i ne uživljava se previše, i ima više neki blue collar pristup stvarima jer je krenuo sa komičarskog dna, kao stand up u striptiz klubovima. U svakom slučaju, Letterman je kao karakter bogatiji lik i u eventualnom poređenju između njih dvojice Leno deluje kao "običniji", manje ekscentričan lik koji ne pati od perfekcionizma, radi šta mu se kaže ali ima jasan moralni koncept. Otud bi neko mogao smatrati da je Letterman prikazan kao osebujnija ličnost od Lenoa u ovom filmu ali to više deluje kao splet životnih okolnosti prenetih na ekran nego favorizacija jednog od njih.Na kraju je kao što znamo Leno dominirao od 1995. do 2014. u rejtinzima, uprkos početnih 90 nedelja kada je Letterman bio jači. I tu se stvorila cela fama o Late Night Warsima. U svakom slučaju, sve dok Letterman nije otišao na CBS, late night je smatran biznisom samo u slučaju NBCa, kasnije će se ispostaviti da je uspeo da se proširi kao ozbiljna priča na više mreža.
YOUNG AND WILD Williama Witneya je još jedan od njegovih juvenile delinquent filmova koje je snimao krajem pedesetih. Ovog puta kao u JUVENILE JUNGLE ponovo prijkauje uznemirujuću bandu mladih propalica koja kreće da opsesivno progoni jedan mladi par, prvo ih isterujući sa puta i pokušavši da siluje devojku, a potom ne bi li sprečili njeno svedočenje na sudu.
Witney radi u formatu Republicovog sedamdesetominutnog filma i snalazi se odlično u ovim B-okolnostima, jasno gradeći karaktere, kao i simpatije i antipatije prema njima. Uprkos što je delinkventima dao protagonizam, nije im dao razumevanja i izgradio ih je kao uznemirujuće negativce. Za film z 1958. godine YOUNG AND WILD je poprilično menacing, pre svega zbog uvođenja motiva silovanja.
* * * / * * * *
NEW ORDER: DECADES je dokumentarni film o novoj koncertnoj postavci New Ordera napravljenoj za mančesterski festival savremene umetnosti u kom se usput malo predstavlja istorijat benda, a uporedo sa pričom o pravljenju koncerta imamo i neke numere.
Nažalost, ovaj spoj making ofa koncerta, koncertnog filma i nekakvog biografskog prikaza ne daje odgovarajuće rezultate. Film je vrlo površan, neke stvari vrlo tendenciozno preskače kako bi se prilagodio sadašnjoj slici benda - iliti nema Petera Hooka maltene nigde to jest ima ga samo gde je neizbežno . i služi kao promotivni rad za njihovu mini-turneju.
Međutim, NEW ORDER: DECADES nije promo film. Ipak, ima on veće pretenzije, i ako imamo u vidu da govori o New Orderu, samim tim i Joy Divisionu, o Madchesteru, Haciendi i Factoryju, logično je da ne može sam po sebi biti nezanimljiv. Nažalost, Mike Christie je radeći ovaj film uspeo da ga maksimalno diskredituje. Samo die hard fanovi koje zanima konkretna instalacija na koncertu mogu da ga gledaju. Ostali će biti u najmanju ruku dezinformisani.
* * / * * * *
COUNTDOWN TO LOOKING GLASS Freda Barzyka, po scenariju Alberta Rubena je svojevrsni found footage rad u formi televizijskog coveragea tokom kog situacija od jedne male ekonomske krize korak po korak brzo eskalira do nuklearne razmene između SAD i SSSR.
Ovo je vizionarski televizijski film u produkciji HBO iz davne 1984. godine. Nažalost, ne drži se sve vreme found footage manira praćenja TV programa, ima nekoliko scena u kojima odlazi "iza scene" i drži se tipičnije dramske forme ali sve u svemu ovo je jako lucidno postavljena priča koja se trudi da u war gamingu bude verodostojna, ali isto tako da prikaže kroz medije kako situacija eskalira.
Film je mahom sastavljen od rekontekstualizovanog dokumentarnog materijala koji biva proglašen za aktuelne ENG snimke, nekoliko scena u klasičnoj dramskoj formi i igranog materijala u formi TV izveštavanja.
COUNTDOWN TO LOOKING GLASS danas, delom i zbog forme u kojoj je sačuvan, deluje malo ofucano, ali ovo je jako zanimljivo delo koje mnogo toga duguje britanskoj školi dokumentarnog filma i televizije.
DURAN DURAN: THERE'S SOMETHING YOU SHOULD KNOW Zoe Dobson je BBCjev dokumentarac o karijeri grupe Duran Duran baziran na izboru njihovih sedam ploča kroz koje je ispraćeno njihovo osnivanje, sazrevanje, uspon i pad.
Zoe Dobson vrlo jasno prati narativ, uspeva da rekonstruiše kontekst njihovog birmingemskog sazrevanja, i proporcije njihovog globalnog uspeha. Sagovornici van benda poput Cindy Crawford, Boy Georgea, Marka Ronsona i Russella Mulcahyja fino stvaraju sliku o bendu i njihovoj ulozi u Britanskoj Invaziji osamdesetih i epohi MTVa.
Duran Duran međutim još uvek traju i jako se upinju da sebe predstave kao deo sadašnjosti a ne samo kao deo prošlosti i završenu priču. Ako imamo u vidu da oni još uvek imaju albume koji izlaze za major labele i velike turneje onda faktički i ne mogu biti "završena priča" iako je ono po čemu su se izdvojili i ono po čemu su bili značajni odavno u vremenskoj kapsuli.
Otud su ovi aktualni momenti benda i potvrda "da su živi" svakako manje zanimljivi delovi ovog vrlo pedantnog i informativnog televizijskog dokumentarnog filma.
Godišnja lista - https://starikadar.blogspot.com/2019/12/stari-top-10-2019.html
Douglas Hickox je reditelj o kome sam više navrata morao da pišem podsetnike jer je reč o jednom od najpotcenjenihih žanrovskih velemajstora sedamdesetih, a bogami i osamdsesetih kada se mahom preselio na televiziju.
Retko koja kinematografija može da pruži tako pouzdane i vizuelno nadahnute žanrovske poslenike kao Velika Britanija, a Hickox je jedan od rodonačelnika tog trenda. Naslovi kao što su SITTING TARGET i SKY RIDERS dobar su podsetnik o kakvom velemajstoru se radi.
Jedna od specijalnosti Douglasa Hickoxa bio je i horor, i u uprkos tome što mu je prilično campy film THEATRE OF BLOOD možda i najpopularniji rad u tom žanru jer je tu bio Vincent Price i atraktivna premisa, Hickox je unosio jako dobar horor senzibilitet i kad je radio druge žanrove.
BLACKOUT je televizijski triler snimljen za HBO 1985. godine. U njemu Douglas Hickox sarađuje sa Tak Fujimotom, sjajnim DPjem koji je mahom radio sa Jonathan Demmejem ali i na nekim meni vrlo dragim filmovima mimo njega kao što je THAT THING YOU DO Toma Hanksa, i zahvaljujuči toj saradnji BLACKOUT direktno prelepo izgleda.
Odabir lokacija, kadriranje, atmosfera, to je sve besprekorno u ovoj saradnji Hickoxa i Fujimota. BLACKOUT izgleda kao prestige picture a fetišizam u pogledu nekih detalja kao što je kožna maska koju nosi ubica evocira De Palmu i Argenta iako je Hickox skloniji efikasnijim sklopovima kadrova od njih dvojice i ide na visceralnost ne samo u kadru već i u montaži. Pa ipak scena napada u garaći sa lomljenjem stakala na kolima jeste nešto čega se ni Argento u najboljim godinama ne bi postideo.
Sam zaplet je takođe depalmijanski-argentovski. U isto vreme jedno gadno mesto zločina biva otkriveno kada i nepoznati čovek doživljava tešku saobraćajnu nesreću posle koje ima duboku amneziju i potrebu za rekonstruktivnom hirurgijom. Šest godina kasnije, taj jedva preživeli čovek je došao sebi, vodi prijatan bračni život sa ženom koja ga je negovala u bolnici i pojavljuje se stari detektiv sa uverenjem da je on taj koji je onog dana pobio vlastitu porodicu.
Psihološki mumbo jumbo oko samog junaka i upornost starog policajca stoje pre svega kao povod za triler nego kao psihološki ubedljiva situaciona postavka, ali u Hickoxovom filmu i u interpretaciji Richarda Widmarka, Keitha Carradinea i Kathleen Quinlan, to sve pije vodu jer su jasni okviri onoga što ovaj film treba da bude.
BLACKOUT je stylish triler u kome je priča neophodna kako bi situacije bile dovoljno tropey za razne suspense postavke i u tom pogledu Hickoxov film je na pomenutoj post-hitchcockovskoj liniji.
Ovo ostvarenje je daleko iznad onoga što bi se tipično smatralo televizijskim filmom, i u epohi kada je televizijski prilično ozbiljno rađen, odudara svojom ozbiljnošću na svakom nivou.
BY DAWN'S EARLY LIGHT Jacka Sholdera iz 1990. godine je zanimljiv hladnoratovski triler o apokaliptičnom kretanju prema nuklearnoj razmeni između SAD i SSSRa. Ovo je još jedna zanimljiva HBO produkcija, s tim što je ovog puta reč o televizijskom filmu koji se ipak fokusira na eskapistički ugođaj, ovo nije dokudrama ali je istovremeno dosta ubedljiv u prikazivanju nekih vojnih protokola i ambijenata, uprkos tome što se postepeno kako film odmiče realističnost povlači pred potrebama zapleta.
Sholderova režija je vrlo vešta i u pogledu tehničkog znanja nema mnogo sumnje da BY DAWN'S EARLY LIGHT nosi film look i ostavlja utisak bioskopske ambicije. Ono što Sholder radi na solidnom ali ne i preterano velikom budžetu je izuzetno dobro i veliki je gubitak što je on relativno brzo potrošen i izgustiran u holivudskoj produkciji i gurnut u relativno opskurne DTV vode.
BY DAWN'S EARLY LIGHT nije remek-delo kao HIDDEN ali jeste efikasno napravljen i vrhunski profesionalno urađen film.
Snimljen je po scenariju Brucea Gilberta koji je adaptirao roman Williama Prochnaua, i okosnica priča je odnos pilota i njegove partnerke i ljubavnice koji uprkos tome što su takvi odnosi zabranjeni pilotiraju avionom B-52 spremnim da izvrši nuklearni udar. Kada SSSR doživi napad na Donjeck nuklearnom raketom ispaljenom iz Turske, i kada automatski reaguje napadom na SAD, ova posada je poslata da isporuči svoj nuklearni tovar. Paralelno pratimo američkog predsednika koji shvata da je reč o zabuni, da je predsednik SSSR svestan da je automatski aktivirana odmazda porešno pokrenuta, i naravno neke jastrebove iz administracije koji imaju svoju agendu.
Scenario je zapravo najslabiji deo filma, ne samo zato što svojom dinamikom i pojedinim zamislima odlazi u pravcu stripovske akcije kad joj vreme nije, već pre svega zbog toga što je Sholder napravio jako ubedljiv i uzbudljiv imaginarij SAD koje se ruše i ljudi čiji je zadatak da naprave apokalipsu ako dotle dođe. Glumci su redom odlični i zato je šteta što njihove i rediteljeve napore nekako izdaje zaplet.
No, BY DAWN'S EARLY LIGHT iako je izašao u vreme pada Berlinskog zida i danas stoji kao zanimljiv i vizuelno uzbudljiv reklik ere Hladnog rata.
Powers Boothe koji igra glavnu ulogu pilota, godinu pre toga je u vreme detanta igrao Žukova u Ozerovljevom filmu STALJINGRAD. James Earl Jones je odličan kao "razumni oficir" nasuprot Ripu Tornu koji je "jastreb" ali ima slabiji materijal da igra. Martin LAndau se solidno snalazi u roli visokomoralnog predsednika "umerenjaka".
Dugometražni debi Milene Grujić je diplomski film A.S. (25), krimić pod jakim uticajem Novog talasa, priča o dva klinca iz blokova koji odlućuju da odrade jednostavnu pljačku koja polazi nizbrdo i bekstvo ih dovodi u stan poljske studentkinje gde čekaju svoju zlehudu sudbinu.
Milena Grujić u svom filmu donosi glumce iz novog talasa FDU filmova kao što su Gvojić i Šurbanović ali je poetički drugačija od tvedog art housea koji forsiraju njeni vršnjaci. Njen film ima rokenrol uticaj "beogradskog" filma osamdesetih, ali i francuskog filma tog vremena, kao što je rani Assayas recimo, donosi siroviji rukopis, više pozicija kamere i konkretnije dramske situacije sa dijalogom koji je sadržajniji.
Grujićkin film je snimljen u praktično no budget uslovima ali se hrabro bori da nikada ne zapadne u no budget poetiku i da se pretvori u neko hendikepirano delo. Sve ono što su produkciona ograničenja integrisano je u priču, i film deluje vrlo estetizovano, zahvaljujući fotografiji Luke Trajkovića koji dobro zarobljava tu vibrantnost urbanog miljea u koji je priča smeštena.
Svakako da se određeni produkcioni limiti osećaju u ovom filmu, i da ostaje pitanje da li je ovaj film bio pravi put za Grujićkin prvi celovečernji nastup u pogledu afirmacije jer jasno je da ona može da pruži mnogo mnogo više. Međutim, ono što je sigurno to je da se iz ovog filma vidi ono što je najvažnije a to je da ona ume da režira. Stoga, ovaj film pre svega gledam kao showcase jednog talenta koji dolazi i koji je zreo za ozbiljne zadatke a mnogo manje kao film kojim neko cementira svoju poziciju.
U tom pogledu biće zanimljivo proceniti recepciju ovog filma jer se otvara pitanje da li se paradigma debitantskog filma kod nas promenila u poslednje vreme i počela da isključivo podrazumeva velike uspehe, da ne kažem "remek-dela" posle kojih slede duge pauze i predasi na lovorikama. A.S. (25) definitivno nije to, ali ono što jeste je tvrd, znalački debi čijem reditelju bih dao novu priliku brže nego nekim od "vedeta".
* * 1/2 / * * * *
THE TROUBLE WTIH SPIES ili kako na špici piše TROUBLE WITH SPYS je režija Burta Kennedyja, reditelja koji je obeležio detinjstvo moje generacije SF akcijašem SUBURBAN COMMANDO sa Hulkom Hoganom, a inače je značajan reditelj vesterna i scenarista klasika ovog žanra Budda Boettichera.
Burt Kennedy je snimio neke filmove i u Jugoslaviji gde su ga potpisivali kao ko-reditelja sa Nikšom Fulgosijem kao što se i Kirk Douglas potpisao sa Zoranom Čalićem. Najpoznatiji je po srednjebudžetnim vesternima, često sa komičnom dimenzijom, kao ključna dela prepoznaju se recimo filmovi sa Jamesom Garnerom SUPPORT YOUR LOCAL GUNFIGHTER i SUPPORT YOUR LOCAL SHERIFF.
TROUBLE WITH SPIES je špijunska komedija koju je snimio kada je imao 65 godina, i ima nešto staračko u sebi. Reč je o adaptaciji romana Marka McShanea o agentu britanske tajne službe kog igra Donald Sutherland, kao ful Amerikanac, i njegovj misiji da na Ibici razjasni nestanak prethodno poslatog britanskog agenta poslatog da istraži sovjetski šverc narkotika i prodaju britanskim vojnicima.
Međutim, kada se nađe u jednom pansionu i kada usledi serija pokušaja da ga ubiju, agent shvata da je okružen zanimljivom družinom.
U pojedinim momentima, Sutherland svojom harizmom i Kennedy svojom mišićavom režijom uspevaju da malo pokrenu film, ali nažalost THE TROUBLE WITH SPIES nije dovoljno duhovit, niti dovoljno kiseo niti dovoljno dinamičan da bi u potpunosti profunckionisao.
Verujem da je i Kennedy želeo da napravi neku špijunsku satiru kao što je bio S.P.Y.S. Irvina Kershnera sa Sutherlandom i Gouldom, nešto malo "odraslije" i "otrovnije" spram špjiunskog žanra a dobili smo na kraju pitomu špijunsku komediju koja ne samo da nije dobra nego nije ni dovoljno loša da bi bila upečatljiva.
* * / * * * *
THE TRAGEDY OF FLIGHT 103: THE INSIDE STORY Leslieja Woodheada je dokudrama nastala u koprodukciji HBOa i Granade. Režirao ju je nekadašnji zaposlenik Granade, eminentni i odlikovani dokumentarista Leslie Woodhead koji se posle hladnoratovnog posla za Britaniju u Istočnom Berlinu, posvetio temama mahom smeštenim iza Gvozdene zavese.
Woodhead se nažalost u nekoliko navrata bavio i tragedijama na našim prostorima i poseban je kuriozitet da je snimio televizijski film COLLISION COURSE 1979. godine i posvećen je zagrebačkoj aerodromskoj katastrofi.
THE TRAGEDY OF FLIGHT 103 je dokudrama u kojoj je igrani materijal strukturiran na dokumentarnoj matrici sa dosta intervencija naratora, ispisivanjem podataka na ekranu i praćenjem logike događaja koja odnosi primat nad praćenjem unutrašnje logike samog filmskog narativa.
Paradoksalno, ovaj film uspeva da baš sa tom naizgledom krutom strukturom koja "robuje događaju" izgradi neku svoju specifičnu estetiku.
Objekti su ubedljivi, glumci su sjajni iako su nam dobro poznati iz nekih vrlo čuvenih uloga. Pa ipak Sean Pertwee, Michael Wincott ili Ned Beatty ovde uspevaju da apslutno "urone" u ceo taj milje i budu maltene nekakvi protagonisti dokumentarca.
Film je dakle neobičan i zanimljiv, i nije jedina saradnja HBOa i Granade na slične teme, i u ovakvim naslovima možemo naći temelje HBO istinitih priča po kojima su poznati.
GULAG Rogera Younga, po scenariju Dana Gordona koji se istakao i pre i posle toga u raznim žanrovima, stoji kao jedna ambiciozna hladnoratovska varijacija na temu filma o "Amerikancu u stranom zatvoru" koja je izrasla iz klasika kao što je MIDNIGHT EXPRESS i slični radovi.
S druge strane ovo nije exploitation kao BORN AMERICAN Renny Harlina, ali u sebi nosi nešto što jeste duboko žanrovska cell block priča.
Ypung i Gordon kombinuju realizam utoliko što se bave atipičnođću Gulaga i sovjetskog sistema, ali na kraju to ipak postaje priča o pokušaju bekstva iz zatvora. I kada dođe u tu fazu, imamo i tipske prison break likove, glavnog koji je običan čovek i nije kriminalac, ogrezle kriminalce koji ga isprva otpisuju a onda ga prihvate, jednog "pesimističnog robijaša filozofa", brrutalne čuvare koje će stići kazna za ono što su radili itd.
Sam zaplet vezan za sovjetske vlasti je poluubedljiv - žrtvu igra David Keith, tip koji je proveo osamdesete na čudnoj ničijoj zemlji između glavnjaka i sporednjaka, i mahom ostao dobar sidekick i povremeni negativac. Ovde n igra bivšeg atletičara, sada sportskog novinara koji prihvata da pomogne sovjetskom naučniku disidentu a ovaj ga namešta KGBu.
Kada skonča u Gulagu ima teškoće da se psihološki privikne na rusku bol, neizrecivu i neizlečivu, i ne može da veruje kako su ljudi samo cinični ali slabo motivisani da se opiru i beže.
Ali kada on shvati da to nije Ammerika i oni shvate da nisu nužno ukleti i tu se dolazi do sinergije za bekstvo.
Film je solidno realizovan, Young je prekaljeni profesionalac sa iskustvom i na velikom platnu i uspeva da napravi ugođaj ozbiljnog production valuea.
Quote from: crippled_avenger on 02-01-2020, 21:29:20
BLACKOUT je televizijski triler snimljen za HBO 1985. godine.
Gde si ovo nasao? Mnogo sam voleo ovaj film kao klinac, a mislim da ga nisam gledao vise od dva puta, bas bih da ga repriziram. I nisam imao pojma da je TV film, secam se da mi je bio bas bas ubedljiv.
Meni se čini da ja to nisam gledao, valjda bih se sećao Vidmarka i Karadina.
Ali zaplet mi deluje kao ono što je posle korišćeno u Peterseonovom Shattered. Imaju li ta dva filma ikakve "formalne" veze?
milane, našao sam ga na cinemageddonu
Sent from my iPhone using Tapatalk
meho, nema formalnih veza...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Rodžer det. Dobra premisa, nije čudo da je koriste u više navrata. :lol:
HOW THE BEATLES ROCKED THE KREMLIN Leslie Woodheada predstavlja njegov one man show, iako je reč o konvencionalnom televizijskom dokumentarcu, u osnovi je ovaj film postavljen kao Woodheadova ispovest, on je narator i to u Ich-formi, kao neko ko je krenuo iz bavljenja rokentolom a završio bavljenjem Gvozdenom zavesom. Neke od prvih snimaka iz Caverna napravio je baš Woodhead a potom će raditi za televiziju Granada i specijalizovati se za hladnoratovske teme i život u zemljama Varšavskog pakta.
Okolnosti masovne i upečatljive bitlmanije su prepoznatljive o SSSRu i gledao sam nekoliko dokumentaraca na ovu temu, ali čak ni FREE TO ROCK koji je finansirala američka vlada, ne insistira toliko na tome da su vlasti i lojalni narod progoni fanove Beatlesa kao što to radi Woodhead. I uopše, sklon je raznoraznim pojednostavljenjima zbog kojih FREE TO ROCK iako ima sličnu minutažu izgleda kao mala škola filma u odnosu na ovo.
Woodhead stoga umnogome gubi konce u pokušaju da prikazže istorijski kontekst, momenat kada kreće anderski a potom i državni rokenrol itd.
Pa ipak, Beatlesi i život iza Gvozdene zavese su dovoljno zanimljivi da se i ovo Woodheadovo ostvarenje može gledati sa radoznalošću. Šteta što Woodhead na toliko mesta šlajfuje.
Početkom devedesetih Woodhead je snimio dokumentarac o Deanu Reedu, svakako bih voleo da vidim šta je snimio. I ta činjenica mi je najbolji dokaz da je u ovom filmu svakako pokazao manje nego što zna.
U svakom slučaju, već ovaj dokumentarac iz 2009. pokazuje da je Woodheadov rigidni, binarni, hladnoratovski rezon poprilično zastareo u tom trenutku.
TIFA Bakira Hadžiomerovića je zanimljiv pedesetominutni dokumentarni film o Mladenu Vojičiću Tifi, sarajevskom pevaču, neukrotivom rokeru koji je sa masom poznatih bendova, a među njima i najslavnijim - Bijelim dugmetom, snimio po jedan album i potom bivao izbačen iz bendova. Danas živi kao solo izvođač.
TIFA se periodom rada sa bendovima bavi pre svega u slučaju Bijelog dugmeta, ostale samo ovlaš dotiče ali ne razrađuje, a veće segmente posvećuje Tuifinom boravku u Srajevu pod opsadom, i njegovom životu danas u kom je evidentno da je on i dalje deo "raje".
Bakir Hadžiomerović ne strukturira film kao iznošenje fakata i doslovno praćenje Tifinog životopisa, što je možda i pogrešno jer se time zanemaruje faktor tog pevanja na po jednom albumu poznatih bendova, to je svakako bitan deo njegove ličnosti i osobenost, ali s druge strane prikazuje ga kao karakter i posle gledanja ovog filma svakako bolje shvatamo ko je taj čovek, iako smo pre gledanja ovog filma znali više činjenica.
SNATCHERS Stephena Cedarsa i Benji Kleimana je horor komedija o devojci čiji se momak posle letovanja u Meksiku vraća i ona mu se podaje kako bi očuvala njihovu vezu. Posle par dana ona ostaje trudna i rađa gremlinolikog monstruma koji deluje kao biće iz svemira koje je bilo značajan učesnik u životima Maja.
SNATCHERS je prikazan na SXSW gde mnogi žanrovski filmovi imaju premijere ali ova komedija nije ostvarenje visokog profila. Ovo je srčana horor komedija koja uživa u tome što je priglupa i nesavršena ali naprosto ne nudo dovoljno toga novog i dovoljno toga dobrog da bi se izdvojila.
Ono što SNATCHERSu pomaže u savremenoj klimi jeste to što donosi malo osećaja za ironiju svojstvenog indie filmu, ali istovremeno ne odstupa mnogo od žanrovskih postulata, i onoga što smo u ovom formatu već sreli. Otud SNATCHERS definitivno nije exploitation ali sasvim sigurno nije ni žanrovska dekonstrukcija.
SNATCHERS je simpatičan film ali suviše je rutinski u formatu i produkcionom okviru koji to ne dozvoljava.
* * / * * * *
HOSTAGES je televizijski film Davida Wheatleya koji su napravili Granada i HBO u koprodukciji. Slično FLIGHT 103 i ovo je istinita priča na temu terorizma. U ovom slučaju reč je o ljudima koje su pripadnici Hezbolaha otimali u Libanu i kompleksnim događajima koji su dovodili do njihovog oslobađanja, sa sve raznim politikama vlade SAD koje su stvari činile još složenijima jer je raspon od nekoliko godina pokrivao trgovine u rasponu od Iran-Cootra afere i Olivera Northa do irskog predsedavanja u EU i loboranja za bolje odnose sa Iranom.
Neki od talaca su proverli preko pet godina u zatočeništvu i svet se bitno izmenio za to vreme, Irak je postao neprijatelj a Iran i Sirija prijatelj Zapada, Homeini je umro, Rafsandžani je stekao moć, i jeziva sudbina ovih ljudi je trpela zbog svih tih transformacija.
Ovaj film nije onako hladan i sistematičan kao Woodheadov rad, složen je iz dva sloja, pokušaja familije da animira vlasti svojih zapadnih država i života u zatočeništvu.
Zahvaljujući sjajnoj glumačkoj ekipi koju činr oskarovci poput Colina Firtha i Kathy Bates, pouzdani epiyodisti poput Harry Dean Stantona i Jay O. Sandersa, ovakav koncept ostaje održiv.
Wheatley je ubedljivo rekonstruisao bejrutske ambijente iako nije veliki stilista u pogledu inscenacije ali sve u svemu, ovo je konzistentan i jasan rad.
Nisam nikada uspeo da se ukačim na Sama Mendesa i smatram ga rediteljem koji je napravio neka od najvećih zlodela, među kojima me je intimno najviše pogodilo ono što je uradio Bondu, potpisavši verovatno dva n ajslabija naslova u serijalu.
1917 je Mendesov zakasneli pokušaj da se ukači u priču sa prestige survival thrillerima. Dakle, Cuaron se tu okušao, a zatim i Innaritu. I sada će i on.
S druge strane, snimio je film posvećen na sećanjima svog dede, mada film nije i nikako ne bi mogao biti istinita priča, i govori o ratu, pa bih rekao da se ovde oseća i eho DUNKIRKa. A iskreno, ne bih zanemario i komercijalnu privlačnost tog filma kao nešto što je privuklo Mendesa ovoj ideji.
JER, 1917 je kao prestige picture, napravljen je da izgleda kao da je iz dva kadra i da se samim tim dešava u realnom vremenu jer nema elipse sem kad junak izgubi svest i to je pauza između dva kadra. Ali istovremeno, ovo je i film koji želi da ide na liniju akcione zabave jer znamo da će nešto što vidimo u daljini ubrzo doleteti do nas, da če junak kad naiđe na vodopad i pasti sa njega itd.
Tako da, Mendes želi malo tog DUNKIRK vajba. Gledamo neke ljude koji nisu akcioni heroji u nečemu što je ogromna bitka koje njihove sitne sudbine gura tamo-vamo.
Roger Deakins je odličan direktor fotografije, mada mi se čimi da se u Bondovima prilično ulpupao i pokazao da ima i boljih za tu vrstu zadatka. Ovde on snima film koji je serijom trikova napravljen da izgleda kao da je iz jednog kadra. Sama ta ideja je uvod u nešto što bismo smatrali impresivnim, ali danas je tehnika toliko napredovala da iskreno sada i nema neke impresivnosti u tome. Bez namere da zvučim nezahvalno, ali gledalac brzo zaboravi da gleda nešto što je koncipirano kao bravura sequence, jednim velikim delom zato što ono što gledamo nije previše zanimljivo, a samim tim se i taj koncept vrlo brzo guši. Naime, fotografija dosta funkcionalno prati događaje i ne nudi apsolutno nijedan atribut koji bi nam ponudio razlog zašto to nije snimljeno iz više uglova, pa sastavljeno.
Paradoskalno, sama radnja filma je dosta modularna, imamo cele delove koji se dese a mogli smo bez njih na nivou celine tako da kadrovi nisu podeljeni ali sama radnja jeste. Osnovnu misiju glavnih junaka koja bi objedinjavala ovo lutanje maltene i zaboravimo.
Kada je film krenuo, uzeo sam u obzir Mendesovo pozorišno stasavanje, ponadao sam se da će ovo biti neki odgovor na čuvenu Jevrejinovljevu predstavu o napadu na Zimski dvorac, da u tom jednom kadru ima nečeg ili jako filmičnog ili nečeg teatralnog ali nažalost nema ničega i nema nikakvog dubljeg smisla u svemu tome.
Imajuči sve to u vidu, barem imamo sreće što je 1917 prestige picture koji ne nudi neke blamantne zaključke, neke ekstremne pretencioznosti, nešto što će izazivati krindž. Ali, 1917 je film krajnje mlakih zadovoljstava.
* * 1/2 / * * * *
SAKHAROV Jacka Golda je televizijski film snimljen 1984. za HBO u fazi dosta snažnog hladnoratovskog đira i prikazuje Andreja Saharova, čuvenog ruskog naučnika u periodu od 1968. godine kada je ušao u jači aktivistički gas. Jason Robards igra Saharova i prilično je star za tu ulogu jer film kreće iz faze kad je Saharov imao 47 godina i uprkos tome što prati ovog čoveka i u kasnijim godinama, on nikada ne dostiže Robardsov izgled i stanje. Naime, Saharov je preminuo 1989. godine u 68. godini.
U svakom slučaju, SAKHAROV je ozbiljno koncipirana melodrama o čoveku koji ulazi u razne krugove otpora kršenjima ljudskih prava, hapšenjima i sl. Nažalost, ne dobijamo jasniju sliku zašto je Saharov ušao u ovaj svet izuzev što se identifikovao sa mogućnošću da završi u gulagu i da je želeo da se uspostavi sistem koji bi pomagao nevoljnicima među kojima bi nekada mogao i on da se nađe.
Iako sam Saharov nikada nije skončao u Gulagu, doživeo je određene vidove zabrane kretanja i kućnog pritovra, uklanjanja iz vojnih istraživanja gde je dao neizmeran doprinos, tako da strah nije bio neosnovan.
Drugi motiv koji se prepoznaje jeste njegova trauma od staljinizma koja mu doduše budi i izvesnu vrstu percepcije aktuelnih događaja u SSSR kao nečeg podnošljivog. U svakom slučaju, što se Saharov više bori to viš shvata obum represije.
Glenda Jackson igra njegovu drugu ženu Jelenu koju je upoznao kroz aktivizam kada je ostao udovac. Ona mu se postavlja kao oslonac i saborac, s tim što ona sama nije motivacija za akciju, on je već aktivan kada je upozna.
Slučajevi oko kojih se Saharov angažovao prikazani su uopšteno, a plašim se u nekim situacijama i krajnje pojednostavljeno. No, ako imamo u vidu da u vreme premijere ovog filma Saharov bukvalno ulazi u najtežu fazu progona, kada mu se preti ženinom zdravlju i kada ga izbacuju iz Moskve, jasno je da se neka viša skrupuloznost nije ni mogla očekivati.
Stoga, SAKHAROV stoji kao dosta ozbiljan proizvod koji je teško razdvojiti od vremena u kom je nastao.
ВТОРЖЕНИЕ Fjodora Bondarčuka je nastavak njegovog izuzetnog filma kojim je uveo rusku kinematografiju u najvišu copywoodsku ligu. U nastavku, Bondarčuk ima pomoć Olega Trofima koji je imao ogroman uspeh pretprošle godine sa filmom ЛЕД, i ovde je potpisan kao reditelj druge ekipe.
Drugi deo se nadovezuje direktno na prvi, i za razliku od prvog filma koji je ponudio spoj cameronovskog blue collar SF akcijaša, naravno tada već propuštenog kroz blomkampovski pogled na svet, i sovjetske fantastike koja će se radije baviti odnosom civilizacija na različitim nivoima razvoja nego ratom svetova.
Drugi deo je međutim još direktnije nadovezan na TERMINATORa i bavi se vanzemaljskom veštačkom inteligencijom koja prepoznaje transhumanističke procese koji su zadesili glavnu junakinju u prvom filmu i prepoznaje je kao pretnju.
Veštačka inteligencija kreće da je ubije i počinje da je progoni kroz celu Moskvu, rekao bih na zanimljiviji način nego u filmu DARK FATE Tima Millera. Naime, veštačka inteligencija koristi baš ono što je ruska specijalnost fake news, deep fake itsl.
I to je najzanimljviji aspekt ove priče. Filmu nedostaje bravura sekvenca kao što je pad svemirskog broda iz prvog filma, ali u finišu nudi nešto slično a to je scena potapanja Moskve koja je odlično zamišljena i solidno realizovana.
Bondarčukovi i Trofimovi reklamdžijski instinkti daju određenu estetizaciju događajima i rekao bih da filmu daju jednu atipičnu estetizaciju koju blokbasteri ovog profila mahom nemaju. Međutim, isto tako ovaj film narativno trokira mnogo više nego prvi.
Na kraju će se paradoksalno ispostaviti da problem zašto van Holivuda ne nastaju blokbasteri ovog tipa koji su im ravni, nije u tehnici i specijalnim efektima već u naraciji, koja se naravno delom odvija baš kroz spektakl.
U tom pogledu, ВТОРЖЕНИЕ ne uspeva da odbrani poziciju koju je izborio prvi film, ali rekao bih da se nije previše povuklo unazad.
* * * / * * * *
BAD BOYS FOR LIFE je bookend sequel koji je zapravo uspeo da bude smislen, da bude istinski drugačiji od prethodna dva, i da u nekim aspektima bude čak i unapređenje.
No, pre toga moram da postavim neki osnovni okvir za moju recepciju ovog serijala. Prvi film mi je bio cool, bio je nešto novo, pojavio se Bay, Big Will kreće da eksplodira kao zvezda, ali tada mi je to bio zanimljiv skup zanimljivih novotarija ali tad je postao LETHAL WEAPON i prosto znali su se prioriteti.
Međutim, BAD BOYS 2 mi je jedan od najesencijalnijih filmova dvehiljaditih. Ako je u mejnstrim fazi Bayovog rada, ARMAGEDDON bio najkompletniji film u pogledu spoja straight blockbustera i Bayhema, onda je BAD BOYS 2 bio ulazak u njegovu autorsku fazu, jedan potpuni kokainsko-kerozinski delirijum, nagažen u pogledu svega, humora, nasilja, kolorita, eksplozija, loma i pokolja, svega. Da Edgar Wright nije kanonizovao BAD BOYS 2 u HOT FUZZu osećao bih se kao da sam poludeo zbog svog utiska o tom filmu, ali srećom nisam bio jedini koji je bio istinski izmenjen ovom hard-R extravaganzom.
Dugo je prošlo između prvog i drugog filma, a duplo više između drugog i trećeg, i sada se postavilo pitanje da li uopšte ima prostora za takav film i da li će to biti nelagodni plaćenički hack job koji je godinama čekan a nije mogao da se uradi jer glumci nisu mogli da se usaglase oko termina. Prošli su mnogi ljudi kroz taj projekat, među njima Joe Carnahan kao pisac i reditelj, i na kraju je krenula da se sastavlja potpuno nova i sveža ekipa predvođena belgijskim duetom Adil i Bilall o čijem smo proboju pisali u svoje vreme.
Elem, Adil i Bilall su dobili zadatak da adaptiraju sa Chrisom Bremnerom skript koji su konstruisali Joe Carnahan i Peter Craig, da prođu sve jake ego tripove i konačno izađu na teren.
Rezultat je neočekivan a moram priznati da je lep štos se Adil i Bilall ponovo gledaju neki belgijski projekat kao sledeću akciju. Naime, Adil i Bilall su snimili do sada možda i narativno najkonzistentniji BAD BOYS film, sa pričom, odnosima i zapletom koji zapravo nisu samo okosnica za građenje akcionih sekvenci i humorističkih eskapada.
Moguće je da su morali da stave akcenat na priču jer je novi film vido jefitniji od drugog dela. Kad kjažem jeftiniji, očigledno je da BAD BOYS 2 ima bitno viši budžet ovog filma mada naravno nema razloga za brigu. BAD BOYS FOR LIFE jeste u januarskom dumping groundu, i jeste koštao 90 miliona dolara što je danas trošak za marketing pre nego budžet ALI ničega ovde ne nedostaje. Završni akcioni set-piece je na nivou onoga što treba da bude finale, sve pre toga je na nivou, ali svakako da bi kod Baya imali duple više tako ambiciozne akcije kakva je ova u finalu.
Međutim, Adil i Bilall nisu Michael Bay, nisu ni Renny Harlin, ali jesu sasvim solidni akcioni reditelji koji nude sve što treba, samo drugačije nego što smo navikli, malo je manje, ali nije manje duhovito, nije manje surovo.
Prošle godine smo dobili Baya u punom BAD BOYS 2 štimungu u povratničkom "autorskom gasu" u 6 UNDERGROUNDu koji je doneo neke od najluđih i najupečatljivijih sekvenci koje ikada snimio. Ovde se Bay pojavljuje u kameo ulozi i daje svoj blagoslov, ali Adil i Bilall definitivno nisu njegovi naslednici.
Ono što su oni uradili jeste da su zadržali osnovni koncept akcije, komedije i ekscesa i spojili ga sa nešto savremenijim blokbaster senzibilitetom u tom smislu da likovi žena imaju neki smisao, da su iste manjine pripadnici kriminalnih grupa i policije, i da konačno priča zapravo ima nešto dublji smisao, da događaji suštinski utiču na likove i sl.
U tom smislu, od svih buddy cop filmova u kojima junaci lamentiraju kako su too old for this shit, u nekom od poznih nastavaka, BAD BOYS FOR LIFE uspeva da dobaci do LETHAL WEAPON 3 u tom pogledu, i da ponudi nešto supstancijalnije rzmatranje toga, u meri u kojoj Mike Lowery i Marcus Burnett mogu da ga pruže.
Will Smith i Martin Lawrence su u punoj formi, i uspevaju da naprave ne samo onaj svoj komični banter već i suštinski ubedljiv karakterni odnos, i da donoseu atmosferu revolveraša koji definitivno jesu u godinama, uprkos tome što sam Big Will izgleda poprilično vanvremenski i deluje kao da je prerano krenuo da na pitanje "Kako si?", odgovara sa "Starački". Imajući u vidu tu elegičnu dimenziju, BAD BOYS FOR LIFE nikada ne iskoračuje iz opšteg veselog okvira koji ovi filmovi moraju da imaju.
U nekim detaljima, film pravi jasne aluzije na prva dva filma i mislim da će fanovi uživati u tome, ali ovo svakako ovo nije kolekcija send upova, mnogo više ispitivanje da li su neke stvari iz ranijih filmova i dalje moguće.
I kada sve to uzmemo u obzir, ovde imamo niz aduta - likovi funkcionišu, humor je kako treba, akcija je solidna, jedino čega nema je Bayhem. I sad, to je ono što čini BAD BOYS 2 tako nezaboravnim filmom, delom na koje se vraćamo i preko deceniju i po posle premijere, i baš njegovo odustvo pokazuje koliko je on zapravo zaslužio epitet Autora voleli ga ili ne.
Međutim, BAD BOYSi su očuvali integritet serijala na iznenađujući način, ojačavajući ga u nečemu što su fundamentalne pripovedačke vrednosti. Dok su mnogi filmovi pre toga upravo u toj fazi bookend sequela propadali u tom aspektu, BAD BOYS FOR LIFE je u njemu jak.
Otufd, možda sada prisustvujemo nečemu što je paradoks, da će treći deo, snimljen 24 godine posle originala biti najbolje prihvaćen od strane kritike.
Sama priča je dosta kompleksna za standarde ovakvog filma, ne samo zbog moralnih implikacija koje neki odnosi i događaji donose već i zbog toga što sabira jedan veliki niz izazova u tok dvočasovnog filma na vrlo efektan način. Ne znam koliko je ovo zasluga Joe Carnahana, alfa-gorile za tastaturom ali ovo je dobro strukturiran skript koji uspeva da održi nekoliko kugli u vazduhu u isto vreme i da njima žonglira. U tom smislu, ključni "preokret" u filmu predstavlja zanimljiv metafilmski komentar na prethodnu saradnju Smitha i Bruckheimera i donosi nešto što nismo do sada sretali u buddy cop filmu.
BAD BOYS FOR LIFE na kraju može biti nešto što se nije moglo očekivati od ovog serijala a to je intrigantan naslov baš za tumačenje tog pripovedačkog aspekta.
Šta će se dalje dešavati sa Adilom i Bilallom ne znam, ali mi se čini da je BAD BOYS FOR LIFE paradoksalno uradio isto što i LETHAL WEAPON 3. Uprkos, dugoj pauzi otvorio je mogućnost za još jedan film u serijalu. Iako LETHAL WEAPON 4 nije bio ni blizu vrhunca serijala, imao je Jet Lija, ostaje da vidimo da li će biti četvrtog filma i šta bi on mogao biti. Sam sadržaj ovog filma, novi likovi i novi odnosi koje uvodi sugetišu da ga niko nije zamišljao kao kraj svega, već kao eventualni novi početak.
* * * / * * * *
MOTHERLESS BROOKLYN je još jedna potvrda da je Edward Norton glumac koji će biti jako zanimljiv ako se nekada posveti filmskoj režiji. KEEPING THE FITH je uostalom bio sjajan debi, a činjenica da tako izuzetan glumac nije postao onakva filmska zvezda kakva je mogao/morao biti ali je iza sebe ostavio značajne filmove i saradnje sa vrhunskim roditeljima pokazuje da je reč o čoveku koji itekako zna šta radi. Ponekad i na štetu svoje pozicije u mejnstrimu.
MOTHERLESS BROOKLYN je ekranizacija romana Jonathana Lethema koji je prilično slab. Lethemov roman je uvrnuti pynchonovski noir sa dosta poigravanja jezikom i brojnim zanimljivim idejama koje nije isterao do kraja. Norton ga je adaptirao u onu vrstu old school private dick krimića kakve su studiji ranije pravili i kroz njih pričali ozbiljne priče.
Nažalost, prošlo je vreme kada su takvi filmovi kao što je CHINATOWN ili LA CONFIDENTIAL bili bitan deo holivudske A-produkcije i Nortonov film je B-produkcija u smislu da je snimljen za manje novca nego što se epoha danas radi. Otud mi se čini da Norton nije imao sredstva da finansira film od 145 minuta koliko traje MOTHERLESS BROOKLYN. Stvar je logistike, snimio je film scorseseovskog trajanja bez scorseseovskog budžeta i rezultat je da su ulice ponekad prazne, da fali onog CGI dodatka kojim se ponekad i preterano dograđuje svet kad se ekranizuje epoha.
Međutim, same lokacije deluju autentično, atmosfera je ubedljiva a glumačka podela je briljantna i po imenma i po dometima. Norton je u centru priče i ponovo igra junaka sa puno tikova kao kada je i počeo u PRIMAL FEARu ali ovde taj element kontroliše i čini ga suštinskom a ne povrtšnom osobinom svog lika. Gugu Mbata Raw, Bobby Cannavale i Alec Baldwin su sjajni u svojim ulogama i Norton je izgleda iskoristio sav autoritet koji ima da bi okupio vrhunsku ekipu.
Film je konstruisan i napravljen kao misterija kao urbani noir a tropey temi mahinacija sa nekretninama i izgradnjom, ali na to uspeva da nadogradi jednu zanimljivu sliku sistemskog rasizma i kontrovernog infrastrukturnog razvoja čije definicije ostaju kao tema za razmišljanje i posle gledanja filma.
MOTHERLESS BROOKLYN je u nekim situacijama mogao biti ekonomičniji, mogao je biti lukavije zamišljen, ali emocija kojom se bavi je prava, priča kojom se bavi je prava, značenja koja istražuje su prava.
Scena kada se sastaju, odlaze na zadatak i na samtri rastaju Nortonov i Willisov lik stoji kao nešto najbolje što je Bruno odigrao u poslednjih nekoliko godina, redak znak života u njegovom recentnom mesečarenju kroz filmove.
Nažalost, MOTHERLESS BROOKLYN je u svom temelju imao previše starog Holivuda da bi se na ovakav način mogao snimiti do nivoa prestige picturea. Ali, Norton je pokušao dasnimi nešto slično JOKERu, samo u referenci na stare studio private eye filmove a ne na Scorsesea.
* * * / * * * *
BOMBSHELL Jaya Roacha je dosta drugačiji od njegovih političkih drama koje je radio za HBO. Naime, dok je radio komedije, videlo se da je reč o veštom reditelju i nije bilo iznenađenje kada se snašao jako dobro u režiji ozbiljnih rekonstrukciji poltiičkih priča, pre svega vezanih za izbore na kojima će pobediti Bush i Obama.
Otud, iznenađuje da taj jedan ozbiljan ton iz tih filmova koji su pokušavali da sistematično hronološki izlože priču, klinički smireno, sada uklanja i prepušta se kolažnoj formi Adama McKaya koja je donela populističke rezultate u filmovima BIG SHORT i VICE. Uvođenjem ironije prema formi, on uvoldi i ironiju prema tema a ovaj film ima fokus na zlostabljanje žena na Fox Newsu.
Roger Ailes je maestralno prikazan u seriji LOUDEST VOICE sa Showtime a Russell Crowe je odradio ozbiljno objašnjavanje u toj roli. John Lithgow nažalost nije uspeo ni da mu se približi u ovom filmu. Nota bene, LOUDEST VOICE se bavio Ailesom generalno a ovaj film se bavi samo seks aferom, tako da nije bilo potrebe da se šire sagleda njegov lik.
Otud Lithgowljev Ailes nema nikakvu harizmu, nema mnogo toga pametnog da kaže i uopšte nije prikazano na koji način je stekao svoju reputaciju i zbog čega je bio značajan.
S druge strane, ovaj film ima još jedan ozbiljan nedostatak. Najzanimljivija priča je ona koju ima fikcionalna junakinja Kayla a ona je kompozitni lik, i to je dosta sporno jer ta linija priče nosi najveću dozu dramske ironije.
Svi ovi etički sporovi na stranu, ako zanemarimo da postoji serija LOUDEST VOICE, BOMBSHELL je vešto sklopljena celina, jedna priča napravljena sa obiljem manipulacije materijalom, spajanjem dokumentarnog i igranog sadržaja, kompleksnim pravnim pitanjima koja tretira itd. i sve to je spakovano u dinamičan i komunikativan film.
Da li tema o zlostavljanju treba da bude "gledljiva" na ovaj način uvek može da se otvara. Vratimo se onome što je u Cahiers du cinema pisalo o filmu KAPO Gilla Pontecorva.
Ali dok se neki moderni Jacques Rivette ne pozabavi BOMBSHELLom iz ovog filma ima šta da se nauči barem u pogledu tehnike, iako je u drugom formatu i sa drugim ljudima ova priča sveobuhvatnije ispričana.
* * * / * * * *
Alvin Rakoff je za HBO režirao televizijski film MR HALPERN AND MR JOHNSON. Ovo su bili sami počeci HBOa pa ovo nije kompleksan visokobiudžetni projekat već naprotiv televizijski film u formatu duo-drame. Po tekstu Lionela Goldsteina, Laurence Olivier i Jackie Gleason vode dijalog o svojoj prošlosti u kojoj je Olivier udovac a Gleason velika platonska ljubav njegove pokojne supruge.
Film je baziran na dijalogu, na pripovedanju i kao duo drama ova stvar zavisi od dvojice glumaca koji su par old school šprehera kojima ogromne dužine teksta ne padaju teško.
Alvin Rakoff ima bogato old school televizijsko iskustvo ali je isto tako radio i neke krajnje uobičajene repertoarske filmove. Otud je u ovoj postavci on pre svega bio saobraćajac. Očekivao sam neki zahvat kojim će iskoračiti izvan ograničenja koncepta ali ga nema.
Stoga ovo je, iz današnje vizure, jedan poprilično radikalan rad, sa dva glumca i dva lika u centru. Iako se može gledati kao recept za niskobudžetni film, nisam siguran da jeste jer na kraju krajeva ne prevazilazi svoja inherentna ograničenja.
Disney is getting rid of the Fox in 20th Century Fox (https://theweek.com/speedreads/890350/disney-getting-rid-fox-20th-century-fox)
MY WORLD IS UPSIDE DOWN Petre Seliškar je dokumentarni film o Franetu Milčinskom Ježeku, slovenačkom pesniku, dramatičaru, satiričaru i zabavljaču koji je ostavio dubok trag u slovenačkoj kulturi, na filmu, televiziji, radiju i literaturi.
Petra Seliškar ima pristup izuzetno bogatoj arhivi Franetovih televizijskih radova koji su sjajni, kabaretski, izazovni, duhoviti i promišljeni dok drugu okosnicu filma čine nastupi savremenih muzičara pod dirigentskom palicom čuvenog Chrisa Eckmana, rodonačelnika Americane sa bendom Walkabouts i etikete Sub Pop, koji danas živi u Sloveniji, bavi se world musicom i između ostalog i projektima kao što je ovaj.
Franetova poezija je zahtevna i nije se svaki od muzičara podjednako sa njom snašao ali recimo sam Eckman je napravio odličnu, upečatljivu pesmu.
MY WORLD IS UPSIDE DOWN nema talking heads momente, i Franeta kao ličnost ilustruje kroz njegov rad i poneku ispovest, reč je o filmu spregnutom sa drugim umetničkim projektom a to je pravljenje nove muzike na njegove stihove, međutim reč je o ubedljivom oživljavanju jednog umetnika i njegovog rada kroz aktivnost novog kolektiva.
* * * / * * * *
ZGODBE IZ KOSTANJEVIH GOZDOV Gregora Božića je slovenački art house film koji nažalost evocira uspomenu na sve ono što u slovenačkim filmovima nismo voleli još u vreme SFRJ, samo sa tim dodatkom da u sebi nosi i puno toga lošeg iz savremenog art housea.
Ovo je nekakva lirska bajkovita salata od scena, skromno osmišljenih, slabo snimljenih, neupečatljivo glumljenih, film praktično bez ijedne bravure na bilo kom nivou filmskog izraza.
A opet, film je prikazan u Torontu, dakle izgleda da je neko u njemu našao nešto vredno. U tom smuislu, biće da ja grešim...
AUTSAJDER Andreja Košaka je film koji je imao masu problema ali mu se ne može osporiti značaj za jednu generaciju na prostorima cele bivše Jugoslavije koja je dobila jedan nostalgični punk film. Košakov prvobitni uspeh ostao je nedostižan za njegove predstojeće radove, i vremenom je njegova karijera erodirala.
Na tom putu erozije desili su se filmovi u kojima on očajnički želi da se bavi "velikim temama" ali do njih stiže prekasno i tretira ih banalno.
VSI PROTI VSEM je politički tiler koji želi da nam prikaže kako su današnje okolnosti prepune korupcije, kako se kriminalci mešaju u demokratske procese, kako mediji imaju prljavu ulogu i sl.
To sve su odavno opšta mesta i u njima nema apsolutno ničega novog a Košak to prikazuje kao da je on otprilike prvi koji je to otkrio. I film zbog toga deluje naivno, maltene i detinjasto. Da je ovo istinita priča, možda bi sve to imalo smisla, ali ovako kao fikcija zaista deluje potpuno deplasirano u 2019. godini.
Sama realizacija filma je dosta površna, i vuče više na neki stariji televizijski film nego na bioskopsko ostvarenje. Otud, ovaj film ne vidim van kućnog ambijenta, u okolnostima gde urednik programa sebi može da dozvoli malo labaviji kriterijum izbora sadržaja.
Sve to je potpuna suprotnost u odnosu na AUTSAJDER koji je bio proto-blokbaster na teritoriji SFRJ.
* * / * * * *
MATER Jureta Pavlovića je film-blizanac SAMOM SAMCITOM Boba Jelčića. Oba su porodične melodrame sa art house rediteljskim konceptom u kom se kamera fokusira na protagonistu a montaža prevashodno označava protok vremena, i ne služi za stvaraja akcenata i pomeranje gledaočeve pažnje.
Samim tim, kreiranje krupnog plana mahom je vezano za kopču kamere i lika, u ovom slučaju to je Jasna, žena koja se iselila u Nemačku, i vratila se u Hrvatsku da brine o smrtno bolesnoj majci.
Daria Lorenci je briljantna u glavnoj ulozi i uspeva da se iznese sa teškim glumačkim zadatkom koji je okosnica samog filma. Pavlovićev scenario uspeva da se iznese sa delikatnom temom kojoj je teško prići bez ogromne sentimentalnosti, da ne kažem patetike, ali na kraju on uspeva da ga oformi tako što se identifikujemo sa glavnom junakinjom i osećamo njenu distancu koju je razvila prema zavičaju, pa i da preuzmemo njen ugao gledanja prema majčinoj situaciji.
U pojedinim situacijama, pored prepoznatljivih situacija Pavlović uspeva da napravi i neke duhovite detalje koji proističu iz situacije, recimo scena sa sveštenikom je maestralna.
Pavlović isto tako pored porodične traume koja je junakinju i poslala van zemlje dobro slika i opšti ambijent koji je napustila i ponovni susret sa njim, ponekad isprazne a ponekad sasvim neumesne susrete.
Pavlovićeva ekipa izuzetno posvećeno i vešto uspeva da isprati njegove zahteve. MATER je "mali film", ali ima univerzalnu temu koja čini da komunicira sa mnogo širim gledalištem od uobičajenog art housea.
* * * / * * * *
Kad je reč o Guyu Ritchieju za mene je on maturirao kada je snimio SHERLOCK HOLMES a svoje remek-delo je stvorio u filmu MAN FRON UNCLE. Dakle, njegova rana faza, kriminalističke komedije u mockney maniru, nisu bile moja šolja čaja, i od tih filmova su mi najzanimljiviji bili ROCKNROLLA i REVOLVER, mnogo pre nego kanonski LOCK STOCK i SNATCH.
U tom pogledu, Guy Ritchie je napravio zanimljivu odluku da u potpunosti izađe iz miljea tentpole filmova u koji je ušao sa SHERLOCK HOLMESom a komercijalno zaokružio sa ALADDINom, i da se vrati korenima. Ono što je u tome dodatno zanimljivo jeste način na koji je snimio novi film THE GENTLEMEN. Posle par excellence studio filma koji je snimio za Disney, THE GENTLEMEN je snimljen za Miramax, finansiran nezavisno od pre-salea, prodavan STXu za američku distribuciju i sve u svemu postavljen kao nezavisna produkcija starog kova.
U tom pogledu, THE GENTLEMEN je zanimljiv jer je zapravo dobro produciran film, estetski zaokružen film koji po svom hardveru apsolutno funkcioniše kao studio picture. Ako se po jutru dan poznaje, onda se može reći da Guy Ritchie na neki način ne samo vratio svoj autorski časovnik unazad na prve korake nego je i zakonitosti produkcije vratio na vremena kada su se filmovi dorasli za bioskope pakovali na marketima kao što je Kan ili AFM.
Sam film je na liniji LOCK STOCKa i SNATCHa, samo sa novom ekipom glumaca, zreliji, i na neki način bolji, ali opet za moj ukus to nije to. Opet su to filmovi koji se vrte u krug, deluju pripovedački nabacano, opterećeni sitnim narativnim trikovima, dijaloškim bravurama koje su same sebi svrha, i u principu ko to voli, u THE GENTLEMEN dobija apsolutno ono što je želeo preko deset godina, koliko je Ritchie apstinirao iz svega ovoga.
Scenario koji potpisuju Ritchie i Ivan Atkinson je tipična mockney ritchiejevština, apdejtovana za današnje vreme. Okolnosti i način života su se malo promenili, ali Ritchiejev prostor u suštini niko nije popunio jer je mockney podžanr vrlo brzo sagoreo u hiperprodukciji mahom slabih filmova. Otud, Ritchie dolazi na prostor koji su spržili njegovi vlastiti epigoni.
Snažna glumačka ekipa koju prevode Hugh Grant, Matthew McConaughey, Jeremy Strong i Colin Farrell, pre svega iznova dokazuje da Charlie Hunnam još nije dorastao da bude filmski lead. Da, i dalje ga Ritchie forsira posle KING ARTHURa, i on i dalje ne dobacuje, naročito kad je okružen ovakvim kalibrom glumaca.
Međutim, ko sve to voli neće imati primedbe ni na šta. Stoga, nezavisno od toga šta će STX postići sa ovim filmom u Americi, verujem da će širom sveta gde je kult ranih Ritchiejevih filmova jak, zarada biti dosta dobra.
Zanimljivo je da u sličnom aranžmanu Ritchie sprema i svoj sledeći film, rimejk Boukhrieffovog klasika LE CONVOYEUR sa Stathamom, i da opet ne radi u okvirima studija.
Onima koji vole Ritchiejev rani opus, ovaj film lako dobija * * * ili * * * ½ čak. Za mene kao UNCLE-mana ovo je ipak samo * * ½.
Sa firmama kao što su Cinestate i Rebeller na horizontu, arty Grindhouse je dobio snažan vetar u leđa. Uprkos tome što formalno nije deo toga, novi film Willa Forbesa JOHN HENRY lako može da se ubroji u taj talas. Forbesov film se dosta sigurno nalazi na ničijoj zemlji između Blaxploitationa i visokoestetizovanog arty exploitationa kojim se bavi(o) Nicolas Winding Refn, ali je snimljen s vrlo malo para, pa preteže malo na jednu malo na drugu stranu.
Will Forbes ima odličnu ideju šta da radi sa protagonistima, Terry Crews kao naslovni junak i Ludacris kao njegov protivnik, villain of the piece, su pre svega vizuelno moćno tretirani i jako zanimljivi. Ali, isto tako u pojedinim deonicama dolazi do kupovine minutaže nekim pustopašnim dijalozima, i nekim relativno slabim glumačkim kreacijama.
Neke od slabijih momenata zadržava inače zanimljivo kastovani i harizmatični Ken Foree. U par rutinskih žanrovskih situacija deluje naprosto presporo za okolnosti u kojima se stvari dešavaju, i dobro osmišljene scene povremeno bivaju praćene aljkavim ili nedovoljno budžetiranim deonicama.
Jedan od slabije realizovanih aspekata po kojima se tradicionalno, od kad je sveta i veka prepoznaje B-film je dizajn zvuka. Film odjekuje prazninom u zvučnoj slici kao B-preteče iz straight to VHS ere, nažalost na loš način.
Međutim, ceo koncept i zamisao su dobri, a okosnica filma su Crews i Ludacris u nečemu što bi im mogle biti uloge karijere, iako nisu.
JOHN HENRY je film koji će sasvim sigurno biti pimpovan kao blaxploitation i tu će morati da naiđe na publiku koja je malo otvoenija i tolerantnija za cerebralnije postupke.
* * 1/2 / * * * *
Ognjen Sviličić je ozbiljan mešetar stupidnog angažovanog art housea koji nastaje po našem regionu. Njegov film GLAS je sušta suprtotnost Pavlovićevog filma MATER. Oba imaju formu kojom su hrvatski reditelji savršeno ovladali, a to su te male priče, kamera koja se vezuje za likove, fino estetizovane kadar-sekvence, priče i scene sa otvorenim krajem.
Hrvatskim auotirma na filmu, kao i pop muzici se ne može osporiti da zaista sjajno uspevaju da ovladaju formama i da ih kasnije dodatno oblikuju lokalnom supstancom.
U tom smislu i Sviličić je ovladao formom, GLAS lepo izgleda, vizuelno je dobro zamišljen, "mali" je ali ne iritira tim odsustvom velikog zamaha.
Problem nastupa što je priča toliko moronska da čak i ovako ograničen zahvat, u kom se ne može pogrešiti, uspeva da se pretvori u pretencioznu baljezgariju.
Dakle, osnovni Sviličićev problem, kao i inače, jeste u tome što taman kada sve dobri postavi krene sa nadogradnjom i tu se sve upropasti. Njegov glavni junak je dečko u zanimljivoj situaciji. Majka ga ostavlja u đačkom domu jer ide da radi na brodu. Ispostavlja se da je đački dom pod velikim uticajem Crkve i da se od ovog momka koji više nema odnos prema bogu nego što je ateista, očekuje da i on bude ponižan barem na nivou performativa.
Ali onda on, pošto kanališe autorovu zamisao da nas valjda šokira kreće da se ponaša ekstremno glupo i da kao ulazi u konflikt sa fundamentima vere tako što će osporavati njene performative. I dok ostali pokušavaju da mu objasne da je dovoljno samo da se ponaša normalno i tilerantno i da ne mora da veruje ako neće, on istrajava u glupostima i onda se tako film i završi.
Dakle, junak je budala, ali film nažalost nije o tome. Film je o tome kako je on pametan a ostali su budale.
To što je neko budala nije prepreka za uspeh, i to nam svedoči ovaj film, više ovsko sa strane nego iznutra. Ali, barem lepo izgleda.
* * / * * * *
Kirill Mikhanovsky je što se mene tiče napravio kudikamo yanimljiviji film od Braće Safdie na temu jednog neurotičnog dana u životu pojedinca koji deluje kao da bi mu trebao predah. Film GIVE ME LIBERTY je crnohumorna komedija ili apsurdna socijalna melodrama, zavisi od optike gledaoca i prati mladog vozača mini vana za prevoz hendikepiranih lica koji jednog dana mora da se izbori sa senilnim dedom, zemljacima iz SSSRa i prijateljem bivšim bokserom, uz asortiman redovnih mušterija.
Osnovni konflikt nastaje između mirnog i plemenitog glavnog junaka i grupe iracionalnih sebičnih ljudi prema kojima na ovaj ili onaj način ima osećaj dužnosti.
Mikhanovsky je snimio energičan, košmarni film u kom se junak grčevito bori da nekako svi živi i zdravi stignu tamo gde su naumili, u tome svemu gubeći sebe.
Mikhanovsky u pojedinim deonicama ima tendenciju da pregazi, ode preduboko u apsurd i grotesku, ali ukupno uzev on ipak uspeva da iskontroliše ovaj karambol. I ne samo da ga kontroliše već i da ga započne i inicjalno orkestrira.
Mikhanovsky je američki đak ali ovaj indie film koji je imao premijeru u Kanu, uprkos ameriškom settingu ima atmosferu evropskog filma što je naročito zanimljivo jer razbija klišee na koje samo već pomalo navikli na Sundanceu.
* * * / * * * *
ЗАЛОЖНИКИ Reze Gigineiišvilija je žestoko hvaljeni gruzijski film o grupi mladih nezadovoljnih Gruzina koji su 1983. godine oteli avion Aeroflota u pokušaju da pobegnu iz zemlje. Nisu u tome uspeli i otmica je ispraćena surovom pucnjavom između otmičara i posade a potom i otmičara sa snagama bezbednosti.
Mladi ljudi koji su oteli avion su bili pripadnici emancipovanih porodica, gruzijske intelektualne elite, i to je zbunilo moskovske a i tbiliške vlastodržce.
Posle haotične utmice usledilo je suđenje i smrtna kazna.
Film je odabrao zanimlljivu temu ali suštinski ne uspeva da donese ništa naročito autentično i izvan okvira onoga što su priče tipičnih disidenata iz SSSRa. Bilo im je dosadno, nije im se dopadao ambijent i način života, a onda kad su pali, suđeno im je naravno na ideologizovanom sudu uz groman pritisak laičke javnosti.
Sama priča je zapravo intrigantna jer je brutalnost otmičara od prvog trenutka otmice bila atipična, bili su spremni da se bore i da umru za razliku od najvećeg broja otmičara koji nisu bili teroristi. Scene borbe i obračuna su soiidno reaalizovane i nikada ne klizaju u eskapizam i exploitation.
Film naravno ima antisovjetsku optiku ali nema nekog žara i grča da sad dokazuje da li je SSSR bio tamnica i naroda ili nije. Čini se da je ova priča generalno zbog svojih različitih segmenata dovela to toga da film nema jasno žanrovsku dimenziju i da na kraju ne znamo jel to ptiča o nezadovoljstvu, o otmici ili o suđenju?
No, reč je o ostvarenju koje treba pogledati kao solidnu rekonstrukciju epohe i pogled iz ugla koji nam ipak do sada nije bio poznat.
* * 1/2 / * * * *
В кръг Stefana Komandareva je primer reditelja koji uspeva da napreduje kroz rad. Još se sećam groznog iskustva gledanja filma ПАНСИОН НА КУЧЕТА pre devetnaest godina na FESTu i ovo je zaista znatan napredak.
Komandarev je snimio film o tri policijske patrole u besanoj sofijskoj noći, pred svitanje dana u kom će se obeležiti tri decenije od pada Berlinskog zida.
Sofija je prikazana kao grad koji pusti, javne službe ne funkcionišu, odnosi među ljudima su neprijatni i nasilni, i uprkos tome što je Bugarska u EU i NATO paktu, kao da i dalje nije izašla iz dilema ko je za Amerikance a ko za Ruse.
U tom smislu, ako imamo u vidu da je Bugarska deo EU i NATOa, zapanjujuće je koliko su teme koje muče ljude tamo bliske onim koje tematizuju filmovi iz delova SFRJ koji u te saveze još nisu ušli.
Komandarev se služi savremenim art house sredstvima, kamera prati junake, dosta kadar-sekvenci ali ipak je on old school reditelj i u tom pogledu njemu slow cinema kao takav uopšte nije blizak.
Premijera ovog filma na sarajevskom festivalu pokazuje da je Komadarev deo te sredovečne osrednje uspešne generacije sa Balana koju čine velikim delom i naši reditelji i to su ti obodi evropskog festivalskog filma.
Ovo nije važan film ali je za nekoliko nijansi potencijalno zanimljiviji našoj publici jer kao da je naš. Otud mi se čini da će nama ovo delo biti mnogo zanimljivije nego arbitrima elegancije sa prve lige evropskih filmskih smotri.
* * / * * * *
Gibson, Glover, and Richard Donner are coming back for Lethal Weapon 5! (https://www.joblo.com/movie-news/gibson-glover-and-richard-donner-are-coming-back-for-lethal-weapon-5?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter)
Donner im 89 godina. Iako imamo Clinta kao presedan, nešto sumnjam da će on sesti u rediteljsku stolicu zaista...
Alejandro Amenabar je očarao srpsku publiku svojim drugim filmom ABRE LOS OJOS na FESTu 19999. godine. Ove godine, dakle 21 kasnije, dolazi sa novim filmom MIENTRAS DURE LE GUERRA, i i to je delo u kom se ne vidi više ni trunka onog talenta zbog kog smo ga zavoleli.
Amenabarov novi film više izgleda onako kako zamišljam da će izgledati film Darka Bajića o Svetozaru Miletiću nego delo španskog žanrovskog velemajstora koji nam je doneo TESIS, ABRE LOS OJOS i LOS OTROS.
Ako je iko žrtva onog prokletstva "oskara" za strani film onda je to Amenabar, a da ironija bude veća njega nije sažvakala holivudska industrija već je on sam implodirao neprekidno radeći nešto što ga "zanima".
Dok Mateo Gil autorski raste iz filma u film, Amenabar bez njega zastrašujuće stagnira. I ovog puta imamo priču iz vremena Španskog građanskog rata u kojoj paralelno pratimo dileme i sudbinu akademika Miguela de Unamuna i uspon Francisca Franca.
Ovo je film koji deluje kruto, staromodno, bavi se nečim što je zanimljivo više na nivu namere nego na ni nivou onoga što dobijamo na ekranu. U filmu nema skoro ničega dobrog, nema ničega savremenog, a naročito nema ničega autorskog, a tek nema ništa blizu onoga što bismo morali da dobijamo od Amenabara.
Sve u svemu ovo je jedna žalosna stvar koja će promicati televizijskim ekranima i ubrzo će biti zaboravljena.
QUIEN A HIERRO MATA Paca Plaze je izuzetno efektan španski triler koji pokazuje da je Plaza spreman da se zaista u najboljem smislu raspojasa po izlasku iz serijala [REC]. Sličan utisak ostavio je i film Jaume Balaguera MIENTRAS DUERMES sa kojim ovaj naslov deli nekoliko značajnih elemenata. Naime, imamo Luisa Tosara a imamo i zaplet u kom igra čoveka koji nekoga drogira u fatalnoj igri mačke i miša.
Međutim, Plazin film ima drugačiji zaplet. Ovde je Tosar pozitivac, osvetnik koji se našao u poziciji da gospodari životom ostarelog i bolesnog narko barona koji se našao kao pacijent u njegovom staračkom domu.
Ipak, ono što je delovalo kao jednostavna osveta uskoro postaje znatno komplikovanije kada se ispostavi da je narko baron možda fizički deteriorirao ali je i dalje lucidan i opasan.
Paco Plaza u ovom filmu pokazuje sve one atriobute koji su njegove ranije filmove činili sjajnim, od nastupa u serijalu PELICULAS PARA NO DORMIR pa nadalje. To je energična i maštovita inscenacija, smisao za humor, osećaj za tempo, i sposobnost da u pravom momentu izgradi suspense i iskoristi gore.
U tom pogledu, Paco Plaza ima sve predispozicije za vrhunskog žanrovskog reditelja i u ovom filmu to iznova dokazuje, i čini se da ne treba imati sumnje u to. Scenario Juana Galinanesa i Jorgea Guerricaechevarrie povremeno čak i ne uspeva da isprati njegovu veštinu do kraja ali i kroz koncept pa i kroz dramaturšku razradu ideje u suštini omogućava da on pokaže šta zna.
U tom pogledu, ovo je zaista najbolji primer španskog žanrovskog rukopisa koji na svu sreću dolazi sa očekivanog mesta, što u ovom periodu teških razočaranja mnogo znači.
* * * 1/2 / * * * *
LE JEUNE AHMED Braće Dardenne, specijalista za bavljenje temama belgijske sirotinje, govori o naslovnom dečaku kog je radikalizovao imam i doveo do toga da pokuša ubistvo svoje učiteljice arapskog jezika optužene za apostazu.
Francuski i belgijski autori su već mnogo puta reagovali na izolovanost mladih muslimana u različitim žanrovskim formama, od socijalne drame do krimića ili političkog trilera.
Braća Dardenne su specijalisti naturalističke melodrame i njihov pristup nikada nije senzacionalistički. Stoga je i Ahmed jedan dečak koji je veći deo vremena spreman da ispunjava svoje životne uloge ali sve to se odvija pos snažnom senkom islamizacije kojoj je podvrgnut.
LE JEUNE AHMED je u sušitini isto ono čime se Braća Dardenne bave i inače. Holivudski reditelji su često optuženi da robuju formulama ali meni se čini da neki art hose autori poput ove dvojice imaju kudikamo više formulaičnosti od zaposlenika studija.
No, to što su hteli, to su i postigli, to što rade su dobro savladali, a imali su i kada, tako da je LE JEUNE AHMED nešto što će zadovoljiti njihove fanove a one koji nisu dodatno uveriti da im dalje treba puržati otpor.
* * * / * * * *
THE TURNING Florie Sigismondi je film koji na mnogo nivoa pogrešno prilazi klasiku Henry Jamesa. Nema tu nagoveštaja, diskretnih zahvata, sutpilno neobičnih događja koji postaju sve zlokobniji. Naprotiv, ovo je film koji je profilisan kao holivudski exploitation bez ikakvih dilema da li treba da se obrati omladini koja inače gleda Blumhouse.
Ako gledalac ostane uz film posle svega ovoga - A NE KAŽEM DA JE LAKO - ono što dobija jeste jedan vrlo solidan grungy ghost slasher smešten u američkom manoru u kom Floria Sigismondi oživljava svet u kom je Kurt Cobain pucao sebi u glavu, sa adekvatno grungy junakinjom u izvedbi Mackenzie Davis, solidnom decom glumcima, među kojima je Finn Wolfhard iz STRANGER THINGS.
Mackenzie Davis nije Nicole Kidman, ali ima nešto svoje, neki butchy aspekt koji Kidmanica nije imala, i ona uspeva da iznese ovaj film kao glumica, pa sad iako je u seriji neuspeha, ovde bar ima šta da pokaže stručnoj javnosti i definitivno se potvrdi kao neko ko zaslužuje mesto na velikom ekranu.
Floria Sigismondi nema neku horor imaginaciju ali isto tako nema ni potrošenost i rutinerstvo žanrovskih specijalista, tako da ono što ona donosi jeste blisko potrebama ekranizovanja Jamesa - naime, koliko god da je skript prekaljenih B-horordžija Chada i Coreya Hayesa apsolutno formulaičan, ona ga snima kao da se takva priča radi prvi put. Iz iskustva u radu na muzičkim klipovima i reklamama donosi bogatstvo art direkcije, sadržajnost slike, korišćenje svakog elementa koji se našao pred kamerom, a rekao bih da je u nekim aspektima rediteljka i istinski zainteresovana za svoje junake.
Tako da Mackenzie Davis koja se izborila sa teškim zadatkom, klincima koji su odlični, sjajno izabranom glavnom i sporednim lokacijama i relativno malim arsenalom žanrovskih začina jer ovde ipak imamo posla sa par duhova, Sigismondi je napravila pošten posao.
Ukop THE TURNINGa od strane kritike po meni dolazi iz disproporcije u očekivanjama. Naprosto, tehnički ovo jeste Spielbergova produkcija Jamesovog klasika, ali suštinski ovo je ipak Blumhouse, i onaj ko ide očekujući Henryja Jamesa našeg vremena nema čemu da se nada.
Ali ko uspe da se prebaci na drugi kanal i gleda jedan mali repertoarski scary movie, može dobro da se provede.
* * * / * * * *
The Gentlemen je Guy Ritchie koji se vraća da obiđe parohiju ali kako reče i Platon, ne može se dvaput pišati u istoj reci. A Gentlemen nije ni drugi, pa ni treći put da Ritchie piša nizvodno.
I, da ne bude zabune, mene je film razumno zabavio. Naravno, kad uzmete dobre glumce i date im da malo glume, to ne može da bude nezabavno. Grant se konačno iskupio za decenije romkom napasti, u ulozi u kojoj je konačno ono kako ga pošten svet ionako zamišlja: ljigavi matorac koji ipak ume da radi jezikom tako da pluta na površini septičke jame. Mekonahej je solidan u svojoj tough guy personi a Farel simpatično šmira sebe kakav bi bio da nije nekim čudom završio u Holivudu.
Film, produciran nezavisno i snimljen da deluje skuplje nego što jeste, je i vrlo svestan svoje post-postmodernističke kletve u kojoj imitira britanske (Ričijeve, dakako) filmove koji su imitirali američke filmove u kojima su gangsteri imitirali likove iz filmova koje je Tarantino gledao kao mlad momak. Ima ovde pametnih metatekstualnih detaljčića, sa ekipom sitnih gangstera opremljenih Go-pro kamerama kada kreću u štetu ne bi li spojili reality TV, talent show glamur, MMA i viralnost Tik Toka, a što je (verovatno pomalo kiseo) naklon mlađoj generaciji koja, ruku na srce, verovatno ni ne gleda ovakve filmove. Tu je i fakat da je ceo film zapravo inscenacija scenarija Grantovog lika a koji je opet frilenser što radi za najljigaviji mogući tabloid na svetu, čiji je urednik (igra ga, odlično, Edi Marsan) ono kako DJV vidi sebe kada šmrkne skuplju lajnu - Ritchie sigurno vuče dosta tabloidnih trauma iz braka sa ML Čikone i ovaj mu je scenario i neka vrsta revenge fantasy terapije.
Ipak, da opet ne bude zabune, ovo sada i jeste prilično maniristički, više naredna epizoda dragog stripa nego nekakav zaista autentičan kreativni napor. Meni je, ponavljam, bilo zabavno, ali scenario, ako bi baš da ga analiziramo, ima solidnu količinu nedoslednosti - i ovo nije problem ako se film gleda kao serija fragmenata, minisetpisova i tough guys talking skečeva. A to je, mislim, svakako ključ u kome on treba da se gleda samo je pitanje da li je to moguće nakon ovoliko filmova koje je Ritchie snimio po istom uzoru. Romantizacija britanskih gangstera i njihovo kontrastiranje sa mnogo romantizovanijim američkim gangsterima jeste neka tema, ali nije, čini se, o čemu Ritchie danas išta pokušava da kaže, već samo pravi udobnu priču koja obilazi opšta mesta pop kulture i dotiče ih se na zanatski korektan način.
Ovo posebno važi za kameru gde je Alan Stewart mogao malo da predahne od CGI-rich produkcija koje je radio sa Ritchiejem (uključujući Aladdin koji sam pre par nedlja batalio na pola, skrhan bolom) i podseti se kako je raditi na pravim lokacijama, sa pravim osvetljenjem i sočivima. Naravno, opet, ovo je više glumački nego snimateljski film, ali s obzirom da je dobar deo "akcije" zapravo to da ljudi sede (ili stoje) i pričaju, Stewart pokazuje kako se to radi a i montažer James Herbert ovde pokazuje više entuzijazma nego i u jednom Ritchiejevom filmu još od UNCLE-a.
Uopšte, ekipa je, uključujući Hunnama prilično živahna i imam utisak da je ovo film koji su svi što su ga pravili, prilično voleli. Daleko je to od nekog narednog koraka u Ritchiejevom opusu ali jeste prihvatljivo zabavan osvrt na nešto što ga je proslavilo i srazmerno mala produkcija koja može da proizvede korektnu količinu zabavljenosti. Plus, ima Shimmy Shimmy Ya odlično uklopljeno u jednu scenu gde se sreću dve generacije britanskih gangstera, od kojih je jedna, realno, odrasla na ODB-ju a druga pokušava da toj prvoj pokaže da je luđa od nje. To ipak dirne u srce.
Edit: A, da, da ne zaboravim, ako je čovek sklon učitavanju, a kod Ritchieja ovo nije nimalo bezazslena igra, može da krene od negativnog jevrejskog stereotipa Džeremija Stronga kao metaforu za američke producente a da završi sa negativnim kineskim sterotipima Wua i Goldinga (koga jedva čekam da vidim u Snake Eyes, neću lagati) koji su skoro očigledan fuck you holivudskom prostituisanju kineskim investicijama i podešavanju scenarija za kinesko tržište...
SOEURS D'ARMES Caroline Fourest je drugi francuski film snimljen na temu ženskog odreda borkinja protiv ISISa u Iraku. Za razliku od prvog filma koji je po svom karakteru bio više festivalski, i imao premijeru u Kanu, ovaj drugi film je producirao Davis Films Samuela Hadide (kome je film na špici i posvećen) i više je reč o repertoarskom, "partizanskom" filmu.
Marokanac Samuel Hadida je kao producent i finansijer filmova bio aktivan od početka devedesetih na internacionalnom tržištu i bio je specijalizovan za komercijalne filmove, exploitation ali i big cinema art house, i ostavio je značajan trag potpisujući neke sjajne naslove i uspešne franšize. Treba mu zahvaliti na nekim sjajnim filmovima Tonyja Scotta kao što su TRUE ROMANCE ili DOMINO koji bi teško mogli nastati isključivo u studijima, ili na karijeri Christophea Gensa.
SOEURS D'ARMES za razliku od LES FILLES DU SOLEIL ide mnogo više u smeru ratnog filma ali ima iznenađujućih, ispostaviće se neizbežnih sličnosti sa delom Eve Husson koji je imao premijeru u Kanu. One se pre svega ogledaju u tome što oba filma imaju paralelne radnje sa ratnicama, i ženom koju je zarobio ISIS.
Međutim, Caroline Fourest ide linijom cheesy ratnog filma, sa sve montažnim sekvencama obuke na pesmu SISTERS IN ARMS, i akcentom na internacionaknu brigadu kako bi gledaoci imali kopču sa glavnim junakinjama.
Uprkos tome što dolazi iz novinarskog miljea, Caroline Fourest forsira movie logic i to je prijatno iznenađenje u autorskom pristupu. Nažalost, film nije dovoljno dinamičan da bi mogao da formalno isprati ovo koncepcijsko rešenje u potpunosti.
Realizacija je međutim solidna, čak i onda kad Caroline Fourest pribegava "jeftinim trikovima", i ovaj film ima potencijal da nađe svoje mesto u televizijskom programu kao prime time edutaintment. Nažalost, ni ovog puta nismo ni blizu onog filma kakav bi se mogao snimiti o ovim hrabrim ženama ali makar imamo dva različita.
* * / * * * *
ADULTS IN THE ROOM Coste Gavrasa je ekranizacija knjige Yanisa Varufakisa koja je opisivala njegov dolazak na vlast, rad na poziciji ministra finansija koji je pregovarao sa Trojkom, MMFom i EU. Film kreće od početka, dolaskom na vlast, a onda u sledećoj sceni apsolvira i Varufakisovu ostavku, i onda se vraća na ono šta se desilo između te dve tačke.
A ono što se dešavalo može biti izuzetno zanimljivo našoj publici, pošto po prvi put dobijamo priliku da vidimo političke procese u EU, da vidimo kako ti pregovori izgledaju, kako se ponašaju Schauble, Angela Merkel i Macron, i ono što prikazuje deluje krajnje nediplomatski, drsko i agresivno.
Srbi su, kao uostalom uvek kada neko pokazuje srednji prst velikim silama (izbor Trumpa, Brexit) potpuno investitani u takve događaje, stoga i ova grčka situacija je kod nas sa pažnjom i uživljavanjem ispraćena. Međutim, čini se da ovo dešavanje u EU, zabeleženo u formatu celovečernjeg igranog filma deluje znakovitije jer u tome prepoznajemo i one vragolije koje se verovatno dešavaju u našim pregovorima.
U periodu kada HBO na televiziji i Oliver Stone, a za njim i Adam McKay, prave filmove o američkoj politici, maltene neposredno pošto su se dogodili pojedini procesi, konačno dobijamo priliku da se nešto takvo radi u Evropi, a van Britanije.
Ruku na srce, Paolo Sorrentino se jeste bavio Andreottijem i Berlusconijem ali snimio je groteskne, krajnje iskrivljene subjektivne slike tih ljudi koje prezire, bez ikakve pretenzije da prikaže išta istorijski ili biografski.
Costa-Gavras snima film o Varufakisu prema kom ima poštovanje, tako da njegov film ima heroja kao protagonistu. Sama ekranizacija dešavanja odaje utisak da ovaj reditelj ima 86 godina, i to je jasno po tome što vizuelno, glumački, pa i dramaturški ima prostora za temeljniju izvedbu.
Ipak, Costa-Gavras kao reditelj koji je uvek snimao filmove sa političkim angažmanom namenjene najširoj publici, i sa tim znacima žestokog zamora dobro prepoznaje aktuelnu temu i uspeva da nas ubedi da je ona važna.
Stoga, ADULTS IN THE ROOM uspeva da prevaziđe svoje estetske klimavosti i rezultira filmom koji će se gledati sa velikom pažnjom i započinjati rasprave, dajući jasnu sliku nečega što je ipak retko ili gotovo nikada privoljeno na ekran.
* * 1/2 / * * * *
POSSESSOR Brandona Cronenberga je novi korak u pokušaju Cronenbergovog sina da bude rizničar očeve poetike. Ponovo je reč o retro SF premisi o ubicama čija se svest mašinskiprebacuje u tela civila koji mogu da izvrše pojedina ubistva jer mogu da priđu žrtvama neopažemo.
Glavna junakinja međtutim upada u nevolje kada posle jednog zadatka ne može da "dođe sebi", odnosno da joj se vrati svest u telo.
Premisa je jednostavna, glumačka ekipa koju čine Andrea Riseborough, Christopher Abbott i Sean Bean je solidna, a tu je i Jennifer Jason Leigh koju iskren da budem nisam ni prepoznao kad sam gledao film, no ukupno uzev POSSESSOR je film bez ritma, sa pretenzijama kojima nije dorastao i kao celina je neubedljiv.
Ima lepe visceralnosti u pojedinim prizorima nasilja, ali ako bismo to poredili sa radovima oca Cronenberga to je više EASTERN PROMISES nego SCANNERS.
Ovde u suštini, Brandon Cronenberg pokušava da na cronenbergovski način istretira jednu premisu koja bi mogla ali ne bi nužno morala da bude cronenbergovska tema.
Međutim, sam nivo realizacije, ni u mašti, ni na papiru, ni na ekranu, ne dobacuje do velikog uzora. Otud su reakcije američke kritike mnogo povoljnije od onoga što je krajnji rezultat.
* * / * * * *
THE PERFECT CANDIDATE Haife Al Mansour je priča o saudijskoj lekarki koja se prijavljuje za izbore u lokalnoj samoupravi jer želi da omogući izgradnju puta do bolnice u kojoj radi. Njena svakodnevica je prepuna diskriminacije, od toga da joj onemogućeno da putuje bez očeve pisane dozvole do pacijenata koji bi radije da ih pregladaju muški medicinski tehničari nego ona kao žena iako je doktor.
THE PERFECT CANDIDATE je nastao uz pomoć nemačke filmske ekipe i koproducenata, ali sem osnovne kompetentnosti ne donosi ništa naročito vešto, niti donosi neki autentičan saudijski stil. Naprotiv, ovo je krajnje, ali baš krajnje konvencionalan film koji deluje kao da su ga studenti filmske škole radili za ispit da bi pokazali kako su savladali osnovne stvari.
Rekao bih da je dolazak ovakvog filma na venecijanski festival dokaz pripadnosti ovog naslova jednoj kinematografiji sa margine od koje se ni ne očekuje neka ozbiljna estetika, već pre svega adekvatna tema i da se snimi nešto što može da se sastavi. I THE PERFECT CANDIDATE je otprilike to.
Ono što je zanimljivo je da disktiminacija koju vidimo u Saudijskoj Arabiji je bizarna ali nije preterano sveža za nas kao zapadne gledaoce, jer film ne uspeva da nam prikaže neki novi ugao o kom nismo obavešteni u medijima.
Sama priča je takođe klišetizirana, i gotovo kaprijanska u svojoj "angažovanosti". Sve se odvija krajnje mehanički, zamisli glavne junakinje su mahom nešto što bismo videli u zapadnom filmu i onda bivaju razrađeno idejno skromno i bez istinske "glokalizacije":
Sve u svemu, najveći kvalitet ovog filma je što postoji i na osnovu toga je i stigao u Veneciju i dospeo do nas...
BIRDS OF PREY: AND THE FANTABULOUS EMANCIPATION OF ONE HARLEY QUINN u režiji Cathy Yan (ali i Chada Stahelskog) predstavlja snažan odgovor DCEU na DEADPOOLa koji, po mom mišljenju postiže sve ono što i prvi DEADPOOL (koji se meni dopao manje od drugog) na još efektniji način.
Jedan od razloga za to je čisto tehnički - Tim Miller je raspolagao manjim budžetom od Cathy Yan i u tom pogledu morao je da vrti u krug praktično tri akcione sekvence dok je ona sa Chadom Stahelskim mogla da se razobruči i da sve ono što je narativno vrćenje u krug u scenariju Christine Hodson isprati raskošnijom, mada veoma grounded i veoma nasilnom akcijom, o kojoj ćemo nešto kasnije.
BIRDS OF PREY je izašao kao DCEU film, dakle posle JOKERa koji je umnogome kao standalone rad potpuno ispisao nova pravila za strip ekranizacije u Holivudu, ali je naučio neke lekcije iz najboljih live action radova iz MCU, pa i iz DCEU.
Situacija je ovde street level, iako se film dešava posle SUICIDE SQUADa, dakle i posle "smrti" Supermana, i posle svih tih velikih megalomanskih pičvajza koji se više ni ne pominju. Međutim, Harley je preživela prvu misiju Suicide Squada, pobegla je iz zatvora i raskinula je sa Jokerom i sada je na ulici, bez njegove zaštite, i sa svojom skrhanom psihom, i naravno rasklimatanim osećajem za dobro i pravdu.
U tim okolnostima ona biva uvučena u Black Maskove kriminalne mahinacije koje su u domenu mafijaških obračuna, bez ikakvih apokaliptičnih konsekvenci, i na tom putu se formira mala ženska banda, sastavljena od "osvetnica" kojima je Black Mask nešto skrivio.
U tom street level pristupu ima dosta prostora za komdiju ali i dosta prostora za davidayerovski dizajn, pa možemo reći da ovaj film u izvesnom smislu iako nema nikakve veze sa SUICIDE SQUADom u pogledu palete boja, i dimenzijama pretnje, jeste na neki način produžetak I TOG rukavca DCEU estetike.
Za razliku od prvog DEADPOOLa koji je bio preopterećen specijalnim efektima, sa samim Deadpoolom koji je prečesto bio nacrtan na ovaj ili onaj način, ovde su na delu ljudi, i samim tim je akcija visceralnija a R-rejting omogućuje da se lome kosti, i da se ispostavlja sjajno zamišljen nasilje, sa tom razlikom što su ovo ipak junaci, nisu Michael Bayovi protagonisti da sebi dozvoljavaju baš bezumni carnage, ali dopuštaju sebi dosta jer Harley je ipak, kao što znamo luda.
MCU je uzeo Davida Leitcha za DEADPOOL 2 da bude saobraćajac za inscenacije dok Ryan Reynolds i scenaristi "zapravo" vode glavnu reč. Warner je uzeo Chada Stahelskom koji je sa Leitchom lansirao JOHN WICKa i ostavio ga samog u tom serijalu, i ovaj naravno isporučuje svoj prepoznatljivi tip kostolomačke akcije.
Cathy Yan je došla u superherojski film iz indie filma, ali za razliku od Braće Russo kojima se vidi da kad krene akcija krene "tuđi" film, ovde imamo dosta očuvano stilsko jedinstvo. Cathy Yan deluje kao jedan od onih arty reditelja "komplikatora" koji kad pređu u žanrovski sadržaj postavljaju zahteve pred ekipu, tipa žele neke scene da izgledaju kao da su iz jednog kadra i tome slično, i Stahelski se u tome snašao u svakom pogledu. BIRDS OF PREY deluje kao film jedne osobe, uz odličnu fotografiju Matthew Libatiquea.
Lično nisam preveliki fan usiljenog lomljenja priče i fragmentiranja gde mu vreme nije, ali u redu, narator je neuračunljiva osoba pa se to može opravdati. Cathy Yan koristi razne pripovedačke tehnike - od animacije do pevačkih numera i generalno uspeva da nas ubaci u neuračunljivost Harley Quinn.
Ako bih smeštao ovaj film u okolnosti stripa, svakako da bi to bio run Amande Conner, koji bi u perspektivi mogao dovesti i do onoga što je meni u toj fazi bilo i najuzbudljivije a to je ceo onaj space serijal sa Harley i Power Girl.
Za sada smo ovde svi na zemlji, i svi se dobro osećaju, pre svih Margot Robbie koja je uspela da dokaže kako je Harley Quinn održiv dramski lik koji može da iznese sat i po ili dva filma. Ovo je ste inicijalni BIRDS OF PREY film, i one se u samom finišu okupljaju kao ekipa, ali u suštini ovo je ipak šou Harley Quinn i ako imamo u vidu kakav je to lik, ispostavlja se kao više nego uspešan nosilac dešavanja.
Pored Margot Robbie ima tu još mojih mezimica, pre svih Mary Elizabeth Winstead kao Huntress koja kreira vrlo zanimljiv lik, kao i sve ostale koje su se odlično snašle u svojim rolama. Ne znam kako će se dalje u DCEU razvijata sudbina ovih likova, šta će biti sa njima, ali kad je reč o podeli, Warner ovde mimo Margot možda nema star-wattage ali ima definitivno dobar glumački potencijal
Roise Perez odavno nije učesnica A-list projekata i prijatno je da je vidimo u jednom par excellence A-radu, i snašla se sasvim solidno. Ona je tipičan primer uspešne stripovske stilizacije koju je napravila Cathy Yan.
U tom pogledu, iako je BIRDS OF PREY kako rekoh street level priča, dakle naše junakinje se bore sa mafijašima koji nisu mnogo izdignutiji od nekog tipičnog "povišenog realizma", film itekako donosi stripovsku atmosferu i stilizaciju, i to ne samo u pogledu zapleta već i akcije i produkcionog dizajna koji je briljantan, a u samom finalu spada u red najboljih čitanja DC stripa na filmu kad je reč o Gothamu još od Burtona.
I to se u finalu odnosi na sve, i na lokaciju, i na akciju, i na ponašanje likova.
Cathy Yan je snimila film koji bi vrlo lako mogao proći kao SUICIDE SQUAD među kritikom, ali isto tako mogao bi biti značajna comic book ekranizacija jer nudi dosta "prljav", adolecentski, vragolast prilaz ekranizaciji stripa, a što je još važnije dosledno prenosi atmosferu onoga što ekranizauje pronalazeći adekvatnu filmsku postavku za to.
Kombinujući visokooktanski akcijaš, duhovite odnose među junacima, narativne tehnike u rasponu od animacije do mjuzikla da nas uvuče u psihu junakinje, Cathy Yan je snimila film za više gledanja, istinski preplićući fakturu filma i stripa, i kontrolišući većinu ključnih elemenata na tom furioznom putu.
* * * 1/2 / * * * *
OFFICIAL SECRETS Gavina Hooda, reditelja koji se već dohvatao sličnih tema u filmu RENDITION, spada u red rutinskih post 9?11 priča o raznoraznim whistleblowerima. Ovo je istinita priča o mladoj službenici jedne od britanskih službi za nadgledanje koja shvata da su dobili zaduženje da prate članove Saveta bezbednosti i budu deo pritiska na njihovo glasanje koje bi legitimisalo napad na Irak u kom su SAD imale teškoće da skupe saveznike.
Keira Knightley igra službenicu, Ralph Fiennes igra advokata za ljudska prava koji ju je zastiupao na sudu, Matt Smith i Rhys Ifans igralu liberalne novinare koji su medijski pustili a potom ispratili njenu pruču.
To je sve rutinski urađeno na svim novima, od onoga što je ta žena uradila, do same egzekucije koja u suštoni ne prevazilazi nešto što bi karakterisalo pristojan televizijski film. Nisam siguran koliko ovakav film uopšte ima mesta u bioskopima ako imamo u vidu njegov zbilja televizijski kapacitet i na nivou teme i nenadahnute realizacije.
Možda smo kao ljudi, zahvaljujući opštoj medijatiziaciji svega postali bezosećajni prema istinskim nevoljama koje su doživeli neki ljudi ili prema njihovom herojstvu. I sasvim sigurno da će ovoj ženi biti lakše u životu pošto ju je u filmu odigrala Keira Knightley. Bolje je nego da nije. Ali, kao film, da nije elementarno solidno realizovano, bilo bi potpuno uzaludno.
* * / * * * *
Hmmm, Birds of Prey underperformuje (https://variety.com/2020/film/news/box-office-birds-of-prey-1917-bad-boys-1203497399/)iako ja vidim samo pozitivne reakcije i imao je odličan presale karata. Zanimljivo mada je i skeri da već imamo metriku iako je tek sredina vikenda.
Idem sutra da ga gledam pa ću videti je li "problematičan". :lol:
Srećom nije skup.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kad filmovi od osamdeset miliona dolara spadaju u "srećom, nije skup" kategoriju jasno nam je kolko se dolar srozao :lol: :lol:
Ma, mislim, vratiće on pare, ali me malo čudi ovo jer je imao izvanrednu pretprodaju a i, kažem, vidim da ga ljudi hvale po internetu. I tebi se dopao. Neobično mi da ima manju prodaju nego što je projektovano za opening weekend pored svega toga.
Pa, izgleda da narod ne deli Woke kulturu :)
Film je na liniji Conner-Palmiotti stripa i u tom delirijumu odlazi jedan korak napred, u smislu da je ono ipak DC a ovo je film, pa može da stvar još malo zamasti i zaokruži. U tom pogledu, ne vidim da se dešava išta što nije bilo u DEADPOOLu. Ne vidim da se dešava išta što već nije uspevalo da prođe dobro na blagajnama. Kad to kažem, ne kažem da je film bajat, ali prosto, nije ovo bio tako riizčan proposal u estetskom pogledu.
Međutim, 33+ u SAD a manje od 20 van SAD. Čekaj, to su apokaliptično slabi rezultati koji u suštini pokazuju neki poremećaj. Plus, računaj da nema Kine.
Moj take je da ovo ne mora nužno biti superhero fatigue već da se pojavljuju filmovi disruptori na box officeu, poput JOKERa koji bukvalno poremete neki red u eko sistemu. I sad su BAD BOYSi to (hvala nebesima što i dalje štuju old school) ali to je to. Prosto, pojavi se film koji privuče neku publiku koju "nije trebalo" i onda ne ode na šta je "trebalo" jer je svoj budžet za bioskop potrošila.
To se evo desilo jesenas globalno sa JOKERom, pa i kod nas, gde je sve oko njega žešće underperformovalo. I sad se recimo to dešava kod nas sa ovim SLUGOM. Prosto pojavi se film i poremeti stvari.
SONJA je film Anne Sewitsky o Sonji Henie, čuvenoj norveškoj šampionki u umetničkom klizanju koja je sredinom tridesetih, kada je završila amatersku karijeru a započela profesionalnu, otišla u Holivud da ispuni svoj san i postane glumica. Uprkos akcentu i raznim drugim limitirajućim faktorima, u tome je uspela i do početka četrdesetih, bila je jedna od najvećih zvezda studija Fox i jedna od najplaćenijih glumica.
Anne Sewitsky je trostruka učesnica Sundancea i napravila je hrabar potez - praktično biopic o Norvežanki u Holivudu i uspela je da pronađe ključ kako će njena rekonstrukcija delovati skrupulozno i prihvatljivo. Film je garniran Sonjinim klizačkim nastupima, kao što su bili i njeni filmovi i njihova rekonstrukcija je poprilično autentična, uz veliki trud glumice Ine Marie Wilman (koja nije klizačica kao Sonja Henie) i uz dar za detalje (recimo voda na ledu u holivudskom studiju koji se topio zbog vreline rasvete).
Sewitska je snimila film koji na kraju krajeva ne govori laskavo o Sonji. Prikazuje je kao jako ženu koja je ćesto umela da bude preduzimljivija od muškaraca koji su je okruživali ali te vrline i upornost je pratila osvetoljubivost, agresija prema sebi i prema okolini, sklonost ka finansijskim malverzacijama uprkos tome što je bila vrlo darovita poslovna žena, ali ie neshvatanje kada se treba povući sa klizališta.
Njene veze sa nacistima su takođe nagoveštene u ovom filmu ali Sewitska ne otvara tu bolnu temu iz Sonjinog života, praktično preskačući Drugi svetski rat.
Film se bavi periodom od 1936. do 1956. godine, ali seže kroz arhivu do kraja njenog života, kao i u flešbekovima u detinjstvo.
Ine Marie Wilman je napravila ozbiljnu glumačku kreaciju i odigrala je Sonju Henie sa integritetom, bez imitacije. Uprkos tome što Norvežani imaju relativno kontradiktoran odnos prema Sonji Henie, ovakva problematizacija njene ličnosti nije prihvaćena u samoj Norveškoj jer su oni prelomili da je ona ipak njihova olimpijska heroina, dočim prema njenom holivudskom opusu nemaju razvijen odnos.
SONJA definitivno nema tu kinetičku snagu nečega kao što je I, TONYA ali je zanimljiv kao klinički hladan biopic o jednoj intrigantnoj osobi.
* * 1/2 / * * * *
Margo Robi se toliko namučila sa ljutim sosevima u Hot Ones (https://youtu.be/JeUFrZtKkn8) da sad osećam moralnu obavezu da pogledam film.
Well, možemo reći sledeće: odlazeći u Bioskop sam se nadao da će Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn biti više Birds of Prey a manje Harley Quinn film. Bio sam svestan da je ovo jalova nada jer je Harli ipak brend i očito najuspešnije rascvetali cvet iz pupoljka koji je bio Ayerov Suicide Squad - a što, voleo ja ne voleo, moram u dobroj meri da priznam kao uspeh jedne Margot Robbie. Igrala je u filmu sa ipak heavy duty likovima poput Smitha pa i neobjašnjivog Letoa a čiji je Joker bio pripreman za zvezdanu budućnost u kojoj bi ona možda bila zgodan privezak. No, Robbiejeva je iskoristila šansu i nametnula se kao jedan kaleidoskopski šaren lik u filmu punom tamnih scena i mračnih tipova. I opet, rispekt, Robbie je svakako neko koga kamera voli - nije li joj Tarantino praktično spomenik podigao prošle godine? - ali u Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn ona ulazi u lik dublje i sigurnije a što, opet, nije ni tako jednostavan zadatak jer je Harli lik čiji je štik upravo to da naizgled nema dubinu, odnosno da svesno, programski povlađuje svim svojim instinktima i hirovima, prezire refleksiju i planiranje i biće je trenutka u kome samo povremeno bljesne podsećanje na intelektualni i emotivni kapacitet što se tu krije.
Drugim rečima, Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn je film koji u velikoj meri počiva na liku Harli Kvin i Robbie kao nekom ko treba da iznese komplikovanu jednostavnost njene karakterizacije, i, da pozajmim Crippleovo poređenje, ako je Deadpool zaista mogao da se desi tek kada je Ryan Reynolds POSTAO Deadpool umesto da ga tek glumi, režiran od strane ljudi koji Deadpoola ne razumeju, tako je i Robbie programski i energično iščupala Harley Quinn iz '90s karakterizacije i dovela je, silom i uz puno vriske u lude dvadesete kada smo, valjda, osvešćeniji a superherojski diskurs JE de fakto mejnstrim.
Da se vratim na početak svoje ispovesti: Birds of Prey su meni, istorijski znatno draži koncept od Harley Quinn iz više razloga. Prvi je što su Birds of Prey uvek bile tim po mojoj meri, od Dixonovog originalnog koncepta koji je nastao praktično sam od sebe (originalno se strip nije ni trudio da bude team book već je bio puki krosover između Dinah Lance i Barbare Gordon, bez tekućeg serijala, povremeno se pojavljujući u specijalima), pa preko kasnijeg utemeljujućeg rada Gail Simone koja je dodala žličicu vegete i sebi svojstveni beznaporni ženski touch koji, evo već decenijama pali i kod zakletih feminista ali i kod "srednjije" superherojske publike (izuzimajući, naravno, femofobne MGTOW ekstremiste). Volim Birds of Prey pre svega jer je u pitanju street-level ekipa likova koji većinski nisu bili dovoljno jaki da imaju sopstvene solo-serijale ali su zajedno, pogotovo u Simoneinom izvođenju (koje će postati i predložak za kasnije inkarnacije) dosegli odličnu hemiju i učestvovali u nekim eksplozivnim pričama. Neću ni lagati ako kažem da je Dinah Lance jedan od meni najomiljenijih DC likova ikada, pogotovo u poslednjih dvadesetak godina gde je imala odlične sparinge sa Green Arrow, JLA i Birds of Prey.
S druge strane, Harley Quinn je lik koga do nedavno nisam voleo u stripovima. Nastala u crtanom filmu, Quinnova je dobar deo svoje karijere služila prevashodno kao refleksija Jokerove mizoginije (kao jedne od njegovih milijardu negativnih osobina), do karikature zaoštren stereotip ozbiljne intelektualke koja će poništiti ne samo svoju karijeru već i kompletno sopstvo da bi se umilila Bad Boyju za kojim je izgubla glavu a on je tretira kao krpu. Utoliko, njen protagonizam nije praktično ni postojao dok scenaristi nisu počeli polako da je skreću sa teme i stavljaju u priče gde će ona polako osvajati neko svoje ja, raskidajući vezu sa Jokerom. Poslednjih pola decenije su autori poput Toma Taylora ili Roba Williamsa (od kojih ni jedan nije Amerikanac) Harley dali vrlo praktično vodeću ulogu u svojim serijalima Injustice 2 i Suicide Squad a Conner-Palmiotti kombo joj je napokon dao sopstveni serijal u kome će biti SVOJA.
Tako da je film Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn prenošenje ovog protagonizma na veliki ekran, mesto gde se "glavni"superherojski diskurs i odigrava ovih dana. I utoliko ga i ne treba gledati samo kao Warnerov pokušaj da imitira Deadpoola (ne znam je li to Crippleova teza, nisam još pročitao njegov prikaz da ne utiče na mene) već zbilja kao pokušaj da se simbolički raskine sa "starim" poretkom - u kome je uostalom, Joker napravio ršum poslednjih meseci i večeras se zaleće prema Oskarima - i Harli Kvin uspostavi kao lik po sebi.
Film je, dakle, u određenoj meri parodija, vrlo dinijevska, vrlo DC Animated-nalik šarena i ekscentrična parodija na "ženske" filmove u kojima protagonistkinja prolazi kroz klišeizirane faze post-breakup žalosti samo da bi pronašla sebe i, neretko, onog PRAVOG. Harli ovde, svakako, jede sladoled kašikom, sipa čokoladu pravo iz tube u usta i seče kosu ali ovo su očigledno parodirane scene. Njen glavni gest je uništenje hemijskog postrojenja u kome je Kvinzelova umrla a Kvinova je rođena - vrlo jasno raskidanje sa figurom oca-ljubavnika koju je imala u Jokeru, a ostatak filma je njeno izlaženje na kraj sa činjenicom da je u gotamskoj kriminalnoj zajednici imala ikakav status, ikakav IDENTITET samo kao Jokerov prirepak.
Naravno, sam zaplet je vrlo mekgafinovski i svodi se na potragu za jednim predmetom koga svi žele i mada Cathy Yan ovo odrađuje rutinski, ima tu momenata simpatične simbolike - od pozivanja na Merilin Monro do raspleta u kome dijamant, tog devojčinog najboljeg prijatelja, valja tražiti u izmetu. Film je emancipatorski po nekoliko osnova ali pre svega po nečemu što nije prenaglašeno: da je biti sponzoruša govnjiv posao.
Emancipacija žena u superherojštini, naravno, opet mora da ima bar dve komponente. Jedna je autorstvo i ovde Warner zapravo ide ispred hyperwoke Marvela, makar u bioskopu. Marvel do sada nije imao film koji je solo režirala žena a ovo je već drugi DCEU film koji režira žena i posle Wonder Woman gde je žena bila u glavnoj ulozi, ovde imamo ne jednu već pet žena u glavnim ulogama. Što je, priznajmo, neka vrsta važnog presedana i videćemo koliko će relativni neuspeh opening weekenda za ovaj film ugroziti dalje slične koncepte.
No, kao gledaocu koga zanimaju akcija, banter i stilizovanost, Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn je film kod koga se ne "oseća" nekakav zagovarački napor u ravni teksta. Ovo nije programski feminizam već organski, akciono-komični voz koji ide brzo i uglavnom uspeva da zabavi. I u glavnim ulogama su žene.
Druga komponenta je to da li žene mogu da budu ravnopravni protagonisti u žanru kojim su do sada žarili i palili muškarci i mada je odgovor očigledno "mogu", Yanova ima jasno promišljen način na koji će ovo oblikovati u dinamičan narativ. Ispreturana hronologija filma i metanarativni "udri po četvrtom zidu dok se ne polomi" pristup na stranu, ovo je film koji vrlo jasno igra na terenu koji je do sada bio poglavito muški. U samom Birds of Prey stripu je jedna od glavnih uloga bila poverena Barbari Gordon koja je nakon karijere kao Batgirl, a posle smeštanja u invalidska kolica koje joj je sredio - Alan Moore lično (Joker je potegao okidač ali Moore je, jelte, napunio pištolj) - imala čitav novi identitet i karijeru kao Oracle, superhaj-tek haker/ kontra-obaveštajac na koga je DC-jeva superherojska zajednica naučila brzo da se oslanja. Ovo je bilo interesantno proširenje koncepta superherojštine i smeštanje žene u atipičnu ulogu u kojoj će umicati fetišizaciji tela (čak je manifestno odbacivati kroz taj disability diskurs) i insistirati na otimanju od muškaraca njihovih tradicionalnih atributa: STEM nauke i visoke tehnologije, pogotovo tehnologije nadzora i informatike.
U filmu Oracle ne postoji ali Yanova na mikroplanu vrlo spretno ponavlja slične motive, pokazujući kako protagonistkinje uzimaju i koriste tradicionalne falusne simbole (bejzbol palice, veliki drveni maljevi, samostrele...) koji su istovremeno i drevni primerci tehnologije lovaca, vojnika, majstora i, er, bejzbol igrača - da poraze očigledno amoralnog neprijatelja koji se sastoji isključivo od muškaraca (od kojih neki imaju i blage homoerotske tonove najviše da bi se podvukla ta femofobija).
Sama radnja je na momente vođena na silu i zaplet i rasplet imaju rupe i u radnji i u karakterizaciji preko kojih se prelazi uz pesmu i igru u nadi da neće previše značiti gledaocu. Meni nisu previše smetali jer je film imao dinamično i vrlo lepo snimljeno akciono finale koje pravda mnogo toga. Yanova se kao režiser borbene koreografije pokazala značajno uspešnijom od Ayera čiji je Suicide Squad bio mahom sastavljen od nolanovski mračnih i neprozirnih muljavina. Ovde se povremeno ide na vrlo ambiciozne koreografije koje, istini za volju ne mogu da stoje rame uz rame sa najboljim hongkonškim radovima, ali niko to u Holivudu i ne može i Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn u borbi sasvim ubedljivo stoji rame uz rame sa Deadpoolima a iznad bar dva od tri Wolverinea.
Što se likova tiče, Robbiejevu sam već pohvalio pa da dodam da ovde ima nekoliko solidnih komičarskih momenata i da će u narednim filmovima ona verovatno biti još bolja. McGregorov Black Mask je solidno iskerebečen stripovski lik mada nedorečen i bez dubine, nedovoljno iskorišćen u finalu gde prelako ode. Chris Messina kao Victor Zsasz odrađuje dobar posao OSIM što je meni ovo kriminalno protraćeno ime i lik jednog od ipak najjezovitijih Betmenovih negativaca.
Na strani naših, vrlo sam se raznežio zbog Renee Montoye i mada Perezova nema kad da dohvati istu dubinu koju je lik dosegao u stripu, vrlo je zaokruženo igra. Winsteadova kao Huntress je imala, rekao bih premalo vremena ali je ona dosta dobro igra kao iznenađujuće nerdy i pomalo nesiguran lik uprkos svojoj ekspertizi - što rezonira sa karakterizacijom lika sa kraja devedesetih. Bascova je najslabija kao Cassandra Cain mada je i lik najslabije napisan i svodi se na hodajući mekgafin. Tu mi bi malo žao jer je Orphan ipak dobar lik u stripu. No, zato je Jurnee Smollett-Bell kao Dinah Lance FAKING SPEKTAKULARNA. Da se razumemo, ovaj lik nema mnogo veze sa Dajnom Lens koju volim u stripu, sem supermoći i generalnog jebanja keve, ali je Smollett-Bellova igra ubedljivo, sa sjajnim prisustvom u kadru, upečatljivim fizikusom, ali i sigurnom glumom gde god treba. Taman da ništa drugo u filmu nije valjalo, Black Cannary koga smo ovde dobili bi ukrao šou sa svojim malo-reči-puno-prisustva nastupom i no-bullshit akcijom. Lanceova u stripu je nešto intelektualnija - na kraju krajeva vodila je JLA - ali u smislu žene koja odrađuje posao, Jurnee Smollett-Bell je perfektna.
Film, ipak, kako rekoh, nije perfektan ali je jasan, u konceptualnom smislu, sa uglavnom solidnim karakterizacijama, kao i u narativnom. Yanova je imala odlične scenografe i kostimografe na raspolaganju pa je ovo jedan od vizuelno najupečatljivijih DCEU filmova sa gotamskim stilizacijama tipičnim za stripove i crtane filmove Paula Dinija i šarenišem koji je Harley Quinn etablirala sa Conner-Palmiotti fazom. Ovo je, posle svega i jedan "mali" superherojski film, sa radnjom koja zauzima nekoliko dana, ima 3-4 set pisa i lišena je meditacija i nolanovskih refleksija koje su se kroz Warnerovu produkciju protezale sve do JLA. Kao takav, ovo je i znatno bolji film od JLA i, slab performans u prvom vikendu na stranu, ostavlja prilično dobar ukus u ustima za Suicide Squad i Gotham City Sirens, ako bude zdravlja i sreće junačke.
Mehmete, toliko mi je toplo oko srca da proveravam da se nisam polio kafom..
Sent from my iPhone using Tapatalk
THIN ICE Sidneya Lanfielda je jedan od prvih holivudskih filmova koje je snimila Sonja Henia kada je potpisala ugovor sa Foxom. Reč je o romantičnoj komediji koja spaja instruktorku skijanja u luksuznom alpskom odmaralištu i usamljenog skijaša sa kojim se upoznaje i koji joj se lažno predstavlja kao novinar a u stvari je princ koji želi da pobegne od svojih kraljevskih obaveza.
Romantični par igraju Sonja Henie i Tyrone Power, tada takođe Foxov muški star u usponu i ako imamo u vidu da su u to vreme bili u instimnoj vezi, to nije rezultiralo velikom strašću na ekranu. Naprosto Lanfieldov film ima jako puno različitih elemenata koje mora da isprati, od muzičkih numera u kojima ne učestvuju ni Henie ni Power do klizačkih tačaka u kojima ona briljira.
Tako je ovo u stvari jedna mešavina romantične komedijee, muzičkog i plesnog filma, i kao takvu je moramo sagledati. To je forma onog vremena i u ovom primerku je urađena prilično solidno.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 09-02-2020, 23:45:03
Mehmete, toliko mi je toplo oko srca da proveravam da se nisam polio kafom..
Sent from my iPhone using Tapatalk
Tako se mi ostali osećamo čitajući tvoje neumorne prikaze filmova na ovom topiku kojima činiš ovom drutvu plezir koje možda nije ni zaslužilo.
I kad sam već tu - Ho dobio oskara za najboljeg režisera (https://www.reuters.com/article/us-awards-oscars-director/south-koreas-bong-joon-ho-wins-best-director-oscar-win-for-parasite-idUSKBN2040AC). Ljudi, 2020. godina a ja moram da se štipam da vidim da li ne sanjam. Mislim, ja Hoa volim i lepo je videti da je napravio uspelu tranziciju na zapad, uspešniju i od Parka ili Naa koji su možda i bolji režiseri od njega. Svejedno, baš mi je drago i danas planiram da gledam Parasite jer mi je sinoć bilo kasno da započinjem.
I uze i oskara za najbolji film. :? :? :? :? :? AUH!!!!!!!!
Nema boljeg od Bonga...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Birds of Prey" cost a reported $82 million to produce, with executives at rival studios putting that number as closer to $100 million (due to elaborate sets and CGI), and estimating the film needs to make around $100 million domestically and $300 million globally to break even. Sources close to the production say the breakeven number is closer to $250 million. Hitting those marks could prove difficult overseas, since fears of coronavirus have impacted moviegoing in Asia. However, its R-rating meant the film wasn't going to open in China in the first place.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Evo, promenili su mu ime u Harley Quinn: Birds of Prey, radeći pod pretpostavkom da veliki deo potencijalne publike koja je zavolela Harley u Suicide Squad zapravo nije bio svestan da je ona u ovo filmu glavna ili da je uopšte ima. Moram da kažem da jeste bio prilično smeo ali i nesmotren taj impuls da se film naslovi Birds of Prey jer je to daleko manje poznat DC-jev IP od čak i Suicide Squad a nekmoli od Supermena i Betmena i Akvamena. I sa daleko kraćom istorijom, takođe. Takođe, špekuliše se da je R rejting sprečio dolazak dece u bioskope a ona, kao vole Harli iz crtanih filmova mada ovo ne bi trebalo da je generalni problem s obzirom na to da je i Deadpool R film pa pare zgrće lopatama...
Get woke go broke mi deluje kao nedovoljno objašnjenje jer film nema - za moj senzibilitet - prenaglašenu "feminističku" ili uopšte liberalnu komponentu i mislim da taj element pogađa nekakav manji deo core publike...
To da je Parasite Bong Joon Hoa dobio Zlatnu palmu na festivalu u Kanu nije veliko iznenađenje jer je u pitanju film koji se prilično jasno naslanja na evropsku tradiciju laboratorijske analize klasnog rata sa vertikalom koju možemo da povučemo od najmanje Lole Đukića iz šezdesetih i Pazolinijeve Teoreme pa do, kako je Cripple već primetio u svom osvrtu, Kusturičinog Podzemlja. Uz jasan vizuelni jezik i Hoovu brzu, lepršavu režiju ovo je film koji Evropljani – pogotovo ako su određenih godina, lako prepoznaju kao ,,svoj". To da je posle svega osvojio i četiri nagrade Američke akademije, uključujući za režiju, scenario i najbolji film je već interesantan preokret iako u SAD socijalizam kao ideologija trenutno doživljava svojevrsnu renesansu, uključujući Trampove inicijative za vraćanje proizvodnje na nacionalnu teritoriju ali svakako prevashodno kroz uspon popularnosti Bernieja Sandersa među mlađom generacijom do razine pop-kulturne ikone i popularnost ,,novih" medija kao što je Chapo Trap House. Jasno, ovo je velikim delom ,,performativni", hipsterski socijalizam, više shvaćen kao etička i estetska orijentacija, manje kao down and dirty tehnologija redistribucije vrednosti i upravljanja društvom, ali za potrebe diskutovanja o filmu ovo je sasvim dovoljno.
Ono što je interesantno je da Parasite nije marksistička, pa ni situacionistička kritika kapitalizma ili višeslojna maketa klasnog rata koja bi pretresla koncepte poput vlasništva nad sredstvima za proizvodnju ili kontrole nad obrazovnim sistemom. Za razliku od ,,woke" čitanja tenzija među klasama kakve su, uostalom svojstvene liberalnom diskursu u SAD već decenijama i sa kojima Holivud slobodno koketira skoro isto toliko dugo, Parasite je merenje temperature, ne da bi se dala dijagnoza ili prepisala terapija već da bi se potvrdilo ono što svi znaju: bolest je uzela maha. Neki će preživeti. Neki neće.
Bong Joon Ho se tokom poslednje dve decenije dokazao kao režiser ne samo sposoban za vidan rast i napredovanje nego i kao talentovan da pleše između različitih filmskih žanrova sa iznenađujućom lakoćom, pružajući ozbiljne, gritty žanrovske drame sa Memories of Murder ili Mother, urnebesan monster-movie sa The Host a onda i visoku naučnu fantastiku sa Snowpiercer. Ovaj potonji film je i ukazao na Hoove rastuće apetite da svoj rad preseli što je bliže moguće zapadnim producentima i investitorima (onako kako njegovi vršnjaci poput Parka ili Haa nisu uspeli – ili ih nije interesovalo) a da ne izgubi svoj osobeni rukopis.
No, za razliku od Snowpiercera koji je imao evroamerički kast i zasnivao se na francuskom strip-albumu, Parasite je u fullu ,,korejski" narativ, film postavljen u Seul, na korejskom jeziku i sa korejskim glumcima, time potencijalno manje proziran i, na kraju krajeva, manje atraktivan za širu zapadnjačku publiku. Utoliko, Parasiteovo eskalirajuće brutalno prikazivanje klasnih tenzija je osvojilo srca, reklo bi se, zapadne publike kojoj su bliski levičarski pogledi, uprkos tome što je ovo, kako već rekosmo, prevashodno laboratorijska analiza teatra surovosti koji nastaje kada se u zatvorenom prostoru nađu predatori i njihov plen, a ne revolucionarni narativ o osvajanju delatne uloge u društvu od strane proletarijata.
Parasite je, ako ćemo ga čitati dosledno i bez ideoloških naočara, vrlo nihilistička, vrlo beznadežna pripovest – Ho je, uostalom, u intervjuima sasvim eksplicitno insistirao da je poslednju scenu dodao upravo da bi pojasnio da ovo nije priča koja treba da inspiriše nadu, jer to ne bi bilo pošteno – koja za razliku od tradicionalne levičarske kritike klasne podele bira da se ne bavi potencijalom jedinke da se penje po klasnoj lestvici na ime svog obrazovanja, rada ili neke apstraktnije vrline. Štaviše, Parasite ovu koncepciju otvoreno negira. Ovo je film smešten u Južnu Koreju koja ima praktično rekordan broj visokoobrazovane radne snage među mladima a i sami protagonisti nisu prikazani kao lenje svinje bez radnih navika ili potrebnih socijalnih pa i stručnih veština koje bi im, potencijalno bile neophodne za socijalno napredovanje.
Uprkos tome, film vrlo decidirano utemeljuje ideju ne samo o klasnoj podeljenosti već i klasnoj sudbini, i ovo je nešto što direktno kontrira marksističkom revolucionarnom optimizmu. Parasite nije film o proletarijatu, već o prekarijatu, o klasi koja više ne sanja o tome da preotme sredstva za proizvodnju već samo o tome da svoj ,,hustle" podigne na viši nivo ne bi li dosegla individualno – a ne klasno – društveno uspenje. Obrazovanje ili teški rad kao vektori klasne tranzicije su sve više obesmišljeni u savremenom kapitalističkom društvu koje – kako je to u svom, er, kapitalnom delu pokazao Piketi – forsira dalje obezvređivanje rada i najviše vrednuje nasleđeni kapital.
Utoliko, kako Ho pokazuje u filmu, rad više ne oslobađa čoveka, štaviše, kako jedna rana epizoda sa autsorsovanjem rada koji se tiče savijanja štampanih komada kartona u oblik kutije za picu oslikava: rad ponižava čoveka, gig-ekonomija ga svodi ga na bedni automat od mesa, bez lica i identiteta, a koji će ionako uskoro biti zamenjen robotom. Marksov otuđeni radnik je makar imao fabriku kao mesto potencijala izranjanja radničke solidarnosti – današnji radnik fabričku traku donosi u svoju kuću.
Neizgovorena pretnja naredne industrijske revolucije koja će izbrisati po nekim procenama i dve trećine trenutno postojećih poslova na planeti je možda nešto što ćemo videti u televizijskom cutu Parasitea, koji će ga transformisati u šestočasovnu seriju, ali i ovako je početna pozicija više nego jasna: znanje, veština, trud, iskustvo itd., svi ti tradicionalni atributi kojima je radnik pristupao tržištu rada su obezvređeni. Radnici su uzajamno zamenjivi jer se danas njima ionako poveravaju samo najjednostavniji manuelni poslovi a učinak se meri najjednostavnijim matematičkim indikatorima koji nemaju osećaja za nečiji ,,ljudski" doprinos i utoliko je radnik danas sposoban za klasnu promociju koliko je bio i pre stopedeset godina.
Zbog toga je i tu promociju moguće ostvariti samo jednako ,,starinskim" sredstvima: brakom ili ličnom preporukom koja zaobilazi tržište rada i društvene mehanizme koje radnike štite od eksploatacije.
Naravno, Hoov briljantni touch je u tome što on ovu analizu ne postavlja kao brižnu levičarsku osudu kapitalizma već kao komediju brzog tempa u kojoj protagonisti prekarijata upravo okreću stolove, odričući se istorijske ,,radničke" moralne superiornosti i primenjujući svaki dostupan trik da se dočepaju makar simulakruma socijalne promocije.
Čini mi se da su mnogu gledaoci čije sam reakcije nasumično ukačio bili iznenađeni ovakvom postupkom – Parasite sve svoje likove čini simpatičnim u razumnoj meri iako ih prikazuje kako rade etički izuzetno problematične stvari. Ovo čak manje važi za predstavnike više klase koji su, veoma spretno, oslikani kao simpatično nedotupavni, skloni da padaju na manipulacije i da traže neku vrstu socijalne vitalnosti u interakciji sa svojom poslugom (kroz klišeizirane momente poveravanja, bondinga na osnovu nekakvih zajedničkih karakteristika pa čak i određenog sujevernog poštovanja za arkane veštine koje imaju ,,radnici"). Naravno, oni su prikazani u svoj svojoj dekadenciji, sa potpunim odsustvom svesti o tome kako porodica (treba da) funkcioniše i bezbroj proksija u podizanju potomstva, zalutalim seksualnim nagonima i praktično biološkim, ugrađenim prezirom za niže klase koji se ispoljava nesvesno.
Za razliku od Pazolinija, pa čak i od japanske, Miikeove varijacije na Pazolinija u Visitor Q, Hoov film uskraćuje ikakav bljesak spoznaje na strani buržoazije i on je utoliko mračniji i pesimističniji. Buržuji su ovde idioti – oni nisu tu gde jesu jer imaju obrazovanje, veštine, znanja, ili makar pronicljivost već naprosto jer su nasledili svoj klasni status i stupili su u brak sa nekim iz svoje klase. Njihovo do apsurda naivno poverenje u ekspertizu radničke klase ne potiče iz stvarnih uvida u njihove sposobnosti (gospodin Park će komentarisati da gospodin Kim* vrlo pažljivo ulazi u krivinu automobilom ali posle će biti svedok njegove nepažljive vožnje, no nijedno od ta dva nema vidnog uticaja na stav o Kimovim sposobnostima) već iz sopstvenog životnog iskustva u kome se – a što je prirodno kada ste na određenom mestu klasne lestvice – stvari događaju po inerciji same od sebe. Ovo je jasan komentar o zatečenom stanju u kome uživaoci kapitalističke privrede, to jest vlasnici (novčanog i socijalnog) kapitala, zaista misle da postoji ,,prirodna" podela poslova u kojoj svako samo treba da radi ono za šta je najsposobniji i da će tako društvo po automatizmu ići u najboljem smeru. Što opet podseća da, iako, nominalno, obrazovanje obezbeđuje klasnu promociju, on iz viših klasa ne samo da njemu imaju nesrazmerno bolji pristup već i sopstvenim primerom pokazuju da ono nije važnije od nasleđenog kapitala (socijalnog i novčanog).
*Da li je slučajnost da ova dva lika nose imena velikih savremenih korejskih režisera, Hoovih kolega? Zapravo, vrlo moguće da jeste.
Postepeni prelazak iz lagane đukićevske komedije o malograđanštini u maltene čist korejski horor vajb negde u trećoj trećini – kameni hodnici, utamničenje, jake fizičke ozlede, visceralno finale – je izveden sigurno, oslanjajući se pre svega na slučaj kao centralni element koji će komediju transformisati u tragediju. Delanje protagonista je, naravno, ono što tragediju pripremi, ali ona se realizuje samo zbog nasumičnog akcidenta koji nije ničija ,,krivica". Ho ovde odustaje od markističke naučne dijalektike u kojoj će društvene protivrečnosti dovesti do neizbežne revolucije i, mnogo pesimističnije, a u skladu sa neverovanjem u klasnu promociju, pokazati da će konflikt između klasa biti na kraju stvar serije nesrećnih slučaja a da će njegovo gorivo biti bespoštedna borba za opstanak u okviru samog prekarijata. I mada u finalnom konfliktu stradaju i buržuji, ovo nije čak ni osveta prezrenih radnika nemoćnih da promene svoj socijalni status – pokretač pokolja je, zapravo, duboko zahvalan svom eksploatatoru za to što ga ne primećuje kada ovaj krade ostatke njegove hrane i tajno koristi opsceno batajevski višak njegove opsceno velike imovine.
Sa Parasiteom je Ho, i pored svog pesimizma, kreirao poziv na uzbunu, što umetnost verovatno radi bolje nego što služi kao alatka za regrutaciju. Ili to makar radi časnije. Ho ne urgira ni da se vratimo Marksu ni da budemo ispunjeniji empatijom kada se ophodimo jedni prema drugima. On pokazuje da ćemo jedni druge pojesti boreći se za ostatke hrane a da će nam voda, kuljajući iz kanalizacije i toaleta doći do vrata bez obzira koliko mislimo da je naš ,,hustle" pametan. ,,Otimanje" – koje je jedino preostalo kako kaže Cvijanovićev lik u Munjama – je poslednja a ne prva faza raspadanja samosvesti radničke klase, najniži oblik korišćenja rada – jedinog kapitala koji radnik ima. Otimanje, nije plan, ono je incident i kada Kim kaže da on nikada ništa ne planira jer je to jedini način da se planovi nikada ne izjalove, ovo je, iako duhovit, najstrašniji momenat u filmu koji elokventno ali bez optimizma govori o beznađu sa kojim se svet gig-ekonomije, matematičkih merenja učinka rada i beskrajnog autsorsovanja suočava. Pa, dobrodošli u 21. vek.
Lepo si prikazao film i ujedno objasnio zašto sam prestao da ga gledam. Izgleda da mi je bila jasna krajnja poruka, a ja na takve poruke ne pristajem. Dodatno su me iritirali aplauzi na promociji.
Mislim da je Parasite veliki deo fizičkih i virtuelnih aplauza dobio na ime teme. Na ovlašni pregled po internetu čini mi se da se srazmerno mnogo manje gledalaca bavilo porukom. Što je verovatno i prirodno, teška je to poruka.
Sreća te poruka nije sasvim nova (kao ni bilo šta na ovom svetu), samo se javljaju modernije interpretacije. Tekeri je davno napisao ''Vašar taštine''.
Juče sam bio pod nekim stresom i odlučio sam da odem da opet pogledam BIRDS OF PREY, da malo ugodim sebi. Nažalost, bio sam previše tenzičan da mogu da kažem "gledao sam drugi put" i evo šta sam video na drugo gledanje...
Jel' ovde treba da bude neka slika koju ja ne vidim???
Quote from: Kimura on 11-02-2020, 16:01:27
Sreća te poruka nije sasvim nova (kao ni bilo šta na ovom svetu), samo se javljaju modernije interpretacije. Tekeri je davno napisao ''Vašar taštine''.
Da, to je prilično fer referenca. Ovo je njegovo dvadesetprvovekovno izdanje :lol: Zato sam i pominjao cifru od stopedeset godina u tekstu, a mogao sam i više da odem unazad...
Bekmambetov želi da bude zapamćen kao neprijatelj naroda:
'Searching' Producer Timur Bekmambetov To Shoot World's First Vertical Format Blockbuster (https://deadline.com/2020/02/searching-timur-bekmambetov-worlds-first-vertical-blockbuster-1202859091/)
BAENGBAN, na engleskom poznat kao HIT-AND-RUN-SQUAD potpisuje Jun-hee Han i reč je o akcionom trileru koji je iracionalno razvučen na 133 minuta trajanja i ne uspeva da maksimalno iskoristi svoju premisu. Naime, ovo je priča o odeljenju inčonske policije koja se bavi hit and run sudarima kola, gaženjima i sličnim situacijama. U jednom trenutku prepoznaju da se za volanom nalazi potencijalni serijski ubica koji namerno izaziva nesreće.
U filmu nema previše akcije, to što ima je korektno, i ima tog južnokorejskog vajba ali se ne ističe u onome što tamošnji autori inače umeju da pruže.
Stoga, rekao bih da je ovaj film po dometu više za lokalnu publiku, pa ipak i ko odluči da ga pogleda kod nas, neće se previše pokajati.
* * / * * * *
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200214/c13dbc1b0b7b0cb4c20795526534f1c6.jpg)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Eh, potrudio se taj neko ko je ovo pisao, ali "grincore"? Neoprostiv grijeh.
Taj koji je napravio ovu sliku nije onaj ko je napisao tekst. Tekst je verovatno razvijalo i dopisivalo nekoliko aktera. A ovaj poslednji je samo to sklopio u sliku. BTW, verovatno nije "explained by beasts" nego "by beast". Zver je jedna.
Za problem koji ja imam to je sve sekundarno :lol: Grincore? Jebote, kad praviš mem bar pročitaj to što si napisao, istorija će zapamtiti.
Ovo je za Mehmea i po žanru jeste GRINcore...
https://www.youtube.com/watch?v=wDmMxCg_B_k
Sent from my iPhone using Tapatalk
FANTASY ISLAND Jeffa Wadlowa je neobičan film. Naime, reč je o adaptaciji čuvene serije FANTASY ISLAND za koju je interesovanje nedavno poraslo zahvvaljujući HBO televizijskom filmu MY DINNER WITH HERVE koji je govorio o patuljku koji je igrao u toj seriji.
Međutim, ovo je Blumhouseova adaptacija koja i insistira na tome, dakle neumitno je reč o contained trileru/ hororu a to serija nije bila. Međutim, premisa je ista. Dakle, imamo ostrvo na kome se ljudima ispunjavaju fantazije a one vrlo često umeju da budu bitno drugačije po svom toku i sadržaju od onoga kako ih je neko zamislio. I to je u principu jedan često korišćeni motiv u hororu. U tom smislu FANTASY ISLAND ne nudi ništa novo sem prilike da se napravi theme park ugođaj (što takođe nije redak motiv u hororu) u kome će nekoliko fantazija da doživi konvergenciju u jednoj krvavoj tački.
Jeff Wadlow je što se mene tiče snimio par filmova zahvaljujući kojima će uvek biti gledan sa pažnjom, neko ko je snimio NEVER BACK DOWN i KICK ASS 2 zaslužuje pažnju ali u ovom filmu prosto ne vidimo Wadlowa ni blizu one forme iz ovih filmova kojima je stekao kredit.
Sve je to solidno realizovano ali rutinski i na svakom nivou nemaštovito. Film nikada ne uspeva da nas u potpunosti uvuče u dešavanje, a što je još gore i mnoge tipične žanr-scene, poput otkrivanja "ko je ubica", "u čemu je misterija" i sl. nemaju neophodnu energiju.
Michael Pena igra ulogu koju je imao Ricardo Montalban u seriji, i sada to deluje campy kao i onda ali Pena prosto nije taj lik i sve vreme odaje utisak da bi želeo da bude u nekom drugom filmu.
Ryan Hansen je sa Wadlowom radio na seriji RYAN HANSEN SOLVES CRIMES ON TELEVISION i jedan od running gagova u toj seriji je da on prihvata uloge u svemu što mu ponude. Nažalost, FANTASY ISLAND izgleda upravo tako i to jednim velikim delom što su autori u nekom trenutku napipali da bi nešto "važno" mogli da kažu a onda od toga ipak odustali a i to započeto uradili na nezamislivo cheesy način.
Film traje 110 minuta, Dakle, ni u tom domenu nije nežan, u odnosu na umetnički domet koji nudi.
* 1/2 / * * * *
THE PENTAGON WARS Richarda Benjamina je HBO televizijski film koji je producrala kuća Danny de Vitoa Jersey Films koja je polovinom devedesetih bila vrlo agilna i sa nekim adaptacijama Elmore Leonarda napravila bitne proboje, recimo rehabilitujući Stevena Soderbergha.
Ovo je bizarna priča o mladom pukovniku američke avijacije koji je došao u Pentagon da radi na odobravanju oryžja koje će ući u upotrebu i u proizvodnju. zapada mu neuralgični projekat oklopnog vozila Bradley koji je dotle bio u razvoju sedamnaest godina i na koji je dotle utrošeno četrnaest milijardi dolara. Pukovnik otkriva da se na tom vozilu nemarno radilo, pre svega zbog predomišljanja oficira oko toga šta žele da bude funkcija vozila a zatim i zato što su testiranja bila rađena na krajnje sumnjiv način.
Pošto je reč o borbenom oklopnom vozilu koje je namenjeno transportu vojnika u borbu, mladu pukovnik insistira da se testiranja obave kako treba, ne bi li se oktlonili nedostaci i nailazi na otpor starešina koje su u očiglednom talu sa vojno-industrijskim kompleksom.
Mladog pukovnika igra Cary Elwes a generala koji ga forsira da se napravi Bradley - Kelsey Grammer. I da, ovaj film je komedija. Naime, ovde ima koliko hoćete curenja informacija, pritisaka unutar Pentagona i sl. ali je sve dato potpuno suprotno ALL THE PRESIDENT'S MENu. Ovde ima klasičnog inaćenja i neverovatne budalaštine na strani površnih oficira koji rade za pohlepne starešine.
Richard Benjamin je iskusan reditelj, naročito "lakših" sadržaja i u tom pogledu on ovo snima kao screwball komediju, i ovom materijalu to prilično dobro stoji. Ovo je HBO u punoj satiričnoj snazi ali i Pentagon u punoj putopašnosti. Spoj je ovoga puta izuzetno uspeo.
Ross Katz je za HBO režirao ovaj televizijski film za HBO po memoarima Michaela Strobla, oficira američke vojske koji je odlučio da isprati telo jednog vojnika nazad u rodni kraj. Film nosi antiratnu poruku a isporučuje je kroz jednu hladnu i taksativnu sliku kako izgleda dopremanje tela od Iraka i Ramsteina u Nemačkoj do Amerike i procedure kroz koje prolazi, uporedo sa pričom o oficiru koji putuje i usput nailazi na pijetet i razmišljanja raznih ljudi o ratu i sudbini nastradalog momka.
Film je strukturiran jednostavno, Kevin Bacon odlično igra Strobla, uspeva da iznese stoicizam oficira koji prolazi kroz preispitivanje šta to znači biti oficir i kada sve sumiramo, to je manje-više to. Ovo jeste message movie ali je zapravo vrlo jednostavan i iz toga crpi svoju snagu.
Naročito je zanimljiv zbog procedura u tretmanu tela koje su kompleksne i birokratizovane uz pokušaj da budu pune pijeteta u čemu često ne uspevaju.
Quote from: Meho Krljic on 11-02-2020, 15:32:06
Mislim da je Parasite veliki deo fizičkih i virtuelnih aplauza dobio na ime teme. Na ovlašni pregled po internetu čini mi se da se srazmerno mnogo manje gledalaca bavilo porukom. Što je verovatno i prirodno, teška je to poruka.
https://www.dragas.biz/parazit/
Драгаш се не слаже са криплом! Нисам планирао да пишем ишта, али хтео бих да поделим овај линк који има потпуно супротно виђење. Иначе, ближе ми је криплово.
Dragaš je, cenim, dobar ekonomista, i poštujem sve što kaže da mu se ne dopada u filmu. Al ne ume da piše da jebe oca. Čovek maši rodove*, ne razumne značenja reči koje koristi** i, iz nekog razloga zadržava se samo na najpovršnijem čitanju filma. Još kad vidim "Београд, 7528.године. сечко, дан једанаести" na dnu posta, loše mi je :lol:
* Покушаји плаћених критичара да величају филм као сјајну критику савременог капитализма, потпуно је промашена.
** Све је жалосна импровизација филма ,, Психо".
Quote from: Meho Krljic on 17-02-2020, 07:18:49
Dragaš je, cenim, dobar ekonomista, i poštujem sve što kaže da mu se ne dopada u filmu. Al ne ume da piše da jebe oca. Čovek maši rodove*, ne razumne značenja reči koje koristi** i, iz nekog razloga zadržava se samo na najpovršnijem čitanju filma. Još kad vidim "Београд, 7528.године. сечко, дан једанаести" na dnu posta, loše mi je :lol:
* Покушаји плаћених критичара да величају филм као сјајну критику савременог капитализма, потпуно је промашена.
** Све је жалосна импровизација филма ,, Психо".
Све се слажем! Драгаш је преценио своје могућности. То ми је постало јасно кад је напљувао филм Јужни ветар а Бјелу оптужио за аутошовинизам. :)
Errol Morris je superstar dokumentarnog filma ali Steve Bannon je nažalost jedina atrakcija njegovog filma AMERICAN DHARMA. Bannon se mnogo više otkrio u prevashodno obzervacionom dokumentarcu BRINK dočim je ovde prepušten Morrisovim različitim tehnikama pristupa materijalu koje nisu dale naročite rezultate.
Morris pokušava da poveže Bannonovu životnu priču i ispovest sa raznim materijalima iz njegove karijere, Trumpove kampanje, sa Breitberta i ponajviše da ih uveže sa filmovima koji su mu omiljeni i koji su ga formirali.
Nažalost, što Morris više zakucava to paralele kojima se bavi deluju sve jeftinije i sugestivne na jedan naivno propagandistički način. Bannon se nije dao Morrisovim provokacijama tako da neke stvari koje mu ovaj pripisuje prosto ne uspevaju da se nalepe, i ti pokušaji deluju žalosno, pre svega zato što Bannon ne ostavlja tragove a ne zato što deluje nevino po tim pitanjima.
Paralale između filmova koje je Bannon voleo i njegovog života i životnog kreda su takođe usiljene, pritom sam Bannon deluje da je više iz ljubaznosti došao na lokaciju svog omiljenog filma nego što je njime opsednut.
Morrisov pokušaj da priđe Bannonu kao filmadžiji pa da iz te vizure objasni svoju tezu o uticaju tih filmova je takođe usiljena, a što je još bizarnije Morris najmanje materijala daje iz Bannonovih režija a previše iz Henry Kinga i Johna Forda.
Stoga ono što spasava ovaj film je Bannonova harizma i neprekidna potreba da se konačno pojavi neko ko će sklopiti kockice i probiti put do Srca tame. Errol Morris nije taj tip. On je u ovom filmu sveden na čoveka koji je seo preko puta Bannona i rekao mu neke svoje stavove. Bannonovi su međuti toliko snažnije artikulisani da to zaista više nije ni važno.
* * / * * * *
Teško mi je da nađem reči kojima bih opisao radost i ponos.
https://variety.com/2020/film/global/megan-fox-aurora-arclight-1203508920/
PLAY IT COOL je film Michaela Winnera koji je oblikovan po uzoru na filmove sa Elvisom Presleyem, ali je imao funkciju kao mnogi filmovi iz tog vremena namejeni promociji pojedinih izvođača. U tom pogledu, ako izuzmemo filmove Richarda Lestera sa grupom The Beatles, možemo reži da je to jedan od najboljih primera tog formata u kom ni sam Lester na početku nije postigao vrhunske rezultate u filmu IT'S TRAD,DAD.
PLAY IT COOL je baziran na ideji da će afirmisati britanskog Elvisa - Billy Furyja, čoveku koji je krenuo pre Beatlesa i bio toliko bitan da mu je John Lennon tražio autogram. Nažalost, kao što znamo Billy Fury je imao zdravstevene probleme koji su mu skratili karijeru za zatim je i prerano umro.
Međutim, ovaj film je snimljen kad je Billy Fury imao 22 godine i u punoj je snazi, izvodi svoje do tada najveće hitove u jednoj priči koju Winner svojim energičnim stilom uspeva da učini nečim što je ipak više o tipičnog opravdanja za muzičku eviju.
Ruku na srce, ne možemo reći da je priča i mnogo više od toga, ali Winner je radi taman kako treba i u tom pogledu za PLAY IT COOL možemo reći da je rokenrol showcase ali i da funkcioniše kao "film".
Pored Billy Furyja pojavljuju se između ostalih i Helen Shapiro, Bobby Vee i još neki izvođači.
* * * / * * * *
Nije Megan uopšte toliko loša glumica. A svaka čast Bodroži, konačno imamo novo rediteljsko ime na međunarodnoj sceni.
Nego kriple, kad ćeš da gledaš SERENITY? Film je genijalan, samo šteta što tu genijalnost niko ne razume! 8)
Sve u svoje vreme. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, u šestoj epizodi JUŽNOG VETRA ima jedan veliki omaž tebi. Obrati pažnju...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pogledao sam LATE NIGHT Nishe Ganatre po scenariju Mindy Kaling i to je jedan onako dosta mediokritetski film koji bi se najpre mogao definisati kao romcom mada je u stvari chick flick mada je u stvari neka kao zaslađena i razblažena priča o emancipaciji, mada je to u stvari sve jedno veliko ništa.
Emma Thompson igra ostarelu late night zvezdu koja je već godinama van mode, van tokova, i potpuno izolovana od publike i duha vremena zbog svog blaziranog humora. Mindy Kaling igra mladu komičarku koja napušta posao u nekom hemijskom postrojenju i dolazi da se pridruži njenoj scenarističkoj ekipi.
Očekivano, nova scenaristkinja pomaže komičarki da se popravi i kao čovek i kao televizijska zvezda. Nažalost, DATE NIGHT je istovremeno jako kalkulantski i formalno nevešt da bi ovako ljigavu premisu uspeo da savlada i plasira na dostojanstven način.
S druge strane, čini se da ovo obilje motiva koje se često javlja kod autora koji imaju puno ubeđenje u svoju ideju ovde zapravo čak i nije realizovano sa punim ubeđenje. Tim gore po brojne motive, rekao bih.
DATE NIGHT je gnjecav promašaj u kome Mindy Kaling pokazuje da nije dorasla za film a Emma Thompson daje jednu manirističku rolu u kojoj vrti jedno te isto što bi glumica njenog kalibra i ovako i onako mogla da radi na autopilotu.
Konačno, i sam late night show setting je istrošen u brojnim serijama pa čak ni to nije preterano zanimljivo.
* 1/2 / * * * *
FIRST LOVE Takashija Miikea mi deluje kao nešto najbolje što je snimio poslednjih godina, mada ako imamo u vidu da mu je ovo 103. film, a ja ne pratim šta radi barem poslednjih desetak, rekao bih da možda baš i nisam merodavan.
Miike je uvek išao po ivici prihvatljivosti, ne zbog šokantnosti stvari koje je snimao već zbog fassbinderovskog principa da snima ono što ga interesuje čak i kada to čini samo par scena u filmu, a sve ostalo je samo popunjavanje forme.
Onda je u jednom trenutku novostečena slava na Zapadu počela da mejnstrimizuje Miikera i njegovi filmovi su nažalost počeli da potpadaju u neke relativno generic repertoarske formate, bilo da su to osrednji J-horori, tanki krimići, neubedljivi pokušaji festivalskog mejnstrima i sl.
U tom periodu sam počeo da pomalo gubim strpljenje za njega, iako svoje divljenje prema njegovim ranim radovima nisam revidirao.
FIRST LOVE ipak deluje kao film za koji smatram da bi bila velika greška da ga nisam pogledao.
Naime, reč je o Miikeovom filmu koji ga poprilično konzistentno zanima. Reč je o jakuza filmu ali pravljenom i sa aspitacijama prema zapadnom tržištu, tako da ovde imamo Miikea u punoj koncentraciji, sa ozbiljnom fotografijom, stabilnim pripovedanjem čak i prilično dobreom akcijom. Sve to naravno podvučeno njegovim crnim humorom.
Uprkos tome što su Korejanci u ranim Miikeovim filmovima obično nosili ulogu nestabilnih karaktera koji stvaraju probleme i remete japanski ekvilibrijum jakuza, ovde bih rekao da je uzeo sebi nešto stabilnosti izraza kakav krasi južnokorejske trilere.
FIRST LOVE nije film zbog kog bi Miike u ono vreme stekao kultni status, mada je meni umnogome draži od njegovih rimejkova Kinjija Fukasakua (kom pravi zanimljiv omaž u jednom dijalogu o Takakura Kenu) , ali jeste film koji itekako dobacuje do njegove reputacije starog žanrovskog provokatora.
Stpga, konačno imamo priliku da na FESTu koji je Miikea ignorisao u najboljoj fazi, vidimo njegov film koji je zapravo vredan pažnje.
Nisam siguran da li je FIRST LOVE gateway drug za nekakvo jače interesovanje potencijalnih gledalaca za Miikea ali svakako jeste dovoljno dobar da za njegov rad ponovo zainteresuje stare.
* * * / * * * *
Raduje me što ovo čujem, bilo je vreme da se Miike malo vrati na stvari zbog kojih smo ga zavoleli.
HONEY BOY Alme Har'el je izuzetno zanimljiv autobiografski rad Shia Labeoufa u kom on kao scenarista i glavni glumac u ulozi fikcionalizovane verzije svog oca sporvodi jedan snažan autokatarzični gest. Film prati period detinjstva mladog posrnulog superstara i traga za traumatskim jezgrom u periodu kada ga je otac forsirao da uspe u svetu glume, a sve to zarad ličnog oportunizma.
U ulozi oca, Shia Labeouf briljira i ulazi kroz nju u onaj red grown up ikona američkog nezavisnog filma u kojoj su nekada bili Johnny Depp ili Sean Penn. Što je najvažnije, čini se da je ova njegova ambicija i valorizovana u reakcijama kritike.
Ceo glumački ansambl je sjajan, i dečak Otis i Otis kao mladi autodestruktivni star, kao i svi sporedni činioci u ovom filmu.
Alma Har'el se opredelila za snoliku estetiku modernog indie filma. Međutim, isto tako ona nusi i energiju u svom postupku pa na neki način HONEY BOY ima i kinetičnost blokbastera po kojima se Shia proslavio. Alma Har'el nikada ne zaboravlja da interesantne situacije isprati zanimljivom lokacijom i fizičkom radnjom i u tom smislu ovo je jedan pedantan film u kome se ne afirmiše samo Shia.
Tokom promocije, Shia je pominjao da mu je otac dao odobrenje da snimi ovaj film i koristi inspiraciju njegovim likom, obećavši mu da će ga igrati Mel Gibson. Obećanje nije ispunio ali je snimio film za koji verujem da bi se dopao Melu.
I sam je radio slične stvari u BEAVERu onomad.
* * * / * * * *
Margot Robbie sjajno igra Harley Quinn ali Samara Weaving je našla svoju Harley u filmu GUNS AKIMBO.
Mnogi shoot 'em up filmovi ne dobace do onoga što im je ambicija i na meta nivou, i u pogledu humora, i konačno na nivou akcije. GUNS AKIMBO Jasona Lei Howdena uspeva na svakom od tih nivoa. Ovaj film nije baziran na stripu ali je izuzetno stripovski, mali i nevaljao akcioni rad na liniji Neveldinea i Taylora.
Mnogi filmovi se žestoko olupaju kada krenu direktno u visoke kultne ambicije. No, Jason Lei Howden se snašao, i sa skromnim budžetom napravio je obilje sjajne, krvave i razbijačke akcije, sve u stripovskom stilu visokooktanskog apsurda, i swaggera koji pre svega nosi lik Nix u interperatciji Samare Weaving.
S druge strane, Daniel Radcliffe se dobro snašao kao zbunjeni milenijalac kome se svet ruši kada se nađe kao meta podivljale lude učesnice tajne internet senzacije.
NIšta u pogledu premise filma GUNS AKIMBO nije preterano novo, to su stvari koje već pedesetak godina od LA DECIMA VITTIMA i PRIX DU DANGDER preko RUNNING MANa gledamo u raznim varijacijama, sve do NERVEa sa kojim možda ima i najveću sličnost.
Rediteljski opet, tu su Neveldine i Taylor kao uzor sa energičnošću i anarhičnošću u realizaciji akcije.
Međutim, u ovim poznatim okvirima GUNS AKIMBO novi dobar spoj već poznatog sa odličnom glumačkom podelom.
Samara Weaving već četvrti put pravi sjajan žanrovski odabir uloge i to je već gradi kao ikoničnu pojavu u domenu egdy žanrovske ponude koji Margot Robbie sada pokriva samo u DCEU dok ostatak vremena radi prestige pictures. I to je odličan put što se mene tiče jer su do sada svi projekti u ovom formatu koje je radila Samara imali autorski pečat.
Voleo bih da pogledam ovaj film u bioskopima. Nažalost, koliko znam neće ga biti kod nas, ali najavljen je u Hrvatskoj pa izvesna nada postoji.
* * * 1/2 / * * * *
Ooooh, zvuči kao da ću ovo rado pogledati iz sve snage :| :| :| :|
SUPERMAN RED SON Sama Liua je DCAU ekranizacija možda i najpoznatije Elseworlds knjige u kojoj je umesto u SAD, Kal El pao u SSSR. Ako neki story arc zbog svog raskošnog reinterpretiranja čuvenih likova iz DC univerzuma zaslužuje ambicioznu televizijsku ekranizaciju, to je onda upravo RED SON, a Sam Liu svakako nije imao uslove za to. U ovom filmu RED SON je skrupulozno pojednostavljen i izmenenjen, međutim kreće se od krupnog plot pointa do sledećeg pretrčavajući preko nekih jako bitnih delova priče kao što je recimo odnos Brainiaca i Supermana koje su ključne za celinu i jako je bilo važno da se propisno prikažu i razviju.
U tom smislu, čini mi se da je trud ekipe evidentan ali da na kraju scenario ipak ne nudi dobru adaptaciju uz sve dobre namere. U suštini na kraju imamo Supermana u SSSR i rekontekstualizovanog Batmana, kao dečaka kome je Staljin ubio roditelje, Lexa Luthora kao kreatora američkih pokušaja da ostvare ravnotežu, Green Lantern Corps, Lois Lane i Lanu (kao Svetlanu). I u tim pomeranjima unutar likova otprilike se najviše crpi intrigantnost ovog ostvarenja.
Naravno, neki likovi kao Wonder Woman ili Brainiac zbog svog porekla koje nije vezano za geopolitičke okolnosti nisu menjani, i u priči su vrlo efektni i funkcionalni, iako stojim pri tome da je Brainiac veoma šturo uveden i potcenjen na nivou priče.
No, nezadovoljstvo adaptacijom na stranu, a nema sumnje da je RED SON previše krupan zalogaj za ovaj format i da je u njemu teško obuhvatiti sve ono što bi i na nivou likova i na nivou dizajna takva jedna ekranizacija podrazumevala, ipak je veoma važno da je ova priča barem "načeta" u nekoj formi.
Otud smatram da se ovaj rad ipak itekako kvalifikuje za jedno od najvažnijih DCAU ostvarenja, i da zaslužuje punu pažnju, čak i među onima za koje je DCAU zapravo nezanimljiv, ali imaju neko svest o tome ko su DC junaci.
* * * / * * * *
ALL THE BRIGHT PLACES Bretta Haleya je profilisan kao ekranizacija Young Adult romana Jennifer Niven i namenjen je mlađoj publici, dakle na ničijoj zemlji između dece i odraslih, i u tom okviru treba razumeti njegovu poetiku.
Pa ipak, imajući u vidu ciljnu grupu, za svaku pohvalu je način na koji je seriozno obrađena tema, i koliko na neki način možemo u svemu ovom prepoznati indie poetike.
Justice Smith i Elle Fanning igraju glavne uloge i to je zaista glamurozan par sjajnih mladih glumaca koji su doneli izuzetno visok star-wattage ovoj priči o srednjoškolcima koji se upoznaju sticajem čucnih okolnosti - on je pomalo manični školski autsajder a ona depresivna devojka koja pokušava da preboli pogibiju sestre u saobraćajnoj nesreći. On pokušava da je prene iz depresije ali se postepeno otkriva da njemu treba pomoć više nego njoj.
Haley je film jednostavno i efektno postavio, Uprkos, u suštini složenoj temi, uspeo je da je prilagodi ciljnoj grupi, i da izbegne glamurizaciju depresije i suicida. Naravno, u tom domenu je sasvim sigurno zigubio ponešto od elegancije za stariju publiku, ali ona mu i nije bila primarni cilj.
* * * / * * * *
A NUMBER Jamesa MacDonalda je saranja HBO i BBC na ekranizaciji jedne duo drame Caryl Churchill smeštene u blisku budućnost u kojoj Tom Wilkinson igra starca a Rhys Ifans razne klonove njegovog prerano preminulog sina koji se razlikuju među sobom i veoma su tenzični zbog saznanja da ih ima više.
U par scena, MacDonald uspeva da napravi vizuelni plezir strpljivim gledaocima kada skupi multiplikovane Ifanse na jednom mestu ali ovo je u suštini dosta mehanički postavljena priča o raznim aspektima roditeljstva i raznim dimenzijama ličnosti koje mogu imati deca.
U tom pogledu, kada se uspostavi osnovna mustra, rezultat na kraju postaje krajnje predvidiv. Moguće je da u pozorištu ovaj predložak funkcioniše nešto bolje ali mi se po ovoj ekranizaciji ne čini da je reč o bitnom modernom tekstu.
'The Last of Us' TV series is coming to HBO from the creator of 'Chernobyl' (https://www.engadget.com/2020-03-05-the-last-of-us-hbo-tv-series.html)
iDemo
https://variety.com/2020/film/reviews/spenser-confidential-review-mark-wahlberg-1203525699/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jugoslovenski film je imao reditelja koji je bio maltene specijalizovan za teme gastarbajtera – bio je to Bogdan Žižić koji je snimio dva filma o tome, Ne naginji se van i Rani sneg u Minhenu, oba realizovana u stilu hrvatskog društveno-kritičkog filma sedamdesetih i posvećena nedaćama i razorenim životima naših ljudi u Nemačkoj.
Roman Dragoslava Mihailovića Vijetnamci realizovan je pod naslovom Tamo i natrag u režiji čuvenog crnotalasovskog snimatenja, a kasnije i reditelja Aleksandra Petkovića, bavio se našim radnicima u Parizu.
Teme kretanja naših radnika po svetu dodatno su bile usložnjene radom naših preduzeća u zemljama Nesvrstanih, pa su se i one otvarale u filmovima kao što su Na putu za Katangu, Živojina Pavlovića - o rudarima kojima se nudi odlazak u Afriku, Pismo-glava, Bahrudina Čengića, čiji junak bekstvo iz života u kome se ne snalazi traži u odlasku na gradilište u dalekoj zemlji ili Ljubavni život Budimira Trajkovića, gde odlazak porodice na rad u Iraku remeti životne planove mladog momka koji je taman pronašao ljubav.
Odlazak iz zemlje je nastavio da se razvija kao goruća tema u našem filmu, međutim sve više je poprimao obrise svoje današnje forme, a to su odlasci zbog političke situacije, nedostatka perspektive, a stari izvorni gastarbajteri koje su u Titovo vreme legalno izvezeni u Zapadnu Evropu pali su u drugi plan.
Na kraju, atraktivnost te naše legalno izvezene dijaspore u Skandinaviji ovekovečena je u ranim ostvarenjima Nikolasa Vindinga Refna i serijalu Diler, odnosno u Lakoj lovi, Danijela Espinoze, sa kojim je ovaj autor dobacio do Holivuda.
Međutim, u tim skandinavskim filmovima glavna tema je bio kriminal koji je jugo-mafija dovela do veoma visokog nivoa i tek sporadično su se bavili drugim aspektima života tih ljudi.
Otud, možemo reći da se Mladen Đorđević u svom novom filmu poduhvatio teme koja je obrađena u svojim mnogim aspektima, ali je pronašao milje i ugao gledanja koji je potpuno nov.
U filmu Sumrak u bečkom haustoru, Đorđević se bavi klasičnim gastarbajterima koji su otišli u Austriju trbuhom za kruhom i uprkos tome što su tamo našli ono što su hteli, nisu našli ono što su želeli. Kako jedan od njih u uvodu filma kaže, Austrija je želela radnike a dobila je ljude.
Film Sumrak u bečkom haustoru nastao je u hibridnoj formi gde su autentični ljudi snimani u dužem periodu, delom rekonstruišići neke od svojih životnih situacija, ali sama tehnika realizacije ovog filma nije ni važna, pošto je iskustvo gledanja u ravni najboljeg igranog filma snimljenog u savršeno kontrolisanim uslovima, sa vrhunskim glumcima.
Stoga, Mladen Đorđević potpisuje film koji je pitak, zanimljiv i što je najvažnije atraktivan na način koji je umnogome atipičan za ostvarenja u kojima se pojavljuju autentične ličnosti. U tom smislu, iako naš film ima izuzetno značajne preteče u ovoj formi kao što je pre svih veliki klasik Želimir Žilnik, Đorđević pravi nešto potpuno novo i sasvim drugačije, što je izuzetno teško kada se nad tebe nadvijaju senke takvih impozantnih preteča.
Fokus priče je na grupi naših gastarbajtera koji su okupljeni oko amaterske pozorišne trupe i postavljaju komade inspirisane životom u dijaspori. Potom se sa teme predstave koju pripremaju širi na njihova autentična iskustva koja su istovremeno tužna i smešna, i izuzetno jasno sumiraju kako izgleda život ljudi koji zapravo nigde nisu pronašli sebe.
Postupcima rada sa autentičnim ljudima, Đorđević dodaje i elemente teatralizma u kraćim deonicama, plemenito otkrivajući vrednost ove naivne i diletantski izvedene umetnosti koja za razliku od mnogih profesionalno i vešto realizovanih dela nosi autentičnu potrebu za ličnim izražavanjem.
Kako jedan od junaka kaže, kod kuće im zavide, a u Beču ih gledaju sa visine, i ta nejasna životna pozicija gde su životno vezani za jedno mesto, a mentalno za drugo, razara njihove porodične živote. Ovakve situacije prisutne su i u unutrašnjim (recimo iz sela u grad), a nekamoli u ovakvim ekonomskim migracijama.
Film izuzetno jasno pokazuje kontradikciju u kojoj su ti ljudi zarobljeni, nezadovoljni onim što imaju u Beču i opet svesni da je mesto koje su napustili suviše zapušteno da bi u njemu mogli da počnu novi život.
Ova tema je naravno aktuelnija nego ikad. Koliko pre par sedmica Nemci su doneli zakon koji će dodatno olakšati doseljavanje stručnjaka, a statistike o iseljavanju iz bivše SFRJ - naročito put Nemačke - izražavaju se u stotinama hiljada. Sumrak u bečkom haustoru je priča o životnoj ničijoj zemlji na koju ti ljudi dolaze.
Iz Đorđevićevog višegodišnjeg istraživanja ove teme i obimnog materijala koji je sakupio, nastali su film i televizijska serija, koja će kasnije biti emitovana na RTS-u. Međutim, sam film koji je pred nama je nesvakidašnje bioskopsko iskustvo koje ne biste smeli da propustite.
Posle celih jedanaest godina, Đorđević se vratio na naše ekrane novim celovečernjim filmom. Posle eksplozivnog dokumentarnog debija Mejd in Srbija, i još snažnijeg igranog prvenca Život i smrt porno bande, snimio je novi film koji nije umanjio osećaj da bi bilo lepo da smo u međuvemenu gledali njegove nove radove, ali je itekako bio vredan ovolikog čekanja.
* * * / * * * *
SPIES IN DISGUISE Nicka Bruna i Troya Quane je briljantna parodija i dekonstrukcija filmova o James Bondu i rekao bih jedan od onih od naslova iz plejade naslova koji poslednjih godina pokušavaju da dozovu zvanični serijal pameti.
Bilo da su u pitanju U.N.C.L.E. ili KINGSMAN ili INCEPTION odnosno sada SPIES IN DISGUISE, ti naslovi su nudili bolje razumevanje Bonda od svakog filma u kom igra Daniel Craig, a naročito od poslednja dva.
SPIES IN DISGUISE je namenjen deci i ima outlandish premisu kakvu bih lako mogao da zamislim u nekom 60s Bond-spoofu. Supeagent krojen po Bondu i mladi nerdy naučnik koji kad poraste želi da bude Q daju se u bekstvo i ulaze u obračun sa negativcem koji želi da uništi celu američku obaveštajnu zajednicu.
Da, naravno, umalo da zaboravim, posle prvog acta, glavni junak popije neku špeciju od koje se pretvori u goluba. I zahvaljujući tome shvati kako su mu sve nasilne metode kojima se vodio zapravo ne samo bile udaljavanje od tajnovitosti i suptilnosti špijunskog posla već i da su mnoge ljude unesrećile i učinile ih gorim i opasnijim nego što su bili.
U tom smislu, SPIES IN DISGUISE dekonstruiše mnoge ključne aspekte Bond-franšize, od nesputanog razaranja i fetiušističkih gadgeta koji seju smrt, preko maskuliniteta i konzumerizma koji prati junaka, pa sve do same kontraproduktivnosti takvih špijunskih operacija.
Od uvodne špice koja evocira uspomene na kultne animirane špice iz serijala 007, preko početnog set-piecea koji evocira prvi san u INCEPTIONu, preko nekih stvari koje što direktno što indirektno evociraju uspomene na razne Bondove (u tome može biti i učitavanja) prokazimo kroz jednu jako inteligentnu polemiku sa ovim temeljnim serijalom naše civilizacije.
Jedan od možda najzanimljivijih detalja jeste poigravanje sa nekada dosta rutinskim aspektom Bondova a to je glavni negativac koji je invalid i koji je na neki način "obeležen", što je reklo bi se vraćeno na neke diskretne načine u novije Bond-filmove ali nikada u onom obimu kako je tretirano šezdesetih i sadamdesetih.
Generalna transhumanistička dimenzija ove priče je uostalom vrlo jaka, i pokazuje da je to možda jedan od onih najosetljivijih aspekata Bonda gde se otvara pitanje šta ako ne bude muškarac i belac. A ovde se razrađuje ideja šta ako u nekom trenutku više nije ni čovek.
Akcija je briljantna, dinamična i sjajno tehnički realizovana. Likovi su izuzetno šarmantni i dobro postavljeni u dizajnu, i sve u svemu zločin je što jedan ovako pametno postavljen animirani film nije postigao veći uspeh na blagajnama. Ipak, uveren sam da će živeti među inicijalnom ciljnom grupom a to su deca koja se ionako stalno obnavlja.
Voleo bih ipak da su ga pogledali i neki odrasli, recimo oni zaduženi za nove Bond-filmove.
* * * * / * * * *
SPENSER CONFIDENTIAL je prvi odlazak Petera Berga i Marka Wahlberga na Netflix, i dosta logično opredelili su se žanrovski format kakav samo tamo može da se snimi a to je ono što bi narod gledao ali baš za to ne bi platio kad bi bilo u bioskopu.
Napravili su ekranizaciju Roberta B. Parkera, plodnog američkog krimi pisca čiji je rad na junaku Spenseru posthumno nastavio bostonski novinar crne hronike Ace Akins. Po Spenseru je snimljena TV serija tokom osamdesetih i nekoliko TV filmova, a Berg ga po scenariju Sean O'Keefea i veterana Briana Helgelanda dosta slobodno adaptira u origin film, vrlo labavo oslonjen na roman WONDERLAND koji je inače pisao Ace.
Šta je format koji bi narod gledao a ne bi platio?
Buddy film po mustri iz osamdesetih, sa određenim promenama. Dok su raniji buddy filmovi bili smešteni na obalama, u Los Anđelesu ili Njujorku, ovaj je smešten u Bostonu, i Berg se vraća u Wahlbergov rodni grad posle cenjenog PATRIOTS DAYa izrazito raspoložen da ga zabeleži. Isto tako, ovoga puta, meci, pištolji i automati nisu u prvom planu. Ovo je film u kome negativci ubijaju ali i tu je ubistvo više krajnje sredstvo. Za standarde 80s buddy filma, body count je skroman, iako akcije ima dosta ali mahom je bazirana na pesnicama.
Posle filma MILE 22, niko ne može optužiti Berga da izbegava nasilje i vatreno oružje tako da i ovde, uprkos fokusu na pesnice, donosi dosta maštovitog nasilja, i ume da bude brutalniji nego kad se puca.
Isto tako posle MILE 22 gde je zategao formu na svim poljima do pucanja, napravivši i narativno i vizuelno nešto što je jako blizu filma budućnosti, kada su neki narativni žargoni duboko ugrađeni u psihu gledalaca, Berg ovde popušta dizgine i SPENSER CONFIDENTIAL je bitno relaksiranije režiran. U tom smislu, ko očekuje Bergov multicam mayhem neće ga dobiti, i imaće osećaj kao da je ovo jedan izduvan balon. U tom smislu, filmu možda nedostaje jedan sloj estetizacije kroz fotografiju i produkcioni dizajn kakav su imali ovi nategnutiji Bergovi radovi.
Međutim, u toj relaksiranoj formi, Berg pokazuje da itekako vlada fundamentima. Film je duhovit, akcija je mišićava, glumci su odlični, i to nas dovodi do ključne teme za svaki buddy film.
To su Mark Wahlberg i Winston Duke. Duke je sada zvezda u usponu. Bio je odličan u BLACK PANTHERu, i da tamo nije bilo Michaela B. Jordana, mogao bih ga nazvati najbitnijim glumačkim delom slagalice. Onda je briljirao u US. I sada kod Berga, Duke gradi sjajan, atipičan lik, potpuno drugačiji od onoga što bi karakterisalo crnog junaka u buddy filmu, bližeg Gloveru iz LETHAL WEAPONa nego Murphyju u 48 HRS. ali sa vrlo interesantno izgrađenom personom.
Alan Arkin i Iliza Schlesinger su im sjajna podrška ako se sve ovo pretvori u serijal, a Berg na to neprikriveno pretenduje i taj nukleus je izvanredan.
Ono što je veoma važno u ovom filmu a prolazi relativno nezapaženo jeste skript koji potpisuju O'Keefe i Helgeland. U njemu je sama misterija koju rešavaju glavni junaci više u domenu howdunita nego whodunita, u smislu da je od starta jasno da određeni likovi nemaju dobre namere i da su upetljani u nešto loše, samo ne znamo na koji način. I to je manje zanimljiv deo scenarija. Ono što je međutim zanimljivije jeste odnos među likovima i način kako se neke tipične konvencije osvežavaju kroz zanimljive situacije, i duhovite mikro-preokrete. Berg se kroz celu tu stvar kreće kao alfa-gorila, vrlo samouvereno, čineći da sklapanje ovakve celine deluje vrlo lako.
SPENSER CONFIDENTIAL je paradoksalno dobro podmazana mašina kakve se odavno ne proizvode, a stvara utisak kao nešto što gledamo svaki dan. Otud, može se desiti da ovaj film ostane potcenjen. Srećom, imamo Netflix.
* * * / * * * *
THE INVISIBLE MAN Leigha Whannella po romanu H.G. Wellsa dočekan je kao ovogodišnji ključni doprinos Blumhousea žanru. Uprkos tome što u filmu glumi Elisabeth Moss, kao i u US, ovde nažalost nema ni približno tako dobrih rezultata.
Neko zloban bi rekao, "odmah sam znao da je lik manijak čim se oženio sa Elisabeth Moss". Neko manje zloban bi rekao, "čovek iz naslova je manijak čim je smislio ideju kako da postane nevidljiv ne bi li progodnio Elisabeth Moss",
Seksistično gledanje na stranu. Elisabeth Moss sasvim sigurno nije protagonistkinja koja odgovara ovom filmu. Njen realistički stil glume diktira realistički ton filma, ali Wellsova premisa je toliko trashy u svom polazištu da je morao njom da se pozabavi neko bitno talentovaniji od Whannella ne bi li je učinio održivom.
Film traje cela dva sata, a toliko treba da traje samo film koji ima šta da kaže. THE INVISIBLE MAN nema šta da kaže osim svoje usiljene #MeToo premijse koja u meni budi samo #SpareMe reakciju.
Naime, imamo glavnu junakinju koja je arhitektica i ljubav jednog manipulativnog tehnički ingenioznog psihopate. Uspeva da mu pobegne, on ubrzo počini samoubistvo ali njen životni mir je nepovratno narušen.
Kako je glavna junakinja istovremeno tako emancipovana i tako ranjina i vezana za takav zlostavljački odnos da iz njega nije mogla da izađe u komunikaciji sa institucijama ostaje pitanje na koje samo žanrovski stilizovan film ne mora da odgovori. Međutim, THE INVISIBLE MAN to nije u potpunosti, u njemu i ima i nema "slučaja Martina Balsama iz ekranizacija Stephena Kinga". Recimo, kako glavna junakinja, bogato udata arhitektica ima bliskog prijatelja crnca i uz to još policajca ne može se ni na koji način objasniti. Ne bi bilo sporno pritom da ima prijatelja crnca, ali policajca? Kako to?
Glupo je. Ali dosta zgodno. Premda zapravo nije potrebno jer ni na jednom nivou ne pomaže priči. Ova diversity cast uloga nije sporna na kraju zbog diversityja već prevashodno zbog profesije junaka. Konačno, čak i da ostavimo na stranu da profesija tog junaka ima malo uticaja na priču, nego ni njegova boja kože nema mnogo uticaja na tu profesiju. On se ponaša kao generic belac kome su sva vrata otvorene, svemu je OK. Sve vreme sam se nadao da će iz ove situacije da proistekne neka interrasna zvrčka, da će to iritirati Nevidljivog ali ne, njemu je samo bilo važno da zeza Elisabeth Moss.
Zatim, imamo čoveka koji pronađe način kako da bude nevidljiv. To svi ljudi u ovom filmu percipiraju kao čudo. Kada se u jednom momentu svima taj pronalazi razotkrije kao nešto što postoji, ne postoji nijedna jedina reakcija nadležnih organa, recimo Vojske, tajne službe ili bilo koga drugog kog bi to "čudo" zanimalo. Čak naprotiv, jedno odelo ostaje slobodno da leži okolo bez nadzora. Jer... zašto da ne?
U određenom smislu, Whannellov film evocita uspomenu na poslednja dva Shymalanova filma s tim što je mnogo slabiji. Uostalom i Shymalan ih je radio u Blumhouse aranžmanu.
Tehnički gledano, Whannell nudi nekoliko zanimljjivih suspense situacija, s tim što je ideja nevidljivog čoveka kao pozitivca po meni zanimljivija od SLEEPING WITH THE ENEMY sa nevidljivim čovekom jer je posto maštovitije biti junak kog nevidljivost iskvari nego psihopata koji ju je osmislio da bi zajebavao Elisabeth Moss.
Film ima tendenciju da biva tupav i dosadan zbog svojih realističkih izliva.
Šteta, mogao je Leigh Whannell da proba kroz neku trashy postavku koja mu mnogo više leži. Ipak, želeo je više. I kako pokazuju reakcije kritičara, čini se da je u tome i uspeo. Tako da, on je svakako bolje prošao nego ja.
* * / * * * *
Quote from: Rade2 on 09-03-2020, 17:50:54
Nisam gledao taj film, ali mi je zato verzija sa Kevinom Bejkonom vrhunska :|
HOLLOW MAN vaistinu sjajan film. veoma potcenjen.
THE RISE OF JORDAN PETERSON Patricie Marcoccie je dokumentarni film koji nas uvodi u život Jordana Petersona i pokušava da objasni unutrašnji svet najkontroverznijeg aktuelnog javnog intelektualca. Dok su se slični filmovi o Slavoju Žižeku pored ličnosti bavili i promovisanjem ideja tog mislioca, kod Petersona je to ponajviše pokušaj da se on odbrani od vlastitih ideja, odnosno da se objasni kako se one vrlo često pogrešno interpretiraju.
Autori filma su uspeli da naprave jasnu sliku Petersonovog privatnog života i lične situacije, ali na kraju onima koji ne poznaju njegove nastupe, ovaj film neće previše razjasniti gde on kreće da šlajfuje. Uprkos tome što se ne može reći da je ovo Petersonova promocija, i da on može imati koristi od ovog filma, ono što je sasvim sigurno jeste da ovaj film ide linijom onih njegovih kritičara koji smatraju da se nalazi u psihičkoj krizi i da zato iznosi ekstremne i nepromišljene stavove.
Za razliku od Bannona koji je isplivao kao medijski guru Trumpove epohe gde nema mnogo dileme da on svesno radi to što radi, onda Peterson kao glavni psiholog tog talasa biva neprekidno pravdan kao neko ko ne zna tačno šta radi i biva lako zloupotrebljen.
Ono što je vrlo zanimljivo jeste pitanje da li je ova vrsta "pravdanja" Petersona zapravo uobičajeni impuls akademske zajednice kako da objasni tako dugovečno prisustvo takvog tipa u svojim redovima.
No, sve te spekulacije na stranu, film prikazuje Petersona kao čoveka koji je nesporno pametan ali i evidentno nestabilan, sklon dramatizovanju stvari, harizmatičan govornik koji uživa u brutalnom saopštavanju misli, ali i neko ko je zaljubljen u odjek vlastitih reči.
U tom smislu, psihiloški zadatak ovog filma urađen je jako vešto.
Sagovornici su relevantni, arhivski materijal je bogat, tempo je vrlo solidan. Sve u svemu ozbiljan rad.
* * * / * * * *
ONLY Takashija Doschera je vrlo zanimljiv postapokaliptični triler koji prikazuje svet u kome su od misteriozne zaraze pomrle sve žene. Sve one koju se preostale su na meti Vlade koja nudi velika sredstva kako bi ih privela u poseban institut u kom osmišljava načine za repopulaciju.
Leslie Odom Jr i Freida Pinto igraju zaljubljeni par koji želi da preživi zarazu tako što muž preuzima na sebe sve moguće zadatke a pre svega osmišljavanje izolacije i sterilizacije prostora. Ubrzo takva restrikcija dovodi do represije u odnosu i do krize.
Doscherov film je vrlo lepo estetizovan i rediteljski precizno rešen. Pronalazi sve prave tačke iz indie estetike ali i iz mejnstrima i na skromnom budžetu uspeva da ostvari puno, i da se ta oskudica ne oseti.
Leslie Odom Jr. i Freida Pinto su odlični u glavnim ulogama i nose Doscherov film bez ikakvog problema, podižući sve na najviši nivo.
Ulazak filma ONLY u distribuciju koincidira sa epidemijom Covid-19 virusa, a tu se otvara pitanje da li mu ta koincidencija pomaže ili ga ometa.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-03-2020, 02:19:29
THE RISE OF JORDAN PETERSON
Da, s obzirom da je, nažalost, završio na ozbiljnom lečenju od adikcije - koje je i dalje u toku - ovaj film je verovatno vredan pokušaj "objašnjenja" šta se sve to događa u Džordanu Pitersonu. Vuidećemo kad se, nadam se ipak čovek oporavi od svega kakve će mu biti dalje aktivističke aktivnosti.
THE RAINBOW Zaka Knutsona je zanimljiv dokumentarni film o kultnim mestima na Sunset Stripu - klubu Whiskey a Go Go i restoranu Rainbow koji su već pedeset godina u vlasništvu iste familije i iz kojih je kretao rokenrol u razne pohode, od vremena Motowna i Doorsa pa sve do 80s hair metala kada je polako Sunset Strip počeo da ide u fejd kad je reč o diktiranju trendova ali je i dalje prisutan i opire se džentrifikaciji jer je rokenrol neuništiv.
Zak Knutson raspolaže dobrom arhivom, ima dobre sagovornike među kojima su i mnoge rok zvezde u rasponu od Ozzyja i Lemmyja do Slasha i Matta Soruma, i domaćini koji se javljaju i kao producenti filma omogućili su im pristup dobrom foto-materijalu i svemu ostalom.
Stoga THE RAINBOW svakako na kraju krajeva ostaje ipak pre svega puff piece ali to ne umanjuje istorijski značaj teme koju obrađuje i skrupulozan postupak koji je pritom primenjen. Dobili smo u ovom filmu sasvim dovoljno, mada će ljubitelji i poznavaoci svakako želeti i još više.
* * * / * * * *
Čuveni Tom Fontana je napisao scenario za HBO televizijski film STRIP SEARCH u režiji Sidneya Lumeta. Film je navodno izazvao kontroverze po izlasku i bio je oštro skraćivan i retko prikazivan, mada se nisam udubljivao u temu. Ono što mi je utisak posle jednoipočasovne verzije filma jeste da je pre svega prilično slab, teatralan, površan i da se iscrpljuje u jednoj relativno banalnoj konceptualnoj ideji a to je da se američko ispitivanje posle Patriot Acta ne razlikuje previše od ispitivanja u komunističkoj Kini, da je potpuno identično u neobaziranju na ljudska prava, u kafkijanskoj zamršenosti, namerno osmišljenoj da se izvrši pritisak na uhapšene.
Fontana i Lumet nas vrte u krug igrajući dve iste situacije na dve različite lokacije. I to nažalost na kraju ne dovodi ni do kakvog zaključka sem onog koji smo imali kad smo se na početku upoznali da idejom oko koje će se sve vrteti...
Čuveni Tom Fontana je napisao scenario za HBO televizijski film STRIP SEARCH u režiji Sidneya Lumeta. Film je navodno izazvao kontroverze po izlasku i bio je oštro skraćivan i retko prikazivan, mada se nisam udubljivao u temu. Ono što mi je utisak posle jednoipočasovne verzije filma jeste da je pre svega prilično slab, teatralan, površan i da se iscrpljuje u jednoj relativno banalnoj konceptualnoj ideji a to je da se američko ispitivanje posle Patriot Acta ne razlikuje previše od ispitivanja u komunističkoj Kini, da je potpuno identično u neobaziranju na ljudska prava, u kafkijanskoj zamršenosti, namerno osmišljenoj da se izvrši pritisak na uhapšene.
Fontana i Lumet nas vrte u krug igrajući dve iste situacije na dve različite lokacije. I to nažalost na kraju ne dovodi ni do kakvog zaključka sem onog koji smo imali kad smo se na početku upoznali da idejom oko koje će se sve vrteti...
THE HIP-HOP FELLOW Kennetha Pricea je dokumentarni film o poznatom rep producentu The 9Th Wonderu koji na Harvardu započinje predavanja iz predmeta o Hip Hopu u sklopu svog naučnog rada. Film prati The 9th Wondera u pokušaju da uvede hip-hop u "akademsku zajednicu" a istovremeno prikazuje i njegove osnovne teze o tome.
Ova priča po svojoj postavci zvuči kao nešto što bi maltene moglo da bude premisa za igrani film da se priča ne dešava 2012. godine i da The 9th Wonder nije dočekan raširenih ruku a hip-hop dotle već žestoko prepoznat kao deo kanona kako popularne tako i aifroameričke kulture.
U tom smislu, osnovna premisa nosi sukob više u našim pretpostavkama nego u onome što je realnost. Na Harvardu postoji afroamerička zajednica među profesorima koji su otvoreni za sve forme, uključujući i one koje su smatrani trivijalnim, pa čak i inkluzivna u toj meri da jednom liku kao što je The 9th Wonder dopusti da drži predmet.
Drugi problem samog filma je možda i njegov kvalitet a to je sam The 9th Wonder koji nije preterano harizmatičan i samouveren. Naprotiv. On je veoma nesiguran i neprekidno se pravda i pokušava da se na neki skroman način dokaže čime dokazuje da je u stvari jedina realna prepreka ovom programu on sam i svest da tu možda ipak ne pripada.
No, ko voli rep, iako neće čuti ništa naročito novo, ima dosta stvari koje će biti zanimljive da se repriziraju. Film je solidno ispraćen muzičkim isečcima, u tom smislu arhiva je solidna.
Nisam siguran koliko ovaj film nudi materijala za fanove ali svakako je zanimljivo televizijsko štivo za one pred kojima treba legitimisati hip-hop.
* * 1/2 / * * * *
SEBERG Benedicta Andrewsa je vrlo zanimljiv biografski film o Jean Seberg i delu njenog života kada je bila praćena i potom oklevetana od strane FBI što joj je prakično uništilo holivudsku karijeru, dovelo do gubitka novoro
enog deteta i verovatno je gurnulo na nizbrdicu koja će kasnije rezultirati samoubistvom pod ako ne sumnjivim a ono barem spornim okolnostima.
Film počinje 1968. godine kada je Jean Seberg velika američka zvezda u Francuskoj, supruga čuvenog pisca i diplomate Romaina Garyja i ikona Novog talasa, posle saradnje sa Godardom na filmu A BOUT DE SOUFFLE.
Ona se vraća u Holivudu raspoložena za neku važnu, izazovnu ulogu, iščitava PAINT YOUR WAGON jer ga je pisao Paddy Chayefsky i zaljubljuje se u odmetnutog Black Panthera kog prilježno prati FBI.
Kako vremenom ona snima uspešne filmove u Holivudu i javno zastupa Black Panthere, počinje da se stvara raspoloženje u FBI da joj se zagorča život i da se diskredituje. Hoover započinje tu operaciju, i film se bavi Sebergovom kroz aktivnost dva junaka, od kojih je jedan ellroyevski hardball desničar a drugi mladi idealista.
Benedict Andrews nikada ne zaboravlja da ovaj film govori o holivudskim zvezdama, tako u njemu u svim ključnim ulogama igraju zvezde - Kristen Stewart igra Jean Seberg, Anthnoy Mackie igra Hakima Jamala, Zazie Beetz igra Dorothy Jamal a par agenata koji je prate Vince Vaughn i Jack O'Connell. Pogađate ko igra hard-ass ellroyevskog desničara (inače, zanimljiv detalj lokalni starešina FBI se u filmu zove Frank Ellroy, i koliko mi je poznato to je izmišljeno ime, možda kao omaž čuvenom književniku). Isto tako Andres ne zaboravlja da je ovo priča o svetu glamura, i iako je ovo vrlo jednostavan film od osam miliona dolara, uspeva da dočara luksuz u kom je Jean Seberg i kog se odrekla zbog svojih uverenja.
Jean Seberg je igrala Jovanku Orelanku kod Otta Premingera i Benedict Andrews je suviše inteligentan reditelj da bi ghradio neku direktnu paralelu između te role i njene sudbine, ali svakako da ovde imamo slučaj glumice koja je naprosto prihvatila poziv da postane heroina.
Sigurno je da u ovoj priči kako je predstavljena u filmu ima dosta fikcionalizacija ali one nikada nisu nesitinite čak i onda kada lepo zaokružuju priču.
U tom smislu, ovaj film i u našem društvu ima bitan odjek. Ne samo zbog glumaca koji često žrtvuju karijere da bi postali političari već i zbog drame Dušana Kovačevića PROFESIONALAC koja je iako fikcija, vrlo efektno prikazala odnos umetnika i agenta tajne službe koji ga prati. Von Donnersmarck je na kraju tu priči kapitalizovao i na oskarima u jednom veoma slabom filmu.
SEBERG je film koji je svakako zanimljiv i za one kojima su ove teme bliske ali i za one koji nemaju neku naročitu sklonost ka ovakvim stvarima.
* * * / * * * *
LE DAIM Quentina Dupieuxa je još jedno one joke ostvarenje specifičnog smisla za humor namenjeno festivalima. Nažalost, nisam uspeo da se nađem na istoj talasnoj dužini kao autori ovog filma, ni po jednom osnovu, što mi je žao jer sam veliki fan Jeana Dujardina. Ipak, ovo nekako nije bilo za mene, pa ne bih stoga ulazio ni u neke ozbiljnije procene šta sam to video...
Oriol Paulo je postigao izuzetan uspeh u svetskim bioskopima sa filmom CONTRATIEMPO i na neki način postao jedan od retkih španskih reditelja koji su sposobni da prave veliki box-office van zemlje, i to na tržištima koja ne govore španski. Njegovi filmovim rimejkovani su u Kini i Indiji, a novi film DURANTE LA TORMENTA zaradio je relevantnih 18 miliona dolara u Kini.
Stoga, Oriol Paulo je na neki način jedan od poslovno krajnje atipičnih reditelja u svetskim okvirima jer radi filmove u lokalnom miljeu, na maternjem jeziku, van SAD, van angleskog a ima globalne rezulate u kontinuitetu.
DURANTE LA TORMENTA je njegov do sada najbolji film, koji delimično pokazuje i šta je to što limitira Oriola Paulu da izgradi onu vrstu internacionalnog inema kakvo recimo ima Nacho Vigalondo.
Ovo je izvanredan film, ali baziran je na kompilaciji raznih motiva, od kojih su neki direktno preuzeti, kao što je osnovna premisa Hoblitovog FREQUENCYja ili neki detalji iz romana REPLAY koji sticajem nesrećnih okolnosti još nije ekranizovan, i nekih detalja koje takođe preuzima ali ih koristi kao direktan omaž, pre svih tu mislim na BACK TO THE FUTURE ali i SLIDING DOORS.
No, slično Bregoviću, Oriol Paulo glokalizuje ove ideje i pravi film koji je naprosto dobar i funkcioniše sam po sebi, nezavisno od toga što ga možemo čerečiti na bazi prepoznavanja tuđih elemenata koje autor od ukusa ne bi tako preuzimao. Barem ne tako slobodno.
Priča govori o mladoj ženi koja je žrtvovala svoju karijeru lekara da bi podržala muževljeve postdiplomske studije ali je zauzvrat dobila miran dom i dete. Kada se doseli u novu kuću, pronalazi staru VHS kameru i telvizor sa kojima uspostavlja portal prema prošlosti i spasava život dečaka koji je u toj kući živeo.
Međutim, sutradan njen život je izmenjen. Sada je poznat neuro hirurg ali više nema muža i što je još važnije nema deteta. Sve deluje kao da je poludela od stresa ali ona kreće da istražuje šta joj se desilo.
Oriol Paulo vešto osvežava sva opšta mesta koja može nositi ovakva priča, fino ih plasira na španskim lokacijama, i konstruiše jednu vrlo pouzdanu mašineriju koja vodi stvari od početka prema kraju pouzdano, sa finim preokretima, i što je još važnije sa solidnom emotivnom investicijom u osnovnu postavku za koju možemo reći da je kada se prepriča garden variety.
Međutim, Oriol Paulo uspeva u nečemu što je teško a to je da stvar koja u premisi nosi tek relativni potencijal učini relevantnim bioskopskim iskustvom (iako sam ovaj film gledao kod kuće) i da joj pruži dovoljnu dozu svežine i emocije.
Otud, Oriol Paulo sada ne samo da snima svoj najbolji film već pokazuje da ne moraš smisliti mnogo toga novog ako ono što je već poznato postaviš dovoljno inteligentno i realizuješ dobro.
* * * 1/2 / * * * *
THE HUNT Craiga Zobela je film koji su pratili žestoki pehovi. Prvo je prošlog leta skinut sa repertoara jer je studio Universal posle negativnih reakcija na kampanju shvatio da bi film mogao biti provokativan, polariziujući i na kraju krajeva problematičan, pa je onda proveo mesece u neizvesnom statusu da li će ikada ikako biti pušten da bi onda ovog proleća dobio priliku da izađe u bioskope i bio presečen pandemijom koronavirusa.
Na kraju je THE HUNT izašao na streaming i tako smo konačno dobili priliku da ga vidimo.
Jordan Peele je sa filmom GET OUT postavio standarde političnosti Blumhausove žanrovske policije a sa US je postavio i visok umetnički domet. U svom shock jockey pristupu THE HUNT gađa negde taj domet GET OUTa ali je ovog puta autorska osovina Nick Cuse-Damon Lindelof očigledno malo lobovala.
Naime, za razliku od GET OUTa, THE HUNT ideološki nije tako jasno određen, i dok je Peele snimio jasan film o rasizmu, odnosima dominacije i eksploatacije, Zobelov film je bitno složeniji pre svega u pogledu recepcije.
Naime, premisa je jednostavna i dobrih devet decenija prisutna u kinematografiji, još od prvih ekranizacija Connellove priče THE MOST DANGEROUS GAME. Dakle, tema je lov na ljude, a u ovom konkretnom slučaju vode ga bogati liberali iz elite dok su lovine deplorablesi iz govora Hillary Clinton.
Svi junaci u ovom filmu su karikaturalni, uključujući i heroinu koja se izdvaja kao najpozitivnija deplorable ličnost, međutim domen memea i humora su odavno preuzeli alt-rightovci i film je najednom estetički počeo da se približava nečemu što su njihovi postulati a to je politički nekorektna produkcija u populističkom žanru.
Alt.right je spreman na ironiju i na autoironiju, pa je karikaturalnost ovde prikazanih deplorablesa zapravo mnogo manje bolna po oni koji su karikirani u odnosu na karikaturu liberala koja njih očigledno udara mnogo jače, ismevajući njihovu parališuću političku korektnost.
U tom smislu THE HUNT se namestio kao film koji istovremeno daje priliku Alt.Rightu da grmi kako je holivudski establišment došao dotle da snima filmove o tome kako običan priprost narod treba ubijati, i da deo njegove ciljne grupe uživa u samoj formi ali i ismevanju liberala.
Lindelof i Cuse su pritom deo elite koja apsolutno nije po volji Alt.Rightu ali su očigledno ovog puta uzeli da se bave nečim što je na papiru delovala kao fina dramska ironija, spoj inverzije iz TUCKER AND DALE VS EVIL sa premisom is MOST DANGEROUS GAME, a na kraju su dobili film čija značenja ne mogu da kontrolišu.
Craig Zobel je televizijski reditelj i ovaj film je realizovao energično, pošteno, uz punu svest o tome šta su zahtevi B-sadržaja. Da li je mogli biti estetizovanije? Svakako da jeste. Ali, i ovo sada je jako solidno, precizno, energično, sa finim smislom za humor i dobrim snalaženjem na skromnom budžetu.
Ne znam koliko su Cuse i Lindelof zadovoljni cirkusom koji su proizveli sa ovim filmom, ali meni se u načelu dopalo upravo to što se krenulo u pravljenje angažovanog filma a onda su se značenja izmakla kontroli.
THE HUNT svakako nije budalaština poput INTERVIEWa Setha Rogena i Evana Goldberga koja je mogla ostati i na nivou prepričavanja. Ovo je film koji jeste višeslojan, koji funkcioniše na nivou žanrovske ortodoksije ali i na nivou društvenog komentara i koji otvara mnogo više pitanja nego što je iko očekivao i na njih daje manje odgovora nego što su autori i producenti hteli.
Posle zaista otužnog INVISIBLE MANa, THE HUNT je vratio Blumhaus na mapu relevantnog žanrovskog filmmakinga sa dozom pameti. Ovo svakako nije US, a ljubitelji GET OUTa (među koje ne spadam) rekli bi da nije ni GET OUT (premda je meni bolji) ali jeste nešto svoje, krajnje atipično.
* * * 1/2 / * * * *
VENTAJAS DE VLAJAR EN TREN Aritza Morena je ekranizacija romana Antonia Orejuda Utrille koju je potpisao scenarista Javier Gullon, povratnik u španiju posle iznenađujuće visokoprofilne holivudske avanture.
Morenov film možda ponajviše duguje Jean-Pierre Jeunetu, a ponešto i braći Coen i Charlieju Kaumanu i postavljen je u narativnom pogledu kao babuška, poigravajući se likovima, njihovim odnosima ali i samom naracijom.
Osnovna tema su psihički poremećaji poput šizofrenije, i manifestacije poput nekrpfilije, koprofagije, zoofilije, pedofilije, i Moreno ih bazirana na Utrillinoj prozi preikazuje pre svega kao prostor za igru, ironiju, nepouzdanost naratora i lične vizure.
Za nas je zanimljivo da je jedna od šizofreničnih fantazija smeštena na Kosovo na kom službuje jedan od junaka i gde preko prostitutke "zlatnog srca" saznaje za kanal pedofilske pornografije, snuff fillmova i trgovine organima. Pošteno govoreći kako je ovo film o tome da ništa nije onako kako mislimo ni za VENTAJAS DE VLAJAR EN TREN ne možemo reći da predstavlja srpsku muku, bolnu i neizrecivu, ali isto tako ne možemo reći da ona poput identifikacije sa Napoleonom ušla među čitljive kulturne fenomene.
Morenov vizuelni koncept je jeunetovski, raskošan, sa visokom estetizacijom i zanimljivom upotrebom širokougaonih objektiva.
Luis Tosar je front and center u promotivnoj kampanji filma ali on ovde nije glavni glumac već samo jedan od nosećih likova u ansamblu.
Crni humor, anarhični duh, izopačeno viđenje erosa i tanatosa dobro su nam poznati iz španske književnosti. Morenova ekranizacija je u tom smislu ronašla modu kako da izađe na kraj sa proznim izrazom, ponegde žrtvujući dramski potencijal ali čuvajući filmičnost. Možda je Gullonova adaptacija lenja ali funkcioniše na ekranu. To je na kraju krajeva najvažnije.
* * * / * * * *
EL HOYO Galdera Gazdeu-Urrutie možemo definisati kao pazolinijevski SF.
Film doduše nema mnogo veze sa pazolinijevim filmskim sredstvima ali ima veze sa njegovim autorskim opsesijama a to su ljudi dovedeni na civilizacijsku nultu tačku i stvari koje su spremni da urade u krajnjim okolnostima do kojih su dovedeni u nečijoj sadističkoj igri.
Ovo je svakako jedan od onih filmova kod kojih možemo otvoriti pitanje zašto potezati Pasolinija a ne torture porn, ali nekako mi se čini da je Gazdeu-Urrutie ipak više na pasolinijevoj liniji, i po načinu na koji tretira telo i po načinu na koji tretira nasilje.
Sama premisa o zatvoru dubokom nekoliko stotina nivoa gde na svakom borave po dva zatvorenika ali se hrane onim što ostane na platformi koja se spušta od vrha prema dnu, te su oni na donjim patformama u fazi kanibalizma, nudi jasnu metaforu rasne raslojenosti ali polemiše i sa eshatonom i krugovima pakla.
Tu maltene teatralnu znakovitost, Gazdeu-Urrutie tretira kao premisu koja se nadalje može racionalno razrađivati. Iako EL HOYO nije exploitation, svakako jeste mišićav zatvorski film u kom je naravno akcenat više na psihološkim odnosima među zatočenicima nego na tehnikalijama boravka u zatvoru i eventualnog bekstva.
Rezultat je respektabilan žanrovski derivat sa umetničkim pretenzijama koji će po svemu sudeći ostaviti bolju utisak ljubiteljima žanra.
* * * / * * * *
THE WAY BACK Gavina O'Connora je redak primerak gotovo izumrle vrste, studio picture na ozbiljne teme a da nije nikakav istorijski prestige picture.
Uvek se naravno može prepoznati izvesni metatext u priči o košarkaškom treneru alkoholičaru kada ga igra Ben Affleck, glumac koji i sam ima dobro poznate teškoće sa pićem, ali THE WAY BACK u sebi ništa autoeksplatišuće osim što deluje kao ostvarenje čiji je nastanak interesovao samog Afflecka više nego par recentnih radova u kojima je poptilično mesečario.
THE WAY BACK spaja sve dobro poznate mustre, jedna je sportski film, druga je film o borbi junaka protiv adikcije, i takve spojeve smo već viđali.
Glavni junak je nekadašnjih high school superstar koji je prosto odustao od košarke iako mu se smešila NBA karijera a u međuvremenu se propio, i radi kao građevinski radnik. Kada ga pozovu da kao trener preuzme svoju srednjoškolsku ekipu, on počinje da napipava nekakav smisao života iznova, ali praznina koju mora da popuni je preduboka da se samo time reši.
Gavin O'Connor i Ben Affleck zaslužuju pohvalu za solidan, efikasan, mišićav tretman materijala koji u sebi nosi solidne doze gnjecavosti. Na svu sreću, nikada ga previše ne gaze i ne razrađuju do tačke kada bi mogli upasti u klopku preterane sentimentalnosti. Isto tako, ovo je film koji ima jednu starinsku efikasnost, reč je o priči koja nema pretenziju da bude definitivna ni u odnosu na temu, ni u odnosu na junaka. THE WAY BACK je jedan mali film, i to donekle stvara šum jer ni studiji ali ni indie ekipa ovakve teme više ne tretiraju u toj formi.
U sportskom smislu ovo nije HOOSIERS, u pogledu adikcije ovo nije film koji će ikome doneti nominacije, niti je priča o tome kako je bilo ko doživeo ogroman formativni događaj. Likovi jesu drugačiji nego na početku, ali aposlutno niko ništa nije rešio, i njihovi problemi i dalje traju.
Otud ovo je film koji je jedostavan ali na neki način i dalje zbunjuje jer je krajnje atipičan. Meni se dopao u okviru onoga što je.
Neke kopče su se mogle napraviti između pojedinih događaja i likova, neke stvari su mogle da profukcionišu sistemom spojenih sudova, i drago mi je da Brad Inglesby nije posegao za tim rešenjima. Na neki način, ovde sportski rad glavnog junaka ostaje tek kao potencijalno lekovita stvar ali sportski uspeh ne nudi garantovanu katarzu i spas.
Na neki način, ovaj film jeste ostao pomalo van vremena, iako je Gavin O'Connor sve trope ove vrste melodrame modernizovao. Izlazak u vreme COVID-19 mu je skratio boravak u bioskopima, i plasirao ga pravo na mali ekran. To je možda i bolje. Sada može da se gleda ravnopravno sa nekim filmovima u kojima neko poput Paula Newmana igra lik sličan ovome.
* * * / * * * *
EL SILENCIO DE LA CIUDAD BLANCA Daniela Calparsora je jedan od onih filmova kojima sam u dilemi da li zaslužuju podršku ili prekor. Ovo nije Dario Argento ili Neil Jordan ili konačno De Palma pa da može da izdrži zaplet koji je nelogičan i senzacionalistički nauštrb uverljivosti. Pa opet, Calparsoro je dovoljno vešt reditelj i uspeva da pokrene stvari, tako da ekranizacija romana Eve Garcie Saenz de Urturi dobija dinamičnu i vizuelno uzbudljivu formu, i na kraju jedan čitav niz započetih i nerazrešenih elemenata može da se nekako prenebregne.
Međutim, u ukupnom skoru, sasvim je moguće da drugi gledaoci, pa čak možda i većina neće biti tako tolerantni orema tim ozbiljnim rupama u zapletu ili nerazrešenim a započetim linijama priče. Ono što čini da Calparsorov film ne može da se opravda kao De Palma ili Argento pre svega vezano je za to što je ovaj film zgodan ali suštinski nije napet, zanimljiv je za gledanje ali ne budi neku dublju reakciju napetosti ili užasa.
Ovaj roman je bio prvi deo trilogije koja je prodata u milion primeraka. Ne znam da li će se ovaj serijal ekranizacija nastaviti, svakako da mu ovo prvo ostvarenje neće smetati ali ga neće ni učiniti neophodnim.
Caparsoro u ovom filmu sarađuje sa izuzetnim španskim žanrovskim DPjem Josuom Inchausteguijem i film izgleda odlično, suštinski ne zaostaje za holivudskim srednjebudžetnim projektima ovog profila, donoseći nešto lokalne svežine što i jeste pečat dobrih španskih žanrovskih radova.
Centralna misterija i serijski ubica su vrlo zanimljivi ali su nažalost toliko zakučasti da ne mogu da proizvedu istinsku tenziju. Međutim, pružaju sasvim dovoljno atrakcije za gledanje. Stoga na kraju sam bio zadovoljan ovim filmom iako je trebalo da pruži i više.
* * 1/2 / * * * *
UNDERWATER Williama Eubanka je zanimljiv creature feature koji pre svega služi kao podsetnik koliki je velemajstor Espinosa doktor Daniel koji je pre tri godine u filmu LIFE poprilično objasnio kako se takve stvari rade u post-ALIEN svetu, kad već to nije uspelo samom Ridleyu Scottu.
UNDERWATER je po budžetu tu negde ali ne samo da je bitno slabiji film već i nudi zastrašujuće malo u pogledu vizuelnog ugođaja. William Eubank dolazi iz sveta niskobudžetnog arty SFa, i njegov film je samim tim svež i zanimljiv, ali je na kraju krajeva to ipak neuspeo pokušaj da se osveži creature formula prvobitno postavljena u ALIENu.
Naime, UNDERWATER je nastao po scenariju Briana Duffielda, jednog od najeksplozivnijih mladih talenata koji su se pojavili u generaciji Maxa Landisa. McG ga je maksimalno ispratio u THE BABYSITTERu ali to je film koji ima jednostavnu inverziju u temelju premise, obilje smisla za humor, ali i pop kulturnu referencu, i ključnu dimenziju je ipak dobio kroz McGjevu realizaciju i angažovanje Samare Weaving i Judaha Lewisa. Bez realizacije koja je ispratila Duffieldovu ideju i dovela je do gledalaca u punoj snazi, taj predložak ne bi rezultirao tako dobrim filmom.
Naravno, u teoriji to važi za svaki film - scenario mora da se dobro realizuje. Međutim, u slučaju THE BABYSITTERa bilo je potrebno naći reditelja koji ima sposobnosti i uslove da isprati tu zamisao do kraja jer tekst sam po sebi nije nudio previše prostora za drugačija čitanja. Duffieldova prva verzija UNDERWATERa je bila bizarna, pa me ne čudi da je Adam Cozad doveden da je mejnstrimizuje jer ono što je prvobitno napisano bio je spoj creature featurea i Gus Van Santovog filma GERRY. Posle nesreće ne podvodnoj laboratoriji na dnu okeana, grupa junaka luta dnom, priča o svemu i svačemo i povremeno strada od morske nemani koja pritom ne deluje maleveolentno koliko se ponaša kao slon u staklarskoj radnji.
Ta verzija bila je nesnimljiva i u tom pogledu Cozadov doprinos je preloman u smislu da je UNDERWATERu dao fizionomiju filma. Međutim, i dalje je ostala određena realksiranost forme usled koje na kraju svemu ovome nedostaje fokus. Isto tako, film ima efekat komjuterske igre koju igra neko drugi. Događaji deluju zanimljivije onima koji su u njih uključeni nego gledaocima.
Slično filmu MONSTERS, imamo morske nemani koje nisu nužno aktivan protivnik naših junaka, one dolaze i odlaze bez reda, a neku tenziju spram njih nemaju ni junaci, čak ni kada postanu svesni njihovog prisustva.
Sami junaci su vrlo ambiciozno postavljeni. Duffield i Cozad su se davali da svakom od njih daju neku osobenost, ali na kraju to se više svelo na neki manir nego na dublju karakterizaciju. Tako da u suštini dosta vremena potrošimo na bavljenje karakterima ali se tu ne desi neka produbljnost ili jača identifikacija.
Eubank je bolji u mirnim scenama i u domenu grungy produkcionog dizajna nego kada krene akcija koja je mahom dosta konfuzna i veoma skromna u pogledu napetosti i spektakla za film od 80 miliona.
Ono što se međutim ne može oduzeti filmu UNDERWATER jeste utisak da su svi autori i glumci zaista pokušali da naprave nešto drugačije. I u određenoj meri, u tome su uspeli. Ipak na kraju nisu ponudili dovoljno toga novog da bi nadoknadili sve one pouzdane elemente kojih su se odrekli.
* * 1/2 / * * * *
Malo sam razmislio o Stuartu Gordonu i odlučio da objasnim taj gubitak posetiocima portala Javnog servisa.
https://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/3905401/stjuart-gordon-pozoriste-horor.html?fbclid=IwAR3KZCDZ96m-0gD2MoM5Y-NZ7fu7EsRUKAhkGRMzZ4Yz3SyfUa3uP2hFA7I
Lep tekst, Kriple...
Mislim da ce godine koje dolaze, i neke nove generacije filmoljubaca, tek postaviti njegovo stvaralastvo na mesto koje mu pripada.
Stjuart je uz sve to bio i divan covek, nekako nenametljiv, a opet prodoran i uvek raspolozen za pricu i druzenje.
Posebna mi je cast sto su moji poslednji primerci prvih nekoliko brojeva Generacije Tesla zavrsili kod njega. Prepricao sam mu radnju stripa, a on je, kao veliki ljubitelj Tesle, rekao da bi to jako voleo da ima.
Cela arhiva časopisa Kinoteka besplatno online -
http://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/3905773/arhiva-casopisa-kinoteka-dostupna-onlajn.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja se izvinjavam...
Spider-man: Far from Home sam gledao u bioskopu čim se on u njemu pojavio, prošle godine, ali, dok je to bio sasvim solidno zabavan (superherojski) film, nisam imao nikakvu inspiraciju da o njemu napišem nekakve impresije. Spajdermen je moj najomiljeniji strip junak svih vremena i ovako nešto za mene je posve nekarakteristično. Samo nekoliko meseci pre toga sam pisao o Spider-man: Into the Spider-Verse i otirao suze pesnicama dok sam lupao po tastaturi, tronut MOĆNOŠĆU i ISPRAVNOŠĆU ove animirane avanture multiverzalnih Spajdermena. Kako je moguće da me je Far from Home zarazio spisateljskom erektilnom disfunkcijom?
Kako sam film upravo ponovo odgledao na HBO-u, stvari su sada nešto jasnije. Spider-man: Far from Home je sasvim pristojan superherojski film srednje klase, sa smehom, suzama, pesnicama i naoružanim dronovima. On samo nije dobar film o Spajdermenu.
Prvi film u ributovanom Spajdermen-serijalu, nastao u nesvetoj alijansi između Diznija i Sonija je meni bio odličan. Homecoming je bio dašak svežeg vazduha u superherojskoj klimi, opipljivo ,,domaće" atmosfere sa manje brige za to kako spasti svet a više osećaja za male ljude pri dnu društvene lestvice i centralnim sukobom od koga je zapravo zavisilo veoma malo toga izvan uskog kruga glavnih likova. Homecoming je imao i negativca sa karakterom i motivacijom sa kojom se publika mogla dentifikovati. A što sve sasvim ugodno ispunjava moje kriterijume za autentičnu Spajdermenštinu
Far from Home pokušava da ponovi neke od ovih trikova i možda je njegov najveći adut upravo negativac, Quentin Beck, poznat strip-publici i kao Mysterio, stripovski mag specijalnih efekata čija je karijera u šou biznisu ugrožena nakon što je pokušao da napravi (neuspeli) prelazak iz FX departmana u glumu. Mysterio u stripu je klasičan stenli-ditkovski negativac, sav u vodviljskoj pompi ali sa autentičnim srcem ljudske slabosti i tragedije koje kuca ispod gizdave scenske persone, tim dublji što je ceo Mysteriov štik upravo iluzija, obmana, gluma i projekcija persone.
U filmu ga igra raspoloženi Jake Gyllenhaal i scenaristi umešno pakuju Mysteriov origin story u nešto modernije i tematski povezanije sa kontinuitetom MCU koji poznajemo iz ranijih filmova. Kao i u Homecoming, kada konačno dobijemo priliku da šujemo šta Mysterio i njegovi saradnici stvarno misle, dobijamo interesantnu alternativnu perspektivu na MCU, istinu iz drugog ugla u kojoj je Tony Stark, svega par meseci ranije preminuo spasavajući univerzum od Thanosa i slavljen kao ultimativni heroj (Peter Parker po Pragu naleće na murale koji slave Iron Manov legat), zapravo narcisoidni, bahati bogatun koji neće slušati pametne ljude što za njega rade, kitiće se njihovim perjem kad mu odgovara a ismevati ih kada je tako raspoložen. Quentin Beck i njegova ekipa imaju legitiman bif sa MCU ,,elitom" u ovom filmu i makar ukazuju da postoji element klasizma i jednog za neoliberalnu epohu uobičajenog prezira prema radu i favorizovanja kapitala unutar ovog filmsklog kontinuiteta.
Naravno, ova priča ne odlazi predaleko u filmu i momenat u kome Beck od legitimnog ,,disgruntled employee" lika prelazi u manijakalnog psihopatu što je spreman da ubija decu kako bi izgurao svoju agendu dolazi dovoljno rano u filmu da imamo vremena da pošteno navijamo za Spajdermena kad dođe finale, ali otud je i možda prva polovina filma zanimljivija jer se u njoj razmatraju paralelni univerzumi i ideja herojstva kao poziva koji se ne odbija.
No, natrag na samog Spajderemena i moj iznenađujuće negativan ili makar ravnodušan odnos ka liku koji mi je inače tako drag: gledajući ponovo film, shvatio sam da postoji nekoliko nivoa na kome mi lik koga Tom Holland inače vrlo uredno igra – ne funkcioniše. Ni kao Spajdermen koga volim četrdeset godina, ni kao Spajdermen uopšte.
Pozabavimo se prvo ovim drugim: Far from Home je u suštini omladinska komedija sa klasičnim motivom ekskurzije na kojoj klinčadija probija uobičajene socijalne norme i tradicionalne barijere, upada u nevolje i, idealno, nešto nauči do kraja balade. Lajanje na Zvezde ili Mangupi na odmoru kao jasne preteče služe da izmerimo koliko dobro Far from Home radi, makar u svojoj prvoj polovini. Solidno, film solidno radi dok se struktura ekskurzije prati – i umešno subvertira mešanjem Nicka Furyja u celu priču – sa klišeiziranim ali dovoljno funkcionalnim nastavnicima i pristojnom dinamikom između klinaca, u koju se rana akcija u Veneciji, pa i ona u Pragu dobro uklapa.
Problemi nastaju kada dođe do preokreta i prvo mi a zatim i glavni likovi shvate da Quentin Beck nije to za šta se izdaje. Ovo je, tematski vrlo u skladu sa modernim vremenom koje kolektivno dršće zbog fake news pošasti i polako se osvešćuje za ideju da je istina, nakon smrti boga, postala možda posve nedostižan koncept. Ali ovde sam lik Spajdermena prestaje da bude ono što bi morao da bude, makar sledeći maksimu o tome da uz veliku moć mora ići velika odgovornost. Ovo jeste drugi film u serijalu – mada je tehnički, Spajdermen imao velike uloga u oba poslednja Avendžersa i tu je odrađen veliki deo ,,rasta" lika – i za očekivati je da glavni lik koji se u prvom filmu, kao, ovaplotio kao heroj, sada padne u neku od tradicionalnih zamki: hubris ili neverovanje u sebe. Scenaristi su odabrali ovo drugo, insistirajući da Peter samo želi da bude normalan momak koji ide sa ortacima na ekskurziju i pokušava da smuva najkulju devojku u razredu, ali ovo ne samo da nema smisla nakon njegovih avantura u svemiru i borbe sa Thanosom na faking Titanu već i cela ideja da Spajdermen pokušava da se izvuče iz akcije od koje bukvalno zavisi sudbina sveta, par meseci posle Avengers Endgame deluje potpuno neverodostojno.
Tim je gore kada se naš junak dozove pameti, proradi mu moralni nerv i mora da odabere da svesno i namerno uđe u frku u finalu filma. Ovaj deo deluje potpuno nezarađeno i sasvim udaljen od karaktera Spajdermena – bilo u stripu, bilo na filmu. Spajdermen je mnogo toga – hronični depresivac, čovek sa najvećim impostor sindromom na svetu, neretko hodajuća metafora za erektilnu disfunkciju – ali Spajdermen NIJE čovek koji kad ne zna šta bi – okrene telefon i zove ćaleta da dođe i poveze ga. Makar taj ćale, jelte, bio zapravo dečko od njegove strine koja tvrdi da je to među njima samo letnja šema.
Da se razumemo, Jon Favreau je meni superdrag i njegovo igranje Happyja Hogana donosi mnogo lepe komičarske hemije ovom filmu, ali čitav Spajdermenov štik je da NEMA očinsku figuru, da nema bekap u vidu oca porodice koji može da ga uhvati kad pada. I da je za to solidnim delom sam kriv. Scenaristi ovde od pokojnog Tonyja Starka prave odsutnog oca a Happy Hogan je surogat stric Ben koji nikada nije poginuo*i kada on doleti u Holandiju po Petera, nadrkanim VTOL avionom koji prelazi sve granice bez frke i ima futuristički 3D printer da odštampa Spajdermenu novi kostim i svu potrebnu tehnologiju imam utisak da smo ušli u nastavak Iron Mana a ne u film o heroju uvek definisanim svojom skromnošću i sopstvenim srcem i intelektom kojima je pronalazio rešenja i za nerešive situacije.
*Što je ironično jer je sam Happy Hogan u stripovima mrtav već deceniju, kao i miniserijal Iron Man: Las Vegas koji je isti taj Jon Favreau uzeo da piše i nikada ga nije završio...
A što me dovodi do prvog problema, tj. da Spajdermen koga ovde Tom Holland igra nije Spajdermen koga ja znam od kraja sedamdesetih a starija publika od početka šezdesetih. Ne smeta mi naravno sasvim drugačija postavka Mary Jane Watson, etnički izmešten Flash Thompson (koji ovde dobro radi svoj posao), ne smeta mi mashup Gankea iz Ultimate Spider-mana sa Nedom Leedsom, sve to dobro ili makar dovoljno dobro funkcionoše, ali ,,naš" Spajdermen, ,,naš" Peter Parker je uvek bio definisan upravo time da je bio nateran da prerano sazri – čak i pre smrti strica Bena, a pogotovo nakon nje i veliki deo njegove karakterizacije je baš to nasilno potiskivanje deteta u sebi na ime ogromne odgovornosti što se oseća zbog moći koju je Peter Parker u sebi nosio i pre ujeda radioaktivnog pauka. Peter Parker je ŠTREBER, čovek u dečaku oduvek zabavljen intelektualnim problemima, uvek okupiran nalažejem rešenja. Njegov karakter je uvek između tradicionalnih socijalnih uloga tinejdžera i uloge hranioca porodice, pomagača društva i spasioca sveta birao ovo drugo jer je TO osnov štreberskog mentaliteta, osećaj intelektualne moći uz koji ide odgovornost.
Ovaj Spajdermen u Far from Home na jednom mestu govori o ovoj odgovornosti ali on je sasvim manifestno odbija, njegova ambicija je upravo da bude ukalupljen u tradicionalnu socijalnu ulogu, da ne bude čovek pre vremena, da bude dečak, u skladu sa svojim godinama. I mada je to sasvim razumljivo, TO NIJE SPAJDERMEN.
Možda bi to mogao biti Spajdermen iz paralelnog univerzuma, naravno, neko koga bismo videli u nastavku Into the Spider-Verse, sliding doors verzija Petera Parkera koja je zakasnila na metro i provela normalno detinjstvo, svesna da ima starijih i iskusnijih superheroja koji će da se jave na dužnost kad zatreba. Ali to ne može biti sržni, glavni, pravi Spajdermen, na Zemlji 616.
I to je moj glavni problem sa Far from Home.
Osim toga? Lepi specijalni efekti, ali na to smo već užasno oguglali. Nekoliko lepih kadrova svingovanja i borbe. Spider-man Noir kostim. Meh. Dajte već jednom taj drugi Spider-Verse.
@Meho Takođe sam danas odgledao tog spajdermena na HBO, i takođe nisam bio oduševljen i pored fensi specijalnih efekata i svega ostalog. Više mi je legao Kapetan Mar-Vel koji je išao pre njega na istom kanalu. Što se tiče into the spider verse, sigurno ti se desilo da natrčiš na neki film na TV-u o kome ne znaš apsolutno ništa (ne pratim uopšte spajder univerzum niti ijedan drugi, ni stripove ni filmove), i onda ostaneš još dugo posle odjavne špice zureći u ekran?!? To je danas u doba trejlera i najava kojima smo svakodnevno bombardovani retkost, ali imao sam tu sreću da ga baš tako odgledam. Bukvalno sam bio hipnotisan od prvog do poslednjeg kadra, i tehnikalijama i generalno pričom i načinom na koji je ispričana.
Zapravo sam hteo da te pitam gde si ostavio tu recenziju, na ovoj temi ili na nekom drugom mestu?
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Haha, da, Into the Spider-Verse je, za nepripremljenog gledaoca nesumnjivo pozitivan šok. Odličan je.
Da, ima prikaz negde ovde, a imaš i preko, "kod mene":
https://cvecezla.wordpress.com/2018/12/22/film-spider-man-into-the-spider-verse/ (https://cvecezla.wordpress.com/2018/12/22/film-spider-man-into-the-spider-verse/)
Zahvaljujem. [emoji4]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Dobar je Spajdi u spajder-verzumu. Jedva čekam drugi deo.
TIEMPO COMPARTIDO Sebastiana Hofmanna je španski art house koji prikazuje tenziju između dve porodice koje shvataju da su bookirale isti time share i prisiljene su da budu u istoj kući.
Razni zlokobni vajbovi, loše, usluge, kapitalizma ili nečega možda još mračnijeg vrebaju u ovom letovalištu, ali na kraju krajeva ono što uguši i ove likove ali i publiku je zapravo art house pretenzija bez pokrića.
* 1/2 / * * * *
VIVARIUM Lorcana Finnegana je film baziran na metafori, ima dvoju juneaka koji odlaze da vide kuću koju ne planiraju da kupe ali su radoznali prema nalaženju nekretnine ali onda ostaju zaglavljeni u kraju u kom nikada nisu imali nameru da žive, sa detetom koje im taj dijabolični kraj daruje, u okolnostima koje ih razaraju.
VIVARIUM uzima ideju o gubitku kontrole nad životom koju donose brak, roditeljstvo i ulazak u svet brige o porodici, ovaploćuje je u jednoj vrlo direktnoj i košmarnoj formi, i manje više na tome se sve zaustavlja.
Stvari ne idu nikuda dalje od onoga što je ta one-joke postavki i Jesse Eisenberg sa Imogen Poots dobija zadatak da tu priču izvede nekako do kraja, i da je izdržimo u nekih sati i po vremena.
Film je zanimljivo, prijatno realizovan, ima u svemu tome neke tehničke veštine, ali na kraju krajeva čak i u tom pogledu VIVARIUM nije ništa naročito i u njemu jedino što je u tom smislu zanimljivu jeste suštinski veoma ambiciozan pokšaj da se koketira sa visokom estetizacijom mejnstrima u nečemu što je one-joke nedokuvani art house.
Jesse Eisenberg i Imogen Poots su dobri ali nedovoljno da bi VIVARIUM prekoračio iznad statusa nečega gledljivog. S druge strane, Eisenberg pomalo ulazi u hiperprodukciju i reklo bi se da počinje da luta i troši svoju reputaciju na projekte koji nisu dovoljno zaokruženi.
On je još uvek ime koje garantuje projektu da će nastati i imati neki život. Ipak, već je vreme da počne da bira projekte koji će njemu kao glumcu "omogučiti" da živi.
* * / * * * *
HOGAR Braće Pastor se može posmatrati kao jedna španska trilerska varijacija na Bongov PARASITE.
Braća Pastor sada imaju možda i pojačanu atraktivnost zbog filma CARRIERS koji je jedan od najboljih skorašnjih filmova o apokaliptičnim pandemijama, a nije im jedini film tog tipa. Međutim, ova konekcija sa PARASITEom je takođe dosta aktuelna mada je sada u drugom planu.
Međutim, ova tema i ovi odnosi svakako nisu tu samo privremeno. Problem ekonomske krize i ćežnje za usponom na socijalnoj lestvici, i pokušaja jednih da zamene druge na višim pozicijama ili na mestima gde žive sasvim sigurno ne izlaze iz mode.
Javier Gutierrez je igrao negativca u filmu EL DESCONOCIDO Dani De La Torrea i to je bio čovek koji je sišao s uma zbog sloma španskog finansijskog tržišta i odlučio da se osveti bankaru koji ga je uveo u nevolje. Ovde igra sličnu ulogu ali ona je drugačije koncipirana. Naime, ovde čovek silazi sa uma zbog finansijskih teškoća ali taj junak ima protagonizam. Film je o njemu, više nije nevidljiva pretnja već glavni junak koji radi neke gadne stvari.
Alfa-mužjak španskog trilera Mario Casas igra pozitivca, ali zapravo žrtvu našeg protagoniste i u izvesnom pogledu ako ovo sagledavamo kao noir postavku onda je njegov lik kao prototip tupavog muškarca iz neo noir radova Johna Dahla sa početka devedesetih.
Za razliku od filmova poput SHOCK TO THE SYSTEM sa Michaelom Caineom, Gutierrez nikoga efektivno ne kažnjava zbog pohlepe. On čak ni ne koristi ničiju slabost. On zapravo samo bezočno čini ono što je potrebno da bi se stiglo na dominantnu poziciju.
U tom pogledu ovo je film sa protagonistom koji nema puno vrlina, i sa kojim se identifikujemo samo u retkim trenucima, pa ipak nekako uspeva da ga učini solidnim glavnim junakom. Slično Bongovom filmu i ovde su bogati gotovo pa potpuno nevini i naivni u svojoj uljuljkanosti a razlika je u tome što ovde iz podređene pozicije nastupa čovek koji je nekada bio u takvoj poziciji a onda je izgubio.
Film je dinamičan, jednostavan i efektan, elegantan i lukav, i uprkos tome što posle PARASITEa, ova priča neko vreme mora da se "odmori", ima čime da doprinese u tom kinematografskom dijalogu.
* * * 1/2 / * * * *
Poslednji pozdrav Adamu Schlesingeru
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/421/muzika/3910149/adam-slezinger-kovid.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
AFTER TRUTH: DISINFORMATION AND THE COST OF FAKE NEWS Andrewa Rossija je televizijski dokumentarni film koji se bavi ratom vođenim lažmim vestima u pred i post-trumpovskoj Americi. HBO je napravio ovaj film u pravom trenutku, ne zbog toga što imamo pauzu zloupotrebe fake newsa koliko zbog aktuelnih događaja oko epidemije COVID-19 koja je naravno privukla i ljude koji koriste razne tehnike dezinformisanja.
AFTER TRUTH analizira slučajeve, neke iz prošlosti kao što su Pizzagate, ubistvo Setha Richa i fake news kontranapad Demokrata kako bi se sprečio izbor Ajatolaha Moorea u Alabami, a tumači se i jedan slučaj koji se odvija pre kamerama a to je pokušaj advokata Jaka Berkmana da uz pomoć jednog mladog teoretičara zavere oblari Roberta Muellera.
Taj slučaj čijem odvijanju prisustvuje ekipa filma nažalost deluje apsurdno u startu i nije uspeo da predaleko eskalira kao ovi ostali, ali upravo takav, sulud i moronski deluje poprilično opasno jer uspeva da zagolica maštu onih koji su u startu željni napada na neku ličnost koju ne vole.
I to je jedna tehnika koju imamo i kod nas na delu. Tabloidi napišu nešto besmisleno, nedostojno čak i demantija ali se onda na to zakače protivnici osobe koja je napadnuta i to koriste en passant ako im odgovara.
To je nešto što čak i takve male diverzije mogu da izazovu, i AFTER TRUTH ovo pokazuje na dosta solidan način. Ovo nije kapitalan film ali zato i nije u bioskopima. Kao televizijski film ima izuzetno visok nivo.
AU NOM DE MA FILLE Vincenta Garenqa je neobičan film. Reč je o filmu o slučaju Bamberski, neobičnom zločinu i još neobičnijoj strazi i sudskom procesu u kome je otac morao godinama da juri novog supruga svoje bivše žene koji je silovao i ubio njegovu kćer.
Daniel Auteil igra Andrea Bamberskog a Sebastian Koch igra ubicu Krombacha. Ova glumačka podela je zbilja na All-Star nivou evropskog filma, međutim Garenqov film sabija sve događaje u 87 minuta i čini ovaj film jednom brzom taksativnom salatu scena koje vode priču napred ali ne čine ništa na planu karakterizacije, pa na neki način i zapostavljaju neka bitna pitanja.
Ne znam da li je film bio slab u nekoj normalnoj minutaži, pa je onda sabijen da barem bude dinamičan, ali naprosto sada izgleda kao svojevrsni prototip, najava filma koji bi trebalo snimiti o slučaju Kalinke Bamberski.
Međutim, slučaj je sam po sebi tako bizaran da ga je bilo teško upropastiti lošom izvednom. Ovde izvedba svakako jeste loša ali je priča na kraju krajeva gledljiva. Otud, koga zanima ovaj slučaj i naleti na ovaj film na televiziji, može i da ga pogleda. No, slučaj kao što je ovaj zaslužio je daleko bolji film.
* 1/2 / * * * *
Mehmete, šta napravi od ovog finog dečka?
https://m.youtube.com/watch?v=K1tAvbn1xd8
Sent from my iPhone using Tapatalk
Neam ja veze s tim, ovaj čovek svira onako kako ja mogu samo u snovima.
THE SECOND CIVIL WAR Joe Dantea je HBO televizijski film iz 1997. godine koji je tada bio manje aktuelan nego sada jer se bavio jednom premisom koja je tad delovala neosnovano po više osnova. U ovoj farsi, jedan guverner iz Ohaja odličuje da zatvori svoju državu za dolazak izbeglica iz Pakistana i kako ih je tamo smestila vlada SAD, dolazi u situaciju da predloži secesiju svoje države u jednom populističkom gestu.
Predsednik SAD nije ništa manji oportunista, takođe vođen željom da se očuva na vlasti, a tu su i razne druge karikaturalne spodobe iz medija, vojske i sl.
Film je producirao Barry Levinson koji će samo godinu dana kasnije snimiti WAG THE DOG, mnogo ubitaćniju satiru koja će kod nas steći kultni status kao što se sećamo iz vremena rata. WAG THE DOG je bio bitno relevantnija satira od ove.
Nažalost, sada kad su teme kojima se bavi Dante na neki način postale aktuelnije, dok SAD nisu baš na ivici raspada ali Trump svakako vodi radikalnu anti-imigrantsku politiku i time žestoko polarizuje svoju javnost - ovaj Danteov film ne može da doživi revival jer naprosto nije dovoljno dobar.
I to je šteta, 23 godine ranije, Dante je napipao temu ali nije uspeo da od nje napravi dobar film...
Alexander Dunn je snimio dokumentarni film 808 koji govori o nastanku ikonične ritam mašine Roland 808 i njenom uticaju na popularnu muziku koja bi danas bila praktično nezamisliva bez nje.
Moram priznati da je mene kao ljubitelja zvuka te ritam-mašine, ali i kao ljubitelja mnogih izvođača koji su je koristili i ostavili dubok trag kroz njenu upotrebu, ovaj film oduvao.
Reč je o mahom talking heads documentaryju ali sa odličnom arhivom, energičnim postupkom u kom se kroz nekoliko detalja sjajno oslikava atmosfera, i sagovornici koji su prekaljeni u medijskim nastupim i jako dobro dolaze do poente. Naročito je zanimljivo što se ovde u najvećem broju slučajeva govori o pesmama koje su klasici pa govore i njihovi tvorci i njihovi fanovi koji su kasnije stvorili nešto drugo i na svoj način važno.
Verujem da će mnogi ljubitelji savremenog arty dokumentarca lako otpisati ovaj kao nešto što je više televizijska reportaža nego autorsko delo ali je meni jednostavnost i informativnost onoga što sam video izuzetno prijala.
Na neki način, ovaj film ima neposrednost traka na kojima se čuo Roland 808 i u tom smislu jako se dobro uklapa sa temom njegova estetika.
* * * * / * * * *
Oh, to će se vrlo rado pogledati, hvala na ukazanju!
Evo nešto za ljubitelje i poznavaoce...
https://www.rts.rs/page/rts/ci/rtspredstavlja/Filmski+program/story/541/filmovi/3914937/ciklus-filmova-o-serloku-holmsu-sa-bejzilom-retbounom.html
SHARE Pippe Bianco je drama sa elementima trilera o devojci srednjoškolki čiji neprijatan snimak mbilnim telefonom biva šerovan na mrežama.
Pippa Bianco tu premisu tretira realistički, bez nekih velikih i intenzivnih preokreta, bez nekih velikih dramskih čvorišta i to je sve u redu ali moram priznati da uprkos dobroj glumi i zanimljivoj realizaciji ovaj film nije uspeo da mi zadrži pažnju, iako nemam šta mnogo da mu zamerim.
* * 1/2 / * * * *
Pre nekoliko dana sam se glasno žalio kako, eto, danas na televiziji ne može da se vidi film stariji od dvadeset godina, rastući hic et nunc u gadnog čiču , sve uz reminiscencije kako su u našoj mladosti znali da cene tradiciju i kako je tadašnji RTB imao te lepe cikluse Johna Forda, Alfreda Hitchcocka i Akire Kurosawe. Naravno, posle par rečenica sam se i sam setio da već mesecima gledam 30 i 40 godina stare filmove Buda Spencera na televiziji, a onda sam u novinama video i najavu za ciklus filmova – baš Akire Kurosawe na RTS-u. Naš i vaš prijatelj, John Reynolds, Odgovorni urednik filmskog programa RTS nije čitač misli već samo čovek sa velikom ljubavlju prema filmu i velikim znanjem o istom.
RTS2 je ionako kanal na kome ide sve što vredi na ovoj televiziji rekli bi sad cinici.
(https://i.imgur.com/Bpiym6d.png)
Kako god, prvi film u ciklusu, emitovan u Ponedeljak uveče bio je i prvi Kurosawin film, ili makar prva produkcija koju je on režirao. Džudo Saga (aka Sugata Sanshirō), to jest Saga o Džudou je jedan od dva scenarija koje je još uvek mladi Kurosawa imao pripremljene i tražio mogućnost da ubedi studio da ga puste da režira. Iako je već nekoliko godina važio za pouzdanog režisera druge ekipe u kompaniji Toho, scenario koji je želeo da režira nije se uklapao u ono što je u ratnim godinama Ministarstvo kulture podržavalo, pa je roman Tsunea Tomite – sina poznatog džudo borca Tsunejira Tomite – a koji je baštinio vrlo tradicionalnu temu, bio sigurnija produkcija za sve. Tako je Kurosawa uradio adaptaciju romana i napravio svoj prvi autorski film.
Džudo Saga je, zaista, veoma tradicionalistička priča. Postavljen u 1883. godinu – usred Meiji ere koja je simbol japanske modernizacije, industrijalizacije i osvajanja pozicije regionalne sile – film se odvija u malom japanskom provincijskom gradu i prati vrlo stereotipnu priču o mladom džudo-borcu (titularni Sugata Sanshirō) koji mora da prevaziđe sve te za mladost prirođene prepreke – tvrdoglavost, sebičnost, impulsivnost – i pronađe u sebi čovečnost da bi mogao da se nazove pravim džudo borcem. Oslonjen na klasični zaplet koji eksploatiše rivalitet između škola borilačkih veština i konzervativan u samom narativu, film ipak nalazi načina da komunicira i moderne misli i pristupe.
(https://i.imgur.com/f7aMwAc.jpg)
Delimično, ovo je i na samoj razini priče koju, koliko god tradicionalna bila, Kurosawa režira sa mnogo humora, dotičući se gotovo i parodijskog odmaka na nekim mestima. Vrlo ozbiljne, vrlo ritualne scene borbi muškaraca koji samo za borbu žive su često snimljene kao ples, koreografisane sa pažnjom i poštovanjem, ali odmaknute od proste demonstracije snage i borilačke veštine. Rezovi kojim Kurosawa sugeriše natprirodno jaka bacanja od kojih borci odleću nekoliko metara u daljinu – neki i ostaju mrtvi od toga – imaju u sebi i komičnu dimenziju bez obzira što film nominalno ovo prikazuje kao vrhunac drame.
I u osnovi priče se oseća taj dah moderniteta. Rivalstvo dve škole džiudžitsua se, barem nominalno, bazira na tome što učitelj iz jedne od njih svoju veštinu počinje da naziva džudo radije nego puki dž(i)udžitsu, sugerišući da se radi ne samo o veštini borbe (što sufiks džitsu označava, odnoseći se na tehniku pre svega) već o sveobuhvatnijem filozofskom pristupu (,,do" značu ,,put"). Pripadnici druge škole misle da on to radi da bi pred lokalnom policijom mogao da se hvali da je izumeo novu borilačku veštinu kako bi od nje dobio ugovor da obučava policajce za borbu, pa rešavaju da ga presretnu na drumu i prebiju. ,,Ali bez oružja, da se ne osramotimo", kaže njihov sensei dok se šestorica boraca spremaju da napadnu jednog čoveka iz zasede.
(https://i.imgur.com/dnv1o2w.jpg)
Naravno, majstor ih sve pobaca u vodu i Sugata Sanshirō, koji se do pre nekoliko minuta zamalo pridružio njegovim protivnicima ga moli da uči u majstorovoj školi.
Sugatin lik je centralna tematska okosnica filma, predstavljen kao mladić usijane glave koji u borbi vidi samo demonstraciju snage on vrlo rano dobija žestoku kritiku od svog senseija da mu nedostaje čovečnost i da nikada, uprkos tehnici, neće biti dobar džudista. Sugata ovo shvata vrlo ozbiljno i prolazi kroz samonametnutu torturu u kojoj doživljava neku vrstu satorija i iz temelja menja svoj pogled na svet.
Ova veoma tradicionalistička trajektorija lika je odrađena veoma lapidarno – Sugata i bukvalno preko noći menja svetonazor – i Kurosawa je ovde vidno zainteresovaniji da prikaže napredne tehnike režije i montaže nego da razvija narativ mnogo dalje od romana.
(https://i.imgur.com/q8gSp9I.jpg)
Ali te tehnike jesu izvanredne. Montaža u kojoj se jedna od Sugatinih papuča vidi u nekoliko godišnjih doba je remek-delo protoka vremena, a njegova noć u blatu i prosvetljenje u čijem centru je rascvetala bela ruža su beskrajno ljupki. Drugde Kurosawa uživa u tranzicijama između scena koje imaju naglašeni artizam svojim uzimanjem geometrijskog oblika iz naredne scene i uokvirivanjem prethodne u njemu (tzv. ,,swipe") ili dubokim kadrovima gde se akcija odvija po ,,vertikali".
No, u osnovi ovo je, rekosmo, vrlo tradicionalna priča. Likovi su ikonički, sa Sugatinim protivnicima koji nakon što ih on poražava postaju njegovi najbolji prijatelji, sa rivalstvima koja nemaju drugu osnovu do želje da se pokaže čiji je džudo bolji, ali je ponekada jedini način da se to pokaže smrt, sa prelepom ćerkom jednog od rivala koja Sugati pokazuje šta su nesebičnost i plemenitost samo nemom molitvom ispred oltara. Kada Sugata njoj popravlja papuču na stepeništu dok pljušti kiša a ona ne zna da će se snažni mladić uskoro boriti protiv njenog oca, ovo je savršenstvo romantičnog, nedužnog a ipak prijatno erotičnog flerta koliko ste u četrdesetim godinama uopšte mogli da zamislite.
(https://i.imgur.com/U2XL5Wq.jpg)
Opet, naravno, nije sve što je Kurosawa zamislio, moglo i da se realizuje, film je bio solidno cenzurisan, sa sedamnaest isečenih minuta (uvodni tekst iz verzije iz pedesetih godina a koju smo i gledali na RTS pominje 512 metara isečene trake), ne bi li se privoleo ukusu rantih cenzora pa je tako i lik borca Higakija – jedne pomalo dijabolične figure – a koji je finalni boss protiv kog će Sugata morati da dokaže šta je sve naučio, u noćnoj borbi nasred polja šibanog vetrom, sa nebom kojim jure oblaci i reflektuju svetlo meseca u stroboskopskim bljeskovima, taj lik je na kraju samo naznačen ali ne i sasvim dorečen. Sveden više na prisustvo nego na delatnu ličnost, Higata je svedočanstvo o dubini ovog filma koja nije do kraja realizovana.
Ali i zalog za nastavak koji je snimljen naredne godine. Možda ćemo i njega videti na RTS? Ne znam nisam pogledao koji će sve filmovi biti emitovani.
(https://i.imgur.com/8F21tbD.jpg)
Kako god, Džudo Saga nije previše značajan film u Kurosawinom opusu, osim što je izvanredno značajan jer je bio prvi i pokazao da mladi režiser govori jezikom koji njegovi savremenici neće naučiti još mnogo godina. Njegova rana ambicija da postane slikar jasno se vidi ne samo u kompoziciji nekih scena već i u tranzicijama sa svojim geometrijskim pravilnostima i igri svetla u nekoliko kadrova. Naivan i dobronameran u svom tradicionalističkom narativu, ovo je film koji ipak nosi i određenu težinu u svom ozbiljnom tretmanu mačo-muškaraca, ali uspeva i da je na nekoliko mesta blago i sa simpatijama – parodira. Nije rđavo za prvenac. Vidimo se sledeće nedelje.
Alice Winocour sam zapazio još na filmu MARYLAND u kom je (nezavisno od njenih neočekivanih veza sa našim filmom) uspela da snimi film koji maltene doslovno kanališe ono kako srpski reditelj krimić. Posle tog uspešnog filma sa velikom pažnjom sam čekao njeno novo ostvarenje PROXIMA, savremenu, ili da kažem nekoliko dana u budućnost smeštenu priču o ženi koja se sprema da zazume mesto astronauta na dugotrajnoj misiji na Mars, u kojoj mora da prevaziđe sve one intimne lomove koje ima kao kao majka, ali i da se izbori sa seksizmom muških kolega koje nemaju razumevanje za njene probleme i pate od predrasuda.
Iako u tom domenu emancipacije žena, Winocourova u par situacija dolazi na ivicu pravljenja jeftinih, pojednostavljenih dramskih situacija - recimo u sceni govora američkog kolege u kom se sa dosta predrasuda odnosi prema svojoj francuskoj koleginici, na nivou celine PROXIMA ipak uspeva da postigne ono što joj je cilj, a to je da prikaže drugi ugao putovanja u kosmos a to je pogled na sve to iz vizure majke.
U tom pogledu, veoma je zanimljivo da je ovo evropski film. Protagonisti su Francuzi, Nemci, Amerikanac i Rusi, najvećim delom se dešava u Rusiji, u Moskvi i Zvezdanom gradu, malo u Bajkonuru, i to je jedan potpuno svež ugao gledanja.
Ne mogu da kažem da su mi NASA postrojenja dosadila, naprotiv, ali veoma mi je zanimljivo da vidim i druga, i ovaj film to omogućuje.
Alice Winocour je omogućila da se u isto vreme stekne utisak o zahtevnoj i kompleksnoj misiji koja čeka junakinju ali da se istovremeno pokaže i slika jedne svakodnvne rutine koja deglamurizuje život i rad astronauta. I to su vrednosti koje daje potpuno novu svežinu ovom filmu koji zaista donosi nešto novo u domenu filmova o astronatima koji ovih godina imaju svojevrsni revival.
Eva Green u glavnoj ulozi je potpuno deglamurizovana, svedena je na nivo "obićne žene" i bez šminke pristaje da se potpuno "poništi" kao zvezda i seks simbol.
Ryuichi Sakamoto je radio diskretnu muziku u svom maniru, uz animljiv izbor arhivskih pesama raznih žanrova.
* * * / * * * *
RAVERS Bernharda Puchera kreće kao potencijalno trashy osveženje ali onda vremenom postaje repetitivan, naizmenično banalno nasilan, i preopširan u ispoljavanju karaktera, i rezultat je intenzivan ali relativno ravan, i nedovoljno vešto realizovan horor koji je mogao biti mnogo bolji da je predantnije realizovan, i da je jasnije pripovedački koncipiran.
* * / * * * *
SI YO FUERA RICO je rimejk francuskog filma o luzeru čiji se život raspada i upravo ga napušta ženu koju voli i potencijalno rešenje i/ili put u sunovrat se javlja u obliku pobedničkog loto tiketa koji donosi 25 miliona eura.
Alvaro Fernandez Armero snimio je pitak, neposredan film koji je mogao i na inventivniji način da prikaže ovu premisu, ali na kraju ostaje više kao nategnuta geg komedija koja u odnosu glavnih junaka promeni ukupno tri situacije.
Dakle, sa ovom premisom se moglo uraditi mnogo više, ali ono što je Armero uspeo da napravi funkcioniše na svoj pomalo usiljeni i nategnuti način. Gegovi su smešni, likovi su simpatični, glumančka podela je energična, i sve to na kraju je sasvim u redu.
Otud ne čudi da je film zaradio solidan novac u bioskopima.
* * 1/2 / * * * *
Marc Meyers snimio je slasher WE SUMMON THE DARKNESS posle filma MY FRIEND DAHMER sa kojim je zagolicao arty žanrovski svet. WE SUMMON THE DARKNESS je takođe pretendovao da bude slasher koji će da izvrne neke premise ali u tome nimalo nije uspeo.
Umesto jednog tropey genrebendera kakav je bio THE BABYSITTER, što je sa svojom fakturom pokušao i Meyers praveći blago ironični slasher setup u osamdesetim u campy miljeu satanističkih ubistava motivisanih heavy metal muzikom, ono što Meyers isporučuje je nategnut priglup slasher koji pada iznad svega u domenu realizacije jer način na koji gradi suspense, način na koji gradi situacije, pokušaje ripper sekvenci i sl. mahom razočarava.
WE SUMMON THE DARKNESS svoju pemisu i drušvenu kritiku istroši u prvih pola sata ili 45 minuta i ostatak vremena ulazi u suspense i poteru i to bi bila legitimna zamisao da Meyers ume da je vodi. Umesto toga dobijamo sve one potrošene klišee, sa "sindromom Martina Balsama" i svim ostalim stvarima koje već iscrpljujuće deluju.
Nažalost, Meyers uspeva da spiska odličnu glumačku podelu u kojoj ima i Johnny Knoxvillera i i Alexandru Daddario (koja doduše propušta da odradi ono što je Samara Weaving pružila u BABYSITTERu)
* * / * * * *
Paco Cabezas je ostvario respektabilnu karijeru u Americi, naročito kada je ušao u komunikaciju sa Maxom Landisom sa kojim je radio na seriji DIRK GENTLY i po čijem je scenariju radio film MR RIGHT koji je umnogome osvežio pogled na post-tarantivnovske plaćene ubice.
Posle nekoliko nestašnih žanrovskih radova sa kojima je započeo karijeru u Španiji, zatim B-zlopaćenja sa Cageom, u novom filmu Cabezas snima seviljsku krimi priču koja je obeležena komplikovanim a zapravo vrlo jednostavnim zapletom, obiljem pokušaja da se nekako uhvati lokalni kolorit i da se nekako osveži pojava Maria Casasa.
Nažalost, rezultat je film ADIOS koji pokazuje da je Cabezas sazreo u tehničkom pogledu ali da na kraju krajeva ipak nije uspeo da napravi nasilni, kompleksni seviljski krimi triler o podzemlju, osveti, iskupljenju itd.
Mario Casas je doneo solidnu rolu kao kriminalac sa dna kace koji želi da osveti smrt svoje kćeri u saobraćajnoj nesreći koju su izazvali neki lopovi. Ali lik mu je pasiviziran. Mnogi sporedni likovi dobijaju suviše prostora, odvlače nam pažnju sa osnovng zapleta ka nekim intrigama koje na nivou celine nisu bitne.
Na kraju se sve svodi na osvetu, na rat zaraćenih bandi i policije, časne i korumpirane i sve je to moglo biti dato mnogo efikasnije.
Cabezas je sazreo u tehničkom pogledu, ima lepih rešenja, lepih scena, nažalost filmu nedostaje elegancija, pregrub je u svom postupku, nedostaje mu uglađenosti u naraciji.
Sve u svemu, Cabezas se u ovom filmu potrudio iz petnih žila da snimi krimić u rodnoj Sevilji koji bi je mogao izbaciti na filmsku mapu. Međutim, krajnji rezultat je tek negde korektan.
* * / * * * *
SEA FEVER Nease Hardiman je častan pokušaj kao što su i junaci ovog filma vredni, skromni, irski ribari na olupanom starom brodu koji jedva sastavljaju kraj s krajem. Ovo je pošteno urađen žanrovski film koji časno brani boje žanra i u tom smislu uprkos utisku koji je bliže oceni * * 1/2 dao bih mu nešto viših * * *.
Naime, ovo je priča o mladoj naučnici koja se otisne na more sa ekipom ribara koji su u panici da će ako ne ulove nešto krupno ubrzo izgubiti btod. Ona je žensko, plus je crvenokosa i prekaljeni mornari je vide kao pretnju i kao znakl nesreće i u pravu su. Zadesiće ih mnoge gadne i neprijatne stvari jer će ih prvo kapetan povesti u predeo u koji ne smeju da idu a onda će tamo sresti morsko biće koje će ih na ovaj ili onaj način ugroziti.
SEA FEVER nije vizuelno preterano nadahnut film ali je dobro urađen, uspeva da dočara tu jako blue collar atmosferu ribarskog života, uspeva da zarobi ako ne visceralnost u nekom jakom kinematografskom izrazu a ono barem da stvori osećaj da gledamo prave ljude na pravim setovima.
Samo biće koje sretnu je pak ipak mnogo više specijalni efekat ali nekako u tok kontekstu pravilh ljudi na brodu, na nemirsnom moru, ostavlja solidan utisak.
Ono gde film padne jeste zapravo to što samo biće krene kao nekakav creature, a onda se ispostavlja da je samo ubacilo fatalni parazi među članove posade, a onda se ispostavi da i oni koji nisu oboleli usled svega toga razvijaju psihozu. I tu film negde padne, iako ne gubi na dinamici. Međutim, u jednom trenutku problemi junaka postaju malo proizvoljni, odnosno bitnije je da ih ima nego koliko su prilagođeni priči u širem kontekstu.
Dougray Scott igra skippera, Connie Nielsen igra njegovu vernu ljubu i saborca ali glavni scene stealer je Hermione Corfield koja je od nerdy naučnice koja ume da iznenadi lucidnošću napravila zaista upečatljiv lik.
Otud, ovaj pošten žanrovski rad iako u pojedinim momentima pokazuje znaje nesigurnosti u domenu scenarija ipak zaslužuje podršku jer se hrabro hvata u koštac sa nekim old school zadacima i časno ih rešava.
* * * / * * * *
MY SPY je akciona komedija iz već dosta trošenog kalupa KINDERGARTEN COPa i cele te priče o džinovskom, zastrašujućem superšpijunu koji čuvajući prepametno slatko dete otkriva svoju mekanu unutrašnjost.
Sad je došao red na Davea Bautistu da prođe taj dril i da uradi tu obaveznu figuru, i on ima sve predispozicije za to, iako radi u eri kada je to mesto posle Arnoldovog odlaska iz A-produkcije popunio Dwayne Johnson.
Ipak, zahvaljujući radznim okolnostima, Bautista uspeva da bude samostalna akciona zvezda na razmeđi bioskopa i VODa, s tim što tvrđu akciju mahom šalje na kućne formate a u mejnstrimu nastupa kroz akcione komedije. Moguće je da MCU koji je Bautistu učinio household imenom na kraju krajeva ipak svojim komičnim odnosom prema njegovom liku diktira i ovu okolnost.
Bautista je dovoljno talentovan da se snalazi u mahom tipskim ulogama. STUBER prošle godine mi je legao a MY SPY Petera Segala je imao predispozicije za nešto slično na papiru.
Peter Segal je pokušavao da reši gambit akcije u komediji u GET SMARTu, usput praveći nešto zaista dobre akcije, i u principu je talentovan reditelj. Scenario su potpisali Hoeberovi, žanrovski rutineri čiji rad mi je prijao u Schwentkeovoj adaptaciji Ellisovog REDa.
Elem, ovog puta, Hoeberovi isporučuju supergeneric scenario koji Segal dosta letargično režira iako ima odličnu glumačku ekipu na raspolaganju. Međutim, ovo je ipak akciona komedija, nije baš nevažno gde se dešava i td. a ovaj film naprosto ružno i jeftino izgleda, nije prijayan za gledanje, čak i zima u Čikagu koju snima nije filmična, kao da su snimali po blendi koja nije baš idealna za snimanje a nisu umeli da je transformišu rasvetom.
MY SPY su međutim radili dovoljno kompetentni profesionalci koji su u više navrata pokazali da umeju sve tako da naprosto izgleda da ostalim članovima ekipe nije bilo dovoljno stalo kao glavnim glumcima koje predvoste Bautista, Scahaalova i dete glumac Chloe Coleman.
Ovom filmu sam se radovao kao Segalovom povratku u bioskope. Plašim se da mu se on radovao dosta manje od mene.
* * / * * * *
LOVE WEDDING REPEAT je romantična komedija koja je izašla kao Netfliv Original. Režirao ga je po svom scenariju Dean Craig, potpisnik uspešnog filma DEATH AT THE FUNDERAL i još nekoliko scenarija koji su imali uspeha.
Ovaj romcom sniman je u Italiji, to je ideaalna lokacija za tu vrstu filma, ali Dean Craig na barem dva nivoa nije uspeo da ga uradi kako treba. Vizuelno, iako ima dobre lokacije, u dve ključne scene potpuno promašuje tema i dve scene koje su morale da izgledaju sjajno ispadaju najslabije i čine da film počne klimavo i završi se klimavo.
Konačno, pripovedački, ne koristi u dovoljnoj meri gimmick entropije i celog tog SLIDING DOORS momenta kako su stvari mogle ići a nisu ili jesu jer ga iskoristi samo jednom i to na potpuno proizvoljnom mestu na potpuno proizvoljan način, ostavljajući ceo gimmick pomalo nejasnim i nečitljivim što je možda i najveći problem...
Konačno, okosnica filma a to je romansa Sama Claflina i Olivie Munn je nešto što čitamo iz harizme zvezda (mada je Olivia pomalo indisponirana) ali nam film ne pomaže previše da se to razvije i nametne.
Ne kažem da publika ne navija da se to desi ali bih rekao da simpatija za tu ideju više proističe iz fetišističkog izgleda Olivie Munn i simpatije za Sama Claflina, odnosno više se identifikujemo sa njegovom nego njenom željom.
Sam Claflin podosta imitra Hugha Granta, i to čini njegovu rolu generičkom ali to solidno radi pa mu se nema šta zameriti.
Kada nema prave stvari, dobra je i ovako neka ali ovo svakako nije prva klasa romcoma koja postoji.
* * 1/2 / * * * *
Ja samo da pitam nešto, onako u prolazu: koliko epizoda ima Državni neprijatelj? Mislim sezona 1.
Državni neprijtelj?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Službenik, izvinjavam se. Žena se primila na seriju a ja sad ne znbam jesam li ispiraterisao celu.
Ima 12 epizoda. E sad, prve dve su emitovane spojene. Tako da možda imaš jednu jednoipočasovnu i jedanaest običnih ili dvanaest običnih.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ok. Hvala. Odgledao one spojene a vidim ima samo devet pa da ne skidam i ne primam se previše jer nema sve.
Kako nema? Odakle skidaš?
Sent from my iPhone using Tapatalk
exyusubs. Jbg, skinuo sam onu prvu da vidim o čemu se radi a posle vidim nema sve. Rekoh, d apitam možda je sve tu, ali nije. Meni je ovo opako, ali šta vredi čitati knjigu kada nemaš završna poglavlja.
pa potrazi negde drugde tip balkandownloads?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ako imaš MTS kablovsku seriju možeš da gledaš besplatno na Superstar kanalu u video klubu.
Sbb. Ne vredi dok ne nađem sve epizode neću da gledam. Greota ovo ne gledati u celo.
Drugi film koga je RTS emitovao u ciklusu radova Akire Kurosawe je Najlepše, odnosno Ichiban utsukushiku, film ušao u bioskope u Aprilu 1944. godine i njegov drugi autorski naslov u ulozi režisera i scenariste. Za razliku od prvog filma o džudisti koji sazreva da bi osim borca postao i čovek, a koji i pored svoje jasne didaktičke namere ima i klasičniju formu i namenjen je i zabavi gledalaca, Ichiban utsukushiku je klasičan propagandni rad koji tematizuje aktuelni trenutak, daje mu pseudorealistički a zapravo izrazito pozitivni, mobilizacijski ton i bavi se prevashodno time kako civili mogu da se usred sada već višegodišnjeg rata i, uostalom, ozbiljnih gubitaka koje je do tada Japan pretrpeo u pacifičkom, jelte, teatru, smisleno i presudno uključue u ratni napor.
Ichiban utsukushiku, utoliko, nije zabavan film već pre svega film koji treba da bude pokretač akcije, oslanjajući se na portrete ,,običnih" ljudi koji, u ratu koji je Japan, ne zaboravimo, u velikoj meri objašnjavao kao odbrambeni – napad na Perl Harbur kojim je otpočet rat u pacifičkom teatru je u Japanu shvatan kao preventivni napad od ogromne vojne sile koja bi pre ili kasnije sama napala Japan – i pravedni rat što se nastavlja na stotine godina istočniazijske istorije u kojoj je postojala pretnja od mongolskih i kineskih osvajača.
Kurosawa priču smešta u fabriku kompanije ,,Istočnoazijska optika" koja proizvodi optičke nišane za japansku ratnu avijaciju i mornaricu i ovo mu omogućava da priča bude razumno ,,civilna" a da opet ima duh ratne discipline i užurbanosti. Kako ovo svakako ne spada u Kurosawine veće radove – mada je režiser izjavljivao da mu je ovo izuzetno drag film, možda i zato jer je tokom snimanja između njega i glavne glumice Yoko Yaguchi buknula romansa koja je odmah po završetku produkcije krunisana brakom – tako je i fer primetiti da je ovo klasična propagandan alatka utoliko što praktično i nema zaplet. Na početku filma rukovodstvo fabrike objavljuje da je zarad podrške trupama na moru i u vazduhu neophodno da se uveća proizvodnja i da se norma za muškarce tokom naredna četiri meseca podiže za 100 procenata, a za ženske zaposlene za 50% i to je, praktično sve. Ostatak filma, posle jednog vrlo klasičnog vučićevskog govora koga direktor drži radnicima putem razglasa, objašnjavajući da se uvećana norma može dosegnuti jedino transformacijom ličnosti, posmatramo napore radnica da normu ne samo dosegnu već i prebace i drama, onoliko koliko je ima, nalazi se na sitnijim, ličnim planovima.
Hoću reći, možda bi u filmu sa izrazitije komercijalnom namerom priča imala i izraženije dramsku strukturu, sa protagonistima, ali i antagonistima, možda nekakvim socijalističkim agitatorima koji bi usred vremena kada se očekuje jedinstvo trovali sa pričom o eksploataciji, možda bi čak imali i trilersku komponentu sa špijunom koji dojavljuje Amerikancima šta se radi u firmi, ali Ichiban utsukushiku je izrazito propagandna tvorevina i film koji manifestno mora da pokaže jedinstvo, nepokolebljivost, požrtvovanost i odgovornost. S obzirom da smo mi sami ovakve filmove snimali četvrt veka nakog okončanja rata, Ichiban utsukushiku nam je sasvim razumljiv.
Ali, dodao bih, razumljiv je i modernijim generacijama jer je moguće povlačiti mnoge paralele sa našom aktuelnom propagandnom produkcijom a koja je najprepoznatljivija u serijalu Vojna akademija Dejana Zečevića.
Sličnosti zapravo ima više nego što bi se na prvi pogled očekivao, obe produkcije uzimaju nominalno realističku postavku a onda je vrlo programski razlažu na sasvim idealizovane komponente. Obema nedostaje zaplet (što je u prvoj sezoni Vojne akademije najizrazitije) a što nadomešćuju intimnijim, pojedinačnim dramama čija su razrešenja i pouke u skladu sa idejom transformacije nesavršenog pojedinca u vrednog člana kolektiva kao idealom socijalne evolucije, obe tu u suštini totalitarnu, kolektivističku notu zaklanjaju iza humanizacije svojih protagonista ali i samog kolektiva, prevashodno oličenog u oficirima (Vojna akademija) i rukovodstvu fabrike (Ichiban utsukushiku). Ovo je nivo gde su Kurosawin i Zečevićev rukopis najsličniji sa vrlo evidentnim idealizovanjem sistema i njegovih predstavnika koji su ne samo odlučni, nepogrešivi i potpuno verni državi već imaju i izraženu humanost i brigu za one koji su im povereni na staranje.
I dok Zečević kao jednu od svakako osnovnih vrednosti serije postavlja rodnu ravnopravnost sa potpuno izjednačenim tretmanom ženskih i muških likova, Kurosawa ovu, za ono vreme kontroverzniju ideju, tretira u više ideološkom ali i dramski zanimljivijem ključu. Naime, film se bavi samo ženskim delom fabrike i žene ovde jasno simbolizuju ne-ratnički deo stanovništva. Vojnici, koji se u filmu i ne pojavljuju, su idealizovane ratničke figure koja bez razmišljanja polažu živote za domovinu. Žene u fabrici su, pak, sažetak i simbol promene čitave društvene paradigme koja je – ne samo u Japanu, naravno, SAD i Britanija imaju jednako poznate primere – nastupila tokom rata sa izvlačenjem žena iz porodičnog okrilja – i statusa izdržavanog lica – dajući im delatnu, odgovornu i konkretno proizvodnu funkciju. U marksističkom smislu, ovo je momenat kada žene postaju akteri u društvu i film to jasno prikazuje.
Ichiban utsukushiku je makar utoliko emancipatorski film jer pokazuje žene koje ne dopuštaju da išta bude važnije od doprinosa ratovanju, pa se te male, intimne drame tiču bolesti i povreda, porodičnih tragedija ali i sitnih propusta na poslu koji prerastaju u velike lične traume, osramoćenja i napore da se neproporcionalno velikim dodatnim radom ovo kompenzuje. Žene u ovom filmu svoju radnu odgovornost shvataju toliko ozbiljno da je stavljaju ispred zdravlja ili porodične sreće i mada njihove porodice za ovo imaju puno razumevanje, a i rukovodstvo mu pristupa sa nepogrešivo humanističkih pozicija, ta odgovornost ih izdiže iznad do tada tradicionalne društvene uloge hraniteljke i domaćice.
Kurosawa je sa ovim filmom započeo svoju praksu uterivanja glumaca u ,,prisilnu" metodsku glumu, pa je tako njegov ženski ansambl za vreme snimanja spavao u fabričkim spavaonama, jeo u fabričkoj menzi i bio instruiran da koristi imena likova u međusobnoj komunikaciji. Naravno, gluma i dalje ima elemente izrazito teatralnog, pogotovo kad likovi prolaze prelomne momente – radnica koja predradnicu moli da drugima ne kaže kako svako veče ima temperaturu da bi mogla da nastavi da radi, pa nešto kasnije i čitava svađa koja nastupa jer se misli da predradnica nju štedi pošto joj je miljenica a ova odbija da im kaže da je bolesna itd. – ali Kurosawa je veoma uspešno postigao da se kolektivistički duh oživi i snažno kanališe u scenama u kojima učestvuju desetine glumica.
Ima tu veoma lepih prizora marširanja uz doboše i flaute (čime, zapravo radnice i započinju svaki radni dan, a odvajaju i vreme za vežbanje sviranja i marševanja) ali je najupečatljivije kako Kurosawa naizgled lako režira višesmerne dijaloge sa dvadesetak glumica u kadru, usredsređenih na jednu fokalnu tačku, formatiranih istom odećom i pametno postavljenim osvetljenjem.
Ichiban utsukushiku je, dakle, vrlo socrealistički film iako snimljen u društvu koje nije baštinilo klasični socrealizam, te služi kao podsećanje da su totalitarni režimi bez obzira na to da li su bili utemeljeni na tradicionalističkim mitovima ili na revolucionarnim fetišima, imali gotovo identičan jezik u umetnosti. Paralele između slikarstva i arhitekture država kao što su nacistička Nemačka, Musolinijeva Italija i sa druge strane SSSR su već mnogo i često povlačene, ali sasvim je jasno da se mnogo paralela prepoznaje i u sedmoj, jelte, umetnosti. Ali, opet, Kurosawa je, praveći film u kome protagonisti bukvalno pevaju pesmu kojom se zaklinju na uništenje SAD (i Britanije, za svaki slučaj), uspeo da u saundtrak ubaci i parčence kompozicije Semper Fidelis američkog kompozitora Johna Philipa Souse, a koju znamo i kao himnu američkih marinaca. Umetnost, izgleda, čak i kad je propagandna, voli da preksače granice...
Ichiban utsukushiku je i pored svoje vrlo labave dramske strukture, idealizovane radnje i likova, ipak film izrazitog šarma i puno sa entuzijazmom rađenih kadrova koji osvajaju svojom geometrijom (recimo posmatranje sočiva pod mikroskopom sa svojim ukrštenim linijama aparata i šaka radnice), ili britkim prelazima i rezovima među scenama. Ichiban utsukushiku se svakako ne pamti zbog priče ili dubine likova ali nosi u sebi vatru koja nije samo ratnička već i, zaista, umetnička. Što je, u finalnom istorijskom zbiru, nadamo se, najvažnije.
Pamtim ovo kao zanimljiv film. Sad bih mogao i da ga repriziram.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Kakva slucajnost
Bas sam nedavno pokusavao pogledati ga tri dana
Koja je ono za nas amatere negledljiva propaganda a kompletizam prokletstvo...bolje je za um i oci gledati muhu na zidu nego zubate japance iz 1944
Odmah sam preventivno zapalio jos nekoliko dvdova s nijemim japanskim naslovima i obiteljskim dramama o neudatim kcerkama
Inaki Dorronsoro snimio je triler PLAN DE FUGA 2016. godine, nešto pre nego što će Španija zahvaljujući seriji LA CASA DE PAPEL postati centar heist filma. Ovo je zamršen krimić o undercover panduru koji se upliće sve dublje u slučaj jedne planirane pljačke ne bi li obezbedio nagodbu za svog druga iz detinjstva koji je u međuvremenu postao džanik i poštao stranputivom.
Inako Dorronsoro gradi film solidno, ali osim na nivou celine priče gde ima određenih inovacija i osveženja u tome kako se film bazira na junaku a ne na slućaju, situacije među likovima su uglavnom dosta rutinske.
Jedan od razloga što ovaj film ne dobacuje dalje je i Alain Hernandez u glavnoj ulozi koji neprestano želi da bude jako hladan da bi prikazao svog junaka kao profesionalca od čelika ali na kraju deluje samo prazno.
Ipak, Inako Dorronsoro sve vreme uspeva da dostigne solidan profesionalni nivo i da na kraju sve ovo ostvari kao zanimljivu stvar za ljubitelje i poznavaoce krimića.
* * 1/2 / * * * *
CORONA ZOMBIES je zanimljiv eksces i zato ga moramo zapamtiti. Naime, Charles Band iz Full Moona je prvi reagovao na COVID-19 time što je sklepao CORONA ZOMBIES koristeći metod Serbian Cuttinga.
Iskombinovao je footage iz filmova raznih epoha, od Bruna Matteija do Jay Leeja, i dodao nešto malo novosnimljenog materijala, a onda na to dodao i izmotavanje u dubu. I to je manje-više to. Nema se u ovom filmu šta videti, ali Band ponovo uspeva da se nametne kao činjenica. Nažalost, nedavni tragični odlazak Stuarta Gordona, podseća nas na vreme kada je Band zapravo umeo i da lansira autore.
CORONA ZOMBIES je mogao da nekoga učni zvezdom, ali ovo nije takav projekat.
THE RHYTHM SECTION Reed Morano je nastao u produkciji Barbare Broccoli i kompanije Eon koja inače proizvodi Jamesa Bonda. Otud je zanimljivo da je to akcioni triler sa ženom, civilkom koja želi da se osveti teroristi koji je srušio putnički avion u kom je bila njena porodica.
Ona prolazi kroz psihološku krizu, a onda ide da se obuči i da sprovede osvetu.
Cela ta priča je izložena na krajnje generic način i sa minimumom inventivnosti, tako da bih rekao da se u ovom filmu ponajviše potrudila Blake Lively, da bi dokazala da može biti akciona zvezda i da može tome da doprinese glumačkom snagom. I u tome uspeva. Nažalost, ovo nije film kao THE SHALLOWS koji je u stanju da izvuče maksimum i iz nje i iza žanrovske postavke, tako da napor ove glumice ostaje umnogome nenagrađen.
Reed Morano ima zanimljivu ideju kako da snimi ovaj film, sa dosta kadar sekvenci, dosta vezivanja za junakinju i praćenje stvari kroz njeno kretanje i otkrivanje novih ambijenata, i Blake Lively je idealna protagonistkinja za to, međutim, sam lik je toliko isprazno postavljen da naprosto nema nekih rezultata.
Akcione scene, barem dve su odlično postavljenje, tu pre svega mislim na automobilsku poteru u Tangieru i borbu u tramvaju, pa na kraju ovaj film ima da ponudi nešto, ali to nažalost nije ni približno odovljno.
Čini se da odlična glumačka podela kojom je orkužena Blake Lively, pre svih Sterling K. Brown i Jude Law ipak nije bila sve što je neophodno za dobar film.
* * / * * * *
THE SLAMS Jonathana Kaplana nastao je u produkciji Genea Cormana i po scenariju Roberta L. Adamsa i izašao 1973. godine, dakle u istim okvirima kao Witneyev DEVIL'S ISLAND.
I ovo je izvanredan film sa Jimom Brownom, s tim što je za razliku od Witneya, Kaplan već bio osvedočena Blaxploitation kuka. Otud nema mnogo iznenađenja u tome što se Kaplan odlično snašao u ovom miljeu. Uprkos tome što znamo da je porodica Corman bila sklona raznim vidovima ponekad suludog exploitationa tipa snimanje više filmova u jednom dekoru i sl. ovde su sve sličnosti samo na nivou pojedinih delova zapleta.
Naime, ovde je glavni junak Jim Brown kao najsposobniji član nemilosrdne bande lopova koji uspeva da jedini izvyče živu glavu kada je uzeo plen od milion i po dolara od Organizacije. Ranjen, završava u zatvoru a organizacija na razne načine pokušava da "dopre" do njega, da ga ubije ili uceni ili nešto treće.
Međutim, ni glavni junak nije veverica, ume da se brani, ume da se dogovara.
U DEVIL'S ISLANDu, Witney prikazuje egzotičan svet zatočenika na Đavoljem ostrvu u Francuskoj Gvajani, sa akcentom na queer ekipu "devojaka" među zatvorenicima koji međutim imaju svoj integritet i načine da se brane.
THE SLAMS se manje dotiče te ekipe "devojaka" mada ih ima, ali vrlo zanimljivo predstavlja rasnu dinamiku između crnaca i Italijana koji predstavljaju Organizaciju i sveopštu korupciju koja vlada između uprave zatvora i zatvorenika u kojoj su svi oni zajedno jedna banda.
Na Brownovoj strani je kao u SLAUGHETR'S BIG RIP-OFFu ponovo jedan pimp koji je prikazan sa simpatijama, apsolutno bez osude i jedna je od retkih figura iz podzemlja u ovom filmu koja ima neku vrstu morala.
Kaplan fetišizuje Jima Browna i ima materijal za to. Pronalazi mu i barem jednog fizički dostojnog takmaca, i svaka borba deluje neizvesno, u atmosferi paklenog zatvora koji prikazuje u neobičnom spoku žanrovske ortodoksije i košmarnog dokumentarizma.
THE SLAMS jeste star vehicle ali Kaplan sebi dozvoljava "luksuz" i da malo raširi priču, i da je prikaže izvan onoga što je osnovni zaplet oko glavnog junaka. U tom smislu taj dokumentaristički duh u mnogim situacijama daje zanimljive rezultate i Kaplan evidentno proširuje okvire izraza dok god dobro rešava osnovni zadatak.
Upotreba snimanja iz ruke, daje filmu izuzetnu propulzivnost, scene borbe su energične, elegantne a film je izuzetno dobro slikan, a kako i ne bi bio kad ga je radio Andrew Davis, čuveni snimatelj koji je kasnije postao holivudski reditelj A-lige i potpisao nekoliko odličnih akcionih trilera.
Davisovi grindhouse koreni su uzbudljivi, ali u ovakvim filmovima je potpuno jasno da su i on i Kaplan u rediteljskom postupku mnoge postupke realizovali izuzetno vešto i uticaj ovih filmova na savremeni žanrovski film, na reditelje poput Zahlera recimo, ili Tarantina mnogo je veći od velikog dela mejnstrima tog vremena.
Cormanove produkcije lansirale su mnoge čuvene reditelje, doduše više Rogerove nego Geneove. Ipak , ovde je jasno da su reditelji koji su radili neke od ovih filmova možda snimali za Grindhouse ali su stvarali za večnost.
Snaga realizacije ovog filma, politički angažman, antiestablišmentska drskost, sve to se danas teško može zamisliti u B-produkciji jer ona upravo i pokušava da bude prijemčiva najširoj publici i da nadmejnstrimi mejnstrim. U Blaxploitationu su ljudi očigledno mislili potpuno drugačije, premda ovi naslovi koje ja sada fetišizujem nisu bili toliko prepoznati u prvom krugu reafirmacije Blaxploitationa.
* * * 1/2 / * * * *
LEGADO EN LOS HUESOS Fernanda Gonzaleza Moline je ekranizacija romana Dolores Redondo. Ovo je klišetizirani serial killer film u kom se nažalost u jednom filmu dešava previše klišea, i imamo junakinju koja je detektivka ali je istovremeno i centralni element misterije sa okultiostima u Pamploni.
Čini se da Fernando Gonzalez Molina nije uspeo da iskontroliše stvari u fazi adaptacije i pisanja scenarija, tako da je na kraju dobio film koji je preopterećen predistorijom koju su očigledno propustili da izbace iz romana, a ostale su i neke zaista filmski neuverljive koincidencije.
U vizuelnom pogledu Fernando Gonzlaez Molina je ambiciozan. Do kraja filma nisam siguran koliko je pokrića za to imao u svojim idejama.
* * / * * * *
THE NOTORIOUS BETTIE PAGE Mary Harron je biopic pin up ikome snimljen u produkciji Johna Welsa za HBO ali i pušten u bioskopski indie circuit.
Gretchen Mol igra Bettie Page u u toj podeli Mary Harron je "završila" krupan deo posla. Gretchen je krenula kao indie zvezda, onda izgubila dah i igrajući Bettie Page se vratila. Nažalost, film Mary Harron je zanimljiviji u konceptu nego u sadržaju pa i egzekuciji.
Naime, Mary Harron snima film crno-belo, ubacuje dokumentarni materijal kao stock footage i po svemu pokušava da imitira i - verovatno - parodira socijalno angažovane . problemske - filmove iz vremena kada je Bettie Page bila "slučaj" i društveni problem.
U tom konceptu koji je načelno zanimljiv, Mary Harron isporučuje površan film koji nam pokazuje deo tog nevinog, naivnog i baš zato perverznog šarma Bettie Page i ne mnogo više od toga.
Stoga, film ostaje na površini, kako u odnosu na fenomen, tako i u odnosu na ličnost kojom se bavi i svodi se na zabavnu i simpatičnu slikovnicu iz života jedne ličnosti o kojoj već znamo ono što nam se pokazuje.
* * 1/2 / * * * *
...tick... tick... tick... Ralpha Nelsona je film sa Jimom Brownom iz 1970. godine namenjen belcima. Reprizirao sam ga posle petnaestak godina od prvog gledanja i još uvek imam samo jedan krupan problem sa ovim filmom a to je muzika.
Umesto da ima skor koji će pojačavati atmosferu i dramatičnost pojedinih situacija, Ralph Nelson koristi pesme i one strašno razvodnjavaju inače veoma tenzičnu priču koja je izgrađena u scenariju, glumi i slici.
Film govori o malom južnjačkom gradu u kome još uvek postoji Klan i segregacija je i dalje veoma živa u kom poštenog belog šerifa kog igra George Kennedy treba da zameni novi crni šerif koji je izabran na glasanju. Prvih deset minuta gledamo tenziju poslednjeg dana tog belog šerifa na poslu. Tek onda prvi put vidimo Browna i sledećih dvadesetak minuta pratimo njegov prvi dan, praćen neprijatnostima i tenzijama na svakom koraku, tokom kog je sve što mora da uradi na neki način prepreka.
Bivši beli šerif zapaža da crni naslednik ima teškoće, a gradić preti da potone u bezakonje i linč kada novi šerif privede sina lokalnog moćnika koji je pijan za volanom izazvao saobraćajnu nesreću i pritom usmrtio jednu belu devojčicu.
Može li gradić da se ujedini iza crnog šerifa u pokušaju da se spase haosa, i da li ljude više ujedninjuju rasa ili društveni položaj, nameću se kao osnovna pitanja Nelsonovog filma.
Prikaz rasizma na Jugu u ovom filmu vrlo je zanimljiv jer na kraju krajeva nije ni toliko esencijalan koliko je socijalni, klasni. Belci naprosto ne mogu da prihvate mogućnost da im naređuje i rukovodi neko ko je crnac i ko je do juče bio osoba kojoj se naređuje.
Zanimljiv je način na koji se među belcima govori o crncima u njihovom prisustvu. To su nivoi degradacije koji pokazuju potpunu razdvojenost svetova i odnos dominacije.
Nelsonov film je angažovan ali na jedan veoma interesantan način i oslonjen je na tri zanimljiva lika koje igraju Jim Brown, George Kennedy i Frederic March. Sva trojica predstavljaju po jednu društvenu grupu. Brown crnce, Kennedy belce iz radničke klase a March progresivnu diksikratiju.
Formalno film jako mnogo duguje vesternu, i HIGH NOON je naravno temeljno ostvarenje oko kog se gradi ova priča, i to je jasno, međutim sve ostalo je dovoljno sveže da se ovaj film izdvoji i preživi društvene okolnosti u kojima je nastao.
* * * / * * * *
Treći film emitovan u RTS-ovom ciklusu filmova Akire Kurosawe je i treći Kurosawin film koga je snimio kao scenarista i režiser, a istovremeno i nastavak njegovog prvog filma, Sanshiro Sugata, odnosno Džudo saga (prikazanog ovde (https://cvecezla.wordpress.com/2020/04/08/film-sugata-sanshiro-dzudo-saga/)). Uredno!
(https://i.imgur.com/x2IzMUu.jpg)
Zoku Sugata Sanshirō odnosno Džudo saga drugi deo je, barem se tvrdi, verovatno prvi u istoriji nastavak bioskopskog filma koji je nazvan samo tako što je originalu dodat broj dva – dotadašnja praksa filmskih serijala koji su postojali u to vreme je bilo da ,,epizode" imaju posebne naslove. Ovo nije baš tačno, već utoliko što originalna reč ,,zoku" koja je dodata ispred imena protagoniste u naslovu filma nije numerička oznaka već se može prevesti kao ,,nastavak" ili ,,produžetak", ali u duhovnom smislu ovde ima određenog rezona. Kurosawa je i sam bio nezadovoljan time kako je prvi film bio skraćivan od strane studija i kako njegov narativ sa duhovnim sazrevanjem protagoniste i demonskom figurom njegovog antagoniste nije imao dovoljno prostora da se razmahne. Pogotovo je taj antagonist bio prikraćen pa, kada se pokazalo da je publika u Japanu pozitivno odreagovala na istorijsku borilačku dramu kojom je Kurosawa debitovao, nastavak je pružio mogućnost da se neke teme prodube.
Osim, naravno, što je nastavak sniman u izrazito nevreme. Dospeo u bioskope u Maju 1945. godine, jedva tri meseca pre bacanja nuklearnih bombi na Hirošimu i Nagasaki, a u toku žestokih borbi za Okinavu i napada fosfornim bombama na japanske gradove, uključujući prestonicu, Zoku Sanshiro Sugata je film za koji su (kasniji) zapadni kritičari listom navodili da pored te duhovne centralne priče o sazrevanju mladog borca sadrži i izraženu propagandnu komponentu. Ovo je, razume se, tačno, ali i gotovo izlišno kritikovati pogotovo kada se ima na umu šta su Amerikanci tokom samog snimanja radili Japanu – da ne pominjem kako su izgledali američki ratni filmovi iz tog perioda.
Ono što je svakako vredno je da je Kurosawa, bez obzira što je film, kao i prvi deo, baziran na romanu Tsunea Tomite a koji je opet romansirao biografiju svog oca Tsunejiroa Tomite, jednog od prve dvojice majstora nove borilačke veštine u školi koju je osnovao začetnik džudoa, Kanō Jigorō, dakle da je Kurosawa uzimajući literarni predložak uspeo da u njega udene tu ,,propagandnu" komponentu na jedan prirodan, čak, estetski zadovoljavajući način.
(https://i.imgur.com/58IAlhW.jpg)
Naime, centralna priča filma je izrazito jednostavna. Titularni Sanshiro Sugata je najbolji džudo borac svoje škole, a što je potvrdio dosegavši visok nivo tehnike ali i duhovnosti i poražavajući nekoliko teških protivnika u prvom filmu, demonstrirajući esencijalni spoj telesne forme, duhovne discipline i moralne ispravnosti da bi čovek sebe mogao da naziva džudokom. U drugom filmu on mora da se suoči sa novim izazovima koji će dovesti sve tri komponente njegove ličnosti pred izazov i iskušenja.
Jedan od elemenata izazova sa kojim se Sugata suočava je skoro banalan, ali upravo on ukazuje na prevratničku ulogu koju je džudo odigrao potkraj 19. veka u domenu tradicionalnih borilačkih veština – izdižući ovaj sistem borenja iznad puke tehnike u filozofiju utemeljenu na tradicionalnim principima koji ostali iza Konfučija i sintetisani u ,,Jita-Kyoei" – uzajamni prosperitet za sebe i druge. Sugata je, dakako, u filmovima hodajući Jita-Kyoei, čovek sa blagim pogledom, blagom rečju i osmehom za sve oko sebe, nikada umoran i uvek spreman da pruži ruku pomoći, koji se neće tući ni iz zabave niti zbog novca ali nikada neće oklevati da zaštiti slabije – ali Sugata je istovremeno i toliko popularan, izdignut na nivo superheroja (ili barem Novaka Đokovića Meiđi ere) da druge škole, one koje još uvek podučavaju džiudžitsu, radije nego ,,moderni" džudo, sada nemaju posla i njihovi borci moraju da se ponižavaju boreći se za novac.
Sugata je ovde u veoma interesantnoj i briljantno postavljenoj dilemi gde shvata da je njegov veoma moralni, veoma ispravni filozofski put sa koga ne odstupa niti pravi kompromise – direktno uticao na povećanje ekonomske nejednakosti u zajednici u kojoj živi. Mudro odigrano od strane scenariste Kurosawe i kasnije prelepo – mada samo simbolički – razrešeno u sceni pred kraj filma na koju ćemo se vratiti.
(https://i.imgur.com/s4VXx40.jpg)
Jer, hajde sada da pogledamo tu ,,propagandnu" dimenziju filma. Kurosawa ovde postavlja model koji će kasnije biti repliciran i eksploatisan od strane nebrojenih filmadžija sa svih strana sveta – taj da je sport, pogotovo borilački, metafora za rat i način da slabiji, onaj tlačen od strane imperijalne sile koja sebe smatra kreatorom istorije, u tom ratu pobedi i donese svojoj naciji tako potreban moralni trijumf. Kurosawa film otvara prikazom američkog mornara koji maltretira vozača rikše samo da bi Sugata na kraju morao da – višeg i veoma agresivnog – Amerikanca baci u more, a zatim se jedan od podzapleta tiče revijalne borbe u američkoj ambasadi gde ,,najbolji američki bokser", William Lister treba da se bori protiv nekog japanskog majstora džudoa. Ambasada ovo najavljuje u pozitivnom duhu, kao predstavljanje plemenite veštine boksa japanskom narodu, ali Sugata glatko odbija poziv da se bori. Za njega džudo nije predstava niti bi se ponizio da se bori za novac.
Kako i nagađate – drugi borac, baš taj koji mu kaže da zbog Sugatine popularnosti sada njegova škola nema posla, izađe u ring sa Listerom i bude brutalno isponižavan od strane mnogo većeg Amerikanca. Sve je to sport, šatro, ali prizor u ringu je mučan.
Borac ipak ne gine – onako kako će Apollo Creed tragično završiti u Rokiju IV, Kurosawa je ipak čovek delikatnijeg režijskog pristupa nego što će Stallone biti 40 godina kasnije – ali njegov poraz i poniženje znače i da će Sugata prihvatiti kasniji izazov da se sam suoči sa Listerom.
Za Sugatu ovo je prelomni trenutak kada odlučuje da napusti školu jer smatra da će je osramotiti prihvatanjem ove vrste izazova ali neizgovoreni deo svega je, jasno, to da on na sebe prihvata tu vrstu stigme jer treba odbraniti ne samo čast nacije već i čast džudoa kao plemenitog spoja veštine, filozofije i morala. Nazivati ovako nešto pukom propagandom je, dakako, plitko čitanje. Sugata Listera poražava gotovo bez napora, velikom koncentracijom i elegantno rešenim pančlajnom gde bokser pada sam od sebe suočen sa fantastičnom, nepokolebljivom čvrstinom nepokretnog protivnika a Japanac prvo novac odbija i stavlja ga na telo obeznanjenog protivnika da bi nekoliko sekundi kasnije, nakon što borac koga je Lister ranije prebio počne da mu se u suzama zahvaljuje, novac uzeo i dao ga ovom čoveku, čineći jedino što može u tom trenutku da barem malo izravna socijalnu nejednakost koju je izazvao svojim svetačkim ponašanjem.
A kako je ovo tek režirano! Momenat u kome Sugata predaje novac borcu koji se usteže da ga primi a zatim ga u magnovenju ponesu tela oduševljenih džudista iz publike – to je fantastično i dovitljivo rešenje koje zadržava prizor dobročinstva bez ulaska u dalje ekonomske realnosti, jasno se držeći samo simbolike.
(https://i.imgur.com/qMrCq4v.jpg)
Kasnije će mnogi, od Donnieja Yena (odnosno Wilsona Yipa), preko Tonyja Jaa (odnosno Prachye Pinkaewa), pa dakako i Stallonea gotovo doslovno kopirati ovu matricu pokazujući imperijalnu osionost i odmazdu ,,malih" ali ponosnih nacija, svako u svom filmu.
(Uzgred, kako je Kurosawa u produkciji rađenoj 1945. godine skupio ovoliko belih, anglofonih glumaca da igraju Amerikance je verovatno priča za sebe koju bi vredelo pročitati.)
No, ,,glavna" borba ovde je ono što se nastavlja na radnju prvog filma i antagonistu koga je Sugata porazio u dramatičnom finalu. Njegova braća – koja treniraju karate a ne džudo – ga sada izazivaju na borbu do smrti i ovo je, moglo bi se argumentovati – ,,propagandniji" deo filma, posebno što je do 1945. godine moderni karate (Šotokan, Vado Rju, Kjokušinkai) već ozbiljno dobijao na popularnosti potiskujući džudo.
Sugata, naravno, ne može da ne prihvati borbu i finale filma je nešto najdramatičnije što je Kurosawa do tada snimio. Braća Higaki su i inače jako stilizovani i ponašaju se kao da su ispali iz srednjevekovnih priča, jedan od njih besan i lud, drugi samo besan i u kontrastu sa njima prefinjeni stariji brat, džudista Gennosuke Higaki iz prvog filma je gospodin i šmeker. Film mu daje nekoliko lepih kadrova u kojima Ryūnosuke Tsukigata uspeva da dobro provoza svoj džonidepovski šarm i pokaže kako su džudisti generalno prefinjene, višeslojne ličnosti koje cene borbu kao duhovnu kategoriju i poštuju protivnika koji ih je porazio do neba.
Mlađa braća su, pak, puni besa i ne shvataju čitavu tu duhovnu ravan, no, barem imaju smisla za dramu pa se poslednja borba odvija na planini, usred noći, u dubokom snegu i tokom vejavice. Kurosawa je već tokom filma demonstrirao koliko je napredovao u akcionoj koreografiji i prethodne borilačke scene su tvrđe i atraktivnije od onog iz prvog filma, ali ova poslednja je visoko ritualizovana i nije borba tehnika ili veštine već pre svega bprba duha i morala. Glumci su, dakako, uterani da POTPUNO uđu u svoje likove pa su polugoli samo u kimonima i bez obuće, gazeći sneg i kosa belih od pahulja i ova borba ima sav saspens i eksplozivno razrešenje koje očekujete od nečeg gde se jedan, praktično, demon, sukobljava sa čovekom koji uči za sveca i, čak i kad krši slovo pravila, kako mu kaže jedan sveštenik, on to čini da bi očuvao njihov duh. ,,Pravila su tu da te stave na put", kaže on, ,,a da bi na njemu i ostao, ponekad moraš da ih prekršiš." Zgodno.
(https://i.imgur.com/d806GC6.jpg)
Ipak, pravo finale filma se dešava posle borbe u brvnari gde se tri promrzla borca okupljaju oko vatre i imaju gotovo banalan ali simbolički potpuno perfektan momenat u kome se ,,prava" borba završava osmehom i klimanjem glavom a poslednja scena u kojoj Sugata pozdravlja izlazeće Sunce je doslovno prelepa sa muževnom lepotom Susumua Fujite upregnutom u jedan dečački, praktično svetački smeh kojim se, čak i u 1945. godini u Japanu, dočekuju Sunce i novi dan.
EL CADAVER DE ANNA FRITZ Hectora Hernandeza Vicensa je španski triler koji uzima jednu senzacionalističku premisu i smešta je u kamerne uslove vešto realizovanog niskobudžetnog filma, pokazujući razvijen osećaj za žanrovski izraz.
Vicens je snimio dobar film, a oni segmenti u kojima je rutinski i ono gde nije svež, nadoknađeni su tim prevazilaženjem budžetskih ograničenja kojim zapravo "kupuje" simpatije - taman kad poželiš nešto bolje ili više, upitaš se ko bi u ovim uslovima to pružio.
David Cronenberg je u jednom svom razgovoru pomenuo pitanje da li su nekrofili pohrlili u mrtvačnicu u koju je doneta Marilyn Monres i EL CADAVER DE ANNA FRITZ upravo ima takvu premisu - stradala je poznata i glamurozna španska glumica, par zgubidaba dolaze kod svog druga bolničara da vide leš a onda se polakome i imaju seksualni odnos sa njom od kog se ona reanimira.
Ovo smo viđali i ranije. Sličnu temu u Španiji je radio Almodovar u filmu HABLA CON ELLA, kod nas imamo kultni kratki film Dejana Začevića NEKRO FILM. Dakle, ovo nije novo, ali nije rađeno u ovom ključu, kao weird set up ali u prilično mainstream realizaciji.
Od tada kreću dileme i razdor među drugarima šta raditi sa njom, ali i kako rešiti moralni konflikt koji se javlja među njima.
Film je smešten u nekoliko prostorija ali je za njih organski vezan, izuzetno estetizovana je fotografija, sve dobro izgleda i kao takav funkcioniše uprkos brojnim ograničenjima. Pritom, u smislu plasmana nizak budžet nadoknađuje kroz hook iz premise - naprosto ona je toliko off the wall (mada nije ništa revolucionarno) da neumitno mora probuditi kontroverzu i privući pažnju.
Vicens je posle ovog filma dobio priliku da radi na američkom VOD hororu i na taj način ostvari kontinuitet rada.
* * * / * * * *
THE IMAGE Petera Wernera, po scenariju Briana Rehaka je jedan od primera kako je HBO kao "više od televizije" anticipatorski obrađivao temu televizije, i na koji način je pred stvari kao što su LARRY SANDERS SHOW ili NEWSROOM kroz TV filmove poput LATE SHIFTa, LIVE FROM BAGHDAD pa i ovoga, pripremao teren za neka od najboljih tumačenja televizije.
Brian Rehak je relativno nevažan televizijski scenarista, a Peter Werner je televizijski rutiner koji je radio i na filmu. Sa ovom ekipom su stvar mogle poći i na ovu i na onu stranu, ali kada us u glumačkoj ekipi okupljeni Albert Finney. John Majoney, Kathy Baker, mladi Brad Pitt i kad je sve to produkciono jako dobro zapakovano, rezultat je dinamičan, kombinujući vajb priča o starim novinarskim pacovima u potrazi za "dobrom pričom" i društvenim angažmanom sa "novim" okolnostima u televizijskom poslu.
THE IMAGE se kreće u okviru "povišenog realizma", i ima dinamiku televizijske dramaturgije sa dosta melodramskih preokreta i ekscesa, sa pričom koja se vidno kreće konstruisanom klimaksu i character arcu, ali na kraju ipak ostaje ubedljiva.
Finney i Mahoney su sjajni kao dve alfa novinarske olupine koje probijaju rokove ali donose "suvo zlato" i ovakvi majstori to igraju bez teškoća.
Brad Pitt se pojavljuje u maloj ali upečatljivoj ulozi snimatelja sa lokalne teksaške televizije.
EXTRACTION Sama Hargravea je film koji je opterećen mediokritetstvom svojih scenarista i producenata Braće Russo koji ga isuviše guraju u mejnstrim vode što ovakva konfiguracija ekipe ne može da izgura bez vidljivih šavova koji povezuju različite elemente.
To međutim ne znači da je EXTRACTION slab film. Naprotiv, svaki od ključnih aduta u njemu izvanredno funkcioniše ii dobijamo ono što smo u osnovi želeli. Međutim, čini se da braća Russo svemu žele da daju još jednu dimenziju a za nju je potrebno velemajstorstvo da bi se uspešno plasirala.
EXTRACTION je akcioni triler sa Chrisom Hemsworthom u glavnoj ulozi u kome on odlazi u Indiju da spase otetog sina velikog narko dilera kog je kidnapovao njegov najveći rival.
I ono što Sam Hargrave kao stunt coordinator sa brojnih akcionih filmova i blokbastera među kojima su i filmovi iz MCU radi sada kao reditelj je da isporučuje visokooktansku akciju u formama i obimu koje do sada nismo videli. I u tome uspeva u barem jednoj sekvenci dok su sve ostale akcione situacije odlične.
Kada nastupi haos i bezumlje, Hargrave se u tome snalazi jer je on sasvim sigurno značajan savremeni tehnokrata u svetu akcionih sekvenci i donosi svoj pečat. Hargrave u odnosu na kolege Leitcha i Stahelskog, nije sklon poetizaciji, pa ni uvođenju previše humora, borbe su tvrde, nasilne, dinamične, elementi koji se javljaju u prostoru se koriste, CGI intervencije su postavljene tako da se minimalno vide i to je sve jako dobro.
Hargrave međutim ne iskoračuje izvan okvira holivudske percepcije akcije i nasilja, iako gura film u jasnom R-smeru, tako da kada krene akcije nema intruzije indonežanskog stila kao kod Petea Berga u MILE 22.
Međutim, MILE 22 je film sa kojim su poređenja neumitna i nažalost nepovoljna su po EXTRACTION.
Naime, EXTRACTION ima Chrisa Hemswortha u glavnoj ulozi, a to je i po harizmi i po fizičkoj spremi lead kakav se samo poželeti može. Ima dosta dobre akcije i budžet koji to može da isprati. I uprkos tome što ni u jednom od tih domena MILE 22 nije manjkao, ono u čemu je dominantan jeste devil may care attitude.
Naime, Pete Berg je snimio akcioni film za ljude koji su u određenom prezupču koji traže akcenat za akcentom, i on priču koja okružuje akciju tretira na sveden, inovativan način, bombarduje gledaoca "krtinom", bitnim detaljima, bitnim replikama, bitnim frazama, i rezultat je film koji ima jedan neobičan narativni postupak i pokušava da ode korak dalje u odnosu na uobičajenu naraciju.
EXTRACTION s druge strane ostaje kruto vezan za neku tipičnu, skoro pa arhaičnu holivudsku naraciju. Imamo junaka koji ima traumu, imamo likove sa razrađenim motivacijama, imamo character arcove, imamo sve te stvari koje su bitne i koje su super pod jednim uslovom, da se izvedu ubedljivo kada se već javljaju u jednoj dosta izlizanoj formi.
Ne pokušavam da kažem da se scenario Joe Russoa ovde koristi stereotipima, više se koristi arhetipima, a za njihovo formulisanje je potreban reditelj koji ima više rafinmana od Hargravea.
Tako EXTRACTION ima deonice koje su meni, sa tim karakternim ekspozicijama delovale kao iz nekog udžbenika o tome šta sve mora imati scenario koji će se prodati i privući glumca, i umesto da u ovom filmu akcija deluje kao "obavezna figura", upravo su ti momenti delovali kao nešto kroz šta moramo da se nekako provučemo ne bi li došli do onoga zbog čega su se svi okupili na ovom filmu, i ovi ispred kamere, i oni iza kamere, i mi u publici.
U određenim elementima premise, pre svega bekstvu kroz grad, EXTRACTION nosi dosta elemenata prethodne produkcije Braće Russo 21 BRIDGES i u pogledu karakterizacije ima slične probleme sa opštim mestima.
Ta doza "ozbiljuše" urađena je časno ali ne i besprekorno da bi oba segmenta bila na istom visokom nivou.
Hemsworth je zvezda visokog napona, i glumci koji ga okružuju uglavnom to uspevaju da isprate, mada realno nema ovde istinskog partnera. Kod lika dečaka sa kojim se bonduje mi je falilo malo nečeg klinačkog, i ostao je mahom u funkciji "paketa" i "plemenite duše" koja izmeni našeg glavnog junaka.
Takvih problema u MILE 22 nije bilo iako su svi likovi imali neku predistoriju ali Pete Berg ju je sabio na svoje mesto i dao joj onoliko prostora koliko zaslužuje. I to je lekcija koju ova ekipa nije do kraja izučila.
Veoma veliki izazov ovog filma je produkcioni dizajn. Savremeni Indija i Bangladeš nisu često poprište holivudskog akcionog filma i nema jednostavnih žargona u pogledu toga kako treba da izgledaju. Zato treba istaći i doprinos naše Bojane Nikitović koja je dizajnirala kostime u ovom filmu i dala jedan svež pogled na odeću i izgled junaka u žanru u kom je to mnogo kompleksnije nego što izgleda. Postigla je dobre kontraste u odevanju između kasti, uspela je da istakne protagoniste unutar rulje, čak i kad pokušavaju da se uklope u nju, i sve u svemu uradila je sjajan posao koji je bitno doprineo utisku produkcione zrelosti ovog filma.
Šteta je što braća Russo, nisu bila spremnija da se malo odmaknu od holivudske "zone komfora" kad je reč o generalnoj naraciji ovog filma, i da prilagode karakterne segmente onim akcionim u pogledu svežine, ali na kraju krajeva to su možda i više zahtevi koji proističu iz angažmana Chrisa Hemswortha koji ako hoće da zauzme prostor na kom je nekada bio mladi Mel Gibson, a ima predispozicije za to, mora pronalaziti materijal koji se po svim aspektima izdvaja. U EXTRACTIONu je u tome tek delimično uspeo ali je imao dovoljno harizme da iznese celinu.
* * * / * * * *
Luis Carrizo napravio je dokumentarni film o generalisimusu Francu sastavljajući samo kolor arhivske materijale, uz ponešto crno-belih snimaka mahom iz igranih filmova tog vremena i ponešto žurnala i iz toga sastavio jednoipočasovni dokumentarac GENERALISIMO, LA VIDA DE FRANCO EN COLOR.
Materijali su posloženi po redu, a ispod ide naracija, tamo gde nema Francovog govora naravno i ona prati njegovu životnu biografiju povremeno se naravno vezujući za ono što vidimo na slici, za ono što nudi materijal kao značajno.
Naizgled, reč je o dokumentarističkom postupku koji je rutinski ali Carrizo uspeva da kroz ove materijale koji su u rasponu od oficijelne propagande de home movieja prikaže život jednog opasnog čoveka, sa zanimljivim životnim putem, od dana uspona do dana pada koji je doduše pre svega imao veze sa njegovom okopnelom životnom snagom.
GENERALISIMO, LA VIDA DE FRANCO EN COLOR je stoga nezaobilazna stvar za gledanje već zbog samog materijala, međutim, i naracija koja ga prati je jako solidna, i nudi jedan sasvim korektan sažetak njegove biografije.
* * * / * * * *
SANYANGEUI SIGAN iliti TIME TO HUNT Sung-hyun Yoona je jedan od najhajpovanijih južnokorejskih filmova 2020. godine. Prikazan je u Berlinu, na festivalu, potom je usledila bitka sa sales agentima koji su ga hteli za bioskope što je i dogovoreno da bi u sred pandemije COVID-19 otišao na Netflix.
A u osnovi, ovo je jedan za južnokorejske standarde mediokritetski krimić. Govori o Južnoj Koreji bliske budućnosti koju je pogodila recesija, i u kojoj trojica momaka sa margine odlućuju da izvrše pljačku kako bi započeli mali biznis.
Nažalost, okolnosti te bliske budućnosti se ne razlikuju u većoj meri od nekih tipičnih situacija koje junake inače, pa i u korejskom filmu nateraju na pljačku. A sama je pljačke je jedna od onih "pokradimo kriminalce oni nas neće prijaviti" stituacija koja naravno ubrze eskalira u borbu sa mnogo opasnijim protivnikom od policije.
Iskeno, muka mi je od takvih zapleta u bilo kojoj kinematografiji osim ako nisu urađeni vrhunski, a TIME TO HUNT naprosto ne dobacuje do visokog južnokorejskog standarda na koji smo navikli.
Naročito, u post-PARASITE svetu postaje osetljivo hajpovati južnokorejskim film pošto postoji veoma velika šansa da je publika videla bolji. I to se u slućaju TIME TO HUNT itekako oseća.
* * / * * * *
EL SILENCIO DEL PANTANO Marca Vigila je ekranizacija romana Juanjoa Braulija o piscu krimića koji kreće da razobličava sistem korupcije u Valensiji tako što postaje vigilante, usput upadajući u nevolje sa lokalnim bandama i uvodeći svoju familiju u opasnost.
Marc Vigilo je veoma solidno inscenirao ovaj u suštini svedeni krimić i sve bi bilo u redu kada vrlo posle početka ovo ne bi prestao da biva film o tom junaku i njegovom romanu koji se odvija u stvarnosti (ili mašti) i pretvara se u priču o tim ljudima protiv kojih se bori.
Pomeranjem fokusa sa glavnog junaka na masu nekih, samih po sebi zanimljivih, likova, EL SILENCIO DEL PANTANO postaje film ni o čemu jer tim nekim raznim zanimljivostima više ne daje nikakav okvir.
Rezultat je film zanimljiv na mikro nivou, solidan u egzekuciji koji nažalost previše luta na suštinskom nivou.
* * / * * * *
DAY OF THE DEAD: BLOODLINE je film koji je Hector Hernandez Vicens snimio u američkoj produkciji kada je postigao uspeh sa prvim filmom ANNA FRITZ. Nažalost, došao je u Avi Lernerov serijal rimejkova/ rebootpva/ sequala ili čega već nastalih na bazi Romerovih DEAD klasika.
Film je sniman u Bugarskoj, za veoma male pare, i nažalost Vicens ne uspeva da napravi ništa vredno pažnje. Po činjenici da je kao glavni scenarista filma potpisan Mark Tonderai, rekao bih da je ovaj film trebalo da ima i drugog reditelja, i da je Vicens tu uleteo kao backup, i to ne bez kredibiliteta, ali nažalost nije uspeo da se izbori sa užasnom produkcijom, neuslovima rada u Bugarskoj i svim ostalim.
Tako da Vicens nažalost nije uspeo da snimi nište reprezentativno onda kada je dobio priliku da dobije globalnu prezentaciju preko VODa i ostalih nebioskopskih kanala kojima raspolaže Lerner.
Rekao bih čak da je snimio jedan od onih filmova zbog kojih ni u kom pogledu nije trebalo da napušta Španiju.
* 1/2 / * * * *
Četvrti film u RTS-ovom ciklusu autorskih filmova Akire Kurosawe je jedna briljantna minijatura i pokazna vežba iz zanata, napravljena nešto posle završetka prethodnog filma, Zoku Sugata Sanshirō, a o kome smo pisali prošle nedelje. No, iako snimljen 1945. godine, ovaj film će se načekati da ugleda mrak bioskopske sale. Kurosawu su u početku cenzurisali japanski ratni cenzori a zatim, ravnoteže radi, i američke okupacione vlasti – na kraju krajeva, ovaj režiser je iza sebe imao klasičan propagandni rad u vreme kada su Ameri uzeli ostrva pod svoje.
Tora no O o Fumu Otokotachi je u ovoj RTS-ovoj adaptaciji preveden pomalo nezgrapno kao Ljudi koji su išli po tigrovom repu, iako bi pravilniji prevod bio ,,Ljudi koji su zgazili na tigrov rep". Naime, Yoshitsune Minamoto je vojskovođa koji beži od sopstvenog brata, šoguna Yoritomoa iz razloga koji nisu naročito bitni – recimo samo da je dvanaesti vek u Japanu bilo doba kada je brat na brata udarao i preventivno a neretko i sa sasvim ozbiljnim umišljajem – i on i njegovih šest telohranitelja su se maskirali u putujuće monahe. Kako im je jedini način da stignu do bezbedne teritorije to da pređu preko zemlje kojom krstare šogunove patrole i prođu njegove barikade, a gde su straže instruirane da očekuju sedam muškaraca prerušenih u monahe, oni u ovu avanturu kreću nervozno i svesni da će sledećim korakom ,,zgaziti tigra na rep".
Scenario filma rađen je delimično po jednom od najpopularnijih kabuki komada iz devetnaestog veka, Kanjinchō a koji je i sam baziran na klasičnom japanskom komadu iz petnaestog veka, Ataka, rađenom u okviru tradicije japanskog plesnog teatra noh. Ataka se smatra remek delom noh teatra a Kanjinchō, prvi put izvedena 1840. godine i ekstremno popularna u devetnaestom veku smatra se i prvom kabuki predstavom koja je rađena kao direktna i verna adaptacija noh predložka. Drugim rečima, Kurosawa je za ovaj film išao na veoma popularan i poznat materijal, omiljen, takoreći, u narodu i pripremio jedan klasičan crowdpleaser, bez sumnje imajući u vidu najmanje dve stvari: teško stanje u Japanu 1945. godine i srazmernu ekonomičnost i jednostavnost produkcije koja, osim kostima i nekoliko jeftinih kulisa nije zahtevala specijalna ulaganja ili tehničke preduslove.
Zanimljivo je, međutim, na kakve je razmere nerazumevanja film naišao kod zapadne, eh, publike. U prvom redu, McArthurova okupaciona administracija nije ovom filmu dopustila distribuciju, verujući da je njegov prikaz klasičnog feudalnog Japana i tradicionalnih budističkih vrednosti isuviše nacionalistički opasan da bi se puštao naciji pod stranom, jelte čizmom, pa je film stigao u japanske bioskope tek 1952. godine, punih sedam godina nakon što je završen i posle potpisivanja mirovnog sporazuma u San Francisku kojim su ,,zvanično" okončana neprijateljstva između Japana i drugih država. No, pred američku publiku film će doći tek 1960. godine, nakon što je Kurosawa već postao cenjeno ime i uradio svoje velike hitove poput Skrivene tvrđave, Sedam samuraja i Krvavog prestola. Intersantno, kabuki komad Kanjinchō koji je poslužio kao predložak će morati da sačeka još punih šest godina da se pojavi na engleskom jeziku, u jednoj zbirci uticajnih kabuki tekstova.
Naravno, Amerikance onog vremena ne treba PREVIŠE kriviti za nerazumevanje jer su film gledali nakon nekoliko Kurosawinih radova koji su imali izrazito žanrovski rukopis, i primetno uticali na savremenu holivudsku produkciju, no, interesantno je da film i današnje kritičare zbunjuje u dovoljnoj meri da mu se zamera kako je isuviše teatralan, da glumci preglumljuju, da je statičan itd.
Na šta je moguće odgovoriti samo na jedan način: jeste li vi, ljudi, ikada videli kabuki predstavu? Tora no O o Fumu Otokotachi je ekstremno osavremenjen, čak nestašno komičan, pomalo i postmoderni pogled na originalni materijal gde se Kurosawa igra sa poznatom i voljenom klasikom, čuvajući ingenioznost postavke i teksta ali osvežavajući formu za novi medijum i novu publiku.
U svojoj srži, ovaj kratki film – kraći od sat vremena – je pohvala glumi, odnosno laži koja je toliko prefinjena i strastveno ispletena da postaje uverljivija od istine koju ljudi vide svojim očima. Kurosawa je, naravno, kasnije imao značajno poznatiji rad na uslovno rečeno srodnu temu, Rašomon, i mada ova dva filma nisu ni u istoj klasi, da bude jasno, lepršavost i umeće sa kojim je Tora no O o Fumu Otokotachi napravljen svedoče o ne samo velikom zanatskom umeću na strani produkcije već i o sasvim vidnom uživanju sa kojim su glumci pristupili svom poslu.
U centru priče je napor, dakle, grupe progonjenih samuraja maskiranih u monahe da ubede stražu, upozorenu da im dolazi grupa samuraja maskiranih u monahe, kako su u pitanju stvarno monasi koje treba propustiti dalje, kao i likovi glavnog telohranitelja Benkeija, te šefa straže, Togashija oko kojih se vrti to pretezanje predstave, simulacije i njeno ,,nadstvarivanje" reklo bi se – očigledne stvarnosti. Snimljen kao laka komedija sa elementima farse, Tora no O o Fumu Otokotachi tokom svoje centralne scene u kojoj Benkei ubeđuje Togashija u nešto u šta niko sa očima ne bi trebalo da može da poveruje, prelazi čitav put od aristotelovskog primenjenog silogizma do ničeanskog pretpostavljanja akcije rečima. I mada nisam siguran koliko su bilo originalni autori komada, bilo Kurosawa imali ikakve predstave o Aristotelu a još manje, jelte, Ničeu, notabilno je da kada do akcije na kraju dođe, ona se ovaploćuje u tipično ničeanskim formama: borbi, plesu i uživanju u dobroj kapljici.
Film, možda srećnom okolnošću, izbegava da se strože drži kabuki forme pa iako u njemu postoje veoma lepi songovi koji manje prepričavaju radnju a više, poput nekog postmodernog grčkog hora, sažimaju unutarnji život protagonista, i iako je korišćena tradicionalna instrumentalna pratnja za neke scene (sigurno odrađen posao od strane prolifičnog Tadashija Hattorija, inače specijaliste za komedije), njegovo glavno izražajno sredstvo je ipak ,,klasičnija" gluma a ne ples. Susumu Fujita, Kurosawin omiljeni leading man u tom trenutku, ovde dobija ulogu najvažnijeg sporednog lika, šefa straže Togashija i mada je dobar u svojoj uzdržanoj, dostojanstvenoj plemenitosti, zasenjen je briljantnom glumačkom kreacijom tada već prilično slavnog Denjirōa Ōkōchija, specijalizovanog za uloge samuraja u popularnim chanbara (akcionim, jelte) filmovima. Ōkōchi ovde kreira ulogu toliko preteranu, toliko veću od života da ostavlja bez daha i samog Togashija ali i publiku koja biva zavedena njegovim tako moćnim a tako očigledno apsurdnim, bestidnim laganjem. Kritičari koji pričaju o preglumljivanju ovde svakako ispuštaju iz vida da upravo u apsurdnosti intenziteta sa kojim njegov lik, Benkei ide u izgradnju potpuno paralelne i neverovatne stvarnosti leži komični potencijal ove priče, iako bi to trebalo da bude očigledno, sa kontrastom koji predstavljaju skeptični likovi u straži i Kurosawina agresivna montaža koja u jednom momentu skoro parodijski odstupa od primisli da je u pitanju tek ,,snimljeno pozorište".
Naravno, glumatanje izuzetno popularnog komičara Ken'ichija Enomotoa jeste upadljivo – ali i ovde treba imati u vidu da je njegov lik, bezimeni nosač, upravo zamišljen kao tipični komični predah pored koga će Ōkōchijeva prefinjena farsa jače odskočiti kao dublji sloj komedije, drame i filozofske refleksije. Enomoto je, kažu, bio izuzetno popularan pre početka rata, sa velikim uticajem na to kako je japanska pozorišna komedija sebe modernizovala u ovom periodu, a i posle rata je izvršio presudan uticaj na novi talas komedije, pa je davanje njemu uloge nosača koji se beči, priča izmenjenim glasom, izvodi vrlo fizičke gegove – sve na način koji će u Holivudu uskoro popularisati Jerry Lewis – bila neka vrsta davanja najširoj publici onog što ona sigurno voli. No, Enomoto predstavlja i zapravo najčvršću sponu filma sa tradicijom, posebno sa finalnom scenom u kojoj izvodi parodičan, izuzetno ukusno snimljen ples i dovodi priču do prijatnog, pozitivnog zaključka.
Tora no O o Fumu Otokotachi je dakle, pomalo kao da ste uzeli Batu Živojinovića da igra apsurdno preozbiljnu dramsku ulogu u filmu u kome Čkalja sve vreme pravi face i baca bizarne viceve, sve snimljeno na pozorišnom setu gde već odjekivanje glasova glumaca pokazuje da ne sede STVARNO u šumi i da su planine u pozadini tek foto-tapet. Ali Kurosawa ovo zanatski odrađuje perfektno. Napisan, navodno za jedan dan i snimljen za par dana, Tora no O o Fumu Otokotachi svejedno prikazuje briljantni režiserski rukopis starog majstora sa perfektno koregrafisanim scenama desetina glumaca, izuzetnim glumačkim momentima i, kako sam već pomenuo, montažom koja pozorišnoj drami dodaje dimenziju kakvu ona nikada nije mogla da ima. Nije ovo mnogo važan film u Kurosawinom opusu ali ja sam uživao.
ARKANSAS Clarka Dukea je ona vrta post-tarantinovskog krimi-komičnog pokušaja kakav smo mislili da smo odavno ostavili iza sebe, ali izgleda da nismo. Clark Duke je snimio film u kom je sebi obezbedio glavnu ulogu u podeli koju još čine Liam Hemsworth, Vince Vaughn i John Malkovich, ali ukupno uzev sve to je veoma slabo, nefokusirano i bezveze.
Ne može se reći da u filmu nema nekih duhovitih ili interesantnih pasaža, među tempo je ubistveno spor a digresije odlaze predaleko i rasipaj u i ono malo pažnje što ostane zbog slabo koncipiranog ritma pripovedanja.
ARKANSAS deluje kao film koji ipak nije morao biti ovakav da se malo više intervenisalo u montaži, da su stvari generalno ubrzane i da se su pojačani neki akcenti.
Ovako ARKANSAS ne uspeva da kapitalizuje svoje uspešne situacije i utapa ih u monotoniju jednoličnog ritma i pogrešne percepcije da ovde ima materijala koji dobacuje do Tarantinovih scenarističkih i glumačkih bravura koje sebi mogu da dozvole potpuno odsustvo razmišljanja o publici koja sve ovo gleda.
* 1/2 / * * * *
criple, imaš li prijedlog srpskih (yu) filmova u kojima se tematizira sukob modernosti, suvremenosti sa magijskim prežicima zatvorenih sredina? znači, nešto kao Weirov Posljedni val, takve stvari. na kraju, ne mora ni biti čaranja, ako toga nema u yu filmu, ali mora biti zadovoljen ovaj uvjet sukoba tzv. modernosti i civilizacije sa tradicijom i tvrdoćom prirodnog čovjeka.
Nešto tipa Živko Nikolić
DIE LETZTE PARTY DEINES LEBENS Dominika Hartla je autrijski slasher sniman u Hrvatskoj, o grupi maturanata koji odlaze na letovanje tokom "najdužeg leta" između srednje škole i fakulteta. Na letovanju, kreće da ih progoni misteriozni ubica, ili je to neka sila, ili već nešto.
Dominik Hartl je privukao međunarodnu pažnju svojim prvim film o LEDEHOSEN ZOMBIEjima, i iskreno kada sam gledao taj film nisam očekivao da se u njemu krije reditelj ovog kapaciteta.
Dominik Hartl je ovaj film radio u veoma dobrim produkcionim uslovima za ovu vrstu filma. Rekao bih da u nekoj proporciji teško da bi u Holivudu ovo snimao za veće pare, i u nekim bitnim stvarima se dobro snašao.
Odlično je odabrao i iskoristio hrvatske lokacije, napravio je simpatičnu glumačku podelu koja funkcioniše iako nema faca koje su nam poznate, niti jezik koji govore slušamo svakodnevno u ovoj vrsti filma. Hartl je najslabiji u domenu horor invencije. Rekao bih da je u njoj tek pristojan, međutim, visok nivo realizacije čini da i te scene piju vodu i nadoknade svoju nemaštovitosti.
Na svu sreću, Hartl svoj horor više bazira na buildupu i na posledicama nego na samoj fazi realizacije, i u ovom jako dobro slikanom filmu, uspeva da postigne high gloss kakav viđamo samo u jačim američkim produkcijama, a opet sa dozom old school narativnih fundamenata kojih je sve manje u ovoj Blumhouse eri.
Stoga DIE LETZTE PARTY DEINES LEBENS je osvežavajuće old school slasher sa minimumom blumohose pa i kevinwilliamsovske kontaminacije ortodoksije, i maksimalno koristi svoju vanholivudsku produkcionu okolnost da bi upravo dobacio do holivudskih dometa.
* * * / * * * *
KENNER Steve Sekelyja je krajnje atipičan film sa Jimom Brownom u glavnoj ulozi. Ovo je film iz 1969. godine kada je on još uvek bio pod ugovorom sa MGMom i snimao filmove za "opštu publiku", dakle još nije prešao u Blaxploitation.
KENNER je zanimljivo gledati u vreme kada EXTRACTION sa Chrisom Hemsworthom dominira Netflixom i nameće se kao njihov najveći film do sada. U oba slučaja imamo akcionog heroja koji odlazi u Indiju i tamo se vezuje za dečaka kome treba pomoć.
U EXTRACTIONu glavni junak je plaćenik specijalizovan za izvlačenje kidnapovanih ljudi, u KENNERu to je američki mornar koji dolazi da potraži čoveka koji ga je prevario i usput upoznaje malog uličnog prodavca koji živi sa majkom koja je kurtizana.
Između Kennera i dečaka razvija se prijateljstvo i počinju da se mešaju dva zadatka, mornareva potraga za prevarantom ali i njegovo vezivanje za dečakovu porodicu.
U ovo vreme Brown je već odigrao neke od svojih hardkor uloga ali još nije ušao u Blaxploitation tako da priča o poštenom grubijanu zlatnog srca koji se sprijatelji sa dečakom i dalje može da se popije. Međutim, sada kada iznova istražujemo Brownov opus naravno da ovaj film deluje kao bizarni izuzetak.
To međutim ne znači da nije reč o veoma solidnom pustolovnom trileru koji je namenjen širem auditorijumu, u kom ne možemo dobiti nihilizam zrele Brownove faze, ali dobijamo jedan njegov sasvim dobar pokušaj uletanja u mejnstrim.
Steve Sekely je solidan reditelj i efikasno realizuje ovu priču, snimanu u celosti u Indiji, uz podršku tamošnje vlade.
Slično EXTRACTIONu, i KENNER ima akcionog heroja koji u trećem svetu u kontaktu sa siromašnim detetom uspeva da se iskupi. Ipak, KENNER tu linije priče drži jednostavnije, nepretencioznije i na kraju efektnije od EXTRACTIONa u kome ona više deluje kao jedan od onih aduta unetih da bi se zvezdi lakše "prodao" scenario. Pritom, na kraju sentimentalna priča, nimalo lišena brutalnosti u svakom opisu KENNERa ostaje integralni deo.
Zato, KENNER i EXTRACTION zaslužuju da se ozbiljno uporede.
* * * / * * * *
holivudsko računovodstvo
https://deadline.com/2020/05/yesterday-net-profit-statement-loss-universal-beatles-danny-boyle-1202925277/
Sent from my iPhone using Tapatalk
DEADLY VOYAGE Johna Mackenzieja je televizijski film snimljen u koprodukciji BBC i HBO koji se bavi bizarnim i brutalnim slučajem ruskog broda koji je plovio za grčku firmu i nanosio štetu kompaniji jer su se u njemu krili migranti. Kada na putu iz Gane za Francusku, mornari otkriju grupu slepih putnika odlučuju da ih ubiju kako ne bi dobili otkaz zbog ponovnog plaćanja kazne.
Film ima zanimljivu glumačku podelu u kojoj se mogu videti razne zanimljive njuške - kao starešine Joss Ackland i David Suchet, kao mornari Sean Pertwee i Andrew Divoff a kao migranti Omar Epps i Adewale Akinnouye-Agbaje. Dakle, Mackenzie je okupio dobru glumačku ekipu od koje su neki već prošli svoj peak a nekima je on tek sledio, i pravi istinitu priču u svom klasičnom tvrdom maniru.
Odnosi među likovima su agresivni, neprijatni, nervoza je opipljiva. Pisci Nick Davies i Stuart Urban rade sve što mogu da celu stvar utemelje i motivišu ali Mackenzie svojom efikasnom režijom uspeva da te elemente učini nenamtljivim.
DEADLY VOYAGE se bavi temom za nekakav DIE HARD-derivat ali ovo je istinita priča i stvari se nažalost nisu tako odvijale, ali tamo gde ima prostora za uzbuđenje, Mackenzie ga generiše.
Ono što nedostaje ovom filmu da bude potpuni mackenziejevski užitak zaptavo je malo "prljanja" likova migranata. Kao i uvek u ovim pričama, oni su motivisani isključivo najčistijim namerama i snovima, i to ih onda čini manje uverljivim junacima od blue collar negativaca koji postaju monstrumi pod pritiskom životnih okolnosti. Voleo bih da su likovi migranata dobili jednu dozu sive kako bi po produbljenosti mogli parirati ubicama i opravdati svoj protagonizam. No, to je verovatno previše klizava teritorija za jedan ipak TV film, iako u HBO produkciji i u Mackenziejevim rukama, on definitivno postaje više od toga.
E, pa, da se prekrstimo:
Sylvester Stallone says that 'Demolition Man 2' is on the way (https://www.yahoo.com/entertainment/sylvester-stallone-demolition-man-2-092700059.html)
ova vest me onespokojava
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mislio sam da li uopšte da je dojavim baš zbog toga, ali opet, siguran sam da bi saznao i bez mene. :lol:
A kazu priprema i seriju Nighthawks... Inace sam reprizirao nedavno taj film, nije bas izdrzao zub vremena.
Još malo uznemirujućih dojava:
Louis Leterrier Making Netflix Deal To Direct Will Smith & Joel Edgerton In 'Bright 2' (https://deadline.com/2020/05/bright-sequel-louis-leterrier-netflix-direct-will-smith-joel-edgerton-1202926664/)
Slaj napokon pravi nastavak za svoj najbolji film. Još Oscar2 i može u penziju! 8-)
Philip Marlowe je bio protagonista osam romana Raymonda Chandlera i jednog koji je on počeao a završio ga je Robert B. Parker, kreator Spensera i još nekih čuvenih detektiva. Svi Chandlerovi romani sem PLAYBACKa su ekranizovani, a kako je PLAYBACK pisan krajem pedesetih/ početkom šezdesetih i on je bio u razvoju za studio Universal.
Moje prvo čitanje samog Chandlera bio je roman PLAYBACK koji je izašao u ediciji Trag a potom je izašao kod nas i kao knjiga. Poznate su priče kako je u ediciji Trag, od ruke čak možda Igora Mandića - ako ne grešim, bio malo i cenzurisan. U svakom slučaju, meni je čitanje PLAYBACKa bilo pomalo čudno jer mi je percepcija Marlowea bila vezana za četrdesete a ovaj se bavio svojim vremenom, šezdesetim i delovao je "premoderno" u odnosu na ono što sam očekivao.
Ono što se desilo u filmu Paula Bogarta MARLOWE sa Jimom Garnerom, nastalom po romanu THE LITTLE SISTER jeste osećaj da je junak iz četrdesetih prenet u šezdesete sa dosta pokušaja da aktuelno vreme bude hip a opet sa svetonazorom junaka i priče koji su passe. Meni je MARLOW bio odličan i zabavan film, ali to raslojavanje se osećalo. Uostalom LITTLE SISTER je knjiga iz 1949.
POODLE SPRINGS je roman iz 1988. koji je kompletirao Robert B. Parker na osnovu Chandlerovog započetog rukopisa. Samim tim ovaj roman je imao duh nešto modernijeg odnosa prema šezdesetim godinama u kojima se dešava priča. Naime, roman je pisan 1962. izvorno a adaptacija snimljena za HBO se dešava 1963. u vreme kada je ubijen JFK.
Adaptaciju je radio Tom Stoppard, i ona je veoma chandlerovska, tu je taj ethos, tu je taj hardboiled momenat ali je uhvaćen i taj konflikt junaka koji je u šezdesetim godinama već poprilično mator i blizak penziji. Naravno, James Caan u glavnoj ulozi doprinosi adekvatnom duhu priče.
Chandlerovi romani se dešavaju uglavnom u LA: Ovaj se dešava na potezu LA i Palm Springsa s tim što je Poodle Springs parafraza tog mesta, ali LA ovde ima bitnu ulogu. Bob Rafelson ulaže jako nogo energije da rekreira vajb LA šezdesetih, i tu ne govorim samo o rekonstrukciji epohe već upravo te neke atmosfere koju uostalom znamo i iz filmova.
Rafelson je veliki reditelj i ovaj TV film režira bez nekog insistiranja na noir stilemama, nije agresivan u postupku ali je sve vreme konzistentan i efektan. Uostalom, Rafelson je snimio neke seminalne neo noir naslove i u tom pogledu POODLE SPRINGS je prilično pitom u zahvatu, ali je naprosto atmosferičan, i jako ubedljiv u tom duhu za kojim traga.
POODLE SPRINGS je stoga bitan deo HBO filmske baštine i delo koje dan-danas treba da pogledaju oni koje na bilo koji način trigeruje ijedna od ključnih reči koje sam naveo.
BAIRES Marcela Paeza Cubellsa je prilično slab argentinski krimić koji pretenduje da u sebi i imalo duha, da ne kažem komedije, koji je prošao pored mene kao da nisam ni gledao film. Shvatio sam da su tu neki trgovci drogom i neka otmica. Sve u svemu, baš bledo.
GREED Michaela Winterbottoma je komedija na liniji rada Armstronga i Baina, koja dolazi u trenutku kada je HBO serija SUCCESSION u potpunosti obadila ovaj fenomen na najozbiljniji mogući način.
Kako posle SUCCESSIONa snimiti brutalnu komediju o bogatašima? Pa isto kao i marširati posle Rusa? Teško. A Winterbottom nije taj čovek.
Otud Steve Coogan, Isla Fisher i David Mitchell stoje tu kao jaki glumački štihovi, i film ima solidan production value, međutim van toga on nije ništa više od lagane supstitucije za SUCCESSION.
Naravno, sama deplasiranost GREEDa u odnosu na ovu HBO seriju nije njegov jedini problem. Štaviše, ovaj film čak nije ni toliko loš, koliko mu baš zbog toga mnogo fali da bi bio dobar.
U tom pogledu, ta slabost filma možda je manje vidljiva onima koji nisu gledali mnogo Iannuccija, i koji ne znaju rad Armstronga i Baina jer će njima barem estetski delovati sveže.
GREED je na neki način pokušao da se uključi kao britanska dopuna recentnih američkih kritika bogatih ljudi i u tome nažalost ne nudi ništa novo, sem malo svežine te promene ambijenta.
U svakom slučaju, GREED ima dosta labavu strukturu koja dosta podseća na televiziju, i onda ti i pojačava taj osećaj nadovezivanja na televizijske materijale. Isto tako ima jaku glumačku podelu koja se trudi i time se malo oporavlja.
Ipak, ukupno uzev, GREED je mnogo niže dobacio od onoga što su mu bile ambicije.
* * / * * * *
TO CATCH A KING je HBO film nastao po romanu koji je Jack Higgins napisao pod pseudonimom. Ako izuzmemo EAGLE HAS LANDED, Higgins je mahom ekranizovan na televiziji, i tokom osamdesetih je imao više filmova i mini-serija.
TO CATCH A KING se bavi nacističkim pokušajem da privuku ili otmu abdiciralog engleskog kralja u Portugaliji i da ga pripreme kao propagando oruđe za Blitz i potencijalnog vladara okupirane Britanije.
Higgingsova priča nije previše inventivna i film ima solidnu glumačku podelu koju predvodi sjajna Teri Garr, ali tu je Clive Donner kao prekaljeni meštar koji vlada vizuelnim izrazom, i ritmom, te zahvaljujući njemu TO CATCH A KING maksimalno zadobija fizionomiju produkta koji uspeva da se nađe na ničijoj zemlji između televizije i bioskopa.
Ne žalim svoju mladost, odnosno Waga seishun ni kuinashi je prvi posleratni film Akire Kurosawe* i došao je ove nedelje na red u RTS-ovom ciklusu ovog velikog režisera.
*Ako se ne računa Asu o tsukuru hitobito za koga je Kurosawa smatrao da ga je režirao pod pritiskom i tražio da se kasnije izostavlja iz njegove biografije
Snimljen 1946. godine, pod okupacionim, jelte, vlastima, Ne žalim svoju mladost je iznenađujuće levičarski, idealistički film smešten negde na pola puta između sovjetske socrealističke hagiografije i živkonikolićevske kritike ne samo režima već i, jelte, nemislećeg naroda.
Vrlo konkretno, film prati život i sudbinu mlade buržujske žene, ćerke uglednog profesora pravnog fakulteta na Univerzitetu u Kjotu koja se u vreme početka japanskih imperijalističkih napada na kinesku teritoriju, ne priznajući, do ušiju zaljubljuje u očevog studenta, mladog, prpošnog Ruykichia Nogea koji je arhetipski idealizovani studentski aktivist i predvodnik progresivnih gibanja na univerzitetu. Profesor i nesuđeni, jelte, tast, blagonaklono gleda na ideje mladog buntovnika, koji inspiriše i sve druge studente oko sebe da se aktiviraju i ustaju protiv fašističkog režima i imperijalističkog ratovanja, ali smatra da on ipak mora da ima u vidu i svoju budućnost i da se agitovanje i protestovanje ne sme pretpostaviti završavanju škole. Prateći matricu događaja iz stvarnog života gde je 1933. godine profesor Takigawa Yukitoki suspendovan jer se smatralo da studentima prodaje marksističke ideje, a što je dovelo do solidarisanja ostalih nastavnika, masovnog bojkota nastave od strane studenata i demonstracija, film relativno brzo pokazuje da su sva energija mladosti i sva idealističnost levičarskog optimizma ipak nedovoljni pred zahuktalim žrvnjem istorije, pa se radnja u skokovima premešta da nam pokaže japanski ulazak u rat, oćevo izopštenje sa fakulteta, ali i dalje živote protagonista.
Glavna junakinja, Yukie Yagihara je tipična – praktično stereotipna – osvešćena buržujka što će od početka prezirati Nogeovog druga sa fakulteta, Itokawu koji je uz prijatelje jer ga loži frka, ali je pragmatičan, želi da završi školu i kada to i obavi, postaje ugledan deo državnog aparata koji poslušno svira u diple što mu ih pod nos potura imperijalni režim. Noge, koji je u međuremenu dopao zatvora zbog svog agitpropa, po izlasku odbacuje svoju levičarsku ideologiju i Itokawa ga, kao ipak briljantnog diplomca prava preporučuje za rad u državnoj službi.
Film, za razliku od prethodnih Kurosawininh radova, iako napisan na brzinu – za dvadeset dana, kažu – ima vrlo ambiciozan narativni sadržaj sa višestrukim skokovima kroz vreme, uglavnom izvedenim briljantnim montažama i prati svoje protagoniste u prelomnim momentima njihovih života. Yukie, na primer, napušta porodicu i odlazi da živi u Tokiju jer ne želi da je gledaju kao babadevojku koja se nije udala (a nama je jasno da tajno pati za Nogeom koji je sada negde drugde i, reklo bi se, neko drugi) i tamo ima skromnu, pomalo i mučnu egzistenciju. Njen ponovni susret sa Itokawom je vrlo uredno režiran, utilitaran i daje nam apdejt o životima likova u 1941. godini, ali njen ponovni susret sa Nogeom je remek-delo (apstraktne) melodrame sa vremenskim pretapanjima kadrova i nemom, telesnom glumom.
Nogeova životna priča inspirisana je životom, i smrću, Hotsumija Ozakija, nekadašnjeg savetnika japanskog premijera i jedine osobe koja je u Japanu pogubljena zbog izdaje. Ozaki je informacije prodavao Sovjetskom savezu, računajući da komunistička sila, predvođena Staljinom jedina ima snagu – i pravičnu dispoziciju – da zaustavi zahuktalu japansku ratnu krvožeđ. U filmu nije specifikovano kome je i da li je uopšte Noge ikome predavao informacije, tek, jasno je da je on radio nešto nezakonito baveći se antiratnim aktivizmom iz samog srca režima.
Problem ovog filma je svakako onaj koji često mori socrealistički izraz a to je idealizovan, ravan glavni junak. Noge u ovom filmu nije glavni junak, Yukie je (i zbog toga je film u početku gadno propatio kod kritike, nenavikle na ženske protagoniste u ozbiljnim dramama), ali je Noge svejedno moralni centar filma, težište oko koga se okreće sve drugo: Yukie i njeni roditelji, pragmatični preletač Itokawa koji Nogea i dalje donekle smatra prijateljem iako ne pokazuje preterano uzbuđenje kada ovoga uhapse i onda on – eto, slučajno – umre u ćeliji, pa i Nogeovi roditelji na selu koji su sa sinom prekinuli kontakte zbog njegove komunističke dispozicije.
Film, u skladu sa svojojm pomenutom, ambicioznom naracijom, ima deo u kome Yukie i Noge žive zajedno i ovo je ponovo montaža romantičnih trenutaka sa smehom i plakanjem u kojoj Kurosawa skoro da parodira ovakav rukopis, žureći da pređe preko obaveznog materijala pre nego što stigne do levičarskih poenti priče. Tako imamo scenu u kojoj Noge i Yukie sede u bioskopu i gledaju neku komediju i cela sala se kida od smeha a Yukie plače – smeh i plakanje na snagu spojeni u istoj sceni i Kurosawa kao da nam govori ,,evo, sve je tu, idemo dalje, nije ovde poenta".
No, čini mi se da bi prava poenta filma, dugačka koda u kojoj Yukie posle Nogeove smrti nosi njegove ostatke staramajci i ocu na selo i odlučuje da živi sa njima iako ih nikada pre nije upoznala, da bi ona bila nešto jača da je sam lik Nogea imao više vremena da se izgradi. Ovako, Noge je više odsustvo nego prisustvo u filmu, više o njemu slušamo nego što ga gledamo a montaža scena u kojima su on i Yukie zajedno, iako briljantno tehnički izvedena, zapravo ne prikazuje samog Nogea kao više od serije polaroida. Otud je moralno težište filma više proklamovano nego doživljeno od strane gledaoca.
A što je svakako greota jer su glumci u filmu fantastični i svi odrađuju sjajan posao. Anegdote kažu da je u vreme snimanja u Japanu vladala – to ionako znamo – teška ekonomska i socijalna situacija pod okupacionim vlastima i da su neke scene morale biti prekidane zbog krčanja creva glumca, ali ako je Kurosawa u svom prethodnom filmu, prošle nedelje opisanom Tora no O o Fumu Otokotachi (https://cvecezla.wordpress.com/2020/04/30/film-tora-no-o-o-fumu-otokotachi-ljudi-koji-su-isli-po-tigrovom-repu/), praktično snimao pozorište i puštao glumce da imaju teatralne uzlete i fantastične, pozorišne role, u ovom filmu ih je pritisnuo da budu stvarni. Naravno, ovo je 1946. godina i ima tu za eru karakteristične (melo)dramatike, ali preovlađuje jaka emocija, vidljiv unutarnji život, pa i vidljiva nameštenost soba koje sebe sada smatraju odraslim. Glumci, radeći sa likovima u rasponu od deceniju i po, daju izuzetan prikaz sazrevanja, pronalaženja svrhe, ali i kvarenja ljudi sa vremenom. Ovde glumica Setsuko Hara, sa dvadesetšest godina već iskusna filmska radnica a tokom sledećih deceniju i po jedna od najvoljenijih japanskih filmskih glumica, pruža izvanrednu ulogu transformišući se iz kapriciozne, samo malo razmažene buržujke u osobu kojoj je STALO i koja će podrediti svoj život staranju o ,,malim" ljudima. Njeni roditelji neće imati razumevanja za njenu transformaciju ali će je podržati kada vide koliko im je ćerka srećna na selu, uz svekra i svekrvu koje je i sama transformisala u ljude sada ponosne na sina, inače proglašenog za izdajnika.
Poslednji segment filma je svakako dramski i najupečatljiviji, jer Yukie na selu ne samo da treba da prevaziđe odbojnost koju za snaju što je nikada nisu upoznali osećaju roditelji preminulog sina, već i vrlo konkrento neprijateljstvo seljana koji otvoreno napadaju porodicu zbog izdaje i teraju je iz sela. Četrdeset godina pre nego što će Nikolić snimiti U ime naroda, Kurosawa daje sažetak mentaliteta, jelte, palanke, i zla koje nastaje kada ljudi veruju da je sistem iznad njih, napravljen kroz nekoliko izuzetnih scena koje treba da idu u svaku antologiju socrealističke kinematografije.
Naravno, socrealizam nije baš skroz bez razloga često smatran nižom umetničkom formom i Kurosawin film ima te neke nedostatke koje sam pominjao, ali njegovo prikazivanje martirske radničke uloge u društvu (radničko-seljačke, čak, jer ovo nije boljševički narativ) je dostojanstveno i bez greške, sa izuzetnim montažama i likovnošću pojedinih scena.
Film je i inače vizuelni tur d fors, pogotovo u kontrastu sa prethodnim filmom koji je bio mali, ekstremno skromni studijski rad. Kurosawa ovde po drugi put u karijeri radi u realističkom savremenom mizanscenu, ali za razliku od njegovog drugog filma koji je bio socrealistički ali sa sasvim drugim predznakom i slavio, propagandistički, japanski ratni napor ,,kod kuće", Waga seishun ni kuinashi je vrlo umetnički razuzdana forma. Pomenuo sam već montaže i film ih je prepun, koristeći ih da premosti godine ali i da sažme nove uslove, nove situacije i nove zrelosti u protagonistkinji. Neke od ovih montaža su udžbenički primeri kako se to radi, neki rezovi su fantastična, tipična za Kurosawu likovna pretapanja jedne figure u drugu, srodnu po obliku i funkciji, a tu je i jedna praktično avangardna scena u kojoj Yukie kroz nekoliko brzih rezova, stojeći na istoj poziciji iza vrata u sobi prolazi pravu oluju emocija.
Waga seishun ni kuinashi nije manje ,,propagandni" film od Ichiban utsukushiku, ali, osim što ima levičarsku, komunističku notu protivljenja ratu i divljenja radu, on ima mnogo snažniju, ličniju priču protagonistkinje. Kako sam već rekao, ona bi bila i bolja da je ljubavni sprint u sredini filma urađen sa više prostora i da je lik Nogea dobio više ljudske dubine. No, ovako smo dobili svetačku ikonu Nogea, ali ovo kompenzuje minuciozan i višeslojan lik Yukie koja bez mnogo deklamacija i ,,propagande" prikazuje celu tu emancipaciju žene u ondašnjem društvu, buržujke koja je cenjena jer ,,pravi lepe cvetne aranžmane" iako u jednoj skoro uzgrednoj replici čujemo da je u školi stalno crtala avione i vozove, a koja ima nerazrešen, pomalo nedozreo ljubavni odnos sa Nogeom i koja na kraju svoj život pretvara u plemenit spomenik radu, lojalnosti i poštovanju, demonstrirajući upravo tu humanost i ljubav koju kod Nogea nismo stigli da vidimo ali o kojoj je on pričao. Nije to malo.
Nije, pošto se taj fil ne zove GREED nego GREEDY :)
HBO pored BBCa ima jaku saradnju sa Italijom. Jedna od prvih bila je na televizijskom filmu CONTROL koji je režirao Giuliano Montaldo.
Anksioznost oko potencijalnog nuklearnog rata umnogome je obeležila američku televizijsku produkciju osamdesetih pa i sam HBO i ovaj film se bavi psihološkim eksperimentom u kom grupa ljudi biva smeštena u atomsko sklonište i izložena raznim psihološkim stimulusima.
Euro-pudding podela uskoro biva izložena raznim opštim mestima. Gledao sam doduše neku kraću američku verziju, možda sam bio uskraćen za dvadesetak minuta koji nedostaju, ali ukupno uzev ovo je ipak samo jedna elegantno snimljena kolekcija dobro poznatih situacija i očekivanih ishoda.
DISKO JA TUUMASODA mi je jedan od dražih dokumentarnih filmova iz prošle decenije, i odlično je objasnio uticaj zapadne popularne kulture koja je dopirala do SSSR preko baltičkih republika, efikasno i precizno prikzujući kako su se neki fenomeni poput VHS razvijali u SSSR.
Reditelj tog filma Jaak Kilmi snimio je film SANGARID koji prokaziju grupu estonskih mladića koji praktično iz dosade beže u Švedsku preko Finske i tamo prolaze ceo put od heroja i javnih ličnosti sve do razočaranih bauštelaca i pljačkaša.
Kilmijev film je sveden, precizan, duhovit, nije u svakoj prilici maksimalno uverljiv, ali ima energiju, tako da čak i kada odlazi korak dalje u neke sfere koje deluju neuverljivo, nikada ne gubi na narativnom zamajcu.
Stoga, SANGARID je veoma simpatičan, nepretenciozni programmer koji prikazuje osamdesete kao bezbrižan period i ne insistira ni na jednom vidu politizacije.
U tom smislu, SANGARID ima bitno relaksiraniji odnos prema SSSRu od mnogih baltičkih filmova o toj epohi, i usmeren je ka publici, čemu prilazi dostojanstveno.
U određenom smislu, podsetio me je na film BAL NA VODI Jovice Aćina i moram priznati da je dao sliku slične priče, samo bez ideoloških pretenzija i sentimentalnosti.
* * * / * * * *
Ovo nije baš najpozitivnija kritika, ali intrigira:
'Capone' Review: Tom Hardy Slowly Rots to Death in Josh Trank's Soiled Biopic (https://www.indiewire.com/2020/05/capone-review-tom-hardy-1202230463/)
Ernest Kinoy je scenarista koji se u svom radu bavio angažovanim i istinitim pričama. Njegova drama CRNA LISTA o scenaristi koji je progonjen u vreme makartizma čak je ekranizovana na Televiziji Beograd, a neki od njegovih radova poput serije ROOTS imaju značajno mesto u istoriji društveno angažovane televizije.
Za HBO je u režiji Jacka Golda pisao scenario za televizijski film MURROW koji je govorio o čuvenom novinaru Edwardu Murrowu, heroju izveštavanja iz ratom zahvaćene Evrope koji se po povratku u SAD našao na meti makartističkih progona ali ih je na kraju kroz slučaj Mila Radulovicha, vojnog meteorologa srpskog porekla i razotkrio.
Kinoy naalost ispisuje prilično taksativan i samim tim monoton biopic Eda Murrowa u kom nije baš jednostavno ispratiti vremenski raspored događaja. Goldova režija je profesionalna, rekonstrukcija epohe solidna, ali na kraju ne uspeva da reši problem scenarija koji više ređa događaje nego što objašnjava čoveka o kom govori.
Clooneyev bitno fokusiraniji biopic GOOD NIGHT AND GOOD LUCK o Murrowu, takođe ne uspeva da u potpunosti razčoži taj lik ali iako se fokusira na jedan događaj, govori nam isto što smo dobili i u ovom koji pokriva ceo profesionalni život.
No, MURROW ima zanimljivu temu i samim tim može se gledati kao početni rad u tradiciji važnih i izuzetno uspešnih HBO komada o televiziji, iako on to sam po sebi nije.
No samo koju deceniju kasnije pojaviće se sjajne istinite priče poput LIVE FROM BAGHDAD itd. u kojima će HBO postaviti taj visoki standard.
THE HEIST Stuarta Ormea je zanimljiv heist film snimljen za HBO krajem osamdesetih, dakle u vreme kada je Pierce Brosnan bio još uvek pre svega televizijska zvezda, još pola decenije daleko od agenta 007.
Brosnanova harizma je tu, a kako je i film ipak više maloekranski rad, ona je više nego dovoljna da nosi ovog junaka kroz priču koja ima pomešani dug blagih noir strujanja o izneverenom junaku i fatalnoj ženi, i komičnog duha lucidno osmišljene pljačke.
Stuart Orme je britanski reditelj koji je stasavao u video spotovima i na televiziji i u stilskom pogledu THE HEIST ne zaostaje za bioskopskim filmom tog vremena, ali se od njega razlikuje po tome što je već tada krimić imao mnogo više visokooktanske akcije i mnogo manje dosetljivih junaka u svom centru.
Odnos komedije i krimića je uvek osetljiva stvar u pogledu stilske ravnoteže i tu Orme ne donosi neke nove prodore ali ni ne greši previše.
Sa Brosnanom i Skerrittom u centru, Orme ima dobar repromaterijal za solidan programmer i bez grešaka ga isporučuje. Harizma i stil nadoknađuju sve ono što se izgubi u zamršenom zapletu. Orme ima dara da postavi dinamiku izlaganja priče, i da pređe preko manje zanimljivih delova.
Danas je nažalost oskudica ovakvih filmova još i veća nego onda kada je HBO pustio ovaj naslov.
Ovonedeljni film u ciklusu filmova Akire Kurosaw na RTS-u je bio Divna Nedelja odnosno, u originalu, Subarashiki nichiyôbi iz 1947. godine. Snimljen nakon (prošle nedelje opisanog) Ne žalim svoju mladost, šesti autorski film velikog režisera je relativno zanemareno delo iz njegovog opusa, čak i kada se gledaju samo ti rani – ratni i posleratni – radovi. Razloga verovatno ima više, ali možda je prvi među njima to da je ovo prvi agresivno ,,umetnički" film za Kurosawu koji se poigrava sa očekivanjima gledalaca i izvrće neke žanrovske konvencije naopačke. Došavši godinu dana nakon izrazito levičarskog, naglašeno političkog Ne žalim svoju mladost – a gde je humana dimenzija filma možda bila i malo previđana od strane publike – Divna Nedelja je film koji je u vreme ulaska u bioskope bio suočen sa neujednačenim reakcijama kritike, a možda je najbolji pokazatelj činjenice da ni distributeri nisu znali šta da započnu sa ovim bioskopskim sočinjenijem to da je za prikazivanje u Americi otkupljen tek punih tridesetpet godina kasnije – 1982. godine.
U poređenju sa dva filma o Sugati Sanširu pa čak i sa Kurosawinim propagandnim filmovima iz rata, Divna Nedelja je naslov koji je uglavnom ignorisan, pogotovo, kako rekosmo u Americi koja je docnije radove velikog režisera obožavala. Ovo je takođe notabilno na jedan blago ironičan način jer je Divna Nedelja i prvi izrazito ,,američki" film u Kurosawinom opusu. Tamo gde su prethodni filmovi imali uzgredne aluzije i reference Subarashiki nichiyôbi je film inspirisan nemim remek-delom D.W Grigitha iz 1924. godine, Isn't Life Wonderful, pričom o porodici poljskih izbeglica u posleratnoj Nemačkoj koja, suočena sa strahovitom nemaštinom i beznađem pronalazi optimizam i veru u budućnost u jednom simboličkom povratku zemlji. Sa druge strane, Divna Nedelja je u režijskom postupku i po senzibilitetu barem polovine filma očigledno inspirisana Caprinim remek delima iz tridesetih i ranih četrdesetih a, moguće i njegovim prvim posleratnim i u to vreme najnovijim filmom It's a Wonderful Life.
Naravno, ne mogu sa sigurnošću da tvrdim da je Kurosawa video It's a Wonderful Life pre snimanja Divne Nedelje, ali se njegov postupak i rad sa glumcima ovde u veoma prepoznatljivoj meri naslanja na Capru i taj neuništivi optimizam što je zračio iz njegovih ključnih filmova.
Tim pre je, reklo bi se, način na koji Kurosawa publiku u prvih pola sata priprema da gleda vedru, optimističku komediju o dvoje mladih u posleratnom Tokiju, a onda promeni smer za devedeset stepeni i uleti u neorealističku dramu od koje čoveku ozbiljno počne da se grči u stomaku, zaslužan za to da kritika naprosto nije znala kako da svari ovaj rad. Srećom, sa sedamdesettri godine distance i akumuliranog znanja, danas možemo da kažemo da je Kuroswa u njemu bio ne samo ispred svog vremena po pitanju estetskog postupka, već i da je napravio film koji je toliko bolno aktuelan i danas da je praktično bezvremen. Da nije te na Capru nalik razigranosti u prvom delu filma, Divna Nedelja bi sasvim bez izmena mogla da bude snimljena i ove decenije, da tretira probleme koje danas imamo istim intenzitetom kao što su ih imali u polusrušenom Tokiju 1947. godine i da pokazuje da najbolja rešenja nisu uvek i najracionalnija, baš kao što je istina i danas. Naravno, reći će neki, finale filma je isuviše lepo za ovaj naš post-Parasite svet, ali Kurosawina veličina i jeste u tome kako se do njega stiže uz takvu borbu i odricanja da na kraju njegova bukvalno snolika veličanstvenost biva estetski potpuno zarađena a njegova poruka rezonira snažno i danas kao i onda.
Rekosmo, film počinje kao vedra komedija i prati mladi tokijski par, Masako i Yuzoa kojima je jedini slobodan dan u nedelji – Nedelja, kada se sastaju i ašikuju onoliko koliko im opšta ekonomska muka ali i njihovo partikularno siromaštvo dopuštaju. Ovo je film koji izuzetno spretno oslikava i istorijski trenutak i konkretne situacije svojih protagonista pokazujući dvoje pripadnika, nominalno, srednje klase koji se preko radne nedelje satiru od rada a onda Nedelju odvajaju jedno za drugo, iako je brige i pritiske posleratnog siromaštva, crne berze, nesigurnosti posla itd. teško ostaviti kod kuće.
Da bar imaju kuću! Jedan od prvih set pisova u filmu je kada Masako ubedi Yuzoa da razgledaju montažnu kuću koja je na prodaju po sniženoj ceni od 100.000 Jena iako je glavni element zapleta to da su njih dvoje krenuli u Nedeljni izlazak sa svega 35 Jena koje imaju da stave na gomilu kada oboje izvrnu džepove. U gradu u kome je kafa – bez mleka – u to vreme deset Jena, ovo izvanredno postavlja stvari u perspektivu. Yuzo živi sa cimerom i kada kasnije vidimo taj stan, loše nam je – ovo je praktično jedna soba, bez nameštaja, sa prljavim prostirkama na podu i starim tapetima. Masako živi kod svoje sestre i njene porodice i njihov san, da barem žive zajedno pa makar u siromaštvu, nosi prvi deo filma i zabavne situacije sa traženjem iznajmljene sobe i kasnije, igranjem bejzbola sa klincima.
Iako film ima i druge glumce Chieko Nakakita i Isao Numasaki su skoro jedini likovi u njemu. Drugi likovi sa tekstom nemaju imena i pojavljuju se samo u po jednoj sceni da budu refleksija još jednog razočaranja ili poniženja koje će pre svega Yuzo doživeti. Jedini lik, pored njih dvoje, koji ima ime je Yuzov drug iz vojske, a koji sada drži kabare i dobro mu ide – koga u filmu uopšte ne vidimo i koji time simbolizuje nedostižnost klasne promocije o kojoj dvoje mladih sanjaju.
Dovde je sve uglavnom vedro, pa makar i gorkoslatko, ali film vrlo suptilno prikazuje urušavanje Yuzove psihološke konstitucije onako kako se, sve tokom jednog dana, jedinog slobodnog dana u nedelji koji ima za svoju ljubav, on suočava sa sve većim razočaranjima. Kiša i nemogućnost kupovine karata za koncert Šubertove Nedovršene simfonije, gde se Yuzo na kraju potuče sa tapkarošima i, razume se, izvuče ponižavajući deblji kraj, su signali prelaska filma u sasvim drugi žanr i nakon četrdesetak minuta komedije gledalac sebe zatiče kako gleda mučnu dramu o ljudima koji gube nadu.
I ovde Kurosawa potpuno menja brzinu prelazeći iz kaprijanske lepršavosti u neorealističku otežalost, dajući Viscontiju, De Sici i Rosselliniju, što se kaže, domaći zadatak. Naravno, nisam siguran koliko je sam Kurosawa gledao njihove aktuelne radove ali srednji deo filma je zastrašujuće usporena, ledeno emotivna drama o ljudima koji su nadu zapravo izgubili i sve opstimistične, energične gestove koje smo do malopre gledali su, verovatno, glumili. Naravno, ovde dobijamo i prve obrise, za neke poznije Kurosawine radove tipične, sporosti u scenama dugih neprekinutih kadrova koje glumci iznose više neakcijom nego akcijom, moćnih prikaza ne jakih emocija nego skrivanja emocija toliko jakih da, ako izlete napolje, mogu da polome sve oko sebe. Možda je najupečatljivija upravo ta bezvremenost situacije koju Akira oslikava fantastično detaljno i bez ijednog suvišnog poteza: ovde vidimo muškarca uhvaćenog u svojoj tradicionalnoj rodnoj i socijalnoj ulozi kome se identitet potpuno urušava kada, ponovljeno, shvati da mu okolnosti ne daju da je odigra; ovde vidimo ženu koja je, suprotno stereotipu istovremeno racionalnija i emotivno zrelija od ,,velikog dečaka" sa kojim deli dobro i, čini se sada, mnogo više zlo. Dinamika njihovog odnosa stavljenog na ogromnu probu – tu su konačno priznanje ekonomske klopke u kojoj se koprcaju, seksualna tenzija koja proizvodi resantiman, neizgovoreno pomišljanje na samoubistvo, konačno katarzične suze i ponovno hvatanje socijalne uloge koja nije samo maska da se sakrije očaj već spasonosna sigurnost rutine – tako je perfektno pokazana u desetak minuta brutalne drame da je ovo, zapravo, domaći zadatak za ceo medijum što ga je Kurosawa ostavio iza sebe.
No, finale filma i svojevrsni povratak grifitovskom ali i kaprijanskom ,,magičnom realizmu" je onaj izvanredni treći čin koji umetnički zaokružuje ovaj rad i šalje poruku o tome da je optimizam, zbilja, iracionalan, kada ste suočeni sa nevoljom koja je sistemska, opšta, kojoj se ne vidi kraj, ali da taj optimizam jedini može da sačuva ljudsko dostojanstvo bez koga se život zapravo ne živi.
Finale u kome Yuzo diriguje Nedovršenu simfoniju pred praznim amfiteatrom pod vedrim nebom, posle kiše i usred noći, a nakon što se Masako okrene kameri i zamoli, nas, publiku u bioskopu za podršku, jer su oni samo jedan od mnogo siromašnih mladih parova u svetu, i da nam podsticaj sopstvenim tapšanjem je naprosto izvanredno smelo – i, pokazalo se, malo podelilo kritičare – ali perfektno izvedeno sa konačnom borbom između stida u kome se živi i ponosa što se i u takvom mučnom životu sanja o nečem boljem. Kurosawa ovde – na kraju krajeva i ograničen budžetom – demonstrira izvanredno estetsko čulo i uzdržanost, ne posežući za većim ,,specijalnim efektima" nego što je mašina za vetar i umontirana Šubertova muzika, puštajući, ponovo, nas, publiku u bioskopu da popunimo scenu muzičarima, svetlima, slušaocima. Yuzov zanos dok diriguje i Masakino oduševljenje koncertom koji samo njih dvoje čuju su izvanredno odglumljeni i snimljeni a film koji počinje očiglednom aluzijom na ,,Ulazak voza u stanicu" braće Limijer i time se manifestno pozicionira kao oda filmskoj umetnosti pred kraj ima smelost da se obrati publici – što je od voza Limijerovih, setimo se, bežala – i moli je da učestvuje. Kurosawino poverenje u komunikativnu dimenziju svog medijuma ovde je, jasno, izašlo na potpuno novu razinu.
Ipak, prava završna scena je ono majstorsko vezivanje poslednje mašnice na već perfektnom paketu i Yuzo koji je na početku filma, postiđen, pazeći da ga prolaznici ne vide, pokupio pikavac sa pločnika i potegao dim iz njega, sada, nailazeći na još jedan pikavac, nakon što se rastao od žene koju obožava i kreće svojoj siromašnoj kući – ponosito i dostojanstveno gazi ovaj pikavac cipelom i gasi ga na tlu. Ponekada je, vidimo, dovoljno samo ne saginjati se.
THE DEADLY GAME je BBCjev snimak pozorišne predstave spakovan u formu televizijskog filma, nastao po romanu Friedricha Durrenmatta u adaptacji Jamesa Yaffea. Reditelj George Schaefer je imao bogatu televizijsku karijeru, između ostalog i u zlatno doba televizijske drame koja je u sebi nosila mnogo toga pozorišnog i u klasičnom smislu afirmisala pisce kao ključne autore. Međutim, Schaefer je snimao i filmove u manjoj meri, tako da se može reći da je bio idealan čovek za ovaj posao.
Dekor predstave je u dovoljnoj meri realističan a dramski tekst je polemički tako da se ovaj raskadrirani snimak predstave, sastavljen da izgleda kao film, sasvim solidno mogao zabeležiti u datom ambijentu. Naravno, ovde nema ni govora o estetizaciji koja je dovoljna za veliki ekran ali je sasvim u redu za standarde stare televizijske drame koja je upak snimana u televizijskom a ne pozorišnom dekoru.
George Segal se snalazi sa starom gardom engleskih šmiranata koji su idealni za ovaj tip polemičkog komada o grupi starih pravosudnih autoriteta koji prave mock trials obilčnim ljudima zabave radi.
Na veoma čudan način, iako će HBO kasnije karakterisati visoka produkcija, film look itd. ovde imamo anticipaciju stila na jednom suštinskom nivou - američke zvezde, britanski metod, sjajan tekst.
CIRCUS OF BOOKS Rachel Mason je dokumentarni film koji je autorka snimila o svojoj porodici i njihovom biznisu a to je čuvena losanđeleska knjižara specijalizovana za gej pornografiju Circus of Books. Uporedo sa tim ovo je dokumentarni film o porodici Mason i situacijom kada su se roditelji, inače potpuno mirni, povučeni i konvencionalni ljudi koji se nečim ekstravagantnim bave samo zbog para, suočili sa tim da im je sin gej.
U tom pogledu CIRCUS OF BOOKS teško da može biti nezanimljiv jer je sav izgrađen na raznim opozicijama i neočekivanim odnosima, plus imamo usput i kratak istorijat gej pornografije, uporedo sa svim ovim pričama, ali Rachel Mason na kraju uspeva da tek da napravi zbir svih elemenata koje je unela u ovo, bez neke dodate vrednosti.
U tom pogledu, ovo je solidan film koji u potpunosti koristi svoju temu, ali bez neke naročite nadgradnje, i što je još važnije sa vrlo jednostavnim predznacima koje stavlja pred svaku situaciju. Pa ipak koga zanima istorija američke pornografije svakako treba da pogleda film o ovom zanimljivom miljeu i nesvakidašnjim ljudima.
Jedan od producenata ovog filma bio je i Ryan Murphy u sklopu svog megadeala sa Netflixom.
* * * / * * * *
LAST MOMENT OF CLARITY Colina i Jamesa Krisela je film koji je okupio Samaru Weaving i Briana Coxa na ekranu a Allana Loeba kao producenta, a nažalost izgleda kao jedan od onih slabih indie pokušaja koji nikuda ne dobace.
Nije ovo prvi slučaj da Samara odigra nešto opskurno i to dok je u seriji uspeha, ali na svu sreću ovde je njen lik ključni, premda ne i glavni, ona je više slika kojom je opsednut glavni junak u nečemu što kreće kao hitchcockovski triler da bi se ubrzo degradiralo u neki moronski neo noir, pritom sve vreme nedovoljno dobro realizovano.
* 1/2 / * * * *
Gledam "Tito i ja". Nije to Goran Marković loše uradio. Usput zapazim da si klinac za Anicu Dobru. Dal' je to moguće!!!
Shazam! je film koga sam propustio u bioskopu jer je bio prikazan u nekom nezgodnom trenutku za mene, ali sam ga dočekao na HBO-u nekih godinu dana kasnije i ako ništa drugo, ovo kašnjenje mi je omogućilo da film dodatno kontekstualizujem čitajući aktuelni Shazam! serijal iz pera Geoffa Johnsa, sa ergelom rasnih crtača kao što su Dale Eaglesham ili Scott Kolins.
Neiznenađujuće, aktuelni serijal nije naročito sjajan – čitljiv je, u najboljem slučaju – ali činjenica da se film, a koji je New Line Cinema pokušavao da napravi još od početka veka, pojavio upravo u trenutku kada je Geoff Johns praktično doživeo svoju apoteozu kao upravnika svega što je DC radio u drugim medijima je notabilna. Naravno, film je završen nakon što je Johns otišao sa pozicije CCO-a i predsednika DC Entertainment, ali nije potrebno mnogo forenzičkog napora da se vidi koliko ovaj film svuda po sebi nosi njegove otiske prstiju. Na kraju krajeva, osveženi origin story za titularnog junaka i, pogotovo, njegovog arhineprijatelja, Dr. Sivanu, potiče direktno iz serijala Shazam! kog je Johns pisao u okviru DC-jevog ributa celog multiverzuma New 52, a sa crtačem Garyjem Frankom, počev od 2012. godine. Još, možda važnije, posle godina u kojima su Warnerovi filmovi po DC stripovima po definiciji pravljeni u mračnijem, pesimističnijem ključu, uzimajući millerovsku interpretaciju originalnog Betmena kao prirodnu startnu poziciju, poslednjih par godina je počela blaga diversifikacija, sa Suicide Squad (https://cvecezla.wordpress.com/2016/08/05/film-suicide-squad/) najpre – gde je Ayer išao na šarmantniji antiherojski nastup – koja se nastavila sa srazmerno žovijalnijim Aquamanom (https://cvecezla.wordpress.com/2019/01/03/film-aquaman/) a onda u neku ruku kulminirala sa ovogodišnjim Birds of Prey (https://cvecezla.wordpress.com/2020/02/10/film-birds-of-prey-and-the-fantabulous-emancipation-of-one-harley-quinn/) koji je, kako smo već argumentovali, prigrlio dinijevski koncept Gotama i DC univerzuma generalno, zamenjujući makabr estetiku Kane/ Finger/ Miller (pa i (Scott) Snyder u ranijem periodu) betmenovštine šarenijim, i dalje psihotičnim ali tonalno vedrijim pristupom.
Shazam! se ovde uklapa utoliko što ovo i nije Warnerova produkcija – Warner je samo distributer dok je film pravio New Line koji je, kako rekosmo, uostalom pokušavao da ga napravi još od 2000. godine sa bezbroj različitih scenarija i kombinacija u kastu – spretno se uklapajući u činjenicu da ni Shazam! originalno nije bio DC-jev lik i da je njegov ulazak u DC univerzum star manje od pola veka. Naravno, nije ovo prvi DC-jev filmski property baziran na liku što je originalno pripadao drugom izdavaču, ali ako se izuzme Watchmen koji u ovu definiciju spada samo uz malo nerdovske akrobatike, jeste prvi veliki film ovog tipa. Ostali DCEU radovi su uglavnom bazirani na junacima koji su kreirani unutar DC publikacija još u zlatnom dobu i likovi poput Supermena, Betmena, Aquamana, Wonder Woman i – ako ćemo da potkačimo i televiziju – Green Arrow i Flasha su temelji na kojima je DC-jev strip-univerzum kakav poznajemo najmanje od početka šezdesetih, i sagrađen. Shazam! je ovde divlja karta i, uprkos svojoj velikoj popularnosti u četrdesetima, neka vrsta leftfield igrača, praktično alternativnog pristupa savremenoj superherojštini. Uzevši u obzir da ga je režirao David F. Sandberg, Šveđanin čiji je CV prevashodno zasnovan na horor filmovima snimanim u praktično kućnoj radinosti i ,,distribuiranim" preko njegovih Vimeo i Youtube kanala, Shazam! je neka vrsta DC-jevog eksperimenta da kreira nešto uporedivo sa Marvelovim Dr Strangeom (ili, čak, al da ne preteramo, Thor: Ragnarokom). Sudeći po solidnoj – mada ne spektakularnoj – bioskopskoj zaradi, ovaj je eksperiment bio uspešan, pogotovo uz kritike koje su isticale svetao ton i srećno ugođene komične elemente filma. Čini se da je svet, pogotovo posle potonuća Snyderovog i Whedonovog Justice League (a čiju rezurekciju očekujemo sledeće godine na HBO Max) zapravo spreman na Johnsovski povratak nevinosti.
Shazam! je strip junak koga svi znaju ali ga niko ne čita. Nastao je 1939. godine kada je izdavač Fawcett Comics uposlio svoje kreativce da naprave lik koji će biti njihova verzija Supermena. Do ove godine ,,veliki plavi" je već uživao ekstremnu popularnost u strip-medijumu i scenarista Bill Parker i crtač Charles Clarence Beck su preradili originalnu Parkerovu ideju o timu od šest heroja sa moćima mitoloških bića u pripovest o jednom superheroju sa moćima istih šest mitoloških bića (Solomon, Herkul, Atlas, Zevs, Ahil i Merkur, ako već ne znate i sami, a otud i akronim koji danas čini naslov filma), sledeći direktorski zahtev da Fawcett treba da ima superheroja koji je kao Supermen ali da mu je alter-ego desetogodišnji ili dvanaestogodišnji dečak.
Gađajući ovim, nimalo prikriveno, jednu sasvim određenu čitalačku demografiju i oslanjajući se na distinktan, crtački stil C.C. Becka koji je bežao od za to vreme ,,ozbiljnije" superherojske estetike slične kriminalističkim stripovima i izdvajao se vedrijim, komičnijim, danas bismo rekli ,,stripovskijim" izgledom i dinamikom, bližim mlađim čitaocima, strip čiji je junak nosio ime Captain Marvel je tokom četrdesetih bio toliko popularan da se uvek i svuda ponosno ističe kako je u ovoj deceniji njegov magazin – Whiz Comics – prodavao više kopija od samog Supermena. Uostalom, Joe Simon i Jack Kirby, kreatori samog Kapetana Amerike su već 1941. godine radili na Captain Marvelu – to nešto znači. Ovo je, pokazalo se, bio i svojevresni kamen oko vrata jer je još 1941 godine tadašnji Detective Comics (a danas samo DC) rešio da tuži Fawcett zbog kršenja autorskih prava, tvrdeći da je Captain Marvel blatantan plagijat Supermena. Parnica će krenuti tek 1948. godine, kada su superherojski stripovi već počeli da ispadaju iz mode ali je prvostepeni sud presudio u korist Fawcetta, samo da bi pre nego što je drugostepena parnica – u kojoj je utvrđeno da su neki elementi Supermenovih priča kopirani – okončana, Fawcett, verovatno krvareći novac zbog ionako opadajućih tiraža, pristao da se nagodi izvan suda, plaćajući 400.000 ondašnjih dolara National Comicsu (kako se tada DC zvao) i obustavljajući za sva vremena dalje objavljivanje Captain Marvela.
Kako to već u američkoj strip-industriji zna da bude, dvadesetak godina kasnije, DC će kupiti prava na Captain Marvela i odlučiti da nastavi sa objavljivanjem , ali ne pod istim imenom. Iako je serijal iz 1972. godine svakih par strana naglašavao da je ovo ,,originalni Captain Marvel", sam strip je nazvan Shazam! da bi se izbeglo uletanje u klinč sa – pogađate – Marvelom koji je u međuvremenu kreirao sopstveni lik sa ovim imenom a onda otišao korak dalje i zaštitio ga kao robnu marku. Kako je Shazam! iz sedamdesetih bio više rad iz ljubavi za legendarnog urednika Juliusa Schwartza i legendarnog scenaristu Dennyja O'Neila, a ne nekakva velika komercijalna nada, tako je i ovo rebrendiranje bilo prihvatljivo, pogotovo što je, za razliku od današnjih ributovanja kontinuiteta ovog lika i njegovog (dela) univerzume, serijal bio direktan nastavak najkasnijih Captain Marvel priča iz pedesetih sa sve kanonskim objašnjenjem zašto likovi nisu ostarili za dvadeset godina. Ovaj serijal je imao i C.C. Becka na crtežu u prvih deset brojeva i bio iznenađujuće uspela, pomalo postmoderna reimaginacija optimističnog, naivnog superherojskog stripa iz četrdesetih u eri opadanja hipi-pokreta, Votergejta i kraja vijetnamskog rata. Pogotovo su epizode koje je, uskačući da odmeni O'Neila, pisao maštoviti Elliot S. Maggin imale u sebi subverzivne elemente parodirajući hladnoratovsku paranoju ali i ,,ozbiljnost" savremenog superherojskog stripa.
Shazam! nije nikada bio mnogo popularan – nakon ovog serijala koji je trajao šest godina DC je periodično imao nove serijale, osamdesetih i devedesetih a onda nekoliko puta tokom prve decenije dvadesetprvog veka, pokušavajući da jedan manifestno zastareli koncept o superheroju koji je istovremeno dečak, i njegovoj porodici i prijateljima – a koji takođe mogu da se ,,pretvaraju" u superheroje – ušnira u savremeniji superherojski senzibilitet. Ovo nije bilo naročito uspešno jer je, naravno originalni koncept baziran na ispunjenju dečačke fantazije, sa svom svojom nevinošću, bilo teško uklopiti u post-wolfmanovsko-perezovski, intenzivno grantmorisonovski DC tog doba. Tek kada Geoff Johns bude doživeo svojevrsnu regresiju u sopstvenoj glavi i odlučio da je superherojskim stripovima neophodan odmak od onog što su napravili Miller i Moore (i Morrison, pretpostavićmo, mada to nije rečeno naglas) i povratak kirbijevskoj imaginativnosti, nevinosti i plavom nebu, savremeni Shazam! će dobiti svoju ,,konačnu" formu i sazreti, najzad i za bioskopsku inkarnaciju.
(Ovde je možda suvišno a možda i prijatno napraviti i jednu malu digresiju i podsetiti se, kad već pominjemo Moorea, da je mali britanski izdavač L. Miller and Son pedesetih godina, nakon što je Fawcett prestao da im šalje nove epizode Captain Marvela a koje su oni publikovali na ostrvu, kreirao sopstveni lik koji je bio jedva prikrivena imitacija Captain Marvela, kako bi mogao da nastavi sa publikovanjem priča koje su njihovi čitaoci voleli. Marvelman, kako se ovaj lik zvao, imao je nekolikogodišnji srazmerno uspešan izdavački život u Britaniji ali je prestao sa izlaženjem 1963. godine. Onda će, u nekoj vrsti paralelne realnosti onome što se dešavalo u Americi – baš kao što je Marvelman bio paralelna realnost za Captain Marvela – 1982. godine Alan Moore za magazin Warrior napraviti potpuni ribut Marvelmana kreirajući intenzivno postmodernu raspravu sa originalom i odvodeći strip u potpuno novom smeru. Ovo je izlazilo u britanskom magazinu Warrior a kada su reprinti krenuli 1985. godine za Eclipse u kolorisanoj verziji, ime je promenjeno u Miracleman da se izbegne Marvelov gnev. Moore, a potom Neil Gaiman koji je preuzeo ovaj serijal su uspeli da originalni Captain Marvel strip prikažu kao ,,stvaran" u Miraclemanovoj fikciji, kreirajući zaslepljujuću metatekstualnu zavrzlamu usred i inače vrlo eksperimentalne britanske superherojske avangarde. Nagađate, danas prava na ove stripove drži – Marvel.)
Dobro. Nakon ovolikog uvoda red je da kažem da je Shazam! prijatan film koji je možda samo imao puno sreće da sleti u bioskope u najpovoljnijem trenutku i, a ovo je možda važnije nego što na prvi pogled izgleda – da ima u glavnoj ulozi muškarca. Ovogodišnji krah Birds of Prey je nesumnjivo delimično i posledica Warnerovih sumanutih očekivanja ali i marketinških eksperimenata (na primer to da je u neverovatno dugačkom nazivu filma, onaj najmarketabilniji deo – samo ime Harley Quinn – originalno stavljeno na sam kraj), no ne treba zanemariti ni kužni uticaj comicsgatea i generalnog mizoginog/ alt rajt aktivizma onlajn koji je usmeren na sve što smrdi po ,,diverzitetu" i političkoj korektnosti, ali posebno snažno gađa projekte koji su bazirani na percipiranom ,,feminizmu". Neću da preuveličam snagu ovog aktivističkog krila savremene ekstremne desnice, ali treba primetiti da je Shazam! upravo onakav film kakav se uklapa u ideju (savremenog) Geoffa Johnsa o superherojima koji su ,,komforno ćebe", superherojima kao inspiraciji a ne političkoj kritici, superherojima koji su nostalgija bez negativnog predznaka – podsećanje na ne samo vreme kada je svet bio bolji nego i kada smo mi bili nedužniji. Iako Johns, naravno, danas sa DC-jem ima samo ugovorni odnos i nije njihov zaposleni, njegov recentni veliki projekat za ovog izdavača, Doomsday Clock je upravo apoteoza ovog svetonazora, konačni ,,obračun" (ali iz ljubavi, valjda) sa nasleđem Alana Moorea i pokušaj da se Supermen konačno otrgne svojim politilčkim konotacijama i pozicionira kao ekskluzivno simbol nade i inspiracije. Koga zanima, o tome je opširnije pisano ovde (https://cvecezla.wordpress.com/2020/01/22/procitani-stripovi-doomsday-clock/).
Sve ovo sam ispisao da bih poentirao: Shazam! zapravo nije i sjajan film i da su se zvezde namestile samo malo drugačije – od toga da je montažer bio malo nervozniji pa do toga da se u vreme premijere dogodilo nešto što bi dominiralo naslovima u vestima – mogao je biti i ozbiljan komercijalni promašaj. Shazam! je, zapravo, film koji jedan solidan deo vremena ne uspeva da pronađe svoju radnu temperaturu i u kome se izrazito primećuje kada autori odrađuju obavezne stavove a kada sa strašću rade pomalo prevrantičku superherojsku dekonstrukciju.
Jer, Shazam! je istovremeno i tradicionalni superherojski origin story film, ali i parodija na isti, nešto kao kada biste Lethal Weapon i Loaded Weapon spojili u jedno, samo sa PG-13 estetikom i gorkoslatkom emotivnom ucenom koju dobijamo kroz formulu deca bez roditelja + božićna simbolika = profit.
Baziran na Johnsovom New 52 ributu Shazama, film ne pokušava da dodatno osavremeni ili racionalizuje origin story i ovde imamo sve po redu, čarobnjaka Shazama, Stenu večnosti, sedam smrtnih grehova i magiju, te dečaka-koji-postaje heroj uprkos svojoj pomalo problematičnoj personi. Billy Batson je u ovom filmu četrnaestogodišnjak koga je majka napustila kao veoma malog dečaka i koji poslednjih desetak godina provodi bežeći iz usvojiteljskih porodica i tragajući za njom, grčevito se držeći nade da je u pitanju samo nesporazum. Naravno, kada je u jednom momentu pronađe ovo je momenat otrežnjenja i, eh, donekle i sazrevanja za klinca koji simbolički postaje čovek – a što nije neslično scenarističkoj postavci prethodnog DC filma, Aquamana. Opet, ovo je film koji se ceo upravo bavi time da četrnaestogodišnjak izgovaranjem magične reči sebe može da transformiše u odraslog muškarca predimenzioniranih ,,odraslih" moći, od samog stasa i izgleda, preko snage, izdržljivosti i neranjivosti pa sve do letenja koje su Frojdisti, sećamo se, smatrali simbolom erekcije kada bi se pojavljivalo u snovima. Veliki deo komedijske i samo malo subverzivne energije filma Sandberg nalazi upravo u tenziji između onoga o čemu dečaci sanjaju i onoga kako bi to izgledalo da se ostvari i Shazam! je film koji se u ovome oslanja na matricu što ju je 1988. godine postavio Marshallov Big sa Tomom Hanksom koji glumi dvanaestogodišnjeg dečaka u telu odraslog čoveka. Ovo su, dalje, i najuspeliji delovi filma sa najizrazitijom energijom, pogotovo kod Zacharyja Levija koji glumi ,,odraslog" Shazama, i hemijom između dečaka i devojčica u domaćinstvu gde žive usvojena deca. Oni manje uspeli delovi filma su vezani za sve ostalo, odnosno za generički superherojski zaplet koji mora imati arhiantagonistu i sudbinu sveta u fokusu.
Zvuči pomalo nepravedno što koristim reč ,,generički" jer scenario Henryja Gaydena verno replicira Johnsovo osavremenjavanje originalnog origin storyja Parkera i Becka a scenografija ropski prati Frankovu refleksiju Beckovih Whiz Comics panela, ali upravo se tu primećuje kako film nema ni mašte ni energije kada treba da se bavi ovim obaveznim sadržajima. Johnsov Dr Sivana je već i sam bio neprilično stereotipan lik a film ga dodatno utemeljuje u nikada prerasloj traumi iz detinjstva vezanoj za nedostatak očeve ljubavi i mada ima nečega u toj pseudosimetriji gde protagonist pati jer je majka odsutna a nada se da ga ona i dalje voli, a antagonist pati jer je otac stalno tu a ne primećuje ga – ovo je veoma dcjevski klišeizirano psihologiziranje kakvo bi trebalo da je ostalo iza nas kada je Zack Snyder sišao sa voza. Sivana u originalnim stripovima, ali i u DC-jevom relansiranju iz sedamdesetih predstavlja prototip ,,ludog naučnika" odnosno ,,zlog genija" i njegov naglašeno karikirani prikaz i kod Fawcetta i kod DC-ja iz sedamdesetih je bio integralni deo duha ovog stripa koji je od početka išao na odmak od mejnstrim superherojštine i svojevrsnu, kako i gore rekoh, ,,stripovsku", dobronamernu karikaturu njegovih tropa. Naravno, Johns je taj koji će u New 52 ovo prenebregnuti i, ironično, ,,uozbiljiti" strip, posebno Sivanu pa onda i film nema kud već da ide sa negativcem koji potpuno protraći sav kempi potencijal što ga je kasting fantastičnog Marka Stronga doneo.
Ovo je zaista na neki način usud DC-jevog filmskog autputa – deceniju unazad DCEU je promovisan kao ,,ozbiljan" i ,,zreo" u kontrastu sa marvelovskim žovijalnijim pristupom, do mere da se pričalo kako se i u samim stripovima insistira na mračnijem tonu i obeshrabruje komedija, a što je, ipak, najviše bilo rezultat ogromnog uspeha Nolanove trilogije o Betmenu. Danas, vidimo po Aquamanu, Suicide Squad i Birds of Prey, vedrina i humor nisu tabu u DCEU produkciji ali Shazam!, film napravljen izvan Warnera i po definiciji postavljen kao dobronamerna parodija na mejnstrim superherojštinu naprosto ne može da ode dovoljno daleko u smeru komedije da bi u potpunosti ,,radio", a kamoli se primakao Foxovom Deadpoolu.
Utoliko, delovi filma koji se tiču glavnog negativca su vrlo generički i prilično slabi. Sivana je jedva skicirani ,,villain" koji sem svog kompleksa što ga tata nikada nije voleo nema maltene nikakav karakter, pa čak ni jasan motiv što želi moć. Udružen sa otelotvorenjima smrtnih grehova, Sivana se pretvara u ,,letećeg" superzločinca koji čak nema ni kostim i njegov antagonizam je nemaštovit, dosadan i vrlo očigledno urađen kao obavezan sadržaj filma ali ni mrvu preko. U originalnim stripovima, Sivana je, kako već rekosmo, karikirani zli naučnik sa ergelom pitoresknih sajdkikova i ambicijom da vojno osvoji Sjedinjene Američke Države već u trećem broju Whiz Comics, tj. u drugoj epizodi Captain Marvela i mada je to prilično slično Supermenovom Lexu Luthoru – u tome je upravo cela poenta Sivane, da bude grotesknija, karikiranija verzija Lexa Luthora. Utoliko, kempi Gene Hackman iz Donnerovog Supermana je bliži onome kako bi Sivana funkcionisao u Shazam! nego štoje Strongov ozbiljni ali isprazni negativac.
Drugi elementi filma su bolje realizovani i mada prate Johnsovu osveženu (i ,,uozbiljenu") matricu klinca koji pronalazi porodicu – i daruje joj dar kolektivne superherojštine transformišući svoje usvojene sestre i braću u ,,Marvel Family" – Sandbergov je rukopis ovde sigurniji. Ono gde ova postavka dobija na dubini – tematika napuštene dece, uklapanja u nove kolektive, maloletničke delinkvencije, konačnog ,,usvajanja" porodice – je dobrodošlo, pogotovo uz solidno zabavan ansambl klinaca kao ispao iz jedne od onih komedija koje je Steve Martin u ciklusu Cheaper by the Dozen pravio oslanjajući se na Langov original iz pedesetih. S druge strane, film se možda i previše oslanja na bajkoviti senzibilitet u kome deca prirodno prihvataju onostrano a tenzije unutar porodice usvojenih klinaca se prevazilaze bez mnogo drame – ponovo se vraćam na originalni strip u kome je ideja da je Billy Batson dečak bez roditelja koji spava u podzemnom tunelu metroa a preko dana radi kao najavljivač na radiju bila intenzivno satirična i da je film možda mogao da profitira od zaoštrenijeg tretiranja svoje tematike dece bez roditelja, beskućništva itd. što bi ka približilo originalnom materijalu i uklopilo se u njegov parodijski odmak koji se vidi samo kad tretira superherojske klišee. Valjda ne moram ni da naglašavam da su rasističke karikature iz Whiz Comics epizoda iz četrdesetih ovde sasvim odsutne i zamenjene rasno diversifikovanim ansamblom koji prati Johsnovu postavku iz New 52. To se, makar, valja pohvaliti kao dobrodošlo odmicanje od originala.
No, ako ništa drugo, Zachary Levi je odličan kao Shazam! koji ima telo muškarca u kasnim dvadesetim (,,možda i tridesetogodišnjaka", kaže u jednoj sceni) ali intelekt, nagone, navike i senzibilitet četrnaestogodišnjaka. Sav sada već žanrovski kanonizovani pripovedački asortiman ,,origin story" filmova je u Shazam! umešno imitiran i parodiran sa svim montažama koje očekujete, inicijalnim šokom protagoniste, sumnjama u sebe i odbacivanjima uloge izabranog i Levi ovde ima odličnu rolu sa prenaglašenim, sigurno parodiranim gestovima i facijalnom mimikom i odličnom hemijom između njega i Jacka Grazera koji igra Freddyja Freemana. Stalno ponavljajuća šala na temu toga kakvo superherojsko ime Batson treba da izabere je uspešna, a manifestno postavljanje radnje filma u DCEU a bez ,,stvarnih" kameo-pojavljivanja likova iz Warnerovih filmova je odlično odmereno i postiže tu tematizaciju superherojštine kao aktuelne popularne kulture glavnog toka i u intertekstualnoj ravni (sa memorabilijama i dobro uklopljenim referencama na Betmena i Supermena) ali i u metatteksutalnoj gde film jasno postavlja pitanje kako bi izgledalo kada bi tinejdžeri STVARNO mogli da se transformišu u superheroje.
Utoliko mi je malo i krivo što je Shazam! morao da bude i ,,normalan" superherojski film sa balastom dosadnog superzločinca i nemaštovito dizajniranih CGI demona čime je manje mesta ostavljeno za očigledno superiorniju parodiju i komediju. Paradoksalno, Shazam! je mogao da bude bolji film sa upola manjim budžetom gde bi bio prisiljen da na subverziji i komediji izgradi svoj čitav slučaj. Naravno, onda to ne bi bio Shazam! iza koga bi stao Warner i ono što nam je ostalo je neobična, ali uglavnom funkcionalna neravnoteža između korporacijske generičke superherojštine i dinamične indie komedije. Dobro, videćemo kako će nastavak izgledati ako ga bude.
Prošlonedeljni film u tekućem ciklusu radova Akire Kurosawe bio je Pijani anđeo (aka Yoidore Tenshi), sedmi Kurosawin autorski film i po nekoliko elemenata notabilno delo u njegovom opusu. Snimljen 1948. godine, na mizanscenu prljavog, siromašnog i moralno urušenog predgrađa, Pijani anđeo je prvi Kurosawin film u kome prominentno figurišu kriminalci, prvi japanski posleratni film o jakuzama, prva saradnja između Kurosawe i glumca Toshira Mifunea i, po mišljenju dobrog broja kritičara, prvi Kurosawin veliki film. Iako opterećen cenzurom i menjan tokom produkcije u skladu sa zahtevima okupatora ovo je i prvi film kojim je mladi režiser, po sopstvenim rečima, bio zadovoljan u smislu slobode svog izraza.
Pijani anđeo se, kako rekosmo, smatra prvim posleratnim japanskim jakuza-filmom, ali ovo nipošto nije standardna žanrovska priča o jakuzama. Štaviše, iako se oko poslova lokalnih gangstera, njihovih međusobnih odnosa, usijanih glava i vrele krvi, osećaja časti i mačoidnog nastupa vrti najveći deo ove priče, Pijani anđeo je mnogo više anti-jakuza film nego klasična priča o antiherojima sa one strane zakona. Možda je i to deo razloga što je film primljen sa ogromnim entuzijazmom u Japanu, osvojivši naslov filma godine u prestižnom magazinu Kinema Junpo, jer su kritika i publika reagovali ne samo na poznate gangsterske trope i prikaz tvrdih momaka sa ulica i iz plesnih klubova već i na Kurosawin ustanički stav i oštru kritiku jakuza kao beskorisnih tumora na tkivu zajednice, tupavih siledžija koje svoju moć duguju samo reklakazala pričama o sopstvenoj snazi i urbanim mitovima o tome koliko su značajan deo japanskog društva.
Ovde vredi podsetiti da je u Japanu organizovani kriminal tradicionalno zaista ugrađen u društveni odnos, sa jakuzama koje imaju odnos komplikovanog ali uglavnom čvrstog primirja sa organima reda i pozicijom u zajednici koja se prihvata kao element opšteg društvenog stanja. Organizovani gangovi u Japanu imaju svoje oznake (značke), druge ljude nazivaju ,,civilima" i ne samo da drže velike legitimne biznise već i, na kraju dana, čuvaju neku vrstu mira na ulicama i oslobađaju pripadnike zajednice straha od lokalnih siledžija, napaljenih klinaca, silovatelja, entuzijastičnih razbojnika i slično. Jakuze sebe smatraju posebnom društvenom grupacijom sa izvesnim zaslugama (što, ipak, većim delom potiče od njihove istorije u Edo periodu kada su se neki krijumčarski klanovi nametnuli kao ekonomska i socijalna sila i bili prepoznati i od strane države na određenom nivou kao legitimne organizacije) i nisu nepoznate ni recentne situacije kada su reagovali na velike društvene krize i pomagali zajednicu – na primer nakon velikog zemljotresa u Kobeu pre četvrt veka.
Sa druge strane, jakuze su, naravno, kriminalci i bave se trgovinom ljudima, narkoticima, reketiranjem i to što, tehnički, ne kradu i što štite zajednicu od lopova u nekoj krajnoj analizi ne bi trebalo da je dovoljno da ih se smatra za dobročinitelje i neku vrstu, jelte, humanitarne organizacije kojoj je čast na prvom mestu.
A ipak, to je ono kako su često prikazivani na filmu, pogotovo u periodu pre drugog svetskog rata kada su bakuto kriminalci (kako su tada nazivani zbog svoje sklonosti ka kockanju i organizovanju biznisa vezanog za kocku) imali čitav filmski žanr u kome su igrali ulogu nevoljnih otpadnika od društva zlatna srca, takoreći klasičnih antiheroja. Paralela sa američkim filmom može da se nađe u džejmskegnijevskoj romantizaciji kriminalaca no dok je u Holivudu žanr nastavio da se razvija tokom rata, u Japanu je praktično usahnuo jer je najveći deo produkcije tokom četrdesetih kontrolisala država i usmeravala filmove u propagandnom smeru, kako smo uostalom već i pominjali pišući o Kurosawinom ratnom periodu.
Zbog toga je Pijani anđeo došao kao takav šamar od koga se dobar deo nacije, naizgled u sekundi otreznio. Ako je ovo prvi posleratni jakuza-film snimljen u Japanu, on je verovatno i prvi u kome se termin bokuto zamenjuje terminom jakuza koga čujemo izgovorenog nekoliko puta, prevashodno iz usta lokalnog doktora, Sanade, rezigniranog, besnog čoveka koji posmatra kako mu se zemlja pod okupacijom urušava, društvo propada a pijane budaletine koje sebe smatraju modernim samurajima pucaju jedni na druge i trabunjaju unaokolo o časti i lojalnosti.
Moderni pripadnici organizovanog kriminala u Japanu sebe nazivaju terminom gokudo, koji bi se mogao prevesti kao ,,esktremni put", romansiraući svoje postojanje kao, jelte, borbu neprestanu u kojoj treba da bude što biti ne može. Termin ,,jakuza" koji je rašireniji – a što same jakuze boli – je zapravo pežorativ i označavca luzere, bednike koji se kockaju i gube i nema u sebi ničeg romantičnog.
Kurosawi su cenzori strogo zabranili da pravi ikakve reference na američku okupaciju, pa čak i isticanje znakova na engleskom na ulicama – nečeg što je uspeo da provuče u prethodnom filmu, romantičnom i zastrašujućem Divna Nedelja (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/14/film-divna-nedelja-subarashiki-nichiyobi/) – i Pijani anđeo je film koji bedu, prljavštinu i moralno propadanje pokazuje bez važnog dela konteksta. Nekom manje sposobnom autoru ovo bi umanjilo oštrinu kritičkog sečiva ali ne i Kurosawi i ono što počinje kao socijalna drama o lokalnom doktoru koji se nagledao svega i preko glave mu je ranjenih gangstera i bolesnika od tuberkuloze, transformiše se u belo usijanu basnu o propasti lokalnog jakuza-indijanca, mladog, napaljenog gangstera koji se opija, bije i svađa, kenjajući unaokolo o časti i lojalnosti, nesvestan da ove reči njegovim nadređenima, na kraju dana ne znače mnogo i da će ga otresti kao dlaku sa sapuna kada im više ne bude bio po volji.
Ima razloga za ovaj zaokret a glavni razlog zove se Toshiro Mifune. Mifune u ovom filmu igra pomenutog mladog gangstera, Matsunagu, vitak, namršten, zalizane crne kose, obučen po poslednjoj američkoj modi u odelo sa naramenicama, spreman da osvoji svet ili pogine za svog anikija koji je upravo izašao iz zatvora u kome je sedeo četiri godine zbog pokušaja ubistva. Matsunaga je u originalnom scenariju imao manju ulogu dok se priča više vrtela oko doktora Sanade, ali je Kurosawa bio toliko impresioniran intenzitetom, kretanjem, artikulacijama, energijom mladog glumca koji se potpuno uneo u ulogu, da je u finalnom proizvodu Matsunaga praktično kidnapovao film i ostavio Sanadi samo da bude uokvirujuće prisustvo, neko ko gleda, zgražava se i ko na kraju ne može ništa da uradi jer će dečaci uvek biti dečaci.
Priča je da je Kurosawi Mifunea preporučio kolega i da ga je ovaj onda gledao na audiciji za neki drugi film i bio toliko zapanjen njegovim ,,mačjim" pokretima da mu je odmah dao ulogu. Ovo će biti početak dugačke saradnje i Kurosawa će sa Mifuneom kroz svoju karijeru snimiti još petnaest filmova.
Pijani anđeo tako, više hvatajući trenutnu inspiraciju nego sledeći scenario bez skretanja uspeva da spoji socijalnu dramu sa teatralnijim, ikoničkijim intenzitetrom jakuza filma. Doktor Sanada je besni, razočarani vlasnik privatne ordinacije u gradskoj čevtrti koja izgleda kao da se rat završio bukvalno pre pola sata. Prljavština, sirotinja, tuberkuloza, napaljeni lokalni đilkoši koji za sebe misle da su sada samuraji jer ih je neko zadužio da uteruju pare od vlasnika radnji, prostitutke koje se pale na zalizane, namrštene mužjake i sanjaju o romantičnim budućnostima... Sanada sve to gleda i mada ne može ništa da uradi on barem ne ćuti. Najveći deo kritike jakuza i njihove mitomanije stiže upravo iz njegovih usta i Sanada – koga maestralno igra Kurosawin pouzdani saradnik Takashi Shimura – je čovek koji očigledno ne misli da išta ima da izgubi pa ide unaokolo napušavajući sve živo, kršeći sve socijalne norme time što će svakom reći istinu a ne umivenu diplomatsku šarenu lažu ili snishodljivi ulizički program, računajući da je zajednici ipak potreban kakav-takav doktor i da će ga to nekako zaštititi kada kriminalce u lice naziva idiotima i šalje ih kući jer mu je dosta prepirke sa njima. Naravno, Sanada dobije po pičci nekoliko puta u toku filama, ali tačno je da ga ne ubiju – ako već nije postao veliki, poznat i bogat doktor kao njegove kolege sa fakulteta, Sanada je makar svojim tretiranjem tuberkuloze i rana od vatrnog oružja ljudi iz kraja sebe učinio vrednim resursom zajednice. Pa onda valjda, misli on, ima pravo da toj zajednici stalno ukazuje kako je nisko pala.
Sanada je taj ,,Pijani anđeo" iz naslova, i sa Matsuganom on razvije odnos intenzivne ljubavi/ mržnje dok pokušava da mladog, ludog, prekog i grubog gansgtera izleči od tuberkuloze. Kurosawa sjajno pokazuje različlite faze njihovog odnosa bez mnogo ,,objašnjavanja", samo prikazujući kako dva muškarca koji jedan drugog ne podnose na kraju nalaze neizgovoreno poštovanje jedan za drugog.
No, ovo nije film o iskupljenju, pa čak ni klasična džejmskegnijevska priča o antiheroju. Kegni je, naravno igrao u filmovima koji su pokazivali kritičke tonove prema gangsterima, notabilno Lude Dvadesete Raoula Walsha, ali Pijani anđeo je zapravo mnogo više elajakazanovska socijalna drama samo smeštena u milje kriminala i nasilja koji se od socijalne drame ne može razdvojiti.
Hoću reći, Pijani anđeo, slično Kazanovim radovima, ne samo da ne romantizuje osobe s one strane zakona već ih temeljito dekonstruiše, pokazujući da beda rađa bedu i da dripački životi vode do dripačke smrti, uspevajući, ipak da očuva poštovanje za ljudsko dostojanstvo i da ne padne u nihilizam.
Mifune, naravno, nosi najveći deo ove dekonstrukcije, klateći se pijano, besneći ponekad samo očima a ponekad čitavim telom, pokušavajući samog sebe da uveri o priče o časti i lojalnosti. Njegov aniki – pobratim – Okada je njegov antipod, temeljito jezivo, preteće prisustvo s onu stranu ikakve primisli o iskupljenju, dok je šef porodice, njihov ojabun (koga igra legendarni Masao Shimizu poznat iz Mizoguchjijevog 47 Ronina) onaj od koga čujemo potvrdu da je cela priča o kodeksu jakuza puko proseravanje za naivne klince. Prikazujući ove starije, okorele gangstere, Kurosawa otvara prostor za Mifuneovu intenzivnu glumu i urušavanje lika samog u sebe dok mu telo proždire tuberkuloza a intelekt stid i sumnja. Sa jako malo reči ali sa mnogo fizičke, telesne glume i facijalne mimike, Mifune gradi portret Matsunage, gurajući svoj lik sve jače, sve sigurnije pravo u propast. Ova uloga će, naravno, mladog glumca staviti na mapu japanske kinematografije i od njega napraviti nešto što će Marlon Brando u Americi postati tek u narednoj deceniji, glumeći u Kazanovim i Benedekovim filmovima.*
*A pošto je Pijani anđeo u Američki bioskop stigao tek 1959. godine, Mifuneova gluma je, jasno, poređena sa Brandovom kao da je Brando bio prvi.
Kurosawa ima vremena i za set pisove koji parodiraju gangsterski glamur, notabilno u jednoj izuzetno režiranoj plesnoj sceni u klubu gde japanska džez zvezda Shizuko Kasagi sa orkestrom izvodi Jungle Boogie za koju je tekst napisao sam Kurosawa, kao satiru na američki džez.
Kraj filma je izvanredno upečatljiv, sa Matsunagom koji prolazi kroz grozničavi delirijum (posredovan i vrlo simpatičnim ,,specijalnim efektima" koji ga prikazuju kako samog sebe vadi iz mrtvačkog kovčega i sebe juri po plaži – koja je, ne zaboravimo, u japanskom verovanju mesto na kome ljudi prelaze iz sveta živih u zagrobni život), a onda rešava da učini jednu poslednju ispravnu stvar – bar onako kako je vide oni koji su odrasli na filmovima koji romantizuju gangstere. Finalni sukob između Matsunage i Okade nije atraktivna akciona scena dvojice mačo šmekera već sramotno, bedno valjanje po podu i prosutoj farbi, drhtanje od straha dvojice muškaraca umazanih kao svinje i konačna, neizbežna a tako glupa smrt.
Ipak, film se završava na pozitivnoj noti i nakon što doktor Sanada za svog bivšeg – sada pokojnog – pacijenta ne uspe da nađe lepši epitaf od ,,jakuze nepogrešivo na kraju naprave loš izbor", vest o tome da je sedamnaestogodišnja učenica koju je takođe lečio od tuberkuloze ne samo izlečena već i stekla diplomu srednje škole takođe nepogrešivo podseća gde sutrašnjica leži: ne u lupetanjima pijanih lokalnih siledžija koje tripuju da su ulični ratnici, jelte, ako je baš potrebno da nam se ovo bukvalno ispiše. A, sudeći po tome da nam na izbore, čini se, izlaze i Levijatani i Miše Vacići i kapetani Dragani dok nam školovana deca beže u razvijenije krajeve, utisak je da bi RTS Pijanog anđela trebalo da pušta najmanje jednom dnevno sve do izbora 21. Juna.
Quote from: scallop on 25-05-2020, 13:53:18
Gledam "Tito i ja". Nije to Goran Marković loše uradio. Usput zapazim da si klinac za Anicu Dobru. Dal' je to moguće!!!
Nije, ali sam se sjajno transofrmisao. :)
Mehmete, za SHAZAMa imaš vremena a da savladaš onaj moj scenario nikako!
A 008 OPERAZIONE STERMINIO Umberta Lenzija je Eurospy pokušaj smešten i sniman u Egiptu gde par briantskih agenata pokušavaju da dođu u posed neke radarske tehnologije.
Ovo su bili rani dani Bonda, pa je samim tim i A 008 OPERAZIONE STERMINIO jedan veoma rani Bond rip-off, još iz 1965. ali nažalost prilično je konfuzan i slab, i Lenzi u njemu potpisuje jedan svoj minorni rad u kom se odvija neka salata od scena koju je teško pratiti a ne gubiti pažnju i strpljenje.
Lenzi je na nivou pojedinih scena uspeo da delimično rekosntruiše neka od obeležja veoma ranog Bonda, u to nema nikakve sumnje, ali ukupno uzev, nije uspeo da pruži čak ni surogat onoga što je već tada pružao Terrence Young a nekmoli da kao neki drugi autori da konkurentan proizvod na bilo kom nivou, iako je Lenzi ime.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-05-2020, 21:55:16
Mehmete, za SHAZAMa imaš vremena a da savladaš onaj moj scenario nikako!
Oh, pa savladao sam ga ja još onomad, ali nisam ništa pisao o tome. Da ti nešto ispišem u poruci ili tako nešto?
KILL CHAIN: THE CYBER WAR ON AMERICA'S ELECTIONS kao reditelji potpisuju Simon Ardizzone, Russell Michaels i Sarah Teale i reč je ocelovečernjem dokumentarnom filmu HBOa posvećenom izbornim mahinacijama koje je moguće izvesti na mašinama koje se koriste za glasanje u SAD.
Domaćin cele priče je michaelmooreovska figura Finac Harri Hursti koji je od detinjstva programer a sada se specijalizovao za cybersecurity a naročito se fokusirao na bezbednost izbora.
Hursti vodi ekipu filma od mašine do mašine i od države do države da bi ukazao na sve opasnosti kako nameštanja tako i diskreditacije izbornog procesa u SAD.
Ovo je HBO, naravno bias je svakako više pro-demokratski, ali implozija GOP i cela situacija sa Trumpom jeste takva da je jako teško zanemariti činjenice koje su ovde iznete.
Film je studiozno, inteligentno prikazao sve što treba i što se mene tiče, ispunio je svoju ideju, u formalno konvenccionalnom, ali i u tom pogledu efektnu obliku.
Quote from: Meho Krljic on 25-05-2020, 22:00:38
Quote from: crippled_avenger on 25-05-2020, 21:55:16
Mehmete, za SHAZAMa imaš vremena a da savladaš onaj moj scenario nikako!
Oh, pa savladao sam ga ja još onomad, ali nisam ništa pisao o tome. Da ti nešto ispišem u poruci ili tako nešto?
Red bi bio!
OK, gledaću da osvežim čitanje sutra pa da ti javim iskrene utiske :lol:
ANGEL Jima McKaya je HBO televizijski film o mladom delinkventu koji odbačen od porodice i okružen nepouzdanim prijateljima u jednom trenutku ostaje na ulici i mora da se otrezni od prkosa koji gaji prema benevolentnim autoritetima.
McKay je snimio film čija je osnovna poetika obzervaciona, sa samo nekoliko poznatih glumaca i odličnom postavkom klinaca i naturščika. U tom smislu ovo je evergreen stvar koja se mogla videti na televiziji u maltene svakoj deceniji, s tim što ovo izdanje iz 2004. nosi izričitiju dokumentarističku poetiku.
KOMA Nikite Argunova je ruski naučnofantastični film koji se dugo nalazio u realizaciji i kada je konačno izašao ove zime, rekao bih da je napravio ne samo mnogo više od projekta koji se našao u nekakvom zastoju već bih čak rekao da je prava poslastica za sve gejmere i ljubitelje onog najboljeg što je Nolan imao da ponudi, tu pre svega mislim na INCEPTION.
U ovom filmu Miloš Biković igra sporednu ali važnu ulogu, pa se stoga nadam da će KOMA kod nas dobiti neku vrstu distribucije. Svakako bih voleo da je vidim na velikom ekranu.
Glavni junaci filma KOMA su ljudi u bizarnom izvitopeenm svetu koji je delom izjeden nekom nekroznom pojavom, delom potpuno deformisan u pogledu zakona gravitacije, i oni već na početku shvataju da su u komi i da je to svet njihove izmenjene svesti.
U tom svetu oni takođe moraju da se bore da prežive protiv nekro-monstruma koji vrebaju, i da izgrade održivi životni ambijent. Glavni junak je ruki, arhitekta koji se tek obreo u komi i tek treba da shvati koju nadljudsku moć ima u ovoj izmenjenoj realnosti.
Dakle, KOMA svakako unosi dosta INCEPTIONa u svoj postupak (ne bih sad ulazio u one dublje koekcije sve do DREAMSCAPEa jer sa tim veze zaista nema) i to se oseća ne samo na nivou premije već i vizuelnosti.
Međutim, kako su junaci svesni da su u komi, i nema one potrebe sna da bude utemeljen koliko toliko u realnosti, onda Argunv sebi daje slobodu da izgradi uz upotrebu specijalnih efekata jednu raskošnu pomerenu realnost koja daje potpuno novu dimenziju imaginarijumu postapokaliptičnog filma.
Doduše ovde se apokalipsa dešava u kolektivnoj svesti ljudi u komi čiji su mozgovi i sećanja razoreni, pre nego u stvarnosti ali imaginarij je tu.
Argunovljeve akcione scene su energične, stripovske sa zanimljivom upotrebom pomerene fizike svera koji je stvorio. Ambijenti u kojima se najveći deo filma dešava je pomaknut i neobičan i rekao bih da je u tom smislu izuzetno inventivan i nesvakidašnji čak i za najprekaljenije ljubitelje i poznavaoce ove vrste filma. Otud sam se pozvao na gejmere kao publiku koja bi mogla itekako uživati u ovom filmu.
Argunovljeva KOMA kreće kao Copywood ali onda uspeva da postane nešto zaista drugačije i autentično i da dopuni ono što je Holivud do sada snimio.
* * * / * * * *
Who Framed Roger Rabbit: An Oral History (https://io9.gizmodo.com/who-framed-roger-rabbit-an-oral-history-1843668616)
Quote from: Meho Krljic on 29-05-2020, 07:07:25
Who Framed Roger Rabbit: An Oral History (https://io9.gizmodo.com/who-framed-roger-rabbit-an-oral-history-1843668616)
Jedan od prvih slučajeva da si me obradovao nečim što u naslovu ima ORAL a da je SAFE FOR WORK :)
СПУТНИК Jegora Abramenka je film koji zaslužuje analizu jer je reč o rip-offu ALIENa smeštenom u sovjetska vremena, i sa jakim uticajem sovjetske fantastike i pogleda na svet. Zanimljivo je da su Sovjeti bili ključna sila uz SAD u svemirskoj trci, ali da su izuzev SOLARISa imali manji broj značajnih filmova o kosmosu, kako u pogledu istinitih priča tako i u domenu žanrovskih priča.
Poslednjih godina međutim Rusi pokušavaju da to nadoknade i snimaju filmove o Gagarinu, Leonovu ali i razne SF i horor fikcije. СПУТНИК je u tom smislu rip-off ALIENa. Glavna junakinja je psihološkinja koja je dovedena da istraži slučaj kosmonauta koji se vratio na Zemlju u čudnom stanju, sa amnezijom, da bi se ispostavilo da je zapravo stupio u simbiotski odnos sa opasnim vanzemaljskim predatorom.
СПУТНИК lepo ekonomiše svojim kartama, nikad ne zalazeći na teritoriju klasičnog suspense horora, mada ima i body horora i creature featurea i suspensea u sebi, već razmatra - što je tipično za sovjetsku fantastiku .- jedno biće na tragu Aliena, iz ugla jedne dijalektike u kome je ono nerazumni predator ali možda i nije, i postoji pokušaj da se ono "razume".
Naravno, creature u ovom filmu nije E.T., naprotiv i ne budi bilo kakvu vrstu sentimentalnosti ali svakako jeste jedna drugačija prezentacija Drugog jer se bazira na vizuelnom žargonu i SF anatomskim premisama zastrašujućih filmskih monstruma sa kojima nema nikakve identifikacije sem najdubljeg užasa, a onda se prevodi u okvir jednog narativa u kom se sa takvim bićem ipak "pregovara".
Film je zanimljiv i mimo ovih značenjskih slojeva. Iako je sam creature efektno urađen, ne bih ovaj naslov definisao kao visokooktanski SF horor, već jedno dosta autonomno žanrovsko delo koje polazi iz "priče" pa se potom oslanja na žanr.
U tom smislu, ako imamo u vidu sam izgled monstruma, na tragu možda najviše onog bića iz Espinosinog LIFEa, deo publike može možda osetiti da je film nedovoljno intenzivan. Meni je s druge strane prijao taj pristup creature featureu u kom ripper sekvenci u klasičnom smislu nema previše, i gde se ulazi više u samu anatomiju odnosa između ljudi i između ljudi i bića iz kosmosa.
* * * / * * * *
Osmi film Akire Kurosawe, Tihi duel (aka Shizukanaru Kettō), emitovan je na bivši Dan mladosti, a u okviru RTS-ovog ciklusa filmova ovog velikog režisera. Iako se ovaj film ne smatra posebno značajnim u Kurosawinom opusu – sa pravom, dodao bih, jer se radi o upečatljivoj ali prilično svedenoj produkciji – ima nekoliko elemenata zbog kojih vredi da ga istorija zabeleži, a sa čisto estetske strane radi se o interesantnoj priči i nekoliko memorabilnih glumačkih momenata.
Tihi duel je notabilan po tome da je u pitanju prvi film koga je Kurosawa snimio nakon prekida rada za Toho Studios. Kurosawa je za ovu produkciju radio još od pre rata – u vreme kada su se još zvali PCL (tj. Photo Chemical Laboratories) on je učio zanat na tuđim filmovima – a onda tokom rata i napravio svoje prve autorske radove o kojima sam već pisao. No, do 1949. godine Kurosawa je već bio veliko ime – Pijani anđeo o kome sam pisao prošle nedelje je uspelo rezonirao i sa publikom i sa kritikom i okitio se i naslovom filma godine u prestižnoj publikaciji Kinema Junpo – i bilo je vreme da svoje kreativne vizije realizuje na ravnopravnijoj nozi. Tako su on i nekoliko kolega režisera i producenata osnovali nezavisnu producentsku firmu Film Art Association i prvi film je bio baš Tihi duel, urađen uz finansijsku potporu i za distribuciju kompanije Daiei sa kojom će Kurosawa imati plodnu i uspešnu buduću saradnju.
No, sam Tihi duel je bio prilično niskoprofilna produkcija, više testiranje vode nego plotun iz svih oružja. Za predložak je uzeta drama savremenog pisca, dramaturga i scenariste Kazua Kikute, jednog prolifičnog autora koji je nastavio sa radom sve do dvedesetih godina, a sa intrigantnom i vrlo savremenom temom, i film je u dobroj meri i snimljen kao ,,filmovano pozorište", sa produkcijom u vrlo ,,sterilnim" studijskim uslovima, tako da se gotovo čitava priča, sem uvoda i dve scene u enterijerima u gradu, dešava u nekoliko prostorija jedne iste zgrade. I sama postavka je veoma pozorišna sa Kurosawinom veoma smirenom režijom i prepuštanjem glumcima da nose emotivne i dramske uzlete u krešenda ove priče.
Da ovo nije u potpunosti kamerni film, i da ima odmaka od filmovanog pozorišta, pored povremeno britke montaže, svedoče i za Kurosawu već uobičajene scene kojima se prikazuju meteorološke pojave a koje simbolizuju i atmosferu i protok vremena. Pogotovo je ponovljeni kadar na ogradu na kojoj loza cveta ili se suši – u zavisnost od toga koje godišnje doba trenutno gledamo – tipični Kurosawa, ali film zapravo počinje jednim upečatljivim kadrom na otvorenom, gde vidimo automobil u noći i po jakoj kiši a zatim prelazimo u mračni, oznojeni enterijer poljske bolnice u Drugom svetskom ratu gde Toshiro Mifune u ulozi ratnog hirurga operiše vojnika kome život visi o koncu.
Verovatno se osećajući slobodnijim sada kad radi u nezavisn(ij)oj produkciji, Kurosawa pravi snažnu scenu sa puno uzdržane drame i napetosti a čija se težina shvata tek nekoliko minuta kasnije kada, sada već od operacije oporavljeni vojnik priznaje doktoru koji se tokom rada i u ne odveć sterilnim uslovima posekao skalpelom pa nastavio da operiše – da ima sifilis. Doktor Kjođi ovo prima uznemireno, ali ga trpi mirno, fatalistički i savetuje vojnika da se leči kada se vrati kući, a onda i sam sebi prepisuje tretman u to vreme jedinim pouzdanim medikamentom za ovu infekciju, Salvarsanom.
Drama ovog filma odvija se zapravo pre svega u glavi doktora Kjođija koji, iako bez simptoma, godinama sebe leči i svestan je da je potencijalno zarazan, pa zbog toga verenici koja ga je dugo čekala, bez objašnjenja kaže da trenutno od braka nema ništa. Kjođijeva dilema ovde deluje gotovo veštački: ako jo kaže da ima sifilis ona će insistirati da ga čeka sve dok se ne izleči a kako to može da potraje i svih pet godina, on ne želi da dvadesetsedmogodišnjoj Misao ,,krade vreme". Otud je njegova strategija da je naprosto drži u neznanju i na njena emotivna pitanja u čemu je problem i da li je on to prestao da je voli odgovara mrštenjem i značajnom šutnjom. Ona, pak, nastavlja svakog dana da dolazi u bolnicu koju Kjođi drži sa ocem i da mu odano i krotko sprema ručak i pegla stvari, strpljivo čekajući da ga prođu bubice.
Naravno, ovaj film je tragedija – žanrovski, ne po kvalitetu – ali ta tragedija je prevashodno rezultat Kjođijeve nemogućnosti da komunicira nešto što, i pored sve racionalne i lekarske inteligencije koju ima, on duboko doživljava kao sopstvenu sramotu. Osećaj krivice koji ga mori ga uteruje u iracionalno, emotivno praktično zlostavljačko ponašanje i kada ga otac suoči sa pitanjem šta mu je i čuje priznanje o sifilisu, stariji doktor će biti taj koji će Misao saopštiti da je veridba raskinuta. Tako Tihi duel nije samo film o muškoj sujeti i gotovo apsurdnom ponosu i krivici koju on treba da maskira, već i film o društvenom stavu prema intimnom i potrebi da se u društvenoj sferi ne kreiraju uznemirenja i nelagodnosti.
Ovo je veoma tipično japanska mentalitetska tema i Kurosawa nemilosrdno kontrastira stoičkog, skoro do apsurda smirenog i racionalnog lekara Kjođija sa likom njegovog ratnog pacijenta , sifilističara Nakade koga ponovo sreće i koji mu saopštava da je on ,,sam" ozdravio, bez terapije i tretmana, da je oženjen i čeka dete. Kjođijeva herojska, mučenička žrtva, kako on sopstvenu situaciju doživljava u svojoj glavi, odjednom deluje potpuno apsurdno i dok otac i sin lekari Nakadi objašnjavaju da što pre mora da dovede trudnu ženu da pregledaju nju i fetus, stižu i abrovi da se Misao, Kjođijeva verenica, uskoro udaje za drugog čoveka.
Ovo su vrlo neprijatne, bolne teme i Kurosawa priču metodično vodi do nekoliko krešenda na kraju gde zatvoreni, socijalno distancirani Japanci imaju esktremne eksplozije emocija, samooptuživanja, mržnje, besa, kajanja. Najveći tragičar je, iz svoje vizure sam doktor Kjođi koji u jednoj brizantnoj sceni gde se plače na sve strane, recituje kako je svoju čednost čuvao za suprugu koja se sada udaje za drugoga a on ni puku telesnu želju ne može da zadovolji jer ne sme da ugrozi tuđe zdravlje.
Iako je kraj filma, i pored par tragičnih momenata, dostojanstven i human, stoji i da su Kikuta kao autor drame i Kurosawa i Senkichi Taniguchi koji su adaptirali scenario, na kraju mislili da je ovde dovoljno rečeno samim prikazivanjem rascepa u nutrini jedne pristojne, čak veoma plemenite osobe i da nekakva dalja izgradnja/ razgradnja lika i istraživanje ,,šta je bilo dalje" nije neophodna. Ovo, možda, ima smisla u 1949. godini u Japanu jer film ipak prikazuje ekstremno emotivne momente u životima ljudi koji su socijalno ekstremno uzdržani i paze na svaku reč i gest, ali stoji da se iz neke naše današnje vizure ovo ipak vidi kao polovičan, blago nedorečen iskaz, gde je problem tek načet i zapravo nema onu dubinu koju su možda ondašnje publike u njemu videle.
Ipak, Tihi duel je pamtljiv film, a zahvaljujući snažnoj glumi pre svega. Mifuneu se ovde ponovo pridružuje Takashi Shimura – koji mu ovde, prikladno, nakon filma gde je glumio neuspelu, ciničnu očinsku figuru – igra oca (zanemarujući to da je uzrasna razlika između dvojice glumaca tek 15 godina). Shimura je izvrstan kao starija, iskusnija verzija svog sina, neko ko je i sam pretrpeo drame i gubitke i ponaša se racionalno, ali sa autentičnom toplinom i nepatvorenom emotivnošću. Noriko Sengoku je odlična kao buntovna, nekonvencionalna medicinska sestra na obuci koja, prevarena i ponižena od strane svog seksualnog partnera rešava da, prkosno, rodi dete izvan braka i bude srećna izvan tradicionalnog modela porodice. Ovo prikazivanje jedne žene kako ide uz nos socijalnoj paradigmi i astrogim očekivanjima društva je prilično tipičan Kurosawin kritički um na delu. No, razume se, Toshiro Mifune je ovde zvezda i Kurosawa ide nasuprot očekivanjima publike, uprežući svog divljeg pastuva u vrlo svedenu, emotivno omeđenu ulogu u kojoj Mifune najviše glumi negativnim ekspresijama, prećutkivanjem, gledanjem u drugu stranu, držanjem maske dostojanstva i razuma dok mu se srce cepa a telo treperi od višegodišnje neuslišene želje i ljubavi koju ne sme da iskaže.
Otud su i scene u kojima Mifune ima emotivne, strastvene izlive, jako uspešne. Mogu misliti tek kako su katarzično delovale na ondašnju publiku, naviklu da mladog glumca gleda u ulogama harizmatičnih kriminalaca a ovde suočenu sa jednim potpuno drugačijim Mifuneovim likom koji čitav film ulaže ogromne napore da održi mramornu masku na licu i ubedi sebe, možda i više nego publiku, da čini najispravniju, najracionalniju stvar. A bol ne prestaje.
Kurosawa ovde ima nekoliko prelepih kadrova, takođe, koristeći bolničke ambijente i igre sa osveteljenjem da oživi inače svedenu produkciju i namerno umirenu scenografiju, no Tihi duel je u celini zaista prilično tih, smiren film u kome teške strasti i bolne drame počivaju najviše ispod površine i kada i pomole glavu, poručuje finale filma, plemeniti ljudi će u sebi naći snage da ih vrate natrag u ponor iz koga su došle. Muziku za film je radio Akira Ifukube, najpoznatiji po svojim budućim skorovima za filmove o Godzili a u ovom filmu on kreira prelep kamerni saundtrak baziran na temama odsviranim na kotou, dajući užasnoj drami u srcu ove priče gorkoslatki preliv što je čini podnošljivijom.
Discovery je producirao televizijski film sa dobrom glumačkom podelom koju predvodi Josh Duhamel inspirisan brodolomom iz 1983. kad je grupa ljudi isplovila iz Mainea za Floridu na jahti, doživela oluju i prevrtanje, i to u vodama punim ajkula.
Žeđ, glad i ajkule su na kraju ostavili samo dvoje preživelih.
SHARK WEEK je Discoveryjeva prirodnjačka serija o ajkulama u kojima se trude da ih ne prikazuju kao monstrume iz horor filma ali ova priča, sama po sebi, upravo jeste siže jednog survival trilera u kome su uloge jasno podeljene.
Naravno, život je drugačiji od filma pa su i napadi ajkula drugačije strukturirani od onoga na što smo navikli, ali nisu ni bitno drugačiji od toga. Ovde nema onih klasičnih konvencija filmova sa ajkulama, tipa ulovljeno je mladunče, majka se sveti i sl. Ovde je priroda na delu, ajkule nemaju personalnost ali su opasne.
Josh Duhamel daje star gravity podeli solidnih profesionalaca i po ko zna koji put dokazuje da ima talenat da iznese film, i da dobar reditelj može da postigne mnogo sa njim. On dobro uklapa svoj vajb holivudske zvezde sa okolnostima priče i ostatka podele a Roel Reine iznova pokazuje da je jedan od najdarovitijih reditelja među onima koji su specijalizovani za DTV, a u ovom slučaju i mali ekran druge vrste.
Sve u svemu, CAPSIZED je odličan televizijski film po istinitoj priči koji dolazi sa kanala od kog tako nešto ne bismo očekivali.
Neki scenariji naprosto ne nađu svoj dom, a imaju temu koja je zanimljiva, aktuelna i možda bi nekome bilo zanimljivo da ih pročita i zamisli film.
Ovo je jedan od njih.
https://starikadar.blogspot.com/2020/06/botovi-scenario.html
Virtualan sudar poslenika političkih opcija može da bude zgodna podloga ukoliko postoji napor da se dostigne trajnost. Ako se razumemo. Recimo, SFERA je jednom davno izglasala svog kandidata za evropsku Best of zbirku, čovek je napisao priču, ali žiriju nije mogao da objasno naš oblik samoupravljanja (tema priče), pa mu je ostavljen izbor da objasni ili da napiše novu priču. Inače, meni se dopao jedan sličan individualni sudar (You got message) i totalni rat, sa nizom pametno odabranih preokreta bi mi se dopao. Skoro mogu da zamislim.
Nisam skinuo scenario jer sam tupav kad zađem u "pristajem/ne pristajem". Valjda je dovoljno ovo šta sam napisao.
Jeste. Hvala Vam!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pročitao. Brate, ne da bih ja ovo gledo, ja bih ovo finansiro.
Ja bih finansiro scenarij o crnogorskim zombijima, ovaj bi još moro da se dorađuje.
Jedan detalj: Knjižar baš ubiva, zar nude knjige u toj futurističkoj Srbiji, totalno mi štrči, prije bih očekivao da ispada album Karleuše na svakom ćošku. Mislim pop kulturne reference svih vrsta bi bile učinkovitije nego samo literatura. Knjižar čak ne otjelovljava ni poslovni model Amazona, a pritom je za film zabavnija primjena poslovnog modela Youtube-a.
Npr, meni stalno ispadaju klipovi o bilderima, vježbanju, ishrani, suplementima, iako nisam Srba. A Srbi ispadaju knjige! Što ne ispadaju i Miroljub i Dejan Lučić i šta god...
Naš, Bata ima stav po svim temama. Ipak, smatram da sam ja objavljivao priče, a ne on. On bi film kao "Hajde da se volimo" i "Šeki snima,pazi se."
Al priču o čemu, jel i priču o Bati napišeš i onda znaš o Bati više i bolje od Bate? Betoven gluv pa je komponovo fazon.
Znam. Sad si u fazi gonoreje, pardon, logoreje, ali proći će te.
Čitaj scenarij, u pravu sam za Srbu! Nisu mu nudili ni knjige za bodibildee 8-)
Da parafraziram citat iz Srpskog filma, gledaš naučno-fantastični film o Srbiji budućnosti i tražiš realnost?
Dokle ću da vas učim? SF je literatura o mogućem. Do 2% je nauka, od 2 - 49% je SF, preko toga je fantazi.
scallope loš ti je marketing. Sva literatura je 2% talenat i 98% marketing.
SF je literatura o mogućem. Nemam tu što dodat ili oduzet.
Stvarno ne bi trebalo da zagađuješ Kriplovu temu.
Dobro znate, da nisam od onih koji objašnjavaju i brane nešto napisano, snimljeno, objavljeno. U tom smislu, mnogo me raduje da je scenario pročitan i da je pobudio neke reakcije. Znajte da čitam i uživam maltene kao da je snimljen film i da ste ga gledali.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dupli post.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Načo Vidal uhapšen zbog ubistva iz nehata. Ali kakvog (https://finance.yahoo.com/news/spain-porn-star-held-man-dies-toad-venom-200004558.html).
Nego, sad se i ja dosetih jedne nedoumice u skripti. Ako je Srba bot živ, jer je AI, jer ga je Branimir napravio, kako to da je su i drugi botovi živi? Jesu li i to AI-ji? Ko je pravio te AI-je?
Ne mora ni cripple da odgovori, ali ako neko ima dobru interpretaciju, voleo bih da je čujem.
Ne bi trebalo da su drugi AI, koja je onda poenta na kraju...
Inače, Krip bi mogo da baci pogled na Pfeifer & Scheier's Understanding Intelligence, prva dva-tri poglavlja daju dobar zbirni pogled razvoja AI.
Ama ovo je komedija. Što si bliži realnosti, to je manje smešno.
Što si sumnjičav mače, prije će biti da će se raščistiti neka rješenja. Ukratko, kako ja kontam, AI ovog tipa mora imati tijelo, nači biti android, a to čini film "snimljivijim", zar ne.
Naravno, pričam kao laik za sam filmski postupak, ali bot ovog tipa ne može biti samo softver, već ono što mu zapravo ime i kaže - robot.
Mislim da sam ovdje čito jedan eksperimentalan primjer kako bi ljudi vodili svoje botove kuća-poso, po gradu, u dućanu itd
http://clio.rs/MEDIAMORPHOSIS-Razumevanje-novih-medija_Knjiga_1895
Quote from: Meho Krljic on 04-06-2020, 09:07:21
Načo Vidal uhapšen zbog ubistva iz nehata. Ali kakvog (https://finance.yahoo.com/news/spain-porn-star-held-man-dies-toad-venom-200004558.html).
Od kada mu je HIV pronađen, stvari su pošle nizbrdo. Ali, u velikom stilu.
Quote from: mac on 04-06-2020, 10:46:41
Nego, sad se i ja dosetih jedne nedoumice u skripti. Ako je Srba bot živ, jer je AI, jer ga je Branimir napravio, kako to da je su i drugi botovi živi? Jesu li i to AI-ji? Ko je pravio te AI-je?
Ne mora ni cripple da odgovori, ali ako neko ima dobru interpretaciju, voleo bih da je čujem.
Dobro pitanje. Branislav je ubacio AI da bi ovaj kao sam radio posao a on mogao da se bavi drugim stvarima. E sad, to je zahvatilo ceo sistem. U suštini da, to je malo zakučasto postavljeno, da je scenario nastavio dalje sa razvojem to bi se moralo razjasniti. Ali, u suštini, to što ima AI i dalje ne čini Srbu, Bombu, Turba i ekipu manje ranjivim na brisanje zbog nemanja pravog identiteta. Tako da njima AI u suštini samo omogućuje da funkcionišu bez kontrole operatera. Dakle, oni time kreću da žive svoj stereotip autonomno ali opstanak stiču tek kad nađu "čoveka", odnosno "pravog vlasnika" profila i tada postaju neizbrisivi.
Quote from: crippled_avenger on 04-06-2020, 17:06:30
Quote from: Meho Krljic on 04-06-2020, 09:07:21
Načo Vidal uhapšen zbog ubistva iz nehata. Ali kakvog (https://finance.yahoo.com/news/spain-porn-star-held-man-dies-toad-venom-200004558.html).
Od kada mu je HIV pronađen, stvari su pošle nizbrdo. Ali, u velikom stilu.
On je kasnije razjasnio da to ipak nije bio HIV i da je bio false positive zbog Rajterovog sindroma (https://avn.com/business/articles/legal/nacho-vidal-claims-hiv-diagnosis-was-false-positive-in-new-vid-845718.html). Naravno, meni je to došlo kao olakšanje a pošto vidim da opet snima, pretpostavljam da je konsenzus u industriji da je zaista tako.
Ali ovo je bizarna vest u svakom slučaju.
Mel je ostao bez tate.
https://www.nytimes.com/2020/06/04/us/hutton-gibson-extremist-and-father-of-mel-gibson-dies-at-101.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ala su se razmnozili svaka cast
Quote from: Meho Krljic on 04-06-2020, 20:27:56
Quote from: crippled_avenger on 04-06-2020, 17:06:30
Quote from: Meho Krljic on 04-06-2020, 09:07:21
Načo Vidal uhapšen zbog ubistva iz nehata. Ali kakvog (https://finance.yahoo.com/news/spain-porn-star-held-man-dies-toad-venom-200004558.html).
Od kada mu je HIV pronađen, stvari su pošle nizbrdo. Ali, u velikom stilu.
On je kasnije razjasnio da to ipak nije bio HIV i da je bio false positive zbog Rajterovog sindroma (https://avn.com/business/articles/legal/nacho-vidal-claims-hiv-diagnosis-was-false-positive-in-new-vid-845718.html). Naravno, meni je to došlo kao olakšanje a pošto vidim da opet snima, pretpostavljam da je konsenzus u industriji da je zaista tako.
Ali ovo je bizarna vest u svakom slučaju.
Ali, da li zaista veruješ Nachu...
Iako sam fan, naravno, a ko nije, deluje mi da je njegova karijera pošla dosta žalosnim i aljkavim putem poslednjih decenija i da je u tom haosu svašta moglo da se desi. Voleo bih naravno da je ta priča o artritisu istinita. Ko ne bi...
Kako opet snima, đešta?
na tom linku piše da je artritis nuspojava Hiv-a...
Quote from: Labudan on 04-06-2020, 23:49:02
Kako opet snima, đešta?
na tom linku piše da je artritis nuspojava Hiv-a...
Nije. Artritis je posledica pranja sudova.
skalope, jesi glumio u filmovima al ne vakim filmovima! 8-)
Kada sam pisao o filmu Rodriga Sorogoyena QUE DIOS NOS PERDONE rekao sam da možda prisustvujemo pojavljivanju jednog žanrovskog velemajstora i rekao bih da sam u tom slučaju bio u pravu.
Njegov eledeći film EL REINO nameće se kao jedan izuzetan evropski triler, pri čemu "evropski" naglašavam baš zbog onoga po čemu se ovaj film razlikuje od američkog formata. Naime, film je po svom profilu blizak nečemu što je u staro vreme snimao Alan J. Pakula, reč je o političkom trileru, ali urađenom u duhu onoga što je evropska politika, i pogled na stvari.
Film je višesolojan u načinu kako pokazuje bonvivanski, drski život partijskih elita u Španiji, autentično evropski, sa mahinacijama koje su kvintesencijalno evropske, ne samo jer imaju veze sa EU, već zbog toga što nemaju tu neku tešku moralnu teskobu na kakvu smo navikli u američkim filmovima ovog tipa.
Naprosto, ovo su kvarni ljudi koji nikada nisu u stanju da razumeju da su za nešto krivi i suočeni sa istragom žele da samo još jednom zaobiđu sistem i ispadnu pametni.
Jedan od takvih likova je Manuel u sjajnoj interpretaciji Antonia de la Torrea, pokrajinski političar koji počinje da shvata kako će se na kraju samo njemu oko guše stegnuti omča i on postaje naš glavni junak.
Manuel nije najpametniji na svetu, nije ni najpokvareniji, nije ni najciničniji, ali kao žrtveni jarac uspeva da pzoizvede dozu nervozne identifikacije sa nama. Ono što su Braća Safdie pokušala u UNCUT GEMS, Sorogoyen je uspeo u EL REINOu, i tu tenziju je uspeo da digne na nivo gotovo fizički opipljivog suspensea.
Zatim, uspeo je da ponudi svežu sliku white collar mahinacija, koristeći Španiju kao svežu lokaciju, novo uzbudljivo, nepotrošeno mesto. Pa ipak, sve to ne bi funkcionisalo bez izuzetno propulzivnog vizuelnog postupka uprkos kom stvara ne samo dinamiku izlaganja priče već unutar njega odlično gradi napetost što nije tako lako kako se misli, naročito kada imamo film kao što je EL REINO u kom ima bravura na nivou postupka ali Sorogoyen se trudi da ne uzme preveliki protagonizam. Ipak, osećamo ga kako je tu i kako radi posao, a mnoge suspense situacije vešto rešava elipsama koje se baziraju na našem žanrovskom predznanju.
Sve u svemu EL REINO je uzoran film jer nudi niz retkih atributa, društveno je kritičan i nudi autentičan ugao gledanja na poznatu temu, a u njoj pored tog novog ugla pronalazi i nešto sveže. Veoma dobro rukuje McGuffinom, mi sve vreme kao da znamo sve detalje onoga što je bila mahinacija glavnih junaka a opet ona nam ostajere poprilično apstraktna i svedena na nivo apstraktne moralne krivice.
U tom smislu Sorogoyen je snimio film koji sjajno crossoveruje iz žanra u društveno angažovanu priču i nazad, i stoji kao pravi uzor za euro-triler koji je jako emblematičan i za naše kinematografske pokušaje.
* * * 1/2 / * * * *
You had me at Pakula, ali ovo zaista zvuči jako dobro.
SCENIC ROUTE Kevina i Michaela Goetza iz 2013. snimljen je po scenariju Kylea Killena koji je do sada najpoznatiji po filmu BEAVER Jodie foster ali je u međuvremenu radio svašta što bi se moglo smatrati kao cool, weird i quirky.
SCENIC ROUTE se uklapa u taj profil. Počinje kao polemička drama o ličnim odnosima u kojoj glavne uloge igraju Josh Duhamel i Dan Fogler da bi u drugoj polovini prerasla u zanimljiv ali nikada do kraja uspeo žanrovski hibrid.
SCENIC ROUTE je siguran u svojim scenarističkim zamislima ali je nažalost dosta klimav u pogledu toga šta nam na kraju pruža na ekranu. Kyle Killen je prosto jači u konceptu nego u egzekuciji i Kevin & Michael Goetz jednom doslednom ali ne naročito inspirisanom režijom tome ne doprinose.
Na kraju SCENIC ROUTE postaje jedan od onih filmova čija je glavna forma da "nije" ono što smo mislili da jeste ali ako gledamo dešavanja na ekranu, rekao bih da je upravo ono što jesmo mislili da jeste jer preokret negira postavku ali ne i samu supstancu.
Otud, ovo je relativno melodrama sa elementima trilera u pogledu gradiva koje gledamo a kroz preokrete pretenduje da bude nešto bitno više.
Josh Duhamel i Dan Fogler su odlični u glavnim ulogama, uspevaju da se iznesu sa zahtevnom postavkom u kojoj njih dvojica "drže" ceo film, ali na kraju ispostavlja se da SCENIC ROUTE kao film nije uspeo da se nametne uprkos njihovom postignuću.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 06-06-2020, 07:30:40
You had me at Pakula, ali ovo zaista zvuči jako dobro.
Imaš ga na HBO GO a znam da u startu uplaćuješ svako aplikaciju koja tvrdi da je neko GO :)
Pas lutalica (aka Nora inu) je drugi Kurosawin film u nezavisnoj produkciji, to jest u produkciji studija Film Art Association koga je ovaj režiser osnovao zajedno sa režiserima Kajirom Yamamotom, Mikiom Naruseom i Senkichijem Taniguchijem, te producentom Sojirom Motokijem prethodne godine. Prvi film urađen u ovoj produkciji je bio praktično pozorišni Tihi duel, prikazan prošle nedelje, ali Pas lutalica je sasvim drugačiji po žanru, tonu, režijskom postupku. Iako urađen iste godine, i u bioskope lansiran krajem 1949., Pas lutalica je veoma različit projekat od Tihog duela i zapravo prvi Kurosawin veliki hit otkada je otišao iz okrilja studija Toho. Kontrast je još veći jer i u ovom filmu igraju i Toshiro Mifune i Takashi Shimura, zvezde i prethodna dva Kurosawina filma, ovog puta u sasvim različitim ulogama. Štaviše, dok se kod Mifunea možda može govoriti o sličnom glumačkom pristupu jer u oba filma on glumi mladog čoveka, traumatizovanog ratom, sada u novoj profesiji, kako trpi intenzivan psihološki pritisak, te i Mifune ovaploćuje donekle sličan senzibilitet, Shimura je potpuno transformisan. Doduše, i ovde se jasno može govoriti o odnosu otac-sin, makar u simboličkom smislu, kao i u prethodna dva filma, ali Shimura je maltene neprepoznatljiv, bez traga osećajnog doktora i vlasnika bolnice iz Tihog duela, ali i bez nihilističkog očaja iz Pijanog anđela.
Pas lutalica označio je i početak Kurosawine plodne saradnje sa scenaristom Ryuzom Kikushimom, na adaptacijama režiserovih predložaka i scenario je zapravo nastao na osnovu romana kog je Kurosawa napisao ali ne i objavio. Kada je Kurosawa, pored suludog tempa kojim je snimao filmove u posleratnom periodu, stizao čak i da čita a kamoli da piše romane neće mi nikada biti sasvim jasno, ali po sopstvenom obrazloženju, ovaj je nastao kao omaž poznatom belgijskom piscu detektivske proze, Georgesu Simenonu. Simenon je od 1945. godine bio u svojoj ,,američkoj" fazi, pa je i Kurosawin film, a verovatno i roman, u dobroj meri refleksija noar estetike koja je u to vreme cvetala i u američkoj žanrovskoj literaturi i na filmu.
Pas lutalica se smatra i prvim ozbiljnim japanskim detektivskim filmom. Kao što znamo, krimići su se snimali i ranije, Japan je imao tradiciju filmova o kriminalcima (videti šta sam pisao o Pijanom anđelu i bakuto filmovima), romantizovanim ,,dramama" o žestokim momcima sa one strane zakona ali ne sasvim nesimpatičnih moralnih načela i zapravo je Pijani anđeo i prvi posleratni film u Japanu u kome je ova tema dotaknuta a onda i temeljito dekonstruisana sa otvorenim prezirom prema mitologiji o moći i vrednosti organizovanog kriminala u Japanu i prikazom psihologije kriminalaca u veoma nepovoljnom svetlu.
Pas lutalica ima sasvim jasan odjek TOG Kurosawe iz Pijanog anđela, notabilno sa likom jakuze koji se unaokolo predstavlja da je vlasnik izvesnog hotela da bismo kasnije u filmu videli da je u pitanju beskičmenjački fićfirić spreman da puzi samo da ga ostave na miru, koji u hotelu bukvalno služi da donese doručak zaposlenima a u slobodno vreme smara žene, priča im kojekakve laži i ostaje im dužan novac. Kurosawina naklonost prema jakuzama se, očigledno za dve godine nije naročito uvećala, naporotiv, ali ova epizoda je samo delić bogate tapiserije opservacija i analiza socijalnih tenzija i protivrečnosti u posleratnom Japanu prezentiranih kroz vrlo žanrovsku priču o detektivskoj istrazi.
Doduše ,,vrlo žanrovsku" nije sasvim istinit iskaz uzimajući u obzir da je ovim filmom Kurosawa praktično kreirao žanr policijskog procedurala, iskačući iz dotadašnjih žanrovskih okvira i uspostavljajući nova pravila koja će sa obe strane okeana poroditi dugovečan, popularan žanr.* Kao i u nekim prethodnim filmovima, i Pas lutalica se može posmatrati i kao multižanrovski uradak, film koji počinje gotovo kao komedija, sa superbrzom montažom što nas uvodi u priču, poletnom orkestarskom muzikom, pa čak i naratorom koji nam uslužno prepričava zaplet, da bi se do kraja transformisao u dramu koja kulminira scenom gotovo antičke tragedije, primerenijom Kurosawinim ranim radovima o džudistima i karatistima koji se usred noći i mećave bore na planini nego tvrdo kuvanom krimiću.
*Danas, ironično, najprisutniji u beskonačnim televizijskim serijama gde je nivo socijalne kritike, pa čak i opservacije, za razliku od ovog filma, prilično nizak
Sam Kurosawa je svojevremeno primetio da ovaj film nije imao mnogo toga da kaže, to jest da je više pažnje posvećeno tehnici nego tome čemu tehnika treba da posluži. Svakako je uočljivo da se u ovom filmu, pogotovo ako se gleda posle, kako rekosmo, praktično pozorišnog Tihog duela, režiser razmahao i iza kamere i u montažnoj sobi i Pas lutalica je na momente veoma artistički film sa jakim simbolikama a onda i jednako jakim neorealističkim scenama. Primera radi, sam fim počinje krupnim planom psa koji dahće od vrućine a preko čijeg lica ide najavna špica i mada pomenuta uvodna brza montaža sugeriše laganiji ton, opresivna vrućina koja je fantastično sugerisana od strane glumaca i scenografije na setu je prisutna već od tog uvodnog momenta.
Toshiro Mifune je Murakami, mladi i zeleni detektiv u odeljenju za ubistva kome u autobusu ukradu službeni pištolj iz džepa gde ga je stavio posle vežbe gađanja. Murakami je očajan zbog ovoga i spreman da podnese sve posledice koje u upravi mogu da smisle, ali se njegove kolege ponašaju prilično ležerno. Ovo nije samo ,,shit happens" stav, već i širi pristup kriminalu koji se zaista stalno događa – a što je jedna od tema filma – a koji policija rešava proceduralno. Murakamiju daju da gleda slike poznatih džeparoša, učestvuje u ispitivanjima osumnjičenih i na poslu uči da je detektivski posao velikim delom socijalni inženjering, poznavanje obrazaca koji se ponavljaju, pritiskanje ljudi da priznaju ono što je svima već veoma jasno. Ovo, naravno, dvostruko važi za Japan i njegovu visoku statistiku krivičnih postupaka koji se okončavaju priznanjem optuženog a ne skupljanjem ,,objektivnih" dokaza.
Utoliko, prikazivanje policijske procedure ovde Kurosawi služi da gledaoca, zajedno sa protagonistima, provede kroz zajednicu, predstavi im društvene stvarnosti i socijalne tenzije, oslika psihologije običnih ljudi. Sam Murakami, u Mifuneovom intenzivnom tumačenju, je relativno jednodimenzionalan lik. Opsednut krivicom što je izgubio službeno oružje, on postaje opsednut pronalaženjem Kolta nakon što postane jasno da ga u početku nepoznati kriminalac koristi da počini razbojništva. Nakon što jedna žena gine zbog metka iz ovog pištolja, Murakami, iako istraga napreduje, je na rubu nervnog sloma. Pronalaženje pištolja i nepoznate osobe koja ga koristi da teroriše zajednicu za njega postaje najvažniji zadatak na svetu.
U kontrastu sa njim je Shimurin detektiv Sato, iskusni, blazirani policijski inspektor koji uvodi mladog detektiva u posao i pokušava da mu pomogne da izgradi psihološku distancu prema istome. Dijalozi između dvojice muškaraca nisu IZUZETNO nadahnuta analiza dva svetonazora ali Shimurin prikaz Satove psihologije jeste. Ovo je detektiv sa brojnim priznanjima za rešavanje slučajeva – uključujući više ubistava – a koji na rečima sve vreme priča o zaštiti nevinih od nitkova u zajednici. Ali njegovo ponašanje, odnos, hladnokrvnost, nedostatak uzbuđenja i mirno zadovoljstvo koje pokazuje kada se njegove pretpostavke pokažu kao tačne – sve ovo svedoči o detektivu koji zapravo sebe ne vidi kao deo zajednice već osobu izvan, pa možda i iznad zajednice, za koju je rešavanje slučajeva upravo – procedura, niz koraka koji dovode do cilja, bez mnogo razmišljanja o tome zašto su stvari takve kakve jesu i da li bi i kako mogle da budu drugačije.
Taj kontrast između Murakamija koji u svemu vidi uzročno-posledičnu vezu i maltene se oseća kao da je sam ubio ženu koja je poginula od njegovog pištolja, i Satoa koji u društvenim kretanjima vidi neizbežnu, sveprisutnu entropiju i pravilnost društvenog rastakanja koja je tu bez obzira na individualne akcije pojedinaca je osovina filma, ali se oko nje okreću zanimljive ,,male" sudbine i karakterizacije, gde Kurosawa pokazuje da kriminalci nisu tek psihoopati padobranom spušteni iz orbite već produkti zajednice, društva koje je nadraslo ,,zajedničke" interese individua. Upoznajući nas sa preprodavcima, taksistima, vlasnicima kafana, džeparošima, gejšama i plesačicama, Kurosawa ne samo što nas vodi tankom linijom između urbanog glamura i urbanog blata posleratnog Japana gde sumnjivi likovi imaju sve pare ali nemaju skrupule a pošten svet jedva sastavlja kraj s krajem, već i jasno pokazuje kako se lako pređe sa jedne na drugu stranu ove zamišljene razdelnice.
Nije ovo nužno uvek najelegantnije posredovano u tekstu i film sadrži dosta vrlo bukvalističkih deklamacija i programskih dijaloga da gledaoca upute u pouke filma, ali, kinematografski, Pas lutalica ima neke od najsnažnijih scena koje smo do sada videli u Kurosawinim filmovima. Ishiro Honda – kasnije poznat po Godzili – je ovde doprineo snimanjem dokumentarnog materijala koji prikazuje bedu i socijalnu borbu po raznim tokijskim četvrtima a Kurosawa će ovaj futidž umontirati u scene u kojima Mifune traga za preprodavcima oružja prerušen u izgubljenog vojnika što posle rata još nije pronašao put u civilstvo. Kontrast veoma žanrovskog ,,krimi" senzibiliteta i veoma naturalističkog dokumentarnog materijala je snažan ali ova osmominutna sekvenca, bez reči, samo sa muzikom koja se menja iz reza u rez je jedna od najevokativnijih, najsmelijih scena koju je režiser do tada stavio u svoje filmove.
Ona, naravno, zbog svoje dužine kvari dinamiku filma i dovodi u pitanje i njegov žanr i mada sama za sebe impresionira, moglo bi se reći da donekle opterećuje celinu, ali ovo ne važi i za završnicu filma. U fantastičnom krešendu koje Kurosawa kreira kroz podizanje tenzije do neizdrživih nivoa i konačno oslobađanje razorne snage neba što na zemlju spušta jaku kišu sa razjarenom grmljavinom, videćemo po prvi put i kriminalca koga detektivi traže, samo njegove noge, zapravo, u trenutku kada saznaje da je policija u blizini, sve snimljeno i montirano tako spretno da nam namah postaje jasno koliko su visoki ulozi iako se ni ritam ni intenzitet scene nadalje ne uvećava. Od te tačke, Satovog pričanja telefonom, dva pucnja koje drugi likovi čuju sa druge strane žice pa do finalnog sukoba u predgrađu gde dva muškarca nakon hitaca i pesnica, krvi i blata na kraju završavaju u suzama, Kurosawa je na vrhuncu svojih ranih moći, gradeći fantastično ubedljiv i uprkos visokoj teatralnosti, realan pančlajn za film koji priča o proceduri ali se završava u sasvim animalnoj, primalnoj, neverbalnoj energiji ljudi dovedednih do tačke pucanja. Majstorski.
Mehmete, ove tvoje meditacije o Kurosavinim filmovima su čisto zlato...
Jonathan Milott i Cary Murnion su napravili senzaciju s filmom BUSHWICK ali njihov prethodni rad COOTIES bio je dosta generic indie horor komedija, i plašim se da je njihov novi film BECKY bliži tom naslovu nego njihovom najvećem uspehu.
Milottov i Murnionov film je specifičan na dva nivoa. Prvi je to što je reč o gimmick filmu u kome Kevin James, zvezda komedija za decu igra negativca i psihopatu koji ulazi u klinč sa kćerkom porodice koju zlostavlja tokom home invasiona posle bekstva iz zatvora. Dakle, Kevin James pravi inverziju u odnosu na svoj tipični imidž, proširuje područje borbe i pokušava da se pozicionira slično svom redovnom saigraču Adamu Sandleru. On se u ovoj ulozi snalazi dobro, ali ne nudi zapravo ništa naročito, a kao ipak nekada uspešan ali nikada upečatljiv komičar, jednog dana niko po njegovoj igri neće ni razumeti zašto je ovo bila značajna podela. Naprosto, ljudima taj gimmick po imenu neće značiti, niti se oseća Jamesova reputacija sa decom, niti je ovo neka vrhunska rola.
Drugi aspekt je svakako izlazak BECKYja u mrežu drive-in bioskopa. Holivud je defanzivi ali grindhouse je oživeo. Dok se cineplexi ne otvaraju iz više razloga, grindhouse radi u drive-inovima kao u stara vremena. THE WRETCHED je izašao na milion, možda će i BECKY, pa bi se eto moglo desiti da ovaj film mižda dobije neku još jaču dimenziju u istoriji i na blagajnama.
Nažalost, sam film je dosta tanak. Imamo devojčicu u jednoj generic životnoj situaciji posle gubitka majke. I jedino što je potencijalno zanimljivo jeste jedna scena u kojoj glavni negativac kog igra Kevin James nudi devojčici da je "usvoji", da je učini delom svoje bande. Ali, to nije razvijen motiv. Sve ostalo je zapravo nekakav HOME ALONE koji se od pravog razlikuje po goreu i brutalnosti.
Međutim, ovo nije THE BABYSITTER. Nema smisla za humor, nema naročite napetosti, nema nažalost ničeg previše efektnog, iako želi da bude jako cool, pa između ostalog i kroz toliki obim krvoprolića.
Ovo je mogao biti dobar film. THE BABYSITTER u tome jeste uspeo. Međutim, ovde nema ideja, nema virtuoznosti, šarma, prilično je sve to nažalost mlako iako se sve vreme kao igra vatrom.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 08-06-2020, 23:12:24
Mehmete, ove tvoje meditacije o Kurosavinim filmovima su čisto zlato...
Samo se trudim da budem dostojan ovog topika i njegovog autora.
A, istina je, imam pretplatu na HBO GO pa će i El Reino uskoro pasti.
NO SAFE SPACES Justina Folka je dokumentarni film o slobodi govora na američkim univerzitetima koja je uskraćena konervativcima pa nadalje prema desnim ekstremima.
Justin Folk pravi film delimično baziran na turneji i saradnji Adama Carolle i Dennisa Pragera koji bi trebalo da budu dvojica ljudi sa suprotnih strana a zalažu se za iste stvari - ato su sloboda govora i "zdrav razum".
Međutim, kada se osnovna teza filma potroši, a ona sama po sebi nije sporna, jer ako imamo američki Prvi amandman onda zaista treba da postoji apsolutna sloboda govora, ono što preostaje su raznorazni bećari kao govornici koji treba da se čuju, mada je teško reći da je njihov govor značajan mimo testiranja Prvog amandmana.
Uprkos tome što je ovaj film na neki način sada veoma aktuelan kada je krenulo dubinsko raslojavanje društva u SAD baš i po nekim linijama koje su navedene i u ovom filmu, jasno je da Justin Folk ipak mahom drži stranu govornika sa Intellectual Dark Weba i alt-litea i vrlo malo nalazi primere sa drugih strana.
U tom smislu, ovaj film zastupa ideju slobode ali usput i promoviše ljude određenog stava kao žrtve. Iako im ne prilazi otvoreno kao simpatizer, kada im priđe kao žrtvama, u startu im daje jednu dozu simpatije.
Ne kažem da ovi ljudi ne treba da govore, ali film koji se bavi slobodom, i zauzima tobože principijelan stav, na kraju ipak dosta radi na tome da predstavi svoje protagoniste kroz njihovo neprijatno iskustvo suočavanja sa "nepravdom".
U tom smislu, film bi bio skrupulozniji da se držao principijelnog domena, bez pokušaja da predstavi svoje govornike. No, svakako je zanimljiva tema i čini se da iz dana u dan postaje sve aktuelnija jer sve više ljudi strada zbog nepromišljenog govora, a ponekad čak i zbog neshvatanja šta tačno treba reći da se neka grupa ne bi uvredila.
To neumitno dovodi do krize u dijalogu jer je jedino što nije rizično sada u stvari citiranje raznih pripremljenih teza pojedinačnih grupa koje imaju moć da uzvrate. Nažalost, ovaj film se ipak ne bavi time u tolikoj meri već iznova reprizira nedaće Jordana Petersona i sličnih giliptera.
* * / * * * *
Sloboda govora, odnosno sloboda bilokakvog govora postala je ništavna onoga tretnutka kada je glasnost na internetu zagušila istinu. Ovih dana se suočavam sa internet biografijom čoveka za koga sam bio uveren da ga poznajem bolje od ikoga, a priče se ne poklapaju. Sad se pitam jesam li ja živeo u laži ili sad lažu sve koji brkaju po internetu. Kopam po mojim pismima i starim fotografijama i ništa me ne demantuje.
E vidiš, to jeste problem. Da bi ispravio neistinu na Vikipediji morao bi praktično da objaviš svoju knjigu u kojoj bi pisalo ono što hoćeš da ispraviš, i onda da se referenciraš na tu knjigu na Vikipediji kad ispravljaš neki podatak. Jer ako istina ne stoji nigde napismeno onda nije ništa "jača" od podataka koje imaju drugi posetioci.
Možeš naravno i samo da edituješ članak, bez referenci na izvore, pa da vidimo kako će to da ispadne.
Ne želim ja da ispravljam wikipediju. Više je u sferi emocija. Šta bi ti uradio da se pojave novi dokazi da je globalno otopljavanje samo odvraćanje od pravih rizika našeg sveta. Još više mi je nalik na razuveravanje klinca u filmu "Tito i ja". Naravno da već neko vreme proveravam čitavu priču, jer prevazilazi bilo šta šta sam napisao. Sa jedne strane imam priču o gotovo svecu, a sa druge, tipa koji je u "Filmskom svetu" objavio da sam mladi režiser u vojsci, vojna pošta ta i ta, i da tražim glavnu glumicu za film koji pripremam posle vojske. Još imam fotografije devojaka koje su se navukle. Duboki deo priče govori o ponorima kojima su izloženi vernici u dilemi šta je važnije. Svedoci smo sudara Hrba i Hrbkinja i iz te priče ne možemo da izađemo.
KLEINE GERMANEN - EINE KINDHEIT IN DER RECHTEN SZENE je dokumentatni film koji su režirali Mohammad Farokhmanesh i Frank Geiger. Reč je o zanimljivo zamišljenom i realizovanom dokumentarnom filmu koji je nastao kroz kombinaciju tehnika.
Farokhmanesh i Geiger kombinuju razgovore sa potomcima desničarskih, iliti nacističkih porodica u Austriji i Nemačkoj, govoreći o njihovom detinjstvu i o tome na koji način oni gaje svoju decu, među njima je najpoznatija figura Goetz Kubitschek, a uporedo se u formi dokuanime priča jedna životna priča, mlade žene koja je odrasla u nacističkoj kući, udala se za neonacistu i doživela porodičnu tragediju.
Stoga ta melodramska istinita priča drži celinu ovog filma koji prikazuje i same ljude sa ekstremne desnice, ali iznosi i opservacije psihologa i društvenih analitičara.
U tom pogledu, film je sveobuhvatan, i rekao bih tih u odnosu na to koliko je sama tema "glasna". Simbolika je naravno veoma jaka jer je odgovj dece, kao što znamo bio veoma bitan programski aspekt nacističke vladavine, oni su jako držali upravo do odgoja i vaspitanja, a reklo bi se da je i sada, raznorodnim naslednicima te ideologije to veoma važna tema.
Naravno, ovo nije samo priča o odgoju dece u jednom bizarnom miljeu, i samo po sebi se širi i na temu roditeljstva danas kao takvog. Ta deca i dalje, hteli to njihovi roditelji ili ne, i dalje imaju interakciju sa drugom decom, i u određenom smislu moraju da kriju ono što se dešava "kod kuće" što deci ume da bude teško. S druge strane, roditelji ih puštaju u svet iako ih u kući drže u izolaciji od mnogih pojava vezanih za društvene tokove i savremenu kulturu.
Sve te stvari pokazuju da je život na kraju krajeva ipak jači od svakog pokušaja da mu se ide nasuprot, i da je samim tim konflikt takve dece sa zajednicom neminovan. U ovom filmu vidimo tri različita ishoda, izlazak iz porodične ideologije, reprodukovanje porodične ideologije u drugoj formi i suicid.
* * * / * * * *
I SEE YOU Adama Randalla je blumhausovski triler koji kreće iz jedne sugestije natprirodnog horora da bi potom kroz niz neophodnih ali i nepotrebnih preokreta postao nešto drugo od onoga što smo mislili da jeste.
Adam Randall je snimio film koji sa strane može izgledati kao jedan vešto sklopljen rad za one koji uživaju u pripovedačkim trikovima, ali meni je ovo nažalost delovalo kao jedan šupalj high concept u kome nažalost nema nikakvog ubeđenja.
Nijedan lik mi nije zaživeo u ovom filmu, jednim delom jer Helen Hunt posle brojnih plastičnih operacija ima problem da igra bilo koga a nekmoli glavnu junakinju, i čini mi se da se Randall zadovoljio formom a da je protagoniste i njihovu supstancu potpuno ostavio po strani.
Za Judaha Lerisa ovo svakako nije produžetak i izgradnja žanrovske reputacije započete u THE BABYSITTERu.
* * / * * * *
MUHAMMAD ALI'S GREATEST FIGHT Stephena Frearsa je ekranizacija situacije pred kojom se našao čuveni bokser kada je posle godina suspenzija, suočen sa robijom zbog odbijanja da učestvuje u Vijetnamskom ratu, izneo svoj slučaj pred američki Vrhovni sud.
Ovaj televizijski film iz 2013. režirao je Stephen Frears, reditelj ozbiljnog i raznovrsnog opusa čije su ekranizacije istinitih priča proteklih godina privlačile pažnju a rekao bih i plenile u raznim formatima.
MUHAMMAD ALI'S GREATEST FIGHT je HBO televizijski film i prilično je kamerni po svojim kapacitetima. Reč je u suštini o zanimljivom pravnom proceduralu baziranom na istinitom događaju i Frears to radi dosta "suvo", oslonjen na sjajnu glumačku podelu u kojoj se javljaju i takve njuške kao što su Christopher Plummer, Frang Langella i Danny Glover, i uz finu dozu humora o starim kajlama iz Vrhovnog suda koje su mnogo vitalnije nego što bi se od njih moglo očekivati.
Frears uspeva da unese i dozu emocije u junake, do pokaže kako sudbinske odluke donose ljudi koji uporedo vode svoje živote i imaju lične sudbine koje im mogu uticati na rasuđivanje, i sve to čini jedan veoma zanimljiv iako esetski gledano, ne naročito upečatljiv paket.
Skandal (aka Shûbun), emitovan na RTS 2 prošlog Ponedeljka, je deseti autorski film Akire Kurosawe i prvi od dva filma koja je slavni režiser uradio 1950. Godine. Drugi je, naravno, bio Rašomon, film sa kojim će se Kurosawa vratiti istorijskoj tematici da bi ispričao jednu postmodernu priču o prirodi istine i usput osvojiti svetsku slavu. Rašomonov meteorski uspeh je s punim pravom zasenio Skandal koji priča jednu manje umetnički ambicioznu priču. Ipak, iako je u pitanju svakako slabiji film, Kurosawa je interesantan i u svojim slabijim delima i Skandal ima u sebi nekoliko elemenata koje vredi podvući, pogotovo što, iako se ne bavi neprolaznim i večitim, onako kako to radi Rašomon, ovaj film tretira temu koja je i danas, tačno sedamdeset godina kasnije, strahovito aktuelna.
Kao jedan od najcenjenijih i najpopularnijih mladih režisera u Japanu onog vremena, sa filmovima koji su osvajali nagrade i o kojima se pričalo u čaršiji (prevashodno govorimo o filmovima iz prethodnih par sezona kao što su bili Pijani Anđeo (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/25/film-pijani-andeo-yoidore-tenshi/) i Pas lutalica (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/08/film-pas-lutalica-aka-nora-inu/)), oženjen lepom glumicom Yōko Yaguchi, a koja je nakon ulaska u brak prestala da glumi, Kurosawa je svakako bio izložen određenom, recimo pomalo nezdravom interesovanju javnosti. Skandal je, tako, film koji se bavi onim što je, avaj, i nama danas veoma poznato, žutom štampom, tabloidnim, senzacionalističkim izveštavanjem, fejk, takoreći njuzom i insistiranjem da strvinarsko ponašanje medija koji tvrde da pišu istinu ,,jer imaju slike", može da se pravda radom u interesu javnosti.
Naravno, mi smo protekle nedelje bili svedoci upravo kako slika kao takva nije nosilac istine i slušali kako se dobar deo državnog (i partijskog, mada je to sada već praktično jedno) aparata obara na novinare koji narušavaju privatnost jednog, jelte, deteta, spretno izbegavajući da komentarišu što se ,,dete" konzistentno druži sa nekim protiv koga se vodi krivična istraga – predsednik je, makar, ovo dotakao i vešto spinovao kako, eto, tog čoveka ne povezuju ni sa čim ozbiljnijim od tuče, iako to, naravno nije tačno (https://www.krik.rs/sudjenje-za-demoliranje-komiteta-snimak-pokazuje-okupljanje-optuzenih/), ali istina, kako ne može da se vidi na fotografiji, tako i ne može da izroni iz sistema u kome sudski postupak već godinama ima ulogu taoca izvršne i partijske vlasti.
Zgodno, Kurosawin film je dobrim svojim delom drama-u-sudnici, snimljena dinamično sa mnogo zanimljivih švenkova i skoro postmodernističkim korišćenjem reflektora i mikrofona koje upotrebljava sama filmska ekipa da se prikažu i ekipe raznih televizija koje prate skandalozno suđenje.
No, Skandal nije samo drama u sudnici, i mada on spretno kanališe ovu klasičnu žanrovsku formu, film je dobrim svojim delom socijalna drama sa jakim odjecima radova Franka Capre. Kurosawa je sam bio prilično nezadovoljan ovim filmom, govoreći i o tome koliko je teškoća imao u sklapanju scenarija koji nikako nije hteo da ,,legne" i ovo se svakako vidi u tome kako film, kao uostalom i neki njegovi raniji radovi o kojima sam pisao, divlje pleše između žanrova. Takođe, ovo nije prvi Kurosawin film u kome harizmatični glavni junak biva uveden na centar pozornice na početku sa takvom sigurnošću kao da će, da prosite, pojebati bar prva tri reda publike u bioskopu, samo da bi u kasnijem delu filma on bio skrajnut zarad stavljanja u prvi plan mnogo manje harizmatničnog, mnogo problematičnijeg lika koji, iznenađujuće ili ne, zapravo nosi dušu filma.
U svakom slučaju, Skandal je neka vrsta Kurosawinog osvetničkog rada usmerena da razobliči nemoralnost, lešinarsku prirodu jeftine, skandal-štampe koja, po njegovim rečima ,,misli da ako je nešto tehnički zakonito, to znači i da je automatski dozvoljeno" i urednici i izdavači magazina ,,Ljubav" koji u ovom filmu štampa lažnu priču o romansi poznatog slikara i poznate pevačice – a na osnovu fotografije izvađene iz konteksta – su predstavljeni kao larve iz kojih će jednog dana poleteti Dragan J. Vučićević, kreature koje imaju ljudsku formu ali ne i ljudsku etiku, obeležene tamnim naočarima (u ono vreme univerzalnim simbolom da je neko negativac), sasvim uverene da je laganje na mestu jer će pospešiti prodaju novine, da poznati o kojima se laži objavljuju ionako neće tužiti jer je tek to javni blam a ako i tuže, sudski postupci su još bolji za tiraž.
Ne znam, naravno, šta su samom Kurosawi radili paparaci i nečasni urednici i kako su ga razvlačili po novinama, ali teško da ima neke sumnje u to da je ovo za njega bila sasvim lična tema. Kako i Donald Richie u svojoj knjizi o Kurosawinim filmovima ističe, ovo je jedini film u kome je glavni junak – slikar. Kurosawa je, znamo, planirao karijeru likovnog umetnika koju nikada nije u punoj meri realizovao i, da izvine Richie, režiser će se ovome na neki način vratiti u jednom od svojih poslednjih filmova, Snovi, iz 1990. godine u kome Martin Scorcese igra Vincenta Van Gogha, ali u Skandalu je slikar sasvim jasno, autorov alter ego, signal da je ovo priča u kojoj on neće zadržavati udarce i pustiti obe strane ,,da kažu svoje".
Toshiro Mifune ovde igra poznatog i blago ekscentričnog slikara po imenu Ichirō Aoye koji vozi motor tri godine pre Marlona Branda i kanališe razbarušenu, nemirnu energiju čoveka koji ne haje za tradicionalne društvene krutosti posleratnog Japana i ide kuda ga inspiracija nosi. U otvaranju filma, to je vrh planine gde sedi i slika okolne vrhove, okružen lokalnim seljacima koji mu se čude i sa njim provode zabavne trenutke. Aoye je prikazan kao veoma solidan čovek, lišen nekakve buržujske sujete i klasne distance. Kada se na vrhu planine pojavi poznata pevačica, Miyako Saijo, kojoj je pobegao autobus, on će joj ponuditi pomoć da dođe do istog odmarališta u kome je i sam smešten i tamo je na kraju dovesti na motoru. Par sati kasnije, oboje u bademantilima na terasi njene sobe imaju sasvim kulturan razgovor o okolišu i tome da se od slave nekada mora pobeći da bi se sačuvalo mentalno zdravlje i ovo je momenat u kome ih paparaci slikaju.
Bes koji Aoye oseti kada se priča raširi po ulici dok magazin ,,Ljubav" bije rekordne tiraže i muze priču o tajnoj romansi dvoje selebritija je dovoljan da prvo nabode ljigavog urednika a da zatim i presavije tabak i tuži izdavača za klevetu. Ovo je donekle kontroverzno utoliko što se u ono vreme smatralo da je to poznatima ispod časti i da treba da trpe da drugi ispiraju usta sa njima zbog svoje privilegovane pozicije u društvu.
Kurosawin caprijanski pristup je vidljiv u tome da on uopšte ne tretira ideju te privilegije i pitanja da li Aoye uošte treba da se ovim bavi – Saijova, recimo, ni ne pomišlja da sama tuži novinu i tek na njegovo nagovaranje pristaje da učestvuje u tužbi – jer je njegov glavni lik gotovo svetački čist, ispravan i u celu frku ulazi jer mu se gadi takav tretman istine, njeno izvrtanje i bacanje u blato za zabavu svetine. Drugim rečima, Mifuneov lik je, verovatno ono kako je Kurosawa sebe video u najboljem svetlu i pokušao da ovu predstavu pretoči na filmsku traku prikazivanjem odnosa koji se razvija između Aoyea i porodice advokata Hirute koji se sam ponudio da ga zastupa na sudu.
Može se pričati i o tome da je ovaj pristup bio smišljen i da bi film bio prijemčiv za američku publiku: sam Mifune emituje jednu nepogrešivo kerigrantovsku energiju, a Yoshiko Yamaguchi koja igra Saijovu je nesumnjivo izabrana zbog svog holivudskog, glamuroznog izgleda koji u ovom filmu, sa ovom frizurom, neodoljivo asocira na Lauren Bacall. Takođe, film eksplicitno tretira američke simbolike koje su i Capri bile bliske, notabilno u scenama koje se tiču proslave Božića i čuda koje ovo simbolizuje a koje će se ovaplotiti u finalu filma. Na kraju krajeva, ovde čujemo poznate anglosaksonske božićne pesme poput Auld Lang Syne ili Silent Night pevane na japanskom...
Naravno, to finale, iako ima jedan upečatljiv dijalog uzdržanog ali harizmatičnnog Mifunea, do tog momenta već prilično skrajnutog u narativu, ipak pripada advokatu Hiruti koga, nagađate, igra Takashi Shimura, kreirajući do groteske snažan portret čoveka koji zna da ne pripada ,,dobrim ljudima" ali koji u sebi ima još toliko dobrog da se toga stidi.
Sam Kurosawa je objasnio da je Hirutin lik kreiran na osnovu prisećanja susreta sa čovekom u kafani u Šibuji desetak godina ranije, koji je celo veče pričao o svojoj bolesnoj ćerki i govorio o njoj kao da je najbolje dete na svetu. Ovo je Kurosawu impresioniralo i Hiruta u filmu i sam ima bolesnu ćerku, Masako, koja već pola decenije leži u krevetu zbog tuberkuloze i predstavlja simbol čistote i moralno središte filma.
Nažalost, prema kraju Kurosawa ne može da odoli jeftinom, patetičnom rešenju žrtvovanja ove ćerke da bi Hiruta konačno odlučio da li će ili neće da kaki, ali ono što scenario odrađuje prilično grubo, u doroj meri spasava sjajna Shimurina gluma. U prijatnoj reverziji onoga kako je njemu u Pijanom anđelu Mifune kidnapovao film, Shimura ovde izgurava jednodimenzionalnog, lepuškastog slikara sasvim u drugi plan svojim do karikature naglašenim moralnim posrnućem. Svakako, Shimura ovde stalno sedi na ivici preglumljivanja, ali je, za moj račun, ne prelazi, uspevajući da izrazima lica, uplašenim ćutanjima, pogurenošću prikaže više straha, stida i zgađenosti samim sobom nego u scenama gde se teatralno ispoveda ćerki. Shimurina transformacija iz kul, blaziranog detektiva kog je igrao u Psu lutalici, u advokata koji potvrđuje sve negativne klišee o advokatima pre nego što u sebi nađe hrabrosti da ipak bude pre svega čovek je zamamna i krade finale filma.
Drugde, u Skandalu se svakako može uživati diveći se Kurosawinoj tehnici. Možda scenarista Kurosawa nije uspeo da se do kraja izrazi i domisli ono to je osećao na ovu temu, odlučujući se na kraju za neka nezarađena a neka i nezgrapna rešenja, ali režiser Kurosawa je film zasejao impresivnim radom kamere i brzometnom montažom. Kurosawina jedina – kako i Richie podseća – scena suđenja je, kako smo već rekli, sjajno snimljena i dinamično montirana, ali film je prepun domišljatih rezova, maštovitog kadriranja, ali i sasvim ikoničkih scena Mifunea na motoru (i, kao bonus, Mifunea na motoru sa potpuno okićenom jelkom od metar i po iza leđa), zamišljene i ćutljive Yamaguchijeve, nemog, detlajnog pregledanja Hirutine kancelarije gde o čoveku saznajemo mnogo toga po njegovom okruženju, razuzdane božićne večeri u kafani sa pijancima i kurvama za advokata i njegovog buržujskog klijenta.
No, ono što nakon gledanja ostaje, bez obzira na sve probleme sa scenarijom i Kurosawinog meandriranja među likovima gde je za jednog – nominalno, protagonistu – izgubio interesovanje kada je prepoznao da je drugi mnogo slojevitiji i životniji, je upravo ta Shimurina rola čoveka koji sebe dovodi na rub pucanja jer je slab i teško mu je jer, iako slab, on je i dalje, u suštini, dobar čovek i prepoznaje da je slabosti u sebi dopustio da se razvije u zlo. Baziran na stvarnom liku i istican kao prvi primer Kurosawinog na Dostojevskog nalik pristupa analizi likova, Shimurin Hiruta je tragičar i pobednik u isto vreme i još jedan siguran pogodak za glumca koji će konačnu realizaciju ovog pristupa likovima imati u filmu Ikiru što ćemo ga, božezdravlje pogledati za par nedelja na RTS-u.
John Mackenzie je u serijalu PLAY FOR TODAY režirao dramu Dennisa Pottera, kultnog britanskog televizijskog pisca pod naslovom DOUBLE DARE. Ova televizijska drama iz 1976. godine bavi se Potterovim opsesivnim temama odnosa pisca i teksta, fikcije i stvarnosti, da li je pisanje neki vid prekognicije...
Alan Dobia igra pisca koji je posle psihičke krize odlučio da se vrati pisanju ali se nalazi u stvaralačkoj i životnoj blokadi. Aranžira sastanak sa glumicom čiji je zadatak da mu kao potencijalna protagonistkinja sledeće televizijske drame produva kreativne kanale. Uporedo sa njihovim napetim susretom, u prostoriji i i eskort-dama kakvu bi ta glumica možda i igrala u drami.
Pisac u krizi počinje da se pita da li se pored njega odvija tekst koji je zamislio i da li se njegove zamisli ispunjavaju u stvarnosti.
Potter u suštini formatira ovu postavku kao polemičku dramu, o umetničkom činu, o tome šta je stvarnost a šta performans i u kojoj meri mu se umetnik mora predati, dok uporedo traje slično ubeđivanje između klijenta i prave eskort-dame koju igra ista glumica.
John Mackenzie nije ovde u tipičnom okruženju ali se maksimalno trudi da raskadrira stvari i da ih učini vizuelno što dinamičnijim je itekako prisutna, naravno sa primarnim akcentom na glumce u kontrastu sa ambijentom hotela.
PLAY FOR TODAY je bio odskočna daska za mnoge reditelje i pisce, i to je zlatni standard britanske TV drame, i na svu sreću ovaj susret velikog pisca i reditelja nije razočarao.
JUST A BOYS' GAME je drama Petera McDougalla koju je za PLAY FOR TODAY režirao John Mackenzie i po njegovom scenariju je potom radio i film A SENSE OF FREEDOM.
Ovo je realistički, energičan prikaz života jednog mladog škotskog propaliteta koji živi u senci ostarelog dede koji je upamćen kao veliki uličar i mangup
Slično filmu A SENSE OF FREEDOM i ovde je scenario dosta epizodičan, a Mackenziejev postupak je tvrd i realističan, gotovo naturalistički što ovoj televizijskoj drami daje film look i izvanrednu atmosferu.
Na kraju krajeva JUST A BOYS' GAME je socijalna melodrama koja ne odstupa mnogo od klišea tog žanra i tipičnih životnih situacija ali joj Mackenziejeva režija daje dozu ubedljivosti i energije i po tome čini da se izdvoji od ostalih.
Martin Scorsese je veliki fan ove TV drame i smatra je škotskim MEAN STREETSom.
MOPE Lucasa Heynea je indie film po istinitoj priči o tragičnoj sudbini Stevea Drivera i Tom Donga, dvojice porno entuzijasta koji su čak i bukvalno grebali po dnu kace kalifornijske porno industije da bi na kraju svoju tragičnu egzistenciju zamenili tragičnom smrtću.
MOPE se bavi zanimljivim miljeom dna porno industrije, dakle ovo nije BOOGIE NIGHTS ili priča o nekoj velikoj zvezdi. Kao i svaka industrija, i porno industrija ima svoju najnižu klasu radnika, i nju čine očajnici koji uprkos nedostatku darovitosti i obdarenosti pošto-poto žele da budu deo pornografije.
U tom smislu, MOPE je veoma autentičan, a kako stvari stoje i verodostojan prikaz bizarnog slućaja Stevea Drivera koji je pre desetak godina bio zanimljivu fusnota za ljubitelje i poznavaoce porno industrije.
MOPE se fokusira na ove dve sudbine ali kroz njih daje i širu sliku tog pornografskog dna kace koje naseljavaju razni izopačenici, očajnici, narkomani i osobe motivisane raznim vidovima očaja.
Neuspeh glavnih ličnosti u ovom filmu povremeno deluje kao materijal za komediju i Heyne ne beži od toga da su mnogi aspekti ove tragične priče zapravo smešni, ali preovlađujuća atmosfera je osećaj da su Steve Driver i Tom Dong proveli godine kao hrčci u točku jednog naročito opskurnog dela naše stvarnosti.
Rediteljski, MOPE je efikasan i jednostavan, Lucas Heyne ima predistoriju u svetu video klipova ali ovde želi da izgradi i atmosferu i odnose i to radi efikasno. Sam rediteljski izraz u ovom filmu nema harizmu, u nekim situacijama stvar deluje pomalo holivudizovano čak u pogledu kako se razzvijaju odnosi junaka, a pod holivudizacijom mislim na situacije u kojima gledamo njihove "prepoznavanje", donošenje zajedničkih odluka i sl. ali to ne umanjuje ubojitost priče na kraju.
MOPE je mogao biti drugačiji ili bolji film na ovu temu. Ali, i ovakav kakav je izuzetno je zanimljiv i vredan pažnje.
* * * / * * * *
Oh, to bi trebalo pogledati, ima li ga na nama dostupnim striming servisima?
Posle ispadanja iz holivudskog mejnstrima, Mel Gibson je izvan sistema i na obodima sistema počeo da pravi zanimljive filmove koji su mahom bili B po obimu ali A+ po dometu, spajajući žanrovsku ortodoksiju i autorski pečat imena kao što su Richet ili Zahler. Kada se tome doda da je režirao HACKSAW RIDGE, može se reći da je ispadanje iz studio igre bilo priktiveni blagoslov jer je izašao iz mase bullshita koji se tamo produkuje i počeo da pravi old school filmove, naslove kao što je art exploitation magnum opsu DRAGGED ACROSS CONCRETE ili sjajan osvetnički triler BLOOD FATHER. U tom periodu, paradoksalno, Gibson kao da nije grešio i ti filmovi su dobili jedan old school holivudski pečat glumca po kome su prepoznatljivi, i koji izuzetno dobro utiče na njihovu poetiku.
FORCE OF NATURE Michaela Polisha može se gledati kao odstupanje od tog patterna, mada možda je on vesnik nečeg boljeg za Gibsona u poslovnom smislu. Naime Emmet i Furla su moćni finansijeri sa kojima su mnogi etablirani studio majstori radili, od Petea Berga i Wahlberga pa čak i do Scorsesea. Moguće je da Gibson sa njima ispipava mogućnost za neke svoje nove studio filmove.
Elem, FORCE OF NATURE je šou Michaela Polisha i njegove žene Kate Bosworth koja je malo ušla u godine pa se i plastificirala, a Mel igra sporednu ulogu, dostojnu njegovih šerifskih godina, i u maniru mnogih supporting rola koje je Bruce Willis ostvario poslednjih godina.
Za razliku od Willisa, Gibsona interesuje šta snima i evidentno je po njegovom liku da je verovatno i sam dosta doprineo u pogledu scenarija, glumačkih improvizacija i svaki put kad je na ekranu, film ode klasu iznad.
Na svu sreću, sam film nije puki exploitation. Posle odličnog početka, Polishovi su otišli u krizu i završili od indie favorita u DTV maniru. Pa ipak, FORCE OF NATURE ima pretenzije da bude klaustrofobični triler, neka vrsta tarantinovskog DIE HARD rip-offa, i u tome bi mnogo više uspeo da ovo nije Polishov šou.
Film je realizovan korektno ali nenadahnuto, a rekao bih da Polish nema ni mnogo invencije kao reditelj ni mnogo dara za stvaranje i održavanje tenzije. Iako traje sat i po vremena i dešava se u jednom zatvorenom prostoru, ima deonice u kojima ozbiljno ispada iz ritma. Ne postaje nužno dosadan ali ima situacije u kojima likovi prosto na nekim mestima ostaju predugo, i ima nekoliko karakternih eksplikacija više nego što bi trebalo.
Dakle, scenarista Cory Miller i Michael Polish su pošli sa idejom da naprave nešto što je više od rutinskog DTV akcionog trilera i došli su nadomak toga ali nisu dobacili, uprkos što tome što su imali Mela Gibsona na raspolaganju u nekih pola sata minutaže.
No, ako izuzmemo visoko očekivanje od Melovog imena na špici, FORCE OF NATURE se može pogledati kao DTV stvar koja će imati svoje mesto na malim ekranima.
Nadam se da ćemo uskoro videti film čiji je zalog zapravo bila ova usluga Emmetu i Furli.
* * 1/2 / * * * *
WASP NETWORK Oliviera Assayasa je njegov provratak u milje CARLOSa, ponovo sa Edgarom Ramirezom glavnoj ulozi. Isto tako ponovo snimaju njegovi kanonski saradnici Denis Lenir i Yorick Le Saux, i uprkos tome što su svi ponovo na okupu, WASP NETWORK nažalost nije klasik u ravni CARLOSa.
Međutim, i dalje je reč o vrlo zanimljivom filmu, o slučaju koji nije toliko poznat a to je formiranje kubanske špijunske mreže početkom devedesetih u Majamiju, sa ciljem da se razmontira reakcionarna dijaspora koja je pomislila da će sa padom SSSRa moći lakše da sruše Castra i komunizam.
Način na koji su ga rušili veoma je sličan načinima na koji su ustaše planirale da ruše komunizam u SFRJ i to je uključivalo terorističke napade na turističke objekte kako bi im umanjili prihode deviza, zatim rasturanje propagandenih materijala i konačno, pokušaje da ubiju Castra.
Kubanska tajna služba se međutim ispostavila kao lucidnija nego što je iko očekivao i napravila je briljantnu ofanzivnu operaciju infiltracije u militantnu dijasporu, uspevši da nabavi njihove planove, deo toga osujeti, kompromituje ih pred Amerikancima i uopšte prilično ih ugrozi.
U glavnim ulogama Assayas je okupio All-Star ekipu, tu su Edgar Ramirez, Wagner Moura, Ana de Armas i Penelope Cruz, i film je mahom na španskom što je naročito duhovito jer se mahom dešava u Majamiju.
Ono čega ima manje to je ta vibrantna atmosfera i arty touch koji je Assayas donosio u svoje trilere. U WASP NETWORKu je veoma konkretan, fokusiran na pripovedanje, bez nekih stilskih i atmosferskih bravura, i u određenom smislu odstupa od stila po kome je inače poznat.
Ruku na srce, Assayas nikada i nije prestajao da bude primarno pripovedač, tako da ova redukcija ide u logičnom pravcu. Ono što gubi na stilu, dobija na realističnosti i WASP NETWORK povremeno deluje prozaično, ni Kuba nije onako egzotična kako je zamišljamo jer je "stvarna", ni Majami nije onako glamurozan kako smo ga gledali na filmu jer je "stvaran". U tom pogledu, Assayas u suštini nudi dobar balans visokooktanske premise i nečega što je njeno utemeljenje u stvarnosti.
WASP NETWORK je istinita priča, ali u sebi kombinuje elemente trilera i karakterne melodrame. Ponekad su odnosi među ljudima u ovom filmu suroviji od sadržaja napetih scena, nariočito u zapletu koji igraju Wagner i Ana.
U određenom smislu, ova kubanska operacija dosta podseća na akcije naših službi prema ustaškoj emigraciji, i na neki način WASP NETWORK jeste i nekakav jugoslovenski film
* * * / * * * *
CREAM IN MY COFFEE je televizijska drama po scenariju Dennisa Pottera snimljena u režiji Gavina Millara koja govori o starom paru koji pred kraj života dolazi u hotel u kom je preoveo svoje prvo predbračno romantično putovanje. Radnja se ubrzo raslojava na dva tka, jedan u staračkoj sadašnjosti, jedan u mladalačkoj prošlosti i polako ih vodi do traume koja je tokom tog boravka uspela da se zbije i sakrije.
Potter svojim sporadično ekscentričnim dijalozima, zanimljivo konstruisanim dramskim situacijama i poigravanjima strukturom koja su solidna ali nisu ovog puta bravurozna, uspeva da digne ovu priču na jedan viši nivo u odnosu na njen relativno rutinski siže.
Završna sekvenca je međutim bravurozna, podjednako zahvaljujući Potteru i Millaru. Pa ipak, CREAM IN MY COFFEE nije toliko interesantan za one koji nisu ljubitelji i poznavaoci.
Rashomon iz 1950. godine, emitovan prošlog Ponedeljka u RTS-ovom ciklusu filmova Akire Kurosawe je jedanaesti autorski projekat ovog režisera i prvi rađen za manju produkcijsku kompaniju Daiei. Kurosawa je godinama planirao da uradi ovaj film, fasciniran kratkim pričama Rynosukea Akutagawe (priča Rašomon, po kojoj je film dobio naslov i mesto odvijanja radnje kod nas je objavljena u antologiji savremene japanske pripovetke ,,Veština senčenja" zajedno sa ključnim radovima Abea, Mishime, Shige itd. 1983. godine) o konfliktnim svedočenjima o silovanju i ubistvu u šumarku u osmom stoleću a nadomak mesta Rašomon u blizini današnjeg Kjotoa. Scenario i budžet su bili gotovi još 1948. godine, ali u njegovoj matičnoj kući, studiju Toho, su se nećkali smatrajući da film nema dovoljan bioskopski potencijal. Ovo je, zapravo, bilo i prilično tačno, uzev u obzir da je Rashomon, kada je na kraju snimljen, naišao na mlake reakcije kod japanske kritike i čak je i njegov pozitivni prijem na zapadu odbacivan kao rezultat puke egzotičnosti od strane japanskog kritičarskog establišmenta.
Naravno, lako je sada kriviti japanske kritičare za slepilo kod očiju i spektakularno promašivanje poente, no, Kurosawa je u poslednjih nekoliko godina isplivao kao režiser koji se hvata savremenih tema, piše i snima filmove o japanskoj post-ratnoj traumi, oslikava socijalne i psihološke tenzije u današnjem japanskom društvu prikazujući kriminal i moralnu korupciju, siromaštvo, bolest ali i nepokolebljivost ljudskog duha u najtežim vremenima. U poređenju sa Pijanim anđelom (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/25/film-pijani-andeo-yoidore-tenshi/), Tihim duelom (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/31/film-tihi-duel-aka-shizukanaru-ketto/) pa i Skandalom (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/14/film-skandal-aka-shubun/), Rashomon mora da je delovao kao dekadentni rad iz hobija za ovog režisera, vraćanje već pomalo prevaziđenim polupozorišnim filmovima gde se preglumljuje i poseže za istorijskim mizanscenom kako se ne bi govorilo o gorućim temama današnjice. S druge strane, ne treba zaboraviti da je i Tora no o wo fumu otokotachi (https://cvecezla.wordpress.com/2020/04/30/film-tora-no-o-o-fumu-otokotachi-ljudi-koji-su-isli-po-tigrovom-repu/) iz 1945. godine sa svojim srednjevekovnim kontekstom bio smatran suviše ,,nacionalističkim" da bi ga američke okupacione vlasti tek tako pustile pa je i u Rashomonu kritika, doduše tek naknadno, pronalazila alegoriju o porazu Japana u Drugom svetskom ratu i psihološkim trikovima koje će ponosita, imperijalna nacija upotrebiti da samoj sebi prikaže ovaj poraz kao nešto plemenito u čemu će pronaći razloga da glavu drži ponosito uzdignutom.
Naravno, Kurosawin stvarni predložak, Akutagawina pripovetka ,,U šumarku" iz koje je uzeo zaplet i sukobljena gledišta likova napisana je još 1922. godine i mada su ,,politička" tumačenja filma sasvim dobrodošla, film svakako mnogo naglašenije kombinuje kriminalistički, istražni triler sa psihološkom dramom u kojoj se okolnosti jednog zločina koriste da se ispitaju ličnosti nekoliko protagonista i prikaže prevrtljivost ljudske prirode.
Uz rizik da zazvuči kao da se ponavljam, i u svemu vidim postmodernizam, i Akutagawina pripovetka i Kurosawina ekranizacija (za koju je scenario priredio zajedno sa Shinobuom Hashimotom a koji će mu biti saradnik na čak devet scenarija do kraja karijere) su upravo primer post-moderne umetnosti koja se ne samo odriče bavljenja velikim naracijama već se usredsređuje da pokaže kako one u savremenom svetu više ni ne postoje. To što se priča dešava u osmom veku i ima formu tradicionalne narodne skaske – koja treba da ima poentu ugođenu sa istorijskim vrednostima nacije shvaćene u jednom bezvremenom, večitom kontekstu – upravo služi da se kontradiktornosti u narativu jače istaknu, da se koncept istine – u materijalnom smislu – pokaže kao farsa i stvar ugla gledanja i subjektivne percepcije, ali i da se isti taj koncept istine, sada kao istorijske kategorije, temelja identiteta pomenute nacije prokaže kao ništa drugo do fikcija u koju birate da verujete.
Akutagawa je, ne zaboravimo, bio neka vrsta zvezde japanske predratne literature, autor upoređivan sa Poeom i miljenik i kritike i čitalaštva koji nije svojoj zvezdi dopustio da se ugasi, oduzevši sebi život sa svega tridesetpet 1927. godine, ostavši zapamćen kao jedan od japanskih autora sa izrazito zapadnjačkim stilom. Ovo se dobro uklopilo u Kurosawin senzibilitet u velikoj meri građen na zapadnom filmskom stvaralaštvu pa je i Akutagawina priča, otržući se tradicionalnim poukama ,,istorijske" fikcije i koristeći njenu formu da potkaže istine koje se kroz njih prenose, na Kurosawinom filmu postala visoko simbolička, dinamična drama u kojoj se jedan isti događaj prikazuje iz više rakursa i uvek izgleda drugačije – ostavljajući istinu da se valja u blatu cinizma, ali pronalazeći vredne uvide u ljudsku prirodu kroz sukobljene interpretacije događaja od strane svih umešanih.
Silovanje žene u šumi i ubistvo njenog muža su teme koje danas možda ne bi ni mogle ovako lako da se stave u temelj filma koji manifestno ne veruje svojim protagonistima i pokazuje ih kao posve nepouzdane pripovedače. ,,Verujmo žrtvi" je mantra koja je važna u praktičnom životu jer jednu situaciju koja je po prirodi stvari okrenuta protiv slabijeg donekle balansira i dopušta da se oni jači i moćniji dovedu u poziciju da njihova dela budu bolje istražena. No, Rashomon ide jednom izrazito centrističkom, gotovo nihilističkom putanjom, pokazujući da, kada dođe do svedočenja na sudu, ni počinilac, ni žrtva, ni ubijeni, pa čak ni nomionalno nezainteresovani svedok koji je i upozorio vlasti da se nešto strašno u šumarku desilo ne mogu biti pouzdan pripovedač. Film istražuje pre svega ljudski ego i zločin koji je u njegovom centru služi samo da bude ogledalo na kome će se ovaj ego reflektovati. Utoliko, posmatranje ovog filma kao nečeg gde bismo saosećali sa žrtvama i tražili moralnu katarzu u osudi počinioca dovodi gledooca u kognitivnu disonancu. Film ne ,,znači" ono što nam se čini da na početku znači i njegova ,,poruka" nije prosta poruka kriminalističkog trilera o zločinu i kazni. Šef studija Daiei, Masaichi Nagata je i sam insistirao da ne razume o čemu se u filmu zapravo radi, izašavši sa prve projekcije pre kraja, verovatno zbunjen što se Rashomon ne uklapa ni u Kurosawin dotadašnji opus – iako su, argumentovaćemo niže, vidne spone sa njegovim prethodnim radovima – niti u žanr ,,istorijskog krimića" u kome se nominalno nalazio. Kada je trebalo poslati film na Venecijanski festival, i u Daieiju i u Ministarstvu kulture su se isprva protivili pozivu upućenom Kurosawinom Rashomonu ukazujući da film nije u dovoljnoj meri reprezentativan za japansku kinematografiju. Kada je Kurosawa nazad došao sa Zlatnim lavom i nagradom kritike, pa su krenule i nagrade američke Akademije, postalo je kristalno jasno da je režiser prerastao svoj nacionalni okvir i da će njegovi filmovi uskoro biti snimani za internacionalnu publiku i biti deo globalne kulture. Rashomon je prvi film sa kojim će Kurosawa steći istinsku svetsku slavu, i koji će munjevitom brzinom biti otkupljen za prikazivanje u SAD i u Evropi.
Pomaže svakako što je ovo izuzetno britak, brz i kratak film. Ponovo pomalo nalik na Tora no o wo fumu otokotachi, Rashomon je film u kome se vrlo malo gubi vreme, u kome su režija i montaža izuzetno ekonomične i svaki kadar se broji. No, za pola decenije Kurosawa je višestruko unapredio svoj izražajni jezik i Rashomon je produkcija raskošnog osvetljenja (slikana samo uz prirodno, sunčevo svetlo, eventualno pojačavano ogledalima), sunca čija je simbolika ogromna, sa oblacima i granjem koji bacaju značajne senke na ljude što pričaju svoje lažne priče, pokazujući sebe u ,,idealnom" svetlu dok pričaju o morbidnom seksualnom trouglu i ubistvu/ samoubistvu, skršenoj časti i preziru, sa kišom koja ne spira grehe nego podseća na težinu prošlosti a koju su tokom produkcije farbali crnim mastilom da bi je kamera lepše snimila.
Kurosawa je ovde sasvim u svom elementu koristeći meteorološke pojave kao simbole a glumcima dajući intenzivne, teatralne role da svoje laži bolje, dramatičnije, farsičnije plasiraju pred kamerom.
Rashomon je, dakle, pre svega farsa, ali ne humoristička već hladna, ekplorativna farsa koja razobličuje ljudsku psihu i pokazuje koliko je ona bespomoćna pred samom sobom, koliko će ego u samoodbrani počiniti novih prestupa. Toshiro Mifune je ovde iskeženi demon, šumski razbojnik koji sebe vidi kao šmekera, jebača i moćnog ratnika iako ga, gledajući iste scene iz druge perspektive vidimo kao zbunjenog, nespretnog oportunistu. Machiko Kyō je nesrećna žena ili žena koja se dosađuje ili manipulativna kučka ili puka nesrećna žrtva u svetu kojim vladaju muškarci a čast je važnija od života. Fantastični Masayuki Mori je ubijeni muž koji, kada ga pozovu da svedoči putem medijuma sebe prikazuje kao najvećeg martira i praktično sveca što čast drži iznad svega a ženinu izdaju iskupljujuje obrednim samoubistvom. Konačno, Takashi Shimura i ovde dominira izvrsnim prikazom drvoseče-svedoka od koga krug laži i kreće. Rashomon je priča u kojoj niko nije nevin ali njena genijalnost je svakako u tome što do kraja nećemo znati ni ko je STVARNO kriv.
Kurosawa kaže da su ga i glumci ovo pitali tokom snimanja, leta 1950. godine. Ekipa je nekoliko nedelja živela zajedno pa je film, tehnički, pravljen i dok kamere nisu radile, a Kurosawa je svojim glumcima iznova objašnjavao da poenta filma i nije u tome da se otkrije krivac. To da su svi krivi je, naravno, ona teška žaba koja treba da se proguta do kraja, ali i moćna poenta koja će praktično promeniti način na koji se posmatra kriminalistička fikcija u popularnoj kulturi, utičući i na film i na literaturu koji će doći posle. Ali Rashomon je ovo učinio prevashodno rušeći žanrovski postulat da krivac treba da bude nađen i da do kraja mora biti kažnjen. Kurosawa ovde namerno i dosledno ide PROTIV žanra, pokazujući ljude koji ne lažu da bi se izvukli od kazne za zločin – naprotiv, recimo, sam Mifuneov bandit spremno priznaje da je silovao i ubio, prikazujući kako se žena u njega zaljubila tokom prisilnog seksa a kako joj je muža ubio u časnom i spektakularnom duelu mačevima iako kasnija svedočenja pokazuju sasvim drugu psihologiju žene a finalni duel, pričan iz perspektive drvoseče je nespretna, nevoljna borba dvojice muškaraca koji se bore da bi sačuvali ego, padaju i valjaju se po zemlji, ispuštaju mačeve i tresu se od straha u odjeku već poznatih Kurosawinih scena u finalima filmova gde mačo muškarci bivaju svedeni na batrgave figure u prašini. Kurosawino korišćenje žanra je ovde subverzivno i farsičnost filma smera na pokazivanje da ljudi ne mogu računati ni da sami sebe neće izdati kada im se dovede u pitanje identitet u koji toliko veruju.
No, Kurosawa se zaustavlja na korak od pada nihilizam i dodajući još jednu scenu na priču koju je Akutagawa ispričao, sugeriše da u ljudima, svejedno, postoji i jednako prirodan impuls da se čini dobro i da refleksna zaštita ega lažima nije jedino i ono presudno što nas definiše.
Ovo je do sada i vizuelno najsmeliji Kurosawin film sa veoma artističkom koreografijom – pogotovo u scenama kada mrtvac priča kroz usta šinto-medijuma – naglašenom muzikom Fumioa Hayasake koji je napravio svoju verzju Ravelovog Bolera, sa već pomenutim naglašenim korišćenjem svetla i prirodnih fenomena, ali i sa intenzivnom montažom. Kritika je prebrojala da u filmu od vitkih 88 minuta ima čak 490 rezova (Donald Richie u svojoj knjizi umešno primećuje da je, na kraju krajeva, publici ista priča servirana četiri puta i da je brza montaža način da se gledalac ne zamori), režiser ovde postiže visoku eleganciju prelascima iz jedne vremenske linije u drugu (film je flešbek u flešbeku U flešbeku) gde glumci nastavljaju jedni drugima pokrete iz sasvim drugog vremena i mesta, ali i portretskim postavljanjem glavnih junaka tako da ih gledalac proučava onako kako ih i film prikazuje oslikane od strane različitih pripovedača događaja.
S druge strane, rad kamere je u velikom delu filma naglašeno impresionistički, dajući nam lažnu objektivnost svojim prikazivanjem okoline, šume, žbunja, neba zaklonjenog granjem, a što je u oštrom kontrastu sa insistiranjem na portretiranju protagonista ali i sa brojnim oštrim rezovima koji, bez obzira što ih ima tako mnogo – i što su uglavnom brzi, Kurosawa u filmu raktično ne koristi zatamnjenje i odtamnjenje koji bi sugerisali jasan prelazak sa scene na scenu i sa mesta na mesto – ni jednom ne zbunjuju gledaoca niti ga dovode u konfuziju po pitanju ko sada priča priču i šta se desilo pre a šta kasnije.
Utoliko, Rashomon je nepatvoreno remek-delo, perfektan melanž vrhunske tehnike i radoznale, nepraštajuće istraživačke posihologije, film gotovo nihilističke farsične energije ali sa ipak humanom srži koja podseća da, grešni i pogrešni koliko ljudi umeju da budu kada stvari dođu do ključanja, oni jednako imaju kapaciteta za činove velike plemenitosti i požrtvovanja naprosto jer su – takvi. Rashomon nije film o iskupljenju već, jednostavnije, film o nesvodivosti ljudske prirode na puko zlo ili idealnu dobrotu. I da je, ipak, dobro što smo takvi. Film za udžbenike i mnoga gledanja.
BASKETBALL COUNTY: IN THE WATER je dokumentarni film o oktugu u okolini Vašingtona iz kog dolaze neki od najboljih mladih košarkaša na srednješkolskom, koledž i NBA nivou.
Kevin Durant koji je potekao iz tog orkuga je producirao ovaj televizijski dokumentarac u režiji Johna Beckhama i Jimmy Jenkinsa, i isporavlja se da ovde ima podjednako sportske hagiografije ali i maltene tigerkingovske bizarnosti, i to ne samo kroz slučaj Lena Biasa već i Curtisa Malonea.
PG County je bio prostor sa najimućnijim afroameričkim domaćinstima ali i siromašnim krajevima u kojima su epidemije kreka napravile teške posledice. Jedan od odgovora države bio je i podsticanje sportskih centara u kojima bi se okupljala afroamerička omladina.
DC je na neki način dom crnačke košarke u Americi, tu je praktično prvi afroamerički jevanđelista košarke i učenik Jamesa Naismitha doneo košarku u crnu populaciju. Tradicija je dugačka i rivaliteti sa Njujorkom i ostatkom države su se vremenom razvijali.
Iz tog sveta izašli su neki od najuzornijih asova kao Kevin Durant pa sve do Lena Biasa i nekih grindera kao što je legendarni Sam Young. Beckham i Jenkins pokrivaju celu priču kroz tematske segmente ali kroz nekoliko ključnih sagovornika među kojima je Durant grade i osećaj celine.
Otud BASKETBALL COUNTY ipak uspeva da bude nešto više o televizijske emisije i formira se kao televizijski film o Prince George's Countyju, američkom Čačku.
George's County, vašingtonski rokenrol.
8 CITAS je romantična komedija koju je na početku karijere režirao Rodrigo Sorogoyen u saradnji sa Perisom Romanom.
Sorogoyen je proteklih godina uspeo da se nametne kao velemajstor španskog trilera ali na početku je krenuo iz jednog potpuno drugačijeg okvira. 8 CITAS je romantična komedija sačinjena od osam situacija u kojima se neki likovi ponavljaju i zaokružuju i svaku od tih situacija možemo posmatrati kao ljubavni sastanak neke vrste.
Reč je o skromno budžetiranom filmu u kome možemo prepoznati neke od Sorogoyenovih prepoznatljivih obeležja kao što je recimo gotovo opipljiv suspense koji stvara čak i u woodyallenovskom miljeu ironičnog romcoma. Neke od situacija nude nelagodu i napetost pravog trilera i u tom formatu aranžiraju neke tipične kalambure svojstvene španskoj ljubavnoj komediji.
Otud 8 CITAS nije film kakav bismo očekivali ovih dana od Sorogoyena ali jeste ona vrsta filma zbog koje najšira publika voli španski film inače.
Romano i Sorogoyen zajedno potpisuju i režiju i scenario i iz oba elementa, uprkos produkcionoj svedenosti, prepoznajemo da je reč o ljudima sa velikim ambicijama koji itekako prevazilaze okvir u kome su se ovde izražavali. Otud film po svom dometu unutar produkcionog konteksta zaslužuje možda i * * * 1/2.
* * * / * * * *
THE ELEPHANTS' GRAVEYARD je drama Peter McDougalla u režiji Johna Mackenzieja u serijalu PLAY FOR TODAY. Ovog puta McDougall je u dijaloškoj formi pokušao da formuliše jednu socijalnu dramu o mladim škotskim besposličarima a Mackenzie je pokušao da je razigra time tako što ih je poterao van grada da šetaju po vetrometini i šunjaju se po šumi. Nažalost, ni ovim izrazitim pokušajem da stvari silom učini fizički aktivnijim, Mackenzie ne rešava problem verbalnosti McDougallovog teksta.
LOOKS THAT KILL Kellena Moorea je zanimljiva indie coming of age komedija koja je vrlo edgy i u mnogim aspektima usiljeno quirky. U određenom smislu ovaj film evocira i emociju sentimentalnih YA rromana Johna Greena, i ima čak i tu weepie dimenziju, usput ih istovremeno parodira ali i traga za istinskom emocijom.
Sam film ima malo nesavršenosti u izradi, mogao je biti malo još ispoliraniji u pogledu estetizacije, ali nema spora da je reditelj Kellen Moore napisao veoma dobar i kreativan scenario. Stoga ne čudi da je Jeremy Garelick producent ovog filma.
U glumačkoj podeli nema velikih imena što ne znači da neki od mladih protagonista to ne bi mogli postati.
Priča o dečaku čije lice ne smeju da vide ljudi jer je toliko lepo da umiru od lepote i devojci čije se srce patološki uvećava kada ona oseti neku emociju je postavljena maltene kovačevićevski, premisa je iracionalna ali je nadalje tretirana racionalno i to je hrabra zamisao, Kellen Moore gura film po oštrcici, i ne uspeva da sve vreme očuva balans ali ono tšo na kraju svega uspeva da izgura jeste ipak veoma uspešno.
LOOKS THAT KILL je mogao biti "produciraniji" i "estetizovaniji" ali je i ovako veoma solidan i podiže nivo indie komedije ovog tipa.
* * * / * * * *
UN, DOS, TRES... AL ESCONDITE INGLES Ivana Zuluete i Jose Luis Boraua je nastao u epohi poznog frankizma 1970. godine i predstavlja izuzetno zanimljiv eksces jer donosi špansku reakciju na Lesterove filmove sa Beatlesima. Nekih pet-šest godina posle Lesterovih remek-dela A HARD DAY'S NIGHT i HELP!, Zulueta i Borau sakupili su španske rokenrol bendove tog vremena i izgradili zaplet o ekscentričnoj grupi mladih ljubitelja muzike okupljenih oko prodavnice rokenrol ploča koja ne drži šlagere i njihovom pokušaju da sabotiraju učešć španske predstavnice na pesmi Mundovizije što je je jasna parodija na Evroviziju.
Evrovizijska predstavnica prikazana je kao dosadna pevačica sentimentalne pesme a bendovi su snimljeni kako nastupaju u visokoestetizovanom maniru tadašnjih muzičkih klipova, čiji je Lester pionir. Interesantno je da većina bendova peva na engleskom.
Zulueta i Borau su izuzetno vešto izveli muzičke tačke, film obiluje apsurdnim psihodeličnim humorom svog vremena, a zaplet sa Mundovizijom je iskorišćen da oslika spor omladine sa establišmentom.
Ne smemo zaboraviti da je ovaj snimljeno za vreme frankizma, dakle tu nema anarhičnosti u odnosu na državu, Crkvu i slične institucije ali zamena za njih je iotpor prema pop muzici "roditelja".
U nekoliko gegova moramo priznati postoje šale koje deluju dosta "slobodno" za frankizam, pominjanje jedne junakinje da je čitala Chea ili neka ekonomska kritika, ali manje-više sve je svedeno na to.
Otud, ovaj film stvara utisak Španije koja je mnogo otvorenija nego što je bila i prikazuje Francovo popuštanje kontrole nad popularnom kontrolom mladih.
Od rokenol filmova te epohe snimljenih van angloameričke, UN, DOS, TRES... AL ESCONDITE INGLES stoji kao jedan od najzanimljivijh, između ostalog i po tome gde je nastao.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 28-06-2020, 20:41:50
UN, DOS, TRES... AL ESCONDITE INGLES Ivana Zuluete i Jose Luis Boraua je nastao u epohi poznog frankizma 1970. godine i predstavlja izuzetno zanimljiv eksces jer donosi špansku reakciju na Lesterove filmove sa Beatlesima. Nekih pet-šest godina posle Lesterovih remek-dela A HARD DAY'S NIGHT i HELP!, Zulueta i Borau sakupili su španske rokenrol bendove tog vremena i izgradili zaplet o ekscentričnoj grupi mladih ljubitelja muzike okupljenih oko prodavnice rokenrol ploča koja ne drži šlagere i njihovom pokušaju da sabotiraju učešć španske predstavnice na pesmi Mundovizije što je je jasna parodija na Evroviziju.
Evrovizijska predstavnica prikazana je kao dosadna pevačica sentimentalne pesme a bendovi su snimljeni kako nastupaju u visokoestetizovanom maniru tadašnjih muzičkih klipova, čiji je Lester pionir. Interesantno je da većina bendova peva na engleskom.
Zulueta i Borau su izuzetno vešto izveli muzičke tačke, film obiluje apsurdnim psihodeličnim humorom svog vremena, a zaplet sa Mundovizijom je iskorišćen da oslika spor omladine sa establišmentom.
Ne smemo zaboraviti da je ovaj snimljeno za vreme frankizma, dakle tu nema anarhičnosti u odnosu na državu, Crkvu i slične institucije ali zamena za njih je iotpor prema pop muzici "roditelja".
U nekoliko gegova moramo priznati postoje šale koje deluju dosta "slobodno" za frankizam, pominjanje jedne junakinje da je čitala Chea ili neka ekonomska kritika, ali manje-više sve je svedeno na to.
Otud, ovaj film stvara utisak Španije koja je mnogo otvorenija nego što je bila i prikazuje Francovo popuštanje kontrole nad popularnom kontrolom mladih.
Od rokenol filmova te epohe snimljenih van angloameričke, UN, DOS, TRES... AL ESCONDITE INGLES stoji kao jedan od najzanimljivijh, između ostalog i po tome gde je nastao.
* * * / * * * *
Штета што због оваквог стања, за филм не може да се уради један "custom" диск.
STOCKHOLM Rodriga Sorogoyena nastao je u saradnji sa Borjom Solerom. Veoma je zanimljivo da je ovo drugi film u njegovom opusu koji je imao ko-reditelja, i da je ponovo reč o romantičnoj priči. Snimljen za 13 dana, sa jednostavnom romantičnom pričom koja u sebi nosi jedan psihološki pristup melodrami, strkturiran je jednostavno.
Film se dešava u noći u kojoj se momak bespoštedno udvara devojci i ujutru kada on nekako pokušava da je isprati iz svog stana. Radnja je primarno govorno, mada Sorogoyen i Soler sve vreme pokušavaju da junake drže u pokretu i u zanimljivim mizanscenima.
Usled same teme ali i te grozničave želje da se stvari učine filmičnim, STOCKHOLM, u najboljem smislu te reči, podseća na studenstki film. Ima tu čistu emociju i želju da kaže nešto o muško-ženskim odnosima, burnim upoznavanjima koja su uvod u duge rastanke i sl. i Sorogoyen u tom domenu briljira.
Glumci su izvanredno izneli ovu praktično duo dramu, i stoje kao okosnica filma. STOCKHOLM je u tom smislu više komad za ljubitelje i poznavaoce, ali ko ga se lati, neće pogrešit ako dobro vari ovaj sveden stil.
* * * / * * * *
EUROVISION SONG CONTEST: THE STORY OF FIRE SAGA
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/4000511/vil-ferel-pesma-evrovizije.html
KILL MODE Thijsa Meuwesea je prequel filma MOLLY s kojim je on pre dve godine impresionirao ljubitelje žanrovskog filma i one koji se tako osećaju. Gledajući MOLLY i način na koji se Thijs Meuwese snalazi sa shoestring budžetom prorekao sam mu holivudsku budućnost i zamisli ga kako režira spin-off LOGANa o X-23. On je međutim odlučio da svoj Holivud gradi u Holandiji, i dalje sa manjim budžetom i iz te želje izlazi KILL MODE.
Ovde se Meuwese manje snalazi nego u MOLLY, priča je mnogo više straightforward, preuzima dosta iz Blomkampovih ELYSIUMa i CHAPPIEja, sa malo elemenata MOLLY koji ovaj film čine prequelom i ovog puta svemu se prilazi sa manje mašte.
Kad je tu manje mašte i manje intrigantno zamišljenih situacija onda je naravno veće opterećenje na akcionim set-pieceovima na VFXu i na onome što košta, i Meuwese više ne može da prikrije činjenicu da operiše na mikrobudžetu. Ali, ako ste spremni da oprostite to što tehnički ovo ne izgleda kao blokbaster, onda ćete iznova uživati u jednom snalažljivom i kurčevitom B-akcijašu sa elementima SFa kakav se danas retko sreće.
KILL MODE se manje trudi od MOLLY da sakrije ono što "nema" ali s druge strane ne beži od izazova i zato zaslužuje ogromno poštovanje.
* * * / * * * *
HOVORY S TGM Jakuba Cervenke je film koji ekranizuje susret i jednoipočasovni razgovor Masaryka i Capeka. Snimljen je kao njihova diskusija u kojoj tobože spontano klizaju iz jedne u drugu važnu ličnu i političku temu, i tako celih 73 minuta trajanja.
Obe ove ličnosti su izuzetno važne za češku kulturu i istoriju, ali nisam siguran kome ovakav film može imati smisla, izuzev da je na nekom nivou urađen impresivno, a nažalost nije.
EINSTEIN AND EDDINGTON je televizijski film u kom David Tennant igra Eddingtona a Andy Serkis Einsteina, i snimljen je u koprodukciji BBC i HBO. Režirao ga je prekaljeni televizijski profesionalac Philip Martin kog pamtimo po sjajnim epizodama WALLANDERa i PRIME SUSPECTa a pisao je Peter Moffat, BBCjev specijalista za istinite priče.
Film se bavima njima dvojicom kao ličnostima, osobama uhvaćenim u vihoru rata ali i kao naučnicima koji odlučuju da komunictaju uprkos neprijateljstvu. Paradoskalno, kao upravnik oksfordske opservatorije, Eddington je imao zadatak da vodi institucija zaduženu da čuva zaostavštinu Isaaca Newtona a završio je kao promoter Einsteina koji je dopunio i praktično osporio Newtonovu teoriju, usput postajući globalni naučni superstar.
Film zatiče Einsteina u Švajcarskoj, u besperspektivnoj fazi života sa Milevom u kojoj okolina ima sve manje strpljenja za njegova pitanja na koja nema odgovora, a Eddington kao kveker i humanista nailazi na probleme u ratobornoj Britaniji koja se aktivira u Velikom ratu.
Einstein međutim odlazi u Berlin gde odbija da svoju naučnu snagu ustupi ratnom naporu, i otvaraju se razne paralele između ova dva čoveka od kojih je Eddington danas gotovo zaboravljen a Einstein je simbol nauke i intelekta.
Martin sve ovo sigurno vodi i sa sporednim glumcima kao što su Rebecca Hall i Jim Broadbent nema teškoće da napravi solidnu, dinamičnu ali ipak nedovoljno posebnu celinu. U ovom periodu BBC je snimio biografski TV film o HAWKINGu i bio je snažniji. Ipak, ni ovaj nije loš.
Suicide Squad Ayer Cut is real and now the director wants your help to get it released on HBO Max (https://www.gamesradar.com/suicide-squad-ayer-cut-hbo-max-release-request/)
Mehmete, kako ide ona anegdota kad je Sun Ra išao da proba neki instrument i optužio inženjere da su napravili instrument koji crnci ne mogu da sviraju...?
Pa, to je zapravo bio neki rani Moog sintisajzer, dakle, neka prva polovina šezdesetih, prototip ako se dobro sećam, koji je imao ne mehaničke nego senzorne dirke. Pošto one zavise ne od pritiska nego od električnog naboja na koži a on opet valjda zavisi od vlažnosti, on je pokušao da svira ali nije se pojavio nikakav zvuk. Kad je pitao inženjere kakozašto, oni su mu rekli nešto tipa "Možda je tebi kože suvlja nego prosečnom čoveku" na šta je on iskonstruisao čitavu tu teoriju zavere da su napravili instrument na kom crnci ne mogu da sviraju. Ali, mislim, on je bio trolčina žestoka tako da se svakako tu prilično i sprdao.
MADRE Rodriga Sorogoyena je film sa kojim je nastupio prošle godine na venecijanskom festivalu. Reč je o psihološkoj melodrami, studiji karaktera koju on karakteristično formatira kao triler kroz uniikatnu sposobnost da izgradi osećaj tenzije i nelagode.
Sorogoyenova redovna glumica Marta Nieto ovde dobija priliku da bude stub i oslonac filma, da mu bude centar i osnovno izražajno sredstvo, i tu priliku koristi na veličanstven način.
Film je otvara briljantnom scenom u kojoj majka dobija poziv šestogodišnjeg sina koji je sam na plaži jer je otac otišao da nešto uzme i nikako da se vrati. Deset godina kasnije, dete je izgubljeno a majka se preselila na plažu na kome je sin nestao i tu radi kao poslovođa u letnjem baru.
Na plaži sreće dečaka za kog počinje da misli da je možda njen sin, i sprijateljuje se sa njim. Međutim, on naravno tu bliskost pogrešno razume i vidi je seksualno, dočim ni ona nema iluzije da bi to na kraju krajeva zaista mogao biti on.
Međutim, ovaj njen pokušaj bliskosti sa momkom, koji se razvija u atipično prijaeljstvo, postaje traumatičan, ne samo zbog prirode odnosa već i reakcije okoline i vremenom pokazuje da se ona ne može izvući iz svoje traume.
Junaci filma MADRE su okovani problemima, i srljaju u propast, ali scenario nije iracionalan i veoma je uverljiv, nema "zgodnih" i neopravdanih preokreta i okolnosti. Ovo je fatalistički film u kom međutim autor ne "pomaže" junacima, što ga čini još zanimljivijim.
Sorogoyen konstruiše film kroz sugestivne, vrhunski estetizovane kadar sekvence, na briljantnoj lokaciji francuskog letovališta, mesta na kome niko ne živi, osim naravno osobe koja je svojom tragedijom osuđena da boravi tu.
MADRE ni u jednom momentu ne postaje triler o otetom detetu, ni u jednoim momentu ne olakšava ovo teško i bolno stanje svoje junakinje, ali trilerski duh se oseća u nelagodi koja prati scene osetljivih susreta.
U tom smislu, Sorogoyen u izvesnom smislu iskoračuje iz onoga što je tema njegova prethodna dva filma, ali stilski je i dalje tu, protagonisti su junaci u traumatičnoj situaciji i tenzija koja ih prati u tome.
* * * 1/2 / * * * *
LIVET AER EN SCHLAGER Susanne Bier je nešto što je krajnje atipično za njen opus - energičan, zabavan film, u izvesnom smislu crowd pleaser. Glavna junakinja je medicinska sestra koja radi u domu invalida, ima četvoro dece, nezaposlenog muža, brata transvestita koji umire od AIDSa i pacijenta sa cerebralnom paralizom koji je iskomponovao pesmu koju želi da ponudi Nini Persson iz Cardigansa.
Ako ova inkluzivno PC postava već kad se nabroje junaci deluje gnjecavo, ipak treba imati na umu da je ovo film o junakinji koja je pasionirani obožavalac Melodiefestivalena, švedskog izbora za Evroviziju.
Ova masa motiva, saharina i kiča otud na čudan način ima nekog smisla jer govori o osobi fasciniranoj evrovizijskom muzikom.
I ako iz tog ključa gleda LIVET AER EN SCHLAGER, onda je reč o uspešnom zarobljavanju evrovizijskog neukusa, u jednom čudnom spoju socijalne drame i feel good varijacije na temu "rađanja zvezde".
Susanne Bier je protivno svom običaju snimila zabavan film koji je pritom iz situacije u situaciju zanimljiv, iako bismo raznim akademskim kriterijumima mnoge njegove aspekte mogli osporavati. Imajući sve to u vidu, ovo je lokalna komedija koja ima prostora za crossover, i čudi me da 2000. godine, ovaj film nije uspeo da se nametne u nekim širim internacionalnim okvirima.
Moja reakcija na većinu radova Susanne Bier bilo je prepoznavanje trashy segmenata. Možda je baš zato u ovoj priči ona bila "svoja na svome".
* * * / * * * *
TED - FOER KAERLEKENS SKULL Hannesa Holma predstavlja vrlo skrupuloznu filmsku biografiju Teda Gardestada, švedskog kantautora koji je u petnaestoj godini napustio tenis u kom je disao za vrat Bjornu Borgu i odlučio da se posveti muzici.
Izuzetan uspon kroz saradnju sa etiketom Polar Stikkana Andersona, uz rame sa ABBAom, nažalost bio je praćen i duševnim problemima koji su ga na kraju koštali svega pa i života koji je oduzeo sam sebi u 41. godini.
Hannes Holm je jak oslonac švedskog mejnstrima, i svakako jedna pouzdana faca, ali ovde je prevazišao svoj inače visok standard i uspeo da veoma taktično, a opet živopisno zabeleži sve ključne tačke Gardenstadove sudbine.
Pre studija Chiron i Maxa Martina, švedskim popom a potom i svetskim popom vladao je Polar Stikkana Andersona, i u toj mašineriji, Ted je bio projektovan da bude solistička globalna senzacija na tragu ABBAe.
Nažalost, on nije uspeo da isprati tu ambiciju, međutim iako Stikkan biva prikazan kao mefistofeleska figura, izuzev generalno no bullshit stava, nije obeležen i kao simbol industrije koja je samlela Teda.
Čak naprotiv, TED prikazuje okolnosti u kojima mladi muzičar dobija veliki broj prilika za drugu šansu, za popravni, ali ne uspeva da se snađe pod pritiskom teških psihičkih problema za koje nije uspeo da nađe rešenje ni na konvencionalan ni na nekonvencionalan način.
Pa ipak, u izvesnom smislu, ipak možemo reći da je Ted zbog svoje slave i zbog "reputacije" koju imaju muzičari u izvesnom smislu dosta dugo prolazio nedijagnostifikovan jer sve to sve gledalo kao njegova ekscentričnost.
Bizarni deo Tedove životne priče, kao što je odlazak u sektu u Americi ili sumnja da je ubio Olofa Palmea, tretiran je sa ukusom, upravo onako kako i zauzima mesto u njegovom životu, a to je pre svega kao fusnota.
Čitav film se zapravo i mogao napraviti upravo o tim bizarnim delovima, ali Hannes Holm postiže nešto drugo, priča celokupnu životnu priču koja ne pati od organičenja biopica. Čak naprotiv, što gledalac zna manje biće mu dinamičnije.
Estetizacija Tedove duševne bolesti (sva je prilika paranoidne šizofrenije) data je jednostavno i efektno, bez suvišnih ukrasa. U aktuelnom trendu jukebox mjuzikala. TED zaista zauzima istaknuto mesto, čak i u poređenju sa američkim naslovima.
* * * 1/2 / * * * *
Dvanaesti i trinaesti filmovi Akire Kurosawe, Idiot (Hakuchi) i Živeti (Ikiru), a koje je prethodna dva Ponedeljka emitovao RTS u svom projektu prolaska kroz opus velikog autora, vrede da se gledaju, pa i promisle, jedan uz drugi. Ne najmanje zato što su u pitanju radovi nastali na osnovi proverbijalnih ,,ruskih klasika", ali prevashodno zato da se vidi kolika je širina Kurosawinog zahvata, dijapazon pristupa, tehnika i izraza koji u ova dva filma nateže identitet velikog režisera skoro do pucanja.
Idiot je snimljen 1951. godine, odmah posle Rašomona, ali, treba i toga biti svestan, suviše brzo da bi požnjeo plodove uspeha koje je Rašomon iznedrio. Kako smo i prošli put pominjali (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/22/film-rashomon/), Rašomon je u Japanu isprva primljen prilično mlako, Ministarstvo kulture se protivilo i ideji da se ovaj film šalje na Venecijanski festival, smatrajući da nije u pitanju dobro predstavljanje ni japanske kinematografije ni kulture, pa čak i kada je film tamo otišao (bez Kurosawinog znanja, čak) i poneo duplu krunu u Veneciji, te počeo da niže hvalospeve kritičara u Americi, stav japanske kritike je u dobroj meri bio da zapadnjaci samo padaju na egzotiku i orijentalizam i da im se Rašomon dopada jer je ,,neobičan". Da budemo fer, čak i danas kada je japanska popularna kultura MNOGO prisutnija širom zapadnog sveta, nije nikakva retkost da se entuzijazam spram njenih uradaka – filmova, anime serija, manga radova, igara – pravda time koliko su ,,ludi" radije nego nekakvim autentičnim razumevanjem.
Svejedno, Idiot je bio projekat koji je Kurosawi bio izuzetno prirastao za srce i scenario i produkciju je pripremao godinama unazad, želeći da ekranizuje Dostojevskog znatno pre nego što je Rašomon i nastao. Studio koji je na kraju dugogodišnju režiserovu želju pretvorio u stvarnost bio je Shochiku, pre rata dobro poznat po svojim melodramskim radovima a što će i kasnije, po okončanju američke okupacije 1953. godine ponovo biti glavna grana produkcije ove firme. Na neki način, Idiot je signalizirao ovaj povratak melodrami kroz apsurdno predimenzioniran film što je melodramu izdigao na nivo grčke tragedije i, da su se zvezde malo drugačije postavile, mogao da bude i ozbiljna prepreka daljem usponu Kurosawine karijere.
Idiot se naširoko smatra jednim od najgorih Kurosawinih filmova i to ne bez razloga. Od početka ovo je priča – prevashodno priča, u smislu ,,pričanja", dijaloga bez kraja i konca – koja deluje kao da ste upali u dvadesettreću epizodu neke dugačke latinoameričke sapunice a koja će ići još bar sto epizoda i gde će likovi beskonačno jedni drugima objašnjavati svoj psihološki, unutarnji život, diskutovati o motivacijama, o tome kako je život jedna teška igra, sve skoro do samog finala koje će skrenuti u sasvim makabr smeru. Kursoawa je bio toliko zanesen Dostojevskim da je ova ekranizacija velikog romana jedan od najmanje ,,filmskih", a najviše ,,literarnih" njegovih produkata.
Ne da je Idiot vizuelno neprimamljiv, naprotiv, snimljen mahom u Hokaidu tokom zime, prizori arhitekture zatrpane debelim nanosima snega, ali i kostima i scenografije enterijera daju filmu osoben ton, vrlo različit kako od tradicionalističkog Rašomona tako i od narednog filma, snimljenog u savremenom Japanu. Hokaido, pak, blizak Rusiji, sa svojim ,,zapadnjačkim" običajima, makar u poređenju sa ostatkom Japana, pokazuje se kao idealan mizanscen za ,,niponizaciju" romana Dostojevskog. Ovde se, kako i Donald Richie u svojoj knjizi o Kurosawi ukazuje, ljudi nose zapadnjački, sede za stolovima umesto na podu i Kurosawino spajanje ruske drame i japanske dramatičnosti zapravo iznenađujuće dobro funkcioniše na planu ,,glasa" koji film želi da ima.
No, problem je u pripovedanju koje taj glas onda preuzima. Kurosawa je, tvrdi Richie, bio toliko opsednut Dostojevskim da nije uspeo da napravi potreban odmak od teksta, tretirajući podebeli roman maltene kao knjigu snimanja. Kao što se zna, Idiot je u originalu napravljen iz dva dela, završivši na monstruouznih 265 minuta trajanja. Kada su test-publike izašle sa projekcija ošamućene, jedva u stanju da kažu o čemu se u filmu radi, studio je nametnuo brutalno skraćivanje. Dvočinska struktura jeste zadržana, ali bez pravog balansa pa u verziji koja se danas emituje (original je, u međuvremenu, izgubljen), a koja i sama traje skoro tri sata, drugi deo počinje negde u poslednjoj trećini filma.
Nominalno, kompleksna psihološka priča Dostojevskog i jeste dobar materijal za nešto trajanja televizijske miniserije, sa dobrim glumcima i vremenom da se složene teme i odnosi među likovima sažvaću. Kurosawa na svojoj strani ima i neke od najboljih japanskih glumaca onog vremena, od Masayukija Morija, koji igra Kamedu (Mijuškinov lik), preko Toshira Mifunea čiji je Akama – Rogožin pa do popularne Setsuko Hare koja igra Nasu (Nastasja Filipovna) a koja je, kažu, bila maltene jedini razlog što je film postigao kakav-takav uspeh u japanskim bioskopima. Dobri glumci, pokazuje se, nisu garancija dobrog filma, čak ni kada ga radi dobar režiser i Idiot je u ovoj verziji dugačak narativ u kome Mifune glumi agresivno, napadno, kao da je u pozorištu, Mori je prinuđen da, skoro bukvalno, izigrava idiota, a priča se odmotava neshvatljivim tempo, bez vidnih krešenda u radnji i sa jednim gotovo ropskim odnosom prema tekstu koga je Kurosawa maltene nepromenjenog pretočio u skript.
Kritika je sa ovim filmom Kurosawu rastrgla, uključujući američke kritičare nekoliko godina kasnije kada je Idiot otkupljen za prikazivanje u SAD, ali njegovo iskustvo snimanja je, kako kaže, bilo sjajno, pa je i kasnije insistirao da je film urađen baš onako kako je on želeo, odgovarajući čak i na prigovore da su beskonačni dijalozi dosadni kontraargumentom da Dostojevski JESTE dosadan i da su njegovi romani praktično vršenje naučnih eksperimenata nad ljudskim duhom. Kako god, značajno je da je film svakako najubedljiviji u finalu u kome Kurosawa konačno odstupa od svog voljenog književnog predloška i snima, usudiću se da kažem, tipično japanski groteskni zaključak priče u kome naposletku Dostojevski dobija AUTORA što njegov tekst razume a zatim smelo interpretira na osoben, originalan, inventivan način. Da je čitav film na nivou poslednjih dvadesetak minuta, Idiot je mogao da bude još jedno pero u Kurosawinoj kapi – no zlosrećan kakav je na kraju ispao, ovaj uradak je čak i u verziji kakvu je režiser želeo da napravi – onoj od četiri i po sata – zauvek izgubljen za civilizaciju pa čak ni Kurosawa, kada ga je pred smrt tražio u Shochiku arhivu, nije uspeo da ga nađe.
Živeti, odnosno Ikiru je zato, u kontrastu jedno od autentičnih remek-dela ovog perioda Kurosawinog stvaralaštva, povratak energičnom filmmejkingu mlađeg Kurosawe sa aktuelnom, snažno prisutnom oštricom socijalne kritike, ali i prefinjenim psihološkim portretom čoveka koji je toliko urušen kao ličnost da bi verovatno i Dostojevski smatrao da treba malo prikočiti jer mu je teško da gleda ovakvo poništenje ljudskog. Paradoksalno ili ne, ovaj film snimljen je po noveli drugog velikog ruskog klasika, Lava Tolstoja. Smrt Ivana Iljiča smatra se jednim od najboljih Tolstojevih radova; napisana 1886. godine, nešto nakon Tolstojeve privatne filozofske i religiozne revolucije, ona tretira kontrast između života i smrti u jednom izuzetno formalnom, uštogljenom okruženju, pitajući – ali donekle i dajući odgovor na to pitanje – šta ZAISTA znači živeti.
Kurosawa je ovaj film snimio vraćajući se starom studiju Toho, ali sada kao internacionalno prepoznata zvezda sa Rašomonom kao adutom u rukavu i činjenicom da mu ime znaju i u Evropi i u Americi. Ušavši u bioskope u Oktobru 1952. godine, godinu i po dana posle Idiota, Živeti je na neki način ,,pravi" nastavak Rašomona, ne po temama niti po tonu, već po izrazitoj energiji i divljoj inventivnosti sa kojom će Kurosawa pristupiti interpretaciji književnog predloška. Ovo je prepoznala i kritika i film je dobio više nagrada za film godine u Japanu.
Kao i u slučaju Rašomona odnosno priče ,,U šumarku", Tolstojeva novela ovde je inspiracija za filmsku pripovest koja ima izraženu ličnu crtu – obrisi zapleta i psihologije glavnog lika su tu, ali ovde nema ni govora o bukvalnom prepričavanju kojim je Kurosawa tako sputao samog sebe u Idiotu. Živeti je energičan, brz film od skoro dva i po sata u kome, za promenu, ne igra Toshiro Mifune, ali u kome drugi uobičajeni Kurosawin glumac, Takashi Shimura, pruža jednu od najboljih uloga u svojoj karijeri.
Shimura je, naravno, i u Idiotu imao solidnu sporednu rolu, ali u Živeti njegova ,,negativna" energija, jedan prikaz egzistencijalne tuge, praznine postojanja, na čijem je tragu ovaj glumac bio još glumeći slabašnog advokata u Skandalu (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/14/film-skandal-aka-shubun/), doveden do visokog sjaja. Shimura glumi Watanabea, šefa Odeljenja za odnose s javnošću u administraciji tokijske gradske skupštine, čoveka koji trideset godina nije otišao ni na bolovanje ni na odmor, birokratu ne od karijere već čoveka čiji je, reklo bi se, jedini identitet upravo to da je birokrata – pojavni oblik života koji živi od toga da sebi smišlja posao od koga niko nema koristi a onda ga radi što sporije i neefikasnije može. Watanabe, kako nam i narator, teleportovan pravo iz Psa lutalice (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/08/film-pas-lutalica-aka-nora-inu/), kaže – umire iako toga nije svestan. Za razliku od Tolstojevog predloška u kome pad signalizira preokret u životu protagoniste i kretanje u smeru neumitne smrti – kod Kurosawe je postavka suptilnija, prefinjeno ironična, sa smrću koja se pojavljuje, za glavnog junaka iznenadno, ali za sve nas koji posmatramo, ona je samo realizacija životnog puta koji je bio tek animirana smrt decenijama unatrag.
Sve ovo dobijamo samo u prvih pola sata filma, sa majstorskim poigravanjem sa tonom i tempom pripovedanja, pa i sa tematikom. Kurosawa je praktično u plamenu dok menja brzine, pokazujući nam satiričnu montažu scena u kojima žene iz obližnjeg naselja mole gradsku administraciju da učini nešto sa otvorenom septičkom jamom što joj nije mesto u urbanom jezgru i od koje im se deca razboljevaju, dok je birokrati šetaju bukvalno u krug od jednog do drugog odeljenja, referenta i šaltera, prebacujući, vrlo filozofski, posao na nekog drugog. Priča stiže sve do zamenika gradonačelnika koji se ženama izuzetno ljubazno zahvali na pokretanju ove teme i poduči ih da baš zbog te esencijalne komunikacije sa građanima, opština i ima Službu za odnose sa janvošću, vraćajući ih Watanabeovim službenicima od kojih su i krenule. Čist, neprerađen Vesić, pomislićete ne poslednji put u ovom filmu.
Sa druge strane, psihološki portret Watanabea, njegovo otkriće da ima rak želuca – sa do koske bolnim prikazom kako lekari pokušavaju da ga dobronamerno slažu ne bi li mu ostavili neku nadu – njegovo suočenje sa sinom i snajom kojima nema snage da kaže ništa o bolesti jer to ruši veoma ustaljen, čini se nepromenljiv ritam življenja, ovo je toliko odmereno, elegantno, toliko pažljivo tonirano da je prosto zapanjujuće shvatiti da je ovo režirao isti čovek u istom filmu.
Od ove tačke, Watanabe će krenuti u neku vrstu lične odiseje, svakako u svojeversnu (anti)herojsku potragu da pronađe ne smisao življenja, to bi možda bilo i previše, već najpre ,,osećaj" življenja. Glavni lik će u jednom od dijaloga priznati da ni sam nije siguran kako zna da je živ – ukazujući da trideset godina radi u istoj kancelariji i da ne može da se seti ni jedne jedine stvari koju je URADIO.
Središnji deo filma je apsolutni tur d fors režijske nadmoćnosti gde Kurosawa uzima italijanski neorealizam i kaprijansku socijalnu komediju i prišiva ih jedno na drugo, trudeći se da zbuni i protagoniste i gledaoca, krećući se kamerom tako smelo i inventivno da Rašomon maltene deluje kao pozorišna predstava u poređenju sa Ikiru.* Watanabe je čovek kojije ne samo svestan da umire već i da je zapravo odavno umro – sam narator će nam na početku njega opisati kao leš koji hoda već četvrt stoleća – i njegova ŽEĐ za životom koju gledamo prvo kroz urnebesnu noć žurki, klubova, prostitutki, alkohola i skupih limuzina a zatim kroz pogrešno usmerenu, ali dirljivu, ma koliko patološka bila, roditeljsku strast, nije puko prepisivanje religioznih meditacija Ivana Iljiča već istinski krik u pomoć modernog, savremenog junaka koji prepoznaje da se između rituala koji život čine lakšim sam život zaturio – postao neosetan.
*Ovde je pošteno reći i da su mnoge dinamične tehnike kadriranja već isprobane u Idiotu godinu i po dana ranije
Kurosawino majstorstvo se ovde lako prepoznaje na više nivoa: dijalozi su oštri i nemilosrdno jasni čak i kada proizvode konfuziju (videti potpunoi nerazumevanje između Watanabea i njegovog sina), fotografija je fantastična sa stalno izvrsnim kadriranjem i dinamičnom montažom – ovde je nemoguće ne pomenuti scenu u klubu gde pijanista svira bluz i sketuje, recimo – ali možda najjači deo njegovog autorstva je to kako veruje Shimuri i prepušta mu najvažniji deo ,,poruke". Shimurin Watanabe je do groteske iskrivljen, bedan čovek koji pokušava da pronađe u sebi tragove ljudskosti čak i kada mu se sasvim jasno stavi do znanja da (tolstojevske) meditacije o sopstvenom požrtvovanju i nerazumevanju koje svet za njih ima – ne vrede ni pet para. Jesam li živeo, pita sebe Watanabe kroz čitav film, jesam li IKADA bio živ, kad već sad treba da umrem, a Shimurina tragično izbuljena grimasa, pogrbljeno držanje, drhtave ruke, slabašan govor, sve nam ovo sugeriše nekoga koje samo nekakvom, možda baš birokratskom, greškom i dalje u svetu ,,živih" iako nema ni jednu odliku živoga. Watanabe je na rubu suza čitav film ali scena u baru kada kamera stoji ispred Shimurinog lica nekoliko minuta dok ovaj peva tužnu pesmu sa početka veka o tome da se treba zaljubiti danas jer je život kratak, tokom koje Watanabeov glas puca sve više a Shimura pušta autentične suze – ovo je jedan od najvećih momenata kinematografije uopšte. Sirova emocija, sirov ČOVEK pred kamerom koja se ne pomera, kako peva i plače. Bez grimasa, bez ,,glume", samo sa onim što običan čovek može da jedino pruži i da zna da nije slagao.
No, Kurosawin osobeni pristup predlošku ovde znači i da poslednjih pola sata filma prikazuje daću za preminulog Watanabea (nešto što je inače uokvirujući element Tolstojeve novele) i, uz nekoliko kratkih flešbekova, ovo je zapravo fantastično režirana pozorišna scena sa njegovim šefovima, rodbinom (Makoto Kobori inače ima izvrsnu ulogu Watanabeovog brata Mitsua) i kolegama koji prolaze kroz jednu, praktično, grupnu terapiju gde se ,,o pokojniku sve najlepše" mentalitet pretvara prvo u festival dupeuvlakaštva i skupljanja političkih poena ali, što su prisutni pijaniji, i u sve iskreniju i siroviju analizu toga šta su Watanabeovi život i smrt na kraju značili. Inspirisan krajem koji mu je sve vreme bio pred očima i dugačkim životom koga se i ne seća. Watanabe je poslednjih par meseci pred smrt iskoristio da u opštini progura projekat isušivanja septičke jame i građenja parka za decu. Suočen sa podsmešljivim šefovima drugih službi, prezirnim komentarima političara da ne stupa izvan svog atra, čak i sa pretnjama jakuza, Watanabe ipak izgurava ovaj projekat i mada ništa, ZAISTA nije promenjeno u administraciji u kojoj je živeo i umro (ili da li je?), postoji NEŠTO što je za njim ostalo. A to nije tek park već volja i snaga da se nešto uradi. Majstorsko ponavljanje pesme ,,Happy birthday to you" u dve scene što idu jedna za drugom, prvoj u kojoj Watanabe poražen napušta scenu prepuštajući mladima da slave život i drugoj u kojoj krši sva pravila birokratskog ponašanja i rešava da, zapravo, jedan sasvim beznadežni predmet progura kroz administraciju i učini nešto za zajednicu čiji je, na kraju krajeva, službenik, samo je podsećanje da je i sam Kurosawa sebe video kao nekoga ko više nije puki izvođač radova za studije sa parama i moćnim šefovima, već međunarodno poznata faca koja i sama može da ruši pravila ustaljene, dosadne kolotečine koja nikada ne porađa stvarnu umetnost. Ostalo je, kako se to obično kaže, istorija.
BARQUERO Gordona Douglasa je refleksija ovog velikog reditelja, prevashodno poznatog po vestern produkciji, na temu špageti i marhihuana vesterna. Ovaj film iz 1970. godine došao je u vreme kada su Leone i Peckinpah ozbiljno radili na tome da iznova ispišu pravila žanra i na tom putu su snimili neke od najvećih vesterna.
BARQUERO u tom smislu deluje kao Douglasov pokušaj da im pokaže da nije za staro gvožđe i da može biti edgy koliko i oni.
BARQUERO je brutalan vestern sa ciničnim antiherojem kao protagonistom i psihotičnim negativcem kao antagonistom. Situacija koju opisuje je opsada, a tenziju čini otpor lokalnog skeledžija prema nameri surove bande koja pustoši okolo da ih preveze preko reke.
U pojedinim deonicama, Douglas kao da želi da se takmiči sa Leoneom i Peckinpahom u cinizmu junaka i brutalnosti, ali za razliku od njih tretira jednu statičnu situaciju i dinamika koju obrađuje je unekoliko drugačija od njihovih priča koje se intenzivnije poigravaju tropey situacjama poput dolaska stranca u grad, putovanja kroz Divlji Zapad, ili osvete. Ovde imamo jednu u suštini "zatvorenu situaciju" u eksterijernim uslovima, i za moj ukus Douglas uvodi možda previše koloritnih epizodista, ali nikada ne gubi kontrolu nad glavnim konfliktom.
Skeledžiju igra Lee Van Cleef. Ovaj leoneovski zahvat je možda čak i too cool for school jer Douglas nije radio mnogo sa najvećim zvezdama vesterna ali Van Cleef nije leading man materijal kao pozitivac, čak i kad je tamno siv. No, Lee Van Cleef dosta sigurno igra i njegovom naporu se ne može dati primedba.
Nasuprot njemu je Warren Oates kao negativac koji je na narkoticima i predvodi bandu koja pustoši sela i ubija sve stanovnike, ali unutar toga voli ipak da bude krajnji sudija, a da mu banda bude discipilinovana. Oates odlično vlada ovim likom, njegovim slabostima i kontradikcijama.
U tom dvoboju glumački je Oates jači, ali film i sa Van Cleefom u osnovi funkcioniše.
Douglas donosi dve antologijske akcione scene, prvi prepad Oatesove bande na selo i završni obračun su nešto što se nije često sretalo u vesternu, naročito jer se završnica dešava na plovilima, na reci.
Douglas je u ovom film svakako pokazao da može da funkcioniše u Leoneovoj i Peckinpahovoj eri, ali tada su oni već imali neke druge konkurente.
* * * / * * * *
Pogledao sam Terminator: Dark Fate na HBO-u, punih deset meseci nakon što je film lansiran u bioskopima prošle jeseni i to bi samo po sebi trebalo da je dovoljna kritika. Sebe smatram OG ljubiteljem Terminatora: sećam se kako sam kao trinaestogodišnjak salivirao nad prikazima originalnog filma u tada prestižnom magazinu za videofile, YU Video (koga je inače osnovao i uređivao Rale Zelenović), kako je taj prvi film bio formativno iskustvo za mene kada je stigao u naše bioskope, kako sam po hiljadu puta u vojsci gledao spot Guns n' Roses za pesmu You Could be Mine i čekao da se skinem pa da film koji je spotom najavljivan pogledam u bioskopu... Možda je zapravo dovoljno reći da sam sve Terminator filmove gledao više puta, uključujući zlosrećni Genisys. Televizijskoj seriji The Sarah Connor Chronicles, istina je, nisam pružio šansu, ali svako ima svoje limite.
Utoliko, to da sam Dark Fate pogledao posle perioda dužeg od jedne solidne trudnoće svedoči o vrlo lošem glasu koji je ovaj film na sebe navukao već praktično prvog dana prikazivanja. Povratak Jamesa Camerona franšizi koja je od njega napravila igrača u Holivudu, a posle karijere u kojoj je ovaj autor napravio malo ali veoma značajnih filmova i nepovratno promenio taj isti Holivud, pa još povratak kojim je manifestno izbrisan sav kontinuitet nakačen na serijal nakon 1991. godine (uključujući stripove, sve filmove nakon T2, seriju) – ovo je trebalo da bude trijumf. Nakon Mad Max: Fury Road kojim je George Miller pokazao kako se može revitalizovati franšiza stara četrdeset godina i dovući u sadašnjost i, još važnije, relevantnost, Terminator: Dark Fate je imao sve preduslove da isto uradi za svoj serijal: Camerona kao producenta i autora priče, Davida Goyera kao scenaristu, Tima Millera kao režisera... Dobro, ovo poslednje je trebalo da bude znak za uzbunu, Miller je pre ovoga režirao samo jedan film, originalnog Deadpoola (https://cvecezla.wordpress.com/2016/02/15/film-deadpool/) i mada je originalni Deadpool bio odličan mid-tier superherojski film spasen pametnim ironičnim odmakom, Miller nije Robert Rodriguez. Pa onda ni Dark Fate, mogli smo da predvidimo, neće biti Alita: Battle Angel.
Ono što Terminator: Dark Fate jeste je, pa, maltene fan fiction koji je nekom ludom igrom sudbine dobio priliku da se ubaci u kanon. I ovde Cameron verovatno snosi solidan deo odgovornosti. Miller, uostalom, sigurno nije u ovaj projekat ušao jer je gajio iluzije o nekakvom autorstvu. S druge strane, sam Cameron je praktično namamljen od strane studija da uđe u ovu produkciju obećanjem da će se sav kontinuitet posle T2 brisati, ali ga je studio tretirao pre svega kao maskotu i čini se da smo ovde na delu imali proverbijalnu situaciju sa mnogo babica i kilavim detetom. Danas znamo da je Miller ušao u ozbiljan klinč sa Cameronom glede nekih kreativnih odluka, kao i da je tu bilo dosta svađe oko toga koje likove treba ubiti i kako film učiniti ,,svojim" a ne tek još jednim nastavkom serijala. Nažalost, ujedinjenje Linde Hamilton i Arnolda Schwarzeneggera nakon 28 godina protraćeno je na film koji je kvazifeministički rimejk prvog filma samo od strane autorskog tima koji nema instinkt ubice kakav je Cameron imao kada je pravio prvi film, ali ima previše para u budžetu i potrebu da odgovara i kineskim i američkim producentima. Kada vidimo da su na špici potpisani i Skydance i Fox i Paramount i Tencent i još nekoliko produkcija, postaje malo jasnije kako previše sastojaka može da pokvari i najdobronamernije spreman obrok.
Fan fiction osećaj je vrlo jak tokom gledanja jer Dark Fate uopšte ne pokušava da uđe u polemiku sa stvarima koje citira iz originalna dva filma već te citate tretira kao fan service što treba da nas ubedi da smo kupili kartu za pravu projekciju i samo treba da se zavalimo u sedištu i navalimo na kokice. Recite šta hoćete o Genisys – mislim, to svakako nije sjajan film – ali njegova ambicija da promeni uloge likova, da se smelije igra sa putovanjem kroz vreme, da na kraju krajeva ima nanotehnologiju usred centralne paradigme priče, ovo su sve elementi filma koji makar pokazuje svest da postoji u jednoj veoma etabliranoj seriji i ima ambiciju da kaže nešto novo. Genisys, možda i ključno, ima Arnolda u veoma prominentnoj ulozi – ne samo jednoj.
U kontrastu sa tim, Dark Fate je repriza poznatih scena i ikoničkih prizora: blještava svetlost koja označava putovanje kroz vreme i pad nagih tela kroz vazduh, skidanje odeće sa zlosrećnih nam savremenika, majice na bretele, sačmare-pumparce i tamne naočari, helikopteri i kamioneti.
Ono gde se Dark Fate blago osavremenjuje, ili makar pokazuje da je svestan u kojoj je godini su sitni detalji na vrlo poznatoj tapiseriji: scena u kojoj vidimo da meksičkog radnika na traci u fabrici zamenjuje robotizovana, mehanička ruka, prikaz migracije radne snage iz Meksika u SAD, uzgredne reference na tehnologiju za nadzor koju svi dobrovoljno nosimo sa sobom u džepovima i Linda Hamilton kao krenki matora konspiratološkinja koja telefon nosi umotan u staniol da ne bi mogli da je prate.
Skoro je, priznaću, uvredljivo, koliko malo film ima ambiciju da uopšte upotrebi ove svoje motive. Kada sam video da priča počinje u Meksiko Sitiju i da glumci pričaju na Španskom, ponadao sam se da će ovo biti jedna pametnija priča koja prikazuje da digitalna tehnologija danas deluje kao najbolja šansa da se prevaziđe socijalni jaz ali da u stvarnosti često služi samo da ga podcrta sa intelektualnom radnom snagom koju usisavaju korporacije, poništavajući nacionalne granice i identitete i gradeći preduslove za brisanje ljudskog, jelte, kapitala, iz jednačine rada, time postavljajući temelje za dehumanizovanu budućnost u kojoj mašinama ljudi više ne trebaju – a to je uvek premisa Terminatora. Ali naravno da film nema ni izdaleka takvu ambiciju. Dark Fate misli da je progresivan time što stavlja tri žene u glavne uloge i što priču o mesiji koji će se roditi zamenjuje pričom o ženskom mesiji koja je već rođena. Ali ovo veoma malo menja osnovnu temu filma i čitav narativ o mašinskom vojniku poslatom unatrag vreme da ubije određenu osobu kako bi unapred zaustavio vođu ustanka koji mrsi račune robota u budućnosti je prepričan od reči do reči, bez značajnih devijacija ili makar komentara.
Veliki deo problema je scenario koji je nemaštovit i ispunjen očajnim dijalozima. Ne tvrdim da su originalni Terminatori bili Čoser, jelte, ali Dark Fate je izrazito slabo napisan, pun izrecitovanih poenti o tome da sudbina ne postoji i da svoju budućnost sami određujemo. Ovo oduzima dosta energije scenama u kojima treba da prepoznamo reference ili, čak, komentare na stare scene i dijaloge.
Drugi deo problema je Linda Hamilton koja, kako da kažem, glumi kao da je i dalje 1991. godina. Ponovo, nisu originalni filmovi bili ne znam kakva prefinjena umetnost ali jesu imali savršeno ugođen ton u koji se dramatično '80s preglumljivanje Michaela Biehna, EdwardaFurlonga i Hamiltonove lepo uklapalo – kontrastirano Arnoldovim robotskim performansom. Dark Fate ima sasvim savremen ton sa Mackenzie Davis i Nataliom Reyes koje donose televizijski no bullshit pristup likovima i izrazu i dok Arnold ovde uspeva da se provuče svojom simpatičnom šmirom koja ga služi već četiri decenije, Hamiltonova bukvalno izgleda kao da je upala iz nekog drugog filma. Njena isporuka replika koje treba da zvuče ikonički ili da budu odjek originalnih replika iz osamdesetih je izrazito loša – osetio sam transfer neprijatnosti kada je izgovorila ,,I'll be back" – a njena facijalna gluma naprosto ne funkcioniše u filmu gde svi ostali glume kao kaskaderi (koji, uostalom, i režira kaskader)
Što se feminizma filma tiče, ovde ne treba zaboraviti da je ova franšiza i bila izvorište '80s arhetipa preduzimljive žene, zajedno sa Alienom, naravno, s tim što je, za razliku od Aliena u kom se Ripley večito borila sa idejom majčinstva, veliki deo snage lika Sare Connor baziran upravo na ideji majčinstva koje je radikalno odvojeno od koncepta soccer mom idile i ovo je rezoniralo sa publikom tako snažno upravo jer je prikazivalo ženu koja dete podiže sama i bori se za njega protiv svega što može da ga ugrozi. Sarah Connor nije eksplicitna feministička ikona koja pali brushalter i ne brije noge, da se razumemo, ali jeste pokazala beloj, srednjeklasnoj Americi (i svetu) belu ženu ispalu iz sistema, suprotstavljenu sistemu, onemogućenu da radi i zarađuje, uvek u bekstvu, na oprezu da zaštiti svog sina, dajući time eho iskustvu mnogih imigrantskih majki iz etničkih manjina u SAD.
Dark Fate ima imigrante i etničke manjine usred svoje priče ali ne seti se da išta kaže na ovu temu. ,,Dobri" putnik iz budućnosti je i dalje bela osoba, žena ovog puta, ali to nije bitno, i trudi se da spase jednu ,,obojenu" osobu od progonitelja koji, između ostalog nosi uniformu pogranične policije SAD. Scenario u kome Meksikanku od policije spasava plavokosa, plavooka WASP-žena je puki feelgood fantazam za brojne ,,Karen" likuše po internetu, ne progresivni tvist izlizane formule Terminatora kako je, izgleda Cameron mislio da će to ispasti.
Mackenzie Davis je, da budemo fer, odlična u svojoj ulozi nekog ko obavlja posao bez puno reči i emocija ali do kraja filma pokaže da ima veliko srce. Ovo je standardna uloga u Terminatoru i posle Biehna u prvom filmu, Arnolda u drugom i Worthingtona u Salvation, sevap je videti ženu kako odrađuje sličan posao. Davisova je dobra i filmu donosi big lesbian energy pa je šteta da scenario nije malo smeliji u svom tretiranju ženskih likova, pa da im da malo više dubine. Reyesova je, recimo, puki hodajući prop i mogla je biti zamenjena animacijom.
Veliki problem ovog filma je, dakako, sam Terminator. Nauka je pokazala da su filmovi u kojima Arnolda nema naprosto zaboravljivi akcijaši sa umereno nekonzistentnim zapletom o putovanju kroz vreme. Prva dva filma su u ogromnoj meri igrala na kartu Arnoldovog prisustva, fizikusa, snage, mase, preteće ili zaštitničke energije. Voleli ga ili ne – Arnold JE Terminator i ni Christana Locken ni masa bezimenih mašina u Salvation ne mogu da ga zamene.
U ovom filmu Arnold se pojavljuje prekasno i ima ga premalo. On je dobar u onome što radi i čak je podzaplet sa njegovom humanizacijom zapravo interesantniji od osnovnog zapleta filma. Ponovo, Genisys je ovo već imao, čak razrađenije, i šteta je što Dark Fate ima ambiciju tek da se dotakne ove ideje. Naravno, ovde JOŠ JEDNOM gledamo Arnolda kako biva ubijen u katarzičnoj sceni u finalu filma ali tako nešto smo već videli u prva dva filma i ovo nas još jednom podseća na to da gledamo neinspirisani fan fiction rimejk.
Nažalost, ,,glavni" Terminator u ovom filmu, odlični televizijski delatnik Gabriel Luna, je ovde takođe mogao biti zamenjen animacijom. T2 je sebi mogao da priušti neharizmatičnog, robotskog negativca jer je igrao na kontrast sa prvim filmom i negativcem iz prvog filma koji mu se ovde suprostavlja, ali Dark Fate ne može da ponovi ovaj trik i njegov negativac je bez mirisa i ukusa, više dosadni ,,named enemy" iz neke video igre nego ozbiljni endboss. Originalni Terminator je u ogromnoj meri bazirao svoju energiju na kombinovanju slasher tonaliteta sa klasičnom akcijom ali to je mogao da radi pokazujući nam postepeno spektar moći terminatora, njegovu neranjivost, snagu, manipulaciju podacima, usredsređenost na cilj. Dark Fate je šesti film u franšizi i njegov terminator nema ni misterije ni harizme ni neotkrivenih zastrašujućih sposobnosti – on je tek najnoviji u dugačkoj koloni robota-ubica iz budućnosti koje treba savladati nadmoćnom silom i to je sve. Slabo.
Tim Miller makar solidno režira akciju i kada se u scenama koriste propisni kaskaderi to izgleda lepo. Film se, na moju žalost, često previše oslanja na CGI i to osetno kvari i inače solidno režirane scene akcije. Prevrtanja kola i skakanja iz aviona izgledaju dobro i greota je videti kako ih onda kvare neke scene neubedljive fizike sa telima koja kroz vazduh lete na nemoguće načine, nemogućim putanjama.
U konačnici, ovaj film priča priču koja je već ispričana – više od jednom – u ovom istom serijalu, ne uspeva da pomiri ikoničnost originalnih glumaca sa televizijskim profesionalizmom nove generacije, jedva da dotiče neke aktuelne teme ali se plaši da o njima išta kaže, pun je klišeiziranih dijaloga i jedini iole interesantan psihološki portret tiče se robota koji je zasnovao porodicu a i ovaj podzaplet biva napušten bez smelosti da se izađe iz šablona serijala. Dobri mladi glumci su protraćeni a ikonični veterani deluju u proseku zastarelo. Nisam mislio da ću ovo ikada reći, ali Dark Fate je film koji možda nije trebalo da bude snimljen jer je svojom neinspirisanom izvedbom i lošim finansijskim performansom i publici i producentima verovatno ogadio ideju o daljim nastavcima i Cameronovoj ulozi u njima. Šteta.
THE GHOST OF PETER SELLERS Petera Medaka je zanimljiv dokumentarni film u kom prekaljeni britanski veteran mađarskog porekla opisuje događaje na snimanju filma GOST OF THE NOONDAY SUN u kom je imao priliku da režira tada najvećeg filmskog komičara na svetu Petera Sellersa.
Sellers je bio poznat kao težak za saradnju, a sva je prilika i duševno bolestan čovek bez dijagnoze, pa sam zaplet ovog dokumentarca ne treba mnogo da čudi - Medak odlazi na snimanje filma o gusarima (a kao što znamo od Kevina Reynoldsa i Rennyja Harlina do Herberta Selpina i Jamesa Camerona snimanje na vodi je put u pakao i sa normalnim saradnicima) i kreću nevolje na svim nivoima vrhuneći sa Sellersom.
Na snimanju se desilo svašta problematično. Malo toga je zaista unikatno i vezano isključivo za ovo snimanje, ali i ono što je "opšte mesto" u ovoj priči jeste tipična sudbina i potencijalna nevolja za svakoga ko se bavi filmom.
U tom smislu, Medak se bavi jednom konkretnom pričom o "brodu ludaka" na kom je kolovođa bio Sellers ali i generalnom entropijom nastanka filma kao takvog. Ovaj film daje i jednu vrlo lepu i informativnu sliku britanske kinematografije sedamdesetih.
Ono što je zanimljivo u svemu ovome jeste Medakova pretpostavka - koja nije bez osnova - da ga je NOONDAY SUN kao promašaj i kao film za koji je studio Columbia smatrao da nije snimljen kako treba i u celosti, u stvari koštao bolje karijere.
I zbilja, Medak je jedno od imena na koje sa velikim poverenjem reaguju prefinjeni ljubitelji filma, ima opus i na televiziji, ali na kraju krajeva nema prejaku bioskopsku karijeru. Moguće je da bi stvari išle drugačije da je Sellers bio konstuktivniji.
U tom smislu zanimljiva se scena u kojoj Piers Haggard, Joe McGrath i Medak sede i pričaju o Sellersu kao tri reditelja koje je koštao karijere.
Minijatura sa nastankom reklame za Benson Hedges je sama po sebi vredna gledanja celog ovog filma.
* * * / * * * *
Adam Bhala Lough snimio je film ALT-RIGHT: AGE OF RAGE priču koja deluje kao nešto što sam već gledao jer strukturalno izgleda slično čitavom nizu sličnih dokumentaraca u kojima se suočavaju ikone alt-righta i liberali. Ali, ne. Ovaj film nisam gledao ranije, i sticajem okolnosti zbog događaja na beogradskim ulicama deluje aktuelnije nego inače.
Naime, neke veoma američke forme protesta, manje Antifa a više cela ta fringe ekstremno desna koalicija ljudi koji se ujedinjuju oko čitavog niza konspiroloških pitanja, prenele su se kod nas. I to na način koji deluje tragikomično i jasno sugeriše na uticaj stranog faktora, ne toliko u organizaciju protesta, koliko u formiranje stavova ovih grupa.
Naravno ima i potpuno istih parola (kod nas preuzeto "Čiji grad? Naš grad" npr. se čuje na kampusu u Berkeleyu u izvornoj formi), pa ipak kontekst je bitno drugačiji jer su kod nas obe grupe na istom zadatku. Barem u načelu.
U tom smislu AGE OF RAGE je danas globalna, ili barem srpska priča, isto koliko je i američka.
Fokusirajući se na ljude sa dva pola te priče - Daryle Lamonta Jenkinsa i Richarda Spencera, na jednog vođu Antife i na jednu ikonu Alt-Righta, AGE OF RAGE samo pojačava taj snažan utisak da je američka politika potpuno izašla sa koloseka, na ulice, među populiste i amatere, bilo da su oni benevolentni ili malevolentni, i to sve deluje kao još jedan katalizator nezadovoljstva i političkog haosa.
Richard Spencer se u ovom filmu pokazuje kao poprilično prazan lik koji svoj endgame etno-nacionalne države baš i ne ume da objasni kako bi to izgledalo, i odaje utisak trola i provokatora koji je jači u reagovanju na trenutne provokacije nego sa nekom dugoročnom idejom.
S druge strane, Daryle Lamont Jenkins se bavi doxxovanjem, modernim vidom aktivizma par excellence, ali po svom vajbu vuče na stare radikale.
U odnosu na njih dvojicu Jared Taylor i Mark Potok deluju kao dinosaurusi u suštini. A opet deluju i dosta zrelije. Pa ipak, na kraju kada se vide snimci iz Charlotesvillea deluje da ljudi kao što su Spencer i Jenkins uspevaju da naprave nešto što Taylor i Potok zapravo nikada nisu mogli.
U tom smislu taj politički amaterizam i izlazak svega na ulicu, koliko god delovao potentno, kada vidimo protagoniste tih događaja, te zbunjene klince i duševne bolesnike koji nasedaju na fringe sajtove i ubijaju ljude, ostavlja utisak nečega vrlo opasnog.
Za razliku od Jenkinsa međutim Spencer deluje na sve to i kao osoba koja nema nikakav program, čak ni zločinački, više deluje kao egzibicionista čije potrebe za eksponiranjem dovode i do ljudskih žrtava.
Adam Bhala Lough solidno vodi priču. Pre svega uspeva da nas upozna sa Spencerom i Jenkinsom kao ljudima, iako ruku na srce, Spencer uspeva da očuva neki dozu misterije oko sebe.
Za ljude koje zanima politika, i cela ta stvar koja se sada u kompletu izvozi iz SAD u ostatak sveta, mislim da je AGE OF RAGE obavezna stvar za gledanje.
* * * / * * * *
Dakle, posle ruskih klasika na red je došao veliki engleski bard. Ili je barem tako RTS odlučio, preskačući u svom ciklusu filmova Akire Kirosawe dva važna naslova. Pretpostavljam da ćemo makar Sedam samuraja videti nekog od narednih Ponedeljaka, tek, prošlog smo, preko reda, dakle, gledali prvu Kurosawinu adaptaciju Viljema Šekspira, Krvavi presto.
Krvavi presto (aka Kumonosu-jō, tj. Šuma paučine) je, kako rekoh došao posle Sedam samuraja, filma koji je definitivno, nakon Rašomona, na zapadu ustoličio Kurosawu kao režisera koji donosi dah orijenta, raskošne kostimirane drame smeštene u prošle istorijske periode. No, Krvavi presto je i još jedno podsećanje na to koliko je Kurosawa bio značajan upravo kao taj most između istoka i zapada svojim velikim interesovanjem za zapadnjačke umetničke predloške a zatim i velikom spretnošću i umetničkim instinktom da te predloške transformiše u nešto osobeno, upečatljivo, autentično. Kao ljubitelj Šekspirovog Magbeta, Kurosawa je imao nameru da ovu dramu ekranizuje još početkom pedesetih ali je pustio da prođe nešto vremena od američkog Magbeta u režiji nikog drugog do Orsona Wellesa, koji je u bioskope pušten 1948. godine. Kurosawa će se pošteno napatiti snimajući svoj veliki hit Sedam samuraja 1954. godine pa je njegova verzija Magbeta – još jedna velika kostimirana produkcija sa neophodnošću izgradnje adekvatne scenografije i atraktivnim masovnim scenama sačekala 1957. godinu da bude snimljena. Štaviše, Kuroswa je isprva ovde nameravao da, osim saradnje na adaptaciji scenarija, bude samo producent a da režiju prepusti nekom drugom ali studio Toho koji je obezbedio pozamašan budžet nije se usudio da išta prepusti slučaju pa je Akira ponovo zaseo u režisersku stolicu.
Ne bez razloga, Krvavi presto se smatra jednim od najboljih filmova ove Kurosawine faze. Iako su i neki njegovi rani filmovi bili istorijske drame, tek su Sedam samuraja i Krvavi presto snimani u periodu posle američke okupacije i u njima je autor imao slobodu da radi onako kako oseća da treba. Otud je Krvavi presto sa jedne strane veoma osobena a sa druge veoma verna ekranizacija Šekspira.
Sam Šekspir je u Japanu bio srazmerno dobro poznat i mada zabranjivan tokom intenzivne nacionalističke faze vezane za Drugi svetski rat, on je bio objavljivan, čitan i razumno popularan još od Meiđi perioda u devetnaestom veku. Kao i u nekim prethodnim adaptacijama stranih autora, Kurosawa će predložak ,,niponizovati", prebacujući radnju iz srednjevekovne Škotske u srednjevekovni Japan i dajući likovima japanska imena, ali mnogi kritičari onog vremena su bili oduševljeni filmom i smatrali ga za jedno od najboljih čitanja Magbeta uprkos izrazito ,,japanskom" tonu.
Film, vrlo slično ranom Kurosawinom istorijskom radu, Tora no O o Fumu Otokotachi (https://cvecezla.wordpress.com/2020/04/30/film-tora-no-o-o-fumu-otokotachi-ljudi-koji-su-isli-po-tigrovom-repu/), započinje scenom bez prisustva glumaca, samo kadrovima pustog istorijskog lokaliteta preko kojih hor najavljuje tragediju pevajući tužne stihove o pokoljima i duhovima koji poptrištem lutaju bez umirenja. Ovo zbilja u sebi nosi i dah šekspirovštine ali je urađeno na veoma tipično japanski način. No, ako je Tora no O o Fumu Otokotachi bio filmovan kabuki teatar, Krvavi presto je nešto sasvim drugo i bliže Kurosawinom srcu: film urađen u maniru noh teatra.
Tradicionalno japansko pozorište, razume se, ima različite forme, a dok je kabuki, nastao u sedamnaestom veku, uslovno rečeno zabavnija, narodskija verzija teatra, povezana sa najnovijim trendovima u muzici, odeći, plesu, noh, nastao u četrnaestom stoleću je ,,stroža" forma, dublje i intenzivnije povezana sa mitologijom i folklorom sa maskama i kostimima koji nisu tu da zabave već da predstave onostrano: demone, veštice, duhove. Dok je kabuki vrlo brzo formatiran kao pozorište koje služi za provod i zabavu, noh je namenjen čuvanju tradicije i čvrsto ušančen u iemoto pristup nasleđivanja praksi kroz generacije u porodici.
Kurosawa je sam pričao da mu do kabukija nije skoro ni malo stalo a da sebe smatra velikim poštovaocem noha, pa je tako Krvavi presto upravo spoj duboke zapadnjačke psihološke drame u istorijskom mizanscenu sa intenzivno simbolički kodifikovanim tradicionalno japanskim vizuelnim i pripovednim pristupom.
Ono što je kod Krvavog prestola impresivno već na prvi pogled je ekonomičnost filma. Uprkos velikom budžetu, srazmerno složenoj produkciji sa mnogo statista, tradicionalnih kostima, rekvizita pa i specijalnih efekata, Krvavi presto je vitak i jednostavan film. Sa svojih stodeset minuta trajanja ovo je film koji se ne gubi u obožavanju Barda niti pokušava da priču učini složenijom a motive prepletenijim nego što je potrebno, već efikasna, skoro svedena eksploracija psihologije ambiciozne kukavice kroz scene neprevaziđene teatralne grandioznosti postignute uz minimum ,,filmskih" trikova. Već smo za neke ranije Kurosawine radove govorili da su u dobroj meri ,,filmovano pozorište" ali Krvavi presto je mnogo smelija realizacija ideje da pozorište na filmu može da izgleda bolje nego ijedno pozorište pre njega nego što je bio ijedan Kurosawin film do sada. Otud, iako Kurosawa zaista mnogo ,,radi" u filmskom pogledu, sa scenama u kojima dominiraju magla i izmaglica i često vidljivom, ,,glasnom" montažom, pozorište je ovde prominentnije nego ikada.
Noh je svuda u ovom filmu, od kostima koje protagonisti nose, preko načina na koji su likovi našminkani da aludiraju na tradicionalne noh maske – pogotovo u slučaju Asaji Washizu koja je japanska verzija Ledi Magbet – pa do pokreta i zvuka. Šakuhači flauta koja nosi dobar deo saundtraka je, naravno, veoma prepoznatljiv ,,tradicionalni" japanski motiv, ali način na koji avetinjske prikaze u šumi saopštavaju proročanstva Taketokiju Washizuu (Magbetu, dakle), sa karakterističnim glasovnim intonacijama i kadencama, pa i zvuci koji se čuju kada Asaji hoda a njena odeća naglašeno, ritmički šušti – ovo su sve direktne asocijacije na noh.
Možda najočigledniji element noh pristupa ovde je samo kretanje glumaca, od toga kako Isuzu Yamada ne čini ni jedan suvišan pokret u svojoj interpretaciji beskrupulozne žene koja svog supruga bolesnom ambicijom vodi u propast, ali onda u jednoj od poslednjih scena skršena stravom i nesigurnošću doživljava neku vrstu nervnog sloma i veoma teatralno, veoma tragično pere ruke od nevidljive krvi, pa do toga kako se Toshiro Mifune u ulozi nikada umirenog Taketokija Washizua kreće kao na pozornici, plašeći se senki i prikaza, pokušavajući da se sakrije u praznim sobama, pribijajući se uz zidove u nemoćnom užasu.
Mifune, poznat pre svega po ulogama kul i mačo tipova većih od života ovde je od prve scene u kojoj se pojavljuje najava tragedije. Ne antičke tragedije u kojoj heroj na kraju biva savladan okrutnom zaverom sudbine, čak ni klasične šekspirovske tragedije o kompleksnom protagonisti koji je učesnik u sopstvenom padu jer se hvata u koštac sa sudbinom, već jedne postmoderne, ironične tragedije u kojoj je protagonist slab i plašljiv od samog početka i čiji pad nije tragična sudbina poražene plemenitosti već obična, mala priča o čoveku bez vizije kome drugi uspevaju da nametnu svoje ambicije.
Utoliko, Mifuneovo kretanje u filmu je veoma kodifikovano, veoma ,,noh" ali priča koju Kurosawa priča je suptilno simbolički usložnjena u odnosu na Šekspirov predložak, prikazujući tragediju prevare, izdaje i beskrupulozne pohlepe u kojoj gledalac nema investiciju jer ,,navija" za heroja, ma koliko svestan bio da će heroj na kraju najebati, već naprotiv, ima investiciju jer u ne-heroju koga posmatra, u kukavici koja se zatekla usred zapleta što je daleko nadilazi po formatu, prepoznaje sebe i svoja suočavanja sa komplikovanim, teškim životom.
Veliki Takashi Shimura je takođe u ovom filmu, a odlične uloge imaju i Akira Kubo i još pregršt izvrsnih glumaca no Krvavi presto je pre svega predstava Toshiroa Mifunea. Kurosawa scene centrira oko njega, oko njegovih izraza lica, plesnih pokreta i njegovog hoda, oko njegovog straha, oko njegovog imposter sindroma posredovanog napadnim smehom, izbuljenim očima, vikom kojom više pokušava da ohrabri sebe nego da uplaši druge. Ovaj film je psihološka studija raspada ličnosti koja nije bila ambiciozna pa se preračunala već kojoj je ambicija nametnuta, i koja se okreće onako kako joj drugi govore da vetar duva. Otud i kamera najčešće ne prikazuje prizore koje Washizu vidi i na koje reaguje jer oni nisu bitni – u pozorištu nema bogatih setova i spektakularnih masovki a svi ionako znaju šta se u Magbetu događa – i umesto toga počiva na Mifuneovom licu, prikazujući frustraciju, stravu, povremeno kalkulisanje, nadu, i na kraju, tragični poraz.
To ne znači da lik Taketokija Washizua gledalac nužno žali. Washizu čini neke užasne stvari, i izvan kamere i pred kamerom, tonući prema kraju filma u psihotičke deluzije, ubijajući sebi lojalne saradnike jer ne može da podnese vesti koje mu donose, na kraju se hvatajući za novo proročanstvo koje, sledeći Šekspirov predložak, garantuje pobedu u minut do dvanaest jer Washizu ne može da izgubi bitku ,,sem ako se sama šuma ne podigne i napadne ga drvećem".
Naravno, upravo se ovo događa, ali ne pre nego što vidimo kako Washizu već halucinira, progonjen krivicom i svestan da je ušao u daleko dublju vodu nego što ume da pliva. Kurosawa, iako je sagradio skup set na planini Fuđi i obukao stotine ljudi u oklope, dao im koplja, barjake i mačeve, zapravo nije zainteresovan da nam prikaže bitke, krvave katane i konje koji padaju sa svojim jahačima. Ovo bi bilo isuviše nalik herojskoj katarzi, suviše nalik nekakvom poslednjem simboličkom činu iskupljenja za čoveka koji je do prestola došao izdajom, podmuklim ubistvom, bezočnim laganjem. Tako Kurosawa na kraju filma odstupa od Šekspirove priče i posle stotinak minuta fantastičnog kadriranja, besprekorne montaže da se sažmu infodampovi kako bi ostalo mesta za dugačke scene noh koreografije i facijalne glume od koje pucaju krvni sudovi, pokazuje nam drugačiji zaključak priče o Washizuu/ Magbetu.
Washizua ovde na kraju ubija sopstvena vojska zgađena kukavičlukom i beskrupuloznošću čoveka koji nema u sebi ničeg herojskog, ničeg, čak, ni preduzimljivog, čoveka koji se drži proročanstava koja izgovaraju duhovi u šumi i sluša svoju ženu kada ga navodi na izdaju. ,,Ubistvo velikog gospodara je veleizdaja", poviče Washizu kad strele počnu da lete ka njemu a neko od vojnika dobaci pitanje ,,A ko je ubio prošlog velikog gospodara?". Na ovo odgovor ne dolazi jer ga ionako svi znaju a mi ni ne gledamo vojnike sa napetim lukovima već samo paničan izraz lica Washizua dok se ko njega, a zatim U njega zarivaju snopovi strela. Toshiro Mifune je ovde zaista stajao ispred grupe profesionalnih strelaca koji su činili koliko mogu da ga ne ubiju, kreirajući jednu od najbrutalnijih, najupečatljivijih scena na filmu ikada. Šekspir bi, verujem, odobrio.
SKY HEIST Lee H. Katzina je televizijski film iz 1975. čija je osnovna ideja da se pozabavi prikazom vazduhoplovne jedinice losanđeleske policije. Piloti iz jedinice bivaju oteti i ubrzo se ispostavlja da je to samo diverzija grupe lopova koji imaju plan da izvrše pljačku tokom koje neće biti vazdušnog nadzora LAPD.
Ovo nije jedini slučaj da Lee H. Katzin režira materijal u kom tehnika igra veoma važnu ulogu. Ovog puta to su letelice LAPD. Glumci su u drugom planu, ali su solidni jer u scenariju koji potpisuju William F. Nolan, Rick Rosner i Stanley Ralph Ross imaju stereotipne ali solidne likove.
Katzin drži tempo na solidnom nivou i svestan je odnosa ljudi i mašina u kadru. Na kraju, mašine odnose prevagu što nije nužno loše...
UP PERISCOPE Gordona Douglasa je veoma zanimljiv combat picture smešten na podmornicu tokom Drugog svetskog rata. Reč je o ekranizaciji romana Robba Whitea koja prikazuje u jednom dosta kliničkom ritmu život na podmornici u toku jedne misije infiltracije, tokom koje se naravno dese i susreti sa japanskim razaračima, i čitav niz drugih tropey situacija za ovakve filmove.
Ako imamo u vidu da je UP PERISCOPE film iz 1959. godine i da je jedan od prvih u ovom podžanru, mada ne i prvi, onda neke od tih situacija još uvek nisu bile konvencija.
Gordan Douglas pravi zanimljivu mešavinu karakterne podele koju predvodi Edmond O'Brien i Jamesa Garnera koji je tad još uvek bio na početku ali je već imao star wattage, međutim dobro je uklopljen u kolektiv, bogat sporednim likovima koji imaju solo arije ali ne odlaze u digresiju.
UP PERISCOPE je film koji je nastao uz pomoć Mornarice u vremenu nekih drugih ratova, ali u sebi nosi minimalnu dozu propagandnog, možda najviše izraženu kroz relativno reduntantnu melodramu kroz koju se definiše glavni junak. Kada bi se ona uklonila, onda bi ovo bio jedan ratni film koji je po svom ritmu i realizmu čak možda malo i ispred svog vremena.
Gordon Douglas u svom opusu ovaj film može da ubeleži kao atipičan film jer nije onako narativno efikasan, ali i u ovom ritmu on se odlično snalazi.
* * * / * * * *
GOLD OF THE SEVEN SAINTS Gordona Douglasa pisali su legendarna Leigh Brackett i producent Leonard Freeman po romanu Stevea Frazeeja. Reč je o blago komičnom ali ipak pre svega psihološki tenzičnom vesternu o dvojici pustolova koji pronalaze zlato i postaju progonjeni od raznih zainteresovanih strana u nepristupačnom stenovitom predelu.
Gordon Douglas dobro rešava i psihološke i komične deonice, mada ostaje pitanje koliko se dobro oni uklapaju u celinu, naročito jer ima i suspense momenata. Clint Walker i Roger Moore u glavnim ulogama su dovoljno talentovani glumci da sve ovo objedine u celinu.
Joseph Biroc, veliki direktor fotografije, u ovom filmu naročito briljira uprkos tome što 1961. još uvek koristi crno-belu sliku u Monument Valleyu.
* * * / * * * *
Ako je prošle nedelje opisani Krvavi presto (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/13/film-krvavi-presto-aka-kumonosu-jo/) bio značajan kamen-međaš u opusu Akire Kurosawe, na ime svog hvatanja u koštac sa Šekspirom i produkcije koja je, u poređenju sa prethodnim radovima bila skupa, raskošna i teška, Na dnu (aka Donzoko), snimljen iste, 1957. godine je gotovo sušta suprotnost. Ne samo da će Kurosawa ovde za predložak uzeti značajno noviji dramski rad, istoimenu dramu Maksima Gorkog napisanu početkom veka, već će i koncept ,,filmovanog pozorišta" u ovom slučaju imati mnogo bukvalniji prizvuk. Krvavi presto je bio samurajski spektakl čija je režija usmeravana pravilima i simbolikama tradicionalnog i strogog noh teatra, dok je Na dnu, iako smešten u Edo period japanske imperije, socrealistička drama savremenog senzibiliteta, pravljena po uzoru na Shingeki pokret koji je iznikao u japanskom pozorištu 1909. godine.
Uticaj Shingekija (,,Shingeki" doslovno znači ,,Nova drama") se u japanskom filmu osećao od samih njegovih početaka. Sningeki autori su mnoge zapadnjačke tekstove adaptirali za japanski teatar – od ruskih teškaša poput Tolstoja, Gorkog i, naravno, Čehova, preko Molijera, Hauptmana, ali i Tenesija Vilijamsa pa sve do postavki klasičnih grčkih tekstova, uzimajući pristup blizak zapadnjačkim režijama i produkcijama. Jedna od velikih promena paradigme je da su žene, posle tri stoleća izgona, ponovo počele da glume u japanskom pozorištu. Već 1914. film Katjuša (kome se, čini se, danas ne znaju autori) urađen je kao adaptacija Tolstojevog revolucionarnog romana Vaskrsenje. Kao što znamo Tolstoj je ovom knjigom izazvao haos u javnosti i na kraju bio praktično proteran iz pravoslavlja – a što svedoči o tome da su autori iz faze nemog filma japanske kinematografske istorije bili zaista vrlo rano inspirisani Shingeki energijom. Već dvadesetih godina se iskristalisao žanr japanskog filma nazvan shomin-geki a koji se bavio životom radničke klase.
Kurosawa je, dakle, sa Na dnu ušao u vrlo razgaženu travu. Predstava Gorkog je bila jedan od popularnih izbora Shigeki teatra, pa je njena prva postavka u Japanu urađena već 1910. godine, svega osam godina posle moskovske premijere što ju je uradio Stanislavski. Naravno, ne treba zaboraviti da se i Gorki dosta namučio dok je video svoju predstavu u prestižnom Moskovskom umetničkom akademskom pozorištu МХАТ – javno besneći što se za produkciju biraju Tolstojeva dela koja će ljutu muku i patnje sirotinje gledati sa spiritualnije strane, baveći se pronalaženjem duhovnog iskupljenja i sentimentalnim pogledom na nepravdu, umesto da problematizuju stvari hic et nunc i traže odgovore unutar korpusa ljudskog ponašanja. No, iako se Gorki smatra ocem socrealizma, valja se setiti i da je Na dnu zaista u prvom redu eksploracija ljudskih priroda i obrazaca ponašanja a ne ,,problemski" rad, bliži kasnijem boljševičkom senzibilitetu u kome se postavlja situacija koja se do kraja mora rešiti i time kreirati i svojevrsni didaktički materijal. Na dnu je, kako mu i ime kaže, snimak stanja – na društvenom dnu, povremeno cinična, povremeno komična, ali najvećim delom humana polaroid-fotografija sirotinje koja je i sebi i bogu teška, ali koja na kraju dana nosi u sebi životnu energiju, ma koliko ona ,,negativna" mogla da bude. Koliko je ovaj predložak uspeo i vitalan i toliko decenija kasnije svedoče i recentne reprize Pavićevih Srećnih ljudi u kojima se ova koncepcija preslikava u jedno beogradsko dvorište sa, naravno, dodatnim ironičnim odmakom.
Kurosawa je i sam izjavljivao da je Gorkog želeo da ekranizuje upravo jer mu se dopadala komična dimenzija predstave i likova. Štaviše, njegova je namera bila, a nije isključeno da je ovde malko preterivao, šaleći se i u samom intervjuu, da snimi jedan lak, brz, lepršav film koji će publiku zabaviti. Ovo je možda dodatno značajno jer je sovjetska kinematografska adaptacija predstave iz 1952. godine – zapravo snimak predstave iz МХАТ-a – bila relativno neambiciozna, trudeći se da dramu Gorkog ukalupi u modernije shvatanje socrealizma, ali i jer su pre Kurosawe mnogi, uključujući indijske i kineske režisere, pa i samog Renoara 1936. godine (sa jednim, jelte, Jevgenijem Zamjatinom na scenarističkim dužnostima) snimali svoja viđenja Na dnu. Kurosawa, ljubitelj savremenijeg pozorišta generlano i Rusa partikularno ovde verovatno nije imao zaista značajno višu ambiciju sem da skupi dobre glumce, da im tekst, uključi kamere i pusti da se magija sama događa.
I dogodila se, naravno, Na dnu je veoma upečatljiv, vitalan film iako je, pogotovo u poređenju sa izuzetno simbolički kodifikovanim i produkcijski raskošnim Krvavim pretolom, u pitanju naizgled tek stilska vežba. Tamo gde je prethodni film imao konje i oklope, šume i magluštine, kostime, barjake, strele, koplja, mačeve i specijalne efekte, Na dnu je priča smeštena na jedva tridesetak kvadratnih metara sa najvećim delom filma koji se dešava u jednoj jedinoj prostoriji (dok se ostatak dešava ispred nje, tj. u dvorištu i, vrlo kratko, u susednoj zgradi udaljenoj svega nekoliko metara). Ovo je, tehnički gledano, značajno strožije shvaćen ,,filmovani teatar" i od Tora no O o Fumu Otokotachi (https://cvecezla.wordpress.com/2020/04/30/film-tora-no-o-o-fumu-otokotachi-ljudi-koji-su-isli-po-tigrovom-repu/), i od Tihog duela (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/31/film-tihi-duel-aka-shizukanaru-ketto/) i, zapravo, sem uvodne scene koja je majstorski dugački kadar kamere što švenkuje po vrhovima brega ispod koga se zgrada u kojoj se sve događa nalazi, a zatim krene na dole i isprati đubre prosuto iz kofe što pada baš u ,,naše" dvorište, maltene sve ostalo u filmu svodi se na postavljanje nekoliko kamera u prostorije sa glumcima i puštanje glumaca da neprekinuti rade svoj posao.
Naravno, ovo je toliko radikalno drugačiji rad nego u slučaju Krvavog prestola da je skoro neverovatno da su u pitanju dva filma urađena ne samo iste godine već neposredno jedan iza drugog. Dok se Krvavi presto zasniva na sporim, simbolikom bremenitim scenama, mnogo kontemplacije i facijalne glume sa kamerom fiksiranom na lice Toshira Mifunea, Na dnu je film dijaloga i žestoke interakcije velikog ansambla, lepršav, raspričan, čak i razigran. Iako bi suviše bilo ovaj film nazvati komedijom, Na dnu ima energiju koja dobar svoj deo crpi upravo iz žovijalne, malo mangupske perspektive koju prema životu usvajaju neki likovi. Gorki je svoje likove strpao u prostor nalik na pećinu i pokazao koliko je njihov život težak, ali Kurosawa je onda isti tekst iskoristio da podseti da svejedno, ti likovi (uglavnom), uprkos svemu žele da žive, pa čak imaju i snove, fantazije, neki od njih skoro i ambicije. Iako, dosta nalik Kurosawinoj adaptaciji Idiota (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/06/film-idiot-aka-hakuchi-i-ziveti-ikiru/), i Na dnu uzima dramski tekst i ogroman njegov deo praktično nepromenjen prenosi na film, energija koju će ansambl doneti ovoj produkciji je na kraju dana vrlo osobena i osobeno Kurosawina.
Drama Gorkog ima sedamnaest likova, svako sa svojom istorijom, interesovanjima i karakterizacijom. Kurosawa je svoje glumce dva meseca držao u kostimima i na skučenom setu ih puštao da vežbaju, ponavljaju tekst, glume jedni prema drugima i jedni protiv drugih, snimajući sve bez prekidanja kako bi na kraju izmontirao film od najuspelijih scena. Rezultat je da je drama Gorkog intenzivnije osuđujuća, možda nemilorsrdnija prema svojim likovima – Gorki je na kraju krajeva bio vođen idejom da društvena zla dolaze od lošeg ponašanja pojedinca i ne treba zaboraviti da je, recimo, kasnje u životu poistovećivao homoseksualnost sa nacizmom – dok je Kurosawin film opušteniji, nešto humaniji, manje nameran da osudi sve te loše strane koje likovi imaju. Na dnu je, u Kurosawinoj interpretaciji ne pohvala slabosti i ljudskim nedostacima, ali svakako priča koja prepoznaje da su one imanentno deo ljudske prirode i da je – ako smemo da učitamo dalji socrealistički tekst – na kraju dana društvo i čovekov položaj u njemu ono što diktira njegovo ponašanje makar isto onoliko koliko naša individualna ponašanja oblikuju društvo.
Kako je ovo film ansambla, tako je i Kurosawa, tvrdeći da je on ionako uvek bio protiv ideje da jedna zvezda treba da nosi produkciju, ovde sakupio na gomilu mnogo veoma dobrih i poznatih glumaca a onda najpoznatijima među njima dao srazmerno manje uloge. Toshiro Mifune koji prosto jede kadar svaki put kada se pojavi i deluje kao najenergičniji lik u celoj postavi, jedini za koga bismo poverovali da može da bude (makar i anti-) heroj ove priče, dobija relativno malo prostora i potpuno je odsutan iz urnebesnog finala filma. Ostali likovi su, naravno, na ogromnom spektru od potpunih cinika, preko potpunih naivčina, idealista, ludaka, prevaranata, pijanaca, bezosećajnih olupina pa sve do sitnih kapitalista koji su, iako nominalno pedalj ili dva ,,iznad dna" zapravo u istom loncu. Yamada Isuzu koja je u Krvavom pretolu igrala ulogu originalne Ledi Magbet i ovde dobija ulogu beskrupulozne, manipulativne žene koja će učiniti sve da osvoji moć – ali njena Osugi, odnosno Vasilisa kod Gorkog – nema ambiciju mnogo višu od toga da ima koga da kinji i kontroliše: na kraju dana, ona ostaje na dnu sa drugim likovima osim što nema njihov neobični osećaj slobode u neimanju ambicija većih nego da se naloču sakea i dočekaju jutro pevajući i pijano plešući po prljavoj zajedničkoj prostoriji u kojoj provode skoro svo vreme.
Tekst Gorkog ovde umiljato prede jer ga izvode izvanredno inspirisani glumci. Ovaj ansambl se toliko zbližio ponavljajući scene i probajući iznova svoje razmene da je do kraja filma utisak o ,,filmovanom teatru" tako snažno pozitivan da se skoro zapitate zašto se SVI filmovi ne snimaju ovako. Ovo je najmanje očigledno ,,režiserski" film Kurosawine faze iz pedesetih godina, nošen pre svega izvedbama glumaca koji su tokom osam nedelja snimanja kreirali pitoreskne, memorabilne likove, dajući im osobene glasove. I bukvalno – način na koji neki likovi govore, vokalizuju svoje emocije, pevaju je često upečatljiviji od samog teksta koga mi, istini za volju, u ovoj verziji gledamo u srpskom titlu, prevednom sa, nagađam, engleskog titla američkog DVD izdanja filma, a gde je, tekst, jelte, preveden sa japanskog nakon što je originalno adaptiran sa ruskog. Ne da je prevod sad tu nešto loš, da ne bude zabune, ali svakako mu nedostaje jedna raskoš izraza koju mi, što ne razumemo mnogo govornog japanskog, naslućujemo iz intenzivne glume ansambla.
Ova raskoš u tumačenju predloška Gorkog filmu daje višeslojnost potrebnu s obzirom da se radi o ko zna kojoj po redu adaptaciji poznatog predloška. Već i sam izbor Edo perioda ima određenu satiričku oštricu s obzirom da se on uobičajeno smatra erom prosperiteta i cvetanja Japana (slično onome kako se u modernoj srpskoj TV produkciji period između dva rata gotovo univerzalno koristi kao lozinka za zlatno doba). No, ponovo Kurosawa ovde distinktno radi ,,iz pozadine", trudeći se da glumci i njihove interakcije budu u središtu pažnje. Iako je film montiran sa puno rezova, ovo je zapravo samo ,,skakanje" sa kamere na kameru u okviru istih scena, više pozicioniranje gledaoca da ,,pozorišnu binu" vidi sa različitih sedišta nego ,,filmsko" kadriranje i montaža. Film ima svega tri fejd in/ aut reza, a koji označavaju prelaske između činova a najveličanstveniji režijski momenti su zapravo najnenametljivije uhvaćeni momenti čiste glumačke magije u dve scene kada likovi spontano udare u pesmu i igru i, koristeći isključivo predmete koji se nalaze na setu, delove sopstvenih tela i glasove, kreriraju magičnu muziku i koreografiju. Kurosawa će suptilno glumcima pomagati da tekstu dodaju nove slojeve, ubacujući elemente kabukija i burakua u njihove gestove i manirizme, koristeći asure kojima se likovi zaklanjaju kada idu da spavaju i drvena vrata kao pozorišne alatke koje sugerišu ,,nestanak" lika sa scene, a samo u nekoliko ključnih momenata prepoznaćemo rukopis ,,pravog" Kurosawe, sa kišom koja besni u poslednjem činu ali i hipnotičnom scenom lišća koje vetar nosi pred rasplet.
Ova pažnja da se gledaočeva pažnja ne odvlači nepotrebno sa seta i glumaca je jedna od najjačih distinkcija ovog filma i u odnosu na druge Kurosawine pozorišne adaptacije ali i u odnosu na to kako drugi režiseri tretiraju dramski materijal. Geometrija seta u koju gledalac neosetno sebe upiše posle određenog vremena, provodeći prva dva čina gotovo isključivo unutar jedne prostorije sa likovima koji izlaze i ulaze, biće gotovo revolucionarno načeta u trećem setu radikalno novom geometrijskom postavkom prvog kadra koja se zatim razvija u krešendo filma gde klasne tenzije eksplodiraju u ne toliko revolucionarnoj koliko anarhičnoj akciji, i gde se, uprkos uzburkanim strastima, pa i izgubljenom životu, ništa radikalno ne menja za većinu likova.
Ako je ovo komentar koji deluje cinično, kraj filma, sa likom kockara koji se obraća direktno kameri i, napuštajući tradicionalnu ulogu grčkog hora, ruši četvrti zid, a potom čujemo zvuk hjošige udaraljki kojim se u japanskom tradicionalnom pozotištu označava kraj predstave – izludeo je japansku publiku i dobar deo kritike. Je li sve što je prethodna dva sata posmatrano bila samo farsa? Šta ovi likovi ZAISTA misle, šta ZAISTA osećaju? Ko je, na kraju dana u pravu? No, Kurosawa se ovde sigurno slatko smejao, kreirajući svoj omaž pozorištu dok je istovremeno demonstrirao kako pozorište i bioskop mogu da se ujedine u nečem što jedan i drugi medijum ojačava, istovremeno pružajući Gorkom tretman koji je ostao veran njegovom tekstu ali i gradeći čitav novi, razigrani, duboko humani i na kraju dana najmanje cinični ali i najmanje sentimentalni senzibilitet povrh tog teksta. U ono vreme Na dnu je posmatran kao ekscentrični eksperiment režiserske zvezde ali danas – danas ga s pravom gledamo kao intertekstualno, inter-medijalno remek delo.
Trejler za Sputnjik:
https://youtu.be/Qh-oOnZ2Di0 (https://youtu.be/Qh-oOnZ2Di0)
Pošto je RTS bio toliko ljubazan da ga prikaže i ja sam konačno pogledao film Sila privlačnosti (aka Притяжение) Fjodora Bodnarčuka iz 2017. godine a koji sam se kanio da vidim još od prvih leakova po internetu. Naravno, moja lenjost je legendarna pa sam propustio i bioskopski život ovog filma tog proljeća 2017. godine, ali, istini za volju, sada kada sam ga pogledao, shvatam da ovo ipak nije kalibar bioskopskog blokbastera kakav bi mene bez ostatka zadovoljio da sam se odvažio na takvu avanturu. Ipak, Притяжение je, recimo, interesantna stilska vežba i podsećanje da, dok oveštalim žanrovskim matricama svakako valja što je češće moguće izmišljati dovitljive varijacije i transgresije, ako ih se već laćate, vredi uložiti napor u njihovo savladavanje do u detalje. Utoliko, Притяжение je film bolji u detaljima nego kao celina.
Da bude jasno u kom kontekstu pričam, ovih dana sam pogledao i Detektiv Pikaču, film univerzalno hvaljen kao uspelu ekranizaciju (motiva) popularne videoigre, kao i Godzila: Kralj Čudovišta i mada oba ova filma mnogo bolje vladaju tim, jelte, žanrovskim matricama, i oba su bliska mojem detinjastom senzibilitetu, oba su takođe izrazito bledunjava – sa Pokemonom koji samo može da sanja da ga režira Zemeckis u Zeka Rodžer modu i Godzilom koja samo može da sanja da ima simbolički, kulturni i humanistički značaj kao što ga imaju najbolji radovi iz Toho kuhinje. Sa druge strane, Притяжение je daleko od perfektnog filma, čak bih se usudio da kažem da ima više problema nego jakih strana, ali da ima ambiciju i tu neku dušu – široku, slovensku, razume se – ima. A to treba ceniti.
Jedan od osnovnih problema koje Притяжение sprečava da bude svoja idealna verzija nije budžet, koji je tu negde, na nivou budžeta samo za ketering kod holivudskih blokbastera ovog tipa, već pre svega kriza identiteta. Ne znam mnogo o tome kroz kakve je peripetije Bondarčuk morao da prođe da bi sa manje od šest i po milijuna dolara snimio nešto što bez stida može da stane uz američke konkurente u žanru, jelte, ,,bučnog" SF-a, ali s obzirom na gomilu producenata i firmi umešanih u njegovo nastajanje, instinkt nam govori da je Притяжение, inače delo dvojice scenarista, prolazio kroz nekoliko radikalnih promena skripta, verovatno i tokom snimanja pa je i finalni kat, smešten u vitkih i mišićavih 132 minuta uglavnom atraktivnog sadržaja, vidno nesiguran u to kakav je ovo zaista film.
Trejleri su nam, naravno, sugerisali da pričamo o jednom emerihovskom spektaklu, invaziji vanzemaljaca na Moskvu i ,,ratu u našem dvorištu" pokretanom 3D tehnologijom i specijalnim efektima. Ali Притяжение nije to. Ovo je film koji emerihovsku katastrofičnost i džingoizam iz drugog plana otvoreno odbacuje već u prvih petnaestak minuta kada vojni zapovednik koji komanduje jedinicama što se bave neidentifikovanim letećim objektom na ruskom nebu insistira da se situacija deeskalira i da neprijateljstva ne treba izazivati ako već nisu na prvi pogled očigledna.
Naravno, kad je jedina alatka koji imate čekić, ekseri do kraja najebu pa tako vojna avijacija ipak sruši svemirski brod koji padne na moskovsku četvrt Čertanovo, tu izgine silan narod, ali vlasti ipak, delajući odgovorno i oprezno, samo ograde porušeni deo grada i sa vanzemljanima u kontakt stupaju veoma uzdržano, istovremeno proglašavajući vanredno stanje, policijski čas i stanovništvo pozivajući na smirenost.
Lokalna srednjoškolska omladina je, naravno, nespremna da sedi kod kuće i pretvara se da se ništa ne događa i Bondarčuk uspešno hvata nemir ruske mladeži u drugoj deceniji dvadesetprvog veka, opsednutost statusima i lajkovima, ali i self-made slavu koju donose smele, lude akcije uhvaćene Gopro kamerama. Sve ovo se, da bude jasno, hvata samo u prolazu i Притяжение na trenutak deluje kao da će biti spilbergovski optimistički omladinski tobogan negde između ET i Goonies. Ćerka vojnog zapovednika je buntovna i nervira je što se ćale prenaglašeno zaštitnički postavlja prema njoj, našla je dečka koji je mangaš iz kraja, njegovi drugari su prava ,,ekipa" koja će sa njom krenuti da, na kraju iz dosade, vidi da li se vanzemaljci nekako mogu pronaći i ,,kazniti" za pogibiju civila nastalu padom svemirskog broda.
Negde od polovine, Притяжение se pretvara u ET, ali kao da ga je režirao Neill Blomkamp i dobijamo odjeke District 9, ali i Chappie, sa samo malo Alien Nation šmeka ubačenog u blender. Očigledni cameronovski elementi su takođe tu, ali Cameron je ionako u ogromnoj meri uticao i na samog Blomkampa pa bi bilo neobičnije da ih nema. Konačno, Bondarčuk je Rus i mada daleko od toga da Притяжение pokušava da igra na istoj ravni sa Tarkovskim, nemoguće je ne primetiti jasne aluzije na Stalker i Solaris, što na vizuelnom planu, a što na filozofskom sa maltene doslovnim korišćenjem motiva iz Lemovog romana o tome da je ono tuđinsko što vidimo zapravo ogledalo za nas same.
Bondarčuk je iskusan profesionalac i mada možda poznatiji kao glumac i TV voditelj, on kao režiser svakako spada u najistaknutije ruske delatnike kada je u pitanju kvaziholivudski naučnofantastični spektakl. Pre jedne decenije je uspešno režirao dva filma po romanu braće Strugacki, Nastanjeno ostrvo i Притяжение je logičan nastavak ovakvog rada.
Na svojoj strani Bondarčuk ima mnogo prednosti: kamera i specijalni efekti su, recimo, odlični i to ne samo u najprizemnijem tehničkom smislu već i u smislu estetike. Bondarčuk režira pojedine scene izvanredno upečatljivo, dajući pogotovo uvodnom set pisu sa rušenjem kosmičkog broda na Moskvu jednu izuzetnu eleganciju i efikasnost, mešajući taj emerihovski spektakl sa odlično umontiranim ,,ljudskim" dimenzijama. Kasnije, kada se naši junaci motaju po zabranjenoj zoni, prekrivenoj prašinom i šutom, ovo izgleda kao primerena refleksija Stalkera za UHD generaciju a kad na kraju dođe do akcije, šopanja i animiranja tuđinskih egzosleketa da jure, skaču i biju se, sve izgleda baš kako treba i film ovde prolazi sa najvišim ocenama bez ikakve potrebe da potežemo srazmerno skroman budžet.
Tu su i ljudski resursi – iako je glavna glumica, Irina Starshenbaum pre ovog filma imala samo sitne televizijske role, ona vrlo dobro stoji ovom filmu, pogotovo jer scenario ne uspeva da se odluči za to koja je njena krajnja karakterizacija. Lik Julije je kompleksan, sa mnogo izmešanih motiva, od preminule majke, preko pre-protektivnog oca-vojnika, poginule drugarice, dečka sa kojim se muva iako shvata da je ona za njega prevashodno recka, preko mržnje prema vanzemaljcima pa do transformacije koja, iako dolazi u trenutku velikog stresa, nije sasvim zarađena. Starshenbaumova ovo sve uglavnom solidno iznosi i mislim da nije njena krivica što do kraja nemamo utisak o rastu i sazrevanju već samo o promenjenoj karakterizaciji kako bi se lik uklopio u poruku koja je možda naknadno osmišljena za film.
Ostali glumci, predvođeni starom gardom u liku Olega Menjšikova su svi takođe veoma dobri i film zaista ima problem prevashodno u tome da osciluje između svojih žanrovskih predložaka i pokušava da bude više filmova u jednom što, u nešto preko dva sata trajanja, na kraju ne može da se uradi. Ili barem Bondarčuku to ne ide. Ovde se motivi uvode, pa se sa njima do kraja ništa ne dogodi, vanzemaljci treba da pređu put od simboličkog drugog – na početku vrlo semiotički jasno, nemaju lica, a Levinas nas podseća na važnost lica u kreiranju socijalnih relacija – sve do bolje, evoluiranije verzije nas samih u jednoj kameronovsko/ blomkampovskoj akcionoj odiseji ali film, nažalost, više podešava njihovu fiziologiju, moći, psihologiju pa i filozofiju pojedinačnim scenama nego što nam daje jednu konzistentnu sliku o drugom koji ćemo možda biti jednog dana ako istrajemo.
Sama glavna junakinja ima interesantne psihološke momente, najpre vezane za tenziju između nje i oca ali scenario kao da sebi postavlja gomilu zicera koje posle zaboravi da ubaci u koš – centralni motiv oca što skoro odraslu ćerku tretira kao aseksualno dete i agresivno štiti od mužjaka kad oko nje obleću je dovoljno snažno prikazan da kada ćerka koristi laž da je zatrudnela kako bi dobila ono što joj u tom trenutku treba ovo deluje kao prelomna tačka u priči. No, na samom kraju kada se otac i dete konačno ,,konektuju" i nalaze osnov za izmirenje, nema ni prisenka o tome da je stari vojnik možda, posle svega osetio i zrnce radosti što će postati deda i razočaranja da to nije istina.
Slično je i sa samim vanzemaljcem koga igra Rinal Mukhametov, Tatar pin-ap lepote koji je talac svoje nedorečene uloge. Američki film, ili samo film koji bi se zadovoljio radom u jednom žanrovskom obrascu bi motivacije, ponašanje i evoluciju ovog lika mogao da prikaže prirodnije i ubedljivije, koristeći Mukhametovljev iskreni, nevini pogled da nas osvoji a zatim da se u njega zaljubimo kada lik na kraju filma pokaže da SHVATA, no Притяжение za ovo nema vremena, stavljajući lik Hakona u scene koje nemaju dovoljno interne logike i izazivaju nevericu. Ponovo, sve deluje kao da je film sklapan iz delova, možda iz više verzija scenarija i da je napravljeno ono što se moglo napraviti, ali da se neka centralna vizija, ako ju je bilo, usput zaturila i dobili smo trčanje u više žanrovskih smerova u isto vreme.
No, uz sve to, Притяжение ima prijatan ruski ukus i uspeva da pokaže ovde-i-sada sa ubedljivošću koja onda motiv prvog kontakta čini onako potentnim – i poetičnim – kako taj motiv zaslužuje. Film suštinski ima jednu zdravu, idealističku notu, odbacujući militarističke paranoje – mada je Bondarčuk svojevremeno Putinu dao podršku povodom upadanja u Ukrajinu – ali i sitni, tribalni nacionalizam koji se zaklanja iza visokoparnih ciljeva i ovo sve pakuje u estetski uspelo, efikasno finale. Pa ni to nije mala stvar. Nastavak, a koji je imao tu nesreću da u distribuciju krene ove godine kada se sve, jelte, raspalo, pogledaću čim se ukaže prilika.
Quote from: Meho Krljic on 22-07-2020, 15:26:07
Pošto je RTS bio toliko ljubazan da ga prikaže i ja sam konačno pogledao film Sila privlačnosti (aka Притяжение) Fjodora Bodnarčuka iz 2017. godine a koji sam se kanio da vidim još od prvih leakova po internetu. Naravno, moja lenjost je legendarna pa sam propustio i bioskopski život ovog filma tog proljeća 2017. godine, ali, istini za volju, sada kada sam ga pogledao, shvatam da ovo ipak nije kalibar bioskopskog blokbastera kakav bi mene bez ostatka zadovoljio da sam se odvažio na takvu avanturu. Ipak, Притяжение je, recimo, interesantna stilska vežba i podsećanje da, dok oveštalim žanrovskim matricama svakako valja što je češće moguće izmišljati dovitljive varijacije i transgresije, ako ih se već laćate, vredi uložiti napor u njihovo savladavanje do u detalje. Utoliko, Притяжение je film bolji u detaljima nego kao celina.
Da bude jasno u kom kontekstu pričam, ovih dana sam pogledao i Detektiv Pikaču, film univerzalno hvaljen kao uspelu ekranizaciju (motiva) popularne videoigre, kao i Godzila: Kralj Čudovišta i mada oba ova filma mnogo bolje vladaju tim, jelte, žanrovskim matricama, i oba su bliska mojem detinjastom senzibilitetu, oba su takođe izrazito bledunjava – sa Pokemonom koji samo može da sanja da ga režira Zemeckis u Zeka Rodžer modu i Godzilom koja samo može da sanja da ima simbolički, kulturni i humanistički značaj kao što ga imaju najbolji radovi iz Toho kuhinje. Sa druge strane, Притяжение je daleko od perfektnog filma, čak bih se usudio da kažem da ima više problema nego jakih strana, ali da ima ambiciju i tu neku dušu – široku, slovensku, razume se – ima. A to treba ceniti.
Jedan od osnovnih problema koje Притяжение sprečava da bude svoja idealna verzija nije budžet, koji je tu negde, na nivou budžeta samo za ketering kod holivudskih blokbastera ovog tipa, već pre svega kriza identiteta. Ne znam mnogo o tome kroz kakve je peripetije Bondarčuk morao da prođe da bi sa manje od šest i po milijuna dolara snimio nešto što bez stida može da stane uz američke konkurente u žanru, jelte, ,,bučnog" SF-a, ali s obzirom na gomilu producenata i firmi umešanih u njegovo nastajanje, instinkt nam govori da je Притяжение, inače delo dvojice scenarista, prolazio kroz nekoliko radikalnih promena skripta, verovatno i tokom snimanja pa je i finalni kat, smešten u vitkih i mišićavih 132 minuta uglavnom atraktivnog sadržaja, vidno nesiguran u to kakav je ovo zaista film.
Trejleri su nam, naravno, sugerisali da pričamo o jednom emerihovskom spektaklu, invaziji vanzemaljaca na Moskvu i ,,ratu u našem dvorištu" pokretanom 3D tehnologijom i specijalnim efektima. Ali Притяжение nije to. Ovo je film koji emerihovsku katastrofičnost i džingoizam iz drugog plana otvoreno odbacuje već u prvih petnaestak minuta kada vojni zapovednik koji komanduje jedinicama što se bave neidentifikovanim letećim objektom na ruskom nebu insistira da se situacija deeskalira i da neprijateljstva ne treba izazivati ako već nisu na prvi pogled očigledna.
Naravno, kad je jedina alatka koji imate čekić, ekseri do kraja najebu pa tako vojna avijacija ipak sruši svemirski brod koji padne na moskovsku četvrt Čertanovo, tu izgine silan narod, ali vlasti ipak, delajući odgovorno i oprezno, samo ograde porušeni deo grada i sa vanzemljanima u kontakt stupaju veoma uzdržano, istovremeno proglašavajući vanredno stanje, policijski čas i stanovništvo pozivajući na smirenost.
Lokalna srednjoškolska omladina je, naravno, nespremna da sedi kod kuće i pretvara se da se ništa ne događa i Bondarčuk uspešno hvata nemir ruske mladeži u drugoj deceniji dvadesetprvog veka, opsednutost statusima i lajkovima, ali i self-made slavu koju donose smele, lude akcije uhvaćene Gopro kamerama. Sve ovo se, da bude jasno, hvata samo u prolazu i Притяжение na trenutak deluje kao da će biti spilbergovski optimistički omladinski tobogan negde između ET i Goonies. Ćerka vojnog zapovednika je buntovna i nervira je što se ćale prenaglašeno zaštitnički postavlja prema njoj, našla je dečka koji je mangaš iz kraja, njegovi drugari su prava ,,ekipa" koja će sa njom krenuti da, na kraju iz dosade, vidi da li se vanzemaljci nekako mogu pronaći i ,,kazniti" za pogibiju civila nastalu padom svemirskog broda.
Negde od polovine, Притяжение se pretvara u ET, ali kao da ga je režirao Neill Blomkamp i dobijamo odjeke District 9, ali i Chappie, sa samo malo Alien Nation šmeka ubačenog u blender. Očigledni cameronovski elementi su takođe tu, ali Cameron je ionako u ogromnoj meri uticao i na samog Blomkampa pa bi bilo neobičnije da ih nema. Konačno, Bondarčuk je Rus i mada daleko od toga da Притяжение pokušava da igra na istoj ravni sa Tarkovskim, nemoguće je ne primetiti jasne aluzije na Stalker i Solaris, što na vizuelnom planu, a što na filozofskom sa maltene doslovnim korišćenjem motiva iz Lemovog romana o tome da je ono tuđinsko što vidimo zapravo ogledalo za nas same.
Bondarčuk je iskusan profesionalac i mada možda poznatiji kao glumac i TV voditelj, on kao režiser svakako spada u najistaknutije ruske delatnike kada je u pitanju kvaziholivudski naučnofantastični spektakl. Pre jedne decenije je uspešno režirao dva filma po romanu braće Strugacki, Nastanjeno ostrvo i Притяжение je logičan nastavak ovakvog rada.
Na svojoj strani Bondarčuk ima mnogo prednosti: kamera i specijalni efekti su, recimo, odlični i to ne samo u najprizemnijem tehničkom smislu već i u smislu estetike. Bondarčuk režira pojedine scene izvanredno upečatljivo, dajući pogotovo uvodnom set pisu sa rušenjem kosmičkog broda na Moskvu jednu izuzetnu eleganciju i efikasnost, mešajući taj emerihovski spektakl sa odlično umontiranim ,,ljudskim" dimenzijama. Kasnije, kada se naši junaci motaju po zabranjenoj zoni, prekrivenoj prašinom i šutom, ovo izgleda kao primerena refleksija Stalkera za UHD generaciju a kad na kraju dođe do akcije, šopanja i animiranja tuđinskih egzosleketa da jure, skaču i biju se, sve izgleda baš kako treba i film ovde prolazi sa najvišim ocenama bez ikakve potrebe da potežemo srazmerno skroman budžet.
Tu su i ljudski resursi – iako je glavna glumica, Irina Starshenbaum pre ovog filma imala samo sitne televizijske role, ona vrlo dobro stoji ovom filmu, pogotovo jer scenario ne uspeva da se odluči za to koja je njena krajnja karakterizacija. Lik Julije je kompleksan, sa mnogo izmešanih motiva, od preminule majke, preko pre-protektivnog oca-vojnika, poginule drugarice, dečka sa kojim se muva iako shvata da je ona za njega prevashodno recka, preko mržnje prema vanzemaljcima pa do transformacije koja, iako dolazi u trenutku velikog stresa, nije sasvim zarađena. Starshenbaumova ovo sve uglavnom solidno iznosi i mislim da nije njena krivica što do kraja nemamo utisak o rastu i sazrevanju već samo o promenjenoj karakterizaciji kako bi se lik uklopio u poruku koja je možda naknadno osmišljena za film.
Ostali glumci, predvođeni starom gardom u liku Olega Menjšikova su svi takođe veoma dobri i film zaista ima problem prevashodno u tome da osciluje između svojih žanrovskih predložaka i pokušava da bude više filmova u jednom što, u nešto preko dva sata trajanja, na kraju ne može da se uradi. Ili barem Bondarčuku to ne ide. Ovde se motivi uvode, pa se sa njima do kraja ništa ne dogodi, vanzemaljci treba da pređu put od simboličkog drugog – na početku vrlo semiotički jasno, nemaju lica, a Levinas nas podseća na važnost lica u kreiranju socijalnih relacija – sve do bolje, evoluiranije verzije nas samih u jednoj kameronovsko/ blomkampovskoj akcionoj odiseji ali film, nažalost, više podešava njihovu fiziologiju, moći, psihologiju pa i filozofiju pojedinačnim scenama nego što nam daje jednu konzistentnu sliku o drugom koji ćemo možda biti jednog dana ako istrajemo.
Sama glavna junakinja ima interesantne psihološke momente, najpre vezane za tenziju između nje i oca ali scenario kao da sebi postavlja gomilu zicera koje posle zaboravi da ubaci u koš – centralni motiv oca što skoro odraslu ćerku tretira kao aseksualno dete i agresivno štiti od mužjaka kad oko nje obleću je dovoljno snažno prikazan da kada ćerka koristi laž da je zatrudnela kako bi dobila ono što joj u tom trenutku treba ovo deluje kao prelomna tačka u priči. No, na samom kraju kada se otac i dete konačno ,,konektuju" i nalaze osnov za izmirenje, nema ni prisenka o tome da je stari vojnik možda, posle svega osetio i zrnce radosti što će postati deda i razočaranja da to nije istina.
Slično je i sa samim vanzemaljcem koga igra Rinal Mukhametov, Tatar pin-ap lepote koji je talac svoje nedorečene uloge. Američki film, ili samo film koji bi se zadovoljio radom u jednom žanrovskom obrascu bi motivacije, ponašanje i evoluciju ovog lika mogao da prikaže prirodnije i ubedljivije, koristeći Mukhametovljev iskreni, nevini pogled da nas osvoji a zatim da se u njega zaljubimo kada lik na kraju filma pokaže da SHVATA, no Притяжение za ovo nema vremena, stavljajući lik Hakona u scene koje nemaju dovoljno interne logike i izazivaju nevericu. Ponovo, sve deluje kao da je film sklapan iz delova, možda iz više verzija scenarija i da je napravljeno ono što se moglo napraviti, ali da se neka centralna vizija, ako ju je bilo, usput zaturila i dobili smo trčanje u više žanrovskih smerova u isto vreme.
No, uz sve to, Притяжение ima prijatan ruski ukus i uspeva da pokaže ovde-i-sada sa ubedljivošću koja onda motiv prvog kontakta čini onako potentnim – i poetičnim – kako taj motiv zaslužuje. Film suštinski ima jednu zdravu, idealističku notu, odbacujući militarističke paranoje – mada je Bondarčuk svojevremeno Putinu dao podršku povodom upadanja u Ukrajinu – ali i sitni, tribalni nacionalizam koji se zaklanja iza visokoparnih ciljeva i ovo sve pakuje u estetski uspelo, efikasno finale. Pa ni to nije mala stvar. Nastavak, a koji je imao tu nesreću da u distribuciju krene ove godine kada se sve, jelte, raspalo, pogledaću čim se ukaže prilika.
Mehnete, ponovo si krenuo da napišeš post a završio zaveštavajući nam poeziju.
Kao i svaki poeta, imaš pravo na grešku, a o Pikachua si se, rekao bih, ogrešio.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nadao sam se samo da te neću preduboko raniti dvojnim ostrvljivanjem na Pikačua i Bondarčuka o istom trošku.
Da ne budem nerazumen: pogledao se Pikaču, nasmejao sam se, ispratio ga bez hroptanja ali sam se nadao malo dubljem zaseku. Film ima plot koji je vrlo potentan ali ga realizuje uz premalo dubine za moj elitistički ukus, vrlo zanatski. Sad, opet, to je film za decu ali i Zeka Rodžer je, kao, bio film za decu.
Quote from: Meho Krljic on 22-07-2020, 15:41:19
Nadao sam se samo da te neću preduboko raniti dvojnim ostrvljivanjem na Pikačua i Bondarčuka o istom trošku.
Da ne budem nerazumen: pogledao se Pikaču, nasmejao sam se, ispratio ga bez hroptanja ali sam se nadao malo dubljem zaseku. Film ima plot koji je vrlo potentan ali ga realizuje uz premalo dubine za moj elitistički ukus, vrlo zanatski. Sad, opet, to je film za decu ali i Zeka Rodžer je, kao, bio film za decu.
Zemekis je klasik. To uvek moraš kalkulisati.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ma, naravno, plus, ja sam ga gledao u osetljivom tinejdž uzrastu tako da, sve to imam na umu. Da kažem to ovako: radije bih ponovo gledao Zeku Rodžera, a gledao sam ga već mnogo puta, nego Detektiva Pikačua. :lol:
Malo snowpiercinga -
http://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/4025489/ledolomac-netfliks-serija-film-strip.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vrlo lepo. Kanim se da ovo bindžujem što pre, ako od ženinog gledanja Darka stignem na red :lol:
THE DETECTIVE Gordona Douglasa nastao je o romanu Rodericka Thorpa, nama najpoznatijeg kao pisca po čijoj je prozi nastao DIE HARD.
Isto tako, ovaj film važi za najvažniji detektivski film koji je Douglas snimio sa Sinatrom. Iz ove vizure međutim, rekao bih da ga LADY IN CEMENT i TONY ROME prevazilaze.
THE DETECTIVE ima neke strukturalne eksperimente, neke flešbekove od po petnaest minuta, posvećene ličnom životu naslovnog junaka, koji deluju ekscentrično ali potpuno razbijaju narativni zamajac ove inače zanimljuvo postavbljene priče u kojoj ubistvo jednog bogatog hhomoseksualca razotkriva mnogo dublju zaveru na nivou gradske većnice.
Scenario koji potpisuje Abby Mann smatra se značajnim zbog prikaza homoseksualnosti i način na koji to Douglas prikazuje je živopisan, energičan, i uprkos tome što ne može pobeći od senzacionalističkog, ipak u velikoj meri pokazuje i teškoće ljudi koji su se kretali na ovoj sceni.
Sinatra je sjajan u glavnoj ulozi, a THE DETECTIVE donosi i jednu od ranih rola Roberta Duvalla. Nažaslot, ono što se nije održalo su flešbekovi koji prikauju odnos Sinatre i supruge koju igra Lee Remick, i da nije istroiskog značaja, ovaj film bi pre zasluživao * * 1/2.
* * * / * * * *
THEY CALL ME MISTER TIBBS Gordona Douglasa je nastavak čuvenog filma IN THE HEAT OF THE NIGHT i po svom značaju naravno nije mogao da se poredi sa tim filmom pa je automatski percipiran kao slab nastavak.
Iz ove vizure međutim. rekao bih da ovaj film ima ne samo mnogo kvaliteta koji su nekako bili previđani već da ima i modernih filmova koji bi se mogli prepoznati u nekim savremenim filmovima. Recimo, film WIDOWS Stevea McQueena ima začuđujuće puno sličnosti u nekim aspektima sa ovim naslovom. Nisam nigde uspeo da nađem ta poređenja, ali čini mi se da je to linija vredna istraživanja.
Elem, THEY CALL ME MISTER TIBBS se dešava u San Francisku. Virgil Tibbs je tamo policijski detektiv i istražuje smrt skupe eskort devojke koja je privlačila opasnost ali je glavni osumnjičeni neko čije bi hapšenje moglo biti opasnije po policiju nego po njega samog.
Douglas ovde odlično vodi privatni život junaka za razliku od THE DETECTIVE. Porodične scene koje namju veze sa slučajem su jako inventivne i pune neočekivanih detalja, u odnosima Virgila Tibbsa sa malim sinom.
Sidney Poitier igra u jednom neobičnom, zanimljivom kontraritmu, na hranici šerlokholomsovske ekscentričnosti, mada nikada do kraja ne zagazi u nju.
Martin Landau i Anthony Zerbe su odlične njuške kao antagnoisti. Iako ovo nije Blaxploitation, Landau i ovom ulogom pravi legacy u tom žanru ako ovaj film uzmemo kao pridruženog predstavnika.
Douglasov prikaz San Fransicka je vibrantan, potere i obračuni su energhični, sve je na visokom nivou. Quincy Jones nudi pulsirajući funky skor i samo na par mesta svira više nego što treba.
THEY CALL ME MISTER TIBBS je izašao 1970. godine kada je Douglas imao još dva filma, oba veoma zahtevna i zanimljiva - BARQUERO i SKULLDUGGERY, i pokazuje o kakvom je vrhunskom profesionalcu reč.
* * * 1/2 / * * * *
SKULLDUGGERY je film na kom je posle nedelju dana snimanja Gordon Douglas zamenio Richarda Wilsona. U odnosu na Wilsona, Douglas je reditelj mnogo više klase a krajnji rezultet je bizaran avantursitički film koji je možda u nekoj fazi imao veće pretenzije ali ono što je isporučeno je film kakav praktično nikada nije viđen.
Film kreće kao jedna pustolovina simpatičnog avanturiste koji želi da neke bogataše ošuri za finansiranje ekspedicije u džunglu kako bi našao ležište rude, da bi tamo našli nešto mnogo vrednije - živa bića koje su missing link između ljudi i majmuna.
U završnom činu, film pravi preokret i od pustolovine o susretu ljudi se nepoznatim, pretvara se u sudsku dramu u kojoj avanturista i naučnica u koju se u međuvremenu zaljubio, pokušavaju da spreče zlog industrijalca da uzgaja te novootkrivene "ljude" kao robovsku radnu snagu jer su formalno životinje.
Upravo u toj promeni brzina iz avanture u sudsku dramu, Douglas pokazuje majstorstvo jer i u toj deonici uspeva da izgradi osećaj pustolovine i farse i da premisu nikada ne uzme zaista ozbiljno.
Film je efikasno pripovedan, sa energičnim i komičnim rolama Burta Reynoldsa i Susan George. U vreme izlaska ipak bio je promašaj jer zbilja jeste prebizaran.
Missig linkove igraju đaci iz Indonezije i postiže se željeni efekat bez CGIa i mnogo manje iritantne humanoidnosti koja je postojala recimo u tadašnjim PLANET OF THE APES filmovima.
SKULLDUGGERY je u međuvremenu prepoznat zbog svojih campy kvaliteta ali u vreme izlaska književnik Velcros, po čijem je romanu snimljen je povukao svoje ime sa špice pa je potpisan samo čuveni scenarista Nelson Gidding.
* * * / * * * *
MARA MARU Gordona Douglasa je Warnerov B-film, snimljen pred kraj ugovora Errola Flynna, u njegovim poznim danima u kojima je ipak i dalje imao nešto od one stare harizme.
Dešava se na Filipinima i govori o roniocu kog angažuju sumnjivi ljudi da im izroni blago sa potopljenog američkog vojnog broda. Svestan da verovatno neće izvući živu glavu kada naručiocima pruži ono što traže, i on sad kreće da pravi manevre kako da ih nadmudri.
MARA MARU je B-film, vizuelno vrlo artikulisan i precizan, sa crno-belom fotografijom koja je elegantna i atmosferična, uprkos jasnom utisku da film nije mnogo snima na "lokaciji".
Gordon Douglas u ovom B-sadržaju, bez problema pokazuje da se savršeno snalazi u ovoj formi i da je sposoban i za veće odnosno ambicioznije zahvate koji su ubrzo potom i došli.
* * * / * * * *
ROGUES OF SHERWOOD FOREST Gordona Douglasa je B-film, deo Columbijinog serijala o Robin Hoodu, sada već dobrano izmaknut od kanona koji znamo iz onih ranih filmova sa Errol Flynnom.
Douglasov film u tom smislu više podseća na nešto što bismo danas gledali kao televizijsku epizodu nego kao stand alone film koji može da zadovolji publiku.
Priča doduše jeste zaokružena ali je rudimentarna i simplifikovana sa praktično jednim dobro razvijenim borbenim set-pieceom, a to je uvodni viteški turnir.
U okvirima produkcionog zadatka, Douglas se snašao dobro, ali ovaj format filma, iako ga je reaktuelizovao MCU u potpuno drugačijoj izvedbi, danas ipak više nije relevantan.
S druge strane, baš zato što nije relevantan, baš zato što je film toliko napredovao u odnosu na 1950. kad je ovo izašlo, dobro je podsetiti se šta su koreni onoga što se danas nametnulo kao vrhunac visoke A-produkcije.
* * / * * * *
COMANDAMENTI PER UN GANGSTER Alfija Caltabiana je italo-krimić iz 1968. godine sniman u Jugoslaviji, u koprodukciji sa Avala Filmom.
Na ovom filmu ujedinili su se Dario Argento, Ennio Morricone i Burduš što daje svemu posebnu dozu neobičnosti i kurioziteta. Međutim, još je neobičnije, pa i važnije nešto drugo.
Naime, COMANDAMENTI PER UN GANGSTER je odličan film i pravi je zločin što nije dostupan kod nas i što se ne nalazi u nekoj rotaciji na našim televizijama. Naročito jer ovo nije tipična usluga nazvana koprodukcijom. Glavnu ulogu u filmu igra Ljuba Tadić, veliku ulogu igra Rade Marković, značajne role imaju Janez Vrhovec i Olivera Katarina, a Jovan Janićijević Burduš je upečatljiv kao negativac. Dakle, naša publika bi gledajući ovaj film imala utisak gledanja našeg filma, čemu doprinose i brojni autori uključeni u njegov nastanak.
Dario Argento je napisao scenario za ovaj film koji je svojevrsna preteča Hodgesovog GET CARTERa. Umirovljeni gangster počinje da istražuje smrt svoje sestre i upada u sukob sa surovom gangsterskom bandom.
Film je izuzetno estetizovan i tu naročito treba istaći doprinos direktora fotografije Milorada Markovića koji je najširoj publici najpoznatiji po crno-beloj fazi OTPISANIH i po MARŠU NA DRINU Žike Mitrovića. Caltabianov film je u boji a Marković ga je snimio zaista impresivno, potvrđujući da je uz Đorđa Nikolića jedan od naših najboljih snimatelja akcionih scena. Uglovi snimanja, dinamika kretanja kamere, odnosi u kadru, sve to spada u sam vrh italo-krimića ovog vremena.
Akciona scena na sportskom aerodromu je nešto čega se na nivou zamisli pa i realizacije ne bi postideo ni Michael Ritchie u vreme PRIME CUTa. Markovićeva fotografija u ovom filmu ali i generalno način kako su borbe koreografisane i osmišljene zaista čine da ovaj naslov bude među možda i najboljim akcionim ostvarenjima snimljenim kod nas.
Skor Ennio Morriconea i njegovog redovnog saradnika Bruna Nicolaija je nešto drugačiji od onoga što je njegov signature sound ali ovo nije film u kom skor igra preveliku ulogu, ali je dosta prisutan i veoma funkcionalan.
Beograd i Jugoslavija glume Ameriku, rekao bih podnošljivo, mada je naravno upadljivo da su ulice poprilično "puste" kad se izađe na američke pločnike u urbanim eksterijerima kojih srećom nema puno.
Ovo je jedan od onih gangsterskih filmova koji se mahom dešavaju na dokovima, u napuštenim fabrikama i kazamatima, i te lokacije imaju univerzalni look, sa tom špageti patinom kakva je krasila italijanske bioskopske falsifikate tog vremena. Scenografiju je vrlo solidno uradio Dragoljub Ivkov, inače značajan protagonista u istoriji našeg krimića jer je samo godinu dana pre ovoga snimio prilično novotalasovski brutalan krimić POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA.
Nažalost, POSLEDNJI OBRAČUN (kako mu je srpski naslov) danas je dostupan samo na nemačkoj kopiji, sa nemačkom nahsinronizacijom. Kopija koju čuva Kinoteka je ruinirana, ali nadu ostavlja činjenica da je posle privatizacije Avala Filma ovaj naslov prepoznat kao njen za prostor bivše Jugoslavije. Otud barem ima nekog poslovnog motiva da se učini nešto na rekonstrukciji ovog filma koji je na jednom mestu skupio tako neobičnu družinu.
* * * 1/2 / * * * *
Yojimbo je jedan od najpoznatijih filmova Akire Kurosawe i, iz nekog razloga, pedeset devet godina posle njegovog ulaska u bioskope mi njegov naslov i dalje prevodimo kao Telesna straža umesto da koristimo sasvim uobičajenu i samorazumljivu reč: Telohranitelj. Zašto? Usudiću se da ponovo špekulišem kako RTS-ov prevodilac koristi engleske titlove kao predložak sa kojim radi jer je prevod i ovog filma prepun očigledno engleskih konstrukcija (na primer u sceni kada se lokalni gangsteri pitaju gde je prisilna ljubavnica jednog od njih, odgovor u titlu glasi ,,ona je otišla" iako je jasno da se japanski original mora prevesti sa ,,nestala je" a čemu englesko ,,she's gone" odgovara) a što, kao što sam već i prošle nedelje, pišući o Na dnu (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/20/film-na-dnu-aka-donzoko/) pomenuo, ne umanjuje DRAMATIČNO uživanje u Kurosawinim filmovima. Pogotovo Yojimbo nije film koji se iscrpljuje u svojim dilalozima, naprotiv, ali da se određeni finiji elementi tona i sveta gube u prevodu – gube se. Primera radi, jedna od najvažnijih rečenica u filmu je ona u kojoj mladi sin lokalnog seljaka na početku kaže da ne želi da provede dugačak život jedući kašu i da će radije živeti brzo i umreti mlad. Ovaj motiv se ponavlja na samom kraju filma gde Toshiro Mifune, prisećajući se ove replike, i sam pravi referencu na kašu. No, u našem prevodu pirinčana kaša postaje ,,mlečna kaša" što, da bude jasno, nije isključeno, ali je veoma malo verovatno da u drugoj polovini devetnaestog veka u japanskoj provinciji, u selu koje, koliko može da se vidi nema ni jednu jedinu kozu a kamoli krave ili ovce, seljani koji se bave proizvodnjom svile svakoga dana jedu sutlijaš. Pirinač u mleku je i danas retkost u Japanu, a potkraj Edo perioda je gotovo nezamislivo da su ga jeli u ovakvoj zabiti – tonu koji film želi da nam posreduje svakako mnogo više priliči najobičnija kaša skuvana sa vodom kao osnovnim sastojkom.
Ovo je, naravno, detaljčić zbog kojeg niko ne treba da provodi neprospavane noći ali Kurosawini filmovi su prepuni važnih detalja i zapravo, dijaloška razmena na početku, sa sinom koji neće da bude siitni paor nego hoće da ode u grad da bude kockar služi kao esencijalni okvir u kome se čitav film posmatra. Yojimbo je najuspešniji Kurosawin film u pogledu zarade i delo po kome ga znaju i oni koji nisu pogledali ni jedno njegovo ostvarenje, štaviše, on je neka vrsta identifikacije ne samo režiserovog opusa već jednog značajnog dela njegove generacije – film koji je samurajsku fikciju* osavremenio i učinio prijemčivom svetskoj publici gradeći na temelju moderni(ji)h vesterna i sam postavljajući temelj za post-modern(ij)e vesterne, ali Yojimbo uopšte nije ,,samurajski" film ni po svojim korenima, niti po svojim slikama, niti po svojoj umetničkoj nameri. Yojimbo je film smešten u 1860. godinu, nešto pre propasti šogunata Tokugava i sukoba koji će napraviti prostor Meiđi restauraciji i povratku na imperijalni sistem – ali Yojimbo je film o savremenom, posleratnom Japanu i moralnom haosu u kome su se ideje plemenitosti i požrtvovanosti izgubile a vlada pokvarenost, pohlepa, želja za brzim i lakim bogaćenjem, svojevrsni mladalački nihilizam u kome se hoće sve i hoće sada a sutra može da se sahranjuje. Iako je Yojimbo bez ikakve sumnje jedan od najvažnijih filmova svog vremena sa svojom inspiracijom mnogim autorima, a ikonička je pojava Toshira Mifunea postala predložak za neprebrojne antiheroje koji će iza njega doći, važno je uvek imati na umu da je ovaj film pre svega satira a dobrim svojim delom i otvoreno komična farsa.
*uz, naravno, Sedam samuraja
Dakle, ,,Telesna straža" je užasan prevod jer zvuči artificijelno i neprirodno – Toshiro Mifune u ovom filmu igra ronina, lutajućeg, jelte, samuraja bez gospodara i lojalnosti što pukim slučajem stiže u gradić gde se dve bande, pridružene dvama lokalnim trgovcima, bore za premoć i svaka od njih pokušaće da ga pridobije za svoju stranu, ne bi li bio telohranitelj njihovom šefu i predvodio njihove ,,vojnike" u borbi koja će jednom za svagda razrešiti balans moći u duboko u provinciji izgubljenom mestašcetu što proizvodi sake i svilu i podmićuje zvaničnike Šogunata kako bi sve moglo da se radi mimo propisa.
Od samog početka, Kurosawa nam stavlja do znanja da ovo nije ,,ozbiljno" film o samuraju, koji bi imao nekakav kodeks časti i plemenita moralna načela. Zulufi Toshira Mifunea – i ostatak ovog vrsnog glumca – doduše, bez sumnje plene svojom pojavom i njegov stav, manirizmi i kretanje ispunjavaju ekran kada god se pojavi, uključujući prvu scenu gde ga vidimo kako hoda provincijskim drumom, ali bezimeni ronin ne hoda tako ponosno i šmekerski zato što ima jasnu misiju i usmerenje u životu već, naprosto, zato što je džambas koji uživa da ostavlja utisak. Svega minut ili koju sekundu više unutar filma videćemo Mifunea kako stiže na raskršće na drumu a onda baci granu u vazduh pa odabere put koji mu grana, padajući nasumično, pokaže. Ovo nije samuraj koga kroz život vode vizija i viši poziv već jebivetar koji će svoj mač uposliti bilo gde gde ne mora mnogo da radi a može mnogo da loče sake i zajebava se.
Prirodno, Yojimbo je mnogo poređen sa vesternima, pogotovo sa posleratnom produkcijom i modernim klasicima o usamljenim revolverašima koji dolaze u zabite gradove gde vlada bezakonje, umešaju se u odnose lokalnog stanovništva i na kraju, ne bez žrtava, razreše status kvo. Šejn, Tačno u podne, ali i post-moderni Bad Day at Black Rock, svi snimljeni u deceniji pre nego što je Yojimbo nastao, daju jasne osnove na kojima će Kurosawa graditi, ali ne treba izgubiti iz vida da je Alan Ladd, zvezda Šejna, takođe bio jedan od glavnih glumaca u ekranizaciji Staklenog ključa Dashiela Hammetta iz 1942. godine. Kurosawa će, tipično, tvrditi da je priča koju je napisao a zatim scenario koji je uradio zajedno sa Ryūzōm Kikushimom i Hideom Ogunijem pre svega inspirisan Staklenim ključem iako je priča sa sukobljenim bandama i slobodnim strelcem koji između njih balansira bliža Hammettovoj Crvenoj žetvi. Kako god, iako su nabrojani vesterni svakako morali biti deo inspiracije za Yojimbo, treba da bude jasno: svet u kome se ovaj film dešava mnogo je grotesknije izopačen, bliži Hammettovoj noar paranoji, mnogo lišeniji morala i ideje da dobro mora trijumfovati i da zlo može biti samo privremeno jače nego bilo koji od njih. Yojimbo je film koji se dešava u gotovo potpunom moralnom vakuumu, u svetu od koga je Bog, ako ga ima, digao ruke i u kome se mora birati da li da se prepustite očaju ili da sve posmatate kao igru.
Utoliko, ako je Na dnu bio ,,filmovano pozorište", zasnovan na modernom japanskom teatru, shingeki, Yojimbo je filmovani balet – film u kome se igra pojavljuje u mnogim svojim oblicima, od toga da glavi junak rešava da uđe u sukob koji nije ,,njegov" i u njemu se ponaša okrećući protivnike jednog protiv drugog uz očiglednu zabavu, pomerajući ljude kao figure, stavljajući ruku na bradu da razmisli i smeškajući se kao da igra shogi, pa do toga da su mnoge scene koreografisane kao balet, počev od čestog kadriranja Mifuneovih stopala i načina na koji ih drži, preko bukvalnog sinhronizovanja muzike sa pokretima glumaca, pa do masovki koje deluju kao balestski ansambl podeljen na dva dela i pažjivo vođen u koreografiji akcije i reakcije.
Opet, iako je Yojimbo zapamćen po svojoj visceralnoj akciji – ovo je film u kome je Kurosawa, između ostalog smelo išao kontra nekih društvenih tabua, recimo, pokazujući amputacije a što je čak i danas u japanskoj popularnoj kulturi simbolički izuzetno pregnatan prizor – scene borbe nisu ni kadrirane ni koreografisane da prikažu vrhunsku umetnost mačevanja i prefinjenost veštine ubijanja. Jer ovo je satiričan film u kome su većina gangstera ne samo kukavice već i diletanti. Nastavljajući se na svoju veoma oštru kritiku jakuza iz prethodnih filmova (notabilno Pijanog anđela (https://cvecezla.wordpress.com/2020/05/25/film-pijani-andeo-yoidore-tenshi/) ali i Ikiru (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/06/film-idiot-aka-hakuchi-i-ziveti-ikiru/)) Kurosawa će Yojimbo iskoristiti kao trojanskog konja da, naoko prićajući o kraju Edo perioda, zapravo prospe sav svoj prezir na savremene japanske gangstere i prodrma omladinu koja počinje da ih idolizuje.
Tako su gangsteri u u ovom filmu puke siledžije, lažovi i budale. Oni se hvale da su bili po zatvorima i da su im imena na poternicama, ali vidimo da uglavnom maltretiraju slabije od sebe, kockaju se i, kada predstavnici stvarne vlasti dođu u gradić, kriju se da ih ne vide. U fajtu, naravno padaju kao snoplje pred efikasnim, utreniranim Mifuneovim napadima, preplašeni beže ni ne pokušavaju da se brane. Jer, ovo je, da ponovimo, pre svega farsična, satirična komedija: Mifune nije heroj već neko ko stvari radi iz dosade i bez ozbijlne namere da popravlja etičku ravnotežu, a njegovi protivnici su galerija grotesknih likova izopačenih fizionomija i skučenog intelekta. Mifuneova igra shogija sa dve bande nije velemajstorski gambit genija strategije već bizarno naivna serija neiskrenih obećanja i teatralnog laganja – stvar je prosta: gangsteri u ovoj priči su imbecili a jedini razlog što su tu gde jesu je što ih plaćaju ljudi koji žive od kapitala a ne od rada. Ne da je ovo izraženo ,,socijalistička" priča ali lako je povezati tačkice: dva ,,stvarna" negativca u ovom filmu su trgovac sakeom i trgovac svilom za koje gangsteri rade* i koji sebe vide kao poslovne ljude radije nego kriminalne bosove; ova klasa je upravo tokom Edo perioda doživela svoj procvat, potiskujući klasičnu feudalnu strukturu i gradeći temelj za buržoaziju u naglo naraslim gradovima tokom dva i po veka kliko je Edo trajao; posleratni Japan, nakon okončanja američke okupacije i sam je slično počeo da cveta sa usponom kapitalizma i uvlačenjem organizovanog kriminala u legalne tokove. Yojimbo je u velikoj meri Kurosawina poruka omladini šezdesetih godina u Japanu: gledajte na kakve se papane vi ložite, gledajte kako jadno završavaju i koliko su bedni kad nestaju a pravi negativci ostaju ako ne nedodirnuti a ono nedovoljno kažnjeni. Yojimbo je, dakle, možda jedna od najciničnijih priča koje će Kurosawa ispričati – a moglo mu se jer je film rađen u njegovoj produkciji – i od overdouza cinizma je svakako spasava taj komični, satirični ton, a što će, naravno, mnogi nastavljači i restauratori, na čelu sa Sergiom Leoneom, uglavnom ignorisati, krerajući mračne, nihilistične priče.
*Mada Yamada Isuzu ovde postiže het trik igrajući treću zlu ženu u Kurosawinim filmovima
Yojimbo nije ni mračan ni nihilističan mada njegov bezimeni antoheroj (koji kada ga pitaju za ime, lupi prvu stvar koja mu padne na pamet,gledajući na drveće duda kroz prozor) može da uznemiri svojim odsustvom ambicije da ispravlja krive drine. Ali ovo i jeste smisao ,,igre", Mifuneov ples između dve bande, njegov užitak u predstavi koju orkestrira iz pozadine, sve ovo je u skladu sa Kurosawinim decenijskim stavom: kriminalci su gnjide, ograničeni jadnici koji jadnije od sebe tlače praveći se da su jači i opasniji nego što zaista jesu. Sanđuro, kako Mifuneov lik ostaje nazvan (i za naredni film), nije tu da ih privede pravdi – uostalom lokalni predstavnik policije Šogunata se ne usuđuje da pisne a kada vlasti i svrate u grad, Kurosawa nam pokazuje scenu nemog, efikasnog podmićivanja kojoj se posmatrači, uključujući Mifunea, od srca nasmeju jer je korupcija visoko ritualizovana a pokvarenost pretvorena u ceremoniju – već je tu da ih razobliči pred ostatkom publike.
Publika su, u ovom slučaju, malobrojni drugi građani i dok gangsteri izvode svoj balet po koreografiji koju im iz pozadine diktira Mifune, oni posmatraju predstavu što se odvija prema kraju, shvatajući da ne žive u tragediji već, zaista, u komičnoj farsi. Neke scene su i bukvalno kadrirane kao da gledalac, zajedno sa Mifuneom i Eijirōm Tōnom posmatra stvari na pozornici, sa pomeranjem neprozirnih paravana na prozorima i postavljanjem radnje u dva plana. Uopšte, rad kamere u ovom filmu je vrlo upečatljiv sa Kazuom Miyagawom koji se posle Rashomona (https://cvecezla.wordpress.com/2020/06/22/film-rashomon/) vratio da snimi jedan od najimpresivnijih Kurosawinih radova. Set – dakle sam gradić – je tretiran u velikoj meri kao pozornica sa kadrovima koji veoma često postavljaju gledaočev pogled upravno na jednu ili dve ravni u kojima se ispred njega događa radnja. Čak je i poslednja velika scena borbe kadrirana kao da se odvija na bini sa dugim neprekinutim kadrom u kome Mifune svoje protivnike juri po ,,sceni", prelazeći iz plana u plan a kamera sve hvata iz daljine, kao iz gledališta, ni ne trudeći se da se repozicionira kada joj samuraj pritrči toliko blizu da vidimo samo polovinu njegovog tela.
Ako je ovo jedan od najupečatljivije snimanih Kurosawinih filmova, onda je istovremeno u pitanju jedan od najupečatljivijih skorova koje je Kurosawa ikada imao (a imao je). A tako i mora biti ako vaš film treba da podseća na balet. Masaru Sato koji je komponovao ovu muziku tvrdi da se najviše inspirisao Mancinijem ali ono što se u filmu čuje je pre svega američki big bend orkestar dopunjen japanskim udaraljkama, sa mrvom ,,kaubojske" drame koju je preko okeana upravo utemeljio ukrajinski genije Dimitrij Tjomkin. Satova muzika je esencijalna dimenzija ovog filma jer podvlači njegovu satiričnu dimenziju ali i zato što uokviruje kretanje likova, pre svega samog Mifunea koji se unaokolo šeta kočoperno, gizdavo, ne toliko izazivajući protivnike da okušaju njegovu mačevalačku veštinu već upravo im držanjem, hodom, plesom, ukazujući da nemaju šansu, da su borbu već izgubili. Ples kao simbolička, ritualizovana borba je, dakako, dobar deo istorije umetničkog plesa a Mifune je ovde samom sebi osmislio stav i hod, pa Miyagawina fotografija, Satova muzika i Kurosawina opsesivna montaža služe da ih izdignu do apoteoze. Donald Richie, uostalom, u svojoj knjizi o Kurosawi ukazuje da je Mifuneov lik u ovoj postavci u dobroj meri nalik antičkom grčkom božanstvu koje se spušta među ljude što su se pogubili u svom poimanju dobra i zla, i, umesto da ih podučava ili grdi, igra sa njima igru, koristeći svoje nadljudske moći da se zabavi i puštajući ih da kazne sami sebe jer nisu dovoljno pametni da se udruže.
Naravno, film ima i svoju dramsku komponentu, notabilno upravo onda kada Mifune odustane od blaziranog, ,,ja sam ovde samo zbog para" stava i učini jedno nedvosmisleno dobro delo. I ovo dobro delo – spasavanje otete lokalne žene date na korišćenje beskrupuloznom kapitalisti i njeno ujedinjenje sa mužem i detetom – ukovireno je kroz igru, Mifune je u toj fantastičnoj sceni prvo glumac, a onda režiser i scenograf, ali on ovde dela iz nepatvorene empatije. I to mu se sveti: zahvalnost slabih koji žele da on zna koliko im znači to što je učinio za njih suprotstavljajući se jakima će ga maltene koštati glave. Kurosawa ovde jako igra na lik upečatljivog negativca – jedinog koji nije moron i koji, da bi se napravio jasan razlaz sa tradicijom na koju se jakuze toliko pozivaju, nosi pištolj i najopasniji je protivnik u celom filmu. Tatsuya Nakadai ostavlja jak utisak kao lep ali suštinski zao, gotovo demonski lik, sa tehnološkom vatrom u desnoj ruci i dovoljno mozga da jedini prozre Sanđurove ionako providne laži.
Film tokom kratkog perioda ulazi naizgled u ozbiljan dramski ton sa Mifuneom koji se stoprocentno daje da prikaže ranjenog Sanđura i muke kroz koje prolazi, ali ovo je samo privid: Yojimbo nastavlja da bude satirična farsa, sa gangsterima kojima više nije potreban Sanđuro da ih mudro pujda jedne na druge, koji uništavaju gotovo celokupan korpus rivalskih biznisa u gradu zato što pokušavaju da i sami ,,igraju" a ne razumeju ni pravila ni kontekst igre. Naravno da su scene sa Sanđurom koga kao leš prenose lokalni krčmar i pogrebnik urnebesne, ali Kurosawa uspeva da film završi fantastično ubedljivim pokoljem i raspadom piramide lažne moći u gradiću, te rečima ipak mudrog ronina da je bolje otići kući i zobati kašu nego poginuti (zbog mladalačke gluposti i nestrpljenja). Svakako, ova nametljivo propovednička replika na kraju, upućena gotovo direktno japanskoj omladini nije najsuptilnija stvar koju će Kurosawa ikada napisati ali kao završnica ,,japanskog vesterna" dramatično je humanija pa i optimističnija od onoga što je došlo posle. Leone će već tri godine kasnije, 1964. godine snimiti Za šaku dolara, nezvanični rimejk Yojimba, utemeljujući lik Clinta Eastwooda kao prototip bezimenog, nihilističnog revolveraša koji do kraja samo ubije one koje treba i pušta svet da se sam snalazi u vakuumu moći. Ni komedija ni satira, Za šaku dolara je klasik druge vrste, ali i podsećanje da je Kurosawa sa svojim humanizmom i sklonošću suptilnim satiričnim tehnikama često bio ne samo ispred svoje generacije već i ispred generacija koje će tek doći. Yojimbo je, ako to do sada nije postalo sasvim jasno, majstorstvo najvišeg ranga i film koji decenijama unazad gledam sa ponovljenim uživanjem svaki put kada mu se privolim. Maestralno.
Inače ova Kriplova mini-retrospektiva Gordona Douglasa je pravo uživanje za čitanje.
Quote from: crippled_avenger on 26-07-2020, 14:54:41
COMANDAMENTI PER UN GANGSTER Alfija Caltabiana je italo-krimić iz 1968. godine sniman u Jugoslaviji, u koprodukciji sa Avala Filmom.
Na ovom filmu ujedinili su se Dario Argento, Ennio Morricone i Burduš što daje svemu posebnu dozu neobičnosti i kurioziteta. Međutim, još je neobičnije, pa i važnije nešto drugo.
Naime, COMANDAMENTI PER UN GANGSTER je odličan film i pravi je zločin što nije dostupan kod nas i što se ne nalazi u nekoj rotaciji na našim televizijama. Naročito jer ovo nije tipična usluga nazvana koprodukcijom. Glavnu ulogu u filmu igra Ljuba Tadić, veliku ulogu igra Rade Marković, značajne role imaju Janez Vrhovec i Olivera Katarina, a Jovan Janićijević Burduš je upečatljiv kao negativac. Dakle, naša publika bi gledajući ovaj film imala utisak gledanja našeg filma, čemu doprinose i brojni autori uključeni u njegov nastanak.
Dario Argento je napisao scenario za ovaj film koji je svojevrsna preteča Hodgesovog GET CARTERa. Umirovljeni gangster počinje da istražuje smrt svoje sestre i upada u sukob sa surovom gangsterskom bandom.
Film je izuzetno estetizovan i tu naročito treba istaći doprinos direktora fotografije Milorada Markovića koji je najširoj publici najpoznatiji po crno-beloj fazi OTPISANIH i po MARŠU NA DRINU Žike Mitrovića. Caltabianov film je u boji a Marković ga je snimio zaista impresivno, potvrđujući da je uz Đorđa Nikolića jedan od naših najboljih snimatelja akcionih scena. Uglovi snimanja, dinamika kretanja kamere, odnosi u kadru, sve to spada u sam vrh italo-krimića ovog vremena.
Akciona scena na sportskom aerodromu je nešto čega se na nivou zamisli pa i realizacije ne bi postideo ni Michael Ritchie u vreme PRIME CUTa. Markovićeva fotografija u ovom filmu ali i generalno način kako su borbe koreografisane i osmišljene zaista čine da ovaj naslov bude među možda i najboljim akcionim ostvarenjima snimljenim kod nas.
Skor Ennio Morriconea i njegovog redovnog saradnika Bruna Nicolaija je nešto drugačiji od onoga što je njegov signature sound ali ovo nije film u kom skor igra preveliku ulogu, ali je dosta prisutan i veoma funkcionalan.
Beograd i Jugoslavija glume Ameriku, rekao bih podnošljivo, mada je naravno upadljivo da su ulice poprilično "puste" kad se izađe na američke pločnike u urbanim eksterijerima kojih srećom nema puno.
Ovo je jedan od onih gangsterskih filmova koji se mahom dešavaju na dokovima, u napuštenim fabrikama i kazamatima, i te lokacije imaju univerzalni look, sa tom špageti patinom kakva je krasila italijanske bioskopske falsifikate tog vremena. Scenografiju je vrlo solidno uradio Dragoljub Ivkov, inače značajan protagonista u istoriji našeg krimića jer je samo godinu dana pre ovoga snimio prilično novotalasovski brutalan krimić POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA.
Nažalost, POSLEDNJI OBRAČUN (kako mu je srpski naslov) danas je dostupan samo na nemačkoj kopiji, sa nemačkom nahsinronizacijom. Kopija koju čuva Kinoteka je ruinirana, ali nadu ostavlja činjenica da je posle privatizacije Avala Filma ovaj naslov prepoznat kao njen za prostor bivše Jugoslavije. Otud barem ima nekog poslovnog motiva da se učini nešto na rekonstrukciji ovog filma koji je na jednom mestu skupio tako neobičnu družinu.
* * * 1/2 / * * * *
Да ли Авала филм поседује негатив? Сигуран сам да би се у некој евентуалној кампањи групног финансирања дигитализације са доброг извора и рестаурације лако скупило десетак хиљада евра. Са друге стране, штета што се за седам година колико диск стоји на CG не нађе било ко да направи енглеске поднаписе. Транскрипција, синхронизација и прва рука превода се ради за туце часова.
Ah, Yojimbo... Jedan od prvih filmova koje sam gledao na TVu, kad sam bio jako, jako mali, sa ocem. Jos se secam psa sa sakom u celjustima.
Mehmete, ovo sa Douglasom je skromni pokušaj da oplemenim ovaj topik da ne bi posle tvojih vrhunaca u Kurosawi tako brzo tonuo u čamotinju filmske svakodnevice.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Douglas je igrač sa mnogo lica pa se nadam da ćeš potkačiti i druge njegove radove ovde, materijala ima onoliko.
Quote from: milan on 27-07-2020, 12:53:16
Ah, Yojimbo... Jedan od prvih filmova koje sam gledao na TVu, kad sam bio jako, jako mali, sa ocem. Jos se secam psa sa sakom u celjustima.
Ha, isto! Otac i ja smo ovo gledali kada sam imao možda 11-12 godina i naravno, tada sam bio zapanjen koliko su negativci glupi a koliko je Toshiro Mifune KUL. Posle su mi i ekscesi poput Crvenog Sunca bili DO JAJA :lol:
TANK Marvina Chomskog snimljen je po scenariju veoma plodnog a rekao bih i žanrovski raznovrsnog Dana Gordona. Ovo je holivudski film stare škole koji nudi jednu naordnu mešavinu različitih, naizgled nespojivih žanrova. Ima ovde vigilante filma na tragu FIRST BLOODa, exploitation i grindhouse sentimenta car crash extravaganzi sa američkog Juga kakve su snimali Needham i ekipa, ima tu i throwbacka prema filmskoj personi Jamesa Garnera. Rečju, ima svega.
James Garner je ključni kohezivni faktor ovog filma i on čini da se t elementi nekako spoje.
TANK je film sa premisom koja je tretirana relativno ozbiljno i dramski ubedljivo, iako je sama po sebi bizarrna, i upravo glumačka ekipa, pre svih Garner, C. Thomas Howell kao njegov sin i E.G. Spradlin kao zli južnjački šerif sve to podmazuju svojim rolama.
Naime, ovo je priča o oficiru pred penzijom koji dolazi da služi poslednje godine u kasarni na Jugu. Kada u lokalnom baru stane u odbranu mlade prostitutke i prebije šerifovog deputyja koji je podvodi, upada u konflikt u kome strada njegov sin kome podmeću drogu. Kada oficit shvati da sina čekaju tri godine na zatvorskoj farmi na kojoj će vrlo verovatno biti silovan, uzima svoj tenk, stari šerman koji ima u privatnom vlasništvu i izbavlja ga.
Kako svi ovi elementi funkcionišu u jednoj priči, pre svega može da se objasni već pomenutom harizmom zvezda.
James Garner je imao tri bitna tipska lika koja je igrao kroz karijeru - simpatičnog kauboja, simpatičnog hardboiled detektiva i hrabrog oficira. I što je najzanimljivije - ČEŠĆE je igrao oficira nego vojnika, što je veoma zanimljivo.
Ovo je prvi film u kom Garner igra oficira američkih oružanih snaga koji više ne može da se snađe u vlastitoj državi, u Americi koju više ne prepoznaje. I to je sasvim sigurno duh FIRST BLOODa.
Međutim, Garnerov junak nema traumu iz rata, niti ima sukob sa novim vrednostima. Naprotiv, ovo je priča i borbi oficira koji je mator ali je na liniji američkih vrednosti koji se bori protiv provincijlima i rasizma u južnjaćkoj zabiti. U tom smislu, TANK se može čitati i kao priča o tome da je vojska braneći zemlju spolja, zaboravila da se američke vrednosti više ne reprodukuju iznutra.
Žanrovski gledano, ovaj folky film ima elemente priče o borbi pojedinca protiv sistema i onda iz njenih postavki integriše konvencionalne elemente drugih žanrova. TANK je svakako slabiji od SUGARLAND EXPRESSa, i mnogo šematizovaniji u motivacijama likova, ali nudi sličnu vrstu energije.
Ipak, ako Spielberg u SUGARLAND EXPRESSu uspeva da transcendira iznad onoga što je exploitation crpio iz sličnih buntovničkih priča, TANK ih samo polira ali ostaje ipak negde bliže exploitationu.
Garner je u SUNSETu i MAVERICKu predao palicu Bruceu Willisu i Melu Gibsonu koji su svaki na svoj način popunili prostor koji je on držao. Mislim da bi Mel Gibson danas mogao da iznese rimejk ovog filma, i uopšte ovakav film jer to je ta snaga glumca koji može da potčnini vrtloge žanra i stavi ih u funkciju svog lika.
* * * / * * * *
CASH McCALL režirao je po Joseph Pevney, po romanu Camerona Hawleya koji je u ovom sličnom stilu imao i ekranizaciju EXECUTIVE SUITEa.
CASH McCALL je romantična komedija o dinamičnom mladom poslovnom čoveku iz naslova filma, kog igra James Garner, koji nastupa iz pozicije corporate raidera, kupuje poslove, oporavlja ih i iznova prodaje, i govori o romansi sa kćerkom vlasnika jednog biznisa koje želi da obrne.
Za razliku od biznisa koji želi da obrne, nju ne želi da obrne već ima časne namere. Ali takav obrtnik neumitno nailazi na skepsu okoline i usled borjnih mahinacija koje je u životu izveo, u jednom trenutku kreću da trpe i njegove ljubavne i njegove poslovne ambicije.
Pevneyev film je zanimljivo strukturiran. Traje 97 minuta a Garner iako je naslovni lik, pojavljuje se tek u 18. minutu. Sve dotle se postavlja složena mreža poslovnih odnosa koji će do kraja filma uz romansu između njega i mlade ilustratorke koju igra Nathalie Wood, biti okosnica zapleta.
Otud CASH McCALL možemo posmatrati kao film koji je na nivou mehanizma zapleta zanimljiv na dva nivoa, i u polju emocija i psihološke transformacije likove, i na polju biznisa koji je u ovom filmu više od McGuffina.
O krutosti kapitalizma dovoljno govori činjenica da brojna pitanja koja postavlja WALL STREET maltene 30 godina posle CASH McCALLa, postavlja i ovaj film ali ih razrešava "naivnije" u skladu sa žanrom, kada junak pronađe ljubav i kruniše je brakom.
Pevney u nekoliko sjajno dizajniranih dekora uspeva da stvori utisak glamuroznog bogataškog lifestylea koji je sam po sebi uzbudljiv, iako film nije ekscesan u produkcionom pogledu.
Ništa od toga naravno ne bi bilo dovoljno kada ne bi imao dve sjajne zvezde kao što su Garner i Wood u glavnim ulogama. Oni su čarobni i zaokružuju sve zamisli na najbolji način.
* * * / * * * *
DEMONIOS TUS OJOS Pedra Aguilere je film koji mi je možda malo čudno ili teško pao jer sam u fazi kompletiranja Jima Garnera i Gordona Douglasa. U odnosu na njihove radove, ovaj učesnik roterdamskog festivala iz 2017. godine deluje potpuno drugačije i u pogledu teme i u pogledu svetonazora, i ljudskih i estetskih.
Film govori o losanđeleskom filmskom reditelju koji se vraća kod maćehe i polusestre u Madrid pošto vidi polusestru u nekom porno klipu. Ona nije svesna da je njen dečko okačio njen homevideo na porno sajt, i ubrzo on postavlja kameru u njemu sobu, te zapaža kako je posle njegovog dolaska počela da zanemaruje seksualni život sa svojim dečkom.
Aguilerin film ne nudi mnogo toga novog i interesantnog o ovoj temi, i ndeoličnom odnosu koji se razvija između polu-srodnika u prvom kolenu. Nažalost, ovaj film ne ide nikuda, i režiran je na pristojan ali ne preterano maštovit, rekao bih čak unekoliko staromodan način.
U svakom slučaju DEMONIOS TUS OJOS u sebi sadrži dosta senzacionalizma ali vrlo malo nečeg zaista interesantnog.
* * / * * * *
THE RENTAL je debitantska režija Davea Franca. Film je u postupku žanrovski i veoma mejnstrim, iako se oslanja na stileme indie filma, ali je odnos prema materijalu pravolinijski, bez mnogo odstupanja i pokušaja da se konvencije prevaziđu. U tom smislu Dave Franco se razlikuje od brata Jamesa koji je u svojim filmovima započeo jedan fassbinderovski niz radova.
Ova priča o dva para koji odlaze na odmor u iznajmljenu kuću i tamo varaju jedni druge, na kraju to eksternalizujući kroz ubistvo, nažalost ne nudi ništa novo. Čak i ono što je preokret u njoj, iako je "novost" unutar same priče, spada u domen očekivanog.
Dave Franco se latio jednostavne forme i u tom smislu nije zagrizao više nego što može da sažvaće. Ali, pogrešio je u tome što u ovoj već dosta ofucanoj postavci moraš biti velemajstor da bi postigao nešto vredno pažnje. A Dave Franco to još uvek nije iako svakako ima predispozicije da nastavi rediteljskim putem.
* * / * * * *
Emitovanje ovog filma na RTSu me je podsetilo na ovaj danski film koji sam gledao još davnih dana, ali iz nekog razloga DEN SKYLDIGE ne mohu da nađem na Corneru.
Elem, ono što sam zapamtio je da Gustav Moller potpisuje jedan od "telefonskih trilera" čiji je najsvežiji predstavnik svakako Knightov rad sa Tomom Hardyjem.
Ovde je glavni junak policijski dispečer koji pokušava da reši potencijalnu otmicu i tone sve dublje u slučaj, kršeći sve više pravila.
Mollerov film vizuelno ima dosta televizijskog vajba u sebi ali ima high concept koji zbog svoje svedenosti i jednostavnosti dosta dobro prolazi, iako odavno nije naročito originalan. Rekao bih čak da je jedno petnaestak godina ovakav sadržaj postao gotovo obavezna figura.
U svakom slučaju, Danska je dobila svoju varijaciju na taj high concept i sudeći po reakcijama naše publike, stvar je dobro prošla na malom ekranu.
* * 1/2 / * * * *
MILF Axelle Laffont je film koji već od samog naziva i činjenice da je francuski deluje kao nešto što bi trebalo da se zaobiđe u širokom luku.
Ne, ako ste hardcore fan Virginie Ledoyen kao ja, iako bi se moglo reći da ovo nije njen najblistaviji trenutak. Zavoleo sam je gledajući je kod Richeta i za početak važno je reći da je ovo ipak bolji film od njegovog rimejka
UN MOMENT D'EGAREMENT, a to ipak nije malo, iako je reč o groznom filmu.
Film o tri MILFa sa razlitičitim problemima koje odlaze na more da pomognu jednoj od njih da očisti i preproda kuću koja je podseća na pokojnog muža, a onda se upliću sa trojicom mladića (mada rekao bih ne klasičnih galeba) nema onaj šmek francuske erotske komedije iz prošlih vremena, ali nije sasvim lišen duha i maksimalno reducira moralisanje uprkos generalno konzervativnom outlooku ishoda priče.
Film nije naročito smešan, premda srećom to ni ne pokušava toliko grčevito. U svakom slučaju, izašao je za Netflix, pa mi se čini da mu je mali ekran pravo mesto, iako će bolje proči kod publike koja ne koristi reč MILF. Mada, ni ta skraćenica nije baš toliko nova...
* * / * * * *
FRAMED Marca Martineza Jordana je slab španski torture porn koji pokušava na ekstremno neinventivan način da spoji slasher i socijalne mreže na kojima se radi gledanosti strimuju nepodobštine. Videli smo sve to ranije u mnogo boljem izdanju, premda Marc Martinez Jordan treba nadalje da bude praćen, da vidimo ima li i nešto zanimljivije na umu jer nije sasvim lišen veštine.
Pošto je RTS svoj ciklus filmova Akire Kurosawe prekinuo kad je bilo najlepše – nadajmo se samo do jeseni kada bi bilo ljudski da ga nastave jer najbolje tek sledi – naš čovek mora da se snalazi sam pa sam tako sada pogledao jedan od najpoznatijih japanskih filmova iz 1962. godine, upečatljivi i ne malo kontroverzni Harakiri (tj. Sepukku).
Naravno, Harakiri nije radio Kurosawa, već njegov vršnjak, Masaki Kobayashi, još jedan iz talasa posleratnih japanskih režisera koji su osobenim pristupom medijumu i tretmanom tradicije na svež način uradili mnogo na postavljanju japanske kinematografije na svetsku mapu. Za razliku od Kurosawe koji je prve autorske radove režirao još za vreme rata i jedno vreme i vukao hipoteku ,,propagandnog" režisera, Kobayashi je svoj prvi film režirao 1951. godine, a svoj prvi veliki rad, Soba debelih zidova (Kabe atsuki heya) će izbaciti 1956. Film je, doduše, bio završen još 1953. ali će se njegova tema – odgovornost japanskih ljudi za zločine u Drugom svetskom ratu – pokazati kao prilično kontroverzna za studio Shochiku u kome je Kobyashi tesao svoju veštinu kao asistent režije Keisukeu Kinoshiti. Poređenje između dvojice autora dosta govori o trnovitoj karijeri koju je Kobayashi imao. Tokom više od trideset godina režiranja, Kobayashi je na kraju napravio svega 22 filma – naspram četiri godine starijeg Kinoshite koji je za četrdeset i kusur godina karijere režirao 51 (i napisao 49) film. No, Kobayashi, Kinoshita, Kurosawa i Kon Ichikawa su bili prijatelji, srodnih interesovanja i senzibiliteta pa su imali i zajednički projekat formiranja grupe ,,Klub četiri jahača" sa misijom kreiranja filmova za mlađu piubliku.
Internacionalno, Kobayashi je verovatno najpoznatiji po svojoj horor-antologiji Kwaidan iz 1964. godine, o kojoj ću, božezdravlje, nadam se uskoro takođe pisati, ali u Japanu je postao ime koje se prepoznaje na račun svoje trilogije Ljudsko stanje (Ningen no jōken) urađene između 1959. i 1961. godine, a smeštene u Mandžuriju tokom Drugog svetskog rata i visoko kritične spram japanskog tretiranja lokalnog stanovništva i njegovog korišćenja kao robovske radne snage.
Tema bunta protiv autoriteta koju je Kobayashi sebi eksplicitno pripisivao veoma je prisutna i u Harakiriju koji je snimljen naredne, 1962. godine, ali na drugačiji, suptilniji način. Harakiri je urađen nakon što je Ljudsko stanje od ovog autora napravili zvezdu u domaćoj kinematografiji pa je i studio, iako su u Shochikuu i dalje imali mnogo rezervi u pogledu Kobayashijeve tematske orijentacije, stao iza naredne produkcije sa dosta podrške. Kako je bila u pitanju samurajska drama smeštena u Edo period, a što je bilo u skladu sa novim talasom samurajskih filmova koji se, i na svetskoj pozornici, valjao predvođen Kurosawinim filmovima poput Sedam samuraja i Krvavi presto (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/13/film-krvavi-presto-aka-kumonosu-jo/), i kako je Tatsuya Nakadai i ovde bio predviđen za glavnu ulogu, a nakon što se iskazao kako u Ljudskom stanju, tako i kod Kurosawe (igrajući, između ostalog i u Sedam samuraja i u Yojimbu (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/26/film-yojimbo/) prethodne godine) – u Shochikuu su procenili da pred sobom imaju verovatan hit.
Bili su u pravu ali i nisu bili u pravu. Harakiri se smatra jednim od najboljih Kobayashijevih filmova – Donald Richie ga bez mnogo ustezanja proglašava najboljim – i iduće godine će ova crno-bela jidaigeki drama u Kanu izgubiti Zlatnu palmu ali dobiti specijalnu nagradu žirija i pred novu godinu ući u američku bioskopsku distribuciju, cementirajući tako popularnost novog samurajskog filma na zapadu. Sam Keisuke Kinoshita će izjaviti da se radi o jednom od najboljih japanskih filmova svih vremena – ali Harakiri istovremeno ne samo da intenzivno problematizuje mnoge stvari vezane za samurajski folklor već i, smeštajući sebe u žanr period-drame (a što jidaigeki i znači) izvodi nekoliko ozbiljno kritičkih teza vezanih za japansko poimanje tradicionalne časti i, uopšte odnos između društva koje se poziva na visokoritualizovane moralne nazore a ignoriše klasne i socijalne realnosti.
Slično je bilo i sa Kurosawinim filmovima, naravno, koji su samurajski mizanscen umeli da koriste kako bi kritikovali savremene društvene fenomene, sam Yojimbo je i napravljen kao komedija/ farsa zato što govori o veoma savremenoj temi, ali Kobayashijev veliki film je veliki između ostalog jer uzima jedan izuzetno težak format i majstorski od njega pravi nezamislivo napeti triler.
Naime, Harakiri je film čijih se devedeset procenata od 134 minuta događa u flešbeku i skoro sve scene u sadašnjosti prikazuju protagoniste kako kleče ili sede i pričaju. Ovo je takođe film koji već naslovom i tematikom obećava krv, akciju i visceru, ali koji ih veoma ekonomično na kraju isporučuje, dajući nam aperitiv na početku a zatim gotovo dva puna sata pletući mrežu sve napetijeg narativa, psiholoških portreta koji se sagrade, razgrade pa ponovo sagrade, te socijalnih protivrečnosti koje na kraju moraju eksplodirati u krvavom finalu. Završni obračun u Harakiriju je jedan od najstilizovanijih i istovremeno najintenzivnije naturalističkih prizora borbe na filmu, krešendo priče koji dolazi na mestu kada je već sve ispričano i kada reči više ne mogu da izraze poentu.
Ne da Kobayashi ima problem sa vizuelnim izražavanjem, iskusni direktor fotografije Yoshio Miyajima je sa režiserom već imao izvrsnu saradnju na Ljudskom stanju pa je sa Harakirijem samo mogao da pokaže drugo svoje lice, slikajući fantastično skromni broj lokacija na kojima se priča događa i čineći sve da pokaže psihološki pritisak pod kojim se protagonisti nalaze, da uhvati suptilne promene na njihovim licima, konačno, da snimi elegantnu, praktično ritualizovanu koreografiju borbe na samom kraju filma.
Harakiri je, toliko svako zna, ritualno samoubistvo vezano za samurajski kodeks, finalna zaštita časti koja se postiže paranjem sopstvene utrobe sečivom , poslednji trijumf volje plemenitog čoveka koji bira kada i kako će da okonča svoje postojanje na ovom svetu. Naravno, savremena simbolika harakirija u dobroj meri duguje popularnoj kulturi, na primer filmovima od pre rata, ali i usponu novog nacionalizma u Japanu koji će deifikovati imperijalni duh i idolizovati samuraje. Yukio Mishima (tj. Kimitake Hiraoka, kako je bilo pravo ime ovog poznatog književnika) će smrt od sopstvene ruke praktično predskazati svojom pripovetkom ,,Patrotizam" iz 1936. godine, pa će umreti tri decenije kasnije, sledeći nacionalistički san i podižući vojnu pobunu koja je samim vojnicima bila toliko smešna da je Mishima izvršio harakiri time svemu dajući pečat fatalnog i dostojanstvenog.
Naravno, Mishimin ustanak i samoubistvo su bili tragikomično lutanje talentovanog književnika izgubljenog u fetišu tradicije i obožavanju bolje prošlosti, a Kobayashijev film tradiciju i prošlost koristi da priča o onome što sada ne valja, pokazujući kako se lako tradicionalne vrednosti upotrebljavaju kao ucenjivački kapital onih sa više moći u društvu.
Zaplet i rasplet Harakirija su zavodljivi i ovde ne želim da ih spojlujem za slučaj da neko ko nije gledao film podstaknut ovim tekstom sada za njim posegne. Dovoljno je da kažemo da je poprište događanja 17 vek, period Tokugawa šogunata koji ujedinjavanjem zemlje mnoge manje vlasteline uništava a njima verne samuraje osuđuje na život ronina – lutajućih profesionalnih boraca bez zaposlenja. Ironija u scenariju Shinobu Hashimota je jasna maltene od samog početka jer se insistira da konačno u državi vlada mir ali da je ovo kao efekat proizvelo da nekada ponosni samuraji dolaze u kuće vlastelina i pitaju da li tu mogu da izvrše harakiri – jer nemaju u miru šta da rade – a da je sve to prevarna taktika da se od gazde iskamči malo para.
Prosjaštvo i poniženje ljudi koji od časti i za čast žive bi bili zanimljiva tema i sami za sebe, ali Kobayashi i Hashimoto pletu gustu mrežu teza i kontrateza pokazujući da samurajska čast i tradicija na kraju dana mogu da budu samo fasada iza koje se oni sa privilegijom kriju od onih koji se suočavaju sa realnim socijalnim problemima. Film je u jednom svom dobrom delu flešbeka ubedljiva, naturalistička socijalna drama u kojoj su granice do kojih će ljudi ići da pomognu svojoj porodici prikazane kroz nekoliko fantastičnih poteza, humanizujući nešto što na početku filma izgleda samo kao galerija likova sa perčinima koji ispaljuju citate iz pravila službe za samuraje i rasporiće sebi utrobu onako kako neko drugi popije šoljicu čaja.
Naravno, genijalnost ovog filma je u tome što nas Kobayashi vrlo namerno vodi kroz događaje nehronološkim redom otkrivajući nam sloj po sloj motivacije i psihologije tako da gledalac od početka u kome se divi samurajskom kodeksu i vernosti tradiciji, disciplini i plemenitosti, do kraja stigne do ustaničkog žara i želi, zajedno sa protagonistom da sruši lažni, na uzajamnom geslajtovanju izgrađeni sistem vrednosti koji stoji samo zato što je iza njega moć a ne zato što iko unutar njega zaista u bilo šta od toga veruje.
Harakiri je, dakle pomalo kao da je Emil Zola snimio film sa katanama i japankama, ali mada je u srži pripovesti to propitivanje tradicije kao neupitne vrednosti i analiziranje kome njeno obožavanje-po-svaku-cenu zaista koristi, dakle, jedan sasvim dijalektički, skoro revolucionarni pristup, istovremeno je film vizuelno fantastična oda tradiciji japanske umetnosti, od arhitekture, preko kostima, pa do teatra i plesa, sa fascinantnim geometrijama statičnih scena u kojima se razgovara i fantastičnom, već pomenutom, koreografijom sukoba na samom kraju.
Tatsuya Nakadai ovde nosi ogroman deo filma na svojim plećima. Ono što je za Kurosawu bio Toshiro Mifune, za Kobayashija je bio Nakadai, protagonist čak jedanaest njegovih radova, a ovde on treba da uz minimum gestikulacije, minimum pokreta,čak, pređe čitav put od stereotipa samuraja iz narodne priče, preko čoveka koji skoro silazi sa uma od bola što mu je život oduzeo sve, pa do otelotvorenja volje i vrline koji samurajima što samo pričaju o tradiciji i harakiriju kao njenom vrhuncu, pokaže kako se zaista plemenito živi i mre. Nakadai je ovde savršen, besprekorno pokazujući i odlučnost i strah i tenziju i anksioznost koje oseća u flešbeku kada shvati da je bespomoćan pred sudbinom, ali i neverovatnu, gotovo natprirodnu snagu koju osvaja na kraju, shvatajući da kraj dolazi kada ga sam odabere.
Muziku za ovaj film radio je verovatno najpoznatiji japanski kompozitor XX veka, Toru Takemitsu – a što je otprilike kao da ste imali holivudski film za koji bi muziku napisao John Cage. Štaviše, Takemitsu je baš u ovo vreme bio u periodu intenzivne impresioniranosti Cageovim stvaralaštvom pa saundtrak za Harakiri igra negde na sredini između tradicionalne japanske muzike za šamisen, Takemitsuovih dotadašnjih impresija pod uticajem Debisija, Mesiana itd. i novih horizonata koje je otvarao Cage. Takemitsuu ovo nije bio prvi filmski skor (godinu dana ranije uradio je Otoshiana), ali ga je stavio na mapu i otvorio put za neke od njegovih najpoznatijih filmskih radova kao što su Žena na dinama, Kwaidan, Pobuna samuraja (ova dva je režirao opet Kobayashi), ali i Kurosawine kasnije radove kao što su Ran i Dodesukaden.
Nazvati Harakiri remek-delom mi skoro deluje kao nedovoljno. Ovo je film koji na najbolji način simboliše novu opsednutost Japana tradicijom i folklornim nasleđen nakon okončanja američke okupacije a da je istovremeno intenzivno kritičan spram slepog obožavanja tradicijskih praksi i vrednosti, posmatrajući njihovu zolupotrebu kao pre svega klasni problem, odgovor povlašćenih na socijalne protivrečnosti. Sa druge strane, ovo je film neverovatno upečatljive fotografije (koju svakako vredi gledati u HD verziji gde oduzima dah oštrim kontrastima i savršenom kontrolom svetla na setu) i muzike, vrhunske glume i priče koja se odmotava maltene savršenim korakom, pokazujući odmereni, ritualizovani senzibilitet koji se pripisuje srednjevekovnoj japanskoj vlasteli a onda ga razgrađujući kroz visceralnu, zastrašujuću akciju i nudeći iskupljenje koje je destruktivno ali i jedini plemenit izlaz iz situacije u kojima oni koji daju odgovore ionako diktiraju i koja pitanja mogu da se postave. Glavni junak filma će nekoliko minuta pred kraj i sasvim bukvalno razbiti oklop koji vidimo u prvoj sceni, fantastično stilizovani artefakt iz stare ere, pokazujući da oni koji misle da drže sve konce vlasti u društvu nemaju gde da se sakriju od čoveka koji sam osvaja svoju slobodu. Maestralno.
BOYS' NIGHT OUT je izvrsna romantična komedija Michaela Gordona u kojoj iskusni ljudi kao što je Tony Randall pružaju podršku Jamesu Garneru i Kim Novak u glavnim ulogama.
On je čist šarm, ona je čist seks i odličan komičarski tajming, tako da nema mnogo prostora za grešku. Gordon je snimio neke sex komedije u čednoj epohi šezdesetih, između pstalog i sa Doris Day, ali BOYS' NIGHT OUT je neočekivano raunchy u okvirima ovog podžanra.
Sama premisa je već perverzna. Četiri prijatelja ranih srednjih godina, jedan razveden i tri oženjena odlučuju da iznajme bachelor pad a onda igrom slučaja sa njim iznajmljuju i devojku za koju oni misle da je girlfriend experience eskort a ona je u stvari sociloškinja koji proučava seksualne fantazije sredovečnih muškaraca iz predgrađa.
Garner igra onog razvedenog i on se zaljubljuje u nju, dok sociološkinja vešto izučava ostale prijatelje i naravno očajnički izbegava da sa bilo kojim od njih legne.
Sama premisa gde njih četvorica uzimaju time share aranžman sa njom je perverzna za savremene standarde a Gordon ima i jedno old school rešenje da bukom prikriva svaki potencijalno vulgaran dijalog i to nestašno prenaglašava, praveći od toga lajtmotiv.
Film je izuzetno vešto realizovan, pojačava tempo kako priča odmiče i vreme koje ulaže u postavljanje premise se na kraju isplati. Zanimljivo je da slično CASH McCALLu gde čekamo da dođe Garner, ovde čekamo da se pojavi Kim Novak, i zanimljiva je ta relaksiranost u brzini uvođeja marquee imena u priču.
Sa ovakvim leadovima i vrhunskom podrškom, BOYS' NIGHT OUT je na neki način potcenjen doprinos istoriji ne samo romantične komedije već i cele pillow talk estetike sex komedije šezdesetih.
* * * 1/2 / * * * *
SYLVIA Gordona Douglasa je ekranizacija romana Howarda Fasta koja govori o privatnom detektivu angažovanom da istraži nevestu jednog moćnog čoveka. Detektiv kreće sa istragom, sreće ljude iz njenog života i rekosntruiše njen životni put. Na tom putu saznaje ono što je naručilac želeo da otkrije a to je da li je reč o čednoj ženi čija se prošlost poklapa sa pričom koju mu je prodala. Međutim, detektiv kako saznaje o njoj tako razvija fascinaciju njenom sudbinom i sagledava je kao heroinu a ne kao bludnicu.
U ovom crno-belom filmu iz 1965. godine, Douglas pravi jednu estetizovanu melodramu. Neke od ekstremnih scena nasilja i incesta prenaglašava u glumi ali ukupno uzev George Maharis i Carrol Baker se odlično snalaze u glavnim ulogama kao detektiv i naslovna junakinja koju istražuje.
Sama istraga data je u ritmu koji koji u jednom trenutku postaje predvidljiv jer detektiv čačne nekog iz njenog života a onda sledi flešbek o datoj situaciji. To na nivou dinamike drži film u jednoličnom ritmu ali priča je sama po sebi dovoljno energična da pripovedački celina na gubi na narativnom zamajcu.
U vreme izlaska, SYLVIA je percipirana kao sleazefest ali danas se može posmatrati kao emancipatorska melodrama spakovana u okvir trilera.
Ono što je najvažnije je da film pokazuje Douglasovo solidno snalaženje u formi A-filma, i finu estetizaciju kojom vizuelno oblikuje ovu priču, nikada ne tonući u jeftini glamur.
* * * / * * * *
Antonio Margheriti je uveo Jima Browna u svet špageti vesterna sa filmom TAKE A HARD RIDE u kom je skupio tri velikana Blaxploitationa koji su prethodno već overili THREE THE HARD WAY.
Snimio je vestern pun akcijem na lkaciji u Španiji, a Jim Brown i Fred Williamson su odigrali buddy par na tragu Butcha u Sundancea samo za špageti eru, bez fine melodrame, ali sa dosta međusobne tenzije.
Margeritijev film donosi tipičan šageti cinizam, i dosta nasilja, ali ostaje sigurno u domenu akcionog pristupa vesternu, sa uzbuljdivim potereama i pucnjavama, sa dosta spektakulranih stuntova u interesatntnom španskom krajoliku.
Jim Kelly izvlači najkraću slamku kao poluindijanac koji zna neku dalekoistočnu borilačku veštinu, i taj lik nema prostora da se jače izrazi. Brown i Williamson su prejake pojava da bi bilo mesta i za njega.
Brown je cool uber mensch, Williamson je nervozniji parrtner koji ne tvrdi da se na njega možeš osloniti i to je solidna hemija da iznese film. Nasuprot njih je Lee Van Cleef kao lovac na ucene koj operiše na ivici zakona.
Film se krajnje usputno dotiče i pitanja rasizma, u jednoj sceni kada potera greškom zarobi pogrešne crnce misleći da su Brown i Williamson.
Konzervativan skor napravio je Jerry Goldsmith, a u filmu se usput čuje meksička muzika koja ovde veoma liči na Gypsy Kingse.
Kasnije će se deo ove ekipe okupiti i u surovom i na drugi način efektnom KID VENGEANCE.
* * * / * * * *
Robert Thom i Edward DeBlasio su napisali teleplay da bi bračni par Hugo Butler i Jean Rouverol napisali scenario za film THE LEGEND OF LYLAH CLARE. Posle dosta godina sam ga reprizirao i utisak mi je bio sličan. Robert Aldrich na vrhuncu moći posle THE DIRTY DOZEN snima svoj komentar filmske industrije, kombinujući hičkokovsku temu opsesije i dvojnice iz VERTIGO - usput uključujući Kim Novak u glavnoj ulozi, sa strogim komentarom u odnosu na studije, filmske medije, francuske kritičare i italijanske žigole.
Film je zabavan, ali i sleazy, i sve to je u Aldrichevom duhu. LYLAH CLARE međutim dobija na posebnoj težini kao film iz 1968. godine u epohi ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD, i obrađuje neke slične motive. Jedan od njih je mogućnost filma da promeni istoriju, da prikaže stvari drugačijim nego što su bile, samo da bi zalečio traumu. Isto tako određeni elementi lika Ilse Cunningham mogu da se prepoznaju u načinu na koji je Tarantino tretirao Margot Robbie kao Sharon Tate. Njena scena šetnje po gradu, dolazak pod marquee na kom se prikazuje THE DIRTY DOZEN deluje kao da su omažirani upravo Aldrichevi postupci.
Intenzitet Aldrichevog pripovedanja stvara mnogo jači tonus u priči koja je u suštini više melodrama, ali on tom napetošću smanjuje melodramski eksces, i menja predznak ono što su Butler i Rouverol ponudili na papiru.
* * * / * * * *
SUPPORT YOUR LOCAL GUNFIGHTER Burta Kennedyja je nastavak komedije SUPPORT YOUR LOCAL SHERIFF po naslovu ali su likovi zapravo drugačiji. Međutim, ton filma je sličan, i tip lika kog igra James Garner je sličan.
Ovog puta on je simpatični avanturista i prevarant koji dolazi u jedno rudarsko mesto sa idejom da nađe neku gazdaricu saluna i obrlati je. Ono što ne zna da je u tom mestu očekuju dolazak ozloglašenog revolveraša i da misle da je to on. Ali kada to sazna u tome vidi priliku za novu prevaru.
James Garner je fantastičan u glavnoj ulozi uz podršku Suzanne Plechette i Jacka Elama naročito koji se sjajno snalaze u komičnim okolnostima. Ostatak ekipe je u sjajnom tonusu a Kennedyjeva režija je duhovita, ali dinamična, sa akcionim aspektom koji je vrlo živ, i puno pozicija kamere kojima se fino drži ritam.
Scenario je pisao jedan od veterana holivudske scenaristike, i značajnih posetilaca Alcoholics Anonymousa, James Edward Grant koji nažalost nije dočekao njegovu realizaciju.
Detalj probijanja četvrtog zida sa Jackom Elamom na kraju je briljantan.
* * * 1/2 / * * * *
THE TAX COLLECTOR je do sada najslabiji rediteljski rad Davida Ayera, što ga naravno ne čini nezanimljivim filmom ali nažalost pada ispod standarda koji je ovaj majstor urbanog krimića a potom i nekih drugih formi postavio.
THE TAX COLLECTOR iznenađuje time što je produkciono neozbiljan film o čemu svedoče loša muzika, mahom arhivska i nevešto postavljena, kao i vizuelni efekti i opšti izgled filma. Ayer je radio filmove u "skromnijim" produkcijama ali ovde ičigledno nije naao sebe u ovom produkcionom formatu.
Tme naravno doprinosi i priča koja je zanimljiva, koja je u njegovom kanonu, ali naprosto nije urađena sa dovoljnim ubeđenjem. Pomalo je čudno da Ayer koji je posle opšteg trijumfa sa FURYjem imao dva posrtanja pred kritikom, ali realno poslovno uspešne filmove, uopšte ide u neku skroniju produkciju a pritom ne radi prestige picture.
Ostaje naravno pitanje da li je možda problem u tome što je Ayer izgubio svoj mojo pred studijima i upskod novcu koji im je doneo i koji im je - zapravo - uvek donosio, više nij dovoljno prestižan da dobije njhov projekat.
Moguće je pak da Ayer ne stoji tako loše sa studijima već da je želeo d apovrati mojo u jednom filmu bez pritiska, da snimi jedan gangsterski neo exploitaition sam, i da iznova uspostavi street cred, ali nije bilo razloga za to.
Čovek koji nam je dao HARSH TIMES, STREET KINGS i END OF WATCH ne mora da brine za street cred. Ima ga. Tako da ceo taj DTV vajb koji muči preduge deonice ovog tilma ne uspeva da se spase čak i onda kada Ayer zađe u pekinpoovske dimenzije nasilja.
Da sam klinac, THE TAX COLLECTOR bi mi bio jedan od onih kultnih DTV naslova na koje se ložiš dok ne znaš za bolje. Međutim, sam Ayer je tip koji je snimio to bolje, pa zato i dobija strogu ocenu.
* * / * * * *
Ja sam pročitao jednu kritiku, iz LA Timesa, koja je maltene cela o tome da Tax Collector ne valja jer Ayer koristi/ osnažuje stereotipove o latino gengbengerima i da je to loše, neprihvatljivo itd. Dakle, kritičar se nije bavio ničim drugim po mom sećanju pa se potam, ako i drugi budu se gledali samo iz te woke perspektive, da film ne ostane mrlja na Ayerovom CV-ju iz tog razloga...
Taj Woke problem je potpuno bizarno potezati u slučaju Ayera jer je on white dude sa street credom i celu tu latino ekipu je kao što znamo on prvi izbacio u prvi plan na neki način. Ali to su sad te patologije tipa da li je Shia LeBoeuf brownfaceovao a pritom lead u filmu je latino a Shia ne igra latinosa uopšte. Dakle, to je sve bolest mozga. Film naprosto nije dovoljno dobar, produkciono, tehnički, u mnogim segmentima pripovedački i rediteljski i to je sve dovoljno da masu toga dobrog povuče za sobom.
Slične bizarne primedbe bile su na film FORCE OF NATURE u kom Mel Gibson igra rezigniranog penzionisanog crooked copa koji je osvestio svoju mračnu prošlost, želi da se iskupi, u tome uspe i gine (sporedni je lik) i taj zadatak ispunjava briljantno u jednom tankom DTV radu. Elem, i tu nije izostala Woke analiza nečega što je zapravo već osvešćeno.
Ayer po svemu sudeći posle agresivne reakcije na SUICIDE SQUAD pošto-poto biva lovljen u grešci i to one najopasnije vrste - a to je nedovoljan Wokeness.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Uradio sam intervju sa jednim zanimljivim krimi piscem, pa koga zanima...
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/kulturno/story/3158/intervju/4043842/hauard-majkl-guld-intervju-carli-valdo.html
HARLOW Gordona Douglasa je jedan od dva biopica o Jean Harlow koji je izašao 1965. godine. Douglasov film je skuplji i ambiciozniji i prošao je bolje iako je izašao kasnije.
Uprkos tome što Douglas ima iskustvo i kao glumac i kao reditelj iz epohe u kojoj je radila Jean Harlow, i nije nimalo naivan oko tog perioda i holivudske prakse, film je gotovo u potpunosti aistoričan.
Mnoga imena su izmenjena, mnogi događaji su fikcionalni, mnogi ljudi i životni događaji su prenaglašeni po značaju - rečju ako želite da naučite nešto o Jean Harlow, ovaj film može biti samo fusnota o tome kako je ona prikazivana na filmu, ali ne i verodostojan izvor.
Međutim, ideja je očigledno bilo da se napravi snažan potboiler, sa erotskim nabojem i posle filma SYLVIA, opet je tu Carroll Baker, Sharon Stone tog vremena, pred Douglasovom kamerom, i u tom smislu, ne može se reći da je ovaj film štedeo Holivud.
Naprotiv, prikazao je Holivud kao korozivno mesto sa seksualnom eksploatacijom mladih glumica, džentlmenskim brakovima između šefova studija i starleta, i prepun je raznih vrsta tenzija, što seksualnih, što poslovnih.
Ako imamo u vidu koliko je 1965. bila ipak blizu vremena u kome su ti ljudi živeli, i neki su još uvek bili prisutni i aktivni, tim pre se HARLOW ne može optužiti da je nešto tematski prećutao.
Pa ipak činjenica je da ovaj film nije bio konkretan u potezanju imena izuzev same Jean Harlow.
Douglasov film lepo izgleda u koloru, veoma je insipiran u rediteljskim rešenjima, a snmanja filmova su naročito rekonstruisana sa ljubavlju. U tom pogledu, kao i u filmu SYLVIA, Douglas pokazuje da se snalazi sa nečim što je A-materijal, iako su verovatno ambicije producenata bile exploitation a ne puna rekonstrukcija.
HARLOW je možda slab biopic ali je sasvim solidan flm u kom je Jean Harlow ako ne verodostojno prikazana a ono iznova fetišizovana.
Ugao gledanja je inače uzet iz biografske knjige koja sama po sebi nije verodostojna jer ju je pisao njen agent pa je samim tim on njen protagonista u veoma velikoj meri.
* * * / * * * *
Disney May Be Abandoning 4K Physical Releases of Catalog Titles, Including 20th Century Studios Films (https://www.slashfilm.com/disney-4k-physical-media-production-ceasing/)
THE GIRL HE LEFT BEHIND Davida Butlera donosi jednu scenu u kojoj vojni psiholog pita junaka kog igra Tab Hunter da li voli devojke. On odgovori vrlo muževno.
Znamo da je to sve bilo obrnuto kasnije i da je Tab Hunter danas poznatiji kao čuveni holivudski homoseksualac nego kao glumac na kog je Warner Brothers polagao velike nade sredinom pedesetih.
Natalie Wood igra njegovu partnerku u ovoj romantičnoj drami sa elementima komedije. U vreme kada je Hunter stasavao u zbezdu imao je lažne veze sa Woodovom i Deebie Reyolds i iz tog vremena dolazi prijava NATALIE WOOD AND TAB WOULDN'T.
Ovo je priča o studentu koji izvrdava vojsku tako što uspešno pohađa studije, međutim kada posle jedne svbađe sa devojkom padne na ispitu, završava u askari i tamo prolazo kroz ceo drill koji naravno dovodi u pitanje i tu vezu.
David Butler je biio jedan od reditelja na plati u Warneru, i veoma su mi se dopale neke komedije koje je pisao po scenarijima Izzy Diamonda, THE GIRL HE LEFT BEHIND je drugačiji film jer je ovo tzv. service picture, spada u podžanr filmova o služenju vojske koji su bili bitan deo produkcije velikih studija a naročito Warnera posle Drugog svetskog rata, negde u vreme Korejskog.
Butler se dobro snalazi u vojnim scenama, prikazuje taj mirnodopski život vojnika vrlo dinamično, i crno-bela fotografija u ovom filmu je vrlo vibrantna što generalno nije svojstveno mnogim rediteljima koji su radili unutar studio sistema na baclotovima.
Jedan od epizodista u ovom filmu je tada mladi Warnerov glumac Jim Garner, koji je na kraju napravio mnogo ozbiljniju karijeru od Taba Huntera kao blji glumac i kao neko ko se snašao i izvan ugovora sa studijem. Pa ipak, zanimljivo je videti potpuno suprotan odnos u ovom filmu gde Hunter dominira a Garner se bori za prostor. Ovo nije jedini Warnerov service film u kom je Garner bio sporednjak.
Situacija u vojsci je prikazana rdosta radikalno i dovodi junaka u razne ekstreme iako nam je jasno da će naravoučenije biti na strani oružanih snaga. Pa ipak, neke od scena prijatno su edgy ako imamo u vidu vreme u kom se priča dešava i kad je snimano.
Scena ispovesti sredovečnog čoveka koji se prijavio u vojsku jer je usamljen posle razvoda, i to priča Tabu Hunteru takođe iz ove vizure može delovati kao zanimljiva gay aluzija, naročito kad mu Tab kaže da je takvo muško društvo mogao dobiti i u zatvoru a ovaj naglasi da su u vojsci ipak dobri momci.
Sve u svemu, ovaj pozni Butlerov film nudi mnogo toga što mi nije delovalo da bih mogao očekivati u njegovom opusu.
* * * / * * * *
Poslednji pozdrav Tozi Obradoviću -
http://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/4049775/svetozar-toza-obradovic-tara-blek.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
MORTAL Andrea Oevredala nažalost pokazuje da on nastavlja da luta posle maestralnog TROLLJEGEREN. Prvo je dugo čekao na priliku a onda kada ju je dobio snimio je dva mediokritetska filma koja su bolje prošla nego što su zaslužila, a onda se vratio u Norvešku i ušao u pokušaj da snimi novrveško-američkog filma sa Natom Wolffom u glavnoj ulozi.
Ovo je moglo zvučati kao Oevredalov povratak kući ali sa holivudskim kontaktima i kapacitetom da isplasira nešto na globalnom nivou.
Nažalost, MORTAL je slabiji i od THE AUTOPSY OF JANE DOE i od krajnje mediokritetskog SCARY STORIES TO TELL IN THE DARK.
Ovo je film koji pretenduje da se pozicionira kao jedna od onih priča koje se kao zbivaju u "realnosti" a obrađuju neki superherojski/ mitološki trop. Ova forma je done to death u knjigama, a dosta se arči i na filmu, pa ipak čini mi se da na filmu nije toliko istrošena.
Nat Wolff igra mladog Amerikanca norveškog porekla koji u postojbini počinje da shvata da ima super moći, iliti da je možda Thor na Zemlji.
I onda naravno to otkriva okolina, onda naravno američka vlada želi da ga se dokopa, onda naravno stvari kreću da se odbijaju u smeru nesporazume, nekakvih akcionih set-pieceova, nekih stupidnih karakternih razmena, i sve u svemu, ne desi se ništa naročito dobro.
Film je pedantno realizovan ali bez one inspiracije koje je bilo u TROLLJEGEREN. Čak bih rekao da je tako bezlično snimljen da malo vuče i na televizijski sadržaj.
Oevredal sa ovim filmom, sa sve faktorom COVID-19 nije otišao dalje od striminga, ali pad se nije zaustavio pandemijom.
* * / * * * *
Jedna priča iz balona u Orlandu, znam da je to falilo narodu -
https://www.rts.rs/page/sport/sr/story/37/kosarka/4050951/finiks-sans-rajakovic-nba.html?fbclid=IwAR3IEfFqKudLwy2cLoW6mtDHsLF0vsygW93SAjr44PXIWpWV8RUBz9nP2q0
Ako mislite da je puka slučajnost da se najveći ruski naučnofantastični horor film ove godine zove isto kao i vakcina protiv virusa koji je planetu bacio na kolena (da ne pominjem državnu mašinu za izveštavanje i propagandu) – pa, recimo da podcenjujete Putina. Спутник (aka Sputnik, aka Sputnjik, aka Saputnik, jelte) je novi film iz kuhinje Fjodora Bondarčuka o čijem sam naučnofantastičnom spektaklu prvog kontakta, Притяжение, nedavno pisao (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/22/film-sila-privlacnosti-aka-%d0%bf%d1%80%d0%b8%d1%82%d1%8f%d0%b6%d0%b5%d0%bd%d0%b8%d0%b5/) i mada Bondarčuk nije i režirao Sputnjika, već je ,,samo" producent i tumač jedne od četiri glavne uloge, ne treba da se zavaravamo: ovo je u velikoj meri njegov film. Mladom režiseru Jegoru Abramenku je ovo prvi celovečernji uradak – nastao proširivanjem, pretpostaviću, njegovog desetominutnog krateža Пассажир iz 2017. godine – i on demonstrira impresivnu vizuelnu zrelost, ali radnja i naglašeni žanrovski ukus filma ukazuju na Bondarčukov rukopis koji stiže iz ne tako duboke pozadine.
Utoliko, Sputnjik je donekle problematičan predlog – film koji na kraju dana ima značajno više stila nego supstance pa se u neku ruku može čitati i kao srazmerno ciničan primerak ,,sovjetsploatacije" – svakako napravljen da se mladima u Rusiji ali i zainteresovanim zapadnjacima proda još malo te sovjetske arome osamdesetih bez nekih ozbiljnijih ambicija da se zaista uđe u disekciju ičega što je Sovjetski savez možda zaista bio. Da me se ne shvati pogrešno: ovo ni slučajno nije po definiciji negativna ambicija. Onako kako Zapad prepakuje osamdesete kao ultimativni nostalgični koktel sa svim svojim mešanjima nacionalizma i mejnstrimovanja kvir kulture, holivudskog glamura i uspona manjina uz socijalnu lestvicu, kokaina i Koka-Kole, hladnog rata i pružanja ruku preko zidova – kroz sve te Darkove i Stranger Thingsove – tako i Rusi imaju ne samo pravo već i skoro pa i kreativnu dužnost da baštine nasleđe dekade koja je njihovu državu mnogo drastičnije promenile nego što su te promene shvaćene na zapadu. Ako je već prošle godine HBO-ov Černobilj pobrao sve lovorike i kod kritike i kod publike, podsećajući još jednom da prepakivanje stereotipa o Sovjetima dobro ide i skoro trideset godina posle nestanka SSSR – zašto ne bi sama ruska kinematografija mogla da se očeše o ove trendove i donese nešto sveže i vitalno na scenu?
No, Sputnik uprkos bogatim naslagama popularne kulture i mitologizovane istorije nije film koji će išta o svemu tome imati da kaže. Smešten u 1983. godinu ovo je film čiji je vizuelni imaginarijum potentan, besprekorno pogađajući i kolorit i ikoničke prizore drugova u šubarama koji dolaze da na kraju reše stvar, i Lada u kojima se voze, i žena koje rade na raznim recepcijama i tamo će dočekati penzije, nikada ni pomišljajući da bi u službi trebalo da napreduju, ali ovo je i film koji sve to što pokazuje jedva da se usuđuje da komentariše, pa i kada to čini, taj slabašni komentar pakuje u najšire, najplitkije stereotipe očišćene od ikakvog lokalnog mirisa i praktično doslovno prepisane iz zapadnih žanrovskih kuvara. Da ovo ipak može da funkcioniše, dokaz su i solidno blagonakloni prikazi koji su se poslednjih dana pojavili i u Njujork tajmsu i kod Eberta i drugde po američkim medijima. Što, opet da pojasnim, ne mislim da je negativno – dobar film ponekada biva dobar jer uspeva da gledaoca natera da ispita ono što je sa sobom na gledanje poneo. Ipak, Sputnjik je kao film-tema sav na površini, a kao žanrovski naučnofantastični horor u najboljem slučaju osrednji.
U Abramenkovom kratkom filmu Пассажир sovjetski kosmonaut se vraća iz misije u orbiti i leče ga od post-traumatskog stresnog poremećaja jer mu se, pretpostavka je, nešto pokvarilo pri sletanju. Onda se ispostavlja da nije bio u pitanju puki kvar. Sputnjik u potpunosti preuzima ovaj sasvim potentni SF/ horor pič i započinje maltene identično, dajući nam simpatično lo-fi ,,kosmonautsku" fantastiku sa ubedljivim šmekom osamdesetih i blagim vajbom Carpenterovog Dark Star. Dark Star je film koji prethodi i Scottovom Alienu i, opet Carpenterovom, The Thing – ali ne i Hawksovom The Thing i predstavlja zapravo u izvesnom smislu postmoderno čitanje matrice o tuđinskom organizmu koji je zatvoren sa ljudima u omeđenom prostoru i ubija ih snagom, jelte, metafore. Kod Hawksa metafora je bila biloška, kod Carpentera pre svega klasna (nešto manje u The Thing), a Scott će je zatim preneti na teren seksualnog nasilja i telesne autonomije.
Zapadna publika koja gleda Sputnjik sasvim verovatno će pokušavati u još jednoj varijaciji na temu organizma koji koristi ljudsko telo kao sredinu za rast i razvoj da pronađe sponu sa kritikom Sovjetskog saveza, njegovog jednoumlja, otuđenog birokratskog aparata, pa scenario i fotografija ovog filma svakako bacaju mnogo udica baš u ovim smerovima. Glavna junakinja, neuropsiholog Tatjana Klimova je, vidimo to u jednoj od uvodnih scena, naučnik i terapeut koji ne igra po pravilima, i upoznajemo je u kadru gde prezirno, sa podignuzom obrvom gleda na komisiju koja se sastala da raspravlja o njenom nestandardnom i opasnom tretmanu neurološkog pacijenta. No, veoma jasan signal da ovde ne gledamo film koji se zaista bavi seciranjem sovjetskih slabosti – koje je Rusija svakako u dobroj meri nasledila – je da je ovo brza, efikasna, kratka scena u kojoj komisija odmah prelazi na stvar. Ovde nema uvodnih govorancija, predsednica komisije ne provodi nekoliko minuta objašnjavajući zašto su procedure važne uz čankolizačko terciranje ostalih članova – scena je mnogo sličnija holivudskim shvatanjima totalitarizma – mračno, bezosećajno, efikasno – nego komunjarskom kafkijanstvu stalnog geslajtovanja i beskonačnih panegirika sistemu koje smo mi u socijalističkim zemljama zapravo živeli.
Kako god, Tatjanu odmah potom regrutuje pukovnik Crvene armije i moli je da mu pomogne oko kosmonauta koji se vratio iz orbite i nešto sa njim, kako već to mora da bude, nije u redu. Klimova je, imamo utisak, neko kome je pun kurac svega, i birokratije, i pravila, i autoriteta i govnara koji se iza svega toga zaklanjaju, ali pošto nema šta drugo da radi dok se na institutu ne odluče šta će s njom – ona pristaje i odlazi sa pukovnikom Semiradovim u Kazahstan. Tamo shvata da se našla usred bizarne komplikacije zavera ćutanja i sukobljenih interesa vojske i nauke što su smeštene jedna u drugu poput drvenih babuški. U centru je, dakako, kosmonaut, Konstantin Vešnjakov koji u sopstvenom telu ima nešto što nije odavde...
Kako već rekoh, Sputnjik je vizuelno izuzetno uspela produkcija. Ne u nekom smislenom nastavljanju najboljih uradaka sovjetske i ruske filmske tradicije, mnogo više u holivudskom ključu i Abramenko, verovatno odrastao na holivudskom filmu, izuzetno vešto barata ,,njihovim" jezikom, dajući nam instant-efektne kadrove raspoloženja, moćne momente tenzije i nelagode, perfektno kadrirana nasilna razrešenja. Film nema originalan vizuelni jezik, naprotiv, Abramenko uzima bez kaucije odakle god stigne, ali je sve to režirano i montirano BESPREKORNO i kad nekome prvi film izgleda i kreće se ovako, ne možete a da se malo ne zapitate šta ste to VI radili u svom životu. Pritom, taj ,,sovjetski" vajb koga film vrlo uspelo priziva, ma koliko bio žanrovski izlažiran, ispada izuzetno efektno. Jaka kolor-korekcija u ovom filmu, recimo, ima izuzetno opravdanje (a to vrlo retko govorim za filmove uopšte), analogna oprema deluje tačno kako treba a sovjetsku paranoju prismotre i panoptikona efektno prizivaju kadrovi sa mnogo monitora i kamera koje nadgledaju postrojenje u Kazahstanu. Kada do akcije dođe, ona je brizantna i elegantna – Abramenko ne pada u zamku direktnog imitiranja Aliena ili The Thing i ovde nema pornografskih kadriranja – animacije su efikasne i brutalne bez potrebe da se kamera zadržava na užasu, naprotiv, jedan od najvažnijih tonalnih detalja filma je upravo uzmicanje pred užasom koje rade i glavna junakinja i kamera.
Jer, za razliku od Aliena i The Thing, Sputnjik tuđina ne tretira kao pukog tuđina. Gore smo pomenuli metafore i kod američkog filma su one često izrazito fobične. Alien razmatra silovanje i trudnoću, Kaufmanov Body Snatchers je paranoidna fantazija o komunističkim spavačima u slobodnom zapadnom društvu (uostalom, rimejk originala nastalog u vreme najžešćeg Makartizma) itd. ali Sputnjik se usuđuje da postavi pitanje o suživotu – pomerajući rakurs taman toliko da se zapitamo da li umesto parazitiranja možemo da pričamo o simbiozi.
E, sad, problem je što onda ne zna kako bi na to pitanje odgovorio i nešto što ima potencijal da ne bude puki creature feature taj potencijal do kraja poprilično straći, donoseći nam neuverljive skokove u radnji, nezarađene promene u ponašanju aktera, finale koje uspeva da istovremeno bude i prilično mlitavo što se tiče akcije i izrazito patetično.
Ne bih da pravim asumpcije o produkciji ovog filma, ali postoji izrazita razlika u vizuelnoj zrelosti i uverljivosti režije sa jedne strane i kvaliteta scenarija sa druge, kao da se u snimanje ušlo bez jasne ideje kako da se stvari doteraju do kraja, sve uz nadu da će se potrebne scene dopisati na samom setu. Utoliko, verovatno najveći problem Sputnjika biva to da likovi dobijaju neubedljive motivacije koje se onda pokušavaju ,,pokriti" psihologiziranjem i retoričkom šmirom. Karakteri aktera su opisani tipičnim pičevima od po jedne rečenice i onda se ti likovi bukvalno svedu na te sažetke koje nam scenario za svaki slučaj ponavlja da ih ne bismo zaboravili. To naprosto nije sjajna tehnika građenja likova i ,,prodavanja" njihovog ponašanja gledaocu, pogotovo jer Oleg Malovičko – Bondarčukov verni scenaristički saradnik – i Andrej Zolatarev idu skoro isključivo na prvu loptu, stavljajući likovima u usta najbukvalnija objašnjenja motivacija. Zašto kosmonaut prema tuđinu razvija jednu zaštitničku emociju? Pa zato što ima vanbračnog sina u sirotištu za kog ne sme da se zna pa mu žao. Zašto pukovnik želi da kontroliše opasno biće po svaku cenu? Pa, on je vojnik, a vojnici vole oružje. Zašto glavna junakinja koja nam se isprva pokazuje kao cinična, bezosećajna, samo zainteresovana za nauku na kraju rizikuje sve da spase ono što se spasti ne može? Pa... u stvari ovo nije čak ni do kraja razrešeno, i film na ovom mestu ima jednu sasvim nezarađenu romantičnu situaciju koju je nemoguće kupiti jer se ni jedan od likova odavno više ne ponaša kao normalno ljudsko biće. A što je sve prilično nesrećno promašivanje zicera u filmu koji se bukvalno vrti oko činjenice da hormoni proizvode emocije i da emocije proizvode hormone i gde vidimo ,,veponizovanje" hormona da se upravlja nečijim ponašanjem.
Tu se negde gube i sovjetske metafore jer film svoje ubedljive kadrove društva prismotre i eksploatacije zatvorenika na kraju žrtvuje finalu koje mora da pokaže vojsku kao zblanutu (da ne pominjem tipično ,,američke" gestove i poziranja) a procedure stražarenja i nadzora kao nimalo efikasne. Ovde, da bude jasno, nema metafore jer film u svojoj poslednjoj trećini sasvim napušta ikakve pretenzije da ima nešto da kaže o bilo ruskom, bilo sovjetskom društvu i njegovim arhetipovima i umesto toga se odlučuje za prepakivanje stereotipa iz američkih filmova koji, ovako iz treće ruke, ne znače skoro baš ništa.
Ponovo – ja nimalo nisam suprotstavljen ideji creature feature filma koji umesto visokog koncepta ide na visceru i eksploataciju – ali on mora da bude urađen žanrovski dosledno i spretno. Terminator je nastao baš kao takav film i znamo kako je promenio istoriju kinematografije, ali čak da ne idemo tako daleko, ljudi mojih godina se svakako sećaju Sholderovog šloksploatacijskog The Hidden iz 1987. godine sa dvojicom sertifikovanih trećepozivaca u glavnim ulogama (ubitačni kombo McLachlan/ Nouri) i stvorenjem napravljenim od jeftine gume. Sholder nikada pre i nikada kasnije nije napravio film koji je na tako perfektan način spojio puku žanrovsku eksploataciju i jednu višeslojnu prefinjenost režije i zapravo potvrdio da ,,nikada nije pokušavao da bude Wes Craven već Jean Renoir", stvarajući B-tier klasik za sva vremena. Nada ostaje da je makar Rusija zemlja u kojoj se danas mogu praviti filmovi koji će biti hardcore žanr ali nositi autorski dodir u realizaciji – nisu li nam baš Rusi onomad dali Hardcore Henry (https://cvecezla.wordpress.com/2016/04/17/film-hardcore-henry/), na kraju krajeva – ali Sputnjik naprosto nije to. Sputnjik nije ni Alien ni The Thing, a što nisam ni očekivao, ali, na moju veliku žalost, Sputnjik počinje kao Dark Star – možda pokazujući originalnu Abramenkovu viziju – ali se završava kao Venom: smušeno, zbrljano i patetično. Izvrstan rad kamere, sjajna montaža, dobra animacija stvorenja, odlični Bondarčuk, solidna Oksana Akinšina (sa svojim pola-pin-ap-pola-Tilda-Swinton pristupom), upečatljivi svemirski kauboj Pjotr Fjodorov, sve su ovo aduti Sputnjika koji kažu da film treba videti. Ali, za razliku od svega što su nam govorili o Terminatoru (ili o The Hidden, uostalom), Sputnjik jeste film kod koga je najbolje mozak ostaviti da se malo odmara. A to je šteta.
THE MIRACLE Irvinga Rappera je Warnerova melodrama iz 1959. godine, nastala po pozorišnom komadu Kurta Vollmoellera. Ona je prethodno ekranizovana kao nemi film 1912. i imala je uspešnu inscenaciju Maxa Reinherdta.
U filmu igraju Carroll Baker i Roger Moore i priča nudi mešavine religione drame i sapunske ljubavne priče, sa obiljem melodramskog ekscesa. Film je dinamičan, i zanimljiv, i sve ono što ne nudi u razradi karaktera nadoknađuje u samom zapletu koji nidu dosta preokreta.
U tom pogledu THE MIRACLE postaje i zanimljiv za gledanje i unikatan zbog načina na koji je okrenut samoj religijskoj temi. Naime, priča se tiče mlade opatice koja se zaljubljuje u engleskog oficira tokom napoleonskih ratova u Španiji.
Zbog ljubavi prema njemu ona napušta samostan, ali njeno mesto zauzima statua Gospe koja oživi, i junakinja kreće na životnu pustolovinu, uverena da je engleski oficir nastradao. Posle nekoliko godina ga sreće.
Ovaj film mi je dospeo na nišan jer je na njemu Gordon Douglas režirao neke second unit delove, po svemu sudeći scene borbe kojih nema previše ovde ali jesu kompleksne jer obuhvataju i Waterloo. Te scene su profesionalno realizovane i u onom obilmu koliko i treba da ih bude u filkmu koji nije ratni spektakl ili swashbuckler bilo koje vrste.
THE MIRACLE nije uspeo u svoje vreme, jednim delom jer je sam Warner filmom NUN'S STORY pokrio potrebe piblike te sezone. Međutim, iz današnje vizure ovaj film nudi neka zanimljiva rešenja, naročito u tom spoju religijske simbolike i pulpy ljubavne priče.
* * * / * * * *
The Tax Collector na neki način označava povratak Davida Ayera žanru tvrdo kuvanog, uličnog krimi-trilera i sasvim je prikladno da se ovaj pomalo zbunjeni, pomalo zbrzani film, iako je sa snimanjem završeno još 2018. godine, na kraju ovaplotio u javnosti usred katastrofalne epidemije, uglavnom na striming servisima i u veoma malom broju bioskopa, dve godine kasnije. The Tax Collector ima jedan decidno direct to video (DVD/ On Demand/ Streaming) miris – ovo je film koji biste 1993. godine iznajmili iz video kluba na izmašćenom VHS-u i preko noći potpuno potonuli u plimu nasilja meksičkih bandi u Los Anđelesu, film koji biste 1998. godine uhvatili na nekoj ovdašnjoj televiziji koja pušta piratske kasete, negde u dva iza ponoći dok se polupijani, polumrtvi spremate za nesvest, i shvatili da vam se film, ne znate ni sami kako – obraća.
Hoću da kažem, The Tax Collector je film sa problemima, ali film koji jako, veoma strastveno želi da ne gledate u probleme već direktno u ISTINU koju se trudi da kaže, film koji zaseca do koske ne bi li uz vodoskok krvi na svetlo dana isterao i neke datosti ovog trenutka povijesne zbiljnosti. Ja sam jednostavan čovek i ne mogu da skrenem pogled kada mi se nešto tako nudi. Ja ću, na kraju krajeva, pogledati svaki, apsolutno svaki film koga Steven Seagal snimi – nije da iko može da me optuži da imam visoke kriterijume.
No, The Tax Collector svakako nije seagalovština, ovo je, kako rekoh, Ayer koji se vraća onome što ga je proslavilo i što, može se tvrditi, on i zna najbolje da radi. Ayerov uspon uz holivudsku lestvicu u poslednje dve decenije jeste bio popločan pričama o traumi uličnog krimininala i malim bljeskovima dobrog koje ljudi u tom paklu traže da bi nekako opravdali svoje postojanje – i postojanje sveta – ali je na kraju krunisano izlaskom iz žanrovskog geta. Tokom pola decenije, Ayer je delovao kao dobro adaptiran na glavni tok, krećući od Sabotage i Fury a završavajući u srcu nerd-mejnstrima (nerdstreama?) sa Suicide Squad (https://cvecezla.wordpress.com/2016/08/05/film-suicide-squad/) i Bright (https://cvecezla.wordpress.com/2018/03/11/film-bright/). Ni jedan od ova dva filma nije prošao dobro kod kritike i pored prihvatljivog finansijskog učinka, pa je sasvim moguće da je The Tax Collector više simptom Ayerove averzije prema radu sa velikim studijima i skupim produkcijama gde mora da igra kako mu drugi sviraju, a manje nekakva ekonomska velika nužda.
Svakako je osveženje videti film u 2020. godini fokusiran na priču kroz koju protrčava za jedva nešto više za sat i po i koji posle dva PG-13 projekta, ne beži od toga da nam pokaže kako stvari ,,stvarno" stoje. Naravno da ne treba pasti u zamku naivnosti i verovati da je eksplicitno (i ekstremno) nasilje ta neka ,,istina" koju od nas krije zašećereni i uškopljeni Holivud 21. veka, ali svakako ima nečega u jednom decidno očajničkom, ukletom tonu koga film posreduje. Glavni junak, Dejvid, uostalom, i pored svoje karijere kriminalca nosi u sebi vrlo posvećenog katolika i negov pogled na svet kroz koji se kreće nosi u sebi tu ,,Vade retro, Satana" mantru kojom sebe čuva od potpunog potonuća u zlo.
Zlo je, kako nas je Bodrijar učio još pre nekoliko decenija – zapravo relativitet, nesposobnost razlikovanja dobra i zla i ako danas uz sve te ,,obe strane imaju neke dobre argumente" i ,,svi su isti" i ,,ja samo postavljam pitanja, u čemu je problem?" taktike koje su pustile loše na mesta na kojima nekada nismo mogli da ih zamislimo i dalje ne razumemo šta je mudri francuski sociolog hteo da kaže, Ayerov film se iz petnih žila trudi da ponovi onaj tako ayerovski stereotip o lošem liku koji ima kapacitet za makar razlikovanje dobra i zla. Pomenuti Dejvid je, uostalom, krimos od rane mladosti (radi se i o porodičnoj vokaciji, jelte), ali njegov trenutni posao je prikupljanje ,,poreza" (naši bi rekli ,,zuluma") od čak 43 meksičke bande i bandice u Los Anđelesu za račun velikog bosa koji se u ovom filmu zove Wizard. Dejvid ima sofisticiranu i finu ženu koja zna šta on radi ali vidi u njemu tu neku suštinsku dobrotu – a koju vidimo i mi u tome kako ovaj voli svoju decu, trpi tazbinu i, kada drži preteće govore meksičkim gengbengerima od kojih ubira harač, kako zapravo priča uvežbane, glumljene testosteronske pretnje.
Dejvid je lik koji zasužuje bolji, možda i samo veći film od The Tax Collector jer nam ga Ayer predstavlja kao jednu šekspirovski tragičku figuru za koju gledalac navija iako je svestan da je Dejvidova etičnost zapravo svega par milimetara udaljena od potpuno zverskog svetonazora ljudi kojima je okružen, ali isti taj Ayer toliko brzo projuri kroz film da od Dejvida ostaju samo obrisi. Bobby Soto je lep momak, verovatno u stanju da izgura značajno dublju ulogu od ove koja mu je u filmu dodeljena, ali The Tax Collector ide toliko brzo napred da praktično deluje kao masa nabacanih teza od kojih ni jedna nije razrađena. Nije da ja ŽUDIM za trosatnim i četvorosatnim gangsterskim epopejama, ali ima nečega u Kumovima, Skarfejsovima i Bilo jednom u Amerikama, tim produkcijama operske grandioznosti u kojima smo zaista imali priliku da uđemo u dubinu karaktera, bez obzira što su alatke kojim su Kopola, De Palma i Leone mahali često bile jednako eksploatacijske kao i Ayerove.Nasilje je, uostalom, potentan diskurs i u nekoliko scena u kojima Ayer ide do proverbijalnog kraja, svakako dobijamo priliku da se stresemo i pomislimo da negde napolju, u svetu, ima ljudi koji ovakve stvari stvarno rade.
No, nekoliko majstorskih scena ne čini film i The Tax Collector ima problem da zaista izgura svog Šekspira u nekim momentima se zaista prejako oslanjajući na klišeizirane gengbenging trope, u drugim ne dajući dovoljno vremena likovima da apsorbuju emocionalne ekstreme i zastrašujuće traume kroz koje prolaze. Ako je Južni vetar nastao kao film pod očiglednim uticajem Ayerovih predložaka, onda je i The Tax Collector mogao da od Južnog vetra nauči lekciju o humanizovanju likova i doslednosti u korišććenju motiva gde akcije imaju reakcije a kurčenja se završavaju poniznošću. Najgore je što Tax Collector kao da postavlja pripremu za sve to ali je ne realizuje. Poslednjih pola sata – razrešenje – ima istovremeno i nekoliko vizuelno najimpresivnijih scena ali i najtanje pripovedanje sa zbilja DTV pristupom gde se pomoću najtanjeg mogućeg narativnog i karakterološkog konca valjaju povezati dva ili tri najskuplja set pisa na koji je najveći deo vremena i para na snimanju i otišao.
Dalekobilo da ja nešto pričam protiv DTV-a u načelu, već smo gore uredno overili Seagala i zapravo se poslednjih pola sata The Tax Collector i pretvara u seagalovštinu, praveći neverovatne skokove u logici, dajući nam nezarađene simbolike i kontrapunktove i generalno ostavljajući utisak da smo ovde izašli iz bioskopa i ušli u video klub. Da je ceo film ovakav, to bi makar imalo jednu konzistenciju i bili bismo zadovoljni time da smo videli više akcije, ali The Tax Collector u svoje prve dve trećine ima obrise dubljeg i duševnijeg filma koji se očeše o rasne determinisanosti i klasne osude, ima čak i, reklo bi se, nameru da nešto kaže na temu odnosa Čolo gengbengera i belih wannabe gangstera koji se na njih lože – otud cela konfuzija oko toga da li Shia LaBeouf radi ,,brownface" ili ne* – možda i svest da ta priča o porodici sa kojom sve počinje i završava se treba da bude ozbiljna refleksija složenih plemenskih struktura izgrađenih u etničkom podzemlju i da ih potkaže kao lažne i samo kulisu iza koje se krije stara dobra hijerarhija sile, ali ponovo, tih poslednjih pola sata pada u čistu DTV eksploataciju i mnoge puške koje su visile po zidovima na kraju ne opaljuju.
* Da pomognemo: ne.
No, one koje opaljuju svakako povremeno pogađaju. Ima ovde dobar broj dobrih scena, Ayerova ljubav ka radu sa istim glumcima u više filmova ovde se isplaćuje jednom odličnom malom rolom Clea Sloana, pa donekle i Labeoufovim bizarnim preglumljivanjem koje ima meta-komponentnu što ukazuje na tu neku svest filma da ekploatacija etničkog stereotipa, čak i kada se radi u nominalno kritičke svrhe, proizvodi bizarne popkulturne frankenštajne. No, The Tax Collector je kao celina slabiji od Ayera u najboljim danima, ali i nedorečeniji, slabiji i od netfliksovskog nerdovanja sa Bright. Opet, drago mi je da se vidi kako Ayerova strast prema temi i okruženju koji su ga stvorili i dalje bukti i The Tax Collector je možda nužna stepenica prema nečem novom i dobrom. Jasnoće radi: iako film ne pogađa pravu radnu temperaturu, on mi nije bio ni dosadan ni nezanimljiv za gledanje. Da je više takvih neuspeha u Holivudu, gde bi nam kraj bio?
JUMP INTO HELL Davida Butlera je zanimljiv kuriozitet - reč je o B-combat filmu Warner Brothersa, po scenariju Irving Wallacea čiji su protagonisti francusli padobranci u Indokini, tokom bitke za Dien-Bien-Phu.
Film je B. Veoma slabo rekonstruiše bitku i ima dosta tanku priču. Tako da nažalost ne uspeva da kapitalizuje umeće svojih autora, njihovu rutiniranost i osveženje u odabiru miljea.
* 1/2 / * * * *
BOMBERS B-52 Gordona Douglasa je film koji je snimljen sa propagandnim ciljem i pod pokroviteljstvom američkog vazduhoplovstva. Kako naslov kaže, tema filma su tada novi strateško bombarderi B52 za koje će se ispostaviti da su jedan od najdugovečnijih modela u istoriji ratnog vazduhoplovstva. Na kraju će maltene biti u službu preko 80 godina što je zaista fascinantan sta.
Film je snimljen 1957. U glavnoj ulozi su najavljivani Tab Hunter i James Garner ali ju je na kraju poneo Efrem Zimbalist Jr. u to vreme stariji od njih.
Partnerka mu je Natalie Wood koja kao velika mlada zvezda dobija top-billing iako je Karl Malden zapravo protagonista.
Karl Malden igra starog, prekaljenog avio mehaničara iz USAF koji posle jednog bolnog incidenta u Koreji, za koji krivi tada mladog hot shot pilota, završava pod njegovom komandom u procesu uvođenja novog bombardera u strateški vazduhoplovnu komandu. Kada pored teškoća oko uvođenja novog bombardera, mehaničar shvati da se oficir naduvenko udvara njegovoj kćeri, njjihov sukob eskalira.
Segment filma koji je najmanje razrađen, i samim tim najmanje jasan jeste to udvaranje oficira mehaničarevoj kćeri. Naprosto, gledalac ne dobija ideju kakva je priroda njihovog odnosa, jel to ljubav ili ne, da li treba da navijamo za njih ili ne, i to je najveća manjkavost filma.
Otud tu romansu na kraju sagledavamo više kroz lik oca nego kroz njihove likove što nikako nije dobro ali je srećom veoma funkcionalno jer osnovni konflikt u filmu jeste na liniji Malden - Zimbalist.
Malden je sjajan kao stari lider u vojnoj ekipi mehaničara koji ne može da odoli majstorisanju a naročito ne savladavanju tako nove moćne mašine kao što je B52.
Bombarderi su impresivni. Gledali smo ih i kasnije u filmovima, od ovog do recimo BY DAWN'S EARLY LIGHT, snimao ih je i Kubrick, ali Douglas ih snima na jedan moderan način za to vreme, veoma atmosferično u eksterijeru, i uspeva da napravi service picture (iako film počinje kao combat picture) koji nosi uzbuđenje, iako nema onu mirnodopsku simulaciju stresne ratne situacije.
Avio baza je ključni ambijent a avion je jedna od sporednih likova u ovom filmu, i na restauriranoj Warner Archive kopiji, film jako lepo izgleda.
Warner je u ovom periodu snimio dosta "vojnih" fimova. Ovde je priču smislio Sam Rolfe a scenario je pisao poznati Irwing Wallace, i kvalitet je evidentan.
BOMBERS B-52 jeste propagandni film ali je vrhunski primer te vrste filmmakinga.
* * * / * * * *
Henry Joost i Ariel Schulman, kako kaže Lazar Bodroža, "naša dva pobratima za Amerike", snimili su svoj prvi mejnstimizovani akcioni triler za Netlfix. Kad kažem mejnstrimizovani, pod tim mislim da se bave tropima i formatom u kom nema prostora da se koriste nekim svojim off the wall rešenjima kao što su found footage, socijalne mreže, alternativni izvori slike i sl.
PROJECT POWER je alt-superherojski film, alt u smislu da se referiše na stripove i filmove koji postoje, dakle pokišava da bude smešten u "našoj stvarnosti" ali da istovremeno u nekakav kontekst uvede stripovske superheroje.
U tom pogledu, ako posmatramo iz vizure Netflixa, onda je PROJECT POWER sličan BRIGHTu. U oba slučaja se integrišu u suštini urbani policijski triler sa nekim drugim žanrom. Tamo je bio fantasy, ovde je superhero.
BRIGHT je u tom smislu bogatiji, radikalniji jer PROJECT POWER je priča o ljudima koji popiju pilulu i na pet minuta dobijaju neku supermoć koju nose u sebi, ili umru. Dakle nema trajnije mitologije izvan toga, ali ima prostora za razvoj comicbookish univerzuma ako zatreba.
Zatim, PROJECT POWER je u velikoj meri i to na zdrav način vezan sa Woke kulturom. Glavni junaci su iz afroameričkog miljea, priča je smeštena u Nju Orleans, i sve to je dosta vešto uvezano.
Jamie Foxx igra misterioznog lovca na prodavce pilula koje bude supermoći. Dominique Fishback glumi wannabe reperku i klinku zlatnog srca koja valja pilule ali zapravo pomaže i poštenom policajcu, kog igra Joseph Gordon-Levitt.
Ova glumačka okosnica je sjajna a Mattson Tomlin im daje likove koji dišu, u priči koja je konvencionalna ali svesna svog karaktera, spremna da se zabavlja sa njim. Odnosi među likovima i neke situacije su mnogo bolje nego što bi se očekivalo od filma koji do te mere svesno želi da se lati konvencija. Isto tako Schulman i Joost nisu Taylor i Neveldine, ali ih pomalo kanališu na svoj način u akcionim prizorima.
Možemo naravno nabrajati stripove i filmove na koje PROJECT POWER liči, od HOURMANa do BRIGHTa ali to nije poenta. Naime, ovaj film nijedan uticaj ne krije, i svaki od njih kada koristi i pozdravi. Da li je to dovoljno da se filmu oprosti oslanjanje na druge radove? Sve je to relativno, nije citat manje citat zato što je osvešćen.
Mešutim, ono što ovaj film definitivno jeste - prvo energičan i uzbudljiv akcioni urbani film, sa dobrim likovima, sa energičnim i zdravim društvenim angažmanom, zatim jedan veoma šarmantan i motivišući žanrovski rad, i pravi kambek onoga što volimo u crowd pleaser filmu.
Sada se nalazimo u periodu bez bioskopskih blokbastera, iako mnogi od njih idu i tek će ići na streaming. Pred nama je jedno Čišćenje za koje mislim da će biti izuzetno važno, već mesecima nismo imali neke spektakle po stripovima, nismo imali neke Nolane i takva čuda koja vrebaju na nas, i meni je to moram priznati prijavlo.
PROJECT POWER nudi ono što bi ti filmovi trebalo da nam pruže na nivou emocije i radosti, ali u svojoj suštini ipak nije to. Ovo je B-film sa adekvatnom temom, snimljen sa dozom neophodne prljavštine.
Schulman i Joost su reditelji koji barataju konceptima u svom izrazu i umeju da budu sofiticiraniji od mnogih. Međutim, ovde nema kalkulacije, ubaciju oni svoj quirk ali akcija je akcija, i momci su se snašli. Ako pogledamo spisak ekipe, ima tu iskusnih saradnika, ali niko ko bi mogao u potpunosti preuzeti taj teret.
Rezultat je film koji nema raskorak između svoje forme i sadržaja, nije A+ produkcija na pulpy tema. On je ono što treba da bude i doneo mi je uživanje slično McGuiganovom PUSHu. Ne znam koliko taj naslov danas znači, ali to je samo razlog više da ga pogleda onaj ko nije, i reprizira onaj ko jeste.
* * * 1/2 / * * * *
SHE DIES TOMORROW je all the rage sada kao američki art house film u režiji glumice Amy Seimetz. Međutim, ovaj film deluje kao jedna groteskna parodija na art house, jedna neukusna hrpa besmislica, sa moronskom pričom i realizacijom čije se pompeznosti i neutemeljenosti ne bi postideo ni Nicolas Winding Refn u najtežim stanjima.
Dakle, užasno je, ali izgleda da je iz nekog razloga Amy imala sreće da bude ozbiljno shvaćena umesto razotkrivena.
Naravno, ono što je najbolnije nije što je neki art house bezveze, nego što se hajpuje film koji je u svom izrazu bajat, gotovo pa muzejski. E to je baš zastrašujuće.
HOLD ME RIGHT je dokumentarni film kojim je naša glumica Danijela Štajnfeld debitovala u Americi, a premijerno je prikazan na ovogodišnjem sarajevskom festivalu. Reč je o estetizovanom, rediteljski preciznom filmu u kom ona suočava svoje iskustvo žrtve silovanja sa drugim žrtvama ali i počiniocima silovanja.
Koncept nije nov i HOLD ME RIGHT pre svega dobro sprovodi ono što su do sada već usvojene estetske postavke, stavljajući autorkino iskustvo kao ravnopravno po zastupljenosti ali dominantno na nivou dramaturgije jer je pripovedačka okosnica razvoj njenog slučaja.
Film i njen slučaj delikatniji su od načina na koji su ih predstavili naši tabloidi posle sarajevske premijere. Veome je teško komentarisati film koji u sebi nosi tako snažnu terpijsku-katarzičnu dimenziju, ali ako se po onome što se u njemu filmski dobija može razmišljati, onda je Danijela Štajnfeld pokazala izuzetno veliki autorski potencijal.
* * * / * * * *
Well... Tenet će po svojoj prilici biti mučno iskustvo. Čak i pozitivna kritika između ove dve upoorava da je film "bewildering".
Tenet review: "A master filmmaker putting everything on the table" (https://www.gamesradar.com/tenet-review/)
'Tenet' Review: Christopher Nolan's Long-Anticipated Time Caper Is a Humorless Disappointment (https://www.indiewire.com/2020/08/tenet-review-1234581454/)
MJ Bassett režirala je film ROGUE sa Megan Fox, DTV priču zanimljivog settinga o grupi private contractora koji odlaze u Afriku da spasu grupu otetih devojaka a onda upadaju u nevolju sa lokalnom bandom koja se pored trgovine ljudima bavi i uzgajanjem lavova radi kože itd.
Kada izbije obračun, lavovi beže iz kaveza i postaju ozbiljan protivnik za obe ekipe.
U vreme SOLOMON KANEa, Michael Bassett je bio muško, dakle reč je o toj osobi, i autorskoj ličnosti sa izvesnom reputacijom. U međuvremenu je MJ Bassett napravila karijeru u televizijskoj produkciji, pa se za ROGUE može reći na predstavlja očekivani napredak u produkcionom ili autorskom smislu.
Ovakve filmove retko viđamo, tokom šezdesetih ih je bilo više, ali danas kada ih je lakše snimati, ima ih manje, što je možda i dobro jer zveri se prave uz veliku pomoć CGI koji nažalost nije uvek na nivou JURASSIC PARK.
ROGUE je film koji ima dinamičnu ali ipak televizijsku realizaciju. Sve to liči na film, ali ne vezuje gledaoca, slabo drži pažnju, i to su neki X-faktori filmskog izraza koje je teško ostvariti. I Bassett u ovom filmu nažalost to ne uspeva.
Likovi su bledi, heroji ne uspevaju da se profilišu, ljudi i lavovi napadaju ali to je nekako mlako i sve u svemu ROGUE na kraju ostaje više zanimljiv nego dobar.
* * / * * * *
IN LIKE FLINT Gordona Douglasa je nastavak Bond-spoofa OUR MAN FLINT sa Jamesom Coburnom iu glavnoj ulozi.
Bond-related filmovi šezdesetih i sedamdesetih su imali tendenciju da u sebi sadrže nešto offbeat a uostalom takvi su često bili i sami Bond-filmovi koji su pratili trendove nisu izbegavali da uvezu detalje kao što su elementi kung fu filma, blaxploitationa, psihodelije sedamdesetih, space opere itd.
Međutim, tadašnje parodije ili parafraze, rip-offovi i dr8ge vrste reakcija imale su tendenciju ka tome da imaju u sebi nešto psihodelično ili ekscentrično.
Derek Flint je takav junak, s tim što ja moram prinzati ovaj serijal mi nikada nije bio naročito smešan, niti mi je u dovoljnoj meri dekonstruisao Bonda. Imao je sam Bond u svojoj kanonskoj izvedbi možda čak i ekscentričnijih rešenja.
To je šteta jer volim Coburna i on mi je jaka 60s i 70s njuška. Međutim, on je sam po sebi generisao taj offbeat element i on i jeste bio takav tip.
U nastavku Douglas opet ima posla sa tim materijalom, koji kažem meni nije naročito smešan, ali ovog puta za razliku od OUR MAN FLINTa nije bio smešan ni kritici. E sad, iskreno, teško mi je da identifikujem bitnu razliku između ta dva filma, morao bih da repriziram OUR MAN FLINT pa da utvrdim ima li razlike.
Meni IN LIKE FLINT i OUR MAN FLINT podjednako nisu uspeli u humoru. Ono što je drugi krupan problem ovog filma je trajanje od 114 minuta koje je sačinjeno od jedne vrlo spore realizacije scena na koje smo navikli u bržoj izvedbi. I to je verovatno jedna od tih offbeat karakteristika, to gaženje preko one brzine koju nam nudi konvencija na koju smo navikli. Ovde imamo dijaloge koji mogu biti efikasnije, mizanscene koji mogu biti efikasniji, situacije koje mogu efikasnije, i kako to sve tako ide iz scene, jasno je da se radi o postupku. Međutim, autori nisu uspeli da nas odvedu "iza konvencije", da nas odvedu u svet koji se "krije" od nas u elipsama, nego je naprosto bezveze.
S druge strane, Douglas je raspolagao solidnim budžetom u ovom filmu, ima tu raznih scena koje su vizuelno interesantne i bondovske ali u tom ritmu i interpretaciji nažalost deluju manje efektno od hardvera koji je Douglas pošteno izveo.
Scene u svemiru su svakako bogatije od onih u Douglasovoj astronautskoj komediji THE WAY WAY OUT, zatim isto tako ima nekih scena u "postrojenjima" vojnoindustrijskog kompleksa na kakva smo navikli u Bond-filmovima, ima odličnih lokacija i dobrog produkcionog dizajna ali nažalost to sve nije dobro iskorišćeno.
Ko je tu kriv? Teško je odrediti, ali IN LIKE FLINT (inače draga Tarantinova uzrećica) naprosto ne uspeva da propisno iskoristi one uslove koje su producenti i ekipa izgradili.
* * / * * * *
STEEL RAIN 2: SUMMIT Woo-seok Yanga je labavi nastavak prvog filma, mada u suštini ne mora se gledati tako, i ponovo je reč o klensijevskom trileru o korejskom poluostrvu, sa geopolitičkom zavrzlamom koju prave Kinezi i Japanci a korejske obe države napaćene uhvaćene su u sred.
Za razliku od prvog filma, STEEL RAIN 2 nije akcija, i u stvari najvećim delom to je kamerni triler u kom žvaću Angus Macfadyen u ulozi trampičnog američkog predsednika i mlađe korejske zvezde u ulogama južnokorejskog i severnokorejskog čelnika. Tako da, ko očekuje akciju, dobiću u finišu malo mediokritetske podmorničke akcije i nešto pucnjave.
Ta geopolitička priča nije preterano ubedljiva, klensijevska ali bez te realizacije, malo je to parodija na Trumpa, malo je to patriotska elegija o tome kako strane sile leče svoje komplekse i ispunjavaju svoje interese preko leđa korejskog naroda, malo je to BIG GAME sa severnokorejskim pučem, ali sve u svemu, to je bezveze.
Ni prvi film nije bio na visokom južnokorejskom nivou a ovaj je svakako na mnogo nižem. No, teško je odoleti ovakvoj postavci, čak i ako niste ljubitelj i poznavalac.
* 1/2 / * * * *
THE McCONNELL STORY Gordona Douglasa je kao i BOMBERS B-52 nastao po priči Sama Rolfea, i to je jpoš jedan vojni film studija Warner Bros iz druge polovine pedesetih. Nešto dogfight materijala iz McCONNELL STORY se može videti u b B-52 ali to je sasvim logično ako imamo u vidu da filmovi dele reditelja, studio i autora priče, kao i glavnog pokrovitelja, USAF.
McCONNELL STORY je istinita priča ali je manje uverljiv od fikcionalnog B52. Reč je o biografskom filmu čiji je glavni junak prvi lovački as Korejskog rata koji je pre Drugog svetskog rata učio za sanitet da bi zatim postao pilot, leteo na bombarderima u Drugpm svetskom ratu i na kraju na lovicma.
McCONNELL STORY je manje uverljiv o B-52 jer je koncipiran stilizovanije, brže, mnogo više u jednom starijem holivudskom stilu, iako ova dva naslova razdvaja godinu dana.
Alan Ladd igra McConnella sve vreme, gotovo jednu deceniju, te je prestar kada je ovaj mlad kadet, ali ne mari, Ladd je prekaljen glumac i uspeva da prikaže različite energetske nivoe ovog junaka.
Dinamika izlaganja je jaka a dogažaji prate McConnellov životopis, na visoko holivudizovan način.
Douglas se u svemu tome odlično snalazi. Iako ovo nije combat movie u klasičnom smislu, THE McCONNELL STORY donosi odlične scene vazdušne borbe u kojima se Sabrei ganjaju sa MiGovima.
Ova ničija zemlja između Drugog svetskog rata i punog uvođenja supersoničnih mlaznjaka, bez uvedenog raketnog naoružanja i radara na avionima, nije puno prikazivana u filmovima i avio borbe imaju pomalo od oba elementa, s tim što je još od TOP GUNa dog fight svakako prisutniji na filmu nego u stvarnosti.
Alan Ladd je glumac jednog drugog vremena, ali na kraju uspeva da bude glumačka okosnica ovog old school idealizovanog biopica.
* * * / * * * *
PENINSULA je nastavak filma TRAIN TO BUSAN. Taj film mi je bio dobar ali se nije izdvojio i nametnuo onoliko koliko sam se nadao, no Sang-ho Yeon je ostao reditelj na kog treba obratiti pažnju i to je opravdao nekim kasnijim radovima.
PENINSULA je postala panazijski ali pre svega južnokorejski blokbaster kada se našla u bioskopima ovog proleća posle otvaranja bioskopa nakom pandemije COVID-19 i nametnula se kao prvi globalni bioskopski hit posle lockdowna na globalnom nivou.
Kako mi TRAIN TO BUSAN nije sad neka svetinja koja se ne sme pitpati onda moram reći da mi PENINSULA nije došla kao pad iako umnogome menja razne premise i u odnosu prema likovima, i u odnosu prema svetu.
Naime, TRAIN TO BUSAN je bio priča o porodici koja prolazi kroz iskušenje putujući vozom na bezbedno tokom izbijanja zombi-epidemije u Južnoj Koreji. Naravak se bavi Južnom Korejom četiri godine kasnije kada su je pregazili zombiji i kada od živih ljudi tamo postoje samo divlje bande preživelih razbojnika i poneka ćelija snalažljivih normalnih ljudi.
Dakle, sve je drugačije, ima familijarnih veza ali ne u tako arhetipskoj formi kao u prvom filmu i umesto klaustrofobije voza imamo otvoreni svet postapokaliptične Koreje i jednog pregaženog grada kojim pre dana vladaju zombiji a noću se zahvaljujući njihovim slabostima kreću ljudi.
Dakle, ceo taj "svet" je doživeo ekspanziju i film pre svega evocira uspomenu na Romerov LAND OF THE DEAD. I od njega je bitno bolji. Sang-ho Yeon je reditelj u punoj snazi i može da se snađe sa puno raznih elemenata, nije ga napustio smisao za humor i osećaj za ritam.
PENINSULA je mogla biti prenatrpana ali nije, premda je veoma sadržajna, i mogla je biti nešto veštija u CGIju ali nije, tako da u nekim scenama ostaje nam da uživamo u idejama.
CGI limiti su dosegnuti dosta nisko, ali srećom PENINSULA nas sa tim limitom upoznaje dosta brzo pa nemamo onaj opšti pad kao u I AM LEGEND nego se na to naviknemo i bude na cool. Srećom, i te scene sa slabim CGI su efektne u zamisli, Yeon je animator pa ima dara da osmisli takve stvari i taj animatorski šarm im pomaže.
Sve u svemu, PENINSULA je inspirisana Romerom, premda su ovde brzi zombiji, ali ima tu i ESCAPE FROM NEW YORK i ponajviše MAD MAXa. Izuzev Romera, Yeon ne prestiže neke od svojih uzora, ali ih dostojno koristi kao inspiraciju.
Što s mene tiče, ako neki film ne dostiže hype to nije PENINSULA, mnogo pre je to TRAIN TO BUSAN.
* * * / * * * *
Ozbiljna ezoterija...
https://www.theverge.com/2020/6/25/21302942/netflix-enola-holmes-sherlock-arthur-conan-doyle-estate-lawsuit-copyright-infringement?fbclid=IwAR38PLguZcbJtocSCjA4uTbB-tsvkdbvd7YNPCzj79NE5mI1-jFXaHmVj0w
THE FALCON IN HOLLYWOOD Gordona Douglasa važi za jedan id najboljih filmova u serijalu o detektivu Falconu Smešten je u holivudski studio u koji nekom zabunom dolazi Falcon i spontano kreće da rešava seriju ubistava koji se dešavaju na setu jednog filma.
Ovaj film traje nekih 67 minuta, deo je serijala, sniman je brzo, na postojećim setovima, i ono što mu je osnovna karaktersitika je viska dinamika, smisao za humor, screwball detalji unutar whodunit strukture i u ovom Douglasovom filmu svi ti elementi funkcionišu i realizovani su u jakom tempu, i sa dosta uspeha.
* * * / * * * *
FOLLOW THAT DREAM Gordona Douglasa je adaptacija romana Richarda P. Powella o porodici lutalica koja se naseljava na obali reke pored autoputa na Floridi i koristi zakon koji im omogućava da se nasele na javnoj površini, usput pobuđujući bes državnih službenika, scoijalnih radnika ali i radoznalost mafije.
Ovo je film u kom Elvis Presley igra glavnu ulogu. Upkos tome što Presleyevi filmovi nisu previše cenjeni, svako ima neke svoje favorite i ne mogu se oni baš tako lako otpisati. Recimo FLAMING STAR Dona Siegela je dobar vestern a FOLLOW THAT DREAM je mentalitetska komedija sa elementima satire i veoma je solidna.
Elvis Presley igra glavnu ulogu i njegov bubbly nastup ovde ima smisla jer je junak neobično naivan i nedovoljno upoznat sa društvenim konvencijama, na sve to ima i pesme koje peva, i sve te stvari čine da FOLLOW THAT DREAM itekako bude film svog vremena. Danas se peva i pleše više u art houseu nego u mejnstrim filmu, ali u ono vreme pesma je bila deo šoua.
Douglas snima film na žanrovskoj ničijoj zemlji između komedije i socijalne satire, i uspeva da održi solidan tempo i vizuelnu artikulaciju iako je jako teško žonglirati sa nizom različitih elemenata i na sve to imati Elvisa u glavnoj ulozi.
Zadatak nije lak i sa nekim drugim glumcem bi svakako bio lakši ali Douglas do kraja uspeva da se izbori i da napravi film koji je dovoljno duhovoti uprkos raznim folksy i aktivističkim distrakcijama. Otud, zanimljivo je da iskorak iz svog tipičnog akcionog izraza Douglas napravio sa filmom koji je možda bio zamišljen kao vehicle za Elvisa ali je sve sem jednostavnog zahvata.
* * * / * * * *
ORIGENES SECRETOS Davida Galana Galinda je Filmaxova produkcija koja je završila na Netflixu. Netflix je nekoliko sedmica ranije imao film PROJECT POWER u kom je prikazao jednu od priča o "superherojima" u "stvarnom svetu", i to si Schulman i Joost superiorno napravili.
Galindo je snimio film koji je žanrovski jako teško odrediti, da li je ovo komedija, ili triler, ili neka mešavina ta dva. Međutim, film svakako nije smešan a nije ni napet. Štaviše veoma je ravan i rekao bih žanrovski krajnje ambivalentan.
Galindo čak nije nužno reditelj koji nešto ne ume da napravi, koliko je reditelj kome je žanrovska efektnost nekako izmakla, i rezultat je čudan.
Ovo je komedija skoro bez gegova i pokušava da se osloni na triler a ne nudi nikakvo uzbuženje. Galindo pokušava da to sve estetizuje, napravi nešto šareno i dinamično, ali film jedino relativno jak i ujednačen tempo koji rezultira jednoličnim ritomom.
Priča pragi serijsku ubicu koji pravi zločine kao origin priče poznatih superheroja i mladom policajcu koji mora da sarađuje sa geekom iz prodavnice stripova da bi to nekako rešio, i stvari idu najpredvidljivijm putem, snažno ukorenjene u Opštem mestu.
Sve to je jasko slabo iako je solidno u samoj fizičkoj realizaciji. Međutim, čak i ona iako solidna nije dovoljno dobra da pruži filmu neku vrednost.
* 1/2 / * * * *
#ALIVE Il Choa je odličan closed quarters zombi film, jednostavan i dobro urađen u uslovima koji nisu niskobudžetni ali jesu skromni. Međutim, film je dovoljno dobro koncipiran da mu ništa ne fali i štaviše uspeva da napravi ponešto čak i zombi akcije kakva do sada nije viđena.
#ALIVE bi se mogao prevesti i kao KAKO JE POČELA ZOMBI EPIDEMIJA U MOM SOLITERU. Kreće zaraza, i deo ljudi odlučuje da ostane kod kuće dok sve ne prođe. Međutim, ništa ne prolazi, samo se pogoršava jer zombiji uskoro uspevaju da pregaze Seul i počinjemo da pratimo junaka koji je ostao sam u kući a ubrzo stupa u kontakt sa devojkom koja je ostala sama u kući u zgradi preko puta.
#ALIVE je istovremeno i film o tome kako se čovek u skučenom prostoru solitera bori sa zombijima koliko mu je potrebno da preživi ali i ljubavna priča o dvoje ljudi koje je povezao smak sveta.
Il Cho ovde ne uvodi neke senzacionalne nove elemente ali one koji su nam poznati plasira dosta dobro. Film me je u izvesnoj meri podsetio na VIRAL Schulamana i Joosta ali su oni napravili po mnogo čemu ipak sadržajniji film u pogledu odnosa karaktera. Ipak Il Cho koji je pekao zanat u SAD nudi nešto tog atipičnog pristupa iz narečenog filma.
Sama priča je svedena, ali kada treba da se napravi nešto spektakularno, Il Cho se odlično snalazi i pravi film koji izgleda skuplje nego što jeste jer je vešto izveden. U tom pogledu, #ALIVE je dobar recept za budžetski sveden žanrovski film o spektakularnoj temi, nešto čime se recimo ranije veoma uspešno bavio Nacho Vigalondo.
#ALIVE sada zahvaljujući Netflicu ima priliku da napravi veliki posao u svetu i bude jedan od onih zombi filmova koji tom žanru daju životnu snagu.
* * * / * * * *
https://deadline.com/2020/08/black-panther-director-ryan-coogler-on-chadwick-boseman-black-panther-caretaker-a-leader-and-a-man-of-faith-dignity-and-pride-he-shielded-his-collaborators-from-his-suffering-1203027062/
lepo opraštanje od pantera
Sent from my iPhone using Tapatalk
'Who cares if he tried to kill me?': the volatile life and times of Burt Lancaster (https://www.telegraph.co.uk/films/0/cares-tried-kill-volatile-life-times-burt-lancaster/)
AN ACCIDENTAL STUDIO je dokumentarni film o kompaniji Hand Made Films koju je sa nekoliko saradnika osnovao penzionisani Beatle George Harrison sa idejom da pomogne nastanak filma LIFE OF BRIAN da bi kasnije nekih petnaestak godina ta firma bila bitan oslonac britanske kinematografije i iza sebe ostavila bitne Gilliamove, Mackenzijeve i Jordanove naslove i još dosta toga.
Pored Harrisona koji se dosta ležerno pojavio kao vlasnik, finansijer i dobri duh firme, drugi prrotagoisti su poslovni sekretar Denis O'Brien i kreativni rukovodilac Ray Cooper, i naravno čitav niz briljantnih autora koji su baš u ovoj kući našli razumevanje za svoje filmove.
Film je izašao 2019. godine, kada veliki broj protagonosta ove priče nije više među živima ali reditelji Bill Jones, Kim Leggatt i Ben Timlett jako dobro uspevaju da od arhivskih intervjua, inserata i novosnimljenih razgovora naprave vrlo efektnu priču u kojoj sve kao da je snimljeno baš za potrebe ovog filma. Dakle, arhiva im ie bila dostupna aimali su i sreće sa njom, bez svake sumnje, no trebalo je i dosta strpljenja i veštine da se sve to uklopi i da zaista izgleda kao da se istorija izlaže kroz jedan dijalog živih mrtvih, prošlih i sadašnjih.
Otud, AN ACCIDENTAL STUDIO je veoma jednostavam dokumentarni film po formi, formalno konvencionalan i informativan, ali za postizanje te jednostavnosti ponekad je potrebno jako mnogo veštine, da bi sve to izgledalo tako lagano.
* * * 1/2 / * * * *
THE BINGE Jeremy Garelicka je nešto što mi je nedostajalo, a što ni Garelickova kuća American High ne proizvodi baš uvek a to je laugh out loud teen komedija.
THE BINGE ima dosta jaku konkurenciju u domenu raznih horn dog, substance abuse teen komedija i svakako da nije ni blizu genijalnosti filmova kao što je PROJECT X npr. ali u vreme kada je BOOKSMART postao neki zlatni standard, ovaj film nema čega da se stidi.
Od indie i quriky elemenata American High rukopisa, Garelick za početak preuzima sa koncept filma koji je u odeđenom smislu jasno omeđen filmom THE PURGE. Dakle, kao što postoji ona noć u PURGE kada je dozvoljeno kršenje zakona i nasilje, tako je u filmu BINGE jednom godišnje dozvoljeno opijanje i drogiranje.
Film ne ulazi sada u čitav niz tehnikalija, tipa kako funkcioniše prohibicija preko godine itd. i nije to vrsta filma kojoj se to može zameriti, mada verujem da će ona publika koja nema smisla za humor i osećaja za igru biti sklona tako glupim komentarima.
I onda naravno pratimo priču o tri klinca u potrazi za "vunom i varom" i jednom direktoru škole koji pokušava da im pomrsi račune, i koji je otac simpatije glavnog junaka.
THE BINGE je neujednačen stilski, šašav i na svu sreću u najvećem broju pokušaja smešan. Vince Vaughn kao direktor škole je briljantan i on je možda najsvetlija tačna ali i najpoznatija zvezda ovog filma.
Klinci su takođe dosta dobri, šarmantni su i smešni su i gledalac se vezuje za njih.
Garelick se kao producent specijalizovao za quirky teen komedije i zanimljivo je kako quirk vrlo lako postane manir. Tako recimo i ovde kao u BOOKSMARTu imamo jednu mjuzikl sekvencu (ovdašnja mi je snažnija, iako je BOOKSMART stilski konzistentniji) i čitav niz detalja koji su krenuli kao eksces pa postali obavezna figura.
Nažalost, danas je izgleda i ova vrsta teen komedije koja je ranije garantovano išla u bioskope postala predmet streaminga. Ali nema veze, nije potreban smeh drugih gledalaca u sali da vas ovaj film lepo zabavi.
* * * / * * * *
mehmete, nešto iz našeg vremena...
https://slate.com/human-interest/2020/09/glory-holes-pandemic-rise.html
Kažu da je glori holova bilo i po javnim toaletima u Beogradu. Život, što se kaže, nađe put. Izbuši ga ako treba.
HITEUMAEN iliti HITMAN: AGENT JUN je južnokorejska akciona komedija koja nije naročito smešna i nije naročita uzbudljiva.
Njen glavni junak je agent južnokorejste tajne službe koji je regrutovan kao dete i sada kao zreo operativac shvata da bi želeo da bude strip autor. Lažira svoju smrt i godinama kasnije ima porodicu i ispunio je svoj san. Jedini problem je to što nije uspešan strip autor.
Jedne noći, pijan u očaju crta i šalje strip inspirisan svojim doživljajima iz službe. Strip postaje hit webtoon ali isto tako privlači pažnju obaveštjne zajednice, kako službe tako i terorista.
Won-sub Choi, reditelj i scenarista ovog filma kombinuje igrane delove i animaciju kako bi prikazao stvarnost i strip ali nema ništa naročito da kaže ni o jednom od tih slojeva realnosti. Nažalost ovo nije LE MAGNIFIQUE Dalekog Istoka. Ovo je samo jedan neinspirisan film u kome scenario stoji krajnje rutinski a režija je još gora.
* 1/2 / * * * *
INTRUDER Sohn Won-Pyunga je dosta slab triler o arhitekti čoja se sestra posle višegodišnjeg odsustva i nestanka pojavljuje i želi da se vrati u život porodice a on sumnja da li je to zaista ona ili je neko ko se lažno predstavlja. Nažalost, film mi je slabo držao pažnju i ostavio mi je utisak kao jedna salata scena i klišea.
THE UNAUTHORIZED FULL HOUSE STORY Briana K. Robertsa deli scenaristu sa Lapeyreovim televizijskim filmom THE UNAUTHORIZED SAVED BY THE BELL STORY. Nažalost, iako korektno realizovan, sa njim ne deli vizuelno nadahnuće i veštinu, i u kadriranju i u produkcionom dizajnu.
FULL HOUSE STORY je funkcionalan televizijski film o fenomenu ove serije ali ne nudi previše konflikata i drame iza scene. Iako niko od protagonista ove serije nije očekivao da će snimati sitkom sa malom decom jer John Stamos je želeo da bude mačo rok i filmska zvezda a Bob Saget je bio edgy stand up komičar, na kraju su samo u saradnji sa sestrama Olsen uspeli da postignu nešto značajno. I otpilike bi se ideja ovog filma, u tome mogla sumirati.
Druga tema jeste naravno i privatni život glumaca koji je umeo da bude dramatičan, mada na sasvim privatnom nivou, i bez mnogo veze sa serijom, ili nekim porocima koje bi donela slava.
U tom smislu, zanimljivo je koliko je Bob Saget napravio drugačiji, mnogo više andrewdiceclayovski prikaz sebe u seriji ENTOURAGE nego što se vidi u ovom uslovnom biopicu.
Nisam do kraja upućen koliko su događaji ovde verodostojno prikazani, ali film je prijatan za gledanje, otprilike koliko i gledanje serije FULL HOUSE što je bilo.
THE UNAUTHORIZED SAVED BY THE BELL STORY u režiji Jasona Lapeyrea i po scenariju Rona McGeeja je u vreme izlaska bio izgažen kao Lifetimeov TV film koji je otprilike gori nego serija o kojoj govori.
Lifetime nije izvor vrhunske televizije, tu nema sumnje, ali Jason Lapeyre je kanadski reditelj koji je snimio film I DECLARE WAR, dakle zaslužuje pažnju i da se vidi šta je snimio.
Moram priznati da ne znam puno o seriji SAVED BY THE BELL, ne znam tačno ni da li je emitovana kod nas, ali Lapeyre i u ovom slučaju pokazuje da je majstor. U vizuelnom pogledu ovaj TV film izvanredno izgleda, sa nizom izuzetnih kadrova u pogledu pokreta kamere, sjajnim lokacijama, i solidnim klincima u glavnim ulogama.
Dobra gluma nije adut ovog filma, ali osnovna podela a to su klinci koji igraju klince iz SAVED BY THE BELL su dobri. Ima scena koje nisu baš savršeno napisane, ima i glumačkih rešenja koja su na nižem nivou, ali Lapeyre je ovo vizuelno upakovao do nivoa visokog sjaja.
Iskreno, ne bih se izjašnjavao o tome koliko je ovaj televizijski film istorijski verodostojan, što je ipak dosta bitna stvar za ovu vrstu sadržaja. Ipak, ono što jeste evidentno je da Jason Lapeyre koristi neka probijanja četvrtog zida u svojoj narativnoj tehnici što jeste u duhu serije SAVED BY THE BELL i ovde je odlično iskorišćeno da pomogne pripovedanju. Sam film je inspirisan knjigom jednog od glumaca ali koliko sam shvatio fanovi su bili nezadovoljni ovim ostvarenjem.
Saved by the bell jeste emitovana kod nas.
koliko se sjećam, već je bilo pokušaja da naprave rimejk, ali novi glumci jednostavno nisu dorasli ni plavušanu, kamoli Skriču
Ako se dobro sećam, Skrič se pojavljivao i u kasnijim inkarnacijama serije, zajedno sa direktorom škole kao njegov pomoćnik ili tako nešto.
Ima, samo da ga pogledam.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Mehmete, nešto za tebe...
http://stripblog.in.rs/2020/09/07/superheroji-bez-stripa/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Oh, pogledaćemo!!!!!! A u međuvremenu:
Kada je pre par godina Taika Waititi najavio da će raditi Jojo Rabbit, sarkastičnu komediju o nemačkom klincu u vreme Drugog svetskog rata kome je najbolji imaginarni prijatelj – Adolf Hitler, to je delovalo kao prava stvar. Waititi je pažnju sveta (i producenata) uspelo skrenuo na sebe perfektnim melanžom akcije i komedije u trećem Toru (https://cvecezla.wordpress.com/2017/11/09/film-thor-ragnarok/), pokazujući da svoj tradicionalni low-budget humor i energiju ume da skalira i na veće produkcije, pa je satira koje će kroz sprdnju i zajebanciju imati šta da kaže o našem deljenom aktuelnom istorijskom trenutku i tom nekom povratku nacizma za sto svakako izgledala dobro odabrana kao medijum za režisera (i scenaristu) koji bez obzira na često lowbrow humor zapravo ima nešto i da kaže. Pogotovo je činjenica da je Waititi Novozelanđanin, dakle izmešten iz glavnih centara ,,rasprava" koje se danas vode na temu nacizma, a da ipak ima i lični ulog, zahvaljujući jevrejskom poreklu po majci, delovala kao da ćemo sa Jojo Rabbit dobiti svež, energičan iskaz.
No, moram da priznam da su me trejleri za film malčice ohladili jer je Jojo Rabbit u njima delovao maltene kao jedna od desetina HBO serija koje trenutno ne gledam pošto osim duhovite premise nemaju da ponude mnogo supstance. Utoliko, film sam eskivirao kada je zimus ušao u bioskopsku distribuciju (bar mislim da je bio kod nas u bioskopima) i sinoć ga, da zatvorim krug, pogledao – baš na HBO.
Jojo Rabbit je vrlo vešto sklopljen, prijatan film raskošnog kolorita i odlično odmerenog trajanja koji umešno igra na granici između farsične komedije i dostojanstvene ljubavne priče i koji, začuđujuće, ima vrlo malo toga da kaže svoju odabranu temu. U neku ruku, deluje mi da je Waititi zapravo direktnim ulaskom u visoki koncept sebi malčice pucao u nogu, stavljajući TEMU u samo središte filma i sebe onda terajući da o njoj sve vreme priča, umesto da je, kao u svojim nezavisnim novozelandskim produkcijama išao na žanrovskiji pristup a onda komentar i ,,diskurs" čuvao za podtekst.
Naravno, kada imate film u kome Jevrejin igra Hitlera to po definiciji kreira ,,diskurs" i ponovo, reklo bi se da Waititi zapravo nije imao nameru da Jojo Rabbit bude zaista visoki koncept i da mu je literarni predložak, roman Caging Skies autorke Christine Leunens dao osnovni ton gorkoslatke ljubavne priče pričane na pozadini pozadine holokausta, koja će vremenom postajati sve mračnija a da je onda satirična komedijaška nadgradnja došla kao potreba da se nađe spona sa ,,starim" Waititijem.
Ovo donekle može da objasni izvesnu tonalnu neravnotežu kakva Waititiju nije svojstvena. Jojo Rabbit u nekim momentima ima vrlo iskrene momente čistog patosa sa instancama nepatvorene emocije i autentične tragedije, a što dolazi iz Leunensinog predloška, ali onda veoma insistira na farsičnom humoru, kao da se brine da ga ne shvate baš TOLIKO ozbiljno. Zapravo, najuspelija dramska scena je peak Waititi, ona u kojoj Sam Rockwell ima završetak svog ,,luka iskupljenja" i drama (i tragedija) se događaju u prolazu, čak u ,,off-u", dok glavni junak postaje svestan njihovih razmera tek sa zadrškom, nudeći autentičnu zbunjenost i stravu desetogodišnjaka koji se suočava sa demoliranjem svoje realnosti i susreće se sa ,,stvarnim" svetom.
Kao što se uglavnom i zna, osnovni koncept filma je upravo u tome da desetogodišnji protagonista ima sasvim osobenu realnost, odrastajući sa majkom u poznim godinama Trećeg rajha, negde u Nemačkoj (ili Austriji, gde se roman događao?) (koja je ionako bila anektirana Nemačkoj, jelte) i idolizujući Hitlera do mere patologije. Roman, kao i film, ovu patološku dimenziju mudro izvrću u smeru komedije, i Waititi je sasvim na svom terenu kada svu zastrašujuću propagandnu masivnost kakvu je nacizam imao u Nemačkoj i način na koji je to stvorilo paralelnu stvarnost za stanovništvo* prelama kroz infantilne, bizarne ali simpatične fantazije glavnog junaka, dečaka po imenu Johanes Becler koji odrasta sa majkom jer je otac, tvrdi ona, na frontu već godinama, a koji onda nedostatak očinske figure, i činjenicu da je mali, blentavi nerd, nadoknađuje zamišljanjem da mu je Hitler najbolji ortak.
*pogotovo u Austriji gde se i danas kunu da su prošli najgore od svih u Drugom svetskom ratu. Evo, pre neku godinu sam na neki sastanak iz Hotela u Knez Mihailovoj vodio predsednicu Austrijskog udruženja penzionera koja se, žena i dalje seća Drugog svetskog rata u Beču i koja mi je doslovce rekla ,,Ne znam kako je ovde bilo za vreme rata ali u Austriji je bilo veoma loše".
Ovo je vrlo potentna postavka utoliko što je Waititi režiser naviknut na obraćanje nerdovima i ume da postavi klinca koji pokušava da se istakne u kampu za obuku Jungvolka i koji zamišlja da visi i ćaska sa Hitlerom na način da to publici bude instant prepoznatljivo. ,,Nevidljivi najbolji prijatelj" je kliše priča o neprilagođenim gikovima koji fantastični svet mašte pretpostavljaju pokušajima da se socijalizuju sa neprijateljski nastrojenim svetom i Waititijevo umetanje Hitlera, a koga sam igra, u ovakve scene ima finu subverzivnu komponentu koja se lepo uklapa u ideju da nerdove s vremena na vreme treba dobro protresti. Na kraju krajeva, alt rajt, kao najmodernija alotropska modifikacija nacizma, u velikoj meri počiva upravo na radu asocijalnih nerdova okupljenih oko 4/8Chan/ Kun foruma i raznih incel pojila diljem interneta, gde se kroz uzajamni intenzivan rad stvara novi diskurs i nova realnost.
Sasvim je jasno da Jojo Rabbit, kao i roman od kog je nastao, imaju dosta zajedničkog sa Markovićevim filmom Tito i ja sa praktično identičnim motivom mladog, zabludelog ideološkog zilota koji je tragikomična žrtva intenzivne propagande i ima praktično psihotičku deluziju o realnosti i svom mestu u njoj, te odnosu sa jakom autoritarnom figurom koja simbolizuje pomenutu ideologiju. No, razlike počinju i staju na motivu i ovo su dva vrlo različita filma.
Markovićev film, koji ja ne volim, je snimljen u srazmerno realističnom ključu, gde su momenti Zoranovih ,,halucinacija" jedino odstupanje od tona, a politička satira koju film baštini je malograđanska i gađa, u 1992. godini već odavno poobarane mete (plus Zoran ima oca!). Sa svoje strane, Waititijev film je mnogo naglašenije farsa, njegov jezik, i vizuelni i, jelte, verbalni, prikazuju nemačku iz vica, sa američkim (i novozelandskim) glumcima koji pričaju engleski sa 'Allo 'Allo naglaskom, farsičnim kvir likovima koji koriste anahronizme u govoru i ponašanju (uključujući Hitlera) i generalnim odbijanjem da se Treći rajh prikazuje ozbiljno. Ovo je najzabavniji sloj filma i kada je potrebno da se priča malo približi realnosti kroz pokazivanje javnih pogubljenja, i uvođenje centralnog zapleta po uzoru na Dnevnik Ane Frank Jojo Rabbit gubi taj početni zalet.
No, kako sam rekao, film je generalno prijatan i mada ljubavna priča koja se razvija između mlađanog Johanesa i jedva nešto starije Jevrejčice sakrivene na tavanu porodične kuće mora da izdrži brojne momente farsičnog humora koji nisu mnogo smešni i utisak je da su ubačeni po dužnosti, ona je u principu ubedljiva. No, film svakako plaća određenu cenu za svoju farsičnost pa su tako određeni momenti tragičkog patosa prilično emotivno impotentni i kada Jojo izgubi majku, film ne samo da gubi jedno solidno prisustvo jedne solidne Scarlett Johansson, već gubi i određeno emotivno utemeljenje u stvarnosti. Kako već rekoh, finale, koje ne uspeva sasvim da izbalansira na granici farse i drame i koje ima i jedan ,,hoće li – neće lli?" naklon Kusturičinom Undergroundu*sadrži i najuspeliju dramsku scenu sa perfektno režiranim, spontanim a uverljivim low key herojstvom neočekivanog heroja i pokazuje da je film zapravo mogao da bude i suptilniji u svojim porukama i izgradnji likova.
*da bi ipak odlučilo da, kada se već ni Markoviću nije priklonilo, neće ni Kusti
No, ovo nije suptilna priča već i utoliko što je u njenom središtu ,,nemoguća" ljubavna veza a koju nemogućim moraju učiniti brojne snažne sprdnje na račun nacista i nacizma koje su često veoma plitke. Waititi je talentovan vizuelac i u montaži je kadar da i scene koje su u suštini glupi vicevi (kao ona sa grupom od skoro deset osoba koje jedna drugu pojedinačno pozdravljaju sa ,,Hajl Hitler" i koja je samo prepričavanje već prastarih Zucker-Abrahams gegova) učini dovoljno duhovitim. Utoliko, izvrsne uvodne montaže i korišćenje ,,lažnih" pesama Beatlesa i Davida Bowiea na početku i na kraju su najelegantniji momenti satire koju ovaj film ima. Ostalo je uglavnom puko ,,trpanje" nacista i Hitlera, prikazivanjem kako su glupi, lenji ili perverzni i mada je to ponovo, uglavnom zabavno (Rebel Wilson, recimo, odrađuje solidan posao i šteta da je nema više) i donosi osmeh na lice, primetno je odsustvo želje da se na bilo koji način uđe u ,,diskurs".
Otud je Jojo Rabbit prijatan film, sa srcem na pravom mestu, ali istovremeno i pitak i plitak film o jednoj nepostojećoj nacističkoj Nemačkoj i klincu koji je u njoj izmaštao Hitlera kao najboljeg druga. Prijao mi je, zaista, ali ovo je, paradoksalno, film o rasizmu, fašističkoj državnoj propagandi i holokaustu posle koga nemate o čemu da pričate.
Mehmete, da li ovi momci osvetlavaju obraz?
I kao metaforu o časti i kao NGO?
https://www.youtube.com/watch?fbclid=IwAR1R4vN4-0x-6KvXW-HnqmX_7v-JmeyTz017oGkq6lgJa1-s9kRivMlXTas&v=utg2Y1s-E5g&app=desktop
FREAKS-DU BIST EINE VON UNS Felixa Bindera je Netflixov superherojski film koji nije nastao po stripu. Spada u red onih filmova u kojima stripovi postoje i stripski superheroji su poznati ljudima, a onda junacima počinju da se dešavaju neobične transformacije i da stiću natprirodne moći, a potom i pustolovine koje istovremeno osporavaju i potvrđuju verodostojnost stripskih zapleta.
Binder dolazi iz sveta televizije i FREAKS je pedantno izveden, na skromnom budžetu sa specijalnim efektima koji se javljaju iznenada i vešto podižući tonus dešavanja. U tom pogledu, Binder uspeva da napravi film mejnstrim izgleda i da maksimalno iskoristi budžet kroz osmišljenu upotrebu tih "skupih" detalja i u tom pogledu ovo je poučan film.
FREAKS namerno ne ide u neke velike pretenzije, ne pokušava da zameni DCEU i MCU filmove, već da postoji uporedo sa njima, ne pokušava da započne franšizu mada bi ona iz njega mogla da proistekne, i sve u svemu deluje kao da nije ništa posebno ali je OK, što je ponekad teže postići nego što se misli.
* * * / * * * *
WARIGAMI je kanadska web-serija koja je izmontirana u jednoipočasovni film. Seriju je režirao Jason Lapeyre, reditelj čiji opus ovih dana pokušavam da kompletiram.
Nažalost, za čoveka koji je snimio film I DECLARE WAR kao ko-reditelj, web-serija je zbilja pad u pogledu formata i produkcionog okvira. Kada je sklopljen u jednu celinu i gleda se kao film WARIGAMI naprosto nije dosrastao.
Ali, ovaj web-rad ima neku svoju celovitost i može se sagledavati kao niskobudžetni film čiji autori imaju još i više veštine nego što ima dopušta format koji silom stremi mejnstrimu.
Serija prati japanski kult čiji članovi imaju sposobnost pravljenja smrtonosnog origamija, dakle papira koji zahvaljujući njihovim moćima imaju snagu čelika i kada se adekvatno oblikuju koriste se kao oružje.
Na osnovu ove outlandish premise mogao se nekada snimiti i bitno ozbiljniji martial arts film u Hong Kongu ili Japanu. Dobili smo kanadsku web-seriju, koja na kraju krajeva ipak traži talenat jednog veštog reditelja, ali se može pogledati sa dozom uživanja ako sve ovo zvuči kao nešto što vas zanima.
Quote from: crippled_avenger on 08-09-2020, 14:05:40
Mehmete, da li ovi momci osvetlavaju obraz?
I kao metaforu o časti i kao NGO?
https://www.youtube.com/watch?fbclid=IwAR1R4vN4-0x-6KvXW-HnqmX_7v-JmeyTz017oGkq6lgJa1-s9kRivMlXTas&v=utg2Y1s-E5g&app=desktop (https://www.youtube.com/watch?fbclid=IwAR1R4vN4-0x-6KvXW-HnqmX_7v-JmeyTz017oGkq6lgJa1-s9kRivMlXTas&v=utg2Y1s-E5g&app=desktop)
Pa, da, da, svakako. Folk krilo blek metala je rašireno i cenjeno svuda u svetu i sasvim je ljudski da imamo i jedan dobar bend sa guslama na tom položaju.
Jedna manje poznata priča iz istorije našeg filma...
http://dobanevinosti.blogspot.com/2020/09/kako-je-ragbista-branio-jugoslaviju.html
Podseća na onu priču kako su Marina Perazić i još neke poznate pevačice pevale na pesmi kojom bi se post-atomski Jugosloveni privoleli razmnožavanju po atomskim skloništima.
Quote from: crippled_avenger on 26-07-2020, 14:54:41
COMANDAMENTI PER UN GANGSTER Alfija Caltabiana je italo-krimić iz 1968. godine sniman u Jugoslaviji, u koprodukciji sa Avala Filmom.
Na ovom filmu ujedinili su se Dario Argento, Ennio Morricone i Burduš što daje svemu posebnu dozu neobičnosti i kurioziteta. Međutim, još je neobičnije, pa i važnije nešto drugo.
Naime, COMANDAMENTI PER UN GANGSTER je odličan film i pravi je zločin što nije dostupan kod nas i što se ne nalazi u nekoj rotaciji na našim televizijama. Naročito jer ovo nije tipična usluga nazvana koprodukcijom. Glavnu ulogu u filmu igra Ljuba Tadić, veliku ulogu igra Rade Marković, značajne role imaju Janez Vrhovec i Olivera Katarina, a Jovan Janićijević Burduš je upečatljiv kao negativac. Dakle, naša publika bi gledajući ovaj film imala utisak gledanja našeg filma, čemu doprinose i brojni autori uključeni u njegov nastanak.
Dario Argento je napisao scenario za ovaj film koji je svojevrsna preteča Hodgesovog GET CARTERa. Umirovljeni gangster počinje da istražuje smrt svoje sestre i upada u sukob sa surovom gangsterskom bandom.
Film je izuzetno estetizovan i tu naročito treba istaći doprinos direktora fotografije Milorada Markovića koji je najširoj publici najpoznatiji po crno-beloj fazi OTPISANIH i po MARŠU NA DRINU Žike Mitrovića. Caltabianov film je u boji a Marković ga je snimio zaista impresivno, potvrđujući da je uz Đorđa Nikolića jedan od naših najboljih snimatelja akcionih scena. Uglovi snimanja, dinamika kretanja kamere, odnosi u kadru, sve to spada u sam vrh italo-krimića ovog vremena.
Akciona scena na sportskom aerodromu je nešto čega se na nivou zamisli pa i realizacije ne bi postideo ni Michael Ritchie u vreme PRIME CUTa. Markovićeva fotografija u ovom filmu ali i generalno način kako su borbe koreografisane i osmišljene zaista čine da ovaj naslov bude među možda i najboljim akcionim ostvarenjima snimljenim kod nas.
Skor Ennio Morriconea i njegovog redovnog saradnika Bruna Nicolaija je nešto drugačiji od onoga što je njegov signature sound ali ovo nije film u kom skor igra preveliku ulogu, ali je dosta prisutan i veoma funkcionalan.
Beograd i Jugoslavija glume Ameriku, rekao bih podnošljivo, mada je naravno upadljivo da su ulice poprilično "puste" kad se izađe na američke pločnike u urbanim eksterijerima kojih srećom nema puno.
Ovo je jedan od onih gangsterskih filmova koji se mahom dešavaju na dokovima, u napuštenim fabrikama i kazamatima, i te lokacije imaju univerzalni look, sa tom špageti patinom kakva je krasila italijanske bioskopske falsifikate tog vremena. Scenografiju je vrlo solidno uradio Dragoljub Ivkov, inače značajan protagonista u istoriji našeg krimića jer je samo godinu dana pre ovoga snimio prilično novotalasovski brutalan krimić POŠALJI ČOVEKA U POLA DVA.
Nažalost, POSLEDNJI OBRAČUN (kako mu je srpski naslov) danas je dostupan samo na nemačkoj kopiji, sa nemačkom nahsinronizacijom. Kopija koju čuva Kinoteka je ruinirana, ali nadu ostavlja činjenica da je posle privatizacije Avala Filma ovaj naslov prepoznat kao njen za prostor bivše Jugoslavije. Otud barem ima nekog poslovnog motiva da se učini nešto na rekonstrukciji ovog filma koji je na jednom mestu skupio tako neobičnu družinu.
* * * 1/2 / * * * *
Нисам жалио пара и времена да сазнам шта са правима за овај филм и италијански регистар каже да су она 100% у њиховим рукама за читав свет.
U ostavinskoj raspravi oko Avala Filma, piše da su naša kod onoga ko ima Avalu. Ne znam...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 10-09-2020, 14:29:45
U ostavinskoj raspravi oko Avala Filma, piše da su naša kod onoga ko ima Avalu. Ne znam...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Eво шта пише на крају италијанског документа:
QuoteNOTIFICATO ALLA SIAE IL 13 FEBBRAIO 2013 ORE 10 PROT 63063
(ATTO DATATO 17/4/1991 REG A A. E. DI ROMA 3 IL 22/1/2013 AL
N 1287 SERIE 3)
NOTA DI TRASCRIZIONE
nel P.R.C. presso la S.I.A.E. del presente atto, con il quale la PIERRE ler ITALIA SpA, con sede in Roma Via Archimede 97 presso GE.DO srl, codice fiscale 08412510581, in persona del legale rappresentante Amministratore Unico Sig. Christian Raymond Garrel ha ceduto e trasferito alla Art Film srl, con sede in Roma, viale Bruno Buozzi 5, in persona del legale rappresentante amministratore unico Sig. Antonio Francesco Marta, codice fiscale 05955470587 la quota pari al 100% (cento per cento) della totalità di tutti i diritti di sfruttamento ed utilizzazione economica in ogni forma e formato scoperto o da scoprire nessuno escluso ed eccettuato, inclusi a titolo esemplicativo ma non osaustivo diritti cinematografici televisivi sia free, che a pagamento, cable tv, audiovisivi su ogni supporto scoperto o da scoprire videodischi, videocassette, e in genere ogni altro diritto, in ogni tempo insorto o insorgendo, su ogni supporto scoperto o da scoprire per tutto il mondo incluso il territorio dell'Italia, in perpetuo e sine die nonché di tutti i materiali ovunque depositari, dei seguenti film:
COMANDAMENTI PER UN GANGSTER reg. Alfio Caltabiano PRC 4230
LA VENDETTA DI MONTECRISTO reg. Robert Vernay PRC 1393
IL TESORO DI MONTECRISTO reg. Robert Vernay PRC 1394
PICCOLI AMICI reg. Hans Albin PRC 1754
ELISIR D'AMORE reg. Amleto Palermi PRC 228
NO Pabla Larraina je baš prigodan film za ove dane. Reč je o argentinsko-internacionalnom filmu o referendumu u Čileu 1988. godine kada se odlučivalo da li će Pinochet dobiti još jedan, praktično doživotni mandat ili će se ući u demokratiju.
Priča prati sina jedne od emigrantskih porodica koji se vratio u Čile i postao marketinški mag, i posle čitavog niza uspešnih komercijalnih kampanja za razne korporativne klijente i robu široke potrošnje, dobija poziv da radi kampanju za NO, odgovor protiv Pinocheta.
Gael Garcia Bernal je odličan u glavnoj ulozi, kao mladi čovek koji je svestan svega što je Pinochet radio, ali isto tako je neopterećen ideologijom te može da vidi šumu od drveta. On prihvata da radi kampanju, uprkos riziku da bi mu se to moglo obiti o glavu u poslovnom smislu, a njegov šef i parner u firmi kao deo establišmenta počinje da radi SI kampanju.
NO je zanimljiv naravno kao priča o ljudima koji su pokazali hrabrost da iz jedne mirne egzistencije visoke srednje klase u Čileu koji Pinochet nije dirao, izađu u direktan konflikt sa njim. Ali isto tako je i zanimljiva studija o marketingu, o političkoj propaganda koja sve više poprima obrise klasičnog EPPa gde se ideologija prodaje ponekad kao osvežavajuće piće.
Film se bavi konfliktom old school aktivista koji još uvek pre svega žele da iznose činjenice o nepravdama i problemima i mlađe generacije koja prodaje lifestyle koji će nastupiti ako glasač zaokruži željenu opciju.
Konačno, tu je i reakcija režima koji u jednom trenutku shvata da gubi medijsku bitku i kreće da "odgovara" na novi stil reklama, odustajući od svojih dokumentarnih klasično-propagandnih prikaza uspeha vlasti i njene garancije stabilnosti.
Larrainov opus je kasnije krenuo jednim dosta pretencioznim, maltene sokurovljevskim putem. Ovde je on u pogledu inscenacije prožet sa vizuelnim konceptom a ovaj je pak baziran na pokušaju da se približi estetici vid4eo osadesetih. Pod videom ne smatram video produkciju već blagu patinu tadašnje video tehnike. Kako je nemoguće da ondašnje snimke danas učini "svežim", oni naš pogled u tu realnost čini arhaiziranim i taj ceo retro kolorit na početku filma pomalo i zbunjuje, deluje kao da kopija nije u redu ali onda shvati poenta.
U tom pogledu, NO mi je do sada najkompletnije i najsnažnije Larrainovo delo.
* * * 1/2 / * * * *
UNE FILLE FACILE je film sa kojim je Rebecca Zlotowski pokopala ukus promašaja koji je proizveo PLANETARIUM. Posle dva dobra uvodna filma, Rebecca je istrčala na teren sa Natalie Portman i propala. U četvrtom filmu se vraća u francuski milje, opet su glavne junakinje mlade devojke od kojih jednu igra tabloidna zvezda Zahia Dehar, i ovo je malo priča o odrastanju, malo priča o seksualnosti sponzoruša, malo je francuska melodrama o pametnim ljudima, malo je socijalna drama ali sve ukupno jedno veliko ništa.
Srećom, UNE FILLE FACILE dobio je dobre kritike, ali rekao bih da je ovo nedovoljno osmišljen film, jedan maltene freestyle kakav ne odgovara Zlotowskoj i njenom rukopisu, samo bez one vibrantnosti koju je imala u prvim filmovima iako je cela priča bazirana baš na tome da sve mora biti atmosferično, ubedljivo i sl.
Čak i lokalni kolorit Azurne obale nije baš prikazan kako treba, nema dovoljno tih kontrasta između obale na kojoj letuju bogati i betonskih blokova u kojima obitava magrebljanska sirotinja iako je ovo film o tome. Maltene zapravo ovde nema ni onoga što minimalno treba da se nađe u ovakvoj priči.
Mina Faris je prilično dosadna kao debeljuškasta rođaka koja coming of ageuje sa svojom seksualno oslobođenom sestrom ali je OK. Zahia Dehar nažalost nije pokazala ništa naročito kao naturščik, i osim što eto nosi neki publicitet sa sobom od afere sa reprezentativcima Francuske, deluje isto prilično prazno...
Imajući u vidu prikazivanje u Kanu i kritike, rekao bih da je sa ovim filmom rediteljka imala više sreće nego pameti.
* 1/2 / * * * *
THE BABYSITTER: KILLER QUEEN je nastavak filma THE BABYSITTER koji je McG snimio u Netflixovoj produkciji. Prvi film je bio negative pickup od New Linea, i to je krupna razlika jer je pravljen za bioskope i onda je prodat Netflixu. Drugi film je međutim nastao bez ikakvog obaziranja na moguću bioskopsku distribuciju i to se oseća.
THE BABYSITTER: KILLER QUEEN je jedan od onih žanrovskih filmova sa autorskim pečatom koji deluje kao spoj elemenata koji su zaista nešto što je u toku realizacije samo reditelj sa snažnom autorskom viizijom mogao da kontroliše.
Scenario Briana Duffelda je napravio iskren spoj testosteronske telesnosti slashera sa parodijom žanra i istovremeno je rekonstruisao nadražaje koje nude filmovi tog tipa sa njihovom dekonstrukcijom. Međutim, kako se kreće prema kraju tako je uspevao da proizvede pravo uzbuđenje, pravi eros i saspens i na kraju pravu emociju.
KILLER QUEEN je nastavak i send upuje nastavke i to sa okosnicom u TERMINATORu što je priličan meta-nivo jer McG je režirao SALVATION, po meni najbolji deo posle drugog, u ovom serijalu koji je isprva redefinisao ideju sequela kao inferiornog u odnosu na prvi film a onda je iznova uspostavio punom snagom.
McG se tu dakle šali i sa sobom, i u žanru koji je pepun ove i one dekonstrukcije - uostalom zar nije slasher oporavljen korz parodiju kad ga je zadesio SCREAM (i spasao) uspeva da ponudi nešto zaista novo. Drugi BABYSITTER je na neki način DEADPOOL slasher filmova, a DEADPOOL je bio atipična parodija superherojskog filma.
Kao što je DEADPOOL na kraju payoff imao u onome što je superherojska priča, tako i KILLER QUEEN ima u slasheru ali i u odnosima među junacima koji mogu imati spasonosni smisao za njihovu situaciju.
Konačno, McG se ovde poigrava i monstrumom kao herojem što se neumitno dešavalo sequelima raznih horor serijala gde je ubica ili monstrum značajniji od likova koji su protagonisti. Počev od TERMINATORa i načina kako se transformisao iz ultimativne pretnje.
McG ovu ideju izražava jednom mešavinom postupaka i žanrova. Tu ima svega, i još je radikalniji u umetnutim digresijama, sa elementima mjuzikla, pojačane komedije i pojačanog gorea.
Brian Duffeld je prisutan kao inicijalni scenarista, a novi skript potpisuju Dan Legana, Brad Morris, Jimmy Warden i sam McG, i rezultat jeste raskošan i u najboljem smislu timski.
McG na ovom filmu radi po prvi put posle dužeg vremena sa novim DPjem i rezultat je izuzetno dobar. Shane Hurlbut nije tu, ali kao da jeste, fotografija je vibrantna, koloritna i smisao za humor u kadriranju je očuvan.
McG je napravio ozbiljnu bombu sa KILLER QUEEN. Neumitno je poređenje sa prvim filmom ali je deplasirano. Ovo je od producenta pa nadalje drugačija zverka i kao takva se mora gledati uz rame sa autorskim ekstravagancijama kao što je 6 UNDERGROUND mnogo pre nego sa nekim slasherom koji će snimiti Blumhouse.
* * * 1/2 / * * * *
VIKTORIJA, 15 je film o petnaestogodišnjoj Smederevki koja svira bubnjeve i odrasta u Smederevu. Film praktično opservaciono prati njenu svakodnevicu, razne okolnosti i sve to radi u dobro komponovanim i estetizovanim kadrovima. Tradicija naših dokumentarnih filmova o neobičnim pojedincima postoji dosta dugo, ali VIKTORIJA, 15 ne pripada tom senzacionalističkom stremljenju. Govori o zanimljivoj ali u suštini normalnoj osobi koja radi ono što voli u okolnostima koje nisu nametljivo dramatične. Možda će deluj publike to delovati kao da nema snage u priči, ali meni je to što ljudi u suštini imaju neke snove koje mogu da ispune bez opstrukcija nešto što ređe viđam na filmu. U tom smislu rediteljka ovog filma, a inače montažerka i basistkinja, Mina Petrović pravi film o temi koja je očigledno zanima i to svoje interesovanje prenosi i na gledaoce.
SMALL TOWN CRIME je film Eshona i Iana Nelmsa, braće koja će režirati novi film sa Melom Gibsonom u glavnoj ulozi. To me je privuklo da se upoznam sa njihovim ranim radom i ovaj igrani film govori o dvojici momaka koji žele da naprave nešto što će biti coenovski.
Nažalost, u prvom filmu nemaju ni ekipu ali ni materijal koji ih mogu dovesti do nekog rezultata kakav bi bio recimo NO COUNTRY FOR OLD MEN (a ja nisam neki fan tog filma, nota bene) i postižu jedan film koji je qurky ali ne na zanimljiv način, ima smisla za humor, ali nedovoljno, ali simpatična rešenja u glumačkoj podeli ali sa nedovoljno šarma, i ima previše scena koje su osrednje snimljene na slabim objektima da bi sve ovo bilo zanimljivo gledalačko iskustvo.
Ono što se može reći u njihovu korist je da su barem dosta konkretni u scenama borbe i obračuna, i da su hrabri, da ne izbegavaju scene teške za realizaciju iako su mogli bežati u quirk.
Otud FATMAN bi mogao biti film sa kojim će otići na viši nivo. Mada, kako je SMALL TOWN CRIME dobio dobre kritike, mogu zamisliti da će FATMAN možda biti nagažen baš zbog Mela.
* 1/2 / * * * *
GOVORI DA BIH TE VIDEO Marije Stojnić je dokumentarni film o Radio Beogradu o slikama i zvucima koji se mogu percipirati u toj zgradi.
Marija Stojnić sa svojom ekipom ulazi u jednu eksperimentalnu formu i to kroz različite montažne spojeve slike i zvuka ali i kroz intervencije na slici i zvuku. U tom smiislu, kao delo vezano za određeni prostor i delatnost, ovaj ima film svoju naraciju, ima ne samo prostor, prizore i zvuke već i ljude u kadru, ali niko od njih je protagonista u klasičnom smilu ali grade narativ, hteli to ili ne.
U tom filmu taj monumentalni prostor sa velikim diverzitetom programskih aktivnosti i ogromnim brojem zaposlenih biva tretiran kao utilitarni spomenik "koji živi", a spomenik i jeste, jednom odnosu prema medijima koji više ne postoji jer tehnička demokratizacija realizacije programa, uprkos nagoveštajima sa B92 na kraju nije dala rezultate i RTS je ostao bastion svega što koliko-toliko ima smisla na našem radiju.
* * * / * * * *
MAKO Siniše Gačića je dokumenarni film o Maku Sajku, poznatom slovenačkom dokumentaristi koji je snimio čitazv niz provokativnih i avangardnih dokumentarnih filmova tokom šezdesetih. Njegovi filmovi su kudikamo uzbudljiviji od filma koji je o njemu snimljen i koji podseća pomalo na one televizijske emisije u kojima ekipa poseti neku poznatu ličnost u domu. Ali, savremeni dokukmenararac ume da bude taka, da ponekad zaista ne možeš da ga razlikuješ od emisije Mire Adanje Polak ili Tanje Peternek.
Mako Sajko međutim ima jako zanimljive filmove i njihovi inserti iz arhive daju filmu poseban kvakitet. Otud, ovo je portret jednog potencijalno zanimljivog čoveka ali dat u siruaciji koja nije previše uzbudljiva i na način u kom je najvrednija stvar njegov minuli rad.
AMATEUR TEENS Niklausa Hilbera je kao Larry Clark snimljen za potrebe školskog programa. Snimljena je priča o studentima čiji su životi seksualizovani kroz uticaj interneta i njihovih hormona i onda im je zbog teška i stupaju u gengbengove i posle toga se kaju a stariji ne uspevaju da dopru do njih. Nažalost, nisam uspeo da se povežem ni sa jednim od ovih junaka, i čini mi se da bi Hilber trebalo da skuva sebi čaj od KLIPA i možda na taj način nauči neke stvari.
* 1/2 / * * * *
Mehmete, stigao SPIES IN DISGUISE na HBO. Nemaš više opravdanja...
Daniel Knauf je pisao scenario za televizijski film BLIND JUSTICE proizveden za HBO za koji će on kasnije napraviti izuzetnu seriju CARNIVALE.
BLIND JUSTICE je u suštini moderni špageti vestern sa Armandom Assanteom, u izvesnoj meri možda nadovezan na BLINDMAN Ferdinanda Baldija ali u suštini drugačiji po samoj postavci jer nije reč o filmu potere već priči o usamljenom revolverašu, veteranu građanskog rata koji dolazi da brani jednu varošicu od meksičke bande raspojasanih vojnika.
Arman Assante je glavni junak, Robert Davi je negativac, Elizabeth Shue je dama u nevolji, nema u ovom televizijskom filmu slabih tačaka bilo koje vrste. Uzeta je matrica koju znamo iz špageti vesterna i apdejtovana je na snimanje 1994.godine.
Ono što nedostaje filmu na neki način jeste pomalo eluzivna stvar koju je teško objasniti, zbog koje sam recimo obožavao LAST MAN STANDING. Iako se ne može reži da Richard Spence ne vlada dobro inscenacijom ili dizajnom, u masi toga dobrog što postoji u ovom filmu ima neki osećaj da fali još barem jedan hook.
Možds Armand Assante nije dovoljno ikonična pojava, mada on jeste i harizmatičan i solidan glumac. A možda i ne fali ništa. Svakako ovaj HBO rad itekako zaslužuje reprizu.
RESTLESS VIRGINS Jasona Lapeyrea je televizijski film o seks skandalu koji je potresao masačuesetski prep school Miton, nekih osam godine pre izlaska ovog televizijskog filma.
Seks skandal je po svojoj naravi bio veoma neprijatan a Lapeyre je o tome snimio dinamičan, omladinski, rekao bih čak i sexy film koji ne eksploatiše sam događaja ali pokušava da ubaci gledaoca u hormonalni kovitlac ovog događaja. U tom smislu, ima tu detalja koji su malo podsetili na RULES OF ATTRACTION Rogera Avaryja ali i FRIDAY NIGHT LIGHTS Petea Berga.
Naravno, nikada ovaj film ne postaje toliko mračan i senzacionalistički kao Avary, niti tako snažan i heartlandish kao Berg, ali uz ethos omladinskog filma osamdesetih i jako visoku vizuelnu kulturu koja je nesvakidašnja za ovakve produkcije, dobijamo zanimljiv film koji secira klasnu podelu, odnose dominacije i korupcije i naravno mlade koji su dovoljno zaštićeni porodičnim uticajem da sve može da im prođe.
Ne znam koliko je ovaj film verodostojan u odnosu na prave događaje ali definitivno je osvetlao obraz umirućem formatu network telepica svojom vizuelnošću.
EL PRACTICANTE je film Carlesa Torrasa, Netflixov triler sa Mariom Casasom u glavnoj ulozi u kom se slično HOGARu, ovaj španski superstar pomera iz uloge heroja i gradi drugu vrstu protagonizma.
Casas igra paramedica koji ostaje nepokretan posle nesreće koju gle ironije doživljava u kolima hitne pomoći. Kada ostane u kolicima, postaje ogorčen i osvetoljubiv i svoj mentalitet sitnog prevaranta koji je sklon da sitno ukrade i slaže odjednom pretvara u punokrvnog psihopatu.
Casasovu suprugu igra belgijska glumica Deborah Francois, i ona igra bilingualnu junakinju koja radi u call centru za francusko govorno područje i sasvim solidno se snalazi u ovoj ulozi.
Torrasov film je kamerni triler, jednostavan, precizan i glavnaizovan energičnim nastupom Maria Casasa u glavnoj ulozi. Uprkos tome što ne nudi puno iznenađenja, ono u šta se upustio radi dobro i što je još važnije jednostavno, tako da rezultat jedan solidan suspenser kakve su u stara vremena radili velemajstori poput Joe Rubena.
* * * / * * * *
Philippa Lowthorpe je režirala film MISBEHAVIOUR o izboru za Miss sveta 1970. u Londonu kada su se desili neki politički proboji. Jedan je bio protest feministkinja, a drugi je bio dolazak prve crne predstavnice iz JAR koja je nastupala zajedno sa belom predstavnicom.
Taj izbor je očigledno bio kraj jedne ere. Na njemu je Jugoslaviju zastupala Tereza Đelmiš i nije ostvarila značajan rezultat ali se u nekim scenama ona pojavljuje i pominje, doduše bez dijaloga. U tom geoplitičkom smislu Jugoslavija je važna. SFRJ je u tom periodu dala jednu pratilju Nikicu Marinović i navodno nije postala Miss jer nije htela da potpiše ugovor da će nastupati u Vijetnamu pred američkim trupama.
Takvom situacijom upravo i počinje ovaj film. Bob Hope zabavlja američke trupe i pred njih izvodi Miss World da ih pozdravi. Dakle, na početku filma ovo je imperialistička manisfestacija, sa patrijarhalnim stavovima i zamislima iz jedne ere koja je prošla davno pre toga i maltene dolazi iz pedesetih.
Međutim, rasni i feministički momenat ulaze u igru i sam organizator protesta, impresario Eric Morley kog igra Rhys Ifans želi da sve očuva apolitičnim, ali njegov pristup je evidentno ostataj jednog prošlog vremena. Keira Knightley igra samohranu majku koja je upisala fakultet pod stare dane i angažovala se kao feministkinja i postaje lice te aktivnosti u medijima, a konačno i vođa diverzije na samom skupu.
Kao glavni branitelj patrijarhata - vrlo zanimljivo - uzet je šoumen Bob Hope, takođe zabavljač iz jedne ranije ere, poznat po svom seksualizovanom humoru, a ovde prikazan kao već umoran i pritisnut ženinom ljubomorom zbog nekih nestašluka na ranijim izborima za Miss World. Međutim, Bob Hope mi nekako do kraja filma nije ispao toliki negativac koliko je Greg Kinnear mislio da ga napravi.
Centralna ličnost među učesnicama je prva crna pobednica iz Grenade koju igra Gugu Mbatha-Raw te je star-power ravnomerno raspoređen.
MISBEHAVOUR je film o feministkinjama ali nije ogorčen i vrlo je mejnstrim u onom klasičnom britanskom stilu, u kom oni to jako dobro rade. Sam sukob koji se desio nije toliko dramatičan ali jeste zanimljiv i film je prijatan. Da li je nešto moglo da bude intenzivnije u filmu? Verovatno da. Da li se ovaj film može svrstati uz OFFICIAL SECRETS kao u suštini manje izazovna istinita priča sa Keirom? Da. Ali je svakako prijatniji film.
* * * / * * * *
ALICE IN EARNESTLAND Gooc-jin Ahna je svojevrsna parodija na južnokorejske osvetničke filmove koje je po svetu prolsavio Chan Wook Park. Dakle, ovo je komedija sali sa jakim uplivima melodrame ali i trilera i društveno kriitičke priče. Film govori o ženi koju život nije mazio i njenim tragikomičnim pokušajima da se izbori za miran život sa mužem. Može biti da je ovaj film bitno efektniji južnokorejskoj publici ali s druge strane i meni je bio umnogome razumljiv, pa sad ne mogu da ocenim kome je namenjen, a mogao bi biti i onima koji su u celu stvar ušli preko Chan Wooka i Bonga. Nažalsot, film nije dovoljno stilski uzbudljiv da bi održao pažnju onih koji gledaju korejski film da bi dobili nešto najvećeg nivoa.
* * / * * * *
GET OUT Jordana Peelea je bacio svetlo daleko kada se pojavio i na neki način otvorio je novo poglavlje politički angažovanog horor filma, dugo posle slavnih dana u sedamdesetim godinama. Najbitnija posledica filma GET OUT bio je svakako potonji Peeleov film US, remek-delo savremenog horora ali i kinematografije uopšte, čijeg amvbicioznog izraza verovatno jne bi bilo da GET OUT nije postigao takav senzacionalni uspeh. Potom je isti studio Blumhouse napravio i THE HUNT, opet strašno zanimljiv i uzbudljiv film sa jako intereasnatnom političkom dimenzijom, a usledile su kasnije i kopije među kojima ove sezone prednjači ANTEBELLUM.
Uprkos tome što u ANTEBELLUMu igraju Janelle Monae, Jack Huston i Gabourey Sidibe, veće zvezde od onih iz GET OUT svakako, ovaj film je ipak jedan GET OUT derivat, košmarna priča o sistemskom rasizmu koji traje od vremena ropstva do danas, izveden u jednom shyamalanskom maniru ali pod snažnim uticajem Peelea.
Gerard Bush i Christopher Renz ide Peeleovim postupkom iz GET OUTa gde nema mnogo ripper sekvenci, stvar je postavljena u formatu melodrame, bavi se likovima, ali ono što njima nedostaje, to je ta zlokobna atmosfera stvare koju je Peele gradio u GET OUTu. Toga kod njih nažalost nema, tako da ovo možemo gledati kao jednu priču o karakterima zarobljenim u jednoj high concept situaciji.
Koncept deluje zanimljivo ali je problem u tome što odnosi među likovima nisu dati produbljenije, i ta melodrama deluje kao ilustracija i uvod u nešto drugo, kao postavka ljudi za neki žanr a ne samostalna stvar. A tog "nečeg drugog" ima, ali samo u konceptu, ne i u samoj radnji.
Stoga, ANTEBELLUM ima dosta problema, no zanimljiv je i ljubitelji žanra treba da ga vide kao respektabilan ali ipak slab produžetak velike senzacije od pre tri godine.
* * / * * * *
William Olsson režirao je adaptaciju romana Catherine Hanrahan o mladoj Amerikanki raspadačici koja radi u školi za stjuardese kao lektorka, a noću pije sa drugim expatima i prepušta se promiskuitetu sa meštanima po tokijskim hotelima.
Na tom putu, međutim, ona pronalazi ljubav koja je kao što i priliči Tokiju zabranjena, a kako bi se i očekivalo od nečega što je započeto u love hotelu, i nezdrava.
Film je jednostavan, u sebi ima tenziju trilera premda bi se najpre mogao definisati kao erotska drama, i veoma je zanimljiv, najpre jer je Alexandra Daddario odigrala zaista izuzetnu ulogu. Ovo nije prvi put da snima ozbiljnu "dramsku" ulogu ali čini mi se da je u ovoj roli zaista napravila u potpunosti zaokružen lik koji po mnogo čemu "prevazilazi priču".
Šteta je što sam film, iako je veoma dobar, nije uspešan, pa ne može biti onakav "breakout" kakav ova uloga zaslužuje i ne afirmiše je izvan tipske podele seks bombe. No, verujem da će onaj ko treba doneti adekvatne zaključke i iz ovoga.
William Olsson je producirao izuzetan, i opet potcenjen film ONLY. Ovde imamo sličan slučaj. Naravno, sve u Tokiju izgleda bolje, pa možemo reći da je Olssonu bilo lako da na takvoj lokaciji snimi nešto bolje. Pa ipak, film je izuzetno vibrantan, sjajno slikan i lokacije su izvanredno odabrane i iskorišćene.
LOST GIRLS AND LOVE HOTELS ima jednostavnu priču i bazira se na jednom liku, jednom glumcu i jednom gradu. Samim tim, može i da ne legne gledaocu. Ali može i da legne.
* * * / * * * *
AD u eroCkom trileru mora da legne.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Robert Rodati je pisao scenario za film SAVING PRIVATE RYAN Stevena Spielberga i tu se nametnuo kao go-to guy za vojne i ratne filmove. Posle toga napisao je PATRIOT za Rolanda Emmericha sa Melom Gibsonom da bi na kraju kreirao seriju FALLING SKIES za Spielberga kao producenta.
Rodat je u SAVING PRIVATE RYAN pisao priču o Drugom svetskom ratu, u PATRIOTu o Američkoj revoluciji a u FALLING SKIES o oslobodilačkom ratu pregaženog čovečanstva protiv vanzemaljaca.
ID4 spada u red filmova koji ostali bitni za popularnu kulturu i kao oživljavanje jedne bitne koncepcije starinskog B-filma u A maniru, mada istini za volju više A- maniru nego onom koji je nabacio Spielberg u vreme JAWS.
Za skromnih 75 miliona dolazar čalk i za to vreme, ID4 je postigao globalni uspeh, izbacio Willa Smitha u status superstara i postao seminalni film kome se vraćamo kao referenci. To mi je bilo oduvek zanimljivo jer je zapravo ova stereotipna priča jedna od skromnijih ekranizacija ovog koncepta koje sam gledao, ali očigledno se tu spojilo nekoliko bitnih faktora. Prva instanca rušenja raznih landmarka uređena sa novim specijalnim efektima - i s druge strane zaista galvanizujuća rola Willa Smitha. To je bilo dovoljno da ovaj film postane bitn deo popularne a smim tim i opšte kulture.
Natavak RESURGENCE izašao je 20 godina kasnije i govori o svetu dve decenije posle prvog filma. Kako je prvi film postao referenca u napoj komunikaciji tako je i RESURGENCE veoma tropey sa pitanjem - zašto nikad vanzemaljci ne pozovu pojačanje.
E pa, eto pozvali su. Nisu oni sve što su imali poslali na Zemlju. Naprotiv bili su rasuti šitom kosmosa te je sad stigla druga i jača ekipa.
Ali i Zemljani su spremni za otpor. U 2016. godini ovog sada alternativnog tajmlajna, Zemljani su ovladali tehnologijom koja je zarobljena u ratu i izgradili su moćnu vojsku za odbranu. Međutim vanzemaljci računaju na to.
Od Roberta Rodata i celokupnog iskustva serija koje su se desile u međuvremenu Emmerich i Devlin uzimaju neke koncepte kao što je još jedna vanezemaljska sila koja se bori sa istim neprijateljem i benevolentna je prema nama, a formalno sada je ovaj film maltene spejs-opera, sa sve blomkampovskim detaljima afričke nacije koja je godinama morala da se kolje sa vanezamljcima na svojom zemlji.
Emmerichovi filmovi obično dobro počnu. ovaj nije izuzetak.
Problem je u tome što ovde nema Willa Smitha. Čak i Hemsworth kog ima nije Chrisa nego Liam, dakle onaj manje dobar, i sve to već negde na pola filma ulazi u stagnaciju i reciklažu.
Drugi problem je što su prizori i specijalni efekti impresivni ali to danas gledamo po nekoliko puta godišnje u Marvelovim filmovima i to više nije novo i ekskluzivno kao što je bilo onomad.
U tom smislu, ne samo da ima neke delove zapleta kao FALLING SKIES - RESURGENCE ima i utisak nečega što deluje kao nastavak bioskopskog blokbastera kom su izvađeni zubi.
Bez zvezde kao Smith i bez senzacije proistekle iz efekata, ono što dobijamo je samo Emmerichov pošten nastup kome se nema šta mnogo zameriti, i reciklirana priča koja ni prvi put nije bila briljantna, ali je barem bila dovoljno ikonična da bude citirana u BABYSITTERu.
U ID4 su otprilike u fazi da je i oni citiraju maltene, i svest o tome da je sve sequel je toliko jaka da na kraju poklapa inače pošten Emmerichov rad.
Zato za ovo možemo reći da je pošteno, ali da je prvi film iako zapravo nedovoljno dobar ipak neponovlji.
Da li bih ovo gledao i dalje? I još? Pa, možda i bih, ali kao sada kod kuće jer sam ovjaj film popustio u bioskopu i zaboravio da je postojao, dok ga nisam video na TVu. Dakle nisam ga ni skinuo kad se pojavio dobar rip. Nisam imao minimum inicijative da ga pogledam. A onda mi je bilo merely OK. To svakako nije utisak koji blokbaster treba da proizvede.
* * 1/2 / * * * *
Harry Bradbeer je još jedan alumnus serije FLEABAG koji je ostvario uspešan holivudski debi. U ekranizaciji romana Nancy Springer, sa Millie Bobby Brown u ulozi naslovne junakinje Enole Holmes ali i na poziciji producenta, dobio je priliku da snimi nešto sveže a opet oprobano jer je Warner već imao iskustva i uspeha sa modernizacijama SHERLOCK HOLMESa.
Nancy Springer je napisala roman ENOLA HOLMES o maloj sestri Sherlocka Holmesa koja je odrastala samo sa Mycroftovom i njegovom majkom, ali kada jednog dana majka nestane, devojlčica mora da krene da je traži, koristeći instinkt i sklonost nekonvencionalnom razmišljanju te borbenost stečenu u porodici.
Brabeer je snimio film koji nudi energičnu pomalo steampunkish verziju Holmesa koja se ne bavi onolikim stilskim ekscesom kao Ritchiejeva, ali isto tako sa svojom drugačijom vrstom vizuelnih bravura, vremenskih skokova i sjajnih montažnih rešenja.
YOUNG SHERLOCK HOLMES Barryja Levinsona, nastao u produkciji Amblina, bio je jedan od potcenjenih filmova osamdesetih. Izuzetno sam uživao u tom filmu i rado bih ga ponovo reprizirao a ENOLA HOLMES se nadovezuje na tako nešto. Doduše, mi danas nemamo INDIANA JONES serijal kao bitan popkulturni ili box office landmark koji diktira stvari ali imamo Woke movement, inkluziju i Warnerova prethodna dva HOLMESa kao stubove na koje ENOLA HOLMES može da se osloni.
ENOLA HOLMES je dinamičan omladinski film, namenjen pre svega teen publici, sa dovoljno energije i dobrom dinamikom da ga učini zanimljivim svim ciljnim grupama. Struktura priče je mogla biti fokusiranija - ovde imamo dva slučaja koji se spajaju u jednu intrigu s tim što drugi ima manje zadovoljavajuće razrešenje, i sama misterija koja se rešava nije dovoljno uzbudljiva za stariju publiku, ali verujem da je za klince odlična.
Mille Bobby Brown je briljantna u glavnoj ulozi, donosi jednu novu dozu energije i šarma, sa novim akcentom, daleko prevazilazeći ostatak škvadre iz THE STRANGER THINGS i ovde dobija svoju potencijalnu franšizu. Pandemija je htela da ENOLA HOLMES ne dođe u bioskope, pa nikada nećemo znati da li bi i tamo bio franchise statrer ali verujem da možda bi jer ima u sebi zdrav potencijal za counterprogramming jer nosi specifičan britanski šmek starinske avanture namenjene mladima, ali sa dozom modernih rešenja u naracija i vizuelnom pristupu koji ga čini holivudski hiperkinetičnim. Dolaskom ovog filma na Netflix gotovo da sigurno možemo govoriti o otvaranju nove franšize.
Glumačka ekipa je svakako sklapana kao da je franšiza planirana. Helen Bonham Carter je majka, Henry Cavill je Sherlock Holmes a Sam Claflin je Mycroft, dakle ekipa je prvoklasna, i održiva na duže staze.
Prilično sam siguran da će ovaj film - inicijalno pravljen za Warner - razvaliti na Netflixu i da nam se smeši franšiza.
ENOLA HOLMES ne radi ono što je KINGSMAN pokušao da uradi za Bonda. Naime, KINGSMAN je bio pokušaj da se podsetimo da bi se i danas mogli snimati zabavni Bond-filmovi. ENOLA HOLMES nema to opterećenje jer je Downey Jr i dalje u mandatu. Ali, svakako da ovog puta imamo priliku da dobijemo YA varijaciju na Holmesa, smeštenu u viktorijansko doba, i da se ostvari ono što Spielbergu nije uspelo sa YOUNG SHERLOCK HOLMESom.
* * * / * * * *
Intervju sa Jasonom Lapeyreom.
Za razliku od običnih intervjua s rediteljima gde ili pluguju novi film ili rekapituliraju karijeru u kojoj su postali klasici, ovo je priča o tome kako svaki dinar mora da se zarazi i kako umetnički uspeh ne donosi nužno i mogućnost da radiš šta ti se sviđa...
https://www.rts.rs/page/magazine/ci/kulturno/story/3155/intervju/4088733/dzejson-lapije-intervju-televizija-film-holivud.html?fbclid=IwAR1U2Vhh3u3vwiD2R7797tsYLxEasBaYzkb04UAo_TRtGf1mi_pWgj1Oi7Q
GET DUKED! Niniana Doffa je stupodna britanska komedija koja misli da je jako pametna o četvorici besprizornika koji odlaze u škotsku vukojebinu da učestvuju u takmičenju za nekakvu Earl of Edinburgh nagradu. Kada tamo stigne ispostavlja se da ih dekadentne aristokrate tamo zapravo love.
Ali ih baš i ne love, a tu su i neki meštani. I sve to na kraju je jedna potpuna papazjanija, neuporedivo gluplja od onoga što autori misle o sebi. Ali, šta god da oni posle, posle Jordana Peelea, ovakav koncept mora da se radi bitno ozbiljnije....
COLD BLOODED Jasona Lapeyrea je bio njegov prvi calling card, kamerni akcioni triler zatvoene situacije smešten u jednu noć i jednu bolnicu iz koje banda želi da oslobodi svog člana kog čuva uporna i nesalomiva policajka.
COLD BLOODED je profilisan kao showcase i kao takav funkcioniše. Nažalost, osim što bi posle ovog filma neko uzeo Lapeyrea da režira nešto drugo, ne može se reći da je ovo samo ostvarenje toliko interesantno za gledanje.
Naime, Lapeyre radi sa limitiranim budžetom i želi da pokaže koliko zna, i onda ta nemra ponekad uzima primat nad logikom priče kako na makronivou tako i na mikronivou. Ako imamo sve to u vidu, čini mi se da je COLD BLOODED imao i nešto više uspeha nego što je zaslužio kao pojedinačni naslov. Kao showcase pak je ispunio svrhu.
* * / * * * *
MISTRIAL Heywooda Goulda je televizijski film koji je za HBO 1996. godine producirao Renny Harlin. Iste godine su Bill Pullman i Robert Loggia overili i Emmerichov ID4 a ovde igraju poštenog policajca koji je namešten na sudu zbog navodne policijske brutalnosti i njegovog ballbuster šefa.
Kada inspektor doživi nepravdu na suđenju odlučuje da u sudnici uzme taoce i na taj način rešava slučaj.
Nažalost, iako Heywood Gould ima zanimljiv track record kao autor policijskih filmova, ovde se kao reditelj i scenarista nije naročito dobro snašao. Glumačka ekipa je odlična ali ceo postupak je prejednostavan, naracija je zbrzana, sve izgleda veoma oskudno u pogledu vizuelnog izraza, i nije na onom visokom nivou film looka koji HBO ima.
Isto tako taj manjak film looka ne nadoknađuje dobrim scenarijem. Gouldov preložak je zaista B po svojim kapacitetima i idejnim i formalnim.
Sve u svemu, Gould je ovde podbacio u odnosu na standarde kuće za koju je radio.
I SPY RETURNS Jerry Londona snimljen 1994. godine, dobrih četvrt veka posle serije I SPY koja je išla tri sezone i na komičan način prikazivala zgode dvojice američkih špujuna koji su globtrotovali i rešavali slučajeve prerušeni u teniski dubl.
Ova ekipa je posebnog značaja za mene jer su to bili Bill Cosby i Robert Culp koji su kasnije igrali u filmu HICKEY AND BOGGS koji doduše nema nikakve veze sa serijom I SPY po žanru a tek periferno po nekim članovima ekipe.
Elem, I SPY RETURNS je nažalost prilično loš reunion u kom Culp i Cosby nemaju sa čim da rade a ni iskusni Jerry London ne uspeva da u sve unese nimalo ozbiljnog kvaliteta.
Scene u Americi su jako slabo urađene a dešavanja u Beču nažalost ne uspevaju da iskoriste evropske lokacije. Akcija je slaba, komedija je neuspela, sve je nažalost veoma slabo
MIGNONNES i njegova autorka Maimouna Doucoure postali su najozlglašeniji fenomen u kinematografiji tokom pandemije.
Naime, MIGONONNES je proglašen za pedofilski film i doveo je do ukidanja pretplata za Netflix i do organizovane kampanje smanjivanja ocene na specijalizovanim sajtovima kao što je IMDB.
MIGNONNES ni po čemu nije antologijsko delo. Reč je o vešto sklopljenom, spretno napravljenom filmu o deovjčici iz ortodoksne muslimanske porodice iz podsaharske Afrike koja želi da se bavi hip hop plesom ali joj njena okolina to zabranjuje, mada ne previše i ne na neki melodramski snažan način.
I tu onda pratimo još jedan od onih filmova o korozivnoj omladini kakve Francuzi često proizvode, ali ovaj zanimljivo postavljen na ničijoj zemlji između mejnstrima i art housea.
Devojčice se bave plesom u kom rekonstruišu koreografije kakve igraju Beyonce i slične r'n'b gejše Bushove epohe, i to je nešto što u principu vidimo svaki drugi dan u nekoj emisiji u kojoj se promoviše neka plesačka škola.
I film je zbog seksualizovanog karaktera tg plesa proglašen za pedofilski i sl.
Šta reći na to?
Prvo sam film veoma negativno posmatra seksualizovanost samog plesa kojim se bave te devojčice koje još uvek nemaju pojma ni o čemu pa ni o tome šta je zapravo seks, o čemu film veoma direktno govori.
Scene plesa su estetizovane, ali pe svega da bi prikazao kako te devojčice sebe doživljavaju kada plešu i kako se lože na to, a ne da bi pedofili uživali u tome.
Da li sada može da se pojavi neka devijantna osoba i da se uzbudi gledajući ovaj film? Hm. Pa možda ali osobe koje su devijantne u principu i jesu takve zato što je jako anticipirati šta bi ih moglo pokrenuti. MIGNONNES svakako ne deluje kao film koji na bilo koji način ima nameru da izaziva neko patološko ponašanje ili da ohrabruje seksualizovano plesanje kod dece.
Da li je fenomen o kom govori MIGNONNES prisutan zaista nema potrebe ni da se dokazuje. I ovo je zanimljiv film o tome. Ništa više i ništa manje od toga.
Sad je već glupo reći ono opšte masto o tome kako je cela afera samo promovisala film, ali rekao bih da jeste i stvorila je otpor prema njemu koji će se na duže staze transformisati u gledanost. Ipak, sasvim sigurno da autorima nije bilo nimalo lako dok su napadi trajali.
* * * / * * * *
DEAD SILENCE Daniela Petriea Juniora, snimljen je za HBO kao televizijski film u kom je ekranizovan roman Jeffery Deavera.
Glavnu ulogu odigrao je James Garner, veoma značajan glumac u prvim danima HBOa i posle faze velikih uspeha na filmu, jedan od retkih glumaca koji je spajao bioskopske nastupe sa skupim televizijskim projektima.
Garner ovde igra specijalistu FBI za talačke situacije poslatog da razreši slučaj grupe pljačkaša koji su oteli razred gluvoneme dece sa nastavnicom.
Marlee Matlin igra nastavnicu, ona je tada kao što znamo bila u velikom usponu kao gluva zvezda koja je uspela da podigne vidljivost ljudi sa tim problem, i uspešna komunikacija između visprene prosvetne radnice i matorog pandura dovodi do uspešne realizacije akcije.
Nažalost, DEAD SILENCE nije naročito visokoprofilan uprkos HBOu i Garneru.i reč je o podnošljivom potboileru koji za 1997. kad je izašao deluje veoma anahrono za početak, i ne nudi ništa više od rutinskog televizijskog filma bilo koje televizijske mreže, a pre svega ne nudi ono što je karakteristično za HBO a to su dobre priče i film look.
THE CHEROKEE KID Parisa Barclaya je komični vestern snimljen za HBO u kome Sinbad igra blentavog ali dobrodušnog sirotana koji luta Divljim Zapadom i sreće razne propalice sa kojima upada u razne pustolovine.
Jednog od njih, trapera Vidru igra Burt Reynolds u jednoj od rola kakve bi dana igrao Billy Bob Thornton. Od zanimljivih faca pojavljuje se još JamesCoburn kao negativac i Gregory HInes kao enigmatični revolveraš.
Barclayev film je nažalost poptuno razglobljen u pogledu naracije, deluje kao serija nabacanih zgoda koje povezuje Sinbadov naslovi lik i to je nažalost temeljni problem ovog ostvarenja koje baš zbog toga ne drži pažnju gledalaca.
MONTANA Willama A. Grahama doajena televizijskog filma snimljena je po scenariju čuvenog Larry McMurtryja, u produkciji Coppoline kuće i donosi zanimljivu glumačku podelu koju predvode Richard Crenna i Gena Rowlands.
Film govori o legacy rančerskoj naslednici čiji je muž skloni ideju da proda imanje rudatskoj kompaniji koja bi tu da vadi ugalj, dočim je gazdarica nesklona toj ideji.
Međutim, u ovom modernom vesternu sa akcentom na melodramu, život na ranču je težak i nepraktičan a okolina postaje sve zatrovanija navikama koje donose pripadnici industrijskog kompleksa koji se doseljavaju radi posla.
U tom sukobu tradicionalnog i nomadskog, zarobljeni su članovi porodice koja je u centru ove priče. U određenom smislu, sjajni film Gusa Van Santa PROMISED LAND se bavio sličnom temom, ali McMurtry je u svom prikazu sentimentalniji i jednostavniji.
William A. Graham je izuzetno vešto i raskošno inscenirao celu stvar postižući film look. Glumačka ekipa je na visokom nivou, i uprkos skromnom trajanju filma ima dosta prostora da izgradi ono što je namerila.
Otud je MONTANA upravo ono što se očekuje od jedne ekskluzivne HBO produkcije.
BLACK CAT RUN je akcioni film koji je za HBO, po scenariju Franka Darabonta režirao DJ Caruso 1998. godine. Nekih pet-šest godina kasnije, Caruso je od televizijskog profesionalca uspeo da se nametene i kao mejnstim reditelj sa nekoliko mod-budget naslova.
Spoj Darabontovog predloška i Carusove režije nagoveštava nešto posebno i možda žanrovski provokativno ali zapravo reč je o klasičnom car crash/ chase filmu, po mustri iz folkish grindhouse filmova sedamdesetih sa mladićem koji živi u malom mestu sa obesnim šerifom i u ljubavnoj vezi sa njegovom kćerkom kojanje zabranjena. Tu su naravno pored šerifu i overeager deputy kom se kćer takođe sviđa i grupa robijaša koji je otimaju.
Film počinje scenom koja deluje dignuto iz remek-dela Waltera Hilla 48 HRS i kasnije u scenu prepoznajemo da je ceo ovaj film sastavljen iz pouzdanih polovnih delova kao uostalom i muscle car koji vozi glavni junak i u kome ganja krvoločne robijaše koji su mu oteli dragu i dovodi do pileupova policijskih kola koja greškom jure njega.
Caruso je u punom Peckimpah - Hillu štimungu naglašenog slow motiona koji je u to vreme dosta veliki revival doživeo zahvaljujući Woou i danas je malo passe. I celu stvar realizuje solidno, praveći neo-grindhouse sa punim ubeđenjem. Darabont se nije pretrgao s inentivnošću u scenariju ali sve je ovo u redu, naročito ako imamo u vidu da nije išlo u bioskope već pravo na HBO.
2067 Setha Larneya je sa ekipom koju predvode Kodi Smit-McPhee i Ryan Kwanten pokušava da bude loopy SF o putovanju kroz vreme i eko-apokalipsi, u maniru TWELVE MONKEYS, ali onda nažalost inventivnost reditelja i scenariste potpuno presuši, a čini se da ni budžeta baš nije pilo napretek i onda nažalost film ulazi u stagnaciju iz koje ne uspeva da se izvuče.
Kod Smit-McPhee je pokazao u filmu ALPHA pokazao da može da iznese ovu vrstu filma, da on sam nosi priču i možda bude jedini protagonista. Ryan Kwanten s druge strane - koji se profilisao kao solidan B-leading man - nažalost u ovom filmu kao supporting guy nema neku naročitu harizmu, a pošto film gubi i fokus onda i on ima teškoće da se snađe.
Larney nudi neke zanimljive zamisli, ima dobrog glumca u centralnoj roli, ali nema ideju koja može da isprati celovečernji film i u tom problemu se negde nalazi jezgro svega onoga što ovde ne valja i širi se u sve aspekte.
Pa ipak, za hardkor fanove žanra, ovo je film koji svakako treba nekada da pogledaju.
* * / * * * *
SAVE YOURSELVES! Alex Houston Fischera i Eleanor Wilson je zabavan indie film o hipsterskom paru koji odlazi na izlet i odlučuje da ode offline te ne saznaje na vreme da su vanzemaljci izvršili invaziju na Zemlju.
Film je indie i niskobudžetni je i vanzemaljci su goofy, mada ne i bezopasni, i moram priznati odavno nisam video film koji na ovakav način, gotovo terrygilliamovski bezobrazno pokušava da prevaziđe svoje produckiono ograničenje.
Glavne junake igraju Sunita Mani i John Reynolds i sjajni su, premda nenametljivi i bez nekog star-wattagea ali uspevaju da narave likove koji su istiniti i zabavni.
Film je naravno primarno romantična komedija, ali je i u svom SF apokaliptičnom segmentu zabavan pa u izvesnoj meri i originalan. U tom smislu SAVE YOURSELVES! je svakako više za ljubitelje indie komedije nego za one kojima se gleda film o invaziji vanzemaljaca. Ali na neki način on obogaćuje i taj drugi kanon.
* * * / * * * *
ONE MAN'S WAR je produkcija u kojoj su se udružili HBO i Film Four sa ciljem da prikažu jednu od istinitih priča iz Stroessnerovog Paragvaja. Bez namere da umanjujem ovaj slučaj nedužnog momka koji je mučen do smrti, u suštini to je jedna od brojnih i veoma sličnih priča koje su se dešavale u Latinskoj Americi tog vremena kojim su dominirali marionetski i praktično fašistički režimi i tenzije sa komunustima, levičarskim grupama i svima onima kojih su se SAD plašile u to vreme.
U Paragvaju je bilo bitno luđih priča od ove, no dobro, one tek čekaju adekvatnu ekranizaciju na igranom filmu. Uostalom, i u kolektivnom sećanju SFRJ, Paragvaj je ostao upamćen kao najtvrđe mesto za najtvrđu ustašku ekipu što je negde i logično jer se tamo sklonila i dosta tvrda nacistička ekipa.
Paragvaj u ONE MAN'S WAR je tipična južnoamerička zemlja, sa bahatom policijom, zidom ćutanja, institucijama koje ne funkcionišu itd. Nažalost, ne oseća se ta specifičnost stroessnerizma, sve je dosta uopšteno pa samim tim priča o lekaru i dobrotvoru čijeg sina ubijaju policijski mučitelji na kraju nema pravi odjek.
Sergio Toledo je režirao ovaj film sa Anthony Hopkinsom u glavnoj ulozi i Tony je poptuno u funkciji priče, te dosta doprinosi filmu i na svu sreću niti je nezainteresovan niti je uzeo i sve pretvorio u svoj šou. Nažalost, kako priča postaje predvidivija tako ni on više nema šta da pruži.
Sve u svemu, ONE MAN'S WAR nije uspeo da donese ono što je u Paragvaju atipično i ostaje jedna plemenita ali bajata istinita priča.
Dragoš Turean snimio je THE SOVIET GARDEN po tipičnoj modernoj dokumentarističkoj mustri, dakle ulazi u priču koja je veoma zanimljiva na bazi nekog klimavog ličnog motiva da bi sve ovo delovalo kao nekakav autorski film a ne televizijska reportaža.
Međutim, što se mene tiče, ovaj film nema nikakav rizik da zaliči na televizijsku reportažu jer je priča zanimljiva, i tiče se nečeg što je neobično i zastrašujuće a opet krajnje lagano i relaksirano sprovedeno.
Naime, u SSSRu je odlučeno da Moldavija dobije status "sovjetske bašte" u kojoj će cvetati poljoprivreda i sve tehnologuje koje se budu uvele u poljoprivredu će tamo biti isprobane, i primenjene. U SSSR se razvija bioradiologija, odnosno ideja da se radioaktivnim zračenjem može uticati na DNK semena i vršiti bioindženjering.
Elem, bioradiiologija se pokazala kao nešto što na kraju nije dalo rezultate, nije davalo plodove koji su zdravi i na kraju je uništila biodiverzitet Moldavije.
Naravno, Moldavci su nezadovoljni time što im se desilo, i sasvim je moguće da ima određenih gnevnih motiva u potrebi da se ovo sve prikaže.
Međutim, koliko god neverovatno zvučalo, ovkavi eksperimenti se i danas izvode u samoj Moldaviji i to od moldavske ruke, dakle bez sovjetskog pritiska.
Film nedovoljno ulazi u naučni aspekt onoga što su radili naučnici i to pomalo fali, čak i meni koji nisam baš naučnik ali su mi neke stvari previše površno objašnjenje. Čini mi se da u toj priči postoji još jedan naučni sloj koji nam je morao biti prikazan.
Sagovornici su zanimljivi, psihološki upečatljivi i njigove priče su zbilja efektne.
THE SOVIET GARDEN je film o nečemu o čemu smo svi mi načuli, i ovde dobijamo priliku da upoznamo ljude koji su to radili, ali ne i da dobijemo punu sliku svega što se dešavalo.
* * * / * * * *
Tja, greškom sam postovao ovde a hteo sam na temi o serijama, pa sam prebacio post tamo.
SPONTANEOUS Briana Duffielda je adapracija romana Aarona Starmera o razredu maturanata u maloj američkoj varoši koji jednosg dana počinju da iznenada i bez objašnjenja eksplodiraju.
Glavna junakinja je u centru priče i ona je stub naracije koja je nekonvencionalna kroz probijanje četvrtog zida, korišćenje voiceovera i raznih rešenja kojima se stvara posebna prisnost sa junakom, ali i ubrzavaju i prevazilaze delovi koji su složeni za pripovedanje.
A ova priča je upravo takva. Ona u sebi kombinuje punkorvnu ljubavnu priču, temu odrastanja, jednu bizarnu gore situaciju koja kao da je stigla do nas iz nekog filma Petera Jacksona ili Sama Raimija i konačno ono što je najspecifičnije, a što je i sam Duffield naglasio kao uticaj pa čak i pomenuo u replici - Davida Cronenberga.
Cronenberg se naime javlja ne samo u bizarnoj dimenziji body horora koji se odvija u ovom filmu, sa decom koja se naprosto raspuknu iz neobjašnjivih razloga već i po tome što Starmer i Duffield svemu tome prilaze na racionalan način i razrađuju priču kako bi se ona odvijala u "stvarnosti", sa sve vladinim agencijama koje dolaze da istraže slučaj i pomognu unesrećenima.
Duffieldov film je jako uzbudljiv stilski hod po žici. Znamo ga kao scenaristu filma THE BABYSITTER koji je zapravo bio prva uspešna ekranizacija njegovog solo projekta. Pre toga su snimljeni njegovi atipični radovi a BABYSITTER je bio upravo to, tonalno intrigantan, uzbudljiv, postmoderan i McG mu je u saradnji sa glavnim glumcima dao specifičnu kinetičnost.
UNDERWATER koji je usledio potom bio je baziran na Duffieldovom predlošku kome se desilo ono što će pratiti njegove druge radove, a to je da će scenario biti uzet i prerađen. To je ono što ga čeka i u sledećem filmu koji izlazi za koji dan.
U tom smislu, SPONTANEOUS iako nije originalni scenario jer je baziran na romanu, jeste Duffieldov originalni FILM jer ga je on režirao. Uz McGa naravno, Duffield je pokazao kako njegove tekstove treba snimati, i kako treba prevazići njihovu formalnu višeslojnost, pripovedački avanturizam i razne dekonstrukcije koje unutar njih vrši. Uprkos tome što se posle ovog izuzetno vešto izvedenog filma postavlja pitanje da li će Duffield ikada više biti samo scenarista ili će sada raditi kao kompletan autor.
Iako za UNDERWATER i dalje mislim da je bio po onome kako je izgledao kad je prodat nesnimljiv, posle SPONTANEOUSa nema sumnje da je jasno da Duffieldovi scenariji itekako imaju smisla ako naiđu na autore raspoložene za rizik i formalni eksperiment koji na kraju rezultira nečim zapravo veoma komunikativnim.
Katherine Langford kanališe mladu Drew Barrymore u glavnoj ulozi a Charlie Plummer je sjajan kao njen momak u glavnim ulogama. Piper Perabo ulazi u generaciju roditeljskih likova a Hayley Law je apsolutna scenestealerka kao najbolja drugarica glavne junakinje.
SPONTANEOUS je film koji krši mnoga pravila, i spaja neke elemente koji deluju skoro nespojivo. Ipak, Duffield u saradnji sa direktorom fotografije Aaronom Mortonm na kraju pravi celinu koja je uprkos svim tim miksevima konzistentna, a na nivou celine i emocionalno ubedljiva.
SPONATENOUS je imao specifičnu rezonancu zahvaljujući izlasku za vreme pandemije jer se pojeinim svojim elementima nadovezuje na nju. Međutim, nažalost, ovo je vrsta kvalitetnog i izazovnog filma koji verovatno ni u vreme najboljeg funkcionisanja bioskopa ne bi stigao na veliki ekran. To je šteta, jer SPONTANEOUS možda po etiketi jeste Young Adult ekranizacija, ali ovaj film daleko prevazilazi okvir tog žanra.
* * * 1/2 / * * * *
FULCI FOR FAKE Simonea Scafidija u samom naslovu preuzima naziv poznatog klasika Orsona Wellesa. Činjenica da su Welles i Fulci imali susret na filmu gde je ovaj zajedno sa Sergio Leoneom bio asistent nije razrađena u ovom filmu ali jeste u jednom drugom ranije.
U svakom slučaju, ovaj dokumentarni film kreće iz jedne postmoderne zamisli, biće formatiran kao istraživanje glumca koji planira da igra Fulcija u biopicu danskog reditelja po imenu Saigon.
Međutim, naravno Saigon ne sprema film a tip koji vodi razgovor nije glumac, i ovaj pripovedački okvir ostaje simpatičan, delimično čak i filmičan i svakako osvežavajući u odnosu na ono što često viđamo kao te okvire a to su one fejk priče o autoru koji želi nešto da sazna jer ga se priča mnogo tiče.
Fulcijeva životna priča je kompleksna i po mnogo čemu tragična. Film naravno ne može a da je ne učitava u njegove filmove, i to je okej jer jednom delu sagovornika, kao što je njegova ćerka Camilla to evidetntno ima i terapijsku vrednost.
Svi sagovornici tretiraju Fulcija sa dužnom pažnjom i velikim uvažavanjem, mada niko ne govori stvari koje nisu istina, na nekom nivou. Pa ipak, film je izgrađen na razgovorima, igranim fejkovima glumčeve pripreme i na arhivskim fotografijama, sa vrlo malo inserata tako da se o Fulcijevom rukopisu više priča nego što se vide žive slike.
U tom pogledu, film nije sasvim fer pema Fulciju jer ne objašnjava u potpunosti okvir u kom se on izražavao a to je često bio veoma nevešt italo exploitation sa dna kace.
S druge strane, lepo je što se film nije pretvorio u šegačenje i sprdnju jer Fulci opet nije bio autor koji to zaslužuje, što je vrlo zanimljivo. On je imao čudan spoj dobrih filmova, užasnih filmova, irelevatnih radova za rediteljski rukopis i u svemu tome je zadržao autorski pečat i nekakav dignitet da nije potpuni mentol, kao recimo Albert Pyun.
Camilla Fulci je ključni sagovornik i ona sa puno ljubavi ali i sa italijanskom pikantnošću, kao i douzom šoumenskog pripovedanja, drži sećanje na oca. Drugi relevantni sagovornici su takođe tu kao Michele Soavi i drugi bitni saradnici i prijatelji.
FULCI FOR FAKE nije jedini dokumentarac o Fulciju. Njegova DVD izdanja su puna dopunskih materijala koji ga obrađuju, ali ovo je zanimljiv pristup jer se ne bavi insertima, niti mnogo insistira na anegdotama. Pokušava da prodre do Fulcija ko čoveka i umnogome uspeva.
* * * / * * * *
STICKMAN Sheldona Wilsona je Syfyjev horor televijski film sa Hayley Law u glavnoj ulozi. Ovog puta za razliku od filma SPONTANEOUS nije komičarka, naprotiv, uloga je veoma humorless jer igra devojku koja je optužena za ubistvo majke i sestr koje je navodno počinila kao devojčica a zapravo je bila žrtva demona koji se javlja deci u snvima, na bazi crteža, pesmice i prizivanja.
STICKMAN nije preterano originalan u svojoj zamisli ali Wilson ga je odlično kastovao i veoma energično inscenirao. Film ima izuzetno kadriranje, sjajno rešen drugi plan u mnogim scenama i jako dobro odabrane i dizajnirane lokacije.
Glumačka podela je odlična. Hayley Day je atipična heroina, naročito za ovakav supernatural slasher jer je njena lepota prevashodno unutrašnja, da tako kažem. Međutim, donosi harizmu i karakternu tajnovitost kojim plasira dubinu lika i kad je on po tekstu nema.
Otud STICKMAN kao produkcija pravljena za Syfy je zapravo sjajan domet, vredan pažnje za sve ljubitelje žanra.
Htedoh da vidim tu unutrašnju lepotu, pa sad javljam da nije Hayley Day, nego Hayley Law.
Još se sećam kada su SCREAMERSi pre četvrt veka bili mini žanrovska senzacija. Kanadski hacker Christian Duguay snimio je ovu ekranizaciju Dickove priče SECOND VARIETY kao jedan intergalaktički ratni film.
Grupa blue collar likova i vojnika na dalekoj planeti ulazi u rat sa pobunjenim mašinama za ubijanje koje postepeno dobijaju i sposobnost da evoluiraju u mašinske alienolike pretnje.
Peter Weller se posle dužeg vremena vratio u bioskop sa ovim filmom, opet suočen sa mehaničkim užasom. Duguay je sve snimio izuzetno vešto i sa utiskom da je film skuplji nego što jeste. Posle ovog filma kreće Duguayev pokušaj da uđe u skuplji studio film, sa promenljivim rezultatima.
Natavak SCREAMERS: THE HUNTING režirao je Sheldon Wilson, tip koji nije uspeo da se probije do bioskopa ali koji dosta pouzdan radi one od boljih Syfy filmova.
Wilsonov film je rehash prvog filma, sa potpuno novom podelom od koje je potom najdalje dogurao Stephen Amell. Snimljen je sa niskim budžetom ali isto tako i sa visokim nivom žanrovske preciznosti, domišljatosti, i film ostavlja utisak da Wilson itekako zna šta radi.
Ovaj film ni ne pretenduje da se nametne kao nešto što bi išlo u bioskop. I produkciono ovo je surov DTV i to iz ravni koja bi išla pravo na Syfy.
I koga to zanima, i ko može da podnese taj okvir, reč je o pošteno urađenom poslu u kom se naravno malo više vide šavovi od pozajmljenih elemenata nego kod Duguaya. Prvi tilm je pisao Dan O'Bannon sa Miguelom Tejada-Floresom koji je ozbiljna Canucksploitiation njuška sa ozbiljnom reputacijom saradnje sa Stuartom Gordonom i na filmu REVENGE OF THE NERDS.
THE HUNTING je stvar za ljubitelje i poznavaoce (koju limitira kontekst) ali oni neće ostati nezadovoljni.
* * * / * * * *
Quote from: mac on 12-10-2020, 13:26:20
Htedoh da vidim tu unutrašnju lepotu, pa sad javljam da nije Hayley Day, nego Hayley Law.
Ko radi taj i greši. Ali skapirao si da nije baš neka tipična lepotica kakva bi headlineovala slasher...
SHARK KILLER Sheldona Wilsona je akcioni triler čiji naslov nije greška. Naime, imamo film KILLER SHARK ali ovo zbilja jeste film o čoveku koji je ubica ajkula. Dakle, da, naslov ne vara. Glavni junak je ubica ajkula sa Havaja kog angažuje južnoafrički kriminalac da pronađe, ubije i raspori ajkulu koja je progutala dijamant koji mu je jako važan.
Derek Theler igra naslovnog junaka i sa dosta šarma i fizičke pripremljenosti se nosi sa ovim junakom, negde na pola puta između B-verzije Chrisa Pratta i B-verzije Chrisa Hemswortha (premda Chris ima braću, tako da je Derek onda D-verzija možda) a akcija u koju je uključen je možda čak i malo više na suvom sa raznim goonovima nego u vodi sa ajkulom, mada ima i jednog i drugog.
Južna Afrika je jaka DTV lokacija i ovog puta nudi solidne pejzaže, more, pa i siromašne kvartove, a Sheldon Wilson je imajući u vidu karakter priče, zapravo dosta old school u pogledu tehnike. Naravno, sa ajkulom je nešto CGI neizbežno, ali ima i dosta starih rešenja, a i dosta montažnih trikova i sugestivnosti.
U pogledu uzora, SHARK KILLER je zapravo poprilično 80s i 90s u odnosu prema priči i junacima i to prija. Pritom se ne ponaša kao throwback iako sve vreme ima finu dozu humora.
Od same inverzije u naslovu gde nije KILLER SHARK već SHARK KILLER, jasno je da Wilson želi da pravi osveženja u odnosu na klišee, ali na kraju najveća mana filma ostaje to što u jednom trenutku previše stvari počinje da "podrazumeva" i u središnjem delu naprosto utone u jednu narativnu inerciju koju bi paradoksalno lakše podnosio neki klišetizirani projekat. Daleko je SHARK KILLER od subverzije očekivanja ali kad iz dobre postavke promeni brzinu i prebaci se u neko rutinsko nabacivanje dogđaja, da bi se pred kraj srećom vratio sebi, to teže podnosi nego od nečega što je od starta bilo po kalupu.
Sudeći po opusu Dereka Thelera, on nije dostigao čak ni status B-Pratta ili D-Hemswortha iako ga zaslužuje, i uprkos tome što on igra ovaj lik i bolje nego što bi radio neki poznati glumac u ovoj vrsti produkcije, lako mogu da zamislim kao slavljeni povratak u formu za nekoga kao što je onomad bio recimo Michael Pare.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-10-2020, 16:40:25
Derek Theler igra naslovnog junaka i sa dosta šarma i fizičke pripremljenosti se nosi sa ovim junakom, negde na pola puta između B-verzije Chrisa Pratta i B-verzije Chrisa Hemswortha (premda Chris ima braću, tako da je Derek onda D-verzija možda)
Ja sam, moram priznati Charlieja Hunnama doživljavao kao D-Hemswortha pa time heler može eventualno da zaradi "E". :lol:
Nesrećni Derek Theler je verovatno u ovom trenutku tema samo nama dvojici, bar kad je reč o tome gde ga pozicionirati u savremenom star-sistemu. :)
DEAD IN THE WATER Sheldona Wilsona od prvih kadrova otvorenog mora kojim plovi jedan ribarski brod pokazuje da ima onaj loš CGI koji kao da je rezervisan za projekte kanala Syfy, iako ruku na srce, mnogi od njih poslednjih godina ne izgledaju tako.
Na svu sreću film se nadalje dešava na brodu i taj loši CGI nema bitniju ulogu u pripovedanju odnosno javlja se kao prikaz otvorenog mora u drugom planu i nekim totalima.
U enterijeru broda se dešava priča o grupi feministkinja boraca protiv lovokradica koje tokom jedne od misija, suočene sa neprijatnom olujom i pokvarenim motorima broda koji im otešavaju preživljavanje nevremena pronalaza nekakvog misterioznog brdolomnika koji se ubrzo ispostavlja kao nekomunikativan, ubilački nastrojen, a možda čak i kao neko ko zapravo možda i nije sasvim čovek.
Sheldon Wilson dobro radi sa glumačkim ansamblom i junakinje imaju prilično dobru hemiju, s tim što ovoj priči zatvorene situacije ipak fali još jedan nivo kreativnosti na nivou zapleta pre svega da bi se nekako nametnula izvan svog produkcionog okvira.
Da nema tog Syfy CGIa, Sheldon Wilson ponovo pruža gledaocu the bang for his buck i sa niskim budžetom televizijskog horora pravi pristojan creature feature namenjen malom ekranu.
Sam creature je srećom fino napravljen i ne spada u taj korpus CGIa po kome je Syfy poznat.
Ono u čemu Wilson ima najviše sreće jeste zapravo koncept u kome je glavno pitanje ljudi u odnosu na creaturea, odnosno koga je alienovski sam creature obuzeo, inficirao, na kome parazitira i tu dobra glumačka podela pre svega dolazi do izražaja. Međutim, ono što filmu definitivno fali jeste jači klimaks, jer ovakav kamerni je nažalost ipak previše sveden. Baš zbog toga DEAD IN THE WATER nema potencijala za neki jači crossover van fanova žanra.
SNOWMAGEDDON je zimski prigodni Syfy film u režiji Sheldona Wilsona, koncipiran na goofy premisi da jedna porodica dobija enigmatični snow ball kao poklon za Božić, i onda dete shvata da ono što se dešava u snow ballu počinje da se pojavlja u stvarnosti a to su zemljotresi, erupcije vulkana i bizarne snežne oluje.
Film nažalost pruža priliku za onaj grozni CGI po kom je Syfy poznat ali je produkcija na kraju ipak ispala začuđujuće "fizička", za standarde televizijskog filma.
Wilson je definitivno poterao ekipu na sneg, na planinu i CGI deonice ne obezvređuju neke fundamentalno ozbiljno urađene stvari.
Priča nije disaster movie u klasičnom smislu ali po tome što ptati sudbine nekoliko likova tokom jednog krupnog događaja definitivno koketira sa tim žanrom.
Sheldon Wilson efikasne izlaže likove, suvereno vodi priču, tako da čak i onda kad mu scenario ne pruža usluge u pogledu originalnosti radi veoma solidan posao i SNOWMAGEDDON mišićavo privodi kraju.
NEVERKNOCK Sheldona Wilsona sličan je STICKMANu i THE NIGHT BEFORE HALLOWEEN, govori o klincima koji su suočeni sa kletvom. Sa THE NIGHT BEFORE deli i to što je smešten oko Noći veštica.
U NEVERKNOCK kletva je vezana za ukletu kuću i vrata koja uvode u prokletstvo trick or treatere koji izgovore određene reči.
Ovo je jedan od onih horora u kojima se ovaploćuju strahovi ljudi, dakle to su one situacije kada nešto jeste stvarno, nešto nije stvarno nego je samo vizija i Sheldon Wilson to na malom budžetu veoma vešto inscenira ali u nekom trenutku se malo izgubi jasna vizija o tome šta je šta, kad je stvarno, kad je umišljeno,
No, ovo je film od osamdeset i kusur minuta, dinamičan je i koloritan, i na kraju krajeva, oslonjen je u dovoljnoj meri na jasan koordinatni sistem očekivanja da taj određeni nivo nejasnoće u "pravilima igre" ne smeta.
Imajući u vidu da je ovo jedan od onih Syfy Originalsa namenjenih proslavi Noći veštica, ima dosta solidan CGI u konstrukciji monstruma koji se ovaploti u relativno velikom broju navrata.
LOVE AND MONSTERS Michaela Matthewsa je realizacija scenarija MONSTER PROBLEMS Briana Duffielda koji je u izvesnom smislu uz BABYSITTER bio njegov calling card.
MONSTER PROBLEMS je pošteno govoreći bio predložak za potencijalni klasik žanra koji je mogao nastati u onim okolnostima koje je imao recimo Robert Zemeckis kada je snimio CAST AWAY, i zaista mogao da uzme Hanksa i snimi film samo sa njim, a da to pritom ne bude niskobudžetna monodrama.
Svi ostali su ipak takve zamisli mogli ili da ne snime, kao Braća Coen TO THE WHITE SEA ili da ih adaptiraju nekim mejnstrim nazorima kao Milius CONAN THE BARBARIAN. Ideja da junak luta sam kroz pustoš, a da je to pritom film sa elementima bioskopskog spektakla je nažalost gotovo nemoguća sem ako je ne radi neki izuzetno uticajan autor kao što je bio Zemeckis. Stoga, ako živimo u svetu u kojoj Conan ima comic relief i to se ipak smatra kultnim i tough guy filmom, imamo li pravo da kritikujemo studio što je na MONSTER PROBLEMS doveo Matthewa Robinsona i prilagodio ga svojim potrebama.
Osnovna razlika između Duffieldovog izvornog scenarija i onoga što je na kraju snimio Matthews je to što je ono bio autorski film koji je kombinovao ciničnu omladinsku komediju i postapokaliptičnu odiseju, sa nizom politički nekorektnih momenata od kojih je presudni onaj na kraju, a LOVE AND MONSTERS je offbeat YA film koji zapravo u zadovoljavajućoj meri uspeva da očuva ono što je postojalo u onom drugom zamišljenom filmu.
U tom smislu, ko nije čitao Duffieldov scenario ima sreće jer ga ne prati taj crni oblak onoga što je ovaj prethodno napisao. I taj koji nije čitao može da uživa u LOVE AND MONSTERS baš na način kako treba.
Zaplet je beat by beat adaptiran iz pomenutog autorskog okvira u žanrovski ukalupljeniji, očišćen je od ekstremnih rešenja, politički nekorektnih elemenata u završnici, ali je zadržao one efekte koji su bili neophodni u smislu da su elementi menjani alternativama sličnog karaktera.
Isto tako i sama premisa o apokalipsi je promenjena u jednu mejnstrimniju.
Elem, hajde da vidimo šta LOVE AND MONSTERS jeste.
Glavni junak je mladić traumatizovan smrću roditelja koje je ubio džinovski mutirani insekt posle apokaliptičnog zagađenja zemlje kada su nuklearnim raketama gađali asteroid koji je mogao da zbriše Zemlju. Zemlja nije zbrisana ali čovečanstvo jeste jer su mutirani insekti i ostale hladnokrvne životinje napravile pomor ljudi i sada preživeli žive po zbegovina dok izopačena priroda polako preuzima svet.
Kada stupi u kontakt sa svojom devojkom koju je poslednji put video na dan apokalipse, momak odlučuje da je pronađe te napušta podzemni zbeg i luta 85 milja po negostoljubivoj površini zemlje.
Na tom putu susreće starog survivalista i malu devojčicu koju je ovaj usvojio i od njih uči korisne lekcije koje će ne kraju primeniti sam.
Uprkos svim intervencijama koje su mejnstrimizovale ovaj film, on je i dalje ostao dovoljno duhovit i dovoljno offbeat da se nametne kao izuzetno prijatno izennađenje. Shawn Levy je kao producent bio all over the place, kao što je uostalom posle odlične prve sezone lutala i njegova serija STRANGER THINGS i ovo nije njegov prvi pokušaj da napravi YA film, i YA franšizu, ali ovog puta je u tome uspeo i to na bazi originalnog scenarija. Međutim, film nije izašao u bioskope tako da će ostati one shot, što mu nimalo ne smeta.
Matthews je snimio film koji ima zahteve blokbastera ali nema njihov budžet na vrlo vešt način, sa osloncem na glumce i odlične australijske lokacije, a sarađivao je sa izvrsnim novozelandskim DPjem Lachlan Milneom koji je slikao izvanredni LITTLE MONSTERS. Iako film nudi svoju dozu spektakla i visceralnosti, u principu su kreće Amblin okvirima, ali nije throwback kao SUPER 8 ili STRANGER THINGS već je ipak svoj.
Svakako da referenci ima koliko hoćeš počev od psa kog klinac nađe na svom putu što automatski asocira na A BOY AND HIS DOG pa nadalje, ali sam film ako išta možda najviše pored Amblina evocira Ozploitation namenjen mladima, od BMX BANDITS do THUNDERDOMEa.
Matthews je došao iz jedne potpuno drugačije žanrovske senzacije i snimio je nešto namenjeno mladima i najširoj publici, u najboljem smislu te reči. REAL STEEL je nedostignuti autorski vrhunac za Levyja, ali LOVE AND MONSTERS je posle STRANGER THINGS njegov do sada najozbiljniji pokušaj da bude Amblin umesto Amblina.
Dylan O'Brien u glavnoj ulozi je solidan, mada on meni nije toliko poznat kao zvezda jer sam gledao samo prvi MAZE RUNNER i nisam bio impresioniran. Okružen Jessicom Henwick i Michaelom Rookerom, on je možda manje upečatljiv od Jesse Eisenberga u ZOMBIELANDu ali nema sumnje da je LOVE AND MONSTERS bolji ZOMBIELAND od ZOMBIELANDa samog.
* * * 1/2 / * * * *
THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 Aarona Sorkina je za ono što se očekivalo od Sorkina u suštini ispao solidno. Ipak, nota bene, izlazak pravo na Netflix mu nije smetao jer uprkos poznatim glumcima i nekolikim masovkama film nije sinematičan, čak ni koliko sudska drama može da bude.
Phedon Papamichael je film veoma korektno vizuelno spakovao film. Pre svega uspeo je da nađe dobar ključ kako da prikaže događaje u eksterijeru i flešbeku tako da ne stvore otpor prema sudnici kojoj je inherentna statičnost.
Sorkin je postao poznat zahvaljujući filmu A FEW GOOD MEN i sada se u njegovoj sudskoj drami može videti koliki je Reiner doktor kada je od njegovog materijala napravio onakav seminalni rad.
THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 je u suštini veoma elegantna televizijska drama sa jako poznatim glumcima i nešto jačom produkcijom.
Verujem da je Spielberg onomad sa najavljenim powerhouse castom u kom je trebalo da budu Will Smith i Ben Stiller možda imao neku jaču ambiciju, ali Sorkin je stvar prilagodio sebi i uz sve primedbe koje prate njegove rediteljske radove, ali i scenarističke navike sa tim verbalnim zakucavanjima koja ponekad deluju kao da su došla izvan scene.
Sacha Baron Cohen je masterirao na Oskfordu baveći se ovom epohom i odličan je kao Abie Hoffman, a sa glumačkom ekipom u kojoj su Joseph Gordon-Levitt, Jeremy Strong, Frank Langella i ostali, nema tu mnogo grešaka.
Michael Keaton je harizmatičan i vrlo kul kao Ramsey Clark, američki pravnik kog mi jako dobro znamo i to baš po dobru. U ovoj priči je on heroj sa mudima do poda.
Ovo svakako jeste Oscar-bait, ali nije bravurozan film čak ni u detaljima. Međutim, sama priča i ljudi koji je izvoda pred nama su dovoljno dobri da se može reći kako je sve ovo mnogo bolje nego što je moglo biti i kako u najmanju ruku može služiti kao dobar školski čas.
* * * / * * * *
THE NIGHT BEFORE HALLOWEEN Sheldona Wilsona je jedan od Syfy Halloween Originalsa sa zanmljivom premisom koja u sebi nosi određenu psihološku složenost, a ideja je da na grupu mladih pada kletva da će nastradati ako blisku osobu ne nagovori na ubistvo.
Takva premisa je zanimljiva ali njen problem je u tome što ona izizskuje psihološku ubedljivost i sigurno vođenje priče. THE NIGHT BEFORE HALLOWEEN ide veoma brzo, dinamičan je i šaren, ali maltene tu premisu ne uspeva da efektivno plasira sve dok jedna od junakinja ne objasni šta se dešava.
U tom pogledu premisa je protraćena i THE NIGHT BEFORE HALLOWEEN ostaje prazna žanrovska distrakcija.
NIGHT CLASS Sheldona Wilsona je debitantski neo noir s početka dvehiljaditih, pomalo zakasneo među debijima u tom žanru koji je u post-tarantinovskom periodu bio na neki način najlakša ulaznica za Holivud.
NIGHT CLASS je imao alternativni naslov SEDUCED BY THE THIEF, mada u sebi nije imao neku jaku erotsku dimenziju kakvu takav naslov sugeriše. Od poznatih glumaca tu su Sean Young i Ron Perlman,
Na kraju, NIGHT CLASS zapravo nije baš do kraja post-tarantinovski neo noir a ni heist flick, i ponajviše liči na neki krut TV triler kakav je u tome vreme i izlazio iza neprežaljene etikete World International Network koju i sam nosi.
To je šteta, u filmu sporadično ima zanimljive hemije među glumcima i zanimljivih rešenja ali je celina i najveći deo toka krajnje rutinski.
U tom smislu, čini se da je Sheldon Wilson u ovom filmu bio bitno pitomiji i dosadniji od onoga što će kasnije raditi kad bude prekaljeni profesionalac. Doduše krimić i nije format kojim se mnogo bavio.
* * / * * * *
COLD SPRING Sheldona Wilsona je snimljen za Lifetime i nažalost za razliku od radova Jasona Lapeyrea, ovaj naslov ne uspeva da prebaci nivo njihovih radova, niti da dobaci do onoga što je Wilson radio za Syfy.
Reč je o bračnom paru koji ulazi u seriju traumatičnih događaja posle muževljevog neverstva i nesreće u kojoj je žena izgubila bebu, i seli se iz grada gde kreću da ih progone čudni događaji koji - naravno - imaju veze sa onim što su zgrešili dok su bili u gradu.
Ovo je pozna uloga Natashe Henstridge, u ulozi supruge, ali nije to toliko dobra uloga da bi mogla da podseti na slavna vremena njenog rada kao ikone B-filma.
7500 Patricka Vollratha je kamerni triler snimljen u evropskoj produkciji čiji je osnovni adut to što glavnu ulogu igra Joseph Gordon-Levitt. Ne znam kako su ovi momci uspeli da dođu do ovog odličnog i prilično poznatog holivudskog glumca ali jesu, i film nesumnjivo dobija mnogo njegovim angažmanom.
Gordon-Levitt u ovoj priči jeste naravno protagonista i jeste jako važan za film, ali svakako da bih mogao zamisliti 7500 i sa nekim drugim, manje poznatim, recimo, evropskim glumcem. Dakle, ovaj film nije tipičan star vehicle ali jeste film koji nudi dominantnu mušku ulogu i eto ovi momci su imali sreće da naiđu na Gordon-Levitta u dobrom rasploženju.
Film je smešten ceo u kokpit aviona i govori o mladom kopilotu koji doživljava otmicu, zaključava se i prolazi kroz teško, neprijatno, zatezanje sa otmičarima koji su nemilosrdni i skloni da ubiju.
Scenario koji potpisuju Vollrath i Senad Halilbegović nije naročito inventivan ali meni je ostavio dijametralno drugačiji utisak od većine kritičara.
Naime, masa ih je opisivala 7500 kao nail-biting suspenser u prvuh 45 minuta. Meni je međutim utisak bio drugačiji. Film mi je postao zanimljiviji u drugih 45 minuta i to ne zbog toga što mi je drama psihološka drama od suspense trilera već zato što je situacija u kojoj su se likovi našli kasnije zanimljivija od te napetosti.
Isto tako u tom drugom delu, još više dolazi do izražaja Gordon-Levitt kao glumac i tu se više kapitalizuje.
Štaviše, iako ovo jeste triler zatvorene situacije i svakako jeste suspenser, potpuno je pogrešno tumačiti kao visokooktanski napeti rad jer on to naprosto nije. Ako je to želeo da bude, pogrešio je. Ovo bih pre definisao kao nekakv euro-triler koji želi da dođe do neke poente o stanju svojih junaka.
I kao takav je i najbolji za posmatranje. Ipak, recepcija ide mnogo više u smeru trilera, pa otud i skepsa i teza o neujednačenosti.
* * * / * * * *
DON JON Josepha Gordon-Levitta je rediteljski debi glumca koji je atipičan je meša indie formu sa mejnstrim žanrom i pravi zanimljiv spoj.
Gordon-Levitt kao scenarista i reditelj filma uzima jednu u suštini jednostavnu romantičnu komediju sa jednostavnom strukturom i onda na nju dodaje neke elemente socijalne kritike i dekonstrukcije žanra.
Gordon-Levitt je u 500 DAYS OF SUMMER zapravo overio jedan bitan romcom svoje epohe koji je takođe bio offbeat u mnogim aspektima i seže u domen klasičnog ljubavnog filma, dočim ovde on ide na jedan od onih mehanički postavljenih gde se ide u plot beata u plot beat unutar nekog high concepta.
Za samo tri miliona dolara on snima film u kom igra glavnu ulogu sa Scarlet Johansson, i u kom cameo role imaju Anne Hathaway i Channing Tatum kao protagonisti romcoma SPECIAL SOMEONE koji odlazi da gleda u bioskopu sa svojom simpatijom.
Kada gledajući film krene da nabraja plot beatove, junak anticipira ono što je zapravo struktura film u kom je on glavni junak.
Gordon-Levitt na tom putu pravi neke oštre zaokrete. Glavni junak je porno adikt koji ima krizu jer seksualni život sa stvarnim ženama ne dobacuje do iskustava koja ima kada gleda pornografiju. I on naravno pronalazi "pravu" osobu ali se onda otvara pitanje da li će kroz odnos sa njom, dat u tom maniru romcoma uspeti da dođe do sazrevanja na kraju svog character arca.
Elem, Gordon-Levitt pravi film koji ima tu udaračku snagu ranog James Tobacka, taj filmmakerski nerv da film mora biti zanimljiv i dinamičan, čak i ako pokušava da bude nešto više od toga, i u tom smislu je veoma old school.
Da li ti zaključci o našoj hipersesksualizovanoj realnosti nude nešto novo? Pa zaptavo, kad vidimo kako Gordon-Levitt zatvara film, da.
Iako je SHAME na čisto artističkom nivou mnogo impozantnije iskustvo na slične šeme, Gordon-Levitt itekako ima šta da kaže svojim mišićavim malim filmom.
DON JON je zanimljiv i pristojno napravljen film. Jasno je da je zafalilo budžeta za neku bogatiju vizuelnu orkestraciju i organizaciju ljudi u kadru. Međutim, u pogledu rediteljskih rešenja itekako se oseća da Gordon-Levitt ima šta da kaže. U tom smislu, ne znam koliko je ovo film koji najavljuje segment karijere do kog mu je stalo ili je ovo samo jedna priča koju je želeo da ispriča, ali bez sumnje u ovoj ulozi on ima šta da kaže.
* * * / * * * *
Neću vas lagati. Bob Z spada u onaj mali broj reditelja koje ću čak i u najekstremnijim promašajima pokušavati da razumem na neki način. U tom smislu, THE WITCHES svakako jeste film koji bi mogao da testira moju odanost.
Reč je o novoj ekranizaciji Roalda Dahla, trideset godina posle Roegove sa Anjelicom Huston i efektima Jima Hensona. Zemeckisov film apriori ima u sebi dozu "antipatičnosti" jer dolazi posle Roegovog handcrafted klasika koji su današnji kritičari delovali kao deca kad su bili naročito prijemčivi za filmove koje će voleti ceo život. Na sve to reč je o CGI hibridu koji je snimljen za manje para u odnosu na ono što Zemeckis inače ište u ovakvim filmovima, dakle reč je o effects-heavy filmu koji nije tentpole a to je rizična zamisao uvek.
Speilberg je relativno nedavno ekranizovao Roalda Dahla u filmu THE BFG i rezultat je bio write off za Disney ali i film koji nije tipična speilbergovština, nije biilo stvaranja surogat porodice sa džinom, nije bilo neke visokooktanske akcije, ali bila je zanimljiva interakcija među likovima, maltene kao u nekom istočnoevropskom filmu.
Zemeckis međutim ide drugim putem. On se ne ustruučava da bude potera, da bude suspense scena, i one su na tragu filmova kao što je MOUSE HUNT i RATATOUILLE, OK je sve to ali smo već videli.
Ipak, strukturalno, film ima dva dela. Prvih dvadesetag minuta je naše upoznavanje sa dečakom koji je ostao siroče i sada o njemu brine baka. Umesto u Britaniji, film se dešava na američkom Jugu i to baš 1968. godine koja je po mnogo čemu prirodna, a Octavia spencer je maltene kao služavka iz TOM AND JERRYja, sa čime će se Zemeckis poigravati onda kada veštice pretvore dečaka u miša.
Veštice su belkinje, sa ponekom token crnkinjom, vode poreklo iz Norveške, i žele da izvrše genocid na decom, nad svom decom na svetu. Planim je da ih pretvore u miševe otrovanim slatkišima i da ona onda budu istrebljena kao gamad.
Stvari se kreću prilično straightforward putem od tada pa nadalje, deca se nađu na pogrešnom mestu, veštice ih pretvore u miševe, ali baka ima razumevanje za ceo slučaj i pomaže im da ih poraze.
U tom smislu, ovo premeštanje u Southern Gothic i insistiranje na tome da veštice nalaze crnu, siromašnu decu i siročad da bi ih pretvarala u životinje, zaista deluje kao da je Jordan Peele uleteo i u ovu priču. U seriji LOVECRAFT COUNTRY imali smo priliku da vidimo prolazak Afroamerikanaca kroz čitav niz žanrovskih situacija, klišea i imaginarija. Ovde se čini kao da se jedna engleska, više britanska pa i evropska nego američka stvar preseljava u SAD i to baš u jedan konkretan milje.
Crn, pesimističan kraj kreće iz jedne neobično brutalne situacije poptuno "neumesne" za dečji film, da bi i celo zaključenje, otišlo daleko od Roegovog filma, i zaključilo se nečim što čak malo evocira uspomenu i na BLACK KKKLANSMAN.
U svakom slučaju, THE WITCHES je film koji je istovremeno rutinski, ponegde do tačke kada nije ni morao da ga snimi Zemeckis, a u nekim deonicama bezobrazan preko granica onoga što bi studio dozvoljavao.
Naročitu senku na ovaj film baca animirani SPIES IN DISGUISE u kom agent biva pretvoren u goluba i posle te simfonije - doduše animirane - THE WITCHES deluje pitomo. Isto tako ovaj film je premijerno prikazan na HBO Max a pravljen je za bioskop, mahom je dat u širim planovima i profilisan za 3D a to nije pravi put ako pakuješ nešto za striming.
Ako razmotrimo sve implikacije završnice filma, onda možemo reći da je ovo film posle kog će roditelji zaista imati o čemu da porazgovaraju s decom, i i da budu spremni da neće biti prijatnih odgovora.
U svakom slučaju, posle filma WELCOME TO MARWEN koji je bio Zemeckis od glave do pete ali u jednoj do te mere specifičnoj temi koja se od njega ne bi očekivala, i zbog koje je taj rad naišao na nerazumevanje, THE WITCHES će verovatno biti shvaćen kao njegov povratak u ono čime se ranije bavio. Međutim, ono čime se ranije bavio je manje zanimljiv segment ovog filma.
* * * / * * * *
BAD HAIR Justina Simiena je drugi film ovog reditelja u kom iz socijalno angažovane dramedije pravi skretanje u horor. U tom skretanju svakako da sledi trag Jordana Peelea, ostaje angažovan, vizuelno veoma interesantan ali ono u čemu manjka je imaginacija u domenu strave.
Naime, premisa kojom se bavi slična je onoj iz omnibusa BODY BAGS u kom su svojevremeno nastupili John Carpenter i Tobe Hooper. I Simien u priči o nadogradnjama kose, u ovom slučaju kod mlade stažistkinje na muzičkoj televiziji krajem osamdesetih gradi jednu širu priču o rasi i uspinjanju uz društvenu lestvicu ali nije tako precizan i ubitačan u tome kao Jordan Peele.
To je na neki način i dobro jer BAD HAIR nema tu jednodimenzionalnost GET OUTa ali s druge strane ta "punoća" ne dovodi do proširenja područja borbe i nužno nekih novih značenja.
Čest je slučaj da autor horor filma bolje postavi likove i okolnosti nego stravu koji će zadesiti likove i da onda film pati zbog toga jer mu strava nije dorasla onome što je karakterni build up.
Po tome koliko "horor sekvenci" u ovom filmu ima, možemo slobodno da ga nazivano hororom iako bi samom filmu možda bolje prijalo da ga opišemo kao melodramu sa horor kulminacijom. Nisam siguran da li bi neko "čišćenje" ove priče i fokusiranje (a koje bi moralo ići u smeru horora) mnogo doprinelo ovom filmu jer bi ga guralo prema onome u čemu je slabiji.
Ovako je to film koji je zanimljiv, interesantan za gledanje i vrlo solidno realizovan. Zapravo, film je efektniji nego što je na kraju krajeva dobar i prijao mi je kao nov doprinos tom novom indie filmu sa horor tonovima.
* * * / * * * *
BORAT SUBSEQUENT MOVIEFILM Jasona Wolinera pojavio se pred američke izbore sa ambicijom da pogura agendu protiv Trumpa, ali na tom putu naišao je na dva problema. Sacha Baron Cohen postao je globalna komičarska zvezda i kao avangarda drušštveno angažaovanog humora on je umnogome inspirisao razne edgelorde koji su osmišljavali humor alt-righta.
Naprosto, Cohen je odličan za razotkrivanje nekih duboko zakopanih kontradikcija unutar jednog upriličenog, našminkanog državnog aparata i u jednom narodu koji se ponaša civilizovano a ispod čuva mračnu tajnu. Trump je međutim sve to izvukao na površinu, umnogome sebe boratizujući ako imamo u vidu da je on krenuo iz pozicije ideološkog mejnstrima jednog njujorškog demokrate.
U tom smislu, šta Cohen može da pruži u zemlji gde je Trump u predsedničkom duelu rekao da ekstremno desna organizacija Proud Boys (koja je dobila naziv po stihu iz pesme u mjuziklu ALADDIN koji je nervirao njenog osnivača, inače jednog od pokretača medijske imperije Vice) neko ko treba da se povuče i da bude u pripravnosti?
Pa zapravo vrlo malo. Od Charlotesvilleskog govora, Trump ni ne krije svoje kokeitranje sa najekstremnijim i najbizarnijim slojevima američke javnosti i najzabačenijim rafovima u veoma bogatom američkom ideološkom supermarketu. Otud, Cohen ostaje zarobljen u eri koja ga je definisala a to je Bushovo vreme.
Dok je u sjajnoj seriji WHO IS AMERICA, Cohen uspeo da obuhvati Trumpovu eru i pokazao da je još daleko od bilo kako potrošenog autora, u ovom filmu on naprosto nema šta da pruži jer je karikatura odavno izašla na videlo u Americi i ne krije se.
Film je smešan, naravno, Cohen je majstor gross outa, ali osim zaista lude situacije sa Giulianijem, nema tu nekih naročito uspelih autentičnih susreta, i ovaj film jeste smešan ali nije važan. A pošto je mnogo igrao na to da je važan i da je angažovan, postavljen je dosta jednostrano i solidarno sa jednom stranom što ga dodatno umetnički degradira.
Cohenovi filmovi nisu skupi ali njegov ugled dosta vredi. Ovim filmom on će sigurno kod svoje ciljne grupe u političkom pogledu dobiti poene, ali samo delo će biti zaboravljeno čim se izbroje glasovi, a biće naročito deplasirano ako Biden pobedi i onda bude na vlasti neko vreme.
* * / * * * *
Evo jedne malo šire priče o novom Boratu.
https://www.rts.rs/page/magazine/ci/kulturno/story/3166/nesto-drugo/4124946/borat-tramp-sasa-baron-koen.html
Odlična oba teksta. Borat zaista deluje kao relikt prošlosti, satira koju je stvarnost odavno prevazišla.
THE UNSPOKEN Sheldona Wilsona je nažalost neuspeo bioskopski rad ovog veštog televizijskog profesionalca. Iako ga je radio i kao scenarista i kao reditelj, rezultat je zbunjujući haunted house film sa previše likova i premalo strave, i tek par solidno realizovanih efekata u kome ja najporaznije to što svoj iskorak iz industrijske proizvodnje za Syfy Wilson nije bolje iskoristio.
* 1/2 / * * * *
Smashing Pumpkins to release Mellon Collie And The Infinite Sadness sequel album (https://news.avclub.com/smashing-pumpkins-to-release-mellon-collie-and-the-infi-1845476861)
Quote from: Meho Krljic on 25-10-2020, 16:27:05
Odlična oba teksta. Borat zaista deluje kao relikt prošlosti, satira koju je stvarnost odavno prevazišla.
da, odličan tekst kripl! ja sam se smejala kao lud na brašno tokom scene gde je ubacio obamu, trudoa i trampa, a maria bakalova je lutka. i toliko.
Mala priča o LOVECRAFT COUNTRY -
https://www.espreso.rs/kultura/recenzija/650485/dimitrije-vojnov-lavkraftov-svet-da-li-je-serija-nadmasila-knjigu?fbclid=IwAR3gruMooQhZWZCjYSJiFQN78qf8WZuYWzX6MKgMtMMhY3J01gIJloPH6rc
Rod Taylor iz Hitchcockovog remek-dela THE BIRDS igra jednu od uloga u filmu KAW Sheldona Wilsona koji prikazuje sinhronizovani napad gavranova u jednoj američkoj varošici.
Wilsonov film je epizodičan, prati uporedo napade i pokušaje lokalnog šerifa da na neki način locira razlog problema, i u pogledu same geneze napada stvari su prepletene sa karakterima. Naime, u blizini živi grupa verskih fundamentalista sličnih Amišima i ispostaviće se da napadi imaju veze sa njima.
THE BIRDS Alfreda Hitchcocka je bio seminalno deo u sklopu filmova gde se priroda okreće protiv ljudi, i gde se naizgled benevolentne životinje kao što su ptice pretvaraju u ubilačke predatore kako ih pre toga nismo posmatrali.
Hitchockov film nastao je pre CGI a morao se u izvesnoj meri bazirati na efektima i danas naivna tehnologija realizacije tog filma dala mu je specifičnu patinu i šmek.
Kod Wilsona imamo sličan problem, i na neki način moglo bi se reći da je napad ptica na ljude u ovom filmu slično "tehnički problematičan" kao Hitchcockov, samo danas u eri posle JURASSIC PARK to mnogo teže praštamo.
U tom smislu, Wilson donosi hrabru dluku da se osloni na krajnje hit-an-miss efekte, gde se ptice često javljaju sa tehničkim tegobama, mada on pokušava da ih kombinuje sa praktičnim efektima pa čak i prostetikom.
U tom pogledu, KAW stoji kao jedan efikasan film koji pokušava da prikaže apokaliptični napad ptica na ljude kroz nekoliko paralelnih grupa likova i solidno sve uvezuje na kraju.
Nažalost, film je previše strejt a nije dovoljno dobar da se izdvojio izuzev kao pošteno urađen posao u neuslovima.
Konekcija preko Roda Taylora je istovremeno i najkorisniji njegov pečat na ovom filmu jer glumački nije znatnije doprineo.
* * / * * * *
Razmišljanje o par aktuelnih serija -
http://stripblog.in.rs/2020/10/28/woke-srpska-realisticka-serija/
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/4128806/mama-i-tata-se-igraju-rata-serija-recenzija-rts-film-gordan-kicic.html
MOTHMAN Sheldona Wilsona je solidna monster movie snimljen za Syfy o istoimenom mitskom monstrumu koji ispravlja nepravde i sveti nevine žrtve čija krv nije namirena, naravno na neki prigorno convoluted način kako valja i trebaju, pre svega tako što se kreće u odrazima ogledala i izlazi iz staklenih površina.
Logika Mothmanovog delovanja nije nužno ubedljiva, kao ni način kako se javlja i nestaje, ali su glavni likovi postavljeni solidno i uspevaju da iznesu priču od set-piecea do set-piecea. U 2010. tehnika još uvek nije bila na tolikom nivou da Mothman bude išta bolji od problematičnog CGIja ali jeste nešto bolji od onoga što Syfy uu tom domenu plasira.
Za razliku recimo od filma THE UNSPOKEN, u ovom televizijskom radu Sheldon Wilson uspeva da sprovede sve ono što su pitanja karaktera i te neke opšte naracije i da na skromnom budžetu napravi sasvim upotrebljiv rad.
CARNY je creature feature koji je Sheldon Wilson snimio za SciFi i u njemu je u potpunosti postigao film look tako da tu praktično nema one preoštre televizijske slike ili šupljeg zvuka, a sa Lou Diamond Philipsom u glavnoj ulozi i glumačka podela "miriše" na film.
Budžet kojim je raspolagao je očigledn bio veći nego inače, i rezultat nije izostao.
Creature je monstrum doveden u karnevalski freakshow gde se pored zaista bizarno izobličeni ljudi pojavljuje i to biće "koje nije od ovog sveta". Odmah nam je jasno da se to biće hrani ljudskim mesom, a kada pobegne shvatamo da je predator, što je čak i obeleženo replikom "If It Bleeds We Can Kill It".
Ovom imaginariju će se Sheldon Wilson vratiti u MOTHMANu sa sve finalom u luna parku, ali tehnička izvedba ta dva filma se ne može porediti. CARNY je za klasu bogatiji.
Film look zaista dosta doprinosi i na neki način i ceo način života junaka je malo low tech što evocira horore osamdesetih gde se domaćini u unutrašnjosti suočavaju sa nekim ovakvim pojavama.
Kao što se Rod Taylor kao član originalnog kasta Hitchovog BIRDSa uveličao dešavanja u KAW, ovde to zadovoljstvo ima Cronenbergov veteran Vlasta Vrana čije ime na špici nas uvek obraduje.
Annabelle Attanasio je ćerka Paula Attanasia, svojevremeno jednog od najtraženijih holivudskih scenarista i saradnik Barry Levinsona u periodu njegovog najvećeg menjnstrim uspega. Njegova ćerka se za sada kreće u indie krugovima a MICKEY AND THE BEAR je tvrda socijalna drama o devojci koja živi sa ocem, traumatizovanim ratnim veteranom koji ima posttraumatski sindrom i politoksikomansku adikciju.
James Badge Dale igra oca i uspeva da proizvede neophodan efekat i uspeva da se pokaže i kao u suštini brižan otac, udovac i mio tip ali i kao čovek koji je praktično u delirijumu i odavno susreće đavola.
Tako sjajan glumac u glavnoj ulozi je naravno zalog tog najdelikatnijef segmenta, i on uspeva da razjasni tu dilemu u kojoj se glavna junakinja nalazi. Nju pak sjajno igra Camila Morrone i briljatno prikazuje jednu dobrodušnu ali samostalnu i nimalo naivnu devojku koja očigledno mnogo duže nego drugi mora da brine o sebi, i da pronalazi opravdanja zašto istrajava u jednoj tako teškoj situaciji.
Junakinja je zanmljivo postavljena, ima faze konstruktivnog ali i autodestruktivnog ponašanja, nekada je spemna da prevaziđe ono u šta je vuku životne okolnosti i provincija a nekada rado tone u to.
Fotografija Conora Murphyje ja veoma vibrantna, uspeva da na skromnom budžetu zarobi teskobu malog mesta, kao i da se u skučenim prostorima u kojima se odvija film neprekidno bude svež i zanimljiv.
Sve u svemu, ovo je onako pravi old school primer dobrog američkog nezavisnog filma, sa pričom iz Heartlanda i jako dobro sprovedenom tročinskom strukturom. Iskreno me je obradovalo kada sam ovaj film locirao u ponudi HBO kod nas.
* * * / * * * *
RED: WEREWOLF HUNTER Sheldona Wilsona je televizijski film o lovcima na vukodlake u kom je maska pristojna ali ništa posebno, ali ostatak postavke u produkcionom pogledu, scenografija, pa i autorski doprinos u smislu fotografije su veoma skromni, i razočaravajući za reditelja koji je toliko puta prevazilazio produkciona ograničenja.
W LESIE DZIS NIE ZASNIE NIKT Bartosza M. Kowalskog je poljski backwoods slasjer koji je dobio internacionalni plasman na bazi Netflixovog preuzimanja. Za razliku od mnogih neameričkih filmova koji su uspeli da se na taj način afirmišu, na pamet mi pada španski film koji je početkom pandemije napravio senzaciju na Netflixu - PLATFORM, ovaj poljski film je slab.
Generalno je solidno realizovan ali nažalost horor invencija u njemu na niskom nivou, priča prati grupu mladih koji su otišli na odvikavanje od socijalnih mreža i naišli na nekie groteskne inbrede koji su spori, izobličeni, ogromni i besmisleni. Ripper sekvence su kretenske, bez trunke napetosti, strave, pa čak ni užasa jer je gore prilično banalan i gotovo komičan.
Pa ipak, iako film govori o omladini a tu ima vedrine, sasvim sigurno nije komedija u klasičnim smislu i nije imao nameru da parodira backwoods slasher. Stoga, reč je o filmu kom su svi horor elementi bajati i loše realizovani a ostalog ikako ima i previše nije naročito dobro da žanrovsko klatno prebaci na neku drugu stranu.
Ovaj film je pokazao određeni nivo tehnički nivo koji su Poljaci bez sumnje dosegli ali to je manje-više to.
* 1/2 / * * * *
THE GREY Joe Carnahana je film koji sam gledao onomad, pre desetak godina kada je izašao ali ne znam kako, nije se našao na Corneru.
Elem, reprizirao sam ga i da, to je bio film koji nas je podsetio na ona velika očekivanja koja smo imali od Carnahana posle filma NARC. Nažalost, on na ta očekivanja nije adekvatno odgovorio i danas je postao ipak jedan relativno nevažan, ili da kažem manje važan reditelj koji oscilira između filma i televizije.
THE GREY je producirao Tony Scott, reditelj koji ga je prepoznao od starta i još od kratkog filma TICKER snimljenog za BMW, pružio mu veliku priliku. I u ovom filmu negde vidimo šta je sve Carnahan u stanju da napravi, no THE GREY je nekako došao prekasno, iako je dobro prošao u bisokopima.
Za razliku od simpatičnog ali prenatrpanog i nekonzistentnog SMOKIN' ACES u kom je Carnahan po drugi put "debitovao", ovde imamo posla sa jednim zrelim filmom. Da je snimio ovo umesto onog užasnog A-TEAMa, ko zna gde bi bio danas.
S druge strane, da nije snimio A-TEAM ne bi mogao da privuče Liama Neesona za glavu ulogu u ovom filmu i prodruži ga ansamblu u kom su još Dermot Mulroney, Grank Grillo, Dallas Roberts i James Badge Dale, odlična ekipa za mačo avanturistički triler.
Premisa je jednostavna. Grupa radnika sa naftnog postojenja na Aljasci ide avionom na odmor, avion pada i oni se nađu u snežnoj pustoši, kao plen vukova koji kreću da ih ubijaju i klopaju jednog po jednog.
Vukovi su nezgodni za snimanje, a glupo je praviti CGI i Carnahan njihove napade snima u kratkim i veoma krupnim munjevitim kadrovima, sa dosta brzih rezova, pokreta kamere, sa jasnom idejom da se "zamulja" situacija. Suspense gradi na dugim pazuama i mirnim deonicama koje prekidaju munjeviti napadi i to funkcioniše.
Vukovi u ovom filmu nikada ne postaju klasična horor pretnja, ali ovo i nije nekakav creature feature ili horor film. Mirne scene se najbolje kada su ambijentalne, u širokim planovima, sa veoma evokativnom i vibrantnom fotografijom Masanobu Takayanagija.
Carnahanov scenario je vešto postavjen, i uprkos tome što u pojedinim deonicama ta "veština" postavljanja stvari pomalo ukazuje svoje šavove, i počinje da deluje kao konstrukcija koja se vidi, sve to nekako uspeva da postavi u funkciju priču i da ponudi par lekcija o tome kako se junakova trauma može ovaplotiti i iskoristiti kao naratvina tehnika.
U tom smislu, THE GREY ima deonice koje su možda digresivne, ali one imaju smisla. Za moj ukus su neki dijaloški segmenti predugi i suviše naglašeni, ali to jeste zapravo zalog ovakve priče, civilizacijska nulta tačka koja ogoljava junake.
THE GREY je daleko od savršenog filma ali jeste podsećanje na to šta smo očekivali od Carnahana a na kraju ipak nismo dobili, a to je samouveren hawksovski narator koji vlada tehnikom kao Tony Scott. Verujem da je i Tony u njemu video svog nastavnika. Nažalost, nije ga dobio. Ali i dalje, pratimo Carnahana i nadamo se ovakvim naslovima koji su ono što od njega očekivali.
* * * / * * * *
A BABYSITTER'S GUIDE TO MONSTER HUNTING Rachel Talalay je ekranizacija romana Joe Bellarinija, koju je on sam i napisao. Rachel Talalay je u prvoj polovini devedesetih bila up and coming žanrovska rediteljka i karakterisali su je vrhunski stilizovani i estetizovani filmovi. Nažalost, nijedan od njih nije napravio neki značajan uspeh a TANK GIRL, ekranizacija poznatog undergorund stripa bio je čak i veliki flop tako da je ona na kraju završila radeći ozbiljne televizijske serije u kojima su bili potrebni rediteljski zahvati tog tipa.
A BABYSITTER'S GUIDE TO MONSTER HUNTING je njen povratnički film i reč je o dečjem filmu u koji ona ubacuje dosta svog goth i horor senzibiliteta. U osnovi ovaj film preuzima zaplet koji smo već viđali u filmovima kao što su LABYRINTH, ADVENTURES IN BABYSITTING i MONSTERS INC, dakle ne nudi mnogo toga novog.
Priča prati devojčicu koju su "čudovišta ispod kreveta" progonila kad je bila mala i ostala je traumatizovana tim iskustvom. Kada čudovišta otmu dete za koje je zadužena tokom Noći veštica, ona saznaje da postoji tajno društvo bejbisiterki koje se odavno bore protiv čudovišta.
Film je duhovit, simpatičan, namenjen je deci i ne treba ga gledati izvan tog okvira, naročito u pogledu konstrukcije suspense scena i sličnih stvari. Rachel Talalay donosi lakoću izlaganja priče, sugestivno odabranu glumačku podelu, sačinjenu od mladih i talentovanih glumaca koji se odlično snalaze sa pulpy materijalom, i uprkos tome što u pojedinim scenama zapada malo u "plošnost" svojstvenu televiziji, zapravo je ovo u pogledu svega prava mera za ciljnu grupu.
Rachel Talalay preko četvrt veka nije snimila film ali ali je ovde vrlo brzo našla svoj mojo. I ti maloekranski detalji ni ne smetaju jer ovo je ipak film pravljen za streaming, odnosno za Netflix. U tom smislu, ne obazirite se previše na kritike, ovo je dosta solidan produkt koji me je u skladu sa svojim kapacitetima dobro zabavio i što je još važnije ostavio mi je lep utisak u pogledu zanatske izvedbe i maštovitosti.
Rachel Talalay se naime jako dobro služi stripovskom stilizacijom i film sjajno izgleda u tom pogledu iako evidentno nije pravljen sa velikim budžetom. Štaviše, ima baš nekih starij, gotovo old school stripovsko videospotovskih intervencija koje su mi izuzetno prijale.
* * * / * * * *
Mehmete, evo za tebe nešto...
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/431/muzika/4140427/system-of-a-down-jermenija-nove-pesme.html
Baš sam hteo da ti javim. Solidan singl. Biće obrađen u sutrašnjem metal pregledu.
NTO THE ASHES Aarona Harveya je film osvete urađen po mustri sličnih naslova iz sedamdesetih. Dešava se u Heartlandu i govori o mladom radniku sa stovarišta nameštaja koji vodi miran život u jednoj neupadljivoj varošici sve dok iz zatvora ne izađu ljudi iz njegovog bivšeg života, s akojima je vodio bandu i sa čijim se parama skućio. Oni dolaze, ubijaju mu ženu i ranjavaju njega, misleći da su ga ubili. Ali nisu. I on kreće u osvetu, sa prijateljem, i ocem pokojne žene inače šerifom koji im je za petama.
Luke Grimes igra glavog junaka, James Badge Dale je najbolji prijatelj, Frank Grillo je negativac a Robert Walker sa svojom šerifovskom pojavom iz serije LONGMIRE i igra ucveljenog oca šerifa.
Aaron Harvey snima film koji je atmosferičan, slow burner, sa zanimljivim scenama obračuna, dobrom glumom, sjajnim ambijentima i atmosferom i pričom koja je obrni-okreni rutinska.
Sada naravno celom tom problemu možemo prići filozofski, odnosno da lsi 70s revenge flickovi računali na filmofilsku erudiciju publike i koliko ih ona hendikepira kada nadilazi ideje autora. Pa, izvornici sigurno nisu ali za INTO THE ASHES iako nije nimalo meta, ne možemo reći da baš ne računa, pa u tom smislu Harvey jeste mogao biti nešto kreativniji, ako ne na nivou celine a onda barem na nivou pojedinih scena. Najneuralgičnija je scena prvog susreta junaka sa banditima koja je veoma generic a trebalo bi da bude dramski centerpiece filma.
Međutim, ono što je najslabije u filmu je pristojno a ono što je dobro je slidno i osmišljeno, i zato je ovo film koji u principu donosi više uživanja onima koji slabije poznaju dati žanr.
Iako IMDB ne donosi taj podatak, na špici filma potpisan je Joe Carnahan kao izvršni producent zajedno sa Frankom Grillom sa kojim je već godinama u poslovnoj i kreativnoj saradnji. Njihova kuća radi stvari koje su negde na ničijoj zemlji između Cinestatea i mejnstrima i isporučuje solidan old school i pomalo offbeat žanrovski sadržaj.
* * * / * * * *
MISS MEADOWS je film Karen Leigh Hopkins sa Katie Holmes u glavnoj ulozi i poziciji jednog od producenata. Ovo je baš žestok indie u svakom smislu, i budžeta ali i estetike, onako quirky na sve očekivane načine i prilično mehaničan i klišetiziran iako jako želi da bude ekscentričan.
Film kreće sa učiteljicom obučenom kao da je upravo izašla iz nemaštovite mjuzikl idile pedesetih koja ide ulicom. Neprijatni redneck joj dobacuje iz kamioneta i poziva je pištoljem da mu se pridruži a ona ga upucava iz damskog pištolja i nastavlja dalje STEPUJUĆI.
Ko hoće ovo da gleda, dobiće manje-više ono čemu se nadao, ali urađeno na jedan skroman način i u pogledu mašte i u pogledu egzekucije.
Katie Holmes je solidna u glavnoj ulozi koja je centralna za film i konačno koja je naslovna. Ali sama uloga je toliko uronjena u ekscentričnost da je to jedna od onih uloga u kojima glumac ima više prostora za egzibiciju nego za neki kvalitet. James Badge Dale igra mladog šerifa koji se u nju zaljubljuje i on je pouzdan u toj ulozi.
* 1/2 / * * * *
EL CHICANO Bena Hernandeza Braya je pokušaj franchise startera za Joe Carnahana i njegovog dugogodišnjeg stunt coordinatora ali nažalost po svakom parametru ovaj film propada.
Raul Castillo nam je dobro poznat iz raznih serija, mahom kao epizodista, i ovde se snalazi jako dobro u glavnoj ulozi ali nažalost priča koja ga okružuje a koju potpisuju Carnahan i Bray je baš bezveze.
Castillo igra policajca koji je odrastao u surovom latino hooda u kom je pre nekoliko decenija operisao maskirani vigilante. Sad je porastao i on je sada policajac ali ga prati senka ubijenog brata narko dilera a okolnosti ga navodae da sada on mora postati taj vigilante - EL CHICANO.
Ranije sam pomenuo kako je Ayer uleteo na teritoriju za koju je delovalo da je Carnahanova posle narcA, ali Ayeru je kada je stigao na vrh ponestalo goriva i zanimljivo je da su u roku od godinu dana i on i Carnahan snimili filmove namenjene latino publici.
Ayerov TAX COLLECTOR je neuporedivo bolji, svakako da to nije realan odnos talenata između njega i Carnahana, ali da, on je snimio bolji film koji i dalje nažalost nije dovoljno dobar.
EL CHICANO međutim prvo loše izgleda, težak je za gledanje u tome kako je u dramskim scenama nevešt a u akcionim svedenom, zanimljivosti je naprosto nedovoljno, sve što je kliše je neubedljivo a ono što je novo nije dobro.
Prišao sam ovom filmu sa dozom radoznalosti, u pokušaju da shvatim da li Ayer i Carnahan pokušavaju da sa Latinx ekipom naprave Blaxploitation našeg doba, ali na kraju ovo ipak ne vredi.
* 1/2 / * * * *
Unapred: bez ikakvih namera.
Pomalo gledam na TV "Montevideo...". Ima epskih scena, pa sam hteo da proverim ekipu. Pronađem da si bio koscenarista. Svaka čast. xjap
Quote from: scallop on 13-11-2020, 18:00:57
Unapred: bez ikakvih namera.
Pomalo gledam na TV "Montevideo...". Ima epskih scena, pa sam hteo da proverim ekipu. Pronađem da si bio koscenarista. Svaka čast. xjap
Bio sam na onom delu kad putuju vozom i na celom ovom urugvajskom delu od kog je drugi pravljen film. Hvala puno!
DONNYBROOK Tima Suttona je što se mene tiče prehvaljen, nedomišljen i da apsurda pretenciozan pokušaj da se eto progovori o krizi Amerike kroz jednu priču o kriminalcima sa margine u Heartlandu.
Sutton je uspeo da animira ekipu da se maksimalno trudi i evidentno je da se svi oni ponašaju kao da su deo nečega važnog, ali taj spoj teškog naturalizma i bizarnih grindhouse stereotipa naprosto ne pije vodu. Tim pe je šteta što hlumci kao Jamie Bell, Margaret Qualley ili James Badge Dale donose puni A-game, a ono što rade nema nekog naročitog smisla.
Frank Grillo igra najnegativniju osobu u filmu, sociopatu za kog je teško poverovati da ga meštani dotle već nisu nekako ubili, ako već sistem toliko ne funkcioniše da mu nekako nije stao na put.
Junaci rade čitav niz stvari koje su potpuno retardirane ne bi li se radnja nekako zaokružila, i tim pre ova bizarna vizija deluje još čudnije kada po delu kritika vidimo da je izgleda kod određenog broja ljudi naišla i na nekakvo razumevanje.
Forma u kojoj je Tim Sutton zapeo da kaže nešto važno je hvale vredna, volim takve filmove, ali sve to je moralo ipak mnogo razumnije da se uradi.
* * / * * * *
ECHOES OF WAR u režiji Kane Senesa je vestern o veteranu Građanskog rata koji se vratio kući i u rodnom selu zatekao staru porodičnu zavadu koja polako eskalira jer se njegova sestra viđa sa sinom rivalske familije a on je dovoljno psihotičan da stvari relaitvno brzo gurne put nasilja.
Nema tu šta mnogo više da se kaže sem da veterana koji se vratio iz rata igra James Badge Dale a da oca rivalske porodice igra Willam Forsythe. Dakle, glumački film je zahtevan i mastan i Kane Senes se trudi da svemu tome ne smeta a rezultat je malickovsko zagrevanje za tregediju koja samo čeka da se desi, i kad se desi ne razočara nas svojim intenzitetom.
* * * / * * * *
Mislio sam na "urugvajski" deo. Navikli smo da kudimo, a bolje je pohvaliti.
Quote from: scallop on 14-11-2020, 11:09:27
Mislio sam na "urugvajski" deo. Navikli smo da kudimo, a bolje je pohvaliti.
Hvala puno. Bile su to tri godine posla ali eto film živi i šest godina kasnije, pa me izuzetno raduje da to vreme nisam potrošio uzalud.
GREENLAND Rica Romana Waugha je film o nastupajućoj apokalipsi koju izaziva neka plazma, neki gasovi i meteori koji prolaze pored Zemlje a onda je zakače.
Pa ipak ovo je pre svega film o jednoj porodici koja pokušava da preživi i ostane na okupu u momentu kada svet doseže civilizacijsku nultu tačku, kada borba za opstanak dovodi do transformacije i kod najpitomijih ljudi.
Chris Sparling je napisao zanimljiv, milšićav scenario, ali glavnu ulogu igra Gerard Butler, dakle iako je on ovde građevinski inženjer, nije mu teško da se pobije, pa i da ubije, samo se za razliku od tipičnih Butlerovih junaka u takvim okolnostima ne prepušta uživanju već mu je kao malo teško.
U tom smislu ova porodica, na kraju nije baš "obična" ali to ne smeta jer Ric Roman Waugh ima taj neki folksy pristup svemu i uspeva da napravi priču sa blue collar gritom iako su junaci nominalno white collar ali su iz realne ekonomije.
Potpuno mi je jasno zašto je ovaj film prvobitno trebalo da radi Blomkamp, doduše sa Chris Evansom jer ovo je upravo jedan street level pogled na apokalipsu koji bi njemu legao iako bi njegov film na ovu temu čak i sa ovim scenarijem bio bitno drugačiji.
Ric Roman Waugh je u svom rediteljskom postupku jednostavan, mišićav koliko i scenario, postavlja situacije i onda ih snima kao u nekom sandboxu, sa svih strana, vibrantno, držeći se vizure junaka i puštajući da se spektakl nađe u drugom planu.
Rezultat je film za koji se lako može reći da "nije ništa posebno" ali dobar je, a to se mora ceniti.
* * * / * * * *
THE BUDDY GAMES Josha Duhamela je rediteljski debi ovog glumca, po mnogo čemu atipičan. Naime, reč je WWE produkciji i jednoj gross out komediji u duhu TAGa ali i JACKASSa o grupi sredovečnih ljudi koji su proveli ceo život praveći buddy games, jackassične igre bez granica, i sada moraju da organizuju ultimativno izdanje kako bi drugara izvukli iz depresije.
Josh Duhamel režira prilično sigurno ali film narativno deluje smandrljano, naročito treći čin koji deluje kao da je iznuđen nekim produkcionim pritiskom, kao da je materijal u tom segmentu bio nedovoljno dobar ili da je zamenjen nekim bitno jeftinijim reshootom.
U fazama dok je film na nogama međutim, ovo je low key derivat stari kojima se bavio Johnny Knoxville, i potpuno je u redu mada slabije čak i od ACTION PARKa.
Olivia Munn je nedovoljno iskorišćena. Josh Duhamel i Dax Shepard su dobri. Cela ekipa je solidna.
Ima ovde dobrih scene. Odluka Josha Duhamela da kao reditelj debituje nečim što je programmer i vehicle je inteligentna jer sebe ne pokušava da nametne kao autora već kao profesionalca. Međutim, ono što nije uspeo da izrežira jeste stabilnost produkcije i celine koju pravi, tako da je BUDDY GAMES ostao nedorečen, a nije autorski film da u tome ima šmeka.
Josh Duhamel kao reditelj ipak ima šta da pokaže, šteta što je BUDDY GAMES film samo za ljubitelje i poznavaoce.
* 1/2 / * * * *
Da li je MANGROVE film ili televizija?
To je pitanje koje će se otvarati posle premijere McQueenove petodelne antologije televizijskih filmova SMALL AXE. MAGROVE je uz LOVERS ROCK bio selektiran u počasnu postavku ovogodišnjeg kanskog festivala koji nije održan i tamo je mogao imati status filma. S druge strane, na kraju je izašao na BBCu i Amazonu, kao televizijski rad.
Od McQueenovih filmova, samo sam WIDOWS gledao u bioskopu i on stvarno jeste bio movie. Ni u slučaju SHAME ni u slučaju HUNGERa nisam imao dileme. 12 YEARS A SLAVE koji mi se nije dopao takođe nije otvarao tu dilemu.
MANGROVE mi je ipak otvara. U određenom smislu, film je sličan kao Sorkinov THE TRIAL OF CHICAGO 7, u većem delu toka je sudska drama, i u tom domenu je izvanredno izveden. Za razliku od Sorkina, film rekonstruiše život na Notting Hillu dok su njime dominirali crni doseljenici sa Kariba i prikazuje incidente oko kafane Mangrove koji su rezultirali protestima i suđenjem.
Ako nešto nije film-like u ovom filmu jeste relaksirana struktura unutar scena. Verujem da bi film bio "zategnutiji", naročito u tom uvodnom delu, i da bi kadriranje bilo nešto "šire" u pogledu kompozicije kadra, dočim je ovde više krupnih planova kao osnovne građe.
Elem, lako bih zamislio ovaj film i na festivalu, ali dok sam ga gledao na malom ekranu za razliku od HUNGER i SHAME ipak mi je vukao na - nesumnjivo - vrhunsku televiziju.
Kod McQueena uvek ima šta da se vidi, u pogledu rešenja koja su obično jednostavna, veoma efektna i visokoestetizovana. Ima tu da se vidi dosta i u pogledu glume i u pogledu priče. I baš zbog toga, MANGROVE je uživanje za gledanje, u koju god formu da ga smestimo.
Isto tako inspirisao me je da repriziram seriju GUERILLA Johna Ridleya.
Ako je film, zaslužuje * * * / * * * * ali ću ga ja u svojoj evidenciji voditi kao televizijski rad.
JIU JITSU Dimitrija Logothetisa je DTV rad niskog nivoa, koji nisu radili sasvim neuki ljudi u ekipi, recimo DP Gerardo Madrazo, ali ukupan utisak je nažalost loš. Priča ovog PREDATOR rip-ofa je besmislena i na sve to još i repetitivna, a Tony Jaa, Alain Moussi, Frank Grillo i Nic Cage su zarobljenici te loopy besmislice čije pojedine scene sugerišu da je ovo moža i moglo ispasti na nešto a u stvari biće da nije.
FATMAN Eshoma i Iana Nelmsa je indie krimi komedija o Deda Mrazu i njegovom biznisu koji je u krizi jer je omladina postala neposlušna, i najgorem od sve dece koje nezadovoljno poklonom angažuje plaćenog ubicu da ga ubije.
Kritike filma FATMAN provele su jako mnogo vremena tretirajući koncept ovog filma kao nešto što je outrageous, posmatrajući gde se Mel Gibson nalazi u odnosu na to, kakav je ovo film, jel ovo neki treš, jel treba da postoji i sl.
Takva recepcija filma je neobična i proističe iz nelagode vezane za Mela Gibsona. Ovaj velikan savremenog filma, i uopšte naš veliki savremenik bio je jedna od najvećih zvezda u poslednjoj garnituru kada je Holivud imao zvezde. Posla pada iz milosti, on je to i dalje ostao i žestoku emociju divljenja i poštovanja zamenile su neke druge emocije.
U svetu u kome imamo desetine filmova po stripovima čiji su sižei osnovni primeri palpa i treša, i svaki od njih košta preko 100 miliona dolara, dakle dobija produkcioni tretman najozbiljnijeg Scorseseovog epa. Ako konačno i sam Scorsese snima IRISHMANa u kome polazi od gimmicka da glumci uz pomoć specijalnog efekta glume likove različitih godina, i to niko ne dovodi u pitanje, zašto je odjednom FATMAN otkrio krizu smisla savremene američke kulture?
Ne znam. Reč je o malom, niskobudžetnom, maltene kamernom filmu o umonrnom čoveku koji je sticajem okolnosti Deda Mraz, o poslu koji mu propada jer je nekakva kriza nekakvog morala i o nekim ljudima koje je njegovo delovanje navelo da pođu putem zločina i psihopatologije.
Elmsi nisu neki velemajstori da bitno prevaziđu budžet, i FATMANu nedostaje potecnijalni bajkoviti bljesak i epska širina koju tema Deda Mraza može da nosi, ali meni je prijao taj street-level pristup, junaku iz bajke koji eto živi u realnosti i sreće se sa ljudima koji su na neki način bili dotaknuti njegovim najboljim namerama i postali zli.
Nije to ništa novo, imali smo AMERICAN GODS Neila Gaimana koji je tu premisu bez većih problema prodao u formi knjige, potom je bila i serija. I jedini način kako objasniti ova tumačenja FATMANa i nekakva čudna očekivanja koja su se oko njega generisala je upravo odnos prema Gibsonu.
Ono što FATMAN jeste je svojevrsni old school krimić sa elementima vesterna o umornom heroju koji je na kraju svog životnog puta ali sticajem okolnostima ima tragediju u tome što ne može da umre. Imamo ubicu koji je primer kako se njegova najbolja namera pervertira. Imamo njihov susret. Isto tako reč je o satiri koja proističe iz uzimanja iracionalne premise i njene razrade dalje na racionalni način.
Cela ta satirična dimenzija o tome da je Deda Mraz podsticaj za božićnu potrošnju koji delom podržava američki javni novac, i da kad to postane neodrživo mora postati deo vojnoindustrijskog kompleksa, možda otvara mogućnost širenja tog "univerzuma" i nudi još potencijala, ali svakako ne limitira ovaj film.
FATMAN jeste skučen svojim budžetom, ali unutar toga što jeste on funkcioniše. Činjenica je da se on ne može žanrovski sabiti u jedan okvir, ali ovo je indie film, zašto bi pa morao biti visokooktanska žanrovska priča bilo koje vrste. Trejler nota bene jeste sugerisao više tu tvrdu vestern atmosferu ali ovaj film je i ima, samo više u karakterima nego u baratanju naoružanjem.
Stoga, FATMAN dolazi kao ono što smo zaslužili pred Novu godinu kroz svoj odnos između ostalog prema Melu. Hvala je vredno to što se opredelio da se u nezavisnim okvirima bavi quirky projektima sa zanimljivim scenarijima, što FATMAN jeste. Kritika je očigledno pomislila da posle izbacivanja iz industrije nekako može dobiti skupu bajku sa Melom u glavnoj ulozi, ali ne znam tačno na osnovu čega, i onda se naljutila kada joj se nije pojavio POLAR EXPRESS zemeckisovskih dimenzija.
Ovo svakako jeste Melov POLAR EXPRESS, namenjen ljudima koji njega vole i kapiraju njegove filmove. I on im uzvraća još jednom sjajnom, veoma promišljenom i svedenom rolom.
* * * / * * * *
Tipično zabavan intervju sa Hercogom:
"Star Wars is a new mythology for our times." (https://www.inverse.com/entertainment/werner-herzog-interview-fireball-star-wars)
Joe Carnahan proteklih godina petlja kao producent po obodima bioskopskog indie tržišta ali u filmu BOSS LEVEL snima svoj prvi full DTV film. Iako je film navodno koštao 45 miliona, što bi ga moglo kvalifikovati za bioskope, nastupili su neki problemi, otkazi distributera, promene dogovora, i na kraju je film prodat Huluu pre neki dan i istog časa je procureo na internet.
Ne znam tačno gde se desila ta premijera ili je to možda neka diverzija iz redova samih autora, čiji bi motiv mogao biti da se zapljuju pre izlaska FREE GUYa Shawna Levyja, sa kojim ovaj film uslovno rečeno deli neke sličnosti, ali o tome malo kasnije.
U svakom slučaju, za BOSS LEVEL je bolje da ga sagledavamo kao DTV kako god da je inicijalno koncipiran jer u tom miljeu bolje funkcioniše.
U osnovi, BOSS LEVEL je priča o time loopu i junaku koji se nađe u GROUNDHOG DAY scenariju u kome neki ljudi pokušavaju da ga ubiju a on nalazi načine kako da ih ukloni, preživi i nekako prekine taj loop. Ovo je naravno format koji se dosta rabi a u akcionom žanru je pre 6 godina dobio maestralnu reinterpretaciju u filmu EDGE OF TOMORROW Douga Limana. No, nije greh ponoviti ga.
Dramaturški gledano, Carnahan postiže jednu veoma veliku propulzivnost u pripovedanju. On je inače dobar pripovedačm, na nivou čiste tehnike, efektnih i uglavnom jednostavnih rešenja, i to ovde dolazi do izražaja. Carnahan se sa lakoćom snalazi u ovoj formi i plasira je nepretenciozno sa jasnim slojevima karaktera, zapleta i akcije.
Carnahan tu jasno gradi junake sa velikim emocionalnim nabojem i traumama, odnosima koji su precizni, ne preterano originalni ali urađeni sa ubeđenjem. Ništa tu nije novo ali je mišićavo i jasno. Možda je najslabija tačka zapravo negativac kog igra Mel Gibson. Mel ovde ima malu ulogu, mahom šprehersku, slabo je iskorišćen u akciji, a u ovom dramaturškom konceptu on ni nema prostora da nešto pruži. Mel dobro izgleda, dobar je špreher ali nema prostora da ovom liku da veći pečat i ovo je u ravni Luthera Voza iz MACHETE KILLS.
E sad, zašto sam pomenuo FREE GUY. Naime, FREE GUY je priča o non-playable karakteru u igri koji počinje da shvata da živi u igri. BOSS LEVEL se oslanja na estetiku kompjuterske igre i na neki način i sugeriše tu neku vrstu preokreta ali on se ne desi. Međutim, već u trejleru za FREE GUY možemo videti da je taj film veoma svesno i otvoreno naslonjen na tu vrstu sandbox igara, tu su helikopteri gunshipi, stripovski stilizovani neprijatelji i sl. To sve imamo i u BOSS LEVELu, ali na kraju to ipak nije nikakva virtuelna stvarnost već povišeni realizam koji je stilizovan kao sandbox igra. Dakle, imaginarijumi su bliski s tim što su koncepti različiti.
U tom smislu, za BOSS LEVEL je bilo od vitalnog značaja, pre svega za autore, da izađe pre FREE GUYa, da ne bi bio percipiran kao rip-off. Zanimljivo je međutim da se u BOSS LEVELu, od naslova, preko grafičkih rešenja, do sveta u kome se sve dešava, javlja gaming referenca, ali da ona nema neki fundamentalnih značenja na nivou celine. Nije ovo prvi film koji ima tu dimenziju, CRANK recimo pada na pamet, ali je BOSS LEVEL ipak bitno konzervativniji u realizaciji od toga.
Šteta je što ta gaming dimenzija nije bolje postavljena, i značajnija jer ovako deluje kao nešto što nije do kraja promišljeno.
Carnahanov film deluje malo "prekraćeno", deluje kao da je bio nešto duži. Ovde je tempo solidan, ali nema dinamike u pojedinim deonicama, u izvesnom smislu, kao da je Carnahana dostigao televizijski staž na network televiziji i to ne udubljivanje u neke scene, naročito akcione koje su solidne ali su mogle biti još visceralnije i uvlačiti gledaoca snažnije.
Međutim, ta pomenuta propulzivnost u naraciji čini da BOSS LEVEL bude prilično kul gledalačko iskustvo.
Teško je objasniti okolnosti u kojima je Frank Grillo postao nekakva akciona zvezda i činilac koji na nekom nivou da greenlightuje filmove. Nažalost, velika je disperzija njegovih angažmana ali izbor projekata je zanimljiv, šteta što dosta toga nije dobro. Da je BOSS LEVEL mogao da se nametne kao nešto ekskluzivnije u ponudi, mogao je biti Grillov video game movie, njegov RUNNING MAN ili već tako nešto. Međutim, u skoro pa hiperprodukciji Grillovog rada, BOSS LEVEL mora da se bori da se izdvoji jer ga prosto ima previše.
Da je film izašao u bioskope, vredeo bi * * / * * * * ali kao DTV se penje i na * * * * / * * * *
GLASNIJE OD ORUŽJA Miroslava Sikavice je veoma zanimljiv dokumentarni film o domoljubnoj muzici koja je nastajala u Hrvatskoj tokom rata za jugoslovensko nasleđe. Ima tu sad nekih stvari koje su preskočene, a bitne su, ne na nivou pojedinačnih pesama već na nivou celih fenomena, dakle ne možemo reći da je ovo definitivan i sveobuhvatan prikaz fenomena, ali ono što ovaj film definitivno jeste je dobro osmišljen, arhivski bogato opremljen rad, sa pravim pitanjima koja su postavljena autorima.
Film se pretežno fokusira na hrvatsku scenu, odgovorom sa srpske strane se bavi veoma malo i samo u meri u kojoj je neophodno da bi se ispratio fenomen. Sagovornici su snimani danas, i naravno njihova sećanja su podjednako zanimljiva kao i refleksija o prošlim događajima i razmišljanja o tome da li su dobili samo ono što su hteli ili i ono što su želeli.
Film je urađen na moderan način u pokušaju da ne bude talking heads koliko god je to moguće, sa ljudima koji posećuju mesta na kojima su se desile neke od stvari o kojima govore, na mestima "traume", ili u nekoj svakodnevici. Nekome ta estetizacija može biti i usiljena ali meni je prijala.
Sve u svemu GLASNIJE OD ORUŽJA zaslužuje pažnju i onih koji vole muziku i onih koje zanima istorija raspada SFRJ.
* * * 1/2 / * * * *
LOVERS ROCK je bio drugi film u BBCjevoj antologiji SMALL AXE koju je Steve McQueen snimio inspirisan iskustvom doseljenika sa Kariba u Britaniji koji je selektiran za ovogodišnji neodržani kanski festival. Film traje 70 minuta i fokusira se na grupu mladih ljudi koji se okupljaju na jednom londonskom house partyju.
Nenametljivo, McQueen kroz malu priču priča veliku priču, o mladosti, o muzici, o karipskom zvuku koji je nama danas dobro poznat iz mejnstrima koji je kod druge generacije doseljenika i dalje imao šamansko dejstvo.
Film beži od priče ali je ipak ima, pa ipak reč je o filmu stanja u kom McQueenova jača rediteljska strana dolazi do izražaja. Iako po kadriranju i ovde vidimo da je film sniman sa malim ekranom na umu, LOVERS ROCK je stukturalno, pa i u postupku više kanski film od MANGROVEa.
Sličan postupak videli smo u filmu Kathryn Bigelow DETROIT, samo sa potpuno drugim predznakom jer tamo je film govorio o jednoj ekstremno tenzičnoj, napetoj nerešivoj situaciji koja duboko zalazi u prostor horora, a ovde upravo suprotno, o životu u kom jedinu tenziju predstavljaju unutrašnja emotivna vrtloženja junaka.
Ako je film, zaslužuje * * * 1/2 / * * * * ali ću ga ja u svojoj evidenciji voditi kao televizijski rad.
FULL COURT: THE SPENCER HAYWOOD STORY Martina Spirita je film u kom je nemoguće za ljubitelje košarke da ne uživaju. Pa ipak, teško ga možemo smatrati dobrim filmom. Pored nekih paušalnih rekonstrukcija koje nisu previše pažljivo urađene iako im je namera bila da više budu asocijativne nego narativne, sve ostalo su manje-više talking heads priče i solidna arhivska građa, urađeni u jednom nekritičkom biografskom maniru gde se prati ceo život junaka, pa ono što je važno ne dobija dovoljno pažnje.
Uprkos tome što je Chuck D domaćin filma što svemu daje posebnu energiju i sentimentalnu vrednost, barem za mene, opšti utisak je da se u ovu priču ušlo sa idejom da se kaže sve, a na kraju smo postigli vrlo malo. Odnosno mnoge teme su dotaknute ali nisu izvedene do kraja.
Teško je govoriti o filmu u kom govoe Charles Barkley, Pat Riley, Larry Andrews i mnogi drugi da je nedovoljno informativan, ali mene je ostavio ipak gladnim za još informacija o nekim stvarima, možda baš zato što je ravnomerno prateći životni put Spencera Haywooda istrošio deo minutaže na manje važne stvari.
Stoga, ja bih svakom ljubitelju preporučio da pogleda ovaj film ali isto tako mislim da neko koga zanima film kao forma u ovome nema šta da vidi. Čak naprotiv.
* * / * * * *
LET HIM GO Thomasa Bezuche je jedan od onih old school filmova u kojima se prosto mnogo toga dobrog sklopi. Isto tako ovo je jedan od onih filmova koji su se vratili u epohu ne bi li u njoj možda nekako evocirali i ono što je tadašnje filmove činilo dobrim, i jedan je od retkih kome je i to uspelo.
LET HIM GO se dešava na prelazu iz pedesetih u šezdesete u Dakoti. Kevin Costner i Diane Lane igraju bračni par čiji oženjeni sin, inako krotitelj konja gine, ostavljajući iza sebe sinčića i udovicu. Kada se snaja preuda, i jednog dana naglo ode u muževljev rodni kraj, bivša svekrva je sumnjičava da li je sve dobro sa njom i detetom. Njih dvoje kreću na put u Dakotu na imanje muželvljeve porodice i tamu zatiču neke Southern Gothic momente, i stvari postaju opasne.
LET HIM GO je triler, ali ima tempo i egzekuciju vesterna. Na neki način, Costner je od Eastwooda preuzeo štafetu čuvara vestern žanra, pa i u formi modernog vesterna i u ovoj priči se sjajno snalazi, a znajući njegov metod rada, ne sumnjam i da je umešao svoje prste u scenario i režiju.
Bezucha je ekranizovao roman Larry Watsona i našao je priču koja me je podsetila na COLD IN JULY po svojoj brutalnosti ali sa toplinom i glumačkim gravitasom filmova kao što je onomad bio Eastwoodov PERFECT WORLD.
Sve u svemu, LET HIM GO je sjajan posao, evokacija epohe koje više nema i filmova koji su u njoj snimani i o njoj su govorili. Međutim, isto tako, film je i veoma moderan, vibrantan, itekako govori o savremenom trenutku. Muzejski elementi su na delu, ali film LET HIM GO je veoma živ i veoma nam se obraća.
Neukusno je sada brojati krvna zrnca filmu i raščivijati koliko je Costner tu upleo prste, ali ako je ovo Bezuchin organski napredak onda ga definitivno treba imati na radaru kao bitnog filmaša.
* * * 1/2 / * * * *
ЮМОРИСТ Mihaila Idova je fikcionalna priča o jednoj sedmici u životu najpopularnijeg sovjetskog komičara Borisa Arkadijeva (ima isto ime kao sovjetski trener koji je otac "totalnog fudbala") i delimično je inspirisan životima komičarskih superstarova iz SSSRa kao što je Hazanov, čija kćerka Alisa inače igra Borisovu suprugu.
Tema humora i komedije u SSSRu je veoma specifična, iz više razloga. Poznata je fascinacija Ronalda Reagana sovjetskim vicevima koje je rado prepričavao. Život i politika u SSSRu nisu bili šala, ali humor se nije mogao suzbiti, a pored onog koji je bio zabranjivan i ilegalan, postojali su i ventili kroz koje je narod mogao da se ispolji.
Međutim, sovjetski komunizam je kao ideologija ima ambicije da totalno usmerava život i teme koje su bile dopuštete za humor su se menjale, pa tako ni seks nije nužno uvek bio dopušten za šalu.
Film ЮМОРИСТ ispituje upravo to pitanje, kako izgleda život komičara koji sa šali na sve teme ali samo o ponekim može da govori u monolozima koje odobrava KGBova cenzura. Istovremeno, na privatnim zabavama za funkcionere on govori pravi materijal, praktično u svojstvu dvorske lude.
SSSR je u tom smislu bio zemlja paradoksa i neke od najpoplarnijih ličnosti bili su komičari iako je humor koji je dopirao do najširih masa bio strogo konrolisan.
Idov je snimio film dobrog ritma, sa zanimljivom atmosferom, visokom estetizacijom i nepretencioznom rekonstrukcijiom epohe, u priči i slici. Film je veoma precizan i efektan, i uprkos internoj sovjetskoj temi, ima potencijala za crossover.
* * * / * * * *
EMBATTLED Nikolaja Sarkisova, ovom prilikom prigodno potpisanog kao Nick Sarkisov je film u nekoj čudnoj američko-ruskoj produkciji koji možda i ponajbolje sumira sve ono najbolje što se može videti poslednjih godina o korozivnim mačo muškarcima iz Heartlanda.
Odakle se Sarkisov pojavio i snimio ovakvu filmčinu, sa maltene nepogrešivom glumačkom podelom, ja ne znam. Cela Sarkisovljeva priča je čudna, njegova biografija deluje ili skroz bizarno ili krajnje fishy, izaberite sami, te samim tim činjenica da je snimio OVAKAV film deluje skroz nerealno, ali hej EMBATTLED je tu.
Snimljen je po scenariju Davida McKenne, kultnog pisca moje generacije zbog filma AMERICAN HISTORY X, i ovde se on vraća snagom koju nije pokazao posle tog filma iako je neko vreme radio dosta da bi mu potom zvezda ugasnula, koliko sam shvatio zbog izvesne nekooperativnosti. Da li je ovo kambek? Teško je reći, EMBATTLED je jedan od onih filmova koji su mnogo bolji nego što je iko očekivao ali nemaju iza sebe infrastrukturu da ih izgura dovoljno daleko. No, što se mene tiče, McKenna ovde pravi kambek što nije lako jer pored AHX volim i njegov scenario za nastavak SCARFACEa u formi igra kojim me je zarazio Mehmet.
EMBATTLED je priča o sinu megapopularnog MMA borca iz Alabame koji živi sa majkom i bratom ometenim u razvoju, i jedva sastavljaju kraj s krajem jer iz nekog razloga prebopgati otac ne plaća alimentaciju. Razlozi za to su naizgled nejasni jer prihvata sinove, ali kako se priča razvija shvatamo da u porodici postoji trauma nasilja koja je podelila nekadašnji bračni par.
Smešten u svet MMA koji podilazi najnižim porivima raje iz Heartlanda, ovaj film maksimalno kapitalizuje kroz prikaz tog miljea ali i kroz strukturu borilačkog filma. Sve ono što je napipao Gavin O'Connor u WARRIORu ovde je "leglo" i desilo se kako treba, počev od podele koja je perfektna na svim mestima, a predvodi je Stephen Dorff koji je proteklih godina ulazeći polako u šerifovske godine postao zaista prejeben tip, i ovde je ščepao lik za gušu i nije ga pustio do kraja.
Teško je reći da Dorff nema veliku karijeru, snimio je zaista za svog vakta sve i svašta, od pobednika Venecije, do kultnih strip ekranizacija, ali nije postao zvezda. To ga dovodi u poziciju da često igra likove ispod nivoa svog umeća, ali nadam se da će role kao što je ova vfemenom da pokažu kakav talenat se tu nalazi i da ga treba iskoristiti dok je još u snazi.
Ako je Dorffova rola galvanizovala film kao celinu, važno je naglasiti da su i svi ostali glumci sjajni i da imaju neverovatnu hemiju, od Darrena Mana u ulozi sina, do Elizabeth Reaser u ulozi majke. Colin McKenna sin Davida McKenne igra sina ometenog u razvoju zbog Williamsovog sindroma i on ima taj problem i u stvarnosti. Prikaz osobe sa smetnjama u razvoju je veoma topao, duhovit, bez ikakve preterane sentimentalnosti i veoma je afirmativan i koliko god ta reč bila istrošena "osnažujući".
U vizuelnom pogledu, Sarkisov se drži povišenog realizma, inscenacije su energične a Holanđanin Paul Ozgur, direktor fotografije u usponu, pokazuje da je dorastao najozbiljnijim zadacima.
MMA borbe su pokazane energično, krvavo, uzbudljivo i odbojno u isto vreme, baš kako treba. EMBATTLED izvlači maksimum iz oslanjanja na MMA milje, i u domenu animiranja publike i u domenu socijalne kritike koju iz toga može da proizvede.
Kako je ovako jak senzibilitet za jednu par excellence američku temu pronašao Sarkisov ostaje pitanje, ali biće da je dobra saradnja sa McKennom igrala značajnu ulogu.
Što se mene tiče, jedan od filmova godine.
* * * 1/2 / * * * *
Oh, ovo zvuči kao potpuno obavezna lektira!!!!!!
Postoje oni čarobni trenuci u jugoslovenskom fudbalu kada neki igrač krene u dribling i čuvar zaista ne može da se snađe i ne zna gde je pošao, ali to ne zna ni sam dribler. E taj magični trenutak je Christopher Nolan uspeo da zarobi i produži na dva i po sata u svom novom filmu TENET.
Poput šibicara koji se toliko zaneo da ne zna više ni on sam gde je kuglica, Nolan u ovom filmu igra jednu od svojih partija u kojima obično - kao kod vrsnog šibicara - kuglice ni nema.
TENET je razočarao Nolanove fanove ali je odabrao sve nas koji to nismo jer je ovo krenulo kao pokušaj pametnog filma za glupe ljude, formata u kome se ovaj autor afirmisao i obogatio a završio je kao jedna salata od jako zanimljivih scena koje ni policija ne može da razjasni, ali koje ostaju povezane nekom opštom idejom i smerom u kom se kreće priča.
Nolanovi fanovi nisu dobili svoju porciju high concepta koji im je otvorio vidike, jednim delom jer se Nolan toliko zaneo da je izgleda malo i samom sebi otvarao vidike tokom ovog filma. Međutim, ono što jesmo dobili je divlja nekontrolisana globtroterska parafraza Bonda, bitno energičnije izvedena u inscenacijskom i rediteljskom pogledu od Nolanovih dosadašnjih radova, sa nekoliko kapitalnih scena koje treba videti.
Palindromi, momenti iz žanra "Ana voli Milovana" ali i tipičan Nolanovski "idi mi dođi mi" su na delu. Glumačka ekipa je jaka na svim mestima a Denzelov sin u glavnoj ulozi pokazuje svest da svaki dinar mora da se zaradi. Elizabeth Debicki je sjajna, Kenneth Branagh se ponaša kao da mu nije dosadilo što Xti put igra ruskog negativca a Robert Pattinson donosi neku zanimljivu debonair atmosferu britanskog agenta koji više deluje kao OUR MAN IN PANAMA nego Bond.
Ključne Nolanove inovacije u odnosu na Bond formulu su vezane za unutrašnji život megalomana negativca. Branagh igra junaka koji je delom tipičan Bond-negativac iz udžbenika, sa sve nezadovoljnom ženom koja neće sina Bajazita već Obilić junaka, ali u svemu tome se snalazi na zanimljiviji način jer se cela stvar igra sa više ubeđenja.
Glavni junak je bondovska figura koja prolazi kroz proces sazrevanja, dokazivanja, suočavanja sa zadatkom od kog zavisi sudbina sveta gde prema toj temi ime nekakav dublji odnos, ali ne predubok, no ipak jači od "još jednog dana na poslu" agenta 007.
Konačno, taj psihodelični momenat iz filmova o Bondu, taj momenat izmenjene percepcije realnosti itd. ovde dolazi do većeg izražaja. U tom smislu, osetan je kontinuitet psihodelije iz 60s i 70s bondolikih filmova gde su prvo sami filmovi o agentu 007 imali oniričke figure negativaca, neke često arhetipske situacije iz snova u svom imaginariju, a zašto ne reći i same kenadamovske scenografije su delovale kao prostori iz podsvesti.
Setimo se da je lično Ken Russell režirao filma BILLION DOLLAR BRAIN sa Harry Palmerom, Caineovim bondovskim junakom a da je Pinter pisao QUILLER MEMORANDUM. Dakle, realizam već preko pola veka ne živi u špijunskom filmu ali mu se povremeno vraća i to ne nužno u formi visokooktanskog akcionog eksapizma.
U TENETu se dešava upravo to - priča o uništenju sveta pod okriljem novog Hladnog rata, mistifikovana do krajnje granice i dignuta na metafizički nivo gde samim tim zakoni mehanike ustupaju mesto kvantnim.
U tom pogledu, ako izuzmemo zaista vrlo malo Nolanovog fušerenja (primer je scena na kraju koja je negde da nivou srpskih serija) ovo je maštovit i energičan film. Nolan ima taj nerv reditelja emisije iz kulture na RTSu koji stavi vazu u kadar da se zna da se priča o nečemu važnom, pa tako i ovde, svemu je data doza elitizma i prestiža, kako bi se upakovao treš u sve to.
Nekoliko scena su kako rekoh antologijske, naročito ona uvrnuta borba u magacinu u Oslu a neke scene su bizarne u postpuku ali efektne.
Recimo primer klasičnog nolanizma koji se slučajno ispostavio kao uspešan je završni obračun u sovjetskom zabranjenom gradu gde imamo desant junaka pod maskama u istovetnim uniformama, među kojima su i trojica protagonista - takođe pod maskama i u uniformama. To naravno zvuči kao moronska greška kada se prepriča, obično se junaci malo diferenciraju, ali kod Nolana ne. Međutim takav faul ovde deluje sveže i još više odmiče film od konvencije.
Problem sa fazom kada film totalno zaluta jeste u tome što se povremeno oseća da Nolan ima potrebu da ga nekako vrati na kolosek i da publika uhvati priključak. Međutim, ovaj film ne pati od strukture kompjuterske igre kao INCEPTION gde posle svakog nivoa imamo tutorial. Naprotiv, ovde imamo tutorial koji je bitno reduciran što znači da je u nekom trenutku i sam Nolan shvatio da se publika ne može vratiti punom razumevanju zbivanja. Da je bio opušteniji ne bi bilo ni ovih infodumpova i to bi svakako osetno približilo film statusu remek-dela.
Warner je precenio TENET i njegovu moć da vrati publiku u bioskope. Nolanov kult evidentno jeste dovoljno jak da privuče publiku da rizikuje život u bioskopima ali očigledno nije uspeo da napravi dovoljnu trakciju u bioskopima. Međutim, ako je za utehu ono što je ponuženo publici jeste film koji je atipičan, sa snažnim autorskim pečatom, upravo u domenu kršenja konvencija, a opet i sa fizionomijom blokbastera. Evidentno ovo nije film koji je obavio posao ali ima poetske pravde u tome što je to baš sa ovim filmom pokušano i što to nije bio neki bezličan blokbaster.
Ako INCEPTION nije bio dovoljan showcase za Nolana u pokušaju da snimi Bonda, i jasan znak da ga on može uvesti u 21. vek onda TENET svakako jeste.
* * * 1/2 / * * * *
Film je zabavan ali totalno konfuzan. Dijalozi u kojima se objašnjava način na koji svet funkcioniše su prebrzi i nejasni, verovatno namerno, jer sam već čitao komentare na drugom forumu tipa "nisam baš razumeo taj i taj deo, moraću da pogledam ponovo...", klasična Nolanova prevara i navlakuša, da se gleda više puta, i veštački produži život filmu kroz kasnije rasprave diljem interneta. Mene nije uspeo da navuče, odgledao sam sa pola mozga i uživao koliko sam mogao, a to nije bilo baš puno. Slažem se da su glumci odlični, i generalno, recimo prve dve trećine filma su mi držale pažnju, i pored toga što mi principi funkcionisanja manipulacije vremenom uopšte nisu bili razumljivi, niti sam se trudio da ih shvatim. Ta poslednja trećina mi je već postala nekako repetitivna i dosadna, kao da je bilo sve već ispričano do tada i da gledam sve ispočetka. Čak me ni scena finalne bitke nije radila, ono, ravna linija. Od mene kao konzumenta dosta niža ocena, recimo 2.5/5.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Vec sam ti, Kriple, pisao na Fejsu povodom Teneta, meni je taj film remek-delo.
Dodao bih da, buduci da je Nolan moje godiste, i da smo odrastali na istim Bondovima, ovde vidim snazan uticaj Bonda iz 80ih, posebno dva kljucna filma ove faze, Spijuna koji me je voleo i Munrejkera. Spijun... je prvi film u kojem se Rodzer Mur nekako osetio kao domacin u ulozi, i prvi film koji je sve ono sto smo voleli kod Konerijevog Bonda u kasnijim fazama podigao na Nti nivo. Spijun... je bio film koji je za Brokolija posle relativnog neuspeha Coveka sa zlatnim pistoljem bio Holivud-ili-propast varijanta, i koji je ceo serijal spasao i uveo u novo doba. Sledeci, Munrejker je bio film koji mnogi ne vole, zato sto je maltene prepisao uspesne stvari iz Spijuna... (negativac koji takodje zeli da unisti svet, zatvoren sistem koji sada nije na dnu okeana nego u svemiru itd itd) ali ih podigao na nivo pravog SF filma...
Meni Tenet deluje kao 80s Bond iz paralelne realnosti u kojoj Brokoli nije odlucio da spusti loptu posle Munrejkera i napravi Samo za tvoje oci, vec je krenuo dalje u SF samo sa drugim elementima, i kao potpuni omaz filmovima tog perioda (od negativca koji poput Stromberga i Draksa zeli da unisti ceo svet, do jurnjave sa vatrogasnim kolima koja je drag osvrt na Pogled na plen).
Ceo film sam gledao otvorenih usta, a kada krene poslednja akciona sekvenca, sa dve grupe vojnika od kojih jedni idu normalno, a drugi unazad kroz vreme, shvatio sam da gledam potpuno jebeno remek-delo koje cu gledati jos mnogo puta.
Matthew Michael Carnahan je ekspert za okupacioni film, uostalom pisao je THE KINGDOM Petera Berga i u svom rediteljskom debiju MOSUL on snima okupatorski film nove generacije.
Glavni junaci su "lojalni Iračani"; specijalna policijska koja se bori sa Islamskom državom u Mosulu. Jedinicu čine policajci koji su baš zbog svoje proefesije doživeli odmazdu ISISa, a sada su na osvetničkom pohodu kroz razoreni grad u nadi da je među malo preostalih i preživelih zatočenih civila možda ostao i neko njihov.
Da je film na engleskom, imao bi sigurno pola ocene manje, ali ovakav film na arapskom ipak nikada nismo videli i to je svakako bitan kuriozitet. Fizionomija filma je na liniji Berga ili Scotta u BLACK HAWK DOWN fazi. Obračuni su visokooktanski, energični, a akcija je u maniru povišenog realizma ali bez eskapizma.
U par navrata ima infodumpovanja, ali to se može uzeti kao zaista greh koji možemo oprostiti jer u ovom miljeu na ovaj način gledaoci nikada nisu ušli.
Carnahan se ispostavio kao veoma hrabar i intuitivan autor. Ovakav film više deluje kao nešto što bi mogao da snimi neki već dokazan autor kao vanity project, nego neko kao debi.
Ako raščlanimo ovaj film, svakako da je ta inovacija sa arapskim likovima kao koncept nešto što je izdvojilo ovaj film. Međutim, isto tako, ovo bi bio dobar film i da su junaci Ameri i da je na engleskom, ali takve smo već videli, ponekad i u boljem izdanju od ovog.
Ovaj spoj je međutim sjajan i zaslužuje punu pažnju.
* * * 1/2 / * * * *
Films se zove Mosul, da dodamo za ostale čitaoce :lol:
Piše u prvoj rečenici :D
To je Cripple editovo posle xnerd
LIFE IN A YEAR Mitje Okorna je jedan od produkciono najozbiljnijih filmova koje su snimili autori iz bivše Jugoslavije.
Nažalost, Mitja Okorn nije imao sreće da mu film izađe onda kada je trebalo. Razlozi za to su razni ali ih mahom treba tražiti u sukobu Willa Smitha i Sonyja, ali i u tome što je Jaden Smith kao glavni glumac u ovom filmu u međuvremenu krenuo da drugačije usmerava svoju karijeru.
Ovaj film je nastao po originalnom scenariju ali se u suštini bavi temom koju znamo iz literarne YA produkcije i naslova kao što je THE FAULT IN OUR STARS.
Jaden Smith igra mladog ambicioznog momka koji gađa odlazak na Harvard i upoznaje mladu kelnericu sa čudnom bojom kose kojoj kreće da se udvara iako ona misli da je suviše square i nedovoljno edgy za nju. Kako odnos napreduje, ispostavlja se da čudna kosa nije njena i da je to perika koju nosi zbog toga što boluje od kancera i ide na hemoterapije.
Tu film ulazi u taj LOVE STORY momenat, i sasvim sigurno Jaden Smith Cara Delevingne neće zameniti Ryana O'Neala i Ali McGraw u kolektivnom sećanju, ali ne zbog toga što nemaju talenta i hemije u odnosu.
Naprosto LIFE IN A YEAR je pristojno ostvarena priča tog tipa koja dolazi sa tom mračnom senkom odložene premijere koja je filmu dala uncool imidž koji u spoju su uncool pričom prema kojoj publika ima određeni otpor, daje loš rezultat.
No, sam film zapravo nije toliko sentimentalan niti eksploatiše previše ideju junakinje koja je na umoru. U tretmanu priče pokušava da bude okrenut životu i kreativnosti koji se u tim okolnostima javljaju, premda ne istrajava do kraja u tom bucketlisaškom konceptu a to je da Jadenov lik pokušava da svojoj devojci priredni sve životne ključne momente u godini dana koja joj je preostala. No, on predstavlja tu okosnicu i osveženje u odnosu na filmove tog tipa.
Kad je o Okornu reč, najveći kompliment je da ovaj film izgleda kao američki film, kao da nije nekakav debi evropskog reditelja već profesionalno urađen posao čoveka koji je već tamo i radi. U tom smislu, naravno otvara se pitanje šta njemu ovakav film donosi u pogledu statusa i ja mislim da je ovo prevashodno za njega jedna jako dobra profesionalna referenca da je uspešno sproveo jednu jednostavnu priču sa mladim a već veoma poznatim glumcima, i da relativna anonimnost filma ne znači da to producenti neće znati da cene.
Za razliku od mnogih reditelja odavde koji su u Holivud odlazili sa idejom da će oni učiti Amerikance kako se pravi film, Okorn je pošao drugim putem - snimio je film u kom je pokazao da baš zna da ga pravi kao Amerikanci.
* * 1/2 / * * * *
FREAKY Christophera Landona je najavljen kao novi korak u VinceVaughnissanceu ali nažalost u ovom filmu autor HAPPY DEATH DAYa ne uspeva da ponudi šarm i energiju svoja prethodna dva filma koji su postigli veliki uspeh. Landon se specijalizovao za primenu nekih od obrazaca popularnih high concept filmova na slasher. Ako je HAPPY DEATH DAY bio spin na GROUNDHOG DAY, ovaj film se odnosi na FREAKY FRIDAY i slične body swap komedije.
Kao čovek koji je radio jedan od gorih body swap filmova u istoriji, čiji je jedan od problema bila ta prekomplikovana strukturam ivde je ideja dosta jednostavna, imamo jasan prelazak iz tela u telo, i povod da devojka imitira ubicu u interpretacije Vincea Vaughna a da Vaughn imitira devojčicu.
I to je manje-više to. Znači, VinceVaugnissance se sveo na to da Vince izigrava devojčicu koja je u njegovom telu, i on to može da radi u snu. I što se mene tiče, drago mi je to mu je ovaj film dobro doneo i bacio ga ponovo u bioskope, gde mu je i mesto. Ali ovo su stvari koje su zaista garden variety i ne zaslužuju neku naročitu pažnju njegovih fanova.
Međutim, nije Vaughn problem ovog filma, on ima banalan zadatak i on ga izvodi kako treba. Problem je neinventivan scenario koji ne donosi apsolutno ništa novo u body swap. Štaviše, veoma je linearan, nimalo nije loopy, ne dovodi čak junake ni u duži kontinuitet boravka u telu, pa ni u potrebu da se adaptiraju na svoje nove telo, i da jedni drugima pruže ono što im nedostaje, nehotično poboljšaju svoje živote i sl.
Ono što kreće je pratfall slapstick, banalan, simplifikovano realizovan. I to je OK. Ali je nedovoljno dobro u godini kad smo dobili BABYSITTER: KILLER QUEEN i SPONTANEOUS. Prosto, po-mo horor komedija je otišla mnogo dalje od ovoga.
* * / * * * *
BLACK BEAR Lawrence Michaela Levinea ima Aubrey Plazu i Christophera Abbotta u podeli i to je već samo po sebi dovoljno da u filmu ima šta da se vidi kad je reč o glumi. Nažalost, ovaj film je baziran na high conceptu koji je charliekaufmanovsko meta-dekonstruisanje nečega što za početak nije bilo toliko zanimljivo ni na početku, a nema ni šta mnogo da kaže o tome šta smo videli kao mehanizam iza scene.
Do pola je ovo film o likovima, a od pola je film o snimanju filma na kom glumci igraju te likove ali neke uloge su izmenjene, reditelj u drugom delu je junak u prvom, neki odnosi su različiti, neki su projektovani i sve ovo je nekakva meditacija o kreativnom procesu i sl.
Šteta je što ta meditacija nije nekako produbljenija i sadržajnija. Ono što je vrlina filma barem je to što ni uvodni deo koji je "fikcija" i taj neki sloj priče nije karikiran i nije prazan, ali ukupno uzev, sve to je nažalost neupečatljivo i nalazi se na začelju ovih meta-priča i dekonstrukcija.
* * / * * * *
WANDER April Mullen je indie triler na granici B-filma koji u glavnim ulogama igra Aarona Eckharta i Tommy Lee Jonesa, i nažalost ne dobacuje do onoga što nbi oni mogli da pruže, ali opet reč je o zanimljivom, energičnom i na kraju namerno konfuznom ali baš zbog toga ipak frustrirajućem conspiracy trileru.
Eckhart igra privatnog detektiva, nekadašnjeg policajca koji je posle saobraćajne nesreće u kojoj mu je poginula porodica posta conspiracy theory nut i sada vodi podcast o tome sa likom kog igra Tommy Lee Jones.
Kada im se u podcast javi žena koja ima slučaj koji podseća na slučaj porodice glavnog junaka, on kreće da istražuje i polako nam više nije jasno da li je zavera u koju on veruje istinita ili je totalno sišao sa uma.
Film je prirodno, zbog same premise, zamršen i nažalost Apil Mullen to ne uspeva da do kraja iskontroliše. No, ko voli ovakve stvari treba da pogleda jer ima šta fa se vidi. Moglo je to mnogo bolje ali film svakako nije bezvredan, niti je gubljenje vremena.
* * 1/2 / * * * *
Treći film u televizijskoj kolekciji Stevea McQueena RED, WHITE AND BLUE je ponovo istinita priča, ovog puta o mladom londonskom crncu koji posle napada na oca odlučuje na napusti svoju karijeru u školstvu i postane policajac.
John Boyega je fantastičan u glavnoj ulozi kao mladi idealista koji misli da će policijski rad napredovati ako ga budu vršili perspektivni i uzorni članovi zajednice.
Tyrone Huntley igra jednu poznatu ličnost Leee Johna iz pop grupe Inspiration koja je u to vreme imala nekoliko Top-10 hitova.
Sama priča u ovom filmu obuhvata duži period i sažima niz incidenata držeći se šireg tematskog okvira kao poveznice, a to je u ovom slučaju sistemski rasizam. Međutim, estetizacija kojom se bavi McQurrn je briljantna za sve nas koji smo odrastali gledajući policijske filmove i serije reditelja kao što su Ian Sharp i Tom Clegg, da ne govorim o velikom Martinu Campbellu.
To je ta estetika, samo urađena savremenom tehnikom i za mene je ovo bilo pravo uživanje. Naravno, ovde je to stvar i fetišizma, verujem da mnogima to neće značiti ništa ali meni je značilo puno.
U tom pogledu, možemo ovde prepoznati i neke korene WIDOWSa i tog celog 80s televizijskog iskustva iz kog je ponikao taj film.
Da je ovo išlo u bioskope, od mene bi dobio * * * 1/2 / * * * *
JELGAVA 94 Janisa Abelea je autobiografska priča o mladom metalcu iz Letonije koji 1994. godine, u vreme samoubistva Kurta Cobaina pokušava da sazri kao ljubitelj gitarske muzike i tinejdžer.
Svet u kome živi je zbunjen i izgubljen posle pada SSSRa. Letonija je u vakuuma između SSSR i Zapada, i u tom lovu u mutnom, fanatični mladi metalci su na potpunoj ničijoj zemlji kao ljubitelji nečega što nije prokaženo kao neka zapadna dekadencija ali opet nije ni sasvim prihvaćeno.
Glavnom junaku koji je još dečak je naravno najteže jer je po prirodi stvari neshvaćen i neprihvaćen.
JELGAVA 94 ima načelni zaplet ali ovo je film atomosfere, sa zanimljivim rešenjima kako se narator iz današnjeg vremena uključuje u radnju. Film je "mali", bez nekih uzbudljivih zahvata, ali sa nenametljivom i ubedljivom rekosntrukcijom epohe, ne samo u vizuelnom pogledu već i mentalitetski.
* * * / * * * *
QUO VADIS, AIDA? Jasmile Žbanić je svakako film koji smo očekivali sa velikom pažnjom jer je delovao kao motherlode tendencioznog antisrpskog filma jer govori o zločinu u Srebrenici u kom se o srpskom učešću zaista ne može reći ništa pozitivno.
Čini se da je Jasmila Žbanić koja je već sa GRBAVICOM kapitalizovala neke događaje iz ratova za jugoslovensko nasleđe, sada u QUO VADIS, AIDA? odgovorno i strpljivo uzela temu Srebrenice kao da tako kažemo temeljni događaj na osnovu kog se određuje ko je u tim sukobima bio u pravu.
Izabravši događaj u kom ni prosrpski autor ne bi mogao da kaže išta povoljno za srpsku stranu, trudila se da izmišlja i dodaje što manje. Time je paradoksalno umanjila snagu i ubedljivost svog filma jer je ipak neke stvari konstruisala i priktrivala i to se oseća.
Intervencije u odnosu na "istinu" su pre svega u tome što u filmu nema nijednog naoružanog Muslimana, vidimo samo civile iz Srebrenice. Otud kad dođe srpski oficir kog igra Emir Hadžihafizbegović i pita okupljene izgnanike u bazi UN "sa kim su onda ratovali četiri godine ako su svi bili civili" to pitanje dobije na validnosti i ukazuje da film preko nečega prelazi.
Da postojanje nekih vojnika u Srebrenici nije tako preskočeno, film ne bi imao takvu zjapeću rupu, a nimalo ne bi abolirao Srbe.
Drugo, zanimljivo je kako Muslimani od ulaska Srba u grad panično idu u bekstvo iako ih ima a dosta a tu su i trupe UN, dakle teško bi se desili teških zločini kakvih je u Podrinju bilo. Očigledno je postojala svest o tome da se desilo nešto što bi moglo proizvesti odmazdu. Bratunac sam po sebi ne može opravdati odmazdu, ali da je pomenut i to bi dalo uravnoteženiju odluku a opet ne bi aboliralo Srbe.
Ovako, Jasmila nije odolela da malo ne čačne stvari i time je umanjila snagu svog filma, a pritom ni u jednoj varijanti on nije mogao biti povoljan po Srbe.
U najvećem delu, QUO VADIS, AIDA je sličan onim nekim TV filmovima kakve je HBO snimao devedesetih o događajima ovog tipa. Scenario je dobro koncipiran, da se kroz priču jedne junakinje ispriča šira priča, i ovde je izabrana žena prevodilac kontingenta UN u Srebrenici.
Ona ima apsolutni protagonizam, kreće se od jedne do druge situacije i otvara prostor da se ispriča šira priča. Da nema nekih lirskih pasaža u kojima Jasmila pokušava da se ispolji kao autorka i nešto nadgradi ovo što ima, ovo je mogao biti jedan mišićav i u suštini jednostavan film.
Fokus na priču te žene donosi jedan krupan problem a to je što njena lična drama na kraju postaje lična borba za opstanak bližnjih i istinita je u odnosu na opštu pogibiju, ali njoj kao junakinji u jednoj velikoj tragediji oduzima prostor za žrtvovanje i neki veliki dramski gest, što bi u ovakvoj priči moglo da se izgradi.
Film se kreće između te male situacione postavke i šire istorijske priče solidno, ali u ključnom završnom momentu ima razrešenje koje emotivno ne zadovoljava.
Isto važi negde i za završnicu, koja je urađena diskretnije i samim tim bolje nego što sam očekivao, ali je ovakav materijal uvek prepun prostora za grešku.
Angažman Jasne Đuričić u glavnoj ulozi i Borisa Isakovića u ulozi Generala Mladića ima političku dimenziju. Oni su izvrsni glumci ali oba lika koje igraju su iz Bosne, i mogli su ih odigrati autentičniji glumci. No, očigledna je potreba da se film koji nije dobio srpsku produkcionu podršku nekako legitimiše kroz angažman srpskih umetnika u značajnim rolama.
Jasna Đuričić je vrsna glumica i dobro je odigrala Aidu. Situacija u kojoj se nalazi je napeta i ona ubedljivo uspeva da je isprati. Boris Isaković ima teži zadatak jer igra Ratka Mladića čiji su nam izgled i govor dobro poznati.
Tretman Ratka Mladića u ovom filmu je veoma zanimljiv. Reklo bi se da je Jasmila Žbanić želela da ga prikaže kao veštog cnika koji priča jedno a radi drugo, i dolazi sa planom da izvrši zločin. Međutim, ono što smo dobili na ekranu jeste oficir koji sjajno komunicira sa medijima, ima autoritet među potčinjenima i na neki čudan način čak i drži reč, u smislu da muškarce razdvaja da bi bili ispitani i pušteni ako nisu zločinci, a žene i decu šalje na bezbedno mesto. U filmu su rekonstruisane sve one poznate scene koje znamo sa televizije, govor kad je poklonio Srebrenicu srpskom narodu, i govor u autobusu. I to što recimo govori u autobusu deluje kao nešto više od demagogije pobednika, deluje kao iskreno uverenje da se u Srebrenici sve završava.
Naravno, danas znamo da muškarci nisu ispitani već da su svi pobijeni, i uprkos tome što ovaj film ne pretenduje da istraži sam smisao tog zločina, Mladić kao čovek koji je odgovoran za te događaje sa koje god strane da se gleda, ovde nije prikazan mnogo izvan onoga čemu smo svi mi preko medija svedočili. Nema scena u kojima on naređuje masakr. Nema scena u kojoj on radi nešto što mi do sada nismo čuli pa čak i sami videli.
Međutim, strah koji Muslimani osećaju od Mladića je opipljiv, donekle samorazumljiv, ali iziskivao bi neko objašnjenje koje ovaj film ne daje. Da li je to strah iz svesti što znaju za minule radove, za zločine koji su u prethodnom ratu bili na tom prostoru, da li je to strah na osnovu saznanja o drugim zločinima, šta je razlog. Ali u scenama gde Mladić isključivo nailazi na strah, svaka njegova rečenica biva drugačije interpretirana i opterećena novim značenjima.
Nisam siguran da je Jasmila Žbanić autorka koja može da ponudi neki produbljen odgovor zašto se to desilo i šta je vodilo zločince da počine sve to, pa je dobro da se u to nije ni uplitala. Međutim, Srbi su ovde jedna ubilačka sila koja se pojavljuje, preti, a onda u liku Mladića postaje artikulisana, pa na kraju čak u nekim detaljima i humanija od samih Holanđana.
Holanđani su prikazani kao kolebljivci, kukavice a međunarodna zajednica kao nesposobna i nezainteresovana za slučaj Srebrenice. I na neki način, glavni konflikt u ovom filmu i jeste između Muslimana koji žele da se spasu i stranaca koji naprosto ne mogu da im pomognu jer njihovi čelnici to naprosto neće.
Ni tu se ne dolazi do nekog jasnijeg zaključka, ali deluje da su Holanđani znali da će Srbi pobiti muške zarobljenike jer nema nijednog koji uvereno kaže da će svi biti bezbedni. I u određenom smislu, prema tom stranom faktoru je najzaokruženiji stav.
Ovo je film koji dolazi srazmerno kasno u ciklusu filmova o ratovima devedesetih. Prikazan je u Veneciji ali čak ni u regiji nije privukao neku veću pažnju. Sama tema Srebrenice je već dosta poznata, bilo je dosta dokumentarnih filmova, i igrana rekonstrukcija ne nudi previše toga novog sem prilike da se uđe "unutar" priče.
Tu priliku Jasmila Žbanić koristi i svakako da je veoma jasno iz njenog filma šta se dešavalo. Međutim, ako apstrahujemo njeno ekonomisanje činjenicama ima tu i dosta podrazumevanja, pre svega podrazumevanja toga da su Srbi zločinci, i to našoj strani ide u korist jer za stranu publiku ovde ima dosta nejasnoća koje se kroz neku diskusiju moraju popuniti.
Isto tako čini se da je u jubilarnoj godišnjici zločini grč da se dokazuje krivica popustio čak i kod Jasmile koja je uostalm pre skoro dvadeset godina izašla na scenu u onom prvom talasu filmova o okrivljivanju Srba. Ona je ipak veteran ovog pravca.
Sam film je pristojno napravljen, ništa posebno, i Jasmiline autorske intervencije kad pokušava da prevaziđe rekonstrukciju i nešto estetizuje znatno unazađuje film.
Sve u svemu, kako smo se nadali, dobro smo se udali.
Sheree Folkson je 1991. za BBC snimila dramu THE TRIALS OF OZ, po zapisnicima sa suđenja grupi hipi fanzinaša 1971. godine gde je otvoreno pitanje opscenosti u štampi, i gde je izvrgnuta ruglu zaparložena vizija javnog morala u britanskom društvu.
Suđenje je slično onom Čikaškoj sedmorici poprimilo apsurdne razmere, optuženi su se šalili i koristili optuženićku klupu i mogućnosti svedočenja i veštačenja da dovedu ceo slučaj do paroksizma gde su maltene tužioci delovali perverznije i opterećenije od dečurlije koja se zezala u fanzinu.
Hugh Grant je odličan u ulozi Richarda Nevillea a pored njega kao svedoci kroz sudnicu prolaze i legendarni John Peele i Marty Feldman, dok se d glumaca pojavljuju između ostalih i Nigel Hawthorne kao tužilac Alfred Molina kao svedok.
Ovu produkciju čine gluma, tekst i jednostavna ali efektna inscenacije urađena u sistemu kamera, kao snimljeno pozorište. Međutim, u ovakvom konceptu starinske TV drame, nije se ništa izgubilo jer su dva osnovna elementa a to su verbatim tekst i glumačka igra izvanredni.
Dejan Suđić, teoretičar dizajna našeg porekla radio je na časopisu Oz ali se ne pojavluje kao lik u ovoj drami.
Drama je napravljena u ciklusu PERFORMANCE.
SONGBIRD u produkciji Michaela Baya je triler nastao tokom COVID-19 mera. Režirao ga je Adam Mason po scenariju koji je napisao zajedno sa svojim stalnim saradnikom Simonom Boyesom.
Mason i Boyes su pre ovoga radili niz nezapaženih horora i kako su privukli pažnju Michaela Baya nije do kraja jasno, pa ipak sa njegovim jasnim producentskim vođenjem, dobrom glumačkom ekipom u kojoj ima bivših zvezda, perspektivnih glumaca i karakternih veličina kao što su Demi Moore, Alexandra Daddario i Bradley Whitford, snimaju film kog se Bluhmuse u PURGE fazi ne bi postideo.
Film se dešava 2024. godine kada je COVID-19 mutirao u COVID-23 koji je smrtonosan i prenosi se kroz vazduh. Narod je izolovan po kućama a po ulicama idu ili komunalci u skafanderima ili ljudi koji imaju imunitet i naprosto mogu da se slobodno kreću.
Oni na koje se sumnja da su blesni šalju se u Karantin, mesto sa kog nemaizlaska i na kom zaraza hara i niko ne želi tamo da završi. Stoga postoji i ilegalno tržište propusnica sa "imune" ljude.
Prica prati jednog kurira koji isporučuje razne stvari zatvorenim ljudima i njegovim očajničkim pokušajem da nabavi propusnicu za svoju simpatiju čija se baka inficirala i stoga je čega transport u Karantin.
Ideološki gledano, ovaj film ima jak antiestablišment stav i junake koji se opiru nametnutiom epidemiološkim merama. To je odlična postavka za priču ali ne i sistem vrednosti tako da autori vrlo pažljivo i taktično grade okvir u kom bi se to moglo prihvatiti.
Isto tako, iako je reč o trileru koji obiluje fikcijom ne odlazi se ni u kakvu teoriju zavere oko COVIDa.
Film je sniman u raznim formatima, korišćene su razne kamere i izvori slike, i autori su dosta govorili o tom stilu. Međutim, nije to ništa novo, tako nešto su već radili Schulman i Joost u svojim filmovima.
Film je atmosferičan, tenzičan i sporadično začudan. Niz stvari jako dobro radi. Sa nevelikim budžetom stvara solidan utisak postapokalipse u Los Anđelesu, odlični su objekti u kojima se priča odvija i ceo koncept je sproveden veoma uspešno te se u filmu uopšte ne vide tragovi nekakve improvizacije i ograničenja koje nameću okolnosti.
Štaviše, ovim filmom sam do te mere zadovoljan, da ću mu baš zbog nevolja tokom kojih je snimljen dodati pola zvezdice više, jer ovo je gimmick koji je rezultirao sasvim solidnim filmom.
* * * 1/2 / * * * *
Nema, Bay je majstor. Rado ću ovo pogledati.
Quote from: Meho Krljic on 12-12-2020, 23:23:42
Nema, Bay je majstor. Rado ću ovo pogledati.
Veliki gospodin!
Crippled, jesi li konačno odgledao ovaj izuzetan a podcenjeni film?
https://www.imdb.com/title/tt6476140/?ref_=nm_flmg_act_5
Nisam još :(
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ne znaš šta propuštaš!
EDUCATION je peti film u McQueenovoj antologiji SMALL AXE. Ponovo je reč o istinitoj priči, o dečaku iz doseljeničke porodice sa West Indiesa koji u osnovnoj školi više ne može da prikriva svoju disleksiju i posle par gafova bova poslat u specijalnu školu za decu ometenu u razvoju. Tamo se ispostavlja međutim da nastavnici ne rade svoj posao i da su crna deca intelektualno superiornija od bele, te se ispostavlja da je godinama bila politika da se crna deca bez ozbiljnije analize šalju u ove škole, što znači da su mnogi ljudi sasvim adekvatnih sposobnosti bili gurnuti na marginu društva, u slabije plaćene poslove itd.
Priča je surova, iako je potpuno realistična i ne prikazuje specijalnu školu kao mesto nekog naročitog užasa koliko prostor javašluka i sistemske diskriminacije.
McQueen fantastično rekonstruiše kraj sedamdesetih/ početak osamdesetih, sa odličnom glumačkom podelom kad je reč o likovima svih generacija. Vizuelno, ova rekonstrukcija takođe sjajno izgleda, ponovo evocirajući i kolorit i estetske izbore osamdesetih.
EDUCATION je jednočasovni rad i zaista sjajno zaključenje jednog kapitalnog televizijskog projekta koji je potpisao Steve McQueen.
Da je ovaj film išao u bioskope, zaslužio bi * * * 1/2
CRUMBS Miguela Llansoa je groteskna apokaliptična SF komedija art house usmerenja koja govori o nekim preživelima posle apokaliptičnog događaja u kome su simboli popularne kulture postali božanstva i sve se ispremetalo. Ali, sve je jako pretenciozno, dešava se u Etiopiji i sa tek nešto više od sat vremena trajanja ozbiljno testira strpljenje gledalaca. Ali, ko voli ovako nešto i tretira SF kao prostor za neko artističko iživljavanje besmisleno satirične vrste, treba da utefteri ovaj curio.
* 1/2 / * * * *
THE STAND IN Jamie Babbit, po scenariju Sama Baina je imao barem tri aduta koja su me jako privukla. Jamie Babbit ima hit and miss karijeru ali ima zanimljive filmove. Zatim tu je Drew Barrymore koja je sjajna glumica i pritom veoma zanimljiv autor nezavisno od toga. I konačno, tu je briljantni britanski scenarista Sam Bain koji je godinama bio neposredni saradnik Jesse Armstronga. Jesse je sada high flying scenarista SUCCESSIONa a Sam Bain pokušava da se snađe u Americi ali mu ne ide tako dobro.
CORPORATE ANIMALS je bio prilično grozan, a THE STAND IN nažalost nije mnogo bolji. Ako imamo u vidu reputaciju Drew Barrymore ovaj film je bolje bilo da se shelfuje i da se ne pokazuje javnosti jer je nepodnošljiv.
Prvo, ovo je komedija koja želi da ima i neke elemente melodrame, a ne funkcioniše ni jedno ni drugo. Kao satira savremenog Holivuda je šuplja, a što je najgore od svega, Drew igra dve uloge u ovom filmu i ne uspeva da podigne ovaj materijal a to je uspevala čak i u naslovima kao što je BLENDED.
Sam Bain pravi satiru Holivuda, i upkos tome što je tamo već neko vreme, reklo bi se da ju je postavio sa odnosom nekoga izvan Tinseltowna, i njegovi uvidi su šuplji, to su opšta mesta, a priča stand inu zvezde gross out komedija koja je prvo odmeni u rehabu a potom u životu, usput ispunjavajući svoje snove o poziciji isprazne holivudske zvezde
Jamie Babbitt se nije uopšte snašla sa materijalom a Sam Bain je napisao scenario u kom se trudio da junaci imaju što atipičnije reakcije na ono što im se dešava i na kraju je napravio celinu bez istinskog dramskog sukoba.
A kako je sama premisa sa zamenom identiteta pravljena kao nešto iz čega bi moglo da prositekne upravo nešto u smeru jačeg dramskog sukoba i zamene koja ih generiše, onda je THE STAND IN još i na tom nivou šupalj jer ne uspeva da kapitalizuje svoju premisu.
Sve u svemu, shelf je bio najbolje rešenje za ovaj film ali se nije desio.
GRACIE Davisa Guggenheima je nastao u produkciji Elisabeth Shue i njenog brata Andrewa. Manje je poznat podatak da je njihov otac bio poznati sportski radnik koji je radio u raznim međunarodnim misijama po Africi i pored svog osnovnog posla jevanđelizovao fudbalsku igru. Elisabeth Shue je kao devojčica igrala fudbal sa dečacima a njen brat Andrew je uspeo da pored glume bude i i MLS igrač i da se zapljune u nekim inauguralnim sezonama MLS lige, a da prethodno overi i neke afričke šampionate.
Andrew Shue je najpoznatiji po ulogama u sapunicama i u ovom filmu igra omanju ulogu jednog od trenera. Dermot Mulroney igra oca naslovne junakinje a Elisabeth Shue njenu majku.
Gracie je devojčica koja igra fudbal i živi u porodici fudbalskih fanatika a njen stariji brat je heroj lokalnog srednjoškolskog tima. Kada joj brat pogine u saobraćajnoj nesreći, Gracie odlučuje da počne da igra fudbal, i zbog te želje koja se ne može ispuniti postaje raspušteno dete, loše društvo je uzima pod svoje, da bi se potom otac posvetio ispunjenju njenog sna.
Kako u New Jerseyu nema ženske ekipe, Gracie ide na probu muške ekipe i prolazi trial, usput se suprotstavljajući lokalnim školskim vlastima.
GRACIE na nivou postavke sadrži apsolutno sve moguće elemente sportskog filma - junaka autsajdera koji uspeva uprkos nesavladivim preprekama, administratore iz saveza koji ometaju junaka u toj nameri, jak lični motiv, tragediju koja prekida uspešnu karijeru ali drugima služi inspiracija.
Sve su to veoma polovni delovi, i cela ideja da devojčica može da igra fudbal sa muškarcima je sama po sebi apsurdna ali Carly Schroeder je dovoljno energična u glavnoj ulozi, iako deluje kao da se previše ne trudi i Davis Guggenheim, veoma potcenjen reditelj igranih sadržaja sa bitnim dokumentarnim uspesima, jeste dovoljno motivisan da oni to sve nekako prevazilaze.
Iako je Elisaberh Shue delimično svojom životnom pričom inspirisala ovaj film i producirala ga, a Guggenheim joj je suprug koji je to sve režirao, i uprkos tome što se na kraju pred špice javlja potpis o detaljima borbe za priznavanje ženskog fudbala i nabrajaju trofeji reprezentacije SAD, GRACIE me nikada nije ubedio da je istinita priča.
Ali jeste uspeo i poučan eskapizam namenjen mlađoj publici, sa veoma solidnim scenama našeg fudbala koji je pomalo insceniran kao američki, ali ne mari.
* * * / * * * *
ARCHENEMY Adama Egypt Mortimera je zanimljiv žanrovski film, urađen u maniru onih pomalo underground i B-žanrovskih radova osamdesetih kakve je snimao Alex Cox.
Glavni junaci su brati i sestra iz hooda. On je mladi web-autor koji želi da se proslavi na sajtu koji objavljuje razne sadržaje a ona je mlada saradnica lokalnog narko dilera.
Njegov put da uđe u svet web-izdanja je preko lokalnog beskućnika za kog ljudi misle da je šizofreničar jer priča da je ratnik iz druge dimenzije koji je sleteo na Zemlju. I naravno, vremenom će se ispostaviti da on zapravo ima misiju na Zemlji i da ovde nije baš zalutao.
Tog ratnika u efektnoj roli igra Joe Manganiello koji je odličan kao beskućnik u kom se krije superheroj.
Film nije savršen, ali ako imamo u vidu da je reč suštinski o derivatu indie filma, na kraju je ovo skup veoma zanimljivih rola i nekoliko jako dobrih scena, sa skoro sasvim bez loših. Film je simpatičan, zanimljiv i mislim da zaslužuje pažnju, te da mu se za neke nedostatke na nivou opšteg sklada i ujednačenosti može progledati kroz prste.
Uostalom ni filmovi Alexa Coxa nisu bili savršeni i baš im je protok vremena da tu neophodnu patinu zbog kojih ih danas gledamo kao klasike.
* * * / * * * *
THE PULIC IMAGE IS ROTTEN Tabberta Fillera je dokumentarni film o Johnu Lydonu posle razlaza sa Sex Pistolsima i kasnijem osnivanju Public Image Limiteda. Film ide hronološki, nudi dosta dobre arhive, ima relevantne sagovornike i sve to je jedan dobar land grab jer prosto tu su Lydonovi saradnici, tu je on kao ozbiljna njušketina, tu su Thurston Moore i Adam Horowitz i Moby kao fanovi. I sad teško je reći da to nije superzanimljivo za gledanje i da nema šta da se vidi, ali na kraju krajeva stvar je linearna i kako sve to odmiče tako se gubi osnovna tema odnosa u osnivačkoj grupi i kreće da se pojavljuje postava raznih plaćenika koji su cirkulisali kroz grupu, i tu stvari postaju dosta nabacane i postaju ponovo zanimljive tek kada je Lydon posle prve pauze morao da primi unuke svoje supruge i brine o njima što je dosta lud deo priče.
U svakom slučaju, Lydon je ozbiljna grala i svakako da ovo treba pogledati. Međutim, autor je morao reducirati ovaj središnji deo sa sešn-muzičarima jer tu se gubi poažnja gledalaca i jedva se oporavi kasnije.
No, sve vreme je to prijatno za gledanje, i sve je to bitan deo istorije pop kulture.
* * 1/2 / * * * *
MAJBOURIM Reze Dormishiana je interesantan i atipičan iranski film. Sam zaplet nije toliko neobičan za tamošnju kinematografiju. Glavna junakinja je mleda devojka, beskućnica koja radi kao surogat-majka za svog momka-makroa. Kada jedan gospodin ne uspe da je učini trudnom, šalju je na pregleda kod ginekologa i ispostavlja se da je izvršena hirurška sterilizacija. Nije joj jasno kada.
Druga glavna junakinja je pravnica koja se bavi borbom za ljufska prava i kreće da je zastupa u pokušaju da se razjasni kako se to desilo.
Treća glavna junakinja je lekarka koja je izvršila intervenciju.
Motiv za intervernciju nije jasan, da li je to vladina zavera da se podvezuju beskućnice? Da li je to reakcija lekarke na to što je shvatila šta je ovoj mladoj ženi dešava?
Reza Dormashian dolazi iz lekarske porodice i emotivno je investiran u milje o kome govori i prikazuje milje koji je možda medicinski u osnovi ali je i dalje politizovan i podložan raznim uticajima, i ličnim i političkim.
U pogledu prikazivaje društvenih problema, film je veoma otvoren i nema mnogo ustezanja, mada naravno i dalje je veoma teško videti ženu na ekranu bez marame i sl.
No, Reza Dormashian spada u generaciju reditelja koji snimaju društvenokritičke filmove o evropskom maniru. Njegov konkretni rukopisa je malo arhaičan, sa dosta filmaža, zumova, nekih energičnih švekoova i jump cutova, i to je na neki način dalo filmu visoku energiju. Počinje furiozno i odlično izlaže priču ali vremenom tempo postaje previše jednoličan, film je "brz" ali tup, bez prave dinamike. Isto tako, u nekom momentu posle prve trećine postaje i prilično dijaloški i preachy.
No, imajući u vidu iranski film inače, MAJBOURIM je hrabar zahvat i zanimljivo iskustvo. Nažalost, kao što smo videli proteklih nekoliko godina, iranski film je otišao daleko ispred ovog dometa. No, i dalje ovakve stvari privlače pažnju.
* * 1/2 / * * * *
QAR QAIAR Naghija Nematija je iranski krimić koji bismo mogli definisati kao neo noir. Film govori o lovcu na ptice koji postaje svedok ubistvo jednog bogatog čoveka i odlučuje da uceni počinioce, i time se upliće u klasičnu noir zaveru.
Sam žanrovski aspekt ove priče je poprilično jasan i nije preterano inovativan, ali milje u kom se dešava priča, i način kako junaci žive je veoma zanimljiv i zbog toga je ovaj film najinteresatniji za gledanje.
Dok je neo noir aspekt u principu veoma informisan, "pismen" ali rutinski, sve ono što ga okružuje je autentično i to je jedan od zanimljivih recepata kako raditi aproprijaciju žanra izvan prirodnog ambijenta u kom se u on inače odbija. Međutim, filmu nedostaje još jedan sloj invencije da bi bio zaista dovoljno jak da pruži nešto dovoljno novo, što nadilazi radoznalost ljubitelja žanra.
S druge strane, u festivalskim okvirima, ovaj film ima autentičnost i dosta toga interesantnog.
* * 1/2 / * * * *
BREACH Johna Suitsa je nešto zaista loše. Nekakav generički DTV akcijaš smešten u svemir, sa Bruce Willisom u letargičnoj ali ne baš tako maloj ulozi, gde deluje da su pre svih scenografija, Willis i Thomas Jane, možda mogli biti i smislenije iskorišćeni, ali ideja je izostala.
To da ne valja priča nije novost, ali imajući u vidu ogromnu produkciju scenarija u Americi, od strane raznih početnika, amatera i generalno ljudi koji bi radili za nula dinara, zaista je neverovatno da se producenti opredele da snimaju baš ovu besmislenost.
Naravno, možda čak scenario i nije bio besmislica kad je ušao u pripreme ali je postao kada se uz razne uštede, greške, nezainteresovanost zvezda itd. došlo do kraja procesa. Ali ovde zbilja imamo infrastrukturu koja je dopremljena i nije bilo razloga da rezultira nečim ovako lošim...
TOOMAN Morteze Farshbafa je zanimljiv scorsesovski film o usponu i padu ovinsika od fudbalskog klađenja koji u jednom trenutku stiče gotovo magijsku sposobnost predviđanja rezultata ali kako se bogati i penje na vrh tako polako gubi sve važne ljude i odnose u životu.
Film je po svom karakteru jedan veoma jednostavan moralitet, napisan maltene po postulatima magijskog realizma ako gledamo celinu i šta ona pokušava da kaže.
Međutim, sam sadržaj je skorsezijanski jer prikazuje junaka u veoma jasno determinisanim socijalnim okolnostima, u jednom visokoestetizovanom, frenetičnom ritmu, sa puno nemira u pokretima kamere kojima se pokazuje disperzija njegove pažnje i haotičnost postojanja u kojoj on pronalazi centar u klađenju koje u osnovi ritualističko, hazardersko ali i na nekom specifičnom nivou emotivno.
Junak ulazi u fazu sloma tokom jedne utakmica srpske reprezentacije što je nama dobro poznato stanje. Kada se opkladi na srpsku reprezentaciju, svakome odavde postaje jasno da je ovo priča o tome da je kocka zlo. Ali kad vidimo da opkladio na Krstajićevu Srbiju protiv Kostarike, shvatamo da je đavo tema priče.
Vremenom počinje da krši pravila koja je sam postavio kao što je recimo da se nikada ne kladi na tim za koji navija a vremenom krši i sva ostala, sve do tačke kada pobede na klađenju ne mogu da zamene smisao kog više nema.
Film traje predugo mada je dinamičan za gledanje, i u završnoj trećini počinje malo da se gubi nit. Međutim, ovaj iranski film je vizuelno potpuno atipičan za njih i veoma slobodan u prikazivanju života jedne marginalne grupe i njene anksioznosti i nesposobnosti da se uklopi u društvene tokove.
Film je inače smešten u turkmenski milje, pa se bavi i konfliktima kultura na tom nivoa premda tu nema značajnijih zahvata.
* * * / * * * *
MY PSYCHEDELIC LOVE STORY Errola Morrisa je kao Marićev opus iz emisije GOLI ŽIVOT urađen na vrhunskom produkcionom nivou, sa visokom veštinom, i naravno sa preskupom arhivom.
Ima li šta loše u tome? Pa, u principu ne, Marićeve emisije su zanimljive za gledanje ako čovek ima zdrav odnos prema onome što gosti govore.
Morrisova "gošća" je čuvena Joanna Harcourt-Smith i ona priča svoju životnu priču. Da li je ona Mata Har hipi pokreta koja je namestila Learyja da postane doušnik tajnih službi? Da li je ona iskrena žena koja je volela harizmatičnog lidera u vremenu slobodne ljubavi i onda su oboje potpali pod pritisak FBI? Da li ona nama priča jednu jako uzbudljivu priču koja je u svakom svom detalju senzacionalistička zato što je genije samopromocije i egzibicionistkinja?
Na to nam Morris ne daje odgovor. I u tom smislu on je isti kao Marić koji sedne i onda loži ljude da lupetaju, bez filtriranja šta je istina a šta izmišljotina.
Da li je MY PSYCHEDELIC LOVE STORY zanimljiv za gledanje? Izuzetno.
Da li je vešto urađen? Itekako.
Da li ovo možemo smatrati vrednim doprinosom rasvetljavanju značajnih istorijskih događaja? Nikako.
I u tom smislu, to što je ovo Errol Morris, čuveni autor i autoritet, ne znači da ovo nije veoma atraktivno urađen tabloidni rad koji se pretvara da je prava stvar.
* * * / * * * *
NIGHT TRAIN TO VENICE Carlo U. Quinterioa je film koji je savršeno skrojen za sramotno delo iz mladih dana kog će se velika zvezda rado stideti u intervjuima kasnije. I Quintero je snimio takav film za Hugh Granta.
Razne verzije ovog filma su u opticaju, ja sam gledao neku koja je skoro pola sata kraća od neke "kompletne" ali nema zime, ovaj film ne bi mogao biti mnogo bolji ni da je bitno duži.
Reč je o jednoj Italo papazjaniji snimljenoj mnogo posle vremena kada su takvi filmovi bili u zenitu. Čak me je i podsetio na jedan upečatljiv Baldijev sleazefest a ceo zaplet sa bandom neonacista i nekim misterioznim zlim starcem kog igra Malcolm McDowell je toliko stupidan i nerazvijen da ni ne mora da bude jer je sve do te merr stripovski prenaglašeno u ravni nekog nemog filma.
Ovaj film međutim na sve to ne da nije nemi nego je i ozvučen nekim cheesy pop pesmama koje imaju naslov filma i to je sve onako strašno.
Međutim, stvar nije dovoljno strašna dok ne postane malo i tužna a za to se pobrinuo direktor fotografije Armando Nannuzzi jer slika a pod tim mislim na kompoziciju kadra i kolorit, čak i pristojno izgleda, pa onda sve ovo deluje još uzaludnije jer ovakva premisa zalsužuje tehnički neispravnu realizaciju a nije je dobila.
WONDER WOMAN 1984 Patty Jenkins je neobičan promašaj u DCEU. U trenutku kada su sa BIRDS OF PREY napravili svog DEADPOOLa i to veoma Woke jer je ženski, WW 84 dolazi kao produžetak onoga što je dalo dodatni impuls i spasilo DCEU propasti posle izlaska JUSTICE LEAGUE. Međutim, u ovom trenutku pobede, dok se čeka famozni Snyderov Cut, WW 84 je ozbiljan misstep koji je imao neke zaista sigurne adute.
Prvo i osnovno, imao je dobru volju prema prvom filmu koji je bio korektan ali precenjen i postao je uvod u veoma solidne, čak i jako dobre DCEU filmove, ali je bio ipak nekako sterilan, i AQUAMAN je u odnosu na njega bio napredak ali u sličnom pravcu. Kada je BIRDS OF PREY to iznivelisao uvodeći punky street-level duh i jači pečat autorstva (i to u oba unita jer je Chad Stahelski radio drugi) u WW 84 se očekivalo barem da se dostigne ono "staro".
Jedan od jakih aduta prvog filma bilo je vraćanje priče u epohu. Wonder Woman je dejstvovala u vreme Velikog rata, a epoha je uvek zgodna za reboot superherojskog univerzuma jer je to period čudnih kostima i neke stvarnosti koje više nema i u koju je lako utkati superheroje. Matthew Vaughn je to briljantno uradio u FIRST CLASSu, praktično oživevši X-MEN posle Ratnera i omogućivši ulazak u fazu koja će vrhuniti LOGANom uprkos nekim generic X-MEN naslovima koji postepeno istrošili energiju akumuliranu ovim rebootom.
Taj adut se ponavlja i u drugom filmu - on se dešava u 1984. jednoj rado rekonstruisanoj eri u današnje vreme koja nam je dala neke seminalne filmove, pesme i uopšte imaginarij.
Konačno, sama priča sa Maxom Lordom i Cheetah je veoma zanimljiva i prilagođena 1984. godini. Naime, imamo antičku boginju-ratnicu koja dolazi u vreme "greed is gooda", pomame za video fitnessom, vrhunskog konzumerizma i tehnološkog booma, arapskog etničkog terorizma i Hladnog rata, i imamo njen sukob sa negativcem koji dolazi upravo iz ako ne Stoneovog WALL STREETa a ono svakako iz Scorseseovog WOLF OF WALL STREETa i negativku koja je psihološki osakaćena kulturom gledanja Fondinih VHSova o aerobiku i idealima izgleda.
Kada na to dodamo odlično koncipiranu ljubavnu priču gde negativčev device vraća Diani njenu životnu ljubav i dovodi je pred romantično iskušenje kameronovskih razmera, i to baš u godini TERMINATORa, onda zaista imamo jednu veoma potentnu osnovu.
I kada film krene, prvih recimo pola sata deluje kao da bi ovo mogao biti veoma relaksiran, zanimljiv, čak na nekom nivou i znakovit superherojski film koji je lepršav na površini ali kaloričan u samoj mašineriji. I onda junaci odu u Egipat i ceo film ode u vražju mater.
Laici bi rekli, "potrošene su pare na početku", ali film se ne snima po redu, i rekao bih da se ovde desilo nešto drugo. Ako nije problem u samom scenariju, onda je svakako problem u ritmu i montaži gde posle dobrog i bogatog uvoda ulazimo u jednu smandrljanu razradu i jednu antiklimaktičnu završnicu koja je mnogo bolje zamišljena nego što je realizovana.
I to je šteta jer je WONDER WOMAN 1984 film koji se bavi nekim arhetipskim tipovima ali se i jako dobro bavi epohom u koju je smešten, a posredno i našim vremenom gde je šarlatan sličan Maxu Lordu bio predsednik najmoćnije svestske sile. I ovo je samim tim još propuštenija prilika.
Pomalo je neverovatno da je Warner pustio ovakav film pred ljude, naročito jer je imao lufta posle premijere koja je otkazana da možda neke stvari koriguje i spase. Teško je zamisliti da je Warnerov top brass pogledao ovaj film i rekao, "To je to. To smo hteli." a već su trejleri u kojima je New Orderova pesma bila jači adut od materijala iz filma sugerisali da ovde nemaju šta da nam pokažu.
Za razliku od JUSTICE LEAGUE koji je meni već kao team up idejno delovao kao inferionrna zamisao, sa slabim negativcem i zbrzanim narativom, gde treba da vidimo ima li Snyder Cut više smisla, kod WW84 deluje da je ovo mogao biti dobar, čak i važan film.
Scene u kojima Wonder Woman ima lomove oko toga što mora da se rastane sa Steveom su urađene en passant a mogle su biti antologijske melodramske situacije u istoriji superherojskog filma. Isto važi i za smak sveta u kom ljudi ispunjavaju svoje želje tokom plana Maxa Lorda, koje su ovde slabije nego onaj amok koji imamo u Vaughnovom KINGSMANu (a sa čijim drugim delom WW 84 deli Pedra Pascala).
Konačno zamisao da posle poraza, negativci uvide svoju grešku i prežive, maltene nekažnjeni je jako intrigantna i to mi se takođe veoma dopalo, ali se ovde ne razrađuje u pravoj meri taj momenat gde su svi - pa i naslovna heroina - pogrešili i svi se na kraju iskupili.
Posle tog uvodnog sugar rusha nažalost film postaje i veoma nevešto realizovan, i sad dobro - nije iznenađenje suočiti se sa tim da Patty Jenkins nije neki znalac, ali ona nepogrešivo promašuje u scenama svake vrste. Ni njene ljubavne ni borilačke scene posle prvih pola sata nisu dobre. Scene sa specijalnim efektima su sramotno loše za savremeni film ovolikog budžeta. I dok sam u početku još mislio da su neke od njih throwback na osamdesete i na tehničku arhaiziranost tadašjeg filma, na kraju sam shvatio da nisu.
Ako imamo u vidu budžet i dopunsko vreme koje je studio imao da snimi ovaj film i da ga lepo upriliči, WONDER WOMAN 1984 je zaista nesvakidašnji promašaj koji na kraju čak deluje i dosta autentično, da ne kažem jedinstveno po tome koliko je loš.
* 1/2 / * * * *
THE EMPTY MAN Davida Priora je veoma zanimljiv horor koji žanru prilazi veoma ozbiljno a nastao je u major produkciji i čini se da je nekako propao kroz distribuciono sito prilikom fuzije Disneya i Foxa, i tom prilikom je čak dumpovan u bioskope.
Reklo bi se da su studiji digli ruke od ovog filma i da je zato ostao dug preko dva sata, a to trajanje se moglo reducirati, premda mu daje izvesnu atmosferičnost. Lično, obradovalo me je što film traje toliko i nije mi bilo naporno, ali mislim da su neke scene možda mogle ići brže.
Ono što je možda najčudnije u ovom filmu jeste to što je reč o ekranizaciji stripa koji je po konceptu dosta blizak nekim konvencionanim high conceptima, nekim creepypastama i sl. ali je u pristupu veoma seriozan. Sve ove je lako bilo zamisliti i kao nekakav Blumhouse ali Prior ga je iskazao maltene kao neki EXORCIST koji prebazilazi očekivanja žanra.
U pojedinim situacijama čak sam koncept horora koji se ovde tretira na neki način deluje neozbiljnije od rediteljskog pristupa i to je manjkavost koja doprinosi poštoanju za ovaj film.
Naime, Prior uzima jednu horor priču koja nije bez gimmicka, da se odmah razumemo, i od nje pravi film koji je maksimalno zaintersovan da ispripoveda ono što je izabrano. I u tom smislu, u Priorovom postupku nema gimmicka, sve se radi ozbiljno, a saveznika za to ima u James Badge Daleu koji je naravno idealan za zlogu detektiva sa mračnom životnom mukom koji ne veruje više ni u šta ali je spreman da se iskupi ako može tako što će pomoći jedinoj osobi koja mu je ostala, a koju krivi kao uzrok svoje tragedije.
James Badge Dale se odlično nosi sa ovom rolom, i pronalazi pravi balans u reakcijama koje ima na različite dramatične stimuluse.
Meni je osnovni problem ovog filma na kraju bio subjektivan, a to je što mi je sudbina glavnog junaka bila kudikamo strašnija od strave koja ga čeka. Ali konačno i to je priznanje THE EMPTY MANu da je od high concept horora prerastao do filma o ljudima.
* * * / * * * *
REMANDO AL VIENTO Gonzala Suareza je priča o druženju Lorda Byrona i Percy Shelleya, i njihovih raznih žena, jarana i sl. Film ima nekoliko verzija u pogledu trajanja, a meni je šaka dopala najkraća, i čini se da je jedino ona danas dostupna, pa moram da naglasim da možda grešim dušu.
Gonzalo Suarez snimio je film koji hardverski podseća na mnoge britanske filmove smeštene u epohu, a Hugh Grant je veoma harizmatičan i komičarski nadaren u ulozi Lorda Byrona, postepeno se transformišući u ogorčeniju i korodiralu verziju te ličnosti kako film odmiče. Elizabeth Hurley igra Claire Clermont i ovo je snimanje na kom su se njih dvoje upoznali. Ona je tada zaista nadomak zenita u pogledu izgleda i šarma.
Ipak, njih dvoje su pomešani sa ostatkom podele koju ne čine Englezi, i koja je delom nahovana, i to dovodi do diskrepancije u glumačkoj igri, do raznih disbalansa. Gonzalo Suarez na sve to dodaje i lik neke "golemovske" prikaze koja ovim junacima donosi nesreću ali umesto zanimljivog žanrovskog začina ili nekog znakovitog elementa kojim se ispoljava sudbina ili kazna koju su "prizvali" sebi, taj monstrum deluje campy, nažalost.
Ukupno uzev, ovo je film u kom ima šta da se vidi, ali rekao bih da je sasvim zasluženo danas zaboravljen.
* 1/2 / * * * *
DRUK Thomasa Vinterberga je nova saradnja sa njegovim stalnim piscem Tobias Lindholmom koji je napravio veoma respektabilnu karijeru kao reditelj, doduše u kooperaciji sa Noerom.
Vinterbergov film ima sličnu postavku kao TONI ERDMANN ako gledamo konceptualno. Reč je o filmu sa maltene holivudskim high conceptom za komediju koju onda pokušava da razradi u nešto drugo. I zbilja, priča o četvorici nastavnika koji kreću da piju određene količine alkohola da bi isprobali teoriju da čovek ima urođeni manjak alkohola u krvi i da sa određenom dozom nalazi svoj pravi balans.
Lako mogu da zamislim Adama Sandlera i njegove jarane kako se raspojasavaju u ovakvoj premisi a kod Vinterberga ta premisa krene i onda od nje do kraja ne bude ništa naročito. Junaci se propiju, neki propadnu, neki se preporode, i eto to je to. Nema neke gradacije, nema pravog klimaksa, i ne mora ni da bude, Vinterberg ovde pokušava da bude "veliki umetnik", ali film je toliko konvencionalan da bi mu prijalo malo tih uobičajenih dramaturških začina.
U svakom slučaju, DRUK (na engleskom ANOTHER ROUND) jeste još jedan od kurentnih big cinema art house favorita. Uprkos jasnoj antiklimatičnosti i ne sasvim opravdanoj pretenziji, ovo jeste film koji bi šira publika mogla rado gledati u bioskopu, pa je lepo i što je kao takav ovenčan bitnim nagradama i izborom za neodržani kanski festival.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 02-01-2021, 17:17:51
WONDER WOMAN 1984 Patty Jenkins je neobičan promašaj u DCEU.
Vidim da sam jedan od malobrojnih - barem sudeci po drustvenim mrezama - kojima se CZ84 mnogo dopao. Gledao sam ga u bioskopu, pa je mozda i to u pitanju, a mozda su i godine, pa sam postao slab. No, kako bilo, meni je ovo najbolji DC film posle BVS (koji mi je remek-delo), a bilo je par momenata na kojima sam pustio suzu, a koji imaju veze sa lore-om strip serijala (recimo, kada avion kojim lete postane Dajanin invisible jet).
SHADOW IN THE CLOUD Roseanne Liang, po scenariju Maxa Landisa je neobično važan žanrovski film koji je iz festivalskog circuita uspeo da dođe do nekog limited bioskopskog života i VODa. Nisam siguran da bi bez Covoda ovaj film napravio nešto bitno više u bioskopima, ali to sada nije ni važno.
Ovaj film je važan u pogledu same naracije gde nudi jedno veoma propulzivno pripovedanje koje se obraća novoj generaciji gledalaca koje zanima krtina, i nemaju potrebu za nekim tipičnim foršpilima i obavrznim figurama kako bi se izgradila tipična stuktura akcenata i intervala. Naravno, još jako dugo se neće na taj način raditi mejnstrim, a s druge strane, ovakav postupak je odavno prisutan u art house naslovima i u nekim malo pustolovnijim žanrovskim radovima ali ovde je doveden do krajnje ganice.
Kadriranje sa dosta subjektivnog, mada ne kao first person igra kao HARDCORE HENRY, sa dosta pokreta kamere koji u montaži daju propulzivnu celinu, sve to dodatno pojačano kadriranjem koje evocira Looney Tunes crtaće sa pokretima kamere koji su drski, fizički često nelogični kao i sama događanja na ekranu ali u toj anarhičnosti veoma evokativni.
I tu tenziju film drži u nekih sedamdesetak minuta efektivnog trajanja gde shvatamo da je za ovakvu priču i ovakav postupak to taman dovoljno, i da je ovo žanrovski film nekog drugog vremena i za publiku koja je kako rekoh malo prezupčila i želi da ode korak dalje od onoga što im se inače nudi.
S vremena vreme pojavljuju se autori sa takvim rukopisima, bilo da je reč o Tayloru & Neveldineu ili recimo Krameru iz faze RUNNING SCARED, i to su neki proboji kojima se ispituju nove mogućnosti i ponešto od toga preuzima mejnstrim.
Ono što je zanimljivo u ovom filmu jeste to da Max Landis u njemu ima priču koja je po kapacitetu B ali po emotivnim i žanrovskim elementima i svežini u potpunosti A, i plasitra je kao jedan čak i bukvalno mali, nevaljali žanrovski film, bilo da je to referentnost na Looney Tunes crtać o gremlinu, Dantea, TWILIGHT ZONE ili AMAZING STORIES.
Iako su se Liangova i Chloe Moretz maksimalno distancirale od Landisa, ovo je njegov film, on je autetur iza svega ovoga i to mu niko ne može oduzeti koliko ga god one terale odatle. Ono što Landis vraća ovoj vrsti filma je to što ga ponovo čini bezobraznim. I to mi se jako dopada. Ako su JJ Abrams i Julius Avery u OVERLORDu preoteli sirotinji WW2 horor, SHADOW IN THE CLOUD ga je vratio.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: Rade2 on 03-01-2021, 12:38:04
Quote from: Truman on 14-12-2020, 01:42:31
Crippled, jesi li konačno odgledao ovaj izuzetan a podcenjeni film?
https://www.imdb.com/title/tt6476140/?ref_=nm_flmg_act_5
Mislim da se taj film nazalost nece dopasti Kriplu, za to sto je to modernizovana verzija filma Identity(2003) a Kripl ne voli taj film.
Ovo je dosta jaka prijava. Spoiluješ mi film koji čovek želi da pogledam... :)
https://starikadar.blogspot.com/2021/01/stari-top-10-2020.html
Godišnja lista, mada se sa Cornera da naslutiti šta vas tamo čeka...
Philip Saville je po scenariju Michaela Eatona režirao televizijski film FELLOW TRAVELLER o scenaristi koji beži iz Holivuda u vreme McCarthyjevog Lova na veštice i HUACa. Zavrpava u Britaniji gde takođe nailzi na teškoće ali u Holivudu počinje da se odmotava klupko o držanju kolega kada mu najbolji prijatelj počini samoubistvo.
Ron Silver igra scenaristu a Hart Bochner njegovog najboljeg prijatelja koji je leading man glumac po uzoru na Errola Flynna recimo. Veoma je zanimljivo videti ovu dvojicu ikoničnih epizodista (premda je Silver imao veću reputaciju) kako se snalaze u ovakvim rolama. Doduše, Silver ovde zaista glavnjak i nosi ga bez problema.
Eatonov scenario kombinuje savremeni realizam sa estetizacijom koja je provejavala u filmu pedesetih, i to se jako dobro oseća u ogledalu. Onima koje interesuje tema biće zanimljivo da vide i britanski ugao cele priče, odnosno kako je izgleda BBC tog vremena i kako je izgledao eho HUACa u Britaniji koja sa Amerikom ipak ima Special Relation, kao što znamo.
Saville je dokazan stručnjak a ova BBC i HBO koprodukcija je veoma skrupulozno i vešto realizovana, pa je sve ovo pravo uživanje za ljubitelje i poznavaoce.
DEATH TO 2020 je mockumentary koji je producirao i između ostalih pisao Charlie Brooker. Poznati glumci poput Hugh Granta i Sama Jacksona igraju sagovornike iz sveta nauke, politike i kulture koji rekapituliraju ovu tešku i apsurdnu godinu.
DEATH TO 2020 ima production value pravog dokumentarca kakv bi se mogao pojaviti na nekom kanalu i biti čak veoma gledan, sa glossy sagovornicima i skupom arhivom i te estetike se drži dosledno i sa punim ubeđenjem.
Naravno, intervencija je humor i način na koji različiti tipski karakteri reaguju na razne događaja iz 2020.
Sve je to OK, ali na kraju krajeva nije baš naročito subverzivno i kreće se generalno u kvirima nekog mejnstrima koji je već prilično istrošen na meme sceni. Ima u ovom TV specijalu smešnih stvari, ali nema nekog novog pogleda na stvari niti jače dekonstrukcije kakva bi se od Brookera očekivala.
WITHOUT WARNING: THE JAMES BRADY STORY je priča o Reaganovom savetniku za štampu Jimu Bradyju koji je teško ranjen prilikom čuvenog atentata na Reagana. Jim Brady "The Bear" je bio jedna od harizmatičnih ličnosti tadašnjeg američkog političkog života.
Kada ga je metak pogodio u glavu i ostavio na ivici smrti, nastupio je period oporavka koji je bio mukotrpan i frustrirajući za njega, između ostalog i zato što je učinio njegov dotadašnji život veseljaka koji se izuzetno mnogo fizički ispoljava potpuno nemogućim, a o poziciji moći koju je imao, da ne govorimo.
WITHOUT WARNING je u osnovi priča o oporavku jednog čoveka koji jeste bio zaista veliki napor i snaga volje, ali u sebi nosi i političku dimenziju. Naime, Brady je ostao reganista čak i u najdubljoj krizi, i zabranjivao je ženi da nastupa na skupovima koji su protiv NRA, iako je atentat bio umnogome ostvaren zahvaljujući tome što je bila veoma slaba kontrola kome se prodaje oružje.
Brady ipak u jednom trenutku mora da se suoči sa time da njegov oporavak nikada neće biti potpun, i da se neće vratiti u Belu kuću. To saznanje ga u spoju sa raznim posledicama povrede baca u očajanje...
Michael Toshiyuki Uno je televizijski film režirao konvencionalno. Scena atentata na Reagana je zanimljiva ali nedorečena i to važi za mnoge bitne scene, premda na ključnim dramskim tačkama radi ozbiljan posao.
Beau Bridges i Joan Allen su sjajni kao Jim Brady i njegova supruga koju ozbiljno uzdrma ceo događaj a kasnije je u velikoj meri iskušava i proces rehabilitacije.
Ljubavna priča supružnika je opipljiv deo ove priče iako nije osnovna tema i to je nešto na čemu možemo da zahvalimo upravo paru glavnih glumaca.
NRA je negativno reagovala na film kada je prikazan na HBO 1991. godine premda se nimalo nije bavio ključnim događajem a to je donošenje Brady Billa, odnosno zakona koji je izborila njegova supruga da se kupcima oružja mora dati rok za proveru od nedelju dana.
Film nije partijaški u klasičnom smislu, ali definitivno podbada Reagana
OUR SONS Johna Ermana je bila topical LGBT drama iz vremena kada je AIDS još uvek bio smrtna presuda i govori o majci gej sina koju igra Julie Andrews koja odlazi u Arkansas da proba da nagovori majku njegovog ljubavnika koji je na samrti - igra je Ann-Margret da dođe i obiđe ga poslednji put.
Julie Andrews i Ann-Margret igraju junakinje čiji su odnosi u današnjoj kulturi verovatno opšte mesto i cela emancipacijska priča sa sofisiticiranom Julie koja pokušava da preumi "zatucanu" provincijalku Ann-Margret danas deluje reduntantno, ali u vreme izlaska ovog TV filma, to su još uvek bile relevantne teme.
U tom smislu, i sionovi koje igraju Hugh Grant i Željko Ivanek, i majke, ovde su protagonisti priče koja nudi dosta toga novog u jednom miljeu koji je tada još uvek u izvesnoj meri bio tabuiziran ali je s druge strane došao u fokus javnosi i ušao u fazi senzibilizacije javnosti za drugačije životne stilove.
U vreme izlaska ovog filma, AIDS je odnosio niz žrtava, kako anonimnih tako i iz javnog života, pa je samim tim OUR SONS došao u pravom trenutku. Danas, naravno sve ovo deluje kao nekakav školski film.
U svakom slučaju, sa četiri inspirisana glumca u centru, John Erman je snimio televizijski film kog je život umnogome prevazišao jer sada ni HIV više nije tako opasan kao tada a položaj LGBT populacije je drugačiji, ali na svu sreću ono što donose likove nije neistinito i samim tim nije passe.
Nisam verovao da ćemo ikada dočekati nastavak Grizlija... Ali evo, dočekali:
'Grizzly II: Revenge' Review: An Infamous Abandoned Film Gets Finished ... Off (https://variety.com/2021/film/reviews/grizzly-ii-revenge-review-1234881935/)
HOSTILE WATERS je koprodukcija BBC i HBO koju je pisao čuveni Troy Kennedy Martin a režirao David Drury koji je imao određene cenjene radove u žanru političkog trilera. Televizijski film govori o nesreći kada su se u Atlantskom okeanu sudarile američka i sovjetska podmornica neposredno pred sastanak Gorbačova i Reagana u Rejkjaviku.
Sudar je doveo do teških oštećenja na sovjetskoj podmornici i do čuvene tragedije koja je bila u to vreme, a i kasnije izuzetno isptaćena u medijima.
Amerikanci su dugo posle nesreće imali nešto različite verzije tog događaja od one koja je prikazana u knjizi i televizijskom filmu.
Druryjev film je korektan. Zanimljivo je da Max Von Sydow igra admirala sovjetske flote koji smatra da napuštanje plovila i evakuacija uz pomoć Amerikanaca ne dolazi u obzir, na isti način kao što kasnije u Vinterbergovom KURSKu igra visokog funkcionera sa istim stavom.
Ipak, ovaj televizijski film nastao je u heydayu podmorničkog filma, posle McTja i HUNT FOR RED OCTOBER i nije baš visoko dobacio u tom nekom pogledu.
Odavno nismo gledali komedije Davida Zuckera, možda je razlog za to činjenica da je prešao u svet politike i počeo da snima filmove i propagandu za Republikance, možda je razlog to što su se pojavili neki novi i mlađi specijalisti za parodije. U svakom slučaju, Zucker se vratio kao "krativni konsultant" na filmu MOSSAD Alon Gur Aryea.
MOSSAD je klasična parodija u Zuckerovom maniru, dakle jedna neprekidna opšta dekonstrukcija i šala na temu filmskih tropa, u ovom konkretnom slučaju špijunskog filma i Mossada kao globalno prepoznate avangarde među tajnim službama. Ipak, isto tako bitno je naglasiti da je uprkos postojanju bogate izraelske televizijske produkcije u tom periodu gotovo u potpunosti izostala referenca na njihove televizijske hitove o tajnoj službi.
MOSSAD se tako u maniru NAKED GUNa i HOT SHOTSa šali sa filmovima o Bondu, Ethanu Huntu i likovima poput Jacka Bauera. Zaplet sa tehno-milijarderom recimo veoma je blizak KINGSMANu koji je sam po sebi već neka vrsta parodije.
U svemu tome, MOSSAD naravno ubacuje dozu lokalnog šmeka, iz žanra "filmovi o Bondu se ne dešavaju u Izraelu i zato je smešno". Problem je u tome što nije baš tako. Izraelci jesu veoma prisutni i u najvišoj holivudskoj produkciji i kao junaci i kao domaćini bitnih špijunskih situacija.
Nažalost, MOSSAD propušta priliku da se pozabavi vrlo zanimljivim pitanjem antisemitizma Iana Fleminga u čijim su izvornim romanima - premda se to u filmovima ne vidi - Jevreji uglavnom bili negativci i vezani za tipične pozicije moći koje im se pripisuju u antisemitskim pamfletima (bankari, juveliri).
U tom pogledu, MOSSAD jeste dekonstrukcia i često je smešan, ali nije onoliko temeljan koliko je mogao biti. Alon Gur Arye u svakom slučaju dosta solidno realizuje zuckerovsku komediju i fanovi tog pristupa mogu da uživaju u gotovo pa retro štimungu koji, pošteno govoreći, odavno nisam sretao. Doduše nove parodije zbilja odavno nisam ni gledao, ali pamtim da sam u filmu SCARY MOVIE 3 uživao više nego u filmovima koje je parodirao.
* * * / * * * *
THE LADY AND THE HIGHWAYMAN je televizijski film koji je producirao legendarni Lew Grade, u vreme izlaska filma već Lord Grade i nadovezuje se na stare filmove kakve je nekad pravila kuća Gainsborough. U ovoj ekranizaciji Barbare Cartland ne igra James Mason i ona nije pravljena za bisokope, više za evropsko televizijsko tržište i okuplja eklektičnu glumačku ekipu, od američke televizijske zvezde tog vremena Emme Samms, preko mladih up and comera Lysette Anthony i Hugh Granta u naslovnim ulogama, pa do Olivera Reeda i Iana Bannena u ulogama negativaca i Johna Millsa u polusnu. Tu ima zaista jakih njuški, Michael York igra kralja, Robert Morley nekog juristu a Gordonu Jacksonu je ovo poslednja rola.
Zaplet je u duhu viteških priča smeštenih u vreme tokom i neposredno posle Cromwellove strahovlade. Mlada grofica ostaje sama na svetu i da bi spasila svog brata udaje se za starca iz nove vlasti kog se gadi. Posle venčanja, on je napastvuje ali je spasava mladi odmetnuti aristokrata, sada highwayman i spasava je. Među njima se rađa ljubav ali mladu groficu život vodi na dvor gde će se ponovo sresti sa njim.
Adaptacija Terencea Feelyja nije preterano vešta i možemo reći da je ovaj film mogao biti precizniji i pre svega u moderniji u pogledu narativa, a naročita fokusa na ono šta je važno a šta ne u ovoj zamršenoj i prigodno naivnoj priči. John Hough je rutinski sve to realizovao ali je stavio dovoljan fokus na glumce da barem oni pruže sve što treba i te ključne uloge su dobre.
U tom pogledu, iako krajnje anahron u postupku i vidno pravljen sa idejom da prodaje "imena" a ne kvalitet, ovaj televizijski film dobija neku vanvremensku dimenziju kroz dobar glumački nastup.
IMPROMPTU Jamesa Lapinea je veoma zanimljiv romantični film koji se nalazi na ničijoj zemlji između melodrame, biografije i komedije, o ljubavi George Sand i Frederica Chopina u Parizu. Ovaj film svakako ne možemo tretirati kao verodostojnu istorijsku rekonstrukciju, ali isto tako iako kroz njega provejava duh Kena Russella, ovo nije ni neka od njegovih ekstravagancija o ličnostima iz ovog vremena.
Judy Davis izuzetno energično i šarmantno igra George Sand tada u punom naponu ispisivanja svojih autobiografskih tomova, romana i šokiranja malograđana. Njena nova simpatija, hteo on to ili ne postaje Chopin, mladi i osetljivi poljski virtuoz koji nije siguran ima li čemu da se nada u životu. Julian Sands igra Liszta i on spada među racionalnije likove u ovoj družini, što samo svedoči o energiji Sandove.
Film je razbarušen, izuzetno duhovit i sigurno realizovan, jednostavan i povremeno digresivan, ali sa puno duha koji kompenzuje za izvesne viškove koji na kraju ipak imaju funkciju u celini i prate duh umetnika o kojima govore a daju i IMPROMPTUu fizionomiju period piecea.
U ovoj plejadi sjajnih glumaca, ključna je Judy Davis i ovo je prevashodno šou George Sand kao lika i nje kao glumice, tu nema nikakve dileme.
BRIGHT YOUNG THINGS Stephena Frya je ukupno uzev jači od ovoga, ali ko je voleo taj film treba da vidi IMPROMPTU.
* * * / * * * *
Aaron Moorhead i Justin Benson produkciono napreduju iz filma u film ali njihova poetika u suštini ostaje u domenu žanrovskog indie ugođaja. SYNCHRONIC počinje kao nekakav košmarni horor sa protagonistima iz posade ambulatnih kola, ali vremenom se ispostavlja kao TWILIGHT ZONEičan SF o neobičnom designer drugu koji dovodi do enigmatičnih povreda i smrti svojih uživalaca.
Moorhead i Benson svoj indie senzbilitet pre svega ispoljavaju kroz to što se drže fokusa na karaktere i što ritmički ne vode film ka nekakvom klimaktičkom pojačavanju već prate priču u njenom duhu kako misterije, tako i senzacije. Kako se film kreće prema kraju krši neka naša očekivanja da mora ulaziti u sve veću eskalaciju i psihofizičku ekspanziju i samim tim nema fizionomiju blokbastera ili tipičnog žanrovskog filma.
Međutim, ovo svakako jeste njihov najkonvencionalniji rad u kom ponavljaju recept spoja karakternog odnosa i psihološkog problema istraženog kroz prizmu nekakve natprirodne pretnje iz domena fantastike.
Anthony Mackie je odličan kao leading man i za sada je izgradio veoma zanimljiv profil kao heroj ambicioznih streaming radova sa povremenim iskoracima u bioskopski film. Podela je u principu solidna i uspeva da pruži ono što Moorhead i Benson traže u pogledu obrade karaktera.
Realizacija u pogledu efekata i vizuelnosti je pristojna, i u kontekstu sasvim funkcionalna, ali u tom domenu Moorhead i Benson definitivno nisu prva liga i imaju prostora za napredovanje.
* * * / * * * *
THE LAIR OF THE WHITE WORM Kena Russella je film koji sam reprizirao posle dužeg vremena i nažalost nije mi se popravio utisak koji sam stekao prvi put sam ga gledao. Naprosto, uprkos snazi Russellovog rukopisa koja je rekao bih nesporna, i koja se ogleda u njegovom odnosu prema erotizmu i provokaciji, ovaj film nosi u sebi nešto vašarski što ipak ne uspeva da pronikne u nekakvu suštinsku bajkovitu jednostavnost natprirodnih narativa.
I onda na kraju ono što dobijamo je forma koja je iznad suštine, a da ni ta forma nije izbrušena, odnosno ona je sve vreme izvedena baš tako kao da je nešto drugo adut filma. A toga drugog nema, ovo nije horor, nije komedija, nije ni nekakva erotska forma, nije ni žanrovska ortodoksija, nije ni art house, ovo je sve od toga pomalo, i to se može pravdati Russellovim autorstvom, ali možda baš na tom nivou ovde najmanje dobijamo jer sem njegove drskosti nema mnogo obeležja njegovih najuspešnijih ostvarenja.
Međutim, ono što ovom filmu ne može da se ospori to su neki uspeli detalji koji ga čine zanimljivim curiom. Ne samo Hugh Grant i Peter Capaldi u glavnim ulogama, i zanimljiv dizajn i realizacija monstruma već čitav niz nagoveštaja da je ovo pažljivijom realizacijom mogao postati bitno bolji film.
Ovako ostaje samo jedna usputna stanica u nekoliko bitnih karijera.
* * / * * * *
LOCKED DOWN Douga Limana je film koji je snimio po scenariju Stevena Knighta tako što su početkom jula 2020. krenuli da razgovaraju o tome da bi možda mogli da slikaju neki "mali film" u oktobru, do septembra su imali deo scenarija i produkcioni paket, potom 18 dana snimanja i film je izašao 14. januara 2021.
Film je urađen u stilu Starog Holivuda, bez mnogo mistifikacija, na način koji je karakterističan za indie film, ali isto tako i za film koji nema nikakvo marketiško ili festivalsko taktiziranje.
Nedostajalo nam je malo tog indie duha hitnosti, to je još preostalo bilo kod Soderbergha, ali Liman, iako dolazi ispod istog indie šinjela, poslednjih godina ipak jeste radio neke nekonvencionalne major filmove i tentpole spektakle, i u tom smislu njegov ulazak u to je pravo osveženje.
Uprkos tome što je Liman old money, on je sa istočne obale i nije deo holivuske aristokratije, tako da je on krenuo iz pozicije indie reditelja sa malim budžetima, i taj gerilski pristup je očuvao na major filmova, postepeno dobacivši do toga da bude Cruiseov reditelj za "zahtevnije" projekte.
Međutim, čini se da Liman još uvek pokušava da bira projekte po tome koliko su izazovni i da samim tim nekako još nije uspeo da se sasvim ukalupi kao tipični holivudski reditelji tentpole filmova koji su malo filmski autori a malo rukovodioci stomilionskih preduzeća.
LOCKED DOWN je bio izazov i veoma je zanimljivo čitati o njegovom nastanku jer u njemu Liman i neke skroz johnhustonovske avanture, tipa letenje privatnim klipnim avionom od kuće u SAD do Londona.
No, sam film je izuzetan. Po kapacitetima ovo je jedan veoma "mali" indie film sa poznatim glumcima, istovremeno duo drama o dvoje izolovanih ljudi koja prerasta u heist film na jednoj fascinantnoj i do sada veoma retko korišćenoj lokaciji, sa suspenseom, harizmatičnim likovima, romansom, pljačkom, svim što treba.
Film ni po čemu nije hendikepiran izuzev što govori o jednom periodu koji nas je sve hendikepirao i samim tim je specifičan i ne može se pobeći od načina njegovog nastanka. Ali, verujem da će ovaj film imati svoje mesto u istoriji ne samo curio već i kao jedan u suštini dobar two-hander.
Chiwetel Ejiofor i Anne Hathaway su briljantni u glavnim ulogama. Uprkos tome što njih dvoje nemaju isti star wattage, ona je ipak snažnija zvezda, ovde je ta hemija u skladu sa pozicijom likova i njihovim power dynamicom unutar priče.
Scene u kući su snimljene energično, reklo bi se gotovo mladalački a vremešni Remi Adefarasin u svom maniru pruža vitalnu partiju onda kada se to najmanje očekuje, i to još u vreme Covid-19 što je poseban kuriozitet.
Film je kupio Warner Brothers i pustio ga na HBO Maxu, kako će na kraju krajeva puštati sve svoje naslove namenjene bioskopima u 2021. godini. Teško je reći šta bi LOCKED DOWN napravio u bioskopima jer je ovo grown up movie ali nije prestige picture, međutim nije ni daleko od toga.
U svakom slučaju, Anne Hathaway nastavlja sa zanimljivim izborom uloga, koji oduševljava još od COLOSSAL ai pre njega.
Limanova režija je sigurna, energična u kamernom filmu, što je uvek poseban razlog za uživanje, i fini je njegov povratak grown up movieju, naročito u svetlu ideje da sledeći film snima sa Cruiseom u svemiru.
Otud, LOCKED DOWN je film koji su snimili veoma bogati i afirmisani filmaši željni avanture i što se mene tiče ovo nije puko zadovoljaavanje njihove sujete i prekraćivanje dosade. Ovo je "pravi" film, mnogo zanimljivijih od mnogih koje snimaju u redovnim okolnostima.
Knightov scenaro je vešt i u interpretaciji ovih glumaca nekako se prevazilazi njegova potreba da se Pisac oseća u svakoj situaciji. Izgleda da u Knightovom rukopisu nema ništa toliko loše što dobar reditelj ne može da ispravi, ako ćemo već da parafraziramo čuveni kritiku jednog Siegelovog filma gde je kritičar rekao da nema ništa loše u "autorima" što dobar scenario ne može da popravi.
* * * 1/2 / * * * *
Ovo bi trebalo da se gleda:
https://youtu.be/u8ZsUivELbs (https://youtu.be/u8ZsUivELbs)
Mehmete, večeras!
RUN HIDE FIGHT Kyle Rankina je još jedan Cienstateov kontroverzni žanrovski film koji je doživeo premijeru u Veneciji. Samim tim, već je zanimljivo da se pridružio ranijim uspešnicama Dallasa Sonniera kao što su RIOT IN CELL BLOCK 99 i DRAGGED ACROSS CONCRETE. S druge strane, za razliku oda Zahlerovih filmova ili SPARROW CREEKa, Rankin nema nikakve arty ambicije i kreće se striktno žanrovskom praktično exploitation rutom.
Ono što Rankin bira je međutim put čistog akcionog trilera, žanrovskog filma bez ostatka u kome se vrši jedna inverzija situacije koja sama po sebi deluje znakovito i obrće okolnosti na način koji delo čini višeslojnim. Naime, ovo je priča o school shooteru u kojoj učenica preuzima ulogu spasioca i činioca koji je u stanju da odbrani svoje drugove i nastavnike.
Pojednostavljeno rečeno ovo bi se moglo smatrati kao "DIE HARD u školi", ali stvar je nešto dublja. Naime, dok je DIE HARD polazio od postavke u kojoj se lopovi prave da su teroristi, ovde imamo film koji praktično promoviše jednu NRA agendu kroz priču o nečemu što je od Columbinea pa nadalje zapravo rak-rana ove organizacije.
Dakle, ovde imamo učenicu koja baš zbog toga što joj oružje nije strano i što je od oca vojnog veterana naučila kako da lovi i da se ne plaši uspeva da pruži otpor. To je paradoksalno i NRA agenda, da bi se school shooting sprečio kada bi đaci i nastavnici bili pripremljeni na oružani otpor eventualnim napadačima, dakle rešenje je po njima u više oružja a ne u zabrani.
U tom smislu, RUN HIDE FIGHT produžava tu lozu Sonnnierovih rebel žanrovskih filmova pravljenih za deo Amerike koji ne mora nužno da podržava Trumpa, ali njime nije sad ni zgrožen. Ipak, čini se da je RUN HIDE FIGHT zbog svoje nepretencioznosti i manjka art ambicija na neki način otpisan čim se pojavio i nije dobio onu radoznalost kao Zahler i SPARROW CREEK.
U tom pogledu, lako je složiti se sa protivnicima ovog filma, da on ipak estetski nije toliko složen, odnosno da njegova višeslojnost više proizlazi iz te bazične inverzije premise i njenog odjeka u javnosti i načina na koji "okida" polarizovanu javnost nego iz nekih autorskih intervencija.
Ako izuzmemo tu intervenciju, zbilja RUN HIDE FIGHT je prilično solidan akcioni triler, odlično glumljen i za Rankinove dosadašnje standarde izuzetno zrelo tehnički realizovan, sa jasnim vizuelnim konceptom i osmišljenom estetizacijom.
Ako bismo uzeli da tumačimo najkrupniji nedostatak filma to su svakako negativci - odnosno banda o četiri school shootera sa kojima se junakinja sukobi. Njihova motivacija je previše raspričana, premda je motiv njihove ambicije da sve prenose u socijalnim i tradicionalnim medijima dosta savremen i dobar. Međutim, konvencija da school shooteri uzimaju taoce i cela tenzija oko toga mogla je biti nekako "zategnutija", film tu ima dosta komocije i ne podiže ulog u pogledu napetosti na onaj neophodni DIE HARD nivo, a istovremeno to što ga ne diže na najviši nivo ne uspeva da kompenzuje nekim realnim uvidom tipa da klinci school shooteri i nisu baš tako sposobni kao Hans Gruber. Motivacija frustriranih tinejdžera je takođe malo garden variety ali je u jednom preokretu ona recimo čak i solidno iskorišćena kada se jedan od napadača pokoleba.
U tom smislu, negativci nisu totalni promašaj, daleko od toga, ali ta linija je prosto morala biti utegnutija da bi film bio istinski ubitačan.
Sve ostalo je odlično i ovo je mogao biti besprekoran akcioni triler da je to pitanje negativaca bilo bolje osmišljeno ili barem malo jače "ušrafljeno".
Darin Moran, posle velikog iskustva švenkera ovde pravi još jednu veoma dobru fotografiju i škola koju snima ne zaostaje u pogledu estetizacije mnogo za prostorima u kojima se odvijao ELEPHANT. Čini mi se da je Kyle Rankin, bez ulaženja u parodiju, svakako imao Gusa Van Santa na umu kada je konstituisao ovaj prostor.
Uprkos tome što ovo nije skup film, zapravo odlično izgleda i u tom smislu moram da ponovim koliko me je Kyle Rankin čije ranije filmove pamtim kao aljkave ovde obradovao.
U scenarističkom smislu inače, RUN HIDE FIGHT ima i neke onako školske momente sa dodatnim motivacijama junaka koji čine character arc, a ovde je to rtrauma glavne junakinje zbog smrti majke. I te situacije u kojima ona komunicira sa majkom koja joj se ukazuje kao duh su dobro iskorišćene da ilustruju ono što je poenta filma.
U tom pogledu, RUN HIDE FIGHT me je po nekoj odnovnoj dinamici odnosa podsetio na BECKY koji je bio prehvaljen, kao što je i ovaj film nepravedno oklevetan.
Istini za volju, Cinestate i Dallas Sonnier su prošli kroz košmarnu imploziju ove godine zbog ponašanja redovnog saradnika firme Bena Shapiroa prema saradnicama, ali i zbog nekih problema koji su se dešavali na setovima njihovih filmova. Sasvim sigurno da je imidž ovog filma podneo udar i zbog toga, a ni smena na čelu SAD neće mnogo pomoći.
Nezavisno od toga da li će Cinestate opstati ili ne, Dallas Sonnier ostaje zanimljiva producentska figura sa upečatljivim izborom tema, saradnika i krajnjim rezultatima. RUN HIDE FIGHT je svakako jedna od stvari koje će činiti njegovu zaostavštinu.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 17-01-2021, 16:32:42
Mehmete, večeras!
Excelsior! Ja ću, doduše, večeras gledati poslednju epizodu Klana, valja Skerli odati pošti do kraja :lol:
Sve epizode KLANA ste pogledali samo montažer i ti. Za Skerlu nisam siguran. :)
Montažer je, primetiću, radio za sve pare. Bez šale, ovo je serija sa najmanje praznog hoda u istoriji srpskih serija u ovom milenijumu.
Smatram da je ovde ako išta jasno koliki sam fan Jima Browna. Samim tim je film u kom je Jim Brown jedan od protagonista od najvećeg značaja za mene. Ovde je Jim pojavljuje na vrhuncu NFL karijere tokom Alijevog meča sa Listonom u Majamiju, kada je Mohammad Ali po želji Malcolm Xa - svog mentora - okupio još i Sam Cookea.
Ideja je bila da Malcolm X inicira i Browna i Cookea kao vodeće mlade afroamerikance u Nation of Islam prema kom i on sam u tom trenutku oseća duboku skepsu.
Tokom te noći se dešava najveći deo film ONE NIGHT IN MIAMI, nastalog po pozorišnom komadu Kempa Powersa.
Film je režirala Regina King i ovde nažalost imamo primer zanimljive televizijske rediteljke, premda je Regina primarno glumica, koja je krenula pod patronatom Johna Wellsa i snimila upečatljive epizode njegovih signature serija SOUTHLAND, SHAMELESS i ANIMAL KINGDOM. Nažalost, ONE NIGHT IN MIAMI je stagnatan film koji ne samo da ne uspeva da se odmakne od onoga što je pozorišni predložak nego je i sam taj tekst šupalj i prazan i može se svesti na nivo kratkog filma.
Tema je sama po sebi zanimljiva, kako biti moćni crni celebrity kog uvažavaju i belci u rasno segregovanoj Americi. I to je tema koja ima svoju potentnost i danas, međutim Kemp Powers tu ne dolazi do nekih dubljih uvida. Razgovori koje junaci vode su slika i prilika grupe samosvesnih i natprosečno inteligentnih mladih ljudi koji su svesni svog uspeha i potencijalnog uticaja ali tu ne dolazi do neke sinteze niti do nekog dubljeg zaključka.
Film je snimljen korektno ali sterilno, bojažljivo i školski. Fokus je na dijalog i na glumce i oni su dobri ali cela priča je prosto previše tanka i bez pravog uvida. Rekonstrukcija epohe je korektna ali više na nivou nekog HBO filma iz devedeseih nego nečega baš modernog.
Regina King režira ovo veoma mlako, kao materijal u kom je dovoljno što se sureću četiri izuzetno bitne istorijske ličnosti. Ali, nažalost to nije dovoljno i uprkos energiji talentovane glumačke podele, na kraju imamo ipak samo četiri glumca koji se prave da su slavne ličnosti.
Otud ONE NIGHT IN MIAMI nema fizionomiju prestige picturea, uprkos mojim simpatijama i temi koja me veoma zanima.
* * / * * * *
BLITHE SPIRIT je najnovija od nekoliko ekranizacija komada Noela Cowarda. Najčuvenija je ona koju je snimio David Lean i kojom nije bio zadovoljan jer mu se Coward mešao u posao.
Sličnu temu na superioran način obradio je Robert Zemeckis u briljantnom filmu DEATH BECOMES HER i BLITHE SPIRIT kao nova ekranizaciji u režiji Edwarda Halla dolazi dosta kasno u ovom ciklusu.
Osnovni adut ovog filma je glumačka podela koju predvode Dan Stevens, Isla Fisher, Leslie Mann i Judi Dench. I u tom smislu, naročito ako ste fan neke od ovih zvezda već imate šta da vidite u ovom filmu. Međutim, tu se manje-više i iscrpljuju kvaliteti.
Hall drži tempo na visokom nivou, glumci to igraju, tehnički je korektno sklopljeno sve, međutim, nema pravog ubeđenja, nema onog snažnog istinskog humora. Sve je u najboljem slučaju tek simpatično i sve je to OK, ali se od ovakve ekipe na ekranu ipak očekivalo neuporedivo više.
* * / * * * *
OUTSIDE THE WIRE Mikaela Haesftroema je Netflixov akcionoi SF smešten u blisku budućnost hde u zaraćenoj Ukrajini, mladi oficir i kiborg idu u misiju iza neprijateljskih linija kako bi sprečili proruske odmetnike da se dokopaju nuklearnog oružja.
Film je sniman u Mađarskoj i uprkos tome što se ona ovde i koristi kao istočnoeveropska lokacija, ona nažalost ne izgleda preterano dobro, iako je autentična i trebalo bi da bez probelma dočara tu posttranzicionu, postsovjetsku pustoš. Nažalost, film nije nešto preterano dobro izveden i inače pouzdani Haefstroem ovde pravi jedan trom film,, prepun viškova na nivou zapleta, događaja, likova, i sve to ni na koji način ne doprinosi raskoši već priličnoj teturavosti ove priče.
Pasaži između akcionih sekvenci su dugi i spori. Akcione sekvence su nemaštovite i uglavnom slabo napravljene. Specijalni efekti su osrednji i ovde imamo posla sa onim za šta Netflix filmove uglavnom nepravedno optužuju, a to je nemaran žanrovski hack koji se igra da je pravi bioskopski film ali nije.
Ako je EXTRACTION sa time možda koketirao na nivou nekih elemenata priče, ali u glumi i akciji bio real deal od početka do kraja, i isporućio fizionomiju pravog blockbustera, onda OUTSIDE THE WIRE zapravo jeste to.
Međutim, nije ovom filmu samo problem tehnika i kako je sklopljen u pogledu kadriranja i efekata. On ima problem ritma i iznad svega, uz sve ono što donosi problem scenarija, taj ritam nije postignut u kvalitetu same slike i montaži.
Naprosto, u slici, u bojama nema dinamike. A onda je ta jednolična sepija još dodatno dotučena montažom koja je mogla biti dinamičnija, ne nužno samo u ubrzavanju radnje već i u boljem akcentovanju.
Situacija u kojoj Ameriknci čuvaju mir u Ukrajini i ratuju sa ruskim proxyjima preko svojih je geopolitički intrigatna, ali je jasno da niko nije razmišljao ni o ćemu kada vođu ruskih ratnika nazivao "Vukom sa Balkana". Dakle, tu se mnogo stvari pomešalo ovim momcima, ili je film do te mere obavešten o temi da je ukalkulisao i srpske dobrovoljce u Ukrajini, ili je pak zamislio neki rat na Balkanu u međuvremenu gde bi došli Rusi.
Anthony Mackie je standardno dobar, ali ovde za početak nije dovoljno dobro snimljen da bi se istakao kao zvezda, pa onda ni ne može da dobije vizuelnu potvrdu svoje nesporne harizme. Šteta. Haefstroem je imao lucidnih momenata u filmu ESCAPE PLAN i finog old school snalaženja ali toga ovde nema. Ovo je sub-Blomkamp, na planeti dosade.
* * / * * * *
Daniel Lombroso je u filmu WHITE NOISE snimio jedan od najuzbudljivjih dokumentarnih filmova o alt.rightu baveći se trima bitnim ličnostima ovog pokreta, i prikazujući ih pre svega kao ljude koji se kriju iza javnog nastupa, za koji do kraja nije jasno da li je trolovanje ili istinsko uverenje.
Tu su Richard Spencer, čovek koji je skovao termin alt.right, gonjen zbog nereda u Charlottesvilleu, kontroverzan zbog niza javnih nastupa i skandala među kojima je bio i pozdrav HEIL TRUMP, koji su njegove pristalice pozdravile sporadičnim nacističkim pozdravima.
Zatim, Mike Cernovich, čovek koji je krenuo iz pickup artistryja i manosphere blogginga u neko generalno alt.right eksponiranje.
I konačno, Lauren Southern, mlada vankuverska blogerka, youtuberka i politička aktivistkinja koja želi da se u zapadnom svetu očuva bela zapadnjačka većina.
Daniel Lombroso izlaže ideologiju ovih ljudi ali pre svega pokušava da pronikne u njihove ličnosti, i to ne samo u temu njihovog odnosa prema toj desnoj ideologiji koju zastupaju već ko su zapravo oni.
Imamo mi kod nas sličnih likova koliko hoćemo, čak i sa veoma sličnim backgroundom, tako da možemo reći da je prisutna određena doza identifikacije ali ovde je zanimljivo da su ovo osobe koje su imale uticaj na javno mnenje najmoćnije svetske sile, a samim tim i na globalne tokove.
Richard Spencer deluje kao jedan dendi, neostvareni avangardni pozorišni reditelj iz dobrostojeće kuće koji ima neostvarive krupne fantazije znatno oblikovane SFom ali i imaginarijem filmova o evropskim desničarima i simpatizerima nacizma. Njegova klasična ideja, okrenutost malo avangardi a malo klasičnoj umetnosti, relativno dobrostojeća porodica iz koje dolazi svakako čine da iza scene on deluje kao man child koji tek treba da odraste i za sada se dobro zabavlja izigravajući nacistu i potom negirajući da on to zapravo nije.
Mike Cernovich je pak klasični oportunista, sitni prevarant koji ceo život pokušava da živi od svog (ne)rada, podvaljivanja nekakvog life coachinga, stavova, proizvoda za zdraviji život, pa je deo toga bilo i blogovanje oko alt.righta u kom je došao i uzeo šta je mogao.
Lauren Southern je pak jedna devojka željna eksponiranja, ponekad uznemirena vlastitim vrednostima koje propoveda kada heroji iz manosphere krenu da joj se nabacuju pa ne znaju kad je dosta, kada govori kako želi porodicu ali nije sigurna da je spremna za to, ili kada se uprkos svojim stavovima zaljubi u čoveka koji nije belac ili nastavi da se politički angažuje iako se zavetovala da će isključivo biti majka i brinuti o porodici.
Lombroso nas do ovih utisaka dovodi bez ikakvih agresivnih intervencija u postupku. Gledaoci imaju priliku da sami svedoče ovoj demistifikaciji i prepoznavanju i to je najveći kvalitet ovog inače nesporno veoma dinamičnog i solidno estetizovanog filma.
Može se postaviti pitanje da li je ovaj vid "humanizovanja" ljudi sa ekstremne desnice skrupulozan, ali s druge strane i alt.rightovci uvek mogu reći da su ovom "humanizacijom" njihovi heroji uniženi i svedeni sa javnih ličnosti na demistifikovane ljude sa izraženim slabostima. Otud, iako autor i film imaju jasan predznak, čini mi se da je ovo više portret ličnosti iza nekih opasnih ideja nego rasprava o tim idejama.
* * * 1/2 / * * * *
REAL WOMEN HAVE CURVES Patricie Cardoso je HBO film koji je išao u bioskope. Smešten je u losanđelesku meksičku zajednicu i govori o mladoj devojci koja želi da se izdvoji iz matrice ponašanja koja se nameće u ženskoj strani njene porodice.
Najveći kvalitet ovog filma je u tome što je vedar i što junakinja zapravo mora pre svega da u sebi prevaziđe želju da se podvrgava majčinim pritiscima i kada to uradi polazi putem emancipacije.
Dakle, tu sad nema neke teške usiljene melodrame, sve je borba unutar junakinje i njena odluka. To odsustvo tenzije i činjenica da su svi likovi simpatični daje ovoj priči o emancipaciji i izlasku iz pritiska nekih zaostalih životnih uzora jednu lepršavost koju slični filmovi nemaju jer su uglavnom mučni.
America Ferrera je odlična u glavnoj ulozi kao debeljuškasta latina koja ima svoje "ja". Film sam po sebi, izvan svežine pristupa, ne nudi nešto naročito, ali sve što radi izvodi jednostavno i efektno.
* * * / * * * *
Pogledao sam ASSASSINATION NATION, filma Sama Levinsona u kom se on zagrevao za seriju EUPHORIA i počeo da uspostavlja određene poetičke zahvate koje će u njoj dovesti do krajnje forme. Međutim, već u ovom filmu, Levinson uspostavlja ne samo poetičke pretpostavke u izrazu već i neke odnose među likovima i dinamiku moći koje će preneti u svoju seriju.
Čitav niz elemenata, od nekih likova, pa sve do detalja priče, samo je godinu dana kasnije transplantirao u HBO seriju, i to samo po sebi dokazuje u kojoj je meri Levinson zapravo intervenisao na izraelskom formatu.
Ono što je međutim snimio u ovom filmu zapravo je - uprkos svim veoma velikim sličnostima sa serijom EUPHORIA - potpuno različito kao celina.
Osnovna razlika je za početak idejna. Naime, dok se EUPHORIA bavi eksternalizacijom duboke intime i ličnih nesigurnosti junaka, ovaj film je pre svega oštra društvena satira, ispoljena između ostalog i kroz intimu junaka.
Dakle, Levinson ovde kritikuje Trumpovu Ameriku socijalnih mreža, koketiranja sa konzervativizmom, istovremene ipšte korozije društvenog tkiva i kambeka domaćinskih puritanskih vrednosti koji se odvijaju na istom bojnom polju socijalnih mreža.
Sam Levinson uspeva da u najvećem delu održi uverljivost filmskog prizora iako odlazi u razne tematske i stilske iskorake.
Film deluje kao Gaspar Noe koji režira PURGE i to je veeoma tačna definicija koja dosta obećava i rekao bih, uglavnom i isporučuje ono što nagoveštava.
Zanimljivo je da Levinsonov film danas stoji negde na ničijoj zemlji indie ili art house filma i žanra, ali d abi recimo osamdesetih bez problema mogao biti dobro prihvaćen eksces kao STREETS OF FIRE, primera radi.
Ono što je naparavio u ovom filmu, Levinson je brzo sproveo u svojoj impresivnoj i propulzivnoj seriji za HBO. Ipak, lako sam mogao zamisliti i obrnut put u kom recimo Levinson posle ovoga radi neki high concept akcijaš ili horor.
Uprkos tome što će ove poetičke pretpostavke u seriji EUPHORIA dostići svoj zenit, ASSASSINATION NATION je mnogo širi showcase od toga.
* * * 1/2 / * * * *
GODMOTHERED Sharon Maguire je Disneyev film pušten na njihovom streaming servisu u kom se dekonstruiše priča o dobroj vili, i pokušaju najmlađe među njima da spase posao u svetu u kom više niko ne veruje u njih i ne zove ih upomoć.
Vila-stažistkinja pronalazi pismo jedne devojčice i odlazi da joj ispuni želju da pronađe princa, ali u stvarnosti zatiče četrdesetogodišnju udovicu koja je razočarana u život. Razočaranje u spoju sa time da vila-stažistkinja ne zna baš sve čini dovode do raznih kalambura
Disney je kroz istoriju sve do Katzenbergove ere važio za studio čiji su live action filmovi beznačajni i programski. I zanimljivo je da se pod Alanom Hornom vratio u taj modus rada, sa Marvelom, LucasArtsom i fokusom na atrakcije iz parkova i bajke.
Otud je GODMOTHERED zapravo tipičan Disney film, iz starih vremena, ali i iz novih vremena, bajka koja dobija malo dekonstrukcije, i malo live action prerade ali se stabilno kreće utabanim stazama.
Na svu sreću, Jillian Bell i Isla Fisher u glavnim ulogama su dovoljno harizmatične da nam nekako "prodaju" osnovnu premisu i karakternu premisu, i da na kraju ovo bude pristojan programski film, za okvire Disneyevog streaminga.
Tehnička egzekucija je pristojna, ali više streamerska nego bioskopska. Reklo bi se da Disney + u tom smislu više zna "koliko je sati" od recimo Netflixa.
* * 1/2 / * * * *
Rediteljski debi Scotta Franka THE LOOKOUT je jedan od onih scenarističkih režija u kojima vidimo da nam pisac ukazuje da u njegovim tekstovima ima mnogo više od onoga što je dopiralo do ekrana, ali isto tako i da postoje stvari za koje je bilo bolje što su ih reditelji reducirali.
U THE LOOKOUT, imam Franka koji je ozbiljna neo noir njuška kako se poduhvata tog žanra i nudi svoj snažan doprinos. Film je baziran na high conceptu gde je glavni junak nekadašnja zvezda varistyu hokeja koji posle automobilske nesreće ostaje invalid sa oštećenjem mozga koje mu utiče kako na ponašanje, tako i na sećanja i sposobnost slaganja misli i percepciju vremena.
U tom high conceptu Scott Frank bazira osnov priče o tome kako sada tog čoveka koji radi posao čistača u maloj lokalnoj banci želi da zloupotrebi grupa lopova i uvuče ga u svoju zaveru.
Ono gde Frank igra sa previše šibica jeste mentalno stanje glavnog junaka. Nikada nije u potpunosti konzistentno šta njemu tačno i u kolikoj meri fali. Koliko god to bilo istinito jer zaista hendikepi te vrste nisu konzistentni i dramski kontinuirani, to ipak smeta filmu jer u izvesnim momentima postaje proizvoljno iako je jako zanimljivo.
Drugi element je činjenica da ovaj junak zapravo nije od ključnog značaja za izvođenje pljačke, i na kraju ceo trud koji ulažu lopovi da ga uvuku u svoje društvo zapravo nije toliko opravdan jer im on ne otvara neku previše bitnu priliku.
Uz sve to, Frankov film malo "ne diše". Iako je daleko od prezategnutog visokooktanskog trilera, čini se da je i u dijaloškim scenama tenzičan u postupku ali ne i suspenseu. Možda tom disbalansu doprinosi spoj old school noira i pokušaj da se film dešava "baš sada".
No, sve to ukupno uzev jesu prepreke samo da THE LOOKOUT bude klasik neo noira kako ga je Frank verovatno profilisao. On to prosto nije, i ne dobacuje do Frankovih scenarističkih radova kakav je bio recimo OUT OF SIGHT. Međutim, ovo je dobar film, sa finim indie prelivom koji donosi Joseph Gordon Levitt, sjajnom rolom Jeffa Danielsa, i dobrom podrškom Matthew Goodea i Isle Fisher.
* * * / * * * *
KONG: SKULL ISLAND Jordana Vogt-Robertsa je film koji mi je nekako promakao kada je izašao 2017. godine, iako sam sa mnogo strana čuo da je veoma interesantan.
Sada sam ga konačno pogledao i mogu reći da je u tom monsterverzumu Warnera i Legendaryja to ipak najbolji i najzaokruženiji film, za sada.
Za razliku od Edwardsove i Doughertyjeve GODZILLAem ovaj film se dešava 1973.. godine, dakle u epohi, u sumrak rata u Vijetnamu.
Otud, film ima neke parafraze Coppole i APOCALYPSE NOW s tim što je strip ipak osnovni stilski ključ ovog filma.
Scenario potpisuju tri ozbiljne njuške - Dan Gilroy, Max Borenstein i Derek Connoly, i nudi jako mnogo lepih i maštovitih detalja, uprkos tome što zapravo osnovni narativni zamajac potere po osrtvu ne uspeva da u dovoljnoj meri osveži i motiviše.
Spremnost junaka da se dublje uvlače na Ostrvo Lobanja kada shvate šta ih tamo čeka nije dovoljno ubedljivo motivisana i taj element potrage i potere ostaje nekako generic i samopodrazumevajući. U tom smislu, čak ni ova tri pisca nisu uspela da zarobe awe and wonder starog KING KONGa od pre 90 godina.
Ipak, ono što je nesporno je da su sve ono oko tog manjkavog motora zanimljivo osmislil i Jordan Vogt-Roberts tome daje lep rediteljski pečat uspevajući da deo svog indie iskustva unese u dešavanja i da na neki način nađe balans između stripovske stilizacije i veoma visoke estetizacije i realizma.
Film ne pretenduje da bude ubedljiv a ne sme da bude ni strašan ali ipak uspeva da bude maštovit i uzbudljiv. Ovo je monster movie koji funkcioniše kao lepa igračka te je sasvim prikladan za savremena blockbuster vremena.
Vizuelni postupak je u izvesnom smislu bajkovit, sa snažnom grafičkom dimenzijom u vizuelnosti gde autore ostvoreno više zanima snaga slike kao fotograma, kompozicije nego kao čisto narativno sredstvo. Film deluje na čudan način arhaizirano ali opet ne kao referenca na kinematografiju sedamdesetih kao epohe kad se priča dešava, već na jdnu bajkovitost gde se sreću Harryhausen i Peter Jackson. I ova koncepcija je očigledno bila prihvatljiva publici koja je izgleda filmski pismenija nego što mislimo.
Uprkos tome što u scenariju nije rešen jedan ključni problem, Vogt-Roberts jeste pokazao da čak i franchise filmovi ove vrste koliko god generic iziskuju ogromnu kreativnost.
* * * / * * * *
THE LITTLE THINGS Johna Lee Hancocka dolazi odmah posle njegovog zaista maestralnog filma THE HIGHWAYMEN, i samim tim njegov povratak u žanr krimića, sa dva prekaljena policajca kao protagonistima, zvučao je kao veoma uzbudljiva stvar.
Nažalost, THE LITLLE THINGS iako je major film namenjen za bioskope, sa tri oskarovca u glavnim ulogama, deluje pre kao nešto za streaming od HIGHWAYMENa koji izgleda kao da je sniman za večnost.
John Lee Hancock je krajem osamdesetih, početkom devedesetih bio pod ugovorom u Warneru. Tada je napisao scenario za izvanredni Eastwoodov PERFECT WORLD, a jedan od tekstova iz tog perioda bio je THE LITTLE THINGS, serial killer film koji je napisan u vreme kada je taj žanr praktično formulisan u vreme SILENCE OF THE LAMBS, i pre SE7EN. Dotle je bilo već važnih serial killer filmova u toj epohi, recimo Mannov MINDHUNTER, ali ukupno uzev, tokom desedesetih taj žanr doživljava procvat.
THE LITTLE THINGS je napisan pre SE7EN, i na kraju uprkos interesovanju raznih reditelja nije realizovan. Kada je Hancock došao na ideju da ga ipak snimi, Warner nije hteo da mu proda prava na scenario, i iz današnje vizure rekao bih da su pogrešili.
THE LITTLE THINGS je toliko anahron, da je smešten u epohu, i to je onako dosta duhovito jer pokazuje u kojoj meri je to projekat svog vremena. Međutim, John Lee Hancock toj rekonstrukciji epohe ne prilazi mnogo ambiciozno, štaviše film na tome ne insistira i to bi meni bilo sjajno kada bi liči na dobar film iz tog perioda.
Setimo se, u to vreme se Denzel već sreo veoma uspešno što se mene tiče sa jednim psihopatom, i to isto za Warner u filmu RICOCHET, a kasnije je imao niz serial killer filmova, recimo za isti studio je imao sjajni FALLEN.
U THE LITTLE THINGS, John Lee Hancock na neki začuđujući način uspeva da skupi Denzela, Ramija Maleka i Jareda Letoa, trojicu oskarovaca i tu podelu skupo plaća. Naime, Denzel dolazi sa idejom da igra ostarelog ali i dalje opsesovnog detektiva koji se povukao i radi kao šerifov zamenik u okolini LA, i on je dobar. Ali dva young bucka su bukvalno negledljivi. Rami Malek deluje kao da je izašao iz muzeja voštanih figura, sa tolikim minimumom facijalne ekspresije da to sad već postaj bolno i veoma neprijatno. Jared Leto je odavno postao ozbiljan samoupravljač i taj karikaturalni osumnjičeni za ubistva kog on igra, mislim to je parodija Oscar-baitinga. I čini se da Hancock sa njima nije imao drugo rešenje jer kad su se okupili, on nije imao neke argumente kojim bi ih usmerio u neku viziju.
A nije imao argumente jer THE LITTLE THINGS je bajat scenario po kom se vidi da je pisan pre 30 godina, a da ni u odnosu na tadašnje domete serial killer filma nije bio bitan. I to je nažalost ovde veoma evidentno. Onda su taj tanak materijal uzela ova trojica bećara da se iživljavaju i nesrećni Hancock koji opet pa nije neki autoritet a ni velemajstor sam po sebi, na kraju nije mogao ništa da uradi nego završi sa jednim mediokritetskim filmom u kom glumci misle da nadgrađuju triler o serijskim ubicama a sam materijal vuče korene iz donjeg doma ponude tog tipa.
Otud, zanimljivo je zamisliti kako bi ovaj film prošao sa je klot izašao u bioskope i da li bi Denzelov star wattage mogao da ga dovede do neke podnošljive gledanosti. Ovako sa simultanim izlaskom na HBO Max barem nije morao da polaže taj ispit.
* * / * * * *
Da, ovo, nažalost dobija loše kritike na sve strane. Ja sam poželeo da gledam ali sad nekako, pogotovo posle tvoje disekcije, nemam entuzijazma. Šteta.
Gledljivo je, mada ravno, ni u jednom trenutku ne diže očekivanja.
Preokret na kraju savršeno nepotreban, pucanj u koleno.
Dođe kao četvrta sezona Tru Detektiv, svedena na dva sata.
'The Little Things' is like a 'True Detective' season without much plot or character (https://www.kcrw.com/news/shows/press-play-with-madeleine-brand/eviction-moratorium-california-weather-hollywood/the-little-things-saint-maud-what-happened-was)
Nagrdio ga je Dimitrije malo više nego što je realno, verovatno zbog visokih očekivanja i jakog kastinga, jer iskreno, gledao sam i lošije filmove koje je častio sa više zvezdica. [emoji14] Mada stoji sve što je napisano, Rami je užasan, jedva sam čekao da se skloni sa ekrana.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
ANOTHER HAPPY DAY Sama Levinsona je prvi celovečernji film u njegovom opusu. Reč je o mladalačkom ostvarenju koje je snimio sa nekih 25 godina i u njemu je ipak najavio ono čime će se baviti u svojim za sada najznačajnijim delima, filmu ASSASSINATION NATION i seriji EUPHORIA. To su teme bilesti zavisnosti, odrastanja, disfunkcionalnih porodica, i on smešta svoj debi u taj milje, a Ezra Miller definitivno tumački jednog prototipskog junaka za njegove kasnije radove.
Ovog puta reč je o skupu disfunkcionalne porodice povodom venčanja i to je već dosta korišćena matrica u američkom nezavisnom filmu. Ovu premisu i okolnosti viđali smo puno puta do sada, ali kod Levinsona, ona dobija posebnu vrstu dinamike jer se smenjuju tenesivilijamsovski verbalni dvoboji sa introspektivnim i atmosferičnim pasažima, uvodi se video kamera kao dodatni faktor, premda na upadljivo old school način i daleko od onoga što intermedijalnost predstavlja danas u Levinsonovom opusu, a glumačka ekipa je zanimljivo izabrana i sa nekoliko faca koje ne vidimo često, tipa George Kennedy u ulozi dementnog dede na samrti.
Temeljni likovi su Ezra Miller i Ellen Barkin kao njegova majka i oboje su odlični. Možemo reći da oni nose film, a sporedne uloge igraju Ellen Burstyn, Demi Moore i Thomas Haden Church od kojih Ellen Burstyn ima najbitniji doprinos.
ANOTHER HAPPY DAY je neobično zreo film za jednog tako mladog autora kao što je Sam Levinson. U entropiji američke indie produkcije mogao je biti i priznatiji, ali i manje priznat, prosto proliferacija ovakvih naslova je dosta jaka. U svakom slučaju, kada se sagledava iz današnje vizure, kao debitantski rad jednog uzbudljivog autora, ovaj film ima itekako smisla i prepoznaju se neke poetičke pretpostavke koje će se kasnije razvijati.
* * * / * * * *
Susanna Fogel i Joni Lefkowitz napisale su jednočinku iz koje je na kraju izrastao Susannin rediteljski debi LIFE PARTNERS. U određenom smislu, možemo upravo u ovom filmu prepoznati neke od elemenata iz SPY WHO DUMPED ME, pre svega u dinamici dve najbolje drugarice.
LIFE PARTNERS međutim nije akciona komedija koja ispituje odnos dve najbolje drugarice u odnosu na neku dinamičnu žanrovsku postavku već se bavi upravo njime. Ovde imamo dve junakinje, jedna je strejt a druga je lezbejka i kada njih dve kreću da pronalaze partnerstva u romantičnom pogledu, prijateljstvo se nalazi na iskušenju.
Logično je pretpostaviti da su Susanna Fogel i Joni Lefkowitz prenele dosta iskustava iz svog druženja u ovu komediju i da su katalogizovale neke situacije i iskušenja u kojima su se našle. Imajući u vidu različite situacije i dinamike koje film prikazuje, reč je o iznenađujuće koherentnom indie radu koji nose jasan scenario, smisao za humor i gluma Leighton Meeste i Gillian Jacobs. Susanna Fogel ovaj film inscenira svedeno, i u tom pogledu je zanimljivo da danas ona radi dosta estetizovane televizijske i filmske projekte. Reklo bi se da jedino taj deo njenog rukopisa nije anticipiran u ovom filmu.
* * * / * * * *
THE TUSKEGEE AIRMEN Roberta Markowitza je HBO televizijski film iz sredine devedesetih o prvoj lovačkoj eskadrili sastavljenoj od afroameričkih pilota. Podelu predvode zvezde poput Larryja Fisburnea i Cuba Gooding Juniora a tu su još i Andre Braugher i Mekh Phifer, dakle skupljena je dobra glumačka ekipa da ispriča ovu slavnu epizodu iz Drugog svetskog rata.
Jednim delom ovo je film o obuci ali i o pripremi terena za uvođenje afroameričkih vodnika na više pozicije u američkim oružanim snagama a jednim delom je i combat movie. U tom smislu dosta podseća na Warnerove vojne filmove iz pedesetih i šezdesetih koji obuhhvataju i mirnodopski i ratni period i život u vojsci.
Ovde je doduše to obeleženo angažmanom, borbom protiv predrasuda i raznih pokušaja kako da se ova jedinica opstruira tako da je ovo film koji dosta toga pokušava ali na svu sreću dosta toga i uspeva.
Uprkos tome što se ne može optužiti za originalnost ili da je bio cutting edge sredinom devedesetih kada se sticajem okolnosti pojavilo nekoliko važnih filmova o Drugom svetskom ratu, ovo je ipak sasvim solidan i robustan rad stare škole koji ima sve što je potrebno da bude prvoklasan televizijski materijal.
THE WIZARD OF LIES je izvanredan HBO film po istinitoj priči čija je tema Bernie Madoff i njegova piramidalna šema kojom je upropastio ogroman broj ljudi oštetivši ih za desetine milijardi dolara.
Naravno, mi znamo šta je Scorsese napravio sa ovakvom pričom u filmu WOLF OF WALL STREET, samim tim ne treba da nas iznenađuje snažan rukopis u ovom filmu, ali Barry Levinson u rediteljskoj stolici nalazi novu dozu energije i uvodi u celu priču zanimljivu dozu subjektivnosti i smisla za humor, što sve daje jednu snagu i neobičnu vitalnost. Može biti da je u seriji skrupuloznih biopicova koje je Levinson radio za HBO ovog puta X-faktor bio njegov sin Sam Levinson koji je prvopotpisani scenarista.
Iz Samovog rukopisa mogu se čitati razne oniričke scene i intervencije ali i veoma zanimljiva dinamika odnosa sinova i oca koja na kraju ima neočekivano tragično ishodište, dovodeći Madoffa i njegovu suprugu do jednog zaključenja koje je verovatno brutalnije od svake kazne koju bi im poželeo čak i njegov najbrutalnije zakinuti klijent.
Film je dinamičan, ne samo u pogledu tempa već pre svega u pogledu odnosa, uprkos time što se bavi white collar zločinom. Međutim, Levinson mudro u svemu uspeva da izvuče ličnu dimenziju i srećom film nikada ne postaje priča u kojoj sve i kreće i završava se u neverovatnoj manipulaciji koja se odigrala. Naprotiv, ovde su u centru pažnje u svakom pogledu ljudi i šta se njima desilo, i onda to u spoju sa emancijama njihovog unutrašnjeg života daje sjajan rezultat.
Robert De Niro i Michelle Pfeiffer predvode glumačku podelu sa sjajnim star wattageom i ostalima nije teško da se u svemu ovome odlično snađu.
Ne znam kako bi THE WIZARD OF LIES izgledao na velikom ekranu. Ne znam ni da li mu je Madoffov zločin doprineo ili ga zakinuo u pogledu recepcije, ali svakako ovo spada u jedan od efektnijih HBO biopicova.
BAJOCERO ili kako je internacionalno poznat - BELOW ZERO - je španski triler Lluisa Quileza, o jednom transportu zatvorenika koji polazi naopako kada jedan enigmatični počinilac parališe celu ekciju i traži glavu jednog konkretnog zatvorenika.
BAJOCERO je solidno tehnički realizovan i drži se tradicionalno visokog nivoa španske žanrovske produkcije, uostao nastao je za Filmax i kao takav došao na Netflix, ali istovremeno mogao je biti korak ili dva viši na nivou scenarija. Naprosto, veliki deo ovog filma koji bi trebalo da bude nepedvidljiv nekako ostaje na nivou očekivanog, naročito kao celina, dok u detaljima uspeva da unese ponešto svežine i da se izbori za svoje mesto.
Podelu predvodi pouzdani Javier Gutierrez, sigurno i nenametljivo. Uspeva da se dobro snađe u situacijama koje podrazumevaju da će junak uraditi nešto glupo, i uprkos tome što ne uspeva da poništi sve ono što su nedokuvane scenarističke zamisli, svakako uspeva da ih dostojantsveno plasira.
Lluis Quilez se odlično snalazi u domenu inscenacije i donosi nekoliko scena koje ga kvalifikuju i za neke veće i kompleksnije zahvate u budućnosti. U tom smislu, da je bio malo inventivniji u scenariju, BAJOCERO je mogao biti još ubedljiviji showcase njegovih sposobnosti.
* * 1/2 / * * * *
MALCOLM & MARIE Sama Levinsona je film iznuđen pandemijom Covida, duo drama snimljena u specifičnim, gotovo laboratorijskim uslovima ovog leta. U tom pogledu, slično filmu LOCKED DOWN ali i SONGBIRDu, ovo je još jedno od dela koje je u produkcinom smislu inspirisano koronom ali isto tako važno je naglasiti da je ovo film u kom nema tog virusa i ne dotiče ga se.
Međutim, film se dotiče nekih drugih trenutnih epidemija u Holivudu a to su pre svega Me Too i Black Lives Matter, kao i opšti trend ka inluzivnosti koji predstavljaju jednu od okosnica naslovnog junaka Malcolma, mladog afroameričkog reditelja nadomak uspeha koji ne uspeva da ga zadovolji.
Marie je s druge strane njegova ljubav i muza, ali i neostvarena glumica koju je zaboravio da pomene u govoru na premijeri svog prvog značajnog filma.
U noći posle premijere oni prokaze kroz čitav niz ozbiljnih sukoba i polemika u kojima preispituju teme umetnosti, ljubavi, ličnih sujeta itd.
Međutim, uprkos tome što MALCOLM & MARIE govori o filmskom autoru i iskoračuje izvan okvira priča o odrastanju, adikciji i mučnim situacijama u konfliktu oštećene mlade osobe i društva, i samim tim iskoračuje iz dosadašnjeg Levinsonovog kanona - sam film koji je Malcolm snimio deluje kao nešto iz opusa ovog reditelja.
U tom smislu, možemo postaviti pitanje, koliko se MALCOLM & MARIE razlikuje od stvari kao što su ASSASSINATION NATION i EUPHORIA, i da li ovde mi ipak imamo neki drugi nivo realnosti u odnosu na onu koju je Levinson konstituisao u kanonskom radu. I zbilja, ovde i dalje imamo visoku estetizaciju, imamo neke od njegovih tipičnih kadrova koje lako prepoznajemo poput onih voajerskih izvan kuće, ali nema intervecnija sa probijanjem četvrtog zida, nema mjuzikla, nema oniričkih detelja.
Ipak, ono što postoji to jeste visoka estetizacija ove duo-drame, i kroz to se svakako i dalje postiže efekat "povišenog realizma". Crno-bela fotografija doprinosi tom efektu da se film izdvoji u odnosu na snažan kolorit koji krasi Levinsonove druge radove.
John David Washington i Zendaya su sasvim logično privučeni ovim materijalom. Ovde ima šta da se igra. Pa ipak, uprkos njihovim maksimalno posvećenim ulogama i nastupu, ovde je u tekstu veoma "prisutan pisac" i snaga njegovog rukopisa. Dakle, ovo ipak jeste "pričaonica" u kojoj dijalog definitivno jeste namera, nije spontano ispoljena namera junaka u koju bezrezervno verujemo, ali glumci su u punoj koncentraciji, inscenacija je snažna i tekst je ineligentan, tako da taj utisak zaista ne smeta.
Meni su mnoge teme kojih su se likovi dohvatili u ovom filmu imale odjeka, i one koje su filmske i one koje su na nekom nivou lične. Pitanje inspiracije oslonjene na ljude iz stvarnosti je zanimljivo tumačeno, kao i pozicija autora u savremenom Holivudu koji je zgrčen pod pritiskom politike.
U tom smislu, MALCOLM & MARIE je zanimljiva rasprava o poziciji filmadžije, i zanimljiva terapija kako za svoje autore tako i za publiku. U njemu autor evidentno dotiče temu koja ga se tiče i spremno otvara svoj lični asortiman problema i autorskih opsesija. Sa dvoje mladih glumaca u usponu, on snima dosta kaloričan nastup za sve njih zajedno i nešto čime će uvek biti zadovoljni, kuda god ih karijera dalje povede.
Međutim, ono što je ključna stvar u ovom filmu jeste odluka autora koji je u narativnom pogledu zaista cutting edge u ovom trenutku da napravi zapravo jedan starinski rad o filmu i filmadžijama, koji mnogo više liči na LE MEPRIS i neke stare naslove, nego na ono što on sada radi, pokazujući da svega toga novog što radi nema bez onog starog.
* * * 1/2 / * * * *
Za to sam video da Zendaju baš izrazito hvale, čak je bila priča o nominaciji za Zlatni globus al to valjda na kraju nije prošlo...
SEUNGRIHO Sung-hee Joa je Netflixov uspeh u ovoj još uvek mladoj godini i to pod naslovom SPACE SWEEPERS. Reč je o space avanturi koja ima nešto duha osamdesetih, sa najpribližnijom referencom recimo u naslovima kao što je GUARDIANS OF THE GALAXY. U svakom slučaju, ovo je vrsta filma koja je rado gledana, i rekao bih da je Besson možda i najznačajniji autor ove vrste svemirske avanture.
SEUNGRIHO ne dobacuje do VALERIANa ili FIFITH ELEMENTa pa ni do GUARDIANSa ali nudi nešto svoje, i veoma je simpatična u svojoj formalnoj razbraušenosti. Film je mogao biti kraći, narativno disciplinovaniji, ali sve u svemu ono što je bitno, u onome što je osnov priče i što je važno, on jako dobro funckioniše.
Sung-hee Jo je napravio film za globalno tržište, i ne kažem da je trebalo da ga svede na nivo svedenosti kakav je imao SPACE TRUCKERS Stuarta Gordona ali prosto mislim da se nije snašao u orkestriranju tolike količine različitih digresija i paralelnih tokova. Osnovna linija priča o grupi svemirskih "đubretara" koji pronađu devojčicu za kojom je raspisana poternica funkcioniše sjajno i da se film bavi samo njom bio bi izvanredan.
Ostali elementi su daleko od takvih da sve degradiraju ali su mogli biti bolji u izvedbi i formi i to je šteta jer je nukleus filma jako zdrav i snažan.
Sama egzekucija je grungy i podosta evocira osamdesete i upravo imena kao što je Stuart Gordon u najboljem smislu. Ovaj film je navodno koštao 21 milion dolara, to nije malo, ali svakako nije dovoljno za ovu vrstu spektakla kakvu Sung-hee Jo pravi, no on nalazi ključ stilizacije u kom taj devil may care pristup funkcioniše. Film je u izvesnom pogledu malo arhaiziran u postupku i to je efektno.
Uprkos tome što većim delom zaslužuje * * * ukupna izrada i balans svode ocenu ipak na * * 1/2.
Evo nešto za ljubitelje i poznavaoce...
https://www.rts.rs/page/oko/ci/story/3208/drustvo/4254608/pop-neonaci.html
STOIC Uwea Bolla sam iskreno pogledao kao čisti kompletista, da vidim glumački nastup Sama Levinsona u najvećoj ulozi koju je ostvario pre nego što se u potpunosti posvetio pisanju i režiji. Generalno nisam neki ljubitelj "lošeg filma" i tog kulta o "najgorim rediteljima" što je možda paradoksalno ako imamo u vidu da sam kao kritičar važio za priličnog "revolveraša". Dakle, umem da zapazim i cenim nešto loše kad vidim, ali iskreno nisam nikada našao fascinantne aspekte u radu Eda Wooda ili recimo Uwea Bolla. Čak u slučaju Eda Wooda mogu da kažem da sam prepoznao jednu dirljivu dozu pokušaja da snimi nešto dobro što mu izmiče.
Kod Uwea Bolla nisam nešto mnogo zapazio čak ni toga što ima Ed Wood, velikim delom jer sam njegove filmove gledao još dok nije bilo fame o njemu i bili su bezveze, a onda se stvorila fama i tad je već i on sam bio in on the joke i onda tu više nije ni bilo mogućnosti da se vidi nešto nesvakidašnje. Ono što pamtim jesu neke produkcije sa masom poznatih glumaca koje su naprosto šuplje i bezveze te sam nadalje to slabo gledao.
No, eto STOIC je naleteo da se pogleda iz nekih potpuno drugih razloga. Koliko sam shvatio on spada među Bollove "bolje" filmove, ali je i atipičan jer nije reč o nekakvom rip-offu nećeg skupljeg niti je ovo nekakav žanrovski rad već kao neki "problemski" i "ozbiljan" film.
Pa ipak, STOIC bih pre definisao kao exploitation odnosno torture porn kamufliran u problemski film o tri momka osuđena za nenasilne zločine koji ubijaju svog četvrtog druga u ćeliji kada on nije izašao u susret oko nekakvog bizarnog "kockarskog" duga. Uprkos tome što je ovo navodno istinita priča, mislim da je Boll u ovome video priliku za jednu kamernu sirovu priu koja nudi prostor za tehnički jednostavan prikaz nasilja, mentalnog, fizičkog pa na kraju i seksualnog, i u tom smislu, možda imam predrasudu ali ovo meni tako deluje.
Sam Levinson se odlično snašao kao glumac i da ga je taj put zanimao sigurno bi imao karijeru barem u određenoj meri, no kao autor je dakako neuporedivo bitniji i "korisniji" za sve nas.
No, kad je o Bollu reč, imao sam jedan drugi snažan utisak. Naime, ovaj film me je podsetio na masu nekog svedenog evropskog art housea, nekih ovakvih, ne preterano veštih ali ne ni sramotnih "malih priča" koje potpuno mogu da zamislim kako pobeđuju na nekim manjim festivalima. Lako bih mogao da zamislim isti ovaj film kako dolazi iz Srbije, od nekog mladog autora i odlazi možda čak i dosta daleko, recimo do festivala u Rotterdamu. Kad kažem "isti ovaj film", mislim to doslovno, dakle ne film iste ove teme ali veštiji i sl.
U tom smislu, Uwe Boll dolazi sa imidžom "najgoreg reditelja na svetu" i naravno ovaj film je dobacio recimo do Fantasie koja ga je ugostila pre zbog reputacije reditelja i da bi se zezala sa njim nego zato što zaista misle da im on može doprineti programu. Ali, sa nekim drugim imenima na špici sudbina ovog filma je mogla biti drugačija, i to je nešto sa čim treba da se pomire kako autori tako i poznavaoci filma kada se upitaju kako je nešto uspelo a nešto nije.
DREAMLAND je film Miles Joris-Pyrafittea, veoma mladog reditelja koji je krenuo u uspon u 24. godini sa filmom AS YOU ARE. Njegov novi film izlazi u njegovoj 28. godini, glavne uloge igraju Finn Cole iz ANIMAL KINGDOMa i Margot Robbie za koju nema potrebe da se ponovo navodi odakle, i reč je o veoma zanimljivom indie ostvarenju smeštenom u Dustbowl, u dane Depresije, kada su pljačkaši banaka poput Bonnie & Clyde harali Teksasom.
Finn Cole igra momka čije je otac alkoholičar pod misterioznim okolnostima napustio kuću, na čijem se imanju jednog dana pojavljuje Margot Robbie koja igra svojevrsnu Bonnie čije je Clyde poginuo. Mladića uspeva da ubedi da je ona u stvari žrtva teške ekonomske situacije, progona, da nije kriva koliko vlasti tvrde i on odlučuje da joj pomogne.
Sve to je jedan coming-of-age film i svi otprilike znamo kako će se ovo rasplesti i kuda sve to vodi, ali poenta na kraju krajeva i nije u tome da nas ovaj film iznenadi.
Ono što je Miles Joris-Pyrafitte uradio jeste nešto bitno drugačije. On je naime uspeo da ovu veoma konvencionalnu ljubavnu priču o momku koji u jednoj odmetnici pronalazi odgovore za svoja lutanja, i za svoju izgubljenost u jednom pasivnom i besperspektivnom kraju, učini ubedljivom, da publiku povede sa sobom tim putem kojim je išla puno puta i delovala je da neće opet.
Međutim, film je ubedljiv, i mi polazimo na taj put sa ovim glumcima i rediteljem još jedanput. Jednim delom zbog ekstremno harizmatične podele koju vode Cole i Robbie, ali i jednim delom zato što je film uprkos folksy naraciji na nivou predloška i teme zapravo izuzetno sofisticirano insceniran. I nije preterano reći da je ovo jedan zaista uzbudljivo snimljen i ostvaren film.
Neka rediteljska rešenja, u osnovi vizuelna ali suštinski naravno pripovedačka su u domenu vrlo jake intervencije autora na koju nismo navikli na ovakav način u filmovima epohe i nismo ove ambijente i situacije sretali u ovakvoj obradi tako da su to sve veoma dragoceni pomaci.
Na kraju krajeva, film uspeva da plasira svoju folksy priču i na tom nivou funkcioniše ali sredstvo kojim dolazi do cilja je inovativno.
Saradnja Margot Robbie sa Finn Coleom kog je u Americi etablirao John Wells kao da je bila uvod u njen direktniji rad sa ovim maestrom američke televizije, ali o tome drugom prilikom.
* * * / * * * *
BLISS Mikea Cahilla je novi film reditelja koji nam je dao ANOTHER EARTH i I ORIGINS. Samim tim je to razlog da obrate pažnju svi oni koji vole da vide indie SF a on je sa Brit Marling jedan od najznačajnijih predstavnika tog pravca u poslednjoj deceniji.
U ovom konkretnom filmu nije sarađivao sa njom ni kao scenaristkinjom ni kao glumicom ali njegova reputacija je opet dovoljna da filmu priđemo sa određenim očekivanjima. Nažalost, čini se da je u filmu BLISS Cahill uzeo da se iscrpljuje u definisanju svog novuma i premise a to je da junak otkriva kako svet u stvari nije stvaran uz pomoć jedne pilule i postepeno otkriva paralelnu realnost u kojoj je zapravo "stvarnost" a on je iz nje došao u neku simulaciju koja ga je zavela.
I to je manje-više cela priča. Pilula koja transferiše ljude iz realnosti u realnost je naravno metafora za narkotike, i na kraju sve to se i raspliće odnosno ne raspliće baš onako kako smo mislili. Cahill nas ostavlja u predvidivoj ambivalenciji.
I sve bi to bilo okej da se Cahill nije opredelio za ideju da njegovi junaci najveći deo vremena "naprosto žive" u tom svetu i to je manje-više to.
Owen Wilson i Salma Hayek su u glavnim ulogama. Deluje da im je stalo i oni su zanimljivi za gledanje, ali ipak nedovoljno da bi svojim magnetizmom držali ceo film na okupu.
BLISS na kraju uprkos tome što je blag i pitak postaje previše lapidaran i ne vodi nas nikuda gde treba. Mike Cahill je ovde nažalost snimio film čiji potencijal nije uspeo da dosegne. Pa ipak, možda je upravo u tom antidramatičnom postupku pokušavao da izgradi inovaciju i osveži stvar. Samo neuspešno.
* * / * * * *
Tragom filma HORROR NOIRE ispravio sam istorijsku nepravdu i po prvi pogledao GANJA AND HESS Billa Gunna, arty horor koji je imao značajan uticaj na istoriju kako američkog nezavisnog filma tako i afroameričkog filma. Bill Gunn je uspeo da plasira ovaj film sve do Nedelje kritike u Kanu, ali u Americi potom nije prošao tako dobro i imao je distribuciju u tri navata u jednoj originalnoj i dve recutovane verzije ali nije našao ni publiku ni simpatije kritike.
Ovaj film ima horor elemente ali nije horor u klasičnom smislu. Sasvim sigurno nije ni Blaxploitation, ali iznad svega - ovaj film nije ni približno ono što se očekivalo od crnog autora ili ono što je tada očekivala crna publika.
Ovo je čudan, snolik arty film o antropologu kog je kolega ubo bodežom koji mu je probudio žeđ za krvlju i on ju je uglavnom rešavao krađama doza za transfuziju sve dok serija događaja nije učinila da se vrati konzumiranju krvi nedavno preminulih ljudi.
Film je oniričan, nije narativan u klasičnom smislu, u mnogo navrata se jukstapozicioniraju tela i umetnička dela. Nešto od tog uticaja kasnije možda možemo prepoznati ili samo učitati kod Jordana Peelea u filmu US. Spike Lee je pre nekoliko godina snimio crowdfundovani rimejk.
U svakom slučaju, GANJA AND HESS je više bitan za ljubitelje istorije filma i istorije horora nego za horor fanove, pa ga u tom smislu radije prdlažem gledaocima radoznalijim prema art houseu.
* * * / * * * *
HORROR NOIRE: A HISTORY OF BLACK HORROR Xaviera Burgina je veoma informativan i zanimljiv dokumentarni film o istoriji afroameričkog autorstva i prisustva u horor filmu.
Ova dva aspekta naravno nisu ni približno slični, i izuzev par usiljenih tumačenja da su neki od monstruma bili simbol straha od crnaca, a mene su recimo učili da su bili strah od komunizma, film je veoma informativno i skrupulozno urađen.
Podjednako je zanimljivo rasvetljavanje istorije afroameričkog autorstva u hororu - i ovaj film mi je ukazao na nekoliko zanimljivih naslova koje ne znam, naročito iz najranijih dana, pa ću ovih dana neke potražiti i gledati prvi put a neke ću reprizirati - kao što je i tumačeje načina na koji su prikazivani, prvo kao zločinci, zatim kao sluge, potom kao tragični ili komični protagonisti, sporedni junaci u funkciji belih heroja pa konačno i kao final girls i prefinjeni monstrumi.
Sagovornici koje su autori skupili su zanimljivi i relevantni izuzev Kena Foreeja i Ketiha Davida koji su doduše imali malo prilike da se predstave kao značajni žanrovski glumci, a u onom periodu kad su se obraćali više su govorili o drugima nego o sebi, pa je to šteta jer su oni nekako ispali višak iako bi zapravo imali šta da kažu.
S druge strane Jordan Peele se iznova pokazuje kao vrhunski poznavalac žanra a tu je i Ernie Dickerson koji itekako ima šta da kaže. Zanimljivi su i neki od teoretičara kao i veterana. Postava nije star-studded ali je taman kakva treba a ova Shudderova produkcija uspela je da obezbedi i odličnu arhivu tako da je priča potkrepljena zanimljivim insertima.
U filmu se dotiče samo jedan britanski film ali tretiran je pre svega iz ugla američke recepcije pa onda možemo reći da je BLACK iz naslova ipak pre svega sinonim za "afroamerički".
HORROR NOIRE obavezno moraju pogledati ljubitelji žanra zato što ipak nudi uvid u neke stvari - pre svega u domenu istorije, manje u oblasti interpretacije, koje ranije nismo znali.
* * * / * * * *
JUDAS AND THE BLACK MESSIAH Shake Kinga dolazi po svemu sudeći u pravom trenutku ako imamo u vidu hype koji je stvoren oko filma. Međutim, čisto filmski rečeno, rekao bih da je ovo sve koliko pretprošle godine fino prikazano u filmu SEBERG, čak možda i emotivno snažnije, ako imamo u vidu tragične okolnosti koje su zadesile te ljude.
Ruku na srce, ovde su okolnosti nešto i tragičnije, i dokazano je da su takve, ali filmovi ne mogu biti takmičenje u tragičnosti junaka i ovo nije trka te vrste.
JUDAS AND THE BLACK MESSIAH je dobar film sa odličnom glumačkom podelom o nižerazrednom kriminalcu Williamu O'Nealu koji je kao doušnik FBI ubačen u čikaške Black Panthere, uspeo da se zbliži sa Fred Hamptonom i na kraju omogućio da ga ubiju na spavanju.
Lakeith Stanfield igra Williama a Daniel Kaluuya igra Freda i njihove role su zaista sjajne. Međutim, Jesse Plemons kao FBI agent Roy Mitchell nema ni blizu onaj materijal, ali ni dobre scene kakve imaju recimo Vince Vaughn i Jack O'Connell u filmu SEBERG. Pritom, hemija među agentima je veoma slična, ali su scene u JUDASu mnogo lošije.
Kao što SEBERG Benedicta Andrewsa kod nas poteže sećanje na PROFESIONALCA Dušana Kovačevića, tako i JUDAS AND THE BLACK MESSIAH evocira uspomenu na Perkovića, Mustaća i ekipu.
Tehnike likvidacije koje je osmislio FBI uz korišćenje ljudi iz podzemlja, kao i podmetanje lažnih letaka kako bi zavadili političke ekstremiste veoma su slični tehnikama naših službi.
Ono što filmu JUDAS AND THE BLACK MESSIAH daje poseban šarm jeste određena svedenost u realizaciji ali sa povremenim izlivima stilske inspiracije koja podseća na političke filmove sedamdesetih. Slikao ga je Sean Bobbitt, redovni saradnik Stevea McQueena ali Kingov Čikago ipak nije tako vibrantan kao njegov iz WIDOWSa.
* * * / * * * *
Кольская сверхглубокая Arsenija Sjuhina, nadovezuje se na Спутник kao svoevrsna prerada nekog horor klasika smeštena u vreme SSSRa u fazi kada se Imperija polako raspadala. U ovom filmu to nije ALIEN već THE THING, međutim, ovog puta ta premisa je razrađena u jednom mnogo više lavkraftovskom ključu i ambicije monstruma su manje u nekom jump scare/ ripper maniru na kratke staze i pre bi se reklo da su drevna bića raspoložena da igraju polako i na duže staze, sa postepenom destrukcijom ljudi kao domaćina.
Nama je posebno zanimljivo što je ovog puta Milena Radulović u glavnoj ulozi i ovde je ona doduše više Ripley nego MacReady. Ona igra Jugoslovenku, epidemiološkinju koja je poslata u "planinu ludila" da vidi šta je to psihički ali i fizički razorilo posadu najdublje ukopane laboratorije na svetu.
Film ima odličnu scenografiju, odlične efekte maske i uspešno ostvarenu atmosferu. On ni u jednom momentu ne uspeva da izgradi neku dinamiku, i napetost u klasičnom smislu, međutim premisa i okolnosti su dovoljno zanimljivi da film uspeva da "živi" od njih.
Sasvim sigurno je Sjuhin želeo na izvan strave razradi i prostor za napetost, i ovaj film nije toliko uspešan kao triler. Pa ipak, kao priča koja govori o susretu vojske i naučnika sa nepoznatim, drevnim i lavkraftovskim bićem koje može da razori i apsorbuje sve što smatramo svojim životom, ima itekako smisla.
Film u tom balansu spram saspensa ne ide u neku duboku kontemplaciju, ali to je dobro jer se ne pravi pametan. Uz sve nedostatke, u ovom filmu je na kraju sve ono što je važno baš kako treba, pa bih čak rekao i da je ovo vrsta high concept horor sadržaja kakav nam je i nedostajao u visokoj produkciji, a Кольская сверхглубокая to svakako jeste.
* * * / * * * *
Povratak Paula W.S. Andersona režiji mi je izazvao maltene fizićko uživanje. Nije ga bilo ćetiri godine a 2020. je bila pomalo lišena jakog visokobudžetnog repertoarskog filma i onda se pojavio MONSTER HUNTER, njegov povratak onome što vrhunski radi a to su adaptacije igara, i srećom promašaja nema.
Možda će zvučati blasfemično ovo što ću reći, ali osećam da se prostor između Georgea Millera i Paula Andersona smanjuje svakim danom. Da, Miller je veći i raznovrsniji reditelj - nema dileme, ali odluka koju je doneo da ostane u svetu MAD MAXa meni deluje manje zdravo od Andersonove da ostane u svojim adaptacijama japanskih igara.
Ako na to dodamo taj fini handmade ozploitatorski preliv do kog drži Miller, Anderson ni tu nema čega da se stidi kroz svoju saradnju sa neameričkim producentima na par excellence američkim filmovima namenjenim svetu.
Isto tako, Millerovi MAD MAXovi od 150-200 miliona dolara manje su mi zdravi od onoga što Anderson snima za 60. Te cifre su ogromne i one su već apstraktne, ali dok Miller silom podiže nešto što je snimao za 2 na 200 miliona, Anderson je sve vreme svestan tog B-sadržaja koji pravi a tako je i tretiran, što posle FURY ROADa deluje nepravedno.
MONSTER HUNTER nikada nisam igrao, sama premisa igre mi je nepoznanica, ali Anderson je sprovodi efikasno i jasno. Kada vojna jedinica dođe na mesto gde su njihovi prethodnici nestali, vrlo brzo se nađu u drugom svetu kojim vladaju monstrumi i posle prve trećine filma ostala je samo Artemis da se pozabavi time kako da postane Monster Hunter.
I nadalje, Anderson vodi stvari vrlo jasno, jednostavno, efektno, ponešto goofinessa ostavlja za završnu trećinu filma što je mudro (na primer humanoidnu mačku i neke druge ekscese iz igre) a dotle kombinuje moderni ratni film i survival triler, nešto kao STARSHIP TROOPERS kada ne bi bio satira.
Milla Jovovich je i dalje u formi i verujemo joj kao akcionoj heroini. Tu je Tony Jaa koji uprkos jačem akcionom kredibilitetu nije u disbalansu u odnosu na nju - naprotiv fino se dopunjuju i imaju dobru hemiju.
Južnoafričke lokacije su sjajne i u saradnji sa DPjem Glen MacPhersonom, Anderson izvlači maksimum iz njih. Dizajn monstruma i njihovo kretanje su efektni, pretnja koju grade je kredibilna i sve je vrlo visceralno, i kao i uvek kod Andersona imamo barem jedan set-piece kakav ranije nikada nismo videli.
To je to. Nedostajao nam je, ali je došao kad je najpotrebnije.
* * * / * * * *
Tragom dokumentarnog filma HORROR NOIRE reprizirao sam igrani film BLACULA Williama Craina. Gledao sam ga na počecima svog interesovanja za Blaxploitiation i sada pri reprizi dosta okolnosti se u međuvremenu promenilo, pre svega pojavio se Jordan Peele (kada sam ga gledao prvi put već je bio Ernie Dickerson) i utisak mi je prilično sličan kao prvi put.
Mislim da je premisa o crnom princu kog Dracula prokune i pretvori u vampira u 18. veku potentna, ali onda kad je on probudi u savremenom Los Anđelesu, ta ideja se ne kapitalizuje nadalje.
Blacula je zaljubljen u svoju večnu ljubav koju igra divna Vonetta McGee i to je motivacija koja je jasna, međutim William Marshall nije dovoljno harizmatičan da iznese tu ambivalenciju na koji William Crain, inače crni reditelj u produkciji Sama Arkoffa insistira. On bi želeo da ovo bude tragična priča u kojoj će Blacula biti i protagonista i monstrum, ali na kraju nekako to ne uspeva da se balansira pa je on na početku i na kraju heroj sa tragičnom sudbinom a u sredini popriličan negativac jer se njegova glad za krvlju nedovoljno dobro artikuliše kao nešto što je tragična zavisnost.
Na kraju, BLACULA ima veći značaj kao vid reprezentacije afroameričkih junaka u hororu, i kao dobro zamišljen koncept nego kao uspešno zaokružen film.
* * / * * * *
Neće.
Keola Racela je imao zanimljivu premisu i odličnu lokaicju kada se upustio u pravljenje filma PORNO. Nažalost, ono što je rezultat ima problem u onome što muči mnoge savremene horore. U filmu je (skoro) sve dobro sem onoga što je najvažnije a to je sama strava.
Ovog puta imamo bioskop u Teksasu 1992. godine, i nekoliko mladih zaposlenih ljudi punih hormona koji otkrivaju da postoje skrivene odaje u podrumu bioskopa u kojoj se krije opskurna filmska kopija nečega što izgleda kao film Kennetha Angera ali kreće kao pornić i ima neku vrstu okultnih moći.
I manje-više dok se film ne nađe u predelu strave deluje kao simpatična indie parfraza MATINEEa Joe Dantea sa nešto nastinessa ali onda sve ono što treba da horor ispada bezveze i razočaravajuće, ne samo u realizaciji, koja generalno u svim aspektima filma i nije rđava već prosto u tome što je ta potencijalna strava nekoherentna i što je to na kraju jedno veliko koješta.
Keola Racela je sa svojim scenaristima verovatno želeo da pristupi stravi na jedan fundamentalni način, da ona bude iracionalna, da se ne može predvideti kuda sve vodi, da ne bude šematizovana i mehanička, i na kraju se pretvorila u proizvoljnost pa se tako ređaju posednutosti, sakaćenja, ovaploćenja strahova i fantazija, sve do tačke kada više ne znamo šta je spektralna pojava a šta ne, i u toj konfuziji se nažalost gubi inače dosta pristojno glumljen i sastavljen film.
PORNO je Cinestate produkcija, i u nekom ideološkom pogledu ne donosi ništa provokativno, to se od njega ne očekuje. Fangoria je takođe stavila svoj seal of approval, i ovaj film po profilu, pa i pojedinim segmentima realizacije zaslužuje podršku, međutim, previše je omašio u najtežem delu da bi je opravdao.
* * 1/2 / * * * *
Phillip G. Carroll Jr. snimio je film THE HONEYMOON PHASE kao zanimljiv kamerni horor o bračnom paru koji odlazi na tridesetodnevni eksperiment na kom je cilj da se otvori kako se troši inicijalna zaljubljenost i entuzijazam parova.
Film u jednom smirenom i svedenom maniru počinje ali nažalost kako se kreće ka razrešenju postaje sve apsurdniji i proizvoljniji i tuplji. I to je šteta jr je ovo mogla biti zanimljiva mustra za niskobudžetni kamerni horor.
* * / * * * *
Kenny wasn't like the other kids: An oral history of MTV's Remote Control (https://tv.avclub.com/kenny-wasn-t-like-the-other-kids-an-oral-history-of-mt-1846083224)
Kripl je promovisao neostvaren film Deca sa Kozare, a ova Dara je preuzela ne samo koncept nego i detalje iz tog filma. Mutna posla.
Lordan najavio tužbu ali šteta djeluje nepopravljivo. Ja se samo pitam šta je u Antonijevićevoj glavi sem što je ubica svog oca.
Sa zakašnjenjem sam pogledao STRAIGHT OUTTA COMPTON iako je reč o temi koja me izuzetno zanima. Ipak, trebalo mi je vremena jer sam želeo da ga pogledam u jednom prigodnom raspoloženju da se savlada tako obiman i tematski interesantan rad. I onda su tekući repertoarski događaji i druga istraživanja doveli do zakašnjenja.
Zanimljivo je da film režira čovek koji je apsolutno merodavan za ovu temu. F. Gary Grey je postao bitna faca u holivudskom mejnstrimu ali je krenuo upravo kao reditelj spotova za ekipu okupljenu oko Ruthlessa i Death Rowa, i njegovi rani filmovi lansirali su Ice Cubea u glumačku zvezdu koja je ostao sve do danas, usput zanemarivši rep karijeru.
E sad, ako imamo u vidu da je F. Gary Grey bio ne samo svedok i protagonista ovih događaja već na neki način i čovek koji ih je dizajnirao kroz svoje spotove, onda stvarno ne možemo imati bilo kakve zamerke u pogledu autentičnosti. Uostalom, ovaj film su producirali sami Ice Cube, Dre i Eazyjeva udovica Tomica, dakle u tom pogledu nema slabe tačke.
Međutim, film je u suštini veoma solidan, jasan, konvencionalan biopic koji prati priču o usponu, padu i ponovnom usponu, i uspeva da po scenariju Jonathana Hermana i Andree Berloff isprati ovu priču na dramski dosta solidan način, ali isto tako u skladu sa jednom vrlo tvrdom holivudskom konvencijom. No, to je valjda ono što je F. Gary Grey postao u međuvremenu, tvrdi egzekutor holivudskih konvencija, i to je na kraju krajeva okej jer je ovaj film ponudio ono što znamo, upakovano u dva i po sata jasne i zanimljive naracije.
Eazy-E je u suštini pitomi ali neustrašivi ulični diler koji postaje reper i rep mogul igrom slučaja, Ice Cube je mozak iza reči, Dre je mozak iza muzike, Jerry Heller je belac koji ih iskoristi jer ima tu stratešku prednost - BELAC JE i otvorena su mu sva vrata. Priča je logična i dobro postavljena. Suge Knight je prikazan kao drugi pol biznis modela, ulična bitanga koja je ipak za razliku od Eazy-Eja lišena skrupula i kreativnosti. Dre i Cube su umetnici koji su osetili ulicu ali nepogrešivo osećaju sa kim ne treba da se petljaju.
Neko će celu ovu priču posmatrati kao balansiranu sliku narativa o NWA, i ona to i jeste, ovo je mejnstrim klasicistički biopic odobren od tih ljudi. Ovako oni žele da ih vidimo, i sad mi možemo da im verujemo ali i ne moramo.
Šta je trijumf ovog filma? Prvo što je uspeo da bude blokbaster, drugo što je uspeo ga gangsta rap uvuče u format biopica o značajnim umetnicima. Način na koji F. Gary Gery prikazuje Cubea, Drea i Eazyja je u pogledu filmskog jezika i odnosa isti kao da snima nešto o Cole Porteru. Možda bi neko poželeo nešto drugačije, ali ovo je meni kulturalno gledano velika pobeda.
Mi gledamo ovaj film i po onome kako je snimljen nemamo nikakve sumnje da gledamo priču o velikim umetnicima i nastanku značajnih dela. Mislili to ili ne, F. Gary Grey odaje taj utisak. Da li je to suština NWA? Pa, ko zna, možda i jeste neki njihov krajnji cilj iako su u ono vreme delovali drugačije.
Sporedni likovi u životima ove trojice junaka iz sveta muzike dati su nakratko. Snoopa ima malo više, Paca malo manje, sve se i završava osnivanjem Aftermatha.
Matthew Libatique je fotografijom ispratio Greyev postupak, film deluje slick i classy.
Corey Hawkins kao Dre je tihi monolit maltene jimbrownovske smirenosti iako igra "finog momka" a O'Shea Jackson koji igra svog oca Drea je briljantan, samouveren i energičan, ekran zasija kad je on na njemu, dok se Aldis Hodge kao MC Ren i Lakeith Stanfield kao Snoop javljaju kao scene stealeri. Slično samom Eazyju, Jason Mitchell nekako ostaje u senci Drea i Cubea, uprkos tome što ne možemo reći da je on slab, ali ni njegov lik ni igra nisu na nivou ove dvojice.
Konačno, neverovatan je podatak da je Eazy E imao 31 godinu kad je umro. I kada to ukalkulišemo onda planetarni uspeh ovih ljudi zaista postaje još neverovatniji.
Ljubitelji repa ne mogu naučiti ništa novo iz ovog filma ali uvek je zanimljivo videti inscenaciju i rekonstrukciju nekih situacija. I u tom pogledu, STRAIGHT OUTTA COMPTON "prenosi" gledaoca u to vreme u priličnoj meri. Ono ipak čega mogu da se podsete jeste koliko je Ice Cube bio bitan u kreativnom pogledu i da se malo podsetimo njegovih ranih dana kao solo repera kada je ozbiljno kidao. Čini se da je to možda pomalo zaboravljeno u današnje vreme.
* * * / * * * *
LOCO POR ELLA Dani De La Ordena je izvanredna španska romantična komedija snimljena za Netflix koja po materijalu koji sadrži deluje spremno za holivudski rimejk, a koji bi čak možda mogao izrasti u neki crossover romcoma i prestige picturea.
U De La Ordenovoj režiji, ovo je prevashodno romcom, dinamičan i sa akcentom na komediju, ali isto tako i sa jednom bittersweet dimenzijom jer se u osnovi svog high concepta dotiče jedne veoma teške teme.
Glavni junak je novinar lista i portala Load koji je vrlo jasna aluzija na Vice, i on jedne noći izlazi sa društvom i upoznaje devojku koja insistira na tome da imaju one night stand posle kog se nikada više neće sresti. Ipak, taj susret s njom se ispostavi kao uzbudljiv i veoma ga ispuni te on poželi da je ponovo sretne. Kreće da istražuje ko je ona i kada sazna da je pacijentkinja psihijatrijske ustanove odlučuje da se ubaci u bolnicu ne bi li joj se približio.
Naravno da u ovom junaku imamo eho McMurphyja iz ONE FLEW OVER CUCKOO'S NEST ali se na tome ne insistira previše, osim u prvoj fazi kada niko junaku ne veruje da je fejkovao dijagnozu ne bi li ušao u bolnicu.
U bolnici, on kreće da se zbližava sa tom devojkom i isprva ne razume šta je njen problem a usput okuplja i ekipu oddball pacijenata sa raznim dijagnozama sa kojima ima razne zgode.
De La Orden zaslužuje pohvale jer ambijent psihijatrijske klinike, iako koristi za komediju, ne ispušta i kao prostor veoma ozbiljnih i osetljivih dešavanja, prikazujući na koje načine dijagnoze svakog od tih ljudi utiču na njihove živote i na stvari koje su im važne.
U tim ozbiljnim deonicama, uspeva da ostane u duhu svog filma, ne iskoračuje iz njega, ali mu dodaje jedan dodatni sloj koji ima autentičnu emociju iako se može čitati i kao isključiva doza "socijalne odgovornosti".
U vizeulnom pogledu, LOCO POR ELLA je nenametljiv, fokusiran na žanrovske zahteve ali sa povremenim i dobro uklopljenim estetizovanim situacijama koje pokazuju da De La Orden kao reditelj zaslužuje pažnju.
Ove uloge bi u tipičnim okolnostima igrali Dani Rovira i Clara Lago, ali Alvaro Cervantes i Susana Abaitua su se odlično snašli na zadatku.
* * * 1/2 / * * * *
Niko nikad nije naručivao recenzije, i ti sad dođeš i naručiš dve u cugu. O čemu je reč?
Ovo je topic a ne krčma :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aha, nije bot nego trol.
mogu li i ja da naručim nešto haha
al eo, ako te ne mrzi ili te ni ne zanima, ne treba mi rivju Dare i slično, nego što više slušam izgleda kao da se mnogo više kuha tu, i Lordan i Kusturica i ko zna ko još.... Imaš li kakav info ili komentar koliko je ovo sada već planirani krupniji projekat i koja mu je svrha, ako je uopšte ima van nekog banalnog politikanstva.
Šta se kuva ni meni nije jasno... Ali deluje kao da je sve okrenuto na trojku.
PATH TO PARADISE: THE UNTOLD STORY OF THE WORLD TRADE CENTER BOMBING po scenariju Neda Currena i u režiji Leslie Libmana i Larry Williamsa je odlična HBO dokudrama o napadu na WTC 1993. godine.
Film ima pored dokumentarne rekonstruckije i jednu žanrovsku dimenziju. Naime, realizacija vuče u smeru crne komedije pošto su okolnosti ovog dela zaista na momente neverovatne i krajnje bizarne.
Teroristička ćelija koja se okupila oko jednog harizmatičnog hodže u Njujorku, deluje kao skup šeprtlji iz Ealing komedija koji su - u Americi koja je te 1990. bila potpuno drugačija od današnje - mogli da se relativno slobodno kreću okolo sa naoružanjem, hemikalijama od kojih se pravi eksploziv, sa ekstresmističkom propagandom na trakama i raznim najrazličitijima signalima da imaju neki pakleni plan.
Sama realizacija plana je u potpunosti uspela izuzev što je fizika eksplozije zakazala pa se jedan toranj nije prelomio preko tačke izdržljivosti konstrukcije i svojim padom oborio drugi toranj, a način na koji su pohapšeni i način ponašanja posle izvršenja akcije ne zaostaju za bizarnošću kao i oni uvodni.
Ako je BLACK SUNDAY bio fantazija o izuzetno osmišljenom homeland plotu, onda je PATH TO PARADISE demistifikacija šta je sve bilo moguće u Americi pre 11. septembra. I to maltene deset godina pre toga, a reklo bi se da se ni posle toga nisu opametili. Recimo, učitelja letenja nije zbunilo što učenici nisu ostali da nauče kako se sleće.
Glumačka podela se dobro snalazi na toj ničijoj zemlji između cinizma crne komedije i istorijske rekonstrukcije, face poput Arta Malika, Petera Gallaghera, Marcie Gay Harden i Allison Janney se javljaju u bitnim ulogama, to tada nije bio star power ali danas ipak jeste.
Film je jednostavan, energičan, realizovan sa dosta slobode, u televizijskom maniru, a slikao ga je Jean De Segonzac pa možemo da osetimo malo uticaja serije HOMICIDE, s tim što ovde ipak ima nešto više crne komedije.
Završna scena u kojoj glavnog bombaša sveže izručenog prevoze helikopterom pored WTC a on proročki kaže da će ih uspešno srušiti sledeći put, iako snimljene 1997. deluju veoma proročki i uznemirujuće.
Takođe je simpatična i sumnja da su Srbi napali WTC i potreba Arapa da se jave telefonom i kažu kako to nisu Srbi. Tu nažalost imamo i manjkavu rekonstrukciju, FBI na aerodromu juri počionioca na gejtu imaginarne kompanije Balkan Air.
U svakom slučaju, koga zanimaju ove teme, u PATH TO PARADISE neće dobiti celu sliku ovog slučaja jer je on i u pravnom pogledu bio važan ali se film nije bavio suđenjem, međutim slika tih događaja i jedne relaksiranije Amerike u kojoj je slobodno tržište i slobodno naoružavanje na prvom mestu je vrlo ubedljiva.
Moj pokušaj hodanja Crippleovim tragom:
Ne prvi put u životu i ovih sam dana proklinjao svoju mladalačku lakomislenost a čiji je rezultat to da i posle osam razreda učenja Ruskog jezika, u osnovnoj a zatim i srednjoj školi, i petice koju sam svih osam godina imao iz tog predmeta, moj Ruski danas, tri decenije kasnije, stoji negde između razine ,,pasivnog znanja" i ,,deca mu se smeju jer mora da se sporazumeva gestovima". Kada sam pre pola decenije proveo nekoliko dana u zemlji gde je jedan od službenih jezika bio Ruski, stvari su svakako krenule da se vraćaju, ali gledanje Ruskih filmova bez titlova je i dalje za mene prilično nategnut predlog. A moglo je bolje. Da me danas vidi divna profesorka iz Pete gimnazije, Rada Mudreša, odrekla bi me se preko novina.
Ovo je svakako bio i razlog što sam par nedelja taktički čekao da vidim hoće li se pojaviti ikakav upotrebljiv titl na Engleskom za film Кольская сверхглубокая, pa sam ga na kraju odgledao sa nečim što su združenim snagama, reklo bi se, prevodili brat gugl i neka osoba koja ne zna ni Ruski ni Engleski. Sreća je, naravno, da nije u pitanju ostvarenje sa previše dubokim dijalozima, a kad smo već kod toga, ni sa previše dijaloga uopšte. Кольская сверхглубокая je još jedan valjan ruski napor da upišu svoju kinematografiju u istoriju naučnofantastičonog horora koji se bavi tim nekim ,,biološkim" pretnjama po ljudskost, spakovanim u izolovane i nepristupačne lokalitete gde mala zajednica ljudi stoji na braniku čitave rase i biva (i doslovno) iznutra rastrgnuta snagom, kako sam to već i ranije rekao – metafore.
Prvi problem koji Кольская сверхглубокая ima je svakako taj da nije najjasnije šta je tačno u ovom filmu metafora. Ovo je ,,sovjetski" SF-horor postavljen u istraživačku stanicu koja se nalazi u duboko iskopanom ,,šahtu" čak dvanaest kilometara ispod površine tla, daleko na severu Rusije – ako potražite Kolu na mapi, videćete da se relativno nedaleko od nje nalazi i spomenik braniocima Sovjetskog Arktika – sve smešteno na kraj osamdesetih godina i koliko god da ovo ima preciznih žanrovskih identifikatora koje sam pozdravio sa osmehom kad god bi se pojavili, osnovna teza filma se nije zaista ubedljivo formulisala do samog kraja.
Poštujem, naravno, da je ovo prvi igrani film Arsenija Sjuhina koji je pre svega televizijski radnik, sa dosta iskustva u montaži, ali da bude jasno, što se tiče tehnike režije i kreiranja upečatljivh scena i set-pisova, bildovanja tenzije i tehnologije njenog razrešenja, Sjuhin pokazuje vrlo siguran rukopis. Film se ne drži kao celina i pored tog nedostatka jasne centralne metafore, svakako ima pomalo nejasnu naraciju, sa tranzicijama između scena koje su više razumljive jer gledalac zna šta žanr nalaže da se dalje dešava nego što nam je to iz samog pripovedanja vidljivo, ali i sa povremeno gotovo parodično nelogičnim ponašanjima protagonista u okviru jedne scene, gde se koncept ,,horor zaglupelosti" – koji diktira da se protagonisti u horor scenama često ne smeju ponašati racionalno jer onda scena i saspensa ne bi ni bilo – bogami pomalo zloupotrebljava. Ali na nivou same režije, tempa scena, ekonomičnosti montaže, Кольская сверхглубокая je vrlo ubedljiva u uspeva da drži pažnju gledaoca čak i kada je svestan da ga film nije kupio svojom ,,velikom pričom".
Prošle godine smo iz Rusije dobili Спутник (https://cvecezla.wordpress.com/2020/08/17/film-%d1%81%d0%bf%d1%83%d1%82%d0%bd%d0%b8%d0%ba-aka-sputnjik/), a koji je vrlo sigurno utemeljio rusko čitanje žanra, demonstrirajući prepoznavanje značajnih žanrovskih signala i umešno rukovanje istima – period piece pristup, ženski protagonist sa blago buntovničkom prirodom naspram sovjetske glomazne birokratske i vojne nemani, igranje na prepoznatljive simbole i metafore vezane za SSSR (nadzor, dominantna militaristička kultura, visokoobrazovane a ipak socijalno potisnute žene...) – i ako ovo možemo nazvati ,,sovietsplotation" pristupom, Кольская сверхглубокая se vrlo lako uklapa u obrazac. I ovde imamo civilnu doktorku koju regrutuje vojska da pomogne oko tajnog projekta, i ovde ona pada na šarm jednog od oficira iako načelno prezire vojnu krutost i sovjetsku obezljuđenu birokratizovanost, i ovde se tenzije kreiraju oko tog starinskog klišea da ono što civil vidi kao najstrašniju pretnju čovečanstvu, vojnik vidi kao moguće oružje odvraćanja (ili poslednjeg odgovora) u ratu između istoka i zapada.
Ovo su dobro i sa razumevanjem adaptirani motivi koje smo već gledali u rodonačelniku, Scottovom Alienu, ali su svakako za ove četiri i kusur decenije već dosegli i formu stereotipa. Pogotovo što Кольская сверхглубокая, slično Sputnjiku, ostaje samo na površini kada prikazuje sovjetsku armiju, njenu disciplinu, krutost i efikasnost. Naravno, ni američki filmovi marince ne prikazuju kao ,,prave" marince, ali je u ovom filmu konkretno vrlo lako primetiti koliko mlađi ruski režiseri svoj rukopis duguju američkom filmu, sa tim da su kostimograf i scenograf uradili fantastičan posao kreirajući distinktne vizuelne signale koji nam sugerišu da je ovo Rusija godine 1989. ali se vonici u mnogim scenama ponašaju kao američki vojnici sa filma, sa identičnim replikama prevedenim na Ruski, identičnim držanjem svojih AK-47 onome kako Ameri drže svoje (mnogo lakše) M-5 puške...
No, filmu ne manjka upečatljivih scena. Pretnja koja je ovde u središtu manje je opipljiva od Scottovog Aliena i bliža Carpenterovom Stvoru, prenoseći se sporama posebne plesni uhvaćene eonima u arktičkom permafrostu ali koja se ,,aktivira" u toplom telu domaćina a zatim ga stavlja pod svoju kontrolu. Scenario se ne ubija baš naročito od maštovitosti ovde, i ne prođe ni pun sat pre nego što se nejmčekuje gljivica cordyceps sa svojim karakterističnim ,,zombifikovanjem" mrava a koju je slavnom učinio veliki Playstation hit The Last of Us (https://cvecezla.wordpress.com/2020/07/15/video-igre-the-last-of-us-part-ii/),* ali ovde postoji jedan zapravo fin detalj koji kreira jasan kontrast u odnosu na Karpenterov The Thing: u američkom filmu parazit preuzima telo domaćina i onda ga agresivno, i brzo evoluira da mu obezbedi preživljavanje, ubijajući ako je potrebno neprijatelje i bežeći od plamena. No u ovom filmu parazit želi ljude oko sebe, toplota ga ne ubija, naprotiv, i njegova kontrola nad ljudima kao jednu od faza donosi i slepljivanje ljudskih tela u jednu pokretnu masu koja ima ogromnu snagu a u kojoj su individualna lica – i delovi svesti – asorbovanih pojedinaca i dalje tu. Ako je bio potreban poseban ,,sovjetski" ugao za creature feature u kome je metafora taj represivni kolektivitet u kome se gubi individualnost i ljudskost, Кольская сверхглубокая ga isporuči, ali ovo je maltene uzgredni motiv i ne funkcioniše zaista kao ta željena centralna metafora filma.
*ima tu još ,,videoigračkih" klišea sa diktafonom na kome audiolog u poslednjem činu filma pruža potrebno ,,objašnjenje"
Ono gde postoji dublji zahvat prema centralnoj tezi je kontrast između toga šta je lekar nominalno školovan da radi i toga šta na kraju, za istu državu koja ga je školovala – radi. Glavna junakinja je, vrlo zgodno za epohu u kojoj je film izašao, epidemiolog i njena misija u filmu eksplicitno je ne da leči ljude već da razume prirodu infekcije kako bi vojska, možda, kasnije mogla da je kontroliše i koristi kao oružje. Ovde svakako ima ,,mesa" ali film ne zariva svoje analitičke zube u to meso u nekoj primetnoj meri. Ima jedna scena u kojoj će jedan od likova našu Anju pitati koja je tačno razlika između mikrobiologa i epidemiologa na šta ona odgovara da mikrobiolog proučava forme života a epidemiolog forme smrti – i mada ovo zvuči kul u momentu u kome to čujemo, niti je tačno niti je, jelte, nekako zaista uvezano sa razrešenjem filma.
Ali, film apslutno uspeva da izgura ne samo svojih vitkih sat i 45 minuta tenzije i akcije, već i da svoju ,,rusku" prirodu sugeriše na zapravo elegantnije, prirodnije načine. Prva scena, recimo, rađena je sva u prvom licu, sa kamerom koja imitira pokrete glave glavne junakinje a tokom vrlo pažljivo osvetljene scene u bolničkom ambijentu koja na prvi pogled deluje kao terapija ali je zapravo samo analiza. Ruske DIY filmadžije ovim dobijaju jednu lepu posvetu već u uvodnim kadrovima, a film nas podseća da pored svih para, scenografije, šminke i specijalnih efekata bitnih za naučnofantastični film, ima nečeg zaista neposrednog i nezamenljivo efikasnog u dobro urađenom subjektivnom kadriranju.
Uopšte, film je izvanredno fotografisan i izmontiran, sa na momente gotovo hvalisavo raskošnim kadrovima kao što je recimo sletanje helikoptera u jedanaestom minutu koje umesto da bude napravljeno iz nekoliko različith uglova koji će dalje biti umontirani, daje jednu neprekinutu scenu sa gomilom statista i vozila i veoma sigurnim kretanjem jedne jedine kamere. Drugde, pak, imamo opet vrlo sigurne ,,minimalističke" momente kada se montaža namerno izbegava i sve se rešava u kadru bez čak i mnogo pomeranja kamere (recimo ranija scena u kojoj Anja priča telefonom stojeći ispred ogledala). Generalno, kadriranje je perfektno i radi u izvrsnoj sinergiji sa odličnom scenografijom i kostimima, ekonomičnom montažom, kao i vrlo dobrim elektronskim saundtrakom ali i dizajnom zvuka koji je često informativniji od same slike.
Hoću da kažem, Кольская сверхглубокая je u tehničkom smislu jedan biser i to da je narativno sastavljena od serije klišea je šteta jer su zaista kvalitetni detalji ispucani na nešto što kao celina, čini se, nije imalo ambiciju da bude pametnije.
Ovo donekle pogađa i same glumce jer su oni opterećeni na momente tek funkcionalnim tekstom i brojnim nelogičnostima u ponašanju. Da većinu njih od prve scene u kojoj se pojavljuju odmah potpuno ,,razumemo" i znamo šta će uraditi do kraja filma je još jedno svedočanstvo o žanrovskoj vernosti filma i umeću glumaca da nam daju karakterizacije sa svega par grimasa i rečenica, no, neki od njih kao da bi mogli da daju više dubine samo da im je scenario to omogućio, počev od Nikolaja koga igra u kadru vrlo nejtanfilionovski prisutni Nikita Djuvbanov, a svakako zaključno sa samom Anjom koju tumači Milena Radulović.
Čisto subjektivno, pravo je zadovoljstvo gledati našu glumicu u jednoj ovako profi produkciji a Milenin naglasak ima i ,,kanosko" opravdanje u narativu filma. Radulovićeva je na odjavnoj špici potpisana i kao jedan od autora scenarija, što je sjajno, ali je šteta da njen lik zapravo ima vrlo malo karaktera i osim tih par puta ponovljenih reči da se plaši da nije dobar lekar jer ne leči ljude nego skuplja podatke o bolesti, zapravo ne daje nam mnogo svog unutarnjeg života. Ovo je pogotovo šteta jer je film i postavlja kao traumiranu prethodnim eksperimentima u kojima je učestvovala ali se više vremena troši na (vrlo dobro urađene) scene njenih halucinacija, nego na to da se lik sam po sebi izrazi.
No, u nedostatku toga, Milena odrađuje jednu naglašeno ,,fizičku" ulogu sa krešendom prema kraju u kome ima gotovo teatarsku scenu borbe sa neljudskim temperaturnim uslovima okruženja, ali zatim i jednim jakim omažom Ripley iz Aliena, koji junakinju predstavja kao preduzimljivu i dovitljivu istovremeno dok je skida do donjeg veša. Ovaj spoj eksploatacijskog i feminističkog je u Alienu vrlo dobro radio i ovde je svakako jedan od hajlajta filma u pogledu dinamike i razrešenja tenzija.
Кольская сверхглубокая, na kraju, nije sjajan film, da ne bude zabune, ali jeste dobra produkcija i film sa puno odličnih detalja kome svakako nedostake jedna promišljenija srž da poveže njegove prilično funkcionalne separatne elemente. I kao takav on je zanimljiv ne najmanje i stoga što, posle Miloša Bikovića, još jednu domaću glumačku facu možemo da gledamo u jakom žanrovskom radu iz ruske kuhinje. Mislim da je Milena ovde ostavila solidan utisak uprkos svemu što sam kritički izrekao i nadam se da je ovo tek prvi korak u njenoj budućoj uspešnoj ,,ruskoj" karijeri.
A šta te je to ponukalo da moraš da što pre pogledaš film?
Mislim, ne deluješ mi kao neko ko bi po svaku cenu morao što pre da pogleda ruski SF horor...
Pa, mislim, gledao mi se jer je izgledao veoma dobro na preskok, sa odličnom scenografijom itd., plus naša žena u glavnoj ulozi, a sedeo mi je na hardu nedeljama, a Cripple mu je dao u principu pozitivnu ocenu. Gledao mi se, šta ću, i ja sam samo čovek... :oops:
LA FIESTA SILENCIOSA Diega Frieda i Federica Finkielsteina je zanimljiv, propulzivno izveden argentinski rape and revenge triler o mladom paru koji dolazi na imanje mladinog oca u unutrašnjosti i njenom poslednjem pokušaju da se provede sama na silent disco partyju na obližnjem imanju gde sreće neke momke od kojih joj je jedan simpatičan a ostali nisu.
Fried i Finkielstein se drže dugih neprekinutih kadrova kao osnovnog koncepta ali ostavljaju sebi odstupnicu i za raskadrirane situacije bez remećenja osnovnog principa i stvaranja disbalansa što je za svaku pohvalu. Propulzivnost izgrađena na tim kretnjama kamere uslovljava da se dosta stvari rešava kroz mizanscen i oni se u tome uglvnom dobro snalaze ali svakako da svaki junak ponekad donese i neku pogrešnu, da ne kažem nelogičnu odluku ne bi li omogućio radnji da se pomeri dalje.
Srećom te nelogičnosti mene nisu "izbacivale" iz filma i razumeo sam ih kao "srljanje" junaka u nevolju koje se može razumeti i opravdati.
U tom smislu LA FIESTA SILENCIOSA je mali ali solidan ali doprinos žanru sa dobro realizovanim glumačkim i rediteljskim rešenjima i odličnom fotografijom što se i očekuje od argentinskog filma.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 05-03-2021, 11:52:24
Pa, mislim, gledao mi se jer je izgledao veoma dobro na preskok, sa odličnom scenografijom itd., plus naša žena u glavnoj ulozi, a sedeo mi je na hardu nedeljama, a Cripple mu je dao u principu pozitivnu ocenu. Gledao mi se, šta ću, i ja sam samo čovek... :oops:
Ima bre dobar srpski titl...
Tačno sam znao da je bio nestrpljiv... xrotaeye :)
Quote from: Mica Milovanovic on 06-03-2021, 13:22:25
Tačno sam znao da je bio nestrpljiv... xrotaeye :)
Bio je taj titl već kad sam ja gledao, pre Mehmeta.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Tako je to kad radiš protiv Srbije po ceo dan, ne padne ti uopštre na pamet da bi mogao da postoji srpski titl.
Quote from: Meho Krljic on 06-03-2021, 14:14:51
Tako je to kad radiš protiv Srbije po ceo dan, ne padne ti uopštre na pamet da bi mogao da postoji srpski titl.
Srbiju bi da uništiš a ne umeš titl da nađeš... :)
ALEKSANDRA Saše Radojevića je novi naslov u sad već voluminoznom opusu ovog radikalnog art house pregaoca i filmskog kritičara koji radi mimo sistema, mimo ustaljenih fondova, ali estetskih postulata koje nameće savremena scena. U tom smuslu, i njegovi filmovi uglavnom imaju recepciju na srpskim festivalima, na FESTu i Autorskom ali ne putuju van, što dodatno pokazuje njegovu apsolutnu apartnost.
ALEKSANDRA je ponovo Radojevićeva fasbinderovska melodrama sa složenim zapletom jakog melodramskog ekscesa, sa minimumom trilerskih elemenata ali i dalje sa dozom političke subverzije plasirane diskretno u dijalogu.
Film je s imao Dalibor Tonković, mladi direktor fotografije koji je poslednjih godina u usponu, i ovo je posle POLJUBACA, i PORODICE (u ko-režiji sa Mladenom Đorđevićem) možda najkonzistentnije i najprofesionalnije snimljeni Radojevićev film. Otud je šteta što je u glumačkom pogledu ovaj film nekako ispušten. Skupljena je dobra i zanimljiva glumačka podela ali nekako među njima nije stvoren adekvatan sklad.
Naravno, autori ovakvih filmova se uvek mogu braniti tezom da nisu snimili film koji je baziran na mejnstrim postulatima, da ni ne žele "nevidljivu" režiju i uverljivu glumu, ali na neki način ipak ne žele ni ovu vrstu haosa gde svako glumi svoje i neke dramske scene ispadaju smešne a nema potrebe da budu takve jer ovo nije ta vrsta parodije i subverzije žanra.
Osnovni problem međutim nije ni u tome što pretenzija ideje nije ispraćena veštinom realizacije jer će se i tu uvek javiti argument sa je ovo no budget film i samim tim je nemoguće da bude vešto realizovan. A ni to zapravo nije tačno. Problem je zapravo što za razliku od Fassbindera, kao - rekao bih - osnovnog uzora, ovde imamo problem da ne prepoznajemo taj neki punktum, tu neku scenu, situaciju, glumačku rolu, sloj pripovedanja ili šta već zbog koga je ovaj film nastao.
Radojevića zanima estetika "filma sa greškom", i u tom smislu njegovim filmovi ne spadaju u tzv. estetiku "remek-dela", filmova u kojima je svaki aspekt savršeno izveden, ali u ovom filmu se ne prepoznaje ta tačka koja jeste savršeno izvedena i koja jeste presudna i bitna za njegovo postojanje.
I to je šteta jer zapravo gledajući ovaj film, iz čisto mejnstrim vizure koja se u ovakvoj vrsti priče neprekidno dezavuiše - ali se nijedna druga ne uspostavlja ja bih rado gledao ovaj film sa Milutin Miloševićem i Tatjanom Venčelovski u glavnim ulogama, sa malim ulogama ličnosti iz našeg kulturnog života kao što su Milica Špadijer ili Boris Vlastelica. I sad, koliko god sami autori poklušavali da nas ubede kako ovo ne možemo gledati iz mejnstrim vizure, ako ovaj film ima neke kvalitete, na bilo kom nivou, onda su oni upravo vezani za utisak kako sve ovo deluje kao jedan izduvani mali ali zanimljivi mejnstrim film.
Ovaj film to sigurno nije, ali dok sam ga gledao iskreno sam poželeo da je malo "naduvan" i doveden u one neophodne dimenzije. Ovo nažalost nije nikakva avangarda, nije relevantan art house, on ovakav teško da je išta, ali ono što jeste je nešto što je moglo biti interesantno.
Moguće je da ovo nije bila namera autora, i da je moja recepcija šta je dobro ovde skroz promašila temu. Ali film svakako ništa nije pogodio. I to je šteta jer mislim da je ista ova ekipa mogla napraviti nešto znatno efektnije sa više truda, koncentracije i jasnijim idejama.
INGRID GOES WEST Matta Spicera je dobar indie film sa Aubrey Plazom, što je dosta bitno istaći jer je u poslednje vreme ušla u hiperprodukciju naslova tog profila ali su mnogi među njima nažalost bili bezveze. U tom smislu, privlačnost njenog indie opusa je što se mene tiče umanjila jer sam uprkos tome što sam njen veliki fan zaista imao teškoće sa dosta njenih skorijih rola.
INGRID GOES WEST je srećom dobar film, kao SINGLE WHITE FEMALE za Instagram generaciju, priča o mladoj ženi koja postaje opsednuta IG influencerkom i pokušava da postane njena prijateljica i neka vrsta družbenice u pohodu na internet slavu.
Aubrey Plaza je izuzetna glumica sa sjajnim šarmom i ona naravno uspeva da izvuče maksimum iz naslovnog lika, da je učeni komičnim i tragičnim likom u isto vreme, a Matt Spicer to odlično koristi na polju ambivalencije jer ona jeste samozvanka i opsesivka ali ljudi koje progoni nisu mnogo bolji, čak su moralno možda i isprazniji i korozivniji.
U tom smislu Aubrey Plaza uspeva da odbrani Ingrid kao osobu koja traži autnetničnu emociju među ljudima koji se prave da su u jakom kontaktu sa stvarnošću i posvećeni svojim fanovima, i temama kojima se bave, a u stvari su biznismeni kojima je imidž baziran na površnim odnosima na prvom mestu.
Otud Aubrey Plaza ima junakinju koja nosi barem neka svojstva lošeg sveta u kom su likovi ukorenjeni.
Wyatt Russell i O'Shea Jackson nisu obrukali očeve Kurta Russella i Ice Cubea u ulogama muškaraca koji su samo aksesoar ženama posvećenim vlastitoj slici na Instagramu a Elizabeth Olsen je takođe jako dobra kao osoba kojom je Ingrid opsednuta iako to ne zaslužuje.
INGRID GOES WEST zbog samog karaktera priče, miljea i likova koji nisu crno-beli negde žanrovski meandrira, nikada do kraja ne postaje ni komedija ni psihološka studija ni triler, ali sve vreme proizvodi emociju zahvaljujući glumcima i gledaoci osećaju putanju koju je Ingrid prošla.
Ovo nije SAFETY NOT GUARANTEED ali nije ni pad u odnosu na njega.
* * * / * * * *
I CARE A LOT J. Blakesona je overhyped krimi komedija koja želi da bude kontroverzna, cinična, mračna, ali na kraju jedino što uspeva da prizove je neke zaista dobre primere ovog žanra a ona to nije.
Blakeson pokušava da napravi visokoestetizovan film, i I CARE A LOT izgleda dobro, to mu se ne može osporiti, i ima neke dobro realizovane akcente, ali uopštenost režije u većini dramskih situacija vuče ga više u smeru televizije nego filma.
Groteska koju pokušava da unese kroz lika Petera Dinklagea je potpuno suvišna, besmislena, repetitivna, i njegov lik na kraju ostaje kao jedna karikatura inače klišetiziranog kriminalca koja tek na kraju, bez nekog pravog opravdanja, postane zanimljiva.
FATMAN je izašao iste sezone, i uprkos skromnijim materijalnim sredstvima s kojima je nastao, uspeo je da izgura tu krimi komediju do mnogo boljih i znakovitijih visina. Dočim, I CARE A LOT uprkos hajpu i očigledno višim, da ne kažem A ambicijama ostaje jedna šuplja budalaština koja je na nekoliko mesta napipala nešto dobro.
Rosamund Pike je sjajna u ulozi koju je već odigrala kod Finchera, samo sada napravljenoj da bude nekako relaksiranija, komičnija, ali lik joj to ne dozvoljava. Blakeson pokušava da nam je učini simpatičnijom ali ne uspeva, jednim delom jer je moron, a drugim delom zato što je jako teško izjednačiti violent crime u kom postoji neki kodeks i white collar crime baziran na zloupotrebi starih i nemoćnih ljudi, koje si dotle inače već uveo kao stare i nemoćne i kojima potom nisi promenio predznak dajući im drugu prošlost jer je sadašnjost lika - a to je ono što je u ovom žanru bitno - da su stari i nemoćni.
Tako se I CARE A LOT bori sa masom stvari koje rade protiv njega i na kraju ne uspeva da se izbori.
Uprkos tome što film sporadično zanimljivo izgleda, ima lepih glumaca i lepih kadrova i relativno je dinamičan, toliko luta da na kraju postaje dosadan, i to ne formalno u domenu tempa već u pogledu doživljaja.
Ovde je mogao nastati i dobar film, ali Blakeson prosto nije kalibar za to ni kao reditelj ni kao scenarista i nema nerv da iznese tako nešto.
* * / * * * *
DEAR WHITE PEOPLE Justina Simiena je zanimljiv politički film smešten na studentski kampus inspirisan blackface partijima koji su pravljeni po studentskim domovima. Međutim, Simien preispituje opštu atmosferu u kojoj je blackface samo deo priče, ali i borba sa pitanjima vlastitog identiteta i političkog angažmana,
Film je polemičan, angažovan, labav u narativnom pogledu, ali odlično glumljen, sa Tessom Thompson u glavnoj ulozi i Simienovom darovitom, eskcentričnom visokoestetizovanom režijom.
U izvesnom smislu DEAR WHITE PEOPLE je maltene pa muzejski politički film, jedan od onih filmova o kampusu na ivici eksplozije nezadovoljstva ali sa modernom temom i modernim pristupom integraciji raznih medija u dešavanja.
Iz filma je potom proistekla i televizijska serija u kojoj se delimično ponovila glumačka ekipa, a Simien je režirao znatan procenat epizoda.
* * * / * * * *
Pogledao sam Jukti, Takko Aar Gappo, odnosno ,,Razum, debata i priča", poslednji film jednog od najuticajnijih posleratnih indijskih, i pogotovo bengalskih autora, po imenu Ritwik Ghatak.
Ghatak je neka vrsta renesansne figure u Indijskoj posleratnoj umetnosti, svestrani autor koji je ne samo ostavio veoma značajan trag u pozorištu i na filmu, kao pisac, režiser i glumac, već i kao teoretičar i predavač čija su učenja uhvatila dubok koren i u primetnoj meri oblikovala razmišljanje i rad narednih generacija stvaralaca. Ghatak je bio i ona vrsta intelektualca koja je smatrala da je bavljenje ,,javnim dobrom" i, da budemo direktni, politikom, ne samo mogućnost za već i dužnost jednog intelektualca pa je do momenta kada je isključen iz Komunističke partije Indije 1955. godine bio vrlo aktivan u Pozorišnoj asocijaciji naroda Indije, a koja je u suštini bila kulturni ,,front" partije i, još za vreme britanske okupacije, predvodila kulturno buđenje u Indiji i pozive na oslobođenje.
Ghatak je tokom četrdesetih i pedesetih pisao pozorišme komade koji su se jednim važnim delom bavili rak-ranom nanesenom velikoj državi podelom kojoj su Britanci kumovali napuštajući svoju koloniju, na Republiku Indiju i Pakistan, što će ostati njegova tema do kraja stvaralačke karijere.
Filmski rad započeo je kao glumac i asistent režije početkom pedesetih, ostvarujući brzo jaku reputaciju na ime osobenog pristupa kinematografiji, sa kombinacijom jednog vrlo naturalističkog, maltene dokumentarističkog pristupa savremenim socijalnim i političkim pitanjima, ali i izrazito alegoričnog, simbolikom nabijenog rada koji se u velikoj meri oslanjao na religijske koncepte i folklorne stilizacije.
Ovo ga je dovelo i do pozicije predavača na Institutu za film i televiziju Indije i zapravo je najveći deo Ghatakovih ideja i ideologije zaživeo – i dopro do internacionalne publike – kroz rad ne čak ni njegovih studenata, koliko još kasnije generacije indijskih filmadžija koji su učili na njihovim delima. Sam Ghatak nije imao mnogo komercijalnog uspeha sa svojim filmovima – što nije preveliko iznenađenje jer su bili izrazito artistički nastrojeni i mada namerni da komuniciraju sa demosom, bez ambicije da mu se ulaguju – ali je od devedesetih godina prošlog veka, pogotovo u eri digitalizacije starih fimova i njihovog reizdavanja u DVD formatu, njegovo stvaralaštvo konačno doprlo do šireg gledališta i prepoznato kao strastveno, neposredno, višeslojno i – uticajno.
Nažalost, Ghatak, koliko umem da kažem, nije čak ni dočekao premijeru svog poslednjeg filma jer je Jukti, Takko Aar Gappo, iako snimljen 1974. godine, u bioskope ušao tek Septembra 1977. godine, godinu i po dana nakon njegove smrti. Indijska država je svog filmmejkera ovenčala nagradom Padma Šri 1970. godine, ali izgleda da ipak nije sve išlo kao po loju.
Ovo je svakako šteta jer je Jukti, Takko Aar Gappo svojevrsni sažetak Ghatakovih interesovanja, tema i opsesija što su se provlačile kroz skoro trodecenijsku kreativnu biografiju, film koji veoma smelom, naturalističkom prikazu jednog politički i socijalno osetljivog vremena, pridružuje ne samo kompleksan sloj religijskih slika i aluzija, povezujući naizgled beznaporno aktuelni dijalektički haos u kome se država, posebno Zapadni Bengal, nalazila, sa istorijskim i mitološkim motivima prelomljenim kroz intelektualnu diskusiju (debata iz naslova filma pojaviće se više puta u samoj radnji) ali i ironičnim portretom ,,slomljenog" intelektualca koji svoju socijalnu impotenciju na kraju dovodi do apsurdističkog ali dirljivog, pa i plemenitog – koliko god besmisleno bilo – žrtvovanja idealu boljeg sutra.
U Jukti, Takko Aar Gappo Ghatak igra ne samog sebe ali lik po imenu Nilkantha Bagchi je sasvim očigledno njegov alter-ego, jedna parodirana, gorko komična verzija samog Ghataka koji se našao na kraju svog životnog puta, ili makar na kraju ideologije koja ga je kroz život vodila. Kao i sam Ghatak, Bagchi je (sad bivši) javni intelektualac koji se gorljivo zalagao protiv podele Indije i razdvajanja bengalske celine na ono što danas znamo kao Zapadni Bengal i Bangladeš. No, ovo saznajemo tek docnije u filmu jer na samom početku vidimo Bagchija kako pijan leži na podu iznajmljenog porodičnog stana dok se žena i sin spremaju da ga – zbog njegovog alkoholizma i raspikućstva – napuste. Supruga, Durga, jedna duševna ali snažna i praktična žena mu nedvosmisleno stavlja do znanja da se od njega ne očekuje da ih traži jer je jedini način da ona radi svoj posao nastavnika u školi i da njihov sin, Satya izraste koliko-toliko normalno, taj da budu daleko od Bagchija.
Ovaj je sa time pomiren ali moli ženu da mu makar ostavi knjige i ploče jer je to jedino što mu od svega u kući nešto znači. Ona veli da to neće učiniti jer će ih on ionako prodati da bi kupio vino, a da će njihov sin svog oca mnogo bolje upoznati preko baš tih knjiga i ploča koje su ga tako presudno formirale ranije u životu.
Nakon ove, vrlo upečatljive rane scene koja snažno utemeljuje socijalnu komponentu filma, Jukti, Takko Aar Gappo se transformiše u svojevrsni on the road narativ gde Bagchi luta prvo samom Kalkutom a zatim i provincijom, u društvu neobične grupice ,,sledbenika" koji svi imaju različite ,,uloge" u njihovom odnosu ali i predstavljaju različite aspekte Bagchijevog poimanja aktuelne realnosti. Kako se film događa u periodu prve pobune Naksalita – radikalne levičarske, maoističke organizacije koja i dan-danas vodi gerilski rat za oslobođenje dela teritorije Indije, uključujući Zapadni Bengal – započete 1969. godine na lenjinov rođendan, tako je i pozadina na kojoj se ova čudna odiseja odvija protkana političkim proklamacijama i revolucionarnim žarom.
No, Ghatak je, iako njegov lik i sam više puta u filmu lamentira nad razdvajanjem bengalskih teritorija, u jednom momentu eksplicitno pitajući šta je Bangladeš zapravo dobio svojom nezavisnošću, sklon da ovu borbu posmatra iz jedne više, možda plemenitije, svakako i – u najboljem smislu te reči – naivnije perspektive, spajajući realpolitičke i ideološke diskusije sa simboličkim i religijskim ravnima narativa.
Reka kao simbol razdvojenosti je sasvim očigledna slika i zapadnom gledaocu, kao što je i simbolika mlađe generacije koja će naslediti umorne, polomljene intelektualce koji su decenijama pričali jedno isto i nisu ništa postigli: ovo vidimo i po tome da se Baghcijev sin – a koga igra Ghatakov sin u jednom eksplicitnom podsećanju da je ovaj film sažeta, parodična biografija njegovog tvorca – zove Satya, a što i na Sanskritu i na Bengalskom znači ,,istinito", dok je mlada devojka koja je došla iz Bangladeša i traži pribežište u Bagchijevom stanju doslovno par minuta pre nego što će ga gazda iz istog izbaciti, pa mu se ona pridružuje u odiseji, nazvana Bangabala – ćerka Bengala, a koja će ne samo lepotom i pesmom simbolizovati nadu u bolje sutra već i delovati kao ,,lepak" između različitih etničkih i socijalnih grupa simbolizovanih drugim likovima. Možda najeksplicitnije simbolički ali najmanje očigledno zapadnom gledaocu, sam Bagchi nosi ime Nilkantha a koje je jedno od imena Šive – naravno Durga, Bagchijeva supruga nosi ime Šivine žene – a Šiva je opet u Hindu mitologiji između ostalog zapamćen kao bog koji pije otrov koji dolazi iz okena a kako bi zaštitio kosmos od nestanka. Ova igra simbola uveliko kontekstualizuje Bagchijev alkoholizam i satirizuje sliku intelektualca-pijanca i njegovu izjavu da je vino koje pije – ,,poreklom iz njegove zemlje" – nektar.
Finale filma sadrži diskusiju o marksističkom dijalektičkom istoricizmu i sasvim hladnu, stilizovanu borbu policije sa Naksalitima, gde mehanika a ne ljudi vodi glavnu reč, u kojoj će Bagchi završiti svoj put, prosipajući flašu direktnou kameru, predajući na taj način simbolički dužnost samom gledaocu. Ovo je, kao i mnogo toga drugog u filmu vrlo direktna, neposredna poruka, ali ona pleni svojom iskrenošću, posebno jer deo središnjice otpada na impresivno snimljenu i montiranu ritualnu folklornu predstavu u selu blizu granice koja pravi sponu sa istorijom i mitologijom, slaveći tradiciju danas potpuno bačenu u zapećak. Bagchi tokom filma mnogo puta ponavlja da sve gori, da univerzum gori, da on sam gori, da je vreme u kome se nalaze vreme nereda, konfuzije, prenoseći skoro doslovno lament svog autora nad modernim trenutkom, ali i predstavljajući njegov sopstveni životni opus i rad kao nešto što će na kraju dana biti beznačajno i zaboravljeno.
No, Jukti, Takko Aar Gappo, uz svu tu gorčinu nije i ogorčen film, naprotiv, on ima mnogo humora – velikim delom u Ghatakovim manirizmima i potkazujućim gestovima kojima skoro da ruši četvrti zid i na momente kao da namiguje samoj publici – ali i odvaja mnogo vremena za dugačke prikaze prirode, kostima, maski, koreografija... Muzika Ustada Bahadura Khana je svakako jedan od najupečatljivijih elemenata produkcije, gde je ovaj cenjeni svirač saroda – i jedno kratko vreme profesor indijske klasične muzike – napisao nekoliko snažnih pesama ali urnebesno perkusionističkih plesnih komada, za koje su odvojene dugačke, neprekinute scene pevanja i plesa.
Jukti, Takko Aar Gappo je bez sumnje obavezan za svakog koga interesuje indijski – i šire, azijski – film, ali i više od toga, jedan snažan, vrlo autorski filmski iskaz napravljen od strane čoveka koji je pred kraj života svodio račune i verovatno se pitao da li je na kraju sav njegov napor angažovanog intelektualca, post-modernog umetnika, teoretičara i podučavaoca drugih imao ikakvu vrednost. Neki će napisati memoare da bi sa sobom prodiskutovali o ovome. Ritwik Ghatak je umesto toga snimio film, prikazujući sebe kao olupinu koja se naziva imenom boga i truje alkoholom, ali koja nije zabravila da se smeje niti da se nada da će ipak, budućnost biti svetlija. Danas, naravno, znamo da nije to zaista postala, ali to ovom filmu ne oduzima njegovu snagu i raskoš.
Mehmete, ode nam Yaphett Kotto. Opasna njuška. Veliki starešina.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jeste, veliki gubitak. RIP.
ZACK SNYDER'S JUSTICE LEAGUE je maltene četvoročasovna rekonstrukcija onoga što je on namenio publici u kasnu jesen 2017. godine ali nije uspeo da završi zbog nesagledive potodične tragedije i odluke studija Warner da dovede Jossa Whedona da upriliči nešto za bioskope.
Kada se pogleda Snyder Cut potpuno je jasno da nikada film ne bi u ovom trajanju išao u bioskope, uostalom i Snyderov cut bioskopske verzije je bio nešto kraći, ali je isto tako jasno da je Warner bio očajan onim što je video u ovom filmu. To je jedna troma celinqa kojoj treba dva i po sata da uopšte počne i javlja se duga ekspozicija sa čitavim nizom problema, da bi se onda u završnih sat i kusur desila bitka između Justice League i Steppenwolfa odnosno njegovih parademona.
I to je manje više to.
Problem ovako dugog okupljanja Justice League je u tome što je ogroman deo scena dat u flešbekovima, ali su sami flešbekovi strukturirani kao dramske scene iako je nama njihov ishod poznat i jasan, što znači da mi gledamo neku borbu a znamo šta je kraj, i tako nekoliko puta. Onda i kad imamo dramske scene, to su bitke u kojima nam je ishod dobro pzonat ne bi li nekako počeo film. I to gledamo dobrih dva i po sata.
Osnovna razlika u odnosu na dvočasovnu verziju jeste u tome što ovde ima dobrih scena, kojih kod Whedona uglavnom nema. Ima šta da se vidi, ali to su prizori i pojedinačne scene, ništa što bi oprabvdalo mukotrpna četiri sata gledanja svega toga.
U tom pogledu, SNYDER CUT jeste rekonstrukcija Snyderove vizije ali zapravo i nije jer on nikada ne bi zapravo pustio film od 232 minuta u bioskope. I samim tim ovo je neki perverzni director's cut koji u sebi nosi dozu digniteta jer barem dosledno i bez pokušaja da se "izvadi" za greške ide tamo kuda je pošao a to je propast.
I čini se iz ove vizure da samo taj perverzni civilizacijski trenutak u kom se nalazimo, u kom su strip ektanizacije dosegle nivo A++ produkcija, mi mođemo da imamo film koji je iz istih razloga bio i razlog za očaj producenata i sada povod za ponos i diku.
I ja bih bio očajan da mi je reditelj još bez završenih efekata pokazao ovo i pitao me šta mislim. Ali isto tako potpuno razumem producente koji su sada ponosni zbog toga što su uspeli da naprave rekonstrukciju Umetnikove vizije i poude nešto bez sumnje monumentalno gledaocima koji su raspoloženi da to gledaju.
Samim tim reklo bi se da fanovi nisu odbacili JUSTICE LEAGUE zbog toga što je Warner uprskao film nego zato što se preko Whedona neuspešno "vadio", kao ljutiita majka iz poznate pouke.
Film nema mnogo akcije, neke scene deluju bolje, recimo upad u banku u Londonu, to je dosta snađnije nego prvi put, a sve ostalo je raširenije, duže ali je jednolično, scene se mahom dešavaju noću u sličnim ambijentima, a za neke bih rekao da donose uvredljivo naivne konvencije na planu čiste geografije scene. Ovo nije pokušaj traženja sitnog realizma u nekakvoj strip-ekranizaciji, ovo je pokušaj afirmacije kakvog-takvog razuma koji je neophodan da bi takva celina funkcionisala. Recimo, scena borbe u tunelu na Stryker Islandu ima vanzemaljce koji preko pola sveta mogu da "osete" prisustvo nekog artefakta ali zato Batman, Wonder Woman, Flash i Cyborg ih slušaju iza leđa kao u dečjoj pozorišnoj predstavi.
Takvih gluposti ima toliko da potpuno razbiju taj ceo grimdark momenat koji se gradi kroz ceo Snyderov prosede. Međutim, poznato je da sam ja bio fan njegovih Supermana, i meni se taj pristup dopao, i bez njega danas ne bismo recimo imali seriju THE BOYS iako se ona tome ismeva na snimanju filmova o Vought Seven. Dakle, sam pristup je u redu, ali u ovom filmu je došlo do jednog ozbiljnog lutanja.
To lutanje se može na masi nivoa objasniti. Može biti da su u prva dva Nolan i Affleck imali bitniju ulogu. Oba su dovela njihove scenariste i nastajali su u periodima njihovih jakih akcija u Warneru. Dočim JUSTICE LEAGUE prvo deluje kao istovremeni skup velikih heroja, i nešto šti je na kraju krajeva nekako snimano usput, sa manje pažnje nego njihovi pojedinačni filmovi. Uostalom čimjenica je da su prva WONDER WOMAN, i prvi AQUAMAN uprkos tonalnom shiftu ka nekoj lakšoj i komičnijoj vrsti pristupa, ipak bili dobri i studiozno rađeni filmovi. JUSTICE LEAGUE zaista deluje kao da je bilo dosta komplikovane skuputu sve glumce na jednom mestu jer su bili raštrkani na radnim zadacima što u spoju sa slabim scenarijem, sa ispraznom pričom i sa slabim negativcem daje rezultate.
Steppenwolf uprkos malo redizajna i dalje nije negativac koji deluje kao problem za Justice League. Uostalom on je već na neki način i koncipiran kao Darkseidov uremljeni sluga. I te scene u kojima Steppenwold komunicira sa Darkseidom i njegovim izaslanicima su statični dijalozi dva CGI lika koji stoje i pričaju, bez neke tehničke ili glumačke bravure i to gledamo tri puta. To su neki faulovi zaista na nivou neukog studenta, i kako je Snyder završio sa takvim stvarima u filmu možemo diskutovati do u beskraj.
Kad je reč o specijalnim efektima, njih je u ovom filmu jako puno i reklo bi se da su privedeni tehničkim potrebama streaminmga, i to je legitimno. Ali isto tako sugerišu da je ovaj film umnogome i koncipiran kao nešto gde zvezde neće imati puno teškog snimanja na lokaciji. Otud je vrlo malo materijala za ovaj film dosnimavano i mahom se izrada ove verzije ticala post-produkcije.
Eto, dakle, videli smo i to. Drago mi je što ima zadovoljnih, ali SNYDER CUT nažalost nije ništa naročito osim jednog impozantnog poduhvata isteranog do kraja koji ostaje više kao kuriozitet za geekove, ali i za profesionalce da vide kako ponekad ima materijala kom nema spasa.
Ja skupljam snagu da ovo pogledam ali očekujem baš ovo što si ovako detaljno životopisao. Bizarni sign o the times...
Ja sam jedan od zadovoljnih. Mada, ja sam bio zadovoljan i sa ranijim Snajderovim ostvarenjima, Man of Steel, i Batman vs Superman, koji su bili žestoko napljuvani od kritike, pa verovatno nisam reper, lako me je zadovoljiti.
Ima grešaka dosta, nije da nije, i sve ovo što Kripl priča stoji, da se izbaci ovoliki višak materija verovatno je trebao i uvodni film o Kiborgu, plus veći upliv Snajdera na ostale DCEU filmove. Nisam siguran koliko je sve to bilo realno. Film deluje kao Snajderov wet dream, kao i wet dream nas DC fanova koji smo tražili i dobili mračniju Infinity Sagu MCU tipa.
Tanasić nudi svoje viđenje SNYDER CUTa.
https://www.rts.rs/page/oko/ci/story/3220/kultura/4302728/liga-pravde-zaka-snajdera.html
Quote from: Linʞᴉn on 21-03-2021, 09:34:47
Ja sam jedan od zadovoljnih. Mada, ja sam bio zadovoljan i sa ranijim Snajderovim ostvarenjima, Man of Steel, i Batman vs Superman, koji su bili žestoko napljuvani od kritike, pa verovatno nisam reper, lako me je zadovoljiti.
Isto, s tim sto su meni Men of steel a posebno BvS (duza verzija od 3 sata), gotovo pa remek dela.
Tako da mi je i ovaj cetvorosatni kat Justice League bio remek delo.
AGE OUT A.J. Edwardsa, inače montažera Terryja Malicka je veoma zanimljiva problemska melodrama inspirisana Dostojevskim i ZLOČINOM I KAZNOM. A.J. Edwards sam potpisuje o scenario o momku koji izlazi iz sirotišta i kreće da polako gradi život punoletnog blue collar radnika u mitskom Wacou. Teksas ovde međutim izgleda više onako kakav jeste nego kakvim ga znamo iz filmova, sa urbanim prostorima u kojima nešto fali da bi bili metropole, kao što i junacima ovog filma nešto fali da bi našli svoj put.
Tye Sheridan je odlučio da bude ozbiljan glumac, i pored koketiranja sa blokbasterima u READY PLAYER ONE i raznim X-MENima, opredelio se za projekte koji su više indie i koji više govore o ljudima. Da li će postati Sean Penn ostaje da se vidi. Uostalom, ima jaku konkurenciju u Milesu Telleru, ali svakako da je jedna od zanimljivijih faca tog profila u svojoj generaciji.
U ovom filmu, Tye Sheridan je osnovni glumački činilac i temelj filma, i uspeva da bez jeftinih trikova, sa dosta understatementa donese lik koji je istovremeno "nov" i "naivan" u svetu odraslih, ali i sposoban da se bori i postavi neke lične granice.
Imogen Poots igra mladu ženu sa kojom ulazi u jedan teško ostvariv odnos, a Caleb Landry Jones, momka sličnog profila koji je međutim vrlo brzo pošao stranputicom.
AGE OUT u sebi nosi neke uticaje poznog Malicka, ali ima tu i Gusa Van Santa, pa ne čudi da je Gus Van Sant potpisan kao izvršni producent.
Jeff Bierman koji je već snimao Teksas u filmu BAD TURN WORSE donosi jako zanimljivo koncipiranu fotografiju, izuzetno rasvetljenu, sa dosta upotrebe širokougaonih objektiva i deformacije slike i prostornih odnosa, u neprestanoj tenziji između povišenog realizma, rekao bih čak povišenog naturalizma i visoke estetizacije. U nekoliko scena, kada junaka progone neke subjektivne vizije, film i odlazi u domen visoke estetizacije i poigrava se oniričkim.
Nije samo gluma u understatementu već i naracija na nivou scenariju. Edwards kao iskusan montažer dobro zna šta mu od materijala treba i u tom pogledu AGE OUT je zanimljiv za filmadžije da vide jedan koncept baziran na manjem broju pozicija kamere koji ipak nosi određenu propulzivnost.
AGE OUT je film na koji sam naleteo slučajno, i pokazuje kako u bogatoj indie produkciji dosta dobar film može da nekako prođe mimo nas.
* * * 1/2 / * * * *
Frederik Louis Hviid i Anders Oelholm su imali priliku da svoj film SHORTA prikažu na ovogodišnjem venecijanskom festivalu što ne bi bilo neobično za dansku produkciju da nije reč o akcionom trileru. Doduše, Cinestate je proteklih godina uspeo da proširi područje borbe u tom pogledu, vrhuneći premijerom filma RUN HIDE FIGHT na Mostri. Otud, to što je SHORTA prikazana u Veneciji nije baš totalni kuriozitet ali jeste lep i ohrabrujući gest za nas koji volimo ovu vrstu filma i vidimo da ih festivali ignorišu.
Naročito bitan detalje je i to da Danci imaju određenu produkciju akcionog filma i trilera, za bioskop i za televiziju i da ovaj film definitivno nema taj oreol kurioziteta i nečega što nikada ranije nismo videli.
Hviid i Oelholm nisu na nivou Daniela Espinose, mada ne bih otpisao njihovu budućnost u Holivudu.
Njihov film govori o neredima u jednom danskom predgrađu koje dominantno naseljavaju arapski doseljenici, posle georgefloydovskog ubistva jednog od njih od strane policije, i dvojici policajaca koji odlaze u taj hood i čačkaju mečku a onda u njemu ostaju zarobljeni, pod opsadom i u bekstvu od lokalnog življa.
SHORTA dakle ide oprobanom rutim JUDGEMENT NIGHTa, iako će verovatno svi da je zbog protagonizma policajaca porede sa PRECINCT 13. Ipak, ovo je mnogo više film na lniji Manoogianovog ENEMY TERRITORY, naravno sa elementima francuskih filmova o snalaženjima u etnički obojenim blokovima.
Iskustvo u arapskom getu je katarzično za policajce, obojica tu uče lekciju, i na kraju krajeva upoznaju one koje preziru mnogo bolje. Tu SHORTA ne može pobeći od pouka koje bismo videli i u američkom filmu, međutim kraj filma je mračan na jedan iznenađujući i svež način.
Realizacija je prilično solidna, Hviid i Oelholm kombinuju povišeni realizam jednog Davida Ayera sa danskim miljeom i rezultat je zanimljiv. Priča se dešava na betonu, sa posebnim akcentom na zajedničke vešernice i komunalne prostore koji bi trebalo da učine ovaj prostor "humanijim" za život.
Možda je to samo slučajnost ali taj arhitektonski element u ovom filmu dobija specifičnu znakovitost.
Gluma je solidna, egzekucija takođe i ovo je film koji je spreman za globalno tržište u nekoj formi.
* * * / * * * *
CREATION STORIES Nicka Morana nažalost nije film koji je dorastao imenu svog producenta Danny Boylea a naročito ne velikog Alana McGeeja koji je osnovao čuvenu etiketu Creation. A opet, kako da ne pogledam film o osnivaču muzičke kuće koja je umnogome oblikovala i moj ukus za muziku i jedan period u mom životu?
Ipak, CREATION STORIES ne može da se pogleda a da gledalac ne završi razočaran, čak i ljut, pre svega zbog onoga što su ljudi koji znaju šta je film o muzici i muzičarima, a ako Boyle u tom smislu nije dovoljan, imajmo na umu - Moran je potpisao TELSTAR, solidan biopic o Joe Meeku, jednoj jako zanimljivoj faci.
Nažalost, CREATION STORIES je krpež, u svakom pogledu konfuzan, monoton u svom pokušaju da nekako isprati McGeejevu životnu priču i ne preterano vešt u tom pokušaju. Ewen Bremner nažalost maniristički gradi McGeejev lik i nekako ga underselluje, držeći ga sve vreme na nivou zbunjenog glazgovskog geeka što ovaj ipak teško da je jedino bio jer ne bi takav sve ovo postigao.
Neke zanimljive epizode su dotaknute a nisu razrađene, to se pre svega odnosi na My Bloody Valentine, i uopšte odnos sa muzičarima u ovom filmu nije preterano dobro iskazan i njihova snaga, izuzev u slučaju Oasisa nije baš ni adekvatno naglašena. Samo kod Oasisa vidimo tu situaciju kada je McGee bio istinski galvanizovan nekim nastupom. Toga se dotiče acid house kada ga je otkrio ali opet ne na sasvim adekvatan način jer se tu ne dolazi do bitnih izvođača i autora koje je protežirao.
Sve u svemu, ko može da odoli najbolje da ne gleda CREATION STORIES.
* 1/2 / * * * *
Seahawks Gdinya je važio za najvažniji poljski klub američkog fudbala i jedan od jačih evropskih ali od prošle godine on više ne postoji.
NIEPOWSTRZYMANI Bartosza M. Kowalskog je dokumentarni film o sezoni kada je Seahawks Gdinya osvojio titulu i prati njihovi sezonu kroz prizmu tri igrača i trenera, nudeći jednu visokoestetizovanu sliku njihovog dometa.
Film se trudi da bude energičan i likovno uglađen kao filmovi o NFLu ili barem NCAA i u tome uspeva. Problem je u tome što na kraju cele priče ne dobijamo ništa drugo sem toga.
Potpuno je legitimno da se autor opredelio za to da nam ne prikazuje momke iz kluba kao neke luzere koji eto igraju američki fudbal u Poljskoj i uprkos tome što su prvaci to rade na amaterskom nivou uz par Amera koji ne bi ništa napravili u NFL ali za ove uslove su pojam.
Potpuno je u redu što Bartosz Kowalski snima ovo kao da je reč o vrhunskoj profesionalnoj ekipi koja igra na vrhunskom nivou, i kad se sve uzme u obzir, tereni, tribine, borba koja se ulaže, nije to sad na nivou Super Bowla ali ne deluje da je za sprdnju na bilo kom nivou.
Međutim, na kraju mi ipak nedovoljno saznajemo o svim pitanjima o kojima smo gledali ovaj film, i o tim momcima, i o njihovom klubu, a mnoga zanimljiva pitanja ostaju bez dogovora, počev od toga ko su Amerikanci u ekipi i koja je njihova priča.
Ova film od 73 minuta nije predug i nije dosadan ali pada kao žrtva generane tendencije savremenog dokumentarca da odlazi previše u arty pravac i beži od naracije koja bi nam omogućila da saznamo činjenice.
U slučaju ovog filma, hvala autorima što su nam prikazali deo atmosfere sa poljskog gridirona ali ostali su nam dužni baš mnogo toga.
* * / * * * *
LIFE SUPPORT Nelsona Georgea je HBO televizijski film smešten u milje crne radničke klase, naročito one koji su se izvukli iz bolesti zavisnosti i sada leče njihove posledice, pre svih HIV.
U tom pogledu, iako je reč o problemskoj drami vezanoj za konkretan društveni proces, zanimljiva je faza u kojoj se sagledava. Američlka televizijska produkcija bila je bogata projektima koji su se bavili prvim fazama HIV epidemije, kada je to još uvek ishodovalo smrtnonosnom bolešću, dočim je LIFE SUPPORT iz 2007. priča o ljudima koji su na AZTu i koktelu lekova, ali naravno i dalje društveno stigmatizovani.
Jedan od scenarista ovog televizijskog filma je Jim McKay, HBO specijalista za društveno angažovane priče, poznat i po problemskom TV filmu ANGEL koji je bio smešten u sličan milje.
Queen Latifah i Wendell Pierce su odlični kao bračni par bivših džankija koji su HIV-pozitivni i imaju teškoće da svoje najbliže ubede da su pouzdani ljudi. Prikaz miljea je prilično ubedljiv iako je film veoma jednostavan i sveden.
E, pa... bedak za Nju Gads.... Mada sam se i ja pitao kako misle da nakvu priču spakuju u jedan film...
Warner Bros. & DC Not Moving Forward With 'Aquaman' Feature Spinoff 'The Trench' & Ava DuVernay's 'New Gods' (https://deadline.com/2021/04/new-gods-the-trench-dc-films-not-moving-forward-james-wan-ava-duvernay-1234726401/)
Moja reakcija je bila mešavina "O, ne!" i "Tako je!" :lol: pa nije bedak ali nije ni nebedak. Iliti, što bi rekao određeni Moore, "Novi bogovi su živi i zdravi, eno ih na mojoj polici, hvala na pitanju".
Osim toga, iako bi se King verovatno snašao u pisanju za film, on uopšte nije pisac koji ima talenat za epiku, ili bar to nikad nije pokazao. Mister Miracle je nešto sasvim drugačije od The New Gods po skali i ambiciji. Čudi me kako to nikom u Warneru nije palo na pamet. U stvari, ne, povlačim reč. Ne čudi me.
I nije za čuđenje a i ja sam imao skoro identičnu mešavinu emocija - malo kao žal što filma (za sad neće biti) a dosta, bogme, i olakšanja.
John Wells je napisao scenario za televizijski film ANGEL STREET, sa junakinjama iz krimi serije kratkog veka, i režirao ga je Rod Holcomb, koji će koju godinu kasnije raditi prvu epizodu signature dela ovog scenariste - ssrije ER.
ANGEL STREET je smešten na čikaške ulice, kojima će se Wells kasnije vratiti u seriji SHAMELESS i govori o dve policajke, jednoj crnkinji i jednoj belkinji koje obe nailaze na otpor u kolektivu jer su zaposlene kroz affirmative action. Na ulicama pak, njima se ne veruje jer se ne veruje policiji, a ostatak kolega ne veruje jednoj od njih jer je radila u Unutrašnjoj kontroli.
U ovim okolnostima njih dve su same, a pritom su u tenziji jer je jedna već inspektor u Odeljenju za ubistva a druga je tu tek došla i uči se poslu. Prostora za razne tenzije ima dosta i Wells u nekoliko navrata nudi zanimljiva rešenja, ali Holcombova realizacija, koliko god da u pojedinim deonicama uspeva da kapitalizuje musave čikaške ulice u suštini ipak nije dovoljno ubedljiva za format TV filma i ANGEL STREET više deluje kao jako duga epizoda.
Sam slučaj je postavljen knjiški, nekoliko nepovezanih događaja čini celinu koja je zapravo veliki zločin i u tom domenu ANGEL STREET ima filmsku konvenciju.
Voleo bih da vidim seriju sa ove dve junakinje, iako ova serija na mnogo mesto pati od toga što pokušava da reflektuje duh vremena i tada aktuelne tenzije u policiji.
CHAOS WALKING Douga Limana je film koji mnogo bolje funkcioniše ako ne znate ništa o tome koliko je koštao i kako je sniman. Naime, CHAOS WALKING je koštao 125 miliona dolara, sniman je i dosnimavan dugo zbog obaveza glavnih glumaca zarobljenih u velikim franšizama, a veotvatno je i sam profilisan da započne jednu.
Ako to sve ne znate, i ako priđete ovoj ekranizaciji Patricka Nessa kao nečemu što vidite na ekranu i ne bavite se onim izvan njega - dobićete vrlo zanimljiv svemitski vestern, sa interesantnim high conceptom, zanimljivim pokušajem da se on prenese na ekran, i dvoje izuzetno harizmatičnih mladih glumaca u glavnim ulogama.
Tom Holland igra mladića iz kolonije na jednoj dalekoj planeti u kojoj žive samo muškarci i imaju jedan specifičan problem - nigde nema žena, njih su pobili vanzemaljci, i svačije misli se vide tako što se roje oko njihove glave, vizualizuju i osluškuju.
Daisy Ridley igra devojku iz izviđačke misije poslate sa novog broda poslatog da kolonizuje planetu. Njen brod pada na planetu i ona je jedina preživela.
Kada je naseljenici iz mladićeve varošice pronađu, on ubrzo shvata da joj se sprema zlo i odlučuje da pobegne sa njom.
Film se mahom dešava u prirodi koja deluje veoma "zamsljski" sa ponekim detaljem koji se razlikuje.
Film je vrlo gritty, vrlo lived in u pogledu dizajna, i meni je lično prijalo to što planeta ima tu floru koja je ista kao na Zemlji sa ponekom razlikom u pogledu faune, ali mogu da zamislim kako je delu publike koja je očekivala spektakl, sve ovo "previše obično".
Ovo je pokušaj da se izgradi YA franšiza, ali film je u svojoj osnovi vestern, priča o doseljenicima, o rivalstvu nekoliko varoši, o poludelim propovednicima, muškarcima stočarima, i poremećaju koji u taj svet donosi jedna žena.
Tom Holland i Daisy Ridley su sjajni u glavnim ulogama i imaju odličnu hemiju.
Film je veoma propulzivan, stvari se razvijaju dinamično i u solidnom tempu, likovi su dobri, i atmosfera je zanimljiva. Fotografija Bena Seresina je u duhu vesterna, sa dosta širokih planova i verujem da ga je bolje gledati u bioskopu.
Međutim, počev od dana kada je ovaj film trebalo da režira Bob Zemeckis po scenariju Charlieja Kaufmana i da započne nekakvu novu YA franšizu za LIonsgate, očekivanja su bila velika. Stoga, ovaj film je morao da pruži nešto nesvakidašnje da bi ih ispunio. I što se mene tiče, i jeste ali na jedan drugi način.
Tom vrstom predznanja od produkciji i budžetu filma umnogome je umanjeno i ugroženo uživanje u njemu što je šteta. Ipak, nadam se da će vremenom biti prepoznat.
Zanimljivo je kako su se u poslednje vreme Zemeckis i Liman upleli, prvo oko CHAOS WALKING, potom kad je Liman preuzeo pisca i glumicu iz Zemeckisovih poslednjih par filmova.
Isto tako, oseća se autoritet Toma Hollanda koji je na ovom projektu imao svog scenaristu Christophera Forda iz SPIDER-MANa da sarađuje sa Nnessom na scenariju koji je na kraju snimljen.
Sasvim je moguće da će na kraju cele ove priče kritika najviše ceniti detalj da u Kaufmanovom filmu junaci gledaju Zemeckisov film koji je proistekao iz njihove saradnje u ranim fazama ovog projekta.
* * * / * * * *
GODZILLA VS. KONG Adama Wingarda je film sa kojim se ponovo pokušava povratak u bioskope posle pandemije, ovog puta na solidniji način jr postoji vakcina.
Nažalost, Wingardov film prati isti recept kao i Doughertyjev i ovde imamo borbu monstruma, i jako dobre glumce u ulogama posmatrača i komentatora dešavanja.
Sve što nije valjalo u KING OF MONSTERS ne valjda ni ovde iako ima sjajnih pojačanja kao što je Brian Tyree Henry i dobrih njuški od pre kao što je Kyle Chandler.
Godzilla i King Kong su seminalni likovi za istoriju bioskopa pa nije nelogično da se eto povratak u bioskope dešava sa njima. Nažalost za razliku od dobrog King Konga u ovom serijalu, ili zanimljivog Godzeille snimljenom za te potrebe, ovaj film se nastavlja na jako slabi prethodni matchup.
* 1/2 / * * * *
Cormac McCarthy je napisao posznatu duo dramu THE SUNSET LIMITED i Tommy Lee Jones ju je ekranizovao za HBO sa Samuel L. Jacksonom. U izvesnim smislu, ovaj televizijski film je popularizovao ovu dramu i dao joj novi život te se jedno vreme igrala, ili se možda još uvek i igra kod nas - sa Sergejem Trifunovićem i Vojom Brajovićem u glavnim ulogama.
Ovo svakako nije TV drama snimana u sistemu kamera ali isto tako nije visokoestetizovana duo drama kao što je MALCOLM AND MARIE Sama Levinsona. THE SUNSET LIMITED me je po izboru materijala, po tome da je ekranizacija pozorišnog teksta podsetila na neke rane HBO produkcije ovog profila, nekada snimane baš i na pravoj pozorišnoj sceni.
THE SUNSET LIMITED ima jednu dozu artificijelnosti, i ima tu škripe pozorišnih dasaka, a ni McCarthy se nije potrudio da razigra svoju polemičku dramu, ni u pogledu teksta ni mizanscena.
No, iako ovo nije visokoestetiovan rad poput MALCOLM AND MARIE, Tommy Lee Jones ne izbegava montažu i akcente kroz krupne planove. I u tom smislu ovo je dobro ispraćen zadatak.
HBO je ovom TV dramom podsetio na staru dobru školu snimanja tekstova u kojima je akcenat na drami, i tu je umelo da bude dobrih stvari. Televizija je danas odmakla daleko od toga, ali t ne znači da takva forma ne treba da postoji kao poligon za nove pisce i glumce, pa i reditelje.
Da, gledao sam ovo pre par godina i baš mi je bilo pošteno: dinamično i "filmski" a bez zapravo previše odstupanja od klasične pozorišne izvedbe. Plus odličan tekst.
Malo priče o QUO VADIS, AIDA, po čemu se razlikuje od onoga snimljenog do sada...
https://www.mixcloud.com/Slusaonica6/slu%C5%A1aonica-6-e24/
WHITE MILE Roberta Butlera, po scenariju Michaela Butlera je HBO televizijski film o grupi marketinških stručnjaka koji polaze na team building u kanadsku divljinu, ali tamo moraju da se suoče sa prirodom koja je nemilosrdna i koja će zaista da ih iskušava.
Film je izašao 1994. godine i zanimljivo je da marketinšku ekipu upoznajemo dok sprema reklamu sa Danny Manningom za Adidas, pa sad možemo da se prisetimo koliko je to sve davno bilo. Ipak, ja se nešto ne sećam Danny Manninga u Adidasu, više u Reeboku, no dobro, neka me neko ispravi ako grešim. U svakom slučaju, da, fakti su tačni, Manning jeste u tom periodu, u Clippersima i Atlanti nosio Adidas, to je nesporno. Reklama koju snimaju međutim dovodi firmu u probleme sa klijentom i odlučuju da odu na team building gde će se stare kajle bondovati sa mlađim.
Tu se dešava nesreća na raftingu, gadna sama po sebi, a potom posle nje i gadan pravni raspad u kome nezadovoljne porodice hoće da se raskusuraju sa hladnokrvnom korporacijjom.
Butlerova režija je sigurna, glumačka ekipa koju vode Peter Gallagher i Alan Alda sa nekim pojačanjima kao što je Robert Loggia zna šta treba da se radi, i tu slabih tačaka nema. Međutim, ono što filmu na kraju nedostaje jeste u suštini jasnija ideja jer suština svega ovoga pomalo izmiče. Da li je ovo priča o white collar ekipi koja se zaigrala u realnosti, i onda na kraju došla dotle da bude preispitivani vlastitim principima odgovornosti na kojima parazitira? Da li je ovo priča o incidentu i posledici na karaktere? Da li je ovo priča o tržišnoj borbi koja se prenela u stvarnost i postala krvava?
Butleru nekako to izmiče, ali sam film je pitak i zanimljiv, uprkos tome što na kraju te suštine baš i nema.
REKONSTRUKCIJA je televizijska drama po tekstu Staše Bajac u režiji Srđana Markovića, studenta režije FDU. Scenario Staše Bajac je zanimljiv, možda previše oslonjen na određena formalna rešenja gde se priča izlaže kroz nekoliko različitih vremenskih tokova za sposobnosti mladog reditelja koji to tretitra na trom način. Osvežavajuće je na RTSu videti dramu iz omladinskog života koja je u realističkom ključu, veoma provokativna i socijalno angažovana u mnogim aspektima, ali nažalost neujednačen rediteljski postupak je limitirao njen krajnji domet, uprkos interesantnom tekstu i veoma ubedljivoj glumačkoj podeli. No, i izbor teksta i podela jesu rediteljski atributi pa u tom pogledu, ne možemo reći da ova drama ne poziva na dalje praćenje karijere Srđana Markovića.
PREBOJ Dejana Baboseka je ortodoksni partizanski film baziran na istinitoj priči o manevru mladog komandanta Franca Severa Frante kada je spasao svojih 500 boraca iz okruženja u kom je bilo 12 000 nemačkih.
Franc Sever Franta je u savremenoj Sloveniji bio predmet kontroverze jer je posle oslobođenja učestvovao u masovnoj likvidaciji domobrana, pa možemo reći da ovo nije prvi film o njemu i njegovom radu. Neki naslovi poput POKRAJINA ŠT.2 im dolaze pre toga.
Ipak, ovde se na kraju krajeva pojavljuju i sami Franta i saborci danas, kao preživeli ratni veterani, u dokumentarnoj završnici.
Sam film je igrani i prikazuje taj Frantin manevar na snežnoj planini. Dejan Babosek sve režira korektno ali bez neke jake dinamike. Scena borbe nema mnogo ali su korektno realizovane, tako da se PREBOJ kao film iz 2019. godine pre svega izdvaja po svojoj ortodoksnosti nego po kvalitetu.
Nema tu karaktera koji se nameću nekom ubedljivošću i harizmom, ali imamo gotovo tipske junake mudrog komandanta, lekara pred etičkom dilemom, dečaka kurira, mitraljesca i radiste. Pošto su svi likovi Slovenci malo je neobično da govore na slovenačkom a ne na srpskom kao Bosanci na koje smo navikli. Nema samim tim ni folksy ekscesa poput lika učitelja koji je istovremeno i miner i harmonikaš.
Babosekova realizacija je korektna ali bilo je potencijala za dinamičniji film, ne samo u pogleda tempa, već u pogledu unutrašnje dinamike dešavanja u svakom pogledu, unutrašnje ali i spoljašnje.
* * / * * * *
Peter Landesman pisao je scenario za jedan od boljih medicinskih trilera snimljenih po istinitoj priči - CONCUSSION koji je on i režirao. U televizijskom filmu THE IMMORTAL LIFE OF HENRIETTA LACKS bio je jedan od scenarista koji su adaptirali knjigu Rebecce Skloot koja se bavi životom naslovne ličnosti, afroamerikanke koja je tokom lečenja od raka grlića materice postala izvor HeLa ćelija koje su kasnije služile za niz značajnih biotehnoloških istraživanja.
Henrietta Lacks je bila dakle pacijentkinja, jedna obična žena čije su se ćelije ispostavile kao neobične, i posle tog otkrića i njene smrti, njena okolina i porodica postali su kako predmet interesovanja raznih lekara i istraživača, tako i nosioci bizarne traume da je njihova majka, supruga, rođaka zapravo bez nadonkade postala temelj savremenog biotecha.
George C. Wolfe je 2017. godine za HBO snimio televizijski film o ovom slučaju. Ovaj reditelj specijalizovan za teme iz afroameričkog života pisao je scenario zajedno sa Landesmanom i reklo bi se da su njih trojica dobro uspeli da obuhvate sve slojeve ovog fenomena. Problem je međutim o tome što mnogi od tih aspekata ostaju na nivou ilustracije. Zapravo ova priča ima zaista puno slojeva, od toga kako jedna obična žena može postati tako značajna za nauku, i na koji način je njen život i njena prerana smrt uticala na njenu okolinu, a potom kako su ostali događaji izmenili njihovu sudbinu. Zatim imamo kulturalni aspekt, reakciju porodice koja želi neku nadoknadu, pevarante koji ih uvlače u sudske sporove, i konačno imamo politički aspekt - poziciju siromašnih afroamerikanaca u američkom zdravstvu pa i medicinskim ispitivanjima.
I to sve u ovom filmu postoji i vredi ga videti, ali nažalost moglo je biti sistematičnije i efektnije prikazano.
odlična je i knjiga.
jeza je kakvi eksperimenti su rađeni na john hopkins university do nedavno. a i baltimor je čudo od grada, murder no.1 city u usa.
od 2018. imaju i zgradu u uni kampusu nazvanu po henrijeti laks, bila sam tamo kad su je gradili. ma predivno. :(
film nije dobar ali je vrlo zanimljiv.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Uli Edel je u svojoj karijeri snimio jedan odličan biografski film, ali to nije TYSON koji je 1995. snimio za HBO. Tačan odgovor je BAADER-MEINHOF KOMPLEX. Ipak, kada gledamo TYSON deluje pomalo neočekivano da će petnaestk godina ranije u domovini Edel uspeti da napravi tako superioran film.
Edel je snimio značajne evropske filmove koji su imali i umetnički i komercijalni uspeh. Neki od njih su stekli seminalni status i vole ih generacije, kao recimo CHRISTIANE F. Posle odlaska u Ameriku nije imao tako pravolinijsku karijeru kao Wolfgang Petersen recimo iako je imao sličnu startnu poziciju, ali snimio je niz raznovrsnih filmova, neki od njih bili su evropski po tonu.
Michael Jai White, u vreme dok je još bio perspektivni Glumac, sa izvesnim fizčkim i borilačkim talentom, igra Mikea Tysona, George C. Scota igra Cassa D'Amata, Paul Winfield je Don King (zanimljivo je da je Ving Rhames igrao Kinga za HBO u odvojenom biopicu, a kadnije je u Hillovom UNDISPUTEDu igrao parafrazu Tysona) a tu ima i nekih njuški koje će kasnije steći ime.
Nažalost, Edelov biopic je prilično garden variety u pogledu rediteljskog postupka, ali i kad je reč o stavu o Tysonu. Zanimljivo je da privatni život velikog boksera tretira kao osnovni razlog njegovog pada, ali istovremeno u filmu nemamo konkluzivne prikaze ključnih pitanja a to su odnos sa Robin Givens i silovanje Desiree Washington.
Dok je odnos sa Robin Givens u načelu prikazan kao nešto što je bilo štetno jer je ona sa majkom zajedno bila zapravo vrlo organizovana golddiggerka, i fatalna žena sklona manipulaciji, nažalost nemamo nijednu ozbiljnu scenu u kojoj su ona i Mike nasamo. Edelov film implicira da ono za šta Robin Givens optužuje Tysona nije istina ali mi nikada ne vidimo ono što jeste istina, to jest ne vidimo te događaje.
Silovanje je pak rešeno kroz čitanje iskaza na sudu iz voiceovera i sugestivnog prikaza vrata hotelske sobe koja se zatvaraju što implicira da se iza njih desilo nešto strašno. Takve slutnje ne nudi nijedno rešenje u scenama sa Robin Givens.
Isto tako, moramo imati na umu da se Tyson razveo od Robin Givens 1989. godine a da je ona sve do sredine devedesetih bila prilično velika zvezda i na filmu i na televiziji, dakle zanimljivo je ako je žena sa ipak respektabilnom glumačkom karijerom u kontinuitetu zapravo bila i golddiggerka. Doduše, film nju i njenu majku ne prikazuje kao neke prostakuše, one definitivno jesu class act za Tysona koji je sa ulice ušao u ring ali se taj odnos, iako pivotalan ne razrađuje.
Don King je prikazan kao "zmija", ali opet ne nužno malevolentna. On shvata ko je Robin Givens ali preko nje pokušava da se približi Mikeu. On želi novac ali ne vidimo ga da u bilo kom trenutku izda ili otvoreno ugrozi Tysona. Doduše, svakako da je jasno zašto je tu, no on to i ne krije.
Mnogo je sivih nijansi prosuo Edel ali nijednu nije ispratio do kraja, tako da TYSON ostaje jedan površan televizijski biopic.
U ovo vreme, HBO je pravio već bitno zrelije televizijske filmove. Ali, nije to samo osnovni paradoks i primedba. Naime, Tyson i Don King su ogroman novac doneli upravo HBOu, dakle oni su deo njihove kuće i čini mi se da im je HBo dugovao ozbiljniji tretman od ovog, iako ako gledamo ekipu koja je okupljena, ovaj film nudi gledaocu nadu, ali izneverava na kraju.
Ilja Naišuler se vratio posle pet godina, sa filmom NOBODY. Ono što je najbolje oko ovog filma jeste da se razlikuje od HARDCORE HENRY, dakle Ilja nije ušao u manir, ali ponovo jeste reč o žanrovskom filmu sa jakim (istočno)evropskim autorskim pečatom. Ipak, odmah na početku moram reći da je ovaj film - uprkos tome što ima bolje kritike nego HARCORE HENRY - ipak bitno manje značajan, i suštinski slabiji.
Nije osnovni problem filma u tome što se Naišuler u njemu ne krije iza nekog high concepta, naprotiv. Zapravo, NOBODY je retko dinamičan i propulzivan film iako je namerno "spor" u nekim delovima i moram priznati - od stvari koje sa gledao u poslednje vreme, spada među one čija mi je dinamika izuzetno prijala.
Naišuler je u pogledu konvencionalnijeg rediteljskog koncepta apsolutno položio ispit što se mene tiče i snimio je zanimljiv offbeat akcijaš sa autorskim pečatom.
Međutim, scenario Dereka Kolstada, pisca JOHN WICKa je zaista inferioran, i nažalost one-note parafraza nekoliko poznatih filmova koja ne nudi mnogo prostora za nešto dobro, pa je samim tim ono što je Naišuler snimio još vrednije.
NOBODY je priča o office droneu koji posle jedne bezazlene provale u kuću, pokreće lanac nasilja koji će ga dovesti do sukoba sa veoma opasnom ruskom mafijom. Ali office drone u stvari nije ono što smo mislili. Malo tu ima REDa, malo LONG KISS GOODNIGHT, malo PAYBACKa, odnosno JOHN WICKa kao ključnog rip-offa tog Gibsonovog klasika (koji je sam po sebi rimejk) i ovo je sve sastavljeno od polovnih delova.
Bob Odenkirk kog znamo kao sleazy komičara u glavnoj ulozi je kul. To samo po sebi nije toliko iznenađenje, ovo nije prvi film čiji je protagonista unlikely hero, i on je u svemu ovome okej, sasvim solidan.
Problem scenarija je u tome što su negativci nekako prevaziđeni, bajati, prenaglašeni, opasniji u opisu nego u egzekuciji, a nema sad ni tog fakora iznenađenja da ih sve sredi Bob Odenkirk. Naišuleru se očigledno dopalo da snima ruske mafijaše koji govore na ruskom, i zabavilo ga je da radi sa glumcima iz rodine, ali ukupno uzev nije mnogo dobio iz toga.
Ono što pokazuje Naišuletovu veštinu jeste činjenica je ovaj scenario koji deluje kao HISTORY OF VIOLENCE za decu (a meni je to jedan od najgorih Cronenbergovih radovaI uspeo da pretvori u jedan visokoestetizovani pičvajz i ulije mu smisao isključivo kroz realizaciju.
Akcija je visokoestetizovana i postignuto je mnogo na skromnom budžetu, ima nekih generic ambijenata kao što su obralčuni u stovarištu, klubu i potera na ulicama ali je to sve jako lepo urađeno. Producent filma je David Leitch i oseća se da je Naishuler imao saradnju vrhunskih tehnokrata bioskopske akcije. Plus ima i originalnijih ambijenata kao što je recimo autobus u kom Naišuler pravi jedan odličan brawl.
Direktor fotografije Pawel Pogorzelski prati Naišulera maksimalno i daje akciji atipičan gloss.
Ono što je evropski u ovom filmu je prvo glumačka podela - arhetipska na sličan način kao što su to Refnove podele gde televizijski glumci današnjice staju uz rame sa zvezdama iz prošlosti, uz čiji rad je stasavao reditelj na VHSu, pa su tako to i Connie Nielsen kao kratkotrajna zvezda ranih dvehiljaditih i Michael Ironside kao B-ikona i Christopher Lloyd kao bitna faca osamdesetih. To je vintage podela kakvu biraju baš evropski reditelji, i možemo prepoznati tu liniju i ovde.
Dok je recimo HARDCORE HENRY imao nu school žanrovsku podelu, ona je ovde mnogo više u tom evropskom nostalgičnm senzbilitetu.
Zatim, slično filmu DRIVE, Naišuler konstituiš prostor američkih ulica noću okupanih neonom ali i suburbie na jedan prenaglašen način, više onako kako ih je on zamišljao nego što oni čak i na filmu danas realno izgledaju.
Johnstadov scenario je toliko šupalj i generalno isprazan da je Naišulerovo majstorstvo evidentno u tome kako je od toga uspeo da napravi film vredan pažnje.
Dakle, NOBODY je sav u inscenaciji, licima glumaca, u efektu koji je toliko jak da na kraju postane supstanca. Konačno jedan deo te "brzine" kojom film prolazi verovatno proističe baz iz toga što je scenario šupalj.
NOBODY nije podizanje spektakla na viši nivou u odnosu na HARDCORE HENRY ali jeste jedan stabilan debi, izveden pod okriljem moćnih zaštitinika kojima je dao baš ono što su želeli. Čini mi se posle ovoga Naišuler ima osiguranu dalju holuvudsku karijeru.
* * * / * * * *
Hmmm... Svakako bi valjalo da se pogleda.... Hardcore henry je imao nedopustivo malog odjeka za ono što je uradio.
NIGHTINGALE Elliotta Lestera je ekranizacija scenarija Fredericka Menscha sa Davidom Oyelowom u glavnoj ulozi. Ne možemo reći za ovaj format da je monodrama iako je Oyelowo jedini glumac, ali film se bavi i dijaloškim formama, bilo kroz njegove realne i umišljene razgovore bilo kroz intruziju medijskih sadržaja koji mogu biti percipirani kao "strana u dijalogu".
Međutim, Oyelowo je praktično jedini glumac u ovom filmu i priča govori o psihičkom raspadu tog junaka, njegovom potonuću u ludilo, pa na kraju i u laž i u zločin.
Lester drži stvari pod kontrolom i u ovoj stilskoj vežbi uspeva da izvuče mnogo u vizuelnom pogledu iz situacije i glumca. Lokacija je odlična, kostim i scenografija igraju, i sve to zajedno daje jedan veoma solidan efekat u ovoj HBO produkciji.
Ipak, na krajeva, sama forma je specifična i unutar ove ipak suštinski pretenciozne celine nema mnogo lufta za crossover. Rečju, NIGHTINGALE je veoma ekskluzivan u postavci i takav ostaje do kraja. Ov je dobar film sa jednim protagonistom o raspadu svesti ali nikada ne uspeva da preraste u nešto više ot toga.
Quote from: Meho Krljic on 16-04-2021, 22:09:12
Hmmm... Svakako bi valjalo da se pogleda.... Hardcore henry je imao nedopustivo malog odjeka za ono što je uradio.
Da, da, HARDCORE HENRY je zaista seminal work. A nema baš taj status. Ovo je onako baš ekonomska klasa, racionalno postavljen iskorak u Holivud u kom se Naišuler sjajno pokazao, kritika ga je prihvatila, sve super. I sam film je nestvarno pitak. Pogledao sam ga dvaput u dva dana, ali sam oba puta krindžovao na delove priče.
Skinuto, spremljeno, gledaće se :| :| A očekivanja sam setovao na pravilnu razinu zahvaljujući tebi.
Britanski reditelj Harry Hook je posle adaptacije Goldingovog LORD OF THE FLIES za HBO snimio priču o Ishijum poslednjem pripadniku jednog indijanskih plemena kog par poljoprivrednika nalazi slučajno i predaje ga poznatom antropologu na proučavanje.
Naučnici su želeli primerak za proučavanje ali dobili su čoveka. Jon Voight igra antropologa koji prihvata Ishija i pokušava da da ga zaštiti od svih izazova integracije u društvo, ali u jednom trenutku ona postaje neizbežna.
Međutim, svet nosi i neke detalje tadašnje realnosti, recimo tuberkulozu kao neizlečivu bolest.
Hookov film je skrupulozan BBCjevski rad, sa film lookom u fakturi slike ali sa britanskom svedenošću u kadriranju i mizanscenu, bez mnogo pozicija kamere i veoma tačnim izrazom. Ipak, sama priča je umnogome limitirana nedostatkom dramskog sukoba i bitnim događajima koji se dese van osnovnog narativnog toka.
Mehmete, razbijaj PlayStation u znak odmazde, pokaži da u tebi još ima trunka Srpstva...
""The Last of Us" series adaptation at HBO has found its directors in Jasmila Žbanić and Ali Abbasi.
Žbanić's latest film, "Quo vadis, Aida" was nominated for the Oscar for best international film feature. The film won the Film Independent Spirit Award for best international film on Thursday. Abbasi won the Cannes Film Festival's Un Certain Regard Award for directing in 2018 for his film "Border," also known as "Gräns."
Žbanić is repped by CAA and Good Chaos. Abbasi is repped by CAA, Management 360 and Independent Talent Group.
It was previously announced that Pedro Pascal will star as Joel in the series, alongside Bella Ramsey as Ellie and Gabriel Luna as Tommy.
"The Last of Us" series was first announced as being in development at the premium cabler last March, with the show landing a formal series order in November. Based on the video game of the same name, the series takes place twenty years after modern civilization has been destroyed. Joel, a hardened survivor, is hired to smuggle Ellie out of an oppressive quarantine zone. What starts as a small job soon becomes a brutal, heartbreaking journey, as they both must traverse across the U.S. and depend on each other for survival.
"Chernobyl" creator Craig Mazin is attached to write and executive produce the series along with Neil Druckmann, a writer and creative director for "The Last of Us" video game. Carolyn Strauss and Rose Lam will also executive produce along with Evan Wells, president of game development studio Naughty Dog. PlayStation Productions' Asad Qizilbash and Carter Swan will also executive produce. Kantemir Balagov is set to direct the pilot. The project is a co-production with Sony Pictures Television. PlayStation Productions, Word Games, and Naughty Dog produce."
inspirisao ih Mladić i njegova horda "cannibalistic creatures infected by a mutated fungus"
Drago mi zbog Jasmile. :|
Urugvajski reditelj Nacho Alvarez debitovao je sjajnim mjuziklom EXPLOTA EXPLOTA koji je inspirisan opusom Raffaelle Carre čije su pesme i šou programi obeležili svet iberoameričkog govornog područja. Ova Italijanka je uspešno kombinovala pop pesme sa televizijskim nastupom i to je postiglo sinergijski efekat koji je opstao sve do danas.
Neke od njenih pesama i danas su klasici pop muzike i mogu se čuti u raznim prilikama i kontekstima, i ceo taj latino stil u kom su se kombinovali italo, disco, latino i show tunes preneo se na kraju krajeva i na našu muzičku scenu sa takvim predstavnicima kao što je Zdravko Čolić.
Kao ključni uzor filma EXPLOTA EXPLOTA možemo uzeti remek-delo Peytona Reeda DOWN WITH LOVE koje je uspelo da istovremeno oživi i blago parodira duh tashlinovskih sex komedija sa Doris Day koje su imale u sebi čudan spoj romantike, intantilne erotike, društvene satira i prikaza glamuroznog života koji se istovremeno i ismeva i fetišizuje.
Alvarezov film međutm dešava se 1973. godine kada je Caudillo ušao u zaustavno vreme svoje vladavine. I to je jako zanimljivo jer pravi jednu veoma zanimljivu kritiku tog vremena u čijem campy televizijskom šou programu zapravo uživa.
Pesme Raffaelle Carre služe da bi se prikazala priča o neočekivanoj, maltene zabranjenoj ljubavi plesačice iz televizijskog šou programa i sina glavnog cenzora španske državne televizije. Zanimljivo je da je španska televizija i producent ovog filma i da je proizvela jednu dosta karikiranu viziju svoje istorije.
Kada sin glavnog cenzora nasledi očevo radno mesto, ljubav se nalazi na ispitu, a Alvarez sa izuzetno talentovanom podelom i veoma inspirisanim plesačkim i muzičkim numerama uspeva da izvede ovu priču do kraja.
Nama, upravo u ovom periodu jugonostalgije, ponajviše oličene i kroz uživanje u pop kulturi "bratstva i detinjstva", ova priča deluje naročto zanimljivo i nudi jednu zanimljivu humanizaciju čak i one strane koja nikada nije dobijala ljudski lik a to su cenzori.
Ovde dakle nemamo lik rigidnog ali suštinski benevolentnog funkcionera koji u ključnom trenutku donosi pravu odluku, već predstavnika državnog ideološkog aparata koji je doktorirao filozofiju kako bi na naučnoj osnovi mogao da definiše javni moral i nacionalnu viziju dobra i zla.
U tom pogledu, kao što su u Istočnoj Nemačkoj vrlo brzo posle dvehiljadite krenuli da se javljaju filmo "ostalgičnog" karaktera kao što je GOODBYE LENIN u kojima se pokazuje nostalgija za DDR, tako ovde imamo jedan nostalgičan prikaz Francove Španije u kojoj je ideološki krvotok države dotrajao kada i generalisimusov kardiovaskularni sistem.
U filmu nema prikaza represije, osim što se jedan od junaka koji je homoseksualac krije i pravi da je zainteresovan za žene, što je inače iskazano u jednoj od najestetizovanijih muzičkih numera za pesmu LUCAS.
Štaviše, kada se policija pojavi sa namerom da kazni autore opscenog programa, oni više liče na Keystone Kopse iz nemih komedija Macka Sennetta nego na opasne batinaše koji čine da ljude pojede mrak.
U filmu se na trenutak pojavljuje i generalisimusova supruga, po mnogim istorijskim izvorima izuzetno zainteresovana za pitanja javnog morala i kulture, ali prikazana je kratko, i karikaturalno, kao britanska kraljica u nekom Bond filmu. Franco se pominje u dve instance, jednom kada glavni cenzor zapreti urednicima televizije da se ne protive nameštenju njegovoh sina, i jednom kada kaudiljov portret biva umiksovan tokom provokativne plesne tačke i otimanja oko miksete u sred novogodišnjeg programa.
Ukratko, Franco je prikazan kao strašilo i neki smešni dekica koji već tada nije imao apsolutno nikakav uticaj na špansku svakodnevicu. Mimo te dve situacije, junaci ni u jednom trenutku ne pokazuju neko otvoreno nezadovoljstvo životom pod Francovom vlašću.
Iako se po nivou realizma ne mogu porediti serija CRNO-BELI SVET i film EXPLOTA EXPLOTA koji je bitno stilizovaniji, zanimljivo je da se junaci ove hrvatske nostalgične serije mnogo više žale na svakodnevicu u periodu posle Titove smrti, ali da se na sličan način prikazuje potpuni gubitak potencije ideologije koja je pokretala državu. Sa druge strane, likovi političkih aparatčika, naročito onoh opterećenih ideologijom nemaju apsolutno nikakve ni približne simpatije kakve ovde dobija mladi cenzor-reformator niti su dati tako bezopasno kao njegov malevolentni ali zapravo već marginalizovani otac.
EXPLOTA EXPLOTA stoga daje sliku jednog fašizma sa ljudskim likom u kom je popularna muzika bila i razbibriga kreirana na državnoj televiziji ali i prostor za emancipaciju i potkopavanje režima izrazito opterećenog temom javnog morala, naročito u pogledu seksualnosti.
Dok se CRNO-BELI SVET bavi novotalasnom scenom čiji su benodi takođe otvarali razne tabue, i uveli ih u državne medije, to su bili uglavnom ideološka pitanja plasirana kroz muziku, u društvu koje se obavezalo na dijalog koji nije planiralo da iskreno praktikuje.
U EXPLOTA EXPLOTA imamo primer popularne kulture koja je u samoj svojoj formi nosila suštinu, u zvucima, ritmovima, plesu i hedonizmu koji su krnjili fašizam, bez i da progovore o njemu.
* * * 1/2 / * * * *
THE COURIER je istinita priča iz perioda Hladnog rata u kojoj Benedict Cumberbatch igra britanskog trgovačkog putnika kog regrutuju CIA i MI-6 da im bude kontakt sa generalom GRUa koji je pružio ruku komunikacije u osvit Kubanske krize.
Scenario Toma O'Connora kog znamo po filmu HITMAN'S BODYGUARD, dakle ne baš kao Toma Stopparda, na jedan krajnje rutinski način prikazuje ovu priču. Trgovački putnik je regrutovan, pa onda radi posao, pa onda imamo tipične dileme - on nije špijun, on je običan čovek, on ne razvija špijunske već ljudske odnose, on ne tretira doušnika kao izvor već kao osobu, žena nešto naslućuje itd.
Sve to smo videli milion puta u boljim izdanjima i nažalost reditelj Dominic Cooke nema dovoljno snažan rukopis da ove stvari podigne na neki viši nivo, i da sprovede klišee sa punim ubeđenjem. Na kraju, ovo ostaje više kao ilustracija dešavanja nego kao punokrvna drama, a kako bi i bila, priču znamo kako će ići - čak i da je već nismo čuli - i na tom putu nema osveženja u realizaciji.
THE COURIER nažalost baš nema žara i inventivnosti, nema ni pokušaja da unese živost u ovu davno ispričanu priču. Šteta. Cumberbatch je ipak velika zvezda koja je kapital svakog filma koji to ume da iskoristi.
* * / * * * *
VOYAGERS Neila Burgera, pojednostavljeno opisan kao LORD OF THE FLIES u svemiru mi je izuzetno legao. Film nudi veoma rafiniran B-rukopis kombinovan sa nečim što se može videti u dobrom art houseu i jednu ekonomičnu konstrukciju koja podseća na neke od najvećih majstora forme.
Postaje pomalo neprijatno to naizmenično jurenje Nolana i Burgera gde jedan snimi INCEPTION onda ovaj odgovori LIMITLESSom, izađe PRESTIGE pa ILLUSIONIST i evo sada VOYAGERS kao svojevrsni B-odgovor na INTERSTELLAR.
I ponovo je Burger bolji, što u odnosu na INTERSTELLAR nije bilo mnogo teško. Ovde se on bavi multigeneracijskom svemirskom misijom u ključu THIRTEEN TO CENTAURUS, samo bez Twista, odnosno zaista se otisnu u svemir. Dakle, ovde nema time loopova, wormholeova i ostalih nolaovih zavrzalama u kojima na kraju ni on ne može da se snađe pa svi u isto vreme postanu svoj ćale, unuk, deda i zaova.
Kada klinci provale da ih Komanda Misije umiruje određenim psihofarmacima, kojim im ubija čulnost, i kada neki od njih prestanu da ih konzumiraju, stvaraju se preduslovi za izbijanje pičvajza, i on promptno izbije.
S jedne strane, ne možemo reći da ovako nešto ranije nismo videli, ali nismo u svemiru, i meni je recimo sa ovako dobrom glumačkom podelom baš i leglo to što su stvari dosta "obične" u pogledu dešavanja i razvoja situacije ali dobro realizovane, zanimljivo offbeat u pogledu kadriranja koje povremeno zaliči na DOG POUND Kima Chapirona.
Film ima odličnu glumačku ekipu, tu je Colin Farrell kao major star power i Tye Sheridan kao seanpennovska mlada figura, a i Deppova ćerka se veoma fino snalazi sa ostatkom vrhunski selektirane mlade ekipe koja je veoma harizmatična i funkcionalna u pogledu igre ali i diferencijacije u izgledu jer jedan deo njih čini kolektivni lik.
Burgerov stil u ovom filmu prati Enrique Chediak kao direktor fotografije. Ključna reč u postupku je propulzivnost. Tenzija i intriga su konstantni iako film ima zapravo samo jednu tehnički kompleksnu akcionu scenu, i nekoliko manje zahtevnih. Međutim, Burger uspeva da stvori utisak kako sve vreme dobijamo skup obrok.
Ono što filmu nedostaje je da se uzdigne na one najveće dimenzije, da dobaci do ikoničnih karaktera i situacija, da moćno poentira, ali dobro, da je to dobacio ne bi bio Burger već Cameron i bio bi A-film. Ovako, sve je to kako treba i nudi mnogo uživanja.
* * * / * * * *
Oh, pa to zvuči prilično apiling. Taman za ovaj bogougodno-radnički praznik.
Ovaj praznik se uklapa u onu metafizičku konstataciju - "pred Skupštinu su došli kao radnici, a otišli odande kao Srbi"
Film je prototip Vučićeve vladavine u Srbiji, od A do Š, kao da su ga za nas snimali. Psihopata koji manipuliše zbunjenom, otupljenom i gladnom rajom, lažima o tome kako ih baš on hrani (iako im hrana svima pripada) i izmišljenim neprijateljima od kojih ih on, spasioc, brani. Čak i kad ga uhvate u laži, on im složi najgluplju moguću priču i oni svesno odluče da poveruju u to, jer ko će da se cima sa nekim tamo višim ciljevima.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Quote from: Petronije on 02-05-2021, 16:02:49
Film je prototip Vučićeve vladavine u Srbiji, od A do Š, kao da su ga za nas snimali. Psihopata koji manipuliše zbunjenom, otupljenom i gladnom rajom, lažima o tome kako ih baš on hrani (iako im hrana svima pripada) i izmišljenim neprijateljima od kojih ih on, spasioc, brani. Čak i kad ga uhvate u laži, on im složi najgluplju moguću priču i oni svesno odluče da poveruju u to, jer ko će da se cima sa nekim tamo višim ciljevima.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Slažem se. S tim što su Vučkove laži još bizarnije od ove na koju pristaju VOYAGERSi. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
To je zato što je lik iz filma za ovog "našeg" mala maca, u svakom smislu. [emoji4]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Sollimin sin nažalost ni kriv ni dužan nastavlja svoju holivudsku postolovinu i pokušaj donošenja garden variety Euro televizijske estetike u potencijalno zanimljive žanrovske projekte. Posle nastavka SICARIOa, ponovo sa radi sa Taylorom Sheridanom, na malo je reći kriminalnoj adaptaciji romana WITHOUT REMORSE Toma Clancyja.
Ako setimo filmova sa Harrison Fordom, koji su činili prvi talas ekranizacija Clancyja, Clark je bio junak kog je igrao Willem Defoe. Brutalni, tihi ubica koji radi za CIA i donosi muscle onda kada Jack Ryan ne može da se snađe sam, postao je kultna faca među Clancyjevim čitaocima i u jednom trenutku je nastao roman WITHOUT REMORSE koji je bio Clarkov origin story.
Još pamtim kako je u ono vreme dok je Clancy još bio živ ta prava kupila neka nezavisna kuća, čini mi se da je Keanu Reeves bio u opticaju. Elem, Clancy kasnije kreira RAINBOW SIX koja je bila produžetak Clarka i nastaju romani a potom i veoma uspešne Ubisoft igre.
Posle Baldwin-Ford inkarnacije, Ryan je imao još dve filmske i jednu televizijsku kada su ga igrali Ben Affleck, Chris Pine i John Krasinski. Televizijska i dalje živi na Amazonu gde je završio i novi WITHOUT REMORSE sa Michael B. Jordanom u glavnoj ulozi.
Paramount je odlučio da proda ovaj film Amazonu, i zbog pandemije ali i zatp što je amazon želeo da objedini Clancyjeve franšize pod jednim krovom, ali i da produbi svoj odnos sa Michael B. Jordanom koji je nedavno u reklamama ovaplotio Alexu.
Ni ne želim da poredim Clancyjev roman sa ovom ekranizacijom. Jack Ryan je bio hladnoratovski junak osamdesetih, a John Clark je bio očvrsli vijetnamski veteran iz sedamdesetih koji se vratio iz Nama i naišao na klasičan 70s rape and revenge scenario u Americi, i tu je onda on od Kellyja postao Clark, kada je pobio počinioce i privukao pažnju tajnih službi koje su mu dale novi identitet.
Postalo je pomalo smešno – ali ovo nije prvi film ili serija sa tim apsurdom – kako diversity čini američke tajne agente komičnim. Mislim, poslati Afroamerikanca na tajnu misiju u Moskvi deluje zaista apsurdno kao tajni plan, ali John David Washington je već igrao bondovsku figuru u TENETu, tako da tu smo gde smo.
Međutim, ovde je Michael B. Jordan prisutan i kao jedan od najdinamičnijih mladih afroameričkih glumaca, sada na pragu pune zrelosti koja je delovala tako daleko kad se pojavio kao daroviti dečak u seriji WIRE ili sjajni tinejdžer u FRIDAY NIGHT LIGHTS.
Stoga sada Jordan želi da snimi nešto ,,posebno" što će se izdvojiti, i eto nama Sollime koji nisu svesni koliko je glup film koji snimaju, stupidan u scenariju i nevešt u egzekuciji. Ali još je neverovatnije kako je Jordan dospeo u zaplet koji je preuzet iz filma MILE 22, njegovog mentora Petea Berga i dat u jednom neuporedivo slabijem formatu.
Priča o sinu šefa FSB nastradalom na terenu i Rusima koji se za to svete agentima koji su ga ubili je toliko superiorno urađena u Bergovom filmu, da MILE 22 izgleda kao akcioni film koji je dospeo bukvalno iz 22. veka u odnosu na WITHOUT REMORSE koji izuzev jedne VFX scene pada aviona (takođe skromne) ima silizaciju TV akcijaša iz devedesetih.
Pored toga što je akcija kruto i oskudno snimljena i što nije naročito maštovita sem pojedinih detalja, ona je neverovatno repetitivna.
Junaci se u više navrata nalaze u identičnim situacijama i to bez neke poente da nam ponavljanje situacije donese nešto što produbljuje utisak i nudi neki uvid.
Stoga, WITHOUT REMORSE nema mnogo čime da se pohvali, pa ni Jordanovom rolom. On donosi A-game u nešto što je C-film za današnje standarde i time samo stvara dodatni disbalans.
Paramount je u ovome video uvod u franšizu, pane čudi da je sve sada bacio na Amazon jer bih rekao da ovaj TV-nivo može da pokrene išta bioskopsko uprkos sjajnom Michael B. Jordanu. U svakom slučaju, videćemo šta će se dalje dešavati. Obaj major trade magazina su pokušala da spinuju ovo kao dobar žanrovski film ali niko ne deluje ubeđeno da su rekli istinu.
* ½ / * * * *
THE MITCHELLS VS THE MACHINES Michaela Riande i Jeffa Rowea je novi masterpis Sony Animacije u produkciji Lorda i Millera koji je na kraju završio na Netflixu usled pandemije.
Kada sam pogledao ovaj film bilo mi je istovremeno i žao i drago što je skončao na Netflixu. Naime, ne znam kako bih podneo da je ovaj film izašao u bioskope i propao, a to se kao što znamo često dešava odličnim animiranim filmovima, ako ne dolaze iz Disneya.
THE MITCHELLS VS THE MACHINES je priča o disfunkcionalnoj porodici koja odlučuje da svoju ćerku, mladu polaznicu filmske akademije isprati na studije jednom dugom vožnjom preko Amerike. Tokom putovanja ih zatiče rat ljudi proitv mašina koje su se pobunile kada je mladi tech mogul, brogrammerski bahato odlućčio da ukini Siri-jevsku PA pomoćnicu a ona podigla ustanak novih i starih mašina koje su povezane na mrežu.
Zanimljivo je da je sam Netflix imao negative pickup i ponovo odličan film na temu rata ljudi i mašina NEXT GEN koji mi je bio jedan od naslova koji mi je obeležio tu godinu, a sva je prilika da će MITCHELLS obeležiti ovu.
MITCHELLS je nešto razuđeniji od NEXT GEN ili SPIES IN DISGUISE koji su meni zaista bili sjajni između ostalog i po svojoj preciznosti unutar animacijske raskoši.
MITCHELLS međutim ima dozu snažne intermedijalnosti jer je glavna junakinju fillmakerka amaterka, a današnji kino amaterizam i YouTubeing, i TikTokovanje, tako da Rianda i Rowe sve to integrišu u svoj izraz, a kao što znamo Lord i Miller vole kad se stvari "zamaste" uplivom drugih medija i intervencijama na fakturi slike i samoj suštini vizuelne naracije.
Ovo nije novi SPIDER-VERSE, ali kako je strip uticao svojim grafičkim dostignućima na taj film i na ovaj film utiću razni DIY klipovi koji iz domaće radinosti odlaze pravo u globalnu popularnu kulturu.
Ceo taj DIY duh čini da okolnosti u kojima Rianda i Rowe apropriraju rešenja iz klasika popularne kulture, koji su zaista u baš širokom rasponu od MAD MAXa do TRONa deluju prirodno jer više ništa nije originalno, sve je potencijalni i neprikriveni ready made.
Likovi su odlično dizajnirani i ekspresivni. Neki više neki manje kanališu glumce koji im pozajmljuju glasove, ali ovo defintivno nije star vehicle u kom dobijamo animirane verzije neke arhetipske verzije filmskih zvezda već zasebne animirane likove koji ne crpe previše inspiracine iz glumaca koji ih igraju.
Pa ipak, jako je birno da animirani likovi igraju dobro, naročito je je osnovna transformacija karaktera upravo u ljudskim likovima i njihovoj duši, iskazana na licu, i generalno ima dosta psiholoških nijansi u igri animiranih likova što autori jako dobro uspevaju da isprate.
Njihova serija GRAVITY FALLS najavila je da Rianda i Rowe imaju duga ali ovde su bez sumnje otišli jedan krupan korak dalje i napravili debi kojim su pokazali da su spremni za velike stvari. Kako ovaj film nije imao opterećenje bioskopskog box-officea, velike su šanse da će ovi momci moći da komotno dođu do sledećeg projekta.
* * * * / * * * *
O, pa ovo se mora gledati, hvala na podsećanju.
Mehmete, evo konačno neko da se pozabavi tvojom i mojom svakodnevicom...
https://www.wired.com/story/porn-racist-metadata-hurts-adult-performers-of-color/#intcid=recommendations_right-rail-shorter-timeframe-experiment-1hr_96d192c3-4b98-46e6-8b97-65b7c0183950_popular4-1
Hleb u seks industriji ima sedam kora, a posebno za manjine...
Moram reagovati na ovako ozbiljnu temu. Naime, držim se hipoteze da je pornografija zapravo propala onda kada je razvila ovaj grozni kapitalistički sistem klasifikacije! Eto, upravo kako spominju, prvi interracial zapravo nije bio interracial nego spoj erotike, umjetnosti i porno kontrakulture. Poslije su to upakovali kao čokoladu bezbožni preduzetnici i neoliberali: s lješnicima, bijela, 90% kakaa, s jagoda kremom, s keksom, s grožđicama, u kinder jajetu... Zapravo bez artističke hrabrosti, bez osjećaja za senzualno, bez zuba! Čak su i ribe nekako lošije, nezgodnije. Sve u svemu: moramo se vratiti na Orgazmo.
THE C0MEBACK TRAIL George Galloa je rimejk filma Harry Hurwitza iz 1982. godine o producentima neuspelih nezavisnih filmova koji odlučuje da se izvuče iz dugova tako što će ubiti glavnog glumca kog je prethodno osigurao na visoku sumu u slučaju pogibije.
Robert De Niro igra prodiucente, Tommy Lee Jones igra ostarelog vestern glumca koji treba da bude žrtvovan, a nama je jasno da će se tokom snimanja desiti magija i da će umesto promašaja na čijem snimanju gine glavni glumac oni do kraja snimiti kandidata za oskara.
Za nas decu odraslu na filmovima s kraja osamdesetih i početka devedesetih, George Gallo je i dalje ime koje znači puno iako realno odavno nije snimio nešto vredno pažnje. Stoga je lepa vest za početak da je THE COMEBACK TRAIL sasvim okej film koji ne donosi ništa naročito novo i ništa od onog što je u njemu dobro ne radi na vrhunskom nivou, ali prosto sa ovakvom idejom se nije moglo puno zalutati.
Sa dodatkom Morgana Freemana u epizodnoj ulozi Blaxploitatioon matorog mafijaša kom De Nirov lik duguje novac i smeštanjem filma u epohu sedamdesetih, imamo jedan fin film o filmadžijama koji nažalost nije superioran kako bi ti filmovi inače trebalo da budu ali je sasvim OK.
* * 1/2 / * * * *
LAGUNA HEAT Simona Langtona je ekranizacija romana T. Jefferson Parketa u chandlerovskom maniru, u kojoj je krimić pre svega postavljen kao uživanje u trenutku, a celinu zapleta je teško dokučiti i ispratiti.
Ova HBO podukcija iz 1987. godine donosi film look i veoma solidnu režiju Britanca Simona Langtona, plus televizijsku zvezdu te epohe Harry Hamlina u glavnoj ulozi, uz podršku takvih vedeta kakve su Rip Torn i Jason Robards. Catherine Hicks koja je overila Šijanov film TAJNA MANASTIRSKE RAKIJE igra jednu od uloga koja bi se mogla posmatrati kao glavna ženska iako žene baš nemaju mnogo protagonizma u ovoj priči o mreži zločina iz prošlosti koji progone porodicu i sadašnju praksu jednog detektiva koji se vratio iz velikog grada u zavičaj.
Ko je spreman da uživa, kako rekoh, u onoj vrsti krimića u kom je akcenat više na preokretu i snažnoj situaciji u trenutku, nego u sposobnosti da se sagleda celina priče, mislim da mogu uživati u 80s ugođaju koji je ovde zabeležen.
Joe Penna u filmu STOWAWAY ima premisu koja bi pre imala smisla u nekom starom ostvarenju Jerry Lewisa nego filmu iz 2021. godine, ali svakako je radi smrtno ozbiljno i pokušava da napravi hard SF sa jakim egzistencijalitičkom tonom.
STOWAWAY govori o mehaničaru koji je prilikom priprema svemirskog broda za lansiranje u bliskoj budućnsti izgubio svest i naprosto postao "slepi putnik" na misiji za Mars. Kada brod zbog raznih pretumbacija doživi kvar na sistemu za prečišćavanje vazduha, misija postaje ugrožena i jedino je rešeje je da taj neočekivani putnik bude ubijen kako bi se spasili životi ostalih.
Premisa je egzistencijalistička, ali nažalost Penna sa njom ne uspeva da napravi ništa radikalno novo, iako zaslužuje pohvalu što nije otišao u smeru nekakvog usiljenog psihološkog trilera ili horora.
Ovde junaci tokom svemirskog putovanja uglavnom ne gube razum i moralni kompas, s tim što Penna ne uspeva da generiše dovoljan napon u domenu survival thrillera jer je ovo ipak SF koji govori o tehnici koja danas ipak nije dostupna, i samim tim nosi dozu eskapizma u sebi.
Konačno, film je predug i pomalo aritmičan a nema pokriće u sadržaju za takve zahvate. Glumačka podela koju čine Anna Kendrick, Shamier Anderson, Daniel Dae Kim i Toni Collette je pouzdana ali paradoksalno, iako je sve ovo dosta ozbiljno mišljeno, nema baš puno sočnog sadržaja za igru. Tako da, oni su dobri ali ne i senzacionalni koliko se mislilo kada su skupljeni da snimaju.
Pennin film naravno može varirati u pogledu utiska jer u njemu nema ništa izrazito slabo. Meni samo ono što je u njemu uspelo nije bilo dovoljno zanimljivo, ali možda nekome može biti.
* * / * * * *
FBI Releases Long-Withheld File on Kurt Cobain (https://www.rollingstone.com/music/music-features/kurt-cobain-fbi-file-nirvana-1164749/)
IT CUTS DEEP Nicholasa Santosa je komični slasher u kom komedija nije zamišljena da ima dominantnu ulogu ali je svakako postavljena kao nešto važno, i nažalost ona je jedino što u ovom filmu dobro funkcioniše. Ostatak žanrovskih apsekata, pre svih taj trilerski domen je veoma mlak i rudimentaran, premda film nije parodija koja ismeva žanr - koliko god da ga ne doživljava previše ozbiljno.
Zanimljivo je stoga kako uspešne komične intervencije na početku filma uspevaju da stvore utisak kako ćemo gledati nešto bolje od onoga što nas sačeka na kraju.
* * / * * * *
LOBOS SOLITARIOS je niskobudžetni španski zatvorski film koji je nekim čudom zalutao na HBO GO kod nas, i ja zaista ne znam da li je kupac programa bio pijan kada je kupio ovaj zaista nižerazredni film skromnog produkcionog dometa i nikakve umetničke vrednosti.
DENMARK Adriana Shergolda bavi se temom o kojoj je svako od nas razmislio ponekad a to je da li ima ljudi koji bi se opredelili da radije robijaju u komforu danskog zatvora nego da jedva sastavljaju kraj s krajem na slobodi.
Rafe Spall igra Velšanina kome je sreća okrenula leđa, jednim delom jer nije baš vredan, jednim delom jer se reofrmisao sistem socijalne pomoći i on se opredeljuje upravo za to - da ode u Dansku i dopadne zatvora.
Imamo premisu za izvrsnu komediju, a možda i nešto drugo, premda ako gledamo danske filmove o zatvorima, tamošnji živalj nije baš toliko zadovoljan kaznionicama.
No, vratim se filmu DENMARK. Film na kraju - SPOILER ALERT - zapravo ne isprati tu premisu i glavni junak nikada ne skonča u zatvoru već ode u Dansku, i nađe ljubav i razumevanje.
Sve je to okej, i simpatično, i na kraju krajeva nije pitanje što film uzima jednu atraktivnu i barem za naše podneblje "životnu" dilemu i ne radi sa njom apsolutno ništa, već je naprosto kao celina prijatan ali mlak, sa konfliktima koji su samo nagovešteni ali nisu razrađeni.
DENMARK je jedan od onih "malih" britanskih filmova koji kad su zaista uspeli mogu da budu sjajni ali kad ne uspeju opet nisu skroz nezanimljivi.
* * / * * * *
EL ASESINO DE LOS CAPRICHOS Gerarda Herrera je španski triler o serijskom ubici koji inscenira Goyine grafike na mestima zločina postavljajući svoje žrtve u poze sa tih dela i adekvatno ih kostimirajući.
Slučaj istražuju dve detektivke, jedna udata sa porodicom, druga neudata i buntovna iako bi joj odavno bilo vreme. I hemija između njih dve je kudikamo zanimljivija od samog slučaja koji istražuju i koji nažalost nikada ne postaje dovoljno zanimljiv.
Gerardo Herrero sve vodi dosta ravno, bez neke dinamike, tako da sve ovo na kraju ostaje jedan proizvod koji ni na televiziji neće privući značajniju pažnju.
* 1/2 / * * * *
CORDES Jose Luisa Montesinosa je zanimljiv, uslovno rečeno kamerni horor koji ide od jedne arhetipske zamisli. Kvadriplegična devojka ostaje sama u kući sa psom koji je obučen da je čuva i otvara joj vrata, ali ga je u međuvremenu ujedo šišmiš i preneo mu besnilo.
Ovu premisu Jose Luis Montesinos tretira "pošteno" kao jedan energični suspenser starog kova kakav bi u nekim ranijim vremenima snimili Tom Holland, Michael Winner ili Richard Franklin.
U određenom smislu, čak je i izgled filma old school. Faktura slike vajbuje na filmove ranih osamdesetih, a tome naravno doprinosi i dekor stare kuće u kojoj se devojka sticajem okolnosti našla sama.
Film je blizak onome što smo videli u Romerovom MONKEY SHINES a mora se priznati da je u nekim sekvencama sna u kojima se protagonistkinji (i publici) malo olakšava igra uvođenjem nekih okolnosti za dijalog ostaje veoma dobro u domenu strave.
Montesinosov film nosi rizik da ga prihvatimo zdravo za gotovo jer smo ovakve stvari već viđali i reference se mogu nabrajati od CUJO do MONKEY SHINES i nazad, međutim ovo je solidan film koji uspešno uspeva da probudi neke arhetipske strahove kojih se dohvata a na to se nikada ne žalim.
* * * / * * * *
ARMY OF THE DEAD Zacka Snydera je što se mene tiče njegov najbolji film posle dva SUPERMANa koja je snimio u svojoj zreloj fazi. Međutim, u sebi ovaj film nosi dekadenciju SNYDER CUTa kao pogleda na svet i slično Scorseseovom pa i Bayovom nastupu za Netflix ima notu autorske ambicije koja nimalo ne mari za gledalačke navike u pogledu ritma i obima dela.
Zanimljivo je da sam prema Scorseseovom Netflix filmu iako mi je on među Top-3 autora razvio takav odnos da ovom prilikom ne mogu da setim kako se uopšte zove. Naravno, mogao bih da odem na IMDB da vidim ali ni posle pola sata naprezanja nisam mogao samostalno da se setim naslova, što je zaista čudno ako imamo u vidu da je reč o autoru čiju studentsku filmografiju znam u pola dana ili pola noći.
Međutim, SIX UNDERGROUND i ARMY OF THE DEAD su upečatljivi naslovi u opusima svojih autora, i čini mi se da ih uprkos generičkim reč koje ih čine neću tako lako zaboraviti.
Nisam ljubitelj A+ produkcije na temu zombija. Ne kažem da film mora imati par ljudi umazanih blatom kao kod Lucio Fulcija da bih u njemu uživao, ali do sada su mi se te A+ produkcije uvek ispostavljale kao podbačaji. Međutim, nemam ništa protiv ozbiljnih produkcija svakako, kakve su bile recimo one u serijalu RESIDENT EVIL sa kojim ARMY OF THE DEAD štošta deli, naročito sa EXTINCTIONom koji je režirao Russell Mulcahy.
S druge strane WORLD WAR Z je uprkos nekim spektakularnim scenama i situacijama, sjajnim glumcima, ekskluzivnim lokacijama i svemu ostalom, na kraju nekako ipak bio mlak i bezveze.
U tom smislu, Snyderov DAWN OF THE DEAD mi osim uvodne sekvence zaista nije ponudio apsolutno ništa što pamtim do danas i nije mi ostao u sećanju kao neki razlog zašto bih danas naročito očekivao njegov zombi film.
I zbilja, ako bilo čemu ARMY OF THE DEAD duguje svoju estetiku to je upravo onaj grungy segment Supermana, i ima stripovsku stilizaciju koja je izražena sa zombijima koji su prosto samo deo toga i takođe imaju stripovske elemente.
Zanimljivo je da u glumačkoj podeli ima sjajnih glumaca ali je najzvučnije ime Dave Bautista, glumac koji popunjava prostor koji je ostao iza Rocka kada je nasledio Arnieja, čak i zvanično u RUNDOWNu. I Bautista se tu odlično snalazi gradeći po meni krajnje kredibilan opus gde ima svega arnijevskog od tentpole filmova, preko B-akcijaša kao FINAL SCORE do indie akcije kao BUSHWICK pa sve do KINDERGARTEN COP i buddy derivata. Dakle, Bautista vodi ekipu i kao što zna šta radi u svojoj karijeri gde je krenuo ni iz čega i napravio nešto, tako i ovde kao glumac pronalazi pravo mesto za sebe, izlazeći u prvi plan onda kad treba.
Dizajn je briljantan. Uprkos tome što sam potpisuje fotografiju, Snyder pravi omaž Larry Fongu sa kojim je radio DC filmove, a koji je - isto vrlo zanimljivo- snimao i SUPER 8 sa kojim barem na nivou uvodne sekvence, ARMY OF THE DEAD ima određenih sličnosti.
U pogledu naracije, ovaj film u trajanju od 148 minuta u principu čak i nije abnormalno predug za standarde modernog blokbastera ali svakako je imao mesta i celih deonica koje je mogao reducirati. No, to je Netflix, tako izgleda kada se ne meša studio i kada reditelj ostavi sve ono što mu se sviđa. Na svu sreću, svu derivativnost elemenata priče na stranu, Snyder je ovde snimio svašta i sve je uglavnom dobro. Akademski gledano stvar se mogla jače "utegnuti", i teći energičnije, ali Netflix nije akademski prostor. Zato sva ta odstupanja treba posmatrati kao autorski pečat koji u ovom slučaju srećom nije postao potpuno jalov kao u JUSTICE LEAGUE.
ARMY OF THE DEAD je odličan film, zaorbljen u telu autorskog. I to je sve super što se mene tiče.
* * * 1/2 / * * * *
Da li se primećuje da je Tig Notaro dodata praktično u post-produkciji?
Quote from: mac on 24-05-2021, 16:52:44
Da li se primećuje da je Tig Notaro dodata praktično u post-produkciji?
Iskreno, da nisam čitao vest, ne bih NI NASLUTIO. Ali, NI NASLUTIO.
Debi Davida Victorija bio je veoma limitiran film, idejno prazan, dramski neinventivan ali solidno glumljen i sastavljen. Njegov novi film NO MATARAS je triler sa Mario Casasom što je podžanr za sebe i uprkos tome što Victori donosi jednu neobičnu dozu propulzibnosti sa dosta tracking shotova, pokreta kamre, nervoze u kadriranju i montaži, premisa ovog filma je na nivou srpskog studentskog filma, i to ne u dobrom smislu.
Naime, postoji jedan poseban podžanr srpskog studentskog filma u kom junak, obično mlad momak ili na neki način zatvoren, represiran, upoznaje jednu mladu ali problematičnu, pomalo razuzdanu ženu koja ga povede u uzbudljivu noćnu avanturu i tokom nje on doživi neku vrstu inicijacije ili transformacije a ona se ubije ili nešto tako.
E to je upravo NO MATARAS, samo što u njemu glavnu ulogu igra Mario Casas, jeune premier španskog filma, i sve je ovo čak jako vešto realizovano, no premisa je toliko naivna i stupidna, okolnosti su toliko usiljene da likovi ne zaslužuju čak ni prezir koliko su glupi jer su odbojni, a prihvataju da rade stvari koje su direktno van pameti i samo i isključivo u službi narativnog zamajca.
Nažalost, okolnost koja kreira "problem" u svetu našeg junaka nije dovoljno apstraktna da bi bila McGuffin, i na tom planu film postaje neuverljiv, odbojan i samim tim besmislen, do tačke da mu veština izvedbe ne pomaže.
No, ko to prevaziđe, možda u ovome može i da uživa.
* * / * * * *
WRATH OF MAN Guya Ritchieja se mogao zvati i WRATH OF MANN jer sasvim sigurno da je u svojim razmišljanjima londonski bard mislio i na Manna dok je snimao LA, koji je nezaboravnim učinjen u HEATu koji potpisuje čikaški mag.
Međutim, jedino što iz HEATa zapravo možemo osetiti u ovom filmu jeste pokušaj da ravnopravno odnosno ravnopravnije pokaže protagoniste i antagoniste, da unese motivaciju i heroja i lopova, i da prikaže neke metodične pljačke, sa dosta tenzije i pucnjave.
I to je manje-više to, svako dalje pominjanje Manna je deplasirano i ide na štetu Ritchieju. Svakako da ovaj film ima određene pretenzije da bude definitvna slika nečega, ali svakako ne definitivna slika cops vs robbers filma ili heist filma. To svakako ne.
Za WRATH OF MAN bi se pre moglo reći da je pokušaj da se snimi definitivan krimić sa Stathamom, da se snimi film u kom će on kapitalizovati kao kul figura, opasan, hladnokrvan, harizmatičan, sa ubojitim udarcima i efektnim replikama, i Ritchie u tom pogledu postiže dosta. Statham je uostalom njegovo otkriće ali ono što je Statham danas, a to je akcioni heroj vezan za neke franšize i srednjebudžetne filmove van njih nije ipak ono za šta ga je profilisao Guy.
U tom smislu, možemo reći da ovo nije sasvim nov teren za Guya i Stathama jer mu je on dao ulogu ovog tipa u REVOLVERu, ali da svakako nije refleksija na LOCK, STOCK i SNATCH.
U WRATH OF MAN ima humora koji proističe iz situacije, ima kurčevitog bantera među junacima, ali ton je smrtno ozbiljan, i Ritchie uglavnom uspeva da mu doraste. U stvari od tog tona najviše odstupa par "ozbiljnih" scena koje su mogle imati jaču i logičniju emociju u egzekuciji - pre svega finalni susret Stathama i čoveka kog traži ceo film koji bi morao biti primalniji i znatno manje "dovitljiv".
No, sve to su neke stvari o kojima se da polemisati ako nam je um naštelovan na WRATH OF MANN. Međutim, ovde tog dodatnog N nema, i ovo je na kraju krajeva Stathamov vehicle dignut na viši nivo, recimo na nivo Ritchiejevog vehiclea ili možda pre iskoraka, i to u jednom dobrom pravcu.
Ritchie uzima osnovnu premisu od LE CONVOYEUR, ali je ne prati dosledno i suštinski ne obrađuje istu temu i dinamiku odnosa, pa ova dva filma ne bih poredio. Drugačiji su. Ali, LE CONVOYEUR je meni bio i bolji.
No, to sad nije ni važno. Kao ključnu referencu za ovaj film uzeo bih najpre Hackfordov PARKER. I mislim da je to neki okvir gde treba smestiti WRATH OF MAN. I u tom poređenju, i PARKER mi je nekako bolji, mada je WRATH OF MAN zanimljiviji. Ali, to što je zanimljiviji ne znači da ponekad jednostavnost ne čini krimić.
Imamo nekoliko digresivnih deonica koje su same za sebe odlične, ali nas izbacuju iz Stathamovog protagonizma. Takve intervencije možemo smatrati ključnim argumentom da ovo nije Stathamov vehicle već "film sa Stathamom", ali bih tu etiketu pre pridodao PARKERu nego WRATH OF MANu.
Ritchie ovde pokušava nekim detaljima da transcendira ideju Stathamovog vehiclea, ali baš sagledavan iz takvog ugla, WRATH OF MAN najbolje izgleda. I stoga ne treba da se stidi tog statusa Stathamovog vehiclea.
Ko je imao simpatiju prema REVOLVERu naći će nešto za sebe i ovde. WRATH OF MAN ima blef, ostavlja utisak boljeg filma nego što jeste. Ali, na svu sreću, to što zbilja dostiže nije malo.
* * * / * * * *
A, pojavio se, fino. Vreme da se pogleda. Vidim da je tebi dosta dobro.
Quote from: crippled_avenger on 13-04-2008, 22:59:16
Ponovo sam danas pogledao POZORIŠNU VEZA Milorada Lakovića. Ovaj film sam gledao kao dete i slabo sam ga se sećao. Ginger ga je takođe gledao kao dete i on ga se sećao mnogo živopisnije.
U svakom slučaju, reč je o grooviest filmu snimljenom u SFRJ. Naime reč je o filmu sa jednim od grooviest scoreova ikada snimljenih za naš film. Napisao ga je Mića Marković koji je uostalom napisao i temu za OTPISANE. Ovaj score je potpuno na liniji Isaac Hayesovih i Curtis Mayfieldovih scoreova za blaxploitation, kao i scoreova koje je radio Lalo Schifrin u svojim najboljim danima. Odavno nisam zapazio neki tako upečatljiv score u jugoslovenskom filmu.
S druge strane, Lakovićeva režija je više na francuskoj liniji reditelja kao što je recimo Melville, dakle detaljno prikazani radni procesi prilikom pljačke, bez dijaloga, sa vrlo elaborariranim radnjama, bez straha od toga da se poneka radnja ponovi. Likovi su obučeni u pažljivo izabranu odeću, niko nije slučajno ušao obučen u kadar, sve je vrlo precizno dizajnirano. Ambijenti u kojima se radnja dešava su takođe vrlo pažljivo odabrani, junaci borave u kućama koje apsolutno odgovaraju njihovom socijalnom statusu, i u tom smislu, POZORIŠNA VEZA pored stila od Melvillea preuzima i metodičnost.
Isto tako, u filmu ima dosta fetišizma, naročito recimo prema automobilima pa tako junaci vozne novi "jaguar" i BMW, i kola dosta govore o junacima.
U dramaturškom smislu, scenario Momčila Kovačevića (kasnije poznatog kao Leon Kovke) dosta duguje feljtonu čuvenog Šilje Mihajlovića (inače oca Gordane Suše) koji je opisivao pljačku Narodnog pozorišta u Beogradu. Naime, struktura scenarija je više vezana za sam tok priče nego za filmski koncept tako da se u filmu zločinci uvode kao glavni junaci iako autor nema simpatije za njih i stvari na kraju bivaju tretirane pomalo klinički, pošto se istraga i njihovo bekstvo ne prepliću previše. Što se mene lično tiče, ja moram priznati da sam se hookovao za likove zločinaca, forma me je navela na to, ali nism siguran da li je to i stav filma. U svakom slučaju, priča se odvija solidnim tempom, i iako je klinički hladna čak i za melvilovske standarde pošto u suštini nema melvilovskog dualizma i konflikta, uspeva da bude uzbudljiva.
Uzbuđenje pre svega proističe iz sklapanja dokaza, tragova, reakcija kriminalaca, ali sigurno je da je moglo biti i veće da su istraga i bekstvo bilo još integrisaniji u radnji. Ipak, imajući u vidu da je film inspirisan istinitom pričom, iako su imena promenjena, u kontekstu ekranizacija istinitih krimi priča stoji sasvim dostojanstveno. Ovakvo raslojavanje dva zapleta se dešava i u boljim kućama, pogledajmo recimo slučaj Ridley Scottovog filma AMERICAN GANGSTER.
Na nivou scenarija, zanimljivo je pratiti dijaloge, ekonomisanje žargonom i psovkama, zatim novčane proporcije. Recimo, plen koji će uzeti u narodnom pozorištu je 500 miliona "starih dinara", kafa i voda u kafani koštaju 18 dinara, a prenoćište u sobi nekog privatnog stana 100 dinara.
Isto tako, prikaz beogradskog podzemlja je vrlo hrabar. Inspektor koga igra Miki Krstović se poznaje sa lopovom koga igra Voja Brajović, jedan od doušnika policije je notorni homoseksualac koji zavodi tvrde momke sa asfalta, kriminalci imaju kontakte u svim porama društva, a isto tako zanimljive su i niske strasti koje vladaju među ljudima.
U tom smislu film obiluje što dragovoljnim što prisilnim seksom, imamo dva prikaza grudi, od kojih je barem jedan bio sasvim eksploatacijski, bez opravdanja u priči.
Kad je reč o nasilju, prva likvidacija je urađena sa sve upotrebom slow motiona. Krv se proliva od svakog pogotka vatrenim oružjem i film ima vrlo pristojan body count od osam žrtavam između ostalog ima i snajperski hitac i "heklera" sa optičkim nišanom i intergisanim prigušivačem koji pogodi Cecu Bojković u dojku. Respect.
Glumačka podela je takva da su simpatičniji glumci u ulogama kriminalaca. Policajce predvodi Bata Živojinović a tu su još i Miki Krstović i Vladan Živković dok krimose igraju Voja Brajović, Rastislav Jović, Neda Arnerić i Boža Longa (koji izgleda kao da je upravo izašao iz SCARFACEa i to kažem u krajnje pozitivnom smislu). U principu, retko kada smo viđali naše glumce u jednom ovakvom formalističkom projektu, pa se oni u njemu krajnje promenljivo snalaze. Miki Krstović je odličan jer ovo je teren koji njemu najbolje odgovara, kao i Voja Brajović koji dobro razume underplay.
Uopšte članovi bande su u underplayu i bolje su ukapirali stil glume od policajaca među kojima Bata Živjinović nije uspeo da se odmakne od svoje tipične persone.
POZORIŠNA VEZA je film koji je u svoje vreme bio tretiran kao marginalan, i smatran je promašajem, tako da Laković potom nije radio igrani film a Kovke je završio u gutteru srpske populističke komedije. Međutim, gledano iz današnje vizure, POZORIŠPNA VEZA je film apsolutno vredan pažnje.
* * * / * * * *
Штета што нигде не могу да купим или лоцирам диск јер сам имао жељу да познаник уради енглеске поднаписе и направимо један English-friendly DVD.
QUIEN MATO A BAMBI Santija Amodea je španska komedija sa odličnom podelom u kojoj se javljaju imena poput Clare Lago i Quima Gutirreza koji će sedam godina kasnije predvoditi Netflixovu seriju EL VECINO.
Nažalost zabuna oko koje se sve vrti ne može da spase nekoliko efektnih gegova i nekoliko tehnički zaista vešto izvedenih scena. Naprosto, to što je Santi Amodeo vizuelno i tehnički solidno izveo celu stvar ne leči njenu suštinsku tupavost i usiljenost.
Reč je o rimejku meksičkog filma iz 2004. godine.
* 1/2 / * * * *
UBICA NA ODSUSTVU Boška Boškovića iz 1965. godine je koprodukcija Bosna Filma i istočnonemačkog studija DEFA. Priča je smeštena na Sveti Stefan i tiče se ubistva među imućnim stranim turistima.
Iskusni islednik Inspektor Korać i njegov mlađi kolega Zoran Radić dolaze da istraže slučaj i shvataju da se iza ubistva krije veoma kompleksan slučaj lažnog identiteta i ucene jer je jedan od imunih stranaca odbegli nacistički zločinac.
Scenario su pisali reditelj Boško Bošković, naš poznati dramatičar Đorđe Lebović koji se naročito bavio temom Holokausta - i po čijem je komadu reditelj Bošković snimio film NEBESKI ODRED baš na tu temu - i istočnonemački sineasta Egon Gunther. Scenario je idejno veoma zanimljiv, sa nekim efektnim dijaloškim razmenama ali je strukturalno veoma simpplifikovan i bez razvijene paralelne radnje, sa dugim deonicama u kojima se bavi samo jednom grupom likova, usled čega ostavlja utisak formalnog nesklada i što je još problematičnije - daje protagonizam mnogim likovima pa na kraju nije jasno iz čije vizure posmatramo ovu priču.
Etički okvir priče je naizgled jasan - imamo inspektore koji istražuju slučaj, imamo odbeglog nacistu koji sada živi kao ugledni civil i ljude koji ga okružuju i imamo drugog niže rangiranog nacistu luzera koji ga ucenjuje saznanjima o njegovom identitetu. Tu postoje maltene tri etička nivoa, predstavnici zakona, zločinac i ucenjivač koji je na moralnoj lestvici još niži od zločinca, pa je u pogledu protagonizma likova moralo da se povede računa da se zločincu ne da preveliki prostor, a on ga kod Boškovića nažalost dobija.
Pojavljivanjem lika nekadašnjeg saradnika, a koji je moralno još korozivniji od zločinca a bez pojavljivanja žrtve u sličnom obimu i značaju lika, lik ucenjenog naciste ne ostavlja adekvatan utisak.
Glumačka podela je interesantna, Koraća igra Vjekoslav Afrić, Radića Slobodan Cica Perović a Nemce igraju istočnonemački i češki glumci i svaki lik govori na svom jeziku, dakle ne postoji neka treća lingua franca koja bi nosila ceo film.
Boškovićeva režija je arhaična ali korektna, sa atmosferičnom crno-belom fotografijom i razvijenim osećajem sa tenziju u pojedinim scenama duševnog rastrojstva iako u filmu klasične napetosti zapravo nema.
Bošković nije imao bogatu karijeru. Kasnije je sa Konradom Petzoldom, doajenom istočnonemačkog filma ko-režirao jedan vestern sa Gojkom Mitićem i time uzvratio na ovu saradnju.
* * 1/2 / * * * *
Pošto smo jutro saznali da Netfliks otkazuje dalji rad na Millarovom Jupiter Legacy - što je ne baš sjajan početak za njegove Millarvworld adaptacije - evo jednog adekvatnog teksta koji diskutuje o tome zašto serija nije bila ni dobra ni potrebna*:
https://www.comicbookherald.com/the-jupiters-legacy-roundtable/
*Disklejmer: seriju nisam gledao a strip mi je jedan od dražih Millarovih "novijih" radove, velikim delom na ime crteža Frenka Kvajtlija.
U najavi SUPERCROOKSa ne pominju Nacha Vigalonda?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja nisam video da ga se pominje.
Kike Maillo je počeo karijeru sa dva dobra i zanimljiva filma EVA i TORO. EVA je bila klasičan primer uspešnog debija, TORO je u sebi imao DNK sophomore slumpa ali to nije bio, međutim A PERFECT ENEMY pokazuje da je ovde Kike Maillo zagrizao više nego što može da savlada.
Ekranizacija romana Amelie Nothomb je po svom karakteru nešto što bi recimo radio Polanski kao svoj minor work, i otvarala je mogućnosti koje su realno manje nego što izgledaju. Kike Maillo je pokušao da napravi vibrantan, maštovit euro-triler koristeći razne kako dramaturške tako i čisto vizuelne tehnike ne bi li dočarao priču o čoveku koji na povratku iz Pariza za Varšavu doživljava misteriozni susret sa mladom ženom sa kojom ga nešto snažno povezuje.
Dramaturgija nije samo tekst, sve je u službi stvaranja drame, i Kike Maillo ne prepušta slučaju ni produkcioni dizajn, ni duel boja i materijala u kadru. Ali onda pravi krupne propuste tako što recimo internacionalni kast glumi na engleskom, a to nikome od njih nije maternji jezik, i to je samo jedan od detalja na kojima film počinje da pada.
U filmu ima puno dijaloga i on je za početak u izgovoru nategnut. Zatim, imamo likove koji prepričavaju događaje i to jednim velikim delom ubija tenziju jer se zapravo pravi dramski sukob desi tek u završnom, trećem činu, kada film više nije u stanju da nas veže.
Veliki preokret koji svemu treba da pruži smisao nije naročito sakriven a što je još gore nije ni onoliko znakovit i snažan koliko se Maillo nadao, i na kraju ovo ostaje jedan glossy euro-triler koji će imati svoje mesto na malom ekranu ali Maillovu karijeru nažalost ne vodi u nekom uzbudljivom smeru.
* * / * * * *
XTREMO Daniela Benmayora je prvo kambek ovog rditelj i to pod okriljem Netflixa ,što me je veoma obradovalo jer su posle prvog američkog filma TRACERS izgubio svaki trag potpuno nezasluženo, a potom i zato što je reč o stripovskom martial arts filmu snimljenom u Španiji što nije žanr koji je tamo tradicionalno zastupljen.
Nema sumnje, španske ekipe umeju da snime odličnu akciju, i to se ne dovodi u pitanje, ali XTREMO je film koji je baš martial arts rad a time se oni mnogo ređe bave.
Idejni tvorci filma su kaskaderi, slično serijalu JOHN WICK, s tim što je ovog puta to mnogo više stripovska celina bliska recimo Raimijevom DARKMANu.
Zaplet se tiče grupe mafijaških kuća u Barseloni koje su lepo živele i radile u slozi sve dok se sin jedne kuće nije vratio sa studijskog putovanja u Tokiju gde su ga iskvarile jakuze i to jakuze iz mange, te je odlučio da počisti konkurenciju. Jedan od ljudi koje nije uspeo da ubije bio je najverniji enforcer njegovog oca koji se povlači u ilegalu ali planira osvetu čiju egzekuciju ubrzava poznanstvo sa mladim uličnim dilerom kog šikaniraju goonovi ovog bossa.
Ono što sledi ne donosi mnogo toga novog ali donosi solidno i energično urađenu akciju u stripovskom miljeu, dosta uvrnutih likova, brutalnih situacija itd. Benmayor je uradio sjajan posao u PAINTBALLu i TRACERSu i tu se izdvojio kao veoma vešt egzekutor. XTREMO nije izuzetak s tim što ovde meša razne pristupe, očigledno sa idejom da malo snima film a malo radi showcase za kaskadere ko-autore.
Netflix je postao mesto za tvrde akcijaše, i XTREMO je u pojedinim deonicama jedan od njih, a u pojedinim je vitalan comic book film iako nije baziran na stripu. Međutim, tropi i klišei su tu. Pa ko voli, eto...
* * * / * * * *
Nicolas Winding Refn je pre četvrt veka pokazao Srbima kako se pravi film o srpskim kriminalcima. Treći deo serijala PUSHER, dan-danas stoji kao jedan od najboljih filmova o Srbima iako je snimljen van Srbiji.
Nasuprot beogradskih hoodova koji imaju protagonizam u JUŽNOM VETRU, Ćeranić smešta svoju priču u rodnu Inđiju i pravi film obeležen lokalnim miljeom. Posao prevoženja robe sa Dragaša sve do Horgoša odvija se u jednoj mikro-sredini u koji svi svakoga znaju, ljudi različitih klasa se mešaju, anonimnosti praktično nema i onda se kriminal mora odvijati kroz specifičnu razmenu svih sa svima.
Glavni junak Mundir je uterivač dugova, njegov zločin je što se u zajednici baziranoj na razmeni usluga bavi naplaćivanjem dugova u novcu, i vodi se kodeksom da on nikome ništa ne duguje i njemu niko ne sme da duguhe. Kada se međutim sticajem okolnosti nađe u situaciji da duguje čoveku kom nikako ne bi smeo, Mundi mora da krši sve svoje principe, i njegov život s druge strane zakona eskalira u smeru u kom se nije nadao.
Prikaz života u Inđiji je vibrantan, prikaz kriminala je veoma ubedljiv jer LIHVARA naseljavaju junaci koji su integralni deo legalnih tokova, samo naprosto oni imaju kapital koji mogu investirati brže i sa manje formalnosti od banaka. Mundir je deo zajednice, čovek kome se potencijalno čak i najpošteniji građanin u nekoj situaciji može obratiti.
S druge strane, kada stvari odu sa one strane zakona, Nemanja Ćeranić i njegov scenarista Strahinja Madžarević osmišljavaju maštovit, ponovo veoma lokalan, socijalno veoma specifičan metod kriminalnog delovanja. Njihova rešenja za razne trope gangsterskog filma kao što su ispiti lojalnosti, uklanjanje tela ili mesta tajnih susreta veoma su domišljata i proističu iz miljea u kome se sve dešava.
Novi, nepotrošeni glumci, u saradnji sa već potvrđenim profesionalcima daju utisak svežine, autentičnosti i nepredvidive energetske razmene i Ćeranić zaslužuju pohvale što različiti profili glumaca i nivoi prepoznatljivosti iz drugih ostvarenja ne proizvode disbalans već sklad.
LIHVAR fundamentalno duguje PUSHERu. Mundir jeste inkarnacija Bodnijinog Frankea, tu nema sumnje, ali može se gledati i bez predzanja o danskom izvorniku.
LIHVAR je snažan bioskopski debi za Nemanju Ćeranića koji se već potvrdio uspešnim kratkim filmovima i visokim profesionalnim nivoom u radu na serijama. Nadam se da je ovo početak jedne upečatljive karijere.
* * * / * * * *
Super, film je uzduž i popreko nahvaljen i baš je dobro da se i u ovako teškoj godini ovako nešto napravilo.
Marta Nieto je imala neke senzacionalne, suptilne role kao što je recimo Sorogoyenov film MADRE. LA CRIPTA, EL ULTIMO SECRETO je podsetnik da nijedan glumac ipak nema jednostavnu putanju i da rola kao što je MADRE ne znači nužno da su i prethodne bile takve.
LA CRIPTA, EL ULTIMO SECRETO je film koji je bio shelfovan jako dugo, pa i Marta Nieto u njemu izgleda drugačije nego danas, a reč je o jako slabom hororu u kom je sve kliše i sve je jako slabo izvedeno.
Nieto igra učiteljicu koja se vraća u mesto u kom je ranije doživela traumu, i u njemu pronalazi kriptu starog templarskog hrama koji joj otvara mogućnosti za komunikaciju sa onostranim ili tako nešto. Sve u svemu, film Pabla Ibaneza je s razlogom bio sakriven, i njegov izlazak nikome nije doneo koristi.
DOWNHILL RACER Michaela Ritchieja postavio je skijanje kao sport usamljenika i izgradio zanimljivu psihološku i egzitencijalističku studiju kroz razrađivanje teme kompeticije koja će kasnije biti opsesivan predmet mnogih radova tog autora.
Fransucki film SLALOM Charlene Favier koji je doživeo srpsku premijeru na ovogodišnjem FESTu bavi se skijanjem kroz priču o mladoj devojci koja želi da bude šampionka, potiče iz porodice razvedenih reditelja gde su oboje nekako digli ruke od nje i posvetili se svojoj potrebi za srećom, ostavivši je samu da juri svoj san.
Međutim, pored sporta, ona mora i da ispunjava druge životne uloge a u njima je potpuno usamljena i mora da se snalazi sama. Jedina osoba koja se bavi njom je ambiciozni trener sa kojim ubrzo ulazi u nedoličnu seksualnu vezu.
SLALOM se bavi pričom o sazrevanju glavne junakinje i odnosu trenera i takmičarke ne prilazi iskuljučivo kao priči o seksualnom zlostavljanju, iako naravno možemo zapaziti određene tonove toga, barem utioliko što se kultura dovoljno izmenila da se sada drugačije gleda na te stvari.
Ovo je više priča o (ne)mogućnosti ljubavi nego o iskorišćavanju, ali svakako da tenzični svet aspiranata na vrhunske rezultete stvara jasan utisak da se tom pretis-loncu ne mogu donositi racionalne odluke.
Međutim, aspekt seksualnog iskorišćavanja takmičarke iz pozicije trenera i zloupotreba dinamike moći jeste jedna od tema filma, iako nije jedina, pa verujem da je zbog aktuelnosti ona u prvom planu kod većine gledalaca.
Charleve Favier je snimila izuzetno atmosferičan film, veoma estetizovan kroz fotografiju Yanna Maritauda koji je maksimalno iskoristio sve što nude kako eksterijeri skijališta tako i enterijeri prostora za treninge koji odišu specifičnom atmosfrom privremenosti koja se prenosi i na odnose među junacima.
Sport nije integralni deo ovog filma u smislu da je takmičenje njegova okosnica, ali jeste kao osnov na kom se bazira dinamika moći među likovima, te na neki način ova melodrama govori o sportu mnogo više od raznih hagiografskih naslova.
* * * 1/2 / * * * *
Pomalo je tužno videti kako Renny Harlin pod stare dane zapravo snima jeftiniji knock off SIX UNDERGROUNDa Michaela Baya. Ali, THE MISFITS je upravo to. Posle kineske faze, Harlin se ponovo našao tamo gde trenutno ima para, u Emiratima, na sličnom mestu gde je i Bay operisao u SIX UNDERGROUND i za bitno manji novac snimio film o grupi "dobrotvora" koji kradu od bogatih i pomažu siromašnima.
Ono što je Ryan Reynolds u SIX UNDERGROUND ovde je Pierce Brosnan, a sporednjaci su Tim Roth kao negativac i Nick Cannon i Jamie Cheung kao članovi ekipe. Tim je internacionalan i koncipiran tako da prođe na raznim tržištima.
Harlin je svoje najraskošnije holivudske filmove snimao za velike pare i THE MISFITS želi da zarobi tu vrstu estetike sa bitno manje novca. Harlin je iskusan profesionalac ali krajnji rezultat je za početak "maloekranski". I u redu, i SIX UNDERGROUND je snimljen za mali ekran pa bi opet bio senzacionalan u bioskopu. Nažalost, THE MISFITS mnogo više vajbuje na neku network seriju, a ne na Netflix, pa bi se moglo reći da je na neki način to i krajnji domet ovog rada - emitovanje na "običnoj" televiziji.
Scenario potpisuju dva čoveka od kojih je jedan Kurt Wimmer, pisac koji je imao velikog uspeha pre 10-20 godina, među rezultatima bio mu je i rad na izvanrednom McTiernanovom THOMAS CROWNu u kom je igrao Brosnan. Nažalost, ovo više nisu ta vremena, McTiernan i Harlin nisu na vrhu liste želja u studijima, a ni Wimmer nije tako redovan na A-listi, a umeo je nekada za bljesne.
Nažalost, čitav niz situacija u THE MISFITSu čak i pomalo nelagodno podseća na SIX UNDERGROUND, pa bih rekao da je Wimmer ovde potpisao predložak ispod svog nivoa iako je ovo overall servicable tekst, ali ništa više od toga.
Što se akcije tiče, produkcija se nije baš pretrgla, tako da u stvari ogroman deo filma otpada na banter, pripreme za veliku pljačku i slične konvencionalne situacije. I to je isto negde u duhu network televizije.
Paradoksalno, Harlin se ovim filmom vraća publici koja ga je gledala dok je snimao globalne hitove za Holivud jer je njegov kineski period u suštini ostao potpuno lokalan po dometu. Već sada znamo da je njegov sledeći korak povratak u Finsku. Čini se da će neko vreme Harlin biti ponovo van globalne scene. To je gubitak za fanove ali ako već nema uslove da radi stvari kako treba, možda to i nije loše.
* * / * * * *
CAMP DE MACI Eugena Jebeleanua je zanimljivo zamišljen film o gej policajcu koji krije svoju seksualnu orijentaciju od kolega i to ga čini anksioznim u komunikaciji sa ljubavnikom i delom porodice koji ga prihvata.
Kada policija ode da interveniše u bioskopu koji prikazuje queer film i gde je antigej grupacija upala i prekinula projekciju, jedan od gledalaca prepoznaje policajca i ovaj impulsivno reaguje prekoračujući sva pravila upotrebe sile.
Incident pojačava stanje pat-pozicije u bioskopu koji je pod opsadom i glavni junak sve više gubi konce.
Jebeleanu je mogao još sigurnije da vodi ovaj film, i da ovu kamernu dramu učini još snažnijom. Likovi su dobro postavljeni, situacija sa opsadom bioskopa je životna i prepoznatljiva, pa ipak film je sa svim tim elementima mogao postići još više.
Jebeleanu nije uspeo da u dovoljnoj meri uživi kamerne dijaloške situacije koje su okosnica filma, pa na kraju CAMP DE MACI ostaje društveno aktuelniji nego što je estetski zaokružen, naročito na mestima gde se ovakvi incidenti i dalje dešavaju.
* * 1/2 / * * * *
ENFANT TERRIBLE Oskara Reohlera je zanimljiviji kad se opisuje nego kad se gleda. Reč je o biografskom filmu o Reineru Werneru Fassbinderu snimljenom u Fassovom stilu, znači reatralno, bez mnogo bavljenja punom ubedljivišću filmske slike.
Dakle, film o Fassbinderu kakav bi možda sam Fass snimio.
E sad, gledati takav film u trajanju od 134 minuta je nešto manje interesantno zato što ovakav postupak sprečava verodostojnu isotrijsku rekonstrukciju jer je melodramski eksces takođe značajan deo Fassovog rukopisa, pa tako na kraju imamo jedan arty eksperiment maltene scorseseovskih dimenzija u pogledu obima.
Oskar Roehler je primenio sličan postupak u svom neuspelom filmu o Ferdinandru Marianu, glumcu koji se ogrešio igrajući u filmu JUD SUSS Veita Harlana. Tamo je imao namerno arhaiziran postupak koji je maltene evocirao filmove tog vremena a ovde je još dosledniji u tome.
ENFANT TERRIBLE deluje kao ona prepričavanja lektira pa će svoj život možda imati među studentima koje mrzi da gledaju filmove kad pripremaju ispit iz Istorije filma. No, utisak o ovom filmu će zaista varirati u odnosu na to koliko pojedinačnom gledaocu prija Roehlerov postupak.
* * / * * * *
EL CAZADOR Marca Bergera je queer triler koji spada u red onih filmova koje sinopsis "proda" na pogrešan način.
Naime, EL CAZADOR je najavljen kao film o momku koji potone u svet gej pornografije u pojedinim sinopsisima i to jeste tačan opis ali strukturalno ovo je ipak nešto drugo. EL CAZADOR kreće kao ljubavna priča o momku koji diskretno sa vršnjacima pokušava da stupi u kontakt predočavajući svoju homoseksualnost, i upoznaje momka sa kojim nalazi nešto za šta misli da je ljubav a u stvari je ucena koja će ga uvuči u maloletničku pornografiju.
Oni koji očekuju da se ovaj film posle prvog čina pretvori u HARDCORE ili 8MM nisu na pravom mestu jer se Berger prevashodno bavi emocijama i suptilnim vidovima manipulacije unutar jedne gej subkulture u mačističkom miljeu Argentine.
Otud možda bi bilo pametnije da je EL CAZADOR najavljen baš onako kako je i glavni junak doživeo u početku.
Za moj ukus EL CAZADOR je mogao biti brži i generalno dinamičniji ali mu se ne može osporiti da je veoma ekspresivan u pogledu atmosfere i prikaza unutrašnjeg života junaka.
* * * / * * * *
LA TRINCA: BIOGRAFIA NO AUTORITZADA je televizijski film Joaquina Oristrella o katalonskom šou bendu La Trinca koji je u danima poznog frankizma umnogome osvežio špansku estradu. U ovom filmu prikazana je njihova biografija na jedan stilizovan način, u formi mjuzikla, istorijski neformalno, sa dosta parodije i preterivanja, i u tom pogledu ovaj naslov ne možemo gledati kao verodostojnu hroniku španskih medija, ali možemo posmatrati kao samoviđenje u produkciji samog benda.
Kasnije su članovi benda postali medijski moguli upravo u domenu šou-programa ušavši u partnerstvo sa holandskom kućom Endemol, pa je njihova produkcija zapravo i proizvela ovaj film.
Frankizam i uticaj katoličke crkve prisutni su u priči jer su članovi La Trince voleli da šokiraju skidanjem na sceni, a jedan od njihovih najspektakularnijih i najskandaloznijih nastupa desio se pred Francovom familijom, kojom prilikom su stekli i obožavateljku a kasnije će se možda ispostaviti i povremenu saučesnicu aristokratkinju Carmen Martinez Bordiu, koju ovde igra Vicky Luengo.
LA TRINCA: BIOGRAFIA NO AUTORITZADA je zanimljiv televizijski film o istoriji estrade pa i televizije koji temi prilazi relaksirano i prevashodno želi da ostane zabavni program.
LA TRINCA: BIOGRAFIA NO AUTORITZADA je televizijski film Joaquina Oristrella o katalonskom šou bendu La Trinca koji je u danima poznog frankizma umnogome osvežio špansku estradu. U ovom filmu prikazana je njihova biografija na jedan stilizovan način, u formi mjuzikla, istorijski neformalno, sa dosta parodije i preterivanja, i u tom pogledu ovaj naslov ne možemo gledati kao verodostojnu hroniku španskih medija, ali možemo posmatrati kao samoviđenje u produkciji samog benda.
Kasnije su članovi benda postali medijski moguli upravo u domenu šou-programa ušavši u partnerstvo sa holandskom kućom Endemol, pa je njihova produkcija zapravo i proizvela ovaj film.
Frankizam i uticaj katoličke crkve prisutni su u priči jer su članovi La Trince voleli da šokiraju skidanjem na sceni, a jedan od njihovih najspektakularnijih i najskandaloznijih nastupa desio se pred Francovom familijom, kojom prilikom su stekli i obožavateljku a kasnije će se možda ispostaviti i povremenu saučesnicu aristokratkinju Carmen Martinez Bordiu, koju ovde igra Vicky Luengo.
LA TRINCA: BIOGRAFIA NO AUTORITZADA je zanimljiv televizijski film o istoriji estrade pa i televizije koji temi prilazi relaksirano i prevashodno želi da ostane zabavni program.
KIDS RUN Barbare Ott je nemačka bokserska melodrama koja svakako ne zaslužuje najvišu ocenu ako niste ljibitelj i poznavalac te vrste žanra. Ako jeste, onda vam može prijati nešto svežine koju film donosi u tom realističkom pristupu i činjenici da se dešava u Nemačkoj što je samo po sebi zanimljivi.
Barbara Ott stavlja jači akcenat na socijalnu dimenziju, težak život glavnog junaka koji iz dva neuspela braka ima troje dece a sam po sebi je bauštelac, a po prezimenu Jovanović reklo bi se i da nije baš skroz odatle.
Jedan od načina da zaradi novac mu je i da učestvuje u underground bokserskim mečevima, i kroz te infuzije novca reši mučnu i sivu finansijsku svakodnevicu.
Barbara Ott generalno tretira junakovu situaciju kao jednu nepekidnu socijalnu tenziju, sukob sa svakim oko svega, oskudicu i nerazumevanje na svim nivoima, i u određenom smislu, ovaj film na kraju pokazuje znake krize jer likovi nažalost nemaju neku jasnu liniju sukoba niti putanju kako bi se mogli izvući.
Jedan od naslova koji su nesumnjivo uticali na ovaj film jeste Audiardov DE ROUILLE ET D'OS i u to nema nikakve dileme, ali ovde svakako nema tako jakog autorskog pečata ili jasne ideje oko bilo čega.
Međutim, s druge strane, u fazama kada film evocira klasičnu boksersku melodramu i kada junak pokaže spremnost da preuzme protagonizam u svojoj životnoj i filmskoj priči, tada sve prodiše, i zato domet ovog ostvarenja jeste * * / * * * * ali ja mu ipak dajem * * *.
BUČ KESIDI: EUFORIJA UŽIVO Davida Jovanovića je koncertni film nastao tokom pandemije, snimljen u ambijentu Fakulteta dramskih umetnosti sa numerama uokvirenim pričom koja smešta sve u fikcionalne šezdesete i snimanje nastupa mladog benda koji se otme kontroli i poremeti plan socijalističkih rukovodilaca koji su imali ideju da tu snime reklamu za lokalno proizvedenu disko kuglu.
Sam dramski aspekt priče nije izrazit i nije presudan, mada film ima jedan bitan shift u raspoloženju negde na prelazu u treći čin. U tom smislu, BUČ KESIDI: EUFORIJA UŽIVO najviše podseća na one koncertne filmove iz samih početaka rokenrola kao što su je IT'S TRAD, DAD Richarda Lestera kao i neki radovi Gordona Flemynga i Michaela Winnera, gde je dramski okvir pre svega opravdanje za dijegetičko uključivanje muzičkog nastupa.
U tom pogledu scenarista Đorđe Kosić i reditelj David Jovanović postavljaju stvari na veoma old school način i to mi se dopada, naročito jer se tokom oandemije na neki način povratio smisao rokenrol filmu.
Kod nas je bilo koncertnih filmova kao što je Čolićev GORI VATRA, bilo je Lesterovskih egzibicija kao što je serijal HAJDE DA SE VOLIMO ili kasnije SLATKO OD SNOVA, ali ovo je baš throwback na početke kada je rokenrol imao teškoće da dođe do publike.
Sada ponovo imamo okolnost koja čini da rokenrol ne dolazi do ljudi. I samim tim, ponovo je pokrenuto tajno oružje.
Fakultet dramskih umetnosti je odlično iskorišćen kao lokacija. Svirka je energično snimljena a bend je pesme prearanžirao za živo izvođenje tako da u ovom vizuelnom živom albumu dobijamo nešto što je drugačije od običnog LPa (sviraju mahom pesme sa EUFORIJE ali i sa prve ploče OPSESIVNO-POSESIVNI HOSPUL).
Film je snimljen sa dosta entuzijazma, i zaslužuje simpatije i podršku, nezavisno od toga da li volite ovaj bend ili ne.
* * * / * * * *
Čemu ove uvrede, čemu ova poniženja?
The Hitman's Wife's Bodyguard, review: an all-action atrocity edited with a knife and fork (https://www.telegraph.co.uk/films/0/hitmans-wifes-bodyguard-review-all-action-atrocity-edited-knife/)
Quote from: Meho Krljic on 16-06-2021, 06:20:10
Čemu ove uvrede, čemu ova poniženja?
The Hitman's Wife's Bodyguard, review: an all-action atrocity edited with a knife and fork (https://www.telegraph.co.uk/films/0/hitmans-wifes-bodyguard-review-all-action-atrocity-edited-knife/)
Verujem da će sve biti kako treba. Ameri su slični ali na kraju priznaju da ne mogu da mu odole...
Prvi je bio veoma prijatan, nema razloga da ne verujemo da će isto biti i sa ovim.
Mora se priznati da je ovo priličan kulturni šok.
(https://i.imgur.com/8e5ngW6.jpg)
Mislim, Rick and Morty na... Tamilskom? Koji je ovo jezik?
I karirani stolnjaci. Mislim, stvarno.
RETFAERDIGHEDENS RYTTERE Andersa Thomasa Jensena, ključnog scenariste danskog filma u proteklih trideset godina je njegov do sada najzaokruženiji rediteljski rad. Pa ipak, i ovaj spada u red njegovih filmova koji bi tek u nekom disciplinovanijem, recimo holivudskom rimejku dostigli svoj puni potencijal.
Anders Thomas Jensen pravi crnohumorni triler o napadu na voz u danskom gradu koji rezultira smrću i ranjavanjem velikog broja ljudi. Oni koji su preživeli su između ostalih jedan nerd koji se bavi pravljenjem programa koji bi mogao da predviđa događaje na osnovu poznatih podataka kao i ćerka jednog profesionalnog vojnika.
Nerd sa svojim prijateljima stupa u kontakt sa policijom iznoseći teoriju da stradanje u vozu nije bila nesreća već napad, ali kada kod njih naiđe na nerazumevanje obraća se vojniku. Oni zajedno kreću u istragu i kada naslute ko su počinioci počinju sa osvetom.
Anders Thomas Jensen ovde kombinuje niz elemenata i polazišta, ubacje detalje iz bajke, kombinuje woodyallenovsku komediju sa akcionim trilerom i sve to na delove fiunkcioniše na nivou zamisli ali mnogo slabije na nivou realizacije.
Ovah film izazvao je kolektivnu egzaltaciju i čini mi se da je to proisteklo iz toga što se za revenge trilere iz evropskih kinematografija ne primenjuju isti kriterijumi kao na američke. Sasvim sam siguran da bi ovakav neki film u Americi bio odbačen kao neki post-tarantinovski quirkfest, ali u Evropi to prolazi. I u tom smislu, ta ideja da se na jednoj strani nađu ljudi kojima protagonizam u nekakvoj osveti nije blisko habitusu i drugi kojima itekako jeste baš nosi jak holivudski potencijal, naročito u pogledu razrade nekih specifičnih dinamika među likovima.
No, ono što je možda najslabiji segment filma jesu krivci, odnosno banda koju ova ekipa prepozna kao odgovornu za tragediju. Film bi bio mnogo efektniji da je Thomas Anders Jensen promenio Limanov recept iz MR AND MRS SMITH gde se negativci nikada ne vide i ne razrađuju. Ovako su ovde negativci jedno veliko remećenje ritma i opšti višak.
Svakako da će ovaj film jednom delu publike biti oktrovenje, ne bežim od toga, ali to je više utisak koji ostavlja na nivou potencijala nego gotovog rezultata.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 19-06-2021, 07:51:25
Mora se priznati da je ovo priličan kulturni šok.
(https://i.imgur.com/8e5ngW6.jpg)
Mislim, Rick and Morty na... Tamilskom? Koji je ovo jezik?
Čovek izađe u susret fanu i posle mora da se misli... :)
Čovisli.
WAX Victora Matellanoa je tipičan primer one amplitude koju srećemo u horor žanru gde se istovremeno mogu dosezati vrhunci sedme umetnosti i neka od njenih najgorih izdanja. Matellano suvereno vlada ovim donjim delom te amplitude tako što je snimio film koji uspeva da skupi skoro sva mesta na kojima horor može poći naopako.
Prvo, Matellano je jedan od onih reditelja koji su krenuli iz fandoma pa je onda on malo fan a malo reditelj. Malo je bitno da slušamo glas Paula Naschyja, malo da vidimo plakate za neke klasike, a malo da kao pratimo priču koja je bukvalno napabirčena od nekih raznoraznih elemenata čija se suština svodi na to da je novinar zatvoren u muzeju voštanih figura koji je pomalo i kuća strave i da se na toj lokaciji tokom snimanja tog stunta pojavljuje ozloglašeni serijski ubica koji je pak omaž raznim likovima, a i on sam je inspirisan je istinitim i filmovanim događajima.
Dakle, ovo je papazjanija koja nije skroz nevešto napravljena, ali nažalost nije napravljena ni dovoljno dobro pa da nas animira nekim bravurama.
VISITORS je televizijska drama po tekstu Dennisa Pottera, adaptiranom iz pozorišta, snimljen za potrebe serije SCREEN TWO u režiji prekaljenog rutinera Piersa Haggarda koji ostavio dubok trag pre svega na televiziji, a onda pomalo i na filmu gde je imao manje sreće.
Drama govori o britanskom rukovodiocu fabrike hrane koji provodi odmor u Italiji sa svojim američkim gazdom, prema kome ne može da sakrije prezir. Sin američke porodice počinje da naslućuje kako će se sve završiti tragično i mučen je tim slikama, a odnosi između dva alfa-mužjaka postaju sve teži i mučniji.
Haggard ovde operiše sa četiri-pet junaka na jednoj lokaciji sa nekoliko različitih ambijenata. Nije to ništa što već nisu doktorirali kontinentalni reditelji, ali Haggard ovde ipak radi prevashodno za televiziju a Potterov izraz je prevashodno dijaloški, tako da je atmosfera prisutna ali ostaje jedan nivo estetizacije koji se možda još mogao dosegnuti.
Pa ipak, realizacija svega je veoma solidna, i Haggard svemu daje skoro pa film look.
Sam tekst nudi sukob koji je fundamentalno dobro postavljen ali u svojoj eskalaciji ima tendenciju da postane usiljen. Ponekad se čini da je energija junaka da se spore prevelika, kao da nisu ranije imali priliku da je istroše a evidentno je da se znaju dugo.
Ukupno uzev, uz sve nedostatke, ovo svakako spada u prvu klasu televizijskih drama sa jakim autorskim pečatom.
Dani de la Orden koji je izuzetno dobro nastupio na Netflixu sa filmom LOCO POR ELLA pre šest godina snimio je film BARCELONA, NIT D'HIVER, romantičnu komediju iz post-LOVE ACTUALLY faze, oslonjenu na slične i tada aktuelne Warnerove romcome gde se nekoliko ljubavnih priča odvija na praznik.
U ovom filmu, nažalost Dani de la Orden nije pokazao onu inventivnost u pogledu odnosa među likovima i postavke koju ćemo imati kasnije u LOCO POR ELLA već ide jednom krajnje konvencionalnom putanjom, ali njom se kreće sigurno i pravi jednostavan, upotrebljiv repertoarski romcom, rutinski ali efiksan koji će kao takav živeti i neposredno komunicirati.
* * 1/2 / * * * *
BORN Claudia Zuliana je priča smeštena u Barselonu početkom 18. veka i baziran je na istorijskim spisima odnosno događajima koji su zaista desili tadašnjim građanima.
Film prati brata i sestru, kovača i lepu udovicu i načine na koji se oni snalaze u trenutku kada im životi pođu nizbrdo.
Ništa što im se dešava ne odlazi izvan okvira očekivanog ali ono što je zanimljivo je sam rediteljski postupak Claudia Zuliana koji kombinuje neke kolorite i osvetljenja slikara tog vremena, sa naturalističkim pristupom koji se u izvesnoj meri opire stilizaciji.
Glumci su glavni nosioci tog naturalističkog postupka, a među njima pre svih Vicky Luengo i na kraju upravo ona i njene kolege uspevaju da održe ovakva dva rediteljska polazišta na okupu i da učine BORN koherentnim filmom.
* * 1/2 / * * * *
Film Danile Kozlovskog o Černobilju izašao je na Netflixu pod nazivom CHERNOBYL: ABYSS što mu je dalo jednu zaista bizarnu B-dimenziju, kao da je reč o nekakvom exploitation filmu nastalom posle HBO serije i prisećanja na veliku tragediju. Uostalom, i pre dosta solidnog CHERNOBYL DIARIES bilo je pokušaja da se snimi exploitation na tu temu. Pa ipak, Kozlovski posle relativno aseptičnog sportskog blokbastera TPEHEP sazreva u ozbiljnijeg državnog reditelja i ovde snima jednu fikcionalizaciju istinitih događaja iz vremena tragedije.
CHERNOBYL je u suštini pomalo staromodan, maltene bruckheimerovski postavljen film katastrofe sa fokusom na jednu porodicu, ovog puta disfunkcionalnu jer je čine frizerka samohrana majka i vatrogasac kog sreće posle deset godina u Pripjatu i krije od njega da je on otac njenog deteta.
Prikaz života u SSSR u vreme tragedije je vrlo vibrantan, ostalgičan, a deca koja malom kamerom snimaju eksploziju reaktora evocira uspomenu na film SUPER 8, i to rekao bih dosta svesno. Dakle, stvari su u stilskom pogledu vesternizovane, a sama realizacija je solidna i propulzivna.
U drugoj polovini filma, film se uglavnom bavi akcijama glavnog junaka koji sa ekipom ide za zatvori ventile kako bi sprečio tešku katastrofu kontinentalnih razmera i taj deo je dobro realizovan, kamerniji, ali nam je i zaista nedavno prikazan u HBO seriji pa je srazmerno manje zanimljiv.
Ovo je konvencionalan, solidno skrojen film, bez prevelikih umetničkih ambicija, ali bogato snimljen i očigledno osmišljen sa idejom da posle bioskopa dugo živi na kućnim formatima. I Kozlovski u tome uspeva.
U rediteljskom pogledu, ovde imamo drugačiji postupak od TPEHEPa i rekao bih da Kozlovski ima raznovrsne rediteljske rukopise u svom brevijaru ili da ima nekoga ko mu ozbiljno pomaže. Još jedna "sumnjiva" stvar jeste podatak da je film snimala dvadesetšestogodišnja snimateljka Ksenija Sereda koja naprosto deluje previše mlado za ovakav spektakl. Trebalo bi istražiti da li je možda bilo teškoća na snimanju pa se drugi snimatelji nisu potpisali.
U svakom slučaju ovaj film je bolji od onoga što mu piše na IMDB oceni ali je i dalje manji od događaja o kom govori.
* * * / * * * *
Nije previše bitno, ali deo spomenutog Chernobyl Diaries je snimljen u Pančevu i Ivanačkom dunavcu. [emoji39]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Pogledao sam THE HITMAN'S WIFE'S BODYGUARD i nema razloga za brigu, Reynolds i Sam Jackson su se vratili u filmu koji uspeva da održi nivo iznenadnog hita iz 2017. godine. Doduše, ovde su se aduti malo prepakovali pa ima nekih stvari u kojima je prvi bio bolji a u nekim je opet drugi uspeo da nadmaši.
Prvi je ostao bolji u pogledu akcije. Bio je dvadeset minuta duži i rađen je velikim delom u Bugarskoj tako da su pored Grega Powella tu bili i bugarski specijalisti koji su se veoma izveštili u fizičkoj akciji, kako u borbi tako i sa vozilima, i ako se setimo ponudio je nekako zaista old school produženih potera i tuča u kojima su se zaista lomila kola i ekstremiteti. Drugi deo traje 99 minuta, brži je, akcija je više na geg, na CGI rešenje, na elipsu, i ne kažem ni da je nema ni da je loša, ali da, definitivno je slabija. Prvi deo je za svoje vreme bio upečatljiv baš po aspektu akcije, drugi naprosto nije. Tome je doprinela druga ekipa kaskadera ali i hrvatske lokacije koje su popravile production value ali i umanjile prostor za mayhem.
Međutim, ima tu i jedna čudna stvar. Naime, dve bitne akcione scene su po lokacijama i okolnostima jako slične set-pieceovima iz UNDERGROUND SIX u kom takođe igra Ryan Reynolds, i to auto poteri u Italiji i završnom obračunu na jahti, a obe su - kao što pamtimo - bile antologijske u svoje vreme i Michael Bay je u njima baš ozbiljno objasnio. Naravno da u šest puta jeftinijem filmu, scene ne mogu da se porede po razrađenosti i spektaklu, ali ako je već glavni glumac kopča koja ih povezuje, ostaje nejasno zašto je uopšte prizvano to poređenje.
Ovo sve ne znači da u filmu nema akcije, i da je loša. Ipak, ovaj film svakako čak ni u okviru svoje sezone neće biti zapamćen po nekom značajnom akcionom dometu.
Ono što je u filmu bolje jeste "ljudski faktor" odnosno dinamika među likovima. Salma Hayek dolazi kao proširena pojava u odnosu na prvi film, sada je ona ravnopravan treći činilac i neke zanimljive priče se grade oko nje. Antonio Banderas je tropey negativac, grčki brodovlasnik koji želi da se osveti EU jer je uništila ekonomiju njegove zemlje, ali je izgrađen zanimljivije nego što bi se očekivalo. Kao i Gary Oldman kao beloruski ratni zločinac iz Bosne u prvom delu, i ovde je negativac pravoslavac, i ovde našoj publici nije jasno šta je loše uradio, s tim što je zanimljivo to da bi i delu zapadne publike mogla naići slična reakcija jer mi se čini da malo ima simpatije za EU u sporu sa Grčkom.
Morgan Freeman se pojavljuje u ulozi Ryanovog očuha i životnog uzora, triple-A bodyguarda i legende posla, i zanimljivo je pitanje zašto tu ulogu ne igra recimo Kevin Costner sa kojim je Reynolds već razmenjivao tela u filmu CRIMINAL kod Avija Lernera. Ako nije prozaičan razlog, tipa Morgan je Aviju dugovao uslugu pa je došao da snimi, možda je reč o posveti filmu DRIVING MISS DAISY na koji se aludira još od prvog dela. I ako je tako onda je uspelo.
Buddy konflikt u ovom filmu je naravno kao i u prvom uvek na granici histerije i odbojnosti ali dobro, na to smo već navikli u ovoj franšizi, i sa tim živimo.
Drago mi je da star power Ryana Reynoldsa nije bitno promenio princip nastanka ovog filma. I dalje je ovo neki prljavi Avi Lerner namenjen bioskopima, i dalje je ovaj film underdog, sa tom razlikom što ako dobro prođe na blagajnama to nikome neće biti iznenađenje.
* * * / * * * *
E, pa, baš si me obradovao.
9. jul -
https://www.youtube.com/watch?v=6iQMpin-9U8&fbclid=IwAR0WQutM2ca_n6SiALhAslf3XRBuT_OF6Q2Dzb527Y6wfdVyGTB8HRTTp8I
Kripl, smem li da pitam gde bi stavio John Saylesa na rang listi američkih reditelja? Ovih dana sam ga otkrio gledajući Lone Star a vidim da ima još dosta zanimljivih stvari. Pridao bih mu na značaju jer je on i scenarista.
Quote from: Truman on 13-07-2021, 21:26:31
Kripl, smem li da pitam gde bi stavio John Saylesa na rang listi američkih reditelja? Ovih dana sam ga otkrio gledajući Lone Star a vidim da ima još dosta zanimljivih stvari. Pridao bih mu na značaju jer je on i scenarista.
Nisam mnogo razmišljao o njemu, svakako je značajan.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Priveden Dragan Bjelogrlić zbog sumnje da je napao Gagu Antonijevića (https://www.021.rs/story/Info/Srbija/282759/Priveden-Dragan-Bjelogrlic-zbog-sumnje-da-je-napao-Predraga-Antonijevica.html)
:shock: :shock: :shock: :shock: :shock:
srpska kinematografija je napokon postala zanimljiva!!!
đe je kripl?? gledao dinu? mehane? ima li negde postova?
Jbt bukvalno sam istu stvar krenuo da pišem pa odustao, pre par dana. Gde je dođavola Kripl i valja li Dina? Zabrinjavajuće.
Usput sam posetio i njegov blog, ista situacija.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
kripl! we miss you!
što se tiče dine, kod mene ovako:
epic akcija, vizuelno savršenstvo, harkonen i pol odlični, premalo zendeye, babe iz bene gesserita annoying kao vazda, kostimografija prelepota, zimmerova muzika odlično uklopljena u scene. za nijansku predugačak al imax je tu pomogao. gledaću ga opet za razliku od BR2049.
Krip nije ni na blogu pisao već tri mjeseca
Na Fejsu poslednja objava pre šest dana — dakle živ je!
Živ je nego otkad je postao Rastin hagiograf, sigurno nema vremena za ove trivijalnosti :lol: :lol:
Ja Dinu uopšte nemam želju da gledam posle Blade Runnera onakvog kakav mi je bio tako da... do daljnjeg...
Quote from: Meho Krljic on 10-10-2021, 22:36:47
Živ je nego otkad je postao Rastin hagiograf, sigurno nema vremena za ove trivijalnosti :lol: :lol:
Zli Meho at his best. 8-)
kripld, koje je tvoje cenjeno mišljenje o redatelju po imenu Alex Garland? Gledao sam Annihilation i dopalo mi se, večeras pogledah Ex Machina i oduševih se!
Posle četiri meseca sam izašao iz bolnice.
I am back in black.
DONATO AND DAUGHTER je televizijski film prekaljenog veterana Roda Holcomba koji ovakve stvari može da režira i u snu.
Charles Bronson igra policajca iz naslova koji mora da radi na istom slučaju sa kćerkom detektivkom koja ga je pak odbacila posle bratovljeve smrti za koju u nekoj meri krivi oca jer mu je nametao nedostižne profesionalne standarde u policijskom poslu.
Oni relativno rano otkrivaju ko je ubica, igra ga Xander Berkeley, i dok pokušavaju da dokuče šta pokreće tako izopačeni um i konačno da pronađu dokaze kako da ga optuže, razrešavaju i misteriju bratovljeve smrti koja nije baš onakva kako je kćerka mislila.
Bronson i Dana Delany su u naslovnim ulogama. Dana je ostvarila plodnu saradnju sa Holcombom na seriji CHINA BEACH i u ovom filmu se trudi i više nego što materijal zaslužuje dočim je Chuck ovde već star, dobroćudni čičica koji tek povremeno evocira utisak da je nekada davno bio opasan.
Berkeley uživa u standardnoj ulozi ljigavog psihopate koju igra podjednako rutinski kao Chuck policajce ali sa više žara.
U vreme kada je televizija i dalje bila ispod filma po svom autoritetu i značaju, DONATO AND DAUGHTER svakako nije mogao biti podvaljen bilo kome kao bioskopski materijal, ali ko ga je pogledao na malom ekranu, nije mnogo pogrešio.
THE LAW LORD je televizijski film snimljen u sklopu serijala SCREEN TWO koji je predstavio neke od najboljih britanskih scenarista i reditelja kroz svoju istoriju.
THE LAW LORD je pisao John Cooper, specijalista za ovu vrstu temu a režirao je Jim Goddard prekaljeni veteran britanske televizije.
Nažalost, THE LAW LORD sebe toliko iscrpljuje u pokušaju da kritikuje britanski pravni sistem da na kraju isisava sav kiseonik iz priče o mladom ambicioznom advokatu koji preuzima mesto Ministra pravosuđa koje ima nadležnosti bez presedana i primera u drugim državama i onda istinski pokušava da ga reformiše u ćemu ne uspeva jer su retrogradne sile jelte jače.
I to je manje-više to. Likovi su više tu da budu funkcije nego što zaista žive pa ovo ostaje program za ljubitelje i poznavaoce.
THE LAST GRENADE Gordona Flemynga, po romanu Johna Sherlocka, jeste poslednji nastup ovo izuzetno darovitog britanskog majstora na velikom ekranu. Uprkos izuzetvnom filmu THE SPLIT o kom ne prestajem da govorim i pišem, Flemyngova karijera nekako nije uspela da uhvati korak u bioskopskom formatu.
THE LAST GRENADE je jedna od onih internacionalnih koproducija smeštenih na egzotične lokacije koja nekako ne bi trebalo da funkcioniše ali ipak radi.
Flemyng se odlično snalazi u pesimističnom Sherlockovom svetu internacionalnih plaćenika koji lutaju Dalekim Istokom i rade za nalogodavce od opijumskih kartela do komunističke Kine, sve do časa kada to sve ne postane njihov lični sukob a gazde mogu samo da sednu i posmatraju.
Stanley Baker igra britanskog plaćenika, cinika sa bolesnim plućima koji odlazi da naprave pare tokom opšteg lova u mutnom i posle izdaje najbližeg saradnika, američkog kolege odlučuje da se vrati kako bi se osvetio.
Flemyng jasno i efikasno izlaže priču. Akcione sekvence su izuzetno uspele sa dosta praktičnih efekata i zanimljivom upotrebom subjektivnih planova. U određenim elementima karakterizacije ima nečega što ćemo kasnije videti u APOCALYPSE NOW iako ne mislim nužno da je Coppola znao za ovaj ipak nepoznat B-film.
THE LAST GRENADE nije na nivou Cardiffovog DUEL IN THE SUN, ali je jako dobar ako ste ovo remek-delo već pogledali.
* * * / * * * *
GUZEN TO SOZO Ryusuke Hamaguchija, poznat još pod naslovom WHEEL OF FORTUNE AND FANTASY sačinjen je od tri poluzanimlijive ljubavne priče, od kojih svaka ima i neki erotski naboj, više u dijalogu nego u slici, ali na kraju nijedna od njih ne dovodi do nekog upečatljivog zaključenja, niti je izvedena na vrhunski način po bilo kom kriterijumu,
GUZEN TO SOZO nema zanemarljiv festivalski rollout, ali to je ona tipična klasa "srednjeg" festivalskog filma koji niti spada u vrhunska dela niti je opet pa slab, i eventualno klikne sa nekim selektorom pa pođe nekuda.
To se ovom naslovu desilo. A nije moralo.
* * / * * * *
BLOOD RED SKY Petera Thorwartha je bio nemačka senzacija na Netflixu ali što se mene tiče ova priča o vampirima u avionu, među kojima onih dobrih i onih zlih, oni prokletih odavno i onih skorojeviča, nažalost nije ni deseti deo onoliko uzbudljiva koliko sam se nadao.
Štaviše, gloss koji Thorwarth donosi u početku stvara nadu da ćemo gledati GIRL WITH ALL THE GIFTS a na kraju dobijamo jedno veliko ništa koje ne može da se odlući da li je nail-biter u avionu sa vampirima ili priča o majčinstvu a nikako ne uspeva da bude i jedno i drugo.
* 1/2 / * * * *
Dobrodošao...
Nadam se da si dobro.
Ima više od dva meseca kako sam pitao Bobana gde si, ali nije znao.
AMEBA Blaža Završnika koji je on snimio po scenariju koji je napisao u saradnji sa muzičarem i glumcem Darijem Nožić Serinijem, nažalost spada u red onih filmova gde je ekipi na snimaju bilo bitno zabavnije nego bilo kome drugom ko će to posle gledati.
I to je šteta jer u ovom crno-belom distopijskom filmu smeštenom u blisku budućnost, Blaž Završnik pokazuje određeni vizuelni dar. Međutim, ta distopija je potopljena nekom usiljenom melodramom bez sluha i ubedljivosti koja više liči na Jana Cvitkoviča u poznom najgorem izdanju, nego na nešto novo što bi trebalo da ponude slovenački filmmakeri.
Nizak budžet filma bi mogao opravdati mnogo toga ali ne uspeva jer nije problem AMEBE u tome što je jeftina već što je besmislena.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Mica Milovanovic on 05-11-2021, 20:19:27
Dobrodošao...
Nadam se da si dobro.
Ima više od dva meseca kako sam pitao Bobana gde si, ali nije znao.
Mnogo toga Boban ne zna...
Lewis Teague je snimio film COLLISSION COURSE u vreme kada su tenzije između američke i japanske autombilske industrije dostigle svoj vrhunac i kada je ponovo postalo opasno Japanac na američkim ulicama naročito u Detoritu. O tom periodu i tom stanju snimano je odmah tada, i na filmu i na televiziji.
COLLISSION COURSE je BLACK RAIN za siromašne i novcem i duhom i darom. Pat Morita je japanski goofy policajac koji dolazi u Detroit u potrazi za japanskim inzženjerom koji je pobegao u SAD sa nekim bitnim projektom a komičar Jay Leno kog primarno znamo kao late night voditelja, ovde igra detroitskog policajca namazanog svim farbama koji postaje vezan za taj slučaj.
Chris Sarandon igra glavnog negativca a posebna poslastica je Mannov fetiš Tom Noonan koji igra njegovog hitmana.
Elem, u ovom buddy cop flicku kada je ta forma vež ušla u dekadenciju sa naslovima u kojima se vrši uvođenje drugih kultura kroz buddy cop zaplet (setimo se RED HEAT), komedija odnosi primat nad akcijom i ima nečega metafilmskom u tome da je Jay Leno inače poznati kolekcionar automobila a eto ovde igra policajca koji istražuje slućaj vezan za autoindustriju.
Lewis Teague je ozbiljan profesionalac koji je stasao kod Cormana ali je kasnije pokazao nerv za razne žanrovske pristupe i on ovde stvari radi efikasno, ali nekako ipak ih potčinjava Lenou i Moriti koji nažalost nisu toliko harizmatični da zasluže toliku pažnju. Nisu oni loši, naročito sa ovom distancom, uostalom Morita je imao iza sebe ozbiljnu franšizu ali ipak nisu dovoljno visok nivo da diktiraju izraz filma.
Tako da Teague u pozadini koreografiše jednu simpatičnu akcionu komediju malog dometa i solidne sentimentalne vrednosti.
* * * / * * * *
THE THIRD GIRL FROM THE LEFT Petera Medaka je televizijski film u produkciji Hugh Hefnera, po scenariju Petera Medaka.
Kim Novak igra glavnu ulogu, tridesetšestogodišnju chorus girl koja nikako da se uda za svog uspešnog dečka croonera, kog igra Tony Curtis i ulazi u neku naizgled razigranu ali potom vrlo ozbiljnu romansu sa mladim kurirom kog igra Michael Brandon.
Tada ova priča dobija jasniji melodramski eksces, i čini se da joj fali "još nešto" da bi bila "punija", sadržajnija, ali kako je reč o televizijskom filmu, rekao bih da je sve ovde sasvim na mestu.
U nekim scenama Peter Medak odlično donosi trajnu energiju "mladog gnevnog čoveka", i ona je neprolazna. Paradoksalno pak Syndicate/ Las Vegas šmek ekipe oko Curtisa stario je bolje od supkulturnog mileja iz kog je potekao Brandonov lik i danas te scene deluju baš kao time capsule i nešto čega možda nikada nije ni bilo.
U svakom slučaju, fanovi Medaka i Kim ne treba da propuste ovaj TV film a ja sam i jedno i naročito ovo drugo.
Živ je Kripl umro nije :|
Ferdinando Cito Filomarino, bivši momak Luce Guadagnina i potomak familije Luchina Viscontija snimio je triler BECKETT za Netflix i za glavnu ulogu doveo John David Washingtona, jednu od najzanimljivijih mladih zvezda američkog filma a marquee mesto dobila je i Alicia Vikander.
Nažalost, rezultat je film koji bukvalno izgleda kao neki jugoslovenski film iz osamdesetih i to ne baš značajan. I to ne kažem sa mnogo simpatija prema BECKETTu. Od Filomarina nisam ništa posebno ni očekivao ali sam svakako od Washingtona očekivao više pažnje i obazrivosti oko toga šta snima.
BECKETT je banalan pokušaj Euro-pudding tirlera o američkom turisti koji se upliće u nekakvu zaveru grčke ekstremne desnice. I sad možda Filomarino misli da je to neki throwback na Pakulu ili evropske majstore kao što je Boisset ali nažalost to je ipak samo jedna potpuna koještarija koja Washingtonu u ovoj fazi karijere nije bila potrebna, a isto važi i za Aliciu i za Boyda.
* 1/2 / * * * *
COMMENT JE SUIS DEVENU SUPER-HEROS Douglasa Attala je sniman za fraancuski Warner ali je na kraju izašao na Netflixu i samim tim je sebe doveo u poređenje sa filmom PROJECT POWER koji je u isto vreme prošle godine ponudio svoju viziju sveta u kome se pojavljuju street-level superheroji.
U oba filma glavni junaci su policajci koji pokušavaju da kanališu rođene i stečene supermoći među stanovnicima pariskih geta.
Kao što je PROJECT POWER baziran na originalnom scenariju a ne stripu tako je ovaj film baziran na romanu Geralda Bronnera, a ne na stripu iako se bavi stripovskim tropima. I naravno tradicija francuskog policijskog filma je dovoljno jaka da ostavi svoj pečat na ovom filmu.
Rekao bih da su se autori na kraju ponadali i franšizi. Nisam siguran da će je dobiti. Ali ono što je nesporno je da sada Netflix ima više uspeha sa comic book filmovima nastalim po materijalu koji nije stripski nego sa onim IPjem koji su otkupili od Millara.
* * * / * * * *
U ime Sagite i Petronija poželeo bih srdačnu dobrodošlicu jednom od najvećih među nama.
Nadamo se boljem zdravlju od sada pa nadalje.
Hvala, Mehmete. Nadam se da će ti se želja ispuniti!
U to ime, pre svih za Mehmeta!
Shawn Levy je jedan od onih osrednjih reditelja koje ćemo na kraju pamtiti po nekim značajnim ostvarenjima koja daleko odskaču od njihovog prosečnog dometa i nivoa njihovog rukopisa.
Shawn Levy tako iza sebe ima REAL STEEL, film kome se treba pokloniti a evo sad ima i FREE GUY. Ne kažem da se ovo između ne računa - na kraju krajeva i prva sezona STRANGER THINGS je jako dobra stvar, ali ne može to sve da poništi domete REAL STEEL i FREE GUY.
FREE GUY u sebi kombinuje neke poznate elemente i sada naravno možemo do sutra da prepoznajemo MATRIX, DARK CITY, THEY LIVE, READY PLAYER ONE itd. i to je u redu. Možemo tako.
Ali opet s druge strane možemo da pogledamo ovaj film koji funkcioniše kao celina, kao nešto samostalno i svoje, poigravajući se između ostalog upravo tropima filma koji se javljaju u igrama a često predstavljaju najopštija moguća mesta.
Ryan Reynolds kao nesporni koautor ovog filma igra NPCa u online shooteru, jednog od onih jednostavnih prolaznika koje srećemo u misijama sa dva i po rečenice koje vrti. Međutim, jednog dana on odlučuje da preokrene svoj život, da krene za jednom duboko usađenom željom i promeni svoj život, da od simplifikovano programiranog epizodiste postane protagonista.
U paralelnoj radnji koja se dešava u stvarnosti saznajemo da bi ovaj NPC mogao biti buđenje AI zametka koji je insertovan u igru iz jednog superiornijeg projekta čiji su autori prodali svoj kod velikom gejmerskom mogulu koji je nažalost previše vulgaran da prepozna snagu njihove vizije.
Da li AI može biti život, šta se desi kada se rodi ljubav između AI i žive osobe, sve te teme otvara FREE GUY a pritom je akciona komedija koja govori o online shooteru i iz njega crpi svoj imaginarij i uzbuđenje.
Ono što Levy u ovom filmu radi jeste pre svega da suvereno vodi pričom i da sve vreme uspeva da nas drži u prijatnom džejmsonovskom nadražaju žanra za koji znamo šta nam donosi a nasuprot toga stavlja one scene koje su mu potrebne za priču, pa FREE GUY u toj ekonomiji akcije ima neki svoj ritam i na nju stavlja manji akcenat nego što bi se očekivalo, a rekao bih čak i manji nego što posle gledanja imamo utisak.
Imao sam scenario sličnog profila BOTOVI koji sam kada sam shvatio da ga je teško realizovati kod nas podelio na internetu. I sada kad gledam FREE GUY interesantno mi je da su neke stvari u njemu rešene na sličan način kao kod mene. Tim pre, gledanje ovog filma i poređenje s tim scenarijem može takođe biti zanimljiva vežba.
* * * 1/2 / * * * *
LE MONDE APRES NOUS Loude Ben Salaha je priča o siromašnom mladom piscu i njegovoj devojci koja pokušava da bude glumica, te njihovom snalaženju kako da finansiraju svoj ne naročito boemski ali ipak umetnički ambiciozan život.
Film se sagledava iz piščeve vizure pa samim tim pratimo na koji način njegov život oblikuje njegovo stvaralaštvo i na kraju ima i presudni uticaj na njegovo prvo značajno literarno delo.
Film je jednostavan, ali je dobar i sve ono što nam je u njemu već dobro poznato i više puta viđeno uspeva da nam iznova plasira sa finim ubeđenjem.
Naravno, mogu zamisliti i gledaoce kojima je čaša poluprazna ali meni je ovom prilikom bila polupuna, eto.
* * * / * * * *
Kripe, ima li bar za ta 4 mjeseca neki ****/****
mada zadovoljiće i Free Guy
Srećno s oporavkom.
Odličan je fri gaj Bato, obavezno overi.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
ASWANG Alyx Ayn G. Arumpaca ima zanimljivu temu ali je nekako ne isprati do kraja. Govori o ljudima sa margine filipinskog društva koji postaju žrtve neviđene represije populističkog predsednika Rodriga Duartea koji je uveo nultu toleranciju prema drogama,između ostalog dozvolvši egzekucje osumnjičenih dilera ali i džankija na licu mesta.
Film prati ljude koji su zahvaćeni i pogođeni tom merom, ali nekako ne uspeva da nam tačno objasni mehanizam Duarteove represije jer se ispostavlja da se u tim akcijama ne koristi samo regularna policija nego i neki eskadroni smrti, kao i da je policijski teror u pojedinim fazama poprimio svojstva privatnog biznisa.
Ipak, ASWANG je zanimljiv da se pogleda, iako nije preterano dobar i dovoljno sadržajan. Filipinske lokacije izgledaju uzbudljivo, atmosferično a tema je zaista ekskluzivna.
* * / * * * *
Quote from: Labudan on 05-11-2021, 22:42:42
Kripe, ima li bar za ta 4 mjeseca neki ****/****
mada zadovoljiće i Free Guy
Srećno s oporavkom.
Bogami, ima!
PACIFIC INFERNO je zanimljiv Blaxploitation film u samom finišu kanonskog ciklusa Jima Browna. Sniman je na Filipinima, režirao je lokalni kadar Rolf Bayer, a glavne uloge igraju Brown i Richaerd Jaeckel.
Film je vrlo jednostavan, praktično kamerni, i u uprkos tome što nikada ne doseže Brownov DEVIL'S ISLAND, ima svoj integritet i neke svoje arty momente kakve danas možemo videti kao političku diverziju u serijama kao što je LOVECRAFT COUNTRY recimo.
Pod time pre svega mislim na savremeni soul u zvučnoj slici, kao i neke numere sa programskim tekstom i savremenim zvukom (film se dešava za vreme Drugog svetskog rata a snimljen je 1979. i tu se gradi ta vrsta anahronističnosti).
Brown igra američkog ronioca čiju ekipu zarobljavaju Japanci i angažuju ih da izrone sa dna mora novac koji je general MacArthur potopio kada su se Ameri povlačili sa Filipina pred japanskim snagama.
Uporedo s tim, lokalni pokret otpora povezuje se sa zarobljenicima i zajedno planiraju bekstvo. No, Japanci nisu naivni i u svemu imaju svoju agendu.
Brown je naravno alfa-činilac u celoj ovoj priči i on vodi celu stvar. Ipak nije mi jasno kako je PACIFIC INFERNO tako olako otpisan u kritikama. Ne samo kao nekome ko misli da je Brown velika ikona već i kao ljubitelju B-filma gde je stvar dobro postavljena.
A rekao bih da ovo jeste baš takav slučaj.
* * * / * * * *
Pedro De Echave i Pablo Azorin snimili su dokumentarni film EL HOMBRE MAS PELIGROSO DO EUROPA. OTTO SKORZENY EN ESPANA u kom se bavi periodom koji je posle bekstva iz Nemačke, Skorzeny proveo u Španiji gde mu je bila baza za dalje aktivnosti širom sveta.
De Echave i Azorin traže sagovornike koji imaju informacije ili uspomene na njega ali njihov animus prema Skorzenyju je generalno loš i žele da pokažu kako je on bio odani nacista ali i plaćenik kome nije bilo mrsko ni da se poveže sa Izraelcima ni sa Amerikancima, kao i da preispitaju njegove vojne uspehe po kojima je tokom rata stekao veliki imidž.
Film donosi izuzetno dobar arhivski materijal, dosta privatnih snimaka, ali i jako dobro selektirani footage iz raznih javnih izvora što daje ovoj celini poseban kvalitet.
Sagovornici su odlični i kompetentni za temu te uprkos kratkoj minutaži, ovaj film daje jako referentan presek života i rada jedne tako značajne ličnosti.
* * * / * * * *
Welcome back!!
THE RELIANT Paula Mungera je alt.right film iz 2019. godine koji je imao jednu malu, opskurnu distribuciju, i po svojim kvalitetima možemo reći da i nije zaslužio više. Doduše, u tom trenutku Dallas Sonnier je još uvek vodio Cinestate i nije se radikalizovao kao sada, odnosno pokušavao je da se ne okrene otvoreno trampizmu, antivakserizmu i ostalim temama.
Munger je kao "hrišćanski" aktivista već tada bio "autovan" pa ne čudi da je headliner ovog filma Kevin Sorbo koji je takođe u međuvremenu postao ikona alt.righta i krenuo da zastupa razne njihove stavove uključujući i teorije zavere, ali sa jačim "hrišćanskim" uglom gledanja.
U THE RELIANT Kevin Sorbo je headliner ali nije glavni lik i pogine veoma rano. On igra hirurga, pater familiasa koji nastrada tokom pobune rulje usled ekonomskog sloma Amerike. Deca mu se povlače u šumu gde do izražaja dolaze neke survivalističke tehnike kojima ih je naučio i provode vreme pružajući oružani otpor i posle hrišćanski diskutujući o tome da li je u redu pucati i ubiti u samoodbrani itd.
Međutim, i sam Kevin Sorbo je promovišući ovaj film na Fox Newsu rekao da je to film o "hrišćanskoj porodici koja sticajem okolnosti koristi oružje", i zbilja rekao bih da je Second Amendment bitna, da ne kažem bitnija stavka ovde. Čak jedan pro-gun aktivista ima kameo pojavu u filmu.
E sad, ima pro-gun cinema boljih filmova od ovog počev od Miliusovog RED DAWN koji se smatra zlatnim standardom otvorene NRA propagande. U određenom smislu THE RELIANT pokušava čak da ponovi matricu RED DAWNa. Ameriku "okupira" unutrašnji neprijatelj (mada, nota bene u dvočasovnoj verziji koju sam ja gledao, naoružana rulja nema neku ideološku agendu, čak deluju kao prilični hillbillys) i mladi posle smrti roditelja beže u šumu odakle organizuju otpor.
Ima naravno vrhunskih kurioziteta u svemu ovome. Recimo porodica nastrada jer ne stigne da krene na vreme jer je anti-gun ćerka sakrila ključ od sefa za oružje. Nota bene, tata je za pojasom imao Glock pa je pripucao ali tu se izgubilo vreme. Elem, kasnije deca dođu i otvore sef i tu vidimo da je dobrohotni hirurg imao dosta automatskog oružja u šteku.
Zanimljiva je ta reafirmacija sefa za oružje kao načina da se ono bezbedno drži. To je jedan od osnovnih NRA narativa, a samim tim kad je tu sef, zašto i oružje ne bi bilo automatsko.
Glavni negativac u filmu ali opet prilično atipičan jeste otac jednog deteta kome hirurg nije uspeo da spase život i koji polazi da ga ubije i osveti mu se za svoj gubitak (iako čovek nije kriv za smrt deteta) a onda na kraju doživi iskupljenje i iznova otkrije veru.
Ovog negativca igra Brian Bosworth, nekadašnja NFL senzacija koji je imao svoju priliku početkom devedesetih kao akciona zvezda a sada se bavi svim i svačim pa se pojavio i u ovom filmu iako bih rekao da on nije do sada imao neko ideološko profilisanje, pa je sva prilika da su on i Eric Roberts tu jer prosto nemaju druga posla.
THE RELIANT je naravno neuporedivo interioran u odnosu na ono što je radio Dallas Sonnier, a za njega je prelomna tačka radikalizacije film RUN. HIDE. FIGHT koji je na kraju izašao za strim na Daily Wire. Videćemo kako će proći njegovi novi filmovi koje u startu snima za Daily Wire i kakvi će biti.
THE RELIANT je ipak slično kao PERSECUTED fringe film sa niskim dometom, sličan drugom ekstremu koji čine amateurish queer i underground filmovi.
* 1/2 / * * * *
ACT OF VENGEANCE Johna Mackenzieja je HBO televizijski film o ubistvu sindikalnog vođe Jocka Yablonskog 1969. godine.
Yablonskog igra Charles Bronson, i čini mi se da sposobni blue collar lik koji se bori za prava rudara ipak nije rola koja odgovara njegovim sposobnostima. Naprosto, njegov habitus ne nudi dovoljno karakterne slojevitosti za lik koji se ne ispoljava kroz određene vidove nasilja, a ovo je film u kom jedino Chuck ne sprovodi nasilje.
Mackenziejev film je zanimljiv za razmišljanje u pogledu tretmana epohe. Ja sam imao određene teškoće da prepoznam kada se dešava film. Ne mogu reći da je u nečemu pogrešio, ne mogu doduše reći ni da nije, ali poenta je da na epohi nije previše insistirao, napravio je film koji ne vrišti "Ej ljudi, ovo je 1969. godina" i to je zanimljivo videti, makar u TV filmu iz 1986. godine.
Dakle, ACT OF VENGEANCE je film smešten u epohu ali epoha nije protagonista u njemu. To samim tim čini priču inherentno savremenom, i ne stvara utisak da se to o čemu govori film desilo u neko određeno vreme i ne može se ponoviti.
Dok je Yablonski dosta šupalj glavni lik, jako su zanimljivi likovi ubica. Ellen Barkin igra curu propalicu čiji ljubavnik treba da organizuje egzekuciju i njega igra Robert Schenkkan koji će se kasnije specijalizovati za scenarije o Drugom svetskom ratu u seriji PACIFIC, baš za HBO, i filmu HACKSAW RIDGE, a inače je i vrlo aktivan dramatičar. Njihov odnos je seksualno izopačen, i taj milje seksualno devijantnih marginalaca u kom se regrutuje egzekutor Jocka Yablonskog je veoma zanimljiv i najveći je doprinos ovog filma jer dobro realizuje nešto nesvakidašnje.
John Mackenzie stvari režira jasno, mišićavo, tvrdo i u tom pogledu nema greške, zato ACT OF VENGEANCE stoji kao solidan TV film i dan-danas.
Tragom vesti da se u Finskoj sprema ponovno aktiviranje klasičnog detektiva iz serijala romana Mike Waltarija koji je ekranizovan u više navrata, poslednji put 2010. godine u jednoj parodiji, odlučio sam da pogledam film KOMISARIO PALMUN EREHDYS koji je nastao u kanonskoj fazi ekranizacija tokom šezdesetih.
Inspektor Palmu mi je do sada mahom bio poznat iz tekstova o finskoj popularnoj kulturi i ovo mi je prvi susret s tim likom. Reč je o starom inspektoru helsinške policije koji insistira na skupljanju dokaza ali voli da reši slučaj oslanjajuči se i na svoj instinkt i trikove u isleđivanju.
U postavci misterije evidentan je uticaj Agathe Christie. Reč je o postavci "zatvorene situacije" a film Mattija Kassile veoma otvoreno insistira na crnom humoru pa čak pomalo i parodira žanr što je veoma zanimljivo jer je inspektor Palmu u principu "seriozan" lik.
Waltari nije bio kriminalistički profilisan pisac. Njegova internacionalno najuspešnija dela su istorijski romani, a umetnički rani skoro pa autobiografski radovi. Pa ipak, sa samo tri romana o Inspektoru Palmuu, Waltari je postigao veliki uspeh i ostavio dubok trag.
Romani i filmovi se dešavaju u "savremeno" doba pa će biti zanimljivo videti da li će Renny Harlin Palmua smestiti u epohu u ovom najavljenom oživljavanju lika.
Inspektor Palmu - bar na osnovu ovog filma - nije naročito originalan lik, najpre se izdvaja specifičan humor koji prati istragu tako da ove ekranizacije ostaju zanimljive pre svega za hardkor ljubitelje i poznavaoce.
* * 1/2 / * * * *
THE WORLD CUP: A CAPTAIN'S TALE po scenariju Nevillea Smitha i režiji Toma Clegga je britanski televizijski film iz 1982. koji se bavio prvim Svetskim klupskim prvenstvom u fudbalu.
Sličnosti sa filmovima o prvom svetskom Mundijalu iz serijala MONTEVIDEO su prisutne na više nivoa. Prvo, sam šampionat su osvojili rudari iz Durhama jer veći engleski klubovi tog vremena nisu hteli da idu na šampionat i odmere snage sa Juventusom i sličnim tradicionalnim timovima.
Dakle, imamo sličan slučaj kao u Montevideu gde je putovala Jugoslavija bez Hrvata kao u tom trenutku najboljih igrača.
Zatim, imamo hijinxe rudara sa prijateljicama noći što je opet pa vrlo slično onome što se dešava u Urugvaju u MONTEVIDEU, i to su ili neka opšta mesta tadašnjeg vremena ili su autori bili podjednako neinspirisani.
Clegg vodi stvari solidno, ali nažalost ovo na kraju ipak nije neki briljantan doprinos filmu o sportu. Doduše, postoji i forma mini-serije koja je duža pa je možda i sadržajnija.
ТУРИСТ Andreja Batova je jako dobro izveden celovečernji igrani narudžbenjak u kom se prikazuje i objašnjava angažman ruskih vojnih savetnika u Centralnoafričkoj Republici. Film je snimljen sa skromnim ali dobro utrošenim sredstvima, na autentičnim lokacijama, sa lokalnim življem i uprkos tome što je reč o jednom akcionom ratnom filmu koji ima sve, od ličnih rivaliteta, preko vojničke solidarnosti, sve do raznih vidova melodramskog ekscesa, odlazak u Afriku je pomogao ekipi da uhvati tu atmosferu.
Batov sve realizuje energično i efikasno. Akcija je solidna, gluma je funkcionalna i sugestivna. Nema ovde nekih bravura ali je sve tačno kako treba da bi nam pružilo puni B-ugođaj.
Ovakve filmove vrlo često snimaju Amerikanci ali ih naravno bolje zamaskiraju. Sovjeti pak imaju takve filmove odavno, još od onog U PLANINAMA JUGOSLAVIJE koji je snimljen odmah po završetku borbenih dejstava u SFRJ. Ono u čemu je format od tada do danas evoluirao je to što su Rusi savladali američku dramaturgiju i uspeli da grade likove neposlušnih individualaca koji rešavaju stvar.
S druge strane, ovo nije VREME LEOPARDA, ono kad je Zdravko Velimirović išao u Mozambik da im izveze naš know how kako se snima film o NOBu. Ovo je ipak film o Rusima u akciji, namenjen Rusima.
* * * / * * * *
DANGEROUS Davida Hackla ima glumačku podelu koja je donedavno bila theatrical, ali ovde su se skupili u DTV naslovu za koji je doduše moguće da se nekada nadao i bioskopima ali do njih nije dospeo.
Elem, gledano DTV kriterijumima, DANGEROUS je sasvim solidan film, sa jako dobrim konceptom i podelom koja donosi i kvalitet na ekran i meta-značenje.
Mel Gibson igra psihijatra sa kojim se glavni junak neprekidno konsultuje preko telefona. Glavnog junaka igra Scott Eastwood, Clintov sin a Mel kao Glas razuma, kao neko ko izvodi čoveka na pravi put nosi u sebi dozu ironije.
Ipak, DANGEROUS nije u klasičnom smislu geezer teaser u smislu da nas mami Gibsonom a da on ima malu ulogu vešto raspoređenu kroz ceo film. Naime, uloga jeste baš takva, ali ima svoj smisao, integritet i humor.
Scott Eastwood igra glavnog junaka, nekadašnjeg Navy SEALa koji je pošao putem kriminala i nasilja, i sada je na uslovnoj slobodi i na psihoterapiji sa ciljem da se izvede na pravi put.
Ipak, od pravog puta nema ništa kada mu brat nastrada pod misterioznim okolnostima i on na sahrani shvata da se umešao u poslove za kriminalcima koji su mu od ranije poznati i koji planiraju da dođu na imanje po nešto što misle da im pripada.
Hacklova režija je efikasna, rad sa glumcima je solidan. Film ne donosi ništa novo ali evidentan je trud da ponudi nešto drugačije, i na kraju ono što dobijamo je mišićav žanrovski ugođaj.
Kako DANGEROUS ne smatram za bioskopski film, u oceni ću biti nešto darežljiviji.
* * * / * * * *
DUNE Denis Villeneuvea je film za koji sam naslućivao da mi se neće dopasti. Ideja da se knjiga koja je space opera a u stvari je nešto kompleksnije i pametnije, i toliko bitno da je već malo deplasirana zbog mase epigona, prepusti Villeneuveu koji je opterećen time da bude pametniji nego što jeste, delovala je kao put u propast.
Herbertova serija knjiga je temeljno delo SFa i jedna od instanci kada je ovaj žanr suvereno iskoračivao u visoku književnost te ovom prilikom nemam neku potrebu da iznosim šta je Denis trebalo da uradi jer ne postoji tu samo jedno rešenje.
Ono što je na kraju napravio jeste jedna isprazna slikovnica u kojoj sam prvih 40 minuta gledao dva puta jer su mi se opšta mesta koja pretenciozno realizuje toliko nekako slepila da me je grizla savest i osećao sam kao da sam nekako "protrčao" kroz to.
E sad, to pitanje "opšteg mesta" kad govorimo o Herbertu jeste ona osetljiva stvar s početka. DUNE je uticala na toliko stvari da je potpuno logično što danas njena rešenja deluju zaista kao opšte mesto. I Villeneuve prosto nije našao način kako da ih dovoljno osveži ili da ih na neki način izvede sa punim ubeđenjem.
Međutim, kada izađemo iz arhetipskih dinastičkih priča i "velike slike" u ono čime će se baviti film, to je samo par situacija koje su izvedene bez mnogo drame i sa veštinom koju povremeno možemo pripisati tehničkoj ekipi.
Dakle, film kreće epski, a onda se pretvara u jednu konkretnu misiju, sa malim brojem likova, i ne previše događaja, tako da maltene taj glomazni, gromoglasni uvod potom preraste u jednu sitnu, premalu "misiju" za deo junaka i naravno na kraju imamo ono zbog čega ide sufiks PART ONE, na kraju ni ta mala priča nije do kraja ispričana već treba da se razvija nadalje.
Ako tome dodamo da nisam preterani fan tih space opera gde ljudi istovremeno putuju brzinom svetlosti i piju vodu iz bunara i biju se bodežima, onda mislim da je Villeneuve napravio maltene dobar skup skoro svega što ne volim u savremenom filmu.
Ali na mikro-nivou kao i na nivou celine, filmu nedostaje drama. I tu pod dramom ne mislim samo na scenario koji je uprkos imenima potpisanih pisaca krajnje mlak i šupalj i pretenciozno, galerijski sturkturiran, već i na kadriranje koje je plošno, pretenciozno, koncipirano bez mnogo rakorda, i uglavnom bez mnogo pokrića za to u likovnosti, naročito u enterijerima.
Srećom po one kojima se dopao film, odobren je drugi deo jer je DUNE uprkos pandemiji napravio pristojan mada ne sad i nešto spektakularan rezultat.
* 1/2 / * * * *
Kada je izlazio Cameronov THE ABYSS smatralo se da će duboki okeani i morsko dno biti next big thing u svetu blokbastera i snimljena su dva ambiciozna preventivna rip-offa iako su oba tretirala malevolentnu pojavu pod morem, dok je kod Camerona na kraju zlo skriveno u ljudima.
Po premisi, bliži mu je DEEPSTAR SIX Seana S. Cunninghama gde se vojno postrojenje nalazi na dnu okeana i instaliraju se nuklearne rakete. Naredba brzopletog inženjera koji je bio u strahu da će projekat biti ukinut dovodi to toga da iz dubine dna izađe podvodna neman i napadne postrojenje.
Cunningham je režirao efektne horore niskog profila, i na nivou puke mehanike i ovaj funkcioniše, koliko god bio predvidljiv. Monstrum s kojim se posada suočava se baš dugo krije da bi bio efektniji kad se pojavi ali onda kada se to desi dobijamo čudovište koje varira u dimenzijama, nekada je veće, nekada je manje, i sve je dota proizvoljno.
Međutim, film je efikasan i nepretenciozan i Sean S. Cunningham uprkos svim svojim limitima radi sve što zna. To nije puno ali je dovoljno za jedan programmer koji se i dan-danas kada ga je pregazilo vreme može pogledati bez naročitih tegoba.
* * 1/2 / * * * *
UCHU KARA NO MESSEJI Kinjija Fukasakua, izašao je godinu dana posle STAR WARSa i po svetu je išao pod naslovom MESSAGE FROM SPACE.
Ovaj film svakako ne možemo smatrati Fukasakuovim vrhunskim ostvarenjem iako je ovaj format već čačnuo sa GREEN SLIMEom, no osim nekoliko scena koje imaju glumačku energiju nekih situacija iz njegovih nervoznih jakuza filmova, ovo je jedan krpež u svakom pogledu, od ideje do realizacije, sa par američkih glumaca koji više stvaraju nelagodu nego što nude plasman na globalno tržište.
Naravno, mnogi fanovi space avanture ovog tipa i generalno ljubitelji lošeg filma učinili su da danas ovo bude jedno od gledanijih Fukasakuovih ostvarenja, što je šteta.
* 1/2 / * * * *
THE GO-GO BOYS: THE INSIDE STORY OF CANNON FILMS Hille Medalie je manje glamurozni od dva dokumentarca o Cannonu. Za razliku od onog poznatijeg, ovaj se fokusira na same Menahema Golana i Yorama Globusa i na njihove ličnosti, a sve kroz prizmu onoga što je Cannon postigao tokom svog uspona i pada.
Njeni sagovornici su relevantni i jako dobro ilustruju milje u kom su Golan i Globus funkcionisali. Ovde neka anegdota, viceva, trivia ali zato imamo dva čoveka koji su delili isti san a onda se razišli jer je jedan od njih izgubio dodir sa realnošću a drugi je pokazao da je previše naivan da bi se u njoj snašao.
Arhiva kojom raspolaže film je dobra. Pored onoga što znamo vrlo je bogato prikazana izraelska faza Golana i Globusa i svaki period njihovog života i rada ispraćen je veoma atmosferično.
Naravno, posebnu emociju stvaraju njih dvojica dana i njihov način kako se bore sa prolaznošću koja se javlja čak i kod onih koji su proizveli neke kultne filmove.
* * * / * * * *
MAJOR GROM Olega Trofima je ekranizacija uspešnog stripa ruske izdavačke kuće Bubble i može se sagledavati i kao superherojska ekranizacija, i kao adaptacija stripa ali i kao krimić.
Ovaj treći ugao biram zbog toga što film zapravo ima detektiva kao glavnog junaka a protivnik mu je supernegativac bez nadljudskih moći ali sa nekim visokorazvijenim sposobnostima što jeste karakteristika superherojskog stripa ali i klasika krimića kao što je recimo lik Moriartyja u Sherlocku Holmesu.
Otud negativac koji po svom dizajnu podseća na Lexa Luthora iz ekranizacije Zacka Snydera ali i po svom delovanju može biti sagledan i kao svojevrsni Moriarty kada bi imao tako diversifikovanh kriminalnu agendu. Međutum, u filmu ovaj negativac želi da bude društveni činilac kao V iz V FOR VENDETTA kao i respektabilni brogrammer mogul što postaje sve standardnija profesija supernegativca od Vaughnovog KINGSMANa (opet je reč o strip refleksiji literature, odnosno Millarovog promišljanja Iana Fleminga). Taj negativac je istovremeno i najstripovskiji segment ovog filma.
U briljantnom tekstu Nikole Tanasića koji prilažem dole opisano je kako naslovni junak kasnije prerasta u ruskog Johna Constatinea/ Dylana Doga ali u ovoj ekranizaciji toga još nema.
Trofim je u filmu LED pokazao da je izuzetno vešt, pedantan i tehnički informisan reditelj. Ipak, uz superiornog Ilju Naišulera nametnuo se kao i narativno najinventivniji u novoj generaciji ruskih majstora blokbastera. U vreme kada izuzetno vešto realizovan film nije izuzetak već pravilo u Rusiji, ulozi su se digli. Naišuler i Trofim su podigli letvicu više od dana Timura Bekmambetova i počeli da nude kreativnost uz tehničko znanje.
U MAJORU GROMU, Trofim nije onoliko kreativan kao u LEDu i rekao bih da je ovaj film narativno kao srpsko preduzeće, radnje je nedovoljno a opet ima viška.
Isto tako, Trofim je najlucidniji kad se dešava akcija i kad se ukrštaju medijski formati odnosno kada se događaji u priči medijski posreduju npr. upoznajemo se sa nekim dešavanjima kroz internet klipove ili montaže atrakcije u vestima.
Scene u policiji su digresivne sa pokušajem arhaične infantilizacije kao u Marvelovim filmovima. Dinamika među likovima je klišetizirana ali neubedljiva i u scenama sa dobrodušnim ballbuster šefom i detektivom koji najbolje radi kad je suspendovan samo gubimo vreme.
Trofim se mnogo bolje snalazi u deonicama gde mu je Zack Snyder uzor, sa živopisnim uličnim bandama ili kad krenu obračuni.
Odluka da se u osnovi kriminalistički zaplet stripovski tretira razumljiva je samo ako znamo da je temelj u stripu. Izvan toga, MAJOR GROM bi bitno bolje funkcionisao kao krimić.
Zanimljivo je da bi danas u Holivudu strip sa tako jasnom i čistom direkcijom verovatno i ekranizovalo u konvenciji krimića bez stilema koje sugerišu stripske korene.
MAJOR GROM je krimić u duši koji nas bez većeg razloga neprestano podseća da je ekranizacija stripa. Za one koje zanima stil, ovakav film s greškom može biti interesantan za analizu.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 07-11-2021, 20:34:24
DUNE Denis Villeneuvea je film za koji sam naslućivao da mi se neće dopasti.
Drago mi je da vreme nije ništa promenilo. Kriplova ruka ispisuje ono što moje srce šapuće.
KURO BARA NO YAKATA poznat i pod naslovom BLACK ROSE MANSION je film Kinjija Fukasakua nastao po Mishiminom komadu, sa Akihiro Miwom u glavnoj ulozi.
Akihiro Miwa odnosno Akihiro Maruyama je bio transgender zabavljač i Mishimina velika ljubav a u ovom filmu (doduše bez CRYING GAME preokreta) igra pevačicu u jednom klubu, fatalnu zavodnicu čiji udvarači idu putem autodestrukcije, uključujući i vlasnika kluba i njegovog sina.
KURO BARA NO YAKATA je atipičan film za Fukasakua, reč je o maltene sirkovskoj, a zbog tog trans aspekta više fassbinederovskoj melodrami i samo nekoliko deonica kada se sin vlasnika kluba nađe u sukobu sa jakuzama asociraju na ono što smo navikli da gledamo kod Fukasakua.
Jakuza scene su hiperkinetične i veoma energične za razliku od senzualnosti pa maltene i arhaičnosti koja vlada u klubu u kom su odnosi možda razvratni ali je sve i dalje veoma kodifikovano.
BLACK ROSE MANSION je veoma zanimljiva melodrama, transgresivna u raznim detaljima i možemo reći da se Fukasaku dobro snašao izvan svog tradicionalnog miljea.
* * * / * * * *
LEVIATHAN Georgea Pan Cosmatosa je drugi film snimljen u osvit izlaska THE ABYSSa. Za razliku od DEEPSTAR SIX, ovde imamo vrhunski kredibilnu ekipu iza kamere - režirao je dakle Cosmatos a pisao je David Webb Peoples, stvarno seminal writer američkog filma generalno a naročito žanrovskog, u saradnji sa Jebom Stuartom, takođe jako bitnom facom.
Premisa je zanimljiva, praktično cronenbergovska, američki istraživači nailaze na olupinu ruskog broda a na njoj na tragove monstruoznog eksperimenta koji se naravno otrgne kontroli pa i njih uhvati u svoj vihor jezivih mutacija itd.
Nažalost, film ne uspeva da postigne horor snagu svoje zamisli, i ne uspeva da bude onoliko ekscentričan koliko ova premisa zahteva, tako da vremenom polako postaje i dosadan i zamoran iako traje jedva stotinak minuta.
Može se slobodno reći da je ovo jedan od naslova čiji je domet obrnuto proporcionalan kredibilitetu potpisanih autora.
* 1/2 / * * * *
AND THE BAND PLAYED ON Rogera Spottiswoodea je HBO televizijski film o samim počecima AIDS epidemije, kada se bolest prvi put masovnije pojavila, i kada je uopšte prepoznata i imenovana.
Film se bavi predrasudama na koje su nailazili lekari koji su upozoravali na bolest i naučnici koji su im pomagali jer uprkos tome što je bolest u početku bila skoro sasvim smrtonosna, napadala je homoseksualce, populaciju kojoj niko nije želeo da pomogne, a kada se pojavila i među onima koji primaju transfuzije, reagovao je bogati framaceutski lobi i sprečavao da im se poskupljuje biznis.
AND THE BAND PLAYED ON se bavi pričom od kraja sedamdesetih do početka devedesetih, a zaključuje se sudskim sporom između Francuza i Amerikanaca oko otkrića virusa.
U tom smislu zanimljivo je da veliku ulogu u priči ima doktor Luc Montagnier, mentor doktora Tiodorovića ali i kontroverzni nobelovac koji je izneo teoriju da je Covid veštački kreiran virus. Igra ga Patrick Bauchau.
HBO se kasnije takođe na veoma uspešan način bavio ovom temom u televizijskom filmu THE NORMAL HEART Ryana Murphyja ali iz drugačijeg ugla. Ovde je u istinitoj priči jako dobro definisana pozicija heroja, i prosto slučaj je tako hteo da se iz njega može napraviti uzbudljiv film, a sve ono što nije postojalo u priči, nadoknadili su sjajni glumci.
Stoga, ovaj televizijski film je odličan izbor iz one koje zanima istorija medicine, i za one koji vole dobru istorijsku rekonstrukciju.
Ah, vreme kad je HBO bio kating edž...
SKUTOK SA STAL Barbore Bereznakove je slovački dokumentarni film koji je možda pogrešna stvar za mene jer ono što je u njemu prikzano nekako nije uspelo preterano da me šokira. Možda je to do života u Srbiji, ali sumnja da je neko iz vlasti naredio likvidaciju nekog lika koji im je smetao tokom devedesetih nije mi toliki big deal.
Ne zbog toga što je ubistvo mala stvar već zato što ga Barbora Bereznakova prikazuje kao prvoklasnu misteriju i film strukturira kao da maltene postepeno treba da otkrijemo i ko je ubijen, i da li je ubijen pa da se onda svi zajdno šokiramo kako pipci hobotnice vode ka slovačkoj tajnoj službi.
Možda je to do života u Srbiji, a možda je ipak ovo previše pretenciozan tretman jedne ipak dosta "obične" priče, ko god da je gleda.
* * / * * * *
BEST POSSIBLE TASTE: THE KENNY EVERETT STORY snimljen je po tekstu Tima Whitnalla i u režiji Jamesa Stronga. Reč je o televizijskom filmu o čuvenom britanskom komičaru poteklom iz miljea underground radija i potom majstora šok-humora koji je sablažnjavao establišment i zabavljao omladinu.
Kenny Everett je bio klozetovani homoseksualac ne samo pred okolinom već i pred samim sobom. Slično svom velikom prijatelju Freddie Mercuryju, on je i oženio svoju veliku ljubav i bila mu je odan prijatelj do kraja života čak i kad se razveo i autovao.
Ali uz njegovu turbulentnu karijeru išao je i život u kom su alkohol, droga a zatim i homoseksulani promiskuitet igrali važnu ulogu, pa je on na kraju, baš kao i bliski prijatelj Mercury umro od AIDSa.
Televizijski film snimljen je za BBC i izveden je veoma maštovito, oslonjen na koncepte i estetiku Kennyejvih šou-programa i nastupa sa dosta ironije prema samoj formi i probijanjem "četvrtog zida". U tom pogledu veliki je uspeh što je ipak uprkos ironiji očuvana i emocija prema Everettu kao jednoj senzibilnoj ličnosti koja je vrlo često poništavala sebe u pokušaju da zabavi okolinu.
Ovaj televizijski film donosi i ne preterano laskav prikaz meni veoma dragog reditelja Michaela Winnera na čuvenom torijevskom skupu na kom je Kenny tezgario i izazvao potpuni šok.
BEST POSSIBLE TASTE je svakako jako zanimljiv primer jedne tehnike koja je dosta korišćena a to je biopic koji zarobljava duh ličnosti kojom se bavi unutar same svoje strukture.
MIMORADNA ZPRAVA Tomasa Bojara je veoma zanimljiv dokumentarni film koji se opservaciono bavi pripremama dve medijske redakcije za veče kada će na poluzatvorenom skupu Miloš Zeman objaviti da li će se ponovo kandidovati za predsednika.
Filmska ekipa posmatra jednu novinsku i jednu televizijsku redakciju kako se pripremaju, traže izvore koji će uspeti da uđu na skup, ali i kako unapred smišljaju šta objavili u slučaju jedne ili druge odluke.
Ovo je jako zanimljiv, gotov udžbenički primer novinarskog problema i načina na koji se rešava u hodu, bez dramatizacije, samo sa neutralnim posmtračem i dramom koja se odvija spontano pred kamerama.
* * * 1/2 / * * * *
ARMY OF THIEVES Matthiasa Schweighoefera je objašnjenje kako je Warner trebalo da napravi svoj DTV spin-off GET SMARTa - GET SMART'S BRUCE AND LLOYED OUT OF CONTROL.
U oba slučaja imamo goofy sidekickove koji su se nametnuli kao miljenici EKIPE, dakle ne publike već ekipe, i dobili mogućnost da dobiju svoj spin-off ili sidequel.
ARMY OF THIEVES je prequel ARMY OF THE DEAD i u njemu se zombi zaraza tek pomalja, i vidi pomalo u vestima, dakle zombija nema. Ali, imamo Ludwiga safe crackera koji je tada još uvek samo nemački entuzijasta za sefove kog regrtuje međunatodna grupa pljačkaša banaka da im otvori preostale sefove iz Wagnerovog ciklusa čiji završni sef srećemo u ARMY OF THE DEAD.
Stilski ARMY OF THE DEAD i ARMY OF THIEVES nemaju puno dodirnih tačaka sem da su oba filma visokoestetizovana i da su u tom smislu bliski. Ipak, dok je ARMY OF THE DEAD krvava, nasilna Snyderova opera, THIEVES ima quirky euro-senzibilitet. Snimljen je s manje para i ima manje zahteve, i to tako treba.
Pošto je reč o Netflixu, ne možemo sada tu razlućiti kada koristimo DTV kriterijume a kada ne. Naročito ako imamo u vidu da je ARMY OF THIEVES uspeo da postigne zanačjnu gledanost na platformi, reklo bi se uporedivu sa ambicioznim naslovima.
Pa ipak, moramo ga postaviti u kontekst franšize, a u njoj ARMY OF THE DEAD je bioskopski a ARMY OF THIEVES je DTV naslov.
I kao takav, zaslužuje
* * * / * * * *
SPACE JAM: A NEW LEGACY Malcolma Leeja je film s kojim Lebron James preuzima Jordanovu ulogu u savremenoj pop kulturi, odnosno etablira se kao porodična i kulturna ikona koja je zrela da se uključi u američki kanon, zajedno sa Looney Tunesima.
Iako sam ja od recentnih dugometražnih Looney Tunes filmova veoma voleo BACK IN ACTION, činjenica je da je SPACE JAM zbog tog ukršatanja sa NBA zaista ostvario sinergijski efekat gde je ostao zapamćeniji od boljeg filma zahvaljujući Jordanu, a opet i gradeći njegov ikonični status zahvaljujući Looney Tunesima.
Lebron to isto postiže sa SPACE JAMom i ovaj film više vidim kao verifikaciju statusa, nego kao neko zasebno ostvarenje. I u tom pogledu A NEW LEGACY postiže cilj, etablira Lebrona kao ikonu koja iskoračuje sa parketa u trajne vrednosti pop kulture.
Sam film je bolje zamišljen nego što je izveden. Evidentno je da Malcolm Lee nije reditelj vičan tehnološki kompleksnim spojevima live actiona i animacije i to se oseća na mnogo nivoa, počev od dramaturgije u najširem smislu.
Sama premisa je zanimljva. Warner Brothers ima server čiji je zadatak da im osmišljava formulaične blokbastere i taj server je vođen jednim AI entitetom koji želi da sledeću etapu njegovog etabliranja vodi Lebron. Kada Lebron odbije tu ponudu, AI zarobljava Kralja i njegovog sina ne bi li ga ucenio da odigra spektakularnu utakmicu za njegov račun.
Lebron se tako nađe u svetu Warnerovih IPjeva i posle READY PLAYER ONE, Warner se ovde ponovo poigrava svojim kultnim "svetovima", te tako Pera Kojot recimo živi u svetu MAD MAXa a na utakmici se pojave protagonisti CLOCKWORK ORANGE kao gledaoci.
Međutim, Malcolm Lee ima problem da nas uvede u priču, nema dovoljno pripovedačke veštine i vizuelnog nadahnuća da to uradi spontanije, bez neprekidnih ball stopper scena u kojima film zastaje da bi nam se objasnila "pravila igre", gde smo sad u zapletu i ŠTO JE NAROČITO NEOPROSTIVO, gde smo sada u odnosima među likovima.
Neko zloban bi mogao reći da je i to Warnerov legacy jer su oni dugo gajili Nolana u nedrima, ali u svakom slučaju, neki vičniji reditelj bi to bolje izveo.
Sama animacija, Looney Tunes humor itd. su tu. Ali SMALLFOOT ipak ostaje daleko uspešniji Lebronov nastup u WAG produkcijama za sada. Međutim, reklo bi se da je na kraju ovaj film ispunio svoju svrhu i da je poslužio kao solidan vanity project koji je našao svoju publiku.
Pa ipak, novi SPACE JAM je ipak samo repriza, implicirajući da Lebron ima sve što i GOAT, ali da u tome nije prvi.
* * 1/2 / * * * *
THE SUICIDE SQUAD Jamesa Gunna je jedan od najvećih komercijalnih promašaja u DCEU, i to je pre svega okrivljeno na pandemiju i day and date premijeru sa HBO Max.
Rekao bih da je ovaj film svakako uneo nešto atipično, i po svom stilu najbliži je BIRDS OF PREY, s tim što je meni film Cathy Yan ipak nešto bolji, a on je takođe loše prošao.
Ayerov film je bio potcenjen i Gunn je doveden da u odnosu na ovaj film koji je uspeo kod publike ali ne kod kritike uradi "meki reboot".
Ne znam tačno šta je ovde meki reboot jer pre vidim da je reč o sequelu koji se i dalje prevashodno oslanja na Margot Robbie i njenu interpretaciju Harley Quinn koja je jednoglasno proglašena za najveći adut Ayerovog SUICIDE SQUAD.
Neki pripadnici Ayerove grupe su kill-offovani, neki drugi su uvedeni i prilagođeni su tonalnom shiftu koji je uveo Gunn ali ne bih rekao da je ovde išta rebootovano sem što je Gunn doneo svoj stil.
Štaviše, rekao bih da je u ovom filmu negde i reafirmisana Ayerova vizija. Pored Harley Quinn, adut prvog filma bio je Deadshot Willa Smitha koji je ovde zamenjen Bloodsportom Idrisa Elbe. Imamo identičnu dinamiku moći između njega i Harley. Imamo identične motivacije između ta da dva lika s tim što je razlika u klasi između Willa Smitha i Idrisa Elbe što se mene tiče očigledna u korist Big Willa naravno.
Elem, šta se promenilo. Ayer je radio u periodu full Snyderversea i snimio je gritty akcijaš u kom Suicide Squad tretira kao Guys on a Mission film. Bio je specifičan po tome što je imao grupu likova sa jednom misijom, bio je monohromatski, mračan, sa jednim gradom i par lokacija što je za tadašnje standarde globetrotting superherojskog filma bilo previše suvo, previše statično i jednolično.
Iako je evidentno da je vršen pritisak na strukturu filma, sa nekim neveštima plasiranjima back storyja u celinu itd. - što je nota bene Ayerova boljka i inače - setimo se SABOTAGE - ovo je bio jedan veoma straightforward film. I nije bio loopy kao aktuelni run stripa koji ga je inspirisao.
Gunn se međutim nadovezuje na strip. On čak sturkturira svoj film kao strip. Deli ga na poglavlja, epizode, probijajući četvrti zid čak ispisuje i njihove naslove na ekranu. Tako vodi i priču, sa stripovskim elipsama i stripovskim skokovima u vremenu, a konačno tako i kadrira, junaci se kreću i nastupaju artificijelno, sa izraženom grafičkom dimenzijom unutar kadra i koloritom koji gradi dinamiku i dramaturgiju.
Za razliku od gritty i grungy Ayerovog filma, Gunnov film je glossy, stripovski, šaren, mnogo duhovitiji.
U izvesnom smislu čak bih rekao da duh stripa možemo očitati i u toj zameni Deadshota Bloodsportom gde je očigledno da je jedan lik zamenjen svojom kopijom. Naravno, Deadhsot je po vremenu prvog izdanja stariji lik od Bloodsporta, i moglo bi se reći da je Gunn bio u poziciji strip autora kom DC kaže, "ovaj lik je zauzet, uzmi ovog koji je sličan".
Delu publike to može delovati kao očigledan surogat - i jeste. Ali, meni je to bilo simpatično i u Ostranderovom duhu.
Neki groteskniji likovi kao što je King Shark su preuzeli funkciju koju je kod Ayera imao Killer Croc s tim što je ovde played for laughs sve vreme.
Gunn uživa u splatteru i njegove akcione scene nose tu vrstu mayhema, slično kao kod Cathy Yan, i to je isto urađeno baš sa jakim grafičkim akcentom, dočim je Ayerov film bio PG-13 i išao je u pravcu stilizacije akcionog filma. Sigurno je Gunnova estetska rešenja dosta inspirisala serija BOYS koja opet pa možda i nesvesno duguje Snyderu.
Stripovsko strukturiranje teksta malo dovodi do toga da film nema preterano jak narativni zamajac. Kod Ayera je bio jači. Ali ovaj film diše na svoj način, pa mi se na svoj način i dopao. No, da nema tu vrstu brenda iza sebe u naslovu, nisam siguran da li bi u bioskopima bez pandemije prošao bolje od BIRDS OF PREY, i to je zanimljiv fenomen.
SUICIDE SQUAD je kao teamup strip na kraju ipak rezultirao sa dva bitno drugačija i na svoj način važna filma. Jednim koji je lansirao Harley Quinnu stratosferu popularnosti i ustoličio Margot Robbie kao veliku zvezdu, izgradivši brend od jednog poznatog ali manje važnog DC stripa, i drugim koji je otišao baš daleko u primeni estetike stripa na filmsku sliku i pripovedanje.
* * * / * * * *
Emmanuel Carrere, poznati francuski scenarista i pisac, nama izrazito poznat po knjizi o Limonovu, snimio je adaptaciju knjige Florence Aubenas OUISTREHAM u kom je ona sabrala svoje iskustva rada privremenih poslova kome se podvrgla kako bi upoznala taj milje.
Carrereov film se bavi njenim moralnim dilemama ali i konkretnim iskustvima. Juliette Binoche igra glavnu junakinju koja napušta lagodan život spisateljice kako bi ušla u milje žena koje rade te prekarne poslove - pre svega čistačica, sa njima se zbližava, uranja u taj svet i na kraju postaje deo njega.
Nego bi sigurno scene u kojima Binoche riba javni klozet tretirao kao award-bait ali ona to izvodi vrlo spontano i nenametljivo, i lako nas ubeđuje da je ona taj lik. Ako i ima "zadnje namere" u tom "poništavanju" ona je prikrivena glumačkom igrom koja se izuzetno ubedljiva.
Carrereov film je strukturalno pa i u pogledu inscenacije dosta konvencionalan iako je Binoche okružena spojem profesionalnih glumaca i naturščika poteklih iz miljea o kom film govori i rekao bih da je veoma pitak i dinamičan ako imamo u vidu glumačke i socijalne ambicije autora.
Naročito je zanimljivo sagledati ga iz ugla serije MAID koja ima suprotnu situaciju - čistačicu koja je postala spisateljica.
* * * / * * * *
1898 LOS ULTIMOS DE FILIPINAS Salvadora Calvoa je nova ekranizacija čuvenog slučaja koji je prvi put privoljen na filmu u vreme ranog frankizma. Tada je ulogu Martina Cerezoa koju sada igra Luis Tosar nosio Armando Calvo - ne znam da li mu je Salvador kojim slučajem potomak.
Elem, Martin Cerezo je bio strogi ali pravedni komandant garnizona poslat na jedno od filipinskih ostrva posle masakra koji su lokalci izvršili nad lokalnom španskom posadom.
Tenzije se nastavljaju, uostalom starosedeoci koji su pobili prethodnu posadu su i dalje tu. Iznova kreće pobuna a onda i rat, ali u jednom trenutku počinju da se javljaju vesti da se Španija predala i da je prodala Filipine SADu.
Ipak, ovo je kraj 19. veka, i Cerezo nije siguran da li je to neka provokacija ili istina i polako kreće rasulo u njegovoj jedinici, suočavaju se sa glađu, beri-berijem, postepenim raskolom, i sve više vesti da je Španija kapitulirala.
Uskoro sve se pretvara u rat među Špancima samima i na kraju su preživeli bili poslednji španski kontingent koji će napustiti Filipine.
Premisa u sebi nosi dozu apsurda, ali nije rađena ironično već kao punokrvni spoj siege filma i istorijske melodrame o teškim odlukama.
Calvova realizacija je mišićava, efikasna, ovo je film starog kova koji se modernim sredstvima koristi onoliko koliko treba a glumačka ekipa koju predvodi Tosar je izvanredna.
Sniman je na Kanarskim ostrvima i nudi jako surov i efektan prikaz prirode koja je Špancima takođe okrenula leđa.
Bez puno pretenzije i pompe, LOS ULTIMOS DE FILIPINAS donosi jednu zanimljivu istorijsku priču i daje joj dostojanstvenu filmsku formu.
* * * / * * * *
BODIGARDO KIBA: HISSATSU SANKAKU TOBI je drugi film o telohranitelju Kibi iz stripova Ikkija Kajiware. I reč je o stylish, napetom i sadističkom yakuza filmom koji nema sentimentalnost tadašnjih radova Kinjija Fukasakua ali se pravi kao da je ima onda kada treba i nudi niz nezaboravnih scena.
Od zvezda tu je Sonny Chiba koji je overio i prvi film, i ovde se iznova potvrđuje kao kompetentan operativac u ovoj vrsti sadržaja.
Ryuichi Takamori ne donosi puno toga novog ali vidi se da ume da ponovi ono što su radili majstori tog vremena.
Koliko god se Takashi Miike u svojim kasnijim ekranizacijama Kibe trudio da bude perverzan i da unese sadizam, ovim ljudima iz sedamdesetih je to bolje išlo od ruke.
* * * / * * * *
Julio Cesar Torres i Ricardo Olivero Lora snimili su kapitalni dokumentarni film NUYORICAN BASQUET o tome kako su njujorški Portorikanci uticali na čuvenu portorikansku školu košarke. Mi kao poznati pacijenti Portorikanaca od 1972. na OI u Minhenu pa sve do Mundobasketa u Indijanapolisu 2002. godine barem znamo koliko je to značajna košarkaška nacija.
Neki od učesnika 1972. i čuvene utakmice koja je razjarila Ducija Simonovića se vide i ovom filmu ali fokus je na 1979. i na Panameričke igre koje su održane u Portoriku u osetljivom političkom trenutku kada su aneksionisti bili na vlasti i kada je nacionalni ponos bio na vrhuncu a ostvro na ivici pobune.
Film polazi od teze da su konkretno njojorški Portorikanci doneli stil sa betonskih terena u Portoriko i od njega izgradili nacionalni stil.
Ipak, pripreme za 1979. godinu bile su duge i nekonvencionalne, čak je i jedna balerina učestvovala kao savetnik da bi igrači postali gipkiji.
To je vreme pre trojke a znamo da su portorikanski tereni mesto za razne eksperimente sa brojem poena kojim se nagrađuju šutevi sa distance a Portorikanci su buli baš gipka two-way ekipa koja ima meku ruku i kad puca iz daljine i kad zakucava.
Na kraju manjak suvereniteta doveo je do toga da se košarkaši nisu pridružili olimpijskoj delegaciji 1980. koja se uputila u Moskvu gde bi u odsustvu SAD mogli da računaju na visok plasman.
Okosnica je turnir 1979. koji vrhuni finalom protiv SAD za koji u to vreme igraju školarci Isaiah Thomas, Kevin McHale i Ralph Sampson između ostalih, i ta utakmica se posmatra kao prelomna tačka za razvoj tamošnje košarke.
Film je dinamičan, donosi sjajne sagovornije i još sjajniju arhivu. Konvencionalan je ali vešto izveden i mislim da ga ljubitelji košarke obavezno moraju pogledati. Filmofili ne toliko.
* * * / * * * *
BODIGAADO KIBA Takashi Miikea iz 1993. je nova adaptacija strip junaka Ikkija Kajiware i nažalost ovaj update je inferioran rad, zbrzan i praktično bez ijedne upečatljive scene koja obično krasi skoro svaki film u Miikeovoj hiperprodukciji. Ispraćen je sa još dva back-to-bac nastavka na tajpeškim lokacijama.
* 1/2 / * * * *
Ubrzo posle premijere na festivalu španskog filma u Malagi, prigodnim "pacovskim" kanalima uspeo sam da nabavim film EL SUSTITUTO Oscara Aibara. Ovaj reditelj je do sada svoje najbolje ostvarenje snimio baveći se jednom bizarnom temom iz doba frankizma a to su NLO entuzijasti u filmu PLATILLOS VOLANTES.
EL SUSTITUTO se bavi pričom koja je bizarna ali nije pod velom tajne, odnosno znamo da su se takve stvari dešavale. Slično filmu UBICA NA ODSUSTVU Boška Boškovića i kod Aibara jedno ubistvo kreće da raspliće klupko oko skrivenih nacističkih zločinaca. Jedina razlika je što se kod Boškovića kreću jugoslovenskim primorjem skriveni iza lažnih imena a kod Aibara otvoreno žive na španskoj rivijeri.
Pre par meseci na Netflixu je krenula serija JAGUAR, smeštena u Francovu Španiju 1962. godine koja govori o mladoj ženi koja traga za sakrivenim nacistima koje je upamtila iz koncentracionog logora. Nešto ranije izašao je dokumentarni film HOMBRE MAS PELIGROSO DO EUROPA. OTTO SKORZENY EN ESPANA iz koga možemo da vidimo da su odbegli nacisti bili ne samo otvoreno prisutni u Francovoj Španiji već da su bili rado viđeni gostima na prijemima i zabavama.
U tom pogledu EL SUSTITUTO govori o poslednjoj godini klimave tranzicije iz frankizma u demokratiju, dešava se godinu dana posle neuspelog puča a pre izbora na kojima su pobedili socijalisti, u periodu kada su nacisti po poslednji put izvadili iz naftalina svoje uniforme i proslavili Hitlerov rođendan.
Aibar smešta film u malo mesto kod Valencie gde nacisti imaju svoje naselje i puno uspeha u biznisu sa nekretninama, a policajac doseljen iz velikog grada kreće da naslućuje njihove veze sa lokalnim huliganima i trgovinom narkoticima u kojoj ima i izvesnog rasnog prezira.
Prepreku istrazi predstavlja činjenica da deo meštana i dalje voli da se pozdravi frankističkim pozdravom "Arriba Espana" a drugi deo ne bi da se zamera, tako da Aibar aludira na Chinatown u kom Jake ništa ne može da reši.
U skladu sa epohom i Vicky Luengo u ulozi lokalne lekarke kanališe tadašnju Ali MacGraw u ulozi koja nosi nešto više misterije nego što je ima u scenariju.
EL SUSTITUTO ne uspeva da postigne onu uznemirujuću atmosferu kakvu su na ove teme postizali Schlesinger ili Franklin J. Schaffner niti ide u žanrovsku stilizaciju kao serija HUNTERS, ali ukupno uzev reč je o zanimljivom i vešto izvedenem krimiću koji ispravno koristi lokalni kolorit i istorijsku okolnost.
* * * / * * * *
Odluka da Rawson Marshall Thurber postane Rockov kućni reditelj nije sasvim pogrešna ali nije ni idealna. Posle SKYSCRAPERa, snimili su još jedan aseptičan, površan, prelak film uprkos sjajnoj podeli u kojoj su pored gazde još i Ryan Reynolds i Gal Gadot.
Ryan i Gal su igrali u potcenjenom filmu Ariela Vromena CRIMINAL, verovatno uremljeni na neki način kod Avija Lernera, i prava je šteta što će većini RED NOTICE biti simbol njihove saradnje.
U ovom filmu nema ništa inherentno loše. Ali vidno je da je sniman za vreme Covida, setovi su artificijelni, statista nema onoliko koliko bi trebalo, a spektakl ne uspevaju da nadomeste dobrim scenarijem.
Preostaje da tela glumaca budu izvor uživanja u ovom filmu, a Dwayne Johnson i Gal Gadot, pa i Ryan Reynolds u tom pogledu jesu čista kinematografija. Međutim, među njima se ne dešava ništa naročito zanimljivo u bilo kom pogledu, pa možemo reći da svojom harizmom drže film gledljivim i to je manje-više to.
U HITMAN'S BODYGUARDu, Ryan je podizao generic materijal na viši nivo ali imao je pomoć Patricka Hughesa i tima kaskadera koji su pravili Hard-R akciju. Ovde toga nema. Ne samo u pogledu rejtinga nego i same akcije koja obeća u prvoj sceni puno i onda naprosto stane.
Šteta.
* * / * * * *
Joe Carnahan je i dalje reditelj kog pratim ali se nažalost od njega više ničemu ne nadam.
COPSHOP je novi film sa Gerry Butlerom, Frank Grillom i asortimanom hard-assova u kom na kraju najbolju ulogu pravi Alexis Louder u ulozi policajke u stanici pod opsadom plaćenih ubica koje su krenule za opasnim zaštićenim svedokom.
Carnahan sa scenaristima daje jednu pretencioznu auru ovoj jednostavnoj priči, a potom u realizaciji uprkos povremenim momentima lucidnosti ne može da pobegne od dva utiska - prvi je da smo ovo već videli u filmu SMOKIN' ACES kad je bio mlad i kad su mu sva vrata bila otvorena, i drugi da u odnosu na taj film ima slabije uslove a nije dovoljno sazreo da ih prevaziđe.
Sve ono što se javlja u deficitu akcije i budžeta, Carnahan pokušava da prevaziđe dijalogom koji prosto nije onoliko duhovit i pametan koliko ekipa misli. I rezultat je pokušaj da jednostavan, sveden, kamerni film deluje skupo. Ali, to je tehnička stvar. Tu Carnahan možda i uspeva.
Ali film je prosto dosadan, već viđen i nažalost nije na nivou kom smo se nadali, ali jeste nešto što se moglo očekivati.
* * / * * * *
Miguel Llanso koji je režirao CRUMBS vraća se novim trash opusom, ovog puta bitno uspešnijim i izazovnijim, o tajnim agentima raznih tajnih službi koji se otimaju oko kompjuterskog virusa zvanog Soviet Union koji ih uvlači u svoju grotesknu VR simulaciju.
Fllm je snimljen kombinacijom raznih tehnika, od klasičnog snimanja do stop-motiona, gomilaju se razni campy elementi iz hladnoratovskog trilera i starinske televizije, uticaji su tu od Le Carrea do Russa Meyera.
Ja nisam ciljna grupa za ovo ali kao ljubitelj špijunskog filma red je bio da ovo zabeležim. Slutim da bi ljubitelji ove estetike mogli biti oduševljeni.
* * / * * * *
BODIGAADO KIBA: SHURU NO MOKUSHIROKU Takashi Miikea je prvi od dva nastavka snimljena na Tajvanu. Kibina škola postala je globalna i on odlazi na Tajvan da zaštiti život jedne mlade glumice od gneva njenog poludelog dobrotvora kome je veza sa njom priredila skandal i životnu propast, ali tamo shvata da je i škola pod napadom konkurencije.
Film traje jedva više od sat vremena, efikasan je i na momente bizaran iako je u osnovi zaista konvencionalan pokušaj niskobudžetnog akcijaša pa tek nešto drugo. Ali, Miike onako en passant malo otvara pitanje glume, identiteta i sl.
Sve u svemu, ovo je jedva film a opet je bolji od prvog.
* * / * * * *
BODIGAADO KIBA: SHURU NO MOKUSHIROKU 2 Takashi Miikea je nastavak njegovog tajpeškog segmenta o junaku Ikkija Kajiware i u njemu se Kiba konačno obračunava sa negativcima iz konkurenstkog starešinstva koji su počeli da se pomaljaju u prethodnom filmu. I to bi manje-više bilo to. Ovaj je desetak minuta duži od prethodnog ali je i dalje bolji od prvog, najdužeg i najambicioznijeg.
* * / * * * *
CUERPO DE ELITE Joaquina Mazona je španska parodija na filmove o specijalnim policijskim i špijunskim antiterorističkim jedinicama gde se u jednoj skuplja raznovrsna ekipa raznih ugursuza i naravno na kraju pokazuje solidarnost i pobeđuje. Mazonov film je površan, umereno duhovit, napadan i ne naročito kreativan. Šteta jer produkcija pokazuje određenu ambiciju, kao i glumačka podela koja deluje da je raspoložena za nadigravanje.
Inače, zanimljivo je da se zaplet vrti oko stvarnog i vrlo retkog slučaja Broken Arrow incidenta koji se desio u vreme Francove vladavine.
* * / * * * *
GRAVE Julie Ducournau bio je debitantski film trenutno verovatno najprestižnije evropske rediteljke koja se zanima za horor. I ovaj film od pre pet godina jeste jedna sofisticirana horor varijacija, bliska Cronenbergu i Ballardu, a govori o devojci koja odlazi na studije veterine i tamo razvija potrebu za ljudskim mesom koja je snažna i instinktivna. Usled toga na se ne pretvara u kanibala na kakve smo navikli na filmu. Njena glad u sebi nosi seksualnu energiju, poseban odnos prema telu i ostaje u domenu neke neobjašnjive strave, nedokučive čulnosti i u cronenbergovskom stilu racionalno razrađuje iracionalnu premisu.
Ono što Julia donosi kao svoje u ballardovski milje medicinske škole i cronenbergovski zaplet jeste posebna atmosferičnost i opipljiva energija nelagode i histerije koja prati junakinju. Za moj ukus uprkos tome što to volim u filmovima stvrave, GRAVE ostaje malo nedorečen ali bez sumnje reč je o snažnom debiju koji je dao snažan arty impuls evropskom hororu.
* * * / * * * *
LES TRADUCTEURS Regisa Roinsarda je zanimljivo koncipiran kao euro-blokbaster o grupi prevodilaca koji su okupljeni u izdavačevoj izolovanoj vili da bi u tajnosti preveli najnoviji bestseler velikog krimi-pisca koji dominira globalnim tržištem.
Kada krene proces prevođenja, neko kreće da ucenjuje izdavača da će objaviti poglavlja romana, kreću sumnjičenja među prevodiocima a razrešenje slučaja nas vodi u samo srce velike misterije.
Ova premisa je nosila u sebi nekakav CLUEDO/ SLEUTH i sl. potencijal i premda nisam preveliki fan tih filmova, ne doseže ih jer likovi naprosto nemaju dovoljan integritet. Ruku na srce kada pogledamo globalne bestselere u kriminalističkom romanu, ni oni često nemaju misteriju razrađeniju od ove, no reklo bi se da ovog puta Roinsard gubi pažnju publike time što drži sve karte i otkriva jednu po jednu više kroz retrospekcije nego kroz radnju.
Ako tome dodamo da se ni za jednog junaka ne vežemo jako, sem što su nam neki glumci draži od drugih, rezultat jedna puka mehanika u kojoj prave misterije i pravog zločina zapravo i nema. Stoga, LES TRADUCTEURS je potencijalno mogao biti ensemble piece kao što su neki od krimića Oriola Paula koji dobijaju rimejke širom sveta ali prosto nije. Ostaje čvrsto u domenu laganog filma za popodnevnu konzumaciju na televiziji za one koji inače ne vole film.
* * / * * * *
Odmah u prvoj rečenici želim da raščistim jednu stvar. CANDYMAN Bernarda Rosea ostaje prva ljubav, jedan od najboljih horora koje sam gledao i jedan od najlepših susreta koje sam imao sa tim žanrom. Samim tim ne bih ulazio u bilo kakva poređenja CANDYMANa sa bilo čim pa i sa ovim novim filmom, i moram naglasiti da sam ga gledao neopterećen svojom emotivnom investicijom u prvi film.
Ako govorimo o CANDYMANu kao IPu, onda je on svojim - ne sasvim besmislenim, čak bih rekao iznenađujuće zrelim - DTV nastavcima već načet do tačke da se novi film ne može smatrati nekakvom blasfemijom, naročito jer ga ne briše iz kontinuiteta. čak ga i ne tretira kao film već kao deo stvarnosti što je najveće moguće dijegetsko poštovanje.
U tom pogledu, jedina kopča koju bih napravio između prvog i sadašnjeg CANDYMANa je utisak da je Roseov film duboko dotakao i Jordana Peelea, rekao bih dublje nego mene, ako bih sudio po njegovim opservacijama u dokumentarcu o afroameričkom hororu, te je evidentno da je ovaj film pre svega jedna polemika sa njegovim razmišljanjima o izvorniku.
To samo po sebi gledaocu ne mora ništa da znači, ali za mene je vrlina i to je bitna emocionalna kopča koju sam ostvario sa ovim filmom.
Peele je naravno, kao što smo do sada videli po GET OUT i US, izuzetno posvećen istraživanju teme rasizma i afroameričkog iskustva kroz prizmu horora i ima dosta argumenata za to prožimanje. Međutim, ovde jedan seminal horor o afroameričkom iskustvu dovodi u jedan još noviji kontekst a to je iskustvo savremenog afroameričkog umetnika kog su liberali priznali a čiji je rad komodifikovan i koji u potrazi za inspiracijom budi Candymana sa krvavim posledicama.
CANDYMAN je u tom smislu sve ono što sam želeo da Cravenov NEW NIGHTMARE bude a nije bio. Dok se Craven zaustavio na po-mo ideji da Freddy progoni glumce iz filma i onda potom napravio relativno klasičan slasher koji se po stilizaciji nije mnogo razlikovao od filmova u kojima ti glavni junaci igraju, Peele kroz rediteljku Niu DaCostu kanališe jednu ipak potpuno drugačiju stilizaciju.
Kod Nie su junaci pre svega umetnici, viša srednja klasa sa svojim buržoaskim zapletima u čije živote ulazi i izlazi slasher. CANDYMAN nikada ne postaje klasičan slasher iako on jeste i to. On je pre svega meditacija o kulturi, savremenoj umetnosti, popularnoj kulturi i njenoj potenciji da uđe u život, a Candyman je tu pre svega simbol opresije koja je vremenom postala više bauk nego konkretan istorijski događaj.
Međutim, kroz poigravanje sa urbanom legendom, umetnik na kraju uspeva da aktuelizuje užas iz kog je Candyman potekao, i priča je tu negde slična Roseovom filmu, s tim što Nia nikada ne ulazi u ful horor gas. Ovde ima horora ali više kao strave nego kao žanrovske konvencije u pogledu kvantiteta i kvaliteta dešavanja.
U tom smislu, rekao bih da je ovo više art house film nego akademski horor film, mada u njemu ima strave. Ako Roseov film možemo posmatrati kao akademski valjan primer žanra, onda Nia može služiti kao studija slučaja njegovog prevazilaženja.
Drago mi je da je CANDYMAN imao solidnu masovnost publike jer je dugo odlagan i čekao premijeru zbog Covida, i da je u tom smislu više prošao kao horor nego kao art. Ali ovaj film je potpuno svoj, otima se klasifikaciji, i zato mi se toliko i dopada.
* * * 1/2 / * * * *
EL CUERPO Oriol Paula je jedan od njegovih signature radova, rimejkovan van Španije, i to je zanimljivo ako imamo u vidu da je reč o filmu sa junacima čiji je moralni kompas malo poremećen. To je osnovni problem filma. Junaci su prosto svi u nekoj tamno sivoj zoni i ni za jednog od njih se ne vezujemo, a onda na kraju nam izvlači tlo pod nogama i pokazuje da stvari nisu uopšte onakve kako smo mislili, ali ni ne sluti da nas više odavno nije ni zanimalo kako stoje.
I to je problem ovog filma. Želi da generiše hitchcockovski suspense i obogati ga ironijom preokreta, ali Hitch je uvek više insistirao na suspenseu nego na preokretu. Ako tome dodamo da junak koji je u poziciji žrtve, u poziciji progonjenog, nama od starta nije simpatičan, onda imamo film koji se gleda s potpunom hladnoćom.
A nije dovoljno dobar da bi se pratio bez emocija. Srećom, Paulo je vremenom ovo prevazišao.
* * / * * * *
LOVE AND BULLETS je film koji je počeo da snima John Huston ali ga je uglavnom režirao Stuart Rosenberg, prekaljeni profesionalac i saradnik Paula Newmana. Charles Bronson igra policajca iz Arizone kog FBI žalje u Švajcarsku da zaštiti i dovede ljubavnicu velikog mafijaša kog igra Rod Steiger ne bi li ona progovorila na sudu. Kada sazna da mu je ljubavnica na meti FBI, mafijaš nevoljno angažuje vrhunskog italijanskog serijskog ubicu kog igra Henry Silva da je likvidira i ubrzo po Evropi kreće igra mačke i miša.
Bronsonova žena Jill Ireland igra ljubavnicu i nažalost u dugoj deonici filma igra Syndicate mink verziju mafijačke ljubavnice koja je maltene kao izašla iz neke komedije snimljene u tridesetima. Tek kasnije kreće da igra koliko-toliko normalnu osobu što je i neophodno da bi se postavila neka kakva-takva melodrama.
Chuck igra policajca koji je štiti i domišljato je izvlači iz raznih klopki koje postavljaju mafijaške ubice.
Nažalost, film ni na jednom nivou nije preterano vešto realizovan. Rosenberg je profi ali čini se da samu suštinu ovog filma nije držao pod kontrolom tako da ima dosta digresija, dosta pažnje se posvećuje manje važnim likovima itd. i to nažalost ne "osvežava" film i ne uzdiže ga iznad neke žanrovske uravnilovke što žarko želi, čak ga baca i daleko ispod nje jer se neutemeljeno pravi pametan i kreativan.
Zato na neki način finale filma u kom Bronson ulazi u svoj sadistički vajb deluje kao da se na kraju ipak odustalo od nečeg novog i vratilo na nešto staro i provereno.
* * / * * * *
TRES-60 Alejandra Ezcurdie je film o surferu koji slučajno otkriva detalje koji sugerišu da mu je najbolji drug iz detinjstva bio otet kako bi mu bili harvestovani organi. Kreće da istražuje slučaj uz pomoć mlade studentkinje fotografije u koju se zaljubio i ispostavlja se da je predosećaj bio tačan, ali na kraju se nađe na moralno osetljivoj teritoriji.
TRES-60 je triler koji nažalost ne uspeva da iskoristi ni deseti deo potencijala koji ima i rezultat je priličan promašaj koji deluje kao potvrda da su filmovi o tupavim surferima obično tupavi, što zapravo nije istina. Međutim, TRES-60 je upravo to. A što je najveća ironija, u filmu surfa ima vrlo malo i ni za šta nije važan.
LAST NIGHT IN SOHO Edgara Wrighta je u najavama dobijao poređenja sa naslovima kao što su REPULSION ili DON'T LOOK NOW međutim sa tim filmovima deli samo jednu karakteristiku a to je fundamentalna zamisao da imamo autora koji služeći se mustrom relativno rutinskog žanrovskog filma, u ovom slučaju priče o duhovima, otvara sebi priliku da filmskim jezikom, i na svoj način prikaže izmenjena stanja svesti, pomračenja uma itd.
I Edgar Wright u tom pogledu nudi svoju viziju ove problematike, na način na koji su se već zapljunuli Roeg i Polanski, ali je njegov pečat ličan i sa njima nema nikakve veze, pa se - iako je polazište isto - njegov film razlikuje od njihovih.
Ipak, pre svega sa REPULSIONom, LAST NIGHT IN SOHO deli svoj najozbiljniji nedostatak a to je interakcija glavne junakinje Eloise sa likovima koji je okružuju. Kao što je REPULSION najbolji kad je Carol sama, tako je i LAST NIGHT IN SOHO najbolji kada je Eloise u svojim lutanjima. Svi ostali likovi mimo nje su tipski - što je delimično opravdano njenim svetom fantazije koji je baziran na Swinging Sixties Londonu i njegovim stereotipima - ali je veliki problem u onoj dijegetskoj ravni koju smatramo njenom realnošću, naročito u finalu filma kada ona mora da donese određene odluke i suočava se sa dilemama.
U tom pogledu, Wright izneverava svoj princip da vrlo dobro postavlja sve likove i one u prvom i one u drugom planu. Ovde kao da je to ispustio ili je naprosto spektakl njegovih bravura sekvenci bio takav da im likovi nisu mogli parirati. Pa ipak, opredelio bih se za mišljenje da ih je ispustio jer kada razmišljam o filmu o sporednim likovima pamtim vrlo malo detalja.
Konačno, sam klimaks filma je manje spektakularan od uvoda, što je takođe strukturalni problem, možda više vezan za dužine nekih situacija nego za sam karakter. Recimo, trovanje glavne junakinje je moglo imati kapacitet bravura sekvence iz WHAT LIES BENEATH ali je nema.
Preokret u tumačenju ovog filma nastaje međutim na tome što Giallo, britanski Hammer trileri šezdesetih majstora kao što je Freddie Francis i uopšte art house koketiranja sa ovim žanrom ne samo da dozvoljavaju već i zahtevaju formalni disbalans. Međutim, kod Edgara Wrighta koji pre svega besprekorno vlada formom, ovaj formalni disbalans ne deluje kao "kontrolisana" greška.
Kad je reč o samoj stravi, rekao bih da cilj filma nije bio da bude napet ili strašan per se, premda možda nekome može biti. Meni je pre svega bio zanimljiv, uzbudljiv na nivou ritma i ekspresije glavnih junakinja i naravno uživanja u raznim tehnikama koje je Wright primenio.
Tu dolazimo do drugog lica ovog filma, a to je ono gde je Wright briljantan i to je prosto inscenacija, evokacija starog Londona, upotreba muzike i sve one strukture u kojima se vraća na ranije filmove.
LAST NIGHT IN SOHO je u pogledu karaktera najbolji onda kada ga Wright ukalupljuje u svoj BABY DRIVER kalup - kada je to priča o autsajderki koju muzika prenosi u neki drugi svet i neko drugo stanje koje joj realnost čini podnošljivom. Ta situacija u kojoj je ona sama protiv celog sveta, a gde njeno traumatsko jezgro izbija u fantazijama i snovima koji se tiču njenog straha od velikog grada, od seksualnosti, tu je Wright na svom terenu i na terenu textbook tumačenja ove vrste filma.
Odlazak na naličje fantazije posle kog je čeka katarza je takođe textbook izvedeno, s tim što iza katarze na kraju čeka opet scena koja je mlaka jer junakinja izlazi iz onoga u čemu je film najbolji - dakle deonica kad je sama - u segment u kom je najslabiji - a to je ono kad je u interakciji sa okolinom.
Otud i utisak o filmu donekle kvari činjenica da se ne završava u tendenciji uspona već baš padne, ali to je sve plod minulog rada i ispuštenih elemenata u ranijem delu.
Kao i svaki film Edgara Wrighta i ovaj je za više gledanja, ali ovog puta nažalost imamo iz iste godine uporediv naslov a to je CANDYMAN Nie DaCoste. I dok se njen film ne može porediti sa Wrightom u pogledu tehničke virtuoznosti, opet je superioran baš u domenu karaktera koji čine da film na padne kad se svede na njihovu interakciju, i samim tim je uspešniji kao taj neki pokušaj horora koji to nije.
* * * / * * * *
TITANE Julie Decournou je kanski pobednik i jedna potpuna nebuloza. To samo po sebi nije ništa čudno jer vrlo često užasni filmovi pobede na velikim festivalima, ali TITANE je toliko besmislen i kretenski da je čak i za te standarde ekstreman. Naročito, ako imamo u vidu da je Julia Decournou prvobitno snimila veoma solidan horor arty film koji je uprkos izvesnim najavama iracionalnih iskliznuća imao glavu i rep.
TITANE je film baziran na dve poluideje sa kojima ni Fassbinder ne bi kretao u snimanje filma. Obe su već viđene i bajate - jedna je neka gasparnoeovska fantazija o ženskoj koja ubija, a druga je njena zamena identiteta gde se ubaci na mesto davno nestalog sina jednog first respondera.
Dakle, malo se bavimo nekim potpuno nemotivisanim izlivima ludila i nasilja a potom se bavimo zamenom identiteta koja je u stvari nekakav surogat za izgubljene ljude gde su svi svesni ko je ko ali nema veze i laž je dobra kad je istina još gora.
I na kraju sve dobija epilog koji bi - da je sreće bio cronenbergovski a ovako je više tsukamotoovski. Ali nije tako cool kako zvuči kada opisujem.
Da bi sve ovo bila neka metafora, neki simbol, nešto, morali bismo da imamo film koji bitno manje energije ulaže da nas uvuče u neke skroz mundane aspekte života svojih junaka, i na kraju nije baš ni jasno u kojoj meri mi treba da se investiramo u ovaj haos koji gledamo.
Decournou je sada došla u poziciju možda i najmoćnije evropske rediteljke koja koketira sa žanrom, ali njen sledeći film će biti ispit da li je TITANE njena nova poetika ili samo tih dana nije bila pri sebi.
KARAKKAZE YARO Yasuzua Masumure počinje uvodom kog se ne bi postideo Don Siegel a završava se klimaksom kojim bi se ponosio Brian De Palma. Između ove dve tačke, Masumura gradi yakuza melodramu o Takeu, gangsteru koji ne može da se odluči da li da bude i dalje u svetu podzemlja ili da se okrene legalnim poslovima, usled čega ima teškoće i u profesionalnom i u ličnom životu.
Takea igra tada već slavni pisac Yukio Mishima i ako imamo u vidu njegov imidž, KARAKKAZE YARO je začuđujuće lišen homoerotizma koji je inherentan gangsterskom a naročito yakuza filma. Prelomna tačka za junaka upravo i jeste romansa sa jednom ženom koja ga izvodi na "pravi" put.
U izvesnom smislu KARAKKAZE YARO jeste preteča CARLITO'S WAYa i ako imamo u vidu Masumurino školovanje u Italiji i odnos sa Antonionijem, verovatno je bio poznat De Palmi.
Yukio Mishima u glavnoj ulozi je harizmatičan, sa stavom punk zvezde koja pleni, ali ta energija koja evidentno postoji i izvan filma stavljena je u funkciju karaktera i priče.
Masumura je u pogledu inscenacije energičan i precizan koliko i Fukasaku u svojim najboljim gangsterskim filmovima a od njega se razlikuje pre svega u tome što mahom snima u enterijerima, sa tom sličnošću što uspeva da prevaziđe njihovu studijsku artificijelnost i izgradi ubedljivu atmosferu.
Ovo je yakuza film koji može biti zanimljiv i onima koje ovaj žanr ne zanima ili koji nisu previše okrenuti istoriji filma jer deluje sveže kao da je maltene nedavno snimljen.
* * * * / * * * *
KAISAN SHIKI Kinjija Fukasakua je izuzetan jakuza triler sa snažnim uplivom melodrame i govori o jakuzi koji je stekao veliku reputaciju kao nekadašnji operativac jakog klana koji je otišao u zatvor i žrtvovao ceo svoj život da bi sačuvao čast svoje ekipe, da bi posle izlaska sa izdržavanja kazne zatekao grad u kom su se klanovi samoukinuli.
Jakuze su prešle u legalan biznis, ulicama haraju protuve koje niko ne kontroliše, a njemu je na vratu i pripadnik suparničkog klana koji čeka da namiri svoju krv.
Međutim, najveći problem glavnog junaka je to što posle izlaska iz zatvora shvata da ima sina sa ženom koju je voleo i da ona sada živi u divljem naselju koje njegove bivše kolege, sada građevinski preduzetnici žele da isele radi izgradnje profitabilne industrijske zone.
Glavni junak mora da ustane ponovo i žrtvuje se, sada sa drugačijim ulogom koji je mnogo veći.
Fukasaku izvanredno spaja jakuza film sa jednom socijalnom i maltene sentimentalnom pričom a da pritom ne tone u melodramski eksces niti da ono što prikazuje deluje nespojivo. Naprotiv, KAISAN SHIKI zaista podjednako dobro funkcioniše i kao jakuza film i kao socijalna melodrama o povratnika sa robije koji ne prepoznaje svet koji je ostavio sebe zbog procesa urbanizacije koji imaju kriminalnu pozadinu.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-11-2021, 14:36:49
romansa sa jednom ženom koja ga izvodi na "pravi" put.
Dobro, prvo ju je silovao, pa se ona zaljubila u njega... Film je i inače pun gangsterskih klišea - što meni nije smetalo, naprotiv - ali ovaj mi je baš ubo oči...
KAMIKAZE YARO Kinjija Fukasakua je kriminalistička akciona komedija sa Sonny Chibom i Ken Takakurom, dvojicom najvećih zvezda svog vremena. Kreće kao dinamičan i vrhunski stilizovan film, postavljajući pakleni tempo a onda kada ekipa stigne na Tajvan otkriva i svoje komične namere. Zaplet se tiče zamene identiteta i spora među pretendentima na skriveno blago japanske okupacione sile koje je ostalo na Tajvanu. Sonny Chiba je greškom označen kao naslednik i progone ga razne frakcije jakuza, trijada i drugih power brokera koji su preživeli Drugi svetski rat.
Film koketira sa slepstikom, farsom, ali uvek ostaje u ključu izvan parodije žanra. Kreativan je i dinamičan, a Kinji Fukasaku je u pogledu inscenacije i dizajna na vrhuncu svojih moći.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-11-2021, 14:36:49
* * * * / * * * *
Loša uteha perfektna ocena gde je Meho poravnao teren. :(
https://cvecezla.wordpress.com/2021/10/29/film-afraid-to-die-aka-karakkaze-yaro/
Cripple je pao na Mišimin muževni šarm i ja ga ne krivim. Ja sam ipak star čovek kod kog erotika ne pali mnogo.
Evo i nešto za sladokusce -
https://www.kornet.rs/2021/11/20/alt-right-cinema/
KAKO UPOKOJITI VAMPIRA Borislava Pekića je televizijska drama u režiji Slavoljuba Stefanovića-Ravasija, i govori o funkcioneru koji se vratio kući posle boravka u bolnici zbog totalne amnezije. U susretu sa porodicom, poznanicima i okolinom počinje da saznaje kakav je čovek i naravno rezultati su poražavajući, te ona osoba koju je zaboravio počinje da se baš ne sviđa čoveku koji treba da je seti.
Pekićeva drama je zanimljiva studija identiteta i nudi glumcima dosta prostora za zanimljiva rešenja, a Zoran Radmilović u glavnoj ulozi nudi studioznu i veoma svedenu glumu, dosta drugačiju od onoga po čemu je najomiljeniji kod naroda.
Ravasijev akcenat je naravno na tekstu i glumi ali sam televizijski rad je solidno izveden u vizuelnom pogledu.
LOS ULTIMOS DE FILIPINAS Antonija Romana je film iz 1945. Nedavno sam pisao o skorašnjem filmu na istu temu.
Ukratko bi se moglo reći da se oba filma bave istom situacijom, s tim što je Calvov noviji film nešto širi u zahvatu i istoriografski uverljiviji. Ipak, iako je LOS ULTIMOS DE FILIPINAS film sa pevanjem i pucajem, jedan film svog vremena, ipak sadrži nekoliko istih elemenata koji su meni kod Calvoa čak delovali kao fikcionalizacija.
Recimo lik lokalne pevačice i noćne dame koja peva Špancima ali radi za pobunjenike postoji u oba filma, pa se da pretpostaviti da je taj lik baziran na autentičnoj ličnosti. Kod Romana sa njom je napravljena melodrama u kojoj se ona oseti napušteno od španskog podoficira, kod Calvoa nema ljubavi ni sa jednim Špancem zaista.
Calvo takođe mnogo temeljnije i postupnije prikazuje deterioraciju ekipe zabarikadirane u hramu koja ne prihvata istinu da su Španci napustili Filipine i prepustili ih SAD.
Samim tim dolazimo i do ključne razlike između dva filma a to je da Calvo pravi film o zaslepljenosti koja se manifestuje kao principijelnost i junaštvo, kod Romana su junaci isključivo tretirani kao heroja, i nema Španaca koji su poklekli iako ih kod Calvoa itekako ima.
Suština je dakle u kontekstu. LOS ULTIMOS DE FILIPINAS snimljen je u Francovo vreme kada se Španija suočava sa gubitkom kolonija, i dopola umešana u Drugi svetski rat a iscrpljena Građanski ratom. U tim okvirima, LOS ULTIMOS DE FILIPINAS prikazuje jednu junačku priču gde su vojnici (a zar i sam Franco nije vodio vojni udar) skloniji da brane politiku i integritet države od njenih rukovodilaca.
U tom smislu, LOS ULTIMOS DE FILIPINAS je pojednostavljena i propagandizovana verzija priče.
Ipak, ona je lepo i srdačno izvedena, sa emocijom i ubeđenjem, tako da sam film ima svoj kvalitet i svoju ambiciju.
* * * / * * * *
ČEKAJUĆI HANDKEA Gorana Radovanovića je film koji će sasvim sigurno probuditi emociju kod gledalaca u Srbiji jer pokazuje sizifovsku borbu naroda u Velikoj Hoči da opstane na Kosovu i organizuje sebi koliko-toliko sadržajan život. Sam film govori o pokušaju lokalnih poslovnih ljudi i kulturtregera da dovedu Handkea i da mu dodele nagradu i posvete spomen-ploču. Međutim, njegov dolazak je nemoguć jer su separatisti stavili ovog pisca na spisak persona non grata.
Nisam siguran koliko izvan same premise, ovaj film može animirati inostranu publiku jer je baziran na opservacionom postupku koji u ovom slučaju ne pokreće priču unapred. Ali, mogućnost da vidimo tu sredinu na ekranu, te ljude i njihovu borbu će sigurno obradovati našu publiku, što nije malo.
* * 1/2 / * * * *
Daniel Monzon, tradicionalno zanimljivi španski reditelj ekranizovao je roman Javiera Cercasa LAS LEYES DE LA FRONTERA, smešten u Španiju 1978. godine, u Đironu, u periodu tranzicije iz frankizma u demokratiju.
Glavni junak je Cvikeraš, nerd kog uzima pod svoje grupa simpatičnih mladih propalica čiji apetiti u pogledu krađa i provala rastu. Sa njima on pronalazi ljubav, prijateljstvo, odanost i nevolje koje će mu promeniti život.
Ovo je coming of age film spakovan u priču o mladim pljačkašima. Monzonovi junaci nikada ne postaju Bonnie i Clyde ali Španija u tom trenutku još uvek ima atmosferu establišmenta odrođenog od naroda, naročito katalonske omladine i jasno je da ovim likovima nije teško da sebe sagledaju kao mlade odmetnike.
Monzon je okupio odličnu glumačku podelu, iskoristio je epohu za maltene stripovsku stilizaciju raznih situacija i supkultura, scene pljačke su uzbudljive i veoma dobro uklopljene u ton filma iako su po svom karakteru suspense pa čak i akcione. U tom smislu, Monzon kome kriminalistički film nije stran ovde snima jedan uspešan crossover.
LAS LEYES DE LA FRONTERA nije savršen film, pre svega jer se oseća da roman ima još jedan sloj koji je filmu izmakao, a taj utisak sam stekao bez čitanja knjige. No sad sam se zainteresovao i da je pročitam, i vidim kakvu redukciju su izvršili Monzon i doajen savremene španske scenaristike Jorge Guerricaechevarria.
* * * / * * * *
Empajerova lista 100 najboljih filmova svih vremena je očigledno sastavljana da proizvede svađe na internetu i na porodičnim večerama (mada je zapravo sklopljena od glasova čitalaca):
https://www.empireonline.com/movies/features/best-movies-2/ (https://www.empireonline.com/movies/features/best-movies-2/)
Mislim, Logan je na njoj. Skot Pilgrim je na njoj*. Ja te filmove obožavam, but c'mon. Guardians of the Galaxy je iznad Sedam samuraja :x
*ima i Hot Fuzz
Ne kažem, gornja polovina liste je smislenija makar po sadržaju ako ne po rasporedu, ali moram da se iznenadim kako ovde sem Bong Joon-hoa, Kurosave i Serđa Leonea nema ničega izvan SAD. Okej, ne očekujem da Amerikanci stave Tarkovskog na listu (mada je Empire britanska publikacija) ali jebote da baš nema ni jednog Bergmana ili Godara ili Antonionija (ili barem Vendersa) jeste malo sprdnja.
Ovo je svakako lista notabilnih filmova ali samo ako ste baš ograničen Amerikanac sa vrlo partikularnim žanrovskim naklonom.
Ne priznajem nijednu listu bez Prosle godine u Marijenbadu
LA TRIBU Fernanda Coloma je priča o osramoćenom HRu jedne firme koji je posle masovnog otpuštanja imao seks skandal i nakon svega pokušao da se ubije. Samoubistvo mu ne uspeva i on završava sa amnezijom kod svoje biološke majke koja ga je kao malog dala na usvajanje i uključuje se u njenu plesnu trupu u kojoj se ona oslobađa stresa sa grupom žena koje život nije mazio.
LA TRIBU ima zamršen zaplet i predistoriju lika kao telenovela ali je u osnovi reč o komediji sa dosta gross outa. Upravo u gross out domenu donosi par sjajnih scena po kojima se izdvaja. Ipak, na nivou celine, film je više simpatičan nego istinski dobar.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 26-11-2021, 14:53:48
Empajerova lista 100 najboljih filmova svih vremena je očigledno sastavljana da proizvede svađe na internetu i na porodičnim večerama (mada je zapravo sklopljena od glasova čitalaca):
https://www.empireonline.com/movies/features/best-movies-2/ (https://www.empireonline.com/movies/features/best-movies-2/)
Mislim, Logan je na njoj. Skot Pilgrim je na njoj*. Ja te filmove obožavam, but c'mon. Guardians of the Galaxy je iznad Sedam samuraja :x
*ima i Hot Fuzz
Ne kažem, gornja polovina liste je smislenija makar po sadržaju ako ne po rasporedu, ali moram da se iznenadim kako ovde sem Bong Joon-hoa, Kurosave i Serđa Leonea nema ničega izvan SAD. Okej, ne očekujem da Amerikanci stave Tarkovskog na listu (mada je Empire britanska publikacija) ali jebote da baš nema ni jednog Bergmana ili Godara ili Antonionija (ili barem Vendersa) jeste malo sprdnja.
Ovo je svakako lista notabilnih filmova ali samo ako ste baš ograničen Amerikanac sa vrlo partikularnim žanrovskim naklonom.
Imaš celu teoriju o tome kako liste filmova imaju trendove. I tako je recimo veći upliv psihoanalitičke teorije u kritiku potisnuo one klasične filmske kritičare vezane pre svega za formu, i tako su VERTIGO i CITIZEN KANE potisnuli naslove poput GONE WITH THE WIND i CASABLANCA sa vrha.[/size]E sad, ovde je glasao narod a narod ima potrebu da glasa za ono što mu se sviđa i za ono što voli, a ne za ono što je možda čuo da je važno. Tako da sada Bergman, Antonioni i ekipa treba da se upitaju što njihove filmove niko ne voli na način na koji voli GUARDIANS OF THE GALAXY. Imam par teorija zašto je to tako... :)
Imaš celu teoriju o tome kako liste filmova imaju trendove. I tako je recimo veći upliv psihoanalitičke teorije u kritiku potisnuo one klasične filmske kritičare vezane pre svega za formu, i tako su VERTIGO i CITIZEN KANE potisnuli naslove poput GONE WITH THE WIND i CASABLANCA sa vrha.
E sad, ovde je glasao narod a narod ima potrebu da glasa za ono što mu se sviđa i za ono što voli, a ne za ono što je možda čuo da je važno. Tako da sada Bergman, Antonioni i ekipa treba da se upitaju što njihove filmove niko ne voli na način na koji voli GUARDIANS OF THE GALAXY. Imam par teorija zašto je to tako...
Ma, mislim, ovde je donekle očigledno da se prepoznaju filmovi koji već imaju kulturnu težinu u prevashodno anglo svetu plus novi filmovi koji još uvek imaju neke marketinške aktivnosti. Ali mene najviše zapanjuje koliko je to zapravo uzak pogled na film od strane publike dovoljno napaljene na medijum da glasa na ovakvoj anketi.
Teodor Adorno reko da prosječni gledalac ima 11 godina. To mi je otprilike objašnjenje.
KING RICHARD Reinalda Marcus Greena bio je jedan od najočekivanijih filmova ove godine što se mene tiče, a svakako kad je reč o Warnerovom slateu koji od početka sezone izlazi uporedo sa HBO Maxom što dovodi do neobičnih rezultata na blagajnama. Naglašavam Warner i HBO Max zbog toga što je ovo film koji je Will odlučio da snimi u okviru tradicionalnih studija baš da bi priča doprla da bioskopa, sa idejom da se ponovo desi communal experience jer ga tema zahteva.
Međutim, to se na kraju nije desilo jer je film krenuo uporedo u bioskopima i na HBO Max i ovaj drugi vid prikazivanja je odneo prevagu, učinivši bioskopski skor KING RICHARDa krajnje skromnim ali ga ne čineći promašajem, što je sad jedan potpuno novi vid apsurda u doba hibridne distribucije. Finansije na stranu, ono što je Will zamislio, to kolektivno iskustvo, ono se uglavnom nije desilo.
Međutim, samo oni koji ga nisu gledali u bioskopu su zapravo na gubitku (usled životnih okolnosti spadam među njih) jer reč je o four quadrant filmu u najboljem smislu te reči, biografskoj priči koja govori o usponu sestara Williams ali nije klišetizirana, delom zahvaljujući njihovoj sudbini, delom zahvaljujući dobroj izvedbi Zacha Baylina kao scenariste, Greena kao reditelja i Smitha u glavnoj ulozi.
KING RICHARD ima u sebi zaista nekoliko slojeva iz kojih bi mogao proisteći po jedan film i obuhvata ih sve, pritom ne stvarajući konfuziju oko toga o čemu je film. Prvi sloj je centralna ličnost Richarda Williamsa, oca sestara Williams i nekonvencionalnog arhitekte njihovog neverovatnog sportskog uspeha. Njegov plan napisan na 78 strana još dok su bile deca, deluje kao potpuni put u propast, isto kao i neke odluke koje je donosio protiveći se savetima vrhunskih profesionalaca, i što je još važnije stvarajući nelagodu svuda oko sebe, povređujući one koje voli.
Richard Williams je u tom smislu nekonvencionalan primer "teniskog oca", jednog koji nije stvorio traume deci terajući ih na trening i stvarajući od njih takmičare pre nego ljude, ali isto tako proizvodeči stres i traume upravo zbog tog "izdvajanja iz miljea". U tom smislu, svet vrhunskog sporta u koji se uključuju veoma mlade devojčice zaista deluje bezizlazno jer i mejnstrim put i alternativni put deluju podjednako teško za mlade i neformirane ličnosti.
Sticajem okolnosti, Williamsov plan je uspeo u meri da su njegove kćeri danas posmatrane kao najveće igračice u istoriji sporta.
Zatim, imamo priču o samom sportskom poduhvatu koja je konvencionalni deo svakog sportskog filma i ona je ovde stavljena u drugi plan, i onako kako treba postavljena u funkciju ispoljavanja junaka, njihovih stanja i emocija.
I konačno, imamo klasnu temu, a to je kako dve devojčice iz Comptona uspevaju u sportu u kome se igrač od malih nogu priprema za karijeru koju možda nikada neće ostvariti, uz ogromna finansijska ulaganja porodice, što je naravno ovaj sport činilo, a čini ga i dalje, gotovo ekskluzivno belačkim. Dakle, ta tranzicija, klasna i rasna je izuzetno bitna komponenta, dolazak afroamerikanaca koji imaju puno uspeha u sportovima koji su lukrativni od malih nogu u sportu koji iziskuje ulaganje, i promena paradigme u tom domenu.
Zach Baylin uspeva da obuhvati sve ove motive a da ne zaguši film. Pritom, strukturira ga jako dobro, ide iz jedne "krupne" celine u sledeću, prateći tok priče, spontano nudeći nešto što ima elemente Best Of događaja a opet sa jasnom propulzivnošću kvalitetne melodrame u kojoj se likovi i odnosi postepeno razvijaju. Ovo je jako vešto postavljen scenario, školski primer mirenja kvalitetnog pripovedanja iz karaktera sa imperativom prikazivanja pivotalnih događaja.
Tom ritmu doprinosi i Green koji film režira akademski, u najboljem smislu te reči, sa jasnim akcentima i intervalima, protagonizmom likovima, pravovremenim ubrzanjima dešavanja kroz optimalnu upotrebu montažnih sekvenci, odličnim izborom koja scena treba da "otraje" a koja ne. I u tom pogledu, Green ovde drži jako dobar podsetnik kako se pripoveda i kako se snima film.
Slikao je Robert Elswitt, stari profesionalac, film je atmosferičan, odlično evocira epohu i ambijente, bez nametljivosti, bez onog naglašavanja - "jao, sada smo u toj i toj godini", i sa veoma energičnim i uzbudljivim sportskim prizorima.
Ključni kohezivni faktor je naravno Will Smith u izvanrednoj glavnoj ulozi kroz koju se prelamaju sve ove velike teme, a da nikada njegov Richard Williams ne prestaje da bude čovek u koga verujemo, iako se sa njim ne identifikujemo, pa ni ne slažemo veoma često. Will Smith vuče ceo film i ostatak glumačke podele koje ja odlična, od devojčica koje igraju Venus i Serenu, do svih ostalih, uključujući i Jona Bernthala u ulozi teniskog trenera Ricka Maccija, u krajnje atipičnoj nice guy roli za njega.
KING RICHARD je pogodak na svim nivoima, i potpuno je jasno zašto je Smith radije odabrao ovaj film od Gunnovog SUICIDE SQUADa, i na koje je sve načine njime oplemenio svoju karijeru u celini, kao i svoj trenutni glumački rad.
Posle filma ALI, ali i CONCUSSION, Smith se nameće kao glumac i producent koji na vrlo interesantan način prikazuje istinite priče iz sveta sporta na velikom ekranu, približavajući ih bez suvišnog doterivanja najširoj publici u njihovoj složenosti.
* * * * / * * * *
THE MOST BEAUTIFUL BOY IN THE WORLD Kristine Lindstroem i Kristiana Petrija je dokumentarni film o uzbudljivom i tragičnom životu Bjorna Andresena kog je Luchino Visconti izabrao da igra Tadzioa u adaptaciji Manna DEATH IN VENICE. Od momenta kada ga je Visconti učinio "najlepšim dečakom na svetu", kreće Andresenov zanimljiv životni put čiji su raniji koreni u porodičnoj traumi, a kasniji razvoj u neuspelom avanturizmu i potonuću u poroke.
Kao što je pokazao i biografski film o Tedu Gardestadu, Švedska je u stanju da prihvati svoje posrnule anđele i njihovo uređenje bi sprečilo bitno tragičniji ishod od ovog koji je već dosta tužan.
U tom smislu Bjorn Andresen bi imao znatno užasniju sudbinu da je recimo Amerikanac, ali opet - da je Amerikanac ne bi bio Viscontijev "najlepši dečak na svetu".
Film izmiče očekivanjima jer nekako mislimo da će se rad sa ekipom Viscontijevih prevejanih homoseksualaca pretvoriti u pakao iz kog će Andresen izaći sa ožiljcima. Ali zapravo taj imidž sa kojim Andresen nije znao šta da radi i kojim nije mogao da upravlja je osnov njegovog pada.
I u tom pogledu ovaj film je i najzanimljiviji, kada se izađe iz saradnje sa Viscontijem koja je sama po sebi zanimljiva, mi vidimo tu fluidnost šou biznisa u kojoj Andresen luta donoseći odluke koje nisu sve nužno bile pogrešne ali prosto nisu rezultirale uspehom i kontinuitetom u bilo čemu čega se latio.
Film na sve to dodaje Andresenovo istraživanje majčine sudbine a ona ga ja napustila kad je bio dete i potom je nađena mrtva, i to dobija još jedan sloj suočavanja danas jednog oronulog i erodiralog čoveka sa svojim korenima.
THE MOST BEAUTIFUL BOY IN THE WORLD na kraju nema neku poentu ali gledaoca uvlači u vihor Andresenovih pustolovina na isti način kao što je njegov život uvukao njega. Na kraju, kada ga vidimo na setu filma Arija Astera, shvatimo da je ovo jedna od onih tragedija u kojima junak nastavlja da živi što je ponekad i teže od smrti.
* * * / * * * *
Quote from: Labudan on 27-11-2021, 01:12:32
Teodor Adorno reko da prosječni gledalac ima 11 godina. To mi je otprilike objašnjenje.
Theodor Adorno, 1903-1969, RIP. Ti njegovi jedanaestogodišnjaci sada imaju najmanje 63 godine.
Veči problem je što se u skorije vreme smanjila i prosečna starost ljudi koji pišu i režiraju, promena verovatno uzrokovana zahtevima tržišta:
https://youtu.be/iIY5b1JMvGs
I to ima smisla. Adornu su filmovi iz šezdesetih bili glupanderski, šta bi tek reko za 21. stoljeće haha
THE TAMARIND SEED Blakea Edwardsa snimljen po romanu Evelyna Anthonyja špijunski je triler i ljubavni film u isto vreme koji iznova dokazuje da je Edwards bio potcenjeni talenat upravo kad je reč o ne-komedijama. Iako je preterano reći da treba da bude zapamćen po drugim žanrovima, meni je recimo on intimno značajniji po trilerima i krimićima nego po žanru koji ga je proslavio.
U tom duhu treba gledati i THE TAMARIND SEED, film u kom se susreću lecarreovski spy game i ljubavna priča. Osnovni element po kom se ovaj film izdvaja od tipičnog špijunca jeste upravo neprekindo krajnje uverljivo ponašanje junaka koje bi u običnom filmu "zaustavilo" zaplet, ali Anthony i Edwards uspevaju da ga održe u pokretu pa čak i privedu nekakvoj suspense završnici.
Sekretarica britanskog političara zaduženog za bezbednost i visokopozicionirani KGBovac se zaljubljuju na odmoru na karipskom ostrvu. Oboje prijavljuju ovo poznanstvo svojim službama, i oboje bivaju gurnuti u držanje tog poznanstva radi obaveštajne koristi ali uprkos tome što su svesni da ne treba da se prepuste emocijama oni to ipak učine.
Julie Andrews i Omar Sharif se odlično snalaze u glavnim ulogama koje su zanimljivo postavljene, priča je interesantna, Edwardsova režija je nenametljiva i akademska. Sve to na kraju daje utisak da THE TAMARIND SEED "i nije neki naročit film", ali kada krene špica shvatimo da jeste.
* * * / * * * *
THE PROTEGE Martina Campbella, snimljen po scenariju Richarda Wenka, nažalost nema dovoljno zanimljivu priču da bi mogao da se izvuče. Campbellova rediteljska veština je tu, i u većini sekvenci on iznova pokazuje da je majstor, ali naprosto ovde nema dovoljno novca da se može prevazaići nažalost dosta rutinski skript koji nagoveštava neke zanimljive odnose - recimo onaj između likova koje igraju Maggie Q i Michael Keaton ali ih nedovoljno razrađuje.
Martin Campbell je tu, i posle FOREIGNERa nije bilo dileme da je i dalje u formi i da može da napravi napet i seksi akcioni triler. Ipak, THE PROTEGE mu ne nudi dovoljno dobar repro-materijal da iznova ponovi svoju magiju.
* * 1/2 / * * * *
MUŠKARCI Mila Đukanovića je interesantna komedija o veoma zauzetom i zaposlenom mladom bračnom paru s nekoliko dece u kom se muž ponaša stereotipno, dakle posle posla ode s kolegama u kafanu i njegov posao je važniji od ženinog a supruga jedva postiže i da brine o domaćinstvu i na posao.
Jednog dana suprug sticajem okolnosti kreće da brine o domaćinstvu kada se zatekne na bolovanju i vremenom ne samo da postaje vešt u tome već u svemu uživa, potsajući vremenom svojevrsni fenomen unutar samoupravljačke zajednice.
Jedan od scenarista filma bio je i Borislav Pekić koji se pojavljuje i u kameo ulozi lekara koji je šef junakove supruge zadužen za muževljevo bolovanje.
Cica Perović je zanimljiv u glavnoj ulozi iako nije klasičan komičar. Doza letargije koju nosi njegova igra daje slojevitost liku ali umanjuje komediju. Olivera Marković je pravi dinamo u ulozi supruge, a epizodne likove igraju vrsni komičari.
Đukanovićev film je zanimljiv, i pravi iskorak u periodu jugoslovenske socijalističke filmske komedije. Iako krojen po zapadnim uzorima ipak nije toliko ubitačan ni komediografski ni idejno kao radovi američkih savremenika.
* * 1/2 / * * * *
REMINGTON Damjana Kozolea, snimljen po scenariju reditelja i Nebojše Pajkića predstavlja jedan pretenciozan pokušaj snimanja buntovničkog filma, bez pokrića. Sa junacima koji kao da su izašli iz novotalasovskog filma, sa ehom post punka oko sebe i smeštetni u Jugoslaviju krajem osamdesetih i Jugoslavije same, ovaj film je morao ponuditi mnogo više.
Nažalost, na kraju film ne nadilazi nivo studentske vežbe koja bi možda mogla fascinirati kritičare svojim ekscesom, da je iole vešto izveden.
* 1/2 / * * * *
FOSCADH Seana Breatnatcha je irski kandidat za oskara van engleskog govornog područja, odnosno za strani film i kurizitet je da se svi dijalozi odvijaju na irskom jeziku, a ne na engleskom.
U izvesnom smislu, ovaj film bih najpre mogao porediti sa našim filmom MOJ JUTARNJI SMEH, ali to je izuzetno ostvarenje, dok je FOSCADH otišao previše u taj glumljeni debilitet prožet komedijom koja namerno nije smešna.
Film je simpatičan, unikatan zbog gaelica, i ima glavu i rep, ali ukupno uzev, mislim da bi - uprkos tehničkoj ispoliranosti - teško imao jaču sudbinu od pukog kurioziteta.
* * / * * * *
8-BIT CHRISTMAS Michaela Dowsea snimljen je po romanu Kevina Jakubowskog, i projektovan je kao dinamična božićna komedija za klince koja će u sebi nositi dozu tog STRANGER THINGS duha nostalgije za osamdesetim i evocirati uspomenu na Amblin i slične stvari.
Doduše, ovde nema elemenata fantastike, cela priča se vrti oko želje grupe dece da kupe Nintendo, ili ga barem osvoje na lutriji, i na njihove pokušaje da to ostvare. Na tom putu, naravno oni nauče neke bitne lekcije o porodici i Božiću.
Uprkos tome što bi ovaj film svakako mogao biti zabavniji deci nego meni, nedostaje mu nekoliko bitnih aspekata - fascinacija Nintendom ostaje gotovo isključivo na nivou materijalnog fetiša i gejmerski pogled na svet ne utiče na psihu junaka, niti na estetiku filma i to vidim kao veliki previd. Naprosto, taj rani gejming koji praktikuju ova deca morao bi imati većeg uticaja na njih same ali i na autore.
To je krupna propuštena prilika koja se generalno može iskoristiti kao ilustracija za manjak mašte i opštu površnost ovog ostvarenja, koje je dinamično, prijatno, ali naprosto prazno kao Nintendo bez kertridža.
* * / * * * *ž
U serijalu SHADES OF DARKNESS po prići Elizabeth Bowen i scenariju Dereka Mahona snimljen je televizijski film THE DEMON LOVER. Početkom Drugog svetskog rata jedna londonska gospođa kreće da se seća svoje ljubavi iz vremena prethovnog najvećeg sukoba i odjednom taj ljubavnik kreće da se pojavljuje kao prikaza koja je proganja. Rediteljski postupak Petera Hammonda je arhaičan iako su odnosi među likovima prikazani slobodnije nego što bi se očekivalo od tipičnog prikaza epohe. Na kraju, jedan od aduta zašto istorija pamti ovaj televizijski rad je rana uloga Hugh Granta.
U serijalu SHADES OF DARKNESS po priči L.P. Hartleya i scenariju Alana Platera snimljen je televizijski film FEET FOREMOST u režiji Gordona Flemynga. Priča je jednostavnija kad je ja pričam nego kad se gleda - dekadentni bogataši kupuju kuću s duhom a kad se on naseli jedini način da se prokletstvo umiri je da neko umre.
Flemyng ovu priču ekranizuje sa visokom dozom vizuelne kulture ali je Plater u adaptaciji nepotrebno komplikuje.
Po scenariju Paule Milne, baš u vreme EDGE OF DARKNESS, Martin Campbell snimio je još jedan briljantan politički triler o novinaru koji istražuje misterioznu smrt dvoje mladih ljudi, otpisanu kao suicid i na tom putu otkriva veliko partijsko i političko, naravno vojno-bezbednosno zataškavanje.
Paranoja i ovde igra veoma bitnu ulogu i Martin Campbell pokazuje svoj izvanredan rediteljski dar da zarobi interesantne karaktere u napetim situacijama gde atmosfera više preti od konkretnih ubica i uhoda.
FRANKIE AND JOHNNIE spada u one vrhunce britanske televizije osamdesetih kada su stekli prednost koju nikada sasvim nisu izgubili.
CUCHILLO DE PALO Renate Coste je dokumentarni film o rediteljkinom ujaku kroz koji ona hoće da prikaže sudbinu LGBY populacije u Stroessnerovom Paragvaju. Iako se sam film dotiče činjenice da Stroessnerov sin Gustavo bio homoseksualac i da je zbog toga bio neprihvatljiv oficirima kao njegov naslednik zbog čega su organizovali puč, na kraju Costa ne uspeva da uspostavi taj kontekst i kreće se više nekim obzervacionim putem i relativno banalnim temama iz svakodnevice kojima nekako izmiče ta unukatnost paragvajskog slučaja. Pa ipak, film je uspeo da stigne do Berlina, pa je imao sudbinu koja daleko nadilazi njegove estetske domete.
* * / * * * *
Daniel Sanchez Arevalo režirao je ensemble komediju LA GRAN FAMILIA ESPANOLA o velikoj porodici koja se okuplja na venčanju najmlađeg sina i to na dan kada Španija igra finale Mundijala. Paralela sa utakmicom nije najveštije izvedena izuzev kao metafora o značajnom i prelomnom događaju koji se uporedo dešava sa njihovim sporovima. Međutim, koliko god da je sama metafora jasna, prosto dinamika utakmice nije iskorišćena i na kraju deluje kao da je i meč trajao letnji dan do podne.
Daniel Sanchez Arevalo je prenatrpao svoji film high conceptima, pratimo barem četiri-pet maltene ravnopravnih priča koje nisu previše povezano pa su i emocije i humor dosta hit & miss. Tako i film možda nekome može biti uspeliji a nekome većim delom promašen. Meni je nažalost promašen.
* * / * * * *
QUENEMOS TE HABLAR Davida Serranoa je izuzetno zanimljiva romantična komedija o tipu koji nikada nije preboleo svoju veliku ljubav koja ga je napustila posle niza neuspelih investicija koje su razorile njenu porodicu. Međutim, kada ona poželi da se ponovo uda shvata da od njega mora dobiti razvod i ponovo stupa u kontakt sa njim a on smišlja plan kako da mu se ona vrati, a usput i kako da joj se roditelji pomire.
QUENEMOS TE HABLAR uspešno okreće špansku ekonomsku krizu na šalu i integriše je u jedan romcom high concept sa inspirisanom glumačkom podelom i uspelim humorom koji proističe iz situacija, sa prisutnom i ubedljivom emocijom uprkos dramskoj konstukciji koja se morala izgraditi što često ume da uguši ljubavne priče u romcomima.
Ovde međutim sve to funkcioniše u dobroj meri.
* * * / * * * *
V/H/S/ 2 je nastavak horor antologije u kojoj su se zapljunili Simon Barrett, Jason Eisener, Gareth Evans & Timo Tjajhjanto, Gregg Hale & Eduardo Sanchez i Adam Wingard.
Imena koja čine ovu antologiju su dosta jaka i iza sebe imaju stvarno bogat opus vrednih filmova u hororu ili drugim žanrovima dovedenim do ekstremne forme koja je uspela na žanrovskim festivalima i kasnije u adekvatnoj distribuciji. Od svih njih istakao bih na kraju dve priče - onu o samoubistvu kulta tokom posete medijske ekipe koju su uradili Evans i Tjahjanto i onu o invaziji tokom druženja na jezeru koju je snimio Jason Eisener.
Neke su jezivo neinventivne, recimo Hale i Sanchez su se posebno obrukali, a ceo koncept da se pronalaze trake sa found footageom je nekako iscrpljujući iako je ovo dinamična varijacija na taj format, dakle ovo nije neka dosada kao PARANORMAL ACTIVITY ali autori time nisu bili podjednako inspirisani niti su bili u istoj ravni bravure.
* * / * * * *
Po memoarima Nikolaja Kovaljeva, Pavel Lungin snimio je film BRATSTVO, film o završnici sovjetskog prisustva u Avganistanu. Meni je lično i dalje AFHGAN BREAKDOWN jači film na tu temu, možda i zato što je sniman uporedo sa samim događajima odnosno neposredno posle njih, ali Lungin beleži istu krizu morala, snage koje su u Avganistanu uplašene od toga u kakvu zemlju se vraćaju jer SSSR tada nije bio isti kao onaj iz kog su otišli.
Rat je pri kraju, crna berza cveta, svako je našao svoje mesto u tim danima, ali kada lokalna mudžahedinska grupa uspe da zarobi mladog pilota koji je sin visokog komandanta sovjetskih snaga, onda raspuštena ekipa ponovo mora da se sabere i u toj entropiji nekako izvede akciju.
Lunginov rediteljski postupak je siguran i uspeva da zarobi atmosferu vremena, kao i da ponudi nekoliko briljantno crnohumornih scena od kojih je najupečatljivija ona kada oficir krajnje patetično krene u minsko polje da izvrši samoubistvo i onda u tome ne uspe jer mine prosto nisu dobro postavljene.
U filmu nema energije da pruži nešto više, ali za jedan veteranski rad već istrošenog autora pred penzijom, sve ovo je sasvim na mestu i zaslužuje pažnju najšire publike.
* * * / * * * *
NEBESA Srđana Dragojevića adaptacija je nekoliko priča Marcela Aymea čiji apsurd on pokušava da primeni na postjugoslovenski život i proteklih trideset godina. Okretanjem Aymeu, što je Dragojevićev drugi (ako ne računamo LEPA SELA LEPO GORE koja su inspirisana nekim člancima Vanje Bulića) pokušaj ekranizacije književnosti, dramske u slučaju SVETOG GEORGIJA, čini se da on pravi potpuni raskid sa poetikom koju je začeo devedesetih. To je u određenom smislu doduše pokušao i u GEORGIJU ali taj raskid nije dugo trajao pa joj se brzo vratio u PARADI nastavivši da gradi svoj uber-film o ovom društvu.
Ovaj novi raskid međutim ide u pravcu art housea, u kom Dragojević nije "odomaćen" jer je on ipak reditelj rado gledanih filmova visoke umetničke vrednosti što NEBESA sasvim sigurno nisu i mnogo više pripadaju jednom niche prostoru. U tom okviru on se snalazi solidno, ali pre svega ostaje "svoj" i ne dopušta sebi da imitira bilo koji trend.
Međutim, manjak te art house estetizacije isto tako čini da NEBESA ponekad deluju kao hendikepirani mejnstrim a pojedina pre svega montažna rešenja sugerišu da bi Dragojević bio bitno efikasniji i ekonomičniji da je ovaj film ipak barem intimno kalibrirao za bioskop.
Tema koja objedinjuje ovaj mozaik priča jeste mogućnost čuda u sadašnjem vremenu i kako bi savremeni čovek na njih reagovao. Ayme je pisao iz desne pozicije, Dragojević više režira iz leve, ali kako je reč o velikom reditelju, nikada ne dopušta da ga u suštinskim aspektima religija preoptereti.
NEBESA su film koji je mogao biti utegnutiji, mogao je biti ekonomičniji, ali i dalje vredi ga gledati i tumačiti jer predstavlja pokušaj našeg reditelja da napravi zaokret koji njegova publika i želi i ne želi. Stoga on sam odlučuje da ovim filmom sigurnije uđe u 21. vek.
* * 1/2 / * * * *
Srbi su jedinstven narod po tome što u fazi pandemije kad umire preko 60 ljudi dnevno kreće obaranje bioskopskih rekorda što može značiti samo jedno, a to je da se u bioskopima nisu primenjivale apsolutno nikakve mere.
U tom smislu treba videti kakvi su to filmovi koji su podstakli narod da stavi glavu u torbu i sedi u punoj sali oko dva sata. Prvi među njima je TOMA Dragana Bjelogrlića i Zorana Lisinca, s tim što je Lisinčevo ime kako je uspeh filma rastao, postepeno nestajalo iz press-materijala.
TOMA je biografski film o Tomi Zdravkoviću, nastao u produkciji Dragana Bjelogrlića i Željka Joksimovića. Dok je Bjelogrlić igrajući Crnog u CRNOM BOMBARDERU a i inače uvek emitovao energiju ljubitelja rokenrola, za Joksimovića je jasno kako je prožet Zdravkovićem jer je ovaj bio pionir pravljenja te neke muzike koja nije baš sasvim narodnjak a opet nije ni šansona nego je nešto između, na nekoj ničijoj kafanskoj zemlji, i to je upravo kroz opus našeg evrovizijskog asa dostiglo visok industrijski nivo.
Cela fama oko Tome Zdravkovića je izgrađena posle njegove smrti. Za života druga liga pevača koja nije mogla ni da priđe Miroslavu Iliću ili dvojici Halida, tek tokom devedesetih gradi se fama o njemu kao "urbanom narodnjaku", kao uličnom misliocu kog i rokeri puste na kraju žurke, i ostali simptomi propasti rokenrola.
Film TOMA stoga gradi jednu fantazmagoriju koja nema mnogo veze sa pravim Tomom kao čovekom i umetnikom, pa se čak i sami autori ograđuju od filma kao jednog "impresionističkog portreta" a na rang listi šta je istina a šta nije - ono najneverovatnije, da ne kažem najstupidnije u celoj priči - uglavnom je izmišljeno.
Svi junaci u filmu imaju samo jednu osobinu, jednu emociju i jednu misao, i dva i po sata gledamo Tomu koji je u raznim uzrastima neraspoložen, tužan i na umoru, kao da autori nisu tačno znali sa koje će scene rezati na scenu njegove fizičke smrti pa su svako tako snimili. Sveden je na jednu neprežaljenu ljubav i pesme o njoj a ta ljubav je ni manje ni više nego Silvana Armenulić. Tako je Toma Zdravković, pohotni, poročni bonvivan, Aca Lukas za samoupravljače, sveden na jednu krpu od čoveka, od muškarca valjda da se stvori bajronovska figura od čoveka koji je našu kulturu zadužio pesmama BRANKA, DANKA i LJILJANA.
Neprestano promovisanje filma kao ostvarenja tokom kog se plače - što inače povećava mogućnosti od infekcije Covidom - predstavlja poseban vid perverzije jer ta potreba da se naglasi da film izaziva fizičku reakciju nije viđena van pornografije još od campy horora Williama Castlea. I činjenica je da dosta ljudi prijavljuje taj simptom kolektivnog plakanja. Poneke scene deluju kao da jesu profilisane da svojim melodramskim ekscesom izazovu fizičku reakciju, ali teško je zamisliti normalnog čoveka kome mogu proizvesti bilo kakvu fizičku reakciju sem nekontrolisanog smeha. U tom smislu zanimljiva je izjava Zorana Lisinca koji je u intervjuu za City Magazine i izjavio da film ima "nešto almodovarovski" verovatno misleći na ovaj melodramski eksces.
Moguće je da sam ja čovek srca kamenoga, i da zapravo neko drugi uz ovo može da plače, ali to onda znači da je TOMA postigao Zdravkovićev i Joksimovićev ideal. A to je pop muzika koja se obraća ljubiteljima narodnjaka, odnosno narodnjak za ljubitelje popa. Dakle, ovo bi onda hipotetički trebalo da bude telenovela za ljude koji gledaju filmove i film sa velikim F za one koji gledaju telenovele. Namera te vrste možda i postoji, ali u mom slučaju nije postignuta.
Najbolja ilustracija toga je scena kada supruga lekara koji leči Tomu Zdravkovića od kancera, svom suprugu u Skadarliji na primedbu da se previše provodi u kafani kaže da i ona boluje od te bolesti i da joj nema spasa, dok uporedo peva Toma a slušaju ga Tozovac, Lepa Lukić, Cune i Kemal Monteno. Ovo meni deluje kao parodija na telenovelu - a inače likovi lekara i supruge su izmišljeni - ali možda eto nekome to deluje kao prava moćna i teška ljubavna scena. Eto, ne znam.
Scene u kojima Lekar savetuje Tomu da se leči, da se umeri, pa onda oni uđu u neke filozofske rasprave isto predstavljaju intelektualni i generalno ljudski izazov sa svakog ko se namerio da savlada ovu filmsku građu.
Međutim, postoji i još jedan sloj ovog filma, a to je ideja da je terevenčenje neke rulje po Marinkovoj bari na neki način bilo kohezivni faktor u opstanku SFRJ i da je smrt Tome Zdravkovića na neki način označilo raspad zajedničke države. To je perverzija par excellence, iako to implicira film HAJDE DA SE VOLIMO 3 u kom je igrao i Dragan Bjelogrlić ali u njemu ipak igra Lepa Brena koja bi se mogla tumačiti istinskom (pan)jugoslovenskom ikonom.
Kad se sve ovo uzme u obzir zaista u nevažni loše izveden nos Milana Marića i to što Aco Pejović peva umesto njega što kao rešenje odavno ne prolazi u filmovima koji ne pretenduju da su parodije jer to je zaista nevažno.
TOMA nije jukebox mjuzikl u klasičnom smislu, mada ima dosta pesama, i one služe da nam pokažu Tomina stanja pošto je jelte on neprekidno i isključivo pretakao lična i životna iskustva u muziku. Sama muzika je korišćena proizvoljno i anahronistično, tako da ni ljubitelji narodnjaka neće biti zadovoljni kad vide da Lepa Lukić peva pesmu dvadesetak godina pre njenog nastanka, možda praćena orkestrom iz DARE U JASENOVCU koji svira kolo komponovano dvadeset godina posle rada logora.
Ono što se može izdvojiti kao atribut filma jeste montaža koja nekako uspeva da kompenzuje ovu količinu melodramskog ekscesa kroz neke vremenske skokove i elipse, pa barem u tom smislu ima neke propulzivnosti u ovih izazovnih dva i po sata. Isto tako ne može se osporiti trud pojedinih sektora ekipe.
Trideset godina života ovog naroda u apsolutnom ludilu doveo je do toga da Sinan Sakić, čovek sa apsolutne životne i estradne margine bude ispraćen kao legenda. U tom smislu, ne čudi da film TOMA sada nema status kao HAJDE DA SE VOLIMO već kao izuzetno ozbiljna studija o jednom značajnom čoveku.
Uprkos mom inherentnom elitizmu koji pokušavam da pobedim, zaista nemam problem s tim što je snimljen film o kafanskom pevaču. Štaviše, veoma rado bih gledao film o frenemizmu Bore Drljače i Ere Ojdanića pod naslovom STARI VUK I STARI PANJ, ali svakako ga ne bih gledao kao film-spomenik o rivalitetu Tesle i Edisona, već kao ono što jeste.
TOMA je dobio ovde je jednu wagnerovsku interpretaciju, koliko su autori to znali i umeli, a njegova smrt sveta postala je svojevrsni GOETTERDAEMMERUNG jednom narodu, državi, svemu, u kom su međutim narodnjaci inspirisali zapravo dobre filmove. Pogledajte recimo SOK OD ŠLJIVA.
* 1/2 / * * * *
NINE DAYS Edsona Ode je charliekaufmanovska priča o nekoj onostranoj sferi u kojoj grupa pojedinaca selektira koje će duše dobiti priliku da zauzmu tela i žive na Zemlji.
Generalno nisam ljubitelj tih dramatizacija i ovaploćenja metafizičkih pojmova i okolnosti i odmah moram reći da ovaj film suštinski ne prevazilazi taj moj otpor, na način na koji je recimo to uspeo Pixarov animirani film o emocijama INSIDE OUT. U tom pogledu, jedino što mi je preostalo jeste da analiziram ovaj film po onome što on jeste, pa makar to bilo nešto prema čemu imam otpor.
Edson Oda je snimio zanimljiv film, dobro glumljen, vizuelno veoma artikulisan i kontrolisan, uprkos tome što je mahom fokusiran na dijalog, uvodeći jako efektne deonice teatralizma, i pozicionirajući dva glumačka pola - dostojanstvenost i generalni gravitas Winstona Dukea sa jedne strane i spontanost šarmantne i razbarušene Zazie Beetz, smeštajući ostale likove negde između.
Film je precizno kadriran i ceo svet u kom se dešava ima skoro opipljivu realističnost koja je konzistentna, bez proizvoljnosti i nekih off the wall momenata kakve bismo recimo mogli dobiti da je sve ovo režirao Michel Gondry. Rečju, Edson Oda uzima jednu neobičnu premisu i onda je nadalje razrađuje skroz racionalno, maltene realistički, i time prevazilazi česte greške koje se javljaju kod ovakvih razvijanja high concepata.
U tom pogledu, ipak Edson Oda ne može da se izmakne od ljudi koji vole Charlieja Kaufmana, i producent ovog filma je Spike Jonze, verovatno ponajbolji tumač kaufmanovštine koji je u filmu HER otišao možda i najdalje u stvaranju dobrog filma po takvim idejama.
Edson Oda nema tako relatable temu kao HER, pa samim tim ne verujem da NINE DAYS može imati neku trajniju vrednost, ali uprkos tome što neke narativne tehnike ponovi više puta u filmu, ovo ostvarenje ostaje zanimljivo makar u zanatskom pogledu, po sigurnom vođenju raznih segmenata ekipe i kontroli filmskog izraza.
* * * / * * * *
Vicente Villanueva je u romantičnoj komediji LO CONTRARIO AL AMOR preduzeo rizik da snima priču u kojoj nije jasno profilisano sa kojom romansom gledaoci treba da se identifikuju i za čiju uspešnu ljubav treba da navijaju. Međutim, sa ovim rizikom je uspeo da se iznese i da napravi film koji na kraju uspeva da humoristički i romantično postigne svoje ciljeve, kroz priču o momku i devojci koji žele da imaju friendship with benefits ali svako ponekad u njemu želi više, samo ne u istom trenutku. Unikatan detalj u filmu je to što se oboje junaka "uprljaju" promiskuitetnim odnosima sa likovima koje poznaju, što je atipično za žanr i daje mu jednu mračnu dimenziju. No, Villanueva uspeva da ispliva iz toga, i da uprkos upotrebi raznih formalnih trikova na kraju snimi efektnu starovremsku romantičnu komediju sa ponekim modernim osveženjem.
* * * / * * * *
PASSING je rediteljski debi glumice Rebecce Hall u kom ona po vlastitom scenariju adaptira roman Nelle Larsen.
Tessa Thompson i Ruth Negga igraju dve bliske prijateljice iz devojačkih dana koje se susreću godinama kasnije u staroj Americi iz vremena segregacije, u tridesetim, dok traju prohibicija i otvoreni rasizam. Ruth Negga igra junakinju koja je blede puti iz mešanog braka i uspela je da uradi "passing", da prođe kao belkinja i uda se za belca koji je imućni rasista.
Tessa s druge strane ne krije svoje crno poreklo i vodi harlemski odbor Negro League. Kada njena "bela" prijateljica poželi da se iznova druže, i počne da pokazuje nostalgiju za životom koji je provela okružena crncima, tenzije rastu, a tragedija je na pomolu.
Fina slutnja problema javlja se u usputnom dijalogu kada se "belkinja" šali sa mužem kako joj vremenom koža postaje sve crnja, i to se na kraju ispostavlja kao lajtmotiv filma. Kada se ponovo vrati u crno okruženje, njen dotadašnji život mora da se završi.
Rebecca Hall je osmislila jedan sveden, visokoestetizovan koncept. Koristi se crno-belom fotografijom koja je u poslednje vreme na neki način postala šifra za rasno angažovani film jer kao što znamo u crno-belom filmu, naročito epohe klasičnog Holivuda, afroamerikanci retko imaju složene likove i protagonizam.
Drugi segment tog koncepta je uzdržanost, puštanje glumcima da ovaplote likove, bez mnogo sugestivnih rediteljskih zahvata. Da li će Rebecca Hall nastaviti da režira, ne znam, ali ovo je obećavajući debi i verujem da će u sledećem filmu, ako ga bude biti još relaksiranija. Ne zbog toga što ovaj koncept ne valja već zato što je u nekoliko situacija film imao prostora da "prodiše". No, i stilska disciplina i držanje postavljenog koncepta su za svaku pohvalu.
* * * / * * * *
Svaki novi film Gila Kenana je razlog za radovanje.
Čini se da su mu studio projekti malo izmakli, ali Kenan je našao odstupnicu u Evropi, tako da je u Britaniji snimio film A BOY CALLED CHRISTMAS, ekranizaciju knjige Matta Haiga u kojoj se nudi novi origin story Deda Mraza.
Gil Kenan je specifičan reditelj. Koliko god njegovi radovi nosili u sebi tu neku specifičnu hand crafted dimenziju, on se ipak bavi temama koje su prevashodno prisutne u major produkciji. I u tom pogledu A BOY CALLED CHRISTMAS je najbliže major produkciji što se može postići izvan pravih holivudskih studija.
Matt Haig je napisao old school bajku koja ima fino oblikovan hero's journey, i zanimljivo poigravanje mitologijom Deda Mraza i njegovom nedokučivom prirodom koja ga čini kulturnim fenomenom izuzetne potencije, iako ga činjenice čine neodrživim i na neki način bi do sada morao biti zaboravljen.
Otud Haig se ovde bavi upravo sugestivnošću pripovedanja, verom u neobične pojave i nemoguće stvari koja daje boju životu, žrtvom i smislom, i generalno raznim poučnim temama.
Kenanova egzekucija ove priče je vizuelno briljantna, glumački šarmantna i precizno izvedena, on se do sada pokazao kao sjajan u izboru dece glumaca i ovaj film nije izuzetak. Zac Nicholson, britanski DP je odlično odmenio dosadašnje Kenanove saradnike koji su dolazili iz španske-meksičke škole, i film je u pogledu fizične scenografije i odabira lokacija izuzetno izveden, sa jako dobrim old school fundamentima.
Ipak, u svemu tome naravno posebnu ulogu ima Kenanov diskretni osećaj za humor koji svemu daje poseban šmek, bukvalno od prvog kadra koji je ikada snimio.
U pogledu specijalnih efekata i animacije koji su do sada kod Kenana igrali važnu ulogu, ovde ih ima, dobro su izvedeni ali su jako dobro integrisani u priču pa se maltene ni ne primećuju. Mislim, videli smo toliko čuda na filmu do sada da miš koji govori i glumi prosto nije toliko revolucionarna stvar a Kenan ga sada već dovodi na nivo gde nam to deluje kao nešto savršeno normalno.
Prateći strukturu knjige, Kenan nudi upravo onaj prostor koji je potreban da decu uvede u njen milje, da je film za odrasle sigurno bi recimo imao brži uvod, sa više podrazumevanja, ali jasno je da se ovaj film snimao kao oni najbolji dečji naslovi, sa idejom da se gledaju večno.
Kenan je najveći Amblin reditelj od onih koji nisu krenuli u toj kanonskoj fazi, a sada sa A BOY CALLED CHRISTMAS uspeva da se zapljune i u svetu ekranizacija klasične dečje literature (mahom Roalda Dahla) kojom se bave njegovi uzori Robert Zemeckis i Steven Spielberg, i rekao bih da je u tom domenu čak možda i bolji od njih u ovom trenutku.
U svakom slučaju A BOY CALLED CHRISTMAS je film kog se Bob Z ne bi postideo, ostvarenje za decu koje ostaje za pokoljenja.
* * * 1/2 / * * * *
Čudni spojevi pulpa i pretenzije u dosadašnjim ekranizacijama scenarija Taylora Sheridana rezultirali su polovičnim a često i zaista užasnim rezultatima. Međutim, kada Sheridan režira sam sebe, ili kao u slučaju filma THOSE WHO WANT ME DEAD adaptaciju romana Michaela Korytoa koju potpisuje zajedno sa književnikom i Charlesom Leavittom, onda to odjednom ima nekog smisla.
Roman koji je napisao Michael Koryto nisam čitao ali ako je suditi po filmu reč je o pulpu koji mi je teško da zamislim u proznoj formi. Međutim, i sam film je teško zamisliti u studio okolnostima a desio se i to ove godine, za New Line, odnosno Warner, i ponudio je savremenu verziju retro akcijaša iz devedesetih, mnogo uspešnije nego što je John Lee Hancock izveo throwback serial killer film u LITTLE THINGS.
Premisa filma je toliko zakučasta i prepuna zgodnih koincidencija da je maltene uvredljivo prepričati, ali negde oko sat i po filma, pred sam kraj, ona deluje ne samo logično, nego maltene kao jedini način kako se stvari odvijaju u životu, a to je možda i najveće priznanje koje se može dati ovoj vrsti priče.
Ruku na srce, Angelina Jolie jeste marquee ime u ovom filmu ali nema protagonizam glavne zvezde, pa ipak njen backstory koji je motiviše za žrtvu i herojstvo dolazi direktno iz nekog scenarističkog priručnika i stvara određeni disbalans jer ostali likovi koji su prisutni tek nešto manje od nje, tako nešto menjaju. Dakle, stvari nisu idealno postavljene.
Uprkos tome, sve funkcioniše jer se kretanje likova, potera i akcija nikada ne zaustavljaju, a svi junaci dele jednu dobru osobinu - ne nasedaju na tipične žanrovske klopke - što ne garantuje da ponekad ne urade nešto glupo ali i kad je glupo urađeno je na svež način.
U tom smislu Sheridan pravi survival akcijaš, tipski blizak recimo Harlinovom CLIFFHANGERu sa ogromnom dozom nepotrebnog zapleta, i na svu sreću sve to reči energičnom, nasilnom akcijom, i junacima zarobljenim između dvojice inteligentnih i sposobnih asasina i šumskog požara.
Čini se da je ovaj film, iako je Jolie woke, pravljen za Trumpovu Ameriku u kojoj su ljudi van gradova dobro raspoložene naoružane bekrije spremne da se brinu sami o sebi. I da nije crne supruge belog šerifa, koja je pritom trudna, jaše konja i puca iz lovačke puške, film bi bio based za popizdeti.
Ali i ovako zapravo jeste.
Sheridan u heartlandu pravi zanimljivu akcionu diverziju i pokazuje kako se rediteljski prevazilaze i pakuju nedostaci njegovih scenarija. Sada je jasno da bi isti ovaj skript recime Villeneuve pokušao da snimi kao NO COUNTRY FOR OLD MEN i doneo nam nešto nepojmljivo. Međutim, Sheridan sebe srećom ne shvata toliko ozbiljno, i onda i od njega može da ispadne nešto.
* * * / * * * *
Destin Daniel Cretton je u svom drugom filmu SHORT TERM 12 postao miljenik američke indie scene i sazreo za holivudski debi. Malo ko bi ipak naslutio da će SHORT TERM 12 koji po mnogo čemu podseća na HALF NELSON Flecka i Boden, takođe biti rano delo reditelja koji će završiti snimajući Marvel i da će ove indie vedete kroz MCU povezivati Brie Larson.
Cretton u ovom filmu vizionarski okuplja ekipu koja će kasnije biti bitna okosnica američkog filma. Tu su Brie, Rami Malek i Lakeith (tada samo Keith) Stanfield. Tu je i John Gallagher Junior u glavnoj ulozi ali on na kraju nije napravio onoliko koliko se od njega očekivalo uprkos jakom daru i predispoziciji.
SHORT TERM 12 je priča o paru vaspitača u jednom prihvatilištu za tinejdžere i njihovim ličnim traumama koje iznova proživljavaju i leče kroz susret sa mladima koji imaju slične nevolje.
Postavka je jednostavna. Nema radikalnijeg postupka u režiji i radu s glumcima kao u HALF NELSONu ali Cretton donosi jedan propulzivan, dinamičan indie duh, sa grungy lookom slike, kamerom u pokretu i glumcima koji su spontani ali ipak kontrolisani.
Ako je neki film pravi primer pozivnice da se indieja pređe u neke više lige, onda je to ovo.
* * * 1/2 / * * * *
THE SIMON'S JIGSAW je dokumentarni film Luisa Esquinasa Chanesa o španskom reditelju exploitationa Juanu Piquer Simonu koji je sedamdesetih i osamdesetih radio mahom B i C kopije američkih filmova koje su često bivale smeštane u isti koš sa Ed Woodom, pre svega zbog njegovog neodoljivog entuzijazma. Ipak, ti filmovi su za razliku od Wooda imali i regularnu distribuciju pa čak i plasman na američkom tržištu gde su povremeno uspevali da zadovolje glad gorehounda, pa čak i steknu fanove kao što je Eli Roth.
Film donosi relevantne sagovornike, među kojima je nama najzanimljiviji Colin Arthur koji je doprineo našim filmovima ČOVJEK KOGA TREBA UBITI i OKUPACIJI U 26 SLIKA, a radio je kao majstor za specijalne efekte i kod Simona.
Ono čega u filmu nema jesu inserti iz samih filmova i to mi je jako nedostajalo. Ima dosta dobrog BTS materijala ali jako malo onoga što je krajnji rezultat i to fali, no razlog je verovatno pravne prirode.
U svakom slučaju, ovo je film koji nema neki naročit formalni kvalitet ali je informativan ljubiteljima i poznavaocima.
* * 1/2 / * * * *
Iznova sam reprizirao 13 HOURS Michaela Baya i mnogo mi je bolje legao.
Ono što su mi bili aduti na prvo gledanje, glumačka podela koju predvode John Krasinski i James Badge Dale je izvanredna, dizajn je briljantan, ambijent koji je lik za sebe u celoj priči deluje verodostojno i ubedljivo. Međutim, ovog puta mi je priča bila bolje vođena, a neka Bayova obeležja su mi manje smetala nego u prvom navratu. Dion Beebe je odlično snimio film, naročito suočen sa logističkim izazovima dana, noći, pirotehnike i izgradnje atmosfere gde nekad sve treba da se vidi a nekada ne. I dalje mi situacija stradanja ambasadora deluje nedovoljno razrađena a to je ipak ključni događaj o kom film govori, međutim, to je možda i najupornija mana koja mi se iz prvog gledanja prenela u drugo.
* * * / * * * *
THE SEVENTH DAY pisao je i režirao Justin P. Lange i konceptualno donosi jednu svežu ideju. Naime, ubacuje priču o katoličkim sveštenicima egzorcistima u kalup policijskih buddy filmova kao što je TRAINING DAY. Nekada mladi clean cut sveštenik tek izašao iz semeništa doživeo je traumu kada mu se na prvom egzorcizmu sa iskusnim kolegom obuzeto dete spontano spalilo. Danas je on očvrsli cinik, igra ga Guy Pearce koji treba da uvede posao mladog kolegu kog igra Vadhir Derbez kroz slučaj dečaka koji izvršio masakr verovatno pod uticajem zlih sila.
Nažalost, ništa izvan ovog TRAINING DAY element nije naročito sveže u ovom filmu. Guy Pearce i Vadhir Derbez su dobri u glavnim ulogama i zato ovaj film može da se bezbolno pogleda ali uprkos obećanju na nivou koncepta, na kraju ne doprinosi mnogo podžanru horora o egzorcizmu,
* * / * * * *
Drugi deo A QUIET PLACE je naprosto bio osuđen da bude u senci originala. Jasno je bilo da se nije mogla ponoviti svežina koncepta, kao i da se nije mogla ponoviti dinamika porodice i njenog suočavanja sa iskušenjima. Prekratko je vreme prošlo da bi se porodica mogla naći na nekom bitnom raskršću u svom sazrevanju i to kanalisala kroz situaciju sa invazijom vanzemaljaca. Uostalom, i sama invazija bi morala imati svoju evoluciju, jasno je da su ovi predatori samo čistači koji spremaju teren za dolazak nekih inteligentnijih bića sa eksploatatorskim namerama.
U tom pogledu, nastavak nudi nekoliko inteligentnih rešenja kojim leči svoj sequelitis. Otvara se prvim danom invazije, bezbrižnim životom prepunim buke i time iznova uspostavlja premisu za sve one koji nisu gledali prvi film, nalazeći i način da Krasinski iznova overi ekran. A onda prelazi u situaciju koja je zaista neposredno posle dešavanja u prvom filmu i odlučuje da u ovom delu istraži šta se desilo sa drugim preživelim ljudima.
Naravno, tu ćemo naići na one koji su se i sami pretvorili u predatore koji bi preživeli ali i na one koji su uspeli da izgrade utopijsku zajednicu na izolovanim mestima. Ovi drugi su zanimljiviji od prvih koji su već dosta tropey u postapokaliptičnim filmovima, no srećom nema ih previše i pojavljuju se u jednom odličnom set-pieceu.
Kad je film konceptualno svežiji onda i set-pieceovi u njemu deluju snažnije, investicija u likove i okolnosti je jača. Tako da s jedne strane A QUIET PLACE je meni bio snažniji, ali i ovde ima šta da se vidi, s tom razlikom da ljudi više nisu onako bespomoćni, čak su postali i ofanzivniji.
Sve u svemu, Krasinski je snimio častan nastavak filma kome bilo kakav produžetak nije bio neophodan. Ali, kada je već morao, ovo je dosta dobro izveden primerak koji se kreće u granicama očekivanog.
* * * / * * * *
WIND RIVER je old school krimić koji sve vreme bridi o trilerske tenzije, dok teku ekspozicija likova, istraga, pa konačno i razrešenje koje je formalno, rediteljski, ali i značenjski opako izvedeno.
Smešten na indijanskom rezervatu, WIND RIVER govori o nestanku mlade Indijanke koju pronalaze mrtvu. Istrazi se pridružuje agentica FBI koja je poslata da pomogne plemenskoj policiji zbog federalne jurisdikcije, ali X-faktor istrage je lokalni lovac na divlle zveri koje uznemiravaju živalj i domaće životinje, koji se uključuje da reši slučaj, mučen svojom, veoma sličnom traumom.
Jerry Renner je odličan u glavnoj ulozi, i ovde dobija priliku da se maksimalno raspištolji, iako je za nijansu mlađi od lika kog igra. No, u suštini to ne smeta, i on je centralni glumački stub filma oko kog se kreću svi ostali poput Elisabeth Olsen i Jona Bernthala.
Trenutak razrešenja slučaja je briljantno postavljen i strukturiran u svakom pogledu, i samo zbog načina na koji je to rešeno vredi videti WIND RIVER. Međutim, i sve što tome prethodi je jako dobro, sa vibrantnom atmosferom i surovim lokacijama.
Posle Sundancea, film je nagrađen i u sporednom programu Kana, učetvorostručio je budžet zaradom na blagajnama, pa se ovo može u tom pogledu smatrati najuspešnijim non-franchise projektom Jerry Rennera posle HURT LOCKER naravno.
* * * / * * * *
INFIDEL Cyrusa Nowrasteha je alt.right film koji se nalazi negde na ničijoj zemlji između ozbiljne kinematografije koju pravi Dallas Sonnier u tom miljeu (RUN HIDE FIGHT) i opskurnije B/C produkcije koju predstavljaju naslovi poput RELIANT.
Film je izašao pod pokroviteljstvom Dinesha D'Souze, neokonzervativca i jednog od najvećih medijskih preduzetnika alt. righta koji je uspeo da postigne ogroman uspeh sa svojim dokumentarcima koji su oborili rekorde gledanosti u bioskopima za tu vrstu filma. I INFIDEL je tokom pandemije izašao u bioskope, u vreme pre vakcine i kada su gledanosti bile relativno male čak i za retke major naslove, no napravio je neku prigodnu cifru.
Zanimljivo je da se u filmu, doduše u dijalogu koji se čuje iz offa pominje koronavirus, ali iz slike je evidentno da je film sniman bez ideje da bi se tako nešto moglo desiti. Imajući u vidu D'Souzin modus operandi, koronavirus nije instrumentalizovan u formi teorije zavere i sl.
Jim Caviezel je imao čudnu putanju posle uloge Isusa Hrista kod Mela Gibsona, i ne bih rekao da mu je karijera toliko otišla dođavola koliko sugerišu njegovi nastupi na QAnon skupovima i sl. To se može reći i za film INFIDEL. Ne samo da ga je Dinesh maksimalno isplasirao nego je i izveden relativno solidno, u jednom pristojnom DTV maniru, čak sa ponekim inteligentnim scenarističkim i rediteljskim rešenjem.
Priča prati američkog teologa kome prijatelj zakazuje predavanje u Kairu. Kada mu prijatelj bivaa razotkriven kao iranski terorista, glavni junak ipak odlazi u Kairo gde na televiziji izriče jednu misao koju muslimani dožive kao provokaciju. Ubrzo potom ga otima Hezbolah i ispostavlja se da su oni iskoristili gungulu iz Kaira kako bi se osvetili za svog operativca, ubeđeni da ga je teolog ocinkario.
Međutim, oni greše a teologova supruga stupa u akciju da ga pronađe i odlazi u Iran gde se povezuje sa tamošnjim hrišćanskim undergroundom i locira ga. Kada mu iranski režim organizuje montirani proces, jedino što preostaje je bekstvo iz zatvora.
Sa potpuno suprotnog kraja političkog spektra dolazi Jon Stewart sa filmom ROSEWATER o progonu nezavisnih novinara u Iranu, i uprkos tome što Nowrasteh što zbog žanrovskih konvencija što zbog propagandne agende barata određenim naivnostima, ne bih rekao da je ispod, čak je po mnogo čemu iznad Stewarta.
INFIDEL ne može da pobegne od nekih cringe momenata koji nisu greška već su mu smisao postojanja, ali ostatak vremena to je pristojno izveden DTV film koji se pravi da je ozbiljan angažovani film.
* * / * * * *
Film Mar Targarone DOS je jedan od onih high concept trilera u kojima se preispituju egzistencijalističke pozicije u nekoj neobičnoj situaciji. Dvoje iz naslova su dvoje ljudi koji se bude goli i zašiveni jedno za drugo u predelu abdomena. Nažalost, sve ono što usledi se kreće kroz njihova mahom dijaloška ispitivanja šta bi ih moglo zadesiti i kako su došli dotle, da bi rasplet doneo skroz proizvoljan ishod koji niko nije očekivao, ni likovi ni gledaoci, a možda ni sami autori dok su pisali scenario. Film traje 70 minuta i zanimljiv je utoliko što je nekako sve vreme obećavao da će biti bolji, i solidno ga igraju iskusni katalonski glumci, ali to je manje-više to.
* 1/2 / * * * *
THE FOREVER PURGE Everarda Gouta i po scenariju autora franšize Jamesa DeMonaca prikazuje tačku u kojoj Purge više ne može da se ograniči na jednu noć i otima se od kontrole New Founding Fathersa prelazeći u ruke rasista koji prave Purge Ever After sa idejom da u rasnom ratu istrebe sve koji nisu belci.
Ako je ovo završni film u serijalu, onda ga svakako zaključuje u velikom stilu, punokrvnim rasnim ratom, prelazeći iz jednog satiričnog high concepta o kulturi naslja u njegovu završnicu a to je nasilje koje se otima kontroli i služi za razrešavanje jedne od tenzija modernog američkog društva.
Goutova režija je visokoestetizovana i film ceo prvi čin investira u postavljanje likova, ali kada ta ekspozicija prođe, ulazimo u predeo neprekidne akcije i tenzije u kojoj se skromnim sredstvima zaista uspešno dočarava opšti rasni rat.
Podela je efektna, uprkos tome što nema očiglednih zvezda, čak ni kalibra Ethana Hawkea kao prvi film, pa ni raznih televizijskih faca kao kasniji filmovi.
PURGE je jedan od retkih serijala koji je napredovao iz filma u film. Meni je tako prvi sa kojim je sve krenulo nekako ostao najslabiji, a predstavio je i niz novih i zanimljivih reditelja. Gout je svakako jedan od njih.
THE FOREVER PURGE je film koji svakako može biti zanimljiv i onima koji nisu do sada pratili serijal, kao jedna direktna politička priča u formi žanrovskog filma, otvorena, senzacionalistička i bezobrazna.
* * * / * * * *
Jean Bruce jedna je od tragičnijih figura špijunskog žanra. Prvo, umro je vrlo mlad, ali je ipak dočekao da vidi uspeh Jamesa Bonda iako je Flemingov junak svoje ekranizacije koje su postigle globalni uspeh doživeo nešto posle prvih filmova o njegovom agentu OSS 117 kog možemo smatrati francuskim Bondom. Biznis sa agentom 0SS 117 se nastavio posle njegove smrti, supruga a potom i deca nastavili su da pišu romane, međutim sudbina se ponovo poigrala sa njim i ovaj agent doživljava globalni uspeh tek u formi parodije žanra.
Međutim, tu parodiju žanra izveo je Michel Hazanavicius, jedan od svakako najupečatljivijih francuskih reditelja u protekle dve decenije i možemo reći da su ti filmovi svakako doveli tu formu na jedan viši nivo. Ipak, ostaje pitanje, koliko je etično uzeti ozbiljno pisanog junaka jednog mrtvog pisca i od toga praviti parodiju. Ako je to prihvaćeno u pozorištu, zašto ne bi bilo i na filmu, uostalom i Flemingov CASINO ROYALE je poslužio za jednu od ranih parodija na Bonda, ali taj film je između ostalog poznat po tome što je Peter Sellers neprekidno želeo da Bonda igra ozbiljno i bio frustriran što su ga zvali za parodiju.
Otud, ostaje pitanje koliko bi Jean Bruce bio zadovoljan saznanjem da je njegov junak, koliko god petparački, danas poznat najširoj publici kao karikatura superagenta a u kanonskoj formi ga poznaju samo Eurospy kultisti.
Hazanavicius i scenarista Halin su takođe došli u neko kreativno razilaženje u pripremi trećeg dela, mada iz ove vizure čini se da nije bilo previše razloga za to. Hazanaviciusova vizija ostarelog agenta OSS117 i ceo afrički milje i dalje postoje, samo ne u tako radikalnoj formi, no srećom Nicolas Bedos je dostojno zamenio svog velikog prethodnika i snimio veoma uspeo treći deo.
Ono što je zanimljivo jeste da unutar serijala postoje dva nivoa ironije prema epohi. Prvo, imamo ironiju prema prošlosti u kojoj se dešava film, s tim što je zbog protoka vremena između drugog i trećeg dela, OSS 117 iz šezdesetih sada dočekao početak osamdesetih, a zatim imamo i ceo #MeToo i Woke momenat koji se desio u sadašnjosti u kojoj se snimaju filmovi, pa onda ima referenci i na to, a ko je za to bolji od OSS 117. Dok smo videli kako se u novom Bondu, agent 007 trapavo snalazi u novim konvencijama, one su pak idealne za ovu parodiju, no mnogima će i dalje biti smešniji Bondov ovogodišnji rastanak sa Bond-devojkom u Havani od bravura sekvence Hubertovog dolaska na posao posle novogodišnjih praznika u Bedosovom filmu.
U svakom slučaju, svako ko voli agenta OSS 117 ne mora da brine. Hazanavicius je otišao ali je Dujardin ostao u sigurnim rukama.
* * * / * * * *
HOLMES & WATSON: MADRID DAYS španska je ekranizacija Arthur Conana Doylea koju potpisuje veteran Jose Luis Garci. Ekranizacije Sherlocka Holmesa van angloameričkih teritorija veoma su poznate, neke važe čak i za veoma uspešne, ali Garcijeva nažalost nije jedna od njih.
U Madridu kreće serija ubistava koja podseća na Jack the Rippera, i to privlači pažnju Sherlocka Holmesa koji sa Watsonom dolazi da pogleda o čemu je reč. Tu se upliću u intrige u visokom madridskom društvu i film iz misterije prerasta u jednu salonsku melodramu u kojoj uskoro zaboravljamo i šta se istražuje i ko su osumljičeni.
Nesporno je da Garci u svom konceptu i žei da na neki način izmesti Holmesa iz tipične strukture krimića, istrage, forenzike i genijalnih intelektualnih vratolomija, ali ono što nudi umesto toga je nažalost konfuzno i nije naročito zadovoljavajuće.
Zato ova ekranizacija Sherlocka Holmesa ostaje pre svega kuriozitet zbog toga što je snimljena u Španiji i što je španski jezik u njoj lingua franca.
* 1/2 / * * * *
Nisam mnogo promašivao u procenama ko bi mogao postati značajan američki reditelj, ali u slučaju Braće Hughes desilo se nešto posebno - oni su postali značajni američki reditelji ali nisu imali ni približno veliku karijeru kakvu su zaslužili. Naprosto, što zbog tenzija među sobom, što zbog manjka sreće, svoje dobre filmove nisu u dovoljnoj meri kapitalizovali.
Reprizirao sam DEAD PRESIDENTS, film koji su snimili posle ogromnog uspeha MENACE 2 SOCIETY i reč je o filmu koji je pravi primer kakav drugi film treba snimiti. U njemu Braća Hughes ostaju u načelu na teritoriji koja im je poznata, ali proširuju područje borbe na sjajan način. Iz jedne intenzivne i male urbane priče, prešli su u epohu, u jednu drugu vrstu urbane priče koju čine tri celine - sazrevanje na ulicama Bronksa, odlazak u vijetnamski rat i povratak u Bronks gde zrelo doba donosi i veće greške.
Prošle godine Spike Lee je snimio DA 5 BLOODS i možemo reći da je DEAD PRESIDENTS ovu temu načeo četvrt veka ranije u jednom klasicističkom, scorseseovskom maniru. Posle ovog filma koji nije zapalio blagajne kao MENACE, Braća Hughes su imala još dve meč lopte, ali izgleda da nije prostora da uspostave ustaljeniju studio-karijeru i to je šteta.
Danas su oni pedesetogodišnjaci i gledaju kako diverse reditelji rade ono što su oni postizali u mnogo težim uslovima pre četvrt veka, a njihov doprinos kao da je zaboravljen. U filmu o značajnim afroameričkim hororima nema recimo njihove adaptacije Mooreovog FROM HELL u kom protagonisti jesu belci ali autori su afroamerički i to vrlo profilisani u tome.
Tako i DEAD PRESIDENTS koji ima malo tog "mnogo hteli mnogo započeli" vajba drugog filma ali ni po čemu nije sophomore slump, ostaje potcenjen film, iako za današnje standarde i dalje stoji jako dobro, i obuhvata veoma relevantne teme rekao bih na superioran način u odnosu na BLACK MESSIAH i sl.
Ipak, Hughesovi ipak nisu potpuno van igre. Nada i dalje postoji da će njihov status prvoboraca biti prepoznat, naročito jer su oni bili preteča mnogih današnjih asova kakav je Jordan Peele ili kinematografskih biznismena kakav je Antoine Fuqua.
* * * 1/2 / * * * *
Soundtrack za Dead presidents je takođe odličan.
Reprizirao sam izvorni CANDYMAN Bernarda Rosea, adaptiran iz priče Clive Barkera, film sa kojim su mnoge stvari počele za mene. Ovaj naslov mi je i dalje jedna od prvih ljubavi kad je reč o hororu i evo trideset godina kasnije stoji i dalje, savršenstvo mu nije narušeno.
Kada se posmatraju Roseov i DaCostin CANDYMAN - kao dva najrespektabilnija filma u franšizi - vidljiv je čitav niz paralela kojih gledalac možda nije toliko svestan kada ih gleda po redu, odnosno ako zna film iz 1992. pa onda pogleda ovaj iz 2021.
Osnovna razlika praktično je u rediteljskom konceptu jer Rose uprkos tome što njegov CANDYMAN isto nije klasičan slasher, ipak sve vreme audiovizuelno deluje u jednom žanrovskom ključu. Činjenica je da on strpljivo gradi likove, i tu maltene ballardovsku atmosferu grada kao Cronenberg, ali unutar scena kroz muziku i kadriranje, nema nikakve sumnje da on diže tenziju i sprema nas za užas. Kod DaCoste imamo neke paralele u kompoziciji kadrova, pre svega u odnosu na ambijente jer je tema džentrifikacije jako bitna, ali melodrama među junacima unutar scena ulazi u prvi plan i nema tog stalnog postavljanja žanrovskog predznaka oko kog je Roseu znatno pomogao Philip Glass.
Ovo o rediteljskom konceptu naglašavam jer i Roseov CANDYMAN nije matematički odmeren slasher u kome se u određenim razmacima dešavaju ripper sekvence. Naprotiv, film je građen u atmosferi kao horor ali ako gledamo sklop događaja i tok priče, to je film o mnogim stvarima - o braku glavne junakinje koji je disfunkcionalan i o Candymanu kao njenom pokušaju samo-ostvarenje, o akademskoj zajednici koja eksploatiše geto, o urbanim legendama i traumatičnim istinama koje se kroz njih kanališu, o strahu od gubitka razuma i ispunjenju tog straha. Svega tu ima mimo slashera, samo je hororičnija atmosfera u režiji.
U tom pogledu DaCosta je koristila obrnutu strategiju, ona temeatski produbljuje i na novi način, u skladu s novim okolnostima razrađuje sve ove teme. Ipak, reći da je CANDYMAN iz 2021. slojevitiji i pretencizoniji u pogledu društvenog preispitivanja nije tačno. Oba filma su takva i uprkos tome što je kod Rosea taj segment malo u drugom planu, nikako ne možemo reći da su Peele i DaCosta izmislili dimenziju koje u izvorniku nema. Naprotiv, iz ove vizure možemo reći da su se krajnje skrupulozno bavili time da očuvaju ne samo vizuelni imaginarij i motiv Candymana kao i njegovu unutrašnju dinamiku već i da razrade možda nedovoljno cenjenu socijalnu dimenziju prvog filma.
U pogledu predznaka, interesantno je da ovaj film ima belkinju u glavnoj ulozi i nju Candyman želi kao svoju nevestu, želi da se sjedini sa njom o vrati korenu svog mita. Kod DaCoste, glavni junak je afroamerički umetnik i cilj negativca - koji je čovek je da iznova obnovi i pročisti mit o Candymanu. Dakle, kod Rosea se u završnici ulazi u jedan povišeni gothic. Kod DaCoste je to više kulturalno i aktivističko preispitivanje, i povratak Candymana lokalnoj zajednici iz koje je potekao.
Stoga, DaCostin film je istovremeno i direktan narativni produžetak - glavni junak je beba iz prvog filma - ali je i meta-preispitivanje, modernizovanje Roseovog začetka cele priče. U određenom smislu, ovogodišnji film dao je Roseovom neku vrstu arty priznanja koje ovaj možda nije dobio u dovoljnoj meri, premda ne bi se moglo reći da nije reč o veoma cenjenom naslovu, kakav nažalost Rose posle nije uspeo da dosegne u svom radu, ali takvi filmovi se i dešavaju jednom u karijeri.
* * * * / * * * *
Reprizirao sam nastavak Roseovog CANDYMANa iz 1995. godine. To nije onaj mitski sequel koji je Rose napisao a MGM sa gnušanjem odbacio sa sve britanskom kraljevskom porodicom kanibala već jedan mnogo pitomiji, ali sa ekipom koja je kasnije izgradila veliko ime.
Clive Barker je producirao ovaj film i pisao je priču, a scenario potpisuju kasnije veoma poznati Rand Ravich i Michael Krueger dok je za režiju angažovan Bill Condon, kog znamo kao redovnog interesenta za nagrade Akademije.
Bill Condon je prošao ozbiljan put do specijaliste za prestige pictures, radio je TV krimiće pa eto i ovaj sequel koji je išao u bioskope, ali snimljen je za malo para, i uprkos tome što ih je udvostručio na blagajnama, i dalje spada u red onih filmova koji su obeležili američki horor pre renesanse koju je započeo SCREAM.
U tom smislu, Condon nema onaj gloss koji je svojim umećem izgradio Rose jer prosto nije tako dobar reditelj, a nema ni budžet koji bi pokazao da je iko išta očekivao od ovog filma.
Film ipak nije bezveze, no ima nekoliko elemenata koji ga hendikepiraju.
Condon je veliki ljubitelj i poznavalac žanrovskog filma, naročito horora. Setimo se da je snimao film o Jamesu Whaleu. Pa ipak, nije baš vrhunski reditelj i FAREWELL TO THE FLESH naprosto nije dovoljno strašan, naročito jer je sama mehanika Candymana kao monstruma sa herojskim karakteristikama koji ponekad pobije nevin narod ali ponekad ume i da zablista kao kazna za negativce, čini ovog junaka dosta neuhvatljivim. Condon nije čak ni vrhunski reditelj za neki mehaniscističkiji horor od tog, a nekmoli za ovako zakučastu mitologiju. Uostalom kod Candymana je upravo sama priroda ubice specifična i iz nje proizlazi deo strave.
Zatim, ovo je sequel u kom junaci ponovo nisu do kraja upoznati sa tim ko je Candyman, da li je to stvarno ili je mit, funkcioniše li kletva ili ne. Jedan od aduta samog Candymana kao mitologije jeste sam način prizivanja koji je detinjast i naivan. I u tom pogledu ovo jeste vrsta mitologije koja logično kreće od junaka koji ne poznaju stvari i samo čačkaju okolo, ali to što junaci ne znaju ne znači da i gledaoci ne znaju i tu je svakako bilo prostora da se brže krene sa "novim" elementima.
A ono što je novo najviše se tiče origina, srećom ovde ne dolazi do demistifikacije kao u Scottovim poznim ALIENima, ali ni do suštinske remistifikacije.
Film se dešava u Nju Orleansu, posle čikaškog geta još jednom veoma karakterističnom afroameričkom ambijentu sa specifičnim kulturnim aspektom.
Condon nije uspeo da se približi Roseu, ali za ovaj nastavak se može reći sve sem da je konfekcija osmišljena da se unovči brend prvog filma.
* * 1/2 / * * * *
DEMONIC Neilla Blomkampa je prvi totalni promašaj u njegovoj karijeri. Uprkos tome što je i on sam nekako plasirao ovaj film kao nešto na pola puta između isprobavanja nove tehnologije i nečega snimljenog tokom pandemije da bi se prekratilo vreme do novog ambicioznog filma, i dalje je reč o veoma slabom pokušaju horora.
Istini za volju, DEMONIC nije mnogo lošiji od većine indie horora od kojih neki u toj entropiji čak budu i pohvaljeni, međutim, Blomkampova reputacija je prevelika da bi se ovaj film gledao istim aršinima kao neki indie debi ili kao ponovljeno krivično delo osrednjeg reditelja-povratnika.
U DEMONICu nema invencije. Filmmejkerima možda može biti interesatno na koji način je koristio taj gejmerski engine, ali sama upotreba u pripovedačkom smislu je arhaična, i na nivou onih filmova od pre 30 godina u kojima je postojala fascinacija kompjuterskom animacijom kao što je bio LAWNMOVER MAN, inače mnogo bolji film od ovoga.
DEMONIC je izašao za IFC Midnight ali je ipak dobio zapaženo mesto u kritikama zbog Blomkampovog imena, i izgažen je. Zbilja, nema mnogo toga da mu se kaže u prilog.
* 1/2 / * * * *
Gledam vesti o novom Unreal endžinu, i brinem se za budućnost kinematografije. Biće kao što se sad Boban žali na eksploziju izdavaštva. Toliko je lako objaviti knjigu da svi to rade, i preplavljeni smo mediokritetom. Ovaj endžin ti toliko olakšava pravljenje filma da će svako to moći da radi. Svi ćemo imati priliku da budemo konkurencija Al Paćinu iz filma Simona.
https://youtu.be/gry36cT3TdI
Pa gore od MCU-a ne može da bude.
Quote from: Father Jape on 20-12-2021, 16:24:50
Pa gore od MCU-a ne može da bude.
DCEU: Nek mi neko pridrži pivo.
LA NARANJA PROHIBIDA Pedra Gonzaleza Bermudeza je veoma zanimljiv dokumentarni film o peripetijama koje je imao Kubrickov klasik A CLOCKWORK ORANGE na putu do prikazivanja u Španiji, ali i o fenomenu tog filma kako lokalno tako i globalno.
Sama priča o zaobilaženju španske cenzure i raznim Kubrickovim predomišljanjima je izuzetno uzbudljiva, a činjenica da je tabu oko ovog filma bio toliko jak da je u Španiji čak i snimljen rip-off pre izlaska originala je fascinantna.
U završnici, imamo kodu koja je donela jednu očiglednu poentu pa delu publike može smetati - a to je susret savremene publike sa Kubrickovim remek-delom gde ono uspeva da ih iznenadi, da ih pokrene, neki ga cene, neki za njega ni ne znaju, ali svima je to ipak samo još jedan lako dostupan film.
Autori na kraju ulaze u kontemplaciju da li bi danas bilo moguće snimiti takav film i zaključuju da ne bi, možda ne striktno formalno koliko na nivou fenomena gde je ostao neponovljiv.
* * * 1/2 / * * * *
UNA GOTA DE SANGRE PARA MORIR AMANDO Eloya de la Iglesie je španski rip-off A CLOCKWORK ORANGE snimljen prirodno posle Kubrickovog filma ali prikazan u Španiji dugo pre njega što je na neki način učnilo da ovaj naslov posluži kao svojevrsna zamena i prkos frankističkim cenzorima. Znao sam za ovaj film ali nisam znao da je izašao šest godina pre A CLOCKWORK ORANGE u Španiji pa sam se za njega zainteresovao dodatno posle dokumentarnog filma LA NARANJA PROHIBIDA o teškoćama da Kubrickovo remek-delo stigne u Španiju.
Eloy de la Iglesia je koloritan lik i značajan reditelj čiji se rad proteže od poznog frankizma do kraja tranzicije, pa samim tim ni ovaj film nije puki rip-off. Štaviše, relacija ovog filma u odnosu na Kubricka je vrlo složena.
Za početak, sličnosti između dva filma na stranu, u svetu u kom se ova priča dešava a to je neka bliska budućnost, već postoji film A CLOCKWORK ORANGE i emituje se na televiziji i to u sceni napada bande na bogati bračni par koja je jasna parafraza ključne situacije iz Kubrickovog filma. Zatim, u filmu glumi Sue Lyon koja je igrala Lolitu u Kubrickovoj ekranizaciji a u ovom filmu čak u jednoj sceni i čita istoimeni Nabokovljev roman. Dakle, možemo reći da je de la Iglesia na neki način snimio i rip-off i omaž Kubricku.
Naravno, daleko je ovaj film od promišljenosti i estetizacije A CLOCKWORK ORANGE ali de la Iglesia je snimio anarhičan, dinamičan exploitation koji nije sasvim bez pameti.
Sue Lyon igra medicinsku sestru koja posle jedne eutanazije postaje serijski ubica ubijajući svoje ljubavnike ubeđena da su sa njom dostigli životni zenit, i uverena da posle toga njihov život nema smisla. Sin Roberta Mitchuma, Chris, igra momka iz bande, uniformisane i ustrojene kao što je ona iz Kubrickovog filma, sa sličnim modus operandijem. On međutim zapaža ovu medicinsku sestru, kreće da je prati i stupa u kontakt sa njom.
Motiv koji takođe de la Iglesia preuzima jeste bolničko prevaspitavanje delinkvenata s tim što ga ne razrađuje na isti način kao Kubrick, sugerišući da je izbor pacijenata za to više baziran na klasi nego na ponašanju, i to razrađuje kroz vezu između lekara koji vodi konverzione terapije i sestre koja je serijska ubica a na koju niko ne sumnja.
Vizuelni identitet filma je u skladu sa mogućnostima dosta promišljen, kadriranje i montaža daju jednu propulzivnu celinu a gluma je veoma solidna ako imamo u vidu "mešovitost" podele.
Kad je reč o relaciji između dva filma, može se tumačiti kao da je de la Iglesia snimio priču o tome kako se mladi ponašaju po uzoru na likove iz A CLOCKWORK ORANGE jer taj film postoji i u njegovoj "bliskoj budućnosti". No, sve te relacije na stranu, reč je o dobrom filmu, vešto izvedenom i interesantnom koji se ne lišava svoje exploitation dimenzije. Međutim, istovremeno ovo se može posmatrati i kao buntovna reakcija na potez španskih vlasti da se Kubrickov film ne može videti u Španiji, i redak je primer filma snimljenog da bi se publici predstavio neki drugi film.
Imali smo kasnije doduše film Michela Gondryja BE KIND REWIND koji je na svoj hipsterski način razrađivao ovu zamisao. Međutim, ovo je nešto što se zaista desilo i samim tim je unikatno.
* * * 1/2 / * * * *
CANDYMAN: DAY OF THE DEAD Turija Meyera je prvi DTV nastavak CANDYMANa i treći deo sveukupno, izašao 1999. godine. Dakle, ovo je film iz post-SCREAM faze razvoja horora, i iz nje nosi generalno manekensku podelu koja bi pre priličila nekom teen slasheru. I onomad i sada, DAY OF THE DEAD više obećava nego što pruža. Za razliku od Condona, Meyer - koji će kasnije izrasti u solidnog televizijskog profesionalca - deluje kao da bolje vlada nekim neposrednijim žanrovskim stilemama, i DAY OF THE DEAD nagoveštava da će biti konkretniji kao slasher a onda se upliće u vlastitu priču koja sama po sebi nije nezanimljiva ali nema glumce koji mogu da je iznesu jer su kompetentniji da beže i da vrište nego da se nešto uživljavaju.
U tom pogledu, priča o naslednici slikara koji je ubijen i pretvoren u Candymana i novoj aktivaciji kletve tokom prikazivanja njegove izložbe na kojoj galerista želi da eksploatiše urbanu legendu a umetnost ostavlja po strani, zaista ostavlja prostor za esej pod naslovom SLIKARSTVO U SERIJALU CANDYMAN jer se u sve to kreće iz romantične priče high gothic rukopisa o slikaru crncu koji se zaljubio u belu veleposednicu koju je portretisao, u drugom delu su slike tretirane kao nasledstvo/ umetnine, u trećem je to već štafelajno slikarstvo koje se izlaže ali uz definisanje konteksta u kom se reaktuelizuje dočim u novom filmu imamo modernu umetničku praksu i umetnika koji kada njegovo delo više ne može da generiše lepotu mora da svoje telo investira u umetnost i angažman. No, to sa telom i delom jeste na neki način lajtmotiv sva četiri filma ali je kroz prizmu moderne umetnosti najbolje artikulisano u četvrtom delu odnosno novom filmu.
Turi Meyer uspeva da ovo nekako izvede od početka do kraja, ali nažalost ne uspeva da se izdigne iznad rešenja svojih prethodnika, a ni da ih dostigne. Međutim, ono što čisto na nivou priče jako onemogućuje ovaj film jeste tendencija da se struktura suočavanja junakinje sa misterijom ponavlja sa manjkom efikasnosti koja bi morala postojati u trećem delu.
* * / * * * *
MOTHER/ANDROID Mattsona Tomlina je nepravedno oklevetan B-film koji itekako zaslužuje pažnju.
Nastao u produkciji Matta Reevesa sa kojim je Tomlin bio u tesnoj saradnji na novom BATMANu, reč je o postapokaliptičnom survival trileru, smeštenom u svet koji su pregazili androidi i saterali ljude u zbegove. Naravno, to je nešto što smo u širem smislu videli u TERMINATORu, i Tomlin jeste scenarista nove animirane serije u toj franšizi, ali ovo je nešto što uprkos derivativnosti ima svoj identitet.
Tomlinov film je sveden, fokusiran na dva i po lika, a protagonisti su mladi par koji igraju Chloe Grace Moretz i Algee Smith koje je devojčina trudnoća zatekla nespremne, pred apokalipsu, i sada lutaju razorenim svetom dok je ona pred porođajem.
Tomlin fokusira veliku i po definiciji spektakularnu priču na njih dvoje i kroz njih sagledava sve. Film je tenzičan, svesno neprijatan i veoma uzbudljiv onda kada treba. Akcije ima ali je fino konceptualizovana tako da ostane fokusirana na likove, i da se svaki udarac računa. Isto važi i za suspense situacije.
Tomlinu ovo nije prvi film ali mu je prvi prominentniji naslov koji je režirao. S druge strane već se dokazao u mejnstrim formama i raskošnijim zahtevima, i pre BATMANa, pisao je PROJECT POWER koji je bio fino osveženje prošle sezne.
Tomlin ovde samog sebe dobro režira, jednim delom jer realno sagledava svoje trenutne mogućnosti. U tom pogledu, MOTHER/ ANDROID treba pogledati na vreme.
* * * 1/2 / * * * *
Teško je snimiti film kao EDGE OF TOMORROW. Teško je snimiti čak i približno takav film. Ali THE TOMORROW WAR je nažalost još jedan stepenik ispod toga.
Profilisan kao viskobudžetni igrani debi za Chris McKaya koji je snimio briljantnog LEGO BATMANa, sa Chrisom Prattom u glavnoj ulozi i scenarijem Zacha Deana koji je bio veoma hajpovan.
Chris McKay je reditelj koji zaslužuje najveću moguću pažnju zbog svog rada u animaciji, ali ono što je pružio u THE TOMORROW WAR je nažalost veoma mlako, a što je najapsurdnije od svega, tanko baš u segmentu dizajna gde bi on trebalo da briljira.
U filmu inače nema neke naročito vizuelne domišljatosti i sve izgleda kao skuplja epizoda FALLING SKIES. Doduše, ko zna da li je Paramount u nekom momentu digao ruke od postprodukcije shvativši da će film slati na streaming gde prosto ne mora da izgleda onako dobro kao kad ide u bioskope. Ako imamo u vidu da je film slikao iskusni direktor fotografije Larry Fong koji ima iskustva sa blokbasterima, rekao bih da je možda zaista postprodukcija slike u nekom momentu degradirana.
Sam dizajn monstruma je korektan ali generički. A postavka o tome ko su oni i koja im je priroda je opet iz ALIEN/ FALLING SKIES asortimana i to je dobro.
Chris Pratt ovde radi van franšiza ali ne bih rekao da je "prodisao" jer je ovo opet blokbaster u pokušaju i sa ambicijom da iz njega izraste franšiza. Dakle, nije ovo film u kom je on mogao da se opusti ali opet jeste komad u kom ima totalni protagonizam. I u tom smislu, Pratt je cool kao akcioni heroj, manje duhovit nego obično, ali čini se da je McKay u režiji glumačke igre dosta ukrutio njegov lik.
Prattova situacija je malo nejasna jer je počeo da pokazuje neke diskretne znake da je based i deluje mi da je u nekom polu-cancelu, no videćemo kako će se to razvijati.
Yvonne Strahovski je jaka faca, uvek je lepo videti je u filmu i sasvim je solidno iznela svoj lik, bez preterivanja iako je emotivni odnos između oca i ćerke iz budućnosti mogao da se pretvori u neku negledjivu sentimentalnost u ravni INTERSTELLAR.
Ukupno uzev, THE TOMORROW WAR nije lišen nekih zanimljivih i obro izvedenih stvari, ali na kraju ono što je u njemu dobro nije naročito novo, a neke stvari su izvedene tek korektno što moderni blokbaster ne trpi.
U tom smislu, McKay je po meni najveći gubitnik u ovoj situaciji. Pokazao je da može da rukovodi preduzećem zvanim holivudski blokbaster ali nije doneo ništa u kreativnom pogledu.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam THE MATRIX RESURRECTIONS Lane Wachowski i radije ne bih o tome...
Pa baš je dotle došlo???? Mislim, vidim da svi vele da je "a mess" ali baš da te je ovako ubio u pojam... Sreća pa ja nemam nikakvu želju da ga gledam.
To kad žemsko režira! 8-)
(https://bilderupload.org/image/b0bf27198-002w.jpg)
ja cu filmu ipak dati sansu, obozavam nenamjerni trash a ovo djeluje kao da ima mnogo potencijala. :lol:
THE MATRIX RESURRECTIONS se izgleda nikome ne dopada. Ja sam izgleda jedini kome je prihvatljiv na idejnom nivou iako izgleda dosta jeftinije od "originala".
Dopada se Gerryju Conwayju, mom omiljenom strip autoru pa ću ga samo zbog toga i ja vrovatno jednom pogledati. Za godinu-dve... Evo šta Conway piše: "Lana Wachowski made a terrific sequel critiquing the entire idea of sequels, using meta to lampoon meta, a franchise entry about the horror of franchises— made us eat that sh*t and love it too! Triumphant, hilarious, smart and full on fun!"
Mehmete, preminuo je Desmond Tutu. Setimo se urbane legende da mu je Steven Seagal bio telohranitelj...
Da citiram samog sebe iz jednog starog teksta (https://www.xxzmagazin.com/a-da-nisu-neki-rod-steven-seagal-vs-velja-ilic):
Quote
Iako su njegove tvrdnje da je bio telohranitelj Dezmonda Tutua u vreme južnoafričkog aparthejda verovatno samo dobroćudna šala, nema nikakve sumnje u to da je Seagal bio telohranitelj glumice Kelly LeBrock i da ju je kasnije oženio i napravio joj troje dece. A šta ste VI uradili?
Quote from: Meho Krljic on 26-12-2021, 08:53:06
Dopada se Gerryju Conwayju, mom omiljenom strip autoru pa ću ga samo zbog toga i ja vrovatno jednom pogledati. Za godinu-dve... Evo šta Conway piše: "Lana Wachowski made a terrific sequel critiquing the entire idea of sequels, using meta to lampoon meta, a franchise entry about the horror of franchises— made us eat that sh*t and love it too! Triumphant, hilarious, smart and full on fun!"
Upravo korišćenje te meta dimenzije ali ne na previše ozbiljan način mi se i dopada. Ne znam baš da li je satirisao ideju nastavaka ovim ili se to Conwayu malo učinilo.
Pa, ne mogu bez gledanja ništa da kažem, ali ne bi me baš zapanjilo da posle ovoliko godina i filmova koji su mahom bili neuspešni, ovaj nastavak ima i tu dimenziju. :lol:
Inače se i u ovom filmu vidi da Keanu nije baš vrhunski glumac ali mi ga i dalje volimo i jedva čekamo četvrti nastavak John Wicka! 8)
Ja ga ne podnosim kao glumca. Al dobar je čovek. Al čak i u Džonu Viku je katastrofalan. :cry: :cry: :cry:
Pogledao sam ESCAPE FROM MOGADISHU Seong-wan Ryooa. Ryoo se ispostavio kao veoma solidan južnokorejski univerzalac sa uspešnim naslovima u rasponu od DACHIMAWA LEEja do BERLIN FILEa. ESCAPE FROM MOGADISHU je bliži ovom drugom naslovu, s tim što je reč o istinitoj priči koja omogućuje Ryoou da malo snima svoj ARGO a malo svoj 13 HOURS i u oba se dobro snalazi.
Tokom 1990. godine u Mogadišu, obe Koreje imaju svoje ambasade. Severnokorejske diplomate i obaveštajci su domišljatiji i proaktivniji u svojoj opstrukciji pokušaja da Južna Koreja obezbedi somalijski glas u UN. Međutim, kada krene pobuna Aididovih snaga, Južna Koreja ipak ima više para i njena ambasada uspeva da bar za neko vreme uplati obezbeđenje vladinih snaga. Haos i nasilje isteruju severnkorejsku posadu iz njihovog predstavništva i oni se nerado obraćaju Južnjacima za pomoć. Ovi ih pak nerado primaju u svoju kuću i tada kreću da kuju plan kako da pobegnu iz Mogadiša.
Seong-wan Ryoo sve dok u drugoj polovini i završnici ne uđe u full-on i veoma uzbudljiv survival akcioni triler - koji srećom ne odudara od onog viđenog pre toga, odnosno uspeva da se uklopi, gradi pre svega jedan dosta žovijalni, domišlljati špijunski derivat trilera i komedije. Pomalo čak ima atmosferu onih britanskih komedija sa lagodnim prikazom kolonijalnog života.
Međutim, isto tako kada se pretnja pojača na maksimum, Ryoo gradi scene koje bi Bay rado potpisao u 13 HOURS, barem jednu vrhunsku.
Prikaz Severnjaka je odmeren ali u suštini sa jakom plakatskom dimenzijom njihovog straha od reakcije Pjongjanga ali i podozrenja jednih od drugih jer se prosto ne zna ko radi kao doušnik. Ipak, oni nisu prikazani kao negativni ili inferiorni likovi, iako su Južnjaci na kraju priče bili presudniji za uspešno izvedenu evakuaciju.
ESCAPE FROM MOGADISHU je prošao izuzetno dobro na blagajnama i poslat je kao južnokorejski kandidat za oskara što je kao što znamo posle PARASITEa veoma prestižna stvar. A naročito u godini kada su proizvodi K-pop kulture poput muzike i serija imali globalnu ekspanziju. ESCAPE FROM MOGADISHU je spreman za internacionalnu publiku ali nije neki gamechanger kakav se sada očekuje iz Seula.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 27-12-2021, 14:03:07
Ja ga ne podnosim kao glumca. Al dobar je čovek. Al čak i u Džonu Viku je katastrofalan. :cry: :cry: :cry:
Iskreno, meni je John Wick njegova najbolja uloga. Baš ima taj vajb usaljenog vuka osvetnika.
p.s. bitnije je kakav je čovek nego kakav je glumac!!
Quote from: Meho Krljic on 26-12-2021, 08:53:06
Dopada se Gerryju Conwayju, mom omiljenom strip autoru pa ću ga samo zbog toga i ja vrovatno jednom pogledati. Za godinu-dve... Evo šta Conway piše: "Lana Wachowski made a terrific sequel critiquing the entire idea of sequels, using meta to lampoon meta, a franchise entry about the horror of franchises— made us eat that sh*t and love it too! Triumphant, hilarious, smart and full on fun!"
Dopada se i reditelju Goranu Nikoliću, i to iz istih tih razloga.
A uzgred, Chris Thursten veli da je Kijanuova uloga iz Cyberpunk 2077 njegova najbolja. :lol:
Pa, da, tu su ga sigurno upriličili CGI-jem pa može da prođe, mada, moram da priznam, u trejlerima to i dalje deluje onako udrvenčeno kako on inače glumi.
Quote from: Truman on 27-12-2021, 14:10:37
Iskreno, meni je John Wick njegova najbolja uloga. Baš ima taj vajb usaljenog vuka osvetnika.
p.s. bitnije je kakav je čovek nego kakav je glumac!!
Da, da, Keanu je vrlo dobar lik inače, ali nije veliki glumac. Meni je, ako licitiramo, najbolji u Bill i Ted filmovima, jer tu nekako dobro spaja svoju zblanutu facu sa karakterom lika. Džona Vika sam pogledao samo prvi i meni je to bilo na granici podnošljivog (ne sama gluma, čitav film) pa se još pripremam da jednom pogledam nastavke u nadi da će mi se više dopasti.
Uf Meho, baš nam se razlikuju ukusi kada je reč o komercijalnom filmu! Johna Wicka smatram najboljom akcionom franšizom od onih koje su se pojavile u prethodnoj deceniji. Drugi deo mi je inače omiljen jer se zbiva u Rimu i ima fantastične fighting scene u hodnicima drevnih građevina. Bukvalno su sva tri dela mnogo jaka.
WHERE ADAM STOOD Briana Gibsona je televizijska drama snimljena po adaptaciji autobiografije Edmunda Gossea koju je adaptirao Dennis Potter. Gosseov otac je bio Darwinov savremenik i on je uprkos svojoj dubokoj, praktično fundamentalističkoj religioznosti napravio neka značajna istraživanja koja su zalazila u pitanja porekla i evolucije života.
Biografija prirodnjaka data je iz vizure deteta i jednog kratkog vremenskog isečka, u kom Potter jednu dosta suvu materiju uspeva da razmrda pomalo. Gibson je bio specijalizovan za muzički film, priče o muzičarima i mjuzikle, ovo nije njegov tipičan rad a realizacije je solidna, u BBC standardu i maniru tog vremena.
MONSTER Anthony Mandlera, poznatog reditelja spotova i reklama, najčuvenijeg po saradnji sa Weekndom, prošao je zapaženo na Sundanceu. Reč je o sudskoj drami, obogaženoj flešbekovima i subjektivnim karakternim digresijama o budućem studentu filma koji završava u zatvoru zbog sumnje da je pomagao pri izvršenju pljačke lokalne bakalnice. Dok porodica i advokati pokušavaju da ga oslobode a on sam prolazi kroz razne krize, u flešbekovima se razotkrivaju okolnosti događaja i života koji je dotle vodio.
Mandlerov film zadržava određenu dozu ambivalencije u odnosu na događaj iako afirmiše svog junaka kao momka bitno drugačijeg od svog okruženja.
Mandlerova veština u pogledu estetizacije je evidentna, i uprkos tome što na nivou sadržaja, MONSTER u pojedinim momentima deluje prejednostavno, mada nikada ne postaje naivan, na nivou forme ovo je zanimljiv film, i svež pogled na nešto što je u osnovi courtroom drama.
U filmu glumi upečatljiva ekipa, od Denzelovog sina preko ASAP Rockyja do solidnih karakternih glumaca, i oni su svakako doneli poseban kapital filmu koji je bez nekog očiglednog razloga čekao par godina između festivalske i komercijalne premijere.
Svakako da nešto preferencijalniji tretman u oceni dobija zbog toga što junak u jednom momentu kaže da se zbog DEAD PRESIDENTS Braće Hughes bavi filmom.
* * * / * * * *
SILENT NIGHT Camille Griffin dolazi sa velikom preporukom - producirao ga je Matthew Vaughn. Na to još su skupljeni stvarno dobri glumci koje predvode Camillin sin kog znamo iz JOJO RABBITa, Keira Knightley, Matthew Goode i solidan asortiman za podršku.
Film govori o poslednjem Božiću jedne britanske porodice i njihovih prijatelja pred apokalipsu u kojoj će svi ili stradati u mukama ili se eutanazirati pilulama koje je prepisala država.
SILENT NIGHT je film trajanja od nekih efektivnih 84 minuta i hteo bi da bude mušičava engleska komedija koja u svom stilu obrađuje priču kao što je bila Von Trierova MELANCHOLIa. Imamo mi danas razne teme za koje bismo eventualno mogli vezati idejnu dimenziju ovog filma - bilo da je to Brexit ili Covid ili nešto tog tipa ali realno, to se iz celine baš i ne čita.
SILENT NIGHT nije neprijatan za gledanje, ali meni je smetala njegova ispraznost. Moguće je da nisam bio dobro naštimovan u trenutku za ovu vrstu sadržaja, ali tako je ispalo.
* * / * * * *
Mehmete, znam da će ovo zvučati kao da sam izmislio - ali Radoš Ljušić je upravo kod Marića napravio lapsus i Kristofera Klarka nazvao Kristof Klark pa se ubrzo ispravio. Ipak, ima još francuskih đaka kod nas!
Quote from: crippled_avenger on 27-12-2021, 23:49:51
kod Marića
(https://i.kym-cdn.com/entries/icons/original/000/022/506/7c6.jpg)
MAMA O PAPA Dani de la Ordena je njegova druga romantična komedija ove godine, i ponovo je napravio uspešan film, dokazavši se kao auteur u ovom žanru. Dani de la Orden i Eric Navarro potpisuju scenario inspirisan francuskim filmom, ali donose svoj pečat čija je osnovna karakteristika ispitivanja granica žanra. U LOCO POR ELLA oni se bave romantičnom komedijom gde je ozbiljno pitanje da li je ljubav među glavnim junacima zapravo realna, jer je jedan od partnera duševno bolestan.
U ovom filmu oni prave anarhičnu komediju u kojoj dvoje roditelja odlučuju da se razvedu i pošto oboje dobijaju poslovne ponude zbog kojih moraju da se isele iz Španije i moraju da uvale onom drugom starateljstvo nad decom. Roditelji kreću da se ponašaju loše prema deci kako bi ih socijalne službe prepustile onom drugom i tu se stvari razvijaju u priču koja funkcioniše i jak baraž gegova koji je ne usporavaju.
Requa i Ficarra su snimili CRAZY STUPID LOVE u kom su ovu vrstu filma digli na najviši nivo. de la Orden pravi španski odgovor na to. Ne ide toliko u estetizaciju kao Requa i Ficarra, ali ovo je sličan, samo jednostavniji i "manji" film tog tipa.
U tom pogledu, de la Orden mora biti prepoznat kao autohotni autor u ovom žanru, i jedan od najzanimljivijih reditelja koji u njemu rade, globalno gledano.
* * * / * * * *
Howard Michael Gould je spremao LAST LOOKS kao scenario i na kraju je sam adaptirao vlastiti roman. U tom romanu ispripovedana je prva avantura detektiva Charlie Waldoa, i da je svet malo pravedniji, verovatno bi i ovo bio samo prvi film u serijalu o tom detektivu.
Producent Andrew Lazar i saradnici uspeli su da sklope sjajnu glumačku oko Charlieja Hunnama u glavnoj ulozi. Svaku ulogu igra neko "ime" a opet izbegava se ono što je Hunnamove ranije bioskopske pokušaje hendikepiralo - nije ga ništa u ovom filmu progutalo, ni veliki IP ni veliki reditelj. Ovo je film po njegovoj meri.
Naravno, drugi ključni glumac u ovom filmu je Mel Gibson koji igra ocvalog britanskog karakternog glumca Alastaira Pincha koji je od šekspirovskog repertoara pao na masno šmiranje u ulozi sudije u nekoj generic network seriji koja zavisi od njegove glumačke persone. I roman i film deluju kao da su Alastaira Pincha krojili po Melu Gibsonu, a znamo da on u ovoj fazi karijere naročito voli takve uloge u kojima ima borbe sa bolestima zavisnosti i pokajanja zbog zanemarivanja porodice. Iako sam trenutni posao Alastaira Pincha više podseća na sudbinu nekog Hugh Lauriea recimo, ideja da imamo glumca koji blackoutuje i deluje kao najlogičniji ubica vlastite supruge je čist Mel.
U jednoj sceni, tokom posete ćerkicinom zabavištu, Mel izvodi i parodira scenu iz HAMLETa, kog je igrao na filmu kod Zefirellija. Mel poptuno kontroliše stvari i uspeva da ne potopi film ovako kaloričnom rolom koja ima toliko raznih značenja za njega, ali definitivno pravi upečatljivo ostvarenje jer ovo nije geezer teaser gde je došao na par dana da snimi nešto što će posle da se nekako raspodeli kroz ceo film. Ovo je ozbiljno izvedena i zamišljena, u svakom pogledu bitna sporedna uloga.
S druge strane, Charlie Waldo uzima dosta elemenata od Martina Riggsa, ali LAST LOOKS nije klasičan passing the mantle iz prostog razloga što Charlie i Alastair imaju zajednički cilj, ali nisu zajedno na zadatku, nisu buddies u onom smislu kako su bili Jim Garner i Bruce Willis u SUNSETu Blakea Edwardsa kada se taj passing the mantle momenat desio. Kasnije će to uraditi i sa Gibsonom u MAVERICKu.
Hunnam je odličan kao Charlie Waldo a Tim Kirkby, prekaljeni televizijski profesionalac koji se najviše proslavio sa serijom FLEABAG uspeva da očuva ono što krasi Gouldov roman, ironiju prema žanru i ironiju u ponašanju samih junaka, ali sa poštovanjem forme u krajnjoj liniji.
Iako u tonu dizajna špice LAST LOOKS evocira 70s kalifornijske filmove, bliži je avanturama Dortmundera nego Parkera, i SUNSET je najbliža referenca po tome koji nivo nasilja, agresije i realizma se ovde očekuje. Relativno je nizak, ovo je vedar film o pesimističnim ljudima, sa dosta komedije koja je fino uklopljena sa misterijom i trilerom.
Privatni detektivi nikada ne izlaze iz mode ali u ovoj formi ih nema prečesto. Film sa kojim bi se LAST LOOKS u savremenoj produkciji mogao porediti je recimo Bergov SPENSER CONFIDENTIAL, i u odnosu na njega je pedantnije izveden, sa možda malo nižim nivoom energije, ali sa nekim svojim punkom u svemu tome.
LAST LOOKS je leakovao mimo bilo kakvog velikog releasea, nisam tačno ni shvatio odakle. Zahvalan sam što nam je omogućeno da u ovom filmu uživamo tokom praznika. Ali, isto tako deluje mi da je ovo jedan naslov koji će nekako ostati zaboravljen u tom limbu Covida i Cancelovanja i to je šteta jer zavređuje pažnju.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-12-2021, 23:49:51
Mehmete, znam da će ovo zvučati kao da sam izmislio - ali Radoš Ljušić je upravo kod Marića napravio lapsus i Kristofera Klarka nazvao Kristof Klark pa se ubrzo ispravio. Ipak, ima još francuskih đaka kod nas!
Kao unuk jednog od francuskih đaka i poštovalac lika i dela Kristofa Klarka, ne mogu biti ponosniji u ovom trenutku.
Ove godine sam iz objektivnih razloga propustio mnogo toga i nisam video neke filmove za koje sam uveren da bi konkurisali za listu.
No zaostatak je prevelik da ga sad nadoknađujem a rok se bliži, tako da evo Top-10 liste.
http://starikadar.blogspot.com/2021/12/stari-top10-2021.html (http://starikadar.blogspot.com/2021/12/stari-top10-2021.html)
LITTLE FISH Chada Hartigana je izašao krajem 2020. kad je Covid već bio u punoj afirmaciji, i bio je prigodan. Film govori o epidemiji bolesti koja dovodi do teške upale mozga sa simptomima sličnim Alchajmerovoj bolesti. Bolest se širi među ljudima, uzima sve više maha a mi pratimo apokalipsu iz vizure jednog para u kome muža polako počinje da obuzima demencija.
Tomlin je godinu dana kasnije nastupio sa rediteljskim filmom MOTHER/ANDROID u kome rat ljudi protiv mašina sagledava isto iz vizure jednog para, dočim je ovde scenarista. Mustra je slična, opet imamo par u centru pažnje, sa malim izletima u spoljni svet u kom povremeno vidimo ljude koje obuzima demencija, i društvo koje postepeno deteriorira.
Ipak, Jack O'Connell i Olivia Cooke imaju ključni protagonizam i kroz njih se primarno sagledava film.
LITTLE FISH je priča o krhkosti sećanja kao zajedničkog iskustva koje vezuje ljude, o jednoj instant transfomaciji koja je uzrokovana bolešću, ali se može čitati i kao ubrzani prikaz nekog posve prirodnog procesa udaljavanja u kom ljudi gube međusobne veze i prestaju da se poznaju. A ne poznaju ni sami sebe.
U tom smislu, Chad Hartigan pravi film koji je sasvim američki u svojoj jasnoći, preciznosti, pa i efikasnosti, a opet je u fluidnosti svoje naracije izuzetno arty i ovde je to uspeo spoj, discipline i jednog art house pristupa koji u sebi nosi neku neuhvatljivost.
Olivia Cooke kao lik koji ne boluje od demencije, ili barem nama tako izgleda je lik kroz koji sagledavamo sve i u dobrom underplayu uspeva da zarobi jednu intenzivnu emociju. Jack O'Connell ima isto veoma zahtevan lik, junaka koji se transformiše, polako gubi dodir sa sećanjima i tone u konfabulacije kojih ni sam nije svestan u pokušaju da nadoknadi rupe koje postaju sve drastičnije i nedopustivije.
Sve u svemu, LITTLE FISH je uspeo indie film o apokalipsi, izražen kroz karaktere i kamernu priču na veoma vešt način.
* * * / * * * *
Majke NBA igrača nikada nisu dobile tretman kao recimo otac Sestara Williams u filmu KING RICHARD ali jesu dobile dva televizijska filma. Jedan je snimljen davnih dana i govori o majci Isiaha Thomasa, šampiona sa Detroit Pistonsima, a drugi je snimljen o Wandi Pratt, majci Kevina Duranta.
Nastao u produkciji Queen Latifahe, i u režiji Nelsona Georgea koji je nju režirao u HBO filmu LIFE SUPPORT, reč je o Lifetime biopicu koji kreće iz Kevinovog govora kada je primao MVP trofej i naglasio da je njegova majka "pravi MVP" a onda se vraća u prošlost i prikazuje njene muke da odgaji njega i brata.
Durantovi nisu odrastali u ekstremnoj životnoj situaciji, ali jesu bili deo afroameričke radničke klase, gde je majka radila noćnu smenu u pošti a preko dana kao frizerka da bi ih izvela na put. Film se pre svega fokusira na nju i odnos na mužem koji ju je napustio ali se onda povremeno vraćao, a bitno manje se bavi Kevinom i Tonyjem a naročito sportom. Ipak, prikazano je kako je majka učestvovala u njihovom režimu treninnga i bila sklona da im daje teže zadatke nego trener ne bi li prevazišli sebe.
Smanjen je akcenat na kriminal koji je tada bio izuzetno prisutan na ulicama, i dat je u par detalja, pre svega u kontekstu smrti Coach Craiga.
Niz sličnih biografskih elemenata preneto je u seriji SWAGGER, s tim što ona nije klasifikovana kao biografska već više kao delo inspirisano Durantovom mladošću. I ova serija je uspešnija i modernija u izrazu. Izvedba ovog televizijskog filma čak i nije toliko slaba koliko je na čudan način arhaična za 2016. godinu kada je izašao. Mnogo pre deluje kao da je snimljen osamdesetih nego danas, što generalno ne spada u bogati spisak mana koje Lifetime filmovi imaju.
Film obrađuje period od pete godine do prvih koraka u NBA ligi i relativno vešto uspeva da dramski sklopi taj best of situacija u jednu pristojnu celinu, mada jasno je ne "diše" kao npr. KING RICHARD kao vrhunski primer te vrste filma. Ipak, zanimljivo je da film prikazuje i zanimljiv aspekt Wandine depresije koja nastupa u trenutku kada se posle inicijalnog uspeha Kevin osamostaljuje od nje, i njena životna misija je ispunjena i nema šta da je dalje pokrene.
THE REAL MVP: THE WANDA DURANT STORY je u suštini zanimljiv za Durantove fanove i one koji izučavaju sprortske biopicove i razne varijacije u kojima se javljaju. Ostalima ovo ostvarenje nema ništa naročito da ponudi.
Quote from: Meho Krljic on 26-12-2021, 08:53:06
Dopada se Gerryju Conwayju, mom omiljenom strip autoru
Conway je na mojoj listi i ranije bio prilično nisko, a posle cele one rasprave o nepotrebnosti zvučnih efekata u stripu pao je toliko da je ispod njega samo još Bezdan. A sa Bezdanom se ne treba kačiti!
Svetogrđe pa još na novu godinu :? :? :? :?
EAUX PROFONDES Michela Devillea je francuska ekranizacija romana Patricie Highsmith iz 1981. godine. Dve godine kasnije za nemačku televiziju snimljena je još jedna u formi mini-serije a četrdeset godina kasnije čekamo holivudsku u režiji veterana erotskog trilera, krepkog osamdesetogodišnjaka Adriana Lynea.
EAUX PROFONDES jasno pokazuje što su se srpski reditelji ranije jako identifikovali sa francuskim krimićima. Stepen neveštine i pretencioznosti su u ovom filmu veliki i nažalost Deville ne uspeva da definiše čak ni osnovni okvir odnosa među glavnim junacima.
Isabelle Huppert i Jean-Louis Trintignant igraju glavne uloge i oboje su hipnotični za gledanje. Ipak, ne valja kad se i sam reditelj hipnotiše dok ih gleda pa onda dobijemo film u kome njhovi međusobni pogledi slikani kao nešto važni u stvari ne znače ništa.
* * / * * * *
EL SACERDOTE Eloya de la Iglesie je film iz faze demokratske tranzicije 1978. godine, verovatno koncipiran kao shock cinema u tom trenutku.
Priča prati sveptenika mučenog seksualnim nagonom. On se žali starešinama u nadi da mu oni mogu pomoći savetima ali shvata da su u Katoličkoj crkvi dosta česti sveštenici koji su izgubili veru ili je zamenili nečim drugim, ali svakako da nema nikoga ko mu može pomoći.
Mučen krivicom, on pokušava da se izbori sa tim, ali tone u sve veće ludilo i samokažnjavanje.
Nažalost, Eloy de la Iglesia ne može da pruži neke dublje uvide i odgovore. Film je dinamičan i relativno atraktivan ali sem šok taktike ne nudi ništa više.
* * / * * * *
PERCY VS GOLIATH Clarka Johnsona, nastao je po istinitoj priči kanadskog poljoprivrednika Percy Schmeisera kog je Monsanto pokušao da nabedi kako je prekršio njihovo autorsko pravo i sadio njihovo seme iako je njegov metod rada bio starinski, baziran na sakupljanju semena selekcijom najsnažnijih biljaka.
Uz određenu podršku eko-aktivista, Percy odlazi na sud i ulazi u višegodišnju borbu ne bi li dokazao da Monsantu ništa ne duguje.
Christopher Walken igra glavnog junaka i samim tim imamo jednog veoma atipičnog glavnog junaka, a odlični glumci poput Christine Ricci, Zacha Braffa ili Martina Donovana ga okružuju, što u spoju sa mišićavom i efikasnom režijom Clarka Johnsona, glumca i reditelja koji je u naše živote ušao sa serijom HOMICIDE i nikada iz njih nije izašao. daje izuzetno dobar prinost.
Ovaj film nije neka bitna američko-kanadska produkcija, ali upravo to što dolazi izvan prestige picture kalupa, daje mu snago old school američkog filmmakinga, sa zanimljivim likovima u zanimljivim situacijama koje su inače bazirane na istini.
Johnsonovo izlaganje je efikasno, estetizacija prostora je vrhunska, sve je izvedeno moderno ali bez komplikovanja. Ovo je zaista pozitivan primer televizijske efikasnosti sprovedene na filmu.
Otud PERCY VS GOLIATH dolazi niotkuda ali lako osvaja simpatije i pažnju, kao i sam junak u Walkenovoj interpretaciji.
* * * / * * * *
Crispian Mills iz Kula Shakera je u produkciji Simona Pegga i Nicka Frosta dobio priliku da se iskaže kao - ako ne novi Edgar Wright a ono barem novi Joe Cornish, no ono što smo dobili je u najbolju ruku verzija ovog drugog namenjena publici sa plićim džepom.
Joe Cornish za siromašne je imao sve predispozicije da snimi jedan simpatičan nevaljao film - fenomenalnu podelu koja se ne zna gde je jača - da li među mladima koje predvode Finn Cole i Asa Butterfield, da li među zvezdama gde jedna Margot Robbie igra cameo a Simon Pegg, Nick Frost i Michael Sheen uredno igraju epizode. Imao je i sasvim solidnu tehničku izvedbu onoga čime se bavi. Međutim, uprkos referenci na klasični film o nezadovoljstvu mladih školaraca IF oličen u jednom posteru Malcolma McDowella, Mills naprosto ne zna šta snima.
Njegov film je na momente zaista duhovit ali tih momenata nema dovoljno i evidentno je hardver komedije prisutniji od softvera. Njegov film je solidno realizovan u slici, ali je onda potpuno raspušten u montaži gde je mogao biti bitno skladniji. Konačno, efekti maske i monstruma su dosta solidni, ali film nije ni smešan ni uzbudljiv, ni dovoljno crnohumoran s njima.
Samim tim, SLAUGHTERHOUSE RULEZ neumitno deluje gori nego što jeste. Resursi kojim je Mills raspolagao su ekskluzivni i na kraju cele priče, on ih je potrošio uzalud jer nije imao ideju šta snima a nije imao ni veštinu da snimi film koji obuhvata mnogo različitih tema i žanrovskih zahvata.
* * / * * * *
GOSNELL: THE TRIAL OF AMERICA'S BIGGEST SERIAL KILLER u režiji Nicka Searcyja, bio je prvi igrani projekat koji su tehnikom crowd fundinga izveli propagandisti alt. righta Phelim McAleer i Ann McElhinney u saradnji sa poznatim piscem krimića i scenaristom Andrew Klavanom koji je pored velikog broja kriminalističkih romana, od kojih su neki i ekranizovani, poput recimo TRUE CRIME u režiji Clinta Eastwooda i pisao scenario za neke kultne adaptacije drugih pisaca kao što je A SHOCK TO THE SYSTEM Jana Eglesona, po romanu Simona Bretta.
GOSNELL: THE TRIAL OF AMERICA'S BIGGEST SERIAL KILLER kreće kao policijski procedural gde jedno hapšenje prodavaca lekova koji se prodaju na recept, dovodi detektive do klinike za abortuse Kermita Gosnella, gde se ispostavlja da je on ne samo jedan aljkav rukovodilac, sumnjive stručnosti i lekarske etike već i da vrši abortuse u poznim fazama trudnoće kada su oni zabranjeni.
Potom, film prelazi u fazu sudske drame tokom koje pomoćnica javnog tužioca i detektiv pokušavaju da se izbore sa predrasudama koje pokušava da proizvede Gosnellov advokat i nađu način da predoče čime se on bavio.
Andrew Klavan je ozbiljno pero ali je vremenom otišao u političku isključivost i postao je autor vodećeg alt.right medija Daily Wire na kom ima podcast. Otud ovaj scenario jeste delom policijski procedural, delom sudska drama ali sve to na kraju postaje politički pamflet, kako protiv abortusa kao takvog, tako i protiv dela javnosti koji je otvoren prema ovim slobodama.
Klavan se doduše trudi da ponudi balansirano viđenje stvari, da se razdvoji ono gde je Gosnell ubica a gde ginekolog, ali u nekoliko situacija je ipak očigledno da film ima jaku agendu.
No, sama tema je vešto izabrana, i na bazi je nje svakako moguće napraviti propagandu, naročito kada se uzme u obzir ta konfuzija koju Klavan namerno stvara gde iz izuzetka gradi generalizaciju. Naročito u fazi kada je ovo prevashodno krimić. Međutim, ulazak u sudnicu ipak na kraju dovodi do plakatskijih monologa, ne uvek vešto izvedenih.
East Billings kao Kernit Gosnell je zanimljiv. Michael Beach kao policjski starešina je uvek ubedljiv ali neke face poput Deana Caina, otkrivaju da su se tu ipak našli i ljudi iz jednog isključivog dela ideološkog spektra.
Nama je ovo naročito zanimljiv slučaj jer su nedavno McAleer i ekipa u Beogradu snimali film Roberta Davija o Hunteru Bidenu. Ova produkcija nije na nivou radova Dallasa Sonniera, ali jeste iznad tipične alt.right kinematografije. Sam Gosnellov slučaj je veoma bizaran i zaslužio je i ekranizaciju koja neće biti pamflet.
Možda će je nekada i dobiti.
* * / * * * *
NORTH HOLLYWOOD Mikeya Alfreda, poznatog reditelja skejt videa i impresarija, stoji kao veoma zanimlji dugometražni debi, delimično inspirisan autorovim vlastitim iskustvom o odrastanju u North Hollywoodu i pokušaju da postane profesionalni skejter.
Film je stilski izbrušen, atmosferičan, sa pričom koja je fluidna, relaksirana u pogledu narativnog tonusa, ali postoji. U tom smislu, ovo nije film velikih melodramskih preokreta iako jeste film u kom je reditelj sa usmeravanjem našeg pogleda veoma prisutan, pa moju razumeti i one koji će reći da je ovde stil jači od supstance. Međutim, na filmu stil je suština, i suština jeste stil, tako da to nije prepreka već samo pojašnjenje šta je u ovom filmu ključno.
Glavni glumac fino dočarava izgubljenost glavnog junaka koji luta između racionalne, porodično podržane ideje da ide na koledž i svojim ambicija za koje nisu siguran koliko su ostvarive.
Vince Vaughn je ostvario sjajnu indie dad ulogu kao njegov otac i u njoj je filmu dao malo zvezdane galvanizacije, dok su ostatak ekipe mladi i dobro odabrani glumci pred kojima je sigurno budućnost.
Film je pedantno realizovan i inscenacijski je ambiciozan. Zanimljivo je kako Alfred umesto skate punka u većini scena, sem na jednoj sceni koncerta, korisi stare doo wop hitove, dajući filmu jednu vanvremensku coming-of-age vizuru.
* * * / * * * *
LA MUJER DEL MINISTRO je politički triler Eloya de la Iglesie iz perioda tranzicije. Govori o mladom konobaru koji radi kao žigolo u jednom letovalištu. Kada posle intimnog susreta sa jednom ostarelom groficom izgubi posao, dolazi kod nje u Madrid, očekujući da mu ona nađe posao. Ona mu i nalazi posao da radi kao baštovan kod moćnog ministra gde on ubrzo posle bašte, kreće da brine i o ministrovoj supruzi, polako postajući nemoćna igračka raznih interesa, od matore markize Montenegro do levičarskih terorista.
Eloy de la Iglesia je krenuo nekuda sa ovim filmom, ali opet osim puke melodramske intrijge i dosta uopštene društvene kritike nije iskopao ništa preterano bitno. Njegov neposredan i energičan stil režije je tu. Ali, malo šta drugo ima da ponudi.
* * / * * * *
Dvadesetak godina pre televizijskog filma o Wandi Durant snimljen je film A MOTHER'S COURAGE: THE MARY THOMAS STORY o majci Isiaha Thomasa. Ovaj televizijski film prekaljenog prekaljenog televizijskog profesionalca Johna Pattersona iz 1988. godine, dakle kad je Thomas hoš uvek bio na igračkom vrhuncu, daleko je uspešniji od filma o Durantovoj majci, što su pokazale i Emmy nagrade na kraju krajeva, iako je u pogledu istorijske distance izašao praktično u sličnoj fazi karijere NBA zvezde o kojoj govori.
Mary Thomas igra Alfre Woodard, čuvena afroamerička glumica koja je obeležila film od osamdesetih naovamo, i ona je u centru priče kao i njena junakinja, dajući svemu uverljivost i provodeći nas kroz ono što su neka "opšta mesta" odrastanja na siromašnim i opasnim čikaškim ulicama.
Mary Thomas je provalila da su projectsi opasna stvar i opirala se selidbi tamo što je uspelo da spase deo njene dece od odlaska stranputicom. Daleko od toga da su "privatne kuće" u crnom kraju bile garant bezbednosti. U ovom filmu, glavni činioci na ulicama su "crni revolucionari" koji se malo ponašaju kao pravednici, malo kao glavna banda.
Isiah Thomas je svojeglav i ko zna kojim putem bi krenuo da majka nije imala izuzetan autoritet nad njim. Film ga prikazuje kao povodljivog u detinjstvu i impulsivnog u dečaštvu, sa košarkaškim darom kao jedinom nespornom konstantom, ali i senkom brata Michaela koji je napustio i košarku i porodični dom uprkos blistavoj mogućnosti koja mu se otvarala na terenu.
Sličan motiv filmu o Durantu imamo u majčinom oklevanju kada deca treba da se odvoje od kuće, iako ruku na srce, kada Isiah ode, i ima razloga za brigu.
Film je snimljen u stilu "televizijskog realizma" osamdesetih, rekonstrukcija epohe je uspela, dinamičan je i odoleo je zubu vremena.
https://mashable.com/article/2022-soylent-green?fbclid=IwAR03Krlg_9ltSb0QlHYL0EaSQNqspgpeo6qvbAIqo5jxIs74o2PhaVhOBMM
Godina je SOYLENT GREENa, da vidimo dokle smo došli...
DER HUND VON BASKERVILLE Karela Lamaca je adaptacija romana Arthura Conana Doylea snimljena u produkciji nacističkih filmskih studija 1937. godine i poznata po tome što je pronmađena u Hitlerovom bunkeru posle pada Berlina.
Bruno Guettner igra Sherlocka Holmesa ali slavni Doyleov detektiv uopšte nije protagonosta ovog filma što bi bilo revizionistički i zanimljivo da film ima jasniju priču i nekog drugog istinskog protagonistu. Film luta negde posle prve trećine uopšte uvede Holmesa a on tek u samoj završnici postaje bitan lik.
Jako je zanimljivo kako je u toku filma zapostavljena istraga. A pet nisu izgrađeni karkateri koji bi naterali publiku da naslućuje na osnovu njihovog ponažanja.
Plašim se da u filmu Karela Lamaca to sve što izmiče klasičnim postupcima u ekranizaciji Holmesa nije namera već greška koja nije kontrolisana.
* 1/2 / * * * *
Olivia Newman ekranizovala je iznova svoj kratki film FIRST MATCH o devojci koja se uključuje u muški rvački tim u siromašnom crnačkom delu Njujorka i nameće se kao ključni deo ekipe. Sreću joj kvari otac koji ju je naučio rvanju a sada je upravo izašao sa robije. Isprva ne želi da komunicira sa njom ali onda se iznova vezuju preko ljubavi prema rvanju, sve dok njemu ne padne na pamet da mu ćerka učešćem u ilegalnim borbama donese početni kapital ili novac za vraćanje dugova.
Glavni lik mlade rvačice napravljen je jako zanimljivo. Ona nije u nekoj crno-beloj podeli, i ona ima svoje greške, svoje grehe i slabosti ali do kraja priče ipak uspeva da postane heroina kada sve to savlada. Elvire Emanuelle je izuzetna u glavnoj ulozi, kojoj donosi i jak karakter, i emociju, pa konačno i fizičku pripremljenost kad se akcija prebaci na strunjaču.
Yahya Abdul-Mateen II je karakterni glumac koji poslednjih godina ima i komercijalne uspehe te se iskreno nadam da se neće ofucati jer u ovom filmu sjajno prikazao lik oca koji je odavno erodirao kao ličnost, mučen svojim slabostima i porazima. Ovo je izuzetno ubedljiva karakterna uloga u kojoj Yahya uprkos slabiću kog igra ima energiju i izgled zvezde.
Konačno, Colman Domingo igra trenera u jednoj od onih "šerifovskih" rola koje traže stamenog crnog junaka dubokog glasa, sa puno razumevanja i autoriteta i tu tačku izvodi izuzetne.
Oliviu Newman sam zapazio kad je režirala seriju DARE ME, jednu od najboljih, i najbolje režiranih američkih serija poslednjih godina. Trik koji izvodi u filmu FIRST MATCH je da pravi jednu efikasnu old-school sportsku priču, kakvu znamo iz mase bokserskih filmova, sa tim jednostavnim pripovedanjem koje samo američki reditelji umeju da izvedu tako mišićavo, ali onda svemu tome dodaje neke lepe vizuelne ukrase i ubedljivu glumu koja je jako ozbiljna, ali nikada ne potopa osnovne energetske potrebe filma.
Čini se da FIRST MATCH sa tim svojim old school, maltene B-duhom, možda ni ne bi mogao da napravi neko čudo u bioskopima, ni ne znam kako bi bio tretiran, kao indie ili kao major film. Ali, kad su ovakvi filmovi pravljeni u staro vreme bili su major naravno. Srećom, tu je Netflix.
* * * 1/2 / * * * *
EL DIPUTADO Eloya de la Iglesie je jedan od njegovih filmova iz tranzicionog perioda u kojima kombinuje quiqui film o mladim delinkventima sa viskontijevskom gay melodramom o starom levičarskom kadru koji konačno ulazi u politički mejnstrim, i njegovoj ženi koja je puna razumevanja kada posle kratkotrajnog boravka u zatvoru ponovo uđe u homoseksualne vode sa mladim rent-a-boyevima.
Rent-a-boyevi naravno ga prepoznaju i svoje usluge nude desničarima sa vezama u neraznontiranoj policiji koji kreću da prave mrežu za eventualno sramoćenje, hapšenje ili nešto treće. Međutim, momak koji je zaveo ministra polako postaje deo njegovog ne samo tajnog već i bračnog života, kreće da se emancipuje sa njim, i nije više siguran da li želi da služi u slamanju perspektivnog političara.
Eloy de la Iglesia je francuski đak sa IDHECa pa možemo reći da EL DIPUTADO ima u sebi uticaj francuskog, a malo i italijanskog političkog filma tog vremena, sa užarenom melodramom punom strasti u centru ali relativno hladnim i kliničkim tretmanom svega toga.
Film ima stila, ima doduše jednu dozu polemičnosti koja je za današnje standarde malo usporavajuća ali kao delo svog vremena ipak nije previđe podlegao njegovom zubu.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 13-01-2022, 14:58:49
DER HUND VON BASKERVILLE Karela Lamaca je adaptacija romana Arthura Conana Doylea snimljena u produkciji nacističkih filmskih studija 1937. godine i poznata po tome što je pronmađena u Hitlerovom bunkeru posle pada Berlina.
totalno nepovezano, ali prošle godine pogledo Testament doktora Mabuzea i realno taj film je nikad aktuelniji od SNS-a do Trampa
SOUTH OF HEAVEN Aharona Keshalesa je holivudski film koji su po svom scenariju (u saradnji sa Izraelcem Kai Markom) snimili autori prehvaljenog filma BIG BAD WOLVES. Ovog puta snimili su Texas noir, sa zanimljivom premisom, zanimljivom pričom ali krutom i nedovoljno propulzivnom režiju koja filmu dodaje dozu pretenzije koju on prosto ne može da izdrži.
BIG BAD WOLVES je bio izraelski film koji je onomad Quentin Tarantino stavio na vrh svoje godišnje liste i dodatno afirmisao Keshalesa i Papushada. Jedan od osnovnih utisaka koje je taj film ostavljao bio je relativna neveština u inscenaciji i nije sugerisao da su oni zreli za Holivud.
I nažalost, uprkos tome što je SOUTH OF HEAVEN izveden pod iskusnim vođstvom Dallasa Sonniera, kod kog reditelji vrlo često mogu da prevaziđu svoj dotadašnji nivo - uzmimo primer Kylea Rankina - ovde ipak nije došlo do takve saradnje. I zbilja, SOUTH OF HEAVEN, iako je baš američka priča, ima u sebi taj spoj hipertrofirane Amerikane, prepleten sa glumačkom podelom u kojoj je masa poznatih, kako filmskih tako i televizijskih glumaca, ovde se tako Jasonu Sudeikisu pridružuju Shea Wingham i Evangeline Lilly. Samim tim, deluje da su Keshales i Papushado došli u Holivud sa idejom da očuvaju svoj identitet. A njihov subholivudski nivo je nažalost deo njihovog rukopisa.
Glavni glumci su dovoljno talentovani da održe priču na nivou. Texas noir je sam po sebi veoma zanimljiv i SOUTH OF HEAVEN je film koji vredi pogledati iako nije dobar. Ipak, u njegovim pojedinim deonicama i u pojedinim ulogama ima šta da se vidi, uprkos tme što celina ne postiže potrebni efekat.
* * 1/2 / * * * *
HERE ARE THE YOUNG MEN Eoina Mackena snimljen je po naslovu pesme Joy Divisiona, i ovaj bend iz nekog meni nejasnog razloga ima određene reference na taj bend iako ne pripada ni približno istom kulturnom krugu. Ima još nekih njihovih pesama koje su njemu izvode bez jasnog povoda.
Glavni junaci su obesni i izgubljeni mladi dablinski momci. Poznati glumci poput Finna Colea i Anne Taylor-Joy lutaju kroz ovaj besmisleni film čiji hi-nrg pristup ne vodi nikuda i podseća na neki bajati irski nihilizam od pre dvadeset godina poput komada i filma DISCO PIGS.
Ipak, to je sve prvi put bilo bolje.
* 1/2 / * * * *
A MAN NAMED SCOTT Roberta Alexandera je izvanredan dokumentarni film o Kid Cudiju, visoko estetizovan, bez mnogo naratorskih intervencija, sa sjajnim sagovornicima koji u spoju sa zanimljivim teatralnim inscenacijama, izuzetnim arhivskim materijalom i opštim dizajnom postepeno stvaraju sliku umetnika koji je bio veliki inovator u svetu hip-hopa a onda potonuo zbog politoksikomanije i mentalnih problema.
Naizgled, film je baziran na disbalansu. Najviše se bavi nastankom prvog albuma, a potom Kudijevom životnom krizom kroz čiju prizmu sagledava njegove ostale radove. Međutim, time stvara kumulativni efekat. Prvo nam prikazuje njegovu kreativnost, značaj i uspeh, da bi potom pokazao, bez mnogo popovanja i nametanja zaključaka kako su stvari pošle nizbrdo sve do samog ambisa, a onda koliko-toliko nazad.
Jako je teško izgraditi takav narativ bez momenta u kom će autor da obustavi tok svojih materijala koje ređa i iznese neku intervenciju kroz naratora, natpis i sl. ali Robert Alexander u tome uspeva, i gradi pripovedanje kroz druge, i kroz arhivu što je izuzetno značajno, ako imamo u vidu koliko precizno ovaj film uspeva da iznese svoju poentu.
Nekome može smetati činjenica da A MAN NAMED SCOTT na kraju krajeva ima jasnu tezu, ali do nje se došlo kroz dijalektiku ljudi koji su okruživali Cudija i njega samog, pa joj ja naprosto verujem.
U svakom pogledu ovo je uzoran, atraktivan dokumentarac o veoma zanimljivom čoveku, sa puno estetizacije, zanimljivih rešenja i jasnom idejom kuda ide.
* * * 1/2 / * * * *
Steve Anderson, reditelj sa robijaškim stažom, snimio je film SOUTH CENTRAL pod pokroviteljstvom Olivera Stonea. Ova socijalna drama naišla je na pažnju i priznanje kada je izašla pre trideset godina ali nažalost zub vremena je nije poštedeo, vreme je nije mazilo i danas ova cela priča još koliko toliko i stoji ali Andersenova izvedba deluje anahrono, gluma je jako naivna, čak i kod pouzdanih profesionalaca kao što je Glenn Plummer i jedino još stoji dobro kurirani soundtrack sa zanimljivim funk i hip-hop numerama.
* * * / * * * *
Volker Schloendorff je u svojoj bogatoj karijeri nekoliko puta čačnuo kriminalistički žanr, između ostalog potpisavši jedan od najboljih neo noir naslova devedesetih PALMETTO po romanu Jamesa Hadley Chasea a na samom početku rada i MORD UND TOTSCHLAG.
DER NAMENLOSE TAG je Schloendorffova ekranizacija poznatog nemačkog pisca krimića Friedricha Anija. Nažalost, ovaj njegov pozni film iz 2017. godine ne uspeva da prevaziđe nivo onoga što pežorativno nazivamo televizijskim filmom.
Schloenforff nekada poznat po upečatljivom rediteljskom rukopisu, ubedljivoj filmskoj slici i glumcima koji ponekad igraju bolje nego što priča može da ih isprati sada ne nudi ništa naročito, samo jednu površno izvedenu priču u svakom pogledu o ostarelom detektivu koji je proveo život obaveštavajući porodice nastradalih ljudi da su im bližnji mrtvi.
U Anijevom romanu, progoni ga slučaj jednog samoubistva u koje ljudi koji su okruživali žrtvu ne veruju, sumnjiče jedni drugo ili za ubistvo ili nasilje koje ju je navelo na to.
Nažalost, izuzev samog razrešenja koje je zanimljivo, glavni junak prolazi kroz asortiman uopštenih sumnji svojstvenih našem vremenu, od porodičnog do vršnjačkog nasilja, maltene katalogizujući opšta mesta. To bi bilo zanimljivo da je film tako i postavljen, kao skup predrasuda i strahova koji nas danas muče, ali plašim se da to nije bila namera.
* 1/2 / * * * *
Cole Hauser je doživeo renesansu posle serije YELLOWSTONE, pa je film THE LAST CHAMPION Glenna Withrowa to kapitalizovao posle nekih tri godine od snimanja, i što je još zanimljivije, od početka produkcije koja je krenula pre Sheridanove serije. Međutim, kada se pogleda ovaj film, deluje baš kao da je nastao u koheziji sa Hauserovim imidžom.
Ovo je priča smeštena u ekonomski depresirani Heartland i govori o bivšem olimpijskom šampionu, osramoćenom posle doping skandala koji počinje da trenira lokalni srednjoškolski tim, i od palog zabludelog sina iznova nalazi put ka iskupljenju.
Glenn Withrow je po vokaciji glumac, i Coppola ga je angažovao za svoj output tokom osamdesetih. Realizovao je ovaj film pristojno, ništa posebno, ali sa nivoom koji je na ničijoj zemlji između bioskopskog i TV filma. Osnovni problem je nešto drugo - priča ima preširok zahvat, ona je istovremeno i studija karaktera, i slika života u jednoj varošici i sportska melodrama o iskupljenju. To ne bi bio preširok zahvat da su ti elementi jače prožeti. Nažalost, nisu, i to onda dovodi do raslojavanja priče.
Međutim, THE LAST CHAMPION funkcioniše, naročito na malom ekranu i mnogo je bolji nego što mu je sudbina pokazala na kraju.
* * 1/2 / * * * *
Ako je CLIMAX bio znak Noeove stagnacije u kojoj se pretvorio "u odsjaj nekadašnjeg reditelja" onda LUX AETERNA pokazuje potpunu eroziju njegovog rukopisa. Ovaj film koji traje jedva 52 minuta sa noeovskim pretencioznim špicama bavi se snimanjem filma, skupljajući razna opšta mesta o tome kako je to sve jedan haos, dezorganizacija, sukob raznih sujeta, dat kroz pokušaj da Beatrice Dalle i Charlotte Gainsbourg igraju verzije sebe, i lutaju kroz besmislena ošta mesta dok Benoit Debie pokušava da sve nadoknadi jakom vizuelnom agresijom.
Debie je ovde činilac koji ovaj film čini ako ne interesantnim a onda barem šarenim, očajnički pokušavajući da potpuni raspad barem ne izgleda kao poprište nesreće. Međutim, ovo je baš slabo, i baš lišeno smisla.
DER MANN, DER SHERLOCK HOLMES WIR Karla Hartla iz iste godine, svakako da ima značaj nezavisno od okolnosti kod koga se zatekla kopija.
Glavnu ulogu u ovom filmu igra Hans Albers, najveća filmska zvezda Trećeg Rajha i glumac koji nikada nije javno podržao režim, čak je preživeo i odlazak svoje partnerke jevrejskog porekla u izgnanstvo, i praktično do kraja ostao jedan od najpopularnijih protagonista nemačke filmske produkcije.
On i Heinz Ruehmann (po nekim izvorima omiljeni glumac Anne Frank) igraju dvojicu prevaranata koji se predstavljaju kao Holmes i Watson, koriste strahopoštovanje koje ljudi imaju prema njima i izvode svoje akcije. Međutim, oni imaju zlatno srce i na kraju kreću da istražuju slučaj veoma opasnih kriminalaca koji ucenjuju i njih, i državu.
Film je razigran, vedar, dinamičan i inteligentno postavljen. Hartlova režija je vešta u svim aspektima, i u izvesnom smislu evocira nešto od Wilderovih filmova iz tog perioda. Hartl je bio austrijski reditelj koji je posle Anschlussa uključen u nacističku kinematograifju. Kuriozitet je da je Hartl na početku svoje karijere i sarađivao sa Wilderom.
Wilder je kasnije snimio možda i ponajbolji film o Sherlocku Holmesu.
Iz današnje vizure, Albers deluje kao neobična zvezda, možda najpre uporediva sa Spencer Tracyjem koji je igrao i u komedijama, a ozbiljnost produkcije je zaista impozantna i u pogledu inscenacije i scenografije.
Ovaj film po značaju svakako da prevazilazi tu okolnost da je nađen u Hitlerovom bunkeru i danas ga treba iznova videti.
* * * 1/2 / * * * *
THE VOYEURS Michaela Mohana je erotski triler sa mladim glumcima, sada aktuelnim, da ne kažem seksualno aktivnim, pre svih Justice Smithom, Sydney Sweeney i Benom Hardyjem. Sydney je tu ključna i ona ima noseću ulogu.
Ono što mi je u ovom filmu nedostajalo, jeste upravo istinski seksualni naboj u scenama koje su ga zahtevale i baš u tom pogledu film mi je bio malo prazan. Da li je to do glumaca - premda Sweeney nema taj problem u seriji EUPHORIA - da li je do režije i načina na koji se pravi atmosfera, da li je to neka generacijska stvar ili zaista moj krajnje subjektivni utisak - tek film mi je u tom aspektu bio prazan. I to ne bi bio problem kada ne bi donosio nekoliko scena u kojima treba da se stvari učine uzbudljivim za gledaoca.
Upravo zbog subjektivnosti ovog utiska neću sada zazivati Adriana Lynea ili Paula Verhoevena i uopšte tu neku generaciju koja je izvela erotski triler u ravan holivudskog blokbastera. Ali THE VOYEURS upravo želi upravo to, iako referiše i na stare majstore kao što de De Palma, nema nikakve sumnje da gađa taj najviši ešelon blokbastera, po svojoj podeli i po svojoj vizuelnosti.
Nažalost, Mohan nije zakazao samo u pogledu seksa. I sama priča koju zaokružuje sa dva izrazita preokreta, nekako nije takva da se može zadovoljavajuće iscrpi žestokim trilerskim iznenađenjima. Nije ovo Čehov pa da se mora lagano razrešiti ili ne razrešiti uopšte, ali takav jak depalmijanski preokret podrazumeva i jači autorski postupak a ovde ga opet nema, i Mohan je dosta konvnecionalan u vođenju priče.
Lepo je da ovaj žanr doživljava svoj kambek i regrutuje neke nove zvezde. Međutim, mora imati i adekvatne reditelje. Videćemo kako se Sam Levinson snašao kao skriptaš kod Lynea u DEEP WATERu, možda je baš on to ime koje se traži. Mohan se još nije dokazao.
* * / * * * *
THE SHOW Nadie Hallgren je dokumentarni film o Weekndovom nastupu na Super Bowlu, prvom velikom muzičko-scenskom spektaklu izvedenom od početka pandemije.
Reč je o velikom spektaklu, i dokumentarni film to maksimalno kapitalizuje, prati njegovu realizaciju na veoma atraktivan način, i neko će reći da je dosta lako od takvog događaja, sa takvim protagonistima napraviti dobar film. Ali, koliko puta je to zapravo uspelo?
Nadia Hallgren gradi vlastiti vizuelni koncept i film izgleda jako estetizovano iako govori o dešavanjima iza scene, ali uspeva ne samo da zarobi nastanak glamura već i glamur sam.
S druge strane, film ima jako dobru strukturu i tu može biti zaista poučan jer ima osnovni događaj čiji nastanak prati kroz radni proces, ima glave protagoniste koje snima kako u akciji tako i u razgovoru, pronalazi dva sporedna junaka i o njima pravi dve fine digresije potom ih uključujući u tu osnovnu akumilaciju likova i pravi fina rešenja u montaži i zvuku kada se konačno dođe do Weekndovog nastupa.
Ima dosta značajnih ličnosti koje ovde vidimo u poslu, pored samog Weeknda, pre svih reditelja spektakla Hamisha Hamiltona i poznatu scenografkinju Es Devlin, ali i čitav niz white collar i blue collar likova koji su iza scene, sa ozbiljnim radnim biografijama.
THE SHOW je zanimljiv i vešto izveden film koji zbog svoje teme i mejnstrim egzekucije neće dobiti priznanje koje zaslužuje.
* * * 1/2 / * * * *
John Pollono je ekranizovao vlastiti pozorišni komad i u njemu je odigrao glavnu ulogu. U jednom trenutku dok objašnjava gde se nalazi radnja iz naslova filma pominje "Mamet Street" i velikog pisca ne zaziva slučajno, njegov komad kao i činjenica da piše i režira čini ovaj autorski projekat i stilski i tehnički mametovskim mada bih tu dodao i malo Neil LaButea.
SMALL ENGINE REPAIR je komad baziran na velikom preokretu i otkriću i govori o trojici prijatelja koji su ceo život zajedno gde je prirodno da se nekada možda i pokaže i posvađaju. Jednog dana okupljaju se zajedno za celodnevnu terevenku, a ni ne slute kakva ih je tragedija izmirila i dovela na isto mesto.
Kada se do tog preokreta i otkrića dođe, film neumitno ili dobija ili gubi na snazi. meni je izgubio, ali sledeća faza u kojoj dodatno gubi je razrešenje, u kom se lišava svoje dublje tragične dimenzije i odlazi u jednu maltene griftersku prevarantsku priču u kojoj junaci stavljaju najednom veći akcenat na svoju slobodu nego na veliki gest koji ih inicijalno okuplja.
Možda to daje slojevitost filmu, ali meni oduzima arhetipsku snagu okolnosti.
Stoga, svaki gledalac treba sam da odluči da li je ovo priča koja gubi snagu na kraju ili slika likova koji nisu sposobni za veliki gest.
Pollono je dobar reditelj i dobro igra svoju ulogu noseći se sa facama kao što su Jon Bernthal i Shea Wingham sa kojima deli ekran u najvećem delu. James Badge Dale u blink and you'll miss roli dodaje star wattage filmu na papiru. Pollono se ovde definitivno dokazao kao neko ko može da parira, ako dotle dođe.
Da li će dalje režirati, ne znam, svakako ću pogledati sledeći film. Ali ovom se neću naročito vraćati.
* * / * * * *
We Got Our Hands on an HK G11, the Space-Age Rifle That Never Was (https://www.popularmechanics.com/military/weapons/a26811332/g11-rifle/)
THIS GIRL'S LIFE Asha Baron-Cohena je američki indie film koji je po mnogim akademskim merilima nedorečen i neprecizan ali u sebi sadrži neke elemente i momente koji su vrhunski, retko se sreću, i samim tim što ih je zabeležio zaslužuje pažnju.
Centralna ličnost filma je Juliette Marquis koja je napravila star-making turn kao glavna junakinja, porno zvezda koja brine o ocu obolelom od parkinsonizma i prolazi kroz jedno životno i seksualno preispitivanje. Paradoksalno, Juliette Marquis posle ovog filma nije postala zvezda što je zaista neobično ako imamo u vidu snagu pa i neustrašivost njene uloge.
Prvopotpisani na špici je James Woods ali on je zapravo sporedni lik, igra bolesnog oca i ovde odrađuje svoju rutinu igranja bolesnog čoveka koju u principu nije izbegavao ali ga ni po jednoj od tih uloga ne pamtimo. Kip Pardue i Michael Rapaport imaju jako dobre sporedne uloge, koja se od jednog očekuje u indie miljeu od drugog ne.
Pažnja filma je disperzivna, tehnička izvedba neujednačena i to se možda može razumeti i kao produkciona uslovnost low budget filmmakinga. Međutim, veoma su česti momenti u kojima film doseže neke zaista vredne domete.
Šteta je što Juliette Marquis nije uspela da kapitalizuje ovako upečaljivu rolu. Niko ko pre ovog filma nije bio poznat nije doživeo neki boost u karijeri, uprkos kritikama koje su simpatisale film.
Zanimljivo je da je među producentima i naš čovek Boro Vukadinović koji je krajem devedesetih i početkom dvehiljaditih radio nekoliko indie filmova
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 28-01-2022, 07:41:13
We Got Our Hands on an HK G11, the Space-Age Rifle That Never Was (https://www.popularmechanics.com/military/weapons/a26811332/g11-rifle/)
Hvala puno! Čitao sam o ovom modelu ali nikada nisam video rastavljen primerak. Vrhunska pizdarija.
Da, i ja sam se iznenadio da se odnekud pojavio funkcionalan komad.
A 1000 KM DE LA NAVIDAD Alvaro Fernandez Armera je Netflix božićni romcom koji u ovom konkretnom slučaju iskazuje snagu španske kinematograifje u ovom žanru, ali pre svega kroz primer veoma visokog nivoa egzekucije i kad je generalno reč o nekom osrednjem izdanju.
Ovde imamo priču o revizoru, tihom i nenametljivom tipu koji je doživeo niz trauma za Božić pa ga zato ne slavi, koji preko praznika odlazi u varošicu koja ne samo da živi od fabrike božićnih poslastica već je i poznata po svojoj božićnoj predstavi koju baš te godine želi da izvede za Ginisovu knjigu rekorda.
Jasno je da će mu se za Božić desiti ljubav koja će mu promeniti odnos prema ovom prazniku i običajima.
I upravo negde kao da je ta svest o tome da će sve biti u redu uljuljkala Armera, te uprkos harizmatičnoj podeli, nikada zapravo ne uspeva da zaošti stvari i učini da bar malo posumnjamo da će ishod biti onakav kakav očekujemo, ili da neće biti toliko lagan.
Film je simpatičan ali nije preterano smešan, solidno je izveden, bez nekih bravura. Nivo svega u njemu je visok ali bez prevelikog dometa.
Pa ipak, ekipa je uspela da u osnovi napravi ono što je namerila, ali ne i mnogo više od toga.
* * 1/2 / * * * *
Vincent D'Onofrio snimio je vestern THE KID u jednom veoma zanimljivom dramskom konceptu gde je uzeo istorijske ličnosti Billy the Kida i Pata Garretta i obradio ih u jednoj potpuno novoj priči, kakvu do sada nismo videli u brojnim ekranizacijama njihovog sukoba i konačnog obračuna. Billy kod igra Dane DeHaan i Pat kog igra Ethan Hawke postavljeni su kao dva različita uzora i oslonca dečaku koji je ubio oca zlostavljača, sjajno ga igra Jake Schur, i pobegao sa sestrom, koju takođe odlično igra rediteljeva kćer Leila George, naročito kada ih sustigne njegov ludi stric i otme njegovu zaštitnicu.
D'Onofrio dakle uvodi jednu novu priču u kanon o Patu i Billyju, a u pogledu žanra njegov vestern kombinuje istoričnost mračnijih prikaza Divljeg Zapada, sa melodramom modernijeg senzibiliteta i duhom avanture koji preuzima iz klasičnog. Dakle, ovde imamo kombinaciju revizionističkog i klasičnog vesterna u kom je osnovni balans teško postići kako bi stvari ostale uverljive.
U tom pogledu D'Onofrio se odlično snašao, pre svega uspevši da put centralnog junaka, dečaka koji želi da pobegne i spasi svoju sestru, učini uverljivim.
Dane DeHaan je sjajan kao Billy jer donosi ono što jeste njegova specifična harizma, taj neki "zli brat Lea DiCapria" koji ima boyish charm i mahom igra negativce, i ovde je naizmenično heroj, žrtva i lenji oportunista. Ethan Hawke pak igra Garretta kao jednu konzervativnu figuru koja shvata da je Billy postao proto-celebrity i brine se da bi to moglo da se ispostavi kao nešto veoma štetno na duže staze.
Film je snimio Michael J. Lloyd, obiluje zanimljivim pokretima kamere ali bez odlaska u ono što sada ova DP radi u blokbasterima, i uprkos tome što u nekoliko digresivnih deonica film deluje kao da ne zna kuda je krenuo, na kraju je ovo ipak jedan old school B-ugođaj koji me je veoma prijatno iznenadio.
* * * / * * * *
Da li je Clark Johnson Bill Duke našeg vremena?
Možda to nije pravo pitanje jer oni nisu baš toliko različiti po godinama, a i Duke je imao mnogo veće mejnstrim uspehe od Johnsona jer je DEEP COVER dogurao do Criteriona, ali svakako da se određene paralele mogu povući.
Obojica su izgradili paralelne karijere kao glumci-epizodisti i televizijski reditelji sa povremenim izletima u bioskopski film. Obojica su u režiju doneli jedan konkretan, no-nonsense postupak u jasnoj, preciznoj naraciji koja krasi fundamente američkog filma kakvim ga znamo.
Johnsonov televizijski film BOYCOTT snimljen za HBO je pravi rediteljski tour-de-force i posle ovoga on i jeste dobio par major filmova koji su bili sasvim u redu, naročito SENTINEL ali nije opstao u tom miljeu.
U svakom slučaju, teško je posle BOYCOTTa ne postati neko i nešto. U bitno suženim produkcionim uslovima, Clark Johnson je napravio svoj mikro-JFK o Martin Luther Kingu. Jeffrey Wright se odlično nalazi u centralnoj ulozi Kinga a Erik Dellums u završnici kao izuzetno značajni ali marginalizovani lider Bayard Rustin krade šou i daje filmu jednu dodatnu dimenziju.
Johnson nepretenciozno, maltene neprimetno uvodi konvenciju snimanja dokumentarnog filma o događajima i kroz to svemu daje čitav niz estetskih slojeva. Prvo otvara mogućnost za jednu sinkopiranost koja daje određeni funk ritmu filma, zatim jako zanimljivo uvodi estetiku političkog, maltene novotalasovskog filma u nešto što bi inače bio straightforward biopic na kakav smo navikli.
Čak i finale u kom King posle svoje smrti hoda američkim ulicama koje u tom kratkom periodu jesu delovale kao da su pobedile rasizam nije ispao cheedy ali jeste ispao previše optimističan ako pogledamo kako stvari sada stoje.
BOYCOTT je jedan vrhunski primer biografskog filma fokusiranog na učešće jedne ličnosti u važnom istroijskom događaju i po mnogo čemu prevazilazi kapacitete televizijskoj produkciji kojoj nominalno pripada.
Da sam danas umro ne bih znao da je Bill Duke režirao bilo šta. Sad je još više porastao u mojim očima. [emoji4]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Ove godine proslavljamo trideset godina od izlaska filma DEEP COVER Billa Dukea, nastalog po knjizi Michaela Levinea, nekadašnjeg agenta odeljenja za borbu protiv narkotika, jednog od najznačajnijih filmova o policajcima na tajnom zadatku.
Za nas je DEEP COVER naročito značajan zbog toga što je kod nas bio jedan od retkih filmova za vreme sankcija koji je stigao u bioskope, pa smo ga gledali i po nekoliko puta.
Temu iskušenja agenata na tajnom zadatku, i to pre svega iz vizure njihovog ličnog života, mentalne i emotivne stabilnosti, Bill Duke je obradio nekoliko godina pre DEEP COVER u televizijskom filmu JOHNNIE MAE GIBSON o jednoj od pet prvih afroameričkih žena u FBI i u trenutku nastanka filma i dalje aktivnom i najviše pozicioniranom osobom tog profila u toj agenciji.
JOHNNIE MAE GIBSON je u osnovi jednostavan televizijski biopic u duhu sedamdesetih i osamdesetih, pre svega produkciono, ali unutar tog dosta brzopotezenog Best Of koncepta dramaturgije gde se vodi priča koja obuhvata sve faze od detinjstva do profesionalne afirmacije i iskušenja, Duke pronalazi ključna mesta u kojima "obustavlja" izlaganje događaja i bavi se karakterom.
Na kraju, ovaj televizijski film bez mnogo intervencija u odnosu na formu ipak nudi različitu suštinu.
U vreme kada je snimio ovaj televizijski film, Duke je već bio rutiniran reditelj policijskih i kriminalističkih serija kao što su MIAMI VICE, CRIME STORY i prva HBO serija MAXIMUM SECURITY koje je radio malo pre i malo posle toga. Kasnije se na filmu pozabavio sa tri različite forma krimića, komedijom u RAGE IN HARLEM, visokooktanskog neon-noira u DEEP COVERu i gangsterskog biopica u HOODLUMu.
Quote from: Petronije on 31-01-2022, 18:37:43
Da sam danas umro ne bih znao da je Bill Duke režirao bilo šta. Sad je još više porastao u mojim očima. [emoji4]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Čovek imao TV dramu koja je išla kao film u Kanu 1985. godine. Prošle godine Kan restaurirao i pustio u Cannes Classics programu.
Richard A. Colla, stari rutiner, snimio je 1994. televizijski triler WEB OF DECEPTION sa Powersom Bootheom u ulozi sudskog veštaka psihijatra koji biva upleten u bizaran zločin koji je inscenirala jedna žena koja se pojavila iznenada u njegovom životu i razvila patološku erotsku vezanost.
Psihijatar se ubrzo profiliše kao jedini osumnjičeni, potpuno zbunjen tako munjevitom eskalacijom nečega što je odmah prepoznao kao patološki odnos, ali policija nema milosti kada se čitav niz dokaza nakupi protiv njega.
Ovaj televizijski film je strukturalno zanimljiv. Publika zna ko je počinilac zločina i da to nije psihijatar, i ono čime se film potom bavi jesu policijska i privatna istraga kojom psihijatar biva okrivljen i na osnovu koje pokušava da se spase. U osnovi ovde imamo elemente sudske drame i detektivskog filma gde sudska drama odnosi prevagu utoliko što se razrešenje dešava na sudu.
Ova formula svakako je manje uspela od one koju su u formi dokaznog postupka - a to je bilo takođe inovativno - primenili Jimmy McGovern i Lynda La Plante u CRACKERu i PRIME SUSPECTu gde je pitanje počinioca manje važno od procesa dokazivanja.
Bradley Whitford kao psihijatrov odani advokat "krade šou" čak i od samog Powersa Boothea koji je ikoničan sam po sebi. Jedan od hendikepa ovog televizijskog filma je svakako i to što tematski pokušava da se nadoveže na tada aktuelne erotske trilere kojima su se bavili recimo scenariji Joea Eszterhasa ali zbog emitovanja na televiziji ne može da prikaže i sam seks.
Ipak, ljubitelji i poznavaoci, a naročito oni koji planiraju da se bave pisanjem krimića treba da pogledaju ovaj televizijski film kao jedan formalni eksperiment koji je uglavnom neuspeo.
SPARE PARTS je režirao Sean McNamara, reditelj specijalizovan za srednjebudžetne filmove namenjene porodici. Ovaj film nije izuzetak ali jeste kudikamo ambiciozniji od njegovih tipičnih ostvarenja. Baziran je na članku iz WIREDa, popularnog LA VIDA ROBOT, o klincima iz jedne srednje škole u Arizoni koji su na takmičenju iz robotike pobedili mnogo ambicizoniju konkurenciju u kojoj su između ostalih bili i studenti MITa.
George Lopez igra njihovog nastavnika koji im drži sekciju iz robotike, Jamie Lee Curtis direktorku škole a Marisa Tomei, klasična scene stealerka, simpatičnu nastavnicu informatike u efektnoj epizodi. Stariji glumci su tu ipak samo podrška koja premošćava priču za grupu klinaca koji su u prvom planu.
Likovi učenika sami po sebi nisu mnogo zanimljivi, a i ono što je u njihovim životima napeto je nažalost klišetizirano.
No, Sean McNamara je dobro izučio sve te inspirational high school filmove i snimio je jedan dosta solidan izdanak tog formata, mada nije prevazišao očekivanja i odstupio od standarda u bilo kom pogledu. Rado bih ovaj film video popodne na televiziji, ali ne i više od toga.
* * 1/2 / * * * *
James Hadley Chase bio je jedan od najplodnijih pisac trilera svoje epohe, Britanac koji je pisao mnogo o američkom podzemlju i zločinu na tamošnjem tlu a da je samo dva puta bio na tlu SAD. Jedan od najupselijih neo noir naslova devedesetih, duboko ukorenjen u duhu američke unutrašnjosti - PALMETTO, po Chaseovom romanu snimio je Nemac Volker Schloendorff, paradoksalno nudeći jednu od malobrojnih čisto američkih ekranizacija ovog pisca.
Američko tržište ostalo je neosvojivo za Chasea, najčitaniji je bio u Francuskoj a začuđujuće je bio zapažen i u istočnoj Evropi gde je dobio razne češke i ruske ekranizacije. Kad je o filmu reč, PALMETTO kao ipak američki film ostaje i njegovo najbolje preneto delo, ali ponovo su zapadnoevropske ekranizacije bile najbrojnije.
Hans Hellmut Kirst je nemački pisac koji je na bazi jedne Chaseove priče napisao roman THE NIGHT OF THE GENERALS. Chase je pisao o poludelom britanskom generalu ali svejedno sklop događaja je bio toliko sličan da je došlo do tužbe pa su na kraju kada je Kirstov roman ekranizovan, studio Columbia i autori morali priznati Chaseov doprinos.
Anatole Litvak je uzeo jednu relatvino prozaičnu kriminalističku priču o ubistvu dve prostitutke iz okupiranih zemalja za koja je osumnjičen nacistički general i ispratio je njen širi setting a to je milje visokih nemačkih oficira u Varšavi 1942. odnosno Parizu 1944. godine, i rezultat je film koji se bavi mnogo čime, pomalo naivan i melodramski ekscesivan ali pitak uprkos raskošnom trajanju od dva i po sata.
Kirst izbegava da među Nemcima pronađe heroja. Najpozitivniji lik je oficir Gestapoa koji želi da nađe generala ubicu i pokazuje izvesnu dozu idiotizma spram ratnih događaja oko sebe, a uz njega i mladi ratni heroj čiji je junački čin izmišljen kako bi se gurnuo ratni fijasko pod tepih. Ostali generali prikazani su kao karijeristi, lenji i slabo zainteresovani za išta drugo sem za sebe, a jedini među njima koji je agresivan u pogledu ratnog napora je i ubica koji svoju ličnu patologiju kanališe kroz nacizam.
Ta spona lične izopačenosti i ideologije je delikatna tema ali ovde Litvak ne ide mnogo dalje od površnog spoja.
Tom Courtenay, Philipe Noiret, Peter O'Toole, Donald Pleasence, Omar Sharif čine okosnicu glumačke podele, i reklo bi se da su bili spremniji i za psihološki kompleksnije likove, no pedesetak godina kasnije ovaj film ima više campy vrednost, i bolje funkcioniše kao bogato snimljena ratna slikovnica nego ratna ili kriminalistička priča.
Litvak je očigledno na bazi ove jednostavne storije želeo da napravi prestige picture sa više slojeva. Dobili smo jednu rasplinutu ali ipak interesantnu celinu za one koje ovakve stvari zanimaju.
* * 1/2 / * * * *
AMERICAN INSURRECTION Williama Sullivana nije naročito dobar indie film ali mi je privukao pažnju prvo zbog teme a zatim zbog toga što mu je alt.right bombovao ocenu na IMDBu. U tom pogledu izjednačili su ga sa naslovima kao što je RELIANT koji je realno slab film ili RUN HIDE FIGHT koji je dobar ali je prokažen.
AMERICAN INSURRECTION je negde između. Nije tako naivan u izvedbi kao RELIANT ali nije ni približno vešt kao RUN HIDE FIGHT. Ovaj film je baš između. Govori o Americi u bliskoj budućnosti koju je preuzeo predsednički kandidat ekstremne desnice, sličan Richardu Spenceru, a po drumovima i ulicama je zavladala militia njegovih istomišljenika The Volunteer koji su žigosali sve nepodobne ljude u rasnom, rodnom, seksualnom i ideološkom pogledu. Film je niskobudžetni i ne razrađuje tu antiutopiju detaljno već se bavi jednom ćelijom otpora koja se uselila na imanje jednog Volunteera, saterala ga u štalu i zarobila i krijući se na njegovom imanju organizuje prebacivanje žigosanih za Kanadu.
Bilo je sličnih premisa u boljim filmovima u poslednje vreme, na um mi pada akcioni indie film BUSHWICK, a konačno Margaret Atwood je ekranizovana i kod Schloendorffa i posle u seriji. Dakle, ova premisa nije ništa novo, ali je prigodna jer je film izašao ubrzo upada na Kapitol i događaja oko nepriznavanja izbora.
Nažalost, Sullivanov reidteljski postupak ne odgovara ritmu film. Film je prespor a nedovoljno estetizovan i arty da bismo imali u šta da gledamo dok se stvari tako sporo odvijaju, i na kraju deluje kao da prosto u njemu nema dovoljno sadržaja za izdašnih skoro dva sata trajanja.
* 1/2 / * * * *
Sam Fuller je ispitao lojalnost svojih novotalasovskih obožavalaca kada se tokom osamdesetih preselio u Pariz i praktično postao deo francuske kinematografije. U već ozbiljnoj starosti snimio je film STREET OF NO RETURN po romanu klasika Serie Noire Davida Goodisa kome je film i posvećen a adaptirao ga je lično sa Jacquesom Bralom, francuskim sineastom koji mu je i producirao film.
Keith Carradine igra neo-romantičnog pop muzičara koji se spetlja sa egzotičnom plesačicom koja je vlasništvo velikog mafijaša. Odlučuju da pobegnu zajedno ali mafijaš shvata šta je njihov plan, vraća je sebi a njemu iseče glasne žice.
Godinama kasnije, Carradine dobija priliku da se osveti i ponovo je oslobodi, sada iz pozicije alkoholičara i beskućnika.
Film je sniman u Evropi iako pretenduje da se dešava u nekom nedefinisanom ipak reklo bi se američkom prostoru. Uz Carradinea nema puno američkih glumaca, danas nam je najpoznatiji Bill Duke u ulozi policijskog starešine.
Neko bi rekao da je STREET OF NO RETURN kao STREETS OF FIRE za siromašne i ne bi mnogo pogrešio. Međutim, Fuller i dalje u ovoj već staračkoj fazi ima svoju energičnu "primitivističku" inscenaciju, sa dosta sirovih pokreta kamere, rezova na ekstremne planove, energične odnose među protagonistima i telima u kadru, i to je tek ponegde umekšano evropskom realizacijom, naročito u mirnim scenama gde probija taj miris evropske below the line ekipe.
U svakom slučaju, STREET OF NO RETURN izgleda kao film kakav bi 1985. sanjao da snimi neki naš reditelj zadojen kritikama iz Džuboksa, što ga samim tim čini naročito zanimljivim za naše gledaoce.
* * 1/2 / * * * *
WILD CARD Mela Damskog je televizijski film sa Powers Bootheom u glavnoj ulozi nekadašnjeg propovednika koji je postao kockar i avanturista te dospeva u malo teksaško mesto da pomogne prijatelju u istrazi smrti jednog dragog čoveka. Istraga ga uvodi u zavrzlame sa lokalnim bankarima, naftašima, ilegalnom imigracijom i fatalnom ženom.
Powers Boothe se vešto snalazi u nizu obaveznih figura koje nosi ovakav film. Nažalost, film ne uspeva da održi tonus koji ima njegov lik te ne kraju deluje da samo njega zanima ko je počinilac zločina. Mel Damski stvari orkestrira pristojno, ali slabije od svojih najboljih televizijskih izdanja, i definitivno nije u potpunosti iskoristio Bootheovu ikoničnost.
POR UN PUNADO DE BESOS Davida Menkesa ima ton romantične komedije u vizuelnom pristupu ali u osnovi reč je o ljubavnom filmu koji krene vedro a onda postane depresivan, kada otkrijemo šta je osnovna prepreka u odnosu dvoje protagonista.
Ana de Armas igra junakinju koja je u centru filma i želi da nastavi sa normalnim životom posle teške dijagnoze koja joj onemogućuje da nađe partnera. Kada nađe čoveka sa istim problemom, deluje kao da je sve rešila ali onda njegovo ponašanje postaje čudno.
Menkesov film ima ton romantične komedije, kako rekoh, iako je sama priča dosta seriozna, moglo bi se reći i tragična. Srećom, onako kako režira film, tako ga i završava, pronašavši način da dođe do hepienda, što je uz dobru igru glavnih glumaca i najveći adut filma. Umesto da ga lepršavi ton potopi, na kraju ga on čini možda i zanimljivijim nego što bi bio da je tretiran seriozno, problemski i tragički.
* * * / * * * *
Ralph Maloney napisao je roman THE NIXON RECESSION CAPER i Wolgang Petersen ga je ekranizovao dva puta. Jednom kao televizijski film 1976. godine i četrdrset godina kasnije po povratku u Nemačku, pod etiketom svoje nekada moćne kuće Radiant i za nemački ogranak svog nekadašnjeg američkog doma Warner Brosa.
Druga ekranizacija nažalost pokazuje da Wolfgang nema vitalnost svog vršnjaka Paula Verhoevena i da mu je karijera efektivno završena poslednjim holivudskim filmom. On se vratio u Nemačku, i tehnički snimio je novu verziju svog ranog filma, ali ne nešto na liniji provokativnih dela kao što je bio DIE KONSEQUENZ recimo.
VIER GEGEN DIE BANK je korektna, ne naročito inspirisana i ne naročito bravurozna ali pristojno upakovana i pitka heist komedija u kojoj nažalost ni američki scenarista Tripper Clancy nije uspeo da prevaziđe inherentnu nezanimljivost nemačke filmske komedije, naročito u onoj varijanti koja se obraća najširoj publici. Gegovi se prepoznaju iz velike daljine i dok do njih dođemo nisu smešni, i sve je nekako maloekranski u izvedbi što je veoma čudno za Petersena čiji je DAS BOOT bio serija, film i neverovatno moćno pre svega bioskopsko iskustvo.
Film nosi jedan meta-momenat koji vredi pomenuti - u njemu igra Matthias Schweighoefer koji je nekoliko godina kasnije postao nosilac Snyderove heist franšize za Netflix. Til Schweiger, noseće ime nemačkog komercijalnog filma je igrao u Holivudu a od nemačkih kadrova odande tu je i Antje Traue. Čini se da Petersen kao i mnogi expat reditelji ipak jako veruje onima kojisu kao i on overili pečalbu.
VIER GEGEN DIE BANK nije sramotan zaključak karijere, ako Petersen ne bude režirao više, ali svakako nije čudo da mi je trebalo pet-šest godina da na njega slučajno naiđem.
* * 1/2 / * * * *
Pogledao sam MONTANA TRAP što je verzija filma POTATO FRITZ za američko tržište. Reč je o nemačkom vesternu Petera Schamonija, na kom je jedan od dva DPa bio i legendarni Jost Vacano, dok je za akcione scene bio zadužen čuveni kaskader i second unit specijalista Bob Simmons. Glavnu ulogu igra Hardy Krueger, u podeli ima i nemačkih doajena, i angloameričkih glumaca a u kameo roli pojavljuje se i tada još uvek važeći osvajač Mundijala Paul Breitner, i to baš u vreme kada je sa Miljanom Miljanićem prekinuo dominaciju Barcelone s dve titule za redom.
MONTANA TRAP je vestern sa elementima komedije. Zanimljivo je zamišljen ali trapavo izveden i to pre svega na nivou vođenja priče. Schamoni u tehničkom smislu ne nudi ništa novo ali nije sad nešto ni u zaostatvku za nekim tipičnim standardom špageti-vesterna tog vremena, ali pripovedanje je konfuzno i priča o ekscentričnom nemačkom doseljeniku koji ima neku posebnu životnu filozofiju i ispoljava je u sred generic sukoba Indijanaca, razbojnika i kauboja je naprosto nejasna a i nezanimljiva.
Schamoni sasvim sigurno ima ironičan otklon prema žanru ali ne uspeva da ga osnaži i osmisli u dovoljnoj meri da MONTANA TRAP deluje išta više nego baš neuspeo vestern. Jost Vacano ovde još nije izbrusio svoj propulzivni stil fotografije sa puno dinamike i vezivanja za likove tako da je i fotografija run-of-the-mill vestern snimljen van Amerike tog vremena.
Film sam upisao kao MONTANA TRAP zbog teorijske mogućnosti da se u cutu i dijalogu razlikuje od POTATO FRITZa u izvornoj formi, iako ne vidim da se ono što sam gledao mnogo razlikuje od onoga što opisuje literatura.
* 1/2 / * * * *
Duccio Tessari je snimio DAS FUENFTE GEBOT po scenariju Michaela Lentza, u formatu pedantnog nemačkog istorijskog krimića, bez ijednog exploitation detalja, osim malo prigodne erotike i pucnjave tamo gde pravila nalažu. Glavne uloge u ovom veoma fino izvedenom filmu igraju Helmut Berger i Udo Kier a zaplet se bavi dvojicom mladih Nemaca koji za račun nacističke partije vrše pljačke čiji je cilj da izazovu nered i ubrzaju zavođenje nacističke strahovlade.
Kako svaka pa i nacionalsocijalistička revolucija jede svoju decu tako i oni postepeno postaju lovina svog druga iz detinjstva koji je sada policijski inspektor.
DAS FUENFTE GEBOT sve do samog veoma uzbudljivog finala u kome fotografija Josta Vacanoa dolazi do naročitog izražaja pre svega korača putem melodrame, sa skrupuloznom rekonstrukcijom epohe i prilično svedenom glumom.
Iz današnje vizure možda bi fanovi Tessarijevog opusa očekivali nešto nestašnije, razbarušenije i grindhouseičnije ali u ovom filmu toga nema. To ga čini jednim od akademski najzaorkuženijih naslova u Tessarijevom opusu.
* * * / * * * *
Ovo je sve dosta jako...
https://www.wired.com/story/how-telegram-became-anti-facebook/
Paul Monash, doajen američke scenaristike pisao je adaptaciju romana Rexa Stouta za ekranizaciju 2000. godine u režiji Billa Dukea. Nažalost, Nero Wolfe kao detektiv je statičan lik, sa dozom pitomog starinskog humora pa samim tim televizijski film THE GOLDEN SPIDERS: A NERO WOLFE MYSTERY nije mogao da kapitalizuje ono što su Dukeove rediteljske osnovne veštine a to su realizam, sposobnost da estetizuje život na margini, glumačka igra koja podiže problematične likove na nivo upečatljivih antiheroja. Sama podela je solidna, Maury Chaykin je zanimljiv izbor za Wolfea a Timothy Hutton je odličan kao Archie međutim između statičnosti glavnog junaka i dešavanja sa njegovim pomoćnikom van kuće stvara određenu vrstu disbalansa jer na kraju svega, ipak kao punktum nametnute su one statične scene. Nero Wolfe kao lik kome je um snažniji od tela ima unutrašnji život koji je jako teško prikazati na ekranu pa njegovi zaključci ovde deluje kao deus ex machina razrešenja, a Archiejev voiceover, iako preuzet iz romana ne pomaže u razjašnjavanju njegovih misaonih procesa.
Otud THE GOLDEN SPIDERS nije ništa više od solidne televizijske adaptacije koja nažalost ne uspeva da pronađe način kako da prevaziđe formalnu zakučastost proznog izvornika. Pa ipak, i takva ona važi za jednu od reprezentativnijih ekranizacija Nero Wolfea što samo pokazuje da ni preostale nisu uspele da odgovore bolje na iste izazove.
Kornel Mundruczo i Kata Weber su za svoj Proton teatar napravili predstavu EVOLUTION koju je sam reditelj definisao kao gesamtkunstwerk. Preko Artea je jedno od njenih baltičkih izvođenja čak i bilo dostupno za striming.
EVOLUTION definitivno nije gesamtkunstwerk već film snimljen za trinaest dana po pozorišnoj predstavi. Kao i na i PIECES OF A WOMAN, Marty Scorsese je potpisan kao producent, a slikao je Assayasov veteran Yorick Le Saux. Za trinaest dana je izvedena ova nova inscenacija i već u produkcionom pogledu ovo može biti definisani kao B-rad u Mundruczovom opusu ali iako nije ni po snazi ni po izvedbi ovo JUPITER HOLDJA reč je o jako zanimljivom pokušaju.
Estetski je najsnažnija prva priča, maltene bez reči i sasvim bez supstancijalnog dijaloga o jednom radnom procesu koji nas dovodi postepeno do onoga što je tema, a to je Holokaust, sećanje na njega koji bledi i antisemitizam koji ostaje. Druga priča govori o odumirućoj grupi ljudi koji su preživeli Holokaust čije sećanje polako postaje kontaminirano starošću, drugim događajima, formalnim pitanjima, konačno senilnošću a treća o njihovim unucima koji ponovo žive u svetu u kom ima mržnje, ima straha ali više nema tog sećanja iz prve ruke.
Le Saux sve snima sa idejom da se stvori utisak jednog kadra. Ove kadar sekvence nisu neki cuaronovski wow i barem jedna u samoj radnji nosi vremenski skok, međutim svaka ima smisla, u tom svom neprekinutom kadru prikazuje jedan kontinuitet stanja koji ima kumulativni efekat i služi kao bitno izražajno sredstvo.
Mundruczo sigurno ovo posmatra kao minor work u svom opusu, uostalom on je i ranije ekranizovao neke svoje predstave, međutim od tih pokušaja ovo je svakako najambiciozniji i tehnološki najzanimljiviji do sada.
* * * / * * * *
Antonio Trashorras je španski žanrovski pregalac čiji dva celovečernja igrana filma u kojima glavne uloge ima Ana de Armas podsećaju pomalo na opus našeg Momira Miloševića. U oba filma sa vrlo malim budžetom i apsolutnim fokusom na glumce i mali broj objekata pravi filmove strave i napetosti na veoma domišljat način.
EL CALLEJON je film koji se sa ponosom hvata u koštac sa svojim malim budžetom. Uspeva nekako da nategne celovečernju minutažu, i na svu sreću u svemu tome nije dosadan, naravno uz određene uslovnosti, a to je da vam prija energija i harizma Ane de Armas. To srećom nije acquired taste ako imamo u vidu da je ona danas globalna zvezda.
Film se poigrava nekim rešenjima koja veoma volim, jedan je zvučna slika koja se kod junaka razlikuje od onoga što se zbiva okolo, ovde to nosi muzika koju sluša heroina - hotelska sobarica koja želi da postane plesačica i kroz muziku se nabacuje niz zanimljivih hintova o karakteru priče.
I uopšte, iako je ovo u suštini slasher i film "zatvorene" situacije gde posle prologa imamo praktično jedinstvo mesta, vremena i radnje, Trashorras jako dobro plasira detalje koji će "zaigrati" kasnije i upravo razradom tih elemenata uspeva da "uzdigne" neke relativno rutinske deonice.
Glumačka podela je malobrojna ali odlična. Ana de Armas naravno pokazuje sve predispozicije za dalji uspeh u glavnoj ulozi, ostali su takođe efektni i vizuelno i glumački. Trashorrasova inscenacija je vešta i efektna na malom budžetu, a scenario svojom veštinom dodaje ovim relativno rutinskim dešavanjima još jedan sloj.
EL CALLEJON ukupno uzev nije kapitalno ostvarenje ali jeste jako dobar primer zanimljivog rediteljskog i scenarističkog koncepta kojim se autor snalazi u jednoj zahtevnoj i mnogo trošenoj formi slashera na kom jednu žrtvu, na jednom mestu, u jednoj noći goni ubica.
* * * / * * * *
SCHONZEIT FUR FUCHSE Petera Schamonija je nemački film iz 1966. koji nagoveštava poetiku Novog nemačkog filma kroz priču o dvojici nezadovoljnih mladih ljudi koji ne mogu da nađu svoje mesto u svetu koji su oblikovali njihovi roditelji, u moralnom i društvenom okviru koji im smeta ali protiv kog nemau snage da se odupru. Dakle, jedna konkretna priča koja se javlja manje-više u svakoj generaciji. Film je baziran na romanu Guntera Seurena i Schamoni ga realizuje energično sa veoma dinamičnom crno-belom fotografijom Josta Vacanoa koja prati likove u veoma bogatim mizanscenima, sa razrađenim drugim planom i dubinok kadra i sjajno iskorišćenim zatečenim objektima. Schamoni nažalost nije napravio značajniju karijeru kao reditelj celovečernjih igranih filmova.
* * * / * * * *
CUT BANK Matta Shakmana je rutinski subcoenovski crnohumorni heartland noir, ovog puta izveden sa vrhunskom glumačkom ekipom u kojoj staru gardu predstavljaju Bruce Dern i John Malkovich, specijaliste za milje Billy Bob Thornton a omladinu Liam Hemsworth i Teresa Palmer. Shakman je perspektivni televizijski reditelj koji je za svoju prvu filmsku meč loptu izabrao onu vrstu indie neo noira koja je nekoliko decenija pre bila standard i ono što je snimio je OK, simpatično i zabavno, ali bez ičeg svežeg u sebi. S druge strane, kao što nema ničeg svežeg nema ni ubedljivo izvedenog starog. Sve to što gledamo je naprosto dosta u redu, solidno, znalački, ali do te mere već viđeno da bi svakako bolje stajalo kao deseti film starog majstora nego kao prvi film nekoga ko želi da nam donese nešto novo.
U tom smislu, u zavisnosti od toga koliko vam je čaša polupuna, ovaj film može zaslužiti i * * *, i uprkos tome što nemam neki loš animus prema njemu, meni ipak nije dobacio do tog nivoa, jer ono što je tipična žanrovska iritacija proistekla iz peripetije nikako nije uspeo da pretvori u pravi suspense.
* * 1/2 / * * * *
Ako neko planira da pogleda samo jedan film na FESTu, neka to recimo bude ovaj...
https://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/4697982/evolucija-kornel-mundruco-fest.html
SHERLOCK Grahama Theakstona po scenariju Piersa Ashwortha bio je backdoor pilot za seriju na USA Networku ali je na kraju završio u formi TV filma jer serija nije zaživela. James D'Arcy je dobio ulogu Holmesa a Vincent D'Onofrio je bio zanimljiv izbor za Moriartyja u ovoj ekranizaciji smeštenoj u tačnu epohu iz koje znamo ovog junaka ali sa određenim modernizacijama.
Ashworth je napravio neke slobode u odnosu na zaplet a sve sa ciljem da modernizuje Holmesa, ne onoliko radikalno kako je to uradio Guy Ritchie nekoliko godina kasnije, ali sa sličnom namerom. Njegov Holmes je mišićaviji, sa više nasilja, više krvi, i jednim dahom naknadne pameti gde likovi tobože slučajno anticipiraju neke stvari koje će se kao vidovi kriminala pojaviti kasnije. Tako recimo Moriarty ima plan da prodaje modifikovani opijum, neku preteču heroina a Holmes ga pita kako će se zvati taj vid kriminala, "drug dealer", i takvih namigivanja savremenoj publici ima na više mesta. Na nekim detaljima pak Ashworth preuzima cele deonice Doyleovog dijaloga i očigledno je obratio posebnu pažnju na to kako će komunicirati sa ljubiteljima i poznavaocima.
Umesto funkcionisanja u paru, odnosno dinamike moći između Holmesa i Watsona koja je da tako kažemo ključna u svim ekranizacijama ovde su oni mahom razdvojeni i doktor radi za Scotland Yard i tek treba - verovatno u seriji koja se nikada nije desila - da krene da radi sa Holmesom. Paradoksalno, manjak te dinamike, umanjuje utisak dedukcije i SHERLOCK, poznat još i kao A CASE OF EVIL, relativno slabo drži pažnju u drugom činu, jednim delom jer su likovi žena bledi pošto nijedna nije Irene Adler.
Ne mogu da kažem da je verzija sa D'Arcyjem neka izgubljena vizija Holmesa, kao što je bila ona mitska sa Fryem i Lauriejem, ali isto tako ne mislim da ni da je ono što je pokušala ova serija nekakva blasfemija. Ashworth je pisac koji je okrenut temama u epohi i klasičnim delima, pisao je neke zanimljive filmove u tom ključu kao što je Landisov BURKE AND HARE i neke slabije kao što je BLITHE SPIRITS, ali u temi je, i možda je imao neke zanimljive razvoje na umu. Serija se nije desila, ali ovaj backdoor pilot je ostao kao njeno predstavljanje u formi TV filma, i danas ipak deluje deplasirano ako imamo u vidu šta se sve ubrzo na filmu i televiziji desilo sa Holmesom.
THE INSURGENTS Scotta Dackoa je micro budget indie film sa zanimljivom premisom a to je kako nastaje domestic terrorism cell. Nažalost, uprkos nekim vrlo zanimljivim glumicima kao što su Juliette Marquis, Michael Mosley i John Shea, ovaj film se postepeno pretvori u jedan statični debatni klub u kom pripadnici ćelije izbacuju neke svoje motivacije zašto su se umešali u sve to, u maniru egzistencijalističke polemičke drame ali i sa flešbek strukturom koja evocira Mametove scenarije.
Na kraju bih rekao da scenario iako je intelektalistički nije bio dovoljno vešt a ni pametan da nadoknadi produkcione deficite sa kojima se ušlo u ovaj poduhvat.
Juliette Marquis koja se odlično pokazala u THIS GIRL'S LIFE je i ovde dobra ali film naprosto nije na dovoljno visokom nivou.
* 1/2 / * * * *
Teško da ima prikladnijeg mesta za ovaj YT link -
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=irNTBa49KWU&fbclid=IwAR1e8_29nEBnFUFm8qL7GNVc9YmUv46xRY0OlsqYhj5OpRS9UyOScfPRLbE
Ah, Neveldine. Eksplozivna kombinacija.
THE PHANTOM Petera Forbesa je zanimljiv true crime dokumentarac, izuzetno vešto urađen, sa sugestivnim rekonstrukcijama, zanimljivom arhivom i relevantnim sagovornicima. Sama tema filma je izvšenje smrtne kazne na nevinom Teksašaninu meksičkog porekla koji je uhapšen, osuđen i pogubljen dok je ubica koji liči na njega i isto se zove ostao na slobodi, izvršio još neka ubistva, usput radeći kao doušnik za policiju.
Sama tema railroadovanja ljudi za smrtnu kaznu nije nova i već smo je dosta puta gledali naročito u igranom filmu ali THE PHANTOM je zanimljiv zbog toga što sada vidimo ljude koji su u tome učestvovali i dan-danas imaju svoje argumente zašto je njihova odluka u ono vreme bila ispravna, i ti argumenti nisu naivni.
THE PHANTOM govori o slučaju ali i o široj socijalnoj slici teksaškog sistema koji je dosta oslonjen na smrtnu kaznu kao vid pripitomljavanja Divljeg Zapada iako on odavno ne postoji, i možda je upravo i dalje prisutan u tragovima baš zbog nje, a ne uprkos njoj.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 19-02-2022, 06:52:12
Ah, Neveldine. Eksplozivna kombinacija.
Mada, reklo bi se da je Brian Taylor the talented one. No, ovde deluje da je doneo svoj A-game iako sam čuo buzz da je trejler bitno bolji od filma. Doduše, to priča konkurencija...
A DEGREE OF MURDER Volkera Schloenorffa namerno upisujem pod engleskim naslovom a ne nemačkim MORD UND TOTSCHLAG jer sam ga gledao u engleskoj adaptaciji dijaloga na kojoj je radio i sam reditelj. Ova produkcija Verhoevenovog stalnog saradnika Roba Houwera donela je evropski koprodukcioni milje, ali priča je lokalna, bez ustupaka sem u sastavu ekipe, i tu je negde i krenulo prelivanje iz Schloendorffovih u Verhoevenove timove gde je najpoznatije ime naravo Jost Vacano.
Vacano nije snimao ovaj egzistencijalistički krimić o mladoj ženi koji ubija svog ljubavnika i pronalazi drugog da joj pomogne da se reši leša. Iako Schloendorff tehnički nikada ne izađe izvan okvira realizma, ovaj film u sebi nosi dozu egzistencijalističkog apsurda u priči o uklanjanju leša koja je samo jedan od elemenata filma koji "govori o mnogo toga".
Otud A DEGREE OF MURDER je krimić koliko i Dostojevski ili Camus, a može se naslutiti da je ovaj drugi bio značajna inspiracija za nastanak ovog filma.
* * * / * * * *
U najboljim deonicama KIMI Stevena Soderbergha evocira uspomenu na Samuela Fullera. U njemu ima sirovosti, nekih jako zanimljivih mizanscenih rešenja, old school ekstremnih kompozicija kadra, mladalačkih pokreta kamere i neobuzndane energije. Međutim, na nivou priče i na nivou celine, a naročito na nivou glumačke podele izuzev Zoe Kravitz i Rite Wilson, ovo je neinventivan, nedokuvan, nedovoljno osmišljen film u kom i dalje izgleda kao da David Koepp ne uspeva da pohvata konce nekada moćne a sada dosta konfuzne karijere.
Soderbergh je najjači adut ovog filma, ali ni on nije sve vreme u istom tonusu, i konačno on nije ni na ekranu, niti je presudno zadužen za priču, pa to što je pružio u delu kada je junakinja van kuće (a to je manje deo filma) ipak nije dovoljno da nadoknadi sve ono što u ovom throwbacku Hitcha, Antonionija i De Palme nije dobro.
Koepp je radio sa De Palmom, svojevremeno je oborio rekord cene za spec script sa PANIC ROOMom (koji nota bene na kraju nije bio neki vrhunski film) a sada gledamo samo krhotine tog rukopisa.
* * / * * * *
WOLF Natalie Biancheri je lanthimosovski weird cinema koji se kreće nekom linijom između bizarne formanovsko-kaufmanovske melodrame i horora, premda nije ni jedno ni drugo.
Film govori o ljudima koji imaju disforiju usled koje misle da su životinje i borave u institutu specijalizovanom za lečenje tog poremećaja. Međutim, metode lečenja su kao i njihov poremećaj nekonvencionalni, da ne kažemo "filmski", te se među tim junacima razvijaju odnosi prisnosti pa i ljubavi u kojima se ispoljava njihova unutrašnja životinja koja silom prilikom nije baš zarobljena samo unutra.
I sad kad smo to sve shvatili zaista je pitanje individualne procene ko se nalazi u ovakvoj vrsti filma. Ja moram priznati nisam uspeo da ukačim kako da sat i po vremena pratim ove likove i priču, a rediteljna Biancheri to ipak zahteva od nas.
Opet lako mogu da zamislim nekoga kome je ovo jako interesantno i slojevito.
Nećete pogrešiti ako vam se ovaj film dopadne. Mada, meni nije.
* * 1/2 / * * * *
TREAD Paula Soleta je vrlo zanimljiv true crime documentary koji veoma zanimljivo secira mentalitetske i kulturalne specifičnosti koje su dovele do jednog od najbizarnijih incidenata u proteklih dvadesetak godina.
Solet govori o slučaju varioca iz Montane koji je posle višegodišnje svađe sa gradskim većnicima u svom mestu i sukoba sa par moćnih porodica odlučio da stavi oklop na jedan bager i poruši gradsku većnicu, kuće svojih neprijatelja i lokalnu novinu koju je smatrao pristrasnom.
Film počinje kao psihološka studija kumulativnog efekta niza događaja u kojoj pratimo nešto što kreće kao maltene proizačan komunalni spor, potom se pretvara u moćan psihološki okidač da bi sve degenerisalo maltene folksy exploitation film sedamdesetih.
Međutim, sve što liči na "igrani film" u ovoj priči svakako jeste inspirisano kulturnim modelom koji su jednim delom gradili i filmovi, tako da taj epitet ovde ima konkretan smisao.
Da li bi ovaj domaćin na ovaj način odlepio i na nekom drugom mestu, ne znam, ali Montana je definitivno sa svojim kaubojskim individualizmom, okrenutosti samom sebi, autonomiji itd. doprinela da čovek oseti puno pravo da uzme pravdu u svoje ruke i da je sprovede na način koji se neumitno mora medijski ispratiti, uz svesno žrtvovanje na oltaru vlastite deluzije o pravednosti.
Dakle, ovaj čovek je sasvim sigurno imao određenu mentalnu predispoziciju da napravi problem ali ga je na ovaj način jedino mogao napraviti na tom mestu gde su neke većma prazne priče odjednom kroz njegov gest postale stvarnost.
Soletov film je raskošan, sa dobrim rekonstrukcijama koje su brojne i jako zanimljviim arhivskim materijalom. Ova produkcija Douga Limana ima high gloss ali i autorski integritet.
* * * / * * * *
Howard J. Ford je snimao film THE LEDGE na lokacijama u Srbiji pa mi utoliko nije žao što sam ga pogledao. Inače, mimo tog aspekta "Stranaca u raju", ovo je jedan veoma slab film, neosmišljen i veoma površno izveden na svakom nivou.
THE PLUTONIUM INCIDENT Richarda Michaelsa nastao po scenariju Dalene Young izašao je negde u vreme THE CHINA SYNDROMEa i ima formu conspiracy trilera o mladoj naučnici u nuklearnom postrojenju koja dodatno motivisana radom vrednog naučnika i vođe sindikata kog igra Power Boothe, shvata da se ne poštuju bezbednosni protokoli u rukovanju plutonijumom.
Kada u jednom trenutku biva optužena da iznosi plutonijum iz postrojenja, ispostavlja se i da je ozračena, i počinje da sumnja kako je uprava namerno truje.
Michaelsov televizijski film je solidan proizvod svog vremena ali nažalost ne dobacuje do moćnijih dometa tog žanra koji je baš u toj epohi cvetao. Ostaje solidan, maltinovski rečeno, Prosek.
Antonio Trashorras je snimio dva low budget filma sa Anom de Armas koja sam u ranijoj priči o filmu EL CALLEJON poredio sa opusom našeg Momira Miloševića. ANABEL je u tom pogledu sličniji filmu OTVORENA i govori o dve devojke koje traže treću cimerku od kada ova nastlovna više nije sa njima i pronalaze jednog starca koji nekako uspeva da ih ubedi da ga uzmu. Starac međutim vrlo brzo postaje figura koja itekako utiče na njihove živote i razara ih.
ANABEL je zanimljivo postavljen ali u realizaciji nekako ne uspeva da izvuče sav potencijal iz zanimljive premije. Trashorras ponovo povremeno briljira na malom prostoru i u više nego skromnim uslovima ali crossover melodrame u nešto što bi trebalo da je triler ili film strave na kraju dovodi do određenog disbalansa i film ostaje nedorečen.
Intervencije sa ubacivanjem nekih oniričkih kompozicija u boji u inače crno-beli film takođe nisu najuspelije.
Međutim, i sa ovim nedostacima, ANABEL je zanimljiv primer no budget filma koji ne postiže ono što je želeo, da ne kažem mogao, ali malo mu fali.
* * 1/2 / * * * *
SUMMER CITY Christophera Frasera je film iz 1977. godine u kome jednu od ranih uloga igra Mel Gibson. Od poznatih faca iz sveta Ozploitationa tu je još i John Jarratt a film je sirov niskobudžetni film o surferima koji upadaju u nevolje. Zanimljivo je da je film pisao, producirao i u njemu igra Philip Avalon koji nema veze sa Frankie Avalonom, teen idolom i specijalistom za surferske filmove na plaži koji su pedesetih i šezdesetih donosili duh mladalačkog provoda i rokenrola.
Film ovog Avalona smešten je u isto vreme, dakle reč je o filmu nostalgije, punom energije i gorčine.
SUMMER CITY je sirov i energičan, u mnogima aspektima mogao je biti skladniji, pa i ambiciozniji, ali ovakav kakav jeste definitivno zaslužuje pažnju jer tu obaveznu figuru filma nostalgije koja vlada angloameričkim filmom tog doba, izvodi mišićavo.
* * * / * * * *
Steven Soderbergh je protagonista krimića još od rane faze svoje karijere i filma UNDERNEATH, pa možemo reći i KAFKA, u kojima je ispitivao s jedne strane neo noir i ekspresionističke korene noira s druge, da bi vrhunac ovog podžarna u devedesetim postigao u filmu OUT OF SIGHT posle kog više niko nije imao sumnje da je George Clooney bioskopski superstar a Jennifer Lopez nuklearna verzija Linde Fiorentino koja je otvorila neo noir sa Dahlom, a zatvorila ga je baš ona rolama kod Soderbergha i Stonea. U međuvremenu, u fazi kreativne komercijalne hibernacije pre OUT OF SIGHT, Soderbergh je snimio i dve epizode anthology serije FALLEN ANGELS po klasicima pulpa.
Posle ove kanonske faze devedesetih, on će se vraćati tom žanru u više navrata. U ovom periodu radio je sa dvojicom žanrovskih velemajstora Lemom Dobbsom i Scottom Frankom.
U proteklih godinu dana, Soderbergh je izašao sa dva trilera koju pišu dve scenarističke zvezde čiji je sjaj umnogome ugašen. KIMI, manje zanimljivi od ova dva naslova pisao je David Koepp, scenarista koji je svojevremeno početkom dvehiljaditih imao najskuplji spec sale sa trilerom PANIC ROOM, i ovaj film je u tom duhu, high concept ideja koja je ovog puta već viđena do tačke da je svesna parafraza svega mogućeg od BLOW UP/BLOW OUT do CONVERSATION i u celom ostvarenju jedino je vredna pažnje jedna fullerovska sekvenca potere u kojoj Soderbergh pokazuje živost. Drugi je NO SUDDEN MOVE Eda Solomona, scenariste koji nije najpoznatiji po krimićima.
Sodergbergh je i ranije u više navrata pokušavao da pravi filmove-falsifikate koji liče na dela iz epohe. Setimo se izvanrednog GOOD GERMANa koji je tada pisao vitalni Paul Attanasio pošto je već zadužio ovaj žanr serijom HOMICIDE. Ako je GOOD GERMAN išao na liniju noira smeštenog u srušenom Berlinu s kraja četrdesetih na liniji A FOREIGN AFFAIR Billy Wildera, onda je NO SUDDEN MOVE throwback na noir pedesetih izveden u koloru, sa junacima koje niz manipulativnih japija, mafijaških bosova i fatalnih žena koštaju glave.
Benicio Del Toro i Don Cheadle okruženi su vrhunskom ekipom glumaca u ovom dinamičnom krimiću sa velikom dozom crnog humora, maltene mametovskim McGuffinom, i neobičnom Soderberghovom fotografijom koju krasi čudna upotreba širokougaonog objektiva i deformacija slike.
Soderbergh je ovde u punom angažmanu i punoj formi a to prenosi i na glumce pa i na Matta Damona koji dolazi za jedan mali cameo a svoju pretežno dijalošku scenu pretvara u visokooktanski film.
NO SUDDEN MOVE znatnim delom jeste 1950s noir omaž ali je i film koji ima svoje mesto u današnjem pogledu na svet i može se gledati bez ikakvog žanrovskog predznanja.
* * * / * * * *
Darryl F. Zanuck and the Rise and Assimilation of 20th Century Fox
https://youtu.be/0x9xXy5a0do (https://youtu.be/0x9xXy5a0do)
Jeff Stetson napisao je komad THE MEETING 1987. godine a 1989. ga je ekranizovao Bill Duke za American Playhouse. Decenijama kasnije Regina King snimila je film ONE NIGHT IN MIAMI koji je još proširenija i opširnija varijanta THE MEETINGa. Stetsonov komad govori o susretu Martina Luthera Kinga i Malcolm Xa koji se nikada nije odigrao i u njemu njih dvojica suočavaju svoje dve filozofije. Dok je u statičnom formatu NERO WOLFEa, Duke bio pogrešan čovek za režiju, ovde je statičnu polemičku dramu jako efektno i sirovo izveo. Ipak, sama drama se manje više iscrpljuje u tome što nudi jedan razgovor između Kinga i Malcolma i to je sve. A to danas više nije dovoljno. Nažalost ni ONE NIGHT IN MIAMI nije ponudio mnogo više.
Itakura Katsuakira je bio japanski vladar koji je ustanovio trku koja će 1955. na osnovu istorijskih zapisa biti obnovljena pod nazivom Ansei Toashi. Tačno sto godina ranije Katsuakira je kao šovinista i ksenofob, posle kontakata sa strancima smatrao da su se samuraji ulenjili i da moraju da ojačaju. Stoga je propisao da se napravi trka od trideset kilometara u kojoj će samuraji do pedeset godina starosti učestvovati ekipno. Na neki način ova trka je međufaza između antičkog događaja i de Coubertinovog modernog maratona sa Olimpijskih igara. Japanci delom smatraju da Katsuakira zapravo otac savremenog maratona.
2019. godine izašao je film o tome u režiji Bernarda Rosea, britanskog velemajstora koji ovde pravi još jednu od svojih majstorija - naime snima japanski film koji izgleda sasvim kao da ga je radio tamošnji reditelj.
Rose potpuno uspeva da pobedi sve instinkte koje zapadni reditelji donose u film van angloameričke kulture i ovde sa japanskim glumcima pravi priču koja ima svoj koncept, integritet, i ne opterećuje se puno objašnjavanjima za publiku koja nije verzirana. Na neki bizaran način čak film je to "japanski" da deluje kao da slabo crossoveruje do zapadne publike. Malo sam se recimo odvikao od Japanaca, pa sam imao teškoće sa glumcima i to se u filmu namenjenom za "izvoz" ne bi desilo.
Roseov film je istovremeno istorijska fusnota o samurajima ali i razvoju sporta, mejnstrim japanski film i neobični eksperimet u kom se zapadni reditelj izražava u toj formi. Rose je u egzekuciji stylish i uprkos tome što ovo nije preskup filma, iznova pokazuje koliko je Holivud izgubio što ga je gurnuo u alternativu.
SAMURAI MARATHON je čudan iskorak za Rosea, a on je poznat po takvim potezima.
* * * / * * * *
Legendarni Bill Duke je sredinom dvehiljaditih, malo manje od dve decenije posle svojih najvećih uspeha ušao u fazu koketiranja sa filmovima namenjenim vernicima u SAD. Već dvadesetak godina odvijaju se pokušaji da se ta publika mobiliše filmovima raznih žanrova i mnogi filmovi su uspevali da naprave solidnu zaradu sa malim budžetima te je to privuklo pažnju i mejdžor studija. Najveći uspeh naravno ostaje THE PASSION OF THE CHRIST koji je dosegao status najgledanijeg i najprofitablinijeg filma sa R-rejtingom.
Duke je snimio tri filma namenjena hrišćanskoj publici u fazi za koju nije do kraja jasno da li je iznuđena ili namerna. Jedan je porodična komedija, jedan polemička drama a COVER je krimić i svakako je najneobičniji od sva tri.
Aunjanue Ellis koja je sada u centru pažnje zbog glavne ženske uloge u filmu KING RICHARD igra mladu majku i suprugu, inače vernicu koja je osumnjičena za ubistvo. Tokom ispitivanja ona nam predstavlja svoju istinu koja je na bizaran način campy.
Naime, zaplet COVERa se tiče miljea žena koje muževi varaju sa drugim muškarcima. Uprkos tome što u filmu postoji lik simpatičkog geja koji nudi i comic relief i melodramski eksces, film deluje možda ne direktno homofobno, ali svakako lišeno sluha za takve teme - naročito za standarde 2007. godine.
Bill Duke očigledno nije bio pravi čovek za ovaj materijal. Film je izveden solidno, i kako je on i producirao, ne deluje da je ne projektu bio puki egzekutor. Scenarista je Aaron Rahsaan Thomas koji je radio na brojnim serijama, među kojima su meni najdraže FRIDAY NIGHT LIGHTS i SOUTHLAND a kasnije je kreirao i reboot S.W.A.T.a. Snimatelj je Francis Kenny, čovek koji u svom opusu ima razne naslove, među kojima i NEW JACK CITY.
Konačno, glavnu ulogu igra Aunjanue Ellis koja je odranije bila veoma cenjena glumica. Međutim, ton filma, zaplet, način glumačke igre, sve to je poprilično promašeno. Međutim, prilično solidna egzekucija koja COVER čini filmom koji lako možemo zamisliti na malom ekranu, sprečava da se ti campy elementi akumuliraju u nešto što bi ovom filmu dalo perspektivu u trash bizarre cult krugu.
Film je naprosto bezveze. Jednim delom verovatno i zbog toga što iako nije pun antigej sentimenta iz verskih razloga, ipak jeste na sve svoje postojeće elemente preopterećen elementima američkog crkvenog filma koji ovoj temi nisu primereni. Samim tim ne može da sklizne ni u pravcu CRUISINGa.
* 1/2 / * * * *
DEACONS FOR DEFENSE Billa Dukea je odličan televizijski film o pobuni afroamerikanaca iz Bogaluse početkom šezdesetih protiv segregacije i represije od strane Ku Klux Klana čiji su članovi bili lokalni zvaničnici i privrednici, i nije im se moglo stati na kraj dok se na nasilje nije odgovorilo nasiljem.
Forest Whitaker, Dukeov sjajni saradnik iz filma RAGE IN HARLEM igra jednog od mirnijih crnaca, traumatizovanog susretom sa KKK iz detinjstva koji se radikalizuje kada poseta belaca boraca za ljudska prava dodatno naruuši status quo koji je u njihovom mestu držao Klan.
Whitaker predvodi izvanrednu glumačku podelu u televizijskom filmu koji ima old school pedantnu rekonstrkciju epohe, mišićavo ispričanu priču u starom američkom kanonu, bez gubljenja vremena i mudrovanja, visceralnom akcijom kad je ima i masnom verbalizacijom kad se raspravlja.
Sve u svemu, Duke je ovde na visokom nivou i oblikuje ozbiljan i efektan TV film koji svakako nije potrošna roba.
BAAL je nekonvencionalna televizijska ekranizacija komada Bertolda Brechta u adaptaciji Volkera Schloendorffa, sa Reiner Werner Fassbinderom u glavnoj ulozi. Muziku koja ima značajnu ulogu napisao je Klaus Doldinger, jedan od najznačajnijih filmskih kompozitora te ere koji se izrazio u raznim žanrovima.
Schloendorffov film je propulzivan, prat lik barbarogenija Baala koji luta opterećen ispunjavanjem samo vlastitih nagona i bez obaziranja na društvene forme i u izvesnom smislu anticipira određene postupke koji su standard u savremenom art house filmu možda i više nego tada, a to je odstupanje od dramskog i usmeravanje u pravcu apstraktnijeg sa kontinuiranim praćenjem lika u dugim pokretima kamere gde god je to moguće.
BAAL nije film za svaku priliku ali ga svakako morate videti, nekad.
* * * / * * * *
MR JONES Karla Muellera je horor film koji želi da bude strašan na bazi jednog utiska apstraktne, bizarne, pa i apsurdne pretnje, ali u suštinski rezultat je zamršen a tupav film o fetišizovanim delima navine umetnosti koja u sebi nose opasnu ritualnu dimenziju.
Uprkos veoma predanoj igri Jona Fostera kome izuzetno pomaže Sarah Jones, ova mešavina postupaka i raznih ideja koje ostaju nerazrađene, rezultira zanimljivim ali skroz promašenim ekscesom.
* * / * * * *
Gaspar Noe je bio otkriće Festa ali je našu prestonicu posetio kao gost Festivala autorskog filma. Nadalje su ovi festivali pratili njegov opus na smenu, i ostali su mu odani kako je on postepeno tonuo u manirizam pa na kraju i potpunu dekadenciju.
Sigurno da ima dosta reditelja čiji su filmovi imali više gledalaca od Noeovih, ali malo koji među njima je imao veći procenat sadašnjih i budućih reditelja među njima. Slavljen kao ,,reditelj kog reditelji" cene, Noe je izgradio opus baziran na neobično estetizovanim prikazima ekstremnog ispoljavanja erosa i tanatosa, i nažalost vremenom je to postalo samo sebi svrha i gubilo je slojevitost koju je imalo na početku.
Reditelji koji su stasavali gledajući Noea su uporedo izlazili i na scenu i neki od njih kao što je recimo Sem Levinson sa serijom "Euforija" danas više podsećaju na Noeove najbolje dane od njega samog.
Na ovogodišnjem Festu prikazan je film "Vorteks" u kom Gaspar Noe pravi veliki zaokret u pogledu stila i odabira teme. Telo je i dalje u centru pažnje ali ovaj film se bavi parom staraca koje počinje da razdvaja demencija dok im tela ipak koliko-toliko funckionišu. U određenom smislu, Noe ovde nudi svoje viđenje umiranja u stanju biološke dotrajalosti kojim se bavio u Haneke u filmu Ljubav.
Dakle, nema više seksa i nasilja na način kao pre. Zli jezici bi rekli da Noe na kraju šeste decenije ima nove preokupacije. Ali, u tome ga negira takođe česti učesnik Festa Pol Ferhufen koji je u filmu "Benedeta" prikazanom na prošlogodišnjem Festivalu autorskog filma, iako u devetoj deceniji i dalje raspoložen da se pozabavi pitanjem ,,đavola u telu", kako je glasio naziv jednog od programa Festa, početkom ovog veka.
Možda bi bilo bolje da su "Benedeta" i "Vorteks" zamenili mesta jer je Ferhufenov izvanredni film izrazito klasicistički u postupku, a kontroverzan u temi, dok je Noe agresivan i radikalan u postupku a pitom u temi.
Noe se koristi raznim vizuelnim tehnikama, prevashodno ,,split-skrinom" da bi pokazao razdvojenost, različite svetove u kojima se nalaze dve osobe koje žive zajedno. Ovaj postupak je posle duže vremena u njegovom opusu znakovit i nije isključivo akrobatski zadatak za redovnog snimatelja Benoa Debiea.
Dario Arđento igra glavnu ulogu. On je nastupio na ovogodišnjem Festu i kao reditelj i kao glumac, i dok mu je rediteljski film "Crne naočare" poprilično senilan, Noe u svojoj režiji iz Arđenta izvlači jednu mnogo potresniju u snažniju sliku. On u ovom filmu igra već starog, zanemoćalog čoveka, lik piše o povezanosti sna i filma, što je bitna tema Arđentovih oniričkih horora moji su često definisani kao ,,mračna snoviđenja", i umire postepeno i neupečatljivo za razliku od svih onih brzih i bolnih smrti koje su obeležile njegov opus. Uprkos tome što svoju životnu fazu, Arđento nije uspeo da artikuliše kao autor gde i dalje pokušava da se vrati nečemu što je radio pre, kao Noeov glumac uspeva da se mnogo bolje snađe i reflektuje životni gubitak – odlazak životne saputnice Darije Nikolodi koja je preminula pre dve godine.
Kopču s ranijim Noeovim radom predstavlja lik sina, elegičnog bivšeg narkomana sklonog recidivu koji povremeno posećuje roditelje, ali odavno nije u stanju da dopre do njih niti da im pomogne bilo kojim metodom rešavanja problema kojim on trenutno vlada. I u ovom filmu to je maltene sve od ranijeg Noea.
Za razliku od ranijih Noeovih filmova koji su umeli da se iscrpljuju u atrakciji i uprkos svojoj ekstremnosti bili nesputano ,,bioskopski", Vorteks ima mnogo više galerijski pristup. Film je kontemplativan, hteli to gledaoci ili ne, a Noe se u pogledu trajanja takođe ne obazire mnogo na udobnost publike i potencijale priče u čisto narativnom pogledu.
Ako imamo u vidu temu, način obrade i radikalnost vizuelnog postupka gde se raslojavanje jednog zajedničkog života izražava kroz skoro neprekidno korišćenje ,,split-skrina", ovo je film koji zahteva strpljivog gledaoca, i svojevrsni povratak Noea relevantnoj kinematografiji, iako je on ovog puta podrazumevao veliko udaljavanje od onoga po čemu je prepoznatljiv.
* * / * * * *
Dušan Milić je prvi srpski reditelj od samoproglašene nezavisnosti Kosova koji se poduhvatio ove teme u filmu koji pored realističke ima i žanrovsku dimenziju. BALKANSKA MEĐA je u suštini bila ruski propagandni film, napravljen kako bi se njihovo sramotno ponašanje pre NATO agresije, za vreme i posle nje, nekako zamaskiralo jednom fikcijom u kojoj se fantazira ona očekivana intervencija Rusije.
ENKLAVA Gorana Radovanovića je bila uvod u njegovu sadašnju kosovsku fazu, umnogome statusno neutralna, pokazujući neizlečive etničke tenzije i neodrživu poziciju Srba u izolovanim enklavama. MRAK Dušana Milića se umnogome nadovezuje na ENKLAVU i toj usamljenosti i etničkoj tenziji daje svojevrsnu žanrovsku formu. U izvesnom smislu, po samom zapletu ovaj film evocira A QUIET PLACE Johna Krasinskog, mada na kraju nema puno njegovih elemenata u sebi jer se više bavi teskobom i stravom nego suspenseom u klasičnom smislu.
Međutim, da, Dušan Milić žanrifikuje teskobu života srpskog naroda u izolovanim enklavama i u estetizovanom ključu prikazuje njihovu egzistenciju u kojoj se komšije sele jedni po jedni, unutar porodica i domova vlada užasna napetost i nerazumevanje oko osnovnog pitanja - zašto tu ostati a surova priroda i nadjačanost u odnosu sa većinskim narodom stvara i tenziju te vrste.
U MRAKu se taj pritisak spoljnog sveta a po svoj prilici komšija Albanaca, iako film to nikada eksplicitno ne pokazuje, iskazuje kroz noćne napade na kuću tokom koje im se krade stoka, ruši ograda i sl.
Da li su ti napadi stvarnost ili implozija svesti ljudi pod pritiskom, Milić ostavlja kao pitanje, tako da film nikada ne odlazi u jeftinu propagandu o stradanju jednih od drugih, ali svakako pokazuje egzistencijalnu stravu postojanja na tom prostoru ako ne pripadaš albanskoj većini.
Ono što je moj osnovni problem u ovom filmu, a on se može tumačiti višeslojno, i kao zanatski, i kao idejni, pa i kao žanrovski - jeste što u njemu nema nimalo radosti života. Ta pat-pozicija u kojoj se nalaze junaci je neprekidna, tenzija među njima je nepodnošljiva a i to malo nekih iskri živosti film boji dozom pesimizma. Ne smetaju meni filmovi bez nade ili ispunjeni pesimizmom, ali bez tih životih podsticaja junaci ipak postaju nejasni publici i teški za identifikaciju.
Milić je snimio film koji je u svom pristupu jasan i dosledan, u samoj svojoj suštini je art house ali ima perspektivu i na žanrovskim festivalima ako se autor bude odlučio za to, dok će našoj publici ponuditi jednu živopisnu sliku situacije koja je poznata ali ovom prilikom izvedena drugim sredstvima.
* * * / * * * *
AMERICAN JIHAD Alison Ellwood je dokumentarni film nastao u produkciji Petera Berga koji se bavi temom radikalizacije Amerikanaca za učešče u islamističkim aktivnostima uključujući i terorističke akcije Al Kaide i funkcionisanje ISISa. Film pokazuje veoma zanimljiv spoj neprihvaćenih muslimana i doseljenika u Ameriku, sa Amerikancima koji su hriščani ali sa margine te prolaze proces konverzije u Islam i pokreću se.
Asortiman životnih sudbina koje film prikazuje je raznovrstan, a raznovrsne su i akcije koje su sprovodili protagonisti ovog filma, kao i razvoj njihovih životnih priča.
Alison Ellwood ne pravi neke spektakularne rediteljske intervencije ali ima vrhunski materijal i jako relevantne sagovornike tako da u spoju sa ovako uzbudljivom temom nema prostora za velike greške. Koga sve ovo zanima, svakako mora obratiti pažnju i na AMERICAN JIHAD je nudi zaokruženu sliku ali i materijal za dalje samostalno istraživanje.
* * * / * * * *
DIE BLEIERNE ZEIT Margarethe Von Trotte je nemački film iz 1981. koji istražuje blisku prošlost i slučaj dve sestre, kćeri lokalnog pastora od kojih je jedna postala teroristkinja a druga levičarska feministička novinarka i kako ih je pobuna protiv istog odrastanja i sistema odvela na različite životne puteve.
Nažalost film sa svojim pomešanim vremenskim linijama koje su nedovoljno diferencirane bojom i izgledom junakinja, sa nejasnim okvirom protoka vremena - iako nije reč o nekoj visokoestetizovanoj celini, stvorio mi je priličnu konfuziju i nisam uspeo da ga adekvatno ispratim.
* * / * * * *
Hrvatski film je u poslednjih nekoliko sezona imao raznovrsne naslove smeštene u školski milje. Kretali su se u rasponu od društvenokritičkog i crnohumornog trilera o talačkoj krizi u osnovnoj školi ,,Dodatna nastava" Ivana Gorana Viteza, do priče o katoličkom internatu ,,Glas" Ognjena Sviličića. ,,Zbornica" Sonje Tarokić na novi način pokušava da doprinese pokušajima da se kroz ,,male priče" iz školskog života ispriča ,,šira priča" o društvu, po čemu je jugoslovenski film poznat – pre svega na primeru remek-dela Gorana Markovića ,,Majstori majstori".
Sonja Tarokić pokušava da ponudi nešto novo, ali se zapravo oslanja na tradicije stare pedeset i više godina jer se okreće dramskoj ali i vizuelnoj i zvučnoj polifoniji Roberta Altmana i njegove kanonske faze. Ovo je film čije razne priče grade mozaik jedne šire slike i nijedna od njih nije obavezna da se rasplete u oko dva sata trajanja ovog filma.
Njegovi junaci govore jedni preko drugih i samo pedagoginja Anamarija kao predstavnik kolektiva i đak Lovro kao problematično dete imaju izvesni protagonizam. Isto tako kao osnovna priča nameće se istraga svojeglavog i vidno paranoičnog nastavnika istorije, i ističe se u odnosu na druge podzaplete. Ovakva autorska odluka sasvim sigurno može ostaviti pojedine gledaoce nezadovoljnim naročito ako su se vezali za neki od mikrozapleta koji se u filmu postave a onda se ne razreše.
Nastava istorije kao naučne oblasti koja je posle raspada SFRJ učinila prošlost nepredvidivijom od budućnosti, veoma je osetljiva sama po sebi. Hrvatska politika ima bitne istoričare na svom čelu počev od Franje Tuđmana pa do danas, na poziciji koje kod nas obično imaju pravnici i psihijatri, i priče o prošlosti su u njihovom društvu i danas veoma dominantne.
Otud, autorka je dosta diskretno tretirala ovog profesora, ostavljajući mnoge aspekte njegove problematičnosti nedorečenim, ali nudeći slutnju da on nije samo loš već i potencijalno opasan predavač.
Stoga, Zbornica je film o mnogim stvarima sa nizom lokalno mentalitetskih, ali i opšte psiholoških detalja koji ga čine pitkim i relevantnim gledaocu. Glumačka podela je izvanredna, počev od glavne glumice Marine Redžepović u ulozi Anemarije do Stojana Matavulja koji ovde pokazuje da je mnogo više od ,,dežurnog Dalmatinca" u hrvatskim telenovelama i da u pravom projektu može biti izuzetan karakterni glumac.
Altmanove filmove karakterisala je tzv. ,,višekanalna dramaturgija" odnosno kreiranje odnosa iz drame kroz pomeranja akcenta sa jednog na drugi zvučni kanal u zavisnosti od toga koji likovi u toj polifoniji imaju protagonizam.
Film zaslužuje pohvale za to kako je tonski oblikovan ali se do kraja ne razume rediteljkina odluka da se osloni isključivo na arhivsku muziku, i to ritmični folklor čija znakovitost je ili do te mere vulgarna – odnosno cilja da ovim sitnim pričama da primese večnih i nerešivih mentalitetskih kontradikcija ili je čisto formalna – da se kroz udarce ritam sekcije intenzivira zvučna slika i film.
Nije nužno da svaki element filma nosi neko značenje ali ovako prejak akcenat kao što su Lade sa svojim numerama sasvim sigurno ne može služiti za to se usput još nešto čuje sem dijaloga. Naravno, nisam dovoljno upoznat sa hrvatskim folklorom te je moguće da ove numere imaju neku specifičnu simboliku u domenu muzičkog obrazovanja ali kako god bilo, to nije doprlo do mene kao – uslovno rečeno – stranog gledaoca.
Zbornica je na Festu nagrađena za najbolji debi. Ovu nagradu treba shvatiti veoma ozbiljno ako imamo u vidu da su regionalne kinematografije tradicionalno oslonjene na debitante i da sa njima imaju više uspeha nego sa rediteljima koji imaju kontinuitet.
Uprkos tome što Zbornica nema ubitačnost Markovićevih Majstora i što na neki način više deluje kao film koji je prijatno gledalačko iskustvo pre nego tema za neki ozbiljan razgovor posle projekcije, nema nikakve sumnje da je ovo uspeo i nesvakidašnji pokušaj primenjivanja jedne muzejske poetike na savremenu temu, i da suštinske vrednosti odnose prevagu nad formalnim nedostacima.
* * * / * * * *
COUNT THE HOURS Dona Siegela je efikasna mešavina sudske drame i detektivskog filma, urađena u B-kapacitetima, na bazi scenarija koji nije izrazito inteligentan, ali je zato u Siegelovoj interpretaciji vrlo efikasno izveden i samim ne uspeva da nas iritira svojim problemima. Nažalost, milje je previše B a film nije žanrovski čist pa ne trpi to i likovi nisu dovoljno upečatljivi da Siegel izvuče iz svega ovoga nešto vrednije. U VERDICTu je svakako postigao mnogo više nego ovog puta.
* * 1/2 / * * * *
Shawn Levy i Ryan Reynolds su se posle FREE GUY ponovo okupili na filmu THE ADAM PROJECT za Netflix i to je bio znak da su njih dvojica formirali pakt na duže staze. Nažalost, posle FREE GUY koji je imao sjajan humor i dizajn, izuzetne likove, dinamičan izraz u više pogleda, i bio svež uprkos tome što se bavi bajatim stvarima po definiciji, THE ADAM PROJECT je jedan tipičan pandemijski film snimljen za Netflix, izuzetno površan, zbrzan, sa malo detalja, bez puno glumaca i statista u kadru, pokrenut da ide od plot pointa do plot pointa bez mnogo supstance između.
Scenario je generic high concept film. I high concept je sjajan. Mali dečak, geek i loser, sreće sebe iz budućnosti kada je hunky pilot i njih dvojica se upuštaju u avanturu koja uključuje putovanje kroz vreme, borbu dobra protiv zla, rešavanje porodičnih trauma i sl.
Svi pričaju kako je ovo Amblin našeg vremena. I Levy je radio REAL STEEL za Amblin, a radio je i STRANGER THINGS koja je žestoko pod uticajem Amblina. Ali, ovo nije Amblin, nažalost. Naprosto odnosi su previše površni, i akcija je suviše generic iako korektna da bi se poredila sa nečim što su radili Spielberg, Zemeckis, Donner ili Dante.
U tom pogledu, filmu pored produkcione i pripovedačke produbljenosti, nedostaje i mašta. Deluje površno i deluje zbrzano. U svemu tome Ryan Reynolds vodi šou, klinac koji ga igra kao malog je odličan, Zoe Saldana i Mark Ruffalo su standardno jaka mesta u postavi i sve to vrca od harizme, i svakako je bolje od RED NOTICE u kom ta pandemijska zbrzanost zaista odnosi na danak. Ovo je ipak film, ali ne onoliko dobar koliko bi morao biti ako pretenduje da bude Netflixov tentpole.
Neko s lakom rukom bi ukalkulisao okolnosti i složio se da je Reynolds majstor koji i ovome daje klasu pa sa popustom mu dao * * *. Neko bi pak bio brutalan i rekao da je ovo daleko od proklamovanih Amblin ciljeva i dao mu * *. Ja ostajem negde na sredini sa * * 1/2.
Don Siegel i Clint Eastwood su snimili zajedno i pojedinačno neka od dela u kojima je film ozbiljno zalazio na polje umetnosti. Ipak THE BEGUILED je jedini film u kom su njih dvojica zapravo snimili nešto što formalno koketira sa artom.
THE BEGUILED je ekranizacija romana Thomasa Cullinana, i govori o vojniku Unije koji ranjen skončava u jednom južnjačkom internatu za devojčice i postepeno postaje integralni deo svake žene u njemu, na svoj način, u skladu sa godinama i dosadašnjim iskustvom. Njegova borba za život i pokušaj da ga ne izruče vojnicima Konfederacije, pretvara se u borbu pristunih žena raznih uzrasta sa privlačnošću koju osećaju za njega i imamo grupu junaka izmučenih strašću, usamljenošću, ratom i izolacijom.
THE BEGUILED se razlikuje od Siegelovih tipičnih filmova jer nema jasno žanrovsko određenje. Ovde ima elemenata svega, i vesterna na nivou epohe, i dekonstrukcije vesterna odnosno anti-vesterna kroz fokus na naličje rata i na junakinje kakve retko imaju protagonisam, i južnjačka melodrama o strasti i horor film o požudi koja se otima kontroli. U Siegelovom duhu, svi junaci imaju manje-više poremećen moralni kompas, i ovo je film u kome ni sa jednim junakom "per se" ne možemo da "jašemo", ali svakog od njih razumemo i vezuju nas za priču.
Siegel je veliki majstor i u ovom filmu pokazuje kako može da postigne precizan i efektan izraz u filmu koji ima jednu žanrovski višeznačnu priču. Kada sam ga prvi put gledao, film me je čak i zbunjivao tenzijom koju je gradio iako je naizgled u materijalu nije toliko bilo, ali na novo gledanje, ta majstorija mi postaje jasnija.
Clint Eastwood je jedini istinski bitan muški lik, jedini drugi je pokojni brat vlasnice internata koji se javlja samo u pričama i blic-flešbekovima ali se njegova senka nadvija. Ipak, ženski ansambl je briljantan i dodatno pojačava efektnost Eastwoodove igre. Ovo je period kada Eastwood u svom opusu istražuje erotske teme, bilo u PLAY MISTY FOR ME ili BREEZY i na neki način, THE BEGUILED je deo toga. Uprkos tome što ni Don Siegel ni Clint Eastwood nisu u klasičnom smislu deo Novog Holivuda, ovaj film nosi upravo taj duh u svom spoju američkog žanra, još američkijeg miljea i evropskog senzilibiliteta u pristupu.
Samim tim nije čudno da je rimejk ovog filma odnosno novu ekranizaciju romana radila baš Coppolina kćer kao jedna od ikona indie filma jer ovo svakako nema mnogo veze sa klasičnim Holivudom, iako je njegov deo u kadrovskom pogledu.
Siegel nas je zadužio remek-delima i uzorima u raznim filmovima, i žanrovima, pa evo i u ovom.
* * * * / * * * *
Ja sam THE BEGUILED gledao prvi put tek pre dve godine, za vreme pandemije, i bio sam šokiran kakvo je ovo remek-delo na toliko nivoa.
NIGHT UNTO NIGHT Dona Siegela je ekranizacija romana Philipa Wyliea koju je ovaj reditelj snimio za Warner Brothers u jednoj raskošnoj crno-beloj formi, sa Vivecom Lindfors koju je Warner Bros doveo iz Švedske da bude nova Greta Garbo ili Ingrid Bergman i svojim sporednjakom na plati Ronaldom Reaganom u glavnoj ulozi.
Viveca Lindfors je u vreme premijere ovog filma postati gospođa Siegel a Reagan će par decenija kasnije snimiti svoju poslednju rolu baš u Siegelovoj režiji, tako da bih rekao da su glavne zvezde ovog filma sam Siegel, Wyliejeva priča i fotografija J. Peverell Marleya koja ima u sebi nešto snažno grafičko a ima i funkciju jer je ovo priča u kojoj je sporedni lik slikar.
Reagan igra naučnika koji boluje od epilepsije i bliži se tragičnom ishodu bolesti. Lindfors igra duševno labilnu ženu koja ga zavoli i prihvata iako on tone u suicidalnost kako bolest odmiče.
Siegel i Marley to sve slikaju na najbolji mogući način, sa odličnim tracking shotovima i iznalaženjem načina kako da prikažu te promene svesti tokom napada bolesti glavnog junaka.
Film je čekao na premijeru dve godine i bio je promašaj. Lako mi je da zamislim da bi sa Cary Grantom i Ingrid Bergman bio klasik.
* * * / * * * *
Lin-Manuel Miranda je jedan od najznačajnijih autora mjuzikla našeg doba i pre nekoliko godina je žestoko stupio na prostor filma. Sada je snimio i svoj rediteljski debi u kom je napravio kombinaciju filmske biografije i ekranizacije autobiografskog mjuzikla prerano preminulog autora Jonathana Larsona koji ne najpoznatiji po komadu RENT koji je pre nekoliko godina dobio i ekranizaciju.
TICK, TICK...BOOM! je ove sezone izašao među prestige naslove i našao se među raznim nominacijama. I ako gledamo iz tog aspekta, ta procena je skroz nerealna. Mjuzikli kao vrhovni žanr klasičnog Holivuda nikada nije zamro, uprkos padu interesovanja publike. Otud, studiji ih danas prave kao jednu muzejsku formu, drže ih u životu u toj niši prestige filmova.
TICK, TICK...BOOM! u pogledu teme svakako može da bude prestige picture. Jonathan Larson je bitna ličnost. Ali Mirandin rediteljski postupak nije dovoljno zreo, mada nije bez talenta. Garfieldova rola je efektna i urađena s mnogo truda ali nije to sad nešto za neka velika priznanja.
Miranda nije uspeo da napravi koherentan ključ stilizacije, film pokazuje mjuzikl kao izvedbu, ali i junaci u nekim scenama zapevaju, nekad u realističkim, nekad u oniričkim situacijama. Ima tu i estetike video spota. Rečju, ima svega, i film je prijatan za gledanje, ali po dometu, i veštini, prosto ne dobacuje do tog statusa koji je potreban da se nešto smatra prestige pictureom.
Međutim, da je ovaj film tretiran u skladu sa svojim dometom - odnosno kao jedan usputni projekat pravljen za repertoar bez pretenzija, mogao bi se smatrati mnogo većim uspehom. Podela nije za oskara ali Andrew Garfield, Alexandra Shipp i Vanessa Hudgens jesu dobri i voleo bih da ih gledam opet u mjuziklu no ovaj film nije na bilo kom nivou prekretnica njihovih karijera i života.
* * * / * * * *
Amelia Ulman snimila je kamernu niskobudžetnu komediju EL PLANETA koja svojim duhom evocira uspomenu na filmove Lene Dunham, a pošto je španski film i na Almodovara, mada više po miljeu, nego po stilu.
Priča govori o majci i kćeri koje maltene crnotalasovski životare u post-recesionoj Španiji, baveći se sitnim prevarama i sanjajući o banalnim mas-medijskim zadovoljstima.
Film ne iskoračuje mnogo iz te "male" priče, ali je sav tako mali i kameran da mu to odgovara.
* * * / * * * *
LES OLYMPIADES Jacquesa Audiarda baziran je na prozi Adriane Tomine i nekoliko njenih kratkih priča.
Da sam imao priliku da ga pogledam prošle godine, "na vreme", kada je izašao u Kanu svakako bi se našao na listi najboljih filmova godine, možda i na njenom samom vrhu. Audiard se odmiče od onoga čime se bavio najčešće a to su kriminalističke melodrame, u kojima varira doza krimića, ljubavne priče i ekscentričnosti.
Ovo je ljubavni film u tradicionalnom smislu te reči, smešten u okolnosti savremenog Pariza, emigrantskih zajednica, dejting aplikacija, neprestane potrage za uživanjem, gig-ekonomije, krize javnog sektora i svega onoga što čini ovaj trenutak.
Film govori o četiri junaka različitih polova, čiji se životi ljubavno i erotski ukrštaju, prepliću i razvijaju.
Audiard snima film crno-belo, sa samo jednom scenom u koloru, a pet lik u ovoj priči je sam Pariz kao prostor kojim se kreću ovi junaci, u kome žive i klizaju iz odnosa u odnos.
Audiardu scene strasti na filmu nisu strane, i ovde ih izvodi sa dozom spontanosti, humora i vatrenosti, tako lagano i komotno da se na kraju pomalo i zaboravi erotska dimenzija ovog filma koja itekako postoji. Ovo nije onaj klasični francuski art film u kom se dugo čeka da se desi neki seks i trpi dug filozovski razgovor. Ovde se seks dešava često ali se ni ne primeti jer je integrisan u priču i same odnos među junacima.
Audiard ima puno velkih filmova u svojoj karijeri, a ovaj spada među njih, iako je i on sam prošao nekako lagano kroz Kan, bez velikih nagrada, na putu da se nađe na listi najboljih učesnika koji nisu pobedili. Ipak, nemam nikakvu sumnju da će ovaj film itekako steći prestiž jer je neodoljiv.
* * * * / * * * *
CRYPTOZOO Dasha Shawa je američki indie animirani film namenjen odraslima, i govori o grupi lovaca na čudna i veoma retka bića. Zaplet zvuči kao da bismo ga maltene mogli videti u mejnstrim filmu, ali animacija je na liniji američkog underground stripa, sa obiljem referenci iz slikarstva ali i karikaturalnom figuracijom i često grotesknim izgledom junaka. Nisam tipična ciljna grupa za ovakav film, ali verujem da je mnogo efektniji onima koji jesu.
* * 1/2 / * * * *
Mark Neveldine je po svemu sudeći bio manje talentovani deo dueta koji je snimio CRANKove. Za razliku od Briana Taylora koji je nastavio ulaznom putanjom i snimio genijalnu seriju HAPPY po Grantu Morrisonu, Neveldine je stagnirao, snimio slab horor VATICAN TAPES a novi film PANAMA snimao je za četrnaest pandemijskih snimajućih dana u Portoriku.
Za razliku od drugih reditelja koji snimaju tzv. geezer teasere u Portoriku, Neveldine ima ozbiljnu reputaciju koja čini da sada u intervjuima on sebe pomalo pravda i "pere" za PANAMU kroz priču o broju snimajućih dana.
Ono što je u filmu PANAMA zaista loše, i to nedopustivo jeste dizajn zvuka i skor. I za to nema opravdanja jer to je posao koji se mogao dobro uraditi i tokom pandemije. Dizajn zvuka uvek i jeste bio ono po čemu se B-film razlikovao od blokbastera, ali odavno se taj šuplji zvuk B-produkcije izgubio i maltene bi neki Tarantino morao da ga evocira. Ovde nažalost ne dobijamo throwback zvuk već prosto loš, prazan zvučni zapis koji je opterećen užasnim skorom sačinjenim od stock numera.
Stock numere ne moraju nužno biti loše. Štaviše mogu biti i jako dobre, samo eto nisu krojene za delo u kom se koriste. Ovde su međutim uzete neke melodije koje možda i nisu stock ali tako zvuče i onda su potpuno pogrešno postavljene.
Umesto da ton pokrije neke deficite filma on ih u slučaju PANAME dodatno pojačava.
Cole Hauser igra plaćenika kog CIA šalje u Panamu 1989. da obavi neki dil sa nikaragvanskim Contrasima. Mel Gibson igra njegovog šefa i mentora koji ga dole šalje.
Cole Hauser igra glavnu ulogu, dok se Mel pojavljuje na ekranu na početku i na kraju, ali je njegov duh prisutan kroz voiceover sve vreme pa je protagonističniji u svesti gledalaca nego što je realno na ekranu.
Uspeh serije YELLOWSTONE učinio je Colea Hausera većom zvezdom nego što je ikada bio i uprkos tome što nikada nije ima snage da bude samostalni leading man, postao je jedan od onih glumaca koji može da odigra veći deo filma ili serije dok god ima neka veća zvezda da postavi ton. I ovde to radi Mel Gibson, njegov mentor koji mu je dao starring vehicle PAPARAZZI.
Neveldine se razlikuje od tipičnih DTV i geezer teaser reditelja po tome što nije priučeni kaskader već ima nešto iza sebe te je evidentan njegov pokušaj da bude domišljat i nekako podigne na viši nivo ovu akciju zbudženu za 14 dana. Neveldine ubacuje humorističke detalje, uvek ima neke golotinje kada nema šta drugo zanimljivo da se vidi u kadru, a Cole Hauser i Mel Gibson kad se pojavi su potpuno posvećeni zadatku.
Neveldineov trud, dve glavne zvezde i taj throwback element da se sve dešava u epohi - na kojoj se ne insistira mnogo ali je zanimljiv detalj, čine da PANAMA bude atipičan geezer teaser jer se svi u ekipi trude.
Dodavanje obnaženih žena sve gura kao teritoriji erotskog trilera devedesetih - premda ovo nije erotski triler - i ima jednu zdravu exploitation crtu.
Neveldine i Hauser nose celu stvar sa Melovom podrškom. Nisu imali mnogo repromaterijala ali su napravili film koji je pitak i zanimljiv, naročito kad se svi činioci imaju u vidu.
Kad je reč o Hauserovim mentorima, Gibsonu je ovo svakako pad s konja na magarca, ali Wingsu ovo nije ništa čudno, naprosto ovakav projekat bi smatrao svojim comebackom.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-03-2022, 18:04:59
LES OLYMPIADES Jacquesa Audiarda baziran je na prozi Adriane Tomine i nekoliko njenih kratkih priča.
Ovde samo mala ispravka. Adrijan Tomine je muško, amerčki strip-autor i Njujorkerov ilustrator, a film je, koliko vidim, baziran na nekoliko njegovih stripova.
Usput, Komiko ga je objavio na srpskom (strip Nedostaci, tj. Shortcomings)
Hvala za tip!
Stricto sensu, DEEP WATER je prvi erotski triler za Disney od nespeha filma COLOR OF NIGHT od pre skoro trideset godina, kada je Bruce Willis trebalo da dobije svoj BASIC INSTINCT i kapitalizuje popularnost žanra koji je Lyne uspostavio. Ipak, imajući u vidu da je Disney u međuvremenu kupio Miramax ne možemo reći da nisu imali erotski triler, i na ekranu i u stvanosti sa čovekom kao što je Weinstein.
U 2022. godini, DEEP WATER je izašao u periodu kada filmovi za odrasle (i to ne u smislu adult već grown up) dobijaju jako malo prostora u bioskopima i to mahom kao prestige pictures što Lyneov povratnički film definitivno nije. S druge strane, erotski aspekt ovog trilera je izveden taktično i nije nešto što se danas ne može prikazati na ekranu. DEEP WATER je daleko od nečega bombastičnog čime se recimo bavio Verhoeven.
Ipak, reklo bi se da je erotski triler izgubio potenciju (pun intended) kada je seks postao mnogo dostupniji u raznim mejnstrim formama, a poslednji ekser na koji se mogao okačiti u ostavi izumrlih žanrova ukucala mu je televizija koja se tim temama okrenula u svojoj Peak eri.
Lyne kao utemeljitelj žanra na početku devete decenije ipak pokazuje pre svega da i dalje ume da snimi film koji deluje kao delo nekog našeg savremenika. Njegovi najbliži saradnici bili su snimatelji, i obojica ključnih direktora fotografije su mu se umirovili, pa ipak i sa novim kolegom on pravi film koji istovremeno izgleda moderno ali nosi i nešto od atmosfere njegovih klasika iz osamdesetih.
Osnovna vrlina Lyneovog filma u odnosu na ranije ekranizacije jeste to što je priča jasna i mnogo bolje razumemo o čemu se radi i u njoj i među likovima, a opet ne ulazi se u neko diktiranje motiva publici sa jeftinijim kartama. Ni Lyne kao ni njegovi prethodnici doduše ne uspeva da sasvim razreši pitanje odnosa prema ubistvima, odnosno da li su ona tema filma ili su samo ilustracija odnosa, ali sam sklop događaja na kraju ipak odgovori i na to pitanje.
Ben Affleck je imao uspeha sa filmom GONE GIRL Davida Finchera po romanu Gillian Flynn u kom se osećalo da je nastao po nekim Lyneovim mustrama, ali očigledno je da DEEP WATER nije mogao da se nada takvoj sudbini jer ipak govori o mnogo pitomijim likovima i nema junaka koji je kriminalni genije i troši svoju zavidnu energiju na maltretiranje jednog pojedinca. Dakle, čak i u domenu sličnog savremenog filma, DEEP WATER je bio previše grown up.
Ipak, iako solidan film DEEP WATER je daleko od naslova kao što je recimo ELLE Paula Verhoevena, poslednjeg remek-dela ovog žanra. Ali isto tako možda bi van SAD imao nekog uspeha u bioskopima, kada se na tim tržištima popularnost američkog filma ne bi diktirala rezultatima američkog box-officea.
Zach Helm i Sam Levinson su kad je reč o pripovedanju uradili solidan posao. Razjasnili su sve što treba a nisu ušli u neku vulgarnu i detaljnu banalizaciju odnosa već su glavne junake i njihovu vezu učinili koliko-toliko ideativnim. Levinsonovog strukturalnog pečata u ovom scenariju nema ali na ekranu možemo videti Jacoba Elordija, glumca iz njegove serije EUPHORIA pa se može reći da je ostvario uticaj na dešavanja. Svakako da Levinson kao Gaspar Noe svoje generacije ima šta da donese ovoj vrsti žanrovskog dijaloga.
Lyne je veoma star reditelj koji je snimio moderan film. Ali sve oko DEEP WATERa, počev od zvezda koje su tokom snimanja na starinski način postale protagonisti tabloida, vuče na neka vremena koja su prošla jer današnjim bioskopima više vladaju IPjevi nego glumci.
* * * / * * * *
Ako je COVER Billa Dukea bio neobičan, onda je CREATED EQUAL još bizarniji, mada ukupno uzev možda i bolji film u njegovoj "religioznoj" fazi. Naime, CREATED EQUAL se direktno bavi crkvenom temom, ali na toliko čudan način, da sad već nisam siguran ko stoji iza njega, osim što je prilično očigledno da nije deo mejnstrima.
Ovo deluje kao neki od verskih ili alt.right filmova po produkciji, mada je dosta solidno izveden, po nivou blisko pristojno izvedenom televizijskom filmu. Međutim, sam sadržaj je čudan i lako mogu da zamislim da ovako nešto može privući publiku koja je glupa ali voli da veruje da je pametna.
Premisa filma je stupidna ali smrtno ozbiljno izvedena. Glavna junakinja je mlada časna sestra koja odlučuje da tuži Rimokatoličku crkvu jer ona kao žena ne može da bude sveštenik. Slučaj završava na sudu i mladi raspusni advokat kome firma uvali taj slučaj, postepeno počinje da veruje u to da se može dokazati kako Rimokatolička crkva vrši diskriminaciju po osnovu pola, a i roda.
I onda se tu odvija slučaj gde su katolički velikodostojnici prikazani kao mudri ljudi odani svojoj doktrini, pritisak na junakinju vrši verski fanatik i manijak koji zaista nema veze sa crkovom, a advokat u maniru klasične američke pravne sudske drame kao preduzimljivi branilac koji je pronikao u suštinu zakona i želi da se izbori za pravdu.
Bill Duke sve ovo radi propulzivno, sa glumcima bez neke jake karijere iza sebe, sa Lou Diamond Philipsom u ulozi Monsinjora koji je pravni zastupnik Vatikana, i film je neobično pitak i dinamičan, ako imamo u vidu njegov karakter. Duke se dobro snalazi u obilju dijaloških scena, koje nose povremeno dozu naivnosti i dociranja, ali je pilula zašećerena dovoljno da se ipak lako podnese.
Međutim, sama suština ovog filma i njegov smisao mi izmiču. Film ima tu čudnu human rights dimenziju, ali nije anti-crkveni, čak naprotiv upravo ima atmosferu tog jevanđelističkog filma. Isto tako način tretmana teme, a to je pokušaj da se kroz sistem pravne države otvara unutarcrkveno pitanje je naivan i intelektualno pa i u pogledu uverljivosti.
Zanat uložen u ovaj film je na mnogo većem nivou od zamisli oko koje je baziran, a ciljevi cele produkcije su krajnje mutni. Pa ipak, koga zanima ovako nešto, kao fenomen ili tema, svakako treba da vidi.
* * / * * * *
D.J. Caruso se vraća klaustrofobičnom trileru koji doduše nije nikada radio u ovako hardkor formi, u realizaciji Black List scenarija Melanie Toast koji je svojevremeno kupio New Line da ga režija Jason Bateman u produkciji Dallasa Sonniera. To se na kraju nije desilo i Dallas ga je producirao sam i pušten je na striming sajta Daily Wire a internacionalno ga prodaje Voltage Pictures.
Glavnu ulogu igra kćer Andie MacDowell, Rainey Qualley, manje poznata od svoje sestre koja je imala veliki uspeh u seriji MAID ali dosta solidna u roli nekadašnje narkomanke koja sada pokušava da spase sebe i kćer od supruga izbezumljenog džankija.
Vincent Gallo igra muževljevog prijatelja, takođe džankija i zlostavljača dece sa kojim se junakinja sukobljava i bori za opstanak. On je otišao u neku neobičnu MAGA fazu a Daily Wire je uspeo da ga vrati na ekran posle duge pauze, mada na kraju krajeva paradoksalno nema veliki screentime u punom protagonizmu iako je kao pretnja prisutan sve vreme.
D.J. Caruso je poznat kao slick reditelj. I to se vidi i ovde. U određenom smislu zarad izgleda filma i produkcione doteranosti rekao bih da je žrtvovana radnja. Naprosto u filmu se ne desi mnogo toga, ali ono što se desi dobro izgleda.
Film nosi konvencionalnu dramaturgiju sa određenom esencijalizacijom negativnih likova koji su prosto zli, degenerisani i poremećeni u svakom smislu. I donosi jednu dozu konzervativnog osećaja da se junakinja vrati pravim vrednostima i samim tim je sreća prati. To jeste malo on the nose, ali ne bitno više nego u starinskom exploitationu. Drugo film je starozavetno nasilan i pun atmosfere besa i osvete pa samim tim ne ide u neku milost verskog filma.
SHUT IN je solidan klaustrofobični indie triler u kom nema mnogo grešaka ali se ni ne pokušava nešto naročito zanimljivo.
* * 1/2 / * * * *
EINER VON UNS BEIDEN je ekranizacija romana Horsta Bosetzkog u kojoj Wolfgang Petersen pravi zanimljiv društveno kritički psihološki triler. Glavni junak mladi besposleni student koji otkriva da je njegov profesor plagirao američki naučni rad u svom delu i kreće da ga ucenjuje čime pokreće seriju tragičnih događaja koji će ilustrovati odnose moći, društvenu hijerarhiju i klasnu borbu za opstanak.
Petersenov film je više na liniji političkog filma nego bioskopskog spektakla ali pokreti kamere koje za Petersena izvodi Charly Steinberger na tragu Josta Vacanoa, pokazuju da je u izvedbi ovog reditelja veliki ekran uvek iskorišćen.
Juergen Prochnow u glavnoj ulozi nosi film i daje mu harizmu, a pre svega energiju mladog luzera.
* * * / * * * *
LJUČ Marka Sopića je film nastao u krajnje teškim okolnostima i u sebi auru onih filmova iz sedamdesetih tokom čijih snimanja umre glavni glumac, bankrotira producent ili otpuste reditelja a onda ipak nekako stigne pred publiku.
Tako ovde imamo priču koja sasvim sigurno nije sva snimljena, ima neke neverovatno rupe koje prosto po mnogo čemu odudaraju od onoga što smo imali priliku da vidimo i načina kako je sve do tada prezentirano, a i to što je snimano izvedeno je u uslovima manje ambicioznih televizijskih serija u pogledu produkcije.
Međutim, reditelj Marko Sopić koji je jednačinu niskobudžetnog filma već rešio u EKIPI Radeta Ćosića, ovde ne uspeva da dođe do pravog rezultata, ali sa direktorom fotografije Aleksandrom Jakonićem pravi jedan profesionalni pokušaj da se neka nerealna ambicija loše ispraćena pripremom i opštim uslovima ipak nekako zadovolji.
Ne možemo ovde govoriti o celini jer neki delovi evidentno fale - premda priča se razume, i na kraju znamo šta smo gledali - ali na nivou scena Sopić ima dovoljno energije da cela ova stvar deluje kao neke od naših aktuelnih serija, režiranih sa više žara od njihovog proseka. Ako imamo u vidu da je film imao budžet jedne epizode takve serije, to uopšte nije loša profesionalna preporuka za Sopića i Jakonića i verujem da će tako verziran gledalac i da reaguje.
Film na koji me je najviše podsetio KLJUČ je PREHOD, nesuđeni poslednji film Francija Slaka koji je na kraju snimio njegov student. I u tom smislu, čak i ovako haotičan je svakako bolji od LAVIRINTA a ima i kudikamo više integriteta od nekih recentnih naslova.
Međutim, film je svakako vidljivo nastao metodom pabirčenja i eventualni puls ostvaruje samo zahvaljujući reditelju i DPu odnosno povremeno ponekim glumcima ali ne svim sve vreme.
Ako ste raspoloženi da pogledate nešto gde vatikanska plaćenica dobija naređenje, izlazi iz objekta autoplaca u Šumadiji čiji se logo prominentno vidi, a onda u sledećoj sceni postaje iskušenica u Manasiji gde će kasnije otrovati igumaniju u potrazi za nekim mističnim pergamentom, onda je ovo film za vas. Ako ne, ovu fusnotu treba prepustiti profesionalcima.
* * / * * * *
Whoa, Will Smith ošamario Chrisa Rocka na ceremoniji dodele oskara. Nikad ne odobaravam black on black violence, ali pošto je branio čast supruge i dobio oskara za najbolju mušku ulogu u istoj večeri, Smith može da kaže da je imao uspešan dan...
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 10:24:17
Whoa, Will Smith ošamario Chrisa Rocka na ceremoniji dodele oskara.
(https://pbs.twimg.com/media/FO6RUo_X0AAD0yj?format=jpg)
Od ovog ima neki mim da ispadne..
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 10:24:17
...Nikad ne odobaravam black on black violence...
Dočim, B/W, W/W, W/B, bi odobrio? (da Azijate i ostale za sad ostavimo po strani..) 😁🙈
Imao je sreće pri izboru kog će Rocka ošamariti...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Misliš, imao je sreće što mu Dwayne Johnson nije vređao suprugu? :mrgreen:
Quote from: Hiperhik on 28-03-2022, 15:18:43
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 10:24:17
...Nikad ne odobaravam black on black violence...
Dočim, B/W, W/W, W/B, bi odobrio? (da Azijate i ostale za sad ostavimo po strani..) 😁🙈
A, to je moja aluzija na česti urbani mit koji desnica u SAD koristi kada se priča o agresivnijem odnosu policije prema crnim zajednicama, gde se uvek insistira da je black on black crime ili black on black violence daleko viši nego u drugim etničkim/ rasnim zajednicama. Statistike pokazuju da je zapravo nivo kriminala unutar zajednica sličan (https://www.usatoday.com/story/news/factcheck/2020/09/29/fact-check-meme-shows-incorrect-homicide-stats-race/5739522002/) tako da je ovo rasistička podmetačina itd. a ja kao stari wigga volim da se malo šaim na te teme...
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 16:02:48
da se malo šaim na te teme...
Nadam se ne i u
ŠAIM SE majci... :lol:
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 16:02:48
Quote from: Hiperhik on 28-03-2022, 15:18:43
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 10:24:17
...Nikad ne odobaravam black on black violence...
Dočim, B/W, W/W, W/B, bi odobrio? (da Azijate i ostale za sad ostavimo po strani..) 😁🙈
A, to je moja aluzija na česti urbani mit koji desnica u SAD koristi kada se priča o agresivnijem odnosu policije prema crnim zajednicama, gde se uvek insistira da je black on black crime ili black on black violence daleko viši nego u drugim etničkim/ rasnim zajednicama. Statistike pokazuju da je zapravo nivo kriminala unutar zajednica sličan (https://www.usatoday.com/story/news/factcheck/2020/09/29/fact-check-meme-shows-incorrect-homicide-stats-race/5739522002/) tako da je ovo rasistička podmetačina itd. a ja kao stari wigga volim da se malo šaim na te teme...
Ah, onda ok.
Ili, kraće -
Mda..
Da je bio AVN pa da je ošamario Roka...
Sent from my iPhone using Tapatalk
...Ili Kristijan Bejl, pa da je ošinuo ovog kakosezove - Metisona, Petinsona..
Pa da se dva Betmena podu'vate..
😎
Quote from: dark horse on 28-03-2022, 16:27:57
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 16:02:48
da se malo šaim na te teme...
Nadam se ne i u ŠAIM SE majci... :lol:
Kuku, ja da ispravim jedno a onda napravim drugo, još gore...
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 17:45:42
Quote from: dark horse on 28-03-2022, 16:27:57
Quote from: Meho Krljic on 28-03-2022, 16:02:48
da se malo šaim na te teme...
Nadam se ne i u ŠAIM SE majci... :lol:
Kuku, ja da ispravim jedno a onda napravim drugo, još gore...
Još samo da otkrijemo da u tajnosti pratiš sve srpske rijalitije, podržavaš Putina i glasaš za Vučića. Polako. 8-)
Imam teoriju o šamaru Vila Smita. Napravio je scenu jer se pre toga smejao vicu. Ispao je glup u društvu, žena mu je rekla "šta se smeješ budalo", i zato je to uradio. Da nije napravio scenu onda bi vest bila "Vil Smit se smeje svojoj ženi". Znači nije napravio scenu zbog žene, nego zbog sebe.
Teorija ti se ne uklapa sa snimkom. Svi su se smejali u jednom trenutku, a onda se videlo da se žena vidno smorila. Kamera je onda prešla na drugi kadar, ali je u roku u dve sekunde Smit sišao i ovom lupio šamar.
Mogla je stići da ga eventualno prekorno pogleda, a verovatnije je da je sam popizdeo kad je video koliko se smorila. Neverbalna komunikacija. Plus su verovatno svi očekivali neko sranje, jer njihov sukob ima predistoriju.
https://www.youtube.com/watch?v=myjEoDypUD8
Vratimo se životnim temama...
https://www.kornet.rs/2022/03/28/dramaturgija-destrukcije/
FEVER Larry Elikanna je buddy triler iz 1991. koji ima zanimljivu glumačku podelu, zanimljivu premisu, i dobro je izveden a išao je na HBO.
Armand Assante igra ex-cona na uslovnoj slobodi a Sam Neill igra advokata koji je sa njegovom bivšom ljubavlju koja ga je zamenila njime dok je bio u zatvoru. Ex-con izlazi iz zatvora, posećuje je i želi da mu se ona vrati, ona neće ali nije joj svejedno, da bi se ljubavni trougao pretvorio u otmicu, a advokat i robijaš bili primorani da je zajedno izbave tako što će ispunjavati zahteve kriminalaca koji su je oteli.
Premisa je jednostavna i zanimljiva. Assante i Neill su dobro izabrani buddy par mada je Assante za par ktava veći šmiran od Neilla i malo glumi za sebe ali to ipak nekako funkcioniše. Marcia Gay Harden, još uvek mlada i seksi igra eks džankozu koja je izašla na pravi put i spetljala se sa advokatom.
Elikann se fino snalazi u građenju atmosfere i bez mnogo akcije ali sa dosta kretanja i živopisnim likovima, a pojavi se u jednom trenutku i Gregg Henry, gradi vrlo fino i dinamičan urbani losanđeleski krimić. U FEVERu sam prilično uživao i mislim da ne bi mnogo zalutao ni da je u to vreme išao u bioskopima, s tim što su tada u pogledu akcije i spektakla buddy filmovi ipak bili visokooktanskiji.
Smatram da se Bruno povukao taman pre Karađorđeve zvezde, kojoj je bio blizu, ali je ipak nije dobio.
Od prvog dana, kao da je brzo želeo da ide napred u karijeri, svesno preskačući stepenike na koje se ne možeš vratiti ponovo.
Krenuo je kao televizijski glumac, u vreme kada je to značilo nešto poptuno drugačije nego danas, kada su to bili veoma popularni ali jednodimenzionalni glumci koji su bazirali svoju igru na personalityju a ne na karakteru koje donosi svaki novi projekat.
Bruno je krenuo putem Jima Garnera koji je počeo kao Warnerov glumac na plati, snimio seriju MAVERICK, s njom postao velika zvezda, filmski glumac i na kraju u svojim "šerifovskim godinama" se vratio na televiziju u ROCKFORD FILESu, seriji koja je snimana ambiciozno, veoma ličila na film i bila jako daleko od MAVERICKa u kom se često dešavalo da se za neke epizode recikliraju scenariji iz drugih serija.
Serija MOONLIGHTING lansirala je Bruna u televizijsku stratosferu, ova network detektivska komedija i dan-danas sjajno izgleda i može da se reprizira bez teškoća a hemija između njega i Cybill Shepherd donela je jednu od temeljnih will or won't they dinamika u istoriji televizije i definisala taj trop na duže staze.
Ključni trenutak, praktično mitski dešava se 1988. kada je Jim Garner lično predao Brunu štafetu u potcenjenom filmu Blake Edwardsa SUNSET, i iste godine on snima DIE HARD i ulazi u istoriju.
Vrlo brzo Bruno postaje globalna filmska zvezda koja mimo serijala DIE HARD niže uspehe, a kada je prvi put osetio gorčinu neuspeha bilo je to u velikom stilu, u kultnoj neuspeloj akcionoj komediji HUDSON HAWK koju je snimio prateći svoje instinkte i vezujući se za tada dva harizmatična momka iz sveta nezavisnog filma - Michaela Lehmanna i Daniela Watersa.
U periodu najvećeg zvezdanog uspona, Bruno je radio po klasičnim holivudskim formulama - ime + adekvatan koncept i priča. Nisu svi filmovi čak ni u tom zlatnom periodu bili hitovi. Paradoksalno, Bruno je dobijao iste mega honorare kao i Mel Gibson, Tom Cruise ili Arnold, kasnije Will Smith, ali za razliku od njih nikada nije bio glumac na kog se možeš kladiti na blagajnama. Međutim, uvek je bio glumac PROTIV kog se ne treba kladiti kad film izađe u bioskope.
I već tada pravi te korake u kojima kao da je predskazao rani kraj svoje karijere. Za razliku od svojih kolega koji su što duže hteli da igraju studente, sportiste, zavodnike - Bruno već sa 36 godina igra oca tinejdžerke u filmu LAST BOY SCOUT Tony Scotta. Zapazite samo naslove o kojima pričamo ovde, sve filmovi pred kojima se stoji mirno.
Sredinom devedesetih, Bruno nastavlja niz svojih mejdžor filmova, ali proširuje područje borbe radeći i nezavisne. Jedan od njih je manje poznati PULP FICTION. Film koji je pokazao da se i nezavisnim filmom može snimiti blokbaster. U tom periodu, Willis počinje da igra uporedo i u nezavisnim filmovima, svestan da ako napravi dobar aranžman i uzme neko vlasništvo u filmu, na duže staze može bolje proći nego sa mejdžorima. A nekim autorima je tako otvorio vrata ozbiljne kinematografije, bilo da je reč o Rianu Johnsonu ili Braći Polish. Drugim autorima, veteranima poput Alana Rudolpha ili Roberta Bentona je omogućio da im projekti budu odobreni.
Za razliku od De Nira recimo koji u to vreme, posle vrhunca sa HEATom Michaela Manna ulazi u sfere samoparodije, Willis se vešto šali sa svojim imidžom, praveći THE FIFTH ELEMENT Luca Bessona u kom nudi hipertrofiranu verziju svojih heroja prilagođenu estetici francuskog stripa sticajem okolnosti naduvanog do nivoa blokbastera ili baš brutalnom samoparodijom u LOADED WEAPONu Neala Israela.
Tokom dvehiljaditih, Willis glavne hitove i dalje pravi u svojim franšizama, pre svih DIE HARD i onoj Shyamalanovoj početoj filmom UNBREAKABLE, a usput snima poneki zanimljiv blokbaster, i sve više manjih produkcija, i dalje pokazujući da se ne treba kladiti protiv njega.
Pre formalnog ulaska u te šerifovske godine, kako su govorili stari glumci iz klasičnog Holivuda, Bruce kao da je žurio da se u njima što pre nađe.
U pedesetprvoj godini on igra policajca koji više nije ni za šta i kreće na poslednji zadatak pred penziju, što je kao što znamo obično onaj najopasniji zadatak. Kao da je nedavno preminulom Richardu Donneru želeo da olakša zasluženi odlazak u rediteljsku penziju sa filmom 16 BLOCKS.
I posle toga ume da napravi hit, uzmimo za primer RED ili LOOPER, filmove koji bez njega ne bi imali puni smisao i višeslojnost.
Tada nastupa jedna čudna faza. Bruno postaje letargičan, priča se da na snimanju petog DIE HARDa reditelj John Moore mora da koriste neke zvečke i klepetuše da bi ga prenuo kad treba da odglumi iznenađenje. Čudne stvari se dešavaju kada gubi posao na filmu Woody Allena, a danas znamo da Bruno nije bio razmažen već da je imao neki drugi problem.
Tada ulazi u rad sa Avijem Lernerom, Furlom i Emmettom. Posle holivudskog principa ime + priča koja mu odgovara, dolazi u fazu kada prodaje samo svoje ime. To je faza tzv. geezer teasera u kojima velike zvezde osamdesetih i devedesetih u nekoliko dana snime svoje uloge na par lokacija da u trejleru deluje da ih ima više u filmu, i to se potom rasporedi kroz ceo film i prodaje ga.
Poslednja uloga u kojoj me je istinski obradovao bila je pomalo kontroverzna. Igrao je u rimejku DEATH WISHa umesto Chucka Bronsona. I što se mene tiče, bio neuporedivo bolji, ali tad je već imao takav imidž da je to malo ko bio spreman da prizna.
U toj hiperprodukciji filmova koje ne bismo gledali pri zdravoj pameti, shvatamo koliko volimo Bruna, jer zbog njega gledamo i njih. Čak i kad je na ekranu bio potpuno isključen iz dešavanja, kada bi se pojavio u kadru desila bi se neka kinematografija.
Sve to vreme, Bruno ima imidž holivudskog bonvivana koji sve radi sa dve leve ruke, koji sada snima đubre jer ga prosto boli uvo i dobro se zabavlja. Niko ni ne sluti dramu koja se u to vreme odvija iza scene.
Počeo je kao zvezda i tako je i završio, na nivou. Snimio je desetine geezer teasera i mogao je još toliko jer je u njemu bilo harizme za tri karijere.
I zato će njegovi filmovi živeti zauvek, pre svega jer je on tu, a tek onda zato što je i ponešto drugo u njima ponekad bilo dobro.
12 Monkes. [emoji3064]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
da, ovako kad se nabroji Vilis je imao nevjerovatne uloge. Misim Kruz glumi samog sebe u 50 filmova...
HUDSON HAWK!!! <3
Ja sam u jednom periodu svog života gledao Hudson Hawk na repeat.
Potpuno genijalan film koji je svojevremeno pobrao neverovatan broj zlatnih malina.
MOONFALL Rolanda Emmericha je slično MIDWAYu, njegov vanholivudski pokušaj holivudskog tentpole filma. Dakle, snimljen je za nezavisne pare, finansiran od pre-salea, i ovog puta, reklo bi se da je ovog puta investicija raznih svetskih distributeta ostala neuzvraćena na blagajnama jer film je koštao oko 120 miliona a doneo je oko 40 u celom svetu.
Međutim, u današnje vreme kad studiji sebi mogu da dozvole da puste tako skup film na streaming, rekao bih da će Emmerich preživeti i ovo.
Film je nestvarno glup. Kad to kažem, ne mislim da ima movie logic i movie sceience jer bi to podrazumevalo da film ima neki koliko-toliko interno konzistentan okvir u kom funkcioniše. Međutim, ovo je jedan festival proizvoljnosti i klišea u kome se može uživati, ako ste ta vrsta čoveka. Sad, moram priznati ja nisam preveliki Emmerichov fan ali volim neke filmove. I u tom smislu, znam ljude koji su tolerantniji prema ovome od mene.
Međutim, u MOONFALLu je to fascinantno jer se ne reflektuje samo na sklop dešavanja i uverljivost nego i na naraciju. Ritam naracije je čudno zgusnut, stvari se prosto dese onda kada autori osete i nema baš nekog osećaja da se u elipsama desio protok vremena. Nije dakle problem kršenje zakona nauke (niti ih ja toliko dobro poznajem da bih baš znao kako INAČE izgleda kad Mesec izađe sa putanje) nego je sad ovde i filmski jezik dosta kompromitovan.
Patrick Wilson i Halle Berry su njegove non-studio blockbuster zvezde i oni su korektni, mogao bih da ih zamislim u ovakvom major filmu. Mada ne bih ga lako zamislio da je dobar. John Bradley, moj dvojnik iz mema je comic relief i ovo bi mu bio bioskopski star-making turn da je sve ovo postiglo uspeh.
U fazi kad su tentpole pictures jako otišli u sferu nekog IPa a naročito stripa, Emmerich nalazi nišu a to je super generic disaster movie, u kom je on postao upečatljiv autor i snimio je film koji na neki način pruža nešto što nismo cenili mnogo u vreme kad ga je bilo, sad kad ga više nema.
* * 1/2 / * * * *
Treći Spider-Man sa Tom Hollandom je veoma lepo zaključenje trilogije. Uprkos tome što je Spider-Man učestvovao u AVENGERSima, ovde imamo njegov solo film koji opet nudi team up u okvirima MCU. Na svu sreću, ono što je bilo dobro u Spider-Man filmovima očuvano je ovde, doduše više principijelno nego u egzekuciji prema kojoj sam ambivalentan.
Iz HOMECOMINGa, i treći SPIDER-MAN preuzima street level okolnosti života junaka i njegovih akcija, i film je najvibrantniji onda kada je na tom nivou. Odnosi među klincima, i Peterov život sa tetkom su pitki i simpatični.
Kada krene superherojska situacija održan je street-level jer Peter se obraća Doctor Strangeu sa jednom "malom molbom" a proizvodi jednu veliku krizu. Međutim, i taj odnos ima jedan low key aspekt bez neke gromoglasne i nametnute epičnosti.
S druge strane iz SPIDERVERSEa, NO WAY HOME preuzima ideju multiverzuma, odnosno raznih verzija filmskog Spider-Mana koji se nađu na istom mestu i bore se protiv svih ranijih negativaca sa kojima se on nosio, pre nego što ga je preuzeo Holland. Dakle, kao što SPIDERVERSE ulazi u fakturu svih mogućih verzija Spider-Mana iz stripa i drugih formi, tako i sada imamo ulazak u igrane filmske verzije i tumačimo ih u njihovim različitostima.
Stripovi su kroz ideju multiverzuma razjašnjavali pitanja kontinuiteta koji je u početku bio jasan pulpy osnov a danas je postao umetnost sama za sebe. Odnosno jedna periferna formalna stvar, to jest pokušaj da u jako dugom kontinuitetu lik ostane identičan i vrlo malo promenjen, od nečega što čitaoci prihvataju kao konvenciju postala je tema za sebe i ključ ne samo za alternativni već i za mejnstrim strip.
Kako su u nekim DC ekranizacijama, manje ili više uspešno, stripovi služili ka osnov za nastanak filmova sa velikim pretenzijama na temu tumačenja karaktera, tako je u SPIDERVERSEu otvoreno to pitanje forme koje se ozbiljnije tretira od ovih dubljih psiholoških i idejnih slojeva. Ali u popularnoj kulturi, forma ponekad jeste sadržaj. I stoga ovo možemo tretirati kao Marvelov odgovor na pitanje kako oni planiraju suspenziju neverice. Neće je raditi kroz vezivanje gledaoca sa psihom heroja već sa formom njegove egzistencije.
Jer da, forma jeste ozbiljan egzistencijalni problem za superheroje i ovde se ta ideja razrađuje, na jedan veseo i komičan način. SPIDERVERSE je u tome otišao dalje, ali igrani film to nije tako izvodio u mejnstrimu kao sada, i kada jeste - na primer film MAVERICK Richarda Donnera ili Singletonov SHAFT, pa i u Bondovima, vršio je to na jednostavniji i manje eksplicitan način.
Ono što je kod Wattsa u HOMECOMINGu bio adut jeste njegov vrlo jednostavan rediteljski postupak, bez mnogo komplikovanja, ali i bravura. To je dovodilo malo do disbalansa između mirnih scena i akcije koji je najbolje bio kompenzovan u HOMECOMINGu. Ovde akcije ima dosta i ona ima dosta protagonista ali ni mirne scene nisu tako jednostavne jer prosto svaka od njih ima puno likova i na dosta mesta stvari zasmrde na sitkom. Nikada to ne rezultira nečim preterano lošim i nikada to sve nije ništa manje no simpatično ali tek u najširem smislu tog pojma možemo govoriti da je sve u ovom ostvarenju "dobar film".
Scene sa tri Spider-Mana su kul, nekad naravno postaju same sebi svrha ali u redu, ekranizacije stripova i ovako i onako žrtvuju mnogo šta na oltaru IPa pa zašto ne bi i to. Najbitnije je da Watts nikada ne iskoračuje iz onoga što dobro radi a to je omladinski film sa superherojima, koji ovog puta ima jedan postmoderni zaokret.
Mnogo je veći problem akcija sa tri Spider-Mana koji se pod maskama ne razlikuju ali kako je akcija s njima u svim filmovima do sada bila obično CGI cirkus, ovde je i više nego dobra.
Odnos Spider-Mana i negativaca je idejno možda i najpotentniji. Naime, kao što sva tri filmska Spider-Mana imaju priliku da se sretnu tako i njihovi protivnici dobijaju priliku da se izleče i ne postanu stripovski negativci. Ideja heroja koji ne ubija negativce je preuzeta iz stripa ali kako su ekranizacije stripova en masse ušle u proizvodnju posle evolucije akciono avanturističkog filma u kom se negativac ubija ili gine, onda je to ostalo osetljivo područje. Kad Superman ubije Zoda u MAN OF STEEL imali smo kontroverze iako je bilo koje drugo rešenje neuverljivo, tako su i u Spider-Manu, negativci ginuli mahom od svoje ruke i svojom krivicom. Ovde dobijaju mogućnost da se spasu, odnosno "da ih moć ne pokvari" i na neki način imamo još jednu formalnu dimenziju koja se tumači iznova a to je egzistencijalna povezanost heroja i negativaca gde i jedni i drugi moraju postojati zajedno jer jednih bez drugih nema. I to je doduše bilo već interpretirano na filmu pre opšteg superherojskog zamaha, recimo KICK-ASS, ali sad se ovde uvodi i u mejnstrim.
NO WAY HOME u sebi donosi svežinu i nešto novo, mada to što donosi je upravo znak dekadencije, kad krenu ukrštanja i reaproprijacije. No meta is the new straight tako da to je sve u redu.
* * * / * * * *
Super. Ja sam se naoštrio da ga gledam ovog vikenda, ako me ne omete opet nešto na HBO, pa ću da čitam tvoju analizu detaljno posle toga. :lol:
THE COMRADES OF SUMMER u režiji Tommy Lee Wallacea, i po scenariju Roberta Rodata, ako gledamo po ekipi koja ga je pravila - deluje kao neki ratni horor. Doduše, ako malo pažljivije pogledamo opus Roberta Rodata, iako i dalje možemo reći "Rodatov opus - to beše rat", ima u njemu i CATCHER WAS A SPY, dakle ima bejzbola.
Pa ipak, THE COMRADES OF SUMMER je feel good sportska komedija o omatorelom nekada trofejnom igraču Seattle Marinersa koji posle razvoda ostaje bez para i dobija ponudu da ode u SSSR i sprema njihovu bejzbol reprezentaciju za Olimpijadu u Barseloni.
Kako su dva sovjetska igrača mogla biti draftovana pre izlaska ovog filma 1992. godine ne znam, ali očigledno su imali kvalitet za MLB, no film prilazi premisi kao da u SSSR niko ne zna šta je bejzbol, iako su makar od Kubanaca mogli da nauče.
Film je nažalost u svakom pogledu bezveze, nije duhovit, karakteri su slabi, a sportski nije ni autentičan ni maštovit. HBO je imao poseban dar za sovjetske i rane postsovjetske priče i pokrio je do tada neke jako bitno teme, od SAKHAROVa kao istinite priče i STALINa sa Duvallom do CITIZEN X o Čikatilu.
THE COMRADES OF SUMMER ni po jednom kriterijumu nije na tom nivou.
Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett su u svom SCREAMu snimili sve suprotno od onoga što se moglo videti u READY OR NOT. Uprkos tome što su doveli svog scenaristu Guy Busicka, svog direktora fotografije i dobili dosta slobode, snimili su film koji nije ni dinamičan, ni duhovit, ni napet, ni ekonomičan kao njihov mejdžor proboj.
SCREAM Wesa Cravena po scenariju Kevina Williamsona izvršio je preporod horora kao žanra. U tom trenutku horor je bio u komercijalnoj stagnaciji, samo par godina pre toga, nalazio se pri dnu prioriteta holivudskih studija, uprkos ponekom zaista sjajnom naslovu kao što je CANDYMAN Bernarda Rosea koji bi se pojavio.
A onda je Kevin Williamson snimio svoj tarantinovski film, u egzekuciji Wesa Cravena u kom je napravio jednu istovremenu rekonstrukciju i dekonstrukciju žanra. Horor je žanr koji je inače sebe prvi i najpredanije podvrgavao parodiji. Mnogo je razloga za to, jedan od njih je što horor kao tropey žanr ima teškoće da se održi u generisanju strave baziranom na pretpostavci da neku pojavu junaci sreću po prvi put u životu. Zato su vrlo rano čak i velike zvezde žanra poput Borisa Karloffa i Bele Lugosije svoje signature likove zaigrale u parodijama.
SCREAM je bio teen slasher smešten u svet u kom su junaci gledali gomilu teen slashera i sva je prilika da je i ubica, Nije ni to tako nov koncept, ideje pisaca kojima se dešava njihov horor roman kao u filmu TENEBRAE, filmovi u kojima Tonyja Perkinsa progone gledaoci Hitchovih klasika i sl. svega toga je bilo, ali nikada sa ovom snagom i energijom, humorom, senzualnošću, hormonima mlade i nadarene glumačke ekipe koja je sledećih nekoliko godina pravila ozbiljan posao u Holivudu.
Drugi deo je bio najbolji od nastavaka jer je radio more of the same, ali to prosto uprkos Cravenovoj efikasnosti nije bilo ono što su fanovi želeli jer nije bilo tog filmskog komentara. U trećem delu dolazi Ehren Kruger, tada superhot holivudski scenarista čiji je REINDEER GAMES važio za jedan od najboljih scenarija u tadašnjim akvizicijama Miramaxa, posle sleeper hita ARLINGTON ROAD i u njemu on uvodi STAB - film nastao po događajima i Woodsboroa ali film nažalost nije bio naročito dobar i zanimljiv uprkos tom osvežavanju postmoderne premise.
Četvrti deo i poslednji koji je režirao Craven govorio je o junacima prvog filma i njihovim potomcima samo sada 15 godina kasnije i to je bilo baš slabo i umorno.
Novi SCREAM radi bukvalno isto to, s tim što u njemu STAB kao olinjali slasher serijal ima istu ulogu. Ali SCREAM je u međuvremenu posle BABYSITTERa postao apsurdno deplasiran i bukvalno sve što vidimo ovde na temu sequelitisa pa i elevated horora kao teme smo već videli u drugom BABYSITTERU, samo veselije i naprosto bolje.
Čini se da je Samara Weaving kao glumica povezala BABYSITTER i READY OR NOT u istu slasher generaciju, a ovde je nema, i nema nijednog glumca koji ima bilo kakvu harizmu izuzev Jacka Quaida koji je potrošen u jednom besmislenom liku o kom se nema šta reći.
Ipak, ono što je šokantno to je Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett ne pokazuju naročitu tehničku veštinu. Film je upriličen ali bezveze izgleda. Ako su hteli da citiraju very 90s fotku Petera Deminga iz SCREAMa, citat nije uspeo jer je sve ovo naprosto samo bezveze. Slasher sekvence su bez napetosti, bez duha, bez dramske ironije, a priča nema nikakav fokus jer se rasplinjuje na potomke protagonista kao neka telenovela.
Serijal je u krizi i on je tu gde je, ali za njegove reditelje, ovo je baš veliki pad.
Tarik Saleh nije nov reditelj i već jednom je bio nadomak dobrog filma ali mu je zamalo izmakao. U novoj prilici međutim nije bilo greške, i pošao je putem Daniela Espinose, a izbegao je put Kaspara Barfoeda snimivši uspešan film o američkom vojnom operativcu koji posle odlaska u penziju mora da krene da krpi kraj s krajem radeći za privatne bezbednosne firme, i na taj način upada u nevolju gde mora da se bori na život i smrt.
Tarik Saleh u ovom filmu sarađuje sa iskusnim direktorom fotografije Pierre Aimom koji nas je zadužio izuzetno slikanim filmom LA HAINE, i stvara akcioni triler izuzetne elegancije, na liniji Greengrassovog BOURNEa ali sa još čistijim rediteljskim izrazom.
BOURNE SUPREMACY kao dobri anđeo nadgleda film THE CONTRACTOR i u njemu imamo čitav niz sličnih motiva. Imamo junaka koji je za mračne sile duboke države izvršio zadatak tokom kog se duboko ogrešio i sada pored toga što beži od kolega koje žele da ga počiste mora da se iskupi i izvini i onima koje je tom prilikom povredio.
Chris Pine se predao ovoj ulozi celom dušom i telom, slično Mattu Damonu u SUPREMACYju mi pratimo njegovu postepenu fizičku deterioraciju kako zadatak uzima svoj danak i postepeni oporavak, ponovo kao kod Greengrassa, na tlu Nemačke - doduše jako uverljivo rekonstruisane u Rumuniji.
Scenario je mogao biti by the numbers triler ali Pine i Saleh su se odlučili da bude nešto mnogo više i duge tišine ispunili su psihološkim vrtloženjima junaka koji se u sred plaćeničke akcije našao u egzistencijalnoj dilemi.
Tome doprinosi Aimova fotografija koja sjajno ispunjava baš te tišine kada junaci i oružje utihnu, dajući svemu jednu mannovsku atmosferu.
THE CONTRACTOR je akcioni triler izuzetne elegancije koji je izašao day and date na svim formatima ali verujem da ga je jako lepo pogledati u bioskopu. Podseća na Manna, na Hilla, na neke filmove prošlih vremena ali preko te kopče sa Greengrassom, itekako je aktuelan. Možda više za ovakve filmove nema mnogo mesta u bioskopima ali srećom imamo i dalje negde da ih gledamo. I što je još važnije, neko se i dalje trudi kada ih pravi.
* * * 1/2 / * * * *
Poznati snimatelj estonskih dokumentaraca Manfred Vainokivi kog znamo po slikanju izuzetnog filma RODEO režirao je ovu priču o veoma poznatom estonskom avangardisti Leonhardu Lapinu. Nažalost, film ELAGU SKANDAALID JA KOLLASED SANDALIID ga snima pri kraju života kada je on više jedan raspojasani erotoman nego relevantan umetnik, a nažalost ne prikazuje ga u danima slave kada je stekao međunarodni ugled, niti pokušava da nas ubaci u neki jasniji kontekst njegove životne priče. Ne kažem da film mora imati temeljitost Discovery emisije, ali isto tako stranom gledaocu Leonhard Lapin sasvim sigurno neće posle gledanja ovog ostvarenja imati ikakvu svest o tome kakvu je veličinu susreo, samo zato jer ga film beleži u jednom poluizlapeloj fazi.
AGENT GAME Grant S. Johnsona ima fizionomiju geezer teasera ali to po svojoj suštini nije- Reč je o pokušaju da se sa vrlo malo para, ali se nekoliko jako dobrih glumaca plus Melom Gibsonom u maloj ulozi snimi jedan fini B-film. I ova kamerna priča u tom pogledu uspeva. Ovo nije B-film koji ima mogućnost da ode u neki crossover okvir i da bude B-film koji će dostići A-status. Ali zapravo jeste domišljato izveden B-film koji je apsolutno kamerni ali zahvaljujuću dobro odabranim lokacijama, agresivnim fotografskim rešenjima i dve jako dobro izvedene akcione scene uspeva da ispuni svoj cilj i bude sasvim okej.
Kraj koji je relativno otvoren - u smislu heroji nisu pobedili negativca, možda želi da nam najavi franšizu, možda je umetnički stav da se korumpirana Hidra duboke države ne može pobediti, ali ne smeta.
Naravno, kad se na ekranu pojave Mel Gibson, pa i Jason Isaacs, imamo osećaj pada "s konja na magarca" i to je neka opšta atmosfera u kritikama. Ipak, da su ovde sve nepoznati glumci, sve bi prošlo sa više simpatije. Katie Cassidy, Rhys Coiro i Dylan McDermott kao pojačanja sa televizije su sasvim dobri.
Da je ovo srpski film, gledali bismo ga s poštovanjem zbog domišljatosti.
* * * / * * * *
Chris Pine je pre osam godina igrao Jacka Ryana u do sada najslabijoj ekranizaciji Toma Clancyja, i bio je najslabiji Jack Ryan od svih. Koliko god je Ryan kao lik imao sreće sa glumačkim podelama, svakako više nego sa krajnjim dometom filmova kao celina, Pine je obeležio njegovu (za sada) najnižu tačku.
John Le Carre se pominje kao referenca kad se priča o filmu ALL THE OLD KNIVES u kom je osrednji američki pisac špijunskih romana Olen Steinhauer adaptirao vlastitu knjigu, ali ja bih pre rekao da je ovaj film uspešno odigran Jack Ryan od strane Chrisa Pinea.
Svako poređenje priča u kojima špijuni imaju nekakav "život" mimo posla sa Le Carreom, samo je znak lenjosti kritičara, jer nije bogat unutrašnji život jedino svojstvo likova ovog klasika. U ovom konkretnom slučaju imamo jednu zapravo izrazito romantizovanu priču u kom ni sam zaplet a ni stav junaka prema životu nema mnogo veze sa izvornim Le Carreom.
Steinhauer na nivou settinga evocira svoj najveći uspeh na ekranu BERLIN STATION, ali ne ide toliko u pravcu trilera, premda ima nekih sličnosti u miljeu sa prvom sezonom. Ovaj film je prosto nešto drugo i pre svega bi se mogao sagledati kao špijunska melodrama, poput ALLIED Roberta Zemeckisa, doduše u svakom pogledu superiornog ostvarenja.
Chris Pine i Thandie Newton se odlično nose sa svojim junacima, mada bih ja radio u toj ulozi video Naomie Harris jer kao nova Moneypenny ima jači spy cred i dinamičnija je, i cela struktura u kojoj oni tokom večere raspakuju slučaj koji ih je razdvojio i kao kolege i kao ljubavnike, izuzetno zavisi od njihove igre.
Janus Metz koji je primarno dokumentarista ali se do sada odlično snalazio u igranim formama, nažalost sve ovo realizuje vrlo dobro ali bez svežine koja bi celinu učinila upečatljivom. Film ne zaslužuje mnogo primedaba ali nosi u sebi nešto ustajalosti.
Da li je ovo onda već trošena formula urađena dobro ali nešto što je dobro istrošeno formulom ostaje da se individualno proceni. Chris Pine je definitivno sada mnogo bolje odigrao Jacka Ryana i to u filmu koji je izašao za Amazon koji je sada Ryanov dom, kao što je nekada Paramount bio i njegov i Pineov.
* * * / * * * *
Jerker Virdborg napisao je roman koji je dobio bogatu ekranizaciju Adama Berga u produkciji i glumačkoj izvedbi Noomi Rapace. Nisam čitao knjigu na osnovu koje je nastao SVART KRABBA ali ono što je stiglo na ekran nije baš superoriginalno, što naravno ne znači da Adam Berg možda samo nije probrao ono što je najfilmičnije a ostavio nešto jako bitno iz unutrašnjeg života junaka van. Međutim, high concept kojim ovde Berg vlada nije naročito high da bi opravdao relativno skup švedski film na švedskom za Netflix i u tom pogledu, rekao bih da čisto koncepcijski ovde imamo posla s nečim što je za holivudske uslove relativno garden variety materijal.
Švedska je razorena sukobom sa neimenovanim protivnikom, ali reč je o ljudima, dakle biće da su Rusi. I u jednoj od baza grupa vojnika, sve zapravo nekadašnjih civila koje je totalni rat doveo do toga da postanu ratnici, dobija zadatak da prenese preko zaleđenog arhipelaga da sledeće baze nešto što bi moglo preokrenuti rat.
Ono što usledi je sad klasičan ratni film putovanja u kom se preispituju lojalnosti, ljudske granice, susreću postapokaliptični krajolici, generalno business as usual. Međutim, dva elementa dižu ovaj film iznad potonuća u rutinu pa i dosadu jer traje nešto duže nego što priča zahteva.
Prvi je Noomi Rapace koja karakternom glumom uspeva da nas ubedi kako njena generic motivacija sa izgubljenom kćerkom nije toliko generic, odnosno jeste ali proizvodi nam neku emociju. Drugi je sposobnost Adama Berga da osmisli neke zaista nesvakidašnje i do sada neprikazane prizore apokaliptičnog stradanja i razaranja koji daju ovom filmu osećaj svežine.
Adam Berg se već dokazao kao reditelj na američkoj televiziji a najavljeno je da će raditi rimejk Cronenbrgovog VIDEODROMEa koji ni u kom slučaju nije neophodan, ali eto bar možemo računati da ima neku maštu kako da osmisli neke "opasne" prizore.
Overall način kadriranja i egzekucije je holivudski, tehnika realizacije je na visokom nivou, i ako ovde ima elemenata copywooda bar su urađeni u velikom stilu i sa dovoljno elemenata koji omogućuju da se SVART KRABBA izdvoji.
* * * / * * * *
Kogonada je po priči Alexandera Weinsteina snimio užasno pretenciozni i isprazni, monotoni i vizuelno nezanimljivi psihološki SF AFTER YANG o porodici koja se suočava sa crkavanjem AI pomoćnika. Okolnosti su negde iz ključa AKTA MANNISKOR a Colin Farrell u glavnoj ulozi je obećavao neku zvezdanu voltažu. Ono što smo dobili međutim je Colin sve ovo igra kao da je na robiji, na zatvorskoj predstavi koju mora da odigra kao da mu je ovaj indie film neki vid društveno korisnog rada presuđen zbog vožnje u pijanom stanju.
* 1/2 / * * * *
Ti West od početka karijere pravi zanimljive filmove i sve vreme sazreva ali isto tako neprestano ostaje isti prostor za napredak koji ne uspeva da popuni do kraja. Njegovi filmovi su inteligentni, duhoviti, energični, ali isto tako često im manjka čiste horor invencije.
X je film koji izgleda kao jedan veoma lepo snimljen i izveden omaž Tobeu Hooperu koji uspeva da na mnogo mesta bude interesantan, u mnogo aspekata kreativan i duhovit, a opet da na kraju kada treba da se desi strava bude mehaničan i konvencionalan, čak i onda kad je kreativan i duhovit.
Ovog puta u teksašku zabit odlazi grupa mlađih ljudi sa idejom da na jednom imanju snime porno film. Ta ideja ne nailazi na odobravanje domaćina, premda ne iz razloga na koje bismo računali već iz nešto neobičnijih, starica koja je u stanju živog leša se teško miri sa time da joj je supruga napustila muška snaga a da ni nju više niko ne smatra privlačnom.
Ti West u suštini ovde ispituje neke zanimljive strave - da, u osnovi su to mlađi ljudi iz "urbane" sredine i liberalnog miljea nasuprot seljaka koji su zatucani, ali suština je u strahu od starenja i gubljenju seksualne snage i privlačnosti. U jednom trenutku čak i sami junaci verbalizuju taj strah te ovo nije samo moje učitavanje već idejni sloj filma. I to je jako zanimljiva tema.
Problem je u tome što kada ubijanje krene, ta odmazda seksualno presahlih staraca prema virilnim mladim ljudima prerasta u jedan rutinski, zabavan ali tek korektan slasher. I onda odlična podela u kojoj Mia Goth igra i final girl i babu, Kid Cudi igra mladog pastuva koji nosi porno produkciju te Jenny Ortega koja igra square devojku koja pomaže svom dečku filmmejkeru i ostali koji su jako dobri, na kraju nemaju puno prostora za neku zanimljiviju kreaciju sem za ciku, vrisku i jurnjavu.
I to je sve u redu, ali X je mogao biti mnogo više.
Ti West je krenuo kao štićenik Larry Fassendena a ovaj film je snimio u produkciji Sama Levinsona, i ta razlika se oseća, i povoljna je za njega. Ipak, on još uvek nije tamo gde možda već misli da jeste.
No, pošto nije mnogo više, X je to što jeste i zahvaljujući direktoru fotografije Eliotu Rockettu i Ti Westu reč je o vibrantnom teksaškom backwoods hororu, snimanom Down Under, u kome ima šta da se vidi i u kome imamo o čemu da uživamo. Moguće je da Tobe Hooper nije bio pravi kanal za tematizaciju virilnosti i prolaznosti, ali barem je sad ta tema stavljena u opticaj i nadamo se njenom boljem izdanju.
* * * / * * * *
Nešto malo za medijske arheologe -
https://www.rts.rs/page/magazine/ci/story/401/film-i-tv/4778924/opkoljeni-dejli-vajer-pogledi-srpska-rec-velika-srbija-tiraz-pretplatnici.html
Manu Gomez napravio je coming of age film ERASE UNA VEZ EN EUSCADI o odrastanju u Baskiji 1985. godine i uprkos tome što je imao potentne elemente u miljeu, zemlju u građanskom ratu i generalno epohu koja je baš podatna da se lepo rekonstruiše, rezultat je konfuzan i isprazan film, sa simpatičnom glumačkom podelom koja nema šta da radi, klincima koji se vrte u krug isto koliko i odrasli glumci, pa čak i nekim dosta nejasnim promenama u tonu, tipa kad se u milje neželjenog treniranja biciklizma, i prvih gledanja porno kaseta, odjednom umeša HIV infekcija džanki brata jednog od dečaka ili pogibija jednog drugog prilikom neveštog postavljanja bombe. Ako su autori imali nameru da gledaocu tokom bezbrižnog narativa zastane "knedla u grlu", ovim rešenjima do nisu uspeli.
* 1/2 / * * * *
THE LAST THING HE WANTED Dee Rees je zanimljiva, haotična ekranizacija romana Joan Didion koju su za film adaptirali sama rediteljka i Marcos Villalobos. U suštini radi se o throwback 80s političkom trileru sa glazurom atmosferične latinoameričke melodrame i studije ženskog karaktera. Dee Rees polazi od jedne mannovske pretpostavke a to je da će gledalac biti dovoljno strpljiv da prati priču i fokusira se na nju, i zaplet nije mnogo pomognut nekim narativnim tehnikama kojima bi se razjašnjavao.
Kako je ovde reč o nečemu što je mutna delatnost - glavna junakinja je novinarka koja pokriva latinoamerička krizna područja Reaganove ere a onda preko pokojnog oca i sama postaje protagonista Contra-afere, te je samim tim dosta situacija među likovima u neizrečenom, kriptičnom. Ballsy je snimiti takav film a pritom pokrenuti toliku silu raznih ATL i BTL likova i onda izvesti ovo, ali ja sam neizmerno uživao.
Anne Hathaway nudi zaista visokokalibarsku rolu, Ben Affleck je kul kao mutni američki zvaničnik. Toby Jones sjajan kao dekadentni američki pimp u polumirovini posle držanja javnog kupatila u Port-o-prensu. Znači, dešavanja su supermasna i atmosferična, i ko se na to ne nakači, dobiće ugođaj u ravni od * *.
Međutim, meni je sve to leglo, priču sam dosta lako razumeo, dakle nije me odbilo to kada je krenuo spy craft i mumbo jumbo, i legla mi je ta atmosfera tropskog maltene erotskog trilera koja izraste u finišu filma.
Sve je to moglo biti jasnije, akcentovanije, bolje, ali THE LAST THING HE WANTED je takav-kakav je, specifičan je, i svoj, i ima svoje kriterijume, i unutar njih mi je legao.
* * * / * * * *
SERENITY Stevena Knjighta je bio jedan od najprestižnijih nezavisno finansiranih projekata pre nekoliko godina da bi po izlasku bio ismejan kao jedan od najglupljih trilera sezone.
Steven Knight, prestižni britanski scenarista dokazao se kao kralj raznih high concepata i pisac prepoznatljivog rukopisa, i uprkos tome što nisam neki veliki fan ne mogu osporiti da sam u većoj ili manjoj meri uživao u nekim njegovim radovima kao što su Zemeckisov ALLIED, Limanov LOCKED DOWN ili Wellsov BURNT. Ali, isto tako postoji niz slabih filmova po njegovim scenarijima u kojima upravo taj njegov rukopis isisava sav "vazduh" iz dešavanja.
SERENITY je slučaj sličan Mangoldovom filmu IDENTITY gde veći deo vremena gledamo jedno da bi se prilikom twist endinga ispostavilo da smo gledali nešto drugo. I tu se onda postavlja pitanje - šta smo zapravo gledali, odnosno kakav je to film koji u fundamentalnom preokretu koji ruši celu dijegezu dobija svoj smisao.
SERENITY stoga moram da spoilujem da bih ušao u analizu onoga što smo gledali ovde - premda tu nema tako radikalnog shifta kao u IDENTITYju barem na polju definisanja onoga šta smo gledali...
SERENITY kreće kao klišetizirani tropski noir. Imamo ribara kome ne ide, sa lokalnom ljubavnicom koja je malo starija od njega i izdržava ga, asortimanom nekih lokalnih likova na tom tropskom ostrvu koje je negde na Karibima a možda i u Polineziji ali ga sve čine kliše-angloamerički expati. Jednog dana se pojavljuje njegova stara ljubav sa kojom ima sina, i traži od njega da ubije njenog sadašnjeg muža zbog kog ga je napustila jer je maltretira. On se nećka.
A onda saznaje da je ceo život na tom ostrvu u stvari simulacija - kompjuerska igra, i da je ovo u stvari FREE GUY za odrasle.
E sad, kako to naš glavni junak doživi - pa dosta različito od Guya u FREE GUYu - ne kreće u revoluciju da promeni svet i oslobodi NPCjeve već nastavlja sa svojom trashy noir sagom kojoj samo dodaje još jedan sloj ironije.
E sad, Knight ipak nije do kraja načisto da li je ovo igra, kolektivna psihoza, izmišljeni svet traumatizovang deteta ili nešto osmo. Ali ono što film jeste to je znojavi tropski trashy noir sa odličnom glumačkom podelom koju čine Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jason Clarke i Diane Lane. Dakle, nema slabog mesta u podeli ali niko baš ne dobija neki naročit zadatak osim Matthewa koji je uspeo umnogome da ovakvim projektom poravna rezultate McConaugheysainncea.
Knight kao i mnogi scenaristi kada režiraju dosta insistira na atmosferi, na detaljima, želi da bude "veći katolik od pape" u smislu korišćenja filmskog jezika i insistiranju na vizuelnosti u čemu mu pomaže Jess Hall tako da film lepo izgleda.
Na kraju, ključno pitanje ipak ostaje tolerancija gledalaca spram trash noira jer će to gledajući ovaj film najviše gledati, a potom i na te radikalne preokrete, koji su na kraju svega primarni kad se film prepričava ali sekundarni kad se gleda.
* * / * * * *
Raskošna ekranizacija Deightonovog IPCRESS FILE koju je priredio ITV, podstakla me je da repriziram izvorne filmske avanture Harry Palmera.
Poznato je da mi je BILLION DOLLAR BRAIN najdraži u ovom serijalu, i u njemu je Ken Russell otišao najbliže izgledu filma o agentu 007 da ga je režirao Emir Kusturica - da doduše kasnije nije sam Emir imao špijunsku dimenziju u MLEČNOM PUTU.
Ipak, Russellov film istovremeno je označio kraj ovog serijala i Caine će se vratiti Palmeru u dva kasnija manje upečatljiva DTV nastavka koja nisu ni bazirana po Deightonu. Očigledno je taj iskorak bio preekstravagantan za svoje vreme i trebalo je malo sačekati za osovinu Vaughn-Nolan da unese tu vrstu osveženja u špijunac.
Sidney J. Furie je režirao THE IPCRESS FILE stylish za popizdeti, snimao je češki veteran Otto Heller a montirao niko drugi do Peter Hunt, i svi oni koji pamte Furiea kao umornog britansko-kanadskog hacka koji snima drugorazrenne vehicle propalih glumaca osamdesetih treba da pogledaju ovaj film i vide kakav je to majstor bio.
Watkins i Hodge u šest epizoda nude još raskošniju razradu priče, i jasno je koliko je ona sabijena i svedena na esenciju u ovom filmu, ali i dalje u sebi sadržava ključni atribut Harry Palmera, a to je njegova pozicija angry young mana britanske špijunske produkcije, kako literarne tako i filmske. Ironija sa kojom Caine prilazi liku drugačija je od komocije i ironije koju nosi Bond. Prvo zato što su njegovi nadređeni i protivnici više lecarreovski nego flemingovski, sve je više sivo i dubinski dosetljivo nego što je crno-belo. Akcija je vrlo stylish ali u sebi nosi specifičnu dozu ironične trapavosti junaka, i neočekivane proboje brutalnosti naizgled "običnih" ljudi.
Psihodelični element razaranja velikih naučnih umova i ispiranja mozga, takođe je razrađeniji u seriji u kojoj nosi endgame, dočim ovde to ostaje najkrupnija mana ako gledamo iz okvira konvencije špijunskog filma - pretnja koju neprijatelj izvodi nije dovoljno razrađena i instrumentalizovana. Međutim, isto tako u toj lapidarnosti neprijateljeve namere leži i odstupanje od konvencije iz Bonda. U tom pogledu svakako repriziranje ovog filma posle nove serije otvara neke druge horizonte.
Harry Palmer je i nastao kao odgovor na Bonda, na Deightonovo loše iskustvo sa rada na FROM RUSSIA WITH LOVE i u tom pogledu svakako da se mora gledati kao reakcija, i veoma prikrivena parodija koja to u suštini nije.
* * * 1/2 / * * * *
FUNERAL IN BERLIN Guya Hamiltona, ima reditelja iz Bonda, dakle fuzioniše se 007 stilski sa onim što je izdvajalo Harry Palmera i definitivno ovo je pitomiji film od Furiejevog. Otto Heller i dalje snima, i dalje tu ima zanimljivih pokreta kamere i avangardnih kompozicija koje svakako ne bismo mogli sresti u Bondu, ali priča je nažalost dosta "obična" i ovog puta je Palmer umešan u jednu relativno rutinsku "idi mi - dođi mi" akciju na razmeđi Zapadnog i Istočnog Berlina, sa prebezima iz KGBa i nacistima koji rade za Britance.
Od Deightona bi se očekivalo nešto na nivou QUILLER MEMORANDUMa ali ipak to nismo dobili. Dobili smo samo za nijansu maštovitiji hladnoratovski triler sa Harry Palmer koji je i dalje angry young man špijunca šezdesetih i vrlo malo toga po čemu bi se sve ovo izdvojilo.
Ima zanimljivih karaktera i lokacija, Guy Hamilton nije reditelj bez dara, uostalom to je Berlin, tamo je teško naći nešto što nije koloritno, tako da je FUNERAL IN BERLIN daleko od slabog filma, ali svakako je najniža tačka u amplitudi u ovoj prvoj trilogiji.
Zanimljiv detalj je da je Peter Medak režirao drugu ekipu. I njegovo ime izađe u veoma uzbudljivoj i duhovitoj prvoj sekvenci koja obećava nešto što je inspirisalo MAN FROM U.N.C.L.E. Ipak, na kraju, radije bih reprizirao Ritchieja.
* * * / * * * *
SPY STORY Lindsaya Shonteffa, kanadskog hacka koji se bavio britanskim niskobudžetnim filmovima ekranizacija je romana Lena Deightona u kom se pojavljuju sporedni likovi iz serijala o Harry Palmeru ali ne i on sam.
Nažalost, ekranizacija je skromno i ne naročito vešto snimljena, sa pričom koja je potpuno nerazumljiva. Da li je Shonteff otišao preduboko u neku kriptičnost špijunske komunikacije ili je naprosto snimio nerazumljiv film možemo polemisati ali rezultat je nesporno jako slab.
Iako formalno spada u serijal o Palmeru, ovaj roman nije bio predviđen za realizaciju u Salzmanovoj produkciji sa Caineom. BILLION DOLLAR BRAIN je trebalo da bude ispraćen jednim drugim filmom, sa sličnim settingom.
* 1/2 / * * * *
OPKOLJENI su rediteljski i scenaristički debi Miloslava Samardžića, osnivača Pogleda kao četničkog medijskog koncerna i svojevrsne preteče Boreingovog Daily Wirea. Samardžića je od samih početaka Pogledao zanimao "kulturni rat", interesovala ga je čak i filmska produkcija ali je opšta liberalizacija medija, odnosno konkurencija izdavačkih delatnosti SPO i SRS dovela do toga da se Pogledi ipak ne razviju toliko.
Iste godine kada je Daily Wire pustio prvi film koji je producirao na striming, isto je uradio i Samardžić. Dok je Jeremy Boreing u međuvremenu odustao od režije iako je snimio film THE ARROYO, i prvi film preko Dallasa Sonniera radio sa dokazanim profesionalcima, Samadržić je morao da uzme stvar u svoje ruke iako su u svoje vreme kritiku u Pogledima pisali tadašnji studenti FDU koji su sada i značajni činioci u našoj kinematografiji.
OPKOLJENI je amaterski celovečernji film i kao takav nije loš, recimo u poređenju sa radovima Radoša Bajića koji se bavi profesionalnim četničkim inscenacijama ali dosta slabo. Jedino što je kod Bajića, u mnogo skupljim ostvarenjima od ovoga bolje jeste što kod njega glume poznati glumci dočim kod Samardžića glume lokalni kragujevački glumci koji nisu previše ili uopšte poznati sa ekrana.
U tom pogledu, OPKOLJENI nisu bitno lošiji od Bajićeve četničke produkcije a u nekim aspektima su čak i bolji.
Prvo, Samardžićev film koliko god da je naivan je nepretenciozan, i nije opterećen patetikom. Samardžić bira jednu zgodu iz života i rada Nikole Kalabića i ekranizuje je, verovatno sa idejom da ga prikaže kao četnika koji se borio protiv Nemaca i kolaboracionista i da razbije njegov imidž kao izdajnika koji je na sve to još i prodao Dražu.
Paradoksalno, Kalabić nema najjači protagonizam u filmu, neki likovi mu "kradu šou", ali ovo je film opsade, zatvorene situacije. Sa pomalo campy detalja. Recimo neki flešbeovi sa erotskim prizvukom po uzoru na Leonea.
Da četnici nisu imali toliko malo sreće na filmu, i da ih se sada nije poduhvatio Radoš Bajić, onda bi OPKOLJENI bili lako otpisani kao neki skroz fringe, slično MAGA filmovima poput RELIANTa. Međutim, RELIANT nije toliko loš kad se snimi u Srbiji, naročito bez pomoći FCS ili RTS.
Ako je verovati distributerima, OPKOLJENE je u prvom vikendu videlo više gledalaca nego MRAK u koji je FCS uložio stotine hiljada evra i film je prikazan na FESTu. Dakle, o čemu pričamo? Ovo je underground fenomen, ako distirbuteri ne lažu.
Otud, OPKOLJENE moramo podržati ne zbog četnika već zbog celog tog underground, B-film tripa koji se aktivira kod nas ponovo posle ZONU MRTVIH a ove godine već imamo OPKOLJENE i KLJUČ. S tim što KLJUČ ima pozntog reditelja i glumce a OPKOLJENI su skroz off the grid i to je sve jako uzbudljivo.
Najsmešnije od svega, a ima ovde dosta toga smešnog, svakako je odnos prema partizanskom filmu. Ovo je "četnički" film ali više liči na partizanski od mnogih Krvavčevih ili Mitrovićevih. Na kraju će Slovenac Babosek i četnik Samardžić biti predvodnici revivala ortodoksne partizanske estetike tamo gde se ona ponajmanje očekuje.
* * / * * * *
U filmu AMBULANCE, Michael Bay je pokušao da snimi rimejk danskog filma i da iz jednog relativno "malog" i kamernog high concepta za svoje uslove, napravi nešto što će biti njegov stilski showcase, njegov BABY DRIVER. I od filma koji bi mogao da traje 90 minuta, nastao je film koji traje 136 minuta iako nema apsolutno nikakvo opravdanje za to, ni u priči, pa ni u estetici. niti u danskom izvorniku koji je trajao baš 90 minuta.
Sa trajanjem 136 minuta, Bay daje pre svega empirijski dokaz da na ovom projektu nije imao mere, i to groteskno trajanje je samo ilustracija problema koja je veoma direktna. Ipak, ona nije jedina nevolja.
Film u pogledu onoga što znamo iz trejlera da nas čeka, i da ne kažem pojednostavljeno, i u pogledu onoga što on jeste, počinje tek u 40. minutu. Dotle gledamo Xtu iteraciju priče o očajnom ratnom veteranu kome nema druge nego da opljačka banku kako bi lečio bolesno dete. Ta potreba da se jedan najnormalniji filmski poriv kao što je pljačka banke do te mere steriliše, izneverava suštinu žanra - došli smo da gledamo akcioni krimić zbog akcije i kriminalaca i kriminala kao teme, a ne da bismo gledali čoveka koji na možda pogrešan ali jedini mogući način rešava svoj socijalni problem.
Krivac za te probleme je Chris Fedak, kog znamo kao kreatora serije CHUCK koji je napisao bajat skript, sa nekim internim forama na Bayove ranije filmove kojima se pokazuje da AMBULANCE ima mesto u svetu u kom su Bayevi filmovi "fikcija", da bi ubrzo potom postao izuzetno sličan većini, sem jedne razlike, od većine Bayevih filmova, ovaj nije dobar.
Prvih 40 minuta dakle gledamo ekspoziciju likova, njihov neuspeo pokušaj pljačke, zamišljen na neki subtarantinovski način, potom obračun uzrokovan tim pokušajem koji je izveden na neki submannovski način, i konačno dolazak u hitnu pomoć koja se vozi po gradu na subjandebontovski način.
SPEED je remek-delo akcionog filma devedesetih. Izašao je godinu dana pre BAD BOYSa, i Bay pokušava da ga kanališe u ovom filmu, ne bez veštine, ali apsolutno bez uspeha.
Otud AMBULANCE zahvaljujući tome što glume Yahya Mateen, Jake Gylenhall i Eiza Gonzales pa i zato što Bay nije nevešt, ostaje nešto što može da se pogleda, ali ovo je ipak propast na svakom nivou, od estetskog dometa do prihoda na blagajnama, gde je stigao kao film od 40 miliona dolara, nešto jeftino za Baya i to u Americi nije ni približno vratio.
AMBULANCE nije prošao u bioskopima, i možda je to znak krize mid-budget akcionog filma, a možda je ipak samo jedna pogrešna procena iza koje stoji Michael Bay koji je ovog puta naprosto odabrao pogrešnog pisca i prave glumce.
Kod Baya ima toliko veštine da ovaj film svakako treba da pogleda onaj koga ove stvari i inače zanimaju. Ali, za nekakav crossover ovde nema šanse.
* * / * * * *
Nisam igrao UNCHARTED ali koliko znam o toj igri reč je o jednoj od onih koje imaju film like zaplet koji podseća na neke arhetipe ali i stereotipe iz veoma poznatih blokbastera i kombinuje ih slobodno. Kada se po toj koncepciji pravi film, ta stereotipnost može da predstavlja problem, naročito taj aspekt da filmovi koji su opšte poznati stoje u temelju same igre i da sada moraju biti osnov i ekranizacije.
Nažalost, UNCHARTED kao film deluje kao neka dosta senilna mešavina te premise iz igre izvedena bez trunke mašte na filmu, pa se maltene može reći da ono što igra nije diktirala po filmovima nadoknadio je sam autor.
Ali, čak ni to nije neka sreća. Naime, Ruben Fleischer jeste reditelj koji nije snimio mnogo dobrih filmova, ali svaki je bio upečatljiv, imao je nešto "svoje" a ponekad je u tome i preterivao, i radio na štetu celine. U UNCHARTEDu međutim nema apsolutno ničega od toga. Ovo je film potpuno lišen rediteljskog pečata, bravura, čak mu se ni žanr ne može odrediti. Nivo identifikacije sa likovima i praćenje priče je otprilike kao da gledate nekog drugog ko igra neku klišetiziranu mejnstrim igru koja jako podseća na poznate filmove.
Besmisleno je sada i nabrajati koji je element uzet iz kog filma, mada jeste bizarno videti leteće jedrenjake kojima se poslužio i Paul WS Anderson stara gejmerska njuška u THREE MUSKETEERS, no svakako da posle ovog filma nećete dobiti potrebu da se vratite nekom klasiku o Indiani Jonesu, pa čak ni Lari Croft.
Pomenuta sterilnost postupka, dovedena do tačke da se čak ni žanr ne identifikuje jeste veoma zanimljiva. I nažalost, ona pokazuje da je ovog puta Fleischer koji je umeo da bude među zvezdama svojih filmova i da nameće svoje prisustvo, sada potpuno zatomljen.
Tom Holland i Mark Wahlberg pokazuju znake života na nivou čiste profesionalnosti, ali nema ovde sad neke mogućnosti da oni išta spasu svojom harizmom. Nesporno je da se njih dvojica ovde trude, ali glumci koliko god da dominiraju kadrom ipak nisu jedino što u njemu postoji, a UNCHARTED ima i slabu scenografiju, i slabe specijalne efekte.
Ukupno uzev, UNCHARTED je tužan primer jednog ispraznog pokušaja da se snimi blokbaster koji je na blagajnama silom IPa čak i postigao ponešto.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 25-04-2022, 00:33:49
Nisam igrao UNCHARTED ali
Meni je film bio daleko bolji od igre (Uncharted 4: Thief's End), koliki god treš bio. Bar je na (retke) trenutke zabavan.
LA ABUELA Paca Plaze izašla je u kovidijanskim vremenima a po svedenosti broja likova možda je u njima i snimana. Reč je o kamernom, arty hororu u kom se izuzetno oseća upliv Carlosa Vermuta, art house autora koji je ovde pisao scenario.
Paco Plaza je majstor dosta napetog, i konkretnog filma strave ili trilera a ovde odlazi u domen nekih apstraktinijh pretnji, fetišizma, teme lepote i prolaznosti, u priči o manekenki koja se vraća iz Pariza posle vesti da joj je baka doživela razoran moždani udar i kreće da brine o njoj, a onda polako počinje da naslućuje kako baka emituje neke čudne vajbove i priziva zastrašujuće događaje, a što je još važnije što joj je baka u detinjstvu uradila nešto toliko traumatično da je to sve potisnula.
LA ABUELA je film kome Paco Plaza iako je priča više data u atmosferi i odnosima, pruža itekakvu visceralnost, pokazujući da i ovakav film može biti energično izveden uprkos delikatnosti i visokoj estetizaciji. Ovo nije horor filma iznenađenja i sile, ovo je horor film strave i susreta sa nečim neobičnim i nečim arhetipskim, i kroz to gradi veoma snažnu tenziju.
Paco Plaza je ovim filmom bez sumnje proširio okvire svog izraza i dodatno oplemenio svoj rukopis, pokazujući da napreduje iz filma u film.
* * * / * * * *
BULLET TO BEIJING Georgea Mihalke je britanski televizijski film o Harry Palmeru, snimljen po liku kog je osmislio Len Deighton, ali ne i po njegovom zapletu ili literarnom delu. Ovaj film je američka koprodukcija, za mrežu Showtime, ali i ruska jer je Lenfilm takođe pružio usluge i imao ulogu koproducenta.
Kao što su u Bond-filmovima, pa i u onim o Harry Palmeru, Zapad i SSSR u balansu, pa se često desi da zapadni protagonista spasava svet u saradnji sa nekom recimo agenticom KGB i sl. tako je izgleda i sa hladnoratovskim herojima.
Dakle, Lenfilm, studio u kom je Lungin osvojio nagradu u Kanu za TAXI BLUES a Sokurov počeo karijeru, u fazi neuspele privatizacje odlučuje da se izvlači iz stečaja preko Harry Palmera.
Palmer je od prvog do trećeg filma išao sve bliže Holivudu, i u trećem igraju holivudske zvezde kao što je Karl Malden, međutim nije dovoljno dobro prošao da bi dobio i četvrti planirani film.
Sad u ovom TV aranžmanu s Lenfilmom, Harry Palmer dobija tretman old school hladnoratovskog TV filma po priči odnosno posthladnoratovskog po produkciji. Dok je čuveni Ken Adam tražio načine kako da Istok rekonstruiše na Zapadu, ovde se i London snima u Lenjingradu, odnosno tada već Sankt Peterburgu, i George Mihalka kao prekaljen veteran uspeva da izvuče solidan bang for his buck.
Naravno, režija nije ni približno stylish, ali ima par akcionih scena koje su sasvim korektno izvedene za televizijske standarde.
Ideja da veći deo filma Palmer i ekipa putuju transsibirskom železnicom u pokušaju da se dokopaju formule za biološko oružje razvijano u eri SSSRa je zanimljiva ali nije naročito vešto izvedena. I to je šteta jer je u njoj mogla da se evocira uspomena na prvi serijal, kroz veštije, pronicljivije pisanje i hrabriju režiju.
Jason Connery, tada u fazi kad igra Iana Fleminga u nekoj sličnoj produkciji, i u generalnom pokušaju da eksploatiše očevo slavno prezime, igra Palmerovog ruskog pomoćnika koji mu je možda i sin začet sa KGBovskom honey trap ženskom.
Kasnije, kada je Putin došao na vlast, poredili su ga sa nepriznatim sinom kog je Bond dobio sa nekom od svojih brojnih ruskih partnerki, ali ovaj film ni to pomnije ne razrađuje.
Na kraju, čini se da problem nisu ni dominantno ruske lokacije, ni televizijska umesto filmske realizacije (premda je tehnički gledano film rađen "filmski", da ne bude zabune - nije reč o studijskoj TV drami koja se miksuje), već scenario. Čak ni obezbeđen cameo Sue Lloyd koja je igrala Jean u IPCRESS FILE, Michael Gambon kao glavni negativac, pa i legendarni Bart Kwouk kao kineski general, nisu dovoljno iskorišćeni u tekstu.
Godinu dana kasnije, u istom aranžmanu izašao je još jedan TV film o Palmeru.
CASUAL DAY Maxa Lemckea je rutinska, i ne naročito ubedljiva kritička melodrama o korporativnom životu koja mi je privukla pažnju jer ju je pisao Daniel Remon, scenarista Sorogoyenovog EL DOBLE iz antologije HISTORIAS PARA NO DORMIR. CASUAL DAY je potpuno drugačija stvar, kao neki jako razuđeni Neil LaBute. Od slavnih glumaca u podeli imamo Luisa Tosara međutim on se potčinio ansamblu i ni na koji način svojom zvezdanom voltažom ne remeti film i ne nameće se kao nekakav punktum u glumačkom pogledu.
* * / * * * *
Evo nečega za ljubitelje i poznavaoce.
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/4795374/dzejms-bond-konkurencija.html
Jedno od imena koje je izbilo u prvi plan tokom emitovanja serije TOKYO VICE, naravno duboko ispod Michaela Manna i Jakea Adelsteina jeste Josef Kubota Wladyka, veoma odgovoran filmski i televizijski reditelj koji je do sada snimio epizode mnogih važnih serija, od kojih su neke, recimo ANIMAL KINGDOM najbolje na svetu a u njoj je radio desetu u drugoj sezoni.
U TOKYO VICE su mu prepuštene čak četiri epizode.
Wladyka je do sada snimio dva igrana filma. Jedan pod pokroviteljstvom Spike Leeja i drugi u produkciji Darrena Aronofskog.
Aronofsky je bio pokrovitelj filma CATCH THE FAIR ONE, izuzetno kompaktnog, svedenog, vizuelno ekspresivnog krimića o Indijanki koja se bavi boksom i traga za mlađom sestrom koja je nestala, po svemu sudeći u lancu trgovine belim robljem koje drže lokalni naizgled respektabilni domaćini iz obe zajednice.
Indijanski rezervati se vraćaju na velika vrata u svet krimića, počev od Taylora Sheridana i njegovog WIND RIVERa, preko raznih serija među kojima je najgledanija opet njegova YELLOWSTONE, pa sve do Scorseseovog sledećeg filma.
Ovde je indijanska zajednica prikazana van rezervata ali atmosfera nemaštine i lokalnih kazina je tu. Wladyka gradi atmosferičan svet Flyover Amerike gde ljude lako pojede mrak, svratišta u kojima spava sirotnja, podruma bogataških vikendica u kojima razvučene folije čekaju da se obave ubistva, kamiondžijskih odmorišta na kojima se završavaju poslovi.
Glavnu ulogu igra Kali Reis koja se zaista bavi boksom i odlično se snalazi u ulozi koja iziskuje pre svega underplay i fizičku ubedljivost a ona pruža oba. Uz Wladyku ona je radila i na scenariju kao autorka filmske priče. Ako imamo u vidu da joj u 36. godini bokserska karijera još uvek ide dosta dobro, deluje da je ovo ispipivanje terena za nešto kasnije dobro prošlo.
CATCH THE FAIR ONE mnogo više deluje kao da je nastao pod pokroviteljstvom Taylora Sheridana nego Aronofskog, ali svakako da ima malo te korozije njegovog WRESTLERa i u ovom filmu. Međutim, Wladyka je efikasan i u 80 minuta uspeva da iskaže sve što je zamislio.
Ljubitelji old school krimića ali i nu school socijalnog problemskog filma ne bi trebalo da propuste ovo ostvarenje.
* * * 1/2 / * * * *
Reprizirao sam BULLSEYE Michaela Winnera iz 1990. godine. Poznu produkciju Menahema Golana kada se već razišao od Globusa i vodio 21st Century, kuću koja nažalost nikada nije postala tako kultna i nije imala značajnije uspehe.
Ovaj film je spojio Michaela Cainea i Rogera Moorea u jednom komplikovanom, farsičnom i banalnom zapletu o dva naučnika koji izgledaju isto kao dva prevaranta i zameni identiteta dok se svetske sile bore za formulu koju su osmislili za pravljenje jeftine energije.
Uprkos tome što je ovaj film hteo da se podjednako obrati onima koji vole Bonda ali i Caineove heist komedije poput DIRTY ROTTEN SCOUNDRELS, ne funkcioniše ni na jednom nivou. Čak ni Winner ne uspeva da ga učini dinamičnim iako se trudi da se događaji barem relativno brzo ređaju.
Stoga, film mi je ostavio podjednako slab utisak kao kad sam ga gledao u detinjstvu na VHSu First Productiona.
MAIXABEL je spor, otužan film o egzekutoru iz terorističke grupe ETA koji deset godina posle jednog atentata susreće suprugu žrtve i traži iskupljenje i svi oni zajedno prolaze kroz neku katarzu. Iciar Bollain je imala priliku da za glavnu ulogu ima Luisa Tosara, koji je sjajna faca i radi dobre stvari ali ni on ne može mnogo da pomogne ovoj priči koja ide iz jedne tačke prema drugoj, bez mnogo prepreka, mahom oslonjena na dijalog koji čine opšta mesta i iste takve dileme koje deluju generički.
Film je korektno snimljen i produkciono ispraćen, bez efektnijih rešenja.
* 1/2 / * * * *
Trideset tri godine posle Hawksovog remek-dela snimljenog po Chandlerovom romanu, Michael Winner snimio je svoju ekranizaciju, po vlastitom scenariju. U njegovoj Bogarta nasledio je Robert Mitchum, a film se dešava u Londonu. Nema mnogo razloga da se ulazi u tumačenje zašto Philip Marlowe dolazi u London da istražuje i šta se time dobija jer je to očigledno neka produkciona uslovnost koju je nosio rad na ovom projektu Lew Gradea.
Trenutno Neil Jordan snima film MARLOW po romanu u kom ovaj Chandlerov junak živi u Francuskoj, dakle, Marlowe ima inklinaciju ka Evropi pre svega kroz ogromnu i veoma uglednu fanbazu na kontinentu. Velika Britanija nije u klasičnom smislu Evropa, ali ni Winnerov film ne uspeva da je nametne kao neku bitnu činjenicu koja će obogatiti narativ o Marloweu. Osim što ga povremeno pitaju odakle je, ovaj detektiv ide i rešava slučaj kao i inače, kao da je u sred bilo kod američkog grada.
Dakle, ako očekujete GUMSHOE ili THE SINGING DETECTIVE, dve najpoznatije britanske varijacije na Chandlera i hardboiled detektive, zaboravite ih. Ovo je lenja adaptacija, koja krene doduše nešto jasnije od one koju je snimio Hawks i koja je notorna po tome da su scenaristi našli grešku u romanu a onda ni oni sami nisu uspeli da razjasne sve lavirinte Chandlerovog zapleta, ali na kraju se završi zamršeno, sa gledaocem koji je izgubio volju da prati šta se desilo.
No, nije čudno kod Winnera to što je njegova ekranizacija slabija od Hawksove ili što nije bogata značenjima kao Dennis Potter već zbunjuje prilična statičnost i ukočenost ovog filma. Winnerova dela karakteriše propulzivnost, visok tempo, dinamika, eros i tanatos u službi zabave gledalaca i ovde ima potencijala za sve to ali se nažalost ne dešava.
Madame Tussaud je jedina asocijacija koju London nudi u ovoj ukrućenoj adaptaciji u kojoj čak ni Mitchum snimljen u nekim sterilnim širim planovima ne uspeva da napravi značajnu ulogu kao Marlowe, samo tri godine posle FAREWELL, MY LOVELY Dicka Richardsa.
Winner je ovde imao na raspolaganju sjajne glumce kao što su James Stewart, Oliver Reed ili Edward Fox, i sa njima nažalost nije napravio bitan film kakav je mogao. Ipak, ovo je bilo daleko od kraja njegove karijere i posle ovoga snimio je još nekoliko mnogo uspelijih naslova.
* * / * * * *
Doajeni britanskog filma i televizije Dick Clement i Ian La Frenais pisali su scenario za film THE JOKERS po priči Michaela Winnera i 1967. godine ovaj dinamični i duhoviti heist film nadovezivao se na "svet" gnevnih mladih ljudi iz pozorišnih drama, romana pa i filmova.
U ovom filmu dva brata, ražalovana i razočarana mlada čoveka iz vojske, odlučuju da naprave jedan veliki kriminalni gest koji neće biti kažnjiv po zakonu ili bar tako oni misle. Otuđiće kraljevski nakit, barem nakratko i time će stvoriti uzbunu i društvu i napraviti nekakav gest.
Michael Crawford i Oliver Reed odlično igraju braću, različitim stilom i stavom, ali svako sa svojom dozom promućurnosti. Winner drži tempo na visokom nivou, a fotografija je dinamična, ne samo u pokretima kamere već i u pokretima unutar mizanscena.
Ukratko THE JOKERS nudi Winnera u najboljoj formi, kada odlazi od Ealing komedije u pravcu angry young man filma ali sa komercijalnom dimenzijom i rediteljskom mišićavošću u realizaciji. U svim detaljima vidljivo je visoko interesovanje ekipe i koncentracija i rezultat je upečatljiv i nesvakidašnji heist film u kinematografiji koja ih je praktično izmislila i usavršila.
U drugom žanrovskom ključu, i sa nekim drugim ciljevima, Clement i La Frenais su četrdesetak godina kasnije napisali THE BANK JOB Rogera Donaldsona koji se bavi jednom potpuno drugom vrstom krađe vezane za kraljevsku kuću.
* * * 1/2 / * * * *
Nedavno sam pisao o Winnerovoj ekranizaciji klasičnog krimića THE BIG SLEEP Raymonda Chandlera, a sada ću se baviti njegovom ekranizacijom jednog drugog klasika, to je Agatha Christie u romanu APPOINTMENT WITH DEATH.
Kako mi je Chadler bliži i bitniji od Agathe, samim tim mi je možda i kriterijum nešto niži kada razmatram ovaj film iz 1988. godine, dakle tačno deset godina posle THE BIG SLEEP.
Ovaj film je nastao u serijalu ekranizacija sa Peterom Ustinovim u kom su se poznati euroamerički glumci, mahom veterani, pod vođstvom iskusnih reditelja skupili u grupi Agathinih klasika, adaptiranih iz pera Anthony Shaffera.
Shaffer je poznati britanski dramatičar koji nas je zadužio komadom i filmom SLEUTH kao jednim od vrhunskih produkata britanskog kriminalističkog kiča, čiji je Agatha Christie rodonačelnik. On se fino nadovezao na njen opus koji je postao muzejska stvar bez istinske relevatnosti za savremenog čoveka, ako ne u samom tekstu a ono u načinima izvedbe.
Kao što je njena predstava MOUSETRAP poznata kao jedna od najduže igranih, i samim tim primer muzejskog bulevarskog teatra, slične su i njene ekranizacije koje konstituišu jednu izmaštanu epohu koja nikada nije postojala, sa površno izvedenim tipskim likovima, i zapletima.
Winner se začudo u tome sjajno snašao i njegov APPOINTMENT WITH DEATH ima određeni puls iako to u osnovi jeste starinski treš.
Prvo likovi su Amerikanci i glumci su tipičnim "špreherskim" ulogama koje su doktorirali engleski interpretatori dodali malo porodične melodrame sa dosta dreke po uzoru na Tennesee Williamsa i tu generaciju pisaca. Zatim, iako kod Agathe nema nekog naročitog nasilja i suspensea, Winner uspeva da napravi par scena koje imaju određenu uznemirujuću atmosferu i u njima igraju mladi američki glumci koji nisu u fazi ukrućenog recitovanja.
Međutim, na nivou vođenja priče, možda i najzanimljiviji Winnerov doprinos je strukturalna labavost filma. Ne gradi tenziju koja deli film na dva dela, do ubistva i posle njega već i kada se ubistvo desi, određena polifonija među likovima ostaje, a Poirot postepeno dobija protagonizam sve do tradicionalnog završnog predavanja koje se ovog puta izvodi iz dva puta.
Sama fizička izvedba u pogledu scenografije i lokacije je veoma solidna, glumačka podela je stabilna i Winner se snašao ne samo u režiji materijala već i okolnosti nastanka filma.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-05-2022, 11:47:47
Winner se začudo u tome sjajno snašao
On je, kad obrati pažnju i potrudi se, zapravo kompetentan režiser. Ali mislim da je dosta rano u karijeri shvatio koji tačno elementi su bitni da se naglase u jednom inače površnom filmu kako bi on imao dovoljno karaktera da bude uspešan i da se nije stideo da stvari radi s pola mozga...
ONE DAY je adaptacija romana Davida Nichollsa iz pera samog književnika koju je kao svoj do sada najzreliji film režirala Lone Scherfig. Ovaj literarni predložak nametnuo je dosta izazova, prvo ljubavnu priču koja se prostire kroz par dekada, sa junacima koji su suđeni jedno drugom ali su u vezama sa drugim ljudima gde je vrlo kompleksno ispratiti brojne događaje a da se usput izgrade atmosfera i odnosi, te da se glavna nit očuva. Zatim, film u završnom actu ima jedan krupan preokret koji mu donekle menja žanrovski predznak iako ostaje u okvirima ljubavnog filma sa čime se takođe treba izboriti, a što gotovo sigurno ne bi bio izbor scenariste nekog originalnog filmskog predloška.
Ipak, Nicholls i Lone nalaze put kako da to savladaju, i to na način da pričaju priču u jednom generalnom kontinuitetu unutar likova i njihovih odnosa s tim što se vremena prosto menjaju kroz natpis na ekranu, i naravno ta promena se oseća i u dešavanjima ali nema radikalnih rezova u kojima nam nameću da se promenila epoha i sl. Dakle, tajna funkcionisanja ovog tilma i toga što jednu u suštini formalno složenu ali suštinski jednostavnu priču uspeva da efektno izloži jeste u tome što prepoznaje ono što je važno a to je suštinski jednostavan segment.
To ne znači da nema formalnih bravura, vidljivih formalnih intervencija itd. kao i da film nije vizuelno veoma artikulisan što smo i očekivali od Lone Scherfig. Promena epoha podrazumeva i slike popularne kulture i načina života, i tu Lone nalazi način da sve to prožme sa junacima i njihovim situacijama i nikada ne pretvori film u nametljivo katalogizovanje popularne kutlture.
Jim Sturgess u glavnoj ulozi pomalo kanališe mladog Jarvisa Cockera a Anne Hathaway donosi full holivudsku harizmu kao njegova sudbinska partnerka, i maksimalno je raspoložena za nadigravanje uz svu harizmu koju inače donosi i ima.
Film je postigao mnogo veći uspeh van SAD nego tamo, a kako su likovi Britanci uprkos tome što je Anne Hathaway holivudska zvezda, može se reći da je ovo ipak kod njih i tretirano kao strani film. Kritika ga je mnogo slabije prihvatila nego što je realan domet filma i samim tim zaslužuje novu procenu.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 06-05-2022, 12:01:10
Quote from: crippled_avenger on 06-05-2022, 11:47:47
Winner se začudo u tome sjajno snašao
On je, kad obrati pažnju i potrudi se, zapravo kompetentan režiser. Ali mislim da je dosta rano u karijeri shvatio koji tačno elementi su bitni da se naglase u jednom inače površnom filmu kako bi on imao dovoljno karaktera da bude uspešan i da se nije stideo da stvari radi s pola mozga...
On je strašan reditelj, ali je prosto ušao punim gasom u taj neki tabloidni milje, pre svega, njegovi problemi čak nisu ni estetski koliko senzacionalistički i onda je ponekad prosto svoje filmove opterećivao time. Plus je s velikim uspehom išao iz žanra u žanr i stekao imidž da je hack a ne istinski autor. Što je opet nepravedno.
Meni je kod ove Agathe Christie on doneo baš ono što treba, to je puls u jedan muzejski treš, a pritom nikada nije odstupio od onoga što penzosi na kraju žene da dobiju.
Katarin Trendakosta:
Television Is in a Showrunning Crisis (https://www.vice.com/en/article/epxeze/television-is-in-a-showrunning-crisis)
Sophia Banks je u produkciji Basila Iwanyka, istog producenta koji nam je nedavno doneo izvanrednog THE CONTRACTORa snimanog pre pandemije, snimila film BLACK SITE po mnogo čemu sličan film sniman tokom pandemije u Australiji. U ovoj priči o opsadi CIA black sitea za držanje i ispitivanje zatvorenika igra A- ekipa koju čine Michelle Monaghan, Jason Clarke i Jai Courtney, od kojih svakako očekujem baš mnogo od Michelle i Jasona, ali rezultat je jedan od onih loših & nevažnih filmova sa poznatim glumcima. Nažalost.
Film je snimljen tokom pandemije i pati od tog pandemijskog osećaja da je u kadru manje ljudi nego što bi trebalo. Zamisao i scenario su daleko ispod mogućnosti i onoga u čemu očekujemo da vidimo Michelle i Jasona. Daleko su njih dvoje od zvezda koje mogu da biraju projekte ali su sjajni glumci koji su umeli da procene šta treba da rade. BLACK SITE je baš loša procena.
Istini za volju, mogao je i Chris Pine isto tako da se prevari u CONTRACTORu ali tu je imao vrsnog reditelja koji je uspeo da izvuče maksimum iz scenarija i budžeta. Sophia Banks ima triput manje novca nego Tarik Saleh tamo ali i mnogo slabiji koncept u kom nažalost Michelle i Jason čak i tehnički isporučuju svoje veoma slabe uloge.
Na kraju, BLACK SITE deluje kao film od kog su svi digli ruke i uprkos uključenim imenima završio je dumpovan na Redboxu.
* 1/2 / * * * *
Paco Plaza je producirao film Leticie Dolere REQUISITOS PARA SER UNA PERSONA NORMAL, romatičnu komediju izvesne vizuelne atraktivnosti i formalno zanimljive naracije o mladoj ženi koja uz pomoć jednog autsajdera pokušava da se "unormali" i dovede svoj život u red. Naravno, na tom putu ona će sa tim autsajderom pronaći i ljubav.
Film je komičan ali nije mnogo duhovit. Da jeste bio bi zaista izuzetan. Smeh uspeva da izmami jednom opštom solidnošću izvedbe i veštinom da se i bez velikih humorističkih ideja proizvede reakcija "na znanje".
Leticia Dolera je i u glavnoj ulozi i naravno njena harizma umnogome doprinosi prevazilaženju ovog nedostatka.
Ipak, ključni element po kom se ovaj film pozitivno izdvaje jeste vizuelna artikulacija, dinamika na svim nivoima, ne samo u pogledu tempa dešavanja već i kolorita itd. Dolera je izrežirala jedan veoma ozbiljno izveden film u kom je bila svakako više od glumice koja misli da joj reditelj ne treba.
* * * / * * * *
THE DUEL AT SILVER CREEK je prvi Siegelov film u koloru. Reč je o B-vesternu iz 1952. godine. Siegel uspeva u ovom B-okviru da postigne tempo, jasnoću izlaganja, intrigantnost zapleta o claim jumperima koji žele da se reše svojih protivnika, ali filmu očajnički treba zvezda da ga digne na viši nivo.
No, to nije Siegelova greška.
Ipak, zanimljivo je da se Lee Marvin pojavljuje u veoma maloj ulozi i pošteno govoreći i u njoj zasija jače nego glavni šerif - Audie Murphy.
Audie Murphy je bio daleko od nepoznatog glumca ali ako se iko upitao što nije postigao više, ovo je primer. S druge strane baš kod Siegela u GUNRUNNERSu se mnogo bolje snašao ali to je zaista superioran film i drugačiji je od ovog plot heavy vesterna. Pa ipak i tamo je Audie bio slabija tačka, i svakako nije Humphrey Bogart kao što ni ovde nije Randolph Scott.
* * * / * * * *
Evo trejlera (well, tizera) za Avatar 2, pa ko poživi do Decembra, gledaće:
https://youtu.be/NZrX_ES93JA (https://youtu.be/NZrX_ES93JA)
Pa kad smo ovoliko poživeli od prvog dela, doživećemo valjda i decembar.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
OZYMANDIAS Miše Antadzea je nažalost maltene studentski rad o Staljinovom rodnom mestu kao muzealizovanoj vukojebini u kojoj se mogu videti njegove statue koje su inače u Gruziji od 2011. zabranjene kao i drugi sovjetski simboli.
Antadze pokušava da napravi atmosferičan-opservacioni dokumentarac ali na tom putu zakači svako zamislivo opšte mesto.
Andrei Mitsila je beloruski reditelj koji živi i radi u Poljskoj. U filmu GDY KWIATI NIE MILCZA prikazuje ljude koji su protestovali 2020. protiv Lukašenka, njihov život posle toga i traume koje su pretrpeli.
Film je sniman crno-belo što je pretenciozno rešenje neopterećeno nekim naročitim smislom. Autor ne daje nikakav kontekst celoj priči, ni u pogledu toga ko je Lukašenko i šta su karakteristike njegove vladavine niti zašto su izbili protesti.
Ipak, ono što pruža jeste "ljudsko lice" učesnika protesta. Ali, to sve nije dovoljno za neko jače gledalačko iskustvo.
* 1/2 / * * * *
RAISE THE BAR Gudjona Ragnarssona je veoma zanimljiv islandski dokumentarni film o košarkaškom timu za devojčice osnovanom 2015. godine koji ih prati iz godine kako rastu i upadaju u razne situacije među kojima je i ona da je trener želeo da ih kvalifikuje za turnire na kojima bi igrale protiv dečaka jer su u mlađim godinama deca fizički iste snage, ali je naišao na otpor Saveza i na to je tim odgovorio protestom.
NBA tim New Orleans Jazz draftovao je Lusiu Harris davnih dana. Ona nikada nije zaigrala u NBA, ali je bila draftovana i generalno, u poslednje vreme ima filmova i serijama o devojkama koje se takmiče u mučkim ekipama. Serija THE PITCH se bavila devojkom koja postaje MLB pičer, SWAGGER kao fikcionalizovana biografija Kevina Duranta uvodi lik talentovane devojke koja se priključuje muškom AAU timu a u FIRST MATCHu Olivie Newman imamo dokumentovan slučaj rvačice koja se bori sa muškim timom.
Dakle, ovo pitanje nije novo, ali je u profesionalnom sportu drugačije rešeno nego u amaterskom.
Iako je Island imao jednog od prvih evropskih igrača u NBA, na tome su se zaustavili i zato su oni i u stanju da otvore ovu vrstu problematike kad je reč o košarci jer realno kod nas ili u SAD se ovo pitanje ne bi ni postavljalo.
Međutim, ima ovaj film još jedan sloj a to je istraživanje samog odnosa trenera sa roditeljima i igračicama. Naime, on forsira visokokompetitivni duh iako su one došle da se bave košarkom više rekreacije radi, a kada krene u borbu sa vetrenjačama protiv islandskog saveza, neprekidno se poteže pitanje da li je to njegova borba u kome on samo koristi devojčice kao frontmenke.
Ovo je zanimljiv film za ljubitelje sporta jer u sebi nosi razne sportske, takmičarske i psihološke slojeve.
* * * / * * * *
Film Tomaša Volskog "1970" govori o demonstracijama i štrajku radnika u priobalnom delu Poljske, sa centralnim pokretom u Gdanjsku kada su se zaposleni u brodogradilištu podigli i izašli na ulice zbog povećanja cena.
Demonstracije su trajale osam dana i u njihovom gušenju učestvovalo je 27 000 vojnika i 9000 policajaca, koristeći 550 tenkova i čak 40 plovila poljske mornarice, te preko stotinu aviona. Događaji su postali nasilni sa obe strane, gorela je zgrada Komiteta a ispaljeno je čitavih 46 000 metaka.
Na kraju, iza ovog protesta ostalo je četrdesetdevetoro mrtvih. Stradao je 41 demonstrant, u rasponu godina od 15 do 59, šest vojnika i dva policajca.
Film je izgrađen na snimcima telefonskih razgovora Kriznog štaba koji su činili tadašnji vrhovni funkcioneri poljskih službi bezbednosti. Tonsku sliku grade muzika i relativno smireni razgovori funkcionera u kojima prvo kreće raspitivanje šta se to dešava u Gdanjsku a onda polako kreću da se izriču sve brutalnija naređenja, bez mnogo promena tona. Slika njihove hladnokrvnosti je pomalo i tragikomična, recimo kada shvate da finski konzul planira da ode iz zemlje i da možda ima neke kompromitujuće snimke pobune pa jedan predlaže da insceniraju saobraćajnu nesreću i tako mu ukradu materijale.
Skoro svi političari prikazani u filmu posle ovih događaja su pali sa funkcije, a sam masakr je procesuiran cele 42 godine kasnije kad su oni većinom već preminuli. Prikazani su na zanimljiv ali vrlo sugestivan način. Napravljene su lutke koje ih blago karikaturalno stilizuju.
U lutkarskoj akcionoj parodiji "Tim Amerika", glavni negativac je Kim Džong Il i kad se pojavi lutka sa njegovim likom jedan od junaka poviče, "Pa, on je marioneta." Jasno je da Tomaš Volski želi da prikaže poljske bezbednosne funkcionere kao marionete i zato ih u rekonstrukcijama igraju lutke, a koga drugog rukovaoca one mogu imati nego nekog iznad njih, a na samom vrhu nema da bude ko drugi nego Moskva.
Kasnije će Poljska imati još radničkih pobuna u ovim krajevima, dobiće i strahovladu generala Jaruzelskog da ne bi imala novu sovjetsku invaziju a na kraju svega i Valensu kao lidera sazrelog sa druge strane barikade. Ovde je Jaruzelski samo epizodista a Valensa se ne pominje.
* * 1/2 / * * * *
THE NIGHTCOMERS Michaela Winnera verovatno je bio dočekan u čudu jer je reč o prequelu romana TURN OF THE SCREW Henryja Jamesa koji je prethodno već bio ekranizovan, ali ga Winner ne uzima kao referencu. Ovaj naslov is 1971. nastao je u eri kad je bilo čudnih nastavaka poput BEYOND THE POSEIDON ADVENTURE, nije sve bio Novi Holivud i vrhunac filmske umetnosti ali to "produbljivanje univerzuma" kome danas svedočimo kao najrutinskijoj pojavi ipak nije bilo tako prisutno.
Winner snima film po scenariju Michaela Hastingsa koji sebi uzima slobodu da predstavi događaje koji su doveli do onoga što znamo u romanu Henry Jamesa. I Winner to sve gura u pravcu jednog sexploitation psihološkog trilera, za čije je potrebe tada uspeo da ima velikog Marlona Branda u roli koja je nažalost nevažna u njegovom opusu ali ima određene odbljeske genija.
U suštini, Winnerov film koketira sa nekim arty rešenjima ali prosto nije art, a nije opet dovoljno žanrovski i nema dovoljno ripper sekvenci da bude Hammer horor, niti je dovoljno dramski i psihološki studiozan pa da bude priča o karakterima.
Winner nudi od svega pomalo, pa tako i ova priča i njegova režija, slično kao i Brando imaju bljeske lucidnosti koji čine ovo ostvarenje jednim interesantnim kuriozitetom iz sedamdesetih za koji mi je drago što postoji. U njemu ima nešto ambiciozno i zanimljivo ali kao celina THE NIGHTCOMERS prosto nema domet. No, dinamičan je i neprestano je zanimljiv, što se za mnoge filmove ne može reći.
* * 1/2 / * * * *
Jedan od ozbiljnih problema kod recepcije dokumentarnog filma je kada autori snime nešto što nije u skladu sa očekivanja gledaoca. Film BEZ Luke Papića o Aleksandru Deniću, našem velikom savremeniku, umetniku koji na svojim slikama, u ritmu novinskog karikaturiste briljantno dekonstruiše našu svakodnevicu na jedan potpuno unikatan, nepredvidiv i istinski iracionalan način. U epohi mema, Denić slika, ali vrlo često njegov rad završava kao meme iako isto tako povremeno dostiže transcedenciju.
To je Aleksandar Denić koji mene zanima. Denić prikazan u ovom pomalo nebuloznom filmu Luke Papića je ljubitelj pasa koji sreće neke druge ljubitelje pasa, inače frikove, sa nekim frikovskim pričama. Ima tu prajsles momenata u potencijalu, tipa kad Denić ide u posetu Dragiši Biniću, ali i to je više nivo namedroppinga i gledanja životnog ambijenta poznate ličnosti nego što ima neke supstance.
Moguće je da Denićev potencijal kao teme precenjujem odnosno da on možda ne može da predstavi sebe sam na taj način kako bih ja voleo. Ali, otud neka intervencija izvan njega je mogla pružiti kontekst. Međutim, to je onda old school dokumentarac a ne sada pomodni opservacioni stil koji deluje maltene nemontirano.
Otud, ovaj film me je duboko razočarao. Ali, to ne znači da možda nekome ne može biti zaista otkrovenje. No, plašim se da ceo taj "kučkarski ugao" nema mnogo težine sam za sebe i nije toliko zanimljiv bez Denićevog konteksta. A Denić opet daleko nadrasta taj sadržaj.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-04-2022, 23:57:59
SERENITY Stevena Knjighta je bio jedan od najprestižnijih nezavisno finansiranih projekata pre nekoliko godina da bi po izlasku bio ismejan kao jedan od najglupljih trilera sezone.
Steven Knight, prestižni britanski scenarista dokazao se kao kralj raznih high concepata i pisac prepoznatljivog rukopisa, i uprkos tome što nisam neki veliki fan ne mogu osporiti da sam u većoj ili manjoj meri uživao u nekim njegovim radovima kao što su Zemeckisov ALLIED, Limanov LOCKED DOWN ili Wellsov BURNT. Ali, isto tako postoji niz slabih filmova po njegovim scenarijima u kojima upravo taj njegov rukopis isisava sav "vazduh" iz dešavanja.
SERENITY je slučaj sličan Mangoldovom filmu IDENTITY gde veći deo vremena gledamo jedno da bi se prilikom twist endinga ispostavilo da smo gledali nešto drugo. I tu se onda postavlja pitanje - šta smo zapravo gledali, odnosno kakav je to film koji u fundamentalnom preokretu koji ruši celu dijegezu dobija svoj smisao.
SERENITY stoga moram da spoilujem da bih ušao u analizu onoga što smo gledali ovde - premda tu nema tako radikalnog shifta kao u IDENTITYju barem na polju definisanja onoga šta smo gledali...
SERENITY kreće kao klišetizirani tropski noir. Imamo ribara kome ne ide, sa lokalnom ljubavnicom koja je malo starija od njega i izdržava ga, asortimanom nekih lokalnih likova na tom tropskom ostrvu koje je negde na Karibima a možda i u Polineziji ali ga sve čine kliše-angloamerički expati. Jednog dana se pojavljuje njegova stara ljubav sa kojom ima sina, i traži od njega da ubije njenog sadašnjeg muža zbog kog ga je napustila jer je maltretira. On se nećka.
A onda saznaje da je ceo život na tom ostrvu u stvari simulacija - kompjuerska igra, i da je ovo u stvari FREE GUY za odrasle.
E sad, kako to naš glavni junak doživi - pa dosta različito od Guya u FREE GUYu - ne kreće u revoluciju da promeni svet i oslobodi NPCjeve već nastavlja sa svojom trashy noir sagom kojoj samo dodaje još jedan sloj ironije.
E sad, Knight ipak nije do kraja načisto da li je ovo igra, kolektivna psihoza, izmišljeni svet traumatizovang deteta ili nešto osmo. Ali ono što film jeste to je znojavi tropski trashy noir sa odličnom glumačkom podelom koju čine Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jason Clarke i Diane Lane. Dakle, nema slabog mesta u podeli ali niko baš ne dobija neki naročit zadatak osim Matthewa koji je uspeo umnogome da ovakvim projektom poravna rezultate McConaugheysainncea.
Knight kao i mnogi scenaristi kada režiraju dosta insistira na atmosferi, na detaljima, želi da bude "veći katolik od pape" u smislu korišćenja filmskog jezika i insistiranju na vizuelnosti u čemu mu pomaže Jess Hall tako da film lepo izgleda.
Na kraju, ključno pitanje ipak ostaje tolerancija gledalaca spram trash noira jer će to gledajući ovaj film najviše gledati, a potom i na te radikalne preokrete, koji su na kraju svega primarni kad se film prepričava ali sekundarni kad se gleda.
* * / * * * *
Žao mi je što ti se nije svideo ovaj briljantni film ali to me ni nečudi jer si još nemilosrdniji bio prema čak i genijalnijem Interstellaru.
Espinosa doktor Daniel je svoj odličan niz holivudskih filmova nažalost obustavio, ali na mestu gde je najmanje štete to moglo da mu načini, radeći Sonyjev Marvel film koji ima built-in audience.
MORBIUS ima Jareda Letoa u glavnoj ulozi, ima Matta Smitha kao negativca ali izgleda nažalost kao dve spojene epizode neke dosta bajate network serije. Espinosin "povišeni realizam" i energične inscenacije se ovde ne mogu nači. MORBIUS ima sve sve nedostatke Fleischerovog VENOMa plus je još banalniji i još jednostavniji na nivou priče.
Po obimu priče, rekao bih da MORBIUS jedva da ima materijala za film i onda unutrar tih malobrojnih događaja i koji se dese nema prostora za neku dinamiku i dramu.
Šta je dovelo do ovakvog filma stvarno ne znam. Ali, čak i takav, MORBIUS je kao flop zaradio opet nešto. Espinosa posle SAFE HOUSE nije imao megahit - CHILD 44 nije prošao dobro iako je izvanredan, LIFE je prošao OK iako je izvanredan. MORBIUS je prošao podnošljivo, ali i to je previše u odnosu na to kakav je fijasko u pitanju.
* 1/2 / * * * *
Komedija iz pozorišnog života u kojoj igraju Tony Hopkins i Jeremy Irons svakako nije nešto što bismo očekivali od Michaela Winnera, i rekao bih da film CHORUS OF DISAPPROVAL pokazuje i zašto. Winner prosto u svom rukopisu ide na pojednostavljeniju, tabloidniju stvar, pa na kraju ne samo da ne koristi ni Ironsa ni Hopkinsa da iz njih izvuče ono što bi diglo film na viši nivo već bi se moglo reći da oni koriste njega. Irons je "režirljiviji" od Hopkinsa koji igra nešto svoje, neku minijaturu, prilično agresivno u izrazu, ali lik nije tako nevažan da bi trpeo tako naglašenu mimiku svojstvenu bitno manjoj ulozi.
Irons s druge strane donosi šarm i klasu u dešavanja koja samo u jednoj sceni ulaze u domen uspele seks komedije, ali svojom ipak na kraju krajeva karakternom glumom kao da više igra lik iz nekog složenijeg filma i čini ga višeslojnijim i enigmatičnijim nego što Winnerova konstrukcija može da izdrži.
Priča prati udovca koji dolazi na radno mesto u malom obalskom gradu, i odlučuje da se pridruži lokalnoj amaterskoj družini koja postavlja mjuzikl u lokalnom teatru. Kada se pojavi, žene koje su u ustajalim brakovima polude za njim i on postaje mali lokalni Casanova, da bi na kraju sve završilo sa blagim ukusom gorčine.
Irons toliko ne igra na prvu loptu da na kraju više ne znamo ni šta igra, čemu doprinosi scenario koji kako stvari odmiču postaje sve kriptičniji. Winner barem stvari drži u jakom tempu što film čini pitkijim, mada ne nužno i boljim jer scene u tom jakom tempu "ne dišu".
Sve u svemu, sa ovakvim glumcima, i to u punoj snazi, ima ovde šta da se vidi, ali to što ima da se vidi je uglavnom kako ne treba.
* * / * * * *
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE izazvao je mini-senzaciju kada se pojavio kao nesvakidašnji, inteligentan blokbaster i sl. Nažalost, kako je Nolan kao ključni reditelj "pametnih filmova" za glupe ljude zatrokirao, pojavila se potreba da neko snima tako nešto i popunili su je Daniel Kwan i Daniel Scheinert, potpisani kao Daniels što liči na Wachowskis - a gde se njihove sličnosti sa nesrećnim siblinzima ne završavaju.
Naime, ovaj film u sebi nosi iluziju da pravi nešto novo, iako je ovo zapravo pogrešno shvaćen i pogrešno shvaćen BONE CLOCKS Davida Mitchella, da ne kažem CLOUD ATLAS istog pisca a sve je to deo šireg imaginarijuma Wachowskis. Oni su naime režirali CLOUD ATLAS sa Tykwerom i tom prilikom napravili sjajne rezultate, a BONE CLOCKS su poprilično inkorporirali u svoju seriju SENSE8 koju je na kraju u jednoj epizodi i pisao sam Mitchell. Konačno, Mitchell je bio među piscima ovog skandaloznog poslednjeg, četvrtog MATRIXa o kom ne bih govorio više.
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE želi da se istovremeno obrati i Nolanovoj publici i publici Wachowskih, ali polazi od pretpostavke da je publika gluplja nego što je neophodno da bi se gledao Nolan, i strpljiva kao da su je obučavali Wachowski iz najboljih dana.
EVERYTHING EVERYWHERE ALL AT ONCE je salata raznih uticaja, značenja i pojmova, od kojih je meni jedino validno značenje to da je nemoguće snimiti film bez neke doze stripovskog eskapizma, u čemu ova produkcija Braće Russo koja su nas zadužila nekim od najgorih Marvelovih blockbustera koje smo ikada gledali, prednjači. Sve kreće kao neka relativno dosadna svakodnevna priča o ženi koja radi u praonici veša, da bi se ispostavilo da je čak i ona tako sredovečna, da ne kažem na pragu trećeg doba sposobna da dosegne tu najveću ravan ljudskog postojanja po svetonazorima današnjeg filma a to je učestvovanje u nekom stupidnom stripovskom plotu sa multiverzumima.
I onda se bavimo objanšnjavanjem njenog života uvodeći nekoliko raznih uticaja iz pulpa, i svodeći ga na niz nekih nepovezanih, manje ili više zanimljivih akcionih scena sa jako dugim karakternim scenama u kojima likovi uglavnom pričaju nešto bezveze.
Film traje 135 minuta klot, bez špica i to je dosta ozbiljan real estate za ovakvu priču koja je jednostavna, gotovo nepostojeća u postavci ali jako složena u formi, do tačke da je to maltene na fundamentalnom nivou film stanja jer se priča ne može prepričati iako se desi (ili ne desi, pošto se krećemo i obodnim sferama svesti) svašta. I u tom paradoksu da je ovo film u kom se zbiva i svašta i ništa, to jest u kom se ništa manifestuje kroz svašta, leži i osnovni problem.
Sve ostalo je pitanje realizacije koja je tehnički solidna, mada ni po počemu posebna, ali sasvim u redu. Michelle Yeoh kojoj je odjednom ova uloga nešto postala značajna, ne znam zašto, žena je već dugo i zvezda i umetnica, i sve, te ovo osim kambeka i njenog showcasea u kom se podsećamo koliko može biti cool čak i u zrelim godinama, ne vidimo ništa naročito novo.
Međutim, kako film od 135 minuta implicira da ima i nešto da kaže, to pitanje smisla i svrhe ovde žestoko izmiče. Ali izmiče i još nešto drugo - izmiče dinamika. Naime, pošto se fundamentalno ne dešava skoro ništa a formalno se dešava svašta ta hrpa dešavanja postaje repetitivna, a potom i dosadna, pa na kraju i teška za praćenje.
U celoj ovoj papazjaniji, gubi se ta još jedna agresivna crta i pokušaj Woke blokbastera. Prosto, ovo je film u kom suštinski problemi ni ne uspevaju da isprate idejnost i onda odlazi u drugi plan iako je inicijalno dosta istaknuta.
Ukupno uzev, ovo se nametnulo kao neki važan film sezone, a po prvim egzaltiranim reakcijama pojedinaca i u nekom dužem periodu. Nažalost, nema ovde ničeg značajnog sem jednog veoma gabaritnog promašaja prema kom - zbilja - jedino nije moguće biti ravnodušan.
* 1/2 / * * * *
Uf, sad si mi izduvao entuzijazam, već nedeljama čitam ekstatične reakcije azijskih Amerikanaca na ovo i spremam se da ga pogledam...
Serijal TAKEN je pošao nizbrdicom u drugom i trećem delu ali akcioni filmovi nastali posle njega sa Liamom Neesonom i Collet- Serrom imali su tendenciju uspona, i sa te vrteške sam gledalac sišao na predah posle izuzetnog RUN ALL NIGHT. Od tada do MEMORY Neeson je snimio šest akcijaša ali usput je glumio i u drugim žanrovima i nekim prilično impresivnim naslovima kao što je WIDOWS. Ipak, lik koji je izgradio u TAKENu i ti gerijatrijski akcijaši oblikovali su Neesonov imidž uprkos tome što on radi i druge, žanrovski raznovrsnije stvari.
Vratio sam se u akciju na MEMORY jer je taj film režirao Martin Campbell, krepki sedamdesetdevetogodišnjak sa Novog Zelanda koji važi za jednog od najvećih živih majstora bioskopske akcije. Campbell je posle EDGE OF DARKNESS sa Melom Gibsonom koji mu je poslednji major film snimio sjajni FOREIGNER sa Jackie Chanom i Pierce Brosnanom, te PROTEGE sa Maggie Q i Michaelom Keatonom koji nije sjajan ali nije bio ni za potcenjivanje.
Ono čime se od TAKENa bavio Neeson trebalo je da legne Campbellu i njegovom senzibilitetu za munjevitu i maksimalno in camera izvedenu akciju. Međutim, uprkos tome što i ovaj film snima njegov sada redovni saradnik David Tattersall, iako je kanonski opus potpisao Phil Meheux, sve to izgleda prilično skromno jer je spoj bugarskih i teksaških lokacija ipak prenategnut da bi se stvorio ubedljiv Tex-Mex ugođaj. Film deluje kao da se dešava u nekom aseptičnom prostoru bez ikakve atmosfere, sa skromnom i nemaštovito uređenim generic enterijerima i uopštenim eksterijerima u kojima je El Paso malo snimljen, tek da "zamiriše".
Jedna od karakteristika Campbellove režije je veoma smiren i konvencionalan tretman dramskih scena, često s malim brojem pozicija kamere koji onda živne kad krene akcija. Ali, u ovako lošim ambijentima koji jadnjikavo izgledaju, taj koncept deluje više kao neka low rent TV produkcija, sa nekim krajnje naivnim mizanscenima za koje mi iskreno nije jasno kako ih je montažer dopustio ako su već snimljeni.
Teško je naći sad neke generalizacije u opusu tako iskusnog reditelja kao što je Campbell ali moglo bi se reći da je već u EDGE OF DARKNESS pokazivao kako nema mnogo inspiracije kad slika Ameriku. Međutim, taj film - iako slikan na tom kontinentu - imao je Mela Gibsona u povratničkoj ulozi i sjajnu podelu a ovde nažalost nema ni toga.
Liam Neeson je dosta ispijen i nikakav. Pritom, nema baš ni protagonizam. Tu su i policajci koje predvodi Guy Pearce - sjajan glumac ali ovde neiskorišćen glumački, iako prisutan i Monica Bellucci kao negativka što je zanimljivo zamišljeno ali opet ne daje neki doprinos celini.
Sve u svemu, kad se na sve to doda da je film opterećen zapletom ali da u njemu sem relativno kul premise ništa nije naročito zanimljivo, te da ni akcije nema previše, ovo je onako jedno dosta otužno B-iskustvo, ispod nivoa svih uključenih činilaca.
* * / * * * *
LOIN DU PERIPH Louisa Leterriera je nastavak filma DE L'AUTRE COTE DU PERIPH Davida Charhhona. Ovo je Netflixova produkcija u kojoj Bessonov štićenik a potom full-blown holivudski tentpole reditelj Louis Leterrier nastavlja svoj zadatak Netflixovog preferred vendora i dok čeka da se desi BRIGHT 2 (koji je na kraju ukinut) režira nekoliko stvari za njih među kojima je i serija LUPIN sa Omar Syjem koja je dobro prošla.
Omar Sy je glumac u velikom usponu. Posle globalnog hita INTOUCHABLES, bio je veliki trijumf za Netflix što ga je uveo u svoj imaginarij a Sy je bio nadomak svetske slave. I sada je. Jedna od stvari koja je Sya zanimala bila je i punokrvna buddy cop franšiza koju je pokušao da započne sa filmom LE FLIC DE BELLEVILLE ali uprkos respektabilnom reditelju i Larry Grossu na mestu scenariste, te Majamiju kao mestu dešavanja, film je ispao dosta slabo. Ni blizu Derayevog OUTSIDE MANa npr.
Elem, u LOIN DE PERIPH koji se internacionalno daje pod naslovom TAKEDOWN, Sy radi buddy cop film sa Leterrierom koji bi takav film režirao i u Holivudu, a zamalo i jeste kada ga je Netflix attachovao da radi BRIGHT 2 sa Willom Smithom.
Dakle, tu sad nema šta, Sy radi film sa čovekom koji je na izvoru, iako je Francuz.
Par dana pre ovoga reprizirao sam UNLEASHED, Leterrierov najbolji film i verovatno najbolji film koji je Jet Li snimio na Zapadu. Ovaj film smešten u Glazgov napravio je jako zanimljiv spoj maltene gore fu filma sa koreografijom Yuen Woo Pinga i miljea Mackenziejevog LONG GOOD FRIDAYa. Bob Hoskins igra gangstera koji se čak - dok mu ga ne slupaju - rola po Glazgovu u istom Jaguaru kao u LONG GOOD FRIDAY i dominira stvarima na sličan način. Sve to je prožeto akcijom koja je na jednom potpuno drugom nivou, i melodramom koja je u sjajnom kontrastu. Kasnije je Leterrier snimio još neke dosta dobre filmove ali nijedan sa ovako jakim autorskim pečatom.
LOIN DU PERIPH je sa trajanjem od dva sata pun viškova, u pogledu karakternih scena koje su ili direktni ili indirektni citati na ono što smo navikli da gledamo u buddy cop filmovima. Ima zanimljiv zaplet ali nije dovoljno glokalan, ni u postupku, ni u postavci da bi opravdao što nije onako efikasan kao holivudski naslov niti što nije onako off kao evropski.
U filmu ima par odlično zamilšljenih akcionih situacija koje su po vrsti zamisli opet pa jako slične nekim poznatim buddy cop filmovima, poput LETHAL WEAPON 2 ili BAD BOYS 2, i realizovano su dosta dobro ali opet ne ONOLIKO dobro kao kad se rade u Holivudu.
Sve je to tu negde ali nije ono što treba da bude, i jedino što je zapravo zanimljivo jeste samo slučaj koji detektivi istražuju sa provansalskim rasistima i njihovim paklenim planom.
Harizma glavnih glumaca meni nije "radila", premda Sy je tolika zvezda da je verovatno problem u meni.
Međutim, činjenica da je Leterrier radio ovaj film i da je sve malo off u odnosu na Holivud ne može se pravdati ni budžetom ni činjenicom da je francuski film jer je on i krenuo u tim uslovima. Uostalom, UNLEASHED je slikao Pierre Morel.
Ne može se osporiti da je Leterrier maksimalno angažovano prišao ovom filmu, ali neke situacije je prosto preopšte shvatio u polazu. U onome što je finalna montaža ima kadrova koji su tu više da nam pokažu raskoš produkcije nego što su u funkciji, a to kod Leterriera ranije nismo imali. Dakle, nešto je ovde prisutno u odnosu i postupku, neštto gde se ipak oseća da američka produkcija prosto na raznim nivoima pa i u montaži dosta brusi film.
Leterrier se vraća u Holivud, da preuzme FAST X. Koliko me je radovao njegov povratak u Evropu u prajmu, toliko me raduje i što se vraća u Holivud jer mi se čini da - uprkos uspehu LUPINa kod kritike - nije doneo svoj know how u punoj snazi.
* * / * * * *
Quote from: Rade2 on 23-05-2022, 17:59:13
Quote from: mac on 04-03-2021, 21:10:34
Aha, nije bot nego trol.
Poljubiš me u dupe, majmune!
Ja ne znam ovog čoveka. Zna li neko čemu sve ove emocije?
Kaže da si ga nazivao botom otkad je počeo da postuje na forumu. Ko zna šta se tu sve dešavalo, mislim, ko ima snage da ide unazad više od dan ili dva...
Zato i pitam da mi se to sad reši, a ne da me opet neko saleti za godinu dana, pa da moram opet da gledam u istorijat poruka. Ako je ovaj u prisnim odnosima sa Kriplom, lično se poznaju i ima dozvolu da ga podjebava, to bi dosta toga objasnilo. Ali ne izgleda tako. Samo je došao na topik i tražio prikaze Bila i Teda, a onda i Toma i Džerija. Dobro da nije tražio i Žana, Kloda, Vana i Dama. I onda mu Krip kaže nešto u stilu "ovo je forum a ne krčma", a ovaj odgovara da ne mora da bude neprijatan. Mnogo čudno. Jedno objašnjenje je da je anonimus koji se namerio na Kripla, i troluje ga iz ko zna kog razloga. Drugo objašnjenje je da su njih dvojica na jebisimater. Šta god da je čudno je zapravo to da ima dovoljno emocija u sebi da se osvrće na nešto što sam napisao pre godinu dana. Možda se iznervirao jer je tek sad video moj komentar, pa mu je krivo zbog toga. Ne znam stvarno, sve je to vrlo čudno.
Možda je samo socijalno neprilagođen kao i mnogi od nas pa mu stvari o kojima običan čovek ne bi razmišljao duže od dve sekunde zapravo nanose ozbiljan emotivni demidž... Pošto je ovo Sagita, taj scenario je svakako plauzibilan.
Quote from: mac on 23-05-2022, 19:09:42
Zato i pitam da mi se to sad reši, a ne da me opet neko saleti za godinu dana, pa da moram opet da gledam u istorijat poruka. Ako je ovaj u prisnim odnosima sa Kriplom, lično se poznaju i ima dozvolu da ga podjebava, to bi dosta toga objasnilo. Ali ne izgleda tako. Samo je došao na topik i tražio prikaze Bila i Teda, a onda i Toma i Džerija. Dobro da nije tražio i Žana, Kloda, Vana i Dama. I onda mu Krip kaže nešto u stilu "ovo je forum a ne krčma", a ovaj odgovara da ne mora da bude neprijatan. Mnogo čudno. Jedno objašnjenje je da je anonimus koji se namerio na Kripla, i troluje ga iz ko zna kog razloga. Drugo objašnjenje je da su njih dvojica na jebisimater. Šta god da je čudno je zapravo to da ima dovoljno emocija u sebi da se osvrće na nešto što sam napisao pre godinu dana. Možda se iznervirao jer je tek sad video moj komentar, pa mu je krivo zbog toga. Ne znam stvarno, sve je to vrlo čudno.
Ne znam čoveka. Dolaze ljudi s raznim potrebama, iznose ih. Izlazim u susret kad smatram da je to prikladno. Izbegavam konflikte, koliko god mogu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Meni je isti cujkebr. Čak nisam ni primetio da je to neki novi lik.
Nešto za ljubitelje i poznavaoce sporta na filmu, ali i filma i sporta razdvojeno.
https://sportal.blic.rs/sportske-vesti/dimitrije-vojnov-za-sportal-kada-pojam-mvp-a-ima-drugo-znacenje/2022052514214229415
THE SYSTEM Michaela Winnera slikao je Nicolas Roeg i crno-bela fotografija u ovom filmu je jedna od najvibrantnijih u njegovom opusu. Po scenariju Petera Drapera sa kojim je radio film I'LL NEVER FORGET WHAT'S'ISNAME ponovo okuplja Olivera Reeda u glavnoj ulozi i snima veoma uspeo angry young man film, smešten u milje "galebova" u jednom britanskom letovalištu koji svoje ljubavi obustavljaju pred leto, i kreću da jure turistkinje, s tim što ovog puta glavni junak upoznaje jednu s kojom se stvari komplikuju, a čini se da posle sezone nema kome da se vrati.
Neki elementi ove teme su univerzalni i podsetili su me na literarno remek-delo Zorana Ferići NA OSAMI BLIZU MORA, naročito to stavljanje ranijih odnosa na "hold" jer kreće nova turistička sezona.
Roegova kamera je pokretljiva, slika je bogata, Winnerov mizanscen je razigran, Reed je harizmatičan, stav filma je buntovnički. Sve je baš kako treba, i ni nalik onome kakva je Winnerova kasnija reputacija - ne kod mene, već u britanskoj kulturi.
Ipak, THE SYSTEM nije postigao uspeh i istorijski značaj koji zaslužuje što delimično može objasniti Winnerov zaokret, ali ovo je odličan, sporadično impresivan i drzak film koji kanališe generacijsko nezadovoljstvo i lutanje.
* * * 1/2 / * * * *
Najveći autorski kuriozitet televizijskog filma DIARIO DE UN SKIN jeste činjenica da je jedan od scenarista Ramon Campos koji je kasnije izrastao u jednog od mogula španske televizije. Ovo je adaptacija istraživačkog novinarstva Antonia Salasa, jednog od najpoznatijih španskih novinara specijalizovanih za undercover ubacivanje u opasne krugove.
Ima još jedna ekranizacija njegovog rada, i to slučaja trgovine belim robljem koji se preklopio sa ovom istragom. Naime, Antonio Salas se zainteresovao za skinhede kada su mu ubili kolegu sa kojim je istraživao trgovinu belim robljem. Kolega nije bio belac i to je otpisano kao zločin iz mržnje, no njega je to privuklo da uđe u skinhed milje. Tokom istrage otkrio je da zapravo skinhedi jesu namerno ubili kolegu jer je jedan od njihovih starešina bio umešan u dovođenje devojčica u Španiju, i da je niz akcija skinheda protiv prostitutki pod okriljem borbe za porodicu i decu u stvari imao veze sa unutarmafijaškim obračunima.
Nažalost, slično Mackenziejvom filmu INFILTRATOR nastalom po zapisima drugog novinara koji se infiltrirao među skinhede, DIARIO DE UN SKIN u domenu same infiltracije deluje dosta naivno. Sredovečni Salas neverovatno brzo stiče poverenje lokalne ćelije i dolazi do onoga što je najosetljivije - a to je komunikacija sa njihovim "legalnim" delom, odnosno sa neonacistima koji nisu ulični skinhedi već su deo društvenog mejnstrima.
Pritom, Salas kako je prikazan na filmu definitivno nije neki majstor manipulacije, niti superverzirani ekspert.
No, za one koje milje zanima, imaju šta da vide, tu su Ultra Sur navijači Real Madrida, kasnije proterani sa Bernabeua, zatim sukob Hammerskin i Blood and Honour asocijacija, snimci sa naci-pank koncerata, i štošta drugo.
Međutim, osnovna dramska potka je naivna i oskudna što je šteta. Doduše, moguće je da su Salasovi izvorni materjali takođe takvi. Između ostalog - iako je reč o istinitoj priči, imena su izmenjena, pa deluje kao da je sve rađeno u neadekvatnim uslovima straha autora od teme i njenih protagonista.
ANIMALES SIN COLLAR Jote Linaresa je film o koji sam se možda ogrešio, ali zaista nisam uspeo ni na jednom nivou da se "ukačim" sa njim, ni da pratim priču, ni da se vežem za likove, pa iskreno, čak ni da ih razlikujem. Pošto je moja teškoća da ispratim ovaj film bila maltene na nivou sposobnosti opažanja, možda je zaista bilo do mene, možda nisam bio u adekvatnom stanju za gledanje filma, iako je ovaj naslov već neko vreme bio na mojoj listi za gledanje, i radovao sam mu se.
U svakom slučaju, možda je Jota Linares i snimio film koji može da se pogleda i isprati, ali gotovo sam siguran da nije i više od toga.
RED ELVIS - THE COLD WAR COWBOY je ambiciozan mejnstrim dokumentarni film o Deanu Reedu koji prati ceo njegov život i događaje koji su nastupili posle smrti. I dalje mi je AMERICAN REBEL nekako najbolje zabeležio Deana Reeda, iako je imao manje novca od ove dosta raskošne produkcije sa vrhunskom arhivom i relevantnim sagovornicima, ali RED ELVIS jeste dobra dopuna jer stavlja akcenat na neke stvari kojima se REBEL nije bavio.
Pre svega, film se dotiče Reedove saradnje sa Stasijem i njegovog izvornog razumevanja i potonjeg razlaza sa njima. Zatim film odlazi na mesto smrti i rekonstruiše istragu sa inspektorima koji su je vodili. Nema tu šta, to je to mesto, to su ti ljudi, i ekskluziva je nesporna.
Ako je na kraju REBELa iznet maltene autorov vapaj da ne veruje u verziju Reedove smrti, RED ELVIS je ambivalentniji prema tome i prikazuje porodicu odnosno prijatelje koji veruju da je ubijen ali i one koji naprosto misle da se ubio i iznose razloge tome u prilog. Film je skrupulozan u tom pogledu i ne iznosi neke sulude ekstremne teorije, ali ni ne osporava teoriju o ubistvu kao skroz neutemeljenu.
Film je zanimljiv čak i meni koji se već dugo bavim temom, i donosi neke stvari koje nisam znao. Međutim, pored vrhunske realizacije u mejnstrim pogledu, ono što je značaj ovog filma jeste vraćanje teme Deana Reeda u neku vrstu fokusa i sposobnost da je iznova učini zanimljivom.
Otud je možda baš ovaj film najbolji gateway drug za istraživanje.
* * * 1/2 / * * * *
YOU MUST BE JOKING! Michaela Winnera je slapstick komedija smeštena u swinging sixties London i ima zanimljiv zaplet zreo za rimejk, danas više nego ikad.
U slučaju nuklearne apokalipse, britanska armija želi da se pripremi i sačuva neke relikvije od uništenja, te zadaje grupi svojih i američkih vojnika da odu u London i skupe pet nepovezanih predmeta koje je manje ili više teško pribaviti.
Grupa šašavih izabranika za zadatak akcijaju nadalje po swinging Londonu u potrazi za ovim poprilično random predmetima i upadaju u razne zgode.
Film je epizodičan, dinamičan, sa hit and miss komedijom koja zahvaljujući Winnerovom osećaju za snažan tempo vrlo brzo prelazi preko svojih manje uspelih rešenja. Glumačka podela gazi likove za sve pare, neke velike suptilnosti i kreacije među glumcima nema, ali ono što imamo je spoj lesterovske anarhičnosti i mejnstrim slapsticka u jednoj veoma simpatičnoj celini.
Neke od tema ovog filma su večne, a takav mu je i koncept te bih lako mogao zamisliti i rimejk.
* * * / * * * *
Na tridesetu godišnjicu izlaska HBO filma CITIZEN COHN, odlučio sam da ga repriziram, i uprkos novim uvidima ostvarenim kroz dokumentarne filmove i sl. ovaj TV rad i dalje stoji jako dobro.
Scenarista David Franzoni, najpoznatiji po radu na GLADIATORu, opredeljuje se za strukturu sličnu onoj koju gaji Tony Kushner u svojih nekoliko radova o Royu Cohnu. Dakle, uzima njegovo umiranje od AIDSa kao okvir, tokom kog mu se u halucinacijama javljaju ljudi o koje se ogrešio, od Ethel Rosenberg do članova porodice i to onda okida flešbekove na ključne detalje iz njegove biografije.
Cohn je vodio živopisan život i ključne tačke koje bira Franzoni su umiranje od AIDSa, rad sa Joe McCarthyjem kog je zbog svoje opsesije Davidom Shineom direktno upropastio, i pomalo njegov rad kao advokata i power brokera u njujorškom džet setu. Franzoni i reditelj Frank Pierson se opredeljuju za jedan negativan prikaz Roya Cohna, kao agresivnog i histrioničnog licemera vođenog isključivo vlastitim interesima, i zanemaruju eventualne situacije u kojima je bio malo drugačiji, premda njih nije bilo previše.
Cohnov život je bio šou u kom je njegova borba za moć, bogatstvo i uticaj na neki način "pravdala" njegovu homoseksualnost - još uvek nelegalnu u to vreme, praktično uvijajući sve u neke američke vrednosti. On je prvi najviše insistirao na američkim vrednostima, a ona koju je najviše gajio jeste privatnost i spremnost da se radi sve zarad vlastitog interesa.
Uprkos tome što film aludira na određeno prepoznavanja između Cohna i Hoovera, nikada ih ne prikazuje kao nekakav "gej lobi" koji nešto petlja sam već kao osobe koje establišment ceni jer su uporni i beskrupulozni baš u skladu sa idealima ambicije koji se u SAD gaje.
Cohn je po rečima kontroverznog ideologa Trumpove vlasti Rogera Stonea bio "muškarac koji voli seks sa muškarcima a ne gej", i zbilja njegovo ponašanje iskoračuje iz tipičnih stereotipa gejeva kao preplašenih i slabih. Neke od situacija u kojima se Cohn pojavljuje i način na koji se ponaša, pokazuje da su svi počev od McCarthyja znali za njegove sklonosti, i uprkos tome što su progonili ljude zbog homoseksualizma njemu su to tolerisali, verovatno baš zato jer se nije ponašao "tipično".
Piersonova režija je sigurna, i vizuelno i u radu sa glumcima, i u nekoliko navrata sebi čak dopušta da snimi i neke bravura sekvence. James Woods je briljantan u ulozi Roy Cohna. Cohn kao Trumpov mentor danas ima posebno mesto u imaginariju Jamesa Woodsa i pitanje je da li bi ga on danas igrao. To je vrlo interesantna tema za razmišljanje. Međutim, Woods ima tu posebnu energiju za igranje antiheroja i uprkos tome što njegov Roy Cohn ima samo slabosti i loše ljudske osobine, on uspeva da ga brani, pre svega načinom igre i naravno harizmom. Zato, iako je ovaj film koncipiran kao osuda, i na kraju i jeste to, Woods mu daje energiju, dozu ironije i ljudskosti i omogućuje da Cohn - iako rođeni epizodista - zasluži protagonizam.
LA MARCA DEL DEMONIO Diega Cohena je meksički horor sa Eduardom Noriegom u prominentnoj premda ne i glavnoj ulozi u kom se klasična priča o demonima koji nekoga zaposedaju, povezuje sa Lovecraftovim NECRONOMICONom, i iako priča filma nema mnogo smisla, rekao bih da demoni ovde u stvari Lovecraftovi Drevni. Ali, manje više sve tu što se zbiva je klasična posednutost, ljudi lebde, tresu i govore jezike koje ne znaju, a posao rešavaju sveštenik i njegov sin eater koji opet pak ima neke svoje muke.
Film efektivno traje 75 minuta, i počne čak dosta korektno. Nikada ne postaje dosadan ali vrlo brzo je jasno posle korektnog početka da nas čeka nešto što nikako neće uspeti da postane dobar film. I taj utisak nažalost nije pogrešan. To se i desi...
FATHER STU je debitantska režija Rosalind Ross. Bez namere da zvučim zlonamerno ili paranoično, ali ovaj film pokazuje rediteljski rukopis iskusnog autora, kao da je reč o trećem ili petom filmu. Ne kažem da Rosalind Ross ovaj film nije režirala, ali ako nije naslućujem da bi tu ulogu delimično i u celosti mogao imati sam Mel Gibson, njen životni saputnik.
Ovaj film spada u podgrupu faith filmova ali način na koji je postavljen i izveden daleko prevazilazi konvencije i klišee tog tipa filma. Ovo je priča o čoveku, izvedena sa dosta smisla za humor, i to vrlo često crni humor i masne šale, sa dosta ironije, ne samo u ponašanju likova već i prema sudbini. Da, naravno, ovo je priča o čoveku koji je pronašao sebe u zvanju sveštenika, ali je i mnogo više od toga.
Stuart Long je bio čovek koji je sebe dugo tražio, hteo je da bude Elvis kad je bio mali, potom je želeo da bude bokser, pa glumac i na kraju sveštenik. Svi su mislili da je izbor svešteničkog poziva samo još jedno njegovo lutanje, i ko zna možda i jeste bilo da nije teško oboleo i pošao u jednom potpuno drugom smeru.
Vera i umiranje od bolesti su dve teme koje je notorno teško prikazati na filmu sa ukusom. Međutim, FATHER STU tome prilazi sa jako mnogo duha, smisla za humor i energije, i nudi nešto što ima mnogo manje veze sa faith based filmom a mnogo više sa Clintom Eastwoodom i Samom Peckinpahom u najboljim danima.
Mark Wahlberg igra Stua Longa kao sanjara koji na kraju nalazi svoj smisao u jednoj najvećoj ideji koja postoji u poslednjih dve hiljade i kusur godina. Da li je to njegov istinski put, ili samo faza, nikada nismo saznali, ali isto tako film pokazuje da se on u tome snašao.
Stu Long je crna ovca među polaznicima seminara, ali na kraju on postaje čovek koji razume veru i ume da je prenese bez mistifikacije ljudima kao što je on koji su takođe konkretni, priprosti i opteerećeni ogromnim mukama.
Konačno, film je prilično nevaljao, tu ima situacija, karaktera i dijaloga koji su puni života, šarma, ironije i cinizma, i takve deonice imaju svi likovi - a najikoničnije ih isporučuje naravno Mel Gibson u ulozi Billa Longa, Stuovog oca.
Da ne živimo u Woke vremenima, ovaj film ne bi imao tako loše kritike, ne bi prošao tek solidno na blagajnama već bi kao neki GRAN TORINO recimo imao hvalospeve, blokbaster gledanost i nominacije za "oskara", ali tu smo gde smo. Ovo je film i u Wahlbergovom i u Gibsonovom opusu koji će trajati i živeti.
Wahlbergov redovni saradnik Jacques Jouffret kog najbolje znamo za MILE 22 Petera Berga nudi jednu vibrantnu fotografiju, povišeni realizam u maniru filma sedamdesetih i film u tom pogledu fenomenalno izgleda. Naracija je već na nivou scenarija propulzivna a takva je i vizuelno. FATHER STU je atmosferičan i briljantno dizajniran, iako je u pogledu budžeta i egzekucije suštinski jednostavan. Fotografija sjajno gradi atmosferu oko priče i oko glumaca koje su u njenom centru, i Jouffret se zaista potvrdio kao snimatelj čiji rad sad već treba gledati nezavisno od reditelja sa kojima radi.
Mark Wahlberg ovo jeste radio kao vanity project i uradio je transformaciju koja je sama po sebi Oscar-bait. Međutim, s druge strane i u filmu koji jeste njegov šou i funkcionalno i intimno, pokazao se kao timski igrač i reklo bi se da je Wahlberg vodio scenu a Mel ono što se dešava iza. To se ispostavilo kao izuzetan spoj na ekranu, ali ne i u medijima koji sve ovo okružuju.
Srećom, FATHER STU može da da se nada novoj šansi na duže staze, i srećom za takav maraton je i napravljen.
* * * 1/2 / * * * *
Paul Crowder i John Dower režirali su film ONCE IN A LIFETIME, dokumentarac o New York Cosmosu i njihovoj epohi u NASL.
Priča je prepuna zvezda, zanimljivosti i kurioziteta tako da je veoma teško da ne ispadne dobro. Međutim, Crowder i Dower su napravili nešto ne samo dobro, već i odlično. Ipak, to ne treba uzimati zdravo za gotovo. Imali su zanimljivu temu, imali su relevantne sagovornike i imali su vrhunsku arhivu, i to su sve vešto sklopili i estetizovali, kombinujući to sa arhivom nekih opštih dešavanja u Njujorku i sjajnom muzičkom podlogom.
Ono međutim što nisu imali a što je verovatno - po svim pravilima - moralo biti okosnica filma bio je intervju sa Peleom lično. Ipak, Pele je kao najveći igrač svog doba i verovatno već tada najveći igrač svih vremena, svojim dolaskom u 34. godini podigao Cosmos na neslućene visine, učinio ga globalno poznatim klubom, brendom kao takvim - jer tada još nisu imali takmičarsku težinu niti prostor u kom mogu da je steknu, i preko toga legitimisao NASL.
Pelea ovde nema sem u arhivskom materijalu ali film je ipak obrni-okreni o njemu, čak i onda kada nije. Neko će reći da ovde ide princip da glumci koji igraju sluge igraju Kralja, a ne sam glumac kome je dodeljena ta uloga, i to je tačno. Pele je izgrađen kroz razgovor sa referentnim sagovornicima - i potvrđen kao Kralj koji se spustio u Njujork i ispisao istoriju.
Međutim, statistički teret postojanja Cosmosa izneo je Georgio Chinaglia, vrhunski strelac Lazia koji je došao u Ameriku, preopterećen slavom i svim čak i doslovnim opasnostima koje ona nosi u Italiji. On je odigrao najviše utakmica i dao najviše golova u tom klubu, vedrio i oblačio. Pele je bio na nebu, Chinaglia je vladao Cosmosom na zemlji. I tako je i u ovom filmu - Chinaglia podmeće leđa i na ekranu je. Uglavnom doduše kao negativac u pričama drugih ljudi.
Previše je atrakcije u ovom filmu da ne ispadne vrhunski, reklo bi se na prvi pogled. Ali, kad se malo razmisli, trebalo je pronaći način kako da se ovakva zver savlada - a Crowder i Dower su ga našli.
* * * * / * * * *
VENECIAFRENIA Alexa De La Iglesie je nekakav generic slasher u kom grupu španskih turista u atmosferi animoziteta lokalaca - kojima je možda malo i drago zbog toga - ubija psihopata odeven kao Arlekino, lik iz tamošnje pozorišne i karnevalske tradicije.
Kada sumiram sadržaj ovog filma, zvuči potentnije nego što zaista jeste. Da ovo nije snimio De La Iglesia, sa nekim ozbiljnijim sredstvima, bio bi to jedan supergeneric slasher kakvih svake godine imamo na desetine. Međutim, De La Iglesia nas je svojim imenom privukao da ga pogledamo i da ga na neki način radoznalije sagledamo, no sem produkcione solidnosti - mada s vrlo malo ili nimalo rediteljske veštine - nema tu ništa.
Naročito nema nekog duha i višeslojnosti koja je krasila najuspešnija De La Iglesijina dela.
Baš šteta.
* 1/2 / * * * *
CONCURSANTE Rodriga Cortesa je crna komedija u izvedbi reditelja sa horor i triler senzibilitetom, te logično ima i malo tog horor aspekta i dinamike akcionog filma i na veoma gnevan način govori o nepravdama kapitalističkog sistema.
Cortes nam vrišti svoje stavove godinama pre McKaya i BIG SHORTa, ali u suštini ovo ipak nije neki auttistični politički film već pokušaj da se spoj socijalni pamflet i neka dinamična žanrovska celina.
Dakle, sve to je započeto ali malo šta je postignuto. Rodrigo Cortes srlja u neku crnohumornu, kafkijansku oblast, sa junakom kome se ceo svet ruši na način koji ne može da dokuči, te na smenu imamo njegovu okolinu, i razne poreznike, bankare i izvršitelje koji ga malo ganjaju a malo mu drže predavanje.
Uprkos tome što film nije dosadan, a tu možemo da zahvalimo Cortesovoj određenoj narativnoj tehnici da kroz agresivnost drži tonus, CONCURSANTE je slab film koji pokušava da bude moderan a time sve više i više otkriva koliko je staromodan i sa koliko malo ideja se pošlo u realizaciju nečega što iziskuje mnogo više kreativnosti.
* 1/2 / * * * *
Vrlo zanimljiv intervju sa montažerima originalnog Top Gun:
https://www.hollywoodreporter.com/movies/movie-news/top-gun-volleyball-scene-1235144423/ (https://www.hollywoodreporter.com/movies/movie-news/top-gun-volleyball-scene-1235144423/)
Nicolas Cage je bio prevelika A+ zvezda da bi nekuda otišao kada su mu se franšize iz ranih dvehiljaditih prosto izmakle a on skončao u produkcijama Avija Lernera i sličnih bećara koji "prodaju" ime a ne kvalitet. I onda je ubrzo nekako taj njegov čudan spoj žanrovskih projekata i bizarnog overactinga, taj nesklad forme i sadržaja čak i prepoznat kao obeležje, i ostao je negde na obodima orbite mejnstrima, spreman da se vrati u nju kao epizodista.
Istovremeno, njegovo blamiranje po DTV smeću je fetišizirano do tačke da je iznova dobio priliku i indie filmovima i snimio čak neke prilično simpatične naslove.
THE UNBEARABLE WEIGHT OF MASSIVE TALENT je nažalost film koji je mogao da bude njegov comeback ili bar otvaranje novog poglavlja u karijeri ali je na kraju to sve samo prilično žalosna fan fiction koji je na tom nivou najpre trebalo i da ostane.
Tom Gormican je snimio film koji naprosto nije dovoljno inteligentan, duhovit i opšte uzev vešt da bi opravdao svoju meta dimenziju. Priča govori o Nicu Cageu koji toliko posrne u karijeri da za milion dolara odlazi da uveliča rođendan svog bogatog fana iz Španije za kog CIA misli da je ozloglašeni trgovac oružjem.
U prvo vreme se Cage bonduje sa njim, i oni prolaze kroz introspekciju na koju samo fan može da ga podstakne, a onda CIA uzme Cagea pod svoje i on krene da radi za njih, da bi se sve na kraju pretvorilo u parafrazu jednog od njegovih filmova - najviše FACE/OFFa - gde on sada mora da eto bude heroj kakav je na ekranu.
Osnovna postavka filma - glumac koji mora da postane heroj kakvog stalno igra nije nimalo nova ali može biti sveža ako se dobro tretira, ovde nije dobro tretirana.
Meta momenat sa introspekcijom o Cageovoj karijeri je površan i iskreno deluje mi kao da scenaristi baš i nisu neki fanovi i poznavaoci njegovog rada, jer neke bitne tačke nisu obradili. Sve je na nivou banalnog jednodimenzionalnog vica, plus na sve to nije baš sjajno izvedeno.
U ovom filmu, budući prinuđen da sada napravi neki samosvesni iskorak u nešto što je komentar njegove glume, Cage pokazuje da je spreman da se našali na svoj račun, sad kad su to svi već obavili, ali celom ovom procesu prilazi sa vrlo malo energije. Dok je masa drugih filmova i kad nije o njemu, uglavnom bila o njemu, sada kada imamo film koji je bukvalno o njemu, on je nekako indisponiran, a materijal nije dovoljno dobar da nametne nekog drugog.
Kad se na to doda da je film produkciono dosta oskudan, iako želi da bude zapravo bogatiji nego tipičan Cage iz ove faze, i ako imamo u vidu da sjajna ekipa okupljena oko Cagea a tu su Sharon Horgan, Tiffany Hadish, Paco Leon itd. prisutna ali sa skromnom minutažom, onda ovde nema baš šta da se vidi.
Možda je u ovoj podeli "najsvežiji" Paco Leon jer ipak ne snima američki film svaki dan.
Tom Gormican sve realizuje rutinski, bez mnogo veštine i kreativnosti, film je prespor, ima mnogo viškova u scenama, mizanscenski je krut, lokacije su mogle biti bolje iskorišćene...
Sve u svemu, ovo je dosta slab film sa Nicom Cageom što nije ništa novo u današnje vreme. Međutim, ovaj film je pretendovao da ne bude "još jedan film sa Cageom", već naprotiv, da bude baš sveže sagledavanje tog gde se on i kako našao u svojoj karijeri. Ono što smo dobili je možda objašnjenje kako je Cage dospeo ovde.
Naime, on je bio A+ zvezda, oskarovac sa jakim franšizama, velikim blokbasterima i imenom koje ceni kritika, ali izgleda da nije bio "autor" u smislu da nije umeo da izabere koji filmovi odgovaraju njegovom senzibilitetu i karijeri. I onda je krenuo postepeni pad, pojačan teškoćama oko poreza usled kojih je uzimao sve što mu se nudilo.
Ako imamo to u vidu, ne čudi da je THE UNBEARABLE WEIGHT OF MASSIVE TALENT ovako tupav i površan, i da sam Cage na njemu više nije intervenisao. Ako pogledamo neka imena koja sad imaju slump, kao što je Mel Gibson, vidimo da čak i u besmislenim filmovima on neprestano vrlo svesno polemiše sa svojim imidžom, gresima prošlosti i sl. i dekonstruiše sve to. Njegove od uloge od EDGE OF DARNESS do danas su priče o iskupljenju, pa makar to bio i banalni akcioni triler FORCE OF NATURE u kom film oživi kad Mel Gibson donese ne samo šarm već i ličnu dimenziju.
Kod Cagea to prosto nedostaje u ovom filmu. Njegov pečat je sada postao overacting, vrištanje, kreveljenje, on se šali sa tim, ali ne dekonstruiše ništa bitno. Kad na to dodamo da je ovaj film i filmofilski bezvredan, rezultat nije izostao.
Cage je ove meta-sadržaje mnogo ozbiljnije tretirao u rukama Charlieja Kaufmana i Spikea Jonzea kroz ADAPTATION, film koji je mene iritirao ali to ne znači da nema vrednost. Ovde je on daleko od toga. Gormican nije Kaufman, niti treba da bude. Ali nažalost nije ni mnogo iznad nekog fanfic autora čiji tekst ostaje zauvek okačen na nekom forumu.
* 1/2 / * * * *
Borja Echevarria snimio je film QUE PELO MAS GUAY, kamerni SF baziran na pozorišnom komadu koji nažalost ne funkcioniše iz više razloga. Prvo, pokušava da bude meta a realno nema veštinu da bude ni običan narativ. Polazi iz looka neke amaterske parodije koja nažalost u filmu nema apsolutno nikakvu znakovitost i na kraju ono što nam ispriča kao svoje namere praktično ne ispuni.
Film je veoma slab, i etiketa prikazivanja na Sitgesu je misleading.
Kada je debitovao sa dokumentarnim filmom NO SAFE SPACES pred širom publikom, reditelj Justin Folk je uspeo da mejnstrim kritici podvali film o represiji univerziteta prema gostovanjima desnih polemičara stavljajući u prvi plan pitanje da li pretnje trigerovanjima i sličnim Woke pričama mogu biti dovoljan razlog da se nekome ne dozvoli nastup u kampusu, toj agori našeg doba.
Samo principijelno pitanje nije bilo loše ali je iz filma bilo jasno da ćemo prisustvovati i elegiji nad zlehudom sudbinom Jordana Petersona i bratije koja je imala teškoće i da je film obrni-okreni propaganda alt-righta.
Justin Folk je par godina kasnije u filmu WHAT IS A WOMAN? pokazao svoje pravo lice i snimio ga je za alt-right medijsku kuću Daily Wire, skinuo je rukavice, a domaćin cele priče je alt-right podcaster i pisac Matt Walsh.
WHAT IS A WOMAN? je superioran u odnosu na NO SAFE SPACES, pre svega kao film, ali ovog puta nije uspeo da dođe do mejnstrim kritike. Svi su ga odbili kao hate speech.
Da li je WHAT IS A WOMAN? hate speech.
To je pitanje svih pitanja. Svakako jeste propaganda i ima jasnu agendu da dezavuiše trenutne transrodne i transseksualne trendove u SAD ali svoju snagu i efekat crpi iz dobre egzekucije zamisli i iz činjenice da je cela trans priča kao tema koja se tiče jedne veoma ekskluzivne manjine u jednom trenutku nametnuta kao tema većini i došla na razmatranje masi ljudi koji tu problematiku prosto ne mogu da razumeju jer je zakučasta i jako teška da se shvati i prihvati.
Otud imamo sve češće nastupe veoma liberalnih komičara ali i javnih ličnosti na koje se lepi etiketa transfobije, u kojima oni pokušavaju da izlože svoja viđenja teme i potpadaju u problem racionalnog sagledavanja nečeg što je potpuno iracionalno.
Matt Walsh vrlo vešto uspeva da te aspekte izbaci u prvi plan i da naravno onda na njima kapitalizuje. Kada se tome dodaju neke objektivno sporne prakse koje ni deo LGBT zajednice ne podržava kao što je operisanje male dece i konstatovanje disforije u predškolskom uzrastu, hormonalna terapija pre kraja puberteta i sl. onda su tendenciozno izabrani sagovornici "sa druge strane" samo šlag na tortu.
Matt Walsh je preuzeo tehniku od levih autora kao što su Michael Moore i Sacha Baron Cohen sa kojima deli dosta atributa. Pronalazi sagovornike koji se savršeno uklapaju u stereotip, imaju sve kredencijale koji su im potrebni i onda ih pravi budalama što nije toliko teško. Međutim, kako je Mooreova tehnika poznata a Cohenova još i više, Walsh jako dobro koristi njihovu "spoznaju" da ih on "koristi" i pokušaji da odu sa intervjua dešavaju se u pravom trenutku.
Stoga, Walsh sve do poslednje scene kada do kraja otkriva svoj bias ali opet koja će ubrzati puls svakog pretplatnika Daily Wirea, uspeva da pobedi svoje protivnike njihovim oružjem i njihovim rečima. Da li je to finale pokvarilo film ili mu dalo jednu trijumfalističku dimenziju, ne znam. Ali, ono što jeste to je da Walsha do kraja legitimiše i objašnjava ko je on i šta ga zanima.
Nepisanje o filmu, i navodni DDoS napad na sajt Daily Wire u noći premijere sigurno su doprineli atmosferi nečeg provokativnog, zabranjenog i materijala koji "levica ne želi da vidimo". WHAT IS A WOMAN? svakako nije to, ali jeste vešto izveden pobednički napad sa jedne od strana u ovoj ideološkoj i društvenoj igri.
* * * / * * * *
Film PIELES Eduarda Casanove je napravljen kao neki shock cinema rad o grupi jezivo deformisanih ljudi koji uspevaju da pronađu nekoga kome će se dopadati.
Film je nastao u produkciji Alexa De La Iglesie ali nema mnogo veze sa njegovim ranim uspehom ACCION MUTANTE.
Nažalost, film je koncipiran kao jedna groteska izvedena pod šminkom, sa bizarnostima koje su same sebi svrha odnosno smisao filma. I to je legitimna taktika. Međutim, ja ipak nisam publika za to. Možda zato što me ovaj vid bizarnosti ne dotiče ali sasvim sigurno zato što volim da to ima neki smisao i da je - kad već i sam autor želi da to naratizuje - uklopljeno u neku koliko- toliko smislenu i zanimljivu priču.
PIELES je na nivou priče epizodičan, nenametljiv i takođe u nekoj meri bizaran gde onda njegovi deformisani protagonisti predtavljaju nadogradnju koja sve obezvređuje.
Film je ipak selektiran za Berlinale i te godine ja čak smatran dobrim filmom na tom izdanju festivala. Zato najbolje nek se sam za sebe svako uveri.
Ja inače čekam Kriplov prikaz Top Gun Maverick ko što neko drugi čeka uskršnje praznike.
UNDER THE SHADOW Babaka Anvarija bio je neobičan film je u britanskoj produkciji, u žanru na koji nismo navikli da nam stiže iz Persije, snimio jednu dosta vernu stilsku rekonstrukciju iranskog filma. Šta je bio Babakov motiv da odabere taj postupak, osim onog najpovršnijeg - a to je da nam pokaže da može - nisam nikada dokučio
A GIRL WALKS HOME ALONE AT NIGHT Ane Lily Amirpour je bio film na persijskom jeziku, smešten u Iran, i snimljen u Americi. U njemu smo videli neki apstraktni Iran bez ikakvih obeležja, bez pokušaja rekonstrukcije, ali i ambicije da se ponudi nešto novo. Umesto toga dobili smo prazninu koja se samo deklarativno dešava u Iranu ali bez reference na tu zemlju ili njenu kinematografiju.
Ali Abbasi je snimio film HOLY SPIDER u zapadnoevropskoj produkciji, na jordanskim lokacijama, i u njemu je pokušao da verodostojno rekonstruiše Iran našeg vremena, birajući da ne insistira previše na stilskim obeležjima najpopularnijih iranskih festivalskih naslova, čime se paradoksalno približio savremenim iranskim filmovima kao što je JUST 6.5.
Uprkos tome što su savremeni iranski filmovi, naročito koje po svetu zastupa kuća Iranian Independents dosta "slobodni" u pogledu društvene kritike, Ali Abbasi ide korak dalje. Prosto on zaista može da bez elipsi, bez prećutkivanja i podrazumevanja i sl. da nazove stvari pravim imenom. U tom pogledu, rekao bih da su savremeni iranski filmovi kao pomenuti JUST 6.5 ili SHEEPLE naterani da budu inventivniji jer ne mogu da idu tako direktno, pa su ponekad i mračniji od naslova koji se drže zapadnog standarda.
HOLY SPIDER prati serijskog ubicu koji u iranskom gradu ubija prostitutke tvrdeći da je to Džihad protiv greha, u slavu Imama Reze i novinarku koja izveštava o tim zločinima. Međutim, kako ubica komunicira sa policijom, kreće da reaguje i na novinske napise i pokazuje nezadovoljstvo.
Film je inspirisan događajima koji su se zaista zbili u Iranu pre dvadesetak godina i potresli Mašhad tog vremena.
HOLY SPIDER je nešto kao Fincherov ZODIAC smešten u iranske uslove i to je već samo po sebi ekstravagantno, samo sa tom razlikom što ovde uporedo pratimo i ubicu i novinarku i kroz njen lik policajce. Ubica je opet prikazan najpribližnije naslovima kao što je McNaughtonov HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER, sa jednim maltene naturalističkim izrazom.
U završnoj trećini, film odstupa od navedenih uzora i odlazi u nešto drugo, pripovedački manje zanimljivo ali paradoksalno "najiranskije" od svega i u domen u kom priča najdalje iskoračuje u domen nesvakidašnjeg.
Mesto dešavanja igra jako važnu ulogu. Film se odvija u Mašhadu, iranskom svetom gradu gde se nalazi kompleks posvećen Imamu Rezi, i gde se odvijaju hodočašća. Lokalne hodže ne podržavaju ubistva ali im smeta izveštavanje o tome jer stvara paniku, policija svemu prilazi relaksirano jer im dosadašnja iskustva kažu da ubica uvek dolija, i najveći tonus ima upravo novinarka što je dovodi u tenziju sa svim ostalim, mahom muškim protagonistima.
Film je vešto izveden i nudi zanimljiv spoj egzotične lokacije koja nudi više značenja i produkcione ozbiljnosti kroz koju se efektno rekreira savremeni Iran.
Određena šematizovanost, da ne kažem žanrovsko neiskustvo, uprkos tome što Ali Abbasi odavno snima filmove na Zapadu, pa i za angloameričke producente, jeste izneta u relativno mehaničkoj postavci odnosa gde uporna novinarka i žene koje je sistemska nepravde isterala na tržište seksa pokušavaju da se suprotsave tromom sistemu kojim rukovode muškarci nedovoljno alarmirani ovim slučajem odnosno samom ubici čije životno nezadovoljstvo proističe iz osećaja neostvarenosti opet u jednom maskulinom društvu koje ceni velike gestove ili barem žrtvovanje života za velike ideje, što on uprkos učešću u ratu nije ostvario. Ta matrica sama po sebi nije nezanimljiva ali već pre polovine filma postaje veoma očigledna i ne produbljuje se dovoljno, zadržavajući jednu vulgarnu jednostavnost karakterističnu baš za zapadni film.
Ali Abbasi je inače Iranac iz Teherana koji već dvadeset godina živi u Evropi i on zapravo, nikada tamo nije ni snimao filmove i nije proistekao iz te rediteljske tradicije. S druge strane, priče o scenama nasilja iz filma koje su došle iz Kana nemaju puno veze sa onim što se vidi na ekranu. Nasilja ima i to je priroda ove teme ali ono je sasvim prikladno i u skladu sa onim što tema zahteva, ni manje i svakako ne više od toga.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 10-06-2022, 05:40:46
Ja inače čekam Kriplov prikaz Top Gun Maverick ko što neko drugi čeka uskršnje praznike.
Mrka kapa dok ne procuri na dobrom ripu jer još nisam dovoljno prohodao da izlazim van kuće...
zli jezici već kažu da je promašaj...
Nije Top Gun toliko loš, koliko smo mi razmaženi.
Quote from: crippled_avenger on 10-06-2022, 18:34:13
Quote from: Meho Krljic on 10-06-2022, 05:40:46
Ja inače čekam Kriplov prikaz Top Gun Maverick ko što neko drugi čeka uskršnje praznike.
Mrka kapa dok ne procuri na dobrom ripu jer još nisam dovoljno prohodao da izlazim van kuće...
Oooofff... Jebeš film, samo ti budi dobro, junačino.
I ja čekam rip, naravno. Dobo je actually vrlo dobre reakcije od mnogo ljudi koji znaju šta pričaju.
I ja sam čitao dosta pozitivnih recenzija.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
doduše, ja to čuo od lika kojem se Northman dopao pa možda prosto nije ta šolja čaja
al njegova žalba je da je robot pisao scenario, iliti da je preplastikanerski dženerik sve to odrađeno, bez obzira na uobičajene Murrica momente, koji su takođe smorili
Jens Sjoegren snimio je hagiografski film po lošoj autobiografskoj knjizi Davida Langencranza u kojoj je on pokušao da zarobi Zlatanov duh, ali je u tome tek delimično uspeo, a da ne govorim o skarednom prevodu koji je kod nas dostupan.
Sam film je adaptirao publicista sa još jednim scenaristom i najveći problem filma upravo i jeste sama priča koja je sastavljena od jedne serije paralelnih tokova u kojima mi pratimo Zlatana kao dečaka, Zlatana kao mladića i Zlatana kao igrača Ajaxa, i u tim linijama gledamo izazove i situacije u kojima on uspeva. Sama struktura nije nezanimljivo zamišljena ali realizacija naprosto nije dovoljno vešta i nije dovoljno propulzivna da se ovakvo prepliranje vremenskih tokova pretvori u bravuru.
Klinci koji igraju Zlatana su glumački solidni, s tim što samo Granit Rashiti koji ga igra od 17 godine zaista i liči na njega. Scene u kući su zanimljivo izvedene na broken Svensku, na kombinaciji srpskohrvatskog i gastarbajterskog švedskog koji tvori nešto svoje. I u tom pogledu je film zanimljiv, ali opet scenama iako ne prećutkuju tešku i delinkventnu mladost nedostaje neki edge.
Stoga ceo film je kombinacija neiskorišćenih prilika i velikog potencijala priče ali i solidnog filmadžijskog repromaterijala. Ako imamo u vidu kakav je bio danski SOMMAREN 92 o osvajanju Evropskog prvenstva gde je Jugoslavija vraćena sa aerodroma, ovo je definitivan napredak, ali daleko je ovo od konačnog filma o Zlatanu. Moraće da se snimi još neki.
* * / * * * *
Chris Addison je britanski komičar koji se pored glume bavi i režijom humorističkih serija. Na kormilu filma THE HUSTLE on nudi efikasan postupak, fokusiran na glumce, ne izdiže se mnogo iznad nivoa televizije ali svemu daje blago arhaični film look.
Scenario je nastao po izvorniku koji je već rimejkovan u filmu DIRTY ROTTEN SCOUNDRELS samo što su sada glavne junakinje žene, i veoma je jednostavan, i na sličan način efikasan kao i režija.
Međutim, ako ove prve dve stavke deluju da su na granici dovoljnog za studio komediju u kojoj jednu od dve glavne junakinje igra oskarovka Anne Hathaway, onda smo potceniji njen zvezdani napon i komičarski dar Rebel Wilson. Naime, na ovom malom terenu, svesno omeđenom ovim elementima, u filmu koji nije produkciono raskošan niti stilski uzbudljiv, njih dve se vrhunski zajebavaju, i sve to u spoju sa relativno edgy humorom iz skripta rezultira jednom od onih komedija gde bi trebalo da dobijemo više, sudeći po imenima, ali na kraju dobijemo sasvim dovoljno.
Prosto classy glumica kao Anne Hathaway u jednoj totalnoj razobručenosti sa Rebel Wilson kojoj šok nije nimalo stran daje jako zanimljive rezultate. Ima sasvim dovoljno scena koje deluju neočekivano i humora koji deluje dovoljno off da prevaziđe starinski okvir kog se režija i scenario drže i da jedan film koji bi levitirao negde oko * * 1/2 dignu na nivo * * *, i to nekako lagano, s dve leve ruke.
Doduše, film nisam gledao u bioskopu, kada je izašao. Ne znam kako je platiti kartu za njega, ali verujem da je zabavno gledati ga u punoj sali.
Rebel Wilson je, onoliko koliko sam je gledao, vrlo solidna komičarka. Sad, kad više nije bučna debeljuca i kad je izašla iz klozeta, videćemo kakve će zapravo uloge da joj nude. Mogla bi da ima zanimljivu karijeru.
EL AUTOR Manuela Martina Cuence je zanimljiv film, nastao po romanu Javiera Cercasa, i govori o notarskom službeniku koji uči za pisca, i posle raspada braka sa ženom koja je uspela da postigne uspehsa knjigom iz domena "lake literature", odlazi da napiše svoje remek-delo. Inspirisan uputstvima nastavnika sa kursa kreativnog pisanja koji insistira na tome da se beleži život, osluškuju ljudi i da stvarnost bude osnov, pisac-amater kreće da aranžira dešavanja u svojoj zgradi kako bi na osnovu sudbina ljudi napisao roman.
Cuenca nikada ovu ideju ne podiže u neki najviši stepen prenosa, ostaje tu negde u domenu diskretnijeg, mada ne i pitomog, ali i ovaj tonus koji postiže je sasvim solidan te rezultira interesantnim filmom koji je možda mogao biti još sadržajniji ili je mašta samih gledalaca njime samo probuđena.
Dok ne utvrdimo šta je od ta dva -
* * * / * * * *
EN FUERA DE JUEGO Davida Marquesa je neupečatljivi špansko-argentinski film o fudbalskom menadžeru šarlatanu iz Španije i smotanom lekaru iz Argentine koji treba da prodaju supertalentovanog klinca Real Madridu. Film nije preterano inventivan, nije ni vešto realizovan, jedino se ne može reći da je dosadan, uprkos tome što nije zanimljiv.
* 1/2 / * * * *
DARK WATERS Todda Haynesa je sudska drama izvedena u jednom konvencionalnom maniru, bez onih eksperimentalnih ukrasa koji inače krase rukopis ovog autora. S druge strane, Haynes ipak unosi izvesnu dozu stilske ambicije u ovaj film i trudi se da ga po nečemu istakne u ponudi sličnih naslova.
U stilskom pogledu, Haynes koketira sa atmosferom horora kada izučava temu korporacije Du Pont i njenog odlaganja toksičnog otpada koji se izlio u pijaću vodu i prvo trovao stoku a potom i ljude. Manifestacije kod stoke tretira pomalo cronenbergovski, stoka ima groteskne izrasline, a ima i bizarno agresivno ponašanje i tu Haynes malo obogaćuje inače solidan, konvencionalan narativ o pravnoj istrazi i procesuiranju.
Ono po čemu se sam slučaj Du Ponta razlikuje od tipičnih do sada viđenih sudskih drama jeste sam odnos tuženih prema sporu. Oni naime prvo koriste formalnu začkoljicu kojom su prikrili zagađenje, potom priznaju krivicu i nagode se, a onda opet na razne načine relativizuju sumu koju moraju da plate.
Spor je dakle postmoderan, više nije pitanje dokazivanja da li je nešto štetno ili ne, da li se zagađenje desilo ili ne, suština je jasna, ali se stvar plasira na formu. Du Pont je gigant hemijske industrije i film ga prikazuje nemilosrdno, i iskazuje mračnu istinu o naizgled veoma uglađenoj firmi koja se trudi da poboljša život potrošača kroz minimalno zagađenje. A u stvari, iza se krije mehanizam pune svesti o štetnosti, i naizmenično čuvanje i nebriga od nusefekata nekih hemikalija.
Mark Ruffalo je našao sebe u ulozi advokata Roberta Billota. On je već ovakve likove igrao, i kod Davida Simona recimo kao gradski većnik, i ovde sada ima svoju sudsku dramu, što je jedna od obaveznih figura za glumce tog kalibra. Međutim, u glumačkom smislu sam proces mu ne daje mogućnost za neki senzacionalni nastup na sudu. Nekog spektakularnog suđenja praktično nema. Glavni ispiti za junaka su u porodičnom domu i po kabinetima u kojima se plaća skupa cena njegove upornosti.
Velikan indie fotografije Ed Lachman je snimio film. DARK WATERS je fino estetizovan, lepo sugeriše protok vremena i smenu epoha. Na kraju ipak, pokazuje određene limite istinite priče, iako je ova prilično zanimljiva i autentična, opet nije nešto što na neki način nismo videli.
* * * / * * * *
Ha, ovo mi je baš bilo zanimljivo da pročitam jer sam jutros pisao o stripu koji je isto delom sudska drama sa donekle uporedivim odnosom snaga, a po kome je prošle godine snimljena i serija. Španska dpduše, ali igra i Stanley Tucci. Zove se La Fortuna, ne znam je li iko to igde gledao ovde...
Quote from: Meho Krljic on 17-06-2022, 14:10:34
Ha, ovo mi je baš bilo zanimljivo da pročitam jer sam jutros pisao o stripu koji je isto delom sudska drama sa donekle uporedivim odnosom snaga, a po kome je prošle godine snimljena i serija. Španska dpduše, ali igra i Stanley Tucci. Zove se La Fortuna, ne znam je li iko to igde gledao ovde...
Gledao sam ali još nisam živopisao. Amenabar radio.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Yes. Šest epizoda deluje kao idealan format.
SPELL je režirao iskussni televizijski reditelj Mark Tonderai, po scenariju nekada veoma aktuelnog Kurta Wimmera. Reč je o high concept hororu, koji nije skroz nezanimljiv ali je u suštini ipak na kraju nedovoljno strašan, slabo maštovit i pogrešno strukturiran.
Reklo bi se da Mark Tonderai i Kurt Wimmer snimaju jedan film koji želi da "preskoči" konvencije horora u pogledu pripovedanja, načina kako se uvode likovi i kuda se sve kreće, ali ekspoziciju koja bi mogla biti "laganija" (i rizikovala da bude dosadnija) sa postupnim uvođenjem likova, ipak ne uspeva da zameni ovakav kao kumulativni uvod u kom se neke stvari nabacuju sve dok porodica glavnog junaka ne doživi nesreću.
Posle te avio nesreće, glavni junak se bez porodice, nađe u zatočeništvu babe i dede koji se bave vudu magijom ili tako nečim i pokušava da se oslobodi ali to nije tako jednostavno kako je mislio jer je crna magija zapravo delotvorna.
Junak odvojen od porodice nedovoljno pokazuje želju da sazna šta je s njima i gde su, i ostaje samo na nivou deklarativnost. Situacija sa zatočenjem podseća na MISERY ali sa tim problemom što ovde nemamo sitinsku motivaciju negativaca i nemamo odnos iz kog to zatočeništvo proističe.
Glumci su solidni ali bez mnogo harizme.
SPELL nije dosadan, može da se pogleda. Ko je manje gledao horore, više će uživati. Ipak, ovo je naslov koji ne može da se uključi u aktuelnu renesansu afroameričkog horora iako su ovde praktično svi likovi, a svakako svi bitni, crnci. Ovde ipak te neke suštinske rasne tenzije nema, opet više je ovo sukob urbane i ruralne Amerike i nekih sjajnih tenzija koje ni rasa u fazi samoodbrane ne uspeva da prevaziđe.
* 1/2 / * * * *
SPIDERHEAD Joea Kosinskog me je naveo da napravim neke paralele između ovog reditelja i Cronenberga.
Obojica vole da snimaju mašine, brza kola, avione ali su zainteresovani i za pitanja tela i duha. Cronenbergu je nuđen prvi TOP GUN a Kosinski je iste godine snimio svoj TOP GUN i svoj cronenbergovski SPIDERHEAD iako je za razliku od velikog autora od starta pošao putem snimanja mašina a ne ovih drugih tema.
Stoga je ovaj segment Cronenbergovih interesovanja manje-više nepoznat i sveden na priču o filmu FAST COMPANY iako je on bio autor monografije RED CARS bazirane na njegovom nesnimljenom projektu o Ferrariju. Može se reći da je uz Dona Simpsona i Michael Manna, Cronenberg bio jedan od fanatičnijih poklonika Ferrarija u Holivudu osamdesetih, pa ne treba da čudi što mu je Simpson nudio par projekata.
Naravno, danas kad znamo Scottov TOP GUN potpuno je bespredmetno razmišljati o Cronenbergovom kao što je jasno da - od kada se potvrdio sa filmom OBLIVION da ume da radi sa velikim zvezdama - Kosinski neće dalje ići putem tela, strave i užasa, barem ne redovno, ali nema nikakve sumnje - još od njegovog prvog filma, da on nije sasvim običan reditelj tehnomanskih projekata i da u njegovom postupku ima nešto posebno, reklo bi se cronenbergovsko.
SPIDERHEAD opet nije film koji bi na prvu bio opisan kao cronenbergovski jer u ovom crnohumornom trileru u suštini ima veoma limitiranog body horora u klasičnom smislu, ima nešto sakaćenja i uređaj za ubrizgavanje psihofarmaka koji utiču na ispitanike. ALI, upravo u samoj temi gde se na zatvorenicima isprobavaju psihofarmaci koji ih dovode u razna psihofizička stanja, imamo nešto super cronenbergovsko. Uticaj tela na um, dominaciju fiziološkog nad psihom i mogućnost da je potpuno potčini itd.
Opet, da li bi Kosinski direktno citirao Cronenberga kao uticaj, ne znam, ali objekat, jedna jako zanimljiva modernistička betonska građevina na dalekom ostrvu (ne zaboravimo Joe je arhitekta) opet pa jako podseća na objekte iz ranih Cronenbergovih filmova, ali malo i na HIGH-RISE iz Wheatleyeve ekranizacije.
A tu onda uz Cronenberga "otvaramo" i Ballarda jer ovde imamo klasni odnos - bogati farmakomogul isprobava svoje mind control hemikalije na zatvorenicima koji su počinili takva dela da ne bude milost baš lako. I u završnici kada pod uticajem vlastitih psihofarmaka, vođa eksperimenta zaista poludi, ima nečeg HIGH-RISEovskog u tome.
Kosinski režira ovu crnohumornu triler-komediju dosta mišićavo, i narativno jasno. Da li je ova priča Georgea Saundersa u adaptaciji Rhetta Reesea i Paula Wernicka zasluživala nešto delikatniju, produženu psihološku studiju zaista ne znam. Ali, Kosinski ovaj pripoveda efikasno, jasno, svedeno i estetizovano, sa junacima koji staju jedni drugima na muku, u dijalozima koji su punchy i dosta se bave samom pričom.
Možda je neki drugi postupak rešio ovo a otvorio neka druga pitanja, zaista ne znam, ali na kraju Kosinski snima film koji ume da bude intiman, ume da bude i bizaran ali što je najvažnije, ta estetika melodrame režirane kao akioni film, ovog puta funkcioniše.
Nikako ne bi bilo dobro da MAVERICK zaseni SPIDERHEAD kao fenomen, pošto u njemu Chris Hemsworth isprobava novu dimenziju svog lica.
SPIDERHEAD je solidan, mali film. Kosinski je u njemu okupio blokbaster ekipu, ali je snimio nešto maltene kamerno i prilično zanimljivo.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 10-06-2022, 05:40:46
Ja inače čekam Kriplov prikaz Top Gun Maverick ko što neko drugi čeka uskršnje praznike.
Dok ne dobiješ kriplov evo ti moj:
Top Gun: Maverick je punokrvni akcijaš (ovde namerno koristim kriplovu terminologiju) koga treba pre svega gledati u bioskopu. Neposlušni vojni pilot veteran po kazni biva prebačen da trenira mlade nade amerike avijacije. No, misija koja im je dodeljena zaista je preteška (podseća na Mission Impossible). Takođe isplivavaju i neke epizode iz prošlosti (Val Kilmer koji jedva govori i stara ljuba Dženifer) ali fokus je pre svega na odnosu sa regrutima uključujući i sina njegovog pokojnog wingmana. Reditelj i glumci su se potrudili da doživimo letačko iskustvo i G-silu. a Tom je kako kažu sam vozio avion. I na kraju da spomenemo da ovaj film ima minimum propagande jer su autori mudro odručili da ne definišu neprijatelja već samo cilj misije. Film je kompaktan prikaz tog top gun sveta i to značajno apgrejdovan u odnosuna onaj iz 1986.
9/10 uz napomenu da ovo vredi gledati pre svega u bioskopu.
Hvala, Truki, srce si. Ja nisam zapavo toliki ložač na originalni Top Gan (mada sam ga, naravno, gledao u bioskopu kad je išao) ali, jebiga, legedarnost tog filma je... legendarna.
Quote from: Meho Krljic on 20-06-2022, 09:00:22
Hvala, Truki, srce si. Ja nisam zapavo toliki ložač na originalni Top Gan (mada sam ga, naravno, gledao u bioskopu kad je išao) ali, jebiga, legedarnost tog filma je... legendarna.
Da li mi se pričinjava ili osećam ironiju nekoga ko ne ceni mnogo moje rivjuove. :lol:
Potpuno ti se pričinjava. Tvoji rivjuovi su dobrodošli kao pogled nekog iz druge generacije i sa eklektičnim interesovanjima. Samo sam naglašavao da su moja interesovanja za Top Gun više, kako da kažem... istorijskog tipa.
Quote from: Meho Krljic on 20-06-2022, 13:43:05
Potpuno ti se pričinjava. Tvoji rivjuovi su dobrodošli kao pogled nekog iz druge generacije i sa eklektičnim interesovanjima. Samo sam naglašavao da su moja interesovanja za Top Gun više, kako da kažem... istorijskog tipa.
Hvala Meho. Inače, ja uopšte nisam fan prvobitnog top guna.
to da nema propagande u novom TG-ju mi je teško da povjerujem, ali nisi ni spomenuo bromance ili gej momente, nemoguće da ih nema
Ljudi vas bombardiriaju a
Vi im gledate filmove
Quote from: Black swan on 20-06-2022, 14:40:26
Ljudi vas bombardiriaju a
Vi im gledate filmove
Sad si se setio to da kažeš. Moraš li i na kriplovoj temi da troluješ.
Quote from: Black swan on 20-06-2022, 14:40:26
Ljudi vas bombardiriaju a
Vi im gledate filmove
ti čitaš Dražu!
On nije imao avijaciju
nema ni Paramount avijaciju!
BLOODSHOT Davida F. Wilsona je zanimljiva adaptacija stripa sa kojom je Valiant Comics trebalo da zakorači u major deal sa Sonyjem. Nažalost, film je imao relativno soft opening u vreme kad je krenuo Covid i s njim se ni na jednom polju nije desilo ništa, i na neki način mi je žao jer mislim da na ovom tržištu koje je već prezasićeno strip ekranizacijama, Valiant Comics jeste mogao da pruži nešto novo, a opet mi je i u redu da se ovo sve ostavi za malo kasnije.
Wilsonov film, odlično izgleda. Ponovo je Jacques Jouffret uspeo da kao direktor fotografije definiše jako zanimljiv povišeni realizam i da straight up superheroja iz nekog domena recimo CAPTAIN AMERICAe uspe da zadrži u nekoj varijaciji na naš svet, kao paravojne operatore.
U tom smislu, BLOODSHOT donosi jednu konzistentnu i solidnu stilizaciju. Stvari se drže na street levelu i uprkos tome što gledamo superheroje od kojih neki imaju prilično freaky moći, nema potrebe za nekim spektaklima u kojima se spasava planeta i sl. Sve je street level i ispunjava sve što treba.
Film je snimljen za 45 miliona ali Wilson ima iskustvo pravljenja efekata za Marvel i sve je malo kamernije, ali je akcija odlična jer je inventivna. nekoliko scena su zaista dobre. Nije nijedna neki od onih CGI haosa u kojima se ne zna ko pije a ko plaća a zadržana je kinetičnost i snaga. Ovo je superherojski film gde se jako udara i telo se razara (jednim delom jer je supermoć glavnog junaka da se uz pomoć nanobota regeneriše) i lom i pokolj i kad su CGI su opipljivi.
Glumci su dobri, Vin Diesel je sirovina kao i inače, ali u redu. Ovde je svakako nepretenciozniji nego inače. Eiza Gonzales i Guy Pearce su odlične face. Nema dominantnog negativca sve dok NE SHVATIMO (wink wink) ko je, ali to je sve u redu.
I kada bismo sveli sve na to kako film izgleda, kakva je podela, kakva je akcija, onda bi ocena bila * * *.
Međutim, ono što filmu nedostaje, a to možda delom kreće i iz scenarija koji potpisuju Jeff Wadlow i Eris Heisserer jeste dinamika u dramskom pogledu. Kad govorim o dinamici, to sad nije pitanje tempa, pa ni tenzije u užem smislu, ali prosto film je nekako "ravan". Nije čak ni da film ne diše, koliko prosto ne raste, ne diže se, premda ni ne pada jer je stalno u istom tonusu. Uprkos tome što funkcioniše i što nije dosadan, za ovu ipak dosta fundamentalnu zamerku, može zaslužiti i * * 1/2 / * * * *
U određenom smislu, BLOODSHOT me je podsetio na DEADPOOL. Naime, oba filma imaju origin u kom je kreator junaka u stvari negativac. Onaj koji je odlučio da ga iskoristi za eksperiment i nastanak superratnika je na kraju osuđen da se među prvima uveri u njegove moći. Kao što u DEADPOOLu imamo vrćenje u krug oko istih scena - sigurno zbog skromnijeg budžeta s kojim je snimljen, ovde imamo nešto slično, ali ne u formi nego u priči. Ipak, ni jednom ni drugom filmu se ne mogu osporiti look i izvedba.
BLOODSHOT ipak jeste "običniji" od DEADPOOLa u svakom pogledu i previše je pozivati se na to da mu je izmakao neki uspeh koji ovome nije. Ali, neka paralela postoji.
Dobro si me podsetio da bi to i ja trebalo da pogledam...
Već dvadesetak godina me nadražuje pomisao na film Davida Cronenberga koji je imao radni naslovi PAINKILLERS, smešten u svetu u kom je "bol zadovoljstvo" a "hirurgija je seks".
Ne, to nije film o srpskom zdravstvu, to je fantazija koju smo konačno uspeli da vidimo u filmu CRIMES OF THE FUTURE koji je Cronenberg trijumfalno doneo u Kan. Neko vreme ga nije bilo, premda je u međuvremenu imao odličan roman CONSUMED u kom se vratio onome čime se bavio u kanonskoj fazi. I CRIMES OF THE FUTURE je dočekan kao svojevrsni filmski povratak korenima.
Ne mogu reći da je Cronenberg iskorenjen. Imao je posle CRASHa on sjajnih filmova, kao što su EXISTENZ i SPIDER ali rekao bih da je CRASH poslednji veliki Cronenbergov film u smislu da je u njemu poslednji put zaista bio inovator i cutting edge. U CRIMES OF THE FUTURE na neki način on iznova želi da skupi tu energiju, ali inovacija i cutting edge ostaju više u deklarativnoj nameri nego u realizaciji.
O CRIMES OF THE FUTURE je teško govoriti bez tumačenja produkcije. Naime, film je sniman u Grčkoj, i Cronenberg onako dosta neinventivno želi da "iskoristi Grčku", na štetu filma. Bira neke opšte ambijene urbanog truljenja, nekog neodredivog mesta u Drugom svetu neke neodredive antiutopijske budućnosti u kojoj ljudi ulaze u neobične ubrzane evolutivne procese, dobijaju nove organe, a jedan među njima kao performer to sve vadi pred publikom, fetišizuje i tretira kao umetnost.
Novumi se gomilaju, i film tu gubi na snazi. Ovo nije naš svet. Poznat nam je ali nije naš. I nema tog kontrapunkta koji je funkcionisao tako savršeno recimo u BROODu gde u jednoj potpuno uverljivoj socijalnoj strukturi imamo jednu sasvim neobičnu priču.
Ovde se neobičnosti gomilaju, i samim tim ono što je osnovno, što Cronenberga zanima isto koliko i nas, postaje manje ubitačno.
Da li bi bilo više ubitačno u nekom "normalnijem" svetu, nema nikakve sumnje, jer ovako zalazi na teren maltene KROJAČEVE TAJNE u konstituisanju tog imaginarija, na tragu BRAZILa povremeno, ali ni blizu.
Međutim, sad i da se film dešava u boljoj "epohi", u nekom ubedljivijem svetu, sama priča pokazuje da Cronenberg got high on his own supply. Film nema onu sirovu autentičnu snagu već je filtriran kroz teorijska promišljanja body horrora i u tom smislu je veoma ironično da se Cronenbergu možda sveti to što je previše čitao teorijske radove sebi a premalo kritike jer se čini da je zadržao fokus na značenjima a zaboravio ono što je na bazičnom nivou egzekucije činilo njegove filmove tako upečatljivim.
Cronenbergov film jeste u neku ruku povratak korenima, ali sa mnogo tuđe naknadne pameti, i sa određenom dozom svoje. Nažalost, kad se promišlja film je bolji nego kad se gleda. Srećom da Cronenbergovi rani filmovi nisu bili ovakvi jer da jesu, teško da bi dobacili do promišljanja.
* * 1/2 / * * * *
THE TERRY FOX STORY Ralpha L. Thomasa je jedan od prvih filmova, po nekima i prvi film koji je snimljen za kablovski kanal HBO. Film govori o Terry Foxu, kanadskom sporisti kome je amputirana noga zbog bolesti i koji odlučuje da sa protezom pretrči Kanadu kako bi skupio sredstva za fondaciju koja podržava borbu protiv raka.
Film u glavnoj ulozi ima čovek koji je imao amputaciju i Eric Fryer kao naturščik se odlično snalazi u glavnoj ulozi. Danas bi VFX pomogao zdravom glumcu da uradi tu rolu, ali Fryer svakako ne da nije slaba tačka ovog filma već je i jedna od najjačih.
THE TERRY FOX STORY je nadomak toga da bude odličan kada se drži neke spontane životne situacije, ali film neumitno odlazi u pravce nekih Terryjevih monologa koji u jednom trenutku potapaju film i sve ono što je dobro u njemu postignuto.
Robert Duvall se pojavljuje u maloj ulozi humanitarnog radnika koji se pridružuje Foxu na jednoj etapi puta, ali ne ostavlja značajniji trag.
Ralph L. Thomas je u vizuelnom smislu relativno jednostavnom tehniku postigao dozu uverljivosti, naročito jer je sam podvig trčanja sa protezom dosta složen da se sagleda, pa i sasvim razume kao nešto izvodljivo na tim distancama.
Ipak, na kraju, Thomas pada na onim ispitima koji zahtevaju suptilnost. THE TERRY FOX STORY nikada ne postaje all out patetika i parodija, ali je u ovom materijalu postojao bolji film od onog koji smo dobili.
Rodrigo Garcia je radio neke važne epizode nekih važnih HBO serija kao što su CARNIVALE ili BIG LOVE. Ipak, ništa od te ubedljivosti, maštovitosti ili rada sa glumcima nije preneo u film PASSENGERS koji je neka nelagodna mešavina psihološke drame o traumi i trilera o potencijalnim natprirodnim događajima koji su ujedinili grupu preživelih ljudi posle pada jednog aviona.
Anne Hathaway je u centru filma i deluje da je možda i mogla da iznese šta god da su autori odabrali. Ali oni nisu odabrali ništa konkretno i PASSENGERS nažalost čak ne liči ni na dva filma u spojena u jedan već više kao nijedan film u formi jedva jednog.
Patrick Wilson ne uspeva da donese harizmu zbog koje bi junakinja kršila svoj profesionalni kodeks. Dianne Wiest uspeva da bude iritantna kao iritantna komšinica ali joj drugi deo slabije ide. A David Morse toliko emituje atmosferu zavere kad uverava junakinju da zavere nema da deluje kao da je ima više nego ičeg. I naravno, ima je.
* 1/2 / * * * *
MEN Alexa Garlanda je jedna vontrierovska budalaština, jedna potpuna nebuloza o ženi koja bežeći od tragedije koju je preživela odlazi u englesku provinciju i nalazi neko čudno mesto u kom sve muškarce raznih godina igra Rory Kinnear.
I manje-više sad to donosi neke kao čudne događaje i neprijatnosti, ali ukupno uzev, ni o čemu od toga se nema reći išta lepo.
* 1/2 / * * * *
U jednom intervjuu, Kevin Dillon je rekao da je HOT SEAT sniman samo nedelju dana. Da li je to istina ili je samo njegova uloga - koja je opet pa najveći deo filma - teško je reći, ali ako i nije sniman toliko, ovaj DTV geezer teaser nije sniman duže od dve.
Kevin Dillon je u proteklih godinu i kusur snimio dva kamerna suspense filma sa Melom Gibsonom. Jedan ON THE LINE u Francuskoj, i ovaj HOT SEAT sniman u Nju Meksiku, u režiji James Cullena Bressacka, čoveka koji je obeležio završne dane karijere Brucea Willisa.
Ako je film sniman nedelju dana, Bressacku se nema šta zameriti. Film izgleda kao pristojno zapakovana produžena epizoda neke network policijske serije, sa Kevinom Dillonom u glavnoj ulozi i Melom u ključnoj sporednoj roli, koja je ovde supstancijalnija nego u nekoliko recentnih geezer teasera.
U tom smislu, filmu se nema mnogo zameriti. Ako je sniman u takvim neuslovima, a u uslovima svakako nije, nudi jedan strimerski ugođaj, nije dosadan, nije sad spektakularno inteligentan ali sa dozom uživanja nam prikazuje sve ono što smo gledali desetinama puta i uživa u tome.
Zanimljivo je da iz Old Man Riggs rola u ova dva filma sa Kevinom Dillonom, Mel Gibson prelazi u kamerni suspenser, čist triler sa vrlo malo akcije, i šteta je što HOT SEAT nije kreativniji da bi poslužio kao neki PHONE BOOTH.
Isto tako, imam utisak da je Mel usporio sa geezer teaserima. Čekaju nas još dva njegova filma do kraja godine, jedan sa Dillonom i jedan biopic kriminalca sa Duhamelom od kog očekujem da neće biti ovakav u svakom slučaju. Da li je FATHER STU bio deo te strategije, projekat koji je trebalo da stavi branu na poplavu ovakvih naslova ili ne, ne znam. Ali, činjenica je da po mojoj proceni, Gibson čeka da vidi šta će se desiti kad izađe TV spinoff JOHN WICKa u kom takođe glumi. Ako mu je HOT SEAT poslednji geezer teaser ovog profila, onda je simbolično to da je u njemu dosegao produkciono dno, ali da film iz žanra "za koga je, dobar je" nije podbacio.
Kevin Dillon kao i ostatak podele, u pojedinim momentima iskače iz okvira karakterne glume u ono "kako bi Johnny Drama to odigrao." Ako se ikada ENTOURAGE obnovi, svakako bi bilo dobro da Drama radi geezer teasere a možda i Vince da razmišlja o prihvatanju nepristojne ponude.
Bressack kao reditelj koji čeka slavna imena na dnu produkcionog lanca, u ovom filmu paradoksalno pokazuje da je i za najkonvencionalniji treš potrebno ipak imati osećaja za lepo.
* * / * * * *
MURDER ON THE CAMPUS Michaela Winnera iz 1961. godine je britanski jednočasovni B-film, krimić o stradanju jednog momka koji je pod čudnim okolnostima ispao kroz prozor i njegovom bratu novinaru koji dolazi da istraži slučaj jer vidi da ubistvo nije naišlo na veće interesovanje.
Novinara igra Terence Longdon i donosi dovoljno glumačke dinamike u lik novinara koji se vešto snalazi u istrazi i solidno reaguje na svako iznenađenje koje iskoči pred njega.
Nedavno sam gledao jednu epizodu serije SHOESTRING koju je režirao Martin Campbell u kojoj je takođe radio novinar glavni junak, ali on tu nema lični motiv već rešava misterije koje se tiču njegovih slušalaca i ljudi koji ga okružuju. To je svakako druga krajnost u odnosu na MURDER ON THE CAMPUS jer u SHOESTRINGu, radio igra integralnu ulogu. dočim ovde osim profesije, i sklonosti ka istraživanju novinarstvo nema definisanu rolu.
Karakteristika ovog filma je njegovo kratko trajanje koje neumitno evocira formu jednočasovnih televizijskih misterija, koje su u to vreme već postojale na televiziji. Osećaj "televizičnosti" daje i sam slučaj koji iako je dinamičan, i dešava se svašta ipak nema onaj transformativni kvalitet za glavnog junaka kakav je neophodan da bi bio osnov filma.
Winnerova egzekucija je vešta, solidna, priča se izlaže efikasno, i glavni glumac vuče stvari od početka prema kraju, iako na kraju o nekom razvoju karaktera ne možemo govoriti. U izvesnom smislu - iako nisam nailazio na takve podatke, a bila je škola jednočasovnih B-filmova, ovaj film je mogao poslužiti kao solidna pilot epizoda u svoje vreme.
* * / * * * *
A revolutionary movie or an 'artifact of abuse'? The landmark porn film 'Deep Throat' turns 50. (https://www.yahoo.com/entertainment/deep-throat-linda-lovelace-debate-legacy-anniversary-180022714.html)
TELSTAR: THE JOE MEEK STORY Nicka Morana je biografski film o jednom od harizmatičnih luzera britanskog rokenrola, moglo bi se reći antipodu Georgea Martina i Briana Epsteina, producentu bez sluha i bez poznavanja ijednog instrumenta, i impresarija čije su homoseksualne romantične slabosti diktirale izbor izvođača pre nego razum.
Epstein kao superuspešni Meekov antipod se i pominje u jednom trenutku, kao menadžer čiji Merseybeat bend Meek olako odbija, fasciniran potencijalnom svog toy boya Heinza, kao trend koji će brzo proći. Na sličan način, Meek u žurbi na Heinzov koncert odbija da upozna mladog Velšanina Toma, za kog znamo da će kasnije postati Tom Jones.
Pa ipak, na kraju je Joe Meek napravio itekako solidnu karijeru, od danas mahom zaboravljenih hitova koji su dospevali visoko na listama, ponekad i do prvih mesta.
Uprkos tome što nisu svi bendovi i solisti sa kojima je radio Meek sasvim zaboravljeni, a neki njegovi izumi su ostali da žive u svetu muzike, on jeste bio autsajder, i jedan proizvođač muzičkih hitova na obodima onoga što je zaista bilo važno u muzici šezdesetih.
Film Nicka Morana nije kao Meek, naprosto nema kapacitet da se popne na prvo mesto. Nije produkciono niti vizuelno zaokružen, iako nema nekih očiglednih grešaka. Nije ni rediteljski briljantno izveden, premda nije loš. Kameran je i jednostavan. I to ne na dobar način. Ali, na kraju ipak uspeva da nam prikaže Meekov vrhunac i pad, ali pošto film nije veliki ne uspeva da mu da onu "veličinu" koja bi mu podigla rejting u istoriji.
Kao i Meekova biografija koja je bitna samo ljubiteljima i poznavaocima rokenrola, tako i ovaj film ostaje pre svega bitan za one koji su ljubitelji i poznavaoci filmova o rokenrolu. I to je šteta. Meekova priča ima u sebi nešto važno jer pokazuje da je pop muzika, i rokenrol kao njen segment, u suštini jedna od oblasti gde je moguće postići nešto efektno čak i ako nemaš puno osećaja za lepo niti neke posebne izvođačke veštine.
Meekov život je bio opterećen drogom, životom u vreme kada je homoseksualnost bila kriminalizovana, stalnim finansijskim problemima, i jednim životom "od danas do sutra" koji će dovesti do njegovog ekstremno tragičnog kraja već 1967. godine. I ovaj film to uspeva da zarobi.
Otud, iako ni po čemu poseban, opet je vredan pažnje.
* * 1/2 / * * * *
Razmišlja li neko od domaćih filmskih stvaralaca da iskoristi Unreal Engine 5 za nešto ozbiljno kod nas? Dosta filmova na Netflixu je napravljeno u ovom endžinu. To bi srpskoj kinematografiji moglo da pruži mnoge nove mogućnosti.
Quote from: mac on 10-07-2022, 17:59:10
Razmišlja li neko od domaćih filmskih stvaralaca da iskoristi Unreal Engine 5 za nešto ozbiljno kod nas? Dosta filmova na Netflixu je napravljeno u ovom endžinu. To bi srpskoj kinematografiji moglo da pruži mnoge nove mogućnosti.
Već se nešto isprobava. Ja radim na nečemu sličnom tome s tim što nije reč o Unreal Engineu već nešto sa LED ekranima i virtuelnom scenografijom. Ali, da, kod nas ima i solidan studio za Unreal Engine, momci to rade.
E sad, to ne izgleda baš tako kao što se priča. Odnosno, može da bude jako dobro ako se kasnije mnogo dotera slika, tako da nije to onoliko jednostavno kako zvuči. Gledao sam neke probe. Jako je zanimljivo kao potencijal, ali da se izradi baš baš dobra stvar, i dalje iziskuje puno posla.
AMIGO Oscara Martina je dosta razvučen, iako po minutaži kratak, spoj horora i neke bizarne melodrame, o dvojici prijatelja, jednom teško bolesnom i drugom koji se stara o njemu. Film tokom svog trajanja ispituje prirodu njihovog odnosa, ali i ekstreme u kojima se taj odnos odvija. I nažalost, u tom okviru film nudi manje nego što je mogao.
Oscar Martin se opredelio za neku ideju da manje u stvari više, ali ne toliko u postupku jer u postupku film je vrlo konkretan i kad je radnja aktivna, prilično je upečatljiva, ali čini se da je u pogledu smisla, sve bežeći od toga da ne snimi MISERY snimio njen u stvari veoma slab derivat.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 10-07-2022, 19:04:53
Quote from: mac on 10-07-2022, 17:59:10
Razmišlja li neko od domaćih filmskih stvaralaca da iskoristi Unreal Engine 5 za nešto ozbiljno kod nas? Dosta filmova na Netflixu je napravljeno u ovom endžinu. To bi srpskoj kinematografiji moglo da pruži mnoge nove mogućnosti.
Već se nešto isprobava. Ja radim na nečemu sličnom tome s tim što nije reč o Unreal Engineu već nešto sa LED ekranima i virtuelnom scenografijom.
Pretpostavljam da je u pitanju The Volume jer je to trenutno Go To tehnologija za ovakve stvari. Evo ovde ima prajmer za one koji bi da znaju više:
https://www.cartoonbrew.com/vfx/understanding-the-volume-the-technology-thats-changing-vfx-production-198751.html (https://www.cartoonbrew.com/vfx/understanding-the-volume-the-technology-thats-changing-vfx-production-198751.html)
SHATTERED Luisa Prieta, španskog reditelja koji je već pomalo izgradio ime u američkim B-filmovima sa poznatim glumcima snimljen je po scenariju redovnog Rubenovog scenariste Davida Lougheryja koji je za njega pisao neke zaista antologijske skriptove, među kojima i ponešto home invasiona, jer kao što znamo ovi bećari to nisu izbegavali.
SHATTERED ima dobru podelu, glavni je Cameron Monaghan, tu su još John Malkovich i Frank Grillo u epizodama koje im pristaju, ali u sebi ima onu finu dozu tezge koju Prieto želi da prikrije a ne uspeva.
To se prenosi i na scenario koji jeste ono čime se Loughery bavi ali prosto bajat i bez onog njegovog specifičnog osećaja za eskalaciju opasnosti. Mehanika je tu, ali kada se desi prvi preokret, i kada počne home invasion, intenzitet se ne menja, nema tu povećavanja uloga, to je manje više to i likovi tavore od plot pointa do plot pointa.
Da smo investiraniji u likove, ovi preokreti bi imali veću težinu, i rekli bismo da nisu epohalni, ali da nisu ni loši. Ovako nažalost deluju isto tako čisto mehanički.
Prieto radi sa svojim i Benmayorovim redovnim direktorom fotografije i film izgleda OK, mada ne i spektakularno. Ipak, tehnički, da je bio bolju u domenu likova i priče, mogao je da se plasira dalje i bude od koristi Monaghanu koji je sasvim u redu u svojoj grown up roli.
Po imenima, pa i izvedbi, ovaj film je solidno zamišljen ali nije tako realizovan. Ipak, deluje mi da će itekako dobro prolaziti na televiziji.
* * / * * * *
MALNAZIDOS je španska ratna horor komedija koju potpisuju Javier Ruiz Caldera i njegov redovni montažer Alberto de Toro. Film je snimljen po romanu, a to deluje pomalo zbunjujuće ako imamo u vidu veoma rudimentaran koncept i odnose među likovima, pa me živo zanima kakav li je to roman.
Španci nemaju tradiciju partizanskog filma, ali MALNAZIDOS dosta liči na parodiju partizanskog filma gde za vreme Španskog građanskog rata par fašista, lenji kapetan i prepadnuti redov uđu na teritoriju koju su zatvorili nemački "saveznici" i na njoj bivaju zarobljeni od strane voda republikanaca, a onda svi zajedno moraju da se bore protiv zombija koji su rezultat SSovskog eksperimenta.
MALNAZIDOS nije straight horor niti akcija i nije umesno porediti ga sa Averyjevim OVERLORDom, recimo, kao primerom savremenog filma na ovu temu - ali čini se da u domenu zombija i akcije sa njima nije pretendovao da bude naročito komičan, osim situaciono tipa ko kako reaguje kada je ujeden, i ako to imamo u vidu sve sa zombijima je dosta ravno i nemaštovito.
S druge strane, najveći negativci u filmu su nacisti, i fašisti i republikanci su ipak prikazani kao Španci, svi sa svojim idiosinkrazijama, doduše ovde su dvojica glavnih junaka pre svega konformisti koje Franco i ideologija ne zanimaju previše, dočim su republikanci prikazani kao prava mala partizanska jedinica sa sve učom komandantom, političkim komesarom kome je ideja iznad svega i koji radi za NKVD, ženskom koja nosi traumu od kuće radi koje je postala ratnica itd.
Banter među junacima je uglavnom bajat i nije mnogo provokativan. To bi trebalo da bude komično ali daleko je to od De La Iglesije ili Torrentea. Nema tu nekog ozbiljnijeg kopanja po istoriji, neke provokacije, niti izuzev nacista ima nekog razloga što se sve dešava tokom Građanskog rata.
Horor tokom Građanskog rata jeste svojevrsni podžanr španskog žanrovskog filma, i MALNAZIDOS ga dopunjava formalno ali ne i suštinski.
Oni kojima je ideja da imamo Španski građanski rat i "partizanski film" sa zombijima, i sve to korektno urađeno, nešto dovoljno da se raspamete, ovaj film može zaslužiti i * * *. U njemu nema ništa naročito loše. Ipak, nečeg što se ističe i što je jako dobro jeste premalo, i zato ja više inkliniram ka * * 1/2
Allan Loeb je jedan od scenarista koji su potpisali neke od najcenjenijih i najskupljih high concept skriptova koji su pak vrlo retko rezultirali podjednako uspešnim filmovima. Kako je tako veliki raskorak između reputacije njegovih scenarija i dometa njihovih realizacija ostaje za diskusiju, ali moguće je da naprosto oni u sebi sadrže atraktivne koncepte koji spajaju nespojivo bolje na papiru nego na ekranu, ili da zahtevaju realizaciju koja je znatno pažljivija od one koju dobijaju.
COLLATERAL BEAUTY sa Willom Smithom je primer toga, istovremeno elegična melodrama o gubitku, onom koji se desio i onom koji predstoji, čudna teatralistička priča o "intervenciji" a na kraju i svojevrsna bajka o sudbini nije rezultirala višeslojnim već naprosto zanimljivim i čudnim filmom, sa nekim zanimljivim preokretima.
THE DILEMMA je opet pa imala s jedne strane A-list reditelja u liku Rona Howarda, čoveka čiji deo opusa može da se pušta na fakultetima kao primer najbolje izvedenih filmova svog tipa, tu mislim na APOLLO 13, RANSOM, RUSH a zašto ne i FROST/ NIXON ili IN THE HEART OF THE SEA, i naslove neslućenog mediokritetstva i mlake egzekucije kao što su CINDERELLA MAN ili serijal DA VINCI'S CODE. Howard pritom ima još sjajnih filmova koje ovde nisam pobrojao, ali i još dosta tankih.
Zatim, u glavnoj ulozi, film ima Vincea Vaughna, u tom trenutku jedno od prvih lica američke komedije, u fazi kada želi da proširi područje svoje borbe, i da svom signature liku da dozu sazrevanja, sa čim je uspešno započeo u odličnom BREAK-UPu Peytona Reeda, a kasnije će nastavti u DELIVERY MANu, pre ulaska u VinceVaugnissance i role koje pristaju tzv. "šerifovskim godinama".
Ideja je dakle da se jedna priča iz života, i opipljiva dilema o tome šta da radi čovek kada sazna da mu najboljeg druga vara žena, razradi kao nešto što je i studija karaktera koji je Vaughnov man child u sazrevanju, ali i komedija koja se nadovezuje na njihov opus, ali i tematizacija ove zanimljive situacije kao takve.
U neku ruku, može se reći da je THE DILEMMA film o tome kako dva broa, nastavljaju svoj bromance posle prvog filma u kom smo ih sreli prvi put, odnosno šta se dešava posle happy enda koji je označen brakom.
Konceptualno, jako zanimljivo. Ali, u realizaciji, čak i kod jednog znalca kakav je Ron Howard, i sa zvezdom punom autoriteta kakav je Vince Vaughn rezultat je film neujednačenog tona koji kako odmiče počinje da pronalazi svoj oslonac, ali se nikada do kraja ne izbori sa tom inicijalnom nesigurnošću kakav film gledamo.
Jedna od "grešaka" krije se sigurno i u podeli gde Vaughnovog broa igra Kevin James, prevashodno komičar kog znamo po broad komedijama i koji ovde ne radi ništa loše, ali donosi dozu inferiornosti u glumačkom pogledu koja je čak istinita spram lika jer on jeste jednodimenzionalan i pasivan u odnosu na Vaughna, ali bi verovatno bilo bolje da je jače ime, ako ne i glumački raskošnije.
Kad kažem jače ime, opet ne mislim čisto komercijalno - u ovom periodu je Kevin James može biti čak imao više hitova nego Vaughn, već na nivou karaktera i onoga što nosi iz svog minulog rada.
Winona Ryder je odlična u ulozi neverne supruge. Jennifer Connelly ne greši u ulozi Vaughnove izabranice mada nema previše izazova, a i njih dve su kao partnerke "jače" od Jamesa.
Na kraju THE DILEMMA postaje Vaughnov i Howardov šou, u kom se više ne zna da li je Vaughn zaista toliko dominantno najbolji u podeli, a postoji utisak da jeste, ili je prosto ceo film previše oslonjen na njega, do tačke da je isisao "vazduh" od svih ostalih.
Međutim, ovo su sve tumačenja zašto THE DILEMMA nije vrhunski film kakav je pretendovao da bude, akademski, skladan, žanrovski precizan, na nivou kakav bi trebalo da potpisuje Howard. S druge strane, sa svim ovim greškama, film je zanimljiv, u njemu ima šta da se vidi, ima i smeha, ima i zanimljivih situacija, ima dobre glume. Samo nema tog visokog dometa koji je ekipa sa špice obećavala.
* * 1/2 / * * * *
DER ROTE ELVIS Leopolda Gruena je nemački doprinos istraživanju života i rada Deana Reeda. Ovaj film nema onu snagu da gledaoca upozna po prvi put sa time ko je bio Dean Reed i čime se bavio, dakle namenjen je advanced userima, ali jako zanimljivo rekonstruiše njegov privatni život u Istočnoj Nemačkoj, privatne i romantične odnose, poslove koje je vodio sa tajnom službom koja je imala veliku ulogu u svakodnevici tog društva, i psihičkom stanju u kom se našao kada je skončao.
Film nas upoznaje sa detaljima koji se tiču njegovog ambicioznog životnog dela, filma o masakru kod Ranjenog Kolena koji je spremao sa fimskom kućom iz Rige, u ranoj fazi kolapsa SSSR, i kreativnom procesu sa kolegom rediteljem koji je svedočio njegovoj kolebljivosti i nejasnom odnosu prema vlastitom glumačkom egu.
Gruenov film je vredan i bez njega se ne može do kraja sagledati ono što znamo o Reedu za sada. Ali, isto tako njim se ne može započeti istraživanje o njemu jer ipak podrazumeva određeno predznanje. Zato je moj utisak - jer sam ga pogledao u poznoj fazi istraživačkog ciklusa * * * 1/2 ali realno ovo je * * * za one koji nisu već ljubitelji i poznavaoci.
Ovaj film nudi priliku da se zaista oseti ambijent u kom je Reed živeo, da se vide koji su to bili prizori, kakva su to mesta, a ko je on generalno, ipak očekuje da već znamo.
LOVE & MERCY Billa Pohlada je briljantan rokenrol biopic koji po mnogo čemu zaslužuju status "školskog primera" kako se jedan takav film može snimiti. Ne postoji nužno recept, niti je on zarobljen i u ovom filmu, ali format u kom je sve izvedeno obuhvata jasno izgrađene likove, valjano obuhvaćenu priču o značajnoj istorijskoj ličnosti koja se obrađuje, integriše muziku odnosno umetničko stvaralaštvo te ličnosti u samo tkvio filma i kroz "malu priču" daje "veliku priču" o svojoj temi.
Bill Pohlad je imao oslonac u izuzetnom scenariju koji je pisao i Oren Moverman, i produkciji na kojoj je radio i John Wells čiji je bitan doprinos uloga Atticusa Rossa kao kompozitora i kreatora zvučne slike, odnosno načina na koji muzika - izvorna i ona manipulisana za potrebe filma priča priču.
LOVE & MERCY sam nažalost pogledao sa zakašnjenjem zbog moje averzije prema Johnu Cusacku iako sam zapravo veliki fan i poštovalac čoveka o kom govori ovaj film, a to je Brian Wilson.
Film se fokusira na Wilsonove psihičke probleme, na epohu kad su počeli sredinom šezdesetih, i na kraj osamdesetih kada je oslobođen iz kandži Eugene Landyja, svog psihoterapeuta i menadžera koji mu je preuzeo kontrolu nad životom.
U ove dve ravni, film pokriva period nastanka PET SOUNDSa i SMILEa, odnosno period kad je Wilson upoznao svoju sadašnju suprugu i njenu inicijativu da ga izvuče iz Landyjeve kontrole, i obezbedi mu adekvatno lečenje.
U svemu tome se prožimaju i objašnjavaju odnosi unutar benda, slava koju su imali pre, izazov koji su im postavili Beatlesi, eksploatatorski odnos sa ocem koji će se kasnije preneti na Landyja, a potom i njegova potpuna erozija uprkos statusu legende koja je promenila popularnu kulturu.
U ova dva toka, Pohlad, Moverman i ekipa uspevaju da izgrade sliku Wilsonovog šireg životnog puta i umetničkog rada, a muzika kako izvorna, tako i ona koju je Ross adaptirao ima jako bitnu funkciju kao refleksija ali i proizvod njegovih unutrašnjih vrtloženja.
Yeoman je sjajno slikao film uspevši da uhvati atmosferu i kolorit svake od epoha, njihovu teksturu ne samo u objektima i rekviziti ili odeći, nego i u slici, da stvori taj osećaj da gledamo jedan realistični prikaz koji se ipak ne dešava u našem vremenu, što je pomalo neuhvatljivo da se objasni.
Dano kao mladi Wilson i Cusack kao stari Wilson su odlični, jedan kao čovek koji tek uči da se suoči sa mentalnim problemima i stariji koji je izgradio jednu personu kako bi ih nekako administrirao pred okolinom kroz neki schtick koji slabo prikriva bilo šta. Elizabeth Banks i Paul Giamatti nude višeslojne verzije svojih likova, iako je Landy ovde dat ipak s manje ambivalencije nego u Wilsonovim svedočenjima.
Film uspeva da dočara užas Wilsonove egzistencijalne pozicije, bez posezanja za jeftinim rešenjima. Film je veoma snažan, estetizovan, imerzivan i diskretan čak i kad se dohvata scena koje se teško mogu izvesti sa ukusom.
A opet, LOVE & MERCY ostaje američki film o američkom heroju, na kraju svega, ipak konkretan i jasan, kao što su uostalom bili i Beach Boysi koji i kad su odlazili u umetnost, nisu folirali.
* * * 1/2 / * * * *
CON QUIEN VIAJAS Martina Cuerva je zanimljiv kamerni film o grupi ljudi koji se vozi Bla Bla Carom od Madrida do Murcie na tom putu kreću da ulaze u razne anksioznosti i sumnjičenja. Cuervo se drži lakog tona svojstvenog komediji, ali uvodi elemente studije karaktera i trilera, i na vrlo zanimljiv način uspeva da izgradi film na dijalozima, i na upotrebi mobilnih telefona, poglavito SMS poruka ispisanih na ekranu kao sredstva komunikacije. Film je dakle veoma verbalan iako se Cuervo maksimalno trudi da ga estetizuje zanimljivim kompozicijama kadrova i pokretima kamere ali to ne menja na stvari jer verbalnost je verbalnost, iskaz uostalom ne mora uvek biti čujan.
Ono što je problem u scenariju jeste doza "otvorenosti" junaka da ulaze u polemike o svemu, bez mnogo momenata u kojima bi neko rekao da "o nečemu ne želi da govori" ili da se "nešto nekoga ne tiče". To je detalj koji doduše nekako usvajamo kao premisu odmah na početku i živimo sa tim, ali da postoji i ta osobina u junacima, film je možda mogao biti još nešto zanimljiviji.
Ovo nije neka perspektivna filmska forma, ali zanimljiv je jer ova vrsta niskobudžetnog filma u suštini stalno jeste aktuelna, i javlja se u raznim oblicima, ponekad i uspešno.
* * 1/2 / * * * *
EL PARAMO Davida Casademunta je visceralan ali u suštini arty horor o porodici koja je izolovana na nekoj pustopoljini, u strahu od neke opasnosti koju nikada do kraja ne definišu - da li je to rat koji se dešavao u Španiji pre toga, da li je to neka unutrašnja trauma koja razdire ukućane ili je to neko realno ili nerealno, prirodno ili natprirodno otelovljenje Pretnje.
Casademunt nam daje premalo odgovora, čini se da bi filmu prijalo da ih je bilo više, međutim, ključ filma je u atmosferi, odnosima među junacima i jednom opštem osećaju napetosti i nelagode, i to Casademunt radi dobro.
Slično Milićevom filmu MRAK, EL PARAMO možda prikazuje jedno a možda nešto drugo, ali ono što funkcioniše jesu likovi i opšti izgled i dinamika filma. Utisak je naravno individualan.
* * * / * * * *
Reprizirao sam THE PRIME GIG i ponovo sam imao utisak da taj film ne bi bio tako marginalan da ne postoji masterpis kakav je GLENGARRY GLEN ROSS, i da pošteno govoreći nije postojao dugo pre nastanka ovog filma.
Gregory Mosher pravi jednu indie varijaciju na tu temu telemarketera kao tragičkih junaka našeg doba koji imaju hibris i hamartiju i završavaju katastrofom, kako dolikuje. Njihova epoha je moderna, ali je njihova sudbina u antičkoj formi, izuzev što im se ne okončava život, što isto jeste u duhu moderne tragedije.
Mosherov film nije onako tenzičan kao GLENGARRY GLEN ROSS kao što ni Wheelerov skript nije tako dobar kao Mametov komad, ali i ovde imamo odličnu glumačku ekipu u čijem je centru Vince Vaughn kao tupavo muško koje misli da je genije iz neo-noira iz prve polovine devedesetih, imamo tada veoma perspektivnu Juliu Ormond kao fatalnu ženu i Eda Harrisa kao gazdu kog nije lako nasamariti, ali možda nije ni moguće.
Film je propulzivan, disciplinovan strukturalno ali u suštini altmanovski. Vaughn je tu još na obroncima statusa zvezde ali je dovoljno harizmatičan da nosi celu stvar. Materijal međutim nije mogao rezultirati uspehom. Samo dobrim filmom.
* * * / * * * *
Pitao sam se posle GET OUTa kad će krenuti talas brutalno satiričnih i radikalno političnih horora u Americi, i uprkos tome što smo dobili ponešto kao ANTEBELLUM, nije se desilo nešto masovnije. AMERICAN CARNAGE je jedan od tih filmova koje sam očekivao.
Naravno, iako nisam fan GET OUTa ali posle US jesam poštovalac Jordana Peelea kao našeg velikog savremenika i autora jednog od najboljih horora koje sam ikada gledao, nesporno je da CARNAGE ne dobacuje do svog uzora.
Ali, apropos uzora, činjenica je da u jednoj sceni na posterima u sobi glavnog junaka nama reditelj Diego Hallivis otprilike i nagovesti kome se divi (to je i Jordan Peele sa plakatom za US) ALI nam i spoiluje ishod priče.
A priča je o crackdownu kada strogi guverner hapsi sve imigrante bez papira i njihovu decu koja imaju dokumenta ali su bila saučesnici njihovog skrivanja. Deci međutim nude mogućnost da dobiju slobodu kroz društveno koristan rad u jednom staračkom domu, ali tamo se ispostavlja da se dešava nešto zlokobno.
Hallivis ne izbegava trashy rešenja, i nažalost pomalo u krajnjoj premisi lobuje jer je nadomak genijalnog rešenja a onda ga pretera, međutim svejedno, i GET OUT ima trashy premisu sa političkom dimenzijom a isto se dešava i ovde.
AMERICAN CARNAGE nezavisno od politike jeste jedan lepo slikan (iskusan španski DP poznat po brojnim žanrovskim filmovima i seriji CASA DE PAPEL) internatski omladinski horor koji odlično koristi mladu glumačku podelu koju predvode Jorge Lendeborg Jr. i Jenna Ortega koja je snimila nedavno i zanimljivi X.
AMERICAN CARNAGE nije onoliko bitan film koliko bi premisa zahtevala da bi zaista imala odjek ali je solidan programmer u kome sam prilično uživao, lepo se zabavio i osetio se maksimalno polaskan trudom cele ekipe.
* * * / * * * *
SOUTH OF HEAVEN WEST OF HELL je jedan od onih filmova koji bi verovatno bili bolji da je bilo nekih intervencija, ali bi film isto tako bio manje zanimljiv, a opet ne bi bio dovoljno dobar. Tako da kad mu već nema leka, onda je možda bolje da se pusti sva patologija da se izlije na ekran.
Ovo je vestern kao autorsko delo muzičara Dwighta Yoakama u kom je on reditelj, scenarista i glavni glumac. Da se nije odlučio da bude glavni glumac, filmu bi možda i bilo leka. Ali sa njim kao glavnim glumcem, ovaj raskošni, digresivni vestern naprosto ne može da profunkcioniše. Kada se na to doda još veći greh, da je sebe lišenog harizme okružio vrhunskim facama kao što su Vince Vaughn, Billy Bob Thornton, Bo Hopkins, Bridget i Peter Fonda itd. dobijamo ozbiljan disbalans i film deluje kao parodija, iako to najverovatnije nije.
Šta ovaj film jeste takođe je prilično teško objasniti, ali možda bi se mogao definisati kao peckinpahovski vestern obnovljen u 2000. godini, priča o šerifu koji je mlak ali hrabar i želi da se izbori sa rođacima koji vode nemilosrdnu lokalnu bandu koja pljačka, ubija i radi šta joj se prohte.
Sama realizacija u vizuelnom pogledu, zapravo i nije slaba. Film je urađen u jednom klasicističkom maniru, sa dosta širokih planova, očigledno pravljen za veliki ekran - na kom teško da ga je iko gledao, a ovaj film jedva da živi i na malom ekranu. Scenografija, pucnjave, nasilje, sve to čak i nije loše, i kad bi se vadili inserti iz ovog filma, imali bismo utisak da je reč o jednom filmu koji vredi videti.
Yoakamov vanity project zaista mnogo trpi od toga što je sebi dao glavnu ulogu. Ovo nije podela iz kontre kao Seth McFarlane u EIGHT MILLIONS WAY TO DIE IN THE WEST, ovo je skroz regularna uverenost da on može izneti ulogu. Isto tako, uprkos kompetentnom doprinosu drugih glumaca - među kojima su neki zvezde - i tehničke ekipe, ipak na kraju ostaje vođenje priče i ritam o kojima Yoakam kad je reč o filmu ipak ne zna dovoljno.
No, na neki čudan način, hardkor ljubitelji vesterna će ostati uskraćeni ako ne pogledaju ovaj naslov.
* 1/2 / * * * *
Braća Russo su se u više navrata dokazali kao jezivi antitalenti za film, ali sada bez mašinerije MCU pokazali su se i kao osobe bez ukusa za neke svakodnevne stvari.
THE GRAY MAN, do sada najskuplji Netflixov film koji je navodno koštao 200 miliona dolara, deluje ne samo slabo u nekim fundamentalnim pitanjima kao što je vođenje priče, izlaganje likova itd. već i na nivou detalja kao što je odabir i opremanje objekata, odevanje junaka itd.
Odavno nisam gledao film koji je toliko ispušten na svim nivoima do onih najbanalnijih, da autori ne umeju da izaberu dobar objekat za kancelariju ili da nađu pravu ešarpu za glumicu.
Akcioni filmovi se često uzimaju zdravo za gotovo. Čak i među onima koji ih vole i cene njihove reditelje, smatra se da nekako iza njih stoji mašinerija u kojoj nije toliko teško biti reditelj. I evo, ovo je definitivno film iza kog je stajala sva moguća logistika, ali Braća Russo prilično uporno nisu uspeli da donesu nijednu pravu odluku.
Kada sledeći put budete mislili kako Ryan Reynolds ili Chris Hemsworth stalno rade "ono svoje", "ono jedno te isto", setite se Ryana Goslinga iz ovog filma koji nije akcioni heroj a već je dovoljno umišljen da ne zna šta će sa sobom, i namerno se trudi da bude što manje zanimljiv kao protagonista filma a Braća Russo naravno nemaju načina da ga usmere na pravi put.
Dakle, druga lekcija ovog filma jeste koliko su glumci bitni, ne samo kao interpretatori u ovoj vrsti filma već i kao svojevrsni ko-autori. Da li iko zaista misli da je bivši kaskader David Leitch sam režirao drugog (i boljeg DEADPOOLa) ili je dobijao bitan input od samog Reynoldsa kao ko-autora cele stvari.
THE GRAY MAN ulupava dosta hardvera ali uzalud jer uzbuđenja naprosto nema osim povremenih bljeskova složene logistike koja na kratko probudi radoznalost profesionalaca ali to je manje-više to.
Smejali smo se zlosrećnom Fukunagi kako se koprcao na NO TIME TO DIE. Sada, taj film deluje kao primer stila i dinamike.
Ono što Braći Russo nedostaje ne može se kupiti. To su stvari koje se nose od kuće.
* 1/2 / * * * *
Drugi solo projekat Daily Wirea je vestern TERROR ON THE PRAIRIE s kojim je Gina Carano odlučila da pokaže zube posle cancelovanja na seriji MANDALORIAN zbog nekih desnih stavova koje je iznela i od njih nije odustala.
Dallas Sonnier je zadužen za produkciju a on iza sebe ima jedan od cenjenijih modernih vesterna - BONE TOMAHAWK - koji je što se mene tiče bio hrpa besmislica, odmah da naglasim. TERROR ON THE PRAIRIE je neuporedivo superiorniji film.
BONE TOMAHAWK je režirao S. Craig Zahler, reditelj koji će kasnije izgraditi par excellence autorsku reputaciju sa filmovima BRAWL IN CELL BLOCK 99 i DRAGGED ACROSS CONCRETE, ali to taj film ne čini manjom nebulozom. S druge strane, TERROR je režirao Michael Polish koji je na ovaj posao došao sa FORCE OF NATURE i nekoliko naređanih DTV projekata skromnog dometa.
Sonnier je probudio ono u njemu i Polish ovde potpisuje jedan od svojih najboljih filmova. Uprkos tome što ne mogu da kažem da sam u ovom filmu uživao, TERROR je jedan hardkor naturalistički vestern opsade, u kom Polish pravi neke jako ozbiljne estetske izbore. I u pogledu vođenja priče, i odnosa i ritma. U tom pogledu, podizanje Polishovog nivoa u odnosu na ono gde se on nalazi trenutno je evidentno.
Ovo nije prvi put Sonnieru da je digao reditelja iznad nivoa na kom je bio. Setimo se Rankina na RUN HIDE FIGHT, od kog se takav film nikada ne bi mogao očekivati, i ovo je školski primer, kada bi nekoga zanimalo da se školuje za te stvari kako producent podigne reditelja na viši nivo.
Film meni lično nije bio prijatan ali ne mogu da osporim da je dobar. Nisam uspeo da se povežem sa Ginom Carano kao ženom iz XIX veka jer je naprosto njeno lice prezategnuto modernim metodama i kad god ima krupan plan imamo utisak da je zalutala odnekle, ali ovo je u suštini peckinpahovski vestern gde svi likovi imaju neke motive koji su kompleksni, samo je neko više zao a neko malo više dobar. I u tom pogledu, ako imamo u vidu negativca kog igra prononsirani konzervativac Nick Searcy koji neprekidno traži pouku u Bibliji, ovo je više old school vestern nego neka konzervativna propaganda, izuzev što film nije Woke, što je - uslovno rečeno - običan i deluje kao nešto što bi snimio recimo Barry Shear početkom sedamdesetih, da ne kažem Sam Fuller (a njih dvojica su kao što znamo overili jedan film).
U odnosu na standarde vesterna, ovaj shvata žanr ozbiljno i ulazi u blagu dekonstrukciju. Oslanja se na tropey rešenja ali gradi i ozbiljne psihološke odnose a obračuni su posebno zanimljivi jer svi junaci loše pucaju i imaju velike teškoće da pogode jedni druge.
Nekome će ovaj film biti dosadan i to je legitimna primedba. Meni svakako nije superuzbudljiv ali mi je bio dinamičan. Pod tim podrazumevam unutrašnju dinamiku koja postoji, odnose među likovima koji se menjaju. I što je najvažnije, iako je ovo u osnovi film o ženi u nevolji (već drugi Daily Wire film o ženi pod opsadom i u nevolji) niko ovde nije naivan, i situacija ne eskalira zato što se dešava nešto što junaci koji su žrtve nisu u stanju da naslute. To svakako raduje kao opredeljenje autora.
TERROR ON THE PRAIRIE je svakako premija za ljubitelje vesterna, jedno novo i ubedljivo izvođenje podvrste poznog žanrovskog formata u kome smo uživali i koji se ponajbolje održao do danas.
* * * / * * * *
DASHCAM Roba Savagea je veoma zanimljiv Blumhouseov horor koji je prošao nezapaženo, ne samo u komercijalnom pogledu već i kod kritike iako je imao potencijala barem za jaku polemiku. Naime, reč je o found footage filmu čija je glavna junakinja fikcionalizovana verzija indie muzičarke Alice Hardy koja se u ovom filmu isto zove i bavi se muzikom ali je pored toga i MAGA frik koji veruje u teorije zavere o COVIDu i za sve što joj ne odgovara optužuje libtarde.
Film se u principu ne bavi temom koja je u užem smislu politička kad je reč o samoj stravi, ona naime odlazi u London kod svog nekadašnjeg kolege iz benda, tamo se isposvađa sa njim i njegovom ženom i kada mu ukrade kola pristaje da preveze ženu za koju se ispostavlja da je posednuta.
Dakle ovo nije THE HUNT, nije suština premise u sukobu deplorablesa i elite, ali na neki način lik koji igra Alice Hardy, upravo zato što nema to folksy dostojanstvo junakinje iz HUNTa zapravo mnogo bolje iskazuje suštinu jednog bitnog dela MAGA ekipe a to je nihilistička grupa jebivetara koji prosto hoće da se dobro zezaju, da budu antisistemski raspoloženi, da se izruguju svemu i svakome. I Alice to sjajno ovaploćuje.
Ključ ovog filma su likovi. Njihove osobine i njihova ljubav prema muzici i freestyle rapu.
Sam aspekt strave je veoma visceralan. Ovo je hardcore found footage, veoma agresivan, nekome kome to ne prija može biti nebulozan, ali meni se ta čista kinetička snaga dopala, kao što mi se negde ta strava koja se gradi, tako potpuno iracionalna, subjektivna, gde ne znaš više da li je ona samo u njenoj glavi ili u stvarnosti, veoma zanimljiva.
No, ko se ne ukači na lik, teško će ispratiti ovaj film jer je njegov postupak, sam po sebi, acquired taste, iako smo ovakav rastresen found footage do sada puno puta viđali. Ipak, ovakve karaktere nismo i sinergija koju dobijamo je unikatna i veoma zanimljiva.
* * * / * * * *
Dani de la Torre nastavlja sa stagnacijom posle sjajnog debija. LIVE IS LIFE je njegov nostaglični film o odrastanju, jedna lepo slikana ali nažalost isprazno sentimentalna i stupidna priča smeštena u 1985. godinu koja možda želi da bude španski STAND BY ME naših dana, ali nažalost, na kraju nije ništa.
U filmu je sve kliše, sve je već potrošeno, prežvakano i viđeno negde neuporedivo bolje i jedino što izdvaja ovaj film jeste relativno skupocena realizacija te besmislice, sa produkcijom dostojnog ozbiljnog avanturističkog filma a ne ovako impotentnog pastiša.
* 1/2 / * * * *
Pre deset godina, Brad Parker je u Srbiji (i još ponegde) snimio film CHERNOBYL DIARIES. Film je naišao na generalni prezir i odbacivanje kritike ali meni se dopadao zbog uznemirujuće atmosfere, fascinantno iskorišćenih lokacija napuštene modernističke arhitekture koja postaje lik za sebe, i generalno izgleda svih dešavanja u pogledu estetizacije.
Parker je pre ovog filma imao šta da radi a s tim je nastavio i posle, kao pomoćnik režije i specijalista za specijalne efekte na dosta ambicioznim filmovima, i sa određenim kontaktima kod Matta Reevesa, pa samim tim i J.J. Abramsa.
Devet godina se čekao njegov drugi film a tu pauzu je on potrošio radeći poslove koje inače radi, ali ako imamo u vidu relativno ambiciozan slate za koji je tada bio attachovan u ozbiljnim produkcijama, lako je konstatovati da se ta priča nije desila.
U drugom filmu, Brad Parker radi u slabijoj produkciji. Nema Orena Pelija, ali tu je lik koji je režirao AMERICAN CARNAGE, no zaplet je začuđujuće sličan CHERNOBYL DIARIESu.
Naime, ovde imamo grupu naučnika koji odlaze na zabranjeni prostor devastiran ekološkom tragedijom izazvanom rudarstvom i na tom mestu susreću neke čudne pojave, kao što su neka veoma opasna podzemna bića oko kojih su se meštani već odbrambeno organizovali a ovi ih iz neznanja puštaju na koliku-toliku slobodu.
Nažalost, strava oko tih monstruma ne funkcioniše jer se zbiva u tami i oni se nikada ne vide. Film je mimo toga visceralan, ima zanimljive likove, dobru glumu i sve ono što okružuje glavno gradivo. U tom pogledu, ovde ima šta da se vidi, ali ti kvaliteti ipak nisu presudni za jedan horor film.
* * / * * * *
ESPIRITU SAGRADO je režirao Chema Garcia Ibarra, lik koji se u nekim sporednim zadacima pojavljuje u celom nizu negledljivih španskih art house iživljavanja koja nekako na IMDB ponesu etiketu SF i onda me namame da ih gledam.
Kada biste pročitali kritiku ovog filma, ona bi u proseku rekla dve stvari - jednu da je film jako kvalitetan, ali i to da je zabavan. Sad, naravno, mi znamo da je pitanje šta jeste a šta nije dobar film zaista relativno i u njega je najbolje ne ulaziti, ali to da li je neki film zabavan ipak jeste bazirano na nekim objektivnim parametrima - pre svega da li je dinamičan, da li ima tempo, u kojoj meri aktivira i generalno angažuje gledaoca itd.
Reći da je ovaj film zabavan, moguće je samo ako je parametar inače produkcija u kojoj je Chema Garcia Ibarra postojao, za koju ovo jeste primer mejnstrima, pa čak i blokbastera. Ali, u suštini, jedina razlika jeste u budžetu, što je ovaj film sniman u nekim "normalnim" objektima a ne u nekim budžacima, i u tome što on ima relativno čitljiv "smisao" koji se nekako uveže na kraju.
Takva priča - ako je to bio cilj autora - mogla se ispričati naravno mnogo bolje, i konvencionalnije. Ali, nije problem njegovog filma to što bira manje efektan način pričanja priče u pokušaju da bude manje konvencionalan već to što istovremeno želi da snima neku nebulozu a da nas onda završeno racionalno aktivira o nekom zapletu.
Slično drugim filmovima ovog pravca, postavi se premisa i onda imamo beskrajnu svakodnevicu glavnih junaka koja je blago bizarna na neki iritantan način, sa ružno izvedenim glumljenim debilitetom, i onda u nekom trenutku nešto kao krene da se dešava jer sve ovo nekako mora da se završi.
Mogao bih još dugo nabrajati kako i zašto ovaj film ne valja, kada on ne bi bio toliko uspešan i samim tim označavao jedan novi standard na koji treba da se naviknemo. Naprosto, treba se pomiriti sa tim da se I OVO, danas smatra načinom kako film može da se snimi i kako može da izgleda i izlaže svoj sadržaj, namerno ne koristim reč priča jer bi to Chemu i njegove istomišljenike dovelo do ludila.
Dakle, posle svega, I OVO je legitimisano, I OVO je sad kao u redu da se smatra smislenim filmom.
Skoro četvrt vek kasnije iznova sam reprizirao PSYCHO Gusa Van Santa i moram priznati da ni sada kad sam mnogo otvoreniji za razne pizdarije, teško da mogu da dokučim smisao ovog poduhvata. Naravno, ne izdvajam se mnogo od onih koji smatraju prvi film neizmerno značajnim remek-delom, premda meni to nije najdraži Hitchov film. Međutim, taj sam film je čudesan, a o uticaju koji je ostvario da i ne govorimo, sve u svemu jesam poštovalac u jednom rekao bih konvencionalnom obimu. Ali, ja naročito jak lični odnos imam prema PSYCHO 2 Richarda Franklina koji je meni - na nekom suludom nivou - još zanimljiviji od Hitchcockovog filma, briljantno režiran, na nivou zapleta zanimljiv i produbljen, slično kao CANDYMAN Nie Da Coste u odnosu na Roseov, samo mnogo više straight u pogledu trilera i strave.
Ako sam bio otvoren za PSYCHO 2, ako sam uostalom bio otvoren za CANDYMAN Nie Da Coste, rekao bih da sam sasvim dovoljno otvoren i za Van Santovu rekonstrukciju filma PSYCHO.
Gus Van Sant snima scenario Hitchcockovog filma, rekonstruiše ga maltene kadar-po-kadar, ali ga smešta u savremeno doba i to pomalo stvara nelagodu i čini da ono što je najdelikatniji deo originalnog filma ne funkcioniše. Kada Marion Crane beži sa novcem i kada mi mislimo da je to film pljačke i identifikujemo se s njom, i verujemo da će u Bates Motelu početi neki noir zaplet oko njenog bekstva i novca, dešava se krupan preokret i menja se protagonizam. Norman Bates postaje protagonista ali naša identifikacija ostaje sa žrtvom što je jako zanimljiva emotivno-intelektualna igra. U filmovima sa jakim protagonistom pa makar on bio i antiheroj, publika se obično identifikuje sa njim. Hitch međutim uspeva ne samo da preokrene stvari već i da izgradi protagonistu u čijem delovanju nimalo ne uživamo čak i kad je lukav i harizmatičniji od partnera u sceni.
Međutim, scenario, pa i kostim, kao i neke tehnike snimanja, deluju prilično arhaizirano u odnosu na savremene ambijente, i to sve stvara utisak nekog galerijskog filma tako da se teško vezujemo sa rolom Anne Heche. Film "prodiše" kada stigne u vanvremenski Bates Motel, pre svega jer je motel logično arhaiziran, ali kada na kraju film ode odatle ponovo implodira u jednu čudnu distancu prema dešavanjima, i završnica sa psihijatrom koji "objasni" slučaj što je bilo često citirano rešenje, sada već deluje skroz deplasirano i campy.
Van Sant sasvim sigurno nije imao nameru da parodira Hitcha. Pre će biti da je želeo da pokaže da je film u postupku vanvremenski. I u suštini jeste. Zaista, to kadriranje za početak bez problema može da se primeni na savremeni film, PSYCHO izgleda sasvim savremeno, kao film svog vremena. Međutim, neke intervencije iz scenarija u nekim situacijama deluju ipak kao nešto iz vremena koje je davno prošlo i tu je Van Sant na neki način morao izvršiti izmene.
U redu je što nije. Ali, film je zbog toga platio određenu cenu.
PSYCHO rimejk je nešto što postoji, razni ljudi ga različito vide, samim tim to znači da je imao svoju svrhu. Ali, nije bio neophodan, što se mene tiče.
van Sant je prvo snimio film o fejk inteligenciji, a onda i film o fejk ludilu
U ranoj fazi karijere pored cormanovske produkcije koja je rezultirala filmom koji je verovatno mnogo gejmera greškom gledalo misleći da ima neke veze sa jednom od najpoznatijih igara - Ron Howard je režirao televizijske filmove relativno generic kvaliteta i istih takvih tema.
Jedan od takvih je COTTON CANDY iz 1978. godine po scenariju koji su napisali Ron i Clint Howard koji govori o srednjoškolcu koji ne uspeva da se uključi u fudbalski tim i osniva bend kao put da se bolje socijalizuje u afirmiše.
Klinca igra Charles Martin Smith i kao mlad je isti onakav kakvim ga znamo i kao starijeg, simpatičan, malo geeky, malo nerdy, slab ali nepokolebljiv. I njegov karakter uspeva da napravi bend i nametne se uprkos postojećem moćnom i veoma mačo bendu koji dominira školom.
Ovo nije ROCK'N'ROLL HIGH SCHOOL. Ceo battle of the bands momenat i uopšte muzička dimenzija data je u okviru nekog povišenog realizma. Dakle, ovo nije mjuzikl i nema neke jače intervencije. Kao što nema razloga ni da pamtimo ovaj TV film da ga nije potpisao Ron Howard.
Gledao neko FRESH 2022? Ako jeste, molim mišljenje,m pošto se meni filom eobično dopao i sa ritmom i radnjom, glumom, ama sa svim elementima jeze a ne tipičnog horora. posle njega razmišljam da postanem vegan.
Fernando Leon de Aranoa režirao je film EL BUEN PATRON koji je na kraju završio kao španski kandidat za oskara iako je reč o relativno konvencionalnom, pristojnom filmu koji se izdvaja po dominantnoj ulozi Javiera Bardea koji koristi povratak u otadžbinu da se malo glumački razmahne, kako inače ne može po holivudskim filmovima.
Pod maskom sedog provincijskog biznismena i stuba društva, sa sedom kosom i naglašenom dežmekastošću, Bardem u ovom filmu više liči na Nenada Ćirića nego na sebe, i dobar je. I Nenad Ćirić je uostalom dobar, jedan je od naših najpotcenjenijih glumaca.
U svakom slučaju, EL BUEN PATRON je u suštini komedija, ali nema jak tempo gegova, komika je u situacijama, u ironiji sudbine, u životima koje junaci vode, u karakterima. Film je ipak mogao biti nešto smešniji, ili barem nešto brži jer sa pričom ove snage jedva drži pažnju u skoro dva sata trajanja.
Što ne znači da je film dosadan ili da u njemu nema šta da se vidi.
Glavni junak filma je narečeni vlasnik fabrike vaga koji je u svom kraju jedna veoma cenjena figura, smireni dobrotvor, stub zajednice, što ne znači da se ni on ne može unervoziti kada neposrednu pred bitnu posetu komisije iz lokalne samouprave koja njegovom preduzeću može doneti nagradu i put ka državnim subvencijama ne kreću da se gomilaju problemi, kojom prilikom otkrivamo njegovu mračnu stranu.
EL BUEN PATRON ne prikazuje svog junaka kao klasičnog licemera koji sve vreme radi prljave stvari iza fasade dobročinstva. I de Aranoa i Bardem ga drže ambivalentnim, on trguje uslugama ali ne čini ništa per se zlo ako baš ne mora, on nije onoliko dobar koliko svi misle da jeste ali nije ni onoliko loš koliko bi se očekivalo na naličju tako izgrađenog imidža. Ta ambivalenost daje vrednost filmu i karakteru, ali verovatno i ubija deo komike.
EL BUEN PATRON je bolje zamišljen nego što je izveden ali je svakako film vredan pažnje, ako ništa a ono zbog zanimljivo koncipiranog i odigranog Bardemovog junaka.
* * 1/2 / * * * *
JOE BELL Reinaldo Marcus Greena je suštinska preteča FATHER STUa i zagrevanje za njega na jedan neobičan način. Naime, u vizuelnom pogledu kroz fotografiju Jacquesa Jouffreta i kroz ton glumačke igre koju donosi Mark Wahlberg, ovde imamo tragičnu istinitu priču o blue collar čoveku koji je posvetio sebe nečemu višem.
FATHER STU je "čistiji", narativno precizniji, i sama priča je prosto filmičnija, ali JOE BELL je zaista zanimljiv kao njegova idejno drugačija i formalno riskantnija preteča.
Naime, Reinaldo Marcus Green uzima scenario koji potpisuju Larry McMurtry i Diana Ossana i sa njim pravi neke zanimljive formalne zahvate. JOE BELL je priča o naslovnom junaku, oregonskom blue collar liku čiji je sin bio homoseksualac i izvršio je suicid zbog zlostavljanja i iživljavanja svojih školskih drugova. U prvih pola sata filma mi pratimo hodočašće Joe Bella zajedno sa sinom gde on ide po školama i priča o rizicima vršnjačkog nasilja, naslućujemo da je dečak koji ide sa njim možda duh, iako nam Green ne daje neke vizuelne cueove ali zapažamo da ga drugi likovi ne primećuju (ali ne na agresivan način, lako je zamisliti takav odnos i prema realnoj osobi) i na tom putu on se bonduje sa sinom kako nije za života.
Onda negde na kraju prvog čina, u sceni veselja, Joe Bell okriva da mu je sin mrtav. I od tada dečaka više nema sem u flešbekovima, novi preokret sledi na oko sat vremena i film se zaokružuje na tački od sat i po.
Pripovedanje je dinamično, Jouffretova fotografija je vibrantna, a Reinaldo Marcus Green izvlači maksimum iz glumaca u najboljoj tradiciji američkog filma sedamdesetih. Wahlberg voli da gradi junake u ovim istinitim pričama kao blue collar face pune života uprkos teškoj sudbini i sa Connie Britton u ulozi supruge i Reid Millerom u ulozi sina Jadina Bella, ima sjajne saigrače. Praktično, taj recept će sa još većim rezultatima ponoviti u FATHER STUu.
E sad, filmovi o tome kako je neko iz nekog protesta pošao peške preko Amerike se snimaju već 40 i kusur godina. Nedavno sam baš gledao TERRY FOX STORY koji ima sličan motiv. Čak je i u Srbiji snimljen film OTAC sa tim zapletom. To u nekom širem tematskom pogledu oduzima svežinu JOE BELLu.
Međutim, način na koji ga Reinaldo Marcus Green sklapa, kako gradi narativ, kojim tehnikama se koristi je jako zanimljivo pošto je on jedan od onih reditelja koji u periodu IPjeva i svih tih ludila pokušava da pravi filmove o živim o ljudima za multiplex crowd. Čovek je ipak snimio KING RICHARDa koji je doveo Big Willa do oskara. A taj pokušaj snimanja filma o živim ljudima za multiplex crowd koji nije nužno award bait - premda ne verujem da bi se iko žalio da dobije oskara za JOE BELLa ili FATHER STUa - jeste pomalo zaboravljen zanat i nije tako jednostavno kako smo navikli da uzimamo zdravo za gotovo.
Iskreno, nadam se da Reinaldo neće da poklekne i ode da deset godina svog zenita provede snimajući neke franšize, ali i ako se to desi, JOE BELL je dostignuće baš u pogledu postupka i zato ga pre svega treba videti.
* * * / * * * *
VIENTOS DE LA HABANA je ekranizacija romana Leonarda Padure u režiji iskusnog španskog televizijskog reditelja Felixa Viscarreta. Leonardo Padura je kod nas imao dva objavljenja romana, od kojih je jedan krimić o Mario Condeu, njegovom liku iz serije knjiga, policajcu iz Havane sklonom nesrećnoj ljubavi, kapljici i zapisivanju poneke prozne priče.
Mario Conde je u suštini klišetiziran lik, chandlerovski ranjeni detektiv zaposlen u policiji Havane koji rešava slučajeve u njenoj utrobi koju Padura, kao pisac koji nije nikada nije napustio Kubu relativno slobodno prikazuje.
Španska televizija je snimila mini-seriju od četiri televizijska filma od sat i po vremena po Padurinim romanima a prvi od njih, VIENTOS DE LA HABANA je išao u bioskope.
Mario Conde je na filmu sličan kao i u romanima, ne mnogo interesantan ali je relativno konvencionalan Padurin narativ koji je u knjigama na ničijoj zemlji između visoke književnosti i žanra ovde učinjen neverovatno interesantnim samim kubanskim ambijentom. Slično Padurinim romanima čiji je osnovni kvalitet to što je on i dalje na Kubi, i koji se kreću pomenutom ničijom zemljom ali su jači mejnstrimaški nego žanrovski, tako je i sa ovim filmom.
Bio bi to rutinski detektivski noir da nije Kube.
Viscarretova egzekucija je solidna. Impresioniran je lokacijama ali im ne robuje već film izgleda kao da se na Kubi snimaju krimići svaki drugi dan - premda nije tako. Rad s glumcima mu je dobar, ritam priče je postavljen kako treba i sve ključne elemente Padurinog zapleta uspeva da isprati u pogledu konstruisanja misterije i njenog razrešenja.
Pošto sam prvobitno gledao ovaj film u sklopu serije, ne mogu se oteti tom televizijskom utisku. Međutim, ko ne zna da postoji serija, teško da može osporiti nesumnjiv film look ovog krimića u kom uniformisani panduri voze stare lade a detektivi moskviče dok fatalna žena na gurku pali ševrolet iz pedesetih.
Siguran sam da ovom filmu nećete lako odoleti.
* * 1/2 / * * * *
Mabrouk El Mechri stekao je svetsku slavu filmom JCVD koji meni nije pružio ono što sam želeo i čemu sam se nadao, ali izgleda da drugima jeste, i da - što je najparadoksalnije ne samo da nije završio parodiju i dekonstrukciju Van Dammea jer kasnije smo imali i seriju JEAN CLAUDE VAN JOHNSON na Amazonu. Međutim, moje interesovanje postigao je svojim manje važnim, bitno manje priznatim filmom COLD LIGHT OF DAY u kom Henry Cavill pre Supermana igra hitchocockovskog akcionog heroja koji nije ni slutio da će se naći u takvoj situaciji, a Bruno Willis igra jako uspelu i veoma angažovanu prototipsku rolu njegovog oca tajnog agenta pod krinkom profesora zbog kog se momak i našao u nevolji.
Mabrouk je tu osetio ukus Holivuda iako je film sniman Španiji. Snimao ga je legendarni Britanac, neverovatno je ali još uvek aktivni Remi Adefarasin, a lokacije sa španske obale i gradova donele su svežinu.
Potom, Mabrouk ulazi u okvire visokoprofilne francuske televizije i ne radi ništa do novog autorskog projekta KUNG FU ZOHRA. Ovaj film dolazi iz iste žile kao i JCVD ali je mnogo konsekventniji i zanimljiviji.
Zohra je Tunižanka koja je od oca nasledila ljubav prema kung fu filmu, a kad upozna momka koji voli istu vstu filma, rađa se ljubav i ona se doseljava u Francusku. Ubrzo, u braku kreću da se javljaju nasilne epizode, delom pravdane fudbalom i nervozom koju muž oseća kad mu omiljeni tim ne pobedi, i ona u jednom momentu kreće da se uči samoodbrani, prvo gledajući YT kanal, a posle uz pomoć Kineza domara u sportskom centru u kom radi kao čistačica da bi mogla da trenira.
Rezultat je zanimljiva mešavina priče o porodičnom nasilju i bajke iz žanra borilačkog filma gde Zohra dok ne savlada način kako da se fizički odupre Omaru neće uspeti ni da ga se formalno reši. Spoj zvuči čudno ili u najboljem slučaju cheesy ali Mabrouk ga radi sa punim ubeđenjem, i ima jako dobru glumačku podelu koja to može da iznese.
KUNG FU ZOHRA je sastavljena od polovnih delova ali je mišićavo i samouvereno izvedena, bez kompleksa.
Kada Zohra konačno stasa kao borac, Mabrouk isporučuje jednu fenomenalnu i jednu jako dobru kung fu scenu koje nude prvoklasno uživanje.
Međutim, glavna stvar u borilačkom filmu uvek jesu bili karakteri, i uprkos tome što je ovo jednostavna priča, svesno oslonjena na strukturu bajke ima jako ubedljive likove i jako harizmatične glumce u tim ulogama, tako da Mabrouk uspeva da napravi koherentnu celinu od čudno izabranih elemenata.
Ova Gaumontova produkcija izašla je u čudnim Covid/ post-Covid uslovima i ne mogu da procenim do kraja odjek filma, uostalom Mabrouk uvek ima odstupnicu na televiziji. Ipak, ovim filmom mi je pokazao da je itekako autorski živ.
* * * / * * * *
THIRTEEN LIVES Rona Howarda je igrana ekranizacija čuvenog slučaja kada je tokom Svetskog prvenstsva u Rusiji 2018. godine, grupa dečaka iz omladinske fudbalske ekipe Wild Boars otišla da obiđe jednu pećinu i ostala zarobljena u njoj kada su poranile monsunske kiše.
Ron Howard je reditelj čiji opus varira od filmova koji su školski primeri pravog pristupa kao što su RANSOM, APOLLO 13, FROST/NIXON, RUSH ili IN THE HEART OF THE SEA ali i brojnih naslova koji su zaista pogrešno postavljeni, previše sentimentalni i daju obrnut, loš primer kao Awards-bait.
Od navedenih dobrih filmova, zanimljivo je da RANSOM nije fikcija, iako je IN THE HEART OF THE SEA dosta estetizovan i urađen u jednom retro maniru povišenog realizma. Sve ostalo su dakle istinite priče. U tom pogledu THIRTEEN LIVES je mogao poći i na jednu i na drugu stranu. Ipak, pošao je na pravu i prvi utisak koji imam jeste da je ovaj MGM/UA film jedino mogao nastati u eri striminga jer ga je Howard snimio kao da je to tajlandski film, izveden naravno američkim hardverom.
Zapadne ličnosti su imale protagonizam u događajima, ali kod Howarda, zaista se priča ne sagledava isključivo iz njihove vizure već su tajlandski likovi dobili ravnopravan tretman a ni engleski nije lingua franca. Colin Farrell, Viggo Mortensen i Joel Edgerton su dati bez glamura, kao ljudi od krvi i mesa a ne zvezde, i donose ono najbolje što star wattage može da pruži, a to je harizma u underplayu.
Sam događaj je toliko uzbudljiv i neverovatan, prepun spontanog herojstva, neopisivih rizika, u jednom jako interesantnom miljeu a o lokaciji da ne govorimo.
E sad, Ron Howard, majstor nevolja u vodi i skučenom prostoru, ekspert sa junake kojima nestaje vazduha u onome što je "akcioni" deo, jako dobro zna šta radi, a jako vešto se snalazi - i to je recimo baš školski primer - u okolnostima gde se akcije često ponavljaju, i vešto gradi tenziju u brojnim zaronima.
Film insistira na autentičnosti, sigurno je da ima pojednostavljenja i fikcionalizacije, ali ono što je najmaštovitije u priči osmislila je ipak pre svega sudbina. U tom smislu, Howard je snimio ne samo dobar film o ovom sjajnom događaju, već je snimio i jedan zaista svež film koji se dosta razlikuje od načina na koji bi se inače čak i danas tretirali ovakvi događaji - a kod većine bi krenuli sa Chrisom Hemsworthom koji čuje za slučaj i onda skuplja ekipu i ide da nauči Tajlanđane pameti.
Uprkos tome što je upravo to "učenje pameti" nešto što se zapravo desilo, ovaj film je recept koji je koristan za našu fantaziju o Strancu koji će uspešno ekranizovati neku našu bitnu nacionalnu priču, što je paradigma za kojom mnoge nacije tragaju još od kada je Gillo Pontecorvo snimio LA BATTAGILA DI ALGERI ali potom to nije ponovio kada je snimio OGRO o španskim događajima u poslednjim danima frankizma.
DP na filmu je tajlandski art house majstor Sayombu Mukdeeprom, ali nema ništa u snimatelju umetničkog filma što stari majstor ne ume da dovede u red da isporuči jednu veoma ubedljivu filmsku sliku kakvu mu je inače pružao Anthony Dod Mantle, i ne samo njemu.
Sigurno je da bi ovaj film bitno drugačije izgledao da je ciljao samo bioskope, i čini mi se da je bolje što nije jer smo dobili nešto bitno drugačije.
* * * 1/2 / * * * *
Filmove Baza Luhrmanna uvek gledam za pažnjom mada mi je njihov domet do sada uvek bio u rasponu od nebuloze kod najslabijih do šarene laže kod najuspelijih.
To naravno ne znači da Luhrmann svojim radom i rukopisom nije sebi izborio mesto u istoriji filma uspevši da uvede u mejnstrim neke stvari koje su ipak dotle postojale ili u teatru ili u dalekoj prošlosti filma ili u ipak alternativnim radovima Guya Maddina, i ti uticaji su sporadično rezultirali konsekventijim delima od njegovih.
Međutim, kako kažu Amerikanci u bejzbol metafori Luhrmann uvek swings for the fences i spada u onaj red autora kao što je Zack Snyder koji imaju opsesiju da snime genijalan film ali na tom putu često zaborave da snime onaj dobar.
Naravno, sama monumentalnost Luhrmannovih filmova je takva da im je nemoguće ne diviti se čisto logistički, tehnički, naravno stilski, voleli ih ili ne. I svakako da čak i neki koji su vam smetali spadaju u red ostvarenja koja nikada nećete zaboraviti.
Kada je objavljeno da će Tom Hanks glumiti u Luhrmannovom filmu ELVIS moje interesovanje za ovaj projekat je iznenada poraslo. Naime, Tom Hanks je jedna od filmskih zvezda koja je nesumnjivo autorski orijentisana i veoma se meša - i to na dobar način - u projekte koje radi. Hanksova odluka da glumi u filmu na temu rokenrola po definiciji obećava mnogo jer je on snimio jedan od najboljih nostalgičnih fikcionalnih filmova tog tipa THAT THING YOU DO a pored toga je imao i neke veoma interesantne a neostvarene ideje kao recimo biopic o Crvenom Elvisu - Deanu Reedu.
Ako to sve imamo u vidu, Hanksovo uključivanje u film Baza Luhrmanna o Elvisu Presleyu značilo je da to sigurno neće biti nešto bezvredno, neki cirkus i besmislica totalna, ili bar da neće biti samo to.
Krajnji rezultat, što se mene tiče, jeste ono što Luhrmann do sada nije postigao - a to je da zaista snimi film koji je po dometu ono što je želeo - dakle, nešto genijalno. Premda, na nivou koncepta mislim da je to već postigao u svom filmu kojim je prvo i ponajviše zadužio istoriju kinematografije, reč je o ROMEO + JULIET.
Da li je Elvis kao tema bio savršen za Luhrmanna, da li je snimanje filma koji tematizuje muziku generalno pravi put za njega - kako se i šta poklopilo u ELVISu ostaje pitaje. Ipak, ono što smo dobili je nesporno.
ELVIS je jedan monolit u kom Luhrmannov ekstravagantni, aistorični rukopis gradi zaokruženu celinu sa nesumnjivim autorskim pečatom. Postoje zaista sekvence koje je teško zamisliti u bilo kom drugom filmu, i kod bilo kog drugog autora, uključujući recimo i Scorsesea. To je nešto potpuno zaumno, spektakularno, ekstravagantno, moćno.
Ono što je vrednost Elvisa u istorijskom, a samim tim i scenarističkom pogledu jeste zapravo Luhrmannov uspeh da nam dočara njegov efekat na ljude. Čistu nesputanu seksualnost koja je bila maltene opipljiva. Mi gledamo devojke koje vrište na granici između uživanja i nelagode jer on u njima budi nekontrolisanu seksualnu reakciju donoseći nešto neviđeno u skučene konzervativne sredine. Scene egzaltacije na njegovim ranim nastupima, iako generalno u skladu sa njihovim realnim imaginarijem realizovane su maltene kao erotski film jer Luhrmann želi da nam pokaže da se između mladog Elvisa i njegovih obožavateljki zaista dešavao seksualni odnos.
Time on prebacuje ono što znamo o burnim reakcijama kako obožavateljki tako i konzervativne javnosti na njega - sa polja histerije kako to izgleda kad se gleda na dokumentarnim snimcima na polje seksa koje samim tim postaje istinski preteće.
Kao neko ko izaziva masovno seksualno uzbuđenje, i uvodi crnu kulturu u mejnstrim, pritom naglašeno kršeći sva pravila segregacije, reklo bi se možda malo i više nego u stvarnosti, konačno biva ocrtano u svim dimenzijama svoje pretnje za establišment.
Zatim, neke mudre, kreativne odluke koje je Elvis donosio uprkos svom protektoru Colonel Parkeru, pokazuju da on iako nije bio klasičan autor, i nije bio sasvim svestan toga da rokenrol postaje kultura i prestaje da egzistira kao vašarska i čisto estradna pojava, jeste imao kliker, i umeo da pronađe istinsku stvaralačku inspiraciju čak i u fazama kada već zapravo nije bio relevantan, i vraćao se na velika vrata u žižu javnosti.
NBC božićni specijal dobija posebnu pažnju i bravura sekvencu svog nastanka, a film nam nudi i umetničko opravdanje za njegovu prvu rezidenciju u Las Vegasu.
Mračna Elvisova strana je u ovom filmu prikazana manje. Nekih stvari prosto nema, ali ih ima na drugim mestima već dovoljno. Baz želi da ga pamtimo onakvim kakav je bio kad je bio najbolji i smatra da je taj najbolji Elvis postojao nadalje i u onom karikaturalnom pred kraj života.
Dakle, nema Dicka Nixona, ponuda da radi za FBI, antikomunističke histerije i sl. Paranoje su prikazane vrlo malo, ali su izbegnuti svi oni sočni delovi koji bi Elvisu mogli dati negativan predznak i film nije lošiji zbog toga. Naprotiv, Luhrmann se ovde bavi pitanjem zašto je Elvis važan i uspeva da nam to ne samo dokaže nego i da razdvoji važno od nevažnog.
Stoga, mračnu stranu predstavlja Colonel Parker, bizarni holandski ilegalni migrant koji je rukovodio celim biznisom koji je generisao Elvis i uprkos brojnim pogrešnim odlukama nije uspeo da ga uništi kao zvezdu, ali ga je svakako razorio kao čoveka u praktično svakom pogledu.
Hanks ga igra pod maskom, ona je ubedljiva a on je u underplayu, ubedljiv i ispod naslaga šminke.
U dramskom pogledu, scenario koji potpisuju Luhrmann i nekoliko saradnika među kojima je njegov protege, rođak pokojnog Henryja Bromella, mladi Sam, jeste efektan, jednostavan, sugestivan i to je solidan ali zapravo najmanje složen element ovog filma. Scenario zaslužuje pohvale pre svega jer je uspeo da obradi Elvisov život od rođenja do smrti u jednom solidnom tempu u kom stvari ne izgledaju kao neki Best Of izbor, i da solidno iskoristi Colonela kao naratora preko čijih akcenata u priči pravi elipse.
Međutim, ovo nije klasično postavljen dramski rad, gde bi se sposobnost scenarista da obuhvate nečiji životni put mnogo isticala, kao recimo u slučaju KING RICHARDa.
U ELVISu je scenario veoma solidan repromaterijal za Luhrmannovu nadgradnju. Naravno, znali smo da će film koji režira Luhrmann više ličiti na Elvisa u Las Vegasu nego na Elvisa u Memphisu, pa je na čudan način Austin Butler možda i bolji kasnije nego pre, međutim film sagledava fenomen generalno i sve faze pokriva kako treba.
Jasno je da kod Luhrmanna stvari blješte, grme, prepliću se, kamera ide tamo gde nismo slutili da može, muzički uticaji se ekstrapoliraju na licu mesta pa se u Memphisu začuje rep onda kad treba da shvatimo dalekosežne uticaje te scene, sve je stvarnost i sve je bajka, sve je tako bilo i sve je triput uvećano i to je nešto što samo on može da pomiri. To je jedna višeslojna audiovizuelna atrakcija u kojoj konačno ima svrhe, i to je ono gde Luhrmann konačno istorijski miri svoj rukopis sa smislom.
Nažalost, nisam imao prilike da ovaj film vidim u bioskopu zbog nekih životnih okolnosti ali verujem da će ga biti na reprtoaru Kinoteke ubrzo.
Nažalost, nisam imao prilike da ga gledam sa Urošem Stojanovićem. Ne znam da li bi mu se film dopao, možda čak i ne bi, ali verujem da bi ga radovalo što je meni konačno legao neki Luhrmannov film.
* * * 1/2 / * * * *
Carol Rodriguez Colas snimila je prvi star vehicle Vicky Luengo CHAVALAS, chick flick dramediju o mladoj fotografkinji koja posle neuspeha odlazi nazad u svoj rodni kvart u Barseloni, gde iznova kreće da provodi vreme sa drugaricama iz detinjstva, usput lažući svoju prijateljicu iz sveta umetnosti da je dobila izložbu u Stokholmu, računajući da se ova nikada neće obresti u njenom hudu.
Film je simpatičan, bez bilo kakve tenzije, hepiend je izvesno pred nama, Vicky Luengo pleni, ali film naprosto nije na nekom preterano visokom nivou, naročito jer je veoma lokalan i mislim da je sigurno nešto efektniji "meštanima" nego stranoj publici što pokazuje da je ona ipak još uvek percipirana pre kao lokalna nego kao internacionalna zvezda, uprkos impresivnim saradnjama sa Rodrigom Sorogoyenom.
Film je s druge strane grower, kako odmiče vreme od kako sam ga pogledao sve se više sećam dobrih scena iz njega nego što mi je bio zanimljiv tokom samog gledanja. Dakle, ovo je film sa potencijalom da ipak postigne i neki internacionalni crossover, ali kako nema neki upečatljiv rediteljski postupak ili festivalski uspeh, ne očekujem da će biti preveliki.
* * 1/2 / * * * *
DAY SHIFT J.J. Perryja je novi akcioni derivat koji Jamie Foxx radi za Netflix. Izašao je istog dana kada i SECRET HEADQUARTERS na Paramount + u kom su Schulman i Joost posle izrade njegovog prvog takvog filma PROJECT POWER krenuli put bioskopa ali skončali na streamingu. PROJECT POWER je preteča DAY SHIFTa i to je high concept rad - superherojski film koji (barem nominalno) nije baziran na stripu, dočim je ovo akciona komedija u kojoj se prikazuje naš svet sa tim twistom da u njemu postoje vampiri i lovci na vampire.
DAY SHIFT nije BLADE ni u jednom pogledu ali je slično PROJECT POWERu, jedna street level varijacija na to. Jamie Foxx je simpatični blue collar lovac na vampire koji njihove očnjake prodaje u zalagaonicama, na crnoj berzi. Dave Franco igra white collar sindikalistu iz udruženja lovaca na vampire. Snoop je južnjak lovac na vampire i Foxxov prijatelj a Steve Howes iz SHAMELESSa i Scott Adkins par jermenske braće na istom zadatku. I to je sve jedan onako dinamičan romp, sa manje akcije nego što bi se očekivalo od režije od J.J. Perryja ali i sa tim da kada se desi takva scena onda haos ne prestaje, i koristi se bukvalno sve, od borilačkih veština do vatrenog oružja, a tela vampira su free for all jer su monstrumi, dakle ima raznih vidova intervencija na njima.
Snyderov skriptaš Shay Hatten je među dva potpisnika ovog scenarija i oseća se ta lakoća izlaganja jednog u suštini B-narativa, a Perry ga i radi kao B-film i zaista je ovo nešto jednostavno, nepretenciozno i dinamično. U tom smislu, DAY SHIFT bi mogao postati zdrava franšiza za Netflix, ako odluče da ga u tom smislu razvijaju, ali i ne mora.
DAY SHIFT je možda prelagan zadatak za oskarovca što Foxx ipak jeste no on se i jeste opredelio za tu neku ničiju zemlju između alfa i beta leada u akcijašima, i ovde radi odličan posao kao glavni lik.
DAY SHIFT prosto nije toliko ambiciozan kao PROJECT POWER i jeste me na dosta mesta potakao da ga pogledam opet, ali je sasvim dobar film i po sebi. I ko se pravilno postavi prema njemu, uživaće.
* * * / * * * *
Macarena Astorga režirala je film LA CASA DEL CARACOL po romanu i scenariju koji potpisuje Sandra Garcia Nieto. Reč je o horor filmu prijatnog izgleda koji u početku malo evocira uspomenu na Serradora ali do kraja vidimo da je u pitanju jedna prilično dosadna stephenkingovska nebuloza koja ne uspeva da u potpunosti kapitalizuje čak ni vrlo zanimljive lokacije.
LA CASA DEL CARACOL je propuštena prilika premda nije ovde ništa toliko originalno da bismo imali zbog nečega da žalimo.
* 1/2 / * * * *
'Predator' 35 Years Later: Producer John Davis Recalls How Cigars, Smoked Salmon Toast and Mayhem Created a Mega Action Franchise (https://variety.com/2022/film/news/predator-prey-arnold-schwarzenegger-john-davis-1235341558/)
Quote from: Meho Krljic on 16-08-2022, 06:04:36
'Predator' 35 Years Later: Producer John Davis Recalls How Cigars, Smoked Salmon Toast and Mayhem Created a Mega Action Franchise (https://variety.com/2022/film/news/predator-prey-arnold-schwarzenegger-john-davis-1235341558/)
Epic!
EXPERIENCE PREFERRED... BUT NOT ESSENTIAL Petera Duffella je energična, svedena i u suštini jednodimenzionalna britanska melodrama o mladoj devojci koja dobija sezonski posao u jednom primorskom hotelu. Autori nas vode iza scene, u kuhinje i spavaonice posluge i prikazuju njihove odnose koji su ponekad intenzivni ali su u suštini sezonski kao i njihov posao.
Zanimljivo je videti film iz 1982. u realističkom ključu koji snima Phil Meheux, kasnije holivudska vedeta, poznat pre svega po saradnji sa Martinom Campbellom čijim je trilerima i akcijašima takođe davao tu patinu realizma.
Nažalost, u kakofoničnoj rediteljskoj koncepciji, osnovna priča glavne junakinje nekako ne uspeva da se razvije. Ideja iza toga mi je jasna. Autori su hteli da nam prikažu isečak života koji ne mora nužno biti melodramski zaokružen. I to su postigli, ali nisam do kraja bio ispunjen time.
* * 1/2 / * * * *
Jorge Coira je montažer Dani de la Torrea, dakle dolazi iz miljea u kome se zna šta je žanr i suspense. I ovde dobija priliku da režira Luisa Tosara, svakako osnovnog glumca za tu vrstu španskog filma u jednom špijuncu po scenariju prezaposlenog Jorge Guerricaechevarriae.
Guerricaechevarria se malo ofucao u poslednje vreme. Radi i na filmu i na televiziji i njegov potpis ne znači onoliko kao pre a CODIGO EMPERADOR je u polazu zanimljiv a na kraju rutinski film. U njemu misteriozni agent tajne službe radi usput i poslove u kojima rešava privatne probleme za svog šefa, nikada ne doznajemo da li su to "usluge" koje služba čini svojim političkim pokroviteljima/ saradnicima ili šta, a usput se bavi i nekim mejnstrim radom u borbi protiv terorizma.
U tom kolopletu pokazuje slabost, zaljubljuje se u mladu filipinsku služavku poznatog trgovca oružjem - kog ganja po antiterorističkoj liniji - i to mu otežava da bude beskrupulozan kada radi klasične nameštaljke i iznude, uremljenja ljudi za ceo život i sl.
Guerricaechavarria misli da piše svoj CONVERSATION, ali ovo je ipak mnogo pitomiji filim i uprkos tome što Jorge Coira hardverski sve ume da napravi, i sve ovo je dinamično i korektno izvedeno, sa ponekom jako dobrom scenom, stvari ostaju previše kriptične u nekim elementima a kraj ostaje previše melodramatično naivan.
Posle ANTIDISTURBIOSa, španska produkcija nema prava na ovakve gafove. Mimo toga, film je tu i tamo interesantan, Tosara je uvek prijatno videti kad se odvija neki badassery. Sve je to skoro pa kako treba, samo što nije.
* * / * * * *
Istog dana su izašli DAY SHIFT J.J. Perryja na Netflixu i SECRET HEADQUARTERS Henry Joosta i Ariela Schulmana. Dok je kroz Jamie Foxxa, DAY SHIFT kanalisao nešto njihovog PROJECT POWERa, SECRET HEADQUARTERS je sa ADAM PROJECTom Shawn Levyja - takođe sa Netflixa - delio dečaka Walkera Scobella u glavnoj ulozi i mučni zadah mediokritetstva.
Joost i Schulman nikada nisu bili mediokriteti, čak i za one koji nisu voleli njihove filmove ali su postali u svom prvom punokrvnom major filmu u produkciji Jerry Bruckheimera - iako u odnosu na njega PROJECT POWER deluje skuplje i zrelije u svakom pogledu.
Ovo je B-Bruckheimer, mučni superherojski nus-produkt s decom u glavnoj ulozi, o dečaku koji otkriva - veoma originalno - da mu je tata superheroj i da u svojoj kući ima tajno skrovište i razne gadgete koji ga čine nadmoćnim u borbi.
Međutim, film se ne pretvori ni onda u neku mlaku superherojsku avanturu, pa ni u SPY KIDS već postaje home invasion film kada u tajno skrovište upadaju ljudi koji žele da maznu tatinu opremu, a završava se na školskoj igranci, ako neko uopšte izdrži do kraja.
Joost i Schulman ne donose ništa od onoga po čemu su se izdvajali a to je - u neku ruku - svež rediteljski koncept - atipičan ugao sagledavanja stvari. Ništa. Ovde je sve užasno konvencionalno, mediokritetski, previše je hladno za Amblin, previše je tromo za Marvel.
SECRET HEADQUARTERS je potpuno razumljivo pomeren sa bioskopskog na Paramount + raspored. Ovo je film koji ne zavređuje ozbiljnu promociju koja prati bioskopsku distribuciju.
Čak je i ADAM PROJECT bio bolji.
* 1/2 / * * * *
Harold Becker je jedini eminentni reditelj trilera osamdesetih, pa i devedesetih, za kog se nikada nisam dovoljno ukačio. Tako da sam dosta njegovih filmova i propustio.
Jedan od njih je DOMESTIC DISTURBANCE, triler koji je pisao relativno eminentan čovek sa sjajnim naslovom kao što je JUDGEMENT NIGHT iza sebe. Ipak, ovo što je Becker ovde zakuvao jeste jedan subhitchcockovski ali i subcurtishansonovski domestic triler o uglednom poslovnom čoveku sa misterioznom prošlošću koji postaje očuh sinu glavnog junaka i koga ovaj kreće da brati u besu, i svedoči ubistvu kojim uklanja neprijatnog svedoka iz prošlosti.
Beckerov film je trom, Travolta u glavnoj ulozi je mlak, Vince Vaughn je interesantniji kao negativac ali ipak nema previše vrhunskog materijala za igru. Strukturiran je aljkavo, završnica je zbrzana i sve u svemu, Becker je snimio film ispod svog nivoa, pa i major nivoa, čak i kad je reč o manjim žanrovskim filmovima koji nisu tentpole.
A domestic trileri nekada jesu bili veoma bitan deo repertoara, upravo u danima kada su Joe Ruben i Curtis Hanson od njih pravili blokbastere. Sada je to davna prošlost.
* 1/2 / * * * *
PORNO PRIČA Aleksandra Jankovića je prvi film koji sam gledao iz bogatog slatea koji su pod etiketom strimera Apollona zakuvali Pink i Telekom Srbija. Karakteristika ovih filmova jeste da ih je inicijalno zamišljeno 52, pa je kasnije taj broj smanjen, i da je svaki imao 150 000 evra keša u budžetu.
Filmove radi nekoliko izvršnih producenata- Slobodan Šuljagić, Petar Pašić, Ivica Vidanović i PORNO PRIČA je deo Šuljagićevog dopirnosa.
Zanimljiv detalj oko ovog filma jeste da je reč o ekranizaciji Borivoja Radakovića koji je meni zanimljiv pisac, između ostalog baš i za ekranizaciju, i da će izaći iste godine kada i prva celovečernja ekranizacija Ferića, a njih dvojicu sam otkrio negde u isto vreme.
Janković je posle debitantskog filma FLEŠBEK u kom je on bio najveća zvezda i gde je njegov rediteljski postupak bio jedina stvar vredna pažnje, snimao mnoge serije, u Srbiji i Hrvatskoj i PORNO PRIČA mu je tek drugi film.
Nažalost, Šuljagićeva izvršna produkcija nije bila optimalan ambijent za njega. Umesto Igora Šuntera koji mu je snimao prvi film dobio je televizijskog snimatelja Zoltana Savina, umesto glumaca koji imaju star power, dobio je glumce koji naprosto nisu zvezde, nisu čak ni glavni glumci inače.
I samim tim, rezultat je jedan film koji izgleda kao neka televizijska stvar iz prošlih vremena, sa protagonistima kojima ozbiljno nedostaje magnetizam.
Kada se na to doda zatvorena situacija u kojoj se junaci nalaze - sve se dešava u jednom stanu - kasir gubinik i njegov drug vodinstalater žele da se afirmišu i obogate snimajući pornić sa prostitutkom i abnormalno "obdarenim" gubitnikom, onda se otvara pitanje da li dobijamo jednu višeslojnu priču koja je na površini seks komedija o snimanju pornića a u drugom sloju socijalna priča i konačno priča o kreaciji, o tome da šta god čovek da radi, pa makar to bio i pornić s gubitnicima, razvija kreativni impuls i uspostavlja odnose iz umetničkog kolektiva ili ćemo dobiti banalnu seks komediju.
Dobili smo ovo drugo, na jednom vizuelno i glumački skromnom nivou, ali isto tako uglavnom profesionalno izvedeno i sa svešću o veoma limitiranim mogućnostima koje su date autoru.
Nažalost, i sama stilizacija je konfuzna. Nema mnogo uslova za nju ali se prostitutka pojavi odevena kao iz MALE NOĆNE MUZIKE. Ne postoji puna kontrola nad svim izražajnim sredstvima, a iz pozorišnog komada koji je Janković režirao sa drugom (i mnogo boljom podelom) i dalje je ostalo dosta teatralnosti ne samo na nivou strukture teksta već i mizanscena.
Za razliku od prvog filma u kom je Janković mogao da se nametne kao zvezda, ovo nije takav projekat. No, ako išta pozitivno ima u ovom projektu, to je opet osećaj da je uradio posao kakav je bilo moguće uraditi u datim okolnostima, ali da ipak neku drugu priliku treba da čeka za povratak u prvu ligu.
* 1/2 / * * * *
AEIOU - DAS SCHNELLE ALPHABET DER LIEBE režirala je Nicolette Krebitz. U glavnoj ulozi pojavljuje se čuvena, danas već šezdesetogodišnja Sophie Rois i igra propalu glumicu koja počinje da poučava jednog problematičnog momka dikciji a onda se među njima rađa ljubav.
Film međutim nije u užem smislu ljubavni, malo je teže objasniti zapravo i koji je to pristup filmu jer ovde ima i realizma i bajke, i žanra i neke opšte problemske postavke, i iz te konfuzije izlazi delo za koje mogu da pretpostavim da nekome može biti zanimljivo u pojedinim deonicama, ali da teško ikome može biti smisleno u celini.
Nažalost, uprkos tome što Nicolette Krebitz za neke svoje scene misli da su bravura sekvence ni to nije baš tako, premda film jeste u načelu korektno izveden i ispravan.
Prikazan je na berlinskom festivalu 2022. godine.
* 1/2 / * * * *
David Kapac i Andrija Mardešić su autori koje pratim još od njihovog srednjemetražnog komičnog horora ZAGORSKI SPECIJALITET koji mi se nametnuo u svoje vreme kao zaista ključno ostvarenje savremenog hrvatskog horora, iako se ŠUMA SUMMARUM nametao kao bitniji u javnosti.
Dugo ih nije bilo, vegetirali su po televiziji na nekim nezahtevnim poslovima ali konačni dugometražni debi STRIC sasvim sigurno uvodi njihovu karijeru na jedan viši, što se mene tiče najviši nivo regionalne kinematografije. Štaviše, STRIC je film koji izgleda svetski, i na nivou izvedbe i vođenja priče.
U poetičkom pogledu, STRIC se nadovezuje na Lanthimosa pre svih, ali se sigurno mogu prepoznati uticaji Jordana Peelea, neko vidi i ranog Hanekea, ja ne toliko, ali istovremeno nudi i nešto svoje.
Priča je jednostavna. Tokom osamdesetih, jednu blago disfunkcionalnu porodicu iz unutrašnjosti posećuje stric iz Nemačke. Donosi im darove i autoritet porodičnog patrijarha. A onda počinjemo da shvatamo da njegova poseta za Božić nije baš uobičajena jer se dešava svakog dana i uprkos ambijentu i ponašanju junaka, možda nisu baš osamdesete...
Možda je i ovo preveliko otkriće, ali zaplet nosi zaista još mnogo otkrića i preokreta. Film je u osnovi kamerni, ali priča je jako snažna, gluma cele podele od četiri (i po glumca) je izuzetna, i ono što je najvažnije, u ovako začudnoj priči, razvijamo emociju prema likovima i prema stravi kroz koju prolaze.
Uprkos tome što STRIC nije stricto sensu horor film, pre bih rekao da je crnohumorni triler, utisak koji ostavlja je strava, sa tek pomalo užasa.
Kapac i Mardešić prikazuju junake koji su u začudnoj situaciji i ona je spontano dosta znakovita. Ima ne samo psihološku već i veoma suptilnu ideološku dimenziju i može se čitati i kao neka vrsta društvene kritike. No, to je jako vešto i nenametljivo izvedeno.
Fotografija Miloša Jaćimovića je izuzetna i on doprinosi toj visokoj estetizaciji ovog filma, i potvrđuje se kao jedan od najzanimljivijih srpskih direktora fotografije, naročito jer ovim filmom "proširuje područje borbe".
Miki Manojlović u ulozi Strica ima izazov koji može da ga dobro zabavi, a kao Hrvat se snalazi možda malo slabije nego kod Boba Jelčića u SAM SAMCAT, ali mu je govor uglavnom konzistentan i ne izbacuje nas iz iluzije lika. U poslednjih nekoliko Mikijevih zagrebačkih rola kao u NEKA OSTANE MEĐU NAMA bilo je malo utiska stunt castinga. Ovde to nije slučaj, Miki je organski deo filma.
Goran Bogdan i Ivana Roščić su sjajni kao bračni par koji dočekuje Strica, i Bogdan svoj star power ulaže u zanimljiv lik kom daje specifičnu toplinu.
STRIC je moćan debi i film vredan pažnje u svakom pogledu koji će sasvim sigurno moći da se jednog dana ugradi u reprezentativni uzorak radova sa naših prostora.
* * * 1/2 / * * * *
VELKA PREMIERA Miroslava Krobota je slovački film o komičaru koji doživljava opšti životni kolaps pred veliku premijeru svoje kontroverzne autorkse predstave. Ovako sumiran, film deluje bitno smislenije nego što zaista jeste jer je reč o jednoj poptunoj salati od scena bez tačke i zapete, u kojoj je omiljeni format naracije digresija.
* 1/2 / * * * *
Mala analiza svinjske apokalipse tako paradigmatične za naše vreme u kome finansijski izveštaj kompanije na kraju kvartala ima veću važnost od decenija kulture:
How HBO Max Is Recreating The Problem Cartoon Network Was Created To Solve (https://www.slashfilm.com/977703/how-hbo-max-is-recreating-the-problem-cartoon-network-was-created-to-solve/)
Dan Gilroy je posle ogromnog uspeha NIGHTCRAWLERa došao u poziciju kakvu u Holivudu nikada nije imao, negde u ravni svog uspešnijeg brata Tonyja, i krenuo je da pravi filmove koji su čudan spoj studio formule i njene dekonstrukcije, gde na kraju nisam do kraja siguran koliko je to sve namera, a koliko je prosto vezano za stasavanje na studio projektima.
ROMAN J. ISRAEL, ESQ. je bio prvi, blaži primer toga, a VELVET BUZZSAW koji je potom usledio je radikalniji. Naime, Dan Gilroy pravi filmove koji su u pojedinim aspektima veoma oslonjeni na holivudske studio formule a u nekim drugim žele da ih prevaziđu. U ovom slučaju ovo je star vehicle, pravljen za Denzela, koji ipak pokušava da stavi karakter u prvi plan, počev od naslova, a da zaplet bude bitan ali sekundaran i da sebi dozvolu neku slobodu u zapletu, u smislu da junak ne mora kroz ceo film imati isti cilj, da ima neke manje i veće transformacije, da ne mora imati konstantnog antagonistu i sl.
I Gilroy to uspeva, međutim sve ono gde odstupa od formule stvara određeni šum, naprosto jer je se u nekim fundamentalnim stvarima previše drži. Otud, ROMAN J. ISRAEL, ESQ. je "film sa greškom" jer naprosto osećamo tu njegovu raspolućenost, tu borbu formule i njenog zaobilaženja. Međutim, sa Denzelom u glavnoj ulozi, i sporednom ekipom koja ima jak star wattage jer je predvodi Colin Farrell, to nije previše ni bitno.
Kad je Denzel tu, i kad je u ovoj meri posvećen, prija i ono što je formula i ono što je odstupanje od nje i on drži film na okupu, i omogućuje Gilroyu da ubacuje razne zanimljive felšove sa raznih strana i okuša se kao autor nekonvencionalnog pravnog trilera, dakle u žanru koji je njegovog brata izveo u stratosferu sa MICHAEL CLAYTONom.
ROMAN J. ISRAEL, ESQ. je manje pretenciozan, a naslovni junak je zanimljiv. Uz odlične losanđeleske lokacije i vibrantnu fotografiju Roberta Elswitta koja uspeva da pronikne u artificijelnost elegantnog miljea advokatskih kancelarija i kostima, Gilroy uspeva da napravi film u kom doduše Denzel više pomaže njemu nego što je obrnuto, iako se to očekuje, ali na kraju priče, ostaje sa filmom vrednim pažnje, pre svega na nivou lika, ali u nekim segmentima i na nivou priče.
ROMAN J. ISRAEL, ESQ. sam gledao u kraćoj verziji, nastaloj za bioskope posle kritika upućenih dužoj koja je imala premijeru na festivalima.
* * * / * * * *
A FELESEGEM TORTENETE Ildiko Enyedi po romanu Milana Fusta je ljubavni film starog kova koji nažalost izgleda prilično zastarelo, pa taj stari kov pomalo nosi u sebi i nešto anahrono.
Film je snimljen bez milosti prema publici. Traje preko dva i po sata bez ikakvog izrazitog razloga, a fotografija Marcella Reva, Mađara koji inače radi sa Samom Levinsonom je neubedljiva, prazna, šuplja kao i sama atmosfera ovog filma.
U glavnoj ulozi je Gijs Naber, holandski glumac koji uspeva da administrira dva i po sata ovih dešavanja. Glavna partnerka mu je Lea Seydoux, i zaista se gledalac često upita - kako je sve ovo moglo poći naopako?
Ali, očigledno jeste. Kada film koji slika Marcell Rev ispadne tako da ne izgleda dobro, onda lako možemo zamisliti kako su se neke druge stvari mogle otete kontroli.
Film je imao premijeru u Kanu i verovatno je profilisan kao jedan veliki evropski ljubavni film i sa određenim bioskopskim perspektivama. Ono što smo dobili nije veliki već glomazan, nezgrapan film u kom mnogo talentovanih ljudi radi stvari ispod svog nivoa.
* 1/2 / * * * *
HBO Max and Warner Bros. Discovery seem to be on fire, and that's on purpose (https://www.theverge.com/2022/8/27/23323305/hbo-max-warner-bros-discovery-david-zaslav-real-housewife-of-hbo-max)
Posle remek-dela kakvo je bio US i nestvarno uticajnog i uspešnog filma GET OUT, Jordan Peele snima svoj treći film u kome pokazuje da se malo umislio, da je željan da zagrize više nego što može da savlada, ali čak i kada se te dve loše osobine ispolje, i dalje je NOPE jedan veoma zanimljiv i dobar film.
NOPE na nivou premise ima jedan problem koji Jordan Peele prevazilazi formalno ali ne i suštinski. On uspeva da na nivou scenarija opravda kako ovde po treći put konstruiše "zatvorenu situaciju" sa srazmerno malim brojem likova koji su super-uključeni u zaplet ali smeštanje priče u pustu vestern vukojebinu, u ogromnu pustoš neumitno otvara pitanje zašto nema više nekih sporednih likova koji nisu uključeni u zaplet. To je pitanje atmosfere i uprkos tome što Jordan Peele jasno postavlja okolnosti da su usamljeni i fizički usamljeni ljudi na tom prostoru upućeni jedni na druge a ne neke naprosto nisu, gledalac teško pobeđuje taj subjektivni osećaj da je likova malo a fizičkog prostora puno.
Zatim, film sa ovolikim brojem likova, i samo jednim antagonistom sa kojim se suočavaju, ne mora da traje dva sata, sat i po je puna kapa, i uprkos tome što film nije dosadan, samo je komotan s ritmom, odaje utisak preglomaznog. Što opet nije argument, ali utisak moramo pribeležiti.
Konačno, ovde Jordan Peele pravi višeslojnu priču ali za razliku od GET OUT i US u kojima slojeve razlaže na bazi jednostavno postavljenih okolnosti i zapleta, unosi puno elemenata, digresija, detalja, i onda sama priča ima slojeve raznih vremena, raznih formativnih događaja, i u maniru koji sebi može da dopusti Tarantino ide u smeru određenog baroka koji se od Peelea ne očekuje, a po reakcijama dela publike još uvek mu se ni ne prašta.
Uprkos tome što je Peeleovo "iživljavanje" ništa spram onoga koje bi nam Tarantino priredio u odnosu na strukturu, deluje da kod dela publike Jordan mora ipak još malo da se "dokaže" da bi sebi mogao da dozvoli ovu vrstu "It's a about a lot of things" filma.
Konačno, dok su i GET OUT i US doneli nešto zaista sveže, GET OUT ideološki i u načinu iskazivanja ideologije, a US i estetski, i gde su reference bile bitne na mikro nivou, ovde se već slobodno licitira Spielbergom, Shymalanom i Tarantinom.
I zbilja, postoje elementi sve trojice u ovom filmu, ali NOPE meni ipak deluje kao pre svega Peeleov film.
Naime, NOPE je film o identitetu - o crncima koji su wrangleri konja za filmove - zarobljeni u "belačkom miljeu" i "belačkom poslu" koji izumiru, o nekadašnjem detetu glumcu korejskog porekla koje i dalje nije odustalo od showmanshipa, o njihovim prenaglašenim Americana formama šoubiznisa, oličenim u ranču i nižerazrednom vestern zabavnom parku, iako među njima niko nije belac, o vanzemaljskoj pojavi u obliku letećeg tanjira iz pedesetih, koja to možda nije.
Ovo je dakle priča o šou-nastupu spolja i identitetu iznutra, u imaginarijumu koji bismo sigurno mogli sresti kod Spielberga koji voli derutnu Americanu i trashy SF ali nikako u ovoj formi. Iako imamo scenu krvave kiše koju pamtimo iz Spielbergovog WAR OF THE WORLDS, ovde imamo jedan pristup žanru iz karaktera. Lica protagonista prenose mnogo više efekat susreta sa vanzemaljcima nego sami prikazi letećih tanjira. To na neki način vuče na Shymalana koji je poznat po konvencionalnim SF pričama datim iz neočekivane vizure, međutim on je već snimio SIGNS, to smo već videli. I kod Peelea imamo neočekivanu vizuru za blokbaster plus neočekivano ponašanje za junaka koji veliku misteriju drže za sebe koliko god mogu.
Uprkos tome što je Peele želeo da drži koncept ovog filma u tajnosti već je iz trejlera potpuno jasno šta je po sredi i film je manje-više ono što ste mislili da jeste, osim kada na nekim manjim nivoima priče donosi preokrete. Ali ono gde je definitivno svoj jeste vezanost za Peelea za karaktere i nekarakteristično prikazivanje bioskopskog spektakla iz vizure koja ne daje blokbasterski money shot - iako je film vrlo atraktivan, uostalom slikao ga je Hoyte Van Hoytema, a u samom filmu NLO pokušava da zabeleži iskusni stari snimatelj na filmskoj traci.
Jordan Peele je sebi svakako ovde uzeo dosta slobode, rad je da čačne sfere meta- filma, i što se mene tiče, ima prava na to. Neko doduše misli da još nema. Ali, to je sad već individualna stvar.
Uprkos tome što NOPE ne mogu da preporučim onako samouvereno kao US jer remek-delo svakako nije, čini mi se da svako ko voli zanimljiv film treba da ga pogleda jer imamo velikog autora koji proba da izvede nešto zanimljivo, a to uvek treba videti.
* * * / * * * *
Dmitro Suholitki-Sobčuk u ukrajinskom filmu PAMFIR kombinuje socijalnu melodramu i kriminalistički film, u priči o junaku koji posle izlaska iz zatvora dolazi kući i kreće iznova da se bavio švercom kako bi malo stao na noge u finansijskom pogledu.
Celokupna okolina je umešana u šverc i na neki način parazitira na njemu, ali se isto tako i izmiče kako joj odgovara kada krenu nevolje.
Manje-više sve to smo videli i ranije ali Suholitki-Sobčuk svemu daje jednu specifičnu propulzivnost, jednu fluidnost forme delimično datu i kroz fluidnost pokreta kamere koji pomeraju pogled gledalaca u neočekivanim smerovima i sa jednog događaja i ambijenta na drugi.
Film donosi malu a dobrodošlu promenu u odnosu na estetiku ovog tipa istočnoevropskog filma. Premijerno je prikazan na ovogodišnjem kanskom festivalu na kom bi se možda našao i da nije bilo ruske agresije.
* * * / * * * *
SLOVO Beate Parkanove je pretenciozan i priglup češki film o doživljajima jednog dosadno pretencioznog varoškog notara i Partijaca koji u sezoni 1968/1969. žele da ga privuku u svoju ekipu a on ne bi. Ideja rediteljke je da nam prikaže život tih junaka tako što se bavi svim drugim stvarima sem Partije, iako je taj moralni stav spram okupirane zemlje ipak neki osnovni argument, rezultira jednim monotonim filmom tako nekim trivijalnim stvarima povremeno filovanim jako dramatičnim scenama o pritiscima.
Ako su želeli da prikažu "običan" život u kom tema partije i dileme nije u prvom planu ali je sveprisutna - nisu uspeli jer u većini scena nema ničega, samo dugi i sterilno komponovani i još sterilnije osvetljeni kadrovi sa nekim besmislenim dijalozima ni o čemu bitnom, bez tačke i zapete, i film koji zaživi samo onda kad se zapravo dešava neki pritisak na junaka.
Sve u svemu, ovo je čudan promašaj zbog samog postupka koji pokušava da bude spontan i "životan" a u stvari je kranje artificijelan.
* 1/2 / * * * *
SZELID potpisuju Laszlo Csuja i Anna Nemes. Reč je o melodrami smeštenoj u svet bodibildinga u kojoj takmičarka da bi otišla na svetsku smotru počinje da radi kao escort u agenciji specijalizovanoj za bildere.
Csuja i Nemes prave nekoliko veoma uspešnih manevara u ovom filmu. Pre svega, ni od čega što se dešava ne prave big deal čime čuvaju dostojanstvo svojih junaka i ne guraju ih u patetiku iako je njihova egzistencija zastrašujuća i kad im ide dobro pa se rokaju steroidima i kad im ide loše pa rade kao eskorti jer ne mogu da ih kupe.
Život junaka uspeva da dobije almodovarovski ton gde se neobičan način života prikazuje kao nešto sasvim normalno, iako sam film nije ni po čemu almodovarovski pa i onda kada skrene u melodramski eksces sprovodi ga diskretno.
Eszter Csonka je bodibilderka ali se odlično snašla u emotivno jednostavnoj ulozi koju igra vrlo ubedljivo čineći naravno svojim grotesknim telom okosnicu filma.
SZELID je u suštini konvencionalan u postupku ali ekscentričan u postavci i tako ovaj u osnovi "mali" zahvat uspeva da se nametne kao nešto bitno.
* * * / * * * *
(https://i.imgur.com/xgx6E5L.gif)
Evo, jurim Szelid po internetu, ovo zvuči kao film koji je moja podsvest snimila dok nisam obraćao pažnju.
Mehmete,
Tvojim mukama je kraj.
Hvaljen Isus i svi sveti. Film sam skinuo al titla nigde. Ako ovo tvoje znači da se pojavio pristojan titl, egzaltiran sam.
Quote from: Meho Krljic on 30-08-2022, 20:00:27
Hvaljen Isus i svi sveti. Film sam skinuo al titla nigde. Ako ovo tvoje znači da se pojavio pristojan titl, egzaltiran sam.
Proveri mejl na britanskom Yahoo.
Proverio, zahvalio, ČOVEK SI.
Joel Silver je producent koji nije imao mnogo sreće sa komedijama iako je producirao neke antologijske naslove ovog žanra kao što je PROJECT X Nime Nourizadeha u produkciji Todda Phillipsa.
FRED CLAUS je nažalost jedna od komedija koje nose Silverov pečat neuspele komedije. Film je skup, u pogledu fizičke produkcije veoma ambiciozan, sa vodećim komičarima i karakterim glumcima u glavnim ulogama ali rezultat je prosto neuspeo. Niz ovakvih komedija Silver ima u svojoj filmografiji.
Ovog puta na istom zadatku našli su se tada najaktuelniji komičar, inače karakterni glumac sa smislom za humor - Vince Vaughn, oskarovac Paul Giamatti, još jedan osvajač Kevin Spacey, a u ulozi majke takođe dobitnica Kathy Bates. Ima tu još bitnih imena, a režira David Dobkin - jedan od fundamentalno najdarovitijih i najosposobljenijih reditelja komedija - dakle čovek koji ume da ispriča priču.
Scenario je napisao Dan Fogelman, majstor vrhunski skrojenih high concept skriptova koji ponekad dostignu ozbiljne domete kao u slučaju filma CRAZY STUPID LOVE, ali najčešće nisu iako se dok gledate ne možete ne diviti formalnoj preciznosti zamisli.
Takav je i FRED CLAUS - scenario je jako dobro postavljen, jako vešto napisan i dobro zamišljen, ali film je prosto nekako krut, iako nije predug, ima viškova, a u nekim segmentima opet pa neočekivanih manjkova, svega ima samo nekako nema onog punog gasa.
Vince Vaughn je odličan, ali opet nekako ne onom nivou na kome može da bude.
Sve je nekako nadomak da bude tu i da FRED CLAUS postane praznični klasik ali nije.
Dobkin kao reditelj pravi nekoliko grešaka, prvo kreće iz spoja povišenog realizma i odlaska u svet bajki i Deda Mraza i taj kontrast nedovoljno akcentuje. Dosta objekata su fizički realni, sagrađeni u studiju ali nekako ne postiže taj neki lived-in kvalitet kakav recimo imamo u FATMANu, i na kraju nalazimo se na ničijoj zemlji između bajke i dekonstrukcije.
Elfovi su urađeni dosta čudno, efektom umanjivanja glumaca ali i dodavanjem njihovog lika na druga manja tela i to opet nekako nije ni ubedljivo, nije ni smešno, nije ni maštovito.
Dobkin konačno u režiji nažalost ne uspeva da priča priču već mahom samo obuhvata glumce i ne mnogo više od toga. Stoga, FRED CLAUS je u pogledu stilizacije kompleksan ali egzekucija na onako visokom nivou koji se od Dobkina traži.
Činjenica da film nadomak prazničnog klasika, sugeriše da u njemu ima mnogo toga dobrog, pa čak da je i ovakav prijatan za gledanje i sasvim dinamičan. Međutim, neki sastojci su proradili blaže nego što treba, drugi nisu proradili uopšte i rezultat je pristojan film bez harizme a na kraju i rezultata blokbastera.
Čak mi se čini da i ta dilema da li je film bio dovoljno "mračan" i dovoljno "prljav" ili je trebalo više nije zapravo ključna. Film sasvim dovoljno nudi Vaughnove kanonske persone nasuprot prazničnih tropa, međutim, ovde se mnogo toga što treba nije desilo.
* * 1/2 / * * * *
Sofia Coppola je snimila THE BEGUILED sasvim sigurno kao novu ekranizaciju romana a ne kao rimejk Siegelovog remek-dela. Thomas P. Cullinan je imao sreću sa Siegelom, a nešto manje sa Coppolom. Premda za ovaj film možemo reći da traći vrhunsku glumačku podelu gde Colin Farrell igra Eastwooda a ženske likove Nicole Kidman, Kirsten Dunst i Elle Fanning, i da je ravan, lišen dinamike, sa mnogo manje priče od Siegelovog, kritika ga je začuđujuće milostivo prihvatila. U tom pogledu, uprkos tome što se dve ekranizacije zaista ne mogu porediti po kvalitetu i dometima, Cullinan je dobio barem u formalnom smislu dva uvažena filma po svom romanu.
Naravno, ne možemo očekivati da Sofia Coppola snimi film kao Siegel, niti to treba da se očekuje, ali njen film je nažalost jedno veliko ništa i u njemu zapravo ni osnovni dramski konflikti ne uspevaju da zažive.
To je jedna svedena slikovnica sa sjajnim glumcima koji nemaju neku priliku da zaigraju, ali eto, vremena se menjaju, i to se danas isto računa kao zanimljiv i uzbudljiv film.
* * / * * * *
Antoine Fuqua snimio je rimejk danskog filma DEN SKYLDIGE a scenario je adaptirao Nic Pizzolatto. U suštini, u odnosu na danski film sve je ista meta isto odstojanje samo što kod Fuque imamo prenaglašenu priču o ličnom iskupljenju i par fleševa sa terena koje valjda zamišlja glavni junak, kojih posle više nema, čime ipak razbija kamernu strukturu.
Pizzolatto briljira u nekim dark karakterizacijama ali THE GUILTY je sigurno utemeljen u klišetiziranosti, i solidna ali već očekivana igra Jakea Gyllenhaala koji sve konce drži u rukama ali ne podiže sve ovo na neki viši nivo nego što je bilo kod Danaca, izuzev što propovedništvo nove postavke ne prigušuje.
* * / * * * *
AVA Tatea Taylora je neobično sveden i naivan akcioni triler o plaćenim ubicama, surovo zarobljen na opštim mestima, drugačiji od ostalih po tome što u njemu glume velike zvezde.
Jessica Chastain igra glavnu ulogu. Njenog zeta igra Common, dobrog šefa John Malkovich, zlog šefa Colin Farrell a u relativno inspirisanom metafilmskom kastingu majka je Geena Davis koja je odigrala glavnu ulogu u LONG KISS GOODNIGHT i bila ubica koja se okreće protiv svojih gazda.
Neko će se upitati šta je to privuklo ove glumce pa i samog Tatea koji nije sad neko ime, ali bio je u nekoj award-bait priči pre manje od deset godina, i pošto budžet deluje skromno, zaista je teško utvrditi.
Scenario je sveden, naivan, passe na svakom nivou, nema čak ni onu surovu svedenost kao recimo što je imao Soderberghov HAYWIRE, već je prosto oskudan, a sve što se u njemu desi je kliše.
Egzekucija je osrednja. Jeff Imada je bio zadužen za tuče i podseća nas da je on radio i BOURNE SUPREMACY ali ono što je tada bilo novo više nije, a ono što je tamo bilo dobro ovde nije postignuto.
Dakle, AVA je jedno letargično B-filmsko iskustvo u kom gledalac neuspešno traga šta je to privuklo sve ove ljude da se tu pojave ali odgovor je nemoguće naći jer odgovora nema.
* * / * * * *
Lanthimosov THE LOBSTER sam probao da gledam davnih dana, kada je DOGTOOTH bio all the rage i stao sam na pola, i sad sam odlučio da ga u celosti repriziram.
Šta reći sem da sam u stvari stao na najboljem delu filma i da druga polovina donosi jednu potpunu nebulozu koja je intelektualno na nivou srednješkolske priredbe koju režira najpretenciozniji učenik nadahnut nadrealizmom.
Već u sledećem filmu Lanthimos se konsolidovao ali svoj anglofoni debi je uprkos sjajnoj glumačkoj podeli naprosto bacio u otpatke time što nije istrajao u svojoj premisi nego je potonuo u neku besmislenu psihologizaciju ali i patologizaciju jedne dramski potentne situacije koja nudi prostor za apsurd.
Lanthimos je reditelj koji se vodi situacijama. On uvek polazi iz situacije i onda je nadgrađuje time što joj prilazi delom hladno racionalno a delom sa nekim komičnim, često nadrealističkim ukrasima. Ovde međutim, samo u prvoj polovini ima taj postupak, i to sa pretezanjem na stranu nadrealizma a u drugoj se sve gubi u jednoj intelektualnoj i pripovedačkoj salati.
* * / * * * *
Imao sam određena očekivanja od filma HONK FOR JESUS. SAVE YOUR SOUL jer je prikazan na Sundanceu gde ga je otkupio Jordan Peele. Ovaj film je možda mockumentarac, možda neka hibridna forma u kojoj imamo i mockumentary konvenciju ali i klasičnu naraciju, nisam sasvim siguran, ali ono što znam to je da premisa o bračnom paru mega church milionera koji žele da se oporave od seks skandala i iznova vrate evangelističkom delovanju ne može da izdrži sat i po trajanja.
Regina Hall i Sterling K. Brown su sjajni glumci ali nemaju dovoljno materijala da se sat i po eksponiraju u ovako nečemu.
Nažalost, ni ideja kad je bila izvedena u formi kratkog filma, a tako je sve ovo krenulo, nije bila naročito duboka ali bar nije bilo prostora da se sasvim razotkrije i bilo je duhovito. Ovo sve inače pokušava da bude i nekakva crna komedija, ali od toga nažalost, nema ništa.
Promašaj.
* 1/2 / * * * *
Reprizirao sam TIGERLAND Joela Schumachera koji je u vreme izlaska 2000. godine zaista delovao kao osveženje, sirov film o obuci vojnika za Vijetnamski i rat i laganom sukobu, i malom ratu, mikro eskalaciji koja izbija između njih.
Colin Farrell igra Bozza, figuru koja kao da je krojena po R.P. McMurphyju iz ONE FLEW... dakle svojeglavog pravednika koji je mobilisan ali ni u vojnoj obuci profilisanoj da regrutu slomije volju ne gubi spremnost da pravi nevolje i remeti ustaljeni red. Prenosi deo svoje energije i na druge regrute ali među onim koji su konzervativniji stvara nemir.
Schumacherov rediteljski postupak pokušava da evocira sedamdesete ali kroz savremenu tehniku, dakle dosta pokreta kamere, agresivna montaža, sirova fotografija bez mnogo estetizacije, atmosfera delom podseća na SOUTHERN COMFORT, svakako više nego na FULL METAL JACKET.
Ovaj film svakako nikada neće ući u neki izbor najboljih filmova o Vijetnamskom ratu, to je uostalom specifična niša koja je definisala estetiku ratnog filma koji osuđuje rat čak i kad se bavi bitkama. Neće se naći ni u izboru najboljih filmova o vojnoj obuci.
Ali, i kao jedno i drugo, i kao studija karaktera, ovo je uspešno ostvarenje koje je veoma dobro ostarilo.
* * * / * * * *
Jacques Audiard je svoj prvi scenaristički credit dobio sa 22 godine kao jedan od dvojice adaptatora romana Alain Yves Beaujoura u režiji i sa dijalozima njegovog oca Michela, inače pre svega poznatog kao scenariste.
Na sledeći potpis, ponovo u saradnji sa ocem, Audiard će sačekati celih sedam godina iako ne možemo reći da je on jedini kriv što je ovo slab film. A film jeste slab. Kreće od zanimljive premise, tri lopova upadaju na parti koji organizuje bogataš kog žele da opljačkaju a onda se ispostavlja da on ima novac u banci i jedino ih može isplatiti čekom te svi čekaju ponedeljak kad prorade banke.
Lopovi tako moraju da provedu dan i noć sa bogatašem i njegovim razmaženim društvom koje ih postepeno dovodi do ludila i uči da je skuplja dara nego mera.
Ako izuzmemo kriminalistički aspekt, a on je samo u premisi i nije presudno bitan, ovo je film, a bilo je takvih dosta u ranoj scenarističkoj fazi velikog autora u kom on nije ni blizu poetici koju će formirati i forsirati praktično od svog prvog filma.
Period koji je Audiard proveo u svetu francuske komercijalne komedije nije kratak i ovaj prvi naslov mu je doneo neke kontakte sa kojima će i kasnije sarađivati u svojoj nekanonskoj fazi kakav je Bernard Blier recimo.
Tačno dvadeset godina nakon ovog scenarističkog debija, Audiard će napisati i režirati svoj pravi punokrvni debi i brzo se nametnuti kao jedan od najuzbudljivijih francuskih autora.
Nikada neću razumeti potrebu studija Disney da snima igrane rimejkove, maltene rekonstrukcije, svojih animiranih remek-dela, ali eto barem im se možemo zahvaliti što smo u sklopu tog trenda dobili novi film Roberta Zemeckisa.
Zemeckisov igrani PINOCCHIO je velikim delom verna replika animiranog klasika, a opet, u nekim aspektima, pre svega na kraju se od njega dosta razlikuje.
Isto tako, ono što je u animiranom umelo da bude slatka pustolovina kod Zemeckisa dobija intencionalno mračne tonove, delom zbog njegove sklonosti tom žanru, delom zato što bajke u igranoj verziji dobijaju novi predznak koji se ublažava crtežom.
Sam lik Pinocchia ima fakturu drvenog lutka ali nema uncanny valley efekta, on uspeva da probudi emociju i film kako odmiče i kako ulazi u sve frenetičniji ritam, i postaje bogatiji akcijom, tako postaje i sve emotivniji.
PINOCCHIO je zanimljivo sveden u broju likova. Ima masovnih scena ali ovo je film Pinocchijevog suočavanja sa svetom, često više baziran na nečemu što je u pogledu narativne tehnike očekivano ali u pogledu realizacije vrlo složeno - a to je njegov krupni plan.
Glavni narativni pokretač je Jiminy Cricket u insipirisanoj vokalnoj izvedbi Josepha Gordon-Levitta koji probija četvrti zid i omogućuje da se priča izvede u svom pustolovnom zamahu Collodijeve zamisli ali i realizacije starih Disneyevih pisaca koje Zemeckis i Weitz kao scenaristi delimično osavremenjuju, a najveću intervenciju ostavljaju za kraj.
Tom Hanks kao Geppetto donosi humani star power u film ali njega ovde nema previše, i on postavlja osnov tog kamernog tona u početku gde Zemeckis isprobava odnos živih i animiranih likova, iskazuje samoću i elegičnost glavnog junaka i postavlja arhaizirani ton bajke.
Ako taj uvod deluje kao da Zemeckis snima arhaičan film, ne treba da brinete, do kraja filma imamo najmanje dva set-piecea u kojima pokazuje da može da orkestrira masu dešavanja bolje nego iko.
Generalno, ovde je sve set-piece, vizuelni postupak je propulzivan i često se konvencionalan plan lako izvrgne u neki zanimljivi pokret sa digitalnim intervencijama, sa puno detalja, u tekstu i ambijentima.
Ono što PINOCCHIO duguje Collodiju i originalnom animiranom filmu jeste i najveća stega koja opterećuje film. Pevačke numere su uzbudljive ali nisu onoliko naglašene koliko bi se očekivalo i rekao bih da je Zemeckis - koliko god ih dobro realizovao - u njima pravio kompromis i ne akcentuje ih dovoljno.
PINOCCHIO na kraju uspeva da proizvede emociju. No, uprkos tome što nije reč o tipičnom mejnstrim proizvodu u postupku, i uprkos što je reč o filmu velikog majstora, zašto se radi to što se radi nije opravdano.
Zanimljivo je ipak na meta-filmskom nivou to da je Zemeckis nedavno sa Hanksom radio film FINCH u kom on ima svog "lutka", androida koji usled usamljenosti čoveka postaje humaniji nego što se očekivalo, kao i tema eksploatacije lutka kog je stvorio njegov lik čime se delimično bavi i ELVIS.
Zanimljivo je i pojavljivanje Pleasure Islanda kao proto zabavnog parka u Disneyevom filmu i njegov dijaboličan horor prikaz. Doduše, osuda zabavljačkog sektora prisutna je i kod Burton u DUMBOu.
Dakle, ima ovde itekako detalja za stariju publiku, a kad Zemeckis režira ima šta da se vidi. Samo nije jasno zašto.
* * * / * * * *
JFK REVISITED: THROUGH THE LOOKING GLASS je dokumentarni film Olivera Stonea u kome rekapitulira slučaj ubistva Johna Kennedya i nadovezuje se na svoje igrano remek-delo koje je izmenilo tok istorije filma ali je i omasovilo uverenje da Lee Harvey Oswald nije ubica i da iza ovog atentata stoji sveprožimajuća zavera "duboke države". JFK je film sa globalnim domašajem, ali ne samo da zahvaljujući njemu čitav svet zna da jedan od globalno omiljenih američkih predsednika nije ubijen onako kako tvrdi američki establišment već je otvorio iznova i neke istrage u Americi, omogućivši pristup arhivama pre njihovog propisnog otvaranja 2029. godine.
JFK REVISITED donosi izuzetno bogat arhivski materijal, a to bogatstvo je čudesno. Jako mnogo video zapisa postoji, mnogi argumenti su zaiste potkrepljeni kako slikama tako i snimcima, a sagovornici su kako istoričari tako i nezavisni istraživači koji su bili spremni da urone u dva miliona stranica materijala.
JFK REVISITED se bavi trima temama. Prvo je dokazivanje kroz obdukcione nalaze i kroz opisane okolnosti zločina da Lee Harvey Oswald nije ubica ili da barem nije jedini pucač, kao i da je obdukcija falsifikovana kako bi se njeni rezultati prilagodili narativu koji je FBI definisao. A možda čak tu definiciju napravio i pre ubistva.
Zatim se objašnjava ko je Lee Harvey Oswald i na koji način je povezan sa američkim službama bezbednosti i o kakvom se čoveku radi što je FBI pa i CIA nekako prenebregla, ponašajući se kao da on u stvari njima nije poznat kao bilo kakva pretnja i sumnjivo lice.
I konačno, film slaže pretpostavku čime se Kennedy zamerio "dubokoj državi" i to je manje više razrada onoga iz antologijske scene sa Donaldom Sutherlandom iz JFK. Meta-filmski momenat je da u dokumentarcu ponovo Sutherland daje glas za tu naraciju.
Oliver Stone je prisutan i lično kao sagovornik i posetilac nekih lokacija ali film je mahom sačinjen od arhive i verbalnih svedočanstava.
Sam JFK REVISITED odlazi par koraka dalje od JFK ali manje-više sve ovo su teme koje je obradio Garrisonov proces i Stoneov igrani film. Međutim, ko je raspoložen da iznova uđe u ovaj rabbit hole, može, ovo je dobro podmazana mašina, i svi znaju šta rade.
Ono što je jako interesantno iz naše vizure jeste dalekosežan uticaj igranog filma JFK i njegovog pogleda na atentat koji maltene iznova mi proživljavamo već skoro dvadeset godina sa ubistvom Zorana Đinđića. Ovde je samo "Treći metak" zamenio "magični metak" izvađen iz senatorove butine, i prisutne su slične nedoumice oko same fizike ubistva, sumnje da postoje druge ubice, neobjašnjive greške u istrazi ili aljkavosti u forenzici, nedopustivi propusti obezbeđenja i zavera duboke države. Maltene, moguće je napraviti beat by beat rimejk JFK samo sa našim protagonistima.
Kakve su veze između igranog JFKa i konstituisanja narativa teško je reći, možda je samo taj film bio dobar udžbenik na koje detalje treba obratiti pažnju, ali činjenica je da kada se sve preselilo u medije, imaginarij tog filma utiče na ponašanje samih protagonista.
U tom smislu je zanimljivo kako se igrani film i dokumentarni prožimaju, a kako mi s druge strane to povezujemo sa nekim istorijskim događajima, i to je zanimljiva integracija popularne kulture bazirane na istoriji sa narativima o nekim kasnijim događajima.
JFK i njegov dokumentarni bonus stoga i danas imaju svoje mesto. Jedina je razlika što JFK REVISITED ipak nije ni približno bitan film u estetskom i generalno kulturnom pogledu kao igrenjak koji je u svoje vreme bio trijumf u svakom pogledu pa i blokbaster dok je dokumentarac završio na Showtimeu.
* * * 1/2 / * * * *
MY SON HUNTER je crowdfundovani film o aferama Huntera Bidena koji su proizveli Phelim Macaleer i Ann McElhinney, bračni par konzervativnih blogera i publicista koji su već snimali i dokumentarce ali i igrenjake po sličnom produkcionom principu. Njihov igrani film o suđenju aborcionisti Kermitu Gosnellu u režiji otvorenog konzervativca među glumcima Nicka Searcyja, mogao je biti pristojno televizijsko ostvarenje da u ključnim momentima nije probijao otvoreni propagandni i pristrasni stav gde je priča o nepropisnim abortusima zloupotrebljena da se potkače i oni "ispravni".
MY SON HUNTER je sniman u Srbiji, sa idejom da se uz dozu satire ali i rekonstrukcije dešavanja i njihove atmosfere nekako postigne isti efekat kao u sličnim projektima koje je pravila liberalna scena i levica.
Filmovi koji reaguju na dnevnopolitičke događaje i dalje su trend a ceo talas je krenuo pre skoro dve decenije. Prvo je Peter Morgan napisao seriju bioskopskih i televizijskih filmova o karijeri Tony Blaira dok je on još koliko-toliko bio aktuelan političar i tu se proslavio Michael Sheen. Potom, tu štafetu preuzimaju scenariji Jamesa Grahama kao što su COALITION i BREXIT: THE UNCIVIL WAR u kojima se obrađuju skorašnji događaji kao što je koaliciji Liberalnih demokrata sa Torijevicma Davida Camerona i britanski referendum o izlasku iz EU.
Oliver Stone je pred izbore 2008. napravio film W. o Bushu Junioru koji je satirično gledao na njegovu vladavinu i ličnost u širem smislu. Kasnije je McKay snimio VICE o Dicku Cheneyu, a sličnu karikaturalnost u istorijskim okolnostima gaji i Sorentino u IL DIVOu a kasnije i u diptihu o Berlusconiju.
Slično brzu reakciju ponudili su i televizijski filmovi Jaya Roacha napravljeni za HBO kao što su RECOUNT i GAME CHANGE.
U tom smislu, MY SON HUNTER iako deluje kao ekstravagantan pokušaj dnevnopolitičke propagande u stvari se nadovezuje na veoma aktivnu produkciju istinitih priča, često sa satiričnom oštricom u kojima se obrađuju aktuelini ili bar jučerašnji događaji.
Karikaturalniji nego što je to bio W., ovaj film, u režiji kultnog epizodiste Roberta Davija, pokušava da ocrni Bidenove na više nivoa. Prvo želi da razotkrije njihova razna poslovanja sa sumnjivim partnerima, zatim da naglasi kako su neki od njih u stvari neprijatelji Amerike, dakle Kinezi, ali da pre svega ocrni njihov karakter. Hunter Biden je prikazan kao traumatizovan mlad čovek, žrtva teškog detinjstva i porodičnih okolnosti koje su pospešivale njegove slabosti, što ga na kraju vodi u politoksikomaniju dok je Joe Biden prikazan kao tipičan pokvarenjak na visokoj funkciji, pohlepan, lišen emocija sem straha od gubitka vlasti, ubeđen da mu sve pripada, manje pustopašan od sina utoliko što je pokvaren na duže staze i ne želi kratkoročnu kompromitaciju.
Laurence Fox, inače sin poznatog britanskog karakternog glumca i epizodiste Jamesa Foxa, krenuo je sasvim solidno u svojoj karijeri, igrao čak i Princa Charlesa koji je bio enfant terrible britanske Krune u jednom trenutku, ali je Huntera zaigrao u vrlo specifičnom periodu. Naime, Fox je praktično poništen u britanskoj industriji kada je počeo da iznosi kontroverzne političke stavove i čak osnovao svoju stranku Reclaim, kroz koju danas više dolazi u medije nego preko glume.
Foxov otac, poznati britanski karakterni glumac i epizodista James Fox takođe je imao pauzu u karijeri kada je pošao putem verskog fanatizma ali posle se vratio. Kod sina, međutim, povratak će ići malo teže i to je šteta, Laurence Fox sa velikom energijom i posvećenošću prilazi liku Huntera Bidena i njegova gluma drži ovaj film na okupu.
John James kog znamo kao Jeffa Colbyja iz serije DYNASTY u ulozi Joea je mnogo jednodimenzionalniji, ali i on to što je odlučio da igra uspeva da izvede. Dočim, Gina Carano, objektivno najveća zvezda u ovom filmu ima najslabiju ulogu. Lišena akcionih zadataka, bez borbe, teško se snalazi u ulozi telohraniteljke koja je istovremeno i narator i najčešće probija "četvrti zid".
Da je priča bila fokusirana samo na Bidena bila bi mnogo bolja, ali producenti očigledno zahtevaju da se zahvati sve što ih nervira u našem svetu, pa su potkačili i niz sporednih tema devalvirajući sve u jednu rasplinutu kritiku. Veliku slobodu koju je dobio samim konceptom gde film ima priču, i prati likove u konvencionalnom maniru ali je naracija pomognuta direktnim obraćanjem publici i svim mogućim intervencijama kojih se ne bi libio McKay kao što su animacija, vremenski skokovi, oniričke scene, reditelj ne uspeva da iskoristi, i umesto da napravi celinu koja u sat i po uspeva da upakuje priče za tri sata, na kraju ima oskudicu u pogledu radnje i dosta ponavljanja.
Uprkos tome što se za film ne može reći da je sasvim nevešt, jasno je da dva i po miliona dolara navodno skupljenih crowdfundingom nisu završila na ekranu, naime u Srbiji za te pare mogao da se snimi film koji izgleda bitno bolje od ovog. Scenografija, atmosfera i generalni vizuelni utisak filma su na donjoj granici savremene srpske televizije, na nekom minimumu potrebnom za streaming platforme, i daleko od čak i najmanje uspelih radova nastalih na suprotnoj strani.
Dok je kritika mahom ignorisala suštinski apolitične i zapravo prilično solidne filmove koje pravi Daily Wire za svoj striming servis, nije slučajno da je ovaj film pušten na Breitbartu prigrljen od liberalne kritike koja u njemu nalazi jako puno materijala za iživljavanje. I činjenica je - za ovaj film bi se lako moglo reći da je false flag operacija, delo koje su podmetnule Demokrate da bi pokazale kako MAGA milje nije u stanju da snimi čak ni pristojan film. To nije sasvim tačno kako pokazuje Daily Wire ali MY SON HUNTER jeste idealan primer da se pokaže da jeste.
Ono što je ipak zanimljivo u ovom filmu jeste doza cinizma koja karakteriše MAGA pokret. Naime, film nije suštinski razvratan, ali svakako nije prilagođen porodičnim vrednostima koje bi se očekivale od nečega što konzervativci treba da puste na ekrane u svojim domovima. Naravno, Hunterova biografija određuje mnogo toga, seks i droga su bitan deo njegove kako privatne tako i javne delatnosti, ne može se to zanemariti i u mnogo navrata autori uzimaju da se prilično zezaju s tim. Ipak, takvi sadržaji će verovatno biti prepreka da film postigne svoju maksimalnu gledanost među konzervativcima kojima je čak i psovanje u izvanrednom FATHER STUu smetalo.
McAleer i McElhinney su verovatno već zadovoljni ovim filmom. Strpali su - sva je prilika - deo crowdfundinga u džep a reakcije mejsntrim štampe pogoduju njihovim histrioničnim ličnostima da ne kažem egzibicionizmu. S druge strane, uprkos korišćenju nekih "modernijih" tehnika, MY SON HUNTER nije inovativniji od nečega što u mejnstrimu odavno radi Scorsese a neuspešno pokušava da apdejtuje McKay, i u tom smislu oni mogu biti zadovoljni time što su se izrazili u konvencionalnom formatu angažovanog biopica pa makar ne dobacivali ni blizu nekih od tih ostvarenja.
Međutim, čini se da bi možda veći efekat mogao imati neki umetnički izazovniji ili zanimljiviji film, a preko reditelja Roberta Davija pada mi na pamet jedan mockumentarac u kom se on pojavio - THE NOVEMBER MEN čuvenog Paula Williamsa u kom levičar reditelj razmatra zašto levica ne vrši uspešne političke atentate na američke predsednike i onda istražujući mogućnost kako bi bilo moguće ubiti Busha postaje deo prave zavere za tako nešto. Sigurno je da bi tako neki film koji bi zaintrigirao i ljubitelje filma imao mnogo više svrhe od ostvarenja koje u najboljem slučaju može da služi kao surogat ozbiljnog filma za publiku koju nervira Holivud. Naprosto, iz umetničko-zanatsko-logističkih razloga ovi ljudi nisu dorasli snimanju bilo čega što replicira Holivudu, osim gledano baš iz daljine.
No, ideja kopivudskog postupka je mnogo upornija od borbe za originalnost. Postoji nešto privlačno u pokušajima da se snimi nešto što liči na Holivud. Postoji nešto i u samim autorima i u producentima što ih vuče u pravcu pokušaja da snime takav tip filma iako je od početka osuđen na neuspeh. S druge strane opet, čak i slab film snimljen po dramaturškom i vizuelnom modelu koji možemo kolokvijalno nazvati holivudskim kod dela publike izaziva veći subjektivni osećaj "pogledanog filma" od recimo nekog originalno koncipiranog i stilski prilagođenog dela sa drugim pristupom.
Imamo ovde tipičan slučaj pokušaja da se tema obradi na način koji joj je priličio u nekim ranijim slučajevima. Ako je Son of a Bush obrađen u filmu kao što je W. onda se i o Bidenovom sinu mora snimiti film tog tipa, iako reditelj Stoneove veštine i poznavanja teme nije dostupan. No, bar mi u Srbiji najbolje znamo kako veličina istorijskog događaja silom mora biti praćene "veličinom" filma, barem po freskama kojima nas je do danas počastio FCS na svom specijalizovanom konkursu.
Konačno, možda je to opet srpski sindrom - u ovom filmu nisam zapazio ništa naročito ekskluzivno o Bidenu, a teško da će išta od toga biti novost za Breitbartove pretplatnike koji se isključivo bave tim uglom posmatranja. Kako u umetničkom pogledu ovo igranje Stonea, McKaya ili Sorentina nema potencijala za crossover tako sasvim sigurno ova "sakrivena" istina teško da će doći do onih koji se njom ne bave po ceo dan.
No, interesovanje ruskih medija za MY SON HUNTER pokazuje da bi ovaj film možda mogao imati neki internacionalni život i obradovati one van SAD koji se na sličan način bave Bidenovim likom i delom. Recimo, zanimljivo je da li će u Srbiji, zemlji koju je Biden na poseban način osakatio, ovaj film biti prikazan na neki legalan način i gde. Interesovanja kod publike bi moglo biti.
Uostalom, kod nas se takođe rade dnevnopolitički filmovi o protivnicima, pa i ovih dana. Za sad samo u formi dokumentarnog.
Jacques Audiard je jedan od trojice scenarista filma belgijskog reditelja Jean-Jacques Andriena AUSTRALIA, koji je u glavnoj ulozi imao Jeremy Ironsa, a za kamerom Girogiosa Arvanitisa, jednog od tada najprestižnijih euro-DPjeva.
Ova veoma ozbiljna, dobro inscenirana i slikana produkcija je priča o belgijskom vunarskom magnatu koji odlazi u Australiju, ratuje kao pilot i dobija vanbračno dete a onda se bez njega vraća u Belgiju da sa bratom nastavi posao gde upoznaje drugu ženu, raspuštenicu koju igra Fanny Ardant. Ipak, vremenom ovaj aranžman postaje neizdrživ ali melodrama nikada ne uspeva toliko da se užari koliko premisa obećava.
Na kraju ono što nam ostaje jeste film smešten u epohu koji lepo izgleda sa poznatim i dobrim glumcima u kom nažalost nema neke dinamike i energije. Ipak, ekipa okupljena na snimanju dovoljno je jaka da izgura ovu stvar do jednog nivoa gde ovog filma ne treba niko da se stidi.
Iako nema baš ni čime da se ponosi.
Ni ovaj film nije u ozbiljnijoj relaciji sa Audiardovim kanonskim izrazom i opusom, iako je izašao nekih pret-šest godina pred njegov početak.
* * 1/2 / * * * *
ASK THE DUST čuvenog scenariste je ekranizacija čuvenog romana Johna Fantea. Zahvalan za saradnju kad je "grmilo", recimo na DANIMA GRMLJAVINE, Tom Cruise je postao mecena Towneove pozne rediteljske faze i producirao mu je nekoliko rediteljskih filmova.
ASK THE DUST je starinska melodrama koja nije uspela da se nametne kao prestige picture i samim tim nije našla svoje mesto među važnim naslovima. Međutim, uprkos razlici od deset godina, Colin Farrell i Salma Hayek su izuzetno ubedljivo odigrali par ukletih ljubavnika u Los Anđelesu tridesetih u kom vladaju segregacija na raznim nivoima, zemljotresi, tuberkuloza, traume Velikog rata i želja za uspehom.
Lokacije su ubedljive, fotografija Caleba Deschanela je jednostavna ali estetizovana, a Towne uspeva da obuhvati roman u filmsku celinu prihvatljivog obima. Svakako će biti ljubitelja romana kojima nešto ovde fali iz izvornog rukopisa, ali moj utisak je da Towne pre svega zaslužuje pohvale što uprkos svim vrlinama i manama, njegov film ne izgleda kao adaptacija nego kao originalni scenario. Dakle, ASK THE DUST ima svoj integritet a poređenja se ionako ne mogu izbeći.
Film je međutim ipak u osnovi jedna vanvremenska ljubavna priča, i u njemu osim jednog melodramskog ekscesa, ne postoji maltene ništa što se u nekoj formi može dešavati i danas. Otud, Towne nema neko suštinsko opravdanje za smeštanje ovog filma u epohu. Rekonstrukcija epohe vrca o obeležja svog vremena ali se ona vrlo malo reflektuju na priču.
Otud, možda je epoha na neki način lažni trag koji je omeo recepciju filma jer su svi ovde tražili nešto više od jedne klasicističke melodrame, što nije malo i nije lako napraviti, ali hardver filma kao da je sugerisao više.
* * * / * * * *
Jacques Audiard je bio među dvoje saradnika na scenariju koji su pomogli Tonie Marshall u pisanju VENUS BEAUTE (INSTITUT).
Reč je o crnohumornoj melodrami o četredesetogodišnjoj ženi koja radi u salonu lepote gde je tokom radnog vremena ne samo kozmetičarka već i psiholog raznim ženama a popodne putem oglasa traži potencijalne partnere, i tim putem se upliće u jednu vezu za koju se ispostavlja da je nesvesni ljubavni trougao.
Nathalie Baye je izvanredna u glavnoj ulozi i sve izrečeno i neizrečeno o svom liku uspeva veoma efektno da iznese. Od glumaca koji će kasnije postati veoma poznati tu su Audrey Tautou i Samuel Le Bihan, a ekipa je kolektivno na vrlo visokom nivou.
Tonie Marshall uspeva da u kamernoj priči plasira jedan artikulisan i estetizovan vizuelni koncept.
Na nivou celine postoje deonice u kojima se možda traži bolji balans između tragičnog, serioznog i komičnog ali Tonie Marshall vodi taj balanserski aspekt ipak dosta solidno.
Ovo je prvi i za sada jedini scenario koji je Audiard pisao za nekog od drugog od trenutka kada je počeo sam da režira. Ponovo, nema tu nekih elemenata po kojima će pre a naročito kasnije biti prepoznatljiv. Štaviše, veoma je zanimljvo da Audiard koji se pre svega bavi muškarcima u raznim intenzivnim stanjima i situacijama bude deo ženskog autorskog nukleusa na jednom ovako "ženskom" filmu.
* * * / * * * *
David Hackl je reditelj koji se specijalizovao za B filmove sa dignitetom koji su nadomak bioskopskog plasmana ili indie repertoara ali na kraju ipak ostaju VOD materijal.
INTO THE GRIZZLY MAZE Davida Hackla je survival triler o izgladnelom grizliju i dva brata koja polaze u planinu sa grupom meštana ne bi li ga eliminisala. Na tom putu, oni naravno iznova prožive i traumu koja ih je razdvojila.
Billy Bob Thornton igra mutnog lovca na grizlije, na granici između ubice opasnih životinja i lovokradice ali nažalost scenario mu ne nudi mnogo prostora da se razmahne, dok su James Marsden i Thomas Jane u glavnim ulogama braće, u svom elementu, kao junaci koji ne pričaju mnogo ali odaju utisak ispravnih momaka iz unutrašnjosti koji vole prirodu i zdrav život.
Hacklova realizacija je dobra, i film je ukupno uzev na solidnom nivou ali je problem u tome što se ni po čemu ne izdvaja i uglavnom je rutinski, bez nekog magnetizma kojim bi se više nametnuo gledaocima.
* * 1/2 / * * * *
Stari televizijski mačak David Frankel snimio je jedan od filmova koji su za svoju epohu definisali jednu profesiju i milje. Reč je o ekranizaciji romana THE DEVIL WEARS PRADA Lauren Weisberger koji je osnažio star wattage Anne Hathaway ali i mesto Alison Brosh McKenne kao scenaristkinje u žanru dramedije.
Ni Frankel ni McKenna u svom kasnijem bioskopskom radu nisu uspeli da dosegnu ovaj nivo, iako nisu snimali koješta. U suštini, tajna uspeha ovog filma krije se u veštom žanrovskom spoju gde se jedna chick lit bajka realizuje po mustri crnohumornog košmara o šefu iz pakla, a dve glavne junakinje siroticu koja je u stvari princeza i zlu vešticu igraju Anne Hathaway i Meryl Streep.
Sam milje modnog časopisa i modne industrije odnosno njujorškog mondenskog miljea koji se širi i izvan osnovnog fashion segmenta u širi fashionista okvir gde se nalaze i medijske ličnosti, ugledni pisci i ostali koji tu parazitiraju prikazan je ironično ali sa dozom fascinacije i dubokog divljenja oličenog kroz poznavanje materije. Uostalom, sam svet mode ima dozu autoironije, tako da ironija s kojom autori prilaze nije ništa ubojitije od one koju sami protagonisti te scene gaje prema sebi.
Odluka glavne junakinje da izabere ljubav i izađe iz tog raskršća biznisa, umetnosti, kulture u širem smislu i borbe za moć u raznim sferama, više pripada bajkama nego realističkom ishodu, i junakinja ovog filma gledaocima ovog filma koje opija taj milje neće sigurno zbog toga biti punktum ove priče.
U tom smislu, nema nikakve dileme da ova priča o junakinji koju je zaveo svet mode i modnog novinarstva ali je onda ona sthvatila prave vrednosti, ostaje moćno regrutno oruđe upravo za ulazak u svet mode i modnog novinarstva, kao što policijski filmovi pa makar bili kao SERPICO i danas ponajviše služe za regrutovanje budućih policajaca.
THE DEVIL WEARS PRADA u tom pogledu jeste film koji je pored svog značaja na filmskoj sceni ostvario i nesporan uticaj na kulturu u širem smislu što se za malo koji naslov poslednjih godina može reći.
* * * 1/2 / * * * *
Jacques Audiard je bio među dvoje nepotpisanih saradnika na dijalozima u radu koji je rezultirao Zlatnom palmom za scenario.
GROSSE FATIGUE je dobio i nagradu za specijalne efekte u Kanu koju je dobio - neverovatno ali Pitof.
Međutim, kada krene film, sa logom američkog distributera Miramaxa a onde uslede scene u kojima tokom kanskog festivala Michel Blanc seksualno spopada glumice, prva reakcija je da je film dosta loše ostario. Doduše, završava se upečatljivim cameo nastupom Romana Polanskog pa se priča nekako zaokružuje.
Doduše, ovaj one man show Michela Blanca u kome on režira, piše scenario po Blierovoj ideji, i glumi glavnu ulogu samog sebe i drugu glavnu ulogu - svog dvojnika, veselo prilazi temi seksualnog zlostavljanja i uslovljavanja u kinematografiji, ali ta dela čini negativac - zli dvojnik. Pa ipak, način na koji je sve prikazano je veoma lepršav i potpuno van vremena u kom danas gledamo film.
Reč je o spoju meta-filma i one vrste francuske komedije koju rado izbegavamo kad naletimo na nju na televiziji. Ipak, film je zanimljiv, ne samo jer je zarobio jedno vreme kog više nema u pogledu muško-ženskih odnosa, koliko i po tome na koje sve načine Blanc send upuje sebe i druge.
Nažalost, ovaj scenario nikada zapravo ne proniče u neka suštinska pitanja, iako im je nadomak, ostaje ipak u ravni kritike svojstvene pučkoj komediji, ali i to je ipak precharliekaufmanovsko doba, kada stvari nisu bile toliko rutinski meta, ali kada je postojao film kao PLAYER Roberta Altmana.
U tom pogledu, Blanc uspeva da napravi spoj jedne u suštini privatne fantazije koja ide tankom granicom između interne šale i nečega gde umetnik svoje lično interesovanje uspeva da transformiše u nešto univerzalno. U tome mu pomaže veoma raspoložena Carole Bouquet koja je spremna da se zeza sa svojim imidžom seks simbola i Bond-devojke neprekidno se krećući linijom između dekonstrukcije i reafirmacije svog imidža.
No, ne samo zbog #MeToo aspekta GROSSE FATIGUE ostaje film svog vremena koji danas sasvim sigurno ne bi bio tako visoko vrednovan kao tada. Pa ipak, u pogledu tempa, nekih rešenja, odoleo je zubu vremena i može se pogledati danas kao preteča stvari koje se danas rutinski rade, i na filmu i na televiziji.
* * * / * * * *
John Patton Ford ima ime kome je teško dorasti. Plus reputacija čoveka koji je završio USC i AFI, dakle najbolje filmske škole koje se igde mogu završiti. Plus potpisuje scenario za ROTHCHILD, kontroverzni film u kom je trebalo da igraju Shia i Mel.
Njegov celovečerenji debi EMILY THE CRIMINAL međutim uspeva da isprati hype što se retko dešava. Sa Aubrey Plazom u naslovnoj ulozi, Patton Ford snima uzbudljiv triler sa zapletom koji je street level, bez ijednog pištolja u kadru, kriminalom koji nije white collar ali maltene kao da jeste, i napetošću koja je na visokom nivou.
Uprkos tome što je glavna junakinja inicijalno postavljena kao jedna od onih osoba iz savremenih krimića koja je preterano motivisana socijalnim okolnostima i životnim teškoćama, vremenom ovaj krimić počinje da se bavi onim što je ipak suština ovog žanra a to je sklonost ka zločinu koja postoji u svakom čoveku, i preispitivanjem te teme od tačke kada bavljenje kriminalom izgubi puku materijalnu neophodnost i postane način života bez kog čovek ne može.
Aubrey Plaza ima sjajnog partnera u liku libanskog lopova i prevaranta širokog spektra kog igra Theo Rossi i on joj odlično parira i u pogledu harizme i kad je reč o energiji, ali i idejno, imamo ljude iz niže srednje klase i doseljenike upućene u kriminal.
Patton Ford u pogledu inscenacije i vizuelnog koncepta je vrlo visceralan, pripovedanje je propulzivno, sa licem Aubrey Plaze kao moćnim punktumom njegove filmske slike. Los Anđeles u kom se odvija priča je atmosferičan, ambijenti u kojima se ona odvija su opskurni industrijski parkovi, velikoprodajni centri, domovi raznih podstanara, sve u svemu jedan zatvoren i zanimljiv svet.
EMILY THE CRIMINAL se ne mora nužno posmatrati kao krimić, može i kao neobičan ljubavni film, ali kad stvari odu trilerskim putem, kome ovo nije uzbudljivo, zalutao je pred ekran.
* * * 1/2 / * * * *
Nicolas Winding Refn se ispostavlja kao kontinuirano najuticajniji reditelj među mladim rediteljima sa FDU koji ulaze u kinematografiju. Posle Luke Bursaća, njegov uticaj ispoljio je i Goran Nikolić u filmu HEROJI koji je u izvesnom pogledu nadovezivanje na Refnov vikinški rad VALHALLA RISING.
Na nesreću HEROJA, nisam preterani fan VALHALLA RISINGa, pa samim tim nisam mnogo dirnut suptilnim omažima Jednookom i sl. ali u redu, čućemo sigurno i neka mišljenja onih koji su voleli taj film. Zanimljivo je da su oba filma premijerno prikazana na FESTu, ali sa suprotnim rezultatima.
VALHALLA RISING je doživeo nezaslužene pohvale kritike, a HEROJI su brutalno otpisani - ne sasvim nezasluženo, ali sa jednim zanemarivanjem određenih rezultata koji jesu postignuti.
Ono što su rezultati ovog filma jeste da u svom celovečernjem debiju Goran Nikolić uspeva da nadiđe osnovne probleme svojih studentskih filmova. Ovaj film izgleda dobro i generalno ima narativni fokus, a to su dve stvari koje su najpre nedostajale u njegovim studenstkim radovima.
Fotografija Vladimira Đurića je solidna, u prirodi uspeva da probudi likovnost i izgradi ubedljivost filmskog prizora, imamo osećaj da smo u tom vremenu, a bez nekih agresivnih intervencija.
E sad, ono na šta su se negativni komentari fokusirali i što zaista jeste problem filma - to je razvučenost, nepostojanje sadržaja koji može da opravda trajanje, činjenica da i ovaj sadržaj koji tu postoji koliko god nedovoljan nije naročito dobar, deluje stidljivo, preobazrivo, a kada se film završi rezom pred obračun, deluje sve maltene ironično - imamo prvo manjak uzbuđenja, a ono kada se konačno desi, reditelj svesno bira da ga ne prikaže.
Međutim, to što u filmu nema sadržaja, nema radnje itd. možemo lako objasniti time da je ovo zapravo diplomski film, snimljen sa idejom da se nekako napravi dugometražni film sa resursima za kratki itd.
Ipak, isto tako jasno je da film ideju da svesno bude neki slow cinema, neko arty odugovlačenje, i pitanje je zašto kao takav nije percipiran.
S jedne strane, QUOD LICET IOVI, NON LICET BOVI, dakle autori i producenti moraju da budu ušemljeni da bi im se neka vunovlačarenja i dosade mogle razumeti kao umetnost. Ovo nije produkcija tog profila. Istovremeno, umetnička greška jeste u tome što Goran Nikolić pokušava da napravi tu neku vrstu hardkor art housea odnosno podvali ali se u postupku oseća da on ipak dolazi iz sveta konvencionalnog repertoarskog filma. Rešenja kao što je narator koji govori stvari u određenoj vezi sa dešavanjima na ekranu itd. zatim rezovi koji se dešavaju ipak u nekom konvencionalnom ritmu, potreba da se muzikom nekako oživi razvučeni vizuelni materijal, sugerišu da ovo nije real deal.
Svaki autor konvencionalnog da ne kažem reperotarskog filma ponekad pomisli da "svaka budala" može da snimi to neko umetničko odugovlačenje, međutim za art house film je potrebno biti posebna vrsta "budale". I to je lekcija koju su naučili mnogi repertoarski odgojeni reditelji kad probaju da se okušaju u tom formatu.
U svakom slučaju, HEROJI su diplomski film sa koji je Goran Nikolić ušao u opticaj, prošao je ciklus srpskih festivala, i pravi "debi" ga čeka u drugom filmu koji će nadajmo se biti reprezentativniji.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-09-2022, 16:40:27
razvučenost, nepostojanje sadržaja koji može da opravda trajanje,
Sounds like Refn.
Quote
činjenica da i ovaj sadržaj koji tu postoji koliko god nedovoljan nije naročito dobar, deluje stidljivo, preobazrivo
OK, Refn je, u svojim dobrim momentima ipak čovek koji zna da poentira. Ovo zvuči kao Refn al do pola, za svaki slučaj...
Kakvi ničim izazvani napadi na Refna!
Neka, neka!
Ne mogu da kažem, meni je dobar Refn potpuni vrh kinematografije. S druge strane, taj čovek je posle režirao Only God Forgives. Nije to film posle koga ustaneš i kažeš "OK, možda će na drugo gledanje biti bolji" jer si verovatno bar jedno oko iskopao od besa već posle 40-ak minuta.
eto, još blaćenja Refnovog imena! Pa OGF je bolji i od Drive i od Neon Demon!
Doduše, kontam šta pričaš, jer OGF je film koji ne smijem da repriziram, mnogo je naporan bio a možda bih i promijenio mišljenje.
Ipak se nadam da će Refn ostati poznat po Valhali, Bronsonu i OGF.
Pusher III je izvan konkurencije.
Scott Cooper je režirao i napisao adaptaciju romana Roberta Cobba o posrnulom legendarnom kantri pevaču koji nastupa po malim kafanama, i jedinu kopču sa nekadašnjom slavom predstavlja pisanje pesama za nekadašnjeg štićenika koji je postao superstar kantrija.
Potucajući se po američkom heartlandu, već ozbiljno načet alkoholom junak upoznaje samohranu majku sa kojom stupa u vezu ali se ispostavlja kao suviše disfunkcionalan da bi je očuvao.
Cooper je okupio vrhunsku ekipu u ovom filmu - glavnu ulogu igra Jeff Bridges koji se i inače pomalo bavi muzikom, mladu zvezdu igra Colin Farrell, samohranu majku Maggie Gyllenhaal a tu je i Robert Duvall. Film je mali ali izveden sa velikim glumcima i uslovima da kada treba da se prikaže koncert kantri zvezde, uverljivosti ne manjka.
Muziku je priredio T-Bone Burnett tačno odmeravajući domet ovih junaka i smeštajući ih u pravi ešelon kantri scene.
U ovoj postavci nije bilo ništa da pođe naopako, pa i nije pošlo. Problem je što se nije sad desilo ni ništa naročito. CRAZY HEART je solidan, jako dobar old school film, ali ovi ljudi su igrali i u boljim.
* * * / * * * *
ATHENA Romaina Gavrasa je film koji umnogome direktno preuzima estetiku njegovih muzičkih spotova i od njih pravi celovečernju celinu. Prizori pobune, urbane gerile, gneva subalterne omladine i sve ono što smo videli u klipovima Justicea, MIAe, Jay-Za i Kanye Westa, sada dobijamo u filmskoj formi.
Romain Gavras želi da se osloni na antiku, na neki način parafrazirajući antičke drame kao što je ANTIGONA ali ne baš u potpunosti i pravi film stanja prepun akcije, o smrti jednog trinaestogodišnjeg arapskog dečaka čiji jedan brat kao momak iz kraja pokreće veliku pobunu i nerede a drugi brat kao vojno lice pokušava da sve to spreči sve dok ga i samog događaji ne usisaju.
Film ima jedinstvo vremena, dešavanja i radnje. Ne odvija se baš u realnom vremenu ali se oslanja na kadar-sekvence i protok vremena je vrlo limitiran. Radnja je vezana za osnovne sukobe koji se tiču smrti dečaka i bune protiv policije.
Film izgleda senzacionalno, ima anarhičnost i energiju ranog Noea a od njega preuzima i ironiju u samoj završnici. Ako je mladi Gavras bežao od estetike svojih najuspelijih spotova u prva dva filma, u ovom se tome potpuno prepustio i nije pogrešio. Od toga je uspeo da napravi film koji nije sasvim jedinstven ali je retko kada, maltene nikada ovako dobro izveden.
Živimo u vremenu kada se kadar-sekvence jako cene, često koriste i naglašavaju, u tom smislu Gavras ne donosi osveženje kao recimo Cuaron onomad u CHILDREN OF MEN, ili zbunjujuje kao Mundruczo u JUPITER HOLDJA ali ovakvu izvedbu nismo često sretali, tako da ovaj film ima šta da pruži i onima koje ne zanimaju komešanja u pariskim predgrađima, potencijalni rasni rat i slične stvari, već ih zanima samo tehnika.
I u izvesnom smislu, uprkos jasnoj priči i karakterima, ATHENA i jeste na neki način film tehnike, ali ona ovde jeste duboko uvezana sa suštinom izraza.
* * * 1/2 / * * * *
Novi igrani film Allana Ungara BANDIT u najboljem smislu evocira dane kanadskih telefilmova, forme koju su oni po mnogo čemu usavršili.
Reč je o istinitoj priči o Amerikancu koji je bežeći iz zatvora u Kanadu otkrio da su tamo banke mnogo slabije obezbeđene i da bi mogao koristeći avio saobraćaj da pljačka veliki broj ekspozitura na svojim turnejama usput vodeći lažni život kao tobožnji konsultant za sigurnost kompanija.
Vremenom, lopov pronalazi zaleđe kod lokalnog kriminalca i glavnog perača novca odnosno preprodavca ukradene robe i od njega dobija kredit za ambicioznije akcije.
Vremenom interesovanje za tog zaštitnika dovodi policiju na trag "letećeg bandita".
Josh Duhamel je zvezda u kojoj god produkciji da se pojavi a ovde zaista nosi film u svakom pogledu jer je prisutan u skoro svakoj sceni. Dobro se zabavlja igrajući lopova koji se neprestano prerušava ali se dočeka na noge u scenama kada treba da pokaže zatomljenu emociju čoveka koji mora biti spreman da napusti sve kada vidi "vrelinu" iza ugla.
Elisha Cuthbert je nesumnjivo u godinama da igra mame, što samo nas kojima je bila seks simbol podseća koliko smo omatorili. Iako vrlo dobra u ovoj ulozi ne dobija priliku ni u scenario a ni u igri da izgradi zanimljiviji lik.
Mel Gibson u šerifovskim godinama igra kriminalca koji štiti i finansira glavnog junaka. On je duhovit, opasan i harizmatičan u ovoj ulozi koja se itekako razlikuje od njegovog recentnog DTV opusa.
Ukupno uzev, BANDIT je film širokog dejstva, praktično za celu porodicu, sa konvencionalnom rediteljskom koncepcijom, nekim viškovima i trajanjem koje produkciono ne može sasvim da isprati iako se trudi. U tom smislu drugi sličan Duhamelov biopic SPACEMAN i dalje ostaje kompaktnije upakovan rad.
Ipak, ono što je ključno jeste da su ovakvi filmovi prava retkost, istinita kriminalistička priča snimljena izvan studija i bez nekih Award-season ambicija. BANDIT definitvno nije CATCH ME IF YOU CAN, ali na programu televizija će se lako uklapati u taj slot i rado reprizirati.
Pošto film ipak nosi etiketu bioskopskog, a zanimljive su neke statistike o njemu - recimo snimljen je za 21 snimajući dan, u proseku 44 pozicije kamere ne računajući drugu ekipu - nema sumnje da je reč o ostvarenju u koje je uložen veliki trud. Ipak, rezultat je u tehničkom smislu kudikamo subbioskopski, i samim tim moja ocena za bioskopski utisak bi bila * * 1/2 a da je reč o TV radu znatno viša.
Ovo svakako nije geezer teaser u kome se niko ne trudi, i veoma je uspeo projekat sa određenim limitima koji srećom najširoj publici neće biti vidljivi.
Dean Devlin se opredelio da svoje projekte skromnijeg materijalnog a bogami i intelektualnog stanja snima u Srbiji. Orsi Nagypal je mađarska rediteljska koja radi na njegovim serijama koje se snimaju ovde. THE DEAL je njen celovečernji film koji ima produkcione kvalitete malo ambicioznijeg studentskog filma samo snimljenog na engleskom.
No, to za ljude iz Beograda ne mora biti sasvim odbojno. Naime, arhitetkura Novog Beograda služi kao backdrop za antiutopijsku priču o svetu u kom se loganrunovski ljudi oročavaju u zamenu za relativno podnošljiv život. U nekom zamršenom i ne skroz jasnom zapletu, ima nekih i koji se nisu oročili, a ne vidimo da žive bitno gore od ovih koji jesu. No dobro, nije ovo film u kome stvari moraju da imaju puno smisla.
Zaplet se zakuva onda kada žena čije je prošlo mora da poživi kako bi kćeri donirala bubreg. I tu kreću njeni pokušaji da se izvuče uz pomoć kćeri i bivšeg muža. Potera nije uzbudljiva ali se dešava toliko toga da vremenom polako zaboravljamo suštinu priče.
THE DEAL je u suštini besmislica, ali istovremeno u njemu toliko nema ničega da ne možemo reći ni da smeta, naročito kad možemo da se igramo prepoznavanja lokacija i srpskih glumaca.
* * / * * * *
Mia Hansen-Loeve snimila je - što se mene tiče - nezanimljiv, potpuno ravan film o paru filmskih autora koji dolaze na Faro, ostrvo gde je živeo i stvarao Ingmar Bergman, sa idejom da tu uhvate inspiraciju za svoje projekte. Film kreće kao relationship drama o njih dvoje da bi se potom prelio u meta-film u kom junakinja kreće da opisuje šta bi snimila a mi to gledamo, dok se na kraju to sve ne pretvori u snimanje na istom mestu.
Film je previše opterećen mehanikom, ali nažalost ne dobacuje do nekog organskog spoja stvarnosti u kojoj žive autori i filma i prožimanja svega toga sa Bergmanom. Sve to je nažalost u ovom filmu dato kao koncept ali ne i kao celina za koju zaista možemo da se vežemo, iako u pojedinim momentima u nju uspevamo da poverujemo.
Naravno, ostavljam mogućnost da nekom drugom ovo zaista može profunkcionisati ali meni nije a ne znam ni kako bi bilo kome...
* * / * * * *
Pošto je u sastavu španske reprezentacije koja je osvojila Eurobasket bio Sebas Saiz, igrač tokijskog Alvarka, red je da malo vidimo šta na temu tog sporta u poslednje vreme kažu japanske filmadžije.
HASHIRE! T-KO BASKET BU Takeshi Furusawe je rutinska sportska dramedija smeštena u milje japanske srednjoškolske košarke. Glavni junak je momak koji je veoma posvećen košarci ali je napušta zbog vršnjačkog nasilja u školi koja ima najbolji tim. Odustaje od sporta i prelazi u drugu školu koja je u pogledu košarke skroz autsajderska ali gle čuda, tamo će ipak ponovo da se vrati igri pod obručima i u njoj nađe novi smisao, i izazov pred turnir na kom će sresti svoje bivše drugove.
U pogledu priče ovde nema iznenađenja, a najveće iznenađenje je začuđujuće ravna naracija, bez akcenata, bez uzbuđenja, bez neke dinamike i što je najproblematičnije bez bilo kakve estetizacije, ali ni realizma.
HASHIRE! T-KO BASKET BU je by the numbers film koji ne priliči na tako uglednoj kinematografiji kao što je japanska ni sportu koji tek treba da se sasvim probije tamo kao što je košarka.
* * / * * * *
BULLET TRAIN Davida Leitcha je adaptacija japanskog romana iz pera Kotaro Isake. Ovaj film nema veze sa istoimenim, odnosno tako prevedenim filmom u kom je igrao Ken Takakura - i to je šteta - to je ipak bio dosta bolji film.
BULLET TRAIN je tipičan primer kako u današnje vreme privoleti jednu od poslednjih preostalih filmskih zvezda da igra u nečemu što nije prestige picture - objasniti mu kako će snimiti genre-bending akcijaš sa masom drugih vrhunskih glumaca koji će se tu dobro zezati sa njim i sa žanrom. I onda su obe strane zadovoljne, studio je dobio film u kom Brad Pitt jelte bije i ubija neke ljude a on je dobio film u kom se dobro zeza sa svojim drugarima i sa nekim aktuelnim facama.
Problem nastupa kad shvatimo da je ovaj film u suštini bajati tarantinoidni derivat sa gomilom ekscentričnih likova koji se artificijelno gomilaju u nekim usiljeno humorističnim vinjetama dok ne nastupi dosta solidna akcija koje je ipak premalo. Oni koji mogu da se dobro zabave u ovom podgrejanom šou programa iz cca 1996. zaista mogu misliti da je BULLET TRAIN nešto čudesno. Ali, u suštini, ovo je film koji ima tri kvaliteta - izuzetnu akciju kad je ima a nema je puno, velike zvezde koje je uvek lepo gledati jer nisu slučajno postali zvezde i lepo estetizovan ambijent i fotografiju Jonathana Sele.
Nije malo, ali nažalost taj glumljeni debilitet i odsustvo humora, kao i mogućnosti da se vidi išta novo meni itekako smeta. Naravno, hardver koji nam je predstavljen je nesporan i to je u redu, i to cenim. Ali, što se mene tiče, sve je i ostalo na nivou hardvera. Za nešto više premalo. Ali opet, nije da nema šta da se vidi.
* * 1/2 / * * * *
Druže Stari, koja su tvoja iskustva sa Aleksandrom Protićem? Vidim na fejsu da traži pare da završi film, ali iz tvog komentara izbijaju nigerijski prinčevi. Šta se tu dešava?
Quote from: mac on 03-10-2022, 19:18:56
Druže Stari, koja su tvoja iskustva sa Aleksandrom Protićem? Vidim na fejsu da traži pare da završi film, ali iz tvog komentara izbijaju nigerijski prinčevi. Šta se tu dešava?
Moja iskustva su dobra. Nego mi je bilo smešno što sad tu objašnjava kako je stvar otprilike sto posto sigurna pa je zaličilo na Nigerijce. Ali, on je pošten čovek, neće te prevariti, čak će uraditi i na svoju štetu da neko ne ostane kratak. To je moje iskustvo. E sad, u ovu vrstu poduhvata se ne razumem, nemam iskustva i ne znam kako to ide.
Kada je Spike Lee uradio rimejk OLDBOYa imao sam priličnu averziju prema toj ideji te ga nisam ni pogledao. Međutim, eto i on je došao na red, skoro deset godina posle izlaska i dobio je jednu dimenziju koju tada nije imao.
U izvesnom smislu sličan je period prošao od originala do rimejka i od izlaska rimejka do momenta kada sam ga ja pogledao. Tako da bih u ono vreme mogao ustvrditi da je Spike Lee bio obavešten o SRPSKOM FILMU jer u svom rimejku ima jedan specifičan spoj seventies estetike i shock cinema rešenja. Naravno, film koji je snimio Chan Wook Park je stilizovan da popizdiš, a ovaj je na neki drugi način, gde Josh Brolin deluje kao Bizarro u odnosu na Mel Gibsonovog Supermana. Možemo samo da zamislimo šta bi Mel u toj ulozi, tada još držeći napravio. No, dakle imamo tu seventies estetiku spojenu sa visokom estetizacijom i priličnom propulzivnošću fotografije Seana Bobbitta, cele monohromatske deonice, specifičnu dinamiku radnog procesa, upakovanu u nešto što istovremeno jeste holivudski žanrovski film od 30 miliona ali jeste i hardkor primer američke aproprijacije shock cineme bez ustezanja.
Međutim, SRPSKI FILM kao određeni potencijalni uticaj na stranu, ako uticaja i nije bilo, nema sumnje da je moguće reći da su filmovi nastali sa istim nivoima informisanosti u pogledu žanrovskog izraza, što dodatno ukazuje na značaj ovog naslova za našu kinematografiju.
Ono što je međutim podjednako zanimljivo ako ne i zanimljivije jesu određeni osnovi koji u ovom filmu mogu da se prepoznaju a tiču se poetike Jordana Peelea. Taj spoj pitanja identiteta i rase koja Lee unosi na jedan specifično američki način a koja nisu prisutna na isti način u korejskom originalu čak i kada iste radnje i situacije postoje. Boravak u sobi, gledanje infomerciala, falsifikovanih televizjskih emisija itd. jesu elementi koji jako podsećaju na situacije iz finala GET OUTa recimo, kao i neki drugi elementi. U izvesnom smislu deluje kao da je OLDBOY ponudio ključ razmišljanja Peeleu koji će posle svog velikog uspeha producirati Leejev BLACKKKLANSMAN.
OLDBOY i dalje nije film koji je bilo neophodno snimiti, i ako imamo u vidu dalekosežan značaj izvornika sasvim je jasno da se to nikada neće promeniti. Međutim, ovo je dobar rimejk koji donosi niz zanimljivih rešenja, naročito u pogledu stripovske stilizacije i pokazuje da je Lee koji je već tada imao široku amplitudu u karijeri i dalje bio reditelj od kog je imalo šta da se nauči.
Glumačka podela u čijem je centru Brolin već sugeriše stripovsku estetiku a Sam Jackson i Sharlto Copley i kao imena i kao face je samo zaokružuju.
OLDBOY je film koji nije neophodan ali u kom ima šta da se vidi i nauči.
* * * / * * * *
Njuorleanski detektiv Dave Robichaux iz romana koje potpisuje James Lee Burke, ekranizovan je dva puta i uvek od strane značajnog reditelja. U prvom pokušaju kod Phila Joanoua igrao ga je Alec Baldwin. U drugom kod Bertranda Taverniera - Tommy Lee Jones. Oba puta vrhunske face i vrhunski autori.
Joanouov film je bio relativno klasičan bayou noir, dočim Tavernier donosi i dozu oniričnosti, u isti taj ambijent.
U filmu IN THE ELECTRIC MIST, zaplet se tiče misteriozne smrti mlade prostitutke koja privuče Robichauxa kao bizaran slučaj i kreće da ljušti slojeve licemerja, nerazrešene prošlosti i krivice u njihovoj sredini.
Burkea su adaptirali Jerzy i Mary Kromolowski i scenario se podjednako bavi karakterima, atmosferom i misterijom, mada kako priča odmiče tako sve više zalazi u sfere trilera i misterije. Ovo je jedan od onih krimića u kojima je krug osumnjičenih takav da sam počinilac nije iznenađenje jer svako je za ponešto kriv, s tim što u ovom konkretnom zapletu, sam ubica jeste pomalo neočekivan iako je deo tog miljea.
Tommy Lee Jones se sjajno snalazi u ulozi provincijskog detektiva i Dave Robichaux je profil detektiva koji bi on mogao da igra u snu. Baldwinova interpretacija bila je unekoliko drugačija jer je njegov Robichaux bio mlađi i virilniji, dočim je Jonesov u sumraku karijere i polupenzionisan.
John Goodman unosi metafilmski momenat zajedno sa Jonesom kroz scene bejzbola koji vezuje Robichauxa i lokalnog gangstera Baby Feeta jer je jedan igra Babe Rutha a drugi Cobba. Goodman je solidan kao izrazito antipatični gangster i siledžija koji nosi osnov sumnje dok se - očekivano - u raspletu ne otkrije nešto dublje.
Tavernier se u svom poznom filmu dobro adaptirao na američki milje. Uostalom, on i jeste po rukopisu jedan od najameričkijih reditelja svoje generacije, sa vrlo konkretnim stilom pripovedanja i inscenacijom sa dosta pozicija kamere koja režiju čini "nevidljivom". Američki reditelj bi verovatno neke stvar - kao i američki pisac u odnosu na francuskog - učinio efikasnijim, ali to i jeste draž dovođenja evropskog sineaste, osvetljavanje nekih detalja kojima se meštani ne bave.
Ipak, Tavernier kao veliki poznavalac i poštovalac američkog filma, još od kritičarskih dana, ipak na kraju krajeva snima nepogrešivo američki film. Sa svim tim francuskim začinima, i dalje IN THE ELECTRIC MIST američkiji od mnoge sadašnje evropske produkcije.
Tavernier je snimio još dva filma posle ovog ali su oba bila i tematski, pa i stilski, francuska, tako da se praktično ovde on oprašta od američkog filma kao svoje najveće ljubavi. Uprkos tome što je on još sa ROUND MINDIGHT dobio priliku da se iskaže u američkoj priči, ovo je zaista ukupno uzev njegov najkompletniji iskorak u američki milje i produkciju. U svakom pogledu.
* * * / * * * *
LE PRINCE OUBLIE Michela Hazanaviciusa, oskarovca za najbolji film, prošao je potpuno ispod radara izvan Francuske. Tome je doprineo COVID ali i činjenica da ovaj film od dvadesetak miliona evra naprosto nije nešto naročito ni internacionalizovan potom. Plasiran je kao francuski dečji film čak i kod pirata koji su skloni da i filmove bitno manjih reditelja jako razviču.
Razlog za to je nažalost u tome što LE PRINCE OUBLIE nije dobar film, i što je i tih oko sedam-osam miliona evra koliko je prihodovao u Francuskoj u stvari dosta za njega.
Omar Sy, nažalost meni glumac skroz lišen magnetizma - ali zvezda je pa pretpostavljam da grešim - igra udovca koji svojoj ćerkici priča izmišljene bajke pred spavanje u kojima su oni glavni likovi. Odlazak u svet bajki prikazan je kao odlazak u veliki studio u kom je tata glavna zvezda a ostali protagonisti manje važni glumci i tehničari koji servisiraju taj svet fantazije. Kako ćerkica raste tako se taj svet osipa, otac dobija sve sporedniju ulogu dok neki događaji ne krenu da apokaliptično razaraju izmaštani univerzum.
Nažalost ta paralela između realnosti i mašte u kojoj se zbivaju očeve priče je mehanička, možda je prihvatljiva deci, ali meni nije bila. Film je za moj ukus prespor, a plašim se da bi se i deca složila sa tim. Paralele su predirektne i nažalost ne previše kreativne.
Verujem da je Hazanavicius pokušao da možda u svemu ovome napravi posvetu svom roditeljstvu i sl. ali ovo je u suštini nezanimljiv komercijalni film koji izgleda baš kao ono što je on kao reditelj reformisao u potpunosti kada je snimio OSS117.
LE PRINCE OUBLIE nažalost ponajviše podseća upravo na one krute francuske populističke spektakle koji su dopirali do nas devedesetih, a Hazanavicius sam nas je odučio od njih.
* * / * * * *
Više na Asterikse recimo ili one ekranizacije stripova za decu. Ovo je film više namenjen deci.
SALOUM Jean Luc Herbulota dobio je ekstatične kritike posle izlaska u Torontu i na internetu ali očekivanja odmah treba umeriti. Ovaj film pristiže iz Trećeg sveta i za neki prostor na kom se ljudi ne bave filmom zaista jeste reč o fascinantom dometu. Međutim, za neke zapadne standarde, ono što vidimo ovde jeste prilično osrednje, mada bez sumnje u okvirima nečega što smatramo zapadnim standardom.
Stoga, moramo se opredeliti tačno šta procenjujemo ovde - šokantan iskorak senegalske produkcije uz evropsku pomoć, ili ono što je na ekranu. Pošto, ono što je na ekranu je sporadično okej i uglavnom nikada nije ispod prelazne ocene ali ipak nije ništa naročito.
Film ima ozbiljna lutanja u pokušaju svog genrebendinga, odnosno nekog dopola pripremljenog FROM DUSK TILL DAWNa. U suštini etonografski gledano, najvredniji segment filma je dosledno presađivanje tog podsaharskog, da ne kažem nolivudskog elementa dramaturgije koji se oslanja na lokalna verovanja da je magija potpuno stvarna i da je deo svakodnevice kao i svi ostali savršeno objašnjivi događaji.
Kada oko pola filma, magija krene da igra ulogu, junaci se nimalo ne iznenade. Više im je žao kao da su zapeli za žicu na nekoj klopci pa sada imaju i tu muku na vratu. I to je svakako vrednost jer donosi jednu istinsku komponentu lokalnog pogleda na svet u horor matricu. U tom smislu jedna o rasprostranjenih teza o etno-hororu jeste da neke kulture imaju lokalne teme koje će biti zanimljive svetu kao da ih tamo negde drugde nema, a tu prednjače Srbi. Međutim, ne da u svetu takođe imaju gatare, kletve i razne stvari tog tipa nego su to već žanrovski upregli. Ipak, zanimljivo je kada neko osveži matricu etno-horora kroz reakciju junaka na situaciju, dakle bez skepse, kao da se zbiva nešto neprijatno ali skroz normalno.
Ako bih uračunavao tu celu dimenziju trećesvetskog miljea iz kog stiže film i ekscesa u tom pogledu, film zaslužuje * * *. Ako mu na to ne dajete popust, ocena je bitno niža.
U drugoj polovini devedesetih pojavila su se tri filma koja su se bavila temom života kao televizijske emisije - TRUMAN SHOW, PLEASANTVILLE i EdTV.
TRUMAN SHOW je međutim priča o identitetu i voajerizmu i on se u stvari nije bavio nečim što će kasnije da se aktualizuje iako je sam film veoma ozbiljna stvar na temu večnih pitanja. EdTV se s druge strane bavi suprotnom situacijom. Truman od rođenja ne zna da živi u emisiji, a Ed se za reality program sam prijavio, iz zezanja, kao u avanturu od koje bi mogao imati koristi.
Uprkos tome što 1999. godine već imamo prve reality korake o kojima je snimljen HBO film CINEMA VERITE gde je sniman život jedne porodice i imamo REAL WORLD, to su ipak snimci svakodnevice ljudi koji su montirani i uobličeni. EdTV nudi novum za to vreme u formi emisije u kojoj se ceo dan nemontirano prenosi život glavnog junaka. Mi to danas imamo u Srbiji na nacionalnoj frekvenciji, a o raznim drugim formama na internetu da i ne govorimo.
U tom smislu, EdTV je danas maltene prevaziđena stvar jer je stvarnost i razvoj raznih medija, ne samo televizije već pre svega interneta i shodno tome socijalnih mreža, sve ovo daleko ostavila iza sebe.
To međutim ne znači da dva ključna plot pointa ovog filma nisu danas izuzetno relevantna.
Jedan je ljubavna priča koja dobija neočekivane obrte pred kamerama. EdTV je u osnovi romcom, mada je on ipak na kraju krajeva više message movie koji se pravi da je romcom, odnosno da pojednostavim - message movie dat u komercijalnoj i pitkoj formi. Stoga, u njemu ljubavni obrti jesu osnov zapleta a njihovo dešavanje na ekranu poseban začin. Međutim, da ideja da se zalazi u intimu s jedne strane a da se onda priželjkuje i pospešuje neprijatna intimna situacija sa druge strane jeste osnov savremenog realityja. Zar nije reality na neki način kod nas postao supstitucija sapunskih opera. U njima su osnovne teme ljubavni zapleti, a ono što EdTV prikazuje 1999. godine kao neku skroz ludu situaciju, tipa devojka prevari momka s njegovim bratom pred kamerama, sada kod nas i dalje jeste okosnica svih dešavanja u ZADRUZI već oko pet godina.
Međutim, drugi bitan plot point je aktuelniji. Naime, kada Ed želi da izađe iz ugovora a ne može - on odlučuje da doxuje TV mrežu, odnosno traži od gledalaca da mu pošalju prljavštine o njenom uredništvu kako bi ih pretnjom objavljivanja naterao da prekinu prenos. Sada imamo i tu situaciju - sukob Bake Praseta i Željka Mitrovića u kom on iznosi ili najpre preti iznošenjem detalja i privatnog života medijskog tajkuna.
U EdTVu takve stvari donose rezultate, a moglo bi se reći da na neki način donose i u sukobu Bake i Žeksa, recimo ukidanje nasilja u ZADRUZI može na neki način biti podstaknuto jutjuberovim napadom.
U tom smislu, EdTV u onome što je hteo da predstavi kao radikalnu temu istovremeno je užasno arhaičan i neverovatno aktuelan čak i u jednom društvu kao što je naše u kom je reality program okosnica delovanje najmoćnijeg režimskog komercijalnog medija i samim tim mutira brže nego igde u svetu na najvećoj mogućoj sceni.
U tom pogledu, EdTV je film koji zapravo zaslužuje najveći kompliment, ima nešto da pruži gledaocima iz Srbije kao vrela najnižeg realityja dostupnog najširoj publici.
Sam film je u suštini mudro postavljen u okvir romcoma, i kroz taj fokus uspeva da ispriča ovu širu priču, počinjući i završavajući se ljubavnom pričom, pre uključivanja i isključivanja kamere.
Odlično je iskorišćen eho događaja izgrađen kroz medije, kao što je show Jaya Lenoa, da bi se time rešile neke elipse i u tom pogledu Lowell Ganz i Babaloo Mandel iskazuju veštinu koja ih i jeste držala decenijama prvi vrhu holivudskih komediografa.
Sasvim je jasno da EdTV nije običan romcom niti je tako nešto Ron Howard mogao da dozvoli sebi posle dolaska nadomak oskara sa APOLLO 13, ali nema sumnje da je najuspešniji derivat romcoma i neke "ozbiljnije" teme kojima će pribegavati u post-nominacijskom periodu.
Matthew McConaughey i Jenna Elfman su odlični kao romantični par, mada je danas svakako zabavnije što su McConaughey i Woody Harrelson u ovom filmu braća, ako imamo u vidu njihov trijumf petnaestag godina kasnije u TRUE DETECTIVEu.
Film je možda mogao biti efikasniji u uvodu, i ukupno uzev kraći, ali ovo je zanimljiv spoj pitke forme i jače pretenzije koji nije imao previše mesta samo godinu danas posle TRUMAN SHOWa koji je bio još pregnantniji u pogledu ozbiljnosti teme. Međutim, sada kad se sve razdvoji, uprkos zastarelosti EdTV je zanimljiva vremenska kapsula, a i malo više od toga.
* * * / * * * *
Dugo mi je trebalo da pogledam THE BATMAN Matta Reevesa jer je reč o spoju reditelja kog izuzetno cenim i teme koja me veoma zanima skopčanom sa mnogim rizicima na koje nisam bio spreman.
Kada je krenuo film, odmah se videlo u prvih deset minuta da je reč o izuzetno izvedenom filmu, da se vidi svaki od 200 miliona koji su uloženi, da je svako dugme na odeći svakog statiste savršeno, kad se pojavio Batman, imao je smislen kostim, čak u nekom pogledu funkcionalan, kad je krenuo da se bije - to što stvari rešava pesnicama delovalo je kao nešto što ima smisla zapravo, a onda je otišao na uviđaj - tako kostimiran i mokar od kiše - i niko nije mogao da ga prepozna iako je javna ličnost i vidi mu se pola lica.
Dakle, postoje neke stvari u Batmanu koje apsolutno ne odgovaraju onome zbog čega su filmovi Matta Reevesa veličanstveni, a to je sposobnost da nešto što je potpuno nemoguće učini savršeno normalnim. Međutim, Batman funkcioniše u konvenciji veoma starog stripa, i onda u okolnostima realističkog filma zaista ne može da prođe bez veće transformacije na koju studio ipak nije spreman.
Uprkos tome što je Batman u stripovima imao razne kostime, u filmu studio ipak ne želi da se liši mogućnosti da prodaje igračku i ne želi da mu plašt bude multifunkcionalni mantil, kostim u stvarri neki niz balističkih pokrivača, a maska neka mnogo restriktivnija fantomka.
Kao što je kod Nolana, Bruce Wayne bio odličan a sve je padalo u vodu kad se pojavi Batman, ovde imamo nešto blažu dozu toga. Naime, Bruce Wayne je OK i Batman je nekako prihvatljiv, nije toliko velika razlika između njih samim tim što Batman ima više socijalnih interakcija nego Bruce koji ima samo par. U tom pogledu i Matt Reeves je svestan kontradikcije sa maskom i ima jednu scenu u kojoj policajci pokušavaju da je skinu sa kontuzovanog Batmana ali im ne uspe, pa time on nekako pokazuje da je svestan problema te konvencije.
Možemo sada da diskutujemo kako to rešiti ako se nastavlja sa realističkim pristupom, možda veoma kratkim i usamljeničkim nastupim Batmana u ful opremi gde sad to ne bi vodilo većoj socijalizaciji, ali ovde se radi obrnuto. Batman se pojavljuje i komunicira sa većim grupama ljudi, ne samo kad je bitka, nego i kad su neke mirnije situacije.
U tom pogledu, ipak dosta govori o Reevesovom umeću činjenica da THE BATMAN začuđujuće hipnotičko iskustvo koje mi se na mnogim nivoima nije dopalo ali na nekom dubljem čisto filmskom, audiovizuelnom je imalo neku posebnu energiju.
Ako su Nolanovi filmovi o Batmanu važili za "mračne" i "realistične", onda lako mogu da zamislim inserte iz njih kao film u filmu gde Reevesov Batman gleda kako mu je Holivud banalizovao priču i predstavio je kao radost i veselje.
Ovaj film delom svoju ozbiljnost crpi iz toga što su svi junaci neprekidno neraspoloženi i napeti. Zatim, ovde imamo uvođenje tri kanonska lika - Catwoman, Penguina i Riddlera, i niko od njih zapravo nije onoliko kanonski kao sam Batman. Naravno, mi znamo da postoje razni narativi - oni u kojima su negativci izgradili svoje groteskne persone pre Batmanove pojave, kao u seriji GOTHAM, oni u kojima je njegova pojava proizvela negativce, i oni u kojima sazrevaju uporedo.
Ovde su Batman i Catwoman u kanonskoj formi kostima već, ona doduše psihihčki dosta stabilnija nego što je inicijalna osobina lika, dočim je Penguin još uvek Falconeov saradnik, a Riddler je učinjen aktuelnim kao svojevrsni incel lider - po uzoru na Phillipsovog JOKERa.
I JOKER je film koji često pada na um. Phillipsovo remek-delo naravno imalo je tu prednost da se dešava u jednom mnogo neobaveznijem Black Label univerzumu i da se bavi Jokerom čija je ljudskost nesporna, ali oseća se ponešto uticaja tog filma. Naravno, Reeves se bavi "povišenijom realnošću" od JOKERa koji ima i taj benefit epohe ali nešto te patine se vidi i ovde. Isto tako i Riddler i Penguin ovde nisu stripovski negativci. Obojica su utemeljeni u nekim formama kriminaliteta, Riddler kao politički terorista, Penguin kao klasični mafijaš i obojicu bih mogao zamisliti i kao negativce koje juri Dirty Harry.
Stripova o Batmanu i reinterpretacija lika ima toliko da je sada teško reći ili čak besmisleno reći da li Reeves ove izneverava kanon, ali je činjenica da je Nolan uprkos "realizmu" okolnosti, ponašanje i dizajn likova držao bliže stripu.
Otud, Reevesov Batman je zapravo krimić. Sa dozom akcije kakvu imamo u nekom policijskom akcionom trileru. Ovde ima spektakla, ima zanimljivih akcionih situacija, ali film u tom pogledu nije ni blizu tipičnih superherojskih ekranizacija. Mnogo više ima ispitivanje, istraga i karakternih momenata.
Glumci su dobri. Colin Farrell kao Penguin je čudna odluka, poznat glumac, seks simbol, pod teškom šminkom, u fat suitu, bez nekog naročitog razloga za to. Nema zbora, odličan je. Farrell je uostalom ipak kaakterni glumac - ipak tu odluku je teško razumeti osim kao jednu egzibiciju, odnosno pokušaj da se pokaže šta Reeves i on, i njihovi saradnici umeju. Pattinson se već dokazao kao glumac, ovaj Bruce Wayne/ Batman je čak možda i pojednostavljeniji od onoga što on zna da napravi, a vidim da je postao i Warnerov It Boy, pa će njegova dalja karijer biti zanimljiva. Zoe Kravitz kao Catwoman pruža sve što treba ali lik je jednostavniji nego što ga znamo. Da li je njena patologija i filmovima suviše otišla kod Harley Quinn? Ne znam. Ali ovo je zasebna kreacija.
Imajući sve ovo u vidu, poređenje sa BATMAN RETURNS su neumitna, ali što se mene tiče, to mi ostaje najbolji solo Batman i ni na koga od ove ekipe neću pomisliti na pomisao Catwoman i Penguina, to je sasvim jasno. Međutim, Burtonov pristup stripu je potpuno drugačiji i što se mene tiče mnogo tačniji od ovog puta kojim je pošao Nolan a produžio Reeves.
Ipak, kako rekoh, ako se za Nolanove filmove o Dark Knightu može reći da su u svakom pogledu dramaturgije bolje postavljeni, Reeves ima ono čega u njima nema. Zaista, njegov film je hipnotičan, funkcioniše kao jedan veoma specifičan, zaseban artefakt, koji može da nam smeta zbog ovoga ili onoga, o tročasovnom trajanju da ne govorimo, ali ima svoju atmosferu, svoj integritet, ima nešto zbog čega neumitno budi poštovanje čak i kod onih kojima se nije dopao.
* * * / * * * *
BLACKOUT Sama Macaronija je novi DTV rad sa Joshom Duhamelom u kom on i dalje ide ničijom zemljom između bioskopskog filma i kućnih formata, zahvaljujući televizijskom radu koji ga još uvek sprečava da preseli adresu u Bugarsku i zavoli Avija Lernera.
U filmu BLACKOUT osnovne karakteristike nečega što je iznad rutinskog DTVa su Nick Nolte i donekle Abbie Cornish u glumačkoj podeli. Sve ostalo je surov DTV i pohvalu zaslužuju akcione scene koje bitno nadilaze ostatak materijala, odnosno raznih dramskih scena, no ni one nisu nešto sada naročito upečatljivo i vredno prevelike pažnje.
Zaplet na liniji filmova o Bornu, smešta Duhamela u neki obračun sa kartelima, on se ne seća ko je i šta je, ali dobija priliku da se priseti dok pokušava da pobegne iz bolnice koju drže meksički narko dileri.
* * / * * * *
Pre 62 godine, realizovan je prvi celovečernji film po scenariju Roberta Townea i bio je to Cormanov THE LAST WOMAN ON EARTH.
Corman u ovom filmu počinje furiozno, u periodu kada mladi advokat prati lasvegaskog privrednog kriminalca i njegovu žensku tokom ekskurzije u Portoriku i pokušava nekako da iznese probleme svom klijentu. Kada njih troje odu na ronjenje i izrone nazad u svet u kom su svi umrli od naglog nestanka kiseonika kreće manje zanimljiva tenzija između advokata, mahinatora i žene.
U uvodnom delu, Corman pokazuje da je upoznat sa svim mogućim tada aktuelnim zahvatima. U nekim situacijama koristi ekstremne uglove snimanja, kao da je mladi sineasta iz Francuske ili Jugoslavije koji je pre samo par dana gledao neki novotalasovski film. Kasnije, ima manje žara, i prosto krećemo se ipak čudnom ničijom zemljom veoma niskobudžetnog niskobudžetnog filma, socijalne kritike i studije karaktera.
Materijala u scenariju ima, ali sa manje elemenata, Corman nekako ne uspeva da se pomiri sa time da je glavni fokus na psihološkoj drami.
Gledano po onome što znamo da film sa dva muškarca u konfliktu oko žene može biti, ovaj film zaslužuje * * ali imajući u vidu kontekst, olakšavajuće okolnosti ga guraju i do * * *
LOU Anne Foerster je film kakav bi ovih dana snimao recimo Frank Grillo na nivou priče i izvedbe, ali snimljen sa Allison Janney, Jurnee Smollett i Logan Marshall Green, dakle prva klasa glumaca sa karakternim potencijalom. Nažalost, glup film vrlo retko postaje bolji kada ga glume dobri glumci. Štaviše, sva je prilika da nedostaci postaju sve očigledniji i glumci nas podsećaju na bitno bolja izdanja po kojima ih pamtimo i u kojima su stekli ime.
Ovde imamo priču o mladoj ženi koja živi u nekoj vukojebini sa malim detetom, a ubrzo shvatamo i zašto. Krije se od muža koji je specijalac i veoma nasilan bračni partner. Kada joj muž otme dete, žena uz pomoć svoje stanodavke, inače neočekivano borbeno osposobljene starice kreće za njim. Shvatamo da je ovo prevelika koincidencija i da tu ima mnogo više nego što naizgled vidimo.
Nažalost, to što "ima" nije ništa naročito i film se letargično kreće od jednog do drugog istrošenog plot pointa. Uprkos tome što sam u ovom filmu imao nekoliko favorita na ekranu, jedva sam se izborio.
* 1/2 / * * * *
Slažem se sa ocenom, loš film.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Jack Nicholson se u svojoj drugoj režiji okrenuo jednom žanru koji je bio veoma omiljen u Novom Holivudu, a to je vestern. I snimio je veoma zanimljivu vestern komediju GOIN' SOUTH. Dok je DRIVE, HE SAID bio film u kom glavnu ulogu igra Bruce Dern a Jack radi pod jakim uticajem tada aktuelnih strujanja ne samo u američkom već i u svetskom, pa i tadašnjem jugoslovenskom filmu, ovde je on zvezda - a film je "mekši", pitkiji, manje agresivan ali i dalje u domenu dekonstrukcije žanra.
GOIN' SOUTH ne dobacuje do Siegelovog BEGUILED ali jeste film o muškarcu kog su na neki način zatočile žene. Jack Nicholson igra razbojnika, nekadašnjeg Quantrillovog saborca, koji skonča na vešalima i spase se tako što ga izabere Mary Steenburgen da joj bude muž, a u tom kraju je moguće da situirana neudata žena brakom spase bitangu sa vešala.
Kada ga spase, za razliku od drugih ruiniranih babadevojaka koje koriste razbojnike za seks, ona sa svojim želi da pravi rudnik a on vremenom iako želi da bude ciničan i da je nekako prevari kreće da se zaljubljuje i biva vođen jakom seksualnom privlačnošću, naročito kad mu se ona predstavi kao devica.
Jack i Mary su fantastični, i ovo nije ni BEGUILED nije ni MULES FOR SISTER SARA, ali je dobar film na svoj način. Christopher Lloyd nije toliko dobar i previše je karikaturalan kao lawman u tom kraju. Ipak, on i Mary će se naći u sličnim okolnostima kod Zemeckisa u trećem BACK TO THE FUTURE.
Ne znam da li je Lloydovo iskustvo sa tog snimanja uticalo na njeno kastovanje i da li je Nicholsonova vestern komedija imala neku ulogu u tome, ali teško je ne pomenuti tu poveznicu.
Nicholson je veoma ozbiljan reditelj u vizuelnom pogledu i u svakom od tri filma koja je režirao osetio se uticaj majstora sa kojima je radio ranije. Ovde ima funkcionalan, sveden pristup, ali ni po čemu ne zaostaje za realizacijom kakvu bi inače imao film ovog tipa.
* * * / * * * *
Šteta što Nicholson nije režio više. The two Jakes mi se izrazito dojmio.
THE TERROR je kultni Cormanov film koji se smatra pridruženim članom njegovog ciklusa po Edgaru Allanu Poeu, snimljen na setu RAVENa koji se razmontiravao dok je Boris Karloff za tri četiri dana snimio svoju rolu, da bi svoj doprinos kasnije kao reditelji dali Francis Ford Coppola, Monte Hellman i sam Jack Nicholson koji je režirao poslednji dan kad poplava (a ne požar kao inače kod Cormana) ruši set.
THE TERROR imajući u vidu opštu improvizaciju uopšte nije nezanimljiv film. Dešava se na Baltiku početkom devetnaestog veka kada francuski oficir iz napoleonskih ratova dospeva u dvorac u kom se javljaju spektralne pojave i oko kog se muvaju razne sumnjive osobe.
Tu naravno nastupa romansa između oficira i mlade mrtve žene koja luta kao duh, nastupaju konflikti sa lojalnim slugom i starim grofom, ali sve je izvedeno sa priličnim ubeđenjeim i zanimljivo je gledati to i šezdesetak godina posle nastanka.
Činjenica da su se ovde filmmakeri potekli iz kontrakulture dohvatili ostataka i odlučili da se kroz to dokažu daje celom procesu posebnu energiju.
Ovaj film se uklapa u Cormanov ciklus o Poeu, i ništa mu ne fali uprkos neobičnim okolnostima nastanka i haotičnog autorstva na niskom kormanovskom budžetu.
* * * / * * * *
Quote from: Rade2 on 19-10-2022, 20:07:20
Quote from: Truman on 18-10-2022, 21:42:05
Šteta što Nicholson nije režio više. The two Jakes mi se izrazito dojmio.
Hteo si da kažeš režirao? Nije Džek Niklson pas!
Ne trolujmo ovu uglednu temu. :D Šta ću, prsti brži od pameti.
FLAG DAY Seana Penna je snimljen po memoarima Jennifer Vogel, poznate novinarke čiji je otac bio prevarant i nižerazredni kriminalac opšte prakse čije su se pustolovine završile suicidom posle pada u poteri sa policijom i pred povratkom u zatvor.
Film je izveden u indie maniru, sa Pennovom prepoznatljivom veštinom da evocira atmosferu i prošla vremena. Priča pokriva dug period, i mnoge deonice su rešene montažnim sekvencama, takođe izvedenim vrlo lirski i ubedljivo, uz veliku pomoć go to guya Johna Wellsa Daniela Modera u ulozi direktora fotografije.
Nema sumnje da se unutar ovog filma oseća mehanika po kojoj je konstruisan protok vremena, i kako su ti široki obuhvati priče savladani, i u scenariju Jeza i John-Henry Butterwortha, i u postupku Seana Penna. Međutim, on i Moder uspevaju da uprkos svemu, film i dalje ima jak organski utisak i da konačno bude veoma vibrantan u svakoj situaciji, čak i kad neke od njih ostaju u domenu melodrame koju već znamo.
Ovo je priča o prevarantu koji je bojio život svoje okoline u razne boje ali obično je sve završavalo crnim. Gotovo je opipljiva atmosfera veštačkih uspona i sasvim prirodnih padova u odnosima i životnim situacijama, a Dylan Penn i njen otac Sean u glavnim ulogama sve iznose u velikom stilu.
Na kraju, film možda nije ponudio neku novu, snažnu priču, kakva bi se očekivala od reputacije autora, ali je pružio ono što se od američkog filma očekuje, u najboljem smislu te reči.
* * * / * * * *
Richard Rush je čudna zverka Novog Holivuda. Krenuo je kao veoma aktivni exploitation reditelj da bi onda vremenom izrastao u mejnstrim profesionalca koji ne radi toliko često i gađa neke velike rezultate. U ranoj fazi, u saradnji sa čuvenim snimateljem Novog Holivuda Laszlo Kovacsem, Rush snima seriju bajkerskih filmova u kojima mu se pridružuje nekoliko bitnih ljudi koji će kasnije obeležiti velike produkcije.
Tu je Jack Nicholson, a iza kamere je Laszlo Kovacs ali i Bud Cardos, nama poznat kao pomoćnik režije i stunt coordinator. HELLS ANGELS ON WHEELS je bajkerski film koji je mnogo bolji kad je spontan i pseudodokumentaran u eksterijeru nego kada postane dramski u enterijerima, iako Jack Nicholson pravi odličnu ulogu kao Poet, radnik sa benzinske pumpe koji se pridružuje bajkerima u njihovom zezanju i pravljenju nevolja po varošicama Kalifornije i Nevade.
U tom smislu, film ima veoma labavu dramsku strukturu, i nije sasvim koherentan, ali meni je bio zanimljiv i veoma uzbudljiv za gledanje, po segmentima, gde je jasno šta je zanimljivije. U tom pogledu, po nekim akademskim kriterijumima, domet ovog rada je * * ali ako vas zainteresuje može biti i * * *, no definitivno nije stvar za gledaoca bez strpljenja i radoznalosti prema temi i epohi, kako u pogledu društvene istorije tako i istorije filma.
THE REBEL ROUSERS Martina B. Cohena je još jedan od filmova iz bajkerskog ciklusa u drugoj polovini šezdesetih. U ovom filmu izašlom 1970. godine Cameron Mitchell igra arhitektu iz kalifornijske varošice čiju trudnu nevestu otima banda bajkera koju predvodi Bruce Dern a njenog najpitoresknijeg člana igra Jack Nicholson.
Banda se kladi sa arhitektom da ko pobedi u trci za sebe preuzima nevestu. Tenzija raste i grupu ljudi koji su isprva odlučili da pretrpi teror gura preko ivice.
Za standarde bajkerskih filmova tog doba, ovaj film ima dosta konsekventnu priču i jasnu dramu između junaka. Tenzija je čitljiva, ali se oseća i Cohenovo "nameštanje" okolnosti. Pa ipak, filmovi iz ovog ciklusa jesu "filmovi sa greškom", pa je njegov domet van konteksta oko * * ali u kontekstu svakako * * *.
Uporedo sa snimanjem filma FLIGHT TO FURY, Monte Hellman i Jack Nicholson su na Filipinima za Fox snimili ratni B-akcijaš BACK DOOR TO HELL. Ovaj sveden, tvrd i energičan B-film prikazuje avanturu trojice izviđača američke vojske koji dolaze da pripreme iskrcavanje velikih snaga i povežu se sa pokretom otpora, ali na licu mesta shvataju da je rat jedna dinamična situacija i da pokret otpora ume da bude nemilosrdan prema poslatim Amerikancima ako Japanci zaprete nepodnošljivim represalijama.
U okolnostima gde ne mogu da veruju nikome, Amerikanci ulaze u odsutnu bitku.
Za razliku od tipičnih filmova koji prikazuju Drugi svetski rat na Filipinima, BACK DOOR TO HELL nema linearan odnos gde Amerikanci dođu i sa pokretom otpora imaju saradnju, i ponašaju se herojski. Slika rata ovde je siva u pogledu toga da junaci imaju svoju misiju i ideologiju ali imaju i svoje sujete i svoje druge interese.
U tom smislu, BACK DOOR TO HELL je film koji u bogatoj filmografiji raznih ratnih filmova tog vremena nudi nešto svoje.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 21-10-2022, 23:03:22
Amerikanci ulaze u odsutnu bitku.
Evo kako i najveći među nama naprave typo!!!!!!
A ja se ne sećam da li sam ovo gledao, ali deluje jako zanimljivo. I vidim da je crno-beli film u pitanju čime mi je odmah još napaljiviji.
Quote from: Meho Krljic on 22-10-2022, 11:59:03
Quote from: crippled_avenger on 21-10-2022, 23:03:22
Amerikanci ulaze u odsutnu bitku.
Evo kako i najveći među nama naprave typo!!!!!!
A ja se ne sećam da li sam ovo gledao, ali deluje jako zanimljivo. I vidim da je crno-beli film u pitanju čime mi je odmah još napaljiviji.
Kukuuuuuuu. Okriviću sve na AutoCorrect!
Tom McCarthy sasvim sigurno nije reditelj u kom imam preveliko poverenje ali STILLWATER je - za razliku od SPOTLIGHTa koji su na okupu držali glumci i istinita priča, a i to jedva - film koji je morao biti ozbiljno režiran.
U određenom smislu STILLWATER je film koji bi mogao biti dobar školski primer za izučavanje stila, žanra kao i lokalnih obeležja koja nose određene globalno prepoznatljive kinematografije.
Naime, reč je o filmu koji na nivou sinopsisa može da deluje i kao novi nastavak TAKENa, ali i nešto od Coste-Gavrasa, i u tom smislu zanimljivo je šta STILLWATER jeste. Naime, film govori o američkom nekvalifikovanom radniku sa prošlošću u politoksikomaniji i neuspešnom roditeljskom stažu, i njegovom odlasku u Marsej da poseti kćer utamničenu zbog ubistva koje tvrdi da nije počinila. Kada mu ona preda neke nove dokaze koje on treba da preda advokatima jer mu ne veruje da sam išta s tim može da uradi, on odlučuje da se ipak lično angažuje jer je za sve pravnike njen slučaj završen.
Polako kreće da istražuje uz pomoć nezaposlene meštanke, glumice bez posla, i sustanarke u samačkom hotelu. Istraga dovodi do njegovog ostanka u Marseju, zbližavanja sa glumicom, ali i potrebe da krši zakon kako bi isterao slučaj do kraja.
Film su pisali reditelj i još trojica scenarista, među kojima su i francuski scenaristički superstarovi Thomas Bidegain i Noe Debre koji su najveće uspehe vezali za filmove Jacquesa Audiarda. Ovo svakako izgleda kao film kakav bi recimo Audiard možda režirao u nekom napadu euroamerikane, no o tome nešto kasnije.
Dakle, Bidegain i Debre su svakako momčadija koja onako na prvu loptu mora biti pozvana za ovakav slučaj, imamo muškarca koji se nosi sa svojim emocijama uprkos sirovosti, mačističkom narcizmu, i tome što je u suštini MAGA simpatizer (premda se to više potenciralo a posteriori nego u samom filmu). I oni ovde pružaju to što treba. STILLWATER nije vic o Amerikancu koji se dohvata sa nekom magrebskom ruljom iz banlieu filma, ovde imamo junaka koji je prenet u njihov postupak gde ono što kratko traje u žanrovskom filmu, ume da potraje i izgradi određena "žanrovska iskliznuća".
Teško je zaobići paralele sa Bidegainovim rediteljskim filmom LES COWBOYS koji je bio baš euroamerikana sa ocem koji polazi u Avganistan da traži radikalizovanu i otetu kćer gde citira SEARCHERS. STILLWATER je sličan film, s tim što LES COWBOYS nije toliko poznat da se masovnije pojavi kao referenca.
Glavnu ulogu igra Matt Damon, dakle ovo je star vehicle, ali je on pristao na tranformaciju pa pre možemo da kažemo da je prestige picture. McCarthy koji nema karakterističan rediteljski rukopis ovde bira nešto što bismo mogli definisati kao liniju Audiard-Bidegain, očigledno mu je potreban referentni okvir u kom će stvari biti postavljene. Kadrirano je svedeno ali estetizovano, sa fokusom na glavnog junaka, i sa akcentovanjem atmosfere, lokacija, imaginarija modernog a oronulog Marseja koji izgleda kao mešavina modernog lučkog grada i neke severnoafričke kasabe.
U tom smislu, zanimljivo je kako McCarthy prelaskom u francuski milje, prelazi i u francusku estetiku, ne samo kroz rekonstrukciju postupka Audiarda i Bidegaina, već i na širem narativnom planu gde na nekoliko mesta odustaje od mustre, ne samo žanrovskog filma već i neke tipične mckeejevske strukture, naročito u fazi krupnog preokreta gde protagonističan lik odlazi u holivudski neprihvatljivu pasivnost koja se kreće sferama "kontrolisane greške".
U par navrata, McCarthy pravi male faulove, recimo kad u nekim detaljima zvučne slike istupi iz opšte atmosfere tmurnog trilera u neku veseliju muziku kojom prati neke "domestic" situacije. No, ako imamo u vidu koliko je ova zahtevnije od svega što je do sada uradio, reklo bi se da je isterao iznenađujuće konzistentan film.
S jedne strane ovaj film je misterija sa elementima trilera u kojoj junak istražuje. Zatim je priča o iskupljenju i čoveku koji dobija priliku da iznova proživi ono što je izgubio, ili je to možda samo njegova iluzija. Naravno da je priča i o konfliktu kultura. Dakle, ovo je film za koji se može reći da je "o mnogim stvarima" no žanrovska okosnica mu pomaže da se ne raspline u raznim smerovima.
Sukob kultura kao potencijalno najosetljiviji segment za realizaciju izveden je vešto, postoji i čitljiv ali je najvećim delom uspešno integrisan u radnju.
Kao prestige picture ovaj film otvara prostor za format dužeg trajanja, samim tim i na to da ne mora biti striktno žanrovski etiketiran. Dok je nama u Evropi ipak u načelu jasno šta je ovo žanrovski, u Americi gde je film inicijalno proizveden može nositi i etiketu "stranog filma" kao posebne vrste.
U tom smislu, film je jako zanimljiv ne samo za gledanje, već i za diskusiju u nekom kružoku ili školi koja se bavi filmom, naročito iz pozicije nas kao gledalaca i potencijalnih autora koji dolaze iz ovakve kulture gde smo retko privilegovani da dobro prihvatimo ovakav sadržaj, mnogo otvorenije nego drugde.
* * * 1/2 / * * * *
THE BORDER je film koji sam gledao pre bukvalno trideset godina i sada sam ga reprizirao.
Naravno, sećanja su dosta izbledela mada nekih scena sam se setio. Isto tako zanimljivo je da su me upečatljive scene iz sećanja dovele do toga da zaplet filma nekako percipiram drugačije nego što on zapravo stoji inače u filmu.
Jack Nicholson igra graničara koji generalno sagledava posao kao način da životari na državnim jaslama. Kad se preseli sa svojom rasipnom ali trofejnom suprugom u Teksas, na granicu sa Meksikom, obim siromaštva i ljudske tragedije ga natera da iskorači iz "zone komfora" i uđe u direktan sukob sa kolegama sa kojima se taman ušemio u jednu koruptivnu aktivnost sa ilegalnim imigrantima.
Postoje razne teorije ko bi ovaj film bolje snimio, da li Sam Peckinpah koji je sa jednim od scenarista ovog filma Walon Greenom snimio WILD BUNCH ili Walter Hill koji je sa drugim radio EXTREME PREJUDICE, ali Tony Richardson kao prestige director koji je zasijao mlad sa TOM JONESom i od toga se nikada nije nikada oporavio, pravi priču širokog zahvata koja je istovremeno i melodrama o platonskoj ljubavi graničara i mlade emigrantkinje sa malim detetom, i socijalne drame o slabo plaćenom državnom zaposleniku koji se pruža preko gubera i konačno o Americi koja živi od parazitiranja na ilegalnom doseljavanju radne snage.
Tony Richardson ne svodi ovu priču na triler iako se ona razrešava vatrenim obračunom i ima nekoliko suspense scena. Međutim, generalna direkcija je ipak jedna malo šira slika od čisto žanrovske. I u tom pogledu, Richardson daje više prostora mnogim nežanrovskim scenama, što mi ne smeta.
Kada krenu obračuni, oseća se da Richardson nije verziran reditelj ali to je na nivou. Fotografija Vilmosa Zsigmonda je na visokoj estetizaciji i gradi sjajnu atmosferu. Najveći problem je muzika Ry Coodera koja se previše oslanja na songove i onda samim tim gura pojedine scene u nekakve formate montažnih sekvenci ili celina unutar celine.
Srećom, taj problem muzike nije dominantan, pre bi se moglo reći da limitira puni izraz filma, i da bi skor u drugom formatu bio prikladniji.
THE BORDER nije naročito dobro prošao kad je izašao ali to je dobar film, odlično glumljen, atmosferičan, dosta solidno izveden. Da li bi u rukama drugog reditelja bio bolji jeste tema za diskusija ali i ovakav kakav je uopšte nije zanemarljiv.
* * * / * * * *
Mario Van Peebles je imao možda pet godina priliku u ozbiljnim ešelonima američkog mejnstrima. Ipak, uprkos uspehu NEW JACK CITYja koji je imao neki trajniji odjek u periodu buđenja američkog geto filma, na kraju je Mario ostao sporedni igrač u toj priči, i na margini je već od kraja 20. veka sa povremenim prestižnijim angažmanima kod Michaela Manna i na televiziji mahom iza kamere.
Kako je Mario tako kratko trajao ostaje pitanje ali verovatno da su razlozi povezani sa njegovom željom da bude i glumac i reditelj, da se rasplinuo na sto strana, a da tada affirmative action nije baš bio toliko jak da se njegova ambicija ipak nedovoljno ispraćena kvalitetom isprati. U svakom slučaju, mnogo je hteo i mnogo je započeo.
U tih pet godina bljeska, sa ocem Melvinom, opet pa kultnom facom u čijoj je svojevrsnoj senci ostao Mario, režirao je televizijski film GANG IN BLUE, jedan old school televizijski policijski triler kakav je ranije (pa i tada) lako mogao da se nađe u bioskopu.
Ipak, ovog puta je za Showtime snimio zanimljiv, klišetiziran, u pojedinim deonicama na granici parodije a opet nostalgično efektan policijski film u kom dobri crni policajac nanjuši kako bela većina u jednoj stanici LAPD zapravo funkcioniše kao rasistička banda. Tog junaka, i to je problem film, igra Mario Van Peebles. Korektan je, ali nije leading man.
Banda dobija novo pojačanje. To je mladi ex-marinac i žestoki rasista kog igra Josh Brolin. Deluje da je sve došlo do grla kada se ispostavi da je ovaj u stvari ubačeni FBI agent i da će pomoći našem junaku da sa bandom izađe na kraj.
Film je efikasan, i kad je tupav ili nevešt barem nije dosadan. Fotografija i atmosfera su kako treba, i nema tu ničega što bi eventualno Melvinovo autorstvo moglo da pokvari.
GANG IN BLUE je televizijski film, i kao takav podseća na slavna vremena kada su pojedini naslovi tog tipa imali bioskopski kalibar. Teško da bi ovaj film bio bitan kao bioskopski, ali u miljeu u kom jeste je više nego dovoljan.
Belci su snimili svoj GET OUT, i nadam se da neću biti pogrešno shvaćen ako kažem da je neuporedivo bolji.
Slično Jordanu Peeleu, skeč-komičaru koji se ispostavio kao unikatan horor autor ogromne erudicije, tako je i Olivia Wilde od glumice sa karijerom promenljivog intenziteta i jedne ambciozne omladinske komedije koja je bila vešto izvedena ali ne preterano duhovita i ne peterano nadahnuta, snimila zreo, veoma inspirisan i višeslojan žanrovski film koji uspeva da transcendira čisto repertoarsku dimenziju i uzme sebi i problemsku sferu.
Razlika između GET OUT i DON'T WORRY DARLING je u tome što je Peeleov film refleksija jednog prisutnijeg realnog socijalnog problema, dočim Wilde ipak ide sferama anticipacije i pretnje građanstvu. No, ako to ostavimo po strani, Peele je oko svog problema isključiviji dok je ovaj film s više razumevanja prema društvenoj dinamici koju anticipira.
Film je smešten u imaginarijum pedesetih godina, jednu idealnu zajednicu koja to nije, i ispod savršene glazure svog doba u kojoj nastaju savršene porodice jednog izolovanog mesta za tehnokratsku elitu javljaju se duboke kotradikcije, probija Id, ali ne samo on jer se on umiri, javlja se i Ego, ali na neobičan način.
Cronenberg je uz Peelea nezaobilazna referenca. Iako nema mnogo body horrora, ima mnogo odnosa prema telesnosti i ballardovske socijalne dinamike gde se kroz utopistički ambijent rešava duboka društvena trauma. Verujem da je Ballard video svoj ciklus urbanih utopija koje prerastaju u košmar negde na ovaj način.
Da nije došlo do implozije u odnosima među članovima ekipe i da se pred premijeru priča oko ovog projekta nije estradizovala preko svake mere, da nisu potrebe glamura, tračeva i zauzimanja strane zasenile kvalitete ovog filma, verujem da bi ga kritika unisono prihvatila bez dosta čestih veoma ozbiljnih rezervi.
Da, deo kritike možda ima pravo da je žanrovska matrica u ovom filmu jedan deo koji se odvija u okviru očekivanog ali - moram primetiti - sa veoma dobro podmazanom i zanimljivo postavljenom mehanikom - i da on u stvari nema u svakom segmentu podjednako puno smisla, ali ako imamo ideju da ovde imamo problemski i žanrovski spoj, onda su ti elementi sasvim adekvatno zastupljeni.
U vizuelnom pogledu, Olivia Wilde je u prvom filmu nagovestila da je veoma angažovana i da ima dobro volju. U DON 'T WORRY DARLING nudi jednu perfekcionističku egzekuciju, bez slučajnosti, bez nepreciznosti, sa maksimalno iskorišćenim znanjem i umećem ekipe koja joj je pomogla da autorski uobliči film.
Konačno, činjenica da su Van Dykeovi sada potpisani samo kao autori priče a da scenario potpisuje samo Katie Silberman, inače rediteljkina saradnica s prethodnog filma, a sve to praćeno izuzetnom transformacijom scenarija od verzije sa Black Lista do ove koja je snimljena, itekako pokazuje snagu autorske intervencije.
U svakom slučaju, u slučaju filma DON'T WORRY DARLING stvari nisu onakve kako izgledaju, ni u povodu samog filma niti u njegovoj priči i svetu u kom junaci borave.
* * * * / * * * *
Nyla Innuksuk snimila je simpatičan kanadski horor s decom SLASH/BACK u kom se grupa devojčica bori protiv body snatching vanzemaljaca. Film je niskobudžetni ali vešto izveden u kanadskom maniru, sa atraktivnim skorom koju potpisuje inuitski bend Halluci Nation i smešten u milje male inuitske zajednice koju šikanira vanzemaljac iz broda palog u sneg i led.
SLASH/BACK ne nudi ništa novo. Štaviše navikli smo da Kanađani prave ovakve dobre derivate filma za decu & omladinu i drugih žanrova, ovog puta creature featurea i horora. Imajući u vidu ciljnu grupu, a to su ipak klinci, film nije previše strašan ali je dinamičan i lepo izveden.
Glavni adut su mu deca u glavnim ulogama i njihov efektno izgrađen odnos i pogled na svet.
* * * / * * * *
Veliko je priznanje za Jordana Peelea to što je Henry Selick odlučio da za svoj novi film parazitira na njemu kao onomad na Timu Burtonu. Ovog puta, Peele radi isto što i onomad Burton, daje Selicku svoj kredibilitet scenariste, producenta i deo svoje estetike. Međutim, Selickovim krvotokom se i dalje kreće Burton pa je on i dalje tu, naročito jer Peeleova poetika nije za decu.
Naime, Peeleovi filmovi prosto nisu za decu, i to nije pitanje gorea ili strašnih zamisli, već opšteg tona, bio on žanrovski ili intelektualni. Burton je s druge strane od prvog kadra bio na ivici animacije jer on izvorno i jeste animator, tako da kada Selick uzme, napravi karikature od likova kako bi delovali prilagođeni deci i krene da se poigrava arhetipskim mitemama horora na pedagoški ali ipak ne istinski strašan način, eto nama opet Burtona.
U međuvremenu se pojavio i Travis Knight, tako da Selick više nema ni taj "zlatne ruke" momenat da ovakav stop motion nikada nismo videli, ali opet veoma je lepo videti ovog veterana iznova u akciji.
Od Peelea ovde imamo priču smeštenu u milje afroameričkih junaka, imamo njega i Kaya kao naslovne demone, imamo punk rock pesme koje vole i Peele i Selick, dakle zanimljivu kulturnu arheologiju. A ostalo je sve ono što smo viđali kod saradnji Selicka i Burtona. I to je i dalje sve na nivou.
Peeleova poetika osim što je više za odrasle, za razliku od Burtonove prikladnija je za igrani film, pa onda naravno da i u tom segmentu, Selick pokazuje recidive Burtona.
No, rezultat je film koji je vešto izveden, dinamičan, sa izvesnom dozom kamernosti u broju junaka i dešavanja koja nije svojstvena animaciji ali verno oslikava Peeleovu poetiku, on je majstor za priče "zatvorene situacije", i ukupan utisak je osvežavajući.
Opet, upravo oni koji su privučeni Peeleom biće razočarani. No oni i nisu ciljna grupa, iako film obiluje detaljima za njih. Čitav zaplet ima socijalno kritičku dimenziju koja deci ne smeta ali kod odraslih ima odjeka (recimo, privatni zatvori).
Peeleovi fanovi na ovo treba da gledaju kao na jednu muzejsku postavku i omaž velikom autoru u kom je on sam doprineo, ubacivši neke detalje da deca mogu da se zabave uz ponešto iz njegovog rada što je njima prilagođeno.
Međutim, da nemamo Peeleov kult u jednačini - a nemoguće ga je nemati - ovo je Selick u dobroj formi, na mestu na kom je već bio.
* * * / * * * *
Postoji li neki određeni razlog zašto nisi napisao koji je (animirani) film u pitanju, ili si prosto zaboravio? [emoji4]
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Zaboravio. WENDELL AND WILD sa Netflixa. Izašao pre neki dan.
Reprizirao sam možda i najznačajniji jugoslovenski film u proteklih pedeset godina - FIVE EASY PIECES Boba Rafelsona.
Ako ste se nekada pitali zašto nezadovoljni ljudi u našim filmovima imaju te neke epizodične priče ili uopšte nemaju priču, nestanu u sred filma pa se onda vrate ili se ne vrate, ili na kraju se ništa ne reši nego opet negde odu, koreni svega toga su kod Rafelsona.
To ne znači da nema tih jugoslovenskih kopija koje su mi možda čak i draže i bolje od Rafelsonovog originala, recimo TAJVANSKA KANASTA Gorana Markovića. Čini mi se da se TAJVANSKA KANASTA bavi realnim socijalnim problemom i u tom smislu je ubedljivija od FIVE EASY PIECES, ali to je manje-više to.
Nezadovoljnog pojedinca ovde igra Jack Nicholson i provodi nas kroz priču u rasponu od proleterskog šika do maltene elitističke porodične drame. Film i ima i nema strukturu. Kreće se od simptoma prema traumatskom jezgru, od života radnika nadničara na naftnoj buštotini do korena te sudbine a to je neslaganje sa porodicom okrenutom visokoj kulturi, konkretno pijanizmu.
Uprkos tome što film ima epizodičnu, ponekad hronološki zbunjujuću strukturu, u stvari je jasno koncipiran i najveći nesklad stvara dugo putovanje sa parom stoperki u kom se fokus pomera sa glavnog junaka i iskazuje jedna anksioznost koja jeste istinita ali nije iz ovog filma. Naravno, koliko će vam smetati ova deonica varira od gledanja do gledanja, ali meni je sad u ovom novom smetala više nego u davnašnjem prvom.
Rafelson je krenuo silovito, i posle nekoliko novoholivudskih klasika u kojima je promenio film ne samo u Americi nego eto i u SFRJ, ustalio se u mahom neuspešnom ili poluuspešnom klasicizmu, trošeći kredite stare slave. Ipak, FIVE EASY PIECES stoji kao delo u kom je Rafelson stekao te kredite.
* * * / * * * *
Jerrold Freedman je snimio BORDERLINE dve godine pre THE BORDER Tony Richardsona, i ovog filma se možda još i bolje sećam sa televizije. Nažalost, za razliku od BORDER koji mi sada izgleda bolje, BORDERLINE mi posle nove reprize izgleda slabije.
[/size]Naime, kad sam bio dete mama me je učila da je Charles Bronson garancija da će film biti dobar. I to je bilo tačno ako su stvari ispraćene propisnom dozom akcije. Naravno, INDIAN RUNNER Seana Penna je dokaz da Bronson može da napravi ozbiljnu karakternu ulogu, ali uglavnom ipak ne može.
[/size]BORDERLINE je triler o istrazi ubistva američkog graničara i šefu granične policije koji shvata da ima posla sa do sada najopasnijom bandom trgovaca ljudima. Njega igra Charles Bronson ali ne rešava situaciju na bronsonovski način već istražuje, istražuje, istražuje, i na kraju se to nekako reši.
[/size]Bronson je na sve to okružen sjajnim glumcima. Glavni negativac je Ed Harris, ipak viša klasa glumca a to su i pouzdane njuške poput Michaela Lernera ili Bruno Kirby, u jednoj od svojih manjih sporednih rola, i to sve ne pomaže ovom filmu koji jeste krimić ali onaj u kom bi se bolje snašao bolji glumac.
[/size]Otud, poređenja između THE BORDER i BORDERLINE ipak već na nivou glumačke podele i snazi Jacka Nicholsona, Harvey Keitela i Warrena Oatesa, pokazuju gde će stvari prevagnuti. A da ne govorimo i o priči, pa na kraju krajeva iako nije akcioni film i o boljoj akciji kod Richardsona (iako se oseća na on nije vešt reditelj takvih scena).
[/size]BORDERLINE s druge strane ostaje kao dobro slikan, dobro dizajniran, dinamičan ali ipak nekako prazan film gde filmski negativac i filmski heroj na kraju ne dobijaju "film" kao poligon za svoj sukob.
[/size]* * / * * * *
KNIGHTS OF THE SOUTH BRONX je zapanjujuće vanilla televizijski film Allena Hughesa, jednog od Hughes Brothersa, o deci šahistima iz osnovne škole u Bronksu koje pokreće poluumirovljeni biznismen - belac - došavši da im predaje.
Ted Danson, televizijski sitkom star i od filma MADE IN AMERICA, prilično jak simbol mejnstrim belca u afroameričkoj zajednici igra tog ex-biznismena koji želi da se relaksira predajući u školi. Među decom ima nekoliko kasnije uspelih glumaca, a među njima se i tada i sada izdvajala Keke Palmer.
KNIGHTS OF THE SOUTH BRONX osim narativne efikasnosti, ne nosi naročita Hughesova obeležja, mogao je režirati bilo ko u suštini, ali film je simpatičan, konvencionalan do nivoa nelagode ali simpatično igran, sa punim ubeđenjem.
SHOWDOWN AT BOOT HILL Gene Fowlera Juniora je B-vestern sa Charlesom Bronsonom u glavnoj ulozi. Reč je o njegovom ranom radu, crno-belom filmu od sedamdesetak minuta, sa relativno zanimljivom pričom, solidnom glumom, dobrim korišćenjem generic vestern setova ali bez mnogo akcije pa ni dinamike o priči u kojoj deputy ne može da unovči ucenu jer niko ne želi da identifikuje begunca kog je ubio.
Premisa je zanimljiva ali se nedovoljno razvija u odnosu na to, a posle inicijalnog obračuna, akcije praktično i nema. Otud, ovaj vestern se izražava pre svega u formi melodrame što nije baš najidealnije za Bronsona.
No, imajući u vidu format, ovo je solidan rad.
* * / * * * *
Posle gledanja tzv. dokumentarnog filma SARAJEVO SAFARI Marina Zupaniča mogu da kažem kako je osnovna atrakcija tog ostvarenja pronalaženje jedne bizarne i morbidne zgode iz perioda opsade Sarajeva u kojoj su Srbi krivi.
Film započinje ispovešću nekog Slovenca kome se ne vidi lice, ali on kaže da je bio pripadnik KOSa pre raspada države i da je u Bosnu stigao kao saradnik američke agencije. I on svedoči o tim bogatašima sa kojima se susreće na srpskim položajima. Njegov opis tih ljudi, toga kako pucaju, prepun je opštih mesta, bez detalja, bez imena, bez ičega. Tako je mogao biti snimljen bilo ko i ispričati bilo šta. Sigurno bi neko ko zna personal KOSa tog vremena mogao da iznese ko je to i da li je ikada tamo radio.
On recimo tvrdi da je JAT leteo iz Trsta triput sedmično i da je to trajalo za vreme opsade Sarajeva. U zemlji u kojoj tada nije bilo međunarodnog avio saobraćaja, verovatno je lako naći svedoke tih letova za Trst. Ali nijednog nema. Niti autori naglašavaju da su ih tražili.
Onda slede priče ljudi koji su nastradali od hitaca koje su ispalili snajperisti. Ali ne oni koji su plaćali nego nekih i te duge ispovesti služe da nam pokažu kako je strašno biti pogođen metkom ali to neke veze s ovim nema.
Ti ljudi zaista postoje, našao sam ih na FB ali opet njihove tragedije nikakve direktne veze sa safarijem kao takvim nemaju. Međutim, da nema njihovih opširnih, zanimljivih i dobro uvežbanih priča, ovo bi bila reportaža za emisiju Vesti, ako i toliko.
Bez ovih žrtava, ovde ne bi bilo maltene ničega sa utemeljenjem u proverljivim podacima.
Jedini drugi relevantan sagovornik je sarajevski policajac Edin Subašić koji ima konkretniju informaciju od jednog srpskog zarobljenika, šešeljevca iz Paraćina koji opet nema ime, pojavljuje se opet samo eto kao neka apstraktna ličnost. I ostatak te priče nadalje ima pomen još jednog imena, nekog od muslimanskih komandanata i zaključenje da su oni prijavili da su čuli da su dolazili Italijani pa su to preneli italijanskim službama i ovi su ih obavestili da su to razjasnili i ukinuli tu aktivnost.
Arhivski materijal su neka opšta mesta, prizori iz vremena rata. Apsolutno nijedan se ne tiče teme u užem smislu, i uglavnom se vrte u krug.
Sve u svemu, jedino nešto gde postoji neko ime je Subašićeva ispovest a i ona je izrečena dosta ležerno bez ijednog obavezujućeg detalja, i jedino konkretno ime u njegovoj vlastitoj ispovesti je on sam.
Rečju, svi bi vrlo lako mogli reći da su se šalili i da im je tako neko nekad ispričao, ne sećaju se tačno ko.
U svakom slučaju, 75 minuta ovog ostvarenja Marina Zupanića je mnogo zanimljivije kao povod da se namami klik nego što može zadovoljiti čak i nekog najhisteričnijeg mrzitelja Srba kome treba vrlo malo da se dobro zabavi.
Film je u estetskom pogledu krajnje oskudan, štedelo se na arhivskom materijalu koji se često ponavlja, jedini put kad se desi nešto u bilo kom pogledu jeste kada tokom ispovesti upucanog studenta naiđe arhivski materijal situacije kada je pogođen. Ostatak svega skupljenog uglavnom ostavlja gledaoca ravnodušnim.
Televizijski prilog koji su napravili saradnici Al Džazire deluje uzbudljivije i angažovanije od filma ali osim jednog detalja iz Haga opet ne dolazi ni do kakvih dokaza no izostanak dokaza uzimaju kao znak da su otkrili nešto jer to što nisu dobili odgovore na pitanja tretiraju kao aluziju da to ima nečega.
Sve u svemu, ova puška uperena iz Sarajeva je potpuno prazna ali pošto nema nikakve konsekvence za ovakva uznemirenja javnosti, reklo bi se da je dosta zgodno da se njome mahne ponekad. No, koliko je puška prazna najbolje svedoči potreba da se posle filma od 75 minuta napravi još i TV prilog da se sve to malo pojača. Ali, opet ni prilog ne doprinosi znatno i ne daje ništa bitno konkretnije sem jednog svedoka iz Haga i jednog italijanskog pisca kome je neko nešto rekao. Dakle, jedino svedok iz Haga uopšte ima iskaz dat u nekim formalnim uslovima ali i to je vrlo sažeto, uz pominjanje sličnih dešavanja iz Bejruta i izrečeno usput.
Slovenski filmski centar je dao javni novac za ovu trećerazrednu podmetačinu i u suštini to deluje kao jedina institucija iz koje bi se neko mogao pozvati na odgovornost jer su se svi ostali zaštitili time da su privatnici, neko im je rekao i da konačno imaju pravo da budu glupi i veruju u laži, prenoseći ih dalje. Jedino je Slovenski filmski centar mesto gde bi neko bio dužan da ne bude vidno glup, i to je sve.
Ako je Slovenskom filmskom centru u redu da daje novac za nešto što je potrošna tabloidna roba bez ikakve ozbiljne težine i angažmana, onda je dobio ostvarenje kojim može biti zadovoljan.
DIRTY PICTURES Franka Piersona je još jedan od "liberalnih" telepicova koje je snimio sa Jamesom Woodsom u glavnoj ulozi. Kao i CITIZEN COHN snimljen za HBO, i DIRTY PICTURES snimljen za Showtime je formalno inovativan. Dok je u COHNu formalna inovacija Cohnov susret sa svojim žrtvama dok je na samrti od AIDSa i način na koji to trigeruje njegova sećanja, u DIRTY PICTURES imamo zanimljivu mešavinu dokumentarnih ispovesti sa sudskom dramom u kojoj James Woods igra Dennisa Barrieja, kustosa muzeja u Cincinnatiju u kome je postavka fotografija Roberta Mapplethorpea dovela do suđenjia i veoma dramatičnih sukoba unutar kulturne i opšte javnosti.
Sagovornici koji su insertirani u film su između ostalih i face poput Salmana Rushdieja i Fran Libowitz, a jako je interesantno i formalno razrešenje - naime onaj post-spisak šta je s kim bilo zadovoljno iznosi jedan od negativaca iz priče jer je iz njegove vizure ceo slučaj veoma dobro prošao.
Pierson i Woods i ovde ostvaruju uspešnu saradnju. Ne znam šta o ovom filmu Woods misli danas kada je Trumpova udarna pesnica, i da li još uvek rado "brani" ovakve likove, ali ovde je on na vrhuncu svojih glumačkih snaga u telepicu koji nije degradiran veličinom "ciljanog" ekrana već naprotiv - ima prostora da bude kudikamo eksperimentalniji od bioskopskog filma.
DIRTY PICTURES je biografski film vredan pažnje, o čoveku koji nije ličnost od formata sa kontinuiranim uticajem na događaje ali jeste protagonista nečega što je u svoje vreme bilo bitno, i zapis o jednom događaju koji će ispasti važniji nego što jeste. Uprkos odmaku od konvencionalne forme i jasnom stavu autora da su na strani održavanja Mapplethorpeove izložbe, ovaj film uspeva da ne bude pamfletski.
Charles Bronson je u svojoj karijeri radio sa nekim od najvećih reditelja svih vremena kao što su Don Siegel, Sergio Leone i Robert Aldrich. Radio je i sa dosta talentovanih srednjaka među kojima je i Ted Kotcheff, dosta sposoban reditelj koji je umeo da se snađe u raznim žanrovima.
Njihova saradnja iz 1995. je televizijski film FAMILY OF COPS u kom Chuck igra oca porodice, matorog pandura čiji su sinovi takođe kolege i svi zajedno se bave pokušajem da speru optužbu za ubistvo dignutu protiv promiskuitetne kćeri tj. sestre koja je nađena pored tela ubijenog bogataša.
Nažalost, Kotcheff ne pruža mnogo u ovom televijziskom filmu koji kao jedan od poslednjih Bronsonovih radova ne zahteva gotovo ništa od njega u pogledu akcije ali ni generalnog protagonizma. Film ima dosta minutaže bez njega, ali i bez trilera i krimića. Dosta je tu praznog hoda, ali sve to je manji problem.
Bronson ima nekoliko žanrova u kojima je ostavio dubok trag i nekoliko tipskih likova koje je igrao. Jedan od njih je i dirtyharryjevski gradski policajac. Smisao FAMILY OF COPS je bio da se takav lik sada dovede u jednu bookend situaciju, da se uradi generacijski sukob između old school i nu school policije itd. I to se nimalo nije desilo u ovom TV filmu, ne samo u realizaciji nego ni u zamisli.
HOW IT ENDS Daryla Weina i Zoe Lister-Jones je komedija snimljena tokom pandemije u kojoj Zoe ide kroz LA, i na putu do žurke gde se dočekuje smak sveta, sreće razne likove od kojih neke igraju veoma poznati glumci kao što su Logan Marshall Green, Colin Hanks, Bradley Whitford, Helen Hunt ili Olivia Wilde.
Film je prijatan, ima par zaista duhovitih susreta, ali sve je to ta neka ne preterano smešna in-joke vrsta moderne komedije sa kojom se iskreno ne snalazim baš najbolje. No, ako imamo u vidu razne run and gun projekte snimljene tokom pandemije, bilo je bitno boljih od ovoga ali i bitno gorih.
* * / * * * *
BRIAN'S SONG je jedan od onih filmova koji su poznati mada ih je malo ko zaista gledao.
1965. godine iz NFL je izašao Jim Brown. I četiri godine kasnije sa Buzzom Kulikom je snimio film RIOT.
Iste godine, 1965. u NFL je ušao Brian Piccolo i šest godina kasnije Buzz Kulik je snimio film o njemu.
Brian Piccolo je bio running back za Chicago Bearse, kroz celu karijeru se mučio s tim što je premali za tu poziciju i nedovoljno brz, ali je snagom volje uspevao da se izbori za mesto u timu. Tokom svoje kratkotrajne NFL karijere, stekao je prijatelja do groba (no pun intended) Gale Sayersa, sa kojim je konkurisao za istu poziciju.
Međutim, Piccolo se razboleo od galopirajućeg kancera i ubrzo potom umro veoma mlad u 26. godini, a celokupnu sportsku javnost je obeležila priča o dirljivom prijateljstvu ove dvojice saigrača koji su bili konkurenti, a u vreme kad je bilo i tragova segregacije, pa i otvorene diskriminacije, njih dvojica su imali drugu boju kože.
James Caan igra Briana, Billy Dee Williams Galea i odlični su u glavnim ulogama. BRIAN'S SONG je televizijski film u standardnom televizijskom trajanju tog vremena od 74 minuta. Logično je da nema tipičan biopic arc sa karakterima ali Kulik uspeva da sa ovom dvojicom glumaca prikaže njihovo prijateljstvo, radosti a onda i tragediju koja ih je pogodila.
Film deluje pomalo labavo u formi jer se ne opterećuje protokom vremena i šta je kada bilo. Nema ni mnogo prilike za to u ovom trajanju, ali ukupno uzev uspeva da nam kroz priču i ove dve harizmatične role, plus podršku Jacka Wardena i Briana Caseya, samo godinu i po dana posle Brianove smrti, prikaže tu priču koja jeste sentimentalna u svojoj suštini ali je urađena muški, i slavi život a naročito Piccolov smisao za humor koji ga, sudeći po ovom viđenju nije napuštao do poslednjeg trenutka.
Niz interesantnih stvari, od dobre izvedbe u saradnji Buzza Kulika i čuvenog snimatelja Josepha Biroca, preko igra Caana i Williamsa, do relativno promptne reakcije televizije na tragediju, učinile su da se ovaj televizijski film izdvoji i na kraju čak stigne i do bioskopa. Decenijama kasnije napravljena je još jedna ekranizacija ovog slučaja.
ON THE LINE Romualda Boulangera je proširenje autorovog kratkog filma TALK u kom je glavnu ulogu koju sada igra Mel Gibson ostvario William Baldwin.
Reč je o filmu koji se nadovezuje na čitav niz naslova o radio voditeljima koje muči poremećeni slušalac, kao i na one koji se u znatnoj meri odvijaju preko telefona, premda u ON THE LINE ima dosta kretanja po zgradi i rešavanja određenih fizičkih prepreka koje ga dovode i u dodir sa naslovima poput DIE HARD.
Centralni deo filma se - uslovno rečeno - odvija u realnom vremenu. Praktično kroz ceo tok ima elipsi ali su ključne u uvodu i u samoj završnici, pa ipak naslovi tog tipa ponajmanje padaju na pamet kao referenca.
Boulanger je želeo da snimi izvodljiv film za petnaest dana i u tom cilju se opredelio da osmisli koncept u kome može da za to vreme pruži mejnstrim estetizaciju slike i opšteg produkcionog dizajna i da ispriča žanrovsku priču za najširu publiku. U tome jeste uspeo što ne znači da se šavovi tog postupka ne osećaju i da nisu vidljivi.
Međutim, posle niza geezer teaser filmova u kojima je imao manje uloge koje su raspoređivane kroz ceo film da bi delovao prisutnije, ovde Mel Gibson ima zaista glavnu ulogu Samim tim Boulanger ima jedan redak adut koji i dalje nosi težinu a to je Gibsonova glumačka igra, i tradicionalni puni angažman od kog nije odustao ni u kriznim danima svoje karijere.
Po crnom humoru koji plasira junak, reklo bi se da je Mel Gibson poprilično samoupravljao na ovom projektu, međutim Boulanger je imao sreće da je reč i glumcu sa rediteljskim iskustvom koje je pozamašno, i izraženom svešću o ritmu i strukturi.
U tom pogledu, razaznatljiva mehanika koncepta kako da se u limitiranim produkcionim uslovima snimi žanrovski film koji liči na mejnstrim produkt pada u senku Gibsonove role kao ključnog aduta.
Na kraju, najvidljiviji izraz Boulangerovih produkcionih limita jeste to što je priča smeštena u Los Anđeles a glumačka ekipa je internacionalna do tačke da se snimanje u Parizu baš u aspektu kastinga ne može prikriti.
U ovoj vrsti trilera gde junaci imaju posla sa supersnalažljivim psihopatom koji je uložio ogromne resurse u maltretiranje jednog pojedinca, jako je teško iznova ostvariti istinsku napetost. Niz takvih filmova smo već videli i autori imaju mali manevarski prostor.
S jedne strane mogu da se bave pojačavanjem drastičnosti pretnje, usložnjavanjem pritiska na junaka i sl. ili približavanjem ponašanja junaka nečemu što je logično u takvoj situaciji, dakle uvođenjem ne nužno realizma a ono postupaka sa kojima se gledalac maksimalno identifikuje. Boulanger pokušava i jedno i drugo ali ne u meri da bi sasvim pobegao od derivativnosti postavke tako da ključni adut u tom trilerskom pogledu opet ostaje Gibson sa svojim enormnim metafilmskim potencijalom koji se svesno preliva u njegov karakter i radnju filma.
U tom pogledu, i ON THE LINE je refleksija Gibsonove javne persone i svega onoga što mu se desilo pa nastavlja niz sličnih uloga u kojima junaci prolaze kroz iskupljenje, mire se sa potomcima i okolinom, vraćaju u život posle bolesti i zavisnosti i sl.
Gibson je u svom post-cancel periodu možda i ponajbolju glavnu ulogu ostvario kod francuskog reditelja u evropskoj produkciji - govorim o Richetovom BLOOD FATHERu. Richet je naravno daleko veći autoritet i talenat od Boulangera, te ih ne bih poredio u ovom trenutku. Međutim, jedna stvar kod obojice Francuza je slična - shvatili su da Gibson treba da zauzme centralnu poziciju i da samoupravlja. BLOOD FATHER je bolji i važniji film ali zahvaljujući tom postupku i ON THE LINE postiže solidan rezultat.
* * * / * * * *
DICK TRACY VS CUEBALL je jednočasovni B-film iz 1946. za mene značajan kao rediteljski rad Gordona Douglasa. Na početku karijere, snimio je čitav niz ovakvih filmova, i uprkos tome što je strip o Dicku Tracyju a kasnije i film Warrena Beattyja uspeo da očuva ovaj brend u kontinuitetu, neki drugi, manje poznati serijali su dali uspešnije Douglasove radove.
Ovaj Dick Tracy je naprosto ravan, bez dinamike, iako u jakom tempu, sa mnogo jačim protagonizmom negaivca Cueballa u odnosu na samog Tracyja, jedan ne sasvim neuspešan ali zaista neupečatljiv rad.
* * / * * * *
Cronenberg je početkom devedesetih bio u zenitu i nije bio zainteresovan da sa svojim nekadašnjim kanadskim saradnicima gradi franšizu oko svog remek-dela SCANNERS. Oni su međutim u prvoj polovini devedesetih snimili cela četiri filma negde deset godina posle prvog filma, u dva serijala - SCANNERS i SCANNER COP.
Christian Duguay režirao je oba SCANNERS nastavka. Prvi među njima THE NEW ORDER zapravo je prilično solidan film, pre cameronovski nego cronenbergovski doduše, sa mladim, tihim scannerom koji dolazi u veliki grad u kom doktor i korumpirani policajac skupljaju obdarena lica zarad svojih interesa, i sukobom koji će se među njima neumitno pojaviti.
Duguay je svež u pogledu kadriranja. Njegov stil je propulzivan, sa zanimljivom upotrebom ekstremnih planova i interesantnih pokreta kamere, a tema scannersa prelazi lagano u format akcionog SFa, sa kojom je doduše i kod Cronenberga koketirala.
Ovi filmovi nose pečat različitih reditelja, različitih pristupa, pa samim tim i dometa. Cronenbergov SCANNERS mi je svakako jedan od njegovih najdražih filmova i samim tim jedan od vrhunaca i žanrovske i svake druge produkcije svoga doba. Pa ipak, Duguayev nastavak iako nije ni blizu toga, ni stilski ni po ambicijama, uspeva da se nekako uglavi u taj "univerzum" i da se gledalac ne oseti prevarenim. Svakako jeste bolji od bilo čega što je potom recimo snimio Cronenbergov sin.
Isto tako interesantan je spoj akcije, trilera i ekstremnog gorea koji čini ovu grupu filmova, i kako se to integriše u jedan inače nasilan ali potpuno drugačiji imaginarij. Duguay pronalazi ključ i za to.
Uprkos tome što je SCANNERS 2 sasvim evidentno produžetak franšize kom se Cronenberg nije radovao, i mnogo više exploitation nego autorski izraz, ovo naprosto jeste dobar film i bolji mi je nego kad sam ga prvi put gledao.
* * * / * * * *
Robert Aldrich je radeći na televiziji pedesetih režirao i seriju CHINA SMITH u kojoj je glavnu ulogu igrao Dan Duryea. Sa tim glumcem snimio je film WORLD FOR RANSOM koji umnogome i produkciono i po zapletu podseća na China Smith, iako su imena likova izmenjena.
Dan Duryea igra detektiva koji životari u Singapuru i preko nekih svojih starih veza i ljubavi biva uvučen u intrigu oko nuklearnog fizičara koji zna tajnu hidrogenske bombe.
Uprkos tome kako zvuči zaplet, ovaj film nastao pre agenta 007 nema nikakve veze sa tim, a opet nije dovoljno dobar ni da anticipira kasnije nuklearno noir remek-delo samog Roberta Aldricha. Ovo je minoran film skromnog dometa, pa ipak iako je utisak negde u domenu * * ili * * 1/2 na nivou čistog gledalačkog iskustva, ako imamo u vidu produkciju i ideju da film bude potrošna roba (recimo sam Aldrich nije ni potpisan kao reditelj a njegov blacklistovani scenarista Hugo Butler je tu pod pseudonimom) realno zaslužuje i * * *.
Kasnije veoma aktivni mejnstrim reditelj Henry Levin krenuo je jednočasovnim B-filmom studija Columbia CRY OF THE WEREWOLF. Kao i većina tih jednočasovnih B-radova, film je snimljen mahom u enterijerima, bez mnogo prostora za neku dinamiku u bilo kom domenu izraza, ali u ovom konkretnom slučaju zanimljiv je spoj pokušaja da se racionalno dokuči kako je došlo do zločina za koji deluje da ga je počinila zver i obrnuto da se iz uverenosti da je reč o natprirodnoj pojavi junaci vrate racionalnom sagledavanju.
Levin dakle bira zanimljiv odnos racionalnog i fantastičkog ali opet jednočasovni film nije baš adekvatna forma za to. Pa ipak, CRY OF THE WEREWOLF je mnogo zanimljiviji od tipičnih naslova ovog formata i produkcionog okvira.
* * 1/2 / * * * *
Nešto za Mehmeta...
http://stripblog.in.rs/2022/11/10/james-bond-himeros/
James D. Parriott pisao je i režirao HEART CONDITION, film u kom Bob Hoskins i Denzel Washington igraju uloge slične onima koje su imali u drugim filmovima, ali u zanimljivom high conceptu koji je rezultirao zanimljivim filmom, boljim nego što se priča.
Naime, Bob Hoskins je igrao gumshoea iz fantastičkog miljea u WHO FRAMED ROGER RABBIT a Denzel je već igrao sina, u rasnom buddy filmu CARBON COPY, gde se postavlja paralela između dva junaka koje vezuje sudbina ali ne i rasa.
Hoskins i Denzel ovde igraju debelog policajca rasistu i crnog advokata koji metodom "Orlacove ruke" postaju sudbinski vezani kada advokatovo srce biva presađeno policajcu. Advokat kreće da mu se ukazuje neprekidno i tera ga da reši slučaj njegovog ubistva, usput rešavajući i sudbinu svoje velike ljubavi koja je bila predmet njihovog sukoba.
U domenu krimića, HEART CONDITION se ponaša kao krimić. U domenu buddy odnosa, ponaša se kao komedija. I harizmatični glumci omogućuju da svi ovi aspekti budu prisutni, da bude i screwballa i slapsticka i žanrovske dekonstrukcije ali i ortodoksije ako treba i da to sve funkcioniše. Parriott je iskusan ali ne preterano važan reditelj koji od svega ovoga pravi pitom film zapravo, i on ima jako puno koristi od onoga što donose dva glavna glumca, obojica u prajmu svojih moći, koliko god Denzelov zenit dugo trajao.
Film je u vreme izlaska bio relativni promašaj, kritika ga nije prihvatila, i kritičarske primedbe stoje na akademskom nivou ali ne i na planu utiska jer glumci zaista neverovatno podižu ovaj materijal i objedinjuju stilsku raznolikost.
U vreme velike ekspanzije buddy cop filma, HEART CONDITION se nije nametnuo, doduše nije imao puno akcije u sebi i nije nudio spektakl. Međutim, uprkos mnogim temama koje Jarriott unosi i mnogim žanrovskim ambicijama, odličan osnov u star poweru pruža presudan doprinos i svemu daje neophodnu koheziju. Ovog tipa filmova je u nekim formama bilo i kasnije, i ne predstavlja kapitalno delo, ali ko je željan buddy krimića s prelaza iz osamdesetih u devedesete, ima šta da vidi.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 11-11-2022, 18:09:44
ko je željan buddy krimića s prelaza iz osamdesetih u devedesete, ima šta da vidi.
Pa, taj koji nije željan ovoga stvarno ima problem u glavi. Nisam ovo gledao a deluje kao da bi trebalo.
HE WALKED BY NIGHT Alfreda Werkera nije sasvim nepoznat film, ali možemo reći da je veoma malo gledan u odnosu na značaj koji je imao za razvoj filmskog i televizijskog krimića.
Krajem četrdesetih godina, mnogi kriminalistički filmovi preuzimaju format reportaže u koju uokviruju priču. Sve bi kretalo iz nekog voiceovera koji bi u formi novinske vesti ili policijskog izveštaja krenuo da izlaže slučaj, a uvodne scene bi se koristile vizuelnim žargovom filmskog žurnala i u pogledu kadriranja i kad je reč o montaži. Potom bi priča postepeno krenula da se izlaže u konvencionalnoj dramskoj formi, gradi misteriju i suspense tada već klasičnim sredstvima.
HE WALKED BY NIGHT je jedan od takvih filmova, ali je specifično da je na njemu radio Jack Webb koji će samo nekoliko meseci kasnije započeti rad na seriji DRAGNET koja je tu formu dovela do krajnjeg stadijuma i definisala televizijski krimić svoje epohe.
Werkerov film jeste baziran na istinitoj priči iako uzima dosta slobodan pristup dokumentarnoj građi. No, za standarde fiilmove tog vremena možemo reći da je veoma posvećen rekonstrukciji događaja i potere za razbojnikom i ubicom koji je posle napada na policajca digao cele losanđeleske snage reda na noge.
Na ovom filmu neke delove režirao je nepotpisan veliki Anthony Mann. Ovaj velikan je na ovom filmu i krenuo da sarađuje sa svojim stalnim direktorom fotografije. Mann je iako nepotpisan danas svakako značajnije ime od Werkera koji je imao veliki ali danas mahom zanemaren opus.
HE WALKED BY NIGHT je jedan od filmova iz kojih će se razviti jedna od temeljnih kriminalističkih serija u istoriji ove forme. Samim tim je značajan za sve one koje interesuje prošlost krimića na ekranu.
* * * / * * * *
Ignacio Tatay snimio je film JAULA po scenariju koji je napisao zajedno sa redovnom saradnicom Rodriga Sorogoeyna Isabel Penom. Reč je o filmu koji se kreće ničijom zemljom između trilera i horora, s tim što bih ga ja ipak smestio u domen trilera, a argumente za to ovom prilikom ne bih iznosio da ne bih otkrio razrešenje filma.
Film počinje misterioznim susretom bračnog para u povratku kući, u sred noći, sa napuštenom, zanemelom i teško bolesnom devojčicom. Oni je odvode u bolnicu i posle nekog vremena, kada ne uspe nijedan pokušaj da shvati ko je dete i odakle je, prilikom jedne posete medicinsko osoblje zapaža da je devojčica u stanju da uspostavi neki odnos sa ženom koja ju je našla. Nude da je bračni par prihvati iz terapijskih razloga, kako bi bolje podnela oporavak.
Kada se devojčica nađe u njihovom domu, postaje jasno da je ona žrtva zlostavljanja ali možda i susreta sa nekim čudovištem čije poimanje možda čak nije ni racionalno objašnjivo, naročito kada veoma čudni događaji krenu da se zbivaju u njihovom domu.
Zanimljivost za srpske ljubitelje krimića jeste činjenica da početkom trećeg čina, Tatay i Isabel Pena koriste veoma slično rešenje kao Miroslav Terzić i Elma Tataragić u filmu ŠAVOVI. U oba filma rešenje je vešto izvedeno, a reč je o promeni vizure iz koje se posmatra i pripoveda. Kako u oba slučaja imamo temu nestale odnosno otete i misteriozno pronađene dece, isto bravura-rešenje je još zanimljivije.
U tom pogledu, interesantan je spoj dva postupka, dva čina izvedena u klasičnoj prospektivnoj naraciji gde se stvari ređaju od početka prema kraju, veoma atmosferično su realizovane sa kumulativnim efektima svih dešavanja, da bi se onda na početku trećeg čina otvorila nova vizura, priča se vratila unazad kako bi se iz tog drugog ugla rekapitualiralo gledanje na stvari, i onda došlo do jednog fuzionisanog razrešenja u kom se posmatra iz oba ugla.
U ovoj žanrovskoj formi ovakvo rešenje nosi rizike i u ovom filmu se isplatilo jer u stvari omogućuje da se ključni preokret desi na početku trećeg čina i sekundarni u fazi klimaksa. Film u tom smislu dakle nije hendikepiran, iako ključni preokret iznese malo ranije, onaj još zanimljiviji, iako ne temeljni, ostavlja za samu završnicu, dajuči joj nužni intenzitet. Rizik kod ovog pokušaja da se i sačuva suspense i detaljnije izloži jedan segment priče i da se postigne šok-efekat preokreta može biti u tome što film u toj intervenciji može izgubiti zamajac. Ovde se to nije desilo. Ista ova priča se mogla strukturirati konvencionalnije, sa paralelne dve vizure gde bi se sasvim sigurno izgubio primarni preokret ali bi se generisao suspense, ali bi povećani protagonizam negativnog činioca mogao proizvesti simpatiju. U tom smislu ni neki klasičniji pristupi nisu bili lišeni rizika, no ovde se pokušaj isplatio, na sličan način kao i u ŠAVOVIMA.
JAULA je sofisticiran španski triler, izuzetno vešto izveden u svim segmentima, sa punim doprinosom svih sektora ekipe, ali sa ključnim rešenjima koja dolaze sa papira, pa samim tim i može biti najzanimljiviji gledaocima koje interesuje taj prostor delovanja.
* * * / * * * *
STRANGERS IN THE NIGHT studija Republic stoji kao jedan od najboljih jednočasovnih filmova koje sam gledao. Anthony Mann uspeva da u 55 minuta trajanja uklopi zanimljiv triler o vojniku koji posle borbi na Pacifiku jedva čeka da se pridruži devojci koja mu je postala pen pal dok je bio u ratu.
Kada dođe u kuću njene majke zatiče jednu napetu situaciju. Devojka trenutno nije tu i nikako da dođe. Pre svega zato što ne postoji i samo je plod duševno obolele žene koja misli da je njena majka. A samozvana majka ne želi da dozvoli da se tajna sazna niti da vojnik ima neku drugu.
STRANGERS IN THE NIGHT funkcioniše kao jedan dobro skrojen komad, vezan za nekoliko lokacije, dobro glumljen, sa smislom za humor, energičnom glumačkom igrom i inscenacijom koja na mikro-planu ne zaostaje za ambicioznijim jednoipočasovnim filmovima.
Kasnije je ovaj format bio prisutan u televizijskim dramama i da je u tom ciklusu snimljen, ovaj film bi imao značajno mesto.
* * * 1/2 / * * * *
T-MEN se smatra prvim istinski važnim krimićem u karijeri holivudskog velikana Anthony Manna koji je u svojoj jezgrovitoj karijeri, do prerane smrti, ostavio snažan i veoma ujednačen opus.
Ovaj film iz 1947. preuzima tada aktuelnu konvenciju dokumentarnog uokvirivanja krimića. Ovde čak na početku imamo obraćanje načelnika Treasuryja u kojima on predstavlja svojih šest bezbednosnih agencija i najavljuje da se film bavi slučajem koji je amalgam nekoliko stvarnih situacija.
T-MEN su dva Treasury agenta koji se ubacuju u lanac falsifikatora dolara i akciznih marki i u jednoj minucionzoj akciji uspevaju da dođu do mozga ove hobotnice. U sat i po, Anthony Mann uspeva da ispriča dosta kompleksnu kriminalističku priču, izvede ceo zaplet sa ubacivanjem agenata, proverama koliko su verodostojni, i da 75 godina kasnije njegov film ne izgleda nimalo naivno, iako smo u međuvremenu temu ubačenih agenata gledali u vrhunskim interpretacijama vrhunskih autora.
Međutim, Mann sa svojim redovnim saradnikom Johnom Altonom pravi jedan zategnut, precizan, tenzičan film, sa dramaturgojim u scenariju John C. Higginsa (po priči Virginie Kellogg) ali sa dramskim nabojem unutar same slike, po rasporedu svetlosti i senke, uglovima snimanja i svim drugim elementima ritma koji se mogu postići unutar slike.
T-MEN je bitna preteča unutar veoma poznatog varijeteta kriminalističkih priča - onih o policajcima koji se tajno ubacuju kao pripadnici kriminalnih grupa. Mann se ne bavi iskušenjima koje ti zadaci nose u pogledu zavodljivosti podzemlja u odnosu na policajcu već se drži njihove obazrivosti da ne budu razotkriveni, ali zato u tom domenu ima jednu od najmoćnijih scena ikada snimljenih na tu temu - scenu kada kolega mora da učestvuje u egzekuciji svog partnera bez mogućnosti da mu pomogne i ovoga koji mu dok umire još pojačava "legendu".
Jacques Rivette je ubrajao Manna među četiri najznačajnija američka posleratna reditelja. Kada gledamo format filma T-MEN koji isprva deluje kao rutinski narudžbenjak službi bezbednosti kod holivudskog studija a posle se pretvori u nešto snažno i umetnički vredno, sasvim je sigurno da se teorija autora na primeru ovog filma može objašnjavati.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: Rade2 on 14-11-2022, 20:16:02
Quote from: crippled_avenger on 11-11-2022, 18:09:44
James D. Parriott pisao je i režirao HEART CONDITION, film u kom Bob Hoskins i Denzel Washington igraju uloge slične onima koje su imali u drugim filmovima, ali u zanimljivom high conceptu koji je rezultirao zanimljivim filmom, boljim nego što se priča.
Naime, Bob Hoskins je igrao gumshoea iz fantastičkog miljea u WHO FRAMED ROGER RABBIT a Denzel je već igrao sina, u rasnom buddy filmu CARBON COPY, gde se postavlja paralela između dva junaka koje vezuje sudbina ali ne i rasa.
Hoskins i Denzel ovde igraju debelog policajca rasistu i crnog advokata koji metodom "Orlacove ruke" postaju sudbinski vezani kada advokatovo srce biva presađeno policajcu. Advokat kreće da mu se ukazuje neprekidno i tera ga da reši slučaj njegovog ubistva, usput rešavajući i sudbinu svoje velike ljubavi koja je bila predmet njihovog sukoba.
U domenu krimića, HEART CONDITION se ponaša kao krimić. U domenu buddy odnosa, ponaša se kao komedija. I harizmatični glumci omogućuju da svi ovi aspekti budu prisutni, da bude i screwballa i slapsticka i žanrovske dekonstrukcije ali i ortodoksije ako treba i da to sve funkcioniše. Parriott je iskusan ali ne preterano važan reditelj koji od svega ovoga pravi pitom film zapravo, i on ima jako puno koristi od onoga što donose dva glavna glumca, obojica u prajmu svojih moći, koliko god Denzelov zenit dugo trajao.
Film je u vreme izlaska bio relativni promašaj, kritika ga nije prihvatila, i kritičarske primedbe stoje na akademskom nivou ali ne i na planu utiska jer glumci zaista neverovatno podižu ovaj materijal i objedinjuju stilsku raznolikost.
U vreme velike ekspanzije buddy cop filma, HEART CONDITION se nije nametnuo, doduše nije imao puno akcije u sebi i nije nudio spektakl. Međutim, uprkos mnogim temama koje Jarriott unosi i mnogim žanrovskim ambicijama, odličan osnov u star poweru pruža presudan doprinos i svemu daje neophodnu koheziju. Ovog tipa filmova je u nekim formama bilo i kasnije, i ne predstavlja kapitalno delo, ali ko je željan buddy krimića s prelaza iz osamdesetih u devedesete, ima šta da vidi.
* * * / * * * *
Gledao sam taj film. On je u suštini obrada filma GHOUST stim da je Denzel u toj varijanti karakter koga je glumio Patrik Svajzi a Hoskuns je karakter koga je glumila Vupi Golberg.
Izašli su iste godine.
PARADISE CITY sasvim sigurno nije poslednji geezer teaser u kom se pojavljuje Bruce Willis jer je nasnimao puno toga pre povlačenja iz zdravstvenih razloga. Da jeste, ovo bi mu bio verovatno ponajbolji film u toj fazi karijere i jedan dobar throwback na vremena kada su buddy cop filmovi vladali blagajnama.
O tom vremenu mnogo toga zna Chuck Russell, reditelj koji je u tom periodu bio na obodima holivudske prve lige, blizak i redovan saradnik Franka Darabonta koji je stekao mnogo veću slavu. Chuck Russell je uspevao da radi major filmove, ali uglavnom one manje važne, sa nekim od njih kao što je recimo MASK postizao je izuzetan uspeh i vremenom se specijalizovao za ekonomično realizovan pulp.
Kada više nije bilo mesta za Russella u mejnstrimu, snimio je jedan TAKEN derivat sa Travoltom i nije se snašao. PARADISE CITY međutim izgleda kao da je Russell u međuvremenu naučio dosta o žanru koji do sada nije uspešno radio.
Bruce Willis, Stephen Dorff i John Travolta igraju u ovom filmu. Geezer teaser napon je jak i sva trojica su dobri, s tim što je Dorff i najvitalniji ali glavni junak je Blake Jenner koji igra Willisovog sina koji pristiže na havajsko ostrvo da osveti oca lovca na ucene i vidi da li za potrebe osvete može da pronađe tog Moby Dicka odbeglih optuženika, i time istraži da li je poslednji slučaj imao veze sa očevom smrću.
Film je pre svega energičan, a zatim i duhovit, što bi se i dalo očekivati od Chucka Russella. Ipak, ne treba zaboraviti da je on režirao i ERASERa sa Arniejem i da se snalazi u situacijama kada vrag treba da odnese šalu. I PARADISE CITY je među karakterima duhovit. Junaci stupaju u zanimljive dijaloge i upadaju u dobre situacija.
Russell je doprineo scenariju koji su pisali stari Willisovi saradnici iz ove faze i očigledan je njegov doprinos u pogledu vitalnosti dešavanja, maštovitih detalja i smisla za humor. Isto tako u samoj egzekuciji, Russell ipak izvlači više od ekipe koja je navikla da se eventualno malo više potrudi kad se zapuca, i sa relativno pristojnim mada daleko od prvoklasnog snimatelja, isporučuje film koji dobro izgleda i koji jedino ne zvuči dovoljno dobro da bi bio realan substitut za buddy cop film, kakvi se u suštini više ne snimaju.
Doduše ako imamo u vidu da je na odjavnoj špici na ključnom mestu ostao jedan template možda je greškom pred javnost pušten neki workprint, ko će ga znati, pa postoji i verzija koja bolje zvuči-
U ovom filmu Willis ne igra junaka kakvog je igrao nekada ali igra njegovu ostarelu verziju i uprkos svim mukama koje ima, dobar je. I dalje su taj osmeh i pogled nezamenjivi. U ovom filmu su se svi rekao bih potrudili i rezultat nije izostao. Kako god bilo, PARADISE CITY je iznad nivoa koji se ovih dana očekivao u toj kući i lepo je da sav taj pozni rad ipak nije bio uzalud.
* * * / * * * *
Iste godine kada je snimio T-MEN Anthony Mann je imao i RAILROADED.
Reč je o sedamdesetminutnom filmu koji se po formatu kreće negde između B-radova od sat vremena i standardnog jednoipočasovnog formata. Film je zanimljiv i nije postao arhaičan uprkos pipavoj temi koja je sklona zastarevanju - govori o pljači male bookie operacije koja se odvija u zadnjem delu kozmetičkog salona, i pokušaju počinilaca da sve svale na nedužnog mladića.
Mladi pomoćnik tućioca stiče utisak da su dokazi nekako previše zgodno usmereni protiv momka i uz pomoć njegove sestre kreće da istražuje ali i počinioci rade na tome da "ojačaju" svoju priču.
Film nije procedural u klasičnom smislu ali se bavi istragom. Prebacujući je van institucija u lični angažman glavnog junaka da je radi van dužnosti izbegava sve one sputavajuće formalne stvari koje su na kraju krajeva i učinile privatne detektive i suspendovane inspektore tako popularnim filmskim junacima.
Sa dobrom B-podelom, i eventualnom zamerkom da su se glavni muški junaci mogli više razlikovati u fizičkom izgledu, Mann pravi dinamičan film u kom se likovi i priča izlažu lako, sa upadljivom dozom crnog humora.
* * * / * * * *
Svi Španci u jednom oblačiću.
https://stripblog.in.rs/2022/11/15/spanske-serije-po-stripu/
Sent from my iPhone using Tapatalk
HOLLYWOOD CONFIDENTIAL je bio naslov poslednje, dvanaeste, epizode serije PRIVATE EYE koju je Anthony Yerkovich radio kao odgovor na Mannov CRIME STORY kada su se razišli posle MIAMI VICE.
Yerkovicheva serija PRIVATE EYE bila je izvanredna i nije se imala čime postideti ni pred seminal workom kakav je bio CRIME STORY, no HOLLYWOOD CONFIDENTIAL nastao je deset godina kasnije i nažalost ovo je samo televizijski film izvorno nastao kao backdoor pilot kod kog je jasno zašto nije usvojen.
Mudre odluke u glumačkoj podeli jesu mladi Charlize Theron i Thomas Jane kao vamp detektivka i haker, a Edward James Olmos u glavnoj ulozi je potpuni promašaj, i deluje apsurdno kao leading man pored toliko harizmatičnijih lica.
Sam slučaj koji se obrađuje u ovom pilotu o holivudskoj detektivskoj agenciji nije loš ali milje je prikazan veoma naivno što nije bilo svojstveno Yerkovichevoj slici Holivuda iz serije PRIVATE EYE.
Sve u svemu, ovo je možda bitno za fanove nekog od glumaca da vide šta su radili na samim počecima, ili za ljude koje zanima Yerkovichev pozni rad. Za ostale nije nimalo.
Anthony Mann se smatra rediteljem koji nije grešio kada se bavio žanrovima kojima dobro vlada - noirom i vesternom pre svih. Međutim, to nisu bili jedini žanrovi u kojima je radio. Muzički film, čisti mjuzikl i muzička komedija su takođe neke forme kojih se dotakao.
U ranoj fazi snimio je NOBODY'S DARLING. Ova muzička komedija iz 1943. godine nosi elemente mjuzikla ali su oni vezani samo za glavnu junakinju pa nerado koristim ovaj termin.
Reč je o filmu snimljenom za vreme rata u kome postoji svest o ratu koji upravo traje iako sam sukob nema nikakvu ulogu u zapletu. Zanimljivo je da ga junaci usput pominju, kao okolnost, ponekad i da bi se našalili.
Glavni junaci filma su klinci čiji su roditelji holivudska aristokratija a oni se susreću u školi tokom pripreme školske predstave. Nadalje priča se razvija po modelu ružnog pačeta.
Uprkos tome što ovo nije Mannova specijalnost, u ovom filmu se vrlo solidno snašao. Opet bez jakih zvezda i velikog budžeta izgradio je uverljiv svet, humor je uspeo u potpunosti u odnosu na ono što su projektovali pisci, tranzicija iz govora u pevanje ne smeta utisku o filmu.
NOBODY'S DARLING nije bitan mjuzikl svog doba ali jeste jako dobro izveden B-rad.
* * * / * * * *
Verujem da je SHADOW ON THE LAND trebalo da bude backdoor pilot za seriju koju je kreirao Sidney Sheldon - tada još uvek poznatiji kao holivudski scenarista - a režirao ga je Richard C. Sarafian, reditelj koji nikada nije ušao u prvu ligu ali je ostavio dubok trag i na filmu i na televiziji.
SHADOW ON THE LAND nema ni kvalitet ni produkcione okvire da bude bioskopski film, ali uprkos tome što nije, svakako jeste veoma solidna televizija.
Akcija je jako energično i vešto izvedena u orkestraciji Sarafiana starijeg. Izvedena je sa puno pozicija kamere, puno pokreta kamere, veoma energičnim kretanjima u kadru i montažom. Akcije nema mnogo ali kad je ima, odlična je.
Glumci su takođe odlični. Epizodnu ulogu igra Gene Hackman i iako to nije glavna uloga, veoma je važna za celinu a on je opet za klasu talentovaniji od ostatka podele i to se bez problema vidi. No, svi su na svom nivou, samo je Hackman prosto bio klasa za sebe.
World-building je diskretan i tu je najmanje urađeno i na nivou scenarija i na nivou produkcionog dizajna. Naime, premisa je SAD kojom su zavladali fašisti a njihova geneza je zapravo odluka naroda na izborima da im treba čvršća ruka. Predsednika svi nazivaju The Leader i po uzoru na MEIN KAMPF, u knjižarama se prodaje njegova knjiga MY STRUGGLE. Međutim, osim malo "nacifikovanih" nacionalnih simbola i ponekog detalja na uniformi, Amerika deluje isto kao i inače. I to je skroz dobro rešenje. Stvar je samo u tome da se ne insistira na tome koliko je sve isto a potencijalno veoma različito. Opšti imaginarijum je sterilan. Dakle, sama premisa se ne razrađuje detaljno ni na jednom nivou ali je opšti ton jasan.
Televizijski film izašao je krajem 1968. godine, kada je i Amerika bila pogođena raznim nezadovoljstvima i neredima.
Reći za film BLACK ADAM da je najgori film godine ili najslabije izdanje DCEU je veoma nepravedno.
Jaume Collet-Serra je snimio film u kome ima puno problema koje deli sa masom drugih superherojskih filmova, i onih iz DCEU i onih iz MCU. Međutim, u njemu je prikazao i nešto novo i nešto dobro.
Ono što su problemi pre svega se tiču obaveze da se prikaže origin, i da se oko origina stvori drama koja u suštini nema nekog opravdanja jer se film zove Black Adam i da samim tim znamo da će se on pojaviti i biti protagonista, onda nema razloga da se Rock aktivira maltene tek posle 15-20 minuta. Što subjektivno, što objektivno junake koje gledamo dotle posmatramo kao sporednjake i uprkos tome što i oni kasnije dobiju protagonizam, nije baš da smo zbog njih došli.
Zatim, naravno tu je neka razna tehnika iz stripova, avion kojim putuje Justice Society koji je ludikrozan i prosto na filmu izgleda nefunkcionalno i besmisleno te samim tim bez ikakve uverljivosti u bilo kom kontekstu. Srećom, sva ostala tehnika iz stripova je dobro integrisana u priču i pre svega akciju pa u tom pogledu samo je jedan krupan promašaj.
Ono što je dobro jeste odlazak na street level kao u MCU Spider-Manima, iako imamo posla sa junakom kog igra jedna od najvećih filmskih zvezda našeg doba i što je reč o junaku čija je moć uporediva sa Supermanom. Dopada mi se način na koji Collet-Serra definiše subalternost junaka i miljea iz kog dolazi (mada imperija u kojoj je nastao u dalekoj antici doduše nije bila tako erodirala kao sredina koja živi "danas" na istom mestu). Collet-Serra naravno ne može da ode predaleko u tom ispitivanju, ali onoliko koliko može odlazi. Nije sad to samo stvar značenja, nove lokacije u geopolitičkom pogledu već i celog imaginarija. Od društvenog uređenja do arhitekture sve je svežije nego u Gothamu ili Metropolisu.
Zatim, ono što veoma volim jeste Collet-Serrino okretanje second-tier i third-tier herojima kao što su Hawkman, Dr. Fate, Cyclone i Atom Smasher. Za Atom Smashera iskreno čak nisam ni znao da nije Atom himself, što naravno više govori o meni. Uprkos tome što smo iste ove likove pod nazivom Falcon, Doctor Strange i Ant-Man videli u MCU, pošto su second i third-tier heroji godi taj exploitation momenat i odličan su spoj sa subalternim miljeom, kao što uostalom recimo Hawkman dobro funkcioniše u TITANSima doduše kao Hank Hall tj. Hawk.
Igraju ih sjajni glumci kao Aldis Hodge i Pierce Brosnan, nudeći svoj line reading za Falcona i Doctora Strangea.
Akcija je odlična. Film je fokusiran na jednu situaciju i nekoliko zadataka unutar nje plus origin. Dakle, vrlo slično Ayerovom SUICIDE SQUADu. Sama akcija je briljantno izvedena, i u koreografiji i u dramskoj dimenziji, sa dosta smisla za humor koji pokazuje da ovaj film mogu pogledati fanovi THE BOYSa i DEADPOOLa bez problema.
U ovim reformskim danima DCEU, BLACK ADAM u sebi ima dobar spoj Snyderovog Legacyja i novog vedrog duha. Za razliku od Gunnovog filma za koji mi je bilo teško da odredim šta mi to smeta jer sve je u suštini dobro, ali ne uživam, ovde sam mnogo lakše prepoznao šta nije dobro, i uživao mnogo više. Dok se Gunnu ne može prebaciti da je u svom SUICIDE SQUADu imao te redundantnosti u pripovedanju, isto tako se toliko zaigrao sa narativnim tehnikama da film nikada nije počeo. Iako je kako rekoh veoma dobar u svemu, sem u utisku. Ovaj po mnogo čemu ima nedostatke ali je u utisku na kraju ipak dobar.
Sad u ovom tranzicionom periodu, veoma osetljivom, videćemo kako će ta agresivna polarizacija stvorena BLACK ADAMom, bez nekog razloga uticati na dalja dešavanja. Rezultat na blagajnama je bio okay-ish, ništa naročito ali sve je to post-Covid depresija box officea. U svakom slučaju, Collet-Serra se nije osramotio, šta god dalje da se desi.
* * * / * * * *
Odavno nisam gledao ložačkiji superherojski film od Black Adama.
Quote from: milan on 18-11-2022, 10:07:24
Odavno nisam gledao ložačkiji superherojski film od Black Adama.
Ni originalni Shazam!? Ipak je ovo samo Shazam! 1.5 u iščekivanju Shazam! 2 iduće godine.
Ali da, ovo jeste nafurano, skoro kao da gledaš neku bolivudsku ili hongkongošku produkciju...
Quote from: Rade2 on 17-11-2022, 20:36:18
Quote from: crippled_avenger on 17-11-2022, 01:11:40
Verujem da je SHADOW ON THE LAND trebalo da bude backdoor pilot za seriju koju je kreirao Sidney Sheldon - tada još uvek poznatiji kao holivudski scenarista - a režirao ga je Richard C. Sarafian, reditelj koji nikada nije ušao u prvu ligu ali je ostavio dubok trag i na filmu i na televiziji.
SHADOW ON THE LAND nema ni kvalitet ni produkcione okvire da bude bioskopski film, ali uprkos tome što nije, svakako jeste veoma solidna televizija.
Akcija je jako energično i vešto izvedena u orkestraciji Sarafiana starijeg. Izvedena je sa puno pozicija kamere, puno pokreta kamere, veoma energičnim kretanjima u kadru i montažom. Akcije nema mnogo ali kad je ima, odlična je.
Glumci su takođe odlični. Epizodnu ulogu igra Gene Hackman i iako to nije glavna uloga, veoma je važna za celinu a on je opet za klasu talentovaniji od ostatka podele i to se bez problema vidi. No, svi su na svom nivou, samo je Hackman prosto bio klasa za sebe.
World-building je diskretan i tu je najmanje urađeno i na nivou scenarija i na nivou produkcionog dizajna. Naime, premisa je SAD kojom su zavladali fašisti a njihova geneza je zapravo odluka naroda na izborima da im treba čvršća ruka. Predsednika svi nazivaju The Leader i po uzoru na MEIN KAMPF, u knjižarama se prodaje njegova knjiga MY STRUGGLE. Međutim, osim malo "nacifikovanih" nacionalnih simbola i ponekog detalja na uniformi, Amerika deluje isto kao i inače. I to je skroz dobro rešenje. Stvar je samo u tome da se ne insistira na tome koliko je sve isto a potencijalno veoma različito. Opšti imaginarijum je sterilan. Dakle, sama premisa se ne razrađuje detaljno ni na jednom nivou ali je opšti ton jasan.
Televizijski film izašao je krajem 1968. godine, kada je i Amerika bila pogođena raznim nezadovoljstvima i neredima.
To je nešto poput The Man in the High Castle ?
Ne baš jer se dešava u sadašnjosti/ bliskoj budućnosti. Nema iskliznuća u prošlosti i alternativne istorije. I sve je još uvek Amerika samo malo drugačija.
INTRIGUE Davida Druryja je televizijski film u kome Scott Glenn igra CIAša baziranog u Briselu, poslatog u Rumuniju da organizuje prebeg već ranijeg prebega kog igra Robert Loggia.
Pored njih dvojice u filmu se pojavljuje i William Atherthon, i manje-više ta tri imena su sve dobro što ovde ima da se vidi. INTRIGUE je sniman u Jugoslaviji, i slikao ga je čuveni hrvatski snimatelj Tomislav Pinter, ali nažalost on nije dao neku naročitu klasu ovom površno osmišljenom i slabo izvedenom televizijskom špijuncu u kom ni tri dobra glumca ne mogu mnogu pomognu, osim što je svako za sebe na neki način dobra faca.
Ipak, to što je neko dobra faca možda čak deluje i kao hendikep jer nas samo podseća da smo te iste ljude gledali u nekom boljem materijalu, već i tada, danas davne 1988. godine kad je ovo izašlo.
Od naših glumaca, malu upečatljivu rolu agenta Sekuritatee ima Slobodan Lobi Dimitrijević koji je veliki deo svog opusa vezao upravo za usluge snimane kod nas i zapadnoevropske filmove.
Drury nije nepoznat reditelj, pre ovoga snimio je DEFENCE OF THE REALM a i potom je radio neke ozbiljnije produkcije, međutim ovo nije ni po čemu uspeo rad.
Sean Anders je proširio područje borbe snimanjem filma SPIRITED na jedan zanimljiv način. Upario je dvojicu velikih komičara našeg doba u jednom prazničnom mjuziklu i ostao dosledan u praćenju forme, kako same priče CHRISTMAS CAROL tako i žanra u kom se izražava.
Praznični format donosi nešto svečanog duha, i ponegde krutosti, i uz neka rešenja u podeli koja mi nisu bila bliska, ali to je pitanje mog ukusa, SPIRITED nije film kome ću se često vraćati, međutim to ne znači da u mnogim aspektima ovog filma nisam uživao, i kao gledalac i kao profesionalac.
Anders pravi mjuzikl u klasičnom smislu, i uprkos tome što pokazuje ironiju prema formi jer junaci imaju svest u tome da je čudno i možda cringy to što u bitnim scenama zapevaju, ovde muzika zaista zauzima krupan deo minutaže i ima u sebi ne samo svojstvo akcenta već i izlaganja likova, njihovih rasploženja, životnih priča, preokreta u životnim stavovima, kao u starim klasičnim primerima.
Dakle, ovo nije muzički film ili film u kom se konvencija mjuzikla koristi kao interesantan akcenat. Ovde mjuzikl zaista jeste osnovno gradivo, i u SPIRITEDu se peva isto a možda i više nego u onome što nam se danas nudi kao mjuzikl. Na svu sreću ovo nije film o muzičarima, i nema konfuzije oko dijegetske funkcije pevanja. Peva se "iz čista mira", sa dramskom funkcijom, veoma old school.
Čini se da je ironija data u ponašanju likova u nekim okolnostima uspela strategija približavanja ovog postupka publici kojoj je on dalek, ali uprkos tome ne možemo reći da se autori distanciraju od forme.
Još je interesantniji način na koji se Anders i Morris, kao scenaristi, sasvim sigurno u saradnji sa Reynoldsom i Ferrellom sklonim da se mešaju u sve, odnose prema Dickensovoj priči u kojoj još uspešnije subvertiraju klišee, i rekao bih na isti način uspešno grade odnos ironije i verovanja u priču. Kao i u slučaju mjuzikla.
Dakle, SPIRITED je film koji istovremeno deli nepoverenje svoje publike prema dve veoma kodifikovane dimenzije svog izraza, žanru mjuzikla i Dickensovoj priči, i oba kroz ironijske odmake uspeva da iznova reafirmiše, i to je veliki uspeh.
U zavisnosti od toga koliko vas ovo zanima, uživaćete i u ovom filmu. Ja sam se tamo gde treba od srca smejao, tamo gde je trebalo da budem impresioniran bio sam, i povremeno sam samo osećao kako bi sa malo manje svečane atmosfere u postupku film mogao biti efikasniji u pripovedačkom pogledu.
No, savremeni Holivud voli da kada priča bajku stvori malo tu arhaiziranu atmosferu i ovaj film nije izuzetak. Isto tako u ovom osavremenjenju dva edgelorda kakvi su Reynolds i Ferrell rade dosta na tome da približe Dickensa svojoj publici koja je navikla na dekonstrukciju, pa u pojedinim deonicama ima utiska da nam malo drže čas.
Ali, za film koji traje dva sata i donosi zaista puno raznih stvari, takve primedbe su minorne. Uprkos tome što sve ovo deluje kao sigurna koncepcija porodičnog filma, Anders rizikuje u mnogo aspekata i u svakom postiže manji ili veći uspeh.
* * * / * * * *
BILLION DOLLAR BUBBLE je BBCjev televizijski film inspirisan slučajem Equity Funding Corporation of America koja je doživela kolaps 1972. godine kada se ispostavilo da je svoj ogroman rast bazirala na nepostojećim polisama osiguranja koje je štancovao kompjuter.
Ovo je britanski televizijski projekat sa američkim glumcima. Glavnu ulogu kompjuteraša koji je osmislio celu stvar ali je i prvi shvatio da se otišlo predaleko igra James Woods a u filmu se pojavljuju i njuške kao što je Sam Wanamaker.
Brian Gibson je tada još uvek radio britanske projekte ali se odlično snašao i ne samo da je izvukao odličnu glumačku igru već je u relativno kamernoj postavci raznih kancelarija, restorana i bogatih kuća, uspeo da napravi utisak mnogo "šireg" sveta nego što je realno imao lokacija.
Kasnije je Gibson napravio značajnu karijeru kako u svetu MTVa tako i američkog televizijskog i bioskopskog filma.
Woods je odličan u glavnoj ulozi. Tada je već ušao u fazu igranja u zanimljivim "problemskim" filmovima baziranim na istinitim pričama a ovaj rad iz 1978. je pravi primer tako nečega. Scenarista Tom Clarke je materijalu prišao klinički, Woodsov lik privlači najveće simpatije jer je u suštini autsajder u celoj ekipi i to se iskazuje kroz nekoliko lepo zamišljenih i izvedenih detalja.
Film je dobio jednu BAFTA nominaciju.
Joe Dietsch i Louie Gibson snimili su film HAPPY HUNTING, indie žanrovski rad u kome se dosta uspešno iznova postavlja THE MOST DANGEROUS GAME.
Louie Gibson je sin Mela Gibsona, ali svoj debi nije ostvario u očevoj produkciji. Naravno, danas ni samom Melu nije lako da snimi režiju, ili producira film, i Louie nije imao sreće da doraste za režiju kada mu je otac bio golden boy. Međutim, ovaj film je nastao bez ikakvih veza sa Melom, nema ga ni među glumcima ni na špici. Ipak, činjenica da je Louiejeva supruga Annet Mahendru (koju znamo kao Ninu iz AMERICANSa) odigrala Bogorodicu u filmu FATHER STU, sugeriše da njihovi odnosi ipak nisu poremećeni već da Louie svoju karijeru gradi sam.
I u tom pogledu, ovde nema Mela ni na jednom delu špice, ali ima njegovog osećaja za crni humor, i sklonosti ka visceralnom nasilju, ali i nečeg mnogo bitnijeg - glavni junak je neupotrebljivi, skroz erodirali alkoholičar koji u stanju delirijum tremensa, odlazi da pomogne prijateljima u nevolji, a uskoro se u njoj i sam nađe - u mestu koje je nekada bilo čuveno lovište, preostali hillbillyji jednom godišnje organizuju lov na ljude. Jer su tako u mogućnosti.
U uvodnom delu imamo postavljanje glavnog junaka i njegove nevolje. Preostala dva čina pratimo epizdočne zgode iz lova, snimljene veoma efektno, duhovito i kreativno, sa nasiljem koje prebacuje ovaj film duboko na teritoriju horora.
Dietsch je takođe doprineo ovom filmu, pa nije fer tumačiti ga samo iz vizure Louieja Gibsona i eventualnog odlaska iveri od klade, ali kad smo već tu rekao da bih da bi Tata Gibson bio generalno zadovoljan mnogim stvarima u ovom filmu. On bi dakako poradio na skladnosti strukture, svi znamo da je to segment u kom je on jak, i dao bi neku jaču idejnu celovitost ovom filmu. Ali na mikro planu, a ako imamo u vidu i novac s kojim je raspolagao. Gibson i kolega potpisuju jedan jako dobar film koji nije samo indie showcase koji vodi ka nečem boljem već je u pravom smislu zaokruženo ostvarenje koje ima svoje mesto.
* * * / * * * *
U trećoj sezoni, Malotru prolazi Čističište zbog svoje izdaje, u direktnom produžetku finiša druge sezone. Monica ispituje granice svoje izdržljivosti i pitanja da li je one hit wonder. Nadia El Mansour ispituje koje sve mogućnosti nude Pariz i Francuska. U izvesnom smislu možemo reći da je treća sezona praktično produžetak tema i problema iz prve dve, i da u svoje slučajeve unosi vrlo malo novog. U tom pogledu gradi se jedna vrsta meta-kontiniteta koji serija ni ne pokušava da zaobiđe - rečju može da se gleda ako je publika skoro gledala i jako dobro zapamtirla prethodne događaje iz LE BUREAU DES LEGENDES.
Kada imamo u vidu sam princip prudužetka ranijih sezona, bitno je naglasiti da iako ova sezona ne uvodi nijedan bitan novi slučaj, iako novi zadatak formalno postoji, ona jeste zaokružena, kalorična i sa možda dve epizode od deset koje malo padaju ispod nivoa stoji kao veoma respektabilan televizijski rad.
PARTING SHOTS Michaela Winnera je njegov poslednji film i testamentarni rad, priča o čoveku koji saznaje da umire od raka i odlučuje da pobije sve ljude koji su ga povredili ili nervirali, i u toj epizodičnoj strukturi okupljeni su razni glumci s kojima je ovaj autor radio ili ih je cenio.
Nažalost, spoj priče o životnoj satisfakciji i pronalaženju mira kroz ubijanje ljudi što je Winnerovo obeležje u serijalu DEATH WISH i glumačkih zvezda kao što su Diana Rigg, Bob Hoskins, John Cleese itd. rezultira jednim skromno realizovanim, stagnantnim filmom u kome nema nijednog Winnerovog rediteljskog obeležja, kao što su dinamika, smisao za humor, osećaj za filmsko nasilje, ništa od toga ne postoji.
Pevač Chris Rea igra glavnu ulogu, i nezavisno od toga što imam averziju prema njemu kao muzičaru, rekao bih da se nije dokazao kao glumac. Ali, daleko je od toga da je samo zbog njega ovaj film loš. Naprotiv, teško bi ga i bolji glavni glumac učinio boljim.
PARTING SHOTS je snimljen s dosta poštovanja ispred kamere prema Winneru, ali s malo novca i malo truda iza nje. Šteta, bilo je u ovom konceptu nešto zaista winnerovski senzacionalističko i moglo je biti ispraćaj u velikom stilu. Ništa od toga nije stiglo na ekran, ni u jednom segmentu izraza.
THE DELTA FACTOR je adaptacija romana Mickeya Spillanea, snimljena dve godine posle njegovog izlaska, u režiji čuvenog noir reditelja Tay Garnetta. Garnett je režirao originalnu verziju POSTMAN ALWAYS RINGS TWICE i kao holivudski profesionalac snimio je još štošta a ovo je njegov pozni, pretposlednji film iz 1970. godine.
Nažalost, iako je ovaj film producirao sam Spillane, Garnett ne uspeva da posloži smislenu priču oko pokušaja da Mike Hammer kao saradnik CIAe sa latinoameričkog ostrva izvuče otetog naučnika. Film počinje zanimljivo ali onda postaje stagnantan bez jasnog definisanja ko je ko, šta se tačno želi, gde se sve tačno dešava, šta su prepreke itd.
Otud, ovo predstavlja neslavnu završnicu Garnettove karijere ali i neuspelu ekranizaciju Spillanea koji je imao neke vrlo snažne filmske vrhunce.
Različite su teorije kada kreće pad Camerona Crowea. Za mene se on desio kada je snimio VANILLA SKY, film koji mu u svakom pogledu nije odgovarao i pokazao da on nije reditelj za pravljenje priča koje mu ne odgovaraju jer to naprosto ne ume. Njegova reakcija na to je bila ekstremna, usledio je ELIZABETHTOWN koji je nažalost bio drastičan povratak na ranije forme, ali potpuno neuverljiv, iznuđen, i to je po mišljenju većine zapravo ta tačka kada je Crowe izgubio korak i nije se vratio.
ALOHA je film koji je bio percipiran kao potpuna katastrofa, film posle kog nema nazad i gde nema povratka za Crowea, i u vreme izlaska mi je nekako promakao a potom sam zbog velikog broja elemenata koji mi se potencijalno dopadaju u ovom filmu odlagao suočavanje sa time da su loše iskorišćeni i obezvređenji.
No, eto sedam godina kasnije, kucno je čas da pogledam film ALOHA i moj prvi utisak je da zapravo ovo uopšte nije loš film. Štaviše, prilično je dobar, i mogao bih čak reći u nekim stvarima predstavlja zanimljiv korak za Crowea.
Film jeste natrpan mnogim motivima, i jeste dosta oslonjen na scene i situacije koje je Crowe već režirao u svojim uspelijim filmovima, ali ovo nije Best Of kompilacija, i nekakav nesigurni pokušaj da se nešto ponovi. Ima stvari tu koje nisu skladne, ovo nije perfekcionizam kakav pamtimo iz JERRY MAGUIRE ali jeste jedan zanimljiv hibrid romantičnih priča iz vojnog života pedesetih i šezdesetih sa indie romantičnim filmom našeg doba.
Na sve to, film jako dobro izgleda, ne samo zbog lokacija na Havajima, i neba kao bitne teme, već zbog vrlo zanimljive propulzivnosti u kadriranju direktora fotografije Erica Gautiera koji snima ovaj film ako ne kao akcioni film, a ono kao veoma ozbiljno izvedni indie film u kom se prostor pokriva u 360 stepeni, nema one distance u odnosu na realnost koja je svojstvena romantičnim filmovima, već se sve dešava u povišenom realizmu u kom bih mogao da zamislim da se stvari pomere u pravcu nekog TOP GUNa ali i Terry Malicka, zašto da ne?
Zvuči haotično, ali Crowe savladava ovaj materijal. Glumci glume, kamera se kreće, stvari se dešavaju, sve funkcioniše, postoji emocija, postoji skladno uveden humor koji ne opterećuje i ne kvari balans.
Sigurno su se neki glumački nastupi mogli poravnati - Emma Stone emituje za nijansu više screwballa nego što treba, dočim Danny McBride i Bill Murray svojim persifllažama tačno dočaravaju likove unutar "povišenog realizma". Bradley Cooper, Rachel McAdams i John Krasinski galvanizuju stvari u punom saglasju, i oni na kraju uspevaju da spakuju sve ostale u adekvatnu sredinu.
Ako imamo u vidu da se paralelno dešava ljubavna priča, jedna nostalgična evokacija stare veze i jedan trilersko-vojni zaplet srednjeg intenziteta, u suštini Crowe to dobro vodi. Možda je trilersko-vojni zaplet mogao biti integrisaniji u ranijem toku da bi se u potpunosti shvatilo kakvu će ulogu imati u klimaksu, ali ostajem upitan nad time jer bi to filmu moglo dati drugi predznak. Ovako postavljen, kao McGuffin kroz koji sagledavamo sazrevanje lika, takođe ima smisla.
ALOHA je film koji je u mnogim aspektima mogao biti skladniji, mogao je biti i drugačiji, te samim tim i čistiji. Ali, baš ovakav kakav je zanimljiv i plašim se da bi bio manje interesantan, da je akademski gledano bolji.
* * * / * * * *
Dobar je Aloha. Mislim da je kritika više usmerena whitewashing. Ema Stoun glumi mešanku, a onako plava nema šanse da čovek u to poveruje.
Richard T. Heffron režirao je televizijski film OUTRAGE u kom Robert Culp igra zabrinutog porodičnog čoveka koji kreće da reaguje na teror grupe mladih osionih i nevaspitanih "tatinih sinova" i kada šerif ne može da ga zaštiti, na kraju uzima stvar u svoje ruke.
Ovo nije vigilante film, čak je baziran na istinitoj priči, tako da se junakova osveta dešava tek na kraju, a dotle se problem eskalira kroz institucije koje ne reaguju. U tom smislu, ovo je pre svega priča o ostrvljenoj omladini i o sistemu koji je neefikasan, mada je Heffron sklon da sve režira kao žanrovsko delo, iako sama priča to nije.
Uprkos Heffronu ispred i Culpu ispred kamere, OUTRAGE ne prevazilazi neki solidan prosek televizijske produkcije "filma nedelje" iz 1973. godine.
Quote from: mac on 24-11-2022, 20:00:36
Dobar je Aloha. Mislim da je kritika više usmerena whitewashing. Ema Stoun glumi mešanku, a onako plava nema šanse da čovek u to poveruje.
da, bre. dobar film. nejasno mi je to ostrvljavanje...
ESCAPE je neuspeli pilot za seriju iz 1971. godine u kojoj je Christopher George trebalo da igra escape artista. U prvom izdanju koje je režirao John Llewellyn Moxey, John Vernon je igrao ludog naučnika koji je izmislio virus za potpuno erodiranje čovekove ličnosti i mind control.
SF/horor aspekt priče nimalo nije razrađen, ovaj televizijski film mahom čini istraga - ne naročito uzbudljiva i ne naročito ubedljiva i jedina stvar vredna pažnje na kraju jeste završni obračun u luna parku na šinama roller coastera koji je zanimljivo zamišljen i pristojno realizovan.
Britanski reditelj Robert Bierman za HBO napravio je televizijski film APOLOGY u kom Peter Weller i Lesley Anne Warren igraju glavne uloge a za film look zadužen je iskusni Phil Meheux, koga znamo po fotografijama za takve velikane kakvi su John Mackenzie ili Martin Campbell.
APOLOGY stoga za početak sjajno izgleda, a sam zaplet je zanimljiv, i najveći problemi filma tiču se konfuznih odnosa između dva glavna junaka - umetnice koja je napravila rad gde je ljudi zovu telefonom i na snimku se ispovedaju i izvinjavaju za nepočinstva i policajca koji traži serijskog ubicu homoseksualaca koji je ostavio jednu od poruka.
Film naprosto u nekim fazama ne zna kuda bi, da li da se bavi njenim konceptom, da li da bude procedural i jurenju ubice i pretnji koja se nadvila nad junakinju, da li je to kritika medija i društvenosti koja je došla na te grane, tako da na kraju, sa trilerskom okosnicom postaje od svega toga po malo. Međutim, televizijski format to bolji trpi nego što bi podnosio bioskopski, i u svojim propozicijama APOLOGY jeste uspešno ostvarenje, mada ne i najbolji "psiho" triler koji je HBO proizveo.
TIDY ENDINGS je jednočasovna ekranizacije jednočinke Harveya Fiersteina u kojoj glavne uloge glume on sam i Stockard Channing. HBO je snimio ovu ekranizaciju u formi televizijskog filma, u osnovi je reč o duo drami, u kojoj Harvey igra homoseksualca koji je živeo sa bivšim suprugom junakinje koju igra Stockard, i brinuo o njemu sve dok nije preminuo od AIDSa, a ona sada dolazi da se raskusuraju oko imovine.
Međutim, raskusuravanje oko imovine dovodi i do drugih tema koje treba zaključiti i tu ova psihološka ali u suštini polemička drama ispada sasvim solidan materijal za jednočasovni film, u režiji iskusnog britanskog profesionalca Gavin Millar.
HBO je snimio neke ključne filmove na LGBT teme, neke pre svega jako bitne istinite priče. Ovo nije jedna od njih, ali jeste ekranizacija bitnog dela iz korpusa umetnosti nastale u periodu epidemije AIDSa.
Niz bitnih novinara bili su tema i protagonisti HBO televizijskih filmova. Winchell se nametnuo kao logičan izbor a HBO ga je već ranije i prikazao u filmu o Josephine Baker. U ovom televizijskom filmu Paula Mazurskog dobijamo nešto što je nesvojstveno HBOu, isprazan film koji ne uspeva da iskoristi odličnu glumačku ekipu. Stanley Tucci igra Winchella i harizmatičan je, Paul Giamatti je njegov ghost writer, i tu greške nema. Međutim, Mazursky uopšte ne uspeva da prikaže tu višeslojnu dimenziju Winchellove životne i profesionalne priče. Naprosto, on je ovde prikazan kao jedan brzomisleći tabloidni novinar iz screwball filma koji baveći se prljavštinom istovremeno zajedno sa ozbiljnim političkim temama postao značajan faktor u američkoj javnosti.
Međutim, to nije ni blizu svega onoga što je Winchellova zaostavština. Njegov novinarski rad imao je dubok trag, gurnuo je novinarstvo u pravcu zabave jer je i on sam krenuo iz sveta vodvilja, nastupao je ne samo u pisanoj reči već i na radiju, na kraju i na televiziji. Njegov završni saldo je vrednosno ambivalentan jer jeste među prvim prepoznao pretnju od Hitlera ali je potom gorljivo zastupao McCarthyja, i ne bi se reklo da je na kraju bio sinonim za dobrog novinara.
To se sve ne vidi kod Mazurskog. Film je površan, ideja mu se iscrpljuje na konceptu da se Winchell smesti stilski u screwball eru ali onda se ni to ne izvodi na neki briljantan način.
Otud, uprkos dobrim glumcima i zanimljivoj temi, ovo je propuštena prilika.
THE COLD ROOM je psihološki triler Jamesa Deardena koji je adaptirao roman Jeffrey Cainea o američkoj devojci koja tokom posete ocu u Istočnom Berlinu biva posednuta duhovima Jevreja nastradalih u Holokaustu. Nesposobna da razluči šta je stvarnost a šta halucinacija, ona luta gradom, doživljava razna traumatična iskustva ali mi kao gledaoci znamo da će se sve razjasniti onda kada pravda bude zadovoljena.
Ovo je dakle relativno jednostavan ghost story koji ima političko-istorijski detalj u sebi, izveden je relativno korektno ali bez jasne ideje na kom aspektu insistira. Da li je ovo melodrama o istorijskim traumama ili je ovo horor sa ideološkim podtekstom nije razjašnjeno do kraja.
Lokacije u Istočnom Berlinu i glumci poput Georgea Segala i Renee Sautendijk daju određeni prestige ovom filmu, i Deardenova režija je u najmanju ruku seriozna, ali THE COLD ROOM na kraju ipak ne uspeva da se nametne kao nešto važno i uspelo.
SHACK OUT ON 101 Edwarda Deina je zanimljiv Red Scare krimić koji je izveden sa dosta smisla za humor, iako je sama fabula veoma trilerska. U jednom malom slabo posećenom dineru rade gazda ratni veteran, privlačna mlada kelnerica koja stremi velikim stvarima i bahati priglupi kuvar.
Jedan od redovnih gostiju dinera je naučnik iz obližnjeg pogona za atomska istraživanja. Ubrzo shvatamo da je priglupi konobar u stvari komunistički agent.
Konobara igra Lee Marvin i lako se nameće kao najharizmatičnija figura u solidnoj podeli. Film je u suštini veoma sveden i kamerni, u izvesnom smislu čak i arhaičan za 1955. godinu, ali je s druge strane duhovit i dinamičan, sa likovima koji su aktivni i interesantni.
Ovo je B-rad unutar podžanra koji je imao ogromnu amplitudu kad je reč o kvalitetu, i plasirao se među zanimljivije naslove.
* * * / * * * *
Za ljubitelje i poznavaoce, sa naročitim fokusom na DC i televiziju -
https://stripblog.in.rs/2022/11/30/evolucija-serije-pennyworth/
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE ENDLESS GAME je bila dvodelna i tročasovna špijunska serija u režiji i po romanu Bryana Forbesa. Postoji međutim i u verziji TV filma od dva sata koja je emitovana na Showtimeu, i to je ovo o čemu sada pišem.
Glavne uloge igraju Albert Finney kao penzionisani agent MI6 čije kolege neko počinje da ubija u mirovini i George Segal kao egzekutor. Istraga vodi jednog prema drugom sve do susreta u kom se misterija razrešava i razotkriva njihov odnos.
Forbesov film snimao je Brian Tufano, kasnije ćemo ga upamtiti po TRAINSPOTTINGu i fotografija je solidna ali klasična. Skor je pisao Ennio Morricone i za njega je to rutinska stvar, ni po čemu se ne izdvaja. Konačno, Finney i Segal su rutinski uradili svoj posao na solidnom nivou, i u svom duhu.
Priča je zanimljivija od postavke kako je izložena. Ima mnogo priče a premalo akcije, i to ne u smislu obračuna i potera jer ovo i nije akcijaš, već generalno, oskudeva se u aktivnostima junaka. Investigativni deo se zaključuje dužim klimaksom koji je zapravo i najaktivniji i najzanimljiviji deo, pa rekao bih i daleko najunikatniji.
Atipičan kraj je možda i najjači adut ovog solidnog ali ipak neupečatljivog televizijskog rada koji je okupio ekipu od koje se očekuje mnogo veći domet.
Walter Matthau u svojoj karijeri ima jednu jedinu režiju i to je kriminalistički film GANGSTER STORY iz 1959. godine. Reč je o B-filmu oko kog producenti nisu pokazali neku naročitu ambiciju, međutim Matthau se pokazao kao i više nego kompetentan reditelj. Naravno, pored svojih signature komičnih uloga, Matthau je obeležio i krimiće, odigravši glavnu ulogu u remek-delu Dona Siegela CHARLEY VARRICK, a GANGSTER STORY u sebi ima nešto propulzivnosti i smisla za humor kakav je krasio Siegela, pre svih.
Film je u B-formatu, traje sedamdesetak minuta i govori o veštom i šarmantnom lopovu koji posle izuzetne uspele pljačke banke kreće da radi za Sindikat, a onda kad poželi da se povuče, to može, ali samo ako je mrtav.
Pljačke u filmu su maštovite i veoma dosetljive, dijalozi su direktni i duhoviti, Matthau je temelj filma ali ne čini da se sve vulgarno vrti oko njega. U pogledu kadriranja, film je sveden, jednostavan, ali efikasan. Nema prostora za estetizaciju ali pripovedanje je efikasno i jasno, a likovi se veoma lako uvode.
Reklo bi se da Walterov sin Charles, koji se u ovoj familiji opredelio za režiju, nikada nije dostigao ovaj nivo u nekom od svojih radova. Imajući u vide teške B-uslove nastanka, film dobija povlašćeniju ocenu.
* * * 1/2 / * * * *
Kad vidim ime Eda Bianchija na spisku reditelja neke serije, obradujem se jer znam da ću bar u njegovoj epizodi naći ozbiljnu naraciju, filmmaking sa puno stila koji ne narušava ozbiljnu glumu.
Nažalost, Ed Bianchi je snimio samo jedan celovečernji film i to je uradio pri početku karijere sa veoma slabim THE FAN u kom ludi ubica progoni Lauren Bacall. Potom je snimio još dva TV filma. Jedan od njih je OFF AND RUNNING po scenariju Mitcha Glazera u kom glavne uloge igraju Cyndi Lauper i David Keith.
Cyndi igra podvodnu plesačicu i epizodistkinju iz MIAMI VICE koja upoznaje nekog džokeja, spetlja se s njim a onda on pod misterioznim okolnostima gine a Keith golfera kog sreće potom i s njim polazi na put da umakne od ubica i razjasni misteriju ljubavnikove smrti.
Nažalost, za razliku od Bianchijevih serija koje su precizne i konkretne - on je bio među rediteljima HOMICIDE, ni manje ni više, ovde dobijamo jednu razglobljenu priču koja luta od incidenta, teško se prati i što je još veći problem gubi se svest o ciljevima likova što svakako nije dopustivo u nečemu što jeste američka televizija.
Ako imamo u vidu kako Bianchi radi televizijske epizode, reklo bi se da izvesna haotičnost ovog filma nosi u sebi njegov autorski pečat, odnosno da je ovo on kada dobije suvišnu slobodu.
LIP SERVICE je ekranizacija drame Howarda Kordera koju je za HBO režirao William H. Macy i to u produkciji svog mentora Davida Mameta. Ovde drama dobija tretman televizijskog filma ali nažalost ne nudi dovoljno novog u priči o najavljivaču iz teleshopa koji nalazi posao na "pravoj" televiziji i kreće da rovari protiv postojećeg anchormana, plasirajući svoj neobavezni humor i degradirajući pokušaje ozbiljnijeg novinarstva.
Nažalost, LIP SERVICE je zanimljiviji kad se priča o njemu nego kad se gleda, i rekao bih da je problem u tekstu. Naprosto ni Macy kao reditelj ni Griffin Dunne kao glumac nisu imali naročit osnov u scenariju, a mimo njega nisu previše intervenisali.
Javier Ruiz Caldera odlučio je da snimi svoj grown up movie, svoj WAR DOGS izabravši životopis Lucia Urtubie, španskog anarhiste koji je kao gastarbajter u Francuskoj počeo kao falsifikator dolara a zatim ozbiljno ugrozio rad Citi Banka krivotvoreći travelers čekove.
Nažalost, ni scenario koji potpisuje Patxi Amezuca, ni Calderina koloritna inscenacija ne uspevaju da spasu ovaj film od utiska da postaje repetitivan i površan. Uprkos tome što nije dosadan, događaji se ređaju, zanimljivosti ima, filmu nedostaje unutrašnja dinamika, ona koja se dešava ispod inscenacija. Likovi nemaju prave konflikte, nijedan pad nije pravi pa onda nije ni jedan uspon, i ubrzo Caldera ulazi u domen veoma zanimljivog televizijskog filma koji nije imao ni nameru a ni snagu da nam ispriča nešto bitno.
Uprkos što je sam trend o velikim prevarantima i privrednim kriminalima odavno zanemoćao, posle vrhunca u WOLF OF WALL STREET, sa kojim ovaj film ne bih da poredim, ovakve priče imaju svoje mesto. Otud, UN HOMBRE DE ACCION stoji kao simpatičan dodatak žanru koji je nudio više potencijala od onog koji je na kraju realizovao.
* * 1/2 / * * * *
KILLING 'EM SOFTLY je snimljen u Kanadi ali se dešava u Njujorku. Režirao ga je Kanađanin s nizozemskim vezama Max Fischer, a priča je u najmanju ruku neobična, a reklo bi se i u izvesnoj meri determinisana bankrotiranjem producentske kuće dok je sniman film.
Film govori o mladoj pevačici i njenom matorom namćorastom komšiji čije se sudbine ukrste kada matorac u afektu i samoodbrani ubije lokalnog narko dilera a pevačicin momak zbog toga ode u istražni zatvor.
Irene Cara igra pevačicu i film donosi nekoliko njenih numera, sa pevanjem uživo, dakle kapitalizuje njen muzički status u tom trenutku, ali film nije ni mjuzikl ni u užem smislu muzički, niti muzika išta suštinski determiniše. George Segal igra komšiju ubicu iz nehata. I njih dvoje su dobri, međutim, sama priča je zamršena, i praktično nema razrešenje, kao da je nestalo trake u jednom trenutku posle dva čina.
Segal i Cara uspevaju da na harizmu, uz saradnju dobrih epizodista kao što je recimo multitalentovani Clark Johnson, naprave simpatičan 80s ugođaj, i ovaj film vredi videti kao vremensku kapsulu s nekim dragim ljudima. Međutim, kao priča, kao celina, nema gotovo nikakvog smisla.
* 1/2 / * * * *
Reporteri emisije World in Action naišli su na sumnjive okolnosti hapšenja i suđenja Birmingemskog šestorci koja je izvršila podmetanje paklenih mašina u pat tamošnjih pabova. Ponukani idejom da pripadnici IRAe koji su uhapšeni i osuđeni zapravo nisu odgovorni za taj napad, krenuli su da istražuju, locirali počinioce, neke žive, neke mrtve, i mahom izbegle u Republiku Irsku, ali spor pred sudom nije otišao dalje od ponovnog otvaranja.
Dokumentarista Michael Beckham, inače jedan od reditelja emisije WORLD IN ACTION, snimio je film THE INVESTIGATION: INSIDE THE TERRORIST BOMBING za televizijsku kuću Granada koji je u Americi preuzeo HBO, u kom po scenariju Roba Ritchieja sistematski i klinički prikazuje istragu, sa sjajnim glumcima kao što su Martin Shaw, John Hurt i Roger Allam u glavnim ulogama.
Beckham ne pokušava da veštački stvara emociju i napetost, oni proizlaze iz samih dešavanja. Film je jednostavno ali efektno realizovan, sa upečatljivom i sugestivnom atmosferom britanske dokudrame koja je veoma karakteristična i ostavlja jak utisak kada se dobro izvede, kao ovaj put.
Barry Shear je zbog filma ACROSS THE 110th STREET uspeo da se nametne kao jedan od najuzbudljivijih televizijskih reditelja sedamdesetih, što se mene tiče. Njegova bioskopska filmografija je veoma zanimljiva a televizijska, iako uklopljena u žanrove koji su dominirali tim formatom tog vremena, takođe nije za potcenjivanje.
SHORT WALK TO DAYLIGHT kao jedan od scenarista potpisuje nama dobro poznati Gerald DiPego koji ima potpise na raznim filmovima među kojima je i LITTLE MURDERS Predraga Antonijevića. Ovaj televizijski film govori o grupi Njujorčana koje u noćnom metrou zadesi zemljotres i oni moraju da se izvuku iz zatrpanog tunela i susreću se kako sa raznim opasnostima tako i sa rasnim, socijalnim i karakternim razlikama među sobom.
Film je dinamičan, fizički vrlo solidno produciran i izveden sa solidnim scenografskim i tehničkim rešenjima. Manje impresivan od sovjetskog bioskopskog filma na istu temu - ali i bez potapanja metroa kao jedne od pretnji, SHORT WALK TO DAYLIGHT uspeva da sprovede sve što treba.
Shearova režija je precizna, angažovana maksimalno, sa jasnim stavom prema priči i likovima, bez uopštenosti koja ume da karakteriše takve produkcije.
THE ASTRONAUT iz 1972. godine je svojevrsna anticipacija Hyamsovog CAPRICORN ONE. Reč je o televizijskom filmu u kom junaci moraju da lažiraju rezultate svemirske misije. U ovom slučaju, pronalaze dvojnika poginulog astronauta kako bi očuvali utisak da je misija na Mars uspela, a nije.
Međutim, dvojnik uspeva da se dosta solidno snađe u svojoj ulozi. Čak i astronautova supruga koja je imala određene teškoće sa mužem u njemu nalazi partnera koji joj postaje oslonac.
Nevolje kreću kada Sovjeti najave svoju misiju na Mars, ne sluteći da će i njihova posada nastradati isto kao i američka, a dvojnik ne želi da to dopusti iako je establišment prema tome ravnodušan.
Film kao sva televizijska produkcija tog vremena traje sedamdesetak minuta ali je vrlo zanimljiv i vešto izveden u relativno kamernim uslovima. Tema lažiranja svemirskih putovanja i sletanja na planete je dobro poznata i temelji razne teorije zavere, pa ne čudi da je ovo plodna tema za razne autore.
Astronauta i dvojnika igra Monte Markham koji je u ovom filmu dobra faca. Kasnije će se on vratiti ovom tipu lika i u RIFTu Dejana Zečevića, nažalost bez reference na ovaj televizijski film iako bi to bilo veoma zanimljivo, pošto se bave komplementarnim temama.
Rupert Wyatt je po scenariju Williama Monahana snimio superioran rimejk filma THE GAMBLER koji je po scenariju Jamesa Tobacka režirao Karel Reisz. Čini se da je između Tobacka i Reisza postojao i generacijski i stilski jaz, i njihov film iz 1974. godine je ostao pre svega zanimljiv. Rimejk nastao četrdeset godina kasnije, i što je zanimljivo isprva najavljen kao režija Todda Phillipsa, takođe unosi neke neuobičajene elemente ali uspeva da ih uspešno integriše.
Najmanje zanimljiv aspekt ovog rimejka je priča, iako je menjana u odnosu na original, koji je pak inspirisan Dostojevskim u određenoj meri. Snaga rimejka je u načinu kako je realizovan, i pre svega kako je neke neočekivane i moćne energetske kapacitete uklopio i iskoristio.
James Caan je bio mačo junak, sa emotivnom stranom, dočim je Mark Wahlberg u jednoj tobože nijansiranoj a zapravo vulgarnijoj eri, jedan od jačih simbola blue collar heroja koji ima moralni kodeks, ili ga stiče tokom priče, ima jaku emociju, ali cerebralan svakako nije. Caan je u tom smislu bio logičniji izbor za ulogu korodiralog profesora koji se bavi kockom od Wahlberga, ali na kraju cele priče, Wyatt uspeva da učini da i njegovom glumcu verujemo kao kockaru.
THE GAMBLER je film o onome što glavnog junaka, nesporno inteligentnog, harizmatičnog i najpre situiranog uvlači u svet kocke, a to nije samo hazarderski adrenalin već pre svega pitanje identiteta, samoviđenja, i konačno inspiracije. Umetnik po vokaciji, glavni junak ovog filma sebe jednim delom pretvara u umetničko delo, inspiriše se samim sobom za usmenu književnost kojom se brani i kojom opsenari.
Wyatt je okružio Wahlberga sjajnim glumcima, Brie Larson je tu kao studentkinja sa kojom ostvaruje poseban odnos, Jessica Lange je majka koja mu pomaže Xti put dok je on vodi iz razočaranja u razočaranje, John Goodman i Michael Kenneth Williams su tu kao zelenaši i svi su odlični, a Wyatt je ponovio potom uspešnu saradnju sa Goodmanom i u CAPTIVE STATE.
Međutim, ključni izazov je kako svet zelenaša i ilegalne kocke iznova učiniti svežim. I Wyatt to radi glumcima, a Monahan maštovitim situacijama i neočekivanim reakcijama glavnog junaka koje odstupaju od konvencionalnog ponašanja u gangsterskom filmu. Monahan je pisao puno ovakvih scenarija, a ovaj mu je možda i najuspešniji.
Tobackov motiv point shavinga u NCAA košarci o kom je snimio ceo film HARVARD MAN postoji i ovde, adaptiran za okolnosti savremene košarke, veoma psihološki ubedljiv.
Konačno, u saradnji sa Greigom Fraserom, sjajnim snimateljem, Wyatt diže sve na najviši mogući nivo vibrantnosti filma sedamdesetih ali izvedenog tehnikom dvehiljadedesetih, i kad je reč o dizajnu, sve je praktično bez premca. Ovo je inače jedan od retkih filmova u kojima junakinja vozi "jugo" a da se to ne naglašava kao nešto komično ili naročito karakteristično, iako nosi određenu znakovitost i diskretnu simboliku.
THE GAMBLER je old school film, nešto što se danas naziva grown up moviejem, iako nije prestige picture. Ako imamo u vidu na kako se osetljivoj ničijoj zemlji našao, zapravo dobro je i prošao. Kritiku je u svoje vreme zbunio ali verujem da je one koji su ga gledali obradovao.
* * * 1/2 / * * * *
Richard Maibaum je bio najplodniji "kućni" scenarista serijala 007. Uprkos tome što je imao veoma bogatu karijeru pre ovog angažmana, kada je ušao kod Cubbyja u mašinu, u principu gotovo da nije radio. Ipak, jedna od stvari koje je napisao bio je pilot za seriju JARRETT sa Glennom Fordom. Maibaum je smatrao da je Ford bio prestar za ovog junaka koji je morao biti fizički spremniji, i da je zato pilot propao.
Danas je televizijski film JARRETT ostao kao backdoor pilot odnosno samostalno delo iz kog nije izrasla serija. Ford igra privatnog detektiva koji je veoma upoznat sa istorijom umetnosti i krađama umetnina. Uvlači se u slučaj nestalih biblijskih zapisa i borbe kou oko njih vode jedan mega church šarlatan i moćni kolekcionar.
Fordovog protivnika, kolekcionara, igra čuveni Anthony Quayle, i on je odlična podela. Nažalost, Barry Shear, inače vrlo vešt i na malom prostoru ovde nije pružio puno, stoga ovaj backdoor pilot opravdani nije izrastao u seriju.
Za nedelju dana nam stiže Skyshowtime streamer, koji ima sve od paramounta plus i univezala i showtime-a i to... pa me zanima, da li da se upuštam u Yellowstone i ostale Sheridanove serije?
Quote from: milan on 07-12-2022, 13:11:30
Za nedelju dana nam stiže Skyshowtime streamer, koji ima sve od paramounta plus i univezala i showtime-a i to... pa me zanima, da li da se upuštam u Yellowstone i ostale Sheridanove serije?
U MAYOR OF KINGSTOWN svakako, to je sjajna serija. U 1883 koji je spin-off YELLOWSTONEa smešten u prošlost, da, ako voliš vestern. Što se YELLOWSTONEa samog tiče, to je onako kaubojska sapunica režirana kao akcioni film. Meni je to bilo okej. Prijatno za neku sekundarnu seriju. Nikada je ne bih stavio na plejlistu kao glavnu stvar, ali bih je stavio kao predjelo. MAYOR je s druge strane, glavna stvar. Tako da, preporučujem.
Sa Showtime preporučujem od aktuelnih CITY ON A HILL, recimo. To je jako dobro.
SEBASTIAN Davida Greenea, reditelja iz Britanije koji je i posle selidbe za Kanadu i SAD još neko vreme snimao holivudske produkcije u domovini, u vreme izlaska dočekan je mlako. Takva reakcija je razumljiva jer je reč o veoma atipičnom špijunskom filmu koji se bavi raznim stvarima i kreće se u raznim smerovima.
Dirk Bogarde igra blaziranog i sto posto posvećenog oksfordskog profesora koji razbija šifre za britansku tajnu službu. Pripadnik viših klasa, prihvata ga establišment uprkos ekscentričnosti ali u "običnom" životu se slabo snalazi. Vodi tim žena-šifrantkinja, od kojih se u jednu zaljubljuje, a jednu toleriše iako je levičarka sve dok se ne otkrije da je predavala informacije svojoj benevolentnoj organizaciji. Posle sloma i sumnji u sve i svakoga, povlači se iz obaveštajnog rada a onda se vraća kada sovjetski satelit kreće da emituje nejasan signal...
Špijunski milje jeste prostor u kom se priča dešava ali ovde nemamo dominantnu temu koja je vezana za špijunske intrige. Imamo zapravo dve - dilemu da li je najbolja prijateljica i saradnica glavnog junaka krtica, i zaplet sa satelitom u trećem činu. Međutim, ono što je glavna tema filma jeste transformacija glavnog junaka, njegov character arc i put koji prelazi u ovim okolnostima i u ovom okruženju.
Film dolazi iz produkcije velikog Michaela Powella, jednog od najvećih reditelja svog vremena i veoma je atipičan, ali Powellovo ime bi trebalo da probudi poverenje kod gledalaca. Međutim, lako mogu ostati razočarani koji - s pravom - očekuju neku mnogo konvencionalniju špijunsku postavku koja se i nagoveštava u prvom činu.
Priču filma napisao je Leo Marks a scenario Gerald Vaughan-Hughes, i predložak je veoma zanimljiv, uprkos tome što izneverava očekivanja i krši pravila. U tom izbegavanju da se u potpunosti zakače za bilo koji pripovedački zamajac iz domena žanra, scenaristi ipak stavljaju ogroman teret na reditelja i glumce da u pojedinim stagnantnim fazama pokrenu stvari.
David Greene režira sa puno stila i kao što je Dirk Bogarde briljantan u glavnoj ulozi (a naše naknadno znanje o njegovoj seksualsnosti daje svemu još zanimljiviji predznak) i njih dvojica čine da film bude stylish do iznemoglosti što mi se izuzetno dopalo. SEBASTIAN nije jedini film koji uvodi motiv kontrakukture i psihodelije u špijunac, i to radi na vrhunski način.
Plašim se da će kvaliteti SEBASTIANa zauvek ostati nepriznati kod onih koji, kako rekoh, s pravom, očekuju nešto konkretnije. Ipak, reč je o filmu koji je jako zanimljiv i zauzima važno mesto u istoriji žanra.
* * * / * * * *
Barry Shear nije mnogo pisao ali jeste bio kreator ovog pilota koji nije usvojen ali je u Americi prikazan kao TV film nedelje a van SAD išao u bioskope.
Međutim, ovaj televizijski film on nije režirao. Taj posao je obavio David Greene, reditelj za kog sam se zainteresovao posle filma SEBASTIAN.
Ovog puta Greene se kreće klasičnijim bondovskim stazama. Robert Wagner igra rogue secret agenta kome po uzoru na američke private dickove nije ni do čega ali protiv svoje volje biva uvučen u zaveru nekih bizarnih high tech negativaca koje predvodi naslovna Madame Sim, ženska verzija Fu Manchua koju igra Bette Davis.
Ponovo je Greeneova inscenacija stylish i otvaranje u parku je u najboljem duhu tadašnjih para-Bond filmova u pogledu spoja špijunske intrige i psihodeličnog humora.
U središnjem delu, kada Madame Sim krene da kuva svoj plan sa otmicom Polaris podmornice, stvar ulazi u određenu repetitivnost i ne eskalira dovoljno u pogledu akcije, ali Greene je i dalje neprekidno stylish i to mu se ne može poreći.
Po ovome što sam video deluje da je Wagnerov lik trebalo da bude nešto kao Bond a Bette Davis nešto kao Moriarty i da bi taj rivalitet trajao kroz celu seriju. Sa ovakvom ekipom je to bilo održivo.
Nema sumnje da sam gledao bolje televizijske filmove u ovoj epohi, ali isto tako Greene je bez sumnje postigao pravi film look i evocirao utisak zanimljivog filma u svom kadriranju.
Amos Poe, jedan od pionira punk filma, No Wave filma, snimio je UNMADE BEDS 1976. godine kao polemiku sa Novim talasom, baziran na ideji kako junak u Njujorku živi kao protagonista novotalasovskog filma, kao što su kod Godarda i drugih francuskih velikana često junaci živeli kao Amerikanci u Parizu.
Upečatljivu epizodu ima Debbie Harry, igrajući lik pevačice koja se zove Blondie, ali zapravo ne igrajući sebe iz Blondie.
Film je veoma sirov, veoma arty, sa dobrom crno-belom fotografijom i viškom pretenzije sa kojim ja nisam znao šta da radim. Međutim, možda neko zna.
* * / * * * *
Underground reditelj Amos Poe i muzičar koloritne biografije Ivan Kral, sastavili su film THE BLANK GENERATION iz 1976. godine u kom su zabeleženi nastupi čuvenih tadašnjih grupa iz kluba CBGB. Neki su među najznačajnijim u istoriji rokenrola kao što su Talking Heads, Television, Ramones i Blondie, neki nisu postigli toliko kao Miamis, ali svi oni su bitan deo istorije.
Materijal je crno-beli, sirov, kamera je blizu izvođača, obično ih snima iz po jedne pozicije kamere i uprkos tome što nije reč o nekom perfektnom koncertnom snimku gde se upoznajemo sa bendom, svirkom, tehnikom, nema nikakve sumnje da materijal ostavlja utisak kao da smo bili tamo.
Film je sastavljen praktično samo od snimaka svirke iz kluba i ničeg drugog. Sirov ja materijal ali je sirova struktura i to je manje-više to.
Ovaj film je autentičan dokument, i ne smeta mu što se na njemu nije mnogo intervenisalo, ali u suštini iako tu nekog filmskog jezika i izraza ima, ipak ovo nije izazovno, više važno ostvarenje.
* * 1/2 / * * * *
Daroviti Britanac Clive Donner režirao je SPECTRE, televizijski film po scenariju Gene Roddenberryja, o detektivu za okultna pitanja koji iz Amerike odlazi u Britaniju da reši slučaj sujeverja sestre moćnog aristokrate, da bi se brzo ispostavilo da ona nije sujeverna već da je demon prisutan na imanju, i u porodici.
Clive Donner ima Roberta Culpa u glavnoj ulozi, Johna Hurta u sporednoj i majstore kao što su Gig Young i Gordon Jackson kao podršku, i film ima neke momente nadahnuća, međutim priča nije dobro koncipirana u dramaturškom pogledu. Od prvog trenutka je glavnom junaku jeste da je posednutost realna i da je demonsko prisustvo nesporno, a njegov sidekick koji bi trebalo da je racionalan je skroz neubedljiv jer realno ni nema nijedan argument da bi dokazao suprotno. Kada ta dinamika između "vernika" i "racionalnog" ne funkcioniše a predstavlja bitan deo, ostaje odnos protagoniste sa negativcem koji je dosta krut i u kom nekog naročitog razvoja ili napetosti nema.
Film je solidno realizovan, i kao režija Clivea Donnera ima duha, međutim pravi horor je ugođaj je izmakao, ni triler se baš nije desio, no SPECTRE je na kraju krajeva ipak prijatno gledalačko iskustvo.
Slade je jedna od neobično uticajnih grupa koja je ostavila dubok trag kako u punku tako i u hard rocku, svojim spojem nepretencioznog pristupa muzici, ukupnog dizajna u kom se svirka prožimala sa odevanjem i celokupnim imaginarijumom koji je pratio bend a SLADE IN FLAME je film koji su snimili 1975. godine kako bi proširili svoje polje delovanja i na igrane dramske strukture po uzoru na Beatlese i najveće zvezde.
Film je pisao veoma ozbiljni scenarista Andrew Birkin koji potom pisao veoma popularni NAME OF THE ROSE ali i tvrđi art house CEMENT GARDEN, a režirao ga je isto veoma ozbiljan reditelj Richard Loncraine koji je snimio niz najrazličitijih žanrovskih pokušaja, pokrivši sve - od projekata sa jakim autorskim pečatom, adaptacija literarne klasike pa sve do čisto zanatskih holivudskih angažmana na kojima se nije pitao puno.
Loncraine je respektabilan reditelj i u tom smislu FLAME je zanimljivo izveden film o usponu benda tokom šezdesetih koji nekih naročitih paralela sa Sladeom baš i nema. Film je veseo ali nije komedija i sporadično je vrlo zanimljiv, ali nažalost kao celina ipak nije dovoljno razvijen da bi se nametnuo kao bitan rokenrol film.
Priča ima dramsku ambiciju koju ne uspeva uvek da isprati sklopom događaja, struktura je epizodična i vrlo često anegdotska, i reklo bi se da je tu još ponešto dodato od strane samog benda i da su se u tom segmentu najviše mešali.
Pa ipak ovaj film je zanimljiv, ne samo kao artefakt jedne epohe i jednog od važnih bendova koji možda nije samim umetničkim radom izborio svoj dubok uticaj na imena u rasponu od Bijelog dugmeta do Ramonesa.
* * 1/2 / * * * *
Ulli Lommel pored mase raznog schlocka kog se nasnimao, imao je faze saradnje sa Fassbinderom, Warholom pa i Russ Meyerom. Ako imamo u vidu senzibilitete navedenih velikana, ništa tu nije nespojivo.
U fazi saradnje sa Warholom, snimio je dva punk filma, COCAINE COWBOYS i BLANK GENERATION.
BLANK GENERATION nosi naslov pesme Richarda Hella i glavnu ulogu igra upravo on, i to njujorškog muzičara i pesnika Billyja koji upoznaju francusku novinarku poslatu da ga snimi, i zaljubljuje se u nju.
Novinarku igra Carole Bouqet, u najboljoj formi, godinu dana pre nego što će postati Bond-devojka. Nažalost, od novotalasovskog omaža u najavi, dobili smo konfuzan film u kom možemo da gledamo Carol, slušamo Hella i Voidoidse u punoj snazi kako praše, čak vidimo i malo Warhola, ali generalno kao celina, BLANK GENERATION ne nudi mnogo.
Zapleta zapravo nema, sveden je na jedan rudimentarni i reklo bi se usput smišljeni ljubavni trougao, no kako u kadru ima jako zanimljivih elemenata, to na kraju krajeva nije ni bitno.
U ovom filmu naprosto ima šta da se vidi, hteo to Ulli Lommel ili ne.
* * / * * * *
Will Smith je dugo pokazivao želju da radi sa Melom Gibsonom kao rediteljem, čak i pošto je pao Cancel, ali svoj melgibsonovski film snimio je sa Fuquom kao rediteljem.
Nije problem u tome što Fuqua nije Mel, već zato što ni na jednom nivou nema senzibilitet kojim bi mogao da uzdigne osetljivi materijal na viši nivo.
EMANCIPATION je film o Whipped Peteru, ikoni abolicionizma u Americi, robu čija su unakažena leđa na fotografiji postala simbol oslobođenja robova. Znači, priča je aktuelna ali osetljiva u pogledu kako se može uraditi i ideja iza ovog projekta jeste da se ne pravi neka istorijska biografska melodramska rekonstrukcija već jedna veoma "elementalna" priča o čovekovoj borbi za opstanak.
Bill Collage je napisao veoma jednostavan, sveden scenario u kom se Peter postavlja kao lik i onda kreće u bekstvo pred "lovcima" na odbegle robove i film se posle pola sata pretvori u film-potere. I u tom pogledu ovo zaista jeste pretendovao da bude APOCALYPTO našeg vremena. Problem je u tome što osim Willa Smitha koji se odlično snalazi u glavnoj ulozi i pravi neki most između stvarne ličnosti i akcionog heroja, sve ostalo u filmu je vrlo "konvencionalno", i onda to sve meni deluje prazno.
APOCALYPTO je takođe sveden ako bismo sagledavali karakterizaciju i sklop događaja ali realizacija je takva da se zauzima veoma aktivna pozicija, subjektivna, snažna, sa dosta duha u pogledu apsurdnosti pojedinih situacija. U EMANCIPATION vizura je veoma "objektivna", u nekim scenama se čak oseća kao da nema ni jasne direkcije u tome šta je ugao iz koga će se postaviti i pri početku ima nekih scena izvedenih iz nekoliko dosta uopštenih pokreta kamere, bez jasnog protagonizma u kadru ili detalja koji sugerišu neke narativne zamajce. Ostavljam mogućnost da sve ovo bolje izgleda u bioskopu sa tim širim planovima i da glumačka igra privlači pažnju gledaoca, ali na malom ekranu mnoge od tih scena deluju ispražnjeno od energije zbog te uopštenosti vizure.
A onda kad nema tog filmskog izraza, Collageov dosta sveden scenario, namerno baziran na arhetipskim situacijama i odnosima deluje takođe vrlo prazno.
Naravno, ovo je ozbiljno izveden film, sve ovo o čemu govorim jesu efekti nekih autorskih odluka na moj utisak. Moguće je da nekom drugom to deluje efektnije nego meni.
Mnogo sam očekivao od fotografije Boba Richardsona, jednog od najboljih DPjeva u istoriji filma. Nažalost, dobili smo jednu agresivno "ispranu" sliku dovedenu do crno-belog, i ponekim akcentom u boji. Ovo rešenje mi deluje kao neka aluzija na filmove o Holokaustu koji su crpili snagu iz takve fotografije, ali nažalost ovde se taj efekat nije desio, pa to rešenje deluje tako pretenciozno. Fuquini pogrešni zahtevi i agresivna rešenja u koloritu oduzela su sve atribute kojima sam se nadao od Richardsonove fotografije.
Sama realizacija i svi elementi verovatno zaslužuju * * * ali moj utisak je nažalost bliži * *
LUČA Ivice Vidanovića je barem u dva aspekta istorijski značajan film.
Prvo, reč je o prvom slučaju crnogorskog filma koji je rimejkovan. U izvesnom smislu, dve ekranizacije SMRTI GOSPODINA GOLUŽE Branimira Šćepanovića, pisca rodom iz Crne Gore, od kojih je prvu režirao Živko Nikolić, takođe rodom odande, na neki način mogu pretendovati na taj status ali tu ipak nije reč o rimejku filma nastalog po originalnom scenariju niti je u drugoj ekranizaciji rekonstruisn Nikolićev postupak. Stoga ako tu dilemu sklonimo s puta, da, LUČA je prvi crnogorski film koji je negde rimejkovan.
U izvornoj verziji Gojka Berkuljana zvao se ISKRA i bio je smešten u okolnosti crnogorske svakodnevice a prošli događaji su se ticali antibirokratske revolucije. Ipak, u samom političkom kontekstu, LUČA je ipak bitno konkretnija i rekao bih da je ovde reč o drugom pokušaju u kom su nedostaci originala u nekoj meri ispravljeni.
Drugo, reč je o prvom filmu koji je strimovan na servisu Apollon koji je planirao da u predstojećem periodu pusti 52 filma. Uprkos tome što su svi filmovi koje Apollon proizvodi u opticaju i za bioskope i neki se tamo prikazuju, izlazak filma pravo na striming je veoma specifična stvar i istorijski događaj.
LUČA je kompaktan krimić, misterija sa egzekucijom trilera koja je izvedena u Apollonovom minimalističkom produkcionom okviru ali bez ikakvih vidnih oskudica, osim jedne koja je veoma važna, a to je neujednačena glumačka podela. Jovo Maksić u glavnoj ulozi i Davor Janjić u svojom poslednjem pojavljivanju nisu baš uvek na istoj talasnoj dužini sa partnerima koji nisu u istoj formi, klasi i raazredu u pogledu iskustva.
U dramaturškom pogledu, LUČA ponavlja koncepciju ISKRE ali je svakako jasnija, sa preciznije odvojenim vremenima u kojima se priča odvija. Rizik da se film pretvori u salatu vremenskih tokova je izbegnut. Rešenje po kom se priča izlaže kroz scene - slike iz različitih vremena je zanimljiva, riskantna ali se rizik ovde u primarnom narativnom pogledu isplatio - film je zanimljiv i jasan.
Doduše, kada se uporedo u tri glavna vremenska toka sprovodi dramska radnja, onda nijedan nije dominantan i nijedna drama nije punokrvna, što održava misteriju na nivou ali slabi trilerski aspekt. No, kako rekoh LUČA je kompaktna i ova koncepcija uz određena ograničenja daje solidan rezultat.
U vizuelnom pogledu, Ivica Vidanović nudi jednu estetiku bližu televiziji, sa dosta pokreta kamere, dosta krupnih planova koji se smenjuju sa veoma širokim i na tom nivou grade jednu dinamiku koja se ponekad ne može stvoriti događajima u kadru, tako da na ekranu ima sasvim dovoljno pojava koje gledaoca čine zaposlenim i drže mu pažnju. Ako imamo u vidu da je film primarno pravljen za striming, ova strategija je više nego opravdana, mada takva rešenja se danas dosta koriste i u bioskopu.
Kod nas pojam "televizijskog filma" često nosi pežorativnu upotrebu, iako je ova forma praktično na izdisaju i samo par manje važnih američkih mreža je još uvek gaje, dočim u Britaniji je veoma živa i ne zaslužuje da se sagledava neozbiljno. Naprotiv.
LUČA će sigurno u mnogim situacijama upravo dobijati taj epitet "televizijskog flima" kao modela diskvalifikacije, no ona ipak jeste bioskopski film jer je imala prikazivanje na filmskim festivalima i u bioskopskim salama. Tako je vidim i ja.
U našoj tradiciji ona izlazi deset godina nakon USTANIČKE ULICE Miše Terzića ali i samo par meseci nakon TRAGA DIVLJAČI, gde sa prvim deli savremeni milje a sa drugim temu. Ko je bio zadovoljan gledajući te filmove, imaće dosta toga da nađe u LUČI. S druge strane, svi onima kojima je triler kao forma dalek, kojima krimić smešten kod nas deluje smešno i sl. neće promeniti svoje predrasude, uprkos tome što se LUČA danas ipak pojavljuje u trenutku kada je odnos prema ovom žanru izmenjen i popularnost mu je porasla.
EDGE OF DARKNESS je imao dve verzije, britansku seriju i američki film. Nema nikakve sumnje da je EDGE OF DARKNESS umnogome bio inspiracija za nastanak ISKRE, pa samim tim i LUČE, ali razlike između ove dve verzije nema. Vidanović je napravio mali apgrejd pojašnjavajući događaje i konkretizujući okolnosti, i to je manje-više sve. Nadam se da će gledaoci LUČE koji nisu gledali ISKRU potražiti i Berkuljanov film.
Ako imamo u vidu produkcione uslove, film može da zasluži i * * * ali pošto to gledaoce ne treba da zanima, onda * * 1/2
KRISTINA Nikole Spasića je film hibridne forme koji je posle nekoliko inostranih festivala došao pred našu publiku na Festivalu autorskog filma. Reč je o filmu sa fassbinderovskom pričom izvedenom žilnikovskom tehnikom.
Dakle, jednu melodramu, relativno jednostavnu, rudimentarnu i arhetipsku igra glavna protagonistkinja, stvarna ličnost igra sebe kao lik, dočim ostale likove igra kombinacija naturščika, stvarnih ličnosti koje igraju fikciju sebe i zaboravljenih glumaca koji su kao naturščici.
U centru filma je Kristina, seksualna radnica iz trans miljea koja je radeći taj posao uspela da finansira svoju tranziciju a potom i jedan građanski način života u kom živi u solidnim uslovima, sakuplja antikvitete i interesuje se za regresivnu psihoterapiju bez hipnoze i veru.
Dakle, ovo nije MARBLE ASS, totalna margina i socijala, naprotiv, ovo je priča o jednoj skroz socijalizovanoj osobi koja je izvršila punu tranziciju i radi na tržištu seksa. To naravno čini ovu priču veoma unikatnom jer takve ličnosti nismo puna puta sretali, ni na filmu, ni u našoj javnosti.
Film je stoga mnoogo više fokusiran na karakter i na tu melodramsku okosnicu koja se pokreće kada prođe duži ekspozicioni deo, nego na pretpostavljeni aktivizam. Štaviše, jedan od glavnih aduta filma jeste to što je određen ličnošću tj. likom a ne nekom agendom koja proizlazi iz svojstava te osobe.
Uslovno rečeno, depolitizacija života trans-osobe, a pored toga i njena puna socijalizacija iz vizure građanskih normi, može mnogo više da učini od nametljivog aktivizma jer stavlja fokus na ljude, a drugi ljudi najpre mnogu razumeti različitost onda kada je vežu za ljude a ne za ideologiju ili neku specifičnu socijalnu situaciju.
Na duže staze, ovaj film može imati veći politički i aktivistički potencijal od onih koji imaju tu primarnu funkciju.
Imajući u vidu okolnosti rada, dakle da film nije izveden sa profesionalnim glumcima, veoma je estetizovan. Rad sa naturščicima diktira manji broj pozicija kamere i mahom statične kadrove, ali izbor planova i osvetljenje direktora fotografije Igora Lazića je veoma uspeo i ovaj film nema sirovost ili tehničku nesavršenost koja je često pratila Žilnika.
Isto tako film je veoma disciplinovan u izrazu. Ova vrsta filma generalno teško uspostavlja konvenciju u kojoj komunicira sa publikom, gledalac mora da prepozna ideativnost samog sadržaja kako bi se sa njim povezao. Međutim, ovde tih teškoća nema. Ispovedni ton pojedinih deonica, sa scenama koje su dramske veoma dobro i organski funkcioniše. Konvencija se lako i brzo uspostavlja. Ne samo kroz kontinuitet Kristinine izvedbe već i kroz ritam, izražen unutar kadra kroz kadriranje i mizanscen ali i kroz montažu i veoma precizno odmerena trajanja.
U tom pogledu, pronalaženje osobe kao što je Kristina bio je krupan prvi korak, ali se autor Nikola Spasić na njemu nije zaustavio već je oko toga pažljivo izgradio jedan veoma osmišljen i koherentan film potpuno nezavisno od nje.
Naša kinematografija je u ovom formatu imala pionirsku ulogu i velike uspehe, ali ovakav film do sada ipak nije imala.
* * * / * * * *
VOORBIJ, VOORBIJ Paula Verhoevena je jednočasovni televizijski film iz 1981. koji je ovaj velikan snimio u fazi kada je već bio afirmisan. Po scenariju svog stalnog saradnika Gerarda Soetemana, Verhoeven je snimio jedan briljantan, "mali" film o temi koja je imala snažan odjek u Evropi tog vremena.
Priča prati grupu pripadnika holandskog Pokreta otpora koji su izgubili druga u poslednjim danima rata, nacistu kome se izgubio svaki trag, ali onda ga jedan od njih slučajno ugleda kao nemačkog turistu u Amsterdamu i pokušava da okupi staru ekipu da se osveti i ispuni zavet dat na grobu palog druga.
Međutim, prošlo je 35 godina, njihovi životi su pošli raznim putevima, i samo jedan od njih pristaje da mu se pridruži u akciji, dok troje iz raznih razloga i na razne načine to izbegava. Ovo nije road movie, ali jeste film o jednom intimnom putovanju nekadašnjeg političkog aktiviste i gerilca i susretima koji ga menjaju, vodeći ga prema završnici.
Ritam filma je naizgled lagan, ali je dinamika vrlo intenzivna. Ovo nije film koji obiluje akcijom, i uprkos tome što tehnički nije kamerno ostvarenje, uglavnom se bazira na susretima dve osobe, i ne više od toga, sem u pasažnim scenama. Međutim, Verhoeven je efikasan i propulzivan u izvedbi, tako da film donosi elegičnost ove priče o osveti ali ga njome ne potapa.
Soetemanov scenario se bavi situacijom koja je fikcionalna ali je uverljiva, i ovo nije jedini film na temu susreta žrtve i dželata iz Drugog svetskog rata. Međutim, on uspeva da kombinuje priču o ljudima i društvu koji su se za 35 godina promenili, od zaveta datog na grobu, da manje-više situiranog zakoračenja u starost. Kroz staru priču, iznosi novu.
Konačno su ovi stari Verhoevenovi radovi dostupni na pristojnim kopijama a VOORBIJ, VOORBIJ je vrhunski televizijski film čiji se kvalitet prepoznaje i bez poznatog potpisa na mestu reditelja.
UBISTVO U NOĆNOM VOZU je televizijski film Lordana Zafranovića snimljen po scenariju Mirka Kovača u kom je obrađeno jedno nerešeno ubistvo iz tog vremena.
Reč je o duo drami u kojoj glavne uloge igraju Cica Perović i Dragan Nikolić, kao dva usamljena gubitnika koja su se našla u istom kupeu za nepušače.
Glavna zvezda ovog filma je Lordan Zafranović koji sa direktorom fotografije Predragom Pegom Popovićem pravi veoma vibrantnu, realisitčku a opet estetizovanu sliku, sa dosta pokreta kamere, atmosfere, detalja, kako objekta i rekvizite tako naravno i samih lica.
Za njim idu glumci koji su sjajni u glavnim ulogama iako je tekst Mirka Kovača mahom pripovedački. Svaki ispriča svoju priču, ima malo nekog blago apsurdnog sukoba ali ovo je jedan od onih slučajeva kada je reditelju bio potrebniji literata nego scenarista u klasičnom smislu. Zafranović je od Kovača i to dobio.
Svakako da ovaj film predstavlja samo jednu moguću verziju zločina koji je iza sebe ostavio jednu žrtvu, ubijenu bez nekog jasnog motiva.
COUPEZ! Michela Hazanaviciusa je rimejk japanske senzacije koju on pozicionira kao "mali" film posle preambicioznog promašaja LE PRINCE OUBLIE koji doduše nije naišao na tako crne reakcije kao što je moja, ali slutim da ipak nije baš imao recepciju na adekvatnom nivou.
Hazanavicius se ovde brže-bolje vraća temi kojom najbolje vlada a to je film. I pravi film o snimanju filma o zombijima u kome se snima film i pravi zombiji napadnu ekipu. Dakle, ideja je vrlo refleksivna, vrlo postmoderna, i Hazanavicius tu briljira u onome što je očekivano - ali posle LE PRINCE OUBLIE se ne može uzeti zdravo za gotovo - a to je sam film koji se snima i dat je u integralnoj formi, odnosno samo snimanje tog filma, dato u real timeu.
U drugom činu koji se odvija između ta dva briljantna set-piecea imamo život junaka u kome gledamo kako bivaju dovedeni u tu ponižavajuću situaciju da snimaju u real-timeu zombi film koji će se strimovati uživo na japanskom servisu. Ono što tu Hazanavicius postavi na nivou odnosa i motivacija kasnije veoma limitirano razrati u trećem činu, a jedan bitan motiv - želju rediteljeve kćerke da upozna trenutno aktuelnog glumca recimo u trećem činu ne aktivira uopšte.
Ne kažem da mi je to pokvarilo uživanje u filmu jer je Hazanavicius ispravno shvatio da će i nas zabaviti ono što njega najviše zabavlja a to je ta cela priča o filmu kao velikoj iluziji, i njegovom nastanku sa puno muke i improvizacije, i to je duhovito, briljantno izvedeno, i to je u suštini ovaj film.
Ono što ga odvaja od statusa remek-dela i ostavlja na nivou jako dobrog i veštog filma jeste upravo to što Hazanavicius ne unosi dublju karakternu transformaciju već ih ostavlja na tipskom nivou, što je legitiman postupak, da nam nije najavio kako planira neku dubinsku intervenciju a nje zapravo nema.
No, ova diskusija u suštini jeste ipak prevashodno čisto akademska i većinu gledalaca garant nije briga o tome šta je najavljeno a šta se desilo jer sve ovo je ukupno uzev efektno i zabavno.
Svakako da COUPEZ! automatski ulazi na listu filmova koje će profesori puštati studentima kako bi im objasnili proces nastanka filma.
Nama je zanimljiv detalj da lik pomoćnice režije Joanne Tanović igra glumica rodom sa Kosova i Metohije Luana Bajrami, što verujem nije slučajnost, ali dobro, ljudi smo.
Film je inače imao naslov Z i na apel ukrajinskih filmadžija je pred otvaranje Kana promenjen u COUPEZ dok je internacionalni naslov isti kao na japanskom originalu - FINAL CUT.
Hazanavicius u istoj godini kada i Assayas ima seriju IRMA VEP, pravi film o filmmakingu, i uprkos tome što ih u nekim segmentima zanimaju iste stvari, zapravo Assayas nudi ono što je Hazanavicusa manje zanimalo tako da su komplementarni.
* * * / * * * *
PORTRET VAN ANTON ADRIAAN MUSSERT Paula Verhoevena je veoma kompaktan televizijski dokumentarac o holandskom kvislingu, jednom od mnogih zapadnoevropskih ekstremnih desničara koji su se povezali sa Hitlerom i dočekali okupaciju računajući da će dobiti vlast, a onda kad su je se dočepali shvatili da Nemci baš i ne žele da ispunjavaju njihove nacionalne fantazije već samo svoje.
Mussert je streljan 1946. zbog izdaje ali njegova vladavina je bila obeležena istovremeno apsolutnom lojalnošću Hitleru i pokušajima da Holandija ostane država i ne postane nemačka pokrajina. Video je Hitlera kao proroka a Himmlera kao đavola, i na kraju je završio na sudu braneći se zastupajući svoje stavove i iznoseći istine o trvenjima sa Nemcima.
Verhoeven pravi jako uzbudljiv portret koji se izlaže u kontinuitetu, od detinjstva ka kraju života, sa odlično izabranim i pronađenim sagovornicima i dosta dobrim arhivskim materijalom koji je relevantan i usklađen sa narativom.
U suštini, ovo je priča o čoveku sa enormnom istorijskom ambicijom i ideološkom zabludom koji je završio kao opskurna istorijska fusnota.
Izraz je čist, dinamičan, efektan, bez mnogo dilema. Verhoeven je govorio o snazi tog sećanja na izdajnike i njihovom mestu u društvu kao nečemu što ga je obeležilo jer je kao mladić zamalo postao kvislinški zet. U ovom dokumentarnom filmu je dao jako uspešnu sliku tog vremena i teme.
Rodrigo Sorogoyen je u AS BESTAS snimio jedan na mnogo nivoa zanimljiv film. Po prvi put izlazi iz grada i odlazi na selo, donoseći razne anksioznosti koje su u agrarnom kraju mogu osetiti. Isto tako pravi odmak i u stilskom pogledu, ali u osnovnim autorskim obeležjima ostaje na liniji.
Glavni junaci priče su "stranci", bračni par Francuza u jednom galicijskom selu, koji su tu došli i naselili se u blizini daljih rođaka, krenuli da se bave poljoprivredom i odmah upali u sukob sa lokacima - jer su odbili da potpišu prodaju zemljišta norveškom vetroparku.
Ubrzo entuzijastični Francuzi postaju "veći katolici od Pape", odnosno veće lokalpatriote od samih meštana koji bi da pobegnu iz svog sela glavom bez obzira. I vremenom tenzija između njih i dva brata koji su frontmeni lokalne zajednice kreće da dobija opasne dimenzije.
Sorogoyen pravi triler i nema nikakve sumnje da ovo jeste tako žanrovski opredeljen film. Međutim, ne odlazi u smeru žanrovskog žargona, odnosno raznih elipsi i fokusiranja priče na jedan predznak i ostaje u domenu jedne veoma tenzične melodrame odnosno studije karaktera gde se napetost generiše u situacijama koje su nisu nužno trilerske, mada ima i takvih.
Isabel Pena i Sorogoyen u scenariju, koncipiraju film sa dosta istaknutom ulogom dijaloga, snažnim preispitivanjem društvenih pitanja i kontradikcija u kojim žive junaci, i svemu onome što ih dovodi do sloma.
Film je izuzetno atmosferičan, sveden, i usled samog rediteljskog postupka otvara pitanje žanrovskog predznaka, no na kraju time ipak samo proširuje okvire onoga što mi smatramo trilerom. Sorogoyen nije prvi reditelj koji je krenuo sličnim putem, ima francuskih preteča te vrste, ali tu estetiku svakako unapređuje za sadašnji filmski trenutak.
Sama tema napuštanja sela i poljoprivrede usled uspostavljanja enegergetskog odnosno industrijskog pogona prisutna je u raznim formama poslednjih godina, počev od izuzetnog filma PROMISED LAND Gusa Van Santa. Ona je prisutna i u svakodnevici ljudi širom sveta, pa i kod nas. U tom smislu, ovaj film ima i dozu direktne političke gotovo aktivističke aktuelnosti, no ona srećom proizlazi iz veoma kompaktne i jasne filmske priče.
* * * / * * * *
THE CITY Harveya Harta, po scenariju Johna Wildera, jeste veoma uspeo televizijski krimić u kom glavne uloge detektiva igraju Don Johnson i Robert Forster a mladoh psihopatu koji progoni kantri pevača igra Mark Hamill.
Televizijski film je slikao Fred Koenekamp, veliki majstor i taj film look se oseća. Pokreti kamere su vešti i daju posebnu propulzivnost naraciji a scenario Johna Wildera je zahteva.
Kako naslov kaže, ovo je film o "gradu", ogromnoj urbanoj džungli u kojoj dvojica policajca jure solera psihopatu koji je u tim okolnostima sitniji od igle u plastu sena. Nema doušnika, nema poznatih kontakata, jedini trag su njegove žrtve i nepodobštine koje ostavlja za sobom.
Sa ovakvim glumcima u tri ključne uloge i jako veštom realizacijom, malo šta je moglo poći naopako, i realno ništa i nije. THE CITY iako deo "potrošne robe" napravljene za televizijske potrebe i dan-danas bez problema može da se pogleda i bude podjednako uzbudljiv.
Nikyatu Jusu postigla je ogroman uspeh sa filmom NANNY na festivalu Sundance, i sada je čeka film za producentsku kuću Jordana Peelea. Ipak, kad sam pogledao NANNY prvo mi je bilo teško da shvatim šta je u tom filmu tačno horor. Meni je iskreno to više delovalo kao neka psihološka studija sa nekim tako malo maštovitijim scenama sna i maštanja u kojima se pojavljuju neka "strašna" bića koja služe da ovaplote neke tradicionalne legende koje su formirale junakinju.
No, nije problem ovog filma to što sam se ja nadao hororu a nisam ga dobio. Već u tome što film nije naročito zanimljiv, nije nešto pametan niti dinamičan, nije perceptivan, niti ubedljiv. Sve u svemu, NANNY mi deluje kao jedno veliko ništa koje je imalo koristi od afričkih autorskih sudbina, na jednom mestu.
Nadam se da će Jordan Peele i Win Rosenfeld znati šta da rade sa Nikyatu.
* * / * * * *
NIGHT CHASE Jacka Starretta je televizijski film u kom glavne uloge igraju David Janssen i Yaphet Kotto.
Janssen igra begunca od zakona osmunjičenog za ubistvo (a znamo da je izgradio karijeru igrajući baš u originalnoj iteraciji FUGITIVEa kao TV serije) a Kotto igra taksistu kog angažuje da ga vozi u noći tog bekstva gde je malo konkretan a malo besciljno luta.
Film bi se mogao nategnuto proglasiti pretečom COLLATERALa jer imamo taksistu crnca i belca u bekstvu koji ide okolo i "završava" neke stvari, ali to je ipak nategnuta paralela.
Starrettova režija je solidna, ali ipak ne na nivou njegovih najboljih filmskih i televizijskih radova. Ovaj road movie dosta luta u pogledu pristupa i toga šta na kraju želi da postigne, i stilski i emocionalno.
Kottoa je uvek prijatno gledati i on je ovde bio raspoložen da radi i nešto bolje. Ali nije se desilo.
TOBY DAMMIT Federica Fellinija bi se po starim standardima smatrao srednjemetražnim filmom a danas je sve kraće od 45 minuta kratki film a sve duže nije, pa i ovaj tehnički jeste dugometražni.
Tehnika na stranu, trajanje ovog filma najmanje je zanimljivo pitanje. Svakako da je reč o veoma ambicioznom delu i ono što bi se otvorilo kao pitanje jeste da li je zapravo ovakva estetika održiva na dužoj minutaži?
TOBY DAMMIT je jedna satirična art house forma horora u kojoj Terence Stamp igra iscrpljenog, razvratnog, pustopašnog i intoksikovanog britanskog glumca klasičnog repertoara koji dolazi u Italiju da snima špageti vestern na biblijsku temu, u produkciji katoličke crkve.
Na tom putu on odlazi na dodelu nagrada gde će biti promovisana njegova nova rola a na kraju pronalazi svoj kraj, na početku - u onome što ga je dovelo u Italiju a to je najnoviji model "ferarija" koji su mu obećali producenti.
TOBY DAMMIT je satira, sa veoma grotesknim postupkom i Fellini tu kritikuje pre svega italijansku kinematografiju, od pretencioznosti špageti vesterna, preko njihovih raznih internih odnosa, Carla Pontija, pa i sebe samog, do isluženih američkig glumaca koji tu dolaze da igraju iako zapravo ne znaju gde se nalaze.
Svet u kom se ovaj film dešava je briljantno izveden, bez slabe tačke i što je još najneverovatnije, bez ijednog detalja u kom nije stilizovan ili u kom "probija stvarnost" u njega. TOBY DAMMIT kao delo od pre pedesetak godina izgleda mnogo više kao neki jako precizno i ozbiljno izveden Tim Burton, a možda i Guillermo Del Toro kada bi on to umeo.
Samo ovde je ta "totalna stilizacija" namenjena odraslima, i u suštini jednoj niši koja razume Fellinijev obračun sa italijanskim filmom i samim sobom.
Manje zanimljiv ali i manje istaknut segment je onaj koji se tiče eventualnih biblijskih referenci jer one su utkane u sam zaplet i priču o tom vesternu koji naslovni lik treba da snima. Rekao bih da su one u ovom filmu od sekundarnog značaja i da je ovde mnogo veća tema Italija i njeno samoviđenje, u kom bitnu ulogu igra film ali i ljudi koji se njime bave.
Fellini je imao i neorealističke i hiperstilizovane filmove. Ovo je stilizacija u kojoj je možda i najdalje otišao, ispitujući neke granice, ali se poigravajući i sa stravom koja je ovde više suštinska nego formalistička. Praktično, kada uzmemo sve u obzir, jedini segment italijanskog filma koji ovde nije potkačio jeste upravo italo horor.
Film vredan svake pažnje.
Holy shit, nisam ni znao da ovo postoji. Mora se pogledati. Hvala!!!!!
Aaron Eckhart je glumio u filmu ERASED Philippa Stoelzla, najboljem non-major derivatu TAKENa, a ozbiljnom konkurentu i za najbolji uopšte. U filmu LINE OF DUTY Stevena C. Millera, kog ne prepoznajemo po nekim sjajnim naslovima - naprotiv, mahom po onome što je simbol sunovrata karijere Brucea Willisa - pretenduje na jedan od najboljih non-studio rip-offova DIE HARDa.
Ironija sudbine je u tome da je Miller učestvovao u uništenju Willisovog ugleda, ali ga nije razorio jer je publika bila svesna šta se zbiva i znala je da razlikuje od DIE HARD od onoga što je došlo na kraju, da bi Miller na kraju možda svoj prvi dobar film izveo u formi DIE HARD rip-offa.
Šteta što eto nije to uradio sa Willisom, da podseti na dane stare slave i da ga usmeri da radi ono što najbolje zna i po čemu smo ga zapazili. No, rekao bih da je LINE OF DUTY kudikamo skuplji od recentnih Willisovih geezer teasera, kao i da je glumačka ekipa koju čini prekaljeni triling asova Aaron Eckhart - Ben McKenzie - Giancarlo Esposito bila mnogo angažovanija u svojoj igri nego što je bio Bruno.
Dva brata su otela kćer šefa policije. Kada propadne pokušaj policije da uhapsi jednog od njih, u poteru se uključuje pozornik koji ni ne zna šta je bio smisao akcije i u samoodbrani ga ubija. Kada ga istog sekunda suspenduju i objasne mu šta je uradio, saznajemo da je i on nekada bio ozbiljan policajac, da su ga suspenzije vratile na ulice i da će on sada pokušati da se iskupi i sam pronađe otetu ćerku - uz pomoć mlade YouTuberke koja sve to prati uživo za svoj kanal.
Pisac simpatičnog indie filma GRANT THEFT PARSONS potpisuje ovaj derivat DIE HARDa sa mismatched duetom junaka, najviše evocirajući uspomenu na DIE HARD WITH A VENGEANCE po stvarima kako se odvijaju, i u jednoj prilično solidnoj akcionoj izvedbi na ekonomičnom ali dobro iskorišćenom budžetu.
Miller ovde pokazuje sve što zna, i to što zna nije malo kad je reč o old school akciji. Scenario mu nudi dobar osnov jer nema mnogo komplikacija, ide se iz atrakcije u atrakciju i ne razmišlja se mnogo, a negativac kog igra Ben McKenzie je nesputani destruktivac veštine vrhunskog specijalca i fizičke izdržljivosti third-tier superheroja.
U ovom filmu nema gotovo ništa novo, i baš zato je svež jer ovakav old school retko kada dobijamo a da je dobro izveden.
* * * / * * * *
Mirko Kovač je imao priču o Nives Koen koja je u jednom svom delu govorila o filmskim radnicima koji pripremaju film i idu na izviđanje, ali se potom razvijala u nešto drugo. Kasnije ju je čak i izmenio da bi je prilagodio svojim novim političkim stavovima.
U Kovačevoj priči, jasno se aludiralo na Lordana Zafranovića i njegove ekipe.
Živojin Pavlović je pokušao nešto slično u svom televizijskom filmu RATNIČKI TALENAT koji je po njegovom scenariju snimio Vladimir Andrić. U njemu grupa filmskih autora i radnika ide u Vranovac, Pavlovićev Castle Rock u koji je smeštena njegova proza, pa i ovogodišnji film TRAG DIVLJAČI, i u Rudovači - takođe izmišljenom mestu, premda ima takav planinski vrh u Hrvatskoj - skautira lokalni rudnik za potrebe snimanja, a kasnije se na istom mestu skupi da terevenči, svako na svoj način privučen mladom konobaricom iz menze.
Uprkos tome što ima određene elemente "filma putovanja", ovaj televizijski rad je pre svega "film stanja". Andrić u saradnji sa direktorom fotografije Dušanom Stefanovićem pravi "film look", a glumačka podela j ne samo izuzetno talentovana već i u vizuelnom pogledu evokativna. Rade Marković igra reditelja, Pavle Vujisić direktora filma a Mića Tomić scenaristu dok konobaricu igra Milja Vujanović.
Sam milje kojim se film bavi jeste blago karikiran jer Pavlović za razliku od Kovača ne govori o svojim iskustvima već su junaci autori nekog bezveznog partizanskog filma. I u tome on malo na sitno potkačinje tada dosta aktivne autore manjih partizanskih filmova koji su putovali po zemlji i izvlačili novac od lokalnih zajednica za svoje filmove o NOBu u tom kraju, nezavisno od toga da li ga je na tom mestu zaista bilo ili ne.
Ukupno uzev, uprkos tim sitnim zavistima koje umanjuju autentičnost, RATNIČKI TALENAT je zanimljiv televizijski film u kome ima šta da se vidi i šta da se prepozna, pre svega zahvaljujući visokom dometu svih sektora ekipe.
Zach Golden se potrudio da najbolje što ume priredi DTV komični triler HIGH HEAT.
Ovo je jedan od onih filmova gde se autori trude da ono što mogu snime kako treba, i HIGH HEAT izgleda veoma solidno realizovano, čak na neki način i glossy. Međutim, film je sniman sa malim budžetom i onda se vrti oko dve i po lokacije.
Dakle, film izgleda lepo i lepo je izveden ali već i sa efektivnim trajanjem od 79 minuta, pomalo je jednoličan.
S druge strane, glavne uloge igraju Olga Kurylenko i Don Johnson. To je opet pa neki maherski potez B-producenata koji su izvršili pabirčenje glumačke podele u kojoj Don igra Olginog muža, što deluje dosta bizarno u Woke vremenima kad se vodi računa o razlici u godinama između muškaraca i žena - on je restorater s određenim vezama u podzemlju a ona kuvarica koja je nekada bila agent KGBa.
Njih dvoje ne znaju jedno za drugo u pogledu tajnih života ali se kao MR AND MRS SMITH sjajno snalaze kada krene nevolja iz podzemlja koja je po svojoj naravi takva da je dobro biti KGBova mašina za ubijanje.
Film je goofy i simpatičan, i Zach Golden ne pokušava ništa što ne ume da izvede, tako da na kraju film ipak ne nudi mnogo. Naravoučenije glasi da se nedostatak novca ne rešava ovom vrstom uštede - iako to jeste neki propisani način od samih banaka koje izdaju garancije - ako nestane pare, reducira se scenario a ne knjiga snimanja.
Dakle, možda je ovo što smo dobili iznuđena odluka, i rezultat je tehnički sporadično kompetentan ali ne nudi dovoljno gledaocu osim ako baš nije ljubitelj i poznavalac.
* * / * * * *
Davna 1999. godina bila je puna jako dobrih i važnih filmova tako da oni koji nisu valjali teško su nalazili put do pažnje čak i najstrpljivijih forenzičara.
Jedan od njih je THE MOD SQUAD, adaptacija čuvene serije koju je uradio veoma značajni scenarista koji će kasnije potpisati 8 MILE Curtisa Hansona i JOKER Todda Phillipsa. Silver je i tada bio veoma hip scenarista i studio je očigledno želeo da snimi nešto hip o ekipi koju si činili post-MY SO-CALLED LIFE i pre-HOMELAND Claire Danes, Giovanni Ribisi i Omar Epps, i nastupali kao mladi delinkventi koje je regrutovala policija da priđu događajima i ljudima kojim oni kao stariji i rigidniji ne mogu.
Silver ne pokušava da uozbilji ovu premisu. Naprotiv, on koncipira film i po ritmu i po sadržaju kao jednu od epizoda serije. Film traje sat i po, i ima tempo stare network televizijske serije i nažalost nema neku naročitu dinamiku. Stvari se odvijaju brzo ali bez neke gradacije. Zaplet je banalan, a istovremeno prekomplikovan, i sa likovima bez nekih nijansi ili pravog zadatka infiltracije, sve se na kraju svodi na jednu smenu scena visokog tempa.
Dakle, film je bezveze bio onda a bezveze je i danas, uprkos glumačkoj podeli u kojoj su imena poput Josha Brolina ili ekipi u kojoj je snimateljka Ellen Kuras. Sve je to nedovoljno iskorišćeno, površno i samo naređano.
Svi ljudi iz ove ekipe i pre i posle radili su bitno bolje stvari, i u THE MOD SQUAD nema šta da se otkrije o njima.
* 1/2 / * * * *
THE SALZBURG CONNECTION ima jednu briljantnu scenu, to je automobilska potera u kojoj glavni junak pokušava da omete otmicu glavne junakinje na saobraćajnicama jednog alpskog gradića, on u BMW kupeu, otmičari u mercedesovoj limuzini.
Ima i par sjajnih faca - tu su Anna Karina i Klaus Maria Brandauer. Ali, glavni glumac Barry Newman i generalni zaplet sa pokušajem junaka da se dokopaju tajne dokumentacije o nacistima i njihovim saradnicima generalno nije na dovoljno visokom nivou.
Lee H. Katzin je imao sigurno boljih režija od ove. Ovde je dosta krut, ima slabog glumca u glavnoj ulozi, i prejake sporednjake. Sem jedne i po izuzetne scene, ovde nema šta da se vidi i on nema kontrolu nad materijalom, na koju smo navikli.
* * / * * * *
Prebacivati bilo kom božićnom filmu da je derivativan je besmislena rabota jer svaki od njih na neki način i jeste upravo koncipiran kao nadovezivanje na tradiciju, nuđenje nečega što znamo sa malom dozom inovacije.
VIOLENT NIGHT Tommy Wirkole je tako nešto ali ne naročito uspešno, mada opet ne ni naročito neuspešno. Leitch pokušava da izgradi svoj rediteljsko-producentski brend sa quirky akcijašima gde postoje neke kao neobične priče, sa quirky ili komičnim elementima, tipa NOBODY ili VIOLENT NIGHT, obogaćene visokooktanskom akcijom.
Naishuller je u NOBODY to uspeo da isdigne svojim rediteljskim postupkom i da time ostavi daleko u pozadini relativno krut i tupav scenario.
Wirkola nije taj majstor. Ono što je najavljeno, to smo i dobili, David Harbour igra Deda Mraza zarobljenog tokom DIE HARD home invasiona i iznenađuje negativce nekim dosta tradicionalnim, da ne kažem arhetipskim veštinama ubijanja. I Leitchovi ljudi to sa Wirkolom sprovode u delo, i to nam je to. Njegov film je predug, sa neubedljivim dramskim scenama, usiljenim character arcovima i OK akcijom, ali ne na nivou Leitcha ili Naishullera.
U poređenju sa FATMANom, ovo je višestruko skuplji i pitkiji film, ali FATMAN je bolji, ne samo zato što ima Mela, već zato što ima mnogo promišljenije odnose među likovima i premisu.
Ovo sve je više okay-ish, a to ipak nije dovoljno za prvoklasnu porodičnu zabavu, čak ni sa ovako oprobanom premisom kojoj se sve prašta.
* * 1/2 / * * * *
Georges Lautner je po scenariju Michela Audiarda snimio izvanredno tvrd i specifičan krimić LE PACHA 1968. godine koji je po mnogo čemu bio edgy pa i vizionarski. Michelov sin Jacques je tada bio mali, ali da je bio umešan u pisanje scenarija, mogli smo reći da se tu anticipirao njegov rukopis.
1981. godine, Lautner je snimio film LE PROFESSIONEL, jedan prilično uspešan špijunski triler na tadašnjem box officeu, adaptaciju romana u kojoj su scenario pisali Jacques Audiard i Lautner a Micher dijaloge.
Nažalost, ovaj film nije odoleo zubu vremena. Danas deluje sporo, naivno, miscastovano, sa Belmondom koji je harizmatična zvezda ali žestoko promašuje žanr, sa raznorodnim atrakcijama kojima pribegava Lautner i koje izuzev jedne automobilske potere deluju loše, povremeno čak i parodično.
Jacques Audiard se vratio špijuncu četrdeset godina kasnije kada je pisao finale pete sezone serije LE BUREAU DES LEGENDES, ali izuzev uspeha ovog filma, možemo reći da iz njega nije zavredelo da se prenese dalje.
Priča prati Jean Paul Belmonda, u ulozi junaka koji je poslat od strane francuske Službe da ubije afričkog diktatora da bi mu usled iznenadnog apizmenta bio poslužen kao trofej i podvrgnut suđenju i robiji. On beži iz radnog logora i iz Afrike stiže nazad u Pariz, isto kada i njegova meta dolazi u posetu Francuskoj, i Služba kreće u lov da ga se nekako reši.
Premisa je atraktivna i dosta trošena, ali nažalost nije naročito dobro izvedena ni u jednom aspektu. Počev od Belmondove harizme koja je tu ali apsolutno ne odgovara ovom junaku, preko Lautnerove naivne inscenacije, do scenarija koji je isprazan, ovde je sve zaista dosta skromno.
Film uspeva nekako da stigne od početka do kraja i ima izvesnu istorijsku vrednost. Ali, objektivno jedino što je od njega preostalo jeste tema Ennio Morriconea koja se često čuje na nekim elegičnim montažama i špicama, a koja sa samim filmom, likovima i pričom nikakve veze nema.
Muzička tema je ostala da živi mimo filma, a to je nažalost za nju i jedina logična sudbina.
* 1/2 / * * * *
Na boljoj kopiji sam reprizirao Verhoevenov KEETJE TIPPEL, ekranizaciju autobiografske proze Neel Doff, i autorov drugi odlazak u temu prostitucije, i ovde zaista dobijamo sve ono što bi se od njega moglo očekivati, na tu temu a i inače.
Ovo je jedna socijalna priča, u osnovi biografska melodrama puna tragičnih događaja i teških okolnosti, nekih okolnosti i događaja koji su nama u današnje vreme skoro pa nezamislivi, ali izvedena je sa tako izraženim duhom, smislom za humor, proisteklom iz situacije ne iz vica, da film dobija još jedan sloj.
Keetje Tippel je alter ego Neel Doff, devojka iz siromašne kuće koja se 1881. godine doseljava u Amsterdam i vrlo brzo skončava na tržištu seksa, u koji biva iniciran silovanjem i zloupotrebom a profesionalizovana pod pritiskom porodice. Kada uspe da izroni iz tih okolnosti ulazi iz najniže u skoro pa najviše klase i tu shvata da postoji prijatniji ali zapravo bitno amoralniji svet kapitala i društvenog prestiža koji je u nekom smislu i suroviji od onoga iz kog je utekla.
Film je izgrađen oko jako uzbudljive glavne uloge Monique Du Ven koja je kroz celu karijeru kasnije i bila upamćena kao Keetje Tippel, i to ne samo u mom slučaju. Njena pojava je harizmatična, i Verhoeven je u saradnji sa Jan de Bontom sjajno stavlja u centar filmskog a ne samo pripovedačkog zbivanja. Film se gradi iz njenih pogleda, reakcija itd.
U određenom smislu, ovom duhu Verhoeven se vratio u filmu BENEDETTA, s tim što je ono priča o Srednjem veku a ovo o finalnim koracima pred punu modernizaciju Holandije i industrijskoj revoluciji.
Zanimljivo je kako u PARASITE imamo sličnu scenu plavljenja doma ljudi sa dna kao u KEETJE TIPPEL i kasnije priču o putanji ljudi iz nižih u više klase, ali datu u postmodernom ključu gde su ovi na vrhu blazirani i naivni, a ovi sa dna nemilosrdni.
* * * 1/2 / * * * *
David Michod je adaptirao knjigu Michaela Hastingsa THE OPERATORS u film WAR MACHINE o unapred izgubljenom i uzaludnom američkom angažmanu u Avganistanu. Brad Pitt igra glavnu ulogu, blago karikiranog generala koji dolazi sa velikim ugledom i nastupa sa svojom prepoznatljivom energijom ali postepeno shvata da ovaj sukob prosto nadrasta sve ono što je on znao i umeo kad je reč o ratu.
Film je delom satira, delom crna komedija o pozadini ratnih dešavanja i štabnim procesima koji se odvijaju u njemu ali i komična studija karaktera. Nažalost, Michod ni u jednom od ovih aspekata nije uspešan. Nijedan ne uspeva da razradi niti da postigne stilski balans.
Film je pre svega lišen energije, a ni smisao za humor mu nije prejak. Brad Pitt pod teškom maskom, pre svega perikom takođe svemu daje jedan nepotreban predznak.
Šteta.
* * / * * * *
VERONICA GUERIN Joela Schumachera je istinita priča o poznatoj irskoj novinarki koja je pisala o tamošnjem podzemlju i zbog toga na kraju bila likvidirana. Iako Joel Schumacher delimično u vizuelnom pogledu uspeva da evocira barem atmosferu problemskih filmova Kena Loacha kakav je HIDDEN AGENDA, u suštini ipak snima jednu banalnu, jednodimenzionalnu adaptaciju istinitog događaja u kome Cate Blanchett nema šta da igra - ona je sve vreme ista - energična, vesela, nesputana i željna da piše ekskluzivu. I mimo toga film ne odlazi.
Film uspeva da se istovremeno bavi uzbudljivim događajima, da ih ređa relativno dinamično i da bude dosadan, a harizmatična glumačka podela svoj magnetizam pokazuje na skroz pogrešan način i umesto da uzdigne likove, pojeftinjuje ih.
Poseban kuriozitet ovog filma je činjenica da ga je producirao Jerry Bruckheimer, neko od koga ne bismo očekivali mešanje u ovakvu priču.
* 1/2 / * * * *
Ipak je različit kontekst u kom je izašao HANCOCK Petera Berga u odnosu na trenutak izlaska SAMARITANa Juliusa Averyja. HANCOCK je izašao u vreme kad su DC i Marvel na filmu postojali ali su bili u povoju, na marginama tentpole filma, a danas kada izlazi SAMARITAN mi zaista imamo ogroman broj najrazličitijih stripskih i nestripskih varijacija na superheroje u raznim dramskim formama, od bioskopa do televizije.
Danas je jako teško napraviti varijaciju na superheroje koja nije viđena u stripu, ali i na ekranu. U tom smislu, priča o dečaku koji otkriva da je njegov ostareli i naravno džangrizavi komšija nestali i navodno poginuli superheroj, deluje potpuno bajato a i poslovno deplasirano jer iza sebe nema IP, nema shared universe i što je najgore, nema kvalitet.
Avery je ovde imao neke dobre saradnike, kao što je J.J. Perry a u prethodnom filmu je pokazao da zna kako se pravi visokooktanski žanrovski miks, dakle zanat mu nije nepoznat. Međutim, za razliku od OVERLORDa, ovde bajata ideja nailazi na bajatu realizaciju.
Priča je verovatno namerno stripped down jer je Avery mislio da se po tome razlikuje od ekranizacija stripova koje su koloritne i s puno raznih sadržaja i digresija. Ali, na kraju smo dobili jednu veoma svedenu priču koja je nezanimljiva, sa klišetiziranim karakterima neprijatnim za gledanje, izuzev samog dečaka i donekle heroja kog igra Sylvester Stallone.
Stallone se za razliku od prirodnog mačoa Eastwooda koji je postao deda kad je ostario, usled svojih steroidna i režima raznih pretvorio u babu, i tako u tom jednom grotesknom fizičkom stanju meni moram priznati izgleda krajnje odbojno i neprijatno za gledanje. Međutim, on ima određenu metafilmsku dimenziju kao neko ko jeste bio veći od života (a zapravo nije igrao superheroja - ne računam ovu senilnu fazu Gunnovih gostovanja u MCU i DCEU) i sada ga neko iznova otvara. I da je Avery uspeo njega i dečaka da okruži boljim likovima i unekoliko boljom pričom, možda bi ovde i bilo filma. Ali, nije.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 28-12-2022, 22:09:34
Stallone se za razliku od prirodnog mačoa Eastwooda koji je postao deda kad je ostario, usled svojih steroidna i režima raznih pretvorio u babu
Koliko istine u svega nekoliko reči.
Aaron i Adam Nee su svoj mejdžor debi THE LOST CITY snimali tokom leta 2021. godine, znači još uvek u vreme pandemije. To je bitan podatak jer ovaj film pati od jednog fenomena koji prati filmove snimane tokom pandemije a to je da su malo "nenaseljeni". Ostavljaju utisak kao da je u njima premalo ljudi, kao da nema statista, da su kamerni čak i kad su u eksterijeru i da su - u akcionim scenama i spektaklu neprijatno artificijelni.
Razlog za to je promena tehnike rada gde su filmovi u mnogo većim segmentima nego inače snimani u studijima pred LED ekranima i drugim zamenama za snimanje na lokaciji, kao i da se prosto rečeno izbegavalo angažovanje većih masa ljudi jer je bilo prekomplikovano.
Otud, THE LOST CITY je film u kome treba da se desi rimejk ROMANCING THE STONE Boba Zemeckisa, gde spisateljica ljubića iz grada odlazi silom prilika u džunglu u potrazi za blagom i tamo se zaljubljuje u mačo muškarca koji naizgled nije iz njenog sveta. Međutim, grada gotovo da nema, a džungla deluje kao da je snimljena u gradu (iako press materijal kaže da nije) i prosto kako nijedan ambijent nije elementarno atmosferičan, nema ni tog osnovnog kontrasta.
THE LOST CITY je parafraza ROMANCING THE STONE, ali nezvanična, i veoma je smešno što se relativno ozbiljan reditelj Seth Gordon potpisuje kao autor priče. Koje priče? Parafraze već postojećeg filma koji nije pomenut na špici?
Ovaj stepen rimejka, throwbacka, omaža ili ne znam već kako ovo da nazovem podsetio me je na odnos filma EKIPA Marka Sopića sa TRUE ROMANCE Tony Scotta gde imamo maltene preuzet bitan motiv, a nigde nije potpisan izvorni autor. Ovde je to izraženo do tačke da nema maltene nijedne kritike koja se ne bavi pitanjem te sličnosti.
Nisam od onih koji se opterećuje time gde je šta video, niti mi to umanjuje uživanje u filmu, ovde me je više zaintrigiralo to da apsolutno ni na koji zvaničan način nije nekako "legalizovan" taj transfer ideja iz jednog filma u drugi. No, stvari su očigledne, ako nisu pomenute na špici jesu u utiscima o filmu.
Krepka pedesetosmogodišnjakinja Sandra Bullock igra spisateljicu herc-romana koju otme bogati naslednik jer se ispostavi da je neka paraistorijska priča iz njenog romana istinita a četrdesetjednogodišnji Channing Tatum ide da je spase. Ovu razliku u godinama potenciram jer Sandra Bullock predstavlja deo te artificijelnosti filma. Ona je jako simpatična, jako šarmantna, ovu vrstu uloge može da igra u snu, ali budimo realni, ona je ipak baba i njeno lice koje deluje mlađe nije baš vitalno, više je zarobljeno u nekom neodredivnom vremenu što neumitno budi neku vrstu nelagode. Channing je s druge strane još uvek tu negde u biološkoj uverljivosti svog lika i uspeva da joj parira i učini taj odnos uverljivim.
Dijalozi nisu toliko duhoviti koliko su - da tako kažem - inteligentno i pažljivo poslagani, i čistom mehanikom zanata uspevaju da budu žanrovski efektni, premda scenaristi nisu našli ključ kako da prevaziđu ogromna infodumpovanja.
Balans akcije i komedije nije problematičan. Akcije je malo i u duhu je slapsticka, i u ovoj artificijelnosti - iako je film snimao Leitchov snimatelj Jonathan Sela - ona najviše strada.
Osnovni problem filma je to što mu nedostaje organska dimenzija. Uverljivije lokacije, opipljivija atmosfera, i glumci koji nisu u tom nekom specifičnom limbu svoje prošlosti i naše sadašnjosti. Uprkos činjenica da zvezde čine ovaj film uspelim - odnosno da one nose film - njihov habitus je doprineo tom osećaju artificijelnosti.
THE LOST CITY je film koji je sve uradio kako treba ali neka bitna stvar mu je izmakla.
* * 1/2 / * * * *
HOLLYWOOD MAN Jacka Starretta ima tu etiketu filma koji simpatiše Tarantino, ali nažalost ovo je ipak mnogo zanimljivije kada on prepričava nego kad se gleda.
William Smith stara figura s B-filma i televizije igra glavnu ulogu, glumca specijalizovanog za bajkerske filmove koji ulazi u koprodukciju svog novog filma sa mafijom i ne sluti da mu oni rade o glavi, opstruiraju snimanje kako bi on probio rokove i izgubio sve što im je dao hipoteku.
I onda film kreće da luta od jedne grupe likova do druge grupe likova. Ko je dao pare za ovo ne znam ali se po viđenom na ekranu nije baš pretrgao.
Film ima zanimljivu završnicu koju ovom prilikom neću spoilovati i priznajem nisam je očekivao ali neočekivan kraj ne menja na stvari da ovo prosto nije dobar film već samo zanimljiv pokušaj.
Han-jae Rim snimio je film koji nudi nezapamćeni raskorak između hajpa i realnog dometa. BISANG SEONEON je stupidni film katastrofe koji svojim dvočasovnim trajanjem i pokušajem da bude koliko-toliko ubedljiv i kao ozbiljan još dodatno podvlači tupavost osnovnih premisa o namerno unetoj virusnoj infekciji na avion.
Najluđi deo je hajp koji je ovaj film opisao kao nekakvo kanalisanje naših neuroza oko korone, iako će baš cela ta priča sa ovom pandemijom dovesti do smanjene tolerancije prema naivnim filmovima o zarazama.
BISANG SEONEON je predugačak, preglomazan, preambiciozan za tu količnu intelekta i kvaliteta koji ima. I zato mu prilično ozbiljna produkcija u kojoj je nastao nije pomogla. Čak mu je i odmogla jer sve vreme sugeriše da zaslužuje da se uloži u bolji film.
* 1/2 / * * * *
Ja prema babama imam prirodnu naklonost, al nemojmo sad da licitiramo šta sve ja mogu da uradim u svojim najluđim snovima.
Pa dobro. Svi koji prirodno stare, nezavisno od pola, više liče na dede, a koji se veštački podmlađuju na babe.
A ja bih zamolila da se Sandra Bulok (i žene njenih godina) ne zove babom, naročito što filmske zvezde redovno dobijaju za filmske partnerke 20-30 godina mlađe koleginice. I niko ne zove Don Džonsona dedom, ali možda će Olgu Kirilenko (njegovu filmsku suprugu) babom ili tetkom, ako ima sreće.
DIRTY COMPUTER Janelle Monae (u realizaciji nekoliko reditelja) jeste hibridna forma.
Monae ga je definisala kao emotion picture a Beyonce je to nazivala vizuelnim albumom. Dakle, reč je o ekranizaciji pesama iz albuma u formi celine koja uz određeni vezivni materijal povezuje muzičke klipova u kojima se pak na nivou podele i nekih detalja javljaju isti elementi.
Olako bi bilo otpisati DIRTY COMPUTER kao kompilaciju spotova sa vezivnim materijalom jer izgrađen je koherentan i logičan narativ o androidu kome se operativni sistem "zagadio" i sada u laboratoriji moraju da ga isprazne od uspomena i želja, oličenim u partikularnim numerama i spotovima.
Nisam imao teškoće da ovaj izuzetan album ispratim u ovoj formi emotion picturea i zato o njemu ovde i pišem. Ovo jeste hibridna forma ali isto tako jeste i nešto što se nastavlja na MAGICAL MYSTERY TOUR od Beatlesa, gde je prvi put pokušano ovako nešto, samo bitno neuspešnije.
Otud, DIRTY COMPUTER zaslužuje veliku pažnju kao film i gledanje u svojoj pedesetominutnoj verziji.
ME AND THE GIRLS je BBCjev televizijski film po Noelu Cowardu koji je za ekran adaptirao Ken Taylor a režirao je poznati Jack Gold.
Tom Courtenay bravurozno igra gej vođu pevačko-plesačke grupe koji na samrti sagledava svoj životni put.
Ovaj televizijski film izašao je 1985. i izgleda kao priča o AIDSu iako nije. Junak umire u osvit Drugog svetskog rata a ni sam Noel Coward nije dočekao Drugi svetski rat. Pa ipak, vreme izlaska ekranizacije dalo je ovoj priči jednu dodatnu dimenziju koju inicijalno nije imalo pošto je proželo homoseksualnost i smrt.
Goldova adaptacija se bazira na tehnici flešbekova a Courtnay nenametljivo i bez teškoća igra svog junaka u raznim fazama i uzrastima.
ME AND THE GIRLS je jednostavan i uspeo televizijski rad.
Po scenariju starog rutinera Piersa Ashwortha, iskusni Simon Cellan Jones je na relativnim počecima rediteljske karijere snimio televizijski film THE BIG ONE. Rik Mayall, zvezda britanske komedije, igrao je glavnu ulogu, agenta za nekretnine koji ne može da se kontroliše kad krene da laže i nevoljama koje uslede kada krene da se predstavlja kao nastradali kriminalac.
Simon Cellan Jones nema neki naročito inspirisan materijal u Ashworthovom tekstu i Mayall ne donosi ništa posebne sem jedne mlake evokacije Davida Hemmingsa, sa ne mnogo više šarma u glavnoj ulozi. Zanimljivo je videti mladu Saffron Burrows u ovom televizijskom radu iz 1995. i to je manje-više sve što ga preporučuje.
Fermin Muguruza snimio je i drugi animirani film u svojoj sagi BLACK IS BELTZA, sa potomcima iz prvog filma. U tom smislu AINHOA može da se gleda kao potpuno odvojeni film.
[/size]Ovog puta priča je smeštena u osamdesete, u Hladni rat i prati nekoliko baskijskih anarhista koji prate rute heroina od hladnoratovskog Avganistana do Evrope.
[/size]Ovaj 2D animirani film, nema pokret čak ni kao DCAU filmovi, ali ima vrlo solidan stripski crtež, ima zanimljivu grown up priču, angažman sa jakom punk crtom, pre svega sa velikanima baskijskog rodoljubivog rokenrola - punk bendom Kortatu, koje zatiče već u fazi kad su pogledali Public Enemy prvi put i promenili pogled na svoj rad, i predstavlja zanimljivu mešavinu polumejnstrim izraza i jednog muzejskog underground angažmana.
[/size]Među voice castom, pojavljuje se Darko Perić koga znamo iz CASA DE PAPEL, dosta pozvan da se pojavi ovde ako ne kao Baskijac a ono svakako kao panker sa stažom.
[/size]Ovo je film za publiku koju zanimaju ovaj stil i ove teme. Moram reći da u narativnom pa i stilskom pogledu ovog puta neće trpeti nikakvo umetničarenje.
[/size]* * * / * * * *
WHAT MAD PURSUIT? po drami Noela Cowarda, i scenariju Stanleya Pricea je BBCjev televizijski film u kom Tony Smith postavlja priču o britanskom piscu koji na literarnoj turneji po Americi upoznaje ekipu raspojasanu i dekadentnu ekipu bogataša lišenih ukusa.
Carroll Baker koja je bila u redovnoj postavi nekoliko filmova Gordona Douglasa igra glavnu domaćicu britanskog pisca. Drama je jednostavna, nema bogat zaplet ali nudi seriju situacija iz koje se da izvesti transformacija lika.
U tom maltene čehovljevskom maniru samo sa dozom američkog skorojevićkog dendizma u pokušaju, i pravog Britanca koji se toga gnuša, nastaje ovaj uspešan TV rad.
THE WAY BACK Petera Weira, po romanu Slavomira Rawicza je delovao kao idealan projekat za ovog reditelja. Velika ljudska drama, borba za opstanak u prirodi, u periodu velikih istorijskih turbulencija, svi sastojci za Weirov pogodak su tu.
Nažalost, ono što smo dobili je dosta zastareo film o bekstvu iz Gulaga u kom je engleski jezik lingua franca, a svaki kliše koji znamo o SSSRu standardni pogled na svet. Weirov učenik Mel Gibson je u pogledu postupka tada već odavno prevazišao učitelja, i Weir na kraju ne samo da je izgubio korak već je izgubio i snagu da napravi klasicističko delo starog kova.
Da se razumemo, nije neophodno da junaci govore jezicima koji su se zbilja koristili u datoj situaciji, ili da se ponudi neka autentičnija slika istorije da bi film bio dobar. I danas lako možemo da kupimo i konvenciju i iluziju ako nam se dobro ponudi. Međutim, za ovu vrstu filma, materijal sa kojim je radio Weir je istovremeno previše površan ali i oskudan za dimenzije dela koje pokušava da ostvari.
Rawicz i scenaristi su ponudili materijal za film, ali neki bitno manji od THE WAY BACK. Weir je s druge strane krenuo da snimi nešto veliko, pošto poto, i dobili smo film koji nas na svakom koraku podseća da je nedorastao.
* * / * * * *
COME INTO THE GARDEN, MAUD je po komadu Noela Cowarda za BBC Playhouse režirao Cedric Messina.
Ovog puta ovo nije komedija, više melodrama čiji junaci imaju smisla za humor, praktično je reč o jednočinki koja skoro pa da ima jedinstvo mesta, vremena i radnje o bračnom paru u kome muž ima jednu kratku pauzu u danu, tokom supruginog izlaska na večeru, tokom kog potencijalno upoznaje njenu zamenu, jednu italijansku aristokratkinju.
Noela Cowarda zanima sudar svetova, zato je muž Amerikanac, i ovog puta je junak sa tog podneblja manje predmet podsmeha a više protagonista iskrene melodrame, u solidnoj roli Paula Scofielda.
Cedric Messina je bio aktivniji kao producent nego kao reditelj ali se specijalizovao za ekranizacije pozorišnih komada, raznih žanrova i statusa, od savremenih pisaca do klasika.
500 KADA je televizijska drama Gordana Mihića koju je Milan Jelić režirao u jednu veoma uspelu, komunikativnu i duhovitu mentalitetsku komediju sa jakom dozom socijalne kritike.
Jelić je imao priliku da u ovom projektu okupi zaista All-Star glumačku ekipu, a posebno se može izdvojiti Milan Gutović u ulozi Cajka, junaka koji se pojavio u isto vreme kad i Šojić, i uprkos tome što je restorater a ne rukovodilac, karakterisičan je po stavu i identičnom piroćanskom akcentu.
Kada je Gutović uveo to svojstvo Šojiću u odnosu na Cajka teško je utvrditi. Cajko je svakako izašao pre TESNE KOŽE i snimljen je pre ali Gutović već u LAFU U SRCU uvodi neke detalje koji će kasnije karakterisati njegov komičarski rad a to je ista godina kad i 500 KADA.
Nikola Simić igra privrednog inspektora koji dolazi na građevinsko stovarište na kom se enigmatično pojavilo nečijih pet stotina kada i sa kojima oni već dve i po godine ne znaju šta da rade. Na zboru radnih ljudi oni pokušavaju da dokuče šta i kako, i naravno otvaraju Pandorinu kutiju raznih samoupravnih idiosinkrazija.
Mihić se snalazi dobro na teritoriji koja u suštini nije njegova. 500 KADA je zapravo protipska Pavićeva drama. Iako je Mihić pisao SIROTE MALE HRČKE, određeni zlatni standard kad je reč o komedijama smeštenim u administrativne organe, ovo je ipak Pavićevski fah jer je on majstor i socijalističkog screwballa i socijalističkog slapsticka.
Pod "pavićevskim" naravno mislim na rad Siniše Pavića u najboljoj formi i u najboljem smislu.
Jelićeva režija je sigurna, i uspeva da kapitalizuje zaista prejaku glumačku podelu i sjajan tekst.
Radu Jude je snimio film BARBADEALA CU BUCLUC SAU PORNO BALAMUC i sa njim osvojio Zlatnog medveda u Berlinu, i nema šta nego da mu se čestita kada je sa jednom ovakvom budalaštinom, ali nema druge reči da se iskoristi do zaista budalaštinom postigao nešto u životu.
Filmovi ponekad osvoje velike nagrade a nisu dorasli ni po jednom akademskom kriterijumu, nekada filmovi osvoje nagrade jer je žiri u pravu ili u krivu da donose nešto novo, ali Radu Jude je snimio film koji nije ništa od toga. Ovo je jedna bajata, netalentovana, dosadna, besmislena, moronska parafraza Makavejeva koja je praktično nepodnošljiva za gledanje, i to ne zato što se dešava nešto radikalno pa je nepodnošljivo već zato što je bajato, netalentovano, dosadno, besmisleno i moronski, gde je dosada - koja se možda i očekuje od art house filma, ili se može smatrati manjkom strpljenja - u stvari najmanji problem.
Jack Gold je režirao THE NAKED CIVIL SERVANT, televizijsku dramu u kojoj je Philip Mackie adaptirao autobiografiju Quentina Crispa, poznatog britanskog homoseksualca i javnog radnika.
Crisp je bio provokativna ličnost u svoje vreme i ostao je takav sve do svoje smrti kada je umeo da bude neočekivano politički korektan na teme oko kojih su homoseksualci imali da daju drugačije odgovore. U svojim ranim danima međutim bio je kontroverzan jer je bio otvoreno feminizirani homoseksualac (premda je u devedesetoj godini pred kraj života spoznao da je ipak bio transrodna osoba ali da nije mogao da se snađe) koji je paradirao svojim rodnim mestom a potom i Londonom šokirajući narod i redovno dobijajući batine. Kao i mnogi drugi homoseksualci tog vremena imao je teškoće da se snađe i nađe prihvatanje, bavio se prostitucijom da bi ga na kraju homomaskulina ekipa praktično i izbacila iz svog društva jer su smatrali da će im navući policiju na vrat i da su bez njega oni "normalni".
Crisp kao ubitačno duhoviti provokator bio je veoma društven u miljeu koji ga je prihvatao, mahom među boemima i na kraju se odselio u Ameriku gde je i inspirisao nastanak Stingove pesme ENGLISHMAN IN NEW YORK.
Naslov Stingove pesme poneće drugi film o Crispu koji će uraditi druga autorska ekipa, ali sa istim glumcem u glavnoj ulozi.
John Hurt je naime fascinantan kao Quentin Crisp i čini se da još 1975. možda i bolje razume njegovu ličnost od te ličnosti same. Hurt je napravio antologijsku ulogu pa joj se zato i vratio 2008.
Film je strukturiran po poglavljima koje razdvajaju natpisi sa Crispovim duhovitim mudrostima.
Za 1975. ovaj televizijski film je neobično hrabar. Film inače najavljuje sam Crisp koji je bio veoma histrioničan i voleo da glumi, i to uvodi razne narativne tehnike kojima će se Gold služiti, sve odreda veoma uspešne.
Ovo je antologijski televizijski film i zaista školski primer uspelog biografskog rada o ne toliko skoroj prošlosti ali o živom čoveku u vreme rada i izlaska filma.
Quote from: crippled_avenger on 31-12-2022, 00:48:00
WHAT MAD PURSUIT?
Keats, iz
Ode on a Grecian Urn.
Quote from: crippled_avenger on 31-12-2022, 16:03:15
COME INTO THE GARDEN, MAUD
Tennyson, iz
Maud: A Monodrama (čime počinje najčuveniji deo)
Ne želim da kažem da su umetnici izgubili inspiraciju - aluzija postoji od kad postoje svete knjige (čujte sad i pamtite, vi mlađi: NIJE ih uveo postmodernizam) - samo primećujem, pošto su mi neki od tih stihova urezani u sećanje za vjek vjekov.
Dugo sam se opirao gledanju filma TOP GUN: MAVERICK jer sam imao osećaj da se neću dobro provesti kao neko na čiji je život i pogled na film veoma uticao original koji je potpisao Tony Scott.
Možda je to samo moj osećaj ali prvi TOP GUN je prosto klasik za koji više zapravo nije ni bitno kakav je film. Mislim, kakav je film snimljen kad su Braća Lumiere snimala ulazak voza u stanicu? Da li su mogli drugačije da kadriraju? Da li je umesto voza mogao da bude neko na konju? Možemo da licitiramo o tome ali taj film je takav i kao takav je savršen.
Sada u MAVERICKu dobijamo pokušaj da se snimi nastavak TOP GUNa bez svesti o tome da nije poenta u tome šta se desilo Mavericku i junacima kasnije i kuda ih je život odveo jer to na kraju krajeva i nije ključna tema. Ključno je da se mora ponovo snimiti savršen film, a on ne mora imati isti naslov i iste likove jer to je ono što TOP GUN kao pojam zapravo znači u svetu filma.
Kad govorim o savršenstvu prvog filma, govorim pre svega o sinergijskom efektu jednog glumca, jednog reditelja, jedne pop scene, dvojice kompozitora, jednog određenog trenutka u Hladnom ratu i svega toga što je izdiglo taj film da bude tamo gde jeste.
MAVERICK sve to nema. To je nastavak koji niko nije tražio, produžetak priče koja nikoga ne zanima, i na svojoj strani ima bukvalno samo jednu stvar a to je sukob SAD i Rusije kroz proxy rat u Ukrajini i potrebu da se snimi neko moćno delo popularne kulture koje će reafirmisati američku vojnu silu.
Pođimo od toga.
MAVERICK ne reafirmiše vojnu silu SAD. U njemu junaci voze stare avione, F-18, za koje i sami govore da su stari, idu na zadatak na kom imaju puno teškoća iako ga ispunjavaju, ali to je sve manje važno. Suština je da ovde nema tog prikaza života u mornaričkom vazduhoplovstvu u kom su momci virilni i žive na ivici, ganjaju moćne džetove u jednom erotskom delirijumu, u sličnom stanju ganjaju jedni druge, a tu su i neke žene koje im smetaju.
Ovaj film nema nijednu istaknutu priču za koju bi mogao da kažeš, "E stvarno je super biti pilot, hteo bih to da radim..." Naprotiv. Nema nijednog kul modnog detalja, kao što je bio onaj kad su svi nosili jakne kao Maverick. Nema ničega.
Maverick sam po sebi je u godinama u kojima je Wesley Clark vodio agresiju na SRJ i on je i dalje zarobljen u stanju iz prvog filma - delom jer se Cruise nedovoljno izmenio - ali isto tako, on tako zastareo je i dalje nekakav lik koji je nekako dizajniran. Sama priča je filma kao IRON EAGLE 2 koji je sam po sebi bio jeftini knock-off TOP GUNa sniman u izraelskoj pustinji. Ovde se ceo zaplet tiče spremanja grupe mladih pilota da napadnu iransko nuklearno postrojenje, dakle nema Top Gun takmičenja, nema ničega, nema čak ni neke tenzije među junacima.
Okosnica dramskog sukoba je to što mladi Rooster kog igra Miles Teller kao Gooseov sin stvara nelagodu Mavericku jer ovaj ne bi da ga izloži rizicima plus mali nije preboleo očevu smrt. I to dovede do par nekih generic situacija kad se ljudi obsete da malo kao nešto budu karakteri. Ima jako mnogo morbidnog throwbacka, recimo poseta Icemanu na samrti kog igra istinski bolesni Val Kilmer što je onako ravan selfija Nede Ukraden s koleginicom na umoru.
Dijalozi su mahom na temu kako bi eto jao mogao neko da nastrada i može li Maverick da se nosi sa tim, pošto je inače u neprebolu od Goosea otišao u vazdušnu bitku i srušio tri protivnika, pa treba da mu verujemo da eto on i dalje pati upitan nad svim tim. Spor sa Roosterom isto tako ne ode nikuda, i Miles Teller u ovom filmu pasivno statira osim kad se autori obsete da treba nešto kao da se naduri, ali to je šteta i nema nijednog istinskog pitanja Stare Kuke za Fazana.
Film je režirao Joe Kosinski. I sad ovaj film je jako bitan na godišnjim listama, priča se i o oskarima, a u isto vreme se priča i o tome da mu je film SPIDERHEAD na listama najgorih filmova godine. SPIDERHEAD je za ovo bukvalno Ingmar Bergman i Martin Scorsese u svakom pogledu. Glumci kao da su mu na Xanaxu. Imaju neki osmeh, valjda da bi bili lepi, scene su bukvalno "ispolivane" kao kad se snima sapunska opera pa reditelj ne stiže da pročita scenario nego samo nasnima da glumci ispričaju šta imaju. Te "mirne" scene s puno junaka u kojima se kao desi neki sukob a onda imamo seriju nepotrebnih krupnih planova u kojima svaki od brojnih likova reaguje zaista deluju skaredno i kao parodija.
Ti kadrovi sa reakcijama junaka na Maverickove odnose, Maverickove podvige, Maverickove opaske su bukvalno kao iz parodije. Scena kad mladi piloti gledaju Maverickovu pokaznu vežbu kako da pogode iranski objekat je na nivou HOT SHOTSa ili neke veoma ironične reklame.
Paradoksalno, Kosinski je snimio odličan film ONLY THE BRAVE koji je kao TOP GUN o vatrogascima, i ne bi me čudilo da je na osnovu toga dobio ovaj posao, ali se uopšte nije snašao.
Kad je reč o tim čuvenim akcionim scenama, gde Tom Cruise vozi avion i sve se nešto vrti i prevrće, to je manje-više isto kao i kad Tom Cruise glumi da vozi avion a snima se u studiju jer je svejedno pošto ničega oko toga nema. Prosto, to je zanimljivo ali nedovoljno da bi održalo film ili da bi zamenilo sve ono što nedostaje.
Film je ishajpovan kao tehnički usavršen. Ali kako onda objasniti da se Tom Cruise seća na događaje iz prvog filma tako što je insertiran footage iz njega. Sa drugačijom fakturom slike, zrnom? Da li se Tom Cruise seća na filmskoj traci? Da li on ima Instagram filter u svom mozgu koji patinira prizore? Da li je moguće da u ovako skupom filmu nije izvršena neka rekonstrukcija tog footagea na neki način, da deluje kao da se seća istom tehnikom kojom percipira realnost inače? To je neki kao retro gest, ali apsurdan, potpuno odvojen od realnosti, i to ne u nekom naturalističkom pogledu već realnosti u kojoj mora da se snimi nešto što ima smisla ma koliko bilo pastiš.
Naravno, iznad svega žao mi je ovog sramoćenja TOP GUNa.
Nijedna doza uspeha, a ovaj film je postigao nestvaran uspeh koji je veći od svega što sam mogao zamisliti ne može prikriti to šta je ovo u stvari.
Ali, žao mi je i Kosinskog. Ovo mu nije prvi sequel snimljen sa potomcima junaka iz prvog filma, radio je TRON. Ovo mu nije prvi film o herojima iz državnih službi koji se izlažu opasnostima, radio je ONLY THE BRAVE. Ali, sinergijski efekat ne samo da je izostao već je pokazao ozbiljne rupe u rediteljskom izrazu koje se do sada nisu videle.
Ja se još ne usuđujem da gledam.... :( :(
Quote from: Meho Krljic on 02-01-2023, 20:37:08
Ja se još ne usuđujem da gledam.... :( :(
Zaista, nemoj.
Ja sam znao da neću biti srećan ali sam mislio da će to biti filmčina al eto ne i ono što mi je promenilo život. Ali ne, ovo je zaista subpar na svakom nivou.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prvi i za sada najuspešniji film iz Apollon serijske proizvodnje koji je stigao u bioskope bio je DŽEM OD KAVIJARA Ivice Vidanovića. Film je svoju premijeru imao četiri dana pre izlaska na platformi na televiziji, što samo pokazuje da je cela priča oko Apollona kao striming servisa potpuna farsa sa ko zna kakvom pozadinom.
Reč je o komediji u tradiciji Milorada Milinkovića Debelog koja u pogledu forme i izvedbe podseća na lažnu upeglanost i neuspeli pokušaj dobrog kroja ČITULJE ZA ESKOBARA a u pogledu same priče i njenog vođenja na njegova najgora ostvarenja kao što su POTERA ZA SREĆKOM ili ZDUHAČ.
Igor Đorđević je fizički nepodnošljiv u glavnoj ulozi. Taj stepen šmiranja degradira možda i nešto što je moglo od tog besmislenog lika da se napravi jer on je Šumadinac koji vodi dvostruki život sa ženom, ljubavnicama i sitnim prevarama. Uporedo postoje još dva zapleta koja deluju kao da će biti važna ali scenarista Božidar Knežević nije mogao da ih izvede do kraja.
U filmu ima dobrih glumaca. Deluje da su Zorana Bećić i Tamara Šustić mogle da pruže više, da su imale zanimljiviju i supstancijalniju rolu. Međutim, slično kao u LUČI imamo disbalans između dobrih i relativno poznatih i slabih te potpuno nepoznatih glumaca. I nažalost imamo Igora Đorđevića koji je verovatno iz najbolje namere na pogrešan način pokušao da "podigne" ovaj isprazan materijal.
Ako je suditi po špici na kojoj piše da je film dobio podsticaje za snimanje, ovaj naslov je imao respektabilan budžet za ovu vrstu žanra. On se nažalost ne vidi na ekranu i to je šteta.
G.I. JOE je veoma zanimljiva multimedijalna franšiza, ne samo zato što je jedna od poslednjih na koju sam se gasirao u detinjstvu, već i zbog toga što je Hasbro imao jako uspeo prvi film u svom pokušaju da je prebaci na film. Profilisani reditelj popcorn extravaganzi Stephen Sommers je tom prilikom snimio svoj najbolji film - ne samo zbog toga što je bio prepun visoke estetizacije i stilizacije, i dobre uklopljenosti high tech tajnih ratnika sa realnošću koju poznajemo, već zbog toga što je zaličio na jednu jako dobru, jako osmišljenu igru džojcima, u umu nekog jakog bistrog deteta.
Nažalost, Jon Chu je u drugom filmu sve što je bilo dobro pokvario, smestivši G.I. Joe u realnost kao jednu veoma opremljenu ekspedicionu jedinicu, i uveo ih je kroz borbe sa običnim, "realističnim" vojskama od kojih su naravno superiorniji, i to ih je učinilo antipatičnima, tako da ni Rock, ni Palicka ni Willis kao originalni Joe nisu mogli da spasu taj film, u kom ništa nije shvaćeno iz Sommersovog uspeha.
Robert Schwentke dolazi da režira SNAKE EYES u jednoj specifičnoj situaciji. Njegova nemačka faza pre odlaska u Ameriku bila je neupečatljiva, ali onda baš u Holivudu snima svoje najbolje filmove i nekoliko upečatljivih radova kao što je SF ljubavni triler TIME TRAVELER'S WIFE, retro-špijunski comic book akcijaš RED koji je potom dobio i nastavak i još ponešto, da bi se potom vratio u nemačku i snimio maestralni DER HAUPTMANN, jednu znakovitu crno-belu art house storiju iz Drugog svetskog rata koja je zaslužila mnogo veći uspeh od onog koji je imala. Praktično, tek posle Holivuda, Schwentke snima svoj najbolji nemački film, a možda i najbolje ostvarenje sveukupno.
Onda se Schwentke vraća u Holivud da snima treći G.I. JOE film što posle HAUPTMANNa deluje kao neka perverzna ironija sudbine. Međutim, ono što nam je pružio je nesvakidašnje.
SNAKE EYES: G.I. JOE ORIGINS je origin story o tome kako je stasao Snake Eyes i Cobre ima vrlo malo a Joe se pominju u tragovima. Rečju, ovde toga maltene nema, i više stoji kao neki Easter Egg.
Ono što imamo je savremeni nindža film, o mladom momku u potrazi za očevim ubicom koji pronalazi razumevanje među jakuzama, jednom grupom koja zna tajnu počinilaca i drugoj u kojoj mu se nalazi najbolji prijatelj. On je talentovan za borbu, ali uz njihovu obuku on postaje nindža, a sukob svakoga protiv svih postaje neizbežan.
Film je slikao Bojan Bazelli, Hercegnovljanin školovan u Pragu, i on donosi filmu jednu veoma specifičnu neposrednost, puno pokreta kamere po uzoru na dalekoistočne filmove, možda ponajviše one novije indonezijske, ali svakako i japanske i honkonške, a ambijenti imaju onu neonsku, kišnu, sivu boju i atmosferu BLACK RAINa.
Film sjajno izgleda a scene borbe su zbiljna izvanredne. Jedna od uvodnih u magacinu zaista bez problema može imati svoje mesto u nekom 007 filmu. Schwentke i ekipa uspevaju da donesu sve, i dizajn i energiju i zdravu dozu smisla za humor.
Odlični glumci, vrhunska akcija, izuzetno upečatljive lokacije, nindže. Ovo je najviša klasa holivudskog akcionog eskapizma koja nastaje unutar franšize ali zapravo egzistira mimo nje, kao Loganov odlazak u Japan kod Mangolda u WOLVERINEu, što će kasnije prerasti u masterpis LOGAN.
SNAKE EYES je izašao u teškim korona uslovima, i ne smemo zaboraviti da je ovo treći deo G.I. JOE filma, dakle recepcija mu je ko zna kakva. Ali, ovaj film će sigurno živeti među ljudima koji nisu zalutali u bioskop.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: Rade2 on 03-01-2023, 17:38:56
Meni je, čim sam video trejler, bilo jasno da je ovaj film ekstra loš! :(
Kriple, možda te morbidna radoznalost navede da overiš i PORNO PRIČU?
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg761670#msg761670
Quote from: crippled_avenger on 31-12-2022, 17:02:19
500 KADA je televizijska drama Gordana Mihića koju je Milan Jelić režirao u jednu veoma uspelu, komunikativnu i duhovitu mentalitetsku komediju sa jakom dozom socijalne kritike.
Jelić je imao priliku da u ovom projektu okupi zaista All-Star glumačku ekipu, a posebno se može izdvojiti Milan Gutović u ulozi Cajka, junaka koji se pojavio u isto vreme kad i Šojić, i uprkos tome što je restorater a ne rukovodilac, karakterisičan je po stavu i identičnom piroćanskom akcentu.
Kada je Gutović uveo to svojstvo Šojiću u odnosu na Cajka teško je utvrditi. Cajko je svakako izašao pre TESNE KOŽE i snimljen je pre ali Gutović već u LAFU U SRCU uvodi neke detalje koji će kasnije karakterisati njegov komičarski rad a to je ista godina kad i 500 KADA.
Nikola Simić igra privrednog inspektora koji dolazi na građevinsko stovarište na kom se enigmatično pojavilo nečijih pet stotina kada i sa kojima oni već dve i po godine ne znaju šta da rade. Na zboru radnih ljudi oni pokušavaju da dokuče šta i kako, i naravno otvaraju Pandorinu kutiju raznih samoupravnih idiosinkrazija.
Mihić se snalazi dobro na teritoriji koja u suštini nije njegova. 500 KADA je zapravo protipska Pavićeva drama. Iako je Mihić pisao SIROTE MALE HRČKE, određeni zlatni standard kad je reč o komedijama smeštenim u administrativne organe, ovo je ipak Pavićevski fah jer je on majstor i socijalističkog screwballa i socijalističkog slapsticka.
Pod "pavićevskim" naravno mislim na rad Siniše Pavića u najboljoj formi i u najboljem smislu.
Jelićeva režija je sigurna, i uspeva da kapitalizuje zaista prejaku glumačku podelu i sjajan tekst.
Можда би било интересантно упоредити драму "Канте или кесе" са овим.
Quote from: Васа С. Тајчић on 05-01-2023, 19:44:12
Quote from: crippled_avenger on 31-12-2022, 17:02:19
500 KADA je televizijska drama Gordana Mihića koju je Milan Jelić režirao u jednu veoma uspelu, komunikativnu i duhovitu mentalitetsku komediju sa jakom dozom socijalne kritike.
Jelić je imao priliku da u ovom projektu okupi zaista All-Star glumačku ekipu, a posebno se može izdvojiti Milan Gutović u ulozi Cajka, junaka koji se pojavio u isto vreme kad i Šojić, i uprkos tome što je restorater a ne rukovodilac, karakterisičan je po stavu i identičnom piroćanskom akcentu.
Kada je Gutović uveo to svojstvo Šojiću u odnosu na Cajka teško je utvrditi. Cajko je svakako izašao pre TESNE KOŽE i snimljen je pre ali Gutović već u LAFU U SRCU uvodi neke detalje koji će kasnije karakterisati njegov komičarski rad a to je ista godina kad i 500 KADA.
Nikola Simić igra privrednog inspektora koji dolazi na građevinsko stovarište na kom se enigmatično pojavilo nečijih pet stotina kada i sa kojima oni već dve i po godine ne znaju šta da rade. Na zboru radnih ljudi oni pokušavaju da dokuče šta i kako, i naravno otvaraju Pandorinu kutiju raznih samoupravnih idiosinkrazija.
Mihić se snalazi dobro na teritoriji koja u suštini nije njegova. 500 KADA je zapravo protipska Pavićeva drama. Iako je Mihić pisao SIROTE MALE HRČKE, određeni zlatni standard kad je reč o komedijama smeštenim u administrativne organe, ovo je ipak Pavićevski fah jer je on majstor i socijalističkog screwballa i socijalističkog slapsticka.
Pod "pavićevskim" naravno mislim na rad Siniše Pavića u najboljoj formi i u najboljem smislu.
Jelićeva režija je sigurna, i uspeva da kapitalizuje zaista prejaku glumačku podelu i sjajan tekst.
Можда би било интересантно упоредити драму "Канте или кесе" са овим.
To sam već uradio samo još nisam napisao post ali biće!
Gyorgy Mor Karpati snimio je film JOVO NYAR, jedan visokoestetizovai arty film o mladim ljudima koji dožive traumu u letnjem kampu kada im se jedan od drugova ubije.
Ovo je jedan od onih filmova koji su malo snimljeni kao reklama za Telenor, malo se junaci ispovedaju direktno u kameru, malo imamo scene koje nemaju veze sa pričom, ali pogađate, to je diskretan postupak, u stvari imaju veze s pričom i sve je to tako prijatno i lapidarno i na kraju se završi posle zbilja bezopasnih 73 minuta, bez mnogo žrtava.
Film je imao neko eksponiranje na festivalima, u suštini nebitno ali za naše uslove pristojno.
* * / * * * *
FUNNY PAGES Owena Klinea je više nego uspešan rediteljski rad Owena Klinea, sina Kevina Klinea i Phoebe Cates. On pravi ovaj film u zaista klasičnom filmmakerskom maniru, režira, piše scenario, montira i igra glavnu ulogu.
A Owen Kline se izuzetno snašao u svim tim ulogama. Naročito jer je i film takav da se vrti oko glavnog junaka, mladog strip crtača koji želi da se usavrši i probije i da bi to postigao odlazi od kuće i kreće da radi bedno plaćene poslove i živi u uslovima koje je teško zamisliti.
Komične situacije proističu iz same postavke ali i iz veoma vešto izvedenih i uklopljenih gegova koje Kline dobro izvodi u svakoj od svojih funkcija.
Faktura slike evocira socijalne melodrame sedamdessetih, iako se film dešava sada i Kline to veoma zanimljivo koristi kako bi evocirao epohu u kojoj su ovakve filmove snimali Elliott Gould ili George Segal kao glumci, pa i Woody Allen kao kompletan autor.
Film je veoma moderan uprkos svojim retro zahvatima, i predstavlja jedan od najzanimljivijih debija protekle sezone i izbacivanje Owena Kleina u jednu benstillerovsku orbitu. Videćemo za koji put će se dominantno opredeliti.
Ljubitelji i poznavaoci indie filma i underground stripa nikako ne smeju da propuste ovaj film a ne treba ni ostali.
* * * 1/2 / * * * *
O, pa to zvuči vrlo primamljivo.
Quote from: Meho Krljic on 06-01-2023, 18:04:04
O, pa to zvuči vrlo primamljivo.
Film je neodoljiv. Ali, SNAKE EYES ovaj, to ima tvoje ime ispisano po sebi kao devojka u Tošetovoj pesmi.
Carlos Vermut je jedna od bitnih ličnosti španskog filma na ničijoj zemlji između žanra i arta, s tim što kod njega prevladava art. Deluje kao da je on jedan od onih kreativnih članova ekipe koji je zadužen za najekstravagantnije i neuspele projekte kome se ostali dive sa netfliksovskih, holivudskih ili siđesovskih Olimpa.
Posle scenarija za Plazin film ABUELA, Vermut nastupa sa jednim neobično smirenim i konvencionalnim filmom za svoje standarde. MANTICORA je priča o dizajneru igara koji posle traumatične situacije kada je od požara spasao dečaka, postaje čudan i nezadovoljan i negde tu film počinje da me gubi i slabo mi drži pažnju.
Kada krene, MANTICORA pokazuje da Vermut vlada ritmom, atmosferom i da uspeva da postavi ubedljive i zanimljive odnose među likovima ali onda postepeno kreće da deteriorira - ali nažalost ne u neku linčovsku iracionalnost već u gubitak fokusa.
Vermut je uvek zanimljiv, pa i sada, i žao mi je što se nije snašao u ovom projektu za koji mi se učinilo da bi mogao biti blizak mom senzibilitetu.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 06-01-2023, 18:28:20
Quote from: Meho Krljic on 06-01-2023, 18:04:04
O, pa to zvuči vrlo primamljivo.
Film je neodoljiv. Ali, SNAKE EYES ovaj, to ima tvoje ime ispisano po sebi kao devojka u Tošetovoj pesmi.
Oh, svakako, ja sam voleo i prva dva G.I. Joe filma bez zadrške.
Tony King, poznat danas kao Malik Farrakhan je čovek kog sam upoznao pre ravno 20 godina na prvom beogradskom koncertu Public Enemyja. Ostavio mi je utisak zanimljivog lika, veterana raznih političkih procesa, rasnih trvenja i dešavanja. Sećam se da sam se raspitivao malo kod njega o nekim Blaxploitation facama koje volim i to je bilo manje-više to.
Tony King je šef obezbeđenja Public Enemyja od druge godine njihovog rada kada su ga upravo Farrakhanovi ljudi preporučili i ovaj film bez mnogo intervencija prikazuje njega i njegovog brata "danas" ali i u periodima ranije.
Ovaj film iz 2015. godine prikazuje trenutak kada su Tony i njegov brat Charles bili predloženi za ulazak u Hall of Fame kao prva dva rođena brata afroameričkog porekla u istoj ekipi, a zaigrali su za Buffalo Billse. Treba imati na umu da su oni u onom domenu rekorda, da ne kažem bizarnih dostignuća i da nisu bili bitni NFL igrači.
Posle NFLa, Brother Malik ulazi na film i igra epizode u nizu filmova među kojima su neki baš superkultni kao GANJA & HESS a on se posebno ponosi ulogom u SPARKLE u kom je rano pojavljivanje Irene Cara što je na neki način imalo refleksiju na Luhrmannovu seriju THE GET DOWN ali to je neka druga priča.
Brother Malik je čovek koji je bistriji nego što je prikazan u ovom filmu. Proveo je vreme pored sjajnih govornika ali on nije jedan od njih. Vrlo često izgovara opšta mesta i autor ga ne uvodi u zanimljivije segmente priče. Možda je to opservacioni momenat, možda nešto drugo ali do kraja ostaje utisak da se o Brother Maliku mogao napraviti artikulisaniji film.
Pa ipak, ako vas zanima Nation of Islam, Public Enemy, Blaxsploitation a pomalo i NFL, ovde opet ima za svakoga ponešto važno.
* * / * * * *
Ne treba potceniti jednu veliku ciljnu grupu savremenog filma a to su glupi ljudi.
Mnogi autori su izgradili karijere obraćajući se upravo njoj a jedna od najciničnijih formi je svakako "pametan film za glupe ljude" na kojoj je recimo Christopher Nolan izgradio karijeru.
THE MENU je međutim uvod u novu eru filma za glupe ljude. Kao što je u svim aspektima došlo do trenda da se ukine apropriranje kulture, recimo gej ljude više ne igraju glumci koji to nisu i sl. tako je i ovaj film delo koje su glupi ljudi snimili za glupe ljude.
Rezultat je istovremeno nepodnošljiv za gledanje ali fascinantan za ljude koje fascinira ljudska glupost pre svega u odnosu samih autora prema filmu. Retko se sreće film u kom neko toliko ozbiljno shvata nešto toliko nebulozno kao u ovom filmu.
Međutim, još je zanimljivije nešto svojstveno glupim ljudima a to je da zaborave da su nešto negde ranije videli i pomisle da su to sami izmislili što je drugo veoma snažno obeležje ovog filma.
Kroz celo trajanje filma THE MENU, čovek u priličnoj neverici pokušava da se seti da je li je isti ovaj film - ranije već gledao ali ga je zaboravio jer kako drugačije objasniti taj osećaj da sve vreme znate sve unapred, sve unazad, sve po dubini i sve po širini. Ne samo da znate svaki sledeći deo zapleta, nego znate svaki sledeći kadar koji ide, zvučni efekat, komad odeće koji će poneti glumci i sl.
Stoga, kada je film za glupe ljude konačno predat u ruke glupim ljudima dostigao je neku vrstu transcedencije koju Nolan kao cinik ipak nije mogao da dosegne.
* 1/2 / * * * *
Srećom da se sve zaustavilo na tom Nolanu i filmovima za glupe ljude.
Gde bi smo bili danas, da je neko pre samo par hiljada godina smislio religije za glupe ljude?!?? :(
Denis Rovira Van Boekholt režirao je adaptaciju Ramseya Campbella pod naslovom LA INFLUENCIA. Ramsey Campbell je liverpulski pisac koji je najviše ekranizacija imao u Španiji i ovaj film je jedna od njih, ali nažalost i najslabija - premda nisam naročit poštovalac ni ostalih.
Reč je o jednoj relativno uobičajenoj priči o nekom entitetu koji zaposeo baku na umoru i porodici koja se sa njim bori a povremeno biva i posednuta.
Denis Rovira Van Boekholt tehnički vlada situacijom ali naprosto nikada ne uspeva da istinski pokrene film, da nas veže za likove i na kraju imamo dosta truda koji nekako samo prođu pored nas.
* 1/2 / * * * *
Nadia Tass snimila je OLEG. THE OLEG VIDOV STORY po autobiografiji samog Oleg Vidova nudeći veoma zanimljivo viđenje njegovog veoma uzbudljivog života, gde se otvara puno pitanja, ostaje još nekih nedovoljno istraženih rukavaca koji su se mogli dotaći ali se filmu nikako ne može prebaciti što nisu.
Film je urađen veoma pedantno, sa sjajnim arhivskim materijalom, bogato opremljen raznim insertima, sa veoma pedantnim i diskretnim rekonstrukcijama, sagovornicima od kojih je samo par esencijalno zaista ali nijedan nije slab i nažalost jednom velikom manom - a to je ipak jedan slavljenički ton u završnici filma gde se prosto bez nekog velikog razloga poslednje godine njegovog života postavljaju maltene kao neki hagiografski polupromotivni film što unekoliko pojeftinjuje sve što je do tada viđeno.
Film je doduše pravljen za najširu publiku, možda i više za televiziju nego za bioskop i namenjen je gledaocima sa Zapada koji ne znaju baš sve o SSSRu kao mi. Međutim, uprkos tome što ima infodumpovanja ono je dobro urađeno, maltene školski po svojoj efikasnosti.
Vidovljeva sudbina je neobična i u izvesnom smislu tragična. Da ovaj film nije nastao pod velikom kontrolom njegove porodice, rekao bih čak da je ovde dosta nekih očiglednih detalja ostalo nepreispitano a to je da su bar dva, ako ne i sva tri Vidovljeva braka bila iz koristi - jedan ga je koštao svega a druga dva su poslužila da se izvuče.
Isto tako za nas je zanimljivo to da je značajan deo svoje karijere proveo radeći u SFRJ, od gostovanja u Bulajićevoj NERETVI, pa nadalje, SFRJ je bila maltene jedina strana zemlja u koju je mogao da ide da radi a na kraju ju je iskoristio kao odskočnu dasku za svoj prebeg na Zapad.
Priča o prebegu na Zapad je jako uzbudljiva, sa sve utakmicom Zvezde i Dinama koja igra značajnu ulogu. Cela ta priča zaslužuje maltene zaseban film i bilo bi dobro čuti i neku drugu verziju osim Olegove.
Ukupno uzev, ovo je luksuzan, dobro opremljen biografski dokumentarni film napravljen u spomen na značajnog glumca, pod pokroviteljstvom porodice. Kao takav ima određena ograničenja ali je i dalje veoma inspirativan za diskusiju.
* * * / * * * *
PSYCHOPHONY Xaviera Berraondoa je loš španski horor iz 2012. za koji sam po svim najavama i video da je đubre ali sam ga ipak pogledao zainteresovan čisto zanatski za to kako je autor prišao toj svedenoj priči o pet šizofreničara dovedenih na ispitivanje u kući koju su pohodili neki natprirodni činioci.
Nažalost, u ovom filmu gotovo da ništa dobro, a svakako ništa novo nisam video, pa samim tim mislim da može da ga zaobiđe apsolutno svako, čak i onaj zainteresovan za industrijsku špijunažu.
CORTEN Marca Ferrera je film iz žanra "da li su oni budale što ovo snimaju ili ja što ovo gledam", ali u svoju odbranu moram reći da je ovaj queer slasher imao kritike koje nisu ni približno nagoveštavalo o kakvoj je orgiji diletantizma reč.
Queer film jeste underground forma a underground jeste dom užasnog filma, ali kritika bi trebalo ako ne da ispravno vrednuje a onda bar da opiše šta nas čeka. Od CORTENa sam očekivao queer giallo koji će biti no budget underground varijacija na žanr.
Ono što sam dobio radije ne bih komentarisao. Ne verujte kritikama ovog filma. Ovo je jedna statična jezivo loše izvedena kolekcija predugih dijaloških scena snimljenih iz jedne pozicije kamere, i pevačkih numera u queer klubova i malo još nešto pride.
Veronica Roth pisala je YA distopiju DIVERGENT i uprkos tome što nisam veliki fan tih kontinuiranih filmskih serijala gde nijedan film nije napravljen da stoji zasebno, i generalno ih izbegavam, ovaj serijal je imao tu privilegiju da se u njemu u raznim fazama zaista skupio veliki broj autora koje cenim.
Prvi film radio je Neil Burger, žanrovski delatnik sa integritetom koji funkcioniše po obodima studio sistema odnosno snima studio-sized filmove za nezavisne producente i kao vodeći scenarista njegovog filma potpisan je Evan Daugherty, čovek koji je radio brojne studio franchise projekte.
Burger pre svega okuplja sjajnu glumačku ekipu oko Shailene Woodley i u njoj se nalaze njuške kao Theo James, Zoe Kravitz, Miles Teller ili Ansel Elgort i zasenjuju odrasli kast u kom je glavna Kate Winslet. I u tom pogledu danas je ova podela zaista who's who te holivudske generacije.
Film je solidno dizajniran, čak i više u atmosferičnoj fotografiji Alwina Kuchlera nego u scenografiji, a glumačka podela je očekivano fotogenična.
Problem nastaje u naraciji. Naprosto, ovaj film je malo relaksiran u ritmu. Nije dosadan ali nije ni dovoljno tenzičan. Deluje da je spor, mada nije. Problem je u samom postupku. Naime, nije nužno da se u filmu dešavaju neke neverovatno inovativne stvari da bi bio interesantan, čak i skroz predvidiv narativ može biti efektan ako se uradi sa ubeđenjem, svežinom autora itd. No, u tom slučaju je bitno da se junaci bore, imaju cilj, prolaze transformaciju a ne da se ih autor prenosi iz jedne do sledeće tačke.
Ovde Burger i mi sa njim, znamo da nas čeka sledeća stanica i da bismo do nje stigli, nema te borbe, nema te energije i dinamike. Naprosto junaci prolaze kroz nešto što liči na borbu, nešto što je više obavezna figura nego transformacija. I to je u redu, ali ne čini veliki film, a naročito je film od 140 minuta što je dosta ozbiljan obim.
Film ima kraj, ali je po duhu priče, jer mi ovde ipak pratimo samo formiranje junakinje i tek treba da je vidimo u akciji, jasno da je on deo neke veće celine. Čini mi se da je ceo ovaj sklop događaja mogao biti drugačije obrađen kao celina a da ostavlja bolji utisak celovitosti.
Nažalost, čini se da su i producent i Burger znali da je ovaj film ipak samo uvod da nas zainteresuje za sledeći film, a sledeći za onaj film i to će dovesti do neprijatnog ishoda - najavljeni četvrti film koji zaokružuje priču nije snimljen jer je treći propao na blagajnama i saga je tako ostala nezaključena.
* * 1/2 / * * * *
INSURGENT je na istom mestu okupio Roberta Scwentkea i Briana Duffielda, međutim u njemu se spoj jednog od vrlo preciznih i zanimljivih reditelja mejnstrima koji ume da pronađe smisao u franchise pictureu i scenariste koji je svojim smislom za humor i kreativnošću obeležio proteklih pet godina, naprosto ne oseća.
Nota bene, Duffield je prvopotpisani ispred Akive Goldsmana i Marka Bombacka, obojice iskusnih kadrova u ovoj vrsti filma ali i drugačijih pisaca od njega. Međutim, ova adaptacija romana Veronice Roth je isprazna, preočigledno napravljena kao "spona" između dva nastavka i ne uspeva da ima ništa slično integritetu samostalnog filmskog ostvarenja.
Schwentke je režirao ovaj i sledeći film pa je njemu možda to imalo nekog smisla, inače teško je objasniti kako je sebi dozvolio režiranje jednog ovakvog naslova.
Što se Duffielda tiče, njegov rukopis se ni u jednoj jedinoj replici ili odnosu ne prepoznaje.
Posle INSURGENTA usledio je ALLEGIANT koji je bio promašaj i četvrtog, zaključnog filma nije ni bilo što je na neki način i najavilo lagano odumiranje YA ciklusa za Summit i Lionsgate.
Kasnije su snimili CHAOS WALKING sa idejom da počnu franšizu, film je iz više razloga bio težak flop ali je barem bio odličan.
Drugi Schwentkeov film u serijalu DIVERGENT je zanimljiviji od INSURGENTa, zaista bitno interesantniji i maštovitiji. Nosi u sebi nešto goofinessa SF spektakla sedamdesetih jer se u ovom filmu Triss i ekipa upoznaju sa nekim novim slojem mitologije i kontrolorima iznad postojećih kontrolora.
Schwentke se dobro zabavlja uvodeći neke goofy SF detalje. Ima zanimljivog dizajna, zanimljivih rešenja, ali sada već zaista postoji zabrinjavajuće odsustvo strukture i bilo kakve zadovoljavajuće priče. Nema ni iluzije o građenje celine, tako da je posle propasti ovog filma, serijal u bioskopskoj formi obustavljen a onda je zamro i kao televizijska serija ili film jer glumci nisu bili voljni da se vrate za taj format.
Burgerov početni film, uz sve nedostatke ostao je nedostižan, čak i većem majstoru od njega.
Kevin Williamson je odigrao izuzetno znajčajnu ulogu u novoj popularizaciji i omasovljenju horora koji je zahvaljujući njegovom scenariju za SCREAM izašao iz krize. Kasnije, on se vraćao žanru, nikada sa značajnim uspehom, pa ni dometom koji bi iole dosezao do SCREAMa. Ipak, radio je svašta na televiziji, ostao je produktivan ali važan isključivo kao autor SCREAMa koji opet pa i dan-danas utiče i baca svetlo daleko.
Da ne postoji SCREAM kao film, već da je on samo na nivou apstraktnog uticaja, i da u njemu nema tog izvanrednog scenarija, moglo bi se reći da je Kevin Williamson više uticao nego što je pisao. Ali eto, ima to što je napisao i to stoji.
U tom pogledu film Johna Hyamsa SICK donosi scenario u kom je Kevin Williamson jedan od scenarista. Reč je o slasheru smeštenom u vrhunac kovid-pandemije, i uprkos tome što ima motivaciju ubica, odnosno preokret baziran na toj infekciji, reč je o jednom čisto tehničkom kamernom filmu potere.
Williamson se nije pretrgao od kreativnosti. Čak naprotiv, da on lično nije pisao prva stvar koju bismo rekli je da se ovo može gledati kao knock off SCREAMa. Ali, eto isti je pisac pa onda nije.
Elem, John Hyams je režirao. Pokazao je veliku perspektivu kad je radio DTV, onda je prešao na televiziju i ušao u neki manirizam sa tim fluidnim kretanjima kamere, tim nekim kadar sekvencama koje su postajale sve manje bravurozne i sve razvodnjenije jer više nisu bile akcenat nego jedino što postoji. Dakle, Hyams sada radi ovaj film za Blumhouse što pokazuje da - iako je ovo Peacockov film - ovde ima nekog napretka u karijeri, ali realizacije je tek korektna, ništa mnogo više od toga. I to je u redu, nije ni to malo. Naročito, ako imamo u vidu sadašnjeg Williamsona i sadašnjeg Hyamsa. Ali, za Williamsona u peaku i za Hyamsa u peaku, ovo je ipak premalo.
* * / * * * *
Kyle Edward Ball snimio je film SKINAMARINK, i sa budžetom od 15 000 kanadskih dolara ostvario vrlo brzo prihod od skoro milion u američkim bioskopima, uprkos tome što je usled greške na striming sajtu festivala u jednom trenutku i procureo.
Ovo možemo uzeti kao još jednu potvrdu priče o tome da je horor žilav i veoma isplativ žanr.
Međutim, ideja da film ima priču je deklarativna i postoji samo u sinopsisu koji se objavljuje u medijima. Zapravo je reč o jednom ideativnom filmu radikalnog postupka koji bismo mogli nazvati čak i eksperimentalnim da taj naziv odavno nismo prepustili pripitim penzionerima koji se prisećaju kako su ih progonili komunisti na nekim poselima.
U filmu praktično nema likova, ljudske figure se vide veoma retko, sve je izvedeno kroz kadrove mahom "mrtve prirode" i veoma maštovit tonski zapis.
Da li je SKINAMARINK postao fascinantniji kako je postao uspešan, ne znam, ali svakako je reč o delu koje zaslužuje da mu se barem pruži prilika.
Međutim, to što bi SKINMARINK verovatno kod nas bio prikazan na Festivalu autorskog filma a čak možda ne bi ni tamo, ne menja na stvari da je publika zapravo dosta masovno otišla da ga gleda.
Da li su oni znali šta ih čeka, da li su izučili kritike i klipove ne znam, ali slutim da je bilo veselo kad su shvatili da će gledati verovatno najradikalniji art house ikada prikazan u njihovim malim mestima i da od nekog uobičajenog horora, pa i horora kao takvog - jer i žanr je ovde samo deklarativna stvar - nema ništa.
Scene bez ljudi iz PARANORMAL ACTIVITY su kao GONE WITH THE WIND po konvencionalnosti i pitkosti izraza u odnosu na ovo. Medutim, kad je narod već zalutao na art house bar je gledao jedan upečatljiv i dobar primerak.
SKINAMARINK ponekad deluje kao segment nekog konvencionalnog horor filma, neki od onih snimaka od kojih junaci polude ili im se javi japanska devojčica i kaže da imaju još nekoliko dana života.
Te posledice ni u našoj realnosti nisu isključene.
* * * / * * * *
U filmu RYSOPIS iz 1965. godine, Jerzy Skolimowski snima energičan ali u suštini uobičajen film o mladom i nezadovoljnom istočnoevropskom mladom čoveku kakav smo u isto vreme sretali na mnogim mestima, kod nas recimo po stilu u filmovima Kokana Rakonjca.
Kod Skolimowskog stil i jeste najzanimljviji. On igra nezadovoljnog mladog čoveka koji posle studija koje je upisao da bi odložio vojsko konačno mora na odsluženje. Poslednji dan pred odlazak vozom za kasarnu, provodi razilazeći se sa svojom ženom, zavodeći neku drugu, sa prijateljima koji su takođe u nekim svojim formama snalaženja, beznađa i praznih očekivanja.
Skolimowski u pogledu stava snima film koji nije "konstruktivna kritika". Njegova slika celog društva a naročito poljskog socijalizma je potpuno i isključivo demistifikatorska i nepovoljna. Nema nikakve sumnje da je bio svestan kako ta poetika nema budućnost u Poljskoj a ubrzo je i otišao na Zapad, a dela su mu zabranjivana. Međutim, stav koji nudi je beskompromisan i nonšalantan. To jeste slika sveta koja ima svoj integritet i njemu stvaranje tog utiska zaista ide od ruke.
Skolimowski prikazuje svet ispražnjenih, poluočajnih ljudi koji za nečim čeznu, nešto im nedostaje, u ambijentima koji su neprijatni čak i kada su novi, i samim tim opravdava svog junaka i njegov gnev koji se manifestuje kroz potpuno ležernost prema svemu jer živi u svetu bez vrednosti, u kom ne veruje ni u šta.
Skolimowski je energičan u glavnoj ulozi. Ova uloga je naravno integralni deo njegovog filma, ali mi znamo da je on kasnije uspešno glumio i kod drugih reditelja.
Vizuelno film sjajno izgleda. Crno-bela fotografija je veoma uspela ali ključna stvar je kadriranje, pokreti kamere, zanimljivo izabrani uglovi snimanja u nekim montažnim rešenjima, i film je veoma propulzivan, i dinamičan ne samo na planu priče već i vizuelnog izraza i kretanja u kadru u svojih sedamdesetak minuta trajanja.
* * * / * * * *
Beth De Araujo snimila je film SOFT & QUIET za Blumhouse i reč je o filmu koji se delom uklapa a delom ne u ono što se tipično očekuje od njihovog repertoara, iako Jason Blum zapravo producira razne stvari.
Reč je o trileru koji je napravljen tako da se dešava u realnom vremenu i sa utiskom da je izveden u neprekinutom kadru što svemu daje jednu određenu dozu unikatnosti, iako je to veoma čest postupak. Pa ipak, filmova koji to rade nema baš prečesto i svaki na bazi toga nekako privuče pažnju. Ovde je neprekinut kadar izveden dobro jer je nenametljiv i vešt ali se ne prenaglašava i ne postaje sam sebi svrha.
S druge strane, sama priča ima određene elemente koji tom rešenju daju znakovitost. Naime, ovo je film o grupi žena iz jednog ilegalnog rasističkog kružoka koje posle incidenta koji su izazvale s nekim imigrantkinjama, odlučuju da ih malo potpraše i tako u afektu upadaju u nevolje kada sve eskalira u pravcu ubistva...
Beth De Araujo zanimljivo prikazuje glavne junakinje. One su deo arijevskog tajnog bratstva ali i dalje afektiraju kao obične domaćice sa svim onim performativima na koje smo navikli od najbenevolentnijih žena. Sama delatnost njihovog tajnog društva data je pomalo plakatski ali zanimljivo, obuhvatajući širok spektar motivacija takvih ekstremističkih grupa.
Ovo svakako nije film na osnovu kog se može tumačiti raskošni eko-sistem američke ekstremne desnice ali je zanimljiv za one koje ove tema zanima. Isto važi i za one koje zanimaju bravura-kadrovi.
Međutim, ovo je film koji zaslužuje i širu publiku jer iako suštinski nije ništa naročito, postupak i milje čine da se izdvoji.
* * * / * * * *
Pošto si izgovorio čarobnu reč (Mel Gibson) možda su ti sada otvorena neka vrata koja ranije nisu bila...
THE SCARY OF SIXTY-FIRST Dashe Nekrasove je osvojio jednu od nagrada u Berlinu, ali nažalost posle ovog filma imam utisak da je ona ipak zanimljivija podkasterka nego rediteljka.
THE SCARY OF SIXTY-FIRST je jako zanimljivo zamišljen kao film na liniji arty De Palme i ranog Polanskog o dve devojke koje se useljavaju u čudno projektovan njujorški stan za koji se ispostavlja da je navodno korišćen za Epsteinove orgije. One ulaze u istraživanje teorije zavere a istovremeno ih progone razni neumireni duhovi tog stana i nažalost sve tone u nešto nejasno i nevešto izvedeno.
Dobrodošla doza retro-amaterizma sa početka kasnije biva nastavljena mučnim spojem pretenzije, neveštine i nedovoljne promišljenosti. Šteta.
* * / * * * *
Quote from: Rade2 on 21-01-2023, 17:54:14
Kriple, ja znam da ti, kao i mnogi drugi na ovom forumu, iz nekog meni nepoznatog razloga, neceniš naročito ni mene ni moje mišljenje, ali ipak ću ti dati jedan savet:
Pogledaj, ako možeš ON THE LINE (sa Mel Gibsonom) i POKER FACE (sa Rasel Krouom). Oba filma su na mene ostavila vrlo povoljan utisak, iskreno verujem da će se i tebi dopasti!
http://www.znaksagite.com/diskusije/index.php?topic=1352.msg763229;topicseen#msg763229
GETTING IN je nezavisno producirana komedija relativno mejnstrim senzibiliteta koju Doug Liman označava svojim debijem na kom se opekao i "platio" ulaznicu za ulazak u ozbiljniju ligu reditelja. Međutim, ovaj film uopšte nije loš iako iz današnje vizure deluje dosta pitomo u odnosu na propulzivnost Limanovog rediteljskog postupka inače.
Liman je kao old money lik relativno uspeo da zadrži imidž indie lika u major produkciji, i ovaj film na kom je on samo reditelj se bavi upravi old money likom koji želi da upiše medicinu na Johns Hopkinsu ali je ispod crte i postaje glavni osumnjičeni kada neko krene da ubija one koji su iznad njega.
Zaplet je zanimljiv, izvedba je energična, početak filma, prvih pet do deset minuta su briljantni i ima tu još bljesaka izuzetne veštine i inspiracije ali film je overall dosta pitom, duhovit ali ne u meri da time oduševi i jako zasmeje gledaoca.
Uprkos nekim Limanovim bravurama ovaj film je mlak. Međutim, ako je istina za kako je malo para snimljen, onda zaslužuje pohvale da tehnički, u pogledu fotografije, produkcionog dizajna pa i okupljene glumačke ekipe izgleda sasvim pristojno. Za ceo poduhvat, i rešavanje jednog neinspirativnog projekta, ovaj film zaslužuje čak možda i * * * ali konkretno gledalačko iskustvo, za one koje ne zanima ceo fenomen je ipak * * 1/2.
INVISIBLE je šestodelna serija koju je za Lexus proizveo Doug Liman. Sama serija je triler sa kratkim epizodama u kojima ima po četiri-pet minuta krtine i više je showcase za VR kao zanimljivu tehniku koja otvara mogućnosti za neke specifične estetske zahvate, pre svega jer je pokriven prostor pod uglom od 360 stepeni, znači vidi se sve, i svaki kadar u sebi ima svojstva zanimljive kadar sekvence.
Takvi kadrovi su naravno najinteresantniji kada se dešavaju dve radnje uporedo a nisu obe u vidokrugu pod jednim uglom gledanja i takvih scena u ovoj web-seriji ima nekoliko.
Liman pravi jednostavnu trilersku priču kao producent-pokrovitelj projekta i reditelj prve epizode ali nije smisao ovog projekta naravno u priči već upravo u mogućnostima pripovedanja koje otvara VR.
I ono što se nameće kao paradigma jesu dugi, neprekinuti kadrovi, sa dve ili više radnji u različitom vidokrugu. Kada se stvari tako postave VR postaje jako ekspresivan i interesantan, kao kadar sekvenca najvišeg nivoa.
Evo nešto pre svega za Mehmeta ali i za druge ljubitelje i poznavaoce...
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/5102214/.html
THE BAIT je zanimljiv televizijski film Leonarda J. Horna u kom William Devane igra serijskog silovatelja i ubicu kog policija pokušava da namami tako što policajku oblači i doteruje da se uklopi u profil njegovih žrtava. Međutim, kada se njih dvoje upoznaju, i kada se uđe u realizaciju zločina ispostavlja se da je njegovo ponašanje znatno kompleksnije od onoga kako su očekivali detektivi. THE BAIT ne odlazi mnogo dublje od površine ali nudi sedamdesetak minuta relativno sveže policijske zabave za standarde 1973.
DUAL Rileya Stearnsa je veoma simpatičan komični SF triler u kom glavne uloge igra Karen Gillan.
Karen Gillan se skroz "poništila" i nije seksi kao inače. Veoma insistira na tome da je ovde goofy žena, sa manama, i zapuštenošću, i to ima funkciju u priči. Naime, ona igra junakinju koja saznaje da umire od neizlečive bolesti i radi toga kupuje klon koji će je odmeniti da porodica ne bi patila. Ali, kada se klon pojavi, to je jedna veoma fit verzija nje koja ne samo da ne želi da nauči njene manire kako ne bi odudarala od dosadašnjeg ponašanja i lakše je odmenila već time što je drugačija prvo pridobija njenog partnera pa njenu majku.
Kad se ispostavi da junakinja ne umire, želi da baci klon u đubre ali to može samo ako izađe na dvoboj sa njom u kom samo jedna može da preživi.
Neko će reći da DUAL nudi premalo i da je sve ovo u stvari jedna epizoda BLACK MIRRORa proglašena za film. Ali, to malo je meni bilo itekako dovoljno jer je Riley Stearns ovde izuzetno duhovit, jednostavan u naraciji i okružen glumcima koji su veoma motivisani da se dobro provedu.
U tom pogledu, DUAL mi je čak i čistiji od svakako ambicioznijeg THE ART OF SELF-DEFENSE.
U ovom filmu sam veoma uživao. I ako vam njegova veličina ne smeta, prijaće vam.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 27-01-2023, 17:47:49
Evo nešto pre svega za Mehmeta ali i za druge ljubitelje i poznavaoce...
https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/5102214/.html (https://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/5102214/.html)
"Ako tvoj lid ne ščepa čitaoca za gušu, ili testise, čemu pisanje"
PREACH SISTER!!!
"Lid" kao "poklopac"? Ili "lid" kao "protagonista"?
Ne znam za testise, ali mnoge bih piliće udavio za takav nemar prema jeziku. Mislim, figurativne piliće, figurativno udavio. Čemu inače služi kritika?
https://en.wikipedia.org/wiki/Lead_paragraph
Ma ne pitam ja za to, već što se ne prevodi na srpski...
Quote from: ridiculus on 27-01-2023, 23:48:48
Ma ne pitam ja za to, već što se ne prevodi na srpski...
Ne prevodi se jer se tako govori u našem novinarstvu... E sad, što se tako govori u našem novinarstvu moraš sam da saznaš...
ACT OF REPRISAL je veoma zanimljiv i dugo "izgubljen" film o poslednjim danima britanske kolonizacije Kipra. Film je bio prisutan po televizijama ali se nije mogao videti u bioskopima pa se recimo u Americi pojavio tek 1991. godine, kada je već bio potpuno kinotečki.
Reč je o crno-belom filmu iz 1964. godine a treba imati na umu da je Kipar 1960. postao nezavisna država a da je 1959. izašao iz britanske vlasti.
Dakle, snimljen je posle "oslobođenja" ali na njemu je radilo dosta Britanaca. Ipak je Kipar jedna od onih britanskih kolonija koje su ostale u dobrim odnosima. Film su režirali Errikos Andreou i Robert Tronson, a potpisi variraju od kopije do kopije. Najbitniji i nama najzanimljiviji dodatak ekipi je mladi Jeremy Brett koji će mojoj generaciji dve decenije kasnije postati kanonski Sherlock Holmes.
Brett igra britanskog oficira kog otimaju grčki pobunjenici kako bi ga razmenili za brata jedne pripadnice, da bi se tokom njihovog kretanja i iabegavanja patrola razvila ljubav između njih dvoje, uprkos dubini konflitka. Jasno je da potom slede jaki melodramski obrti, ljubomora njenih saboraca, dobrohotni sveštenik koji staje na stranu zaljubljenih itd.
Brett izgleda fantastično kao mlad, i pravo je čudo da nije postao veća zvezda ali izgleda kao da su njegovi problemi već tada bili dovoljno vidljivi da mu se nisu otvorile one najveće prilike. No, sa materijalom koji ima, on donosi jednu posebnu vrstu elegancije u nešto što je message movie, estetski na nivou solidnog partizanskog filma tog doba.
* * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 28-01-2023, 00:11:48
Quote from: ridiculus on 27-01-2023, 23:48:48
Ma ne pitam ja za to, već što se ne prevodi na srpski...
Ne prevodi se jer se tako govori u našem novinarstvu... E sad, što se tako govori u našem novinarstvu moraš sam da saznaš...
Hvala na odgovoru.
Razlozi me ne zanimaju, objavljujem rat odgovornima. (Koji verovatno ne postoje, jer će svako da odbija odgovornost.)
FAULTS Riley Stearnsa je moćan debi ovog reditelja. Ponovo je reč o crnoj komediji sa jasnim slojevima trilera i horora. Reč je o crnohumornoj priči o propalom deprogrameru sektaša kog igra Leland Orser. On je pao na najniže grane, luta flyover državama i drži predavanja, razočaran u sve, mučen propalim brakom ali i traumom jedne žrtve sekti koja je umrla posle deprogramiranja. Kada mu nestane para a mora da isplati svog menadžera, prihvata ponudu starog bračnog para da deprogramira njihovu kćer koju igra Mary Elizabeth Winstead.
Kada deprogramiranje krene, ispostavlja se da on ima više problema nego ljudi kojima pomaže, a da je žrtva verske sekte manje u krizi od njega a da je bitno normalnija od svojih roditelja.
Leland Orser je savršen u ulozi propalog deprogramera i uprkos tome što nije zvezda u klasičnom smislu, uspeva da pruži ugođaj kakav bi u toj roli optimalno davao recimo Billy Bob Thornton. Naravno, Mary Elizabeth Winstead je na nivou, tu neke dileme nema, a Riley Stearns sve režira jednostavno, efektno, precizno, vlada ritmom iako ima scena koje su se lako mogle oteti kontroli i sve vezuje u jednu malu kompaktnu celinu.
FAULTS je pravo uživanje i debi posle kog Stearns, kao što znamo, nije izneverio.
* * * 1/2 / * * * *
SA'RANA BIŽUTERIJA I PO KOJI KAPUT Petra Pašića je relativno neupadljivo pušten na Apollon. Ovo je prvi Pašićev film za strimera, a biće ih još nekoliko. Film je slab ali zanimljiv i otvara mogućnost da se razgovara o njemu iako gotovo da ni u čemu nije uspeo.
Naime, SA'RANA BIŽUTERIJA I PO KOJI KAPUT dobro izgleda, u domenu produkcionog dizajna i generalnog looka filma, atmosfere i šire ambijentacije. Pašić je ovaj film potpisao i kao scenograf i moram priznati da mu je to najuspeliji deo angažmana na ovom filmu. Ta određena estetizacija, likovi koji zanimljivo izgledaju, na ničijoj zemlji između realizma i neke jeunetovske stilizacije, zaista ima zanimljiv efekat i možda ponajbolje sugeriše ono što je planirani smisao film.
A smisao je čini mi se urbana parafraza i kritika seoskih komedija Radoša Bajića koja će biti različita u tonu a slična po sadržaju kao njegovi izvornici. Od Bajića se preuzima taj karikirani izgled sela gde su junaci svojeglavi, imaju teškoće u međusobnoj komunikaciji, svi govore sa nekim teškim lokalnim naglaskom, i preuzima relativno jednostavan, gotovo prozaičan kriminalistički zaplet o dvojici braće koji dolaze na majčinu sahranu sa idejom da joj ukradu medaljon.
I manje-više ta mehanika Bajićevog filma se prati u samoj osnovi, s tim što film vizuelno i tehnički izgleda znatno bolje i to mu samo po sebi ne smeta. Dakle, taj bajićevski segment nije kompromitovan time što film izgleda bolje što je jako zanimljivo jer je ponekad delovalo da onaj njegov haos funkcioniše između ostalog i zato što je jezivo snimljen.
Međutim, Pašićev film za razliku od Bajića nema ujednačenu glumačku podelu. Kod Bajić sve igraju glumci, a poslednjih godina to su uglavnom naši vrhunski glumci, ali i kada nisu to su uglavnom poznate face. Kod Pašića ima poznatih ali ima i nekih ljudi koji s razlogom nisu stekli slavu i to malo stvara disbalans. Kad se pojavi Boris Milivojević, delimično ponavljajući govorni manir iz Pašićevog A3, deluje kao da je došao Jack Nicholson lično među ove ljude, a nije. I onda se na kraju postavlja pitanje, da li poznati i "dobri" glumci smetaju ovom ujednačenom timu.
Zatim, Pašić nema stav prema likovima. Sve ih podjednako prezire. U filmu postoji jedan polusimpatičan lik ali on nema protagonizam. Film meandrira od jedne scene nekog seoskog freakshowa ka sledećoj i ne dozvoljava da se na pravi način uspostavi protagonizam. Rezultat je film sa likovima koje autor prezire a gledaocima je naprosto odbojan.
Nijanse među likovima su minimalne, imamo one koji lažu i kradu jače i one koji to rade malo slabije, i imamo one koji ponižavaju i vređaju sve i one koji to isto rade malo glupljima. Tako da generalno, film istovremeno robuje priči, a ne pripoveda osnovni sklop događaja kao nešto glavno, i bavi se likovima ali među njima ne gradi jasnu hijerarhiju pa ni odnose.
Neko će reći da sam previše ozbiljno prišao analizi seoske komedije, relativno rutinskom formatu u našoj kinematografiji sa veoma bogatom praksom, ali ja na kraju ipak nisam skroz siguran šta sam gledao. Da li je ovo zaista seoska komedija ili je ovo jedna urbana vizija seoske komedije u kojoj se žanru pridaje jedna dark dimenzija? Ima dosta argumenata za oba ova pogleda na stvari, ali usled slabosti autorskog postupka, snaga žanra prevladava i ovo ipak ostaje dominantno seoska komedija i mislim da u ovom filmu ka kraju ta publika može više uživati.
Čini se da je ovom filmu pre svega nedostajala jasnija rediteljska vizija kuda se ide. Iako je film nastao u tim svedenim Apollon uslovima, to se izuzev glumačke podele zapravo ne vidi. Film ima sve što mu je potrebno.
Veoma sam radoznao da vidim kako će Bajićeva ciljna grupa reagovati na ovaj film, ako on do njih uopšte dođe ako imamo u vidu maltene tajnovitost njegovog ulaska u eksploataciju.
* 1/2 / * * * *
Adam Salky režirao je triler INTRUSION po scenariju Chrisa Sparlinga, sa odličnim parom u glavnim ulogama - protagonisti su Freida Pinto i Logan Marshall Green. Sparling nudi jedan high concept scenario koji se kreće od jedne do druge poznate situacije, i sam koncept iako je veoma bajat, nije neprihvatljiv. Međutim, u međufazama između velikih plotpointa nema razrađenije drame, odnosa i sve deluje kao da na bazi magnetizma glavnih glumaca nekako vegetira u iščekivanju sledećeg preokreta.
Rezultat je film koji dobro izgleda, sa glumcima koji dobro izgledaju, iako Logan malo jače gazi svog junaka i u igri i u izgledu, ali na kraju ne uspeva da postane punokrvni triler. Međutim, ukupno uzev dosta je korektan pokušaju da se ispuni repertoarska potreba gde žanrovski koncept i star power i na suvo uspevaju da pokriju stvar.
* * / * * * *
Cedric Nicolas-Troyan u produkciji Davida Leitcha snimio je "mali" akcijaš KATE koji se može ubrojati uz naslove kao što je bio Naishullerov NOBODY.
Dok je u NOBODY Naishuller bio glavna zvezda svog filma, i podigao na mnogo viši nivo u osnovi jedan banalan scenario i jednu zanimljivu i neobičnu podelu, kod Nicolas-Troyana glavni adut je Mary Elizabeth Winstead koja ovde daje jednu od najboljih post-MATRIX rola karakternih glumaca kao akcionih heroja.
Nicolas-Troyan nije epizodista u ovom filmu, ali ono što postižu on i direktor fotografije Lyle Vincent jeste solidan hitman akcijaš smešten u Japanu. Ali, Winstead sve diže na viši nivo kao iscrpljena hitwoman, dok na umoru, u poslednjim časovima života želi da se osveti za ono što ju je zadesilo kad je odlučila da se povuče. Ona sjajno igra i licem i telom, i uz pomoć kostimografa i opšteg dizajna filma, sjajno mapira brzo kretanje junakinje prema smrti filovano akcijom protiv savremenih jakuza.
Ovaj film je daleko od savršenog, ali svakako nije rutinski zahvaljujući ovom glumačkom ostvarenju koje je u njegovom centru. U tim okolnostima ni Woody Harrelson u ulozi mentora/ nalogodavca nije uspeo da nagazi koliko je mislio, iako je pokušao.
Desi se ponekad da glumac podigne film, ili da ga dobrom glumom čak i ugrozi. Ipak, to se u ovoj vrsti filma retko dešava. Na kraju jedino što ostaje sporno ostaje jedna scena auto potere koja poprima malo live manga formu i to se delimično može pravdati stanjem glavne junakinje. Sve ostalo je jako dobro, osim Mary Elizabeth Winstead koja je čudesna.
* * * / * * * *
Ko pogleda film BABYLON i ne shvati da je u najmanju ruku prisustvovao nečemu nesvakidašnjem, zalutao je u bioskop.
Reč je o filmu koji za temu starog Holivuda ima isti značaj koliki i UNDERGROUND za temu istorije Jugoslavije. Ova referenca na Kusturicu nije slučajna, on je prisutan u ovom filmu. BABYLON deluje kao film koji bi Kusturica u najboljoj formi snimio na temu starog Holivuda, a spona koja se u finalu desi sa današnjim vremenom umnogome podseća na ono odvajanje zemlje koje se zbiva na kraju UNDERGROUNDa.
Međutim, isto kao i UNDERGROUND iza jednog impresivnog postupka, neverovatne logistike, jedne visoke dinamike, odlaska u jednu veoma subjektivnu viziju sveta u svakom pogledu nalazi se film koji će sigurno podeliti i publiku i struku.
Priča u suštini govori o mladom Meksikancu koji se 1926. afirmiše sa bednih asistentskih poslova na neke manje bedne i ulazu u orbitu najveće zvezde svog vremena koja je u zenitu i bliži se padu, i mlade starlete koja ulazi u puni sjaj.
Između jednog sjaja koji gasne i jednog koji se raspaljuje, on traži svoj put, Holivud prolazi tranziciju u tonski film, ali to je i dalje grad a ne stanje uma, tako da se prepliću Holivud i ne-Holivud na jednom mestu.
Brad Pitt i Margot Robbie su zvezde u ovom filmu i igraju zvezde iako Diego Calva zapravo jeste glavni junak. Calva bi mogao postati zvezda, ima energiju mladog Javiera Bardema, i prototip je momka kakvog Holivud može da lansira.
Međutim, Brad Pitt i Margot Robbie su zvezde u filmu o anatomiji zvezda. Pittova uloga je briljantna. Za "oskara". Ta erozija jednog čoveka u padu, koji se ozbiljno brine i pati, i sve vreme to radi sa osmehom, stilom, kao zvezda. To je fantastična rola. Deluje lako a veoma je teška. Margot pak je na drugom delu spektra. Ona slavu ovde hvata za gušu i nameće se kao prva zvezda savremenog Holivuda, spremna na rizik, spremna da igra u velikom i važnom flmu, spremna da se preda ulozi i u svakom frejmu bude zvezda. Način na koji ona samo svojom pojavom gradi protagonizam u svakoj situaciji u kojoj se pojavi je impresivan ali to je to - zato je neko zvezda.
Linus Sandgren sa ovim filmom zauzima mesto među vodećim snimateljima ove generacije, a Damien Chazelle odlazi korak iznad onog statusa koji je do sada imao - što se mene tiče - mada u holivudskim okvirima ovo se sigurno gleda kao nekakav sophomore slump, mada mu to nije tehnički drugi film. Da li će se on oporaviti od ovog pada, ne znam, ali bilo bi šteta ako on poveruje da BABYLON nije jedan veličanstven film.
Šteta je što su se akademski postulati odjednom volšebno uspostavili baš kad je Chazelle kredibilno odlučio da ih prekrši, i da snimi jedno bioskopsko iskustvo koje ima jak ritam i puno vizuelne senzacije a nije namenjeno deci. Isto tako, jako je bitno da je njegov postupak ne samo autorski principijelno već autentično njegov, to se pre svega tiče načina na koji koristi muziku kao veoma bitan činilac u pripovedanju.
Ako bi se to poredilo sa nekim drugim autorima, onda je zaista Kusturica jako referentan zbog uloge muzike ali i zbog načina na koji koristi životinje, kao i zbog frenetičnog ritma i lika sa margine, čak i rasno različitog. Jer Manny Torres jeste na neki način Perhan, s tim što se ovde veliki Ederlezi momenat desi na ekranu.
Hteli to da priznamo ili ne, ali to pitanje Kusturičinog uticaja će definitivno morati da se otvori.
Moguće je da sam naravno prema ovoj temi pristrasan kao neko ko se bavi filmom. Ovo je ipak film o toj temi. Ipak, čini mi se da je i kod laika ovo iskustvo ostavljalo sličan utisak.
Svakako da je BABYLON film koji svako treba da pogleda barem jednom.
* * * 1/2 / * * * *
Jean-Francois Richet nije snimio nijedan slab film u Americi gde se snašao natprosečno dobar kao Francuz na privremenom radu. Čovek koji je potpisao BLOOD FATHER uostalom može da kaže da se ozbiljno upisao u kanom američkog žanrovskog filma, a o njegovom rimejku Carpentera da ne govorimo. PLANE sa Gerardom Butlerom je nažalost film u kom je on nastupio kao najamnik i nažalost nije postigao ono što se od njega očekivalo.
Film je sam po sebi prosečan Butler, bolji od mnogih, lošiji od izabranih, i ukupno uzev to je korektno do tačke - da se može reći, u redu, film jeste slab ali opet to je ono što Gerry Butler radi i šta se od njega traži, u čemu je problem?
Problem je to što scenario za film potpisuju J.P. Davis koji je radio Salehovog CONTRACTORa i u poslednje vreme cenjeni pisac špijunskih romana Charles Cumming. CONTRACTOR kao scenario je vrlo lako mogao poći nizbrdo i Saleh ga je sigurno kao reditelj neizmerno unapredio, u to nema nikakve sumnje, ali čudi kako je to izostalo u PLANEu, i uostalom na koji način je Cumming doprineo.
Dakle, imamo na špici dva jaka štiha, a na ekranu imamo jednu rudimentarnu priču, sa ogromnim brojem naivnosti, i nijednim adutom da ih prekrije.
Zatim, imamo Butlera, a Richet bi trebalo da je majstor za rad sa zvezdama. Međutim, opet ni tu ne dobijamo ništa od Butlerovog proseka, a on kako postaje sve stariji sve više podseća na Dragana Šormaza i ne deluje kao prijatan prizor. Richet ga ovde (pun intended) drži na autopilotu, i Butler kao bivši vojni letač koji sada vozi putničke avione, deluje kao jedna od onih Seagalovih kreacija u kojima je baštovan u stvari nekada bio CIA-egzekutor. Doduše, logika da penzionisani vojni pilot leti na komercijalnim linijama zbilja postoji pa je to zapravo i uverljivo.
Negativci su prikazani kao musavi dugokosi gerilci iz nekog generic akcijaša snimanog na Filipinima iz davnih dana, i ima par zanimljivih akcionih situacija ali ništa zaista epohalno.
Film svakako funkcioniše i ciljnoj grupi pruža sve što treba, ali od Richeta se očekivalo mnogo više. Film nosi mnogo ograničenja na nivou priče. Od toga da se problem masovnosti putnika rešava time što avion leti za vreme praznika i baš je fora što je prazan, pa nadalje. Svaka od tih nategnutosti je upadljiva a reditelj Richetovog renomea bi trebalo da takve stvari prevazilazi. Međutim, on ih pušta da se gomilaju i rezultat je takav.
Nadam se da je ova letargičnost samo trenutna Richetova faza i reakcija na projekat sniman tokom Covida.
* * / * * * *
Pablo Aragues i Marta Cabrera snimili su španski niskobudžetni horor PARA ENTRAR A VIVIR. Film je jednostavan i u veoma sveden, do tačke da se može reći da na kraju krajeva baš i ne uspeva da uradi ono što je cilj dobrog niskobudžetnog filma i da prevaziđe svoja finansijska ograničenja. Ali, na tom putu je dosta zabavan i mislim da itekako može imati smisla na malom ekranu.
Priča prati mladi par koji za relativno povoljnu kiriju uspeva da se useli u veoma lepu kuću koja ima čudnu prošlost u kojoj se pominju i masoni i odbegli nacisti ali i nestali stanari. U jednom trenutku kuća krene da im ispunjava želje i oni se isprva dobro zabavljaju s tim, ali kasnije kuća kreće i da im preti.
Film nikada ne postaje zaista strašan, ili uzbudljiv, ali je relaksiran i povremeno duhovit i kao mahom duo drama sa par scena s nekim "gostima" ipak funkcioniše što nije lako postići.
U završnici, Aragues i Cabrera kreću da izgrade i nešto više, i to je okej, ali nedovoljno da bi izdiglo film iznad nekog prijatnog maloekranskog nivoa.
* * / * * * *
Patxi Amezcua ima dosta veliku amplitudu u svom nedavnom filmskom i televizijskom radu. Od produktivnog scenariste i reditelja još uvek nije postao pouzdan autor. INFIESTO je njegov film o serijskom ubici smešten u period pandemije, kom ponajviše pomažu fotografija Josua Inchausteguija i Iria Del Rio kao zamenica Vicky Luengo u ulozi mlade inspektorke sa iskusnim partnerom kog sa elanom TV detektiva u osmoj sezoni neke serije igra Isak Ferriz.
Sve ostalo je pre svega na nivou priče manje-više kao jednoipočasovni TV film o već uspostavljenim likovima detektiva u poteri za serijskim ubicom, gde njih poznajemo već nekoliko sezona a ni ubica nam nije sasvim nepoznat.
Karakterizacija zaista podseća na neku televizijsku seriju čiji se početak odigrao davnih dana. Pandemija kovida igra čudnu ulogu. Film se dešava u njenim prvim danima a znamo da su Italija i Španija tada bile pod najvećim udarom, da su bolnice bile prepune a ljudi umirali po hodnicima, i to se u ovom filmu ne samo ne oseća, nego glavni junaci u kolima i zatvorenim prostorima ne nose maske i uopšte maske se nose veoma selektivno, onako kako odgovara autorima. Sama pandemija ima vrlo malo, gotovo nikakvu ulogu u priči, naime ona je trigerovala ubicu da pomisli da je kraj sveta i da počne sa ubistvima.
Zašto je na njoj Amezcua toliko insistirao a onda ispao smešan sa junacima koji ne nose maske da bismo - jelte - mogli da ih prepoznamo, ostaje enigma. Njegov opus jeste neujednačen ali nije glup.
Josu Inchaustegui je vrhunski snimatelj i on čini da film jako dobro izgleda. Priča je izložena sa dozom pitkosti i solidnog tempa. Iria Del Rio se trudi više nego ostali, i ako sagledamo ponudu na Netflixu, čovek može da prođe i gore nego sa ovim filmom. Pa ipak, može da prođe i bitno bolje.
* * / * * * *
Kad sam video da Ryuhei Kitamura ima novi film, iskreno, prvo sam morao da odem na IMDB i podsetim se zašto je on beše nešto bitan lik. Onda sam se setio da sam gledao njegov AZUMI i da mi je to bilo dobro, da sam gledao VERSUS koji nije i da je onda otišao da po Americi snima filmove koji su skroz neupečatljivi, i da sam neke od njih možda gledao i zaboravio a možda i nisam.
Malo koji reditelj mi je u toj meri otišao u zaborav da mu pamtim ime a ne mogu da se setim šta je radio. Godine čine svoje, ali i film kao THE PRICE WE PAY objašnjava zašto stvari tako stoje. Naime, ovaj film je jedna zaista bedna exploitation storija u kojoj su skupljeni nekad respektabilni glumci spremni na sve i Vernon Wells kao stara žanrovska ikona.
Stephen Dorff i Emile Hirsch igraju pljačkaše. Posle filma MOTEL LIFE gde su igrali zajedno, ovo je ozbiljan pad s konja na magarca.
Oni, u maniru FROM DUSK TILL DAWN posle poluuspešne pljačke zalagaonice odlaze da se sakriju u jednu kuću a u njoj se ispostavi da žive ludi ljudi mnogo opasniji od njih koji su naoružani. I film iz krimića prerasta u horor, što je nekada možda bilo preokret ali sada je definitivno postalo kliše. Ruku na srce, ni preokret iz krimića u horor nije baš dosledno sproveden jer je teaser scena na početku zapravo horor, tako da čak ni to nije dobro izvedeno.
Ono što gledamo je jedan skromno urađen, nemaštovit torture porn a pomalo i splatter, jedno u suštini veliko ništa, koje bismo mogli porediti sa raznim filmovima od pre, da to već nije toliko zamorno.
Dorff i Hirsch su sjajni glumci, i oni sve vreme uspevaju da održe jedan tonus i utisak kao da su koliko-toliko uključeni u dešavanja, ali na kraju krajeva, posle MOTEL LIFE, trebalo je da se sastanu u nečem mnogo boljem od ovoga.
Kitamurin interes da snima ovako nešto je tek misteriozan. Naime, dok su Dorff i Hirsch česti gosti kod Furle u Portoriku, i rade razno đubre za velike pare i malo utrošenog vremena, on u ovome svakako ne može imati bilo kakvu relevantnu dobit, čak i finansijsku, ako imamo u vidu da uporedo radi i u Japanu, dakle nije mu ovo isključiva karijera.
U svakom slučaju, Kitamura je na dobrom putu da od jednog pionira japanskog žanrovskog buđenja s kraja devedesetih i početka dvehiljaditih, postane zapamćen kao neupečatljiv potpisnik bezvrednih američkih DTV horora.
VENUS Jaumea Balaguera je njegov najslabiji film koji sam do sada gledao, slabiji čak i od onih privh koji su meni bili slabi, ali kod nekoga su imali neku prođu. Čak imali i neku podršku, i započeli mu karijeru. VENUS je međutim slab na način koji mi sugeriše da ovo nikome ne može biti dobar film i da ga neko može istaći.
Ovo je spoj neke veoma skromne i nemaštovite kriminalističke priče i okultnog horora u kojoj na kraju nije jasno šta je osnov cele postavke, ko su i na koji način protagonisti. Moram priznati da su slabi Balaguerovi filmovi ipak odisali nekim prestižnim detaljima, barem znacima da je reč o bogatoj produkciji, i da je on neki važan reditelj. Sada ni toga nema. Ovo deluje kao neka skromna španska opskurnost za koju je i Netflix predobar. Tim pre je jedino Sonyjev logo na špici nešto što deluje kao trag ozbiljnog filma.
Lea Mysius snimila je veoma zanimljiv film LES CINQ DIABLES koji izmiče jednostavnim žanrovskim definicijama, ali možemo reći da se radi o melodrami sa jakim elementima fantastike.
Film govori o devojčici koja posle dolaska svoje tetke, počinje da ima mistična iskustva, trigerovana njenim izoštrenim i neobičnim čulom mirisa, I devojčica se upoznaje sa prošlim događajima koji u sadašnjosti koji progone njenu porodicu i čine je skoro izopštenom.
Lea Mysius i snimatelj Paul Guilhaume su pisali scenario, a on je i snimao. I film zaista izuzetno dobro izgleda, veoma je atmosferičan i estetizovan i sveukupno je vešto izveden, nudeći razna čitanja u pogledu žanra kroz način realizacije. Naime, melodrama je ozbiljno izvedena ali vizuelna artikulacija odlazi u neka veoma upečatljiva rešenja u pogledu fantastike.
Adele Exarchopoulos igra glavnu ulogu i odlična je u oba vremenska toka i u oba se veruje, ostatak podele je izvanredan kao i devojčica koja je veoma ekspresivna i vešto vođena od strane rediteljke. Glumci svakako čine centar filma i omogućuju mu da gledaoci kroz vezivanje za likove prevaziđu tu žanrovsku ambivalentnost koja se gradi i karakteriše film.
LES CINQ DAIBLES nije film koji će svakome biti podjednako efektan. Ključ je u vezivanju gledaoca za glavne likove. Koliko to uspe, toliko će se uživati u filmu.
* * * / * * * *
Konačno nešto pre svega za lilit
http://www.rts.rs/page/magazine/sr/story/411/film-i-tv/5119067/edvard-eston-intervju-mickey7.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedan od krimića sa najvećim publicitetom u 2022. godini bio je VENGEANCE glumca i književnika BJ Novaka, nastao u produkciji Blumhousea ali po estetici najbliži onome što očekuje da nam stiže sa Sundancea.
Priča je na neki način koenovska, ali je Novak snimio film koji je savremen, i prilično autohton, naglašavajući da on ima budućnost kao filmski autor, mnogo pre nego kao isključivo reditelj-profesionalac, pošto je ovo film u kom je efekat zaista kumulativan.
BJ Novak se veoma solidno snašao u domenu realizacije ove priče. U pogledu vizuelnosti i inscenacije, on je veoma solidno, strpljivo izveden sa trudom svih sektora. Međutim, ključ je ipak u samoj priči, atmosferi i glumi. Otud, smatram da je Novak više majstor da priča svoje priče nego bilo koje tuđe.
A priča kreće sa premisom koja se tiče njujorškog novinara, aktivnog na dejting sceni kog jednog dana pozivaju veoma uporni rođaci neke njegove šeme, za koju misle da mu je devojka. Kako bi izbegao neprijatnosti, on odlazi na njenu sahranu u Teksas, i tamo upoznaje njenu porodicu koja mu isprva deluje toliko smešno i provincijalno da mu pada na pamet da prihvati njihovu teoriju o ubistvu njegove poznanice i o tome snimi podkast.
Snimajući podkast, zajedno sa porodicom koja je ubeđena da je on tu da osveti svoju dragu, upoznaje svet njihovog malog grada a postepeno počinje da misli da ona zaiste jeste ubijena.
Malo koji film uspeva da zarobi gotovo literarnu zamisao kao što je ova. Ovo je zaista uzoran primerak krimića koji kroz zločin priča širu priču. Uprkos tome što je ovo vrlo dinamičan, crnhumoran, duhovit scenario, neverovatno je uspeo da proizvede utisak literarnosti u najboljem smislu, i neprekidno vodi priču iz jednog u sledeće značenje i ravan sagledavanja priče.
To je već bravura koja je ispraćena u svim aspektima realizacije. Od zvezda uz BJ Novaka, tu su još Boyd Holbrook i Ashton Kutcher a Ashton pravi jednu od najboljih uloga karijere, svakako najsnažniju rolu svoje aktuelne glumačke faze.
Otud i strukturalno, film jeste misterija, dakle, krimić u najčistijem smislu, i definitivno ima razne elemente trilera u sebi, međutim, realizacija nije formalistička i mehanika žanra je izložena na jedan nenametljiv, neformalan način, što je takođe vredno svake pohvale.
Određeni nesklad se javlja zaista na nivou detalja koji nisu previše važni, ali to su mane koje samo dodatno podvlače neupoedivo veće vrline prikazanog postupka i dela u celini.
* * * 1/2 / * * * *
Leon Prudovsky je ruski Jevrejin koji je u izraelskom-poljskoj produkciji snimio film MY NEIGHBOR ADOLF, ostvarenje koje bi teško moglo nastati od drugog autora a da mu ne okonča karijeru.
Naime, reč je o filmu u kom potpuno devastirani Poljak koji je preživeo Holokaust, u kolumbijskoj zabiti shvata da se u kuću do njega doselio Adolf Hitler i kreće da istražuje da li je to zaista on i da o tome obaveštava Mossad.
Sama ideja da se Hitler pojavi kao junak filma u kom će dobiti neku ljudsku dimenziju u nekoj fikcionalizovanoj sudbini po kojoj je preživeo Drugi svetski rat je provokativna, naročito kada to postane jedna u suštini konvencionalna priča o prijateljstvu dva usamljena namćorasta starca.
Teško da bi takva "humanizacija" Hitlera mogla proći nekažnjeno u bilo kojoj drugoj produkciji sem ove, i to s pravom jer je Hitlerov zločin sam po sebi "sui generis" i ne trpi sagledavanje njegove ličnosti iz drugog ugla.
Udo Kier je u Amazonovoj seriji HUNTERS odigrao Hitlera koji je preživeo rat, i pod tarantinovskim okolnostima biva pronađen i izveden na sud. U ovom filmu neposredno u istom periodu igra sličnu rolu ali malo drugačije, jednu vrstu žanrovske šmire zamenjuje drugom.
SLEDI SPOILER
Na kraju se ispostavlja da komšija u stvari nije Hitler nego da je njegov veoma ubedljivi dvojnik odgajen u Trećem Rajhu da ga odmenjuje, koji sada praktično putuje po Južnoj Americi kao "imitator Hitler" i prodaje slike odbeglim nacistima i raznim entuzijastima.
Time film postiže "opravdanje" jer zapravo ta osoba koja ima ljudskost i sa kojom se glavni junak zbliži nije Hitler nego njegov dvojnik koji je silom uvučen u tu ulogu.
I takvo razrešenje priče ima svoj smisao, i daje posebnu idejnost filmu jer prenosi Hitlera na nivo ideje, praktično brenda koji se posle rata nadalje komodifikuje, na razne načine pa eto i ovaj.
Međutim, iako ovakav kraj donosi preokret kojim se negira sve ono viđeno dotle, naivno bi bilo misliti da Prudovskog nije zanimao taj hod po žici i razmišljanje da li je najveći zločinac u istoriji u stvari takođe bio običan čovek sa kojim bi se razumevanje moglo ostvariti kada više nema ideologije i kada je ono što deli sa svojom žrtvom usamljenost i starost. Otud, uprkos ovom preokretu ne smatram da se film odriče svoje osnovne meditacije i provokativnosti koja je sve jača kako je priča sve konvencionalnija.
* * 1/2 / * * * *
MARCEL THE SHELL WITH SHOES ON je veoma vešto realizovan, dobro osmišljen dugometražni igrano-animirani film sa zanimljivim i ekspresivnim animiranim protagonistom i senzibilitetom američkog nezavisnog filma.
Dean Fleischer Camp ima veštinu autora komercijalnih animiranih filmova, dakle onih poglavito namenjenih deci i najširoj publici, ali ono što pravi je zapravo jedna priča o gubitku i rastanku, kako sa partnerima tako i sa precima.
Film nije namenjen deci iako ume da bude razigran pa i dizajniran kao pitka animacija i obraća se starijima, i po atmosferi i po temama koja obrađuje. Generalno duhovit ton boji snažna doza melahnolije gde i svet sagledan iz drugog ugla nosi iste tuge kao i onaj koji je nama dobro poznat.
I sam MARCEL koketira sa mejnstrimom u pogledu tema, produkciono je vrlo zreo i ono što gledamo nema čega da se budžetski-tehnički postidi, ono što ga od mejnstrima odvaja jeste upravo ono što se nalazi u samom osnovu priče.
* * * / * * * *
THE KING'S DAUGHTER snimljen je po romanu Vonde McIntyre i jedan od adaptatora bio je James Schamus, nekada poznat kao guru iza Focus etikete i tek povremeni scenarista. To je atipicčno jer je ovo na kraju koji je režirao Sean McNamara, čovek koji prevashodno radi filmove namenjene za decu, koji po izgledu deluju da su za bioskope ali koji obično završavaju na TVu ili Vu ili VODu.
McNamarina specifičnost je u tome što je on sagradio reputaciju u tom svetu porodične zabave koje je u Americi vrlo zahtevan kad je reč o imidžu autora i ostalim radovima, i zato iziskuje maksimalnu posvećenost. U nekim svojim filmovima McNamara povremeno radi sa poznatim glumcima, recimo najveće ime koje mi pada na um je Marisa Tomei, ali ovde on ima i Piercea Brosnana u ulozi Louisa XIV i Williama Hurta kao kardinala i Kayu Scodelario kao Kraljevu ćerku.
Roman spada u domen vernovske fantastike ako je suditi po filmu. Naime, posle neuspelog atentata ali opasnog ranjavanja, Louis XIV šalje ekspediciju da pronađe Atlantidu i donese mu tajnu večnog života. I oni to zaista i učine, otimaju morsku sirenu sa idejom da mu u nekom ritualu prenesu njenu energiju večnog života i tom prilikom je žrtvuju.
Louis ipak ne računa da će se njegova kćer sprijateljiti s morskom sirenom i osloboditi je.
Film je raskošan, povremeno duhovit, ali u njemu se ipak oseća da iako je iznad nekog DTV užitka svakako nije pravi film fantastike smešten u epohi, namenjen bioskopima. Duh malog ekrana provejava prosto kroz razne detalje bilo da su to prekratke ili nesavršeno izvedene scene sa efektima, bilo da je to naracija koja je u toliko jakom tempu da ne da filmu da "diše" ali mu daje da se snimi i jeftinije i sa malim umaranjem zvezda.
To ne znači da nije vidljiv neki trud i uveren sam da THE KING'S DAUGHTER apsolutno ima svoje mesto pre svega na televiziji u nekom porodičnom terminu. Ipak, ko ode u bioskop očekujući punokrvnu bioskopsku fantastiku sa Brosnanom i Hurtom dobiće tek njen deo.
* * 1/2 / * * * *
Christian Tafdrup postigao je veliki uspeh sa filmom SPEAK NO EVIL i rekao bih da to nije nezasluženo. Reč je o vrlo zanimljivom i atipičnom trileru koji deo kritike - ne bez argumenata - smatra hororom u kom se jedna naizgled mentalitetska dramedija lagano pretvara u priču strave.
Zaplet je jednostavan, bračni par iz Danske upoznaje par iz Holandije. I jedni i drugi imaju dete približnih godina, provode neko vreme zajedno na odmoru u Italiji a onda ih mesecima kasnije, Holanđani pozivaju u posetu. U gostima, međutim, Danci osete da su Holanđani nekako lišeni socijalne imaginacije i manira na koje su navikli...
Sve dalje od ovoga razotkrivalo bi kuda priča ide dalje, ali tamo kada krene nudi veoma zdravu dozu napetosti i brutalnosti, i to je dobro izvedeno, ali to su segmenti koji su savladani. U tom segmentu Tafsdrup nema čega da se postidi pred Josephom Rubenom iz najboljih dana, kad je reč o napetosti među ljudima u jednom domaćinstvu, niti od nekih horor majstora kad je reč o nasilju.
Međutim, ovaj dramski build up je ono po ćemu se SPEAK NO EVIL razlikuje. Slično drugim pričama koje crpe svoju tenziju, bilo humorističku bilo drugu iz socijalnih odnosa, iz ponašanja junaka u odnosu na norme, stid i očekivane socijalne propozicije, tako se i ovaj film postavlja kao jedna studija raznih opterećenja modernog čoveka u odnosu na pitanje kakav utisak će ostaviti u svojoj okolini. Tu su i razmažena deca, i razne kulture brige o ljudima oko sebe koje su zapadni svet učinile manje zrelim, manje otpornim a nisu pomogle da se osete bolje i srećnije.
Time se gradi jedan milje u kom imamo junake koji nisu tipičan materijal za horor okolnosti kao žrtve, i antagoniste koji jesu tako profilisani i snalaze se savršeno u savremenom zapadnoevropskom miljeu, okrećući njegove poštapalice protiv sebe samog.
Tafdrup verovatno nije imao to na umu, uostalom ne bi ni smeo u ovo vreme tako nešto da pomisli, ALI ovaj film je jedna mala studija etnosuicidalnosti moderne zapadne Evrope i smrtnom ishodu koji je upravo čeka zbog svih newagey budalaština kojima su zamenili neke ustaljene manire i normalno rezonovanje.
Stoga, ovaj film se može čitati i kao jedna iznenađujuće desna vizija sveta, iako će to verovatno autori iz sve snage odbijati. U svakom slučaju, dugo nisam video ovako zanimljiv danski film.
* * * 1/2 / * * * *
AN CAILIN CIUIN Colma Baireada je irski film koji je znatnim delom na arhaičnom irskom jeziku i zato je uspeo da bude nominovan za strani film, na "oskarima". Međutim, nažalost, taj kuriozitet nije nov. Već godinama se snimaju filmovi na gejliku i vrlo su slični, ponekad deluju kao da se prave sa ambicijom da prikažu tu neku irsku teskobu i dođu do nominacije.
Ipak, ovo nisu autori kalibra Jima Sheridana. AN CAILIN CIUIN je jedna spora arhanična koještarija koja se neznano zašto dešava 1981. godine a izgleda da bi se mogla odvijati i 1881. godine, nešto o nekoj devojčici koja prolazi kroz neke čudne upitanosti. Sve u svemu, ovaj film jako malo pruža, ali uspeh koji je ostvario svakako ga čini obaveznim za gledanje svakome ko generalno prati šta je to novo i važno na sceni.
Ricky D'Ambrose snimio je film THE CATHEDRAL koji praktično krši sva ona pravila koja smo učili o tome kako treba snimati film. Uprkos tome što je film uspeo da stigne i na Sundance i do Venecije, u suštini me nije ubedio da je to kršenje pravila ovog puta dalo smislene rezultate.
U 86 minuta koristeći neku besmislenu formu u kojoj krajnje svakodnevne rutinske scene "oneobičavaju" monolozi iz voiceovera, D'Ambrose pokušava da prikaže život dve generacije jedne porodice. Ni u tom konceptu ne uspeva da ostane dosledan već na kraju ipak završi praveći neke klasične dramske scene, i tu konačno samom sebi osporava postupak.
Moguće je da ovaj film može imati odjeka među onima koji vole da vide nešto "novo" pošto-poto ali ovaj pokušaj naprosto nije ni uspešan, a ni radikalan ni dosledan.
Debitantski film Nine Violić BACI SE NA POD ,koji će biti prikazan na FESTu, uspeva da se izdvoji iz mase filmova o razvodu zahvaljujući tome što ona veoma insistira na formalnim rešenjima. Film nudi sagledavanje iste situacije iz tri ugla od kojih je prvi ugao gledanja i najizazovniji - posmatramo rastanak bračnog para iz vizure deteta i njegovog sveta mašte koji malo reflektuje traumatičan efekat događaja oko njega a malo i ne. Ovaj segment je i najzanimljivije izveden, sa nekim animatorskim intervencijama koje su me podsetile na rukopis Spike Jonzea.
Preostala dva ugla su iz vizure partnera koje igraju Goran Bogdan i Nina Violić i ono što je zanimljivo jeste da svako od njihovih "sagledavanja" donosi pomalo do tada "neviđenih" dešavanja ali se pre svega razlikuje u kadriranju i bukvalno u "uglu gledanja".
Otud posedno priznanje za ovaj kompaktan i pedantno izveden film zaslužuje direktor fotografije Vanja Černjul koji ima bogato iskustvo na američkoj televiziji i filmu.
Kako je STRIC proživeo svoj život u Srbiji pre FESTa, postojao je rizik da neće biti hrvatskih filmova vrednih pažnje na njemu. Ipak, nema razloga za brigu, BACI SE NA POD je preporuka za one koje zanimaju ove stvari koje sam gore opisao.
* * * / * * * *
INFINITY POOL Brandona Cronenberga može se posmatrati kao centralni komad ovogodišnje selekcije FESTa. Reč je o prvom istinski uspelom filmu Brandona Cronenberga, svakako superiornijem od najnovijeg filma njegovog slavnog oca koji će takođe biti prikazan ove godine.
Pre neku godinu najavljena je ekranizacija romana J.G. Ballarda SUPER CANNES, i Brandon Cronenberg kao njen reditelj, međutim, reklo bi se da ju je on upravo uradio u ovom filmu.
FIlmove Davida Cronenberga su dugo nazivali ballardovskim sve dok on na kraju nije i ekranizovao Ballardov roman CRASH kada je to i ozvaničeno. U slučaju Brandona Cronenberga imamo još jaču vezu sa Ballardom pošto znamo koji roman ga zanima, i prepoznajemo ga u njegovom ballardovskom filmu.
Osnovna razlika između SUPER CANNESa i INFINITY POOLa je što u tom Ballardovom romanu nema istaknutih elemenata fantastike, dočim su oni u Cronenbergovom filmu integralni deo priče, ali je njen osnovni smisao ipak u motiv koji deli sa knjigom a to je obest moćnih i bogatih, prvo prema drugima a posle i prema samima sebi u jednom savršenom ambijentu.
INFINITY POOL svoju savršenu zajednicu gradi u jednom ballardovskom resortu, betonskom, u maniru kulture masovnog turizma, veoma vibrantno snimljenom u Hrvatskoj, i državi u kojoj je bogatima unutar resorta dozvoljeno sve iako van njegovih granica lokalnom stanovništvu nije dozvoljeno ništa. Jedini problem je što kada neko biva ubijen, običaj je da najstariji potomak ili srodnik ubije ubicu, ali je bogatima omogućeno da generišu svog dvojnika za veliki novac i žrtvuju ga.
Stoga, veoma bogati u resortu, posle generisanja niza dvojnika koje su uredno platili jedino uživanje pronalaze u nasilju, razbojništvima pa na kraju krajeva i ubistvima.
Ono što je fantastika tiče se tog procesa stvaranja kopija, i Cronenberg to koristi da bi otvorio temu identiteta, otuđenja, disocijacije, voajerizma, a uporedo s tim vodi priču o potonuću bogatih gostiju u dekadenciju i obest koje na kraju kreću da vuku u totalnu eroziju ličnosti.
Cronenberg možda ima bolji film od oca danas, ali ipak nije snimio delo koje nadilazi očeve rane i druge uspele filmove. Međutim, INFINITY POOL je raskošan film u kom je Ballardov imaginarij izvanredno zarobljen, i hrvatske lokacije su veoma dobro poslužile da prikažu piščevu viziju turističkog raja iz kog se krije pakao, a što je inspirisalo dva njegova pozna romana.
Jedan od razloga za tu autorsku inferiornost sina u odnosa na oca je i odnos prema samom Ballardu. Naime, David Cronenberg je imao svoje ballardovske vizije uporedo sa piscem, recimo SHIVERS i HIGH RISE izašli su iste godine, dočim je Brandon Cronenberg jasan sledbenik, bez ikakve dileme.
Ballardovo nadahnuće naizgled savršenim rešenjima za život ili odmor koji vode junaka na transformativni put u tamu i destrukciju nije jednostavno zabeležiti u filmu. Otud je recimo HIGH RISE Bena Wheatleya bio zanimljiviji kao slikovnica onima koji su čitali roman nego ostatku publike. Bez vezivanja za konkretnu knjigu, ali svakako nadahnut ballardizmom, Cronenberg pravi uspelije delo sa jasnije postavljenim likovima i konfliktima.
I za INFINITY POOL se može reći da je pravi primer filma kakav se očekuje od FESTa i spada u red ostvarenja koje ne treba propustiti na velikom ekranu.
* * * / * * * *
Stephen Frears je veliki majstor režije i svaki njegov novi film treba pogledati sa velikom pažnjom. Posle filma PHILOMENA, ponovo radi sa Steve Cooganom na jednoj "maloj" priči o ženi koja odlućuje da istraži istorijski osnov iza Shakespeareovog lika Richarda Trećeg. Ona se pridružuje jednoj maloj gotovo underground mreži njegovih fanova koji pokušavaju da dokuče ko je on bio, gde je sahranjen i da li je zaista bio telesno deformisan, zao i samozvan.
Ona napušta posao, i već komplikovanu životnu situaciju usložnjava svojom potragom te ova istinita priča dobija sve predispozicije jednog rasnog inspirational ostvarenja, što on ipak nikad ne postane.
Frearsov postupak, rad sa glumcima i neodoljiva jednostavnost izlaganja priče čine THE LOST KING jako zanimljivim za gledanje, mada za moj ukus možda pre u formi TV filma nego bioskopskog ostvarenja, otud i mislim da je krajnji domet ipak bliži oceni * * 1/2 nego * * * iako je i ova više u opticaju. Izbor teme, njena realizacija i ukupan utisak su na visokom nivou, smisao za humor je neprekidno tu, ali prosto danas za bioskop je potrebno nešto više. Frears je u svojoj karijeri uradio dosta filmova koji su krenuli kao televizijski pa završili na velikom ekranu, setimo se recimo SNAPPERa koji smo svojevremeno gledali na Festivalu autorskog filma. U slučaju THE LOST KING stvari možda stoje obrnuto, ali kod Frearsa uvek ima šta da se vidi.
FEST je pre nekoliko godina imao program namenjen deci i omladini, sada ima poneki film u programu za tu ciljnu grupu.
CVRČAK I MRAVICA je međutim zanimljiiv ne samo za decu već i za naše filmske profesionalce pošto je reč o povratku hrvatskog dugometražnog animiranog filma. Uprkos tome što je hrvatska animacija bolje podnela raspad zemlje jer je u njenim studijima rađen autsorsing za mnoge ozbiljne projekte i ugledne svetske produkcije, a njeni crtači su se kasnije proslavili crtajući i stripove velikih izdavača, u dugometražnoj formi su imali sličan broj pokušaja kao i mi.
CVRČAK I MRAVICA prirodno nema veze sa estetikom Milana Blažekovića i njegove ČUDESNE ŠUME ili ŠEGRTA HLAPIĆA. Ovo je jedan ekonomičan animirani film koji se lako uklapa u mnoštvo evropske animacije koja zaostaje znatno za američkim filmovima velikih studija ali i dalje ima svoje mesto na repertoraru.
Animirani film je oduvek važio za mudar poslovni potez jer "ne stari" i stalno mu se rađa nova ciljna grupa koja ga nikada nije ni gledala, pa je CVRČAK I MRAVICA tako i koncipiran - on nudi jednu modernu ali ne i dnevno aktuelnu parafrazu basne o cvrčku i mravu i njihovom pokušaju da obrišu sukob između sviranja i rada.
Scenaristi dosta solidno pokrivaju temu mada ima par segmenata koji su nudili možda i više prostora za razradu. Recimo, mravi su graditelji i prikazani su kao arhitekte koje žive u strahu od muzike jer bi onda mogla srušiti njihove mravinjake. Ta dimenzija neuvođenja kulturnih sadržaja u mravinjake u kojima je glavni ideal rad i gradnja mogla je biti razrađenija, premda najbolja scena u filmu jeste didaktička pozorišna predstava kojom se mravi indoktriniraju protiv cvrčaka.
Dizajn likova i ta konekcija u oblicima između mrava i cvrčaka a razlika u boji su dobro izvedeni. Ipak, ne treba očekivati da će ikoga od autora zaduženih za dizajn likova uskoro zvati Pixar.
Pre ravno četvrt veka Pixar i Dream Works imali su u isto vreme dva animirana filma o insektima A BUG'S LIFE i ANTZ. Na jednoj strani virtuoznost Johna Lassetera, na drugoj glas Woody Allena. Danas su obojica cancelovani.
Nadam se da će Luka Rukavina kome su u realizaciji ovog filma pomogli Kristijan Milić i Dino Krpan imati više sreće i da će nastaviti da radi u ovom formatu.
CVRČAK I MRAVICA bi aspolutno mogao zauzeti mesto u selekciji bilo kog Kids Festa ili u terminu bilo koje neameričke animacije na repertoaru. Nadam se da će projekcija ovog filma nekoj deci biti prvi susret sa FESTom.
* * / * * * *
Alberto Rodriguez, značajna figura savremenog španskog krimića, mada ne i moj favorit u toj plejadi autora, po scenariju koji je napisao zajedno sa Rafaelom Cobosom, snimio je film MODELO 77, priču inspirisanu istinitim događajima iz španskih zatvora iz perioda tranzicije iz frankizma u demokratiju.
Osnovna problematika koju obrađuje film jeste koncept frankističkih zatvora koji su bili koncipirani kao brutalni, prljavi, kazamati gde je kazna bila ne samo vremenska već je sam dolazak u taj ambijent bio neka vrsta sankcije. Na sve to dodati su brutalnost policajaca, ljudi uhapšeni na bazi neozbiljno urađenih istraga, pod političkim pritiskom itd. i dobijamo jedan zapaljiv zatvorski ambijent.
Zatvorenici odlučuju da naprave svoje Udruženje i da se bore za svoja prava, ubeđeni da demokratija treba da stigne i u zatvore, ali za čuvare i upravu, "demokratija" je samo reč koja im služi za podsmevanje.
Zatvorenici aktivisti organizuju niz različitih protesta, pobuna, izlazaka u javnost i medije, usput se nadajući novom zakonu u zatvorima i amnestiji ali ispostavlja se da se vlastima ne može verovati, da ne drže reč i da je jedini spas u stvari bekstvo.
Nažalost, u dva sata filma, Rodriguez ne uspeva da sabere sve ono što želi da kaže, film ima jako puno praznog hoda, i junake čije namere i vezanost za aktivistički pokret nisu sasvim jasni, tako da na kraju više nije ni jasno šta je osnovna tema filma i šta su ciljevi likova. Nažalost, ta konfuzija ne proističe iz viška motiva i dešavanja. Naprotiv. Film je jednostavan, a opet nedovoljno jasan, ima mali broj likova ali ne uspeva da nas veže za njih. I na kraju, skoro u potpunosti promašuje.
Naravno, ko voli da gleda Španiju u epohi, krajem sedamedeseih, tokom tranzicije, onda svakako ovde ima šta da vidi. Ali, neka istinska sinergija priče, miljea i realizacije svakako nije dosegnuta.
* * / * * * *
Межсезонье Aleksandra Kanta je ruski film o nezadovoljnim mladim ljudima koji u maniru serije EUPHORIA svoje neobjašnjivo, nerešivo nezadovoljstvo kreću da ispoljavaju kroz određene oblike nasilje, viđene možda pre kod nekih drugih autora kao što je recimo Gregg Araki. Dakle, nije Kant ni blizu Sama Levinsona, iako u nekim situacijama želi da bude veoma estetizovan, i da snažno integriše muziku i tradiciju video klipa u rukopis. Međutim, na kraju osnovni utisak mi je da je ovaj film ponajviše ipak muzejski film o nezadovoljstvu u mladih koji zbog toga što je ovo stvarnost a ne film posežu za nasiljem. Nikada ovo ne dolazi ni blizu NATURAL BORN KILLERSa, nikada nije tako estetizovano kao Levinson, ostaje negde daleko u drugoj-trećoj ligi naslova ove vrste.
* * / * * * *
По-мужски Maksima Kulagina je mogao biti zanimljiv filma da se nije upleo u potencijalu vlastite zamisli. Film govori o čoveku koji posle incidenta sa pijanim komšijom koji je lupio šamar njegovoj supruzi, ulazi u konflikt kako sa njim tako i da preispituje vlastite odnose. Postepeno tone u sve veću životnu krizu i nasilje.
Kulagin prepoznaje da svašta može da se izrodi iz ovakve premise, ali umesto da se opredeli za neki glavni smer u kom se nešto rađa, snima o svemu i svačemo pomalo i na kraju je rezultat veoma skroman, i mnogo manji od onog koji se mogao postići.
Naročito je šteta jer je Kulagin u stanju da izvuče dobru glumačku igru pa i solidnu inscenaciju.
* * / * * * *
Kristina Buozyte i Bruno Samper snimili su film VESPER, evropsku koprodukciju koja je rezultirala jednim veoma dizajniranim, maltene stripovskim SF filmom smeštenim u postapokaliptičnu budućnost u kojoj je čovečanstvo platilo skupu cenu svog razvoja ali je bioinženjering postao pitanje opstanka.
Glavna junakinja je devojka koja u postapokaliptičnoj pustoši brine o sebi i svom ocu koji je u teškom stanju ali malo revitalizovan upotrebom revolucionarne biotehnologije kronenbergovskog tipa. Kada nađe ženu iz jedne od zaštićenih kolonija za povlašćene tzv. Citadela, devojka s ocem mora da napusti svoju dotle koliko-toliko napetu ali ipak mirnu egzistenciju.
Posle Bongovog SNOWPIERCERa koji je bio remek-delo u svakom pogledu, očekivao sam još veće interesovanje kako za ekranizacije francuskih SF stripova (tehnički francusko-belgijskih jer je ovo ta neka estetika) ali i za njihov pristup estetizaciji na filmu. To se nije desilo u očekivanoj meri.
Ipak, ako volite taj evropski imaginarij SFa onda je VESPER film za vas. Od američkog filma preuzima relativnu "realističnost" okolnosti i neke osnove naracije, premda je tempo veoma evropski, a od evropskog stipa preuzima izgled. I to je spoj za koji ne znam koliko će vam se zadržati na umu u pogledu priče, ali neke slike iz ovog filma će trajati dugo posle gledanja, što i jeste u krajnjoj liniji kompliment u ovoj formi izražavanja.
VESPER je podjednako zanimljiv i kao producentska zamisao ali i kao selektorska odluka i verujem da će pružiti mnogo svima koji ga budu gledali, ali naročito ljubiteljima i poznavaocima, SFa kao žanra, francuskog stripa i raznih kronenbergovskih biotehničkih zamisli kojih ovde ima više nego kod njega u poslednjih dvadeset godina i FESTa na kom je prikazan EXISTENZ.
* * * / * * * *
JENGA, ČUDNA IGRA Nikole Končarevića drugi je naslov iz proizvodne linije Apollon naslova koje nadgleda Slobodan Šuljagić. Ovaj film ima jednu uspelu i jednu neuspelu dimenziju, ali to ga nažalost ne čini polovično uspelim već frustrirajućim. Naime, na nivou filmske priče, pa i samog scenarija Aleksandre Mrđen i Nikole Končarevića, pod supervizijom Ivana Velisavljevića, ovo je jedan solidan omladinski film, u osnovi romantična komedija iz studentskog života. Međutim, praktično nemoguće je snimiti omladinski film, koji je po definiciji repertoarski, i traži publiku, bez ikakvog obaziranja na to kako će junaci u njemu izgledati, u kakvim ambijentima se dešava, kako slika deluje itd.
Nažalost, JENGA, ČUDNA IGRA je film koji zastrašujuće loše izgleda. Produkcioni dizajn je u minusu a Končarević sve režira u jednom relativno strejt maniru, dakle kao jedan onako konvencionalan "pričam ti priču" film, a on u ovom žanru prosto mora imati dinamiku unutar kadra, u koloritu, izgledu itd. Možda je ovako sirova fotografija koja ne priliči ni bolje snimljenom prilogu iz BEOGRADSKE HRONIKE mogla imati smisla u nekom drugom konceptu, u kom je postupak bitno drugačiji, ali ovde je to potpuni promašaj.
Mladi glumci koji su okupljeni u filmu su nepoznati. Ali, nepoznati su i stari glumci. A u Srbiji neko kada dođe u određene godine i bavi se glumom, nije slučajno nepoznat. Ima nekog razloga. I te razloge ovde itekako vidimo.
Kad je reč o mladim glumcima, oni su nažalost ostavljeni u groznim kostimima, u očajnoj scenografiji i jezivo snimljeni, na jednoj estetskoj vetrometini. Tako da može se reći da su čak i dosta dobro odigrali, a u tome im je pomogao tekst koji je prosto solidan, ima početak, sredinu, kraj, glavu i rep, ima gegove, ima odnose. Samim tim je šteta što sve to nije ozbiljnije produkciono postavljeno.
JENGA, ČUDNA IGRA je možda profilisana da bude debi za neke mlade autore ali rekao bih da su oni ovde brutalno iznevereni u produkciji.
SERRE MOI FORT režirao je glumac Mathieu Amalric po pozorišnom komadu koji potpisuje Claudine Galea.
Ne znam kakav je to komad ali ovaj film deluje kao sve sem nešto snimljeno po pozorišnom komadu. Amalric kombinuje razne niti priče, nivoe stvarnosti i fantazije i to rezultira nečim gde meni ništa nije bilo jasno i nije mi držalo pažnju. Moguće je da mi ništa nije bilo jasno jer mi nije držao pažnju i vice versa.
Ipak, film je lepo slikan, atmosferičan, ko se zakači za ono što Amalric prikazuje verovatno u njemu može poprilično da uživa.
* * / * * * *
Quote from: Rade2 on 22-02-2023, 20:18:02
Taj Apollon je nešto kao naš mini-Netliks?
Recimo.
https://variety.com/2023/tv/global/berlinale-series-firefly-productions-operation-tesla-1235529975/
Milan Konjević goes full Rob Liefeld!
LOVING HIGHSMITH, dokumentarni film koji potpisuje Eva Vitija, obrađuje biografiju Patricie Highsmith kroz njen intimni život kao isprva prikrivene pa potom i otvorene lezbejke, od njenog klasika LGBT literature CAROL objavljenog pod pseudonimom do tačke kada naseljena u Švajcarskoj pred kraj života odlučuje da ga reizda pod svojim imenom.
U međuvremenu izlazi njeni romani o Ripleyu, brojni krimići, veliki broj ekranizacija u rukopisu raznih autora počev od Hitchocka pa sve do Wendersa, Liliane Cavani i Adriana Lynea. Uporedo sa tim u njenom životu ređaju se razne bolne situacije, razne veze koje propadaju iz raznih razloga i razne žene koje inspirišu njen rad ali joj i stvaraju utisak da u stvari vodi promašen život.
Film je veoma vešto izveden, narativno jasno postavljen, baziran na kombinaciji bogatog arhivskog materijala, fotografija i pokretnih slika, inserata iz filmova i razgovora sa bitnim ličnostima koje su još uvek žive, među kojima je najpitoresknija Marijane Meaker, poznata lezbejska pulp književnica.
Ipak, Patricia Highsmith, iako pokojna već preko četvrt veka je uspela da bude protagonistkinja kroz svoju neverovatnu harizmu koju zrači sa arhivskih snimaka. Sa njih je jasno da je bila neobičan i snažan karakter.
Eva Vitija je snimila izuzetan film o izuzetnoj osobi za koji verujem da bi joj se dopao da je dočekala da ga vidi.
* * * 1/2 / * * * *
Jerzy Skolimowski je reditelj koji u karijeri ima velike uspehe, sjajne filmove ali ne i kontinuitet. Posle ESSENTIAL KILLING kojim se uopšte vratio filmu posle pauze tokom koje se bavio slikarstvom, nije snimio tako snažan film i EO je pokušaj da uradi tako nešto, prepoznat i nagrađen u Kanu ali ipak je bitno slabiji.
Film prati jednog magarca koji iz cirkusa izlazi u svet i sreće stalno nove vlasnike/ posednike/ kradljivce, a onde se film bavi ljudima. I dok god je fokus na magarca, to jeste Skolimowski sa svojim snažnim rukopisom ali ipak osnov ovog filma su ljudi, često poprilično "nevezani" za magarca, i ceo taj segment je onako prilično mlak, na prvu loptu kritičan prema problemima raznih klasa i regija u Evropi.
Da se Skolimowski više držao magarca, a manje ljudi, bolje bismo svi zajedno prošli. Međutim, ljudi su upropastili čistotu ideje sa životinjom svojim prozaičnim sukobima.
* * 1/2 / * * * *
Imam jednu dobru i jednu lošu vest.
Dobra vest. Posle sjajne uloge u seriji MAID, Margaret Qualley ima glavnu ulogu u filmu koji će biti prikazan na FESTu.
Loša vest. Film je režirala Claire Denis.
Srećom, kao što nas uči niko drugi do Michelangelo Antonioni u filmu PROFESSIONE: REPORTER, nema ništa toliko problematično u evropskom filmskom umetniku što ne može da izleči veliki holivudski glumac.
Margaret Qualley uspeva da iznese ovaj film, iz nemalu pomoć veoma visprene scenarističke adaptacije romana Denisa Johnsona na kojoj su radili Andrew Litvack koji je u Kanu prošle godine pored ovog filma imao i seriju IRMA VEP i Lea Mysius koja na istom izdanju ovog festivala imala jako zanimljiv film LES CINQ DIABLES.
Dijalozi su neobično duhoviti, ponekad apsurdni čak, do tačke da podsete na Billy Wildera i njegove scenarije gde se komedija dešava u teškim političkim okolnostima. Film nije komedija, pre svega je to egzistencijalistička melodrama, psihološka studija izvedena na kosturu trilera, ali ne napušta me utisak da je vrlo duhovit.
Dok Claire Denis bez obaziranja na strpljenje publike, celih sto trideset i kusur minuta ne može da se do kraja opredeli koji je tačno motiv iz romana zbilja zanima, Margaret Qualley uspeva da učini da sve ovo postane atmosferični film o liku kome se pak zbiva neka čudna parafraza romana Grahama Greenea, pa čak možda i pomenutog Antonionijevog filma.
Ponekad tako dominantno glumačko ostvarenje ume da nadraste film, kao recimo u slučaju Angele Winkler u DIE VERLORENE EHRE DER KATHARINA BLUM, ali ovde je povuklo ceo film u pravom smeru.
Zanimljivo je da je pre tri godine po romanu Joan Didion snimljen film THE LAST THING HE WANTED u kome je Anne Hathaway i bukvalno preuzela Nicholsonovu rolu iz REPORTERa, i sa zapletom koji je praktično rimejk osnovnih postavki tog filma, i to ne u odnosu BLOW UP i BLOW OUT, ali sa vrlo jasnom referencom. Taj film je nepravedno otpisan kao projekat koji je zvezda snimila iz sujete bez ikakvih kvaliteta, što nije bilo sasvim tačno. FIlm jeste snimljen jer se pustilo mašti na volju ali je bio zanimljiv.
Margaret Qualley je daleko od toga da je takvo ime kao Anne Hathaway danas, i ovaj film je više tu da je afirmiše nego da joj služi za njeno dokazivanje da može da snima šta joj pada na pamet, međutim, ono što pruža pokazuje da je zrela kao zvezda koja lako može da preraste materijal.
Claire Denis je oslanjajući se na roman Denisa Johnsona, i pomerajući ga iz epohe nikaragvanskog konflikta u savremenu Nikaragvu, rizikovala da film izgubi svoju političku oštricu, iako i danas tamo ima velikih problema. Međutim, ono što je dobila jeste ta maltene apstraktna hunta koja u maniru egzistencijalističkog romana sprečava junake da se nekako izbave.
Film je snimao Eric Gautier, majstor da napravi propulzivnu fotografiju. Koliko god da je Claire Denis sklona da ga utupi, on ipak uspeva da učini da se osete atmosfera i kretanje.
Iako izlazi neposredno iza tog filma, STARS AT NOON nije isti slučaj kao STILLWATER, film sa holivudskom zvezdom izveden u francuskom stilu, i ne treba da vas zbuni epizoda Johna C. Reillyja koji je preko filma LES COWBOYS poveznica sa tim novim talasom euroamerikane. Ovo je ipak nepogrešivo evropski film u kom su angažovani američki glumci.
STARS AT NOON svakako treba pogledati na velikom ekranu, kao ne samo bezbolan, već i vrlo prijatan uvid u to šta se prošle godine zbivalo u Kanu, i jedan zanimljiv para-triler sa izvrsnom glumicom u centru.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-02-2023, 00:58:06
https://variety.com/2023/tv/global/berlinale-series-firefly-productions-operation-tesla-1235529975/
Milan Konjević goes full Rob Liefeld!
Jebote. Fantastično. Sve čestitke Milanu.
Živimo u zanimljivim vremenima..
Martin Scorsese je prošle godine veoma istakao film Ti Westa PEARL koji će biti prikazan na ovogodišnjem FESTu.
Da li je to neka sprega Scorsese-Levinson koju su uspostavili zajedno producirajući film Kornela Mundrucza ili je Marty u Westovom filmu prepoznao sebe iz vremena filma BOXCAR BERTHA gde je u okvirima Cormanove exploitation produkcije snimio "ozbiljan" film o epohi koji ima i jak žanrovski naboj?
Ne znam. Možda je i nešto treće, ali svakako da film ne zaslužuje baš toliko isticanje.
Reč je o zanimljivom slučaju, filmu koji apsolutno stoji samostalno iako je zapravo reč o prequelu, odnosno origin storyju babe ubice iz Westovog filma X snimljenog tokom pandemije, i kako je najavljeno delu trilogije.
Znači ovde imamo na delu nekoliko staromodnih i nekoliko par excellence modernih produkciono-estetskih zahvata. Staromodno je to da imamo film koji istovremeno želi da bude horor u najprostijoj formi ali i da ispriča priču koja ima neku socijalnu, psihološku dimenziju, što podseća upravo na period Novog Holivuda i način kako je Martyjeva generacija stasavala.
S druge strane imamo taj veoma moderni koncept shared universea gde jedan uspešan film omogućuje postojanje drugim filmovima tako što iz njega preuzimaju likove, delove njihove predistorije, i rade nešto drugo.
Ti West je reditelj polovičnih rezultata. SACRAMENT je do sada njegov najbolji film, a sve ostalo što je radio je umelo ponekad da bude zabavno kao recimo CABIN FEVER 2 kog se odrekao ali uglavnom polovično, ili bez opravdanja pretenciozno.
U filmu X koji je preteča filma PEARL i u kom se naslovna junakinja pojavljuje kao starica, on uspeva da napipa zanimljiv motiv za horor ali ga na kraju realizuje kao poprilično klasičan backwoods slasher kakav smo videli dosta puta, i uprkos tome što ga izvodi solidno, oseća se propušten potencijal da se postigne nešto veće i sklonost da se zadovolji manjim dometom.
PEARL je pisala glavna glumica Mia Goth koja igra dve glavne uloge u Xu i ovde je horor prisutan ali je na drugom mestu, i ovde socijalna i psihološka studija odnose izvesnu prevagu. Međutim, sam izraz je rudimentaran, vrlo naivan, nekad na pravi način, i veoma podseća na starinske filmove, baš kao što su Cormanovi kad su se bavili ovom epohom.
Ukupan utisak je da gledamo zanimljivu rekonstrukciju jednog kinematografskog stila od pre pedesetak godina, ali da naprosto to danas pre svega deluje muzejski.
U određenom smislu, kao što su shared universe filmovi po stripovima sa svojim megabudžetima jedan od simptoma propasti naše filmske civilizacije, tako su na neki način i ovakvi filmovi znak da se neki objektivno limitirani naslovi pojavljuju na uglednim festivalima i dobijaju neke nerealno dobre komentare.
To što je PEARL silom stavljen u neki okvir do kog ne može da dobaci ipak ne znači da film ne zaslužuje da se pogleda, i da nema kvalitete, naročito kao drugi film s kojim Mia Goth ove godine postaje jedna od centralnih glumica u selekciji FESTa.
* * 1/2 / * * * *
LOST TRANSPORT Saskie Diesing je jedan prilično skroman holandski film o transportu Jevreja iz logora na kraju rata koji Crvena armija zaustavlja u jednom nemačkom selu, rasteruje SSovce iz zbog tifusa organizuje karantin u kom borave svi - i Jevreji i lokalni Nemci i Sovjeti. I tu onda tako sledi neka melodrama u kojoj su svi pomalo u pravu, i svi su krivi i svi su traumatizovani, i sve smo to videli u jugoslovenskom filmu pre pedeset godina, a i u evropskom i pre i posle toga.
Dakle, jedna bajata i ne preterano vešto izvedena celina.
* 1/2 / * * * *
WALAD MIN AL JANNA iliti CAIRO CONSPIRACY je novi film Tarika Saleha.
Pre pet godina na FESTu prikazan je film NILE HILTON INCIDENT Tarika Saleha, zanimljiv triler smešten u egipatsku prestonicu tokom protesta oko Trga Tahrir. Iako švedski reditelj, ovde je Tarik Saleh snimio egipatski film po ritmu, postavci likova, i svemu tome samo dodao švedsku zanatsku preciznost u izvedbi.
Prošle godine snimio je svoj holivudski debi THE CONTRACTOR sa Chris Pineom koji je doneo maltene donzigelovsku svedenost u jednu već puno puta viđenu priču o samostalnom bezbednosnom preduzetniku kog su američke službe poslala na zadatak i pustile niz vodu, i spojem posvećenosti zvezde u glavnoj ulozi i disciplinovanog rediteljskog postupka napravio je nešto zaista posebno i odjeknuo među ljubiteljima i poznavaocima.
Nešto kasnije iste godine, u Kanu osvaja nagradu za scenario sa filmom WALAD MIN AL JANNA, i taj film imamo priliku da gledamo na FESTu.
Velika je stvar za jedan festival da u pet godina isprati "svog" autora od reditelja koji ima jedan film koji se ni po čemu naročito ne nameće, kad je reč o festivalskom skoru, do naslova koji je osvojio važnu nagradu na važnom festivalu.
U tom smislu, Jugoslav Pantelic je prepoznao u Tariku Salehu talenat na vreme, a on je u poslednjih godinu i nešto to kapitalizovao i u Holivudu i u Kanu koji je još uvek najmerodavniji za umetnički uspeh.
WALAD MIN AL JANNA je još "egipatskiji" film od NILE HILTON INCIDENT i ponovo je reč o zanimljivom trileru. Priča se bavi pokušajem egipatske tajne službe da utiče na izbor glavnog imama u najznačajnijoj sunitskoj verskoj školi kako bi predupredila ustoličenje svog neistomišljenika ili pokrovitelja terorizma.
Mladi junak je ribarev sin iz unutrašnjosti koji se oseća veoma počastvovano kada dobija priliku da se školuje u ovoj instituciji. Ubrzo ga regrutuje egipatska tajna služba i njegov ceo svet se ruši, prvo zato što nije siguran da li je ikada odabran zato što je imao istinsku vrlinu ili je to od početka bio plan agenta koji ga radi, zatim zato što shvata da je cela škola izgrađena na raznim formama politike, trgovine uslugama, manipulacijama i licemerju, institucionalnom i ličnom.
Tarik Saleh vodi gledaoce u lavirint egipatskih igara moći između duhovnih i svetovnih vlasti koje su u mnogo većem raskoraku nego što to spolja izgleda. Ne zauzima nijednu stranu, izuzev nasuprot najoštrijih ekstremista među učenicima koji već u školskoj klupi regrutuje buduće teroriste i sprovode strahovladu.
Zavera u Kairu je triler koji je zbog svog miljea već veoma atipičan, i Tarik Saleh ponovo donosi švedsku izvedbu uz očuvanje egipatske atmosfere i izraza, kao u NILE HILTON INCIDENT, samo na još zanimljivijem primeru iz života.
Ako na FESTu možete da pogledate mali broj filmova, neka ovo bude jedan od njih.
* * * / * * * *
Mia Hansen-Loeve snimila je elegičan film UN BEAU MATIN o jednoj mladoj ženi koja gaji dete a uporedo prolazi kroz proces smeštanja bolesnog oca u dom i stupanja u novu ljubavnu vezu. Mia je dosta samouverena u onome što snima, to sve kao ide s punim samopouzdanjem kao jedna mahom raspričana melodrama, ali to su u najboljem slučaju samo iskre nekog zanimljivog filma u kom je Lea Seydoux došla i javila se na zadatak, ali na kraju nije imala šta puno da radi.
* * / * * * *
Kada se najavi da Sam Mendes snima film smešten u bioskopu, prvo pitanje koje se postavlja glasi, "Ne deluje da je ikada bio u bioskopu?"
Za film kao što je EMPIRE OF LIGHT nije ni morao da ide. Film se dešava u bioskopu ali ovo nije neki CINEMA PARADISO ili MATINEE. Ovo je film o ljudima koji sticajem okolnosti rade u bioskopu u engleskom primorskom gradu na prelasku iz 1980. u 1981. Ima tu malo pomena filmova iz tog vremena, ima tu malo i zaljubljenika u film, ali ovo nije film u kom će nekoga film baš okrepiti.
U tom smislu, Mendes ne radi ono što ne zna i ne folira nas da pravi neki "okrepljujući" povratak filmu, ali paradoksalno uspeva da napravi solidnu melodramu, sa solidnom emocijom koja se izvlači iz mirjanakaranovićevske role Olivie Colman koja se odlično snalazi kao prestarela babadevojka koja ipak ne može da odoli nagoveštajima sreće ali ponekad malo završi i na psihijatriji.
Michael Ward igra mladog crnca koji odlučuje da dok čeka koledž radi malo u bioskopu i sa njom ostvaruje jedno prijateljstvo koje u jednom trenutku preraste i u vezu.
EMPIRE OF LIGHTje u suštini jedna ibzenovska drama smeštena u milje britanskog kitchen sink filma, izvedena sa ukusnom dozom britanskog glamura.
Što se mene tiče, ovo je možda i najbolji Mendesov film, gde AMERICAN BEAUTY ostavljam van konkurencije, ne toliko što je bolji, koliko što je ipak veoma značajan deo popularne kulture.
* * * / * * * *
Luca Guadagnino i njegovo bavljenje režijom postali su jedna mučna stvar. Po scenariju Dave Kajganicha, za kog mi uopšte nije jasno kako se našao upetljan sa Guadagninom, nastao je film BONES AND ALL.
Ako bih rekao da je to pokušaj da se snimi NEAR DARK sa kanibalima, veoma bih preterao jer naprosto, film Kathryn Bigelow je nešto neuporedivo u odnosu na ovo. To nisu iste klase filmova, maltene nije ista forma.
Ali, da, BONES AND ALL želi da bude NEAR DARK sa kanibalima ali ne uspeva da to bude jer Guadagnino ne zna šta će sa sobom. Sa horor imaginacijom koja je nepostojeća i to što je u stanju da smisli je treš, sa odnosima među likovima koji su neko psihoseksualno iživljavanje gde je sve kao u pesmi Van Gogha, "tiho a nemirno", nastao je film uz koji je neophodno igrati Tetris jer ono što je na ekranu ne može zadržati pažnju.
Svi ti manirizmi, taj neki loše shvaćen Gus Van Sant, ta neka muzika koju Guadagnino ubacuje da malo zamiriše. To sve samo čini da se setimo superiornih ostvarenja. Ali, to je sad eto nešto što prolazi, pa se sigurno ni Lucin opus ni ovakve priče na ovome neće završiti.
* 1/2 / * * * *
Paolo Virzi snimio je film SICCITA kao svoju reakciju na Covid i već na osnovu toga možemo reći da je ova pandemija imala vrlo gadne posledice.
SICCITA je smeštena u blisku budućnost u kojoj je nastupila teška suša i godinama kiša nije pala u Rimu. Ljudi su žedni, fontane i bazeni ne rade, čeka se potop.
I onda u tome imamo neke priče nekih raznih likova koji imaju tako neke svoje prozaične priče koje sa tom premisom i imaju i nemaju veze.
Virzijev film pokušava da bude elegantno izveden ali u tome uspeva tek povremeno u vizuelnom pogledu. Sve ostalo je zaista skromno.
* 1/2 / * * * *
Chan Wook Park već deset godina nije reditelj čije filmove nešto iščekujem. Poslednjih par iskreno nisam ni gledao ali sam odlučio da proverim da li grešim i pogledao sam HEOJIL KYOLSHIM na Zapadu poznat kao DECISION TO LEAVE.
I nažalost, dobio sam ono što čega sam se pribojavao. Jednu vešto - čak veoma vešto - izvedenu, tehnički ispoliranu ljušturu nekog strasnog noir trilera, o neobičnom odnosu policijskog inspektora i osumnjičene udovice. Međutim, strast je u ovom filmu na nivou nule ili ispod nje.
Ima tu lepo rešenih scena, zanimljviih kadrova, Chan Wook Park uostalom sada radi na Zapadu i kod njega nema slabih tačaka u tom pogledu - film je pripremljen za izvoz, ima čak i smisla za humor. Ali nema energije u priči, niti hemije među likovima da opravdaju film od bezmalo od dva i po sata.
Niko neće pogrešiti da pogleda film jednog ozbiljnog stručnjaka. Ipak, Chan Wook Park se ni približno nije vratio sebi.
* * 1/2 / * * * *
Nisam znao, mada sam mogao znati, u vreme kada sam gledao Bucharebov film LE FLIC DE BELLEVILLE u kom Luis Guzman igra domačina iz Majamija, fish out of water policajcu iz Pariza, da je prethodno ovaj glumac overio Pariz u filmu PUERTO RICANS IN PARIS Iana Edelmana 2015. godine.
Edelmanov film je nepravedno oklevetan kao nešto nesvakidašnje loše što on apsolutno nije. Ne, svakako nemamo slučaj neshvaćenog klasika, ali ono što je osnovni fundamentalni problem ovog filma jeste Edelmanov stil donet iz lapidarne HBO serije HOW TO MAKE IT IN AMERICA. Tu seriju sam krenuo da gledam sa velikim entuzijazmom a onda sam neku epizodu propustio i iskreno nisam ni primetio da sam prestao da je gledam.
Tako i PUERTO RICANS IN PARIS, svakako nije FRENCH CONNECTION i ovo je buddy cop komedija koja je isključivo komedija i u njemu akcije praktično nema. Ima je veoma malo, zanemarljivo, i nema gunplaya, što svakako izlazi iz okvira žanrovskog očekivanja.
Međutim, ovaj film jeste simpatična buddy cop medija o dva veoma različita njujorška policajca portorikanskog porekla koji dolaze u Pariz da razbiju lanac falsifikatora luksuznih tašni i reše slučaj ukradenog modela koji bi mogao da procuri kao kopija pre izlaska originala.
Dakle, njih dvojica sa njujorških ulica gde jure šanere dolaze u pariski modni milje. Ima tu nekih očekivanih nesporazuma, sudara kultura i sve to je izvedeno lapidarno u Edelmanovom stilu. Ovo je zaista "laka zabava" ali nije film koji je neprijatan, i svakako nije izrugivanje sedmoj umetnosti kako je predstavljen.
Konačno, ovo nije ZOOLANDER, nije ni KNOCK OFF, ovo je baš buddy cop komedija, iako bez akcije.
* * 1/2 / * * * *
ŽIVJETI BITLSE Nebojše Grabeža traje 52 minuta i uprkos tome što jedni ovo vide kao televizijsku emisiju a drugi kao dokumentarni film, ja ću to tretirati kao ovo drugo - televizijski dokumentarni film jer vidim da bi ovo ostvarenje moglo imati i izvesnu festivalsku budućnost.
Rubber Soul Project je davne 2004. godine bio tema dugometražnog dokumentarnog filma Dinka Tucakovića. Nažalost, ni u toj dužoj formi, ceo taj fenomen, zaista fascinantan na mogim nivoima nije bio dobro obuhvaćen, između ostalog zato što je taj film bio dosta pretenciozan u izrazu a opet i nevešto izveden. No, to je bio prvi bitan dokument o ovome.
ŽIVJETI BITLSE je mnogo više novinarska obrada teme, ali u njemu barem uspevamo da dopremo do valjano, konzistentno ispričane priče o tome šta se desilo. Mada, svakako i dalje je tu moglo biti još pojašnjenja. Dakle, rekao bih da Rubber Soul Project još uvek nije iscrpljen kao tema. Kao uostalom ni samo Beatlesi koji su bili među pionirima umetničke obrade rokenrola na filmu, potom je Harrison bio i veoma ozbiljan filmski producent, a do danas neprekidno inspirišu razne filmove.
Izgleda da isto to važi i za Rubber Soul.
Otud, ŽIVJETI BITLSE jeste bitna referenca za sve one koje zanima ovaj slučaj. Neke umetnosti tu nema, ali ima jasnije ispričana priča, i dosta kvalitetnog arhivskog materijala.
Ne znam tačno šta se vrzma po glavi čoveka koji se odluči da uradi rimejk Kurosavinog filma IKIRU koji se smatra jednim od najvećih remek-dela sedme umetnosti koje se u pogledu tog statusa ponajmanje dovodi u pitanje. Uprkos mojoj averziji prema rimejkovanju klasika koja ponekad čak i rezultira autogolom - recimo nisam na vreme pogledao izvanredan rimejk OLD BOYa koji je snimio Spike Lee - oni su deo naše realnosti i moramo da živimo sa njima.
Ali, čak i kad smo senzbilizirani za rimejke, opet je IKIRU ogroman zalogaj kog se autor poduhvata ako zaista ima nešto da kaže i izgradi. Međutim, ono što radi Oliver Hermanus jeste da uzima predložak koji je napisao Kazuo Ishiguro i za glavnu ulogu se dovodi Bill Nighy i dobijamo nešto što je možda moglo biti parodija na Kurosavu, da je iole duhovito.
Prvo, Bill Nighy koji je ovu ulogu već igrao u raznim instancama, uzeo bih za primer neuporedivo superiorniji Curtisov televizijski film GIRL IN THE CAFE, ovde sad već postaje britanski Bill Murray, kao neki simpatični namćor koji svoj stav proizvodi na fabričkoj traci. Malo je neprijatno kad se baš u rimejku Kurosavinog remek-dela ispostavi da je ovo u stvari nešto što bi se najpre moglo definisati kao vehicle gde Nighy radi po hiljaditi put ono na šta smo navikli.
Film je sat vremena kraći od izvornika ali kao da traje godinu i po umesto sat i po, i to sažimanje priče nije mnogo pomoglo. Prepakovana u novi format, ona prosto deluje pojeftinjeno i bezveze na masi nivoa.
Naime, kod Kurosave se zaista oseća transformacija glavnog junaka suočenog sa konačnošću svog postojanja. Ovde dobijamo jedan pojednostavljen message movie koji u završnici zaista postaje kao jedna od onih inspirational stories sa kraja devedesetih koje su se nadale oskarima a nisu postigle ništa.
Ne kažem da gledalac posle ovog filma posumnja u IKIRU ali na neki način, Hermanus nam je razotkrio da je taj film mogao biti i nešto u drugo da ga je neko manje vešt radio.
Intervencija u odnosu na original ima ali suštinski ovaj rimejk, nazvan LIVING je jedan krut muzejski film koji je na sve to što u njemu konceptualno ne valja, još i u realizaciji lišen života.
Ipak, reklo bi se da je Kurosavin status pomogao ovom filmu da se plasira umesto da razotkrije koliko je suvišan a i kao takav isprazan.
* * / * * * *
Dobro, ne zaboravimo i da je u osnovi ovog filma Lav Tolstoj a koji je ipak prilično udaljen za Amerikance, dok je Kurosawa bio solidan rusofil, kao i dobar deo njegove generacije. Opet, ja jesam iznenađen da neko uzima da rimejkuje baš OVO a ne nešto spektakularnije iz Kurosawine kuhinje, ali valjda treba i hrabrost da se pozdravi...
ILARGI GUSTIAK režirao je Igor Legarreta i reč je o atmosferičnom baskijskom spletu istorijske melodrame i horora, sa jačim akcentom na melodramu i psihološku studiju.
Glavna junakinja je devojčica koja tokom Trećeg Karlističkog rata nastrada u bombardovanju ali onda čudesno biva isceljena od strane misteriozne žene koja živi u komuni. Međutim, kasnije se ona otrgne i od njih i završi pod zaštitom dobrohotnog kaluđera kome polako postaje jasno da nešto tu nije u redu.
Ovo je naravno od Alfredsona do Reevesa rađeno u LET ME formatu, samo nije toliko dobro ili dinamično. Međutim, film ima neku snažnu atmosferu, glumci su jako dobri i nadoknađuju to što se ne desi ništa naročito pa samim tim ostaje dilema da li film zaslužuje * * 1/2 ako imamo u vidu da će mnogima sigurno zavredeti i cele * * *.
Quote from: Meho Krljic on 06-03-2023, 21:58:37
Dobro, ne zaboravimo i da je u osnovi ovog filma Lav Tolstoj a koji je ipak prilično udaljen za Amerikance, dok je Kurosawa bio solidan rusofil, kao i dobar deo njegove generacije. Opet, ja jesam iznenađen da neko uzima da rimejkuje baš OVO a ne nešto spektakularnije iz Kurosawine kuhinje, ali valjda treba i hrabrost da se pozdravi...
Na kraju je i završio u SSSRu. Moj otac je imao jednog kolegu u Mosfilmu koji je imao kancelariju odmah pored Kurosavine. Ali kad je išao kod njega na posao, nije ga sreo.
Da, Dersu Uzala mu je praktično spasao karijeru posle holivudskog debakla.
U filmu VENGEANCE BJ Novaka ima jedna briljantna razmena u kojoj rustikalac iz Teksasa pokušava da se seti nekog "Liam Neeson movieja" koji mu je bio dosadan i nije mu se bogznakoliko dopao, a vidimo da pod "Liam Neeson moviejem" on smatra TAKEN i TAKENa uveoke i onda se seti - u pitanju je SCHINDLER'S LIST.
Nažalost, MARLOWE Neila Jordana, sa kojim je Neeson radio neke od svojih najupečatljivijih filmova nastaje u fazi kad su obojica u određenoj vrsti defanzive. Neeson se prilično ofucao u tom post-TAKEN periodu koji je relativno naglo pošao nizbrdo u klasičan geezer teaser stadijum, posle nekoliko zanimljivih akcionih trilera - pre svih onih koje je režirao Jaume Collet-Serra.
MARLOWE je ikoničan lik i visok je nivo koji su postavili glumci u rasponu od Humphrey Bogarta do Jamesa Garnera, no sadašnji Neeson u tome svemu uopšte nije snašao.
Letargičnosti celog filma izuzetno doprinosti činjenica da je Liam Neeson potpuno indisponiran u glavnoj ulozi, da se ponaša kao da ga ne zanima da bude u tim scenama a to onda prenosi i na publiku.
Kada se tome doda da u ovom filmu Neil Jordan nudi samo jednu akademsku egzekuciju, dosta uopšteno kadrirajući, bez nekih bravura u vizuelnom pogledu, kao i bez vrhunskog rada sa glumcima po kom je poznat. Ovo je film u kom nema nimalo Jordanove ekspresivnosti ni u jednom pogledu.
Naravno, davno su prošla vremena kad je Warner Brothers bio spreman da uloži veliku paru kako bi Jordan i Neeson snimali MICHAEL COLLINS, ali MARLOWE je film na kom je bilo vrhunskih saradnik.
O Billu Monahanu možemo da kažemo i ovo i ono, on je svakako scenarista kog volimo da mrzimo, ali u savremenom holivudskom krimiću on je i dalje jedan od alfa-gorila. Kad sam u epizodnoj ulozi video Jessicu Lange, nisam mogao a da se ne setim filma THE GAMBLER Ruperta Wyatta, gde je isto Monahan pisao scenario a ona igrala epizodu, i koliko to mnogo više liči na ono što sam očekivao od Jordanovog MARLOWEa nego ovo što imamo preda se.
John Banville je pod pseudonimom napisao roman u kom obrađuje dalje avanture Chandlerovog junaka i iskreno se nadam da će Scott Frank radeći u sličnom aranžmanu Dashiella Hammetta sa Tomom Fontanom za televiziju, uraditi bolji posao.
Uprkos tome što je film snimao Xavi Gimenez, španski snimatelj sa solidnim iskustvom baš u krimićima i naročito žanrovskom opusu Oriola Paula, Jordanov film nikada ne uspeva da nas ubedi kako se zaista dešava u Kaliforniji, uprkos solidnim lokacijama koje na kraju ipak ne uspevaju da stvore iluziju.
Dakle, MARLOWE je promašaj sa pedigreom, i nažalost dobacuje najdalje do jedne ambiciozne ali letargične televizijske produkcije. Kadriranje Xavija Gimeneza doduše sugeriše da je film pravljen za veliki ekran, ali nema tu kvaliteta da do njega masovnije i dođe.
Nažalost, ako izuzmemo Jordana koji je sve ovo ispustio i potpisao na kraju film koji je mogao da snimi - kolokvijalno rečeno - bilo ko, najveći krivac je ipak Neeson. Sigurno je da bi on sve ovo "pokrio" da je njegov Marlowe bio žustriji junak. Nažalost, ovde je glavni junak dominantan po prisustvu ali inferioran po učinku.
* * / * * * *
Francois Begaudeau je jedan od francuskih književnika sa najspecifičnijim odnosom prema filmu. On je pisao ekranizovane romane, radio na scenarijima i glumio u Cantetovoj ekranizaciji vlastite knjige.
Abdellatif Kechiche je ekranizovao njegov roman LA BLESSURE, LA VRAIE i u njemu našao inspiraciju za svoje trofilmje od kog je CANTO UNO izašao, INTERMEZZO je posle fijaska u Kanu nestao sa lica Zemlje, a treći se očekuje ove godine.
I u ovom filmu, Kechiche primenjuje svoje tehnike koje je već usavršio u ranijim delima. Film traje tri sata iako u suštini priča priču koja bi se mogla bez problema sažeti u sat i po ako na stvari gledamo striktno funkcionalno. Međutim, kod Kechichea je upravo postupak u tom trajanju scena gde on u čistom trajanju uspeva da stvori utisak kao da gledamo život, a pritom materijal estetizuje i veoma filmski tretira po čemu se izdvaja od drugih likova koji poslednjih decenija forsiraju realizam.
Kechiche je upravo zanimljiv po spoju nekonvencionalnog i konvencionalnog u svom radu. On kadrira u jednom klasičnom maniru, sa dosta zanimljivih pokreta kamere i estetizacijom kroz odabri planova i osveteljenja. Isto tako unutrašnja dramaturgija scena je zapravo konvencionalna, scene imaju dramski sukob, donose razotkrivanje, imaju klasično postavljene dramske slojeve između prikazanog, izrečenog i nagoveštenog. Ali, nema onih elipsi koje su tipične, Kechiche im pušta da se odvijaju u prirodnoj veličini, a da pritom interveniše suptilno da nemaju praznog hoda.
To je veoma zanimljivo i pomalo neuhvatljivo, kako film istovremeno hvata spontani razvoj situacije a da nikada ne izađe iz osnovnog dramskog okvira.
U filmu CANTO UNO, Kechiche prikazuje jedno leto 1994. godine, kada se mladi neuspeli student medicine koji želi da se okuša kao scenarista, vraća u rodni kraj i provodi leto puno strasti, provoda i intriga koje se vrtlože oko njegove životne simpatije, zaručene za vojnika koji je na službi van zemlje a u vezi sa njegovim najboljim drugom i rođakom.
U tom smislu, i na nivou same priče, CANTO UNO je jedna u suštini jednostavna priča o neuzvraćenoj ljubavi i jednom letu punom strasti i erotskih nagoveštaja koju kroz svoj postupak Kechiche pretvara u uzbudljivo tročasovno iskustvo i uspeva da evocira energiju takvih životnih situacija.
Kechiche je reditelj iza kog stoje veliki uspesi ali po popularnosti svakako nije u prvoj ligi evropskih filmaša što je šteta jer je svaki svoj film oblikovao kao nešto veoma posebno. Isto tako, kao i u ranijim filmovima i ovde je lansirao par glumaca koji su kasnije krenuli da grade respektabilne karijere, kao što je onomad uradio sa Leom Seydoux i Adele Exarchopoulos.
CANTO UNO zahteva prijemčivog gledaoca i posebno raspoloženje.
* * * 1/2 / * * * *
WILLEM & FRIEDA ima bioskopsku i televizijsku verziju koja je deset minuta kraća. Mislim da nisam mnogo izgubio gledajući televizijsku, pošto je reč o relativno rutinskom dokumentarnom izrazu u kom Stephen Fry u ulozi istraživača, susreće ljude koji su se bavili manje poznatim a zapravo značajnim slučajem Willema i Friede, homoseksualca i lezbejke koji su odigrali značaju u ulogu u Pokretu otpora protiv nemačkih okupatora. Oni su izvodili razne diverzije ali su najveći trag ostavili falsifikujući dokumenta koja su pomogla velikom broju Jevreja da izbegnu nemačko istrebljenje.
Priča je zanimljiva ali na kraju ipak spada u onaj danas pomalo arhaičan domen primera iz kojih se gradi pozitivan stereotip gej osobe koja je nečim "zadužila" zajednicu. Ono što je veoma zanimljivo - a to je ćutanje o njihovim podvizima posle rata je vrlo malo obrađeno i voleo bih da je tome pruženo više pažnje
Filmska verzija je deset minuta duža ali za televizijsku mogu reći da je pristojna i ne mnogo više od toga.
Guy Ritchie je posle filma GENTLEMEN očigledno napravio neku novu dobitnu kombinaciju koja mu omogućuje da finansijski prolazi dobro sa nezavisno produciranim i iz pre-salea finansiranim filmovima. Dok nije sasvim zatvorio vrata major filma, sada snima opet nezavisno produciran film ali pod nadzorom Jerry Bruckheimera što je ipak više major nego indie, izgleda da će gajiti i ovu paralelnu liniju.
Za razliku od GENTLEMENa i WRATH OF MANa, nažalost OPERATION FORTUNE: RUSE DE GUERRE deluje kao jedan aljkavo realizovan film. Tu su zvezde, Jason Statham, Hugh Grant i Aubrey Plaza. Aubrey Plaza je čak i zainteresovana za to što se snima, ali ukupno uzev, film deluje zbrzano, loše izgleda u pogledu fotografije, odabira lokacije, broja pozicije kamere, a akcija je skromna mada ne i loša.
Međutim, ukupno uzev, Ginger je bio u pravu kada je ovaj film definisao kao skuplju verziju Harlinovog MISFITSa. I zbilja, ova dva filma nose dosta sličnosti, s tim što je Harlin imao neuporedivo manji budžet. Međutim, odabir lokacije zbog novca a ne zbog funkcionalnosti i izgleda, režiranje koje je pristutnije u Excelu nego u programima za montažu, ukupan rezultat je veoma skroman, u odnosu na očekivanja.
Kada se na sve ovo doda bizaran detalj, a to je da se OPERATION FORTUNE sa zapletom o korišćenju poznatog glumca kao undercover asseta u približavanju moćnom kriminalcu jako približio Cageovom MASSIVE TALENTu, onda nije ni čudo da je izlazak ovog naslova u Americi toliko pomeran i odlagan.
Film je na kraju izašao u bioskope, a istini za volju, film ovakvog izgleda u poslednje vreme obično ni ne stiže do američkih bioskopa, to je ipak samo bonus.
Ovo je Ritchie u jednom tezgaroškom maniru, i u projektu u kom je on verovatno bolje prošao u pripremama nego što se nada nekim prihodima od gotovog filma. Ipak, sam zaplet, akciona komedija sa starinskom špijunskom intrigom i dobri glumci garantuju život ovog filma na malom ekranu gde će ga svako od nas pre ili kasnije ipak pogledati.
* * / * * * *
Braća Dardenne su definitivno među najuspešnijim evropskim rediteljima koji su rezultat postigli s "dve leve ruke". TORI ET LOKITA je samo jedan od primera njihovog filma koji deluje kao da je nastao bez velikog napora, ali u onom lošem smislu, kao da se niko nije nešto mnogo potrudio, zamislio, postavio sebi neki cilj nego su naprosto zbudžili nešto i eto filma.
I to ne samo filma nego i solidno plasiranog produkta na festivalima i svetskom tržištu.
TORI ET LOKITA je film o bratu i sestri iz Podsaharske Afrike koji se zlopate po Belgiji, ali bez neke kompleksnije slike sveta oko njih. Da li je tome doprinela pandemija da bude manje ljudi u kadru ali ovaj film ima veoma malo likova, malo događaja, užasno je jednostavno izveden, a pritom jednostavnost nije efektna, i tu se nema šta reći.
Kad se na sve to doda da je veoma nemaštovit, da se priča kreće linearno u smeru koji smo više nego očekivali bez nekog ubeđenja ili veštine koji bi nam je učinili zanimljivom, imamo jedno zaista uzaludno gledalačko iskustvo.
Ipak, sudbina podsaharskih doseljenika budi dovoljno pijeteta da se nikako ne ode do kraja u razobličavanju ovog filma, nego on eto i dalje vegetira na tragediji o koju se očešao.
* * / * * * *
To im je izgleda sad tako trend, ja sam upravo pogledao belgijski film izašao 2021. godine i sve je isto tako - malo ljudi, malo likova, sve nekako odrađeno jednostavno, prepuno klišea, tekst beživotan, pola filma su montaže i mada baštini jaku temu, na kraju kao da nema šta da kaže o njoj.
Laurie Lynd snimio je film KILLING PATIENT ZERO u kom se oslanja na vrlo zanimljivu knjigu Patricka McKaya u kojoj on detaljno razjašnjava fenomen Gaetana Dugasa, poznatog još i kao Patient Zero tokom AIDS epidemije, za kog je vrlo brzo razjašnjeno da u stvari nije bio nulti pacijent već samo natprosečno promiskuitetni muškarac koji se natprosečno dobro sećao svojih partnera i pomogao da se rekonstruiše jedan od tokova širenja virusa i praktično ništa više od toga.
Laurie Lynd kroz jednu naizgled jednostavnu talking head strukturu uspeva da ispriča uzbudljivu priču sa zanimljivim sagovornicima u kojoj se razjašnjavaju kako kulturalne tako i epidemiološke okolnosti masovnog izbijanja HIV infekcije među njujorškim i kalifornijskim homoseksualcima. Sagovornici su razni, od autora knjige, preko Degasovih poznanika do Fran Liebowitz i gradi se jasna slika atmosfere raspusnog života u kome odjednom AIDS preseca dotadašnje neobaziranje na bilo koje norme.
Ima jako zanimljivog arhivskog materijala ali u vizuelnom pogledu autor se jako dobro služi talking heads postupkom jer se bavi izučavanjem lica preživelih. U ovoj priči svako ko je preostao da svedoči o dešavanjima deluje kao svojevrsni fenomen.
Zanimljivo je da McKay u svojoj knjizi ali i u ovom filmu zapravo naizmenično hvali ali i osuđuje knjigu Randy Shiltsa AND THE BAND PLAYED ON, po kojoj je snimljen HBO televizijski film jer je zapravo ta knjiga istovremeno predočila problem homoseksualaca u osvit epidemije ali i definisala netačni narativ o "nultom pacijentu".
Naravno, McKay i ostali sagovornici imaju određenu naivnost u odbrani nekih Degasovih odluka, a i neka njegova hvale vredna dela mogu biti drugačije psihološki tumačena, recimo da li je kooperativnost sa lekarima bila deo njegove plemenite želje da pomogne ili samo histrionični nastup.
Isto je takva odbrana njegovog svesnog nastavka promiskuitetnog života iako je znao da je bolestan, kada niko nije mogao da mu decidno dokaže da je reč o zaraznoj i seksualno prenosivoj bolesti. No, te kontradikcije su gledaocu jasne i više govore o sagovornicima nego o filmu.
Ovo je svakako veoma uspeo dokumentarni rad sa vešto iskorišćenim minimalističkim sredstvima,
* * * 1/2 / * * * *
Za scenaristu Briana Duffielda spreman sam da citiram besmrtne reči Ivice Ilijeva, "Ja garantujem za ovog dečka!", a verovatno tako nešto zaslužuje i njegov ortak Jimmy Warden.
Nažalost, COCAINE BEAR je prosto film u kom se magija nije desila. Ko je kriv nije lako utvrditi. Imali smo bizaran slučaj kao polazište, zatim razradu koja je otišla putem potpune fikcionalizacije, dakle bez robovanja relativno jednostavnim okolnostima onoga što se zaista zbilo a dobili smo film koji žestoko želi da bude nešto najzabavnije što postoji, ali prosto nije to-to.
Da li je problem u scenariju? Možda. Mada kada slušate tekst, vidite da je dosta nadahnut, da ima zanimljivjih ideja u dijalogu koje prosto nekako odu mimo nas, ne kapitalizuju se. Ipak, sama priča sugeriše da tu treba da se desi neki veoma lud karambol, a njega nema. Ima dosta događaja, realizacija je dosta vešta, mada ne senzacionalna, sve je tu a magija se ne dešava.
Dakle, problem je možda više do režije. Mada, Elizabeth Banks je ovaj film izvela na način gde joj se nema šta zameriti. Ima scena kojima bi se rado pohvalio neko poput Joe Dantea, recimo. No, možda je ovo ipak nešto više kao slučaj WORLD WAR Z, kada tema svojstvena niskobudžetnom filmu ode u major vode i postane nešto što ne funkconiše.
Mada, WORLD WAR Z u suštini nije film koji u toj meri ne funkcioniše kao COCAINE BEAR, i to je spektakl koji ima svoju dozu senzacija, dinamike, dobre glume, zanimljivih dešavanja, efekata i sl. ono što u njemu nije pilo vodu su zombiji i način njihove interakcije sa ljudima. Prosto, prešavši iz sfera uglavnom niskobudžetnog i svakako ne tentpole filma u tentpole okvire - u ovom izdanju - zombiji više nisu bili ono što treba da budu. Kasnije je to unekoliko promenio Snyder u svom filmu ARMY OF THE DEAD ali to je druga priča.
COCAINE BEAR ima sličan problem. Mogu da ga zamislim kao neki rani Danteov ili Landisov film, kao nešto što snima Sam Raimi posle EVIL DEADova, ali sa Elizabeth Banks i All Star glumačkom podelom, prosto to nekako nije to.
Puno poznatih glumaca odvraća pažnju, svaki mora da ima svoju ariju u određenom smislu, svaki privlači pažnju hteo-ne hteo svojom harizmom, a neki donose i različite stilove glume. Od prvih kadrova u kojima Matthew Rhys ostvari cameo, preko Keri Russell u glavnoj i Margo Martindale u sporednoj ulozi, ovo je nekakav AMERICANS-reunion, ali tu su i ljudi iz STAR WARS univerzuma, i neke razne druge dobre face, gangstera igra Ray Liotta, sve je prvoklasno, i mislim da to smeta filmu.
Kada se na to doda scenario koji ima dosta raznih kalambura ali malo mu ipak izmiče osnovna nit - što možda u nekom drugom aranžmanu ne bi bilo problem ali ovde jeste - i kada humor propadne a nema priče da ga preuzme, onda se sve slabosti silno pojačavaju.
A kada u tim slabostima još učestvuju superpoznati glumci i kad se vidi snaga produkcije, eto nama filma koji deluje kao da je gori nego što jeste.
Na sve to, imamo i jednu vrstu žanrovske konfuzije. Osećam napor da se od ovoga napravi horor komedija, ali film je ipak više komedija nego što je horor, i onda svaka instanca strave koja nije smešna, a ima ih u par navrata deluje skroz deplasirano. Opet s druge strane, da je element horora malo jači, pre svega u postupku, film bi verovatno bio uspeliji.
Možda najbolja ilustracija je način na koji je priča izložena. Gledamo je kroz likove, njihove dolaske, kretanja, ne kroz ono što obično krasi filmove ovog tipa, a to je zver koja vreba, zver kao protagonista koja daje novu dimenziju svemu onome što rade likovi. Naravno, ovo je mnogo pre neko horor rešenje, neki triler o borbi za opstanak i sl. Međutim, poenta je u predznaku koji je dat u naraciji a onda se posle očekujemo da mi kao publika uključimo i neke druge postupke u svoj utisak. To ne ide tako.
COCAINE BEAR ne zaslužuje ovoliku priču sam po sebi. Ovo je minoran film koji je mogao biti kul a mogao je biti i potpuna nebuloza, završio je negde između ali bliže nebulozi. Međutim, razlozi koji su doveli do tog rezultata su zanimljivi jer smo naizgled imali elemente sa kojima je nemoguće pogrešiti.
* 1/2 / * * * *
Nije retkost da stvari snimljene za dramski program Televizije Beograd deluju kao televizija iz 23. veka u odnosu na ono što se snima danas, čak i ako imamo u vidu da je krenulo zakasnelo imitiranje Peak TVa kod nas. Jedan od primera te "televizije budučnosti" jeste televizijska drama SUĐENJE BERTOLTU BREHTU po tekstu Ivana Ivanjija, našeg uglednog prevodioca i književnika u kome on sakuplja autentične podatke o saslušanju Brechta pred HUACom i onda to ukršta sa delima koja su se tom prilikom našla na tapetu.
Bora Grigorović, naš plodni pozorišni reditelj, aktivan u raznim formama, sve to režira u jednom briljatnom teatralističkom maniru koji uprkos tome što se drama ne samo snima već i dešava u studiju, uspeva od toga da napravi i jedno veoma zanimljivo vizuelno iskustvo u čisto filmskom pogledu.
Naime, Ivanji i glumci koji igraju Brechta i razne protagoniste njegovog brodoloma u SAD igraju sami sebe. Gledamo ih kako dogovaraju inscenaciju. Onda gledamo samu inscenaciju suđenja u kojoj povremeno interveniše sam Ivanji, potom inscenacije dela o kojima se govori, odlomaka odnosno scena iz njih ili celih pesama, i konačno imamo deo u kom Ivanji odlazi u dom Ota Biljalji-Merina i sa njim razgovara o Brechtovom članstvu u nemačkoj partiji.
Grigorović jako dobro spaja nekoliko formi u jednu konzistetnu i lako čitljivu celinu. Služi se teatralističkim postupkom, ali suštinski se vraća na ono što je paradigma Brechtovog rukopisa a to je V-efekat u kom se on izmiče klasičnoj pozorišnoj konvenciji identifikacije sa likovima i dešavanjima.
Naravno, Grigorović kroz teatralističku formu postavlja okvir u kom publika mora da veruje da nešto što gleda jeste "stvarno", to je stvarnost televizijskog studija, i u njoj Ivanji i glumci ipak pomalo "igraju" sebe iako rade nešto što bi se stricto sensu moglo smatrati dokumentarno zabeleženim događajem. Međutim, način snimanja tog događaja je estetizovan, sa jednim složenim pokretom kamere u svom centru koji ne ulazi u tipičan žargon dokumentarnog filma.
No, meni je to i prijala, ta vizuelnost "igranog" u nečemu što je tobože "dokumentarno" i probija "četvrti zid" odmah na početku.
SUĐENJE BERTOLTU BREHTU je delo složene konvencije ali - izuzmemo li rukopis samog Brechta - zapravo izuzetno komunikativno što mu zapravo daje posebnu draž i čini ga remek-delom naše televizijske produkcije i dramske umetnosti.
Shal Ngo snimio je film THE PARK kao jedan žanrovski ali i stilski miks, prilagođen produkcionim mogućnostima koje su bile istovremeno velike i male.
Film govori o postapokaliptičnom svetu u kom su svi odrasli ljudi izumrli od bolesti koja napada sa nastupom pubeteta i sada svetom lutaju preostala napuštena deca koja čekaju svoj pubertet i smrt.
Dečak i devojčica koji lutaju kroz pustoš dolaze u jedan napušten ali nekada monumentalan zabavni park i u njemu ulaze u tenzične odnose sa devojčicom koja ga je "osvojila" pre njih ali se i brane od Blue Meaniesa, mitske bande starije dece koja deluju kao da su izmišljena da bi se plašila mala deca.
Filma Shala Ngoa ima odličnu decu-glumce i ima izuzetan objekat na kom je sniman. Problem nastaje u onome što bismo stavili u aspekt priče i odnosa među likovima koje bih nazvao istovremeno oskudnim i manje zanimljivim od onoga što nudi premisa.
Izgled filma i deca koja igraju su sjajni, ali sama radnja i priča na nivou celine su skromni. To bi u nekim drugim okvirima moglo da prođe, da je ovo sada neka skroz svedena meditacija, ali Shal Ngo ipak želi da nam priča priču, a nje ima vrlo malo.
Zato sam sklon da ovaj film koji bi po izgledu zaslužio i * * * ocenim ipak sa * * ali da ostavim mogućnost da će ga neko potpuno suprotno sagledati.
SECTION 8 Christiana Sesme je old school akcijaš plasiran na DTV tržište koji mi je veoma prijao. Ryan Kwanten je u više navrata, počev od BLUNT FORCE TRAUMAe, branio čast ovog formata, i ovog puta on snima jednu niskobudžetnu varijaciju na Petera Berga, igrajući veterana iz bliskoistočnih ratova koji posle ubistva svoje porodice i osvete protiv počinilaca, iz zatvora biva izvučen da radi za tajnu vladinu agenciju, upitan da li vlada uopšte shvata šta rade njegovi novi poslodavci.
Christian Sesma se kreće u prepoznatljivim okvirima vizuelnog žargona kakav nas je čekao kod Petera Berga pre svih, znači snima se sa više kamere, postoji povišeni realizam, blaga estetizacija, pojačan "realizam" ambijenata i kostima i sl.
Akcija je solidna, a to više nije neka nova vest jer su DTV filmovi postali polje na kom stasavaju kaskaderi i specijalisti za scene borbe.
Međutim, Kwanten, Mickey Rourke, Dermot Mulroney i Dolph Lundgren daju stvarima jedan dodatni nivo i SECTION 8 ostaje veoma propulzivan, naročito kada se vragolijama pridoda i Scott Adkins u ulozi nezaustavljivog plaćenog ubice.
Ovo nije film neprekidne akcije, mada akcije ima dosta. Međutim, uspeva da bude dosta pristojan, i vizuelno i glumački u intermecima kada akcije nema.
Ovo je produkt napravljen za male pare, ali urađen je pošteno, čak i kada počne natpisom "MOSUL, AFGHANISTAN" koji sugeriše da je autore mrzelo da posete Wikipediju. Ipak, do kraja se ispostavi da pad na testu opšte kulture ne znači da ne umeju ono što je glavni zadatak.
* * * / * * * *
Ahahah, ovo zvuči kao obavezno štivo, zaista. Valja pogledati. Nadam se da je na našem Netflixu.
Rebekah McKendry snimila je kamerni horor film GLORIOUS na koji kritika rekao bih nije dovoljno upozorila potencijalne gledaoce. Čak naprotiv, neki su napisali i pozitivne kritike.
Reč je o poprilično užasnom filmu čiji su autori smislili kako da snime nešto za dva dinara ali u toj ideji nažalost nisu uspeli da prevaziđu svoj finansijski deficit, odnosno manjak para nisu nadoknadili ni idejama ni veštinom. Dobili smo film u kom gledamo Ryana Kwantena i slušamo J.K. Simmonsa u ulozi koja ne iziskuje njegovo prisustvo u kadru, a tekst koji interpretiraju je nešto skroz budalasto gde bi svaka referenca (tipa "lavkraftovski") samo još dodatno zavaravala ljude da zalutaju u predeo ovog promašaja.
Quote from: Meho Krljic on 18-03-2023, 05:57:17
Ahahah, ovo zvuči kao obavezno štivo, zaista. Valja pogledati. Nadam se da je na našem Netflixu.
Nema ga na Netflixu, ja sam ga gledao preko naših političkih saveznika iz Švedske, ali možda ga ima na nekom od onih VOD izbora kod provajdera.
Gde si gledao ovu dramu Sudjenje Bertolda...
Quote from: crippled_avenger on 18-03-2023, 15:19:04
Quote from: Meho Krljic on 18-03-2023, 05:57:17
Ahahah, ovo zvuči kao obavezno štivo, zaista. Valja pogledati. Nadam se da je na našem Netflixu.
Nema ga na Netflixu, ja sam ga gledao preko naših političkih saveznika iz Švedske, ali možda ga ima na nekom od onih VOD izbora kod provajdera.
Aha hvala, hvala, naći će se.
Manuel Srbin je studirao režiju sa Radu Judeom. Kako je završio snimajući film za Apollon, ironija je sudbine koja zaslužuje film, ali mora se priznati da se iz prikazanog vidi da je reč o školovanom reditelju.
U odnosu na dva do sada prikazana filma iz "novosadskog" segmenta Apollonovih originala, ZALJUBLJENA ANA, GOSPODIN ZABORAV I MAMA je daleko najviše izvukao iz okupljene ekipe koju čine mahom neafirmisani autori bez reputacije. Za razliku od PORNO PRIČE i JENGE, Srbinov film prvo ne izgleda skaredno, izgleda podnošljivo, nije to film look čak ni najboljih Apollon produkcija koje radi Petar Pašić, ali se vidi da ovaj reditelj ima ukusa, znanja kako bi stvari trebalo da izgledaju, čak i kada to ekipa ne ume da izvede itd.
Drugi problem koji ne uspeva da prevaziđe je disbalans među glumcima. Ivana Popović i devojčica Ana Jovanović koja igra njenu kćerku, daleko nadilaze ostatak podele u kojoj je Dejan Tončić najpoznatije ime. Nažalost, ostatak podele je sasvim nedorastao zadacima koji su im dati, kao i partnerima. Tončić jeste dorastao ali igra jednodimenzionalan lik koji je prilično nezavidna prilika da se pokažu mogućnosti. Međutim, Ivana Popović i devojčica uspevaju da iznesu film. Svakako da bi bio propulzivniji da su imale s kim da glume i definitivno nema šta da pruži u trajanju od 108 minuta, ali bi na sat i po bio taman kako treba.
Kao straight-to-streaming film, gde se standardi tek uspostavljaju, ZALJUBLJENA ANA u suštini ispunjava svoju ulogu porodičnog filma koji se gleda u kućnim uslovima. Ipak, malo mu je falilo da bude još bolji u tom okviru i podigne standarde.
U odnosu na svoje kolege školovane u Srbiji, Manuel Srbin je pokazao da može da izvuče mnogo više iz Apollonovog novosadskog kolektiva. Recimo, u ovom filmu koji ima muzičku dimenziju jer devojčica ima bend, napravio je i bolju muziku i par pesama za koje je pisao reči.
U tom pogledu, Srbin definitivno zaslužuje novu priliku i bolje uslove za rad.
* * / * * * *
Quote from: milan on 18-03-2023, 17:57:50
Gde si gledao ovu dramu Sudjenje Bertolda...
Skinuo sam neki rip. Možda je ima na kanalu RTS na YT, nisam proveravao.
Rospo Pallenberg nije tikva bez korena. Sarađivao je sa Johnom Boormanom na propasti zvanoj HERETIC, odnosno nastavku EXORCISTa ali posle i na uspešnom EXCALIBURu i na EMERALD FORESTu. Njegov rediteljski film iz 1989. CUTTING CLASS može biti definisan kao slasher komedija a danas je najpoznatiji kao jedna od ranih i upečatljivih glavnih uloga Brada Pitta.
Ne mogu da se setim da li je Fangoria apostrofirala ovu ulogu u onim svojim rubrikama "gresi iz mladosti" ali Brad Pitt je časno odradio svoj staž u exploitation filmu koji je imao potencijala da bude nešto bolje od onoga što jeste.
Kada se stvari u finalu filma zalaufaju, Rospo Pallenberg u saradnji sa iskusnim izraelskim direktorom fotografije Avijem Karpickom koji je ispekao zanat sa Menahemom Golanom, uspeva da isporuči neke vrlo solidne scene. Međutim, sve dotle imamo posla sa komedijom koja nije mnogo smešna, a dosta je disperzivna u očajničkim pokušajima da izgradi gegove, istovremeno je lascivna i "čista", i ubistvima čiju hororičnost ne osećamo iz dva razloga - krije se ko je slasher plus upliv komedije ima svoje posledice.
Dakle, Rospo Pellenberg nije uspeo da savlada taj hod po žici, a na kraju nijedan od osnovnih žanrovskih elemenata zaista ne funkcioniše sve do same završnice kad stvari postaju pomalo strašne i pomalo smešne ali vrlo solidno izvedene.
CUTTING CLASS deluje kao film koji je imao prostor da pokuša prevazilaženje konvencije i u tome nije uspeo ali je postigao ipak određeni nivo prijatnosti zbog kog ne izgleda kao neki ispušteni rutinski slasher iz osamdesetih, plus ima solidan soundtrack sačinjen od dobrog popa iz tadašnjeg vremena i ima Brada Pitta i dosta inspirisanu glumačku ekipu oko njega.
Isto tako, ima jedna smrt koja deluje kao da je inspirisala deo Eli Rothovog trejlera u Grindhouse diptihu.
Da je snimio sjajan film, kasnija Pittova slava mogla je oživeti Pallenbergovu karijeru i dati joj novu dimenziju. Ipak, ono što je nesporno jeste da je ovo film kome se niko neće smejati kad ga pogleda zbog Pitta jednog dana.
* * / * * * *
Neville Smith je napisao i odigrao LONG DISTANCE INFORMATION, televizijski film koji je u sklopu serijala PLAY FOR TODAY režirao Stephen Frears.
Smith ima nekoliko specifičnosti, jedna je njegova specijalizacija za fudbalske teme a druga je kontinuirana saradnja sa Frearsom na televizijskim projektima što ga uz Alana Benneta čini njegovim najbitnijim televizijskim saborcem.
LONG DISTANCE INFORMATION je izašla 1979. godine i govori o radio voditelju čija radio emisija pušta stari rokenrol a on odgovara na trivia pitanja o Elvisu koja mu postavljaju slušaoci. Uporedo, on brine o svojoj već odrasloj kćeri iz prvog braka, pokušava da očuva novu vezu i zlopati se sa cover bendom koji svira rokenrol standarde.
Priča je dosta crnotalasovska po miljeu i odnosima, ali Smith i Frears je izvode sa puno energije i vedrine i jako ubedljivo uspevaju da nam prenesu fascinaciju svog junaka starim rokenrolom a iznad svega Elvisom u kog naravno projektuje mnoge svoje želje i razmišljanja.
LONG DISTANCE INFORMATION je jedan od primera britanske televizijske produkcije trajne vrednosti.
Čuveni sportski novinar specijalizovan za fudbal, jedan od najvećih doajena u toj oblasti Brian Glanville napisao je kratku priču koju je u serijalu televizijskih filmova RED LETTER DAY adaptirao Willis Hall.
U energičnoj izvedbi potcenjenog Gordona Flemynga koji je uprkos nekim izuzetnim, iako neprepoznatim filmovima, veći deo svoje karijere proveo na televiziji, ova priča o mladom pacijentu jednog engleskog sanatorijuma koji sreće svog idola, fudbalskog trenera kog veoma poštuje, dobija pored sentimentalne i jednu u suštini vedru notu.
Glavni junak ima ulogu straight guya od kog se odbijaju ekscentričnosti drugog glavnog junaka, sujetnog fudbalskog trenera ozbiljno narušenog zdravlja koji hrli ka oporavku ne bi li ponovo počeo da se bavi onim što ga je i gurnulo u bolničku postelju a to je vođenje fudbalske ekipe. Pun gorčine prema protivnica i ubeđenja da sve najbolje zna, trener na samrti galavnizuje svog mladog sapatnika pomažući njegovom boljem oporavku ali lagano iscrpljujući sebe.
MATCHFIT uspeva da bude i sentimentalan ali i "muški" mali film, u kom je ishod poznat ali je izveden sa punim ubeđenjem.
Stephen Frears je u svom radu zadužio mnoge žanrove a između ostalog snimio je i nekoliko jako upečatljivih krimića, recimo kultni naslov ovog žanra osamdesetih THE HIT, ali i niz priča koje su kroz psihološko tumačenje likova govorile o raznim oblicima kriminaliteta. Nije li serija QUIZ u stvari krimić u svojoj osnovi iako je režirana kao maltene komedija?
No, THE HIT iz 1984. je referenca u ovom slučaju jer je 1977. godine Frears sa istim piscem - Peter Prince je u pitanju - snimio briljantan televizijski film za ITV pod naslovom LAST SUMMER.
I ovaj televizijski film se najpre može žanrovski odrediti kao socijalna drama po postupku, po načinu kako se grade likovi i vodi priča, ali zapravo je krimić o grupi momaka koji se bave krađama automobila na londonskim ulicama, i kroz kretanje unutar hijerarhije kradljivaca stičemo utisak o raznim klasnim i generalno društvenim i generacijskim tenzijama.
Frearsov rediteljski postupak u ovom televizijskom filmu je klinički, pomognut izuzetno izgrađenom fotografijom Chrisa Mengesa koga najpre pamtimo kao saigrača Neila Jordana.
Uprkos tome što je fokus filma na likovima i njihovim odnosima, posao krađe kola je jako uzbudljivo prikazan, jasno je da Frears i Menges znaju da je onaj ko mu tako ne priđe zalutao u ovaj posao.
LAST SUMMER ima sve osobine rasne kriminalističke melodrame za veliki ekran izuzev trajanja. Taj nedostatak je Frears ubrzo ispravio u nekim drugim ostvarenjima.
Veliki je uspeh napraviti film koji na nivou sinopsisa zapravo ima karakteristike gangsterskog filma o usponu mladog člana bande ali da se u realizaciji ta mehanika žanra uopšte ne oseti i ne prepozna ta mustra po kojoj se sve gradi.
Mnogi tipični motivi krimića su tu, ali su kroz drugačiji ugao gledanja mutirani u nešto što odaje utisak nežanrovske životne hronike. U tom smislu, ovo je uzoran primer krimića prilagođenog miljeu u kom čista žanrovska forma ima teškoće, što je donedavno uostalom bila i naša situacija. Ona je sada promenjena ali to ne znači da nema potrebe za svežim uglovima gledanja.
Stephen Frears režirao je tri samostalne priče za televizijsku antologiju THE COMIC STRIP PRESENTS u kojoj su nastupali razni komičari iz istoimene udruge.
MR JOLLY LIVES NEXT DOOR se po minutaži preko 45 minuta može kvalifikovati za televizijski film a to je svakako i po svojim produkcionim kapacitetima.
Reč je o neuspeloj crnoj komediji zabune u kojoj nažalost nije vidljiv Frearsov osećaj za meru. Naprotiv, ova priča kao da hoće da eksplodira od nesigurnosti u vlastiti materijal i izvođače i svaki kadar je natrpan pokušajima slapsticka, humora u govornoj radnji, svega, a ništa upadljivo nije smešno.
Ovo je trebalo da bude neka histerična, anarhična, crna krimi komedija kao recimo Raimijev CRIME WAVE ali je rezultat bliži nekom KUPI MI ELIOTA...
Alan Bennett je ostvario plodnu saradnju sa Stephenom Frearsom na britanskoj televiziji i televizijski film A DAY OUT iz 1972. godine je jedna od njih. Ovaj film prati članove biciklističkog kluba Halifax koji polaze na izlet i onda na tom putu nailaze na razne prepreke, najviše u međusobnim odnosima.
Nažalost, Bennettov pristup tekstu u ovom filmu mi nije bio do kraja jasan i nije mi prijao. To je neka svedena, pomalo apsurdna engleska dramedija u kojoj je neizrečeno bitno koliko i izrečeno a izrečeno je prilično bezveze.
Zanimljivo je da se decenijama kasnije, Frears vratio biciklistima snimivši film THE PROGRAM o Lanceu Armstrongu i njegovoj doping aferi, bioskopski film sa bitno drugačijim predznakom.
SONG OF EXPERIENCE Martina Allena je televizijski film koji je u sklopu serijala SCREEN TWO režirao Stephen Frears. Reč je o izvanrednom televizijskom filmu u kom se Frears mnogo bolje snašao u formi izleta koju je koristio i u Bennettovoj A DAY OUT. Ovog puta on pravi vrlo zanimljivu priču o tri dečaka koji idu da trainspottuju, vreme su pedesete, LADY CHATTERLEY je na sudu a klinci će doživeti jedno iskustvo koje će im umnogome promeniti i međusobne odnose i traumatizovati ih za ceo život.
Frears maestralno koristeći tehniku da je "manje u stvari više" a onda bivajući i iznenađujuće eksplicitan rešava tu traumatičnu situaciju, i generalno glumački jako dobro vodi mladu podelu. Rekonstrukcija epohe je vešta i nenametljiva, film deluje relaksirano kao da je sniman u vreme kad se dešava što je najveći kompliment.
Frears ovde u mnogim aspektima drži rediteljski masterclass.
GUMSHOE je žanrovski hibrid, parakrimić u kome ima najmanje krimića, zapravo čudna mešavina komedije i psihološke studije o frustriranom i psihotičnom komičaru koji se javlja u oglasima kao Sam Spade, inspirisan književnim likom detektiva i onda zaista biva upleten u jedan slučaj sa kojim ga vežu poznanstva sa nekim od protagonista.
Stephen Frears režira, njegov povremeni saradnik sa televizije Neville Smith piše, ali rekao bih da je GUMSHOE u njihovim glavama bio znatno zanimljiviji od ovog koji smo na kraju mi dobili na ekranu. Naprosto, ova celina puca po šavovima a nema nijedan element ni pojedinačno koji je kvalitetan, uključujući i Alberta Finneya u glavnoj ulozi koji je začuđujuće površan.
* 1/2 / * * * *
Roman Ričarda Rajta DOMORODAC doživeo je tri ekranizacije od kojih je pisac dočekao samo prvu u kojoj je i igrao glavnu ulogu.
Prva ekranizacija izašla je 1951. godine, režirao ju je Belgijanac Pjer Šenal u argentinsko-američkoj koprodukciji, svakako van Holivuda i tada već četrdesettrogodišnji Rajt igra glavnu ulogu. Uprkos Rajtovoj uključenosti u projekat, počev od njega koji je groteskno prestar za ulogu ipak mladog i neemancipovanog čikaškog crnca koji traži posao, a svi ga tretiraju kao mladića koji tek ulazi u zajednicu, ova ekranizacija ima više vrednost u nekoj sirovosti, autentičnosti i prostom nastanku izvan sistema jer je sam pisac sebe video kao prognanika.
Druga ekranizacija izašla je 1986. godine i fokusirala se na melodramski aspekt priče odnosno na ono što je radnja romana ali ne i na ono što je njegovo značenje. Prevashodno televizijski reditelj Džerold Fridman sve je tretirao kao jednu priču iz života i svakodnevice što nije pravo čitanje romana.
Naime, reč je o egzistencijalističkom romanu u čijem centru se nalazi jedna noar situacija, ubistvo koje počini mladi sluga, ali on ga ne počini iz strasti ili koristoljublja već iz straha da bi mu pogrešno shvatanje jedne određene situacije, a kroz prizmu rasizma moglo učiniti štetu.
Stoga, DOMORODAC ima mnogo više veze sa romanima poput Kamijevog STRANCA nego nekog krimića ili hronike teškog života u doba segregacije.
U tom smislu, najnovija ekranizacija u režiji Rašida Džonsona do sada najuspešnije uspeva da zarobi tu egzistencijalističku dimenziju romana, iako on naravno neumitno ima i tu mustru krimića jer se bavi određenim oblicima kriminaliteta.
Priča se dešava u današnje vreme. Glavni junak je mladi crni panker koji se izdvaja i razlikuje od onoga kako svi oko njega, i belci i crnci doživljavaju mlade ljude. On se ne snalazi u modernom svetu jer je upitan nad sobom, svojim identitetom koji se ne uklapa ni u jedan stereotip, i kada dobije posao šofera u porodici imućnog advokata upoznaje njegovu ćerku i njenog momka koji su u raspoloženju levog aktivizma, okupiranja Vol Strita i fascinira ih što sada u životu imaju "svog crnca" sa čijim iskustvom mogu da se upoznaju.
Međutim, ni u okolnostima kada je među belcima koji ga "drže kao malo vode na dlanu", dakle jako daleko od sistemskog rasizma prošlosti ali u epohi jednog drugog i perfidnijeg sistema stereotipa od kog ne može da pobegne i koji ga na kraju dovodi do ubistva.
Nova ekranizacija DOMOROCA spada u red aktuelnih naslova koji se bave drugim - pre svega pank - ostavštinama crne muzike u SAD, nudeći i jedno drugačije viđenje njihove pozicije, u čemu je najveću popularnost dostigao Džordan Pil. Muzika je detalj u ovom filmu ali nije samo deo zvučne slike, ona je simbol nečega što je činjenica ali za šta niko nema strpljenja jer se time remeti stereotip sa kojima su se svi srodili.
Film je fokusiran, elegantan, sirov na svoj način i uprkos tome što se kreće unutar realističkih okvira, nosi u sebi nešto egzistencijalističke svedenosti gde sam vizuelni žargon sugeriše da ovo i jeste i nije pokušaj autora da rekonstruiše stvarnost i da pre svega želi da nam obrati pažnju na intelektualna vrtloženja junaka. Otud, ovde imamo svet koji je uverljiv ali opet i čitav niz detalja snažne znakovitosti koji se nenametljivo ističu i privlače gledaočevu pažnju, gaseći emocije i pojačavajući intelektualni angažman.
Otud onoj publici koja nije shvatila Džonsonov postupak, ova priča može delovati previše determinisano u odnosu na ono što su joj mogućnosti, ali to i jeste suština ovog filma, da postoje neke jače sile koje usmeravaju ishode, bilo da su socijalne ili autorske.
* * * / * * * *
Philippe Falardeu snimio je film MY SALINGER YEAR, dramediju smeštenu u svet njujorškog izdavaštva koja je povremeno upoređivana sa DEVIL WEARS PRADA.
Falardeu ima određenih sličnosti sa Frankelovim filmom, u glavnoj ulozi je Margaret Qualley koja jeste u fazi cementiranja statusa zvezde kao Anne Hathaway onomad i ponudila je izuzetno harizmatičan nastup kao Joanna Rakoff, stvarna ličnost, nekada mlada spisateljica koja je radila kao asistentkinja u kući koja je zastupala Salingera. Isto tako Sigourney Weaver igra ulogu donekle sličnu onoj kakvu je imala Meryl Streep u PRADI, sa sličnom dinamikom moći.
Međutim, PRADA je s jedne strane mnogo veseliji i uostalom fikcionalan film koji se ne bavi istinitom pričom, s druge strane Frankel je uspeo da izgradi mnogo veću dinamiku nego Falardeu. MY SALINGER YEAR ima sve sem dinamike - nema jakih uspona i padova, nema modulacije u intenzitetu odnosa, stvari se kreću u jednom dosta suženom rasponu emocija, i Falaredeu to uspeva da razigra nekim rešenjima, nekim oniričkim pasažima i film na kraju uspeva da funkcioniše, no nema onu organsku snagu PRADE.
Margaret Qualley je sjajna u glavnoj ulozi, a Sigourney Weaver uspeva da postigne sve ono što i Meryl Streep kod Frankela, samo sa manje persiflaže, tako da njih dve uspevaju da iznesu ovaj film. Međutim, ni na jednu od ove dve karijere, SALINGE YEAR neće imati efekat PRADE jer su glumice ipak bitno snažnije od samog filma.
No, istinita priča sigurno sama po sebi nosi ograničenja. Ako imamo sve to u vidu, rezultat je ipak solidan.
* * * / * * * *
ADAM Rhysa Ernsta je pokušaj da se u novim LGBTQ+ okolnostima snimi nešto kao CHASING AMY, i uprkos tome što je Rhys Ernst u nekim stvarima superioran u odnosu na Kevina Smitha, pre svega u vizuelnom pogledu, ipak ovde nemamo takav generacijski film.
Prvo, ADAM nije tako jednostavan na nivou premise - nije priča o vezi strejt lika i lezbejke, ali jeste zarobio ovo naše vreme i tu opsesiju identifikovanjem seksualnosti. Ovde imamo junaka koji je strejt dečko u poseti sestri lezbejki u velikom gradu. Ona ga vodi na svoje žurke prepune nekih raznih trans aktivista, lezbejki, svega i svačega i on tu upoznaje devojku u koju se zaljubljuje i pošto je ona lezbejka on se pravi da je trans momak.
To sve dovodi do raznih zgoda i preispitivanja i konstituiše jedan simpatičan film o odrastanju smešten u samu žižu cele te opsesije manjinskim seksualnim orijentacijama i opredeljenjima. Milje je prikazan ovlaš ali zabavno, ovo definitivno nije CRUISING u pogledu nekog otkrivanja sveta o kom smo samo čuli, plus ovo je danas mejnstrim liberalna kultura, i nema te aure zabranjenog i andergraunda, međutim reakcija glavnog junaka na sve to, kao i na vlastite i sestrine ljubavne zgode je zanimljiva i duboko ljudska.
Glavni glumci su odlični i ubedljivi, uspevaju da prenesu osnovne emocije u ovoj priči koja definitivno nije za svakoga i mnogima može biti odbojna. Međutim, odbojnija je kad se prepričava nego kad se gleda.
* * *./ * * * *
TETRIS je prvo razočaranje u seriji zanimljivih i visokoestetizovanih biografskih filmova sa Taronom Egertonom, nastalih u produkciji Matthewa Vaughna.
Jon S. Baird je ipak bitno slabiji reditelj od Dextera Fletchera i scenario Noaha Pinka zajedno sa njim nije dorastao ambiciji koju mu je Vaughn kao pokrovitelj projekta namenio. On je hteo da napravi film o poslovnom dogovoru napravljenom na kraju Hladnog rata i da ga formatira kao hladnoratovsku akcionu komediju i to je zaista jako dobra ideja.
S jedne strane, gubi se mnogo, gubi se istoričnost, gubi se ozbiljnost priče, ali se dobija jedan nov način da se kroz neki neočekivan žanr evocira epoha i kroz fikciju ispriča istina. Nažalost, iz niza razloga ova ideja implodira.
Za početak, ovaj film ima previše scena poslovnih pregovora i poslovni termini ili uslovi su presudni za zaplet da bi se sasvim oslobodio pregovaračkih scena. Iako on pokušava da pregovaračke scene formatira "špijunskije", recimo kancelarije sovjetske firme koja je imala prava na Tetris izgledaju kao KGBov kazamat, naprosto istiniti događaj se nije mogao dovoljno prenebregnuti.
Otud ono što deluje kao nadogradnja u ključu hladnoratovske akcione komedije deluje naivno, nakalemljeno, besmisleno.
Alwin Kuchler je odličan snimatelj i ovde radi solidan posao ali film je repetitivan, pa se nažalost ponavlja i on te ne uspeva da prikrije ipak jedan ekonomičan budžet na kom je sve rađeno. Niz istih ili vrlo sličnih situacija se ređaju u ambijentima koji se ponavljaju pa tako uprkos konceptu, film vremenom postaje vizuelno dosadan.
Ono što ga spasava jeste Taron Egerton u glavnoj ulozi koji objedinjuje sve svojom zaista nesvakidašnjom harizmom i jedan generalni optimistični duh filma koji i kad nije preterano dobar naprosto gura dalje.
Na kraju, reklo bi se da je možda neka hladoratovska estetika bliža filmu BRIDGE OF SPIES bila prikladnija za ovu priču. Ali, Baird ipak nije reditelj takvog senzibiliteta ili sposobnosti.
Ovaj film je propuštena prilika iako je među producentima imao čoveka koji ovakve stvari inače savršeno radi.
* * / * * * *
Cutter Hodierne snimio je film FISHING WITHOUT NETS, priču o somalijskim piratima, datu iz vizure pirata, ali sa relativno poznatim evropskim glumcima u ulogama otetih mornara. Međutim, rezultat je sporadično vizuelno ekspresivan ali u suštini statičan film, prepun opštih mesta koja u početku još i mogu da se prihvate kao sirovost postupka dok se ne razotkrije da je to-to, da Cutter Hodierne prosto svojim junacima neprekidno dodeljuje stupidne dijaloge. Umesto da ponudi suprotnu vizuru, odnosno drugu stranu medalje u odnosu na Greengrassa i CAPTAIN PHILLIPSa, Hodierne nudi inferiornu verziju iste stvari.
* * / * * * *
Eminentna direktorka fotografije Reed Morano režirala je film MEADOWLAND, zanimljiv ali disperzivan i nezaokružen film o paru kome dete jednog dana nestane tokom kratke pauze na benzinskoj pumpi i onda se uključujemo u njihov život godinu dana kasnije gde njih dvoje, suočeni sa gubitkom svako na svoj način pokušavaju da nastave dalje sa životom.
Prvi čin do nestanka i treći čin su vrlo zanimljiv, ali drugi je prilično stagnantan. Chris Rossi se u scenariju trudi da sačuva junake od velikih melodramskih obrta ali opet ne ume da napiše scene u kome su likovi efektno "u leru" i onda tu imamo niz nekih dešavanja svesno koncipiranih da ne budu sasvim konsekventna.
Mnoge linije priče i likovi nemaju gotovog značaja niti funkciju, to se recimo naročito odnosi na brata kog igra Giovanni Ribisi, inače sjajan glumac, dosta dobar i ovde, ali suvišan. Kada imate takvog glumca u krupnoj ulozi on privlači pažnju, i kada ostane suvišan, to se fakturiše kao veliki problem.
Film dobro počinje i dobro se završava. Da je u ulozi supruga neko ko može bolje energetski da parira Oliviji Wilde, koja je odlična u ulozi supruge, a ne Luke Wilson, film bi možda bio nešto efektniji, iako je on uradio solidan posao.
U duhu dobrog početka i dobrog kraja, mogu zamisliti ljude kojima to digne utisak o filmu na * * *. Od mene ipak -
* * 1/2 / * * * *
Baš davno sam prvi put gledao DEATH BEFORE DISHONOR, u vreme prvog talasa piratskih video klubova po Beogradu i upamtio sam ga kao osrednji naslov u tada snažnoj plimi B-filmova na temu sukoba američkih službi bezbednosti sa arapskim teroristima.
Odlučio sam da ga repriziram prevashodno zbog toga što je reč o jednoj od ranih fotografija danas slavnog direktora fotografije Dona Burgessa koji najčešće radi sa Robertom Zemeckisom. U nekim drugim filmovima iz tog perioda Burgess je pokazivao potencijal da jednog dana završi kao saradnik tada već veoma slavnog Zemeckisa, ali ovo nije taj film definitivno.
Međutim, zanimljivo je kako se od nekih stvari ne može pobeći. Ovde se između ostalih radi o marincima koji obezbeđuju ambasadu u opasnoj arapskoj zemlji, i nekakav eho ovog filma osećam kod Baya u 13 HOURS gde pritom ne moram nužno očekivati ni da je Bay ovo gledao, ali ima nekih čudnih paralela koje nisu citat ili uticaj već prosto način kako američki film neke stvari prikazuje.
* 1/2 / * * * *
EARLY STRUGGLES je saradnja Stephena Frearsa i pisca Petera Princea iz 1976. u okviru serijala PLAY FOR TODAY. Ovaj televizijski film ima zanimljivu postavku, relativno mladog i relativno ambicioznog muzičara koji ostaje ostavljen sa bebom, i njegovom prijatelju, nekada značajnom muzičaru a sada alkoholičaru i beskućniku koji mu pomaže da brine o njoj, u zamenu za smeštaj.
Prince ne nudi neki veliki zamah u pogledu sklopa događaja, nema ovde neke velike priče osim anticipacije oko vođenja deteta na prvu kontrolu kod pedijatra posle godinu dana što uokviruje priču, ali zanimljivih karakternih mikro-odnosa, sve je zanimljivo igrano i izvedeno.
Tom Conti odlazi do granice prihvatljivog ali je srećom ne prelazi, u ulozi tog beskućnika koji je nekada bio zvezda, i ovo je dobar primer kako glumac pronalazi svoj interes u nekom ostvarenju ali ga ne uzima pod svoje. U efektnoj epizodi pojavljuje se i mladi Stephen Rea.
BOSTON STRANGLER Matta Ruskina je film koji je Fox bacio na Hulu i nažalost odmah vidimo i zašto. Uprkos podeli koju predvode Keira Knightley i Carrie Coon, ovo je film koji je po dinamici, i izvedbi tu negde ispod neke bolje televizijske serije, kao neki davno prevaziđen proceduralni televizijski film po istinitoj priči. Ovakav kakav je ne bi imao šta da traži u postpandemijskom bioskopu koji je jako podigao kriterijume priče i spektakla.
Film govori o dve novinarke koje su uspele da dokažu neke od bitnih hipoteza u čuvenom, i do danas nejasnom, slučaju Bostonskog davitelja koji je u svoje vreme ima svetsku famu - iako se to iz ovog veoma skromno produciranog filma baš i ne vidi. One su jedine ozbiljno prišle slučaju i nisu pristajale na "laka rešenja" koja su zadovoljavala bostonsku policiju.
Keira i Carrie se trude ali nažalost sve oko njih je letargično i manje aktivno od otpora daviteljevih žrtava. Nisam fan Fincherovog ZODIACa ali ovo je ZODIAC za veoma siromašne.
* * / * * * *
Juan Miguel del Castillo snimio je krimić po romanu koji je napisao Benito Olmo i rezultat je nažalost takav da jedino ostaje poverenje u kvalitet knjige. U flmu LA MANIOBRA DE LA TORTUGA, naprosto dobijamo jedan spoj više misterija koje su toliko generic da gledaocu veoma teško drže pažnju. Iskreno, ovo je jedan od onih filmova koje gledalac zaboravlja dok ih gleda jer sve što vidi deluje kao nešto odavno poznato i viđeno.
To je šteta jer Juan Miguel del Castillo nije loš u realizaciji, ali nedovoljno je superioran da bi stil pokrio supstancu. U jednom trenutku, gledalac gubi konce priče i ne oseća potrebu da ih ponovo pohvata i samo gleda kako likovi rade očekivane stvari kako se stvar kreće prema kraju.
* * / * * * *
MIRAGE Gordona Flemynga je docudrama o špijunskoj aferi kada je švajcarski inženjer Alfred Frauenknecht prodao Izraelcima planove za proizvodnju lovca Mirage i time postavio temelj za njihovu kopiju tog aviona Kfir.
Između dva arapsko-izraelska rata, vazduhoplovstvo jevrejske države je bilo prepolovljeno iako su oni krili svoje gubitke. Iz Evrope nisu mogli da nabave delove za svoje avione, i postojala je politika deeskalacije i neutralnosti prema konfliktu. Otud, oni odlučuju da nekako drugačije nabave opremu i obraćaju se švajcarskim kooperantima u proizvodnji Miraga.
Alfred Frauenknecht je bio savetnik na ovom filmu i to je bitno pošto je zapravo ovo bio jedan veoma zanimljiv logistički podvig. Naime, za motor jednog aviona postojalo je 160 000 raznih crteža, što za delove što za alate koji se koriste za proizvodnju delova. Toliku masu dokumenata je bilo nemoguće izneti neopaženo i Frauenknecht je organizovao diverziju.
Kao rukovodilac u preduzeću koje je vodilo izradu motora ali opt nije samo radilo sve komponente, pokrenuo je akciju mikrofilmovanja planova i tako su svi kooperanti morali da vrate nacrta koji su im povereni. I onda je posle mikrofilmovanja, on izneo papire, tobože da ih isprati na spaljivanje a u stvari da ih preda Izraelcima.
Znamo iz filma SPLIT, posle kog sam i razvio opsesiju Flemyngom da je heist žanr u kom se on snalazi, međutim ovo je skrupulozna docu drama u kojoj suspensea ima u onoj meri i na onaj način kako ga je bilo u životu. Dakle, dosta.
Alfreda igra prekaljeni profesionalac Ian Holm, i ovo je svakako obavezna stvar za sve one koji vole Mossad na filmu.
FALSE POSITIVE Johna Leeja, nastao je po scenariju koji je on napisao u saradnji sa glavnom glumicom Ilanom Glazer. Reč je o jednom od onih filmova u kojima scenaristi smisle ključne plot pointe ali nemaju baš jasnu ideju šta se dešava između, a to je jedna od složenijih stvari u tom procesu, i onda se tako i film kreće od bitne tačke do sledeće, od preokreta, do kulminacije i nazad do uzbuđujućeg momenta a između toga nema ništa vredno pažnje.
FALSE POSITIVE je horor o ženi koja je trudna. Težak zadatak ako imamo u vidu zaostavštinu Polanskog i kao autora i kao žrtve na tom polju, ali opet i potentan prostor za preispitivanje raznih strahova koje u tom domenu ljudi mogu imati.
I onda dobijamo jednu priču gde imamo elemente strave malo pojačane a malo i relativizovane trudničkom i plus hormonskom psihozom glavne junakinje, gde na kraju nije skroz jasno šta je stvarno, šta je ona umislila i kako stvari odmiču postaje prozaično pa nije ni toliko bitno.
Šteta, Ilana Glazer se trudi u glavnoj ulozi ali nije na nivou dvojice asova koji joj pružaju podršku a to su Justin Theorux i Pierce Brosnan. Oni kradu svaku scenu u kojoj se pojave, ali ona je glavna i gazdarica je u ovom filmu po svim osnovama.
Na kraju, možemo biti nezadovoljni onim što nam je pružila Ilana Glazer kao domaćica i ispred i iza kamere, ali u njenu odbranu možemo reći da je film barem dinamičan i relativno kratak - traje manje od sat i po, pa se sve to lakše iznese.
* * / * * * *
SVILEN KONAC je debitantski film Damira Romanova, jedinog reditelja koji je u generaciji skupljenoj u omnibusu OKTOBAR bio zainteresovan za ortodoksni žanrovski film. Snimljen je u okviru Apolona, u produkciji Radoša Bajića, dakle daleko od nekog miljea kom je Romanov stremio i u realizaciji je pokazao profesionalni nivo, ali nažalost ne i neku dodatnu sposobnost da prevaziđe upadljivu dramsku nerazvijenost priče.
Film traje 79 minuta i pravi je podvig da ovako dramski nerazvijen scenario, napisala ga je Milica Jevtić po priči Jelene Bajić Jočić, uopšte uspeva da bude "razvučen" na toliko. U tom smislu Damir Romanov zaslužuje i čestitke.
Sama priča nije previše interesantna, postavlja preg junake i gledaoce neke stare dileme na koje starinski i odgovori i ne donosi ništa novo.
Ipak, lepo je čuti bend Ljubičice u jednoj seoskoj melodrami iz produkcije Radoša Bajića. Podsetilo me je malo na Koju u RADIO VIHOR ZOVE ANĐELIJU Joce Živanovića.
Ukupno uzev, ovo je produkciono i rediteljski artikulisan film koji nije imao baš mnogo supstance sa kojom bi se izrazio. Sve ono što smo dobili je manje-više na nivou onog što je uneto u startu, Olga Odanović i Aleksandar Stojković su već razrađeni u pogledu interpretacija i ne nude ništa novo ali rade ono svoje vrlo profesionalno, mladi glumci nisu baš sigurni u svojim ulogama ali su korektni. I to je sve.
* * / * * * *
Mani Hagighi snimio je film EJDEHA VARED MISHAVAD! i sa njim stigao do Berlinala, kombinujući žanrove za koje se više ne može reći da nisu svojstveni iranskom filmu jer se on menja i grabu krupnim koracima ka zapadnim standardima, ali svakako unoseći čudan miks misterije, horora i lažnog dokumentarca kao simptoma art house reakcionarnosti.
Rezultat je jedna papazjanija u kojoj je sve važno i ništa nije važno, sve je fantazija i sve je stvarnost, sve je meta i sve je konvencionalno i u toj hrpi raznih pokušaja, Haghighi ne uspeva da se snađe. Da je reč o evropskom filmu, možda bih i razumeo taj pokušaj da se nekako pobegne od konvencionalnog i razumnog (da ne kažem razumljivog) pakovanja sadržaja, ali iranski film bi superiorno realizovan sam po sebi bio dovoljno festivalski egzotičan.
Ipak, Haghighi računa da šta je sigurno sigurno je, pa polazi putem Radu Judea u smeru poprilične nebuloze, što je šteta. Na parče, samo u pogledu inscenacije ovde je bilo i znanja i zanimljivih ideja.
* 1/2 / * * * *
THE NIGHT STALKER Maxa Klevena je surov exploitation iz 1986. u kom Charles Napier igra detektiva koji lovi serijskog ubicu. Serijski ubica je svih mogućih klišea koji postoje o serijskim ubicama do tog trenutka - metodičan, fetišista a opet i nadljudski snažan i opasan kao borbena mašina. S druge strane detektiv koji ga juri je sklon alkoholu i lakoj ženi što ga i čini posebno osetljivim na to što serijski ubica ubija prostitutke.
Nažalost, Kleven ne uspeva da razdvoji važno od nevažnog. Razne scene dobijaju veliki prostor, kako one kada ubica vrši svoje rituale, tako i one gde detektiv ima razne socijalizacije, pa i monolozi nekog O.G. pimpa čije devojke su na udaru i gledalac onda ima teškoće da shvati kakav je ovo film i šta je u njemu glavno.
Postoji mišljenje da je Bill Lustig na bazi ovog filma regrutovao Z'Dara za MANIAC COP. Ne znam ima li istine u tome, ali Klevenu se ne može osporiti barem to da je kao iskusan asisten režije dovoljno kompetentan u inscenaciji da napravi prljav, musav starinski exploitation. Međutim, osnovna karakteristika dobrog exploitationa je da autori na nivou priče znaju kuda su pošli. Ovde se to baš i ne razaznaje.
* * / * * * *
Andrew Kevin Walker je bio jedno od najvećih holivudskih pera sredine i kraja devedesetih, pa i prve polovine dvehiljaditih, a vremenom je postao izbirljiv, a i notoran po tome da mu bitni scenariji nisu realizovani, a oni koji jesu izlazili su posle velikih prerada nekih krajnje vanilla saradnika.
Bio je prvi Fincherov saradnik a onda su ga vremenom zamenili drugi i javljao se povremeno kod njega iz senke, dok je opet pa i sam Fincher postao vlastita senka.
Ali kad vidim kao WINDFALL i na njemu Andrew Kevin Walkera potpisanog kao drugog scenaristu, utisak je zaista potresan.
Ovo je generic i krajnje mediokritetski home invasion film, pokušaj da se malo osveži žanr i to krajnje neuspešan, usiljena dijaloška dramedija koja zalazi u triler, jedan jad i beda u svakom smislu, gde i inače dobri glumci kao Jesse Plemons deluju potpuno besmisleno i izgubljeno.
WINDFALL deluje kao jedan od onih kamernih korona projekata u kom je Charlie McDowell skupio koga je mogao i snimio jedan film po kom se vidi da je iznuđen i bez ikakvog razloga da postoji. I takvih filmova ima bezbroj, ali ni na jednom do sada nije bio potpisan takav velikan kao Andrew Kevin Walker.
* 1/2 / * * * *
Ugledni, prevashodno televizijski, scenarista Jack Thorne je u saradnji sa Genevieve Barr napisao televizijski film THEN BARBARA MET ALAN o bračnom paru komičara invalida koji su pokrenuli akciju Piss on Pity i tražili da se ukinu Teletoni i slične estradne humanitarne akcije pomoći za invalide, sa idejom da se ovo pitanje reši sistemski, zakonima koji bi obavezivali na izgradnju adekvatne strukture i obezbeđivanje uslova za život.
Uporedo sa anarhičnim aktivističkim nastupima ovih dvoje ljudi, pratimo razvoj njihovog odnosa, i naravno muke koje njih dvoje imaju sa nesređenim svakodnevnim životom, kako u pogledu praktičnih pitanja, tako naravno i međusobnih odnosa koji dosta trpe kako zbog aktivističkih tako i zbog zdravstvenih muka.
Film je urađen razbarušeno na nivou vođenja priče i u svojih sedamdesetak minuta trajanja uspeva da smesti mnoge događaje i procese, razne narativne tehnike i da na kraju ipak bude pobeda tog anarhičnog duha ne samo na terenu već i u formi koja je prikazuje na ekranu.
Piotr Kumik snimio je film KRYPTONIM: POLSKA koji bismo mogli definisati kao PARADU Srđana Dragojevića, samo izvedenu po mustri Romea i Julije.
Ovako high concept premisa obećavala je jedno superideologizovano didaktičko delo, ali su ipak date propozicije nudile prostor da se izvedu neku zanimljive obavezne figure.
Nažalost, od samog početka, Kumikov film pravi greške, počev od toga da je njegov glavni junak u suštini više član neonacističke grupe iz navike nego što suštinski veruje u to. Samim tim, on se transformiše u potpunosti a njegova partnerka nimalo, ona i dalje ostaje levičarska aktivistkinja, i to bi bilo u redu da on ima neku promenu u karakteru - međutim, nema je, on prosto nađe devojku i promeni društvo s kojim provodi vreme i to je to.
Samim tim nema tog elementa "zabranjene ljubavi", nema nikakve spoljne i unutrašnje represije jer naprosto niko tu ne doživljava postojanje bilo kakve prepreke za bilo šta, ni on od nacističke okoline niti njoj u bilo kom momentu smeta što je zavolela nacistu.
High concept je baziran na sukobu, a jedino čega u ovom filmu nema jeste sukob. Naročito jer su obe aktivističke strane karikirane, s tim što su nacisti prisutniji pa su više ismejani.
Film nije dosadan, i zanimljiv je zato što se bavi jednom u sutšini lokalnom ali svuda aktuelnom temom sa nekim žanrovskim odmakom. Međutim, rezultat je krajnje skroman.
* 1/2 / * * * *
PENAL I SEKSUALNI ŽIVOT ANE Đ. Milice Jovanov, po scenariju koji je napisala pozorišna rediteljka Ana Đorđević je jedan od filmova iz "novosadske" proizvodne linije Apollona, nastao po ideji Slobodana Šuljagića.
Apollon nije do sada uspeo da prikaže neki sasvim uspeo film, mada je LUČA bila u konačnom rezultatu blizu toga a TROJE je imao par krupnih nedostataka koji su na kraju sveli njegov domet na nagoveštaj, međutim nijedan film do ovog nije bio toliko off the charts užasan.
Ideja da se napravi backstage drama tokom rada na predstavi GOLMANOV STRAH OD PENALA u Srpskom narodnom pozorištu u Novom Sadu, u toku pandemije korone, zvučala je uzbudljivo i otvarala mogućnosti za razne postupke, razne intelektualne slojeve, teatralističke postupke i sl.
Ono što smo dobili međutim je jedna stupidna besmislica u kojoj nam se ne nudi ništa osim jedne banalne priče i vrlo površne maltene sitkom dramaturgije. Teme frustracije, straha, seksualnih disfunkcija i sl. date su u jednoj seriji užasno izvedenih vinjeta u svakom pogledu. Retki su filmovi u kojima apsolutno ništa ne valja, ali PENAL I SEKSUALNI ŽIVOT ANE Đ. je jedan od njih. I to ne samo zato što je zastrašujuće loš, već zbog toga što je dosta lako mogao biti prilično dobar.
DALEKS' INVASION EARTH 2150 A.D. je jedna od bioskopskih iteracija serije DOCTOR WHO koju je kreirao Terry Nation i izgradio nacionalni klasik od ove naučnofantastične serije suštinski namenjene deci. Dok status Whoa davne 1966. još uvek nije bio zacementiran, dva filma o tom junaku i nevoljama koje ima sa Daleksima, dobio je da režira Gordon Flemyng, tada već prekaljeni televizijski veteran čiji filmski opus ja nikada ne bih vezivao za bilo šta namenjeno deci.
Otud njegov drugi film na temu jeste dosta siroviji od nekog standarda koji i danas ima Doctor Who. Svet budućnosti koji je porušen deluje zaista postapokaliptično - i to iz vizure svakog uzrasta, i jedino što unutar svega toga podseća na Whoa i onu suštinsku razbibrigu koju donosi taj junak jeste poneki goofy detalj, i to kao nešto što deluje kao veštački dodatak koji je Flemyng najslabije savladao.
Kada krene akcija, snimljena u Flemyngovom maniru, jednostavno, sa puno energije i pokreta kamere, ovaj svet u kom se Who-avantura dešava odjednom deluje kao mesto za koje verujemo da u njemu neko živi, pa makar u kadru bili Daleksi. S druge strane, kad god odemo u neku goofy konvenciju samog Whoa, film se zaustavi i Flemyng pokazuje da u tom domenu nema šta da pruži.
Ovaj film je interesantan hibrid jedne generalne koncepcije namenjene deci i mladima, i realizacije u spoju sa pričom koja je "mračnija" od toga. Rezultat je celina u kojoj nema prevelikih disbalansa, ali koja bi definitivno bila koherentnija bez Who-konvencije.
Otud, ovo je film u kom itekako ima šta da se vidi, ali ko ne može da svari celu tu Who-dimenziju ne treba da se upušta jer će mu film nezasluženo delovati gori nego što jeste.
Ovo je ipak film u kom Daleksi dolaze na svemirskom brodu u kom su neki natpisi za neke tehničke instalacije napisani na engleskom.
* * * / * * * *
Barthelemy Grossmann dobio je čudan ali zanimljiv zadatak da u produkciji Luca Bessona, kome ni na jednom nivou već neko vreme ne ide kako treba, po njegovom scenariju, snimi film o grupi fanova Arthura i Minimoya koji odlaze na hodočašće do kuće svog omiljenog junaka i tamo bivaju napadnuti od strane slashera.
Besson dakle piše scenario o fanovima njegovog ambicioznog animiranog projekta koji je imao više publiciteta nego uspeha, i više njegove volje da uspe nego što je zaista započeo franšizu, ali to je bio vreme kad je njegova volja bila dovoljna. U svakom slučaju, posle tri animirana filma, Arthur i Minimoji su ostali negde na marginama interesovanja ciljne grupe a svakako van fokusa Bessonovih fanova. Sada ih on vraća kao osnov za horor film, slično kao što je odlaskom Winnie the Pooha u public domain nastao horor film - što je dosta čudna reakcija u dva različita miljea.
No, eto i Besson je dobio potrebu da iz dečjih likova izgradi horor i ono što smo dobili možda može da se kreće blizu ispod prelazne ocene u prvoj polovini filma dok traje build up, ali kad krene horor nažalost imamo jedan zastrašujući manjak horor imaginacije, kad krenu slasher situacije nastupa potpuna praznina i to je jedna zapravo i najstrašnija stvar u ovom filmu.
Kao Bessonov autorski projekat, i zahvaljujući celom konceptu, ARTHUR, MALEDICTION će ostati upisan kao kuriozitet ali ko ga zaista pogleda, neće imati šta da vidi.
U serijalu PLAY FOR TODAY David Hare je 1980. godine režirao i napisao dramu DREAM OF LEAVING u kojoj glavnu ulogu igra Bill Nighy. Priča se bavi zaljubljenim parom i njihovim pokušajima da promene svoj život.
Iskreno, Hare vrlo često pravi drame u kojima se zaplet dosta teško prati ili je manje važan od karaktera, dijaloga ili idejnosti koja provejava. Ovo je jedna od tih. Međutim, Nighy iako mlad u glavnoj ulozi već najavljuje magnetizam kojim zrači do danas, i ima tu dosta zanimljivosti tako da iako na kraju ne mogu baš da prepričam šta sam gledao, bilo je ovo interesantnih sat vremena.
Peter Dourountzis snimio je film VAURIEN koji je vrlo zanimljiva i uverljiva geneza života i rada jednog serijskog ubice.
Međutim, ovo nije triler o serijskom ubici. Ovo je socijalna melodrama sa elementima trilera o jednom sociopati koji povremeno prosto ubije nekoga ko mu na ovom ili onom nivou smeta.
Glavni junak koji ide kroz život sa imenom Dje je sporadično simpatični sociopata, polubeskućnik, sitni lopov, prevarant, lik koji živi od danas do sutra i nekoga povremeno ubije.
Ubistva su brutalna ali su data van kadra, samo sugestivnim zvukom jer Dourountzis ne želi da mu film ode u smeru nekog slashera ili torture porna.
Dje je po profilu naravno veoma daleko od visokokvalifikovanih neuništivih genija zločina na koje smo navikli u žanrovskom filmu, i upravo je u skladu sa profilom marginalca koji pomera granice onoga što sebi može da dozvoli, dok ne dođe do ubistva.
Film je jednostavan, dobro je glumljen i efikasan. Bio je u selekciji Kana 2020. koji kao festival nije održan ali filmovi jesu odabrani i na taj način afirmisani.
* * * / * * * *
Prvo bioskopsko izdanje Doctor Whoa koje je režirao Gordon Flemyng nudi par zanimljivih detalja, tipa možemo da vidimo nagoveštaj toga kako izgledaju bića u onim anahronim robotima, i par detalja o tome kako Daleksi mehanički funkcionišu. Ali izuzev par detalja vezanih za lore koji ne doprinose mnogo estetici ovog ostvarenja, DR WHO AND THE DALEKS iz 1965. godine je u suštini jedan detinjast film, baš i namenjen prevashodno deci, nažalost bez previše humora, u kome određena propulzivnost kojom Gordon Flemyng vlada jeste dobrodošla, ali nije neophodna.
* * / * * * *
Pisac krimića Jason Mosberg kog sam zapazio kao kreatora serije ONE DOLLAR, napisao je scenario za DTV krimić ARSENAL koji je doneo još jednu bizarnu rolu Nicolasa Cagea u sporednoj ali važnoj ulozi negativca.
Adrian Grenier i Johnatohon Schaech igraju braću koja su ostala bez roditelja u detinjstvu i sada se kreću obodima podzemlja u jednoj američkoj varoši. Kada jednog od njih zbog duga kidnapuje lokalni kriminalni kingpin, inače psihopata koji je toliko lud da mora da ga igra Cage, Grenier kreće u sakupljanje novca i tragova gde mu je brat, u čemu mu pomaže i policajac u civilu kog igra John Cusack.
Cusack je za razliku od Cagea umeren u glumačkoj izvedbi, lik mu nije nešto naročito ali ga on igra funkcionalno i bez isticanja.
Zapravo, svi igraju jako dobro - Grenier i Schaech su odlični kao straight men nasuprot Cageovog ludaka, i Steven C. Miller na momente uspeva da napravi jedan atmosferičan DTV krimić smešten u provinciju koji nadilazi tipične standarde ovog formata.
Film ume da bude vibrantan, milje ume da bude ubedljiv, premda nije takav sve vreme. Cage gura stvari u ekstrem i da postoji u filmu nešto što je ekstremno kao on, da postoji još neki iskorak, možda čak ne na nivou lika, već neke scene i sl. ARSENAL se mogao izdvojiti. Ipak, to se ne desi, i rezultat je prilično korektan, čak i solidan, ali mu nešto ipak fali.
* * 1/2 / * * * *
Julie Lecoustre i Emmanuel Marre snimili su film RIEN A FOUTRE, jednu atipičnu socijalnu melodramu koja crpi svoju ogromnu snagu iz dva izvora - jedan je izuzetna gluma Adele Exarchopoulos a drugi sam izbor miljea u kom se priča dešava i lokacije na koje je smeštena.
Adele igra stjuardesu low cost kompanije koja već dve i po godina radi posao za koji se tradicionalno vezuje vizija glamura, bogatstva, provoda ali sada otkrivamo da postoji i njegovo naličje, i da posade aviona za putnike sa skromnijim primanjima i žive kao njihovi putnici, skromno i štedljivo, pod stalnom presijom nadređenih da se ušpara što više i naplati sve što može.
Filmova o aerotransportu nema malo, ali ovakav do sada nisam video. Rukopis koji donose Lecoustre i Marre je art house, vrlo precizan, nemilosrdno sve sagledava iz vizure svoje junakinje, a Adele Exachopoulos im uzvraća izuzetnim glumačkim nastupom i ekspresivnošću koji apsolutno zaslužuju da budu osnovni punktum slike i uopšte celog izraza.
Turistička mesta na kojima su "baze" avio posada, opustela tokom zima, sa svojom oronulom arhitekturom koja i kad je bila nova nije pružala mnogo više od kratkotrajnog lažnog sjaja, raspadnuti pločnici koji vode do polunapuštenih letnjih apartmana u zimskom periodu, daju dodatnu dimenziju ovoj priči, kao i onaj deo aerodroma koji ne vidimo, njegova utroba s one strane "putničkog iskustva".
RIEN A FOUTRE uprkos tome što se ne bavi veselim temama nije depresivan film. Naprotiv, pun je života, čak i nekog smisla za humor koji proističe iz junaka koji dele sudbinu svojih mušterija i lažu sebe isto koliko i oni sami.
* * *. 1/2 / * * * *
Rowan Athale snimio je film STRANGE BUT TRUE koji kreće kao noir sa potencijalnim natprirodnim lažnim tragodima koji se očekivano moraju pretvoriti u nešto racionalno objašnjivo, ali na kraju postaje jedan žanrovski neprecizan, skoro banalan triler kome najpre fali trilerskog rukopisa.
Uprkos izvanrednoj glumačkoj podeli u kojoj Margaret Qualley igra devojku već pet godina mrtvog momka koja se pojavljuje kod njegove majke koju igra Amy Ryan i kaže joj da nosi njegovo dete, i Brianu Coxu i Gregu Kinnearu koji zaokružuju podelu, Athale ne ume tačno da definiše kakav to film snima i u stilskom a i žanrovskom pogledu dobijamo sterilno neopredeljeno delo, a priča nažalost nije u stanju da ga spase i odvede u domen nekog filma kome konvencija i stilska intervencija i nisu potrebne.
STRANGE BUT TRUE nažalost dobacuje do nivoa materijala za popodnevno gledanje na televiziji što nije malo, ali sa ovakvom podelom nije dovoljno.
* * / * * * *
IZA KAMERE Petra Pašića, po scenariju Nemanje Lakića, stoji kao popriličan kuriozitet u ponudi kako naše kinematografije u celini, tako i projekta Apollon.
Naime, reč je o filmu o snimanju filma, jednoj dobro poznatoj formi kojom su se uostalom bavili i naši autori. Međutim, iz nekog razloga ovo je film o snimanju crnogorskog filma. Zašto? Pa nema nekog razloga - sve što se u njemu dešava su manja ili veća opšta mesta koja se tiču odnosa u ekipi, besparice u kojoj se radi, nerealnih ambicija pojedinih filmskih radnika itd. i to je nešto što bi se moglo videti i u kineskom, i u rumunskom i u američkom filmu na ovu temu.
Zašto je onda ovo priča o snimanju crnogorskog filma? Osim što paradoksalno, kinematografija na tom podneblju, iako postoji ipak nema taj status opšteg mesta, kad je reč o samoj produkciji, ergo, Crna Gora je jedno od malog broja mesta na svetu gde je film o snimanju filma jedna stvar koja je sama po sebi razumljiva.
Otud je šteta što film nema nijedan mentalitetski detalj kojim bi objasnio ovaj izbor teme i kulturnog kruga iz kog dolaze junaci.
I kao takav, uopšten film o snimanju filma, IZA KAMERE ne nudi autentičnost a daleko je i od bilo kakve bravure, bilo u ključu zarobljavanja istinitosti o prozaičnom karakteru tg posla kao što je STATE AND MAIN, bilo kao visokoestetizovana priča o filmu kao magiji koja nastaje na snimanju kao što je nedavni COUPEZ - naglašavam, pomenuo sam naslove koji su mi prvi pali na pamet.
Pašić je za svoje standarde u ovom filmu konvencionalan. Nema nikakvih naglašenih estetizacija, ili skretanja put horora i drugih žanrova. To što gledamo je to sve vreme, i za njega je to dobrodošla stvar. Šteta što je film ipak toliko prazan, naročito jer nam predstavlja nekoliko perspektivnih i zanimljivih glumaca kao što je recimo Anđela Petrović u glavnoj ulozi ili iznova otkriva neke sakrivene tajne kao što je Dejan Tončić.
* * / * * * *
Pierre Godeau snimio je vrlo zanimljivu melodramu EPERDUMENT po romanu koji potpisuju Florent Goncalves i Catherine Siguret.
Guillaume Gallienne igra upravnika zatvora koji ne može odoli signalima koje mu daje mlada zatvorenica a igra je Adele Exarchopoulos, iako je svestan da ga neka nedolična veza sa njom može dovesti do raspada porodice, gubitka posla i toga da bude samo naprosto iskoriščen kako bi ona olakšala svoj položaj u zatvoru.
Ipak, on ne može da se odupre toj vezi, u nju tone sve dublje, ne krije je pažljivo i dolazi u situaciju da izgubi sve.
Ovaj film je u svojoj osnovi ljubavni film samo što je smešten u milje ženskog zatvora i zahvaljujući tome ima imaginarij socijalne melodrame. Međutim, sve to je samo postavka miljea, osnov je strasna veza u kojoj ipak nikada nije do kraja jasno sa koliko srca učestvuje mlada devojka.
Likovi su zanimljivi, odnos je ubedljiv iako je već 2017. junak koji vrši preljubu u doba mobilnih telefona mogao biti obazriviji - iako ga sama telekomunikaciona dimenzija neće odati, i ta osnovna ljubavna priča i direktnu i jasnu dinamiku.
Godeau mehanički ali u suštini ekspresivno koristi oniričke scene, i bazira film na emociji koju će gledalac osetiti ili ne. U principu, mene su glumci ubedili u postojanje odnosa, ne sasvim u njegovu prirodu - što verovatno i jeste donele bio cilj autora.
* * * / * * * *
Po romanu koji je napisao Serge Joncour, Jessica Palud snimila je film REVENIR koji je u Veneciji nagrađen za scenario u selekciji Horizonti.
Scenario ovog filma koji efektivno traje 68 minuta je vrlo rudimentaran, linearan, kreće se u očekivanim smerovima, vodi nas ka očekivanim ishodima, i uprkos tome što Jessica Palud pokušava da "zarobi život", zapravo je na mikro-nivou konvencionalan. On samo na nivou celine, na nivou strukture nije dramski razvijen.
Otud ovaj film pre svega živi od glumaca, i njihove igre koja je uglavnom vrlo dobra, ali sama priča deluje čak i jasnije - a i neuporedivo zanimljivije - kad se čita sinopsis nego kad se susretnemo sa finalnim produktom.
Ipak, Jessica Palud u ovom filmu želi da manipuliše sa jakim emocijama, sa iskonskim odnosima, a sve to više izgleda kao konstrukcija sa papira nego neka autentična stvar.
* * / * * * *
Marianne Tardieu je na kanskom festivalu nastupila sa filmom QUI VIVE u kom Reda Kateb nosi priču o "belom Arapinu" koji radi kao čuvar u tržnom centru dok uporedo pokušava da završi kurs za medicinskog tehničara. Taman kada mu deluje da se uhvatio za "zelenu granu" i da svoj život polako dovodi u red, na poslu kreće da ga maltretira grupa obesnih tinejdžera, a jedinu pomoć može da mu pruži drug iz detinjstva koji je lokalni kriminalac, ali ta usluga neće doći besplatno.
QUI VIVE je u osnovi psihološka studija o pojedincu i njegovoj životnoj borbi u savremenom društvu koja nije onoliko intenzivna kako mnogi filmovi koji pokušavaju da je prikažu ali nije nimalo naivna jer i dalje podrazumeva zgusnutu mrežu raznih odnosa zavisnosti i dominacije.
To mi je u ovom filmu i bilo najzanimljivije. Nema tog lažnog intenziteta borbe na život i smrt koja je u savremenom svetu zapravo prilično retka, ali ne zanemaruje pritisak koji ume da bude ogroman i bez pretnje da će te neko ubiti jer duguješ novac.
Film je dobro dizajniran, dobro formatiran, odlično glumljen. Nema preveliku ambiciju ali je uspešno ispunjava.
* * * / * * * *
NE IGRAJ NA ENGLEZE je naslov koji svi znamo čak i ako ne znamo tačno šta je tako naslovljeno. Reč je o veoma uspelom pozorišnom tekstu na osnovu kog je potom nastala rado gledana serija.
Iz nje je nastao i film - kažem iz nje jer je pored teksta preuzeta i glumačka podela.
U životu nema garancija ni za šta. Ipak, možemo da priličnom sigurnošću da očekujemo žestoko blamiranje na RTSu.
U životu nema garancija da će na osnovu dobrog dramskog teksta nastati dobar film. Međutim, Slobodan Pešić koji ništa značajno nije radio od filma SLUČAJ HARMS, snimio je film u kom na Đurđevićevom naslovu i posmrtnim ostacima teksta parazitira neka njegova bizarna vizija kombinacije komercijalnog filma najnižeg nivoa i art house postupka najnižeg nivoa iz prohujalih vremena koji više ne postoji ni u parodijama umestnosti. Ovo nije ekranizacija Đurđevićevog komada, mada se neki delovi priče i dijaloga javljaju u filmu, ovo je samo zloupotreba tog naslova za snimanje jedne tehnički neispravne i umetnički potpuno bezvredne nebuloze koja praktično vređa umetnika koji je napisao pozorišni komad.
Kada ovo smeće već nije imalo producenta koji bi postavio pitanje Pešiću, "Izvini, a što mi kupismo ovaj komad, kad ti snimaš nešto drugo?", jer je previše očekivati producenta koji shvata da ovaj snima potpuno đubre - onda je barem RTS - koji zna šta je ovaj komad jer ga je snimao za TV teatar - mogao da ne pusti ovaj sramotni video zapis koji nazivamo filmom samo utoliko jer živimo u eri u kojoj autor verbalno definiše šta je proizveo.
Dakle, RTS je u subotnje veče, u 21h, u sred prazničnog prime timea pustio ovaj film. Već znamo da RTS kipti od privrednog kriminala. Znamo da se preplaćuje, da se finansiraju emisije koje se ne emituju. Zašto ovaj film - ako je već morao biti otkupljen - nije uzet i ostavljen neprikazan, što bi bilo najplemenitije ne samo prema autorima, ne samo prema piscu čiji je rad evidentno zloupotrebljen, već i prema publici koja ipak misli da u životu ima garancija - recimo da će na RTSu u 21h u subotu pred praznik, videti nešto smisleno.
Međutim, garancija ipak ni za šta nema. NE IGRAJ NA ENGLEZE je pušten pred ljude.
Elie Wajeman snimio je film LES ANARCHISTES u trenutku kada su Tahar Rahim i Adele Exarchopoulos bili najsjajnije zvezde francuskog filma. Posle Rede Kateba u QUI VIVE, Adele je overila i drugog leada iz PROPHETa ali ipak još nije radila sa Audiardom.
Wajeman je snimio arty, mali film o žandarmu koji se krajem 19. veka ubacuje u kružok anarhista i u njemu pronalazi razumevanje kakvo ne nalazi, u inače lucidnom establišmentu koji ume da manipuliše njime na svoj način. Ovo jeste nešto čime bi se bavio nekada i Audiard ali verovatno na drugi način.
Wajeman možda to i nije želeo, interveniše na razne načine, ubacujući neke moderne pesme pokušava da kristališe sliku anarhista kao boemskih pandana rok zvezda onog vremena, ali zapravo najbolje funkcioniše kao melodrama o žbiru koji se ubacuje u grupu koja ga prihvata i sve nevoljnije ispunjava svoj zadatak, naročito kada se zaljubi u harizmatičnu anarhistkinju čiju ulogu u svojim izveštajima kreće da umanjuje.
Na kraju, LES ANARCHISTES ipak pre svega ostaje priča o tome kako ideologija ne može pobediti ljudsku prirodu i kako tvrda vera anarhista i tvrda disciplina žandarma ne mogu odoleti ljudskim vezama koje se razvijaju.
U zavisnosti od toga šta gledalac očekuje, LES ANARCHISTES se kreće između * * 1/2 za one koji očekuju triler u epohi i * * * za one kojima je dovoljna melodramska meditacija.
THE POPE'S EXORCIST je film koji sam u određenoj meri očekivao jer je Julius Avery ipak do sada snimio barem jedan odličan film, ali u njemu se pad nastavlja.
Russell Crowe je ovde i dalje u fazi poznog Roberta Mitchuma i relativno je zanimljiv u ulozi papskog isterivača đavola koji nailazi na jedan slučaj posednutosti u Sevilji, ode tamo i reši ga.
Film je neverovatno pravolinijski postavljen. Nudi poneki zanimljiv kadar ali ne nudi nikakvu dinamiku odnosa među likovima, ne nudi ništa na nivou zapleta, imamo samo jednu situaciju i ništa više. Potpuno je nerazvijen u svakom pogledu.
Croweu je možda prijala jednostavnost ovog filma, da ga brzo snimi, uzme pare i ode. I ne može se osporiti da se potrudio. Međutim, činjenica je da je ovaj film, zahvaljujući njemu čak pristigao i u bioskope, i da gledaoci nisu baš imali u čemu da uživaju.
* 1/2 / * * * *
Chris McKay je napravio par sjajnih Lego filmova u produkciji Lorda i Millera i sa velikom pažnjom sam čekao početak njegove igrane produkcije. TOMORROW WAR je bio osrednji film ali nikada nećemo znati da li je odluka da ga Paramount proda Amazonu doveo do toga da se post-produkcija manje pažljivo izvede i da film deluje prilično skromno i vizuelno nemaštovito. No, svakako nije sve čak ni kod spektakla u post-produkciji tako da TOMORROW WAR u svakom pogledu jeste bio mlak.
Međutim, McKay je sada snimio RENFIELD, priču u kojoj je glavni lik Drakulin sluga, ali za razliku od Landisovog VICTOR FRANKENSTEINa ovde nema ni Landisovog briljantnog scenarija i McGuiganove realizacije. Scenario Ryana Ridleya, po priči Roberta Kirkmana je prosto one joke premisa i ne prevazilazi je kroz razvoj priče.
Nicolas Cage je izbegavao da igra epizode u major filmovima ali oduvek je želeo da igra Draculu pa je to prihvatio. I ovo je jedna cirkuska rola, slična recimo onoj koju sam nedavno gledao u filmu ARSENAL. Rečju, nije ovo što glumi ovde iznad nivoa onoga što radi kao DTV.
Nicholas Hoult daleko nadilazi kapacitete ovog filma, kao i Awkwafina.
RENFIELD je kao jedna sramotno loša parafraza Landisovog INNOCENT BLOODa, ali u jednoj infantilizovanoj formi i neuporedivo manjim dometima, a to nije najbolji rad Maxovog oca.
McKay je u TOMORROW WAR pokazao da se snašao i ne mnogo više od toga. Ovde se pak žestoko obrukao.
John Francis Daley i Jonathan Goldstein bili su Warnerovi "zlatni dečaci" ali su platili skupu cenu vrzmanja oko DCEU i FLASHa i na kraju su svoj do sada najbolji film snimili za Paramount.
Paramount je 2022. imao sezonu koja ga je potpuno osvežila, od legacy studija koji je bio pred prodajom strimerima, vratili su se kao spasioci bioskopa. Isto tako, Paramount je postavio neki "zlatni standard" onoga što se danas gleda kao bioskopska zabava. Taj hype nije bio realan, ali Paramount se vratio na velika vrata i to me raduje - a DUNGEONS AND DRAGONS: HONOR AMONG THIEVES mi je bio zaista nešto što liči na taj opis.
Moram priznati da mi je "krvava bajka", odnosno fantasy slabo poznat i slabo omiljen žanr. Imam možda jedan, eventualno dva romana tog žanra koja zaista volim a filmova nije bitno više od toga, možda tri, i HONOR AMONG THIEVES bi se mogao naći među njima, ali nisam siguran da li bih ga mogao ubrojati u to.
Naime, film koji ekranizuje D&D teško može biti išta drugo do fantasy. To nam govori logika. I ovaj film nominalno to i jeste. Međutim, u ovoj igri Daley i Goldstein su varali, i kao mnogi pre njih, u ekranizacijama stripova na primer, gde su primenjujući upliv neke vrste parodije pre svega ili smeštanjem priče u epohu kako bi time kompenzovali pitanja stilizacije ili neuverljivih kostima i dešavanja.
Tako su Daley i Goldstein izabrali parodiju žanra i napravili jednu vrlo duhovitu i dobro izvedenu avanturističku komediju koja se usput dešava u svetu D&D. Dakle, izbegli su ono što je opteretilo prethodnu ekranizaciju, koja inače ukupno uzev nije poslovno loše prošla jer je posle debakla na blagajnama uspela na home videu i imala par DTV nastavaka, a to je smrtno ozbiljan doživljaj priče - iako je i tamo bilo komičnih odmorišta, međutim izdvojenih van osnovnog pustolovnog/ fantasy tkiva.
Ovde međutim imamo ironiju prisutnu ne samo u dijalozima, nego i u ponašanju likova, i u toku priče, i u samom odnosu autora prema celini. Otud, moram da kažem da su Daley i Goldstein zapravo ključ našli u tome što su blago ali ipak vidljivo dekonstruisali ono čime se bave.
I snimili su uspeo film. Chris Pine je sjajan kao leading man, Hugh Grant kao britanski glumac koji igra negativca, Justice Smith i Sophia Lillis kao mlada podrška, a meni nije smetao ni BRIDGERTON u ulozi jednog od bitnih čarobnjaka u ključnoj tački pustolovine.
Barry Peterson zna da snimi visceralnu akcionu komediju. Već je ta odluka pokazala da Daley i Goldstein ne idu na neko ridliskotovskog snimatelja koji snima borbe u senci livada već nekoga ko dobro prati priču i ima smisao za humor. Ipak ovo je film od 150 miliona dolara i moram reći da ima dosta spektakla i vešto izvedene, dinamične borbe uz efektan produkcioni dizajn.
Daley i Goldstein su varali ali pravila su tu da bi se kršila. Među autorima priče bio je i talentovani animator Chris McKay koji je zaređao nekoliko promašaja. Ovo je priličan kambek i za njega iako slutim da je njegova uloga bila bitnija u ranijim nego u završnoj iteraciji projekta. No, zanimljivo je pomenuti ga jer sam od njega očekivao neki film a dobio ga od Daleya i Goldsteina koji se nisu ranije dohvatali ovako složene logistike.
Na SXSW premijeri HONOR AMONG THIEVES je digao publiku na noge. Tada je već pre premijere postao hit. Međutim, u bioskopima to zapravo baš i nije potvrdio, no utisak je pokrio snažnom premijerom i kvalitetom. Film se ipak gleda u VLCu a ne u Excelu.
* * * 1/2 / * * * *
Huh, nisam to očekivao. Sad ću ovo znači ipak pogledati.
CLOCK Alexis Jacknow je posle FALSE POSITIVE još jedan indie horor o trudnoći i pokušaju da se ona ostvari. Ovde je doduše već sama premisa pretenciozna. Naime, glavna junakinja ima problem što nema majčinski instinkt u 38 godina i ne želi decu te odlazi na neku eksperimentalnu terapiju kako bi navila svoj "biološki sat".
Premisa je prilično besmislena, a to je mnogi likovi i kažu - zašto naprosto ne zatrudni, ali manje-više sad taj praktično-medicinski aspekt, ovo je film, možemo prihvatiti postavku. Problem je što kada ode na taj, idejno potentan tretman za dalju razradu, ne dobijemo ništa drugo do neku maniju, oličenu u nekim nebulozama, neku salatu halucinacija, zbunjivanja i manje-više očekivanih stvari.
U odnosu na FALSE POSITIVE, CLOCK donosi neke upečatljive prizore pa se po tome eto izdvaja ali sve je to kao celina slabo.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 05-05-2023, 17:23:13
THE POPE'S EXORCIST je film koji sam u određenoj meri očekivao jer je Julius Avery ipak do sada snimio barem jedan odličan film, ali u njemu se pad nastavlja.
Russell Crowe je ovde i dalje u fazi poznog Roberta Mitchuma i relativno je zanimljiv u ulozi papskog isterivača đavola koji nailazi na jedan slučaj posednutosti u Sevilji, ode tamo i reši ga.
Film je neverovatno pravolinijski postavljen. Nudi poneki zanimljiv kadar ali ne nudi nikakvu dinamiku odnosa među likovima, ne nudi ništa na nivou zapleta, imamo samo jednu situaciju i ništa više. Potpuno je nerazvijen u svakom pogledu.
Croweu je možda prijala jednostavnost ovog filma, da ga brzo snimi, uzme pare i ode. I ne može se osporiti da se potrudio. Međutim, činjenica je da je ovaj film, zahvaljujući njemu čak pristigao i u bioskope, i da gledaoci nisu baš imali u čemu da uživaju.
* 1/2 / * * * *
imajući u vidu da je većina filmova o egzorcizmu smeće ovaj čak i nije među lošijima
ali kako je vrijeme odmicalo sve više je propadao, bukvalno trešerica pri kraju
kraj je doduše dvosmislen, gotovo da se može i obrnuto tumačiti od hepienda
mada to je više učitavanje neke pameti u film koji ni ne konta da talijanski partizani 1942. teško da ratuju sa Njemcima na Apeninima
Jesse V. Johnson vratio se u prošlost i odlučio da napravi jedan miks starih filmova u novom ruhu, recimo da prepakuje BRANNIGAN i HENNESSY u nešto što asocira na EXTREME PREJUDICE. Zvuči zanimljivo ali nažalost, Jesse nema taj senzibilitet, on je ipak druga liga DTV poslenika i ne treba da se pravi da je nešto više od toga čak i kada na raspolaganju ima imena kao što su Thomas Jane, John Malkovich i Dominique Tipper.
Thomas Jane igra teksaškog rendžera koji savlada bandu jednog irskog teroriste koja je posle pljačke banke bežala u Meksiko i onda potom kada ode da ga uzme za ekstradiciju od Federalesa upada u nevolje koje će ga povući na interkontinentalnu avanturu.
Jane i Tipper se znaju iz serije EXPANSE i ona se dobro snašla kao agentica britanske tajne službe, međutim London u koji rendžer stiže nedovoljno liči na London. Ako je jedan od mnogih problema filma BRANNIGAN bio taj što London u njemu izgleda kao razglednica i što Wayne nekako sve poslove obavlja na mestima koja su nam vrlo sugestivna, ovde imamo dolazak u London u kom ne vidimo apsolutno ništa, kao što nemamo nikakav culture clash. Isto važi i za prikaz ukrajinskih kozaka koji deluje parodično, i čak i ako mogu da razumem intenciju da se svemu da neki špageti-šmek, opet je bezveze.
Verujem da bi ovaj film imao malo više smisla da ga je kao BRANNIGAN režirao Britanac, a poželjno bi bi bilo majstor ranga Douglasa Hickoxa, a ovako sa Johnsonom, sniman ko zna gde i ko zna kako, istovremeno deluje bolje od prosečne ponude jer nešto pokušava ali nešto slabije jer se ne drži onoga što najbolje zna.
Jesse V. Johnson je oduvek bio DTV klasicista, njegovi filmovi su sirovi i ne naročito maštoviti u realizaciji, ne trude se mnogo da liče na neki gloss savremenog bioskopa i televizije i to je ovde moglo biti bolje iskorišćeno ali nije.
Walter Hill je snimio RED HEAT kao dekadentan zaključak jedne svoje faze, snimio je konačno i EXTREME PREJUDICE. Johnson je krenuo da se pravi pametan na tragu starog majstora ali nije uspeo.
* 1/2 / * * * *
SIMULANT April Mullen objavljen je kao HBO Max Original, i reč je o simpatičnom B-filmu sa odličnom glumačkom podelom, solidnom tehničkom realizacijom i krajnje mediokritetskom pričom.
Film se dešava u bliskoj budućnosti kada su androidi napredovali do tačke da se ne mogu razlikovati od ljudi. Jedan detektiv je zadužen za lov na androide koji su se oteli kontroli i njihovo privođenje na popravku. Istovremeno mladi bogati bračni par ima teškoće, koje se komplikuju umesto da se olakšaju kada supruga pokaže mužu da je on u stvari vrhunski android - doveden kao zamena za pravog muža kada je ovaj stradao u saobraćajnoj nesreći.
April Mullen je već snimila film koji je delovao potentno ali nije pružio mnogo na nivou priče - bio je to WANDER sa Tommy Lee Jonesom i Aaronom Eckhartom. Ovde imamo Robbie Amella, Kate Bosworth, Sama Worthingtona i Simu Liua, i film je solidno snimljen i izveden, ali isto tako ova priča nema nijedan istinski preokret, a pomalo se podrazumevanje uvlači i u domen gledaočeve pažnje, kako je sve tako mlako, i film se gleda sa sve manje pažnje.
U tom smislu, SIMULANT je idealan za mali ekran i podseća na one produkciono a nekad i sveukupno bolje žanrovske B-filmove kakve je HBO uzimao na svojim počecima. Prijatan je, iako nam vrlo brzo nije stalo šta gledamo
* * / * * * *
USEKOVANJE Siniše Cvetića, po scenariju Davida Jakovljevića, izdvojio se kao bitan film u sezoni 2022. godine i tek sam sada uspeo da ga ulovim.
Reč je o zanimljivoj dramediji sa tonovima psihološke ali i socijalne tematike, upakovana u jednu veoma uspelo koncipiranu celinu. Naime, film se dešava na slavi, tokom običaja koji je dramski veoma potentan i do sada veoma retko i veoma neuspešno korišćen u našem filmu. Obeležavanje slave je praktično zapostavljen običaj srpskog naroda u pogledu prikaza na filmu što je šteta jer je reč o veoma snažnom katalizatoru za razna dramska dešavanja jer u sebi nudi čitav niz okolnosti koje mogu formirati i oivičiti dramsko delo.
U Cvetićevom filmu, slava je umnogome dobro dramski iskorišćena, premda postoje neki aspekti koji su ostali nedorečeni pa na neki način i nejasni, kao što je recimo neučestvovanje sina Jovana u većem delu porodičnog ručka. Cvetić i Jakovljević to na neki način "pravdaju" nekim okolnostima, delimično uspevajući da ga "izvuku" od osnovne grupe likova i njihove radnje, ali time ne dobijaju dovoljno i verujem da bi njegovo nesnalaženje u sred vrtloga socijalnih konvencija i prigušenih tenzija bolje stvorilo efekat tog porodičnog ekspres lonca koji mora eksplodirati.
Melodramski odnosi povremeno zalaze u sfere parodičnog ekscesa, i ako je to bila parodična namera, ona nije do kraja izvedena, tako da ću se držati inicijalnog čitanja da elementi zapleta koji su zaista preterani naprosto ipak nisu parodija već previše pojačan dramski konflikt. Naprosto, utisak parodije je ipak slabiji od utiska pogrešno odabranih razloga za tenziju kod određenih likova i karakter tajni koje kriju.
Glumci su u rasponu od vrhunskih do potpuno zalutalih, od kojih je za našu kinematografiju najbitnije da je Pavle Mensur sjajan u ulozi mladog kuvara koji je pošao stranputicom burnouta jer ovo što je ovde izneo je star turn posle kog ulazi u samu prvu ligu. Na suprotnoj strani spektra je Aleksandra Balmazović koja je u mnogim aspektima kao zalutala u ovaj film, u ozbiljnom energetskom i glumačkom disbalansu sa ostatkom ekipe. Anita Ognjanović je uz Mensura među onima koji su kapitalizovali ovu rolu, Bojan Žirović i Aleksandar Đurica pružaju baš ono što se od njih očekuje kao i Jovana Gavrilović.
U vizuelnom pogledu film je korektan ali neupečatljiv. Svakako da je montaža mogla biti reduktivnija jer sa preko 120 minuta trajanja forma ne odgovara sadržaju. Sami događaji nisu loše sprovedeni na nivou ritma, ali deluje da je filmu bila potrebna jedna generalna intervencija na nivou celine i da je prosto neki ceo segment bio višak, a kandidati za to se spontano javljaju, recimo izlazak van kuće da se kupi droga i pseudo-incestuozni odnos koji se nagovesti i ne ode nikuda, recimo.
Da je film malo reduciraniji u trajanju, da je maštovitije snimljen, da je konačno mudrije koncipiran u razrešenju, i da su napravljene određene korekcije u podeli, dobili bismo ono što je trenutno njegova reputacija. Međutim, i ovakav kakav je, ovo je ipak vredno delo za naše okolnosti jer ovo je redak savremeni srpski film, o nečemu, sa nekakvim likovima i pričom.
Kako je sniman tokom korone, što sigurno nije olakšalo rad i budući da se radi o diplomskom radu, između * * biram * * 1/2.
Izašao je pod naslovom GUY RITCHIE'S THE COVENANT iako je ceo štos u tome da film ponajmanje liči na Ritchiejev prepoznatljivi rukopis. Da li je u tom naslovu bila sadržana ironija, da li nekakav pokušaj komercijalne aktivacije, ne znam, ali ovde imamo na delu sličan slučaj kao što je bio Limanov WALL, u ono vreme minimalistička vežba o dvojici neprijatelja koje deli zid, takođe u američkom bliskoistočnom ratu. Dakle, Ritchie u Avganistanu, na mestu gde umiru imperije i gde ne nastaju bioskopski hitovi snima jednu promenu ritma, jedan prelaz, između dva klasičnija ritchiejevska poduhvata.
Srećom, Ritchie se snašao bolje nego Liman, i snimio je kranje klasicistički combat movie o rukovodiocu jedne response jedinice i njegovog prevodioca koji bivaju odsečeni od svojih snaga tokom jednog zadatka i moraju jedan drugom u različitim situacijama da spasu život, rizikujući svoj.
Ovde ima visceralne akcije, ali bez vica u realizaciji, urađene ozbiljno osim kada se uveća na isti način kao kod Berga u LONE SURVIVORu, s tim što ovaj film nema hipoteku istinite priče (iako jako liči da jeste) i s tim što je Ritchie bolje rukovodio tim eksplodiranjem akcije u klimaksu. Izvan toga, ovi filmovi su slični, Berg je sigurniji na početku, Ritchie na kraju, a središnji deo im je začuđujuće sličan i govori o "lojalnom Avganistancu" koji spasava život američkog vojnika.
Nema tu ničeg sofisticiranog, nema velike nauke, Ritchie se bavi momčadijom, njihovim drugarstvom, zajedničkom borbom i uzajamnom žrtvom i to je to. Naravno, da na kraju Bidenovo povlačenje iz Avganistana deluje kao izdaja, ali ko je došao da gleda polemičan film u kom se osuđuje američki osećaj posebnosti zalutao je ovog puta.
Ritchie nije snimio neku patriotsku orgiju ali američki ratnici u njegovom filmu jesu bili više od koristi življu od podmuklih Talibana.
Direktor fotografije Ben Wild odlično snima Avganistan u Španiji i uspešno odgovara Ritchiejevim kombinovanim zahtevim da se snimi prljavo i "iz ruke" kad je blizu, i estetizovano sa zanimljivim pokretima kad je široko, i da se to sve uklopi. Film je "lep" i "sirov" u isto vreme, upakovan je jako dobro, sa uspelim centralnim rolama Jakea Gyllenhaala i Dara Salima, koji i jesu u temelju ovog filma.
Ritchie je ovde pokazao da ume da snimi vitalan ali klasicistički film, bez bezobrazluka. U scenariju nema neke invencije, i neke deonice su mogle biti ekonomičnije u pogledu trajanja, ali ovo je prilično dobar ratni film, za sva vremena jer su u centru ipak ljudi, momčine koje su spremne da poginu jedan za drugog iako se prave da ne bi, a to nikada ne izlazi iz mode.
* * * / * * * *
FUMER FAIT TOUSSER je parodija na superherojski film koju je snimio francuski art house štancer raznih nebuloza Quentin Dupieux. Međutim, ovaj film od 76 minuta nije samo parodija superherojskog filma u maniru spotova iz devedesetih, samo grozno snimljena, već je i kolekcija priča koje razmenjuju junaci, u maniru DEKAMERONA, dok su sklonjeni da se okrepe pred zadatak, pa onda gledamo i te priče kao neke apartne kratke filmove unutar ove celine, a oni veze nemaju sa osnovnom temom i likovima tako da je reč o jednoj kolekciji napabirčenih viceva, BEBEVIZIJI za posetioce kanskog festivala, dokazu da neko ima sreće i umesto da bude Bizetić postaje redovni kanski učesnik.
Luke Wilson je radeći u manjem budžetskom opsegu ali relativno istom obimu, uspeo da napravi karijeru koja nije u senci njegovog poznatijeg brata Owena već je sa njim nekako komplementarna. Luke je bio nekako "nezavisniji" Wilson, skloniji da preuzme sporednu ulogu ili televizijsku seriju Wilson, i izgradio je svoju priču.
Kada je odlučio da se proda za DTV aranžman gde će za malo posla dobiti dosta para, bilo je neumitno da zaliči kako bi iza te odluke mogao da se krije neki potentan žanrovski rad. Shane Dax Taylor je imao priliku da uradi film sa glumcem koji privlači konstruktivniju pažnju od mnogih bivših A-listera, međutim, snimio je ispodprosečni DTV u kom se Luke Wilson potpisuje kao završno ime uvodne špice, maltene kao gost, ali plakat ne laže, on jeste glavni glumac i vodeće lice u ansamblu koje nosi ovaj film.
Dakle, dobili smo novi nivo prevare, ali i razloga zašto bi se od ovoga očekivalo nešto dobro - Wilson krije veličinu svog angažmana, ne u interesu producenta da izgleda veća nego što jeste, nego naprotiv, da izgleda manja nego što jeste. Ovo nije film sa jednim dominantnim glavnim likom, ali da, Wilson jeste primus inter pares.
Film je snimljen sa vrlo skromnim sredstvima, ali ni ona nisu baš toliko mala koliko je snimljen sa vrlo malo veštine. Gotovo je neverovatno da producenti nisu imali nerv da iskoriste ovakav iskorak u podeli kakav im se otvorio sa Luke Wilsonom. Da se razumemo, ima presedana za sve ovo - setimo se Johna Cusacka, nije Wilson prvi lik sa indie vajbom i mejdžor prošlošću da završi ovako - ali Cusackove rane role jesu bile u ambicioznijim DTV naslovima.
Ovo je ipak druga/ treća liga aktuelnog DTVa a Wilson, iako ne deluje nezainteresovano, a to je možda najporaznije, ne uspeva da iznese neku energiju na ekran kad god se na njemu pojavi, a to dobri glumci na DTV rade.
Besmisleno je reći za ovaj film da je promašaj i ne bi bilo skroz adekvatno. Ovo je više jedan neobjašnjiv događaj u Wilsonovoj nimalo neozbiljnoj karijeri.
Nema naslova filma. O kom filmu je reč?
THE BEST MAN
Sent from my iPhone using Tapatalk
LA TRIBU je krimić koji je po romanu Patricka Lehmanna režirao Yves Boisset, tada već u poznoj fazi svoje bogate karijere koju je karakterisao spoj političkog filma i trilera.
Patrick Lehmann je vrlo zanimljiva ličnost - reč je o francuskom lekaru, zastupniku raznih zdravstvenih reformi koji je uporedo sa javnim radom na promociji zdravlja i generalnim aktivizmom po raznim pitanjima počeo da piše romane u raznim žanrovima, među njima i omladinske i krimiće.
LA TRIBU je krimić smešten u bolnički ambijent. U sebi kombinuje koncepciju "priče s donjeg sprata", a to su tradicionalno zapleti koji se tiču urgentne medicine i "priču s gornjeg sprata" u kojima se prikazuju dogodovštine lekara sa odeljenja, često posvećenih nekim medicinskim podvizima.
Glavni junak je mladi lekar koji igrom slučaja odlazi na hitnu patronažu i u domu moćnog lidera ekstremno desničarske partije zatiče momka koji ima srčani napad. Njegov kolega koji je već tamo i političar insistiraju da se momak ne vodi u bolnicu uprkos insistiranju mladog lekara i kada ga kasnije donesu, inscenirajući hitan slučaj, on umire.
U pokušaju moćnih ljudi da ga nagrade za ćutanje u ovom slučaju, mladi lekar otkriva zaveru ekstremno desnog političara sa lekarima oko otvaranje ekskluzivne klinike.
Dakle, Lehmann se ne odmiče mnogo od svoje struke i od angažmana oko reforme zdravstvenog sistema. Međutim, kada to treba uobličiti u krimić ono što dobijamo je čak i za svoje vreme anahron, a svakako neverovatno naivan film u kom je teško povremeno se ne nasmejati naglas reakcijama junaka koji su inače listom zamišljeni kao veoma inteligentni.
Naravno, nije isključeno da ovaj film može naći receptivnu publiku kod nas jer je ova vrsta naivnog krimića - mada ne konkretno u režiji Yvesa Boisseta jer je on bio odbačen kao levičar - bila prisutna u kurikulumu Fakulteta dramskih umetnosti još dok sam ja tamo studirao početkom ovog veka i tretirana kao nešto dobro. Štaviše, u nekim detaljima ovaj film dosta evocira uspomenu na jugoslovenski film i njegovo pogrešno shvatanje stranog filma sa tim junacima koji se na kraju kao naljute i onda odu i onda ima kadar kad odlaze a osećaju se oslobođeno, uz muzičku pratnju.
Jasno je da sam u ovom filmu zapravo veoma uživao. Ovo je ona vrsta krimića gde junak ode kod negativca koji može da ubije koga hoće i prikrije šta hoće i onda ga natera da napiše svoje priznjanje koje mu on diktira, a onda to rukom napisano priznanje malo pokazuje prijateljima da se zgražavaju pre nego što ga da nadležnima.
Jedan od razloga za to je i sam Yves Boisset koji ovaj prilično sveden predložak režira dosta zainteresovano, čak sa izvesnom iluzijom kako tu ima nečeg više od puke kriminalističke priče, mada jedva da ima i nje, i onda je sve to izvedeno efikasno i sa punim ubeđenjem, kao jedna prijatna celina. To dovodi do nagomilavanja epizodnih likova koji deluju značajno a nemaju nikakvu funkciju, ali u ovako propulzivnom rukopisu, ne da ne smetaju već odvraćaju pažnju od fundamentalnih nedostataka.
LA TRIBU stoga može biti na različite načine interesantan i onima koji ništa ne znaju o filmu kao i onima koji se njime nešto ozbiljnije bave.
* * / * * * *
AIR Bena Afflecka je film koji se bavi jednom fusnotom iz istorije košarke koja je promenila sport.
Alex Convery je napisao istinitu priču o odluci Sonny Vaccara da stavi svoju reputaciju na crtu i celokupan godišnji košarkaški budžet Nikea uloži u jednog mladog rukija koji nije bio čak na prvi pik. Zvao se Michael Jordan.
Vaccaro je kasnije to uradio jednom i za Adidas kada je sličan potez napravio za Kobea Bryanta. I ponovo je pogodio, ali Nike danas ima Kobeov legacy, Adidasa se malo ko seti.
U vreme kada je Vaccaro odlučio da forsira ovaj rizik, Converse je držao najveći deo tržišta košarkaških patika. Nike ga je kupio 2003.
Dakle, Sonny Vaccaro je stvorio imperiju kakvu danas znamo ali je istovremeno kroz karakteristike Jordanovog ugovora sa Nikeom dao sportistima moć bez presedana i učinio da im samo klupsko angažovanje bude sekundarni izvor prihoda što je na neki način i deformisalo i pomoglo sport.
Iza ove priče stoji film o jednom apsolutnom autsajderu, hazarderu ali i bukvalno kockaru, zaposlenom u firmi koja je u usponu ali ne vidi neki biznis u bavljenju košarkom. On međutim prepoznaje da je Jordan budući superheroj sporta i to na osnovu njegovog čuvenog koša sa koledža, na osnovu njegovog držanja, stava, načina na koji je primio loptu za koju su svi mislili da ide Worthyju. Sa njegovim utiskom da je Jordan superheroj zapravo i kreće nova era sportiste superheroja koju je načeo Ali, ali do kraja definisao upravo MJ.
Međutim, u datom trenutku, sama košarka, sama NBA kao organizacija, stanje na tržištu itd. išli su nasuprot Vaccarovog instinkta.
Na delu je dakle priča o autsajderu koji jedini veruje u nešto a na kraju uspeva i svi ostali shvataju da je bio u pravu i počinju da veruju sa njim.
Videli smo to sto puta, ali to i jeste priča koja ne izlazi iz mode, baš zbog toga što je poneko ponekad majstorski izvede kao Affleck.
U tom smislu, sve ove partikularnosti su nevažne, AIR funkcioniše i kao priča o nekom čoveku koji je mogao biti izmišjen, naprosto Affleck je izveo jedan old school holivudski film o borbi, o autsajderima i snu i njegovom ostvarenju, samo sada u srednjim godinama, iznova u ekipi sa Mattom Damonom, svojim saigračem iz GOOD WILL HUNTINGa kojim su pokazali da su zapravo veoma ozbiljni kreativci.
U odnosu na Converyjev inicijalni scenario, tačno se oseća rukopis kako je iz njega eliminisana ona nevažna naknadna pamet i očuvana ona neophoda, a potom kako su u realizaciji čak i teško svarljivi message movie momenti, Richard Curtis speechevi i slične intervencije spakovane u nešto efektno, gde nešto što bi izazivalo averziju izaziva prijatan smešak pun ironije.
Dakle, Affleck je napravio film koji je među najuspelijim predstavnicima nečega što smo mislili da nam stiže zdravo za gotovo, i ovo je superioran segment njegovog košarkaškog diptiha početog pred koronu sa THE WAY BACK Gavina O'Connora.
Robert Richardson koji je možda i najveći živi direktor fotografije ima poslednjih godina malo hit and miss rezultate. AIR međutim pripada prvoj grupi, i nudi jednu doduše upadljivu estetsku intervenciju a to je rekonstrukcija looka osamdesetih u fakturi slike. To je jako dobro izvedeno, snažno evocira atmosferu. Ovo je film u kom se dosta govori, iako Affleck pokušava da to razigra, ali ne treba da brinemo - ne zaboravite Robert Richardson je slikao Stoneov TALK RADIO, doktorsku disertaciju o tome kako uspešno snimiti vibrantan film u kom se mnogo priča.
Matt Damon je u vajbu iz STILLWATERa, u pogledu boyish goodlooksa poništen, ugojen ali i dalje energičan. On je ključna figura celog ovog poduhvata, sa inteligentnom podrškom Jasona Batemana i samog Afflecka.
Jordana nikada ne vidimo kao junaka osim po obodima kadra i Viola Davis je glavni predstavnik porodice u ulozi njegove majke. Treba imati na umu da su u biopicovima o NBA zvezdama, majke vrlo često način na koji se prilazi temi - setimo se televizijskih filmova o Isiah Thomasu i Kevinu Durantu. Alfre Woodard je ostvarila čak veoma upečatljivu rolu kao Thomasova majka a Viola Davis igra majku tolike ikone, da je njen istorijski značaj nekako čak i nadilazi iako je veoma cenjena glumica. Ali Viola je stari školovan kadar i obavlja zadatak taman onako kako treba.
AIR je prva produkcija studija koji su napravili Damon i Affleck - Artist Equity, sa idejom da bude United Artists našeg doba i da učini stvari isplativijim za umetnike. Na neki način ova priča je jako dobar manifest za celu tu koncepciju jer govori o jednom sličnom slučaju iz sveta sporta.
AIR je izuzetan film na temu sporta. Posle KING RICHARDa ponovo imamo šampiona i GOATa koji je dobio dostojan film o jednoj maloj priči kroz koju razumemo veliku.
* * * * / * * * *
Da mi je neko rekao da ću nekada gledati film u kom je Aivar Kuusmaa jedan od najznačajnijih protagonista, rekao bih da je potpuno izgubio razum.
KALEV Ovea Mustinga, estonskog profesionalca sa čijim sam se radom upoznao preko špijunske serije REETUR, govori o istorijskoj sezoni talinskog Kaleva kada su osvojili poslednje prvenstvo SSSRa (iako je tehnički odigrano još jedno ali je bilo sa mnogo manje vanruskih timova).
Ekipa Jaaka Salumetsa imala je u svom sastavu osvajača seulske medalje Tilta Sokka, bio je tu Aivar Kuusmaa ubitačni šuter, Babenko takođe kao i prvi i jedini Amerikanac u istoriji sovjetske like Gordon Jackson, igrač koji je recimo igrao pre toga neku poluprofesionalnu košarku u SAD ali je bio veliko osveženje iz više razloga.
Glavni junak filma je Jaak Salumets, doajen estonske košarke koji je navodno kao mladi sovjetski reprezentativac jednom nadigrao Doctora Ja (Juliusa Ervinga za mlađe) ali je imao problema sa Gomeljskim ali i Kondrašinom. Tako je Salumets osvojio samo jednu medalju na Eurobasketu 1973. godine iako se smatra da je mogao više.
U sezonu 1990/1991. Kalev ulazi kao ekipa rezigniranih ljudi. Kuusma je probao u Americi, Sokk je imao ponudu nije mogao da ode, Estonija se odvaja - narod ih smatra izdajnicima što se odlučuju da igraju sovjetsko prvenstvo a oni opet žele da igraju jer su košarkaši i žele da se takmiče i da od nečega žive, ali svaki potez im je pod lupom, naročito jer Salumets u sastavu ima Ruse, kako one iz Rusije tako i etničke Ruse rodom iz Estonije.
Salumets na nagovor Riha Soonika, svog sekretara kluba kreće da vesternizuje ekipu.i dovodi prvog Amerikanca u sovjetsku ligu a na terenu u pauzama igraju čirlidersice.
S jedne strane, KALEV je vrlo sveden. Iako je verovatno da imamo više likova koji su uključeni u priču ovde imamo jednog tipskog novinara kao predstavnika sedme sile koja je ometala ekipu, jednog zvaničnika Saveza kao predstavnika sovjetske države, i film je generalno racionalno i svedeno postavljen, kao i estonska košarka kada funkcioniše - rade ono što znaju i izbegavaju ono što im ne ide.
Otud ovde nema masovki ali ima dovoljno evokativnih rekonstrukcija nekih događaja. Fino je napravljen arhitektonski kontrast između progresivnijeg modernizma u Estoniji i haosa po unutrašnjosti Rusije, Ukrajine ili Tadzikistana gde se ide na gostovanja. U jednom trenutku Gordon Jackson, odrastao u detroitskom getu kaže da nikada nije video takvo siromaštvo, a saigrači mu kažu, "Nisi video Rusiju" i tada kreće njihova turneja po Lugansku, Saratovu i sličnim lokacijama.
U principu sam narativ o tome da je Kalev postao šampion je zanimljiv jer su Estonci uvek bili undersized ekipa i verovatno je haos u SSSRu, neigranje Litvanaca (iako su njihovi košarkaški radnici posle napada u Viljnusu podržali Kalev kao baltički vid otpora) itd. dosta pomogao tome. Ovde ima svega, kupovine utakmica, čime Kalev jednom pribegne, kupovine sudija, opšte korupcije i rasula ali i utiska da su centralne košarkaške vlasti radile protiv Kaleva.
Ipak, s druge strane, Musting nije prećutao šovinizam sa kojim su se suočili Rusi koji su se zatekli u Estoniji tada iako članovi Kaleva, tako da se može reći da je film uravnotežen.
Film ne ulazi, čak i ne imenuje do kraja konflikt koji gradi a to je konflikt između Salumetsa i starog sovjetskog trenera. U zbilji je to bio lično Gomeljski, a u filmu je to Kondrašin koji je zapravo koliko znamo njemu pomogao u karijeri, ali ga je Volnov iznova opstruirao, no u filmu je to izgleda spojeno pa u dvoboju sa Kondrašinom u finalu, punom lošeg animusa, Salumets trijumfuje.
Glumci u ulogama košarkaša deluju krupnije od estonskih igrača tog vremena iako su scene košarke generalno solidne i nema mnogo modernih zahvata u starinskoj košarci kao što često običavaju ovi filmovi prepuni sportskog patriotizma.
Kalev je jedan razuman, umeren film, i zanimljiva priča o jednom ekscesu iz istorije sovjetske klupske košarke.
* * 1/2 / * * * *
Shawn Levy je svojevremeno za Fox pokušao da započne par YA franšiza ali bez uspeha. Jedan od osnovnih problema tih filmova jeste to što su izgledali kao prvo i poprilično nezaokruženo poglavlje neke priče i bili su dosta oskudni u pogledu karaktera i priče, pa na neki način i produkcije jer se ili išlo na ekonomičnost, ili je studio u postprodukciji odlučivao da smanji doživljaj.
Sada je sličnu stvar priredio za Disney. Doduše, ovo je film nastao po originalnom scenariju Johna Griffina i režirao ga je Kyle Alvarez koji inače radi "ozbiljne" filmove.
Film je prilično zaokružen na neki čudno elegičan način, sa malo onog vremenskog paradoksa koji je kod Nolana delovao samo imbecilno u INTERSTELLARu a ovde deluje nekako neprimereno jer ovo je film za decu.
Iako je priča zaokružena u najvećoj meri - štaviše ima vrlo konačan i potentan završetak - film ima priličan manjak dešavanja. Junaci su deca sa Meseca koja polaze na poslednju avanturu pre nego što jedan od njih ode da se naseli na kolonizovanoj i valjano teraformiranoj planeti. I onda tokom tog poslednjeg izleta oni eto nešto...
Tehnička izvedba je korektna, i da je film bolji ona bi ga podržala, međutim kad je priča tanka, onda ovo što smo dobili ipak nije dovoljno da nadoknadi druge fundamentalne minuse.
Sada postoji Disney + pa ovakav film ima gde da se dumpuje. Verujem da bi u eri bioskopa i kućnih formata imao mučnu sudbinu. Sada naprotiv, ima raskorak između reakcija publike na IMDB i kritike koja je blagonaklonija iz nekog razloga, možda zato što ga tretira kao televizijsku emisiju.
* 1/2 / * * * *
Lauru Sistero zapazio sam sa kratkim filmom WASTE i TOLYATTI ADRIFT je njen dugometražni dokumentarac smešten u Toljati, propali ruski industrijski grad.
Laura Sistero je bazirana u Barseloni, prosperitetnom španskom gradu ali postoji veze njenog zavičaja sa Toljatijem. Naime, u oba grada su se pravili licencni automobili bazirani na Fiatu 124. U Barseloni je to od 1968. bio Seat 124 a u Toljatiju Lada.
Međutim, ona se ne bavi tom vezom. Bavi se omladinom koja tamo nema mnogo čemu da se nada. Momke čeka vojska, devojke eventualno škola a sve ih vezuje jedna od lokalnih zabava - driftovanje u starim Ladama, napravljenim u Toljatiju.
Lauru Sistero i ovde zanima estetizacija i uprkos tome što ima tu nekog opservacionog postupka i praćenja nekih ljudi u životnim situacijama, ipak je ključ visokoestetizovano driftovanje Lada snimljeno u maniru Romaina Gavrasa. Otud, ovaj film je primarno jedan vizuelni experience, i to je meni bilo dovoljno.
* * * / * * * *
DEAD SHOT je baziran na starom scenariju Ronana Bennetta koji je svojevremeno adaptirao roman Stevena Moyseya. Onda su ga preuzeli Charles i Thomas Guard, napisali novi scenario i napravili jedan mlak, stereotipan, jednodinemzionalan i pravolinijski triler osvete o teroristi IRAe koji progoni padobranca posle nehotične pogibije njegove trudne supruge od britanske ruke.
Padobranac, da bi bio sklonjen iz Severne Irske, prihvata da radi kao likvidator u Londonu za račun tajnih službi, i vodi njihov ilegalni rat protiv operativaca IRAe.
Film je smešten u 1975. ali se atmosfera Troublesa, pa ni epohe ne oseća naročito iako se film baš time bavi. S druge strane, ne dobijamo ni sukob dva jaka karaktera, a akcija je tek prisutna, ima tu pomalo veštine i pomalo para, ali nedovoljno da se film osloni na to.
Film je na kraju izašao kao Sky Original. Problem je u tome što smo na malom ekranu navikli na još sadržajnije stvari. A u Britaniji se to pružalo i mnogo pre nego što je Peak TV iskovan kao pojam.
* 1/2 / * * * *
Jalmari Helander u svom trećem celovečernjem filmu dodatno ojačavu poziciju velikana savremene neameričke festivalske kinematografije, u domenu žanrovske tzv. midnight madness ponude. Posle relativno lakog dolaska do Bessonove produkcije sa angloameričkim glumcima BIG GAME, posle izuzetnog uspeha RARE EXPORTSa koji je uostalom Europa Corp hajpovala još u kratkoj formi, Helander je ipak napravio korak nazad vrativši se u Finsku.
Međutim, SISU će na kraju imati izuzetno internacionalno eksponiranje posle uspešne premijere na festivalu u Torontu koji je već poznata Helanderova lansirna tačka za nove igrenjake.
Ovde je reč o tarantinovskom ratnom vesternu smešten u završnicu Drugog svetskog rata kada su Finci okrenuli leđa Nemcima i spremali se za tranziciju bez okupacije i proces "finlandizacije".
Nacisti napuštaju Finsku, pale sve pred sobom ali onda bez nekog razloga požele da otmu delove zlatne žile od jednog usamljenog rudara. Ispostavi se da su smrtno pogrešili i da je on nemilosrdni finski komandos koji je ubio preko trista Sovjeta tokom Zimskog rata.
SISU znači nešto neprevodivo, ali slično kao recimo DIE HARD.
Dešavanja u ovom filmu su na liniji MAD MAXa i raznih drugih filmova o poteri velike opasne motorizovane bande za pojedincem, i najveći problem filma i leži u tome što mu manjka interakcije među likovima. Jorma Tommila igra glavnog junaka koji progovori tek na kraju, i to osigurava njegovom junaku maksimalnu ikoničnost. Ironija je htela da Aksel Hennie iz antifašističkog norveškog naroda igra glavnog nacistu, veoma efektno, međutim nažalost on i Tommila nemaju supstancijalni konflikt kao glumci u kadru. Njihov sukob se apriori postavi i onda traje. Tako se Helander lišava onoga što je najviše karakterisalo njegova prva dva filma a to je humor koji proističe iz odnosa među likovima i njihovih dinamika moći.
U prvom planu je mehanika potere i borbe, ubijanja i preživljavanja, i tu SISU postaje briljantan film. Sa prenaglašenošću Tarantina ali i naslova kao što je recimo SHADOW IN THE CLOUD, koji je možda najbolja referenca jer obnavlja taj stripovski odnos prema Drugom svetskom ratu, ovde imamo bespoštedno krvoproliće, sa dosta crnog humora i kreativnosti, ima scena kakve nisam do sada video, a ima i scena koje sam video ali nikada u ovom kvantitetu. Helander tu pokazuje da je i dalje duhovit, samo to ne plasira među junake i u njihove odnose.
Briljantnost tog akciona dela je nesporna i čini SISU filmom koji ljubitelji žanra naprosto moraju da pogledaju jer teško da će uskoro sresti ovako nešto. Ali, isto tako, ostavio mi je jednu dozu hladnoće sličnu FURY ROADu zbog tog ljudskog faktora - s tim što smo tamo ipak imali Charlize da sama od sebe nešto stvori u kadru. Ovde to nemamo jer Jorma Tommila igra tipičan primer čoveka koji je akcioni junak iako nužno ne izgleda tako niti je toga željan.
Dakle, to nisu greške, to su svesne odluke i to sve funkcioniše onako kako je zamišljeno.
Kada završna akcija krene, teško je ne setiti se ponajpre FURY ROADa i SHADOW IN THE CLOUD, kao što je ranije teško ne pomislili pomalo na ono malo što je dobro u INGLOURIOUS BASTERDS ili recimo THE HUNTING PARTY.
Međutim, sve ove reference su naravno tu pre svega da dočaraju šta je SISU ali isto tako i da ne zaboravimo kako se Helanderov rad hrani postojećim filmovima.
SISU je uspeo film a po reakcijama možemo reći i da je uspešan. Helander je stvarno veliki uzor po tome na koji je način uspeo da integriše holivudske žanrovske obrasce u finski milje. Ipak, paradoksalno, ovaj film mu je u tom pogledu najapstraktniji, verovatno zbog panervopskog kapaciteta nacizma kao takvog ali i zbog svedenosti priče i ideje da se vodi arhetipima i stereotipima.
Ovaj film je shot for shot mogao biti snimljen bilo gde, pa i u Americi.
* * * / * * * *
Tomas Alfredson je posle SNOWMANa kao teškog promašaja ako se uzmu u obzir očekivanja i rezultati, otišao u Švedsku i snimio SE UPP FOR JONSSONLIGAN, još jedan film u dansko-švedskom serijalu komedija za celu porodicu o "lopovskoj" porodici Jonsson.
Naravno, ovo nije u najčistijem smislu populistička komedija jer JONSSONLIGAN ima reputaciju kao multimedijska franšiza i smatra se značajnim delom skandinavske kulture. Otud, Alfredson ima sličnu situaciju kao Harlin koji je snimio treći deo gross out serijala tokom svog povratka u domovinu, ali ipak on uvek miže da kaže da snima nešto što je deo tradicije.
Pritom, Alfredson je ako se setimo krenuo baš sa porodičnim filmovima, i edgy komedijom. Dakle, on je krenuo sa nečim drugačijim od onoga sa čime je postigao uspeh. Na neki način, veoma je moguće da je on zapravo možda išao putem svog brata Daniela koji je rutiner koji nikada nije dostigao status autora, ali mu se onda desio uspeh i snimio je za redom dva izuzetna filma. Onda je onaj koji je profilisan za najveći mogući blokbaster bio žestok promašaj i zvezda mu je neprirodno brzo potamnela.
Ipak, povratak u Švedsku na populistički film je radikalna odluka. No, kažem ovo je projekat sa reputacijom u izvesnom pogledu i može se nekako legitimisati.
Nažalost, film je snimio reditelj koji je izgubio sluh za ovu vrstu populizma. Alfredson je ovo izveo tehnički kompetentno, nije mu solidan budžet dat ulazud, ali ono što ovom filmu pre svega treba a to su šarmantni likovi, humorističke situacije i vesela atmosfera, naprosto ne uspeva da proizvede.
Ono što dobijamo je skupa telesina jednog blokbastera u pokušaju gde se ono "najtaninije" koje često uzimamo zdravo za gotovo nije desilo, u kom je tehnička pedantnost data umesto duha.
* 1/2 / * * * *
DANICA je drugi Apollonov film nastao u produkciji Radoša Bajića i u izvesnom smislu prati istu mustru kao i SVILEN KONAC, dakle gradska devojka nalazi ljubav na selu (iako je u KONCU tehnički to ipak momak sa sela koji nalazi ljubav u gradu).
Od filmova koji su do sada prikazani iz Apollonove ponude, ovaj ima najbolju glumačku podelu čiju okosnicu čine dobri glumci, dokazani profesionalci pa zašto ne reći i zvezde.
Jelisaveta Orašanin (sada Teodosić) igra beogradsku učiteljicu koja posle bolnog raskida napušta grad i odlazi u staru porodičnu kuću na selo, da se oporavi, i tamo upoznaje grupu svojih vršnjaka, mladih ljudi na granici sredovečnosti koji su svi sami i bez ljubavnih veza, jednim delom jer se znaju ceo život i ne mogu da zasnuju neki drugačiji odnos.
Međutim, ta usamljenost na selu nije prikazana kao učmalost već kao jedna nesrećna situacija kojoj likovi prilaze sa dozom vedrine i ona krasi čitav film.
Scenario Jelene Ilić je bogatiji od predloška koji je radio Romanov u istom produkcionom aranžmanu u SVILENOM KONCU ali mogao je biti još raskošniji i još više razraditi neke odnose, naročito odnos sa bivšim momkom koji nam nikada ne deluje dovoljno bitno u životu glavne junakinje.
No, glumci uspevaju da iznesu ovaj sadržaj, ovakav kakav je. U pojedinim deonicama ima nesigurnosti. Jelisaveta Orašanin je odlična u bitnim momentima ali su joj u pojedinim deonicama nametnute neke suvišne slepstik radnje koje nekako više priliče komedijama u kojima igra Sarah Jessica Parker, i iskreno nisu baš dobre. Međutim, kada treba ozbiljno igrati lik, ona to radi na nivou a isto važi i za Radovana Vukovića i za Aleksandru Tomić koja na neki način i "krade slavu" u svojoj sporednoj ali upečatljivoj ulozi.
DANICA je romantična komedija u kojoj zapravo kod nas nema onoliko rutine koliko se misli. I naslovi ovog žanra koji nisu angloamerički umeju da budu klimaviji nego što bi se očekivalo. Stanimirović u tom smislu radi pionirski poduhvat, u periodu kad je dobra volja svakako veća od znanja unutar žanra.
Ne možemo reći da je sasvim ponovio hemiju junakinja iz svoje veoma dobre ali nedovoljno prepoznate serije PREŽIVETI BEOGRAD ali ovde je minutaža kraća i prostor je manji, međutim jeste ostvario delo u kom se - u najboljem pogledu - nameće kao naslednik najboljih radova Miše Vukobratovića.
Stanimirović sasvim sigurno ima i strane uzore, nadam se da će u sledećem filmu uspeti da dosegne i njih.
* * 1/2 / * * * *
ROBOTS je film koji dolazi sa prvoklasim autorskim pedigreom. Režirali su ga Casper Christensen i Anthony Hines. Christensen je danski reditelj poznat po serijalu KLOVN a Ant Hines je redovni scenarista Sache Barona Cohena.
U glavnim ulogama su Jack Whitehall i Shailene Woodley, i to je odličan spoj. Whitehall je briljantan komičar koji je zreo za veliki filmski proboj a Shailene Woodley je generalno veoma talentovana glumica koja se snalazi u svim žanrovima.
Međutim, Christensen i Hines su prilično konvencionalni u postupku. Za nekoga ko je radio dansku awkward komediju i čoveka koji sa najvećim edgelordom savremene filmske komedije snima veoma radikalne filmove, ovo što pruža ROBOTS je krajnje običan, u svakom pogledu linearan film koji ni u narativnoj tehnici ni u konstrukciji komedije ne nudi inovacije, a da pritom nije sad urnebesan i na nekom "običnom" nivou.
Whitehall je odličan komičar i on sam po sebi uspeva da energetski drži svoj lik u komičnom tonusu i kad ima i kad nema materijala. Jedan od razloga za to je što mu je lik već generalno baziran na personi koju je ranije izgradio na televiziji. Shailene Woodley takođe uspeva da drži svoj lik na nivou, tako da na kraju ROBOTS deluje bolje i konsekventnije nego što u stvari jeste.
Christensen i Hines su bazirali scenario na SF priči klasika žanra Roberta Sheckleya i ta osnovna premisa o ljudima koji imaju svoje kopije-androide nije nimalo nepoznata ni u žanrovskoj literaturi niti na filmu. Međutim, Christensen i Hines ovu premisu ne koriste onoliko koliko su mogli. Sheckley više nije živ, ali eto barem je dobio jednu neobičnu ekranizaciju. Ne verujem da ikada očekivao da će po njegovoj prozi nastati romcom u režiji dva velikana komedije.
Nažalost, Christensen i Hines se ovde nisu našli. Stoga ROBOTS nije čak ni na nivou zbiru svojih elemenara. Ali Whitehall i Woodley su dovoljno dobri da se film može pogledati bez većih smetnji.
* * / * * * *
PRiZVAN I POZVAN Luke Papića i Srđe Vuča, sasvim zasluženo je osvojio nagradu publike na ovogodišnjem Beldocsu.
Reč je o filmu koji je pitak i populistički, sastavljen je od superbizarne arhive i superbizarnog sada snimljenog materijala, a govori o marginalnim, onim sporednim kandidatima na prvim višestranačkim izborima 1990. Njih jukstapozicionira sa onim koji je bio dominantan i ozbiljan - to je Slobodan Milošević, prate sve to naravno i groteskom njegovog imaginarijuma a nagoveštava i dalje rezultate njegove radne biografije. Ono što je međutim ključ jesu ovi marginalci, neki i dalje poznati u medijima, neki potpuno zaboravljeni i utonuli u opskurnost.
Autori filma su mladi ljudi i oni nisu sve ovo doživeli. Ja se kao dete jako dobro sećam nekih od protagonista ovog filma, i u ovome što je danas groteska prepoznajem vreme kada je to bilo negde na obodima našeg mejnstrima, što je samim tim činilo nekolicinu mejnstrim političara praktično jedinom opcijom na izborima.
Kada jedan od njih kaže da je Milošević od izbora pravio sprdačinu i da je to bio istinski prostor slobode a onda daje recept za spidbol sa makedonskim metadonom i kokainom, možemo otprilike da sumiramo gde smo danas i odakle smo krenuli.
Arhivski snimci nude priliku za montažne intervencije, a Vučo i Papić ih ne propuštaju i prave jednu deliričnu celinu.
PRIZVAN I POZVAN se bavi periodom koji je dosta elaboriran kod nas, ali pronalaze jedan novi nivo opskurnosti kojim se do sada niko nije bavio a koji je veoma relevantan jer taj politički frikšou i dalje jeste deo naše kompetitivne despotije u kojoj i dalje uprkos nedemokratskom karakteru vlasti i dalje postoje izbori kao značajna predstava koja svaki put iznedri jedan asortiman novih frikova.
* * * / * * * *
John Hillcoat je u filmu TRIPLE 9 pokušao da snimi jedan svoj mali knock off Michaela Manna, a možda malo i Davida Ayera, i po scenariju Matta Cooka je to i uspeo.
U ovom filmu se susrelo nekoliko filmova i na svu sreću, u nekih sto i kusur minuta ta celina uspeva da funkcioniše iako je imala čitav niz elemenata koji su radili protiv nje.
Prvo sama priča deluje kao ukrštanje nekoliko zapleta dovoljnih za druge filmove. Zatim, glumi veliki broj sjajnih glumaca, "oskarovaca", "emijevaca" i onih nominovanih za to. Sve to su razlozi za brigu gde se sudara potencija više priča sa harizmom niza zvezda i malo "lufta" da se između jakih akcenata izgradi interval.
Međutim, Hillcoat je uspeo da sve to uravnoteži, da istakne veze među likovima i pričama koje čine ipak jednu osnovnu nit, a da ansambl pretvori u tim gde se niko ne ističe a svako radi svoju stvar. U tom smislu, ovo je i "opasan" film. Iskustvo nam je govorilo da ovakve stvari retko kada funkcionišu a TRIPLE 9 je pokazao da ipak može, dakle ohrabriće još pokušaja koji verovatno neće biti dobri.
Hillcoat ume da izgradi tenziju, ne samo na planu fizičke opasnosti i klasičnog suspensea već i u pogledu karakternih odnosa i razotkrivanja, te snaga filma velikim delom proizlazi iz toga što je film sastavljen iz niza jako uspelih i snažnih scena. Nema padova u intenzitetu, i u spoju sa pričom koja se kristalisala iz mase motive, dobio se jedan snažan rezultat.
TRIPLE 9 ne nudi skoro pa ništa novo, ali novo je to da funkcioniše nešto što smo puno puta videli kao recept za propast. U saradnji sa direktorom fotografije Nicolasom Karakatsanisom, Hillcoat postiže mannovski look, u spoju sa ayerovskom energijom i Atlanta iz njegovog filma ima sve predispozicije da pruži isti ugođaj kao Los Anđeles.
Film sam pogledao sa zakašnjenjem zbog toga što me je baš odbijalo sve ono u konceptu što inače rezultira slabim filmovima. Pogrešio sam.
* * * 1/2 / * * * *
Maksim Nakonješni je 2022. nastupio u kanskom programu Un certain regard sa filmom BACHENNYA METELYKA koji govori o ukrajinskoj operaterki drona i njenon snalaženju u društvu posle oslobađanja iz zarobljeništva.
Prvi utisak je naravno i pitanje - kako su tako brzo uspeli da snime film jer je ruska agresija počela krajem februara a Kan je u maju. Međutim, film u stvari ne govori o periodu "Specijalne vojne operacije" već o ratu u Donbasu i Lugansku koji se vodio pre toga, ali to nije nešto prenaglašeno ni u promociji filma, ni u samom filmu.
Međutim, ko zna išta o tom prostoru, to će shvatiti. Uostalom, niko ni ne spori da rat traje praktično od 2014. na razne načine.
Film je melodrama o posttraumatskom sindromu glavne junakinje i njenom prilagođavanju na normalan život kome jednu veoma specifičnu dimenziju daje činjenica da se iz zarobljeništva vratila trudna.
Prikaz ukrajinskog društva dat u filmu nije nimalo laskav. Naročito kada vidimo da je njen momak član "patrole" koja kao čuva gradske ulice sa raznim demobilisanim veteranima a onda se ispostavi da vrše rasističke zločine koji vrhune i ubistvom za koje se izvuče pozivajući se na njeno herojstvo.
Nekonješni ovu melodramu snima moderno, mada ne robuje previše konvencijama savremenog evropskog festivalskog filma. Posebnu atmosferu daje kadrovima snimanim iz drona koji imaju u interfejs vojnog drona ali zapravo sugerišu njenu disocijaciju od traume i uvođenju found footagea odnosno snimaka iz vizure medija, home videa, uključivanja ruskih vojnih vlogera, ali film naravno ima i klasičnu dijegezu u najvećem delu.
Ovaj film sigurno ne bi ovako izgledao da je sniman za vreme rata jer ne bi prikazao to rasulo ukrajinskog društva u periodu koji prethodi ruskoj agresiji. Štaviše, slika Ukrajine pre rata donekle i objašnjava odakle iluzija da će se ova država raspasti kada se malo zatrese a nekmoli vojnim napadom.
* * 1/2 / * * * *
Roberto Ando snimio je film LA STRANEZZA u kom Toni Servillo igra Luigi Pirandella i to je nešto što je imalo potencijala da mi se veoma dopadne jer je pirandelovski pristup pozorištu tzv. teatralizam, veoma zanimljiv i možda je čak ostavio jači trag na savremeni film nego na teatar, a gde je imao velikog odjeka.
Pirandello je nobelovac i njegov rad je bio izuzetno uspešan i prepoznat, a Ando se ovde poigrava jednom zgodom iz njegovog života koju on razvija u inspiraciju za njegov pozorišni postupak i dela koja je kasnije napisao.
Film počinje kao jedna simpatična hronika malog mesta u kojoj nepoznati stranac dolazi u varošicu radi sahrane, ali negde u trećem činu ulazimo u jedan segment konfuzije gde kada treba da se "pirandelizam" moja pažnja nije bila dovoljno dobra da bih ga ukačio. I to me je prilično razočaralo jer sam se upravo nadao tom trenutku kada će se na neki način zaplesti Pirandello i Charlie Kaufman, međutim iskreno nije mi bilo baš jasno to čvorište. Ne kažem da ga nema, ne kažem čak ni da je loše izvedeno, ali meni je prosto promaklo. Možda za to treba da krivim sebe a možda je ipak do filma koji se dotle pomalo iscrpio u dotadašnjoj poetičkoj koncepciji i ušao u jednu repeticiju.
* * 1/2 / * * * *
Sophie Lane Curtis režirala je film ON OUR WAY u kom je na špici skupila dosta imena koja nešto znače kao producenti, neke takve je stavila i pred kameru, ali ukupno uzev snimila je jedan pretenciozan i konfuzan film o mladom reditelju koji želi da snimi autobiografski film ali se onda kreativni proces pretvara u jednu neurotičnu nebulozu koja ne vodi nikuda.
Čak i pouzdane kuke kao James Badge Dale tu nemaju šta da pokažu, obavljaju svoj posao i nestaju, a takva sudbina zadesila je i ceo film koji je posle premijere na festivalu u Talinu dugo čekao da stigne pred "potrošače".
TANGEYE ABU GHORAYB je ratni film o događajima iz 1988. pred kraj rata između Iraka i Irana u kom iranski reditelj Bahram Tavakoli prikazuje doživljaje jedne grupe vojnika u završnici sukoba.
Ovo je istinita priča o bataljonu koji je sprečio iračko napredovanje u jednom tesnacu gde su pet dana pred kraj rata praktično mogli da ostvare stratešku prednost i da se smatraju pobednicima ovog sukoba koji je karakterisala veoma duga pat-pozicija gde krvavi sukobi nisu produkovali uspešne ofanzivne operacije koje su donosile prevagu i rezultate.
Tavakoli je snimio zanimljiv i atipičan combat movie fokusiran na likove. Njegovi junaci učestvuju u bici koja se odvija svuda oko njih ali više lutaju kroz nju nego što su protagonisti i heroji u klasičnom smislu. Ovaj bataljon je karakterističan po tome da je bio u rotaciji i poslat na odmor kada je naglo vraćen na front, nedovoljno opremljen, neoporavljen, gladan i žedan a na kraju je dao elitni doprinost.
Film nije u tom smislu hagiografski u odnosu na ulogu jedinice, naprotiv. Baš pravi fokus na obične ljude kojima rat kao takav verovatno ne bi bio prvi izbor kao delatnost.
Scene bitke su urađene veoma efektno i zanimljivo je jer se dešavaju svuda oko junaka a oni u njima nisu akcioni heroji, pa ponekad ni protagonisti, zatečeni su zarobljeni u njima.
Tavakolijev film je vredan pažnje i kao prikaz jednog rata koji smo retko viđali na filmu. I kao veoma ozbiljno vešto urađen film, za koji se nikada ne bi reklo da je po estetici ono što bismo kolokvijalno nazvali "iranskim filmom". Ovo je film koji se ne nadovezuje ni na američku tradiciju, ali na sovjetsku recimo, svakako.
* * * / * * * *
AMBUSH Marka Burmana je film o Vijetnamu, i počinje relativno zanimljivo, sa oficirom specijalnih jedinica poslatim da od jedne inženjerijske jedinice preuzme neke obaveštajno osetljive dokumente. Potom usledi napad Vijetkongovaca a onda film odlazi u vražju mater i pretvara se iz combat movieja u neki klaustrofobični horor u tunelima koje su iskopali protivnici.
Tako da, možemo reći da se film poprilično raspadne posle prvog čina, a da najjači glumački štih Aaron Eckhart čak i bukvalno phone inuje svoju ulogu jer se uglavnom javlja radio stanicom.
U tom prvom ratnom delu, AMBUSH nije ništa epohalno, ali je relativno pristojno izveden DTV snimljen u Kolumbiji. Ipak, kad ode pod zemlju, ni ne vredi da se iskopava.
S druge strane:
James Cameron Working on New Terminator Movie, Wants to See How AI Affects the Real World (https://movieweb.com/james-cameron-working-on-new-terminator-movie/)
Iranski režimski reditelj Ebrahim Hatamikia snimio je BE VAGHTE SHAM koji bih mogao definisati kao propagandni akcioni spektakl ogromnog izvoznog potencijala.
Reč je o filmu za koji je - uz rizik da ispadnem kultur-rasista - gotovo neverovatno da su ga Iranci snimili bez ičije pomoći, pa makar ruske. Po nivou produkcije, tehničke izvedbe i vizuelnosti, ovaj film je svakako na nivou najboljih ruskih primeraka, a to znači pri vrhu evropskih. Da Hatamikia nije šezdesetogodišnji iranski režimski reditelj, rekao bih da ga čeka holivudska perspektiva posle ovog filma.
Film je veoma zanimljiv i u korenu ima jednu u suštini sovjetsku odnosno rusku mustru ali obogaćenu američkim iskustvom. Iranski piloti, starešina i kapetan, otac i sin, odlaze u Palmiru da izvezu sirijski "Iljušin" pun lokalnih izbeglica. Put do Palmire je pun opasnosti, i Ebrahim Hatamikia gradi prefinjenu stilizaciju, kobinujući realni imaginarij sukoba sa pomalo čisto filmskih uticala u čemu se krajnje neobično, a opet sasvim logično, izdvaja MAD MAX, sa tom pustinjom i adaptiranim egzotičnim vozilima u njoj i izludelim pustinjskim ratnicima ISILa koji se tu javljaju.
Kada uzlete uz velike muke i određena oštećenja, zarobljeni pripadnici Daesha koje voze za Damask na dalje ispitivanje se pobune i otimaju avion. Situacija eskalira i misija polazi naopako.
Zaplet se kreće između rudimentarnog i sofisticiranog. Ima likova iz Daesha koji su groteskni, ali ih ima koji su veoma profilisani, od starog šeika koji je spasao svoje pleme pridružujući im se ali i ne gubeći osećanje časti, do evropskih radikala koji se razlikuju od lokalnih i bave se isključivo propagandnom i senzacionalističkim napadima.
Zanimljiv je metafilmski momenat - pripadnici Daesh koji snimaju propagandu unutar celine koja već jeste propagandni film starog kova je jako zanimljiv detalj, prepun ironije, svakako ne u postupku ali iz vizure gledaoca svakako.
Veoma je zanimljivo kako Iranci tretiraju milje u kom se priča dešava. Sve se zbiva u Siriji gde Iran nije zvanično u ratu ali ne krije da je ratujuća strana. Ne prikazuju ljude iz Daesha kao homogenu grupu a među njima su najproblematičniji uvezeni ekstremisti - Čečen, Engleskinja i Belgijanac dočim je lokalni narod uglavnom zaveden i ucenjen. To je opet sovjetski pristup propagandi, nema etničke esencijalizacije već samo ideološke uz dobrodošlu diferencijaciju stranog faktora.
Lik Engleskinje je posebno zanimljiv jer je zapravo iako sporedan možda i takav da zaslužuje svoj film. Ona je psihički labilna nekadašnja goth rock muzičarka koja je posle nekoliko pokušaja samoubistva našla spas u radikalnom islamu. Teško je u ovom trenutku ne citirati Srđu Trifkovića koji kaže davne 2005. na nekoj tribini Dveri, "Duhovno kastrirani, otuđeni od predaka, nije ni čudo što mnogi mladi Nemci traže izlaz u raznim oblicima samoubisrva, od droge do prelaska u islam". Kod ove junakinje, islam je čak i bukvalno forma samoubistva.
Dakle, ovo je propagadna u kojoj autori u meri u kojoj im dozvoljava žanrovski postupak pokušavaju da ponude jednu širu sliku konflikta i motiva koji su ljude doveli u Daesh. Jedino su kamen i dva iranska pilota nevini, hegelovski rečeno, i oni su stoga i najmanje zanimljivi junaci, ali su funkcionalni.
U ovom filmu sam beskrajno uživao i što je najvažnije, njegova egzotičnost zaista nije bila presudna. Specifičnost Hatamikijinog rediteljskog opusa a i sama veština izvedbe čine da ovaj naslov zaslužuje duboko istraživanje i ispitivanje - recimo koliko je koštao.
U svakom slučaju, ostao je film, treba ga obavezno pogledati.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 26-05-2023, 19:04:05
propagandni akcioni spektakl ogromnog izvoznog potencijala.
Ovde sam stao sa čitanjem da pitam GDE IMA DA SE POGLEDA??? UDELITE SIROMASIMA!
saljem na hitbox
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 26-05-2023, 20:01:27
saljem na hitbox
Sent from my iPhone using Tapatalk
poslao
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prezahvalan sam javno i oduševljeno!!!!!!!!
Ebrahim Hatamikia snimio je praktično prvi film u kom se dronovi i sudbine njihovih operatera tretiraju kao rutinski deo savremenog ratovanja. Iranski film MOHAJER iz 1989. snimljen je godinu dana posle završetka rata sa Iranom i prikazuje borbena iskustva par ekipa koja rukuje jedne bespilotnom letelicom naoružanom protivtenkovskim raketama i opremljenu fotoaparatima.
Film prikazuje njih u pokušaju da što dublje prodru na front jer svojom letelicom upravljaju na daljini gde je moguža vizuelna kontrola. To su vremena u kojima bespilotne letelice još uvek nisu bile način beskontaktnog ratovanja, i ekipe su morale da uprljaju ruke i dođu u blizinu.
Film je jednostavan, klinički, sa minimumom karakterizacije, junacima od malo reči i zadacima koji ih vode iz jedne opasnosti u sledeću i veću, i manje-više to je to.
Kome ta svedenost nije dovoljna, onda je ovo film koji se kreće oko * *. Ljubiteljima i poznavaocima ratnog filma, ali i vojne tehnike kao takve, utisak može sezati i do * * *.
Ebrahim Hatamikia je 1994. snimio film koji se dešava u Bosni i u njemu je prikazao rat iranskoj publici, u filmu koji nije nimalo produkciono jednostavan, i sniman je u Slovačkoj jednim delom što ga već čini poprilično ekskluzivnim za standarde persijske produkcije.
Film govori o filmadžiji koji tragom molbe svog prijatelja polazi u Hrvatsku pa u Bosnu da nađe jednu devojku sa snimka koji mu je ovaj ostavio i izbavi je tako što će je izvući iz rata i odvesti u Iran. Kada stigne na lice mesta kreće potraga tokom koje sreće bosansku muslimanku koja zna persijski i čitavu galeriju likova među kojima su druželjubivi muslimanski ratnik, grupa dobrohotnih stranih mudžahedina, sumnjičavi hrvatski obaveštajci itd.
KHAKESTAR-E SABZ izgleda kao neki jugoslovenski film iz tog perioda, svakako slabije od LEPIH SELA ali bolje od hrvatskih propagandnih naslova iz te epohe. Srbi su naravno geopolitički negativci ovde, to se nekako podrazumeva pa ih u filmu ni nema puno, naiđe se ponekad na neku patrolu koja zapuca ali i tu su dati iz daljine, kao neki "nevidljivi" neprijatelj. Prosto, neko od lokalaca povremeno poviče "Četnici!" i nešto krene da puca i eksplodira.
Hatamikia se ipak obraća iranskoj publici a njima izgleda nije bilo potrebe da se mnogo objašnjava ko su i šta su Srbi. Muslimani su prikazani kao apsolutne žrtve koje je ne napušta snaga duha. U filmu se u nekoliko navrata pevaju u rovu sevdalinke ili se čuju sa izvora u kadru. Dakle, to je narod kog pesma drži, melanholičan je i trpeljiv. Glavni iranski lik je u odnosu na njih uzdržan i radoznao, ali povezuje ih islam, molitva i reči koje su univerzalne, kod nas poznate kao "turcizmi".
Zanimljivo je da u filmu glumi dosta muslimanskih glumaca ali ima i Slovaka. Međutim, svako govori na jeziku likova, nema lingue france neke u konvenciji osim kad se sporazumevaju na engleskom, ali to je okviru radnje. Tako jedna bosanska starica sa radošću prepozna Iran po Homeiniju, a onda se malo sneveseli i konstatuje, "Rahmetli".
Sve u svemu, KHAKESTAR-E SABZ je dosta ozbiljno urađen i veoma moderno za tadašnje iranske standarde, i na nivou prosečnog jugoslovenskog filma tog vremena, ali sa ozbiljnom produkcionom ambicijom. Ima tu i statista, i zbegova i eksplozija.
U fokusu filma su likovi i civili a ne rat i ratne operacije, za koje se Hatamikia u svom dotadašnjem opusu specijalizovao. Međutim, ovo ipak jeste ratni film, samo sa civilima u centru.
Hatamikia ovom prilikom definitivno nije snimio svoj SALVADOR, ali ne bih isključio da ga je gledao.
* * 1/2 / * * * *
Marko Zaror već dosta dugo ne uspeva da ispuni svoj puni potencijal i od Rockovog dublera zaista i postane latinoamerički Rock, i to u onom najboljem smislu - kao akcioni heroj izrazito filmične telesnosti, i na sve to izrazitim darom za borilačke veštine.
Ernesto Diaz Espinoza je reditelj koji mu je pružio prve značajne prilike, ali nažalost njegov novi film EL PUNO DEL CONDOR predstavlja pretencioznu, niskobudžetnu varijaciju na ezoterični borilački film - ne baš kao SILENT FLUTE ali maltene kao to.
Nažalost, ovo sve deluje kao jedan pokušaj da se pseudoartom prikrije aljkav exploitation ali Espinoza ipak nije ni približno vešt da mu ovakva podvala prođe i sem Zarorove harizme u ovom filmu bukvalno nema šta da se vidi jer i same borbe ima vrlo malo, maltene nimalo kvalitetne.
Ovo je tužan produžetak Espinozine karijere i nažalost još jedna propuštena prilika za Zarora. Kad kažem "još jedna" imam na umu da on na svu sreću još uvek nije ušao u hiperprodukciju - i to je dobro, ali to znači da je i tih prilika za proboj zapravo malo...
Adil El Arbi i Bilall Fallah posle BAD BOYS FOR LIFE a pre BATGIRL koju nikada nećemo videti snimili su film REBEL koji je krenuo od zanimljive ideje ali je rezultirao jednim loše shvaćenim pokušajem da se kroz neke arty intervencije "prevaziđe" žanr ratnog ili akcionog filma.
Naime, El Arbi i Fallah su snimili jednu relativno konvencionalnu storiju o mladom Belgijancu koji beži u Siriju da ne bi pao za dilovanje a onda na teritoriji gde je radio kao humanitarni radnik biva priveden u ISIS i polako od video snimatelja, nevoljno postaje i protagonosta videa, usput dobija nevestu, pokušava da je spase kada bi drugari iz jedinice želeli da je dele sa njim, i na kraju na bazi njegovog učešća mame i njegovog malog brata da se pridruži.
Dakle, to je jedna dosta konvencionalna ratna akciona melodrama, ali El Arbi i Fallah pokušavaju da je dignu na arty nivo tj. da ubace neke elemente mjuzikla gde glavni junaci zapevaju ili zarepuju u kadru, na način na koji su to El Arbi i Fallah videli u seriji EUPHORIA.
Međutim, nisu uspeli da valjano integrišu taj detalj. Prvo, tih scena ima premalo, javljaju se retko i nisu dosledno dijegetički definisane, i otvaraju čitav niz pitanja, nažalost bez zadovoljavajućeg odgovora. Taj dodatak nije zaživeo i to je ozbiljna intervencija, međutim, ne bi ni on toliko smetao da zapravo film u najvećem svom delu nije samo solidno realizovana ali isprazna dvočasovna priča koju smo već videli u mnogo veštijim izvedbama.
Možda bi taj osrednji film delovao bolje da nije bilo ove inovacije. Možda bi sa više inovacija a manje osrednjosti, čak i sa ovako pogrešno shvaćenom tehnikom osvežavanja žanra bio bolji. Jedino što definitivno ne valja jeste film koji smo na kraju dobili. Naprosto, El Arbi i Fallah, kako rekoh onomad kad sam pisao o BLACKu, misle da su Braća Hughes, ali šta možemo, nisu. Ono što jesu, nije samo po sebi loše. Neka u tome prosto istraju.
* * / * * * *
DEEDEH-BAN je ratni film koji je Ebrahim Hatamikia napravio pre MOHAJERa i od njega je manje zanimljiv utoliko što nema dronova kao autentičnog doprinosa prikazu rata na filmu. Ovo je relativno tipičan iranski ratni film o iransko-iračkom ratu, postavljen iz vizure jedne strane, bez mnogo prikazivanja neprijatelja.
Smešteni iza peščane dine tokom iračkog napada, grupa iranskih vojnika pruža otpor pešadijskim naoružanjem protiv nadirućeg oklopa. Glavni junak je tek prvi među jednakima, mladi izviđač koji izlazi na opasne pozicije i dojavljuje kako da se usmeri artiljerijska vatra. Drugi bitan protagonista je specijalista za lansiranje protivtenkovskih raketnih granata sa ramena, koji odlazi još jedan korak ispred, sam pred tenkove.
Za film u kome nema mnogo klasične akcije u kojoj se glavni junak bori sa neprijateljima, ovde ima dosta zanimljivih scena napada RPGom na tenkove, pristojno urađenih za vreme kada CGI sasvim sigurno nije bio dostupan u Iranu.
Međutim, film je dosta fokusiran na rat, na njegovu gotovo banalnu svakodnevicu u kojoj herojstvo nije poetično već je deo posla i/ili borbe za opstanak. Stoga i ovom filmu utisak varira od * * do * * * u zavisnosti od toga koliko gledaoca interesuju rat i ratni film.
Nat Clifton, poznat po nadimku Sweetwater, zaigrao je tehnički kao drugi crni igrač u istoriji NBA, kada je izašao na parket za Knickse par dana posle Earla Lloyda koji je igrao za Washington. Martin Guigui snimio je film o Sweetwateru fokusirajući se na mesece koji su prethodili njegovom ulasku u NBA.
Sweetwater je bio jedan od crnih igraća koje su timovi uveli u svoj sastav 1950. ali se smatrao najboljim među njima a imao je i 28 godina, dakle bio je već poprilično afirmisan.
Bitno je imati u vidu produkcioni kontekst u kom je nastao ovaj film jer je poprilično atipičan ako imamo u vidu temu. Naime, beli deo podele čine potrošeni epizodisti kao što je sjajni Kevin Pollak u ulozi Abea Sapersteina - gazde Globetrottersa, odnosno cancelovani ljudi, Jeremy Piven koji je pao u #MeToo pogromu kao Joe Lapchick, trener Knicksa koji je izborio poziciju za Cliftona a iz istog tabora je i Richard Dreyfuss kao Maurice Podoloff, prvi komesar NBA; odnosno veteran QAnona Jim Caviezel - kao izmišljeni lik sportskog novinara koji od čikaškog taksiste beleži priču od Cliftonu.
Kako ih je neko skupio na jednom mestu ostaje naravno pitanje svih pitanja ali to su tokovi kapitala u savremenom filmu kao delu kulture a isto važi i za košarku pedesetih koja je bila deo kulture pod segregacijom.
Bela publika je obožavala šou koji su pravili Trottersi, praveći budalama lokalne belačke timove koji su primali novac da učestvuju u njihovim gegovima, ali košarkašku relevantnost su stekli kada su pobedili Lakerse iz Minnesote, aktuelne šampione, u partiji u kojoj je Nat Clifton ozbiljno odškolovao Georgea Mikana, tada dominantnog NBA asa.
Celticsi pokazuju odmah tendencije da draftuju afroameričke igrače ali drugi vlasnici opstruiraju i liga ostaje u sistemu segregacije. Doduše, sada kad se u MLB integrišu i statistike iz Negro lige, možda saznamo više i o košarkaškoj Negro ligi, o kojoj Bill Duke ima nadahnut monolog u filmu HIGH FLYING BIRD.
Film nije preterano istorijski verodostojan, recimo Joe Lapchicka igra Jeremy Piven iako je on važio za najboljeg CENTRA svoje ere.
Međutim, film je izveden kao jedna staromodna biografska priča i kao takav baš zbog svoje arhaičnosti, može da bude relativno prijatno iskustvo na malom ekranu.
Sweetwater prelazi put od supertalentovanog cirkuzanta do prepoznatog talenta i vrhunskog takmičara. Na tom putu postoje prepreke, pre svega formalne, ali i lične. Film se ne završava finalnom utakmicom već prvom, onom u kojoj Nat Clifton izlazi protiv čisto belačkih Indianapolis Olympiansa i uprkos animozitetu sudija donosi pobedu.
Sve prikazano u filmu treba uzeti sa velikom rezervom. Čim se film bazira na nečijoj ispovesti znamo da su se autori odlučili da "objave" legendu, ali kao što je rasna barijera pala da bi NBA postala bolji proizvod tako je i niz cancela ovde zanemaren da bi se u niskobudžetnoj izvedbi snimio film sa relativno poznatim imenima.
Tim pre mislim da je SWEETWATERova budućnost najpre na televiziji. Ono što je najvažnije jeste činjenica da ovim filmom tema nije potrošena, ali da je isto tako taj prvi hagiografski pokušaj, uprkos B produkcionom okviru urađen dostojanstveno i old school. Verujem da ćemo nekad videti i prestige picture o ovoj temi, dok se to ne desi, imamo solidnu zamenu.
* * 1/2 / * * * *
THE FINEST HOURS Craiga Gillespieja je priča o spasilačkoj misiji Obalske straže iz 1952. godine, snimljena za Disney kao jedan benevolentni, sentimentalni, staromodni spektakl, o hrabrim državnim službenicima i domišljatim radnim ljudima. U tom retro maniru, film nudi apsolutno sve što je potrebno i meni je bio osveženje u tom pogledu, i koliko god to bizarno zvučalo, sam događaj je ne samo filmičan već je uspeo da se ispostavi i kao dovoljno dramatično strukturiran.
Dok je Warnerov PERFECT STORM u režiji Wolfganga Petersena bio nešto slično, ali bez tolike sentimentalnosti a i povoljnog ishoda, THE FINEST HOURS je film o hrabrosti i vrednostima, oluji koja uznemiri i fizičku stvarnost ali i moralni prostor, i do kraja priče se sve vraća u normalu.
Sve ovo naravno može biti sagledano i sa druge strane, sa one s koje ovo sve može nekome da ne odgovara. I to je takođe legitimno gledište.
* * * / * * * *
Hoće li The Machine doći u naše bioskope? Sniman je kod nas.
Sniman je kod nas, da, ali to ne utiče na distributere...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Marko Subotić i Almir Sečkanović snimili su IDEAL '68, televizijski dokumentarac koji tehnički ipak moramo smatrati filmom jer je prikazan u bioskopskoj sali, pored toga što ga i sami autori tako vide.
Otud, ova suštinski uspela televizijska emisija mora biti i sagledavana barem kao televizijski dokumentarac, i u tom pogledu nema se šta drugo reći sem da izgleda televizijski, sa tom razliku što simulira filmski pristup time što svoje protagoniste malo snima u njihovom ambijentu, u svakodnevici i dodaje im neku fizičku radnju.
U principu te intervencije su hvale vredne i čak su znakovite, naročito kada krenu na kraju da ispisuju svoj moto koji im evocira uspomenu na 1968.
Ono što takođe podseća na savremeni dokumentarni film jeste to što se ne rekonstruiše tačna hronologija i šta se dešavalo kog dana, i kog sata. Međutim, sama rekonstrukcija događaja, njegovog smisla u kontekstu evropskih i pre svega jugoslovenskih dešavanja, dosta je solidna, zanimljivo je što se pojavljuje i Latinka Perović koja baš ne može da zauzme poziciju koju je imala tada ali iskazuje skepsu prema dešavanjima.
Dok su Dragoljub Mićunović i Sonja Licht pre svega fokusirani na svedočenje sa najburnijeg protesta u SFRJ, Puhovski iz Zagreba dobro analizira stvari, kao i istoričar Klasić.
Na kraju, IDEAL '68 zbilja i nije puka televizijska emisija.
OUTLAW KING se bavi borbom za nezavisnu Škotsku u Srednjem veku, delimično se preklapajući sa Gibsonovim BRAVEHEARTom, sa kojim deli i svog glavnog junaka Roberta the Brucea koji je tamo bio sporedni lik. U principu, uz sve Gibsonove istorijske proizvoljnosti, BRAVEHEART i dalje ostaje najbitniji film o ovim dešavanjima.
OUTLAW KING takođe nije previše istorijski verodostojan i u suštini želi da bude jedan zanimljiv film o viteškim pustolovinama Roberta the Brucea koji je odlučio da povrati svoje kraljevsko dostojanstvo i ipak istera Engleze. Nema ovde neke duboke političke analize. Nema čak ni neke duboke razrade prilično osetljivih životnih okolnosti koje su nastupile kada su Robertu otete druga žena i prva ćerka, ali film nudi jedan dosta solidan hardver na ovu temu.
Završna bitka je impresivno izvedena, a i ostale su veoma solide. Chris Pine kao Robert je odličan, i uzima protagonizam kao jedan aktivni junak, praktično osnovni činilac ne samo u donošenju odluka nego i u fizičkoj egzekuciji planova. Aaron Taylor-Johnson je zanimljiv kao Douglas, velikaš čije je prezime bilo prokaženo od Edwarda I, dok su svi ostali solidni, ali nemaju priliku da jače razviju karaktere. Edward II je recimo prikazan bajazitovski, bez onih karakteristika koje su ga činile kod Marlowea i Jarmana.
Fotografija Barry Ackroyda je drugačija od svega što je inače radio. Nema ovde sirovosti sa ramena, mnogo više se prave kadar-sekvence gde god može. Ovde Ackroyd pokušava da bude što "čistiji" i konvencionalniji i u tome uspeva.
David Mackenzie je rediteljski mogao biti sigurniji, pre svega u zamisli šta zapravo pravi, ali ovde je ipak fokusiraniji nego u HELL OR HIGH WATER.
U zavisnosti od toga koliko vas ova tema zanima, koliko su vam važne istorijske činjenice, kakvu priču očekujete od ovoga u 21. veku, utisak filma varira od * * do * * *.
Kurtis David Harder potpisuje precenjeni triler INFLUENCER koji se kreće formatom "lonely white female" mustre s početka devedesetih u priči o mladoj influenserki koja odlazi na Tajland i tamo nailazi na psihopatkinju mračnih namera, koja i pošto je ukloni nastavlja uz pomoć AI i deep fakea da ostavlja utisak njenog daljeg života i rata kako bi je finansijski skroz iskoristila i posle smrti.
I taj novi motiv iskorišćen je kao detalj, i nesporno je zanimljiv, ali fundamentalno on nema bitnu ulogu u filmu. Priča je i dalje konvencionalna. I dalje su to ljudi koji se međusobno lažu kada dođe do situacije da će zločin biti otkriven itd.
Harder se bavi novim tehnologijama i novom kulturom, ali njegov film živi i umire upravo na nivou vrlo starinske konstrukcije i izvedbe trilera baziranog na karakterima. I nažalost na tom planu je prosto oskudan, a ono što je u njemu dobro niti je novo niti je besprekorno izvedeno.
Harder je imao na raspolaganju nekoliko kvalitetnih elemenata, pre svega harizmatičnu glumicu u ulozi psihopate, odlične tajlandske lokacije i ambijente, i milje u kom se sve zbiva, ali nije od toga izgradio vrednu celinu.
* * / * * * *
Lawrence David Foldes je snimio film YOUNG WARRIORS kao neformalni nastavak svog producentskog ostvarenja MALIBU HIGH. U ovom filmu junaci iz narečene škole posle mature odlaze na koledž i kada sestra jednog od njih biva silovana oni svoj fray boy život zamenjuju životom noćnih osvetnika koji preko dana na časovima problematizuju pitanje pravde u društvu.
Film zvuči suludo kad se prepričava, znam, ali takav je i kad se gleda. Naime, ovo je film koji kreće kao frat komedija, onda se pretvara u tvrd exploitation koji usput traži i neku vrstu socijalne dimenzije. Producirali su ga Golan i Globus te ako znamo šta oni žele, to jesu i dobili, ovo jeste između ostalog i vigilante film a to je format s kojim su oni dobro prolazili, setimo se DEATH WISHa, međutim nesporna je namera i da bude nešto više od toga.
Direktor fotografije je legendarni Landisov saradnik i veteran porno industrije Mac Ahlberg, montažer je Ted Nicolau, a poseban kuriozitet je da je za Foldesa film izgleda delimično ili u celosti režirao nepotpisani Deran Sarafian - danas doajen američke televizije, ali početkom devedesetih je on bio stasao u zanimljivog B-autora. Ovaj film iz 1983. je njegov baš rani rad kad je on lično bio u tvrdoj low budget fazi kao klinac - mada sam film nije snimljen potpuno bez ičega.
Ernest Borgnine i Richard Roundtree su potpisani kao zvezde ali su sporednjaci, igraju oca silovane devojke i njegovog partnera, obojica detektivi, i nemaju znatniju ulogu u priči ili zapaženo prisustvo na ekranu.
Ova žanrovska mešavina ne funkcioniše niti je bilo koji od žanrovskih segmenata dobro izveden. Ipak, ko izučava vigilante film, svakako baš zbog te mešavine, iako neuspele, treba da ga vidi.
* 1/2 / * * * *
Roger Ross Williams i Brooklyn Sudano snimili su vrlo upečatljiv dokumentarni film o Donni Summer za HBO pod naslovom LOVE TO LOVE YOU, DONNA SUMMER iskoristivši pristup do sada neviđenoj arhivi i gradeći vizuelni aspekt filma isključivo na bazi tog materijala.
Naime, pored svih mogućih arhivskih materijala koji postoje o Donni Summer a nastali su u sklopu njenog zvezdanog uspona i karijere, ona je kupila kameru relativno rano u svom životu i jako puno se snimala sa porodicom i prijateljima, tako da je i puno tog materijala našlo svoje mesto u filmu.
LOVE TO LOVE YOU, DONNA SUMMER u zvučnoj slici ima naravno njenu muziku, ali i ispovesti kako njene tako i njene porodice i važnih ličnosti iz njenog života.
Njen naizgled gladak put kroz svet muzike podstaknut uspehom u vreme disko groznice, zapravo je mnogo komplikovaniji, kreće iz Bostona - grada negostoljubivog za crnce, preko Nemačke gde nastupa u lokalnoj postavci KOSE, potom peva šlagera i upoznaje Giorgio Morodera, i potom preko Neila Bogarta i etikete Casablanca koji je afirmišu u Americi i dovode nazad u domovinu da zauzme jedno od najviših mesta u panteonu pop muzike.
Njen život ima sve predispozicije jedne priče o putu do zvezda kroz trnje ali i neke bizarne zaokrete kao što je okretanje religiji kojim je odbila ogroman deo svoje fanbaze koju su činili homoseksualci.
Film je nenametljiv u pogledu izlaganja hronologije i činjenica, ali je na kraju koherentan i referentan. Međutim, impresivan je u svojoj vizuelnosti jer ova arhiva zaista uspeva da nam pomogne da prodremo negde do same Donne Summer i razumemo bolje ono što je osećala i što je pokretala. Malo koji film uspeo je da tako vizuelno potkrepi ono što bi inače neko izneo samo kao utisak.
Brooklyn Sudano je Donnina kćerka, dakle film ima tu porodičnu dimenziju, i oblikovan je sa idejom iskupljenja. To mu daje dozu subjektivnosi, ali ne umanjuje efekat onoga što u njemu zaista funkcioniše.
* * * 1/2 / * * * *
Pošto je Weeknd ove nedelje debitovao kao jedan od kreatora serije THE IDOL, vreme je da se malo osvrnemo na filmove koje su režirali muzičari a propustio sam ih do sada.
Zainteresovala me je dosta bogata filmografija nu metal muzičara. Krenuo sam od jednog od najdražih - Josepha Hahna. On je snimio film MALL po romanu Erica Bogosiana, poznatog glumca, pisca i performera, a u produkciji Vincenta D'Onfria koji u filmu i glumi.
Dakle, zanimljiv je taj spoj, s jedne strane tu je Joe Hahn kao jedan nu metal stvaralac, a s druge D'Onofrio i Bogosian koji su stara škola nezavisnog filma, alternative itd.
Film koji je snimio ima jedan indie senzibilitet i društveni pesimizam iz asortimana AMERICAN BEAUTY, ali izveden trehnikom visoke estetizacije kakvu smo viđali baš u video klipovima. E sad, u scenariju nema mnogo kvaliteta a ni u produkciji nema mnogo novca da bi se na bilo kom od ta dva fronta Hahn nešto istakao.
U suštini, priča je jedan garden variety angst, sličan onome o čemu Linkin peva, samo što ovde to nije ideativno već smešteno u milje relativno konkretne američke provincije. Struktura je osvežavajuće jednostavna ali sam zaplet je mlak, nema snažne drame. U vizuelnom pogledu, Hahn ima u par scena zanimljiva rešenja, u jednom čak veoma dobro, i to je donekle uspeliji deo, ali bez probijanja očekivanja.
Noseću ulogu igra Cameron Monaghan, sjajan mladi glumac i standardno je dobar. Gina Gershon je takođe u formi. D'Onofrio i Stormare međutim ne donose dovoljno.
Da je ovaj film radio neki filmadžija, ostao bi relativno nezapažen. Međutim, pošto ga je snimio poznati muzičar, privukao je pažnju kojoj nije dorastao jer se automatski očekivalo da on ima puno toga da pruži i kaže, a to se nije desilo. Rezultat je možda i brutalnija recepcija od zaslužene.
* * / * * * *
BLUE RIDGE režirao je inače snimatelj Brent Christy. Nominalno ovo je film ali ima i estetiku i rešenja televizijskog filma.
U njemu Johnathon Schaech igra šerifa u malom mestu i istražuje ubistvo bogate investitorke. Njegovu suprugu igra Sarah Lancaster, veteranka iz raznih serija, možda nama najbolje poznata iz serije CHUCK, a jednu od sporednih rola igra Graham Greene, Indijanac specijalizovan za te role. Ova podela je jača od one koja je sporedna što pokazuje da je ovo jezgro ipak pravljeno sa nadom da se iz BLUE RIDGE možda mogao izroditi neki serijal detektivskih TV filmova.
Sam film je solidan za neki TV nivo starog vremena. Ali za neke savremene okvire i dane Peak TVa u domenu TV filma, to je nedovoljno, a network TV film je sve manje prisutan - gotovo ne postoji. Da postoji, našao bi svoje mesto na nekoj od tradicionalnih mreža. I ne više od toga.
Tina Satter snimila je verbatim dramu REALITY što je u tradiciji HBOa koji je to radio u više navrata u prošlosti. Ovog puta Sydney Sweeney nudi star power u ulozi Reality Winner, izdajnice ili uzbunjivačice ili možda naprosto ideološki zadojene aktivistkinje. Ovde je verbatim efekat manje u podacima kao takvim, čak su neki elementi redacted, već u toj jednoj banalnosti svakodnevice u kojoj Reality Winner biva privedena, u jednom običnom danu gde je presreću, temeljno ispituju, i odlučuju šta će raditi sa psom ako budu morali da je odvedu.
Verbatim drama je uvek osetljiva forma jer u sebi nosi istinu, nosi zaista ono što su ljudi u nekoj situaciji rekli ali diskurs gubi prostor da se sagradi šira slika. Meni je ovo samo privođenje i to ispitivanje u verbatim formi bilo zanimljivo zbog tog upliva policijske procedure u nešto što je banalna svakodnevica. I naravno zanimljiva je ta psihološka dimenzija kako je agenti lome i kako ona popušta.
Međutim, ono što ne dobijamo jeste odgovor na pitanje da li je Reality zapravo bila prepoznata kao potencijalna uzbunjivaćica i prosto podmetnuta da preda NSA pretpostavke javnosti. To je pitanje koje se u međuvremenu otvorilo jer je ono što je odala itekako zvanično bilo na liniji permanentne iliti duboke države i vrlo brzo, bukvalno dva dana posle njenog hapšenja, postalo deo zvaničnog govora.
To ovaj film suštinski ne uspeva da obuhvati.
Tina Satter nudi neka zanimljiva rešenja. Ubacuje arhivske detalje u igranu strukturu i na njima je Reality zaista prisutna, nije fejkovala fotografije i snimke sa Sweeney.
Ali, mnogo zanimljivija rešenja redacted delova smo videli u seriji MAID nego ovde.
No, u verbatim drami ključ i nisu trikovi već ono što dobijamo kad ekranizujemo stenogram. Svako dobija nešto drugo, pa je i utisak u rasponu od * * do * * *.
NUCLEAR NOW Olivera Stonea je specifična zverka među savremenim dokumentarnim filmovima.
S jedne strane on je po svom izrazu prilično moderan, Stone ga gradi prevashovno iz arhive sa vrlo malo talking headsa a i oni su prisutni samo onda kada je prosto bilo šta drugo nelogično. Opet, sam montažni postupak je old school u pogledu sovjetske škole građenje smisla iz materijala i postiže izuzetnu propulzivnost i energiju u izlaganju. Tonski, verbalni deo vodi Oliver Stone kao narator, kako iz voiceovera tako i u samim scenama na lokacijama gde obilazi objekte i ljude. U tom pogledu Oliver Stone ne samo da je autor već je i izražajno sredstvo i podjednako je efektan i kao autor i kao interpretator vlastite vizije. Stigle su ga godine ali je snažan i harizmatičan.
S druge strane, Oliver Stone je zauzeo stav i on snima jedan pokušaj da nas ubedi u nešto. Kao i kod atentata na JFK, on ovde ima jednu krajnje racionalnu ali u savremenoj kulturi radikalnu tezu - da je budućnost energetike zapravo nuklearna, i da to nije više pitanje odluke već je neizbežno.
Kod Stonea uvek ima i doza trilera, ovde je na delu zavera petro-bilijardera, "sedam sestara" u kasnijoj saradnji sa Gazpromom koje su prvo opstruirale nuklearke a zatim nalazile razne načine da promovišu svoje proizvode sve do prirodnog gasa koji se proglašava za ekološko rešenje iako ima i ugljendioksidno i metansko zagađenje.
U tom ubeđenju, Stone nam izlaže svoj stav. Film nije u tom smislu ni trunku prikriven - on je otvoreno zastupanje povratka nuklearne energetike na globalnu scenu.
Kao takav film će naravno stvarati polarizaciju. Kao neko ko je odrastao okružen ETFovcima koji veruju u nuklearnu energiju, nisam bio previše šokiran argumentacijom, ali verujem da bi većini građana, ovaj film mogao da zaliči na neku bizarnu propagandu poteklu iz neke manjine neobičnih ljudi.
U tom smislu, snaga Stoneovog ubeđenja je tu, ali ovo nije JFK gde smo preko njega otkrivali osnovne pojmove. Ovog puta znamo mnogo više i osećamo veći otpor prema idejama koje žustro zastupa.
Otud, samo Stone je u stanju da snimi film koji nešto afirmiše i završava se optimističkom slikom sveta oko kog ćemo se i dalje raspravljati.
* * * / * * * *
Timo Vuorensola, finski improvizator koji je stekao svetsku slavu sa serijalom IRON SKY snimio je za ovogodišnju ponudu film 97 MINUTES, svojevrsni DTV rip-off EXECUTIVE DECISIONa.
U glavnoj ulozi agenta u avionu je Jonathan Rhys Meyers koji je posle svojih holivudskih dana krenuo da nemilice prži DTV i moram priznati da se dosta trudi i donosi neku kinky energiju svojim likovima. On izgleda kao dekadentni aristokrata, daje junacima jednu nejasnu dimenziju da li su heroji ili negativci, i predstavlja jako pojačanje na ovoj sceni.
Direktora američke tajne službe u štabu igra Alec Baldwin, dakle statična rola na jednoj lokaciji, idealna za matorce da phone inuju za pare, i Alec je nažalost igra bez mnogo žara. Ali opet, u redu, on uvek ima neki nivo.
Ono što je glavno dešavanje, a to je avion, snimljeno je zanimljivo, ali sama radnja je manje-više repetitivna, nekako nema jakih posledica onoga što se desi, pa samim tim nema ni adekvatne tenzije. Vuorensola ovde radi u okvirima serioznog akcionog trilera u povišenom realizmu, dakle nema prostora za neka "blesava" rešenja kojima bi se izdvojio niti ima mnogo smisla za humor.
Ipak, ukupno uzev, ne mogu reći da je ovo loš DTV, mada je daleko od vrhunskog koji se približava bioskopskim dometima ili ih prevazilazi. Ovo je u suštini jedan hendikepirani triler, bez novca za bioskopski kalibar i bez ideje za neki jači high concept, i u tom prostoru relativno korektan.
Slavko Sobin i Davor Tomić, hrvatski glumci igraju pripadnike istočnoevropske bande i Sobin se očekivano izdvaja svojom harizmom.
* * / * * * *
Izlazak 97 MINUTESa me je podsetio da pogledam i JEEPERS CREEPERS: REBORN, film Tima Vuorensole kojim je ostvario svoj "američki" debi iako od početka on koketira sa filmovima na engleskom jeziku.
JEEPERS CREEPERS: REBORN je nastavak nekada perspektivne franšize koju je počeo kontroverzni Victor Salva i to u produkciji ni manje ni više nego Francisa Forda Coppole. Malo ko se danas seća nekoliko filmova koje je početkom dvehiljaditih producirao Coppola za MGM, JEEPERS CREEPERS je bio najuspešniji ali meni je lično najdraži bio PUMPKIN sa Christinom Ricci.
Nažalost, Timo kreće nekim zanimljivim putem kada smešta svoj film u vreme premijere novog filma o Creeperu, ali onda od te po-mo linije koja doduše ni ne započne ne bude ništa i sve se pretvori u nekoliko dugih, napornih, dosadnih i loše snimljenih ripper sekvenci.
Ono što je serijalu Timo dao jeste ime reditelja koje donekle nešto znači i aposlutno ništa više. Od serijala je dobio prvu meč loptu za potonuće u zaborav kom se ni Kitamura nije odupro na kraju.
Scott Beck i Bryan Woods pisali su A QUIET PLACE, jedan od najupečatljivijih cineplex-friendly horora prošle decenije. Logično, akcije su im skočile a oni su odlučili da se posvete režiji jer su to pokušavali bez značajnijeg uspeva i pre saradnje sa Krasinskim. Međutim, kada vidimo ono što su režirali, jasno je da je Krasinski izuzetno mnogo doprineo i kao reditelj i kao scenarista.
65 je bio prilično veliki promašaj u bioskopima. Međutim, da je snimljen za novac za koji je projektovan, ne bi bio takav promašaj. Očigledno se u nekom trenutku budžet oteo kontroli i otišao van onoga što su kapaciteti ovog filma na blagajnama. I to je nažalost evidentno i u hipotetičkom slučaju da su Beck i Woods autorski uspeli.
A nisu.
65 je film koji bi se mogao opisati kao PLANET OF THE JURASSICS. Praktično to je premisa PLANET OF THE APES, samo junak padne na planetu koja se nalazi u dobu dinosaurusa i praživotinja. I onda se on i jedna devojčica snalaze da nekako izvuku glavu i onda u tome na kraju uspeju.
Adam Driver je karakterni glumac koji se i ovde maksimalno trudi ali prosto nema nekog karaktera ili interakcije u kojoj ima šta da pruži. Nisam siguran koliko je koncept ovde uzbudljiv te ga je privukao. Meni nije, ali ono što je sasvim sigurno je da ovde nema dovoljno materijala.
Naravno kada veliki reptili jure ljude, ne može baš da nema uzbuđenja i gadnih stvorenja ali film je uprkos tome moram reći dosta spor i nedovoljno dinamičan.
A QUIET PLACE je mutirao u neki povod da se pravi filmski univerzum a to me ne raduje previše. Pa ipak, čak je i slabiji nastavak superioran u odnosu na ovaj rad. Otud, za sada Beck i Woods nisu ni dostigli a nekmoli prevazišli svoje ključno delo.
* * / * * * *
Pričalo se jedno vreme da će Apollon ipak na neodređeno odložiti premijeru filma HEROJ ULICE Romana Majetića jer je reč o ostvarenju koje ne može da isprati čak ni relativno skromne standarde ovog streaming servisa.
To je na neki način stvorilo famu oko tog "ozloglašenog" filma jer šta li je to Majetić snimio kada čak ni Apollon ne može da pusti u bioskope.
Majetića smatram značajnom ličnošću za razvoj regionalne televizije. On ne samo da je pravio najbolje sapunice u svoje vreme već je prvi prepoznao trend Peak TVa i pokušao da se u njega uključi snimivši tada zaista vrhunsku seriju UROTA. Ne znam kako je UROTA ostarila, ipak to je bilo davno, ali onomad ona je delovala zaista kao jedna od najozbiljnijih serija snimljenih na prostoru bivše SFRJ, solidan špijunski triler u kom su glumci iz sapunica pokazali neku novu dimenziju. Posle toga počeo je da radi navodno još ambiciozniju seriju koja nikada nije prikazana, pa u svoje vreme neprikazanu sapunicu u Srbiji i još jednu propalu u Hrvatskoj i onda je nestao.
Kad se Majetić ponovo vratio, bio je u lošoj formi i radio za Pink na slabim sapunicama CRVENI MESEC i JUGOSLOVENKA. Nažalost, on tu autorski nije bio ni blizu onog mahera, producentsko-scenarističkog mogula američkog kova. Tu je već zjapio ozbiljan jaz između savremene srpske televizije, pa čak i sapunica i njegovog dometa.
HEROJ ULICE dolazi kao potencijalno iskupljenje i pokazivanje tog edgy lica koje je hteo da istraži onomad kada je svojevoljno izašao iz sapunica želeći nešto više. Nažalost, dobili smo jednu salatu od scena, materijal koji samo činjenica da je montiran čini filmom i jedan od najgore snimljenih, glumljenih, napisanih i produciranih audiovizuelnih pokušaja koje sam gledao poslednjih godina.
Film je nemoguće prepričati jer ništa nije jasno. Podjednako je teško odrediti mu i žanr. Ipak, određeni napor dovodi do utiska da se recimo radi o nekom krimiću u širem smislu.
Nažalost, HEROJ ULICE je toliko užasan da se o njemu ni nema šta reći jer u mnogim segmentima ne dostiže ni elementarne standarde. Zaista je ideja da nikada ne izađe verovatno bila najčasniji ishod i za Apollon i za Majetića, da mu se sačuva još neka preostala trunka reputacije.
Međutim, Apollon nije imao milosti i film je pušten, mada ako pogledamo relativnu opskurnost u kojoj im tavore najbolji naslovi, teško da će ga iko videti i da će uticati na bilo šta.
Ciklus nu metal reditelja zaključujemo trećim filmom Freda Dursta THE FANATIC koji po mnogo čemu podseća na najslabiji film Tony Scotta THE FAN, pa i po naslovu.
Durstova prethodna dva filma ću živopisati kasnije.
Ovaj film je u vreme izlaska odbačen kao rutinski geezer teaser sa John Travoltom u glavnoj ulozi ali on to nije. Naime, THE FANATIC je po svojoj konstituciji zapravo indie film sa žanrovskim primesama, u kome John Travolta ne da ne pravi geezer teaser već igra punokrvnu i ambicioznu Award-bait glavnu ulogu.
Travolta igra blago mentalno poremećenog (mada ne mogu sad tačno naći definiciju koji je granični poremećaj u pitanju) fana jedne akcione zvezde koji posle glumčeve nestrpljive reakcije na jednom potpisivanju kreće da ga još progoni i to sve odlazi u smeru zločina.
Travolta u takvoj ulozi je po definiciji rizična zamisao, međutim, iako nije sjajan, nije ni loš i donosi čak neku začuđujuću dozu topline koja je meni u mnogim njegovim ulogama nedostajala. Istovremeno, u pojedinim fazama prenaglašava tikove i nezgrapnosti svog junaka ali se nikada ne pretvori u Nica Cagea.
Ne znam koliko je Travolta daleko pucao sa ovom ulogom. Teško mi je da poverujem da se nadao baš oskaru jer se to ne može očekivati za film Freda Dursta, ali odigrao je pristojno i ovo je nesporno jedan čestit posao.
Devon Sawa, nekada perspektivna teen zvezda, danas već onako taman koliko treba ocvali neverwas je takođe zapanjujuće dobar kao akcioni glumac iz raznih B-naslova kojim je Travolta opsednut. I za njega mogu reći da je u ovom filmu video mogućnost za neku vrstu indie reinvencije i nekog novog početka.
Sa ova dva motivisana glumca, Durst ima scenario koji je pravolinijski i ima jednu vrlinu koja je možda mana ovog filma. Naime, THE FANATIC je efikasno, jasno režiran film, sa elipsama koje drže tonus radnje i svim onim što čini jedan konvencionalan dobro izveden triler.
Moguće je da su Travolti i Sawi zafalili neki arty zahvati da bi publika shvatila da je ovo nešto ambicioznije nego što se čini.
THE FANATIC je film koji je sličan PAPARAZZIju sa Cole Hauserom, samo što je taj film bio prepun značenja i zbog Colea i zbog Mela. Ovde imamo Travoltu i Sawu koji su u pogledu imidža relativno toksični, slično je i sa Durstom, tako da i kad su snimili pristojan film, bačen je na DTV hrpu bez mnogo promišljanja.
THE FANATIC je pristojan film, ništa to nije posebno ali garden variety DTV svakako nije. Iako im nije uspelo, ovde su se svi maksimalno trudili i dogurali donekle. Nedovoljno ali čini mi se i nepravedno neprepoznato.
* * / * * * *
THE LONGSHOTS je prvi film Freda Dursta koji je stigao u američke bioskope iako je pre toga snimio svoj prvi film i prikazao ga na festivalu Tribeca.
THE LONGSHOTS je snimljen za Miramax i to je jedna rutinska studio sportska istinita priča sa malo humora i dosta topline. Krajnje bezlična, uprkos zanimljivoj podeli koju predvode Ice Cube i Keke Palmer.
Reč je o istinitoj priči o Jasmine Plummer, prvoj devojčici koja je igrala kao kvoterbek na omladinskom Pop Warner Super Bowlu, prethodno predvodeći svoju ekipu do finala. Nick Santora je pisao scenario za ovaj film i on će se kasnije u svojoj karijeri vratiti jednoj sličnoj istinitoj priči u filmu SAFETY.
Nažalost, Santora apsolutno ništa u ovoj priči ne uspeva da pronađe. U njoj postoji pola sata ekspozicije koja je jalova, onda krene junakinja da se bavi američkim fudbalom, i tu stvari postanu vizuelno dinamičnije ali opet bez drame. U priči se ne izdvoji nijedan njen saigrač, tu su samo ujak i trener kao preostali likovi i pomalo majka.
Zanimljivo bi bilo da je film radikalno sveden na odnos između ujaka nekadašnjeg igrača i njegove sestričine koju sticajem okolnosti zainteresuje za američki fudbal. Ali ovde nepostojanje ostalih likova deluje kao neka bizarna nerazrađenost, neka lenjost, a bez njih nema ni prepreka, ni drame. Čak i one drame koje se zbivaju unutar junaka se reše nekim mlakim razgovorom.
Otud, THE LONGSHOTS nije ni blizu onoga što bi mogla biti neka ozbiljna studija žene u najmuževnijem od svih sportova i to na rukovodećem mestu napada jedne dečačke ekipe. U svetu u kome je već i crnac kao kvoterbek tema za debatu, ovu ekipu je s te pozicije predvodila crna devojčica. U filmu međutim to sve nije problem. Kad dvaput dobro baci loptu, svi je odmah usvoje kao da je oduvek bila tu.
Ako imamo sve ovo u vidu, fantastično je kako su Ice Cube i Keke Palmer nečemu tako ispraznom ipak dali gledljivost svojom harizmom a Durst im nije odmogao jednom akademskom sterilnom realizacijom iz TV filma u kojoj nije ništa postigao ali nije ni oko čega ni pogrešio.
* * / * * * *
Sam Hargrave je ponovo angažovan da režira a Joe Russo je sam radio skript. Ipak, rezultat je bitno slabiji od prvog filma.
U pogledu priče, pa i dizajna, EXTRACTIION je inferioran produkt.
Nije naravno ovo film koji se pratio zbog nekih impresivnih likova, sjajne priče i sl. Pravljen je da se gleda zbog Chrisa Hemswortha i zbog akcije, otud je ekipa iz MCU dovela Thora da glumi i svog glavnog kaskadera da režira.
Međutim, još u prvom filmu se osetilo da Hemsworth ipak želi da tu bude nešto više od puke akcije, da ima tu i nekog karaktera i neke "dubine" koja će se sticajem okolnosti ispoljiti kroz nasilje nad nekom sirotinjom.
Drugi deo je paradoksalan utoliko što pravi čitav niz grešaka. Prvo film se bazira oko dva krupna akciona set-piecea i to su delovi koji najviše zanimaju reditelja i to je skroz razumljivo. Međutim, nijedan od ta dva akciona set-piecea nije finalni i nije u klimaksu.
S druge strane, film ulazi u građenje rake-verzuma u kom se sada pojavljuju razni likovi iz života glavnog junaka plus se pojavljuju i neki mistifikovani negativci koji će tek kasnije zaigrati ulogu, i onda tu imamo dve loše i odbojne stvari - namerno i neskriveno građenje univerzuma koje samim tim nema payoff u samom filmu plus masu melodramskih i beskrajno naivnih i tupavih scena.
Hemsworth je već razgažen profesionalac i on sve ovo uredno radi, nema tu sad mnogo dilema i lutanja, posao se mora raditi i kad se pije i kad se ljubi i kad se puca, ali prosto ovo je film koji odlikuje franchise fatigue a da zapravo još i nije postao franchise u punom smislu, a postaće jer Netflix to sebi može da dozvoli.
Kada Rake ode u "penziju" koja izgleda isto kao ona Thorova kad se ugoji i živi u onoj nekoj kući - više se ni ne sećam u kom filmu - stvar postaje tragikomična, kao da su se upleli razni filmova koji se više ni ne mogu rasplesti.
Prvih 25 minuta nema akcije, pratimo da li će se Rake oporaviti od onoga što je delovalo kao pogibija u prvom filmu ali je sada samo jako teško ranjavanje. Postavlja se pitanje zašto se time bavimo 25 a ne 2,5 minuta kad smo ionako u trejleru videli da Hemsworth uredno baca ljude s voza, prilično krepak. Kad preživimo taj promašen uvod, kreće prva akciona scena, neprekinut kadar koji kreće noću i završava se danju, i traje 21 minut, i to je onako tehnička bravura ali za razliku od smislenih akrobacija tog tipa iz CHILDREN OF MEN i sličnih naslova ovde je to čista konstrukcija bez ičeg organskog u sebi i bez elegancije, izgleda kao neka situacija iz igre gde silom prilika kamera prati junaka jer je prosto to koncepcija pa nekad vidimo nešto lepo a nekad baš i ne, i to onda nije film već neka estetika igre, ali bez dramaturgije koja bi to ispratila.
Drugi krupan set-piece je bitka u Beču gde se negativci obučeni kao Čečeni u Bahmutu, bez ikakvog smisla i logike, i tu se očigledno ide na neku stripovsku estetiku gde jedan od pucača izgleda kao Russian iz Punishera i tako neke budalaštine se zbivaju.
Hargrave se naravno snalazi sa akcijom, i sve je to na nivou, ali sada zaista imamo problem prevelikog vremena utrošenog na likove i na univerzum a bez svrhe, što pritom dovodi do toga da i akcija slabije funkcioniše jer prave investicije u likove nema.
Gruzija izgleda kao iz nekog Avi Lernera u Bugarskoj, samo sa više para i više statista ali to je taj look.
Sve u svemu, EXTRACTION 2 pati od velikih grešaka, mnogo toga promašuje, ali u redu, ima tu nekog hardvera koji moramo poštovati i ima Hemsworth. Ipak, plašim se da ovo sve prerano kreće putem FAST AND THE FURIOUS.
* * / * * * *
CHEVALIER Stephena Williamsa je nažalost dosta gorak promašaj.
Ova istinita priča o potomku francuskog koloniste i robinje sa Gvadalupe koji je u pred-revolucionarnom Parizu uspeo da postane virtuoz na violini, kompozitor, šampion u mačevanju i vitez-miljenik na dvoru Marie Antoninette, pretvorena je u uvredljivo mlaku, stilski neopredeljenu bridgertonovsku limunadu koja se divi rasnoj ekskluzivnosti junaka dok se kao lingua franca koristi engleski, i ne uspeva da bude ništa iako želi malo da čačne Luhrmanna, ali ne sme dovoljno.
Film je mlak, događaji se nižu, niskog su tonusa, nisu naročito zanimljivi, glumci su bledi (no pun intended) a ni nemaju šta naročito da igraju jer su svi likovi jednodimenzionalni, kao u nekoj operi komponovanoj za dvor tog vremena, ali nažalost, ovo nije opera.
Ovo je film koji želi da ima moderan senzibilitet a jezivo je staromodan, želi da bude pripovedački zanimljiv a neshvatljivo je arhaičan, pa i naivan, želio da bude "bioskop", ali ne uspeva da u lepom Pragu dosegne glamur versajskih ambijenata i Pariza, jer - šta možemo, Prag je lep ali nije Pariz, da se ne lažemo.
Sve je bezveze i sve je fejk, svedeno je na nivo supernaivnog školskog programa a ni na tom nivou nije dobro jer ne uspeva dovoljno da isprati zanimljivosti iz života svog protagoniste.
* * / * * * *
Pre nekoliko godina, Christopher Abbott je snimio film PIERCING koji je na nekim konceptualnim nivoima sličan filmu SANCTUARY. Međutim, taj film nije bio dobar naprosto i srećom nije ga obeshrabrio da se iznova okuša u toj formi duo-drame i jednoj priči zatvorene situacije.
SANCTUARY ovog puta preko puta Abbotta postavlja Margaret Qualley koja je čarobna, i njih dvoje su već sami po sebi adut filma. Ni u PIERCINGu, Abbott nije bio okružen anonimnim i slabim glumicama ali Margaret Qualley je ipak s jedne strana bolja, a s druge ipak ima mnogo bolji scenario.
Micah Bloomberg je napisao jednočinku iz koje je izrastao film, i ovo je jedna teatralistička u pojedinim situacijama čak i psiho drama koja u trenutku razlaza sumira jedan trajan odnos koji se sada prekida.
U ovom konkretnom slučaju to je odnos između mladok poslovnog čoveka i domine koja posle godina zajedničkog rada dobija otkaz jer on sada prelazi u poslovnu ravan gde bi takva sklonost bila rizična. Međutim, ona ne želi da ode tek tako a njeni motivi su raznovrsni, nejasni su gledaocima, junaku, a delimično i njoj.
Tu se SANCTUARY iako nikada ne iskoračuje iz okvira duo drame u nekoliko ambijenata pretvara u jedan psihološki, motivski ali i psiho dramski rollercoaster čiji integritet drže glumci, u kom se razlažu motivi koji se kreću od klasnih, preko emotivnih, traumatskih, i sve to sa dozom ironije, i konačno sa obiljem role playa što svemu daje dodatnu razigranost među karakterima.
Wigon se maksimalno trudi da od ove duo drame napravi film sa velikim F, i u principu uspeva jednim delom jer prosto ima fotogenične glumce i film je najbolji u kinestetičkom pogledu kada nam se pogled utopi u njima. Međutim, suština filmičnosti ipak nije u pronalaženju inventivnih načina kako nešto snimiti već u tome kako manipulisati vremenom, i tu Wigon zapravo nema nijedno rešenje. Stoga, istovremeno je jasan njegov pokušaj da intervencijom kroz pomeranje našeg pogleda i estetizaciju napravi film, ali ipak nedovoljno funkcioniše u vremenskom aspektu dela da ga odmakne od teatra.
To kadriranje kojim se pripovedač nameće kao neko ko kontroliše priču, ne smeta, ali ostaje pitanje da li je i neki drugi koncept mogao da se primeni i da li bi se nešto dobilo. U svakom slučaju puna filmičnost se dostiže onda kada se vizuelna intervencija spoji sa intervencijom i vremenskom domenu. A to se ovde nije desilo.
SANCTUARY je jedan od onih filmova u kojima se jasno prepoznaju faze i deonice priče. Teško mi je da zamislim gledaoca kome je svaka podjednako draga. Isto tako, iako scenario ima dozu prepoznavanja motiva kojima se bavi, ostaje ipak u domenu konvencionalnog.
Međutim, u izvedbi Christophera Abbotta i Margaret Qualley, gradi se celina i likovi svoju rasparčanost kroz njih, a naročito nju koja je radikalnija u tom pogledu na papiru, uspevaju da očuvaju.
Otud, SANCTUARY ipak stoji kao solidan primer kamerne duo drame iako bih u odnosu na njega svakako uvek radije birao MALCOLM AND MARIE.
* * * / * * * *
Očekivao sam dosta od ovog filma koji je za Blumhouse snimila Roxanne Benjamin. U THERE'S SOMETHING WRONG WITH THE CHILDREN igraju Alisha Wainwright i Zach Gilford, izuzetna podela, i to je dobar početni osnov.
Međutim, uprkos tome što su u centralnim ulogama dva odlična i harizmatična glumca i još dvoje jako dobrih partnera kada film ne funkcioniše ni u dugom melodramskom uvodu a naročito se sve raspadne kada krene ripper segment.
U izvesnom smislu, ovaj film se može posmatrati kao priča o strahu od roditeljstva, ali to stanje nije baš najbolje iskazano kroz ovo ponašanje dece koja postanu ubice pod uticajem parazita ali i nečeg onostranog.
Kada neka potencijalna idejnost iscuri onda ceo melodramski uvod ne vredi mnogo, a kada likovi nemaju neko naročito utemeljenje jedino tehnički briljantna strava može da spase stvar.
Ni to se nije desilo.
Osim par dobrih glumaca koji lutaju kroz film, ovde nema šta da se vidi.
* 1/2 / * * * *
LOVE & OTHER DRUGS Edwarda Zwicka je ekranizacija knjige Jamieja Reidyja koju nisam čitao ali sam film je jedan zanimljiv žanrovski spoj društveno kritičke komedije, romantične komedije i ljubavne melodrame.
Taj spoj ne funkcioniše baš uvek savršeno jer su u ovom filmu i smešne scene dosta snažne, ima i verbalnog i fizičkog humora, isto važi i za melodramske i za neke mračnije, tragičnije tonove, sve je dato punom snagom, i ne može se reći da je salata od različitih scena, i stvari su u priličnoj meri integrisane. Mogao bih reći da je ta elegična dimenzija u formi rom coma svakako uzornije integrisana u Curtisovom ABOUT TIME, međutim ovde postoji element žanrovskog komentara.
Naime, LOVE & OTHER DRUGS je u osnovi romantična komedija, sticajem okolnosti smeštana u savršeno integrisanu društvenu kritiku, ali onda u njoj se razvija odnos koji ima elegičnu dimenziju.
Film govori o odnosu perspektivnog prodavca Pfizerovih lekova i mlade žene koja se nalazi u ranom stadijumu Parkinsonove bolesti i ne želi da ulazi u dublje odnose mimo seksa i povremenih druženja jer smatra da nikoga ne želi da optereti time da deli sudbinu sa njom.
Međutim, među njima se rađa ljubav i to dobija dramatične posledice.
Jake Gyllenhaal i Anne Hathaway su izvanredni u glavnim ulogama i prevazilaze žanr time što su telesno vrlo oslobođeni kao da snimaju neki indie ili art house film, i shvataju ga kao nešto više od rom coma pa on u velikoj meri baš zbog njih i jeste to što jeste.
LOVE & OTHER DRUGS je u raznim aspektima mogao biti skladniji, ali ovakav kakav je funkcioniše u onome što je najteže - donosi odličan odnos među likovima, humor i emocije. Svakako je forma, iako je Zwick veoma formalno angažovan u ovom filmu, mogla biti savršenija, ali rezultat je u osnovi postignut.
Ovo je film koji se izdvaja što mu je i bio cilj, a opet nesmetano stoji u kanonu studio romantične komedije.
* * * 1/2 / * * * *
Hmda, ovo zvuči jako primamljivo, pogotovo što ja mislim da je Džejk solidno divlja karta, budući Nic Cage ako ne bude imao sreće, i uvek volim da ga vidim kako radi nešto neočekivano.
Imaš ga na Netflixu još neko vreme sigurno...
Igor Lopatonok je ukrajinsko-ruski štićenik Olivera Stonea sa kojim je posle dva propagandna rada o dešavanjima u Ukrajini, snimio i hagiografski dokumentarni film i seriju o Nursultanu Nazarbajevu.
Ovde je Stone samo jedan od producenata i protagonista kao Nazarbajevljev sagovornik.
Međutim, kao i uvek kad je Stone umešan, stvari nisu tako jednostavne. QAZAQ: HISTORY OF THE GOLDEN MAN je intervju sa Nazarbajevim, bogato ispraćen arhivom. Nazarbajev je svestan moći filma. Svojevremeno je angažovao starog Bodrova i pokojnog Passera da snime film NOMAD sa Kunom Beckerom o mitsko-istorijskim korenima Kazahstana, potom je snažno reagovao kada je izašao BORAT i osvetlio ovu zemlju na potpuno drugi način. Otud ne čudi da je bio raspoložen da ga Stone ubroji među svoje sagovornike kao što su Castro, Chavez i konačno Putin.
Nazarbajev u ovom filmu iznosi svoju biografiju, svoje viđenje kazahtanske prošlosti, sadašnjosti i budućnosti, i uprkos tome što ovo nije film koji je "expose" situacije u Kazahstanu, teško je reći da "pametnom čoveku nije dosta" kada vidi čak i ovo što je Nazarbajevu reprezentativno.
Prosto on je radnik iz železare koji se učlanio u Partiju, zatekao na mestu kazahstanskog komunističkog rukovodioca kada se SSSR raspadao i prosto je preuzeo vlast. Potom slede izborima na kojima ima po 98 ili 95 posto glasova, izlazi na njih sam ili bez ozbiljnije opozicije, međutim on nema neku grćevitu potrebu za legitimacijom - on je prosto tu da vodi zemlju kao što je zadatak ostatka naroda da bude viđen, on je samouveren despot i tu nekih dilema nema. Ne mora film da ulazi do detalja u kršenja ljudskih prava i nepostojanje demokratije da bi se shvatilo da je to jedna dosta zaostala sredina i jedno slabo razvijeno društvo. "Presence of absence" radi ovde punom parom.
Međutim, isto tako, Nazarbajev već 30 godina uspeva da brodi između Rusije koja mu se sused i SAD koji ima interese u regionu, Kine koja mu se sused, i Islama koji je vera velike većine stanovnika. U tom pogledu, Nazarbajev je jedan vrlo funkcionalan despot i otprilike je bio na vlasti koliko i Tito. Stoga, ovde je sad samo pitanje ukusa da li ćemo ga gledati kao kultnu figuru ili kao pukog nemilosrdnog diktatora.
Stone se dobro zabavlja sa Nazarbajevim koji je prelakiran tamo gde ovi mladi naslednici misle da su namazani. Sve vreme govori na ruskom, mada evidentno zna engleski i priča sa puno šarma i šlifa. Vešto ubacuje slikovite anegdote u svoj narativ od kojih je najupečatljivija ona sa Arafatom i nuklearnim arsenalom.
U određenom smislu možemo postaviti pitanje da li je Stone od kultnih istorijskih figura kao što su Castro, Chavez ili Putin degradirao dotle da pravi čapras divan jednom Nazarbajevu. Ipak, kada pogledamo ovaj film rekao bih da Stone jeste istinski zaintrigiran Nazarbajevim jer on u stvari jeste bitan igrač, ali iz senke, što je verovatno i tajna njegovog uspeha i relativno spokojne vladavine sa retkim pobunama od kojih ga je poslednja i definitivno udaljila od vlasti. Stoga, nije Nazarbajev nimalo naivan lik, i dragocena je prilika da ga na ovaj način upoznamo.
QAZAQ je imao premijeru na filmskom festivalu u Rimu, iako ga prevashodno vidim kao televizijski materijal, sa tim kuriozitetom da bi verovatno češto mogao da se emituje i na kazahstanskoj televiziji.
* * 1/2 / * * * *
8 MILLION WAYS TO DIE je poslednji film Hala Ashbyja, po mnogo čemu zbilja nedostojan velikog autora. Ovu adaptaciju Lawrencea Blocka potpisali su Oliver Stone i žanrovski specijalista R. Lance Hill pod pseudonimom, a literatura pominje i intervencije Ashbyjevog kanonskog saradnika Roberta Townea.
Ipak, ovaj film sam gledao jako davno i skroz sam ga zaboravio tako da sad kad sam ga reprizirao imao sam osećaj da ga gledam po prvi put. Iskreno, bio sam sada iznenađen da sam nešto ovako loše uspeo da zaboravim jer je film praktično nezaboravno slab.
Ali, onda sam shvatio da je film zapravo pre svega loš u kontekstu uključenih ljudi, ne samo da ga je režirao Ashby i pisao Stone nego je slikao Burum, a to sve maltene ne vidimo.
Scenario je načelno krimić o policajcu pijancu koji upoznaje prostitutku za koju se veže i onda uđe u sukob sa njenim drugim muškarcem, narko dilerom. Policajca igra Jeff Bridges, dilera Andy Garcia, ali nažalost ni takvi profesionalci ne uspevaju da likovima daju neku celovitost i smisao i da povežu ovu papazjaniju u neku celinu.
Film je sa 110 minuta trajanja predug, sačinjen je od mase predugih i jalovih scena u kojima deluje kao da su glumci pokušavali da pronađu nešto zanimljivo a nisu uspeli a onda to niko nije izbacio u montaži.
Ashby je radio ovaj film pred kraj života, svakako nije bio u snazi da napravi nešto bolje, pa se i to mora uzeti u obzir, i prerano je otišao u 59 godina. Nažalost, ovaj film na surov način ispraća velikog reditelja, stvarajući utisak kao da on više nije ni mogao ništa da pruži.
YEAR OF THE DRAGON Michaela Cimina je ekranizacija romana poznatog pisca policijskog romana Roberta Daleya koju su adaptirali Oliver Stone i sam reditelj.
Ciminov krimić o policajcu vijetnamskom veteranu koji dolazi u njujoršku Kinesku četvrt i kreće da je očisti od organizovanog kriminala izveden je pompezno. Film je snimao Alex Thomson, čuveni britanski direktor fotografije i Njujork je sjajno rekonstruisan u studiju Dina De Laurentiisa što je naravno omogućilo da se snimaju razne stvari koje bi na ulicama teško bile izvedene, poput oružanih obračuna i sl.
U toj Ciminovoj pompeznosti, YEAR OF THE DRAGON odlazi u pravcu kiča jer se čini da je priča ipak dosta klasična postavka o policajcu koji se bori protiv mafije, naročito jednog mladog bosa u usponu. Cimino svemu daje dimenzije jedne kriminalne sage, ali zapravo reč je o drugačijoj zveri, priči o pojedincu u borbi sa korumpiranim sistemom, u jednom visokoestetizovanom žanrovskom ključu.
Otud, Cimino povremeno stvara utisak da u ovom filmu treba tražiti "nešto više" od onoga što zapravo dobijamo, ali opet s druge strane, ta blaga mutacija forme u odnosu na sadržaj je interesantna iako ne možemo reći da suštinski doprinosi dometu filma.
Ciminova inscenacija je energična kao u najboljim danima iako je ovo već doba posle HEAVEN'S GATE kada je on u neumitnom padu posle neverovatnog uspona sa DEER HUNTERom. I o tome svedoči i sam projekat. Dobio je da radi policijski film a on je snimio fresku što taj žanr tek delimično trpi.
Međutim, Stoneova i Ciminova adaptacija romana iako je sam film mogao biti reduciran u trajanja, zapravo je jasna i mišićava. Mickey Rourke u glavnoj ulozi je dovoljno dobar glumac da može da održi tonus nečeg što je "veće" od onoga što su mu realne dimenzije, i u filmu YEAR OF THE DRAGON se može uživati. Tih godina je Stone uradio par policijskih skriptova po romanima, i ovo je svakako uspelije od adaptacije Blocka u 8 MILLION WAYS TO DIE, a ovu vrstu krimića dignutog na nivo freske sa nešto drugačijim predznakom, izvešće sam Stone decenijama kasnije u filmu SAVAGES po romanu Dona Winslowa.
YEAR OF THE DRAGON je dobar film, i poslednja prilika kada je Cimino bio u blizini nekog značajnog dometa, iako u svoje vreme nije imao odjek ni približan onome što je autorova reputacija. Danas, ovaj film pored samog utiska koji ostavlja po sebi, ipak nosi u sebi zametak te ambicije koja će na kraju ovog autora skupo koštati.
Međutim, fenomen "prenaduvanog" policijskog filma velikog autora nije nov, setimo se da je kasnije i Scorsese snimio DEPARTED a da je Lumet po pomenutom Daleyu snimio TROČASOVNU ekranizaciju PRINCE OF THE CITY. Dakle, ideja freske jeste jedan od pristupa kako velika imena prevazilaze okvire žanra u kom caruju stominutne priče o policajcima i lopovima.
* * * / * * * *
MAN TROUBLE je bio pretposlednja saradnja Boba Rafelsona sa Jackom Nicholsonom i ovog puta okružio ga je mlađim glumicama kao što su Ellen Barkin i Beverly D'Angelo. Međutim, ova krimi komedija spada u red najslabijih filmova koje je Nicholson u bogatoj karijeri snimio a nema razloga da ne kažemo da ovo možda čak i najgori njegov film uključujući rana dela snimljena uz pomoć štapa i kanapa.
Film izgleda grozno, nema nikakav ritam, likovi histerično lutaju u kadru u priči, dijalogu i radnji operisanih od humora i intrige i sve je naprosto užasno.
Na svu sreću, Nicholson i Rafelson će svoju saradnju privesti kraju rutinskim ali ipak dobrim poznim učesnikom 90s neo noir ciklusa BLOOD AND WINE i časno se oprostiti kao tim, iako Rafelson nije dorastao onom potencijalu koji je onoliko obećavao na počecima i ostavio dubok uticaj širom sveta, a naročito recimo u SFRJ.
Bokserski film je retka forma koja dobro podnosi klišee, čak vapi za njima, i SOUTHPAW Antoine Fuque je retko ostvarenje ovog reditelja posle prvih nekoliko, a naročito posle TRAINING DAYa koji nije samo prazna ljuštura žanrovskog filma već zapravo solidno izveden klasicistički bokserski film izveden sa punim ubeđenjem.
Ovde imamo budžet od 30 miliona dolara koji deluje veće jer u filmu igraju skoro pa isključivo zvezde, scenario Kurta Suttera kog znamo po seriji SONS OF ANARCHY u kojoj je sjajno integrisao mačizam u čistom obliku, ritualizovanu sredinu i jak melodramski eksces ali je isto tako brzo potonuo u jednoličnost. U formi filma, međutim, Sutter plasira par iznenađujućih zahvata, ne nužno superiornih, ali sve ono što nije iznenađenje ponuđeno je kao materijal pun ubeđenja, a ekipa koju čine Jake Gyllenhaal, Rachel McAdams, Forest Whitaker i Naomie Harris to bez mnogo muke pretvara iz klišea u arhetip.
Rachel McAdams igra u prvih pola sata filma. Ona igra odanu suprugu glavnog junaka koja nastrada u slučajnom opaljenju prilikom čarke obezbeđenja dvojice boksera. Međutim, ona je savršeno ispunila svoj zadatak ne samo jer njena smrt čini traumatsko jezgro dalje priče već i zato što nestanak njenog lika izmiče tlo pod nogama junaka, a ona je sve to što treba ubedljivo izgradila.
Jake Gyllenhaal je uradio sve ono što bi se očekivalo od jednog De Niro-manira iz RAGING BULLa, prisustvujemo i fizičkoj i psihološkoj transformaciji, igra mladog čoveka a već i fizičkog i mentalnog invalida koji mora da postane odrastao čovek te da preuzme ulogu jedinog roditelja. I naravno, njegova uloga je dovoljno snažna da objedini sve što se dešava u filmu, čak i kada je ono što junaci prihvate da urade manje logično, i više melodramski usmereno.
Forest Whitaker igra trenera-gurua koji izvodi Gyllenhaala na pravi put, mudro igrajući u onom prostoru gde je siguran i u kom ga poznajemo jer je u ovoj priči Jake zadužen da se transformiše.
Mauro Fiore u Fuqua filmu daje dobrodošao grungy look, a u scenama boksa uvode rešenja u kojima se manje insistira na slow motionu a više na brzini koju nosi boks. I to je relativno sitna formalna inovacija. Međutim, boks u dramaturškom pogledu ima istu funkciju kao i uvek.
Fuqua je tehnički osposbljen reditelj i prijalo mu je što se ovde odmakao od zahteva visokog mejnstrima, i pomalo imitirajući indie film u nekim detaljima snimio je zapravo interesantan i svež mejnstrim.
* * * / * * * *
Valjaće ovo da se pogleda.
Obavezno. Ja sam jako voleo Fuquu i onda kad nije postao reditelj kakav sam mislio da će biti razvio sam jak grudge ali ovo je baš dobro, onako kliše, treš, s punim ubeđenjem.
Sent from my iPhone using Tapatalk
SHEROES Jordana Gertnera je nova vrsta DTV filma oslonjena na jednu staru formu DTV filma a suština je sledeća - ranije se smatralo da je DTV forma gde se prodaje ime a ne kvalitet, dočim je ovo sada prodaja imena i ničega drugog.
E sad koja se imena ovde prodaju je vrlo diskutabilo ali hajde da kažemo da meni nešto znače Sasha Luss, iz Bessonovog promašaja - ali korektnog filma ANNA - i budući Hellboy iz ekranizacije koju sad snima Brian Taylor. Međutim, nekom drugom mogu značiti neka druga imena.
Gertner je ozbiljna faca u produkciji ozbiljnih indie filmova, naslova kao što su SPRING BREAKERS ili VIRGIN SUICIDES, dakle on nije tip koji je stasao uz skute Avija Lernera, a ovde po prvi put i piše i režira. I SHEROES je do te mere jedno veliko ništa da mi deluje kao da je Gertner - koji bi morao znati bolje - baš tako i pisao, kao jedno ništa da bi ga što jednostavnije i jeftinije snimio i pustio na streaming.
Tehničku egzekuciju obavio je Kaos, Tajlanđanin kog pamtimo kao potpisnika jednog od najgorih filmova koje je Warner ikada pustio ECKS VS SEVER. Kaos se vratio kući i uspostavio neki pipeline ovakvih produkcija, i to je sve jako bedno u izgledu i produkcionom dometu.
Ono što je bizarno je što sve loše u ovom filmu deluje kao produkt namernog nemara jer je jako teško snimiti film u kom autor ne pokaže ama baš nijedno interesovanje ili veštinu.
Sebastian Lelio je posle osvajanja "oskara" za strani film snimio film DISOBEDIENCE po romanu Naomi Alderman sa Rachel Weisz i Rachel McAdams u glavnim ulogama.
Kao i UNA MUJER FANTASTICA i ovo je priča smeštena u queer milje, ali nije toliko radikalna. Postavka je veoma jednostavna. Imamo dve ženske zvezde u priči o "zabludeloj kćeri" koja se vraća u svoju ortodoksnu jevrejsku zajednicu u Britaniji i obnavlja nekadašnju lezbejsku vezu sa starom ljubavlju koja se u međuvremenu udala za mladog perspektivnog rabina.
Film je smešten u sadašnje vreme i u nekoliko segmenata priče donosi svežinu u ovo zapravo jednostavnu priču o zabranjenoj ljubavi i ličnim izborima koji nose mogućnost oslobođenja ali i rizike.
U tom smislu, kako sredina suštinski više nije i ne može da bude represivna, tako je i prikaz konzervativne verske zajednice interesantan jer je u suštini ambivalentan i bez tipične melodramske opredeljenosti i predznaka koji bi se očekivao.
Lelio je snimio u suštini jednostavan film, u svakom pogledu podignut angažovanjem velikih zvezda, što je povisilo i očekivanja. Međutim, on njima bez teškoće uspeva i da doraste.
* * * / * * * *
CONFIDENTIAL INFORMANT Michaela Oblowitza je nažalost nastao metodom krpljenja što je šteta jer je čak i ovakav bio nadomak jednog tarantinovskog Grindhouse štimunga ali mu je to zamalo izmaklo.
Naime, CONFIDENTIAL INFORMANT možda svesno možda nesvesno izgleda kao slabo očuvani i nekako skrpljeni VHS Rip nekog opskurnog straight to VHS krimića iz devedesetih.
Prvo, smešten je u 1995. bez nekog jasnijeg razloga ali u redu, to je zanimljiv detalj koji doprinosi tom efektu falsifikata.
Zatim, film je sniman negde u Novom Meksiku a to glumi Njujork, što je zaista sjajan Grindhouse momenat sa sve korišćenjem stock footagea koji deluje ubačen kao sekirom, a isto važi i za neke reminiscencije na Zalivski rat koje su isto jezivo insertirane na početku filma bez ikakvog naročitog razloga.
Film donosi reunion Mela Gibsona i Nicka Stahla kog je maestro režirao u svom rediteljskom debiju MAN WITHOUT A FACE i sad je Nick veća ruina nego Mel, i u stvarnosti i u filmu, što je apsurdno, plus metafilmsku dimenziju dodatno razrađuje podela uloga gde je Mel mentor Nicku.
Nick Stahl i Dominic Purcell igraju detektive partnere koji se vucaraju po njujorškim ulicama i čiste ih od kriminalaca. Kada jedan od njih shvati da je smrtno bolestan i da svojoj porodici neće ostaviti ništa, odlučuje da namerno pogine na zadatku kako bi familija dobila osiguranje. To namerava da izvede tako što će ga u zamenu za neke prljave pare ubiti džanki koji umire od AIDSa i želi da obezbedi svoju porodicu.
Mada je javno-privatno partnerstvo uspostavljeno, stvari polaze po zlu i preživeli detektiv završava u istrazi.
Purcell je glumac lišen ekspresivnih mogućnosti. On u ulozi pandura na umoru koji smišlja ovu kombinaciju je ozbiljan promašaj. Stahl je solidan glumac, i dobra je faca ali prosto iako ga je život žestoko patinirao nije mu dodao na šarmu. On igra propalog čoveka ali ipak poželjno je da propalog junaka ne igra propao glumac a ovde to nije izbegnuto.
Mel Gibson se pojavljuje u dve i po kancelarije i jednom na ulici. Deluje da je spičio celu ulogu za par snimajućih dana ali ga u filmu ima dosta, i očekivano, gde god se pojavi, dešava se kinematografija. Uloga je bitna za zaplet, ima najbolje replike, najbolje je igrana, i logično zbog nje vredi videti film.
Ako vas ne pali ideja novosnimljenog falsifikata izgubljenog straight to VHS akcijaša iz devedesetih, nema potrebe da gledate ovaj poluneispravni krpež. Međutim, ako vas zanima Mel u bilo kojoj formi, dobićete sasvim solidnu dozu.
* 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 01-07-2023, 16:56:50
Ako vas ne pali ideja novosnimljenog falsifikata izgubljenog straight to VHS akcijaša iz devedesetih ONDA STE MONSTRUM
Ispravljeno!!!
Reprizirao sam MEAN GIRLS s nemilim povodom. Hteo sam da se - iz nažalost svima poznatih razloga - podsetim kako je u tom filmu tretiran detalj spiska učenika koji prave naslovne junakinje.
Sam film će iduće godine slaviti dvadesetu godišnjicu i moram priznati da je odoleo zubu vremena. Danas je to jedan ozbiljan "Who's Who" poznatih holivudskih diva, sa dozom ironije - glavna junakinja Lindsey Lohan potonula je u opskurnost tabloida, alkoholizma itd. a tada je bila glavna zvezda dok su joj danas slavnije koleginice pružale podršku.
Scenario Tine Fey je duhovit, bistar i anarhičniji od onoga što je tada bio standard u mejnstrimu. Isto važi i za režiju Marka Watersa koja je raskošna, ekspresivna ali u suštini ipak vrlo disciplinovana i čini MEAN GIRLS jednim veoma zategnutim filmom bez viškova, sa dovoljno snage da ponovo prođe kroz sve tipske situacije omladinskog filma, i doprinese nečim svojim.
Film je naravno u odnosu na današnje okolnosti blago anahron. Njegov humor bi u mnogim aspektima danas verovatno bio politički nekorektan a tada je bio progresivan, ali to je samo znak koliko se društvene okolnosti menjaju. Međutim, film je u izrazu i dalje dovoljno svež i nije prevaziđen, što znači da se film menja sporije od društva poslednjih par decenija.
* * * 1/2 / * * * *
PEŠČANE PLAŽE MARSA nastale su po pozorišnoj drami Andrije Lakića koju je sam autor adaptirao u filmski scenario. U režiji Petra Pešuta, ovo je trebalo da postane film koji ja po koncepciji inače volim, a to je žanrovski prepoznatljiva priča vezana za lokalni milje često maksimalno udaljen od bilo koje holivudske konvencije koja u nekom trenutku preraste u nekonvencionalni SF ili horor.
Edgar Wright i Nacho Vigalondo su izgradili karijere na takvim filmovima ali nažalost PEŠČANE PLAŽE MARSA nikada ne uspeju da izvrše uspešnu tranziciju iz veoma skromno realizovane inscenacije drame u kojoj se posetioci jedne igraonice deru jedni na druge, drobeći o opštim mestima iz krajaškog i blejačkog života, tako da nešto što deluje kao silazak neke onostrane sile na Zemlju oko polovine flma ne uspeva da umnogome promeni ni utisak ni tonus onoga što gledamo.
Glumačka podela je zahvaljujući tekstu apsolutno lišena harizme. Imao sam velike teškoće da diferenciram likove iako jesu pisani tako da se razlikuju što je verujem najviše problem režije, a u vizuelnom pogledu, uprkos pokušaju monohromatske fotografije agresivnijeg pristupa ne dobija se ništa.
Žao mi je što na čest vapaj da bi Apollon trebalo da bude prostor za mlade autore da pokažu šta znaju, odgovor bude ovako nešto. Naročito mi je žao što je ovo ekipa sa Fakulteta dramskih umetnosti, iako je hardver iz Šuljagićeve novosadske proizvodne linije Apollona koja za sad ništa naročito nije uspela da proizvede, ali je u pogledu promašaja pomerila granice. Ovo ostaje negde pri sredini tog dometa, jednim delom što nekih radikalnih pokušaja - uprkos konceptu - paradoksalno i nema.
Šteta.
Posle savršenstva postignutog u remek-delu SPIES IN DISGUISE, Nick Bruno & Troy Quane vraćaju se trijumfalnim odjekom odličnog animiranog filma NIMONA, napravljenog za Netflix koji ga je uzeo u turnaroundu posle Disneyeve akvizicije Foxa.
Ono što je kao domet postojalo u SPIES IN DISGUISE a kritika nije baš u potpunosti proslavila, ovde je prepoznato kao domet, verovatno zbog toga što je NIMONA zaista do lakata, a možda i do ramena umočena u LGBTQ+ afirmaciju.
Ja kao gledalac nemam problem sa tim, ali iskreno ne bih baš ovaj film pustio deci, zato što - paradoksalno - najmanji problem predstavlja ono što je osnovni queer adut i smisao filma - ali ima nekih sporednih elemenata seksualizacije koje vidim kao problematične.
Naime, osnovni queer element u tumačenju Stevensonovog ili Stevensonkinog stripa jeste sam lik Nimone, čudovišta koje uzima razna obličja među kojima su neka muška a neka ženska. I to je element bajke koji je inherentno queer i koji bi deci sasvim sigurno bio interesantan, pa sad ako neko dete u tome prepozna nešto za sebe, lepo. Međutim, onda imamo glavnog junaka koji je naprosto i najstrejtaškije moguće gej. I sad, to je već nešto gde ne možemo pobeći od osećaja da se dešava neka seksualizacija jer ovi likovi su narativno mogli biti i drugovi i imati istu dinamiku moći a ne nužno ljubavnici. I kod seksualizacije mislim da dosta ljudi povlači granicu gde im materijal postaje neprihvatljiv za decu.
Naravno, neko će reći da je svaka romansa u animiranom filmu onda nužno seksualizacija, jer svi u krajnjoj liniji mogu biti drugovi, ali svima nam je jasno da to nije baš tako jer su to neke arhetipske situacije koje mi drugačije percipiramo i obično su vezane za stvaranje porodice, kog ovde recimo između dva junaka nema. Paradoksalno, možda bi radikalizovanje njihovog odnosa, pretpostavka da i on vodi u formiranje porodice sve ovo učinilo manje seksualizovanim.
Isto tako, teško je zamisliti da se NIMONA snimi na drugačiji način, naročito ako imamo u vidu stripski izvornik, pa bi bilo interesantno istražiti da li se Netflixova verzija razlikuje od one koju je pripremao Fox.
Pritom, Bruno i Quane su užasno duhovito čačnuli queer elemente u SPIES IN DISGUISE gde superšpijun kog igra Will Smith postaje golub pa se ispostavi da je golubica a ovde su krenuli đonom i realno izgubili dobar deo publike koji će ovo skloniti od dece.
No, sad sve to na stranu. Nisam dete, i to mi je sve u redu, međutim, film je jako duhovit, inteligentan, malo manje propulzivan od SPIES IN DISGUISE jer Nimona ima ipak pretežno humanoidni oblik, ali i dalje veoma dinamičan, transhumanistički pustolovni crtać.
Ovog puta priča je smeštena u fantasy world sa futurističkim elementima (premda ima dosta relikata iz prošlosti, odnosno našeg sveta, tako da fantasy treba uzeti uslovno - više zbog medievalizma nego zbog konkretnog nepostojanja tog sveta u nama poznatim okvirima, ovo je fantasy koliko i roman HRIM, RATNIK Vladimira Lazovića, recimo) i Bruno & Quane imaju s čim da se poigraju.
Nimona je fenomenalan lik, i u stvari vitez Ballister Boldheart služi kao straight man, mada koliko god svi bili transhumani kvirovi, na kraju ipak čovek biva junak, i kroz njega se na kraju prelomi premisa. Da ne preskočim to.
Strip je postigao veliki uspeh ali ne toliko da junaci izgledaju kao u njemu. Međutim, Bruno & Quane veoma skrupulozno prate ono što je bilo nacrtano i osnovne karakteristike likova čuvaju, kao što i fakturi slike daju malo primesa mange i papirnate grafike.
NIMONA je odličan film. Nisam siguran koliko ciljne grupe će ga zaista pogledati i da li će zaista kvariti decu, ali svoj nepopularan stav sam izneo. Međutim, kao i strip, ima on potencijala da komunicira i sa starijima koji uostalom ponajbolje i mogu sagledati sve slojeve i kvantitet elemenata koje su autori uneli.
* * * 1/2 / * * * *
THE LUCKY ONES Neila Burgera je veoma zanimljiv road movie iz 2008. godine u kom troje američkih vojnika na zdravstvenom odsustvu iz Iraka, od kojih je jedan demobilisan a dvoje se vraćaju nazad, zbog oluje ne mogu da uhvate vezu na njujorškom aerodromu i iznajmljuju minivan da se prevezu do bližnjih.
Uprkos tome što se vide prvi put u životu, ubrzo shvataju da su oni jedni drugima mnogo bliži od ljudi koji su ostali iza njih u Americi i samo formalno su im bližnji, da je to zemlja u kojoj se oni sve teže snalaze i da na kraju krajeva, nisu sasvim slučajno otišli iz nje.
Film ima lagan ritam ali itekako je strukturiran, a tri zvezde u glavnim ulogama - Rachel McAdams, Michael Pena i Tim Robbins doprinose celovitosti filma, i donose veliki zvezdani napon, s tim što je ovo u širem kontekstu možda film u kom se najviše istakla Rachel McAdams, pošto je njen lik i postavljen kao potencijalno najprovokativniji.
Naime, ona je priglupa redovka iz vojske koja ima dobru volju i mio karakter ali po povratku u Ameriku mora da se suoči sa tim da je mnogo toga u njenom životu bilo iluzija - od nekih odnosa koje je ostvarila u ratu do nekih perspektiva koje je videla za sebe a ispostavilo se da nisu realne.
Uprkos tome što i Penin lik a naročito Robbinsov imaju verovatno radikalnije melodramske putanje, Rachel McAdams zadire u sam srž iluzije o američkoj posebnosti nenametljivo igrajući naizgled komičan lik kroz koji se kasnije prelomi mnogo toga.
Burger je reditelj koji je prepoznatljiv po veoma strukturiranim major-like filmovima snimljenim mahom van major studija, u kojima karakterni glumci rade žanrovske stvari, ali ovde je on snimio jedan u suštini Sundance film kome su glumci i jako efikasna fotografija Declana Quinna (koji je iste godine potpisao potpuno drugačiji PRIDE AND GLORY Gavina O'Connora) dali fizionomiju studio filma.
Nekome je možda prikaz veterana kao ljudi koji su na ovaj način izgubljeni u vlastitoj zemlji, na ovaj ili onaj način ideološki sporan, ne vidim ni levicu ni desnicu kako podržavaju ovaj film u celosti, međutim, meni je taj gubitak korena u jednoj društvenosti kakva je američka delovao krajnje logično.
Isto tako prozaičnost nekih odnosa u koje su junaci verovali poslužio je kao nenametljiva metafora prozaičnosti samog sukoba u koji su se uputili i njihove opet pa sasvim prirodne potrebe da veruju kako su stvari veće i važnije nego što jesu.
* * * / * * * *
Jednačasovni B-filmovi bili su standard tokom četrdesetih i mnogi slavni reditelji krenuli su u tom nezahvalnom formatu, a moram priznati malo ko od njih se u njemu snašao zaista dobro.
Budd Boetticher snimio je 1944. film THE MISSING JUROR i u njemu možemo da vidimo besprekoran stil, čak na neki način različit od preciznosti koja će kasnije krasiti Buddove kanonske vesterne - iako treba dodati da je pored vesterna radio i uspele krimiće koji se prosto ne smatraju previše značajnim. Pa ipak, teško je imati neku antologiju gangsterskog filma bez pominjanja LEGS DIAMONDa.
U ovom slučaju, reč je o krimiću koji je pre svega suspenser, iako ima elemenata misterije, ali je ona više nejasna junacima nego gledaocima koji su tretirani po svim pravilima suspensea.
Struktura u kojoj se izlaže predistorija kroz nešto duže flešbekove u izvesnom smislu ne odgovara trajanju, međutim Boetticherov vizuelni rukopis čini stvari veoma propulzivnim. Sa lakoćom izlaže likove, ni ne zahteva previše prostora da postavi priču i ovde uprkos nekim stvarima koje su strukturalno mogle biti skladnije itekako šta ima da se nauči.
Konačno uprkos tome što traje 66 minuta, u najboljem smislu ima feel filma "normalnog trajanja" u pogledu sadržaja.
* * * / * * * *
Fred Zackel je pisac krimića kome je mentor bio Ross Macdonald i jednom prilikom je duhovito izjavio da su ga otkrili Ross Macdonald i O.J. Simpson.
Zackel je upoznao Macdonalda na jednom skupu književnika i kada se poznatom autoru dopala jedna pesma koju je napisao tada prilično rezignirani mladi pisac koji je na dati skup došao sa idejom da digne ruke od književnosti. Međutim, Maconald ga je uzeo pod svoje, dao mu ideju da se oproba kao pisac detektivskog romana i ostalo je istorija.
O.J. Simpson se u priči pojavljuje kasnije kada je 1983. producirao televizijski film u kom je ekranizovan Zackelov roman sa idejom da posluži kao backdoor pilot za detektivsku seriju.
E.W. Swackhamer je televizijski veteran koji je potpisao epizode čitavog niza najznačajnijih serija sedamdesetih i osamdesetih i njegova egzekucija televizijskog filma COCAINE AND BLUE EYES je vrlo efikasna, estetizovana u skladu sa mogućnostima televizije i što je najvažnije - Simpson je sasvim funkcionalan u glavnoj ulozi koja bi mogla prerasti u noseću rolu buduće serije. Svakako ga nećemo pomešati sa Denzelom pa čak ni Jimom Brownom, ali ovde je Simpson jedna filmična faca koja igra i telom i licem, kad se pojavi u kadru nešto se dešava.
Priča je dosta rutinska i najveći problem ovog televizijskog filma jeste što se odvija relativno mehanički, ređajući očekivane obavezne figure hardboiled krimića bez puno unutrašnje dinamike. Simpson ipak nije dovoljno dobar glumac da i to nekako nadgradi i kroz glumu izgradi neophodan ritam. Otud, nekog ritma ni nema, tu je samo tempo, i to dosta visok, što opet ne znači da ostvarenje drži pažnju.
COCAINE AND BLUE EYES je korektan televizijski film ali je sasvim logično kako to da nije rezultirao serijom.
THE GREAT SCOUT & CATHOUSE THURSDAY je vestern komedija iz 1976. godine koja je pokušala da zarobi duh društvenih a pomalo i kinematografskih komešanja te epohe. Ovaj film je prošao nekoliko inkarnacija u pripremama, bio je u jednom trenutku vehicle Jamesa Garnera i režija Daryla Dukea, ali je na kraju sve režirao Don Taylor sa Lee Marvinom i Oliverom Reedom u glavnim ulogama.
Ikona američkog mačo filma, a naročito vesterna, Lee Marvin dobija priliku da sparinguje sa britanskim karakternim glumcem koji se takođe nametnuo kao mačo ikona, Oliverom Reedom, ali u fazi kad je kod obojice alkolol već zaigrao jako bitnu, možda i dominantnu ulogu u životu. Film je praćen brojnim anegdotama o njihovim pijanstvima i haosu koji su pravili, i reklo bi se da oni u to vreme nisu bili shvaćeni kao toliko cool kao danas.
U podeli su još i Robert Culp i Kay Lenz, i pružaju odličnu podršku iz senke ovoj dvojici koji dominiraju ekranom.
Marvin i Reed su na ekranu profesionalni i raspojasani. Ovo ni za jednog od njih nije bitan film, ali jeste prilično uspeo, i dobacuje do nekog standarda koji su u ovom žanru postigli najbolji radovi Burta Kennedyja.
Marvin igra nekadašnjeg skauta, tragača za zlatom a sada sitnog prevaranta koji sa svojom dvojicom saradnika, igraju ih Oliver Reed i Strother Martin, želi da povrati novac koji mu je ukrao nekadašnji partner kog igra Robert Culp. Sledi duhovita pustolovina, u kojoj je Don Taylor možda mogao biti efikasniji u pogledu tempa, ali je pravi mišićavo i energično. Lokacije nisu senzacionalne, ovo je i dalje jedan "operativni" vestern a ne galerijski primerak žanra, ali su veoma funkcionalne, i film je smešten u dane na kraju Divljeg Zapada ali funkcioniše po starim zakonitostima.
Robert Alan Shapiro potpisuje duhovit scenario, i zanimljiv je detalj da se Culpov negativac zove Jack Colby, a kasnije će imati Jeffa Colbyja u seriji DYNASTY koju je kreirao.
U svoje vreme, ovaj film nije prošao dobro, verovatno zato što u to vreme nisu znali da traje Zlatno doba holivudskih studija.
* * * / * * * *
Jao, sećam se ovog filma! Oliver ima sifilis i neće kod doktora jer "lek" boli, pa mu Marvin kaže da se to danas leči pilulom, bezbolno, i ovaj sav srećan ode, pa se ispostavi da je rešenje upravo onako kako je Oliver pretpostavio, vrlo bolno. Upravo zbog tog bola se sećam te scene.
Ima kapavac. Sifilis se lečio drugačije...
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE SHOOTING Monte Hellmana mi je na novo gledanje bio prijatnije iskustvo nego prvi put ali iskreno ne mogu da kažem da sam supstancijalno više dobio. Opet me ova kriptična celina nije zadovoljila, ali mi je sam odnos među likovima, i način kako je igrano, bio dovoljno zanimljiv da sa podjednakim interesovanjem kao i prvi put pogledam ovaj film - delom jer sam ga dosta zaboravio i davno je bilo.
Ovaj film je pre svega zanimljiv iz filmmejkerskog ugla, kao mustra za nešto.
Međutim, to THE SHOOTING ne čini nužno filmom kome bih se inače opet vraćao. Showcase za Hellmanov arty odnos prema konvenciji vesterna, i glumačka podela u kojoj su Warren Oates i Jack Nicholson u punoj koncentraciji sasvim su dovoljni da uvek ima šta da se vidi, ali što se mene tiče ne dobija se ništa na kraju.
* * * / * * * *
Danas je dan kada se praštaju gresi onome ko odlazi.
Ali bavljenje umetnošću nije greh. Umetničko delo čak ni ne podleže zakonima, recimo u komunizmu politički procesi se nisu mogli voditi za umetnička dela i zato su sudovi da bi mogli da sude umetnicima za dela, izbegavali veštačenja da li je ono za šta ih gone umetnost ili nije.
Tvoja ideja da na dan kada je otišao Srđan Koljević napišem nešto što imam dobro o njegovoj umetnosti bi bila nešto veoma lepo da nije formulisana zahtevom koji je toliko bedan, i odvratan, da sam na njega morao da reagujem jer se to ne može prećutati.
Prema Srđanu nisam nikada bio nečovek i nema potrebe da danas ispadam čovek. O mrtvima treba govoriti sve najbolje ali o živima treba govoriti još bolje. Tražiti od mene da ispadnem čovek jer to inače valjda nisam je pogrešno iz više razloga. Prvo, ja ne komuniciram na taj način. Drugo, ako već nisam čovek svakako to ne mogu postati posle ovako bednog zahteva.
Moj odnos prema Srđanovom radu je pre svega bio odnos kritičara prema autoru. Njegovu veličinu kao autora mere i za života a i posle njega će je meriti. Ako je u tome uopšte bitan moj zaista uporno negativan odnos prema tome, nadam se da je to pre neka osobina nego diskreditacija njegovog rada. Čini mi se da su današnje reakcije kolega i javnosti pokazale da je već za života ostavio dubok trag na našoj sceni.
Voleo bih da je on i dalje živ i da je mogao da snimi još masu filmova koje neću voleti. Ne volim nažalost što su odmah na ovaj tužan dan izmilele tvoje bedne reči, i ovom prilikom te molim da na ovaj topik više ne zalaziš jer ovde više nisi dobrodošao.
RESTORE POINT Roberta Hloza je češki SF triler koji je nastao u manjinskoj srpskoj koprodukciji.
Umnogome ovaj film menja očekivanja koja naša filmska javnost ima kad se pomene pojam manjinske koprodukcije. Naime, obično se očekuju neki regionalni film s Leonom Lučevim, a ovo je nešto sasvim drugačije - vrlo konkretan, vešto izveden repertoarski film na liniji američkih narativnih tehnika, i što je još važnije sa ukazivanjem na Hlozov potencijal da preseli svoj posao pravo u Holivud.
Prošla su vremena Formana i ostalih Čeha koji su put Amerike pošli na bazi art house uspeha, Hloz nastupa iz pozicije žanrovski opismenjenog autora koji je i studio-ready i Netflix-ready, sa preciznošću kakvu imaju recimo nemački reditelji pred odlazak u SAD.
Priča prati detektivku u bliskoj budućnosti gde je sve slično kao sada izuzev što postoje bekapi ljudi i u slučaju nasilne smrti oni se mogu vratiti u život. Međutim, kreću ubistva nebekapovanih ljudi i ometanja bekapa a detektivka u svemu otkriva duboku zaveru.
Philip K. Dick je prva referenca sa filmskim naslovima kao što su BLADE RUNNER i MINORITY REPORT, s tim što je ovaj više cronenbergovski, premisu tretira hladno, racionalno, kao da nije fantastika.
Hlozov rediteljski postupak je isti takav, odmeren i precizan.
Ovakav film možete pogledati danas u američkoj produkciji barem jednom godišnje i Hloz ne donosi ništa novo, osim što je film češki a ne bi morao da bude. To je istovremeno i najveća zamerka koja mu se može dati.
* * * / * * * *
THE BLACKENING je režirao Tim Story, prilično aktivni reditelj glupih afroameričkih komedija. Ovo mu je malo ambiciozniji film jer želi da snimi horor parodiju sa afroamerikancima u kojoj je to malo slasher a malo je i parodija njihovog položaja u popularnoj kulturi. Ipak, teško je posle Jordana Peelea doneti nešto ovakvo da može da izdrži poređenje i ne bude obesmišljeno, a ovde nemamo posla ni sa elementarno "dobrim" filmom.
Grupa prijatelja odlazi da proslavi Juneteenth, afroamerički aktivistički praznik i suočavaju se sa ubicom u Airbnbu koji ih tera da igraju igru koja se tematski oslanja na položaj crnaca u hororu. Pošto svi likovi imaju istu boju kože, ne zna se ko "umire prvi", i sve ostale konvencije, ali to je sve toliko slabo u pogledu humora i oskudno u pogledu horora, pa nam ostaje jedan naizgled razgažen žanrovski hibrid u kom se ne može pogrešiti, izveden sa puno grešaka.
Iz nekog pijeteta, film je naišao na iracionalnu dozu milosti kritike. Ipak, don't believe the hype.
* 1/2 / * * * *
RIDE IN THE WHIRLWIND Montea Hellmana sniman je kada i THE SHOOTING sa kojim deli deo glumačke podele. Scenario je pisao Jack Nicholson koji igra i jednu od glavnih uloga ali pošteno govoreći ne možemo reći da je sebi dao nekakav plum part.
Naime, ovo je ipak jedan B-vestern u kome Monte Hellman želi da se odmakne od konvencija, bude malo haotičniji i realističniji u postavljanju likova bez klasičnog vestern protagonizma, i rezultat je jedan konfuzan film u kom se ne zna ko na koga puca, ne zato što geografija akcije ne valja, koliko zato što niko koga gledamo na ekranu nije previše važan, ni za priču, ni za gledaoce.
Dok je SHOOTING bio sušta suprotnost, oslonjen na mali broj definisanih likova, ovde ih imamo više i ima raznih faca čak i Harry Dean Stanton kad se još nije zvao Harry ali sve to manje-više ne daje neke naročite rezultate.
Iz klasičnog vesterna SHOOTING nije uzeo ono što je dobro, a nije doneo ništa novo.
* * / * * * *
THE BROKEN LAND John A. Bushelmana iz 1962. godine je relativno klasičan B-vestern u kom noseću ulogu igra Kent Taylor, veteran iz raznih studio filmova gde je u A naslovima imao epizode a u B glavnjake.
Bushelman je slično ispraksiran, a film donosi i scene stealing ranu ulogu Jacka Nicholsona koji igra begunca iz lokalnog zatvora.
Film traje malo preko sat vremena, snimljen u Technicoloru, u okolini Tucsona, kanonskom prostoru za snimanje vesterna pedesetih i iako je film iz šezdesetih, upravo ima jasnu strukturiranost i karakterizaciju B-vesterna pedesetih. U tom smislu, Nicholson donosi modernu glumačku igru ali se uklapa i ne odudara od celine. Jednog dana ćemo moći da kažemo da je Nicholson zapravo veoma značajno doprineo ne samo vesternu kao žanru već i njegovoj transformaciji i da je imao ulogu i kao zanimljiv autor i kao pouzdan glumac u raznim fazama.
* * 1/2 / * * * *
PSYCH-OUT Richarda Rusha je exploitation film iz hipi ere nastao u produkciji Dicka Clarka, ozbiljnog nosioca američkog televizijskog mejnstrima što čini stvari još zanimljivijim.
Jack Nicholson je radio na scenariju ali je na kraju Rush radio po drugom predlošku, a Jack je dobio glavnu ulogu, muzičara Stoneya koji pomaže traumatizovanoj gluvoj devojci da pronađe svog brata koji je sišao s uma i postao hipi propovednik a igra ga Bruce Dern.
Cela generacija koja igra hipike u ovom filmu je starija od samih hipika, pa se ne može reći da je ovaj film produkt hipi kulture i njen dokument. Naprotiv, dosta toga je u njemu neutentično, i na neki način fabrikovano.
Međutim, Rush i kad radi expploitation ostaje zanimljiv reditelj i nema nikakve sumnje da on ipak dolazi iz counter-culture miljea, tako da i sam film, na kraju ostaje na ničijoj zemlji između exploitationa o opasnostima hipi-pokreta, kritike sistema, klišea tadašnjih hipi filmova gde uvek mora biti tuča sa seljacima, mora biti scena LSD tripa i sl.
Stoga, mi danas ovaj film opet moramo vrednovati kao jednu energičnu vremensku kapsulu u kojoj ima šta da se vidi, iako je u vreme izlaska, sva je prilika, verovatno nervirao hipike.
* * * / * * * *
Serija THE MONKEES predstavlja jedan od najznačajnijih pop kulturnih fenomena u istoriji rokenrola. U ovoj seriji osnovan je fiktivni bend, sastavljen od kastovanih muzičara-glumaca koji je potom zaživeo i realno, na sceni, izdajući ploče koje su im pisali drugi kompozitori i svirali studijski muzičari, dok su oni samo pevali. Vremenom, rokenrol scena je počela da odbija Monkeesa kao "lažni" bend jer ne rade svoje pesme, zanemarujući ulogu sešn muzičara pa i drugih kompozitora u radu velikih bendova te ere. Sam bend u jednom trenutku preuzima i kreativni segment u svoje ruke i odmiče se od bubblegum popa koji je dotle svirao, okreće se tada aktuelnim psihodeličnim uticajima i sl. i popularnost im potpuno implodira.
Seriju Monkees su kreirali Bob Rafelson i Bert Schneider i na osnovu ove serije su izgradili firmu koja će ispisati istoriju prvim Rafelsonovim rediteljskim radovima i drugim saradnjama. Kada se serija posle dve sezone završila. Schneider i Rafelson su odlučili da zaključe taj deo svog delovanja filmom HEAD koji je ispratio pokušaj Monkeesa da zauzmu svoje mesto u kontrakulturi.
Međutim, odmah je bitno reći da se to nije desilo i da je neuspeh samog filma u potpunosti ukopao bend, prateći albumi su im propali, i prestali su da postoje dve godine kasnije.
Ipak, vremenom, film je stekao kultni status kao i sama grupa. Dok su Monkees ubrzo rehabilitovani i ispostavili se kao bitan uticaj na punk bendove, a ploče su im semplovane u ranom hip-hopu, dočim je film shvaćen kao monument psihodeličnog counterculture filmmejkinga i kao bitan deo istorije rokenrol filma.
HEAD je uspešniji od psihodeličnih radova koje su snimali The Beatles kao što je MAGICAL MYSTERY TOUR. Ovo je vizuelno veoma izazovan film, bez jasnog zapleta, prati dramaturgiju skeča i sna, stoji kao labavi narativ i kolekcija muzičkih numera ali ima celovitost u atmosferi, ličnostima benda i kroz filmska sredstva kojima se vešto povezuju celine.
Rafelsonova egzekucija je izvanredna. Direktor fotografije Michel Hugo mu je umnogome pomogao da vizuelno uobliči ovaj izazov. Zanimljivo je da je Hugo snimao i film THE. PHYNX, takođe kultni rokenrol film o bendu koji dobija zadatak od tajne službe da svira u Albaniji kako bi spasao neke otete bezbednosno zanimljive ljude. THE PHYNX je nosio drugu vrstu ekscesa i zaslužuje drugu vrstu pažnje, a u narativnom pogledu je dosta konvencionalniji, međutim, osetio sam izvesnu vezanost njegove estetike sa HEADom.
Ono što Rafelson rediteljski pruža i dalje čini HEAD tehnički jednim od najbolje izvedenih backstage filmova- što HEAD svakako na neki način jeste. Studiji još od svojih početaka imaju sklonost dekonstrukciji svojih zvezda i produkcije. Warner je četrdesetih pravio sjajne backlot komedije. HEAD jeste dekonstrukcija Monkeesa, mnogo više nego što su Lesterovi filmovi bili dekonstrukcija Beatlesa, jednim velikim delom jer su Rafelson i bend želeli da dovedu do implozije Monkeesa u onoj formi u kojoj su postojali.
Stoga, HEAD je rokenrol film u najčistijem obliku jer pokušava da prenese pobunu i protiv establišmenta i protiv industrije i protiv samog benda kakav je u tom trenutku bio. Nažalost, u vreme izlaska sam bend više nije bio toliko važan da bi išta imalo da se sruši.
Ipak, HEAD je ostao kao značajno delo, vreme mu je dalo za pravo, i dan-danas je ovo nezaobilazan deo rokenrol filma kao što su Monkees i dalje referentna tačka za model benda koji formuliše industrija a što postoji i dan-danas, u K-Popu dovedeno do jednog globalnog priznatog estetskog koncepta.
Pre-Fab Four imaju svoje mesto u istoriji i danas, na sličan način kao i ovaj film.
* * * / * * * *
TOO SOON TO LOVE je rani film Richarda Rusha koji je nastao kao B-naslov koncipiran sa vaspitnom funkcijom. U tom pogledu film u sebi umnogome duh pedesetih. Međutim, već 1960. godine, Richard Rush donosi nešto od duha koji će šezdesetih postepeno izrasti u Novi Holivud. Rush i scenarista Laszlo Gorog, emigrant iz Mađarske koji se bio specijalizovao za trashy SF ispisuju film prepun klišea o dvoje zaljubljenih klinaca koji posle jednog intimnog susreta moraju da se suoče sa problemom neželjene trudnoće i neverovatno je kako ovako klišetiziranu priču, maltene na nivou nekog školsko-narudžbenog filma, Rush uspeva da sprovede sa dosta energije i stila.
Na kraju TOO SOON TO LOVE jeste to, jedna maltene naturalistička priča o tome kako je jedna transgresija dovela do situacije koja junacima može promeniti živote, gurnuti ih na marginu sitnog kriminala i nadrilekarstva, ali isto tako uspeva da bude omladinska melodrama koja je propulzivna, izvedena sa punim ubeđenjem.
Rush ovde ima nekoliko scena koje po svojoj zrelosti nadilaze i okvire ove produkcije ali i ranu fazu njegove karijere u kojoj se ne bi očekivala ovakva sigurnost.
* * * / * * * *
Ira Sachs je u filmu MARRIED LIFE, u saradnji sa Orenom Movermanom - izvanrednim scenaristom - adaptirao roman Johna Binghama FIVE ROUNDABOUTS TO HEAVEN. Binghamov roman je izdat 1953. i pre Sachsa adaptiran je za seriju ALFRED HITCHCOCK HOUR gde je pročitan u izvornoj formi kao triler.
Sachs ga međutim ne snima kao triler već nam fassbinderovski pruža od svega pomalo. Ovde ima trilera, ima i crne komedije, ima i društvene kritike, ima i melodrame u epohi. Ima svega i svačega i ničega konkretno. To se sve prenosi na inscenaciju koja je jednostavna, staromodna, da je film crno-beli - mogli bismo reći da je rekonstrukcija nekog manje zahtevnog trilera iz pedesetih, ali ovako to prosto deluje previše komotno.
Glumci igraju dobro, ali Chris Cooper u glavnoj ulozi deluje kao najslabija karika, iako nije slab u suštini, ali nekako on prvi poklekne pod pritiskom nejasne ideje šta se ovde zapravo radi. Konačno, glumci igraju relativno konvencionalno, kao da nisu u tako stilizovanim uslovima.
A opet ni sam film nije toliko eksplicitno stilizovan, međutim, ne mogu pobeći od utiska da je na sve ovo što nam je prikazao, Sachs ipak želeo da sve ovo još i zaliči i na film iz epohe u kojoj se priča dešava.
Šteta, Binghamova priča je i dalje validna, i duhovita je i uzbudljiva je i nije zaslužila da ovako neopredeljeno i neubedljivo bude obrađena.
Film ne traje predugo i donosi četiri zvezde u glavnim ulogama, i dalje nije mnogo teško pogledati sve ovo, ali uprkos utisku spolja, ovo ipak nije značajan film.
* * / * * * *
THE RAVEN je komedija inspirisana Poeom i adaptirana iz pera Richarda Mathesona. Zanimljivo je da u ovoj parodiji Corman odlazi u jednom čudnom smeru, i tu na zanimljiv način zadire u samu prirodu horora. Naime, ovo je parodija horora koja ponajviše liči na ekranizaciju neke bajke. Tu su čarobnjaci sposobni da ožive mrtve, deformišu žive, menjaju oblike i sl. i to sve na kraju deluje kao jedna crnohumorna bajka, naročito jer se Matheson i Corman ovde još uvek oslanjaju na gothic horor koji je tropey na jedan drugi način od filmova sa klasičnim ripper sekvencama.
Vincent Price je veoma raspoložen da se poigra sa svojim tipičnim imidžom. Peter Lorre je u to vreme već učinjen smešnim od strane života dočim i Karloff, iako najmanje adaptabilan glumac nalazi tu nešto za sebe. Treba imati na umu da je u ovom periodu Price još uvek u svojoj kanonskoj fazi i da parodiranjem u izvesnoj meri udara na svoj core business.
Kasnije su setovi za ovaj film srušeni u kolektivno režiranom filmu THE TERROR koji je pak vrlo seriozan u pristupu hororu. Iskreno, iako je THE RAVEN neuporedivo bitniji i atipičniji film, meni je THE TERROR bio interesantniji, možda baš zato što je skroz nastao improvizacijom u odnosu na žanr.
* * 1/2 / * * * *
THE LITTLE SHOP OF HORRORS Rogera Cormana uvek rado repriziram, pre svega jer uvek ima o čemu da se razmišlja kad se gleda film koji je sniman samo dva dana. Legenda o ovom filmu kao Two Day Pictureu nikada neće prestati da živi i nikada neće prestati da inspiriše.
Međutim, čak da je sniman i duže, i da je sniman "sasvim normalno", scenario Charlesa Griffitha je prosto izvanredan pa ne čudi da je ova ideja kasnije živela i kao mjuzikl i kao skupi holivudski rimejk, i kroz gomilu preteča i kroz masu epigona. Naprosto, ovo je film koji zalazi u sfere arhetipa - ubistva kao krajnje civilizacijske tačke, uspeha i opstanka kao savremenih horizonata postojanja.
Međutim, pored Griffitovog scenarija koji je zaista osnov svega, ipak ima tu dosta i do Cormanove režije koja je nenametljiva. Ne bi ovo bilo snimano dva dana da ima puno pozicija kamere, pa ni da je mizanscenski složeno, ali je izvedeno sa pravom merom. Scene uvek imaju protagoniste i nekog "agitatora" koji ih ometa, provocira, smeta. Uz rizik da neke radnje usled malog broja pozicija kamere ostanu neadkevatno akcentovane i nezabeležene, i da sve ode u utisak snimljenog pozorišta to se ipak ne desi, što samo svedoči o Cormanu kao velikom majstoru, kada je bio u najboljoj formi.
Glumačka podela je naravno puna Cormanovih favorita a i kasnijih superstarova koji će ga prerasti. Međutim, jedan od aduta filma iako zapravo nešto što bi prvo moglo biti žrtvovano kao tehnička stvar jeste sama biljka koja je izvedena vešto i dan-danas je validna kao efekat i kao lutka koja je lik za sebe.
THE LITTLE SHOP OF HORRORS je redak primer nečega zbudženog na brzaka što nikada neće izaći iz mode.
* * * 1/2 / * * * *
Postoje mnogi filmovi za koje mi je jasno da nisu postigli uspeh kada su izašli a u stvari su vredni pažnje. Ipak, veoma je malo onih za koje to niko kasnije nije shvatio.
THE NAKED RUNNER je jedan od njih.
Onako kako je nastao možda ponajbolje objašnjava njegove kvalitete. U potrazi za hitom posle par manje uspelih filmova, Frank Sinatra gleda THE IPCRESS FILE i poziva Sidney J. Furieja da snimi sa njim jedan stilizovani loopy špijunac. Biraju roman Francisa Clifforda i ukratko rečeno, Sinatra je dobio ono što je želeo.
Publika je donela filmu solidan uspeh ali ga je kritika jednoglasno odbila. Međutim, moguće da je razlog za to neke druge prirode, recimo bio je neki drugi sličan koji im se više dopao, estetika na koju se Furie oslanjao je tada bila aktuelna i odlučili su da podrže neke njene druge zastupnike, smetalo im je kako se Amerikanac ugurao na hiper-britanski teren...
Ko zna šta je po sredi? Ipak, možda THE NAKED RUNNER pre 56 godina prosto nije bio dobar film ali danas je impozantan.
Sinatra igra industrijskog dizajnera koji je tokom Drugog svetskog rata radio za OSS a potom se naselio u Londonu. Danas je udovac i živi miran život. MI-6 ga se seti kada dođe dotle da u Istočnoj Nemačkoj moraju da ubiju jednog prebega. Problem je u tome što u dizajneru treba probuditi ubicu.
Stanley Mann je adaptirao Cliffordov roman - i uz ogradu da TV rip koji sam gledao možda nije kompletan - postoji jedna nedoumica koju do kraja nije razjasnio, a to je priroda odnosa britanskih i istočnonemačkih obaveštajaca. Međutim, to mi nije smetalo jer je filmu dalo naročitu dijaboličnu dimenziju u tretmanu kontinentalne Evrope kao sive moralne zone u kojoj se etički i politički uzusi menjaju kao kompas kada poludi u blizini pojedinih geoloških formacija.
Otto Heller, briljantni Furiejev saradnik, iskusan, star ali u punoj formi radi ovaj film kombinujući radikalne kompozicije kadra, veoma široke planove koji čine da se junak izgubi u ambijentima ali i ekstremno krupne planove u situacijama tenzije. Kao i THE IPCRESS FILE, THE NAKED RUNNER je stilizovan za popizdeti i izgleda fascinantno već samo kao vizuelni zapis i artefakt te vrste.
Priča je neobična i ima metafilmsku dimenziju, prvo jer je Sinatra igrao shootera atentatora u ranom filmu SUDDENLY, a zatim jer je zbog svojih veza i sa mafijom i sa Kennedyjevima pominjan kao epizodni protagonista događaja u Dallasu. Jako je otud zanimljivo gledati priču o tome kako specijalne službe čoveka postepeno, korak po korak, pretvaraju u ubicu raznim tehnikama manipulacije.
Isto tako zanimljiv je sam glavni junak koji zapravo nikada ni ne uspe da sagleda celovitost zavere iako pokušava. On ima protagonizam ali sile koje su iznad njega nikada ne gube kontrolu, pa film nosi izvesnu dozu specifične egzistencijalne teskobe koja ga izdvaja od tipičnih priča o tajnim agentima koji uprkos uključenosti moćnih službi i tajnih udruženja uspevaju da urade nešto "svoje".
THE NAKED RUNNER je apsolutno neophodan, nezaobilazan naslov za ljubitelje špijunskog filma, naročito iz ove epohe i još jedna potvrda koliko je Sidney J. Furie bio opasan reditelj kad je bio u snazi i nije potonuo u potpuno tezgarenje.
Ovo je svakako film čijoj ću se vizuelnosti i atmosferi vraćati.
* * * 1/2 / * * * *
I'M STILL HERE Caseya Afflecka je zanimljiv mockumentary sa elementima performansa u kom Joaquin Phoenix igra samog sebe u fazi egzistencijalne krize kada bi da napusti glumu i postane reper. Kako bi snimio ovaj film, Phoenix je imao nekoliko javnih nastupa u kojima je plasirao tu ideju tako da kad je film izašao bilo je dilema da li je ovo dokument ili fikcija.
Međutim, ovo je jako dobro izvedena fikcija u kojoj Joaquin Phoenix bespoštedno igra i kao ko-scenarista sa Affleckom tumači sebe, prikazujući se kao pretenciozna karikatura koja ne zna više šta će sa sobom i želi da pobegne od površnosti statusa filmske zvezda a onda postepeno postaje sve estradniji i tablodiniji. E sad, ima u svemu tome onoga kako znamo Joaquina i inače, pre ove intervencije, i ako je nekome - kao recimo meni - bio dosta odbojan inače, sada se za to nalazi još jača potvrda i samim tim jači utisak "istinitosti".
Međutim, činjenica da je Joaquin uspeo da igrajući dekonstruisanu verziju sebe stvori dosta ubedljiv utisak da je ovo istina, pokazuje da je on ipak veliki glumac naše generacije. On je od početka karijere nastojao da bira projekte, a sada naravno može da igra šta god poželi i igra s kim god poželi, međutim u ovom radikalnom samoupravljačkom projektu snimio je nešto vredno, svakako u ravni starih mavericka iz šezdesetih i sedamdesetih koji su voleli da odvoje malo vremena za sebe i umetnost.
Casey Affleck je prilično darovit za režiju. Ovo je formalno opservacioni dokumentarac bez talking headsa, sa malo intervencija arhivom, ali ono što uspeva da uhvati u dugim neprekinutim kadrovima drži pažnju a Joaquin zaista daje sve od sebe. Veliki je Affleckov podvig to što je uspeo da isprati estetiku praćenja čoveka kamerom u nekom home video/ reality ključu ali da to opet bude film i da se tako prati.
I'M STILL HERE je nenametljiv komentar celebrity kulture i ideje umetnosti i stvaralačke ostvarenosti koji se i u najradikalnijim formama daju komodifikovati. Međutim, sve to je prisutno u filmu baš na onaj način kako treba, proističe iz priče a ne iz predavanja.
* * * 1/2 / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 13-07-2023, 11:53:21
Casey Affleck je prilično darovit za režiju.
Priroda i njemu i bratu dala i dobar fizički izgled i dar za režiju A ŠTO NIJE FER PREMA NAMA OSTALIMA. Ali svakako ovo zvuči kao da treba da se pogleda. Joaquin jeste neko ko je pokazao da biranjem projekata može da pokaže i range i dubinu.
Ne žalim se. Izgled mi otvara mnoge dveri. :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sidney J. Furie je zagazio duboko u fazu tezgarenja kada je snimio THE TAKING OF BEVERLY HILLS, praktično DIE HARD rip-off koji je kupila Columbia a onda odlučila da ga ni ne pusti u bioskope kako treba, u kome glavnu ulogu Ken Wahl, velika televizijska zvezda koja nikako nije uspevala da iskorači u svet filma.
Ken Wahl igra kvoterbeka lokalnog tima koji dolazi na Beverli Hils povodom humanitarnog skupa na kom se skupio krem ovog naselja, da bi potom ostao zatečen tokom pokušaja lokalnih policajaca da isprave nepravdu što čuvaju bogataški kraj u kom oni sami ne mogu da priušte život, i da pod krinkom lažne ekološke katastrofe evakuišu stanovnike i poharaju im imovinu.
Međutim, Wahl propusti upozorenje da je nastupila tobožnja opasnost zbog izlivanja hemikalije i sa policajcem koji se predomislio kreće da mrsi konce pljačkašima.
Imamo dakle sve DIE HARD momente osim što je sandbox ceo deo grada, ali ostalo je tu - počev od diverzije koja prikriva pravi karakter akcije negativaca.
Nažalost, Wahl pokazuje dobru volju i dosta energije, ima nekoliko prigodno goofy akcionih prizora ali ovo nije film koji bitno odskače od nečega što bi koju godinu pre snimio Cannon, i Furie, tada već na pragu sedme decenije pokazuje jednu efikasnost, ali ne i majstorstvo koje krasi njegova najbolja dela iz druge polovine šezdesetih. Naprosto ovo je ipak poprilično garden variety akcijaš svog vremena, sa manje para nego što ambijent u kom se dešava zaslužuje ali opet ne i bez sredstava.
Furie je barem u svemu ovome efikasan. Nije ni senka onog majstora koji je bio, ali pokazuje da je B-akcioni film preduzeće koje može da vodi s dve leve ruke.
* * / * * * *
Peter Segal je početkom dvehljaditih bio u samom vrhu prve lige reditelja studio komedija i taj status je zaslužio sa nekoliko izuzetnih naslova. Kasnije, počinje da luta, što je šteta.
Na početku karijere, sredinom devedesetih, krenuo je vrlo brzo da gradi ozbiljnu reputaciju, pritom moramo imati na umu da je on reditelj sa solidnim formalnim obrazovanjem. S početka njegove karijere, najznačajniji i najuspeliji naslov je MY FELLOW AMERICANS u kom su glavne uloge ostvarili Jack Lemmon i James Garner.
U ovom filmu, njih dvojica igraju bivše predsednike i stare rivale, Lemmon je Republikanac a Garner Demokrata koji se odjednom nađu u sred nameštaljke i pokušaja odmetnutih NSA agenata da ih likvidiraju o ime aktuelnog predsednika koji želi da prikrije neku aferu.
Njihovo bekstvo i pokušaj da skupe dokaze kojim će objasniti šta im se dešava pretvara se u road movie u kome će se oni - naravno - susresti sa rezultatima svog minulog rada i videti kako ih ljudi zaista doživljavaju.
Segalova režija je sigurna ali konvencionalna, kao i sam scenario. Sve je moglo biti napetije i smešnije, ali ovako kako jeste je taman kako treba za jedan lagani mejnstrim što i jeste osnovna pretenzija ovakvog projekta sa vremešnim zvezdama.
Deceniju i po kasnije, Tom Cruise je pokušavao da mobiliše Jacka Nicholsona da zaigra u filmu EL PRESIDENTE, za isti studio, i da u režiji Douga Limana ispriča priču o telohranitelju koji štiti život bivšeg predsednika kog želi da ukloni aktuelni kolega.
Taj scenario pisali su Jesse Armstrong i Paul Attanasio, a Armstrong je kao što znamo deo ekipe koja je u Americi obradila politički sistem u seriji VEEP. Još jedna njuška iz ovog filma koja će kasnije imati posla s predsednikom je Bradley Whitford koji je par godina kasnije krenuo da radi WEST WING.
Dakle, MY FELLOW AMERICANS jeste na neki način bitan rasadnik ideja za kasnija ostvarenja na ovu temu (nisam čitao EL PRESIDENTE, ali sinopsis kao da je preslikan, recimo).
Garner i Lemmon su naravno sjajni. Ko ih voli, ovo je već gledao. Ali, ako ima neko ko nije, svakako treba.
* * * / * * * *
U svojoj 69. godini, Sidney J. Furie snimio je zanimljivo glumljen film PARTNERS IN ACTION čiji je osnovni problem scenario koji deluje kao da smo ga toliko puta videli da ni elementarno ne može da nam zadrži pažnju. Uprkos tome što ovo nije povratak Furiejevoj briljantnosti iz tzv. wide lens faze, ovo je film koji dobro izgleda, i daleko nadilazi ipak polutelevizijsku sudbinu koja mu je namenjena.
Glavnu ulogu enigmatičnog bezbednjaka koji je osumnjičen za ubistvo policajca iako je on zapravo probao da spreči neke narko dilere igra Armand Assante. Assante radi ono svoje i sad to je stvar ukusa, ali okej, znali smo u šta se upuštamo. Međutim, Kanađanin Furie ovde sjajno koristi talent pool Kanade koji pravi čudo po serijama i u ranoj roli kastuje malog Douglasa Smitha i Mpho Koahoa. Douglas je sjajan u praktično nosećoj ulozi kao klinac koji je pronašao onesvešćenog Assanteovog junaka i uz dosta sumnji pomogao mu da stane na noge.
Film provodi previše vremena baveći se negativcima i njihovim pokušajima da nađu izgubljene narkotike, to dovodi do lutanja u priči, i to je šteta. Gluma u filmu je odlična, kao i produkcioni dizajn i opšta vizuelna artikulacija. PARTNERS IN ACTION je film uspelog modernog izgleda, i ako je to bio izazov Furieju, uspeo je da se iznese sa njim.
* * / * * * *
Kad se neko upusti u snimanje filma sa namerom da snimi nešto kultno, to obično ne rezultira očekivanim dometom.
Nick Cassavetes u ekranizaciji Bostona Terana GOD IS A BULLET radi upravo to i ne mogu isključiti mogućnost da će mu akcija ipak uspeti. Naime, film nije ni izašao u širu distribuciju a već ima dva cuta, jedan od 120ak minuta i drugi od 156. Nick nikada nije bio štedljiv na minutaži ali je 36 minuta velika razlika.
Gledao sam ovaj kraći cut i nisam siguran da li ću gledati duži. Jednim delom jer mi nije jasno šta li se zbiva u tom dužem kad je i ovaj dvočasovni sa dosta praznog hoda, dosta komotnog tempa i redundantnosti. No, u redu, ima ko želi da vidi pun materijal pa ko preživi neka ispriča.
GOD IS A BULLET je baziran na istinitim događajima iako je teško zamisliti da se nešto ovako zaista desilo. Naime, Cassavetes je snimio film koji je otprilike kao Cosmatosova COBRA samo napravljena kao da je smrtno ozbiljna akciona drama.
Dakle, ovde seoski policajac uz pomoć kolebljive članice satanističke bande, tetovirane od glave do pete, pokušava da nađe svoju otetu ćerku i na tom putu sreće razne sataniste koji su manje ili više tetovirane nakaze sa raznim formama izopačenosti.
Film odlično izgleda, i da je ritmički malo jasniji, da je prosto dinamičniji u pogledu akcenata i intervala bio bi znatno uspešniji. Međutim, Cassavetes ovde izgleda namerno spušta loptu kako ovo ne bio jedan rutinski old school film o satanističkim bandama u flyover statesima kao što je u staro vreme snimao Jack Starrett već jedan krupan artefakt za sva vremena po uzoru na S. Craig Zahlera.
Da li je u tome uspeo potpuno je individualno. Meni je ovaj film bio zanimljiv za gledanje cela dva sata ali nije uspevao da me u potpunosti investira u priču jer je ona iz daljine jasna i iz daljine se može sagledati. Otud je moj utisak negde oko * *. Ipak, lako mogu da zamislim nekoga ko je skroz kupio Cassavetesov postupak i kome film doseže i do * * * po ukupnom dometu jer ima i niz nespornih aduta - recimo dobro izgleda, fotografija je dobra, lokacije i scenografija su izuzetne, atmosfera je sugestivna.
Međutim, unutar toga dosta je tu idi mi-dođi mi momenata, opštih mesta razvučenih kao da nam se prikazuju prvi put itd.
Ako imamo u vidu Cassavetesov opus, nije njemu nasilje sasvim strano na filmu. Spadam u manjinu kojoj je ALPHA DOG bio dobar, uz sve mane. Međutim, ipak mi se čini da je njegova reputacija malo limitirala status ovog naslova kao Exploitation Magnum Opusa što on objektivno jeste ali ga kritika ne gleda baš kroz tu optiku.
U tom smislu, preporučujem da svako pogleda film jer jurenje vidno izopačenih satanista po američkoj provinciji nikada ne izlazi iz mode. Za utiske ne garantujem ali slutim da će mnogima ovo biti mnogo bolje nego meni jer se meni COBRA sviđa baš onakav kakav jeste.
Quote from: crippled_avenger on 15-07-2023, 13:26:43
otprilike kao Cosmatosova COBRA samo napravljena kao da je smrtno ozbiljna akciona drama.
Što je, da budemo fer, onako kako smo mi videli Cobru kada je ušla u bioskope. Bili smo mladi i nismo još shvatali domete kempa Džordža Pana Kosmatosa.
Apsolutno. Meni je COBRA uz RAMBO 2 i ROCKY IV bila i ostala ponajbolji Stalloneov film. Ljudi ne razumeju koliko je dara i osećaja za lepo potrebno posedovati i uložiti da bi se snimio takav film koji gradi potpuno koherentan svet u kom je sve na svoj način logično i uverljivo itd.
Kad pročitam neko onako otpisivanje tog filma na keca, zaista se zgranem.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Sećam se da sam išao sam da ga gledam, pre škole jednog zimskog dana, toliko sam voleo Stalonea. Dobro, i Brigit Nilsen.
Odlična je Cobra, nego, zašto je R2 ispred R1?!?
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Iskreno, meni je on dosadnjikav, nikog ni ne ubije, to mi je neuverljivo...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pošteno. Mada, ubije jednu osobu.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 15-07-2023, 18:04:58
Apsolutno. Meni je COBRA uz RAMBO 2 i ROCKY IV bila i ostala ponajbolji Stalloneov film.
Đe OSCAR!?!?! :cry:
Ovu vrućinu provodim u nekoj vrsti delirijuma tako da je bilo zanimljivo šta ću učiniti kad je na televiziji naišao film THE FAMILY STONE koji sam gledao davnih dana i malo je reći bio užasnut njime.
Odlučio sam da ga pogledam opet jer je reditelj Thomas Bezucha u međuvremenu snimio odličan film LET HIM GO, koji je otprilike sve suprotno od ovoga, pa sam hteo da vidim da onomad nisam nešto propustio. I nažalost, izgleda da nisam.
Bezucha jeste pokušao da uzme strukturu prazničnog All-Star romcoma i da onda izvrši subverziju žanra time što će likovi biti manje idealni nego inače u ovom formatu, uvodeći i neke "ozbiljne teme i probleme" i ironično postaviti romantične ishode, mimo očekivanja.
Nažalost, izmena formule ostala je mehanička koliko bi bila i sama formula tako da nema tu istinske subverzije koja bi organski stigla. Sve transgresije koje učine likovi u suštini mogle bi da se dese i oproste u običnom romcomu pa kad se ovde dese i promene junake, nema neke posebne težine.
Žanrovi su veoma specifične zveri i ne treba olako pokušavati subverziju čak i kada deluju kao "laka meta".
* 1/2 / * * * *
THE APPALOOSA Sidney J. Furieja snimljena je po romanu Roberta MacLeoda. Scenario su pisali iskusni Roland Kibbee, kog znamo po sjajnom VERA CRUZu i James Bridges koji se sa uspehom hvatao u koštac sa raznim žanrovima. Reč je sporom, blago kontemplativnom vesternu o sukobu rančera i lokalnog bandita koji kreće krajnje prozaično, oko naslovnog konja ali se onda pretvara u borbu na život i smrt.
Film je namerno spor čemu doprinosi i Marlon Brando u glavnoj ulozi i on traži "umetnost" i tamo gde je ima i tamo gde je nema. Međutim, ulozi prilazi sa punom posvećenošću pa ko to voli dobija Branda u kanonskoj formi.
Furie u pojedinim trenucima nudi bljeske svog stila ali u principu pre svega nudi svoje, veoma artikulisano viđenje relativno klasičnog vesterna, apdejtovano u skladu sa dešavanjima iz 1966. kada je film izašao.
Lično, voleo bih da je film brži, ali jasno mi je zašto nije i verujem da će naći receptivnu publiku.
* * * / * * * *
THE SNAKE WOMAN Sidney J. Furieja iz 1961. godine je B-horor o misterioznim ujedima zmija u britanskoj varoši gde takvih stvorova ne bi trebalo da bude i razvija se teorija da je čudovište u stvari žena koja se zbog prokletstva pretvara u reptila.
Premisa je trashy, sam film je mahom u dijalozima i puno se mlati prazna slama o raznim sumnjama, pretpostavkama i saznanjima. Horora praktično nema. Niti bilo čega drugog vrednog pažnje.
U sklopu industrijske špijunaže pogledao sam MIDNIGHT IN PARIS, film koji je snimio Woody Allen u fazi kad više nisam pratio njegove filmove jer se sve pretvorilo u manirističku hiperprodukciju.
I čini mi se da se nisam prevario jer je ovaj film, nagrađen "oskarom" za scenario, sa tradicionalnom Allenovom All-Star postavom u suštini na nivou školskog programa, i formalno i suštinski.
Priča o piscu koji šetajući pariskim ulicama posle ponoći prelazi u staro vreme u kom upoznaje svoje uzore, nažalost ne dobacuje dalje od jako puno naknadne pameti i služi kao katalizator za razrešenje jedne relativno prozaične ljubavne priče, koja je opet pa mnogo zanimljivija od tih deonica i da je ceo film o njoj bio bi bitno bolji.
Oni koji nisu digli ruke od Allena hvale kako se Owen Wilson snašao kao njegov alter-ego ovom prilikom, meni je iskreno i to izmaklo.
* * / * * * *
Ima taj film šarma ali je, zaista, prilično nepotreban i, kako si primetio, daje razrešenje za romansu koja je zanimljiva samo nama koji smo se ložili na izgubljenu generaciju u osetljivom životnom dobu, ali mu treba previše vremena da dođe do te poente i ako trepneš, promakne ti. Što i jeste pomalo u duhu The Lost Generation proze, ali filmu daje jedan opipljivo nebitan kvalitet.
Kada je THE FLASH doživeo potpuni kolaps na blagajnama, osetio sam izvesnu prijatnost iako nisam od onih koji se raduju tuđem neuspehu. Međutim, u tom trenutku iz ovih ili onih okolnosti bio sam osam MCU filmova zaostatka i cela dva DCEU, i to je pokazalo da prosto više ni šira javnost ne može da se nosi sa prenaglašenim kulturnim kapitalom strip ekranizacija koje su postale temeljna stvar i glavni oslonac najvećih holivudskih studija a to objektivno ne zaslužuju.
Od jedne forme koja zaslužuje poštovanje, koja ima društveni značaj, ali se ipak nalazi u okvirima trivijalne kulture mladih, strip ekranizacije su odjednom počele da dobijaju dvestamilionske i veće budžete, da se pretvaraju u tročasovne filmove, u epopeje koje se dele u dva dela da bismo obuhvatili njihovu enormnu širinu i epski zamah, a da pritom prosto nisu mogle da iznesu ambicije kojima su autori tih ekranizacija pokušavali da ih obremene.
Zvezde i reditelji podjednako počeli su da lažu sebe kako arhetipske priče koje obrađuju sa ljudima obučenim u helanke zapravo imaju bogznakakav civilizacijski temelj i postepeno nas doveli do toga da u dvadeset godina imamo četiri SPIDER-MANa 2.
Sada je obim promašaja sa kojima se suočavaju stripske ekranizacije daleko izvan onog da nisu dostigli očekivanja. To su debakli kao da je neko pustio blokbaster a zaradio od natrprosečno uspelog award-season filma.
Ono zbog čega sam osetio prijatnost jeste osećaj da ovi promašaji neće uticati na autore jer je prosto samo reč o promeni paradigme, i konačno zato što je gledalački organizam tako radikalno odbio debilizaciju blokbastera koja je poodmakla.
Uostalom, to se ne tiče samo stripskih ekranizacija, pogledajmo petog Indiana Jonesa, film koji nikog zapravo ne zanima, koji nema reditelja - Spielberg ga ne režira, nema glumca - Harrison Ford ima 80 godina i prosto nije više taj heroj i nema publiku jer je to sve ispričano i ljudi neće da se pojave u tolikom broju da opravdaju budžet od 300 miliona dolara. E sad, ko uopšte da 300 miliona dolara za nastavak pulp avanturističkog akcijaša sa osamdesetogodišnjakom bi verovatno bio zanimljiv nekom psihijatru svuda sem u savremenom Holivudu.
Za to vreme, opet, nije sporno da je ogromni kreativni pool povučen za nečega verovatno "boljeg" da bi se bavio ovim stvarima i da ti ljudi mogu mnogo da pruže. THE FLASH je primer toga.
Uprkos tome što je potpuno kolabirao na blagajnama, THE FLASH je odličan film. Andy Muschietti, čovek koji je zadužio Warner trošeći godine svog života na snimanje diptiha po trashy romanu Stephena Kinga IT, ovde je pokazao da nema ništa loše u reditelju Kingove ekranizacije što dobra zamisao ne može da izleči.
Mnogi reditelji su prodefilovali kroz ovaj projekat, najzvučnije ime je Robert Zemeckis, a jasno je i zašto. Naime, on je ključna referenca u ovom filmu, kao uostalom i u finalnom AVENGERS diptihu, pošto Holivud još uvek nije uspeo da smisli nijedno bolje razrešenje od njegovog remek-dela od pre skoro 40 godina. Kasnije su to bili scenaristi Daley & Goldstein (uz Jody Harrolda i sada potpisani kao autori priče), Rick Famujiwa koji je kastovao Iris i konačno Muschietti, meni lično najmanje zanimljivo ime od svih ali nesporno čovek koji je uradio dobar posao.
Scenario je pisala Christina Hodson, a ona se već dokazala sa veoma duhovitim skriptom za BIRDS OF PREY, i uz evidentan doprinos Daleya i Goldsteina koji su oni posle preneli na HONOR AMONG THIEVES, možemo reći da je ovde prevladao princip "udaranja brige na veselje". Dakle, film je mudro našao humor u premisi i našao je mustru izvan stripa, pre svega kod Zemeckisa u BACK TO THE FUTURE i pre svega funkcioniše kao jedna zgoda o vremenskom putniku zaglavljenom u prošlosti u kojoj je stvorio krupan poremećaj i izgubio moć da to ispravi.
Isto tako, ne smemo zanemariti da su Daley i Goldstein bili umešani u SPIDER-MAN: HOMECOMING koji je doneo osvežavajući street level odnos prema junaku. Ima toga i ovde.
Naravno, postoji nešto što se u ovom filmu zove fan service, ali ja bih to radije nazvao korporativnom hagiografijom. Dakle, ima jako puno in-jokesa o DCEU filmovima, popularnoj kulturi, stripovima itd. Međutim, film funkcioniše mimo toga. Kad se pojavi Michael Keaton kao Betmen, stvari se ne svedu na to da sala kolektivno uzvikne "To je jedini Betmen", kako su ih kondicionirale korporacije, već on ipak tu postoji i kao lik. Naravno, ne može svaki fan service detalj da zaigra na taj način niti treba, ali autori zaslužuju pohvalu da iako nas zasipaju hrpom takvih stvari barem priča zaista funkcioniše, a i neki pop kulturni razgovori deluju uverljivo - tipa logično je da se mladi ljudi međusobno prepoznaju pričajući o kultnim filmovima.
S druge strane, Flash ovde ima moći koje su nama kao ljubiteljima stripa poznate a filmski su relativno jasne jer sad on istovremeno može da se munjevito brzo kreće ali ponekad kad pređe brzinu svetlosti može i da putuje kroz vreme. Muschietti stoga koristi i tehniku filmskog trika gde on prosto nestane iz kadra jer je otrčao, a naravno ima i obiljna slow motiona. U par scena ta fizika ipak postaje malo nejasna, ali to je najkarakterističnije u najmaštovitijem set-pieceu, a to je rušenje bolnice na početku filma. Muchietti dakle Flashove sposobnosti prikazuje kao relativno beskrajne, ali gledaoci će imati dobre volje za to.
Gubitak moći u spoju sa dolaskom Zoda na Zemlju, koji smo imali u MAN OF STEELu (i ovo je iznova ta situacija) naravno referiše na Lesterov SUPERMAN 2 koji je meni veoma drag. Uključivanje raznih Flasheva u raznim iteracijama je takođe karakteristično i za strip i za seriju baš zbog sposobnosti da se kreće kroz dimenzije, pa ipak treba priznati da je to uradio SPIDER-MAN u trećem delu. Ipak rekao bih da je Muschiettijeva ekipa to uradila efikasnije, bez mnogo dijaloga i razjašnjavanja. U tom smislu, fan service je ovde ogroman ali fundamentalne stvari bolje funkcionišu.
Grant Gustin je meni bio savršen Flash, ali znamo da tog crossovera nema. Međutim, i Ezra Miller je odličan. Šteta što je uspeo da potpuno uništi svoju karijeru pre izlaska ovog filma, a onda ga ni blagajna nije naročito "pogledala". Snalazi se dobro sa dve verzije istog junaka, bez građenja nekih "jeftinih" razika među njima, kao i ozbiljnim dramskim scenama koje ima sa "samim sobom":
THE FLASH se dugo pripremao, na kraju Ezra Miller je implodirao a film je na blagajnama propao, sve je praktično bilo uzalud. Ali, umesto uspelog projekta u Excelu, dobili smo odličan film u VLCu. Rekao bih da je ovo slučaj gde je publika zapravo bolje prošla.
* * * 1/2 / * * * *
Ja ću ovaj epski prikaz sa zadovoljstvom iščitati kad pogledam film, ali evo da avansiram zahvalnost Crippleu na ovolikoj analizi.
Ovo se nekako prirodno nadovezuje:
Can Warner Bros. just put out a normal DC superhero movie? (https://www.avclub.com/aquaman-2-is-reportedly-the-latest-dc-headache-1850657579?utm_source=YPL)
Ali, mislim, stvarno. Aquaman bi trebalo da je jednostavan, samorazumljiv koncept, za koji kurac ga komplikuju mutiverzumom? Mislim, znam za koji kurac ali, evo im ga sad...
THE VOW Michaela Sucsyja je inspirisan istinitom pričom ali ono što sam dobio gledajući ga, po scenariju prekaljenih romcom veterana koje veoma cenim Abby Kohn i Marca Silversteina je nažalost jedna prigodna praznična verzija te zgode namenjena Danu zaljubljenih.
To samo po sebi nije loše. Niti je film loš, ali svakako da su mu izmakle neke interesantne etičke implikacije koje nosi sama priča.
Tema amnezije je čest motiv u ljubavnom filmu i tu THE VOW ne čini izuzetak. Međutim, ne otvara neka dublja etička i identitetska pitanja koja nosi priča o ženi koja doživi automobilsku nesreću, od nje zadobije amneziju usled koje se ne seća svog braka i celokupan doživljaj sveta joj vraćen u vreme pre nego što je donela neke bitne životne odluke koje će dovesti i do upoznavanja muža i braka.
Ono gde film THE VOW drži rezon romantične komedije jeste upravo vezivanje za činjenicu da brak među glavnim junacima dolazi u krizu i raspada se jer se ne znaju i među njima nema više to jest nema uopšte onog romcom nivoa ljubavi koji je prethodno vladao. I to je osnov za zanimljiv eksapistički repertoarski film sa talentovanim zvezdama kao što su Rachel McAdams i Channing Tatum uz podršku Sama Neilla i Jessice Lange.
Kada se na doda jedna priča sa dosta snažnih melodramskih obrta i skrivenih tajni, sa snažnim motivacijama da pokrene ili obustavi stvari, sve se iscrpljuje u kvalitetnom repertoarskom filmu.
Sucsy je specijalista za estetizovane ljubavne priče i ovoj se izvanredno snašao. Film jako lepo izgleda, ima odličan ritam i zvezde nose sve što treba, čak i kada zaplet postane artificijelan.
No, tema kojom se bavi dobije na samo dva mesta dodir sa životom - kada na početku filma ispiše da je film baziran na istinitom događaju i kad na kraju ispiše šta je bio epilog.
Otud ovde je tema uspešno i sa dosta ukusa eksploatisana, ali nije ni približno obrađena.
* * * / * * * *
Sada sam na sedam filmova zaostatka u odnosu na MCU jer sam pogledao DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS. Mislim da mi neće biti lako da smanjujem zaostatak posle ovog iskustva.
Sama Raimija sam jako uvažavao i voleo kao reditelja sve negde dok ga nisu progutali SPIDER-MANi i tu sam negde i zaboravio na njega kao reditelja, mada posle toga nije mnogo ni snimao, a iskreno to što je snimio mislim da nisam ni gledao. No, ovde se Raimi posle Arada pridružuje Feigeovom Marvelu i potpisuje film posle kog bi mu se mogao preporučiti neki sanatorijumski smeštaj.
Teško je objasniti koliko je ovo užasno gledalačko iskustvo. Nisam voleo AVENGERSe, jedva sam izdržao ona dva poslednja, ali sve to nije ni blizu toliko zastrašujuće kao ovaj film. Tamo su barem glumci bili motivisani, delovali su koliko-toliko zainteresovano za to što rade. Ovde su to letargična, umorna lica, zarobljena u seriji dijaloških scena tutorijalske funkcije presečenih povremeno nemaštovitom akcijom koja je nemaštovita, loše osmišljena, bez ikakvog žara, bez suštinske dinamike, bez ubedljivosti, bez ikakve narativne funkcije i vođenja priče od neke do druge tačke.
Neverovatno je kako jedna rudimentarna, poptuno simplifikovana priča koja se bavi pokušajem da se ode od jedne do druge tačke ne uspeva i da se artikuliše u to i kako se sve pretvorilo u jedno beskrajno mlaćenje prazne slame sa nekim generic dijalozima u kojima nema ničega supstancijalnog, pa ni dosetki nema - ni u pokušaju.
Hoće li se ikada ekranizovati Silver Surfer, moj omiljeni superheroj. Tragičan kao niti jedan drugi bilo da surfuje kosmosom ili pokušava da se razume sa Zemljanima.
Šteta što producenti ne vide potencijal u ovom liku jer je kompleksniji i zanimljiviji od velike većine superheroja iz stripova.
Što se Fleša tiče voleo sam kao klinac onu staru seriju s početka devedesetih. Ovog Fleša ću odgledati kad mi dune van bioskopa.
SMRT DJEVOJČICE SA ŽIGICAMA Zorana Ferića je jedan od meni omiljenih romana i rado ga proglašavam za najbolji krimić napisan na prostoru bivše Jugoslavije. Nije pisan kao isključivi krimić već kao jedan maštoviti, dijabolični i crnohumorni roman visoke književnosti ali je koristio kao okosnicu priču o ubistvu.
Izbor da Ferićev roman ekranizuje Goran Kulenović je zanimljiv, po meni neobičan i u startu pogrešan, ne zbog njegove sposobnosti da snimi film već zbog toga što izbor ovog reditelja umnogome određuje format tog ostvarenja.
SMRT DJEVOJČICE SA ŽIGICAMA je mogao biti film za Kan, film koji bi snimali autori u rasponu od Lanthimosa ili Braće Coen do nekoga poput Jacquesa Audiarda. Ipak, u izvedbi Kulenovića to je postao film koji će se teško izboriti za neko mesto na srednjeevropskim festivalima.
Naprosto, Kulenović je sjajan televizijski autor. Neko ko je potpisao seriju CRNO-BIJELI SVIJET svakako da ima iza sebe da kaže da je postigao mnogo. Međutim, on je reditelj koji misli u televizijskom formatu, skučeno, efikasno ali nemaštovito, on snima na Rabu ali film deluje kao da je sve fejkovano u Dubravi a onda opaljen poneki kadar na moru. Ima tu prosto jednog suženog filmskog mišljenja koje je ovaj film veoma limitiralo u dometu.
E sad, ako vidimo šta je domet filma, i za kakav obim se opredelio Kulenović, onda je ovo koherentno i smisleno delo. Adaptaciju romana su izveli Kulenović i sam Ferić. Adaptacija je redukcionistička, ističe osnovni zaplet i stavlja u prvi plan glavnu priču, isključuje digresije i adaptacija je u tom pogledu jasna i korektna. Međutim, neke stvari ostale su na papiru, pre svih stara ljubav koja prati glavnog junaka i koju vidimo da je napisana jer je dobijamo odigranu u scenama li nažalost ne dobijamo pravu emociju od svega toga.
Ta Ferićeva melanholija je bitan element koji je Kulenoviću izmakao iako je postojao ne samo na Ferićevom već i na njegovom papiru.
I to je najveći nedostatak Kulenovićeve vizije, ako se odlučimo da film cenimo po njenim vlastitim propozicijama i prestanemo da žalimo za velikim svetskim filmom koji je mogao nastati.
Drugi krupan nedostatak je Ozren Grabarić u glavnoj ulozi Fera. On je odličan glumac, sjajan izbor na papiru, ali ima teškoće da se nametne kada je okružen sa prekaljenim kolegama koje imaju iskustva sa glavnim rolama kao što su Bojan Navojec, Slavko Subin ili Nikša Butijer. On nije sporan ali prosto u kadru, energetski biva zasenjen.
Sve ostalo je u ovom "kalibru" koji imamo uglavnom dobro, duhovito koliko treba, napeto koliko može, ne mnogo maštovito ali efikasno i ukupno uzev u redu.
Priča je zanimljiva. Ona je živa klana-nedoklana. To nije taj film, ali priča i kad je redukovana je mnogo dobra. Otud ovaj film dobacuje do nekog dometa daleko ispod STRICA ali tu negde oko OSMOG POVERENIKA, koji je takođe ekranizacija poznatog pisca Renata Baretića, u odnosu na koji je ipak kompaktniji i zanimljiviji.
Otud, nisam dobio film koji sam u ovom romanu video ali Kulenović je snimio šta je mogao. Pa ćemo u Kulenovićevim propozicijama i ocenjivati.
* * * / * * * *
AKO KIŠA NE PADNE je filmska adaptacija pozorišnog komada po ideji Slobodana Šuljagića, iz pera Božidara Kneževića. Scenario je napisao Ivan Velisavljević i reč je o praktično duo drami o udovcu i udovici koji se upoznaju na groblju gde odlaze u svaku nedelju, ako kiša ne padne. Između njih se rađa zainteresovanost, pa na kraju simpatija i ljubav.
Tekst je mahom oslonjen na govornu radnju, i ako imamo u vidu priču koja vas ili zanima i nadražuje ili ne, osim ako se ne pravi nešto drugačije, ne znam da li se moglo drugačije napisati.
Nažalost, inače pouzdani Marko Sopić je ovaj scenario veoma loše realizovao. Bez ideje, bez autoriteta, bez dinamike bilo koje vrste, on prilazi svemu što u spoju sa slabošću svih sektora ekipe svojstvenom novosadskom kraku Apollon produkcije rezultira filmom koji znatno podbacuje u odnosu na potencijal.
Naime, za razliku od novosadskih Apollona koji su obično imali i nepoznate te uglavnom slabe glumce, ovaj film zapravo ima Radoja Čupića i Gordanu Đurđević Dimić koji iza sebe imaju i karijere i dovoljno talenta da dobro izvedu ove role. Međutim, svaka ideja koja je uneta u njihovu igru je na prvu loptu, svaka emocija je dočarana na najklišetiziraniji način, igraju sporo, dijalog nije savladan u potpunosti da se konvertuje sa stranice na ekran.
Konačno, scenaristički pokušaji da nešto o čemu se priča vidimo su jedna od najvećih grešaka jer je Sopić toliko jezivo realizovao njihove oniričke scene i flešbekove da je to direktno strašno. To ne da nije pomoglo filmu već ga je povuklo za klasu nadole.
Šteta, predložak i glumci bi u sigurnijoj i kreativnijoj realizaciji mogli biti veoma zanimljiv materijal za romcom sa starijim likovima namenjen staračkoj publici koja je kod nas ionako najmasovnija publika.
Martin Bourboulon dobio je priliku da režira ambiciozni diptih o musketarima sa imenima kakva su Vincent Cassel, Eva Green i Romain Duris. Nažalost, prvi deo naslovljen LES TROIS MOUSQUETAIRES: D'ARTAGNAN nudi jednu zanimljivo zamišljenu koncepciju sa kojom ne uspeva ništa da uradi. Dumasov zaplet je praktično isti ali je u naraciji sproveden nekako zatupljeno, ravno, pripovedački film ne diše. Na sve to napravljena je jedna radikalna stilska intervencija. Naime, ideja je da se napravi realističniji prikaz sveta musketara, blizak onome što je radio Richet u filmu L'EMPEREUR DE PARIS ali to sam zaplet jako teško trpi jer je pun ekscesa, spektakla, vodviljskih rešenja i to jači realizam slabije trpi.
Međutim, ta direkcija da je sve malo realističnije, uprkos navodno visokom budžetu i ambicijama, u najboljem slučaju dobacuje do neke skuplje evropske serije - kada govorimo o vizuelnosti. LES TROIS MOUSQUETAIRES: D'ARTAGNAN ne uspeva po spektaklu recimo da dosegne prvu sezonu španske serije LA PESTE. Borbe su energične ali swashbuckling urađen na "realističniji" način kao ovde ne pruža ništa naročito osim što nema akrobacija, uzbudljivih kaskaderskih nastupa i sl.
Teško mi je da se setim adaptacije musketarskih priča koja mi nije na nekom nivou bila zanimljiva i pružila neku vrstu uživanja. Ovo je film koji je ugušen, u kom nikakvog uživanja nema, samo jako puno podsetnika na neostvareni potencijal, i da 36 miliona dolara budžeta nisu doneli ni blizu onoga što je trebalo.
Samim tim, ni slavni glumci kao Cassel nisu pružili ništa naročito. Eva Green ovakvu ulogu do te mere igra bez ikakvog ulaganja da povemeno mislim kao da je gledam izrezanu iz nekog drugog filma gde je igrala nešto slično.
Šteta je što je ovaj film krenuo sa ambicijom da bude reprezentativni tradcionalistički spektakl iz Francuske za ovu godinu a zadatku nije ni približno dorastao.
* * / * * * *
Juel Taylor je za Netflix snimio film THEY CLONED TYRONE po scenariju koji potpisuje sa Tony Rettenmaierom. Na scenariju bi svakako trebalo da bude potpisan i Jordan Peele jer GET OUT a naročito US bukvalno struje kroz ovaj film, ali to sada ulazi u neke sfere meta-pozajmice, odnosno počinje da liči na priču koja je naprosto postala arhetip i više sama po sebi nije originalna tvorevina.
Naravno da nije tako. GET OUT a naročito US veoma su konkretni filmovi i način na koji ih THEY CLONED TYRONE preuzima su veoma problematični ako sagledavamo iz okvira "originalnosti". Međutim, ako to ne smeta Peeleu, pretpostavljam da ne treba da smeta ni nama, naročito jer je film odličan, premda nije masterpiece kao US.
Iako ne spadam među one koji mnogo pate od potrebe da film bude originalan i aproprijaciju u nekim filmovima ponekad vidim kao adut a ne manu, ovde me svakako Peeleovo prisustvo jeste ispunjavalo nelagodom po svom intenzitetu i malo mi je "pojeftinjavalo" utisak. Ipak do kraja sam prestao da brinem i zavoleo sve ovo.
THEY CLONED TYRONE pored elemenata zapleta - a to je još važnije i najdragocenije - pokazuje da jako dobro razume Peeleov rediteljski postupak koji je od US pa nadalje sve sem šematizovan, i vrlo zanimljivo kombinuje visoku estetizaciju, uvođenje kontra-ritma u scene nečega što je u osnovi dinamičan žanrovski film visokog tempa, te kombinuje humor među likovima i u sceni sa ironijom u postupku unutar tenzičnih situacija. Juel Taylor svakako nije površno preuzeo Peelea i oko toga nema sumnje, zakopao je duboko u analizi njegovih filmova.
Film prati tri klišetizirana i vremenski blago neodređena odnosno vanvremenska lika uličnog pushera, pimpa i prostituke koje igraju John Boyega, Jamie Foxx i Teyonah Parris, od kojih je bar Teyonah overila i Peeleovu reimaginaciju CANDYMANa. Gledajući njih osećamo neku čudnu vremensku izmeštenost, neču čudnu tipiziranost tih likova i to je prvi nagoveštaj opšte zavere koju vlada sprovodi u jednom crnačkom getu.
Ova tri lika, kao naravno potpuni autsajderi udružiće se da svojim veštinama tu zaveru ne samo razobliče nego i da je poraze, iako na suprotnoj strani stoji drugi - takođe vanvremenski vladin specijalista u roli Kiefera Sutherlanda.
THEY CLONED TYRONE bi se žanrovski mogao odrediti kao duhoviti akcioni triler sa sporednim dodacima naučne fantastike i horora i ovo nesumnjivo jeste žanrovski film. Međutim, za razliku od sličnih radova Jordana Peelea ili recimo Edgara Wrighta nije toliko okrenut jednom žanru već više jednoj supkulturi i njenoj tradiciji prikaza na ekranu. Ovo nije reakcija na žanr, već je više reakcija na jednu kulturu kroz dobrodošao melanž raznih žanrova, sa ciljem da se dekonstruiše slika izgrađena o jednoj populaciji više nego se njeni likovi uključe u žanrovski narati.
Otud fokus ovog filma su karakteri. I uprkos tome što ovo jeste film o pusheru, pimpu i kurvi koji treba da se snađu u žanrovskim okolnostima nesvojstvenim njihovim likovima, mnogo je više film o tim likovima koji idu na zadatak a usput moraju da se posluže putanjama koje otvaraju razni žanrovi.
Iskusni snimatelj Ken Seng je jako dobro razumeo šta Tayloru treba i film je veoma estetizovan, opet umnogome iskaćući iz onoga što su tipični fotografski standardi žanra.
Činjenica je da preuzimanje Peeleovih elemenata dovodi do toga se junaci vode svoju borbu da oslobode sebe a gledalac da nekako emancipuje film iz okova rip-offa, ali na kraju svi uspevaju da pobede. Na određeni način.
* * * 1/2 / * * * *
Gledalo mi se nešto veselo sa Annom Faris što ranije nisam gledao pa sam pustio THE HOT CHICK koji onomad nisam ispratio jer je imao abismalne kritike. Nisam pogrešio što sam ga pustio, naročito jer se u ovom filmu Anna Faris pojavljuje dosta ali se nažalost veoma malo zeza. Jedino što mi je pružalo neki utisak "zanimljivog" jeste queer aspekt priče kojim se film poigrava a danas Rob Schneider komičar u polu-cancelu a možda i u celom cancelu baš zato što je protivnik Woke talasa.
Ova produkcija Adama Sandlera donosi i njegov neinspirisani cameo, i zaista ništa vredno pažnje.
Jonathan Tropper je po pisanijima Bruce Leeja, postavio seriju WARRIOR, priču o kineskim doseljenicima u Ameriku na prelazu u 20. vek, u Kineskoj četvrti i pomalo van nje. Ovo nije prvo Leejevo delo koje su neki drugi pisci adaptirali za veliki ekran posthumno. James Coburn je sa Stirlingom Silliphantom uradio CIRCLE OF IRON, i rezultat je bio pretenciozni arty hippy film u potrazi za borilačkim. Serija WARRIOR je s druge strane nešto što bi Lee verovatno voleo da vidi ali i da radi, praktično akciona gangsterska saga sa rivalitetima među trijadama ali i između belaca i Kineza, Iraca i svih ostalih, progresa i političke korupcije koju su istovremeno u ljubavi i mržnji sa kineskim organizovanim kriminalom, i kung fu tučama kao najčasnijim načinom da se to reši.
Sve je jednostavno, u najboljem smislu banalno i arhetipski. Jedino Bruce Lee više nije živ i ono što je on radio nije više toliko revolucionarno. Ali i sad kad je bajato postalo je zlatni standard poimanja filma a kod nekih ljudi i života.
Tropper je svestan svih ovih aspekata i pravi vrlo solidnu kombinaciju jedne priče u epohi sa kineskom stereotipnom emigracijom i organizovanim kriminalom te policijom nasuprot koja često podseća na najbolje trenutke serije COPPER.
Energija je na visokom nivou, likovi su u jakoj žanrovskoj tenziji a Andrew Koji kao Leejev alter-ego, kao doseljenik kroz kog upoznajemo svet i sa kojim zajedno "jašemo" pruža sve što treba da bude temelj serije. Joe Taslim kog znamo iz indonežanskog krila savremenog žanrovskog filma igra njegovog glavnog takmaca i jedinog koji po veštini može da mu se suprotstavi dok Tom Weston-Jones, Dean Jagger i Kieran Brew brane čast bele ekipe i batinaju kako znaju i umeju. U Weston-Jonesu naravno zasnovana je i direktna veza sa serijom COPPER.
Tropper je sa Ballom kreirao BANSHEE i on je definisao Cinemax estetiku, sada je to sve HBO Max doduše. Njegovi scenariji su jasni i čvrsto postavljeni, reditelji su znalci i južnoafričke lokacije služe svrsi bez ikakvih teškoća.
WARRIOR sve što započinje radi dobro, ne kažem da ovo svakoga zanima, ali ko voli trebalo bi da proba.
alt.fantasy
https://ironage.media/post/the-daily-wire-gambles.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedan od Svetih Gralova srpske kinematografije o kom se stalno priča a pronalazi se retko ili skoro nikad jeste građanska ljubavna melodrama. Apollon je proizveo čak dve, TROJE Petra Pašića i MANJU Nikole Končarevića, i kada se podvuče crta od ta dva se moglo sklopiti jedno izvanredno delo jer svaki ima ono što drugom nedostaje.
U suštini, ni jedan ni drugi nemaju sreće s muškim glumcima i tu se ne bi usrećili ovom fuzijom. Međutim, Pašićev film izgleda dobro, ima neophodan dizajn da može javno da se prikaže na velikom ekranu bez zazora. MANJA međutim ima izvanredan scenario za koji bih iskreno voleo da jednog dana - kao ISKRA Gojka Berkuljava a to se opet desilo pod okriljem Apollona - dobije novu i bolju ekranizaciju.
Scenario Ivana Velisavljevića po ideji Galine Maksimović jedan je od najboljih realizovanih predložaka u srpskom filmu poslednjih godina. Ovo je film koji ima sve potrebne elemente za urbanu ljubavnu priču koja je psihološki i socijalno višeslojna, u kojoj se ne izbegava nijedna neuralgična tačka našeg filmskog pripovedanja i svaka se prevazilazi.
Ovo je scenario u kom nema scena za hvatanje za glavu u realizaciji, a Velisavljević se hrabro hvata u koštac sa mnogim koje u našem filmu upravo izazivaju takvu reakciju čim naslutimo kuda idu. Imamo junakinju sa kompleksnim porodičnim odnosima i traumom nasleđenom od roditelja koja funkcioniše i ne predstavlja balast i zaustavljanje pripovedačkog toka već naprotiv, njen katalizator. Jedna od stvari sa kojima i svetski scenaristi često imaju problem a to je meet cute baziran na postojećim elementima priče a što generalno ume da uvede u utisak mehaničnosti i konstrukcije, Velisavljević opet izuzetno vešto rešava, kasnije vrlo precizno razrešavajući sa dosta stila i osećaja za simetriju.
Odnos među likovima i transformacija koju prolazi junakinja dati su jasno, i sa minimumom onih klišetiziranih stvari kojima nam se dočarava da neko donosi odluku tipa sedi, ćuti, gleda a sutra uradi nešto drugačije, iako za publiku koja ima jeftinije ulaznice ima i toga.
Milje gig economyja je prikazan u punoj meri ali u drugom planu, nenametljivo, taman onoliko koliko igra ulogu u životu junakinje i dobili smo uvid u svet kojim smo okruženi već skoro deceniju ali ga ne gledamo mnogo filmu, kao ni druga pitanja radničkih prava i problema radnih ljudi pošto je srpski film tradicionalno još od Crnog talasa, film o osobama bez zaposlenja i profesije, eventualno kriminalcima.
Otud, Velisavljevićev scenario zaslužuje najviše ocene.
Čak i bačen u ralje novosadskog kraka Apollona, on uspeva da preživi i bitno unapredi i glumce pa i režiju u odnosu na druge projekte, ali i dalje ostaje ni približno adekvatno realizovan. Dok je podela ženskih likova korektna, a u slučaju Tanje Pjevac u ulozi majke čak i prilično inspirisana, muški likovi deluju skupljeno s koca i konopca, nedovoljno se razlikuju i izgledom i energijom, a neke glumačke veštine i bravure tu svakako nema.
Ambijenti u kojima se film odvija po običaju su oskudni i ne naročito sugestivni. Fotografija je ponovo ispod prelazne ocene.
Međutim, nesporno je da je reditelj Nikola Končarević razumeo da ima nešto posebno u rukama i na nekom fundamentalnom nivou rekao bih da je razumeo ovaj scenario i veoma se potrudio, međutim, sa slabostima u svim sektorima, koliko god se trudiš rezultat bude "kao i obično".
Film nema sreće kada mora da opstane samo na snazi scenarija. To je kao avion koji treba da izdrži let samo na bazi dobrog projekta nezavisno od toga kako je sastavljen. Međutim, ovde je predložan dovoljno snažan da stvari održi u letu.
Ne znam koji su krajnji dometi MANJE, ali verujem da će svakom iole stručnom gledaocu posle ovog filma postati jasno da je Ivan Velisavljević scenarista ozbiljnih mogućnosti.
* * 1/2 / * * * *
LAWLESS Johna Hillcoata je nažalost prilično razočarenje posle gledanja TRIPLE 9 koji me je veoma zainteresovao za rad ovog reditelja. Ponovo je reč o All-Star postavi u nečemu što je žanrovska priča, s tim što ovog puta imamo samo priču o braći Bondourant i njihovom moonshine biznisu, i sukobima s korumpiranim predstavnicima države i zakona ali nemamo jasnu ideju o kom je žanru reč. Film je neozbiljan i naivan da bi bio istorijska hronika i priča sama po sebi. Dakle, morao je imati neki žanrovski naboj, međutim, uprkos tome što obračuna i neke kao akcije nominalno ima ovde, nije artikulisana na pravi način da bi bila zaista uzbudljiva i na kraju sve ovo deluje kao jedno veliko - i prilično zbrzano - ništa. Dok je u TRIPLE 9 baš u pogledu žanra, tenzije, napetosti među likovima iznutra, i napetosti u širem sukobu spolja, Hillcoat pokazao kako vlada stvarima - ovde baš toga nema. Samo hrpa relativno naivnih klišea urađenih u maniru jedne neinspirisane istorijske hronike.
* 1/2 / * * * *
Barbara Willis Sweete režirala je film PERFECT PIE, melodramu o dve prijateljice koje je u ranoj mladosti razdvojila teška trauma i sada se ponovo sastaju, trideset godina kasnije i uprkos tome što je izbegavaju, ne mogu izbeći da je iznova prožive.
Sama trauma je takođe i predmet misterije za same gledaoce gde kako film odmiče u tri vremenska toka saznajemo i kako su se događaji odvijali.
Film je zanimljivo postavljen kao studija karaktera, formalno oslonjena na misteriju kao žanrovsku mustru, međutim Barbara Willis Sweete ne uspeva da izgradi pripovedački tonus pa na kraju sve ostaje dosta blago i prilagođeno poluodsutno televizijskom gledanju gde paradoksalno ovo ostvarenje može imati veoma dug život kao naslov namenjen ženskoj publici.
* * / * * * *
BARBARIAN Zacha Creggera bio je jedan od najhajpovanijih horora prošle godine a svog reditelja lansirao je u prvu ligu i otimačinu među studijima.
Ovde imamo film koji jeste u izvesnom smislu zaslužio hajp jer je dobar film. Ali, opet ne bih rekao da je ovde doneto nešto zaista novo i da bi - da imamo malo više sreće - ovo trebalo da bude neki standard uspelog mejnstrim horora. Teško mi je da ovaj film i posmatram kao nešto drugo već upravo jedino kao uspeo mejnstrim horor, a tu mi za pravo daje i činjenica da ga je pustio Fox.
U tom smislu, dakle, ko ne očekuje sad neku naročitu inovaciju i zadovoljava se dobro urađenim tradicionalističkim stvarima, može lepo da prođe.
Naime, BARBARIAN je film koji je temeljno urađen, i psihološki i dizajnerski, napet je i strašan u dobroj meri, glumci su izvanredni, naročito Georgina Campbell koja je putem televizije već postala žanrovska veteranka u suštini, ali ovde dobija i dobru priliku na velikom ekranu.
Priča o double-bookovanom Airbnbu koji se ispostavlja kao nešto drugo, a možda i kao nešto treće, jako lepo kreće da se poigrava strahovima modernog čoveka od ljudi koji ga okružuju, i Cregger se vrlo fino poigrava time dok ne pokrene mašineriju jednog arhetipskog horora.
Strukturalno film se poigrava tipičnim horor postavkama gde se krene sa uvođenjem junaka i njegove situacije a potom i potonućem u stravu. To se u ovom filmu desi dva puta, oba puta sa zanimljivim likovima, i na jedan nekonvencionalan način gde se pravi pauza u užasu da bi se priča proširila.
Flešbek o originu dešavanja u kući je takođe posebno upečatljiv i briljantan i on stoji kao treći neočekivani brejk u celini, opet strukturalno zanimljiv jer razbija stvari i na određeni način efektno odlaže puno potonuće u stravu i konfrontaciju.
Sama horor pretnja koju neću spoilovati je vrlo uspela u realizaciji, ali zanimljiva je konceptualno, i čak ideološki. Reč je o vrsti pretnje za koju smo navikli da se sreće u flyover statesima, u backwoodsima, ne u urbanoj sredini, ali ovde to i jeste tema - propali Detroit koji su napustili svi sem beskućnika i monstruma jeste na neki način divljina koju ljudi iz gradova treba da izbegavaju.
BARBARIAN je vešto izveden, tehnički i šminkerski, psihološki je ubedljiv i dobro je glumljen. Zach Cregger je pokazao da odlično vlada fundamentima i svakako treba videti šta dalje sprema.
* * * / * * * *
Kako je Paolo Virzi postao značajan reditelj jeste pitanje na koje nije lako dati odgovor i nećemo ga naći ni u njegovom ranom filmu MY NAME IS TANINO iz 2002. godine gde možemo reći da se radi o repertoarskoj komediji sa jakim satiričnim tonovima.
Istorija pamti ovaj film kao debi Rachel McAdams, gde se vidi u toplesu što inače nije baš njen modus operandi mada ne izbegava kad je jača umetnost po sredi, i ona igra dosta veliku ulogu američke devojke zbog koje naslovni junak i ode put Amerike.
Kad stigne u Ameriku, Virzi i Tanino su često nadomak nečeg dobrog i zanimljivog ali često baš zahvaljujući rediteljevoj aljkavosti stvar zataji i ne kompletira se. Čak i kad film nudi neke dobre opservacije ili kreacije, opet ostaje nedorečen jer je rediteljski prilično naivan u stilizaciji, iako nije bez dara u inscenaciji no i tu ostaje na pola puta.
Film ima dragocenih situacija koje se smenjuju sa glupostima i sve u svemu čini mi se da Virzi ovde još uvek bolje komunicira sa onima koji su raspoloženiji za raspojasanu italijansku bioskopsku komediju nego za tobože duhoviti art koji čačka danas.
Virzi se još uvek ovde kreće sferama komedije koja jeste smešna za razliku od današnje faze kad se okrenuo komediji koja nije. U tom smislu, tolerancija prema evropskoj komediji svakako umnogome može uticati i na vaš utisak o ovom filmu.
* * / * * * *
Atipični profesionalac Scott Waugh i prilično cenjeni Arash Amel dovedeni su u Kinu da snime HIDDEN STRIKE, kinesku produkciju u kojoj se Jackie Chan uparuje sa zapadnom zvezdom. Dakle, posle Holivuda koji je radio na uparivanjima Chana sa holivudskim zvezdama od jednog trenutka to su krenuli Kinezi, i to dovođenjem zvezde i reditelja. Setimo se Harlina i Knoxvillea kad su u tom aranžmanu radili SKIPTRACE.
Ovog puta, dovedena je ozbiljna zvezda sa velikom trenutnom karijerom i strogo kontrolisanim sledećim potezima - John Cena. On se profiliše u pravcu akcione komedije iako je kao WWF rvač krenuo pre svega kao čist akcioni heroj, setimo se MARINE ili Harlinovog 12 ROUNDS iz kojih su potom izrastale DTV franšize. Međutim, Cena je danas više komičar u suštini ali sa akcionom kompetencijom i pronalazi sve više prostora u tom post-Arnie svetu u kom Rock ne uspeva da odradi baš sve i previše robuje franšizama.
Cena je od Matta Damona na steroidima izrastao u dosta kul facu sa komičnim darom.
Otud kad je HIDDEN STRIKE krenuo kao jedan seriozan vojni akcijaš u kom sticajem okolnosti glume Jackie Chan i John Cena, svaki sa svojom melodramom i traumom i samo sa Cenom koji se zavitlava u kadru, delovalo je kako Scott Waugh ne prepoznaje šta tačno treba da radi. Ali, onda kada se Chan i Cena konačno posle par desetina minuta nađu na istom zadatku kreće buddy hemija i u sve ulazi neophodna doza komedije i stvari postaju bitno bolje. To naravno ne briše onaj drugi film, i to pre svega sa Chanom koji smo dotle gledali i ne objašnjava ga, ali nije ni važno, kad su Cena i Chan pokrenuli mašinu više se nije zaustavila.
Film je evidentno skup, i prilično maštovit ali je isto tako i dosta oslonjen na CGI koji ipak nije vrhunski. Kineska produkcija uprkos pedantnosti u ovom slučaju uvek ima nešto što je blago OFF u odnosu na ono kako stvar treba da izgleda i to prosto više nije stvar ni para nego know howa a verovatno i nekih dešavanja iza scene koja su dovela do toga da film bude shelved nekoliko godina i da duže počekamo na premijeru.
Međutim, nema razloga za to. Kad krene ono što treba film je vrlo reprezentativan. Uz pomoć CGI i žica, Jackie Chan radi nekoliko njegovih tipičnih komično-akcionih bravura. Cena mu pomaže a radi i isto to na svoj način. Doduše, ovo je film o prevozu ljudi i roba autoputevima smrti u Iraku, dakle svakako da njih dvojica previše voze za moj ukus i da je ključna klimaktička akcija vezana ipak za neki haos sa ogromnim vozilima a ne sa borbom, ali dobro. Waugh je u tri scene pokazao da razume ko je i šta je Chan i ponudio je neke od najboljih borbenih set-pieceova njegove pozne karijere.
Ceninoj karijeri ovaj film znači mnogo manje, on je kako rekoh sad u strogo kontrolisanom usponu, ali ovo definitvno nije blam, nije prevara, nije geezer teaser. Ovo je holivudizovan kineski blokbaster (barem u koncepciji ako ne u bioskopskom rezultatu) u kom on igra svoj kanonski lik i to radi pošteno.
Waugh je pokazao da ume da vodi jedno akciono preduzeće ovog formata. Ispoštovao je Chana iako bi se reklo da mu je dominantna inspiracija bio Millerov FURY ROAD, ali ukupno uzev sa tim finim neveštinama i nedorađenostima, ovog je ipak holivudizovan ali ne i holivudski domet.
Niko se u ovom filmu nije obrukao. Chan je možda nešto malo i dobio.
* * 1/2 / * * * *
Hmmm, to bi moglo da se pogleda. Meni je Cena skroz na mestu a ipak je Džeki Džeki.
Miguel Angel Vivas je žanrovski specijalista koji uvek zaslužuje pažnju i njegov novi film ASEDIO potvrđuje da je on uprkos uspesima i ozbiljnim projektima koje radi, na neki način ipak dobro čuvana tajna španskog filma jer nema naročito internacionalnu reputaciju.
ASEDIO nije film koji pati od prevelike originalnosti ali elemente koje uzima od drugih, čak i kada ih doslovno citira, veoma vešto inkorporira u novu celinu.
ASEDIO kreće kao serija ANTIDISTURBIOS i prikazuje prepad policije na zgradu punu sirotinje koju treba izbaciti iz stanova, mnogi među njima su ilegalni imigranti. Ovu napetu i haotičnu situaciju, grupa policajaca koristi kao masku da reketira lokalnog stanodavca koji drži migrante. Kada pretresajući prostor između zidova kroz koje migranti neopaženo prolaze, mlada policajka slučajno posvedoči ubistvo neposlušnog kriminalca, za njom kreću kolege, a jedinu pomoć mogu da joj pruže ljudi koje je do malopre šikanirala, a naročito porodica oko koje se naročito istakla tog dana.
ASEDIO tada prelazi na ENEMY TERRITORY i postaje estetizovan, tenzičan, visceralan akcioni triler sa jakom i eksplicitnom socijalnom dimenzijom. Vivas to sve radi u svakom smislu nepretenciozno ali ozbiljno i time na neki način pojačava utisak kako je sve to u stvari vrlo lako napraviti, čemu njegove evropske kolege nisu sklone.
Vivasov rukopis je dovoljno siguran da jedan solidan triler, vrlo atipično snimljen u dugim kadrovima i zanimljivim kretanjima kamere, učini nečim što je rutinski u najboljem smislu, iako nije.
Ovo je dobar, ozbiljno izveden film gde nam Evropa pruža ono što je nekada davao Holivud šakom i kapom.
* * * / * * * *
Yuval Adler je još jedan od Izraelaca limitiranog talenta i tehničkog znanja koji se obreo u američkom filmu, i u B-filmu sa A- ili B+ zvezdom i Nicom Cageom uspeva da naiđe na izazov kome ni neko mnogo veštiji ne bi dorastao.
Adler snima otužan rip-off COLLATERALa, po scenariju Lukea Paradisea u kome Cage otme Kinnamana i to je manje-više to. Sledi niz mahom monologa ili mlakih dijaloga, sa vrlo malo fizičke akcije bilo koje vrste, dok se odavno pročitani obrt i malo mlake konfrontacije ne nagomilaju na kraju.
Adlerov film je čudan utoliko što u njemu do te mere nema ničega, da ni Cageovo preterivanje ne uspeva da odjekne jer se dešava u praznini. Kinnaman deluje kao da je svoju ulogu razdužio još pre snimanja, i u filmu postoji kao jedan non-entity uprkos tome što je filmičan tip.
Potpuno je neverovatna tolerancija prema ovom naslovu kao nečemu što nije nužno dobar film ali jeste barem zabavan doprinos kanonu nekog Midnight Madness miljea naprosto zato što ovaj film nije ni zabavan, ni lud, jedva da je žanrovski a kao takav ni na jednom nivou inovativan ili transgresivan ili bilo šta.
Adleru ovo nije prvi film u Americi, i rekao bih da u njemu nije ostvario ništa, ali da je možda hype mašina oko ovog naslova, na bazi uključenih imena uspela da ostvari sve. SYMPATHY FOR THE DEVIL, da - tako se zove ovaj film, na kraju ima iza sebe kritike koje ga definišu kao nešto interesantno i kul za ljude koji bi da gledaju Cagea kako luduje.
Što se mene tiče, ovde nema ništa ni za koga, pa ni za njih.
* 1/2 / * * * *
TO THE WONDER je pozni rad Terrencea Malicka koji mi je proizveo podeljena osećanja pa i utiske a koliko vidim, nema mnogo sredine ni među kritikom koja je ili egzaltirana ili rezignirana.
U suštini, film je zaista takav, u njemu gledamo nešto što je istovremeno delo velikog umetnika i snalažljivog studenta, čak ne ni naizmenično, no ja sam sklon da gledam stvari sa optimističke strane jer mi je prosto fotografija Emmanuela Lubezkog legla i celo ovo iskustvo mi je bilo vrlo zanimljivo i prijatno na nekom audiovizuelnom nivou. Da mi nije bilo prijatno, verovatno bi mi sve ovo isto bilo jezivo umetničarenje i foliranje, što je takođe istina, i mnogima će tako biti.
Ono što je ovako delikatnom delu interesantno jeste njegova konstrukcija koja je kod Malicka ovog puta sasvim uhvatljiva i imamo prepoznatljivu mehaniku što je možda greh ako do daske "pušite" njegovu priču, ali ako ste uzdržani, može vam zapravo biti zanimljivo.
Naime, film je u samoj svojoj suštini pokušaj da se snimi "čisti film" u kome se nijedan bitan detalj priče neće desiti kroz verbalno rešenje. Otud je verbalnost gurnuta u drugi plan. Imamo voiceover glavne junakinje koji je više jedno auralno iskustvo, to što ona govori je maltene na nivou neke poezije koja ima veze sa dešavanjem i atmosferom ali ne utiče na percepciju priče.
Kada film ode u tako jak vizuelni izraz, uvek se otvara pitanje - i to je problem savremenog art house filma - a to je šta ćemo da radimo kada glumci budu morali da progovore. I većina filmova tog tipa na tom ispitu pada, naprosto sve je sjajno dok kamera prati junaka s leđa kroz zanimljive ambijente ali kad stane da popriča ne zna šta je gore, da li naturščici koji nešto sriču ili profesionalni glumci koji glume klasičnu dramsku scenu u nekoj vrsti konvencije. Malick to uspešno rešava time što klasične dramske scene zapravo nema. Ako se dođe do neke situacije gde se mora popričati, to se rešava tako što scena u tonskoj slici ostaje u dramskoj situaciji ali u slici ulazi u diskontinuitet, kreću neki kadrovi događaja koji će uslediti, neki kadrovi raspoloženja junaka i potpuno se razbija ta potreba za vizuelnom konvencijom verbalne konfrontacije, mada takvih scena sa nekim supstancijalnim sadržajem gotovo da nema. Drugo rešenje je visokokonceptualno a to je da samo jedan junak govori a drugi samo sluša i vrlo diskretno reaguje, to je veoma uspelo rešenje, i ne podrazumeva ulazak u ove diskontinuitete.
Generalni vizuelni koncept baziran je na neprestanom kretanju kamere i neprestanom kretanju junaka u kadru gde god je to moguće. Kad nije moguće oba, dešava se jednom, kad ne može ni jedno, kadar je visokoestetizovan.
Od Malicka se može jako puno naučiti. Dakle, on u tom kretanju kamere kombinuje planove, uže i šire ali svaki je u kretanju i to daje jedan zanimljiv efekat životne rastrzanosti, i pokrivanja prostora u 360 stepeni. Lokacije su senzacionalne. Izabrane su zaista impresivno i druga stvar koja se od Malicka može naučiti jeste neverovatna perceptivnost, zapažanje detalja u ambijentu koje učini veoma uzbudljivim - odličan primer je scena na plaži na nestabilnoj peščanoj podlozi.
Ono što podseća na snalažljivog studenta jeste Malickovo rešavanje izazova dramske scene njenim izbegavanjem, dakle nije pošao "težim putem" i to nekako rešio, a ima određenih reditelja koji su sa time uspevali da se snađu, međutim, ovo je svakako dobra solucija za reditelje koji ne znaju drugačije da se izbore sa tim situacijama. Film nije slučajno imao čak pet montažera.
Ko očekuje da TO THE WONDER bude ono što piše u sinopsisu a to je ljubavna priča sa Benom Affleckom, Olgom Kurylenko i Rachel McAdams plus Javierom Bardemom u ulozi dobrohotnog sveštenika sa krizom vere, neće to dobiti u klasičnoj formi ali će dobiti u jednoj neobičnoj koja iziskuje specifični entuzijazam.
* * * / * * * *
Meni se kod njega u novijoj fazi zaista dopada ta beskompromisnost gde je u fazonu da zaista polomi kalupe, pa čak i kalupe koje je sam, jelte, napravio, ali onda i sposobnost da kad izađe iz kalupa, zapravo nađe rešenja kojih se drugi nisu do tada dosetili i stvarno bude i dalje na cutting edgeu filmskog izraza. Ne znači to da sve št uradi bude automatski dobro, ali jeste uvek autentično. Ovo nisam gledao ali zvuči dosledno.
David E. Kelley je ostavio dubok trag u network televiziji i prilično solidan u kablovskoj i među strimerima. Međutim, na filmu nije postigao ništa.
Iz ove vizure njegov prvi bioskopski neuspeh, FROM THE HIP u režiji Boba Clarka deluje mnogo respektabilnije nego u vreme izlaska kada je bio pregažen, od većine, mada je recimo Roger Ebert bio umeren.
Filmu se prebacivalo sve i svašta, od toga da je vulgaran i banalan do toga da je glavni lik previše antipatičan da bi mogao da nosi film, i kada režira Bob Clark, kanadski repertoarski specijalista koji se dokazao u mnogim žanrovima, i u svakom po jakom exploitation nervu i ne prezanju od konkretizacije stvari, onda ništa od toga nije isključeno.
Ovde Bob Clark svakako režira u svom stilu, svaki element koji postoji u materijalu je "nagažen", ako je nešto smešno onda ima da bude urnebesno (obično nije, ali ono što je važno za priču jeste), ono kad imamo Engleza u ulozi osumnjičenog za ubistva ima da se odigra negativac sa akcentom do daske (i nema preteranog efekta sem kad je bitno za zaplet) i takav je ceo film. Nije urađen sa mnogo ukusa ali sve što je bitno je dosta solidno.
Judd Nelson igra mladog advokata koji želi da se nametne u advokatskoj firmi i ubrza svoje napredovanje. Počinje da pravi bučne incidente prvo u kancelariji a posle u sudnici i kreće se ivicom između gubitka licence i posla i oduševljenja klijenata. Strategija se na kraju isplati, prevagne ovo drugo ali partneri iz ugledne advokatske kuće mu uvaljuju kosku, da brani blaziranog bogatog profesora koji je u neodbranjivoj poziciju u suđenju za ubistvo.
Osumnjičenog igra John Hurt i njemu nije teško da usmeri pažnju gledalaca i razvije sumnje koje deli glavni junak - da njegov branjenik možda jeste kriv i da će se izvući nekažnjeno što mu budi duboke etičke dileme.
David E. Kelley je kao bivši advokat ime izgradio pišući advokatske serije, i ovde je naravno sudnica centralni objekat. Slučaj koji obrađuje je zanimljiv, nalazi način kako da mu junak izbori protagonizam i kako da postane heroj, pa na kraju deluje da je Ebertov umeren stav oko ovog filma bio realan.
Bob Clark je sve uradio solidno. Neko suptilniji bi možda napravio i bolji film, ali teško da bi snimio efikasniji i jasniji. Glumci su na visokom nivou, atmosfera je tu. Možda FROM THE HIP ne uspeva da promeni način kako vidimo sudsku dramu u bioskopu a hteo je, ali doprineo je tom kanonu jednim pristojnim naslovom.
* * 1/2 / * * * *
VACATION FRIENDS Claya Tarvera imao je pet scenarista među kojima su na začelju i Daley i Goldstein. To je već preporuka da je reč o nečemu potentnijem od rutinske romantične/ bračne komedije, i rezultat i jeste takav.
Lil Ren Howery i Yvonne Orji igraju potpuno običan par koji stiže na letovanje u Meksiku i upozna divlji par koji igraju John Cena i Meredith Hagner koji ih uvlače u odmor pun preterivanja, izazova raznih vrsta, droge, alkohola, seksa i venčanja pred vračevima. Po završetku letovanja, strejt par želi da zaboravi šta je radio sa ovim divljim ali se oni nepozvani pojave na njihovom venčanju i sve sluti na fijasko sve dok ne krenu neočekivani razvoji situacije.
Lil Ren Howery definitivno nije dovoljno glumački jak da bi izneo ovaj lik, ali na neki način njegova inferiornost u pogledu harizme u odnosu na ostale uspeva, verovatno nehotice da zaigra kao dodatni sloj u kom čovek koji je epizodista u vlastitom životu uči da postane protagonista.
Film ne donosi ništa originalno ali sve što radi izvodi s punim ubeđenjem i sa jakom energijom. Na kraju zapravo ni ne plaća preveliku cenu Lil Ren Howeryjeve mlake persone. Ne kažem da bi nužno ovakav lik morao da igra neki dinamo kao Kevin Hart ali recimo Jordan Peele iz dana kad je bio komičar bi bio solidno rešenje.
Clay Tarver je radio svašta u životu. Ovde ga sigurno nisu zvali kao koscenaristu Dahlovog JOY RIDEa već pre kao reditelja SILICON VALLEYa. Režija je solidna, inspirisana, sa dosta dara da se zabeleži i proizvede humor.
Film nije ništa epohalno ali je prilično solidan, u meri u kojoj vam legne Lil Ren i utisak će biti ili * * 1/2 ili * * *.
Bobane, molim te, ukloni ovog trola s ovog topika. Nek zagađuje na drugim mestima što se mene tiče.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Reprizirao sam TOMMY Kena Russella, ekranizaciju čuvene rok opere grupe The Who. Da u filmu nema poznatih ličnosti za koje znamo da su danas stare ili da više nisu žive, ovaj film ima svežinu kao da je izašao jutros. Russell je veliki reditelj i jedan od onih koji se mogu reprizirati bezbroj puta.
TOMMY sam prvi put gledao kao dete i bio sam impresioniran. Drugi put sam ga gledao kasnije i bio mi je opet impresivan ali mi muzika nije prijala. Sada, prosto nije mi muzika postala prijatnija i zanimljivija ali mi je nekako manje važna.
Iznova sam impresioniran stilskom iščišćenošću filma koji je sav dat u muzičkim numerama, bez varanja, bez dijaloških scena, sa dramom koja se ispoljava bez kusura, isključivo kroz pesmu, kroz hiperestetizovane klipova koji idu iz teme u teme ali i dalje imamo celovitost filma, imamo ideju koja je monumentalna, i izuzetne izvedbe raznih ljudi, naročito onih koji se javljaju kroz ceo film, kao Ann Margaret u ulozi karijere i Olivera Reeda koji je takođe pružio nešto vrlo posebno. Glumačka karijera Rogera Daltreya me nije činila srećnim, ali kada vidite ovaj film shvatite zašto su reditelji verovali u njega.
Višeslojnost priče ispraćena je stilskom kompleksnošću, znakovitošću elemenata u kadru koji su na nivou složenosti neke sofisticirane pozorišne predstave. Propulzivnost i kinetičnost dešavanja su takođe na najvišem mogućem nivou - snimala su čak tri različita čoveka a ponovo je celovitost očuvana.
Lesterovi filmovi za Beatlese su nešto posebno i imali su sinergiju dve umetnosti, njihove i Lesterove. U slučaju The Who - govorim iz pozicije nekoga ko nije fan benda - imamo posla sa filmskim remek-delom koje čini karijeru benda i ne možemo taj film izdvojiti iz ukupne mase njihovog inače izvanredno istorijski važnog opusa. Malo koji bend je dobio ovakav film koji u spoju sa muzikom praktično postaje gesamtkunstwerk.
* * * * / * * * *
Užasavao sam se ovog filma, prvi put kad sam ga gledao ozbiljno sam se istraumirao. Nemam pojma zašto, bio sam baš mali. Izvini što ti spamujem topik glupostima, ali vratio si mi traumu iz najranijeg detinjstva vezanu za televiziju.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Sličan osećaj sam imao, trauma koja me impresionira. Odmah sam video da je to nešto posebno mada naravno ništa nisam mogao da artikulišem.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Čak i ja koji sam znatno stariji od obojice sam imao solidnu reakciju zbunjenosti (ne BAŠ traume) i blage nelagode na prvo gledanje Tommyja. Ali jeste u pitanju prava filmčina, čak i narativno, ali svakako vizuelno. Russell je ovde održao predavanje.
Neznani junak iz sveta američko-kanadske akcione komedije Michael Dowse posle vrlo solidnog STUBERa, režirao je COFFEE & KAREEM, Netflixovu buddy komediju o uniformisanom policajcu i sinu njegove devojke koji upadaju zajedno u nevolje kada mališa pokuša da namesti i spreči da mu postane očuh a onda se nađu na meti korumpiranih policajaca i lokalnih kriminalaca iz detroitskog geta.
Ed Helms kao uniformisani policajac je korektan ali ne više od toga u naslovnoj ulozi i klinac koji igra Kareema je simpatičan ali ne više od toga, i kad se na to doda da Dowse sve to nije onako pedantno izveo u domenu akcije, onda prljavi humor kome se neprestano pribegava gubi na efektu jer se film i pripovedački i čisto tehnički raspada po šavovima.
Uprkos tome što u podeli ima još sjajnih faca kao što su Betty Gilpin i Taraji Henson, film ne uspeva da to kapitalizuje i mnogo više deluje kao kavez u kom su zarobljene potencijalne ili ostvarene zvezde nego išta drugo.
Koncept jednog dana sa policajcem od TRAINING DAYa do danas je jako uspešno zaživeo u komediji, i priča sa belim policajcem i crnim dečakom koji gunđaju što su zajedno u nevolji deluje kao nešto što ne može omašiti. Ali, na kraju utisak gradi baš silom žanrovskog deficita na tržištu.
* * / * * * *
Bonelli se mudro opredelio da napravi svoju filmsku produkciju i da svoje IPjeve plasira na tržište. Prva dva filma koja su proizveli u tom aranžmanu nažalost nisu na očekivanom nivou a rekao bih da ni ne pomažu održivosti tog poslovnog modela.
Braćallax i ja smo svojevremeno pokušavali da obradimo temu Bonellija na filmu koja je vrlo specifična. Naime, možemo reći da postoji jedan istinski dobar film po njihovom IPu, Soavijev DELLAMORTE DELAMORE, ima filmova koje su radili ozbiljni reditelji kao što je ekranizacija TEXa Duccio Tessarija, ima logičnih pokušaja sa solidnom ekipom i lošim ishodom kao što je američka ekranizacija Dylana Doga, ima čak i turskih knock-offova i finskog art house inspirisanog Bonellijem, ali to su skromni rezultati spram potencijala.
Bonelli je pravio neke groteskne strip crossovere sa DCjem koji nisu obilovali logikom, i to su sve neke strategije kako da se globalizuje brend koje meni nisu bile skroz logične.
DAMPYR je drugi film koji su uradili u toj vlastitoj produkciji i nažalost uprkos tome što su u Rumuniji uspeli da naprave neki solidan štimung Bosne tokom rata, kad krene ono što je strip, nastupa preveliki treš koji se prosto loše prevodi na film, bez neke ozbiljne rediteljske a i budžetske intervencije. Mada se za DAMPYR ne može reći da je film kom je falilo para, nesporno je da bolje izgleda kad su stvari "mirne" i "karakterne" nego kad krene obračun sa natprirodnim bićima.
DAMPYR u režiji Riccarda Chemella sanja o započinjanju franšize a o tome u ovom filmu nema govora. I to je samo još jedna od grešaka koju su produkciono napravili Bonellijevci jer su već klimav domet učinili još dodatno odbojnim takvom intervencijom na kraju.
Nažalost, italijanska kinematografija nije ono što je bila. Nema tu kadrova iz špageti vremena kad su tom kinematografijom hodili knock-off krojači koji su umeli i da prevaziđu holivudske originale. Ovi danas nažalost nisu čak ni u evropskim okvirima prva liga i rekao bih da su problemi same italijanske filmske industrije završni argument zašto ovaj inače dobro zamišljen Bonellijev pokušaj za sada ne daje rezultate.
* 1/2 / * * * *
Sve do filma MY SALINGER YEAR nisam znao za kultni status književnice Judy Blume, a do filma ARE YOU THERE GOD? IT'S ME, MARGARET nisam znao ni za njegov značaj.
Reč je dakle o kultnoj i veoma značajnoj generacijskoj knjizi, omladinskom romanu koji se ostavio dubok trag na odrastanje generacija Amerikanki.
James L. Brooks kao velikan američke melodrame, producirao je ovaj film u kom Kelly Fremon Craig adaptira i režira.
Adaptacija je vrlo upmarket i skrupulozna, i čini se da je Kelly Fremon Craig sve vreme vodila računa da ova priča, uprkos tome što govori o devojčicama podivljalih hormona ostane u domenu dobrog ukusa, što filmu daje jednu dozu akademizma koji mi nije smetao, ali može biti percipiran i kao strah da se autori do kraja upuste u sve pore ove teme.
Međutim, očigledno je ARE YOU THERE GOD? IT'S ME, MARGARET formatiran kao akademski prestige picture i Brooks može samo biti garant toga sa svojim veoma cenjenim minulim radom.
Posle vrlo zanimljivog filma o odrastanju EDGE OF SEVENTEEN, Kelly Fremon Craig uspešno odgovara na sve izazove - dakle, priči o odrastanju; ekranizaciji klasika koja je dovoljno upmarket da se literarni status predloška ne dovodi u pitanje i ne kompromituje; pronalaženju balansa između komedije, studije karaktera i melodrame.
Abby Ryder Fortson u naslovnoj ulozi Margaret je senzacionalna i svojom decentnom a opet komičnom rolom uspeva da ovaploti sve ove namere filma, da sve bude ipak u znaku činjenice da je klasik klasik i da ćemo se zezati lepo i s ukusom. Iako je njena uloga lako mogla skrenuti u grotesku ona je istinski emotivni ali i humoristički centar filma.
Rachel McAdams je drugi ključni oslonac kao majka koja dok kćer odrasta mora da razreši svoju temeljnu traumu a da usput servisira turbulentan period u životu porodice.
Rekonstrukcija epohe je detaljna i pažljiva ali ne ometa narativ i nije nametljiva ali jeste vidljiva kao intervencija i doprinosi tom vajbu ekranizacije klasike. U vizuelnom pogledu film je vibrantan i ima veoma izgrađenu dinamiku u kojoj to što je gluma i odnos među likovima primarna stvar ne znači da se ostalo zanemaruje.
Strahopoštovanje ekipe prema knjizi Judy Blume jeste u izvesnoj meri sapelo ovaj film na načine koji se teško mogu jasno artikulisati kao nedostatak. Ipak, jasno je da bi recimo isti ovaj sadržaj, da je snimljen po savremenom delu koje još nije kanonizovano bio možda još slobodniji i usled toga efektniji. Ne kažem da ovaj film kao takav neće funkcionisati sa ciljnom grupom Margaretinih godina danas, ali čini mi se da je previše uzeo u obzir njene vršnjakinje iz 1970. godine kada je filmska Margareta imala 12 godina.
* * * / * * * *
Producent Fred Roos i reditelj Monte Hellman napisali su filmsku priču po kojoj je Jack Nicholson napisao scenario za niskobudžetni krimić FLIGHT TO FURY snimljen na Filipinima uporedo sa još jednim ratnim filmom koji je ista kreativna ekipa snimila u tamošnjim džunglama.
FLIGHT TO FURY nažalost ne može da prikrije svoju produkcionu oskudicu ali opet ima Jacka Nicholsona u jednoj od glavnih uloga što je kapital koji jeste neprocenjiv jer je već tada pokazivao da je vanserijski glumac i svaka scena sa njim - a ima ih dosta - bolja je od neke bez njega.
Nažalost, iako po minutaži nije dug, film je razvučen tako da su i brojna vrlo zanimljiva rešenja iz scenarija na kraju razvodnjena, i uprkos tome što je Hellman pretendovao da bude jedan snažan i tvrd pomalo novotalasovski noir, na kraju postaje arhaičan u postupku jer nije bilo dovoljno materijala da se u montaži izgradi neka dinamika. Otud paradoksalno uvodna sekvenca ostaje daleko najbolje inscenirani i najmoderniji deo filma.
Ipak, tu je Nicholson, tu jeste nukleus nečega što je moglo biti dobro, hardkor fanovi Nicholsona ili Hellmana mogu tu nešto i da vide.
* * / * * * *
Posle pauze od šest godina tokom kojih se fokusirao na televiziju, Garner se vratio u bioskope sa Altmanovim filmom HealtH. Verovatno je mislio da će mu za karijeru biti dobar potez da sarađuje sa velikim rediteljem, ali na kraju rekao bih da je Garner više pomogao Altmanu nego ovaj njemu.
Naime, HEALTH je jedna vrlo ambiciozna ali lenja satira o izborima u udruženju proizvođača zdrave hrane i ideologa zdravog života koji sebe vide kao "državu u državi" i kao uvod u istinski politički uspon na mesto "pravog predsednika". Glenda Jackson igra ambicioznu reformatorku koja želi zaista da se kroz zdraviji život ozdravi i društvo a Lauren Bacall ostarelu šarlatanku koja je već blago dementna i želi da nastavi da vlada tim svetom. Carol Burnett je savetnica Bele kuće poslata da uveliča procesiju a Garner njen bivši suprug, nekada politički lobista i strateg a sada to isto samo na mikronivou ovog esnafa.
Ono što u sledi je neujednačena komedija, bez tačke i zapete, sporadično simpatična, mahom zahvaljujući glumcima i Dicku Cavettu koji igra samog sebe, ali ukupno uzev, ovo je ostvarenje koje nikoga istinski ne može da zadovolji, ni one koji su usput naleteli na film a naročito ne Altmanove poštovaoce koji su od njega uvek imali visoka očekivanja. Ovim filmom kreće njegov pad iz kog se - uz sporadične pogotke kao što je HBO serija TANNER '88 - izvukao tek sa PLAYERom i započeo svoj uspešan završni čin. Naravno, fanovi misle da je pad krenuo i pre HEALTHa, ali ovde je pad baš ozvaničen.
* * / * * * *
James Garner je sa braćom rediteljima McEveety snimio dva komična vesterna za Disney pre šestogodišnje pauze kada je napravio trijumfalni povratak na televiziju.
U to vreme, paradoksalno sličnije današnjem stanju nego što želimo da priznamo, snimanje filma za Disney značilo je raditi neki potencijalno loš, svakako šematizovan i sterilisan film za celu porodicu. Otud etiketa Disney filma iz tog vremena obično znači da je to nešto bezveze, šablonski, proizvedeno na nekoj pokretnoj traci bezbednih porodičnih proizvoda, nešto kao što se danas kaže za "Hallmark filmove". Doduše, kod Disneya barem nije bilo tog sektaškog-religioznog prizvuka kao kod Hallmarka.
Dakle, odluka da snimi dva Disney filma bila je nešto što velike zvezde prosto ne rade ili ako rade to nisu dva "mala" vehicle komična vesterna.
Ipak, THE CASTAWAY COWBOY je zapravo iz današnje vizure jedan vrlo pristojan i čak zanimljiv komični vestern u kom Teksašanin - kog igra Garner - dospeva na havajsko ostrvo i pomaže lepoj udovici - koju igra Vera Miles - sa dobroćudnim sinom da svoju plantažu krompira pretvori u stočarski ranč, uprkos zlim planovima lokalnog kontrovernog biznismena - kog igra Robert Culp.
Film je duhovit, donosi jedan blag i pitom sudar kultura. Nema tu nasilja, obračuna, ali ima pustolovine, zanimljivosti sa životinjama, prirodom i društvom, Garnerov šarm je odvrnut na maksimum, kauboj je u vreme Divljeg Zapada na Havajima, nema tu šta puno da ne prija gledaocu.
THE CASTAWAY COWBOY bi mi verovatno bio mnogo manje zanimljiv da sam mu savremenik, ali nisam tako da sada mogu u njemu neopterećeno da uživam dok kompletiram Garnerov opus.
McEveetyjeva režija je precizna, nema tu velike nauke, sve je urađeno akademski i taman kako treba, i kako se očekuje od jednog prevashodno televizijskog profesionalca.
* * * / * * * *
Nedavno sam pogledao Sinatrin THE NAKED RUNNER kojim je završio ugovor s Warnerom i smatra se lošim filmom, i ispostavilo se da je reč o odličnom, maltene vizionarskom filmu koji je čak studiju doneo i prilično solidan prihod. Taj mit "poslednjeg filma za studio" prati i SHOOT-OUT AT MEDICINE BEND kao film posle kog je Randolph Scott izašao iz ugovora sa Warnerom, uz obaveznu primedbu da ništa ne valja.
U redu, ovo nije Anthony Mann i THE MAN FROM LARAMIE, složiću se, ali osim jednog tonalnog nedostatka, ovo je zapravo film kome ništa ne fali.
Richard L. Bare koji jeste bio Warnerov sporedni reditelj napravio je jednu krupnu grešku. Film počinje za ona vremena nasilnom scenom indijanskog napada na varošicu i smrti brata glavnog junaka posle koje ovaj utvrdi da je do pogibije došlo zbog loše municije koju je kupio u Medicine Bendu i odluke da ode tamo i rasturi bandu.
Film odmah posle toga postaje znatno relaksiraniji sa dosta komičnih odmorišta koja su dosta uspelo i vitalno izvedena pa čak i Randolph Scott koji je izgradio karijeru svojim underplay pristupom uspeva da se dobro zabavi, a mladi James Garner - veoma svež pod ugovorom u Warneru - postaje dinamo priče, pa joj diktira stil čak i kad nije na ekranu.
Dakle, ovde imamo dve Warnerove zvezde, Randolpha Scotta koji izlazi iz ugovora i Jamesa Garnera koji se u njemu dokazuje. Richard L. Bare je kasnije uostalom režirao Garnera u čak jedanaest epizoda MAVERICKa.
Dakle, film stilski prelazi i randolphscottovskog uvoda i jamesgarnerovsku razradu i postaje vrlo zabavna priča o isprepadanom gradu kojim vlada jedna relativno white collar banda uglađenih revolveraša-trgovaca koji kradu lokalne preduzetnike, pljačkaju poneku kočiju, reketiraju i određuju cene roba te prodaju bofl.
Scott i ekipa dolaze u grad prerušeni u religioznu gospodu, misionare, te polako počinju da sprovode osvetu i ruše tu korumpiranu imperiju.
Film je veoma domišljat i dinamičan, tako da se bazični konflikt iz kog se kreće i koji je vrlo dramatičan vrlo brzo zaboravi kao stilska nedoslednost i do kraja sve ovo je dosta duhovit vestern u kom se zahvaljujući dobrom društvu čak i Randolph Scott zabavlja.
Iako film kreće kao kanonski Boetticher ubrzo postane kao TWO MULES FOR SISTER SARA koji je - ne zaboravimo - takođe on pisao, a njega pominjem zbog ikoničnog glumca, ne zato što je bio uključen u film. Uostalom, i sam Boetticher je voleo da se zabavi, režirao je recimo prve epizode samog MAVERICKa.
Na kraju, Garner se pokazao kao timski igrač. Nametnuo se kao zvezda u usponu a da nije ni na koji način unizio Randolpha Scotta kao zvezdu na izlasku. Tu je još i Angie Dickinson u vrlo harizmatičnoj roli.
Bareova egzekucija je dinamična, odlično se snalazi u crno-beloj fotografiji i spoju tipičnog i atipičnog u ovom vesternu koja ga čini dovoljno istim i dovoljno drugačijim da se uklopi u ono što su reperoarske potrebe studija.
* * * / * * * *
HEART OF STONE je pokušaj Netflixa da izgradi bondoliku franšizu oko Gal Gadot. Zamisao je dobra, Gal Gadot itekako može da bude nosilac franšize mada njena uključenost u više njih može dovesti do izvesne potrošenosti u tom pogledu.
Ovog puta filmski i strip scenarista Greg Rucka napisao je scenario koji koncipira priču o supranacionalnoj tajnoj službi sastavljenoj od najsposobnijih agenata čiju pripadnicu igra Gal Gadot. Zadatak njene službe je da se bavi protivnicima kojima "obične" tajne službe nisu dorasle, i ona je infiltrirana u MI-6. Kada se ekipa kojoj je dodeljena suoči sa neuspehom na zadatku ali i sa mladom indijskom hakerkom koja je opasnija od ikoga koga su dotle sreli, ispostavlja se da je glavni negativac jedna "krtica" iznutra.
Film je režirao Tom Harper kome je calling card verovatno bio precenjeni AERONAUTS, iako iza sebe ima nesumnjivo upečatljiv rad na televiziji i serijama kao što su MISFITS. U rediteljskom pogledu ovo deluje kao ispisivanje vizit-karte za novog Bonda. Da li ju je Harper ispisao? Tehnički, da ali suštinski ne. Svakako da ovde možemo da vidimo dva set-piecea koji jesu Bond-like, mada ipak ne na onom nivou logističke složenosti koja karakteriše filmove o agentu 007. I činjenica je da to sve izgleda kako treba, ali ne i mnogo više od toga.
Harper uspeva da stvori svet koji je relativno konzistentan, i u kom postojanje junakinje koja je superagent i izgleda kao Gal Gadot ima smisla. Ipak, nije uspeo da me ubedi u karakter te supranacionalne službe za koju radi, taj element je vrlo generic, glumačka podela oko Gal je vrlo mlaka, pristojna u mogućnostima ali sa vrlo malo ili nimalo upečatljivosti i harizme.
Otud, HEART OF STONE na kraju sve vreme šalje neki opšti vajb knock-offa koji jako liči na Bonda pa i MISSION: IMPOSSIBLE ali nije to-to i uprkos tome što ovde nema one patologije preozbiljnosti iz Craigove inkarnacije lika i ovo je definitivno kopija "zdravog" Bond-tkiva, najjednostavnije rečeno ovaj film ne uspeva da ga odmeni. I to je nekako na kraju krajeva neki zapravo i krajnji zaključak. I osnovna mana. HEART OF STONE zapravo ne uspeva da bude zamena, metadonska terapija za 007-zavisnike.
Film je pritom u pogledu tretmana likova urađen u maksimalnom odbojnom franchise-filmmaking stilu. Znači naglašava se kako počinje serije.
Kao da zaboravljaju da serija ne kreće od želje producenata nego od želje gledalaca. Međutim, istini za volju, i u pravu su - na Netflixu franšiza jeste više piranje dobre volje ove korporacije nego gledalaca.
* * / * * * *
George Roy Hill je jedan od najuspešnijih američkih filmskih reditelja šezedesetih i sedamdesetih i autor koji je potpisao neke od naslova koje najviše volim u toj eri a i inače. Međutim, uprkos tome što se mnogi njegovi filmovi veoma visoko rangiraju i niko ih ne osporava, on kao autor nije toliko prepoznat jer je praktično od same "autorske" kritike ostao neprihvaćen, a od samog Sarrisa i oklevetan.
No, George Roy Hill iako se jeste izražavao u raznim formama koje jesu dovele do utiska da je on reditelj-kameleon koji ume svašta ali nema ništa svoje, ipak sasvim sigurno jeste autor jer se u toj raznolikosti itekako mogu prepoznati autorski kontinuiteti.
Otud SLAUGHTERHOUSE-FIVE kao ekranizacija izuzetno cenjenog romana Kurta Vonneguta spada u njegova zapravo cenjena dela i on ima kontinuitet prilazaka tim "teškim" i "nefilmabilnim" romanima, kao što je kasnije bio WORLD ACCORDING TO GARP, pa i sam le Carre istini za volju.
Vonneguta je snimio u periodu najvećeg uspeha za Universal kao očigledan ustupak studija da ga pridobije za dalje i on kod njih jeste ostavio dubok trag. Međutim, taj film jeste ostao negde uklješten između bitno uspešnijih i važnijih radova sa Redfordom i Newmanom.
Što se mene tiče, s razlogom. Gledao sam ga i pre i posle čitanja Vonnegutovog romana i evo reprizirao sam ga i sada, i jedino što mogu reći je da u ovom filmu inače inteligentni i analitični Hill zapravo nije uspeo da razume čak ni osnovnu stvar da se film mora isključivo sagledavati iz Pilgrimove vizure. Ne kažem da je film loš zato što se fokus često pomera na vizuru sporednih likova, ali da, u čistijem postupka gde je Pilgrim uvek u fokusu, nebulozni sadržaj bi barem bio povezan.
Ovako je Hill snimio puno toga iz romana ali nije zarobio njegov smisao jer on nije u radnji već u misli, a misli nema jer se prati sve i svašta a Pilgrim nedovoljno. Za mene ovo i dalje ostaje Hillov najteži promašaj u karijeri u kom je otišao par klasa ispod svog rukopisa.
KO ŽIV KO MRTAV Radeta Ćosića je do sada najvredniji doprinos Apollona srpskoj kinematografiji baš zbog toga što je film zahvaljujući autorovom potpisu uzeo i porušio apsolutno sve konvencije od kojih su patili filmovi iz ovog produkcionog ciklusa.
Naime, Ćosić je poslednji iz one ekipe starih grindera iz naše kinematografije su spremni da snimaju filmove na parče, bez para u etapama i da metodom pabirčenja dođu do nečega što znatno prevazilazi uložene resurse, ako ih je i bilo. U svoja ranija dva produkciona rada, AFTERPARTI a naročito u EKIPI, Ćosić je manifestovao te veštine, i u KO ŽIV KO MRTAV prevazilazi sebe.
Naime, KO ŽIV KO MRTAV je buddy cop film, ni manje ni više. Slikao ga je Igor Marović, jedan od naših najaktuelnijih snimatelja, ni manje ni više. Sve to deluje da su svojstva skupog filma. Ali, Ćosić to uspeva da izvede u okolnostima Apollon budžeta.
I KO ŽIV KO MRTAV tako i funkcioniše kao istovremeno pandurski buddy film sa jakim uplivom komedije, a zašto ne reći i parodije žanra. Kod Ćosića sve to funkcioniše na način kako samo on to ume, sa nepredvidivošću postupka koja umnogome nadilazi nepredvidivost radnje.
Dva glavna junaka su stariji policajac Beograđanin, kog igra Rade Ćosić i njegov mladi partner Crnogorac kog igra apsolutno otkrovenje Stevan Jevtović koji je jako simpatičan kao goofball sa veoma visokim mišljenjem o sebi i neverovatnom sposobnošću da se nađe u ponižavajućoj situaciji. Njih dvojica kreću da istražuju slučaj ubistva striptizete (cue LETHAL WEAPON) tokom kog otkrivaju zaveru koja seže do vrha gradske vlasti, mafije, a usput će da se nađu rigovani za bombu (cue LETHAL WEAPON 2), poslati u zatvor (cue TANGO & CASH) i u poteri za ubicom kroz bolnicu.
U filmu ima dosta lokacija i donosi jednu u suštini retro estetiku goofy buddy cop filma. Beograd je sasvim dobar grad za ovakve akcije i to kretanje između krimića i komedije ja jako zanimljivo i klatno se - u najboljem smislu - kreće mimo očekivanja. Ovo je žanr koji trpi low budget i Ćosić to obilato koristi, do tačke da ponekad nije jasno gde je to svesno a gde nesvesno.
Glumačko otkrovenje je ipak Stevan Jevtović. Nažalost, ovaj film neće biti adekvatno eksponiran da bi ga učinio zvezdom ali siguran sam da će on to na neki drugi način postati. Njegov lik Zeja, policajca iz Crne Gore je odlična glumačka kreacija i jak komični dinamo.
Ovo je vrsta filma i prilike mladim autorima za koje je Apollon mogao da posluži, ali do toga nije došlo - istini za volju i zbog samih mladih autora koji su pogrešno shvatili ono što dobijaju i s malim parama su krenuli da snimaju nešto kamerno. Ćosić je pošao drugim putem, ušao je u rizik, pretrpeo je na mnogo mesto gubitak ali je snimio film koji predstavlja veliko osveženje ove sezone.
* * * / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ko je gledao komedije osamdesetih je neumitno morao da zakači opus Chevy Chasea ali iskreno za mene je ostao jedan prevashodno "američki fenomen", neko ko je nekom drugom smešan, neka vrsta brenda i institucije koju nikad nisam u potpunosti razumeo. O tome svedoči i njegova kasnija karijera gde on ide iz komedije u komediju više kao neka potvrda da to što gledamo pripada tom žanru a on je neko ime u svemu tome nego što doprinosi.
Takav utisak je meni ostavljala i njegova kanonska faza. Naravno, on i danas ima neki status na bazi serije COMMUNITY kod ljubitelja te neke "nove komedije", znači on već 40 godina egzistira u tom žanru, razumeo ja to ili ne.
FUNNY FARM je vehicle Chenvy Chasea koji je režirao George Roy Hill 1988. kao svoj poslednji film. Nikada mi taj naslov nije bio zanimljiv pa sam ga ostavio za kasnije, i to "kasnije" je došlo.
Film je imao relativno korektan box-office, bio je to Warnerov major film, kritika ga nije ukopala ali ga nije ni slavila. Ali, nažalost, ovde jedino što zaista vredi je zavšrni čin priče, dakle klimaktički događaj u kom doseljenici iz grada plate meštane da se ponašaju kao meštani sa slika Normana Rockwella a ne simpatizeri Lincolna Rockwella kao inače. Sve pre toga je krajnje mediokritetska, stupidna i bolno spora komedija o gradskom paru koji se doselio na selo.
George Roy Hill i direktor fotografije Miroslav Ondricek na neki način dodatno utupljuju sve to jednim dosta "ozbiljnim" pristupu izgledu filma, pošto ono što snimaju sve do te završnice nije baš na nekom nivou da se ambicioznije realizuje.
Chevy Chase je bio učesnik nekih upadljivo nevažnih filmova ozbiljnih reditelja, primer je Michael Ritchie čiji je FLETCH bitan za Chasea ali je smešan za Ritchiejeve standarde, a ko ceni Carpentera - nek ima na umu da je Chase i njega ocarinio. George Roy Hill u tom smislu može da se pridruži kolegama.
U svakom slučaju, ne bih rekao da je Chase u ovom vehicleu išta značajno dobio. George Roy Hill svakao nije sem što se ispisao filmom koji je korektno prošao.
* 1/2 / * * * *
Prvi igrani film Georgea Roy Hilla bio je adaptacija pozorišnog komada Tennessee Williamsa PERIOD OF ADJUSTMENT iz pera Isobel Lennard. Reč je o komediji što je atipično za Williamsa i ovaj film je svakako nešto što se ne bi očekivalo na pomen ovog pisca.
Reč je o bračnoj komediji, zanimljivoj, mada korak iza nečega što su nam recimo pružali Billy Wilder i drugi majstori. Međutim, ovde imamo solidan tekst, jako vešto realizovan u kamernim uslovima.
George Roy Hill je poznavao ovaj tekst jer ga je režirao na sceni sa drugim glumcima, ali ovde se pokazao kao filmski reditelj i snašao se u nekoliko objekata sa izvrnim glumcima od kojih se najpre nametnula Jane Fonda kao medicinska sestra sa američkog Juga koja se udala za ratnog veterana sa čudnom neurološkom tegobom. Tony Frnaciosa igra najboljeg prijatelja tog mladoženje i alfa mužjaka u tom odnosu a Jim Hutton igra junaka čiji će se poremećaj do kraja filma ispostaviti kao psihosomatski.
Ovaj crno-beli film kreće u stilu George Roy Hilla, jednom višeminutnom deonicom bez dijaloga, datoj samo u vizuelnim rešenjima, praćenim muzikom. U tome ima ironije jer sledi Tennessee Williams, dakle mnogo žvake.
Williams je veliki pisac ali je ovde Hillu bilo komplikovano jer je režirao tekst koji je bolji od mnogih komedija ali opet veoma daleko od kanonskog rada slavnog pisca čiji rad baca ogromnu senku.
George Roy Hill se sa ovim materijalom jako dobro snašao. Ovo je period kada su pozorišne drame dosta ekranizovane, ali malo koja ovako uspešno.
* * * / * * * *
THE WORLD ACCORDING TO GARP je drugi pokušaj George Roy Hilla da ekranizuje kultni a nefilmabilni roman i ovog puta mu to uspeva, neuporedivo bolje nego u slučaju SLAUGHTERHOUSE-FIVE.
Uprkos. tome što verovatno deo gledališta može imati teškoće da shvati šta je svrha ove priče o životnom putu jednog neobičnog čoveka u neobičnim okolnostima, a to je nasleđe romana Johna Irvinga koje se ne može zaobići, ovo je jedna skrupulozna adaptacija koja pre svega pravi poučne poteze na polju dramaturgije.
Naime, George Roy Hill raznim filmskim sredstvima, počev od scenarija Stiva Tešića, preko ritma, vizuelnih i glumačkih rešenja uspeva da izgradi celinu od jedne suštinski epizodične strukture. THE WORLD ACCORDING TO GARP tehnički jeste sastavljen od hronološki poređanih epizoda iz života svog naslovnog junaka ali suštinski radi kao celina u kojoj je svaka epizoda organski povezana sa celinom. Dok je u SLAUGHTERHOUSE-FIVE taj osećaj da je junak "unstuck in time" gradio agresivnom epizodičnišću i fragmentacijom gde na kraju ništa više nije imalo veze ni sa čim, ovde radi suprotnu stvar - iz vremenski razdvojenih epizoda i životno separatnih situacija gradi osećaj celine, pre svega kroz junake i kontinuitet njihovih odnosa i međusobnih osećanja.
Ovaj film je višeslojan, ali u osnovi funkcioniše kao jedna bildungs komedija, sa slojevima satire i društvene kritike ispod toga.
Robin Williams je glumac prema kome imam averziju a nisam ljubitelj ni Glenn Close, no oni nose film na impresivan način. Nema sumnje da bih neuporedivo više uživao s nekim drugim glumcima, ali ovima se ne može osporiti da su uradili ozbiljan posao.
Film je tehnički impresivan. George Roy Hill je u Warnerovoj produkciji snimio klasičan prestige picture u kom se nije štedelo da bi se cenjeni literarni izvornik preneo na ekran, i svojim raznim sposobnostima je učinio da sve funkcioniše, od glume do pada aviona na kuću u kom reditelj (inače pilot) ostvaruje kameo.
THE WORLD ACCORDING TO GARP je najviše u pogledu glumaca "film svog vremena" jer danas Robin Williams i Glenn Close znače mnogo više i nose neke dodatne konotacije ali postupak i sam izgled su veoma sveži.
* * * 1/2 / * * * *
Jack Boyle je bio autodestruktivni pulp pisac koji je tokom boravka u San Quentinu zbog izdavanja čekova bez pokrića osmislio lik Boston Blackieja. Iako Boston Blackieja nema mnogo u proznoj formi, zaživeo je kasnije u serijalu B-filmova Columbia Picturesa odnosno u radio dramama.
ONE MYSTERIOUS NIGHT je jedan od tih filmova, značajan pre svega po tome što ga je režirao Budd Boetticher dok se još potpisivao kao Oscar. Film ima visok tempo i smisao za humor u izvesnoj meri, pa ipak u ovoj jednočasovnoj pustolovini Boston Blackieja nije se desilo ništa epohalno. Iako Boetticherovi filmovi nisu operisani od humora - uostalom čovek je pisao TWO MULES FOR SISTER SARA, ovo ipak nije žanr u kom se on sjajno snalazi, premda imajući u vidu krimi komedije o Boston Blackieju, ovaj naslov spada među bolje iz Columbijine kanonske faze.
* * / * * * *
SUBMARINE RAIDER je film koji je Lew Landers, veoma produktivni holivudski hack iz studio ere snimio i pustio u bioskope praktično pet mesec posle Pearl Harbora. Dakle, film nosi patriotski naboj i prikazuje ljude sa jahte koju je potopio japanski nosač aviona jer su ga videli da ide prema Pearl Harboru ne bi li očuvao tajnost napada i podmorničkoj posadi koja ih spasava i na kraju završi potapanjem nosača.
Ovaj jednočasovni ratni triler nije ni po čemu zanimljiv i značajan izuzev po tome da je na njemu posao reditelja u nekom obimu radio i Budd Boetticher.
Na premijeri tokom Berlinala, SENECA: ON THE CREATION OF EARTHQUAKES je bio ismejan kao pretenciozan rad Roberta Schwentkea u pauzi nastanka dekadentnih IP-based blokbastera i njihovih uveoka.
Međutim, SENECA: ON THE CREATION OF EARTHQUAKES je vrlo zanimljiv film nastao po scenariju samog Schwentkea i Matthewa Wildera koji mu je izgleda sada postao stalni saradnik.
Film govori o poslednjim godinama Senekinog života u Neronovoj blizini, od faze punog autoriteta i potom kada Neronov odnos prema njemu posle uklanjanja majke i brata postaje negativan a uticaj opada.
Međutim, ovo nije biopic, ovo nije ni film epohe. Ovo je teatralni ali i teatralistički prikaz te priče.
Schwentke praktično snima pozorišnu predstavu u kojoj Seneka ima neke inscenacije vlastitih dela dosta bitne za celinu pa možemo da kažemo da je film teatralan jer je sadržaj pred kamerama pozorišno kodiran odnosno teatralistički jer imamo "pozorište unutar pozorišta" koje na znakovit način doprinosi tumačenju teme.
Schwentke snima jednu modernu ali u suštini klasicistički postavljenu pozorišnu inscenaciju u tom smislu da se film dešava u svedenoj scenografiji koja nagoveštava ambijent ali ga ne rekonstruiše. Isto važi i za kostime koji su rimski ali sa detaljima iz drugih ekipa koji stilizuju likove u skladu sa namerom autora, te možemo reći da Schwentke tom pozorišnom dešavanju daje dubinu i mogućnost da se gleda u svih 360 stepeni.
Možda bi taj postupak bio još čitljiviji da je inače izuzetnom snimatelju Benoit Debieu, koji je najpoznatiji po radu sa Gasparom Noeom, bilo naglašeno da sve snima u neprekinutim kadrovima, ali Schwentke ipak nije hteo da se odrekne prednosti montaže i krupnog plana, koji postoje i u pozorištu ali na drugi način.
Samim tim i scenaristička, ili da suvlje kažem tekstualna postavka ovog komada/ filma je pozorišna, dakle efemernija od onoga što bi bio film. Dok bi film pretendovao na ful biografiju, na rekonstrukciju epohe, na definitivnu sliku istorijske ličnosti, Schwentkea Seneka zanima pre svega kao jedan "primenjeni" mudrac koji plaća skupu cenu služenja bogatašima pa i Neronu samom, i u tome svemu traži paralelu sa savremenim dobom, sa Trumpom i inteligentnim harizmatičnim misliocima koji su mu služili.
Ta "efemernost" i angažovanost teksta su naročito teatralni detalj.
Međutim, John Malkovich je Seneka, a tu ima još odličnih glumaca u širokom rasponu od Juliana Sandsa do Andrewa Kojija (kog je Schwentke prekomandovao sa G.I. JOEa) i ta masa teksta je savladana i zanimljiva.
SENECA: ON THE CREATION OF EARTHQUAKES definitivno zahteva posebnu vrstu strpljenja i formalne otvorenosti pa me ne čude veoma zastupljene negativne reakcije.
* * * / * * * *
FATUM je rediteljski film Juana Galinanesa koji potpisao jedan od najboljih filmova u inače odličnom opusu Luisa Tosara - QUIEN A HIERRO MATA Paca Plaze.
Nažalost, u FATUMu kao reditelj pruža jednu od malobrojnih mrlja u Tosarovom opusu. Ovo je nažalost stupidan film u kom ni elitna reputacija Juana Galinanesa i Luisa Tosara ili Sorogoyenovog snimatelja Alexa De Pabla ne uspevaju da se potvrde ni elementarno. Naprosto, ovo je slab film sa zapletom baziranim na slučajnostima i stupidnim dilemama, koje bi pre mogle naći mesto u filmu jednog našeg uglednog art house autora a ne nekoga ko zna išta o filmu, životu, prirodi i društvu.
Zaplet se tiče oca čije dete čeka transplantaciju, inače policajca i oca čije će dete poginuti u obračunu u kom sudeluje ovaj prvi, inače neizlečivog kockara i njihove ideje da ubiju počinioca koji je jednom ubio dete da bi dete ovog drugog dobilo organ.
Zvuči moronski, ispalo je još moronskije i statičnije ako je ikako moguće.
Pre nego što je krenulo lov na veštice i strah od komunista, a krenuo je ubrzo, postojali su filmovi koji su kanalisali strah od nacističkih špijuna i agitatora. ESCAPE IN THE FOG Oscarra Budda Boettichera je jednočasovni B-film studija Columbia u kom on, koristeći se jednim kamernim pristupom, sa vrlo malo eksterijera ali uz sugestivnu upotrebu naslovne situacije - a to je bekstvo u magli u luci San Franciska, uspeva nekako da smeša jedan vrlo korektan triler.
Teško je reći zbog čega je ovo jedan od malobrojnih jednočasovnih trilera iz te ere koji funkcioniše jer su se i mnogi veliki autori - pa i sam Boetticher - saplitali u ovoj formi, ali rekao bih da je ključ u konzistentnosti i kondenzovanju dešavanja tako da se ni u jednom momentu ne simulira budžetski i vremenski raskošniji film.
* * * / * * * *
Alessandro Tonda snimio je film koji zanimljivo izgleda, sa dosta pokreta kamere i utiskom propulzivnosti i kadar-sekvence čak i kad je nema, ali sem dobro izvedenog povišenog realizma, ubedljive scenografije i opšteg produkcionog dizajna i vešte fotografije, ova priča o terorističkom napadu u Briselu, ne nudi puno.
THE SHIFT je priča o napadu dvojice mladih islamista na svoje drugove u srednjoj školi. Posle pucnjave, jedan se detonira a drugi pada ranjen i završava u hitnoj pomoći gde posada otkriva da je uvezan sa bombom i on ih konfuzno ucenjuje ni sam ne shvatajući šta da radi dalje kada je prvi plan propao.
Tonda ima film koji odlično izgleda, i koji čak ima efektnu premisu oslonjenu na realnu bezbednosnu pretnju i sa tim upadljivo ne uspeva da uradi ništa. Kao da je prestao da razmišlja kada je smislio osnovnu situaciju svog filma i ponovo se uključio kad je to sve trebalo da se snimi.
Šteta, solidan rad niza filmskih autora i saradnika u suštini ostao je neiskorišćen zbog grešaka u pripremama koje se nisu mogle rešiti u snimanju i postprodukciji.
* 1/2 / * * * *
Bilo je neizbežno da se snimi i drugi film o Meg kad već prvi nije bio fijasko. Međutim, bilo je jasno da će drugi biti lošije primljen jer naprosto milost prema MEG se završava na jednom izdanju.
Dakle, MEG je bila winningly stupid monster movie namenjen kineskim koproducentima i gledaocima, sa nekoliko skromnijih holivudskih elemenata kao što je Statham u ulozi koju igra Rock i Jon Turteltaub u rediteljskoj stolici koji bi inače zauzeo neki Brett Ratner recimo.
Međutim, Turteltaub snima svoj možda i ponajbolji blokbaster, Statham pokazuje da i dalje ima snage za veliki ekran a bogami i da je pojava i na kraju MEG je bila u suštini jezivo generic, stupidan film koji je svojih mana svestan, zeza sa njima i dovoljno dobro vlada hardverom da bi ispao kudikamo simpatičniji od mnogih "ozbiljnih" blokbastera te godine.
Za nastavak je doveden Ben Wheatley koji voli da se našali i u major filmu kad nije na svojim primarnim zadacima u festivalskom hororu i arty pokušajima. I on se snalazi dosta pristojno, možda u nekim deonicama želi da napravi horor gde se ne može napraviti zbog inherentnih nedostataka premise i ključa stilizacije pa time malo utupi film. Ali, to je manje više tu, sa dodatkom još nekih gigantskih plodova mora plus Skull Islanda na kom žive praistorijski "psi".
Sve je tu, ali je problem što je ipak sve ovo repriza. Nisam siguran i ne mogu da tvrdim ali formula se ponavlja sa možda malo manje uspeha. Doduše, možda i nije tako, ali nije ni važno.
Trik iz prve akcije i prve cirkuske tačke se nije mogao ponoviti bez posledica. Forma je nagrizla supstancu. I dalje je ovo simpatično, ali je sada glupo na način koji ipak nije tako simpatičan, i kada uspori onda je dosadno, te konačno nema dovoljno novog da nas ne bi gurnulo o sve one neprijatne dileme o sequelima.
* * 1/2 / * * * *
Carlota Gonzalez-Adrio režirala je po scenariju žanrovskog veterana Paula Pena film LA CASA ENTRE LOS CACTUS, niskoenergetski triler o čoveku koji traži svoju sestru koja je nestala kao beba i onda ostane zatočen u domu ljudi koji su je pronašli i usvojili i koji pored svoje mračne tajne vode jedno zapravo uzorno domaćinstvo. I manje-više, film ne uspeva da bitno nadiđe tu osnovu premisu, niti da donese neki interesantan uvid a o preokretu da ne govorimo.
Film je u svim sektorima solidno realizovan ali taj aspekt je ipak nedovoljan da bi mogao da prikrije priču koja je prosto nedovoljno razvijena i zanimljiva.
* * / * * * *
Reći da je Sidney J. Furie snimio film koji dobro izgleda je nepotrebno ako imamo na umu naslove kao što su IPCRESS FILE i NAKED RUNNER. Ali, kada se to kaže za film iz 1997. godine, onda to treba uzeti sa velikom pažnjom.
Štaviše, film THE RAGE donosi jednu jako dobro, maltene antologijsku scenu potere i "dvoboja" kamiona i automobila, kakvu u ovakvom mehaničkom efektu a i inače, nisam sreo ni posle ovoga. I generalno, THE RAGE je film koji definitivno izgleda kao da ima hardware kompetentnog srednjebudžetnog 90s akcijaša.
Tome je svakako doprineo Donald M. Morgan, direktor fotografije koji je 17 godina pre toga snimio Zemeckisov genijalni USED CARS, film čije bih pominjanje najradije zabranio jer kad god naiđem na pomen tog naslova zastanem i dugo mislim o tome šta su ti ljudi uspeli da snime. Potom, radio je još jedan sličan film - I WANNA HOLD YOUR HAND koji treba pridružiti na listi zabranjenih a zanimljivo je da je i za Carpentera uradio jedan automobilski i jedan rokenrol film - CHRISTINE i ELVIS. Uprkos, razlikama u poetikama, Zemeckis i Carpenter su delili i Deana Cundeya.
U svakom slučaju, ovde Donald M. Morgan više nije u zenitu poziva da radi skupe projekte ali je na THE RAGE uspeo da postigne look B-akcijaša kakav bi u to vreme mogao izaći i u bioskope, recimo za New Line sa Ice Cubeom u glavnoj ulozi.
Greg Mellott je napisao scenario po priči Sidneya Furiea i ova priča, da je recimo danas snimljena, verovatno bi bila senzacija na nekom žanrovskom festivalu. Ne toliko što je dobra, koliko što u njoj ima svega i svačega, recimo glavni junaci su agenti FBI koji jure serijskog ubicu a on je u stvari mentalno i fiziki osakaćeni ratni veteran i predvodnik desne terorističke grupe. Istovremeno unutar FBI postoji žestok kadrovski sukob koji takođe povremeno uzrokuje nasilje.
Roy Scheider igra tog nerazumnog FBI starešinu i solidan je, u svom standardu. Gary Busey igra negativca i ako je njegova karakterizacija bila suluda, onda je svakako ono kako je igra na nivou lika a i preko toga. Stoga, Busey ovde donosi jednu od svojih rola zrelih za parodiju što je šteta. Da je bio mirniji, ludost iz scenarija bi više došla do izražaja pa bi i njegov veteran kom su Vijetkongovci unakazili genitalije i koji je stasao u programu nastanka supervojnika a sad ubija random narod ali i diže ustanak, bila uspešnije
Na nekom hardverskom nivou, THE RAGE funkcioniše. Žao mi je što ova vrsta haosa u to vreme ipak nije mogla da se radi "ozbiljnije" kao što može danas u naslovima poput GOD IS A BULLET. No, šta je tu je.
* * / * * * *
Carlos Alonso Ojea za Netflix je snimio slab slasher, mada tehnički i u pogledu kolorita veoma ambiciozan, sa jasnom idejom da napravi franchise-starter o grupi tinedjžera koje progoni ubica po tekstu creepypaste koja izlazi uporedo sa ubistvima. Ideja je neoriginalna, ali je urađena loša kao da nije bilo već i previše uzora na tu temu, kao da se ipak nisu mogli videti bitno bolji primeri toga na filmu.
Stoga, sve se pretvara u jednu otužnu trećerazrednu kopiju koja pretenduje da bude literarni SCREAM, a da pritom za razliku od Cravenovog filma i Williamsonovog scenarija, ne nudi nijednu čvrstu referencu u odnosu na koju interveniše.
Na kraju, ne samo što ovako ne izgleda dobar film, nego ni horor romani ne izgledaju onako kako su prikazani u filmu.
THE WILD PAIR je film kog se sećam iz VHS ere s tim što ne mogu da lociram da li sam ga tada zaista gledao ili sam samo upamtio plakat koji je stajao u video klubu.
No sad sam ga definitivno pogledao i vrlo je zanimljiv detalj da je reč o buddy cop flicku koji je debitantska režija Beau Bridgesa koji i igra glavnu ulogu sa Bubba Smithom, i zanimljivo je da Bubba ima čak možda i malo jači protagonizam..
Bubba je bio veoma značajan koledž šampion američkog fudbala, kasnije osvajač Super Bowla sa Coltsima i značajan igrač na svojoj poziciji, koji se kasnije pridružio kontingetnu bivših NFL zvezda na filmu. Svakako da Bubba nije kalibar Jima Browna, pa ni Freda Williamsona ali jeste možda i poznatiji od njih kod nas po ulozi Hightowera u serijalu POLICE ACADEMY. Otud on je bio tu negde na granici da ima kompetenciju da bude lead u buddy cop filmu.
Posle veoma brutalnog napada na narko dilere kod jedne fiskulturne sale u getu, policajac kreće da to istražuje a potom mu se pridružuje i FBI agent kog igra Beau Bridges, te njih dvojica otkrivaju zamršenu rasističku zaveru u kojoj bivši vojni kadrovi finansiraju svoj građanski rat kroz tajnu saradnju s narko baronima.
Priča je zanimljivija kad je ovako složi nego kad se gleda, ali Beau Bridges snima korektan B-film, čist exploitation koji želi da se nakači na uspeh sličnih buddy cop naslova koji su u to vreme bili u ekspanziji posle 48 HRS itd.
Njegova egzenkucija žanrovskih obaveznih figura je korektna, a on kao glumac u njima donosi određenu dozu humora. Bubba Smith je objektivno veoma veliki i u startu je nezgrapan kao akcioni heroj ali opet njegove dimenzije nesporno mu daju "kredibilitet".
THE WILD PAIR nije mnogo doprineo žanru, ali kome se gleda ovako nešto, neće previše pogrešiti.
* * / * * * *
Reprizirao sam YAKUZA NO HAKABA: KUCHINASHI NO HANA, jedan od onih yakuza filmova koji postaju zaista nešto drugo kada ih režira Kinji Fukasaku.
Ovaj film je sada na boljoj kopiji još moćnija energetska bomba od one koju pamtim. Sada sam konačno mogao da uživam u teksturi fotografije Toru Nakajime i nizu detalja koje ranije nisam mogao da percipiram, čak ima nekih koji su bitni za priču, barem na nivou vizuelnog izraza.
Kinji Fukasaku ne postiže propulizivnost samo energijom kretanja u kadru u spoju sa kretanjem kamere već ove 1976. godine ima ekipu koja mu gradi dinamiku u svemu. Lokacije, zvučna slika, opšta atmosfera na svim nivoima nude jednu generalnu dinamiku koju pokret kamere i pokret tela samo nose.
Svet u kom se film dešava je toliko važan da u jednom trenutku postaje nevažno o čemu se govori u filmu iako ima veoma zanimljivu i razgovetnu, vešto i lako izloženu priču. Kinji Fukasaku za razliku od svojih ranih yakuza filmova u kome se susreću hipertrofirano časni čvrsti momci sa onima kojima nisu dorasli do moralnog kodeksa koji je neophodan za bavljenje zločinom na industrijskom nivou, ovde imamo društvo ostvarenog amorala u kome glavni junak, izrazito pošteni ali nasilni policajac, ne može a da ne postane saradnik yakuza jer to je politika same policije, i na kraju poklekne zbog žene iz klana kome su dani odbrojani što ne zna par korejskih članova a to je znak za nevolju jer Korejanci su u yakuza filmu obično simbol srčanih, naivnih, primitivnih i nasilnih osoba.
Teško je reći da kada krenu nevolje nasilje eskalira jer je nasilje loša navika glavnog junaka i njegov zaštitni znak, ali svakako postaje sistemsko kada se i policija priključi žrvnju istorije koji melje mali klan nesposoban da opstane usled ekonomske krize.
Fukasakuov depresivni marksizam rezltira maltene sartrovskim scenama rasprave u policiji, svi su samo tehničari u službi nevidljive ruke kapitala koju u ovim krajevima grada kontrolišu yakuze kao jedina društvena institucija koja funkcioniše.
U Fukasakuovim yakuza filmovima možemo uvek naći utočište. Neki su uz to i umetnička dela.
* * * 1/2 / * * * *
BERLIN AFFAIR je televizijski film David Lowell Richa u kom Darren McGavin igra starog obaveštajca koji za privatnu internacionalnu detektivsku kuću iz Ženeve dobija zadatak da pronađe bivšeg prijatelja, inače pilota-švercera koji je radio za neke bogate i opasne klijente. Kada ga pronađe, shvata da ovaj ne želi da bude pronađen i da je umešan u nešto zlokobno.
Televizijski film nastao je kao neprodati backdoor pilot serije i očigledno je ta internacionalna kuća osmišljena kao neka firma koja će biti kontinuirano eksponirana. Otud u njoj ima disproporcionalno mnogo scena koje nemaju previše značaja.
No, uprkos tome što backdoor piloti umeju da budu sjajni televizijski filmovi, ovo nije taj slučaj, i ne uspeva da mu pomogne iskusna ekipa.
Cyril Frankel je prevashodno televizijski britanski reditelj, ali sa nekoliko iskoraka na filmu. PERMISSION TO KILL je njegova veoma cenjena ekranizacija romana Robina Estridgea koju ovaj žanrovski specijalista samostalno i adaptira.
Nažalost, PERMISSION TO KILL ne funkcioniše baš u onom delu po kom želi da se izdvoji, a solidan je u manjem delu u kom se nastavlja na uspele tradicije.
Dirk Bogarde je odličan kao misteriozni obaveštajac koji za neku - svima nepoznatu - obaveštajnu zajednicu pokušava da spreči povratak disidenta u jednu represivnu zemlju i na taj način mu spase život jer je prerano za pobunu koju sprema. Međutim, Bogardeov lik je rutinski, on to dobro igra sa jednim finim poigravanjem s njegovom homoseksualnošću kroz sitna podbadanja sa mladim Lordom kog uceni homoseksualnim životnim stilom a ovaj uzvraća da mu deluje kako se obaveštajac previše razume u tematiku za nekog ko ima porodicu i tobože je ne praktikuje. Bogarde je poznat po tome da je u Holivudu odbio da napravi kompromis i uđe u fabrikovane veze koje bi mu pomogle karijeru i da je vodio relativno otvoren homoseksualni život za ono vreme, ali ovakva intervencija je ipak nesvakidašnja, naročito jer Lorda igra Timothy Dalton, budući Bond, koji je ozloglašeno strejt.
S druge strane, imamo lik kog igra Bekim Fehmiu, to je disident kog zapadna obaveštajna zajednica želi da spreči u povratku i spase ga od diktature koju smatraju prejakom. Bekim Fehmiu je tada bio svetska faca, i to je ovde takođe evidentno. Međutim, njegov lik je upravo ponajviše opterećen tim "inovacijama" koje unosi Frankel jer je film zapravo u središnjem delu sačinjen od niza susreta ovog junaka sa raznim ljudima koji su zaduženi da ga iz raznih uglova ubede da ne ide. I onda su tu nagomilani i najslabiji dijalozi i sve moguće prilike za preglumljivanje, a mnogim od njih Fehmiu ne uspeva da odoli, i premda ne možemo reći da se takva rola ne može dopasti jednom delu publike, Bogarde deluje na kraju mnogo bolje.
Ostatak ekipe čini jedan mešani sastav u kom ima i jačih i slabijih tačaka, među kojima će opet mišljenja najviše biti podeljena oko Ave Gardner.
Film je slikao legendarni Freddie Young, redovni saradnik Davida Leana, znači čovek koji zna ponešto o spektakularnoj fotografiji i ovde ima umerenu priliku da se istakne, naročito jer je lokacija disidentovog skrovišta kao enterijer jedan od najmanje zanimljvih a najviše korišćenih objekata u filmu. S druge strane, Dunav u Austriji snimljen je bukvalno kao more, do tačke da deluje kao da se film možda i dešava na moru.
Nažalost, kada film uspori i otupi u tim dijaloškim scenama a one su jezgro filma, nema mu spasa, tako da iskreno danas nisam uspeo da prepoznam po čemu je onomad bio tako cenjen.
* * / * * * *
Romolo Guerrieri režirao je SONO STATO UN AGENTE CIA, pokušaj akcionog trilera o penzionisanom agentu CIA koji posle povlačenja piše romane o svom radu i upada u nevolje kad se ispostavi da raspolaže nekim osetljivim informacijama zbog kojih mu se sjate razni protivnici u Atini.
Ovo je jedna od rola iz završnice karijere Davida Janssena i film je očigledno jedan od pokušaja da u Euro uslovima uradi cash-in svoje američke karijere. Nažalost, ovog puta nije naišao na špageti projekat koji je bolji od američkih već na suv pokušaj da se on nekako upotrebi, a već on sam za početak nije imao šta da pruži.
DOOR MOUSE Avana Jogie je film koji govori o strip autorki i oslanja se u velikoj meri na estetiku stripa, čak uvodi i neke animirane delove koje preuzimaju grafičku formu i vizuelni žargon stripa, sa agresivnim elipsama.
Hayley Law je u svakom pogledu izvanredna u glavnoj ulazi devojke koja radi u burlesque klubu a uporedo crta underground stripove. Ona ovoj ulozi odgovara ne samo glumački, inače je odlična glumica, već i vizuelno jer izgleda kao da je izašla sa stranica nekog stripa. Sličan kvalitet donosi i Kent Powers u ulozi njenog najboljeg druga i platonskog obožavaoca, dočim u ostatku podele i dizajna filma naprosto Avan Jogia ne uspeva da održi taj tonus.
Srce mu je na pravoj strani, i neke stvari je uspeo da izvede uspešno, ali da li zbog budžeta, da li zbog nepažnje, ne uspeva da izgradi adekvatno stilizovanu celinu, ne samo u produkcionom dizajnu već i u naraciji jer je film po ritmu bitno konvencionalniji nego što bi trebalo.
Tako DOOR MOUSE koketira da idejom košmara iz asortimana HAPPYja Granta Morrisona (doduše bez letećeg jednoroga) ali sve to snima na jedan dosta konvencionalan način i u ambijentima koji svemu tome uglavnom nisu dorasli.
DOOR MOUSE stoga ostaje film koji je bolji u nameri nego u ishodu, a to je šteta jer ima savršeno zaokružene protagoniste.
* * / * * * *
Teruo Ishii je bio plodan japanski reditelj šezdesetih, sedamdesetih pa nadalje, ali ja pamtim samo jedan njegov rad, i to scenario za Norifumija Suzukija. Ipak, gotovo je nemoguće da još nešto njegovo nisam gledao ali je veoma moguće da sam zaboravio.
NARAZUMONO iz 1964. sa Ken Takakurom u glavnoj ulozi, ima odličan polazni osnov. Takakura igra ubicu u Hong Kongu koji želi da razjasni neke stvari i onda nailazi na lanac trgovine belim robljem, pa se tu malo vezuje za seksualne radnice zlatnog srca, malo nailazi na pimpove, dilere i krupijee. Dešava se mnogo toga, i postaje konfuzno a pomalo i dosadno.
Film odlično izgleda, i to ne samo zbog onoga što donosi Ken Takakura. Fotografija i lokacije su izvanredni, ali Ishii u pogledu priče ne zna tačno kako da popuni prostor između polazne tačke i završnice, a nažalost nerado pribegava akciji.
Ponekad lakonska jednostavnost postupka Kinjija Fukasakua koja kao i svaki rad velikog majstora, pre svega ume da deluje "jednostavno" i "lako", u ovakvom filmu tek dobijaju na ceni - kada vidimo kako sa istim a možda i boljim elementima, neko drugi tome ne uspeva ni da mu se približi.
Pa ipak, ima ovde dobrih faca, dobrih objekata, uspele atmosfere, ima šta da se vidi, ali nije to onaj najviši nivo.
* * 1/2 / * * * *
Kevin Grevioux napisao je strip, scenario i režirao je KING OF KILLERS, veoma loš DTV film u kom gledaoce mame imenima Franka Grilloa i Stephena Dorffa iako se obojica vrlo malo pojavljuju i glavni teret nosi nesrećni Alain Moussi, neostvareni akcioni heroj kome dobre volje i upornosti ne manjka ali ostalo bolno nedostaje.
U filmu nema dovoljno ni akcije, ni smislene priče, ni razloga da ga čak i najzagriženiji ljubitelji i poznavaoci pogledaju.
STRANGE HOMECOMING je televizijski film starog majstora Lee H. Katzin u kom sarađuje sa Robertom Culp.
Culp igra ulogu negativca koji ima veći protagonizam od pozitivaca. U ovom slučaju reč je o nekada sitnom lopovu koji je sada krenuo da krade nakit i kada tokom prve pljačke slučajno ubije jednu ženu koja ga je zatekla, to mu pređe kao manir.
Stvar se komplikuje kada dođe u rodno mesto gde mu živi brat sa porodicom i radi kao šerif.
Katzin je kao i uvek efikasan. Culp je kao i uvek harizmatičan i slojevit ali film prosto ne uspeva da ni u sedamedesetak minuta trajanja unese dovoljno invencije u radnju.
Lee H. Katzin se potrudio ali stupidni scenario Jerry Ludwiga mu nije dao mnogo prostora u televizijskom filmu SAMURAI, zapravo backdoor pilotu za seriju koji nikada nije usvojen.
Joe Penny igra advokata iz San Franciska, po majčinoj liniji potomka poznate samurajske kuće, i njegovoj borbi protiv zločina koju preko dana vodi u odelu po sudnicama a noću obučen kao samuraj po mračnim pločnicima i magacinima opasnog grada.
Sve to bi bilo skroz zaboravljeno da negativci nisu smislili mašinu za izazivanje zemljotresa kojom pokušavaju da - u već trusnom San Francisku - poruše neke kvartove gde bi da grade. To je onako zanimljiv curio ali i to je bezveze izvedeno.
BOSO PANIKKU: DAIGEKITOTSU Kinjija Fukasakua je uzbudljiv akcioni film o paru pljačkaša banaka koji veoma uspešno idu od grada do grada i neustrašivo pustoše ekspoziture. Kada jedna akcija pođe naopako i kada jedan od njih pogine, drugi ostaje sam i sve mu kreće nizbrdo, svaka sledeća akcija postaje komplikovana a razni sumnjivi likovi ga napadaju kao lešinari.
Ovde Kinji Fukasaku nije disciplinovan. Film ima dosta veoma atraktivnih digresija, među kojima je najistaknutija ona o vlasniku američkog sportskog auta i automehaničaru, i one su sve relativno povezane u celinu ali jasno je da iskaču iz glavnog toka priče.
Fukasaku pored svoje tipične akcije sa dosta visceralnih obračuna snimljenih sa puno pokreta kamere i što je krupnije moguće, u ovom filmu iz 1976. godine uvodi i jednu novinu - obilje automobilskih potera a film sa bukvalno završava punokrvnim demolition derbyjem u kom učestvuju, lopov, ljudi koji ga jure, policija, motorciklistička banda koja se slučajno našla tu i TV ekipa koja je radoznalo prišla da snimi šta se dešava.
Ovakve scene uvek mnogo zavise ne samo od reditelja već i od osposobljenosti same kinematografije za snimanje ovakvih sadržaja. I u tom pogledu, Kinji Fukasaku ne samo da se pokazao kao izuzetno vešt "tehničar" već uspeva da suštinski doprinese veoma bogatom kanonu car crash estetike na filmu sedamdesetih, iako se on praktično ne pominje po toj vrsti doprinosa.
BOSO PANIKKU: DAIGEKITOTSU ima energičnost i visceralnost najboljeg Fukasakuovog yakuza filma, ali sam predložak je veoma frivolan pa je i rezultat drugačiji i zanimljiv na svoj način. Verujem da je film profilisan kao ostvarenje sa najvećim bioskopskim ambicijama. Ipak, izuzev hepienda na samom kraju, mračni pogled na svet koji krasi Fukasakuov opus, pa i elementi socijalne kritike su i dalje tu, iako seciranje društvenog tkiva nije onoliko analitično kao u yakuza filmovima.
Sve u svemu, ovo je upečatljiv film koji energijom i idejama nadilazi svoje akademske "neravnine".
* * * / * * * *
Uh, to dobro zvuči. Moram da zabeležim da ga pogledam čim prije.
A NAME FOR EVIL Bernarda Girarda je televizijski film izveden u formi jednog dosta ambicioznog horora, i uprkos tome što u formatu koji mu je dat ne uspeva da se u potpunosti razvije, ostaje zanimljiv eksces u ovom domenu produkcije.
Robert Culp igra arhitektu koji nezadovoljan poslovima i odnosima u gradu odlazi u provinciju te u kući koju je nasledio, sa svojom partnerkom upada u jedan okultni vrtlog, gde oni koji treba da su mrtvi nisu skroz upokojeni, ni on baš nije siguran da je živ a okolina je sklona okultnim delatnostima.
Girardov rediteljski postupak je iznenađujuće arty za ovu vrstu produkcije, a Robert Culp je dovoljno iskusan glumac da sa dosta magnetizma iznese ovu ambivalentnu glavnu ulogu.
Viesturs Kairiss snimio je letonski film JANVARIS o otcepljenju ove baltičke republike i mladoj generaciji koja treba da bude poslednja sovjetska sa tog prostora a već je odavno vesternizovana, okrenuta panku i borbi za izlazak iz SSSR.
Priča se dešava tokom afere "Riga OMON" i poslednjih trzaja sovjetskih vlasti da sačuvaju Letoniju u svom sastavu vojnom silom. Ipak, treba naglasiti da vojno-političke tenzije stoje u drugom planu ovog filma i da je osnovna priča zapravo ona o mladom kino amateru koji želi da postane akademski reditelj i kada upiše fakultet ulazi u gradsku punk/new wave ekipu, secesionizam ali i teškoće sa izbegavanjem vojne obaveze i fluidnim ljubvanim životom.
U jugoslovenskoj kinematografiji je snimljeno dosta filmova koji su na parče, a poneki i u celini - kao AUTSAJDER Andreja Košaka, tretirali ovakve teme na sličan način. Možda je ovaj film novost za druge filmske kulture, za nas svakako nije.
Međutim, u vizuelnom pogledu, ovo se ipak izdvaja kao vrlo artikulisan film, u kom se tehnički dometi našeg vremena koriste da evociraju epohu.
* * * / * * * *
Bunta Sugawara je glumac koji je odigrao jednog od najznačajnijih junaka u opusu Kinjija Fukasakua i GENDAI YAKUZA: HITO-KIRI YOTA se smatra naslovom koji je otvorio prostor za njihov serijal kojim su pokorili japanske blagajne.
Ovaj film me je pomalo inspirisao za MEZIMICU svojevremeno a sada sam odlučio da ga repriziram na boljoj kopiji i utisak mi se nije promenio.
Taj odnos između kriminalca širokog spektra i prostitutke je i dalje zanimljiv i nudi niz paralela oko njegovog odnosa sa majkom itd. Međutim, on je ipak sporedan u filmu i uprkos tome što se ona kao junakinja javlja u svim ključnim tačkama priče, film se zapravo ne bavi njihovim odnosom. Odnosi kojima se film s druge strane u kontinuitetu bavi jesu odnosi glavnog junaka Okite, sa drugim jakuzama i to je meni zapravo manje zanimljiv deo filma jer tu nema mnogo nijansi - imamo saveze, imamo sukobe, nove dogovore i tako u krug, U tom aspektu film ne nudi mnogo toga novog ali su karakteri zanimljivi, pre svega šef Yato bande.
Kinji Fukasaku u nekim uvodnim situacijama pravi rešenja koja će kasnije biti osnovno obeležje YAKUZA PAPERSa kako bi gledaoci uspevali da pokupe sve podatke, pa je film u tom smislu pored Sugware takođe bio anticipacija. Međutim, ostatak toka, ovo je kanonski energični visceralni Fukasakuov yakuza film, sa izraženim smislom za humor koji proističe iz smrtno ozbiljne radnje, dakle bez komičnih odmorišta kojima je umeo povremeno da bude sklon.
Ponovo jedan od Fukasakuovih yakuza naslova u kojima ovaj žanr postaje nešto posebno.
* * * / * * * *
HOKKAI NO ABARE-RYU Kinjija Fukasakua je film iz 1966. o mladom jakuzi koji se vraća u rodno mesto na primorju, saznaje da su mu lokalni ribarski mešetari koji su povezani sa tamošnjim jakuzama ubili oca i kreće u istragu i osvetu.
Priča zvuči jednostavno, kao postavka za jedan relativno jednostavan triler osvete, međutim, Fukasaku pravi istovremeno i porodičnu melodramu, priču o prekinutim i obnovljenim odnosima, o pokušaju da se ukalanjanjem zlokobnog pritiska jakuza oslobodi i izleči zajednica.
Fukasaku je u pogledu postupka ovde još uvek ispipavao koliko daleko može ići u visceralnosti i u propulzivnosti baziranoj na jump cutovima i pokretima kamere u vrlo krupnim planovima dešavanja punim kretnji protagonista. U tom smislu ovaj film je narativno konvencionalniji i izlaže priču klasičnim tehnikama, efikasno ali u jednom uobičajenom maniru.
Fukasaku ovde pokazuje da njegov rad i pre ulaska u prepoznatljivu kanonsku fazu, itekako vredi i bez radikalnih zahvata svog vremena po kojima će postati dodatno prepoznatljiv.
* * * / * * * *
Robert i Michelle King koji kreiraju serije smeštene u vašingtonske institucije i kuloare moći, kreirali su satiričnu SF komediju BRAINDEAD koja uspeva da profunkcioniše na čisto žanrovskom nivou i sve svoje parodične i angažovane elemente stavi baš tamo gde treba da budu.
Mary Elizabeth Winstead igra rediteljku dokumentarnih filmova koju otac, stara penzionisana siva eminencija Demokratske partije uceni da krene da radi u kabinetu njenog brata aktuelnog demokratskog senatora, sklonog progresivnoj politici ali i kenedijevskom razvratu, uprkos tome što čeka dete. Uporedo s tim dešavanjima, u Rusiju pada meteor i uskoro počinje da se širi vanzemaljska infekcija insekata koji ljudima ulaze kroz uši, jedu im deo mozga i preuzimaju kontrolu nad njima, sve sa namerom da pokore Zemlju.
Jasno je da će naša junakinja uskoro da se nađe u vrtlogu ove zavere i da se bori protiv vanzemaljskog pokušaja dok oni uspešno obuzimaju najmoćnije američke političare s obe strane partijske podele.
Serija je izašla 2016. pred izbore na kojima je pobedio Trump. Čak joj je termin bio pomeran jer je u njega doseljavana serija izbornih debata. Međutim, u njoj ne samo da je jasno su Hillary i Trump glavni kandidati već je jako dobro dijagnostifikovan ekstremizam koji raste sa obe strane. Na neki način, serija kao da je juče snimljena, a zapravo izašla je pre nego što će Trump preuzeti zemlju i uvesti je u sadašnju fazu podela i ekstremizma obeju strana.
Očigledno smo mi u međuvremenu zaboravili da je seme razdora i novog načina komunikacije u američkom društvu počelo da daje plodove i pre Trumpa i sve ovo olako poistovećujemo sa njim.
Serija je išla na networku iako je reč o nečemu što je mnogo pre za nekog premium cablera. Samim tim ne čudi da je ukinuta posle prve sezone čim se našla na milost i nemilost ovih glavoseča.
To je šteta, serija donosi sjajnu podelu, veoma je duhovita, napeta je onoliko koliko treba i uopšte žanrovski miks se izvanredno sproveden i na nivou scenarija i kroz režiju.
Serija je imala plan da se seli iz miljea u milje po sezonama. Ne znam da li bi očuvala ovaj domet u više sezona ali ovo što imamo jeste briljantno. I to je, na kraju krajeva, dovoljno i jedino važno.
A GLIMPSE INSIDE THE MIND OF CHARLES SWAN III je drugi igrani film Romana Coppole koji je već nekoliko decenija aktivan filmadžija, najpoznatiji kao redovni scenarista Wesa Andersona. Međutim, njegov prvi film CQ bio je veoma zanimljiv iako nije dobro prošao, pa me je prirodno zanimalo kakav će biti i njegov sledeći celovečernji rad.
Nažalost, A GLIMPSE INSIDE THE MIND OF CHARLES SWAN III nije na nivou CQ. Nesumnjivo reč je o autorskom projektu ali isto tako boluje od prevelike relaksiranosti i na neki način prelazi iz domena ličnog u predele potpuno privatnog.
Charlie Sheen igra dizajnera i ženskaroša - mada lik nije sasvim alter ego već definisane persone samog Sheena - kog ostavlja devojka i sledi jedna kolažna forma njegove patnje, puna skečeva i fantazija koje prate eto njegovo mentalno stanje, razmišljanja i preispitivanja.
Film ima neki rudiment priče ali se kreće u jakom tempu, sa obiljem kameo rola nekih zanimljivih faca i interesantnom muzikom. Međutim, sve to ipak nije dovoljno da CHARLES SWAN III bude išta više od privatne zajebancije grupe drugara iz Holivuda.
E sad, film je dobroćudan pa njegov bazični problem ne vidim kao nešto odbojno. Ali razumem i one kojima jeste.
* * / * * * *
James Ponsoldt je pre precenjenog filma SPECTACULAR NOW, snimio izvanredan indie pogodak SMASHED u kom Mary Elizabeth Winstead i Aaron Paul igraju mladi bračni par pijanaca koji se dobro zabavljaju samo kad su pijani ali u njenom slučaju to počinje da utiče na posao i ostatak svakodnevice.
Uz pomoć kolege sa kojim radi u osnovnoj školi, ona kreće u AA na lečenje i ubrzo shvata da je postala asinhrona sa svetom koji je okružuje i koji je bio prilagođen tome da je ona pijana.
Da bi izašla iz alkoholizma, ona mora da promeni sve oko sebe, uključujući i svog partnera na kog nema razloga da ima primedbe izuzev što jako loše funkcioniše u svetu treznih.
Ponsoldt pravi ubitačan, kratak, mali film, baziran pre svega na glumačkoj igri Mary Elizabeth Winstead koja je briljantna i tada u 28 godini pravi ulogu veoma visoke zrelosti, uspevši da izgradi junakinju koja može da transcendira svaki isktrošeni trop priče o zavisnosti.
Ponsoldt je visoko postavio krajnji domet i tek treba ponovo da ga dosegne.
* * * 1/2 / * * * *
Filmovi o plesu koji pretenduju na veliki box office i na lansiranje novih zvezda veoma su slični filmovima o boksu. Imaju jednostavnu priču, intenzivnu i klišetiziranu melodramu koja okružuje glavnu junakinju i naravno u plesu se nalazi prostor za emancipaciju.
Darren Grant kao eminentan reditelj spotova a i aktivan televizijski reditelj snimio je MAKE IT HAPPEN po toj mustri. Međutim, čini se da film nije profunkcionisao na bazičnom nivou. Uprkos tome što su ga pisali scenaristi uspešnih plesnih blokbastera, sama igra kojom se junakinja bavi naprosto nije dovoljno zanimljiva pa ni spektakularna.
Naime, glavna junakinja pokušava da upiše neku školu gde će se baviti modernim estradnim plesom, nekim recimo hip-hop plesom, a onda sticajem okolnosti završava u nekom burlesque klubu kao računovođa a onda se oproba kao igračica i donosi novu vrstu senzualnosti kroz svoj fizički aktivan stil igre potekao iz hip-hopa, a usput ima iskušenja i ne zaboravlja svoje snove.
Film je producirao Weinstein Company pa je uvek malo osetljivo kad se sad tu nađe neka seksualizovana tema, ali da, ovde je burlesque klub tačka gde junakinja mora da spoji ples sa senzualnošću, no ovo je film za decu i omladinu, i neke prave erotike nema ni u nagoveštaju pa se postavlja pitanje čemu ovakav setting ako se to baš ne može realizovati.
Ipak, sasvim sigurno je baš to razlog ni što većina plesa u filmu ne funkcioniše jer se većina dešava u tom klubu.
Ne kažem da je ovo trebalo da bude SHOWGIRLS ali ne znam zašto smeštati film u taj milje ako nema potencijala da barem bude to.
U suštini možda je ovo trebalo da bude SHOWGIRLS koji mogu da gledaju deca, ali po rezultatu sa blagajne rekao bih da se to nije desilo. No, na kućnim formatima možda i jeste.
* * / * * * *
KENKEI TI TAI SOSHINI BORYOKU Kinjija Fukasakua je jakuza film koji je po rediteljskom stilu blizak Fukasakuovom serijalu YAKUZA PAPERS, a scenario je pisao njegov saradnik sa tog projekta Kazuo Kasahara.
KENKEI TI TAI SOSHINI BORYOKU je baziran na istinitoj priči o korupcionoj aferi oko zemljišta u zapadnom Japanu u koju su bila umešana dva jakuza klana, korumpirani policajci i gradski večnici. U toj aferi učestvovale su čak i poznate korporacije kao što je Sanyo i ona se pominje u filmu snimljenom desetak godina posle događaja.
Ovo je film iz Fukasakuovog ciklusa o jakuzama koji je više namenjen i više zanimljiv japanskoj publici nego inostranoj. Međutim, on je izuzetan reditelj i uprkos tome što je ovo kompleksna gangsterska priča sa mnogo uključenih činilaca, on uspeva da ga napravi čitljivim i inostranoj publici, što kod takvih pokušaja u Aziji nije uvek slučaj.
Bunta Sugawara je tu, ali nema onaj protagonizam kakav mu je Kinji inače namenjivao, no ispunjava svoj zadatak i donosi neophodan autoritet.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 24-09-2023, 16:05:54
o korupcionoj aferi oko zemljišta u zapadnom Japanu u koju su bila umešana dva jakuza klana, korumpirani policajci i gradski večnici
Ovo je, po subjektivnom osećaju, zapet jedno 50% svih jakuza filmova u poslednjih pola veka :lol: Upravo sam pogledao prošlogodišnji Bad City (prikaz u Petak) koji to isto stavlja u središte svoje radnje. Valjda scenaristima to nekako dobro dođe jer ima ugrađen sociopolitički komentar a i jeste blisko onome što jakuze rado rade...
Nadam se da sam ovaj intervju vodio pravovremeno.
https://serbiantimes.info/dimitrije-vojnov-najbolji-pisac-za-koga-nikada-niste-culi/?fbclid=IwAR2Y9e7uAL4BpZO4uHd9BozyXr5SEozAKbt43z8iJ49FoFJ2pSub7JYMLaE
MONSTER ISLAND je televizijski film koji je proizveo MTV kao jednu istovremenu parodiju svog programa i parodiju monster movieja, naročito onih koje proizvodi SyFy Channel i pokušava da neke goofy premise sa lošim efektima izvede kao savremene priče.
Nevolja je u tome što su filmovi SyFy produkcije već sami po sebi parodični prema žanru i prema samima sebi jer su autori svesni da rade u trashy uslovima ali malo koji uspeva da od toga napravi kapital.
S druge strane, Jack Perez ovde ima zanimljivu glumačku podelu na pojedinim mestima i što je još važnije nije pritisnut da pruži određeni kvantitet monster akcije jer ovo nije isključivo SyFy lookalike, no tu slobodu ne koristi naročito dobro, mada opet ne možemo za njega reći ni da je skroz besprizoran i da nema ideju šta bi tu mogla da bude priča.
Perez se u scenariju poigrava stereotipima, ali u malo likova uspeva da ih prevaziđe, a ključne situacije imaju baš neki od ukalupljenijih likova.
Otud MONSTER ISLAND nije ono što je trebalo da bude a to je verujem inteligentna parodija MTV programa i retro monster filmova. U tom smislu dobio je još jedan čudan minus ili plus - naime ovde Carmen Electra sa puno autoparodičnog elana igra samu sebe iz faze kad je želela da peva. A zapravo, mi smo zaboravili da je Carmen Electra pre BAYWATCHa imala respektabilnu pevačku karijeru kao klupska pevačica iz Princeovog rostera i da je tek kasnije postala ono po čemu je znamo. U ovom televizijskom filmu ona se šali sa svim aspektima svog rada pa i sa muzikom ali ipak izvede par numera.
Dogovor sa scenaristima je na pomolu:
Hollywood writers in deal to end US studio strike (https://www.bbc.com/news/world-us-canada-66909250)
Taman sam mislio da se zalenu granu uhvatim...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Brian Duffield nastavlja da gradi izuzetno uzbudljivu rediteljsku karijeru. Dok je u prvoj režiji SPONTANEOUS bio na liniji svojih scenarističkih radova, sa jakom melodramom, coming-of-age pričom, obiljem humora, u NO ONE WILL SAVE YOU je snimio nešto što je atipičan rediteljski film za jednog scenaristu a možda baš zbog toga veoma karakterističan.
Naime, scenaristi su kad režiraju meni lično možda i najslabija karika od svih autora koji sednu u rediteljsku stolicu a dolaze primarno iz drugih oblasti. Međutim, ima jedna stvar koja karakteriše režije scenarista, a to je povremeno veoma razrađen aspekt neverbalne radnje i čisto vizuelnih rešenja. Šta je razlog za to mogu da nagađam, ali recimo da je potreba da konačno iskažu ono što su oni izmislili kao vizuelna rešenja a reditelji su obično zanemarivali prilikom ekranizacija, da su u stanju da priđu "čistom filmu", i da dokažu da nisu samo mašina za doterivanje dijaloga dok reditelji definišu ono što je fizionomija filma.
Brian Duffield je snimio sada film bez dijaloga i iako je izašao za Hulu, ovo je Foxov film, dakle ovo nije zezanje. A film je zapravo jedna napeta priča o devojci koja se bori sa vanzemaljcima koji joj posećuju kuću tokom svoje opšte invazije. Duffield se bavi arhetipskim suspense situacijama u susretu sa humanoidnim vrlo retro i vrlo cool dizajniranim vanzemaljcima koji imaju verovatno zle namere, mada nisu u startu neki direktni proždirači svega i uprkos telekinetičkim moćima nisu nepobedivi.
U rediteljskom pogledu, Duffield je siguran. Oseća se svežina i to da ništa ne radi rutinski ali se maksimalni trud uložen u svaku scenu i kompoziciju isplatio i što je najbitnije nije preopteretio film osećajem da je u njemu sve važno jer onda na kraju ništa nije važno.
Ovaj film je jedno veoma posebno iskustvo jer ima fizionomiju srednjebudžetnog mejdžor žanrovskog filma a senzibilitet festivalskog žanrovskog nastupa. Vrednost ovog filma nije samo u tome što je jedinstven već pre svega zato što je dobar. A ovo mu nimalo ne smeta.
* * * 1/2 / * * * *
Još od nastupa Dirka Digglera na parkingu u filmu BOOGIE NIGHTS nisam video ovakvo poniženje nekog filmadžije kao što je GRAN TURISMO Neilla Blomkampa.
U njemu je Neill na neki način dobio porciju svega onoga protiv čega je stajao i onoga što je svojim radom razobličavao - od transgreisvnog i kreativnog reditelja filmova sa tentpola kapacitetima sveden je na potpisnika jednog generic filma koji je više generic od onoga kako danas ti filmovi izgledaju.
Sve ove strip ekranizacije, nastavci svega i svačega i sl. doveli su do nečega što izgleda kao kriza kreativnosti u Holivudu ali ja sam uvek stajao pri tome da kreativnosti ima jako mnogo ali se ulaže u potpuno besmislene projekte. GRAN TURISMO je međutim povratak onoga što jeste kliše gubitka kreativnosti u Holivudu.
Uprkos tome što priču potpisuju Alex Tse i Jason Hall, a scenario Hall i Zach Baylin, dakle sve redom kompetentni ljudi, sa posebnom ekspertizom upravo u svetu istinitih priča, GRAN TURISMO je film koji prvo ne uspeva da zaliči na bilo šta istinito a naročito ne na istinitu priču iako on to jeste.
Glavni junak ovog filma je Jann Marborough, momak koji je igrao Gran Turismo a onda ušao na Nissanov turnir gde su sim vozači dobili priliku da voze prava trkačka kola i postigao potom značajan uspeh na Le Mansu. Ova priča je filmska ali je istinita, i prilično je neverovatna. Nažalost, u Blomkampovom filmu ova istina ne uspeva da bude išta više od cringy konstrukcije bazirane na naivnoj (mada eto život nas osporava) da se veština iz igre može preneti u stvarnost. Scenaristi i Blomkamp kroz ovaj najzanimljiviji aspekt dešavanja protrčavaju s pomalo naivne drame, da bismo onda došli u "letnji dan do podne" fazu auto trka gde se sve prepoznatljive tačke u priči, izvode s minimumom uverenja, a same trke su snimljene efektno ali bez one personalnosti i fetišizacije kakva je danas moguća, pa samim tim rezultati nisu ni blizu naslova kao što je RUSH.
Zach Baylin je pisao izuzetan scenario za KING RICHARD, ali doduše tamo je imao sjajnu podelu predvođenu Big Willom i reditelja Reinaldo Marcus Greena i taj film je delovao kao istinita priča izvedena u maniru valjano odmerenog povišenog realizma. Ovde nema ni traga tog kvaliteta, a ni Hall koji je radio AMERICAN SNIPER ne pruža ništa.
Archie Madekwe je odličan izbor za Janna ali Blomkamp ne izvlači nikakvu rolu dok David Harbour i Orlando Bloom ostavljaju jak utisak da ovde nije uspeo da dobije A-glumca koji bi možda mogao da digne celu stvar.
Jacques Jouffret je ovde dobio priliku da snimi jednu mejnstrim fotku, i ovde nema one visceralnosti ili atmosferičnosti iz MILE 22 ili FATHER STUa, i on je kopča preko film sa Reinaldo Marcus Greenom. I tu se negde preko Baylina i njega kopče sa Greenom i KING RICHARDom kao jednom od najuspelijih savremenih sportskih biopicova završavaju. Čak je i Jouffretova fotografija ovde sterilan mejnstrim što od njega ne bih očekivao ali eto desilo se.
Ovaj film nije mnogo koštao i to se vidi. Dakle, Blomkamp ovde nije izveo neki svoj kung fu i inovaciju i ne deluje da je dugo sniman, a to je bitan adut za ovu vrstu pokušaja globtroterskog spektakla.
GRAN TURISMO je igra bez zapleta. Međutim, eto, život je hteo da ona sama postane zaplet. No, Blomkamp to nije uspeo da iskoristi i snimi dobar film. Ali jeste snimio jedan sleeper za Sony koji nije u klasičnom smislu hit ali niko neće biti na gubitku. Nadajmo se da je ovim kupio kartu da se vrati u igru i da će je iskoristiti.
* 1/2 / * * * *
Da, nadajmo se da ga ovo ponovo legitimiše za Holivud, a ja možda jednom i pogledam, zbog stare ljubavi.
Bolje nemoj. Prilično je žalosno.
Sent from my iPhone using Tapatalk
:cry: :cry: :cry: A ja čak i ne igram Gran Turismo igre....
Michael i Danny Philippou snimili su australijski horor TALK TO ME koji je postigao izuzetan uspeh. I to je sasvim zasluženo. Reč je o vrlo solidnom filmu, uspešno realizovanom, spremnom da u dovoljnoj meri osveži neke formate horor filma a da opet u dovoljnoj meri ostane old school.
Film govori o grupi klinaca koji su se okrenuli okultnim igrama koje im služe kao supstitucija za drogiranje, vršeći neke kratke posednutosti kao narko tripove. Međutim, kada se otme kontroli kreće vrlo uzbudljiv obračun sa moćnim onostranim entitetom.
Michael i Danny Philippou rade sve to sa old school visceralnošću i film je dinamičan iako nije zapravo ni toliko inovativan ni toliko svež. Ali ipak, u oskudici kvalitetnog horora, našao je svoj prostor i popunio ga.
* * * / * * * *
JINGI NO HAKABA je priča o tome kako je Rikio Ishikawa, autodestruktivni jakuza iz četrdesetih i pedesetih inaugurisao pojmove "časti" i "ljudskosti" koji će kasnije biti zaštitni znak čak dva serijala jakuza filmova Kinjija Fukasakua.
Rikio Ishikawa je bio inteligentan ali veoma nasilan i veoma poročan jakuza koji se kretao po obodima delatnosti moćnih porodica. Svoje sukobe sa protivnicima, neistomišljenicima i sitnim dušama iz svega podzemlja vodio je uporedo sa svojim turbulentnim ličnim životom koji je delio sa svojom podjednako problematičnom partnerkom.
Ovo je u osnovi klasična priča o usponu i padu jednog gangstera, s tim što uspon nije naročito veliki a padovi su brojni. Na kraju je Rikio zapamćen kao časni jakuza erodirao od droge i duboko ogrezao ne samo u svaki porok već su mu poroci ušli u svaku poru bića i postojanja.
Ovaj film iz 1975. donosi ne samo pseudo-dokumentarne intervencije već u svom atipično dugom uvodu i neke zaista dokumentarne snimke Rikiovih savremenika koji opisuju njegovu predistoriju pre događaja iz filma. Kada priča počne, ovo je kanonski Fukasaku.
U reprizi mi je film na bitno boljoj kopiji delovao uspelije nego inicijalno jer mi je melodrama za Ishikawinom partnerkom postala narativno jasnija. Iako Reiko Ike znam iz pinko filmova Norifumi Suzukija pa sam i ranije umeo da je prepoznam, na prvo gledanje pre XY godina nisam razumeo šta se dešava čisto narativno. Sada sam to bolje ispratio i popravilo mi je generalni utisak filma.
JINGI NO HAKABA je svakako Fukasakuov kanon. Ako treba iz tog perioda da pogledate jedan film, ne bih rekao da je to nužno ovaj, ali nije greška ni ako jeste.
* * * / * * * *
Poznato je da Agatha Christie nije volela televiziju posle jedne neuspele ekranizacije i da je ta njena averzija prevaziđena tek kad je umrla i kad je ćerka počela da prodaje prava i šakom i kapom.
Jedna od prvih ambicioznih ekranizacija za ITV bio je roman WHY DIDN'T THEY ASK EVANS koja je izašla u tročasovnoj formi.
Kasnije je ovaj roman više puta ekranizovan, jednom kao deo univerzuma Miss Marple kojom prilikom je i preseljen iz tridesetih u pedesete.
Hugh Laurie je adaptirao i režirao novu ekranizaciju.
Stephen Fry i Hugh Laurie su bili veoma uspešan komičarski duo, zajedno su radili i seriju JEEVES AND WOOSTER po komičnoj prozi P.G. Woodhousea koja je vrcala od starinskog humora koji su oni donosili pred savremenu publiku.
Hugh Laurie je potom napravio neuporedivo uspešniju glumačku karijeru ali je pokušao da bude i književnik i scenarista i reditelj, no u tim oblastima je daleko iza Frya koji iza sebe uostalom ima i punokrvno bioskopsko remek-delo BRIGHT YOUNG THINGS.
Laurie nije ni blizu toga, nikad bio pa nije ni ovog puta u trodelnoj seriji po romanu WHY DIDNT THEY ASK EVANS.
Okupio je sjajne glumce kao što su Will Poulter i Lucy Boynton i oni su izuzetno harizmatični kao obični ljudi uvučeni u slučaj sumnjivog samoubistva, ali Laurie ne uspeva da prevaziđe problem koji se vuče još iz knjige a to je da su oni naprosto previše nevešti čak i za standarde književnih detektiva-amatera. Harizma glumaca i šarm likova ponekad ne mogu da pokriju to da su njih dvoje u ovoj misteriji gotovo suvišni i da slabo koriste svoj protagonizam.
Slično važi i za misteriju koja je kod Agathe Christie uvek ključni element ali sa takvim detektivima, na kraju ona postaje proizvoljna jer zločin se desio i onda eto neko iz tog kruga jeste počinilac. Nemamo realno čime da budemo iznenađeni jer se u istragu nismo ni investirali.
Dakle, na dva fundamentalna nivoa - na planu detektiva i na planu misterije, ova serija ne funkcioniše, ali opet sa dva takva glumca u glavnim rolama, ovo je land grab i Laurie šarmantno izlaže epohu. Tako je na kraju ovo ipak zanimljivo da se vidi, samo nije naročito sadržajno.
Da je Pauline Kael živa, i da pogleda film MUZZLE Johna Stalberga, verovatno bi ponovo umrla.
Doduše, da je živa, ne bi ga verovatno gledala jer bi se fokusirala na velike studio naslove i prestiž produkcije koje pretenduju na nagrade, a MUZZLE je film koji istog dana izlazi reda radi u bioskope i odmah na kućne formate.
Uprkos tome što nema mnogo argumenata da ga ne smatramo DTV naslovom, MUZZLE ima puno atributa koji bi ga učinili bioskopskim filmom sedamdesetih, pa i osamdesetih.
Filmovi o odnosu službenih lica i pasa su dosta prisutni u holivudu, ne samo u hitovima kakvi su bili TURNER & HOOCH ili K-9 već i u novijim naslovima kao što su DOG i MEGAN LEAVEY. I od zabavnih sidekickova likovima policajaca postali su im terapeutski partneri i podnosioci trauma vojnika iz raznih savremenih ratova u kojima psi imaju veliku ulogu u detekciji podmetnutih eksplozivnih sredstava.
U tom smislu, manje verziranom gledaocu MUZZLE može delovati kao veoma originalan film ali zapravo pravi mešavinu detektivske priče o policajcu i njegovom partneru koji je sticajem okolnosti pas i priče o posttraumatskom poremećaju koji se u ovom slučaju odnosi i na policajca i na psa.
Ovaj film je zanimljiv po tome što u svom centru ima dva karaktera, policajca kog igra Aaron Eckhart i psa i njihovi likovi imaju character arc i borbu sa traumom da bi se vratili u svet "normalnih" odnosno da povrate sposobnost da rade i vole.
Eckhartov lik je bivši marinac, već traumatizovan ratom, jedan od onih hardkor nezadovoljnih ljudi koji ide okolo i uprkos tome što profesionalno radi posao remeti socijalnu ekologiju svojim cinizmom i ogorčenošću. Kada mu pogine pas na zadatku, otkrivamo da ga je on percipirao kao osobu, kao biće sebi ravno, o psu govori kao o čoveku, i biva poslat na terapiju. Progonjen sećanjima na situaciju kada mu je pas ubijen, on kreće putem osvete ne bi li pronašao bandu koja je odgovorna za smrt psa. Da bi to postigao vraća se na posao i bira sebi novog psa, traumatizovanu kučku koja je preživela nešto strašno i koja takođe ima svoje demone kao i on.
Film u suštini ima dva karaktera a svi oko njih su manje-više vešto izvedeni tipski likovi koji se uklapaju u jednu pesimističku sliku sveta.
Istovremeno, uprkos tome što ovaj film nije išao za Daily Wire već u klasičnu distribuciju, u njemu ima dosta pečata producenta koji ga potpisuje a to je Dallas Sonnier.
Ovo je film smešten u sličan urbani pakao kao BRAWL IN CELL BLOCK 99 ili DRAGGED ACROSS CONCRETE, sa kineskim sintetičkim drogama koje unose meksički karteli, policijom koja je obezglavljena političkim pritiscima i živi samo jedan mali korak iznad gradske sirotinje koja baulja drogirana i bez krova nad glavom.
Stalberg nije imao ni uslove ni ambicije kao Zahler čiji su filmovi po obimu veći i nastaju bez obaziranja na konvencije o trajanju i zahtevima publike, a i skuplji. Međutim, u Stalbergovom filmu od sat i po i sa skromnim budžetom, zapravo ništa ne fali već to baš doprinosi sirovosti.
Lokacije su izvanredno izabrane. Aaron Eckhart je raspoložen da ne izgleda kao filmska zvezda ali donosi sve atribute filmske zvezde kada treba i fino se uklapa sa jednom skoro po naturalističkom podelom u ostalim ulogama gde se ističu Stephen Lang i Nick Searcy, takođe ikona američkog desnog filma.
Enigmatični lik glavnog negativca ili negativke je možda jedina instanca gde se zbog te rodne ambivalencije, i to u samo jednoj sceni, možda malo nagazilo u pravcu neuverljivosti a zarad agende, ali i to se može podneti jer je delom prenaglašeno a delom ipak kriptično i dosta uklopljeno u ideološki svetonazor filma.
Bez premijere u Veneciji i festivalske infrastrukture, MUZZLE je krenuo sa reputacijom manjom od Zahlerovih uspeha, tako da će tek izlaskom na teren izboriti svoje mesto.
* * * / * * * *
Oh, meni deluje da je ovo legitimno da se gleda.
Legitiman vojni cilj u svakom pogledu!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Nicolas Giraud je režirao i odigrao glavnu ulogu u filmu L'ASTRONAUTE.
Neko bi mogao da zada studentima da napišu uporednu analizu filmova THE ASTRONAUT FARMER Michaela Polisha i Giraudovog L'ASTRONAUTE u pokušaju da dokuče razliku između evropskog i američkog filmskog postupka.
Međutim, L'ASTRONAUTE nije preagresivno "evropski" i zapravo sve ono što uzima od francuske porodične melodrame zapravo je jako zanimljivo u odnosu na vrlo američku premisu. U toj premisi nije toliko američko to što je glavni junak etablirani raketni inženjer koji želi da samog sebe lansira u orbitu koristeći manju raketu na novo gorivo, već pre svega odmetnički duh i preduzimljivost.
Ovde imamo inženjera koji radi na raketi Ariane i na sitno potkrada delove kako bi napravio svoju raketu da bi na kraju skroz napustio posao i uz pomoć nekada legendarnog a danas otpuštenog astronauta i studentkinje poznatog matematičara krenuo da finalizuje svoj projekat.
Atmosfera je zanimljiva jer je low-key, nije tehnomanska, nije ni u klasičnom smislu ni pustolovna ni trilerska ali svega toga ima ovde pomalo. Jedino na samom kraju, Giraud odvrne amerikanizovanu melodramu na trojku ali i to je negde u redu iako u određenom smislu odstupa od svega viđenog na Zemlji. Međutim, svemir ima drugačija pravila od svakodnevice na Zemlji, pa je onda logično da se tu i film malo promeni.
Giraudov film je zanimljiv, nije uzbudljiv ali ima svoju dinamiku i svoju intrigantnost.
* * * / * * * *
LGBIT_SLO_1984 Borisa Petkoviča je dokumentarni film o slovenačkoj aktivističkoj sceni koja će izduće godine slaviti četrdesetu godišnjicu od održavanja prvog Magnus festivala u Ljubljani, u organizaciji tamošnjeg SKCa i nazvanog po Magnusu Hirchfeldu, prvom aktivisti modernog doba za LGBT prava i seksologa koji je poznat po mnogim stvarima među kojima su prva neuspela operacija promene pola i snimak kad nacisti pale knjige jer je to bila njegova biblioteka.
U Sloveniji, i još nekim delovima SFRJ legalizovani su homoseksualni odnosi 1977. a 1984. kreću aktivnosti kao što je Magnus, osnivanje prvih gej večeri, klubova, predstava, drag nastupa i sl. Sve se to dešava u komunizmu, u državi koja u svom većem delu i najvećoj federalnoj jedinici nije legalizovala homoseksualnost, ali isto tako u onim koje jesu ima političke elite koje su spremne na sve ne bi li ostale na vlasti.
U Sloveniji su politički procesi i blizina zapadnoevropskih zemalja uticala na sve to, ali film začuđujuće malo tretira širu geopolitičku sliku i načine na koji su elite mogle da zloupotrebe ove tokove i da izvrše pinkwashing slovenačke nezavisnosti. Činjenica da su razni kulturni pokreti, pa i sam dizajn u Sloveniji stavljeni u službu nezavisnosti, već je obrađena na dokumentarnom filmu. Ovde se to nije desilo.
Međutim, ovaj film jeste vredan dokument o decenijama prvog organizovanog LGBT aktivizma i delovanja u kulturi u SFRJ. Ima jako zanimljivih snimaka a aktivisti koji govore su već dovoljno išlifovani da slože svoju priču i lepo je predstave. Isto važi i za njihove umetničke radove, a ima i začuđujuće puno snimaka, ako imamo u vidu karakter tih dešavanja. Recimo, ima VHS snimaka sa gej žurki gde se vide posetioci, neki od njih i u vrlo otvorenom homoseksualnom ponašanju, što je pomalo neočekivano ako imamo u vidu potrebu za diskrecijom.
Kasnije, kad priča dođe u 21. vek stvari se manje-više kreću rutinski i Slovenija je zemlja koja je imala veliku uključenost otvoreno LGBT osoba u političke i druge društvene tokove.
Zanimljivo je da su političke okolnosti zapravo više pogodovale LGBT aktivizmu u samrtnom hropcu pot-titoizma nego u nekim fazama prozapadne demokratije, ali isto tako nigde zapravo nije bilo fundamentalnih prepreka što je na kraju dovelo do toga da je Slovenija usvojila sve evropske propise, ali da oni nisu proistekli iz borbe i situacije na terenu pa je mnogo šta od toga u stvari mrtvo slovo na papiru.
I tu tom pogledu film jeste dosta otvoren jer neki aktivisti priznaju kako je u periodu nastanka višestranačja, režim dopuštao sve a nove stranke prihvatale razlićitost nekritički, dakle okolnosti su im baš išle na ruku.
Muzika u filmu je zanimljiva, čuju se Max & Intro, Borghesia, Videosex i još štošta. Ima inserata iz filmova Hladnika i Duletića, mnogo isečaka iz poezije, novinskih članaka i iz performansa. Iskorišćena arhiva je veoma bogata a sagovornici kompetentni, i što je zanimljivo zadovoljni i ostvareni ljudi.
* * * / * * * *
SOUND OF FREEDOM je jedan od najupečatljivijih fenomena na američkim bioskopskim blagajnama ove godine. Uprkos tome što je fenomen uspeo da se medijski prenese van granica Amerike, na drugim tržištima ovaj film nije postigao neki naročit uspeh ali jeste dosegao nešto nedostižno - izašao je u bioskope a nije tip filma kakav bi se inače u njima našao.
Film je snimljen pre nekoliko godina i Fox je figurirao kao studio koji će ga pustiti na tržište. Fox je imao određena iskustva sa faith based filmovima, premda ovo nije zapravo faith based film po formi, mada jeste po glumačkoj podeli jer glavnu ulogu igra Jim Caviezel.
Međutim, onda je Disney kupio Fox i film se našao u jednoj nejasnoj situaciji koja je kasnije tumačena kao teorija zavere premda samo se zapravo pridružio čitavom nizu Foxovih naslova sa kojima Disney nije znao šta da radi.
No, suđenje Disneya sa De Santisom na Floridi i generalna tenzija američke desnice sa ovim studijem, što je paradoksalno ako imamo u vidu svetonazore pokojnog Walta, svakako je doprinela utisku da je Mouse House imao nečasne namere.
Na kraju je Angel Studios, inače firma specijalizovana za faith based filmove i povezana sa mormonskim investitorima otkupila film od Disneya i kroz niz crowd funding kampanja uspela da ga dovede do bioskopa gde je preko unapred kupljenih karata došao na vrh box officea ali potom je uspeo da ostane tu negde i da na kraju prođe bolje od INDIANA JONESa ili MISSION IMPOSSIBLE u apsolutnoj cifri bioskopskih prihoda u SAD, a o poređenju budžeta i zarade da i ne govorimo.
Film su podržale razne ličnosti među kojima je najviše pažnje dobio Mel Gibson, dok je Donald Trump organizovao privatnu projekciju a i čitav niz mejnstrim zvezda je pokazao veliko interesovanje za podršku.
Prihod je bio toliki da su na kraju investitorima isplaćene obećane dividende što se inače jako retko dešava u crowd fundingu.
Bez ikakve sumnje, kada se film pogleda, jasno je da je reč o jednom velikom adutu u ratu kultura koji se odvija u Americi i da je ovaj konkretan naslov dobio naprosto blagoslov jedne šire zajednice koja je krenula da gradi ideološko-religiozno-zabavni kompleks. Proteklih nekoliko godina, razni investitori na različite načine pokušavaju da se obrate ugrubo rečeno polovini Amerike kojoj holivudski filmovi više ne prijaju. Dok su holivudski studiji ranije prepoznali svojevrsni geto faith based filma i povremeno ulazili u taj biznis, poslednjih godina su tu sve agilnije nezavisne firme koje sa "podobnim" glumcima snimaju filmove te vrste, pa je raskol postao još veći. Jedini segment holivudskih studija koji ima određenu težinu kod te publike jeste Paramount + čije serije iz univerzuma YELLOWSTONE se sviđaju toj ciljnoj grupi a čini se i da Amazon postepeno želi da pridobije deo tog miljea. S druge strane, Dialy Wire će uložiti 100 miliona dolara u animirane sadržaje za decu kako bi dodatno smanjio zavisnost od Disneya, tako da ovaj sukob nije sasvim gotov. Ista kuća upravo ovih dana snima fantasy seriju u Mađarskoj i Italiji po ciklusu romana THE PENDRAGON CYCLE Roberta Lawheada koji je dovoljno poznat da je izdat čak i kod nas i to je neočekivan vid žanrovske raznovrsnosti i popunjavanja ponude na striming servisu.
SOUND OF FREEDOM nije klasičan faith based blokbaster kakvih je u poslednjih nekoliko godina bilo. Štaviše, osim što glavni junak u jednom momentu kaže "God's children are not for sale" i što se film bori protiv trgovine ljudima i ropstva i nudi jednu humanu poruku, teško da u njemu ima izrazitijih verskih elemenata.
Borba junaka recimo nije na bilo koji način preuzela matricu neke biblijske situacije ili sudbine, junaci u filmu ne doživljavaju nikakva proviđenja, savremena čuda i sl. i u tom pogledu, ovde je kultura presudila.
Sam film je zapravo veoma konvencionalan. I na neki način, njegova nesvakidašnja sudbina u bioskopima samo dodatno tera da se kaže kako smo ovakve filmove u stvari "videli puno puta".
SOUND OF FREEDOM je film koji traje puna dva sata plus ima špicu od desetak minuta, i ono što ga izdvaja od neke uspelije televizIjske ekranizacije istinitog događaja ili klasičnog žanrovskog filma jeste upravo trajanje i to što u postupku ima dosta akcenata kojima se jako naglašava da gledamo nešto veoma "važno". Izvan tih intervencija koje na nivou formata dižu ovaj film na nivo freske, nema tu ničega što ne karakteriše tipičan film o policajcu koji se toliko posveti nekom slučaju da zbog njega daje otkaz i rešava ga sam mimo institucija.
Jim Caviezel igra Tima Ballarda, nekadašnjeg agenta Homeland Securityja koji se posvetio spasavanju dece kojom se trguje širom sveta, ali to sada radi preko svoje firme za bezbednost i nekih NGO. Ovaj film govori o istinitom događaju, i na kraju čak i vidimo snimke sa hapšenja počinilaca, međutim, sama izvedba i ponašanje pojedinih junaka odaje utisak da je vrlo teško da su događaji baš ovako išli.
No, promene nekih elemenata istinitih priča je legitimna strategija kada se prave ovakvi filmovi. No, u slučaju SOUND OF FREEDOM, možemo reći da se svakako moglo raditi malo više na uverljivosti određenih elemenata, ali i da je sam vid kriminaliteta koji se obrađuje dosta redukovan u prikazu.
Naime, uprkos onome što na kraju piše na špici gde se ispravno navodi da se danas trguje sa više ljudi nego u vreme kada je ropstvo bilo legalno i da su mnogi od njih deca, sam film se isključivo fokusira na seksualni rad, stvarajući utisak kao da je to jedini ishod takvih aktivnosti. I onda samim tim film dobija jednu bizarnu dimenziju i paranoidni aspekt po kom ispada da se svim ljudima i decom trguje samo radi seksa, što zapravo nije tačno i zanemaruje čitav niz drugih zlopupotreba koje se dešavaju i u poljoprivredi, manuelnom radu u zanatskim radionicama i fabrikama, kućnim poslovima ali i u svetu sporta, medicine i trgovine organima, prosjačenju itd.
Međutim, i ta dimenzija fokusa na seksualni rad ne čini ovaj film na bilo koji način bliskim Q.Anonu, ako zanemarimo činjenicu da je Caviezel onomad bio ljubitelj i poznavalac te škole mišljenja. Ovde zapravo, izuzev neke žurke na koju su dovedena deca što podseća na slučaj Epstein, ali što posle na autentičnim snimcima prepoznajemo kao istinit detalj, zapravo nema apsolutno ničega što podseća na Q.Anon i to je svakako tendenciozna optužba.
S druge strane, i sama ekipa je pružila svoju dozu paranoičnih teorija o samoj sudbini filma, kao što je i mejnstrim štampa dosta napadala Tima Ballarda i ta bitka u ratu kultura se rasplamsala.
Međutim, sam film zapravo teško da može biti povod za bilo šta od toga. Što se mene tiče, njegova najveća vrednost je u tome što je vratio klasičniji triler u bioskope. I mogu reći da je recimo u prvih pola sata bio dosta zanimljiv i sofisticiran u nekim rešenjima, da bi onda pri sredini malo počeo da luta i ponavlja se i onda se "popravio" u trećem činu.
U svakom slučaju, svaki aspekt ovog filma sam u proteklih par godina viđao u boljem izdanju - trgovinu ljudima recimo u vrlo uspelom indie filmu CATCH THE FAIR ONE a spasavanje otetih ljudi u Južnoj Americi u seriji ECHO 3.
ECHO 3, serija Marka Boala, podsetio me je na možda najadekvatnije objašnjenje gde se desilo to potonuće SOUND OF FREEDOMa u kič. Boal je kao što znamo radio i ZERO DARK THIRTY i kao što je ovaj film uspeo da se nametne kao definitivni filmski spomenik Ratu protiv terorizma, tako neke monumentalne ambicije su se rodile i u SOUND OF FREEDOM. Ipak, rekao bih da se ambicija rodila kasno, kad je film već snimljen, i kad je verovatno bio mišljen kao neka jednoipočasovna priča. Pretvoren u dvočasovni pokušaj da se objasne neke stvari, definitivno nije uspeo, niti ono što vidimo na ekranu deluje kao krajnja obrada ove priče.
Isto tako, SOUND OF FREEDOM je korektan, bezazlen film, za koji je možda i bolje ne pogledati ga jer on samo u teorijama zavere svojih protivnika ali i samih autora deluje kao nešto nesvakidašnje.
U slučaju SOUND OF FREEDOM, istorija se desila svuda sem na samom ekranu.
* * / * * * *
Heh, ovo ću da čitam sutra, da se sladim, ali vidim po srpskom tviteru da ljudi jedni druge upućuju na film kao na, jelte, ezoteričnu istinu koju smeju da znaju samo najhrabriji...
FLORA AND SON Johna Carneya je stilski već jasno definisan rad ovog reditelja koji pravi filmove sa pevanjem. Ovog puta, reč je raspuštenici koja odlučuje da nauči da svira gitaru i kroz odnos sa svojim online učiteljem kog igra Joseph Gordon-Levitt ali i razvijanje porodičnog odnosa kroz muziku sa sinom, uspeva da popravi svoj život.
Carneyev film je sporadično duhovit u dijalozima, ali je dramski vrlo nerazvijen, što je karakterisičmo za mjuzikle. Međutim, ovaj film nije mjuzikl već romantična drama ili dramedija, i prosto ne trpi takvu pojednostavljenost. Kada se na to doda da muzika koju potpisuje između ostalih i sam Carney nije naročito spektakularna, onda je ovo za mene jedan priličan promašaj.
No, izgleda da je tako samo za mene jer je film inače jako dobro prihvaćen.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 03-10-2023, 22:04:18
Heh, ovo ću da čitam sutra, da se sladim, ali vidim po srpskom tviteru da ljudi jedni druge upućuju na film kao na, jelte, ezoteričnu istinu koju smeju da znaju samo najhrabriji...
Odgledah ga u bioskopu. I sa razlogom sam imao otpor da gledam jer je reč o žestokom hajpu. Nema ovde nikakvog razotkrivanja zavere "svetskih kabalističko-satanističkih pedofilskih elita". Reč je o borbi jednog agenta protiv mreže kriminalaca-pedofila koji opet nemaju nikakve veze sa establišmentom. Solidna krimi drama / triler i ništa više od toga.
Quote from: Truman on 04-10-2023, 20:30:34
Quote from: Meho Krljic on 03-10-2023, 22:04:18
Heh, ovo ću da čitam sutra, da se sladim, ali vidim po srpskom tviteru da ljudi jedni druge upućuju na film kao na, jelte, ezoteričnu istinu koju smeju da znaju samo najhrabriji...
Ovo je garden variety krimić. Slažem se.
Odgledah ga u bioskopu. I sa razlogom sam imao otpor da gledam jer je reč o žestokom hajpu. Nema ovde nikakvog razotkrivanja zavere "svetskih kabalističko-satanističkih pedofilskih elita". Reč je o borbi jednog agenta protiv mreže kriminalaca-pedofila koji opet nemaju nikakve veze sa establišmentom. Solidna krimi drama / triler i ništa više od toga.
HAUNTED MANSION će Justina Simiena sasvim sigurno uključiti u neki budući dokumentarni film o afroameričkim rediteljima horora jer je reč o jednom od onih upečatljivih promašaja koji s godinama postanu kultni baš zato što su tako pozamašni.
U ovom konkretnom slučaju, Disney je u proteklih dvadesetak godina pokušao da po drugi put izvede na film svoju atrakciju iz zabavnog parka. Prvi put sa Robom Minkoffom kao rediteljem i Eddiejem Murphyjem kao glavnim glumcem bio je to slab rutinski porodični film. U novoj verziji to je slab ali nikako rutinski već veoma izrađeno slab porodični film u kom Justin Simien radi sve samo ništa ne izvodi rutinski.
Scenario Katie Dippold rezultira jednom ležernom celinom sam predugim dijaloškim tenzijama, bez ozbiljnog zapleta, bez napetosti, bez strave čak i one namenjene desi, sa sjajnim glumcima koji prosto nemaju šta da pametno igraju i Simienovom jalovom pokušaju da bude Tim Burton a nije. On je nešto drugo, ali nažalost to što on nije jeste ipak nije za decu.
Ljudski je oprobati se u Disneyevom filmu po atrakciji iz zabavnog parka, ali prava je retkost uneti ovoliko "autorskog" u njegovu promašenost.
* 1/2 / * * * *
Ira Sachs se u novom filmu PASSAGES opredelio za malo jače gejstvo i pokušaj da napravi francusku erotsku melodramu.
U tom cilju, vrlo inventivno i nesvakidašnje, priču je smestio u Parizu, a u glumačkoj podeli uz Bena Whishawa i Adele Exarchopoulost, glavnu ulogu tumači Franz Rogowski koji igra nemačkog reditelja sa teškom govornom manom, izobličen intervencijama šminkera i kostimografa do neprepoznatljivosti.
Priča se tiče gej reditelja koji otkriva heteroseksualnost sa Adele Exarchopoulos koja inače ovde kao i kod Kechichea i u još nekim filmovima, igra osnovnoškolsku ili predškolsku učiteljicu. I to dovodi do problema sa njegovim momkom kog igra Whishaw i njegova neodlučnost šta će, kako će i s kim će počinje da uništava obe veze.
Melodrama je, kao i inače kod Sachsa, dosta mehanička ali barem ovaj film nudi Pariz i francuski film kao uzor pa ima dobrodošlu dozu grunginessa. Ipak, oseća se ono što meni najviše nedostaje kod Sachsa a to je nedovoljna eksperimentalnost da bi bio Fassbinder i nedovoljna ubedljivost filmskog prizora da bi bio konvencionalniji filmmaker.
Ovog puta doduše uspešnije koketira sa oba pa verujem da će mnogima ovaj "mali" film dosezati i do * * * ali meni je ipak
* * 1/2 / * * * *
DESPERATION ROAD Nadine Crocker je old school indie južnjačka melodrama sa elementima trilera u kojoj Garret Hedlund i Willa Fitzgerald igraju dvoje ranjenih ljudi koje sudbina iznova upliće kada on izađe iz zatvora a ona u samoodbrani ubije šerifa.
Mel Gibson nije šerif ali jeste u šerifskim godinama i igra Garrettovog oca koji ga prihvata po povratku na slobodu i ima razumevanja za njega, pa će lako biti uvučen u sinovljeve nevolje.
Ovaj film je melodrama u klasičnom smislu, sa elementima krimića i nekim stilskim rešenjima trilera. Nažalost, kada su ga Lionsgate i Grindstone pustili, na omotu su bili naoružani Hedlund i Gibson, ali ovo definitivno nije taj tip filma iako ima situacija u kojima ova dvojica mahom mašu oružjem ali s vrlo malo ispaljenih hitaca.
Ko takav film bude očekivao, biće jako razočaran.
Ovo je film o gubitku i krivici u kome poneko biva ubijen, a poneko dobija batine. I to je što se akcije tiče, to. Ipak, anticipiram da se i dalje dosta publike može osetiti prevareno.
Pisac romana je adaptirao vlastiti roman i zanimljivo je da ga je dosta redukovao, slično kao Ferić kada je radio SMRT DJEVOJČICE SA ŽIGICAMA nedavno i taj postupak me je podsetio, premda filmovi nisu srodni. Međutim, pisac je malo presložio svoj roman, malo ga pojednostavio i redukovao, no to je ta esencija.
DESPERATION ROAD je socijalna melodrama o gubitku ali nije prestige film. Ponekad takvi filmovi svoju poziciju ne mogu da kapitalizuju. Ipak, verujem da će ovaj dobro glumljen, solidno ispričan film fino plasirati na duže staze pre svega na televiziji i strimingu.
Svakako da su ovakve uloge nešto što je bolja strana Gibsonove Geezer Teaser faze i voleo bih da ih bude više.
* * * / * * * *
Nahnatchka Khan režirala je za Blumhaus TV striming film TOTALY KILLER u kom pokušava da prožme koncept teen slashera sa BACK TO THE FUTURE, kao da to nismo imali jako uspešno izvedeno u HAPPY DEATH DAY, i pravi jedan otužan film koji nije ni duhovit, ni inteligentan a o tome koliko je strašan nema ni šta da se kaže.
Prosto, i HAPPY DEATH DAY je za ovo previsok kriterijum a ostali filmovi koji se referišu, što kroz zaplet što kroz dijalog zaista ne zaslužuju da im se im provlači tako nezasluženo.
Doduše, možda ima publike kojoj TOTALLY KILLER može biti gateway drug. Ipak, ne smemo potceniti koliko nova publika ne zna šta je pre bilo, ali čisto sumnjam jer ovaj film ne samo da je sramotan u poređenju nego je i sam za sebe čist promašaj.
* 1/2 / * * * *
Kada je Dani de la Torre snimio EL DESCONOCIDO bilo je jasno da je taj film zreo za rimejk a reditelj za holivud. Dani de la Torre nije otišao u Holivud ali je ostao altivan u Španiji, nažalost sa projektima koji nisu dobacili do celovečernjeg debija. Film je s druge strane rimejkovan i snimio ga je Nimrod Antal sa Liam Neesonom u glavnoj ulozi, u produkciji Jaume Collet-Serre.
Serrina produkcija je značila i da će film slikati maestro Labiano ali nažalost, nije se ponovila alhemija iz UNKNOWNa iako je priča ponovo smeštena u Berlinu. Naprosto, Liam Neeson nije više na nivou. Iako se uloga dešava preko telefona, ne možemo reći da Neeson "phones it in", ali prosto premator je i neuverljiv kao otac dece kojoj bi morao biti deda, ali i kao dinamičan čovek koji se snalazi sa tehnikom i sl.
Dok je EL DESCONOCIDE bio estetizovana, podmazana. mašina, dobro sastavljena od polovnih delova iz drugih filmova, RETRIBUTION - kako se zove rimejk - izgleda kao olupina originala koji je snimio de la Torre, kao pokupljena sa nekog auto otpada i doneta pred nas.
Imajući to u vidu, ovo staro gvožđe je još koliko-toliko srećno uspelo da uđe u bioskope, iako se verovatno produkcija zadovoljila tax incentiveima i stvarima koje je uspela da skupi pre snimanja.
Ovaj rimejk doduše, iako je bio očekivan, nije nikada obećavao da može doneti nešto bitno jer ova priča jeste holivudska ali u holivudskom kontekstu nije sveža. Pa ipak ova hronika očekivanog rimejka ima neočekivano tužan kraj.
* 1/2 / * * * *
Chung-Hyun Lee je u filmu BALLERINA koji je osvanuo na Netflixu snimio baš onu vrstu rutinskog lošeg filma koji je gurnuo hongkonšku produkciju nazad na marginu u poslednjim godinama postojanja Hong Konga kakvim ga poznajemo. Mada hongkonški film i danas postoji, on je ipak daleko manje značajan nego što je bio u onih tridesetak godina od kraja šezdesetih do kraja devedesetih.
Jedan od razloga "propasti" hongkonškog pre svega žanrovskog, da ne kažem "izvoznog" filma je prosto bio u tome što je uporedo sa filmovima značajnih autora nastajalo jako puno nusproizvoda koji su takođe stizali van zemlje i polako odbijali publiku. Japanski novi talas je doduše potom trajao još kraće. Južna Koreja se drži dosta dobro, već dvadeset godina su na vrhu dalekoistočnog filma za zapadnu publiku, ali naslovi kao što je BALLERINA dospevaju pred globalno gledalište a to ne zaslužuju.
BALLERINA nema puno obeležja južnokorejskog akcijaša. Za početak traje samo sat i po vremena. Nema tu sad nekih naročito zanimljivih odnosa, nema neke preterano kreativne akcije mada postoji želja koja nije ispraćena znanjem, ima natruha dizajna ali ni to se ne desi.
Sve u svemu, pamtim ovakve HK filmove baš iz perioda kad sam prestajao da ih pratim.
* 1/2 / * * * *
TEUKSUYOWON Jae-Myeonung Shina je atipično skroman južnokorejski B-film u kom se ekipe južnokorejskih i severnokorejskih operativaca obračunavaju na nekoj vetrometini. I to je otprilike sve. Akcija je osrednja, neupečatljiva, priče maltene nema. Zbilja, nema šta da se vidi.
Mehmete, ovo je za tebe...
https://stripblog.in.rs/2023/10/10/umaranje-odmaranje-publike/?fbclid=IwAR3X6O2H5fwp6_gfagkZ86LV1bS9g6qtqt7buNl-aIDIQ24nYv8C4CB3lqw_aem_AfOq0K4a1O-O_y3e9vXM_ofKv7GKsvy36lVw1iKEyYJRc2qTPYjDrkNFODtDVSg8RAM
Sent from my iPhone using Tapatalk
A, lepo, lepo, hvala na ukazanju!!!!
SCANNERS 3: THE TAKEOVER je na neki način bio preteča DTV serijala proisteklih iz bioskopskih hitova. Dakle, posle Cronenbergovog klasika, nastala su četiri B-filma smeštena u taj milje. Ovi filmovi su išli i u bioskope ali su im VHS i kasniji kućni formati bili naravno glavno tržište.
Christian Duguay je režirao i drugi nastavak ali ovaj prosto nije toliko dobar kao prethodni. Priča u kojoj Liliana Komorowska igra stidljivu scannerku koja usled primene eksperimentalnog leka postaje samouverena i agresivna do tačke da želi da zavlada svetom, na neki način ima i veći zamah od prethodnog filma ali zapravo ga produkciono nema.
Ima zanimljivih rešenja i Duguay sve čini brzim i propulzivnim međutim, suštinska statičnost i nedovoljno razrađenost premise sa ovako ambicioznim planom glavne negativke na kraju ostavljaju utisak ipak hendikepiranog B-filma.
* * / * * * *
DAN-DREAM je specifičan film utoliko što je reč o komediji koju su radili rasni i prepoznatljivi komičari, sa ciljem da zasmeju gledaoce a govori o istinitom događaju. Stoga, zaista imamo istiniti slučaj pokušaja danskog inženjera da napravi električni automobil tokom osamdesetih, i taj čovek Thorkil Bonnesen postoji.
S druge strane, uprkos tome što u Americi Adam McKay predvodi trend komediografa koji snimaju istinite priče, ovo nije isto. Naime, DAN-DREAM je komedija o grupi frikova koji odlaze u malo mesto i u njemu kreću da prave svoj "nemogući" projekat, usput donoseći novi život u to učmalo mesto.
Sam nastanak električnog automobila ima jako mali značaj u ovoj celini i uglavnom gledamo neke njihove shenaniganse i porodične odnose.
Film je jako duhovit. Casper Christensen i Frank Hvam su kultne figure, i ja nisam neki hardkor fan, ali pokušavam da pratim, i ovo im je zaista uspeo nastup. Jesper Rofelt, televizijski reditelj se prilično dobro snašao u ovom smart and simple postupku u kom uspeva da stvori neku atmosferu a da naravno ostavi prostor za iživljavanje komičara.
* * * / * * * *
EXPEND4BLES Scotta Waugha je izgleda zaključenje EXPENDABLES serijala i iskreno, spadam među one koji misle da ga nije trebalo ni započinjati. Čak ni treći deo sa Melom Gibsonon nije uspeo da ovoj olupini unese dozu života.
Četvrti deo je tužan na mnogo nivoa, kao što je svaki bio. Ali ovaj je nekako možda tužniji.
Prvo imamo reditelja Scotta Waugha, manje talentovanog od Braće Waugh, ali svejedno, opet on je bolji od ovoga što radi ovde. Film je tehnički slabo izveden, efekti deluju nedovršeno, kao da je film u nekom trenutku prosto prepušten sudbini.
Isto tako deluje i priča u kojoj Stallone kao šatro umre - da ne bi morao da se pojavljuje u većem delu filma - a da i dalje bude tu jer je verovatno imao neka preča posla od ovoga, a među potpisnicima skripta su i neka velika imena iz bliske prošlosti kao što je Kurt Wimmer koji je neobjašnjivo skliznuo u neki brutalan B/DTV gas iz jedne komotne A- a ponekad i A pozicije. Kako se to desilo, teško je objasniti, naročito jer se i njegov aktuelni scenaristički output tobože ceni.
On nije jedini potpisan na ovom scenariju ali jeste prvopotpisani i žalosno je videti takvo ime kako vadi kestenje iz vatre na jednom ovakvom podbačaju.
I glumci koji su hteli da igraju su straćeni. Iko Uwais ima jednu tuču - nije prošao mnogo bolje od Jet Lija koji je u trećem delu bio mitraljezac umesto da se bije. O ostalima ne treba trošiti reči. Jedini koji se časno izvadio od starih kajli je Jason Statham a od novih Jacob Scipio koji je sličan zadatak imao i u BAD BOYS FOR LIFE.
Film je doživeo fijasko na bioskopskim blagajnama, ali znajući Avija Lernera to ne znači da će ovo biti nepovoljno za producente. Ipak, čini mi se da serijal ovo sve ne može da preživi.
Producent Pierre David je napravio spin-off SCANNERSa, SCANNER COP - o policajcu koji je scanner i nerado prekida uzimanje lekova kada slučaj zahteva telepatske i telekinetičke moći. Naravno, to junaka dovodi u rizičnu situaciju da ga velika moć izopači i sl. i filmovi obrađuju njegove borbe sa drugim modifikovanim ljudima i zločincima i borbe sa samim sobom.
Pierre David nije Christian Duguay i uprkos tome što je SCANNER COP jedan kompetentno sastavljen B-film i što mi je sada u reprizi ostavio bolji utisak nego onomad na VHSu, kada je to bio savfemeni film i poredio se sa drugim filmovima tog vremena, a govorimo o 1994. u odnosu na koju je dosta arhaičan, njemu ipak nedostaje jedan sloj filmske uverljivosti da bi se kvalifikovao u sam vrh produžetaka Cronenbergovog klasika.
SCANNER COP bih u toj hijerarhiji postavio negde između Duguayevog drugog i trećeg dela po dometu, a to samo po sebi čini SCANNERS franšizu jednom od kontinuirano kvalitetnijih među onim koje su od theatrical filma skliznule u dominantno DTV sfere, čak i onda kad su nominalno išle u bioskope.
* * 1/2 / * * * *
BLACK LOTUS Todora Chapkanova je relevantniji za nas nego inače zbog njegovog angažmana kojim postaje deo naše kinematografije kao reditelj projekta MEGDAN Alekse Balaševića.
Chapkanov je pekao zanat kao pomoćnik režije na produkcijama Avija Lernera. Neke od njih su bile njegovim najboljim i najspektakularnijim radovima, i onda je u nekom trenutku počeo da režira. Isprva to su bili neki manje zahtevni C-horori da bi mu potom bili prepušteni ključevi franšize UNDISPUTED a potom je krenuo da radi zaista svašta, između ostalog i neke romantične TV filmove.
Chapkanov u BLACK LOTUSu radi geezer teaser sa Frankom Grillom iako bi se lako moglo postaviti pitanje ko li je pa glavnjak ako je Grillo geezer teaser. Međutim, da, Grillo je ovde ime za omot a zapravo glavnu ulogu igra Rico Verhoeven, koji otprilike ima harizmu Alaina Moussija, iliti, nema je baš napretek.
Međutim, iako Rico ima ime kao glavni junak STARSHIP TROOPERSa a prezime kao njegov reditelj, nije on problem. Najveći problem filma je u tome što zapravo ima vrlo malo akcije za standarde jednog akcionog filma.
Todor nas kako zna i ume vodi kroz niz scena u kojima se priča. I to niti je njegova jača strana niti su glumci kalibrirani za to. I to manje-više izgleda kao neka srpska serija. Kada akcija krene, tu se pokazuje Todorova second unit kompetencija ali toga je premalo i nažalost čini BLACK LOTUS jednim skromnim žanrovskim proizvodom, ipak ispod nivoa koji danas iziskuje DTV.
Štaviše, da li je to Todorove subalterne pozicije ili je nešto drugo po sredi, ali kao što je DTV knock-off mejnstrima, tako ovo izgleda kao knock-off DTVa.
Jeanne Herry snimila je frustrirajući film JE VERRAI TOUJOURS VOS VISAGES koji u jednoj svojoj recimo trećini ili polovini deluje kao potentna psihološka drama a u ostatku deluje kao naivan školski program.
Osnovni razlog ove raspolućenosti proističe iz okolnosti da je ovo film koji zapravo predstavlja program komunikacije između robijaša i žrtava zločina u Francuskoj. Dakle, organizuju su seanse na kojima počinioci krivičnih dela razgovaraju sa žrtvama dela, ali ne konkretno svojih ngo tuđih ali sličnih. Pa tako razbojnik komunicira sa žrtvom razbojništva koje je počinio neko drugi i onda krivac shvata dubinu traume koju je izazvao a žrtva prevazilazi strahove i sl.
Taj deo u filmu je na granici potpune debilnosti, a čak i da te seanse tako izgledaju, teško mi je da zamislim kako ih u igranom filmu autorka nije mogla malo dramski obogatiti i začiniti ili barem učiniti "životnim" a glupim, ako već moraju biti glupe.
Ono što je dobar film međutim jeste paralelna priča o mladoj ženi koja želi da stupi u komunikaciju sa polubratom koji ju je godinama silovao kad je bila dete i dogovori se s njim kako će živeti u istom gradu a da se nikada ne sretnu. Adele Exarchopoulos nominalno nije najveće glumačko ime ovde ali definitivno je dobila da igra najbolji lik i najbolje je nastupila. Ova priča ima sve što čini dobar film - intrigantnu premisu, delikatnu dimenziju raznih okolnosti u životima junaka. I veoma je frustrirajuće kada moramo da "pauziramo" ovu priču da bi gledali scene u kojima se bonduju prepadnuta baba kojoj su momci na skuteru oteli tašnu prilikom čega su stvari pošle nizbrdo i džanki povratnik u zatvor.
Jeanne Herry nažalost ovu stvar čini zapravo gorom nego što jeste, pokazujući da je ipak ono što je dobro u ovom filmu izuzetak a ne pravilo.
S druge strane, film je dosta dobro prošao u svakom pogledu tako da...
* * / * * * *
Baš me zanima kriplovo mišljenje o novom Luk Bessonovom filmu po imenu DogMan. Gledao sam ga sinoć u kinu i dopao mi se, a onda vidim metascore na imdb-u u crvenoj zoni.
Steve Barnett režirao je SCANNER COP 2, nastavak spin-offa koji je režirao eminentni producent serijala Pierre David i u ovom filmu Patrick Klipatrick u ulozi glavnog negativca stoji kao kohezivni materijal koji povezuje sve u celinu.
Kilpatrick je u svoje vreme bio upečatljiv negativac a u filmu koji je i policijski akcioni triler i horor o telekinezi od koristi su ikonični negativci koji mogu da prerastu u "horor monstrume" a da ne izađu iz osnovne konvencije koja čini okosnicu.
Barnettov rukopis je propulzivan, tako da on i Kilpatrick uspevaju da održe isti nivo kao David u prvom filmu, ali ipak na drugi način. Ovde je suspense razrađeniji, i film se gradi dosta uspešno iz manjeg broja detaljnije razloženih situacija.
Ovde se i završio prvi period ove franšize.
* * 1/2 / * * * *
ILLYRICVM Simona Bogojevića-Naratha se može otpisati kao "šiptarski APOCALYPTO" ali i glorifikovati kao ekranizacija Bajaginih RIMLJANA.
Ovaj hrvatsko-slovenačko-italijansko-bosansko-kosovski* film zaslužuje poštovanje, pa možda i divljenje zbog svog koncepta. Naime, da, ovo je bukvalno ekranizacija Bajaginih RIMLJANA, o južnim plemenima ratničkim koja su stigla ispod zidina, i to baš Ilirskih, za koje Albanci tvrde da su im preci, kao što su u pesmi ta plemena simbolika za demografsku bombu kosovskih Albanaca koja na kraju moraju postati dominantna u odnosu na pogranične rimske postaje.
Simon Bogojević-Narath snima film na latinskom i na tom jeziku koji su, kao, koristili Iliri i to svakako zaslužuje posebnu pažnju pa i fetišizaciju.
Međutim, na nivou koncepta koliko sve ovo bilo briljantno, Bogojević-Narath se nije proslavio na nivou samog filma. Prosto, film nema dovoljno etnografskog da nam dočara nešto zaista autentično iz života Ilira i Rimljana. Štaviše, ovo su neke stereotipne predstave tog vremena, a ja moram da naglasim kako nisam nešto previše upoznat, znam o tome koliko i većina ljudi, dakle bilo je prostora da me neko nečim prijatnim iznenadi.
Isto tako, ljudi koji igraju Ilire i Rimljane su dosta "savremeni", odnosno imaju anatomiju i dimenzije savremenih ljudi a u to vreme su ljudi ipak bili dosta manji u šta sam se uverio na nekim rimskim nekropolama. Tako da ni u tom smislu rekonstrukcija nije verodostojna.
Ono što je svakako ubedljivo i dobro jeste pustoš, nenaseljen prostor i relativna oronulost opreme i odeće koja je u ovoj vrsti produkcija nova novcijata i sija se od uglačanosti. Bogojević-Narath uspeva da zarobi taj vajb granične postaje u izumiranju.
Nažalost, film nema neku dinamiku, ovo nije ratni film, i samim tim nema borbe da ga učini uzbudljivim, ovo je praktično "isečak iz života" Ilira i Rimljana sa nekom rudimentarnom pričom o osveti u svom središtu koja to baš i nije.
Za koncept i sve što smo ipak dobili, film zaslužuje * * * ali samo gledalačko iskustvo ću počastiti ako mu dam * *.
Daniel Benmayor se malo zaigrao i AWARENESS je nažalost sve ono što je uspešno izbegavao dok je usavršavao svoj format fino upakovanog euro-akcijaša B-formata. Ovo je nažalost skoro dvočasovni film koji je rip-off svega i svačega, pritom profilisan kao franchise starter za šta ipak ima nedovoljno atributa.
Benmayor u toj količini rip-offa pravi nekoliko kardinalnih grešaka. Prvo nijedan od elemenata ne unapređuje, što i nije lako ako se opredeliš da kradeš SCANNERS, MATRIX i pomalo DREAMSCAPE/ INCEPTION, međutim, na momente se opredeljuje za imitaciju pa onda sve to ispada još gore nego da je barem ono što je maznuo prebacio naprosto u drugi kontekst.
Benmayor je delovao kao svoj na svoje na Netflixu sa XTREMOm. U ovom projektu za Amazon Prime je krenuo korak napred ali je zagazio u prazno.
* 1/2 / * * * *
THE PARTS YOU LOSE dolazi sa neobičnom autorskom reputacijom. Darren Lemke je scenarista koji spada u red onih top tier pisaca tentpole naslova čiji ozbiljan spisak realizovanih naslova nadilazi još impresivniji spisak onih koji nisu realizovani. Darren Lemke je recimo onomad Tony Scottu i Bruckheimeru prodao GEMINI MAN. Film je u međuvremenu snimljen, ali sanjani projekat je ostao nedostignut. U ovom slučaju, Lemke je napisao scenario, jednu svedenu indie krimi priču koja uzima dobro znanu mustru deteta koje pomaže odmetniku i daje joj neke nove elemente, dete je hendikepirano, roditelji ne mogu da mu pomognu da se izbori za svoju poziciju i sl. Ali, to je to, Lemke radi s poznatim elementom i radi sasvim solidno, ništa se ne dešava epohalno ali je izvedeno dobro.
Zatim, režira Robert Cantwell, čovek kome dugujemo nastanak serije HALT AND CATCH FIRE, jedan vrlo zanimljiv svat čiji rad treba pratiti s pažnjom i njegova inscenacija je vrlo mirna, vizuelno bogata, rad s glumcima je odličan i okupljena glumačka ekipa - Mary Elizabeth Winstead, Scoot McNairy i Aaron Paul kao odmetnik je vrhunska.
Moguće je da se od spoja Lemke + Cantwell iza kamere plus ovi što su ispred očekivalo nešto bitno više. Ali ono što smo dobili je vrlo solidno i zapravo dobro na jedan nenametljiv način. Moguće je da su se i oni nadali nekom važnom filmu, ne znam, ali nisu barem usput zaboravili da naprave dobar.
* * * / * * * *
Christopher Cantwell, ne Robert, ali zvuči interesantno.
My bad. Čovek je inače i zanimljiv strip autor.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Yes, yes, redovno ga čitam a i pomalo pišem o njemu.
Meni je njegov Ironman bio odličan.
THE TURKEY BOWL je film koji je režirao Greg Coolidge po scenariju koji potpisuje zajedno sa Kirkom Wardom. Nažalost, njihova reputacija iz serija WAYNE i CONTINENTAL u ovom filmu nije dosegnuta.
THE TURKEY BOWL je sportska komedija kakvu smo videli dosta puta i njen najmanji problem je svakako to što je reč o razgaženom klišeu. Naprotiv, upravo ta mustra i njeno dosledno praćenje čine jedan od aduta ovog filma.
Problem je u tome što film nije naročito smešan. Jasno se prepoznaju situacije koje su mišljene kao duhovite ali film ne dobacuje do smeha, više do toga da nam nije neprijatno kako humor promašuje. Ono što sam gore naveo kao kliše stoga tu umnogome pomaže jer film barem ima "priču" koja može da se prati kada smeha nema.
Coolidge i Ward su uspeli da skupe solidnu podelu. Glavnog junaka igra Ryan Hansen, njegovog najboljeg druga Matt Jones a antagonistu Alan Ritchson. Ipak, reklo bi se da ovi momci previše B da bi izneli film, uprkos činjenici da Ritchson sada ima solo seriju koja me unekoliko osporava.
Sama realizacija je korektna, THE TURKEY BOWL spada među one komedije čiji autori vode računa o tome šta će se dešavati na ekranu i kako će izgledati. Ipak, uprkos mejnstrimičnom izgledu, film nije uspeo da ostavi trag u bioskopima.
* * / * * * *
Isti Madarasz ostavio je dobar utisak svojim filmom HUROK koji je bio relativno bajat u pogledu kreacije ali izveden sa ubeđenjem. Njegov novi film ATJAROHAZ sa izvesnim uspehom prošao je turnir četiri fantastičarske skakaonice i čak dobio nešto u Sitgesu, međutim, ovo je takođe jedna dosta bajata parafraza Terry Gilliama pre svih, a zatim i Tima Burtona, da se ne lažemo.
Ovde Isti govori o momku koji upoznaje devojku, zakasni na prvi sastanak ali je ubrzo sreće na svom radnom mestu - u mrtvačnici gde ona dolazi kao mrtva duša. On je međutim usvojenik jedne veštice i kreće u proces njenog oživljavanja.
Film je bajkovit, i žanrovski bi možda bilo čak i u redu nazvati ga fantasyjem iako ne spada u okvir onoga što najuže povezujemo sa ovim nazivom. Međutim, film je ipak u osnovi jedna stripovski stilizovana melodrama sa elementima crne komedije u kojoj se druge žanrovske premise mahom tretiraju kao okosnica.
Nažalost, ovog puta Isti za razliku od HUROKa najmanje ubedljivosti nudi u realizaciji. Ovaj film je vrlo ambiciozan ali je aljkav, ambiciozan ali nedorastao, i sve u svemu ovo je film koji na kraju dobija dozu milosti baš zato što je mađarski.
* 1/2 / * * * *
Graeme Clifford, prekaljena montažerska i asistentska njuška, režirao je televizijski film THE LAST WITNESS, poznat još i kao CARACARA sa Natashom Henstridge i Jonathonom Schaechom koji tada još nisu bili svesni koliko ih surova DTV sudbina čeka.
Međutim, ovaj televizijski film je zapravo unutar maloekranskog standarda solidan suspenser u kom Natasha Henstridge igra ornitološkinju u čiji se stan useljavaju agenti FBI da nekoga nadgledaju a onda se ispostavi da je to tim plaćenih ubica, a Schaech igra najopasnijeg i najharizmatičnijeg među njima.
Clifford uspeva da filmu pruži malo upmarket vajba kroz odnos glavne junakinje sa najboljom drugaricom iz foldera SEX AND THE CITY i time stvara utisak da će film biti "još nešto" pored suspensera o nemilosrdnom i opasnom ubici koji progoni poslednju svedokinju njegovog atentata.
Film je snimao Wooov direktor fotografije Bill Wong sa kojim je radio svoje minorne američke projekte jer je na velikim produkcijama radio sa američkim asovima kao što su Russell Carpenter ili Oliver Wood. Bill Wong radi solidan, konvencionalan posao.
U kontekstu televizije, ovo je solidan rad koji bi se naravno bitno teže snašao u bioskopima.
John le Carre je svoj poslednji intervju pred smrt dao Errolu Morrisu za potrebe filma THE PIGEON TUNNEL. Da li je ovo televizijski program ili film sad već i ne znam ali kako je imao premijere na filmskim festivalima, tretiraću ga kao film.
John le Carre je sjajan sagovornik. I prava je šteta što Morris to nije bio u stanju da iskoristi. Čak bih rekao da je način vođenja razgovora bio ne samo loš nego na momente infantilno uvredljiv. Opaske koje Morris izbacuje van ekrana kad ga kao neka izjava ili otkriće oduševe nije prilagođeno ni sedoj kosi sagovornika a ni gledaocima, ko god da su.
John le Carre ovde najviše priča o svojim uspomenama iz istoimene knjige, a Morris to seče rekonstukcijama koje su montažno vešto integrisane ali su u realizaciji malo iznad nečega što bi recimo snimio RTS u školskom programu.
Nije sporno da je John le Carre čovek imao zanimljivo detinjstvo, i fokus na odnos sa ocem i na porodicu u prvom delu filma itekako ima smisla. Međutim, kada kasnije Morrisa iz nekog razloga krene da opseda motiv izdaje i da se oko toga vrte u krug i on i le Carre, sve u nekom pokušaju da se dođe do nekog dubokog mehanizma pišćeve "tajne", dok pritom isti taj pisac govori kako misli da se politika i istorija odvijaju igrom slučaja, gledanje svega ovoga postaje mučno u intelektualnom pogledu.
S druge strane, le Carre je veliki gospodin i jako harizmatičan čovek i sat i po sa njim nije protraćeno vreme. Međutim, Morris jeste protraćio svoje vreme s njim.
* * / * * * *
IF YOU WERE THE LAST režirao je Kristian Mercado i on bi trebalo posle ovog filma ponajviše da se pokrije ušima, ali nije jedini.
Premisu o dvoje astronauta koji pomisle da su izgubljeni u svemiru i da ih čeka neumitni kraj te odlučuju da vide mogu li biti nešto više nego drugovi i kolege, realizovao je kao nevešti sitkom u kom su straćeni harizma i talenat glumaca kao što su Anthony Mackie, Zoe Zhao i Natalie Morales.
Na kraju, ovo je film koji je jedino mogao imati smisla u briljantnoj izvedbi, vešto insceniran i odlično glumljen jer sama premisa, a naročito kad imamo u vidu kako je napisana, ne nosi ni trunku drame. Nažalost, Mercado to ne prepoznaje, maltene se ponašajući kao da će scenario - kog jedva da ima - izneti ceo film.
Film je naišao na topao prijem. Pretpostavljam zato što ljudima deluje nemoguće da ovakva ekipa do te mere ne pruži ništa.
* 1/2 / * * * *
Repizirao sam film koji je režirao sin Johna le Carrea, Stephen Cornwell.
On je danas ozbiljan gospodin koji producira prestižne filmove i serije po očevim IPjevima, ali radi ponešto i svoje, ima partnera za pisanje Olivera Butchera i radili su nekoliko solidnih akcionih trilera među kojima bih posebno izdvojio Serrin UNKNOWN.
Elem, Stephen je otišao u Ameriku, završio faks i postao potpuno grindfather, ali imao je očigledno ipak love da u tom svetu ne ostane. Prvi film je snimio za Menahema Golana u post-Cannon fazi, kad je držao 21st Century, znači posle Cannona kad je nastupio totalni grind, u onoj fazi kad još nije uzeo opet sam i da režira.
Stephenov film zapravo spada među početne projekte 21st Centuryja i na svakom nivou izgleda kao neki "zdrav Cannon", izuzev što se snima van Amerike, tu su Michael Pare i Lorenzo Lamas i stvar se kreće pouzdanom VHS linijom kako valja i trebuje.
U Izraelu, Cornwell snima libanske lokacije, u priči o američkom vojnom obaveštajcu kog kidnapuju tamošnji teroristi. Kako mi onomad kad sam uzimao kasetu, ispravno reče jatak, "Znam da ne izbegavaš..."
I to eto važi već preko trideset godina od te izjave. Da, zbilja, ne izbegavam.
I ovde Cornwell po priči Menahema Golana pravi jedan prilično decentan film o Amerikancima na Bliskom Istoku i pripadajućim teroristima, osvežavajući premisu time da američki obavetajac ima brata blizanca koji dolazi da ga spasi. Premda se taj gimmick u filmu ne koristi previše, niti se trik s dva Parea u kadru nešto mnogo koristi.
Cornwellu ovo nije jedina režija, ali moram priznati da mi je u sećanju ovo bio propulzivniji film nego što zaista jeste. Sada kad ga repriziram osećam da je mogao biti malo "glatkiji", da ima malo akademskog grča i da nije čudo što se Cornwell ipak skrasio u pisanju a ne u inscenaciji. No, snimio je on još ponešto dok se nije skrasio. Podsetićemo se i na to.
* * / * * * *
Odlučio sam da se počastim jednim minulim i ranim radom dvojice značajnih filmadžija danas - Dallasa Sonniera i Dereka Kolstada.
Dallas Sonnier doduše na ovom filmu nije bio producent u kreativnom pogledu već pre svega u formalnom, kao tadašnji agent Stone Cold Stevea Austina, ali zato je Kolstad bio scenarista na početku karijere.
Kao što znamo Kolstad je danas značajna figura kao čovek koji je pisao i osmislio Johna Wicka ali je u ovom filmu interesantno to da je Steve Austin trebalo da igra lika s tim imenom, s tim što je baš u vreme snimanja Kolstad promenio ime jer je prodao scenario JOHN WICK. I tako je Austinov lik postao Tommy Wick.
Jesse V. Johnson je režirao THE PACKAGE kao i mnoge stvari pre i posle toga, na granici kao da će se desiti nešto zanimljivo, na granici kao da će akcija biti dobra ali na kraju ništa od toga nije postigao. Pa ipak, film u kom je Steve Austin heroj a Dolph Lungren negativac ne može biti isključivo loš, sa dve takve telesine u kadru i količinom fizičkog nasilja koje mogu da nanesu, iako akcije ovde nema baš previše ali je ima koliko mora.
Zaplet je jednostavan, Tommy Wick ide da naplati dug i isporuči paket kako bi mu bratu bilo oprošteno ono što je ostao dužan velikom bosu koji mu može ozbiljno nauditi dok je u zatvoru. Motivacija je takva da slutimo kako Tommy Wick neće lako odustati od zadatka a usput srećemo jednu galeriju raznih negativaca.
Jasno je da je Helgelandov odnosno Gibsonov PAYBACK velika inspiracija Dereku Kolstadu pa je ima i ovde, ali ukupno uzev ovo je možda za nijansu bolji DTV sniman u Severnoj Americi i ništa više od toga.
* * / *.* * *
Film Dušana Zorića i Matije Gluščevića ne samo da potvrđuje činjenicu da su mladi autori nosioci svega najboljeg i najinteresantnijeg u našoj kinematografiji već u izvesnom smislu donosi ono što nam je nedostajalo poslednjih godina a to je razbarušen mladalački debi koji je "lud", za koji će neko govoriti da je "izdrkavanje", koji nije starmali i usmeren ka tome da se na najbolji mogući način falsifikuje neka postojeća strana "uspešnica".
Otud ne čudi da su baš Zorić i Gluščević otišli u Veneciju, u program kritike, da su po izboru lista Variety bili među filmovima koji imaju potencijal za "oskara", a Variety im je pružio dosta pažnje i inače, pratio izlazak trejlera, uzimao izjave i sl. To naravno u konačnom zbiru ne mora ništa da znači ali film je stekao vidljivost i nadam se da će to ovim momcima pomoći.
DA LI STE VIDELI OVU ŽENU je film o sredovečnoj ženi koju pratimo u tri različite inkarnacije, tri različite sudbine, a one možda čine celinu a možda i ne. Film je otvoren za interpretaciju i u tom pogledu nudi jedan zanimljiv spoj kriptičnosti koja je evidentna ali i jedne veoma čudne narativnosti koja je zapravo dosta jasna i konsekventna. Dakle, film je uspešan spoj jedne enigme koja je pravljena da bude otvorena za interpretaciju i osnovnog toka radnje koji je zapravo veoma razumljiv.
U samoj radnji ima bizarnosti, nekada građenoj kroz sama dešavanja, nekada kroz trajanja određenih scena i to daje filmu jednu veoma posebnu pikantnost. Međutim, film isto tako ima i emociju koja se nije izgubila u svim ovih zahvatima, naprotiv. Kad god se nađemo u predelu nečega što može da probudi emociju, to se i desi.
Film je izuzetno vešto realizovan, atmosferičan je, uspeva da zarobi toplotu i vlažnost letnjih ambijenata u kojima život postaje nepodnošljiv i potreba da se čovek izvuče iz svoje kože veoma velika. Mizanscen i pokreti kamere su veoma precizno izvedeni i DA LI STE VIDELI OVU ŽENU nosi dinamiku na svim nivoima filmskog izraza.
Teško je reći posle ovakvog filma kuda će dalje ići karijere Dušana Zorića i Matije Gluščevića, oni inače razdvojeno režiraju kratke filmove do sada, ali definitivno ih stavlja u prvi red autora na koje treba obratiti pažnju.
* * * / * * * *
U pa, super, ja čim sam video plakate pitao sam se da li film ima kapacitet da isprati tu kampanju koja ipak meša realnost i maštu, a posle sam video da je dobio dobre kritike, no, ovo je, naravno, seal of quality.
THE QUANTUM DEVIL je američki horor film sniman u Srbiji, sa dosta srpskih članova ekipe koji mu nažalost, iako su suštinski nepotrošeni u hiperprodukciji ovog žanra jer nje kod nas nema, nisu nimalo pomogli.
THE QUANTUM DEVIL je pokušao da kombinuje naučnu fantastiku u smislu uvođenja pseudo nauke i lavkraftovski horor, u smislu uvođenja nekih monstruma iz drugih dimenzija i ravni postojanja, ali najvećim delom izgleda kao jedna od sapunskih opera sa Prve televizije, gde očajni glumci skupljeni s koca i konopca izgovaraju gluposti u dva i po enterijera.
Larry Wade Carrell nije morao da putuje čak do Srbije da bi snimio ovako nešto jer realno nije uspeo da iskoristi apsolutno ništa što ova zemlja može da mu pruži i u pogledu lokacija i u pogledu stručnjaka - recimo ni Miroslav Lakobrija nije dobio priliku da briljira a na špici nije potpisan dizajner zvuka, no užasni zvuk koji sam gledao na ripu deluje kao da je neko pogrešio prilikom ripovanja zvuka jer je nemoguće da neki film u 21. veku ovako užasno zvuči. Ali, evo to su barem dve oblasti gde nam je barem SRPSKI FILM pokazao da smo u stanju da napravimo nešto na svetskom nivou a to nije iskorišćeno.
Ovaj film sam gledao iz samo dva razloga, jedan je što se zaista trudim da sve pogledam do kraja, a drugi je pošto se radi o filmu snimanom kod nas jer me zanima šta sve kod nas posle svake nove pružene usluge dolazi kao novo znanje za naše ekipe. U ovom slučaju, nažalost, rekao bih da smo imali posla sa ljudima koji bi imali štošta da nauče od naših filmadžija u bukvalno svakom pogledu.
Šteta da je tako solidno ime filma protraćeno na takvo smeće. :(
quantum debil :)
Sent from my iPhone using Tapatalk
Joe Diestch i Louie Gibson u svom drugom filmu MANIFEST WEST snimaju nešto potpuno drugačije ali opet veoma zanimljivo. Dok je HAPPY HUNTING bio film koji je u žanrovskom pogledu na ničijoj zemlji između mentalitetskog trilera i horora, MANIFEST WEST je u suštini socijalna melodrama režirana kao triler. Na sličan način ovaj film je na ničijoj zemlji između radikalne levice i radikalne desnice jer govori o ljudima koji žele da pobegnu od sistema jer u njemu shvataju da ne mogu opstati kao porodica pošto majka ima izvesni psihički poremećaj a otac takođe ne nalazi lako svoj mir u "organizovanom društvu".
Sa dve ćerke, među kojima ona starija naslućuje da se porodicom nešto nije u redu ali da je opet primarno da opstane kao porodica a mala je prosto naivno dete, odlaze u planinu, sa idejom da će sve rešiti ako odu van sistema i sklone se. Međutim, bekstvo je nemoguće, odlazak na Zapad je ostao mit iz perioda naseljavanja Amerike i bliži se tragičan kraj, kao i u mnogim slučajevima ljudi koji su poverovali u priču da u Americi svako može da gleda svoja posla, iako odavno ne može.
Film u svakom slučaju osuđuje rigidni sistem koji nudi rešenja iz kojih može proizaći samo radikalizacija sukoba, nema takta i razumevanja. S druge strane, ne beži od romantične slike naoružanih odmetnika koji brane svoj dom i žele da očuvaju porodicu, ali ih na kraju ipak osuđuje za doprinos svojoj nesreći, dok lik starije kćerke oličava svest o tome da ni porodica kad bi bila ostavljena na miru ne bi bila baš idealno mesto.
Ipak, na kraju filma, u monologu shvatimo da je porodica, kakva takva ipak temelj. To je svakako stav koji nikada ne izlazi iz mode.
Činjenica da sam morao da izložim ideološku dinamiku priče pre svega služi da bi bi se uopšte moglo diskutovati o ovom filmu, ali ništa od toga nije spoiler. Naime, kretanje ove priče prema tragičnom ishodu jasno je gledaocu. Pitanje je samo kako se do njega stiže.
No, svaki element iznet ovde izuzetno je ideološki potentan. Ovaj film zaista mogu da vidim kao uspeo indie rad koji pravi posao na Sundanceu i gleda se na televizijama - i u tom pogledu HBO Max zaslužuje pohvale da je uvrstio ovaj film, mada, oni kod nas često uzimaju i radove Cinestatea. Ali, isto tako nema mnogo relevantne mejnstrim kritike o njemu što mi stvara utisak kako je ipak ostao off, i percipiran kao jedna elegija koju bi rado pogledala neka naoružana porodica u nekoj flyover državi.
Naprosto, MANIFEST WEST kao i Taylor Sheridan razume ljude koji su glasali za Trumpa, koji se zaista osećaju izgubljeno u savremenoj Americi, iako i sami možda imaju neke probleme sa kojima se nose na pogrešan način.
Diestch i Gibson sve ovo realizuju mišićavo, efikasno a estetizovano, što nimalo nije lako. Film priča priču efikasno a opet veoma lirično u vizuelnom pogledu. Film na koji me je podsetio, iako sa njim ima vrlo malo veze jeste Lapeyreov i Wilsonov I DECLARE WAR, ali isto tako i Terry Malick kada bi bio maksimalno strukturalno i narativno disciplinovan.
Louie Gibson je pozvao brata Miloa za glavnu ulogu a tu je i njegova supruga Annet Mahendru koju znamo kao Ninu iz AMERICANSa. Nigde na filmu se ne pominje i ne pojavljuje Mel, ali veruje da u slučaju ovog filma itekako ima razloga da bude ponosan na ove momke.
Ipak, ponovo naročitu pohvalu zaslužuje Joe Diestch koji je i reditelj i direktor fotografije, za sve ono što je postigao u pogledu izgleda filma.
Verujem da bi i ljudi na nacionalnim frekvencijama voleli da vide ovaj film i da ima više da pruži od života na HBO Max.
* * * 1/2 / * * * *
LA QUIETUD se može ukratko opisati kao "francuski film Pabla Trapera". U njemu Pablo Trapero zbilja uzima lepršavost nekog francuskog porodičnog "trilera" kakav bi snimio Claude Chabrol i kombinuje ga sa svojim visceralnim stilom.
Rezultat je chabrolovski film koji nije pretenciozan i dosadan, a to je već uspeh, ali naravno uz niz inherentnih chabrolovskih karakteristika, neko će reći nedostataka.
Svakako među njima je osnovni chabrolovska lapidarnost koju je Trapero ubedljivo zarobio. U filmu ima puno toga dramatičnog, teškog i dramski izazovnog ali sve to je izvedeno sa tom chabrolovskom dekadencijom u kojoj ništa ne mora biti baš toliko preozbiljno, i zbog toga ispada perverzno.
U određenom smislu, LA QUIETUD ostavlja utisak jednog dosta svesnog omaža Chabrolu ali istovremeno to je i Traperov film jer se usput dotiče i političkih tema koje njega zanimaju, pre svega naravano vojne diktature, tranzicije u demokratiju i onoga što se do danas dešava sa elitama iz vremena represije, a koje nisu do kraja razmontirane.
Francuski element istaknut je i angažovanjem Berenice Bejo, koja jeste iz Argentine ali je prevashodno francuska glumica, a internacionalnu ambiciju podvlači i Edgar Ramirez. Ipak, ovo je argentinska priča, sa tim elementom da su junakinje živele i da jedna i dalje živi u Francuskoj, pa je taj produkciono-reputacijski element dobro uklopljen.
* * * / * * * *
Samo par dana posle izdaje koju je priredio Vojvoda Stamat, pogledao sam novi film Veita Helmera GONDOLA.
Ovde Veit Helmer ponovo režira kao jedan od najdoslednijih sledbenika Emira Kusturice, ali rezultati su bitno manji nego u prethodnim naslovima kao što su BAIKONUR i BRA.
GONDOLA je naročito uporediva sa filmom BRA jer je i ovo sveden film bez reči, ali nažalost ni u 75 minuta "krtine" ne uspeva da izgura viziju na podjednako uspešan način kao prethodni naslov, jednim delom zato što ima scena u kojima je govor ipak bio neophodan i Helmer ih nije baš sjajno rešio.
Uvek je zanimljivo videti film bez dijaloga i to je vrsta ekscesa koji ja ponajviše volim. Helmer je u filmu BRA uspeo da napravi to u jednom doslednom kusturicijanskom maniru. Ovde je taj manir prisutan, a konačno ta ideja opseda i samog Kusturicu u poslednje vreme - setimo se završnice MLEČNOG PUTA, međutim, priča nije dovoljno dobro realizovana, nije adekvatno osmišljena, potreba za dijalogom nije skroz prevaziđena.
Pa ipak, GONDOLA koliko god da nije uspela i da se ponavlja, opet stoji kao zanimljiv artefakt.
* 1/2 / * * * *
HERMANA MUERTE je samostanski horor u kom Paco Plaza pokušava da izvede obaveznu figuru svakog španskog žanrovskog reditelja a to je da se malo dotakne i katolicizma i strave koja bi iz njega mogla da se izmuze.
Međutim, ovde nema neke preterane maštovitosti, sve se vrti oko devojčice kojoj se možda ukazala Gospa a možda i nije, ali koja sad prolazi kroz suočavanje sa duhovima i mora da vidi šta je to - jel to neki demon zaposeo njenu okolinu ili je to neki greh iz prošlosti koji ih progoni.
Scenario De La Iglesijinog redovnog saradnika i prvog pera španske žanrovske produkcije - a to je naravno Jorge Guerricachevarria - ne donosi apsolutno ništa novo i malo toga dobrog je tu, tako da film koliko toliko opstaje zahvaljujući glumicama i Plazinoj generalno elegantnoj egzekuciji nečega što je u stvari veliko ništa.
* 1/2 / * * * *
MARSHAL LAW je film posle kog se sin Johna le Carrea, Stephen Cornwell oprostio od američkog B-filma. Nisam ga gledao u ono vreme, za razliku od ostalih njegovih dela, i rekao bih da nisam mnogo propustio.
U izvesnom smislu, podsetio me je na film THE TAKING OF BEVERLY HILLS koji je izašao nekoliko godina ranije. Samo ovog puta, reč je o elitnom naselju van grada koje napada jedna banda propaliteta koji su surovi ali nisu previše organizovani.
Otpor im pruža jedan od prvih građana tog elitnog naselja, nekadašnji šerif kog igra Jimmy Smits. James Le Gros igra vođu bande, i manje više to se svede na pokušaje Smitsovog lika da sakrije decu, da pobegne, sakrije se i bori se - po RUN HIDE FIGHT protokolu.
Međutim, borbe su nezanimljive. Naselje je nezanimljivo. Kuće po kojima se biju su prazne. Sve je šuplje i bezveze iako je moglo biti dobro. Ali u ovom izdanju, nije.
* 1/2 / * * * *
SUITABLE FLESH je pokušaj Joe Lyncha da se nadoveže na filmove Stuarta Gordona, direktno ili indirektno bazirane na pričama H.P. Lovecrafta.
Dennis Paoli, scenarista Gordonovih filmova koji su koketirali sa lavkraftovštinom iako su to zaista veoma razlićiti naslovi, potpisuje i ovaj film a Brian Yuzna, Gordonov verni saborac, pojavljuje se kao jedan od producenata. Na sve to, bitno je naglasiti da se sam Joe Lynch veoma diči idejom da radi u StuartGordonverseu, šta god to značilo i da mu je očigledna namera da napravi neki throwback.
Međutim, vreme Gordonovih filmova sa Combsom se ne može vratiti, a SUITABLE FLESH nije DAGON. Naprosto, ono što Lynch na kraju isporučuje je jedan oskudan, idejno šupalj film koji se vrti oko jedne situacije koju ne uspeva da razradi onoliko koliko bi mogao. Unutar toga, svi pokušaji da snimi film koji liči na Gordona, nisu baš uspeli. Iskreno, da nisam znao da mu je to namera, ne bih baš ni pomislio toliko na Gordona gledajući ovaj film. Lynch je potpisao sjajan i veseo film MAYHEM, sa kojim kopču čini Judah Lewis, partner Samare Weaving iz filma BABYSITTER, ali pošteno govoreći to je izgleda bio eksces u njegovoj inače mlakoj karijeri. Gordon je kao pozorišni reditelji koji je postavljao Mameta dramski ozbiljniji, a kao majstor koji se upustio u težak Grindhouse i neuporedivo, usto i spontano luđi od Lyncha kad je reč o goreu i exploitationu. Ova dva atributa Gordonovog rukopisa, Lynch nikada ne postiže.
Dakle, kad je reč o toj referenci i Gordonu, najbolje što mogu reći je, "Aha, pa jeste malo", ali i to tek kad pročitam Lynchov intervju.
Otud, ovo je jedan od onih filmova koji su bolji kad autor o njima daje intervju nego kad se zaista gledaju.
Judah Lewis i Heather Graham su uložili energiju u ovaj film i kritika će im taj napor uzvratiti. Sve ostalo je međutim veoma skromno.
* 1/2 / * * * *
Lee Hyuk-rae snimio je predivan dokumentarni film YELLOW DOOR: 90s LO-FI FILM CLUB, priču sa kojom se mogu identifikovati u većoj ili manjoj meri svi filmofili na svetu, a naročito oni koji su uspeli da uđu u filmsku industriju i prave nešto svoje.
Ovo je film o ponajboljem među njima - protagonista je Bong Joon Ho i ovo je priča o kino klubu u kom je to tokom ranih devedesetih, dok je južnokorejska kinematografija kakvom je danas znamo bila u povoju, stajao kao okupljalište grupe ljubitelja filma koji su prosto voleli to što gledaju ali nisu imali jasne planove šta bi dalje.
Otud, ovo nije priča o kružoku budućih reditelja, iako Master Bong nije jedini među njima koji se dokopao filma, već pre svega filmofila koji su ušli u sve to sa najrazličitijim namerama i napravili jednu zajednicu koja je postojala sve do momenta kada se južnokorejska kinematografija konsolidovala - napravila distribuciju art house filma, osnovala festival i filmske škole i tada se ta priča i završila.
Yellow Door je institucija čiji je Bong najslavniji izdanak, a on je bio najagilniji član kao student sociologije. Međutim, možda najbolju definiciju daje učesnica koja je kasnije postala logoped, kako joj gledanje filmova van kino kluba više nije bilo zanimljivo kada je odlazila u bioskop kasnije.
Film opisuje sve aktivnosti kino kluba i muke koje su svim filmofilima dobro poznate, recimo nabavka i kopiranje filmova na VHSu, pa nabavka knjiga, samouko savladavanje osnova kritike, pisanje fanzina, a okosnica je nastanak Bongovog kratkog stop motion filma LOOKING FOR PARADISE.
Ne znam koliko ovo može biti interesantno onima koji ne znaju protagoniste ili nemaju ovakva iskustva, ali meni je bilo zaista izuzetno i katarzično gledalačko iskustvo.
* * * * / * * * *
Pablo Trapero u svom filmu LEONERA iz 2008. godine pravi jedno ozbiljno objašnjenje kako se pravi estetizovani naturalizam - odnosno film koji ima svoju dinamiku, ima svoje načine stilizovanja stvarnosti a da opet zadržava jednu hiperrealističku dimenziju.
Sama priča je jako zanimljiva. Mlada narkomanka završava u zatvoru zbog zamršenog ubistva o kom nikada ne saznamo baš sve potanko, niti deluje da i ona zna kako se sve zbilo, i tamo se ispostavlja da je trudna. Pošto po zakonu ima pravo da bude s detetom do četvrte godine a onda ono ide ili njenoj familiji ili u sirotište, u početku ga gaji u zatvorskim uslovima, međutim razdvajanje ne može da podnese i upada u krizu...
Film je zanimljiv na mnogo nivoa, počev od tog motiva odgajanja deteta u zatvoru. Imali smo doduše i život cele porodice u meksičkom zatvoru u GET THE GRINGO Mela Gibsona ali se film ipak nije bavio time. Imamo međutim i zanimljivu psihološku studiju osobe koja iz jednog neodgovornog života ulazi u fazu brige o sebi i o drugima i načinima na koje se to reflektuje.
Fotografija Guillerma Nieta daje svemu zaista poseban kvalitet. Koliko je Martina Gusman u naslovnoj ulozi zaista zvezda pred kamerom, toliko je on bitan Traperov saradnik iza nje.
LEONERA je impresivan film koji izmiče žanrovskoj klasifikaciji, i ostavlja utisak na svakog gledaoca.
* * * 1/2 / * * * *
To zvuči baš dobro. Ja sam, nažalost baš jutros pisao o jednom novijem latinoameričkom filmu koji se zaigra a onda preigra u tom neorealističkom zanosu i to me je zabolelo...
William A. Graham je pretežno televizijski reditelj kog sam zapazio gledajući televizijski film 21 HOURS IN MUNICH u kom je posebno veliki domet ostvario nemački direktor fotografije Jost Vacano koji je obeležio karijere mnogih velikana evropskog filma i u njihovim domovinama, i kasnije kada su dospeli u Holivud. Među njima bih svakako istakao Volkera Schloendorffa, Wolfganga Petersena i naravno Paula Verhoevena.
William A. Graham režirao je i dvoipočasovni televizijski film CONTRACT ON CHERRY STREET u kom se Frank Sinatra vratio glumi posle sedmogodišnje pauze tokom koje se prevashodno bavio muzikom. Krajem šezdesetih, pred kraj ugovora sa Warnerom, Sinatra je snimio jedan od svojih ponajboljih filmova THE NAKED RUNNER koji je bio i umereni hit ali ga je kritika skroz odbacila, dočim neki drugi filmovi nisu dobro prošli i na blagajnama. To je generalno zagorčalo njegovu ljubav s Holivudom pa je i ovaj kambek krajem sedamdesetih bio kratkog veka.
Sinatra je ozbiljno zadužio krimić svojim raznim rolama, od kojih ja najviše cenim ono što je radio u tri saradnje sa Gordonom Douglasom. Ovu ekranizaciju romana Philipa Rosenberga, Chairman of the Board je odabrao da radi jer je to omiljena knjiga njegove majke, i Graham ovde opet uz pomoć jednog značajnog direktora fotografije Jacka Priestleya uspeva da postigne izgled filma. Neka literatura navodi da je razmatrano puštanje ovog filma u bioskope van Amerike, ali koliko shvatam do toga nije došlo.
Sada već šezdesetogodišnji Chairman predvodi ansambl u kom se nalaze i takve face kao što su Martin Balsam (koji je toliko igrao policajce da je čak i razvijen kritičarski pojam "fenomena Martina Balsama" u analizi horora) i Henry Silva (sa kojim je decenijama ranije overio zajedno Frankenheimerovo remek-delo THE MANCHURIAN CANDIDATE).
Dvoipočasovno trajanje ove ekranizacije Rosenbergovog romana je dosta komotno, i sve je moglo trajati kraće iako sam film nije težak za gledanje, niti je spor. Sama priča diktira praktično dve ravnopravne linije radnje jer se zaplet tiče grupe policajaca koji se bore protiv kriminalaca i odlučuju da reše probleme tako što će krenuti da ih ubijaju a potom da krive rivalske grupe i tako izazovu rat i s druge strane samih mafijaša koji nasedaju na plan.
Lako je zamisliti isti ovaj scenario Edwarda Anhalta samo fokusiran na grupu policajaca sa mnogo manje uvida u mafijaške aktivnosti.
Ono što je najvažnije jeste da ovaj film - iako slabiji od moje omiljene ekranizacije Rosenbergovih knjiga BADGE OF THE ASSASSIN sa Jamesom Woodsom i Yaphet Kottom - funkcioniše pre svega na nivou likova policajaca koji su zanimljivi i duboko uronjeni u sivu zonu, gde čak i Chairman igra lika više vođenog mačističkim narcizmom nego nekom romantičnom vizijom pravde.
U tom smislu, iako je Sinatra nekoliko godina pre toga vratio DIRTY HARRY jer mu je revolver bio preveliki i nije osećao da je u formi, ovde deluje prilično ubedljivo kao policajac pred penzijom koji je kadar stići i uteći, za toliko koliko mu treba. Film u tom smislu nije apsurdan, već naprotiv, u finalu nosi dozu melanholiju pošto postaje jasno da se ovaj junak kad je iskoračio izvan zakona polako nalazi jednom nogom i izvan svog ovozemaljskog života.
CONTRACT ON CHERRY STREET svakako nije nešto zanimljivo za najširu gledalačku publiku, kao uostalom i malo koji televizijski film iz 1977. Ali za hardkor fanove epohe ili nekog od glumaca, svakako zaslužuje da se zabeleži.
Quote from: Meho Krljic on 30-10-2023, 13:10:56
To zvuči baš dobro. Ja sam, nažalost baš jutros pisao o jednom novijem latinoameričkom filmu koji se zaigra a onda preigra u tom neorealističkom zanosu i to me je zabolelo...
Inače, užasnut sam stvarima koje si napisao o filmu THE FOREIGNER.
U smislu da se tebi dopao? :?
Apsolutno. Štaviše, sad mi se ponovo gleda!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bladi hel. Meni je to bilo potpuno traćenje Džekija Čena...
EL BONAERENSE Pabla Trapera je sirova priča o provincijalcu, bravaru po struci, koji posle naivnog prestupa gde ga neki mangupi nagovore da im obije sef misleći da radi sa vlasnicima kase, odlazi u zatvor a potom preko veze u Buenos Aires gde se zapošljava u policiji.
Trapero potom slika policiju Buenos Airesa kao neizlečivo korumpiranu grupu improvizatora i pokvarenjaka, gubitnika i neznalica koji surovošću na ulicama nadoknađuju svoju sistemski gajenu nekompetenciju. U tu grupu se ovaj junak teško uklapa jer je ipak previše naivan provincijalac za standarde tih međuljudskih odnosa.
Gledao sam puno policijskih filmova. Među njima i puno onih i korupciji i nekompetenciji policije, međutim, ovako nešto do sada nisam video. Slika je surova ali verujem da je uverljiva pre svega zbog toga što Trapero nikad ne izbegne da naglasi banalnost okolnosti koje produkuju ovakve greške u sistemu.
U stilskom pogledu ovo je veoma jednostavan i sirov film. U njemu Trapero radi drugačije nego inače, i estetiku gradi na temelju "prljavog", svedenog, bazičnog pristupa.
* * * / * * * *
Irving Cummings, jedan iz stare, možda i najstarije škole, holivudskih profesionalaca, režirao je u produkciji Howarda Hughesa komediju DOUBLE DYNAMITE u kojoj su glavne uloge ostvarili Hughesova muza Jane Russell, Frank Sinatra i Groucho Marx.
Hughes je u tom periodu bio vlasnik značajnog studija RKO a Russell mu je bila inspiracija čak i za naslov ovog filma. Nažalost, Jane Russell nije najveća komičarka svog vremena ali je dovoljno talentovana da se izbori u ovom nepravedno potcenjenom filmu.
DOUBLE DYNAMITE nije onoliko slab koliko mu se pripisuje ali isto tako daleko je od antologijskog naslova. Međutim, priča o siromašnim bankarskim službenicima koji ne mogu da se venčaju jer nemaju para a onda mladoženju optuže da je opljačkao banku jer je iznenada dobio novac na klađenju, funkcioniše kao jedna dobro podmazana mašina.
Naprosto, ovo je jedna od komedija koja ono što Jane Russell ne postiže kao komičarka nadoknađuje zapletom i pričom, te veoma ekonomičnim trajanjem, i nesputano se kreće prema razrešenju.
U odnosu na simpatije koje imate prema zvezdama, utisak može varirati od * * do * * *, ali sasvim sigurno ovo nije naslov koji bi trebalo olako otpisati.
Adele Exarchopoulos je svoj proboj doživela zahvaljujući ekranizaciji stripa.
Kanski pobednik Blue Is the Warmest Color u režiji Abdelatifa Kechichea zapravo ekranizacija stripa Julie Maroh. Holivudske ekranizacije stripova gotovo su nas potpuno odučile od traženja stripskih izvornika u pričama takvog karaktera, filmovima koji nisu bioskopska zabava namenjena deci i omladini. Međutim, takvih slučajeva je dosta – recimo i jedan od najboljih filmova 2021. godine Les Olympiades, Paris 13e nastao je po stripu Adriana Tominea, autora izdatog čak i kod nas.
Otud, posebnu pažnju privlači prva krajnje konvencionalna strip ekranizacija u kojoj je glavnu ulogu odigrala Adele Exarchopoulos.
Voleuses je Netflixova ekranizacija stripa Les Grande Odalisque čiji su autori Bastien Vives, Florent Ruppert i Jerome Mulot. Reč je o stripu velike pljačke o timu iskusnih profesionalki koji treba da obave veliki posao, sa nekoliko novih članica.
Melanie Laurent je velika francuska glumačka zvezda koja je zaigrala u američkom filmu, najpoznatija je po Inglourious Basterdsima Quentina Tarantina, ali u slučaju ovog ostvarenja najbitnije joj je iskustvo sa Now You See Me serijala ali i sa 6 Underground Michaela Baya. Dakle, ovde Melanie Laurent uzima u svoje ruke jedan punokrvni blokbaster u produkciji Gaumonta za koji je možda i šteta što je otišao pravo na Netflix. Njeno rediteljsko iskustvo nije zanemarljivo, čak je snimila i američki film Galveston po prozi Nica Pizzolatta, dakle bila je i tamo gde svaki dinar mora da se zaradi. Pa ipak, ovo je izazov i moram reći da mu je Melanie sasvim dorasla.
Ideja da je ovo akciona komedija sa ženama u centru pažnje, i u svim glavnim ulogama, ima u sebi jasnu emancipacijsku crtu i angažman. Međutim, ono što je kod Melanie Laurent zanimljivo jeste način na koji gradi tu žensku dimenziju filma. Naime, njene junakinje nisu kao muški junaci koje igraju žene, kao što se često dešava u ovoj vrsti filma. Naprotiv, njene junakinje su žene u situacijama u kojima se tradicionalno na filmu nalaze muškarci ali one donose nešto drugačije u njih. Njihova snaga nije toliko seksualna koliko pre svega psihološka, mada ima i ovog prvog, i vreme između žanrovskih obaveznih figura fokusirano je na prijateljstvo dve glavne junakinje i njihov prisan odnos. Charlie's Angels bi se mogao pomenuti kao referenca ali to ne bi bilo tačno.
U tom smislu, kad je akcija, Melanie Laurent pravi film kog se po veštini izvedbe ne bi postideo neki američki reditelj iz A minus lige ili neki jako talentovani štićenik Luca Bessona, ali kad su karakterne scene film je potpuno drugačiji i u suštini je topla melodramska komedija o istinskom prijateljstvu. Ono što je u ovom filmu neobično i delu publike može delovati kao da nije u pravom ključu, iako zapravo jeste baš pečat koji daje kvalitet, jeste to što nisu svi odnosi i situacije u čistoj funkcionalnosti kakvoj nas uči holivudska dramaturgija. Međutim, to nije greška već naprosto francuski film.
Sedamdesetih godina u ovakvom nekom filmu bi briljirao recimo Jean-Paul Belmondo i takav film bi punio bioskopske sale širom sveta. Sem u Americi. Danas, takav film ide pravo na Netflix i uskraćuje tu dozu kolektivnog uživanja u bioskopskoj pustolovini koja malo odstupa od holivudskih ,,nevidljivih" standarda koji su nam već upisani u gledalački gen.
Scenario su adaptirali rediteljka i Cedric Anger koji nas je baš putem Netflixa (mada zbog Covida, ne namerno) obradovao filmom Comment je suis devenu super—heros, francuskom varijacijom na temu kako bi izgledao život sa superherojima u ,,našoj realnosti", premda tu inspiracija nije bio strip već roman. I uspeli su da izgrade taj francuski ton koji razlikuje ovaj film pomalo od holivudske norme. Međutim, ako ćemo da budemo pošteni, ovakvi hibridi akcije i komedije o međuljudskim odnosima umeju da donesu scenarističke inovacije. Setimo se slučaja Mr and Mrs Smith Douga Limana u kom recimo nikada ne vidimo glavne negativce i gradaciju borbe junaka protiv njih.
Melanie Laurent igra glavnu junakinju, vođu lopovske bande ali film je u suštini šou Adele Exarchopoulos. Ne znam da li je zanima da se nadalje bavi akcionim filmom, ali pokazala je uverljivost u borilačkim scenama i šarm koji može da oraspoloži punu bioskopsku salu.
Francuski pečat akciji daje jedna upečatljiva potera na motociklu koja nas podseća na vremena kada je Remy Julienne u matičnoj kinematografiji donosio deo svoje zvezdane prašine sa Bond-produkcija. Stripski element je takođe prisutan, recimo u izboru lokacija i nekih vizuelnih rešenja kao što je obračun u kući ogledala u šumi i smrt zeca.
Voleuses neće od svih gledalaca dobiti ovako povoljno mišljenje kao od mene jer će nekome ta ,,francuska asimetrija" smetati. Međutim, ko poznaje materiju zna šta je u pitanju, a ko ne zna, ima drugih stvari kojima će se zabaviti.
* * * / * * * *
Ne može se reći da Frank Sinatra nije snimao vesterne, i da nije radio sa značajnim rediteljima žanra, na nekim solidnim primercima. Ali, od tradicionalnih holivudskih žanrova njegovog doba - vesternom se ipak ponajmanje bavio i u njemu je ostavio najplići trag.
JOHNNY CONCHO je režirao Don McGuire, ozbiljan holivudski profesionalac koji se okušao u raznim poslovima, i kao glumac i kao scenarista, pa je eto malo i režirao. U ovom filmu on je i jedan od pisaca scenarija.
Reč je o vrlo zanimljivom B-vesternu nastalom u Sinatrinoj produkciji u kom on igra naslovnog junaka, mlađeg i slabijeg brata lokalnog revolveraša i kabadahije koji živi "sladak život" odjeka bratovljeve strahovlade, sve do momenta kada drugi bandit ubije brata. U tom momentu Johnny gubi ugled, uzimaju mu sve što je on uzimao "na crtu" i očekuju da vide ima li petlju da proba osvetu za bratovljevu smrt.
Film se na vrlo jednostavan ali efektan način bavi transformacijom naslovnog lika i Frank Sinatra se odlično snalazi u ulozi vestern antiheroja. U suštini, ovaj film je karakterna melodrama u vestern imaginarijumu i u tom pogledu je veoma uspešna.
* * * / * * * *
LA MORSURE je pisao i režirao Romain de Saint-Blanqat, i film je prikazan kako u Locarnu tako i na Sitgesu, i to sa velikim uspehom. Neki su ga u najavama poredili sa nečim što bi nastalo u saradnji Rohmera i Argenta, ali iskreno, nisam osetio mnogo ni od jednog ni od drugog.
Da, film je ispričan, baš onako kako bi bilo kod Rohmera i ima nešto čehovljevski u sebi, taj osećaj da se ne dešava ništa a ispod površine se dešava svašta, međutim Romain je ipak bitno konvencionalniji reditelj. Kod njega se uvek dešava nešto samo što to nije uvek nužno žanrovski i ono što očekujemo od priče o dve devojčice iz katoličke škole koje 1967. uspevaju da se iskradu i odu na žurku na kojoj će biti momaka, pa tu jedna od njih upozna lika koji tvrdi da je vampir.
U izvesnom smislu, ovaj dugometražni film ponajviše podseća na jednu dugometražnu i umetnički ambicioznu verziju središnje priče iz omnibusa KAKO JE PROPAO ROKENROL, samo sa senzibilitetom francuskog arty hipstera.
Kad je o Argentu reč, opet ni njega nisam previše osetio ovde. Prvo u filmu snovi igraju veliku ulogu, ali su tretirani vrlo racionalno, i to malo logike sna koja se javi u nekim radnjama nije baš u argentovskom maniru, a naročito nema onih nekih apsurda i naivnosti kojima on pojačava taj osećaj odlaska u onostrano. Možda bih pre pomenuo Polanskog kao poređenje, kad se junaci konačno late tela, vrlo su konkretni i koncizni.
LA MORSURE u svojoj suštini nije horor film po ugođaju, niti po tome da li u njemu ima strave. U suštini ovo je melodrama koja se dotiče određenih tema i situacija koje su svojstvene hororu, pa je na taj način prebačena u taj žanr. No, dobro, tako je i sa filmovima smeštenim na prostor danas poznat kao Divlji Zapad, šta god se dešavalo u njima, nazivaju se vesternima čak i kada nemaju nimalo veze sa konvencijama tog žanra.
LA MORSURE je elegantan, zanimljiv, "mali film" koji zaslužuje pažnju, ali kad je reč o Romainu, nešto važno u njegovom opusu tek treba da se desi.
* * * / * * * *
Venci Kostov snimio je film LIUBEN u špansko-bugarskoj koprodukciji ali film je nažalost po svojim dometima neuporedivo više bugarski nego španski.
Priča o bugarskom iseljeniku u Španiji koji tamo vodi otvoren gej život, ima partnera i dom, ali tokom posete rodnom selu obnovi vezu sa Romom kog zna iz detinjstva, nudila je prostora za nešto mnogo zanimljivije od onoga što smo dobili. I to ne samo na nivou priče, već pre svega na nivou realizacije.
Ovo je bled, neupečatljiv film, lišen kreativnosti koji zbog svoje teme dobija određenu dozu samilosti po festivalima.
ALEMANIA Marie Zanetti je zanimljiv argentinsko-španski film o odrastanju u kome je glavna junakinja devojka sa ambicijom da nekako ode na školovanje u Nemačkoj, delom pritisnuta teskobom života u domaćinstvu sa starijom sestrom koja ima psihičke probleme.
Film ima "tešku" i pesimističnu temu, ali isto tako veoma je vibrantno realizovan i odiše optimizmom, a nemalu zaslugu za to ima izuzetna glumačka podela na čelu sa Maite Aguilar koja igra glavnu junakinju Lolu sa puno energije i ubedljivom emocijom.
Film je vešto izveden, estetizovan i atmosferičan, te u potpunosti ispunjava svoju mudro kalibriranu ambiciju.
* * * / * * * *
Earl Bellamy je režirao televizijski film THE PIGEON u produkciji Aarona Spellinga, sva je prilika sa idejom da iz njega izraste pilot za buduću televizijsku seriju u kojoj će glavnu ulogu igrati Sammy Davis Jr.
Nažalost, na nivou scenarija se u ovom TV filmu ne desi ništa ni zanimljivo, niti vešto, a rekao bih da radnje čak i manjka. To Sammy kao atipična podela u glavnoj ulozi i Ricardo Montalban ne mogu da pokriju i nadoknade tako da THE PIGEON ostaje samo kao jedan kuriozitet američke televizije s kraja šezdesetih.
Paul Bogart je reditelj koji je u svojoj karijeri prevashodno radio klasike dramske književnosti i klasike mjuzikla, mahom na televiziji. Međutim, zadužio je kinematografiju sa barem dva filma - remek-delom SKIN GAME (gde je bio umešan i veliki Gordon Douglas) a zatim i odličnim filmom MARLOWE.
Otud je MR RICCO, poslednji bitan vehicle Dean Martina sam po sebi privlači pažnju. Martin je ovde igrao advokata koji biva uvučen u slučaj rasno motivisanih ubistava.
Nažalost, scenario onda ulazi u neka lutanja, a film uprkos trajanju od 98 minuta ima viškove u kojima se prosto ne bavi ničim važnim, a Dino nije naročito zainteresovan da taj prostor nekako popuni.
Bogartova lakoća izlaganja likova i smisao za humor nažalost ne dolaze do izražaja. Ali, sve ovo je šteta jer je priča inicijalno zanimljiva.
* 1/2 / * * * *
Kada plaćanici otmu voz u kanalu koji povezuje Britaniju i Francusku njihov komandant poviče taocima da budu mirni i da budu pametni, ako budu slušali i prežive postaće slavni, pisaće biografije i zaradiće pare.
Ne znam da li je Andy McNab ovde hteo da bude ironičan ili je to iskren predlog, ali reč je o njegovoj sudbini. Naime, on i Chris Ryan su dva pripadnika ekipe SASa koja je posle propalog napada na konvoj Scudova u Iraku tokom prvog Deset Storma pala u ruke Sadamove vojske. McNab je zarobljen i po njegovoj ispovesti je Tom Clegg snimio TV film dok je Chris Ryan pobegao i imao je čast da Paul Greengrass snimi po njegovoj.
U svakom slučaju, McNab je postao pravi selebriti i SAS: RED NOTICE, na nekim tržištima poznat kao SAS: RISE OF THE BLACK SWAN ekranizacija je njegovog romana, u adaptaciji Laurencea Malkina. Režirao je Magnus Martens, skandinavski televizijski specijalista i moram priznati da mi je film stvorio nostaligiju za onim starim Euro-Trash akcijašima ali i za vremenima kad su Britanci radili akcione filmove mimo Holivuda ili ih snimali sami pa nudili Holivudu.
Ovo je korektan akcioni film, jedan DIE HARD hibrid koji nema budžet, zvezde i efekte kao najskuplji američki primerci, nema neke inventivne akcione deonice iz azijskih produkcija ili američkih kad ih rade neki novi talenti ili neku svežinu kakvu donose Bessonovi učenici. Film je konvencionalan i u tom pogledu vrlo solidno urađen. Ali, uprkos tome što mi se čini da je pretendovao i na bioskope, i uprkos tome što bi izgledao korektno u bioskopima, danas je ovo ipak maloekranski materijal, pa je Netflix ispao dosta dobro mesto za njega.
U tom pogledu, ovaj film u toj svojoj blagoj anahronosti, vraća nas u vremena WHO DARES WINS i sličnih zahvata, i uprkos tome što ne nudi mnogo toga novog, dovoljno je solidan da je meni bio dosta simpatičan, s tim što priznajem da je sasvim sigurno mogao biti kraći jer u jednom trenutku krene malo da se ponavlja.
Glumačka podela je britanski precizna i tačna. Sam Heoghan se snalazi solidno sa glavnim likom, i mogu da zamislim franšizu sa njim, čemu se sam kraj filma otvoreno nada. Nisam siguran baš da će se to i ostvariti ali ako Netflix pođe tim putem, neće pogrešiti. Bilo je sličnih pokušaja u poslednje vreme, setimo se STRATTONa i ovo je zbilja bitno bolje.
* * 1/2 / * * * *
TIGER STRIPES je malezijski osvajač nagrade u Kanu, potom u Siđesu, a sada i kandidat za "oskara". Amanda Nell Eu snimila je inteligentno postavljen film koji ne radi ništa preterano novo, niti radi išta bolje od onoga što je recimo CARRIE radila, ali sve to pakuje na svež način.
Prvo, ceo malajski ambijent je svež. Priča o devojčici kojoj se život menja kada dobije prvu menstruaciju i prevodi je u svet demona i natprirodnih bića smešten je u prostor kojim se nismo kretali. Malajski ambijent nije tipično striktan u pogledu Islama ali ima taj aspekt, međutim, tu su i druge kulture, kretanje je slobodnije a opet postoji strogost u ponašanju, pa onda kada krene transformacija i strava koja proizlazi iz nje, recepcija toga kod okoline je drugačija.
Zatim, iako u filmu ima nekih poprilično jasnih horor scena, on nije horor, niti do kraja razjašnjava šta je stvarnost a šta deluzija glavne junakinje. U tom pogledu, ovo je tema koju je na neki način već i Pixar apsolvirao u TURNING RED, nije ovo toliko novo, ali Amanda Nell Eu drži tu ambivalentnost vrlo interesantno, ne dajući filmu da kroz dobijanje žanrovskog predznaka podstane predvidiv.
On nikada ne ostaje socijalna i etno ornamentalistička drama o odrastanju, i ne pretvara se u horor, a oba u njemu ima dosta.
Glavna glumica predvodi vrlo ekspresivan ansambl devojčica koje su u centru priče. Rediteljski stil je jednostavan i unutar njega se integrišu i situacije strave koje su vešto izvedene, i rekao bih da je evidentan know how možda i koproducenata iz Evrope, premda filmovi u Maleziji nisu nimalo naivni u izradi.
TIGER STRIPES je jednostavan i mali film, ali izveden sveže, uprkos tome što je u njemu sve odavno isprobano.
* * * / * * * *
Stanley Kramer režirao je prilično tromu ekranizaciju romana C.S. Forestera THE GUN pod naslovom THE PRIDE AND THE PASSION.
Film je sniman u Francovoj Španiji, u kojoj će nekoliko godina kasnije Frank Sinatra imati neprijatnosti i zavetovati se da više nikada neće otići ovim fašistima na noge, ali u vreme rada na ovom ostvarenju, Franco je jako držao do tga da ugosti holivudske produkcije dajući im raskošne lokacije i izdašnu pomoć vojske.
Nažalost, film u kom igraju Cary Grant i Frank Sinatra, uz podršku Sophie Loren, umesto da bude vrcav i dinamičan, uspeva da umrtvi čak i dva tako harizmatična glumca i jednu divu. Naprosto, Kramerov film nudi nulu kreativnosi, nema nijednu zanimljivu ideju, potpuno je lišen dinamike, kadriran je krajnje uopšteno, kao da reditelj nije ni prisustvovao snimanju i sve je snimio neki asistent u strahu da ne pogreši.
Stoga, ove tri dinamične zvezde i ogroman hardver u pogledu lokacija i statista ne pomažu filma već nam više ukazuju kako je gotovo neverovatno snimiti ovako besmislen film o napoleonskim ratovima, i pokušaju da se od osvajača sakrije najveći top na svetu.
* 1/2 / * * * *
Kad smo već sagledali kako se Sinatra snašao sa velikim topom, da vidimo kako je išlo na tom polju i ostatku Rat Packa.
Dean Martin je u filmu SOMETHING BIG, u režiji Andrewa McLaglena, snimio vestern komediju o dobrodušnom razbojniku koji želi da nabavi novi Gatling, ali onaj koji ga je ukrao od vojske traži u zamenu jednu ženu. Bandit kreće u seriju prepada na kočije ali nikako ne uspeva da nađe ženu koju ima srca da zameni za višecevni mitraljez, i na tom putu otima suprugu svog velikog protivnika, pešadijskog oficira pred penzijom.
Film je mogao biti fokusiraniji i sa manje digresija, ali ako imamo u vidu da kumče Johna Waynea nije neki velikan režije, reč je o vrlo solidnoj vestern komediji gde svi protagonisti uspevaju da se žanrovski iskažu, od Dina koji je uvek bio mačka u džaku do Honor Blackman u ulozi oficirove supruge.
Naslovnu pesmu je pisao Burt Bacharach sa stihovima Hala Davida a atipičnu, nekad efektnu a nekad sasvim promašenu muziku potpisuje Marvin Hamlisch.
U fazi Smrti vesterna, tržište je bilo preplavljeno tim komičnim vesternima, od kojih su neki bili zaista remek-dela a neki baš i ne. Ovaj nije ali je isto tako i potcenjen. Ko voli, ima šta da vidi.
* * 1/2 / * *.* *
Oh, znači uskoro stiže na red i Rio Bravo. Unapred se radujem!!!!
Quote from: Meho Krljic on 06-11-2023, 20:20:05
Oh, znači uskoro stiže na red i Rio Bravo. Unapred se radujem!!!!
Meho, gledaj novi Cageov vestern!
MUNDO GRUA Pabla Trapera je dramedija o skromnom građevinskom radniku koji kroz poznanstvo sa sredovečnom radnicom u lokalnom bifeu iznova uspeva da se seti dana slave, kada je bio mladi basista lokalno poznatog benda. U tom trenutku život deluje kao da iznova kreće unapred jer mu se smeši i posao kraniste. Ali, kada se posao izjalovi, sledi težak pad.
MUNDO GRUA je u suštini vrlo svedena-crno bela priča, izvanredno glumljena i snimana na uzbudljivim lokacijama gradilišta, iskopina, raznih radničkih ambijenata.
Svi elementi koje je Trapero uključio iskorišćeni su maksimalno da bi ispričao ovu "malu" priču. U tom smislu, ovo je zaista i dobar showcase, kako se pravi ova vrsta skromnog celovečernjeg debija.
* * * / * * * *
LICENSED TO KILL Lindsaya Shonteffa nije knock-off Bonda, ali u suštini promovisan je kao da jeste. O tome uostalom i govori njegov alternativni naslov THE SECOND BEST SECRET AGENT IN THE WHOLE WIDE WORLD pod kojim je distribuiran u Americi.
Međutim, ovo je u suštini više kao neki private dick krimić sa bondovskim zapletom jer se priča tiče nekog superoružja koje produkuje hladnoratovsku tenziju.
Nažalost, osim završnog obračuna u kom ima neke dinamike i stila, ovaj film iz 1965. ima veoma skroman domet i ne uspeva da prevaziđe svoj nizak budžet.
Samo da se notira:
SAG-AFTRA Approves Deal to End Historic Strike (https://variety.com/2023/tv/news/sag-aftra-tentative-deal-historic-strike-1235771894/amp/)
HELENA RANTA - SODAN VIIMEINEN SANA je film u kom je Elli Rintala pokušao da prikaže antologijske avanture Helene Rante u predigri za NATO agresiju 1998. odnosno 1999.
Iskreno govoreći, ovaj film dolazi pred mene kao jednog od onih gledalaca kojima kreće da curi slina na pomen Račka i cele te priče jer mi nju znamo jako dobro, njeno lice, naličje i detalje. Međutim, isto tako ovaj film dolazi u trenutku vrlo intenzivnih dejstava izraelske vojske u Pojasu Gaze, gde istini za volju, sve ono što su bili ratni zločini na prostoru bivše SFRJ tokom devedesetih, deluje kao dečja igra, a osuđenici iz Haga kao pičkice koje treba da se pokriju ušima sad kad se vidi kako proverbijalni Musa "dere jarca". Otud, jako je teško gledati ovaj film a ne pomisliti koliko je negde naivno to što mi polemišemo o tome da li su borci OVK ubijeni pa doneti, da li su stradali u borbi ili egzekuciji i slične "tričarije" od kojih je nama zavisila sudbina države a danas se to ne bi ni otvorilo kao pitanje recimo u Ukrajini ili Gazi.
No, slučaj Helene Rante je takav-kakav je, a reditelj Elli Rintala pošteno govoreći misli da je to onako, nešto umereno zanimljivo, i ne peni na način kako bi penio neko ko je otkrio neki foul play.
Štaviše, Elli Rintala dosta relaksirano iznosi i iskaz Danice Marinković koja je kao istražni sudija izlazila na teren u Račku, i sve ono što je deo sive zone tog slučaja, relativno komotno donosi, bez nekog žara da nam otkrije nešto bitno. Ima tu čak i suđenja Miloševiću gde je on naterao Rantu da defanzivno objašnjava kako je ona "samo patolog".
Dakle, nekog žara nema jer u suštini ovaj film ni ne pokušava da nešto naročito aktivno debunkuje Račak. Film otprilike kaže da postoje dve strane. Ali onda kada kroz slučaj ubistva Bajrama Keljmendija uveže Helenu Rantu i Danicu Marinković nekako i poentira da je Kosovo u suštini "završena priča" i da možda Račak nije bio onakav kako je rečeno, ali nije bio ni bitno drugačiji.
Nezavisno sad od ovih meditacija o srpskoj istini bolnoj i neizrecivoj, o novim i brutalnijim načinima borbe sa islamističkim faktorom u odnosu na one koji su primenjivani kod nas, ovaj film je estetski zanimljiv jer zapravo ja nikada ranije nisam gledao materijal na ovu temu koji je do te mere nonšalantan, koji je do te mere "no biggie".
Film je nenametljiv, i nije lenjo realizovan, išlo se na teren, skupljena je arhiva, ali na kraju, jedini utisak koji imam je da Elli Rintala napipava da oko Račka možda nije sve bilo baš čisto, ali u suštini bilo je sve kako treba, iako je zapravo na kraju sve bilo kako mora. Otud, moguće je da me je ta generalna smirenost sagovornika i samog autora u postupku zbunila.
Chexploitation fanovi će sigurno u nekim scenama prepoznavati jak antisrpski vajb, tipa patolozi-lažovi ili bar patolozi-neznalice oko Klečke. Mene to nije toliko trigerovale jer ima dosta arhive koja pokazuje da je tada naša infrstruktura bila u fazi truljenja na celoj teritoriji Srbije a naročito na Kosovu. Čak ni Helena Ranta ne uzima našim patolozima za zlo neke priče koje su tu probali da prodaju pa ih je pobila DNK analiza. Stoga, čini mi se da film nije inicijalno čisto antisrpski ali je dovoljno spakovan u tom duhu da ga ulovim na Al Jazeeri.
U suštini, ovo je zapravo prevashodno televizijski materijal, no tretiram ga kao film jer je bio na festivalima.
* * 1/2 / * * * *
Nour Wazzi snimio je film LOCKED IN po scenariju Rowana Joffea, jedan zaista užasan pokušaj modernog gothic trilera koji uzima zaplet i odnose iz nekog starog gothic noira i prebacujući ih u današnje vreme. Niti priča preneta u današnje vreme funkcioniše, niti sama po sebi ima kvalitet, niti je Wazzi reditelj koji pravi zanimljive stvari nezavisno od toga o čemu se radi.
Rezultat je apsolutni promašaj na svim nivoima i izdržao sam ovo do kraja samo zato što u filmu igraju Finn Cole i Famke Janssen, čiji sam fan.
SIBYL je crnohumorna psihološka melodrama u režiji Justine Triet u kojoj se na simpatičan način i na velika vrata vraća sve ono što posprdno nazivamo "francuskim" filmom.
Dakle, imamo intelektualizam, seksualizaciju, psihoanalizu, odnost stvarnosti i umetnosti, zbilje i sećanja, i sve to u priči o psihoanalitičarki koja se povlači da bi pisala roman ali zadržava jednu novu klijenktinju, mladu glumicu koja je u vezi sa kolegom i neočekivano je zatrudnela.
Logično, najsmirenija junakinja, psihoanalitičarka koju igra Virginie Efira do kraja filma će skroz da izludi a glumica koju igra Adele Exarchpooulos do kraja će da se kroz psihoanalitički i umetnički rad skroz oporavi.
Julie Triet se na tom putu dobro zabavlja, i to čine i gledaoci koji su u raspoloženju za ovu vrstu aktivnosti. Ko nije, neće imati mnogo strpljenja za ovo i najbolje je da ni ne pokušava.
* * * / * * * *
Everardo Gonzalez snimio je LA LIBERTAD DEL DIABLO, dokumentarac o deci i nasilju u Meksiku prikazan na FESTu 2018. godine i samim tim poznat našoj publici. U to vreme sam žalio i samog sebe i sve ostale ljude koji su mu se podvrgli.
Gonzalezov novi film UNA JAURIA LLAMADA ERNESTO je to isto, samo vizuelno bolje izvedeno.
Naime, film čine kadrovi snimani s leđa u kojima pratimo protagoniste kako hodaju kroz neke zanimljive i lepo snimljene objekte. Osobe oko njih su u neoštrini, i to nije slučajno, u kadru ima i oružja i droge.
Nažalost, to što nam protagonisti govore iz voice overa su neka opšta mesta o načinima kako karteli koriste ljude, kako je sve korumpirano i strašno.
Ono što je vizuelno zanimljivo u postupku ostaje ujednačeno visokog nivoa od početka do kraja, ali naravno posle određenog vremena, osvežavajući efekat kopni i meni je to sve na kraju bilo lepo ali dosadno.
Gonzalez je napredovao formalno, ali ne i suštinski.
* * / * * * *
Stu Zicherman je scenarista krajnje eklektičnog opusa a A.C.O.D. je romantična komedija o mladom čoveku kome je vreme za ženidbu koji otkriva da su njegovi roditelji zbog svog razvoda postali ogledni primer i da je svojevremeno izašla knjiga u kojoj je on opisan kao pokusni kunić da se ispita ponašanje dece usled razvoda.
Zanimljiv koncept. Nažalost, Zicherman zapravo od tog koncepta ne uspeva da napravi apsolutno ništa. Na bazi njega razvija neke odnose koji se ne pretvore u nešto bitno, i na kraju ceo taj high concept sa knjigom može da se baci u đubre i da se sve svede zapravo na priču o čoveku koji pred bratovljevu ženibu i u životnoj fazi kad i on treba da se ženi, promišlja o tome da li se i sam plaši braka i kako doživljava pitanja monogamije i raznih forma zajednice.
I kao takav film je pitak, sporadično duhovit, ali su suštini ono što u njemu treba da bude novo nikad ne zaživi, a pojava jako dobre glumačke ekipe u sporednim ulogama ne donosi mnogo više od njihovog pojedinačnog šarma.
* * / * * * *
Kapitalizam se u trećoj deceniji 21. veka potpuno pogubio. Nekad se znalo:
1. uložiš pare
2. uložiš rad
3. proizvedeni proizvod prodaš
4. profit
Danas je to više:
1. uložiš pare (investitorske, ne svoje)
2. uložiš rad (ugovoraca, ne zaposlenih)
3. proizvedeni proizvod baciš u đubre
4. tražiš da ti troškove proizvođenja proizvoda (koje je tvoj knjigovođa žestoko napumpao u izveštaju) poreska uprava odbije od poreske osnovice
5. profit??????
Evo, recimo, Warner Bros.:
https://www.theguardian.com/film/2023/nov/09/warner-bros-coyote-vs-acme-movie-john-cena (https://www.theguardian.com/film/2023/nov/09/warner-bros-coyote-vs-acme-movie-john-cena)
Pa da, Paramount je doktor toga. Pritom, fora je za full writeoff film ne sme ni na koji način da se eksploatiše. Tako da filmovi bukvalno nestaju zauvek.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pritom u ovom filmu igra John Cena koji je danas doslovno na vrhuncu slave, i imao je osetno više skorove na test prikazivanjima od onog što je prosek za ovaj tip filma. The mind boggles.
Ko još voli Johna Cenu...
Pa valjda sad svi??? Briljirao je kod Jamesa Gunna!!!!!!!
Quote from: Meho Krljic on 10-11-2023, 22:05:47
Briljirao je kod Jamesa Gunna!!!!!!!
Peacemaker? Glupos' božija... još mi je neshvatljivije da su od tog bezličnog lika iz Suicide Squad napravili seriju.
Daj ne zajebavajte odličan je u toj seriji. Meni je on generalno antipatičan, zapravo cela ta ekipa "rvača" (Rock, Bautista, Cena), ali tu je stvarno briljirao.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Otkud ti ideja da sam gledao seriju?! Pričam o ulozi u Suicide Squad.
Quote from: Petronije on 11-11-2023, 00:27:44
Daj ne zajebavajte odličan je u toj seriji. Meni je on generalno antipatičan, zapravo cela ta ekipa "rvača" (Rock, Bautista, Cena), ali tu je stvarno briljirao.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Peacemaker ne deluje kao nešto što bih želeo da gledam. Inače, od te ekipe koju si spomenuo Bautista nije loš glumac.
Pa ni Dwayne Johnson nije loš glumac. Naravno nije Lorens Olivije ali Pain and Gain je demonstrirao da kada ga režira neko ko ume da režira, to bude sjajno.
Ne preterujmo. Mislim da niko ovde ta njihova WWE glupiranja nije u stanju da shvati, pa samim tim da u potpunosti ukapira fenomen tih likova:
https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=Dhxgf3wOIqY
To je kao Elvis Prisli kad je snimao filmove, pa su pričali kako je sjajan. Ili Brus Vilis kad je pevao. :cry:
Imam 42 godine i svakako bi mi za razne metaboličke funkcije prijala injekcija testosterona.
Dobio je sam je od Jimenez doktora Cedrica, nenametljivog francuskog specijaliste koji je odmah krenuo dosta jako ali i radikalno, brzo našavši mesto u okvirima lokalnog mejnstrima.
Izlazak na Netflix je ipak dao globalnu priliku njegovom filmu BAC NORD, istinitoj priči o jednoj operativnoj trojci marsejske policije koja je hajdučki pristupila problemima narko dilera iz geta a onda herojstvo platila surovom istragom Unutrašnje kontrole.
Cedric Jimenez je odlično izučio playbook Davida Ayera iz STREET KINGSa i END OF WATCHa, i u tom smislu teško je prihvatiti da je istina bila baš ovako dinamična, ovako zabavna, da su svi ovakva momčadija koja se stalno zadirkuju ali bi rado umrli jedni za druge, kako ipak postoje kodeksi ulice čak i kad krene istraga Tužilaštva. Međutim, to nije ni bitno. Ovi likovi funkcionišu i uživao sam u filmu o njima, nezavisno od toga što je Jimenez izgradio jednu povišenu realnost.
Film je vibrantan, pun života, panduri su samostalni, očvrsli i depresivni, šefovi su ballbusteri, njihove žene su uz njih, a arapske bande u getu su jedna superorganizovana narko-intifada.
Dok ATHENA pokušava da bude jedan vizuelni spektakl koji se usput pravi da je reč o priči o tome kako su "very fine people on both sides", ovo je priča koja je "kao" kritika okoštale i birokratizovane policije koju zapravo istinski pravda i red baš i ne zanimaju, ali je srećom čini momčadija koja se ne obazire na pravila i red ne bi li uspostavila pravila i red.
Dakle, živimo u kontradikciji.
Isitnita priča ovde vodi ljubav sa raspojasanim policijskim filmom, i mislim da je dosta jasno ko je top a ko je bottom.
Jimenez pravi testosteronski akcijaš, uspeva povremeno da postigne istinski suspense, koketira sa rasizmom da razumne granice, naprosto zato što izgleda ko uđe u marsejski geto teško ostane liberal, ali povrh svega film u završnom činu ne ide ka velikom akcionom klimaksu već ka velikom karakternom klimaksu jer policajci završe u zatvoru. Sude im kao u Škorinoj pesmi, nepravedno. Dakle, emocija je tu i dalje jednostavna, ali teško je održati tenziju kad se sve preokrene. Iz velikih prostora gde se po zelenim površinama i igralištima jure s dilerima, policajci završavaju u samicama, izolovani od generalne zatvorske populacije da bi se izbegla osveta. To utiče i na estetiku i na sva do tada uspostavljenja lučenja dopamina.
I tu me je Jimenez možda i najviše prelomio. Film tu ne padne. Već uspeva da održi tonus iako nema tu neke lažno konstruisane akcije. Međutim, kada se emotivni intenzitet prebaci sa fizičke akcije na psihološki agonizam, on ne gubi tonus. A to je već ozbiljno znanje.
Otud BAC NORD po svojoj fizionomiji nije neki kapitalni film. Ima on svoje korene u francuskoj dramskoj produkciji, recimo u seriji BRAQUO. Ali, ovo je superioran primer toga i ozbiljan korak napred.
* * * 1/2 / * * * *
THE KILLER bi mogao da bude odličan srpski film recimo Dejana Zečevića.
Ali, od Finchera, za ove pare, u ovim uslovima, očekuje se mnogo više.
Jean-Pierre Melville, veliki autor za ljude bez ukusa i oni koji ih sažaljevaju i neće da im kažu da taj čovek nije znao mnogo, imao puno fanova u Srbiji. Kako i da ih nema, kad je čak i u ovoj zaostaloj sredini njegov nivo inscenacije i zamisli zapravo dostižan.
Ali, kada neko u današnje vreme ovako nekritičku aproprijaciju Melvillea, a pritom je taj neko ipak znalac - iako već četvrt veka autorski mrtav - onda to stvara šum.
Čak i ovako mesečarski snimljen, Fincher ipak previše zna kao reditelj da bi sebe sveo na tu Melvilleovu fetišizaciju "radnog procesa", proisteklu iz toga što nije znao kako da napravi najveće majstorstvo na filmu - a to je elipsa, i mi ovde gledamo jedan mrtav, dobro realizovan - mada ne i impresivan sub B-film, koji bi bio okej kako rekoh za srpske uslove, i to za neki eto tako bajat al kao korektan film.
Ovo je film koji bi bez mnogo problema završio na DTVu a ne u Veneciji, da nije Fincherovog filma. Mogu u poslednjih nekoliko godina da nabrojim solidan broj sličnih a superiornih radova, počev od THE CONTRACTOR pa nadalje.
Kad je tu Fassbender nema razloga da se malo ne blamira i Tilda Swinton, međutim, srećom bar nema neke prestige ekipe da skroz utuče film.
Nije mi žao što sam ovo gledao. Žao mi je što se i dalje sećam vremena kad je tlo pucalo pod Fincherom.
* * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 11-11-2023, 06:27:11
Pa ni Dwayne Johnson nije loš glumac. Naravno nije Lorens Olivije ali Pain and Gain je demonstrirao da kada ga režira neko ko ume da režira, to bude sjajno.
Dwayne Johnson je glumac za avanture tipa Jumanji, za ozbiljnije uloge nije. Bautista je izmislio glumu za njega, nije ga slučajno M. Night Shyamalan angažovao nedavno. A i u tom Pain and Gain glumi nabildovanog majmuna.
The Killera jedva čekam da gledam zbog kombinacije Fincher - Fassbender.
Danas ću govoriti o jednom poučnom filmu za sve one koje zanima stvaranje u kriminalističkom žanru.
Reč je o filmu ORPHELINE iz 2016. godine koji je režirao Arnaud des Pallières. Na IMDB ovaj film nije ni upisan kao krimić ili kao triler, već isključivo kao drama, i to je veoma zanimljivo pošto nije greška stricto sensu ali sasvim sigurno smanjuje domet ovog naslova.
Naime, ORPHELINE jeste jedna kriptična psihološka melodrama o četiri žene čije su priče povezane, svaka od njih je u različitom životnom dobu, i na kraju filma možemo tumačiti da je ovo priča o četiri razlitičite osobe, ili o četiri različita životna doba jedne žene. Dakle, film ostaje otvoren za interpretaciju iako je zapravo u oba aspekta dosta jasan, i ostaje više na samom gledaocu da se opredeli kako će ga doživljavati. To rešenje da različiti glumci igraju istu osobu u različitim dobima i situacijama, svesno naglašavajući diskontinuitet i različitost nije novo, ali je retko davalo optimalne rezultate. Međutim, ovom odlukom da prepusti samom gledaocu da odluči kako će doživeti film, des Pallieres rasterećuje svoje delo.
Ono što je zaplet zapravo jeste kriminalistička priča, sa povremeno jakim iskrama erotskog naboja. I svaka od junakinja proživljava svoju malu kriminalističku priču iz domena zločina u koji bivaju umešani obični ljudi što je posebno zanimljivo jer nas vraća esenciji ovog žanra a to je istraživanje čovekove sposobnosti da počini transgresiju, pa samim tim i zločin.
Nijedan zločin u koji su junakinje umešane nije u potpunosti iznuđen, u svakom od njih postoji njihovo svesno učešće i taj deo ličnosti sklon transgresiji se iskazuje, stoga iako ovde ima napetosti, čak i one vrlo klasične, velika je šteta što ovaj film nije prepoznat i kao krimić.
ORPHELINE iako dominantno percipiran kao psihološka drama jeste zapravo mnogo više krimić od mnogih koji se prevashodno bave nekom zgodom sa kršenjem zakona i zločinom u klasičnom smislu.
Štaviše, ako ga posmatramo kao celinu u četiri sloja iste ličnosti, ORPHELINE na kraju krajeva pre svega stoji kao slojevita studija žene koja je sazrevala upravo kao neko ko će počiniti zločin. A tako se može razumeti i raslojen, kao četiri generacijske/ životne vizije te teme.
Ovde vidimo ogroman potencijal kriminalističkog žanra za istraživanje delikatnih psiholoških nijanski koje se u nekim drugim situacijama možda i ne mogu tako dobro istaći.
* * * 1/2 / * * * *
Kad god pomislite koji sve veliki autori nemaju "oskara", setite se da ga Daniel Kwan i Daniel Scheinert imaju. U svom prvom filmu, SWISS ARMY MAN ovi momci su obećavali, ali su pokazali i neke mane koje će - što se mene tiče - potopiti njihov najuspešniji film, a što se drugih tiče učiniti ga remek-delom.
Kwan i Scheinert u svom prvom filmu pokazuju sklonost da pokušavaju da se naprave pametnijim nego što jesu i onda se preigraju. Dok je drugi film sav bio sazdan od preigravanja, prvi baš i nije jer je svedeniji.
Naime, SWISS ARMY MAN izgleda kao jedan od onih edgy scenarija koji se pojave na tržištu, uđu na Black List, i nikada se ne snime jer prosto inovativna umetnička vizija pisca nije u dodiru sa realnošću onoga kakvi filmovi zbilja jesu, ali isto tako autoru donese neke "pitomije" poslove.
Kwan i Scheinert su međutim uspeli da ekranizuju svoju "radikalnu" viziju i ovo na neki način jeste veoma specifičan film. Naime, bazira se na jednoj bizarnoj premisi - čovek izgubljen u pustoši, pronalazi leš i koristeći ga kao fizičko pomagalo, naročito u pogledu gasa koji se skuplja u njemu, ali i kao psihoterapeutsku lutku umesto prijatelja, kreće na put kući gde ga čeka ljubav njegovog života.
Način odnosa sa lešom, od raznih kojima su mogli da pribegnu, jeste komičan, sa dosta groteske i gross outa, i sa jasnom namerom da se poigraju sa našim poimanjem glupog i neukusnog.
Isto tako, u vizuelnom pogledu ovo je estetizovan, dinamičan, atmosferičan i vizuelno ekspresivan film koji donosi jedan praktično cinema-ready izgled, pa na neki način i princip egzekucije.
Dakle, ovo je mešavina nedozvoljenih elemenata i najsugestivnijih i najpitkijih tehnika mejnstrima, i teško mu je zameriti da taj spoj izvodi dosta vešto, i da to na nekom nivou funkcioniše.
Međutim, onda ipak u svemu tome ispliva jedan višak ironije, jedan preokret više nego što treba, i cela stvar se obezvredi. Srećom, količina ironije i ispitivanja terena je tolika da u suštini teško da ikome to mnogo kvari utisak jer se za ovog junaka i njegovu priču gledalac vrlo teško može istinski vezati.
No, ovo je film koji svakako treba videti, mnogo pre od onog koji im je doneo "oskara" jer se ovde zbilja ispituju neke stvari, i ispod te ogromne količine ironije i šuplje pameti, ima i neke emocije.
* * * / * * * *
Pritisak urodio plodom...
https://deadline.com/2023/11/coyote-vs-acme-amazon-apple-streamer-acquisition-1235601190/#recipient_hashed=0fa06e1ac665910ecd53e66374939f4855e7f1563c849e730dda9266acd481ac&recipient_salt=c8d579f9b0c5f43bb5287a37395b2043e0b3677c9101bfab63c0dfb23e553c28&utm_medium=email&utm_source=exacttarget&utm_campaign=Deadline_BreakingNews&utm_content=477033_11-13-2023&utm_term=312205
Pa jebem mu mater, ako im film koji je producirao James Gunn i koji je dobio dobre ocene na test skrininzima nije dovoljno dobar da ide u narod onda koji kurac rade...
Quote from: Meho Krljic on 13-11-2023, 20:45:24
Pa jebem mu mater, ako im film koji je producirao James Gunn i koji je dobio dobre ocene na test skrininzima nije dovoljno dobar da ide u narod onda koji kurac rade...
Ovo za Jamesa Gunna razumem. :) Ali, prosto moraš da uzmeš u obzir da je film sam za sebe koštao 70 miliona, da treba da ulože još toliko ili dvaput toliko u marketing itd. a ne veruju da može da vrati tu investiciju. E sad, ni strimeri više baš ne gađaju parama studije da uzimaju filmove u turnaroundu. Nisu ovo vremena kad je studio film bio zlata vredan strimerima kao pre. Imaju strimeri svoje načine da prave studio-level film.
Tako da onda njima da izvuku 30 miliona klot na uloženih 70 nije loša opklada jer npr. 30 miliona bi izvukli na 60 miliona box-officea. A jebiga, aj ti dođi druže do 60 miliona box-officea sa Looney Tunes filmom... SPACE JAM 2 tokom pandemije imao 70 miliona u Americi, 163 u celom svetu a koštao 150 miliona gde bi breakeven bio (bez dinara troška za marketing) oko 300 miliona.
E sad to je bio vrhunac pandemije, išao je day and date, skor čak nije ni loš, ali se bioskop nije dovoljno oporavio od tada.
Pritom, LOONEY TUNES bez NBA zvezda, recimo BACK IN ACTION - režirao Joe Dante, po meni genijalan film - koštao onomad 80 miliona, zaradio 68 recimo.
Tako da ti uzmeš ekvivalent box officeu od 60 miliona sa tih 30 od otpisa poreza je realno dobar dil.
Sad naravno, ja kao autor nemam tu logiku, želim da vidim film i smatram da treba da izađe. Ali cifre su surove. Uostalom, James Gunn day and date njegovog SUICIDE SQUAD - na budžetu od 185 miliona, rezultat 168. To je apokaliptičan flop, opravdan/ objašnjen pandemijom ali svejedno. Ako imamo u vidu njegove akrimonične odluke oko DCEU, nisu mu akcije previsoke, rekao bih.
Turobno je to. Baš turobno.
Eva Vives napisala je i režirala moćan indie film ALL ABOUT NINA u kom je Mary Elizabeth Winstead slično filmu SMASHED ostvarila centralnu rolu oko koje se gradi ceo film.
Ovaj film bi se žanrovski mogao odrediti kao melodrama ali obiluje smislom za humor, jednim delom jer ga u postupku Eva Vives prosto ima, ali pre svega zato što je junakinja stand up komičarka i voli da se zeza na sceni i van nje. Međutim, ovde je humor profesija junaka, a kako ćemo kasnije u priči videti i odbrambeni mehanizam kojim se bori sa veoma ozbiljnom traumom i problemima.
U tom pogledu, ALL ABOUT NINA je veseo i energičan film, s tim što najveći deo veselja i energije proizlazi iz ponašanja junakinje ali zapravo ne i iz onoga što je radnja. Ovo je vrlo ozbiljan i rekao bih "tragičan" film o duhovitim i veselim ljudima.
Slično svojim junacima, ALL ABOUT NINA krije suočavanje sa traumom iza humora i to je jako zanimljivo rešenje. Teško je ne biti veoma galvanizovan i veseo gledalac ovog filma, ali na kraju kad se pomisli o viđenom, malo šta je zapravo veselo tu.
Film je dakle studija karaktera i u sam izraz prenosi ono što je suština tog karaktera, dakle ne samo da ovde imamo naslovnu junakinju već je ona u svakom smislu suština ovog filma.
Mary Elizabeth Winstead je impresivna u glavnoj ulozi. Common je pozvan da joj parira i uprkos dosta dobro zamišljenoj podeli, povremeno se oseća disbalans između dva nivoa igre, i to ne zato što Common ne ume da se snađe na ekranu već upravo zbog pokušaja da se izbaci na njen nivo, a to mu ne ide lako. Ipak, hemija među junacima uspeva da se ispostavi.
Naravno, tu uvek možemo da govorimo o paradoksu Angele Winkler i KATHARINE BLUM, dakle, da li je glumica nadrasla film koji nije dorastao izgrađenom liku ili ga je lik prosto demolirao. Međutim, ovde se to srećom ne dešava na nekom drastičnom nivou.
No, činjenica je da u raznim žanrovima, Mary Elizabeth Winstead ima takve nastupe u kojima nosi i nadrasta filmove, setimo se recimo Netflix akcijaša KATE. U svakom slučaju, veliko je zadovoljstvo biti savremenik jedne glumice u tako vrhunskoj formi.
* * * / * * * *
Thomas Cailley snimio je film LE REGNE ANIMAL vrativši se formatu koji odavno nismo imali u evropskom, naročito ne francuskom filmu - ambiciozan žanrovski high concept film koji u sebi kombinuje elemente melodrame o odrastanju, fantastike i body horrora i rezultira nečim veoma ozbiljnim i zanimljivim.
Thomas Cailley nije Bong i LE REGNE ANIMAL nije HOST, ali na neki način možemo reći da je ovo film sličnih ambicija.
Smešten u svet u kom su ljudi počeli da mutiraju u pojedine životinjske vrste i samim tim postaju nesposobni za život u zajednici, film prati oca i sina koji se sele van grada da bi živeli blizu sanatorijuma/ logora/ zoo vrta u kom žive ljudi posle transformacije - jer će tamo biti smeštena supruga/ majka. Kada tamo stignu, dešava se nekoliko prelomnih događaja - prvo transport u kom je majka prevožena doživljava nesreću i ona beži u šumu a zatim i sin kreće sa transformacijom u vuka.
Verujem da će holivudski rimejk pročistiti malo stvari u ovom filmu jer Cailley ne propušta priliku da to postane film o mnogim stvarima. Ali, LE REGNE ANIMAL uprkos izvesnoj raskomoćenosti u svoja dva sata ipak ostaje dovoljno tenzičan i bez digresija koje bi ga formalno razorile.
Cailleyeva inscenacija je vešta. Ne donosi ništa novo ali pokazuje da je dosta dobro savladao lekcije raznih američkih prehodnika ali i ponekog iz Azije. Maska je izvanredno izvedena i stvorenja na prelazu iz ljudskog u životinjski oblik imaju jako sugestivan izgled i bude emociju mnogo veću od puke groteske.
Paul Kirchner je u suštini glavni junak - on igra dečaka koji je u centru priče iako Romain Duris koji igra oca ima top-billing i taj dečko je zaista senzacionalan.
LE REGNE ANIMAL ne treba propustiti na Festivalu autorskog filma koji predstoji, pošto je kao i sa svakim evropskim filmom, dolazak u bioskope obično neizvestan.
* * * / * * * *
https://deadline.com/2023/11/coyote-vs-acme-early-screening-reaction-lord-miller-paul-scheer-1235612560/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hrvatski teoretičar umetnosti Matko Meštrović zastupao je ideju funkcionalnog spomenika kao objekta koji bi imao spomeničku ulogu ali i funkcionalnost u životu zajednice. Gareth Edwards u filmu THE CREATOR napravio je upravo to - funkcionalni spomenik Jamesu Cameronu koji istovremeno ima spomeničku ulogu ali je istovremeno i film koji služi da bi publika imala šta da gleda.
THE CREATOR je proizveo Fox ali ga je nasledio Disney kao uostalom i sam AVATAR, tako da je Gareth Edwards završio u Cameronovom domu i kao da mu je to dalo carde blanche da se osloni na opus velikog majstora.
Vizuelni žargon, postavka priče, elementi zapleta, sve to je na Cameronovoj liniji sa samo jednim pitanjem - da li uzima ono što je radio Cameron ili ono što je od Camerona rimejkovao Blomkamp. Svemu tome daje svoj pečat, ali u suštini nema mnogo kod Edwardsa što ne vuče korene iz Camerona.
Ono što je u ovom filmu najedwardsovskije jeste zapravo dramaturgija filma putovanja kroz egzotičnu Aziju, kao u njegovom prvom filmu, ranom remek delu MONSTERS, ostalo dolazi iz Cameronovog šinjela - fizički invalidan junak unapređen mehaničkim pomagalima koji dolazi iz radničke klase ali je mobilisan od strane vojske i duboke države da uzme ulogu u tajnoj misiji strateškog značaja, njegov susret sa neprijateljem kog gleda kao nešto subhumano da bi na kraju ne samo shvatio ideju transhumanizma već i prešao na njihovu stranu i prelomio rat na štetu zapadnog establišmenta i SAD. Susret čoveka sa surogat-potomkom koji to i jeste i nije, odnosno možda nije biološki ali transhumano mora biti. Sve su to Cameronovi motivi najpre iz AVATARa sa kojim THE CREATOR ima ogromne sličnosti, i u odnosu na koji može biti tumačen bukvalni kao rimejk.
I u tom pogledu, THE CREATOR poprima obrise ozbiljnog spomenika - naime, rimejkujući AVATAR, film poznat po rudimentarnoj priči pokazuje koliko je to višeslojno delo koje nudi brojna čitanja.
Od Camerona preuzima i punu uverljivost tog naučnofantastičnog sveta u kom imamo utisak da se u njemu živelo, da se on već pomalo ofucao i potrošio, i gde je najviša tehnologija postala ne samo svakodnevica već i način na koji subalterne zajednice pokušavaju da izbore svoje mesto u svetu.
Ovde je AI ekvivalent današnjem nuklearnom oružju. AI u rukama dalekoistočnih naroda je fobija zapadnih sila i SAD ih progone zbog toga. S druge strane, Amerikanci misle da su svi kao oni i ne razumeju da je na Istoku, AI spregnut sa duhovnošću, tako da i dete-robot s velikim AI moćima kada kontroliše aparate pravi gest molitve.
Film je izuzetno ekspresivno slikan. Greig Fraser potpisuje novu majstoriju u saradnji sa Orenom Sofferom. Edwards je pohvaljen kako je ovakav spektakl snimio za "samo" 80 miliona dolara što je naravno mala cifra samo u današnjim dekadentnim uslovima, ali da, film zaista izgleda jako ozbiljno, vrhunski izrađeno, sa sjajnim rešenjima gde se puni utisak brojnih specijalnih efekata gradi tako što ih redielj smešta u drugi plan.
Jedini istinski problem filma osim toga što bi neko možda loše reagovao na reference spram Camerona, jeste zapravo pripovedanje u par deonica koje je za moj ukus moglo biti ne toliko efikasnije koliko veštije, ali to su zaista one mane koje čine dobar film.
Dok se na akademskom nivou ovde mogu izricati zamerke, ono što je specifičnost ovog dela jeste uživanje, a ono je u mom slučaju bilo zaista enormno.
* * * 1/2 / * * * *
SHE CAME TO ME Rebecce Miller je film u kom igraju Marisa Tomei i Anne Hathaway. Znači, trebalo je baš ozbiljno unerediti motku da mi se ne dopadne.
Rebecca Miller je međutim dorasla zadatku. Snimila je film koji ima dovoljno uslova za realizaciju i dobrih glumaca u kadru da nikada nije neprijatan za gledanje, i dovoljno tu ima neke konsekventnosti da se ne može nazvati nebulozom, no odavno nisam gledao besmislenije ostvarenje od ovoga. Ovako nešto isprazno, besmisleno, žanrovski i idejno nejasno, odavno nisam video u izvedbi ljudi sa tako jakom reputacijom.
Činjenica da je ovaj film prikazan u Berlinu samo pokazuje koliko je glad festivala za zvezdama velika jer realno ovo pas s maslom ne bi pojeo. Film je toliko uzaludan da je kritiku zbunio. Niko ga nije u potpunosti pljunuo ali ga je malo ko pohvalio.
Svaka čast onome ko je uopšte dokučio šta su autori uopšte želeli da postignu u ovom filmu. Iskreno, ja baš i nisam.
Luna Gualano režirala je film LA GUERRA DEL TIBURTINO III, italijansku SF komediju o nekoj backdoor maloj invaziji vanzemaljaca sa velikim ambicijama, i po svojim premisama, ali nažalost ne ni po humoru ni veštini, a naročito ne po nivou glume, podsetila me je na seriju BRAINDEAD koju sam tek nedavno gledao.
Dakle, vanzemaljci rade po body snatchers postupku, ljigava su bića koja ulaze u ljude kroz nos i menjaju im ponašanje, a cilj im je da kroz agitovanje ljudi oko raznih problema izazovu nered i pokore zemlju.
Kako su se pojavili u Tiburtinu III kreću sa lokalnim problemima.
Dakle, deluje da je BRAINDEAD koji se bavi komedijom na temu vanzemaljaca koji radikalizuju čovečanstvo da bi ga iscrpili u političkoj borbi i pokorili bio veoma bitna referenca za ovo. No, Luna Gualano prosto nije dovoljno vešta i njena ekipa nije dovoljno talentovana da izvuče takav domet.
Ovde se dešava sve ono što treba, imamo čak i specijalne efekte sa tim ljigavim bićima, ali ničemu nije nađena prava mera i svrha. Nije dovoljno smešno, nije nimalo napeto, a priča uprkos tome što je vrlo svedena u svakom pogledu, opet uspeva da bude digresivna.
Pa ipak, ovo je jedan od onih slabih filmova koji ipak ostavlja utisak da vam je milo što ste ga pogledali, verovatno najpre zahvaljujući samom žanru koji vrti gde talenat neće.
* * / * * * *
Nolwenn Lemesle režirala je Adele Exarchopoulos u prvoj značajnoj ulozi pre proboja sa Kechicheom u Kanu. Reč je o filmu DES MORCEAUX DE MOI, priči o odrastanju jedne devojke iz unutrašnjosti koja živi u komplikovanim uslovima - majka joj boluje od MS, otac je tu ali ne može dovoljno da pomogne a sestra je napustila kuću godinama ranije i odjednom se vraća, trudna.
Svi ovi izazovi u kući dešavaju uporedo sa sazrevanjem same junakinje koja voli da kamerom beleži svoju svakodnevicu.
Za film koji pretenduje na spontanost i neke verite detalje, Nolwenn Lemesle se zaista oslanja na čitav niz konvencija, povrh ove o junakinji koja voli da snima svoj život, međutim film funkcioniše i nikada se ne pretvara možda u nešto čudesno i autentično čemu je verovatno stremio ali se ni ne raspada po šavovima otkrivajući svoju mehaniku.
Otud, za DES MORCEAUX DE MOI možemo reći da je po mnogo čemu generic film o odrastanju i socijalna melodrama ali da je sve to uradio sa punim ubeđenjem i prevazišao je dosta očigledan kroj po kome je oblikovan. Tu velike zasluge ima Adele Exarchopoulos za koju je već neposredno pre Kechicheovog filma, recimo po ovom ostvarenju jasno da je karijera pred njom. Ona uspeva da u svojoj harizmatičnoj roli objedini sve elemente koje Lemesle želi da dotakne. S druge strane, sama Lemesle ima osećaj za ritam i za meru. Film je zahvaljujući tome dinamičan i svestan svojih kapaciteta pa ni nivou scena ni na nivou celine ne očekuje previše od gledalaca već traje baš onoliko koliko i pruža.
* * * / * * * *
Lowell Sherman je 1933. snimio pre-code film SHE DONE HIM WRONG po pozorišnom hitu Mae West u kom je ona zaigrala glavnu ulogu sa Cary Grantom.
Nažalost, ovaj značajan film, makar po mestu u kvizovima jer je najkraći kandidat za Najbolji film u istoriji "oskara", nije uspeo da očuva tu svežinu devedeset godina kasnije.
Naprosto, ovaj film nema fizionomiju dovoljno razvijene dramske strukture i to je početak i kraj njegovih problema. I pored nekih jasnih žanrovskih odrednica i sinopsisa koji možemo da pročitamo u literaturi, to se iz samog materijala, iz gledanja samog filma jako teško može shvatiti.
U tom pogledu, SHE DONE HIM WRONG treba ipak da ostane u svom vremenu jer naprosto nije ilustrativan ni za šta, pa ni za to kako su Pre-Code filmovi inače izgledali.
Federico Actis i Romina Tamburello snimili su upečatljiv film VERA Y EL PLACER DE LOS OTROS, argentinsku priču koja umnogome zaobilazi žanrovsku definiciju jer uspešno kombinuje melodramu, komediju i erotsku ljubavnu priču u jednoj celini koja se u suštini bavi odrastanjem.
Glavna junakinja je devojka koja iznajmljuje svojim vršnjacima jedan od stanova za čije je rentanje zadužena njena majka. Njeno organizovanje njihovih ljubavnih susreta vremenom dovodi do seksualnog buđenja i radoznalosti i pitanje je trenutka kada će se i ona uključiti u živote svojih klijenata.
Luciana Grasso u glavnoj ulozi je čarobna. Kanališe energiju mlade Vicky Luengo u spoju topline i enigmatičnosti kojim ovaj glavni lik približava publici. Uspeva da uživanje svoje junakinje podeli sa publikom i da tu perverziju učini ne samo bliskom gledaocima već i da ih uključi u to. Naročito je efektna činjenica da ona nije seks simbol u klasičnom smislu, nema fizionomiju tipične glumice kakvu srećemo u ovoj vrsti zapleta što svemu daje jedan potpuno drugačiji predznak.
Actis i Tamburello vrlo jasno i efikasno vode priču, sa finom dozom estetizacije i funkcionalno iskorišćenim aspektima produkcionog dizajna, naročito scenografije i kostima koji zapravo i jesu osnovni deo priče o mestima za tajne susrete i raznim formama "pretvaranja" kojima se bave junaci ovog filma.
VERA Y EL PLACER DE LOS OTROS je nepretenciozan, precizan film, sa izvrsnom glumačkom podelom i veštim rediteljskim vođenjem koji zaslužuje veliku pažnju, i nadam se da će je dobiti.
* * * 1/2 / * * * *
OURA EL JBEL Mohameda Ben Attie je prilično besmislen pokušaj da se napravi nekakav lirski metafizički film o čoveku koji je prezupčio u okolnostima moderne civilizacije, doduše u Tunisu, napravio incident na poslu, završio u zatvoru a onda po izlasku na slobodu otima sina i vodi ga u planinu da mu nešto pokaže. I da, izgleda da može da leti.
Mislim, to su onako sve manje-više neke stvari iz domena studentskog filma, izvedene relativno osrednje, iako je film snimao francuski direktor fotografije i moram priznati sve to mi nije baš držalo pažnju. Film doduše nije moguće gledati dijagonalno ali da jeste, verujem da se ovde ne bi puno propustilo.
Felipe Carmona snimio je film PENAL CORDILLERA, zanimljiv film o grupi čileanskih generala zatvorenih u planinskoj vili, u nekoj vrsti luksuznog zatvora za mučitelje iz vremena Pinochetove diktature. Takav objekat je zapravo i postojao svojevremeno i oni su u njemu boravili sve dok jedan televizijski intervju nije privukao pažnju na njih i doveo do toga da im se beneficije ukinu i film se zapravo bazira na toj zgodi, ali se onda i širi u raznim smerovima od kojih su neki ispravni a neki baš i ne.
S jedne strane, blaziranost i dekadencija generala koji smatraju da im pripada apsolutno sve je jako dobro prikazana. Njihovo ponašanje u kom su oni u najgorem slučaju nepravedno zatočeni a u najboljem, prosto dovedeni na isto mesto kao veliki umovi i gospoda je vrlo zanimljivo i stvara finu grotesknu atmosferu.
Međutim, film onda iz te groteske odlazi i u neke meni nejasne sporedne epizode, neke digresije koje nisam baš do kraja shvatio a koje se tiču najpre serijskog ubice aktivnog u okolini njihovog zatvora i sl.
U svakom slučaju, malo kontrolisaniji obim priče i eliminisanje digresija mnogo bi pomogli ovom dobro zamišljenom i inače solidno realizovanom filmu.
Kao da mu ono što je već imao nije bilo dovoljno, Carmona je onda započeo i nešto više a bez preke potrebe.
* * / * * * *
Carolina Markowitz režirala je brazilski film PEDAGIO, zanimljivu brazilsku melodramu sa elementima socijalne kritike i krimića koja na kraju uspeva da uspešno preplete dve naizgled nepovezane linije priče.
Jednu čini priča o ženi zaposlenoj na naplatnoj rampi i njenom sinu koji je queer i ona ne zna šta da radi sa njim, i želi da ga pošalje na "lečenje", a uporedo je u vezi sa jednim sitnim kriminalcem i da bi skupila novac odlučuje da mu pomogne u njegovoj kombinaciji.
PEDAGIO je film u kome junaci prolaze mahom kroz neprijatne situacije i žive u krajnje depresivnim okolnostima, međutim i dalje su puni energije i film uspeva da ima jednu vitalnu dimenziju uprkos tome što je sve u osnovi pesimistično.
Carolina Markowitz je sve ovo u pogledu inscenacije, ritma i estetizcije veoma dobro spakovala.
Naplatna rampa je sjajna lokacija i ona maltene dobija status lika sama za sebe. Imajući sve to u vidu, PEDAGIO je film zasnovan da dobrim odlukama, od kojih su neke možda i slučajno nadrasle svoju osnovnu funkciju.
* * * / * * * *
Neil Burger je jedan od reditelja koje cenim. Ima eklektičan opus u tom nekom B+ i A- miljeu i uprkos tome što se pojavljivao u raznim korelacijama, naročito sa Nolanom gde maltene ima tri slična filma s njim, čini mi se da je izgradio veoma zanimljiv i kredibilan opus, i to u raznim žanrovima, sa raznim pristupima.
THE MARSH KING'S DAUGHTER je nažalost slab film iako je verovatno profilisan da bude "A minus" ostvarenje jer glavne uloge igraju Daisy Ridley i Ben Mendelsohn. Ona igra odraslu ženu koja danas ima svoju porodicu ali je kao dete sa majkom bila oteta i držana u močvari. On igra psihopatu koji je možda njen otac kog je volela ali danas je opasnost i upravo je pobegao iz zatvora.
Možda bi neko očekivao da bi ovo mogao biti CAPE FEAR ili nešto slično, ali u suštini ovde nema zaista ničega vrednog. Čak ni direktor fotografije Alwin Kuchler nije uspeo da pruži nešto naročito iako je reč o potvrđenom majstoru.
Neil Burger je dosta puta u svojoj karijeri uspevao da istrošene pripovedačke matrice učini svežim. Ovde u tome nije uspeo. Ne samo da publika ima znanje kako se unapred sve odvija već nažalost izgleda kao da ga imaju i likovi, ako ne likovi a ono glumci koji ih bez mnogo ubeđenja igraju.
Na kraju, ovo ostaje jedan krajnje tanak, apsolutno predvidiv film ispod nivoa svih koji su bili umešani.
* 1/2 / * * * *
INFINITE je pravljen kao potencijalni bioskopski hit a onda ga je Paramount, studio koji je verovatno najveći majstor turnarounda i tax writeoffa pustio na svom streaming servisu Paramount Plus.
Bila je korona, filmovi koje je Paramount čuvao za bioskope kao što je TOP GUN MAVERICK ispostavili su se kao dobar poslovni potez ali je svaki mesec odlaganja enormno koštao i takva odluka je zapravo imala poslovni smisao.
Ipak, do te odluke ne bi došlo da je film bio dobar.
Međutim, nije.
Iako je bolji film od UNCHARTED, sličnog Wahlbergovog vehiclea iz tog perioda koji je ušao u bioskope i tamo napravio nekakav rezultat, INFINITE je zapravo uprkos sudbini na streamingu ozbiljan primer onoga što ne valja u studio filmmakingu.
U filmu su akcione scene prilično dobre. Antoine Fuqua za kog sam u REPLACEMENT KILLERSu mislio da će biti bog akcije pa se ispostavilo kasnije da nije, ovde se pokazao dosta solidno. I akcioni set-pieceovi su razrađeni i dobro osmišljeni. Osmišljeno je i to o čemu se radi u filmu. Jedino što nije urađeno jeste da se to što su smislili o čemu se radi prenese u neku narativnu celinu i formuliše u priču, nego je ostalo na nivou prepričavanja toga o čemu se radi. I onda film odaje utisak permanentne ekspozicije sa ponekom scenom akcije.
Sam koncept nije ništa novo, ima tu polovnih delova iz raznih franšiza, od HIGHLANDERa, pa nadalje, ali sve to nije moralo biti loše da je Ian Shorr to nekako pretvorio u dramski tekst. Međutim, nije.
Stoga, INFINITE ostaje jedna velika ekspozicija, jedno prepričavanje o čemu se u filmu radi sa jednom ozbiljnom masom solidne akcije. Šteta. Te scene između akcionih tački ga jako degradiraju. Da je ikakva smislena drama tu izgrađena, film bi bio neuporedivo bolji, čak i sa manjim high conceptom od ovog koji kao juri.
* * / * * * *
Onaj postoskarovski period od desetak godina učinio je da pomalo zaboravimo koliko je Jonathan Demme jeben reditelj. Krenuo je sa samog dna Cormanove delatnosti, ispod onog nivoa sa kog su kretali Coppola ili Scorsese, da bi onda posle zanimljivog i energičnog opusa, zaokružio sve svojim najvažnijim filmom SILENCE OF THE LAMBS. Posle njega sledi tih desetak godina kad je bio pod presijom da snima nešto "važno" i po tome ga ljudi najpre pamte.
A to je nepravedno jer je Demme stvarno prošao jednu novoholivudsku putanju a i pre te "prestige" faze a i posle nje je snimao vrlo zanimljive stvari. Uostalom, ni u tom "oskarovskom" periodu ne treba zanematiri činjenicu da je SILENCE OF THE LAMBS klasik koji je izmenio Holivud kao i da je PHILADELPHIA važan film svog vremena.
Elem, 2002. Demme se i zvanično oslobodio oskarovskih bukagija i snimio THE TRUTH ABOUT CHARLIE, bukvalno lepršav "pariski" triler u kom rimejkuje Donenov CHARADE i moram reći znatno ga prevazilazi.
E sad, ja generalno nisam među onima koji misle da je CHARADE neponovljivi klasik, iako mislim da je jako dobar i važan film. Međutim, nisam od onih koji misle da je blasfemija rimejkovati CHARADE kao što ne mislim da tu i ima per se šta da se rimejkuje. Demme je ovde pošao težim putem i izložio se pritisku kritike bez prekog razloga jer je i sam CHARADE bio jedna hičkokovska egzibicija bez nekog supstancijalnog zapleta.
Demme uzima tu ideju žene koja se upliće u misteriju i poteru u Parizu i istovremeno pravi jedan lepršav, dinamičan triler ali i omaž Novom talasu. I sve to sa veštinom prekaljenog američkog reditelja koji je savladao sve od Cormana do visokog mejnstrima. Ovde je imao budžet, ali Demme i Tak Fujimoto biraju jedan grungy stil možda najbliži ranom Godardu, usput izvlačeći najbolju rolu u karijeru Thandiwe Newton koja nas ovde podseća na vreme kada nije bila totalna smaračica.
Tu je i Mark Wahlberg u ulozi Cary Granta i Tim Robbins kao Walter Matthau, iako njih dvojica naravno nisu današnja korelacija ovih ikona, dočim Thandie jeste u izvesnom smislu naslednica Audrey Hepburn.
Sa kameo rolama ikona Novog talasa kao što su Anna Karina ili Charles Aznavour, sa odličnim epizodnim nastupima faca kao što je Ted Levine, sa Parizom koji je junak za sebe, sa Pierre Morelom kao švenkerom tada već vremešnom Fujimotu jer je bilo potrebno imati mladalačku energiju, Demme je snimio film pun energije, smisla za humor, spontan a opet bez ikakve sumnje savršeno planiran.
Tih godina kod nas je pokušano nešto slično u JUGU JUGOISTOKU Milutina Petrovića. Kakav Demme takav i pokušaj.
* * * / * *.* *
https://www.imdb.com/title/tt0270707/ (https://www.imdb.com/title/tt0270707/)
Kako je onda moguće da je to film koji ima ocenu 4.7 na IMDB-u i metascore 55 što znači da se ni kritičarima baš nije dojmio. Baš su ga napljuvali u poređenju sa Šaradom.
Pa dobro ali kad uđeš na Metacritic vidiš isto tako da ima dosta jako visokih ocena kod bitnih kritičara...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Posle dužeg vremena, živa reč, živa slika...
https://m.youtube.com/watch?v=yYM43OR_IVw&si=WwBd0Gek1fepAFl3&fbclid=IwAR3O1Hp4lJ8Oyy-LWA4AtDdSqSHmReTgX3MekJYmsNawuzftM_vjAH6GIAw_aem_AWScOjHoQk2NpaaffzmghALKMQznuhdyaxLzhBgxyoCfH9SgIIvchz4zWOeDpKiPQzY
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ridley Scott je imao potentnu priču i izvanredan budžet da u filmu ALL THE MONEY IN THE WORLD ispriča bizarnu zgodu iz života Johna Paula Gettyja kada mu je otet unuk a on nije hteo da plati otkup, već je poslao svog specijalistu za bezbednost da sa bivšom snajom pokuša da ga nekako oslobodi, "za male pare".
Ovo je mogao biti triler, mogla je biti psihološka studija o neobičnoj filozofiji najbogatijeg čoveka na svetu, mogla je da bude priča o majci koja ne odustaje u borbi da spase sina, ali na kraju je - slično filmu AMERICAN GANGSTER - od svega toga pomalo i ništa zapravo.
Priča i glumačka podela su land grab, teško je ne gledati ovaj film sa izvesnom dozom pažnje, ali imajući u vidu snagu priče i okupljenu ekipu, ne samo da ima scena koje su ispod nivoa i to pre svega dramski, već na neki način i pomenuta pažnja vrlo često padne i odluta.
Velika je šteta što scenarista David Scarpa nije bolje intelektualno utemeljio ovu priču i što je Ridley Scott nije pripovedački fokusirao. Čak i ovoj formi, ALL THE MONEY IN THE WORLD nagoveštava dobar film koji se nije desio.
* * / * * * *
Katia Lewkowicz snimila je veoma zanimljivu francusku varijaciju na BRIDGET JONES čija je glavna junakinja debela mlada žena arapskog porekla koja ide iz ljubavnog brodoloma u ljubavni brodolom i shvata da mora nekako da se oslobodi i pobedi svoje strahove, a to pokušava da uradi kroz okretanje pole dancingu.
Međutim, ovo nikada ne postane COOL RUNNINGS o pole dancingu ili KUNG FU PANDA, dakle razrešenje nije u tome da ona sad zaista postane vrhunska igračica na šipci nego da se kroz to oslobodi svojih inhibicija.
Film ne donosi ništa novo, ali to staro na šta se oslanja radi vrlo dobro i što je najvažnije nepretenciozno i jednostavno. FORTE jeste u osnovi komedija ali se bazira na karakterima i tu odstupa od tipičnog postupka koji gaje Francuzi ka nečemu čemu su skloniji Britanci.
* * * / * * * *
TETE DE TURC Pascala Elbea pokušaj je da se napravi socijalno angažovana melodrama o nekoliko ljudi povezanih kroz jednu nesreću koja se odigrala u jednom arapskom getu u Francuskoj.
Mustra na koju se oslanja Pascal Elbe je jasna ali nažalost njegov rediteljski postupak a naročito osećaj za ritam nisu na adekvatnom nivou. Film je stoga dinamičan ali zbrzan, bez adekvatnih smirenja i sa jednoličnim ređanjem događaja.
Ni sama dešavanja nisu superzanimljiva ruku na srce, pa bi film i da ima bolju fizionomiju bio krajnje beznačajan. Izuzev nekih zanimljivih glumaca u podeli, TETE DE TURC nema puno stvari po kojima danas može privući pažnju.
* 1/2 / * * * *
John Cena i dalje uspeva da ređa dosta zanimljive vehicle na nivou ideje, i onda kada to ne rezultira dobrim filmom a FREELANCE je jedan od njih.
Pierre Morel koji posle TAKENa ne uspeva da se vrati na taj nivo, snimio je ovu Amazonovu akcionu komediju sa zanimljivom premisom na jedan prosto nedovoljno dobar način, i to je šteta, pošto su i John Cena i Alison Brie doneli dosta dobro raspoloženje i predanost materijalu.
Film ima premisu iz koje može da se izrodi i akcioni fim i komedija. Međutim, kada treba da se izrodi akciona komedija očigledno treba ipak neka posebna doza alhemije koju Morel prosto nema. Ovaj film nije duhovit, nije smešan, i jedino što ga drži u životu upravo jeste akciona mustra koja pokreće stvari.
A opet u tom akcionom domenu, film nije dovoljno ozbiljno urađen. Da, ima akcionih scena, neke su čak i solidne, mada nijedna više od toga, ali prosto oseća se da Morel ne ide do kraja je ovo i nije straight akcijaš već jedan hibrid.
Akciona komedija je oduvek bila osetljiv žanr koji zahteva rad majstora baš zbog toga da bi se pronašao balans između humora i akcije i kako bi se očuvao ton filma. Ovde tog problema gotovo da nema jer komedije zapravo gotovo da nema.
Međutim, priča o military contractoru koji odlazi da obezbeđuje novinarku tokom intervjua sa latinoameričkim diktatorom da bi ih na licu mesta zatekao puč i usput se otkrilo da je stav diktatora samo poza i da je on u stvari čovek koji čuva svoju zemlju od multinacionalnih korporacija, nudi zaista razne zanimljivosti. Ali ono što dobijamo na kraju je to što sam prepričao i ništa više od toga.
Cena je dobar i on je prosto već kao pojava film sam po sebi, i uspeva da sam za sebe bude pomalo i smešan. Alison Brie je solidna ali nema materijala. I njih dvoje ipak ne mogu sami od sebe da naprave to to treba. Međutim, ono što uspevaju je da sve vreme drže dobru volju kod gledalaca, a ni to nije malo.
* * / * * * *
David Winderfeld napisao je roman po kom je snimljen film LES ENFANTS DE TIMPELBACH i Nicolas Bary u njemu našao osnov za jednu visokoestetizovanu holivudsku bajku o deci iz steampunkinčne ali ne i steampunk prošlosti koja zbog svojih nevaljalstava bivaju kažnjena time što će svi napustiti njihov naslovni gradić.
Prepuštena sama sebi, deca regulišu svoj život, kako u pogledu snalaženja za opstanak tako i u pogledu prevaspitavanja onih najbezobraznijih među njima.
Nicolas Bary zaista postiže mnogo u pogledu dizajna i izgleda filma, u koji moram ubrojati i način kako je odabrao i decu i odrasle glumce. Ja sam jedan od onih koji vide film pre svega i iznad svega kao vizuelnu formu pa je meni akcenat na vizuelnosti ne samo o opštem dizajnu već i u izboru glumaca vrlo značajan, no verujem da se i oni koji ne dele to viđenje mogu složiti da je gluma svih učesnika a naročito dece jako dobra. Jednu od ključnih uloga starije dece igra tada još uvek mala Adele Exarchopoulos.
LES ENFANTS DE TIMPELBACH je vrsta ambicioznog francuskog dečjeg filma kakav ne predstavlja retkost. Dečji film je zapravo jedini žanr u kom je evropski film i spreman na ovako ambiciozne stilizacije. Međutim, ovo je redak primer takvog interesovanja koje je i uspeo film.
* * * / * * * *
Ako izuzmemo ono što je očigledna ideja ovog filma, veoma je zanimljivo da je novi film koji je proizveo Daily Wire ponovo u žanrovskom pogledu jedna od onih deficitarnih roba - goofy sportska komedija kakve je u vreme naslova poput SEMI-PRO za New Line radio Will Ferrell. Takvih filmova danas nema onoliko kao pre, a Daily Wire to inače jako dobro prepoznaje i pokušava da nastupi baš u tim formama.
S druge strane, naravno, ovo je potpuno programski jasan rad. LADY BALLERS je komedija čiji je cilj da kritikuje fenomen transseksualnosti u sportu gde u pojedinim američkim koledž konkurencijama biološki muškarci počinju da dominiraju u ženskim sportovima jer su prosto fizički superiorniji. Ideja muškarca koji ulazi u ženski sport nije nova u svetu američke sportske komedije, setimo se filma JUWANNA MANN gde imamo sličan zaplet, muški košarkaš se doduše zbog ljubavi ubacuje u žensku ekipu.
Ovde je politička komedija naravno osnovna stvar, a ideja je da se kritikuje ulazak trans sportista u žensku konkurenciju, ali i generalno Woke kultura i sve druge stvari koje ekipa sa Daily Wire vidi kao sporne.
Film je režirao Jeremy Boreing, promoćurni bogataš i suvlasnik Daily Wire koji je ušao u svet biznisa preko zabave gde je radio kao producent ali i kao reditelj. On igra i glavnu ulogu i vrlo svesno odmiče film od neke tipične "filmske estetike" prema skeč-komediji, počev od toga što on igra glavnu ulogu. Verovatno je ideja da se ovaj film kao neki "specijal" ipak izdvoji od DW produkcije koja zapravo ima poprilično filmske ambicije i gde ideologija igra sporednu ulogu. Njihove ambicije na tom polju su velike, dočim je opet pa prostor politički angažovane komedije takođe veoma zasićeno, od samih alt-right simpatizera u bazi do samih medija koji ulažu u to.
Međutim, LADY BALLERS na kraju ipak jeste mnogo više film nego što su i sami producenti očekivali. Da, ovo jeste vrlo jednostavna, angažovana parodija jednog aktuelnog društvenog fenomena sa dosta elemenata estetike televizijskog i YT skeča, ali ovo nije ni blizu skeč kolekcija kakve je nekad recimo snimao Landis. Ovo je film koji ima priču, i koji - koliko god to neverovatno zvučalo ima centralnu ulogu Jeremy Boeringa koja celu stvar drži na okupu.
Ako imamo u vidu da Boreing zapravo nije ni reditelj u klasičnom smislu, prosto njegov osnovni posao je nešto drugo i režija mu je sporedna stvar, a da naročito nije glumac - on se odlično snašao u glavnoj ulozi trenera koji smišlja ideju da momcima iz svog srednjoškolskog tima ode na nekakve Global Games što je aluzija na Olimpijadu.
Johnny Knoxville je postigao neke ozbiljne vrhunce u tom smeru kroz film RINGER i LADY BALLERS ih ne dostiže jer se zapravo ne bavi na taj način karakterima i ne bavi se tom vrstom fizičke komedije. Ovde je košarka realizovana krajnje rudimentarno jer film i nije o tome. Imamo samo prvu petorku nekadašnjih high school šampiona koji se prave da su žene, nema celog rostera, a na terenu se dešavaju samo gegovi u kojima se pokazuje apsurdnost cele trans postavke.
Film je koncipiran kao aktuelni specijal ali ono što ja vidim jeste zapravo poprilično temporalno izmešten rad u kom se autori ne bave partikularno košarkom, a glavne poruke su zapravo vezane za teme varanja u sportu i životu i kako svako može naći svoje mesto i bez trenutnog Woke ludila i onoga što autori ovog filma percipiraju kao diktaturu te Cancel kulture i svega što ide uz nju.
Dakle, da, film je kritičan na prvu loptu ali srećom po film, to mu nije osnovno gradivo i neki moralni okvir u kom se dešava je zapravo dosta konvencionalniji. Otud, mislim da je ovaj film krenuo kao specijal o aktuelnostima a može ostati da živi kao još jedna goofy sportska komedija koju će gledati ljudi bez predrasuda odnosno pre svega ljudi van SAD, gde ovaj film može da se prikazuje manje-više bez teškoća.
Štaviše, počev od JUWANNE MANN u američkoj komediji se ideja muškog košarkaša savremene ere ubačenog među žene već tematizovala a sama tema pola u sportu je prisutna već čitav vek. Imamo već na berlinskoj Olimpijadi kontroverznog takmičara koji je bio intersex a nastupao kao žena (i o njemu takođe postoji film).
Otud LADY BALLERS želi da bude aktuelan ali zaptavo bi na duže staze mogao opstati baš kao klasičan primer goofy sportske komedije. Meni je recimo bitno slabiji od RINGERa ali bolji od SEMI-PRO, od kog sam doduše mnogo i očekivao.
Videćemo kakva će biti recepcija ovog filma i da li će se moja očekivanja ispuniti.
* * / * * * *
John Hamburg je relativno značajan autor savremene američke komedije, sa učešćem u naslovima kao što su MEET THE PARENTS, ALONG CAME POLLY i saradnjama sa najvećim zvezdama američke komedije raznih generacija.
ME TIME je njegova komedija za Netflix koju headlineuju Kevin Hart i Mark Wahlberg.
Kada u filmu imamo dve takve zvezde, jasno je da film ne može biti skroz bezveze, a Hamburg je takođe čovek koji zaslužuju respekt. ME TIME doduše kao da pokušava da ispuni ovaj izazov kako sa takvom podelom i rediteljem napraviti skroz bezveze film i umalo uspeva.
Međutim, film je ipak zahvaljujući glumcima živ klan-nedoklan jer ipak gde god se pojavi Wahlberg krene da se dešava neka kinematografija, koliko god mediokritetska da je. Pa tako i ovde, nisam uspeo a da se bar jednom naglas ne nasmejem, kao i da na dosta mesta možda ne uspem da se nasmejem odam poštovanje za trud i pokušaj.
ME TIME je ona vrsta filma koja naprosto ima toliko nekih elemenata usled kojih ćete ih pre ili kasnije pogledati i na svu sreću, uprkos tome što nije dobar, dovoljno je efektan da prođete neozleđeni kroz celo iskustvo.
* * / * * * *
Reprizirao sam PAIN & GAIN koji nisam gledao još od vremena kada je izašao i moram reći da mi je utisak isti kao onomad. Ovaj pokušaj grown up filmmakinga uz primenu njegovih tradicionalnih tehnika, meni nije bio potreban da shvatim kako je Michael Bay dobar reditelj. Međutim, u slučaju 13 HOURS trebalo mi je vremena da ukupno prihvatim njegove pokušaju grown up filmmakinga. Recimo, taj film mi je znatno napredovao u percepciji u odnosu na PAIN & GAIN.
U filmu PAIN & GAIN Michael Bay vrlo inteligentno pravi naličje svojih akcijaša. Smešten u Majami i sa junacima koje igraju Mark Wahlberg, Rock i Anthony Mackie, Bay praktično ima sve sastojke za nove BAD BOYSe ali umesto toga snima FARGO, manje-više istim tehnikama kao što je radio BAD BOYS, uz određenu intruziju post-skorsezeovskih postupaka.
Bayov testosteronski pristup savršeno odgovara ovoj priči čiji su protagonisti bodibilderi u manje-više neprekidnoj intoksikaciji kako vlastitim tako i veštačkim hormonima u svetu dekadentne niže klase bogataša u Majamiju prema kojima čovek nema puno griže savesti.
Kada čoveku kog su oteli, mučili i orobili, policija ne veruje, nema bolje ilustracije sive zone u kojoj su se ovi tupani našli, pokazavši se gorim utoliko što su tragajući za pametnom kombinacijom koja će ih obogatiti našli zlo.
Bay umnogome odstupa od istinite priče i prilagođava je svom senzibilitetu. Stoga film sebi može da dozvoli čak i mini-akcionu završnicu kakve u stvarnosti nije bilo. Međutim, istina o ovim ljudima i njihovom moralnom i ljudskom sunovratu je tu.
Sa ovim filmom nisam imao previše problema ni onda ni sad, a ostali su isti. Uprkos visokom tempu izlaganja u prvoj polovini, ona postaje zamorna i film zapravo dolazi "na svoje" tek u drugoj polovini. Trajanje je u odnosu na potencijale priče nešto duže nego što treba i ima par scena koje su otišle stepen više u karikaturalnosti nego što treba. Ali, u principu, da, ovo je dobar pokušaj Michaela Baya da snimi film Braće Coen.
Ono što je međutim meni fundamentalno smetalo, mada nema veze sa filmom jeste to što meni kako tekoh nije bilo potrebe da Bay dokazuje bilo šta, a naročito ne da je dobar reditelj. Tako da na kraju, uprkos tome što je ovo dobar film, ipak bih više voleo da je on ove glumce skupio za potrebe nečega "njegovog" i "karakterističnog" za njega.
13 HOURS je potpuno drugačiji slučaj. On je odmak od onoga čime se Bay bavi, iako u njemu ima mnogo više potera, pucnjave, borbe i sl. I taj film vidim kao "neophodniji", a danas i zanimljiviji, iako mi je isprva PAIN & GAIN ostavljao superiorniji utisak. Danas, prosto više nije tako. Ali, sve ostalo je isto kao pre.
* * * / * * * *
Jedna od komponenti dokazivanja je bila i to što je radio sa budžetom šest puta manjim od onog na šta je u to vreme bio navikao i film izgleda jako slick uprkos "jeftinoći" (od nekih 25 miliona dolara ako se dobro sećam).
Naravno, ali ti holivudski megabudžeti imaju veze sa nizom stvari i koje su van ekrana. THE CREATOR je film od 80 miliona a u intervjuima reditelju prilaze kao da ga je snimio od majčine penzije, tretiraju njegov čin kao istinsku hrabrost jer se bez 250 niko ni ne upušta u tako nešto.
Dakle, dosta oko tih budžeta je stvar odluke. Bay uostalom prve BAD BOYSe nije snimao za neke velike pare. On tek od ROCKa ima te visoke, mada nikad enormne, budžete i samo na ISLANDu je to bilo bez svrhe, inače je uvek bilo dobro iskorišćeno.
Svakako da meni nije ništa morao da dokazuje ovim filmom.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ama ni meni. To je više bilo zanimljivo i, kao, smelo, jer ga je radio kad je već bio duboko zagazio u Transformerse.
No, ja ovaj film nekritički volim i mislim da je Bay pokazao kako se režira Dwayne Johnson da bude autentiično funny, a što skoro niko drugi nije uspeo da uradi.
Nije lako snimiti loš film o boksu. Gotovo je nemoguće sa solidnim budžetom i Michael B. Jordanom snimiti loš film o Adonisu Creedu. Ali, snimiti tri loša filma za redom o Adonisu Creedu sa Michael B. Jordanom je pravi podvig.
Treći loš film zaredom režirao je Michael B. Jordan. U trećem delu Adonis je već u onoj fazi kad se Rocky povukao ali je još dovoljno fit da se može vratiti u ring a da to nije groteska - a biće i toga. E sad, sam Jordan iako nije mlad nije baš ni u godinama u kojima bi se uspešan bokser povlačio tako da možemo reži da on ovde malo trči pred rudu. U filmu on deluje veoma fit ali u redu, Adonis je druga generacija šampiona i recimo da zna za jadac, da neće da se povlači kao olupina i mentalni odnosno fizički invalid.
Kada mu se pojavi drug iz detinjstva koji je upravo izašao sa duge robije, za koju je delimično odgovoran i sam Adonis, on mu pruža ruku i pomaže mu da postane bokserski profesionalac, iako kreće u poznim godinama. Jasno je da će ga prijatelj ugristi za pruženu ruku i da će Adonis posle tri godine morati da se vrati u ring.
Film je zaista užasan gotovo u svakom pogledu. Idejno, pa čak i produkciono je skroman, i jedini koji donosi nešto što liči na emociju jeste Jonathan Majors u ulozi verolomnog, frustriranog prijatelja koji dobro kanališe servilnost i socijalnu neprilagođenost čoveka koji je izašao posle duge robije. Nesrećni Majors je ubrzo posle ovog filma upao u nevolje koje ga mogu skupo koštati, a u ovom filmu je on jedini znak života.
Scene porodičnog života, melodrame, svaki odnos među ljudima, to je sve istinski užasno, čak i vizuelno. Borbe su mediokritetske. ROCKY je krenuo kao socijalna drama, pa je postao rutina, pa je postao camp, pa je postao groteskni bookend. CREED je od samog početka jedna užasna konfekcija, mediokritetska kad se biju, i telenovelistična kad se vole, jedan kolaps i izvrgavanje ruglu svega onoga što smo navikli da dobijamo zdravo za gotovo.
Nedavno sam gledao SOUTHPAW, film koji samo sa par zahvata uspeva da dovoljno osveži formulu kako bi je učinio relevantnom. Čak i taj film koji ne bih sad smeštao u neki panteon sporstkog filma, deluje kao Mannov ALI u odnosu na ovo.
CREED je serijal koji me posebno iritira svojim propuštenim prilikama a sad shvatam da mu se vraćam upravo zbog neverice da će autori i dalje uspevati nemoguće.
* 1/2 / * * * *
Da bih posle CREED 3 malo došao sebi, reprizirao sam TIGRA Milana Jelića, jedan od najrelevantnijih filmova u njegovoj rediteljskoj karijeri.
Po scenariju Gordana Mihića, Jelić je snimio dinamičnu socijalnu melodramu sa dosta crnog humora o bokseru koji u završnici karijere gubi svoju ženu, a potom i čast, da bi potom kao penzionisani sportista krenuo da radi skromne fizičke poslove koje mu pronalazi klub. Na tom putu upoznaje mladog delinkventa koji ga postepeno odvodi na svoju stranu pogleda na svet iako je inicijalno sportista hteo da ga prevaspita.
Međutim, u društvu koje truli, delinkvent je onaj koji deluje i zrelije i spremnije za životne izazove, i sportista ubrzo od prevaspitača postaje prevaspitanik, pošavši polako stranputicom sitnog kriminala.
Mihićeva slika jugoslovenskog društva poznog titoizma prikazuje svet razoren korupcijom, konzumerizmom i partokratijom, u njemu amaterski sport postoji kao poseban vid gladijatorske perverzije gde borci više nisu zaista kao rimske preteče tu da bi svojim nasiljem zabavljali publiku već da bi bili hobi partijske nomenklature srednjeg ranga.
Jedina instanca u kojoj sistem funkcioniše jeste kažnjavanje "malog čoveka" i onemogućavanje njegovih naivnih pokušaja da "izmuva" malo sreće za sebe.
Predrag Popović Pega je slikao ovaj film vibrantno u svom stilu. Kadriranje je energično, sa dosta pokreta kamere i snimanja iz ruke, koje je inače karakterisalo najbolje radove ovog direktora fotografije. Jelićev rad sa glumcima uspeva da izvuče maksimum iz onoga što donose zvezde a podela je ispunjena personality actorima dobro postavljenim u funkciju.
Zanimljiva je upotreba muzike sa radija koji igra važnu ulogu u životima ovih usamljenika, premda sama selekcija pesama ne deluje do kraja osmišljeno.
TIGAR je fina vremenska kapsula o početku kraja jednog društva kog više nema, ali je i dalje to dosta dobar i emotivno ubedljiv film o amaterskom boksu i onome što sledi posle njega, a ne razlikuje se puno od kapitalističke brutalnosti profesionalnog.
* * * / * * * *
Aaa, gledao sam ga skoro, pre godinu-dve, prilično jaka demonstracija moći Avala filma iz tog perioda. Godinu pre toga su imali Budimira Trajkovića i mada žanr nije isti (ni režiser), Jelić je taj film pisao i vide se spone i deljena estetika i super je što oba sada postoje u dosta dobrim remasterima.
Pre nekog vremena reprizirao sam film JOŠ OVAJ PUT koji je po scenariju Milana Jelića režirao Dragan Kresoja.
Dragan Kresoja je pre nego što je postao reditelj radio dugo kao vrlo pouzdan pomoćnik režije i deo te efikasnosti i poznavanja zanata je preneo i u svoje rediteljske radove. Međutim, rekao bih da su njime mogli biti zadovoljniji producenti nego estete. Njegovi filmovi su bili stabilno i pouzdano izvedeni ali nisu imali rafinman koji su zahtevali priče.
Otud fizionomija onoga što pamtimo kao jugoslovenski film osamdesetih koji volimo da mrzimo, zapravo definisao je Kresoja.
Jelić je od svojih scenarističkih radova najviše voleo JOŠ OVAJ PUT i zbilja to je zanimljivo postavljen predložak ali već 1983. kad je snimljen (ne znam kad je napisan) u priličnoj meri arhaičan jer kombinuje neke crnotalasovske prikaze kriminaliteta među totalnim kriminalcima i neke tada aktuelne forme kao što je prodaja narkotika.
U tom pogledu, Aleksandar Berček u najboljoj formi u glavnoj ulozi daleko nadrasta materijal koji igra i stvara zanimljiv disbalans. Film bi bio bolji sa slabijim glumcem jer Berček koji kao da je zalutao iz nekog boljeg filma, sa modernijim senzibilitetom od onoga što nudi ovaj scenario i režija, deluje kao način razotkrivanja slabosti umesto njihovog prikrivanja i prevazilaženja. Takve stvari se često dešavaju, "i u boljim kućama".
Bata Živojinović i Rada Živković se zato u ovoj vrsti crnotalasovske groteske snalaze sjajno, i deluje da su oni mnogo realnije shvatili kapacitet materijala. Bane Vidaković i Lane Gutović su elitni dodaci podeli, ponovo negde na razmeđi boljeg filma i onog što se zaista zbiva.
Kresojin rukopis nudi neku propulzivnost, stvari se ređaju, ali što su aktuelnije i društveno kritičnije, deluju sve apstraktnije i izmeštenije baš zbog te crnotalasovske dimenzije koja je u neskladu sa vremenom.
JOŠ OVAJ PUT je film u kome ima šta da se vidi. Zanimljivo je zapaziti par citata iz Jelićevog TIGRA, recimo kad prostitutka govori kako mora da prilagodi cenu rastu troškova života ili kad se robijaš zaklinje u slobodu, ali TIGAR ostaje mnogo "čistiji" film koji se bolje nosi sa svojim crnotalasovskim osnovama.
* * 1/2 / * * * *
Spencer Folmar snimio je SHOOTING HEROIN, zanimljiv eksces, hrišćansku filmsku produkciju koja je po formi praktično vigilante film, izveden u estetici indie rada o životu u američkoj provinciji. Nažalost, SHOOTING HEROIN se nikada nije u potpunosti usmerio ni na jednu od tih linija, izuzev tog opšteg indie izraza i veoma uspele atmosfere života u tom malom mestu.
Šteta je što Spencer Folmar nije malo preciznije formatirao i usmerio ono čime se bavi jer je napipao dobru sabornu temu oko koje mogu da se skupe ne samo gledaoci nego i junaci filma, i da se pokrenu na akciju. Međutim, i sami junaci a onda i sam film neprestano variraju u načinu kako će rešavati problem pa je to malo čist vidžilantizam, malo šejmovanje, malo ovo, malo ono i na kraju to istopi gledaočevu pažnju i identifikaciju.
Jasno mi je da Spencer Folmar kao autor okrenut veri nije imao nameru da snimi film u kom se junaci okreću nasilju i postaju nezaustavljiva sila osvete, i ne impliciram da je to jedini put ovog filma, ali nije ni ovo vrludanje.
No, film je dosta solidan kako rekoh u pogledu atmosfere, ima generalno zanimljiv okvir, pa treba da ga vide oni koji bi da istražuju šta se dešava van američkog mejnstrima.
* * / * * * *
Pre dvadeset godina, film koji snimaju Phil Noyce i Pierce Brosnan mogao je pretendovati da bude blokbaster, mogao je biti novi Bond ili ko zna šta.
Nažalost, poslednjih godina, Pierce Brosnan ponekad iznova susreće svoje stare autoritete ali samo sa ponekim, recimo Martinom Campbellom, uspeva da snimi nešto na očekivanom nivou.
NOVEMBER MAN sa Rogerom Donaldsonom je bio ispod Pierceovog nivoa, a isto važi i za FAST CHARLIE sa Noyceom. Srećom, Brosnan u šerifovskim godinama uspeva da održi određeni nivo relevantnosti kao sporedni glumac u naslovima u rasponu od MAMMA MIA do NO ESCAPE ili BLACK ADAM.
U FAST CHARLIE Brosnan ulazi na teritoriju koja mu nije nepoznata ali mu ne stoji. Ovo je nekakav Bayou akcioni triler o o ostarelom enforceru koji želi da osveti uklanjanje svog ostarelog i izlapelog ali u osnovi časnog gazde, i da porazi novopridošlog mladog kriminalca koji nema skrupule.
Ovo je poslednji film sa Jamesom Caanom koji je izašao i nažalost u njemu Caan i izgleda kao da polako odlazi. I otprilike činjenica da je ovde Caan igrao po poslednji put ostaje i jedino po čemu će se ovaj film pamtiti.
U filmu bez para, Noyce ne uspeva da napravi ništa bitno, i FAST CHARLIE izgleda rutinski, nije vizuelno zanimljiv, niti je naročito uzbudljiv. Pierce Brosnan i Morena Baccarin su raspoloženi za igru i to značajno doprinosi utisku, ali manje-više FAST CHARLIE bi se lako mogao otpisati kao čist Geezer Teaser da zapravo nije Brosnanov vehicle u klasičnom smislu.
Možemo reći da su i Brosnan i Morena ovde dobili reditelja koji je po reputaciji svakako iznad nekog proseka s kojim danas rade, ali isto tako su dobili produkciju koja je dosta ispod.
* * / * * * *
U filmu JOUEURS Marie Monge pravi zanimljivu atmosferičnu melodramu koja prerasta u triler i ako se apstrahuje jedna stvar koja zahteva ozbiljnu suspenziju neverice (pored one opšte, naravno), gledaoce čeka nešto vrlo zanimljivo.
JOUEURS je dovoljno jak u atmosferi koju stvaraju Monge i Audiardov aktuelni direktor fotografije Paul Guilhaume, da noćni Pariz lako zavede i gledaoce i da pređu preko toga što junakinja relativno naglo od mlade žene koja preko momka koji joj se dopada otkriva kocku, postaje zavisnica što i sebe i okolinu uvodi u nevolje.
Kako film međutim zapravo nije preachy taj skok nekako prihvatamo prirodno. Sam milje ilegalnih kockarnica koje drži kineska mafija u Parizu je uzbudljiv, seksi na svoj način, a Marie Monge uspešno prenosi to na adrenalin i libido junaka, pa samim tim i na publiku.
Stacy Martin je u centru priče a Tahar Rahim je onaj koji je uvodi u porok, i u tom centralnom delu nema slabe tačke. Njena uloga je ekspresivna i zapravo kroz nju se prihvata cela priča, pa i ono što u njoj nije baš savršeno logično. Tahar Rahim je zvezda i nije mu problem da zavede junakinju i publiku.
Mislim da bi u ranim danima Audiard bio vrlo zadovoljan nekim ovakvim filmom jer ima sve što treba da postoji. Guilhaume njegov sadašnji, ali ne i tadašnji snimatelj uspeva da celom svetu da mešavinu jedne glam aure i "povišenog realizma", ali i utiska kako je taj svet mesto u kome se živi i koje je trošeno. Takvu energiju nose i glumci, Stacy Martin najpre jer je spremna na glamur ali vidimo da ima i kapacitet da nastrada i ostane jadnica.
JOUEURS nije ništa epohalno, ali u okviru onoga čime se bavi jeste nešto vrlo sveže i izvedeno sa punim ubeđenjem.
* * * / * * * *
Jake Gyllenhaal je dobio priliku da odradi jednu zakasnelu refleksiju na Boba Rafelsona u filmu DEMOLITION. To je ona vrsta o nezadovoljnom pojedincu koji na neki filmski atraktivan način prosto poludi i proba da prevaziđe svoju srednjeklasnu čamotinju.
Ovde je to mladi udovac kome je žena poginula u saobraćajnoj nesreći koji posle toga naprosto prsne i krene da ulazi u razne vrste avantura među kojima je i poznanstvo sa ženom iz korisničkog servisa firme koja opslužuje automate za jelo i piće u bolnicama.
Gyllenhaal je u fazi punog samoupravljanja, Jean Marc Vallee je zadužen da se vidi šta se radi i ko govori i da to sve lepo izgleda, i na tom nivou film uspeva. Nije dosadan, ima lepih ljudi, lepih kadrova, zanimljivih situacija.
Ali ukupno uzev, ako imamo u vidu da počinje kao neka psihološka studija a završava se kao egzibicionizam, sve je to ipak samo jedna atraktivno sprovedena nebuloza koja je zanimljiva za gledanje ali nema neke potrebe za razumevanjem.
* * / * * * *
Nikada ne smemo zaboraviti kakva životinja od reditelja je James Foley.
Zato je jako važno povremeno reprizirati njegove radove. Recimo, sad sam reprizirao FEAR, jedan relativno kasni doprinos žanru home invasion/ stalker trilera u kom je tokom osamdesetih i početkom devedesetih temelje postavio Joe Ruben a face kao Adrian Lyne i Curtis Hanson definisali neke vrhunce. Foley dolazi na samom kraju talasa sa nečim što je stari lisac Brian Grazer definisao kao "FATAL ATTRACTION za tinejdžere".
Ali, opet i Brian Grazer je ozbiljna zver, i ovde te tinejdžere igraju Reese Witherspoon i Mark Wahlberg, dakle dve zvezde koje će uskoro doživeti apsolutni uspon i slavu koja ih danas već svrstava u holivudsku aristokratiju. Ona kao mlada mezimica koja se zaljubljuje a on kao pogrešan momak za prave devojke, mladi namazani grubijan, zaista imaju nešto maltene na nivou klasičnog Holivuda i već tada, kao mladi glumci i relativno neafirmisani, pokazuju da odskaču od svoje okoline.
Scenario Christophera Crowea nije neka nauka, čak kad se na kraju sve pretvori u poptuni home invasion mansonovskog tipa, možemo reći da ne spada u sofisticiranije primere žanra, ali Foley i dobri glumci prave jedan film koji je zategnut kao struna. Svaka scena je doterana pod konac, to je sve precizno, estetizovano, izgleda sjajno, lepi ljudi, lepi kadrovi, tenzično, sve kako treba.
Stvarno, ako imamo u vidu da je ovo jedan realno programmer od kog se nije sad nešto posebno očekivalo, koliko je sve to ozbiljno urađeno u rukama ozbiljnog profesionalca.
Kasnije je Foley snimio svoj, meni najdraži film, opet sa Wahlbergom, THE CORRUPTOR koji je nešto potpuno drugačije. A opet srpska publika ga najbolje zna po maestralnom filmu GLENGARRY GLEN ROSS. Dakle, ima tu bitnih filmova, ima tu i poznatih filmova, ali svakako da ime nije istaknuto onoliko koliko je znanja pokazao u svom opusu.
* * * / * * * *
Sasvim slučajno sam na televiziji uhvatio DATE NIGHT Shawna Levyja pa ne znam koji sam cut gledao, da li bioskopski ili kućni, duži. Ali koji god da jesam gledao, nažalost, reč je o jednoj akcionoj komediji koja pokušava da bude dinamična, da ima kad zatreba i fizionomiju blokbastera ali uprkos velikim zvezdama kako u svom centru tako i u epizodnim ulogama, nažalost nije dovoljno smešna.
Srećom pa u filmu ima dosta zapleta i to što nije smešan ga ne čini praznim, prosto uvek se nešto dešava, stvari se kreću, specijalista za akciju, australijski snimatelj Dean Semler nikada ne dozvoli da film izgleda kao neki televizijski skeč, ali u suštini prosto u svemu ovome vrlo glomaznom i ambicioznom naprosto fali duha.
Steve Carrel i Tina Fey su dobili priliku da iz svoje enormno uspešne televizijske karijere istupe na film i imali su uspeha. On više nego ona. I DATE NIGHT u sebi ima nešto onoga što je recimo nosio WHAT PLANET ARE YOU FROM kad je Garry Shandling kao jedan od najmoćnijih televizijskih komičara probao da se automatski vine u superstardom. Međutim, WHAT PLANET je imao Mikea Nicholsa i bio je odličan film zapravo, iako je bio jeziv promašaj.
DATE NIGHT je suprotan slučaj, postigao je pristojan uspeh na blagajnama, međutim film je prilično mlak, tako da za razliku od WHAT PLANET koji je satanizovan i skroz je propao, ovaj je tako nekako ipak prošao.
Ipak, u filmu koji je sastavio Levy, snimio Semler i čak i najmanje uloge igraju poznati glumci, stvari nikada ne postanu naporne, ili nepodnošljive, samo se redovnije podsećamo na ono što bi ovakva produkcija morala da pruža.
Nekoliko godina kasnije, GAME NIGHT je pokazao šta je ovo trebalo da bude, sa sličnom ali superiorno izvedenom premisom.
* * / * * * *
Aude Lea Rapin je rediteljka koja ima izraženo interesovanje za prostor bivše Jugoslavije. 2014. godine snimila je dokumentarni film ENKLAVA o enklavama na Kosovu. Nisam ga gledao ali sam ponešto čitao o njemu.
LES HEROS MEURENT JAMAIS je njen igrani celovečernji debi, prikazan u jednom od sporednih programa Kana.
U ovom filmu gledamo priču o mladom čoveku koji posle dozivanja jednog pariskog beskućnika razvija opsesiju da je možda reinkarnacija jednog Srbina iz Bratunca, umrlog kad se on rodio 1983. godine.
Sa rediteljkom dokumentaristkinjom i snimateljkom tona odlazi u Bratunac a gde je Bratunac tu je i Srebrenica, pa se malo u julske dane nađu i na dženazi žrtvama masakra u Srebrenici (oni iz Bratunca i Kravica se ne pominju) ali da ne grešimo dušu, to je sad toliko normalizovano, to je toliko en passant da ta dženaza izgleda kao da su došli na njuorleanške ulice baš kad pada Mardi Gras ili u Rio kad pada karneval.
Sama tema reinkarnacije tretirana onako kako je junaci i percipiraju. Junak ima svoje motive zašto na njoj insistira. Rediteljka je zainteresovana za fenomen njegove uverenosti više nego što veruje i film ne ide u smeru fantastike ili otvorene spiritualnosti ali umetnost je to, ipak žele malo da tu bude neke poente i metafore.
No, film je u suštini bezveze. Mogu da zamislim kako je rediteljka u svojoj glavi zaista zamislila kako snima nešto gde će se neke stvari preispitati, pitanja autosugestije, mistifikacija, straha od smrti itd. Ali nažalost ovde ništa od toga ne funkcioniše. Naprosto to je nekoliko likova koji lunja kroz nešto što je malo kao found footage materijal a malo i nije.
Nadam se da će njen sledeći film koji je nekakav politički angažovan SF biti bitno bolji.
:shock: :shock: :shock: :shock: :shock:
Gledao sam baš davno film TWINKY, rani rad Dicka Donnera po poluautobiografskoj priči pitoresknog Normana Thaddeusa Vanea. Reč o ljubavnom filmu sa elementima komedije koji ima kontroverznu premisu, naime Charles Bronson igra tridesetosmogodišnjeg pisca erotskih romana i ženi se sa šesnaestogodišnjom učenicom koju igra tad već devetnaestogodišnja Susan George.
Takav brak je imao i Vane, ali nam u ovom filmu o tome nije rekao ništa. Autori su svesni kontroverznosti ovog odnosa, ali to se ne razvija dalje od senzacionalizma a ni do njega ne dobacuje.
Jedino što u ovom filmu zaista funkcioniše jeste Donnerova inscenacija. On ga je izveo zaista energično i u tom pogledu film je maestralan, kinetičan i udara snagom pokreta kako unutar kadra, tako i kamere i energičnog reza. I time uspeva i gledaoca da učini budnim kada već skroz izgubi pažnju i interesovanje.
Ne znamo tačno koje su bile ambicije autora ovog filma, i koji aspekt odnosa su hteli da rasvetle ali to se nije desilo. Međutim, Donner im je pružio da i to što ne znaju šta je sastavi kao dinamičan film.
* * / * * * *
Možda je i dobro da Dragoš Kalajić nije dočekao premijeru filma BARBIE pošto bi se toliko oduševio uverenjem da je sve vreme bio u pravu i to bi moglo biti opasno po njega.
Međutim, nije toliko Dragoš Kalajić bio u pravu koliko je BARBIE pogrešan film.
Sticajem okolnosti privoleo sam se da ga pogledam iste sedmice kada sam pogledao trejler za novi film Alexa Garlanda CIVIL WAR u kome su Sjedinjene Države razdružile kroz krvav rat. I ovaj film izgleda kao da dolazi iz tog sveta, iz jednog društva koje je na pragu građanskog rata.
Naravno, znamo da Amerika ipak ima "stalnu" da ne kažem "duboku" državu koja ipak bdi nad time da se neki problem ne desi, ali BARBIE deluje kao jedna par excellence desničarska provokacija sa ciljem da se država gurne u još dublje rasulo.
Ovaj film su snimili prononsirani levičari, dakle nema ovde nekog subverzivnog imena, ali efekat je kao da sve ovo snima neki John Milius kao fantaziju kako izgleda film u nekom svetu koji Amerika ne želi da doživi.
BARBIE je film u kom je sve forma i sve suština. Ideologiju i estetiku ovog filma je teško razdvojiti ali ideologije je mnogo više nego estetike u njemu, nažalost. I upravo je manjak estetike problem zbog kog se ova ideologija prelila i pretvorila sve u nešto "na šta nas je Kalajić uprozoravao pre pedeset godina."
Naime, ovo je film koji je Warner Brothers snimio po Mattelovoj lutki. Warner je postigao sjajan uspeh sa filmom LEGO i bio je logično mesto gde bi i Barbie mogla dobro proći. I na neki način, Barbie je ovde prošla fenomenalno. Za početak, BARBIE je objektivno najvažniji film 2023. godine, ima silne nominacije za nagrade, dake iskoračio je u prestige picture domen a o zaradi da ne govorimo.
Najpoznatija lutka na svetu dobila je najveći film na svetu i to je zaista neponovljiv uspeh.
Međutim, ono što je zapravo dobila jeste jedno preispitivanje Barbie u kome se ona dekonstruiše da bi joj se na kraju iznova dao smisao, s tim što je to davanje smisla neubedljivo i odvija se u jednom prostoru onostranog, fantazija čak i za likove koji žive u fantaziji.
Ono što je ubedljivije u filmu jeste kritika Barbie i problematizacija njenog izgleda i uticaje na živote devojčica. Zanimljivo je da se Mattel opredelio za toliko samokritike i "šale na svoj račun" ali očigledno se isplatilo. Vrhunac cinizma je da je imamo korporaciju koja uživa u licenciranom filmu protiv same sebe.
Greta Gerwig prilazi Barbie u grču i to je zapravo najveći problem filma. Ona sve vreme pokušava da nam problematizuje Barbie, zaboravljajući da je Barbie igračka, iako preuzima mustru koju su za LEGO postavili Lord i Miller, gde se kroz svet igračaka reflektuje upravo ponašanje onih koji se igraju.
Dakle, oko ove Barbie nema radosti. Njen svet je jedna namerno stupidna groteska, koji biva ugrožen kada se pretvori u drugu namerno stupidnu grotesku i onda se vrati na stara podešavanja sa malim promenama.
Prosto, Greta Gerwig ulaže jako mnogo energije da nam objasni da ona u stvari ima neku misao o Barbie a ova je pak ipak lutka, u kojoj ima nekih značenja dakako, ima nekog uticaja koji iskoračuje u društvo ali, pomirimo se s tim, to je ipak na kraju krajeva igračka koja donosi radost mnogo više nego tugu.
E te radosti u ovom filmu nema. Imamo cinizam, i imamo Gretu koja nam soli pamet.
Ovaj film bi bio bukvalno negledljiv da glavnu ulogu ne igra Margot Robbie koja deluje kao da jedina kapira o ćemu se radi sa Barbie, i ona zapravo jedina donosi taj osećaj da u svemu ovome na "ovom" i "onom" svetu ima neke radosti, pa makar bila i štetna.
E sad, Margot je kriva što je Greta dovedena da ovo režira jer je verovatno i sama želela da se odmakne od gotovo košmarne stereotipnosti koncepta filma u kom "Margot Robbie igra Barbiku". Greta je dovedena da joj smanji grižu savesti, da joj malo drobi o feminizmu i stvara utisak da se snima nešto važno.
Ono što je neverovatno jeste to da je na kraju snimljeno nešto važno. Uspešan antifeministički film koji se gubi u svojoj mizandriji i samo reafirmiše sve one mizogine teorije, među kojima je osnovna da nisu žene ugrožene i da nisu zato nezadovoljne već da je problem u slabim muškarcima kojih se gade.
Svi muškarci u ovom filmu su prikazani kao glupi i slabi. Stoga, taj rat za oslobođenje žena je rat između dva pola, ili roda, mada ovde bih rekao ipak pola, između muškaraca koji su glupi i slabi i žena koje su jake i pametne i mudre. Neko kome takav pogled na svet smeta samo bi mogao da poželi da se tu pojavi neki pametan i jak muškarac da reši stvar.
Ovakva slika muškaraca koja je data u filmu možda polazi iz neke mizandrije ali samo odgovara onima koji gaje mizoginiju i antifeminizam. Pritom, kako posle uspeha ovakvog filma reći da ovo nije opasna i masovna propaganda kada imamo upregnutu silu legacy studija, velike firme koja pravi igračke, najveće ženske zvezde današnjice i ogromnog pop kulturnog kapaciteta a i svakog drugog jednog takvog fenomena.
Ovde sam i dalje mahom na polju ideologije a pominjao sam estetiku. Osnovni problem filma je što on ima svoju ideologiju ali je ne estetizuje. On ne pravi priču iz koje će proizaći ideologija i neko značenje. Ne, idejnost ovog filma je deklarativna, a njegova priča je takođe deklarativna i tu je da bi eto film imao neku priču. Čak je vrlo svesno velikim delom u Barbielandu izvedena u nekoj formi teatralističkog nastupa.
Odlazak Barbie i Kena u stvarnost je međutim tačka gde uspevamo da dokučimo koliko Greta Gerwig ne zna ništa. Dok su scene u svetu Barbie i Kena na neki način kroz land grab još i kako-tako, naročito pri početku, Gerwig ne uspeva da stvori apsolutno nikakav iskorak kad oni stignu u "realnost". Njena realnost je stripovski stilizovana, naivna, ponegde sa manje teksture od one koja je prisutna u svetu igračaka.
Prosto Barbie i Ken u "realnosti" ne funkcionišu previše različito u odnosu na Barbieland, a to bi morao da bude ključni preokret i fish out of water detalj. Kao što u LEGO filmu igra oca, ovde Will Ferrell igra CEOa Mattela u skoro identičnoj ulozi koja je ovde samo malo duža, i ako je neko kao on predstavnik naše "realnosti"; jasno je kolika količina šmire i haosa nas čeka u "svetu lutaka".
Rodrigo Prieto nije pomogao u "realnosti" što sam ja iskreno očekivao od njega kao snimatelja koji dolazi ispod tog šinjela.
Stoga, BARBIE ima ideologiju, ima rediteljku koja se kroz film preispituje da li je trebalo ovo da snima, pred nama, i sve to je vrlo iritantno. Ali, ima i Margot Robbie koja svojom genijalnim pojavom drži celu stvar na okupu. Ko pogleda film, o tome može da posvedoči.
BARBIE je jedna uspela, dekadentna holivudska operacija koja je postgla zaista mnogo. Ali, to je ne udaljava od civilizacijskog sunovrata kom svedočimo preko stripova i njihovih ekranizacija. Ovo je isto sumrak civilizacije samo sa pretencioznom indie rediteljkom na čelu, i to svakako moramo konstatovati.
Međutim, što se mene tiče, kod ideologije nije pitanje da li se ja sa njom slažem ili ne. Stvar je u tonu kojim nam se saopštava koji je prilično zlokoban. A to kažem ja koji je otvoren prema raznim stvarima, naročito kad nisu u zemlji u kojoj živim.
BARBIE je film o kom će se sigurno nadugo pisati. I čini mi se da je uspeo da motiviše i levicu i desnicu da se pokrenu, ali na prilično loš način.
Nadam se da se tenzije koje iskazuje ovaj film neće preneti na nešto što bi snimio Garland ovih dana.
Quote from: crippled_avenger on 15-12-2023, 06:48:41
Možda je i dobro da Dragoš Kalajić nije dočekao premijeru filma BARBIE
(https://i.imgur.com/hVHJVrY.jpg)
INDIJSKO OGLEDALO Zorana Amara, po scenariju Aleksandra Popovića, stoji kao jedna od najgorih šund komedija osamdesetih kada je ova forma cvetala uz pomoć finansiranja moćnih distributerskih i prikazivačkih kuća.
Neobično je da Popović potpisuje ovakav scenario ali u suštini nije to ni skroz čudno jer ko zna šta je on zamislio a šta je završilo na filmu. Uostalom, Popović je bio hiperproduktivan i nije imao ujednačen kvalitet opusa, a u ovom filmu postoje određeni lirski momenti i dijaloške bravure koje podsećaju na njega.
Pa čak i sama situaciona postavka i neki glumci u podeli poput Slobodana Aligrudića sugerišu da je ovde dovedena jača ekipa od one koja je pohodila Čalićeve i Prelićeve filmove. Međutim, ova priča o seoskom rukometnom klubu koji je opsesija lokalnih javnih faktora i njihovom pokušaju da nameste njegov prolazak u prvu ligu ostaje samo kostur za plasiranje mase mahom stupidnih i neduhovitih gegova.
Amarova režija je diletantska, neosmišljena, bez osećaja za atmosferu, izbor objekata i film jedino što ima su natprosečno dobri glumci, i po talentu i reputaciono. Ipak, nisu naši glumci ipak nikada bili dovoljno probirljivi da izbegnu ovakve zamke.
U istoriji ipak, INDIJSKO OGLEDALO ima izvesno mesto, naime, reč je o jednom od retkih filmova u svetskim okvirima, na temu rukometa, uz malobrojne azijske filmove o tom sportu.
Whoa. Ja prvi put čujem za ovaj film... Pritom, Amar je posle ovog režirao Šmeker koji je bio BAŠ reklamiran (doduše zbog pokojnog Žarka Lauševića prevashodno), a ovaj, napravljen godinu dana ranije ne pamtim da sam ikada čuo da postoji. Neobično.
Dokumentarni film Dušana Gajića, dopisnika RTSa iz Brisela, MATURA, pokazuje nam šta službenici našeg Javnog servisa rade u slobodno vreme.
Reč je o zgodno iskonstruisanom dokumentarcu u kome deluje da će do kraja priče, Gajić biti pogubljen u Srebenici iako ga gledamo da je živ i danas.
Uokvirujući gotovo cinično film u priču o prijavljivanje svoje kćeri za srpsko državljanstvo, jer je rođena u braku sa Belgijankom, on tobože "detetu koje ništa ne zna" priča o Srbiji, SFRJ, Titu a onda kroz sudbinu svoje generacije i šta je bilo s njima od mature do danas, iznosi jednu sliku decenija što su prošle uzalud.
Da li treba naglašavati da su svi učesnici očajni zbog onoga kako su prošle devedesete, izuzev Dejana Milićevića sa kojim je takođe išao u razred kome su devedesete iz razumljivih razloga bile super, ali oni su krajnje groteskni i naravno samo govore u prilog ovih "finih" ljudi koji su to jedva preživeli.
Iz ove priče naravno ne možemo da vidimo da je za rat bilo potrebno dvoje, da je bilo možda nekih događaja koji eto tako nisu baš mogli da se puste bez reakcije. Sve se svodi na to kako su oni videli život drugačije nego što je na kraju ispao i bili su jelte veoma dekomodirani politikom koja je bila evidentno pogrešna.
Sagledavanje šire slike iz vizure nečijeg komoditeta i utiska da mu nije bilo lepo moglo bi biti zanimljivo, kada se Gajić ne bi zadovoljio time da utiscima svojih školskih drugova u stvari samo pothrani sliku Srba koji su sebi navukli nesreću na vrat, možda ne nužno što su zli već i zato što su glupi.
Naravno, Gajić se u svemu ovome postavlja dosta neutralno, ali kada pusti direktne baljezgarije nekih sagovornika koje idu u smeru da su Srbi imali da procene kako da ne budu bombardovani, koliko god da je to tačno na nivou naše interne komunikacije, svakako nije reprezentativno da se baš pušta strancima.
Ne mislim ja da Gajić treba da laže u filmu, ali i dokumentarni film jeste delo u kome se stvara neki diskurs, on nije sirova neprečišćena realnosti, i kad tri sagovornika ne vole NATO što nas je bombardovao ali u suštini misle da smo mi krivi za to i da nije trebalo da ih izazivamo, onda je možda prigodno promisliti da li je ovo mišljenje intelektualno relevantno i koliko je merodavno da se prikazuje inostranoj publici kojoj se i ovako i onako ovim filmom nešto "objašnjava".
Naravno, ova bljuvotina je prikazana na Al Jazeeri dok Gajić nastavlja da parazitira na našem Javnom servisu koji skromno ali opet verovatno koliko može finansira njegov život u Briselu.
Eh, meni je taj čovek toliko seksi da bih ja ovo verovatno gledao sa ogromnim osmehom na licu, pogotovo što bi mi bilo i politički blisko. Ali saosećam sa tvojom sekiracijom, naravno.
Pazi, tu nema politike dubinski, u suštini to je kukanje kako im je mladost upropašćena a da je to Milošević, Srpstvo i sl. maltene goes without saying. Ali imaš snimke Gajića u raznim epohama tako da, biće onoga što želiš...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 18-12-2023, 19:42:17
Eh, meni je taj čovek toliko seksi da bih ja ovo verovatno gledao sa ogromnim osmehom na licu, pogotovo što bi mi bilo i politički blisko. Ali saosećam sa tvojom sekiracijom, naravno.
https://www.youtube.com/watch?v=oXMfhpn4SkI&pp=ygUSZHVzYW4gZ2FqaWMgbWF0dXJh
Sent from my iPhone using Tapatalk
Prelepo, hvala.
THE FAMILY PLAN, novi vehicle Marka Wahlberga gledao sam odmah posle BARBIE i bilo je to jedno katarzično iskustvo, konačno normalan film za normalne ljude. Danima sam morao da promislim i gledam neke stvari iznova, da bih nekako isprao svoj um od onoga što mi je priredila Greta Gerwig.
Otud, možda sam subjektivan posle traume koju mi je ostavio BARBIE, ali THE FAMILY PLAN je generic akciona komedija izvedena baš onako kako treba, ponosna na svoje klišee koje izvodi sa punim ubeđenjem.
Simon Cellan Jones nije snimio TRUE LIES sa Markom Wahlbergom jer - budimo realni - niti je on James Cameron, niti je ovo vrhunac tentpole produkcije svog vremena, ali ako imamo u vidu da bogovi sve ređe hode Holivudom, onda možemo reći da je THE FAMILY PLAN kao TRUE LIES da su ga snimili ljudi.
Mark Wahlberg ima tu sposobnost da je uverljiv i u akciji i u humoru i u porodičnim situacijama. Michelle Monaghan ima sve ono što je nosila Jamie Lee Curtis u TRUE LIES, dakle potpuno je age appropirate partnerka a opet ima dozu seksepila i razigranosti za partnerku u akcionom trileru. Simon Cellan Jones i David Coggeshall mudro se drže Limanovog rešenja iz MR AND MRS SMITH a to je da se u većem delu filma ne bavimo negativcima, da nema onih paralelnih radnji gde moramo da pratimo njihovo planiranje, sve je to svedeno na minimumu, a na kraju kada dođe do konfrontacije, zanimljivi su odnosi heroja i negativaca i imaju interesantna ishodišta.
Balans akcije i komičnih scena je uspeo. Simon Cellan Jones pravi akciju koja je uzbudljiva. Trudi se da Wahlbergov lik ubija koliko mora, ali i kada protivnike samo onesposobi, to je izvedeno u jednom bourneovskom maniru visokooktanske akcije, tako da je film u dobrom vizuelnom balansu, i u pogledu estetizacije i u pogledu ritma. Na neki način čak Simon Cellan Jones u pogledu vibrantnosti odlazi korak iznad nečega što je tipična akciona komedija, nudi jedan maksimalno angažovan rediteljski i snimateljski postupak pa tu svakako pomen zaslužuje i direktor fotografije Michael Burgess.
* * * / * * * *
Uprkos tome što već praktično dvadeset godina ne gledam šta to snima John Woo, bio sam umereno radoznao akcijašu bez reči koji treba da snimi za američko tržište. Joel Kinnaman i Kid Cudi u podeli su obećavali da ovo neće biti neki legacy ili cover bend u kom Woo obrađuje svoje stare hitove, dakle nema Van Dammea, Cagea i Travolte.
Nažalost, SILENT NIGHT je film koji izgleda kao solidan rad nekog od tehničara iz ekipe Avija Lernera. I to nije malo. Znamo jako dobro da bi to mene veoma zadovoljilo kao gledaoca.
Međutim, takav film bi nastao bez neke mistifikacije koja prati Wooa i tu neku atmosferu kambeka, a od kambeka ne da nema ništa nego ovo ni ne izgleda kao Wooov film. Ovo pre izgleda kao neki Scott Mann koji je dao sebi oduška da bude svedeniji u ambiciji i da ne falsifikuje tentpole ugođaj već sa snimi JOHN WICK za sirotinju.
I kao takav film, ovo bi zaslužilo * * *.
Ipak, pošto je reč o Woou i pošto je on ipak neko ko ima uslove, ima hype, sluša se itd. onda je ovo ipak nedovoljno. Ceo koncept filma bez reči, izveden je jednim delom konvencijom da Kinnaman ide da se osveti za masakr u kom je on između ostalog ostao bez moći govora, ali isto tako ima i nekih solidno urađenih "ćutanja" likova koji bi inače mogli da blebeću. Ipak, ovo nije ni blizu snage novog Duffielda.
I daleko je od izgleda nečega što se gleda u bioskopu.
A ni u pogledu kreativnosti. Ovde nema onoga što je ranije karakterisalo Wooa, dakle odnosi među likovima koji eskaliraju kroz karakteristične borbe. Ovo je mnogo više kao skroman pokušaj da se ponove veštine momaka iz ekipe Chada Stahelskog, i sve je to dosta polovno, a nije autorski i naprosto nije ona prva liga koja se očekuje.
U tom kontekstu više ni ne znam da li je ovo film koji uopšte treba tretirati kao iznevereno očekivanje. Naime, ipak nije slučajno da skoro dve decenije ne gledam Wooa, valjda ima nekog razloga za to. I samo smo se podsetili na te razloge.
No, neki masakr koji sprovodi Joel Kinnaman valjda još uvek sam po sebi nije postao loša stvar.
Za film pretencioznog naslova M Varadan Tozije možemo da kažemo da je jedan od umetnički najambicioznijih žanrovskih filmova na prostoru bivše Jugoslavije poslednjih godina.
Uprkos mnogim pogrešnim opisima da je reč o zombi-filmu, u suštini se radi o filmu koji se pre svega bavi apokalipsom u kojoj je virus upropastio čovečanstvo time što mu je zarazio decu tako da su ljudi ostali bez budućnosti.
U toj post-apokalipsi ima agresivnih bića koja su nekada bila ljudi ali se oni pojavljuju vrlo malo i ne definiše se tačno kakva je problematika u pitanju.
Generalno world-building je vrlo sveden i ostavlja gledaocu da zamisli mnogo toga.
Prva 42 minuta provodimo sa usamljenim dečakom koji iz nejasnih razloga odrasta u šumi sa ocem i jednom slikovnicom. On potom upoznaje još jednog dečka sa Daunovim sindromom i ženu za koju misli da je majka tog dečaka. Kada vidi ubistvo dečakove majke, krivi svog oca za to i sa svojim novim prijateljem beži.
A kada stigne u civilizaciju to je Skoplje. A onda se ispostavi da je ne samo Skoplje nego i da su ljudi nečim zaraženi, da su sva deca bolesna i zatvorena jer su nekontrolisana i podivljala, a u pustoši nailaze na bandu ludog propovednika koju lovi dobro naoružana inostrana vojna formacija.
Film jeste žanrovski po postavci ali tek u drugoj polovini dobije neke elemente uzbuđenje, napetosti ili barem novuma koji donosi SF element ove premise.
Stoga, ne znam kako bih sve ovo definisao osim kao jedan atipičan film o odrastanju i detinjstvu, dat sa apokalipsom u drugom planu.
Film veoma lepo izgleda, ali istini za volju ogroman deo Sundance žanrovske produkcije ide ovim putem, neke pustoši u kojoj mali broj likova radi ovo ili ono. Dakle, ne donosi ništa novo, ali kada se postavi uz rame sa rutinskim produkcijama tog usmerenja nema čega da se stidi.
Problem je u tome što kad vidimo broj zemalja i produkcija koje su se bavile ovim filmom realno stičemo utisak da je ovo moralo biti kapitalnije ostvarenje nego što jeste.
Pa ipak, ne treba umanjivati napor i da se ovako nešto ostvari.
* * 1/2. / * * * *
George Sidney režirao je adaptaciju poznatog mjuzikla PAL JOEY u kom Frank Sinatra i Kim Novak u punoj formi imaju ljubavni trougao sa Ritom Haworth koja pruža kvalitetne veteranske minute sa klupe.
PAL JOEY nije savršen film. Ima u njemu nekih nedoslednosti, pesme se javljaju i dijegetički i nedijegetički ali to je onako Stari Holivud u punom sjaju. Duhovit i dvosmislen dijalog, vrhunski glumci puni ekspresije i seksepila, pesme koje su u funkciji ali neke od njih su kasnije postale klasici poput THE LADY IS A TRAMP.
George Sidney nije izraziti reditelj koreografisanog mjuzikla. Njegov akcenat je na glumi, na igri glumca tokom pesme, stoga su i plesne numere zapravo vezane za scenu i namerno "umanjene" ograničenjima noćnog kluba. S druge strane, kad su ključne situacije, Sidney ih ipak dobro artikuliše kroz glumačku igru u pesmi. Međutim, meni se čini da ovde možemo reći da je PAL JOEY film u kom dominira klasičniji dramski aspekt.
U tom pogledu je dobro da osim Sinatre, i Kim Novak i Rita Haworth imaju dominantno klasičnije dramske karijere, uz povremene izlete u mjuzikle.
* * * 1/2 / * * * *
MIMI Darijana Pejovskog je veoma zanimljiv spoj psihološke studije i trilera koja u makedonskom miljeu uspeva da kanališe kako francuske majstore tako u nekim fazama i Verhoevena iz građanske faze i naslova kao što je ELLE.
Međutim, osnov filma je uloga Natalije Teodosijevske i ona ovde preuzima zadatak koji poslednjih godina često recimo obavlja Mary Elizabeth Winstead gde gradeći glavni ženski lik postepeno izgradi složen i ubedljiv karakter koji pokreće sve ostalo u delu i otvara pitanje može li ostatak filma da je isprati.
U filmu MIMI se dešava upravo to. Ona dominira filmom jer joj je to zadatak, ona je osnov ove priče i svega u njoj, ali na svu sreću ostali glumci, pripovedanje i produkcioni dizajn uspevaju da je isprate iako to nije lako.
Naslovna junakinja je studentkinja u Skoplju koja je posle traumatičnog događaja došla u veliki grad i kroz prijateljstvo sa uspelom drugaricom kreće da razvija fiksaciju njenim životom a naročito činjenicom da je majka, i sve to do tačke da razvija simptome lažne trudnoće, baš u fazi kada se ovoj brak raspada i otvara se prostor za nju.
Pejovski je bio svestan siline igra Natalije Teodosijevske i pušta joj da bude osnovni izraz filma, ali isto tako uspešno aranžira sve ostale elemente oko nje, čineći da Skoplje ovde bude i dalje glavni grad Makedonije ali i lokacija koja je prijatna koliko i bilo koja zapadnoevropska, da glumci svi mogu da odigraju ono što treba u odnosu na njenu izvedbu, i da je intervencijama u priči ne omete previše, iako nam neumitno mora razbiti iluziju.
MIMI je jedan od najupečatljivijih filmova nastalih na prostoru bivše SFRJ u proteklih nekoliko godina. Nadam se da ćete imati priliku da ga vidite.
* * * / * * * *
O, ovo baš dobro zvuči. Ima to na nekoj od televizija da se vidi?
Quote from: Meho Krljic on 22-12-2023, 19:47:45
O, ovo baš dobro zvuči. Ima to na nekoj od televizija da se vidi?
Ne da ja znam. Ako naletim, javiću...
Srbin si, kao i uvek :| :| :| :|
SALTBURN je pokušaj Emerald Fennell da snimi neku varijaciju na Bret Easton Ellisa ali ono što dobijamo je BEE za beskućnike.
Ovo je jedna isprazna naivna vizija nekakvog kao nihilizma, anarhizma, pobune, ne znam ni sam šta su ove raubovane ideje, neka zavist koja dobija riplijevske dimenzije, samo bez prefinjenosti Patricie Highsmith, a opet ipak manje rediteljski naivno od Guadagnina, ali poprilično tupavo.
Sve u svemu, Barry Keoghan je dao sve od sebe u glavnoj ulozi, nisam siguran da li je vredelo. Rosamund Pike i Jacob Elordi su uzdržaniji ali ni oni ne uspevaju da dignu ovaj film. No, podela barem dobro izgleda i sve su to face koje vredi videti.
* 1/2 / * * * *
Sutton Roley režirao je televizijski film SATAN'S TRIANGLE u kom glavne uloge igraju Kim Novak i Doug McClure. Reč je o televizijskoj praktično jednočinki u trajanju od tada standardnih 74 minuta, o ekipi Obalske straže za evakuaciju koja dolazi da spase preživele sa ghost shipa, a onda se ispostavi da ovo ghost nije samo figurativno.
Nažalost, zanimljiva podela, dobar ambijent i dosta solidan production value nisu ispraćeni scenarijem koji pruža išta novo i zanimljivo.
Graeme Campbell snimio je televizijski film GUILT BY ASSOCIATION u kom je prikazao istinitu priču koja je dobila dvadeset godina robije zato što je bila u vezi sa dilerom marihuane i kada je shvatila čime se bavi nije ga prijavila, a sve njihove zajedničke aktivnosti, od toga da je na telefonu primila poruke kad ga neko zove, do toga da joj je kupio auto, tretirane su kao učestvovanje i profitiranje od dilovanja.
I same sudije su smatrale da je ova kazna drakonska i da je ceo propis problematičan jer su ljudi po ovom osnovu bivali osuđivani čak i teže od kriminalaca sa kojima su živeli i u čijim su životima imali neku ulogu.
U suštini ovo je message movie, dosta tipična TV forma ali Mercedes Ruehl u glavnoj ulozi i Campbellova režija koja ima u sebi ponešto bioskopsko, naročito kad se pređe u zatvor uspevaju da ga uzdignu nešto iznad pamfleta.
Daniel Calparsoro se potrudio da triler TODOS LOS NOMBRES DE DIOS dobro izgleda. I on ne izgleda dobro, izgleda odlično.
Nažalost, priča kojom se bavi i jednoličan ritam u kom se sve odvija istim tempom i razrešava istom dinamikom u svakoj prilici, doveli su do toga da izgled bude protraćen na jedan u suštini slabo ispričan film.
Paradoksalno sam sinopsis nije čak toliko problematičan ali razoktriva da su ovde prosto razne ideje nabacane, ima i ovoga i onoga pa i pretvaranja svega u još jednu varijaciju na Tosarov film EL DESCONOCIDO, i to još jednu koja dobro izgleda. Praktično, iako je film režirao Calparsoro, ovaj film deluje kao neki mashup filma i serije Dani de la Torrea, gde se prožimaju EL DESCONOCIDO i LA UNIDAD.
Calparsorov tempo je za svaku pohvalu. Film ne gubi vreme i hita napred, ali ubija ga jednoličnost i umesto da energičnošću prigrabi gledaoca, on ga nažalost potpuno ispusti i pažnja počinje da luta.
Ipak, ko voli da vidi španski triler koji dobro izgleda i ozbiljno je urađen, ovde može dobiti tovar hardvera.
* * / * * * *
OPERATION KID BROTHER Alberta De Martina je kultna fusnota u svakoj priči o Bond-filmovima. To je italijanski knock-off u kome Neil Connery, Seanov brat igra brata agenta 00-nešto, glazgovskog lekara sa interesovanjima koja mogu pomoći u borbi protiv deluzionalnog negativca megalomana.
IP je u ta vremena bio dosta ležerno tretiran pa je tako i sam Bond imao pojavljivanja van serijala koji je radio Eon, što bi bilo nezamislivo, a čak je i sam Neil u još jednom filmu odradio sličan stunt, doduše kao Bondov dvojnik.
Neil se inače na kraju nije ozbiljno bavio glumom, niti je imao neku naročitu predispoziciju za to, a naročito nije imao neku kopču sa Seanom, kao recimo njegov sin Jason koji je probao da maksimalno parazitira na očevoj slavi, pa i Bondu, igrajući Fleminga i sl. Međutim, Neil je više ličio na Laurence Harveya nego na Seana pa nije uopšte ni nudio taj tip energije leading mana u ovakvom filmu.
Harvey je na svoj način zadužio špijunski film igrajući u A DANDY IN ASPIC Anthony Manna, i ne govorim ovo da bih na bilo koji način unizio Harveya već da bih opisao kako su to drugačije i energije i kvaliteti između Seana i Neila.
Samim tim OPERATION KID BROTHER i danas živi kao film o kome svaki 007-fan i svako ga pre ili kasnije pogleda, ali ni Neil ni ovi ostali elementi nisu u stanju da nas prevare da je ovo Bond.
Prosto, akcija nije na nivou Bonda, ima mnogo priče, mnogo diskusije i objašnjavanja pa je ni nema puno. Ono koliko je ima, nije baš senzacionalna, ali nije ni ispod nekog donjeg praga Euro Spy filma.
U tom Euro Spy domenu, rekao bih da je OPERATION KID BROTHER minoran po kvalitetu ali među najbitnijim po značaju. Da su to znali autori i producenti možda bi se i više potruili jer eto ovaj film nekako živi i do danas.
* 1/2 / * * * *
SALT AND PEPPER je rani rad Richarda Donnera snimljen u Londonu sa Sammy Davis Juniorom i Peterom Lawfordom, sporednim protagonistima Rat Packa koji ovde imaju glavne uloge.
Malo je reći da je Donner - koji će kasnije u karijeri postati poznat baš kao majstor rada sa zvezdama - ovde dobio nezahvalan zadatak da snimi film sa dvojicom epizodista suočenim sa zadatkom koji ne mogu da iznesu. Scenario Ealing veterana i generalno duhovitog Michaela Pertweeja nažalost na ekranu nije pružio nimalo humora ali je srećom dovoljno opterećen pričom da na bazi toga drži pažnju.
I konačno, Donner je dobio priliku da radi akcionu komediju. A njemu akcija ide od ruke.
U tom pogledu, SALT AND PEPPER je film koji uprkos tome što nije smešan, i što nema dovoljno upečatljive zvezde da ga povedu, ima izrazito uspelu mehaniku, i Donner se u tom pogledu snašao u ovoj parodiji na bondovske filmove gde su dvojica američkih mangupa posle povlačenja otvorili klub u Sohou i onda spontano uvučeni u zaveru koja vodi ka puču u Velikoj Britaniji.
Ovaj film iz 1968. u bioskope je pustio United Artists, dakle nije bilo inhibicija da se čačne bondovska estetika, pa tako imamo Polaris podmornicu kao lokaciju i poteru sa "adaptiranim" borbenim automobilom po uzoru na Bondove, s tim što je ovo buggy a ne sportski kupe.
SALT AND PEPPER je postigao dovoljno veliki uspeh da je usledio nastavak u režiji Jerry Lewisa.
* * 1/2 / *.* * *
TRUCKER Jamesa Motterna je Michelle Monaghan mudro snimila još 2008. godine kao svoj indie showcase kojim je pokazala da je spremna da se odmakne od lika damsel in distress i sličnih rola koje su joj se tada otvarale.
Ovo je veoma zanimljiva, uzbudljivo postavljena i odigrana priča o ženi koja je napustila sina i otišla da živi "slobodno" i vozi šleper, uživajući u životu blue collar pustolova.
Međutim, kad joj se bivši muž razboli, mora da krene da brine o jedanaestogodišnjem sinu, i uprkos tome što je uverena da je to nešto privremeno, ona se vezuje za malog i on za nju, ali to ne daje odgovor na pitanje da li ona može pružiti razumnu alternativu životu koji on već ima sa očevom sadašnjom ženom, i udovicom u perspektivi.
Reč je o socijalnoj melodrami sa elementima psihološke studije u obnavljanju odnosa između majke i sina i film je jako uspeo u svojoj jednostavnosti. Mottern je okružio Michelle Monaghan kao centralnu ličnost glumcima kao što su Nathan Fillion, Benjamin Bratt i Joey Lauren Adams ali glavni posao ipak rade ona i mali.
Lawrence Sher, kasnije specijalizovan pre svega za komedije i uspehe sa Todd Phillipsom, nudi veoma solidnu indie fotografiju u kojoj lepo zarobljava svet "slobode i prostranstva" u kom se glavna junakinja dobro snalazi ali i korozivnost sirotinjskih naselja i kamiondžijskih odmorišta.
Mottern je snimio efektnu "amerikanu" i svako je od ovog filma dobio šta mu je trebalo.
* * * / * * * *
Vaughn Stein je britanski reditelj koji je posle karijere na raznim drugim pozicijama, pa i kao glumac, uspeo da započne rediteljski rad gde je za svaki projekat uspevao da okupi vrlo kompetetne podele. Nažalost, film TERMINAL je straćio skroz Margot Robbie kao je bila na pragu superstardoma, Simona Pegga i ostale a u EVERY BREATH YOU TAKE ima još jaču ekipu na jednom mestu, ako gledamo optimalne potrebe žanra.
Stein pokušava da snimi rutinski old school triler o intruderu koji uspeva da se uvuče u život porodice i da ga razara. Nema tu noviteta niti naročitih preokreta. Čak ni ono što je nominalno "preokret" u stvari nije suštinski preokret jer ne menja stvari.
Međutim, film naprosto nije dobar. Svi glumci se trude maksimalno, i jedini koji zaista pravi greške je Sam Claflin, međutim, Stein - uprkos tome što film dobro izgleda nažalost ne uspeva da uhvati zamajac pripovedanja i da izgradi tenziju.
Tako da, šta se tu može, na kraju pomoći ipak nije bilo.
Od filma sa sjajnom podelom koji se mogao izroditi u svašta postao je materijal za televiziju.
* * / * * * *
Bernard Rose je veliki autor ali se nije snašao u pokušaju da izvede danas jednu od "obaveznih figura" a to je snimanje pandemijskog filma.
TRAVELING LIGHT je film sa nekoliko labavo povezanih tokova za koji je jasno da je snimljen na "nervnoj bazi", u pokušaju da nešto stvori tokom pandemije, da se ona ovekoveči, ali u suštini rezultat je nekoliko epizodičnih nerazrađenih situacija u kojima igraju face poput Roseovih veterana Danny Hustona i Tony Todda odnosno Stephen Dorff.
Ima tu dobrih ambijenata, ima energije, ima dobrih faca, ali nažalost nema celovitosti.
Da se razumemo, nije Rose imun na snimanje lošeg filma, niti su uslovi u kojima je radio bili idealni, ali ovde imamo posla sa zapravo pristojnim izdanjem te pandemijske filmadžijske groznice, ali ipak nedovoljno uspelog da bi se održalo u poređenju sa boljim, a naročito sad kad je sve prošlo.
* * / * * * *
Godišnja lista za ljude koji su otvoreni za moju zatvorenost.
Moram da napomenem da je ovo jedna reakcionarna lista čiji je cilj da zbijemo redove.
https://starikadar.blogspot.com/2023/12/stari-top-10-2023.html
Pre samo šesnaest godina, Amerikom vladao je George W. Bush a film kao SHOOTER je bio moguć u produkciji Paramounta.
Da se razumemo, i danas je Paramount sa TOP GUNom, i programima Paramount + i dalje najotvoreniji za razumevanje sa narodom iz red i flyover statesa. Međutim, SHOOTER je bio jedan ambiciozan akcioni triler u koji je studio uložio ozbiljna očekivanja.
Snimljen je po romanu Stephena Huntera, čoveka koji je dobio Pulicera za filmsku kritiku, a pored toga i konzervativca, pisca krimića i što je najzanimljivije - gun freaka.
Bob Lee Swagger je junak serije njegovih romana, a POINT OF IMPACT koji je ekranizovan ovde je veoma sličan jednom drugom literarnom izvorniku koji je doživeo uspeh na filmu, romanu Davida Morrella iz kog je izrastao Rambo.
U ovom slučaju, traumatizovani i veoma ogorčeni veteran je specijalsta za snajpersko gađanje ali je pored toga i borbena mašina u ljudskom telu, i malo je reći da su se mutni private contractori gorko prevarili kad su ga izabrali da im bude patsy za ubistvo predsednika.
Naime, on je svestan da stvar neće biti gotova dok ili on ili ne budu sklonjeni za životne i svake druge scene, tako da kad shvati da je zloupotrebljen kreće u totalnu osvetu, pretvarajući Ameriku u ratište.
Ako je Jason Bourne koji ne preza od velikih razaranja kao skalpel, Swagger je kao čekić, a i film je takav u poređenju sa Limanom i Greengrassom.
Međutim, SHOOTER uspeva da nadoknadi svoju realnu tupost, prvo sjajnom rolom Marka Wahlberga koji u ovako trashy premisi uspeva da pokaže zaista neverovatno visok angažman. On je zaista u ovo poverovao i preneo je to na gledaoce. Imajući u vidu da Swagger nema neke izrazitije primere šarma i ljudskosti u širem smislu, Wahlberg nam je začuđujuće približio.
Fuqua u saradnji sa Peterom Menziesom koji je pekao zanat kod McTiernana nudi solidnu akciju u jednom mejnstrim ključu ali sa finim izletima u jače nasilje.
Ipak, priča je ovde ključ. Naime, ovde imamo pravu desnu fantaziju. Establišment želi da iskoristi jednog pravog rodoljuba individualca. On previše veruje u pravdu a premalo u sistem da bi ovakvu stvar prepustio državi da reši. U tome mu pomažu teoretičari zavere i poluilegalni gun freakovi i oružari, i - gle čuda - oko svega su u pravu, i lako ga razumeju.
Paramount je ovde da Hunteru i fanovima da puste mašti na volju, a Wahlberg je otelovio njihove želje i uz pomoć Fuque to formulisao u solidan film koji je zaista stvar ukusa, mada ni oni koji nisu istomišljenici ne bi mogli da mu daju manje od * *.
Od mene,
* * * / * * * *
THE TRIAL OF TONY BLAIR pisao je Alistair Beaton kao satiru o Blairovom padu s vlasti i životu posle toga. Iako sam mislio da sam dosta upoznat sa problematikom, imao sam teškoće da razlučim šta su istinski biografski podaci a šta su izmišljene satirične situacije. Simon Cellan Jones sve režira na jedan vrlo konvencionalan način, kao da je reč o biografiji neke ličnosti i događaju koji opravdava malo "lakši" pristup temi, dakle lepršaviji i komičniji, ali nikada ne dopušta da stvari potonu u grotesku.
Stoga bez pristupa stručnoj literaturi, u gledanju ovog televizijskog filma pre svega mogu da uživaju Britanci i one koji su baš do detalja izučili Blairov životni put.
No, nema sumnje. ovaj televizijski film koji je snimio Channel 4 predstavlja jedan od jačih simbola, Blairovog sunovrata u britanskoj javnosti.
ON EXPENSES je istinita priča o razotkrivanju zloupotrebe nadoknada za odvojeni život u britanskom parlamentu koja je otišla toliko daleko da su dokumenti otkrili ponašanje nesvojstveno džentlmenima.
Naizgled, prozaičan slučaj bio je prvoklasna afera i borba jer su se parlamentarci veoma potrudili da podaci o njihovom trošenju budu uskraćeni javnosti. Međutim, jedan američki presedan je dao ideju novinarima u Britaniji koje je predvodila jedna Amerikanka i sve je razotkriveno.
Raquel Cassidy je veteranka političkih tema, a Brian Cox u ulozi najraspusnijeg spikera parlamenta je uvek zanimljiv za gledanje. Scenarista Tony Saint i reditelj Simon Cellan Jones nalaze pravi model kako da prikažu ovu priču koja je istinita ali ne bez doze humora.
Po preporoci Olivera Stonea pogledao sam film LIVING IN A BIG WAY, posleratni mjuzikl koji je režirao Gregory La Cava, potcenjeni majstor žanra.
Stoneu je zanimljiva slika povratka veterana iz rata koji je umesto noir zapleta i krizom maskuliniteta dočekan zapravo nečim potpuno drugim - energijom obnove, nove izgradnje životnog ambijenta i u doslovnom i u metaforičnom pogledu.
I zbilja, ovo nije film koji povratnika iz rata tretira kao izgubljnog i kastriranog gubitnika, ovo je priča o vojniku koji se vraća očekujući da ga čeka devojka sa kojom se na prečac oženio pred odlazak u borbu i shvata da je ona glamurozna, bogata naslednica koja je prosto bila sklona da razgali vojnike kao deo svog doprinosa na homefrontu dok je njen otac zgrtao milione na vojnim liferacijama.
Naravno, ona ne smatra taj brak validnim i trenutak iz kog je proistekao je odavno zaboravila a vojnika zabavlja da malo zateže pitanje razvoda jer hoće da zeza blazirane bogataše. Međutim, postepeno tu počinje da se razvija ljubav za duže staze.
Gregory La Cava i Irving Ravetch u dramskim scenama nude veoma duhovit dijalog, nestašan i socijalno angažovan, dočim Stanley Donen i Gene Kelly briljiraju u plesačkim numerama kojih nema puno ali su impresivne.
Film je u svoje vreme bio promašaj, i još pre Stonea je ušao u fazu revalorizacije, ali slagao bih ako bih rekao da me baš Stone nije zainteresovao za ovo.
* * * / * * * *
Ottessa Moshfegh je književnica hrvatsko-iranskog porekla koja je kod nas zastupljena jednim prevodom kod Booke, ali roman o čijoj će ekranizaciji sada biti reč je izdat u Hrvatskoj kao EILEEN za kuću Vuković-Runjić.
Luke Goebel i sama Ottesaa Moshfegh su adaptirali roman, i scenario se u priličnoj meri razlikuje od romana, pre svega jer neke odnose prebacuje iz okvira značajnih u sferu skoro neprimetnih, ali time ekranizacija ne gubi ništa, već kroz tu redukciju nastaje kompaktniji film.
EILEEN nije u klasičnom smislu krimić, ali jeste roman koji ima izrazitu dimenziju tog žanra u mnogim svojim aspektima,, dok se film svakako može definisati kao hitchcockovski noir.
Reditelj William Oldroyd je najpoznatiji po ekranizaciji priče Nikolaja Leskova koja je svoju prvu tonsku filmsku adaptaciju dobila baš kod nas kao SIBIRSKA LEDI MAGBET Andrzeja Wajde, i iz toga filma preuzima disciplinu filmskog izraza koja iz naizgled hladnog rediteljskog postupka gradi odnos prema likovima i njihovim emocijama.
EILEEN je film prepun tenzije koja je isprva seksualnog i emotivnog karaktera, zatim socijalnog a na kraju dobija i klasičniju kriminalističku dimenziju.
Naslovna junakinja je mlada žena koja je u životnoj krizi, nezadovoljna sobom, svojim telom i poslom u popravnom domu u kom nema nikakve perspektive. Kod kuće je čeka otac, penzionisani policajac i aktivni alkoholičar, udovac, i od njega svakako ne dobija bilo kakvu podršku i pomoć.
Kada se u popravnom domu pojavi nova doktorka psihijatrije, Eileen pomisli da je našla prijateljicu a možda i ženu koja će je uvesti u neke druge sfere transgresije koje je raspoložena da isproba. Međutim, ni ne sluti u kojoj meri je doktorka spremna da ispita socijalne konvencije.
Thomasin McKenzie igra naslovnu junakinju a Anne Hathaway igra doktorku, i hemija između njih dve u najboljem smislu evocira uspomenu na BOUND iako je ovaj film na kraju ipak bitno drugačija stvar.
Naime, Oldroydov postupak kroz kliničko izlaganje priče, sa interesantinim praćenjem unutrašnjeg stanja glavne junakinje kroz uvođenje oniričkih scena, ne samo snova nego i sanjarenja, uspeva da proizvede konstantnu tenziju u sat i po trajanja ovog filma. Kada se na to doda njegova odluka da na dramaturški utemeljen način gledaocima uspešno izmakne tlo pod nogama, onda dobijamo čist triler u efektu na publiku, iako se veći deo radnje bavi manje više melodramskim situacijama.
EILEEN je film koji je uzbudljiv kad se gleda, i zanimljiv kad se o njemu razmišlja. Smešten je u epohu, i na neki način deluje kao opis filma Todda Haynesa iz neke pozitivne kritike, dakle nešto što nikada ne dobijemo u stvarnosti.
Oldroydov odnos prema epohi je zanimljiv. On je nagoveštava i rekonstruiše ali krajnje nenametljivo. Uspeo je da stvori utisak priče koja se naprosto dešava u to vreme i to je sve. Sličan je njegov odnos prema kinematografiji tog doba. Pomenuo sam Hitchocka kao najočigledniji uticaj a sigurno da ima čitav niz reditelja iz te epohe koji bi snimali ovako nešto. Samim tim možda čak Hitchcock i nije najtačniji uticaj ali jeste najimpresivniji. Međutim, na ekranu nema nikakvih pokušaja da se silom stvara neka stisla korelacija sa epohom. Niti je film namerno "moderan" u inscenaciji i kadriranju a smešten je u epohi, niti je namerno arhaiziran da liči na film iz tog doba. Oldroyd ga je snimio vrlo elegantno i estetizovano ali sa svim zahvatima isljučivo u funkciji priče.
U vreme kad je ovaj film izašao takve priče su bile visoki mejnstrim, danas je to ipak mnogo više art house i možda prestige picture. EILEEN ima osobine i jedne i druge sorte ali ne pravi ustupke tim formatima.
* * * / * * * *
Imao sam tu čast da se Mehmet pozabavi mojim stvaralaštvom -
https://cvecezla.wordpress.com/2024/01/05/film-3211/
Sent from my iPhone using Tapatalk
Omg. Šta ti je ovo trebalo? Nadamo se da si bar uzeo dobru lovu od Raste!! :( :cry:
Nisam to radio za lovu. Radio sam da bi me Mehmet nekako zapazio.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Bogami te je zapazio. A i ugazio. Nadajmo se da sad nećeš napustiti forum poput Radmila. :lol:
Deluje kao objektivan prikaz.
Što bih napustio forum? Zbog malo istine?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dark horse ne bi napustio forum ni da mu platimo.
Da mi Boban pokloni sajt ZS verovatno bi ga napustio istog trena. Ne bih nikad učestvovao na svom sajtu. :lol:
Quote from: dark horse on 05-01-2024, 13:15:47
Bogami te je zapazio. A i ugazio.
Nisam nikog ugazio, zaboga. Napisao sam svoje utiske o filmu koji nisu sasvim negativni i ono što je u njima negativno nije vezano za Crippleovu ekspertizu već za subject matter nad kojim on nije imao kontrolu. Moja najveća zamerka je svakako na to da ovo nije nastajalo kao "film" već kao video-album pa onda naknadno "prošireno" u film i mislim da to nije ispalo idealno. Cripple je tekst video pre objavljivanja, ponudio mi i neke dodatne informacije i tekst je nakon toga izmenjen i dopunjen u skladu sa njima.
Ma naravno. Zezam se ja malo. Ni Orson Vels ne bi mogao da izvuče onakav projekat, patetiku nezrelog lika nesvesnog situacije u kojoj se našao i koji pokušava da ide na šarmiranje čuvara i advokata i nervira se što ga već ne puste.
Slažem se sa Trumanom, prikaz je objektivan. Meho, još si ti bio i preblag. :lol:
Koga interesuje ceo film, ima ga ovde:
3211 CEO FILM (https://www.youtube.com/watch?v=i9crfjj0Dbg)
Meni taj Rasta deluje kao neki bezvredan lik koji bi od sebe hteo da napravi legendu. Klasična priča o reperima, hip-hoperima i sl. Nemaju kvalitet, nemaju talenat, pa se dohvate nezahtevne muzike i pravljenja krivičnih dela.
Ali Rasta definitivno nije netalentovan, definitivno sam sebi pravi muziku (i produkciju), ima sopstvenu izdavačku kuću i, kako sam napisao i u tekstu, njegov uspeh nije na ime bilo kakvog poznatog menadžera ili producenta već isključivo njegovo sopstveno delo. Meni se njegova muzika ne dopada, niti mislim da su teme koje on obrađuje zanimljive, pogotovo ne interesantno umetnički obrađene, ali Rasta je napravio 100% onog čime se probio i to je činjenica.
Enivej, videćete već naredne nedeje kako će tek Munje O5 da prođu...
Prebio je Loku iz Maskoma, samo to je dovoljno za poštovanje.
Mda, talentovan je da pravi lošu muziku, a sve je uspeo "sam" neograničenim budžetom, pritom nije morao da se zamara trivijalnostima kao što su rad ili studiranje. Da me neko ne shvati pogrešno, nisam ljubomoran na njega što je rođen bogat, ali muzika mu je teško sranje, a to što je popularan, pa recimo da danas nije apsolutno nikakav kriterijum. Film ne znam kakav je, ali za Rastu znam, i nemojmo sad od njega praviti "ne slušam tu muziku ali ipak respekt" lika, jer nije nizašta, što bi rekla moja baba.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Quote from: Meho Krljic on 05-01-2024, 17:11:30
Ali Rasta definitivno nije netalentovan, definitivno sam sebi pravi muziku (i produkciju), ima sopstvenu izdavačku kuću i, kako sam napisao i u tekstu, njegov uspeh nije na ime bilo kakvog poznatog menadžera ili producenta već isključivo njegovo sopstveno delo. Meni se njegova muzika ne dopada, niti mislim da su teme koje on obrađuje zanimljive, pogotovo ne interesantno umetnički obrađene, ali Rasta je napravio 100% onog čime se probio i to je činjenica.
Muzika mu je loša. Kako vreme odmiče primećuje se pad u kvalitetu muzike na globalnom nivou. Npr. nekad je pop muzika bila iq 110, sad je iq 80. Netalentovani likovi kao on namerno biraju taj žanr gde mogu da foliraju da su talentovani smećem od tekstova i nekim miksovanjem loših ritmova.
Truman raste u gadnog boomera :lol:
Meni taj Rasta ide na pad iq nezavisno od muzike. Ovaj prepatetični filmić smišljen je da ga sutra obožavaoci tapšu po ramenu i pričaju "majstore, gledao sam pakao kroz koji si prošao". Što je najgore, proći će mu, kao što je Tomi Nikoliću prošlo sedenje na stiroporu i kao što će Mariniki proći štraj glađu da izazove sažaljenje i empatiju kod masa. To je ta ista vrsta manipulacije.
A sadržaj? Koga briga za sadržaj, za muziku, bitno je da se priča...
VIOLET je film Justine Bateman, o mladoj holivudskoj producentkinji i nekoliko dana u njenom životu tokom kojih ona mora da razjasni put kojim će dalje da ide.
Ono što Justine unosi kao inovaciju u postupak a ovde to zaista gura film u jednu antifilmsku verbalnost jeste uvođenje "unutrašnjeg glasa" koji se obraća junakinji, i njega daje Justin Theroux, a postoje i njene misli koje se ispisuju u rukopisu na ekranu.
Iskreno, ti elementi ne doprinose izrazu, i pored toga što su duboko nefilmični, više smetaju nego što pomažu filmu u kom Olivia Munn odlično igra glavnu ulogu, i u potpunosti je posvećena, a face puput Luke Braceya pružaju solidnu podršlu. Kada tome dodamo da film zapravo, u svojoj jednostavnosti filmskog tkiva, jako dobro izgleda, ova dodatna komplikacija je zaista samo opterećenje.
Sam holivudski setting nezavisne ali bogate producentske kuće nije loše prikazan, ali ovo definitivno nije PLAYER i suštinski u pogledu te teme ne kaže ništa bitno.
VIOLET je slab ali pitak film. Ipak, imao je potencijala da bude puno bolji.
* * / * * * *
COUP! je televizijski film o pokušaju puča koji je u Evatorijalnoj Gvineji bogatoj naftom pokušala grupa mahom britanskih bogataša sa jednim iskusnim zemljakom - plaćenikom. Među njima je bio i Mark Thatcher, upadljivo neuspešni potomak Gvozdene Ledi čiji su pokušaja bavljenja biznisom bili uvek praćeni senkom državnih beneficija ili bizarnih neuspeha, kao što je ovaj.
COUP! je žanrovski u suštini komedija jer su svi osnovni protagonisti ove akcije zapravo potpuno nesposobni bogataši koji su možda i tek poluodgovorni za vlastito bogatstvo koji su organizujući puč poželeli da se igraju starih kolonizatora, i onda su završili uhapšeni na jednom aerodromu, pre nego što su uopšte stigli tamo gde je puč trebalo da se odigra.
Neki su groteskniji od drugih, Mark Thatcher nije najgluplji među njima ali je tu negde, a najozbiljnija faca je vojno lice koje igra Jared Harris.
Po scenariju Johna Fortunea, poznatog glumca i komediografa, Simon Cellan Jones je ponovo izveo ono čime dobro vlada a to je dodavanje komedije u žanr trilera, političke drame ili studije karaktera.
COUP! je sam po sebi takva priča da je jako teško prikazati njegove protagoniste kao preterane morone jer prosto njihovi radni rezultati pokazuju da su oni zaista bili takvi. Pa ipak, imajući u vidu da je u vreme nastanka ovog televizijskog filma Mark Thatcher već imao titulu i advokate da sprečavaju njegovo dalje izvrgavanje ruglu, COUP! ide dosta daleko u "obradi" ovih likova.
U vizuelnom pogledu, film vrlo fino evocira atmosferu egzotičnih lokacija na kojima su ove aktivnosti pripremane, od južnoafričkih letnjikovaca i poslovnih zgrada do ruševnih aerodroma.
Dosta nekih "atmosfera" odavde prepoznaćemo kasnije u radu Simona Cellana Jonesa, recimo u THE FAMILY PLAN.
THE BRICKLAYER označava punokrvni kambek u kom Renny Harlin opet radi ono što najbolje zna na način koji volimo.
THE BRICKLAYER nije samo rediteljski kambek već pre svega produkcioni.
Pre osam godina dopao mi se film ERASED Philippa Stoelzla sa Aaronom Eckhartom koji je bio evropski sklopljena visokooktanska akcija skrojena po američkim mustrama. Taj spoj evropskog novca i autora sa američkim above the line talentom delovao je kao nešto što bi baš leglo Harlinu i u to vreme sam se nadao da će uraditi tako nešto. Nije se desilo. Nastavio je svoje pustolovine po Kini, Arabiji, povratak kući u Finsku i neke projekte koje još nismo videli.
A onda se desio THE BRICKLAYER, gde lično Aaron Eckhart koji je od karakternog glumca iz major i indie filmova postao najupečatljivija DTV faca sa fenomenalnim izborom projekata, donosi vatru ERASEDa.
Slično Stoelzlovom filmu, ovde imamo četiri-pet odličnih glumaca iz Amerike, Avi dovodi Bugare da biju i budu "biveni" a poreski zakoni obezbeđuju Solun i grčke lokacije.
Grčka je rizično mesto za film. Naravno, imaju oni poslednjih godina neke vrhunske filmove i ceo talas zanimljivih autora ali realno, to nije prostor ni u kom se zbivaju niti snimaju dobri filmovi. Setimo se BECKETTa. Setimo se BECKETTa i zaboravimo Julesa Dassina.
U solidnom povratku Paula Greengrassa u filmu JASON BOURNE, naslovni junak overava Trg Sintagma. I THE BRICKLAYER odatle nastavlja. Na scenariju je radio Greengrassov učenik Pete Travis koji je u međuvremenu nestao sa mejnstrim scene. Ni na špici za BRICKLAYER ga nema ali nije ni bitno. Grčka je ovde dobro iskorišćena kao volatilna NATO zemlja koja je izgubila svoj privilegovan položaj najistočnije full vesternizovane zemlje (Turska je istočniji član NATOa bila ali nije bila u EU i nije bila u potpunosti deo zapadnog sveta) i sada je sklona velikim političkim lomovima.
Grčku kreće da destabilizuje bivši ubica CIA koji se sveti jer mu je Agencija smestila rusku odmazdu kad nije hteo da ispuni jedan zadatak, i sada on kreće da ubija po američkom spisku za likvidacije ali na način koji grubo razotkriva rukopis moćnog saveznika. CIA pokušava da ga spreči tako što šalje njegovog nekadašnjeg hendlera, i partnera u zločinu koji je u međuvremenu postao zidar - "cigloslagač" iz naslova plus agenticu koja je pre svega navikla na kancelarijski rad.
Skript dosta solidno kanališe tenziju između prevejanog terenca i mlade žene koja dobija priliku da proveri ima li u njoj Jacka Ryana ili ne. Usput sreću njegovu staru ljubav i starešinu CIA, ball busting šefa i naravno bivšeg kolegu sa fanatičnom misijom.
U izvesnom smislu, ovo je kao Jason Bourne izvrnut naopačke, u kom je Bourne ipak negativac a oni koji ga jure heroji.
Harlin sve radi na jedan old school način. Znači nema foliranja, nema nekih nepotrebnih modernizacija. Nemoguće je danas snimiti LONG KISS GOODNIGHT, naravno, taj film je uostalom u onim parama bio triput skuplji od ovog, a danas bi to uz inflaciju bilo verovatno i pet puta, ali to je taj neki metod rada, i ko voli old school akciju, ovde će i da je dobije.
Ima odlične pucnjave, ima izvanredne tuče, ima fenomenalna jurnjava kolima. Ima sve što treba.
Aaron Eckhart je ikonična pojava. On je prosto sjajan glumac i ume da odigra i filmsku zvezdu ako treba tako da tu nema greške. Nina Dbre dolazi iz drugog žanra ali snalazi se dobro jer je raspoložena da uči. Ifenesh Hadera je u nekim posebnim sferama seksepila i ona od prve stotinke kad se pojavi uspeva da se nametne kao femme fatale. Clifton Collins Jr. negativca igra u snu. Tim Blake Nelson je ball busting šef.
Dakle, ekipa je dobra. Akcija je dobra. Scenario nije nezanimljiv, i uprkos tome što ovo nije neka velika pamet sve zajedno, nije stupidan ni na jednom nivou. Dakle, i geopolitički je korektan za ono što treba da bude, i na nivou buddy odnose je simpatičan koliko treba, i kao triler je solidan kostur da se sve naslaže.
Dakle, Renny Harlin je ovde dobio uslove za rad, i pružio nam je dokaz da nimalo nije zaboravio kako se pravi to što nama treba i što volimo.
Umnogome se tim faktorom mogu objasniti staze i bogaze kojima je lutao poslednjih desetak godina. Čovek nije imao uslove za rad.
Ako izuzmemo dosta površno urađen ton koji zaista "vrišti B-film", ne vidim razlog zašto se THE BRICKLAYER ne bi mogao gledati u bioskopu. Izuzev onog osnovnog a to je da publika odavno nema baš mnogo prilike da gleda normalan film u bioskopu.
Da li je THE BRICKLAYER mogao biti bolji? Sigurno da jeste. Ali ne bi valjalo da jeste.
* * * / * * * *
Posle gledanja filma INXEBA moram priznati nisam očekivao da će John Trengove snimiti nešto zanimljivo.
Za razliku od INXEBAe koji je imao jako dobro zamišljen koncept a slabu realizaciju, MANODROME je holivudski debi koji je jači u realizaciji nego u konceptu, odnosno Trengove ga ostavlja u mnogim aspektima nedorečenim, što meni nije smetalo, ali verujem da ima kome će da smeta.
Dok je INXEBA bio dosta klasičan LGBT+ film sa dobro zamišljenom premisom. MANODROME sako izuzmemo jednu zaista briljantnu scenu gej intimnog susreta, zapravo nije u svojoj osnovi LGBT+ film i na neki način možemo reći da se primarno bavi ispitivanjem "toksičnog maskuliniteta".
Jesse Eisenberg igra glavnu ulogu i on se zapravo vraća toj temi posle THE ART OF SELF-DEFENSE Rileya Stearnsa, s tim što je ovo film u kom humor proističe više iz situacija nego i otvorenije komedije.
Eisenberg igra nezadovoljnog, blago drogiranog tabletomana koji vozi Uber i čeka bebu sa svojom devojkom, a jedini "lični prostor" ima u teretani koju svakodnevno posećuje. Primetivši da je u maleru i minusu sa parama, prijatelj mu predlaže da upozna grupu ljudi koji su njemu pomogli da se izvuče, i tu upoznaje komunu muškaraca koji su se okrenuli celibatu, žive u komuni i duboko su zagazili u manosphere. Oni nisu fight club, nisu teroristi, nisu rasisti, ali jesu poprilično off u odnosu na društvo koje ih okružuje a na glavnog junaka definitivno ne vrše povoljan uticaj te je pitanje trenukta kada će se on latiti pištolja i pokušati da bude snažni pravednik, u tome svemu naravno ispavši još slabiji nego što je mislio.
John Trengove i direktor fotografije Wyatt Garfield prave jednu efektnu i visokoestetizovanu celinu. Film je jako vešto snimljen i sjajno izgleda, a Jesse Eisnberg nosi sve na vrlo snažan način, uspevši da se nekako fizički pretvori u nezgrapnog nesrećnika koji ne može da nađe svoj mir. On je u centru svega, a Odessa Young kao devojka mu pruža podršku dok su ostali pripadnici ekipe koju predvodi Adrien Brody pre svega neka vrsta još dublje podrške.
MANODROME je oko nekih aspekata glavnog lika i situacije u kojoj se našao kriptičan. Ima i čudna scena kada u staračkom domu sretne kuvara kog igra Gheorghe Muresan, koja je prosto weird mada se nadovezuje na metaforu diva koja se provlači kroz film, tako da nije bez vezanosti za nešto što je uvedeno barem kao detalj. Ukupno uzev, meni to nije remetilo osnovnu celinu, i tu atmosferičnu postavku koja se nalazi na ničijoj zemlji između realnosti i košmara.
MANODROME svakako zaslužuje da mu se uradi nova inspekcija posle nekog vremena.
* * * / * * * *
Eric Gravel kao reditelj i Laure Calamy kao glavna glumica nose film A PLAIN TEMPS. Suština onoga po čemu se ovaj film izdvaja jeste rediteljski postupak i izuzetna uloga koju je unutar njega odigrala Laure Calamy.
U suštini, ovo je jedna socijalna melodrama u najklasičnijem smislu, graniči se sa naturalizmom u prikazu života jedne samohrane majke sa dvoje dece koja uprkos tome što je diplomirani ekonomista radi kao hotelska sobarica uporedo jureći posao u struci.
Film se fokusira na nekoliko dana u njenom životu kada se uporedo dešavaju njeni razgovori za posao koji bi je "vratio u struku" i socijalni status kom inače pripada, a na ulicama je štrajk svih prevoznika, od gradskog saobraćaja do taksija i ona prosto ne može da stigne na sve strane što otvara niz problema - šta s decom, kako ne zakasniti na posao, kako ne zakasniti na sastanke za novi posao i konačno kako održati "imidž" koji nije isti za jedno i drugo radno mesto.
U tom smislu, dakle ovo je jedna tenzična socijalna drama. Iako ovde imamo ženu višeg obrazovanja zaposlenog na mestu koje je baš rezervisano za neke još nerazmontirane socijalne i polne predrasude, ovo nije OUISTREHAM. Ova žena iskreno radi ovaj posao jer bolji nema.
Međutim, Gravel sve ovo vrlo svesno režira kao veoma napet triler. I u skoru koji potpisuje Irene Dresel tu nameru i ozvaničava. Film je napravljen kao triler izgrađen od naizgled svakodnevne socijalne problematike u kojoj sastavljanje kraja s krajem, stizanje da se sve obavi i sl. postaju praktično kao film potere a u jednom trenutku i "film velike pljačke:"
Uprkos ovoj žanrovskoj agresivnosti postupka, bitno je naglasiti da ovaj film nije parodija, ni žanra na socijalne drame. Naprotiv, ovo je pronalaženje načina da forma pruži jedan novi kvalitet supstanci.
* * * 1/2 / * * * *
Stripovi Bastiena Vivesa u protekle dve godine dobili su dve uspele ekranizacije koje su režirale glumice. VOLEUSES režirala je Melanie Laurent koja je snimala nešto i pre a FALCON LAKE je napravila Charlotte Le Bon kojoj je ovo celovečernji debi.
FALCON LAKE je prikazan u sekciji Petnaest dana autora u Kanu, i za razliku od VOLEUSES koji Gaumont snimio kao akcionu komediju za najširu publiku i prodao ga Netflixu, FALCON LAKE je kanski učesnik o odrastanju i nosi potpuno drugačiji predznak,
Vives ima heterogene ekranizacije svog rada i FALCON LAKE mnogo više na liniji ranijeg filma POLINA.
Charlotte Le Bon u suštini pravi jednu sirovu priču o odrastanju četrnaestogodišnjeg dečaka koji sa dve godine starijom ćerkom porodičnih prijatelja provodi puno vremena jednog leta i među njima se rađa jedan specifičan odnos vezanosti.
Charlotte Le Bon snima film koji je po temi svakako karakterističan za debitante ali je po rediteljskom postupku vrlo sveden i smiren i bez naglašene potrebe da odmah istog časa pokaže sve što zna, a to je već znak autorske zrelosti. Ne znam tačno koliko se film razlikuje od Vivesovog stripaUNE SOEUR ali Le Bon ga je uz jednog saradnika sama i adaptirala za ekranizaciju.
Do sada smo videli dosta ovakvih priča, ali Le Bon je realizuje kao da ovo sve gledamo prvi put.
* * * / * * * *
TOMORROW YOU'RE GONE Davida Jacobsona je neo noir sa odličnom glumačkom podelom koju predvode Stephen Dorff, Michelle Monaghan i u jednoj bitno manjoj ulozi Willem Dafoe.
David Jacobson je želeo da uzme jednu prozaičnu neo noir priču o sveže puštenom robijašu koji treba da obavi neki posao i da joj da neke metafizičke osnove, kao što bi recimo bile one iz ANGEL HEART Alana Parkera ili negde kod Lyncha recimo (s tim što obe reference uzimam vrlo uslovno jer ni do jednog ni do drugog ovaj film ne dobacuje i sam po sebi vrlo malo liči) ali nažalost ne uspeva da postigne ni jedno ni drugo.
Ni bazični neo noir ne funkcioniše, a metafizičkom nema ni traga. Imamo samo dobre glumce koji prosto čine da jedno veliko Ništa može da se gleda, imamo par zanimljivih i duhovitih scena, i film povremeno prihvatljivo izgleda, ipak ništa više od toga.
* 1/2 / * * * *
UNDER THE SILVER LAKE je izašao četiri godine posle Andersonove zvanične ekranizacije Thomasa Pynchona INHERENT VICE. Na bazi uspeha koji je u Kanu imao prethodni film Davida Roberta Mitchella, prikazan je u takmičarskom programu i kritika ga je sahranila.
Pet godina sam se pripremao da vidim skoro dva i po sata ovog filma, jednim delom zbog toga što mi se Michellov signature film IT FOLLOWS dopao tek u segmentima i kao celina bio tek solidan a ne nešto više od toga.
UNDER THE SILVER LAKE mi je ostavio sličan utisak, uprkos tome što mi je bio verovatno zanimljiviji i hrabriji od IT FOLLOWS, iako bitno manje kompaktan.
U priči o ovom filmu ne bih potezao Lyncha iako ga mnogi pominju jer Lynch ima jedan "zategnut" hitchcockovski rediteljski postupak u pogledu naracije, pa i konstrukcije scena. David Robert Mitchell ide dosta drugačijim putem. Njegov film je južnokalifornijski razlabavljen, kao i relaksirani udovi glavnog junaka kog igra Andrew Garfield, čija gipkost tela nasuprot čvrstine karaktera, vode ovu priču od početka prema kraju.
I Paul Thomas Anderson i Pynchon u INHERENT VICEu, i filmu i romanu svesno prosto iskoče iz šina naracije koja se može pratiti i mapirati, dočim Mitchell to sebi ne dozvoljava. UNDER THE SILVER LAKE je metafizički stoner noir u kom stvari koliko god nemale smisla imaju unutrašnju narativnu logiju praktično sve vreme. Da li je to dobro ili loše, praktično i ne mogu da procenim. Jedno od metafizičkih svojstava klasičnog noira jeste to iskliznuće u nepojmljivo i nelogično koje se javlja i kod klasika žanra kao što je Chandler gde ima romana pa i filmova u kojima su se sami autori hvalili da im nije jasno kuda ide priča, šta se desilo i ko je na koji način učestvovao u zločinu.
Kod Mitchella imamo digresije, imamo nelogičnosti i besmislice ali one narativno funkcionišu. Film je moguće prepričati iako to nije baš lako. I moguće je da je to korak unazad u odnosu na smisao Pynchona i stoner noira, ali iskreno, dok mi je INHERENT VICE kao film više bio vredan poštovanja nego što bih ga pri zdravoj pameti opet gledao, UNDER THE SILVER LAKE mi se u mnogim svojim segmentima zaista dopao.
Ono što mi u ovom filmu smeta jeste doza neke hipsterske simbolike u detaljima koja filmski prizor povremeno čini nedovoljno uverljivim. U tome ima neke stilizacije stripa, ali nekoliko detalja su mi delovali odbojno jer su dodavali pojavnu bizarnost na nešto što je već suštinski bizarno na nivou zamisli.
Da je ovaj film sa istom ovom pričom i likovima izveden u pokušaju da nas u sve što se dešava stopostotno ubedi, mislim da bi bio još bolji.
Ovako i on iskoračuje iz nečega što volim da gledam u nešto što ipak više volim da čitam. Pynchon mi je i dalje zanimljiviji kao proza nego kao filmski predložak ili inspiracija, ali nema sumnje da sam u ovom filmu na izvesnom nivou uživao, da me je Mitchell uvukao u svoju misteriju i da sam sa njim ostao do kraja u svemu tome.
Ovaj film svakako nije zaslužio inicijalni ukop kakav je dobio u Kanu, ali srećom danas se percepcija preokrenula i ima kultni status i značajnu fan bazu koja ga slavi i tumači na internetu.
Ne verujem da ću se ikada baš naći na redditu u pokušaju da predložim smisao neke scene, ali pamtiću ovaj film po dobru i možda ću mu se nekada vratiti.
Ako je INHERENT VICE bio najskrupuloznija ekranizacija Pynchona na filmu do sada, onda je ovo možda najuspeliji intenzivno pynchonovski film.
* * * / * * * *
Nisam gledao film ONE SHOT Jamesa Nunna ali moraću.
Nastavak tog filma ONE MORE SHOT je akcijaš sa Scottom Adkinsom i Michael Jai Whiteom (doduše u bitno manjoj i nikako ravnopravnoj ulozi antagoniste), snimljen na londonskom aerodromu, gde izvlači maksimum iz autentične lokacije i koncepta da sve treba da izgleda kao da je zabeleženo iz jednog kadra.
I to je manje-više sve što ima da se kaže o ovoj priči o Navy SEALu koji obezbeđuje transfer zarobljenog arapskog teroriste i njegovoj borbi sa odmetnutom vladinom jedinicom koja želi da ga kidnapuje i podmetne iza svoje false flag operacije.
Ovde se u DTV estetiku unosi koncept domišljatog B-filma baziranog oko bravura sekvence. Ovde nema doduše nekih istinski spektakularnih intervencija ali urađeno je dobro i relativno zanimljivo. Naravno, kao i nešto previše monotono i nešto sa dosta tempa može loše uticati na pažnju, pa ne mogu da kažem da ovde jedna vrsta zasićenja nije povremeno nastupala ali stvari nisu nikada opale iznad relativno solidnog nivoa zanimljivosti.
* * * / * * * *
Nego:
'Top Gun 3' in the Works at Paramount (https://www.hollywoodreporter.com/movies/movie-news/top-gun-3-in-the-works-with-tom-cruise-1235786347/)
Hoćemo li doživeti da se Tom Cruise više ikad pojavi u nekom ozbiljnom filmu...Zar mu nije dosta para. Takav talenat a fokusira se već decenijama na nastavke akcijaša. Zaista šteta.
Da bacimo pogled na filmografiju: Kišni čovek, Rođen 4. jula, Širom zatvorenih očiju, Magnolija, Nebo boje vanile... Malo li je?
On stalno papri ponečim ličnijim, u prestige maniru, ali sad za vreme Covida se nije radilo mnogo pa je nagazio M:I. Ali, da, on vodi karijeru dosta mehanički, sad već kao stare zvezde ima specijaliste za pojedine vrste filma i malo se prepušta eksperimentu i potrebi da ga režira neko nov. Kao mlad je overio Martyja, Stonea, kasnije par puta Spielberga. Sad ima eminentne reditelje na lageru, tipa ako treba nešto malo da se smisli tu je Doug Liman, ako treba da lepo izgleda - zove se Kosinski, ima i zabluda kao što je McQuarrie i sad njega iz tog kruga baš jedino može da izvuče neki supereminentan guru.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: mac on 12-01-2024, 19:41:32
Da bacimo pogled na filmografiju: Kišni čovek, Rođen 4. jula, Širom zatvorenih očiju, Magnolija, Nebo boje vanile... Malo li je?
Nisam znao da se Vanila Skaj tako visoko kotira?!?
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Quote from: mac on 12-01-2024, 19:41:32
Da bacimo pogled na filmografiju: Kišni čovek, Rođen 4. jula, Širom zatvorenih očiju, Magnolija, Nebo boje vanile... Malo li je?
Lepo, ali to su sve filmovi stariji od 20 godina. Ima on još par dobrih iz mladosti, ali kako je vreme odmicalo sve više se okretao rutinskim akcijašima. Nakon Collaterala iz 2004 nije baš imao neki vredniji film. Donekle American made, ali za glumca Cruisovog ranga očekuje se ipak da radi veće filmove. Opet, šteta. Zrele glumačke godine prošle su mu tako sa nekim rediteljima i filmovima koji sigurno ne važe za vrhunske i umetnički mnogo jake. Uporedi njegov tok karijere za Brad Pittovim.
Issa Lopez ispisala je dobru vizit-kartu filmom VUELVEN, dobro zamišljenom, solidno dizajniranom i na mikro nivou pristojno realizovanim showcaseom koji nažalost ipak ne uspeva da izraste u punokrvni film - što naravno ne znači da njen sledeći rad neće.
Priča o osveti dece koja su izgubila roditelje od ruke kartela je zanimljiva jer uvodi i okultni element. Međutim, Issa Lopez nikada ne uspeva da uspostavi jasan ritam, da poveže konce naracije, ide se od scene i od situacije do situacije, dosta eliptično, bez kontinuiteta, i onda film koji u krtini traje 76 minuta deluje kao da je dobio i više nego dovoljno prostora.
Verujem da ono što su kvaliteti ovog filma preporučuju Issu Lopez da snimi nešto ambicioznije i da nadoknadi ono što joj je falilo. Ali, isto tako, moguće je da je ona reditelj koji u stvari robuje pojmovima više nego živim slikama i ritmu, i da ide od postavke do postavke bez sposobnosti da to filmski razradi, nezavisno od toga što je VUELVEN na nivou scena relativno filmski pismen.
Solidan uspeh ovog filma svakako pokazuje da je dosta kritike poverovalo da se ono što Issa Lopez postavila a nije izvela u ovom filmu, na ekranu i desilo. Njena dobra volja je nadišla činjenice.
* * / * * * *
SELF RELIANCE Jakea Johnsona je rediteljski i scenaristički projekat poznatog komičara u kom on pravi jednu high concept komediju koja ne ide ni u jednom zanimljivom smeru ali ima nekoliko nadahnutih situacija.
Lonely Island je producirala ovaj film i obojila ga svojim principom da kao malo prepletu svet selebritija iz stvarnosti sa fikcijom, što je obično smešno samo njima i onima koji se smeju na javne ličnosti kad igraju same sebe, nezavisno od toga da li je to u funkciji celine.
Tako ovde Andy Samberg lično igra sebe u situaciji gde on regrutuje glavnog junaka, da učestvuje u reality showu na dark webu u kom će zaraditi milion dolara ako preživi trideset dana a ubice mogu da ga ubiju samo ako je sam. I onda on sad očajnički mora stalno da bude u društvu s nekim da ne bi bio ubijen.
Ako imamo u vidu premisu, mogla je biti pre svega višselojnije izložena, ponuditi više situacija, ali nažalost ovde ih nema. Imamo jednu i po zamisao koja se vrti u krug, pa na kraju čak ni poruka o tome da niko ne može sam da opstane nekako nije baš efektno plasirana.
No, ima na par mesta smešnih detalja. Film se kreće od početka prema kraju relativno glatko pa verujem da se nekome može dopasti bitno više nego meni.
* * / * * * *
Oskar Thor Axelsson je atipičan islandski reditelj. Posle prvog filma koji je snimio pod pokroviteljstvom Nicolasa Windinga Refna i koji je bio bitno visceralniji i direktniji od tipičnog islandskog filma, i na sve to nije bio dobar, i jednog horora, odlučio je da se okrene klasiku islandskog krimića kakav je Arnaldur Indriđason.
Indiđason je izdat kod nas, njegovih par romana štampala je Booka, a na Islandu, pa kroz rimejk i u Holivudu, ekranizovao ga je Baltasar Kormakur, svakako najetabliranija figura islandskog filma. Za razliku od MYRIN i REYKJAVIK-ROTTERDAM koje su snimili Kormakur i Oskar Jonasson, koristeći maksimalno islandski milje i estetiku euro-trilera, Thor Axelsson želi da na Islandu napravi svoj Holivud a ne da čeka poziv kao iskusniji kolega.
Stoga kod njega Indriđason liči pre svega na Ludluma i ova storija o misteriji pronađenog nemačkog aviona s kraja Drugog svetskog rata koji je bio zamrznut u glečeru služi da se napravi Euro-trash mahom na engleskom, sa poznatim islandskim zvezdama i engleskim glumcima koji su se mogli dovesti u datim okolnostima.
Čini se da mu ova forma odgovara ali da nažalost nije pronašao u priči ni ono što do sada nismo videli niti išta što bi umeo da napravi na svež način. Tako OPERATION NAPOLEON po Indriđasonu na kraju deluje kao da je napabirčen po sećanjima na neke bolje filmove a ne na prozu relativno uglednog islandskog žanrovskog operativca.
Međutim, Thor Axelsson je mudro prepoznao produkcione okolnosti. Kao što mu je Refn producirao film u vreme najvećeg publiciteta tako je i ovaj film izašao kada ovakvih u suštini staromodnih trilera o nacističkim tajnama i mladim ljudima upletenim u to, izlazi u vreme kada takvog sadržaja nema. Prošla su vremena kad su ODESSA FILE i slične stvari bile redovan deo reperotara.
Stoga je negde i šteta što Thor Axelsson nije prepoznao priliku da napravi nešto drugačije od filmova snimanih u vreme kad su nacistički zločinci u bekstvu još uvek bili živi, i da se malo poigra sa savremenim neonacističkim pokretima koji se pojavljuju na obodima uspona desnice.
Ipak, očigledno je da on nije prepoznao šta sve može od ovoga da se napravi, a opet lako je zamisliti ovo kao rado gledan film u odgovarajućem televizijskom terminu.
* * / * * * *
TYREL Sebastiana Silve je komedija o mladom afroamerikancu koji sa društvom belaca odlazi u provod u vikendici jednog od njih. Vikend će biti ispunjen raznim nelagodama kako se bude javljao sve veći kulturalni jaz između belaca i njega ali i kako se bude pojavljivao niz stvari koje su potencijalni trigger a čega su junaci svesni.
Nisam do kraja uspeo da shvatim čime se Sebastian Silva u ovom filmu primarno bavi, ali to je možda sad zaista barijera proistekla iz toga što ja kao neko ko živi u etnički relativno homogenom društvu ne mogu da razumem tu vrstu problematike, pošto do nas dolazi mahom ili kao persiflaža ili kao informacija o društvenim kretanjima.
Ipak, ono što je činjenica jeste da Silva na kraju dovodi do utiska da su rasne tenzije toliko visoke da je suživot nemoguć ni ako se perpetuiraju rasni stereotipi ni ako se nastavi sa Woke terorom i da jedino suštinski međuljudski odnos prevladava.
Film je okupio solidnu glumačku ekipu u kojoj uljeza igra Jason Mitchell a belce između ostalih Christopher Abbott, Caleb Landry Jones i Philip Ettinger. Ipak, sniman je u verite maniru sa pomalo mumble corea u mirnim scenama, što sve nije pomoglo mom utisku.
Sve ove tenzije na stranu, TYREL na sreću ili nesreću, nikada ne preraste u GET OUT ni ideološki, ni žanrovsi ni po uspehu. Fanovi GET OUTa mu to neće oprostiti.
* * / * * * *
Slobodan Simojlović je jedan od najinteresantnijih srpskih dokumentarista protekle decenije. Bavio se raznim temama ali se naročito specijalizovao za temu rokenrola i saradnju sa RTSom. U tom pogledu, moguće je da televizijski okvir rada u izvesnom pogledu limitira njegovu borbenost i probitačnost na festivalima, no na kraju krajeva, to nije ni važno.
O ozbiljnosti Simojlovića kao dokumentariste najbolje govori četvoročasovni monolit UPORNO DOZIVANJE ANĐELA u kom je pokazao izuzetnu autorsku i intelektualnu zrelost uspevši da iskaže karijeru Riblje čorbe od početka do sadašnjosti, a to je veoma komplikovano. Ima bendova koji su imali uspone i onih koji su imali padove, bilo je bendova koji su posle nekog uspeha pokazali ružno lice, ima bendova koje su ljudi voleli a onda voleli da h mrze. I onda postoji Riblja čorba, bend koji je doživeo apsolutno sve što jedan bend može da doživi, u kom se cela istorija svih mogućih događaja u bendu desila, kao katalog svega što jednu grupu ljudi može da zadesi. I onda se na to doda istorija.
Sve u svemu, gledajući UPORNO DOZIVANJE ANĐELA signaliziralo mi je da je Simojlović ozbiljna glava. SAV TAJ PANK to potvrđuje.
U sat i po vremena, u formi nečega što je bez ikakve sumnje film i može se pogledati i na velikom ekranu, iako sam ga ja gledao na televiziji, odnosno aplikaciji RTS Planeta, Simojlović uspeva da sumira pank kao fenomen, prateći Rijeku, Ljubljanu, Novi Sad i Beograd i pametno se fokusirajući na pank kao životni stil, supkulturu mladih, pa tek onda rokenrol scenu. I u tome zapravo uspeva da ovlaš mapira i istoriju rokenrola.
Od otvaranja sa Dragišom Blanušom, policijskim inspektorom zaduženim za pankere, pa sve do završnice koji sumira odličan arhivski materijal (i ekskluzivan i bogat) preko relevantnih sagovornika, nekih koji su i danas zvezde i nekih koji su zaboravljeni "heroji ulice", Simojlović uspeva da izvuče suštinu, i onoga kako je ovaj "grad bacao svetlo daleko" ali i jedne banalnosti koja prati neka značajna gibanja.
A pank kod nas jeste bio ne samo značajan fenomen već je doveo i do bitnih muzičkih dometa, i do bitnog traga u kulturi i generalno trajnih vrednosti čime naši pankeri stoje ipak kao nešto mnogo više od kurioziteta supkulturnih imitatora iza Gvozdene zavese ili u socijalizmu generalno jer ova zemlja ipak nije ni bila deo "lagera".
Sagovornici su relevatni, šarmantni i njihov govor je u funkciji, arhiva je izvanredna a što je najzanimljivije, tema je potrošena u drugim filmovima a ovde je opet iznova učinjena relevantnom, i opravdana je još jedna kustoska šetnja kroz eksponate o kojima smo mislili da znamo sve.
* * * 1/2 / * * * *
Oh, to bih morao da pogledam. Jel' ima to negde drugde sem na Planeti?
Nisam nailazio za sad ali Planeta ti je dosta komforna opcija?
Sent from my iPhone using Tapatalk
Verovatno jeste ako budem umeo da instaliram aplikaciju. Deputizovaću ženu da ona to učini PA VALJDA MOŽE MALO DA MI IZAĐE U SUSRET POSLE TOLIKIH GODINA.
Ili app ili u browseru gde ti je onda dosta registracija.
https://rtsplaneta.rs/video/show/3628676/--
Sent from my iPhone using Tapatalk
ROLE PLAY Thomasa Vincenta izašao je neposredno posle filma THE FAMILY PLAN što je ovaj slab film učinilo još slabijim posle moćne lekcije kako to treba da se radi.
Ova dva filma imaju nekoliko sličnosti. Oba je režirao eminentni televizijski reditelj, i oba imaju praktično identičan zaplet. Pomalo je čudno da je ROLE PLAY uopšte pušten sa tako malom distancom u odnosu na Wahlbergov vehicle, i to ne zbog zasićenja tržišta koliko zbog zaista pomalo neprijatne sličnosti koja svakako nikome ne može doneti korist.
Činjenica jeste da filmovi o plaćenim ubicama koji vode dvostruki život i poziraju kao mirni porodični ljudi obično nisu nešto što se dugo pamti. Stoga izaći sa već slabim filmom na tu temu neposredno iza jačeg konkurenta možda čak i nepravedno otvara neka pitanja koja inače ne bi - tipa da li je ovim ljudima možda bio dostupan Coggeshalov scenario.
Vincentova inscenacija je korektna ali film veoma skromno izgleda, kao dve spojene epizode neke network serije.
Kaley Cuoco i David Oyelowo čak ni uz pomoć faca kakve su Connie Nielsen ili Bill Nighy nemaju šta mnogo da pruže i materijal ih prosto ne podstiče. Kad nema interakcije među karakterima, kad slabo ima smeha i gotovo da uopšte nema akcije, nije baš do kraja jasno šta se u ovom pokušaju uopšte htelo.
* 1/2 / * *.* *
Donald Westlake je pod pseudonimom Richard Stark napisao neke od svojih najikoničnijih likova i upravo su Starkovi romani, među brojnim Westlakeovim ekranizacijama i najuspeliji.
Druga karakteristika Westlakeovog opusa jeste da on spada među američke pisce krimića koji su dosta ekranizovani van Amerike, i to u raznim žanrovima, što je inače nekarakteristično za druge američke krimi pisce koji su van SAD mahom dobijali filmove baš po prepoznatljivosti žanrovskog rukopisa. Otud ne treba da čudi podatak kako su i prve dve ekranizacije Starka bile snimljene van Amerike, u Francuskoj.
Međutim, zanimljivo je da su Starkovi junaci, pre svih naravno Parker kao noseća ličnost u tom opusu par excellence američki junaci po profilu, individualci bez prošlosti, kadri stići i uteći jer ih zapravo ništa ne vezuje ni za koga i ni za koje mesto.
Prvu ekranizaciju Starka uradio je Godard 1966. a MISE A SAC izlazi iste godine kao Boormanov POINT BLANK. Tek kasnije slede THE SPLIT i sve ostalo, zaključno sa Hackfordovim PARKERom gde je Parker prvi put tako i zove.
MISE A SAC je režirao Alain Cavalier i osnovni problem filma jeste u tome što iako identifikujemo ko bi u ovoj priči mogao biti Parker, naprosto tako harizmatičnog junaka u ovom filmu nema. Dok se priča relativno dinamično kreće od jedne do druge situacije, ono što najviše fali jesu upečatljivi junaci a naročito neki poput Parkera koji bi sva ta dešavanja objedinio i povezao gledaoca sa onim što gleda.
A ono što je gleda je naročito neobično - naime cilj pljačke jeste da se pokrade cela jedna varoš i sva mesta na kojima ima novca i dragocenosti.
Nažalost, upravo zbog izostanka onoga u čemu je literatni predložak jak a to je centralni junak, MISE A SAC ostaje jedan film velike pljačke koji se gleda sa distance i čija neobična, rekao bih čak i bizarna premisa ne uspeva da postane ubedljiva.
Van toga, realizacija je solidna, mada teško ju je proceniti jer ovaj film nikada nije postao dostupan ni na čemu što iole liči na podnošljivu kopiju.
* * / * * * *
Terry Bedford, nekadašnji snimatelj, režirao je film SLAYGROUND po istoimenom romanu Richarda Starka. Scenarista Trevor Preston kog znamo pod Hodgesovom filmu I'LL SLEEP WHEN I'M DEAD umnogome je izmenio Westlakeov rukopis i ovaj film po mnogo čemu i ne možemo smatrati tipičnom ekranizacijom Starka i Parkera.
Peter Coyote igra junaka koji je veoma mlak i nema onu superiornost koja krasi Parkera. Zaplet filma samo po detaljima, po početku filma i delimično po lokaciji završnice podseća na roman, ali transformacija je i čisto žanrovska.
Naime, u romanu Parker se posle neuspele pljačke nađe u bekstvu u letnjem zabavnom parku koji je zimi zatvoren, dočim ovde Parkera progoni opasni, nepobedivi plaćeni ubica zbog deteta koje je izgrom slučaja nastradalo dok je Parkerova ekipa bežala i sada je angažovani da ih likvidira jednog po jednog.
Film je režiran mnogo više kao slasher neko kao krimić. U nekim situacijama, prilično direkno zalazi u horor stilizaciju, recimo u samoj završnici ima jedna maltene ekspresionistička scena tog tipa.
Ovo preusmeravanje filma u drugom smeru je zanimljivo, i nisam to često sretao. Nažalost, Terry Bredford pored atmosfere, zanimljive fotografije i interesantnog žanrovskog zaokreta, ne uspeva da postigne ono osnovno a to je vođenje likova i priče.
SLAYGROUND je film u kom sasvim sigurno ima šta da se vidi i po tome je retko ostvarenje. Nažalost, prava je retkost i to koliko se Bedford nije snašao u vođenju priče unutar jedne naizgled jasne matrice.
* * / * * * *
Posle velikog uspeha filma MISS BALA, Gerardo Naranjo je došao u Holivud i imao je odrešene ruke da snima šta god poželi u nekim skromnijim produkcionim uslovima.
Nažalost, uprkos tome što je u ogledu okupljanja ekipe uspeo da na jednom mestu sastavi više nego respektabilan tim, napravio je film VIENA AND THE FANTOMES koji je završio shelved nekoliko godina i onda je bačen u etar tokom pandemije gde je ubrzo zaboravljen.
Kada gledate filmografije ljudi kakvi su Evan Rachel Wood, Jeremy Allen White, Philip Ettinger, Dakota Fanning, Caleb Landry Jones ili Joe Bernthal, nailazite na ovaj film, i čudite se što ga ne znate.
Iz današnje vizure je jasno da je svima u najboljem interesu da se ovo ne pogleda i da se ne zna. Pritom, ovo nije neko so bad it's good ostvarenje. Ovo je jedna papazjanija sa sjajnim glumcima o turneji pank benda tokom osamdesetih. Dakle, nemoguće je snimiti nešto loše na tu temu, ili se bar tako čini, ali eto Naranjo je uspeo.
Uprkos glumcima, uprkos američkom Zapadu koji sam po sebi nudi sjajne prirodne objekte, uprkos epohi i muzici ovo je jednolična salata od scena, mahom svađe i pomalo seksa u nekim prikolicama i to je to.
MUZIČKI AUTOMAT je televizijski film snimljen po tekstu Mirjane Buljan koja je pre svega poznata po svojim prevodima literarne klasike ali i po kreativnom radu. Režirao je Branko Pleša za Televiziju Beograd, a zanimljivo je to da se priča odvija na hrvatskom primorju.
U centru pažnje su tri žene u staroj konobi, poznatoj po muzičkom automatu koji je gazdarici ostavio njen muškarac kada je otišao na put s kog se nije vratio. Tu su i jedna već babadevojka koja je postala alkoholičarka kada ju je zaručnik napustio i mlada konobarica koja čeka svog verenika ali ima utisak da će ostati sama kao i ove dve.
U njihove živote ulaze razni novi muškarci i na razne načine razbijaju uspomenu na ove koji su ih ostavili odnosno doveli tu gde jesu. U tim ulogama zanimljive doprinose daju Vlasta Velisavljević i Aleksandar Berček.
Pleša je u rediteljskom pogledu sveden i precizan, a posebno je zanimljivo u ovom crno-belom televizijskom filmu iz 1971. godine to kako je uspeo da stvori atmosferu blage tenzije koju stvaraju obesni mladići sa jasnim supkulturnim bekgraundom, ne baš Manson Family, ali svakako neprijatna Deca cveća.
U tom smislu zanimljiv je spoj jedne arhetipske mediteranske melanholije i nečeg vrlo savremenog koje provejava kada se pojavi grupa mladih turista.
MUZIČKI AUTOMAT je čehovljevski film stanja, u svakom pogledu jedan prefinjen rad.
UN METIER SERIEUX Tomasa Liltija je altmanovski isečak iz svakodnevice francuskih prosvetnih radnika.
Tomas Lilti je autor kog zanimaju kolektivi sa kojima se srećemo u svakodnevici, javne službe koje komuniciraju sa populacijom i izazovima svakodnevice ali i socijalno angažovani film generalno.
UN METIER SERIEUX je slika iz života grupe nastavnika u jednoj školi i njihovih privatnih života koji se prepliću sa službom, rada sa đacima gde su oni autoritet koji ima odgovore na sva pitanja i privatnosti gde su upitani kao i svako drugi.
I film nije ništa ni više ni manje od toga, ali je odlično glumljen od strane izvanrednih glumaca među kojima ima i zvezda kao što je Adele Exarchopoulos i Vincente Lacost čiji je lik zapravo taj centralni junak preko kog ulazimo u kolektiv. Ovo je film o ljudima iz kog se naravno nudi šira slika pozicije jedne veoma bitne profesije i oblasti života.
UN METIER SERIEUX nije kao MAJSTORI, MAJSTORI, mada naravno priča ima unutrašnju dinamiku koja vodi ka određenom klimaksu, jer Francuska je melting pot i nisu svi u mentalitetskoj sinhronizovanosti ali jeste nešto na svoj način zanimljivo.
* * * / * * * *
Postoji ona fraza kako dobri filmovi imaju puno problema a oni loši samo jedan - da su loši.
NEDELJA je loš film ali to ne znači da pored tog osnovnog problema nema još jedan značajan problem a to je neverovatna arhaičnost.
Ako imamo u vidu da je Džej Ramadanovski rođen 1964. godine, gotovo je neshvatljivo da film o njemu izgleda kao da je snimljen 1954. godine, da čak ne uspeva da uhvati kinematografski duh epohe u kojoj se sama priča dešava.
Ako izuzmemo samu epohu dešavanja koja je rekonstruisana nepretenciozno i stvara utisak da se priča zaista dešava na tom nekom mestu a ne u nekoj prenaglašenoj simulaciji prošlih vremena, što zaslužuje pohvale, ceo film je začuđujuće bajat, na nivou neke trome televizijske serije i ni u kom pogledu ne izgleda kao delo jednog od naših najperspektivnijih mladih autora Nemanje Ćeranića koji je već zadužio našu kinematografiju filmom LIHVAR.
Malo je reći da se od Ćeranića na osnovu ranijih ostvarenja očekivalo neuporedivo više, ako ne na nivou celine - biografija Džeja Ramadanovskog je kompleksna na masi nivoa i teško je imati punu autorsku autonomijh pri njenoj realizaciji - a ono barem na nivou izvedbe.
NEDELJA je film koji je predug, prepun repeticija, obiman a nedorečen, sa nekoliko identičnih situacija koje se vrte u krug i to je možda ponajmanje Ćeranićeva krivica. Međutim, film je jako loše glumljen i to ne samo u glumačkoj interpretaciji već i u montaži glumačke igre gde se glumcima nimalo nije pomoglo da se izvuče ono najbolje iz njih.
U tom smislu, jedina svetla tačka ovog filma i njegovo pogonsko gorivo je Husein Alijević koji ima neodoljiv šarm i energiju, nudeći jednu melanholičnu sliku Džeja u kojoj tuga nadilazi radost i on uspeva da iznese hrpu manje-više istih ili klišetiziranih situacija. Veliko priznanje Alijević zaslužuje što se izborio sa tim da manje-više stalno igra isto stanje i sličnu situaciju.
Ako ste se nadali da će ovaj film početi kao SPECIJALNO VASPITANJE prerasti u NACIONALNU KLASU i zaključiti se kao POSLEDNJI KRUG U MONCI, prevarili ste se jer je Goran Marković za ovo što vidimo ovde reditelj iz 25. veka a Aco Bošković najmanje iz 22.
Bez Đenkinog smisla za bezobrazluk, Ćeranićev film nažalost ostaje na nivou druge ili treće petoljetke razvoja naše posleratne kinematografije i razlog za to nije samo u inscenaciji već i u priči koja veći deo vremena nikako da počne. Zapravo ovo je jedno nabrajanje jednoličnih događaja u kome mahom nema drame, nema neke prelomne odluke ali što je možda najčudnije od svega, nema ni Džejevog protagonizma.
On je naprosto mahom tužan i inferioran, ima pozajmljenu čežnju za "belom ženom" iz arsenala Bjelogrlićevog TOME a likovi oko njega zapravo "žive" i deluju kao da bi film ne samo trebalo da bude o njima - nego u većem delu kao i da već jeste o njima.
NEDELJA ruku na srce, i planira svoj ishod u seriji, za koju su šanse da je gledam kao i u slučaju TOME - u domenu statisticke greške jer ko jednom ovo preživi ne planira da se vraća proširenoj verziji. S druge strane, film deluje dosta kompaktno u toj svojoj jednoličnosti i zaista ne deluje da će nam postati jasniji u formi serije ili da je nešto započeto a nije se razvilo i sl. Naprotiv, ovo je film sa mnogo viškova i naročito mnogo neuspelih stvari koje je trebalo izbaciti.
NEDELJA je utoliko simpatičnija od TOME jer je verodostojnija i prilagođena je istini o osobi o kojoj govori. Dok je TOMA bio pokušaj da se terevenčenje neke rulje prikaže kao alternativni put ka očuvanju Jugoslavije u formi krčme ako već nije u stanju da bude država, ovo je barem jedna realno sagledana rags to riches story o monku koji je u svojoj nesreći našao put ka sreći i emancipaciji.
U tom smislu, NEDELJA je izazov samo na planu toga kakav je film ali ako naiđe na publiku koja je receptivna i kojoj to što ne valja ne smeta, barem ih neće uvesti u zabludu.
Ovo je film sa umetničkim problemima a ne sa intelektualnim pa se u tom smislu nadam da će gledaoci prema njemu biti otvoreniji nego ja.
Ameri konačno uradili rimejk JESENI SAMURAJA.
https://www.youtube.com/watch?v=6yZgLlPGV4s
Bryce McGuire je sa prilično dobrom glumačkom ekipom koju predvode Wyatt Russell i Kerry Condon snimio Blumhouseov horor NIGHT SWIM i potpisao jedno od onih ostvarenja koje je kritika skroz odbacila a meni se veoma dopalo, iako sam svestan da sam možda subjektivan.
Film je jednostavan i sugestivan i to mi se veoma dopalo. Horor aspekt priče se tiče enigmatičnog i na neki način ukletog bazena u jednoj kući iz predgrađa u koju se doseljava porodica bejzbol profesionalca koji je morao da se povuče jer je oboleo od MS. Radi, terapije on ponovo oživljava inače pokriven i napušten bazen svoje kuće i ubrzo kreću da se dešavaju čudne stvari.
Bazen je sjajan izvor pretnje i Bryce McGuire odlično manipuliše tom istovremenom beskrajnom opasnošću koja u bazenu vreba i time da su oni pravljeni da budu što bezopasniji. To pretnji daje određenu fluidnost (pun intended) i fino kreira "misteriju" oko koje se sve vrti.
NIGHT SWIM je jači u atmosferi i mehanici strave nego što nas odvodi u domen nekog metafizičkog horora. Međutim, sama horor invencija vezana za to zbog čega je bazen opasan jeste sasvim na mestu.
Glumci su izvanredni, scene suspensea su vešto izvedene i film uspeva da sa "malo" pruži "mnogo" iako ovo nije nikakvo foliranje, nikakav art i sl. Ovo je veoma mejnstrim ugođaj svedeno isporučen.
Zašto je naišao na đon kod kritičara zaista ne znam, verovatno su imali nešto drugo što im se više hvalilo u tom trenutku.
* * * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 19-12-2023, 00:18:43
THE FAMILY PLAN, novi vehicle Marka Wahlberga gledao sam odmah posle BARBIE i bilo je to jedno katarzično iskustvo, konačno normalan film za normalne ljude. Danima sam morao da promislim i gledam neke stvari iznova, da bih nekako isprao svoj um od onoga što mi je priredila Greta Gerwig.
Otud, možda sam subjektivan posle traume koju mi je ostavio BARBIE, ali THE FAMILY PLAN je generic akciona komedija izvedena baš onako kako treba, ponosna na svoje klišee koje izvodi sa punim ubeđenjem.
Simon Cellan Jones nije snimio TRUE LIES sa Markom Wahlbergom jer - budimo realni - niti je on James Cameron, niti je ovo vrhunac tentpole produkcije svog vremena, ali ako imamo u vidu da bogovi sve ređe hode Holivudom, onda možemo reći da je THE FAMILY PLAN kao TRUE LIES da su ga snimili ljudi.
Mark Wahlberg ima tu sposobnost da je uverljiv i u akciji i u humoru i u porodičnim situacijama. Michelle Monaghan ima sve ono što je nosila Jamie Lee Curtis u TRUE LIES, dakle potpuno je age appropirate partnerka a opet ima dozu seksepila i razigranosti za partnerku u akcionom trileru. Simon Cellan Jones i David Coggeshall mudro se drže Limanovog rešenja iz MR AND MRS SMITH a to je da se u većem delu filma ne bavimo negativcima, da nema onih paralelnih radnji gde moramo da pratimo njihovo planiranje, sve je to svedeno na minimumu, a na kraju kada dođe do konfrontacije, zanimljivi su odnosi heroja i negativaca i imaju interesantna ishodišta.
Balans akcije i komičnih scena je uspeo. Simon Cellan Jones pravi akciju koja je uzbudljiva. Trudi se da Wahlbergov lik ubija koliko mora, ali i kada protivnike samo onesposobi, to je izvedeno u jednom bourneovskom maniru visokooktanske akcije, tako da je film u dobrom vizuelnom balansu, i u pogledu estetizacije i u pogledu ritma. Na neki način čak Simon Cellan Jones u pogledu vibrantnosti odlazi korak iznad nečega što je tipična akciona komedija, nudi jedan maksimalno angažovan rediteljski i snimateljski postupak pa tu svakako pomen zaslužuje i direktor fotografije Michael Burgess.
* * * / * * * *
Prosto mi je neverovatno da ja ovo pišem, ali da li je moguće da niko nije primetio da ovde belu američku porodicu iz ljubavnog gnezda i mirnog života isteruju jedan indijanac, polu-Vijetnamka, Grk i naravno gomila crnaca?
Inače film mi je onako, prva polovina dosta loša, čak i ako uzmemo u obzir žanr i sve ostalo. Previše se likovi ponašaju onako kako ćaletu odgovara, bukvalno su na nivou teletabisa, ali moguće da to tako treba. Ako je već moralo biti tako, deo gde su oni nesvesni svega je mogao biti makar kraći.
Drugi deo filma kad se karte otvore je ok, ništa spektakularno ali dovoljno zabavno. Mišel inače volim ali se već ponavlja sa tim njenim prenaglašenim grimasama i kreveljenjem, ali kontam da je to njen max samo sam ja bio slep kod očiju.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Just Philippot snimio je pokušaj malo nekonvencionalnijeg filma katastrofe, ali ono što smo dobili na kraju jeste jedan prilično deplasiran primer upravo najklasičnijeg dela te vrste.
Philippot je mislio da mu zamršeni i napeti porodični odnosi među glavnim junacima mogu obogatiti priču o ocu i majci koji su razvedeni ali ipak zajedno sa kćerkom beže pred kiselom kišom koja ubija sve na koje na padne.
Ti porodični odnosi ne rešavaju ništa na nivou priče osim što troše vreme. Međutim, na kraju ti odnosi ne zaigraju i sve se svodi na suspense baziran na fizičkom bekstvu od kiše i vode ali tu Philippot tek nema šta da ponudi i ovaj film niti ima neku veliku ambiciju niti on ima neku naročitu veštinu.
Jasno, francusko-belgijski film ove vrste već u najavi gađa poziciju autsajdera spram američkih. Međutim, rezultati poslednjih godina su zapravo suprotni i pokazuju da se baš iz ovih produkcija javljaju i pripovedački ali i tehnički dobro formatirani naslovi.
Philippotov ACIDE to naprosto nije.
* 1/2 / * * * *
Hajde da kažemo da je ovo za ovaj topik:
Why Suits Was the Most Streamed Show of 2023 (https://slate.com/culture/2024/01/suits-show-netflix-most-streamed-tv-procedurals.html)
Mislim, ovo je jedan trezven pogled na serijski program u trećoj deceniji 21. veka i drago mi je da nisam jedini koji misli kako je skretanje celog medijuma u smeru pravljenja filmova od po osam i deset sati arbitrarno isečenih na "epizode" potez koji je doneo neproporcionalno mnogo ćoraka.
David Ayer se na snimanju filma THE BEEKEPER ponovo povezao sa Kurtom Wimmerom i Gabrielom Beristainom, saradnicima sa filma STREET KINGS na kom je doduše bio potpuno drugi kontekst okupljanja. Tu se adaptirao spec Jamesa Ellroya, Ayer je još ulazio u svet režije i bavio se onim što najbolje zna.
Otud, STREET KINGS ostaje svojevrsni vrhunac za ovu trojicu veterana.
U međuvremenu je bukvalno kritika sahranila Ayera, Wimmeru su bogovi prodaje spec scriptova okrenuli leđa i sada su se našli na jednoj drugoj teritoriji - u nezavisnoj, niti studio niti strimerskoj produkciji u kojoj svaki dinar mora da se zaradi.
THE BEEKEEPER se može tumačiti kao Ayerova MEA CULPA jer u ovom ostvarenju pravi nešto što mu nije svojestveno i odustaje od svog stila.
Iako primarno scenarista, Ayer ovde snima Wimmerov cenjeni spec i uprkos tome što je njegov grungy lived-in stil postao maltene predmet parodije koliko je prepoznatljiv (setimo se, Max Landis je nazvao BRIGHT svojim ayerovskim skriptom pre nego što ga je Ayer zbilja i radio) ovde se bavi jednom ipak estetizovanom franchise-initiating pričom kakva bi pre bila svojstvena baš Guy Ritchieju recimo ili Dougu Limanu. Naravno, navodim dva najjača imena.
Međutim, ovde je radi Ayer i zbilja dosledno poništava sebe u tom procesu. Ovo ne liči na Ayerov film ni na prvi ni na bilo koji drugi pogled. Da li on ume da radi to što nije njegova specijalnost? Pa u suštini ne, THE BEEKEPER je solidno rediteljski ispraćen ali je daleko od najbolje moguće verzije ovoga.
Pa ipak, na neki način, Ayer je bogatstvo ovog filma.
Naime, Ayer je uspeo svojim imenom ali ipak i jednom studioznošću produkcije i naprosto trudom da izgura Stathamov film koji je ozbiljan. Ovo nije Hackfordov "film sa Stathamom" nasuprot "Stathamovog filma". Ovo jeste Stathamov film, ali Ayer se potrudio da bude dobar u toj skupini, mada bez jakog autorskog pečata.
Film se dešava u Americi a sniman je u Britaniji i nažalost to ni Ayer ni Beristain ne uspevaju da prikriju. Podela epizodnih likova vapi za Amerikancima, pa čak je i Jeremy Irons u ulozi bivšeg direktora CIA neubedljiv kao Amer. Ipak, britanska ekipa i produkcija mu daje dozu pedantnosti koja često nedostaje Ayerovim produkcijama.
Beristainova fotografija je potpuno drugačija nego u drugim Ayerovim radovima. Vrlo je jasna, oštra, bazirana na klasičnim konpozicijama i kontrolisanim pokretima kamere a takav klasicizam iziskuje sadržaj koji to može da iznese.
Ovde tog sadržaja i ima i nema. Ayer zaslužuje pohvale što zaplet nije puko opravdanje za akciju - a akcije je moglo biti još više - i što zaista iz njega crpi neku vrstu smisla i motivacije.
Kad se na to doda da se zaplet tiče veštačke inteligencije, konpjuterskih prevara, nepouzdanosti vladinih agencija i kad je na čelu udruženog zločinačkog poduhvata sin Predsednice SAD, onda inamo posla sa nečim šro je uhvatilo Zeitgeist i kroz aluziju na Huntera Bidena i generalnu skepsu prema vlasti pokrenulo desno gledalište. Rezultat nije izostao.
Na pitanja da li je negativac u filmu nadahnut Hunterom Bidenom, Ayer je rekao da nije i možda čak i ne laže. Ali, rezultat se računa - jako je teško ne pročitati Huntera kao inspiraciju.
A onda kad se poslože još ex-vladin odnosno dubokodržavni agent pravednik, mlaka reakcija vlasti i skepsa prema tehnologiji, imamo film koji je obradovao američku desnicu i odjednom ostvario društveni značaj.
U toj računici nadalje više nije ni važno što recimo ovde FBI zapravo pošteno mada tromo radi svoj posao, što predsednica nije kao Hilary niti kao Biden već je poštena, osnovna asocijacija je napravljena i uprkos što puna istina nije na njenoj strani, nije nimalo pogrešna.
Ayer nije tehničar ovog profila ali uspeo je da od jednog naslova relativno neizvesne bioskopske budućnosti napravi jedan mini-događaj, nešto o čemu se priča a go je za "Stathamov film" uspeh.
Eto zato mislim da je dobro što je Ayer ipak snimio ovaj film jer je opravdao njegovo mesto u bioskopu.
Voleo bih da se ubuduće svako vrati na svoj radni zadatak i radi ono što najbolje zna ali samo autor može iz izvedbe od * * 1/2 da napravi delo čiji je impact * * *.
DOGMAN Luca Bessona je njegov povratnički film posle čitave serije #MeToo skandala sa kojim je uspeo da nastupi u Veneciji. I u određenom smislu samog sebe je hendikepirao time jer je DOGMAN njegova parafraza Toddovog JOKERa koji je trijumfovao u Veneciji, a nažalost u dometu reč je o apsolutno inferiornom knock-offu.
Naravno, JOKER je na mnogo nivoa sui generis delo pa je teško u potpunosti napraviti njegov knock-off ali ovde imamo sličnu postavku, jednu psihološku studiju potonuća traumatizovanog čoveka u jednu vrstu pravedničkog ludila prilično groteskne sorte.
E sad, ovo je sve zanimljivije kad se priča nego kad se gleda.
Film je dat u seriji flešbekova koje okida junakova ispovest advokatu i usled toga zapravo film nikako da počne već ide iz reminiscencije u reminiscenciju. Nažalost, film jako loše izgleda. Besson ga je izgleda radio u skromnim uslovima i to se nažalost oseća. Očigledno je posle godina snimanja skupih filmova izgubio taj dar da kreativno reši nedostatak novca.
U odnosu na LUCY i VALERIAN sa kojim se po meni vratio nivou na kom je ranije bio, ANNA je bila određeni pad ali i dalje solidan akcijaš sa dozom kreativnosti i te zanimljive komocije matorog reditelja koji nema energije kao pre. DOGMAN je nažalost slično kao što je ANNA bleda senka filma NIKITA još bleđa senka Bessonovog skripta za DANNY THE DOG.
DOGMAN je mogao biti zanimljiv film, i on ni sada - ako izuzmemo što nije uspeo - nije neinteresantan. I dalje Besson ima to neko zanimljivo stripovsko razmišljanje i može da izvuče iz glumca kakav je Caleb Landry Jones nešto inspirisano ali u suštini, to sve što je moglo biti se nekako nije desilo.
* 1/2 / * * * *
FINESTKIND je rediteljski rad Briana Helgelanda što ga po definiciji čini veoma zanimljivim za gledanje. U ovom filmu, Helgeland snima priču iz bostonskog ribarskog miljea koja je njemu dobro poznata i ovo je projekat na kom je on dugo radio. Nažalost, FINESTKIND nije stigao u bioskope, što je šteta jer Helgeland i direktor fotografije Crille Forsberg isporučuju jedan veoma vibrantan a u scenama ribarskih pustlovina čak i poprilično spektakularan film.
U određenom smislu, možemo reći da je osnovni i praktično jedini nedostatak filma FINESTKIND zapravo činjenica da u njemu Helgeland nije redukovao sve elemente kojima se bavio i sve potencijalne slojeve priče, iako se jasno ističe onaj koji je dominantan.
Dominantna priča je ona o mladom studentu koji se tokom leta između koledža i studija prava odlučuje da sa svojim polubratom ode na ribarski brod i tamo malo iskusi uzbuđenje tog posla. Malo je reći da ubrzo postaje adrenalinski zavisnik jer na prvom isplovljavanju dožive brodolom u bukvalnom smislu reči, a na drugom odu u krivolov u kanadskim vodama i zbog toga gube brod prvog muža njegove majke.
Polubrat želi da povrati očev brod i odlučuje da to uradi tako što će obaviti jednu morsku isporuku narkotika i tu stvari tek postaju složene.
Dakle, osnovna priča veoma podseća na HELL OR HIGH WATER, čemu doprinosi i činjenica da polubrata igra Ben Foster, s tim što kod Helgelanda taj spoj socijalne iznuđenosti zločina i same kriminaističke prirode filma koja iz toga proizlazi deluje ubedljivije nego kod Taylora Sheridana.
Međutim, s druge strane, Helgeland ovde želi da uporedo prikaže i jednu maltene TOP GUNovsku priču o grungy glamuru skromnih i virilnih ribara, i dodaje svemu jednu dodatnu notu koja unosi svetlo i vedrinu u suštinsku noir postavku, i kad god se ode van nje, preosvetli ga. Helgeland je ovo mogao redukovati u scenariju a svakako u montaži, naročito jer su oba ta pristupa dobro izvedena, i oba su ubedljiva, ali socijalno baziranog krimića je ipak neuporedivo više.
No, ova akademska zamerka nije toliko problematična kada se film gleda. Svakako on ima jedan kraj više, i ima jedan kraj sa smrknutim i jedan sa nasmejanim licima, međutim, atmosfera i energija su takvi da FINESTKIND najvećim delom ipak preteže na stranu onoga gde se dobro snašao.
Brian Helgeland je već decenijama jedno od prvih pera Holivuda, upravo u ovom akademskom domenu i gotovo je sigurno da recimo tuđa režija njegovog scenarija ne bi imala ovakve probleme. No, očito kada je sam uzeo da režira vlastiti materijal nije umeo da prepozna šta je važno a šta nevažno i šta pripada kom filmu.
FINESTKIND je produzirao Taylor Sheridan, i u izvesnom smislu možemo reći da je ovo preseljenje njegove poetike na Sever. Međutim, Helgeland je mnogo decentniji i akademski usmereniji autor od Sheridana, tako da poetici koju on danas simbolizuje ipak dodaje jednu novu dimenziju. S druge strane, Sheridanu se svakako ne bi desila dva filma u jednom, pre bi mu se desilo da ima pola filma u jednom i da fali.
Međutim, uz sve poetičke razlike, svakako da FINESTKIND jeste deo tog "narodnog" poetičkog i socijalnog kruga koji se sada gaji u Sheridan-verseu i na kanalu Paramount + kom je FINESTKIND od starta bio namenjen.
* * * / * * * *
Mar Targarona nastavlja sa svojim petljanjem po žanru, i u novom filmu EL CUCO, napipala je nešto zanimljivo, ali ponovo ima ideju koja se teško izvodi u celovečernjem film. Naprosto, ima delova koji su morali biti osmišljeniji, razrađeniji kako bi film popunio svojih 97 minuta krtine.
Premisa je jednostavna i Mar Targarona ide nekom linijom ROSEMARY'S BABY i GET OUT, sa pričom o mladom paru koji u home swapping aražmanu svoj stan u Barseloni poverava starom nemačkom bračnom paru a ovi njima luksuznu kuću, dva luksuzna auta, a kako se ispostavlja i čudnovatu kćer.
Vrlo brzo naslućujemo šta je osnovna zamisao zlih junaka, i tu Mar Targarona ne uspeva da nas jako zaintrigira pa nam je jedino zanimljivo da pratimo kako će teći spoznaja glavne junakinje. I onda kada do te spoznaje dođe film ubacuje u višu brzinu a postaje slasher, i ne ostaje u istom registru strave.
Međutim, sve ove mane na stranu. Kuća koju su Nemci dali mladim Kataloncima je toliko prijatna, da barem ni nama nije neprijatno da pratimo lepe ambijente, solidne kadrove i Belen Cuestu koja je tradicionalno na visokom nivou.
Ipak, ovaj film je previše derivativan da bi se održao na supstanci svoje ideje, i suviše lapidaran u pogledu tenzičnosti da bi je prevazišao izvedbom.
* * / * * * *
ZAKLINJEM SE Milutina Petrovića i Nikole Dragovića je zanimljiv dokumentarni film baziran na home movie zabeleškama Predraga Bate Miloševića o odlasku u vojsku njegovog sestrića Igora Dikića i potonjim razgovore koje je sa njim snimio o doživljajima koje je imao u čuvenom Varaždinskom korpusu.
Cela tema varaždinskih događaja u ratu pratila je dugo svako razmatranje angažmana JNA u Hrvatskoj tokom raspada zemlje, pre svega zbog izdaje generala Trifunovića koji je napustio kasarnu i praktično Hrvatima prepustio ogromnu količinu naoružanja koja im je bila dovoljna da ozbiljno otpočnu rat.
Sada imamo dokumentarni film koji je možda najzanimljiviji kao slika iz života jednog običnog beogradskog momka koji se našao u redovima JNA koja se raspada po šavovima, sa prilikom da učestvuje u jednom sukobu koji naprosto nema kapacitet da probudi ono najbolje i ono najgore u čoveku.
Igor Dikić je bio momak koji je otišao na odsluženje vojnog roka bez neke namere da bude ratnik već da samo to obavi. A tamo je zatekao ljude koji nemaju nameru da od njega naprave ratnika već i oni samo žele da obave šta imaju a to je u suštini raspad države.
I to je dosta zanimljivo psiho-socijalni aspekt ove priče. Dakle imamo nemoć jedne vojne strukture da civila pretvori u vojnika, ali i da samu sebe osposobi da izvodi svoj osnovni posao.
I to truljenje JNA je.vrlo lepo prikazano u ovom filmu gde Dikićevi izrazito dramatični doživljaji pokazuju u stvari kako je jedan momak bez afiniteta za vojna dejstva bio bačen u situaciju da nespreman, brine sam o sebi u okruženju nadmoćne hrvatske paravojske na jednom izdvojenom komandnom mestu.
Trifunović je u ovoj priči epizodni lik, ali ga Hrvati pominju kao starešinu kome je bilo jasno da nema dovoljno motivisanu vojsku da obavi svoj zadatak, kao i da mu je komanda bila obaveštajno izbušena i da su bili do apsurdnog nivoa slušani i nadgledani.
Jedan od glavnih aduta Trifunovićeve odbrane bio je da je eto izbegao smrt regruta ali Dikićev doživljaj govori o nečemu potpuno suprotnom. On je svoju pogibiju u borbi izbegao maltene sam, zahvaljujući agilnom potporučniku koji je ostao uz vojnike kada su ih svi zapravo napustili, počev od oficira.
Sama Dikićeva ispovest je interesantna. Kombinuju se tri postupka, snimci iz 1990., snimci iz 1992. i odlazak na mesto traume 2018. U tom smislu, film sklapa celinu iz ta tri izvora, sa pomalo arhivske građe koja ima campy vrednost a to su inserti iz školskih filmova JNA u produkciji Zastava filma, koji danas na YT služe za sprdnju i naravno političkih saopštenja i informativnih emisija tog vremena, sa sve najoptijim od svih opštihe mesta a to je snimak Bosanca iz JNA sa YUTELa koji je snimio Ivo Puljić u kom priča o tome kako se "oni kao odvajaju a mi im kao ne damo".
Film je mogao biti atraktivniji, u pogledu izvedbe, tehnički je mogao biti poliraniji, ali odlikuje ga tipična lenjost koja prati radove Milutina Petrovića i ubeđenje da je baš dobro što nije tako usavršeno. No, film ima neku snagu i ima smisao kao dokument.
Snimatelj i producent filma Predrag Bambić je radio ranije u Zastava filmu, pa nije bez ironija da on bude i hroničar nestanka te vojske za čije je interne potrebe snimao filmove.
Ja sam takav gledalac da bih voleo malo više konteksta, malo više mapa, malo više crteža da vidimo kako je to sve išlo. Ovde se sve to priča. Ali, u redu. to jeste ta neka škola savremenog dokumentarnog filma koji želi da se odvoji od televizijskog programa koji sve sažvaće gledaocu. Jedino je onda problem što se tako sirov ne prikazuje u bioskopu već mahom ide na televiziju. Jer ako je tako, onda bi slobodno mogao da se uloži i dodatni trud.
* * 1/2 / * * * *
U sklopu pripreme za V-EFFEKT na Megacomovom festivalu francuskog filma prikazan je LE PARFUM VERT Nicolasa Parisera.
Film bi se mogao definisati kao hitchcockovksa kriminalistička komedija u čijem centru je nevino osumnjičeni mladi glumac Comedie Francaise čiji kolega umre od trovanja na sceni i da mu trag za potragu na čijem se kraju nalazi McGuffin i internacionalna zavera.
Mladi glumac se daje u bekstvo i na bazi jedinog traga koji ima a to je kolekcija originalnih strip tabli glavnog negativca pronalazi pomoć i partnerku u liku strip autorke i njih dvoje kreću u potragu preko cele Evrope sve do finala u Magyar Szihaz gde se zavera raspliće u toku izvođenja jednog francuskog klasika.
Nažalost, pozorište, osim direktnog citata iz klimaksa Hitchovog THE MAN WHO KNEW TOO MUCH u samoj završnici, zapravo nema značaju ulogu u filmu, niti glavnom junaku pomaže ili odmaže to što je glumac, jednim delom jer kao deo velikog ansambla francuskog nacionalnog teatra on zapravo i nije javna ličnost u klasičnom smislu.
Tako na kraju, Pariser ni kao reditelj ni kao scenarista nije iskoristio ni teatar ni teatralizam u svom krimiću, ni u nekoj minimalnoj meri što je šteta.
Film je prijatan, ali mlak, i optimalan za one koji imaju izraženu pozitivnu predrasudu prema francuskim filmovima.
* * / * * * *
Mahalia Belo snimila je ekranizaciju romana THE END WE START FROM Megan Hunter sa Jodie Comer u glavnoj ulozi, i dosta velikih zvezda u sporednim, često kameo ulogama.
U osnovi ovo je priča o mladoj majci koja ulazi u porođaj kada apokaliptične poplave krenu da ruše Veliku Britaniju. Kako započinje novi život, ona mora da napusti London i da sa mužem, a kasnije sama luta kroz pustoš dok se društvo oko nje raspada a beba naravno iziskuje brigu.
Jodie Comer je u ovom dobila jednu zahtevnu ulogu koja joj naravno dolazi u pravom trenutku, i uspeva da spoji svoj movie star šarm sa psihološkim nijansama koje nosi lik na velikim iskušenjima. Ona je u centru ovog filma i sve to stoji kao showcase da to može da iznese.
Mogu da zamislim kako je Mahalia Belo možda želela da kaže i nešto više ovim filmom. Međutim, ono što se iz filma vidi itekako je dovoljno, iako nije ništa novo, ni na jednom nivou. Međutim, urađeno je sa ubeđenjem i maksimalnim angažmanom Jodie Comer.
* * * / * * * *
Sofia Alaoui prikazala je na Sundanceu film ANIMALIA a na Torontu je prikazan potom THE END WE START FROM i to su dva veoma slična filma. Oba govore o ženama koje neposredno pred porođaj imaju jedno transformativno iskustvo apokaliptičnih razmera.
Dok se THE END dešava u Britaniji koju zgazi prirodna nepogoda, ANIMALIA se odvija u Maroku tokom događaja koji utiče na prirodu ali ima natprirodno izvorište i otvara pitanja koja se tiču nekih sofisticiranijih pitanja percepcije stvarnosti. Otud je ANIMALIA mnogo manje visceralan film i manje je fizički u pogledu radnje, iako se kamera dosta kreće prateći junakinju kroz često grozničave okolnosti i gužve.
Zanimljivo je da iste godine izađu dva filma sa veoma sličnim imaginarijumom, veoma sličnom osnovnom situacijom i samim tim stvore utisak kao da zaista postoji anksioznost oko toga u kakav svet se donose deca, iako nema razloga da ona bude mnogo veća sada nego inače jer ti strahovi postoje i u danima većeg spokoja. Međutim, filmovi se dosta razlikuju u pristupu priči pa i u ishodu.
* * / * * * *
NIGHTCRAWLER je svakako jedan od najomiljenijih srpskih filmova pa stoga nije čudo da ga kao snob nisam pogledao onda kad je bio aktuelan jer je nekako bilo previše informacija o njemu i vremenom sam stekao utisak da sam ga već gledao.
Sada sam ga konačno pogledao u optimalnim uslovima i mogu reći da je evo posle praktično deset godina to naslov koji je odoleo zubu vremena.
Medijski aspekt ovog filma nije zastareo u međuvremenu, najpre zato jer je bio već krajnje arhaičan i u vreme kad se pojavio. Sam film se pojavio dvadeset godina posle smrti Kevina Cartera, a to je bila poslednja velika etička priča na temu koliko daleko treba ići u prikazivanju nesreće umesto učešća u pokušaju da se ona olakša.
Ono što je bilo istovremeno staromodno ali opet i večno aktuelno tada, ostalo je i sada, s tim što su se neki novi izazovi pojavili, kao što su fake news, deep fakeovi, internet kampanje dezinformacija itd. No, bazična tema se od Kevina Cartera a ni pre njega nije promenila.
Osnovni problem filma ostaje socijalna neprilagođenost glavnog junaka koja mi deluje kao da je tema nekog dodatnog filma koja organski nema veze sa osnovnom pričom. Junak može da bude socijalno neprilagođen, ali u suštini i ne mora, naročito ne na tako očigledan način. Moje iskustvo sa ljudima koji se bave ovakvim stvarima zapravo je potpuno suprotno, oni su "normalniji od normalnih" i veoma socijalno prilagođeni, što potvrđuje i njihova moralna elastičnost.
Ne mogu da kažem da mi je socijalna neprilagođenost lika smetala u gledanju filma jer je Jake Gyllenhaal u tome našao materijal da samoupravlja, ali vrlo umereno, koliko je ne vidim kao integralni deo priče, već više kao šum.
Ono što najbolje stoji jeste atmosfera i kriminalistička priča o čoveku koji ide noću i snima nesreće i policijske intervencije sve dok jednom ne stigne na mesto zločina pre policije i odluči da ga maksimalno kapitalizuje u pogledu prihoda ali i lične promocije.
Istovremeno, ovo je i socijalna priča o čoveku koji je našao put kojim može preokrenuti dinamiku moći na svoju stranu, i kao neko iz taloga doći u poziciju da uslovljava one koji su uticajni i glamurozni, uzimajući usput i trofeje na tom putu. Čak ni za taj aspekt priče nije bilo neophodno da junak bude toliko socijalno neprilagođen, ali tu bar postoji određena funkcija jer shvatamo da jedna takva osoba može biti prihvaćena u red "šarmantnih" ako donosi kvalitetan produkt.
Konačno, Dan Gilroy uspeva da napravi jako atmosferičan film. Noćni Los Anđeles je uzbudljiv, vibrantan, visceralan i u tom pogledu izvedba i generalni dizajn su na veoma visokom nivou.
NIGHTCRAWLER je značajan film i zaslužio je svoj kultni status. Akademski gledano, određena redukcija je mogla da se izvede i da ga pročisti, no ovo je sve veoma uspelo i ovako kako je.
U osnovi, ovo je povratak "smislenom" žanrovskom filmmakingu koji je odlikovao radove najboljih reditelja iz sedamdesetih, s tim što u dvehiljadedesetim to nastaje na obodima holivudske produkcije, ne kao glavna delatnost zvezda već kao njihov prostor za prevazilaženje onoga što im nameće mejnstrim. Otud verovatno ta doza "zatrpanosti" glavnog junaka nepotrebnim osobinama koje više prijaju glumcu nego što su potrebne priči.
Ipak, značaj i efekat filma zaslužuju * * * 1/2 dok je akademski gledano ovo ipak * * * .
https://www.youtube.com/watch?v=ijuJhyUfhDQ
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE KITCHEN je film koji su za Netflix snimili Kibwe Tavares i Daniel Kaluuya i reč je o zanimljivom ostvarenju koje vrlo lepo izgleda, dobro je glumljeno i solidno zamišljeno ali posle jakog početka ulazi u jednu mirnu ravnu liniju bez ikakve dinamike i tako se kreće prema kraju.
Ovo je stabilan film, nikada ne odlazi u nešto što ne valja, ali posle izvanrednog prvog čina kreće da se vrti u krug i na kraju svoj efekat najpre crpi iz izvedbe i solidne glume.
Otud je Netflix pravo mesto za ovaj film. Iako volim Netflixove filmove i ne razdvajam ih od "bioskopskih", čini mi se da su atributi KITCHENa u suštini baš strimerski i da je to pravo mesto za taj naslov.
* * 1/2 / * * * *
U suštini veoma tragična sudbina porodice profesionalnih rvača koja je ponela očev pseudonim Von Erich opisana u filmu THE IRON CLAW, čak je i umanjena time da je umesto petorice žive braće, broj sveden na četiri, paradoksalno jer se jedna od sudbina ponavljala i preklapala.
Zamislite životnu priču porodice u kojoj sin koji je izvršio suicid biva izbačen iz filma o njima jer ih ima već dvojica, a jedan ima sličnu sudbinu kao on, ali je zanimljiviji.
Dakle, reč je o jednoj teškoj drami zapravo smeštenoj u svet američkog profesionalnog rvanja u kome je takmičenje režirano ali bol od fizičkog napora je pravi, i gde je sve jedna laž namenjena publici, što ne znači da i sami učesnici ne žive u laži.
I ta tema laži je meni najzanimljivija u ovom filmu. Naime, pater familias je bio značajan rvač u svoje vreme ali nije osvojio "titulu", a ona je zapravo stvar publiciteta i dogovora. E sad, on to prenosi na svoje sinove, i sve njih uključuje u profesionalno rvanje, pritom svestan da to zapravo nije sport i da je to krvavo zarađen novac.
Neobična je ta fatalna privlačnost profesionalnog rvanja za koje je učesnicima jasno da je zapravo način za ljude sa dna kace da nešto zarada, u kojoj je publici jasno da je sve inscenirano i da to sve nije stvarno, i opet nekako taj dogovor baziran na laži funkcioniše, pa u sebe usisava i situirane ljude sa nekim drugim interesovanjima.
Sean Durkin kroz priču o porodici Von Erich namerava da obuhvati nekoliko decenija u istoriji ove gladijatorske zabave i u tome uspeva, pravi istinitu priču koja elaborira tragizam koji znamo iz THE WRESTLERa obuhvatajući sve, od malih lokalnih promotera do velikih mega-korporacija kao što su WWF, WWE i slične stvari.
U pojedinim momentima, Durkin odlazi predaleko u nekim rešenjima, kada prikazuje smrt pojedinih junaka, ali kao i u bokserskom filmu, tako je i ovo žanr koji trpi razna rešenja, pa mu se na kraju ne može osporiti emocionalna snaga.
Kao i u bokserskom filmu i savremenom filmu o kečerima naprosto se računa na tu melanholiju njihovih uništenih tela i života.
Zac Efron je za ovaj film skroz transformisao svoje telo. Nije uložio toliku energiju da nabilduje svoje glumačke sposobnosti i sasvim sigurno je ovo mogla biti nijansiranija rola ali je i dalje prilično dobra. S druge strane, Jeremy Allen White je toliko jak glumac da svoju rolu igra nonšalantno, deluje da je to "s dve leve ruke" posle decenije i kusur kod Johna Wellsa, ali nije to nimalo lako. Holt McCallany i Maura Tierney imaju nezahvalne role, on kao stoički pater familias koji želi da obezbedi porodici sigurnost jedino kako zna, sa finom dozom despotizma i manipulativnosti, i ona kao žena koja razume da porodica ima specifične vidove funkcionisanja ali sa emotivnim sklopom koji ne može da isprati sva iskušenja.
THE IRON CLAW deluje kao film na kom su svi mislili da snimaju nešto jako važno, i taj trud svih sektora je evidentan. Durkin ipak nije dovoljno veliki reditelj da postigne tu veličinu filma kojoj stremi, ali srećom tema i žanr su takvi da nude pomoć i na kraju ovo sve jeste vredno gledalačko iskustvo.
* * * / * * * *
Gabriela Cowperthwaite snimila je zanimljiv SF triler I.S.S. za koji zapravo kažemo da je SF utoliko jer se dešava u svemiru, mada u njemu nema nekih naročitih novuma niti je tehnika kojom se junaci služe nepostojeća, leti se Soyuzima i boravi na međunarodnoj svemirskoj stanici.
Pa ipak priča je smeštena u blisku budućnost, da ne kažem bukvalno sutra, i govori o američko-ruskoj posadi svemirske stanice koja ulazi u neke probleme u orbiti baš kada na Zemlji izbije nuklearni rat između dve sile.
Obe posade dobijaju naređenje sa Zemlje da preuzmu kontrolu nad stanicom i kreću da razvijaju razne dobitne kombinacije.
Prvi čin je besprekoran i prva polovina filma je vrlo tenzična i dobro postavljena. Kada se krene u razrešenje, druga polovina naprosto ne uspeva da parira uvodu i samoj premisi. Ne kažem da je bilo lako to postići jer ima tih priča koje sjajno kreću pa je teško održati tonus, ali svejedno niko se ovde nije obrukao.
Glumačka ekipa je izvanredna, Ruse igraju Costa Ronin, Maša Maškova i Pilou Asbaek a Amerikance Ariana DeBose, Chris Messina i John Gallagher Jr. Znači to su sve dobre face koje imaju jak personality ali umeju i karakterno da odigraju ako zatreba.
Ovo nije skup filma ali Gabriela Cowperthwaite bira da simulira bestežinsko stanje i život na svemirskoj stanici i to prilično uspelo izgleda. Ovo nije GRAVITY niti pokušava da bude, niti je ona Cuaron, ali film nema čega da se stidi.
U ranija vremena su ovakvi filmovi umeli da iznenade u bioskopima, ipak slutim da će ga većina gledati u kućnim uslovima.
* * * / * *.* *
Bill Pohlad je posle filma LOVE & MERCY snimio još jedan rokenrol biopic, ovog puta o ljudima koji su isto braća iz benda, sa različitim doprinosima istoriji muzike, ali sa tom razlikom da je ove protagoniste uspeh razorio na jedan drugi način.
Dok je LOVE & MERCY MERCY bio priča o čoveku koji razvija psihičke poremećaje ne samo dok je na vrhuncu svetske rokenrol slave, već dok je u fazi do ostavlja neizbrisih trag u istoriji popularne kulture, novi Pohladov film DREAMIN' WILD govori o ljudima koji su uprkos barbarogenijalnom delu ostali ne samo bez uspeha već potpuno obeležni neuspehom.
Međutim, Donnie i Joe Emerson ne bi bili ni prvi ni poslednji koji nisu uspeli u svetu rokenrola, da im se nije desio sugarmanovski momenat - njihov samizdat LP je otkriven tridesetak godina po izlasku, prepoznat kao remek-delo, reizdat, neke pesme su obrađene i oni su dobili novu priliku da rekapituliraju svoj životni put pun melanholije.
Donnie je bio the talented one, kao multiinstrumentalista je snimio ceo album DREAMIN' WILD u kućnom studiju koji je otac sagradio za njih na imanju. Joe je svirao bubnjeve i doprinosio je pre svega svojim prisustvom i nesavršenim muziciranjem. Donnie je potom krenuo da se bavi muzikom, i na tom putu je otac morao da raskrčmi ogroman deo imanja ali uspeh je izostao, i zakasnelo otkrivanje albuma ga zatiče kao radnog muzičara koji vodi mali studio pred bankrotstvom, a Joea kao drvoseču u očevom poslu.
Pohladov film ima u sebi jednu vrlo specifičnu emociju. Naime, ovo je rokenrol biopic u kom naizgled nema drame. Svi junaci sve vreme rade prave stvari, a i kad pogreše to nisu neki melodramski obrti velike snage, međutim u emotivnom pogledu sve je vrlo dinamično u ovom filmu.
Casey Affleck u glavnoj ulozi i Pohlad uspevaju da izgrade jednu veoma specifičnu mešavinu umetničke sujete i duboke krivice kod Dona Emersona koji je imao punu podršku iz kuće i nije uspeo, i sada meditira ne samo o tome da mu je život prošao u neuspehu nego da je sa sobom povukao i sve ostale.
Uprkos tome što braća Emerson mogu biti percipirana kao slučaj ljudi kojima je zakasnelo priznanje pružilo možda i više od pune satisfkakcije prepoznavanja na vreme jer su dobili potvrdu da im je delo odolelo zubu vremena, iza tog hepienda krije se moćna slika dijaboličnosti pop muzike i ambicija koje se vrtlože oko nje.
Iako formalno konvencionalniji i po zahvatu skromniji od LOVE & MERCY, Pohladov film nosi čudnu kontemplativnost i osećajnost.
* * * / * * * *
Catherine Breillat se i dalje bavi filmom, ako to još nekoga zanima i sada je inspirisana skandinavskim filmom DRONNINGEN snimila erotsku melodramu u "zabranjenoj vezi" maćehe i pastorka, sa svom psihološkom produbljenošću nečega što bismo mogli sresti na PornHubu i lošom navikom francuskog filma da se pre scene seksa mora pretrpeti dosta dijaloga.
Catherine Breillat je "sazrela" kao rediteljka tako da više nema eksplicitnog seksa, tako da u principu nagrada koja sledi posle dijaloga nije adekvatna uloženom naporu, i nije ni blizu onoga kad je radila sa Roccom Siffredijem. Ko se tome nadao, ovde je zalutao na jednu mlaku francusku melodramu za koju je neobično da se uopšte našla u selekciji Kana jer su joj dometi više popodnevni na FESTu.
* * / * * * *
Posle izuzetno uspelog drugog filma Маиор kojim je privukao pažnju na sebe, stekao internacionalnu slavu, pa čak i dobio holivudski rimejk u izuzetno uspeloj seriji Seven Seconds koju je ni manje ni više producirao njegov holivudski blizanac Gavin O'CConnor, Jurij Bikov se našao u autorskoj krizi i snimio je nekoliko manje ili više uspešnih pokušaja da ponovi ono što mu je tada uspelo - kritiku erozije društva u formi pojednostavljene žanrovske priče.
Novi Bikovljev film Хозяин imao je premijeru na festivalu u Ženevi i ne znam da li je prikazan u Rusiji i pod kojim uslovima. Ovde on pravi kambek tako što opet radi "jedno te isto" samo ipak malo drugačije.
Ovog puta on kroz "malu priču" direktno gradi "veliku priču" o jezgru savremene ruske traume, odnosno o Putinu. U tom smislu, ovde nema onih nijansi korupcionog rasula kakve imamo u njegovom najboljem filmu, film je realističan ali sa pričom koja se kreće isključivo onako kako odgovara reditelju, i sa simbolikom kao primarnim ciljem.
Na nivou inicijalnog zapleta priča je vrlo slična Маиору. Automehaničar, porodični čovek iz srednje klase spasava iz zapaljenog prevrnutog terenca jedinog putnika. Niko drugi ne želi da mu priđe sem njega koji se ne boji ni vatre ni eksplozije, i ubrzo potom ispostavlja se da je to lokalni moćnik iz FSBa, čovek koji u njihovom kraju može sve da reši i da radi šta hoće, što isprva donosi ovom čoveku napredak u poslu i kvalitetu života, ali pre svega osećaj moći jer mu iza leđa stoji najjači siledžija u kraju, Država. Međutm, prijateljski odnos postaje hladan jer naš junak shvata kako njegov moćni prijatelj u stvari nije baš dobar tip, i ne pruža mu dovoljno odanosti i pažnje i za to sledi kazna da izgubi sve.
Ovo je otprilike putanja Putinove vladavine, od ranih dana kada je Rusima znatno unaprednio život, digao ih klasu iznad onoga gde su bili, povratio im osećaj značaja u međunarodnim odnosima a pre svega pred samima sobom i onda postepenog trošenja tog inicijalnog elana naroda prema njemu ali i njegovih sve strožih aktivnosti prema narodu.
Bikov ne pravi naturalistički film ali vrlo ubedljivo pokazuje kako je živeti u zajednici koju je jedan čovek privatizovao i u kojoj je on bog i batina i kontrološe bukvalno sve aspekte života, a zauzvrat traži da mu čovek preda svoje dostojanstvo.
Simbolika je jasna i aktuelna ali nije nametljiva i Bikov vrlo postepeno bez prevelike agresije prikazuje uspon i pad ruskog građanina koje je aspolutna moć jednog čoveka pomogla da se donekle popne i da onda odatle padne.
Veoma je zanimljiv motiv narodnih protesta protiv građevinskih i zagađivačkih projekata koje na radnom mestu suzbija upravo FSB, pokazujući kako se rešava "manjak ljubavi" i na grupnom nivou.
Bikov se trudi da rešava stvari kroz svoje prepoznatljive kadar sekvence, mada bez one sirovosti koju je imao Маиор. Kako je naše gledalčko upoznavanje sa Bikovim krenulo sa FESTa, ovo je zaista izvanredna prilika da se tamo i nastavi ovde godine.
* * * / * * * *
LAND OF BAD Williama Eubanka je uspeo da uđe u prvih deset na američkoj listi najgledanijih filmova u bioskopima iako je reč o poprilično kanonskom VOD radu. Verovatno je to bila neka ugovorna obaveza da film izađe u bioskope, ali na kraju se neka publika ipak pojavila.
Ako imamo u vidu da su mnogi filmovi u tom aranžmanu kuće Highland sa njihovom distributerskom službom Avenue izašli, recimo i neki odlični kao MUZZLE, a da nisu ostavili neki trag, LAND OF BAD je svakako prošao bolje nego što zaslužuje.
William Eubank od početka radi neki zanimljiv niskobudžetni SF. Njegov studio film UNDERWATER po scenariju Briana Duffielda bio je zanimljiv ali ipak nedovoljno dobar, i to je bio studio picture kog je dočekao Covid. Uprkos Netflix bumpu tog filma kom je striming doneo novu dozu uspeha, Eubankov sledeći film LAND OF BAD je klasičan DTV.
I ovo je rehash naslova kao što je BAT21 gde vojnik na zemlji i kolega u vazduhu (odnosno operater drona u ovom slučaju) koordiniraju akciju od koje vojniku zavisi glava na vremenima.
U stodesetak minuta trajanja nažalost LAND OF BAD nema dovoljno materijala i ovu paralelnu radnju ne uspeva da pretvori u neki svoj adut, već više u izvor naivnosti. Operatera igra Russell Crow i uvek je zanimljivo videti ovu palu zvezdu i mitchumovskoj fazi, vojnika igra jedan od manje uspešne braće Hemswortj. Sastojci za kvalitetan B-ugođaj su tu, međutim Eubank nam pruža svoj najkonvencionalniji i daleko najmanje zanimljiv film do sada. LAND OF BAD ne liči na delo nekoga ko je tako žarko hteo da razbija konvencije u UNDERWATERu, a klišea ima toliko da bi bilo bolje da se ne hvali time kako je ceo scenario prepravio u saradnji sa pravim dron operaterima.
LAND OF BAD ima u sebi nešto linearnog, konvencionalnog ugođaja vojnog akcijaša sporadično, ali za dobar film potrebno je mnogo više.
* * / * * * *
Christian Sesma stasava u jednog od najplodnijih DTV reditelja. U svojim filmovima uspeva da skupi solidne glumačke ekipe i da ih pored DTV vedeta papri i solidnim karakternim glumcima.
Posle vrlo pristojnog SECTION 8 u kontekstu žanra i produkcije, LIGHTS OUT je delovao kao da će biti zakucavanje.
Frank Grillo igra traumatizovanog ratnog veterana uvučenog u svet underground borbi gde ga uvodi hustler kog igra Mykelti Williamson. Kada na kraju uđu u lanac koji drži lik Dermota Mulroneya, i velike pare se nađu u igru, krene opšti kolaps jer u viši gas ulazi zaplet sa nekim dugom hustlerovog zeta.
U svakom slučaju, Sesma je mogao da napravi jedan dosta jasan i čist akcijaš ali je onda počeo da luta i pabirči elemente zapleta, i kada se na to doda akcija koja nije superiorn iako jeste korektna, šteta je što je kadrovski i hardverski imao sve što mu treba ali je zalutao na nivou vođenja priče.
Tako su i neke elementi ostali neiskorišćeni. Recimo, MMA borac "Cowboy" Cerrone je mogao imati zanimljiviju rolu, dočim Grillo odavno nema neophodnu svežinu jer se troši u masi projekata.
No, Sesma nastavlja da radi. Mi i dalje gledamo.
* 1/2 / * * * *
Fenomenološki su mi zanimljivi reditelji koji konstantno snimaju filmove čije prosečne ocene i od publike i od kritike budu jako niske, ali iz nekog razloga oni opstaju, valjda zato što imaju publiku koja takve filmove guta kao hamburgere pa ih posle oceni trojkom na IMDB-u. Svojevremeno sam stotine sati utrošio gledajući nižerazredne američke i italijanske (erotske) trilere iz devedesetih. Neki od tih reditelja postanu kultni, recimo Joe d'Amato, a neki se lepo i opare. Ono što me zanima je ekonomija te industrije, kao i krajnji dometi takvih reditelja. Da li su svesno izabrali da rade takve stvari, a mogu i bolje, ili naprosto i nisu za bolje.
Jonathan Glazer je reditelj kog izuzetno poštujem i uprkos tome što ne volim svaki njegov film, znam da če svaki put snimiti nešto zanimljivo.
Činjenica da je njegov novi film THE ZONE OF INTEREST istovremeno jedan od najcenjenijih naslova prošle godine koji se ne dovodi u pitanje i njegovo prvo ostvarenje koje niko ne dovodi u pitanje, i nešto najslabije što je u životu snimio verovatno svedoči o mom snobizmu.
Ali, zbilja, THE ZONE OF INTEREST je ona vrsta filma koja je najproblematičnija - dubiozno izabrana prepoznatljiva poetika u rukama autora koji je suštinski ne razume. Šta to znači?
Pa u rukama nekog drugog autora koji se bavi ovom vrstom filma, koji je zaista "oseća", THE ZONE OF INTEREST je mogao biti "organska" vrsta art house foliranja. Kod Glazera, naprosto deluje veoma lažno i folirantski.
Dakle, ovo bi verovatno i ovako i onako bilo sranje, ali je kod njega to još nekako dodatno artificijelno i opterećeno njegovom potrebom da se iskaže kao umetnik koju je preneo u sliku.
Pošto se oko ovog filma potežu neki dosta jaki epiteti, otprilike da je dao neku sliku Holokausta i nešto - to mora da se razveje u korenu. Ovo je u suštini već viđena tema - cinična istina o tome da su porodice rukovodilaca logora smrti vodile normalne živote u blizini logora. I o tome su već snimani i filmovi, a napisani su tomovi.
Glazer ovde uzima Amisov roman i konkretizuje ga u priču o Rudolfu Hoesu, komandantu Aušvica koji je bio uspešan menadžer smrti, karijerista, živeo sa porodicom pored logora i porodica je jelte bila zauzeta svojim porodičnim potrebama i događajima. I sad mi kao treba da shvatimo "banalnost zla", industriju smrti, ubijanje u radnom vremenu, život koji se nastavlja, a to sve znamo.
Glazer pritom ne pravi film o porodičnim problemima te porodice, jer ovo je film bez emocije, u njemu nema problema. On želi da bude hladan, da nam spolja ilustruje banalnost njihovog postojanja. Ali, ipak ne beleži banalnost. On ipak beleži situacije koje prečesto imaju veze sa Holokaustom. Lakonski vođene razgovore o načinima ubijanja ljudi, kritikovanje SSovaca što čupaju ljiljane kad idu u grad, porodične aranžmane ko će gde da spava, to sve malo presečeno pričama o otetoj jevrejskoj imovini. Dakle, nije baš da život ovih van logora nema veze sa zločinom. Nije baš ni da ga oni vide kao nešto svakidašnje, ali da, čvrsto su na toj strani. A možda i nisu jer se tim likovima zapravo ne bavimo. Kao, gledamo ih iz daljine. I shvatamo da su eto prozaični a toliko su zlo naneli.
Više od pola veka od misli koje je o tome zapisala Arendt.
Sad, ovo je lako moglo da ode uz AUSCHWITZ Uwe Bolla, ali ne - postalo je remek-delo prošlogodišnjeg filma. I to je sad ta neka entropija gde je Glazeru sudbina dala bolje karte nego inače. I to je takođe u redu ako on bude u stanju da shvati kako ovo ipak nije za njega.
* 1/2 / * * * *
SIDONIE AU JAPON režirala je Elise Girard i to je jedan onako mali vehicle za Isabelle Huppert u kom ona igra književnicu koja u Japanu, "Zemlji duhova", tokom promocije novog romana, uspe da "izoštri" komunikaciju sa duhom svog pokojnog muža, razreši traumu njegove prerane smrti i smuva se sa svojim izdavačem.
Film je vrlo sveden. Zanimljivo je što se dešava u Japanu. Isabelle Huppert ima 70 godina i otprilike od one žene je ostala uglavnom samo glava, ali vitalna je, pa čak ne izbegava da ima i scenu seksa u kojoj je gola, iako moram reći vrlo estetizovanu.
E sad, ta priča koju sam opisao izvedena je na jedan dosta nezanimljiv način, i scenaristički, pre svega dijaloški, i mizanscenski i generalno rediteljski, tako da ovo ostaje jedan paradigmatičan popodnevni termin na FESTu za ljubitelje ljubitelje
* 1/2 / * * * *
ONCE WITHIN A TIME režirali su Godfrey Reggio i Jon Kane.
Ako neko želi da na FESTu vidi nešto što će retko sresti na velikom ekranu, onda svakako treba da se okrene ovom naslovu.
Steven Soderbergh je podržao nastanak ove, u suštini, animirane celine, čiju zvučnu sliču čine šumovi i muzika, a sliku jedan nadrealistički, u estetskom pogledu muzejski jezik u priči o smaku sveta, koju sam ja doduše pročitao u priloženom kraatkom sadržaju pre nego u onome što sam video na ekranu. Otud, iako za ovu nešto manje nego jednočasovnu celinu ne mogu da kažem da mi je išta konkretno pružila, jeste mi evocirala uspomenu na estetiku muzičkog video klipa formulisanog pod uticajem muzejske avangarde, nadrealizma i nemačkog filmskog ekspresionizma.
Uprkos tome što estetski postulati ovde muzejski, i što je odnos forme i sadržaja u jakom smeru kiča, jednim delom jer je sadržaj nekako promakao, samo iskustvo je nesporno zanimljivo i nadahnuto izvedeno.
THE SHADOWLESS TOWER Lu Zhanga je zanimljiva savremena kineska melodrama o životu pekinških mladih profesionalaca, uključenih u neke komotne zapadne profesije. Glavni junak je samohrani otac koji upoznaje novu ljubav ali i produbljuje odnos sa svojim ocem.
Film je zanimljiv po tome što kad se završe logotipi i animacije kineskih komunističkih filmskih preduzeća apsolutno ne kreće ništa što smo navikli da gledamo posle takvih natpisa već jedan skroz "običan" urbani film smešten u Pekingu, priča o likovima i njihovim doživljajima bez ičega mimo toga.
Film će biti prikazan na FESTu mada je u nekom neprijatnom sticaju okolnosti postao dostupan i.na HBO Maxu što govori o tome da nije svež kao produkt ali jeste svež kao iskustvo.
* * 1/2 / * * * *
Na početku filma USTA PUNA ZEMLJE, poslednjeg rediteljskog ostvarenja Puriše Đorđevića, autor se obraća publici i najavljuje da iako je star želi da pokuša snimanje jednog "mladićkog filma".
Puriša Đorđević je umro tokom realizacije ovog filma, i sada me njegova rečenica tera da i ja napišem jedan "mladićki" komentar svojstven mladom filmskom kritičaru koji još uvek nije počeo da shvata režiju kao krovnu delatnost u kojoj ne samo da se autorstvo ostvaruje kroz rediteljevu kontrolu rada svih sektora, umetnika i radnika, već i kroz režiranje okolnosti. Odnosno, da reditelj ne mora zaista "režirati" svoj film da bismo ga smatrali rediteljem u punom smislu.
Teško je poverovati da je Puriša Đorđević zbilja režirao ovaj film barem u smislu pune kontrole nad izrazom a sasvim sigurno ga nije montirao jer je u toj fazi umro. To je vidljivo iz same realizacije filma koja je, paradoksalno, zrelija i bitno drugačija od onih filmova koje je snimao kad je bio živ i u punoj meri angažovan.
Gotovo perverzno zvuči utisak da sam posle ovog filma postao zainteresovaniji za to šta bi Puriša nadalje mogao snimiti, pa čak i da revalorizujem njegov opus, nego tokom gledanja njegovih najpoznatijih remek-dela.
Film je konceptualno dosta jasan, ne može se reći da je radikalan, u savremenim uslovima, viđali smo i radikalnije sprovedene filmove od ovog, baš kod nekih starijih reditelja kao što je recimo Skolimowski, i to nije jedina stvar oko koje se nameću neke paralele izmđeu USTA PUNIH ZEMLJE i njegovog ESSENTIAL KILLING.
Oba filma govore o poteri za pojedincem, i postavljeni su praktično bez dijaloga. Kod Skolimowskog potera je pitanje opstanka, ispitivanje civilizacijske nulte tačke na kojoj se neko mogao noći dok je kod Puriše reč o ekranizaciji romana Branimira Šćepanovića i jedna egzistencijalistička priča.
Šćepanovićev roman nije baš podesan za ekranizaciju, a ovaj film je opet ipak jedan poluproizvod koji traje jedva malo više od sat vremena efektivno, pitanje je da li je i snimljeno sve što je planirano, a pošto je reč o Apollonu, svakako je to jedna neozbiljna niskobudžetna produkcija.
U tom smislu najmanje bih sad ovde pravio neka poređenja i tumačenja Šćepanovića i Puriše, daleko je ovo od njegove definitivne ekranizacije, ne samo zbog Goluže nego i zbog mogućnosti ovog autora da se postavi prema njegovom romanu.
Međutim, ovde imamo to egzistencijalističko, pomalo oniričko bekstvo glavnog junaka od jedne sile koju čine eksponenti politički represivnog režima ali i palanke i njenog primitivizma i zatvorenosti. Za razliku od drugih Đorđevićevih filmova koji su želeli da se istovremeno bave istorijom, ideologijom, ljudskom dušom i da usput budu parodija, a bez ikakvog pokrića za ovako kompleksan zahvat, ovo je jedan sveden film, za Đorđevićeve standarde izuzetno jednodimenzionalan, i zato možda ponajbolji.
Tehnička realizacija pokazuje da je ovde ipak prisutan neki vizuelni koncept kog kod Puriše inače nikad nije nešto previše bilo. Nije ovo vizuelno senzacionalan film. Lokacije su mahom vezane za šumu i deluje kao neki prvi šiprag na koji su naišli, nije sad neka monumentalna lokacija. Ipak, scene u vozu i oko njega recimo spadaju među ozbiljnije izvedene u Apollonovoj produkciji.
Tomić je pre nekoliko godina nešto slično samo superiornije radio u filmu JOSEF, sa sve Tompsonovom muzikom. Puriša ovde nema Tompsona ali producirao je Željko Mitrović, takođe kontroverzni muzičar, a u sve je prste umešao i Ljubiša Ristić kome je ovo povratak filmu posle četrdesetak godina.
USTA PUNA ZEMLJE su možda u najavi delovala kao neki film pušten iz samilosti ali zapravo ovo je trijumfalna završnica što se mene tiče, i čini da Puriša Đorđević koji je delovao kao da je skroz pao umetnik ne s padom komunizma već sa školovanjem prvih generacija reditelja, na kraju završio karijeru kao potpisnik jednog umnogome nekompletnog ali kompetentnog dela.
Один маленький ночной секрет snimila je Natalija Menjšaninova kao jednu priču o seksualnom zlostavljanju u porodici datu u jednoj novogodišnjoj noći kada najstarija pastorka nasilnika odlazi na žurku sa drugaricama i njihovim muškim gostima i predloži jednome od njih da joj za ljubav ubije očuha, a zauzvrat dobije samo podsmeh i odbacivanje.
Izuzev jedne scene u kojoj je jako efektno kinematografski iskazan proces disocijacije kod osobe koja preživljava seksualno zlostavljanje, sve ostalo je izvedeno solidno ali rutinski i nažalost bajato.
Natalija Menjšaninova je izabrala već dobrano potrošenu temu i nije joj ponudila ništa novo sem jednog sjajnog vizuelnog rešenja, ali to je nažalost nedovoljno.
Naravno, kome ova tema nije potrošena, mada je jako teško naći nekoga ko nije gledao filmove o ovome, može u tome nači nešto više za sebe.
* * / * * * *
Prvi punokrvni triler Johna Stalberga počinje jednom tenzičnom situacijom kidnapovanja i onda se vraća u vreme nedelju dana ranije. Time postavlja ton za nešto što zapravo ovaj film nije, ili tek delimično jeste.
Naime, otmica i pucnjava se u njemu dese ali tek kao klimaks jedne zapravo kriminalističke melodrame o mladom revizoru sa Wall Streeta kog po kazni šalju u rodnu varoš gde on postepeno otkriva da je lokalna podružnica njegove banke umešana u pranje novca ruske mafije.
Stalberg nas postupno i atmosferično sa dosta low key tenzije uvodi u tu priču i nasilna katarza je trebalo da tu, poput zapravo nekog evropskog filma, okonča tu priču, međutim posle onakvog uvoda realno stvara se očekivanje da ćemo svakih 15 minuta imati neki obračun.
Beau Knapp je izvanredan u glavnoj ulozi dok Kurt Russell kao njegov otac ima ulogu koja je po kapacitetima u nekoj geezer teaser ravni. Međutim, ovaj film nije geezer teaser iako ga jesu pustili Grindstone i Lionsgate, pa stoga izgleda da je onaj početak sa otmicom koji svemu postavlja lažni tonalitet zapravo ustupak DTV potrebama distributera mnogo pre nego optimalno otvaranje za ovu konkretnu priču.
Nije samo problem u tome što ovaj film ne donosi scene obračuna u nekom rasporedu već i u samoj dinamici njegovog sveta, ovo je film u kom svaka smrt začudi zajednicu, nije akcijaš gde ljudi padaju kao snoplje. Samim tim je bez tog otvaranja trenutak kad ljudi krenu da "umiru" mogao biti još efektniji.
Štaviše, film je čak možda mogao da bude još svedeniji u smislu žanrovskog looka kog se Stalberg sve vreme drži, nudeći nešto što se meni u principu dopalo, a to je izgled jedne moderne američke varošice koja živi u 21. veku i nije više neka poluvestern vukojebina iz nekog filma Billy Bob Thorntona.
Film je vrlo pedantno urađen ali je u trilerskom triptihu Johna Stalberga najslabiji, po ugođaju * * 1/2 ali ako uzmemo sve u obzir, zaslužuje * * * kao zaokružen rezultat uslova i rezultata.
Edoardo De Angelis snimio je film COMANDANTE o slučaju čiji je deo bio i italijanski heroj Danilo Stiepovich, naše gore list, rodom iz Trsta, po kome se zove jedna ulica u Rimu.
COMANDANTE je nažalost jedan od retkih primera lošeg filma o podmorničarima. Smešten je u rane dane Drugog svetskog rata i 1940. godinu kada je komandant Salvatore Todaro spasao posadu jednog belgijskog broda uz veliki rizik po svoje ratnike.
Naravno, ovo nije italijanski DAS BOOT iako je mogao da bude. Priča o ovoj akciji, koliko god bila negde sentimentalna i namenjena aktuelnom trenutku gde Italija kuburi sa migrantima brodolomnicima i sve je u stvari metafora o tome, mogla je biti i uzbudljiva jer ipak prikazuje posadu koja prima ogroman broj belgijskih brodolomnika na podmornicu, dakle u skučene prostore gde je moguća pobuna i svaka vrsta haosa.
Međutim, De Angelis je istinski nesposoban da isprati zahteve ove priče. Ogroman deo nje, u uvodu troši na neki bizarni prikaz Todarovog političko-erotskog kreda dok se uopšte ne zaplovi. A onda kada krene plovidba, ovo sa početka naravno nikakve veze nema s onim što će biti.
De Angelis zatim želi da pokaže kako su Italijani u svakoj situaciji ipak Italijani u najboljem smislu te reči pa onda imamo kuvara koji jelte sprema razne delicije a onda ume i da zapeva.
U tehničkom smislu, film je toliko očigledno lažiran upotrebom specijalnih efekata da čak dobija neku patinu arhaičnosti, maltene kao da je korišćen neki stari in-camera efekat. U tom pogledu je film istovremeno i jedino zanimljiv.
* 1/2 / * * * *
Prvi CODE 8, nastao iz crowdfundovanog kratkog filma, doneo je jednu zanimljivu, ne previše originalnu ali lepo izvedenu varijaciju na superherojski žanr.
U populaciji četiri posto ima nadljudske moći različitih vrsta. Ti ljudi su mahom marginalizovani i pod velikom policijskom kontrolom i represijom. U prvom delu jedan od njih se upliće sa bandom pljačkaša.
U drugom delu, brat kog igra Stephen Amell drži ozbiljan narko kartel koji prodaje "običnim" ljudima narkotik napravljen od likvora onih koji imaju supermoći. Radi u saradnji sa policijom i svi su vrlo zadovoljni.
Njegov brat kog igra Robbie Amell, izlazi iz zatvora gde je odležao zbog brata i primio krivicu na sebe. Rezigniran je i želi da bude sam. Ali onda, posle neuspele krađe mita od policije, on počinje da štiti sestru člana bande koji je pokušao taj riskantni rip-off.
Jeff Chan je snimio film koji može da se gleda kao standalone i za to zaslužuje pohvale. Isto tako, kao i u prvom filmu, ovo je zaokružena celina ali može iz svega da se izrodi još pokoji film.
Dakle, ovo je jedan zdrav odnos prema superhero filmmakingu. U ono vreme pisao sam da je CODE 8 najbolji X-MEN film te sezone. Za ovaj mogu reći isto iako sada nemamo neki novi X-MEN u neposrednoj blizini, ali jeste negde na vidiku.
Film je sigurno režiran, priča je precizno vođena, a ponovo Braća Amell, iako primarno televizijski ljudi nude vrlo solidne filmske uloge u onom nekom rangu harizme koji je recimo krasio Paula Walkera.
CODE 8 je u nastavku veoma sličan prvom. I to je - kao i u pogledu svih onih elemenata koje je inače preuzeo iz popularne kulture - zapravo veliki kompliment.
Oba su dostupna na Netflixu i CODE 8 iako nije previše glamurozan i svakako nije skup, jeste jedan dosta dobar primer "organski" izgrađene filmske franšize potekle sa striming servisa.
U nastavku sam uživao, rekao bih koliko i u originalu, s tim što je ono bila premijera a ovo je repriza.
* * * / * * * *
Rodrigo Moreno snimio je film LOS DELINCUENTES kao zanimljiv džarmušovski pokušaj parafraziranja i refokusiranja kriminalističke komedije, sa idejom da prosto preispita konvencije forme tako što će da ih izneveri.
Priča je jednostavna i dala bi jedan solidan neo noir da je konvencionalno rađena. Međutim, razvučena na tri sata, sa dugim praćenjem junaka u scenama koje bi inače bile u elipsi, sa minimizovanjem onoga što bi tipično bilo suspense a građenjem tenzije oko nečega što bi inače bila "mirna" scena, ona rezultira filmom koji je zanimljiviji za razgovor nego za gledanje.
* * / * * * *
Sadrac Gonzalez-Perellon je posle filma BLACK HOLLOW CAGE bio reditelj za kog sam mislio na kog treba obratiti pažnju jer je taj film izgledao dobro, bio intrigantan i u krajnjoj liniji najveći problem mu je bio to što nema dovoljno priče za svoje trajanje.
ASOMBROSA ELISA je prilika da vidimo šta je bilo sa Sadracom i moram reći da je reč o užasnom filmu koji nema ništa od onoga što je učinilo BLACK HOLLOW CAGE nekim showcaseom koji obećava, a nema ni ništa drugo, osim par bizarnih scena koje samo podsećaju na to koliko je sve ostalo ovde nepodnošljivo.
Sad već po tradiciji Srbi suočeni sa istorijskim brodolomom rade najgluplju zamislivu stvar - ekranizuju roman Vuka Draškovića.
Dok je u vreme ekranizacije romana NOŽ Vuk Drašković bio značajan političar, omiljeni Miloševićev opozicionar skrojen da ga nikad ne pobedi, te čelnik ozbiljne privrednokriminalne družine na čelu Grada Beograda, i dok su u to vreme sećanja na činjenicu da je on i književnik bila živa, danas je on jedna estradizovana figura penzionisanog političara koji još uvek egzistira na samoj margini vladajuće koalicije, a sa propašću problematike na kojoj je parazitirao pao je i kao umetnik.
Nota bene, Vuk Drašković izdaje romane za Lagunu, oni se promovišu kao potencijalni bestseleri i kada svoju rent-a-kritičarku Ljiljanu Šop ubaci u NINov žiri čak pretenduje i na tu nagradu, i uz sve to imao je i jednu televizijsku ekranizaciju relativno nedavno, reč je o Šotrinom fijasku snimljenom za SBB.
Dakle, Vuk Drašković nekako uspeva da egzistira na marginama kulturne politike možda i više nego one parlamentarne, ali to ne čini izbor da ga se ekranizuje manje ekstravagantnim.
NOŽ je bio jedan od poslednjih blokbastera Miloševićevog vremena i zaista grozan film što se videlo već tada. U međuvremenu je delimično zaživeo kao kemp mada nedovoljno.
Miroslav Lekić, reditelj NOŽA se vraća sa ekranizacijom Draškovićevog "nastavka" NOŽA, premda nisam dovoljno verziran u vukoverzum da bih shvatio kako je ovo nastavak, no bilo kako bilo ako je NOŽ bio u uvertira u bombardovanje, RUSKI KONZUL je predviđen za dane nemačko-francuskog plana.
Nije mi cilj da politizujem sagledavanje filma ali pošto Draškovićeva proza ima smisao pre svega kao merch koji prati njegovu političku franšizu, onda se prosto taj element mora uključiti u sagledavanje.
Ako imamo sve to u vidu, RUSKI KONZUL je bitno uspeliji film od NOŽA. Oba naslova spadaju u estetiku tog postkomunističkog filma koji su nastajali posle raspada SFRJ u državama gde su nacionalisti dolazili na vlast.
Iako Drašković nije bio vladar Srbije na nacionalnom nivou jeste u Beogradu tako da se može reći da je i NOŽ prototip tog HDZ-VMRO filma koji se istovremeno bavi akutnim nacionalnim problemom a to garnira prošlošću u kojoj su komunisti mučili narod i sve te aktuelne probleme pogoršali.
Vuk Drašković koji je pisao ova dela u periodima jakog nacionalističkog nadahnuća u njima naravno nastupa srpsko hegemonistički - u NOŽU je poenta filma da je sukob uzaludan jer su i stvari svi ionako Srbi a u RUSKOM KONZULU Srbi paternalistički znaju šta je najbolje za druge, često bolje nego za sebe.
RUSKI KONZUL obrađuje period od 1973. do 1983. Na čudan način izbegava da se dotakne bitnih punktova kao što su Ustav iz 1974. koji je "srpsko pitanje učinio palestinskim" kao i velike demonstracije 1981. ali ukupno uzev uspeva da stvori neki utisak istorijske dinamike, iako dosta površan.
Film čine dva filma.
Prvih recimo sat i nešto, to je maltene metafizički krimić o susretu beogradskog psihijatra poslatog po kazni u Prizren sa psihijatrijskim bolesnikom koji umišlja da je ruski carski konzul ali na jedan način koji je toliko ubedljiv da zaliči kako tu možda postoji neki vid reinkarnacije ili posednuća.
Simbolika psihijatra je veoma prisutna u delu Vuka Draškovića, recimo ceo roman DOKTOR ARON je bazirao na svom prijateljstvu sa legendarnim Veskom Savićem, ali ovde u glavnom liku nema Veska ni u tragovima. Psihijatar ovde ima taj simbolički okvir iz staljinizma gde se lekar za duševne bolesti kreće unutar sistema gde se politički stav proglašava za psihički poremećaj. U ovom slučaju je obrnuto, čovek sa psihičkim problemima se tretira kao ideolog i politički ekstremista od strane društva, a lekar pokušava da ga vrati u okvir medicine. Metafora je jasna, u SSSR su komunisti proglašavali ideološke protivnike za ludake a u SFRJ su ludake smatrali za ideološke protivnike.
Sad to je malo sofisticiranije kad ja pričam nego kako je u filmu kojim dominiraju narodna pamet i Draškovićeve sentence, ali to sve ima šmek nekog staromodnog antikomunističkog filma iz dana raspada SFRJ.
E onda sledi politički proces gde psihijatar završava u zatvoru i onda kreće drugi film o njegovoj robijaškoj epopeji gde konačno ima priliku da u stanju represivnog ekspres-lonca raspravi sve sa Albancima, u smislu toga ko nas zavadi, ko šta misli itd. Taj deo je svedeniji i na nekom nivou i zanimljiviji iako nije naročito maštovit i sadržajan.
Međutim, sa trajanjem od dva i po sata film zahteva gledaoca koji ima strpljenja da isprati u suštini dva filma koja uprkos "teškoj temi" i "važnim porukama" ipak nemaju šta toliko da kažu u takvom obimu.
Estetika tog HDZ-VMRO-SPO filma apdejtovana je za današnje vreme. Film recimo izgleda kao TOMA i bitno je moderniji od NEDELJE.
Draškovićeve gluposti su mahom date duševno bolesnom junaku da ih izgovara i generalno je Drašković kao nedostatak celog teksta dosta vešto minimizovan. Lekić se trudi da se drži žanra i uprkos tome što RUSKI KONZUL nikada ne ubaci u brzinu kao krimić u potpunosti, on to u suštini jeste, jedan zapravo blag narodni krimić o srpskoj tajni, bolnoj i neizrecivoj, koji se od tipičnog žanrovskog rada razlikuje tako što se bavi i zločinom i suđenjem i izdržavanjem kazne.
Film donosi retku glavnu ulogu Nebojše Dugalića na filmu i ovo mu je do sada daleko najbolja uloga ovog obima na velikom ekranu. Dugalić uspeva da iznese film uprkos prevarenom očekivanju da će ovo biti Lauševićev šou.
Imajući sve u vidu, RUSKI KONZUL deluje skrojeno za blokbaster ali ostaje pitanje koliko narod i dalje zanima da čuje već ispričan vic i koga više zanima još jedno sumiranje komunističkog mismenadžmenta kosovskog problema kao i drugih društvenih pitanja. Odgovor ne znam, daće ga publika ali ako se po NOŽU dan poznaje, publika koja je to volela sada može proći mnogo bolje.
Reći za RUSKOG KONZULA da je demode je pleonazam a zapravo i nije tačno jer je arhaični stil izvedbe sada kod nas glavna moda kad je reč o gledanosti. U tom post-MONTEVIDEO talasu, možda je RUSKI KONZUL i najmodernije postavljen u nekim aspektima, ali to je u širim okvirima i dalje bajato. Isto tako, uprkos tome što priču čine tri krupna segmenta sa različitim zahtevima, ostaje prilično žanrovski "jasan".
Film koji je tematski, a i po epohi blizak i uporediv je TRAG DIVLJAČI i u komparaciji ova dva filma se najbolje može prepoznati taj trenutni jaz između "autorskog" i "komercijalnog" kod nas. Naročito u pogledu trajanja gde se usled "marvelizacije" od "blokbastera" očekuje da traje dugo i opravda cenu karte.
Siguran sam da poznavaoci romana mogu reći više o samom biću ove adaptacije. Ipak, verujem da su gledaoci filma sigurno bolje prošli od čitalaca romana.
* * / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Ja u životu nemam dovoljno vremena da bih i pomislio da ovo gledam ali sam se nadao da će isprovocirati jedan Crippleov osvrt vredan čitanja, prepričavanja i pamćenja. I nisam se razočarao :| :| :| :| :| :|
Julien Leclercq snimio je film SENTINELLE koji je onako stripped down vengeance film kakav bih potpisao da želim da gledam, ali kada sam ga dobio nešto mi fali. Naime, film kreće scenama rata u kojima upoznajemo glavnu junakinju u toku jedne francuske vojne operacije. Iz raskošnog dekora borbe u Siriji, dolazimo u Francusku gde junakinja postaje vojnik u sastavu stalne straže za borbu protiv terorizma. A onda njenu sestru siluje ruski tajkun i ona kreće u osvetu.
Sve je kako treba, ali nekako svi ovi elementi nisu dobro povezani. Činjenica da je junakinja vojno pripremljena za borbu nam je naravno neophodna za ovu premisu, ali njeno stražarenje u unformi pod punom ratnom opremom na ulicama ne doprinosi mnogo priči. Isto tako relativno spektakularno otvaranje u ratu stoji u opoziciju kasnijem mininalizmu u pogledu broja karaktera i dešavanja.
I to je šteta jer je SENTINELLE film koji je pokazao snagu da može da bude dosledan u toj ideji svedenog filma osvete, da ne pravi digresije i ne dodaje suvišne ukrase. Međutim, onda tako nekim stvarima odvrati pažnju od osnove i stvara lažno očekivanje koje je nepotrebno.
* * / * * * *
Matthew Vaughn je KINGSMANom umnogome pružio ono što je nedostajalo Bondu u Craigovoj eri i podsetio na to kako bi agent 007 mogao da izgleda. U određenom smislu, neku drugu dimenziju toga dao je i u svom superherojskom masterpisu FIRST CLASS i generalno je zaista posvetio špijunskom filmu, crossoverujući iz stripa proteklih deset godina svoje karijere.
Sve do Vaughnove produkcije ROCKETMAN Dextera Fletchera sa kojim je prethodno već uspešno uoblićio i EDDIE THE EAGLE, kuća Marv je zaista bila praktično nepogrešiva. Otkrivala je nove talente poput Tarona Egertona i gajila ih, nalazila kvalitet u Millarovim stripovima i izvlačila vrhunske istinite priče, ali onda od trećeg KINGSMANa pa potom sa TETRISom kreće pad.
ARGYLLE je bio Appleova produkcija od 200ak miliona dolara koju je Universal pustio u bioskope u sporoj sezoni i film je imao tu satisfakciju da bude prvi na box officeu kada niko nije išao da gleda filmove, ali je to bio promašaj kolosalnih razmera ako gledamo koliko je novca "vraćeno sa blagajni".
Naravno, Apple pravi filmove za sebe, ne za bioskop, ali ARGYLLE je ona vrsta promašaja koja bi dovodila do smena u studiju i pitanje je da li je svojom zaradom pokrio trošak distribucije.
Nažalost, razlozi za to leže u samom filmu koji nije uspeo. Ono što mu se ne može osporiti jeste da Vaughn ovde zaista čini sve da napravi nešto "posebno". Ovo je sve sem nekog rutinskog strimerskog naslova koji ponavlja već poznate obrasce iz bioskopske produkcije. Naprotiv. ovde je Vaughn želeo da napravi jedan meta-špijunski akcijaš ali Jason Fuchs kao scenarista nije uspeo da smisli dovoljno inteligentan predložak.
Postoji roman Elly Conway ARGYLLE koji je u suštini merch koji prati film, jedan straight špijunac napisan pod pseudonimom koji je "kao" običan roman o tom junaku. A film je metafikcija u kojoj je glavna junakinja književnica koja piše o Argylleu i onda biva uvučena u špijunski zaplet i suočava se sa time da možda njene fikcije nisu izmišljene već su sećanja na nešto itd.
Dakle, ovde imamo spisateljicu bondovskog romana koja se nađe u bourneovskoj situaciji, sve to izvodi reditelj u kingsmaničnom maniru, ali ono što nedostaje jeste ubeđenje i inteligentna rešenja.
Ceo metafikcijski deo je prosto mehanički. Nema suštinskog nekog prepoznavanja nijansi. Ovo je film o špijunskim romanima i špijunaži koji tom svetu prilazi na jedan generic način, bez onog dubinskog poznavanja žanra koje je Vaughn pokazivao u ranijim pokušajima, naročito FIRST CLASSu i prvom KINGSMANu. Ovo je mogao biti film i o spisateljici romantičnih romana, i kuvara, potpuno je svejedno.
Kad se na to doda da je ono što gledamo kao fikciju u njenom romanu namerno prenaglašeno i naivno, i prazno, kao recimo u uvodu, i da je nedovoljno duhovito, a traje skoro deset minuta, onda otprilike naslućujemo problem filma.
Naime, i sam film je nekako čudno "šupalj", trom, nedovoljno se razlikuje u onome što je treš fikcija i realnost, kako priča odmiče ti "polovi" se približavaju sa tom razlikom što Vaughn u završnici ulazi u stilski ubedljiviju realizaciju slične vrste persiflaže.
Međutim, kad Vaughn počne da pravi nešto što liči na njega, i to ne samo da je too little too late već bi se moglo reći da je bajato i naprosto već viđeno u KINGSMANu samo je tad bilo sveže i neuporedivo bolje.
Film traje neumerenih 140 minuta bez ikakvog razloga izuzev što eto blokbasteri danas toliko traju. Taj obim filma u spoju sa utiskom da Vaughn prosto nema više šta da nam kaže na ovu temu, čini da ARGYLLE deluje još promašenije.
Bryce Dallas Howard je promašaj u glavnoj ulozi spisateljice jer naprosto ne uspeva da se izbori sa materijalom. Njena junakinja nikada istinski ne doživi transformaciju uprkos transformacijama koje doživljava kroz razne melodramske preokrete. Ne kažem da problem možda nije i u scenariju ali Bryce naprosto nije uspela da iz ovoga izvuče lik koji bih rado gledao toliko dugo.
Sam Rockwell iako karakterni glumac može da izvuče personality acting kad treba i on iako je jednodimenzionalan lik, barem je simpatičan za praćenje. Ostali u suštini nisu vredni pomena, naročito Sam Jackson i Bryan Cranston koji su dobili najmanje maštovite likove i ambijente za igru.
Vaughn je u filmu ARGYLLE hteo da se ponovi a opet malo i da uči druge kako se pravi film. To čini ovaj promašaj još gorčim. Ali, opet s druge strane, ovo je 140 minuta Vaughnovog filma od 200ak miliona. Dakle, tu uvek ima šta da se vidi.
Osećaj promašenosti svakako proističe iz toga što izgleda kao da je Vaughn ovde želeo da apsolvira bondovski film, da ga toliko prevaziđe da mora biti meta, da bi na kraju ostao iznova prepakujući best of momente iz KINGSMANa.
ARGYLLE je skupa škola i za Apple i za Vaughna. Nadajmo se da će dati dobre đake.
* * / * * * *
VIDEOTEKA Luke Bursaća je među najočekivanijim srpskim filmovima u 2024. godini što se mene tiče.
Kada sam ga pogledao mogu reći da sam dobio dosta onoga što sam hteo ali ne i ono što sam želeo.
Luka Bursać je reditelj svetskog formata zarobljen u delima lokalnog dometa, za čiji je izgled i rezultat on sam kriv. Dakle, osnovna borba u Bursaćevom daljem opusu, ticaće se upravo toga kako da usaglasi svoje znanje i potencijal sa onim što će biti iskod na ekranu.
Kada bih pisao kritiku filma VIDEOTEKA, naslovio bih je sa DOBAR. LOŠ. INTERESANTAN.
Ovaj film je DOBAR u svojoj fizionomiji. Bursać je u saradnji sa direktorom fotografije Lazarom Bogdanovićem snimio film koji odlično izgleda, i uprkos izvesnim dugovima sad već bajatim uzorima kao što su Refn i Noe, deluje moderno, aktuelno, estetizovano ali i propulzivno. Ništa nije snimljeno slučajno, nijedan kadar nije tretiran kao nevažan. Ovo je film koji prosto u pogledu vizuelnog izraza dobro izgleda i funkcioniše kako treba što ipak nije tako česta stvar kod nas. Nesumnjivo je da se za direktore fotografije može reći da su autorski izraz koji je najviše napredovao u našem filmu, pa ipak i u tim okvirima Lazar Bogdanović pokazuje da je među prvima u tom domenu.
Bursać je siguran u pogledu pripovedanja kad je reč o tome kako će vizuelno postaviti stvari i izvesti ih, ne samo u kadriranju i osvetljenju, već i u mizanscenu i u izboru lokacija. VIDEOTEKA je film koji nije imao veliki budžet ali je retko raskošan ako imamo u vidu broj, odabir i kvalitet lokacija.
Gluma u filmu je solidna. Od mladih reditelja kod kojih sve dobro izgleda dok glumci ne progovore, rekao bih da se Bursać praktično odmakao od te problematike. Ovde nema upečatljivih, harizmatičnih rola, ali je vrlo malo onih koje snižavaju opšti nivo filma.
Konačno, ovaj film je omnibus, sastavljen od okvirne priče i uklopljenih kratkih filmova i ti kratki filmovi sami po sebi imaju kvalitet. Mislim da bih za barem dva od tri rekao da su odlični, kada bih imao priliku da ih pogledam kao kratkometražna samostalna ostvarenja a i za ovaj treći bih rekao da je solidan.
LOŠ je zbog toga što je priča koja uokviruje ova tri kratka filma ne samo besmislena, već i prekopirana iz serijala V/H/S. U tom serijalu takođe gledamo omnibus u kom u raznim okolnostima junaci gledaju VHS kasete a na njima se nalaze found footage zgode nekih ljudi, dakle kontekst po kom se ti snimci nalaze na kasetama je jasan.
Ovde imamo junaka koji pobegne u staru videoteku koja je decenijama zakatančena i gleda tri kasete dok čeka da pobegne.
Međutim, na kasetama su ovi kratki filmovi koji nemaju ni found footage estetiku, pa da budu snimak koji neko rentira eto tako, nisi imaju konvenciju filma u filmu. Junak gleda tri priče, upoznaje se sa njima kao da su na istom dijegetičkom nivou kao on, i postavlja se pitanje šta je smisao VIDEOTEKE?
Da li u njoj momak u bekstvu dobija priliku da dobije uvid u tri priče koje mu servira sudbina preko VH uređaja koje imaju veze sa njim? Pa ne baš. Zapravo, tematski okvir ovih priča je heterogen, i reflektiraju na život junaka u bekstvu otprilike kao i na život samog gledaoca. Dakle, minimalno.
Rezultat toga je da gledamo dva i po odlična kratka filma u diplomskom radu koji traje skoro dva sata. U jednoim mutnom okviru, i realistički ali i značenjski.
Kratki filmovi su hladni. I imaju likove koji imaju smisla u kratkoj formi ali ne u dugometražnoj jer prosto nemaju dovoljno harizme, vrlina ili mana. Film bi verovatno bolje funkcionisao sa tri nabacane nego sa tri ovako povezane priče iako je segment u videoteci vrlo korektan, u nekim aspektima veoma duhovit.
Čini mi se da Luka Bursać nije prepoznao različiti emocionalni efekat koji kratki film proizvodi sam odnosno u relaciji sa još druga dva i vezivnim materijalom.
To dovodi do utiska da se film prati relativno hladno i da su eventualni kvaliteti prevashono percipirani intelektualno. Ali, sa ovakvim uramljivanjem te tri priče, intelekt nije baš stalno uključen jer nailazi na prepreke.
INTERESANTAN je pre je pre svega zato što uprkos svim nedostacima koji su po svom karakteru takvi da izbacuju gledaoca iz punog fokusa, i dalje uspeva da privuče pažnju. Sa trajanjem od bezmalo dva sata film je definitivno predug, ali što je još važnije, žanrovska odrednica "horor" je ovde relativno deklarativna. Sve priče u sebi nose dozu fantastike, i dve među njima nose elemente horora ali film ipak ne bih u potpunosi definisao kao horor, pre svega u domenu rediteljskog postupka gde Luka Bursać nije direktnije fokusiran na stravu i to je ovde pre svega rediteljska odluka.
Dramaturgija je nauka o pravljenju drame ali se ona nepravedno isključivo vezuje za kucani tekst. Luka Bursać je najbolji primer kako se ona gradi na bazi ali još više mimo pisanog predloška i u ovom slučaju, on ovde više definiše film kao horor nego što on jeste. Ja bih ovo definisao pre kao priče fantastike sa našeg podneblja sa potencijalom da budu strašne.
Videćemo kakvu će trakciju imati film kad je reč o međunarodnim festivalima. Bursaćev AFTERPARTI je sa uspehom išao na FESTu i dobro je da se sedam godina kasnije vratio na "mesto zločina" i ponovo prikazao film, i podsetio filmsku javnost na sebe, pre svega pokazujući da je otišao korak napred iako su inicijalni problemi i dalje tu.
Da se meri realizacija, VIDEOTEKA bi bez problema dobila * * *. Međutim, ukupan utisak je nešto šire pitanje.
* * 1/2 / *.* * *
BARTKOWIAK je jedan od filmova poljskog žanrovskog specijaliste Daniela Markowicza koji nam je danas dostupan preko Netflixa.
Glavni junak je MMA borac koji posle borbe na kojoj je nabeđen da je bio dopingovan, kreće da radi kao izbacivač u klubovima i ubrzo se nađe u poziciji naslednika kluba kada mu brat misteriozno pogine a ubrzo se javi i grupa građana koji bi da kupe taj ugostiteljski objekat.
Nadalje, uz pomoć svoje simpatije, inače trenereove kćeri i samog sportskog pedagoga koji se u međuvremenu propio, Bartkowiak kreće u totalnu osvetu.
Markowicz je snimio poljski MMA akcijaš o borcu koji postaje izbacivač, što je obrazac koji znamo od Herringtonovog ROAD HOUSE do danas. Poljski film prosto zbog svog evropskog habitusa iziskuje malo inteligentniji scenario nego što inače traži ovakav film snimljen u Bugarskoj i smešten u Ameriku, a to ovaj reditelj nema.
No, i to bi se moglo prevazići da ima više akcije, ali nažalost akcije je premalo a kad je ima, ona je u najboljem slučaju rutinska, bez nekih posebnih obeležja.
Pa ipak, uprkos tome što je BARTKOWIAK poneo prezime jednog od najčuvenijih specijalista Joela Silvera, snimatelja koji je dobacio do režije i to baš Joelovih produkcija sa Jet Lijem, ni manje ni više.
Andrzej Bartkowiak je i dalje aktivan i ne znam ima li namere u ovom omažu, ali morao sam ga zabeležiti.
Markowicz ima još neke radove ovog profila koji su dobacili do Netflixa i baš ću izaći na uviđaj da vidimo da li je nivo posle ovoga rastao ili je opadao.
* * / * * * *
The Accountant možda konačno dobije nastavak!
https://www.gamesradar.com/the-accountant-sequel-update-cast-ben-affleck-jon-bernthal-j-k-simmons/ (https://www.gamesradar.com/the-accountant-sequel-update-cast-ben-affleck-jon-bernthal-j-k-simmons/)
WATCHER Chloe Okuno deluje kao neki arhaični, nesnimljeni scenario na temu kako neki pajkićevac ili sam Nebojša Pajkić zamišlja film o serijskom ubici.
Ima američke glavne junake, dešava se u Bukureštu i gledamo sat i po neke misterije koja baš nije ni misteriozna ni intrigantna, da bismo onda na kraju imali malo super generic slashera.
Rumunski milje nimalo nije iskorišćen sem klišea da junakinja ne razume rumunski pa eto onda kao to je neki problem, mada nije, niti se u tim dijalozima kaže nešto bitno.
Maika Monroe se odrala od glume u glavnoj ulozi, od velike brige, strepnje i straha. Karl Glusman, glumac u usponu mesečari u ulozi njenog zaručnika, a Rumuni se trude da dodaju nešto energije, međutim, sve je uzalud.
* 1/2 / * * * *
SOULCATCHER Daniela Markowicza donosi još jednu dozu poljskog Netflix akcijaša, ovog puta pokazujući da Chuck Norris zaista jeste nagrizao Varšavski Pakt, jednim delom jer ovde vidimo istinski jak uticaj Cannonovog outputa osamdesetih.
Praktično, samo istočnoevropski reditelji mogu da kanališu tako nefiltriran Cannon jer dolaze bez mnogo svesti o tome koje su sve uslovnosti dovele do Cannona kakvim ga znamo, i načina na koji su ti filmovi nastajali.
Dok je Cannonu infrastruktura za snimanje po Izraelu, Južnoj Africi i sličnim lokacijama bila bitan element kod oblikovanja prile, Markowicz poprilično namerno svoju priču smešta u neku banana-državu koju bismo recimo mogli gledati kao bivši sovjetski svet, ali realno to je Cannonva vizija vojne despotije.
U njoj korumpirani general drži naučnike koji prave aparat za buđenja nasilnosti kod ljudi, što veoma podseća na one neke eksperimente iz AMERICAN NINJA 2 po svom tonu, a protivnici su mu poljski private security contractori koje država šalje da to reše, krijući svoje mutne namere.
David Markowicz je krenuo iz sveta specijalnih efekata ali ovde se upustio u nešto gde je akcija pre svega in camera i mehanička, i snašao se korektno, s tim što neke od Cannon vizija prosto danas deluju anahrono. Pre svega general koji je ceo film u jednoj i to radnoj uniformi je prilično smešan lik. Zatim dejstvo mašine je užasno naivno prikazano a i prilično je glupo zamišljeno, i na kraju kod nje je jedino razanzatljivo ono što je on u CGI napravio od toga.
Koga zanima ova vrsta provoda, ko voli filmove koji se istovremeno trude da budu vrlo moderni a suštinski respektuju nešto retro, i to baš Cannon, treba sve to da vidi.
Nisam siguran da li je sam Markowicz osvestio svoju fascinaciju Cannonom, i da li bi on sve svoje namere ovako okarakterisao. Ali, one su jasne bilo da ih on priznaje ili ne.
* * / * * * *
Tudor Giurgiu snimio je vrlo zanimljiv film LIBERTATE koji govori o periodu pada Čauseskuovog režima u Rumuniji, baveći se konkretnim događajima u gradu Sibiu gde je u borbama stradalo skoro stog građana, a stotine su ranjene i praktično otete.
Giurgiu je snimio film koji je na čudan način pro-čaušeskuovski u tom pogledu što prikazuje brutalnost revolucionara, premda ne abolira režim i uzima ga kao nešto loše zdravo za gotovo, i vojske koja je prešla na stranu naroda ušavši praktično u građanski rat sa javnom bezbednošću i Sekuritateom. Sibiu je bio mesto višednevnih borbi ali se film fokusira na jednu grupu pripadnika policije i tajne službe koji padaju u vojno zarobljeništvo i suočavaju se sa neizvesnošču u kojoj su oni navikli da drže ljude.
Od početne scene gde glavni junak oblači uniformu i polazi na posao, a žena ga savetuje da se ne junači, film se ne zaustavlja, dinamičan je, pun likova i buke. Ali, ponekad ipak zahteva malo dublje poznavanje istorijskih dešavanja da bi se sve ispratilo, a isto tako ume da uđe i u jednoličnost, iako se situacija glavnih junaka kroz film menja, tako da ni tada pažnja gledalaca ne opada znatno.
Moguće je da se jednoličnost delom prevazilazi time što recimo gledaoci iz Rumunije bolje poznaju glumce nego mi, pa lakše diferenciraju slične likove. Međutim, sve u svemu, Giurgiu jako dobro prenosi taj osećaj haosa, zbunjenosti ljudi koji su bili u poziciji sile ali su pali, njihovu nevericu šta se dešava, njihovo neprihvatanje da je režim za koji su smatrali da je nepobediv gotov.
Ipak, najzanimljiviji utisak koji sam stekao gledajući ovaj film jeste taj spoj realne životne opasnosti, pucnjave, pogibije, brutalne borbe i svesti da se život mora nastaviti i da se baš zbog toga ljudima ipak ne može desiti ništa previše strašno, čega su svesni junaci.
I to je možda najveća vrednost ovog filma, taj osećaj da se istovremeno dešava sudbinski prevrat i da ljudi ginu ali da društvo opet mora nastaviti dalje, pa i državni aparat kao takav.
Legenda o rumunskom prevratu je duboko urezana u DNK moje generacije. To je bio jedan od prvih krupnih događaja koje smo pratili danonoćno na televiziji, praktično koliko i Rumuni jer je naša televizija bila jedan od ključnih propagandnih činilaca prilikom rušenja Čaušeskua. Otud je teško da se čitanjem istorijskih izvora kasnije nekako prevaziđe taj snažan utisak stečen u detinjstvu putem televizije.
Ovaj film je solidan primer za nešto što bi moglo da ostavi suprotan utisak i da ubedljivo iskaže kako je štap imao dve strane.
* * * / * * * *
Bez preterivanja mogu da kažem kako je DRIVE-AWAY DOLLS Ethana Coena sramotan film.
Za ime ovog čoveka koji je sa bratom Joelom, s punim pravom postao istinski klasik savremenog filma, ovo je jedno nedostojno delo, nešto što ne doseže njegovu reputaciju na nivou bazičnog zanata, a o nekim višim dometima da i ne govorimo.
Nije pitanje sada malograđanske komparacije kojim putem je pošao Joel koji je adaptirao MACBETHa a Ethan snimio jedan pulpy, maltene Grindhouse tarantinovski derivat. Ali, Ethan Coen bi čak i kada snima pulpy tarantinovski derivat morao da održi neki nivo.
Uostalom, pola savremenog filma ne bi postojalo da Braća Coen nisu snimila BLOOD SIMPLE, a u priličnoj meri bez njih nema Tarantina.
Soderberghovi kusur filmovi zaslužuju veću pažnju i nude više estetskog pa i zanatskog ugođaja od ove namerno tupave ali na kraju priče samo istinski imbecilne stvari.
Margaret Qualley koja je ovde u centru svega, nudi kvalitet kao Lane Gutović u BELOJ LAĐI. Jedino ima smisla gledati zbog nje, a opet u glavnoj ulozi ona užasno šmira i pokušava da stvori nešto iz potpune praznine.
Ari Wegner kao direktor fotografije je želeo da napravi neku arhaiziranu sliku, ali ne znam čemu sve to. Prvo, film je grozno kadriran. Pomalo koenovske maštovitosti iz faze rada sa Barry Sonnenfeldom ponegde bljesne, ali jako jako retko, a film se dešava u 1999. dakle čemu taj look? Filmovi iz tog vremena nisu ovako izgledali. Da nisam gledao EILEEN, gde Wegner ima slične - i uspele - zahvate, pomislio bih da ovaj čovek treba da se vrati u školu.
Ako je Ethan Coen mislio da će on i Tricia Cooke da se vrate u vreme RAISING ARIZONAe, jer u ovom filmu nema nečeg novog sem da film umesto kao da je za Kan, izgleda kao da je za neki queer festival, onda ovo nije put.
A čak i da je sve ovo bila namera, ceo taj javašluk u vizuelnom pogledu, i nemar u pripovedačkom, opet to sve nije rezultiralo nekim novim kvalitetom iz namernih grešaka. Greške nisu ništa više nego greške u ovom bolnom gledalačkom iskustvu.
Posle skarednosti filma DRIVE AWAY DOLLS prijalo mi je gotovo johnfordovsko iskustvo gledanja novog rada Deana Israelitea. Ovog reditelja izuzetno cenim, ali moram priznati nisam ni slutio da se ovoliko mogu obradovati njegovom novom, i do sada najkonvencionalnijem filmu.
LITTLE WING je u suštini streaming film, snimljen za Paramount +, što u suštini nije bez osnova za očekivanja jer je i Helgeland snimio svoj film u tom aranžmanu. Israelite nastavlja sa snimanjem filmova za decu i omladinu i LITTLE WING je baš to, izveden sa saradnicima izuzetne reputacije.
John Gatins je pisao scenario za REAL STEEL. Ko napiše takav film prosto ima beskrajan kredit. I ovog puta je Gatins je napisao nešto što je dovoljno dobro da Israelite od toga napravi film koji nije ni blizu REAL STEEL, pre svega jer ne crossoveruje ka starijima u dovoljnoj meri, ali je zato vreovatno izvanredno zanimljiv tween ciljnoj grupi, i ne uznemirava starije iz pratnje.
Meni je film bio vrlo uzbudljiv jer je baziran na vrlo jednostavnoj premisi o devojčici koja želi da spreči prodaju svoje kuće tako što će ukrasti skupocenog trkačkog goluba, a onda iz toga se razvije zanimljiv odnos prema vlasniku te ptice koji želi da je uzme nazad.
Brooklynn Prince je izuzetna u glavnoj ulozi, ali ona je odavno prepoznata kao vunderkind i već ima kontinuiranu karijeru. Brian Cox već može u snu da igra ovakve likove kao što je vlasnik skupocene ptice i na kraju jedino Kelly Reilly (koja je po Gatinsu igrala u Zemeckisovom FLIGHTu) igra svoju rolu solidno ali rutinski.
Dean Israelite je inspirisan u realizaciji, kadriranju, razradi dinamike i produkcionom dizajnu, rečju, svemu onome što je karakterisalo njegove filmove i ranije, u pozadini odlično odglumljenih mladih likova.
LITTLE WING je moderan film, sa savremenim likovima ali i sa jednim u suštini razumnim old school sentimentom koji izvlači dečji film iz sveta totalnog eskapizma, animacije, igara i izmišljenih svetova u neke klasičnije okvire pustolovine, ljubavi prema životinje i prevazilaženja problema sa bližnjima.
Film je moderan u izrazu i old school po svetonazoru, i Dean Israelite koji je do sada više puta pokazao raznim formama eskapizma baš tako što im je davao ljudsku dimenziju, sada odlazi u smeru koji ranije nije ispitivao, Ovo je primer autorskog rukopisa unutar jedne konfekcijske forme i čini se da je Dean Israelite apsolutno prepoznat kao autor u svojoj oblasti.
* * * / * * * *
Damiano Damiani je izuzetan italijanski reditelj koji je ostavio ozbiljan trag u špageti vesternu, i bio bi najveći reditelj tog pravca da nije Sergia Leonea, zatim u italijanskom policijskom filmu i bio bi najveći reditelj tog pravca da nije Enza Castellarija, zatim u italijanskom političkom filmu i bio bi najveći da nije Francuza generalno i Gilla Pontecorva pojedinačno.
Tako je Damiano Damiani jedino u hororu na miru jer tu ne bi bio najveći da nekoga nema ali je bio solidan.
Elem, L'ISTRUTTORIA E CHIUSA: DIMENTICHI je film iz 1971. godine, smešten negde na ničijoj zemlji između policijskog i političkog filma, sa tendencijom da ovo drugo pretegne ali se to nikada zapravo ne desi što je zapravo i glavni adut filma.
Filmovi Damiana Damianija nisu ekonomični. A u ovom filmu je osnovni problem što je trebalo neke delove da reducira i neke skroz da izbaci da bi sve bilo ubojitije.
Film se otvara u zatvoru. Franco Nero u najboljoj snazi, igra bogatog arhitektu koji se našao u zatvoru zbog navodne hit and run nesreće gde je pritvoren dok traje suđenje. On se nađe u istražnom zatvoru u kom doduše ima i zatvorenika na izdržavanju kazne, dakle ovde Damiani malo meša stvari ali njegov zatvor iako jeste smešten u realistički kontekst odmah dobija i metafizičku dimenziju.
Inače, te stvari u Italiji postoje kao problem, da ljudi izdržavaju kazne u istražnim zatvorima i primer za to imamo u vrlo uspelom dokumentarnom filmu DELINQUENTI Tamare Đukić, recimo, gde se ispituje baš ta problematika.
Naime, Nerov lik se po prvi put susreće sa društtvenim talogom koji je spreman na sve u zamenu za malo hrane i cigaretu, sa ljudima osuđenim na doživotni zatvor koji nemaju nadu i nastavljaju da ubijaju u zatvoru, delom jer su bolesni a delom i po narudžbi.
Damiani nam nikad ne razjašnjava da li je arhitekta zaista kriv za nesreću i njegov put u zatvoru jeste zapravo parabola o tome kako junak mora da učini prljavu uslugu "sistemu" da bi mu ovaj uzvratio i izvadio ga iz taloga nižih klasa, bolesnika i zločinaca nazad u njegov bogataški život rezervisan za privilegovane.
U početku, junak koristi novac da bi kupio mir i luksuz u zatvoru ali u jednom momentu to mu biva ukinuto da bi se represivni aparat ostvario u svojoj misiji a on zauzeo svoju ulogu kao cimer veoma opasnog svedoka u slučaju protiv moćne korporacije.
Damianijev film jako dobro uspostavlja mrežu odnosa. I uprkos tome što ima stilizovanih delova i film nije naturalistički, on jeste realističan u onom najvažnijem segmentu - verodostojno ukazuje na odnose pojedinih pojava u svetu.
Ono gde Damiani nažalost lobuje jeste par nepotrebnih poentiranja koja nisu čak toliko ni značenjski sporna koliko rezultiraju dosadnim dijaloškim scenama, a naročito je karakteristična jedna scena iz inače superefektne završnice. I time se nažalost, ovaj jako zanimljiv film svodi sa * * * na * * 1/2.
Međutim, za one koje zanima politički film koji u osnovi ipak mora imati neku dramsku matricu, ovo je jako dobar primer takvog ostvarenja smeštenog u zatvorski milje i konvenciju zatvorskog filma. Naime, Damiani uprkos političkoj agendi koja jeste krajnji cilj u punom žanrovskom kapacitetu realizuje sve ostale situacije i gradi atmosferu nelagode kroz odnose među likovima u skučenom prostoru i represivnom i korozivnom ambijentu koji fino reflektuje i njihove sudbine.
Posle odličnog početka sa filmom TINY FURNITURE i serijom GIRLS, malo sam izgubio iz vida Lenu Dunham i izgubio korak s njenim radom pa sam odlučio da malo sustignem propušteno gradivo.
SHARP STICK je Lenin pandemic project, što znači da je to kamerni film snimljen u specifičnim uslovima lockdowna, i za početak moram reći da iako je smešten u enterijere i ima relativno mali broj protagnista, ovo je jedan od najboljih projekata tog tipa.
Za početak, odlično izgleda u vizuelnom pogledu, a glumci su doneli odličnu fizičku energiju u ovu priču koja bi se po žanru mogla definisati kao erotska komedija, i u kojoj likovi ako išta prevazilaze barijere fizičke bliskosti.
Fotografija Ashley Connor uspeva da u tim skučenim ambijentima nađe prostor i za estetizaciju i za zanimljive kompozicije. Lena Dunham jeste woodyallenovska figura ali u njenom radu je vizuelnost uvek bila na visokom nivou, pa tako i ovde.
Sama priča o devojci koja u 26 godini odlučuje da izgubi nevinost i kreće da otkriva svoju seksualnost u startu je postavljena hit and miss kao i mnogi pandemijski projekti ako ćemo realno i tu Lena Dunham zaslužuje pohvale što u toj amplitudi ono što nije zaigralo ne ide ispod nekog nivoa a ono što je pogodilo zaista ume da bude briljantno. Iako ne mogu da kažem da je ovo ujednačen film u kom sam uživao sve vreme u svemu, ono što je u njemu vredno zaista jeste, i daleko nadilazi ono što nije skroz uspelo.
Ima tu svakako deonica koje meni u startu nisu bliske, tako da nekome ko više voli mumblecore i neki raspričani indie ovaj film može biti još bolji i ujednačeniji.
Stoga, u proceni ovog filma ću biti popustljiviji, jednim delom jer ovo nije baš stvar kakvu inače rado gledam, delom zbog pandemije, delom zato što je glumačka podela koju predvodi mlada Kristine Froseth zaista donela svoj poslovični A-game.
U nekim regularnijim, strožim okolnostima, iz vizure polupune čaše i manje tolerancije ka onome što mi inače ne prija, ovo je moglo biti i * *. Ali, kad je dobro, zaista je dobro.
* * * / * * * *
DEVOJAČKO VEČE Đurđe Tešić, snimljen po scenariju Jelene Ilić koja je potpisala nekoliko Apollonovih filmova u produkciji Radoša Bajića, spada u red najboljih filmova ove produkcije i najpribližniji je nečemu što bih mogao da zamislim kao mejnstrim, pa čak i festivalski film.
Nadam se da će DEVOJAČKO VEČE naći svoj put do publike.
Ja svakako nisam ciljna grupa za ovo jer je ovo chick flick if there ever was one i jedini prominentni muški lik u njemu je devirilizovani starac, ali ovako nešto na ovako solidnom nivou mi do sada zapravo nismo imali.
Đurđa Tešić je pozorišna rediteljka sa dosta iskustava u oblasti kastinga na filmu i televiziji i ovde je okupila zanimljivu glumačku ekipu u nečemu što bismo mogli nazvati chick flickom i dramedijom smeštenoj u jedan dan i noć, u toku jedne devojačke večeri gde niz trauma i nerešenih odnosa izlaze na videlo i raspliću se.
Jelena Ilić i Đurđa Tešić su se dosta solidno snašle sa tim materijalom, film je ako imamo u vidu dešavanje na jednom mestu, u jednoj zatvorenoj situaciji dosta razigran i filmičan. Gluma je solidna, i mislim da je isticanje neke glumice u odnosu na ostale pitanje ukusa i detalja jer svaka donosi nešto svoje i drugačije.
U vizuelnom pogledu, film je praktičan, efikasan, estetizovan onoliko koliko treba i sve u svemu spaja jednu vrstu mejnstrim senzibiliteta sa edgeom ženskog prijateljstva i pogleda na stvari kakav bi se mogao sresti u nekom mladalačkom, feminističkom filmu.
U tom pogledu, ovaj film jeste od svega toga ponešto i nudi sve u svemu jednu dobru sintezu, i zadovoljavajući balans oporog i veselog, realističnog i bajkovitog. Ono što ne nudi jesu iznenađenja iako ima zanimljive obrte koji uvode priču u razrešenje.
* * 1/2 / * * * *
GOODBYE & AMEN Damiana Damianija je film prevarenih očekivanja ali nažalost ne u pozitivnom smislu. Naime, film kreće kao špijunski triler o rimskoj centrali CIAe koja organizuje puč u jednoj afričkoj zemlji da bi se potom pretvorio u triler o talačkoj krizi u jednom rimskom hotelu, kada je jedan od CIAša poludi i krene da puca s krova i otme neke ljude.
U tom smislu, ceo ovaj zaplet sa Afrikom zapravo ima minoran značaj na nivou celine, i bavljenje njime celih desetak minuta na početku je potpuno kontraproduktivno jer on nikada kasnije ne zaigra bitnije.
Talački triler rezultira jednom izvanrednom scenom i par solidnih. Finale filma zaista zaslužuje pažnju i ono je zapravo možda i jedini razlog zbog kog vredi videti ovaj film.
Damiano Damiani je siguran u inscenaciji, ali rekao bih da na nivou celine i priče potpuno gubi konce i voleo bih kada bih mogao da shvatim zašto je doneo neke odluke.
* * / * * * *
POGROM kao televizijski dokumentarni film u serijalu DOSIJE KOSOVO koji vrlo ambiciozno radi Slađana Zarić, ovog puta u saradnji sa rediteljem Milanom Jovanovićem, predstavlja možda i do sada najstudioznije izveden rad ove autorke.
Ovaj film svakako ima televizijsku estetiku u smislu da ovo nije moderni dokumentarac u kom reditelj snima nešto na šta naiđe i čita nešto petnaesto iz offa. Ovo je old school spoj talking headsa i bogare arhive koji vrlo sistematično prikazuje kako je izgledao pogrom počet 17. marta 2004. godine i obustavljen 21. marta.
Film ima izvrsnu dramaturgiju, razvija se kao triler, ide iz mesta po mesto po hronologiji dešavanja i gradi uzbudljivu sliku dešavanja koja se po svojoj nasilnosti zaista mogu smatrati poprilično nesvakidašnjim. Naime, pored Srba koje su mase Albanaca sasvim očekivano napale, deblji kraj su izvukle i mnoge jedinice KFORa koje su na kraju završile sa čak 126 ranjenih i povređenih što je zaista jedna impozantna cifra za četiri dana nečega što nije rat, pa ni u svakom ratu to nije mali broj.
Događaji naravno izazivaju snažnu emociju, i ona je naravno veoma snažna kod srpskih gledalaca. Međutim, pored nasilja, emocija, razaranja i svega što tu postoji, film nudi i dosta jasnu sliku političke matrice iz koje je izgrađen ovaj događaj. Dakle, objašnjava njegovu širu političku funkciju i način na koji je iz svega ovoga profitirala ona snaga koja je povela pogrom. U tom smislu, ovo je samo još jedan primer kako je nasilje, dominacija u brojnosti ili naoružanju, u stvari nagrađena u toku raspada Jugoslavije a potom i u dezintegraciji Srbije putem Kosova.
Stoga, ovaj televizijski rad svakako može probuditi emocije kod Srba, ali i svi drugi koji imaju malo razuma mogu otprilike shvatiti šta se desilo i kakav se politički manevar krio iza jedne nestvarne lavine nasilja.
Arhivski materijal je bogat, u mnogim deonicama ekskluzivan, sagovornici su relevantni i takođe prilično ekskluzivni, pa u tom pogledu ovo je zaista veoma uspeo dokumentarni rad starog kova kome ćemo se svakako barem na neke tužne jubileje vraćati.
Reinaldo Marcus Green je snimio izvaredan biografski film KING RICHARD, Zach Baylin je pisao taj film dok je Terence Winter pisao WOLF OF WALL STREET. Otud je neverovatno da takva ekipa iza kamere snimi film ONE LOVE, zaista nestvarno loš biopic o Bobu Marleyu, i to sada u epohi kada biografski film dobija jednu novu dimenziju i iznova dobija značaj na sceni.
Ovaj film ne deluje kao da su ga radili ljudi ovog renomea. Naravno, moguće je da i znalci - a Reinaldo Marcus Green je u karijeri snimio dva izvanredna biopica i jednu upečatljivu seriju po istinitoj priči - snime loš film kad je sve predisponirano da nastane nešto bitno. Međutim, ovo nije častan promašaj, ambiciozno delo koje nije moglo da doraste do adekvatnog rezultata. Ovo je na nivou nekog Lifetime jeftinoća pokušaja, u kom je sve površno, naivno, sentimentalno, nedorečeno u svakom pogledu.
Film praktično ni ne zaslužuje pomen da zaista nema te neverovatne disproporcije između ekipe i rezultata. To je ovde jedino vredno pomena.
Doug Liman je u produkciji Joela Silvera snimio rimejk Herringtonovog kultnog filma ROAD HOUSE po propozicijama po kojima je Mann snimio MIAMI VICE po vlastitoj seriji.
Ipak, ideologija Joela Silvera koji je producirao oba filma je toliko jaka da se ni ovako radikalnim zahvatima ne može izmeniti.
Zaro bih prvo pokušao da ovaj film sagledam iz Silverove vizure.
Prvi film pisali su David Lee Henry (pseudonim R. Lance Hilla) i Hilary Henkin. Drugi su pisali Anthony Bagarozzi i Chuck Mondry. Šta to znači? Pa to znači da su drugi film pisali sekundanti Shanea Blacka koji mu sada sve pišu od NICE GUYSa naovamo. I ROAD HOUSE je mogao pisati Shane Black, on se tada već dobro znao sa Silverom ali nije. I zato ROAD HOUSE nije na liniji Silverovih najboljih naslova kao što je LETHAL WEAPON već je mnogo više campy.
Kada gledamo ROAD HOUSE Douga Limana i zamislimo da je ovo dosledan rimejk - onda bi original bio sa Melom Gibsonom u ulozi koju ihra Jake Gyllenhaal i Vernonom Wellsom u ulozi koju igra Vonor McGregor. Glavni junak bi bio veći cinik i nihilista a zver puštena za njim dopratila bi ga iz Australije sa seta ROAD WARRIORa ili bi ga Silver prekomandovao sa COMMANDOa.
Dakle, Limanov ROAD HOUSE ima silverovski DNK samo iz jednog kanonskog segmenta njegovog rada a to je linija Shane Black - Mel Gibson.
Glavni junak je umorni cinik na ivici suicida koji prihvata posao izbacivača jer nema gde da spava posle neuspelog pokušaja da okonča život. On je bivši MMA borac koji je nasilje prema sebi i drugima doveo na jedan nivo koji je šokantan za okolinu i jedino što ga zaista plaši jeste mogućnost da se zaista naljuti jer onda ubija.
Jake Gyllenhaal je glumio sa Swayzeom u mladosti ali ovde on iznad svega kanališe mladog shaneblackovskog Mela, i pravi sjajnu kombinaciju oporog i duhovitog.
Conor McGregor kao zver skinuta s lanca koja treba poput Taanijslog Đavola iz Looney Tunesa da razori sve kako rekosmo kanališe Vernona Wellsa kad smo u tom retro ključu sagledavanja.
E sad, ono gde dolazi Liman i svemu daje svoj pečat jeste prvo to što jednoj vrlo kodifikovanoj formi uzima i razlabavi je do ivice raspadanja. Liman ne pravi tipičan simfonijski akcioni film gde imamo preludijume i kreščendo, glavne teme, lajtmotive već pravu jednu melasu u kojoj akcija uspeva da deluje sveže jer je u drugačijem kontekstu kao i humor.
U odnosu na scenario, Liman minimizuje blackovske showstopping momente kojih ima i kod Bagarozzija i kod Mondryja. Ima par scena gde film uspori i to su obično neki melodramski infodumpovi ali nema zaustavljanja radi gega.
Sve se radi uporedo. Film nije brz i energičan i ima sepcifičnu dinamiku bez naglašavanja akcionih momenafa koliko god oni spektakularni bili. Zapravo film je laid back i jedan kritičar je dobro rekao da ga podseća na Jonathana Demmea po tome koliko likovi i neka opšta situacija dominiraju nad mehanikom zapleta.
Dakle film je strukturalno vrlo neobičan, bogat humorom koji proističe iz situacije, i neprestanim utiskom kao da je akcija ušla u živote tih junaka a ne da su oni junaci akcionog filma.
Henry Braham, britanski direktor fotografije svemu daje jedan grungy look i vrlo kinetički snima akciju, vibrantno hvata atmosferu i slici daje dozu indie drskosti. Liman je čovek koji zna kako se snima mejnstrim akcija, uostalom definisao je neke pojmove u BOURNE IDENTITY, MR AND MRS SMITH i naročito EDGE OF TOMORROW. I ovde evidentno isprobava neke stvari i taj hibrid indoe pristupa i visokooktanske akcije daje dobre rezultate.
Glumačko osveženje je Billy Magnussen, mahom komičar, kao glavni negativac, preambiciozni a neuspeli sin poznatog kriminalca koji je na robiji za koga poslove vodi ekipa lokalnih dilbera koje kao henchmene Liman odlično definiše, što je opet Silverova škola.
Jake Gyllenhaal je konstruktivan i kad je takav onda nema greške. U SOUTHPAW smo videli kakvu borbenu džukelu može da napravi od sebe i ovo je ta forma. Ako je THE MATRIX bio bitan kad Silverova produkcija koja je uvela glumce umesto karatista u borilačke uloge onda je ovo odličan podsetnik koliko je sve to daleko uspelo da ode.
ROAD HOUSE rimejk je nešto zaista posebno, film koji reinterpretira nerealnu sliku nečega što izvorno nije bilo tako dobro kao što smo umislili.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Meni ovo zvuči zrelo za gledanje :| :| :|
Quote from: crippled_avenger on 16-03-2024, 14:51:11
Damiano Damiani je izuzetan italijanski reditelj koji je ostavio ozbiljan trag u špageti vesternu, i bio bi najveći reditelj tog pravca da nije Sergia Leonea, zatim u italijanskom policijskom filmu i bio bi najveći reditelj tog pravca da nije Enza Castellarija, zatim u italijanskom političkom filmu i bio bi najveći da nije Francuza generalno i Gilla Pontecorva pojedinačno.
Tako je Damiano Damiani jedino u hororu na miru jer tu ne bi bio najveći da nekoga nema ali je bio solidan.
Elem, L'ISTRUTTORIA E CHIUSA: DIMENTICHI je film iz 1971. godine, smešten negde na ničijoj zemlji između policijskog i političkog filma, sa tendencijom da ovo drugo pretegne ali se to nikada zapravo ne desi što je zapravo i glavni adut filma.
Filmovi Damiana Damianija nisu ekonomični. A u ovom filmu je osnovni problem što je trebalo neke delove da reducira i neke skroz da izbaci da bi sve bilo ubojitije.
Film se otvara u zatvoru. Franco Nero u najboljoj snazi, igra bogatog arhitektu koji se našao u zatvoru zbog navodne hit and run nesreće gde je pritvoren dok traje suđenje. On se nađe u istražnom zatvoru u kom doduše ima i zatvorenika na izdržavanju kazne, dakle ovde Damiani malo meša stvari ali njegov zatvor iako jeste smešten u realistički kontekst odmah dobija i metafizičku dimenziju.
Inače, te stvari u Italiji postoje kao problem, da ljudi izdržavaju kazne u istražnim zatvorima i primer za to imamo u vrlo uspelom dokumentarnom filmu DELINQUENTI Tamare Đukić, recimo, gde se ispituje baš ta problematika.
Naime, Nerov lik se po prvi put susreće sa društtvenim talogom koji je spreman na sve u zamenu za malo hrane i cigaretu, sa ljudima osuđenim na doživotni zatvor koji nemaju nadu i nastavljaju da ubijaju u zatvoru, delom jer su bolesni a delom i po narudžbi.
Damiani nam nikad ne razjašnjava da li je arhitekta zaista kriv za nesreću i njegov put u zatvoru jeste zapravo parabola o tome kako junak mora da učini prljavu uslugu "sistemu" da bi mu ovaj uzvratio i izvadio ga iz taloga nižih klasa, bolesnika i zločinaca nazad u njegov bogataški život rezervisan za privilegovane.
U početku, junak koristi novac da bi kupio mir i luksuz u zatvoru ali u jednom momentu to mu biva ukinuto da bi se represivni aparat ostvario u svojoj misiji a on zauzeo svoju ulogu kao cimer veoma opasnog svedoka u slučaju protiv moćne korporacije.
Damianijev film jako dobro uspostavlja mrežu odnosa. I uprkos tome što ima stilizovanih delova i film nije naturalistički, on jeste realističan u onom najvažnijem segmentu - verodostojno ukazuje na odnose pojedinih pojava u svetu.
Ono gde Damiani nažalost lobuje jeste par nepotrebnih poentiranja koja nisu čak toliko ni značenjski sporna koliko rezultiraju dosadnim dijaloškim scenama, a naročito je karakteristična jedna scena iz inače superefektne završnice. I time se nažalost, ovaj jako zanimljiv film svodi sa * * * na * * 1/2.
Međutim, za one koje zanima politički film koji u osnovi ipak mora imati neku dramsku matricu, ovo je jako dobar primer takvog ostvarenja smeštenog u zatvorski milje i konvenciju zatvorskog filma. Naime, Damiani uprkos političkoj agendi koja jeste krajnji cilj u punom žanrovskom kapacitetu realizuje sve ostale situacije i gradi atmosferu nelagode kroz odnose među likovima u skučenom prostoru i represivnom i korozivnom ambijentu koji fino reflektuje i njihove sudbine.
Иако сам филмове Дамијанија о мафији одавно намеравао да набавим, све сам некако одлагао па ми је ова критика, иако резервисана, послужила коа окидач. Дакле: Cosa Nostra: Franco Nero in Three Mafia Tales by Damiano Damiani (Il giorno della civetta/L'istruttoria è chiusa: dimentichi/Perché si uccide un magistrato).
Damiano Damiani je radio sve žanrove koji su imali prefiks špageti ali je najmanji trag ostavio u hororu, iako je paradoksalno među prvim Italo likovima koji je dobio priliku da snimi full američki naslov u tom žanru.
LA STREGA IN AMORE iz 1966. godine je njegov gothic horor sa špageti Briancem Richardom Johnsonom u glavnoj ulozi i za ovaj film se mora reći pre svega, i iznad svega, da odlično izgleda. Reč je o odlično slikanom crno-belom filmu, u kome Damiani pokazuje kultivisan stil, odlično uspostavlja odnose između tela glumaca i ambijenata i dešavanjima daje jednu dozu elegancije pa čak i sofistikacije.
Nažalost, priča o istoričaru koji dolazi da sredi neke spise i biva izmanipulisan od strane obudovele gazdarice i njene privlačne kćeri ne ide nikuda. Sve do same završnice nema užasa, erotici se primaknemo na nivou namere ali se ne desi i film ostaje jedna prijatno snimljena priča koja je prosto suviše šuplja da bi bila melodrama.
No, onoj manjini koja voli da joj se loša drama podvali kao horor, ovde može štošta da se dopadne.
* * / * * * *
DAY OF THE ASSASSIN je film koji je praktično potpuno beznačajan, izuzev zbog dva detalja. Međunarodno priznat detalj je činjenica da je Brian Trenchard-Smith bio jedan od dvojice reditelj, potpisan sa španskim exploitation pregaocem Carloso, Vasallosom. Nama je lokalno zanimljivo da je bivši teniser Ika Panajotović, bio među producentima ovog filma, kada se odselio u Ameriku i posvetio produkciji.
Ovaj film je sniman mahom u Meksiku i okupio je ekipu s koca i konopca, tu su imena različitih reputacija i aktuelnosti u datom trenutku, od Glenna Forda preko Chucka Connorsa (kog u filmu ponajviše ima) do Richarda Roundtreeja. Film je nastao metodom pabirčenja, što se oseća i u ulogama ovih glumaca koji su tu očigledno prisutni onoliko koliko im obaveze dozvole.
Priča se bavi potragom za potopljenim blagom iranskog šaha, ali na kraju je to sve niska scena, snimljenih sa malo novca i veoma malo veštine.
Trenchard-Smith je u ovom periodu napustio Australiju i krenuo da se oproba u surovom svetu van nje. Nažalost, vrlo rano je sa ovom produkcijom dobio po nosu.
BAD BOYS: RIDE OR DIE | Official Trailer
https://youtu.be/2FYlvGAf-iM (https://youtu.be/2FYlvGAf-iM)
THE ONE EYED SOLDIERS Johna Ainswortha sniman je u Jugoslaviji i dešava se u nekoj savremenoj ali izmišljenoj srednjeevropskoj zemlji u kojoj Dale Robertson i Luciana Paluzzi igraju neke ljude upletene u potragu za nečim.
Iskreno, film me nimalo nije aktivirao pa sam ga na kraju prevashodno gledao kao showcase nečega što se moglo snimiti kod nas te 1967. godine. I u tom smislu, prepoznajem neke lokacije, i zapažam recimo Dragana Nikolića u dosta zapaženoj ulozi jednog od goonova tajne službe koji juri glavne junake. Međutim, to sve eto više govori o tome koliko u filmu zapravo nema šta da se vidi sem neke kinematografske forenzike.
Aisnworth je ostavio određeni trag kao televizijski reditelj, i za ovaj film se najviše može reći da je efikasno insceniran ali ono što imamo u kadru je u svakom pogledu skromno a disbalans između dvoje glavnih i ostatka ekipe je evidentan sve dok se ne dođe do nekog ko je istinski darovit kao Dragan Nikolić i uspeva da se izdvoji čak i u minijaturi.
IL SORRISO DEL GRANDE TENTATORE Damiana Damianija je stilizovana melodrama na katoličke teme i jedan od njegovih najslabijih filmova. Ovaj film je često mešan sa jednim italijanskim rip-offom o posednutosti, ali ovo je daleko od horora. Ovo je u suštini polemička drama sa pune pretenzije i nimalo pokrića u kojoj je rola Glende Jackson umesto crossover potencijala samo straćena i kroz film nas podseća da su ambicije bile veće od postignuća.
Damiano Damiani je političan reditelj ali očigledno je da mu stavljanje angažmana u prvi plan nije jača strana i da kad tako radi obično promašuje.
Sam film deluje kao da je ispao baš onako kako je autor želeo što njegovu promašenost čini još težom.
LA NOIA iz 1963. godine je ljubavni film Damiana Damianija u kom se radi internacionalnog appeala pojavljuju Horst Buchholz i Bette Davis, premda je film po svojoj suštini lokalno italijanski i ne radi se ni o kakvom exploitationu ili žanrovskom hibridu.
Reč je fino dizajniranoj i lepo slikanoj ljubavnoj priči o sujetnom mladom bogatašu koji se bavi slikarstvom i njegovoj opsesivnoj ljubavi prema devojci koja mu je model i želi da bude sa njim, ali ne i isključivo u monogamnoj vezi.
Damianijev film ima snažan erotski naboj u odnosima mada ne i u nekim scenama tog tipa, i na momente ima likove koji deluju jednodimenzionalno, međutim, iz jednodimenzionalnosti sporadično iskoračuje u arhetip i tako se izvuče.
Damianijev junak vrlo ekspresivno kanališe mačo narcizam kao osobinu i problem glavnog junaka.
Ne znam koliko je izvornik, roman Alberta Moravie, reduciran u ovoj adaptaciji ali knjiga je dobila sasvim sigurno efektnu i elegantnu ekranizaciju. Ovaj roman je ekranizovan još jednom, posle Moravijine smrti.
* * * / * * * *
La Noia mi je jedan od omiljenijih romana, psihološki inače, od Moravie. Bio bi red i film da se gleda. Hvala na podsećanju.
IL GIORNO DELLA CIVETTA je sicilijanski mafijaški krimić Damiana Damianija koji ima zanimljivu postavku ali se nažalost gubi u digresijama a posebnu rastresenost mu donose dve harizmatične zvezde u glavnim ulogama.
Franco Nero igra novog policijskog kapetana koji istražuje ubistvo kamiondžije koji je prevozio cement za obližnje koncesiono gradilište puta u koje je umešana mafija. Claudia Cardinale igra suprugu jednog nestalog lokalca koja je sva je prilika udovica, predmet požude, podsmeha i interesovanja policije jer možda nešto zna.
Damiano Damiani pokušava da svoj krimić uokviri u jednu varošku hroniku ali na kraju ova digresivna celina ne počne da se razvija ni na jednom ni na drugom nivou a Claudia Cardinale dobija minutažu koju njen izgled može da iznese, ali lik baš i ne.
Rezultat je jedna priča koja istovremeno ima i višak i manjak sadržaja jer mu fali supstance a mnogo onoga čime se bavi je višak.
* * / * * * *
Ian Hunt-Duffy snimio je pristojan ali nedorečen horor o eksperimentu sa lekovima gde u izolovanom bunkeru farmaceutske kompanije grupa ispitanika usled neočekivane kontraindikacije ne sme više da utone u san, a što je duže budna sve više ludi.
Film je vizuelno artikulisan, zanimljivo dizajniran i. solidno glumljen ali nažalost ima problem u tome što ovu priču ne uspeva da iznese. Ni u pogledu strave ni u pogledu pripovedanja.
Naraciji nedostaje sistematičnosti, konfuzija se ne javlja usled stanja junaka već usled lutanja samog autora i na kraju, film je nadomak da bude odličan, ali ostaje ipak više promašena nego iskorišćena prilika.
DOUBLE BLIND je imao zanimljivu premisu, vrlo dobru realizaciju i nažalost ispušteno pripovedanje. Pa ipak, ako i nema celovitost ima jako puno vrednosti koje se mogu sagledati parcijalno.
* * 1/2 / * * * *
Joel Silver je producirao original i rimejk, ali zanimljivo ne i DTV nastavak, iako je baš taj film režirao Scott Ziehl koji je baš za ovog producenta radio njegov prvi iskorak u ovaj format, film PROXIMITY, na kom se zapljunulo nekoliko zanimljivih faca, recimo scenarista Ben Queen. Nažalost, PROXIMITY nije bio dobar film, a ni ono što sam posle gledao od Ziehla - relativno malo - nije baš bilo upečatljivo.
LAST CALL je DTV nastavak ROAD HOUSEa u kom su najbitniji doprinos dali glumci i ekipa zadužena za akcione scene.
Jonathon Schaech je glumac koji je relativno brzo prebrinuo bioskopsku karijeru, uprkos nekolikim jako dobrim filmovima, pa i vrhunskom THAT THING YOU DO, pa ipak mora se reći da je potom postao neka vrsta DTV aristokratije i zaigrao je u mešavini DTV nastavaka bioskopskih filmova, relativno indie derivata u toj formi, i ponešto onog najtežeg geezer teasera.
Naravno, uvek ostaje pitanje da li je Jonathon Schaech zaista DTV aristokrata ili mu pad nije toliko vidan kao Bruce Willisu, ali u ovom filmu je on recimo ko-scenarista zajedno sa horor piscem Richardom Chizmarom, s kojim je radio još nekoliko projekata.
Pored njega tu je i Jake Busey kao negativac, u jednom jakom overactingu za koji bi zli jezici mogli reći da je nasledan ali ja ne bih rekao. I konačno, tu je posebna poslastica Richard Norton, veteran ozploitationa i pre svega Hong Konga odnosno Will Patton kao sporednjak u šerifovskim godinama.
Dakle, ekipa je dobra i ne da na sebe. Od svih nabrojanih dobijamo maksimalni entuzijazam, a uprkos tome što smo Willa Pattona često gledali u razmenama vatre, ovde ga vidimo i u nekoliko tuča.
Tuče su radili J.J. Perry i njegov tim a poznati kaskader Larnell Stovall, njegov naslednik igra čak i epizodu ulogu.
Ziehl uspeva da u jednom skromnom niskobudžetnom ambijentu, za početak maksimalno iskoristi činjenicu da je ovo DTV sniman u Americi. Film ima taj nepogrešiv američki vajb iako fotografija nije bog-zna-kakva. Međutim, bayou je filmičan i hicksploitation je po definiciji fotogeničan žanr.
Ziehl uspeva da u toj nekoj B na C estetici ostvari integritet priče. Ovo definitivno nije film u kom se dramske scene mogu odbaciti kao one u porniću, iako nisu naročito zanimljivo napisane, međutim svi se trude da naprave utisak kao da je sve pravo.
Akcija je međutim ipak ključna. Nema ovde nijedan spektakularan zahvat. Nema ekscesa koji će se javiti ni u prvom ni u drugom filmu, ali ima jako solidnog closed quarters naboja, dobre upotrebe nameštaja i rekvizite, sa dosta energije.
Isto tako nema masovnog brawlinga koji je po definiciji osnov road house problematike, ali ovo što ima je dosta solidno.
U izvesnom smislu, LAST CALL je čak i sličniji rimejku od originala iako se dosta razlikuje. Međutim, recimo, dele lik mladog goofy negativca koji želi da se dokaže.
I sad kad se relativno brzo jedan za drugim pogledaju LAST CALL i Limanov rimejk, iako se oni naravno ne mogu ni po jednom kriterijumu porediti, bitna je lekcija, čak i u toj neuporedivosti, kako izgleda ozbiljno urađen film od pristojnog DTVa, i to baš u onim delovima koji nisu "produkciono" izazovni a zapravo su najteži a to su recimo dramske scene. Odnosno moguće je napraviti komparaciju kako se film izveden sa punim ubeđenjem razlikuje od tradicionalne površnosti DTV filma.
Film me je više zabavio nego prvi put, mada sigurno da mi je bio i bitno zanimljiviji zbog konteksta u kom sam ga gledao.
* * 1/2 / * * * *
BLOOD CRIME je televizijski film iz 2002. godine koji je vrlo kompetentno režirao tada već veteran William A. Graham. Za nekoga ko ima televizijske uspehe kakav je recimo 21 HOURS AT MUNICH,zbilja nije neočekivano da nešto snimi dobro, ali ovde je već bio u poznijim godinama, pa televizijski film zaslužuje pohvale za to što za početak deluje energično i savremeno.
James Caan je u šerifovskim godinama i igra šerifa. Johnathon Schaech igra sijetlskog detektiva. Dakle, imamo "masnu" podelu i priču koja im odgovara.
Naime, detektiv iz Sijetla polazi na izlet sa suprugom. Na izletu nju neko napadne i siluje i on posumnja na jednog seoskog đilkoša i isprebija ga. Kada ode da preda ženu u bolnicu i prijavi policiji, zatiče Šerifa koji istražuje netom počinjeno ubistvo svog sina - pomenutog đilkoša kog je ovaj isprebijao.
Šerifu imponuje da mu se u istrazi pridruži kolega iz velikog grada, i to glavnom junaku pomaže da pomete svoj trag ali dva zločina se neumitno uvezuju i razotkrivanje postaje neminovno.
BLOOD CRIME ima priču koja nategnuta ali u osnovi prihvatljivo uverljiva da se može ispratiti. Grahamova inscenacija je energična a dva glavna glumca imaju dovoljan star wattage da ovo sve iznesu do nivoa jedne potrošne robe koja eto i posle 22 godine može da se troši.
Damiano Damiani nije bio gadljiv ni na jedan žanr.
Otud ne čudi da je njegov prvi film pisao Cesare Zavattini, scenarista koji je obeležio italijanski neorealizam, kojim se Damiani nije bavio previše, ali svakako da se na to oslonio u nekoliko navrata. U svom prvom filmu on snima jednu kriminalističku priču u formi ali u suštini psihološko-socijalnu u svom sadržaju. Ovde nema elemenata neorealizma u estetici. Štaviše, Damianijev Rim je prikazan mnogo pre jedna urbana celina "belih telefona", ali postoji jedan drugi zapravo ključni aspekt realizma a to je definisanje odnosa među pojavama i događajima.
Pogrešno je, po mom mišljenju, ono što mnogi kritičari naglašavaju kako ovim filmom Damiani antizipira ceo poliziotesschi žanr pa i svoje filmove koje je u njemu snimio. U ovom filmu dobijamo deo onoga što je Damiani unosio u žanr, a to je pokušaj da se, koliko je to moguće, seciraju društveni odnosi, ali ako se ovde išta anticipira, to su pre njegova interesovanja nego format žanra koji će kasnije nastupiti.
Dakle, ovo je u osnovi priča o policijskoj istrazi ubistva prostitutke ali njeni protagonisti su mladi lepotan sumnjivog zanimanja koji je pred ženidbom za bogatu naslednicu i dvanaestogodišnja devojčica koja je zaljubljena u njega i ucenjuje ga da je prihvati jer ga je videla kako je izlazio iz žrtvinog stana.
Damiani se odlično poigrava time što niko zapravo ne zna šta se desilo i ko je šta video i između devojčice i protagoniste gradi zanimljiv odnos.
Samo u zavšrnici, film potone iz jedne urbane melodrame u neko maltene agatakristijansko rasplitanje, i uprkos tome što sama završnica i razrešenje nose nepatvorenu snagu, nemaju formalnu eleganciju dotadašnjih dešavanja.
Ipak, reč je o vrlo solidnom debiju koji je sigurno bio još snažniji u svoje vreme i otvorio je Damianiju mnoge prilike.
* * * / * * * *
Kirk Wong odnosno Che-Kirk Wong bio je jedan od najčudnijih svatova koji je iz Hong Konga pristigao u Holivud u talasu koji je otvorio John Woo. Dok su Tsui Hark i Ringo Lam bili velika imena, Ronny Yu i ime i plus dobar poznavalac engleskog jezika na kom je školovan, Kirk Wong je došao sa jednom relativno neupečatljivom karijerom. Snimio je jedan - izvanredan - mejdžor film THE BIG HIT, bio u pregovorima za još jedan potom, kao Alan Smithee potpisao jedan DTV sa Ice-Tjem i nestao.
Ja sam ga znao kao reditelja jednog zanimljivog filma sa Jackie Chanom u kom je on išao linijom "serioznijeg" krimića i ništa drugo njegovo nisam ni gledao, no evo sad dostupnost svega i svačega otvara mogućnost da se to nadoknadi. Međutim, ko će se setiti baš Kirk Wonga?
Kirk Wong je u THE BIG HIT napravio zanimljiv spoj lucidne, raspojasane komedije i spektakularne HK akcije. Marky Mark će potom još biti u HK gasu kada je kod Jamesa Foleya odigrao buddy cop film sa Chow Yun Fatom.
U ovom filmu on snima za Golden Harvest i na lokacijama u Njujorku, ali rezultat nije pokušaj da se napravi Chanov PROTECTOR. Naprotiv, izuzev Carrie Ng u filmu nema internacionalno poznatih glumaca, njihova igra je sa dosta lokalne komedije, dakle unutar nekog HK dometa, a akcija je povremeno zanimljiva, dinamična i nasilna u maniru Fukusakuovih jakuza filmova mnogo pre nego tada već etabliranog očekivanja od Golden Harvesta i hongkonške produkcije.
Međutim, ništa od svega toga nije dovoljno upečatljivo da bi ono što je uspelo preteglo nad onim što je naprosto bezveze i mnogo više liči na traćenje resursa kao što je samo snimanje u Njujorku.
* 1/2 / * * * *
SANG HONG YAT HO TUNG KUP FAAN odnosno ROCK'N'ROLL COP je film Che Kirk Wonga iz 1994. posle kog je snimio THE BIG HIT. Opet nije reč o nekom superreprezentativnom naslovu iako u njemu Kirk Wong uspeva da sklopi nekoliko zanimljivih scena no i dalje nije u onom simfonijsko-baletskom duhu tadašnjeg HK filma, i opet je bliži efikasnosti starog yakuza krimića.
Glavni junak ovog filma nije nikakav FORD FAIRLANE. Naprosto, detektiv je ljubitelj muzike no to ga ne boji posebno. Ima par scena u kojima muzicira kao hobista i to je to. Ovde je priča vezana za nešto drugo - hongkonški detektiv odlazi u NR Kinu da reši slučaj jednog kriminalca koji operiše na obe teritorije.
U tu se onda ne desi ništa posebno, ima tu undercover rada, fatalnih žena, dvostrukih igara ali sve to je izloženo u nekom visokom tempu gde je teško pohvatati ko šta s kim, a i ne deluje dovoljno supstancijalno da bi se gledalac previše udubio.
Ima upečatljivih scena, ima neke dobre atmosfere ali i dalje ovo je veoma lokalan Wongov domet posle kog sledi njegov holivudski klasik globalnih rezultata.
* * / * * * *
JUNG ON ZO iliti CRIME STORY Kirka Wonga bio je najverovatnija pozivnica koja ga je dovela do THE BIG HIT. Ovaj akcioni triler sa Jackie Chanom u glavnoj ulozi stoji u čudnom odnosu sa serijalom POLICE STORY. Naime, veoma je fluidno pitanje kako se Chan zove u filmovima iz serije POLICE STORY ali recimo da mu je ime na engleskom Kevin Chan. U CRIME STORY je Eddie Chan, dakle, to nije isti lik, ali može se na neki način umesiti u taj POLICE STORY univerzum ako baš želimo.
U trenutku kada je POLICE STORY kao serijal postao neka vrsta egzotičnog, praktično bondovskog stuntfesta, u CRIME STORY Kirk Wong apdejtuje Chana za okolnosti Hong Konga kojim, tada nismo znali ali samo trenutno, vlada John Woo.
Iako nema spora da je CRIME STORY takođe napakovan stuntovima, od kojih su neki veoma ozbiljni, likovi su drugačije tretirani. Sve je ozbiljnije, Chan igra karakterno a sve je lišeno humora. To stvara jedan čudan spoj serioznog krimića u mirnim scenama i stunt spektakla kad krene akcija, koji se od POLICE STORY prevashodno razlikuje što ovde ima krvi.
Konačno, POLICE STORY je serijal koji prima uplive sa strane. Zar nije kod Glickenhausa, Chanov lik po prvi nazvan Supercop i zar nije taj PROTECTOR bio povod da se radi POLICE STORY? Inače, u PROTECTORu se Chan zvao Wong. Go figure.
Chanova karijera je začuđujuće sačuvala svoj integritet ako imamo u vidu koliko je on umeo da bude reaktivan. Wong ovde uspeva da očuva njegov akcioni stil, ali da ga uozbilji u karakteru. Ne ide onoliko daleko kao Martin Campbell u FOREIGNERu koji zaista nudi totalnu i dosta uspešnu reinvenciju Chana kao "ozbiljnog" junaka, ali uspeva da napravi film koji funkcioniše iako ne bi trebalo.
Visokim tempom i Chanovom sposobnošću da glumački objedini razne elemente, Wong uspeva da prožme nespojivo i da učini CRIME STORY filmom koji uprkos svemu funkcioniše.
Činjenica je da u pogledu akcije on nije uspeo da napravi neke bitne intervencije u odnosu na onaj tipičan Chanov tadašnji okvir savremene urbane akcije izuzev toga što padovi imaju posledice i da samim tim nije rešio skroz jednačinu zvanu "skroz ozbiljan akcioni film sa chanovskim stuntovima" ali to nije ni bitno, parcijalno, na nivou jednog dela, ovo radi.
Kasnije je na BIG HITu, baš John Woo bio hongkonški kontakt koji je potpisan na špici.
* * * / * * * *
James Glickenhaus je čudan svat i o njemu sam ovde već pisao.
On je old money i sa 45 godina se povukao jer je shvatio da kao nezavisni producent i reditelj više ne može da se nadmeće sa majdžorima. Bila je to 1995. godina i očigledno nije bilo prostora da polazi Cormanovim putem koji je sa sličnim zaključcima onomad upravo krenuo da se takmiči sa njima.
Glickenhaus je nasledio očevu firmu iz sveta finansija i nastavio je sa životom praćenim dozom dekadencije, tipa napravio je Scuderia Cameron Glickenhaus koja se bavi "budženjem" sportskih kola.
Imajući to sve u vidu, Glickenhaus je autor sa vrlo atipičnom karijerom. Krenuo je kao njujorški grindhouse autor, i uspeo je da se svojim velikim rezultatima nametne do toga da recimo snimi i THE PROTECTOR s kojim je Golden Harvest u saradnji sa Warnerom projektovao prodor Jackie Chana na američko tržište.
Ako imamo u vidu da je Warner bio pivotalan studio i za karijeru Bruce Leeja, pa zatim i prvi pokušaj Jackie Chana, kao i da je doveo Jet Lija prvi put u Holivud (iako Jet upadljivo nijedan svoj bitan holivudski film nije snimio za njih na kraju) možemo reći da je to ključni studio sa prodor HK zvezda. u globalni mejnstrim.
Jackie Chan sa filmom THE PROTECTOR nije prodro u globalni mejnstrim iako je ovaj film uprkos osrednjem bioskopskom rezultatu imao dosta solidan skor za njega van HK, naročito u Americi. Međutim, izazvan ovim filmom Jackie Chan je snimio POLICE STORY, sa idejom da pokaže "kako se to radi" i na kraju sa jednom od iteracija baš tog serijala, on konačno pokorava i Ameriku, doduše nikad više kroz Warner ali kroz njihovu kuću New Line, koja je u nezavisna vremena prva dovela Sonny Chibu na američke ekrane.
Dakle, THE PROTECTOR je zvanično proglašen za film posle kog se Chan zainatio i snimio POLICE STORY da. da pokaže kako se to radi. I u tom pogledu, nema sumnje da je POLICE STORY film koji je u svakom pogledu zaokruženiji i sa više "integriteta".
Međutim, sada sam reprizirao hongkonšku verziju PROTECTORa i moram reći da ni ovaj film nije za potcenjivanje. Nota bene, ovde ima jedna krupna i sjajna deonica koju je Chan sam snimio, i on ga je premontirao do tačke da se bitno razlikuje od američke verzije (ja se iskreno ne sećam koju sam prvo gledao ali mislim da bi po logici stvari morala biti američka jer je bila na nekoj Warnerovoj originalki).
U svakom slučaju, Glickenhaus je želeo da snimi američki buddy cop film u kome uparuje Chana i Danny Aiella, i to je već bio vizionarski potez jer taj format jeste bio osnov njegovih američkih ili amerikanizovanih produkcija, bilo da su s druge strane bili Chris Tucker, Owen Wilson, Johnny Knoxville ili John Cena. Zatim želeo je da sve krene iz jednog teskobnog B-filmskog Njujorka koji ne bi bio stran ni nekoj režiji Williama Lustiga, sa peckinpahovskim slo-mo nasiljem u pojedinim deonicama, walterhillovski grotesknim uličnim bandama i uopšte jednom vrlo naglašenom upotrebom lokacije, miljea i što je najvažnije filmofilskog iskustva Njujorka. Onda se priča seli u Hong Kong u kom se Glickenhaus i grupa građana s kojom je radio drže urbanog pakla, sa pomalo etno-ornamentalistike kao što je tuča na džunkama ali generalno sa opštom okrenutošću betonu, asfaltu, soliterima, industrijskim zonama, salonima za masažu i sličnim tropey objektima.
U pogledu izvedbe, tu je veliki Mark Irwin, čovek koji je definisao signature Cronenbergov look osamdesetih i snimio niz kapitalnih naslova ali kao i uvek kod Chana tu je veliki broj snimatelja. I definitivno se oseća Irwinova estetizacija u onim scenama koje nisu zajednički zločinački poduhvat. Dakle, Glickenhaus je doneo taj njujorški B-movie vajb i meni je to prijalo. Prirodno, ovde ima više pucnjave nego kod Chana inače, ali isto tako, kad se dođe do tuče i akrobacija ima i toga, i ne bih rekao da je Chan u pravu kada Glickenhausa smatra "aljkavim" u realizaciji toga (premda ovo jeste Chanova verzija gde je on "spasavao šta se spasiti može" jelte) pa bih išao toliko daleko da kažem kako je prožimanje dva pristupa akciji ovde dosta organski sprovedeno.
Danny Aiello nije tipičan akcioni heroj a ni komični sidekick i on ponekad u nekim scenama deluje kao turista, ali ukupno uzev snašao se dobro i iako je manje vičan borbi od Chana nije igrao ulogu "fizički nesposobnog brbljivca" što je mahom kasnije bio profil njegovih sidekickova. Aiello se pristojno snašao u ulozi koja izlazi izvan njegovog tipičnog repertoara ali svakako da je za Chanov prodor možda trebalo naći neko tipičnije personality actor rešenje.
U ovoj verziji ima nekih narativnih intervencija u kojoj autori malo gube konce u pripovedanju a ipak je reč o filmu gde je priča koliko-toliko bitna i ima je, ali ništa drastično. S druge strane, akcija je zaista prilično dobra, i sigurno da imamo ovde barem dve vrhunske Chanove scene koje mogu stati uz rame sa onima iz njegovih klasika, pa i pomenutog POLICE STORY.
Stoga, mislim da se Chan ogrešio o PROTECTORa i da je verovatno bio iritiran time što se našao na setu sa rediteljem koji se nešto pita, a u to vreme je on odavno bio gazda svoje karijere i svojih filmova.
No, Chanov loš animus na stranu, PROTECTOR je film čiji je osnovni greh to što nije Warneru doneo željeni uspeoh i čekalo se deset godina na uspelu meč loptu. Sve ostalo je u njemu onoliko dobro koliko treba da bude i zarobljava duh vremena u svakom pogledu.
* * * / * * * *
THE DISCIPLES je televizijski film koji je Kirk Wong kako stvari stoje završio ne samo svoju holivudsku nego i opštu karijeru. Umesto njegovog imena na špici ovog zaista užasnog televizijskog filma potpisan je Alan Smithee.
Istini za volju, teško je zamisliti da je THE DISCIPLES iko zaista i zamislio kao film. Ovo deluje kao neprihvaćeni pilot za seriju koji je prosto pušten na home video tržište i plasiran kao TV film davne 1999. godine. O tome govori i činjenica da je godinu-dve kasnije, Kirk Wong bio u opticaju da režira jedan film sa Michael Jai Whiteom za Warner i Elie Samahu, i da mu se posle propasti tog projekta gubi svaki trag.
THE DISCIPLES je imao zanimljivu premisu - Fidel Castro naručuje od podzemlja u Majamiju da odseku ruku kubanskom pitcheru koji je prebegao u SAD i na pragu je veliki bejzbol karijere i velikog ugovora u MLB. Međutim, malo je reći da ona nije ni približno iskorišćena.
Zapravo i priča o premisi je više od onoga što ovaj naslov zaslužuje.
Ako imamo u vidu da je James Glickenhaus krenuo iz najbesprizornijeg exploitationa, zanimljivo je da je karijeru završio sa dva filma u kojima je želeo da afirmiše svog sina kao dete-zvezdu.
Uvođenje deteta u priču u filmovima B-produkcije jeste classy move i obično je uvođenje likova dece u neke high concept priče karakterističnije za visoki mejnstrim. Naročito je to zanimljivo za nekoga kao što je Glickenhaus koji ipak ne može da se odmakne od visceralnosti B-filma čak ni onda kad mu je sin u kadru.
SLAUGHTER OF THE INNOCENTS je izašao posle SILENCE OF THE LAMBS. Uspeo je da dovede Scotta Glenna koji je kod Demmea imao malu ulogu i ovom filmu je odličan kao FBI agent kome sin posvećen i talentovan za istrage pomaže u rešavanju serijskih ubistava u Juti. Jesse Cameron-Glickenhaus je korektan kao sin, i uspeva da pruži ono što treba u funkciji priče i ove konkretne celine ali ne odaje utisak deteta-glumca koje će se nametnuti kao zvezda, a ovo je već bilo vreme Macualay Culkina i Elijah Wooda.
Glenn i mali imaju odličnu hemiju, ali dečak ima i dosta osetljiv zadatak jer je jednu celu deonicu filma zapravo sam na zadatku, u okolnostima koje su - malo je reći neuverljive - i to uspeva da realizuje mada ne baš i da učini da zaboravimo koliko je to što gledamo van pameti.
Serijski ubica kog juri Glenn je agresivnija, gluplja i manje minuciozna verzija onoga iz Demmejevog filma i Harrisovog romana. Iako će neko reći da SLAUGHTER OF THE INNOCENTS maltene i zvuči kao SILENCE OF THE LAMBS ovo ipak jeste maštovit rip-off, u originalu imamo ubicu koji usmerava detektivku, ovde imamo sina osnovnoškolca koji usmerava oca detektiva, kao da su se Jodie Foster, Demme i Harris našli da izmešaju DNK LITTLE MAN TATEa i SILENCE OF THE LAMBS.
Film izgleda vrlo solidno. Mark Irwin ga je snimio, a on je čovek sa izuzetnim CVjem počev od Cronenberga pa nadalje. Naravno, niti je Glickenhaus Demme da raširi žanrovski zaplet na neku širu karakternu ravan, niti je bilo para da se to nešto doteruje, ali film ima svoj integritet, možda te 1993. i dalje dovoljan za bioskop ali sasvim sigurno za HBO premijeru kako je na kraju premijerno. i prikazan u SAD.
Glickenhaus je svoj na svome kada prikazuje krvava ubistva, mesta zločina, kada dete siđe u utrobu železničke stanice u Solt Lejk Sitiju ili kada se nađe u Nojevoj barki od kostiju koju je napravio ubica.
SLAUGHTER OF THE INNOCENTS je otud zanimljiv film. Kao što je SILENCE OF THE LAMBS bio serial killer picture koji je krosoverovao u prestige, tako je i ovo high concept B-rip off tog filma koji ima neke svoje vizije elitnosti ako ga neko pita.
Stoga, i moj utisak je negde između * * 1/2. i * * * jer jako je teško odoleti filmu u kome masne epizode igraju mladi Aaron Eckhart i Kevin Sorbo koji je na pragu svetske slave, odnosno takve žanrovske njuške kao što je Zakes Mokae, kao i toj B-snalažljivosti kojom Glickenhaus sve ovo pakuje jako blizu standarda "skupih" filmova. S druge strane, ima tu i jezivih naivnosti, i preglumljivanja i tačaka u kojima je rip-off kao pristup neplodan.
Dakle, utisak o ovom filmu je umnogome i stvar raspoloženja.
THE LAST MARSHALL režirao je kaskader Mike Kirton i to u ambijentu gde se dešavaju njegovi stuntovi a on je dosta snimao na Floridi i na projektima kakav je Mannov MIAMI VICE.
Kirton je snimio THE LAST MARSHALL 1999. i u njemu je okupio ekipu koju predvodi Scott Glenn kao namćorasti, politički nekorektni teksaški šerif koji mora da ode na Floridu i nađe dvojicu kubanskih revolveraša koji su mu naneli prvi ali zato najbolniji poraz u karijeri i ostavili ga da umre posle pokolja u jednoj crkvi.
Kirton nema neki naročit budžet i nema neki naročit scenario, ali Glenn uspeva da pokrene ljude oko sebe, pa film uspeva da bude povučen gravitacijom tipskog lika koji mu je dat, da se nekako dovede do kraja.
Kirton je efikasan kao reditelj. Kod njega nema mnogo nauke, ali pošteno govoreći nema ni šta da se vidi. Uprkos tome što je film snimao talentovani Michael Bonvillain koji se kasnije dokazao kao izuzetan DP pa čak potpisao i neke istorijski značajne fotografije poput Reevesovog CLOVERFIELD. Ovde je sve ipak na nivou TV filma sa dosta solidnom podelom kojoj je vreme dalo za pravo jer pored Glenna i Williama Forsytha mogu da se vide i neke face koje će se kasnije dokazati kao John Ortiz.
THE LAST MARSHALL je film na razmeđi B i C nivoa koji mimo Glennove role ne nudi mnogo ali nema šta mnogo ni da mu se zameri.
* * / * * * *
Kada bi se ljudi delili na one kojima je najbolji film na svetu definisan rolom Billy Blanksa kao Billy Colea u LAST BOY SCOUTu i na one kojima je to Roddy Piper u THEY LIVE, svakako da bih spadao u onu prvu grupu. Čak i da ne volim THE LAST BOY SCOUT.
Takvih dilema nema u filmu TOUGH AND DEADLY Stevea Cohena, snimljenog za kompaniju Shapiro-Glickenhaus koja je izbacila par naslova mimo režije Jamesa Glickenhausa, od kojih su dva bili klasični akcijaši.
Dileme nema jer je TOUGH AND DEADLY akcioni film u kom glavne uloge igraju Billy Blanks i Roddy Piper. Blank je idealan za role kao što je Billy Cole. Srećom, ovde se od njega ne traži da bude Jimmy Dix i on kao poprilično "drvo javorovo" ima nekog smisla kao hladnokrvni CIA operativac. S druge strane, Roddy Piper je začuđujuće mio i "mekan" lik sa specifičnom toplinom kao losanđeleski policajac koji sa njim mora da se umeša u slučaj u kom će sresti i jednog takvog velikana kakav je Richard Norton.
Steve Cohen je radio u vreme kada borilačke scene nisu u američkom filmu bile dostigle nivo "nauke", na kom su danas. Stoga ovde u tučama ima akrobatike ali sve je u osnovi ipak neko šibanje i to za današnje standarde deluje malo sirovo i naivno.
Kad se tome doda ipak vidljiv niskobudžetni kapacitet ove produkcije gde ipak ne režira James Glickenhaus sa darom da baš od te vrste rasula napravi estetiku, TOUGH AND DEADLY ostaje tek pošten starinski brawler koji realno nema apsolutno ništa da pruži današnjem gledaocu jer je prosto tehnika onoga što je ključno u ovakvom filmu otišla mnogo unapred jer danas čak i u DTV filmu glume ozbiljni glumci i vrhunski koreografisanim borbama. Dakle, ovo danas ne bi moglo da prođe.
* */ * * * *
Terry McDonough koji ima iza sebe neke izuzetne televizijske epizode, iznova nas podseća zašto televijski uspesi ne moraju da se lako konvertuju u dobar film. Naprotiv, više puta smo se razočarali u filmske domete nekih briljantnih televizijskih profesionalaca.
U filmu DAMAGED, Terry McDonough doduše snima u jednom specifičnom producionom okviru. Ovo nije geezer teaser ali jeste Euro pudding. Imamo slučaj serijskog ubice koji se iz Amerike prelio u Škotsku pa su tu Sam Jackson kao čikaški detektiv, Vincent Cassel kao njegov nekadašnji partner sa vezama iz Francuske i lokalna grupa građana sa ponekim prekaljenim profesionalcem kao što je John Hannah.
Podela je i iskorišćena geezer teaserski. Najprisutniji je Gianni Capaldi a ostali se ukazuju mahom u dugim scenama gde pokušavaju da se malo "razglume", ali u ovom filmu ništa nema integritet zapravo.
Dakle, film je nebuloza manje-više, nevešto inkorporira napabirčene zvezde u celinu, i uprkos tome što Sam Jackson ne preza da odigrao u ovako nečemu, čudno je videti Cassela u ovim okolnostima.
Međutim, Terry McDonough nezavisno od svojih problema sa scenarijem i glumcima sve ovo inscenira dosta flah. To što su scene glupe ne znači da ne mogu da izgledaju dobro, ali ovde se to ipak nije desilo i treba biti pošten oko toga. Dakle, nije opravdao poverenje koje bih mu dao posle nekih antologijski izvedenih TV izdanja.
DAMAGED ostaje negde na ničijoj zemlji današnje DTV produkcije. Ali kao nešto zbog čega nema potrebe da se njome luta.
McBAIN je film koji mi je delovao bitno bolje kada sam ga gledao kao dete. Bio je to jedan od brojnih filmova iz te epohe u kojima neki Amerikanci sa različitim nivoima vojne obučenosti uhvate i prosto sruše vlast u nekoj banana republici. One su pretežno vezane za Južnu Ameriku ali snimani su takvi zapleti i po Aziji, da se ne lažemo.
Izmišljene diktatorske zemlje nikada nisu ni izlazile iz mode kad je reč o holivudskim filmovima ali ta rušenja režima inspirisala su čitav niz B-filmova osamdesetih pa i devedesetih, verovatmo dodatno stimulisana vojnim intervencijama u Granadi i Panami gde je polako počeo da se utapa fijasko Vijetnama pa i Teherana i Bejruta, sve do njegovog potpunog ukopa u pesku Kuvajta i Iraka.
Reditelji koji su se zapljunuli u ovom talasu bili su u rasponu od Paula Mazurskog do Charles Martina Smitha i žanrovi su takođe bili razni ali B-akcijaš je prednjačio za ponekim ekscesom iz C-miljea kakav je bio RAGE TO KILL Davida Wintersa sa Oliverom Reedom.
Christiopher Walken u ovu pučističku priču dolazi sa iskustvom DOGS OF WAR, ekranizacije romana Fredericka Forsytha, koja je krajnje seriozno tretirala temu puča u Africi i načina kako se on maltene zamatski radio u to vreme.
James Glickenhaus dočekuje Walkena u svom exploitation ambijentu, i ponovo je najbolji u atmosferi urbanog pakla kad se ekipa serijom pljački priprema za izvođenje puča. Ćumezi po kojima leže narkomani su prostor u kom se Glickenhaus savršeno snalazi a kada izađe na livadu, u latinoamerička sela i bele predsedničke palate, film postaje začuđujuće pitom, rutinski i što je najgore od svega neubedljiv.
Dok u scenama iz Vijetnama gde Walken bukvalno igra svoj lik iz DEER HUNTER, zarobljenika kog Vijetkonkongovci teraju da za njijovu zabavu igra neke smrtonosne igre, prenaglašenost borbenih gestova glavnih junaka daje neki trashy sloj dešavanjima, kasnije film uglavnom deluje prazno.
Najbizarniji i istovremeno najautentičniji ser-piece je avionski dolazak ekipe u Kolumbiju gde imamo petnaestominutni let sa sve vazdušnom borbom u kokoj niko od glavnih junaka nema elementarni protagonizam.
Danas ovu tradiciju filma gde junaci ruše režime po Trećem svetu baštine povremeno EXPENDABLESi i ovaj guys on a mission film Jamesa Glickenhausa je samo jedna od preteča. Verovatno zaboravljena i neprepoznata kao takva.
Na ovom filmu Glickenhaus je radio sa snimateljem Robert M. Baldwinom sa kojim je radio EXTERMINATOR i moram priznati da je Baldwin umnogome doprineo da fizionomija ovog filma, uprkos svim nedostacima u domenu režije, bude vrlo korektna.
* * / * * * *
THE ASTROLOGER je prvi film Jamesa Glickenhausa koji potpisuje kao Jim, gotovo kao da naslućuje da će ovaj rad ipak biti svojevrsni izuzetak u njegovom opusu. Naime, reč je ov vrlo sirovo, trapavo urađenom okutlnom trileru koji i po trajanju i po estetici više na liči na TV film u kom se "državni astrolog" State Departmenta bavi borbom proitv gurua i osoba koje imaju astrološku predispoziciju da ugroze svet kakvim ga poznajemo.
Film je nastao po romanu Johna Camerona koji je ekranizovan više puta, ali sa drugačijim žanrovskim predznakom, i premisa zvuči zanimljivije kad je ja ispričam, nego kada je vidimo u konačnoj filmskoj realizaciji.
U tom pogledu ovaj film izgleda kao sve sem kao nešto po čemu bismo mogli naslutiti Glickenhausov dalji razvoj.
Pored toga što ne liči na Glickenhausa, ovaj film ne liči ni na šta.
Film koji je izbacio Jamesa Glickenhausa u žižu interesovanja bio je THE EXTERMINATOR, kontroverzni revenge flick koji je postigao ogroman uspeh u bioskopima, u odnosu na budžet, iznedrio i jedan nastavak, a potom i izgradio jednu karijeru i jednu produkcionu kuću.
Kad sam bio dete, THE EXTERMINATOR je u mom video klubu važio za onako advanced userski akcioni film na granici horora, pa se i gledao sa velikom pažnjom i radoznalošću.
Reprizirao sam ga sada kad ga se više ni ne sećam i mogu reći da je to film svog vremena, i iz današnje vizure više ima značaj kao deo istorije. THE EXTERMINATOR se uklapa u tu estetiku susreta američkog nezavisnog filma njujorškog soja, sa žanrom i exploitationom gde su reditelji sa Istočne obale pokušali da unesu "ozbiljnost" i "karaktere" u klasične exploitation situacije i obrasce.
U tom pogledu, THE EXTERMINATOR ima tu DEER HUNTER dimenziju koju nose brojni revenge filmovi tog vremena gde vijetnamski veterani dolaze kući i više ne mogu da prepoznaju zemlju za koju su ratovali i potom kreću da se svete bandama i generalnoj korupciji koje su je pregazile i premrežile u njihovom odsustvu.
Ovde imamo dugo otvaranja u Vijetnamu da bismo postavili "žrtvu" koju je podneo junak zbog kog će naslovni lik krenuti u totalnu osvetu kada ga ulična banda učini invalidom. I onda on iz te ulične bande kreće da rekonstruiše i njihove veze sa sferama organizovanog kriminala, pa udara i na mafijaše i na homoseksualce koji su u svom bordelu namenjenom privođenju dečaka osakatili jednu prostitutku itd.
Asortiman osvetnikovih meta je raznolik, sigurno da ovakve ne bi mogao da goni danas, kada je zavladala tolerancija prema manjinskim seksualnim interesovanjima, međutim, film ne gradi neku veliku individualističku teskobu.
Da li je Ginty tako hteo i da li je to Glickenhausova namera, ne znam, ali Exterminator kad krene u akciju deluje kao ubilačka mašina i uprkos tome što Ginty ne pokazuje neku emociju da uživa, ne pokazuje emociju ni da mu je teško, tako da u tom pogledu kako formalno tako i suštinski, EXTERMINATOR više koketira sa MANIACom Williama Lustiga nego sa serijalom DEATH WISH sa kojim je rutinski upoređivan.
Poznato je da ja nisam preveliki fan DEATH WISHa sa Bronsonom i da mi je Willisov neuporedivo superiorniji, tako da samim tim ne mogu da se pridružim onima koji će za EXTERMINATOR a reći da predstavlja neku dekadentnu deformaciju Winnerovog hita.
Na neki način, EXTERMINATOR mi je čak i zanimljiviji jer je struktualno zaista pomalo off - naslovni junak jeste protagonista ali jedini koji normalno reaguju na dešavanja su zapravo sporedni likovi i antagonisti i oni su suštinski protagonističniji nego on jer imaju izraženije psihološke reakcije. DEATH WISH je ipak na kraju krajeva konvencionalni urbani triler, i nije baš naročito uspeo kao takav.
Ovaj film takođe ima masu mana, ali ima nekog stila, ima nekog uživanja i estetike u tom prikazu korodiralog njujorškog urbanog pakla, i ima neobičan integritet uprkos brojnim nedostacima.
Glickenhaus je snimio i neke bolje filmove od ovog, ali nema razloga da se stidi ove vizit karte.
* * 1/2 / * * * *
DA LUI TOI, poznat još i kao FLASH FUTURE KUNG FU Kirka Wonga je drugi film u njegovom opusu i literatura ga prepoznaje kao "izgubljeni rad" koji je navodno bio nešto širi, detaljniji i narativno jasniji od verzije sa VHS koja koja je danas dostupna.
I zbilja, čak i za standarde lokalne kung fu produkcije, film ima manjak jasnog zapleta, a opet donosi situacije koje iziskuju neku priču da se desila pre ili posle njih i da se dotle nekako došlo. Šta se desilo s filmom, kako se transformisao, kako smo stigli do ovoga što gledamo danas, ko zna.
Moguće je uostalom da ga je Kirk Wong i inicijalno tako aljkavo snimio.
No, FLASH FUTURE KUNG FU je zanimljiv film barem po svom ekscesu. Naime, u filmu ima kung fu tuča, ali ako bih ga opisivao pre bih rekao da je to nekakav hongkonški STREETS OF FIRE, smešten u svet gde u Hong Kongu postoje nacisti (mada nema ovde dovoljno budžeta da pojmimo da li su ti nacisti samo jedna moćna potkultura ili dominantna vlast) i izveden je sa dosta akcenta na muziku, na neki čudan New Wave pa i industrial zvuk koji provejava, ali i sa takvim odnosom prema likovima gde se prepliću tipični herojski narativi o borcu sa prenaglašenom dekadencijom i erotizmom.
Sve ovo bi naravno bilo neuporedivo bolje kada bismo mogli da razumemo o čemu se tu dođavola radi i kuda se kreće priča, ali i ovako je prilično zanimljivo, pre svega za ljubitelje i poznavaoce i nema sumnje da je ovo jedno krajnje autentično i nesvakidašnje gledalačko iskustvo.
* * / * * * *
U jednoj sceni filma SWEET DREAMS Johnny Knoxville ulazi u prostoriju punu raznih frikova na rehabu i jedan od njih kaže da se brine da ga "Clint Eastwood ne otera sa travnjaka":
I na neki način u minutima koji su prethodili toj replici baš sam razmišljao o nečemu sličnom. Johnny Knoxville jeste na neki način Clint Eastwood provokativne fizičke komedije, glumac koji je snimao i druge stvari ali je u suštini jedini istinski uspeh doživeo sa tim filmovima u kojima predvodi grupe disfunkcionalnih emotivnih a ponekad i fizičkih invalida u raznim grotesknim i opasnim podvizima kroz koje oni pokušavaju da se ostvare.
Film u kome Clint tera nekoga sa travnjaka je GRAN TURISMO, u kom on tu personu prilagođava svojim poznim godinama i smatra se njegovim velikim filmom. Iako od MILLION DOLLAR BABY nisam gledao Clintove filmove iz poštovanja prema onome što ga ja činilo ne samo jednim od omiljenih autora nego i esencijom filma, za mene, taj konkretni jedam pogledao i nije to veliki film. Nije baš ni dobar. Ali, da u njemu definitivno jeste dotaknuta namćorasta persona umornog mačoa koji ima zlatno srce za oni koju su spremni da duboko kopaju.
Tako je i SWEET DREAMS na neki način Knoxvilleov GRAN TURISMO. Režirao ga je skejter Lije Sarki i uprkos dinamici koja je slična JACKASSu, sve je snimano krajnje konvencionalno. Ima komedije, ali manje, više je tu spoja ozbiljnih tema sa humorom, teških dilema datih komično. I to sve zajedno i funkcioniše i škripi.
Naime, SWEET DREAMS je film o izlasku iz pakla adikcije u kom se preispituje jedna univerzalna tema a to je starenje. Zapravo. oba procesa prate slični strahovi od izlaska iz sveta provoda, nepromišljenosti, preterivanja, i na neki način Knoxvilleov lik se ovde leči od alkohola i droge ali zapravo se suočava sa činjenicom da više ne može da bude ono što je bio.
I u tom pogledu, ovaj film uspeva da bude iznenađujuće ubedljiv i osećajan, a Johnny Knoxville uspeva da pozove publiku na kontemplaciju čak i bez onih svojih tipičnih filozofskih dilema obično iskazanih kroz neku potpunu pizdariju. Na sve to, u filmu glumi i GaTa, potpuno otkrovenje iz serije DAVE i čovek koji je takođe deo svog "dokumentarnog" problema pretvorio u briljantnu fikciju istražujući svoju maničnu depresiju u humorističkoj seriji.
Otud, SWEET DREAMS svakako nije pogodak ni za Knoxvilleove fanove, ni za bilo koga drugog, ali jeste jedan zapravo dosta interesantan film samo na način koji ne očekujemo od njega. Taj način nije baš idealan ni reditelju Lije Sarkiju, ali na kraju svi zajedno uspevaju da sklope nešto vredno pažnje što opet nije za svakoga.
* * 1/2 / * * * *
torino ne turismo
Sent from my iPhone using Tapatalk
Znamo, naravno. Honest mistake.
NO ONE LIVES Ryuheia Kitamure sa uspehom ponavlja recept njegovih holivudskih produkcija.
Okupljena je odlična ekipa glumaca. Radi se nešto po pristojnoj premisi koja nudi mogućnost da se napravi nešto dobro. I onda sve to potone u jednu simplifikovanu i banalnu hrpu pokušaja da se nekoliko neuspelih šok momenata omota naivnim dijaloškim scenama.
Tako ovde imamo Luke Evansa koji deluje kao urbani tip sa kim će flyover state đilkoši lako izaći na kraju u pokušaju da opljačkaju njega i njegovu ženu. A onda se ispostavi da je on serijski ubica i opasnost kakvu ni oni do sada u životu nisu sreli.
Pored Evansa ima tu zanimljivih faca, recimo upečatljivu epizodu igra Beau Knapp čiji je otac inače producirao ovaj film sa nekadašnjim NBA igračem Eltonom Brandom, ali rezultat je više nego skroman i film je prošao bolje nego što je zaslužio.
* 1/2 / * * * *
Tim Kirkman je iako deo queer filmske scene snimio mejnstrim sportsku komediju 2nd SERVE, koja je od estetike scene sa koje dolazi zadržala samo dozu underground aljkavosti u realizaciji. Inače, u ovom filmu iz 2012. godine nema apsolutnih nikakvih queer elemenata, čak naprotiv, film je veoma straight u svakom pogledu, od seksualnih preferenci junaka do filmskih tehnika kojima je formiran.
2nd SERVE je potvrda da konvencionalna sportska komedija ako se iole kompetentno izvede ne može biti potpuni promašaj i ovde imamo jednu dobro isprobanu i dosta trošenu formu priče o ostarelom teniseru koji sada radi kao trener i ne može da nađe mir u novonastalim okolnostima u kojima više nije zvezda i takmičar.
Glumačku podelu predvodi Josh Hopkins kao glavni junak ali sporedna ekipa je vremenom postala slavnija od glavne jer tu imamo Camerona Monaghana u ulozi sina njegove simpatije (i vlasnice kluba) kome postaje mentor, zatim Billy Magnussena, Dasha Mihoka i još nekoliko solidnih faca.
Film je u vizuelnom pogledu rudimentaran a to važi i za rad kamere i za produkcioni dizajn. Međutim, potpuno je konzistentan u tom jadnom izgledu pa to na kraju liči na nekakav koncept.
2nd SERVE nije neki domet ali ne može se usporiti da je obavio posao kao produkt.
* * / * * * *
VIVA KNIEVEL je poslednji film velikog Gordona Douglasa i neki izvori kažu da je na ovom snimanju značajan deo posla uradio Irwin Allen zbog Douglasovih problema.
Irwin Allen je bio velikan filma katastrofe i ovaj Warnerov film je iskorak u njegovoj produkciji što ne znači da u njemu nema destrukcije i spektakla.
Ako imamo u vidu da Douglas navodno nije režirao znatan deo filma, ne možemo ni posmatrati ovaj film u kanonskom pogledu no vide se neke karakteristike njegovog opusa. Ne samo da je ovde očigledno angažovan kao profesionalac da realizuje tuđu priču i zamisao, već je po ko zna koji put reditelj kome glavnu ulogu igra neko ko nije glumac ili barem nije isključivo glumac. Dok je Sinatra radeći s Douglasom bio aktivan kao glumac i inače, Liberace je primarno bio muzičar a ovde Evel Knievel igra samog sebe.
U tom smislu, film je bizaran jer ovo nije biografski film. Ovo je pulpy fikcija u kojoj Evel Knievel igra samog sebe a okružen je u potpunosti tipskim likovima, i učestvuje u trashy tipskom zapletu. U tom smislu, ovo je bizaran izliv sujete na ekran jer film u suštini nema nikakvog posebnog razloga da ima stvarnu ličnost u glavnoj ulozi. Naravno, igrao je Muhammad Ali samog sebe, ali to je bila biografska priča. Ovde Evel Knievel igra sebe u apsolutnoj fikciji u kojoj nema porodicu, okružen je pohlepnim menadžerom i automehaničarem koji je alkos zlatnih ruku i iste takve duše, a zaplet pokreću negativci koji bi da ga ubiju i prenesu drogu u njegovom kamionu za turneje.
Čak je i Gidrin film ROĐEN KAO RATNIK bio barem pseudo-autobiografski, dočim ovde Evel Knievel igra jednu ne samo romantizovanu viziju sebe, nego se i nalazi u jednom krajnje lapidarnom kriminalističkom zapletu.
Film je potonuo u opskurnost ubrzo po izlasku jer se Evelov imidž rasturio u paramparčad kad su on i menadžer bili upleteni u neke pretnje i prebijanja bejzbol palicom. Barem je doduše film anticipirao lik korumpiranog menadžera.
Nezavisno sad od opšteg whatthefuckeryja oko tog preplitanja stvarnosti i fikcije, film je naprosto slab. Ima tu poneki stunt, sniman je na lepom vremenu, na prostranim prijatnim lokacijama, ali priča prosto ni na jednom nivou ne uspeva da zaživi.
Ne garantujem da bi se u ovom haosu do kraja snašao Gordon Douglas da je bio u punoj snazi, ali verujem da bi film pod njegovom punom kontrolom bio kompaktniji.
* 1/2 / * * * *
ASPHALT CITY je naslov koji je film BLACK FLIES dobio kada je konačno izašao u distribuciju. Na špici međutim i dalje stoji natpis BLACK FLIES. Sean Penn je glumac kog je film dobio kada je zbog nekih podgrejanih skandala Mel Gibson postao prepreka realizaciji.
Svašta se isprečilo filmu ASPHALT CITY na putu do mene. Između ostalog i bizarno mlaka, da ne kažem negativna reakcija kritike u Kanu. Otud promena naslova nije iznenađenje, kao što su morali da beže od Mela, na kraju su bežali i od naslova.
Međutim, to jeste prilično radikalna strategija za plasman filma u savremeno doba kad se ne može zabašuriti o kom je filmu reč, i pokazuje jednu vrlo snažnu i zbunjujuću reakciju na kanski ishod.
Promena naslova u poslednjem trenutku ili pred distribuciju sugeriše da je to projekat sa problemom, nekakav film bez mnogo integriteta koji se mora spakovati za tržište "da se izvuče šta se izvući može".
Ipak, ono što smo dobili jeste jedno od najsnažnijih filmskih iskustava poslednjih godina.
BLACK FLIES je sve samo nije film bez integriteta. BLACK FLIES je sve samo nije neki mali prolazni film.
Počnimo od integriteta -
Sean Penn je dostojno zamenio Mela, i ima puni moralni highground za to jer ne samo da je nevaljao na svoj način već je i izašao u susret kad je trebalo raditi THE PROFESSOR AND THE MADMAN. U tom smislu, uvek ćemo se pitati šta bi bilo da je Mel doneo zvezdnu voltažu i drugu vrstu harizme tom liku, ali nema sumnje da je Penn osvetlao obraz i na svoj način pružio sličnu vrstu sirove "totalne" igre gde igraju ne samo njegov glas i lice već i njegovo telo. Moguće je u scenariju zapaziti par delova koji su mogli baš za samog Mela imati neku meta-dimenziju i značiti njegovo "simboličko iskupljenje"; ali ni sa Pennom ne zaostaju u svojoj višeslojnosti.
Imajući sve to u vidu, film verovatno jeste izgubio nešto izlaskom Mela, ali je dobio nešto drugo ulaskom Penna.
Jean-Stephane Sauvaire je reditelj koji ne režira mnogo i ne režira često. Ali, kada režira, nastaju ozbiljni filmovi. Sedam godina između ovoga i A PRAYER BEFORE DAWN pokazuje da se ništa nije radilo na brzinu i slučajno i da BLACK FLIES ne samo drži nivo nego ga verovatno i prevazilazi.
Jean-Stephane Sauvaire je reditelj koji ne preza od toga da "snimi" stvari, u smislu, da napravi veoma jezgrovitu, ubedljivu filmsku iluziju koja zalazi u sfere naturalizma a pritom je maksimalno artikulisana. Za razliku od tajlandskog zatvora koji nam je kinematografski ipak nov, ovde se nalazi u Njujorku, u gradu koji je beskrajno filmičan, na kom je svaki ćošak nekakva potencijalna lokacija. Pa ipak, film nije manje ubedljiv i nije "više movie" nego A PRAYER BEFORE DAWN koji je u mnogim aspektima bio svež jer se bavio nečim što do sada nije viđeno.
Ovde imamo dva aspekta koja je Sauvaire morao da osveži, jedan je grad, drugi je sam posao paramedica koji je na njujorškim ulicama prikazan u dosta filmova i sjajnim serijama poput Wellsove produkcije THIRD WATCH. I u svemu tome je uspeo, otišavši korak dalje od onoga gde su išli Schrader i Scorsese u BRINGING OUT THE DEAD.
Kad je reč o samom filmu, reč je o jednoj ambicioznoj, košmarnoj slici sveta, datoj iz vizure ekipe hitne pomoći koja radi mahom noćnu smenu u siromašnim delovima Njujorka koji naseljavaju džankiji, ulične bande, beskućnici, imigranti, sirotinja razne vrste. U toj teskobnoj entropiji, mladi tehničar - kog igra Tye Sheridan - počinje da prepoznaje jednu dijaboličnu pravilnost koja će mu promeniti život.
BLACK FLIES je priča o ljudima čiji je posao da pomognu i upitani su nad tim da li iole u tome uspevaju, ali zato vidimo da njih okolnosti i slučajevi sa kojima se suočavaju itekako kvare.
Sauvaire pravi visceralan, atmosferičan film koji nas propulzivno vodi kroz jedan vibrantan svet, tonemo zajedno sa junacima a mnogi ostaju na dnu.
David Ungaro pravi izvanredan doprinos kao direktor fotografije, i izvlači maksimum iz njujorškog ambijenta i takvih lica kakva su Tye Sheridan, Sean Penn, Michael Pitt, Kali Reis i Mike Tyson, koji s njom zaokružuje bokserski duet. Ovo će sigurno ostati kao njegov kapitalni doprinos i jedna od najznačajnijih fotografija koje je ostvario u svojoj karijeri.
Imajući u vidu da je ovo teskobna egzistencijalistička melodrama, pomalo je paradoksalno reći da po tome kako se junaci i priča izlažu kroz fizičku radnju i veoma napete situacije, ovo sve može biti percipirano kao svojevrsni akcioni film. Ko ga tako definiše, neće pogrešiti, ali svakako neće u toj definiciji iscrpiti izraz koji donosi Sauvaire već će mu samo dodati jednu neočekivanu dimenziju.
BLACK FLIES je umnogome baš ono što nedostaje savremenom filmu, i ono za čime se ljudi okreću uzorima iz sedamdesetih, priča koja ima smisla, izvedena propulzivno i visceralno, gleda se bez daha uz puni angažman intelekta. Kako je sad sve to sistematski ignorisano u Kanu, ne znam tačno, ali dobro, očigledno je da su vrline ovog filma nešto što ne izlazi iz mode, ali prošle godine se na ekranima festivala nije tražila takva roba. Pa ipak, činjenica da je BLACK FLIES bio deo takmičarskog programa svedoči o tome da su ga opinion makeri iz festivalskih redova itekako prepoznali.
BLACK FLIES je film koji bi u svakoj filmografiji zauzeo najprestižnije moguće mesto. Pa i u Melovoj. No, kome god da jeste upisan, teško može da ga lako prevaziđe u vremenima koja predstoje.
* * * 1/2 / * * * *
Ekstremno opširna i informativna analiza iz pera jednog od urednika Jacobina i univerzitetskog profesora:
The Life and Death of Hollywood (https://harpers.org/archive/2024/05/the-life-and-death-of-hollywood-daniel-bessner/)
Tekst sam iskopirao i na Hastebin jer Slate daje samo tri teksta mesečno bez plaćanja, pa evo alternativnog linka:
https://hastebin.com/share/gogicofaru.sql (https://hastebin.com/share/gogicofaru.sql)
Hvala puno!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Hvala tebi za sve tvoje napore i doprinose Sagiti i našim životima tolike godine i decenije :|
THE VERNE MILLER STORY želeo je da se uključi u seriju obnove tradicionalnog gangsterskog filma o tridesetima gde je novim sredstvima pričana stara priča o Nesalomivima, Al Caponeu i sl.
Verne Miller je bio nekadašnji šerif iz Južne Dakote koji je potom postao jedan od veoma gadnih gangstera i savremenik Caponea i drugih velikana.
Nažalost, Rod Hewitt je snimio užasan film o njemu i protraćio je veoma nadahnutog Scotta Glenna. On igra Vernea Millera ali film mu ne da priliku da se istakne zato što je film samo skup nekih scena koje nikako da se sastave u priču i uspostave nekakav tok.
Reći da je šteta što to nije uspostavljeno jer u filmu ima i nešto dobro je smešno i deplasirano pošto ako toga nema onda nema ničega. Međutim, ono što je moglo da bude to je Scott Glenn kao Verne Miller i jedna sirova fotografija Miše Suslova, sovjetskog snimatelja koja je odudarala od onoga šta su tada na ovu temu radili asovi u saradnju sa De Palmom i drugima.
THE VERNE MILLER STORY je jedna besmislica čiju je promašenost teško objasniti. Ali da nije bila mogla je biti film sa zanimljivom pričom, odličnim glavnim glumcem i jednim lived-in utiskom u prikazu epohe. Koga zanima da te detalje vidi bez ikakvog osećaja celine i smisla, eto prilike.
LATE NIGHT WITH THE DEVIL je film sa kojim su Cameron i Colin Cairnes od reditelja koji su poznati među ljubiteljima i poznavaocima izašli na najveću žanrovsku scenu. Film je ispraćen izvanrednim kritikama ali nažalost moram da kažem, ni televizija nije toliko bitna a ni autori više nisu toliko talentovani i intelektualno uzbudljivi kao pre, kada je tema televizije iznedrila VIDEODROME.
Premda, LATE NIGHT WITH THE DEVIL nema nikakve veze sa VIDEODROMEom, ovo je neka potpuno druga estetika i druga vrsta horora, morao sam da ga pomenem iz prostog razloga što su to dva različita nivoa imaginacije i pre svega doživljaja televizije, u istoj meri koliko i filma.
Za razliku od VIDEODROMEa u kome televizija ubada do nivoa DNK, ovde ipak imamo jednu solidnu rekonstrukciju epohe, i scenario koji je na nivou jedne solidne pozorišne drame koncipirane tako da se iz nje može napraviti solidan film. I to smo dobili.
Dakle, Cameron i Colin Cairnes se bave stravom ali su realno duboko u sferi racionalnog. Zato me je njihov film ostavio umnogome hladnim i ponajviše zadovoljnim u tome što je sve išlo onako kako sam očekivao a kalibrirao sam očekivanja relativno visoko. Međutim, ovo je film bez iznenađenja, samo sa relativno prijatnim ispunjavanjem očekivanja.
I to nije malo. I to nije lako. Ne treba to omalovažiti niti potceniti. Međutim, neka velika bitna kinematografija se ne dešava u ovom izdanju.
Film prikazuje found footage televizijskog late night programa u kom je prizvan demon. I to je jako lepo spakovano. Ko voli da se oduševljava rekonstrukcijama epohe, može ovde da se bavi do mile volje nevažnim detaljima koji su pogođeni jako dobro, i na nivou frizura, i moda, i produkcionog dizajna, pa na kraju krajeva i fakture slike.
Kad je reč o stravi, ona je u domenu jednog raconalnog checklista. Nije me ništa uplašilo. Nisam se realno ni nad čim ni zamislio, a ako i jesam, to su bili neki manje bitni delovi filma.
Stoga, moram reći da mi je LAE NIGHT WITH THE DEVIL bio jedno prilično hladno, mirno ali prijatno gledalačko iskustvo kome se doduše nema šta zameriti, a oni koji se bave filmom iz puno razloga treba i da ga vide.
* * * / * * * *
YELLOWSTONE KELLY Gordona Douglasa sa Clintom Walkerom u glavnoj ulozi, bio je profilisan kao projekat Johna Forda u kom je trebalo da igra John Wayne. Burt Kennedy je adaptirao knjigu Hecka Allena (potpisan je kao Clay Fisher) i scenario čini mi se mnogo više odgovara nečemu što je A-film, i verujem da bi u konfiguraciji Ford-Wayne ovo bilo prikladnije.
YELLOWSTONE KELLY je film koji u ovom B-kapacitetu u kom ga je radio Gordon Douglas sa Clintom Walkerom naprosto deluje "preozbiljno" pre svega za glumačku ekipu koja je u njemu okupljena. Clint Walker je prosto više čovek od akcije, i ne može da pruži mnogo u nečemu što je melodrama i istinita priča ili barem fikcionalizacija istinite priče u kojoj akcije nema previše.
Imajući sve u vidu, Gordon Douglas uspeva da izvuče celu ovu stvar, i da je izvede od početka do kraja, da priča ima celovitosti, smisao, pa i emociju. Međutim, da li je to gledalačka navika, ili je to zaista činjenica, deluje mi da smo ovog puta ipak bili našpanovaniji za više akcije.
Otud, mene je pre svega u pogledu Clinta Walkera, ovaj film ostavio pomalo hladnim, ali opet, imajući u vidu sve okolnosti, reč je o delu kom se nema šta mnogo zameriti, i ko prihvati Walkera kao karakternog glumca i nakači se na njegovu igru, može proći bolje nego ja, a to nije nemoguće.
Čini se da i Douglas i Walker i svi ostali pokazuju svest o tome da ovo nije rutinski B-rad i čine sve da pruže nešto drugo. Dramske scene su izvedene sa punim ubeđenjem, čak bih rekao da su neki potencijalno melodramatički ekscesivni detalji dostojanstveno izvedeni. Otud, moguće da je moj osećaj Walkerove zalutalosti u celu stvar više subjektivan.
* * * / * * * *
U drugoj filmskoj saradnji Marka Wahlberga i Simona Cellana Jonesa, obrađena je istinita priča iz sveta sporta, što je jedna od specijalnosti ovog glumca. Wahlberg je i inače igrao u rekordnom broju filmova po istinitim pričama ili onih koje su labavo inspirisane slučajevima iz stvarnosti, a ovog puta reč je o istinitoj priči i ekranizaciiji knjige u kojoj su promene napravljene pre svega da bi junak od Šveđanina bio pretvoren u Amerikanca i onda se usput doda još jedna doza movie logike.
U suštini, ARTHUR THE KING je priča koja ima dva podžanrovska sloja. Ona je na jednom nivou klasičan sportski film o takmičaru koji mora da osvoji trofej na kraju karijere kako bi mu život dobio neku vrstu smisla i kako bi mu napori nekako bili vrednovani a ne uzaludni. A na drugom nivou je priča o neobično snažnoj vezanosti čoveka i psa koja se razvija u traumatičnoj situaciji.
Michael Brandt je uspeo da obradi slučaj Mikaela Lindnorda u jedan klasično ali ipak zanimljivo strukturiran predložak. Naime, ovde imamo dve paralelne priče koje su zapravo ravnopravne po značaju, s tim što druga kreće da postaje važna tek na polovini filma. Međutim, tom koja kreće kasnije se film zaključuje i ona se dalje još razvija posle završetka glavnog klimaksa.
Glavna priča je okupljanje ekipe koja će izvesti poslednju adventure racing pustolovinu sa glavnog junaka. Okuplja se heterogena ekipa gde svako ima svoj motiv i svako ima svoj problem. Odnosi među njima su rutinski ali je glumačka podela dobra a Mark Wahlberg je sada već u onoj fazi kada se ponaša kao da je domaćin filma i sve te napore usmerava kao dominantna sila na ekranu.
Film je slikao Jacques Jouffret, redovni snimatelj Wahlbergovih i Bergovih radova u poslednje vreme i zajedno sa Cellan Jonesom uspeva da izvuče maksimum iz ipak mirnodopskih uzbuđenja koja imaju sportisti. Ovde je ključna svakako scena na žici između dva planinska vrha, gde ARTHUR THE KING zaista poprima kvalitete bergsfilma.
Naime, ovo je film o avanturi u prirodi u kom je sve do te scene na neki način priroda komodifikovana jer junaci naprosto dolaze u neprijatan i složen ambijent da bi se nadmetali i svaku prepreku vide ne kao problem već kao očekivani izazov. U toj sceni na žici, ne samo da su najveći aduti već po prvi put priroda postavlja junake u životnu opasnost i pokazuje kako nemaju baš uvek sigurnosnu mrežu.
Ulogu "nepredvidljive prirode" preuzima pas Arthur koji se vezuje za takmičare i ide za njima sve vreme uprkos tome što je povređen i bolestan. Kada im u jednoj drugoj situaciji sa liticom spase živote, stvara se veza gde ekipa oseća kako mu duguje i tu se vezuju.
Mislim da nisam adekvatna ciljna grupa za ovaj "drugi" film, o odnosu čoveka i psa jer nemam to iskustvo u životu, zapravo nisam baš ljubitelj kućnih ljubimaca generalno, ali čak je i meni sukus tog odnosa bio čitljiv, mada ne i naročito emotivan. Samim tim, mislim da će publici koja je receptivnija prema temi ovaj segment priče biti vredniji.
Wahlberg u ovoj trci uspeva da pobedi. Snimio je old school biografski film vezan za jedan podvig koji će živeti i koji je uspeo da se izbori za svoje mesto na bioskopskim blagajnama. Uprkos tome što deo stručne štampe iznosi računice da ovaj film nije dobro prošao, činjenica da je vratio bar 15 od uloženih 19 miliona u snimanje je sjajan rezultat za nešto što danas mahom živi na streamingu i uopšte ni ne stiže do bioskopa. Naročito ako imamo u vidu da je i Wahlberg aktivan na streamingu i da svoju fan bazu uspeva da "zasiti" kod kuće i ne iziskuje izlazak do bioskopa.
Od dve dosadašnje filmske saradnje, FAMILY PLAN mi ostaje draži spoj Cellan Jonesa i Wahlberga jer je to ipak nešto što je meni neuporedivo bliže u svakom pogledu. Ipak, čini mi se da je kod kritike ovaj film ipak mnogo bolje prihvaćen.
Jako je zanimljiv put kojim se Wahlberg kreće poslednjih godina i kako se polako sprema za ulazak u šerifovske godine, usput dokazujući iz projekta u projekat koliko je i dalje fit i uverljiv u fizički zahtevnim rolama.
* * * / * * * *
Oh, ovo je film za mene, definitivno. Valjalo bi da se pogleda.
Dev Patel snimio je rediteljski debi u kom se može reći da sebe vidi kao novog Mela Gibsona, a istovremeno u kom pokazuje da je najviše naučio od Danny Boylea.
MONKEY MAN je film koji apsolutno zavređuje pažnju iako nije savršen. Međutim, ono što je u njemu uspelo je nesvakidašnje i zaista izvanredno i u pogledu zamisli i u izvedbi.
Nimalo nije slučajno da se među producentima ovog filma Jordan Peele jer ovo jeste atipičan ugao sagledavanja žanra. Uprkos tome što ovom filmu upravo nedostaje ono fundamentalno obrtanje na naličje koje sam Peele radi, miks koji Patel pravi je veoma sexy i samim tim Peele i Rosenfeld vide sebe u tome.
Dakle, MONKEY MAN u svom korenu ima jednu SLUMDOG MILLIONAIRE melodramu i generalnu frekvenciju prikaza sveta. Temelj je jednostavna arhetipska priča o osveti koja koristi najsugestivniji način prikazivanja života različitih kasti u Indiji. Glavni junak je momak koji je kao dečak ostao bez majke kada su pohlepni guru i korumpirani policajci isterali stanovnike njegovog sirotinjskog naselja da bi gradili svoju fabriku.
Sada je on porastao i radi kao borac u ilegalnim mečevima, te nastupa pod maskom majmuna, kao naslovni Monkey Man. Skuplja novac da započne svoju vendetu tako što će se infiltrirati u jedan bordel i doći do moćnih ljudi koji su mu krivi.
Dakle, to je sve onako jednostavno, melodramatski ekscesivno i sve u svemu kako se očekuje od transkripcije bolivudskog DNK u Holivud.
Onda sledi drugi sloj - a to je johnwickovska osveta, dakle razvoj situacije u kom sama tehnika borbe postaje estetska kategorija i činjenica je da Dev Patel, hteli mi to da priznamo sebi ili ne, ovde sebe prepakuje u punkokrvog akcionog heroja kome verujemo u borbi.
Neverovatno je kako je nešto tako glupo kao JOHN WICK uspelo da proizvede toliko toga lepog kao što je briljantna serija THE CONTINENTAL ili recimo ovaj film MONKEY MAN. Međutim, taj pristup ozbiljnog glumca u bone crunching sabijačkoj akciji se isključivo mogao pitchovati uz ovaj pseudonim beloruskog plaćenog ubice i akcija u samom filmu generalno ima taj vibe Chada Stahelskog i njegove družine. Borilačke koreografije je radio Brahim Chab, Francuz sa ozbiljnim CVjem koji nije po imenu prva liga ali kad se vidi biografija odmah je jasno da je reč o velikom gospodinu koji možda nije izmislio ništa svoje ali je u karijeri uspeo da reši nekoliko teških jednačina - recimo Campbellov FOREIGNER.
Tako i ovde, biju se kao kod Stahelskog, veliku ulogu ima rekvizita, u borbi ima duha, ima karaktera i ima humora taman onoliko koliko treba.
MONKEY MAN i kad se bije i kad je miran, želi da stvori tu visoku animiranost, odnosno ustreptalnost SLUMDOGa, pomaže mu muzika, velikim delom arhivska, lokalna ali sa internacionalnim beatom, i naravno fotografija Sharone Meira, jednog izuzetnog snimatelja za kog mi se čini da ima malo manju reputaciju nego što zaslužuje. Meni jedna od njegovih najdražih fotki bila je potpuno drugačija od ovoga ali opet sjajna u seriji ECHO 3. Ovde radi nešto drugo, pomaže Patelu da izgradi tu vibrantnost Indije, i tog celog rastrojstva junaka na egzotičnom mestu. Film je koštao 10 miliona, izgleda kao da je tri-četiri puta skuplji, ali nije to bitno. Bitno je da se vidi evidentan trud u svim sektorima.
Situacija u kojoj se borac posle poraza sprema za završni obračun, zahvaljujući lokaciji i kulturi dobija dodatnu dimenziju. Naime, junak beži u neko sklonište trans parija koje je iseljavala policija i među njima nalazi prvo neprijatelje svog neprijatelja a potom prijatelje. Međutim, boravak kod trans ekipe ne deluje toliko Woke zbog tradicije hidžri, muškaraca sa evnuškim odnosno generalno polnim disforijama tako da maltene ceo taj segment deluje više kao narodno predanje nego pomodnost. Slično negativcima evnusima u wuxia filmovima koji su proistekli iz tradicije da se moćni muškarci radi fokusa kastriraju.
Taj deo je zbog nekih drugih stvari malo ostao kao nešto gde Dev Patel izgubi korak i previše se zadrži, ali ambijent nas spasava od preteranog Wokea.
Na kraju, MONKEY MAN jeste fllm koji bi mogao naterati gledaoca da postavi sebi neka pitanja - recimo koja je funkcija borbi osim da nam pokaže kojim putem je junak očvrsnuo, ali to sve na kraju nije ni bitno. I ovo je zapravo jedna moderna bajka kao SLUMDOG MILLIONAIRE samo sa krvoprolićem.
MONKEY MAN nudi svežu mešavinu dobro poznatih stvari i rezultira osmišljenim i vrhunski realizovanim žanrovskim derivatom koji snagom egzotike može iskoračiti i malo izvan tipične ciljne grupe.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 24-04-2024, 18:19:55
Oh, ovo je film za mene, definitivno. Valjalo bi da se pogleda.
Apsolutno. Tu ima nekih nijansi koje zaista mogu da razumeju samo ljudi koji su imali životinju.
I koji vole Markija Marka iskreno i bez rezervi.
Elem, Monkey mana se oštrim da pogledam pa zato i nisam pročitao ovu kritiku njegovog političkog sloja, ali evo za tebe koji jesi, možda ti bude zanimljivo jer ljudi koji poznaju Indiju (dakle, jelte, Indusi) kažu da je ovo razložno i dobro argumentovano i tačno:
https://time.com/6963482/monkey-man-political-critique/ (https://time.com/6963482/monkey-man-political-critique/)
Ovo sa političkom agendom je usiljeno do krajnje granice.
Mislim, politička kritika je onako en passant i onoliko koliko ne smeta žanru, kao i hinduistički misticizam.
I tu je film korektan i to ni kritičar ne osporava. Ali ovo što želi je red veličina da neko snimi film za Amerikance smešten u Srbiju i pojavi se miting vladajuće stranke koja kombinuje nacionalizam, populizam i kapitalizam tzv. Dužničko Srpstvo, i veoma liči na SNS, a onda se lokalni kritičar pobuni zašto nema deo koji obrađuje sudbinu Zdravka Ponoša malo podrobnije. :)
Hahah, dobro, proveriću kad pogledam film :lol:
Veoma je tužno gledati film kao što je HUMANE Caitlin Cronenberg. Naravno da ona kao ćerka jednog od najvećih autora nije dužna ni da bude talentovana kao on a naročito ne da snima nešto slično njegovim filmovima, međutim to prezime ipak nosi određeno opterećenje kao što i otvara mnoga vrata.
U tom smislu, meni je gledanje ovog filma potpuno zanemarljivo na nivou nekog preispitivanja nepotizma i sl. Ovo je tužno kao neko neprijatno otkriće o osobi koju veoma uvažavate, recimo spoznaji da je odgajio morona.
Istini za volju, njen brat Brandon je u trećem filmu uspeo da izgura pristojan film, čak u meri da njegov tada novi film bude bolji od tada aktuelnog očevog, a počinio je dotle najteži greh lošeg imitiranja oca.
Ne sporim mogućnost da ona u budućnosti možda snimi nešto dobro ali HUMANE je jedno bajato srborazredno đubre, viđeno u masi loših filmova u kojima je bilo izvedeno bolje nego ovde.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Грязь je film Ilje Povolockog u kom imamo bogatstvo vizuelnog izraza i atmosfere izgrađene iz jednog opservacionog pristupa u banji specijalizovanoj za terapiju blatom. Ti odavno prevaziđeni, derutni ambijenti, tela pacijenata, instalacije za sprovođenje i reciklažu blata nude zaista nešto nesvakidašnje u spoju sa crno-belom fotografijom.
Ljudi u kadru slušaju vesti sa ratišta jer je film zabeležio period ujesen 2022. kada je rat bio u svom osmom mesecu i nažalost taj zvučni dodatak ne doprinosi mnogo filmu sem što ga smešta u neki kontekst i ne prećutkuje rat, što je možda važno zapadnim mentorima reditelja ali ne i onome što pokušava da nam prikaže.
Prosto rat u spoju sa lečilištem je malo složenija tema a Povolockog ona ipak niti zanima niti treba da ga zanima, pa onda uvodeći taj element ostaje nedorečen.
* * 1/2 / * * * *
Nicholas Maggio je uspeo da smesti MOB LAND na ničijoj zemlji između DTVa i indie filma i da sa rutiniranim protagonistima geezer teasera snimi nešto oko čega su se svi oni ozbiljno angažovali i potrudili.
Shiloh Fernandez igra nekadašnjeg auto trkača koji sada u nekoj američkoj provinciji pokušava da obezbedi egzistenciju za svoju porodicu sa ženom i kćerkom. U varošici bez perspektive relativno lako padne na nagovor da se oproba u pljački lokalnih dilera oxija koji su nesposobni i bespomoćni moroni. Tokom pljačke ispostavi da nisu toliko naivni, naročito kada dođe izaslanik njihovog gazde iz Nju Orleansa da istraži šta se desilo i da kazni počinioce.
Shiloh je poznato ime ali je ipak manje od Stephena Dorffa koji igra njuorleanskog izaslanika velikog sindikata, Johna Travolte koji igra lokalnog šerifa pa i Kevina Dillona koji njegovog junaka nagovori na pljačku. Međutim, uspeva da se izbori za svoj prostor među ovim bećarima, čemu doprinosi i Maggiov dosta uspešan rad na građenju vrlo vibrantne atmosfere.
Ne znam da li je Maggio sposoban za neke veće stvari, ali ovde je pokazao da sa ograničenim sredstvima može da snimi zanimljiv B-krimić koji se možda podmeće publici kao neki geezer teaser ali sasvim sigurno ima svoj integritet.
U MOB LANDu nema ničeg novog, ali ima dovoljno morbidne svežine i reinterpretaciji starog, a Dorff i Travolta su posebno raspoloženi da se uključe u rad i zaista doprinesu što se ne desi baš uvek.
Svakako da je ovo film koji bi mogao proći nezapaženo ako imamo u vidu koliko se glavni glumci u njemu inače ne čuvaju besmislenih projekata. Ipak, ovog puta uradili su nešto što je u skladu sa njihovim nivoom i onome čemu se od njih nadamo.
* * * / * * * *
Mehmete, da ne znaš ko su ovi ljudi da li bi poverovao da su par meseci svirali sa Henry Rollinsom tokom neke svađe u Black Flagu?
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20240428/40ba7dcb21470473f7fc32f3729a012b.jpg)
Sent from my iPhone using Tapatalk
:lol: Realno
Posle celih petnaest godina, dobili smo priliku da vidimo drugi u potpunosti igrani i fikcionalni film Mladena Đorđevića. A da se ne lažemo, ni od BEČKOG HAUSTORA iz 2020. godine nije prošlo malo, naročito imajuči u vidu šta smo svi zajedno prošli od kolektivnog smeha na natpis firme Corona na špici tog filma do danas.
Ono što smo dobili jeste film Mladena Đorđevića ne samo kao činjenica već kao suština. Reći za ovaj film bilo šta drugo sem da je "film Mladena Đorđevića" bilo bi pogrešno jer ovo je rad koji izmiče klasifikacijama. Sam zaplet filma bi mogao da se opiše kao mešavina socijalne melodrame, problemskog filma i horora ali konačni rezultat nije ni zbir tih elemenata pa čak ni njihovo smenjivanje po deonicama. Ovaj film je nešto drugo, on je žanr za sebe a samo se sticajem okolnosti bavi nečim čime se bave drugi žanrovi i forme.
Ovaj film je autentična autorska vizija i išao bih toliko daleko da ga nazovem anti-žanrovskim filmom. Naime, u njemu žanr postoji najpre kao naše stereotipno očekivanje kako nešto treba, može i uglavnom biva obrađeno i Đorđević te stereotipe razbija.
Štaviše, film je veoma zanimljiv na tom metafilmskom nivou odakle vrši pritisak nadole, prema radnji.
Dakle, ovo je film koji bismo u pogledu onoga što bi publika mogla očekivati od "filma kao robe" mogli definisati kao art house. Pa ipak ako odete da ga gledate dobićete film koji je vrlo prijemčiv, sa pričom koju možete da pratite i razumete i koja vas angažuje kao gledalaca na pretvarajući gledalačko iskustvo u neki prazan hod na ekranu zadužen da nam bude screen saver za neke naše kontemplacije. Zašto onda ovaj film ne proglasimo repertoarskim? Pa pre svega zbog toga što istovremeno odudara od vizuelnog i narativnog žargona u kom bi se ovakve priče i na nivou i celine i na nivou pojedinačne radnje realizovale.
Rečju, gledalac sve vreme ima šta da gleda ali mu forma ne diktira šta je to tačno. Zaključak donosi sam.
Na ekranu su - za razliku od PORNO BANDE koja je otkrivala mahom nove glumce - sada veterani tog jugoslovenskog koprodukcionog ali i ranijeg poznog crnotalasovskog filma. Od Leona Lučeva i Tamare Krcunović kao izrazitih predstavnika ovog prvog do Olivere Viktorović kao predstavnice onog drugog, Đorđević pravi "zvezdanu" podelu od ljudi koji bi ovakve likove trebalo da igraju "u snu" a onda od njih pravi nešto što oni nikada ranije nisu bili.
Od Leona Lučeva koji je od igranja u raznim regionalnim filmovima dobio neki opšti jugoslovenski akcenat i rečnik, ni srpski ni hrvatski, kao slovenački funkcioner u SFRJ do Olivere Viktorović koja je provela život igrajući neke žene sa margine - Đorđević pravi spolja gledano isto a iznutra različito.
Đorđević medutim dopušta da i pritisak odozdo oblikuje film. Priča prati grupu meštana jedne srpske varošice koji se godinama uzalud bune protiv lopovske privatizacije nekadašnje socijalističke fabrike koja je u međuvremenu rezultirala i pogibijom njihovih najmilijih. Prepušteni samo sebi oni uzaludno prave skupove, nadaju se sudskom epilogu, sve dok se ne pokavi enigmatočni meštanin za kog se govorka da je bio u sekti, premda on kaže da je to samo bila terapijska grupa i uz pomoć spoka tradicionalnog sujeverja i satanizma uspeva da probudi snagu koju nisu ni znali da nose u sebi i da je usmere u svoju viziju emancipacije.
Ovo je priča o mestu i o ljudima za koje bi se narodno reklo da su zaboravljeni i od boga i od naroda. U toj zapuštenosti ne čudi što se okreću okultizmu, ali ostaje pitanje, da li će ih se i nečastivi setiti a ako ih se i seti, da li će im istinski posvetiti ili će biti nečastiv kako mu sam opis kaže?
Đorđević ovde govori o ljudima koje su država i crkva, sekularnost i duhovnost zaboravili, upitani smo da li će ih tamna strana možda uzeti pod svoje. Ali ako su oni mimo svih vrednosti, izvan bilo kog poretka, zašto bi ih se žanr setio i postavio ih u svoju strukturu.
Otud, Đorđević svojim likovima ne daje priliku da nađu smisao i red čak ni na filmu. I u njemu oni ostaju samo sa nagoveštajima nekih sudbina koje su rezervisane za likove sa više sreće.
Ne čudi da ove likove izbačene iz balansa i poretka kao jedini referentni sistem drži rijaliti, savremena melodrama koju čine marginalci u nekoj sličnoj vrsti limba gde više niko ne zna gde se završava život i počinje emisija, gde se završava istina a počinje laž. Kroz odnos rijalitija i junaka na slobodi, Đorđević zapravo gradi dibotomiju dve vrste limba - jednog strogi kontrolisanog i jednog entropičnog, jednog u kome se od ljudske bede i haosa može ostvarivati egzistencija i jednog u kom ne može.
Sa tim spojem nečega gde film stalno u svom izrazu i prikazu stvarnosti "nešto jeste i nešto nije", najbliža referenca je upravo Brecht gde on koristi zaplete dobro skrojenih komada prepune melodramskog ekscesa sa zahvatima kojima razbija iluziju i identifikaciju kako bi publika intelektualno percipirala sadržaj. Pa ipak i niemu se dešavalo da hteo on ili ne, publika na kraju MAJKE HRABROSTI plače.
Tako i sa RADNIČKOM KLASOM, zalutali ste u ovaj film ako očekujete žanr, zalutali ste u bioskop ako ga ne očekujete. Kao što junaci ovog filma gledaju rijaliti tako i gledaoci ovog filma gledaju ovaj film u potrazi za smislom. A njega i ima i nema za sve one koji su napušteni.
Kao što gledaoci u devetomesečnim ciklusima, koji traju onoliko koliko i trudnoća, pokušavaju da isprate "jedan život" u rijalitiju i dobiju uverenje da ono što dolazi posle jeste budućnost, tako nas ovaj film podseća da možda nije baš tako, da ono što dolazi posle možda nije budućnost, da nije svako imao sreće da mu se životna priča na filmu posloži po konvenciji i tom filmskom intervencijom nam ponajbolje dočarava izgubljenost svojih likova.
Otud i potiču reakcije gde su gledaoci svedeni na nivo dece gde svoje eventualno nezadvoljstvo filmom iskazuju kroz svoje nezadovoljstvo formom jer nisi dobili ovo ili ono.
Međutim, to i jeste dragocenost rukopisa Mladena Đorđevića. On jeste akademski obrazovan, dakle školovan, filmski reditelj ali nije tehničar filma već zbilja autohtoni autor. Otud i zahteva gledaoca koji nije tehničar gledanja već neko ko može da se skroz otvori. A takvih je realno vrlo malo preostalo.
Evo ja prvi sam primer tehnologa recepcije.
Međutim, kada se taj skriveni scenarista i reditelj u nama umiri posle gledanja ovog filma, shvatiće pkoliko smo privilegovani da imamo ovakvog autora kod nas.
* * * / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE WEDDING GUEST Michaela Winterbottoma je vrlo zanimljiv neo noir smešten na razmeđi Pakistana i Indije.
Dev Patel igra mladog londonskog Pakistanca koji odlazi na put iz Engleske za Indiju i Pakistan, tamo se naoružava, iznajmljuje kola i otima mladu za jednog venčanja. Ispostavlja se da je on londonski fixer, sposoban da obavi ovakav nimalo naivan posao za svog imućnog poznanika. Međutim, kada policija krene da traga za otetom mladom i kada komplikacije kreću da se gomilaju, fixer i oteta mlada ostaju sami, a krivična dela samo proističu jedno iz drugog.
Michael Winterbottom nije neki reditelj ali ovde nije smetao. Ovo je neo noir ali je istovremeno i film putovanja, smešten u neke egzotične predele. Sa dvoje harizmatičnih zvezda kao što su Dev Patel i Radikha Apte, on nema film opterećen pričom. Zapleta i situacija itekako ima, ali ovo na kraju ipak prevashodno jeste film atmosfere, čak i u deonicama koje su pripovedački zahtevnije.
Za razliku od tipične neo noir postavke, na kraju ovde Winterbottom možda gradi junake ali dobija ljude. Završnica koja je u konvenciji žanra po ishodu ali ne i po samom smislu je u tom smislu vrlo zanimljiva stvar, i taj balans žanra i psihološke drame je dobro postavljen, iako film nesumnjivo prevashodno funkcioniše kao triler i svako ko isključivo traži realističku melodramu neće preterano dobro proći.
Jednostavnost filma je impozantna do granice rizičnog. Ipak, ovog puta takav rizik se isplatio. Jasno je da su Winterbottom i Patel mogli ostati praznih ruku na kraju ovog filma ali srećom nisu.
* * * / * * * *
Caye Casas je snimio film LA MESITA DEL COMEDOR verovatno sa idejom kako će to biti crna komedija sa sposobnošću da proizvede stravu i ode spontano u horor.
Da li je nedavni slučaj koji smo imali u okolini Bora možda izmenio moje raspoloženje prema ovoj vrsti narativa, ne znam, ali osnovni utisak koji sam imao jeste da premisa ovog filma, koliko god samog Casasa nadraživala, naprosto deluje moronski i ne može da se prihvati ni na koji način.
Kažem, cela naša javnost doživela je stres i možda drugačije gledamo na takve stvari od inostranog faktora koji je iskreno prigrlio ovaj film, međutim, meni je ponašanje glavnog junaka koje je okosnica filma na svakom nivou ne samo neuverljivo već bih rekao i nemoguće do tačke da film sa takvim razvojem situacije prosto postaje neodrživ.
Otud mi je i sam film jedna potpuna nebuloza koja usput ne nudi sad nešto naročito mimo onoga što je osnovna priča. Hype koji je izgrađen na festivalima i ranijim prikazivanjima je dovoljno veliki da će ovaj film sigurno imati i još neku recepciju kod nas, pa ćemo videti da li će ga neko drugačije sagledati.
* 1/2 / * * * *
Vitalij Akimov snimio je film Последнее лето kao francusku koprodukciju i u njemu je prikazao jednu grupu mladih moksovskih skvotera koji provode jedno leto, kad se u Ukrajini već zaratilo, na moskovskim ulicama, po raznim štekovima, gajbama i underground klubovima radeći manje-više sve ono što su mladi radili od kada je sveta i veka.
Ako nekome treba da se priseti mladosti u gradu, ovaj film će manje-više moći da posluži. U njemu ima vrlo malo novog i do sada neviđenog. Recimo, ima zanimljiv deo kad ovi imaju neki svoj fight club ali ta ideja se javi usput u moru inače krajnje prozaičnih aktivnosti koje smo videli, a ako ste imali dodira sa undergroundom, i radili sto miliona puta, odakle god da ste.
Dakle, ono što je novo se ne razrađuje previše a opet neke stvari zauzimaju i previše vremena bez mnogo svrhe. Ne mogu sada to ni zameriti reditelju. U tom moru opštih mesta s vrlo malo nečeg novog, zapravo je prilično teško opredeliti se za nešto što će biti egzaktno a ne pogrešiti.
Akimov se trudi da malo napravi neku atmosferu, ima tu estetizacije, najveći deo je u crno-beloj izvedbi mada ima kolor intervencija. Film prijatno izgleda.
Ne znam da li je iko od ovih mladih ljudi neka značajna figura urbane supkulture ili će postati, ali mislim da od toga umnogome zavisi percepcija ovog filma.
* * / * * * *
Hanna Badziaka i Aleksandar Mihalkovič snimili su dokumentarni film MOTHERLAND koji nema neki originalni naslov već je odmah na engleskom, pošto ni ne treba da se prikazuje igde drugo sem na Zapadu.
Ovo je jedan ready made depresivni propagandni rad podvaljen kao umetnost, ali i to teškom mukom, koji bi pas s maslom teško mogao da pojede.
Nominalno, ovo je film o zlostavljaju u beloruskoj vojsci. Mogao bih da koristim i prigodnu reč na engleskom hazing, ali ipak ne jer otkud na engleskom reč za takvu pojavu kad toga ima samo kod Putina i Putinovih prijatelja.
Elem, stare kuke muče fazane u raznim ruskim i sovjetskim vojskama od pamtiveka i to je čak bilo tema i ambicioznog igranog filma na Zapadu, setimo se Hazanaviciusovog SEARCHa, Dakle, ništa to nije novo ali novo jeste način na koji je ta tema bukvalno zloupotrebljena kao clickbait za ovaj film.
Naime, ovaj film kreće opisom tog običaja, onda počinje da se bavi majkom koja sumnja da joj je sin pod takvim okolnostima izgubio život u vojsci, onda se bavi raznom priglupom omladinom kojoj se (gle iznenađenja) ne ide u vojsku, iako svi deluju kao da bi im prijalo godinu i po dana dovođenja u red, i onda ima malo i protesta i svega ostalog što se moglo napabirčiti da se oslika jedna depresivna i represivna slika Belorusije.
Da li je to rezultat preteranog napinjanja, ali na kraju ovaj film jedino u tome ne uspeva. Njegovi junaci deluju kao grupa razmaženih gubitnika koji nešto mahom kukavički imaju nezadovoljstva a život oko njih poprilično normalno teče. Belorusija u ovom filmu snimljenom sa jedinim ciljem da je ocrni, naprosto u drugom planu deluje kao zemlja u kojoj stvari funkcionišu.
Štaviše, ljudi koji su nezadovoljni režimom deluju kao da vode doste pristojne, pa rekao bih i udobne živote, skupljaju se, druže se i diskutuju, ne kriju se nimalo iako verovatno znaju da će Lukašenkovi ljudi garantovano pregledati ovaj film.
Čak i ono što je sudeći po sudskom epilogu - i to u Belorusiji - nesporno na kraju nije razmotreno kako treba, a da ne kažem da nema prikaza, da nema snimaka, da nema svedočanstava živih ljudi o tom samom ritualnom zlostavljanju.
U tom smislu, majka ubijenog momka je direktno zloupotrebljena da bi film mogao da se završi slavodobitnom posvetom Ukrajincima koji se bore protiv Rusa, iako zapravo u filmu jedino nema Ukrajinaca i Rusa.
Ova papazjanija sklopljena u klimavu celinu postigla je naravno i sasvim očekivano određene rezultate na Zapadu gde je preko Lukašenkovih leđa odrađena proxy propaganda protiv Rusa, iako ni on sam nije tako jednodimenzionalni Putinov vazal kao što se na Zapadu predstavlja.
* 1/2 / *.* * *
Quote from: crippled_avenger on 27-04-2024, 06:21:01
Veoma je tužno gledati film kao što je HUMANE Caitlin Cronenberg. Naravno da ona kao ćerka jednog od najvećih autora nije dužna ni da bude talentovana kao on a naročito ne da snima nešto slično njegovim filmovima, međutim to prezime ipak nosi određeno opterećenje kao što i otvara mnoga vrata.
U tom smislu, meni je gledanje ovog filma potpuno zanemarljivo na nivou nekog preispitivanja nepotizma i sl. Ovo je tužno kao neko neprijatno otkriće o osobi koju veoma uvažavate, recimo spoznaji da je odgajio morona.
Istini za volju, njen brat Brandon je u trećem filmu uspeo da izgura pristojan film, čak u meri da njegov tada novi film bude bolji od tada aktuelnog očevog, a počinio je dotle najteži greh lošeg imitiranja oca.
Ne sporim mogućnost da ona u budućnosti možda snimi nešto dobro ali HUMANE je jedno bajato srborazredno đubre, viđeno u masi loših filmova u kojima je bilo izvedeno bolje nego ovde.
Sent from my iPhone using Tapatalk
:? xrofl xcheers
Kad je Aaron Eckhart zaigrao u Stoelzlovom odličnom TAKEN-derivatu ERASED, pokazao je da se izvrsno snalazi u ulozi progonjenog špijuna. Kasnije je to potvrdio u Harlinovom BRICKLAYERu, filmu koji sam dugo priželjkivao. I generalno, mimo ovog toka akcionih špijunaca, Eckhart je u poslednje vreme prisutan u vrlo zanimljivim DTV naslovima koji u sebi nose indie senzibilitet i edgy ideologiju.
U svakom slučaju, teško je snimiti loš akcioni špijunac sa Eckhartom, ali Jesse V. Johnson je uvek tu da pokuša. Uspelo mu je iz prve.
Činjenica je Johnsonov CHIEF OF STATION ima u sebi manji budžet od ERASEDa i od BRICKLAYERa, ali ipak suština je ipak u tome da Johnson ima neuporedivo manje stila od Stoelzla i Harlina. Iako je tu Olga Kurylenko, koja je sa Eckhartom sparingovala u ERASEDu, magija se nije ni približno ponovila.
Johnson snima film maltene kao expat u Budimpešti. Ima puno mirnih scena, a gluma nije dobra. Ima nešto akcije ali realizacija nije na visokom nivou, naprosto u ovom filmu se sve izmaklo. Sama priča naravno da nije imala snage da išta iznese.
Eckhart je na kraju ostao sa slabim filmom u kome pokušava sam silom da spase stvar, a to se ipak ne može očekivati.
Stoga, CHIEF OF STATION je ozbiljan promašaj koji se lako smestio u sivilo većeg dela DTV ponude.
* 1/2 / * * * *
Anne Hathaway je relativno rano diversifikovala svoju karijeru ali očekuje se od njene romantične komedije da bude nešto posebno, naročito jer sada ima priliku da radi sa najozbiljnijim rediteljima i da probere najbolje scenarije.
Nažalost, film Michaela Showaltera THE IDEA OF YOU koji je snimila za Amazon Prime spada u red onih streaming naslova koji ne bi baš laskavo prošli u bioskopima. Za početak, vizuelno, taj film izgleda dosta skromno i morao bi to da nadoknadi na nekom drugom polju - u glumi pre svega, scenariju i sl. Međutim, THE IDEA OF YOU izgleda skromno, scenaristički je ispod proseka, tako da onda ni glumci koji pokazuju entuzijazam za ono što snimaju nemaju baš puno prostora da se pokažu.
Odnos između dvoje glavnih junaka, sredovečne MILF galeristkinje i klinca iz boy banda, naprosto nije ubedljiv i nikada ne profunkcioniše do tačke da se mi kao gledaoci u to investiramo. Mnoge kritike povezuju ovaj film sa inspiracijom iz života Olivie Wilde i Harry Stylesa, ali ovo je daleko od toga, naprosto čak i ja koji slabije pratim tu dimenziju života filmskih radnika, znam da je tu bilo više neke drame nego ovde. Štaviše, ako imamo takav presedan, neverovatno je kako su peripetije u ovom filmu koji je pritom fikcija, zapravo nemaštovite.
Otud, THE IDEA OF YOU nažalost slabo funkcioniše u onom segmentu koji bi morao da mu bude elementarno kompetentan a to je bazični odnos iz kog sve kreće.
* 1/2 / * * *.*
Bangladeški reditelj Asif Akbar uspeo je da obezbedi prava na ekranizaciju Masuda Rane, lika kog je pre šezdesetak godina kao direktni rip-off Jamesa Bonda osmislio Qazi Anwar Hussain. O Masudu Rani izašlo je petstotinak knjiga, kako romana tako i priča i one su u najvećem broju slučajeva zapravo rip-offovi raznih iteracija Bonda, kako izvornog Fleminga tako i kasnijih romana koje su pisali Kingsley Amis ili Jack Gardner, a dosta je preuziman i Alistair MacLean, Clive Cussler i Frederick Forsyth. Da pradoks bude veći, prepisivane su i novelizacije filmova što je svakako ozbiljan kuriozitet.
Stepen prepisivanja je toliki da se neki romani mogu tretirati kao samo lokalizovane verzije popularnih originala a Masud Rana je samim tim kao junak prošao razne transformacije jer očigledno je iz pobrojanih imena pisaca da su to bili razni stilovi, pristupi žanru itd. Dakle, Masud Rana je kanonski gledano agent bangladeške tajne službe koji koristi posao privatnog istražitelja kao cover i rešava slučajeve širom sveta pokazujući veoma širok dijapazon kompetencija i suočavajući se sa veoma različitim zadacima i neprijateljima.
Zanimljivo je da Masud Rana u svojih petstotinak izdanja ima i knjigu tokom koje je bio dobrovoljac tokom rata u Bosni.
Asif Akbar je reditelj koji se kreće samim dnom američke DTV produkcije gde dijaspora dodiruje filmski biznis, gde se finansijeri nalaze u dilemi da li da otvore perionicu veša ili producentsku kuću, a njegove mogućnosti pokazuju da je možda neka druga oblast bila nešto za šta je talentovan.
Masud Rana je samo jednom ekranizovan za bioskop u prilično starom bangladeškom filmu koji ima sve klasične osobine tamošnje produkcije, kao što je trajanje od dva i po sata. Posle toga je bio jednom na televiziji i nigde više, a razlog za to je jasan - Masud Rana nema dovoljno originalnih elemenata kojima bi mogao da se nametne pored Bonda.
Pa opet, teško je uzeti jedan takav ne samo bangladeški već i regionalni bestseler i stub popularne kulture, i ne dirati ga. Zato je Asif Akbar uzeo da se okuša a Frank Grillo i Michael Jai White su angažovani da internacionalizuju celu stvar i izbace ovog junaka do globalne publike.
Nažalost, Asif Akbar nije uspeo da napravi film - barem u ovoj kraćoj verziji koja je izašla na Zapadu - u kom postoji išta novo. Ali, nije uspeo ni da dobaci do onog nivoa tehničke kompetencije projekata u kojima Grillo i White inače igraju kad rade u američkim produkcijama.
Otud, jedini adut koji M-9 nudi jeste izvesna arhaičnost bondaste avanture koja više ne postoji ni u filmovima o agentu 007, sa starinski izvedenom, i za svaki današnji standard naivnom akcijom koja povremeno doseže nivo parodije. Ipak, uglavnom je samo passe i nezanimljiva.
Da li u dužoj bangladeškoj verziji ima neke tamošnje etno-ornamentalistike, ne znam, da li nekada junaci zapevaju, zaplešu i da li se desi nešto tako. Ipak, ako je suditi po ovoj internacionalnoj, uprkos arhaičnosti i naivnosti, film je umnogome ukorenjen u zapadnoj narativnoj konvenciji pa se plašim da je bangladeška verzija samo opširnija varijatna ovoga.
Bangladeški glumac ABM Sumon igra Masuda Ranu dostojanstveno ali nije mi se nametnuo kao glumac sa nekim značajnim globalnim dometom. On će tu ulogu ponoviti u još najmanje dva pokušaja za koja je prava obezbedio Asaf Akbar.
Ideja da se Masud Rana, uprkos derivativnosti samog IPa, privoli na veliki ili bilo kakav drugi ekran, imala je smisla jer je mogla da popuni prostor za špijunskim akcijašem kog uvek treba i da mu doda jednu specifičnu, pritom tradicijski utemeljenu etno-dimenziju pop kulture Trećeg sveta. Dok je Asif Akbar donekle i shvatio prvi sloj ovog potencijala, ovaj drugi svakako nije i u filmu nečeg bangladeškog ima vrlo malo. Ipak, osnovni problem ostaje što ono zapadno u celom projektu nije dobro izvedeno, a Grillo i White zaslužuju pohvale što su na zadatak izašli dosta raspoloženi i nisu odavali utisak neke teške tezge, pokazujući da već i u poodmaklim godinama znaju da svaki dinar mora da se zaradi. A bangladeška taka vredi otprilike koliko i dinar po današnjem kursu.
Sebastien Vanicek je zaista imao neuporedivo više sreće nego pameti sa svojom varijacijom na ATTACK THE BLOCK Joe Cornisha, u kojoj se ARACHNOPHOBIA Franka Marshalla dešava u jednom francuskom banlieu miljeu, u zgradi koja pritom spolja deluje genijalno arhitektonski, dočim je iznutra generic preko svake mere i svoju naglašenu formu uopšte ne koristi.
Međutim, kad čovek snimi spolja genijalnu lokaciju a iznutra ne pruži ništa, prilično je očigledno da još uvek ne zna kako se pravi dobar film, kako se razdvaja važno od nevažnog, na čemu treba insistirati, šta treba preskočiti.
VERMINES je film koji prvo iznuri gledaoca nekakvim build upom u kom upoznajemo likove sa njihovim manje-više prozaičnim banlieu sudbinama, a onda kreće haos sa otrovnim paucima koji kad se vide, umeju da proizvedu veoma redak jump scare i to obično KAD SKOČE, dakle jump scare više na skok nego na neku suštinu našeg straha od pauka, a onda jedan deo toga imamo u nekom offu a na kraju ga imamo i prikazan u jednoj formi koja je bliže Asylumu nego nečemu što bismo očekivali od francuskog horora.
Dakle, VERMINES je naporan, uglavnom neuspešan i jezivo glup film.
I to je u redu. Mnogi filmovi ovog tipa su takvi.
Međutim, hype je neviđen i u ovom slučaju zaista kontraproduktivan. Ovaj film prosto nije dorastao onom očekivanju koje se stvara kod gledaoca takvim kritikama. Nije dobar ni kad se od njega ne očekuje ništa a zaista je nesnosan kad se od njega očekuje sve.
* 1/2 / * * * *
Stefon Bristol je morao dosta brutalno da se otrezni posle velikog i, uprkos tome što je film bio kul, ipak nezasluženog uspeha filma SEE YOU YESTERDAY. U svom drugom pokušaju, nije imao pokroviteljstvo Spike Leeja, nije imao afroameričku supkulturu da se na nju osloni - iako u filmu igra sjajna ekipa afroameričkih glumaca kao što su Quenzhane Wallis, Common i Jennifer Hudson dok je nasuprot njih isto odlična bela ekipa - Milla Jovovich, Sam Worthington i Raul Castillo.
Kad vidite ovakvu glumačku ekipu, prvo se upitate kako je moguće da za ovaj film ne znate, da ga niste gledali, da za njega verovatno niste ni čuli, a odgovor je nažalost u tome što je Bristol, po scenariju Douga Simona koji nas je zadužio veoma lošim filmom DEMONIC, snimio jednu kamernu priču u kojoj nije uspeo da proizvede pravu napetost.
Ovo je postapokaliptična priča o svetu u kom prosto više nema kiseonika u vazduhu, i porodici koja živi u izolovanom bunkeru sa aparatom koji im proizvodi kiseonik. Jednog dana pojavljuje se grupa neznanaca koji samo želi da vidi mašinu ne bi li tako nešto napravila za sebe a onda kreće igra mačke i miša, razotkrivaju se tajne i mučke namere i tako to.
Ima nekoliko scena u kojima je Bristol potpuno izgubio kontrolu nad glumcima misleći da je kamerni film nužno glumački film, pa tako imamo iskakanje u kojima počne neka srednjoškolska predstava sa Millom i Samom u glavnim ulogama.
Film takođe vizuelno ne izgleda preterano dobro. Verovatno delom jer su producenti i finansijeri digli ruke od njega i nisu baš ispratili postprodukciju, a možda i zato što SEE YOU YESTERDAY takođe nije baš preterano dobro izgledao. Moguće je da Stefon Bristol kad je reč o vizuelnosti više ima dobru volju nego konkretno znanje da složi nešto dobro.
Pa opet, sa ovakvim glumcima i premisom, BREATHE ne može da ne bude nekakav land grab. Obrno-okreni u njemu ima šta da se vidi. Samo eto, sticajem okolnosti nije dobro.
* 1/2 / * * * *
Eddie Alcazar je u produkciji Stevena Soderbergha snimio film DIVINITY u kom nažalost nije postigao ništa više od jedne muzejske avangarde koja niti je u bilo kom pogledu sveža u odnosu na savremeni film, niti je adekvatna rekonstrukcija one ranije. Naprosto, Alcazarov postupak na svaku relativno zanimljivu (jer istinski zanimljivih slabo ima) sliku nadoda jako puno zamorne i konvencionalne drame, i na kraju ovaj film je naratizovan do tačke da to ugrožava njegovu avangardnost.
Otud, koliko god da mi je drago što je u njemu Stephen Dorff posle nekog vremena uspeo da overi nekakav ugledan projekat, nema tu mnogo lepog da se kaže, pa i to što ima da se vidi nije kapitalno i realno, jedino može biti zanimljivo autorima u domenu industrijske špijunaže.
* 1/2 / * * * *
U slučaju filma THE MINISTRY OF UNGENTLEMANLY WARFARE najviše me je razočarao Jerry Bruckheimer. Od njega sam očekivao da će svojim producentskim autoritetom uspeti da izvuče maksimum iz Ritchieja i napravi film dostojan čoveka koji je snimio THE MAN FROM UNCLE.
Nažalost, izgleda da Drugi svetski rat nije njegova jača strana, setimo se PEARL HARBORa, a izgleda da i kad se radi s manje novca, onda promašenost ide u pravcu oskudice a ne ekscesa kao kod Baya.
MINISTRY je film u kom zaista nije imalo šta da pođe naopako. Henry Cavill predvodi ekipu koja treba u Drugom svetskom ratu da izvrši diverziju. Guys on a Mission flick je stvarno forma koja nam je uvek pružala mnogo zadovoljstva, osim ako je svojom pretenzijom ne potopi Tarantino, i sve je delovalo dobro.
Nažalost, na kraju smo dobili film koji u povremenim beskrajnim dijaloškim scenama evocira neke od najgorih elemenata baš iz INGLOURIOUS BASTERDS, sa dosta kreveljenja pod teškom maskom, ali jasno je da su predznaci ovde ipak drugačiji.
Ritchie zbilja nije hteo da se pravi pametan već da snimi svoj doprinos ratnom Guys on a Mission žanru. Ali, za razliku od Tarantina koji je hteo isto to ali da se stavi veliko A u reč autor i da se isforsira maksimalna "masnoća" inkorporiranjem svega i svačega, pa i pogrešno shvaćene tradicije, ovde Ritchie kao da je uzor imao u onim manje poznatim generic naslovima tog tipa.
Ne samo da Ritchie ovde ne iskoračuje u neke pobočne tradicije tog tipa filma kao Tarantino sa Italijanima već kao da se potpuno obrnuto drži relativno slabog poznavanja žanra. MINISTRY ponajpre liči na neki marginalan film nekog poluuspešnog profija kao što je Val Guest u kom su se obreli David Niven, Roger Moore i Sophia Loren i proizveli neki napabirčen odgovor na nešto superiorno tog tipa.
Dakle, ovo ne deluje kao da je neko gledao DIRTY DOZEN ili WHERE EAGLES DARE, o KELLY'S HEROES da ne govorimo a tek ne o nekom iskopavanju Krvavca ili Castellarija.
S jedne strane, manjak filmofilakog znanja i referenci je mogao biti osvežavajući, da je bilo ičega autohtonog da se ponudi. Na kraju, ne da nije čudo šro ovaj film nigde ne ide u bioskope sem u SAD zbog ugovorne obaveze. Cudo je da su ga ozbiljni strimeri uopšte kupili.
* 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
RUTHLESS je DTV rad niže klase u kom je Art Camacho uspeo da skupi dobru ekipu - karakternog glumca Dermota Mulroneya u glavnoj ulozi koji je, hteli mi to da priznamo ili ne, naprosto dobar u svemu i Jeffa Faheya kao negativci koji je, hteli ne hteli, sazreo u jaku campy figuru.
Da li su Dermot i Jeff želeli da budu u ovom stadijumu u 2024. godini, ne znam. Ali, ono što se može reći u njihovu odbranu jeste da su i dalje dobre face i da svoj posao rade časno.
RUTHLESS je na granici da bude dno kace DTV ponude, režira ga Art Camacho čiji je udeo u nekom respektabilnijem filmu bilo učešće na poziciji kaskadera, što ume da bude dobra preporuka za reditelja. Pogledajmo Davida Leitcha koji je uprkos brojnim udarcima u glavu stigao dosta daleko.
Camachov film je dosta punchdrunk i u tom smislu zaslužuje da se ovekoveče zanimljivi delovi njegovog zapleta.
Glavni junak je rvački trener koji primećuje da mu je učenica postala dosta prkosna i da izgleda ima neke probleme. I zaista, devojčica nije sklona da ostane dužna ni kod kuće gde je očuh sklon da udari ali i ona da uzvrati. Posle jedne razmene, ona odlučuje da napusti kuću, sreće trenera i on je savetuje da ili ide u policiju ili da se vrati kući. Ona se vraća kući i kada trener na njoj vidi modricu, dolazi da obiđe očuha, te u sceni koja ima smisao za humor blizak rimejku ROAD HOUSEa (do tačke da je izgleda radila kaskaderska veza i da su se konsultovali sa skriptom) odrađuje malo štelovanje ekstremiteta.
Sutradan policija dolazi po trenera koji mirno prihvata svoju sudbinu jer je svestan da je strung out zbog smrti ćerke od ruke nekog random psihopate. Ali, devojčica se naljuti na očuha i zapreti mu da će majci reći da je on vara što je od nekoga čula.
Kako bi rešio svoje probleme, očuh odlučuje da je PRODA TRGOVCIMA LJUDIMA. Ako imamo u vidu da su i majka i ćerka izdržavana lica, koliko god da je očuh jedna lenčuga i luzer, ova odluka deluje još perverznije, naročito jer dotle tu nema nikakve seksualne, predatorske, manijakalne dimenzije očuhovog lošeg ponašanja. On je prosto bezobrazan i bahat lik opšte prakse.
Kako su stvari ovako brzo eskalirale u jednom pravcu koji je skroz neočekivan i krajnje neuverljiv, teško je objasniti, ali do te tačke, RUTHLESS stoji kao jedan mali B-film sa pristojnom socijalnom podlogom kome fali umeća ali ima tu neke dobre volje i ima Dermota Mulroneya.
E sad, kad stvari pođu ovim posve neočekivanim i praktično nemogućim putem, Dermot i Camacho stvari drže na jednom street level nivou, i ostaju na neki svoj low budget način zanimljive. Opet imamo jednu duhovitu scenu, i još jednu dobru.
Nema ovde nekih naročitih borbi, i snaga filma nije u tome. Otud, Art Camacho je možda trebalo da ustupi mesto reditelju koji se malo bolje snalazi u drami, ali sve u svemu, ovde ima neke naivne kreativnosti i punog ubeđenja uprkos svim opisanim nedostacima.
Zato mogu reći da je RUTHLESS u suštini glup i prilično nevešt film koji je imao sasvim dovoljno atributa za uživanje.
* * / * * * *
Steven C. Miller je jedan od uspešnijih reditelja američke DTV scene i iza sebe ima i neke zaista dobre i neke relativno zanimljive filmove.
MARAUDERS je bio njegov geezer teaser koji je uspeo da okupi imena kao što su Dave Bautista i Bruce Willis u rolama koje nisu zanemarljive dužine, zatim Christophera Melonija, Adriana Greniera i Johnathona Schaecha kao indie-DTV koaliciju.
Meloni u suštini igra glavnog junaka, dakle niko nam nije podvaljen, i on predvodi ekipu FBI koja pokušava da dokuči šta radi banda visokoorganizovanih pljačkaša banaka koji usput ne prezaju ni da ubiju nekoga ko im se nađe na putu. Sama zavera za složena i ne preterano smislena ni kad započne a naročito ne kad se rasplete, i u pripovedačkom pogledu reklo bi se da je ovo ipak malo bilo preambiciozno za Millera.
S druge strane, on sebe vidi kao B-Manna sa ovom ekipom i pokušava da film natera na tu vodenicu međutim ipak nema ni rediteljsku veštinu pa ni tehničke uslove za tako nešto. Otud, MARAUDERS najpre i najviše pada na tom pokušaju da bude jedan grown up ambiciozni krimić sa pomalo akcije, i umesto da popuni taj prazan prostor, na kraju se ispostavi kao isuviše pretenciozan DTV.
MARAUDERS u svakom slučaju vredi videti. Nažalost, preveliki je zalogaj ovde načeo Miller da bi se sa njim izborio. No, namera je bila dobra i glumci na okupu su dosta korektni. Otud se ovo sve itekako da podneti na TVu.
* * / * * * *
Javier Reyna je snimio DTV s dna kace DUE JUSTICE u kom nije uspeo da kapitalizuje na Kellanu Lutzu kao protagonisti i Jeffu Faheyu kao negativcu. Zaplet sa advokatom čije je dete zabunom otetom radi trgovine organizma i navodi ga da krene u totalnu osvetu potpisuje sam Reyna, kao jedan od ljudi koji pisao skript i za nedavno pomenuti RUTHLESS. Dakle, trgovina ljudima je tu, samo s drugim predznakom. Tu je i Fahey. Međutim, nema nekih drugih stvari.
Reyna pokušava da bude glossy ali stvari u kadru mu izmiču kontroli. Javljaju se ozbiljni dizbalansi među glumcima, a neke scene mu izmiču kontroli i u inscenaciji. Na kraju, sve ovo je ipak nedovoljno da bi bilo podnošljivo.
Čestitam Dan bezbednosti uz jedan mali poklon.
https://serbiantimes.info/ekskluzivni-intervju-jack-beaumont-francuski-spijun-i-pisac-bestselera-da-se-rat-u-bosni-desio-posle-11-septembra-zapad-bi-verovatno-stao-na-srpsku-stranu-foto/
Sent from my iPhone using Tapatalk
MISTER DEATHMAN je južnoafrički Blaxploitation koji je režirao poznati secund unit specijalista sa solidnim brojem solo režija - Michael D. Moore.
Moore je bio naročito bitan za karijeru Stevena Spielberga koji mu se odužio epizodom u seriji AMAZING STORIES.
Ipak, na ovom filmu se Mooreu niko nije odužio. Iako je David Broadnax solidan ali neupečatljiv lead, Stella Stevens u još jednoj ulozi lezbejke negativke (igrala je tako nešto i u jednoj od CLEOPATRA JONES pustolovina) naprosto nije dovoljan glumački sastav da bi stvar mogla da se održi.
Filmu fali para u budžetu ali mu pre svega fali još glumaca koji bi mogli da iznesu ovakvu sub-bondovsku priču. Naravno, podrazumeva se da priča i scenario proistekao iz nje nisu ni približno podnošljivom nivou.
Pa ipak, B-reditelji sve to prevazilaze sa adekvatnim repromaterijalom a njega ovde naprosto nije bilo.
REFUGE je film koji je Renny Harlin snimio kad se zatekao u Bugarskoj s planom na snima nešto drugo a ta produkcija bila iz nekog razloga otkazana.
Nažalost, film baš tako i izgleda, kao nešto nepripremljeno, snimljeno na mah i bez ikakve zamisli, a horor žanr naprosto ne trpi takav pristup ako pretenduje da bude iole gledljiv.
Uprkos tome što mu je ovaj quickie snimao Finac sa kojim sarađuje poslednjih godina i koji je radio stručno izvedeni BRICKLAYER, REFUGE u najboljem slučaju izgleda kao dve spojene epizode neke network serije, samo što je za razliku od njih dosadan.
Uprkos tome što je prve uspehe koji su ga kvalifikovali za major produkcije radio u žanru horora, poslednjih godina, Harlinu je horor je slaba tačka. REFUGE je stoga tu negde sa DYATLOV PASSom pa meni lično još i nešto gori.
Bez strave, bez dobrih glumaca (izuzev Jasona Flemynga koji ordinira po Istočnoj Evropi ali ovde realno nema šta da igra), bez budžeta koji bi proizveo neku tehničku virtuoznost ili specijalni efekat. Realno, ovo je film bez ičega, kome čak i to što je nekako sastavljen da se na raspadne predstavlja problem jer bi bilo časnije da se pred nama još i raspao kad u njemu več ničega nema.
Samo da se pohvalim da mi je u Malom zabavniku izašla SF priča namenjena deci.
Kupićemo!
Quote from: Meho Krljic on 17-05-2024, 08:33:05
Kupićemo!
Malo je skraćena zbog prostora pa je sam SF element prirodno najviše trpeo ali biće prilike da izađe integralno.
Sent from my iPhone using Tapatalk
U velikom Zabavniku :| :|
U Malom zabavniku, onom za malu decu je malo SFa. U pravom je pravi.
Sent from my iPhone using Tapatalk
YUGODROM Đorđa Stanimirovića nastao je po scenariju Koste Peševskog sazrelog iz njegovog pozorišnog komada. Uprkos tome što je reč o Apollonovoj produkciji, film izgleda prilično elegantno i produkciono odgovara zahtevima materijala u svim aspektima, od produkcionog dizajna do glumačke podele.
Priča je vrlo zanimljiva i govori o mladim ljudima koji žele da svoj hostel brendiraju kao jugonostalgični prostor a onda sreću modernog frictionless kapitalistu koji dolazi da ispita njihove ideje zajedništva i sve ono "jugoslovensko" što postoji u međuljudskim odnosima.
Film je baziran na melodramskim odnosima koji su izvedeni u konvenciji ali bez ekscesa, u jednom uverljivom intenzitetu, tako da možemo reći da je ovo film koji nije bučan a samim tim uspeva i da ne ispadne glup, što je vrlo česta nevolja sa ovom vrstom projekata.
Voleo bih da sam ga video i na nekim festivalima pre striminga, ali nezavisno od toga, ovo je časno urađen posao ekipe koja svakako zaslužuje da nastavi sa radom.
* * 1/2 / * * * *
Ah, gde to ima na našim servisima?
Pa na Apollonu. To ti je striming koji bi tebi ZAPRAVO mogao biti kul. Ima dosta old school akcije na primer.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Aha, jasno. Moram da vidim možemo li i mi sledbenici Šolakove satanske mreže to nekako da dobijemo...
Quote from: crippled_avenger on 17-05-2024, 15:39:14
U Malom zabavniku, onom za malu decu je malo SFa. U pravom je pravi.
Sviđa mi se što je Crippleova priča ideološki na pravoj strani AI debate. Da ne pominjem prase koje jede pesme koje ne valjaju. Svakom bi od nas jedno takvo dobro došlo.
Quote from: Meho Krljic on 18-05-2024, 15:50:38
Quote from: crippled_avenger on 17-05-2024, 15:39:14
U Malom zabavniku, onom za malu decu je malo SFa. U pravom je pravi.
Sviđa mi se što je Crippleova priča ideološki na pravoj strani AI debate. Da ne pominjem prase koje jede pesme koje ne valjaju. Svakom bi od nas jedno takvo dobro došlo.
Najviše je reduciran zapravo taj deo sa tim biljkama od kojih može sve da se napravi. To je možda i najzanimljiviji novum u samoj priči.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Johana Ožvold režirala je češki dokumentarni film THE SOUND IS INNOCENT u kome jednu kratku ali krajnje paušalnu istoriju nekih epizoda u istoriji eksperimentalne elektronske muzike.
Nažalost, Johana Ožvold ima rediteljski postupak koji je bitno zanimljiviji od ljudi i događaja o kojima snima film, pa zbog toga možemo reći da je na neki način pretenzijom autorke film potopljen jer ono čime se bavi nije moglo da je isprati i opravda.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 18-05-2024, 16:05:30
Quote from: Meho Krljic on 18-05-2024, 15:50:38
Quote from: crippled_avenger on 17-05-2024, 15:39:14
U Malom zabavniku, onom za malu decu je malo SFa. U pravom je pravi.
Sviđa mi se što je Crippleova priča ideološki na pravoj strani AI debate. Da ne pominjem prase koje jede pesme koje ne valjaju. Svakom bi od nas jedno takvo dobro došlo.
Najviše je reduciran zapravo taj deo sa tim biljkama od kojih može sve da se napravi. To je možda i najzanimljiviji novum u samoj priči.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa u old school vizuri jeste. Ali mislim da je muzičko takmičenje za decu a gde deci AI piše pesme aktuelnije, svežije, relevantnije.
CHALLENGERS je dosta solidan pokušaj da se Luca Guadagnino upregne u snimanje nečega što je holivudski produkt. I u tom pogledu, prilično je ispolirano mnogo šta od onoga što razotkriva koliki je on moron. Rezultat je zapravo prilično zanimljiv film, daleko od bilo čega esencijalnog, svakako duboko utemeljen u busiji nolanovskog pametnog filma za glupe ljude, ali opet deficitaran po mnogo osnova.
Naime, CHALLENGERS je multiplex-ready film o ljubavnom trouglu koji nije romcom i nije prestige picture (ili barem za sad nije, mada možda bude). Reč je o nečemu što nam nedostaje, grown up movie koji nije napravljen za oskare i koji je sposoban da privuče publiku.
Uprkos maksimi "They don't climax in Imax" koja je svojevrsni bookend stare srpske bioskopdžijske misli "Nema seksa bez Inexa", CHALLENEGERS je hajpovan i kao ljubavni film sa erotskom dimenzijom koja nije toliko izražena, i daleko od toga da je prevratnička. Kritika je poredila CHALLENGERS recimo sa Kechicheom i Luca nije ni blizu toga, između ostalog zato i što je glup kao točak, ali u redu ima ponešto.
Kad govorim o erotici tu praktično ni nema ničega eksplicitnog ali ima seksualnosti kao teme kojom se bavim fim, i to jeste de facto retkost u modernom repertoarskom filmu.
Ono što je prvi problem filma jeste mehaničnost scenarija koju Guadagnino nije uspeo da "izleči" iako bi on po svom rediteljskom habitusu baš trebalo da ume da to prevaziđe. Uprkos u tome što Luca i u veoma zrelim godinama ponekad deluje kao ekstravagantni mladi queer student režije koji pati od poremećaja pažnje, ovde se ipak drži scenarija, a u njemu ima dosta gotovo pinterovske žvake i koliko god to limitira neke stvari na drugim nivoima popravlja samog reditelja jer ko zna šta bi on snimao i kakvim bi se glupostima bavio da nije usmeren.
Justin Kuritzkes koji je pisao scenario je pre svega književnik i on je dao poprilično dobar materijal Guadagninu. Film se vrlo malo razlikuje od njegovog scenarija sa kojim se obreo na Black Listu i iz današnje vizure, to je možda problem.
Recimo, AIR je komparacija koja je delimično adekvatna. Oba filma su o sportu i stoje kao Amazonovi pokušaji da pre striminga overi bioskop sa nečim što je malo crowd pleaser a malo prestige. Naravno, AIR je istinita priča, CHALLENGERS nije. Međutim, oba su krenula od Black List skriptova koji su imali tu veoma karakterističnu "napisanost", i vidno je kako ga je Affleck u saradnji sa Damonom "umekšao" i učinio da polemička drama u samom korenu "zaliči na život" odnosno da filmičnost nadjača literarnost.
I onda ta stilska eklektičnost rezultira nečim što je prosto land grab. Imamo ljubavni trougao u čijem je centru najveća mlada zvezda našeg vremena, imamo reditelja koji voli i realizam, ali voli i modne editorijale, ali voli i da se razglume, i nekako to sve rezultira nečim solidnim.
Mislio sam da će Lucino stilsko lutanje izlečiti mehaničnost scenarija ali nažalost ne uspeva. Na kraju, film ipak uđe u jedno poentiranje koje je prenaglašeno i cringe, ali je istvremeno dato u trenutku Lucinog potpunog potonuća u histeriju pa se može prodati kao neko završno iskliznuće filma.
Otud, da li je u još jednom svom pokušaju Guadagnino snimio fascinantan film nije sporno. Sigurno da nije. Ali jeste iz svega proizašao jedan respektabilan produkt koji ima smisla, glavu i rep, da je ta glava pametija i da se taj rep malo spontanije pomera, bilo bi još bolje. Ali, i ovo je u redu iz žanra "za koga je dobro je".
* * * / * * * *
Iskreno, nisam baš siguran da li sam ovaj film gledao ranije ili ne. Možda jesam a možda i nisam, što svakako govori o njegovim dometima.
Ovde se skupila ekipa iz THREE THE HARD WAY ali u fazi kada je Blaxploitation izašao iz faze dekadencije sakupljanja zvezda u onaj prostor tezgarenja po Italiji, i Fred Williamson - koji je bio pionir te italijanske veze - potpisuje ovo kao reditelj i scenarista.
Na ekranu, međutim, Fred Williamson nije glavni gazda. A nažalost, nije ni ne neko drugi.
Problem iz THREE THE HARD WAY se opet ponavlja. Skupile su se zvezde Blaxploitationa a na ekranu izgledaju kao da su sporednjaci, primera radi Jim Brown se pojavi prvi put u 42. minutu.
Ovo je film snimljen s malo para i bez previše talenta. Kada tome dodamo da nemamo ni dobar showcase Blaxploitation ikona, rekao bih da je rezultat veoma bedan.
* 1/2 / * * * *
Afroamerički komičar Byron Allen u jednom trenutku krajem osamdesetih poželeo je da se dokaže kao glumac. Napisao je i odigrao vrlo ozbiljno urađen televizijski krimić CASE CLOSED koji je vrlo solidno realizovao iskusni Dick Lowry. Snimao je Britanac Brian West a izuzetno je doprinela i ekipa koja je bila zadužena za stuntove. U pogledu akcionih prizora, ova televizijska produkcija je bitno ambicioznija od onoga na šta smo inače navikli. Naročito se ističu automobilske potere i stuntovi sa njima.
No vratimo se ljudskom faktoru koji je okupio ovaj ansambl. Byron Allen je solidan u glavnoj ulozi. Kanališe neku energiju po kojoj bismo recimo najpre identifikovali sa Joe Mortonom, a to ipak nije leading man energija. Charles Durning igre penzionisanog debelog policajca koji mu pomaže na slučaju i buddy cop dinamika između njih dvojice je vrlo solidna. Scenario je domišljat, mahom na nivou dijaloga ali i svega ostalog. Reklo bi se da je Byron Allen ceo svoj posao uradio pedantno.
Ipak, rezultat je verovatno izostao jer ovaj televizijski film - iako solidan - ipak nije prevazišao svoje okvire i nije bio dovoljan da lansira veću karijeru. Byron Allen nije Eddie Murphy da tako lako ponese film, i uprkos tome što mu ova rola nije loša, nije dovoljno dobra za proboj.
Samim tim i CASE CLOSED je pre svega za ljubitelje i poznavaoce. I za one koji žele da vide film koji ima seksualnu politiku koja bi danas bila smatrana uznemirujućom.
BOY KILLS WORLD je možda stigao prekasno u toj seriji quirky "festivalskih" akcijaša, možda smo se umorili pa nam deluje slabije nego što jeste. Kako god bilo Moritz Mohr je snimio film koji produžava onu liniju koju su negde započeli (i najbolje radili) Neveldine i Taylor. Ali, Neveldine je u međuvremenu postao hrišćanski fundamentalnosti, Taylor je objasnio neke stvari na televiziji, a prostor su popunili razni filmovi ovog tipa poput GUNS AKIMBO i razne stvari toga tipa.
I onda BOY KILLS WORLD sa svojom polu-stripovskom i četvrt-gejmerskom stilizacijom, spojem teške stilizacije i brutalne akcije, satire i nekakvog pokušaja da se izgrade smislene relacije među ljudima prosto deluje ofucano.
Da li je sad BOY KILLS WORLD nužno slabiji od GUNS AKIMBO i sličnih stvari, ne znam. Ali, meni nije legao na način na koji bi trebalo.
Naprosto, za nijansu je tuplji i za nijansu je pretenciozniji nego što mi je prijalo.
Bill Skarsgaerd u glavnoj ulozi, Jessica Rothe, Michelle Dockery i Sharlto Copley su odlične face svi zajedno. Ima ovde i glumački i u svakom pogledu šta da se vidi. Akcija je dobra i glumci su u njoj ubedljivi.
Međutim, sam film nije. Nije ovo naturalistička priča da u nju moram da verujem, ali bilo bi dobro da je na nekom nivou "kupim", barem kao neki estetski overload - što ovakav film ume da bude - ali šta možemo nije se desilo.
Otud, ovo je film za koji ne mogu da objasnim i sebi ni vama zašto ne dobija * * * ali deluje mi da je * * 1/2 ipak nekako prava mera. Možda će se nekada na neko ponovljeno gledanje to promeniti.
Ehh, ja bih to ipak morao da gledam, ali nisam gledao ni Guns Akimbo pa možda meni i bolje legne...
Da nije napisao ponešto prilično dobro i snimio ponešto solidno u životu, i da mu se sudi samo na osnovu filma CIVIL WAR, moglo bi se reći da je Alex Garland zaista potpuni moron, reda veličina Darka Bajića.
Naime, nije toliko teško naći film koji je glup koliko i CRNI BOMBARDER ali je skoro nemoguće naći film koji je glup na isti način kao CRNI BOMBARDER.
U oba slučaja imamo filmove nastale u državama na korak ili dva od građanskog rata i ustanka ljudi jednih protiv drugih usled neslaganja o vrednosnom sistemu ali i državnom poretku, u oba filma imamo premisu smeštenu u blisku budućnost u kojoj su ti sukobi eskalirali, i konačno u oba filma imamo autore koji se u tim okolnostima bave nečim potpuno sporednim.
U ovoj #MeToo eri, Alex Garlan teško može da snimi film o radio DJu koji vodi pobunu gde je osnovni problem junaka i priče to što ne može da se seti seksualne partnerke od prethodne noći, ali uspeva da snimi film o tome kako je teško i emocionalno kompleksno biti starovremski ratni reporter u okolnostima rata.
U vreme deep fakea, fake newsa, interneta i farmi trolova, u vreme potpunog informativnog ludila, Garlan prikazuje novinare koji su na zanatskom nivou otprilike iz filma SALVADOR, potpuno su staromodni i ovakve dileme bi bez probleme mogli imati i na Kajmakčalanu a ne u američkom građanskom ratu bliske budućnosti.
Novinari nemaju nikakav stav o tom ratu iako se - bar za neke od njih - dešava u njihovom vlastitom društvu, pošto je rat građanski a ne međudržavni ili međuetnički. Na to pitaje nema odgovora. Doduše, novinar rade za Reuters, a naš narod kaže "Šta majka rodi, voz povuče, vojska obuče i Rojters zaposli". Međutim, nisu novinari Reutersa najgluplji u ovom filmu. Svi su budale, adrenalinski džankiji, moralno upitani, burnoutovani, i naravno tehnološki i idejno potpuno anahroni.
Međutim, na sve to, film se ni ovom etičko-medijskom temom baš ne bavi mnogo intenzivno. Ovo je road movie gde junaci putuju kroz netaknutu i taknutu, u svakom pogledu mrtvu prirodu. Imaju usput neke incidente koji iskazuju zapravo JEDINU zanimljivu i relativno inteligentnu tezu u ovom filmu - a to je da u ratu nema pravila, i da je to ipak na kraju krajeva prostor da se ispolje ljudi sa raznim patološkim nagonima, tako da se u principu ni u jednoj situaciji ne poštuje ratno pravo (mada, pošto je reč o građanskom ratu, ono stricto sensu važi u jednoj drugačijoj formi) i zarobljeni se ubijaju kao i pregovarači kao i nenaoružani neprijatelji, kao i civili koji zasmetaju ubilački nastrojenim ratnicima.
Dakle, film obiluje lirskim pasažima nekim, a završnica je akcijaš gde se novinari pridružuju jedinici koji "oslobađa" Belu kuću.
Tako da imamo kombinaciju rata kao "stanja" ali i rata kao nečega što se u toku filma i završi.
CIVIL WAR je film koji nije neprijatan za gledanje. Ako imamo u vidu koliko se u njemu ne dešava mnogo, nije čak malo ni koštao i realizovan je pristojno, mada ne više od toga. Ipak, lako se može ubrojati u plejadu najglupljih ostvarenja o kojima su se ljudi trudili da kažu nešto pametno.
* 1/2 / * * * *
David Leitch je bivši kaskader i lako mi je da zamislim kako je planirao da THE FALL GUY bude njegovo veliko ljubavno pismo vlastitoj profesiji.
Nažalost, kao što je već u mnogo navrata pokazao, ako nije u službi Ryana Reynoldsa koji se realno za sve pitao na nastavku DEADPOOLa, Leitch prosto zna jako malo i osim akcije ne ume ništa naročito dobro da izvede.
THE FALL GUY je film u kom je sve "moglo" biti dobro, i nadomak je da jeste, ali naprosto nije. Podelu čije Ryan Gosling, Emily Blunt i Winston Duke. Od njih tvoje Winston Duke je manje upečatljiv od Franka McRaea od slaboj ulozi.
Gosling je ponovo Ken. Blunt je u najboljem slučaju Barbie. Njihovi dijalozi i situacije su zanimljivo postavljeni, vrlo pametno dijaloški koncipirani i nažalost, potpuno, ali potpuno šuplji. Kako neko uspe da ne izgradi hemiju između Goslinga i Bluntice? Pa eto, ipak je za to potrebno biti znalac. Ni filmovi sa velikim zvezdama se ne snimaju sami od sebe. Koliko god da su zvezde same po sebi na neki način autori, o čemu svedoči i činjenica da je Leitch reditelj, opet mora da se nešto izvede i na snimanju i mora tu da bude neko ko zna.
Otud ideja da Aaron Johnson igra priglupu akcionu zvezdu samo stoji kao podsetnik koliko je realnost u stvari daleko od toga, i u kojoj meri baš zvezde sa svojom mašinerijom omogućuju raznim Leitchima da se ponašaju kao reditelji i da ih mi tako percipiramo.
Akcija pokušava da bude simpatična, malo smešna, a malo i surova, a malo i puna simbolike. I to je svakako Leitchu jača strana. Akcija je tehnički dobra ali opet imamo problem - ona naprosto ne dobacuje do onih slojeva koje im je on namerio.
Naprosto, nije smešna, nije romantična, samo je ponekad energična i to je sve. Dakle, ponovo svedočimo nekim ROMANCING THE STONE ambicijama koje se nisu ispunile.
Konačno, odnos stilizacije filma u filmu, i onoga što nam je ponuđeno kao "stvaran život" veoma je diskutabilan, odnosno film u filmu se veoma malo razlikuje od fizičkih i drugih zakonitosti koje važe u "stvarnosti".
THE FALL GUY je hteo da bude velika romantična akciona komedija koja slavi Holivud, ali rezultat je glomazan i tupav film, koji izgleda gluplje nego što jeste, isključivo zbog režije koja nije mogla da izvede nijanse i izgradi odnose.
Kada na to dodamo da je film u svojoj bioskopskoj (a ima i duža extended) verziji još i predug, dobijamo jednu zgužvanu hrpu stvari koje bi trebalo da volimo ali nekako ne možemo.
* * / * * * *
РЕСПУБЛИКА Z Stepana Burnaševa je film vrlo atraktivnog naslova ali moram vas razočarati, nastao je 2018. godine, pre agresije na Ukrajinu, i govori o jakutskom predelu koji su pregazili zombiji.
Pratimo grupu jakutskih junaka koji su već duže vremena u borbi za zombijima koji su postali deo svakodnevice ali su i dalje pretnja, uz izvesne olakšice jer recimo kad zamrzne, oni su ukoče.
Junaci pokušavaju da se dokopaju vakcine i usput imaju razne zgode, gubitke i radosti.
Film je snimljen na malom budžetu ali vrlo solidno izgleda. Ima masu problema, ali osnovna vrlina mu je to što je ipak prilično dobar i imajući u vidu jakutsku žanrovsku tradiciju, ovo je dostojanstven doprinos tih predela žanru zombi-filma, naročito njegovoj autohtonoj, niskobudžetnoj struji.
Ovo definitivno nije spoj parodije i pokušaja reinvencije žanra kao SHAUN OF THE DEAD, a sasvim sigurno nije ni smrknuta romerovska vizija. Ovo je negde između žanrovske erudicije i invencije, sa sasvim dovoljno veštine da izraste nešto što je u kontekstu vredno pažnje.
* * * / * * * *
Brad Peyton je Blumhouseovom filmu INCARNATE i Netflixovoj seriji DAYBREAK, pokazao da se iza jednog tehnički kompetentnog isporučioca nezahtevne i prilično stupidne cirkuske zabave za bioskope, krije zapravo interesantan čovek i potentan filmmaker.
Nažalost, u filmu ATLAS, Peyton se ne samo vraća onome po čemu ga primarno znamo, a to je stupidni blokbaster, nego to radi bez pomoći velikih zvezda i adekvatnog budžeta.
ATLAS nažalost deluje strimerski iako pokušava da se uhvati u koštac sa jednom par excellence blockbusterskom pričom o budućem ratu ljudi i AI androida. Dolazi godinu posle THE CREATORa i u toj priči ni na jednom nema šta da traži.
Niti je Peyton dovitljivi reditelj koji će za male pare stvoriti kameronovski domet, niti u Jennifer Lopez ima adekvatnu glumicu koja kod publike ili partnera može proizvesti išta sem utiska da potpuno zalutala u sve ovo, niti ima scenario koji donosi išta novo ili barem dobro urađeno staro u ovaj žanr.
Jennifer Lopez je bila sjajna glumica, i postoji nekoliko filmova u kojima igra u koje mogu da se zakunem. Ne mislim da su ti filmovi nužno bili tako dobri zbog nje i da je nije mogao odmeniti neko drugi, ali mislim da je ona svakom od njih doprinela, bilo da je reč o U-TURNu ili OUT OF SIGHTu ili THE CELLu.
Međutim, danas se ona nalazi na nekoj ničijoj zemlji između aktivne žene i babe, njene godine su čak prisutnije u njenom stavu nego u samom izgledu, i ona deluje da bi i igrala starije likove, međutim, iz nekog razloga (koji se da naslutiti) ona je fizički, pa samim tim i energetski, a shodno tome i glumački, zarobljena u nekom limbu u kom nije više ništa drugo nego avatar J.Lo kao selebritija.
Kao neko kome je ona zaista bitan deo istinski značajnih filmova, ne radujem se ovom ishodu, i ne prilazim mu estradno, naprotiv. Ali, to su činjenice. U ovom naslovu J. Lo egzistira van filma.
U nečemu sa toliko efekata, animacije, mašinerije, i to ne baš vrhunski izvedenih, jako je bilo bitno ko je glavni čovek, a ljudski faktor je zatajio.
U ovom filmu i dalje ima da se tako, ne mogu da kažem "nešto vidi", sve smo to viđali mnogo bolje, ali eto, može da se pusti da se ne reprizira nekoliko boljih filmova nego da ih se ovim putem prisetimo.
Spadam među one koji ne diskriminišu strimerske filmove, ali ovo je naslov koji mom stavu ne ide u prilog.
* * / * * * *
Samo da javim da nisam ovog vikenda uspeo da odem da pogledam Furiozu - pa u Petak dolazi prikaz jednog drugog recentnog akcijaša - ali da se unapred radujem Crippleovom prikazu.
A Civil War, oh, pa Alex Garland je, bojim se moron u povratništvu... Mislim, nisam gledao film ali već se on pokazao kao čovek sklon glupom i lošem - nakon manje glupih i loših početaka - pa ni od ovog filma ne očekujem išta pametno, a to se, izgleda i dobija.
Imao sam jednom neku napoleonsku ambiciju da nekako Abdellatif Kechiche snimi film po romanu Zorana Ferića NA OSAMI BLIZU MORA, i ona se nije realizovala iako sam i dan-danas ubeđen da bi to bio idealan spoj reditelja, pisca i materijala.
Pa ipak, Kechiche je 1992. kao mlad tuniski glumac igrao u filmu koji je jako sličan onome o čemu je pisao Ferić jer je realno sudbina "galebova" na svim meridijanima slična.
Ne bi se danas reklo kada pogledate Abdellatifa ali kad je bio mlad bio je hunk kao recimo mladi Lorenzo Llamas, i odlično je odigrao mladog tuniskog galeba koji ipak više u maniru žigola opslužuje zapadnoevropske turistkinje ali i ponekog turistu, zašto da ne, u želji da se dokaže, zaradi novac ali i izbori povratak u Evropu u kojoj je bio i iz koje je deportovan.
Film je režirao doajen tuniskog filma Nouri Bouzid koji je školovan u Francuskoj, i samim tim film je dobio ozbiljnu produkcionu podršku francuskih kuća.
Dešava se u jednom isečku jednog leta, kada život već pomalo ostarelog galeba kreće lagano da se raspada, kada njegova verenica, inače čedna i smerna, takođe kreće da istražuje alternative a on od klijenata sve manje dobija ono što je želeo.
Film BEZNESS kipti od erotizma koji je gotovo opipljiv iako u njemu golotinje i scena seksa prakitčno nema ili ako ima, to je vrlo malo. Nouri Bouzid je tuniski reditelj leve orijentacije koji je sklon tome da razbija tabue u tuniskom filmu ali uspeva da vrlo diskretno očuva smernost magrebljanskog filma a da sve opet ostane i takvo da se Evropljani se osete prevareno.
Jednu priču sličnu ovoj, mada sa manje tog elementa trgovine seksom, sam Kechiche je snimio na svoj način u svom rediteljskom filmu MEKTOUB koji je opet zaista nešto potpuno drugačije od ovoga.
* * * / * * * *
LOVE LIES BLEEDING Rose Glass je ona osetljiva forma "normalnog" filma za publiku koja je prezupčila od art housea kod kojih vrlo često imamo simptome nečega što bi se najpre moglo definisati kao nepraćenje repertoarske i žanrovske produkcije.
Ta vrsta žanrovskih hibrida koji umeju da izniknu u tim art house miljeima u puno slučajeva, mada ne uvek, deluju žanrovski potpuno naivno i deplasirano u odnosu na ono što su cutting edge stvari na terenu.
LOVE LIES BLEEDING je Woke kombinacija dva kultna filma od kojih je jedan remek-delo a jedan je prilično dobar - reč je o BOUNDu i PAIN AND GAIN. Znači ovde imamo onu specifičnu formu neo noira sa lezbejkama gde se udara u sam temelj žanra jer ne znamo ko je u njemu femme fatale ili ih imamo dve, ne znamo ko je big dumb male koji je definisao neo noir, karakteristično kod Johna Dahla, i imamo jednu žanrovsku, brutalnu bizarnu krimi zgodu sa roidraging bodibilderkama.
I to je miks za koji se danas masovno misli da je jako potentan iako ne dostiže ni BOUND, što se ni od koga ni ne očekuje, to su veoma visoke sfere filmmakinga, a rekao bih da mu malo fali spontanosti da dođe i do PAIN AND GAIN.
PAIN AND GAIN uprkos svim svojim grotesknim elementima imao jedan veliki benefit, to je vitalnost junaka i to je činjenica da je reč o jednoj dramskoj fikciji umnogome nastaloj iz istinite priče. LOVE LIES BLEEDING je film koji je trom jer veoma želi da shvatimo šta nam on sad pokazuje. Od rediteljke koja nam govori "vidi ruke, vidi ruke", da bismo mi shvatili da je ovo indie film visoke estetizacije, pa sve do samih junakinja koje misle da bi nas nečim što seksualno rade mogle iznenaditi.
Tako da film umesto da je propulzivan i dinamičan, ide onako tromije nego što bi trebalo, i da je manje pretenciozan i manje uveren da radi nešto novo, bio bi mnogo bolji.
E sad, imajući sve to u vidu, verovatno onda ne bi postao toliko važan u indie krugovima i ne bi bio toliko slavljen, mada i to opet ko zna - DRIVE AWAY DOLLS Ethana Coena koji je na nivou RINGERAJE takođe nije ni približno sahranjen od strane kritike.
U tom smislu, bio bih licemer kada usput ne bih konstatovao da bi mi ovaj film sa potpisom Ethana Coena, recimo da je ovaj film DRIVE AWAY DOLLS verovatno subjektivno delovao bolje jer bih ga nekako sa svim nedostacima smestio u filmografiju Braće Coen i čak ga smatrao dokazom da su još uvek živi.
Ovo nije ni seksistička, ni ejdžistička stvar, prosto od filma relativno nove autorke za koji se tvrdi da donosi nešto sveže očekujem više nego od poznijeg filma eminentnog autora, baš u tom domenu inovativnosti.
Otud i LOVE LIES BLEEDING, kad se sagleda iz tog drugog ugla, da ga ne tretiramo očekujući nešto novo, sveže i bitno, ostaje kao krut ali u nekim fazama zanimljivo izveden B-film novog doba.
Naprosto, ovde ipak ima neke izvedbe koja čini da film možda bude i u nekom ešelonu dela koja su ispunila svoj zadatak i dobijaju * * * iako je meni subjektivni utisak u pojedinim tačkama padao dosta nisko, a kad je bio povoljan nije ulazi u neke sfere impresioniranosti.
Stoga ću ovde u toj capsule oceni biti sklon tome da častim, iako je moj utisak bio nešto slabiji. Naprosto, percepcija ovog filma je poremećena. To sasvim sigurno nije moglo da se desi mimo volje autora. Međutim, oni nisu krivi za to. Kada sam sveo film na meru, u njemu sam opet prepoznao izvesne kvalitete i neke ideje su izvedene na nivou celine. To sve zajedno nije bilo za mene, ali nije bezvredno kada se postavi na svoje mesto.
* * * / * * * *
Quote from: Meho Krljic on 26-05-2024, 17:45:45
A Civil War, oh, pa Alex Garland je, bojim se moron u povratništvu... Mislim, nisam gledao film ali već se on pokazao kao čovek sklon glupom i lošem - nakon manje glupih i loših početaka - pa ni od ovog filma ne očekujem išta pametno, a to se, izgleda i dobija.
Dobri Meho, šta tačno kod njega ti je glupo i loše ako nije tajna? Ex Machina i Men lično su mi se svideli, a video sam da je pisao još neke dobre stvari. Ovaj poslednji nisam gledao.
Annihilation je Alex Garland koga je neko ozbiljno ubedio da je Tarkovski. (https://cvecezla.wordpress.com/2018/03/14/film-annihilation/)
Alex Garland, ako je to potrebno naglasiti, nije Tarkovski. (https://cvecezla.wordpress.com/2018/03/14/film-annihilation/)
Ali izvini, ako sam primoran da 6 sati gledam ili Annihilation, ili Stalkera, radije bih gledao Annihilation 3 puta, nego Stalkera 2 puta.
E da, i Anihilation mi se dopao. Svakako reditelj koji zaslužuje pažnju i iskače iz proseka. Teme kojima se bavi i način na koji to radi ga čini dosta originalnim. I ne mora biti Tarkovski da bi zavređivao pozitivne kritike.
Quote from: mac on 28-05-2024, 18:15:31
Ali izvini, ako sam primoran da 6 sati gledam ili Annihilation, ili Stalkera, radije bih gledao Annihilation 3 puta, nego Stalkera 2 puta.
Boles.
Jane Schoenbrun su veoma bitno ime u savemenom horor podmlatku. Prvi značajan film su snimili pod naslovom WE'RE ALL GOING TO THE WORLD'S FAIR. Ova produkcija dosta poznatog Davida Loweryja je nekakav dosta radikalan art house sa elementima found footgaea mada nije izveden ceo u tom stilu o nekakvom creepypasta fenomenu koji se ispostavlja kao - ili realna pojava koja ugrožava učesnike challengea ili kao uvod u neku psihozu.
Moram priznati, ovo je ona vrsta amaterski izvedenog pokušaja u kom se na dosta pogrešan način "ne zna" šta čovek gleda.
Morao sam malo posle jakog Wokenessa da se relaksiram reprizom jedne vestern komedije.
DIRTY DINGUS MAGEE je upamćen kao film koji je bio A-predstava dok je kao B-film uz njega išao GET CARTER. To jeste dosta smešno iz današnje vizure jer je GET CARTER klasik gangsterskog filma a DIRTY DINGUS MAGEE je vestern komedija koju vreme baš nije mazilo.
Međutim, DIRTY DINGUS MAGEE je u svoje vreme bio respektabilan naslov sa velikim zvezdama i kompetentnim rediteljem, i uprkos tome što je estetski i tada već bio passe, bio je to studio vestern u kom se odavno niko više nije trudio da uhvati atmosferu Divljeg Zapada, surove prirode i Amerike koja je još u povoju, ima nešto danas simpatično u toj artificijelnosti.
Ono što je iz ovog filma preživelo do danas jeste komedija. Film je i dalje smešan, i koliko god kao celina patio zbog dramaturgije skeča i određene televizičnosti proistekle iz potpune artificijelnosti produkcionog dizajna, Burt Kennedy i Joseph Heller kao jedan od scenarista uspeli su da plasiraju humor koji stoji i dan-danas, a Frank Sinatra i George Kennedy uspevaju da ga uspešno izvedu.
To je osnovna snaga filma.
Ako se gleda kao film na koji će neko slučajno naići i pogledati ga, teško da bi zavredeo više od * * sa onim što je od 1970. do danas uspeo da prenese od utiska. Za ljude koji vole vestern i njegove sporedne forme, i umeju da uživaju u filmu koji nije iskoračio i svoje epohe, utisak je bitno bolji i seže do * * *.
LES INNOCENTS Andrea Techinea iz 1987. godine danas izgleda kao parodija na francuski art house film. Usplahirene žene i pasivni homoseksualci jurcaju za manje ili više mačo muškarcima i lupetaju gluposti a ovi ih neće.
POOLMAN je rediteljski debi posle kog je slavni glumac Chris Pine brutalno sahranjen po svim osnovama.
Iako mi je lako da zamislim okolnosti u kojima je POOLMAN drugačije percipiran, recimo kao simpatičan indie film, nesumnjivo je da Pine nije snimio dobar film. Međutim, kada je to pa loš film bio prepreka uspehu, pa makar u indie svetu.
Pine je bio i ko-scenarista filma, okupio je odličnu glumačku ekipu u kojoj su i Danny DeVito i Annette Bening, snimao mu je DP sa kojim je radila Patty Jenkins, koja mu je bila i svojevrsna mentorka, ali rezultat je jedna low key komedija koja nije smešna, sa zapletom koji je nebuloza a hteo bi da bude pynchonovski stoner noir.
No, celina se može pogledati bez velikih smetnji. Ipak je i sam žanr i skupljeni ljudi ispred kamere garancija da uvek ima nešto da se vidi, čak i kad nema.
* 1/2 / * * * *
Vukašin Živaljević snimio je vrlo informativan i zanimljiv dokumentarni film GALAKSIJA- RAČUNAR KOJI JE ODBIO DA UMRE!
Reč je o istoriji prvog jugoslovenskog ličnog/ kućnog računara koji je projektovao Voja Antonić i na neki način probio embargo koji je sama SFRJ nerazumno postavila kada je nekritički zabranila uvoz roba skupljih od 50 maraka, a potom dozvolila uvoz računara veće vrednosti ali ne veće od cene ZX Spectruma.
U tom miljeu, radio amater, nesvršeni filmski montažer, inženjer-amater, pronalazač i samozvani prosvetitelj Voja Antonić osmislio je domišljato postavljen kućni računar rudimentarnih karakteristika koji su korisnici sami mogli da sastave i time je počeo ulazak ličnih računara u domove Jugoslovena.
Vukašin Živaljević je svestan da ova priča koja kreće 1984. zapravo predstavlja jugoslovenski HALT AND CATCH FIRE tako da pokušava da je obogati igranim rekonstrukcijama, koje su skromne i naivne ali poštene i simpatične, i sa pulsirajućim elektronskim skorom. U tom pogledu, iako je ovo talking heads dokumentarac i nešto što bi verovaatno poštovaoci "umetničkog" dokumentarca odmah olako otpisali kao "televiziju", ipak ima jedan osećaj celovitosti, stila i ambicije.
Od sagovornika najslabija karika je tradicionalno Voja Antonić koji nije baš majstor javnog nastupa. Naprosto, dok su svi u filmu veoma uzbuđeni zbog njegovog pronalaska, i sada mu se vraćaju sa velikom radošću, Antonič nastupa kao jedan rezignirani srpski narodni mislilac, iako moramo reći - u proporciji značaja njegovog pronalaska i priznanja koje je dobio, svakako nije zanemaren, čak naprotiv.
Zašto je Antonić tako rezigniran, iskreno ne znam, ali svakako da u ovom filmu koji je na kraju krajeva spomenik radosti tehničke snalažljivosti i pokušaja tehno-pionira da naprave nešto u zemlji gde se frižider kupovao preko veze i čekao na listi, njegova melanholija i blaga nezainteresovanost (uz fine doze rezignacije) prilično smeta.
Galaksiju vrlo lucidno definiše Đuro Ćurčić kao računar koji je bitniji u kulturnom nego u tehničkom pogledu, i ovaj film je lep i plemenit doprinos tome.
Iako su realni tehničko-pripovedački filma * *, danas častim.
* * * / * * * *
Antonić je još uvek Jugosloven. Za njega je problem da evocira uspomene iz tog vremena.
Don McGuire je bio vrlo aktivan pisac zanimljivih B-filmova. Čak i kada nisu formalno bili B-naslovi, njegovi radovi su bili produkciono manje ambiciozni repertoarski naslovi ali sa jednim jakim scenarističkim rukopisom koji se oseća u pogledu situacija i dijaloga. Na kraju iza njega je ostalo nekoliko klasika kao što su BAD DAY AT BLACK ROCK i TOOTSIE.
MEET DANNY WILSON se drži te formule. Režirao ga je Joseph Pevney, takođe profesionalac po efikasnosti sličan McGuireu. Kad je dobijao priliku ponašao se kao da svaki dinar mora da se zaradi. Režirao je zaista svašta, i na filmu i na televiziji. Meni je najpoznatiji kao saradnik Jima Garnera s kojim je između ostalog radio film CASH McCALL.
MEET DANNY WILSON je mjuzikl o crooneru i njegovom najboljem drugu pijanisti koji igrom slučaju, upoznajuću visprenu ali nepredvidivu Njujorčanu, nalaze i uspeh i ljubavni trougao i nevolje sa gangsterima.
MEET DANNY WILSON je producirao Universal, studio koji nije prepoznatljiv po mjuziklima, čak naprotiv. Film je kamerni, sa pesmama koje se javljaju dijegetički, dakle predstavljaju životno ubedljiv deo radnje, ima par pesama koje sigurno mogu ući u širi, mada ne i uži krug Chairmanovog kanona.
Međutim, ključna stvar je igra između Franka Sinatre, Shelley Winters i Alexa Nicola koji čine taj ljubavni trougao. Dakle, snaga filma je u karakterima, samo je bonus što uprkos vrlo limitiranoj produkciji, ni ostalo nije loše.
Imajući u vidu sužen prostor na kom radi. Pevney se svakako snašao. Ipak, Chairman i Shelley donose zvezdanu voltažu zbog koje ovaj film može i danas da živi.
* * * / * * * *
A VALENCIA court has ruled that former porn star Nacho Vidal must stand trial over the death of a photographer in a bizarre ritual involving the drinking of toad venom.
The Provincial Court revoked a lower court decision to dismiss the case involving the death of photographer Jose Luis Abad at Vidal's Enguera home in 2019.
Nacho Vidal, 50, has always maintained that it was an accident but he will be tried along with two other people that were present during the venom drinking ceremony.
The actor has been charged with reckless homicide following an appeal filed by a lawyer representing the photographer's brother, Javier Vilarrubí Llorens.
A Xativa judge originally decided not to proceed based on the fact that it was the deceased photographer who had requested to submit to the ceremony of the bufo toad, after he had ingested cocaine.
The new court order takes the view that Nacho Vidal was in charge of the ritual, had a special knowledge about the ceremony, and that it took place in his house.
The Valencia Provincial Court believes that Vidal had the dose that the victim inhaled in a glass pipette, 'a substance that, despite what he alleges in his defence, was not taken by the deceased, but was taken out by the defendant himself from a drawer of a cabinet in his kitchen'.
The court alleges that Nacho Vidal 'knew the toxicity of the substance' and yet 'did not take any precautions either before or during its administration.'
The indictment states that the actor 'lacked medical training; ordered the dose to be administered without there being any evidence that he took any measures to measure it or, where appropriate, to determine its purity; and did not carry out any previous study to determine the state of health of Jose Luis Abad'.
The court said no medical help was provided nor did Vidal seek urgent assistance as soon as the photographer lost consciousness.
The indictment stresses that the photographer warned that he had consumed cocaine and despite that, nobody objected to continuing with the 'ceremony'.
Proceedings continued for several minutes even after Luis Abad lost consciousness.
The court's indictment concludes that what happened points to a crime against public health and for reckless and non-intentional homicide, because it cannot be affirmed' that Nacho Vidal considered 'as very likely' that the ceremony of the bufo toad could end with the death of the photographer.
SOUS LA SEINE, verovatno u svetu poznatiji kao UNDER PARIS, novi je film Xaviera Gensa. A Gensa jelte uvek pratimo da vidimo da nas nečim nije iznenadio, da nije kad najmanje očekujemo izvukao neku iznenadni odličnost kao onomad sa COLD SKIN.
SOUS LA SEINE spada u red onih francuskih copywood filmova koji možda krenu sa dozom originalnosti ali je onda zaborave. Činjenica da u ovom filmu igra Berenice Bejo jasno nagoveštava da je Xavier Gens ovde imao priliku da snimi nešto čime će zaista doprineti kanonu horora sa ajkulama ali ono što smo dobili je CGI-heavy, upristojena varijanta SHARK IN VENICE.
Ajkule su nekoliko decenija posle JAWS postale nekako "dosadne" u moru i onda je krenulo smišljanje raznoraznih prostora u kojima bi usled poplave, tornada, čak i tornada koji nosi same ajkule, one mogle dospeti na neke zanimljivije lokacije, recimo enterijere.
Neki od tih filmova su izvrsni, recimo DEEP BLUE SEA.
Ali, ipak, na kraju dana, uz časne izuzetke, ajkule su na filmu ipak ponajbolje u prirodnom okruženju.
U tom smislu, pioniri high concepta o ajkuli u velikom i ikoničnom gradu su braća Lerner u svom SHARK IN VENICE, snimanom u Bugarskoj. Taj film je režirao lično plahoviti Danny Lerner i reč je o jednom od filmova sa kojim su ponosno pokazali da ih bioskop sve manje zanima.
U slučaju SOUS LA SEINE, zanimljivo je da se Gens nije opredelio za Marion Cotillard da odigra meta-referencu na svoju saradnju sa Audiardom u kojoj igra krotiteljku koja zbog velike ribe ostaje bez nogu. Bejo nema taj meta-momenat ali je generalno donela neki classy dah među generic eco warriorke i napaljene river police SWATovce.
Akcije sa ajkulama ima malo, a ni nekog suspense gde je čekamo a nje možda ima a možda i ne, nema preterano mnogo. Kada ajkule napadnu, to je užurbano, CGI-heavy ali tek korektno.
Čini se da je SOUS LA SEINE na kraju ipak film u kom Gens nije tačno znao šta je bitno i kako će zapravo konstruisati suspense i stravu, i onda je napravio jedan produkt, u kom su se svi deficiti evropskog pokušaja da se snimi američki film ispoljili.
Ne kažem da je shark movie nedostižan za francuski film, niti da svako mora stremiti nekom genre bendingu kao LA REGNE ANIMAL, ali prosto sve to mora malo veštije, i zbog Gensovog imena, a naročito zbog Bejo koja je tamo A-listerka.
* * / * * * *
EL CORREO Daniela Calparsora je njegov najnoviji žanrovski outing koji je do nas pristigao preko Netflixa, ali čak i u slavna vremena Dexina, teško ga je zamisliti da bi se probio do našeg bioskopa.
Nažalost, iako dolazi iz produkcije Vaca koja nam je dala neke od najboljih španskih repertoarskih ortodoksija, EL CORREO je film koji nikad ne počne, jedna montažna sekvenca po istinitoj priči koja to baš i nije, o nekom bezveznjaku koji se bavi nekim relativno nezanimljivim spojem privrednog i i fizički proaktivnijeg kriminala.
Calparsoro se trudi da slika bude glossy ali nema priča, nema ideja, nema šta da se vidi.
Kada je Nia DaCosta snimila CANDYMAN, što se mene tiče, jedan od najboljih horora poslednjih godina, Jordan Peele je kao scenarista i producent zaista ispisao novo poglavlje u oblasti rimejkovanja horora. Način na koji je iskoristio klasik Bernarda Rosea kao polaznu tačku, ostaje kao jedna od zanimljivijih intelektualno-žanrovskih igara koje sam video u skorije vreme, a u ovom nekom kontekstu, verovatno i inače.
Dakle, ako ćemo da se bavimo pitanjima onoga što rimejk horora može da bude - premda CANDYMAN Nie DaCoste nije rimejk u klasičnom smislu, više je to zapravo pokušaj da se obnovi ta mitologija ne nekim novim osnovama, poštujući i one stare - danas znamo da oni ne moraju biti puki pokušaj modernizacije nečega što smo videli u prošlosti.
Međutim, čak je i takvih rimejka bilo dosta solidnih, pada mi na pamet AMITYVILLE sa Ryan Reynoldsom.
No, vratimo se našim mukama. Dakle, THE STRANGERS, iznenadni megahit star petnaestak godina, imao je jednu upečatljivu karakteristku. Bio je toliko nemaštovit da je i sam na neki način mogao biti posmatran kao rimejk. Ako imamo u vidu da je taj film bio relativno skoro, da mu je neuspeli nastavak bio još skorije, ovo što je sada snimio Renny Harlin deluje potpuno apsurdno.
Naime, ništa se nije promenilo ni u epohi ni u tehnikama snimanja između dva filma. Imamo rimejk-reboot u nekim okolnostima koje su vrlo slične, sa tom razlikom što su kod Bertina u filmu igrali bitno bolji glumci.
Izuzev lošijih glavnih glumaca, Harlinov film ne donosi nijednu bitnu razliku. Osim što je naravno već istrošena priča originala, sada već raubovana do besmisla.
U tim okolnostima, jedino što preostaje pitanje, kako se Harlin snašao u pogledu suspensea, te neke tehnologije napetosti i strave, i tu je ovaj film nekako opet deplasiran samom potrošenošću premise. Naprosto, sve to smo videli toliko puta da jedini strah koji imamo je strah od dosade i zamora. Ali, hajde da kažemo da nekome ko ništa na ovu temu nije gledao, ovaj film može barem tehnički biti prilično napet.
Uprkos tome što se kao i svaka publika, ona koja gleda horor obnavlja, ali da isto tako horor ima možda i publiku koja je najsklonija otkrivanju starih filmova, zaista čudi odluka da se ovako nešto zaista snima. Međutim, ideja se ispostavila kao uspešna. Jedan banalan, rutinski, već viđen home invasion slasher je pokazao ne samo zdrav box office već je maltene prvi deo trofilmja isplatio sva tri planirana naslova.
U tom pogledu, ovo je odličan potez za Harlina jer se vratio na bioskope sa odličnim rezultatom i tri puta će ih pohoditi. Ipak, prvi film je zaista suvišan svakom, osim milionima koji su ipak osetili potrebu da ga vide u bioskopu.
* * / * * * *
Creature Feature: The Oral History of 'Gremlins' (https://www.theringer.com/movies/2024/6/6/24171434/gremlins-movie-oral-history-gizmo)
Quote
Dante: We got a rhesus monkey and put a Gremlin's head on him, and he bounced around the editing room and shit all over everything. And it became quite apparent that this was not the way we were going to do it.
Ovo svi kvotuju po internetu ali naravno ceo tekst je suvo zlato.
Kultni film snimljen po kultnom romanu Sama Greenleeja THE SPOOK WHO SAT BY THE DOOR je svakako jedan od najvećih promašaja sedamdesetih u pogledu odnosa potencijala i njihovog ostvarenja. Ivan Dixon, nama najpoznatiji kao glumac, ali i povremeni reditelj, nije imao naročite uslove da snimi ovaj roman kako treba, pa ipak čini se da nije dobro poznavao zakonitosti energičnog novotalasovskog filma koji bi bio neophodan za ovu priču.
THE SPOOK WHO SAT BY THE DOOR je mogao biti američki MLAD I ZDRAV KAO RUŽA, priča o afroameričkom agentu kog je CIA primila da bi ispunila rasnu kvotu i njegovom pokušaju da iznutra organizuje pobunu crnih radikala.
Film je mogao biti senzacionalan ali nažalost dobili smo relativno konvencionalan i nažalost monoton sadržaj sa beskrajnim dijalozima u kojima ima vrlo supstance, sa inscenacijom koja je skromna i budžetski ali i idejno, sa glumačkom podelom koja nije distinktivna ni na jedan način.
Film ima istorijsku vrednost ali ništa više od toga.
* 1/2 / * * * *
SOUS EMPRISE je sportska melodrama, o roniocima na dah, u kom David M. Rosenthal dolazi na osetljiv teren jer su Francuzi na tu temu imali LE GRAND BLEU Luca Bessona.
Ovde, imamo jednu jaku ljubavnu priču prožetu sa sportom i to je izvedeno vešto, i jedina fundamentalna mana filma jeste Sofiane Zermani u glavnoj muškoj ulozi koji deluje zalutalo u ovakvu priču, naročito nasuprot magnetične partnerke kakva je Camille Rowe.
Ovo je priča o devojci koja je volela da roni kao mala i kada je upisala kurs ronjenja na dah uplela se ekipom svetskog rekordera u toj disciplini, ušla u ljubavnu vezu sa njim ali i u adrenalinsku adikciju odlazaka na dubine koje ljudi ranije nisu dosegli.
Rosenthalov film je energičan, lepo izgleda, mogao je biti eventualno čak ne toliko ni kraći, koliko intenzivniji, međutim, ukupno uzev, uprkos tome što je mogao još da se utegne, zapravo zaslužuje pohvale zbog načina na koji radi to što radi.
Naprosto, Rosenthal u ovom filmu ne luta, zna kuda je pošao, film je estetizovan ali je pristup no nonsense. Pitanje je samo kog gledaoca ovo zanima a kog ne, i da li će "kupiti" romansu u kojoj su Sofiane Zermani i bitno harizmatičnija Camille Rowe.
* * * / * * * *
Jedna od Netflixovih prestige ponuda za ovaj "sporiji" deo sezone je mini serija ERIC po scenariju Abi Morgan u kojoj Njujork osamdesetih predstavlja opasno mesto za lutkara jimhensonovskog profila koji gubi razum i tone u adikciju kada mu mali sin nestane bez traga.
Započinje istraga, otkriva se njujorško podzemlje i naličje, dečakov nestanak rastura osinje gnezo porodičnih trauma ali i mračnih sfera tržišta seksa i društvene hipokrizije.
Serija bi se mogla definisati kao prestige rip-off serije HAPPY koju je po stripu Granta Morrisona napravio Brian Taylor, samo naravno nije toliko ekstravagantna i senzacionalna, odnosno nije remek-delo ukratko rečeno. Međutim, premisa po kojoj lutkaru u trenutku životne i sledstveno okinute psihotične krize pomaže izmišljeni lik iz dečje serije je nepogrešive HAPPY.
Da se razumemo, sva ova poređenja sa serijom HAPPY ne dajem u optužujućem tonu, ali ako se već ide u tom smeru da se pakuje "HAPPY za odrasle", onda stvar mora biti besprekorno izvedena, a nije.
Paradoksalno, serija padne u poslednjoj epizodi i to u režiji gde je namera očigledno bila da se parodira, i prenaglašeno evocira stilski žargon porodičnog filma epohe, ali u tome se preteralo, pa je ispalo dosta strejt i samim tim mimo onoga što je bio zahtev priče.
Pa ipak, ovo jeste jedna od onih serija koje su kritične kad govorimo o kapacitetu da se uprska na kraju ali to se ipak desilo samo u limitiranom obimu.
Nicolas Silhol snimio je vrlo zanimljiv film ANTI-SQUAT u kom Louise Burgoin igra nezaposlenu agenticu za nekretnine koja dobija posao u anti-squat firmi čiji je zadatak da u napuštene poslovne zgrade naseli ljude koji će ih za malu stanarinu malo oplemeniti i praktično čuvati od skvotera i držati u životu.
Tako junakinja iz jedne white collar pozicije prvo postaje nezaposlena i stambeno ugrožena a onda odlazi u samu utrobu ljudi koji nemaju gde da žive naselivši se zajedno sa ovom polu-beskućničkom klijentelom u zgradu.
Izazovi se ređaju, a od striktne primene pravila od koje kreće u svom ponašanju, ona zajedno sa stanarima počinje polako da ih krši sve do tačke kada ih vlasnici zgrade sve zajedno ne prevare kada kreće završni obračun gde će svako od junaka biti moralno ispitan.
Silhol je na veoma jednostavan i zanimljiv način, kroz dinamičnu urbanu melodramu smeštenu na veoma filmičnoj lokaciji ispričao jednu veoma neobičnu priču ali i prikazao jednu nesvakidašnju praksu u svetu nekretnina. Ovo je moderan problemski film, jednostavan i neposredan koji ima sve ono aspekte koje nosi message movie i delo koje želi da predstavi neku nepoznatu pojavu ali ih izvodi prilično elegantno.
U tom smislu, Silhol ne dopušta da estetizacija ometa angažman filma ali ni da politički zadaci kvare film i rezultat je konkretan i uspešan, sa centralnom rolom Louise Bourgoin oko koje sve razvija onako kako to prirodno i ide kad je prava zvezda u centru dešavanja.
* * * / * * * *
Helena Klotz je na silu produžila kratki film u minimum dugog metra i napravila L'AGE ATOMIQUE, jedan mentalitetski ne studentski već hiperstudentski film sa ambicijom da bude igrani debi.
Filmu se ne može osporiti doza energije u pojedinim deonicama. Ima tu i neke estetizacije. Međutim, ništa od toga nije dovoljno zrelo da izdrži pažnju gledaoca koji ipak očekuje celovečernji ugođaj pa makar i iz 62 minuta nečega.
* 1/2 / * * * *
Jane Schoenbrun u filmu I SAW THE TV GLOW uspeva da napravi nešto ipak bitno smislenije od svog debija.
Pa ipak, bilo bi nepošteno reći da mi tokom gledanja nije sve vreme odjekivala kroz glavu rečenica "Long Live the New Flesh". Narod se uželeo "new flesha" ali "new flesha" ovde nema.
Imamo jedan solidan i nategnut indie, sa nekim queer tonovima, al dobro ne izbegavamo ni to.
Dvoje klinaca postaju opsednuti dečjom fantasy serijom iz sredine devedesetih do tačke kada se ta opsesija preliva u neke opasne životne situacije.
Sinopsis zvuči atraktivnije kad se prepričava nego kad ga Jane Schoenbrun realizuje ali nesporno je da film ima atmosferu, da ga već prekaljeni Justice Smith dosta suvereno nosi kroz različite životne dobi i psihološk stanja junaka i da na kraju dobijamo jedan svrsishodan indie primer koketerije psihološke studije i horora.
* * * / * * * *
PREMIERE ANNEE je deo doktorskog triptiha filmova koje je režirao Thomas Lilti, inače lekar po struci koji se bavi režijom.
U ovom filmu on se bavi veoma teškim i rigoroznim studijama medicine, kroz priču o momku kome to sve ide s dve leve ruke i njegovom najboljem prijatelju kome ide mnogo teže i stres od studija ga gura u psihički poremećaj.
Uprkos tome što film prikazuje neke vrlo ozbiljne konsekvence stresa tokom studija, Lilti to uspeva da izvede nepretenciozno i u maniru dobro skrojene drame, jer ovde, za razliku od svojih drugih, altmanovskih i polifoničnih dela, zaista ima jasan fokus na par junaka i snalazi se sa njima dobro.
Litlijeva haotičnija dela su mi bila efektnija i rekao bih da u smanjenom broju likova mora više da se osloni ne mehaniku zapleta nego inače. Međutim, PREMIERE ANNEE ima jedno dosta melodramski ekscesivno ali zapravo motivisano razrešenje, i Lilti tu uspeva da uspešno privede stvar kraju.
* * * / * * * *
Nicole Garcia snimila je vrlo zanimljivu socijalnu melodramu UN BEAU DIMANCHE, u kojoj istražuje sudbine junaka koje prošlost uvek sustiže iako oni uporno beže od nje.
Priču otvara mladi učitelj koji odlučuje da pričuva svog učenika kog usled nekog zamešateljstva otac nerado uzima posle škole, jer je planirao da obavi neki posao. Učitelj je neobično predusretljiv, preuzima dečaka, sutradan ga vodi kod majke koja radi kao sezonska radnica u restoranu na plaži. Tamo tek zatiče okolnosti u kojima za dečaka nema mesta jer mu je majka nomadkinja u stalnom bekstvu od poverilaca koji su finansirali njen pokušaj da bude sama svoj gazda.
Situacija deluje teško, učitelj među ovim ljudima sa margine i njihovim nevoljama deluje kao bezbrižni izuzetak. Ali, kada on odluči da pomogne učenikovoj majci otkrivamo da on ima traumatičniju prošlost od svih.
Sudbine junaka se razotkrivaju kao da je reč o misteriji ili trileru ali stvari uprkos dozi napetosti i uzbuženja ipak ostaju u okvirima socijalne melodrame. Pierre Rochefort i Louise Bourgoin su sve ono što u najboljem smislu možemo očekivati od francuskog filma, a inscenacija Nicole Garcie je vibrantna i ubedljiva čak i onda kada se radnja preseli u chabrolovske salone.
* * * / * * * *
CAR 99 je B-film iz 1935. u kom Fred MacMurray igra malog policajca iz drumske patrola u Misisipiju kog izigra banda pljačkaša banaka zbog njegove slabosti prema njihovoj članici a onda on hoće da se iskupi i da im stane na put.
Ovaj film od malo preko sat vremena, u režiji plodnog pomoćnika režije i reditelja Charlesa Bartona, ima dosta dinamičnu i razvijenu priču, ako imamo u vidu trajanje, i ako ga uporedimo sa masom sličnih B-naslova ističe se svojom formom.
Mladi Fred MacMurray je odličan u glavnoj ulozi iako mu Barton ne daje očekivani protagonizam.
* * * / * * * *
Lepo je što daješ osvrte i na filmove iz 30-ih, ide na moju watch listu od jedno 2.7k naslova.
James Graham je napisao televizijski film CAUGHT IN A TRAP u ranoj fazi svoje televizijske karijere i rezultat, u režiji Michaela Samuelsa, nažalost, najmanje pruža na nivou teksta.
Ovo je jedna relativno neubedljiva i bleda psihološka studija o službenici parking servisa koja je zadužena za sakupljanje sitnine iz parking satova i njenom laganom potonuću u potkradanje para kada odluči da ispuni neke svoje infantilne snove o Elvisu.
Iako sam ovaj televizijski rad primarno gledao zbog Grahama, od njega sam ovde ponajmanje dobio. Ipak, Michael Samuels zaslužuje pohvale za trud koji je uložio da oblikuje ovo u što atraktivniju celinu.
KONKEURITEU YUTOPIA odnosno CONCRETE UTOPIA Tae-Hwa Eoma je verovatno nastao sa ambicijom da bude postapokaliptični triler koji će nam prikazati kako je krhak građanski moral i građanska humanost koju podrazumevamo u svojoj svakodnevici.
Mnoge kritike su poredile ovaj film sa Ballardovim HIGH-RISEom ali nažalost ovde ipak nema takve sofisikacije.
Potpuno je jasno da je Tae-Hwa Eom hteo da napravi jednu pomalo apsurdnu konstrukciju koji je preživeo apokaliptični zemljotres, čime su se njegovi stanari našli na civilizacijskoj nultoj tački i moraju da definišu nova pravila a onda se ispostavlja da su brutalniji od divljaka.
Međutim, film nažalost pravi do te mere veliki utisak apokalipse da nema onoga što je Ballardova osnovna poenta a to je da iz komfora i klasne tenzije počinjemo da ludimo i postajemo divljaci. Kod Tae Hwa-Eoma, okolnosti su međutim takve da to što ljudi podivljaju i kreću da se brane, otimaju i diskriminišu deluje kao potpuno normalna i očekivana reakcija.
Čak bih rekao da je metaforično čekanje da će "civilizacija doći i poslati pomoć" dala junacima i previše "strpljenja" usled "straha" od toga da je neki poredak ipak preživeo i da će se vratit.
Kad se ostavi po strani ta satirična i društveno-kritička dimenzija koja nije uspela, ovo je solidan survival triler sa pomalo smisla za humor ali svakako u post-PARASITE i post-SQUID GAME svetu nedovoljan da bi se ubrojao u te success stories i stao im uz rame.
Čini mi se da Tae-Hwa Eom i jeste imao izvozne namere, i marketing je uradio posao. Na kraju je film uspeo da preživi na mnogo bazičnijem nivou od onog kom se on nadao.
* * * / * * * *
CIRCLE MAN iz 1987., prisutan i pod alternativnim naslovom LAST MAN STANDING, u produkcionom pogledu stoji kao jedan veoma tipičan straight-to-VHS naslova iz osamdesetih.
Režirao ga je Damian Lee, čovek koji se nasnimao raznog produkta s dna kace, slikao je Ludvik Bogner, čovek čiji je opus takav da je moguće da u izobilju onoga što je radio ništa niste gledali, glavnu ulogu igra Vernon Wells, australijski epizodista specijalizovan za uloge nekih monstruoznih nezaustavljivih negativaca kojima fizička snaga ne samo da ne manjka nego im je i glavni oslonac, koji u to vreme još uvek igra takve role u major filmovima.
Međutim, u samoj izvedbi, CIRCLE MAN je nešto bitno drugačije.
Naime, i Lee i Bogner uspevaju da naprave vajb socijalne drame kojim se nadograđuje relativno rutinska priča o borcu iz kaveza koji želi da se povuče ali mu zli promoter ne da.
U osnovi CIRCLE MAN jeste ta priča o borcu u kavezu, međutim, ova socijalna drama na neki način odnosti prevagu do tačke da se po njoj pre može pamtiti ovaj film nego po borbama.
Uprkos tome što film sveden po broju lokacija, ona zaista deluju zastrašujuće, odaju utisak teške margine, a i svi junaci su baš to. Na neki način, ako bi sada zaista i postojalo podzemlje nekih boraca u kavezima, otprilike bih i očekivao da ovako izgledaju, mnogo pre nego nauljeni Van Damme.
U toj sirovosti, Vernon Wells donosi nešto vrlo zanimljivo. Naime, poznato je da se njegove kultne role negativaca iz osamdesetih, Wez iz ROAD WARRIORa i Bennett iz COMMANDOa smatraju prototipskim gej likovima, još uvek u jednom ritualizovanom i fetišističkom ključu. Uprkos tome što za Weza važi priča da je njegov odnos sa Zedom u stvari samo interpretacija jer je iz filma ispala scena u kojoj Wez usvoji Zeda kao dete (imamo praktično taj zaplet u filmu FURIOSA sa Dementusom i Furiosom), onda je jako teško objasniti maltene Village People rolu iz COMMANDOa.
Sam Wells inače smatra da ni Wez ni Bennett nisu gej likovi, da je to prosto samo jedna pogrešna interpretacija, no u ovom filmu imamo jednu ulogu u kojoj se opet dosta koketira sa određenom konfuzijom u pogledu seksualnog afiniteta.
Naime, glavni junak Roo vuče psihološku traumu što ga čini vrhunskim borcem u ringu jer lako poludi ali i dosta problematičnim građaninom jer se često desi da halucinira i odlepi u situacijama u kojima mu niko ne preti. Međutim, njegova blaga nesigurnost u distanciranost ponekad i ovde zavajbuje na homoseksualnost i to se u nekoliko detalja baš oseti u Wellsovoj igri. Dakle, možda nije do likova nego do njega.
Međutim, u jednoj sceni zavođenja, Roo dobije nasilni impuls sa svojom simpatijom i jako je teško to ne čitati kao pitanje seksualnog afiniteta i povezivanje seksualnog odnosa sa grubošću koju samo muškarac muškarcu može da pruži.
CIRCLE MAN u mnogim aspektima nadilazi opskurnost u kojoj je nastao ali istovremeno uspeva da izvuče i maksimum iz nje. On jeste opskuran i dalje na svoj način, ipak tu realnog crossovera nema, ali definitivno ima prevazilaženja ograničenja forme.
* * 1/2 / * * * *
Spremam se za suočavanje sa činjenicom da već danima pokušavam da pogledam film reditelja od kog sam imao očekivanja, ali se opire gledanju iscela pa i uopšte.
FURIOSA je toliko užasan film da je praktično bespredmetno o njemu razgovarati jer se u tom dijalogu čak ne može ni otvoriti pitanje dekadencije iz FURY ROADa. Da, ona je veoma prisutna u njemu ali je FURY ROAD uprkos svojim suštinskim simptomima civilizacijskog sunovrata ipak bio vešto izveden film.
Činjenica je da sam već tada smatrao da koga FURY ROAD u nekom suštinskom pogledu pokrene nema ukusa, ali bi svako ko bi rekao da to u osnovi nije vešto izveden film takođe bio neko ko ne zna ništa o kinematografiji.
Pomisao da FURIOSA ima smisla, da ne kažem pozitivno mišljenje o tom filmu sugeriše da gledalac zaista blene u ekran kao tele u šarena vrata. Svaka teza da je ovaj film na bilo kom nivou smislen je neprihvatljiva.
George Miller je bio reditelj koji je učio ljude filmu. Snimio je mnogo toga značajnog i vrhunskog. Na kraju krajeva, osmislio je jedan svet koji do današnjeg dana inspiriše ljude da probaju da naprave nešto slično. Dakle, i on sam i MAD MAX imaju neke slojeve genijalnosti koji se ne mogu izgrebati u čeonom sudaru sa FURIOSAom.
Međutim, u najmanju ruku biće vam žao kad vidite koliko je to ponižavajuće loš film.
Da ne vidite špicu, i da ste recimo zaboravili FURY ROAD pa vam objekti ne znače ništa, ovaj film ne bi nimalo asocirao na Mad Maxa i njegov svet. I to nije problem. Problem je što kad biste gledali ovaj film a da ne znate baš ništa o njemu - a znate o filmu kao formi - pomislili biste da je Marvel angažovao Zacka Snydera da režira Thora i da je tokom snimanja on umro. Da bi se rešili muke, Disney je bacio materijal i onda su ga neki kupili na đubrištu i uzeli iz zezanja da tvrde kao da je ovo novi Mad Max.
E sad, pošto je to da film doseže svet Mad Maxa generalno nešto teško i nije jednostavno, naročito one njegove primalne dimenzije iz prva dva filma, bitno je naglasiti da FURIOSA deluje kao nešto što nije montirano.
Moguće je da film, zapravo i nije montiran do kraja jer se žurilo da izađe za Kan, ali ovo nije cut koji je one cut away from being final. Ovo izgleda kao da je asistent montaže poslagao pozicije kamere po skripti, složio akciju po dostavljenom storibordu i skriptu i to je to. Ima scena koje su toliko očajno sastavljene i toliko dugo traju da sam u više navrata tokom njih zaboravljao koji film gledam, ko su likovi, koji su njihovi problemi i odnosi, šta su im htenja itd.
Pored likova koje sam zaboravljao, tu je i Dementus Chrisa Hemswortha koji moram priznati ima najviše razloga da ovaj film otkupi i zakopa u zaborav jer Miller ima svoj kult a on ga još nema. Dakle, ovaj lik je umesto da je ikonični Millerov negativac, ili barem ikonični Millerov protagonista, jedna papazjanija scenarističkih ideja, glumačkih postupaka pa na kraju baš i nije jasno ko je on. Jel on neki strašan lik? Jel on komični negativac? Jel on negativac koji će se zapravo iskupiti? Šta je ovo?
Nemam problem s tim da neko vreme gledam film i ne mogu da ocenim ko je i šta je neki lik. Ali, imam problem s tim da dva i po sata ni gledaoci ni autor ni glumac šta je to.
Kod Dementusa je recikliran momenat Weza i Zeda, gde je jel divlji nesputani negativac uzeo dete pod svoje i pati kada ga neko ubije. Pa je to izbačeno i dobijamo Weza kao zastrašujućeg homopedofila i jednu od najikoničnijih pojava u istoriji filma.
Besmisleno je reći da je Vernon Wells bolji glumac od Chrisa Hemswortha, ali je Miller neuporedivo gori reditelj nego pre 40 godina i zato danas pamtimo krvoločnog henchmana a zgražavamo se nad protagonistom.
Ono što je još veća enigma, to je pitanje kakav je ovo film. Da li je ovo film za decu? Tako počne i tako ponekad izgleda i to nije toliko zbunjujuće, setimo se THUNDERDOMEa. Međutim, onda nije. Da li je akcioni film? Ne. U filmu ima vrlo malo akcije, a ta akcija koje ima je zapravo preneta iz FURY ROADa odakle je preneta iz ROAD WARRIORa samo izvedena inferiorno. Da li je ovo putopis? Da li je ovo pokušaj AI da nam pokaže kakav film bi snimio Jean-Pierre Jeunet posle moždanog udara?
Ko zna?
Pored toga što je film užasno montiran, ako je uopšte i izmontiran do kraja a ne sklepan da ga Warner nekako pusti i reši se bede, ali ne smemo zanemariti da je užasno i snimljen, sa fotografijom koja stvari čini artificijelnim preko svake mere, a opet ne uspeva da prevaziđe haos koji karakterišu specijalni efekti, povremeno kao iz školskog programa a nekada ni takvi.
FURY ROAD je deklarativno bio veliki trijumf Warnera jer je doneo novac na blagajnama i nominaciju na "oskarima" ali interno to nije bio baš hit. On je zaradio novac ali nedovoljan da bi Warner dovoljno dobro prošao u odnosu na nepovoljno strukturirane ugovore glumaca. Prosto, Mad Max nije tako moćna franšiza kako je Warner mislio. Miller se tokom rada ponašao cameronovski, a nije dao takve rezultate, pa ni u tom smislu ta saradnja nije bila onoliko plodna iznutra kako je izgledala spolja. Snimanje je bilo teško, sa trzavicama, kašnjenjima itd. i deluje da je Warneru bilo potpuno u redu da sad možda i prebrine Millera.
Jeziv promašaj na blagajnama koji je usledio verovatno nije ono što bi bilo koji studio želeo, ali isto tako ovo zaista ne deluje kao film na kom je urađeno sve što je moglo da bi se koliko-toliko doveo u red.
Nezavisno od skaredne montaže, i scenario je vrlo slab. Pre svega loše je koncipiran. Sačinjen je iz po jedne ili jedne i po situacije iz različitih vremena a svaka od njih traje predugo i maltene u real timeu. Film obiluje naivnostima, i to ne samo u priči, nego baš u postupku. Miller prosto kao da nije ni na napisao scenario nego se tako malo fokusirao na nešto šta bi snimao i onda se napravio da je sve umetnost i da može nastajati sistemom pokušaja i pogreške.
To nas vraća onoj sponi Millera i Kusturice o kojoj odavno pišem, i rekao bih da su u tom pogledu vrlo slični, ali u tom haosu se na kraju dana Emir snalazi kudikamo bolje.
Miller smatra da je jako hrabar što je ovo snimio, iako znamo šta bi bilo jedino hrabro a on to nije uradio i kune se da nikada neće. On je naprosto samo ovde ispao budala, i verovatno veoma umanjio svoje buduće šanse za rad u velikom formatu. Indikativno je bilo kad smo videli da Warner nije prstom makao kad je pakovao onu neku bajku sa Idrisom Elbom. Posle ovoga, deluje da Miller polako odlazi na neku marginu.
Delovao mi je uvek kao istinski inovator, za razliku od Petera Jacksona za kog je bilo jasno da je pre svega superiorni pozajmljivač i egzekutor tuđih ideja. Sada, posle ovog filma, koji neumitno evocira Jacksona jer jako podseća na MORTAL ENGINES - samo je neuporedivo gori, voleo bih da nikada ne pomislim da sam pogrešio kod Millera, i da je on zapravo takođe kao Jackson a MAD MAX njegov LORD OF THE RINGS.
Olivier Abbou je u filmu DRONE GAMES pokušao da snimi svoj POINT BREAK samo umesto sveta surfa bavi se operatorima komercijalnih dronova koji iz sveta žovijalne zabave i nestašluka tonu u svet anarhističkih pljački i intervencija.
Dronovi su dosta bitan, i što se mene tiče sumnjiv deo filmske tehnike jer ipak mislim da druge forme pokreta kamere nude "prirodniji" pokret, a u ovom filmu dakako glavna stvar jesu brojni subjektivni planovi dronova, njihovo praćenje itd.
I u tom akcionom aspektu, DRONE GAMES nije kapitalan film ali je korektan. Da ukupno uzev malo bolje fotografski izgleda, i taj element bi dobio na kvalitetu.
Ono gde film ne funkcioniše jeste melodrama među junacima, koja je ipak u osnovi POINT BREAKa, a ovde je odnos među junacima nekako istovremeno previše kompleksan i pretenciozan i banalan i isprazan, Sve odjednom.
Tako da film tone kada krene vrlo ambiciozno da se bavi karakterima gde misli da donosi originalna rešenja a u stvari ne nudi ništa.
* * / * * * *
Da prijavim da sam beskrajno uživao u Crippleovom prikazu Furiose iako se naravno ne slažem ni sa jednom iznesenom tezom. Ali prelepo je to napisano.
Isto!
Ne slažem se u 90 posto slučajeva, ali redovno čitam sve njegove prikaze, evo već deceniju i nešto.
Quote from: Meho Krljic on 26-06-2024, 18:45:38
iako se naravno ne slažem ni sa jednom iznesenom tezom.
Čini mi se da si dovoljno mator da te uhvatila pomama za Pobesnelim Maksom u vreme kada je išla. Možda te je sve to omašilo... Interesantno je da je Criple, rođen nakon Pobesnelog Maksa uspeo da bude očaran. A iskreno očaranom ljubitelju, Furioza je prst u oko i ekser u dupe...
To je to, ni FURY ROAD nije bio bogznašta, vizuelno blagoutroban ali ideologija sasvim kontradiktorna i promašena. Ni od FURIOSE ne očekujem bogznašta, sem što je bolja riba glumi.
Quote from: Meho Krljic on 26-06-2024, 18:45:38
Da prijavim da sam beskrajno uživao u Crippleovom prikazu Furiose iako se naravno ne slažem ni sa jednom iznesenom tezom. Ali prelepo je to napisano.
Ovo je jedan od onih osvrta gde crippled "ide protiv modernog sveta". Sećam se takvih primera još od izuzetnog INTERSTELLARA.
I naravno, ne slažem se ni sa jednom njegovom iznesenom tezom samo što nisam beskrajno uživao.
Dobro, svako uživa kako ume i zna. :lol:
Quote from: Boban on 26-06-2024, 20:01:26
Quote from: Meho Krljic on 26-06-2024, 18:45:38
iako se naravno ne slažem ni sa jednom iznesenom tezom.
Čini mi se da si dovoljno mator da te uhvatila pomama za Pobesnelim Maksom u vreme kada je išla. Možda te je sve to omašilo... Interesantno je da je Criple, rođen nakon Pobesnelog Maksa uspeo da bude očaran. A iskreno očaranom ljubitelju, Furioza je prst u oko i ekser u dupe...
Jeste me uhvatila, naravno. Voleo sam prva dva filma veoma mnogo kao dete. Meni je Furioza bila odlična. Detaljnije u Petak.
Quote from: Truman on 26-06-2024, 21:36:19
Quote from: Meho Krljic on 26-06-2024, 18:45:38
Da prijavim da sam beskrajno uživao u Crippleovom prikazu Furiose iako se naravno ne slažem ni sa jednom iznesenom tezom. Ali prelepo je to napisano.
Ovo je jedan od onih osvrta gde crippled "ide protiv modernog sveta". Sećam se takvih primera još od izuzetnog INTERSTELLARA.
I naravno, ne slažem se ni sa jednom njegovom iznesenom tezom samo što nisam beskrajno uživao.
pf, ja sam mislio da se rijetko slažem sa Kripom ali ako je napljuvao i Interstellar onda mora da je čoek u pravu!
no vidjećemo kako će Meho da opravda ovo mileroljublje
Danas poznati internet zabavljač Rudy Mancuso krenuo je kao dečak glumac u McGjevom filmu RIM OF THE WORLD i odluka da svoj debitantski autorski rad izvede u njegovoj produkciji bila je prava.
Naime, u filmu MUSICA, McG mu je dao svog vernog saradnika Shanea Hurlbuta za direktora fotografije i u saradnji sa njim Mancuso je snimio jedan zaista busbyberkeleyevski mjuzikl u kom je muzika integralni deo dijegeze a naročito junakove subjektivne percepcije sveta. Sa Hurlbutom, Mancuso dobija priliku da se to digne na jedan nivo u kom se prožimaju konvencija zlatnog doba holivudskog mjuzikla sa estetikom visokoestetizovanog i visokoekspresivnog muzičkog klipa.
Mancuso se dobro snalazi u sva tri zadatka, i kao glumac i kao kompozitor i kao scenarista. Iako u polazu deluje da je manje harizmatičan od partnerki, na kraju nalazi svoje mesto i obavlja svoju funkciju u priči na pravi način. Glavna partnerka Camilla Mendes iako magnetičnija od njega, na kraju funkcioniše kao ubedljiv odnos.
Priča je jednostavna i duhovito izvedena, dovoljno je jednostavna da bi podržala mjuzikl kao žanra i da bi pružila priliku za muzičku razradu pojedinih tačaka. U tom pogledu, MUSICA je znalački izvedena i predstavlja zanimljiv izuzetak. Naime, mjuzikl je danas mahom prestige žanr i izlazi u glomaznijim formatima.
MUSICA je repertoarski mjuzikl, postavljen kao da je ovaj žanr i dalje aktivan i da ovakvih naslova ima svake nedelje. To mu daje poseban kvalitet nepretencioznosti i pozitivno ga izdvaja od ostatke ponude iako ga naizgled čini manje supstancijalnim.
* * * / * * * *
Voleo bih da je neko snimio ovaj film o kom piše Meho. Ne previše ali bi bilo lepo da postoji.
https://cvecezla.wordpress.com/2024/06/28/film-furiosa-a-mad-max-saga/
Meho, uživao sam. Hvala na ovako lepo pregledu (a hvala i cripplu na podeljenom linku). Nisam ni provalio da se Mad Max tu pojavljuje. Nadajmo se da će dobiti značajniju ulogu u nekom narednom nastavku.
Ima doslovo jedan kadar u kome se vidi s leđa, beznačajan za radnju, u nekom od tranzicionih momenata. Gledao sam pažljivo odjavnu špicu i sure enough, naveden je i glumac koji glumi Mad Maxa.
Koloritni multitalentovani Max Henri Bouvois snimio je - za svoje vreme - vizionarsku ekranizaciju Bardovog klasika kada je komad OTHELLO smestio u milje afričkih vojnih sukoba i humanitarnih intervencija. U ovom filmu iz 1982. Bouvois igra naslovnu ulogu, komandanta plaćeničke komandoske jedinice koja u Africi pomaže humanitarnoj organizaciju na čijem je čelu Desdemona, sa kojom se on želi uprkos rasnim i klasnim barijerama. Tony Curtis se pojavljuje kao Iago sa namerom da mu uništi život i brak intrigama.
Bouvois je snimio film koji bi se mogao smatrati vizionarskim da je uspeo da očuva Bardov tekst u celini, međutim ipak ovde se u znatnom delu govori "običnim govorom" a ne u stihu i najviše takvih replika ima Tony Curtis. Otud se ne može reći da je ovaj film anticipirao Loncrainea kasnije ili recimo Luhrmanna, niti da nudi neko radikalno čitanje, ali film jeste zanimljiv.
Naime, ovo jeste u suštini ratna avantura u Africi ali ima ovde i trilerske intrige i dosta ambicioznih čisto melodramskih scena tako da imamo neku vrstu exploitationa sa integritetom. Odnosno, iza plakata sa komandosima i plamenom, krije se film koji nije akcijaš, a naročito nije exploitation.
Bouvois definitivno nije snimio ni art ali je bio na putu da snimi nešto zaista vredno. To se delimično desilo i zato OTHELLO, THE BLACK COMMANDO u izvesnom smislu živi i danas.
* *. 1/2 / * * * *
THE BONEYARD Asifa Akbara je u Varietyju zlonamerno upoređivan sa filmom SOUND OF FREEDOM na bazi Melove uklučenosti u projekat, iako je jedino što deli s tim filmom u stvari činjenica da je inspirisan istinitom pričom.
Ipak, THE BONEYARD je obradio West Mesa serijska ubistva kao jednu mešavinu filma o potrazi za serijskim ubicom, procedurala i slashera. Ako imamo u vidu dosadašnji opus Asifa Akbara koji je bio dosta upadljivo nevešt, ovaj film je malo "upriličeniji" i novomeksičke lokacije ali i lasvegaski milje u kom Asif iz nekog razloga operiše daju svemu malo taj "izgled granice", tu korozivnost života na samim obodima SAD.
Tu je Mel koji u paycheck modeu i u geezer teaser minutaži podiže nivo filma kad god se pojavi i to sad već radi rutinski time što uspeva da izvede ali i očiglednom improvizacijom malo obogati dijalog.
Brian Van Holt je u suštini glavni i uprkos tome što nije baš tipični leading man material nije loš. Najslabije se snašao sada već iskusni 50 Cent opet u geezer teaser formatu role.
Film je dinamičan, geezer teaser elementi su pametno raspoređeni. Raznim flešbekovima koji se slobodno razvijaju u naraciju pokriva neke motivacije ali i otkriva neke tokove događaja, i time izlazi iz tipičnog procedurala. Ipak, ukupno uzev, utisak pabirčenja je dosta vidljiv i svakako da celini nedostaje klasa da se zaokruži.
Kako sam se, na osnovu ranijih radova, nadao od Asifa dobro sam se udao, ali ovo ipak nije vrhunski Melov DTV ali nije ni odlazak na potpuno dno kace.
* * / * * * *
Pokušaj studija MGM da od Roya Orbisona napravi bioskopsku zvezdu neslavno je propao u filmu THE FASTEST GUITAR ALIVE. Razlog za to je sam Roy Orbison koji je od filmskih atributa imao samo dobru volju i ništa više. Pesme iz njegove ortodoksnije country faze koje peva u ovom filmu su sjajne, ubedljiv je kad ih izvodi jer je primarno muzičar, ali nažalost kad god treba da se nešto odglumi, najviše što uspeva da izmami jeste osmeh kojim se nagrađuje dobra volja.
Film je režirao Michael Moore, pre svega značajan kao pomoćnik režije. Film je korektno izveden. Nije Roy Orbison njegova jedina slabost, ali da je bio filmski ubedljiviji, film bi svakako bio bitno bolji, naročito jer vestern komedija sa pevanjem, i to izvanrednih pesama, teško može da pogreši kad se osloni na vodviljsku strukturu špijunske priče iz Građanskog rata.
Ovako ipak THE FASTEST GUITAR ALIVE čak i sa Orbisonom kao second leadom naprosto ne može da prikrije svoje "korporativne" namere zbog kojih je film platio cenu.
* * / * * * *
Ha. Da li si gledao Roadie Alana Rudolfa iz 1980? Pored Orbisona se tu pojavljuje i Meatloaf, zapravo, on je glavna uloga, pa i Hank Williams Jr? Ja to nisam gledao ali kapiram da je film po tvojoj meri, odnosno da bi ti u njemu neizostavno našao nešto zanimljivo.
Nisam ali sad ću ga potražiti!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Vidim da pajrtbej ima u ponudi, ali sa nula sidera... Tako da ćeš verovatno morati da tražiš po nekim privatnijim mestima...
Ne bi Joseph Gordon-Levitt prihvatio da igra u novom BEVERLY HILLS COPu da je to nešto bezveze.
I to je bio najpouzdaniji i jedini znak da se gledanje AXEL Fa neće pretvoriti u neku agoniju i neprijatnost. Pa ipak, film nije mogao izbeći mikroskopsku analizu i razmaštavanje šta je moglo drugačije, ali to je uvek tako sa zakasnelim nastavcima u kojima autori i producenti više nisu oni koji kontrolišu narativ.
Ovakva pitanja se nisu postavljala 1987. ili 1994. kada su izašla prethodna dva nastavka od kojih je jedan bio jednodimenzionalni prevashodno akcioni film Tony Scotta a drugi nevešto izvedena policijska farsa Johna Landisa, gde se u oba gubila supstanca Brestovog remek-dela koje je donelo nešto zaista višeslojno - mladog crnog komičara nesputane energije u ulozi policajca iz najsiromašnijeg radničkog grada koji odlazi da reši u slučaj u najbogatijem američkom naselju.
Taj film je imao duh, kako humor tako i krimić i akciju, sve je proisticalo organski jedno iz drugog ali Brest je bio takav reditelj u to vreme, sposoban da definiše pojmove. Napravljene su nebrojene kopije BEVERLY HILLS COPa i MINDINGHT RUNa pa i GOING IN STYLE, ali nijedna nije imala snagu originala jer nije bila tako lepršava u postupku i bogata u sadržaju. Slično Jonathanu Demmeu nekada i Dougu Limanu sada, Brest je bio reditelj koji je imao sposobnost da miri žanr sa studijom karaktera, da gradi napet film pun scena koje su atipične za dati formalni okvir, a kopije su se paradoksalno najpre vezivale za formu.
Zato je ovogodišnji rimejk ROAD HOUSEa u produkciji Joela Silvera tako genijalan potez. On je uzeo film jednog reditelja suženih žanrovskih pogleda i dao ga Dougu Limanu koji mu je doneo novu dimenziju.
Brestu se dešavalo obrnuto - njegovi izvornici su kasnije eksploatisani kroz guranje u kalup.
Otud, ovaj četvrti film ne samo da dolazi sa svim rizicima zakasnelog nastavka koji ne zna tačno kome se obraća i šta želi da kaže već i sa stigmom drugog i trećeg dela koji nisu realno ponovili suštinu prvog.
Samim tim postavlja se realno pitanje, šta je BEVERLY HILLS COP kao takav, naročito jer je Murphyjeva mladost neponovljiva?
Nastavak se opet ne bavi suštinom. Posle MAVERICKa u kom Tom Cruise ima ozbiljan problem što snima film o tome kako su prošle decenije a on nije ostario, Bruckheimer ima sličan slučaj sa Murphyjem. Prošlo je 40 godina a kao da je možda isteklo tek deset.
Murphy je u formi, ne pokazuje vidne znake starenja na ekranu i da o tome ne govori, to se ne bi čitalo kao tema.
Ono gde producenti uzimaju stvari suvereno pod svoje jeste narativ. Nema mnogo filozofije. Ovo je rutinsky old school buddy cop film i to je to. Ne ulazi se u mudrovanje o klasi, o razlici u godinama, o tome koliko se izmenio Detroit a koliko Beverly Hills.
Prosto, AXEL F je ambiciozna redukcija prvog filma koja uspeva da funkcioniše kao koherentan repertoarski film.
Film se prati od početka do kraja. Ko zna reference, zna, ko ne zna, vidi da tu ima nešto "više" ali ispratiće sve i inače. Preskočena je prva prepreka, ovo nije FURIOSA ili neki sličan razlog za oduzimanje radne i poslovne sposobnosti autorima.
Ono gde se javlja problem jeste ekipa. Bivši policajac Will Beall je potpisan na nekim dobrim filmovima ali daleko je od toga da su zbog njega bili dobri i scenario je naprosto mlak. U pogledu integracije svih fam service elemenata je vešt ali kriminalistički zaplet je rutinski, skoro televizijski, odnosi među likovima su jači u odabiru teme nego u razradi, problemi koje svaki lik ima su jednodimenzionalni, dijalozi nisu posebno lucidni i duhoviti. Sve to stoji i ne raspada se ali baš ni ne očarava.
Mike Molloy potpisuje vrlo sterilnu režiju u svakom pogledu. Njegove inscenacije su korektne ali bajate i sa ozbiljnim problemom jedne uopštenosti vizure usled koji junaci ne dobijaju protagonizam unutar samog organizovanja naracije. Akcione scene su mahom već viđene i svaki put ranije su bile bolje, ponekad su bukvalno fotokopirane - kao ona pucnjava sa grupom sicaria u saobraćajnom špicu preslikana iz serije SOUTHLAND.
Film stoga ima jednu neupečatljivu i tek funkcionalnu fizionomiju.
Joseph Gordon-Levitt je na nivou. Eddie Murphy je začuđujuće sveden u naslovnoj ulozi ali kad se lik ogoli, nažalost ne budi mnogo. Lik ćerke je miscastovan ali i slabo razvijen a Kevin Bacon je sličnu rolu ličnom harizmom doveo do nekog nivoa, mada ne previsokog. Ovo definitivno nije Baconov Jackie Rohr iz CITY ON A HILL, mada mislim da pokušao.
Od stare ekipe, Judge Reinhold jedini uspeva bez tegoba da ponovi ono staro i da nas podseti koliko nam zapravo nedostaje.
AXEL F dakle nije ono što bi u idealnim uslovima mogao da bude ali ono što jeste možemo smatrati solidnim i izabrani put praćen je sa autoritetom.
Pa ipak, uprkos dobro izabranom putu, sama realizacija nije na najvišem nivou. Film je pao na onome iz čega kod Bruckheimera ne bi smeo ali deluje da stari majstor malo gubi konce u poslednje vreme - pogledajmo Ritchiejev poslednji promašaj.
Ako je ekipa filma AXEL F možda i uspela da nas ubedi da je ovo pravi i održiv put, reditelj i scenaristi su to ostavili na jednom nivou pristojne mehaničke izvedbe i nisu otišli dalje od toga.
Rezultat je nastavak filma o upečatljivom liku koji ima dosta toga, ali nema karakter.
* * / * * * *
Da, hm, prvi Beverly Hills Cop je već bio vrlo "studijski" film, ciljano pravljen da Edija Marfija transformiše u karakternog lead-čoveka, da se sačuva delić SNL anarhičnosti ali da se dobije i propisan pandurski akcijaš i Brest je to, evo, skoro četiri decenije kasnije mogu da potvrdim, uradio jako spretno. ja ovo svakako moram da gledam ali nemam prevelike nade...
Quote from: Meho Krljic on 03-07-2024, 18:52:53
Vidim da pajrtbej ima u ponudi, ali sa nula sidera... Tako da ćeš verovatno morati da tražiš po nekim privatnijim mestima...
Kad nema na torentima dobar posao mi odradi google, "naziv filma watch online". I obično izbaci neki sajt gde se može naći osrednji snimak.
THE KISSING BANDIT koji je režirao Laslo Benedek smatra se jednim od težih MGMovih promašaja svog vremena, važi za film kog se ekipa stidi, Sinatra njime nije bio zadovoljan itd.
Međutim, ovaj komični vestern mjuzikl je pravo uživanje i to ne nužno samo za Sinatrine fanove.
Naprotiv, ovo je pre svega izuzetno duhovit komični vestern sa pevanjem, u kom postoji izuzetna hemija među glumcima i puno dobro pripremljenih situacija u kojima mogu da zablistaju.
Chairman of the Board ovde igra sina meksičkog bandita kog je otac poslao na studije u Bostonu u uverenju da je lokalna gostionica porodični biznis. Kada se sin vrati sa diplomom iz hotelijerstva, veoma se iznenadi kada ga dočeka posao vođe bande koji je poznat po tome da svaku ženu koju opljačka poljubi i tim poljupcem toliko očara da padne u nesvest.
Sin nevoljno prihvata zadatak ali već u prvoj akciji se zaljubi u mladu damu koju je trebalo da poljubi. Međutim, do poljupca ne dođe a ona je ćerka španskog guvernera, a i ona se takođe zagledala u njega.
Njih dvoje pokušavaju da započnu svoju zabranjenu ljubav dok Španci dovode razne komične likove sa idejom da ulove naslovnog junaka.
Frank Sinatra i Kathryn Grayson su i glumački i pevački sjajni u glavnim ulogama. Laslo Benedek nikada nije bio reditelj A-lige i njegov istorijski najznačajniji film je više izuzetak u filmografiji nego pravilo, ali ovde se snašao kao solidan profesionalac i pre svega je pokazao osećaj za komički tajming. Film je naprosto vrlo duhovit i veoma je solidan tempo ređanja duhovitih situacija i detalja.
Kolor u kom snima Robert Surtees je MGMovski Technicolor kakav uvek volimo da vidimo. Uz duhovite, kičaste kostime daje filmu izgled spektakla iako je ovo daleko od najskupljeg mjuzikla svog vremena što takvu propast na blagajnama čini još čudnijom.
Moguće je da je reč o nostalgiji ili da su nam kriterijuma erodirali ali ovo je film koji zaslužuje da proceni iznova.
* * * 1/2 / * * * *
Čovek je posle režirao neke ipak klasike i ja odbijam da poverujem da komični vestern sa Sinatrom iz 1948. godine može da bude nezabavan.
Quote from: Meho Krljic on 05-07-2024, 20:32:08
Čovek je posle režirao neke ipak klasike i ja odbijam da poverujem da komični vestern sa Sinatrom iz 1948. godine može da bude nezabavan.
Film neobjašnjivo oklevetan...
Sent from my iPhone using Tapatalk
Isobel Lennart koja je svedočila pred HUACom, imala je nekoliko uspešnih muzičkih komedija sa Chairmanom u njegovoj MGM fazi. IT HAPPENED IN BROOKLYN u režiji Richarda Whorfa koji nije snimio mnogo filmova ali su mu davani teški zadaci, donosi zamršenu priču o američkom vojniku koji se vraća u rodni Bruklin, tu upoznaje simpatičnu nastavnicu muzičkog i naseljava se kod domara škole dok se ne snađe, i dok vaga svoje opcije pojavljuje se Englez kog je upoznao pred povlačenje, i čiji ga je deda zadužio da od njega napravi čoveka.
Dakle, ovo je film u kom se dešava svašta, a ima i dosta zapleta, a na sve to Whorf stavlja veliki akcenat na muzičke numere, zato su u glavnim ulogama Frank Sinatra, Kathryn Grayson i Peter Lawford. Muzika je vrlo uspeo deo ovog filma, iako u pojedinim momentima na nivou tonske montaže deluje naivno, kako tehnički tako i na planu dijegeze, neki aranžmani imaju naprosto više instrumenata u snimku nego u kadru a Whorf ne gradi utisak subjektivnosti usled kog junaci "čuju više":
Ali, to je minorna primedba jer sasvim funkcioniše u konvenciji koju Whorf gradi a glumci uspevaju da nam "prodaju". Na nivou priče, postoji samo jedna primedba, Isobel Lennart ne uspeva da nam skroz "proda" ljubavni trougao između troje glavnih junaka i njime kao gledalac nisam bio do kraja zadovoljan, naprosto jer nije bio karakterno i emocionalno utemeljen.
Međutim, ovo je celina koja zaista ima veliki akcenat na muzičkom aspektu i koliko bi mogao, dramski aspekt zaista vrlo malo trpi.
Whorf veoma vešto estetizuje dešavanja u crno-beloj tehnici a legendarni Cedric Gibbons potpisuje aspekte producionog dizajna i to se vidi. Ovo je film o čijem izgledu se itekako vodilo računa.
Skupljeni su pravi ljudi za zadatak i rezultat nije izostao.
* * * / * * * *
Busby Berkeley, jedan od najvećih reditelja i generalno autora mjuzikla klasičnog Holivuda, imao je priliku da sarađuje sa Gene Kellyjem i Stanley Donenom kao kreatorima plesnih tačaka na filmu TAKE ME OUT TO THE BALL GAME.
Frank Sinatra i Gene Kelly igraju dvojicu bejzbol igrača iz vremena kada je ovaj sport bio u povoju 1906. godine. Stoga uporedo sa sportskom karijerom njih dvojica nastupaju i kao zabavljači i od te dve delatnosti žive. Kada krene bejzbol sezona u njihov klub stiže novi vlasnik, za kog se ispostavlja da je u stvari zgodna ženska koja jako dobro poznaje igru i naravno odmah privuče pažnju njih dvojice.
Dok se sezona lagano formira u pobedničku, ljubavni trouglovi, uplitanje mafijaša i razne strasti prete da rasture tim i razdvoje dva prijatelja.
Film je raskošan, ima dosta humora, ima maštovitih i izvrsno izvedenih muzičkih numera, i ima dosta zapleta što je uprkos vodviljskim korenima ipak atipično za mjuzikl sa ovolikom dozom scensko-muzičkog spektakla. U tom pogledu, TAKE ME OUT TO THE BALL GAME zaista drži tonus i ne popušta.
Izvrsno je produkciono dizajniran, opet je za MGM posao uradio njihov velikan Cedric Gibbons.
U izvesnom smislu, Berkeley nije uspeo da reći samo jednu glumačku jednačinu. Naime, Gene Kelly i Frank Sinatra u ovom filmu naprosto nisu na istoj frekvenciji kad je reč o glumačkoj igri. Kelly je prosto mnogo više cartoonish od Sinatre koji je mnogo više dramski utemeljen. Otud je Kellyjev protagonizam u percepciji priče malo ugrožen, barem iz vizure modernog gledaoca kome Sinatrin stil igre mnogo više prija.
Esther Williams kao "kupačica" ovde ima jednu zanemarljivu plivačku scenu ali se jako dobro snalazi "na suvom" sa onim zadacima koje joj nameću priča i plesno-pevačke tačke i pokazuje solidan komičarski dar.
TAKE ME OUT TO THE BALL GAME nije A-spektakl MGMove Technicolor ere mjuzikla ali je jako dobar primer grupe vrhunskih stručnjaka u punom angažmanu.
* * * / * * * *
Konačno sam na najboljoj mogućoj, i relativno očuvanoj, kopiji pogledao prvi film koji je Billy Wilder režirao, francuski krimić MAUVAISE GRAINE.
Billy Wilder je napravio neizmeran doprinos krimiću - snimio je jedan od najboljih klasičnih noir filmova i jedan od najboljih filmova o Sherlocku Holmesu i to su stvari koje su nesporne. Kao ljubitelj i poznavalac, dodao bih još čitav niz njegovih doprinosa žanru, ali smatram da se ova dva ne mogu dovesti u pitanje.
Wilder je kao reditelj dugometražnih filmova debitovao u Francuskoj, na početku svog izbeglištva i veoma je zanimljivo da je njegov prvi film jedan veoma interesantan krimić koji nema puno veze sa onim što je radio kasnije, i u tom žanru, a i inače,
Nije pogrešno percipirati da je Wilderov debi zapravo THE MAJOR AND THE MINOR jer je već u njemu pokazao da je velemajstor koji je u stanju da nauči Holivud kako se rade neke stvari. I tu kreće njegov kanon. Međutim, ne samo da je MAUVAISE GRAINE njegov tehnički debi, nego je i vredan film, ali se gotovo nikako ne može uklopiti u njegov autorski opus.
Film je potpisao sa francuskim rediteljem Alexander Eswayem. O njemu se ne zna mnogo, u kontekstu ovog filma. Wilder je često naglašavao da je mnogo stvari na ovom filmu radio sam, a tako pamte i glumci. Možemo pretpostaviti da je Esway imao sporednu ulogu u radu i da je verovatno iskorišćen formalno kako bi se olakšalo skupljanje sredstava. Uprkos nekim produkcionim aranžmanima na filmu FEDORA, ovaj film se smatra jedinom čisto evropskom produkcijom koju je Wilder režirao.
Sam film je veoma zanimljiv. Wilder ga je nazivao svojim "novotalasovskim" filmom iako je izašao 1934. godine. Naime, radio ga je sa skromnim budžetom. Kamere su bile vezivane za automobile i snimalo se u pokretu, bez dozvole, a tema je iziskivala mnogo motorizovanih dešavanja jer je reč o jednom od pionirskih prikaza bande kradljivaca automobila.
Film prati pariskog plejboja koji kada izgubi svoj porodični auto odlučuje da ukrade jedan kome je ostao ključ u bravici za paljenje. Pošto je obećao devojci da će je voziti svojim skupim autom, on ispunjava svoje obećanje ali se odjednom nađe u poteri sa grupom nepoznatih ljudi koji ga na kraju sustignu. Ispostavlja se da su oni banda kradljivaca automobila kojima se dopao njegov talenat.
On kreće da sarađuje sa njima ali kada se posvađa sa šefom bande oko podele plena, i kada se volšebno nađe za volanom auta kome je oštećena poluosovina, odlučuje da rasturi bandu i ubedi ih da prestanu sa time što rade.
Tada je već kasno, policija im je za petama.
Wilder nudi dosta duhovitosti u ovom filmu, ali osim muzike koja je žanrovski karakteristična za komediju ovaj film uspeva da izgradi jednu vrlo zanimljivu karakternu priču, sa dosta zanimljive automobilske akcije sa kolima koja nisu imali previše prilike da gledamo snimljena na ovakav način u filmovima iz te epohe.
Nema rir-projekcija i drugih filmskih trikova. Nije ovo naturalizam, daleko od toga, ali u čisto filmskom pogledu inscenacije, Wilder ovde artikuliše jednu sebi inače nesvojstvenu sirovost.
Lik mladog kleptomana koji postaje štićenik plejboja u bandi je veoma zanimljivo postavljen i u njemu se fino prepliću tragički i komični aspekti ove priče.
Nema sumnje da je ovaj produkcija rezultirala B-filmom za tadašnje francuske uslove, i uprkos evidentnom daru za režiju, ovo iskustvo nije prelomilo Wildera da sebe posmatra kao reditelja.
Zato i ne čudi da je klasik o majoru i malenoj čekao još osam godina kao njegov "propisni debi":
Ova priča je iskorišćena za barem dva filma kasnije, što je karakteristično za Wilderov rad i kasnije.
* * * / * * * *
Stanley Donen i Gene Kelly su snimili svoj prvi spektakularni mjuzikl za MGM u filmu ON THE TOWN gde su doneli niz inovativnih tehnika koje i dan-danas kad se gledaju ostavljaju snažan utisak vizionara u akciji.
Naime, ON THE TOWN je sniman znatnim delom na naturalnim, postojećim objektima u Njujorku, što mu daje posebnu vibrantnost i sve to je vešto kombinovano sa raskošnim setovima koje je radio legendarni Cedric Gibbons sa svojom ekipom. Otud film ima energičnost, stilizaciju ali i dozu povišenog realizma koji se jako dobro kombinuju.
Glavne uloge igraju Gene Kelly i Frank Sinatra, ovog puta uspešno sinhronizovani u glumačkom izrazu, uprkos tome što se njihovi stilovi razlikuju. Gene Kelly je naravno nosilac najvećih plesnih izazova, ali celokupna ekipa, i muška i ženska je na visini zadatka.
Naročito je zadovoljstvo gledati plesne scene u kojima izraz izlazi izvan okvira neke pripovedačke konvencije i gradi potpuno novi nivo ekspresije a takve scene film ima i na početku a naročito na kraju gde te sekvence i svojim trajanjem i ritmom iskoračuju iz očekivanih propozicija. Tu su Donen i Kelly pokazali da su spremni da razbiju konvencije i kalupe u kojima se mjuzikl do tada kretao, a kasniji opus će im dati za pravo
* * * 1/2 / * * * *
STEP LIVELY je RKO mjuzikl iz 1944. u režiji Tima Whelana, snimljen po pozorišnom komadu koji su ekranizovala i Braća Marx.
Naravno, ovo je potpuno drugačije od estetike MGM mjuzikla koji je raskošan, i trudi se da impresionira svojom tehničkom izvedbom i produkcionom raskoši. RKO je mnogo više efikasan, sa akcentom na glumce, priču i pesme, sa skromnijom vrstom virtuoznosti u igračkim numerama, ali svakako ne bez veštine.
Frank Sinatra ovde igra pozorišnog pisca koji dolazi da vidi šta se dešava sa njegovim komadom koji je platio da se postavi i zatiče pozorišnu trupu smeštenu u luksuznom hotelu u kom sprema mjuzikl i čeka investitore kako bi platila za smeštaj. Izbija opšte vodviljsko zamešateljstvo u kom se ispostavi da bi piščev talenat za pevanje mogao spasiti stvar.
Sinatra ovde formira personu momka koji nije skroz svestan svog efekta na žene koji će kasnije upravo najviše koristiti MGMovi mjuzikli gde će on biti beta mužjak u odnosu na alfu Gene Kellyja.
Ovde je on ipak više alfa nego u spojevima sa Geneom a Gloria DeHaven mu je izuzetno sugestivna partnerka. George Murphy je takođe izuzetan u ključnoj ulozi simpatičnog impresarija i producenta koji je motor cele radnje i glavni generator haosa.
Tim Whelan veoma vešto artikluliše sva dešavanja i sa trajanjem od 88 minuta uspeva da održi jako visok tempo a da pritom film i humor u njemu "dišu", kao i da Sinatra i DeHaven uspevaju da postignu potrebni emotivni efekat.
Uprkos tome što iz današnje vizure, MGM mjuzikli stoje kao temeljna stvar koju na tu temu treba ispratiti, ovaj RKO naslov je itekako vredan pažnje.
* * * 1/2 / * * * *
REVEILLE WITH BEVERLY je muzička komedija snimljena tokom rata, inspirisana istinitom pričom o mladoj sekretarici radio stanice koja je dobila termin u kom je počela da vrti jive i druge tada popularne muzičke žanrove, napravivši program koji su redovno slušali vojnici pa su na kraju kroz pominjanje nepostojećih pesama kroz njega emitovane i šifrovane poruke.
Ovaj film nije istinita priča i ne bavi se svim ovim aspektima te žene. Samo prikazuje kako je uspela da izbori program i pušta ploče da bi se onda ceo film izrodio u jednu muzičku reviju gde gledamo pevače i orkestre kako izvode svoju muziku.
Kao što znamo ova forma muzičkog filma opstala je sve do šezdesetih u Britaniji tako da je reč o dekadentnoj ali i uspeloj promotivnoj formi svog vremena da se kroz bioskopski materijal promovišu muzičari.
Najpoznatije ime među izvođačima koji svi nastupaju pod svojim imenom je Frank Sinatra.
Režiju potpisuje Charles Barton, prekaljeni profesionalac o čijem sam filmu CAR 99 pisao nedavno.
* * / * * * *
Moram priznati da su neki odnosi započeti na EDERLEZI RISINGu uspeli da opstanu i dalje, tako da vrlo zanimljiv SF horor LATENCY kao jedan od producenata potpisuje naš čovek, inače specijalista za efekte.
Reč je o kamernoj, klaustrofobičnoj priči o profesionalnoj gejmerki koja pati od agorafobije uzrokovane porodičnom traumom. Jedina osoba sa kojom se viđa je njena prijateljica, takođe wannabe influenserka. Kada jednog dana dobije kao preview novi uređaj koji direktno povezuje um sa računarom, kreću da se dešavaju neke kronenbergovske pojave.
Film je slikao Kaos, bećar kog pamtimo kao Tajlanđanina koji je preko nekih veza Elie Samahe imao jedan užasan film svojevremeno za Warner Bros. Bila je to ekranizacija igre ECKS VS SEVER. Ovde je snimatelj i izvršni producent i reditelju Jamesu Crokeu omogućuje da napravi atmosferičan, kamerni rad u koji se dobro uklapaju vrlo ekspresivni specijalni efekti.
Jedini krupan nedostatak LATENCYja je što Croke nije u stanju da sem koncepta ponudi nešto novo ili nešto naročito dobro na nivou priče. Međutim, gluma dve devojke koje su pre svega modeli (jedna od njih je Sasha Luss koja je u filmu ANИА bila Bessonova muza) je prilično kul, izgled filma je dosta dobar i uprkos kamernosti ne može se optužiti da je dosadan.
U tom smislu, LATENCY je film koji je itekako opravdao svoje mesto u svom upmarket DTV prostoru.
* * 1/2 / * * * *
Frank Sinatra je režirao svoj jedini film 1965. godine i reč je o veoma atipičnom ratnom filmu u kom je evidentno po mnogo osnovao ispitao granice svog zvezdanog autoriteta.
Naime, reč je o koprodukciji Warner Brosa i Tohoa, pri čemu je dosta bitnih kreativnih odluka prepušteno Japancima, recimo pisanje priče ali i izvedba specijalnih efekata što daje neke zanimljive rezultate. Recimo, efekti sa maketama iako nisu nužno ubedljiviji od onoga što tada snima Holivud, zaista jesu drugačiji.
Sinatra igra bitnu ulogu u filmu ali ne gura sebe u prvi plan. Zanimljivo je da je Clint Walker u stvari najprominentniji junak, u ulozi pilota koji je prinudno spustio transportni avion na ostrvo koje deluje pusto ali na kom je odavno izolovana i izgubljena japanska jedinica koja u očaju pokušava da sagradi brodić i prosto ode odatle.
Ubrzo, Japanci i Amerikanci otkrivaju jedni druge i kreću da se bore, međutim, pošto su u pat-poziciji, podjednako izolovani i zaboravljeni od "svojih", kreću da sarađuju, i da zajedno opstaju na pustom ostrvu, bar dok im se "sreća" ne osmehne i ne budu otkriveni od svojih, kada ipak moraju da se pobiju.
NONE BUT THE BRAVE je vrlo zanimljiva antiratna priča smeštena u sukob koji objektivno (iako je i John Boorman imao sličan film) nije baš bio podesan za ovakve slike o besmislu rata. Ipak, Sinatra uspeva da napravi zanimljivo ostvarenje koje funkcioniše kao combat movie ali i studija ljudskosti a naročito rasizma jer su obe strane zadojene rasizmom, i da tako progovori o tada aktuelnom unutarameričkom problemu oko kog se angažovao.
NONE BUT THE BRAVE svakako nije nekakav eksces nastao zbog glumčeve sujete. Naprotiv, ovo je film vredan pažnje u kom Sinatra pokazuje da je umeo da izabere i formuliše projekat po kom će se razlikovati.
* * * / * * * *
Tim Whelan je za RKO snimio izuzetnu muzičku komediju STEP LIVELY sa Frankom Sinatrom u glavnoj ulozi. Pre toga, međutim, Whelan i Sinatra su za RKO radili na jednoj drugoj muzičkoj komediji koja je donela prvu veću Sinatrinu ulogu, doduše na glavnu, u kojoj igra samog sebe, u zapletu o posluzi propalog bogataša koja smišlja način kako da mu povrati bogatstvo i spase svoju egzistenciju. Reč je o filmu HIGHER AND HIGHER. Chairman se u to uklapa kao komšija, pevač u usponu koji dovodi do poremećaja romatičnih energija među ženama koje su tu prisutne.
Whelan se ponovo jako lepo snalazi. Jedan od scenarista filma je poznati reditelj Joshua Logan i priča se stabilno i duhovito kreće kroz sve neophodne zavrzlame, zabune i vodviljske detalje. U odnosu na STEP LIVELY je ovo ipak manje dinamično i manje anarhično, ali kvalitetno je na svoj način.
Frank izvodi par pesama naravno, iako se samo pevanje u dijegezi javlja relativno proizvoljno.
* * * / * * * *
Charles Bronson i Steve McQueen su mi u detinjstvu nametnuti kao velike mačo ikone jer su bili omiljeni glumci moje majke. Od tada do danas, dakle, skoro četrdeset godina, njihove filmove sam uvek gledao sa velikom pažnjom i uvažavanjem iako moram priznati da mi je Bronson generalno dosta slab i antipatičan glumac na većini nivoa i više ga vezujem za nekoliko filmova (baš iz detinjstva) koje jako volim (takođe, ima tu i uticaja porodice) nego što mi je kontnuirano interesantan ili čak prihvatljiv.
U suštini, Bronson mi je u velikom delu svojih uloga prilično smešan lik čije mogućnosti ne dobaciju ni blizu mačističke i herojske pretenzije.
Međutim, Bronson se u toku svoje karijere minimalno pravio pametan i bar su tilmovi gde možemo očekivati neku vrstu žanrovskog odnosno repertoarskog standarda i on je zaista glumac koji je dosta zavisio od reditelja i produkcije u užem smislu.
MR MAJESTYK sam gledao kao klinac i film mi je bio užasan, ali kad sam ga našao na Apollonu odlučio sam da ga repriziram i vidim da li je moguće da su Richard Fleischer i Elmore Leonard napravili nešto do te mere užasno.
Moram priznati da mi je u detinjstvu ovaj film bio smrtno dosadan i da me je razočarao manjak akcije i uzbuđenja. Kao odraslom, utisak je još drastičniji jer su mirne scene kojih je film prepun, kao i beskrajni dijalozi bez tačke i zapete, zaista abismalni.
Akcija je mediokritetska, a nelogičnosti - sa kojima je poznato da nemam problem, štaviše malo ko voli da je nešto glupo koliko ja - ređaju se i tamo gde treba, recimo da bi krenuo film i tamo gde zaista nema razloga za to.
Film se pritom ne ponosi svojom glupošću. Štaviše, deluje mi da su gi svi zajedno u ovoj ekipi shvatili mnogo ozbiljnije nego što treba.
Chuck je ovde zaista najmanje kriv. On je ukočen i umrtvljen kao inače, ne pada mnogo ispod svojih standarda. Na nekoliko mesta čak uspeva da uspešno plasira neku Leonardovu duhovitost iako on svakako nije profil za ovakvu ulogu. Pa ipak, ne bi ovaj film bio bolji ni sa optimalnijim glumcem.
John Huston nekako nikada nije uspeo da me ubedi u svoj status velikog reditelja, više sam mu verovao kao velikoj holivudskoj faci koja je sticajem okolnosti potpisala neke bez sumnje izuzetne filmove. Međutim, Huston je snimio naprosto previše filmova koji su bili slabi i odavali utisak nezainteresovanosti da bih mogao da ga sagledavam klasika za kog važi.
Kad sam prvi put kao klinac gleda THE LIST OF ADRIAN MESSENGER, ostavio mi je utisak jezivo arhaičnog gimmick filma čak i za svoje vreme. Naprosto, ovaj film iz 1963. izgledao je kao da stiže iz 1943. i to ne zbog toga što je fundamentalno jako dobar pa ne mora da robuje pomodnostima.
Naprotiv, film je zbog toga što nije imao nijedan fundamentalni kvalitet izgrađen na svakoj mogućoj pomodnosti, raznim ironičnim zahvatima koji su jezivo glupi, i sa tim jednim blaziranim osećajem mase poznatih glumaca da zahvaljujući svojoj i rediteljevoj reputaciji snimaju nešto posebno, bez spoznaje da je to što rade potpuno smeće.
Iz današnje reprize, utisak mi je gori nego prvi put. Ako išta film je potpuno reduntantan, i za produkciju, i za samu ekipu, pa i reditelja koji ovde - paradoksalno - ne samo da pokazuje da ga ništa od ovoga preterano ne zanima, nego to sve podvlači sa par pomodnih intervencijama koji najpre signaliziraju pokušaj da se distancira od vlastitog rada i nekako ga udalji od mejnstrima.
Kratka priča Kristen Roupenian po kojoj je nastao film CAT PERSON postala je viralna kada se pojavila na stranicama jednog američkog časopisa. Film snimljen po njoj zaslužio je istu sudbinu ali ipak ostao je u okvirima cenjenog indie filma, što je šteta, pošto je Susanna Fogel, sad već prekaljena televizijska rediteljka, u nekoliko navrata već pokazala da spada među najperspektivnije tehnologe američkog filma, na razmeđi indieja i mainstreama.
CAT PERSON se žanrovski može odrediti kao triler, u izvesnom smislu možda i horor, iako se suštinski sklop događaja kreće unutar okvira melodrame. Dao objašnjenja za ovaj raskorak u žanrovskim definicijama možemo naći u tome što Susanna Fogel s jedne strane koristi dosta narativnog i vizuelnog žargona trilera i horora, kreirajuči istinski suspense i stravu, a deo u tome da su odnosi o kojima film govori zapravo užasni i prepuni strave i opisu činjeničnog stanja i emocije ljudi.
CAT PERSON je naizgled jednostavna priča o mladoj studentkinji koja upoznaje starijeg momka i zaljubi se u njega. Posle dejta na kome imaju i seksualni odnos, ona se smori i odluči da raskine. On to ne podnosi lako.
I to je manje-više cela priča.
Međutim, to je samo temelj. I Susanna Fogel uz pomoć Michelle Ashford koja je adaptirala priču sve to pretvara u veoma ekspresivnu celinu u kojoj se subjektivni pogled junakinje koji obuhvata percepciju stvarnosti, strahove, snove, slutnje, disocijativne pojace itd. Strava proističe naravno iz ovog post-#MeToo trenutka u kome su odnosi između muškaraca i žena maksimalno patologizovani i ispunjeni strahom, kod žena od toga će biti silovane, iskorišćene, izmanipulisane a kod muškaraca da će biti optuženi da su učinili nešto nedolično.
Film kreće citatom Margaret Attwood u kom ona kaže da se muškarci plaše da će im se žene smejati a žene da će ih muškarci ubiti, i potom sledi slika društva u kom su oba ova osećaja dovedena do maksimuma a strah dobija fobične razmere.
Film hrabro demistifikuje danas već celu industriju patologizacije muško-ženskih odnosa, pa to može delom objasniti zašto nije dobio neki veći hype mimo kritika, i pokrenuo neko interesovaje u društvu. S druge strane, naravno, kritikuje i razne slabosti oba pola koja ih dovode do toga da emocionalno povređuju jedni druge, tako da film je i društveno kritičan ali i psihološki intrigantan.
Kada tome dodamo da Susanna Fogel generalno svemu, kog god da je žanra, prilazi sa dozom smisla za humor, rezultat je intelgentan i gledalački izuzetno uzbudljiv. Već su u A SPY WHO DUMPED ME videlo sa Susanna Fogel i scenarista David Iserson vole da naizgled winningly stupid stvari na inteligentan način. Ovde se Fogel snašla i sa materijalom koji iziskuje inteligentan pristup i odgovorila je izazovu.
* * * 1/2 / * * * *
Redak je slučaj da isti reditelj radi i holivudske originale i italijanske knock-offove ali to se upravo desilo Henry Levinu, reditelju dela serijala o Mattu Helmu kada je dobio da snimi KISS THE GIRLS AND MAKE THE DIE, produkciju Dina De Laurentiisa koja je pokušala da se plasira na američkom tržištu kao Bond-spoof.
Međutim, film je nedovoljno smešan da bi bio spoof a zaplet je do te mere sličan Bondu da ćemo ga bukvalno imati koju godinu kasnije u MAJESTY'S SECRET SERVICE gde negatiac planira sterilizacju čovečanstva.
U tom smislu, do te mere je teško shvatiti da je ovo trebalo da bude komedija da se zaista pre može reći da je ovo pre knock-off Bonda. Međutim, tu tek ne funkcioniše jer u filmu bukvalno nema akcionih scena.
Stoga ovo je jedno granično gledalačko iskustvo iz 1966. bitno samo za ljubitelje i poznavaoce Bonda.
edit: dupli post
LA GRAVITE Cedrica Idoa je zaista grozan derivat banlieu gangsterske melodrame i nekakvog nedokuvanog SFa. Pogledao sam ga pre svega jer ga je snimao izuzetni David Ungaro, ali za fotografiju eventualno možemo reći da je najmanje sporan deo filma.
Ljubomir Levicki režirao je ukrajinski propagandni lažni dokumentarac MY BULY REKRUTAMY.
Sama forma ovog projekta je praktično ključna enigma sa kojom se ovde susrećemo. Naime, ovo je propagandni film, namenjen prevashodno inostranoj publici, snimljen u fomi dokumentarca mada je to iz slike, iz strukture, iz onoga šta i kako ljude govore, evidentno da nije.
Međutim, ovo nije ni mockumentary jer nedovoljno insistira na konvencijama dokumentarca kojima nas ubeđuje da jeste dokumentarni film, niti se dramski razrađuje u bilo kom smeru. Film ostaje ravan sve vreme, ređa glumljene testimonijale ukrajinskih dobrovoljaca i jedne dobrovoljke, filovane evidentno lažnim found footageom iz borbe, i sve to garnirano michaelbayovskim slo-mo fetišizacijama trupa koje su doterane po zapadnoj vojnoj modi i rade u nekim vrlo dizajniranim ambijetima, kao što je MMA vežbaonica zgodno nazvana Ragnarok.
Ne znam da li Levicki nije uspeo bolje da "lažira" dokumentarnost, ili mu je bila namera da napravi mockumentarac ali nije uspeo da u njemu postavi dramski okvir kako treba, ali rezultat je ekstremno neobičan. Kako o filmu ni inače nema informacija, garantovano će imati veoma zbunjene gledaoce.
Pošto postoji podvrsta akcijaša sa geronto junacima, i mimo Clinta Eastwooda, bitno je reći da se THELMA izrazito lažno promoviše. Ovo nije akcioni film sa bakutanerom u glavnoj ulozi. Nije čak ni triler. Ovo je vešto postavljena i manje vešto ali ipak dosta solidno izvedena komična meditacija o starosti koja ima isti zaplet kao BEEKEPER, samo se nikada ne pojavi Statham.
Dakle, šta bi bilo da bakutanera iz BEEKEPERa online prevara nije gurnula u suicid odnosno smrt nego da je odlučila da sama nađe počinioce i obračuna se sa njima.
Film koji proističe iz toga govori o ranjivosti starih ljudi, njihovoj usamljenosti, svojeglavosti ali i vitalnosti i lucidnosti koju stiču baš kroz starost.
Najslabiji likovi u filmu Joela Margolina su zapravo karikaturalni sredovečni ljudi, u ulozi Thelminih ćerke i zeta, i čini se da je ovo film koji razume starije i mlade, ali ne i sredovečne.
Da je bio u stanju da razume sve generacije i da održi konzistentnost, bio bi ovo izuzetan film. Ovako je prilično okej, nošen pre svega šarmom Jane Squibb i Richardom Roundtreejem kao njenim sidekickom koji nimalo ne referiše na SHAFTa u ovoj ovoj roli, a opet nije doveden do paroksizma kao Morgan Freeman i osvežava dešavanja u kadru.
THELMA je bolji film u utisku nego u izvedbi ali to na kraju krajeva i jeste presudno.
* * * / * * * *
Nema jugoslovenskog krimića ni na stranici ni na ekranu bez hrvatskog.
A u filmu BOŽJI GNJEV Kristijan Milić snimio je jedan od najboljih primeraka žanra na prostorima zemlje koja više ne postoji, u poslednjih desetak godina.
Ponovo je radio po scenariju i literaturi Josipa Mlakića i vraća se u milje kojim sjajno vlada, to je zona kontakta između HVO i muslimanskih paravojski u Bosni, gde nekadašnji profesor matematike a sada prekaljeni ratnik kreće da istražuje tajnu operaciju u kojoj mu je poginuo brat.
Zadatak na koji su išli enigmatičan jer su momci bili izdašno plaćeni da odu negde gde niko ne zna šta bi moglo da postoji, i da se nađe, a kako istraga odmiče, glavni junak i njegova okolina nailaze ne samo na zid ćutanja već i na likvidatore povezane sa tajnim službama i dubokom državom Matice Hrvatske.
Srce tame, junak će pronaći u Zagrebu ali ne pre nego što ne u istrazi ne iscrpi maltene beketovski univerzum zone kontakta u kom orbitira jedan ograničeni broj ratnika, civila i mufljuza.
Kristijan Milić je snimio tvrd krimić sa uzorima u američkom filmu sedamdesetih. Fotografija Mirka Pivčevića fino estetizuje neprijatni zimski ambijent ratišta iza kog se krije jedan no nonsense odnos prema naraciji u svakom pogledu.
Kod Milića nema suvišnih stvari, nema digesija koje išta remete iako je film bogat karakternim detaljima. Mlakićev scenario pre svega ima odličnu misteriju u centru i njeno razrešenje je moram reći ne samo po mom ukusu nego kad je postavljeno pomislio sam da uzaludno priželjkujem da se baš tako razreši.
Nisam čitao literarni izvornik pa ne znam u kom je smeru išla adaptacija ali čim je književnik i scenarista, pretpostavljam da je sve kako je pisac hteo, a gledaoci zaista nemaju na šta da se žale. Svakako bih se iznenadio ako bi se ispostavilo da u knjizi ima nekih motiva koji su nepravedno izostavljeni.
Tema filma je specifična, ne znam tačno kako će moći da se pogleda kod nas, možda na FESTu, ali kad god to bude, ljubitelji i poznavaoci žanra treba da hodočaste tu projekciju.
* * * / * * * *
Jacques Audiard je bio jedan od producenata filma 120 BATTLEMENTS PAR MINUTE Robina Campilloa, u kojima je ovaj reditelj ponudio jedno autobiografsko viđenje pariskog ogranka pokreta Act Up koji je osnovan dve godine posle njujorškog i vršio je razne aktivističke operacije sa ciljem da se poveća vidljivost HIV+ osoba, pribave novi lekovi za lečenje, obezbede kondomi za školsku decu i sterilni jednokratni špricevi za narkomane itd.
Act Up se evidentno nadovezivao na razne ranije forme francuskog protestnog radikalizma i povremeno je pravio spektakularne performanse i diverzije.
Film zarobljava deo tih akcija, i prikazuje njihovu energičnost i zavodljivost, uvodi nas u svet političkog organizovanja poput veoma dobra egzistencijalističke drame ali usput gradi jedan narativ i o samim ljudima, a unutar njih o virusu, o AIDSu kao bolesti.
Campillo je maestralan u svim ovim sferama. Ne samo da briljantno i nesvakidašnje energično i ubedljivo ekranizuje svaki od aspekata priče o borbi protiv side početkom dvehiljaditih već neprimetno prevodi priču iz maltene urbane gerilske storije o kreativnim i neustrašivim aktivistima u raspad njihovih tela i tada još uvek neumitnu smrt od AIDSa.
Otud, Campillo snima nešto što je praktično hronika jednog perioda gde postiže ono što je bio cilj junaka filma, da pokažu ljudima o čemu se zapravo radi.
Campillo je nemilosrdan u prikazu deterioracije i umiranja kao što je neumoljiv i kada ekranizuje seks kom daje jednu estetizovanu dimenziju ali i nekontrolisanu, praktično animalnu energiju koja sugeriše da iz toga svašta može da ispadne.
Tehnički ovo jeste film o istinitim događajima, sa autobiografskim elementima ali i sa fikcionalizovanim likovima. Pa ipak, neću mnogo pogrešiti ako ga dam za uzor kako se može snimiti istinita priča koja istovremeno obuhvata događaje i ulazi u njihovu najdublju suštinu.
* * * 1/2 / * * * *
Dokumentarni film, odnosno preciznije rečeno estetizovani snimak panel diskusije, FILM DAVNE BUDUĆNOSTI Darka Bajića i Siniše Cvetića (koji je pre svega bio zadužen da tehnički administrira dešavanja), podseća na novi roman omiljenog pisca.
Došli ste u knjižaru. Uzeli ste u šake novi roman omiljenog pisca. Na koricama piše sinopsis, na prvo čitanje vidite da podseća na nešto što je ranije već pisao i slutite na koji način to može biti dobro, ali vas pomisao opet malo deprimira. Želite nešto sveže, a ovo nije to.
Međutim, onda dođete kući s knjigom i krenete da je čitate i ubrzo se podsetite zašto je taj čovek vaš omiljeni pisac. On je uzeo ono što ste očekivali i napravio nešto potpuno neočekivano od toga na skroz nov način. I prelepo je.
Tako i ovde, znate da će sat i po filma FILM DAVNE BUDUĆNOSTI u kom Darko Bajić vodi dijalog sa Mišom Radivojevićem, Đorđem Kadijevićem, Borom Draškovićem i Zdravkom Šotrom biti neki idiotizam. U najmanju ruku zato što su ova trojica ipak filmski umetnici, kakvi-takvi, doneli su nešto značajno našem filmu, kakvom-takvom dočim je Zdravko Šotra sve suprotno od toga, maltene u prvo vreme nije ni bio filmski reditelj nego su mu uspelije TV radove prebacivali na traku, a kada je ZONOM ZAMFIROVOM zaista postao filmaš, to je zaista nešto što je u svakom pogledu daleko od bilo kakve umetnosti i doprinosa bilo čemu.
Šta će Šotra za ovim stolom, neobjašnjivo je. A i drugim sagovornicima stvara nelagodu. Pa ipak, kada posle uvodnog Kadijevićevog monologa kako je današnja civilizacija u totalnom sunovratu, kako nema autora, kako nema novog Bergmana, kulturne politike, identiteta, nema ničega, sjajno je što se Šotra složi jer evidentno i njemu fali novi Bergman.
Jedini sagovornik među ovima koji ima šta da kaže, ako već mora, jeste Miša Radivojević i, hajde da kažemo, Kadijevićeva grmljavina o propasti svega barem ima neku dozu erudicije u sebi. Dakle, cela ideja da se ljudi sa periferije svetskih filmskih dešavanja, u sumrak svojih karijera dovedu da kontempliraju ima li spasa filmu je perverzna. Da je dat neki kontekst i napravljena drugačija selekcija, bilo bi zanimljivo da među njima bude jedan populista i antiesteta Šotra, ali konteksta nema. Samo neko ko zna naše reditelje može pomisliti da ova četiri čoveka nisu ravnopravno tretirani mislioci.
Međutim, kada Darka iscrpe teške teme, poželi da malo priča o pičkama, i onda pita kolege kako su skidali glumice. Ovde ipak ima posla sa četiri gospodina koju mu ne mogu dati ono što on želi, i daju neke vrlo uzdržane odgovore, filozofske, blago šaljive.
I onda Kadijević konstatuje da je pomenuo važno pitanje erotike ali nije najvažnije PITANJE SMRTI.
Zatim sledi Kadijevićev monolog o smrti, na koji se nadovežu kolege skromnim doprinosima vidno razočaravši Darka.
Na kraju, pošto su odlučili da ostave kamere da rade dok su sagovornici odlazili od osvetljenog stola u mračnom studiju čuje se i nekakav peh Đorđa Kadijevića što ima neki Punkd appeal, mora se priznati, neku Jackass dimenziju da se posle ponižavajućeg izgovaranja fraza sa Šotrom, ove časne starine još naprave i potpunim budalama.
Ovo je nešto skaredno i da je u očekivanim okvirima glupo ne bi ni zasluživalo diskusiju. Međutim, ovo je Darko Bajić, sve je sem očekivano.
Adil i Bilall se posle odbacivanja celog skoro gotovog DCEU filma u Warneru, sa velikim komercijalnim uspehom vraćaju na scenu sa četvrtim BAD BOYSom, sa podnaslovom RIDE OR DIE.
Od momenta kad je Michael Bay prestao da režira Bad Boyse izgubila se ona ikoničnost grada, junaka i akcije. Prosto, Adil i Bilall ni u trećem delu nisu uspeli da postignu tu fizionomiju blokbastera koja je bila neophodna za ovaj serijal jer je u njoj znatnim delom njen smisao.
Njihov stil prosto nije takav i ono što je njihov fokus to je priča, što je pomalo paradoksalno, ako imamo u vidu da je priča samo jedna od komponenata izraza ovakvog filma, važna ali ne presudna.
Ipak, kako je treći deo bio oživljavanje serijala posle skoro dve decenije pauze onda je deo "poreza na kambek zvezda" morao biti plaćen kroz "priču" u kojoj njihovi likovi sad dobijaju neke životne okolnosti, nove izazove i sl. Četvrti deo nastavlja sa tim, i na neki način, rekao bih da ima fundamentalno bolju ideju nego treći film - dakle Marcus ima infarkt i nađe se s one strane posle čega se vrati kao izmenjen čovek sa komičnom okrenutošću duhovnosti. To je čak možda bilo bolje da se desilo u trećem jer je jači impuls na odnose među likovima.
No, šta je tu je. Kao i u četvrtom DIE HARDu i LETHAL WEAPONu, sad imamo neki dodatni lavirint nebitnih likova, za koje ne mogu reći da se pisci ne trude da uklope, ali svi znamo da su Mike i Marcus osnovna stvar.
I tako na kraju mora biti, i tako na kraju i jeste. Međutim, ovo više nije Michael Bay. Što zbog uslovnosti priče, što zbog Adila i Bilalla, sve je malo gurnuto u smeru televizije, i to ne baš HBOa, ako se razumemo.
No, s druge strane, taman kad se nadviješ nad neki aspekt koji je pogrešno mutiran, vidiš i poštenu izvedbu.
Tako su meni utisci o ovom filmu varirali od * * do * * *, gde je niža scena više usled onoga što nije a trebalo bi da bude a više usled stvarno poštene realizacije.
Akcija u završnici je prilično jaka, ali prosto nema nijedan ikoničan kadar kao kod Baya. I sve pre toga je korektno u akcionom aspektu, ali nije to onaj stari nivo.
Pa ipak, ako imamo u vidu da su BAD BOYSi bili neka avangarda u tada omniprezentnom žanru buddy cop filma, a da su danas maltene ili čak bukvalno jedina validna franšiza tog tipa, onda i naši zahtevi moraju da se prilagode.
Ako sam Riggs ne snimi film o sebi kao što najavljuje, svakako ćemo se udaljavati od dometa LEHAL WEAPONa. Već smo ove godine imali AXEL F na Netflixu koji sa BAD BOYS deli producenta i scenaristu, i pristup.
S druge strane, imali smo i osveženje, izuzetan rimejk ROAD HOUSEa Douga Limana koji zarobljava duh Gibsona i Blacka. Dakle, uvek će negde postojati ono što volimo, samo možda ne tamo gde bismo voleli da to stoji.
Pošto nemam dece, setim se da Skibidi Toilet postoje samo kad se desi nešto ovako.
'Skibidi Toilet' Film and TV Franchise in the Works From Michael Bay, Adam Goodman — Listen to the Exclusive Interview (https://variety.com/2024/film/news/skibidi-toilet-michael-bay-movie-adam-goodman-1236077245/)
DOWNTOWN Richarda Benjamina je jedan buddy cop film iz 1990. koji mi je promakao ali evo sustigao sam ga.
Richard Benjamin je režirao nekoliko filmova u kojima je bilo akcije ali najpre bih rekao da je ovaj izvorno glumac ekspert za melodramu i komediju, a gost u akcionom filmu i trileru.
Otud, ovde nudi nekoliko zanimljivih triler situacija koje su sveže jer su drugačije i odigrane su iz likova, a opet kad se dođe u sfere čiste akcije, film je najslabiji. Isto tako mirne scene su izvedene dosta "otvoreno", bez žanrovskog predznaka, prilično amorfno, tako da imamo dosta stilske neodređenosti koja se na kraju ispostavlja kao ključni hendikep filma.
Otud ovde ima i čisto komičnih scena i vrlo pitomih odnosa među likovima, ali i onih nestašnih, i iznenađujuće brutalnih akcionih prizora. Benjaminov film je u tom smislu prilična salata ali ga solidan cast i priča drže na okupu.
Anthony Edwards igra mladog policajca kog po kazni prebacuju u filadelfijski geto a tamo ga dočekuje Forest Whitaker u ulozi prekaljenog detektiva čija će ga energija i veština zavesti da se ozbiljno bavi rešavanjem zločina, naročito kad naiđe jedan u koji je po više osnova lično investiran.
Edwards i Whitaker su odlični. Joe Pantoliano je jako zanimljiv kao psihotični ubica u službi negativaca. I uprkos stilskim nedoslednostima, film je na kraju ipak prijatan za ljubitelje i poznavaoce žanra kojima ne smeta što nije crossoverovao u sferu dobrog filma.
* * / * * * *
Nikhil Nagesh Bhat snimio je prilično zakasnelu refleksiju na indonežanske bespoštedne akcijaše za koje su se specijalizovali Timo Tjahjanto i Kimo Stamboel, pošto ih je onomad još inicirao Gareth Evans.
Film pod naslovim KILL dobio je distribuciju u Americi, firma Davida Leitcha je odmah najavila da će praviti rimejk (kao da on već nije overio voz u BULLET TRAINu) i odjednom se stvorio ovde utisak kao da tu ima i šta da se vidi i šta da se nauči.
Nažalost, KILL je prvo za indijske standarde srazmerno kratak film i sa 100 minuta krtine, to je red veličina kao američki film od 50 minuta. Međutim, na IMDB ne vidim alternativno trajanje. No, u samom filmu imamo neku kao melodramu koja je prekraćena a opet je i kao takva sa karakterističnom indijskom persiflažom. Dakle, možda je KILL sniman za izvoz, ali je pamet u njemu mahom lokalna ostala, tako da sve što se tiče odnosa među likovima, motivacija i sl. ima tu bolivudsku naivnost. Ona sama po sebi ne smeta jer ubrzo ovo postaje sat i po jedne manje-više jednolične, premda u proseku pristojne tuče u prilično repetitivnim ambijentima voza, u kojima nema gradacije, nema onog stila koji je u tom pogledu nosio SNOWPIERCER.
Kretanje voza ne utiče na fiziku borbe, svi se kreću i bore kao da se šetaju u parkiranom vagonu i prostor se tek povremeno zatrese što realno čak i u jugoslovenskom filmu nije bio slučaj - stavljali su daske pod vagon i skakali po njima, da bi se bar malo klatio.
Ovde dakle imamo manje-više jednoličnu tuču, nedovoljno brutalnu za Tjahjanove standarde, ne iznad nivoa neke prosečne tuče u produkciji Chada Stahelskog i to je to.
E sad hajp mašina je stvorila utisak kako je ovo najnovija neka moda u svetu akcije, tako da verovatno ljubitelji gore fightinga neće mnogo da se obaziru na moje reči, niti treba. Ali, shvatiće se da su uzaludno verovali u hype kad film krene i vrag odnese šalu.
Vrlo skromno, sve u svemu.
* * / * * * *
Posle prikazivanja na festivalu u Doljevcu, THE SUBSTANCE otvara Midnight Madness u Torontu.
Pa mi smo stvarno nebeski narod!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 25-07-2024, 17:35:28
ljubitelji gore fightinga neće mnogo da se obaziru na moje reči, niti treba.
Pa, da, mislim, ovo je odavno zabeleženo kao obavezna lektira. Žao mi je da nije onako dobro kako se očekivalo ali verujem da ću se ipak malo osladiti.
Richard T. Heffron je bio jedan od onih starih američkih filmsko-televizijskih profesionalaca koji uvek može da prijatno iznenadi i iskoči iznad proseka.
U filmu TRACKDOWN imao je prostora za tako nešto ali počev od Jima Mitchuma u glavnoj ulozi, napravljeni su neki teški faulovi od kojih se nije mogao oporaviti.
Jim Mitchum liči na oca Roberta koliko i Radašin iz Farme na Radoša Bajića - uglavnom u onim najružnijim aspektima, plus ne zna da glumi i nudi jedno prilično pogrešno shvatanje očeve glumačke igre. Tako da je on leading man kog sam Heffron želi da svede na minimum, ali on ipak mora da se pojavi u odlučujućim situacijama i to bitno degradira film.
Svi oko njega, među kojima su Erik Estrada i Anne Archer, dakle solidna imena, su doktori glume i naravno taj prostor on ne može da popuni ni kao zvezda jer to nije, ni kao karakterni interpretator.
A ovo je film koji je baš profilisan da bude star vehicle jer govori o rančeru iz Montane koji dolazi u Los Anđeles da nađe sestru koja je pobegla od kuće, a mi već znamo da je pala u šake bandi koja ju prodala kao belo roblje.
Heffron nudi jednu odličnu akcionu scenu i poneku solidnu, povremeno ima i napetosti, ali kad nema zvezde u ulozi koja treba da bude osnovni nosilac nasilja, onda nema ni akcije jer se protagonista silom krije, tako da je TRACKDOWN začuđujuće lišen uzbuđenja, čak i u pokušaju, a nudi zapravo sasvim dovoljno nekonvencionalnih rešenja da bi se moglo reći kako ovde imamo posla sa prilično potentnim materijalom za nekog Chucka Bronsona, recimo. Ipak, Bronson i bratija nisu tu. Tu je Mitchumov sin, i rezultat nije izostao.
* 1/2 / * * * *
Ni prvi PHILADELPHIA EXPERIMENT nije bio bog zna šta a drugi je još slabiji.
Prvi je imao neki polu kultni status na VHSu jer to nije bilo vreme koje nudilo mnogo loopy SFa ili ga bar tako pamtim. U suštini, bilo je sličnih naslova, recimo THE FINAL COUNTDOWN kad se USS Nimitz prenese na Havaje, ako se dobro sećam, na originalu Makedonija Filma. Ali eto, nekako je PHILADELPHIA EXPERIMENT našao svoje mesto.
Elem, nastavak je izašao već u fazi kad su stvari samo simbolično išle u bioskope.
U nastavku, bez Parea, u nekom poluproizvodu na svakom nivou, nacisti zavladaju Amerikom zbog neuspelog eksperimenta sa vremeplovom u kog se umešao potomak čuvenog naciste, uvezenog da bude naučnik posle rata.
Dakle, villain je nepo baby za nauku. Ali reditelj je zapravo najzanimljiviji nepo baby u celoj ovoj konstrukciji.
Iz ove vizure mislim da sam verovatno onomad gledao ovaj film. Ali se do te mere ničega ne sećam da mi je sada sve delovalo kao prvi put. Za to je zaslužan sin Johna le Carrea, Stephen Cornwell, danas ugledni producent i povremeni scenarista koji je kraj osamdesetih i početak devedesetih proveo ozbiljno grajndujući i za to zaslužuje poštovanje.
Međutim, i u toj produkciji se moglo pokazati znanje i talenat a on ga u svoje tri meč lopte nije iskazao.
Istini za volju ovo je i scenaristički i produkciono pobačaj, ali Cornwell je sve to sastavio kroz jednu amorfnu i sasvim bezličnu režiju, bez energije, sa malo života koji u kadar unosi Marjean Holden i ničim više.
Satsuo Yamamoto, japanski reditelj koji je snimao problemske filmove smeštene u različite miljee i žanrove, pored naravno redovne doze reprtoarske radne obaveze, snimio je film KOTEI NO INAI HACHIGATSU još i kao AUGUST WITHOUT AN EMPEROR. Kyuzo Kobayashi je napisao roman po kom je film snimljen i u njemu je prikazana vizija ekstremno desnog puča i tretiran je kao realna bezbednosna pretnja.
Film nažalost, posle odličnog početka ulazi u jednu vrstu žanrovske konfuzije jer kombinuje triler o državnom udaru, melodramu o razdvojenim ljubavnicima koji se ponovo sreću, napetu storiju o otmici voza ali i prikaz slamanja puča na nacionalnom nivou.
Okosnica ostaju dešavanja u vozu jer se tu iznova sreću novinar i supruga jednog od oficira pučista i evociraju uspomenu na petparačku situaciju u kojoj ju je uniforma uzela silom dok je hitala svom dragom iz sedme sile.
To je sve zajedno jedno solidno izvedeno zamešateljstvo gde se na kraju isključivo može uživati u lepim slikama koje zaslužuje neka mnogo bolje postavljena celina, sa manje različitih tema skupljenih na jednom mestu.
Isto tako i gluma je prilično solidna i svi se dostojanstveno nose sa materijalom koji itekako varira u uverljivosti, pa i smislu.
Satsuo Yamamoto je snimio nekoliko filmova u jednom, i nijedan nije preterano dobar. Ipak, premisa je bila zanimljiva pa je sigurno dosta gledalaca i zadržala da sve ovo isprate do kraja i dokuče kako će se sve to sklopiti u neku celinu.
Da li je Yamamoto bio inspirisan dramaturgijom holivudskog klasika GRAND HOTEL koja se prenela na tada aktuelne filmove katastrofe gde su se preplitale tobože ozbiljne priče sa puno vrhunskih glumaca sa prizorima destrukcije, ne znam. Moguće da je neki od AIRPORTa bio inspiracija. I ovaj film je neuporedivo decentniji. Nažalost, to nije dovoljno.
* 1/2 / * * * *
Chester Himes mi se vratio u fokus zbog neke teorije koju čitam, pa sam odlučio da obnovim COTTON COMES TO HARLEM. Potvrdio mi se stari utisak da mi je najbolje Himesova ekranizacija i dalje A RAGE IN HARLEM Billa Dukea koji je uspeo da uobliči sve te jivere i razne frikove iz njegove proze i njihove šeme. Uprkos tome što COTTON COMES TO HARLEM ima jednostavnu osnovnu priču o dva kultna detektiva Grave Digger Jonesu i Coffin Edu koji pokušavaju da spakuju lokalnog reverenda kao prevaranta koji želi da uzme narodu pare za povratak u Afriku i pobegne, Ossie Davis ne uspeva da obuhvati sav materijal iz proze u jednu kanalisanu celinu i sve se raspada u čitav niz digresija i haotičnih scena.
Šteta jer Davis uspeva da pogodi ton u kom nekako koegzistiraju akcija i komedija, jive i krimić, ali i masa drugih stvari koje su višak.
* * / * * * *
Ako se neko oseća loše što je piratovao Road House:
'Road House' Director Doug Liman Says '50 Million People' Streamed the Film, but 'I Didn't Get a Cent. Jake Gyllenhaal Didn't Get a Cent ... That's Wrong.' (https://variety.com/2024/film/news/doug-liman-slams-amazon-road-house-pay-1236091273/)
Dobili su 25 miliona da naprave streaming buyout ali izgleda da su mislili da će naterati Amazon na bioskop snagom filma. :)
Zato je Joel Silver odleteo pa onda i Liman.
Ali, dobili smo sjajan film!
Sent from my iPhone using Tapatalk
Michael Sarnoski je režirao treći film u univerzumu A QUIET PLACE, po priči koju je osmislio sa Johnom Krasinskim.
Nažalost, ni drugi deo ni treći film prosto nisu na nivou prvog, nisu tako arhetipski ni esencijalni u toj priči o porodici kao zajednici koja se posle traume bori sa veoma opasnim monstrumima iz svemira.
Oba su bili dostojanstvena dopuna tom univerzumu, kad već sve mora silom da se "univerzumizuje", ali prosto oba su me ostavila hladnim. Drugi kao repriza prvog sa malo izmena, gde se prosto nije desila ni približna hemija a ni strava. Treći kao priča sa novim junacima i njihovim doživljajima prvog, odnosno prvih dana najezde opasnih vanzemaljaca.
DAY ONE je dostojanstven. Jako je teško okriviti ga za bilo šta. Lupita Nyong'o je odigrala uloge u antologijskom USu Jordana Peelea i u meni veoma dragom LITTLE MONSTERS i apsolutno ima žanrovski kredibilitet. I u ovom filmu je glumački sjajna, lik žene na umoru koja ima još samo jednu želju a to je da pojede picu, u čemu je ni bolest u njoj ni pretnja spolja neće sprečiti, jeste sjajan.
Ali onda film postaje jedna specifična, kako rekoh dostojanstvena, gotovo pa melodrama o njoj koja izbegava monstrume koji prate zvuk i napadaju one koji ih ispuštaju, upoznaje nas sa suštinom njihovog straha od vode (koji smo detaljnije upoznali u drugom delu) i tako to.
Ne bi bilo pošteno za realizaciju i trud dati ovom filmu išta manje od * * *. Ali, isto tako ne bi bilo pošteno ne naglasiti da je mene ostavio krajnje ravnodušnim, samo sa izvesnom i ne malom, dozom poštovanje za napor.
THEM! mi se na novo gledanje još više dopao nego kada sam gledao prvi put, i kada mi je bio izvanredan.
Ovaj film je toliko moderan u svom izrazu, naročito u rediteljskom postupku, a koncept sa džinovskim mutiranim mravima izveden je veoma inteligentno, tako da se održi tenzija a da neuralgični aspekt prikazivanja džinovskih mrava ništa ne pokvari.
Mravi se pojave na ekranu prvi put tek u 28. minutu i kada ih vidimo u jednoj sasvim naivnoj fizičkoj izvedbi ne mari jer je užas već postignut artikulisanjem stvari oko njih, prikazom posledica njihovog delovanja, načinom na koji reaguju likovi kada spoznaju šta se desilo i ko je počinilac.
Ovaj film je zaista jedan od onih primera na kojima se može iznova pokazati koliko je Douglas suštinski veliki majstor filmske režije. Svakako nije jedini, ali jeste naslov koji se nedovoljno akcentuje u tom pogledu, i više izučava kao deo jedne društvene atmosfere, a ona je sporedna u odnosu na čisto filmskon gradivo koje nam je izloženo.
* * * * / * * * *
MR SOFT TOUCH je film na kom su potpisani Henry Levin i Gordon Douglas, jedan reditelj kog ne cenim uopšte i jedan kog smatram upečatljivim tehnologom holivudskog filma.
Šta je bila čija uloga, nisam uspeo da dokučim do kraja, ali uprkos tome što film ima dva toka i pristupa stvarima, odnosno nudi dve naizgled suprotstavljene atmosfere i pogleda na svet, poprilično je koherentan i ne može se reći da je eto, jedan radio jedno a drugi drugo. Niti je to na kraju krajeva i važno.
Ovaj film iz 1949. u izvesnom pogledu anticipira božićne kriminalističke komedije Shanea Blacka, kakav je recimo bio KISS KISS BANG BANG jer kombinuje feel good atmosferu prazničnog filma i s druge strane mračnu viziju film noira.
Glavni junak nosi ime puno simbolike, Joe Miracle. On je u bekstvu posle situacije u kojoj je od mafije uzeo ono što je njegovo i dolazi u San Francisko gde ga sudija smešta u privremeni smeštaj za odrasla lica pri lokalnom sirotištu. Dok rešava "repove" svoje kriminalne aktivnosti, Miracle se uporedo uključuje u život sirotišta i tu se ispostavlja kao mangup zlatnog srca i dobrotvor.
Zanimljivo je da su i dešavanja u sirotištu koja imaju i platonsku romantičnu dimenziju između njega i socijalne radnice podjednako zanimljiva kao i kriminalistički zaplet, u kom se kao posebno originalno rešenje javlja novinar koji podstiče sukobe ne bi li sam proizveo zanimljivu priču.
Stoga MR SOFT TOUCH je dosta ozbiljan i dosta zanimljiv i kao krimić i kao praznična dramedija, i ta celina funkcioniše uprkos noir završnici koja ne gubi dozu prazničnog duha ali joj daje fatalističku dimenziju.
Glenn Ford igra naslovnog junaka. Uprkos tome što ne spada u redi meni najbližih zvezda tog doba, nesporno je dobar u ovoj roli, uprkos svom relativno mlakom magnetizmu.
MR SOFT TOUCH možda čak i nije toliko svesno, ali sasvim sigurno jeste nesvesno preteča Blackovih ali i mnogih drugih prazničnih krimića, u kojima se kombinuju sistemi vrednosti kako među junacima, tako i samog žanrovskog okvira filma.
* * * / * * * *
Gordon Douglas je snimio klasični Red Scare film I WAS A COMMUNIST FOR THE FBI baziran na memoarima Matta Cvetica, profesionalnog cinkaroša komunista, davne 1951. godine. Taj film je stekao izvesni kultni status, prvo zbog svoje ideološke dimenzije, a zatim i zato što Douglasova utegnuta triler izvedba i danas funkcioniše.
Douglas je ovo snimio u kapacitetima B-filma. U pojedinim momentima kao da možemo osetiti uticaj egzistencijalističke drame na teme partijskog života u pojedinim deonicama. Međutim, i dalje je to toliko solidno urađeno da uprkos činjenici da krajnje antipatični i neupečatljivi Frank Lovejoy igra Cvetica, i savremeni srpski gledalac izgradi simpatije za FBI umesto za komuniste koji prave inteligentne subverzivne planove.
To je veoma zanimljivo, očekivao sam da ću po definiciji navijati za negativce zbog ideološkog predznaka ali Douglasova režija to čini nemogućim.
Kada krene suspense, Douglas ga čini maltene fizički opipljivim. Film je B, mišićav i efikasan i nema disbalansa između dužih dijaloških scena i onih u kojima krenu ubistva, potere i obračuni.
Partija je prikazana kao organizacija koja okuplja ljude koji su možda i idealisti privučeni njenim intelektualističkim glamurom ali u samoj svojoj suštini je ispostava Kremlja čiji su zadaci da destabilizuje SAD, mnogo pre nego da se bori za pravednije i besklasno društvo. Ipak, ljudi iz Partije nisu prikazani kao lukave beskrupulozne karikature već kao pokvareni ali inteligentni i dostojni protivnici.
Film je fikcija na više nivoa. Naime, mnoga Cveticeva svedočenja su se ispostavila kao lažna, zatim sve je malo prilagođeno filmskoj dramaturgiji, ali film je ipak na dodeli "oskara" bio nominovan za dokumentarni film. To naravno deluje bizarno jer realno ovo je igrani film po, u najboljem slučaju, istinitoj priči (mada, danas znamo da nije ni to). No, na neki čudan način, ovim je anticipirana cela današnja škola hibridnog filma gde se dela sa dosta igrane fikcije ubrajaju u dokumentarce.
Cvetić je bio Slovenac i imao je tužnu sudbinu. Mnogo je eksploatisao svoje doživljaje iz undercover rada u partiji da je počeo da izmišlja i na kraju više nije bio pozivan da govori ni kao veštak. Pokušavao je da se afirmiše kako bi to koristio nadalje ali nije uspeo. Umro je vrlo mlad u 53. godini.
Steve Nelson, inače Mađar iz Hrvatske i jedan od najznačajnijih predsednika američke Partije, inspirisao je lik glavnog negativca, paritjca koji ima rasističke stavove i crnce zove "niggers" u dogovorima kako da se među njima izazove revolt. On je imao višedecenijsku revoluciranarnu karijeru i umro je u 90. godini, posle raznih pustlovina uključujući i rad za Informbiro i NKVD i status političkog komesara brigade Abraham Lincoln u Španskom građanskom ratu.
Samo Cvetić je dat sa pravim imenom i na nekoliko mesta likovi napominju da je Slovenac.
Ovo je film koji će ljubiteljima istorije filma, ideologije na filmu ali i same istorije političkih pokreta na tlu SAD biti jako zanimljiv zbog svoje vešte izvedbe i propagandnog ekscesa.
* * * / * * * *
MAXXXINE ima karakteristični problem radova Ti Westa, ali i njihove vrline.
Naime, Ti West se uporno bavi hororom a naprosto nema talenta za to. On ne ume da proizvede stravu, čak i kada kao u filmu X ima dobar koncept iz čega proističe užas. Ali onda to sve postane neki tongue in cheek slasher koji čak nije ni kreativno izveden, ostaje banalan.
PEARL je u tom smislu možda bio i ponajviše slavljen a svakako je bio idejno i realizacijski najslabiji.
Završni deo trilogije je zanimljivo realizovan u svemu što nije važno ili je relativno važno, jedino je slab u stravi, pa i u užasu.
Smešten je u LA 1985. i Ti West maksimalno masti epohu, nalazi je u fakturi slike, muzičkim needle dropovima, kostimima, scenografiji i sl. Ima tu čak i zanimljiv lik rediteljke koju igra Elizabeth Debicki koja donosi prefinjenost engleske umetnice i intelektualni kredo blizak recimo jednoj Kathryn Bigelow. I u scenama gde se ona pojavljuje mi imamo dosta programskih teza, od kojih se neke prenose u film a neke baš i ne. Ključna replika ove junakinje je "I make B films with A ideas" i Ti West verovatno i sam pretenduje da to i sam radi, ali možda je negde i napipao A-idea u X, ali je film ostao duboko B. Potom nije imao ni jedno ni drugo u PEARL, dočim u MAXXXINE ima ovu repliku, i to je manje-više sve A u njemu.
Međutim, s druge strane, ovo je land grab. Pored pretenciozne Mie Goth koja sad već onako gasira vrlo samosvesno kao Westova muza i emituje vajb nekog samoupravljanja, u filmu ima zapravo sjajnih glumaca - tu su Debicki, Michelle Monaghan, Bobby Cannavale, Giancarlo Esposito i Kevin Bacon i svi zajedno maste, onoliko koliko im likovi dozvoljavaju.
U toj atmosferi osamdesetih, nekog da tako kažemo erotskog slashera koji je vrhunac imao kod De Palme u BODY DOUBLE, nema sumnje da bi West morao da pokaže sposobnost da nas uvede u neke hitchcockovsko-argentovsko-depalmijanske sfere, ali kod njega toga nema. U njegovoj generaciji počev od Srđana Spasojevića mnogi su se bolje pokazali u tim sferama, dočim West ostaje na obodu kao rekreator nostalgije.
MAXXXINE je stoga prijatan, kao neka lošija, mada ne najgora sezona STRANGER THINGS.
Završnica u kojoj spoznajemo identitet slashera i dolazimo do velike Maxxxinine tajne, njenog traumatskog jezgra, urađena je bukvalno amaterski u odnosu na slične zahvate iz SRPSKOG FILMA ili Spikeovog OLDBOYa.
Ne mogu reći da je moje uživanje u raznim detaljima, i kako već rekoh nevažnim i manje važnim stvarima te glumi sporednjaka padalo ispod * * * ali film je toliko fundamentalno šupalj, ne samo idejno već pre svega rediteljski da ne može zaslužiti više od * *.
SAN QUENTIN je B-film od 66 minuta koji je za RKO snimio Gordon Douglas.
Za razliku od tipičnih B-filmova koji traju oko sata i mahom su kamerni, ovaj je dosta ambiciozan, ima i enterijera i eksterijera, i pucnjava i automobilskih potera.
Uprkos tome što u filmu ima i poznatih imena, imao sam malo teškoće da ispratim sve likove jer ih ima kao u nekom dužem filmu. U suštini jedina krupna mana filma je upravo utisak da je sadržaj profilisan za jednoipočasovni film a onda sabijen u jednočasovni.
Međutim, Douglas sve radi sa autoritetom, tvrdo, sa puno tenzije i do kraja, stvari se raščiste, njemu u korist.
* * * / * * * *
FIRST YANK INTO TOKYO je guys on a mission triler iz 1945. godine, dakle praktično iz vremena rata i neposredno posle u kom Gordon Douglas realizuje jednu skroz high concept premisu.
Japanci su zarobili važnog inženjera iz američkog atomskog programa ali nisu svesni toga i misle da se on bavi sistemima hlađenja na vojnim postrojenjima. Međutim, njegovi nalazi su ostali zarobljeni sa njim i bez njih se kasni sa izradom bombe. Da bi došli do podataka, Amerikanci nalaze svog pilota koji je odrastao u Japanu, i visoko je motivisan posle pogibije svoje verenice medicinske sestre na Filipinima, i predlažu mu da ga ubace u zarobljenički logor da izvuče informacije. Međutim, da bi infiltracija uspela moraju da mu urade plastičnu operaciju i pretvore ga u Japanca.
Naravno, nema potrebe da se naglašava kako će on u logoru naći i svoju verenicu koja nije poginula već je zarobljena, ali ona sada ne zna ko je on.
Cela premisa sa promenom izgleda od koje belac postaje Japanac je naravno najbizarniji i "najtanji" deo zapleta. Tu ulogu pod teškom šminkom igra tragični B-glumac Tom Neal koji je nažalost ubrzo zbog svog privatnog života otišao dođavola. Nedavno sam čitao o njemu, u jednoj fikciji, i reč je o priči koja je sama za sebe zanimljiva.
Otud mi je gledanje Toma Neala, jednog u suštini krajnje "običnog" B-glumca dalo neku posebnu emocionalnu težinu, i zbog njega i zbog Barbare Payton, koje doduše u ovom filmu nema.
Douglas se snalazi izuzetno u domenu trilera. Film nije bogat u budžetu ali ne mora ni da bude, Douglas ume da ga napravi u jednom uspešnom spoju kamernog i eksterijernog koji kod njega ne deluje raslojeno već konzistentno. Tom Neal pod šminkom je groteskan ali Barbara Hale predvodi ostatak ekipe koja je odlična.
Imajući u vidu da je ovo ratni film snimljen praktično tokom rata, deluje kao delo koje ne funkcioniše kao proizvod svog vremena, nego ima i smisla van toga, nezavisno od ekscesa u premisi. Naravno, činjenica da je film nastao tad kad je nastao sve čini samo impresivnijim.
* * * / * * * *
David Lynch says he is too ill to direct films in person (https://www.theguardian.com/film/article/2024/aug/05/david-lynch-says-he-is-too-ill-to-direct-films-in-person)
Kako ćemo sad?
Sent from my iPhone using Tapatalk
MAXXXINE me je podsetio da repriziram THE ART OF DYING Wingsa Hausera, film nastao u Merhi-Pepin produkciji, gde ga je Merhi pisao a Pepin slikao.
Definitivno postoje paralele između MAXXXINIE i THE ART OF DYING s tom razlikom što je Ti West snimio jednu viziju osamdesetih koja je u svom svetonazoru delimično arty i delimično Woke-ish, a Wings Hauser se bez ustezanja vrlo neposredno obraća nixonovskoj tihoj većini, u epohi poznog bushizma i snima film koji je neprikriveno desno, sa mešavinom konzervativnog common sense pristupa, dozom homofobije i prezira prema pozitivnoj diskriminaciji.
Wingsov film je treš svoje vrste. I on sam kao jedan Clint Eastwood iz domaće radinosti je dosta smešan sam po sebi, i kao glumac i kao autor. Ali, isto tako film je i zaista veoma namerno duhovit, uz sve svoje naivnosti i tendencioznosti.
Ovde je ubica prisutan i poznat od prvog trenutka i reč je o čoveku koji se izopačio u pokušaju da snimi stvarnu smrt i sad pravi svoju perverznu umetnost stvarno ubijajući ljude u kadru uz pomoć svog ljubavnika, inače nižerazrednog pimpa.
Dakle, svet izopačenosti je na pola koraka od homoseksualnosti. A sve to je pod okriljem tržišta seksa kog se Hauser grozi, iako ne izbegava da nam ponudi veoma exploitation izdašne scene u kojima glavni junak vodi ljubav sa svojom vanbračnom šemom.
Svega tu ima, pa ni licemerja ne manjka, međutim, suština je ipak jasna, ovo je priča o policajcu koji juri ubicu.
Ništa u ovom filmu nije sjajno, ali je on nekako zaokružen produkt, artefakt koji ima svoj neki smisao i na neki svoj način traje, iako ne bi trebalo.
* * / * * * *
A NIGHT OF ADVENTURE Gordona Douglasa je B-film u kom Tom Conway (s kojim je Douglas sarađivao u filmu FALCON IN HOLLYWOOD) igra uglađenog advokata kog žena napušta ne bi li napravila pauzu i videla šta će dalje sa svojim životom, da bi joj udvarač iz tog perioda bio optužen za ubistvo. Muž preuzima zadatak da brani udvarača na sudu i stvar postaje neobična.
Film je duhovit, dinamičan, i taj komični aspekt dominira nad kriminalističkim i sudsko-polemičkim koji su izvedeni solidno ali ne odnose prevagu. U 64 minuta priče, Douglas uspeva da spakuje sve što treba, prevashodno šarmantnu igru svih najvažnijih glumaca.
* * * / * * * *
Gordon Douglas je 1953. za Warner režirao mjuzikl SHE'S BACK ON BROADWAY u vrlo raskošnom koloru a dao mu je neka svoja stilska obeležja po čemu se može izdvojiti od slične produkcije tog doba, iako ga literatura ne prepoznaje kao nešto bitno.
Orin Jannings, koji je za Douglasa pisao praznični noir MR SOFT TOUCH, napisao je skript baziran na solidnoj i ubedljivoj melodrami o glumici koja se iz Holivuda vraća na Brodvej ne bi li oživela karijeru u novoj režiji svog bivšeg ljubavnika koji ju je proslavio, ali joj nikad nije oprostio odlazak u Holivud usled kog je napustila predstavu i dovela do njene propasti.
Odnosi među likovima su snažni, sukobi su upečatljivi, a Douglas nudi jedan veoma propulzivan rediteljski stil, i ono što su napravili Douglas i direktor fotografije Edwin B. Du Par kog pamtim prevashodno kao Warnerovog B-specijalistu i mahom u crno-beloj tehnici. Sticajem okolnosti radio je neke filmove koje jako volim.
Propulzivnost je napravljena kroz mizanscen u kom dramske scene imaju ne samo svoju dinamiku nego i vrlo zanimljivu vizuelnost, tretman osvetljenja glumaca, tela, njihovi odnosi u prostoru su veoma moderno postavljeni a isto važi i za mjuzikl. Naime, ovde imamo mjuzikl koji se sprema, pevanje je deo dijegeze i priča se ne ostvaruje kroz pesmu, čak naprotiv, sam mjuzikl koji se postavlja ne reflektuje u bitnoj meri dešavanja među junacima, i Douglas uspeva sa Du Parom izgradi jako zanimljivu sliku - osećamo fizička svojstva scene. Vidimo drvene patose posute konfetama i zrnima pirinča koja se rasipaju što jeste vid demistifikacije, ali i dalje se poštuje pevačko-plesačka virtuoznost i ne demistifikuje. Dakle, Douglas i Du Par demistifikuju tehniku pozorišne scene ali ne i virtuoznost izvođača.
Orin Jannings unosi humor u dešavanja ali ton je zapravo veoma emotivan i suštinski melodramski, dakle ovde ima humora koji proističe iz situacije ali ne i dramaturgije gega.
Začuđujuća doza "realizma", koliko god on bio povišen, donosi ono što realizam izvorno i treba da bude - sposobnost autora da uspostavi odnose među pojavama i ponašanjima. I Douglas tu donosi nešto drugo, praveći film koji jeste kolor mjuzikl ali je dramski ubedljiv.
* * * 1/2 / * * * *
Dakle, Dejvid Zaslav je, nakon što je preuzeo kontrolu nad Warner Bros. preduzeo mnogo radikalnih poteza, uključujući otpuštanja mnogo zaposlenih, komisijsko uništavanje već snimljenih filmova i gomilu drugih stvari u ime finansijskog ozdravljanja kompanije, a kreativni rad će se valjda već sam snaći. I dobro, konzumenti poput nas su kukali ali su ljudi kojima je posao da od mnogo para naprave još više para navijali za njega i govorili da su ovo možda bolni potezi ali da će biti profitabilni (https://fortune.com/2023/10/13/david-zaslav-warner-bros-discovery-cnn-hbo-sag-wga-wall-street/).
Well, about that:
Warner Bros. Discovery Takes Massive $11.2 Billion In Write-Downs & Charges In Q2 After Losing NBA (https://deadline.com/2024/08/warner-bros-discovery-massive-write-down-after-losing-nba-package-1236033756/)
Neću ni da se pretvaram da ikako znam kako je voditi ovoliko veliku firmu, ali gubitak vrednosti on 11 milijardni dolara je, čini mi se, definicija neuspeha... Zaista živimo u epohi najkraće moguće pameti, gde kao da je sav investitorski posao postao grift, obrtanje para na brzinu dok te ne provale i onda sprint u brda, pa su ovakvi CEO likovi isplivali na površinu i ovo su rezultati...
Neke stvari su izgubile vrednost, nezavisno od Zaslava, tipa TV mreže. Dogovor sa NBA se nije desio, obezbredivši neke druge stvari. Pad vrednosti je ovde velikim delom nevezan za konkretne gubitke.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jasno. Već to da si izgubio NBA je nekako valjda pokazatelj da ne radiš dobro.
Postoje neke knjige za koje je sudbina htela da se ispostave kao formativne u nekim kinematografijama. Jedna od njih je AMERICAN FILM GENRES: APPROACHES TO A CRITICAL THEORY OF POPULAR FILMS kojom je Stuart Kaminsky postao temeljni kritičar za mnoge generacije koje su učile film kod nas.
U toj knjizi je posebna pažnja posvećena "filmu velike pljačke" kao formatu koji nudi prostor za analizu.
THE INSTIGATORS Douga Limana je novi film velike pljačke koji nudi materijal o kom ima šta da se kaže, možda ne toliko sa istorijske i teorijske strane, koliko sa stručno-dramaturške.
Varijetet filmova velike pljačke nastalih u holivudskoj produkciji je veoma širok ali je broj onih koji su uspešni takav da ih je moguće sagledati. U tom smislu, možemo uzeti primer filma THE HOT ROCK Petera Yatesa kao značajne preteče određene forme filma velike pljačke koja je opstala do danas.
THE HOT ROCK je snimljen po romanu Donalda Westlakea. Pisan je kao Parkerova avantura ali pošto je bio previše "lagan" i "humoristički" započeo je seriju o drugom junaku - lopovu Johnu Dortmunderu.
Film je skupio britanskog reditelja i dvojicu zvezda koji su od samih početaka karijere želeli da rade atipične projekte visoke umetničke vrednosti, tako da je Peter Yates na kraju režirao Roberta Redforda i Georgea Segala.
U ovom filmu oni pokušavaju da osveže format "filma velike pljačke" tako što na neki način eliminišu obavezne figure. Ovde imamo duhovit odnos među junacima, imamo detaljno razrađene planove pljačke, imamo visoku stručnost i veštinu protagonista ali nema suspensea u klasičnom smislu koji dolazi iz rizika da će biti otkriveni, da će biti uhvaćeni jer je nešto prošlo naopako i sl.
Rezultat je film koji je pitak, u pogledu napetosti "lagan", samim tim atipičan i avangardan, unutar propozicija mejnstrima.
Serijal OCEAN'S ELEVEN je nastao kao rimejk Rat Pack filma, u režiji Stevena Soderbergha koji je pre toga snimio neke filmove velike pljačke koji su bili veoma klasični - tu pre svega mislim da UNDERNEATH i na OUT OF SIGHT, naravno. I uprkos scenariju Teda Griffina koji je u to vreme obećavao baš kao jedno veoma perspektivno ime trilera, snimio je opet "atipičan" film. Slično HOT ROCKu samo sa više glumaca, snimio je film sa još manje napetosti, lepim ljudima i paradoksalno ne toliko estetizovanim kadrovima, u kome opet nema suspensea u klasičnom smislu, ali sa jednom dodatnom karakteristikom - Soderbergh dosta otvoreno "preskače" scene koje su uobičajen deo fizionomije filma velike pljačke i trilera kao takvog.
THE INSTIGATORS je naslednik ove tradicije samo sa nekim svojim izmenama. Doug Liman ga je zbog poređenja koja proističu iz rola Matta Damona i Caseya Afflecka proglasio za anti-OCEAN'S ELEVEN, međutim, ima nešto od te tradicije koju ovom prilikom pratimo od HOT ROCKa.
Scenario su napisali Chuck MacLean i Casey Affleck. Chuck MacLean je već dugo u saradnji sa porodicom Affleck i u žanru "velike pljačke" se izrazio u prvoj sezoni CITY ON A HILL gde je fikcionalizovao priču koja je inspirisala Benov THE TOWN. Dakle, njemu je ovo poznat žanr, a Casey Affleck je opet poznat kao glumac sa izrazitim autorskim ambicijama, često usmerenim prema dekonstrukciji.
Kolega se našalio komentarom na trejler da film deluje kao GERRY 2, i na neki način ovde ima i tih elemenata. Naime, MacLean i Affleck kombinuju dva koncepta u svom scenariju. Na nivou izraza, osnovna postavka je duo drama o odnosu dva čoveka koji se uspostavlja i razvija u toku "velike pljačke". Scenario je postavljen tako da je odnos između njih dvojice dominantna stvar i najvažniji segment, bitniji od zapleta, napetosti, akcionih prizora, kojih takođe ima. U pogledu zapleta osveženje je treći lik, psihijatar koja leči lik ratnog veterana gurnutog socijalnim okolnostima u pljačku i ona ima ulogu na planu zapleta i na nivou odnosa. Naime, ona ima pomoćnu ulogu i sa njom dva glavna junaka uspevaju da premoste neke situacije, ali u onome što je osnovno a to je karakterna dinamika, njen lik donosi poseban doprinos, naime ona ima inicijativu u tom smislu da sve vreme pokušava da psihijatrijski tretira svog pacijenta, nezavisno od okolnosti u kojima se nalaze, pa makar to bila i automobilska jurnjava sa policijom. Sekundarna dinamika njenog lika je flert sa drugim pljačkašem koji joj nije pacijent sa kojim prelazi jedan screwball put od nepodnošenja do potencijalne simpatije. Međutim, ovaj lik se pojavljuje u jednoj simetričnoj formi sa intervalima u kojima je nema, tako da ne možemo govoriti o strukturi trougla, u klasičnom smislu.
Zaplet je izložen sa tendencijom da se preskaču situacije koje autori smatraju nezanimljivim u kretanju između bitnih tačaka zapleta i time Liman sa scenaristima menja fizionomiju filma u odnosu na standarde žanra. Međutim, te agresivnije elipse imaju smisla u kontekstu prioriteta koje smo definisali gde su odnosi junaka u centru. Dakle, Liman u tom smislu vrlo samouvereno i agresivno razbija formu i usmerava film ka "modernijoj" i "obaveštenijoj" publici kojoj ovakav postupak odgovara.
U tom smislu meni je lično gledanje ovog filma bilo korisno iskustvo jer me kao autora zanima upravo takva vrsta intervencije u formi koja naročito u uslovima neameričkog filma može biti veoma funkcionalna, ne samo estetski već i produkciono.
Zanimljivo je da je ROAD HOUSE kao Limanov prvi film ove godine na raznim nivoima menjao dinamiku borilačkog filma, ali potpuno drugim zahvatima, sa drugačijim zahvatima kojima je osvežavao postupak.
Stoga su i ROAD HOUSE i THE INSTIGATORS filmovi koji nude svež pogled na žanr koji nam je naizgled dobro poznat ali ne znači da se ne može bitno transformisati drugačijim postupcima.
Nekada su filmovi poput ROAD HOUSE i THE INSTIGATORS bili standard u bioskopskoj ponudi, ta srednjebudžetna holivudska produkcija, sa dobrim glumcima i ortodoksnom žanrovskom pričom. Ipak, dok je sam Liman bio veoma gnevan što ROAD HOUSE nije išao u bioskop, oko THE INSTIGATORS nema taj problem, jednim delom jer je postupak u njemu možda ipak malo dalji od nečeg što bi se smatralo "bioskopskim", mnogo je više indie, pa je samim tim i strimerskiji.
No, to ne menja utisak da je ovako nešto ranije bio redovan deo bioskopske ponude i da spada u jednu od izumrlih vrsta. Paradoksalno, u modernim bioskopskim okolnostima stalno se generisao strah da će nestati art house, ili neamerički film, a na kraju su eradicirane samo forme holivudskog filma.
THE INSTIGATORS je indie krimić zarobljen u telu holivudskog mejnstrima koji više ne postoji, a to su neke retke sorte zbog kojih i vredi postojanje strimera.
* * * / * * * *
Gordon Douglas je režirao Warnerov vestern u ranom 3Du tog studija, CHARGE OF THE FEATHER RIVER, po scenariju čuvenog James R. Webba koji je pisao mnoge vrlo uspešne filmove velikana kakav je Robert Aldrich.
Dakle, film je svakako tehnička atrakcija bio i ima detalja naravno u kojima stvari po dubini kadra lete prema kameri ali direktor fotografije J. Peverell Marley svakako nije glavna zvezda ovog šoua. Ovo je ipak jedan vestern koji poštuje sve zakonitosti žanra i ne svodi se na showcase nove tehnologije.
Priča prati grupu otpadnika iz sveže formirane vojske ujedinjenih SAD koje su prošle kroz Građanski rat i još uvek ima razjedinjenosti. Kao u "dvanaest žigosanih", vojnici osuđeni zbog prekršaja su poslati na teritoriju Čejena da otmu dve žene koje su kao devojčice otete kada su im roditelji ubijeni i odrasle su kao Indijanke.
Plan ne ide baš savršeno, ima poginulih i ranjenih, a biće ih još više jer lojalnost belih Indijanki nije nužno na strani "plavokošuljaša".
Gledali smo ovakve filmove puno puta ali Douglas i Webb nalaze način da nam u stoprvoj inkarnaciji ponude nešto dovoljno zanimljivo, u svom pedantno i stručno izvedenom projektu.
Film pokazuje prisustvo tih 3D detalja ali pošteno govoreći zaista je vrlo pošteno izveden i fotografija veterana J. Peverell Marleya koji se naslikao svega i svačega je vrlo solidna i u 2D domenu.
* * * / * * * *
TARGET ZERO Harmona Jonesa je zanimljiv film iz 1955. smešten u okolnosti Korejskog rata.
U suštini, reč je o filmu putovanja o kombinovanoj jedinici UN, u kojoj su Britanci, Amerikanci i lokalci koji u svom kretanju pokupe jednu medicinsku sestru koja je zalutala u zonu kontakta.
Uprkos tome što u filmu ima bitaka, i što jeste na neki reč o combat movieju, ovo je ipak prevashodno jedna priča o grupi ljudi čija se dinamika odnosa menja kada se u svetu ratnika pojavi najradikalniji mogući uljez - žena.
Ekipu vojnika predvodi Richard Conte a među borcima su i takve njušketine kao Charles Bronson i Chuck Connors.
Jedan od dvojice scenarista je Sam Rolfe, kreator serije THE MAN FROM U.N.C.L.E.
Harmon Jones je u saradnji sa snimateljem Edwinom DuParom napravio jednu kompaktnu celinu koja uprkos tome što se junaci kreću kroz relativno jednoličan krajolik ima vizuelnu dinamiku u svakom pogledu.
* * * / * * * *
THE FIEND WHO WALKED THE WEST je vestern rimejk klasika noira KISS OF DEATH. Pored autora priče na špici su potpisani i Ben Hecht i Charles Lederer kao scenaristi prve ekranizacije. Naravno, vestern je pisan iznova ali je Gordon Douglas osetio da će ishod biti atipičan psihološki složen vestern, pa ga je tako i režirao.
Joseph MacDonald je napravio veoma ekspresivnu crno-belu fotografiju koja više duguje estetizaciji noira nego vesterna, i daje dodatnu atmosferu zahtevnijim i dužim verbalnim konfliktima među junacima. Za razliku od tipičnog vesterna, a naročito vesterna Gordona Douglasa, ovde junaci podjednako vole da pričaju i da rade.
Od prve scene jasno je da gledamo maštovit i drugačiji vestern. Douglas i scenaristi Harry Brown i Philip Yordan daju sve od sebe da prodube neke tropey situacije i da izgrade likove koji će dati materijala glumcima da izgrade zanimljive kreacije.
Svi glumci su na visokom nivou a kao kuriozitet je naravno zanimljiv legendarni mogul Robert Evans u naslovnoj ulozi, u vreme kad je kao mladi lepotan još uvek želeo da postane glumac.
Interesantno je kako THE FIEND WHO WALKED THE WEST u delu postupka ne može da pobegne od noira, i zanimljivo je da kada uzmemo u obzir da su se u periodu klasičnog Holivuda ova dva žanra posmatrala u opoziciji, da nije došlo promene paradigme. Ovaj film je naprosto veoma noirish, ali nije noir, ovde je reč o svojevrsnoj sintezi koja bi se možda mogla u nekom čitanju opisati i kao horor..
THE FIEND WHO WALKED THE WEST sasvim jasno uzbudio je u svoje vreme Francuze i oni su o njemu na kraju mislili više nego Amerikanci.
* * * 1/2 / * * * *
Murray Smith je pisao nekoliko ne naročito važnih originalnih i adaptiranih špijunskih ostvarenja ali je u televizijskom filmu CLOSING RANKS imao sreću da ga režira Gordon Flemyng.
Flemyng je tri godine pre ovoga snimio istinitu priču PHILBY, BURGESS AND MACLEAN, takođe za televiziju i u fikciji koju je ovde radio 1980. ima odjeka toga jer se Kim Philby javlja kao osoba koja se veoma često pominje.
Joss Ackland koji se naigrao Rusa, mada ćemo ga najpre pamtiti kao južnoafričkog ambasadora u LETHAL WEAPON 2, ovde igra prebeglog generala KGB, ili možda samo visoko rangiranog obaveštajca poslatog Britancima da plasira fatalnu dezinformaciju koja bi mogla razoriti njihovu administraciju.
Gordon Flemyng neverovatno dinamično inscenira celu stvar. Čak i kada tekst smesti priču u okvir TV drame i iskorači iz TV filma, Flemyng kao prekaljeni ekspert za film look, uspeva svemu da pruži jednu neodoljivu kinestetičnost.
Propulzivni Flemyngov rediteljski postupak umnogome diže ovaj TV film iznad solidnog potencijala teksta. Naravno, glumci su taj konac koji delo krasi i kojim se zaokružuje ovaj britanski televizijski biser.
Samo godinu dana pre filma THE DOOLINS OF OKLAHOMA, Randolph Scott je u film RETURN OF THE BAD MEN igrao šerifa koji je lovio Billa Doolina, da bi ga potom zaigrao kod Gordona Douglasa.
Bill Doolin je u filmu THE DOOLINS OF OKLAHOMA prikazan kao razbojnik sa sklonošću ka raznim vidovima kriminaliteta ali sa posebnim akcentom na pljačke vozove i banaka. Prikazan je kao antiheroj, razbojnik sa etičkim kodeksom i jednim dosta razumnim pristupom "poslu" u kom ga njegovi pohlepni saradnici nerado prate.
Douglasov film je daleko od istorijske hronike kakvu Bill Doolin zaslužuje jer ga hroničari Divljeg Zapada beleže kao vođu jedne od najmoćnijih bandi. THE DOOLINS OF OKLAHOMA je akcioni vestern, fokusiran na jedan isečak iz Doolinove karijere, vrlo dobro izveden ali po svom tonu veoma blizak vestern fikcijama svoga doba.
Ko ne zna da je Bill Doolin bio čuveni razbojnik i ime mu ne znači ništa, teško da na osnovu estetike ovog filma a naročito njegove dramaturgije može pretpostaviti da je to nekakava istinita priča.
Međutim, kao vestern o inteligentnom i neustrašivom razbojniku, kog na sve to igra Randolph Scott, ovo je vrlo solidan izdanak.
* * * / * * * *
Scott je stvarno bio ikona te epohe. Skoro ništa ja ovo nisam gledao ali priželjkujem da jednom u životu nađem vremena.
Robert Louis Stevenson je ekranizovan mnogo puta ali njegova viteška knjiga THE BLACK ARROW poslužila je kao predložak za jedan B-film koji po svom izrazu i formatu deluje pre kao deo serijala, nego kao samostalno delo.
Režirao ga je Gordon Douglas sa Louisom Haywardom u glavnoj ulozi, swashbuckler glumcem s kojim je uradio nekoliko filmova mahom u toj formi ali i u drugim žanrovima. Ovaj Britanac imao je nekoliko meč lopti da bude velika zvezda ali nažalost nije imao kapaciteta. Čak ni u tom fizičkom pogledu koji je bitan za swashbuckler nije naročito impresivan.
Film je mahom zapravo misterija, glavni junak je vitez iz Rata Ruža koji je došao kući i shvatio da mu je otac ubijen. Stvar ne postaje hamletovska ali se razvija u intrigu o istrazi i tajnom društvu koje mu daje tragove, uz određene aluzije na Robina Hooda.
Nažalost, baš swashbucklinga nema mnogo, obračuna je malo i samo jedan je solidan, a bez toga ova podela i priča ne mogu da opravdaju svoje postojanje uprkos dostojanstvenom doprinosu svih sektora.
* * / * * * *
U istoj godini, Mark Wahlberg je iskoristio potpunu strimersku entropiju da izbaci dva maltene identična filma na nivou koncepta, i u sličnom produkcionom konceptu.
THE FAMILY PLAN i THE UNION su filmovi o Wahlbergu koji iz neke white ili blue collar biva pomeren u pravcu špijunsko-asasinske konspiracije. U FAMILY PLANu, on je bivši ubica kog pronalaze nekadašnji "vlasnici" i on sa porodicom pokušava da se sakrije. U THE UNION on je građevinski radnik kog najveća ljubav iz srednje regrutuje za supertajnu službu. U FAMILY PLANu putuju u Vegas, u THE UNION ide u Evropu.
Oba su režirali britanski TV poslenici. Simon Cellan-Jones jer preko serija SHOOTER i BALLERS povezaniji sa Wahlbergom i režirao mu je još jedan film ARTHUR THE KING. Julian Farino je mnogo više Peak TV faca koju zna sa ENTOURAGE i koječega. Nažalost, rezultati su sasvim suprotni.
Simon Cellan-Jones je uspeo da unese mnogo živosti u skript Dave Coggeshalla koji nije scenarista sa prevelikom reputacijom. Hemija među glumcima, naročito Wahlberga i Michella Monaghan je izuzetna, deca su odlično kastovana, kao i negativci koje drži u drugom planu. Akcija je energičnija nego što bi se očekivala i bitno tenzičnija.
Julian Farino je realizovao scenario britanskog TV autoriteta Joea Bartona i jednog od najlakše prodavanih eksperata za generic high concept u Holivudu Davida Guggenheima, koji ipak zahteva da ga režira maestro kao Espinosa u SAFE HOUSE. Kada to režira neko toliko nezainteresovano kao Farino, a nezainteresovano je premala reč, rekao bih bedno čak, iako je tu snimatelj koji radi za Richieja i to na boljim projektima, Alan Stewart, sin Dona Burgessa, maltene debitant Michael je uradio objašnjenje žanra na FAMILY PLANu.
Završnica filma odvija se u Istri. Gotovo je teško zamisliti da neko tako loše i ružno snimi Istru za koju jedino ne možemo reći da nije fotogeničan prostor. Ali, i na drugim lokacijama, a film je između ostalog bio sniman i u Sloveniji i kod nas, sve je vrlo skromno, statisti kreću kad izbroje TRI, sve je neinspirisano. A nije moralo biti jer scenario ZAPRAVO nudi jednu supergeneric zamisao sa sasvim dovoljno dobrih scena da se izgura solidan špijunski akcijaš
Ipak, u ovoj štedljivoj i neinspirisanoj realizaciji dobili smo film koji izgleda onako kako zvuče predrasude onih koji ne vole ovakve filmove kad ih napamet opisuju.
Čak ni Halle Berry koja je poput J.Lo ušla u tu neku atemporalnost gde se više ne može utvrditi da li je to ona ili njena posmrtna bista, unosi nešto duha. Naravno, nema tu onog vajba kad se merilo gde je na finger scaleu u THE LAST BOY SCOUTu, čiji bi reditelj Tony Scott koji bi danas verovatno bio bogotac Netlixa i pržio najbolje filmove na svetu. Ako je za utehu, Marky nije overio Tončija ali sada radi film sa Shane Blackom.
Ovde naravno ima dovoljno dobrih faca i pucnjave da tu mora biti nekog land graba ali nije to ni približno to.
* * / * * * *
THE GREAT MISSOURI RAID Gordona Douglasa je priča o Braći James i Younger i njihovim kretanjima kroz život, od južnjačkih odmetnika sa izvesnim razlozima do najuspešnije razbojničke bande koja je mobilisala Pinkertone i celu Ameriku.
Douglas ovde radi po scenariju Franka Grubera, koji je adaptirao vlastitu knjigu, koji je solidan u uvodnom delu gde postavljamo osnove njihovih problema u konfederalnom miljeu kada je Sever pobedio, ali kasnije kako se stvari kreću kroz ono što je važnije, uglavnom se protrčava kroz bitne situacije. Otud, nijedan karakter sem Franka Jamesa zapravo ni ne zaživi niti postaje bitan a motivacije ostaju površne i čak naivne, kao u slučaju penzionisanog oficira koji je postao starešina Pinkertona.
O ovoj ekipi snimljeno je nekoliko veoma bitnih filmova. Ovaj nažalost niti je jedan od njih, niti im je zbilja preteča.
* * / * * * *
SAPS AT SEA iz 1940. je poslednji film koji su Stanlio i Olio snimili za Hala Roacha. Njihova karijera se kasnije nastavila u Foxu itd.
Gordon Douglas je režirao ovaj ton-film u kom Stanlio i Olio prosto nemaju onaj šarm zbog kog smo ih zavoleli i koji prosto nije naročito smešan. Recepcija ovog filma inače nije tako nepovoljna kao moja, ali ja zaista u svemu ovome nisam video ništa naročito sem celine koja se kreće dosta sigurno od početka prema kraju ali bez očekivanih efekata.
Paul Feig je možda jedno od najvećih razočaranja od reditelja koji su prešli sa televizije na film, ali opet možemo da mu pljunemo pod prozor jer naređao je neke hitove i izgradio ime.
JACKPOT! je snimio za Amazon i moguće je da se odlazak na čist stream za njega posmatra kao pad ali ovo mu je možda i ponajbolji film, bar od onih koje sam gledao.
Rob Yescombe je napisao jedan od onih high concept scriptova u kom uzima poznate elemente i kombinuje ih u neki derivat. Ovog puta on želi da napravi mešavinu PURGE, CRANK i RUNNING MAN ali kao komediju. Da je ovo radio Brian Taylor, verujem da bi definisao pojmove u mešavini akcije i humora, ali bi to opet sigurno bila hard-R ludnica.
Paul Feig ne beži od toga da ode u R teritoriju ali ipak on nije Brian Taylor i u dubokoj suštini on je reditelj jednog mejnstrim izraza. A upravo u tom segmentu ovaj film nije preterano jak. Awkwafina je solidna kao glumica u pokušaju koja slučajno dobija dobitni tiket na lutriji čija je fora da se može oduzeti pobedniku ako ga neko ulovi i usmrti.
Kreće opšti lov na nju, a pomaže joj bodigard koji je prilično kompetentan i pokušava da se probije u svetu bodigardova koji žele da brane srećne (?) dobitnije za procenat.
I Awkwafina i John Cena su dobri, ne može im se mnogo zameriti, imaju i "hemiju" kao likovi ali prosto humor im je prenatrpan nekim referencama na aktuelne pop kulturne činioce, i uprkos tome što je akcija zaista uspešna u tome da je komična i evidentan je trud svih sektora u tome da se sporednim likovima sve do statista da personalnost i da film izgleda komično ali ubedljivo (to je ono što kod Farina u THE UNION nedostaje) prosto nedostaje mu neki X-faktor.
Rekao bih da je prosto neki element kohezije izostao, uprkos tome što su mnoge "teške" stvari dobro izvedene, a moguće je da Feigov suštinski mejnstrim pristup smeta anarhičnosti filma. Recimo, imamo jedno konvencionalno "uvođenje" glavne junakinje u kome pratimo njenu sudbinu, upoznajemo je, spremamo se da "jašemo" s njom a znamo da ovo ipak nije tema. Ima tu jedna sjajna scena, ali recimo tako neki "mejnstrim" delovi nemaju toliko mesta u konceptu kakav se pravi.
U svakom slučaju, JACKPOT! je nešto što će prijati fanovima žanra.
* * 1/2 / * * * *
Harold Peary odigrao je lik Throckmortona Gildersleevea u seriji B-komedija iz prve polovine četrdesetih.
THE GREAT GILDERSLEEVE režirao je Gordon Douglas i to je dosta šarmantna B-komedija o varoškom lažovu zlatnog srca Gilderleeveu i njegovom sukobu sa lokalnim sudijom koji pokušava da mu uvali svoju sestru usedelicu za ženu, pod pretnjom da že mu oduzeti mogućnost da se stara o simpatičnim sestrićima koji ga zapravo najviše i vole.
Harold Peary nije neka preterano upečatljiva figura i Gildersleeve je zanimljiviji u ideji nego i izvedbi kao lik ali film ima šarm i ima tempo na veoma solidnom nivou. Reč je o komediji od pre osamdesetak godina, ali ne o remek-delu žanra koje savršeno funkcioniše i danas ali iskustvo je na kraju prilično korektno.
* * 1/2 / * * * *
BROADWAY LIMITED je vodviljska komedija smeštena u vozu koju je po kratkoj priči i scenariju Riana Jamesa režirao Gordon Douglas.
Reč je o dinamičnoj i prilično duhovitoj komediji o holivudskoj divi koja zbog imidža dobija dete tako što ga njeni saradnici kupe, a onda se tokom putovanja ispostavi da je to dete oteto u poznatom kriminalnom slučaju, i sve to dok se junaci sreću sa osobama koje im znače ili koje su im protivnici u najnezgodnijim trenucima.
Gordon Douglas uspeva da smesti celu ovu vodviljsku komediju u 75 minuta i najvećim delom u ambijent voza ali ako imamo u vidu koliko je voz bitan deo priče, ne uspeva da nas ubedi da svi ovi junaci zaista putuju. Setovi voza deluju previše prostrano i potpuno statično i to zaista obesmišljava estetiku ovog filma.
Sve ostalo je korektno, međutim, ovo prosto nema dovoljno razraženu fizionomiju filma što je šteta.
* * / * * * *
Verovatno je kompliment za horor film kada kažete da niste mogli da zadržite pogled na ekranu.
U slučaju filma LONGLEGS koji je snimio sin Tonyja Perkinsa, nažalost, problem je u tome što nisam mogao da zadržim pogled na ekranu jer je sve oko mene bilo neuporedivo zanimljivije od onoga što je na njemu išlo.
Ovaj film je bio mučno iskustvo, gledano u etapama, na kraju eto čisto da završi započeta muka i stvarno - ako imamo u vidu da ne postoji film u kome je sve loše - verovatno i o njemu može da se kaže nešto dobro ali ja zaista ne znam šta bi to bilo.
Drugi film Nikole Petrovića, reditelja filma PSI UMIRU SAMI, možemo definisati kao ruralni horor, smešten u milje srpskog sela u kom još uvek žive neki paganski kultovi.
Film MUDRBRICK pre svega donosi jednu izvanrednu glumačku rolu. Andrew Howard kog znamo iz brojnih američkih serija kao efektnog epizodistu, odigrao je srpskog seljaka (koji podosta govori na srpskom) sa autentičnošću i sirovošću koju je doneo recimo Jovo Maksić kad se pojavio na našem filmu. Zbilja, gledajući film, Andrew Howard kao meni dobro poznat epizodista ali maskiran u seljaka vrlo uspešno, delovao mi je kao daroviti glumac iz provincijskog pozorišta doveden da odigra rolu u nekom filmu.
Andrew Howard je zaista razlog da se vidi ovaj film, prevashodno za profesionalce, da vide na koji način može da se izvuče nešto nesvakidašnje iz stranog glumca u ulozi našeg čoveka.
Kamka Tocinovska je takođe solidna u nosećoj ženskoj ulozi ali već Philip Brodie u ulozi "stranca" koji dolazi u zavičaj i unosi nemir, deluje i previše kao strano telo u ovoj celini. I njegov izgled i stil glume deluju potpuno deplasirano u ovoj celini koju odlikuje sirovost, i on na neki način izgleda kao Dylan Dog kad se nađe u nekom miljeu gde dizajn lik odudara od svega ostalog.
Kada se na to doda sklonost Nikole Petrovića da pravi filmove neobavezujućeg narativa u kojima se eto desi nešto loopy, nešto nerazumljivo i teško shvatljivo, onda nažalost dobijalmo celinu koja ni po čemu ne dorasta do truda Andrewa Howarda, a moram reći ni Kamke Tocinovske kojoj je bilo utoliko lakše što iako nije odavde i srpski joj nije maternji, sve ovo joj je bliže i jasnije.
MUDBRICK je pokušao da u formatu arty horora reši taj gambit zvani strani horor sniman kod nas, sa našim autorima i stranim glumcima na ekranu, i Andrew Howard je to omogućio, ali sve ostalo je nažalost bilo nedoraslo.
U PSIMA je Petrović bio bliži uspelom filmu, ali u MUDBRICKu je propuštena prilika veća.
U talasu sa MUDBRICKom se nalazi i film HELL HOLE, u nekom smislu eminentnog američkog horor autora Johna Adamsa, koji meni ne znači ništa ali vidim da napolju ima neku jaču reputaciju. Reč je o horor filmu koji nije mogao izaći u prigodnijem trenutku.
Dakle, reč je o hororu u američko-slovenačkoj ekspediciji koja na mestu starog rudnika na Rtnju iskopava praistorijskog monstruma koji ulazi u ljude i uzima ih pod svoje, ali nije samo parazit nego je i sam za sebe opasan, i sve u svemu služi da se oko svega razvije neki THE THING rip-off.
Film je smešten u Srbiju, i ima srpske likove koje igraju Srbi a svako govori na svom jeziku. Dakle, ovo je film koji je umnogome na srpskom, a Petar Arsić u ulozi neraspoloženog čuvara Danka je napravio čak i dosta solidnu glumačku kreaciju.
Znatan deo filma se odvija na srpskom, sa srpskim likovima koji imaju protagonizam, i uprkos tome što ovaj film ima status američkog i kao takav je izašao za Shudder, ne samo da je sniman kod nas i imao deo naše ekipe već na neki načim pripada i našem kulturnom krugu, što je veoma zanimljivo ako imamo u vidu da je reditelj Amerikanac (u saradnji sa suprugom Toby Poser) sa autorskim pretenzijama.
Nažalost, ako imamo u vidu obim zadatka za srpske glumce, ekipa koja je skupljena nije na najvišem nivou. Ovde je bilo jako ozbiljnih glumačkih zadataka na srpskom a samo Petar Arsić je zaista uspeo da napravi ozbiljan posao. Ako imamo u vidu da su filmu glume i autori i neki narod, sasvim je sigurno da nije bilo para za naše bolje i poznatije glumce što je šteta. Da su možda pristali na manji honorar, imali bi američki film sa dobrim kritikama.
Dobre kritike u Americi daleko nadilaze realan domet filma. Porodica Adams vodi svoj rip-off THINGa od početka prema kraju, ima zanimljivu lokaciju, ali nema dovoljno dobru glumu i nema propulzivnosti u rediteljskom postupku. Svako zrelo rešenje ispraćeno je nekim koje je na nivou našeg studentskog filma.
Međutim, ako imamo u vidu da ovde imamo mali budžet, veoma mešanu podelu, HELL HOLE ipak relativno bezbolno prođe i na kraju mi nije bilo žao što sam ga gledao, iako nisam doživeo ništa posebno snažno ili video nešto novo ili dobro.
* 1/2 / * * * *
U filmu GILDERSLEEVE'S BAD DAY Gordon Douglas snima deo B-serijala u kom naslovni lik ima zanimljive i duhovite zgode prilikom ispunjavanja građanske dužnosti porotnika.
Naravno, Gildersleeve je previše šašav da se ponese kao "samo" porotnik, iz neznanja ometa proces i kriminalci čiji je saučesnik uključen lako ga prepoznaju kao slabu tačku u poroti i odluče da ga "pritisnu". To dovodi do serije raznih komičnih situacija.
Douglas u ovom filmu ima starinski i duhovit materijal i uspeva da napravi jedan poprilično standalone B-serijalski film. Režija je nadahnuta, glumci su u tonusu, humor je uspeo da se prenese do danas.
Pa ipak, ovo ostaje materijal samo za ljubitelje i poznavaoce.
* * * / * * * *
BORDERLINE Williama A. Seitera je na nivou premise zanimljiv triler ali je u realizaciji postao jedna krimi komedija u kojoj glavne uloge igraju Fred MacMurray i Clare Trevor.
Clare igra policajku koja pokušava da se ubaci u meksički narko kartel a onda završi zajedno sa jednim kriminalcem koji je praktično otme, nesvesna da je i on detektiv na tajnom zadatku.
William A. Seiter nudi čak i neka vrlo zanimljiva rediteljska rešenja u vizuelnom pogledu, međutim, film se olako odriče svog najvećeg aduta a to je napetost tajnog rada. U tom smislu, čak i dobra igra MacMurraya i Trevorke uložena je u nešto što je slabije od potencijala postavke.
* * / * * * *
KINDS OF KINDNESS je važio za neki "mali", "tajni" film koji je Yorgos Lanthimos snimio sa ekipom iz POOR THINGS, u periodu posle tog procesa. Na scenariju su radili on i stalni saradnik Efthimis Filippou, međutim rezultat nije nešto što po bilo kom kriterijumu stoji kao neki B-projekat.
KINDS OF KINDNESS čine tri priče u kojima isti glumci, i to Emma Stone, Jesse Plemons, Margaret Qualley, Hong Chau i Willem Dafoe igraju različite likove. Dakle, podela je ozbiljna i izvrsna po kvalitetima a priče su onako, za moj ukus, neki neutemeljeni weirdness, koji je zanimljiv utoliko što Lanthimos to sve režira sa punim ubeđenjem, glumci to sve igraju, ali sadržaj je nažalost pre svega apsurdni egzistencijalizam bez ikakvog intelektualnog ili životnog uporišta.
Lanthimos pravi gledljiv moderni art house koji može dobiti i tu big cinema dimenziju jer on tu vrstu apsurda tretira tako što bizarnu premisu nadalje tretira realistički, pod realizmom ne mislim na naturalizam nego pre svega na izgradnju jednog jasnog principa međuzavisnosti među postupcima, pojavama itd. i to sve pokušava da estetizuje kao film.
Kada uspe da u to unese i dozu humora ili neku ubedljiviju egzistencijalističku dimenziju, snima uspešnije filmove, međutim, ovom filmu nedostaje i jedno i drugo.
Sa trajanjem od cela 163 minuta, ovo je dosta ambiciozna zalogaj za svakog gledaoca, i uprkos ovakvim zvezdama i tehničkoj izvedbi Robbie Ryana, ipak nema ničega tu da opravda tu minutažu.
Otud možda baš to što je film sastavljen iz tri priče ponajviše svedoči o tom očekivanju "sporednog projekta".
* * / * * * *
Kristen Elizabeth Snyder u dokumentarnom filmu ONE DREAM TOO MANY govori o porodici kapetana Davida Latlipa koji je bio jedan od retkih ljudi iz cirkusa koji je napravio cirkusku imperiju. Ostali su bili biznismeni ili su imali jedva sporedne veze sa carny scenom.
Ta carnivale scena, naravno nije cirkuska stricto sensu, to je zapravo vašarska scena i film opisuje Latlipovu porodicu koja je cela bila uključena, njegove kćeri od detinjstva, i taj deo filma je odličan. Međutim, onda posle toga film kreće da se bavi tezom o tome kako je posle propasti tog putujućeg vašara bavljenje zabavom zamrlo u porodici ali ne i želja i dar među potomcima. Što bi moooooglo biti zanimljivo da se ne pretvori u besramnu promociju autorke filma i njenih pokušaja da nekako postane poznata gde na kraju shvatamo da je i ovaj, u prvoj polovini superzanimljiv film, zapravo kanibalizacija ostavštine vrlo značajnog čoveka sa samo jednim ciljem, da se praunuka nekako isplasira ako može.
I tu onda imamo i ličnost njene tetke koja ju je podržavala ali se razbolela i umrla od MS, i koja je takođe snimljena za potrebe filma, imamo plakanja za njom, imamo potpuni raspad sistema.
I taj raspad sistema ne bi bio ni prvi ni poslednji da film nije dosta solidno izveden, da nema sjajnu arhivu i da u prvom delu nije zaista jako zanimljiva tema.
* * / * * * *
U trećem Gildersleeve filmu, Douglas ima solidan farsični materijal. GILDERSLEEVE ON BROADWAY govori o proleću, kad su svi zaljubljeni a Gildersleeve se sveže verio, ali mora da piajeljem apotekarom da otputuje u Njujork i pomogne u pokušaju da ne izgube dobavljače lekova.
Za Gildersleeveom polazi i njegova verenica, da ga ipak nadgleda kako se ponaša, a nesputana simpatije stare naslednice velike farmaceutske kuće za Gildersleevea je jedini način da se obnovi ugovor.
Film je konstantno duhovit, ima jak tempo, ali i neke viškove na nivou zapleta, recimo zašto Gildersleevea jure dve druge žene kad je dovoljna samo jedna.
Ipak, ovo je uspeo starinski humor u jednom B-formatu.
* * 1/2 / * * * *
Jedan od mnogih problema srpske kinematografije jeste neprekidno snimanje pionirskih projekata posle kojih se ne uspostavlja kontinuitet. Poslednjih godina su neke od formi uspevale da dođu do kontinuiteta ali i dalje imamo te slučajeve da se nešto po prvi put radi kod nas i da stižu filmovi kojima naprosto nedostaje produkcione a i autorske, pa i izvođačke prakse, da bi se mogli sagledavati na jedan način u kom nema gledanja kroz prste.
Dok je kriminalistički, pa u izvesnom smislu i akcioni žanr, dobio određenu vrstu kontinuiteta u bioskopima zahvaljujući gangsterskoj sagi JUŽNI VETAR, posle kog opaljenje pištolja pre kamerom više nije misterij biblijskih razmera za filmsku ekipu, i gde svi zajedno mogu da isprate zadatke, od priprema do post-produkcije, snimanje B-filma sa akcionim pretenzijama ipak jeste izazov.
JUŽNI VETAR je ipak A+ produkcija za naše uslove, strani projekti tog tipa koji se snimaju kod nas i dalje srazmerno puno koštaju i iziskuju angažman stranih stručnjaka ako ne želimo da se snimi snuff film, tako da autohtona srpska B-produkcija jeste novina.
U tom pogledu, POSLEDNJI STRELAC jeste pionirski rad za našu kinematografiju i kao takvom mu se mora progledati kroz prste, ali ne previše jer osnovni elementi u njemu obećavaju.
Ono što je osnovni problem filma, u kom je sve na neki način problem, jeste pre svega produkcioni. I to više nije pitanje novca već pre svega odnosa. Naime, niskobudžetni film nije samo finansijsko-izvedbena stvar već mentalno stanje. U ovom filmu niskobudžetna produkcija poprima formu psihoze. Film je silom vezan za nekoliko enterijera kao temeljne lokacije i uprkos tome što scenaristi pronalaze način da to opravdaju i da to, na kraju krajeva ne smeta, za tim nije bilo potrebe. Naime, film opet hteo-ne hteo ima neke scene u eksterijeru i one su - paradoksalno - mahom potpuno nevažne, recimo simpatična vinjeta glavnog junaka sa decom koja zarađuju džeparac muzicirajući na ulici.
Otud, Darko Nikolić radi zapravo veoma dobar posao u realizaciji ovog filma jer sve izgleda kao da je morao da režira sa džakom od pedeset kilograma na leđima, i da se ipak izborio da u ovoj niskobudžetnoj maniji napravi koliko je moguće nešto dinamično i raznovrsno. Nažalost, ono što ovoj priči nedostaje, to su napetost i akcija, pošto ovakav sadržaj prosto jako teško može da opstane bez toga. U izvesnom smislu POSLEDNJI STRELAC podseća na pornić složen samo od dramskih uvoda u scene seksa, ali bez scena seksa. I Darko Nikolić zaslužuje pohvale što se i u tome snašao pa film i ovakav kakav je može da se podnese.
Scenario koji potpisuju Branislav Janković i Maja Todorović, verovatno dodatno "obogaćen" vizijama glumaca na snimanju je u stvari najinteresantniji aspekt ovog filma. Naime, čini se da su producenti, scenaristi i sam reditelj shvatili da će scenario u ovim okolnostima igrati važnu ulogu. I napravili su predložak koji je u svakoj sceni jezgrovit u dijalozima, pokušava da bude duhovit, pokušava da nema prazan hod, i kad se ono što se priča poklopi sa glumcima, to funkcioniše.
Glumci su odlično izabrani, Nenad Jezdić je zaista domaćinski preuzeo zadatak da iznese glavnu ulogu Službinog asasina koji deset godina od suprugine smrti od bombe namenjene njemu i sam ulazi u terminalnu fazu teške bolesti, Nataša Marković kao komšinica sa tajnom, Miki Krstović kao negativac iz sveta kriminalne dijaspore i Miloš Timotijević kao kum glavnog junaka koji do kraja filma mora pokazati da se kumstvo najbolje servira hladno. Ovo je jedna kompaktna ekipa koju je Nikolić motivisao i tonizovao da se sve izvede i prava je šteta što vrlo bitnu rolu igra neka osoba koja je potpuno zalutala na ekran, čime se nažalost sve ono što je ekipa uspela da izgradi ozbiljno degradira. Angažovanje nekih potpuno levih ljudi iz nekog interesa jeste tradicija B-filma, to je njegov temelj, bez toga ga maltene i nema, ali ovde je nažalost glumačka A-ekipa time ozbiljno degradirana uprkos evidentnom trudu.
Sama priča nema neku žanrovsku inventivnost, krećemo se okvirima dobro poznatih raubovanih klišea, sve je glupo taman koliko treba za datu vrstu filma, ali isto tako da ima budžeta, lokacija i akcije, bilo bi za klasu pametnije i dve klasie življe od ČETVRTOG ČOVEKA. Pre nego što se veliki protivnici klišea i ofucanih žanrovskih zapleta obruše na ovaj film, bitno je naglasiti da ga ovakva vrsta zapleta zapravo identifikuje. I da je ovo sad neka mala pametna žanrovska priča, to ne bi bio tako evidentno B-film koji pokušava da imitira A i to je ovde najveća draž barem za mene.
Jedina krupna zamerka scenariju, kome se može dati beskrajno puno zamerki i zato je idealan za ovaj eksperiment, jeste zapravo to što je glavni junak previše fokusiran na to da se dopadne osobama u svojoj okolini, ako imamo u vidu njegovu situaciju. Premisa nam govori da bi on sada morao biti Old Man Riggs, dakle dozvoljeno je da ima smisao za humor ali ne da bude žovijalan i da koketira. Ovako imamo čoveka koji pola vremena želi da umre, a drugu polovinu vremena započinje neke potencijalno nove živote i to prosto nema nikakvog smisla, naročito jer je sasvim dovoljno duhovit kad je u toj fazi opraštanja sa okolinom.
Jedina druga bitna zamerka je da se mogla vršiti inverzija nekih situacija unutar scena kako bi se unutar opšteg klišea desila subverzija, ali to je sad već neki novi nivo kreativnosti autora B-filma koji kod nas treba da se dostigne.
Od cele ekipe koja je ovo radila, jedina istinski B-figura jeste književnik Janković koji je u Laguni neki trećerazredi Dejan Stojiljković. Dakle, on je i u svom osnovnom poslu B-faca, svi ostali su A, i zazlužuju pohvale da ovaj posao nisu potcenili, pa ne čudi da je ovde poneko od njih, recimo Darko Nikolić, pa možda i Nataša Marković zapravo ostvario možda i najbitnije filmsko ostvarenje.
B-film je prosto previše jaka struktura da ga čak i srpske A-filmadžije ne mogu upropastiti.
* * / * * * *
Jedino što mi se u tom filmu kao prosečnom gledaocu dopalo je završna akciona scena u biblioteci. Rekao bih da tu reditelj izlazi iz uobičajenih okvira srpskog filma. Spadam u one koji ne vole Jezdića (smatram ga za sirovinu koja je ista u svakoj ulozi), a scenaristi se nisu baš potrudili da naprave ubedljiv okvir za njegov lik jer ako se dobro sećam zakačile su ga u životu sve moguće nedaće uključujući i rak. Sve u svemu, tipičan izdanak srpske kinematografije u žanru gde ne briljiramo.
Slavoj Žižek je ima o duhovitu ali ne sasvim tačnu teoriju o tome kako je blue collar radnika u američkom filmu jedino moguće videti u tajnom gnezdu negativaca u Bond-filmovima, kako vrše završne radove oko mašine koja će uništiti svet. Pozicija radnika, ili u širem smislu zaposlenog čoveka, u jugoslovenskom filmu ima u sebi tri osnovne forme ali i faze, rani period kinematografije koja donosi entuzijazam oko emancipacije i industrijalizacije, zatim period Crnog talasa kao prostor koji naseljavaju ljudi bez profesije ili osobe čije je zaposlenje osnov situacione depresije jer je užasno u svakom pogledu, i konačno, da se poslužimo Dimitrijevićevom definicijom - period "potrošenog socijalizma" u kom su konzumerizam i privredna neefikasnost pretvorili radnika u neproduktivnog parazita čega je i sam svestan i to vrlo često služi za razonodu publike.
Malo gde su prikazi recesije i propasti jedne privrede bili osnov najkomercijalnijeg bioskopskog žanra kao kod nas, kada je pre svih Siniša Pavić postao svojevrsni "pesnik potrošenog socijalizma". Možemo reći da je kolaps jugoslovenske privrede ispraćen smehom a da je njena izgradnja ispraćena uzbuđenjem i problemskim pristupom.
LICEM U LICE Branka Bauera je problemski film iz 1963. godine, snimljen po scenariju Bogdana Jovanovića, jednog od ključnih scenarista jugoslovenskog filma šezdesetih.
Film je u svakom pogledu zanimljiv i možda je njegov društveno-kritički aspekt najmanje interesantan iako se nameće kao ključni jer takvih filmova je u našoj kinematografiji bilo dosta. Tema preduzeća u kojima rukovodstvo usled slabosti karaktera ili organizacije proizvodi probleme bila je prisutna u dosta jugoslovenskih filmova, a neke od njih je pisao baš Bogdan Jovanović. Neki su u svom pristupu bili hawksovski, kao radovi Živanovića i Nanovića a neki vrlo sofisticirani i egzistencijalistički kao ovaj Bauerov.
Jovanović gradi dve slike koje su veoma bitne za ovaj film, i koje čine njegov kvalitet odnosno nedostatak. Jedna slika je veoma životna, ubedljiva i prikazuje ljude sa slabostima koji su izopačili partijsko-radničko upravljanje radnim organizacijama, sa fokusom na psihiološki profil junaka. U prikazu te dimenzije, Bauer i Jovanović koriste neke vrlo zanimljive tehnike, na filmsko-literarnom planu, pre svega krupne planove koji uvode rešenje sa unutrašnjim monolozima u kojima se iznose dileme junaka, a zatim i veoma vešto i propulzivno postavljene flešbekove, estetski savršeno uklopljene u postojeću sinestetičku postavku filma.
U tom prikazu slabosti i krize koncepcije radničko-partijskog rukovođenja, Jovanović u literarnom pogledu dostiže zaista vrhunske domete egzistencijalističke drame. Zahvaljujući Bauerovom rediteljskom umeću, ona se umesto tipične polemičke drame što je obično ishod egzistencijalističke drame pretvara u prvoklasnu angloameričku dramu svog doba, u pisanom tekstu izgleda kao Sartre ali u izvedbi dobija glumački žar sa kojim je igran Tennesee Williams i stvara se dodatna humana dimenzija.
Druga slika je naravno deus ex machina sposobnost sistema da se koriguje i ostvari superiornost tog partijsko-radničkog koncepta. Dok bi se manje ubedljiv aspekt filma u tom domenu mogao olako pripisati tome da Jovanović nije dovoljno vešt da podjednako lako proda laž kao što je vešto oblikovao istinu, moramo uvesti još jednu dimenziju tehnike drame u diskusiju. Dakle, da, sasvim je uverljivo pomisliti prosto da je zalog postojanja ovog filma bilo to da ipak na kraju sistem pokaže snagu samokorekcije i da je taj deo "nakalemljen" na celinu. Međutim, ovde dolazimo do pitanja "dramaturgije destrucije" i "dramaturgije konstruktivnosti" gde je prosto svaka vrsta razaranja, propasti, sukoba dramski potentnija od sloge, izgradnje. Veoma su retki uspešni filmovi o uspešnoj kreaciji, o izgradnji nečega i sl.
Rekao bih da ovde imamo ipak dva razloga zašto film LICEM U LICE u prikazu samo-popravke odnosno regeneracije sistema ne funkcioniše i da je pretpostavka isključivo ideološke naravi ipak redukcionistička.
LICEM U LICE uprkos toj manje ubedljivoj deonici ipak ostaje jedan od veoma značajnih filmskih prikaza radnih odnosa u SFRJ i jedan veoma uspeo, rekao bih čak internacionalno relevantan, primer "courtroom drame" jer iako je u pitanju partijski sastanak, zapravo je reč o suđenju. Ako imamo u vidu da su baš suđenja jedna od omiljenih okosnica egzistencijalističke drame pa i retorike socijalističke dramske produkcije, konačno dovedena do paroksima kod Brechta, Bauer je tu često raubovanu formu, ponajbolje formulisao.
* * * / * * * *
Gordon Douglas je režirao od prvog do poslednjeg filma o Gildersleeveu.
GILDERSLEEVE'S GHOST je zamršena komedija u kojoj Gildersleeve ide na izbore a konkurenti žele da mu smeste da je lud tako što će naterati na njega da ga progone duhovi i gorila oslobođen iz zoološkog vrta.
Premisa je komplikovana i realno neubedljiva, ali humor koji se izvlači iz nje je prilično efektan tako da na kraju priče, funkcija ovog B-filma je ispunjena. Ipak, imajući u vidu da su drugi filmovi ipak imali manje prenaglašene i ubedljivije premise, logično je reći da je ovo verovatno najslabiji film u serijalu, ali verovatno ne i najmanje smešan.
* * 1/2 / * * * *
Evo, da se Cripple poraduje:
Linkin Park Unveil Emily Armstrong as New Co-Vocalist, Announce 2024 World Tour and Album (https://www.rollingstone.com/music/music-news/linkin-park-new-vocalist-emily-armstrong-tour-album-from-zero-1235096109/)
Sad, snajka je deo sajentološke crkve i na suđenju Deniju Mastersonu mu je pružala glasnu podršku tako da, uh, MOGLI su da nađu i nekog drugog, ali eto...
Koliko pogrešnih odluka na jednom linku, od reuniona do izbora pevačice...
Sent from my iPhone using Tapatalk
GIRL RUSH Gordona Douglasa je RKO B-film, urađen sa dosta energije i sa solidnim tempom, o dvojici šoumena iz putujuće trupe koji obećavaju koleginicama da će otići nakratko i pronaći zlato kako bi održali svoj posao i uneli neke prihode u posao koji već neko vreme ne ide dobro.
Zlatna groznica je na vrhuncu, i njih dvojica se lako umešaju u razne prevarante i odmetnike, te odlučuju da prosto ukradu tuđe zlato, ubeđeni da ih neće naći.
Međutim, kada banda koju su opljačkali pronađe celu trupu, pridružuje im se, i tenzije rastu.
Film je neprekidno dinamičan i zanimljiv ali nažalost humor prosto ne uspeva baš uvek. Samim tim i pažnja gledalaca opada. Na kraju, jedino što zaista pamtim je par plesnih numera, solidna fotografija i Robert Michum kao jedan od odmetnika.
* * / * * * *
Jeremy Saulnier je delovao kao perspektivan reditelj američkog indie žanrovskog filma, i u svom drugom ostvarenju BLUE RUIN, produžio je simpatične korene iz svog debija, do jednog višeg nivoa koji je mogao biti tumačen kao odskočna daska.
Imajući u vidu koliko je teška situacija za "mali" žanrovski film koji ipak ne može da nastaje na mikrobudžetu, delovalo je sjajno kada je posle svog trećeg filma GREEN ROOM - koji me je veoma razočarao uprkos sjajnoj premisi - našao utočište kod Netflixa.
Saulnierov sledeći film bio je preglomazan pokušaj da snimi sve što je ikad želeo. Bio mu je to drugi promašaj za redom, ali opet, moglo se barem analitički dokučiti odakle proizlazi problem tog filma.
REBEL RIDGE je sličan u tom smislu što se prepoznaju šavovi po kojima je sklopljen, lako se prepoznaju uzori i paradigme kojima je Saulnier bio inspirisan. Međutim, ovde nema tog opravdanja da se eto reditelj dokopao uslova pa snimao sve što mu padne na pamet.
Kada su krenuli problemi, i kada je John Boyega enigmatično napustio snimanje, a onda zbog rasporeda ispao i James Badge Dale, postalo je jasno da se nešto čudno dešava oko REBEL RIDGEa. Boyegin odlazak je bio u najmanju ruku čudan, delovalo je da su privatni razlozi uzročnik ali se onda ispostavilo da ipak i neka kreativna senka tu vreba. Danas vidimo da je Boyega pokazao vrhunsku lucidnost napustivši ovo.
Isto važi i za Dalea, koji je doduše radio Saulnierov prethodni film.
REBEL RIDGE je kao Zahler za siromašne, kao BRAWL IN CELL BLOCK 99 sa sve Don Johnsonom, i bez mašte i glumačkog autoriteta jednog Vincea Vaughna pa i Uda Kiera.
Ovde imamo taj pokušaj da se exploitation film iz sedamdesetih tretira smrtno ozbiljno, sa sve onim detaljnim prikazima radnih procesa, digresijama koje treba da iskorače u svet žanrovskih elipsi i pokaže nam ono što inače ne vidimo.
Ali, rezultat najčešće biva taj da se složimo sa onima koji koriste klasične elipse, i prihvatimo da je tako bolje. Ovaj film je toliko spor i neefikasan da prosto deluje kao da nije izmontiran do kraja. Pritom, uz sve silne pokušaje da bude kreativan i atipičan, ima jednu maltene superherojsku dimenziju - junak svoje protivnike ne ubija, kao da je Batman. On ih prebije, povredi, pravi haos na sto načina, ali ne ubija - to ne.
Već to samo po sebi je neverovatno naivno.
Najzanimljivija scena nažalost kao da je uzeta iz Zahlerovog playbooka, odnosno iz elipse u BRAWLu.
REBEL RIDGE je zamišljen kao jednostavan film, sa malo likova smešten u jednoj varošici sa velikom tajnom koja seže do same suštine njenog opstanka. Sve to nažalost postaje razvodnjeno, banalno, a i zaboravi su nekontrolisanom trajanju.
Saulnier pokušava da unutar scena bude inovativan, i to je dobra intencija, ali mahom ne uspeva, otud je kraj skandalozno antiklimaktičan iako proističe iz jedne relativno masovne akcione scene u kojoj se puca ali se ne ubija.
Saulnier posle simpatičnog debija i obećavajućeg drugog filma, snima već treći promašaj što se mene tiče (iako je kritika bogznakako prihvatila REBEL RIDGE). U ovom filmu on pokazuje da mu je srce na pravoj strani ali da se previše troši u pokušaju da izmeni lice žanrovskog i exploitation filma jer zapravo nema ništa novo da ponudi.
* 1/2 / * * * *
Siniša Cvetić je ostvario celovečernji debi sa filmom USEKOVANJE koji bi se najbliže mogao definisati kao srpski odjek američkog indie filma. Otud je veoma zanimljivo da nam je u svom drugom igrenjaku JORGOVANI ponudio punokrvni komercijalni film, i to onog najređeg formata - komercijalni film koji snima reditelj sa umetničkim renomeom u kome takođe postoji izrazita autorska dimenzija.
U izvesnom smislu ona je vidljiva čak i po nekim postupcima, recimo USEKOVANJE se dešava u toku slavskog dana u jednom domu a JORGOVANI se dešavaju u toku jedne večeri na dodeli nagrada i partiju za nagrađenu ekipu koja potom usledi. U oba filma Cvetić i scenarista David Jakovljević drže jedinstvo vremena, mesta i radnje, što je veoma zanimljivo.
U tom pogledu, JORGOVANI dele izvesnu vizuelnu monotonost sa USEKOVANJEM, ali ona ne proističe iz toga što se sve dešava na jednoj lokaciji, čak naprotiv, i sam objekat je dosta dobar, i način na koji se priča vizuelno vodi kroz kadriranje je dosta sugestivan, pa i propulzivan. Veći je problem sama produkcija gde je drugi plan pun statista veoma skromnog izgleda i ne može da isprati bogat prvi plan u kom su naše najpopularnije zvezde koje jelte nisu tu slučajno. Na svu sreću, srpska publika produkcionu nesavršenost oprašta komercijalnom filmu i to što stvar nije urađena produkciono do maksimuma nije smetalo izuzetnom rezultatu filma.
Cvetić se u JORGOVANIMA dohvata jedne forme prema kojoj imam strašnu averziju a to je satira kinematografskog miljea koju pravi mlad autor koji još uvek nije proveo dovoljno vremena u njoj. To nije pitanje pukog iskustva jer naša kinematografija je groteskna čak i onima koji je ovlaš pogledaju iz daljine, već naprosto jedne dubine sagledavanja njenog užasa.
Otud, Cvetić sve bazira na tipskim likovima, i tipovima se namerno poigrava, ne gradi prave karaktere, i to je legitiman komediografski postupak. Naravno, film bi bio verovatno zanimljiviji da se bazirao na likovima koji su karakteri, i za moj ukus je baveći se "tipovima" nedovoljno smešan - iako bi baš zbog tog izbora u karakterizaciji trebalo da bude direktniji.
Međutim, film je promišljen, i uprkos tome što se bavi tipovima i ni u čemu nije preterano inventivan, nije glup.
JORGOVANIMA se najpre može prebaciti što ne odlazi dublje u dekonstrukciju sveta naše filmske industrije, ali ne samo nje kao jednog iritantnog lokalnog fenomena nego uopšte teme fikcije, stvarnosti, glume, privatnog života itd. i tu ima raznih ključeva gde se moglo ići. Dakle, ovo nije ni ENTOURAGE. a nekmoli Charlie Kaufman, međutim, za nešto što je naizgled površan zahvat, Cvetićev film je zapravo prilično inteligentan, efikasan i kad je neophodno - efektan, a u najvažnijem momentu emotivan.
Dekonstrukcija vlastitih televizijskih persona kojoj pribegavaju Sloboda Mićalović i Ivan Bosiljčić nije duboka, niti suštinski provokativna, ali pokazuje jednu jako bitnu stvar - podseća nas da su njih dvoje zapravo jako dobri glumci - a to mi maltene ni ne znamo jer su od početka karijere ušli u mašinu nekih sadržaja koji su od njih tražili dosta ali ne i sve ono što mogu da pruže. Dok smo za Slobodu Mićalović još i imali priliku da vidimo kako je zablistala kod Kusturice, za Bosiljčića nismo dobili tu priliku, i čini mi se da JORGOVANI to jesu, i to na jedan subverzivan način. Naime, njegova uloga ovde je toliko effortless a u stvari drugačija da mnogi neće ni shvatiti koliko je on iskoračio iz "zone komfora" i pritom ostao zvezda. Isto važi i za Mimu Karadžića.
Film ima neke viškove, neke komične zahvate koji su meni remetili smisao priče (grbavac poslužitelj, dete brainiac u jednom odbojno starmalom ključu) i što je najgore iskoračivali iz stilizacije. Međutim, to sve na kraju nije previše važno.
Cvetić i Jakovljević su ovim filmom uspeli da uspostave razumevanje sa publikom. Film je mogao biti drugačiji, ovakav kakav je mogao je biti savršeniji, svašta je moglo biti drugačije, i u redu je da se to zna. Međutim, suština je da imamo dva mlada rautora koji su iz respektabilnog problemskog filma iskoračili u komercijalni i doneli nešto autorski u njega, i podsetili nas da neki ljudi koje uzimamo zdravo za gotovo u stvari znaju više nego što mislimo. I to je u stvari ključno.
* * 1/2 / * * * *
HOT ENOUGH FOR JUNE Ralpha Thomasa je ekranizacija romana Lionela Davidsona i percipirana je kao parodija špijunskog filma, prevashodno Bonda. Scenario je pisao čuveni Lukas Heller koji je pisao razne važne Aldricheve naslove ali i temeljni naslov ovog žanra, IPCRESS FILE.
Dirk Bogarde u glavnoj ulozi je sjajan. Kada vidite Bogardea u jednoj par excellence mejnstrim ulozi, postaje jasno koliko je hrabra i samoubilačka bila njegova odluka da ne ode u Holivud ako je uslov za to da se pravi da je strejt. U ovoj ulozi, opet vidimo Bogardea sa jednom čarobnom harizmom. Problem je samo u tome što kao ostatak filma - nije naročito smešan.
HOT ENOUGH FOR JUNE je parodija koja nažalost ima problem u tome što nije baš parodična, ne vrši neku krupnu dekonstrukciju žanra, osim što kreće iz direktnog zezanja Bonda a onda se okrene nekim opštijim špijunskim tropima.
S druge strane, HOT ENOUGH FOR JUNE ima u sebi i dosta nekih konvencionalnih situacija iz špijunca, čak je na granici da u nekim segmentima bude i napet film, ali opet nije jer - nije ni pravljen da bude takav.
Na kraju, maltene, jedino što podseća da bi ovo moglo biti parodija jeste prolog koji je direktno zezanje Bonda - u formi scene koja, pogađate, NIJE SMEŠNA.
Kad se podvuče crta, HOT ENOUGH FOR JUNE deluje najpre kao hendikepirani, neuspeo špijunac, svakako pre nego neuspela parodija. Ipak, bio mi je zanimljiv za gledanje. Ralph Thomas se potrudio a Dirk Bogarde i Sylvia Koscina su uvek magnetičan par.
* * / * * * *
SAMO KAD SE SMIJEM Vanje Juranić je problemski film o nasilju nad ženama.
Postupak je vrlo pretenciozan. Od prvog kadra čekamo da se desi nešto "važno" i kad krene da se dešava to "važno", onda film u neku ruku "dođe na svoje", ali se isto tako Slavko Sobin odvrne na trojku i nažalost izgubi kontrolu nad svojom igrom.
Ono gde Vanja Juranić zaslužuje pohvale jeste uglavnom dobro iskorišćeni minimalizam u kadriranju, sa dosta uspelih statičnih kompozicija ali i sa pokretima kamere koji su dobro uklopljeni u celinu i ne remete koncept. Isto tako, Tihana Lazović unosi maksimalan trud da iznese glavni lik i pomaže osnovnom kvalitetu filma a to je da pokaže kako je reč o braku u kom postoje problemi, nezavisno od erupcija nasilja, tako da ovde nemamo kliše o jadnoj bespomoćnoj ženi koja radi sve kako treba a muž je iz čista mira maltretira već imamo problematičan odnos u kom psihopata pronalazi povode za nasilje, ali u njemu odlazi vrlo brzo u neke sfere koje se ne mogu situaciono pravdati.
Vanja Juranić i Elma Tataragić nisu u stanju da naprave scenario koji može dobro da zahvati sve slojeve problema i zato se drže samo jednog isečka, pa ipak ono gde je film najtanji jeste upravo ključni naturalistički aspekt a to je pritisak okoline da junakinja ostane u braku gde je izložena nasilju.
Ovo nije film izrazite idejnosti ili inventivnosti i maksimalno eksploatiše aktuelne društvene probleme bez mnogo veštine da ih u potpunosti obradi. Ali, isto tako u izrazu je jednostavan, pokušava da bude moderan, i imajući u vidu kako takve priče izgledaju inače, ovo je ipak osveženje.
Radovao sam se da vidim Slavka Sobina u izazovnoj ulozi ali nažalost stekao sam utisak da su ga serije udaljile od ozbiljnijih zadataka, pa se nadam da će se to u budućnosti promeniti.
* * / * * * *
Da nisam gledao LONGLEGS nedavno, lakše bih se latio neke formulacije da "odavno nisam gledao neki ovako loš horor film" i sl. ali JAMA Dejana Baboseka je nešto što je zbilja dobro poznat vid lošeg horora kakav prosto odavno nisam sretao. Ali, nisam sretao zaista jako dugo ovako loše horore, što ne znači da ih nema nego da ih nisam gledao.
JAMA je film koji je u značajnoj meri nevešto izveden, da ne kažem diletantski. Nisam siguran da postoji namera da se sakrije iza nekog trash koncepta ali opet i ako ima toga, nije to izvedeno ubedljivo. Dakle, film je u značajnoj meri nevešt.
Zatim, ima relativno jednostavnu premisu o dvoje prevaranata - ubica kojima jedna žrtva "oživi" i krene da im se sveti, međutim onda film odlazi u smeru nekog halucinogenog, pazolinijevskog maltene dešavanja, a na početku se citira i Jodorowsky - premda ne prepoznajem ovde njegov tip halucinacije.
Dakle, Babosek želi da bude exploitation ali hoće sve malo da poškropi i artom, pa je rezultat kad se spoji sa neveštinom vrlo sličan nekom italijanskom hack jobu koji želi da to što je dosadan i budžetski deficitaran prekrije artom ali ne može - a ovde je to još teže jer Babosek nema tu praksu, nema taj razrađen rukopis.
Stoga, JAMA ostaje na nivou nekog alternativnog, amaterskog, niskostručnog pokušaja čak i za prilično diskutabilne, da ne kažem niske standarde slovenačkog horora u kome se javljaju naslovi poput VARUHA MEJE i IDILE.
ZENOBIA Gordona Douglasa je još jedna saradnja ovog reditelja sa Stanliom i Oliom i nažalost ni u ovom filmu iz 1939. godine nije se desila magija. Zaplet pokušava silom da izmami smeh i ne uspeva uprkos Douglasovom pokušaju da stvari održi energičnim.
* 1/2 / * * * *
John M. Stahl je bio legenda Poverty Row ere i vodio je Tiffany Studio posle čije propasti je radio za mejdžore, gde je zabeležio jedan fijasko za MGM ali i kontinuiranu karijeru u mnogim od njih.
Za Fox je snimio pred kraj karijere film FATHER WAS A FULLBACK, jednu vrlo efikasnu, duhovitu, odlično igranu i mišićavo izvedenu komediju u kojoj glavnu ulogu igra Fred MacMurray, kao koledž trener američkog fudbala koji je pre smenom na poslu, i sa porodicom izbezumljenom ćerkinim pubertetom kod kuće.
Te dve muke se ukrštaju, a koincidencije i pehovi staju na put svakom njegovom rešenju.
U ovom filmu starom dobrih 75 godina, humor je očuvan, pa čak i inscenacija iako svedena funkcioniše i ima dinamiku prihvatljivu savremenom gledaocu.
Fred MacMurray je moj favorit, jedna tiha i nenametljiva zvezda, spremna da se i ovog puta žrtvuje za tim i devirilizuje za potrebe priče u kojoj igra oca.
Samo je entropija bogate holivudske produkcije sprečila da ovaj film bude i danas ubeležen kao mali klasik.
* * * / * * * *
ZBUDI ME Marka Šantića je prilično zanimljiva, svedena, problemska melodrama o mladom čoveku koji posle "nesreće" doživljava amneziju i vraća se u dom koji jedini poznaje, to je majčin stan u Jesenicama. Međutim, majka ga jedva prima u kuću, vremenom saznaje od brata da je zapravo pre nekoliko godina on iz Jesenica pobegao na Bled posle nekakvog incidenta.
Postepeno on rekonstruiše šta je incident a zatim otkriva da mu je i brat na putu da upadne u sličnu nevolju, i da je suština u hate crimeu počinjenom prema lokalnim muslimanima iz Bosne.
Dakle, ZBUDI ME je poslovenčen rimejk AMERICAN HISTORY X. Naravno, Šantić nije Tony Kaye, ne pravi ni vizuelno ni glumački ni verbalno uzbudljiv film. Međutim, Ivan Zadro kao direktor fotografije, ko-scenaristi Sara Hribar i Goran Vojnović koji su pisali ovo sa Šantićem, i Jure Henigman pre svih u glavnoj ulozi, ulažu veliki napor da ovaj film ima svoj identitet i integritet.
Otud, ZBUDI ME ostaje nenametljiva priča o starom problemu koji dobija nova lica. Amnezija je dobro iskošrićena kao način da čovek zaboravi svoj greh, ali možda i to da se iskupio i postao bolji. Nije izvedena naivno iako veoma dobro funkcioniše u okvirima priče. Naizgled digresivni odnos sa partnerkom glavnog junaka koje se on ne seća je vrlo dobro uklopljen i čini sada integralni deo celine.
Šantićev film nije slow cinema ali ne žuri nigde. Međutim, ako imamo u vidu komociju srednjeevropske arty melodrame, dosta toga uspeva da upakuje u osamdesetak minuta efektivnog trajanja.
ZBUDI ME je vrsta evropskog disciplinovanog festivalskog filma kraćeg dometa u kom su Slovenci veoma uspešni i ovo je jedan primer za to.
* * * / * * * *
Mehmete,
Ovo poređenje s Van Halenom je zanimljivo...
https://variety.com/2024/music/concert-reviews/linkin-park-forum-concert-review-emily-armstrong-mike-shinoda-1236142721/
Sent from my iPhone using Tapatalk
McG je u Netflixu našao ambijent gde je snimio neke od svojih najzanimljivijih filmova, oslanjajući se na žanrove koje bioskopi više ne žele.
UGLIES paradoksalno, kao YA adaptacija, iako je to bio žanr koji je istisnuo ove "dobre" kojima se McG bavi na Netflixu, takođe dolazi prekasno u ciklusu i možemo reći da je sada i ta vrsta filma nešto što preživljava zahvaljujući strimerima. Uprkos tome što serijal romana Scotta Westerfelda spada među pionirska dela YA literature, zapravo danas je prilično anahron, naročito u pogledu ekranizacije.
McG je toga donekle i svestan i to opravdava neke odluke koje je doneo ali ne opravdava činjenicu da je UGLIES naprosto slab film. Ako izuzmemo činjenicu da je ovo deklarativno neki YA worldbuilding a istovremeno kamerni film jer očigledno nema jak budžet i sve što je "prostrano" u filmu je nacrtano, i uprkos Covid looku sa malim brojem ljudi u kadru, ovo je i u pogledu priče oskudno.
McG svesno tretira sve one trope YA literature kao stvar "koju znamo", "koju podrazumevamo" i pokušava da napravi hemiju među junacima i da "živi" od nje, međutim, u tome ne uspeva jer su junaci naprosto skučeni idejnošću celog ostvarenja, skučeni tim kamernim ambijentima u kojima se stvari dešavaju iako CGI panorame iza njih sugerišu bogatstvo, skučen Covid produkcijom u kojoj nema ljudi u interakciji, konačno skučen cutom gde je sve ispričano u sat i po apsolutno neophodnih opštih mesta.
Otud, McG barem ne muči publiku proširenom, dvočasovnom verzijom nečega što je bezveze, ali ni to nije dovoljno da spase ovaj suvišan, i u svakom smislu siromašan film.
U ovom filmu je sve nekako "premalo" i McG barem "sportski" istrajava u tome da iz drenovine nešto izvuče. Ali u njoj ipak nema ničega.
Da je ovo snimljeno kao pilot za CW, verovatno bi zasluživalo pohvale. Ipak, i kao film za striming, ne može da ih dobije.
* 1/2 / * * * *
THE TELEGRAPH TRAIL režirao je Tenny Wright, veoma plodni filmadžija koji je radio na raznim pozicijama u ekipi.
Ovo je rani John Wayne iz 1933. i već se tu vidi njegova izvanredna harizma i energija. Međutim, film mimo toga ne nudi mnogo, pre svega zato što je zanimljivu priču prilično trapavo postavio u pogledu strukture.
Yakima Canutt se pojavljuje u ulozi Indijanca, a otkriva se i otkud Wayneu nadimak Duke. Ali, manje-više to je pored Waynea samog jedino zanimljivo što se može naći u ovom B-radu.
* * / * * * *
Susanna Fogel ne pokazuje znake posustajanja u svom zauzimanju pozicije jedne od najzanimljivijih američkih rediteljki koje su na televiziji naučile da svaki dinar mora da se zaradi, a opet donose specifičan indie senzbilitet u nešto što ume da bude i mainstream.
U konkretnom slučaju, WINNER je indie film, duhoviti i podosta fikcionalizovani odnosno estetizovani biopic koloritne Reality Winner. Prošle godine je HBO plasirao film sa Sydney Sweeney u kom je ona dobila vanity project da se pokaže kako radi nešto ozbiljno, a bio je baziran na nečemu što HBO radi već četrdesetak godina, a to tu verbatim ekranizacije istorijskih događaja. U zavisnosti od tolerantnosti prema tom verbatim postupku, varirao je i utisak čoveka posle gledanja tog filma.
Međutm, WINNER je punokrvni movie, veoma duhovit, jedna šarmantna parafraza Stoneovog SNOWDENa u kome Susanna Fogel zapravo snima nešto najbliže filmu Olivera Stonea samo sa jednom dodatnom dozom apsurda koja proističe iz onoga što je savremena Amerika. Stone je to sa promenljivim uspehom pokušao u filmu W. ali je SNOWDENa pokidao i izrežirao kao mladić. Teško je ne pomisliti da je WINNER zapravo ženska verzija SNOWDENa, samo sa još jednim slojem humora i deterioracije američke civilizacije koja se desila u tom miljeu.
Ironija slučaja Reality Winner je u tome što je kod nje teško odrediti da li je ona osoba sa izvesnim teškoćama u pogledu socijalne imaginacije, totalna idealistkinja koja je htela da ispita granice američke demokratije, aktivistkinja koja je greškom otišla da pomaže ljudima kroz vojsku i obaveštajne službe, izdajnica ili žrtveno jagnje koje je zapravo podmetnula Duboka država jer se na kraju ono što je ona odala našlo u zvaničnom narativu o ruskom mešanju u izbore i nije promenilo ništa, što njenu žrtvu, suđenje, sramoćenje i robiju čini još apsurdnijim.
Susanna Fogel iz ovog menija pristupa Reality Winner uzima nekoliko - njen problem sa socijalnom imaginacijom, idealistkinju koja želi da ispita granice američke demokratije i aktivistkinju koja je ulaskom u Vazduhoplovstvo i NSA naprosto pogrešila firmu. Dakle, Fogel ne istražuje mogućnost da je duboka država iskoristila njenu naivnost i odbacila je kao osobu za jednokratnu upotrebu.
Imajući u vidu njenu sudbinu, dosta nemilosrdan tretman koji je usledio sugeriše da je možda ipak ovo sa Dubokom državom malo ambiciozna zamisao i teško bi se moglo braniti.
Steve Yedlin uspeva da isprati ritam koji Susanna Fogel na skromnom budžetu i pravi film koji vrlo efekno izgleda, sa izvanredno izabranim objektima i kadriranjem koje na pravi način kombinuje komične i veoma mračne momente.
Emilia Jones je ponovo briljantna u saradnji sa Fogel i igra Reality na jedan način kojim šalje poruku da je stigla na veliku scenu. Njen prikaz ove junakinje se razlikuje od Sydney Sweeney, ovde je Reality inteligentnija, promišljenija i naravno bitno duhovitija i histrioničnija.
Susanna Fogel svesno uvodi komediju u ovu priču ali ovaj film nije nekakva zezancija. Naprotiv, duhovite i vesele scene nemilosrdno presecaju mračni ishodi, a ono što je evidentno duhovitije nego stvarnost govori više istine o ovoj mladoj ženi od nekog serioznog pristupa.
Emilia Jones nosi ovaj show, Connie Britton i Zack Galifianakis joj samo daju pouzdanu podršku i daju klasu filmu. Jako je zanimljivo da Teksaška Majka iz FRIDAY NIGHT LIGHTS ovde igra takođe majku iz Teksasa čija je kćer proglašena za izdajnicu.
WINNER je višeslojan film i sve je sem površna komična i filmična reinterpretacija sudbine Reality Winner.
* * * 1/2 / * * * *
Rupert Sanders mi je delovao kao veoma perspektivan reditelj kad se pojavio i izvršio prelazak iz reklama na film. Međutim, posle SNOW WHITE koji je strogo držao studio, snimio je GHOST IN THE SHELL kom je dao autorski pečat i rezultat je bio zanimljiv ali film nije bio dobar, naprosto.
Onda je Rupert morao malo da smanji doživljaj i režija rimejka THE CROW, odnosno reboota, nove ekranizacije stripa ili ćega već, jeste njegov izlazak iz dog housea.
I Rupert ovde pokazuje da je naučio lekciju, da se ne pravi pametan ali da donese svoj ukus, svoju vizuelnu kulturu i dizajn, i to su ponajbolji delovi filmovi.
Bio sam die hard fan Brandona Leeja ali moram priznati CROW mi je istovremeno bio nekakav vrhunac njegove karijere u produkciono-autorskom smislu jer je Proyas to sve uradio na jedan nesvakidašnje pedantan i kreativan način, ali opet nikada mi to nije bio njegov najdraži film. Prosto, delovalo mi je da CROW nadrasta Brandona na način na koji danas franchise filmovi nadrastaju glumce a iskreno bilo mi je i odbojno što je na tom snimanju poginuo. Otud, prema prvom CROW imam vrlo racionalan odnos iako sam Brandona obožavao. Pa ipak, nikada mi na CROW neće srce ubrzati kao na SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO, recimo.
CROW je film je film koji je bacao svetlo daleko, ne samo zbog Brandonovog kulta, uspeha samog dela, soundtracka koji je imao takođe veliki status već i zbog toga što mnogo elemenata tog dizajna možemo videti u MATRIXu, a ostaje pitanje da li bi možda da je ostao živ i sam Brandon bio Neo. Verovatno ne bi jer je studio ganjao Willa Smitha i neku najveću moguću zvezdu ali ko zna... Svakako bi se Brandon i Keanu Reeves otimali za uloge.
Elem, nova ekranizacija mi nije bila toliko problematična kao ideja, naročito jer smo u međuvremenu imali i grozni sequel koji pamtimo jedino po soundtracku na kome je bilo nekih tada aktuelnih bendova.
Novi film donosi dosta onoga u čemu je Sanders dobar. Bill Skardsgaard je zanimljivo rešenje kao naslovni junak. Danny Huston je uvek dobar negativac. Međutim, uprkos sjajnom dizajno, malim dozama dobre akcije, nažalost film je dosadan. Snimanje u istočnoj Evropi umesto u Americi, doprinosi tom utisku da nije na nivou naprosto, iako je Rupert bez sumnje majstor upravo za vizuelna pitanja. Međutim, kao što ni priča nema dovoljno sadržaja, nema ni vizuelni aspekt koji poput situacija u jednom momentu krene da se ponavlja.
To je šteta jer mislim da je čak i unutar ovog materijala postojao jedan bolji film do kog bi se došlo skraćenjima.
* * 1/2 / * * * *
KAJ PA ESTER potpisuje Tosja Flaker Berce. Reč je o slovenačkoj teen komediji o devojci koja na silu raskine sa momkom sa kojim se voli, ubeđena da neće moći da im opstane veza kada pođu u različite škole i uprkos raznim pokušajima da se odmakne od njega, uključujući i pokušaj da postane lezbejka, stalno mu se vraća.
Tosja Flaker Berce bira neki veoma čudan vizuelni koncept, sa fotografijom koja ima neku retro auru koju nisam do kraja razumeo, sem kao pokušaj da se mazne estetizacija BOOKSMARTa Olivie Wilde, naravno u izvedbi za beskućnike. Mada, možda je moja pretpostavka da ovde imamo neki pokušaj da se nešto referiše na debi Olivie Wilde zapravo najveće moguće lobovanje, i možda je ovo sasvim inokosna budalaštna. Ko će to više znati?
Tin Vodopivec je na početku karijere bio pomoćnik Mitje Okorna na njegovom filmu TU PA TAM. Okorn je otišao u veliki svet, napravio sjajnu karijeru u Poljskoj, snimio film u produkciji Willa Smitha sa Jadenom, radi sada ambiciozne poljske produkcije za Netflix. Za to vreme, Vodopivec je postao stand up komičar i iskoristio je svoju slavu da proizvede film NEKAJ SLADKEGA u kom je kombinovao profesionalne glumce i regionalne stand up komičare na ekranu.
Film je slikao Dario Herič i mislim da je on ključni činilac što ovaj film izgleda kao nekakva celina i nekakav bioskop. Ima tu i pristojnih rola kao što je ona makedonskog glumca Saška Koceva koji igra dve uloge, velikog marketing gurua i konobara gastarbajtera u Sloveniji, pa čak i vrlo solidna igra Jelene Jovanove.
Ipak, kao celina, scenario je jedna površna repetitivna farsa, u kome ima i dosta neprijatnih deonica u kojima se oseća kako nisu baš svi ljudi na ekranu dorasli zadatku a ni oni iza kamere se nisu baš dokazali.
Ipak, uz pomoć tehnokrate kakav je Herič, sve ovo nekako uspeva da se privede kraju i ostaje primer moronskog vanity projekta u kom su nekad zarobljeni regionalni filmski profesionalci.
Izraelski reditelj Guy Nattiv i (drugo)iranska glumica Zar Amir Ebrahimi snimili su film TATAMI, redak primer festivalskog sportskog feelgood filma. To je zanimljiv spoj, i nažalost u ovom filmu ima ponešto sporno što ga manje-više devalvira kao film i gledalačko iskustvo ali ozbiljno dovodi u pitanje integritet njegove festivalske sudbine.
Guy Nattiv i Zar Amir Ebrahimi snimaju TATAMI veoma konceptualno, onako kako bi to uradili Iranci, visokoestetizovano, maltene u realnom vremenu, sa ponekim flešbekom i dodatim epilogom, u crno-belom koloritu, sa dosta brižljivo komponovanih ili dugih ili statičnih kadrova sa glumačkom igrom ali i sa veoma uzbudljivim sinematičnim džudo borbama. Ovo nije simulacija iranskog filma, kao što je recimo bio UNDER THE SHADOW Babaka Anvarija, mnogo više je evokacija nekog takvog filma koja je relativno neprimetno obogaćena nekim kvalitetima zapadnog filmmakinga. Mada, Iranci već znaju tako nešto i sami da naprave o čemu svedoče mnogi naslovi kako iz kuće Iranian Independents ali i neki državni propagandni radovi.
U stilskom pogledu, TATAMI je zanimljiv, i uprkos tome što preuzima neke stvari iz drugih kinematografija nudi unikatan spoj. Džudo borbe spadaju među bolje scene kako konfrontacije tako i sportskog nadmetanja koje sam gledao u poslednje vreme. Naročito to priznanje zaslužuju jer nisam upoznat sa pravilima takmičarskog džudoa.
TATAMI je prikazan u Veneciji i u čisto estetskom pogledu, ta odluka nije previše sporna.
Međutim, način na koji Guy Nattiv i Zar Amir Ebrahimi vode političku dimenziju priče koja je zapravo osnov melodramske priče jeste prilično heavyhanded i na jedan dosta grub način ovo pretvara u nametljiv message movie.
Priča o iranskoj džudoki kojoj Savez traži da preda meč kako se ne bi slučajno u finalu borila sa Izraelkom, kod nas može ima naročiti odjek, ne samo zbog toga što se na Olimpijadi mogao desiti džudo dvoboj sa predstavnicom tzv. Kosova već i zato što to jeste naš problem u svim sportovima, koji se uostalom već odigrao u omladinskoj odbojci. Dakle, dilema nije konstruisana, ona je realna, i mi to znamo.
Međutim, Guy Nattiv i Zar Amir Ebrahimi svemu tome na kraju prilaze plakatski i naivno, do tačke da to estetski devalvira film. Nemam nikakav spor sa tim da oni imaju taj stav koji imaju, ali način na koji su ga plasirali degradira postupak pa ovo na kraju ipak nije film koji po svojoj sofisticiranosti dobacuje do mesta na festivalima. Naravno, nesporno je da takvih filmova ima i na festivalima, da čak mogu postići i uspeh, ali ovo je jedan posebno pipav, pomalo čak holivudski pristup ali u jednom podsmešljivom smislu, odnosno loše shvaćen američki pristup.
TATAMI ipak itekako treba pogledati, za početak kao kuriozitet i još jedan "iranski" film snimljen van Irana što sada postaje trend na mnogim mestima, ali i kao zanimljiv eksces u domenu sportskog filma.
* * 1/2 / * * * *
Ariel Vromen je posle vrlo uzbudljivog uspona doživeo pad sa filmom 1992 u kome pokušava da napravi jednu priču o očevima i sinovima, smeštenu u dane LA riota posle prebijanja Rodneya Kinga. Priča o očevima i sinovima data je kroz ukrštanje dve zgode, jedne sa ocem koji je ex-con i sam gaji sina kog želi da izvede na pravi put i druge u kojoj "porodična banda" pokušava da opljačka fabriku u kojoj ovaj glavni junak radi kao čuvar.
Sinovi i očevi će morati da prođu ispit.
Od sinova ovde igra Scott Eastwood za kog deluje da je relativno brzo prebrinuo svoju koketeriju sa holivudskim A-filmom a bogami i sa glavnim ulogama, što je na neki način šteta, imao je on štofa da bude nekakav B-leading man.
Ray Liotta u jednoj od svojih poslednjih rola igra oca koji predvodi pljačkaše i to je onako pozni rad velikog glumca, korektno, ništa posebno. Nedostajaće.
Tyrese Gibson se veoma solidno snalazi kao glavni junak, ali odavno je jasno da on može ako mu se pruži prilika da bude leading man. Jedino pitanje koje je tu prepreka glasi, zašto? Ipak, nije dovoljno unikatna faca iako je vrlo korektan glumac.
Međutim, Vromen sve ove elemente ne uspeva da spoji u naročito smislenu i efektnu celinu. Sve ono što je dobro smo videli puno puta u mnogo boljoj izvedbi. Ničeg novog nema. I na kraju 1992 postaje mučan u svojoj generičnosti kojoj nažalost trud pojedinih glumaca samo još pojačava utisak promašenosti.
* 1/2 / * * * *
Zoe Kravitz je snimila izuzetno zreo rediteljski debi u filmu BLINK TWICE.
Za jednu glumicu u usponu koja ređa zanimljive uloge i saradnje sa značajnim rediteljima, ali bez nekog prodora u neku A+ ravan ogromnog autoriteta, nije bilo nimalo čudno što Zoe Kravitz želi da se oproba kao rediteljka i na taj način proširi područje borbe. U tom smislu, nisam ni očekivao da će ovo biti neki vanity project gde će ona sad da služi nekom neistraženom delu svoje ličnosti, očekivao sam pokušaj da se snimi dobar film. Ono međutim što sam dobio je ne samo dobar film, već i veoma zreo film koji se izborio sa velikim brojem elemenata i delikatnim žanrovskim balansom.
BLINK TWICE ima najkrupniji problem u tome što je na liniji nekih skorašnjih uspeha ili barem veoma poznatih filmova kao što su GET OUT koji je bitno uspešniji i značajniji ali i slabiji, ili DON'T WORRY DARLING koji je je po mnogo čemu sličnog profila ali je savršeniji komad. Naizgled sam ovim možda spoilovao nešto ali verujem da nisam jer je film od samog početka izgrađen u jednoj zlokobnoj atmosferi u kojoj odmah naslućujemo da će nas sačekati neko mračno otkriće.
Sam preokret je uverljiv, neočekivan, i u idejnom pogledu višeslojan jer se tiče ne samo odnosa muškaraca i žena, već i bogatih i siromašnih, moćnih i običnih, a konačno i temom manipulatora who gets high on his own supply, i u tom krugu se kreće taj element. Međutim, Zoe Kravitz pored kontrolisanja idejnosti koja je danas neophodna u nečemu što je elevated horor ili triler, a ovde moram da kažem - najpre možemo govoriti o "psihološkom trileru" iako ne volim tu definiciju iz prostog razloga što je predugo korišćena kao eufemizam za horor pa je izgubila značenje. Međutim, ovde je to ipak najbolja definicija.
Zoe Kravitz se izvanredno snalazi sa glumačkim ansamblom u kom nje nema, a noseću ulogu igra Naomi Ackie koja je u velikom usponu a mušku podelu predvodi Channing Tatum, potpuno raspoložen da dekonstruiše svoj imidž. Alia Shawkat odigrava kao pouzdan igrač zadatka a od Adrie Arjone se konačno dobija snažna i harizmatična rolu za koju znamo da je nosi u sebi.
Ipak, najveća zvezda celog šoua je iza kamere a to je Zoe Kravitz, koja počev od vizuelnog koncepta u kome gradi povišenu žanrovsku realnost, preko kadriranja u kom maestralno koristi pažljivo komponovane krupne planove, do čitave atmosfere, ne samo da uspeva da izgradi suspense i atmosferu nemira već umnogome uspeva da nas uspešno provede kroz neke klišetizirane situacije koje su prosto obavezna figura i koje smo sretali puno puta. Otud pohvale zaslužuje direktor fotografije Adam Newport-Berra koji se ovde iznova pokazao da neke njegove bravure osvarene u seriji Sama Levinsona i u muzičkim klipovima, mogu biti održive i u celovečernjem filmu.
Ono što je na kraju zanimljivo kao utisak posle gledanja jeste kako Zoe Kravitz pravi jedan po svemu natprosečan žanrovski film za današnje standarde, sa ambicijom ali bez neke mučne pretenzije, definišući ga kao novi standard, pozivajući nas da ovo proglasimo nekim "novim prosekom", nekim novim uobičajenim nivoom izvedbe i ideje, a znamo da smo daleko od toga.
* * * / * * * *
John Swab je poslednjih godina uspeo da se nametne kao neumoran reditelj, sa imidžom ex-džankija koji malo kanališe svoja ranija iskustva malo radi neki tipičan žanr. Jedan od najčešćih saradnika mu je Frank Grillo, kako čujem prevashodno okrenut pravljenju para i otud sklon hiperprodukciji. Međutim, ni Swab se ne stidi da ide iz projekta u projekat. Videćemo da li će se nešto promeniti posle njegovog najnovijeg filma koji je prikazan u Veneciji gde Swab očigledno zauzima prostor koji su ranije držali Cinestate i autori poput Zahlera.
LONG GONE HEROES je Swabov film koji bi se - da bismo bili potpuno precizni - morao odmah i nedvosmisleno definisati kao rip-off serije ECHO 3. Sad, da li je rip-off izraelskog izvornika ili američkog rimejka nije toliko bitno. Jedina razlika je u tome što ako je rip-off Izraelaca onda je to eto ispratilo istu ideju adaptacije koju je imao Appleov rimejk.
ECHO 3 kao serija je superiorna, prefinjena verzija ovoga, i to odmah da raščistimo.
Sa trajanjem od skoro dva sata, bez špice, LONG GONE HEROES vapi za nekim redukcijama u montaži. Ne znam zašto Swab i producenti nisu bili malo kritičniji prema pojedinim deonicama koje su se mogle reducirati ili čak sasvim izbaciti.
Film je dakle predug i samim tim odaje osećaj preglomaznosti ali ukupno uzev, reč je o mišićavom B-filmu u kom Swab uspeva da napravi jednu dosta solidnu, iako generic plaćeničku priču, da u Kolumbiji sa skromnim budžetom snimi pristojnu pucnjavu, da osveži film odličnim facama kao što je Beau Knapp, i da sve u svemu napravi jedan proizvod čiji je osnovni nedostatak što ne nudi ništa novo, što je rip-off nečeg superiornog i gledalac bi sve vreme da "promeni kanal" i gleda to bolje, i što je mogao biti ekonomičniji.
Međutim, Swabu se mora skinuti kapa za to da sve te klišee radi s punim ubeđenjem i da je ovo DTV koji je rađen u duhu "pravog filma". Ko voli da Grillo ponese ime Gunner kao Dolph u MAN OF WARu gde je igrao plaćenika, i ako želi da se izgasira za reprizu ECHO 3, eto idealnog predjela.
* * 1/2 / * * * *
I AM NOT ALONE Garina Hovannisiana postoji u dve verzije. Jednoj u kojoj traje sat i po i televizijskoj od 52 minuta. Ova jednoipočasovna je imala premijeru u Torontu 2019. godine kada je iskustvo jermenske "plišane" revolucije još uvek bilo sveže pa je film bio i informativan a onda se na drugim festivalima pojavila i ova kraća.
Pogledao sam kraću na televiziji i mogu reći da je ova produkcija Serja Tankiana i njegove firme Serjical Strike bila prilično razočaranje za mene. Naime, Serj je imao neke nastupe sa nekim levičarskim misliocima itd. i delovao je kao politički pismena osoba, a I AM NOT ALONE je film koji se nekritički bavi usponom Nikola Pašinjana na vlast, bez mnogo nijansiranja te priče.
Nezavisno od toga da li je Tankian Pašinjanov simpatizer ili nije - pritom ja nemam neka ogorčenja prema Pašinjanu koja ljudi kod nas inače imaju - prosto očekivao sam malo političke zrelosti, malo konteksta, ali ovo je prosto eto jedna malo ozbiljnija reportaža sa sporadično vrlo zanimljivim materijalima.
Ne znam da li je film u verziji od 90 minuta fundamentalno drugačiji, ali po tonu koji koriste sagovornici rekao bih da nije. I AM NOT ALONE sam po sebi nije ništa više od propagandne potrošne robe. Iako mu ne bih mogao pripisati da je to neka zlokobna propaganda, ovo jeste promocija jednog događaja i čoveka čiju je političku moć on proizveo.
Ipak, očekivao sam od Tankiana da pre svega politički, pa onda zašto ne i umetnički, ne pristane na proizvodnju potrošne robe.
CUCKOO Tilmana Singera sam nekako vrlo brzo posle početka ukačio jedan vrlo koloritan euro-trash horor i u njemu sam, kao takvom, uživao.
Da je ovo straight up američki film, ili da je deo neke razvijenije evropske kinematografije, sigurno bih imao mnogo više teških primedaba.
Međutim, iako nisam siguran koliko Tilman svesno koketira sa trešom, koliko je svesno napravio ovako izmešanu podelu u kojoj Britanac igra Nemca a trans devojka igra... hm, ne znam, verovatno devojku, ali čim je tako krenulo, setio sam se veselih naslova kao što su PHENOMENA i sl.
Elem, nije Tilman Argento, a ni Hunter Schafer nije Jennifer Connelly (a opet, ko pa jeste?), međutim CUCKOO ima taj neki vajb. U alpskom resortu dešavaju se misteriozne stvari, svi ti vajbovi čudnovatosti nesputano dolaze s raznih strana, bez narativne discipline, ali isto tako kad treba da se bude visceralan, Tilman nam pokazuje da ume da napravi svetski nivo.
Dok je njegov diplomski film na bazi kog je otišao u Holivud bio u suštini neka nebuloza sa ponekim veštim rešenjem mahom u dizajnu, ovo je jedan kompletan proizvod. Naravno, taj euro-dizajn je dignut na najviši nivo ali je prati i jako uspela celokupna vizuelna egzekucija. Glumačka podela je vrhunski motivisana. Hunter Schafer pravi ulogu kojom pokazuje da može sama i bez Zendaye i Sydney Sweeney da iznese priču, iako kako rekoh, nije mi do kraja jasan taj lik u tom polno/ rodnom pogledu što svakako ima poseban značaj za horor. Dan Stevens i Marton Csokas odlično podržavaju dešavanja a Stevens naročito zaslužuje pohvale jer ovo nije ona tipična situacija zvezde phoning it in u euro trash hororu. Doduše, nije Stevens ni dobio zadatak da bude Pleasence ali mogao je uraditi tako.
CUCKOO funkcioniše kao šaren euro-trash. Ko ga drugačije gleda, neka ga tako i vrednuje.
* * * / * * * *
Odlučio sam da obeležim početak BITEFa konačnim gledanjem MACBETHa sa Denzelom. Izbor je bio idealan jer i jeste reč o jednom zanimljivom snimku pozorišne predstave.
Međutim, sama predstava verovatno ne bi stigla na BITEF jer je zapravo jedan uspeo muzejski spoj estetizovane pozorišne inscenacije,
prosto pojačane filmskim sredstvima i držanja do klasičnog teksta, više postavljena kao pozorišni hit koji je osvežavajuće "moderan" i umirujuće muzejski.
Ipak, činjenica da ovo nije izvedeno na sceni nego je film dodaje još jedan sloj. U izvesnom smislu, Bard je imao i na filmu avangardnija tumačenja, a ovo je negde između, recimo kao ekranizacije Orsona Wellesa, s tim što Coena nimalo ne zanima ono što nudi film a to je eventualna realistička pseudoistorijska rekonstrukcija. On se bavi balansom između raznih nivoa teatralnosti.
Efekat filma u takvom postupku je bitno pretenciozniji nego da se ovo isto igralo na sceni, gde bi to bila recimo dobra ambiciozna produkcija nacionalnog teatra neke zemlje i ništa više.
Na kraju u stvari ovaj film je najvredniji kao analiza da li je mogućnošću da ima krupni plan i da razbije mizanscen montažom tako da nisu svi u vidokrugu i kad su objektivno na istom mestu, pokazao na neki način kakvoj recepciji dešavanja se pozorišni reditelj nada u svom pokušaju da usmerava pažnju publike.
U tom pogledu je zanimljivo da iz okvira muzejskog pozorišta baš kroz mogućnost montaže iskoračuje u domen muzejskog filma u kom se akcenat stavlja na onog ko govori i na ono što je ključna fizička radnja iako na filmu danas vrlo često koristimo upravo suprotne zahvate i kroz sporedno pričamo glavnu priču.
Veoma je zanimljiva suprotnost u koju su otišla Braća Coen kad su se razišla - jedan u nebulozni bajati grindhouse drugi u muzejsku interpretaciju visoke kulture.
Uprkos tome što Joelov film ima u sebi malo tzv. efekat "vaze na RTSu" koju kad vidiš znaš da je neki program o kulturi, o njegovom ostvarenju barem ima šta da se kaže za razliku od Ethanovog.
KILLER HEAT snimljen je po kratkoj priči Jo Nesboea i možemo reći da nastavlja niz slabih ekranizacija ovog pisca. Naravno, Nesboe je veoma popularan pa samim tim i često ekranizovan pisac, i ima jako uspelih dela poput Tyldumovog HODEJEGERNE ili serije OKKUPERT, međutim, ozbiljna holivudska adaptacija mu nekako izmiče.
Dok je SNOWMAN Tomasa Alfredsona još i zbog veličine produkcije morao biti prikazan svetu, a umesto da pokrene franšizu samo je okončao A-karijeru svog reditelja, KILLER HEAT je podvaljen na striming, sudeći po obradi zvuka odavno pušten niz vodu, ubrzo posle snimanja.
Philippe Lacote je reditelj koji je delovao zrelo za holivudski debi posle svojih ranih filmova koji su pre svega bili poznati po neobičnim ambijentima i miljeima dešavanja, pre svih LA NUIT DE ROIS. U KILLER HEAT on snima nekakav sunshine noir koji ne izgleda bitno bolje od serije TROPICAL HEAT, dodatno opterećen činjenicom da je sniman u Grčkoj, zemlji koja generalno ima loš mojo kao lokacija.
U Grčkoj su čak i John David Washington i Alicia Vikander uspeli da izgledaju kao junaci filma Dragana Kresoje kada su snimali sa onim Viscontijevim potomkom, pa to zatim nije teško palo ni Joseph Gordon-Levittu i Shailene Woodley koji su odavno na klimavim nogama u pogledu bioskopske karijere.
KILLER HEAT je zaista jako srborazredno izveden. Inscenacija je naivna, neinspirisana, film deluje da je snimljen na brzinu, sa dve zvezde i ostatkom ekipe koji deluje kao da je skupljen s koca i konopca, iako nije. Matt Charman je poznat scenarista. Možda nikada nije dosegao BRIDGE OF SPIES, ali činjenica da je potpisan na ovako naivno složenom tekstu (sa još jednim kolegom Robertom Bentivegnom koji ima Ridleya Scotta u svom CVu) zaista zbunjuje.
KILLER HEAT ne traje dugo ali i takav ne uspeva da drži pažnju. Veoma je tužno videti glumca kakav je Joseph Gordon-Levitt koji je ne samo zanimljiva pojava nego pre svega uzbudljiv autor, kako jedini pokazuje trunku entuzijazma u nečemu čemu nema spasa.
* 1/2 / * * * *
Srborazredno je tako intuitivno shvatljiv izraz!!!!!!!!!!!!
The technical as most defense observers know it, built on commercial flatbed pickup trucks like the rugged and reliable Toyota Hilux and Land Cruiser, became a fixture of modern irregular warfare during the so-called "Toyota War" of the 1980s that saw militia forces from Chad achieve a decisive victory over the Libyan military thanks to the superior mobility and maneuverability afforded by their lightweight vehicles. (Chadian forces discovered that, at an appropriately high speed, technicals could traverse open areas mined with Soviet-era munitions without risk of setting them off.)
https://www.wired.com/story/tesla-cybertruck-russia-ukraine-war/
Sent from my iPhone using Tapatalk
SANJALICE Vladimira Petrovića je old school dokumentarni film koji daje jednu merodavnu sliku, i veoma kompletan uvid u život i rad grupe Sanjalice, devojačkog rokenrol benda iz vremena "reproduktivnog" perioda naše popularne muzike.
Sanjalice se smatraju pionirskim bendom ne samo u jugoslovenskim okvirima već i šire. Istorija zaista poznaje ženske bendove tog vremena koji su uspevali da izdaju ploče, ali su one sa izdanjem već 1968. godine zbilja pionirski sastav čak i u odnosu na SAD i Veliku Britaniju.
E sad, naravno, tu je pitanje autorstva predmet za dalju diskusiju, premda ni veliki rok muzičari tog vremena, počev od Elvisa Presleya nisu izbegavali da urade obradu neke poznate pesme, naročito sa drugog podneblja.
U tom smislu, Sanjalice, objektivno jesu globalno relevantne pionerke devojačkog rokenrol udruživanja. Film to samo napominje en passant, i ne razrađuje tu temu dalje, pre svega ne u smislu pokušaja da se definiše okvir njihovog uspeha koji je bio znatan i po čemu se takođe razlikuju od savremenica čak i na najrazvijenijim scenama.
Zatim, uprkos tome što su uspele da naprave relevantnu karijeru u reproduktivnoj fazi, interesantno je da su sa 19 godina svoju karijeru svojom voljom završile što je par ekselans rokenrol gest. Shvatile su da je bolje sagoreti nego izbledeti i iz razgovora sa njima je vrlo zanimljivo kako su dosta zrelo u pionirskim danima rokenrola sagledavale pitanje imidža i karijere.
Njihove imitacije su se pojavile u SFRJ, pre svih zagrebačke Lutke, ali nisu bile ni blizu njihovog značaja.
Film je urađen u jednom konzervativnom maniru. Dakle, razgovor s protagonistkinjama, solidna arhiva, sve je to na mestu. Možda je deo o pripremi benda za karijeru malo predug i tu se stvar malo vrti u krug, ali sve ostalo je sasvim kako treba. Sanjalice se danas u svojim izjavama ponašaju decentno. Nema gotovo nimalo "prljavih" rokenrol detalja, nema seksa, nema droge. Čini se da bi tako nešto moglo malo da začini film barem da se otvori kao tema iako na kraju toga nije bilo.
U svakom slučaju, SANJALICE su bitan doprinos istoriografiji našeg rokenrola.
* * * / * * * *
Helene Klotz je u filmu LA VENUS D'ARGENT snimila priču o hipnotičkoj snazi kapitalizma, a pre svega fetišizaciji novca, u kom se prepliću tradicionalni elementi klasika žanra kao što je WALL STREET, sa elementima novih doprinosa poput serije INDUSTRY i što je najvažnije potpuno autentičnim doprinosom francuskog socijalnog filma.
Ove reference koje sam naveo ne koristim kao neku operativnu definiciju, uostalom recimo ni ne znam koliko je serija INDUSTRY mogla zbilja uticati, ako imamo u vidu raspored dešavanja, rada na ovom projektu i njene premijere, međutim taj senzibilitet je prisutan. On možda nije direktna referenca na delo ali svakako jeste generacijska stvar.
Film počinje furiozno, jednom od onih scena koje je teško dostići i kasnije na svu sreću sve vreme ostaje u trci za tom scenom i u borbi da joj doraste. Helene Klotz film režira sigurno, veoma estetizovano, scenario je precizan, jednostavan u postavci i ubitačan u dijalozima, ovo je pravi prototip "malog" filma koji positže sve što treba sa puno stila.
Glavna junakinja je devojka koja skraćuje kosu i povija grudi da bi izgledala androginije, ne zato što je queer već zato što želi da iskoreni seksualnost iz sebe kako bi se svi oko nje posvetili pravljenju para. Ona dolazi iz sveta žandarma i vojnih lica, živi u "vojnim zgradama" u krugu kasarne i posle napušlanja vojne akademije Saint Cyr pokušava da nađe posao na finansijskom tržištu.
Svojom energijom uspeva da zainteresuje jednog fund raidera i sa njim učestvuje u velikoj akciji gde odigrava pivotalnu ulogu. Međutim, odanost novcu je varljiva i cifre nisu tako apsolutne kako se isprva čine...
Jasno je da Helene Klotz dolazi iz leve misli, i da želi da napravi jednu priču o mladoj ženi koja iz užeglosti javnog sektora odlazi u najradikalnije sfere privatnog. Međutim, čini se da je u francuskoj kulturi leva misao toliko podrazumevana da film zapravo nema nekakvu agendu, i ostaje zaista primarno fokusiran na njen karakter.
Film je izvanredno izveden, savršeno glumljen, sa muzičarkom Pomme (potpisana je kao Claire Pommet) u glavnoj ulozi. Prikazan je u Kanu da bi potom nekako nestao. Proveo sam godinu i kusur dana tražeći ga, i vredelo je.
* * * 1/2 / * * * *
Jedna od prvih reakcija. koju sami imao kad sam pogledao DEADPOOL & WOLVERINE bila je da repriziram THE FLASH u kom je DCEU uradio prethodnu, ali ne nužno i prvu multiverzumsku elaboraciju jednog lika.
Razlog za to je što su u tom filmu naprosto uspeli da urade celu tu multiverzumsku pizdariju i da snime naprosto nešto dobro, u tom pogledu bolje od raznih MCU derivata koji su se na tu temu vrzmali u post-ENDGAME svetu.
Naprosto, THE FLASH sebi nije smeo da dozvoli da ne bude izvanredan film, pa opet rezultat na blagajnama mu je izmakao i ispao je jedan od težih promašaja koji su signalizirali izmorenost publike superherojskim ekranizacijama.
DEADPOOL & WOLVERINE je prešao posle kupovine Foxa, u Disneyeve MCU ruke i uprkos tome što je Disney dvsotruko penetriran propašću nekoliko Pixar naslova i krizom MCU, mogao je sebi da dozvoli swagger filma koji nije preterano dobar.
DEADPOOL & WOLVERINE je problematičan film na sličan način kao i prvi Millerov DEADPOOL. Za razliku od drugog filma u kom je Reynolds otpustio Millera i kontrolisao stvari preko Davida Leitcha, i koji je bio vrlo dobar film, treći je opet zašao u domen "critic-proof" stripadžijske ali i filmofilske ezoterije, i to je zanimljivo jer je Shawn Levy ipak malo više od nekadašnjeg Van Dammeovog dublera. Međutim, izgleda da je Levy sada Ryanov omiljeni sluga, i ovo je film gde je on potpisan i kao prvi scenarista i potpuno je jasno da vodi glavnu reč.
Zanimljivo je da se dosta svesno odlučuje da model za treći deo u suštini THUNDERDOME. Ne samo da na par mesta evocira uspomenu na MAD MAX, namecheckuje i taj film i Furiosu kao junakinju već ga i strukturira kao priču o dva zalutala junaka koja bivaju zarobljena u svetu kojim vlada dijabolična i supermoćna vladarka (odabrana je Cassandra Nova, sestra Profesora X) i onda beže od nje okupljajući nove sledbenike, od kojih su neki čak i bukvalno deca.
Dakle, threequel formulisan po THUNDERDOMEu jeste intervencija za sladokusce. Isto tako, superherojski tim koji čine Jennifer Garner iz propale ekranizacije ELEKTRE Roba Bowmana, Wesley Snipes i BLADEa kao serijala koji bio uspešan pa se potrošio, Gambit u interpretaciji Channing Tatuma koji nikad nije ni snimljen a u opticaju su bili i Doug Liman i Rupert Wyatt kao reditelji, odnosno mala Dafne Keen kao X-23 iz LOGANa.
Ono što je problem jeste što ogromna količina aluzija na Fox kog više nema i raznih vidova fan servicea nije data u dobroj priči. I nije data u efikasnoj formi. Akcije ima u skromnom obimu, uprkos tome što ima recimo jedna i po scena dostojna najboljih momenata iz serijala. Mnogo se priča, mnogo je info dumpa, mnogo je ekspozicije i film je čudno sveden i statičan. Ovo jeste pokušaj da se napravi buddy film između Deadpoola i Wolverinea i na nivou likova to ne uspeva sasvim. Međutim, Reynolds i Jackman su harizmatični i to onda funkcioniše i uspeva kroz njih. Dakle, sve ono što ne pruži priča, nadoknađuju oni. Međutim, imaju puno scena sami, i teško ih popunjavaju.
Dakle, film je sav sačinjen od "critic proof" sadržaja, ali nije baš neki film, pomalo je dosadan, previše raspričan, i prosto ima praznog hoda, a osnov koji bi ga činio dobrim je tu, pa sve to onda još više frustira.
Ovaj film ima u sebi s druge strane nešto od duha samih stripova. Ima u OLD MAN LOGAN stripovima ovakve razvučenosti i da nije sve opšta deadpoolovska sprdačina, na to zapravo najviše i podseća.
Nisam od onih kojima "E kad sam video ___________ više nijednu manu nisam primetio jer je to genijalno!" ali ne mogu da osporim da je u ovom filmu i za mene bilo momenata u kojima sam takve neke stvari "video", međutim, to ipak nije dovoljno za film, i to od 128 minuta, barem što se mene tiče.
Ipak, verujem da će biti dosta ljudi koji nisu nužno potpuni moroni sa utiskom da je sve ovo zlato i vrhunska genijalnost što govori o sposobnosti malog fan servicea da pruži veliko zadovljstvo.
Zanimljivo je da je THE FLASH spojio neke DCEU kadrove sa ljudima koji su radili Marvel za Sony i napravio nešto što je uz takođe obilan fan service i veoma uspeo film. Ovde se to nije desilo, što opet ne znači da nema šta da se vidi.
U tom smislu, ovde MCU zaista dostiže onu paradigmu filma kao cirkusa, u kom separatne tačke drže predstavu na okupu. Ovo je kolekcija skečeva, manje ili više uspešnih, nekih zaista briljantnih, ali sve to je ovog puta negde na granici onoga što po integritetu izraza i priče smatramo filmom. Barem ne onim vrednim pažnje.
Film je nesporno u nekim rešenjima hrabar, verujem da je u suštini mogao biti i bolji da je adekvatno skraćen, ali pošto nije onda je takav-kakav je.
No, kao što umetničkom filmu ne možemo oduzeti pravo da egzistira zbog jedne dobre ideje ili dobre scene, ni blokbasteru to ne smemo uskratiti. Ja lično mislim da skupi blokbasteri ne smeju da se na taj način snimaju, ali nisam ipak u stanju da to zabranim. Stoga je i ovo par vrlo zanimljivih ideja i dosta uspelih gegova u potrazi za celinom.
Da se razumem, Levy čak i uspeva da je nađe, pa na kraju ovo uspeva da se nekako privede kraju uz dozu zadovoljstva. Međutim, FREE GUY istog ovog dvojca bukvalno deluje kao Bergman u odnosu na ovo. I to moramo da priznamo.
Quote from: crippled_avenger on 02-10-2024, 06:23:33
Zanimljivo je da se dosta svesno odlučuje da model za treći deo u suštini THUNDERDOME.
Da! Sad kad si pomenuo, TAKO JE. Baš se primeti.
Čauš Bong Joon Hoa, Jason Yu postigao je priličan uspeh za kamernim psihološkim trilerom, koji iskoračuje povremeno u domen horora, ali nažalost JAM nije onoliko dobar koliko deluje da jeste.
U određenom smislu, ovaj film možemo definisati kao jednu priču o kolektivnoj psihozi bračnog para neposredno pre i neposredno posle rođenja deteta.
Generator tenzije je suprug koji kreće da na jedan neobičan način mesečari i kao takvog ga supruga prepoznaje kao potencijalnu opasnost, isprva po sebe samog ali kasnije za dete.
Kako vreme odmiče, svako od njih na svoj način gubi razum zbog svega što se zbiva.
Jason Yu ima dobru postavku i stvari koje se dešavaju u filmu nisu nezanimljive ali realizacija je nekako mlaka, i nikada ne dostiže intrigantnost i intenzitet sa početka. Povremeno scene vrate film na pravi kolosek, ali ukupni utisak ostaje bliže mlakom TV dometu nego nečemu što je bioskop vredan naše pažnje.
Naravno, JAM je film koji treba da se pogleda. Ima u njemu šta da se pogleda ali malo šta ima da se vidi.
* * 1/2 / * * * *
Ne želim da istorija zatekne našu kinematografiju nespremnom pa sam u tom ime reprizirao SILKWOOD, jedan od filmova kakvi će uskoro morati da se snimaju kod nas.
CHINA SYNDROME je svakako jedan od predaka konspiracijski trilera o ekološkim nepočinstvima i Karen Silkwood je bila inspiracija za njega. Međutim, Bridgesov film je više važan nego što je uspeo da se održi kao gledalačko iskustvo do danas, iako i danas kad se pusti nema greške - i dalje je to bitan predak.
SILKWOOD je s druge strane zaista predstavnik tog žanra u punoj zrelosti u kom je Mike Nichols uspeo da napravi jedan diskretan konspiracijski triler sakriven u zanimljivu priču o ljudima iz radničke klase, gde upravo kroz prikaz njihove svakodnevice iznosi istinu o temi kojom se bavi.
Pre svega, kod Nicholsa na ekranu žive ljudi. U CHINA SYNDROMEu imamo Novinarku i imamo Uzbunjivača. U SILKWOODu imamo ljude. To je velika razlika i u suštini, SILKWOOD bi se žanrovski možda najpre mogao definisati kao jedna melodrama iz radničkog života i kao problemski film o pravima radnika.
Međutim, on jeste istovremeno i triler o ekološkom zagađenju potencijalno apokaliptičnih razmera i tu dimenziju izražava upravo kroz radničku melodramu.
Naime, dok su u CHINA SYNDROME protagonisti ipak stereotipni uzori svoje profesije, samopregorna novinarka i etični naučnik, ovde su protagonisti šljakeri, priprosta radna snaga koja gleda da obavi šta ima i da ide kući gde će da se opija, jebe i sluša narodnu muziku, s tim što eto posao im je da prave kapsule plutonijumskog nuklearnog goriva.
Isti su im i šefovi, nema u filmu nijednog sofisticiranog naučnika, lekar koji radi u pogonu je bivši veterinar koji ne zna svoj posao. Od velikog naučnog pronalaska, nuklearna energija je u ovoj fazi pre pedeset godina već bila svedena na običan posao kojim se bavi radna snaga sumnjivog znanja i sumnjive posvećenosti i rukovodioci koji su skloni da podvale i zbrzaju ne bi li zaradili novac.
To bismo teško drugačije upoznali izuzev kroz format melodrame u kome pratimo razne aktivnosti junaka koje kumulativno dovode do onoga što postaje triler.
U tom pogledu, Nicholsov film je mnogo više od onoga što ljudi misle da jeste, a to je ekspoze o slučaju Karen Silkwood koji svi znamo napamet. On jeste i to, ali kada se gleda, osim što svi znamo kako se film završava, u njemu itekako ima šta da se vidi.
Ovo je ozbiljan elitni filmmejking, apsolutno prepoznat u svoje vreme ali opet svež i danas jer je malo ko uspeo da ponovi ovu mešavinu socijalne melodrame gde su karakteri na prvom mestu a da ne podlegne konvenciji trilera ili pravničke drame.
* * * 1/2 / * * * *
Roman Jaya Bonansinge THE KILLER'S GAME je početkom dvehiljaditih cirkulisao kao projekat studija New Line i za njega su se vezivala imena poput scenariste Randa Ravicha i reditelja Renny Harlina.
Dvadesetak godina kasnije je snimljen, režirao ga je J.J. Perry, među potpisnicima skripta i dalje Rand Ravich sa Jamesom Coyneom, a u glavnoj ulozi je Dave Bautista.
Nažalost, za razliku od filma DAY SHIFT koji je snimio za Netflix, Perry je ovde imao glumačku podelu koja je naprosto navikla da tezgari i tačno fali taj doprinos koji daju Jamie Foxx i Dave Franco koji su ili direktno zapravo već postali autori ili su tolike zvezde da se tako mogu profilisati.
U ovom filmu ima jako dobrih faca ali sve su to grinderi koji su navikli da se ne pitaju mnogo. THE KILLER'S GAME u tom smislu, uspeva da se malo izdigne iznad nekog brawlfesta Avija Lernera ali na kraju nije dovoljno kul da bude bitno iznad toga i ponekad čak deluje da bi bilo bolje da je manje ambiciozan.
Ovako je film ostao na sredini, nije ni jedno ni drugo - niti je duhovito prevazilaženje žanra kao DAY SHIFT a nije opet ni ozbiljno šljakersko praćenje konvencije kao neki drugi film DTV formata a o nekim naskovima koji se izdvajaju poput TOURNAMENTa Scotta Manna da i ne govorim.
Ovo je prosto tako eto jedan simpatičan pokušaj u kom se nisu desili ni upečatljivi karakteri ni humor ali ni neka akcija kakvu do sada nismo videli, što bi bio neki minimalni zahtev od J.J. Perryja.
Dobili smo prosto jedan umoran film sa zvezdom koja je raspoložena da napravi nešto zanimljivo i epizodistima koji mogu da naprave čudo ali nisu dobili priliku pa su se zadovoljili rutinom, pa i manjim od toga.
* * / * * * *
Thibault Emin nastupio je u selekciji Midnight Madness u Torontu sa filmom ELSE u kom je nažalost pokazao kako gledanje Cronenberga ne mora nužno dati dobre rezultate.
Ovo je film o čudnoj bolesti koja dovodi do toga da ljudi stupaju u simbiozu sa neživim predmetima, reicimo nameštajem ili zidovima. I eto, manje-više to je to. Junaci jedno vreme žive u izolaciji. čuvaju se, ali onda ipak krenu da se razboljevaju.
Moram priznati da je priča možda imala nekog potencijala, ne znam tačno kog, ali u Eminovoj izvedbi ispala je nebulozna baš onoliko koliko zvuči kad se ispriča "na suvo".
* 1/2 / * * * *
Samara Weaving ne samo da je snimila neke jako drage horore već je uspela da izgradi jednu veoma jasnu poetiku dinamičnog, fizički zahtevnog, propulzivnog, kinetički jakog filma strave u kom voli da se odmeri.
Brian Duffield je pisao njenu star making rolu u filmu THE BABYSITTER i nedavno je snimio horor bez reči, ali i bez Samare. Samara je sada u Estoniji, sa velikim uplivom lokalnog znanja, snimila nešto slično, doduše sa američkim rediteljem koji je nekada bio fanboy Lee H. Katzom.
Hvala estonskom narodu što nam je pokazao da sjajna zvezda ispred kamere kao Samarinska, i ljudi iz kamere koji evidentno nisu moroni, mogu da daju rezultate. AZRAEL je efikasan, jednostavan i elegantan, krvav i uzbudljiv film potere u kome junakinju grupa ljudi u postapokaliptičnom (u stvari u post-Rapture) svetu šume želi da žrtvuje a onda im ona pobegne i odluči da se osveti usput otkrivajući tajnu njihove muke i obožavanja.
Lee H. Katz nije Mel Gibson i ovo nije APOCALYPTO, ali je jedna mala džepna verzija sličnog senzibiliteta. Ne poredim, niti je to moguće, ali teško je pomisliti da Katz nije duboko u sebi pred spavanja pomišljao da pravi nešto slično.
Mahom evropska ekipa pokazala je kompetenciju i žar u izvedbi žanrovskih figura, omogućivši da ovaj film koji nema velike pretenzije ispuni svaku od njih, bez većh teškoća.
Rečju, zavidim svima onima koje gledanje AZRAELa tek čeka jer ovako malo ali pročišćeno gledalačko iskustvo ne srećemo često.
* * * 1/2 / * * * *
Nešto za Mehmeta.
Jedna mala meditacija sa FB -
Vidim da Telekom želi da se probije na svetskom tržištu i ne preza da se lati i stranog treša ako je neophodno te imam jednu ideju.
Savremeni trend je oživljavanje franšiza iz osamdesetih. Otkupljuju se šakom i kapom.
Međutim, ima jedna koja je dosta poznata a za sada nije otkupljena za neki rimejk, možda su prava u nekim zamršenim odnosima a dosta je poznata. Zapravo, svi je znaju.
To je RED SCORPION.
Ova franšiza je dala dva filma, jedan kanonski i jedan skroz besmislen za koji se svi prave da se nije desio i verovatno je otpisana jer je došla krajem Hladnog rata a niko nije računao da će hladnjača opet početi da radi punom parom.
Elem, otkupi se franšiza i potpiše se dobar televizijski glumac na pet filmova i snimaju se back-to-back.
Prvi deo je naravno rimejk prvog i jedinog kanonskog filma sa Dolphom Lundgrenom. Ako je Dolph u snazi mogao bi da snimi i neki kameo, zašto da ne? I tu imamo jelte Rusa, ultimativnu borbenu mašinu, ubicu bez premca koji se ne može zaustaviti kog šalju na neki zadatak. Na zadatku on shvati da ti ljudi u stvari nisu toliko loši, prelazi na njihovu stranu i znamo dalje.
Drugi film, posle prvog su ga Amerilanci uzeli pod svoje i oni ga angažuju da uradi nešto jer ima stvarno jedinstvene predispozicije. Možda ima prostora za kameo velikog prijatelja našeg naroda Johna Savagea u ulozi naciste milionera iz drugog filma koji je čudom preživeo ili njegovog brata. Elem, glavni junak shvati da je izmanipulisan, da je poslat na zadatak protiv ljudi koji su zaista dobri i okreće se protiv nalogodavaca.
U trećem delu, naš junak radi za Kineze. Pogađate, šalju ga na zadatak i on shvata da su ti ljudi koje treba da satre zapravo okej.
U četvrtom delu, osvežavamo formulu. Naš junak je u Arabiji i spremaju ga za zadatak. Upoznaje jednog od savetnika moćnog šeika koji je iz Bosne i ovaj ga pita odakle je. Junak objasni da je iz jednog kraja Ukrajine manje poznatog i tako ali Bošnjak odmah shvati - taj kraj su naseljavali Srbi! Šeiku kaže kako je sada jasna radna biografija Crvenog škorpiona, njemu nijedan poslodavac ne valja jer je Srbin a sa njima se ne može izaći na kraj. Odlučuju da ga ubiju i tu naravno jedini ko će biti ubijen postaju oni sami.
U petom delu, Crveni škorpion je došao u Srbiju. Ne zna jezik, stanodavci mu nameću velike kirije jer je Rus, a Rusi koje sreće su mahom neki hipsteri, dezerteri, osobe sumnjivog nacionalnog morala i seksualnosti i veoma je usamljen. Iz te usamljenosti ga prene grupa srpskih vojnih entuzijasta koji imaju podkast i on im postaje idol. Gostuje u podkastu, priča o svojim avanturama, usput odajući velike tajne koje privlače timove ubica iz Rusije, Amerike, Kine i iz Raške zemlje da ga likvidiraju. Svestan da ne može da ih porazi sam, on obučava ove postjugoslovenske military nerdove i formira svoju malu grupu.
Tu se završava prvi deo ove kapitalne investicije Telekoma.
Od te tačke, kada su svetski striming servisi, žanrovski festivali i televizije za gledaoce sa plićim džepom strateški bombardovani sa pet filmova, krećemo da pravimo pare za ovaj narod!
Od šestog dela, serijal postaje produkciono održiviji - Crveni škorpion se pojavljuje dozirano, onoliko koliko odgovara produkciji a njegovi učenici preuzimaju zadatke i popunjavaju vreme na ekranu. Manje je akcije, više je vragolija na radnom mestu. Oni donose dozu humora i neki drugi tip humanosti u odnosu na samog Škorpiona koji shvata da je "prestar za ovo sranje" ali je i dalje u stvari pobednonosna munja.
Kreće se u smeru pravljenja televizijske serije koja se montira u filmove. Istovremeno uključuju se glumci iz zemalja Trećeg sveta gde je ovaj serijal nešto najbolje što su videli u životu i daju deci imena po junacima.
Teško je zamisliti kupca na marketu kome se neće nasmejati brk kada vidi ovaj naslov a zatim i pocureti slina kada shvati da ga čeka pet filmova u paketu. Teško je zamisliti publiku u ovo doba nesigurnosti koju neće inspirisati jedan ovakav borac za pravdu koji je zlim ljudima spreman da uradi stvari koje bi postidele čak i finsku zubarku Helenu Rantu. Sve to pritom ne gubeći svoju moralnu superiornost jer nije u službi nijedne superiorne vojne, ekonomske ili tehnološke sile.
Autori RED SCORPIONa su hteli da naprave nižerazrednog Ramba i zarade novac za sebe. Mi imamo priliku da napravimo višerazrednog Ramba i zaradimo novac za sve nas, jedan prkosan mali narod koji je na braniku međunarodnog prava već više od četvrt veka.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Quote from: crippled_avenger on 08-10-2024, 03:54:37
Elem, otkupi se franšiza i potpiše se dobar televizijski glumac na pet filmova i snimaju se back-to-back.
Radovan Vujović zaslužuje da bude akcioni heroj!!!!!!!!!!
Michael Kennedy je režirao nastavak RED SCORPIONa Josepha Zitoa, smešten u Ameriku, sa američkim glavnim likom, bez Dolpha Lundgrena.
Ponovo su republikanski lobisti Abramoffi producenti, što je zanimljivo ako imamo u vidu šta je ovaj film prikazao, naročito u odnosu na današnji GOP.
Naime, prvi RED SCORPION je bio kontroverzan jer je nastao sa finansijama aparthejdske Južne Afrike, producirali su ga Abramoffi i bio je akcioni exploitation o ruskoj mašini za ubijanje koja prelazi na stranu afričkih pobunjenika. Sve su to jasne aluzije na Angolu i tadašnje Bush Wars koji su se odvijali, a Dolph Lundgren je već bio Ivan Drago, odnosno holivudski zvanični nemesis Stallonea tako da je on u ulozi Nikolaja imao posebnu znakovitost. Elem, Abramoffi su producirali i drugi deo, nastao posle kraja Hladnog rata.
Kada sam prvi put kao klinac gledao RED SCORPION 2 bio mi je bezveze u svakom smislu, naročito jer se dešavao u Americi, bavio Amerikancima a jedina spona sa prvim delom je bio neki stari Rus koji je obučavao Nikolaja i pomene ga u jednoj sceni - pritom na način koji negira lore prvog filma.
No, Abramoffi su producirali film u kom neonacistički vođa kog igra John Savage pravi nered po Americi raznim terorističkim akcijama a onda se javlja kao političar-spasitelj i drži populističke govore koji su u ono vreme delovali neprihvatljivo a danas je to svakodnevna Trumpova retorika, čak možda je i malo blaži od Trumpa. Naravno, iza populističkog lica sa kampanje, krije se dosta klasičan neonacista, to jeste krupna razlika, ali činjenica da lobisti GOP produciraju ovakav film pokazuje šta je tada za njih bila neprihvatljiva retorika.
To što se kasnije desila Trumpova retorika naravno ne može se smatrati nekim inherentnim kvalitetom filma. Ipak, daje mu određeni razlog da ga danas gledaju i oni koji nisu hardkor fanovi.
Reč je o surovoj B-produkciji u kojoj je heroj Matt McColm, u to vreme akcioni heroj u pokušaju, danas mahom kaskader i epizodista, i on dobro izgleda, ima neku energiju ali ga redovno zasene John Savage kao neonacista, Michael Ironside kao komandant pa čak i Jennifer Rubin kao vođa jedinice.
Kennedy pravi pristojnu ali nedovoljno upečatljivu akciju sa veoma skromnim sredstvima, ali izvesni trud mu se mora priznati.
U stvari, kao što je prvi film imao neku dosta izrazitu energiju u pokušaju da napravi nekakav negativ Ramba sa sovjetskim vojnikom pokajnikom, i ovde ima neke energije ali nema zvezde Dolphovog kalibra, nema zanimljivih južnoafričkih lokacija, sve je prosto skromnije.
Naročito je zanimljiv problem što je ovo film o timu koji se formira da reši tog neonacistu i mi sad imamo tu glavnog junaka kog igra Matt McColm ali ipak nemamo ono što je osnovna stvar za ovakav film a to je punokrvna, jedinstvena akciona zvezda što je McColm možda mogao da postane, ali znamo da Dolph jeste bio.
Otud RED SCORPION 2 jeste s razlogom danas zaboravljen.
* * / * * * *
Brian Taylor je do sada ako ne najbolji, a ono svakako meni najdraži, reditelj koji se pozabavio HELLBOYem. Dok za Del Torove dve ekranizacije možemo da kažemo da su uradile "sve što su mogle" da od Mignolinog stupidnog stripa naprave A-film, da je Marshall snimio jednu obrnutu, nesputanu B-ekranizaciju, onda bi se za Taylorov film moglo reći da je radio u maltene C-uslovima ali je najbolje od svih njih razumeo kako da od toga snimi film.
THE CROOKED MAN je snimao Ivan Vacov i fotografija u filmu, u pogledu osvetljenja je ispod nivoa nečega što se snima u Srbiji. Naravno, Brian Taylor bira planove, tako da u skladu sa veoma skromnim budžetom kadrira vrlo efektno, međutim film prilično skaredno izgleda kad je reč o koloritu, pa samim tim i atmosferi. Sniman je po bugarskim šumama i vetrometinama, a one nisu baš filmične, boja tog neba, tog lišća, prosto nisu baš optimalni. Ipak je Holivud pravljen tamo gde je klima dobra za snimanje i daje filmične slike.
To je istovremeno i najveći hendikep filma. I svakako nije mali.
Taylor je međutim prvo bio jedan od scenarista i složio je scenario koji je u suštini jedan relativno mali, lokalizovan horor, smešten u Apalači predele, u kom Hellboy sa samo jednom saigračicom, mladom naučnicom, ulazi u okultnu zaveru u malom mestu i tom prilikom susreće negativca Crooked Mana koji se pojavljuje u stripu u toj jednoj priči.
Dakle, ovde nema onih budalastih animiranih likova, nema pokušaja da se napravi neka velika zavera u nekim Indiana Jones razmerama. Ovo je mali film walterhillovskih dimenzija.
U njemu je najveća glupost što je jedan takav lik kao Hellboy protagonista. Nema nekog razloga za to. Ali, Taylor to opet rešava na zanimljiv način. Ljudi koje sreće znaju za Hellboya, videli su ga u štampi kao heroja, a glumac koji ga igra nije predimenzioniran kao Perlman ili Harbour. Jack Kesy je u odnosu na ostale junake vrlo sličnih dimenzija, samo malo je krupniji od njih.
Složiću se sa puristima koji će reći da je Taylor umnogome isključio strip elemente iz ove ekranizacije, da je prišao stripu kao prema "švedskom stolu" i uzeo samo ono što mu odgovara. Tako je. Ali, napravio je do sada nešto najbliže filmu od svih svojih kolega, iako verovatno to isto je i najdalje od HELLBOYa do sada.
Međutim, ovo je film koji prosto funkcioniše kao jedna mala horor priča, i bez Hellboyevih moći u suštini, i bez predznanja o stripu. Zar nije to u stvari najvažnije za jedan film? Ja mislim da jeste.
Taylor je trećepotpisani na scenariju ali se i u tekstu i u izvedbi dramskih elemenata prepoznaje njegov pečat. Film je u celom tom svom raspadu i blatištu vrcav, dinamičan, ima odnose među likovima, a ne među karikaturama i sve u svemu našao sam puno toga u čemu sam uživao.
E sad, da li je Taylor snimio ono što se traži? Sva je prilika da nije, i HELLBOY je nešto vrlo limitirano pušten daleko od Amerike, i vrlo brzo se našao na strimingu. HELLBOY je u prve tri ekranizacije bio profilisan kao stripovski tentpole, A ili B dometa, ovaj film svakako nije to, čak nije ni akciona fantastika već pre svega horor.
Međutim, posle DEADPOOL & WOLVERINE i sličnih stvari, odličan je antidot, i što je najvažnije pokazuje da ima reditelja kojima je ipak film prioritet kad rade strip ekranizaciju.
Ne zaboravimo da je Taylor u sličnim, doduše ne bugarskim ali rumunskim uslovima snimio nastavak GHOST RIDERa. Ni to nije bilo uspešno, ali bilo je i slabije od ovoga jer je bilo opterećenije stripom.
Nadam se da će se Brian Taylor uskoro vratiti nekim redovni(ji)m aktivnostima.
* * 1/2 / * * * *
Ronald Reagan je bio prvi američki predsednik kog pamtim i samim tim mi je on ostao i prva asocijacija na tu funkciju iako smo kasnije imali neke koji su supstancijalnije uticali na naš život od njega. No, sam Reagan je bio sticajem okolnosti i značajna istorijska ličnost i ovako koloritan lik pa mogu reći da mi asocijacija na američkog predsednika u suštini jeste neko ko objedinjuje puno svojstava koja će se kasnije pojavljivati kod pojedinih, ali retko kada sva kod svih. Otud me,posle Reagana malo šta iznenađuje.
Jedna od stvari koja mi je kao detetu bila fascinantna jeste bio film u kom je Reagan glumio i koji sam gledao na televiziji dok je on bio na vlasti. Ipak je to još uvek bila SFRJ i s jedne strane bilo je čudno kako je to neko ko se bavio snimanjem filmova predsednik ali mi je još čudnije bilo kako taj čovek ne igra glavnu ulogu u tom crno-belom ostvarenju puštenom na našoj televiziji.
Vremenom naravno moje sazrevanje, istorijska saznanja itd. stvorila su jednu drugačiju sliku od Reaganu. Uprkos tome što nikada nisam stekao neko preterano negativno mišljenje o njemu, zanimljivo je šta vreme i nove informacije učine od nekoga koga pamtite kao najmoćnijeg čoveka na svetu.
Ako imamo na umu bogatu filmografiju recimo o Kennedyju, Reagan je bio ekranizovan više po obodima svoje delatnosti i REAGAN Seana McNamare je tek drugi ambiciozniji pokušaj da se snimi nešto biografski baš o njemu, a ne o događajima u koje je bio umešan.
Ono što je u tom smislu zanimljivo jeste da REAGAN dolazi iz jedne kuhinje desničarskog filmmakinga, od ekipe koja se bavi faith-based produkcijom, ali da ima nesumnjive mejnstrim ambicije koje u izvesnom smislu i ispunjava.
Dakle, REAGAN u kom Dennis Quaid igra Gippera (ranije je igrao i Clintona u - za nas posebno značajnom - naslovu SPECIAL RELATIONSHIP) jeste u suštini ne B-produkcija već jedna fringe produkcija koja ulazi kao neki poluunderground produkt na američko bioskopsko tržište.
Mejnstrim zvezde kao što su Dennis Quaid i Penelope Anne Miller, pa i Jon Voight su u prvom planu, ali tu su i ikone desničarskog filma kao cenjeni epizodista Nick Searcy koji uprkos desnim skretanjima nije izgubio posao u Holivudu ali i Kevin Sorbo koji je jedna baš karakteristična preduzetnička figura te desne filmske scene.
Dakle, nekada najmoćniji čovek na svetu i glumac pod ugovorom u Warner Brothersu, predsednik američkog Screen Actors Guilda i jedna ličnost od formata, dobio je biopic u nekim ipak poluopskurnim produkcionim okolnostima.
Naravno, ovaj film tako treba i gledati. Ovo svakako nije nešto što bi na temu snimio Oliver Stone, pa ni Ron Howard, ovo je hagiografija ali čini mi se da bi pokojni Gipper voleo ovaj film.
Pre svega, Sean McNamara je jedna jako zanimljiva figura koju nije lako definisati. On je upravo nekakav Ron Howard američkog DTV, straight to cable, Hallmark i sličnog filma. Žanrovski adaptibilan profesionalac koji ume da napravi film koji veoma liči i kao da jeste studio-produkt ali naravno nije. Sean McNamara jeste hack ali uspeo je da napravi karijeru u kojoj je snimio sve i svašta, mnogo toga sa vrhunskim zvezdama.
U tom smislu, McNamara je kapital ovog filma jer uspeva da od REAGANa napravi jednu pitku hagiografiju, sa obiljem stvari koje će nervirati svakoga ko ovde traži istoriju, dekonstrukciju mita, prodiranje u najtananije nijanse ličnosti i sl. Isto tako, napravio je od Reaganove biografije jednu pitku fikciju, pošten produkt u kom imamo ceo asortiman njegovih sabranih (ne)dela, od detinjstva do smrti, sve u duhu holivudkse glorifikacije. Ako imamo u vidu Reaganov odnos prema homoseksualcima koji je bio predmet kntroverze jer kao što znamo na AIDS nije reagovao adekvatno itd. mada opet se smatra da je imao dosta prijatelja kojima tu oprijentaciju nije zamerao, zanimljivo je da se na špici čuje pesma Colea Portera DON'T FENCE ME IN a znamo ko je i šta je bio on. S druge strane, film podseća na biografiju Portera sa Cary Grantom snimljenu u vreme studio sistema u kojoj mu je životna priča bila potpuno sterilisana. U tom pogledu, McNamarin film ima u sebi nešto od tog staroholivudskog print the legend biopica u kakvokm bi verovatno i sam Reagan u svoje vreme igrao.
Ako imamo u vidu da je ova vrsta filma danas premeštena u prestige picture domen i da bi ovako nešto u savremenom Holivudu koštalo 100 miliona i imalo skupe glumce i još skupljeg reditelja, McNamara u Oklahomi, uz pomoć savremene tehnike, uspeva da snimi jedan vrlo pristojan film u produkciono-tehničkom pogledu. Ovo je film za koji nije nerazumno platiti bioskopsku kartu, i box office od tridesetak miliona u Americi to pokazuje (na budžetu od 20-25 miliona) ali krajnji cilj ovog filma biće mali ekran, striming a naročitop televizija i tu će imati kapitalni značaj. Kao što mi je teško da zamislim big tech strimera ili mejnstrim televiziju u Americi kako pušta ovaj film, isto tako mi je teško da zamislim televiziju van Amerike koja ga neće kupiti i puštati u prigodnim priikama.
Heroj ove produkcije uz McNamaru je i Christian Sebaldt, direktor fotografije koji je zaista uspeo da svemu ovome da jedan gloss u maniru MAD MENa i sličnih nostalgičnih rekonstrukcija epohe. U tom smislu, ko god da je vo finansirao i proizveo, mudro je birao ljude iza kamere.
Kad je reč o scenariju, potpisuje ga Howard Klausner, čovek najpoznatiji po skriptu za SPACE COWBOYS i orbitiranju oko Clinta Eastwooda, inače jedan od boljih skriptaša u touj faith-based produkciji. On smešta film u fikcionalni okvir - kao ispovest kompozitnog ali u suštini nepostojećeg lika KGBovog psihologa koji je od najranije pojave na političkoj sceni izučavao Reagana i upozoravao na njega. Ispoveda se mladom političaru kog ruska duboka država sprema da nasledi Putina, i to je onako malo naivnije, znajući one s kojima se tu ima posla, ali taj anahroni LITTLE BIG MAN okvir ima u sebi ne samo mogućnost narativnog poštapanja već i sudskog alibija - ceo film je biografija a ako se neko žali onda je ispovest izmišljenog lika. Ako imamo u vidu da je osnov za scenario knjiga Paula Kengora, priličnog politikološkog jastreba, ne čudi da je komunizam kao bitna Reaganova opsesija ovde u prvom planu kao jedna reaktuelizovana briga. Prikaz Sovjeta je dat u nekom stereotipnom okviru respektabilnog oponenta, naglašava se razlika između Rusije i SSSR, lik Jona Voighta, tog psihologa, to i naglašava, tako da film govori o pobedi u Hladnom ratu a opet nije hladnoratovski danas - premda mladi političar dolazi kod psihologa da mu ovaj objasni kako su "izgubili", dakle duboka ruska država je i sada i ubuduće fascinirana SSSRom.
Taj fikcionalni okvir, kao što vidite otvara mnoga pitanja, delom jer je i formalno arhaičan, a značenjiski, istorijski i ideološki je sumnjiv. Međutim, Klausner uspeva da dosta dobro posloži obilje materijala i događaja u dva sata trajanja a da ni u jednom trenutku to ne zaliči na neku montažnu sekvencu i nepovezano nabrajanje. Scena kada tokom jednog close call incidenta, Reagan ima strašnu viziju nuklearne razmene, svakako da njegovim protivnicima može delovati kao invokacija Kingovog i Cronenbergovog DEAD ZONE ali je svakako nameravana kao dosta uspela kratka blic-ilustracija Reaganovih unutrašnjih vrtloženja i dilema.
Rečju, neopterećen ili naprosto pomiren glealac može da se dobro zabavi gledajući ovaj film.
Dennis Quaid je što se nas tiče odigrao dve kapiralne uloge - američkog legionara koji se bori na strani Srba protiv islamskog faktora u Bosni, u filmu Gage Antonijevića SAVIOR i Billa Clintona u SPECIAL RELATIONSHIPu, iz trilogije Petera Morgana o Blairu gde ima dijalog u kom objašnjava da je u Dejtonu Srbiji obećano da će Kosovo ostati njeno unutrašnje pitanje, dok mažnjavaju neke poslastice iz frižidera u rezidenciji.
Ipak, mnogo više nego Clinton meni je ovde referenca Quaidov možda i ponajbolji film - DREAMSCAPE Josepha Rubena u kom on ulazi u Predsednikove noćne more ne bi li sprečio da ga likvidiraju u snu. I ovde je Reagan u suštini neprekidno u jednom dramatičnom rešavanju problema u kom sam um počinje da ga izdaje. Quaid dosta dobro prikazuje suptilne uvodne tačke Alzheimera koji se javljao već pred kraj prvog mandata, zapravo. Isto tako i kasnije kada to postaje bitniji element.
Quaid je zvezda ali je i izuzetan glumac, tako da Reagana igra mnogo bolji i uspešniji glumac nego što je bio on sam. I jasno je da je u ovu ulogu uložio veliki trud i da se ispostavio kao vrlo kompatibilan sa likom. Uostalom, i on sam je krenuo putem slave baš u Reaganovoj eri.
Postarivanje i podmlađivanje glumaca je uglavnom pristojno izvedeno osim u slučaju Jona Voighta gde su se spojili faktori subjektivne činjenice da ga već dugo gledamo kao starca i tehnički neuspele intervencije.
Američki talent pool je očigledno dovoljno veliki da čak i jedna produkcija u kojoj ljudi nerado žele da budu viđeni može da skupi izvanrednu ekipu, i ispred i iza kamere. Otud je ovaj film vrlo zanimljiv statement te desne scene da mogu da se nadmeću sa Holivudom i u onom domenu visokog prestige mejnstrima.
REAGAN nije naravno prestige picture ni po jednom dometu. Možda su Quaidova uloga i snalaženje Penelope Anne Miller u ulozi Nancy, koju ne prikazuje kao karikaturu ali hvata njenu idiosinkratinost, jedini zapravo u tom nekom okviru. Međutim, McNamara i ekipa su napravili da to sve "liči" i da je to gledaocu koji ne prepoynaje finese (a to je većina gledalaca), manje-više to.
Aaron Sorkin je u WEST WINGu napravio tu sliku liberalne političke idile, REAGAN radi to isto formalno iz konzervativnog ugla. Međutim, ličnost Ronalda Reagana transcendira ideologiju, on je prosto lik koji je imao nešto živopisno i svoje, tako da čak ni ideologizovani naručioci filma o njemu ne mogu da ga porterovski rečeno "fence inuju". Reagan kao lik jeste ovde dobio sorkinovski tretman - onakav kao što je pružio u Reinerovom AMERICAN PRESIDENT, romantičnoj komediji.
Zato mi se čini da je REAGAN film koji bi Gipper voleo jer je on bio B-glumac, underdog, a ovo je B-film, uprkos svečanoj temi takođe underdog, sahranjen od kritike u mejnstrim medijima i voljen od publike.
* * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jebote ovo je najduži tekst na ovom topiku koji je Cripple ikada napisao.
Film je dobio vrlo loše kritike i listom mu zameraju baš da je hagiografija i da je prezaljubljen u Regana pa ja nisam mislio da to gledam ali sad me kopka, intrigira, privlači...
Jessica Palud je u filmu REVENIR sarađivala sa Adele Exarchopoulos, najmlađom nagrađenom glumicom u Kanu, za film posle kog se žalila da se osećala objektifikovano u režiji Abdellatifa Kechiceha. Na filmu DREAMERS Bernarda Bertoluccia je bila u ekipi asistenata.
U filmu MARIA , Jessica snima priču o Mariji Schneider koja je igrala kod Bertoluccija u filmu LAST TANGO IN PARIS i kao što znamo posle njega se osećala zloupotrebljeno, objektifikovano, odala se porocima i samo deset godina kasnije svela se na to da glumi s Draganom Nikolićem, što verovatno dosta govori o stepenu sunovrata.
Adele Exarchopoulos je s druge strane Kechicheov film iskoristila da napravi sjajnu karijeru, i ovo o preteranosti scene seksa u filmu LA VIE D'ADELE ostalo je samo fusnota.
Maria Schneider ostala je kultna figura evropskog art filma. Odigrala je važne role u kapitalnim filmovima Bernarda Bertoluccija i Michelangela Antonionija, i to je dovoljno za karijeru. Sve dalje bilo je bonus. Njen nihilizam na setu i van njega ostao je predmet legende, njen angažman bio je pionirski, njene izjave bile su hrabre i šokantne.
U filmu MARIA nažalost ne vidimo ništa od toga. Vidimo Bertoluccija i Branda koji deluju dosta iskreno posvećeni svojoj umetnosti (iako u određenom smislu deluje da se Jessica Palud malo podsmeva njihovoj pretencioznosti, što joj ako imamo u vidu iskustvo iz prve ruke sa Bernardom možda i daje za pravo) i tu dolazi do Marijine traume. I posle toga sledi u filmu njeno lutanje, dato konfuzno, naivno, sa motivacijama koje su više deklarativne nego što istinski možemo da prodremo do njih.
I onda se sve završava njenim povratničkim press roundima koje je radila da promoviše film MERRY-GO-ROUND koji je Jacques Rivette snimio u tesnoj saradnji sa njom gde su Joe Dalessandro i ona zajedno sa rediteljem smišljali kao će ići priča. Film je snimljen 1977. a postprodukcija je trajala sve do 1981. kada je konačno izašao i doživeo brodolom.
Film se ne bavi toliko konkretnim filmovima koje je Maria snimala kasnije, pa ni ironijom da je ono na šta je bila "primorana" ispalo najznačajniji klasik, a snimanja sa Antonionijem kao bitnog i u osnovi dobrog iskustva za nju, praktično nema.
Film je paušalan ali pre svega nije naročito dobar niti vešto izveden, uprkos dobroj volji koju je pokazala Anamaria Vartolomei.
* 1/2 / * * * *
Sylvain Desclous režirao je ekranizaciju veoma uspešnog romana Erica Reinhardta LA SYSTEME VICTORIA ali uprkos tome što film nije bez kvaliteta, rekao bih da nije ni blizu onog značaja, reputacije i dometa kakvu bi od ekranizacije zahtevao roman takvog ugleda.
Naime, Reinhardt - čiju knjigu nisam čitao - bio je finalista praktično svih francuskih literarnih nagrada među kojima je i Goncourt a film po njemu nije otišao ni na jedan bitan festival. Za francuski film već da ne bude prikazan u Kanu je ozbiljan minus i neuspeh.
Sylvain Desclous snimio je film dosta konvencionalno ali pristojno, međutim, nije uspeo da stvori neophodnu energiju a naročito ne sirovost i hipnotičnost odnosa glavnog junaka, razvedenog arhitekte koji gradi svojevrsni "Skadar na Bojani" u formi nebodera za Kuvajćane, i starije enigmatične gospođe iz visokih ešelona finansijskog biznisa odnosno stihiju promena u njegovom životu i poslu koje to donosi.
Prosto, Desclous nije uspeo da nam prenese tu posebnost i snagu odnosa, samo je postavio osnovne stvari i na tome se zaustavio. Glumačka podela je solidna ali nije naročito harizmatična da iznese nešto sama. Reditelj je preuzeo sve na svoja pleća i ispostavila su se kao nejaka.
Šta možemo...
* * / * * * *
Brad Anderson je režirao jedan od meni najdražih filmova HAPPY ACCIDENTS, ali spada među retke reditelje koji su režirali nešto što u toj meri volim a da njihov opus nadalje nisam pratio sa punom pažnjom.
Naravno, kad se pojavi novi Brad Anderson ne izbegavam, i ne izbegavam da ga izvedem Cripplu na istinu, ali dosta naslova mi je promaklo. Nekako, tranzicija iz indieja u surov žanr, prvo u nekom indie maniru a posle i klasičnom mejnstrim, u njegovom slučaju nije skroz uspela tako da je vremenom od reditelja važnih postao potpisnik nevažnih filmova i okrenuo se dosta televiziji.
THE SILENT HOUR je njegov novi film koji nažalost spada u taj domen "nevažnih naslova", pustio ga je na striminge i DTV Republic, legacy etiketa koju je kupio Paramount, i ne znam šta bi sa tim filmom bilo kod nekog drugog, ali je barem ta simbolika Republica upečatljiva.
Elem, THE SILENT HOUR je odličan mali akcijaš sa Joelom Kinnamanom u glavnoj ulozi i scenarijem Dana Halla koji nije naročito maštovit ali je pošteno napisan. Sve što sam želeo da vidim i da se desi, iz domena "e sad bi bilo dobro da", dobio sam, a Anderson režira vrlo sigurno a u pojedinim sekvencama nadahnuto.
Uvodna potera koja pokreće ceo film predstavlja Andersonov tour-de-force u kom pokazuje da je shooter koji zna posao. Ni kasnije on ne pada ispod nekog nivoa i inspirisan je baš koliko treba.
Za film koji je u suštini derivat DIE HARDa, THE SILENT HOUR je mogao imati za nijansu zanimljiviji objekat/ scenografiju/ produkcioni dizajn, ali i ovo je okej.
Glavni junak je policajac koji posle povrede mozga na jednoj akciji počinje da gubi sluh. Kolega ga vodi da mu pomogne kao "prevodilac" oko jedne svedokinje koja je gluvonema, i kada se on vrati po nešto što je zaboravio shvata da je došla ekipa da je eliminiše, a zgrada u kojoj ova živi je pusta jer je pred evikcijom.
Stvari su se zgodno postavile za fini DIE HARD derivat, a već iz kratkog prepričavanja osećate malo i aromu 16 BLOCKSa. Dakle, sve je tu i uživanje je zagarantovana.
Andersonov rad kamerom je izoštren radom na televiziji. Uspeva da snimi dovoljno zanimljivog materijala da stvari deluju dinamično i propulzivno. Kod njega ono što je savladao na televiziji ima pozitivan efekat, i to je dobra razmena znanja, nije iskvario stil nego se dodatno osposobio.
Ipak, činjenica je da ovde Anderson možda pre radi nešto što bi se očekivalo od Carnahana, i iako film ima svoju posebnost i nije je lišen, svakako da deluje ipak kao nešto što ne asocira na Andersona. Međutim, ovo je postao deficitaran žanr i maltene više nemamo reditelja za kog možemo reći da od njega ovo uopšte i očekujemo. Tako da, sve što treba urađeno je kako valja.
* * * / * * * *
Fabrice du Welz verovatno nije bio tipičan kandidat za režiranje filma MALDOROR, dvoipočasovne hronike bazirane na istinitoj priči o lovu na otimače devojčica i pedofilski lanac čiji su po svemu sudeći bili deo.
Fabrice du Welz je reditelj koji je stasao u evropskoj žanrovsko-festivalskoj školi i uprkos tome što je maturirao Netflixovim serioznim trilerom MESSAGE FROM THE KING koji je doneo dosta duha u već razgažene GET CARTER obrasce, umeo je i propisno da se obruka kad se hvatao pitomijeg žanrovskog sadržaja.
MALDOROR je dvoipočasovna policijska epopeja na tragu naslova kao što je SERPICO, sa punim pokušajem du Welza da se uozbilji i prikaže jedan ubedljiv realistički milje u kom vri užas i u tome delimično uspeva sve dok ne mora da se dođe do neke izazovnije "dramske" scene gde prevlada njegova naivnost koja se zbog prirode priče ne može pokriti groteskom.
Uprkos tome što film traje dva i po sata i dužina mu stoji, nedopustivo je da neki elementi priče odnosno slučaja ostanu neprikazani u punoj meri, odnosno nejasni a isto tako onda druga deonica filma, kada policajac suspendovan i osramoćen, pogađate, kreće kao kamikaza da juri počinioce usput gubeći razum i porodicu ali nalazeći mir, tu se sve umnogome raspadne i ode u najdublju naivnost gde se zapravo do kraja otkrije koliki su zaista majstori ozbiljni autori policijskog trilera i kakve sve zaplete i odluke junaka oni uspevaju da nam "prodaju" u svojim filmovima.
Fabrice du Welz nije taj majstor i neverovatno je kako pada u nekim rutinskim policier situacijama.
Ipak, u ovom filmu ima sasvim dovoljno toga uspelog da se nekome, pa možda i meni samom, kasnije može dopasti više.
Razvoj priče u završnici odlazi u domen u kome bi samo Charles Bronson bio komotan, verovatno bi i Clint osetio nelagodu, pa je samim tim pitanje za same Belgijance u kojoj meri je ova kompilacija istinitih događaja u jednom trenutku otišla u fikciju ili pak nije.
Rekonstrukcija epohe je uspela i nenametljiva, atmosfera je izvanredna i samo je du Welz koji je izveo to dobro prepreka da celina bude u tom duhu.
Ali, du Welz je prosto takav. Nije pravi izbor za ovakvu priču ali eto - zamalo da mu uspe.
* * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Francuski epizodista Guillaume Campanacci i Vesper Egon koja je regionalne gore list, snimili su francusku verziju indie filma - dakle nouvelle vague pokušaj - WHENEVER I'M ALONE WITH YOU.
Na početku filma Campanacci probija četvrti zid i obraća se publici naglašavajući da ovaj film nije za svakoga, naročito ne za one koji očekuju da im film servira sve odgovore, one koji vole američki film i uopšte dakle nije za one koji nisu edukovani sladokusci.
Ova vrsta pokazivanja testisa od čelika, naravno, samo podstiče gledaoca kao što sam ja da ih ispipa, i tamo gde je trebalo da bude čelik ne nalazimo ništa.
Ovo je sve na nivou jednog manje ili ponekad više darovitog pokušaja da se imitira francuski Novi talas. Odgovora nema jer nema ni priče, ni pitanja, sve je jasno i što je najsmešnije od svega, sve je dosta dinamično jer se čini da autori imaju veći neizdrž od prosečnog gledaoca bioskopskog blokbastera koga svako malo treba prenuti nečim.
Ovo je jedna benevolentna muzejska budalaština, izvedena relativno pristojno, na malom budžetu, ali apsolutno neopterećena smislom ili bilo čime vrednim pažnje sem glavnog glumca koji je dovoljno prijatna faca da bih mogao da ga pogledam i u nekom drugom filmu.
Međutim, baš kad gledamo Campanaccija na ekranu shvatimo šta je problem kod takvih glumaca - publika ne bi imala problem da ih gleda ponovo, ali ne oseća potrebu da gleda jedino i isključivo njih. A takvih kao on, relativno darovitih, sa upečatljivim izgledom ima jako puno. Onih sa tzv. X-faktorom je malo.
Ipak, za publiku na prostoru bivše SFRJ je zanimljivo da je film domišljato nafilovan pesmama našeg rokenrola, pre svega new wavea, pre svega Idola i da one - nezavisno od toga što su nama dobro poznate i što nas raduje da ih vidimo u stranom filmu - zapravo dosta dobro zvuče kao deo jednog novotalasovskog pokušaja. Otud WHENEVER I'M ALONE WITH YOU i deluje kao nešto što bi možda pre 40 godina sa istim ovim pesmama snimio Milutin Petrović sa Sonjom Savić ili tako neki pajkićevac s nekom tako glumicom.
* * / * *.* *
Debitantski film Benjamina Pfohla je nažalost jedna prilično konfuzna ali pre svega neodlučna priča o devojčici čiji su roditelji, usled privatnih problema postali podložni sekti koja im obećava preseljenje na Jupiter.
Ona upoznaje svet kao srednjoškolka i umnogome shvata da su namere roditelja nerealne ali opet ne može ni da se oslobodi iz njihovih stega.
I tako, ona malo posmatra svet, kreće se kroz njega, ima poneki važan razgovor s ovim s onim, desi se poneka važna scena ali sve ukupno svi su najpametniji kad ćute i kad Pfohl sa svojom ekipom ređa neke aseptične poetične kadrove solidnog nivoa realizacije.
Pfohl je sigurno imao velike ambicije, hteo je da progovori o detetu koje otkriva traumu roditelja usled koje su oni naivno poverovali guruu ali u tome nije uspeo, tako da ambivalentan kraj dodatno doprinosi utisku da on ipak na kraju nije znao šta snima.
No, dobro, najbolje je snimati dobre filmove, ali ako možeš da biraš nije loše ni imati putanju iz koje nadalje možeš samo da napreduješ.
* * / * * * *
Ronald Reagan je smatrao da mu je CODE OF THE SECRET SERVICE najgori film u karijeri. Ipak, taj film mu je spasao život jer je posle gledanja baš tog ostvarenja, Jerry Parr odlučio da se pridruži ovoj Službi i spasao mu život prilikom atentata kad ga je upucao obožavalac Jodie Forster.
Gipper je pogrešio u proceni. CODE OF THE SECRET SERVICE je iznenađujuće dobar film iz 1939. godine, surova Warnerova B-produkcija koja traje malo manje od jednog sata i ne preza da iskoristi materijal iz drugih filmova.
Gledao sam kompjuterski obojenu verziju koja čini mi se daje filmu na kvalitetu jer mi fotografija ne deluje mnogo kontrastirano i ekspresivno u tom pogledu pa ga boja na određeni način "otvara" i čini ubedljivijima. Naravno, ta "boja" mu istovremeno daje i dozu artificijelnosti jer film evidentno nije "bojen" sa onom pažnjom koja je davana procesiranju klasika.
CODE OF THE SECRET SERVICE nije klasik, ali ne samo da je film koji ima istorijski značaj u samoviđenju i životnoj priči Ronalda Reagana nego ima jeste jedna efikasna, zanimljiva priča o agentima Službe koji ganjaju falsifikatore (jedan od malobrojnih zadataka pored zaštite predsednika koji su im u delokrugu rada). Film ima visok tempo, a Ronald Reagan se pokazuje kao dinamičan B-leading man, ubedljiv u scenama fizičkih napora i akcije.
Na špici ima jedno ime koje puno znači, iako nije previše poznato. Jedan od scenarista bio je i Dean Riesner, veoma pouzdan saradnik Dona Siegela i Clinta Eastwooda u kasnijoj fazi karijere. Skriven je iza pseudonima Dean Franklin. I kad je on tu, potpuno je jasno da se propulzija priče u znatnoj meri crpi iz predloška.
Ne znam zašto je Reagan smatrao ovaj film svojim naslabijim ostvarenjem, izuzev što očigledno reditelj Noel Smith i on nisu imali prijatno iskustvo u radu. Svakako da ima nekih Reaganovih filmova koji su mi bolji, i nekih koji su čuveniji ali ovaj svakako zaslužuje pažnju.
* * * / * * * *
FRKA Svebora Mihaela Jelića je hrvatksa parafraza MUNJA ali u suštini oni ga pre vide kao neki svoj GO Douga Limana.
Kako god bilo, film je dosta rutinski za naše uslove jer smo mi ovako nešto videli XY puta ali nije baš ni da Hrvati nisu radili ovako nešto, pada mi na pamet TA DIVNA SPLITSKA NOĆ.
Ovde je ipak dosta veći akcenat na komediji. Film je smešten u Osijek i nažalost Osijek u njemu deluje dosta bezlično. E sad, ne znam taj grad, možda on i jeste takav, ali izgleda dosta uopšteno, kao neka ex-jugoslovenska urbana celina van Beograda a možda i u Zemunu. Za film koji je toliko vezan za neki Grad kao svojevrsnog protagonistu, očekivao sam da će biti bolje iskorišćen i prikazan.
Glavnu ulogu igra Ksenija Jovanović koja se več ispraksirala za te uloge devojaka mangupa i to maltene u snu može da igra. Ovde se mora da trudi da prikrije da je Beograđanka, i to se pomalo oseća u izgovoru, ali šta sad, ako ne smeta autorima koji su odande, zašto bi meni.
U filmu ima jedna briljantna scena zbog koje ga vredi videti, a to je opet rip-off situacije iz BOOGIE NIGHTSa, kada protagonisti banu da uzmu dug od drogiranog, simpatičnog ali volatilnog WoW admina, ustaše i man childa. U suštini, ta scena je imala energiju, šarm, i uprkos tome što nije odstupala od stilske i pripovedačke naivnosti filma, donela je zapravo uspelu lokalizaciju poznatog uzora i dala neki slavonski šmek svemu. U ostatku filma, toga nema.
FRKA je nekako skroman u postavci, mogao je biti brži, iako se i on već sam trudi da bude efikasan. Ipak, sem narečene scene sa adminom ovde ipak ozbiljno fali majstorstvo, i svi dometi filma staju na dobroj volji koja je uvek dobrodošla ali nije dovoljna.
* * / * * * *
QUIET LIFE Alexandrosa Avranasa je retko loš film.
Jedan dosta čest problem u igranim filmovima jeste svest glumaca i autora o celini koja se nekada probije, i junaci izgube svoju životnost i integritet pa zaliče na ljude koji su na određeni način svesni da su u filmu. To može da se desi iz raznih razloga pa čak i kod veoma veštih reditelja.
Međutim, sad sam po prvi put pogledao film u kom deluje kao da su junaci svesni ne samo da su likovi u filmu, već da su deo koprodukcije Eurimaža. Sad to je već jedan poseban nivo koji se retko sreće. Junaci naime veoma smireno sve vreme reaguju na neke potpuno neverovatne stvari uslovljene koprodukcijom, na situacije koje su toliko lažne da to ne bi trebalo da vidi samo gledalac već i junak, a mora tako da bi se sklopio film.
Da se razumemo glupa ili neuverljiva situacija je ponekad neophodna da bi film funkcionisao. Međutim, ona se može prevazići na razne načine među kojima je najjednostavnija da junaci sami konstatuju kako nešto nije u redu i time pokažu publici da dobro shvata dešavanje. Ovde se junaci susreću sa svim što koprodukcija postavlja pred njih letargično i rutinski, kao porno glumci koji su tog dana već igrali vodoinstalatera, pastorka i očuha i žele da odigraju još direktora škole i idu kući.
U jednom trenutku dete oboli od neke veoma neobične i retke bolesti koja bukvalno izgleda kao nešto što je reditelj pročitao u novinama i rekao sebi, "Od ovoga može koprodukcija!" i niko ne postavi pitanje lekaru kako je moguće da postoji tako bizarno oboljenje - naprotiv, lekar im objasni kako je do oboljenja došlo kao metaforu za ono što je zaplet filma, i onda roditelji teraju dalje svoje jer ih čeka susret sa nekim iz treće zemlje koproducenta i neko zamašnije reagovanje na veoma redak neurološki poremećaj bi to otežao.
Film je prošao relativno nezapaženo u nekom širem evropskom kontekstu ali opet dosta respektabilno gledano iz srpskih kriterijuma dokle dobacuju naši filmovi, koji su svi od reda za ovo nedostižni domet. Dakle, kada je film dobro postavljen u Excelu, nije mnogo bitno kako izgleda u VLCu.
Jiri Madl, češki glumac i redielj snimio je hagiografski film VLNY o ekipi češkog radija koja je pod vođstvom neustrašivog urednika Milana Weinera gradila jedan opozicioni pogled na stvari a potom u osvit invazije SSSR i Varšavskog pakta ostala na strani Dubčekove vlade.
Film je korektno ali muzejski izveden, bez nekih inovacija, sa odavno savladanim obaveznim figurama.
Priča je data kroz lik mladog saradnika kog šalju u Weinerovu redakciju po zadatku ali on ubrzo izneverava ekipu iz tajne službe i postaje odan član internacionalne redakcije čehoslovačkog radija koja je delom i pod uticajem svojih kretanja po svetu pokušavala da bude slobodniji medij.
Film ima jasnu populističku dimenziju i uz solidnu ali staromodnu realizaciju nema nekog naročitog bioskopskog smisla sem na lokalnom nivou. Van Češke, ovaj film itekako ima budućnost - isključivo na televiziji.
* * 1/2 / * * * *
Dovoljno sam old school da mi natpis Telefilm Canada još uvek obećava neki kvalitet. Ovog puta me srećom stara navika nije izneverila.
DIE ALONE je pre neki dan osvojio nagradu u jednoj od selekcija Sitgesa i u njemu Lowell Dean proširuje područje borbe iskoračujući u pravcu žanrovskog filma sa indie senzibilitetom, što se dosta razlikuje od njegovih najpoznatijih ranijih radova koji su bili više oslonjeni na estetiku treša, pre svega serijal WOLFCOP.
Lowell Dean je ovog puta snimio "ozbiljan" film u kom je od treš nasleđa ostalo samo to da se nije uzdržao od pozajmljivanja rešenja iz nekih jako ozbiljnih i jako poznatih filmova. U tom smislu, jako je zanimljivo da je pozajmio rešenja iz filmova gde ne samo da je original bio uspešan nego su snimani i neki rimejkovi, pa u tom pogledu se ne može reći ni da je "iskopao nešto opskurno".
Kome to smeta, ko robuje romantističkom idealu originalnosti, ne mora da izbegava ovaj film ali njime može biti manje zadovoljan a možda čak i iritiran.
Meni te poznajmice nisu toliko smetale, štaviše, mislim da je ta rešenja odlično iskoristio, tako da je prava šteta što su tuđa. Međutim, ako uzmemo u obzir da ih je primenio na jedan logičan i životan način, sa punom uverljivošću i ubeđenjem, nema sumnje da ona organski pripadaju i ovom filmu.
DIE ALONE donosi glavnu uloge Douglasa Smitha, kanadskog glumca koji se još uvek nije jasno pozicionirao i čini se da mu je Jack Quaid preuzeo "hleb" u prestižnijim projektima. No, Douglas može mnogo da pruži, i to upravo i čini u ovom filmu. Carrie-Anne Moss je pak izvanredna kao svojevrsna Grindhouse Julianne Moore i ovde pravi jedno od svojih najupečatljivijih rola, računajući celu karijeru. Smith i Carrie-Anne su razlog zašto Dean uspeva da nam tako dobro proda tuđa rešenja jer unose emociju u dešavanje.
Inače, reč je o postapokaliptičnom survival trileru, o svetu u kome je proradila Gaia Theory i biljke su krenule da svojim virusima napadaju i zombifikuju ljude, na način koji je maštovitiji od LAST OF US, iako Dean naravno radi na bitno manjem budžetu. Međutim, ovo jeste baš onako kako treba, Dean vraća žanr onima kojima pripada - snalažljivim autorima bez puno sredstava.
U tom pogledu DIE ALONE je B-film koji vraća veru i u tu formu i u značenje natpisa Telefilm.
* * * / * * * *
Moram priznati da se nisam nakačio na hype koji se izgradio oko filma STRANGE DARLING i nažalost utisak o ovom filmu mi je čudno dodatno evociran logom Miramaxa na špici.
Naime, u izvesnom smislu STRANGE DARLING me je jako podsetio na neo noir poplavu koju je je u post-tarantinovskim danima pospešivao upravo sam Miramax. Kada sam video na početku natpis da je film sniman na 35mm, ponadao sam se da je neko doneo i mašinu za kucanje i eventualno papirus, ali od izlišnih retro nevažnosti kao što je filmska traka izgleda da je ponestalno snage da neko malo pretrese priču.
Ovo je jedna od onih prozaičnih storija koje reditelj pokušava da izleči tako što ih neće izloćiti po redu pa onda valjda treba da se zainteresujemo jer ne znamo ni kako će da se završi ni kako će da počne. Ipak, ovaj film poslagan po redu ne bi bio manje glup, od ovoga kako je sada usiljen u ovom pobrkanom nizu.
Film ni ne beži od toga da kada apsolvira svoju banalnu "suštinu" i postavi svoje moronske odnose među likovima sve treba da pređe u rediteljevu tehniku pravljenja suspensea. Međutim, osim tog retro štimunga filmske trake gde film ne izgleda estetizovano hemijskim procesom već čudno staro, nema apsolutno nikakve upečatljive veštnije.
JT Mollner naravno ne mora da se obazire na moje misli jer ovaj film je ostvario ne samo nesvakidašnji uspeh već mogu reći da sam imao utisak kao da nisam gledao isti film kao ostatak kritičara.
Moguće je doduše da oni imaju neku noviju verziju Woodokua od mene, jer teško da ga nisu slagali tokom ovog zbitija.
* 1/2 / * * * *
Pogledao sam AVANT-DRAG! Fila Ieropoulosa jer me je privukla premisa - da je reč o dokumentarnom filmu o atinskoj drag sceni.
I to ovaj film jeste, međutim, u suštini to nije neka istorijska priča o atinskoj drag sceni i o njihovom odnosu sa okolinom, naročito u osvit Zlatne zore i sličnih dešavanja. Ovo je predstavljanje nekoliko drag performera koji doduše zaista referišu na grčku realnost, bilo da je reč o Libidu koja se bavi sablažnjivim parafrazama verskih običaja i slika ili Aurori Paoli Morado, koja se bavi problemom albanske dijaspore čija je pripadnica.
U tom smislu, ima jakih prijava i zanimljivo je da su čak dva performera zapravo migranti koji su u Grčku došli kao deca. Ali, isto tako ovo je film od kog će svakom poštenom srpskom domaćinu u više navrata pripasti muka, ali to valjda i jeste cilj, zar ne?
* * 1/2 / * * * *
Lowell Dean snimio je 2018. godine film SUPERGRID koji se dešava u kanadskoj postapokaliptičnoj pustari koju je do tog stanja dovela prodaja rudarskih koncesija.
Dakle, film je vrlo aktuelan za nas, međutim, u suštini reč je o vrlo površnom postapokaliptičnom exploitationu, sa ofrlje izvedenom akcijom, i ponekom dobrom scenom u ekspoziciji.
Ni kao neki nižerazredni derivat MAD MAXa, SUPERGRID ne uspeva da pruži mnogo, ovo je prolazni DTV koji za razliku od onog lernerovskog pokazuje dozu kreativnosti, ali to je ipak samo bljesak.
* 1/2 / * * * *
BOMBAY BEACH Alme Har'el je visokoestetizovani dokumentarni film o ljudima naseljenim oko Salton Sea jezera.
Reč je o trailer trash sirotinji i veoma je zanimljivo kako Alma Har'el zarobljava njihove idiosinkratičnosti i njihovu situaciju a da pritom nijednom ne zađe u domen sentimentalnosti, sažaljevanja njihove bede i sl. već sve vreme čuva njihovo dostojanstvo i ne lišava ih protagonizma.
U tom smislu, ovo je opservacioni dokumentarac u kom ima nekoliko narativnih linija sa aktuelnim životnim pitanjima ljudi koje prikazuje ali sve ukupno ovo je ipak najpre jedna veoma uzbudljiva slika marginalne zajednice o kojoj se mnogo ne razmišlja.
Alma Har'el ima filmadžijski nerv i njena potreba za estetizacijom se uvek kreće oštricom gde stvari mogu skliznuti u inscenaciju. Neko bi sasvim sigurno ovo mogao nazvati i hibridnim filmom pre nego čistim dokumentarcem, i ne bi pogrešio, ali njegov ukupni utisak ipak prevashodno stoji u dokumentarnom registru.
* * * 1/2 / * * * *
Marcelo Caetano u filmu BABY ponudio je jednu zanimljivu sliku brazilskih rentbojeva koji se uprkos ekspanziji aplikacija još drže starinskog kruzinga, a prihode dopune sitnim dilovanjem droge.
Priču otkrivamo kroz sudbinu naslovnog junaka koji posle izlaska iz kazneno-popravnog doma postaje štićenik starijeg žigola i polako ulazi u "posao" ali i upada u razne klopke.
Caetanov film je estetizovan ali i vrlo konkretan u prikazu miljea, seksa koji se traži i naplaćuje, i cele stratifikacije u svetu gradskih homoseksualaca koji variraju i klasno i po preferencijama.
Ipak, Caetanov film ima definivni crossover potencijal, nije isključivo queer cinema, naprotiv, a iza sebe ima i veoma uspešan festivalski život.
* * * / * * * *
John Frankenheimer se nasnimao svega i svačega u životu ali je u nekim žanrovima ostavio posebno dubok trag, među njima su i politički trileri o terorizmu.
U tom smislu DEAD BANG je zanimljiv slučaj jer je ovo akcioni triler o američkoj neonacističkoj sceni, s tim što kao osnov ipak ima hardboiled junaka.
Glavnu ulogu igra Don Johnson. On se u MIAMI VICE, a i posle njega, naigrao opasnih policajaca, međutim, na filmu takve uloge mahom nije igrao sve donedavno kada je počeo da biva iznova otkriven od nove arty grindhouse ekipe i autora poput Zahlera.
Ovo je u stvari jedna od retkih filmskih rola policajca koju je Don Johnson snimio na vrhuncu slave, a van televizije. I uprkos tome što je ovo Lorimarova produkcija, i u izvesnim segmentima, vajbuje i ovde malo TVa (ne znam koje su tačno bile produkcione ambicije), Don nudi jednu maksimalno posvećenu rolu bez imalo manirizma.
Neonacisti su negativci i oni su u drugom planu, jednim velikim delom što su sami likovi napisani kao dosta beta-mužjaci, relativno bezlični i intencionalno prazni. U određenom smislu, ulogu antagoniste ima FBI agent iz Oklahome (nekoliko godina kasnije veoma bitnog čvorišta desnog terorizma) kog igra Willaim Forsythe, lik koji zaista jako teško može biti pozitivac. Kasnije će u seriji MAN IN THE HIGH CASTLE, Forsythe zaigrati i Hoovera, ali ovde on igra jednog ambivalentnog antagonistu gde ne znamo sasvim sigurno da li ometa istragu jer ima simpatije prema neonacistima ili zato što je nesposoban. Frankenheimer se, čini se, namerno poigrava ovom ambivalencijom.
Sami neonacisti prikazani su prilično uverljivo za okolnosti akcionog filma. Njihov modus operandi zbunjujućih lone wolf napada, njihov život i rad na rančevima koje štite time što opstruiraju pretrese bez naloga, povezanost sa pastorima nekih opskurnih denominacija, to sve postoji u ovom filmu.
Otud, ovde nema nekog velikog neonacističkog plana kao u THREE THE HARD WAY, zapravo neonacisti zainteresuju ovog detektiva zbog dva lone wolf ubistva koja krenu da se razvijaju u smeru hate crimea.
U tom smislu, DEAD BANG je bez ikakve sumnje pandurski film osamdesetih - izašao je 1989. - ali je u nekom pogledu sagledavanja kriminaliteta zapravo verodostojan jer lone wolf ubistva, naizgled bez motiva itd. jesu okosnica neonacističkog nasilja osamdesetih i ideje leaderless resistance koju su postmoderno preuzeli.
Nije ovo naravno udžbenik o ekstremno desnom terorizmu, nije ni najbolji pandurski film svoje epohe, ali je u svemu što je započeo dosta solidan i zapravo nepretenciozan.
* * * / * * * *
Whoa, Baby deluje kao nešto napravljeno za mene. Ima li to na nekom legalnom, nama dostupnom servisu ili da krenem u potragu za torentima?
Quote from: Meho Krljic on 22-10-2024, 16:18:07
Whoa, Baby deluje kao nešto napravljeno za mene. Ima li to na nekom legalnom, nama dostupnom servisu ili da krenem u potragu za torentima?
Nema nigde još uvek, kad bude javljam.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Gazda bio, gazda osto :| :| :|
Редакція Romana Bondarčuka je ukrajinski film smešten u period pred eskalaciju rata sa Rusijom, i govori o ukrajinskom društvenom kolapsu u formi jedne širokopojasne apsurdne društvene hronike.
Najpre bih ovaj film mogao porediti sa nekim čudnim spojem istočnoevropskog stagnantnog art housea sa pogrešno shvaćenim Duškom Kovačevićem.
Na kraju, morao sam da u kritici nađem objašnjenje šta sam zapravo gledao u onim standardnim prepričavanjima koja kritičari moraju da napišu kako bih povezao konce.
To dosta govori o utisku koji je film ostavio na mene. Međutim, u tim kritikama vidim i mnogo bolje utiske od mog što samo govori o tome da je bolji onima koji su shvatili o čemu se radi.
* 1/2 / * * * *
THE SAME STORM Petera Hedgesa je jedna od onih radikalnijih Covid produkcija u kojima se glumci okupljaju na Zoomu i glume neke priče.
U tom pogledu, THE SAME STORM je u izvesnom smislu critic proof jer je to pre svega delo koje ispunjava potrebu grupe umetnika da stvaraju i izraze svoje stanje u jednom nepovoljnom trenutku. Međutim, ovde ima zanimljivih uloga, ima i zanimljivo odigranih i napisanih situacija, tako da film može da se pogleda i danas. Ipak, ne bih se složio sa kritičarima koji smatraju da je ovo vrhunac Covid kinematografije. Ne samo da je bilo boljih filmova snimljenih u to vreme i s tom temom, nego i onih koji će "trajati" duže.
U tom smislu, THE SAME STORM je domišljato postavljen, slično BURETU BARUTA. To je dramaturgija skeča u kojoj se po jedan lik iz dramske scene/ situacije prenosi u sledeću sa novim likovima i tako se gradi lanac koji povezuje sve u celinu.
No, ovde osim Covida i izolacije unutar društvenih okolnosti koje pritiskaju ljude spolja dok ih iznutra razara usamljenost i skučenost, nema neke preovlađujuće teme. Međutim, film uspeva da ima uspele segmente o porodičnim odnosima, o problemima starih ljudi, o ideološkim nerazumevanjima, i što je najvažnije - idejno najpotentniji i najangažovaniji segmenti su umetnički najuspeliji.
* * / * * * *
LOVETRUE Alme Har'el je - barem što se mene tiče - briljantan dokumentarni film koji se na jedan vizuelno ekspresivan, nepretenciozan ali i emotivno i intelektualno aktivan način bavi pitanjem ljubavi u tri nekonvencionalne životne situacije.
Alma Har'el snima dokumentarne filmove po Godardovoj paradigmi, kao igrane, i kombinuje postupke. Ovde ima i opscervacije i fikcionalizacije, estetizacija je sveprisutna, ni od čega se ne preza, ništa se ne izbegava i zato je film zanimljiv, energičan, ljudi su interesantni i naprosto snimljeni su dobro, i film je gotovo fetišistički za gledanje.
Za razliku od BOMBAY BEACH u kom su primenjeni mnogi od ovih postupaka ali je on ukupno uzev po utisku bio opservacioni čak i onda kada je ulazio u neke "igrane" sfere, ovaj film je ipak veoma narativan jer su situacije koje prikazuje veoma žive i razvijaju se, kao što se i ljudi u njima transformišu.
Dakle, LOVETRUE ima sav estetski kapacitet BOMBAY BEACHa ali sa potentnim narativnim tokom.
Nisam neki merodavan gledalac modernog dokumentarnog filma iako se trudim da vidim ono što je važno. No, za ovaj film čisto sumnjam da je irelevantan u tim okvirima.
* * * * / * * * *
YEAR OF THE GUN se bavi veoma potentnom temom Crvenih brigada i posredno otmicom Alda Mora. U tom smislu je očekivanje od velemajstora političkog filma, a naročito onog koji se bavi temom terorizma - Johna Frankenheimera - prilično veliko.
Ipak, ekranizacija romana Michaela Mewshawa ima tak poneku scenu vrednu pažnje. Frankenheimer uspeva da napravi par energičnih akcionih prizora, i film iako iz 1991. ima taj neki siv 80s kolorit koji mu daje retro štimung pošto se dešava 1978. no ono čega nema ni u tragovima su uverljivi junaci i dramske situacije.
Glavni junak je američki novinar, nekadašnji aktivista i sam sklon tome da se podmetne bomba kako bi se ispunio cilj ako treba, koji dolazi u Rim da piše knjigu o Crvenim brigadama. Tu ga čeka njegova ljubav, Italijanska s detetom u procesu razlaza s mužem, što u katoličkoj Italiji nije lako, a preko američke novine za expate u kojoj piše upoznaje i fotoreporterku vrlo dinamičnog pristupa poslu i senzualnosti. Kada zamisli da bi knjiga mogla biti triler o otmici Alda Mora, privlači pažnju Crvenih brigada jer je one upravo planiraju...
Mewshaw u zapletu ozbiljno koketira sa trešom, a ovo ipak nije TENEBRAE, tako da je zaplet s piscem kog vlastiti zaplet uvodi u nevolje sa onima koji bi da to izvedu u stvarnosti, deluje dosta naivno.
Sharon Stone igra fotoreporterku i klasa je evidentna. Ona je tada godinu ili dve statusa globalne zvezde i to se oseća, premda se čini da je Frankenheimer tako ne tretira. Andrew McCarthy radi u skladu sa mogućnostima. Tu je i Valeria Golino da zapapri, međutim, ni solidna podela ne rešava fundamentalnu dramsku prazninu.
YEAR OF THE GUN ne zna tačno šta bi da bude, da li priča o Amerikancu kroz čiju se zgodu pred nama izlaže priča o terorizmu, ili pak jedna fina romansa u Rimu, u senci političkog nasilja, ili napeti triler o čoveku koji nije navikao da bude deo žanrovskog zapleta a ovaj mu se eto nametnuo.
YEAR OF THE GUN došao je posle DEAD BANG i na kraju ovaj policijski film, samim tim što zna šta hoće da bude verodostojnije prikazuje i problem koji je stavio u fokus utoliko da bi definisao negativce. Ovde se pak desilo suprotno - bilo je mnogo više prostora za problemski pristup a stvari su ispale neuverljivije.
* * / * * * *
U nekim verzijama naslova se A TOWN CALLED BASTARD zove A TOWN CALLED HELL, međutim, nema greške, ovo je britanska produkcija snimljena u Francovoj Španiji kao snažna refleksija špageti vesterna, smeštena u Meksiko, južno od granice.
Na okupu su Robert Shaw, Telly Savalas, Martin Landau i Stella Stevens, a kad treba da se zadrami tu je i Fernando Rey, režira Robert Parrish. Nažalost, uprkos brojnim vrhunskim situacijama i filmskim prizorima, uprkos ogromnom trudu svih sektora španske ekipe - recimo film zaista sjajno izgleda u svakom pogledu - priča je naprosto besmislena iako je situaciono jako dobro postavljena.
Enigmatična žena dolazi u gradić koji je pao od ruke lokalnog revolucionara kada je građane pobio na misi nekoliko godina ranije. Ona dolazi da osveti smrt svog supruga a revolucionar i njegova ekipa su sada građani, da bi povrh svega on lično bio sveštenik.
Kada pročitate premisu, teško je zamisliti da ova premisa, dobra realizacija i vrhunski glumci ne rezultiraju vrhunskim filmom. Ali, eto, desilo se.
Priča je izložena konfuzno, često potpuno nebulozno, uz robovanje povremeno moćnim filmskim prizorima što ja podržavam kao autorski pečat, ali Parrish ne može da nas ubedi da ima dovoljan autoritet kao autor da to prosto odigra do kraja.
I to je šteta, A TOWN CALLED BASTARD je film koji uprkos svemu zaslužuje pažnju kao jedan od vesterna koji su na putu da postani najbolji zaboravili da za početak treba da budu dobri.
* * / * * * *
DER RICHTER UND SEIN HENKER je ekranizacija Friedricha Duerrenmatta iz 1975. godine u koju je pisac bio uključen i kao scenarista a pomalo i kao glumac. Režirao ju je Maximilian Schell koji je tokom sademdesetih kao već uvažen glumac postao i respektabilan reditelj.
U ovom filmu, Schell je okupio jaku glumačku, da ne kažem holvudsku ekipu jer igraju face kao što su Jon Voight, Jacqueline Bisset i Robert Shaw a važnu rolu ima i reditelj Martin Ritt. Italijansko-nemačka produkcija otvorila je mogućnost da se pojave i dobri saradnici u drugim sektorima, recimo Ennio Morricone ali postupak je nažalost više fassbinderovski.
Schell je film, moram priznati, dosta "ofrlje" napravio. Naprosto, ovde nema onoga što je "površno" i "nedorađeno" kod Fassbindera gde imamo jednu jasnu ideju a ostalo je natrpano da se isprati forma. Rekao bih da ovde neke prave ideje, prave linije koja opravdava postojanje filma u stvari nema.
Ipak, ne čudi me recepcija po kojoj je ovo veoma uspeo i među kritikom cenjen filmom, iako smatram da nema nekog razloga za to. Naprosto, Schell je želeo da neku vrstu metafizičkog krimića prenese u domen zagušljive gotovo pa srednjeevropske melodrame (iako su suštinski ovde sve zapadnoevropski elementi) i ti odnosi kojima je stremio se nisu desili, uprkos veoma posvećenom odnosu holivudskog glumačkog kora koji je ovo shvatio dosta ozbiljno, kao predah od "komercijale".
Na špici ima inače sjajan typo iz žanra "pijanog kuma", potpisan je "John Voight".
Reprizirao sam THE MAN WITH THE GOLDEN ARM Otta Premingera, u pogledu autorstva spornu ekranizaciju romana Nelsona Algrena koji se odricao ovog filma. Preminger jeste rukovodio krupnim izmenama zapleta, miljea u kom se priča odvija itd. ali je isto tako činjenica da je on uspeo da snimi Algrenov roman uprkos Production Codeu i razbije mnoge tabue.
Razbijanje tabua oko narkomanije je obeležilo ovaj film i učinilo ga jednim od temeljnih filmova o narkomaniji i korišćenju heroina (iako se kod Algrena trošio morfijum). Međutim, to je redukcija ovog filma na jedan motiv a ovo ipak nije isključivo film o tome.
Frankie Machine je u suštini jedan višeslojan lik zarobljen u veoma složenoj životnoj situaciji. Po izlasku iz zatvora vraća se svojoj ženi koju više ne voli i sa kojom je samo iz sažaljenja jer se smatra odgovornim za njenu paralizu uzrokovanu saobraćajnom nesrećom gde je on bio za volanom. Nekoliko spratova ispod stana u kome živi sa ženom, stanuje žena koju zaista voli ali sa kojom ne može da bude zbog ove situacije kojom je uslovljen. U državnoj klinici za odvikavanje Lexington savladao je da svira bubnjeve u tamošnjem bendu (da li se zvao Lexington Band, ne znam) i sada želi da bude bubnjar. Međutim, nadimak Machine stekao je kao vrhunski krupije na ilegalnim partijama karata. On je "dealer" i zanimljivo je da film koristi taj termin za delioca karata a "pusher" za narkotrafikanta. Da bi premostio, počinje ponovo da radi tajne partije ali i da se čačka na igli, tako da ubrzo ponovo upada u nevolje, nesvestan da je izmanipulisan od svih, počev od žene koja glumi da je paralizovana a zapravo može da hoda...
Heroin je mnogo više simptom problema glavnog junaka nego što je njihov uzročnik, tako da je ovo jedan heroinski noir u kom su ljudi ipak osnovni problem, i to oni koji se ne drogiraju i ne valjaju robu.
Samim tim, tumačenje iz današnje vizure koliko je cela priča o junku odolela zubu vremena zapravo nije bitna. Kada krenu neke arhaične stvari, kontroverzne scene telesne ekspresije skidanja sa heroinda i sl. zapravo to i nije bitno jer je film dotle svoje karte podelio i već smo na strani Frankieja i Molly i želimo da oni sve ovo nekako prevaziđu, ako mogu.
Frank Sinatra, Kim Novak i Eleanor Parker su izvanredni u ovom neobičnom trouglu koji spada među živopisnije u istoriji film noira, a zanimljivo je da dilovanje heroina nije akcentovano kao vid kriminaliteta, za razliku od tajnog kockanja.
Preminger naravno pravi izuzetno preciznu inscenaciju, crno-bela fotografija Sama Leavitta je gospodska i estetizovana ali sama za sebe posebno mesto zaslužuje jazzy score Elmera Bernsteina posle kog je zapravo krenuo da radi velike filmove i napravio karijeru jednog od najuticajnijoh kompozitora u istoriji Holivuda.
Premingerov film jeste u mnogim aspektima delo svog vremena, međutim, istovremeno jeste i klasik koji današnjem gledaocu može dosta da pruži, prevashodno u svim drugim aspektima osim onog koji se najviše ističe a to je tema narkomanije.
* * * 1/2 / * * * *
P.S. Detalj za Mehmeta - U sceni audicije se oseti posebna doza autentičnosti i ona nije slučajna, naime Shorty Rogers i njegovi članovi benda igraju sami sebe u filmu. Štaviše, Frankie dolazi da zameni Shelly Mannea, jednog od najznačajnijh jazz bubnjara svoje epohe.
[/size]
Da, vidiš, ja to nisam nikada gledao a reklo bi se da bi trebalo. Hvala!!!!!!!!
5 AGAINST THE HOUSE Phila Karlsona pisao je čitav komitet scenarista ali predvodio ih je čuveni Stirling Siliphant koji je i producirao film. U tom pogledu, teško je ne pomisliti da je Stirling bitniji autor ovde čak i od samog Karlsona.
Naime, Karlsonov opus, iako ga ne poznajem u potpunosti, uglavnom odlikuje manje ili više osrednja žanrovska egzekucija u različitim podžanrovima što ovde naprosto nije slučaj. 5 AGAINST THE HOUSE donosi intrigantan žanrovski spoj krimića, problemske storije o ratnim veteranima, frat komedije i ljubavnog filma. Što je još zanimljivije ovaj spoj nespojivih elemenata zapravo stoji kao jedna dosta stabilna legura iako naravno pojedini žanrovi dobijaju svoje arije, pa je u nekim deonicama recimo dijalog domišljatiji nego u nekim drugim, i prepoznaju se suptilni disbalansi.
U suštini stabilnost filmu daje to što je osnov melodrama o prijateljstvu četiri ratna veterana koji posle Koreje na vojnom kreditu studiraju i dolaze na ideju da opljačkaju navodno neprobojni i veoma posećeni kazino u Nevadi. Jedan od njih nije zainteresovan za akciju jer se ženi, ali drugi je izgubio razum u ratu nateraće ih sve zajedno da učestvuju.
No, uprkos ovim detaljima zapleta, osnov svega čine odnosi među likovima i priča o njima, te promene odnosa moći u grupi, i onda se iz tog ugla razvijaju ostali žanrovski elementi i ukrasi.
Ovo jeste film velike pljačke po svim elementima i sama pljačka je izvedena sa izrazitim osobinama trilera, ali taj povratak na međuljudske odnose u svakom ključnom trenutku ipak i dalje drži melodramu kao ključni okvir, mnogo pre nego bilo koji drugi.
Frank Tashlin je bio saradnik na scenariju i to je veoma zanimljiv detalj ako imamo u vidu da se u uvodu i - u duhu dobro postavljene simetrije - u klimaksu, pojavljuje garaža sa liftovima za automobile koja produkcionom dizajnu daje jedan skoro pa grafički element. Zanimljivo je da su garaže bitan deo američkog žanrovskog filma, naročito filma velike pljačke ali da se u njima relativno retko koristi taj vrlo filmičan element dizalica za vozila. Poznat primer koji mi pada na pamet je upravo kod Tashlinovog naslednika Brada Birda u GHOST PROTOCOLu.
Ako imamo u vidu da je Tashlin trebalo prvobitno da režira film, čini se da je u njegovom DNK ostalo štošta od njega i to su upravo te neke žanrovske "neravnine" koje svemu dodaju na atipičnosti, kao recimo jedan od četvorice junaka koji zadužen za maltene cartoonish komična odmorišta. Ne kažem ni da je njega ili garažu sa liftovima zaista Tashlin ostavio u projektu, literatura o njegovom angažmanu je štura, ali to su rešenja koja bi se od njega očekivala.
Međutim, čak i u tako uzbudljivim lokacionim uslovima, fokus Karlsonovog filma ostaje na licima junaka i njihovim unutrašnjim vrtloženjima. Film traje manje od 90 minuta, u sebi ima barem dve izrazite suspense situacije i uprkos svemu je psihološki usmeren što je veoma atipično i zanimljivo.
* * * / * * * *
Dve godine posle masterpisa BLACK SUNDAY, Frankenheimer snimio je horor film LEGACY koji je ismejan i smatra se najmračnijom tačkom njegove karijere u kojoj je sigurno više puta mogao biti nazvan Frankenhooker, da se neko toga setio.
Međutim, LEGACY je veoma loš film koji u svom polazu zapravo nije nimalo exploitation. Naprotiv, scenario Davida Seltzera vodi Frankenheimera u smeru snimanja jednog zapravo vrlo "ozbiljnog" i angažovanog eko-trilera u kom zagađenje eto proizvodi monstruma koji ubija ljude.
Dakle, Frankenheimer je želeo da snimi svoj HOST, ali nije. uspeo jer je ovo bilo četiri godine posle JAWSa i verovatno je želja da se napravi tako nešto, samo angažovano, i to posle minucioznog rada ostvarenog na BLACK SUNDAYu dovelo do nekih lutanja, umišljenosti i u realizaciju se ušlo sa nedovoljno razrađenim predloškom, nedovoljno pripremljenim specijalnim efektima, i nedovoljno osmišljenim načinom kako će ovaj žanrovski hibrid funkcionisati.
Rezultat je crna rupa Frankenheimerove karijere koja je verovatno bila zamišljena da bude proširenje područja borbe.
Taj film je na IMDB izlistan kao Prophecy (1979) (https://m.imdb.com/title/tt0079758/?ref_=nm_flmg_job_1_cred_t_18)
Jeste, napravio sam ozbiljan lapsus
Sent from my iPhone using Tapatalk
U glavi sam ga pomešao Marquandovim LEGACYjem koji sam takođe gledao ovih dana.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Pa nije baš toliko ozbiljan, ali neka stoji da se zna koji je film u pitanju.
Hvala na pažljivijem čitanju od pisanja...
xcheers
Terence Young je snimio bezličnu adaptaciju klasičnog Defoevog romana pod naslovom THE AMOROUS ADVENTURES OF MOLL FLANDERS. Kim Novak u glavnoj ulozi donosi vedrinu, šarm i senzualnost ali Young ne uspeva da uspostavi smislen tok dešavanja i sve deluje kao jedna hrpa zaparloženih i manje-više duhovitih skečeva, bez ikakvog stila i narativnog zamajca.
Epoha je izvedena relativno ambiciozno, pa je samim tim još veća šteta što Young i scenaristi nisu uspeli da slože bolju adaptaciju proze i što je još važnije da je ožive u režiji.
Kim Novak i glumačka podela pokazuju znake života, ali oni su u suštini i jedino što je u ovom filmu živo, iako mahom pogrešno usmereno.
* 1/2 / * * * *
Evo i krivca za težak lapsus.
Reprizirao sam THE LEGACY Richarda Marquanda, film koji sam slučajno pogledao davnih dana i zapamtio ga da je baš ovakav kako mi je izgledao i sada.
Sam Elliott i Katharine Ross su se upoznali na snimanju ovog filma i šest godina kasnije su se venčali. I to je ono što sasvim sigurno svi danas znaju o ovom filmu.
Mimo toga, on je ostao u senci WICKER MANa i nekih drugih sličnih filmova tih godina, i iz ove vizure, ne znam da li je to opravdano ili ne.
Marquand je kasnije imao veliki uspeh sa STAR WARSom ali mimo toga je ostvario skromnu karijeru. Ipak, on je ostao ime kao deo jedne od najvažnijih franšiza u istoriji filma, pa se onda ovaj film javlja i u tim diskusijama, iz žanra "a ko je taj?"
Sam i Katharine su imali masu bitnijih uloga mimo ovih.
Teško je naći ugao iz kog je THE PROPHECY mogao da zaživi. A reč je o jednom stylish hororu o paru američkih arhitekata koji odlaze na poslovni zadatk u Britaniju, da bi u dvorcu bogatog aristokrate uspeli da se upletu u neku okultnu igru.
Marquand se trudi da ni u jednom trenutku THE PROPHECY ne sklizne u neki tipičan slasher, niti u neki ghost story, i zapravo na kraju ovaj film ne sklizne ni u šta. I iz ove vizure je teško objasniti koja je vrsta pretnje okosnica ovog horora, sem neke opšte atmosfere da ljudi kojima su okruženi junaci imaju neke loše namere.
Marquand pravi scene koje su napete. Ima tu i poneki gore. Ima spooky dešavanja, ima loopy okolnosti koji podjednako zbune i junake i publiku ali na kraju ovaj film deluje kao da je sve vreme u potrazi za vlastitom stravom. U jednom trenutku se učini kao i da se junaci pitaju kad će krenuti stvarno nešto ozbiljno i strašno da im se dešava.
Marquand je očigledno u jednoj solidnoj ali ipak nepretencioznoj budžetskoj situaciji probao da napravi film koji će biti horor ali neće biti idejno na prvu loptu, nije jeftin, junaci brzo shvate da treba da beže itd. Ali, na kraju film nije bio ni na jednu loptu...
* * / * * * *
Todd Phillips je u filmu JOKER: FOLIE A DEUX snimio ono što je odavno neko trebalo da snimi.
Nastavak u kom reditelj koristi sav kulturni kapital i autoritet spram studija da napravi bukvalno šta god hoće, bez obaziranja na njihove poslovne potrebe, na ono šta bi želeli fanovi, čemu se nada javnost...
U industriji koja zarobljava vrhunske kreativce na čitave decenije pravljenja jednog te istog filma u loopu, Todd Phillips je uradio ono što je prirodno - snimio je autorski film proistekao iz slobode koju je stekao snimivši hit od milijardu dolara.
JOKER: : FOLIE A DEUX učinio je Warner Brothers nesumnjivo najznačajnijim studijem u istoriji superherojskog filma. Ako je SUPERMAN prototip koji je začeo superherojski film kakvim ga znamo, onda je JOKER: FOLIE A DEUX uspeo da ga dovede do krajnjeg ishoda - doveo ga je do umetnosti. Isto se doduše moglo reći i za JOKER, ali ovde je stvar radikalnija jer je ono bio uspeo eksperiment a ovo je u najčistijem pogledu superherojski film - nastavak baziran na enormno uspeloj interpretaciji IPa.
Izuzetnost ovog filma ne menja na stvari - i sada verujem da je JOKER morao ostati one and done ostvarenje. U njemu je Phillips uspeo da zarobi jedan trenutak i vrati film kao medij u centar pažnje celog društva, pošto je i u njemu uzeo oslonac u nečemu što je hiperkomercijalni IP - praktično jedini zlatni padobran koji reditelji danas u Holivudu imaju - i u njemu snimio autorski film koji, što je najparadoksalnije, svoj stilski okvir crpi iz najmoćnije ere američkog autorskog filma i epohe Novog Holivuda.
Scorsese je odlično dijagnostikovao problem strip ekranizacija, ali njegova estetika bila je suština Phillipsove vakcine kojom je pokušao da izleči savremenu scenu. DCjev Joker je bio samo vektorski virus kojim je to preneto.
Posle JOKERa uostalom nastupa Covid, a sa njim i brutalni superhero fatigue koji je udario podjednako i na MCU i na DCEU.
JOKER je morao ostati one shot. Ali, možda je bilo neumitno, možda je bilo suđeno, možda je u stvari bilo neophodno da se snimi nastavak jer ipak je serijalnost osnov kako superherojskog stripa pa tako i superherojskog filma.
Otud, JOKER: FOLIE A DEUX je istovremeno najgluplja ideja koja je mogla pasti Warneru na pamet, najpogrešniji potez u karijeri Todda Phillipsa ali istovremeno i nešto krajnje neizbežno.
Todd se sa neizbežnim suočio na jedan besprekoran način. Ponovo je snimio autorski film koji je za standarde festivalske ponude prilično radikalan, a za bioskopsku ponudu koja ište blokbaster praktično nemoguć za distribuciju.
Naime, JOKER: FOLIE A DEUX je ljubavni film i mjuzikl. U njemu praktično nema akcije, nema ničega što bi očekivao neko od filma po DC stripu. Ovaj film je jedna klasična ljubavna melodrama, smeštena u zatvor, sud i grad koji gubi razum, a junaci i sama priča se izlažu kroz scene pevanja.
Kao i mjuzikli klasične ere Holivuda, Todd Phillips ne nudi skroz precizan okvir kako se u njemu pevanje dešava. Ono je deo dijegeze u najširem smislu jer se Arthur i Quinzel upoznaju na terapiji pevanjem u Arkham Asylumu tako da pevaju u svojim kolektivnim psihozama ali i u svakodnevici kad im se zapeva. Muzika izražava stanje junaka na jedan izuzetno ekspresivan način i ono nije isključivo ukras - naprotiv, ono je slika zajediničkih i pojedinačnih kriza, razvoja njihovih odnosa, ono ima funkciju onoga što je inače akcija u superherojskom filmu.
Kada u animiranom Looney Tunes uvodu, Joker dođe na mesto zločina iz prvog filma, na zidu su marquee posteri sa čuvenim mjuziklima kao što je recimo PAL JOEY ili THE BAND WAGON ali i sa klasikom komedije u čijem je centru ikonični komičar - MODERN TIMES. Kroz film su razasuti Easter Eggovi, tako se recimo u bioskopu prikazuje Cormanov BUCKET OF BLOOD, cnohumorna priča o umetniku kome osnov za dela predstavljaju ubijeni ljudi, spoj horora i komedije.
Na nivou estetike, Phillips je umnogome inspirisan mjuziklom klasičnog Holivuda, ali sa uplivima autora iz Evrope kao što je Demy. Pa ipak, ključ je u klasičnom Holivudu - sa ozbiljnom pričom snažne emocije i jednostavnim zapletom koja se izlaže kroz dramske i pevačke scene. Neuspeh ovog filma na blagajnama pokazuje da ovo više nije forma koja je flagship za studije, i to smo znali, iako su ih studiji i dalje držali u određenoj formi kao prestige pictures. Činjenica da je Todd Phillips poželeo da iskoristi ovu nekada najcenjeniju formu kao osnov za jedan repertoarski film najviših poslovnih ambicija je vrhunac perverzije koju je sebi uspeo da dozvoli.
U vrlo otvorenoj posveti, na sličan način kao što je prvi film bazirao na Scorseseu, Phillips ovde pravi jedan otvoren omaž De Palminom kulturnom kapitalu - ako je JOKER bio njegov SCARFACE, ovo je njegov CARLITO'S WAY, odličan a drugačiji film sa istim glumcem u sličnoj roli. Ovde je doduše isti glumac u istom liku, ali okolnosti su dovoljno drugačije.
Meta-tekstualnost je nužna za samog Jokera, supernegativca koji je zabavljač i oslanja se na stileme iz istorije pre svega američke industrije zabave. On je sam po sebi meta-teksualan lik i zato iziskuje i meta-pristup.
Međutim, kada se konačno dokopamo jezgra, JOKER: FOLIE A DEUX je ubedljiva melodrama o čoveku koga društvo gura u prvi plan iako je jasno reč o marginalcu, duševnom bolesniku i zločincu iz raznih svojih potreba. Među njima je potreba javnosti za odmazdom za zločin koja je jedino moguća ako se neko bolestan proglasi da je zdrav, potreba medija za senzacijom, potreba sveta zabave za kontroverzom. Da nismo u peoteklih godinu i po dana bili svedoci dijaboličnog zločina u kom se naše društvo suočilo sa problemom neosudivnosti počinioca, ovo nam ne bi bilo toliko blisko.
Ali, Joker je priča koja ima odjek jer nam nudi ugao gledanja koji nije u samoj svojoj suštini "njegov", on je previše duševno bolestan da bi bio antiheroj u klasičnom smislu, međutim on jeste žrtva i samim tim čini da se identifikujemo sa njim u njegovoj potrebi da nađe spas u ljubavi sa ženom koja je na višem nivou psihopatologije od njega, situiranom studentkinjom psihijatrije koja ulazi u njegov život kada je postao "poznat", i pratimo njegove razne korake ka sreći koji neumitno vode u propast ili njega ili ljude oko njega ili sve zajedno.
Dakle, kada uklonimo sve što je meta, dobijamo sliku dvoje ljudi u različitim nivoima psihičkog oboljenja i njihovu ljubavnu priču.
Todd ostupa od "kanona" u smislu da Harley Quinn ovde nije onoliko omađijana Jokerom kao u stripovima, i nema kod nje onog veselog ludila po kom je znamo u crtežu, animiranoj seriji i igranom filmu. Joaquin Phoenix uspeva da ode korak dalje u odnosu na ono gde je bio a Lady Gaga ponovo pokazuje da je gluma njen prirodni prostor za dalji nastavak delovanja.
Lawrence Sher u fotografiji nastavlja putem visoke estetizacije, ovde pored epohe imamo i specifične zahteve mjuzikla na koje odgovara sa radošću. U tom pogledu, kao i prvi JOKER, ovo je nova prilika da se Todd Phillips pokaže kao veoma ozbiljan tehnolog filma, pored toga što je izuzetan autor.
Videćemo kako će se dalje razvijati situacija sa Toddom, ali već sada možemo reći da je ostavio dubok trag i umnogome obeležio istoriju filma, ne samo superherojskog već i studio filma u celini. Jedina stvar koju nam je uskratio jeste neki prizor iz televizijskog filma koji je po ovde izloženoj priči snimljen o Arthuru Flecku. Ali, možda treba nešto da ostane i neprikazano.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Garland Jeffreys je muzičar čiji sam rad na nivou poneke pesme susretao usput i ništa me nije naročito impresioniralo. Kad sam pogledao film GARLAND JEFFREYS: THE KING OF IN BETWEEN koji potpisuje Claire Jeffreys shvatio sam da ga niz veoma značajnih muzičara doživljava kao uticajnog kolegu kog je eto veliki uspeh nekako izbegao ali opet nije baš ni da je bio skroz neuspešan.
O Garlandu Jeffreysu ovde svedoče Laurie Anderson, Bruce Springsteen i plejada drugih muzičara i rok kritičara. Ono što mi je ipak bio problem jeste to što muzika koja nam je predstavljena - a film je veoma bogat arhivom - meni opet nije bila naročito impresivna. Naravno, muzika je za slušanje, ne može se sagledati kroz film ali naprosto ovo što sam ovde video i čuo nije me mnogo podstaklo da je sistematičnije potražim, i to ću učiniti više jer sam frik nego što me je ovaj uzorak naveo.
Isto važi i za teoriju kako je bio stilski inovativan i kako je uključivao nove žanrove. Ni tu me baš nisu ubedili niti mi je način kako je tretirao reggae bio nešto "nečuven".
Konačno, osim što Jeffreys nikada nije postigao stabilan uspeh, barem četiri major kuće su mu dale priliku da iznova započne karijeru, okusio je i veliki uspeh van SAD, i prosto nema neke posebne drame u tom životnom putu.
Zato bih rekao da je ovo eto dokumentarni film o jednoj korektnoj karijeri, manjoj nego što on i njegovi drugari misle da je trebalo da bude, ali isto tako i o sudbini koja je na kraju ispala okej. Samim tim, takav je film.
* * 1/2 / * * * *
Justin Folk je režirao AM I RACIST?, novi film Matta Walsha koji je zbilja neočekivano uspeo da zaradi 10 miliona dolara u američkim bioskopima što ga je uvrstilo u 40 najgledanijih dokumentarnih filmova na tamošnjim blagajnama.
Nažalost, veliki uspeh u bioskopima ispraćen je skromnijim umetničkim ali i ideološkim dometom.
Dok se Justin Folk još pre saradnje sa Walshom nametnuo kao reditelj koji ume da svoje fundamentalno desne narative upakuje u filmove koji afirmišu razum u danima Woke i Black Lives Matter i #MeToo histerije, i ako imamo u vidu da je Walsh u njihovoj prvoj saradnji WHAT IS A WOMAN dosta uspešne razmontirao celu tu bizarnu gender industriju, njihovo bavljenje rasizmom nije dalo ni približne rezultate.
Matt Walsh nije Sacha Baron Cohen, prvo zato što nije glumac, drugo zato što je ipak ovde sa ideološkom misijom i želi da se ismeva isključivo jednoj strani. To ga limitira generalno. Nije ni Michael Moore da više koristi klasične dokumentarne tehnike kojima bi ispratio ono što radi kao "čovek na terenu".
Međutim, on dosta uspešno kombinuje tehnike ove dvojice, i u WHAT IS A WOMAN? je naišao na pacijente koji su se na sve upecali, i čija je agenda zbilja bizarna i groteskna. U tom pogledu, iako nije bio na nivou najboljeg Cohena pa ni Moorea, bio je bolji od njihovih slabijih dela.
U AM I RACIST? nalazi dosta pacijenata, ali sama tema nije groteskna. Ovog puta to što se budale bave nečim na budalast način, nažalost ne znači da je to čime se bave budalaština. I tu naprosto film stvara jednu vrstu nelagode jer prosto Walsh ne razvaja problem od ljudi koji ga eksploatišu.
S druge strane, kada se izgubi opšta bizarnost okolnosti, kad se svede na pojedince, stvari nisu dovoljno smešne, a istovremeno više pada na Walshova pleća i tu već pucaju šavovi jer otkrivamo da on ne može kao Cohen da iznese čitave delove sam.
Otud, ovaj film je delovao kao gromoglasan pokušaj da se ismeje nešto što jeste u izvesnoj meri groteskno ali prosto nije dovoljno smešno jer ozbiljna pitanja itekako ostaju.
U tom pogledu, oni koji se mogu ovim potpuno zabaviti jesu oni koji smatraju da je pitanje rasizma potpuno prevaziđeno i kako on na izdisaju ostaje potpuno rasturen.
Ne mislim tako i samim tim mi je AM I RACIST? bio dosta šupalj.
Nezavisno od stava, čini mi se da je slabost materijala pokazala Walshove izvođačke slabosti i prosto ono što treba se nije desilo.
I to je u redu, ni kod Cohena BRUNO nije uradio svoj posao, pa se - bar što se mene tiče - vratio sa DICTATORom iako većina ne voli ni taj film.
U tom smislu, Walsh je promašio u odnosu na prošli put i to nije problem, dešava se kod ovih ekstremnih formi komedije i političkog filma. Međutim, problem je što je snimio film koji može biti pravi samo pogrešnim ljudima.
Toomas Hussar napisao je i režirao film LUURAJA JA LUULETAJA, estonsku špijunsku dramediju koju bi eventualno mogli razumeti ljubitelji tog čudnjikavog skandinavskog filma u kom se ništa naročito ne dešava, ali ja nisam jedan od njih.
Ovde je glavni junak čovek iz estonske tajne službe koji se uplete sa Hrvaticom sa ruskog platnog spiska i onda ne znam tačno, nisam baš uspeo da ispratim. Ali, eto film je o tako nečem.
Toomas Hussar nije bez elementarnog znanja kako bi film trebalo da izgleda, pa mislim da je ovo produkt koji će lako naći svoju ciljnu grupu među onima koji se kunu u Kaurismakija. Problem je što nisam siguran da Kaurismakijevi fanovi gledaju filmove.
* 1/2 / * * * *
Elegance Bratton je postigao enorman uspeh sa filmom THE INSPECTION. Reč je o autobigrafskoj priči o mladom afroameričkom homoseksualcu koga majka odbacuje i on odlučuje da se od skvotovanja spase odlaskom u marince.
Među, marincima naravno relativno brzo provale da je gej i kreću problemi ali se onda polako ipak stvara razumevanje i solidarnost.
Priča je neobična jer je istinita. Elegance Bratton je zaista služio pet godina u marincima što deluje neverovatno ako imamo u vidu njegov današnji status, i to joj daje dodatnu dimenziju, iz koje proističe nekakav vanfilmski kvalitet.
Sama filmska priča je zanimljiva jer je životna i pokazuje da ništa pa ni antigej sentiment nije nepromeljiva stvar a ovde se ne menja kroz neke prenaglašene melodramske transformacije.
Film je nepretenciozan i jednostavan i to mu je osnovni kvalitet, uz veoma solidnu fotografiju koju potpisuje novozelandski as Lachlan Milne.
* * * / * * * *
APOCALIPSIS Z Carlesa Torrensa je meni bio dosta zanimljiv franchise starter, ali isto tako i solidan stand alone film. To su stvari do kojih dosta držim.
Istini za volju, film nije nešto prejak u priči i može biti da su autori želeli da naprave neku širu celinu u serijalu, međutim, on ima svoju dimenziju survival thrillera, zaokružen je, i solidno prikazuje pandemiju koja se širi i u jednom momentu rezultira ful zombi haosom, a u njenom centru je junak koji pokušava da izvuče svoje najbliže kojih je sve manje.
Film je režiran kao jedna vrsta povišenog realizma sa scenama koje pokušavaju da budu dramski ubedljive, sa kratkim i intenzivnim scenama nasilja koje su uzbudljive. U tom smislu, Carles Torrens sve više okreće u smery Boylea nego Romera ili Paul W.S. Andersona.
Lokacije su veoma filmične, glumačka podela je sugestivna, tempo je u skladu sa tim spojem studije karaktera i trilera o borbi za život. Filmu svakako nedostaje supstancijalnija priča i snažnija melodrama u centru, međutim, daleko je od toga da nema zanimljivih odnosa. Ipak, možda upravo to stvara blagi utisak da autori misle kako će se priča dalje još razvijati u nekim budućim filmovima.
* * * / * * * *
THE PRESENT Christiana Dittera je nažalost oklevetan od strane kritike i marginalizovan iako je reč o vrlo solidnom dečjem filmu koji na vrlo pitak način uspeva da sprovede premisu putovanja kroz vreme kroz prizmu komične porodične melodrame.
Scenario Jaya Martela govori o deci koji saznaju da će im se roditelji razvesti i koriste stari porodični suvenir, dedin sat, da vrate vreme jedan dan unazad. Kolovođa akcije je autistični sin koji je u spektru ali prikazan kao mega savant. Naravno, priča o pomirenju roditelja vodi sve u smeru i popravljanja dečakovog stanja i sve u svemu ovo je dosta poučna ali i vesela i nestašna porodična zabava.
Ditter je meni postao poznat posle nemačke Netflix serije BIOHACKERS i ovde bez problema donosi jedan propulzivan rediteljski stil. Film je brižljivo dizajniran, i prati Martelovu duhovitu, efikasnu ali deci razumljivu kombinaciju PARENT TRAPa, GROUNDHOG DAYa i BACK TO THE FUTURE.
Ipak, ono što je najvažnije za dečji film, ima emociju. Isto tako, zanimljivo je da je film sažet i nije predug. Traje efektivno 77 minuta od 82 ukupno, i dinamičan je, a da pritom nije neki šareni nacrtani eskapizam koji vodi daljoj debilizaciji dece.
Kako kritika nije shvatila ovaj film i olako ga otpisala kao konfekciju zaista ne znam, naročito jer u njemu ima respektabilnih glumaca kao što su Isla Fisher i Greg Kinnera, i oboje se maksimalno trude da doprinesu.
Plašim se da je ovaj film možda ipak bio previše "običan" u ova Woke vremena, kada filmovi dožive grdnju je glavni junak britanskog fantasy filma za decu i da bi bio bolji da nije. Otud, možda bi ovaj film bio "bolji" da je u njemu neko bio nešto drugo od onoga što jeste a ne član jedne konvencionalne "holivudske porodice".
* * * / * * * *
DER NSU-KOMPLEX režirali su Dirk Laabs i Stefan Aust, od kojih Austa znamo kao novinara i aktivistu za višedecenijskim stažom, još od filma DER KANDIDAT koji je snimljen u vreme atentata na Rudija Dutschkea, preko knjige DER BAADER MEINHOF KOMPLEX koju je snimio Uli Edel sa velikim uspehom, zaključno sa ovim dokumentarcem koji parafrazira naslov jer su i pripadnici NSU parafrazirali RAF.
Dakle, NSU je bila teroristička ćelija od troje članova, istočnonemačkih skinheda i neonaciostičkih aktivista koji su bili vrlo agilni na terenu, krenuli da se interesuju za naoružanje i eksploziv, da bi na kraju otišli u ilegalu krajem prošlog veka i bili likvidirani tek 2011. godine.
Njih troje nisu neki zanimljivi ljudi mada nisu ni sasvim neinteresantni. Jedan od njih dolazi iz "dobre kuće" i on je harizmatski, a i u svakom drugom pogledu, lider. Jedan je izvršilac, sa prošlošću delinkventa opšte prakse. I tu je žena, koja se sa obojicom u nekom trenutku vezivala romantično, i imala je zadatak da pomaže u logistici te brine o domaćinstvu kad su se dali u bekstvo.
Inspirisani nacističkom propagandom koja je dolazila iz Amerike, od Beamovih postmodernističkih tekstova o Leaderless Resistanceu pa nadalje, oni kreću sa teororm ubijajući nasumične emigrante, pre svega Turke i one koji im na njih liče, i pljačkajući banke od kojih finansiraju svoj život u ilegali ali i deo ekstremističke scene, te postaju mecene njihovih fanzina i sl.
Za to vreme jedan određeni krug komunicira sa njima i pomaže im. Oni, delom regrutovani na koncertima nacističkih bendova, sada dobijaju barem dve pesme posvećene sebi, i niz koncerata na kojima se skuplja novac da im se pomogne.
A deo novca dolazi i od nemačkih tajnih službi, njih ravno 34, koje se bave vrbovanjem neonacista za doušnike i kroz njihovo finansiranje u stvari pomaže razne aktivnosti, pa između ostalog i njih.
U jednom trenutku, četvrtina neonacističkih ekstremista u Tiringiji bili su doušnici, što je nivo infiltracije koji je SDB imao među ustašama. Jedan od razloga zašto NDP nije zabranjen bio je broj doušnika i provokatora zbog kojih je Sud smatrao da je policija mogla da proizvede efekat koji želi i da se ne može utvrditi šta su autentične namere te stranke.
U tim okolnostima javlja se plodno tle za ubice iz NSU koji maltene nesmetano operišu.
Stefan Aust je napisao vrlo informativan scenario o ovom slučaju i vrlo vešto je obuhvatio sve najvažnije elemente koji ga čine. U saradnji sa Dirkom Laabsom napravio je efikasan, precizan, no nonsense dokumentarac sa odličnom arhivom i veoma relevantnim sagovornicima iz svih slojeva ove priče, izuzev same Beate Zschape, treće članice koja je preživela. Međutim, znajući njeno ponašanje na sudu koje je oportuno, njeno obraćanje ne bi imalo posebnu težinu.
IMDB upisuje ovaj rad kao televizijski dokumentarac ali što se mene tiče, bez problema bih da ga pogledao u bioskopu, iako nema tih pretencioznosti koje krase savremene radove ovog tipa.
David Safier je pisac koji je pokrenuo serijal humorističkih krimi romana u kojima je Angela Merkel glavna junakinja i svojevrsna parafraza Miss Marple. Ovo zvuči kao sadržaj nekog osvajača NINove nagrade iz pera Svetislava Basare, pre nego neka narodna zabava, a moram priznati da sam imao teškoća da shvatim šta je smisao svega ovoga, pa sam se malo konsultovao i sa stručnom literaturom i sa ljudima koji žive u Nemačkoj.
Zaključak je da je reč o nemačkom vicu, što znači da ne mora nužno biti smešan.
Angelu Merkel nisam nikada percipirao kao neku smešnu figuru, a ova parodija čak i ne polazi iz toga već više iz neke njene komične potrebe da rešava stvari, ali i potrebe ljudi da im ona pomaže, tako da teško je reći iz koje tačno emocije polazi ova parodija - da li iz karikiranja njene nespremnosti da bude penzionerka ili iz ismevanja nemačkog naroda koji ne može da se snađe bez nje.
Stefan Cantz je napisao televizijsku adaptaciju koju je režirao Christopher Schnee i reč je već sada o serijalu ekranizacija tih romana.
Nemci imaju bogatu tradiciju kriminalističkih televizijskih serija a naročito kriminalističkih televizijskih filmova od kojih je naravno najveći višedecenijski fenomen čuvena TATORT koja se i danas pravi i prikazuje.
MISS MERKEL - EIN UCKERMARK - KRIMI kao kombinacija satire i parodije na Agathu Christie dakle dolazi u jednu bogatu produkciju i pred publiku koja je prilično verzirana za ovaj format.
Imajući to sve u vidu, moj utisak je neumitno u senci osnovne premise o glavnoj junakinji koja mi je i dalje nebulozna. Zatim, tu je i njen karakter koji je čini mi se nedovoljno baziran na onim osobinama Angele Merkel koje su nam poznate. Ovde je zločin trovanje u dvorcu jednog aristokrate, a Angela nedovoljno koristi činjenicu da je hemičarka (premda se ona konkretno bavila nekim drugim stvarim), zatim nema nekih zahvata u kojima bi ona iskoristila svoj ogromni međunarodni autoritet - recimo da zamoli Bidena ili Putina da joj pošalju satelitski snimak i sl. Rečju, kad je tu već Angela Merkel, mogla je biti još merkeličnija nego što jeste i više stvari se moglo integrisati.
Sama misterija je u domenu parodije na Agathu Christie, ima taman dovoljno snage da održi jednu ovakvu celinu u životu, mada ne u previsokom tonusu.
Katharina Thalbach se trudi u glavnoj ulozi, iako ne liči dovoljno na Angelu, ali daje određenu energiju ovoj ulozi koja je dovoljno da ima neki bizarni integritet.
Kako već rekoh, ovakvih stvari ima u našoj književnosti ali se obično rade u domenu visoke književnosti, i praktično se nikada ne ekranizuju. Ovo je međutim očigledno nešto namenjeno najširoj publici, i to lokalnom tržištu, i zato je veoma neobično. Za razliku od knjige i filma ER IST WIEDER DA, ovo je ipak zaista efemernija stvar i potrošna roba lokalnog karaktera. Način na koji se prilazi Angeli Merkel u ovom televizijskom filmu teško da bi bio zanimljiv recimo gledaocima čak i kod nas gde ona ima status nama vrlo poznate osobe prema čijoj ličnosti i sudbini smo relativno radoznali.
Pre nekoliko godina, riječki bend Let 3 je imao album ANGELA MERKEL SERE a u ovom televizijskom filmu imamo prizor u kom ona mokri u prirodi. Album Leta 3 je bio bezobrazan i bunotvnički, dočim je ovo eto jedna satirična slika iz njenog penzionerskog života.
Rečju, daleko je ovo i od Basare i od Indexovog radio pozorišta i od Leta 3. Ovo je nešto zaista drugačije što tek treba da shvatim.
Quote from: crippled_avenger on 04-11-2024, 18:53:46
Rečju, daleko je ovo i od Basare i od Indexovog radio pozorišta i od Leta 3.
Ja naravno nisam čovek iz branše ali imaju li Nemci uopšte neku izvan Nemačke prepoznatu satiru pošto ja za tako nešto nikad nisam čuo. Generalni kliše je da su Nemci smešni samo Nemcima i nikom drugom. Ne sećam se da sam gledao ijednu nemačku komediju ikada. :shock:
Imaju, kako ne.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Onda nema opravdanja!!!!!! :lol: :lol:
Declan Lawn i Adam Patterson režirali su film ROGUE AGENT, istinitu priču o mitomanu koji po Engleskoj tokom devedesetih predstavljajući se kao agent MI-5 zavodio žene, uzimao i novac, vrlo često ih kidnapujući kroz prevaru a ne klasičnu otmicu.
To je bilo vreme kad je IRA još uvek bila aktivna i aktivnosti tajnih službi na tlu Britanije su bile intenzivne. Samim tim ovaj prevarant je nalazio plodno tle za svoje akcije koje su bile veoma neobične.
Priča je data iz vizure advokatice koja prilično rano uspeva da shvati kako sa njim nešto nije u redu, i sa upornim policajcem počinje da ga juri, čemu poseban impuls daje uključivanje i obaveštajaca iz američke ambasade.
ROGUE AGENT je veoma zanimljiva priča, i film je prilično zanimljiv, pojavljuje se Marisa Abela u ranoj ulozi kao verovatno najbizarnije prevarena žrtva, a Gemma Arterton igra svoj tipičan hladni, sračunati gard kao advokatica. Dakle, sve je to na nivou, ali Lawn i Patterson naprosto ne uspevaju da dignu sve ovo iznad nivoa TV filma, ni u postupku, ni u vizuelnosti, ni u stavu koji gradi film u odnosu na temu. Naprosto, sve ostaje nekako pitomo iako je premisa veoma divlja.
Otud, ROGUE AGENT je priča koju je vredelo ispričati i sa kojom se vredi upoznati. Ovo nije najgori način za to ali svakako je daleko od najboljeg.
* * 1/2 / * * * *
U ekranizaciji stripa VOLEUSES, Melanie Laurent je pokazala da ume da snimi film velike pljačke sa dve harizmatične zvezde. Nažalost, kada je dobila priliku da snimi film o Brunu Sulaku i Novici Živkoviću koju su sedamdesetih i sve do polovine osamdesetih organizovali spektakularne pljačke po Francuskoj, nije se snašla.
Melanie Laurent pokušava da unese nešto stila u ovu priču, ali prosto film ne uspeva da izgradi narativni zamajac, ne uspeva da veže gledaoca za junake i na kraju se svede na pokušaje naizmeničnog gomilanja događaja i pokušaja da se malo lirski nadgrade.
Lucas Bravo ima predispozicije da bude zvezda ali ovde nije doneo neophodni X-faktor, ili možda nije imao prilike. Raša Bukvić takođe igra ikonični lik Novice Živkovića ali pošteno govoreći ne dobija priliku da u lik unese išta neobično sem onoga što on prosto donosi po automatizmu kao jako dobar glumac.
Melanie Laurent je ispustila glavne likove a Yvan Attal koji ih juri kao policajac se na kraju najbolje snašao i jedini napravio kreaciju za pamćenje.
Ovaj film svakako nije ni približno visokog nivoa kao Richetov MESRINE, da se odmah razumemo. No, istinite priče o gangsterima imaju svoje mesto pa će i ovaj film vegetirati na raznim malim ekranima, verovatno i kod nas - iako Novica ima mnogo manji kult od Stevice Markovića.
* * / * * * *
FALCO - VERDAMMT, WIR LEBEN NOCH Thomasa Rotha biografski je film o Falcu u kome je sve urađeno od suprotan način od onoga kako je tekla karijera ovog muzičara. Uprkos tome što glumci Manuel Rubey i Patricia Aulitzky nude potencijal da se barem neka sapunica zapenuša oko glavnih likova Falca i njegove on-and-off supruge
Međutim, Roth pravi jedan prvo veoma nevešto realizovan film u kom je Falco prošao klasičan put od deteta u koje niko ne veruje, preko underground aktera kome ne ide ništa pa sve do solo karijere koja je bila prevratnička i u kojoj je kombinovao nešto što je smišljao u undergroundu sa vrhunskim mejnstrimom i postigao nečuven uspeh - imao je prvo mesto američke liste sa pesmom na nemačkom jeziku.
Međutim, u Rothovom filmu Falco dostiže prvi uspeh sa pesmom DER KOMMISAR i onda odmah postaje našmrkani alkos i ruina i onda je ostatak vremena to, iako posle toga ima bitne hitove među kojima je i najveći ROCK ME AMADEUS. Roth ne ulazi ni u jednu zanimljivu dimenziju njegovog stvaralaštva, koliko je uspeh njegov, koliko su pomogli Polger i Bollandovi, i jedino čime se izrazitije bavi jeste njegov brak koji je takođe površno postavljen ali bar ima dinamiku naizmeničnih ostavljanja i njegovih cviljenja da mu se žena vrati. Deo o karijeri nema ni to. Falco je već posle DER KOMMISAR u tom stanju propasti životno i nema neke razlike između toga i onoga kada više nema uspeha.
Bilo je puno elemenata koje je ovaj film mogao da istražuje, pre svega da se bavi time kako je Falco uspeo da se doseti tog spoja elemenata koji su bili sveži i sve to uradi na nemačkom. Dok se temom nemačkih stihova još i bavi u nekom glupom dijalogu, diskusije o muzici nema bukvalno nikad iako je on bio školovan pijanista kao dete. Zatim, nema tog razjašnjavanja u kojoj tački njegov život postaje neprihvatljiv i kada se atrakcija za tabloide pretvara u nešto što se više ne da podneti.
Grace Jones se pojavljuje u jednoj besmislenoj ulozi neke meštanke na Dominikani koja je bila tu kad se Falco slupao kolima i cela njena pojava ovde je jak WTF detalj, naročito jer mu je ona savremenica u velikoj meri i bilo je izazovnijeg načina da se pojavi.
Za razliku od Falca koji je imao neku foru, ovaj film je najpre jezivo nemaštovit, a zatim i zastrašujuće nevešt.
* 1/2 / * * * *
THE COWBOY WAY je promašaj od pre trideset godina koji je odmah po izlasku potonuo u opskurnost a nažalost i tokom nove obdukcije, utisak je da tamo treba i da ostane.
Gregg Champion je dobio priliku da mu Kiefer Sutherland i Woody Harrelson igraju dvojicu kauboja koji dolaze u veliki grad u kom će svojom narodnom pameću rešiti kriminalistički slučaj vezan za njihovog nestalog prijatelja. Međutim, uprkos tome što je ovo produkcija starog lisca Briana Grazera, scenario je ispodprosečan, nedovoljno inventivan i razrađen i jedini fizički aspekt produkcije koji vredi jeste fotografija iskusnog australijskog majstora Deana Semlera.
Daleko je ovo od COOGAN'S BLUFFa, naravno, ali iskreno i TRACKDOWN. koji je ovde praktično rimejkovan jeste mnogo bolji iako ga karakteriše potpuno obrnuta situacija - taj film ima izrazito antiharizmatičnog protagonistu kog igra nesrećni Jim Mitchum. Ovde su u centru priče dva superharizmatična glumca a rezultat je slabiji.
* 1/2 / * * * *
LOST COUNTRY Vladimira Perišića u izvesnom smislu možemo posmatrati kao produžetak rada albanskog umetnika Anrija Sale koji je u video radovima preispitivao odnos svoje majke sa režimom Envera Hoxhe.
U vreme kada je Salin rad bio aktuelan, često je u šali pominjano da bi Vladimir Perišić mogao snimiti tako nešto kao umetnik koji ima najdirektnije pretke u Miloševićevoj vlasti, i to se na kraju i desilo. Ne znam da li je kritika postavljala LOST COUNTRY u kontekst rada Anrija Sale, ali verujem da jeste jer su paralele prosto takve da se ne mogu izbeći.
U svom drugom celovečernjem filmu, Vladimir Perišić konstruiše fikciju u odnosu na istorijske događaje. Dok je u filmu ORDINARY PEOPLE pravio priču u srebreničkoj tragediji pokušavajući da se fokusira na banalnu mehaniku zločina, ovde se bavi sudbinom deteta poznate Miloševićeve političarke u periodu studentskih protesta.
Nota bene, Perišić je stariji nego što je ovo dete iz filma tako da film u tom pogledu nije autobiografski i samim tim je bitno manje autentičan jer je generacijski aspekt dosta bitan kad se neko suočava sa porodičnom prošlošću, međutim, LOST COUNTRY jeste njegovo suočavanje sa ulogom svoje majke u Miloševićevom režimu, ništa manje.
Dakle, reč je o jednom delu u kom su lični i ideološki ulozi veliki, ali partija u kojoj su se na talonu našli tako jaki štihovi ostala je drugorazredna.
Perišić je završio filmsku školu u Francuskoj i on je pre svega deo francuske kinematografije, to ne smemo nikada zaboraviti. Scenario za ovaj film pisala je sa njim ni manje ni više nego Alice Winocour, jedna od aktuelnih evropskih rediteljki kojoj se možda smeše i holivudske perspektive. Sve u ovom filmu je otud "tri broja veće" od bilo čega što poznajemo u srpskom filmu - konačno film je prikazan u Kanu što je za naše filmove i dalje neverovatan podvig.
Ali ovaj film u stvari, po mnogo čemu, nije "naš", ne samo produkciono ili po statusu reditelja, nego i estetski.
Naime, teško je zamisliti da neko ko iole vlada srpskim jezikom može da dopusti da mladi glumci u ulogama klinaca ovako ravno izgovaraju svoje rečenice, osim ako ne računa da njihov ravan izgovor zapravo nekome može da ne znači ništa, a to su stranci, i da su u stvari oni tretirani kao Kusturičini Romi koji u kadru govore jedno a u titlu ono što autor treba. Glavni mladi junaci u kadru su tela sa minimumom ekspresije, i osnovni disbalans se javlja kad se nasuprot njih pojave glumci, recimo Jasna Đuričić koja svoju ulogu gradi klasičnim sredstvima, i onda imamo utisak kao da gledamo dva filma, jedan u kom ljudi silom rade nula ekspresije zarad nekog koncepta i drugi u kom glumci igraju "normalno" i, moram dodati, jako dobro.
Isto tako, uprkos tome što ljudi u svakodnevnom govoru, sigurno izgovaraju mnogo više opštih mesta nego u dobrom dramskom tekstu, ovde ima zaista nadrealnih dijaloga tipa sede tri školska druga koji se znaju ceo život i jedan kaže kako mu je otac "primoran da prodaje električne aparate na buvljaku iako je diplomirani politikolog ali za njega ovde nema posla".
I to kaže tako ravno, kao što i ostali dijalozi zvuče kao da su prepisani iz udžbenika za učenje jezika ili iz novina. U tom smislu, jako je interesantno videti kako Jasna Đuričić uspeva da nam "proda" ovakve dijaloške nebuloze jer je naprosto dobra glumica i može da nam priča telefonski imenik pa da to bude zanimljivo.
A ovde ima jakog vajba telefonskog imenika u dijalozima.
Međutim, sam scenario je zapravo postavljen konvencionalno kao priča koja ima početak, sredinu i kraj, dakle nema tu one neke usiljene potrebe da se "zarobi život" u svojoj bezobličnosti i sl. Ovde imamo jednu porodičnu melodramu koja je mogla biti pre svega autentičnija, ako imam u vidu autorov pristup izvorima koji je bez presedana. Ali, i bez toga, ovo je film koji prosto ima potencijala za crossover, naročito da je ekspresivnije glumljen.
Sa ovim raznim stilskim nedoslednostima nastavlja se i van glume, pa ih imamo i u kadriranju koje je jednostavno, bez nekog radikalnog koncepta ali sa smenjivanje krajnje konvencionalno postavljenih scena i nekih koje žele da budu bazirane na kontinuiranijim kadrovima, iako bez tehničkih bravura.
Faktura slike je interesantna jer ima neku pohabanost, neki utisak starog raubovanog materijala, valjda da bi se svemu dala neka patina prošlosti. Nisam siguran da shvatam krajnji cilj ove intervencije ali ne mogu reći ni da mi je previše smetala.
Nažalost, francuski film se završava jednim srpskim besciljnim ishodom. Srpski element je uspeo da donese dosta toga lošeg u dramaturgiji, a opet nedovoljno u pogledu autentičnosti priče.
LOST COUNTRY nije film koji je skroz nezanimljiv za gledanje i umnogome ima jak vanfilmski značaj, ali morao je biti doslednije i veštije realizovan i pre svega promišljeniji.
* * / * * * *
MY OLD ASS Megan Park je film koji deluje kao da je namenjen onima koji sada pate zbog poraza Kamale Harris. Film je simpatičan, dobro glumljen, ima neku atmosferu i autentičnost, zanimljivu glumačku podelu, ali je prosto idejno limitiran kako klišeima indie filma i cele te Woke ideologije.
I unutar toga svega, ne može se osporiti da je sve to solidno izvedeno, sa dosta energije i spontanosti, ali isto tako ne mogu reći da se film naročito ističe, iako ima Aubrey Plazu u naslovnoj ulozi.
Premisu o devojci koja u stanju narkotisanosti pečurkama "prizove" stariju verziju sebe, sa kojom ostaje na vezi putem mobilnog telefona, film koristi diskretno, možda bi se moglo reći životno, i bez nekih SF promišljanja, ostajući na nekom bedroom levelu.
I film u tom smislu, ne zaslužuje mnogo pohvala ali se nema oko čega ni kuditi. Otud biću blagonakloniji u oceni jer iako sam prema svemu ostao ravnodušan, vidim da je nekim ljudima zaista ponudio snažno iskustvo.
* * * / * * * *
MONSTER SUMMER režirao je nekadašnji dečak glumac iz Disneyevih televizijskih serija David Henrie, koji je u međuvremenu izrastao u jednu soft desnu figuru koja i dalje ima mesto u mejnstrimu ali i otvoreno zastupa porodične vrednosti.
Posle odgoja u miljeu Disneyeve dečje produkcije, nema dileme da je David Henrie naučio ponešto o sadržajima namenjenim za porodično gledanje, i sa skromnim budžetom, ali i velikim trudom svih sektora ekipe snimio je jako uspeo film MONSTER SUMMER koji se najpre može definisati kao gateway horor za decu, kakav je davnih dana proizvodio Amblin.
Glavnu ulogu igra Mason Thames koji je u serijalu BLACK PHONE počeo da gradi i karijeru u klasičnijoj formi horora, a glavnog odraslog junaka sa značajnim protagonizmom igra Mel Gibson koji ovog puta izlazi iz sveta geezer teasera i gradi jednu izvanrednu veteransku ulogu kao penzionisani policajac koji je pre 33 godine izgubio dete, usled toga mu se raspao brak, i sada živi sam i džangrizav u malom primorskom mestu na atlantskoj oballi.
U izvesnom smislu, pošto ovde imamo kriminalistički slučaj koji se pretvori u horor, i Gibsonov lik mu tako pristupa, možemo govoriti o jednoj mogućoj parafrazi Old Man Riggsa u ovom filmu. Gene Carruthers bi mogao biti varijanta Old Man Riggsa koji sada pripada populaciji napornoj za mejnstrim populaciju, a čine je starci i deca.
Priča je smeštena u 1998. godinu i prošlost je prikazana nenametljivo i bez insistiranja. Ovde ima svakako dosta vajba iz nostalgičnih priča kakve su STAND BY ME ili STRANGER THINGS i evokacija uspomene na klasike osamdesetih i devedesetih, ali srećom, osim par glumaca koje možemo i ne moramo da prepoznamo, nema preopterećenja popularnom kulturom i postojećim stvarima.
MONSTER SUMMER se dešava u epohi i derivat je mnogo čega ali bar može da ga gleda neko ko ne mora da zna neku pesmu da bi u celini mogao da uživa, što zapravo čini ovaj film još idealnijim za decu jer ona i jesu "zahvalna" publika pošto im je sve novo.
Henriejeva režija je sigurna. On sigurno ne ostavlja pečat kao Joe Dante ili Gil Kenan, ali zna šta treba da se postigne, i to radi, sa sigurno vođenom glumačkom podelom i snalažljivo izvedenom fizičkom produkcijom.
MONSTER SUMMER je film kome ništa ne fali u produkcionom pogledu, i uprkos tome što distributer nije objavljivao box office rezultate, ima nekih informacija iz Hollywood Reportera da se otvorio sa šestotinak hiljada dolara za prvi vikend što bi mu - da je ušao na listu - tada bilo dovoljno za četrnaesto mesto na listi, a to nimalo nije loše za film kog nisu pravili mejdžori.
MONSTER SUMMER je film koji je po svemu vrlo ozbiljan, a Mel Gibson mu naravno daje jedan još viši nivo klase po kome se izdvaja. U tom pogledu, Henrie je ovde zaista diplomirao kao neko ko pokazuje da je naučio posao posmatrajući mahere kako rade.
* * * / * * * *
MAGPIE Sama Rileya napisao je Tom Bateman po ideji svoje supruge Daisy Ridley koja igra glavnu ulogu. I može se reći da Daisy Ridley ima kliker za osmišljavanje priče i lika, ali na kraju scenario naprosto ne uspeva da kapitalizuje svoj veliki obrt koji je očekivan ali značenjski pregnantan.
MAGPIE naprosto ne shvata da je nama jasno šta je preokret daleko pre nego što se on desi, i da mu se radujemo jer očekujemo da iz njega proistekne nešto što će idejno obogatiti priču. Međutim, Bateman se zadovolji preokretom kao zaključenjem i tada ceo dotadašnji dosta solidan pada u vodu i intelektualno se razotkriva.
Sam Riley je veoma konkretan i solidan u inscenaciji iako dolazi iz sveta pozorišta. Međutim, čovek razume film ne samo u pogledu vizuelnog tretmana već i elipsi i ritma. Njemu na dušu sigurno ide i odlična rola Daisy Ridley koja je osmislila priču i prosto "razume je". Nažalost, on je kao i ostali podjednako odgovoran za to što preokret s kraja nije filmu dao dodatnu dimenziju.
* * / * * * *
Lyle Mitchell Corbine Jr. snimio je film WILD INDIAN koji je pr par godina bio među najhvaljenijim indie ostvarenjima.
Došao mi je sada na red da ga pogledam i moram priznati da sam potpuno zbunjen njegovim uspehom jer je ovo u tehničkom pogledu realizacije ispodprosečan a idejno i dramski potpuno besmislen pokušaj kom je možda bio adut to jer je smešten u zajednicu Indijanaca, pa se odatle crpila neka politička korektnost.
Mimo toga sa Indijancima, zaista mi je teško da pojmim kako je ovo bilo kome moglo da se nametne kao film vredan pažnje.
Veliki deo trajanja uopšte nisam mogao da shvatim šta gledam i šta bi ovo trebalo da bude, a istini za volju, nije baš da je Lyle uneo inovaciju u filmski jezik koju sam ja nesposoban da shvatim jer sam glup. A opet, teško mi je da zamislim i taj napor koji su kritičari uložili da slažu sebe i ostalo kako je ovo nešto vrhunski.
Možda film ima ono što critical drinker zove "the message"...
Mada, sad sam pročitao sinopsis, i ne vidim šta bi ovde bilo ta poruka. Čudan film.
Sve je moguće.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Babylon Bee pravi veoma uspešne meme ali i komične video klipove kao deo alt.right medijskog kompleksa. Sada su zagrizli svakako više nego što mogu da savladaju u filmu JANUARY 6: THE MOST DEADLIEST DAY u kome kroz parodiju televizijske emisije pokušavaju da naprave kolaž skečeva u kojima se ismeva histeriju koju je stvorio napad na Kapitol.
Kyle Mann i Brandon Toy potpisuju ovaj "film" koje je imao premijeru na strimingu i koji nesporno jeste film formalno, ali suštinski je to ipak samo jedna dugometražna verzija njihovih kratkih zezancija koje često imaju formu televizijskih sadržaja poput reklama, priloga i sl.
JANUARY 6: TJE MOST DEADLIEST DAY nije sasvim lišen smisla za humor, uostalom Babylon Bee je jak brend i tamo ima znalaca ali prosto provesti osamdesetak minuta sa njima, vrteći se oko jedne teze i ideje jeste previše.
Filmske verzije skeč šoua poznati su showcase projekti, i u tom pogledu nisam siguran da je Babylon Bee položio ispit, ali opet činjenica da sam opet ovo izdržao do kraja, pokazuje da možda ova forma ima validnost i da će možda iz više pokušaja nastati kvalitet.
Činjenica je da su alt.right memeri generalno preuzeli edgy humor od levice i potpuno je zapravo razoružali. Međutim, filmski humor je nešto što je opet dosta specifična stvar. Babylon Bee pravi efektne i viralne skečeve, no činjenica da su to pokretne slike ne znači da je to film. Otud, i u boljim kućama to nije uspevalo da se prevede na celovečernju formu.
Theresa Sutherland imala je odličan osnov u angažmanu Georgine Campbell jer reč o karakternoj glumici koja nema ništa protiv toga da postane scream queen ako dotle dođe. Međutim, LOVELY, DARK AND DEEP je je konfuzan, isprazan izgovor za horor u kom je potrošena sjajna glumica ali i malo šta drugo. Nažalost, sem Georgine Campbell ne deluje da se ovde šta imalo videti, ni od glumaca, ni od lokacija ni od ideja, iako se nota bene, mogao očekivati bolji film i sa ovakvim elementima.
SATURDAY NIGHT Jasona Reitmana nastao je po scenariju koji je napisao sa velikim majstorom Gilom Kenanom, u kom je filmski obradio haotične događaje koji su se odvijali sat i po pred emitovanje prve emisije SATUDRAY NIGHT LIVE na mreži NBC.
Mi danas znamo da je Lorne Michaels velikan komedije i da je praktično SATUDRAY NIGHT LIVE postao inkubator za holivudsku produkciju u tom žanru, kako kad je reč o glumcima tako i za scenariste, ali i da je to postala veoma važna emisija čiji je uticaj na šire kulturne tokove visok.
Ove godine je emisija stala na stranu Kamale Harris i ugostila je noć pred izbore, a kako bi se održao paritet u pojavljivanju Trumpa, on je dobio neki prostor u NFL prenosu. Činjenica je da u predizbornoj kampanji, last ditch effort bilo gostovanje u SNL govori o tome koliki je ugled ove emisije kao institucije koja "stvara" ili "uništava" ljude.
Međutim, pre 49 godina, SNL je bio na ivici da ne bude pušten u program, jednim velikim delom zbog haotičnog ponašanja svojih inicijatora, generacije komičara koju su činili John Belushi - kao najveći agent haosa, Chevy Chase koji se odmah nametnuo kao razumni corporate asset i Dan Aykroyd kao upotrebljivija verzija Belushija, sa Gildom Radner kao srcem i ekipe naravno Lorne Michaelsom kao glavnim strategom.
SATURDAY NIGHT naravno snima istinitu priču, ali isto tako snima i "legendu", i to je u suštini veliki kvalitet ovog filma.
Naime, SNL je uneo "nesputani život" svojih učesnika koji su vrlo često sa margine i opskurnosti ušli na ekran, ali cena je bilo to da su ih svi morali "istrpeti" na putu do emitovanja. Lorne Michaels je vešto upravljao njihovim neodgovornostima i patologijama, kanališući ih u vrhunsku komediju, pretvarajući njihovu neprilagođenost u proizvod, i ovaj film to itekako prikazuje iako je naizgled pre svega apologija grupe neobičnih ljudi u jednoj tenzičnoj noći.
Gil Kenan je tu, pa zašto ne reći da me je ovaj film umnogome podsetio na I WANNA HOLD YOUR HAND, Reitman je od Zemeckisa čini se preuzeo tu propulzivnost, samo bez potrebe da fakte sagledava iz vizure izmišljenih likova/ fokalizatora.
Jason Reitman kao centralnu ličnost sa kojom "jašemo" uzima Lorne Michaelsa, ali ne beži ni od naknadne pameti. Elegije ima kada vidimo prerano preminule Johna Belushija i Gildu Radner i on je svestan da mi znamo šta je da dalje bilo, i koliko je to - s jedne strane paradoksalno, ako imamo u vidu koliko je kasnije postala ova emisija važna a s druge čisto sentimentalno kako su John i Gilda bili mladi i energični a kasnije će biti razoreni, on zavisnošću, ona neizlečivom bolešću.
Eric Steelberg kao direktor fotografije je ravnopravna zvezda ovog filma i on je tu da svemu da neophodnu propulzivnost. Kamera je neprestano u pokretu. Film nije iz jednog kadra ali deluje kao da jeste jer Reitman i Steelberg nastoje da uvek urade tako, gde god mogu, i što je najvažnije, sve je vrhunski koreografisano i kad se dese rezovi ne nastupi disbalans i uticaj da se odustalo od koncepta. Ove godine, SATURDAY NIGHT spada među najzaokruženije filmove u pogledu vizuelnog koncepta i realizacije.
Mahom mladi glumci svi odreda imaju plum roles kada im je prepušteno da odigraju ove izuzetne ličnosti pa je i njihov entuzijazam visok, a raspoloženje je ispraćeno umećem.
Sve u svemu, SATURDAY NIGHT je pružio nešto što je suprotno od same emisije, utoliko što nije reč o revolucionalnom i provokativnom delu. Međutim, reč je o vrhunskom holivudskom biopica o jednoj od ključnih noći u istoriji televizije, dakle spomeniku kakav dobijaju samo istinski klasici. Sigurno je da one noći niko nije očekivao da će jednom dobiti ovakav film.
* * * 1/2 / * * * *
Sinoć sam se osećao nedostojno dok sam gledao novo remek-delo Jacquesa Audiarda.
Naprosto, čak i ako ostavim sebe kao autora po strani i svoje limitrane mogućnosti u spoju sa jednom trećerazrednom industrijom, ovo je čak i za gledalačke kapacitete jedan vrhunski izazov i uživanje.
EMILIA PEREZ je gangsterski mjuzikl, film Jacquesa Audiarda u jednom potpuno novom žanrovskom okviru, kanonski u odnosu na njegov opus a opet toliko drugačiji od svega što je radio. Istovremeno, to je jedno potpuno autonomno i moćno audiovizuelno iskustvo, mimo svih svojih narativnih, autorskih i žanrovskih nadovezivanja na tradiciju.
EMILIA PEREZ je autorski mjuzikl koji donosi uglavnom novu autorsku muziku i vrlo malo apropriranih melodija u pojedinim tačkama, sa stihovima koji izlažu radnju, likove i njihova vrtloženja. Slušao sam pesme i odvojeno od filma, i mogu reći da je ovde reč o muzici koja začuđujuće dobro i mimo očekivanja funkcioniše van filma jer je u njemu samom vrhunski integrisana sa svim tokovima i proističe iz dešavanja. Za jednu pesmu lako mogu pomisliti da bi čak mogla postati i hit odnosno rado slušana do tačke da ljudi ni ne znaju da je iz filma.
Glumci su vokalno ekspresivni, Audiard maksimalno koristi njihove mogućnosti i uključuje sve te kvalitete ali i greške na pravi način. Isto važi i za plesne numere u kojima se Selena Gomez očekivano snalazi ali Zoe Saldana nimalo ne iznenađuje kao glumica koja je do sada puno puta već pokazala da sjajno kontroliše svoje telo.
Otud nije neobično da je uspeo da napravi nešto što smo do sada retko viđali u mjuziklu a to je film povišene ali ipak jasno čitljive žanrovske realističnosti koji uspeva da očuva svoju kaloričnost i da bude obogaćen mjuziklom.
Tome doprinosi vrlo ekspresivna fotografija Audiardovog redovnog direktora fotografije u poslednje vreme Paul Gilhaumea, i on ovde donosi A-game gangsterske stilizacije koju onda prevodi i u visoki glamur mjuzikla.
Mjuzikl sam po sebi još od svojih pozorišnih korena jeste žanr jednostavnije dramske strukture i specifično iskazanih karaktera. Međutim, Audiard ovde sa ekipom scenarista pravi film koji je - u principu - vrlo blizu složenosti pravog gangsterskog ostvarenja. Mjuzikl ovde veoma malo pojednostavljuje stvari a meksički setting i prirodna camp dimenzija narko barona koji je promenio pol u veoma maloj meri donose sapunski eksces užarenih emocija na koje smo navikli ispod reke Rio Grande. Dakle, latino campa ima ne više nego u SCARFACEu, a svakako bitno manje da bi EMILIA PEREZ bio nekakva evrovizijska egzibicija.
Rečju, ovo je jedno stilski i izvedbeno usavršeno ostvarenje koje kombinuje žanrovsku kompetenciju sa onim fudnamentalnim veštinama koje nosi mjuzikl kao žanr visokog holivudskog sjaja.
No, kad smo krenuli od kanonskog Audiarda onda je važno reći da se on uvek bavio baticama koje možda u stvari jedino zadovoljstvo mogu naći u nekom erosu pa i tanatosu drugih batica. Ovde je protagonista batica koji vodi meksički kartel i koji želi da postane žena i ispuni svoju životnu potrebu.
U tome mu pomaže advokatica razočarana u svoj posao jer pomaže krivcima da budu oslobođeni.
U procesu baticine tranzicije, ona nalazi smisao svog posla, da kao pravnica pomogne u postizanju onoga što i jeste cilj advokata - da se kroz dijalektiku dođe do istine. Batica nalazi smisao u tome da nađe istinu svog bića - da je žena.
I deluje da su svi našli u tome nešto za sebe, ali pored hamartije tu je i hibris - najradikalniji Audiardov junak koji iz sfere homoerotizma bukvalno postaje žena, ipak ne može pobeći od svoje želje da bude moćan i do sloma dolazi kada se iz brutalnog narko barona pretvori u antigang aktvistkinju lezbejku.
Ispostavlja se da promenom tela, junaci ne mogu pobeći od svojih najdubljih želja jer one u stvari nemaju pol, ne mogu pobeći od svojih posesivnosti i ne mogu se igrati sa onim što je najdublje - a to je osećaj roditeljstva koji se kod batice pervertira a kod advokatice tinja jer ona nikako ne uspeva da nađe partnera i postane majka.
Audiardov opus čine pre svega odnosi dominacije i situaciono oneobičene melodrame, a ovde sve to dostiže puni eksces, i iskazuje se u formama u kojima se junaci, a i publika sa njima najmanje nadaju.
Političnost ovog filma je veoma specifična. Naime, on jeste zbog cele priče o tranziciji i promeni pola deo jednog dijaloga koji čini savremenu društvenost a to je omasovljenije razmišljanje o tome da ljudi mogu naći rešenje za svoje probleme kroz promene u domenu roda ili čak samog anatomskog izgleda u polnom pogledu. Međutim, ovo nije angažovana priča o tome, promena pola je situacioni okvir u kome se razrađuju odnosi dominacije, finansijske, fizičke i moralne, i činjenica da dominacija oličena u moći narko barona i moći nametljive dobrotvorke zapravo ima isti ishod jer je njeno jezgro u oba slučaja vezano za istu patologiju.
Film na tome ne insistira ali jasno je da bi dobročinstvo glavnog junaka koji postaje junakinja sigurno rezultiralo akumuliranjem i projekcijom političke moći. Stoga možemo reći da je ovo slika sveta u kome kriminal i dobročinstvo imaju isti represivni mehanizam u sebi.
I da se, od ljubavi i zločina ne može pobeći, kao i uvek kod Audiarda.
* * * * / * * * *
Prelepo. Već sam video oduševljene reakcije jutros sa raznih strana sveta i drago mi je da se i tebi dopalo :| :|
MANNER, HELDEN, SCHWULE NAZIS Rose Von Prauenheim je izuzetno zanimljiv dokumentarni film kultnog autora underground i queer filma o nacizmu među homoseksualcima.
Na prostoru jednog uobičajenog dokumentarnog filma od sat i po, Rosa Von Praunheim snimio je priču o svim ključnim aspektima ove priče - nacizmu kao homoseksualnom fetišu, paradoksu homoseksualnosti među neonacistima sa akcenom na čuvenog Michaela Kuhnenea, homoseksualnosti među izvornim nacistima sa apsolviranjem Ernsta Rohma i naravno pitanjem da li je i sam Hitler bio homoseksualac u nekoj meri.
Rosa Von Prauenhein nalazi izvrsne sagovornike i radi odličan terenski rad. Savremeni neonacisti koji su gej ili pak apostate iz pokreta su vrlo referentni jer dobro objašnjavaju ovaj fenomen a neki od njih imaju i iskustvo susreta sa Kuhnenom kao svojevremeno ključnom ličnošću pokreta, koji je umro od AIDSa 1991. godine, posle svojevrsnog političkog samoubistva kada je praktično priznao svoju sklonost koju je ranije krio.
Kao i kod neonacizma, zanimljiva je uloga DDRa u toj homoseksualnoj dimenziji, kao i naravno uticaj društvenih promena koje su dovele do toga da se odnos prema homoseksualnosti dosta olabavi u samom pokretu.
No, i labavi ume da zabavi, pa se ispostavlja da je u izvesnom smislu agresivnost homofobnih ispada danas (film je iz 2005.) opet pa mnogo veća od vremena kad je Rohm vedrio i oblačio.
Rosa Von Praunheim je underground lik. Ovo nema estetiku tzv. superdokumentarca, ali je delo koje ima svoju estetiku i svoj istorijski značaj, ali i uloženi trud.
Ovo su teme koje su veoma složene i bogate materijalom, pa ništa uključujući i ovaj film, nije definitivna slika. Međutim, MANNER, HELDEN, SCHWULE NAZIS iznenađujuće zaokružuje stvari.
* * * 1/2 / * * * *
THE HUMMINGBIRD PROJECT Kima Nguyena je veoma blizu dobrog filma, ali ono što mu nedostaje jesu finese koje nekom projektu može doneti jaka, da ne kažem major, produkcija.
Naprosto, ovde ima jako puno vrhunskih elemenata, priča o dvojici braće koji prave mitski optički kabl kao svojevrsni finansijski bubble namenjen gospodarima bubblea sa berze je zanimljiva. Jesse Eisenberg i Alexander Skarsgard su sjajni u glavnim ulogama. Ali onda imamo Salmu Hayek koja kao antagonistkinja prekempria. Onda imamo trenutak kada se priča nekako rasloji na dve odvojene zanimljive priče koje nikako da iznova postanu celina. Onda imamo sjajne scene koje se smenjuju sa nekim koje nisu taj nivo.
I rezultat je film mešovitog kvaliteta.
Moram reći da zbog nekih eksternih faktora, film nisam pratio u punoj koncentraciji, i da sam možda baš zbog tih smetnji ispustio da uhvatim neki kohezivni X-faktor koji bi mogao sve ovo uvesti na teritoriju nečega što možda zaslužuje i ocenu poput * * *.
Dakle, možda sam ja nešto propustio, ali možda toga zaista i nema, da poveže neke zanimljive ideje i uspele kreacije u uspelu celinu.
* * 1/2 / * * * *
Bradford May je bio snimatelj koji je ušao u televizijsku i TV produkciju i režira sve i svašta, pa između ostalog i borilačke filmove. Međutim, iako je radio neke od ranih pa pa samim tim i zapamćenih straight to VHS nastavaka tipa DARKMANa, on nije akcioni maestro sa DTVa.
Otud je mene STREETu privuklo da vidim Kate Miner u ulozi junakove simpatije, u sklopu industrijske špijunaže, i ona se odlično snašla, dodavši toj romantičnoj dimenziji filma jedan sloj koji inače ne bi imala, ali realno to nije bitan inicijalni projektni zahtev.
Otud je zanimljivo kako je zapravo ovo film koji se možda najviše i izdvaja po mirnim scenama, pošto nudi prilično mediokritetske borbe, sa dosta quickcutiinga, i neke isprazne energije u kojoj nema pravog udarca.
To je šteta jer je i Beau Smart (iako niži od Kate Miner što je priličan faux pas za ovu vrstu filma) dosta solidna njuška i ima dozu uverljivosti kao jedan od onih momaka koji se mnogo dobro bije ali nije sklon tuči nego eto, naiđu ruski mafijaši i šta dečko da radi...
Imajući sve u vidu, a pre svega to da tuče nisu nešto naročito, STREET čak i prilično dobro može da se podnese ali nema naročitog razloga da se potraži i pogleda.
* * / * * * *
SILENCE=DEATH Rose Von Praunheim je dokumentarni film iz njegove AIDS trilogije u kom obrađuje situaciju među njujorškim umetnicima, od kojih su neki već imali virus a neki poput Allena Ginsberga objašnjavaju način na koji se čuvaju.
Svaki prikazuje i svoje radove koji su inspirisani virusom i aktuelnim tenzijama ali iznosi i ličnu ispovest kako se u datom trenutku snalazi.
Film je vredan kao dokument i u njemu Rosa von Praunheim uspešno oslikava ceo aktuelni trenutak kroz dobro izabrane sagovornike i situacije. Samim tim film je ispovedan ali i vibrantan, zagušujući i sugestivan u prenošenju te atmosfere truljenja.
* * * / * * * *
Ulrich Tukur je odigrao dvojicu možda i najikoničnijih "dobrih Nemaca" iz istorije Drugog svetskog rata.
Prvo je u BONHOEEFER: AGENT OF GRACE odigrao Dietera Bonhoeffera, uglednog teologa i sveštenika koji su upleo u razni antinacističke intrige pa i pokušaj atentata na Hitlera, a zatim je u filmu AMEN Coste Gavrasa odigrao Kurta Gersteina, SS oficira koji je iz verskih razloga među prvima izneo podatke o Holokaustu katoličkim velikodostojnicima i švedskim diplomatama, a oni na to nisu adekvatno reagovali.
O Bonhoefferu se sprema jedan ambiciozniji film, u režiji Todda Komarnickog, i u distribuciji Angel Studios. Kuća koja stoji iza filma SOUND OF FREEDOM nije naivna, ali nisu ni čuvari Bonhoefferovog lika i dela tako da su naslutili da bi Christian Nationalist scena mogla eksploatisati senzacionalističke aspekte njegovog ustajanja protiv sistema tako da su se zadužbina i glumci iz filma već pobunili protiv moguće zloupotrebe.
BONHOEFFER: AGENT OF GRACE je neupečatljiv televizijski film iz 2000. godine, realizovan u nemačkoj produkciji ali sa svetskim ambicijama i Britancem u rediteljskoj stolici. Nažalost, iz ovog filma se uopšte ne može shvatiti šta je to Bonhoeffer radio i po čemu je zapravo značajan i poznat.
Ovo je jedna salata od scena iz koje shvatamo da je bio nekih mutnih radnji i da se držao časno, i vrlo malo van toga, a to je šteta.
NEVER BACK DOWN u inicijalnom filmu Jeffa Wadlowa je bio glossy borilački film, s mladim lepim protagonistima koji se tuku u lepim kadrovima. Bio je energičan ali nije stekao neki naročit street cred.
Sledeća dva DTV nastavka vrcala su od street creda, režirao ih je Michael Jai White i možemo reći da je NEVER BACK DOWN doživeo sudbinu UNDISPUTEDa gde je posle bioskopskog filma, koji je bio dobar, nastao DTV serijal koji se smatra esencijalnim, iako naravno u bitno skromnijim uslovima u pogledu budžeta.
REVOLT je četvrti film u seriju. Režirala ga je Kellie Madison čiji sam raniji film THE TANK jedva izdržao. Mogu reći da sam ovde bitno bolje prošao.
REVOLT je zanimljiv. Žena režira priču o ženama koje se bore, ali se svemu dodaje malo vajba Kumitea, trgovine ljudima, čečenskih izbeglica kao protagonista i albanske mafije kao negativaca. U tom smislu, NEVER BACK DOWN serijal ionako nema neku striktnu fizionomiju, njegove propozicije su dosta FIGHT-CLUBish, niko ne priča o njima jer su one tajna verovatno i autorima samim.
Ne bi me čudilo da je REVOLT prvo snimljen a onda nuđen i stiglo se na ideju da se brendira kao nastavak.
Elem, film je vizuelno i tehnički dosta tanak, ali je jednostavan, igran je sa ubeđenjem, i na kraju taj neki treš u kadru počinje da deluje kao uverljivi deo tog derutnog imaginarija albanskog Kumitea.
Ovde nema sjajnih borbi ali su one sveže jer se bore žene sa nešto drugačijom energijom, gluma je rudimentarna osim kod onih kod kojih treba da je dobra, pa je tako glavna glumica Olivia Popica odlična u glavnoj ulozi i to je ono što se računa.
REVOLT. čini mi se možda može biti percipiran da je "off" na neki "umetnički" način, ja bih pre taj efekat pripisao greškama i niskom budžetu, ali rezultat se pamti - on jeste dovoljno apartan i jeste dovoljno decentriran da se u njemu može uživati kao u DTV osveženju.
* * 1/2 / * * * *
STREET TRASH koji je 1987. snimio Jim Muro je meni možda i najdraži body melt film, iako je svakako najmanje poznat i smatra se najmanje važnim. I dalje stojim pri tome da ga je Muro sa ekipom vrlo zrelo osmislio i realizovao uspevajući da žanru doda određene neočekivane kvalitete.
Rimejk Ryana Krugera nije klasik u toj ravni, i bitno je konvencionalniji kao jedan film koji spaja body melt sa u suštini jednom dosta duhovitom SF komedijom smeštenom u Južnu Afriku.
Nije ovo DISTRICT 9 i Ryan Kruger svakako nije Neill Blomkamp, niti pokušava da bude, ali evocira itekako uspomenu na prvu jaku figuru koja je pružila priliku Blomkampu - na ranog Petera Jacksona.
Ryan Kruger se snalazi sa evidentno limitiranim sredstvima ali i dalje ne odustaje od toga da snimi dinamičan body melt film, i ovaj novi STREET TRASH je domišljat i snalažljiv, bitno komunikativniji i samim tim komercijalniji od Muroovog originala, ali i bez one snage koju je ovaj imao.
Naprosto, Krugerovi beskućnici za razliku od Muroovih sami po sebi nisu u zastrašujućem stanju, oni su u veselijem stanju čak i od nekih protuva iz Carpenterovih filmova.
Stoga, ovaj rimejk je krajnje uslovno uvezan sa izvornikom i za oba filma je najpravednije da se sagledavaju kao razdvojena dela.
Ne znam koliko je Ryan Kruger perspektivan reditelj, ali ovaj južnoafrički derivat je postigao svoj cilj, za ljubitelje niskobudžetne, snalažljive trashy zabave.
* * * / * * * *
STARSHIP TROOPERS: INVASION Shinjija Aramakija je prvi digitalno animirani DTV nsatavak Verhoevenovog klasika, nastao posle dva igrana.
Igrani nastavci su bili zanimljivi, naročito treći koji je lično režirao Ed Neumeier i u kom je maksimalno očuvan satirični bezobrazluk prve ekranizacije.
U ovoj animaciji, međutim, satire nema. Ovo je vrlo strejt akcija, u kojoj je ekipa na jednom zadatku koji se iskomplikuje, nema mnogo složene priče, a i ekspresija lica je nažalost kao u nekom gameplayu tog vremena tako da nema ni neke karakterizacije mada ima likova koji funkcionišu.
Međutim, ovo nije mo-cap, ovo je onaj ekonomični profil tadašnje animacije na liniji FINAL FANTASYja i tu šta se desi od karakterizacije pre će biti u nahsinhronizaciji i vokalnoj izvedbi majstora koji su se ispraksirali na animama.
Akcija je solidna, ima spektakla, ali mogla je biti i još spektakularnija i šarenija ako imamo u vidu da je limitirana, u principu, samo maštom.
No, uprkost tome što nema satire, imaginarij Verhoevenovog STARSHIP TROOPERSa je dovoljno jak da se i ova "mala pustolovina" pogleda sa solidnom dozom prijatnost.
* * / * * * *
Isabelle Auttisier je bila na putu da dobije prestižnu adaptaciju romana SOUDAIN SEULS sa Jake Gyllenhaalom i Vanessom Kirby, kad je došlo do kuršlusa sa Thomasom Bidegainom i kada je film rekastovan a budžet smanjen.
Gilles Lelouche i Melanie Thierry su ih zamenili u fllmu koji i dalje ni u čemu ne oskudeva kad je o produkciji reč, ali može biti da je meni zafalilo malo harizme među zvezdama.
Hemija je tu, i ona je važna, međutim, prosto Bidegain nema ništa preterano važno da nam kaže u survival thrilleru o dvoje ljudi nasukanih na pusto ostrvo južno od Čilea.
Ima sjajnih scena kao recimo ona kada protivno svakom instinktu zapadnog čoveka moraju da zakolju neke pingvine za ručak, ima zanimljivih lokacija, ali ukupno uzev sa ovom pričom se zbilja nisam povezao.
Imao sam utisak kako u toj svedenosti o izgubljenim ljudima, Bidegain gađa neku metafiziku o Čistilištu i od toga sam se iskreno uplašio, ali to se srećom, recimo, nije desilo. Hvala mu na tome.
Iskreno, sasvim je moguće da neko ko uspe da se poveže sa ovim likovima može da ima neuporedivo bolje iskustvo. Međutim, kako mi se to nije desilo, ono što poštujem jeste jedna lepo izvedena, ambiciozna a opet svedena priča, sa ponešto hemije među glavnim glumcima i pričom koja ne nudi dovoljno, bez pune emocionalne investicije.
* * 1/2 / * * * *
PUT LUBENICA Branka Schmidta izašao je u vreme dok se ovaj reditelj još uvek nije transformisao iz jednog u suštini lokalnog i prilično bajatog mejnstrima filmaša u jednog od vodećih regionalnih autora sa filmom METASTAZE iz kog će proizaći i njegov ponajbolji rad LJUDOŽDER VEGETARIJANAC i vrlo zanimljivi AGAPE.
Na kraju je Schmidt potrošio svoju dobitnu formulu, zanimljivo zamišljenim ali ipak slabijim A BILI SMO VAM DOBRI, no to je druga tema.
PUT LUBENICA jeste na neki način najavio Schmidtovo popravljanje. Rediteljski mahom konvencionalan i poetički poprilično "jugoslovenski", dakle anahron, ovaj film je ipak doneo zanimljivu priču o ratnom veteranu, traumatizovanom politoksikomanu koji prevozi migrante preko Save, i jednom doživi brodolom iz koga uspeva da spase jednu kinesku devojku i umesto da je likvidira kao neprijatnog svedoka, pomaže joj da preživi.
Schmidt u suštini pravi uspeo spoj lokalnog miljea i nečega što bismo mogli smatrati ne baš amerikanom ali svakako euroamerikanom. Kod Schmidta nema dovoljno akcije da bismo ovaj film mogli porediti sa američkim uzorima iako je glavni junak kod igra Krešimir Mikić faca kakvu bi sedamdesetih u nekom sličnom filmu Jacka Starretta mogao odigrati Tom Skerritt. Ali, nasilni rasplet sa sve pucnjavom jeste nešto što Francuzi ne bi izbegli.
Schmidt ne uspeva da se disciplinuje u prikazu lokalnog kriminalnog ološa gde je skupio "masne" glumce koje igraju Ivo Gregurević, Zijah Sokolović i Leon Lučev i tu je prosto puno praznog hoda i jalovosti, koji nisu neophodni jednom fino istesanom filmu od sat i po, što ovaj film jeste.
Dakle, PUT LUBENICA je neprekidno blizu jako dobrog filma, i to na nekim mestima zamalo ne doseže. Otud, stalno balansira između * * * i * * 1/2, jer se povremeno ovo prvo zaista i desi.
FLY ME TO THE MOON je film u kome sam neizmerno uživao.
Tome je doprineo verovatno čitav niz subjektivnih faktora koji su i ranije umeli da dovedu do toga da cenim neke filmove koji su bili odbačeni, s tim što u ovom slučaju nije reč o nekom marginalnom delu već o naslovu koji je u periodu streaming warsa srazmerno dobro prošao, no definitivno po mom mišljenju nije stekao slavu koju zaslužuje.
Film sa kojim sam osetio da ga mogu porediti tokom gledanja bio je ALOHA Camerona Crowea, s tim što mi je trebalo malo listanja stručne literature da u potpunosti osvestim zašto je to tako. Naime, i ovde je reč o jednoj romantičnoj komediji, ili u širem smislu romantičnom filmu, smeštenom u "muški" milje. ALOHA je film o fikcionalnoj akciji slanja satelita u svemir iz jedne vojne baze na Havajima, na čijim se marginama razvija ljubavna priča između slavnog pilota i njegove mlađe koleginice.
U tom filmu koji je odbačen u potpunosti, meni je štošta funkcionisalo, između ostalog i mišićava režija koja je naravno fokusirana na glumce i romansu ali ne istupa iz tonusa vojnog filma.
Greg Berlanti, reditelj kog pre svega znamo kao televizijskog mogula, u filmu FLY ME TO THE MOON u suštini primenjuje sličan postupak. Otud je na neki način čak i žanrovski definisati njegov film, i to kažem u najboljem smislu.
Naime, Greg Berlanti ovde pravi film koji ima fizionomiju nostalgičnog filma o putu u kosmos, u čijem se centru nalazi ljubavna priča junakinje koja je prevarantkinja i našla je svoje mesto u svetu marketinga na Madison Aveniji i nesuđenog astronauta koji treba da rukovodi letom Apolla 11. Dakle, imamo film koji se u suštini ravnopravno bavi obema temama, s tim što prema temi puta u kosmos nije onoliko studiozan kao RIGHT STUFF, ili APOLLO 13, ali jeste vrlo zanimljiv, i vizuelno uzbudljiv.
U rediteljskom pogledu, Greg Berlanti je ovde napravio istinski trijumf. Nezavisno od toga što ja od njega nisam očekivao da je u stanju da napravi ovako nešto ni sa veoma raskošnim budžetom od 100 miliona dolara i nezavisno od toga što me je više nego prijatno iznenadio, ovo je naprosto jedan vrhunski režiran film, ne samo na planu gde će da se stavi kamera i kako će da se reže već i u pogledu toga kako je priča vođena u jednom krajnje složenom žanrovskom spoju koji on ovde pravi.
Veoma zanimljivo pitanje nalazi se u centru filma. Dakle imamo marketinšku stručnjakinju koja je u suštini klasična prevarantkinja koja se legalizovala i vrlo uzornog nesuđenog astronauta. Film se bavi uporedo njihovom romansom i njihovim radom na fikcnionalnim aktivnostima koje će dovesti do sletanja ljudi na Mesec, gde jedna stvar proističe iz druge, oni imaju cilj i možemo reći da je bavljenje njime bitnije od romantičnog aspekta ali Scarlett Johansson i Channing Tatum uspevaju da održe tonus njihove romanse čak i u scenama u kojima se njima ne bave direktno. Otud, iako je ovo jedna romantična komedija verovatno pre i iznad svega, nema razloga da se ne tretira i kao svojevrsni mirnodopski TOP GUN.
Berlanti je ovde u radu sa glumcima, ili kroz rezultat njihove igre, potpuno je svejedno, pokazao na koji način zapravo harizmatične zvezde mogu da ispričaju priču čak i onda kada se u radnji njome film ne bavi. Međutim, odnos uspeva da traje i kada se dešava nešto drugo i to je u ovom slučaju posebno impresivno.
Štaviše, kao jedna paraistorijska igrarija, TAKE ME TO THE MOON kao ispit za svoje junake u celu priču uspeva da uključi i Project Artemis odnosno Stanley Kubrick Conspiracy Theory na posebno zanimljiv, etički i emocionalno intrigantan način. Dakle, film uspeva da ima paradoksalno širok paraistorijski zahvat dok je u osnovi romcom o dvoje različitih ljudi koji nalaze nešto zajedničko.
Priču su osmislili Keenan Flynn i Bill Kirstein ali je scenario napisala Danova ćerka Rose Gilroy, i moram reći da bi njena familija mogla svašta zanimljivo da vidi u tome kako se ona snašla povezujući sve ove elemente u jednu ubedljivu celinu.
Darius Wolski je pomalo parodiran u filmu u liku poljskog snimatelja Edvarda dovedenog da snimi lažno sletanje na Mesec, ali on je svakako heroj ove impozantne produkcije i saradnik koji je omogućio Berlantiju da nađe odgovarajući ključ stilizacije i da do kraja ostvari ideju tog genrebending filma koji ne samo da se dešava u epohi kad je još bilo živih ostataka klasičnog Holivuda nego i kada B-film još uvek nije postao osnov mejnstrima posle JAWSa.
U tom smislu, lako je zamisliti ovakav neki film sa Jimom Garnerom i Kim Novak u glavnim ulogama, i slično uzimanje "zdravo za gotovo" u trenutku izlaska, te prepoznavanje impresivnosti takvog poduhvata kasnije.
TAKE ME TO THE MOON je nastao u saradnji Sonyja i Applea, bio je u bioskopima svuda po svetu uz svest da će završiti na streamingu. Otud možemo reći da se nikada realno nije odmerio u bioskopima. No, to nije ni bitno, ovo jeste film koji bi morao biti impresivan na velikom ekranu, ali isto tako je veliko pitanje da li bi današnja publika imala dovoljno preostalog razuma da se takvoj priči odazove.
Otud, iako je ovo baš bioskop sa velikim B u najčistijem obliku klasičnog Holivuda, bezbedan je jedino kada ima leđa jakog strimera, i zahvaljujući kome može ovoliko i da košta.
TAKE ME TO THE MOON je film koji podseća na vremena kad su A-filmovi imali određenu reprezentativnost i barem uspevali da se "očešu" o nešto "važno".
* * * 1/2 / * * * *
Meni je ovaj film toliko bio ogavan, da ću ga dugo pamtiti. Doživeo sam ga kao neku američku propagandu koja koristi obrnutu psihologiju, kako bi nas sve ubedila da je ipak bilo sletanja na mesec. Sve vreme te navodi da nije, ali na kraju kao ipak jeste, plus ono romantizovanje tajne službe na kraju. Pritom, nema psovki, poljubaca, ničega, sve je tako sladunjavo, ljigavo i strejt da sam jedva izdržao do kraja, naravno, gospođa je uživala. Jebelmiga možda je i do mene.
Nije pomoglo ni to što se nenormalno ložim na Skarler Johanson.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
BLITZ Stevea McQueena je po svojoj temi delovao kao klasičan landgrab u svakom pogledu - film govori o bombardovanju Londona 1940. godine, režira ga eminentni reditelj i vizuelni umetnik sa svim potrebnim uslovima i relaksiran zbog toga što sve finansira streamer.
Nažalost, produkcija je bila otežana McQueenovim zdravtsvenim problemima, pa u tom smislu treba pokazati izvesno razumevanje, no rezultat je obrni-okreni jako loš.
Prosto, ovo je jedan nedorečen film sa puno nerazvijenih ideja, a istovremeno i sa dosta anahronim zamislima, pa i ono što je do kraja izvedeno nije bog zna koliko dobro.
McQueen uspeva da konstruiše neke koncepte koji su zanimljivi. Ali u jednoj generalno arhaičnoj strukturi to više deluje kao da "glumi ludilo" nego kao da trijumfuje.
Čini mi se da je BLITZ možda bolje funkcionisao u dužoj verziji ali ako je već odlučeno da se krati onda je možda bolje da je radikalnije kraćen i da je možda čak i nešto kriptičniji nego što jeste.
McQueen nabacuje neke bitne ideje među kojima je i međurasni brak - stvar koju on prenosi iz privatnog života kao opsesivnu temu, ali je uopšte ne razrađuje u dovoljnoj meri. Imajući to u vidu zaista deluje kao da krupni delovi filma nedostaju jer prosto teško je zamisliti da je njemu ovakva razrade njemu tako bitne teme dovoljna. Setimo se filma WIDOWS i načina kako ju je obradio tu, nije štedeo na vremenu pa i odlasku u digresiju. Ovde je ta tema nekako načeta i onda brutalno prekraćena.
BLITZ je film u kom ima šta da se vidi čisto tehnički, ima sasvim sigurno jedna briljantna scena i to je prva scena u filmu. Sve nakon toga je pad. No, koga film zanima čisto tehnički odnosno u domenu fizičke realizacije ima šta da vidi.
To je za film ovakvog autora ipak premalo.
* 1/2 / * * * *
Quote from: Petronije on 22-11-2024, 20:36:14
Meni je ovaj film toliko bio ogavan, da ću ga dugo pamtiti. Doživeo sam ga kao neku američku propagandu koja koristi obrnutu psihologiju, kako bi nas sve ubedila da je ipak bilo sletanja na mesec. Sve vreme te navodi da nije, ali na kraju kao ipak jeste, plus ono romantizovanje tajne službe na kraju. Pritom, nema psovki, poljubaca, ničega, sve je tako sladunjavo, ljigavo i strejt da sam jedva izdržao do kraja, naravno, gospođa je uživala. Jebelmiga možda je i do mene.
Nije pomoglo ni to što se nenormalno ložim na Skarler Johanson.
Sent from my SM-A715F using Tapatalk
Mislim da su postigli svoj cilj ako su imali ovakav efekat na tebe jer pošteno govoreći - ovaj film upravo jeste sve to što ti kažeš. Sad, neko to voli, neko ne...
Lično sam uživao u Fly me to the Moon. Jako lepo su se pozabavili jednom od najpopularnijih teorija zavera. Ceo film je sjajno upakovan i super je kako su osmislili onaj deo sa mačkom. Jedan od boljih, ako ne i najboljih filmova godine. Dobro me podsetiste na njegovo postojanje sad pred kraj 2024. kad se sabiraju utisci i prave liste.
THE FIX Kelsey Egan ima zanimljivu podelu, interesantne južnoafričke lokacije, ima dovoljno veštine da zaliči na neki glossy žanrovski proizvod i onda se nažalost zaustavi samo na tome da zaliči.
Ne odlazi nikada dalje od nedokuvanog origin storyja, ali bez nekog aduta koji bi mogao da ovaj film pretvori u početak franšize. I toga mi nije žao, ne podnosim više franchise-starting. Ali, ovde je bilo elemenata za pristojan film...
* 1/2 / * * * *
Jeremy Clapin snimio je zanimljiv žanrovski hibrid PENDANT CE TEMPS SUR TERRE sa idejom da jednu relativno konvencionlnu premisu artistički oneobiči time što će je relativizovati i ostaviti je da sa otvorenim krajem bude podložna interpretacijama.
Ako imamo u vidu da je to priča o devojci čiji je brat nestao na zadatku u svemiru i koja dobija kontakt sa vanzemaljcima koji tvrde da će ga vratiti na Zemlju ako im ona obezbedi pet tela koja oni mogu da nasele, tako što će neke ljude ubiti, jasno je da imamo jednu priču koja je možda moralno izazovna priča o zločinu sa elementima fantastike a možda samo žanrovska interpretacija psihičke bolesti.
Ta ambivalentnost nije osnovni problem filma već izvesna ambivanentnost u načinu kako prilazi izlaganju svega ovoga. Film je estetizovan, u izvesnoj meri i propulzivan, ali zajedno s junakinjom uprkos efikasnoj minutaži malo gubi fokus, i to najpre u odlascima u neki vid kriptičnosti.
Otud film je zanimljiv, i nagradiće gledaoca u nekoj meri, ali imajući u vidu sve rizike kojima se autor izložio, mora se reći da je ipak morao biti sigurniji u egzekuciji.
* * 1/2 / * * * *
Kad je reč o Robertu Zemeckisu, ja sam fundamentalista.
Kad govorim o filmovima ovog velikana, moguće je da lažem, ali ako lažem onda lažem sebe a ne okolinu.
HERE je dočekan na nož na jedan brutalan način. Znam ljude koji su smogli hrabrosti da mi kažu da su izašli pre kraja filma, iako on efektivno traje veoma prihvatljivih 99 minuta.
Izašao je u bioskope za vreme Festivala autorskog filma ali nije uključen u selekciju jer, jebiga, Zemeckis nije autor po tom pervertiranom kriterijumu koji taj festival nosi u svom nazivu. Uprkos tome, ovaj film je par excellence autorski i da ga je recimo snimio Sokurov, Godard ili McQueen, ljubili bi ga u dupe.
No, dobro. Bob Z nema potrebu za tim da mu neko govori da ga voli. Ima "oskara", ima lovu, iza sebe ima klasike koje posetioci FAF imaju na Blu Rayu a pitanje je da li na istom formatu imaju išta sa tog festivala.
Nije problem uzeti i nataći Boba i bez razloga ako to ljudima prosto nešto znači i donosi neko zadovoljstvo, samo ne šteta jer kao i u slučaju MARWENa, koji je kapitalan queer film, i ovde ima mnogo toga o čemu bi pametan čovek koji pretenduje da ga zanima film imao da misli.
Film je baziran na jednom high conceptu. Ceo je prikazan iz jedne pozicije kamere, i imamo zanimljivu mešavinu vremenskih tokova gde Bob Z prateći nekoliko njih istovremeno gradi jednu asocijativnu celinu kroz montažu, i vrlo interesantne spojeve i preplitanja. Dakle, ovo je film radikalnog koncepta i jedne nekonvencionalne narativnosti. Samo o montaži ovog filma bi imalo šta da se misli i kaže, i u kojoj meri je ovo zanimljiv paradoks nečega snimljenog iz jedne pozicije kamere gde se jako mnogo gradi kroz montažu.
To se odnosi na celokupan koncept dramaturgije gde ne govorim o tom aspektu kao o pisanju scenarija ili postavljanju priče već o celokupnom procesu pravljenja drame. Zemeckis na bazi McGuireovog stripa pravi dakle jednu meditaciju o trajanju i prolaznosti tako što se vezuje za jedno mesto u prostoru, koje je nekada prostor blata koje krčka i dinosaurusa koji jure, nekada indijanske zemlje, potom ropstva i revolucije itd. sve do korone i današnjeg dana. Ono što ovde Zemeckis radi je u jednoj propulzivnijoj formi, proističući iz akcije rađeno u filmu CLOUD ATLAS, gde takođe igra Tom Hanks, sjajna faca kad je reč o odabiru projekata i spremnosti da ispituje stvari.
Zemeckis i Eric Roth se odlučuju da tematski grupišu događaje, u smislu da recimo naiđe period loših vesti pa ih gledamo kako stižu ljudima na istom mestu, period strasti, period radosti, period umiranja. Ovo je zanimljiva struktura i recimo meni bi na papiru bila vrlo legitimnaa, a da li je proradila na ekranu možemo da polemišemo.
Pritom, u svakom od tih "onera", Zemeckis je naravno onaj velemajstor koji ne zove slučajno svoju firmu ImageMovers. Dakle, stvari se kreću a kamera se ne pomera, sve je puno života. Od MARWENa pa nadalje, Zemeckis je optuživan da je izgubio dodir s realnošću i otišao u dekadenciju svoje tehnologije, međutim, u ovom filmu on se vraća nekim fundamentalnim životnim razmišljanjima.
Kriv je što ovo nije neki crossover koji će da tuče iz sve snage kao BACK TO THE FUTURE, ali ovo je jako ozbiljan film koji pokazuje kako izgleda kada holivudski velemajstor snima ono što želi i misli da treba a ima dovoljno stare slave da to i ostvari.
Slično Toddu u JOKERu, Bob je doživeo potpuno nerazumevanje, koje samo po sebi nije sporno, dešava se, ali je prilično tužan manjak strpljenja za pokušaj da se shvati šta to veliki majstor pokušava da napravi.
No, Bob nije čovek koga treba žaliti, niti bi on to voleo, jer HERE pokazuje da je vitalan na neke načine na koje mnogi mladi neće biti nikada.
* * * 1/2 / * * * *
VOLJA SINOVLJEVA Nemanje Ćeranića je film koji se čeka evo već sedmu godinu i konačno stiže pred nas kao deo jedne multimedijalne franšize koju još čini i televizijska serija za Telekom.
Nemanja Ćeranić je u međuvremenu postao respektabilan reditelj s drugim projektima, iako je VOLJA SINOVLJEVA početa pre njih, a delimično i snimljena ranije, i potpisao je izvanrednog LIHVARA i nažalost prilično loš biopic o Džeju Ramadanovskom NEDELJA, kao i veliki broj epizoda raznih drugih televizijskih serija od kojih su neke jako zanimljive.
VOLJA SINOVLJEVA je projekat koji je prošao kroz razne inkarnacije, počev od jednog "malog filma" na tragu LOGANa pa do nečega što je punokrvni rip-off MAD MAXa, sa refleksijama nekih lokalnih kulturnih obrazaca kao što su guslarski epovi i u tom pogledu, možemo reći da je ovo svojevrsni trijumf tvrđe SF struje u našoj književnosti. Nažalost, ovo nije HRIM RATNIK Vladimira Lazovića na filmu, ali to je negde ta linija, to neko ukrštanje nečeg kvintesencijalno srpskog narodnog, predačkog i ortodoksnih žanrovskih tropa.
Ako imamo u vidu da je ovo film od par miliona evra, teško je reći da je ikada taj smer fantastike dobio jači showcase kod nas, iako zapravo nije ostvaren ni po jednom od tih dela.
Nažalost, posle ovog preambularnog dela u kome ima razloga da se radujemo, moramo doći i do onoga što ćete doživeti gledajući ovaj film. Ovo je ipak jedna dvoipočasovna papazjanija, bez ijednog upečatljivog lika, bez ijedne prave akcione scene, bez priče koja se može prepričati, ali i sa hrpom likova u pokušaju, akcije u pokušaju, priča u pokušaju itd.
Nije ni čudo zašto su tizeri za film bili pravljeni kao montaže nekih kadrova, bez mnogo ulaska u pitanja radnje, bez prikaza scena i kadrova koji se nadovezuju jedan na drugi jer nažalost toga nema.
U svetu MAD MAXa, jedan od najvećih greha jeste snimanje skupog filma u tom ključu, i ovaj to jeste. Međutim, to je daleko od njegovog jedinog greha. Nažalost, srpski Max kreće od FURIOSE, ne od ROAD WARRIORa, dakle iz jedne potpune dekadencije i u njoj nažalost ostaje jer su ambicije nerealne i nisu utemeljene u pre svega narativnom umeću.
Osnovni problem filma je što ima hrpu digresija, nema zapravo jasno izgrađenu glavnu priču, i što je još važnije nema izgrađenog glavnog junaka. Jovan u izvedbi Igora Benčine je pogrešan lik i igra ga pogrešan glumac za takav zadatak. Naprosto, Jovan je lik koji nije naročito zanimljiv a Benčina je karakterni glumac koji mu sigurno nije dodao neophodnu harizmu, niti je imao na čemu da je izgradi. Junak je mahom pasivan ili je aktivan na neki nezanimljiv način, a Benčina nije personality actor koji to može da digne. Prosto, ponekad lošiji glumac sa jačim ličnim magnetizmom može doneti mnogo više od karakternog glumca u pogledu lika, naročito kada treba izgraditi protagonizam. Lik je pritom nedovoljno prisutan u priči da bi se nametnuo kao glavni, a ni rediteljski, ni dizajnerski nije nametnut. Veliki deo Maxove harizme naravno proističe iz Mela Gibsona kao vrlo unikatnog glumca, i čoveka, njegovog spoja harizmatske i karakterne igre koje imaju sinergijski efekat. Igor Benčina je potpuno drugačiji tip glumca, i ko to do sada nije shvatio, nažalost, zalutao je u bioskop.
Ono čega u filmu nema je ključno za funkcionisanje ovakvog dela. A ono čega ima je mahom prosto iz druge ruke, idejno nedovoljno jako da drži ceo film, ili u pojedinim aspektima čak i bezveze.
Okvir naracije sa guslarom koji priča priču i povremeno mu se vraćamo ima dosta čudne manifestacije koje su sramotne za film ovih ambicija. Kad mu posetioci krčme u jednom trenutku kao šlagvort DA SE CEO FILM NASTAVI kažu nešto tipa, "I šta je dalje bilo?", teško je ne zasmejati se da tako nešto vidimo u multimilionskom projektu.
Sergej Trifunović, da je nekih 20 godina mlađi bio bi sjajan Jovan, ovde kao relativno statični negativac nazvan Tuđin, drži malu školu glume u pogledu toga kako karakterni glumac radi personality. Marta Bjelica i Isidora Simijonović su jako dobre u ženskim ulogama, i one su takođe harizmatične i zanimljivije od muških junaka. Film u kome bi Marta Bjelica bila glavna junakinja jeste nešto o čemu gledalac mašta dok traje ova dvoipočasovna agonija.
Međutim, kada na sve to nema nijedne ozbiljno razrađene akcione scene već se sve svodi mahom na to da se malo zapuca ili imamo neke veoma "sveže" fore iz Kurosavinih filmova, gde junaci zamašu nekim sabljama jedni blizu drugih, a onda se ukoče, pa jedan padne. Moš-misliti. Može to, naravno, ali pre toga malo da vidimo neko kretanje, neki swordplay, nešto. Ali, toga nema.
Filmofili će naravno imati prilike da se prisećaju svih referenci, naročito recimo BOOK OF ELI, koji je sam po sebi pak veoma dužan poznatoj kompjuterskoj igri jelte, ali svako sećanje je po pravilu samo asocijacija na nešto bitno bolje od ovoga.
Činjenica da je ovakav film snimljen kod nas, kao eksces jeste vredna pažnje, teško je zamisliti bilo kada ranije toliku raspojasanost naše industrije da dozvoli ovakav eksces. I u tom nekom HEAVEN'S GATE smislu, VOLJA SINOVLJEVA će imati svoje mesto. No, film nažalost nije dobar, i predstavlja jednu tipičnu produkciju koja je nastala u periodu kad se snimalo puno od Telekomovih para i nije se mnogo vodilo računa šta se radi.
ELEVATION Georgea Nolfija, kao reditelja koji ima izvesno iskustvo u major filmu, deluje kao nešto što je ili nastalo sa ambicijom da pokida kao franchise starter, ili kao neki pilot za seriju, ili je tokom priprema skresan budžet pa je filmu izbačen kraj.
Tu su Anthony Mackie, Morena Baccarin i Maddie Hassson, dakle ima ko da glumi, protivnici su im neki monstrumi koji love ljude a ne mogu da odu iznad 8000 stopa, love ljude i to je sve neki trećerazredni A QUIET PLACE, i sve je korektno dok ovi glumci sparinguju po relativno upotrebljivom libretu, međutim celina je daleko ispod njihovog nivoa iako niko od njih troje ne izbegava da se uprlja povremeno.
Nažalost, filmu je nekako u današnje vreme dozvoljeno da nema kraj, pa je tako i ovaj ostavljen u nekoj "otvorenosti" za koju mi je teško da poverujem kako je proistekla iz očekivanja da će ovo zaista zaživeti nadalje. No, u stara vremena, film je ipak morao imati kakav-takav kraj. Toga ovde nema.
* 1/2 / * * * *
THE ARROYO Jeremy Boreinga je veoma niskobudžetni moderni vestern namenjen publici koja se brine šta se dešava na granici SAD i Meksika i u tom pogledu film uspeva da izvuče maksimum iz oslanjanja na žanr i konvencije pripovedanja koje ga čine pitkim, iako je glumačka podela sastavljena od anonimusa, a ekipa iza kamere izvesno znanje ali svakako ne nudi potpunu izvedbu.
Prosto ovaj film nosi u sebi jednu dozu onog DIY pristupa koji ima taj segment američkog nezavisnog filma u kom se reditelji bore da se nekako dokopaju prilike.
I u tom segmentu, THE ARROYO je relativno pristojan domet ali je produkciono u suštini sub-DTV jer je bez imena, samim tim i bez harizmatične podele jer ovi koji su skupljeni nisu dovoljno dobri. Međutim, ovaj film koji je proto-MAGA izašao je 2014. kada Daily Wire nije bio ni u najavi ovo što će biti danas, i kada Boreing još uvek nije bio mini-mogul koji producira filmove za desničarsku publiku.
U tom smislu, THE ARROYO je nekakva preteča rediteljskih radova Boreingovog parnjaka i preteče - Miloslava Samardžića iz Pogleda, samo što su umesto Ravnogoraca tu belci s granice koji muku muče s kartelima.
THE ARROYO nije film koji će da sablazne mejnstrim gledaoce ali on ni po jednom kriterijumu nema šta da im pruži. Međutim, kao ideološki artefakt je vrlo vredan.
Patrick Lussier je bio jedan od Cravenovih najagilnijih čauša, tako da ga je početkom dvehiljaditih, Wes inicirao u režiranje niskobudžetnih ili DTV žanrovskih radova u Dimensionu koji je bio zadužen za tu vrstu produkcije pri Miramaxu.
AFTERMATH Patricka Lussiera je njegov pozni rad i jedan od ređih nastupa u akcionom žanru.
Dylan Sprouse igra heroja, Mason Gooding je negativac a Dichen Lachman je dama u nevolji koja sama za sebe ume da priredi dosta nevolja. Lussier poslednjih godina radi DTV ali i horor serije na televiziji, dakle kombinuje dva medija koja imaju suprotan ugled i značaj na spektru dramskog izraza.
Na AFTERMATHu se povuhvata akcije u saradnji sa direktorom fotografijem Shelly Johnsonom, koji je pak opet DP sa izvesnim major iskustvom i u principu je garant solidne fotografije. To se zbilja i desilo na AFTERMATHu i moram priznati da ovaj B-film dosta solidno izgleda, napravljena je jedna visoka saturacija slike, ona je puna do tačke koja nije svojstvena ovoj produkciji. Nisam dovoljan poznavalac tehnike da iznosim neke smele pretpostavke ali ne bi me čudilo da je ovde malo trošen AI da na ekonomičan način malo "pojača" popunjenost slike.
Naprosto, na mnogo mesta ima nečeg artificijelnog u nekim predmetima, ambijentima, kao da je dosta toga docrtano, ali ne na način na koji se danas docrtavaju filmovi sa klasičnim CGI intervencijama već upravo na taj AI način gde se može uraditi puno ali sa dozom neubedljivosti.
Film zapravo najveći problem ima u neinventnivnom scenariju i u tome što ga Lusssier, pored same saturacije slike jako zaglušuje u tempu. Film pokušava da bude brz, da bude intenzivan, ali na kraju mu fali prostor da prodiše.
Otud, uprkos glumačkoj podeli koja je zanimljiva, Dichen Lachman je maturirala kod Johna Wellsa i ona je klasa za sebe - ali i Sprouse i Gooding su vrlo zanimljivi, iako Sprouse nema tu neposrednost tipične akcione zvezde, ali uklapa se. Gooding s druge strane donosi opet nešto atipično ex-military negativcu tako da iako su obojica zdravi i pravi momci ovo nije neki typecast ni u kom slučaju.
Lussier je snimio nešto što je solidno, na momente iznad nekog proseka, ali čini se da je s praga nečeg dobrog ipak na kraju otišao korak unazad. No, uz svu zagušenost, ko voli maskirane momke s automatskim oružjem može fino da se opusti.
* * / * * * *
Quote from: crippled_avenger on 14-11-2024, 17:00:57
Sinoć sam se osećao nedostojno dok sam gledao novo remek-delo Jacquesa Audiarda.
Naprosto, čak i ako ostavim sebe kao autora po strani i svoje limitrane mogućnosti u spoju sa jednom trećerazrednom industrijom, ovo je čak i za gledalačke kapacitete jedan vrhunski izazov i uživanje.
EMILIA PEREZ je gangsterski mjuzikl, film Jacquesa Audiarda u jednom potpuno novom žanrovskom okviru, kanonski u odnosu na njegov opus a opet toliko drugačiji od svega što je radio. Istovremeno, to je jedno potpuno autonomno i moćno audiovizuelno iskustvo, mimo svih svojih narativnih, autorskih i žanrovskih nadovezivanja na tradiciju.
EMILIA PEREZ je autorski mjuzikl koji donosi uglavnom novu autorsku muziku i vrlo malo apropriranih melodija u pojedinim tačkama, sa stihovima koji izlažu radnju, likove i njihova vrtloženja. Slušao sam pesme i odvojeno od filma, i mogu reći da je ovde reč o muzici koja začuđujuće dobro i mimo očekivanja funkcioniše van filma jer je u njemu samom vrhunski integrisana sa svim tokovima i proističe iz dešavanja. Za jednu pesmu lako mogu pomisliti da bi čak mogla postati i hit odnosno rado slušana do tačke da ljudi ni ne znaju da je iz filma.
Glumci su vokalno ekspresivni, Audiard maksimalno koristi njihove mogućnosti i uključuje sve te kvalitete ali i greške na pravi način. Isto važi i za plesne numere u kojima se Selena Gomez očekivano snalazi ali Zoe Saldana nimalo ne iznenađuje kao glumica koja je do sada puno puta već pokazala da sjajno kontroliše svoje telo.
Otud nije neobično da je uspeo da napravi nešto što smo do sada retko viđali u mjuziklu a to je film povišene ali ipak jasno čitljive žanrovske realističnosti koji uspeva da očuva svoju kaloričnost i da bude obogaćen mjuziklom.
Tome doprinosi vrlo ekspresivna fotografija Audiardovog redovnog direktora fotografije u poslednje vreme Paul Gilhaumea, i on ovde donosi A-game gangsterske stilizacije koju onda prevodi i u visoki glamur mjuzikla.
Mjuzikl sam po sebi još od svojih pozorišnih korena jeste žanr jednostavnije dramske strukture i specifično iskazanih karaktera. Međutim, Audiard ovde sa ekipom scenarista pravi film koji je - u principu - vrlo blizu složenosti pravog gangsterskog ostvarenja. Mjuzikl ovde veoma malo pojednostavljuje stvari a meksički setting i prirodna camp dimenzija narko barona koji je promenio pol u veoma maloj meri donose sapunski eksces užarenih emocija na koje smo navikli ispod reke Rio Grande. Dakle, latino campa ima ne više nego u SCARFACEu, a svakako bitno manje da bi EMILIA PEREZ bio nekakva evrovizijska egzibicija.
Rečju, ovo je jedno stilski i izvedbeno usavršeno ostvarenje koje kombinuje žanrovsku kompetenciju sa onim fudnamentalnim veštinama koje nosi mjuzikl kao žanr visokog holivudskog sjaja.
No, kad smo krenuli od kanonskog Audiarda onda je važno reći da se on uvek bavio baticama koje možda u stvari jedino zadovoljstvo mogu naći u nekom erosu pa i tanatosu drugih batica. Ovde je protagonista batica koji vodi meksički kartel i koji želi da postane žena i ispuni svoju životnu potrebu.
U tome mu pomaže advokatica razočarana u svoj posao jer pomaže krivcima da budu oslobođeni.
U procesu baticine tranzicije, ona nalazi smisao svog posla, da kao pravnica pomogne u postizanju onoga što i jeste cilj advokata - da se kroz dijalektiku dođe do istine. Batica nalazi smisao u tome da nađe istinu svog bića - da je žena.
I deluje da su svi našli u tome nešto za sebe, ali pored hamartije tu je i hibris - najradikalniji Audiardov junak koji iz sfere homoerotizma bukvalno postaje žena, ipak ne može pobeći od svoje želje da bude moćan i do sloma dolazi kada se iz brutalnog narko barona pretvori u antigang aktvistkinju lezbejku.
Ispostavlja se da promenom tela, junaci ne mogu pobeći od svojih najdubljih želja jer one u stvari nemaju pol, ne mogu pobeći od svojih posesivnosti i ne mogu se igrati sa onim što je najdublje - a to je osećaj roditeljstva koji se kod batice pervertira a kod advokatice tinja jer ona nikako ne uspeva da nađe partnera i postane majka.
Audiardov opus čine pre svega odnosi dominacije i situaciono oneobičene melodrame, a ovde sve to dostiže puni eksces, i iskazuje se u formama u kojima se junaci, a i publika sa njima najmanje nadaju.
Političnost ovog filma je veoma specifična. Naime, on jeste zbog cele priče o tranziciji i promeni pola deo jednog dijaloga koji čini savremenu društvenost a to je omasovljenije razmišljanje o tome da ljudi mogu naći rešenje za svoje probleme kroz promene u domenu roda ili čak samog anatomskog izgleda u polnom pogledu. Međutim, ovo nije angažovana priča o tome, promena pola je situacioni okvir u kome se razrađuju odnosi dominacije, finansijske, fizičke i moralne, i činjenica da dominacija oličena u moći narko barona i moći nametljive dobrotvorke zapravo ima isti ishod jer je njeno jezgro u oba slučaja vezano za istu patologiju.
Film na tome ne insistira ali jasno je da bi dobročinstvo glavnog junaka koji postaje junakinja sigurno rezultiralo akumuliranjem i projekcijom političke moći. Stoga možemo reći da je ovo slika sveta u kome kriminal i dobročinstvo imaju isti represivni mehanizam u sebi.
I da se, od ljubavi i zločina ne može pobeći, kao i uvek kod Audiarda.
* * * * / * * * *
REMEKDELČINA
TALES THAT WITNESS MADNESS spada u nekoliko anthology filmova koje je režirao, po mom mišljenju najveći rediteljski velemajstor Hammer horora - Freddie Francis.
Naravno, Francis je još čuveniji kao direktor fotografije i u svojoj karijeri je radio sa velikanima raznih generacija, međutim, kao reditelj snimio je niz veoma solidnih, mahom "malih" horora i trilera, i ta karijera imala je raspon od oko četvrt veka.
TALES THAT WITNESS MADNESS spada u njegove pozne naslove, i u njoj ima takvih zvezda kao što su Kim Novak, Joan Collins i Donald Pleasance.
Ono što je karakteristika ovog filma jeste okvir u kom Donald Pleasence igra psihihatra koji izučava četiri patološka slučaja a film nam prikazuje njihove zločine, međutim te same priče imaju jednu nesputanu krajnje iracionalnu, da ne kažem "ludu" horor dimenziju koja ne nudi skoro nikakvu mehaničnost i deluje malo arty a malo i onako egzistencijalno ugrožavajuće kao TWILIGHT ZONE.
U tom smislu, ovde se Francis bavi atipičnim formama horora u kojima ima neke bajkovitosti čak, ali problem je u tome što nijedna priča nema neku veliku snagu ekspresije.
Najduža, najambicioznija u pogledu odnosa među junacima i atmosfere jeste završna priča u kojoj igra Kim Novak. U nekom iracionalnom horor aspektu, možda je najjača treća sa Joan Collins, i može se reći da se kvaliteti nisu baš skupili na jednom mestu.
Ipak, ovo je zanimljiv film za ljubitelje ovog žanra, ali od minimalnog značaja za bilo koga drugog.
* * / * * * *
Američki kantautor Harry Nilsson važio je za petog Beatlesa, oni su bili poznati kao ljubitelji njegovog rada a kasnije su se i družili.
Tako je 1973. godine nastao i film SON OF DRACULA koji je producirala firma Apple Management, poznata po vođenju poslova Beatlesa, a producirao ga je Ringo Starr, i igrao jednu od glavnih uloga.
Freddie Francis, majstor efikasnog i tradicionalnog britanskog studio-horora, režirao je ovaj komični horor mjuzikl u kom Harry Nilsson igra naslovnog junaka, Draculinog sina koji dolazi u London na otvaranje muzeja natprirodnih pojava, zaljubljuje se i uz pomoć čarobnjaka Merlina želi da postane čovek.
Scenario Jennifer Jayne (potpisane kao Jay Fairbank) ubacuje puno ideja, a tu su i muzičke numere koje izvodi Harry Nilsson, obično na sceni, tako da Freddie Francis ne uspeva baš da pohvata sve konce dešavanja i zauzda brojne ideje koje su se ovde otvorile.
Jedan od problema je i sam Nilsson. On prosto nije naročito filmičan i nije talentovan glumac, tako da je u sred priče za početak neko ko je prilično drvo javorovo. Ringo Starr pod teškom šminkom kao Merlin donosi mnogo više filmu.
Ono što je međutim, možda najindikativnije jeste da je Francis na kraju snimio film koji je ponajmanje komičan, i osim par situacija koje su izrazito bazirane na gegu, ovde nema nekih naročito duhovitih detalja. I to ne smeta. Štaviše, možda je sve moglo biti zanimljivije da je stvar išla u pravcu nehumorističkog rokenrol mjuzikla.
Za ljubitelje automobila poznatih ličnosti, zanimljivo je videti Mercedes 600 Pullman George Harrisona, beli koji je kupio od Lennona kad se ovaj odselio za Ameriku, kao osnovno prevozno sredstvo naslovnog junaka.
Od muzike, dominiraju Nilssonove pesme ali nisu jedine i nažalost muzika je možda i najmanje upečatljiv element ovog filma koji nažalost ni u čemu nije dobacio daleko.
* * / * * * *
Milton Subotsky, poznati britanski pisac i producent koji je radio razne žanrovske stvari, među kojima i filmove o dolasku Daleka, adaptirao je roman Josepha Millarda u filmu THEY CAME FROM BEYOND SPACE Freddieja Francisa.
Iskreno, rekao bih da je ovaj film potcenjen i da nije ni po čemu naročito inferiorniji od filmova o invaziji Daleka, kada nisu oni najbolji. Prosto ovo je jedna jednostavna i pomalo campy SF priča, urađena s punim ubeđenjem o invaziji vanzemaljaca koji su s Meseca stigli na Zemlju i krenuli da rade body snatching sa namerama koje nisu skroz jane.
Freddie Francis nudi u ovom filmu iz 1967. ono što Britanci sjajno rade u svom tradicionalnom SF i horor filmu gde stvari kreću iz modernih, praktično realističkih okolnosti i onda tonu i imaginarij i ikonografiju pulpy žanrovskog ekscesa.
To se dešava i ovde i dešava se na vrlo pristojan način. Film nije napet, nema naročite neizvesnosti, ali - izuzmemo li očigledno - nema ni nekih gluposti i sve zaokružuje na jedan zadovoljavajući način. Otud, ovo je prijatan doprinos SFu svog vremena i svoje kulture.
* * 1/2 / * * * *
Luc Besson uprkos generalnom neuspehu svih sudskih #MeToo procesa protiv njega, ipak sada jeste u jednoj vrsti cancela. Posle VALERIANovog skupog saplitanja u bioskopima, EuropaCorp je imala nekoliko pokušaja da se konsoliduje, međutim, Besson je u tome sve manje mogao da učestvuje zbog reputacionog rizika koji je nosio tako da je sada i firma podelila njegovu sudbinu, nije baš zatvorena ali nije baš ni sjajno.
Koliko je u tim okolnostima dobra vest da je WEEKEND IN TAIPEI u režiji Georgea Huanga a po scenariju samog Bessona i reditelja, u stvari dobar film - teško je reći. WEEKEND IN TAIPEI je i u Americi i po ostatku sveta nekako izašao na marginama bioskopske ponude, što možda čak i nema toliko veze sa Europom koliko s čudnim odnosima u post-Covid epohi.
U svakom slučaju, imali smo priliku da poslednjih nedelja vidimo nekoliko kapitalnih filmova pa je uzbuđenje visoko, a ovaj film nije deo tog sveta.
WEEKEND IN TAIPEI spada u onaj red filmova kakve smo videli sto puta ali i u onaj fini sloj gde smo spremni da ih vidimo i po stoprvi put. Barem što se mene tiče.
Luke Evans mi nije bio neka prejaka faca sve do Wheatleyevog HIGH-RISEa gde je fenomenalno kanalisao Olivera Reeda iz sedamdesetih. I tu kao da je nekako očvrsnuo dodatno, tako da sada u WEEKEND IN TAIPEI, a posle izvrsnog iskustva koje smo imali u seriji ECHO 3, on je potpuno ubedljiv kao svojeglavi DEA agent koji ima svoju ekipu u Kinesku Tajpehu, a bogami i staru ljubav i sina za koga ne zna, i koji sada žive u domaćinstvu mafijaša kom želi da skine glavu.
Dakle, sve je to onako isprobano, ali Besson i Huang u scenariju taman pomalo, bukvalno za milimetar ili nijansu osvežavaju stvari i vode nas iz nečeg već zamornog u nešto što je osvežavajuće.
Akcija je mišićava i ima u sebi malo tog Bessonovog heavily scripted vajba. Činjenica je da ovaj tip akcije sada ekipa okupljena oko Chada Stahelskog radi maltene kao poseban vid umetnosti, i da je WEEKEND IN TAIPEI tu pomalo old school ali opet je dobro na svoj način jer se oseća ta Bessonova sklonost da unutar akcione situacije ubaci neki detalj bitan za priču, da bljesne pred nama papir na kom je scenario u sred krvoprolića.
Pucnjave i tuče su u suštini old school, ima potera kolima od kojih je jedna baš uspela a ni druge nisu loše, a odnosi među likovima su vibrantni i duhoviti.
Kao ključni masterstroke se ipak izdvaja produžena tuča u kuhinji restorana u kojoj upoznajemo glavnog junaka i Luke Evans u toj sceni briljira, pokazujući šta donosi neko ko je pre svega dramski glumac u koreografisanu borbu. Nije da to nismo znali i pre, ali nije loše podsetiti se.
Huangov film će mnogi otpisati kao arhaičan rad kome je mesto na kućnim formatima, i to jeste tačno, ali film jeste efektan i radi sve ono što treba jer su pre svega odnosi među junacima dobar temelj, posle kog i nešto što nije novo može solidno da se postavi.
* * * / * * * *
Edgar Wallace je na raznim mestima bio ekranizovan ali poznata je njegova trajna popularnost u Nemačkoj. Tamo je proizvedeno i inicirano dosta njegovih ekranizacija a one se mere stotinama.
DER VERRATERTOR ili na engleskom THE TRAITOR'S GATE je film koji kombinuje nemačku i britansku ekipu, pa ga je tako pisao legendarni Jimmy Sangster a režirao Freddie Francis.
Na sve to, film donosi i ranu ulogu Klausa Kinskog.
Nažalost, Sangster i Francis su u svojim drugim saradnjama imali mnogo bolje rezultate nego ovde. Sangster je legendarni scenarista britanske žanrovske produkcije šezdesetih koji se kasnije preselio na američku televiziju a bio je velemajstor za trilere i tradicionalne studio horore.
Nažalost, film po Edgaru Wallaceu, ostao je konfuzan jer prati i one koji planiraju pljačku kraljevskih dragulja ali i one koji bi da ih spreče, i samim tim ne uspeva da pohvata sve konce priče i uvede je u tokove gde bi se gradio suspense.
Neobično i za Sangstera i za Francisa, ali ovaj film se odlikuje relativno jednostavnom pričom i digresivnim pripovedanjem za kojim nije bilo potrebe.
U ovom fllmu, Francis sasvim sigurno nije demonstirao svoju prepoznatljivu kontrolu nad materijalom i zato je ovaj iskorak u čisti krimić, ostao među njegovim zanemarljivim radovima.
* 1/2 / * * * *
LEGEND OF THE WEREWOLF je Freddie Francis snimio 1975. godine i može se reći da ono što je pružio tada u ovom filmu, po scenariju Anthony Hindsa, nažalost nije bilo dovoljno.
Ako izuzmemo Davida Rintoula u naslovnoj ulozi koji je nama zanimljiv jer izgleda kao mladi Bora Čorba i mogao bi da mu prođe kao brat blizanac, ovaj film je u suštini pokušaj da se staromodna horor misterija malo, ali ne previše "isprlja", ali da ostane u okviru u kom radi Peter Cushing.
Naslovni junak je kao dete uzet od šumskih vukova i odgajen je u šumi. Posle boravka u cirkusu gde je služio za zabavu, posle pronalaženja u šumi, počinje da se socijalizuje i radi u propalom zoološkom vrtu.
Ubrzo se zaljubljuje a ne shvata - zbog manjka odgoja među ljudima i socijalne imaginacije - da mu je izabranica prostitutka, i usled razočarenja kreću da se dešavaju misteriozna ubistva koja izgledaju kao da ih je počinio vuk.
Misteriju pokušava da reši lokalni forenzičar kog igra Peter Cushing, ali niti realno ima misterije, niti Francis gradi priču kao da je misterija nešto što važi samo za lekara ali ne i za nas.
Efekti transformacije su korišćeni minimalno i prilično su slabi, naročito ako imamo u vidu da se ovo dešava u osvit antologijskih rešenja tog tipa. Ali, nije ovo film čiji je cilj da tehnički impresionira. Problem je u konstrukciji priče, film nas čak ni ne potcenjuje već izgleda kao da neke stvari treba da podrazumevamo i da se pomirimo sa time da nam na kraju ponudi vrlo malo.
Hindsov scenario u dijalozima i nekim situacijama među likovima ima solidnih detalja. Neke uloge, kao recimo Ron Moody koji igra erodiralog domaćina zoo vrta su dosta uspele, i ima ovde šta da se vidi tu i tamo. Ali, sve je nekako bajato i ruinirano, kao što je uostalom patina dosta uspešno primenjena u samom filmu.
* * / * * * *
DARK TOWER je film posle kod je Freddie Francis odlučio da više ne režira bioskopske projekte.
Uprkos brojnim teškoćama zbog kojih se na kraju i potpisao na filmu kao Ken Barnett, rekao bih da je ipak u samoj suštini problema ovog ostvarenja to što u njemu ništa ne valja, i ne može se krivica prebaciti na samo jedan segment.
Inscenacija je lenja. Glumci nisu preterano koncentrisani. Scenario je stupidan. Sve to ne bi ipak moglo da bude tako slabo bez očiglednog saučesništva reditelja.
Na ovom filmu radilo je više ljudi ozbiljne reputacije. Scenario je između ostalih pisao Robert J. Avrech koji je za De Palmu napisao BODY DOUBLE i još poneku bitnu stvar. Ken Weiderhorn je trebalo da režira ali na kraju on tvrdi da nije praktično snimio ništa a Dan Bradley koji je kasnije radio neke jako složene projekte je bio pomoćnik režije.
Naročito to ime kao Dan Bradley jeste znak da je film mogao biti mnogo ozbiljnije izveden.
DARK TOWER nažalost ostaje neslavna završnica Francisove rediteljske karijere i film izgleda kao da je označio njegovo potpuno odbacivanje i čas kada su mu bogovi režije okrenuli leđa.
Freddie Francis u THE SKULL radi po scenariju Miltona Subotskog i adaptira priču Roberta Blocha.
Premisa je zanimljiva, film se bavi kolekcionarima koji nabavljaju fetišizirane predmete iz života Markiza De Sadea, Kada nabave njegovu lobanju kreću da se dešavaju neke okultne stvari - međutim, tu film pada jer ono što se dešava jeste da posednici te relikvije polude i ubijaju okolo.
De Sade je voleo klanje, ali nečim drugim, ne nožem, i generalno nasilje u njegovom razmišljanju, kao iz sve ostalo polazilo je iz raznih seksualnih nagona iz kojih su se kasnije razvijali neki patološki varijeteti itd.
Otud, cela ideja da relikvija poput njegove lobanje dovodi klanja je bezveze, pa je i film, uprkos tome što su ga overili i Peter Cushing i Christopher Lee ostaje propuštena prilika i jedna rutinski izvedena nevažnost.
* 1/2 / * *.* *
John Valley je ostinski filmadžija koji je u ovoj vrlo poznatoj zajednici posle dužeg vremena osvetlao obraz vrlo zanimljivim filmom THE PIZZAGATE MASSACRE.
Tinus Seaux i Alexandria Payne su izvanredni u glavnim ulogama kao militiaman i afroamerička reporterka koji idu da vide da li je u lokalnoj piceriji na delu Pizzagate Conspiracy, odnosno da li reptilijanci tamo ritualno imaju sodomističke odnose sa decom.
On je tipičan militiaman, uveren u teorije zavere ali na nekom nivou bistar na naivan način, ona je pak bila saradnica oportunističkog conspiracy theory medija i evidentno ima tragova preppinga u njenom domaćinstvu ali svakako namazanija od njega i pre svega fokusirana na to da na neki način profitira.
Bistri naivac i profiterka polaze na road trip na kom će joj on pružiti dosta materijala da profitira na njemu, sve do krvavog ishoda kada vrag odnese šalu.
Film je prilično jasno postavljen protiv ljudi kao što je Alex Jones, protiv te kulture zavere koja je ušla među skromnije obrazovane ljude u teškoj materijalnoj situaciji, i u tom pogledu je satiričan. Međutim, isto tako John Valley je ipak na kraju krajeva umetnik tako da i on voli da se poigra tim elementima i da nas navede na ambivalentnost prema celom miljeu - ne u smislu konkretnih reptilijanaca i seksualne zloupotrebe dece u podrumima picerija - koliko u tome da nam nudi mogućnost da se identifikujemo sa ovim junacima koji nezavisno od zabluda ne moraju biti loši.
Film je vrlo snalažljivo izveden i odlično je glumljen. Nizak budžet je vidljiv ali nije uticao na to da se film uradi što je pedantnije moguće, sa dosta kreativnih rešenja i veoma uspelim ključem stilizacije. U tom pogledu, Valley pokazuje da je savladao neke bitne lekcije o niskobudžetnom filmu koji dobro izgleda, iz repertoara Roberta Rodrigueza.
Nadam se da neće kao Rodriguez preći na skupe filmove koji loše izgledaju
* * * / * * * *
Reprizirao sam IT FELT LIKE A KISS, jedan od dokumentarnih filmova Adama Curtisa gde sa minimumom intervencija pravi zanimljiv kolaž arhivskog materijala iz kog onda proističe slika fenomena, u ovom konkretnom slučaju imaginarija koji su SAD proizvodile tokom šezdesetih i sedamdesetih gde su se bezbrižni život, tehnički progres i razni emancipacijski procesi u lokalu, van Amerike ogledali u brutalnim sukobima, pučevima i dovođenjem despota na vlast, a sve u interesu ovog blagostanja koje je fantazirano u tadašnjoj popularnoj kulturi.
Neko će reći da je sve ovo jedan sugestivni cirkus - i neće pogrešiti. Neko će reći da je ovo jedna preterana intelektualizacija gde film služi autorovoj tezi - i neće pogrešiti.
Međutim, šta ima loše u jednom veoma atraktivnom, intelektualističkom kolažu koji pretenduje da ponudi svoje viđenje nečega. Da li film prestaje da bude dokumentarni onda kada ideološki postane subjektivan?
Rekao bih da ne.
Kao što ne mislim da je Curtisova sklonost ka marginalnom, bizarnom i ekscesivnom nekako sporna.
IT FELT LIKE A KISS i petnaest godina posle premijere i dalje ima snagu koju sam onomad osetio.
* * * 1/2 / * * * *
Nisam neki vernik, ali sa ovakvom opozicijom vladaćemo još najmanje tri hiljade godina,
HERETIC je slab film ali nezavisno od toga, ovo je jedna potpuna glupost koja samo u ovim okolnostima potpunog sunovrata svih filmskih vrednosti može da bude tretirana kao uspešan horor, i uopšte dobar film.
Iskreno, kada sam gledao ovaj film imao sam ozbiljan problem sa tom žanrovskom definicijom jer je ovo stvarno sve samo horor nije. U ovom filmu ima strave, pre svega hvatala me je strava od toga koliko je glup, ali za horor je potrebno ipak nešto više.
Međutim, i glup film može da bude prijatan, može da bude čak i dobar, kada bi u sebi nosio nešto drugo, neki čisto filmski kvalitet. Scott Beck i Bryan Woods nažalost to opet nisu uspeli da unesu, iako im je ovo verovatno najuspešniji ali i verovatno najgori rediteljski projekat uz HAUNT.
A opet pitanje je da li je i HAUNT gori od ovoga jer jeste bitno manje zanimljiv ali je i sasvim nepretenciozan.
Prvih sat vremena gledamo dve naivne mormonske misionarke u nekoj dijalektici sa namazanim, zlokobnim ali njima intelektualno uzbudljivim gospodinom sa engleskim akcentom koji ih je na supernaivan način namamio u svoj ekscentrični dom, i gde one od otprilike odmah mogu da shvate da nisu čista posla, i to kao shvate, ali opet kasnije nego što treba.
I od tada ovo postaje film u kome njih dve, neiskvarene misionarke imaju sukob sa "jeretikom", čovekom koji ima racionalnu opoziciju religiji ali jelte pogreši što je diveći se vlastitom intelektu izgubio dušu. I onda njih dve svojom čistotom, dušom, time da ne može čovek kontrolisati baš sve, nekako nadvladaju i spasu glavu.
Ali, spasu glavu od čega, koje pretnje, šta se tačno njima sprema u njegovoj vrlo ambiciozno napravljenoj scenografiji koju prevrtljivo naziva kućom?
Nisam baš ispratio. Možda oni to i kažu, ali nije mi pažnja bila na dovoljno visokom nivou. Ima neke veze sa time da on tlači žene, normalno. Koga drugo?
Na kraju sve biva dobro.
Topher Grace igra ulogu koja je toliko glupo i žanrovski nepismeno postavljena da na neki način moram da je smatram osveženjem. Sparingovao je on i ranije sa Hughom, ali ipak uspešnije u filmu AMERICAN DREAMZ.
Hugh Grant, glumac kog cenim od onog trenutka kada sam ga prvi put video, dakle i u onome po čemu je najpoznatiji a to su saradnje sa Richardom Curtisom, ovde igra jednu tipičnu rolu negativca datog engleskom glumcu. Dakle, sve je ovde u ravni nečega što su pre njega na industrijskom nivou igrali Vincent Price, Peter Cushing, Christopher Lee u početku kao žanrovski specijalisti pa sve do prestige actora kakav je Jeremy Irons.
Nažalost, materijal koji Grant ovde igra je više priceovsko-cushingovski nego a pozicija mu je ironsovska, no svakako je samo zaloupotrebljen kao "dobar špreher" koji može da savlada čak i najbesmisleniju govornu radnju.
HERETIC je ozbiljan kolaps na svim nivoima, pa čak i produkcionog dizajna gde je cela konstrukcija te jeretikove kuće apsurdna i naivna, vizuelno nezanimljiva, od nekih bezveze materijala - a ipak je bitna jer je sama za sebe lik.
HERETIC nije preveliko iznenađenje kao domet Becka i Woodsa kad ostanu sami. Ipak, oni su postali bitni zahvaljujući Krasinskom. Ali, da se ne lažemo, i ovo je poprilično dobro prošlo u ovim teškim vremenima.
* 1/2 / * * * *
Richard Linklater je bio značajan reditelj američkog nezavisnog filma kad sam ja bio dete, i pamtim kako su DAZED AND CONFUSED i tako nešto bili kul filmovi kad sam bio tinedjžer.
Isto tako, zapazio sam kako Linklater ima želju da se izrazi i u žanrovima koji podrazumevaju da reditelj ipak nešto zna. I od NEWTON BOYSa kreću primeri toga koliko je on operisan od sposobnosti da snimi ozbiljan film.
Posle SCHOOL OF ROCK i naročito BAD NEWS BEARS sam odustao od gledanja Linklatera, naročito jer me je ovaj drugi film jezivo razočarao zbog nedarovitog traćenja skripta koji su potpisali Requa i Ficarra i angažmana Billy Bob Thorntona, odnosno praktično ispuštenog reuniona ekipe iz filma BAD SANTA.
Linklater je nastavio sa radom, postajao je sve uspešniji, van mog vidokruga, i eto sad se pogodilo da od svih filmova baš onaj najpogrešniji među njima dođe meni na istinu.
Ovo je Linklaterov novi pokušaj da snimi žanrovski, repertoarski film, ii to sa dve veoma perspektivne zvezde. Glen Powell se već hajpuje kao neko ko će biti bitan. Adria Arjona se umnogome i dokazala, dakle imamo kriminalističku komediju sa veoma aktuelnim glumcima.
Međutim, izgleda da Linklater, kao deo ostinske scene ipak ima sličan problem kao njen rodonačelnik Robert Rodriguez. Prosto, snima izvanredno no budget filmove koji izgledaju sjajno i očajne skupe filmove koji izgledaju očajno.
Prosto, deluje kao da Linklater namerno želi da u mejnstrim unese taj neki postupak režiranja "s dve leve ruke" u kome on sa ekipom iz Doma kulture želi da nam pokaže kako snimiti film nije neka nauka.
I prvi rezultat nije film koji loše izgleda i sl. Prvi rezultat je to što ne znam šta gledam, a ako ne mogu da shvatim šta gledam, sva je prilika da ću imati teškoće u recepciji.
Naime, ovde imamo slučaj filma koji je napravljen sa jasnom "pričam ti priču" namerom i sama priča je dosta interesantna. Međutim, snimljen je metodom "kako padne" što bi bilo u redu da se u kadru dešava nešto što je samo po sebi sirovo, nesvakidašnje, autentično, nešto što se ne može inscenirati. Ipak, ne pred kamerom imamo scene koje su krajnje dramske, vrlo klasične, izvedene manje-više na nivou školske predstave, i snimljene užasno.
Zvezde koje ima u kadru - iako mene Glen Powell još uvek nije ubedio - prosto Linklater ne uspeva da u potpunosti iskoristi jer ih snima u nekim planovima gde ne uspeva da istakne njihov magnetizam u punoj meri (mada ga oni imaju dosta, možda i napretek), i onda nastupa konfuzija - jel ovo neka loše režirana bioskopska fikcija ili je ovo neka loše inscenirana kriška života?
I u toj dilemi da ne znam šta gledam, dolazim do toga da je Linklater lik koji je ipak operisan od režije, i da je najbolji u tim formama margine, da sad on nekako postavi stvari koje trpe te "alternativne" metode, ali da je ipak zalutao u ove forme koje već imaju formiran izraz, stil, i da on ne dobacuje čak ni do nekog vizuelnog žargona.
I onda se to oseća na svim nivoima. Prosto, film ima problem ritma. Nije spor i nije tempo nevolja ali svaka scena je po intenzitetu izraza ista. Rešenja se ponavljaju, kao i situacije, a sve snimljeno kao BEOGRADSKA HRONIKA.
Dakle, HIT MAN je bio prilično užasno iskustvo za mene.
Međutim, za mnoge ljude nije. Kritika ga slavi, IMDB nudi neke visoke proseke ocena, Glen Powell treba da nasledi Arnija u RUNNING MANu kog režira Edgar Wright.
Demantuje me kultura, a demantuju me i autori i kritičari koje cenim.
Otud, deluje mi da je ovo možda film za neku publiku koja je do te mere too cool for school da je u stanju da se iznese sa jednim fassbinderovskim bolom u intimnoj regiji za tehnologiju naracije i okreće se samo onome što je u ovom filmu "novo", a to bi možda mogla biti priča, ne znam.
Očigledno je Linklater previše velika neznalica a ja sam previše old school da bismo on i ja našli sponu. Međutim, on je put svoj našao, tako da nema razloga za brigu.
Definitivno je do mene.
Simon Wells je unuk H.G. Wellsa i jedan od najbaksuznijih reditelja svoje generacije.
Imao je dosta otvoren ulaz u Amblin i ImageMovers, radio je neke manje ambicioznije animacije a onda je sa svoja dva najambicioznija projekta doživeo krah. Prvo je THE TIME MACHINE uz teškoće na snimanju propao u bioskopima, povukavši sa sobom i Guy Pearcea kao potentnu bioskopsku zvezdu. Potom je MARS NEEDS MOMS još radikalnije propao u bioskopima.
Razlika između ta dva filma je u tome što je MARS NEEDS MOMS bio je jedna od najboljih non-Pixar animacija snimljena u poslednjih dvadeset godina. Zemeckis ga je producirao a Wells je zarobio taj duh na najbolji mogući način, porodičnu pustolovinu sa spooky edgeom.
THE TIME MACHINE je s druge strane užasan film. Tokom snimanja je Hadži Wellsov unuk i zanemoćao pa ga je tri nedelje odmenio Gore Verbinski, dakle već mu se tu nije verovalo, i na kraju ono što smo dobili je sjajan primer kako izgleda neuspeo ali agresivan studio damage control.
Naime, imamo film koji je u toku snimanja prepoznat kao slab. Otud je prvo izmontiran na više nego efikasnih sat i po vremena, sa ciljem da to nekako "prođe". Zatim su specijalni efekti evidentno pojednostavljeni i pojeftinjeni, svodeći kvalitet slike na nivo TV filma svog vremena.
Da li su imena Wellsovog unuka, scenariste Johna Logana, snimatelja Donalda McAlpiena i Guya Pearcea u glavnoj ulozi obećavala više?
Svakako. Ali studio nije imao milosti i ostavio ih je sve zajedno u nečemu što izgleda lošije od bajkovitog Hallmarka, da bi se uštedeo novac studija i vreme gledalaca.
Otud, iz ovog materijala vidimo da nismo bili na putu da dobijemo dobar film, ali smo dobili nešto što ipak nije referentno kao opis Wellsove namere.
Annick Blanc režirala je kanadski arty triler JOUR DE CHASSE kao jednu konfuznu estetizovanu eskapadu u šumi gde striptizeta u nevolji pokušava da postane deo grupe lovaca kako bi se oslonila na njih za povratak kući sa nekog propalog puta.
Bazična premisa je jasna, žena sa tržišta seksa, uplašena ali snalažljiva, pokušava da se izbori za mesto u grupi muškaraca, okolnosti kako se ona među njima našla su meni bile mutne i usiljene a kasnije kako stvari tonu u konfuziju i neke nemotivisane "lepe kadrove", dobijao sam sve manje i manje od ovog ostvarenja.
U tom smislu, JOUR DE CHASSE nije slučajno prikazan na festivalima, sigurno je imao dosta koristi od toga što te tema kao "muška" (s tim što sam ja jedva pohvatao šta se dešava a nekmoli šta je tema) a režirala ga je žena.
Ovom filmu se ipak za moj ukus previše progledalo kroz prste, uprkos tome što barem tehnički ne izgleda kao neko totalno neznanje.
* 1/2 / * * * *
Martin Campbell je veliki profesionalac angloameričkog filma i sada već u devetoj deceniji i dalje režira prilično aktivno, i istini za volju, ja i dalje gledam njegove filmove sa određenim očekivanjima.
Čovek koji je u karijeri snimio jedan takav masterpis kao što je serija EDGE OF TOMORROW, započeo čak dve nove ere u cenjenim Bond filmovima GOLDENEYE i CASINO ROYALE, uspevao da u vrlo osetljivim uslovima savremenog B-filma snimi nešto odlično kao THE FOREIGNER, da sačuva decentnost i preciznost rukopisa, uvodeći nove elemente, on je svakako jedan od onih Britanaca (iako on dolazi rodom s Novog Zelanda, karijera mu kreće u Britaniji) koji su ostavili veoma dubok trag u dužem kontinuitetu žanrovske produkcije.
Čak i u poslednje vreme, zanimljivo je da u ovim godinama i dalje uspeva da animira zvezde - videćemo kako se snašao kao kućni reditelj Daisy Ridley dok pokušava da se otme iz kandži slave STAR WARSa.
U filmu DIRTY ANGELS, čiji naslov evocira uspomenu na rani soft-core s kojim je započeo karijeru, Campbell snima jedan rutinski akcijaš u kom se ponovo susreće sa Evom Green koju je lansirao u CASINO ROYALE.
Dvadesetak godina kasnije, Eva i Martin su oboje sigurni u naručju Avija Lernera, a ovaj se opet sve više vraća korenima, danima kada je bio prodavac kod Menahema Golana, navodno zadužen kako za filmove tako i za "stingere".
Scenario su pisali Campbellova dakilografkinja sa CASINO ROYALE Alissa Sullivan Haggis i Justin McCord a on je sa McCordom osmislio priču i sve ovo je generic - kao ISIS je oteo razred devojčica moćnih ljudi iz privatne škole u Pakistanu, a onda Evu Green motivišu osvetom da kao special ops veteranka okupi tim koji će ih spasiti.
Ponovo je snimao David Tattersall ali nažalost film prilično loše izgleda, Osim što nam sama priča baš ne pomaže da shvatimo gde se dešava, biće da je u Avganistanu, snimanje u Bugarskoj i Grčkoj svakako nije pomoglo. Tako da rezultat je film u kome nema ništa naročito od one Campbellove ubojitosti. Film je jedino old school, to je jasno, ali opet to je neka vrsta old schoola koju je on reformisao a ne afirmisao.
Film je bezličan, ali je opet zanimljiv utoliko što je izašao bez najave skoro ikakve, sa smandrljanim VFXom i tonom što sugeriše da je Avi osetio kako ne bi bilo loše iskoristiti ovu situaciju oko Sirije da se možda malo pojača ovaj inače besperspekivan akcijaš smešten na Bliski Istok.
Na kraju, Avi ide Cannonovim putem prodaje "imena" umesto kvaliteta a ovde je trenutno najjače i najživlje ime zapravo Maria Bakalova koja valjda nije znala koliko će biti btina kad je prihvatila da igra ovo.
DIRTY ANGELS je old school ali više u pogledu da je bajat nego da je fundamentalno jak.
* 1/2 / * * * *
Brian G. Hutton je mogao da snimi samo WHERE EAGLES DARE i da, što se mene tiče, zlatnim slovima bude upisan u istoriju filma.
Ima drugih ljudi koji misle da bi isto to moglo da se kaže za KELLY'S HEROES.
Malo ko je snimio dva takva kultna filma sa odanim sledbeništvom.
I druge stvari koje sam gledao od Huttona, kao recimo FIRST DEADLY SIN imale su određeni nivo.
Sada sam po prvi put pogledao SOL MADRID, jedan jako loše postavljen krimić, za koji mogu da kažem da je veoma negativan eskces u Huttonovom opusu.
Naime, ova ekranizacija romana Roberta Wildera u glavnoj ulozi detektiva ima Davida McCalluma koji je zaista bled u odnosu na Telly Savalasa, Stellu Stevens i Ripa Torna koji ga okružuju. Iako cenim McCalluma i to ne samo kao Ilyu Kuryakina, pošteno govoreći on je ovde ne samo najmanje harizmatičan nego je i njegov lik za standarde detektiva koji vodi neki složen slučaj trgovine drogom i najmanje protagonističan.
Huttona nije izneverio instinkt da stavi ove jače glumce u jaču minutažu u odnosu na ulogu njihovih junaka u celini ali potopio je time film.
Kada se na to doda da nema one propulzivnosti u inscenaciji opštem sklopu filma, da nema scena napetosti ni u pokušaju ni u izvedbi, da je priča istovremeno jednostavna i teška za praćenje, ovaj film je težak promašaj za reditelja Huttonovog renomea.
* 1/2 / * * * *
ADRESI OLMAYAN EV Hatice Askin je stvarno nešto posebno odvratno.
Ova grčko-turska koprodukcija je kao takmičenje u lošem shvatanju Kafke i Lanthimosa.
Pritom, nisam Lanthimosov fan, da se razumemo. Ipak, bilo mi je teško da zamišljam tog čoveka koji dakako nije za potcenjivanje, kako se jednog dana suočava sa ovim filmom i shvata da je ovakvo nešto proisteklo iz njegovog (poštenog) rada.
No, moraće Yorgos da živi sa tim.
Isto tako teško je zamisliti nedužan svet koji ode da gleda ovo jer u opisu piše da je reč o distopiji, da je to nekakav SF a film sa time veze nema.
Film se dešava u nečemu što izgleda kao bezlična sadašnjost i ima jednu društvenu okolnost koja je izmišljena i distopijska. To je sve.
Ostatak je snimljen kao osrednja turska sapunica a odglumljen bitno slabije od bilo koje serije tog tipa.
Collet-Serra doktor Jaume je na Netflixu udario praznično sa namerom da pokloni nešto svima onima koji su dovoljno dobri da smatraju DIE HARD pravim božićnim filmom.
Nekada je pošten DIE HARD rip-off bio temelj bioskopske ponude, ali sad su neka druga vremena, tako da hvala strimerima što danas i dalje gaje ono što smo nekada voleli da gledamo u bioskopu, i da za to platimo kartu. A CARRY-ON je baš muški DIE HARD derivat koji uživa u svakoj ideji koju je uzeo iz njega i iz svakog drugog filma o psihopati koji drži snalažljivog i neustrašivog junaka ucenjenim i preti njegovoj porodici.
T.J. Fixman, inače scenarista kompjuterskih igara, pokazao je da je u stanju da donese oba potrebna elementa - dozu tehnološke svežine u domen tehnotrilera paklenog tempa i zatvorene situacije, i zanimljive likove koji su u jednoj jasnoj životnoj situaciji bačeni u napetu trilersku mašineriju. Jedno vreme se pominjao Michael Green kao neko ko je čačnuo scenario, mada ga više nema u potpisu, pa to onda ne čudi što je dinamika među likovima dobra, što su energični, duhoviti, naprosto zanimljivi.
Taron Egerton je fizički dovoljno kompetentan da iznese izazov kakav bi u svoje vreme morao da reši mladi Mel Gibson i Bruce Willis, ali istovremeno donosi nešto svoje jer je manje personality actor iako ima i toga, i uspeva da izgradi lik "iznutra" kroz igru. Može se reći da je on možda apgrejdovani akcioni heroj nove generacije, a možda i ne, naročito jer je pitanje da li taj žanr ima budućnost i da li su mu potrebne nove zvezde ili su dosta i stare. Međutim, Taron je od KINGSMANa pa nadalje pokazao da ima holivudsku magnetičnost kad se uključi kao britanski glumac koji odlično razume stvari i to radi i ovde.
Ta dinamika Taronove igre je jako zanimljiva jer zaista gradi lik, nije kao McClane od prvog sekunda, dok avion sleće, jedna fabrika harizme, ali to postaje kako se film razvija i početak raspleta dočekuje spreman da "jašemo" s njim.
Jason Bateman kao harizmatični negativac radi do u nijansu ono što treba - dodaje taj neophodni šarm i smisao negativcu koji potčinjava našeg junaka ali je efikasan - donosi glumačku bravuru, osećaj za komiku ali je efikasan i opasan, nema gubljenja vremena, nema iživiljavanja i suvišnih monologa. Njegov nemilosrdni profi plaćenik koji želi da unese "novičok" na avion je baš takav kakav je i lik u samoj igri - efikasan i toliko pametan da se desi da se preigra.
I na sve to Jaume Collet-Serra, ovde u prvoj saradnji sa Lyle Vincentom koji je radio neke vrlo solidne fotografije, među kojima je Troyanova KATE i Kirbyjev LAST LOOKS, prvo uspeva da odradi diplomski za novog direktora fotografije kog ćemo rado pratiti nadalje. Collet-Serra je postavio zahteve a Vincent je pružio onu jaku saturisanu fotku koja prija strimingu a opet ispratio njegov propulzivni stil i estetizaciju, nudeći film koji je sve vreme u jednom veoma uspelom i koherentnom povišenom realizmu.
CARRY-ON ide, gazi, ne zaustavlja se, akcija je maštovita uvek, Collet-Serra je naučio kako se radi posao i ne stidi se da to pokaže. Trud svih sektora ekipe je na visokom nivou i ako je neko ispunio moje predviđanje (on konkretno da će dostići Harlina u prajmu) onda je to upravo ovaj čovek. Dakle, ovo je onako znanje, zanat, veština, sve to na jednoj lepoj izložbi.
CARRY-ON je ona vrsta filma koju najviše volim, oni koje uzimamo zdravo za gotovo, i ne cenimo koliko su dobri, dok ne vidimo koliko mogu da budu slabi u manje veštim rukama, i dok se ne uverimo koliko nam je život sada prazniji kada ih nema u bioskopima.
Čekao sam dugo ovaj film, i ekipa koja se okupljala je sugerisala da ili imamo razloga da se radujemo ili da treba da se brinemo i da će se mnogo praviti pametni. Desilo se ovo prvo, mada ni ovo drugo nisu izbegavali.
* * * 1/2 / * * * *
Bogami će tu morati da padne overa s moje strane.
Quote from: Meho Krljic on 16-12-2024, 19:36:01
Bogami će tu morati da padne overa s moje strane.
Slajdovao sam ti u DM.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Dobro je da sam se istuširao i obrijao, da se ne brukam :| :| :|
NIGHT WATCH je film koji je po drami Lucille Fletcher snimio Brian G. Hutton. Reč je o adaptaciji koja je dosta stylish u izvedbi, Elizabeth Taylor i Laurence Harvey su zvezde, u to nema sumnje, ali nažalost sama priča je suštinski loše realizovana.
Problem je u tome što je ovde reč o bračnoj melodrami u koju se uvodi horor element, i onda mi shvatamo nameru autora odmah - i ne deluje da su je oni krili od nas - da je ideja prilično očigledna - dakle horor je tu da nam iskaže taj bračni problem. Praktično dvadeset minuta pratimo bračne odnose i neke međuljudske priče pre nego što se desi prva horor manifestacija, i to je u redu.
Nevolja je u tome što je Elizabeth odigrala ulogu u maniru high campa. Njena igra je smešna i prenaglašena u ključnim momentima. Harvey je prekaljena supporting faca pa se on bolje snalazi, i ima neki integritet ali nedovoljno dobro da postavi njenu igru u neki prihvatljiv ključ. Naprosto, njeno preglumljivanje bi se moglo - i možda je i trebalo - da se čita kao odraz njenog narušenog psihičkog stanja, ali nažalost je više u domenu promašene intonacije.
Hutton je ovde očigledno imao vremena i sredstava i realizuje sve na jednom dosta solidnom nivou estetizacije i inscenacije. Međutim, to naprosto nije dovoljno da opravda čak i skromnih stotinak minuta trajanja u kojima dobijamo višak melodrame i manjak supstance bilo da je ona horor ili ne. Čini se da bi ovaj film bio bolji da možda nema tog ovako prilično naivnog horor sloja, ili pak da je direktnije stukturiran kao triler.
Ovako je verovatno išao u smeru nekog prestige horora kakav bi recimo tada radio Polanski, ali daleko je od toga.
* * / * * * *
Kanski pobednik ANORA će nad sobom zauvek imati senku filma EMILIA PEREZ kome je uzela Zlatnu palmu.
Ne može se odabrati preciznija reč od te, "uzela". Audiardovom filmu je ona pripadala jer je EMILIA PEREZ baš sve ono što bi jedan kanski pobednik trebalo da bude - inovacija, vrhunski art, bioskopsko iskustvo koje ljudi masovno da vide i iz koga svako nešto može da dobije, prosto ono najbolje što film u toj godini nudi. Poslednji put takav pobednik bio je Bongov PARASITE.
ANORA je s druge strane u delikatnoj komparaciji i sa THE SUBSTANCE. Oba su jasno artikulisala svoje uticaje, oba imaju oslonac u tradiciji iz koje prave nešto što je apartno i izgleda novo, ali je Fargeat radikalnija u izrazu i uzorima. Otud, možda je i njen film "kanskiji".
Ova poređenja nisu neophodna niti prijatna ali filmovima su nalepljene neke etikete i moramo ih barem pročitati.
ANORA nikada neće biti film oko kog se mogu skroz zanemariti ova druga dva - što se mene tiče.
Sama za sebe - ANORA je odličan film. Sean Baker je snimio nešto što nije delovao da je u stanju da napravi. I imao je sreće da mu film ne skonča kao BLACK FLIES koji je u Kan prošle godine doneo mnoge slične stvari i završio na VODu promenjenog naslova.
Dok je BLACK FLIES kanalisao ozbiljan film sedamdesetih godina kada su se holivudske zvezde u produkciji velikih studija bavile velikim temama i postavljale sebi umetničke izazove, Sean Baker proslavlja četvrt veka od filma GO Douga Linana koji je ne izvestan način bio među rodonačelnicima tog hiperkinetičkog, duhovitog indie filma u jednoj uzbudljivoj noći.
Dakle, ako je otac filma ANORA bio Limanov GO, deda mu je Brickmanov RISKY BUSINESS u kom je Tom Cruise krenuo uvis, toliko uzletevši da danas ima i samog Douga Limana u svojoj posluzi.
ANORA je u prvoj polovini Cruiseov vehicle a u drugoj proboj Cruisevog reditelja, samo sve to prilagođeno eri trampizma.
U maniru reditelja blokbastera po stripovima, Baker uzima eskapizam prošlih decenija i tretira ga ozbiljno što rezultira vrhunskim filmom jer je transformacija forme i sadržaja inteligentno izvedena.
Naime, danas fini dečko koji šokira porodicu vezom sa kurvom nije reganistički dobri dečak iz suburbie, već raskalašni sin ruskog tajkuna koji želi da se provodi kao debilizovana američka omladina sve dok ne bude morao da se vrati u Moskvu da radi (sic!).
Amerika je izvezla kapitalizam u Rusiju i on se vratio kući u svojoj nepročišćenoj formi. Sad Rusi jebu a Amerikanci se kurvaju, sad su Rusi ti kojima je gadno kad se dete spetlja s Amerikankom a ne obrnuto, ne privlači ih čak ni Zelena karta.
Tako je za mladu striptizetu koja je za posebne klijente spremna da ode dalje od lepdensa, na mah sklopljen brak sa sinom ruskog tajkuna bajkoviti ishod ali na putu da postane princeza, stoje zla braća, da ne kažem Bratva, jermenska familija bodigardova zaduženih da kanališu provode mladog princa.
Sa ruskim kapitalom je stigla i doza patrijarhalnosti.
ANORA je priča o mladoj Amerikanki koja uči zašto se kurve ne ljube i o Rusima koji ne mogu bez toga.
Baker je režirao ovaj film u saradnji sa veoma rasploženom glumačkom podelom, praktično na dva jezika, i glumačka ekipa je izvanredna.
Međutim, ključnu transformaciju Bakera iz darovitog amatera u kanskog pobednika obavio je direktor fotografije Drew Daniels koji je u seriji EUPHORIA definisao izgled korozije američke omladine i ovde napravio koherentan spoj dve polovine jedne celine koja ide od glamuroznih noči do mamurnih dana a deluje kao isti film.
Sam Levinson je baš u ovogodišnjem Kanu i kroz Audiarda i kroz Bakera kanalisao svoj uticaj na savremenu kulturu ali obojica su uzeli njegovu estetiku i otišli korak dalje. Moguće je da on ostao tu gde jeste baš zato što je mislio da nema kud dalje a itekako ima.
Rusi sada prolaze kroz onu vrstu filmskog obrazovanja koje smo imali i mi devedesetih zbog sankcija kad nije bilo majora ali jeste nezavisnih i Evropljana. ANORA i SUBSTANCE su tako razvalili u Rusiji a to je posebno logično za Bakerov film jer u njemu ruski identitet nije puka slučajnost.
U izvesnom smislu, ako bi se konspirološki gledala kanska odluka, Putin je imao sve razloge da kupi Palmu ANORI jer ovaj film zanimljivo mapira ruski identitet u dijaspori danas.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Jedan od problema koje sam imao gledajući film THE ORDER jeste poznavanje teme i prethodno čitanje više knjiga o tome pa i one po kojoj je Zach Baylin napisao scenario.
U knjigama sam se upoznao sa životnošću te situacije, sa tim ljudima koji su činili Order i fantazirali da po romanu TURNER DIARIES naprave pobunu u Americi i rasni rat, i ako bih fantazirao neki film o njima to je nekako više mistični vestern.
Vestern je žanr kome uostalom ne manjka mističnih elemenata i raznih vrlo osobenih antagonista.
THE ORDER je s druge strane jedan dosta klasičan policijski film po istinitoj priči koji nije bitno ubedljiviji recimo od Frankenheimerovog DEAD BANGa koji je svakako inspirisan između ostalog i ovim miljeom.
E sad, DEAD BANG je fikcija, Don Johnson kanališe Sonny Crocketta, ovo je istinita priča, Jude Law igra FBI agenta koji dolazi da vidi ko pljačka banke u nekoj vukojebini, Tye Sheridan je mladi lokalni policajac koji ima teoriju u koju niko ne veruje, Nicholas Hoult je harizmatični vođa Ordera koji u sebi kombinuje nekog Western revivalista i Charlieja Mansona. Tu su rasističke crkve kao front koji povezuje establišment i "legalni svet" sa ilegalnim milicijama, tu su skrovišta sa podzemnim tunelima.
Dakle, to je DEAD BANG, samo manje okrenut zabavi i uozbiljen. I to funkcioniše.
"Realizmu" doprinosi i Justin Kurzel koji nije naročito maštovit reditelj tako da su sve situacije izložene dosta onako konkretno, bez pokušaja da se ostavi neki "umetnički dojam".
Ne želim da otpisujem film jer nije ono što bih ja pravio, to ne bi bilo u redu. Isto tako ne osporavam da me je zabavio i da mi je bilo prijatno da ga pogledam. Štaviše, dopalo mi se da je neko snimio ovako klasičan cop movie danas, čemu je sigurno doprinela i epoha.
Ali, nisam siguran da su autori baš ovaj moj utisak imali na umu. Rekao bih da su svi oni, znajući recimo Tye Sheridana, gađali više. Ali, dobro, tu smo gde smo. Nema se ovom filmu mnogo šta zameriti ovakvom kakav je.
* * * / * * * *
DRAŽEN je morao biti svetski film. Ne samo zato što je Dražen Petrović kao sportski velikan najvećeg sportskog kalibra to zaslužio već i zato što bi takav pristup bio jedini razuman ako imamo u vidu temu koja nudi velike događaje, velike lomove, lične i sportske, profesionalne i političke, i prikazuje ličnost koja je imala globalni odjek.
Nažalost, DRAŽEN je u najboljim delovima na nivou jednoipočasovne specijal-epizode CRNO BIJELOG SVIJETA.
Da se razumemo, ja sam hardkor fan CRNO-BIJELOG SVIJETA, tako da ne bih olako otpisivao taj domet, ali ne samo da onda nema govora o svetskom filmu, onda nema govora ni o bioskopskom ostvarenju, te ne treba da čudi što će ovaj naslov posle propasti u bioskopima svoj život verovatno imati na malim ekranima, i to sa više uspeha.
Ako ulazimo u činjenice, onda je ovaj film jedna potpuna papazjanija i dovoljno je reći da u njoj Dražen nema nijedan nastup u dresu reprezentacije SFRJ, ali da budemo skroz pošteni nema ni nastup u dresu Hrvatske na Olimpijadi u Barseloni. Zaista je potrebno biti poseban mentalni patuljak, pa ne prikazati kapitalni događaj kakav je igranje Hrvatske u Barseloni, čak i ako smo se odlučili da Dražen nije igrao za SFRJ, i ako mu se otac i u filmu zove Jole, sin Jovov, policijski službenik - dakle textbook Srbin.
Mislim da Danilo Šerbedžija koji je istaknut kao reditelj - ali zapravo nije jer se na odjavnoj špici javlja i Ljubo Zdjelarević kao ko-reditelj - čak dosta namerno kempira situaciju oko toga da je Dražen Srbin jer Dragan Mićanović igra Joleta. Naravno, u filmu nema eksplictnih razrada ovih traumatičnih istina, štaviše ima tu tradicionalnih okupljanja za Božić i to u Šibeniku, koji je bio poprište bitke, ali u septembru 1991.
No, dobro, kako kaže Magazin, "možda zavrtiš film devedeset i neke, kad su ljubav i rat na srcu pomakli sat".
Danilo Šerbedžija se iscrpljuje u visokoestetizovanim nostalgičnim i budžetski domišljatim rekonstrukcijama prošlosti, po čemu takođe podseća na CRNO-BIJELI SVIJET. Nažalost, možda je trebalo da stavi malo veći fokus na likove, na njihove probleme, jer ovako sve što preostaje je jedna hiperdizajnirana dramedija koja je bolja od Disneyeve hagiografije Yanisa, jer je Draženova priča prosto smeštena u jedan specifičniji imaginarij, ali opet i s tom razlikom što je domet ovoga HRT, a možda se dese Netflix ili Max, a Disney je ipak Disney, uvek i svuda.
Prosto, film se ne bavi nijednom istinski dramatičnom situacijom, Dražen nema nijednu ozbiljnu dilemu, ne donosi nijednu bitnu odluku na gledaocu opipljiv način, sve se svodi na slikovnicu.
Kada film dođe u Ameriku, a u njoj provodi znatan deo vremena - bez naročitog razloga jer nam zapravo o njoj ne kaže ništa bitno, i to je slabiji deo filma, producenti propuštaju priliku da internacionalizuju stvar. Umesto da su doveli neko ime, nekog sadašnjeg mladog NBA asa da igra nekadašnje zvezde, ili bar da su prikazali Stepha Curryja kao bebu dok gleda Dražena u nadmetanju za tri poena, oni su tu smestili svoju neubedljivu ljubavnu priču i neka opšta mesta o Draženovom nesnalaženju u NBA i nepoverenju na koje je naišao.
Rick Adelman je kultni trener kod nas kao strateg koji je vodio Peđu i Divca duboko u plejof ali počeo je kao negativac koji nije dao priliku Draženu u Blazersima. Njega na ekranu ima dosta a igra ga neki građanin. Čak je i Darko Bajić, iako etalon nerazmišljanja, imao Johna Savagea u BILI SMO PRVACI SVETA a isti glumac se posle pojavio i kod Rusa u njihovom filmu o Minhenu 1972., samo u drugoj ulozi.
Ovde imamo deonicu u Americi, masu američkih uloga, a nemamo čak ni Željka Ivaneka ili Gorana Višnjića što je nedopustivo i gubi se jedna potencijalna kopča koja bi ljubitelje košarke iz NBA sfera mogla zainteresovati za ovaj film.
Ako ste očekivali masnoće iz naše lige, nažalost nema ništa od toga - ni Moke, ni Vlade Đurovića, ni oduzete Šibenkine titlule koja dobija tek jedan flešbekčić i od svega toga se vidi jedno finale Kupa šampiona i trpanje Olimpije sa 114 poena - oba događaja su uvezana sa odnosom prema Renati.
Film ne propušta kliše da počne sa Draženom koji drema na suvozačevom sedištu "golfa dvojke" na nemačkom autoputu, a završava se jednim tear jerking ishodom koji je pomalo neukusan jer "na onom svetu" Dražen sreće žive ljude i na čudan način se uvezuje sa Renatinom replikom "da će možda ponovo biti zajedno u svetu sa manje košarke":
Dakle, u toj sentimentalnoj završnici autori poprilično gube konce i granicu dobrog ukusa, negde u ravni drugog MONTEVIDEA u kom se takođe zaigra lopte na nebu, ali barem je sve pre toga imalo fizionomiju srpskog imperijalnog blokbastera.
Domagoj Nižić kao odrasli Dražen Petrović ima dobru volju, ali nije baš toliko veliki glumac da bi prevazišao jezivo isprazan materijal i šuplje odnose koje mu potura scenario Ivana Turkovića Krnjaka.
Scenario deluje kao da bi ga svaki drugi košarkaški fan iz Srbije kog iole zanima film mogao skucati za noć posle par Red Bullova, samo malo lošiji.
No, Domagoj Nižić kako rekoh ima dobru volju, i na neki način on donosi nešto milo u lik Dražena, a to je nešto što Dražen nije baš imao i važio je za ozbiljnog fanatika, trash talkera i takmičara koji ne pušta ni babu na pešačkom prelazu a ne brata na terenu. Nižićev Dražen je jedan dobroćudni goofy lik koji je workaholic ali jasno utemeljen u žanru normalnih i toplih ljudi.
Rečju, film je apokaliptično loš kao bioskopsko iskustvo, i težak je promašaj u odnosu na potencijal, ali ima tog nekog old school TVZG šarma pedantno urađene hagiografije, i toliko je nekako skroman i po ambiciji i po dometu, da je istovremeno i simpatičan.
Dražen Petrović je bio velika ikona mog detinjstva, i bio mi je zaista najdraži košarkaš. Postigao je toliko da kad je poginuo u 28. godini delovalo je kao da je to isključivo životni gubitak, kao da mu košarkaški opus nije prekraćen, a itekako jeste jer je čak i za standarde tog vremena još uvek bio u Peak sezonama. Ništa od toga se ovde ne oseća, i film je nedovoljno dobar čak i da bude gateway za istraživanje Dražena. Pa ipak film je nešto što ćemo voleti da mrzimo i samim tim podstaknuti njime gasirati o njegovoj "pravoj priči".
* * / * * * *
U svom poslednjem filmu HIGH ROAD TO CHINA, Brian G. Hutton uspeva da zarobi malo one snage svojih najboljih filmova.
Sad kad sam ga reprizirao bio mi je bolji nego kada sam ga inicijalno gledao, a za to je dosta bitan kontekst.
Naime, poznato je da je Tom Selleck razmatran da bude Indiana Jones. Ostalo je istorija.
Međutim, Golden Harvest koji je u to vreme imao aranžman za distribuciju sa Warnerom došao je na ideju da od Sellecka napravi bioskopsku zvezdu i to istorijskog spektakla, i proizveo je dva filma na toj liniji - HIGH ROAD TO CHINA i LASSITER, oba u epohi, ali sa malo drugačijim predznakom.
LASSITER je špijunac smešten u doba Drugog svetskog rata a HIGH ROAD TO CHINA je avanturistički smešten između dva rata.
Čim se završi prva mutacija na špici koja nam predstavlja da je ovo koprodukcija Golden Harvesta i Jadran Filma, kreće rip-off Indiana Jonesa, dosta ambiciozan i mišićavo urađen čiji je osnovni problem što, nažalost, Indiana je remek-delo žanra i nedostižan nivo.
Tom Selleck odlično igra alkoholičara koji je nekada bio vazduhoplovni as u Velikom ratu, ali sada progonjen traumatičnim sećanjima. Bogatašica koju vrlo simpatično igra Bess Armstrong ga pokreće na ekspediciju da joj pomogne u potrazi za ocem koji je nestao u Avganistanu, a put će ih odvesti sve to tamo gde naslov kaže.
Brian G. Hutton radi po pristojnom skriptu koji je pisao komitet među kojima su i Scorseseove drugarice, sestre Weintraub, ćerke čuvenog producenta Freda. Tom i Bess izvlače dosta iz bantera koji im je ponuđen, lagano potonuće u romansu je fino izvedeno, Fred Weston je comic relief - stvari su na visokom profesionalnom nivou. Međutim, isto tako, sve to je opet sub-Indiana nivo.
Akcija je u pojedinim aspektima impresivna, naročito ona sa avionima koja mi je bila veoma visceralna od čega smo se odvikli u savremenom filmu. Sve to bi danas bilo crtano a onomad se letelo na olupinama, i ja volim te filmove o pilotima koji su leteli, morali da maltene pogledaju neprijatelja u oči i svojeručno ga ubiju, a usput su u epohi sa kojom poistovećujemo taj duh "visokog avanturizma".
Situacije na zemlji su u akcionom pogledu konvencionalnije ali sasvim korektne. Pogađate, opet se ne mogu porediti sa Indianom.
Ipak, dovoljno je vremena je prošlo da ova starinska avantura koja je možda 1983. bila arhaična i potisnuta Spielbergovim remek-delom, danas bude sasvim kvalitetna old school zabava.
HIGH ROAD TO CHINA nije ništa kapitalno ali je veoma časno zaključenje Huttonove rediteljske karijere koje bi verovatno u svoje vreme zaslužilo * * ali danas bez problema dobija i * * *.
William VanDerKloot snimio je film DEAD AIM u produkciji ozloglašenenog Double Helixa, kuće čiji logo generalno sugeriše da se film najradije zaobilazi u širokom luku.
Međutim, DEAD AIM je snimljen po scenariju Michaela A. Simpsona i predstavlja zanimljiv spoj buddy cop krimića, erotskog trilera i Red Scare hladnoratovskog zapleta.
Treba imati na umu da su ovo vremena kada su reditelji B-akcijaša unosili dosta elemenata horora u svoj postupak, pa su tako i ovde serijska ubistva prostitutki ali i lovaca na ubicu primarno artikulisana kao horor po načinu inscenacije, dočim su mirne scene u stanici iz klasičnijeg buddy cop registra.
Najjača glumačka imena su u epizodnim ulogama - Isaac Hayes igra vođu crnačke bande koji je u dilu sa narko bosom koji svojim prihodom finansira trećesvetske revolucionare preko bugarskog ambasadora koji diplomatskom poštom donosi džank, a Corbin Bernsen je one of the other guys, u nomenklaturi policijskog filma.
Naslovnu ulogu (alternativni naslov bio je MACE) igrao je Ed Marinaro, jedan beefy lik koji nije totalno drvo javorovo ali nije ni harizma, međutim konstruktivan je u ulozi fizički spremnog inspektora. Za dedukciju zadužen je kolega kog pak izvanredno igra Darrell Larson.
VanDerKloot u neuslovima Double Helixa ima teškoće da uspostavi dinamiku, međutim to što nema ritma ne znači da nema jedne 80s melase u kojoj se fanovi mogu valjati.
Ovo je film iz vremena kada za dobru svinju nije bilo loših pomija, a ove su retko pedantno nasute.
* * 1/2 / * * * *
SIRENS je Showtimeov policijski film iz 1999. koji je pisao i režirao doajen američkog pre svega televizijskog scenarija, a pomalo i režije John Sacret Young.
Film je prilično sahranjen u vreme kada se pojavio a čini mi se da je pomalo i pogrešno shvaćen. Kao fan televizijskog filma kao forme, moram da kažem da ovde imamo neke zanimljive inverzije obrazaca, pomognute glumačkom podelom koja to može da iznese.
Dugo sam tražio ovaj film i samim tim delovalo je da postoje razlozi zašto je zaboravljen jer su ove produkcije iz tog perioda generalno dostupne, ovako ili onako. Međutim, rekao bih da ovo ne samo da nije televizijski film za zaborav, iako je taj format obično tretiran kao potrošna roba.
Film govori o uspešnoj ženi iz korporativnog sveta, belkinji koja se sa bivšim mužem afroameričkim profesorom književnosti prepusti strasti u kolima ispod nekog nadvožnjaka i upadne u nevolje sa policijskom patrolom čiji alfa pripadnik ubije njenog bivšeg ni krivog ni dužnog.
Iako su sinopsisi u kritikama filma govorili da je policajac rasista, čini mi se posle gledanja filma da su motivi nešto zanimljiviji - da, jeste ubio čoveka jer je crnac pa je lakše to opravdati ali zapravo njegovo uživanje i dokazivanje je vezano za samo ubijanje i to je njegova patologija. U tom smislu, SIRENS nije tek angažovani triler o bogatoj ženi koju su bahati panduri loše procenili i izložili je rasističnom nasilju, mada jeste i o tome, već jedna malo dublja studija perverzije i zločina.
Kada se junakinja suoči sa time da je sistem toliko inertan i naštelovan u korist policajaca, odlučuje da se sama infiltrira u njihov svet i sprovede osvetu. I tu film dobija jednu perverznu dimenziju jer kreće u pravcu transgresivnog ponašanja u kom se javlja potreba za nekim vidovima sadizma, mazohizma i pa i ponovnog odigravanja iste situacije.
John Sacret Young dosta hrabro izlazi iz okvira trilera o nepravdi u jedan dosta perverzan triler o nekonvencionalnoj osveti i tu naravno glumačka podela ima priliku da zasija. Dana Delany sa svojom suspregnutom seksualnošću fine gospođe srednjih godina koja samo čeka erupcija, Justin Theroux kao beta partner i slabić koji toleriše teror i zločin alfa kolege sve dok mu se ne smuči i Keith Carradine kao alfa pandur, frojdistička figura oca koji poseduje sve žene, radi šta god poželi.
John Sacret Young ima idealne glumce i ima fotografiju danas vrlo poznatog televizijskog reditelja Eagle Egilssona koji se maksimalno potrudio da estetizuje ova dešavanja.
Jasno da sve ovo što opisujem više liči na De Palmin bioskopski film nego na nešto pravljeno za televiziju, dakle nije se sve baš moglo ni realizovati u punom kapacitetu. Međutim, za okvire produkcije i ciljne grupe, SIRENS je priličan domet.
Kod nas je uvek vreme za spiskove.
U to ime evo godišnje liste filmova -
http://starikadar.blogspot.com/2024/12/stari-top-10-2024.html
Sent from my iPhone using Tapatalk
CABOBLANCO J. Lee Thompsona iz 1980. godine je poprilično čudan vehicle za Charlesa Bronsona u kom on igra neku naivnu parafrazu Ricka iz Curtizovog klasika, ali CASABLANCA suštinski baš i nije pravi put za ovoliko oslanjanje.
Naime, ovo svakako nije velika ljubavna priča i romansa koja se desila pre početka priče jeste ipak veća od svega što Chuck i Dominique Sanda post festum generišu jer je on ovde u jakom Željko Samardžić gasu rezignacije. Fernando Rey je već toliko razgažen u ulozi lokalnog peruanskog policajca koji u Cabo Blancu 1948. korumpirano rukovodi da maltene uspeva da pokrije Jasona Robardsa u ulozi odbeglog naciste koji zaista veze nema sa takvim likom i ne veruje mu se nimalo.
Thompson nije uspeo da napravi romansu. Nije uspeo da replicira čak ni elementarnu dinamiku iz prvog filma ali što je najgore od svega - ni ono što je dodatak a to je intriga oko potonulog blaga za kojim svi ovi junaci tragaju, niti je zanimljiva, niti je triler koji se oko nje zbiva uzbudljiv.
CABOBLANCO nije jedini užasan film u Bronsonovom opusu ali je jedan od neobičnije loših.
THE GYPSY WARRIORS je mogao biti zanimljiv televizijski film iz 1977. godine.
Jedan od scenarista je čuveni Stephen J. Cannell, jednu od glavnih uloga igrao je Tom Selleck, i u osnovi je reč o Guys on a Mission priči o američkim komandosima koji uz pomoć francuskih Cigana kradu biološko oružje na kom rade Nemci u francuskoj provinciji.
Nažalost, reditelj Theo James nije uspeo da učini da sve ovo prodiše. Sve je sabijeno, preopterećeno zanimljivo postavljenim ali na kraju preteranim voiceoverom i prosto elipse su nevešte i prevelike. I to je šteta jer i priča i podela i milje nude veći potencijal od ovoga što smo na kraju dobili.
ONCE UPON A SPY je bio pilot za seriju koja nije zaživela i onda nam je ostao televizijski film.
Jedan od autora je legendarni Jimmy Sangster, a režirao je Ivan Nagy, plaćenik koji je kasnije ne samo radio pornografiju već bio i protagonista afere Heidi Fleiss kao njen saučesnik.
Ted Danson igra kompjuteraša kog zapošljava NASA ali silom prilika sa tajnom agenticom mora da izađe na teren i pronađe ukradeni superkompjuter svog mentora.
Ispostavlja se da iza svega stoji negativac u kolicima kog igra Christopher Lee, sa sve zrakom koji može da minijaturizuje ljude i mašine, i specijalnim gedžetima, kod kojih doduše ne zaostaje ni agentica poslana da ga ulovi.
Ima nekih simpatičnih dizajnerskih rešenja. Ted Danson je perspektivan atipični akcioni junak carygrantovskog tipa. Međutim, ono što je Sangster napisao i ono što je Nagy režirao, nažalost ne dobacuju dovoljno daleko ni u jednom pogledu, pa ne čudi da ni serija iz ovoga nije zaživela, iako je svakako u Dansonu imala perspektivnog glumca
Jonah Hill i Christopher Storer su možda mogli da preskoče potpisivanje kao producenti na filmu Y2K. Kyle Mooney je snimio film o vremenu kog se dobro sećam, o junacima koji su tek dve godine mlađi od mene, o novogodišnjoj noći na prelasku iz 1999. u 2000. što je - uslovno rečeno - neko "moje vreme".
Gledajući ovaj stupidni film nažalost nisam osetio ni trunku nostalgije, pa čak ni verne rekonstrukcije epohe od pre četvrt veka što bi trebalo da bude neki minimum kod ovakve vrste filma.
Živimo u periodu fetištisitčke rekonstrukcije epoha, koja ponekad deluje kao neka fetišistička seksualna igra sa ciljem da se kroz epohu nekako prizove i duh dobrog filma iz tog perioda. Nekada to i uspe. Zanimljivo je da Y2K ne liči ni na dobre, ali ni na loše filmove svog vremena - iako je 1999. godina poznata kao začuđujuće uspela sa nizom kultnih naslova.
Likovi su ipak previše besmisleni. Kreću iz nekog glumljenog debiliteta ali trećerazredne izvedbe a onda nažalost to prestaje i kreće autentičan besmisao.
Ideja da bi Y2K bug mogao da se manifestuje kao rip-off Kingovog MAXIMUM OVERDRIVE dao mi je ideju da repriziram taj film iako ga ne pamtim po dobru, ali čini mi se da ima više integriteta nego ovo.
Sent from my iPhone using Tapatalk
John Sturges je snimio bitne filmove u nekoliko žanrova, među kojima je vestern a snimio je i nekoliko bitnih filmova sa Charlesom Bronsonom u glavnoj ulozi.
Njegov poslednji vestern CHINO nažalost ne spada ni u jednu od ove dve grupe, nije ni bitno delo u žanru a ni u opusu ovug glumca. No, ne treba ga olako odbaciti.
CHINO je atipičan vestern o usamljenog uzgajivaču konja koji prima dečaka lutalicu da radi sa njim na ranču koji će ubrzo doći pod udar lokalnih pohlepnika. Ipak, film se nikada ne razvije u punu borbu za odbranu imanja. Ostaje prilično defetistički i easygoing, uprkos retkim ispadima u vidu humora ili nasilja.
Čini se da je Sturges ovde sa Bronsonom pokušao da odstupi od formule, ali ovaj je ipak preslab glumac da bi izneo priču sa tako malo dešavanja, a o akciji da ne govorimo. Prosto, ovde se nisu pogodili materijal i glumac, a istini za volju ne bih rekao ni da je Sturges baš idealan za ovakve stvari. I on kao redielj bolje radi u delima konvencionalne dinamike.
CHINO je proizveo Dino De Laurentiis. Kako se film ubrzo pokazao kao irelevantan za tržište na kom su Sturges i Bronson imena, nastavio je da živi van Amerike, gde je samo Bronson marquee ime, pa je tako prisutan u nizu verzija i sa različitim imenom reditelja na špici.
* * / * * * *
Anson Williams režirao je horor komediju ALL-AMERICAN MURDER sa bitno većim akcentom na omladinsku komediju nego na stravu.
Charlie Stattler igra vragolastog studenta koji na studijama, posle raznih vidova delinkvencije kojim se odavao, biva optužen za ubistvo mlade i veoma visoko cenjene i čedne koleginice. Christopher Walken igra no-nonsense policajda koji zna da ovaj nije kriv, ali u maniru slashera se nakupljaju leševi i sve teže je dokazati da ovaj nije ubica.
Williamsova režija je efikasna. Film je dinamičan, Stattler donosi dosta energije u glavnoj ulozi iako mu fali prvoligaškog šarma, pa ne čudi zašto je vremenom ostao samo "cenjeni" epizodista. Walken s druge strane donosi svoju rutinu i energiju koje čine da gledalac poželi veći protagonizam njegovom liku.
ALL-AMERICAN MURDER ne pravi prevelike greške ali nažalost ne uspeva da baš postigne nešto kapitalno.
* * / * * * *
Bernard Girard snimio je film THE HAPPINESS CAGE, poznat još i pod naslovima THE MIND SNATCHERS i THE DEMON WITHIN. Meni je konkretno zapala kopija s naslovom THE MIND SNATCHERS, iako ne znam da li različiti naslovi znače i da se razlikuju verzije.
Elem, Giradov film je zanimljivo postavljena priča o agresivnim američkim vojnicima koji posle nekih delinkventnskih ispada bivaju odvedeni na eksperimentalnu elektrokonvulzivnu terapiju u maloj zapadnonemačkoj psihijatrijskoj klinici.
Priča je to što sam opisao, dakle ovo je film stanja, sa rudimentarnim zapletom, oslonjen na glumce među kojima su Christopher Walken, Joss Ackland i Ralph Meeker. Ackland je rutinski ali dobar ja psihijatar - kako bi se i očekivali a Walken donosi naravno izuzetnu energiju kao neprilagođeni vojnik koji ne može da nađe mir i svoje mesto, da bi na kraju morao da to dobije na drastičan način.
Sam prikaz elektrokonvulzivne terapije je zanimljiv. Ona ne dovodi do zombifikacije junaka, naprotiv, i taj njen "blag" ali "vidan" efekat je svakako najzanimljiviji segment ovog filma.
THE MIND SNATCHERS nije snažna socijalna kritika kao Formanov NEST, nije ni scijentistička ili SF priča, i uprkos tome što je izraz filma konkretan i no nonsense, imao sam malo problem da shvatim "šta gledam" jer su me ovi filmovi kondicionirali da nude "nešto više". Čini mi se, mada možda grešim, da je ovaj film "to što jeste" a meni to na kraju priče uprkos solidnoj izvedbi i odličnoj glumi nije bilo dovoljno.
* *. 1/2 / * * * *
Sad kad malo poslovično "premotamo film", Todd Komarnicki je imao priliku da sarađuje sa Melom na Safinijinom PROFESSOR AND THE MADMAN tako da nije njemu Angel Studios toliko dalek. Ipak, Komarnicki je jedan studio-adjacent reditelj koji orbitira oko mejnstrima već decenijama ali u njemu ne nalazi sigurno mesto.
Ipak, BONHOEFFER. PASTOR. SPY. ASSASSIN je film koji u ponudu Angel Studios donosi nesumnjivi prestige polish, u jednoj kombinaciji nemačkih i američkih glumaca, sa pričom koja bi bila Oscar-bait u nekoj još "povišenijoj" produkcionoj formi. No, i ovakav kakav jeste, BONHOEFFER ima mejnstrim fizionomiju, i pored nemačkih glumaca koji govore engleski u glavnim ulogama ima nekoliko jakih sporednih aduta - dva HBO afroamerička veterana Davida Jonssona i Clarkea Petersa plus nemačke zvezde Augusta Diehla i Mortza Bleibtraua sa holivudskim renomeom.
U pogledu podele, BONHOEEFER je jak i ubedljiv. Nažalost, najslabija karika jeste Jonas Dassler koji igra samog Bonhoeffera. Kod njega je dobro to što je odabrao da ga igra kao čoveka koji je pomalo osobenjak a ne kao hodajućeg sveca koji isisava energiju iz kadra, međutim čini se da mu maska nije baš legla i iako nije nevešta, smeta njegovoj igri. Dosta je krupan problem kada naslovni junak nije izvrsno odigran, a ovde moram reći da pored velikog truda nije. Srećom, sam Bonhoeffer je nošen raznim bujicama pa ga onda "igraju" likovi iz okruženja. Iako je Komarnicki snimio neuporedivo značajniji i bolji film o televizijske verzije, tamo je ipak glumac u glavnoj ulozi bio ubedljiviji - Ulrich Tukur je uspeo da objedini dve role "dobrih Nemaca" odnosno "dobrih nacista" - Kurta Gersteina i Boenhoffera.
Todd Komarnicki ne uspeva da prevaziđe generalni problem koji se javlja u filmovima u Drugom svetskom ratu a to je prikaz života u Rajhu u kom se podrazumeva da su nacisti ili bili glupi kao točak (to nije bio režim pametnih ljudi, na čelu je bio moler, ali daleko od toga da su bili glupi) ili da su članovi pokreta otpora bili superinteligentni, i da niko pristojan nije bio za naciste. Teško je reći šta je istina, ali biće da je to društvo ipak bilo razočaravajuće korumpirano za današnje standarde - i u pogledu nefunkcionalnosti ali i u pogledu erozije morala ljudi. BONHOEFFER polazi od jedne ironične premise kada u Harlemu mladi teolog zgrožen rasizmom konstatuje da se tako nešto ne može desiti u Nemačkoj. Pa ipak, kad se desi, film ne ulazi u malo dublje ispitivanje šta se to desilo, kako je to tako masovno i efikasno zaživelo već se odmah fokusira na religiozne ljude i pošteno sveštenstvo koji su smatrali da je Reichkirche blasfemija, da je Hitler bezbožnik i da su Jevreji istog religioznog kruga.
Dakle, Komarnicki uz pomoć Johna Mathiesona vrlo solidno evocira epohu, ali se ne upušta u njene kontradikcije u socijalnom pogledu. Stvari drži crno-belim u pogledu odnosa među likovima - ima belih, crnih i sivih, kod kojih prevlada "filmska ljudskost", u funkciji priče.
Otud, film vrlo brzo preraste u jednu dosta klasičnu priču o okupaciji i pokretu otpora, i sad tu ima nekih stvari gde ta crno-bela podela malo smeta estetici jer ima nekih detalja, kao što su Bonhoefferovi odlasci u Englesku ili prelazak da radi za Abwehr koji se dese prelako.
Za razliku od televizijske verzije, ova uspeva da napravi jednu urednu celinu oko toga šta je Bonhoeffer konkretno vrednosno a i praktično doprineo u toku Drugog svetskog rata i ovaj film je bez sumnje jedna uspela hagiografija. Međutim, ima nekih neverovatnih promašenih prilika. Recimo, film sugeriše da mu se cimer u logoru bio Sigmund Rascher, manje poznata verzija Mengelea, sa kojim on ima jedan mali razgovor i samo history buffovi uopšte mogu da prepoznaju o kome se radi. Teško mi je da poverujem kako Todd Komarnicki nije u ovoj okolnosti prepoznao penal jer imamo susret nemačkog teologa koji je za povratak čistoj veri, kojoj pripadanje nije nužno, i nacističkog naučnika čiji je kredo bukvalno pravljenje Ubermenscha kroz eksperimente na ljudima nižih rasa. Ipak, među njima se ništa ne razvije, pa jedino mogu da naslutim da te scene nisu uspele ili su usporavale film.
Ne znam da li je ovaj susret istorija potvrdila sem da su Bonhoeffer i Rascher pohađali isti logor u isto vreme ali maltene je čitav taj deo mogao biti izbačen umesto da nas "izaziva".
Jedna od glavnih tema filma je to kako teolog i pacifista, praktično "prigovorac" dođe do toga da bi ubio Hitlera. Sad to je onako malo dato kroz neko naivno teološko nećkanje ali Bonhoeffer hrabro muški prelomi, i onda od tog atentata ne bude ništa.
Taj detalj je bio doživljen kao predmet kontroverze. Naime, još je u Nemačkoj kad se uključio Angel Studios prepoznato da bi ovaj film mogao biti plasiran "hrišćanskim nacionalistima" kao delo koje bi legitimisalo političko nasilje.
Moram odmah da kažem da od toga u ovom filmu nema ništa. Nema šanse da bi neko pogledao ovaj film i nadahnuo se da ubije recimo Bidena, od čega se strahovalo, ili da fantazira o ubistvu Trumpa, kao što je to radio kritičar Varietyja Joe Leydon kog je film izgleda malo jače "pukao".
U suštini zaplet oko tiranoubistva je manje važan i ne zauzima mnogo prostora, sam pokušaj atentata ne uspe, i u toj celoj propasti i tim (lažnim ili ne) dilemama nema ništa seksi što bi blagotvorno delovalo na ideaciju političkih atentatora.
Jedina dnevnopolitička stvar jeste to što na kraju filma ima poruka protiv holokausta i genocida u kojoj se stavlja akcenat na antisemitsko raspoloženje koje je krenulo u svetu posle oktobarskog napada Hamasa. Dakle, film je otvoreno na strani Izraela i to je jedina njegova politička provokacija, pa mi je teško da zamislim da bi ikoga van Trećeg Rajha mogao uznemiriti oko bilo čega.
BONHOEFFER je navodno koštao 25 miliona dolara a u američkim bioskopima je zaradio 12 miliona što je odlična "organska" cifra za film ovog profila, i ako imamo u vidu striming i eventualnu prodaju po svetu, to je priličan uspeh Angel Studiosa i njihovog poslovnog modela.
Uveren sam da je ovom filmu mesto na televiziji, a zašto ne i u bioskopima, pod uslovom da ima publike receptivne za ovako nešto. Angel Studios je pipava firma jer je "value based" ali ovaj konkretan film je zaista univerzalan, uprkos tome što na odjavnoj špici dobijate QR kod nekome poklonite kartu.
Angel Studios nije prvi prepoznao faith based film kao potentnu stvar ali je zaista uspeo da ga digne na viši nivo. BONHOEFFER je za njih definitivno korak napred u smeru punokrvnog mejnstrim proizvoda.
* * 1/2 / * * * *
A REAL PAIN napisao je i režirao Jesse Eisenberg, kao jednu od onih komedija koje nisu smešne, o upadljivo neurotičnim junacima koji pokušavaju da se igraju Woody Allenovog filma i ne uspeva im.
Ove godine imali smo dva filma o mušičavim junacima koji posećuju spomenike Holokausta u Poljskoj. Dogovoreno je da je A REAL PAIN bolji a TREASURE sa Lenom Dunham i Stephen Fryem slabiji.
Iskreno, ja ipak biram TREASURE, velikim delom jer su mi Dunham i Fry bili prijatnije društvo od Eisenberga i Culkina.
* * / * * * *
Da 2024. godine nije izašla EMILIA PEREZ, pa čak i da se nije pojavio JOKER - JOLIE A DEUX, verujem da bi zahvaljujući filmu THE END, ona bila smatrana godinom mjuzikla.
Ovo je prvi igrani film, mada ne i prvi igrani zahvat Joshue Oppenheimera, i reč je o ambicioznom i veoma zrelom filmu koji je višeslojan, u intelektualnom pogledu blizak vrhunskom savremenom pozorištu ali u egzekuciji apsolutno sinestetičan. Film je neobičan, i svakako po mnogo čemu jeste eksces, međutim ovo ni u kom slučaju nije neko nesputano iživljavanje čuvenog dokumentariste koji je toliko daleko otišao u svojoj osnovnoj formi da je dobio carte blanche u najekskluzivnijoj, a to je igrani film.
Naprotiv, THE END je film koji ima svoje mesto i apsolutno korespondira sa nečim što već postoji, a potom donosi mnogo toga svežeg.
Ako bismo smeštali THE END u okvir nekih postojećih dela, recimo da je to SNOWPIERCER iz pera Dušana Kovačevića.
Reč je o postapokaliptičnoj priči visoke vizuelne ekspresivnosti i estetizacije koja se fokusira na naizgled "malu" i gotovo prozaičnu porodičnu melodramu, a onda iz toga gradi jednu veliku osudu sveta, pre svega kapitalizma, klasnog poretka i drugih odnosa dominacije.
Priča je kako rekoh vrlo jednostavna u odnosima - porodica koju čine bogati otac, mentalno načeta supruga i sin, sa dvoje sluga već četvrt veka živi u podzemnom skloništu u jednom rudniku soli i tamo su preživeli apokalipsu, čije detalje ne znamo u potpunosti ali shvatamo da je reč o ishodu uništenja prirode u kom je učestvovao sam otac. Porodica se zavetovala da nikoga ne prima više jer je svako pre ili kasnije pokušao da ih ubije, ali kada nađu jednu uplašenu mladu afroamerikanku, otac predloži da se prekrši zavet jer bi, jasno, ona u perspektivi mogla biti nevesta za njegovog sina. Ulazak nove žene u već postavljenu dinamiku, sa ludom majkom, naravno dovodi do očekivano visokih tenzija, ali i mnogih drugih neočekivanih stvari.
Kovačevića sam baš pomenuo zbog toga što scenario koji potpisuju Joshua Oppenheimer i Rasmus Heisterberg (inače vrhunski danski stručnjak i gospodin koji je potpisao neke od njihovih najboljih filmova u proteklih dvadesetak godina) umnogome podseća na njegove svetski priznate komade, ne samo po toj strukturi porodičnog zapleta iz kog se crpi kritika sveta, već i po tom odnosu gde se tipskim likovima pridaju atributi karaktera, odnosno karakterima svojstva tipskih, ali sama mehanika razvoja priče gde se kreće od apsurdne premise a onda se ona razvija krajnje racionalno, sa vrlo blagom dozom apsurda.
Ovo nije komedija, mada je film izuzetno duhovit, i u tom aspektu je takođe kovačevićevski, s tim što smo mi malo zaboravili na taj aspekt njegovog rada. Ni mjuzikl kao žanr u stvari nije izvan opsega njegovih interesovanja jer ovde imamo ono što su kod njega u dramama songovi samo izvedeno kao klasični holivudski mjuzikl.
Porodicu igraju Michael Shannon, Tilda Swinton i George Mackay i nasuprot njiihovoj izafektiranoj igri grupe ljudi koji su izolovani i okrenuti sami sebi, stoji Moses Ingram u ulozi devojke koju su prihvatili i donosi opet jednu izuzetno harizmatičnu rolu, sa jednom dozom životne topline zahvaljujući kojoj vrlo sugestivno deluje kao uljez iz drugog sveta.
THE END funkcioniše na jako mnogo nivoa, on jeste uspela melodrama o porodičnim odnosima u neobičnim okolnostima, jedna priča zatvorene situacije, ali je istovremeno i dekonstrukcija klasnih odnosa kroz pitanje pripadnosti, kao i kapitalizma kroz definisanje tačke u kojoj tačno fazi stoji drumski razbojnik - da li samo na početku ili kroz celo trajanje tog sistema na čijem kraju stoje veoma bogate elite.
Muzičke numere je kao ko-autor radio sam Oppenheimer i vrlo su uspele, mada nemaju pop dimenziju i funkcionišu isključivo unutar narativa i celine. Moses Ingram verovatno najbolje peva od cele podele, ali iz svih Oppenheimer izvlaču uverljivu izvedbu pesama i emociju što je na kraju krajeva najvažnije. Pesme iz ovog filma neće živeti među onma koji ga nisu gledali ali hoće među onima koji jesu.
Joshua Oppenheimer da nije snimio sve ono dokumentarno, sa ovim igranim filmom bi se mogao nametnuti da autor sa jednim veoma značajnim delom. Naravno, ko je gledao Joshuu zna da on nije neki talking heads televizijski ispovednik i da su njegovi dokumentarni filmovi imali u sebi razne "igrane" intervencije na mestu traume itd. Dakle, daleko je on debitanta, međutim, u jednoj ovako ipak klasičnoj strukturi pokazao je zavidnu zrelost.
Svaki novi Oppenheimerov film je praznik, u kojoj god formi da se izražava. Svakako da bih posle ovog voleo da ga ponovo vidim sa ambicioznim igrenjakom koji se savršeno uklopio u big cinema trend na festivalima ove godine, ali je morao da se skloni s puta Audiardu. Ipak, vratiće se on na put i naći svoje mesto.
* * * 1/2 / * * * *
Možda nekoga zanima šta o filmu MEGDAN - IZMEĐU VATRE I VODE, srpskom MMA fight movieju misli autor JESENI SAMURAJA.
Iskreno, bio sam pomalo zbunjen zašto se u kritikama MEGDANA ne pominje praktično nikad JESEN SAMURAJA iako je to bio upečatljiv film od pre osam godina koji je jednim delom takođe bio MMA fight movie. Međutim, kada sam pogledao MEGDAN shvatio sam razlog - iako vrlo slični, ti filmovi su fundamentalno različiti.
Naime, JESEN SAMURAJA je film koji uzima strukturu MMA borilačkog filma i onda je dekonstruiše u raznim aspektima uvodeći čitave nove slojeve kao što je film o odrastanju, porodična komedija, socijalna kritika, psihološka studija mačizma dovedenog do apsurda, da bi konačno i samu strukturu izneverili i završili je porazom u ringu i pobedom u ljubavi.
JESEN SAMURAJA "is about a lot of things" što bi rekle slavne kolege kad su ih pitali o čemu je GAME OF THRONES i može se percipirati da je film o borcu koji nalazi život van ringa ali i o man childu koje će sada preuzeti brigu o tuđem detetu i time perpetuirati lanac infantilnog mačizma koji nosi oz svoje kuće.
Rečju, JESEN SAMURAJA je ono što bi srpski MMA film trebalo da bude, uključivanje sa nekim srpskim amandmanima u kulturni dijalog koji na globalnom nivou omogućuje bavljenje žanrovskim filmom.
U tom smislu, JESEN SAMURAJA je A-film za naše uslove koji u sebe delimično integriše obrasce B-filma ali ih onda reinterpretira na A-nivou.
MEGDAN međutim nije to, iako ima jedan određeni broj praktično istih scena koje su iste - da se odmah razumemo - jer su tropey a ne zato što je neko nešto od nekoga video.
MEGDAN je MMA fight movie u jednom klasičnom B-ozračju, bez ikakve namere da vrši dekonstrukciju žanra, da ga subvertira i sl. Naprotiv, scenarista i producent i praktično osnovni autor filma Aleksa Balašević uložio je snagu u to da napravi pravi VOD film sa svim zakonitostima i u tome je uspeo što nije nimalo lako.
Otud je zanimljivo da je kritika prepoznala da JESEN SAMURAJA i MEGDAN nisu filmovi iz "istog sveta" ali da nije ipak dovoljno cenila njegovu DTV ortodoksiju.
Ono što "iz lokala" Balašević unosi jesu glumci, lokalni etno-ornamentalni milje i u izvesnom smislu možemo reći da je MEGDAN karakterno "bolje glumljen" nego tipičan DTV ali likovi su tipski i trojica glavnih protagonista - Viktor Savić, Enis Bešlagić i Vojin Ćetković donose - u najboljem smislu posrbljenu - varijaciju na likove koje bi inače igrali Scott Adkins, John Cusack i Sylvester Stallone u nekom filmu koji bi Avi Lerner producirao danas.
Da li sad nama teško pada da nešto što bismo bez problema prihvatili na engleskom slušamo na srpskom, jeste isključivo naš problem i ispit da li smo baš tako estetski otvoreni kao što se pravimo da jesmo.
Film je na nivou kreacije briljantno produciran. Režirao ga je Todor Čapkanov, prekaljeni bugarski pomoćnik režije kome je Avi Lerner odavno dao ključeve nekih projekata i učinio ga rediteljem, između ostalog i solidnog četvrtog filma u serijalu o BOYKI. Dovođenje Čapkanova je moram reći idejni masterstroke najvišeg ranga jer on je pravi čovek za ovaj zadatak i lako bih mogao zamisliti da ovaj film radi i u "pravoj" odnosno američkoj varijanti.
Čapkanov donosi tu propulzivnost naracije, čini da se stvari prosto kreću od tačke A do tačke B, nema nikakve filozofije osim onda kad žanr nalaže da je ima i jedino gde je podbacio jesu scene borbe gde sam iskreno očekivao više. Mada, istini za volju, ni Čapkanov nema uporediv solo rediteljski opus vrhunskih borbi u odnosu na one kad je bio pomoćnik. No, te scene ipak jesu polje njegove ekspertize i ovde je mogao da pruži više s tim što nemamo sve informacije o teškoćama koje je imao - počev od toga da je Viktor Savić, inače odličan i ubedljiv u ovoj ulozi ipak četrdesetogodišnjak kome je ovo realno prva ovakva uloga.
Naprosto, akcija zavisi od ljudi kad je o borbama reč, i od onih ispred kamere i od onih iza. Pošto ovde ipak nije radio sa kadrovima poput Scotta Adkinsa ili pak fizički izuzetno spremnog Petra Strugara u mladim godinama, Čapkanov sigurno nije imao onoliko opcija na koje smo kao gledaoci navikli.
Ključna stvar koja razlikuje moju percepciju ovog filma jeste to što sam ga ja gledao onako kako se DTV gleda, na malom ekranu. I to Toško tako i snima i on svoje filmove kad je solo reditelj uglavnom ni nema u bioskopima. Film je kod nas imao solidan skor na blagajnama ali verujem da sada zapravo kreće njegov život.
Naša industrija nema još uvek kapacitet da se postavi prema ovoj vrsti žanrovskog filma, zato je moguće da jedan potpuni kolaps i ruženje publike kao što je napabirčena VOLJA SINOVLJEVA bude percipirana kao ozbiljnije ostvarenje od MEGDANA koji je narativno i produkciono izmislio film za to.
Slično POSLEDNJEM STRELCU od kog je MEGDAN bolji i žanrovski tačniji, svedočimo nastanku vrlo zanimljive B-scene kojoj ne pripadaju recimo naslovi kao KO ŽIV KO MRTAV jer je to parodija žanra, iako bi se lako omaškom mogli grupisati, ali za tu vrstu produkcije mi još uvek nemamo izgrađene kriterijume pošto smo navikli da nam naši autori prikazuju isključivo remek-dela, jelte?
MEGDAN u tom smislu istupa iz primordijalne supe zvane srpski film u kojoj je svaki film teorijski za svakoga i zapravo čuva žanrovski ekskluzivitet. To jeste iskorak koji je zbunjujući za našu kritiku i deo publike može se osetiti prevarenom ali to je iskorak koji treba da se napravi.
Ne mislim da u MEGDANu ima samo po sebi nešto neshvatljivo ili odbojno čak i najširoj publici kojoj kameo Remy Bonjaskog ne znači ništa (ali je vrlo subverzivno da 1.1.2025. na Telekomovom kanalu Superstar u dijalogu iz filma bude pomenut Bačulov) ali svakako je može zbuniti kada vidi tipičan DTV imaginarijum Istočne Evrope sa sve Kišinjevom kao poprištem ključnog turnira.
Product-placementi uključujući i sam Balaševićev turnir Megdan mi nisu smetali jer je ovo film o sportu i potpuno mi je u redu da junaci nastupaju na turniru koji zaista postoji i da se sve umešaju stvarne ličnosti. UFC je igrao ulogu u Limanovom ROAD HOUSE, kao brend, ne vidim razlog da Megdan ne zaigra u ovom - sticajem okolnosti istoimenom filmu.
Pišući o ovom filmu stavio sam akcenat na ono što je dobro jer sve ostalo što nije ljudi očekuju unapred zbog raznih negativnih predrasuda koje su iz raznih razloga formirane.
BLINK TWICE Zoe Kravitz i MEGDAN su negde u slično vreme stigli u bioskope. Zoe se pokazala kao izvrsna rediteljka ali bogami i Aleksa Balašević se pokazao kao vrlo interesantan producent za kog se nadam da će na tom putu istrajati.
* * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Whitney Horn i Lev Kalman snimili su film DREAM TEAM, jednu underground parafrazu krimi procedurala iz devedesetih smeštenih na plaži kao što su bili TROPICAL HEAT ili BAYWATCH NIGHTS, sa zapletom u kom par detektiva Interpola istražuje da li je moguće sa postoji globalna zavera otrovnih korala. Morao sam malo da se kaznim posle gledanja MEGDANA i da se podvrgnem ovom naslovu sa prošlogodišnjeg roterdamskog festivala ali nažalost po ko zna koji put od underground filma nisam dobio ništa. Autori se trude da izbegnu "veštinu" da bi se opirali "konvencijama" ali na kraju ako išta drži film na okupu jeste ta banalna struktura kojom su uzeli da parodiraju žanr, a ni o čemu na kraju nisu imali šta da kažu.
Sent from my iPhone using Tapatalk
John Kincade je 1987. godine snimio film TERMINAL ENTRY, zanimljiv B-film u kom deluje kao da su autori odlučili da sa malim budžetom pomešaju WAR GAMES i INVASION USA, i u tom pokušaju su napravili nešto što nije dobro ali je zanimljivo.
U pionirskim danima interneta, klinci igraju online igre i nailaze na jednu neobičnu, koja nema pravila i deluje neobično, kao da se u njoj vodi neka pobuna. U stvari, to je kanal preko kog se koordinira veliki napad džihadista samoubica prebačenih iz Meksika u SAD.
Za to vreme Nacionalna garda pokušava da izađe na kraj sa napadačima i nemoćno prati razmenu na internet kanalu, dok klinci nehotice samo rasplamsavaju haos.
Nažalost, film je zanimljiviji kad se prepričava i deluje potentnije nego što zaista jeste pošto se mnogo toga o čemu ja ovde pričam ne vidi ili je vrlo skromno urađeno.
Otud, nema ovde zapravo mnogo toga da se vidi, sem jedne interesantne hibridne idele i Yapheta Kottoa i Kabira Bedija u manjim ali važnim ulogama.
* 1/2 / * * * *
Nekada čovek može da kaže u gnevu kako mu ništa jasno, kako nešto ne razume, i da iza toga sakrije zapravo svoj prezir ili naprosto loš animus prema nečemu.
Dok sam gledao film ZA DANAS TOLIKO Marka Đorđevića, međutim, zaista sam počeo da osećam jedno snažno nepripadanje zajednici koja je ovaj film prihvatila, razumela i glorifikovala, i pritom statistički je nemoguće da sam u svemu tome ja u pravu jer bi to zaista bio jedan od onih "svi su oni budale samo sam ja pametan" slučajeva kojima nisam sklon.
Otud, u slučaju ZA DANAS TOLIKO čak ne mogu da kažem da je reč o nekom slučaju mog snobizma gde mislim nešto što niko drugi ne misli. Zaista sam sklon da verujem kako me je vreme pregazilo, ako ne u potpunosti, a ono bar u slučaju ove poetike.
Kad govorimo o filmu ZA DANAS TOLIKO, deplasirano je pitanje da li je on "dobar". U izvesnom smislu, nema nikakve sumnje da jeste. Ima jedan koherentan izraz, ima unutrašnju logiku, ima glumu koja je ujednačena, rediteljski koncept koji sve to uspešno artikuliše, dakle sve su to atributi jednog uspelog dela.
Međutim, ja sam imao jedan drugi problem. Gledajući ovaj film, sve vreme sam bio upitan nad time šta ja to zapravo gledam. Uopšte mi nije bilo jasno šta je ovo. Delovalo je kao jedan quirkfest kakav sam ponekad viđao u američkom filmu, u nekoj Sundance poetici, samo sada prenet kod nas gde to sve ima neki drugi predznak. I sad, dok je u izvanrednom prvom filmu Marka Đorđevića MOJ JUTARNJI SMEH, ta poetika bila urađena u pogledu inscenacije kao radikalniji indie, kao slow cinema čak, razlika je bila u tome što je samo jedan lik bio frik a ovde su svi, i meni je to izvrsno funkcionisalo tamo a ovde je proizvelo haos i gurnulo film prema nekom frikšouu u kom se nisam snašao.
Ljudi ovo razumeju kao priču o čoveku koji je doživeo tragediju i ljudima koji ga okružuju i pomažu mu da je prevaziđe. Ovo je film koji je istovremeno popunjen "dobrim" ljudima, dakle ne gradi dramu na sukobu dobrih i loših, već na događajima koji su se desili van ekrana i gurnuli život tog "dobrog čoveka" u smeru problema. Dakle, naizgled drama nije postavljena konvencionalno ali je konvencionalnija nego ikada, reč je o epizodičnom filmu "stanja", to znamo, videli smo i nema ništa loše u tome. Problem je samo to što onu ideju da je ovo film o čoveku koji je doživeo tragediju i ljudima koji mu pomažu ja nisam uspeo da dekodiram gledajući sam film koji se iscrpljivao u nekim raznim vidovima blesavljenja junaka, koje je delimično opravdano njihovom histrioničnošću (dolaze iz miljea amaterskog teatra), i paradoksalno zaključke sam više donosio razmišljajući o svemu nego gledajući.
Činjenica da drugi ljudi poseduju nekakav, ne nužno generacijski, ključ za razumevanje a ti ga nemaš, pokazuje da prosto nisi deo te relativno masovne grupe.
Dakle, film je jednostavan, ali sve ono što je svima oko mene jasno iz prve, i percepcija da je ovo feelgood film o tome kako su ljudi dobri i pomažu jedni drugima, do mene nije doprlo.
Ono što sam ja video jeste dosledno izveden ali loše shvaćen američki indie modus glumljenog debiliteta koji na našem jeziku, u našem miljeu itd. prosto deluje kao greška. Ipak, izgleda da je izrasla generacija autora i gledalaca koji su se senzibilizirali na tu poetiku i spremni su da je prihvate i u našem miljeu što je jako lepo, i dovodi nas do prirodnog generacijskog raskoraka.
Dakle, ako pođemo od pretpostavke da je ovde reč o generacijskom raskoraku, i da je greška u meni a ne u svima ostalima, onda o ovom filmu može da se kaže puno toga pozitivnog.
Od filmova Miroslava Momčilovića nismo imali ovu vrstu rado gledanog "narodnog umetničkog filma." Ne bih rekao da je ZA DANAS TOLIKO art house u klasičnom smislu jer nije bio na stranim festivalima, ali sasvim sigurno uvodi dosta elemenata indie estetike pre svega i posle dužeg vremena donosi publici nešto što možemo nazvati artom u nekom smislu. To je sjajno i još bolje je to što imamo etabliran film koji ne samo da je prepoznala publika nego je i primarno snimljen za Srbiju i za našu zajednicu.
Teško da ima išta lepše od naslova snimljenog za zajednicu koja ga prihvata a to se u slučaju ovog filma desilo.
Uprkos tome što sam ja ovaj film s naporom ispratio, ispunjen nevericom, kada sam o svemu razmislio shvatio sam da ipak treba da budem ispunjen optimizmom što ovako nešto postoji i funkcioniše kod nas, kao i da je Marko Đorđević čiji mi se debi izuzetno dopao ovde napravio jedan faktički korak napred u etabliranju svoje poetike i pronalaženju publike, praktično bez presedana u savremenom srpskom filmu, pa se samim tim nadam da će u jednom jakom tempu nastaviti sa svojim stvaralaštvom.
Posle gledanja filma THE SLAMS odlučio sam se da temeljnije repriziram ili premijerno pogledam rad Jonathana Kaplana, reditelja kog umnogome uzimamo zdravo za gotovo iako je reč zapravo jednom vrlo zanimljivom Cormanovom učeniku koji je na ovaj ili onaj način bio oslonac raznih žanrova i produkcionih okvira proteklih 50 godina.
11th VICTIM je televizijski film koji je snimio po scenariju svog redovnog saradnika Kena Friedmana, poznat još i kao LAKESIDE KILLER. Ipak, ovaj televizijski film po svemu ima atmosferu i izgled jednog malog i dobrog B-filma, obiluje dramskom ironijom, pouzdanom i preciznom glumom, i ima zanimljivu varijaciju na poznatu priču osobe iz unutrašnjosti koja dolazi u veliki grad da istraži sudbinu svog izgubljenog rođaka.
Ovog puta imamo mladu novinarku iz unutrašnjosti koja dolazi u Los Anđeles da ispita sudbinu svoje sestre koja je bila jedanaesta žrtva serijskog ubice a prethodno je već posrnula u svet pornografije i prostitucije. Dobrodušna novinarka ulazi u svet devojaka koje su okruživale njenu sestru, nespremna u potpunosti da se suoči sa tim šta je to u stvari i dolazi u opasnost kada krene da istražuje sama.
Kaplan i Friedman prave sirov i atmosferičan film, sa ciničnim detektivima i jednim među njima koji ima zlatno srce, ali i izbegavaju onaj ključni kliše da junakinja kao sama uspe da reši slučaj, što ne znači da ne upoznaje niz opasnih ljudi i situacija u korodiralom noćnom Los Anđelesu.
Bess Armstrong donosi tu svežinu provincijalke koja je potrebna da obnovi krvnu sliku losanđeleske razvratničke scene, i reakcije prevejanih magupa koji svakodnevno navode došljakinje na stranputicu su zahvaljujući tome uverljivo, i njoj se veruje kada uspe da privuče pažnju nasumnjivijeg tipa, inače porno glumca.
Kaplan sve režira sa dozom dokumentarističkog zarobljavanja atmosfere ali vrlo precizno i efikasno u ritmu. Otud je ovo propulzivan i vešto izveden rad koji umnogome prevazilazi čak i prilično visoke standarde televizijskog filma svog vremena.
James Lemmo je bio nekakva spona između njujorškog underground filma i exploitationa pa je samim tim njegov film TRIPWIRE delo posebne reputacije.
Nastao po scenariju BJ Goldmana po priči čuvenog kaskadera Spira Razatosa i velikana exploitationa Williama Lustiga, ima zanimljivu ideju koja je nažalost ostala potpuno nerazvijena i na papiru i na ekranu.
U tom smislu, TRIPWIRE zaslužuje rimejk jer ova priča može da se napravi mnogo bolje. Naime, imamo agenta FBI koji u jednoj akciji ubija sina ozloglašenog terorista i onda ovaj otima njegovog sina i brejnvošuje ga da mu postane sledbenik, a agent pokušava da ga spreči.
To je iz gledanja TRIPWIRE jako teško čak i shvatiti da je zaplet filma.
Terence Knox u glavnoj ulozi ima puno problema da se iznese sa harizmom svojih partnera - David Warner igra teroristu a Yaphet Kotto ballbusting šefa i to je temeljni problem filma. S druge strane, akcija je prilično uspela i uprkos tome što je nema puno, ima par jako dobrih automobilskih potera a naročito je efektno prvih deset minuta filma koji su praktično čista akcija, bez dijaloga.
U suštini, akcija jeste osnovni razlog da se ovaj film pogleda ali kako je nema puno, realno ovo sve je baš za hardkor fanove.
* 1/2 / * * * *
Peter Maris nije baš velikan B-filma ali bio je aktivan.
U filmu MINISTRY OF VENGEANCE okupio je vrlo solidnu glumačku ekipu.
John Schneider igra sveštenika kome teroristi na aerodromu u Rimu pobiju porodicu. Možda to ne bi uradili da su znali da kad je zadremao dok je čekao avion iznova proživljavao jednu bitku iz rata u Vijetnamu. On se vraća kući i muči ga osveta. George Kennedy igra dobrohotnog sveštenika koji mu da neki savet. Yaphet Kotto diplomatu iz čijeg stava shvati da niko neće pomoći da se nađu počinioci. Ned Beatty igra sveštenika misionara u Libanu koji će kolegi pružiti utočište dok traži teroristu da mu se osveti.
Kome su ovi glumci keyword koji će ih privući, njihove uloge su povezane rutinskom, u najboljim trenucima korektnom pričom o potrazi za počionicem i osveti, od ruke čoveka čiji je život obilovao nasiljem a onda ga se on odrekao i okrenuo veri, ali nije mogao skroz da pobegne od njega.
Dakle, ovo je acquired taste, ne bez tog retro šmeka koji nude odlasci u Liban radi osvete.
Ipak, najzanimljiviji detalj za našu publiku je avion JATa kojim se junak doveze do Evrope.
* * / * * * *
Film je prevashodno tehnički pronalazak, zatim zabava a u najređim instancama umetnost.
LAZAREV PUT tehnički izgleda dosta skromno, svakako pri dnu tehničkih dometa svog direktora fotografije Simona Tanšeka, zabavan sasvim sigurno nije, dakle mora biti da je reč o umetnosti.
Međutim, umetnost se ne dešava odlukom autora da je proizvedu već proizlazi iz dometa dela, a kada autori unapred krenu s idejom da je snime, onda može nastati samo parodija određenih stilema nečega što kolokvijalno nazivamo umetničkim filmom.
Dakle, LAZAREV PUT je parodija, što on i sugeriše u svom slojevitom izrazu i bogatoj vizuelnoj metaforičnosti - recimo, košulja koju nosi glavni junak iste je boje kao košulja u kojoj na memi sa snimanja Mel Gibson nešto objašnjava izranjavljenom Hristu.
Ivan Bosiljčić, glumac izuzetne životne energije koju unosi u svaki svoj lik, dodatno podcrtava to svojom ulogom u kojoj kroz hrpe nekih pretenciozno sročenih replika jedino što podseća na život i može da se gleda jeste upravo on sam. On zarobljen u lošem materijalu najsugestivniji je element ovog filma o čoveku zarobljenom na nekom lošem mestu.
Drugi glumac koji me je obradovao da ga vidim je Žarko Radić. I dalje smatram da je on jedan od najpotcenjenijih i najmanje iskorišćenih glumaca u regionu. Nažalost, on nije dobio veliku minutažu ali me je njegova energija održala u životu pred kraj zaustavnog vremena.
Čuvena scena kad iz jednog kadra diskutuju Dugalić i Bosiljčić mi je bila toliko mučna da sam na kraju morao da legnem i da je slušam do kraja, pa da se onda uspravim kad sa čuo da je počelo nešto novo. Tu sam poklekao, priznajem, i to mi nije svojstveno ali prosto celo telo je počelo da me boli posle nekog vremena u toku te scene.
Dragan Marinković je do sada bio zadužen za ovu vrstu pseudo-literarnog treša u našoj kinematografiji i možda je najsnažniji efekat koji je LAZAREV PUT imao na mene jeste spoznaja koliko je on zapravo veliki autor, kada čovek vidi ovako nešto. VIZANTIJSKO PLAVO u odnosu na ovo deluje kao Bertolucci, Antonioni i Coppola zajedno, ali opet, ipak on ima i prednost da se uvek oslanjao na prozu čuvenih pisaca - u slučaju tog filma Milorada Pavića, i koliko god ona bila foliranje, ipak je on čovek koji je nekakav akademik, i to su različiti svetovi u odnosu na školski sastav koji ovi likovi izgovaraju.
U tom smislu, kad govorim o tome kako je neka scena mučna, tu ne zalazim u domene neke estetike preterivanja gde eto ja nemam strpljenja da izdržim umetničku zamisao. Ovo su prosto neke greške i neznanja koja se prevazilaze u studentskom filmu. Otud ako već ljudi imaju hrabrost da nešto ovako nestručno puste pred ljude, imam i ja pravo da jedan deo poslušam odmarajući leđa.
Film je možda imao demijurga ali dramaturga svakako nije. U suštini ima strukturu sitkoma. Ide jedna scena neke kafkijanske kao teskobe na lošem engleskom i u objektu koji je vidno metaforičan i ne podseća na pravu administrativnu zgradu čime nam autori odmah sugerišu da ovo što gledamo nije "stvarno" (pomislio bi neko da je sve ovo neka alegorija, recimo, da ovo mesto u stvari ima neku eshatološku dimenziju), pa onda neka ilustracija ostrva u moru od koje udaraju talasi - kao metafore celokupne situacije junaka, pa onda sledeća scena tog tipa, pa eventualno neka fantazija, san, pa malo neka pokrivalica u kojoj se glavni junak bavi svojom profesijom "žive skulpture", dakle smenjuju se dijaloške scene i atmosferični pasaži na krajnje mehanički način. To pokazuje da je na putu ka umetnosti struktura u kojoj jedna stvar proističe iz druge i ima nekakav narativni zamajac poptuno zaboravljena.
Struktura na jednu stranu ali tehnologija na drugu. Materijal u kom se snima ostrvo, taj prirodni ambijent izolovanog ostrva i ono što su dramske scene deluje kao da je iz dva različita filma. Dramske scene izgledaju bitno slabije osvetljeno, i prosto ne uklapaju se sa ovim visokoestetizovanim prikazima prirode. To su isto neke elementarne stvari i pitanja ukusa koja se rešavaju u najranijim fazama interesovanja za film.
Naravno, "umetnički film" trpi nepostojanje pripovedačkog zamajca i nema potrebu za propulzivnošću koju ima klasičan narativni film. Međutim, LAZAREV PUT naprosto nema koncept i on je previše konvencionalan u zamisli, koliko god nevešto bio realizovan, da se bi može da dozvoli manjak strukture - naročito jer nas film vodi kroz nešto što u ovoj ili onoj formi, čisto pojmovno gledano jeste nekakav narativ, a značenjski jeste neka dosta evidentna promocija religije - premda ko izdrži do kraja do filma, suviše je rastrojen da se posveti značenjima.
Ipak, nema sumnje da film ima religijsku poruku jer sam se ja po završetku uzeo da se krstim i levom i desnom rukom.
Appendix -
Ovo je vreme velike ekspanzije faith-based filma. Čak je i kod nas film o Svetoj Petki dobro prošao a u globalnim okvirima vidimo i sami kako veliki biznis pravi Angel Studios. Nažalost, iako je skoro pola filma na engleskom, doduše lošem, a druga polovina nažalost nije, mislim da ovaj film ne može naći svoje mesto na tom tržištu koji je gladno novog produkta, ali ovakve stvari tamo više ne prolaze. Prošla su vremena serijala GOD'S NOT DEAD i verska publika sada očekuje visok kvalitet proizvoda, čak i neki prestige domet. No, kao što u svakoj produkciji postoji A i B nivo, u teoriji je ovaj film mogao otići na neke margine tog tržišta da mu je ta verska dimenzija malo jasnija, i malo više zasnovana na nečemu što je verski kanon. Ovako to deluje malo kao religija sa "švedskog stola" gde se biraju samo pojedini elementi, što naravno ne uzimam kao problem ovog filma, i o tome polemišem čisto kao jednom tržišnom potencijalu na koji sam pomislio gledajući naše glumce kako natucaju engleski.
Jonathan Kaplan je prvi uspeh za studije snimio za Orion, tada u distributivnom aranžmanu sa Warnerom, u filmu OVER THE EGDE.
Ovaj film iz 1979. godine okupio je Kaplanove najbolje momke, pre svega Andy Davisa kao direktora fotografije, i izgradio je jednu vrlo zanimljivu priču o nezadovoljstvu tinejdžera u kraju gde je napravljeno plansko naselje bez sadržaja za mlade.
Tema je jako zanimljiva, za početak jer je film postavljen kao problemska društvena kritika i govori u suštini o jednom psihološkom i kulturalnom problemu delinkvencije koji proizlazi iz urbanističke greške.
Dakle, napravljene su stambene jedinice i doseljen je narod kome nije obezbeđen život. Mladi se socijalizuju u lokalnom "centru za rekreaciju" koji im zapravo postaju hub iz kog kreću u vandalizam i politoksikomaniju.
Kaplanov film želi da nas ubedi u svoje mlade junake i njihove roditelje, ali se završava jednom katarzičnom scenom rušilačkog protesta dece protiv roditelja koja odvodi sve u domen "povišenog realizma".
Kaplan se odlično snalazi u svim zadacima koji su ovde postavljeni pred njega. Ima ubedljivo iskazanu kontrakulturu, sa dobrim skorom Sola Kaplana i soundtrackom na kom se čuju od Ramonesa do Carsa. Izraz je propulzivan - Kaplan i Davis se kreću sa junacima i uprkos raznim nepodopštinama koje klinci rade, uspevaju da očuvaju taj duh mladalačke avanture. Ambijent je dočaran sugestivno, i taj povišeni realizam pomešan sa određenim naturalističkim detaljima daje dobre rezultate.
Scenario na kom je učestvovao i čuveni Tim Hunter je vrlo zanimljiv ali reklo bi se čak i konvencionalan spram onoga što u filmu Kaplan sprovodi sa mladom podelom u kojoj debituje Matt Dillon, recimo.
Ako imamo u vidu da je različiti film u svakom pogledu, zanimljivo je da mi je iz nekog razloga ovaj rad evocirao uspomenu na WILD IN THE STREETS Barry Sheara koji je naravno potpuno drugog usmerenja jer je to upozoravajuća satira a ovo ipak problemski film sa jednim upbeat duhom unutar depresivnog problema. Čini mi se da je ključ evokacije uspomene (pod tim zaista mislim na krajnje ličnu emociju koju mogu da ispoljavam ovde u dnevniku ali ne bih da pišem konvencionalnu kritiku) u tom stvaranju osećaja raslojavanja društva u kom deca ustaju protiv odraslih. E sad, Shear odlazi u jednu nadgradnju toga koja nije stricto sensu životno uverljiva i iskoračuje iz realizma kao projekcije odnosa, a Kaplan ipak ostaje u širim okvirima toga, iako definitivno odlazi u povišenje.
OVER THE EDGE je film koji je u svoje vreme sigurno zasluživao najveće pohvale. Nije ga vreme toliko osporilo koliko su mu razni slični filmovi koji su se pojavili u međuvremenu otupili emocionalni efekat. Tako da je meni realan utisak bio oko * * * ali istorijski gledano ovaj film ne zaslužuje manje od * * * 1/2.
Kao fundamentalista Kathryn Bigelow, meni je uvek zanimljivo da gledam ili čitam nešto o njoj.
U tom pogledu, televizijski dokumentarni film KATHRYN BIGELOW - HOLLYWOOD SOUS ADRENALINE koji potpisuje Michele Domenici ne nudi ništa izrazito novo u smislu razumevanja njenog rada. Ali, opet i nudi mnogo toga novog jer imamo priliku da o njoj slušamo razmišljanja legendarnog Jaya Cocksa koji je pisao STRANGE DAYS, Barry Ackroyda sa kojim je radila HURT LOCKER i DETROIT, Michaela Oblowitza sa kojim je studirala i još niz vrlo relevantnih sagovornika.
U tom smislu, naglasio bih i da imamo jako dobru arhivu njenih intervjua u ovom jednočasovnom filmu, tako da možemo da vidimo Kathryn u raznim fazama života i rada. Plus, možemo da vidimo i dosta krupne komade filma THE SET-UP iz 1978. koji je snimala na studijama.
U tom smislu, vrednost ovog filma je neprocenjiva i zaslužuje pohvale jer je veoma dobro izveden, snimljen estetizovano, izuzetno dobro montiran, sa jako vešto postavljenom arhivom i nekim lepih zahvatima kojima prevazilazi svoju suštinsku konvencionalnost koja leži u temelju.
E sad, kažem, zaključci na kraju, i ono što se može naučiti o Kathryn je u domenu kanona. S tim što je put do tog zaključka veoma ispravan i popločan referentnim izvorima i arhivom.
Ida Lupino je režirala tvrdi noir po istinitoj priči THE HITCH-HIKER i taj naslov se smatra jednim od naslova preteča rada rediteljki kao što je Kathryn Bigelow koje su iskoračile iz okvira spavaće sobe/ kuhinje kao miljea koji je dopuštan ženama da režiraju.
Idu Lupino izuzetno cenim kao filmmakerku, iz mnogih razloga, ne samo zato što je bila vrlo efikasna rediteljka već je bila i zanimljiva scenaristkinja i producentkinja. Koliko god da je Don Siegel bio nezadovoljan iskustvom rada na filmu PRIVATE HELL 36, po scenariju nje i njegog supruga, nema sumnje da mu je to jedan od najuspelijih filmova u toj dekadi.
Znači, Ida Lupino je jedna jako ozbiljna i respektabilna autorka iako je faktički najpoznatija i najplodnija bila kao glumica. Otud sam se na nju podsetio gledajući HOLLYWOOD SOUS ADRENALINE i odlučio da je repriziram i dopunim šta nisam gledao.
THE HITCH-HIKER je producirala njena kuća Filmakers, pisali su ga njen muž Collier Young i Ida, a nepotpisan priču je radio blacklistovani Daniel Mainwaring kog znamo kao izuzetno bitnog Siegelovog saradnika na nekim od njegovih najčuvenijih ali isto tako i najpotcenjenijih filmova.
I film je pre svega efikasan, bez praznog hoda i viškova. Priča o serijskom ubici koji otima dvojicu ribolovaca i koristi ih da ga prevezu do Meksika je data dinamično i ubedljivo, sa dosta propulzivnosti.
Ovakvi filmovi su kao što znamo vremenom često snimani, i samim tim sada THE HITCH-HIKER ima pionirsko mesto u toj tradiciji, i u odnosu na najbolje kasnije naslove je možda passe, ali u stvari on je osnov na koju su se mnogi nadovezali.
* * * / * * * *
HARD, FAST AND BEAUTIFUL! Ide Lupino je pionirski problemski film o temi profesionalnog sporta.
Još je zanimljivije da je tema ovde ženski tenis, i da film polazi iz jedne patrijarhalne vizure gde mlada devojka koja je zainteresovana za tenis, ali životno situirana i "utemeljena", sa porodicom i verenikom, biva iskorenjena kako bi prošla na profesionalni tour, odnosno njegovu preteču.
Film je snimljen u fazi kada je tenis primarno bio amaterski sport ali je donosio prihode u revijalnoj formi pa je vrlo zanimljivo videti kako su predstavljeni pionirski primeri tajnih profesionalnih angažmana koji se kriju jer su zabranjeni među amaterima te začeci sponzorskih ugovora - u ovom filmu junakinja dobija ponudu da kreira tenisku odeću, ima reket sa svojim imenom i promoviše šampon za kosu.
Intrigantne ideje mahom nisu razrađene, i film započinje mnogo raznih stvari za svoje vrlo sažeto trajanje od 77 minuta. Ida Lupino sve režira efikasno i dovoljno je vešta da njene scene uspevaju da otvore pitanja, međutim, onda im scenario i ostatak izvedbe ne daju priliku da se razrade jer se odmah prelazi na sledeći događaj.
HARD, FAST AND BEAUTIFUL! ima formu B-filma ali ima A-ideje, i za razliku od "filma u filmu" koji pravi rediteljka u filmu MAXXXINE, svi vide da je zaista tako, ali meni se čini da neke A ideje zaslužuju prostor koji im B format ponekad ne može dati.
* * 1/2 / * * * *
OUTRAGE Ide Lupino je veoma zanimljiv film, provokativan za svoje vreme, a ni za današnje nije naivan.
Glavna junakinja je mlada devojka koja posle silovanja više ne može da se iznese sa stigmom koju je dobila u rodnom kraju i beži od kuće. Nalazi u početku mir daleko od doma ali i tu kreću da je progone traume koje je doživela.
Film je vrlo zreo, režiran jasno i mišićavo. Scena u kojoj glavna junakinja bila napadnuta izvedena je u vrhunskom suspense maniru sa dosta stila.
Iz današnje vizure, naravno, osećamo određene razlike u pogledu na svet, pre svega jer kod Ide Lupino imamo i "dobre" muškarce, koji nisu dobri samo zato što su sažaljivi i pitomi, već su u stanju da suštinski utiču na oporavak junakinje. To bi se u današnjem filmu mnogo teže videlo, recimo.
Ovo je u osnovi jedna vrlo uspela studija karaktera, izvedena u noir maniru, ali je i problemski film, pa je zanimljivo da je u ovom trećem segmentu možda ponajmanje uspeo jer je tu najmanje diskretan.
U svakom slučaju, OUTRAGE je hrabar film svog vremena koji uprkos tome što se senzilitet vezan baš za ovu temu menjao, može gledati i danas.
* * * / * * * *
Duboko sam se nadao da će PORED NAS biti genijalan film jer je to ipak projekat zbog kog je Stevan Filipović ispao govno prema meni.
Ipak, ima autora kojima se spremnost na sve zarad filma može oprostiti jer niskost njihovomih sredstava može da opravda visok domet cilja.
PORED NAS je nažalost film za žaljenje zbog kog ne vredi ispasti govno prema bilo kome, pa ni prema meni, čoveku koji mu je valjao i koji ga je stvorio.
No, najtragičnije od svega je što na tom putu ubijanja svih dotadašnjih autoriteta u svom životu ne bi li sazreo, Stevan Filipović nažalost i dalje nije uspeo da savlada elementarnu veštinu pravljenja filma o odraslim osobama. PORED NAS je film koji je bizarno infantilan u svom ubeđenju da je jako ozbiljan, s tim što za razliku od dece u njemu nema mašte, nema nijedne nove ideje i čovek ne mora biti filmofil pripravnik opterećen prepoznavanjem referenci pa da shvati kako nam je ovde poslužena hrpetina polovnih rešenja, nekritički i bez ikakve intervencjje poslaganih kao u nekom fan fictionu. Kao jedini reditelj verovatno na svetu kome je Filmski centar Srbije podržao fan fiction o STAR WARSu, možda je Filipović umislio da je tako moguće napraviti autorsko delo, ali na kraju ne samo da su svi filmovi na koje referiše superiorni u odnosu na ovo - to je i očekivano jer srpski reditelj koji počne film kao Kinji Fukasaku a završi ga kao David Fincher nema čemu ni da se nada - već su i reality igrači koje želi da kritikuje izvodeći svoju političku tezu da je reality način da se objasni Srbija, zapravo mnogo duhovitiji i neuporedivo inteligentniji od njegovih junaka ali i od samog autora.
Reality show kao poseban koncept pasivizacije dela populacije zamenio je sapunske opere smeštene u sadašnjost i omogućio je tim ljudima koje drže zatvorene da budu delimični autori svojih melodrama koje proživljavaju. Poražavajuće je da polupismene seksualne radnice umeju da smisle bolju melodramu od profesionalnih filmskih autora.
Dijalozi "rijaliti igrača", a o odnosima da ne govorimo, neuporedivo su dovitljivijj od ove salate od izgovorenih rečenica i naređanih radnji s kojima se zlopatimo preko dva sata.
Ograničenja glumačke ekipe sa Akademije umetnosti gde je cela klasa igrala u filmu PORED MENE i sad se pojavljuje zajedno u još jednom TV i dva bioskopska naslova potom, evidentna su jer malo njih su u međuvremenu postali zvezde, neke nije baš jednostavno ni prepoznati u odnosu na ranije filmove niti ih razlikovati kako film odmiče.
Na bazi čega je uopšte jedan film s funkcijom u obrazovanju grupe glumaca postao osnov za franšizu, i kako se moglo pomisliti da će to biti održivo, pitanje je za sebe. Film bi bilo teško pratiti kad se ovoliko likova pojavi džumle čak i da ih igraju glumci koje razlikujemo. Kada su glumci koje viđamo retko, praktično samo kad Filipović režira, onda smo dovedeni na sam rub gledalačke percepcije.
Junacima filma od početka do kraja nije jasno šta im se dešava, ali nije ni publici, i to je možda inovacija u odnosu na uzore koje Filipović ovde krčmi jer to mahom jesu bilo filmovi o dominaciji i kontroli sa jasnim restriktivnim pravilima. Sa trajanjem od 130 minuta od čega efektivno 125, film je nemilosrdan, predug je, istovremeno mu nedostaje sadržaja a da sve što postoji može da se izbaci jer je višak.
Propast na blagajnama koja je usledila otud je potpuno očekivana pošto je teško zamisliti gledaoce koji su ovo izdržali do kraja a nekmoli nekom preporučili bez zle namere.
Jedina dobra stvar koja bi se za ovaj film mogla reći je istovremeno i veoma loša. Naime, ovo jeste pokušaj da se kroz tropey žanrovsku priču, baziranu na jakom filmofilskom ekscesu, kaže nešto o društvenim problemima. I to bi kao koncept zasluživalo podršku da nije do te mere kontraproduktivan sam rezultat. PORED NAS se u tom pogledu može takmičiti sa VOLJOM SINOVLJEVOM po tome koliko je unazadio ideju žanrovskog filma koji želi da bude nešto više od toga u našoj sredini.
Na tom derbiju začelja, u toj komparacij promašenosti VOLJA SINOVLJEVA i PORED NAS svakako vode dvoboj ali me on ne zanima previše jer nikada nisam bio zainteresovan za pravljenje top lista najgorih filmova.
Stevan Filipović je sa ŠEJTANOVIM RATNIKOM delovao kao svetlo na kraju tunela kojim je bauljao srpski film. Četiri bioskopska i jedan televizijski film kasnije deluje kao da je njemu potrebno neko svetlo u ćošku gde je sam sebe saterao. To svetlo je možda činjenica da je ovim filmom konačno uspeo da iscrpi tu loše zamišljenu tetralogiju o jednom razredu i da proba da nastavi dalje. Za tih osamnaest godina, njegova karijera je postala punoletna, pa se nadam da će prema njoj postati odgovorniji.
Ljudi su ispadali govna u raznim režimima, ali ovaj film ipak nosi jednu autentično naprednjačku dimenziju u sebi - Filipović je pored toga što je ispao govno ispao i glup.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Carl Weathers pokušao je da kanališe Jima Browna u filmu HURRICANE SMITH, kao crni uber mensch koji odlazi u Australiju da reši slučaj misterioznog nestanka svoje sestre koja se uplela sa sumnjivim ljudima.
Nažalost, ovo više nisu sedamdesete već početak devedesetih, nema više te aktivističke dimenzije, niti reditelja koji žele i mogu da se dokažu kroz exploitation.
Otud ni Colin Budds kao reditelj, ni prilično generic scenario ne nude Weathersu materijal da postigne jimbrownovski domet. Ali, HURRICANE SMITH je jednostavan i efektan old school akcijaš osamdesetih, sticajem okolnosti još uvek moguć i aktuelan kao bioskopski film 1992. godine.
Carl Weathers je ove uhvatio poslednje trzaje Ozploitationa, i snimio je film koji je izašao u pipelineu Village Roadshow - Warner Bros. ali sa australijskim autorskim temeljima. Otud, iako ovde nema mnogo karakterističnih australijskih obeležja kao što su egzotične lokacije i potere automobilima, ipak ima stvari po kojima su poznati, najpre sirovijih stuntova od onih na koje smo navikli.
HURRICANE SMITH mi je možda bolje legao nego što bi trebalo jer me je podsetio na jednostavnija, da ne kažem srećnija, vremena u kojima je bilo dovoljno Carla Weathersa i Jurgena Prochnowa da se oko toga izgradi film.
Uz veliki rizik da verovatno učitavam, ima par scena koje su me podsetile na rimejk ROAD HOUSE, što nema neke naročite logike jer Weathers iako jeste Silverov čovek, ovaj film nije radio za njega. Ako zaista ima nečeg u tome, stvari su zatvorile krug snimanjem filma PLAY DIRTY po skriptu Mondryja i Baggarozzija u Australiji, sa Shane Blackom i Marky Markom.
* * 1/2 / * * * *
Iskusni televizijski poslednik Victor Lobl režirao je neuspeli backdoor pilot za seriju BRAKER, sa Carlom Weathersom u ulozi iskusnijeg detektiva u jednom buddy cop paru koji istražuje tačku ukrštanja pop scene i tinejdžerske pornografije u velikom gradu.
Ovo je televizijski film iz 1985. kada je ovaj format bio u zenitu a Carl Weathers je bio rado viđen sporednjak sa kapacitetom do postane protagonista kod Joela Silvera i sličnih znalaca.
Weathersovog partnera igra Joseph Bottoms koji takođe fino koristi svoj prostor a Ian McShane igra negativca u pilotu i daje mu solidan gravitas.
Izuzev zavšnog obračuna koji je bukvalno smandrljan, ovaj televizijski film ima solidnu atmosferu. Sama priča ne nosi naročitu misteriju jer gledamo detektive kako pokušavaju da saznaju nešto što već znamo, ali ovo je jedan od solidnih primera nečega gde je svima sve jasno ali se dobro prave da nije.
Seth Gordon negde od pilot epizode serije FOR ALL MANKIND snima bitno slabije stvari nego ranije kada je delovao kao vrlo perspektivan reditelj, pre svega utoliko što je bio zanatski, na jednom fundamentalnom nivou vrlo kompetentan.
Nažalost, od FOR ALL MANKIND, ono što radi mi je bilo i scenaristički i rediteljski priličan fail. Nisam imao snage da izdržim prvu epizodu NIGHT AGENTa što je moram priznati čak i nedopustivo.
Sada je za Netflix snimio špijunsku akcionu komediju BACK IN ACTION koja je prevashodno hajpovana kao povratnički film Cameron Diaz koja se njime vraća na scenu. Ja volim filmove sa Cameron Diaz ali prema njoj kao glumici nemam neki odnos ili anticipaciju da li će se vratiti ili ne. U tom smislu, ovo je sve do te mere rutinski, s tim što je ona omatorila i prosto više nije uverljiva kad treba da potrči da se pobije. Ali, nema utiska da je ikuda odlazila što iskreno celu stvar gura u smeru da nekog efekta kambeka zapravo nema.
Jamie Foxx joj je partner u nečemu što je - koliko god to bizarno zvučalo rip-off Cella-Jonesovog filma FAMILY PLAN - koji je pritom sam po sebi rip-off koječega, ali ovo ne ide toliko duboko u source code nego BUKVALNO ripuje ovaj uspešan vehicle Marky Marka. Naravno, manje pažljivi gledaoci koji smatraju da su ovakve priče imale da se zaustave na TRUE LIES i eventualno LONG KISS GOODNIGHT, i taj film su otpisali. Međutim, taj film je zapravo bio izuzetan, odigran i snimljen sa punim ubeđenjem iako je imao već ucrtane story beats i character beats, ali sa rediteljem i podelom koji su se skroz predali materijalu i odlučili da ga nama prodaju iz sve snage, rezultat nije izostao.
Nema potrebe da poredimo iskustvo jednog Setha Gordona i Simona Cellana-Jonesa koji je režirao malo filma ali puno televizije, niti je Michael Burgess kao DP veće ime od Ken Senga, iako je Donov sin. Međutim, ne samo da su Marky Mark i Michelle Monaghan uspeli da naprave ubedljiv odnos među živim ljudima, za razliku od Jamie Foxxa i Cameron Diaz koji nisu otišli dalje od elementarnog iskazivanja svoje screen persone, nego su akcione scene Cellan-Jonesa i Burgessa neuporedivo bolje, ali što je najsmešnije od svega neki ambijenti, recimo situacja sa UV svetlima i potera na putu su potpuno prekopirane.
Neko ko ne voli film će rado staviti BACK IN ACTION i FAMILY PLAN u isti koš, a statistički presek kritika čak sugeriše da BACK IN ACTION ima u proseku bolje mišljenje u medijima što je tek sumanuto. Ali, to je to. FAMILY PLAN je dočekan kao božićni vehicle Marky Marka, dakle nešto rutinski, a BACK IN ACTION kao povratak Cameron Diaz na ekran, i onda je to ta razlika u hypeu, odnosno potrebi kritičara da ne prespava film.
U svakom slučaju, imao je BACK IN ACTION neke adute u sporednim ulogama, recimo neiskorišćenog Kylea Chandlera, pouzdanog profesionalca koji je dobio zadatak bukvalno na nivou geezer teasera.
Volim Netflixove filmove više nego mnogi, ali nažalost BACN IN ACTION je ono za šta ih stalno optužuju.
* * / * * * *
ONE GOOD COP Heywooda Goulda sam dugo imao na nišanu, reklo bi se decenijama ali sam tek sad seo da ga pogledam, što je verovatno sramota za ovakvog fana 80s cop filmova, ali sramota ne može biti veća od ove koju sam već dostigao.
Ono što je problem jeste zapravo činjenica da je ONE GOOD COP veoma potcenjen i otpisan film, iako zapravo nudi vrlo zanimljivu reinterpretaciju žanra.
Naime, Michael Keaton igra njujorškog policajca zaduženog za najteže situacije u gadnim krajevima. Sa svojim partnerom kog igr Anthony LaPaglia rešava teške situacije. Ali, kada mu partner, inače udovac sa tri kćeri pogine, on preuzima brigu nad decom i odlučuje da ih usvoji. Međutim usvajanje dece se ispostavlja kao veliki izazov.
ONE GOOD COP definitivno nije MR MOM ili KINDERGARTEN COP mada ima tri slatke devojčice u podeli o kojima brinu Keatonov lik i supruga koju igra Rene Russo, par godina pre nego što će sa Melom Gibsonom odigrati antičko "prepoznavanje po ožiljcima" u LETHAL WEAPON 3.
Štaviše, jako je zanimljivo kako je Heywood Gould uspeo jako dobro da napravi pun krug između tvrde buddy cop priče s početka i zaokruži film istim tim.
Heywood Gould je bio novinar crne hronike, pisac krimića, scenarista i na kraju čak i reditelj nekoliko filmova različitih dometa. U ovom filmu on na vrlo zanimljiv način postavlja stvari, kao da nije zapravo relativno neiskusan reditelj.
Akcione scene su sirove i prilično brutalne, međutim, još je zanimljivije to što su izuzetno napete, i tu se ovaj film zaista izdvaja po toj fino izvedenoj trilerskoj dimenziji, koja se često u buddy cop filmovima gubila i iscrpljivala u akcionom spektaklu. Scene sa decom su nežne, ali su psihološki utemeljene i ne odvode film u sferu neke sentimentalne dramedije, i ne izbacuju ga iz brzine u kojoj se vozi. Pa ipak, i humora i topline, i razvijenog "privatnog" života junaka ima. Ali, toga ima i u LETHAL WEAPON.
Gould je pisao roman po kom je nastao FORT APACHE, THE BRONX i ovo je praktično plainclothes verzija tog filma. Ovde nisu uniformisani policajci, sve su detektivi, ali ponovo imamo tu postavku gde se film pored policijske priče zapravo bavi "mnogim temama".
ONE GOOD COP je u svoje vreme bio marginalizovan i nije film koji ljude previše interesuje, međtuim, oni koji ga danas gledaju i o tome nešto pišu, u principu imaju bitno povoljnije mišljenje od savremenika koji su ispratili njegovu bioskopsku premijeru.
* * * / * * * *
Isto kao kad sam ga prvi put gledao pre četvrt veka, i sad kad sam uzeo da ga repriziram, verovao sam da NIGHTBREED u adaptaciji i režiji Clivea Barkera i sa Davidom Cronenbergom u važnoj ulozi ne može biti loš.
Nažalost, kao i prvi put, utisak je da prosto ovako ambiciozno delo ipak nije do kraja uspešno kontrolisano od strane samog Barkera. Čovek koji je radio HELLRAISER, da ne govorimo o njegovim drugim postignućima kojima je zadužio horor, zaslužuje veliko poštovanje za svoj filmski opus i NIGHTBREED, sam po sebi kao artefakt, spada u onaj red filmova koji prosto vape za tim da ti se dopadnu.
U njemu Barker nudi jednu zaista ambicioznu, sveobuhvatnu viziju strave, seže u njoj u sfere mita, formu bajke, onostrano i fantastičko. Svega ima, samo dobrog osnova u karakterima i narativnom zamajcu nema.
NIGHTBREED je istovremeno jedan od najambicioznijih horor filmova svog vremena. Vizuelna ekspresija kojoj Barker stremi, nije bila karakteristična za tadašnji horor, i produkcija mu je maksimalno izašla u susret.
U tom pogledu, nema sumnje da se Barker postarao da se svaki dinar vidi na ekranu. Nažalost, ogroman trud je na kraju ispao mahom uzaludan, i sveo se na slikovnicu za hardkor fanove njegovog romana, koji opet pa meni ne spada baš u najdraže Barkerove proze.
Sve u svemu, do neke sledeće prilike...
* * / * * * *
Jesper Ganslandt me je kao reditelj zainteresovao kada sam gledao seriju SNABBA CASH pa sam odlučio da ispitam malo kako izgleda njegov solistički opus.
Film APAN je njegovo cenjeno delo i kada sagledam načn na koji je realizovan, nema sumnje da je kritika imala pravo što ga je prihvatila. Ganslandt gaji jedan propulzivni stil u kome u povišeni realizam odlično uklapa elemente naturalizma i sa kamerom koja je stalno u pokretu daje jednu potpuno novu dimenziju prostoru.
U tom pogledu APAN zaslužuje sve pohvale.
Međutim, kako je u suštini reč o filmu stanja, o čoveku koji u toku jednog dana uporedo sa svakodnevicom pokušava da se iznese sa traumom koja mu je promenila život, baš taj element filma meni nije dovoljno bio zanimljiv. U izvesnom smislu mi je čak delovao senzacionalistički, odnosno sa pojedinim elementima ekstremnog kojima je nedostajalo pokriće.
Otud, koga uhvati sama priča, i sam lik na kog se fokusira film može da ima fenomenalno gledalačko iskustvo. Kod mene je to izostalo, pa sam ja onda samim tim ostao uskraćen i ovaj film jedino mogu zanatski da poštujem ali ne i da u njemu uživam.
* * 1/2 / * * * *
ŠALŠA je redak predstavnik nečega što bismo smatrali hrvatskim zombi hororom, međutim, teško je objasniti koliko je glupo što zapravo ima vrlo sličnu premisu kao POSLEDNJI SRBIN U HRVATSKOJ. Ako već možemo da razumemo da regionalni žanrovski film želi da eksploatiše lokalne etno-političke zaostavštine, ipak ne treba baš toliko da se ponavlja.
Podsetiću, u POSLEDNJEM SRBINU Hrvatsku napadne zombi virus na koji su Srbi imuni i odjednom kreću nepriajtne sponzaje ko je sve imun. U ŠALŠI na malom jadramskom ostrvu, agens koji je pravila JNA igrom slučaja dolazi u paradajze i izaziva zombifikaciju proistekla iz njegove funkcije da suzbije nacionalistički gen.
Dakle, zombifikacija, nacionalizam, suživot, sve je ponovo tu, ali opet bez dovoljno elemenata kojima bi se to na neki način osvežilo.
Naravno, daleko od toga da horor ne trpi kontinuirano interesovanje autora za kanalisanje jedne bitne drušvene teme kroz svoja dela, ali ovde prosto ono što se radi nije dovoljno promišljeno.
ŠALŠA je izvesnoj meri filmičnija od POSLEDNJEG SRBINA, ali ne znatno. Dražen Žarković je inače zanimljiv low-ley žanrovski profesionalac koji je uvek na razmeđi televizije i filma, pa otud njegovi filmovi nose tu televizijsku interpretaciju žanra, pojednostavljenu i delimično parodičnu.
U ovom filmu,međutim, glavna primedba - izuzev karaktera premise - jeste glavna uloga Momčila Otaševića. Pouzdani Otašević je ovde snimio - bar koliko ja znam - svoju prvu zaista slabu ulogu. Komičnost koju pokušava da pruži tom glavnom liku je prenaglašena i neubedljiva, naprosto, i na ne neki način, iako taj lik nije sušta genijalnost kako je postavljen, on ga obezvređuje. Naravno, ne mislim da je Otašević imao lošu nameru, verovatno je samo pokušao silom da učini lik smešnijim nego što jeste.
Žarković sa televizije donosi veštinu da stvari drži u jednom solidnom tempu, i ŠALŠA je daleko od sporog filma, ali nedovoljno je dinamična jer je u znatnom delu naprosto neinventivna i ne uspeva da dobro poznatim scenama da nešto sveže.
Međutim, sve ono odakle proizlaze Žarkovićevi nedostaci, dolaze i njegovi kvaliteti - film je nepretenciozan, jasan, kreće se između plot pointa stabilno, uspeva da postavi situacije iz kojih ponekad ne izvuče maksimum, ali sve vreme znamo šta gledamo i jedino što nas može razočarati je to što nema velikog dometa.
Naprosto, ŠALŠA ima taj problem što bi film ovako retkog žanra morao ipak biti znatno drugačiji od drugog predstavnika toga istog i istoj kinematografiji a što bi istovremenu svoju žanrovsku ekskluzlivnost morala na neki način braniti novim lokalnim kvalitetom koji dodaje konvenciji žanra koju znamo.
ŠALŠA ništa od toga nema, i zato je ovaj film rutinski, u miljeu u kome ovakav film sme biti bilo šta sem rutinski.
* * 1/2 / * * * *
Dobro je poznata moja fascinacija potonućem broda Estonia i samim tim me je interesovalo da vidim ovaj film, nastao pred desetogodišnjicu tragedije.
Na špici sam zapazio dva zanimljiva detalja. Među producentima potpisana je Mimi Leder a među scenaristima se pominje i autor "ranijeg scenarija". Pojava Mimi Leder na špici, u trenutku kada je ova već veoma etablirano ime američke televizije ali i filma, sugeriše mi da ona ovo možda nije producirala već da je u nekom trenutku trebalo da režira ovaj film.
BALTIC STORM baziran je na priči Jutte Rabe, nemačke novinarke koja je 2000. došla do snimaka olupine i otkrila da na brodu postoje rupe koje liče na posledice eksplozije. Od tada je Jutta Rabe praktično jedna od vodećih zastupnica teorija zavere o potonuću Estonie, koje po svemu sudeći nisu u potpunosti izmišljene barem po liniji okolnosti da se tim brodom nesporno jesu prevozili osetljivi materijali iz Estonije za Zapadnu Evropu.
U svakom slučaju, film jeste režirao brat Mimi Leder, Reuben Leder koji je imao naklonost ka hladnoratovskim temama, s tim što je bitno manje uspešan od nje. Njegova režija je korektna, iako je scenario mahom pekao zanat kao saradnik njihovog oca Paula, na masi B-filmova i kao scenarista raznih serija.
U svakom slučaju, Mimi je dala malo svog zvezdanog praha špici ali film je produkciono relativno klasičan slučaj English-speaking TV materijala snimljenog sa evropskim resursima.
Priča je fikcionalizovana, i umnogome se kreće klasičnom teritorijom cover up trilera. Greta Scacchi i Jurgen Prochnow u glavnim ulogama pokreću stvari u dovoljnoj meri da se sve ovo prati. Film ukupno uzev ipak spada u donji dom conspiracy trilera svog vremena.
Razlog za to je što Jutta Rabe odlazi dosta daleko od onoga što je osnovna tema oko potonuća Estonie pa se dotiče i druge teorije zavere a to je kako je jedan od zapovednika bio na spisku preživelih a onda ipak proglašen mrtvim, što ona ovde razrađuje u smeru da je preživeo i sakriven kako bi se obavio cover up.
Time film u potpunosti gubi dokumentarnu vrednost i postaje jeftina fikcija o jednom istinski enigmatičnom slučaju.
BALTIC STORM na kraju cele priče pojeftinjuje ovu nesreću do nivoa potpunog pulpa, sa sve ex-KGB ubicama koje su za petama protagonista i raznim drugim naivnostima.
Na kraju, Jutta Rabe ne samo da nije napravila film koji s pijetetom prilazi tragediji već ovim i samu sebe diskredituje.
Međutim, mimo toga, ovo je jedan prevaziđen, nevažan film koji bi teško danas našao mesto bilo gde, kao što nije ni onomad odmakao dalje od VHS polica. No, isto tako je efikasan , oslonjen na formule i pitak.
Ipak, iz ovog ostvarenja se mogu izvući bitne lekcije za našu situaciju. Naime, kod nas je sada jaka opsesija filmovima sa "nacionalnom" temom, jednu od njih - Žutu kuću - obradio je reditelj Paul Kampf, dosta opskurnija figura danas od onoga što je bio Reuben Fleder u svoje vreme.
Bilo bi šteta ako bi se taj film pretvorio u BALTIC STORM našeg vremena i na našu temu.
* * / * * * *
THE DAMNED režirao je Thordur Palsson, islandski reditelj koji je u ovoj islandsko-irsko-britanskoj koprodukciji učinio mnogo toga da izgradi atmosferu. Međutim, iskreno, film nije mnogo učinio na polju praćenja priče. Strava kojom se bavi je dosta konkretna ali pristup kojom je izlaže je diskretan. Kada se spoje surovi ambijenti, prirodna nepogoda i horor kao takav, rezultat može da bude jedan utisak da ovim junacima u tom ambijentu ni ne treba neka opasna pretnja da bi skončali u mukama i užasu.
Tako na kraju, nisam uspeo baš ni da ukačim šta je to njih mučilo, iako filmu hardverski malo šta mogu zameriti, uostalom Joe Cole mu je dao i star wattage pa ni toga ne fali.
Ovaj film je možda bolji nekim boljim gledaocima od mene.
* * / * * * *
PANTERA je drugi deo filma DEN OF THIEVES u kom je Christian Gudegast lucidno preneo pustolovine glavnih junaka koje igraju Gerard Butler i sin Ice Cubea i Evropu, i upleo ih u saradnju sa Panterima.
Zanimljiva je ta gangsterska filmska internacionala koja se stvara u ovom filmu i koju je Gudegast na neki način, barem delimično, prepoznao, uvodeći da pripadnicu balkanske ekipe igra Evin Ahmed iz serije SNABBA CASH, kao i da se u jednoj sceni malo začuje pesma JUŽNI VETAR GAS. Ipak, ako je konekcija do SNABBA CASHa osvešćena, šteta je što nije i ova do JUŽNOG VETRA tako da izuzev Evin, Jugoviće igraju mahom anonimusi i samo su neki od njih, poput Velibora Topića, Hrvati.
Ne kažem da je nužno moralo doći do crossovera ali nema sumnje da bi sa nekim našim glumcima, ovaj film koji je krupnim delom na srpskom koji stranci natucaju mogao napraviti neki rezultat u Rusiji (svakako veći od ovog koji je sada ispod miliona dolara) i u Srbiji (koji je ispod pedesetak hiljada dolara).
No, Gudegast je film snimao u Španiji i bavio se Evropom kombinujući kreativne i poslovne potrebe, i ne možemo ga kriviti što je propusto prilike da za sve Jugoviće uzme naše glumce već samo poneke.
U principu, Gerry Butler je ostavio dubok trag u beogradskom noćnom životu, i smatra se pridruženim Srbinom tako da u nekim scenama lumpovanja kanališe neke srpske teme, recimo ljutnju zbog NATO bombardovanja. I generalno, prikaz balkanske mafije u sklopu povišenog realizma i fikcije kojom se Gudegast bavi je vrlo korektan. Dobro su prepoznate neke karakteristike Pantera, pre svega vojni i paravojni bekgraund iz koga dolaze.
Sam film je energičan iako u njemu zapravo nema previše akcije. U suštini sa trajanjem od 130ak minuta, film nudi dva akciona segmenta a ostalo su sve manje više energične ali praktično "prazne" scene upoznavanja, dogovora i postavljanja nekih propozicija "velike pljačke" koja će da usledi.
U tom smislu, film je čak i pitkiji nego što bi trebalo da bude ako imamo u vidu koliko je zapravo lišen akcije pa čak i suspensea u klasičnom smislu. O'Shea Jackson je na visokom nivou dok je Gerry Butler već došao u fazu poznog Roberta Mitchuma kad je njegova pojava film za sebe, i sa licem zaklonjenim bradom je možda čak i bolji jer mu je umanjen prostor za pravljenje grimasa. U odnosu na zadatke koje ima u SNABBA CASHu, Evin Ahmed ima jednu krajnje jednostavnu ulogu i nema mnogo teškoća da je odigra dok su svi ostali funkcionalni.
DEN OF THIEVES ima perspektivu da se pretvori u FAST AND THE FURIOUS samo za malo stariju publiku, i u jednom ekonomičnijem izdanju. Film je bio prvi na američkoj listi ali nije napravio neki rezultat kojim bi se isplatio u odnosu na budžet, no kod ovakvih produkcija to više nije ni bitno jer se one finansiraju i isplaćuju mimo američkog box officea.
Gudegast zaslužuje pohvale koji je uspeo da deluje kao nešto više od onoga što jeste, pre svega u pogledu kvantiteta bioskopskog uzbuđenja. Ostaje naravno i žal zašto srpski glumci a možda i autori nisu bili uključeniji u sve ovo. Međutim, i gledaoci i Srbi su u suštini ovde vrlo pristojno prošli.
* * / * * * *
Lowell Dean u filmu DARK MATCH pravi izvanrednu grindhouse žanrovsku kombinaciju, sa bizarnom exploitation premisom i realizacijom s punim ubeđenjem i jasnim estetskim okvirom.
Jedan od problema grindhouse revivala jeste to što je kod Tarantina on imao autentičnost iako je vršena transformacija sadržaja u art, odnosno onoga što je tradicija u nešto što je aktuelno. Međutim, kod Rodrigueza je to izostalo i zato je njegov PLANET TERROR bio kič i bezveze.
Lowell Dean u filmu DARK MATCH nema ambicije da napravi kapitalno delo velike umetničke vrednosti kao Tarantino. Njemu odgovara da njegov film bude samosvesna parafraza trashy exploitationa ali da istovremeno kao takav bude i eksploatisan.
U tom smislu, DARK MATCH jedna vrste rekonstrukcije i reinterpretacije 80s exploitationa ali je istovremeno exploitation film svog vremena koji se plasira na VODu i eventualno na specijalizovanim festivalima.
Premisa je blesava, na način kako su to maheri osamdesetih voleli, ali je urađena sa punim ubeđenjem -
Ovde imamo malu ekipu kečera i opskurne udruge koju poziva enigmatični organizator da sa njega naprave "privatnu borbu", a kada odu tamo ispostavi se da je reč o ekipi satanista koja snima snuff filmove, pod vođstvom nekadašnjeg kolege koji je postao okultista.
Zvuči kretenski, ali Lowell Dean nas bez problema ubedi kako to jeste film koji gledamo, pre svega jer je izvanredno glumljen i vrhunski dizajniran u tom novom pokušaju da zarobi duh B ili čak C produkcije osamdesetih.
Lowell Dean prepoznaje sve one fetiše i segmente atmosfere zbog kojih se neprekidno vraćamo grindhouseu pa i staight to VHSu osamdesetih, i umesto na kašičicu kao tamo, ovde nam to pruža kao glavni deo celine.
Otud, film uspeva da sigurno ispripoveda ovu akcionu-horor priču, sa jako uspelim glumačkim rešenjima, u najboljoj tradiciji canucksploitationa koji je iznedrio imena poput Clarka, Reitmana i naravno Cronenberga, baš po tom spoju exploitationa urađenom u nekoj formi "državno podržane umetnosti", koja je podrazumevala izvrsne fundamentalse.
Lowell Dean nije takav u svakom svom filmu. Ali, ovo je možda njegov najbolje izveden, najkonzistentniji i najstabilniji rad koji uključuje odlazak u radikalnu stilizaciju.
DARK MATCH ne mogu smatrati iznenađenjem jer je Lowell Dean ozbiljna faca, ali svakako jeste film u kome je nadmašio svoje domete u ovom formatu.
* * * / * * * *
Angel Studios je iznenađujuće dobro prošao u bioskopima sa filmom HOMESTEAD koji je koncipiran kao bioskopski uvod u televizijsku seriju.
Dakle, od publike se očekivalo da ode u bioskop a onda ode kući i na appu nastavi da gleda seriju.
Jason Ross je napisao sad već seriju romana o prepperima koji dočekuju relativno spremno društveni kolaps koji nastupa usled terorističkog napada nuklearnom bombom na SAD. Ben Kasica je kreator serije zajedno sa njim.
Premisa je jednostavna. Nuklearna glava je aktivirana u okolini Los Anđelesa, nastupa kriza, nestanak struje, haos, vlada nije spremna da isprati izazove, čovek čoveku postaje vuk, a Neal McDonaugh igra bogataša koji je dobrohotni prepper i eto spremio je svoj bogati ranč da bude utočište za njegove prijatelje.
Obezbeđenje pojačava alteregom pisca Jason Rossa, bivšeg vojnog specijalca i njegovom ekipom private contractora, ali onda krenu konflikti koji nisu baš čist vestern o odbrani ugroženog imanja i ljudi koji na njemu žive, već malo kreće da se širi u televizijskom pogledu prema nekim ne preterano zanimljivim likovima.
Dakle, HOMESTEAD strukturalno nije ubedljiv backdoor pilot gde iz filma ili TV filma proističe serija, a nažalost ni ovo što sam video od serije nije naročito dobro, osim što uspeva da dostigne taj neki polish solidne network serije.
HOMESTEAD nažalost na kraju ostaje nedorečen na sličan način kao druge faith-based franšize koje žele da spoje religiju i repertoarski film, s tom razlikom što je pedantnije urađen u tehničkom pogledu, i što mu zapravo verska komponenta deluje nakalemljeno.
Naime, ovde je ipak osnov u jednom tvrdom desnom stavu i survivalismu, mnogo pre nego u religiji, i ona je u sušini nevešto nadograđena kako bi ispoštovala Angel Studios i njihov value-based koncept.
No, ovde se publika odazvala na film i donela mu više nego solidan box-office, što pokazuje da ima mesta i dalje za žanrovski film namenjen desnoj i religioznoj publici, ukoliko je distributivna mreža prava i kredibilna.
* 1/2 / * * * *
WEREWOLVES Stevena C. Millera je zamišljen kao PURGE sa vukodlacima, i u suštini ta zamisao nije loša jer zapravo sa njom neka PURGEolika tvorevina dobija dodatnu logiku.
Ipak, onogde film pada jeste mešavina nekih nepotrebno spojenih stvari - u suštini home invasion situacije u kojoj Ilfenesh Hadera brani dom i neke zgode u vojno-naučnom institutu gde se njen dever zadrži pa žuri kući da spase obudovelu snaju.
Taj mehanizam dovodi do nekih nepotrebnih paralelnih radnji različitih intenziteta, relativno nespojivog ritma, i čini da film deluje napabirčeno.
Miller je u svom prethodnom filmu pokazao izuzetan napredak, i sad se nažalost vratio manje vrednom na mah postavljenom DTVu više produkcione klase koji možda i dođe do bioskopa ali nije vredan bioskopske karte.
Frank Grillo igra glavnu ulogu, i on sam po sebi nije loš, ali prosto nije ni dovoljno dobar da ne dosadi, a dosadio je odavno. Ilfenesh Hadera je mogla svakako postići više da joj je pružena veća prilika, i ona je tipičan primer glumice koja je daleko iznad materijala koji ovde igra.
* * / * * * *
Charles Bail, nekadašnji kaskader koji je postao reditelj i istakao se mahom u blaxploitationu, snimio je 1986. godine šašav SF akcijaš CHOKE CANYON u produkciji legendarnog majstora exploitationa Ovidio G. Assonitisa.
Ovidio je skupio interesantnu ekipu, film je slikao Dante Spinotti a aerial stuntove koji su zaista spektakularni je radio legendarni Richard Holley, koji je poginuo putujući na set RUNAWAY TRAINa u četrdesetoj godini, pre izlaska ovog filma.
Holley je zaista doneo dimenziju više ovom filmu, prevodeći ga iz namere da se pretvori u jednu needhamovsku extravaganzu u nešto više, odnosno u film u kome postoje stuntovi zbog kojih ga vredi videti.
Završnica u kojoj se jure helikopter i avion dvokrilac je zaista jedinstven spektakl urađen u vreme pre CGI i u njoj Bail otplaćuje svoj honorar u celosti.
Ostatak filma je malo needhamovski a malo spielbergovski, i glavni junak je samostalni naučnik, ali i čovek od akcije koji prava jako važan, revolucionarni eksperiment na imanju koje želi da uzurpira lokalna nuklearna elektrana i odlaže otpad a on im to ne da.
Ispostavlja se da su se energetičari namerili na ekologa i naučnika koji je pored toga i superheroj, i uprkos tome što Charles Bail ne čini ništa preterano ozbiljno da nas ubedi u tu premisu, film prosto prođe u tom solidnom kolažnom exploitation gasu, a Stephen Collins kao glavni junak i Lance Henriksen kao najpodliji birokrata i sporedni negativac donose sasvim dovoljno u svoje uloge.
* * / * * * *
Fred Kudjo Kuwornu režirao je dokumentarni film BLAXPLOITALIAN koji je nažalost najbolji u naslovu a sve posle toga u njemu je propast.
Za razliku od nekih sličnih televizuelnih dokumentaraca o prisustvu crnaca u nekim formama filma, kao što je recimo bio vrlo solidni HORROR NOIRE: A HISTORY OF BLACK HORROR, Kudjo Kuwornu uspeva da uradi sve pogrešno, a da mu film i dalje na nivou nekog rudimentarnog dokumenta ostane koristan.
Dakle, o nekoj estetici se ne može govoriti. Ovde ima neke arhive, ne baš vrhunske, i imamo talking heads sagovornike. Sama priča nije baš istorijski sagledana po dubini, da ne kažem nije kompletistička kako bih ja voleo nego je tako malo lapidarna, ali opet i dalje je dosta zanimljiva jer ima interesantnih detalja o raznim glumcima crne boje kože koji su zauzeli mesto na ekranu u italijanskom filmu.
Međutim, okvir toga je Kudjo Kuwornuova otužna naracija u kojoj kao pokušava da bude "ličan" u maniru modernih dokumentaraca ali na kraju je samo lažan, pa i kontradiktoran u nekim stvarima, plus na sve to ima i neki diversity angažman gde na kraju grupa nekih anonimusa koji se bave glumom u Italiji kukaju kako su typecastovani i vrte se sa tom mišlju u krug.
Sat vremena je kratko da bi se obradila priča o crncima u italijanskom filmu jer to ne obuhvata sam ljude iz kolonija, migrante već i afroameričke expate koji su ovako ili onako stigli u Italiju, a da ne govorimo o Blaxploitation glumcima koji su bili deo italijanske produkcije koja je ciljala da simulira američku radi globalne prodaje.
To sve nije sistematski obrađeno.
Zato je sat vremena i predugo za ovakvog morona.
* 1/2 / * * * *
GIRLS OF THE WHITE ORCHID Jonathana Kaplana je izuzetno zanimljiv televizijski film iz 1983. u kom je ponovo uspeo da postigne film look.
Glumačku podelu predvodi Jennifer Jason Leigh koja je oduvek bila izuzetna glumica i bez problema izdiže materijal na jedan viši nivo, iako mu okvir nije bio slab ni bez nje. Međutim, s njenom igrom, sve odlazi klasu iznad.
Priča prati fenomen belih party girls koji je poznat u Japanu. Imamo takav storyline recimo i u seriji TOKYO VICE, dakle to su devojke sa Zapada koje služe kao gejše bogatim Japancima koji sebi žele da priušte malo egzotičnog luksuza.
U taj biznis su uključene jakuze i u Kaplanovom filmu imamo dosta jasnu, kulturno nimalo senzitivnu postavku u kojoj su devojke praktično primorane i da se prostituišu. TOKYO VICE, što je znak vremena, ne ide tako daleko, mada naravno jasno je da eros ima veliku ulogu u toj profesiji. Ovde pak nema dilema, ulazak u party girl je svet tamnog vilajeta u kom je svaki izbor pogrešan, i jakuze su predvidele sve eventualnosti.
Verujem da je GIRLS OF THE WHITE ORCHID sa svojom pričom o naivnoj devojci koja je pošla u Japan da peva, i njenom momku koji se demobiliše iz vazduhoplovstva da bi je zaprosio a potom dolazi za njom da je spase, u svoje vreme veoma dobro komunicirala sa frustracijama reganističke Amerike zbog rastućeg deficita sa Japanom u industriji kućne tehnike i automobila.
Krajem osamdesetih, tema japanskog izazova Americi već je bila apsorbovana do tačke da je Holivud snimao i filmove o zločinima nad nedužnim Azijatama koji proističu iz ekonomske frustracije.
U tom smislu, ovo je uvodni kulturni artefakt gde Japanci atakuju na seksualnost nevinih belih žena koje ni ne slute šta ih čeka u primitivnom dalekoističnom ambijentu gde i pozitivni junak ima jednu primitivnu hipertrofiranu moralnost.
Kaplan ovde u pojedinim deonicima postiže svoju prepoznatljivu sirovost ali se više kreće konvencionalnijim prostorima, pre svega u ambijentu japanskog kluba koji je uverljiv ali nije izazovan. Međutim, kad god situacija dozvoli, Kaplan radi ono što najbolje zna a to je dodavanje doze naturalizma u povišeni realizam kao i doze brutalnosti.
Naročito bih istakao efektnost samoubistva iskoračenjem pred kamion u Osaki, kao jednu od scena gde je Kaplan "svoj na svome".
Jedan od aspekata gde je Jennifer Jason Leigh pomogla materijalu jeste uvodni deo filma u kome publika realno "čeka" da krene priča sa Japanom, i gde bi slabija glumica učinila taj deo redundantnim i nekom napornom "obaveznom figurom".
Iz svih ovih razloga, GIRLS OF THE WHITE ORCHID pre funkcioniše kao jedan solidan američki triler smešten u Japanu, nego kao televizijski film jer tu formu postupkom ostavlja iza sebe.
Reprizirao sam THE GAMBLER Karela Reisza i iznova se uverio koliko je rimejk Ruperta Wyatta superioran rad. Može se reći da u izvesnom smislu, Wyatt čak kao da uzima da reši probleme prvog filmu usput naravno obavljajući primarni zadatak - a to je pričanje priče.
Tako Wyatt uspeva ono što Toback i Reisz samo nagoveštavaju, a to su likovi zelenaša i bookieja koji imaju neku svoju filozofiju i razlikuju se od tipičnih likova tog tipa.
Isto tako glavni junak je ubedljiviji i interesantniji kod Wyatta, a da paradoks bude veći i James Caan je dovoljno antiakademski nabaždaren da prosto nije uverljiviji kao profesor od Marky Marka.
O vizuelnoj disciplini, izrazu, dizajnu, preciznosti, o celokupnoj rigoroznoj izvedbi, ne treba ni trošiti.
U određenom smislu, posle Audiarda i FINGERSa nije ni neobično da Tobackov rad bolje izgleda kada se propusti kroz filter drugih autora.
Ono gde THE GAMBLER zaslužuje pažnju jeste Reiszov pokušaj da pomiri gotovo francuski nemar prema formi sa nečim što u suštini iziskuje neku vrstu noir žanrovske discipline. Taj brak između tropey situacija i pokušaja da se kroz drugačiji ritam nekako prevaziđu ne funkcioniše savršeno, ali film ima dovoljno zanimljivih elemenata da ga danas ipak gledamo i uvažavamo iako zapravo nije dobar.
Dok je Wyattov film zakovao sve što je pokušao, Reiszov je pre svega vredan kao pokušaj, dok mu je rezultat kao novom filmu bliži * * nego * * *, koliko dobija kao stari film kom praštamo što nije baš skroz uspeo.
Larry Clark je u filmu ANOTHER DAY IN PARADISE iskoračio iz svoje zone komfora i preduzeo je snimanje filma koji ipak podrazumeva da autor zna da režira. Na tom zadatku, Clark se snašao pre svega zbog toga što je James Woods preuzeo inicijativu i od uloge olinjalog lopova napravio jak noseći stub filma.
Ovo je priča o par mladih džankija koji se upetljaju sa olinjalim lopovom i njegovom podjednako olinjalom ženskom negde na Srednjem Zapadu tokom sedamdesetih i idu iz akcije u akciju, usput naravno erodirajući kao ličnosti, i posmatrajući svoj hepiend u formi pakla u kome dvoje njihovih zaštitnika žive.
Melanie Griffith odlično prati Woodsa kao njegova partnerka i jako dobro odmerava svoju reakciju na njegovu akciju, tako da je pravo uživanje gledati dvoje ipak već i tada veterana koji su još uvek u prajmu.
Vincent Kartheiser je filmičan u glavnoj ulozi, ali on ipak nije glumački mnogo iznad nekog momka kog Clark gusvansantovski fetišizuje.
E sad, Gus Van Sant je ako išta, majstor zanata. Larry nije, i u par scena se baš vidi da je klimav. Međutim, na kraju uspeva da se izvuče jer njegovo beleženja tela u nekim raznim vrtloženjima ipak nije toliko daleko od visceralnosti koju nosi krimić.
Muzika u filmu je raskošan izbor crnačke ali i singer songwriterske pesme šezdesetih i sedamdesetih i zanimljivo je kako Larry Clark ne pravi big deal od epohe. U stvari, na samom gledaocu je odradi gde se tačno na toj skali zbiva ovaj film.
ANOTHER DAY IN PARADISE je mogao biti samo još jedan neo noir, čak možda manje vešt od onih najboljih, ali uspeo je da bude nešto mnogo više, baš zahvaljujući Woodsu i naravno Melanie.
* * * / * * * *
U principu, ne možemo smatrati Liama Gallaghera i Robbieja Williamsa istinskim takmacima iz devedesetih jer su se bavili suštinski ipak različitim vrstama muzike, i u pogledu pristupa, i u pogledu odnosa prema izrazu, čak i kada su im pesme zvučale slično, ili kada su se borili za istu top listu ili istu ženu.
Pa ipak 2024. Liam Gallagher pravi otužni comeback svog starog benda a Robbie nastupa sa igranim biopicom BETTER MAN, kojim suštinski ne samo da ništa ne zaključuje već bih pre rekao započinje jednu novu eru dominacije kako britanskom tako i globalnom estradom.
U filmu vidimo Williamsa kao velikog obožavaoca Franka Sinatre, Dina Martina i Sammy Davisa. On ipak nije nikada postigao taj crossover iz muzike na film, nije zapravo pokorio ni ono najosetljivije tržište za britanske izvođače, a to je Amerika. U tom dvoboju, izgubio je od Justina Timberlakea koji je 2006. zadao završni udarac, možda i coup de grace svojim maestralnim albumom i već tada zalaufanom filmskom karijerom.
Ipak, i Justin 2024. dočekuje kao relikt prošle ere, nedovoljan feminista, kom i filmski angažmani i muzički uspesi ne dolaze kao pre, tako da je u pogledu coolnessa i njega Robbie pomeo filmom BETTER MAN.
Gledali smo mnoge kreativne mjuzikle o poznatim muzičarima. John Ridley je imao biopic Jimi Hendrixa bez njegovih najpoznatijih pesama. Todd Haynes je snimio SUPERSTAR: THE KAREN CARPENTER STORY kao stop-motion animaciju sa barbikama, a kasnije i film o Dylanu gde ga igra više glumaca.
Dexter Fletcher i Matthew Vaughn su snimili ROCKET MAN kao visokoestetizovanu biografsku fantaziju o Elton Johnu koja je njegovom životu ali pre svega njegovom radu dala jednu osvežavajuću dimenziju, odstupajući od tipične forme jukebox mjuzikla.
Znači, svašta smo imali priliku da vidimo ali BETTER MAN je ipak nešto potpuno novo - ovde Robbie Williams ima lik majmuna.
Dakle, odmah se reditelj Michael Gracey opredelio za nešto što će film učiniti ili genijalnim ili potpuno debilnim, i što se mene tiče, spadam u red onih kojima je ovo genijalno rešenje.
Ono je znakovito na masi nivoa, pre svega zato što se bavi tom nesputanom animalnom energijom nekoga ko još uvek nije postao čovek, a ne može ni da postane jer je u svakom razvoju stao kad je postao poznat, sa petnaest godina.
Isto tako bavi se tim osećajem neadekvatnosti koji prati Williamsa u samoviđenju celoga života ali se bavi i tom nelagodom kod same publike koja dva sata realno prati majmuna u ulozi čoveka, u priči o ljudima i njihovom životu u svetu globalnog šoubiznisa u koji se ipak ne može sasvim pobeći kad si iz siromašnog engleskog gradića.
To rešenje je maštovito, radikalno, znakovito, i što je najvažnije od svega, u stanju je da proizvede emociju u svim ključnim momentima. Robbiejevi odnosi sa bakom, Nicole Appleton i ocem rezultiraju emotivnim scenama kroz koje nas kao naš glavni junak provodi taj majmun, u krajnjem stadijumu evolucije pred nastanak pračoveka.
Dakle, da, možda je to i cop out, možda je to sve nebuloza, ta škola mišljenja neće pogrešiti, odmah da naglasim, ali kroz ovaj postupak Gracey i kroz njega Williams grade jedan umetnički stav kojim ovo jeste jukebox mjuzikl i biopic koji rekapitulira jednu fazu života zvezde ali je isto tako i aktivni činilac njegove sadašnje i buduće karijere. U tom smislu ovo jeste biopic ali jeste i rokenrol film od one vrste koja služi da kroz formu bioskopskog nastupa u izvesnom smislu reinventuje ili dopuni imidž neke zvezde.
Williams je svoju karijeru uvek vešto nadograđivao vrhunskom video produkcijom. U izvesnom smislu, mogu reći da sam njegov fan, ali ne svega i ne svakog pristupa kome je prilazio (recimo njegov pokušaj da bude Britpop mi je smetao mnogo više ideološki) no mislim da će se čak i hardkor fanovi složiti da je video integralni deo onoga što čini Williamsa zvezdom. To ne umanjuje značaj njegovih pesama koje su postale deo ne samo pop kanona već čak i običaja iz svakodnevice poput pevanja pesme ANGELS na sahranama. Međutim, pored muzike, video ostaje nešto po čemu ga identifikujemo a sada to još i više postaje film.
Ono što je paradoksalno jedini nedostatak filma jeste sama Robbiejeva životna priča koja - nezavisno od toga da li je znate ili ne - zapravo jeste vrlo prepoznatljiva, kreće se tipskim putanjama uspona, pada skrivenog usponom i pada koji postaje očigledan a zatim i ponovnim usponom. Ali, to je uslovnost biopica.
No, način na koji Gracey to pravi je zaista nesvakidašnji. On ima iskustvo u VFXu, muzičkim videima i snimio je jedan high budget mjuzikl, pa ipak ništa nas ne može sprečiti za način ekspresije koji je pripremio za ovaj film i opet njegovu višeslojnost gde odlazi korak dalje a uzima u obzir celokupan vizuelni žargon koji je Williams već ostavio iza sebe.
Ima nekih scena koje su same po sebi spektakl, poput numere ROCK DJ na trgu u Londonu ili nastupa na Knebworthu koji je inače sniman u Srbiji. A one nisu jedine, možda je scena autodestruktivnog osamostaljenja posle izlaska iz Take That meni i najdraža, iako je daleko od toga da je potcenjena.
U svakom pogledu ovaj film je jedan izuzetan artefakt. Odziv publike je bio manji nego što film zaslužuje, a u Americi ga je - u skladu sa time da tamo Williams ne znači mnogo - distribuirao Saban koji, istini za volju, u bioskopima najčešće nastupa s nekim "tehničkim distribucijama": Otud, oko ovog filma je pogrešno uopšte diskutovati u tipičnim dihotomijama - hit ili promašaj - ovo je očigledno napravljeno za večnost, za istoriju i film će živeti a samim tim na duže staze i zarađivati.
Samo da je ovaj film snimio, Robbie Williams bi ušao u istoriju. Pošto nije, ovaj film praktično otvara mogućnost da se još mnogo poglavlja tek napiše.
* * * 1/2 / * * * *
Pre svega želim da se zahvalim Mehmetu i dragim ljudima iz udruženja koji su poslali venac za ispraćaj mog oca.
O tome da je Mehmet i lično došao, da ne govorim, i da me je njegovo saučešće veoma dirnulo, kao i moju majku koja se uverila da zaista mogu reći da sam okružen pravim ljudima.
Ja bih da Crippleu i ovim putem uputim izvinjenje u svoje ime što poslednjih godina kontakti između nas nisu bili, jelte, fulji. Frekvencija mojeg fizičkog susretanja sa ljudima je postala jako iska prevashodno jer sam dopustio poslu da mi kidnapuje previše vremena i nadam se da ću u narednom periodu biti bolji. Decenijska prijateljstva zaslužuju više.
FLIGHT RISK odmah da se razumemo, nije ono što očekujemo od Mela Gibsona kao reditelja jer se umnogome odvaja od njegovog kanona (u koji izvesno ne računamo debitantsku režiju, zar ne?) i nije spektakl, nije istorijska rekonstrukcija, nije kontroverzna tema i postupak.
Potpuno je prihvatljivo reći da Mel Gibson nije bio potreban ovom filmu, i da ovaj film nije bio potreban njemu.
Ipak, to ne čini FLIGHT RISK manje autorskim radom, samo na jednom drugom nivou.
Reč je o niskobudžetnom filmu koji je izašao u bioskope, a rekao bih da je snimljen u uslovima (barem u onom below the line aspektu) u kojima nastaju DTV radovi. U osnovi to je high concept čiji je ključ na papiru u scenariju - napeta klaustrofobična priče sa tri junaka zatvorena u kabini malog klipnog aviona za lokalne letove na Aljasci.
Međutim, bez Mela ovaj film ne bi bio ovakav kakav je. Pre svega, Mel u njega unosi jednu intenzivnu dozu crnog humora koju su uvek nosili njegovi uspešni glumački filmovi, naročito u žanru krimića. Ono što sam recimo vrlo jasno mogao da pročitam kao nasledan smisao za crni humor u izvanrednom debitantskom filmu njegovog sina Louieja HAPPY HUNTING, ovde sprovodi i sam Mel.
Film je izuzetno duhovit i to onaj način na koji je i Riggs umeo da zabavi.
Zatim, film je izuzetno visceralan, energičan i propulzivan. Nudi 86 minuta krtine i kad krene ne propušta. I Mel ne prepušta ništa slučaju, a još manje nemaštovitosti.
Počev od prve scene na zemlji, u motelskoj sobi u kojoj se krije mafijaški računovođa u kojoj tokom upada policije "igraju" pokvarena mikrovalna pećnica, jelen koji luta oko zgrade, vidi se da Mel želi da napravi film sa visokim nivoom angažmana u kadru, da je ovo jedna igra sa visokim nivoom animacije.
Kada se stvar smesti u avion i kad zaigra Wahlberg, tu je jasna hemija ne samo među likovima gde se prepliću screwball i suspense, gde seksualna tenzija izlazi sa stranica teoretičarskih razmatranja na sam ekran i ono što ljudi rade i govore.
Wahlberg i Gibson ovde nisu snimili ništa slabije od Manna i Cruisea onomad samo što nisu imali sreću da im se svi sagnu kao što su ovima onomad. Štaviše, meni je FLIGHT RISK u tome što je apsolutno nepretenciozan a pritom do te mere intenzivan, umnogome i uspelija "vežba" od COLLATERALa.
E sad, ideologija je htela da Gibson dođe do ovog projekta koji najverovatnije u nekim boljim okolnostima ne bi radio. Fincher i Mann su sebi dozvolili PANIC ROOM i COLLATERAL na vrhuncu kao odmorište do većih projekata i pokaznu vežbu kako i oni umeju da se snađu u skromnim uslovima. U izvesnom smislu, kod Finchera i Manna ovo je bio neki perverzni showcase u kom oni sa velikim zvezdama snimaju film kakav inače rade "debitanti" u sklopu nekakve konfirmacije. Paradoksalno, u slučaju Finchera PANIC ROOM je bio film posle kog je on prestao da me zanima i posle kog nije snimio ništa što me je istinski zanimalo i čega se sećam. U slučaju Manna, posledice nisu bile tako pogubne a i COLLATERAL je bolji od PANIC ROOMa ali ostavio me je ravnodušnim na sličan način.
Kod Gibsona međutim, ovo nije ta vrsta perverzije gde se on između dva spektakla vraća "korenima" jer ovo i nisu njegovi koreni. Njegovi koreni su nešto drugo. Međutim, u domenu "debitantskog showcase filma", FLIGHT RISK je meni u odnosu na PANIC ROOM i COLLATERAL "obećao" mnogo uzbudljivijeg reditelja debitanta, pokazao je veću energiju, "glad" i autorski pečat.
Energija ovog filma je zarazna i svaki pokušaj da se on sad nešto sagledava iz aspekta sitnog realizma ili postavljanja u širi kontekst Melove karijere je besmislena. Ovo je u stvari neverovatno pošteno urađen posao u produkcionim uslovima kakve Mel nikada nije imao, za 22 dana snimanja, i samo sa Marky Markom kao garancijom da će se ići u bioskope.
Šta je Mel ovim obezbedio, da ne kažem "kupio", zaista ne znam, ali solidan bioskopski rezultat ovog filma i njegova ukupna kompetencija možda jesu neki sistematski pregled kojim on eto dokazuje da i dalje može.
Za čoveka blizu sedamdesete godine života da snimi film koji je ovako "gladan" nije uopšte mala stvar.
Svako ko to ne prepozna u FLIGHT RISKu zalutao je u bioskop, dopadao vam se on ili ne.
* * * / * * * *
Ne mislim da je učešće filma L'AMOUR OUF u Kanu bilo neprikladno. Reč je o francuskom blokbasteru koji je francuski u najboljem smislu te reči.
Dakle, ima visok budžet i dvoipočasovni format svojstven blokbastera, ali umesto neke superherojske IP senzacije, reč je o ljubavnom filmu oslonjenom na gangsterski film i visoku estetizaciju koja uzima dosta rešenja svojstvenih arty filmu iako samo delo izrazito nije arty.
Dakle, da, ovo nije art film, nije nikakav umetnički proboj u bilo kom smeru, nije deo istog dijaloga kao EMILIA PEREZ ili ANORA, sa kojima je podelio selekciju. Međutim, jeste delo autora koji je informisan o tokovima koji su iznedrili navedene filmove, koji dolazi iz miljea u kom pokazuje da zna o čemu je reč ali bira da snimi jedan srčan komercijalni ljubavni film sa elementima gangsterskog, sve žanrove koji su baš kvintesencijalno francuski.
U tom smislu, izuzetno je važno da je ovaj dosta skup francuski film, sa skupim needle dropovima, sa nizom spektakularnih sekvenci uspeo da postigne očekivani uspeh na francuskim blagajna.
Film prati ljubavnu priču fine devojčice i malog mangupa od srednje škole gde se upoznaju pa do kraja mladosti kada sve doživljava svoj klimaks.
Gilles Lelouche je pokazao da ume da prilaže tvrd kriminalni milje u filmu BAC NORD a i da inscenira obračun, i od toga ne beži ni ovde, međutim, nije ovo primarno krimić ili čak ni triler. Ljubavna priča je u prvom planu i junake igraju dve generacije glumaca, gde najzahteviniji deo kada su odrasli preuzimaju Adele Exarhopoulos i Francois Civil.
Adele je očekivano energična i snalazi se u kompleksnoj ulozi žene privučene lepoti i zločinu u genetovskom smislu, a Civil donosi pravi spoj koji čini romantičnog antiheroja belmondovskog tipa.
Gilles Lelouche namerno pravi jednu veliku gotovo opersku strukturu. I ovde nije pitanje da li je film moga biti kraći jer ovde trajanje nije pitanje izvedbe. Izvedba je energična i propulzivna. U tom smislu, dva i po sata trajanja za ovu jednostavnu, arhetipsku priču o pravoj devojci i pogrešnom momku je prosto stvar odluke i ona se isplatila.
Ulazak u diskusiju da li forma podržava sadržaj, da li ovo treba ovako da se radi i sl. potpuno je pogrešan. Osnovno je pitanje, da li je ovo što je Lelouche snimio uspelo da ubedi gledaoca.
Mene jeste. Uživao sam u često sapunskim uživanjima kojima nas je on ovde prepuštao. Ovo nije EMILIA PEREZ, nema ovde te slojevitosti, ali ima antologijskih scena kao recimo jedno vrlo uspelo "prepoznavanje po ožiljcima" u ordinaciji hitne pomoći, kao i istovremeno srdačni ali i ironični hepiend.
Da li je L'AMOUR OUF film nastao iz dobrog ukusa, možemo da diskutujemo, ali to suštinski nije ni bitno jer je prosto dobar.
Ne bih imao primedbe na mnoge filmove tog tipa, da su ispali dobri.
Otud, možda L'AMOUR OUF zli jezici mogu nazvati ZABORAVLJENIMA koje nije režirao moron, ali u tom poređenju nije problem u ZABORAVLJENIMA nego u moronu.
Gilles Lelouche nije moron, iako se sasvim sigurno barem jednim delom napajao na istom izvoru kao reditelj ZABORAVLJENIH, pre svega na francuskom neobaroku, recimo ranom i jedinom suštinskom dobrom Beineixu.
Prestar sam da mogu da procenim koji su kapaciteti L'AMOUR OUF da bude bitan francuski film na način na koji je nama mogao da bude rani Beineix, niti znam da li filmska kultura na taj način postoji. Prosto ovo je gateway movie a ja sam svoje kapije prošao i zato je njegov krajnji efekat pitanje za klince ne za mene.
No, ono što ja vidim jeste da je nova generacija dobila nešto što je možda DIVA bila za nas.
* * * 1/2 / * * * *
Robert L. Rosen je bio blizak saradnik i producent Johna Frankenheimera u njegovoj vrlo solidnoj fazi, pa samim tim čudi koliko je tvrd exploitation njegov rediteljski film RAW COURAGE.
Scenario su napisali Ronny Cox i njegova tadašnja supruga Mary. Reč je o neobično postavljenom filmu potere u kom tri trkača na tri staze nailaze na grupu denverskih survivalista koji prave svoju paravojnu obuku u pustinji kroz koju ovi trče i iz isprva malog nesporazuma ulaze u fazu pokušaja ubistva.
Dakle, ovde imamo atletičare protiv priglupih survivalista i ta neobična postavka nažalost ipak na kraju ne uspeva da funkcioniše. Naprosto, ovo ipak nije komedija tako da je zaista naivno zamisliti bilo kakav SOUTHERN COMFORT/ DELIVERANCE zaplet sa dve tako suprotne grupe ljude u kojoj ovi sportisti amateri uspevaju da izvuku živu glavu, da ne kažem pobede.
Otud, može se reći kako ni podela u kojoj trkače igraju Ronny Cox, Art Hindle i Tim Maier a vođu survivalista legendarni M. Emmet Walsh ne može da nam ovo uspešno proda. Može da nam samo pokaže da je bilo repro-materijala za nešto bolje.
Fotografija je dosta solidna ali akcija nije na tom nivou, jednim delom jer je u nju jako teško poverovati.
Robert L. Rosen je snimio film u kom su pojedini segmenti u stvari dosta dobri u pogledu kadrovskih rešenja, čak su i neke stvari vešto izvedene ali naprosto pred sebe je postavio izazov koji je teško prevazići, a istovremeno je i besmisleno pokušavati.
Otud, na kraju ipak ono zbog čega ovaj film traje jeste isključivo bizarna premisa.
* 1/2 / * * * *
END OF THE ROAD je B-rad sa Netflixa u kom se kao jedan od scenarista zapljunuo Rubenov čuveni saradnik David Loughery a režirala je Millicent Shelton, veoma aktivna televizijska rediteljka.
Queen Latifah i Ludacris igraju brata i sestru koji se sa decom sele iz Los Anđelesa u Hjuston a Beau Bridges igra korumpiranog šerifa iz Arizone koji krene da im rade o glavi, kada se posle nekog zamešateljstva kod njih nađe torba puna novca koju je on želeo za sebe.
Millicent Shelton je dovoljno efikasna da sa ovakvom podelom ne može mnogo skrenuti s puta.
U principu, END OF THE ROAD se kreće utabanim stazama za ovu vrstu filma, a snaga mu svakako leži više u solidno postavljenoj dinamici porodice u centru priče, mnogo pre nego u dosta konvencionalnoj mehanici suspensea koju Sheltonka zarađuje sa dozom stila, ali bez iskoračenja u neko vrhunsko ostvarenje.
Srećom, film je dinamičan i scene akcije i nasilja su dovoljno krvave da se END OF THE ROAD kudikamo izdvoji. I u tom pogledu, ovo je uspeo i dobro izveden produkt koji je kao film mogao biti još bolji, slojevitiji i napetiji, no i ovakav kakav je, može se podneti sa određenom dozom radoznalosti.
* * / * * * *
Sigurno ste jako radoznali da saznate šta o filmu COMPANION misli scenarista filma EDERLEZI RISING.
U osnovi, drago mi je što smo pre šest-sedam godina zapravo razmišljali na način koji je bio validan i što se neka našta razmišljanja sada pojavljuju u jednom žanrovskom filmu, meni izuzetno dragog studija New Line.
New Line je studio koji je kad sam bio u povoju zaista umnogome definisao moju poetiku, i imao je jedan koherentan unutrašnji sistem u kom su razni autori maltene pravili kontinuitet kako svojih opsesija i autorskih rukopisa tako i stilskih interesovanja samog studija.
Otud me raduje da je COMPANION u izvesnom smislu produžetak jednog New Line filma koji mi se izuzetno dopao pre nekoliko godina, reč je o DON'T WORRY DARLING. Kao u slavna vremena, različiti autori (mada isti producenti) unutar istog studija polemišu i povezuju se.
U oba slučaja imamo priču o emancipaciji žene. U DON'T WORRY DARLING to je žena zarobljena u misterioznoj retro-utopiji, u COMPANIONu reč je o sexbotu koju jailbreakuje vlasnik i slučajno u njoj proizvede samostalnost i zametak ličnosti, što nju vodi na drugu putanju emancipacije.
EDERLEZI RISING je upravo priča o tome, kako je čovek svog sexbota jailbreakovao u pokušaju da od nje napravi ličnost i proizveo je posledice sa kojima se teško nosio jer su stigle kazne za sve loše čime ju je oblikovao.
Ovde imamo sličnu priču, loš lik jailbreakuje sexbota i upada u nevolje jer kad ona krene da "shvata" neke stvari, sve loše što je uradio kreće da mu se sveti.
Ima tu raznih sličnosti, recimo motiv samoubistva robota zbog osećaja vezanosti za čoveka koji ga "voli", raznih elemenata tehnološkog interfejsa i niza detalja. Ipak, ne bih išao toliko daleko da je Drew Hancock zaista gledao EDERLEZI RISING pa iz njega razvio COMPANION. Moguće je samo da smo o nekim stvarima slično razmišljali.
Osnovna razlika je u tome što COMPANION nije priča u čijem je centru odnos čoveka i mašine, nije isključivo priča o tome kako je robot naučio zašto ljudi plaču, mada jeste i to. COMPANION je pre svega jedan neo noir sa fatalnom ženom koja je robot.
Ideja klasičnih noir priča sa robotima kao junacima prisutna je u SF literaturi ili stripovima kao što je HARD BOILED Geoffa Darrowa, međutim ovde imamo dahlovsku postavku o fatalnoj ženi i glupom muškarcu koja karakteriše taj kanonski neo noir devedesetih.
Naravno, uvođenje tehnološkog novuma omogućuje da glavni podstrekač transgresije bude mušakarac, ali Drew Hancock zatim otvara i razrađuje pitanje može li AI pokretati fatalnu ženu u noir maniru.
I moglo bi se reći da može, pa je otud film oslonjen na neke veoma klasične postavke tvrdokuvanog krimića, sa tim dopunskim elementom SFa, androida i tehnološke pismenosti gde je u EDERLEZIJU "glupi" muškarac tehnofobičan, a ovde je previše tehnofilan za svoje dobro. Isto tako neočekivana ispoljavanja emancipacije proističu iz različitih vidova manipulacije - u EDERLEZIJU junak stekne utisak da bi sexbot uz neke korekcije mogao biti prava zamena za biološku osobu dočim u COMPANIONu, pomisli da se mašina za eros i povezivanje može iskoristiti kao mašina za ubijanje.
U tom pogledu, preplitanje erosa i zločina, ironije, tehnosocijalne satire i noira nudi jedno suptilno preispitivanje aktuelnog trenutka, upakovano u dinamičan neo noir horor koji je estetizovan, dinamičan i zabavan.
Drew Hancock je stvari valjano postavio i nadalje je rediteljski imao lak zadatak jer je stvar dobro pokrenuta na papiru, on je složeniji, zreliji, sofisticiraniji, dizajniraniji. Međutim, dok je DON'T WORRY DARLING kraj jednog žanrovskog puta, COMPANION je njegov početak jer pokazuje kako se može snimiti film koji nije samo o AI, već i o tome kako se taj motiv može nepretenciozno uplesti u priču čija je suština nešto drugo, pre svega pitanje identiteta i manipulacije, a sličan način kao što je HER pre svega ljubavni film u kom je partner sticajem okolnosti mašina.
Otud, pre svega mi je drago da smo sa filmom EDERLEZI RISING blagovremeno uspeli da se uključimo u ovaj dijalog.
* * * 1/2 / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
Phoebe Dynevor je u centru novog špijunskog filma Neila Burgera INHERITANCE. U trci sa Nolanom, Burger i dalje možda učestvuje jer ovo može da se postavi kao paralela sa TENETom ali poređenje bi ipak bilo nategnuto jer ovo nije bondovski globetrotting špijunac, iako jeste prisutan element globetrottinga.
Olen Steinhauer je potpisan kao scenarista zajedno sa Burgerom. Posle serije BERLIN STATION kojom je opravdano privukao pažnju kao scenarista, iako je prevashodno poznat kao književnik, i hrvatski zet, postao je sve aktivniji na ekranu.
Burger očigledno igra određenu ulogu u tome jer je posle produciranja filma sa Chrisom Pineom po Steinhaueru, sada ovaj i režirao.
Međutim, ako išta, ovo je iznad svega Burgerov film. Vraćajući se na HD video estetiku ranih dvehiljaditih, Burger snima propulzivan arty špijunac soderberghovskog karaktera gde zapravo nema akcije pa ni napetosti u klasičnom smislu. Fokus je licu Phoebe Dynevor koja putuje i prolazi kroz razne McGuffin situacije koje su podjednak McGuffin kao i artefakt koji pokreće radnju ali u suštini nije bitan.
Otud priča o devojci koja posle majčine smrti odlučuje da živi sa ocem a onda biva usisana u neku njegovu špijunsku intrigu, mnogo više zavisi od atmosfere i generalno "vajbovanja" na raznim nivoima nego od konsekventnog dešavanja.
Neil Burger je ipak narativno fokusiran reditelj, tako da se INHERITANCE ipak može prepričati i pratiti u klasičnom smislu, ali uspeo je da se dovoljno razlabavi u izrazu i da iskorači u taj autentičniji art postupak, koji je svakako arhaičan ali je i estetičan i nikada ne izlazi iz mode.
Otud, od senzibiliteta publike utisak i varira od * *.do * * *.
Joshua Oppenheimer je 2003. godine, na mestu gde će napraviti svoj "zločin", u Indoneziji, vodio radionicu na kojoj su kamere podeljene radnicima sa plantaža da beleže svoju svakodnevicu i probleme i iz toga je kasnije uz njegovu pomoć kao ko-reditelja i montažera sastavljen film THE GLOBALISATION TAPES.
Ovaj dokumentarni rad od sedamdesetak minuta podeljen je na nekoliko poglavlja, i uz sirovost materijala koji su prikupili sami radnici, uz nekoliko deonica sa arhivskim materijalom i vrlo sugestivno postavljenom montažom istorijskog preseka, ponudio je začuđujuće pitku i zaokruženu sliku kolonijalne eksploatacije u Indoneziji, koja se naravno vrlo lako može shvatiti kao recept za mnoga dešavanja u svetu.
Ovo je film o neljudskim uslovima za život i rad među radnicima, na plantažama koje se šire preko svake mere održivosti, ne bi li finansirali autoritarne režime koji maltretiraju svoju populaciju ali su istovremeno potčinjeni bogatim imperijalistima, bilo da su to državni činioci ili čak samo privredni faktori.
Ako imamo u vidu inkluzivnost postupka, Oppenheimer je umnogome uspeo da artikuliše materijal skupljen na terenu u jednu dosta komunikativnu i klasičnu dokumentarnu storiju pre svega informativnog karaktera kojoj ne manjka autentičnosti.
* * * / * * * *
Borja Cobeaga je pre nekoliko godina pokušao da napravi komediju o istorijskim pregovorima ETA i španske vlade. Film NEGOCIADOR nažalost na kraju je imao samo zanimljivu premisu i ništa drugo.
SOLOS EN LA NOCHE snimio je Guillermo Rojas, sa sličnom ambicijom da kroz komediju prikaže jedan istorijski događaj. On prati jednu pustolovinu grupe sindikalnih advokata specijalizovanih za zaštitu radničkih prava, redom levičarskih aktivista, koji panično reaguju na informaciju o puču 1981. godine.
Naravno, mi znamo da je taj puč bio neuspeo da je bio zapravo skoro smešan spram događaja koji su bili pre i deo komike se crpi iz njihove panične reakcije na vest o njemu, a mi jelte imamo naknadnu pamet. Naravno, deo publike neće baš shvatiti zašto je to toliko smešno, ali će imati priliku da isprati ostataak koji je takođe komično postavljen sa junacima koji pored strahova i trauma imaju i razna komična samoviđenja, romantičke zaplete i sl.
Guillermo Rojas je bio nadomak "nečega" i taj spoj jedne opšte dramske ironije za ljubitelje i poznavaoce i jedne relativno broad komedije za sve ostale načelno je bio jako potentna zamisao. Ipak, na kraju on u ovom drugom segmentu nije otišao predaleko i film je na kraju ako išta, dobacio do toga da je simpatičan.
* * / * * * *
Janez Burger je jedan od najuglednijih slovenačkih reditelja, ali posle nekoliko decenija u kojima se ipak nije desio neki veliki proboj u vrhunsku ligu reklo bi se da je našao mir u okvirima onoga što je regionalna sudbina tamošnjeg filma.
Da je Burger reditelj koji ima potencijala za više, pokazuje i njegov novi film OPAZOVANJE, priča koja je istovremeno i sveža i bajata, hrabra i prevaziđena, u kojoj se rizikuje i igra na sigurno, dakle sasvim sigurno nedovoljna za neki A-domet.
No, s druge strane, Burger nudi dozu estetske rigoroznosti, i stilske dogmatičnosti, da se ipak izdvoji u regionu gde discipline nema na pretek.
OPAZOVANJE je istovremeno i socijalna melodrama, i društvena kritika i triler sa elementima horora, ali od svega toga je ipak ponajviše ono prvo, pre svega kao socijalna melodrama bazirana na psihološkoj studiji tehničarke iz ljubljanske hitne pomoći koja kreće da dobija snimke prebijanja jednog čoveka kog je upravo njena ekipa zbrinula.
Ona se vezuje za tog čoveka dok leži u komi, dok istovremeno s njegovog telefona na njen stižu do tada neotkriveni delovi snimka koji su siledžije strimovale javnosti dok su ga tukle.
Uporedo sa istragom ko joj šalje snimke i obraćanjem policiji, ljudi sa snimka kreću da stradaju i umiru pod misterioznim okolnostima, i ona počinje da se plaši za sebe jer ga je gledala.
Dakle, ovo je malo Hanekeov CACHE pomešan sa socijalnim medijima i nečim što Burger najavljuje kao istinit događaj koji ga je motivisao, i na kraju ovo je čudan spoj bajatog, nagrađenog i apsolviranog sa nečim novim.
Ovo je jedan od poslednjih realizovanih scenarija Srđana Koljevića i verovatno je reč o najboljem filmu na kom se potpisao, baš zato što Burger nije išao tragom humora i neke pitke regionalne dimenzije. U tom smislu, film ima integritet.
Motivi koji mogu da budu pokrenuti samom pričom nisu razrađeni do kraja, ali neko ko može biti zadovoljan arty nagoveštajnima nečega, ipak sa ovog filma može izaći zadovoljan. Otud, premijera u Talinu jeste na neki način njegova prava mera, i kad se gleda u regionalnim okvirima ovako jasan i disciplinovan film ne može zasluživati manje od * * *
Ipak, šire gledano, ovo je samo jedno zaokruženo i zapakovano delo sa teške evropske kinematografske periferije.
Retko koji biografski film o muzičarima uspe da zarobi duh dela umetnika o kome govori ali A COMPLETE UNKNOWN je u tome zaista uspeo - naime, nije preterano interesantan.
Naravno, ono što gledaoci mogu da izvuku iz filma o Bobu Dylana umnogome zavisi od toga kakav im je odnos prema njegovom radu. Ja lično prema njemu imam beskrajno poštovanje, i stvarno ne mogu da kažem da sam čuo njegovu pesmu koja nije bila odlična, ali isto tako nijedna me nije podstakla da je čujem više puta ili da slušam sledeću.
Dakle, Bob Dylan spada među muzičare koje izuzetno cenim ali isto tako čija me je harizma skroz zaobišla.
Otud, ovakav film u kom se mnogo peva i svira, i to ne samo muzika Boba Dylana nego i ono što su svirali i pevali njegovi savremenici, prijatelji i saradnici, zapravo ne nudi nešto naročito mnogo u pogledu dramskog naboja.
Jay Cocks je pisao neke od meni najdražih filmova, i kad je reč o rokenrolu, on je apsolutno merodavan kao scenarista. Ovde je on potpisan sa Mangoldom na skriptu koji adaptira knjigu o Dylanovom periodu pred prvi nastup sa električnim instrumentima. Ovo je priča o Dylanovom dolasku u Njujork, o ljubavi sa Suze Rotolo (koja se ovde iz nekog razloga zove Sylive Russo iako se sa njim pojavljuje na omotu albuma dakle mora biti Suze, i zašto to nije ostaje enigmatično jer je lik nimalo adaptiran spram uzora u stvarnosti), o odnosu sa Joan Baez, dakle značajnim muzama koje su uticale na njega, kao na muškarca i umetnika.
Mangold je snimio film koji s jedne strane jeste u duhu Dylana, te neke high class Americane iz koje je krenuo i predstavio je svetu u svakom pa i rokenrol ruhu. Dakle, ovo je holivudski biopic s tim amandmanom da ovde nema one priče o putu kroz trnje do zvezda jer je Dylan bio shvaćen odmah, voljen i željen, i sve nesporazume je na kraju rešavao u svoju korist. Dakle, ovaj film ima sve predispozicije velikog holivudskog biopica osim Američkog sna, osim autsajdera koji uprkos preprekama dostiže ogromne domete.
To filmu daje jednu snoliku atmosferu gde on u stvari hoće da nam predstavi Dylanovu mistiku, i nje ima pre svega u formi toga da je bio majstor da ne kaže ništa. Nije Joan Baez slučajno o njemu pevala "You were so good words/ And at keeping things vague". I u tom pogledu, film ne samo da je po knjizi već je baš by the book. Dylan je "vague" sa svima, i iskreno retko je sem u pesmama "great with words". U suštini sve ono što znamo u širem smislu o Dylanu, o Suze itd. dobili smo u formi kako je to opisano u "stručnoj" literaturi, kako je to opevano u njihovim pesmama i sl. dakle sve je vrlo skrupulozno.
Međutim, taj manjak drame nije doprineo atmosferičnosti, Mangold nikada ne zalazi na teren Gus Van Santa, što je možda dobro, možda i ne, ali film ima tendenciju da u ključnim momentima odigra krajnje konvencionalno. Moderan je, ali onda Mangold zakuca zaključak nekim arhaičnim amerikenom Joan Baez gde je ona nešto pogledala mnogo značajno i važno shvatila. Kad dođemo do prelomne tačke, dođe neko da nam pojasni i sl.
I to su sve legitimni zahvati u klasičnom holivudskom biopicu, ali i iziskuju malo više drame pre toga.
Svakako je fascinantno da glumci sami pevaju, i svi su u tom pogledu doneli A-game i svaka njima čast. Ed Norton kao Pete Seeger je ponovo dobio priliku da zasija i njegov dar možda nije uspeo da ga odvede do neke ravni bradpittovske moći i ugleda, što je delovalo realno, ali on je i dalje klasa za sebe. Elle Fanning je pokazala da može da odigra jednu onako "srpsku" ulogu žene kojoj je teško jer je s "teškim" čovekom u vezi i ne može sa time da se izbori. Chelametu isto svaka čast, i za pevanje i za činjenicu da ga dva sata i kusur gledamo uz relativno malo materijala da nam predoči.
A COMPLETE UNKNOWN iz svih ovih razloga nije masterpis kakvim ga predstavljaju i doživljavaju, ali opet, ovo je po svemu izuzetno ozbiljno, pedantno urađen staromodni film, svakako pravljen da bude deo boljeg dela kinoteke o značajnim ljudima i događajima.
Mangold se možda na našu sreću uzdržao od pokušaja da autorski penetrira Dylanovu ličnost. Možda je to dobar put ako imamo u vidu da je Dylan već dobio jednu veoma arty pseudo-biografsku priču. U tom smislu, ovo je priča o autorstvu, o razbijanju tabua, čak i tamo gde ih naizgled nema - recimo sukob Dylana i Seegera oko električnih instrumenata i da lie je tako odsvirana muzika folk jeste zapravo večna priča o ortodoksiji i "prodaji" koja nije samo u temelju rokenrola već pre svega američkog folka - setimo se nedavne polemike da li Beyonce može da svoje kantri pesme pusti na kantri radiju.
Ovo je možda priča koja problematizuje ortodoksiju ali sam film ipak jeste pre svega ortodoksija.
Mangold jeste snimio Dylanovu električnu svirku u Newportu ali nikada on sam nije uključio struju. Zato ovo ipak nije dovoljno za večnost, ali jeste trajni snimak po nomenklaturi Radio Beograda.
* * * / * * * *
Sent from my iPhone using Tapatalk
THE IDOLMAKER je neautorizovana, fikcionalizovana filmska priča o Bobu Marcucciju, rokenrol impresariju koji je pronašao Frankieja Avalona i Fabiana, dva velika i fabrikovana teen idola iz pionirskih dana rokenrola.
U ovom filmu postoje sve one tipične prepreke koje se javljaju u muzičkom i svakom drugom biopicu klasičnije holivudske provenijencije, sa tom razlikom što ovde priču gledamo iz vizure menadžera i jašemo sa njim, umesto da nam bude klasični negativac.
Ako imamo u vidu samu priču u kojoj su osnovni generatori problema u stvari mladi talenti, a glavni nosilac rešenja agent, onda bismo mogli da kažemo kako je ovo jedna cinična, izvrnuta slika sveta ili barem jedna transgresija u odnosu na pitanja sa kim gledalac treba da se identifikuje.
Ipak, fikcionalizovani Marcucci osim generalno "zlatnog srca" ipak daleko je od anđela, itekako je spreman da napravi potez iza leđa svojih klijenata i da sam proceni šta je i koliko za čije dobro. Otud film nije odbojan i ne deluje kao naručena apologija impresarija, naročito jer se kao i ta faza Marcuccijeve karijere zapravo završava porazom.
Film doduše svoj melodramski eskces izvodi u toj sceni poraza, nudeći uz poraz i naravoučenije i jaku emociju.
Ray Sharkey je izvanredan u naslovnoj ulozi, talentovani čovek koji ima sve sem harizme i izgleda, a Paul Land i Peter Gallagher su svaki na svoj način interesantni kao fikcionalizacije Avalona i Fabiana. Ne treba da čudi što je Fabian tužio producente za ogromnu sumu novca jer je Gallagher njegov lik odigrao sa dozom psihotičnosti, a autori su ga prikazali kao u potpunosti fabrikovanog izvođača koji vez velikog napora nije mogao ni da peva ni da igra, ili savlada tremu.
Ovo je prvi film Taylora Hackforda i režiran je energično sa nenametljivo ali ubedljivo rekonstruisanom epohom kojoj ne prilazi nostalgično, već naprotiv, kao nečemu savremenom što se sticajem okolnosti desilo nekoliko decenija ranije.
Tridesetak godina kasnije, MGM je razmatrao rimejk ovog filma sa Craigom Brewerom i Justinom Timberlakeom ali od toga nije bilo ništa.
Pošto je film fikcionalizacija, muzika je nova, ali u stilu Avalona i Fabiana i pisao ju je iskusni rokenrol veteran i cenjeni songwriter Jeff Barry i što se mene tiče baš je onoliko melodična i onoliko efemerna kao i njihovi hitovi.
* * * / * * * *
THE DOMINO PRINCIPLE Stanleya Kramera važi za jedan od najgorih filmova u kojima je igrao Gene Hackman i reputacija je sasvim zaslužena.
Dosta kasno u celom tom ciklusu filmova koji se bave nepoverenjem u establišment, a u kojima je Hackman ostavio dubok trag, dolazi priča o tajnoj organizaciji koja izvlači iz zatvora traumatizovanog ratnog veterana snajperistu kako bi ga uvukla u svoj plan političkog ubistva.
Stanley Kramer je ekranizovao roman Adama Kennedyja koji ga je sam adaptirao i očigledno je pokušavao svim silama da pobegne od konvencija trilera i da napravo nešto "više", verovatno koketirajući sa tada aktuelnim trendovima "političkog filma" iz Italije i Francuske i na kraju smo dobili jedno veliko Ništa u kom jedino što postoji, i nije malo, jeste sat i po vremena Hackmana koji junački apsorbuje razne gluposti i neveštine, ali ni to ne pomaže jer nas samo podseća na njegove bolje filmove.
* 1/2 / * * * *
Juče je preminuo Srđan Šveljo, jedna od kultnih figura srpske LGBT scene ali i modnog i muzičkog miljea gde je radio kao stilista i DJ. Pre nekoliko godina, Šveljo je bio uhapšen tokom najavljenog obračuna sa pedofilima gde je najavljivano da će pasti i moćni političar itd. ali od svih tih najava jedino je na kraju uhapšen "novosadski stilista".
Film Aleksandra Reljića se bavi načinom na koji su režimski mediji i tabloidi ispratili ovaj slučaj, izveštavajući o događajima maltene i pre nego što su se oni desili, i to je zapravo najintrigantniji deo cele priče jer pokazuje njihovo služenje stvaranju medijske slike koja istovremeno marginalizuje važne teme ali i usput ostavlja dosta "kolateralne štete" jer se sudi ljudima bez suda.
U tom pogledu, Šveljov slučaj je ipak kompleksniji jer on na kraju jeste osuđen na dve godine zatvora, iako nam film ne kaže decidirano zašto, u jednoj situaciji advokat en passant opisuje za šta je proglašen krivim, usput komentarišući odluku, i to do kraja filma ostaje nejasno.
Naravno, kao što ni mediji nisu mesto gde se može utvrditi nečija krivica to svakako nije ni film, i film DO DASKE! u suštini pokušava da nas upozna sa likom i delom Srđana Švelja kao osobe koja nije kriva za pedofiliju, koja je progonjena zbog antigej sentimenata u društvu, i u tom pogledu film je upravo morao biti jasniji u pogledu toga za šta je osuđen, i da li je to nešto beznačajno i da li je i u odnosu na to nevin, ali u tome ne uspeva i ostaje nedorečen.
Ipak, nema sumnje da je film pravljen sa simpatijama prema Švelju, kao što nema sumnje da ljudi koji ga znaju smatraju da njegova sklonost ka druženju sa mlađim momcima romske i domske populacije nije iskoračivala u okvire pedofilije.
No, imajući u vidu da ipak jeste osuđen, film je svakako morao biti jasniji oko toga.
S druge strane, u onome što je ipak primarna poruka filma, a to je način zloupotrebe medija i kasnije njihovo procesuiranje, film jeste jasan. I u tom pogledu, iako film ne uspeva da razjasni kako Šveljo tačno stoji u odnosu na sud, svakako je iz njega jasno da jeste bio žrtva medija.
Reditelj Aleksandar Reljić snimio je film koji je dosta hrabar u izboru teme i precizan u definisanju onoga što želi da kaže, ali čini se da je o ovome svemu publici ipak ostao dužan, ne samo ono što sam naveo kao stvar koja mi je ostala nejasna (oko toga za šta jeste kriv i za šta je osuđen) nego i za još raskošniji pristup.
Ovaj film je sveden, koherentan i svakako vredan pažnje, premda ne znam koliki je život imao izvan festivala Slobodna zona gde je prikazan.
* * 1/2 / * * * *
Jamie Travis je reditelj sa čijim sam televizijskim radovima imao izuzetno dobra iskustva, iako ne poznajem njegove kanonske kratke filmove po kojima je postao poznat.
FOR A GOOD TIME, CALL... je njegov celovečernji debi koji ipak nije na nivou onih najboljih stvari koje sam gledao, ali i dalje ima dosta dobre volje, i evidentna je energija uključene ekipe da nas zabavi, na čemu ne možemo da ne budemo zahvalni.
P[size=78%]riča prati dve Njujorčanke koje otvaraju telefonski hotline i na njemu nalaze kako polje da se finansijski stabilizuju, tako i formu psihoterapije.[/size]
Jamie Travis uspeva da motiviše glumačku ekipu da se dobro zeza pred kamerama, ali nažalost jednim delom se naše uživanje svodi na gledanje njih kojima je lepo i interesantno, a drugim delom u ono što treba da bude a to je ozbiljan rad koji samo gledaocu pruža zadovoljstvo.
Otud, FOR A GOOD TIME, CALL... ima u sebi konvencionalnost raunchy studio romcoma ali razbarušenost indie filma i to u onom lošijem smislu.
Ipak, sa ovakvom temom i podelom, Travis nije mogao previše promašiti.
* * / * * * *
THE CALIFORNIA REICH režirali su Walter F. Parkes i Keith Critchlow i reč je o značajnom dokumentu, pored toga što je reč o značajnom dokumentarnom filmu.
Parkes i Critchlow su izabrali da američki neonacisti govore sami za sebe i snimili su ih bez ikakvih intervencija osim naravno nekakvog montažnog strukturiranja, prikazujući varijetet njihovog delovanja, interne skupove, javne demonstracije, porodična druženja i život i lične ispovesti.
Mnogo toga je stalo u 55 minuta ovog filma, pre svega mnogo tužnih sudbina, i te 1975. godine, okosnica ove priče je Allen Vincent, nacista od mladosti i učlanjenja u Lincoln Rockwellovu partiju pa sve do osamostaljenja od Koehlove partije-naslednice koja će uslediti u vreme izlaska ovog filma.
Neonacisti u Americi su izuzetno cenili medije. Još je Rockwell smatrao da je svaki javni nastup prenet u medijima veliki uspeh, i zato je ceo taj imaginarij uniformi iz Rajha i kukastih krstova u tolikoj meri očuvan u Americi i u njihovom pokretu. Otud, oni su i film THE CALIFORNIA REICH koji je odjeknuo kad je prikazan u svoje vreme videli kao uspeh.
Međutim, istini za volju, ono što u ovom filmu jedino možemo videti jeste grupa tužnih marginalaca koji su se u ideologiji neonacizma našli igrom različitih slučajeva, mahom bez ikakvog promišljanja njenog mesta u njihovom svetu, ali isto tako i izvesnu dijaboličnu magnetičnost koju kukasti krst nosi čak i na rukavima ovakvih luzera.
Parkes i Critchlow puštaju namerno ove ljude da sami sebe predstave i zbilja, nije potrebna neka posebna intervencija da to bude u veoma lošem svetlu.
Materijal koji su snimili je izvanredan, ima izvesnu kinetičnost kada je ekipa u pokretu i kreće se kroz prostor, kao i snagu u ispovednim scenama gde su lica i tela govornika veoma ekspresivna, i gde imamo autentične ambijenta pa ni obraćanje u kameru nije talking head materijal.
Bilo bi zanimljivo videti kakva je sudbina male dece koju ovde vidimo u procesu indoktrinacije, da li su odbacili ili su zadržali ove ideologije.
* * * * / * * * *
ALL THE DIRT ROADS TASTE OF SALT Ravena Jacksona je estetski rigorozna slika života žene na Jugu Amerike, data kroz niz visokoestetizovanih slika, mahom bez dijaloga i dramski postavljenih situacija, kroz jedan kolaž raznih prizora koji na kraju čine celinu.
Ovaj film u pogledu nekakve ambijentalne celovitosti i atmosfere koja ima određeni kontinuitet, kao i kroz potrebu da nas uveri da je ono što gledamo stvarno, jeste narativni, ali svakako da njegova snaga nije u konvencionalnom izlaganju priče i baratanju narativnim pojmovima na koje smo navikli.
Pored same estetizacije, Raven Jackson zaslužuje pohvale za disciplinu koju je pokazao vodeći ovaj film od početka prema kraju bez ijednog iskliznuća.
Malo je reći da nisam publika za ovu vrstu filma, međutim prema njemu je teško ne osetiti izuzetno poštovanje.
* * * / * * * *
Oskarovka Kathy Bates režirala je televizijski film DASH AND LILLY, priču o odnosu Dashiella Hammetta i Lillian Hellman, po scenariju ne toliko uglednog pisca Jerry Ludwiga koji se ranije mahom dokazivao u drugim žanrovima, i nema mnogo dodirnih tačaka sa ovom vrstom filma.
U tom pogledu, može se reći da je DASH AND LILLY pre svega delo koje se bazira na snazi likova i naravno interpretacija jer Sam Shepard igra Dasha a Judy Davis igra Lilly. Ludwig koncipira ovaj film kao jednu greatest hits kompilaciju njihovog odnosa, od upoznavanja do večnog rastanka posle trideset godina, sa izazovima koji su proisticali iz njegovih neverstava, zajedničke sklonosti alkoholu, različitim nivoima odanosti levici i sindikalnoj politici, Drugog svetskog rata i konačno makartizma.
Ludwig relativno labavo uzima makartizam kao svojevrsni okvir priče, ali do kraja ne može se reći da je to ključna tema filma i problem ovih ljudi, samo jedan veliki izazov u kom su se oboje dobro pokazali.
Lillian Hellman je izgradila praktično podžanr vlastitih memoara, i njene autobiografije su važile za notorno nepouzdane. Sam Dash ju je nazivao najboljim lažovom kog je ikada upoznao (a imajmo na umu, radio je kao Pinkertonov detektiv). Pa ipak, DASH AND LILLY jeste film u kom su njih dvoje nekakvi heroji ali daleko je od hagiografije, i oboje su prikazani kao ljudi sa beskrajnim šarmom ali i sa ozbiljnim karakternim nedostacima.
Kathy Bates vrlo solidno rekonstruiše epohu i diskretno plasira protok vremena. Naravno, da su u pojedinim delovima Sam Shepard i Judy Davis prestari i premladi u odnosu na godine junaka, ali to ne smeta jer energija njihove izvedbe ima svoj integritet i čini ih ubedljivim u tom vremenskom rasponu koji je ispraćen.
U tom smislu, iako je DASH AND LILLY izašao u vreme kad na HBO kreće Peak TV, on ipak i dalje ostaje old school televizijski biopic. Srećom, u najboljem smislu te reči.
Osećam grižu savesti što sam ovako kasno izašao na uviđaj povodom filma THE GIRL IN THE SPIDER'S WEB.
Prošlo je toliko dugo da je Mikael Persbrandt u međuvremenu uspeo da skonča u seriji OTMICA Miroslava Lekića, a konstatacija posle ljubavne scene glavne junakinje i Andreje Pejić "Tako ti je mala moja kad ljubi Bosanac" prešla je put od razloga za cancel do nečega što opet sme da se kaže u šali.
Ipak, treba imati razumevanja za činjenicu da mi je Fincherova ekranizacija Stiega Larssona bila novo dno u karijeri koja je posle masterpisa FIGHT CLUB išla samo nizbrdo. Samim tim nastavak toga, i nekakva percepcija da se sa tako nečim treba nastaviti delovala mi je pogubno.
Međutim, ovo ipak nije nastavak. Ulogu preuzima Claire Foy, ekranizuje se roman Davida Langercrantza koji je Stiegove beleške preuzeo radi dalje eksploatacije a skript su napisali Jay Basu, Stephen Knight i reditelj Fede Alvarez, te prvo i osnovno - jasno su uspeli da shvate šta je to što treba da snimaju.
A to je sophisti-pulp, znači petparački roman ipak namenjen publici koja ima sredstava da leti avionom, dakle aerodromska literatura, i samim tim oni su to upakovali kao priču koja je McGuffin, ključ je u glavnoj junakinji, a ona je pokretna, gipka, uvek u pokretu, spremna na igru veliku i malu, pa je samim tim takav i film. Vitalan je, uvek u pokretu i veoma gibak.
Fede Alvarez ga je učinio propulzivnim i dizajnirao ga je za popizdeti. Sve je pokret, tu su lepi ljudi, lepi kadrovi, briljantne lokacije, ovo je doza larpurlartizma u domenu akcionog trilera koju je kasnije recimo probao da replicira neprežaljeni Fukunaga kad je radio Bonda, ali nije mogao do kraja jer je tu producentima bilo bitno kao da se prati o čemu se radi. A to o čemu se radi bolje da ne pominjemo.
Ovde te stvari nisu toliko bitne, bitne su situacije, bitna je igra, bitno je kretanje, i Fede Alvarez žrtvuje taj "gravitas" koji je inače bespotrebno pridavan romanima Stiega Larssona, ali to nadoknađuje čistotom akcionotrilerskog filmmejkinga.
Da li se taj gambit isplatio?
Ako je Fedeu dovoljno moje divljenje, sasvim sigurno jeste.
Inače, nikako nije. Film nije napravio posao na blagajnama, kritika ga je obezvredila kao pokušaj da se sakrosanktni Larssona i Larssona uveoci uvedu u sfere Bonda, i da se pojeftini "najskuplja numera" koju je prethodno odsvirao Fincher.
Međutim, mislim da je kvalitet koji se pripisuje Larssonovim romanima iluzija. Oni su imali ozbiljan disbalans između onoga što je on unosio kao novinar što je kao neka realnost i onoga što je on unosio kao pisac fikcije što je realno neki trećerazredni treš. Ali, to je bio poslovno uspeo miks koji je zasluživao podršku utoliko što je popularizovao na globalnom nivou inače dosta jaku švedsku scenu sa bogatom tradicijom, i što je uspeo da proizvede autentičnu evropsku multimedijsku franšizu i u sklopu nje novu globalnu zvezdu Noomi Rapace.
Stoga, možda je Fede Alvarez kriv što je u svom filmu pokazao da je car go i da je to sve zapravo pulp, ali je s druge strane i zaslužan jer je ova ekranizacija jedini artefakt proizveden u sklopu celog tog IPa za koji mislim da će zaista ostati vredan pažnje.
* * * 1/2 / * * * *
Michael Pare je još uvek bio u fazi karijere dok su mu majori radili filmove kada je Warner Bros pustio na tržište INSTANT JUSTICE. Film je imao nacrtan plakat i VHS omot, a kod ove vrste filma je ovo drugo važnije, na kojoj marinac u svečanoj uniformi drži neku nabudženu cev.
Naravno da takvog kadra ni približno nema u samom filmu. S tim što je vatreno oružje kojim Pare barata u samom filmu nekakav čudan mutant nekoliko različitih automata za razliku od ovog na plakatu koji je crtan ali je u suštini estetizovani hekler.
Nije problem u vatrenom oružju, nije ovo RED HEAT pa da se bavimo Podbyrinom, nije problem ni što je crtani plakat lažan u odnosu na sadržaj filma. Problem je što je ovo baš slab 80s revenge akcijaš koji sa 100 minuta trajanja predugo, a ne kapitalizuje apsolutno ništa - ni Gibraltar kao lokaciju, ni Parea kao heroja a ni ikonu heavy metal seksepila Tawny Kitaen kao damu u nevolji.
Gibraltar bi trebalo da glumi Madrid, ali ceo film izgleda kao da se dešava "negde", možda čak i u Americi. Pare je drvo javorovo ali na pogrešan način, njegova stamenost ovde iskoračuje u bezizražajnost a Tawny je još ovde i ponajviše pokazala znake života.
Film je po američkim pseudonimom režirao francuski reditelj Denis Amar, čovek koji je režirao svašta ali ništa bitno, a možemo se saglasiti da u ovom projektu očigledno nije prepoznao priliku da proba da snimi nešto dobro i na bazi toga nešto radi dalje u Americi ili za Amerikance.
INSTANT JUSTICE je jedino vizionarski utoliko što na VHSu anticipira mit o filmu kao "sadržaju koji se prati usput" i koji sad perpetuiraju protivnici Netflixa. Ovo je film koji je zaista teško ispratiti s punom pažnjom.
ASSIGNMENT: MUNICH je televizijski film David Lowella Richa koji su pisali Jerry Ludwig i Eric Bercovici. Iz njega je izrasla serija ASSIGNMENT: VIENNA u kojoj je lokacija premeštena i glavni glumac je recastovan.
Roy Scheider igra privatnog detektiva i ugostitelja iz Amerike naseljenog u Minhenu koji pomaže mladoj devojci tek pristigloj u grad da reši probleme koji se tiču ostavštine njenog oca koji je bio kriminalac.
Nažalost, osim premise, ne deluje da je ova ekipa išta blagovremena smislila i onda se ovaj televizijski film tako vrti u krug a Rich ne uspeva ni da kapitalizuje odlične minhenske lokacije pa na kraju sve ovo i dosta monotono i slabo izgleda.
Tez Frost snimio je žilnikovsku mešavinu fikcije i dokumentarca fokusirajući se na stvarnu ličnost, finskog influencera Pekku Luodeslampija, hendikepiranog momka koji je stekao izvesni following sa svojim raznim stuntovima koje izvodi uporno, prkoseći objektivnim teškoćama.
Tez Frost oko njega strukturira priču koja nije radikalno fikcionalna, u suštini ona je samo delimična fikcija koja pokušava da naratizuje bavljenje njime, da to postavi u neki pripovedački luk.
Da nema nekoliko "lobovanja", pre svega u pogledu slabije glume fikcionalnih ličnosti koje se pojavljuju, film bi uspeo da savršeno izvede svoju mockumentary strukturu do kraja. Nažalost, ima par neravnina koje ga "odaju" i što je najgore od svega umanjuju efekat sve onog što je jako uspešno "lažirano".
Ipak, overall ovo je jako zanimljiv materijal i preporučujem da ga vidite čim se ukaže prilika.
* * * / * * * *
Posle zaista impresivnog iskustva u filmu THE GIRL IN THE SPIDER'S WEB, odlučio sam da pogledam film koji inače nisam planirao - ALIEN: ROMULUS.
Teško je objasniti koliko su Alien i Predator bili bitni i moćni filmski monstrumi mog detinjstva i rane mladosti i koliko su filmovi o njima definisali pojmove o tome šta je horor, šta je akcioni film, šta je bioskopski SF, šta je višeslojan i kvalitetan blokbaster itd.
Otud, već je inflacija filmova o njima meni bila svojevrsno pojeftinjenje, a kada je najgluplji fanfic počeo da se ekranizuje, kada su ustali jedan protiv drugog i ono što je samo bio moćan detalj koji raspaljuje maštu u PREDATORu 2 pretvorili u franšizu koja jedino nije raspalila maštu autora tih filmova, nije nas dugo delilo od dva senilna Ridleyeva filma u kom se on konačno kao i što se očekuje od dementnog starca i skroz posrao "pored rupe".
Fede Alvarez i Rodo Sayagues su urugvajski autori koji su dobili priliku da se iskažu u rebootovima tri kapitalna holivudska serijala - EVIL DEAD, TEXAS CHAINSAW MASSACRE i ALIEN. Prvi mi je bio moram priznati skroz pogrešno shvaćen, i nekako izostao je taj ključni element artefakta koji je činio Raimijeve radove. Prosto, EVIL DEAD je stvar koncepta i slično MAD MAXu kad se radi za velike pare i sa digitalnim efektima prelazi u kič, postaje suprotnost smislu svog postojanja jer je u njegovom osnovu dovijanje i "rađanje mečke". Drugi je opet pa pogrešno shvaćen i deluje kao da autori prosto nisu shvatili o čemu je Tobeov film, a to je film o disfunkcionalnoj porodici u kom su žrtve samo lakmus papir za prikaz ludila nekih ljudi a ne prosto tehnički uvod u susret sa nekim slasherom, i onda su do detalja uradili ovo drugo - ali već u serijalu koji je toliko imao nastavaka i rebootova da više ne znam koji sam gledao a koji ne.
To nas dovodi do ALIEN: ROMULUSa u kome su Alvarez i Sayagues uradili pristojan posao.
Oni nisu uspeli da dosegnu u suštinu onoga što je na nivou egzistencijalističkog horora, strave koja zadire u samu prirodu bića, iskona, i naravno mesa, dosegli Ridley Scott i James Cameron u prva dva filma. Ali, opet pa ko jeste? Jeste neko. Daniel Espinosa je dobacio do suštine u svom LIFEu, verovatno najboljem ALIEN derivatu s ove strane Predatora, dakle, ima ko jeste, ali mahom nije niko.
Međutim, Alvarez i Sayagues su videli šta narod ište, šta je do sad bilo u serijalu i šta je bilo dobro, i kao ipak inteligentni ljudi napravili su to.
Krenuli su od sebi dobro poznate strukture - grupa mladih odlazi tamo gde ne treba. To je tema svakog njihovog filma, i to je vrlo tropey. Ali, ovde su te mlade upakovali u jedan cameronovski blue collar milje i dobro ih motivisali. Dakle, mladi nisu došli bezveze nego s debelim razlogom, i kad su videli da tu nisu čista posla, imali su razloga da ostanu.
Na to su dodali izvrsnu rekonstrukciju retro dizajna, nekoliko dobro zamišljenih scena i to u domenu akcionih prizora, nekoliko solidnih ripper sekvenci, i eto nama jednog vrlo pristojnog ALIEN filma kao proizvoda.
E sad, možda su i meni mentalno i emotivna prošla vremena za snažne utiske kakve su mi ostavili Ridley i Cameron. Možda ovi novi autori šta god da snime više nemaju gledaoca u meni. Moguće je da neko kome je ovo prvi Alien film u njemu neuporedivo više uživa nego ja, ali to sad nije ni važno.
Između ostalog, kako u ovom filmu nema jedne od onih osnovnih enigmi, u kome je chestburster a u kome ne, dakle nema tog odnosa u kom je čovek čoveku vuk, i kako je junacima već poznato da androidi mogu da ih prodaju i ugroze, ovde je generalno taj psihološki aspekt napetosti u startu utišan, i samim tim mislim da je ovo i onima koji nisu gledali pređašnje naslove manje efektan film.
No, ono što ovaj film jeste nije zanemarljivo. ROMULUS je izuzetno uspeo primer ALIENa kao produkta, nastavka kao dela nastalog na bazi jedne racionalne analize i talentovane realizacije, što nije neki preveliki zahtev ali u ovom serijalu jeste.
Otud, ako imamo u vidu okolnosti, ROMULUS bi trebalo da je standard a u stvari je eksces. Sposobnost holivudskih produkcija da prave "dobre" filmove trebalo bi da bude stalna a ne ovako povremena.
Stoga, ROMULUS je lako preceniti i ne bi bilo sasvim pogrešno gurati ga i do * * * 1/2. Ipak, mora se sagledati kontekst i zato kod mene veoma jakih * * *.
Dobio sam film koji je na dobar način evocirao uspomenu na hardver najboljih ALIENa (da ne kažem jedina dva klasika i sve ono vrednog pažnje iz ostalih) i pružio jedan zaista izdašan bioskopski produkt.
Najnovija iteracija TEXAS CHAINSAW MASSACRE koju su kao producenti i autori priče uradili Fede Alvarez i Rodo Sayagues za Legendary i Netflix, vraća ovaj serijal u okvire respektabilne produkcije.
Međutim, kao i u slučaju EVIL DEADa, Alvarez i Sayagues nisu ljudi koji dolaze iz tog miljea očigledno i nisu pravi ljudi za oživljavanje i/ili mejnstrimizaciju horora sa toliko jakim autorskim pečatom.
U EVIL DEADu je osnovni problem bio to što je pokušao da konvencionalno, vizuelno rafinirano ispriča priču koja stoji u osnovi jednog artefakta, jednog experiencea koji je Raimi snimio uz pomoć štapa i kanapa. U TEXAS CHAINSAW MASSACRE je problem u tome što je u njemu Leatherface korišćen kao Michael Myers, bezlični neuništivi slasher koji biva probuđen i podstaknut nečim.
Bustillo i Maury su snimili svoj film u kom su pokazali Leatherfaceov origin i sad o tom filmu takođe ima štošta da se kaže, naročito kada se postavi u odnos sa Hooperovim nastavkom, i ne može se reći da je dobar, ali on jeste pokušao na neki način da se vrati Tobeovim korenima. Ovde mi imamo jedan baš rutinski, gotovo Jason Vorhees momenat gde - u dobro zamišljenim okolnostima - grupa junaka dolazi u malo teksaško mesto i isprovocira Leatherfacea i onda kreće klanica, manje ili više napeta, manje ili više dobro dizajnirana, i sve se svede na jedan film koji nije dovoljno bravurozan da bi bio upečatljiv, nije opet ni nevešt da bi bio za ismevanje, ali šta god da je TEXAS CHAINSAW nije.
David Blue Garcia je snimio neke zanimljivo zamišljene situacije, neke lepo dizajnirane ambijente, prošao je kroz nekoliko stilova slashera i odnosa prema goreu, i ovo je solidan showcase za njegovo poznavanje tehnike. Ipak, ne govori nam ništa o njegovom razumevanju onoga što je zapravo poslat da napravi, ali nije sam za to kriv jer ni njegovi pokrovitelji nisu imali toliko jasnu ideju.
Da ne nosi ovaj časni naslov, Garcijin film je možda mogao čak i biti preporučen kao podnošljiv slasher našeg vremena, bolji od mnogih. Ali, preteža je ovo naslov da se zanemari.
* * / * * * *
Glumac, producent, scenarista i reditelj Rade Ćosić sada ima već četvrti film u kom dosledno sprovodi svoju poetiku niskobudžetnog komercijalnog filma koji želi da privuče publiku ali i da joj pruži neka do sada nepoznata ili retka zadovoljstva.
AFERPARTI Luke Bursaća nije uspeo da nađe publiku, a i kritika ga je dosta loše prihvatila, bez velikog razloga i to je bio film iz angry young man usmerenja koji je kod nas imao uspeha. U EKIPI, Rade se bavio temom fudbalskih mahinacija, u režiji Marka Sopića nastao je snalažljiv umnogome DIY rad koji je uspeo da iskomunicira sa publikom pa i da dostigne neke simpatije kritike. U KO ŽIV KO MRTAV, Ćosić je sam režirao buddy cop komediju, ali nažalost ovaj film je napravljen za Apollon i osim festivala nije imao distribuciju, no pokazao je da je kritika sad već uspela da prepozna i prati ono što Ćosić donosi kao autor.
U filmu PRVA KLASA - PUN GAS!, u režiji veoma aktivnog pomoćnika režije Vladimira Miće Popovića, Ćosić se bavi miljeom auto trka, i to nacionalnom klasom u kojoj je trkaju "jugići", što je svojevremeno bio izvor komedije i slika frustracije u klasiku Gorana Markovića NACIONALNA KLASA.
U tom smislu, Ćosić želi da napravi nešto što će.biti kao NACIONALNA KLASA našeg vremena sa mladim junakom Bebom Majstorovićem koji "ludo vozi" ali je u suštini luzer i u životu i na stazi i o njegovom putu iskupljenja.
To iskupljenje se dešava na tri koloseka i nažalost kao da se dešava u tri različita filma.
Jedan je film o Bebinom odnosu sa Majkom koja pati od alchajmerizma ali i dalje ima želju da ga vidi kao oženjenog i zaposlenog čoveka koji je "izveden na put", i to je jedna melodrama možda ponajbliža klasiku Gorana Markovića, samo ne toliko dobra.
Druga je hangout movie, u kom se Beba bavi odnosima sa svojom bivšom devojkom i jedinom ljubavlju, mladom automehaničarkom Nensi, svojim frenemyjem Nemcem iz automoto kluba. Ovaj je urađen pristojno ali sa karakterizacijom koja ne odlazi mnogo dalje od sitkoma.
Treća je priča o auto trkama sa dva mentorska lika koje igra Ljubomir Bandović i Nenad Jezdić koja želi da ode u sferu koja se maltene dodiruje sa JUŽNIM VETROM, i da unese oktane u napetu sportsku priču.
Ova tri "filma" nisu dovoljno jaka ponaosob, a kada se sklope u jedno skoro dvosatnu celinu, nude nešto što je mogao da bude four quadrant blockbuster u kom ima svega, kao što je L'AMOUR OUF Gillesa Leloucha, ali nažalost ipak nisu to jer su prosto stvari i stilski diskrepantne i nisu ujednačene po kvalitetu.
Ono što drži film na okupu jesu gluma Radeta Ćosića i fotografija Džejlana Ibrahimovića, a ono što mu najviše nedostaje jeste doprinos montažera. Iskusni Stevan Marić je prosto samo sastavio sve ovo i PUN GAS deluje kao film u kom najfiniji proces montaže tek treba da se desi, da se počne sa ujednačavanjem, ali i sa redukcijom.
U filmu ima viškova, ima motiva koji nikad ne zaigraju ili ne zaigraju dovoljno. Feel good atmosferu u suštini remeti dosta "teška" priča sa majkom koja pati od demencije što je retko izvedeno sa humorističkom namerom i ni ne treba da bude smešno, ali svakako zagorčava emociju filma kome je imajući sve u vidu potrebna vedrina i dobra volja.
PUN GAS je benevolentan pokušaj blokbastera kod nas koji je publika u izvesnoj meri prepoznala. Ćosićev rukopis je tu, ali ovog puta mu gambit spajanja nespojivog nije uspeo. Da li je problem proistekao iz nedovoljno fokusiranog scenarija, nedoslednosti dramskog postupka u različitim situacijama ili naprosto montaže koja je stvari mogla da popravi ali nije, možemo da polemišemo ali čini se da je bilo nekoliko meč lopti koje je Ćosić promašio i u pripremama i u postprodukciji.
Ipak, PUN GAS ostaje častan pokušaj DIY blokbastera kod nas na koji publika instinktivno reaguje.
* * / * * * *
DEATHMASTER Raya Dantona je zanimljivo postavljen horor koji je na neki način mogao kanalisati neke postmansonovske anksioznosti ali nažalost nije, delom zbog manjka mašte, delom zbog niskog budžeta.
U ovom filmu grupa hipika potpada pod uticaj misterioznog gurua koji je zapravo vampir sa nekakvom okultnom dimenzijom i nekakvim religijskim principima kojima pravda njihovo pridruživanje njemu.
Jedan od hipika shvata šta se zbiva, odbija da bude zaražen i traži način da ga porazi.
Ceo film se dešava na istom mestu u nekoj katakombi gde ih taj guru zavodi na pogrešan put i pretvara u vampire i to je manje-više sve. A ipak, to nije dovoljno da bi bilo refleksija mansonovskog profila ličnosti jer nema inicijative da se izađe u svet, da se prave zločini, da se menjaju šire okolnosti.
Sve je vezano za jedno mesto i jednu situaciju tako da posle maštovitog i obećavajućeg početka koji pomalo evocira Cormana, ostalo tone u stagnaciju i irelevantnost.
Mehmet je nekoliko puta pomenut, mada bez pominjanja imena, u ovih dva i po sata nesputane Kriplovštine...
Koga zanima kako nastaju filmovi, kako se pišu scenariji, i ne može da spava pred veliki dan, evo nečega da se uspava...
https://youtu.be/76hakXfbQfo?si=thpNNXjekhvDtctl
Ja nisam siguran da ću uopšte stići da spavam do Ponedeljka, ali ovo ću sa zadovoljstvom da pogledam kad prođe. :lol: :lol: :lol:
THE "HUMAN" FACTOR Edwarda Dmytryka je interesantan pozni film u opusu ovog doseljenika u Holivud koji bi se mogao definisati kao exploitation rad sigurno uklopljen u tada popularnu formu vigilante filma. Snimljen je sa britanskim i italijanskim uplivom i moram priznati da, za početak Edward Dmytryk ne upada u klopku nekog Euro puddinga, te da Rafa Vallonea i Johna Millsa fino uklapa u celinu.
Glavnog junaka igra George Kennedy, već tada korpulentni sporednjak ali i glavni glumac u B-naslovima, što je pomalo atipična podela za akcionog heroja no mora se priznati da on daje liku kvalitet baš svojom nezgrapnošću.
Kennedy igra kompjuterskog stručnjaka koji radi u bazi NATO u Napulju i kada mu nepoznati počinioci pobiju porodicu (u kojoj sina u vrlo kratkoj pojavi igra Danny Huston) on kreće da istražuje jer slučaj ne zanima nikog drugog. Koristeći svoje poznavanje računara, nalazi način kako da rekonstruiše neke okolnosti i na bazi tragova dođe od osumnjičenih za koje se ispostavlja da su neki ekstremno levi teroristi.
Postepeno iz istrage, glavni junak prelazi u nemilosrdnu osvetu i u tim scenama - kojih nema puno, ali su efektne - Dmytryk pokazuje začuđujuću vitalnost. Završni obračun u supermarketu je recimo čega se ne bi postideo ni neki od jačih exploitation majstora te epohe.
Sama upotreba kompjutera za istragu je pomalo naivna jer se oni koriste kao svemoguće mašine koje su sposobne da odgovore na vrlo kompleksne narativne upite. Zanimljivo je da se glavni računar zove 9/11 što je onako zlokoban detalj u kom će uživati ljubitelji teorija zavere.
THE "HUMAN" FACTOR deli naslov sa superiornim ali nekoliko godina mlađim filmom Ottoa Premingera koji je bolji. No, nećete pogrešiti ni ako pogledate ovaj.
* * 1/2 / * * * *
Jimmy Warden snimio je rediteljski debi BORDERLINE, i uprkos tome što je imao svoju suprugu Samaru Weaving u glavnoj ulozi, film je nažalost jako slab i možemo ga smatrati prvim misstepom u njenoj scream queen karijeri.
Wardenov film je lenjo napisan, neuko režiran i što ja najgore od svega, Margot Robbie kao producentkinja mu je obezbedila niz "sporednih" stvari (poput soundtracka) kojima se samo podcrtalo koliko je ovo inferioran rad.
Eric Dane u ulozi bivšeg bodigarda poznate pevačice, pokazuje da je opseg njegove harizme pre svega televizijski. Samara je dobra, ali je u filmu ni nema baš previše, niti ima materijal šta da igra, a nema ni partnere. Ray Nicholson, nesumnjivo jeste Jackov sin, ali čini mi se da u ovoj fazi više kanališe ono što nije valjalo kod poznog Jacka nego ono što je bilo genijalno kod mladog. Ali, da, on jeste zamena za Jacka od krvi i mesa, bar u meri u kojoj bi to bio neki AI. Ipak, Warden nije majstor da na kraju iz njega izvuče nešto Jackovog nivoa.
Naravno, ovaj film je toliko referentan sam po sebi, da na kraju strada upravo u tome što i mi znamo da poredimo i povezujemo a ne samo Jimmy. Ovo je slabije od bilo čega što je u ovom žanru radila Samara. Ovo je slabije od bilo koje uloge psihopate u izvedbi Jacka Nicholsona. Domet je sub-televizijski pa zato i ne čudi što je film na kraju pušten polunezapaženo.
* 1/2 / * * * *
Sam Wanamaker je najširoj publici našeg doba poznat kao reditelj koji sprema scenu na setu vestern serije u filmu ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD. Bio je glumac ali i olinjali hack i jedan of filmova koje je režirao bio je THE EXECUTIONER iz 1970.
Reč je konfuznom špijunskom trileru u kom se trostruka obmana nekako iskomplikovala reditelju više neglo glumcima tako da mu ni George Peppard ni razgaženi Oskar Homolka, pa ni Joan Collins u prajmu nisu pomogli da održi pažnju na nimalo nežnih 110 minuta.
Šteta, film je zamišljen kao globetrotting triler, dešava se na nekoliko zanimljivih lokacija, ponegde je mogao imati i dobru atmosferu, međutim, Wanamaker nije uspeo da se izbori sa materijalom.
* 1/2 / * * * *
O sudbini Warnerovog crtaća THE DAY THE EARTH BLEW UP dovoljno govori činjenica da je pravljen za Max, da je onda Warner pomislio da bi možda mogao i u bioskop ali svakako ne preko njih, i da je na kraju dat da se prodaje na AFMu gde ga je za Ameriku uzeo Ketchup Entertaintment.
U redu, imao je Warner te momente kad proda neke svoje filmove drugom studiju, tipa SLUMDOG MILLIONAIRE, ali ovo je onako baš eklatantno jer Looney Tunes jesu ipak dragulji ovog studija.
Ovo je crtać u kom se Daffy i Porky bore protiv vanzemaljaca koji zombifikuju ljude. I ovde ima nekog smisla za humor, ali nedovoljno da bi nas vratio u slavne dane Texa Averyja ili Chuck Jonesa.
Prosto, kao i mnogi nu school animirani filmovi klasičnih junaka, i ovaj mora da odgovori novim tehničkim mogućnostima animacije jer prosto danas je postići onaj stari rukom crtani 2D maltene teži posao nego koristiti savremenu tehniku, potrebno je inkorporirati nove tehnike i događaje, potrebno je naprosto svašta, i uprkos tome što je Warner uspevao tako neke stvari da uradi i što se Looney Tunes odjek javljao čak i u non-LT propertyjima kakvi su STORKS ili SMALLFOOT, ovde ga nekako nema dovoljno iako su to ti likovi.
Ipak su Avery, Chuck i cela ekipa iz te epohe dosta jako uticali na način razmišljanja i u animaciji i u igranom filmu, i to je ogroman legacy koji se teško dostiže.
Tako ovaj film na neki način, nije ni približno ono što smo želeli, ali jeste sad to opet tu negde, orbitira.
Otud, film mi nije ostavio neki impresivan efekat kakav imam kad susretnem Looney Tunes, ali mi nije bio neprijatan, niti sam se osećao da legacy sad baš silom eksploatisan i ponižen.
* * / * * * *
Galder Gaztelu-Urrutia definisao je neke jako važne pojmove u svom novom filmu RICH FLU.
Verovatno će njegov Netflix hit EL HOYO još neko vreme važiti za njegov calling card i njegov temeljni uspeh. Naročito jer RICH FLU nije uspeo da napravi ništa bitno na festivalima, nije našao neku vrhunsku distribuciju, i deluje da ima oko sebe manjak zvezdane prašine.
Ali, zapravo EL HOYO je minoran film u odnosu na RICH FLU, jedan od najboljih naslova prikazanih u 2024. godini.
Reč je o naučnofantastičnom trileru koji ima izrazitu socijalnu dimenziju, nudi dekonstrukciju i preispitivanje savremenog uređenja, krize kapitalizma, migratornih kriza, kulturnog kapitala. Reč je o filmu o smaku sveta među etabliranim i obezbeđenim ljudima koji ima ballardovsku dimenziju.
Svet je pogodila čudna bolest - virus koji isključivo ubija bogate ljude.
Odjednom, bogati bivaju progonjeni jer ih vide kao izvor zaraze, a milijarde koje imaju prolaze kao Brewsterovi milioni, odnosno moraju da se nekome daju kako bi se "ugroženi" rešili mogućnosti da budu zaraženi. Nastupa socijetalni kolaps jer niko ne želi novac a neki bogataši bi ranije uništili svoju imovinu nego je podelili s drugima.
Glavna junakinja je žena čiji se brak raspada a porodični odnosi ne stoje baš sjajno, koja u sred korporativnog uspona odjednom biva opterećena neočekivanom količinom bogatstva koje je pretvara u progonjenu zver koja će uskoro iskusiti kako je to biti progonjen zbog siromaštva.
Galder Gaztelu-Urrutia udara čekićem, ali na svu sreću kao vrh svog koplja ima Mary Elizabeth Winstead koja je - sad već očekivano - briljantna u glavnoj ulozi i ubedljivo prelazi character arc od dinamične poslovne žene do očajnice koja se maltretira po izbegličkim kampovima kao doskora u njenom svetu najgora afrička sirotinja.
Ostatak ekipe je takođe na visokom nivou a realizacija je energična, propulzivna i na veoma visokom nivou.
Ovo je film koji se gleda kao uzbudljiv triler sa SF elementima, gde je novum izložen realistički, ali sa dozom znakovite estetizacije. Njegova idejnost je brutalna, i bez mnogo uvijanja.
Realizacija je maštovita, propulzivna, Galder Gaztel-Urrutia se pokazuje kao majstor igre velike i male i čisto tehnički ovo je osvežavajući primer sigurnog postupka.
Međutim, ovo je i produkciono zanimljiv film. Odavno nisam video ovako koherentan i uzbudljiv film koji je zapravo Euro-pudding u kom se jedna američka zvezda pomeša sa par britanskih i internacionalnih i onda španskom tlu i sa tamošnjom ekipom dovede do cilja tako da se to ne oseti.
Tome doprinosi naravno sama veština Galdera Gaztelu-Urrutie ali i sama priča o veoma bogatim ljudima koji su zapravo najsličniji onima koji su najsiromašniji jer su i jedni i drugi nomadi.
Ovo je priča o pronalaženju doma, sposobnosti ljudi da se istinski odreknu i vrate se sebi, i društvu koje je na to sve zaboravilo i generalno pogrešno reaguje na nešto što je i blagoslov i kletva.
Film je naravno izuzetno tematski aktuelan jer je predsednik najmoćnije sile postao čovek koji smatra da je želja za bogatstvom i kapitalizam kao optimalna socijalna formacija za njegovo ostvarenje zapravo osnov civilizacije, i ovde se preispituje da li je to baš tako i kako civilizacija podnosi izazove nametnuta bogatima.
S jedne strane, može se za film reći da je veoma uživao u tom "eat the rich" aspektu ali i da svet kakvim poznajemo zaista nestaje kada se bogatstvo ne može nikome pripisati jer ga niko neće. U tom smislu se film može tumačiti i kao revolucionarski i kao reakcionarski, što mu uprkos direktnosti izraza daje jaču umetničku dimenziju i više mogućnosti čitanja.
* * * 1/2 / * * * *
Nije prošlo ni šest meseci posle JOLIE A DEUX, iz DCa stiže još jedna prava delicija, a to je animirani film BATMAN NINJA VS YAKUZA LEAGUE. Junpei Mizusaki i Shinji Takagi su po scenariju Kazukija Nakashime, koji je recimo za Takashi Miikea pisao TERRA FORMARS, napravili film za koji je teško poverovati da ga zaista gledate.
Prvo, ovde se DCAU odmiče od standardne animacije koja je bila karakteristična za tu franšizu i ulazi u domen nečega što je japanska anima ali sa nekim upscale, gotovo slikarskim detaljima, i mešavinom stilova koja na svoj - sirovi i budžetski skromniji način - evocira čak i SPIDER-VERSE.
Film počinje nečim što bi Takashi Miike u nekom svom filmu spomenuo, a u DC stripu bi možda Grant Morrison negde i tražio da se nacrta a to je kiša jakuza.
Dakle, da, iz paralelne dimenzije koja se u nekom glitchu spojila sa ovom u kojoj žive Batman i Gotham City, iz Tokija koji lebdi naspram Gothama, negativci su poslali kišu jakuza. I sad s neba padaju jakuze u belim odelima sa jet packovima.
Let that sink in.
Ubrzo, iz svog iščašenog Gothama, Batman i Robin odlaze u taj iščašeni Tokio u kome za enigmatičnog gazdu rade yakuza verzije Aquamana, Flasha i Green Lanternke, a tu je i Superman, i protiv njih se jedino opire yakuza verzija Wonder Woman i u skladu sa raspoloženjem Harley Quinn.
Videli smo iskošene Black Label ekranizacije, dobili smo i RED SON kao DCAU ekranizaciju, nije nam Elseworld stran u ovom miljeu, ali posle prvog BATMAN NINJA filma, ovde dobijamo nešto što je toliko far out, da se zaista pre svega ono što gledamo mora pripisati Kazuki Nakashimi kao idejnom tvorcu.
Na sve te ideje, pojmove kojima film barata itd. reč je o jednom zaista jako uspelom anime radu, sa izuzetnom grafičkom dimenzijom, vizuelnom i popkulturnom pismenošću, sa nekim izletima van konvencije žanrovski standardizovane anime ekranizacije superherojskog stripa.
U tom smislu, nije sad ovo korak za japansku animaciju kakav ona pre ovoga nije napravila, naravno. Ali ovo jeste veoma krupan korak ne samo za Japanimation već i sve ostale animirane ekranizacije s ove strane SPIDER-VERSEa, gde u jednom realno B-miljeu, DTV animirane produkcije nastaje radikalan ikonoklastičan postupak.
Teško je naći reči koliko je ovo krupan korak za DCAU (koji ja inače veoma cenim, i trudim se da pratim) ali i jedan istinski značajan film po svakom kriterijumu.
* * * 1/2 / * * * *
Sebastien Bailly snimio je film COMME UNE ACTRICE par godina pre nego što je Coralie Fargeat snimila SUBSTANCE. Ne znam francuski dovoljno a Google pretraga pojmova "Substance" i "Comme une actrice" daje jako puno rezultata jer se u svakoj kritici ističe "glumica", pa ne znam kako je tamošnja javnost reagovala ali ova dva filma su slična u tolikoj meri da bi se SUBSTANCE morao percipirati praktično kao rimejk Baillyjevog rada.
Nisam prvi koji je ovo zapazio. Naprotiv, na uviđaj sam izašao na predlog moje profesorke a ono što sam zatekao je radikalno. Gotovo je smešno što je SUBSTANCE bio u opticaju za oskara kao originalni scenario i to ne toliko zbog Yuzne, koliko zbog ovoga.
COMME UNE ACTRICE nije horor film, ali ima potpuno identičnu formu body horrora kao SUBSTANCE. Dakle, junakinja zbog svoje anksioznosti zbog starenja i sve slabijeg interesovanja supruga za nju, nabavlja eliksir u enigmatičnoj prodavnici dalekoistočnih migranata. Samo tri kapi tog eliksira povremeno omogućavaju da ona nađe mir, ne sme da uzme više i ne sme da preteruje.
Ona mir nalazi tako što kad uzme kapi uspeva da uđe u telo mlade kritičarke koja zavodi njenog supruga i na taj način dobija priliku da iznova iskusi njegovu ljubav. Naravno, željna ljubavi, ona to počinje da radi prečesto i u jačim dozama, i kreće da se telesno raspada, a Kinezi joj oduzimaju eliksir jer se desio "slight misuse of substance".
Film je žanrovski jedna francuska melodrama sa elementima onoga što bi možda oni smatrali i komedijom, ali ne u smislu da je smešno, već više da ima duha, i da se kreće prema vedrom završetku. Ali u ovom slučaju, priča je toliko slična SUBSTANCEu, da je pitanje žanra samo pitanje postupka i u odnosu na osnovni sadržaj sekundarno, ali isto tako primarno na efekat filma.
Ovde ona maksima da je sve sadržaj i da je sve stil najbolje dolazi do izražaja. SUBSTANCE je našao postupak i žanrovski žargon kojim je uspeo da od jedne premise napravi svetski film. Bailly se pak okrenuo postupku u kom eto nije uspeo da napravi čak ni film koji je dovoljno poznat da bi bio opšte poznat kao mustra za SUBSTANCE.
Razlike su najviše uključene u sličnosti. Tako recimo, ovde je motiv jedan muškarac, dok su u SUBSTANCE motiv svi muškarci, celokupna populacija. Ovde junakinja radi posao pozorišne i filmske glumice i ima problem s tim što ju je muž sklonio i iz scenskog i iz životnog protagonizma, ali isto tako eliksir joj se najpre manifestuje kroz intimne situacije a ne kroz neku novu afirmaciju na sceni.
To nisu zanemarljive idejne razlike, ali zaista spadaju u domen finog štelovanja u odnosu na istu osnovnu ideju.
Svakako, teško mi je da poverujem da nema kritika koje ovo prepoznaju, te samo je pitanje moje veštinje pretraživanja da ih lociram.
* * 1/2 / * * * *
Marisa Crespo i Moises Romera poznati su mi iz kratkog filma 9 PASOS. TU NO ERES YO je njihov celovečernji film u kom kombinuju triler sa okultnim hororom iz sfera ROSEMARY'S BABY, i možda bi najpre sa njim mogao da se poredi ovaj naslov, mada tu ima i WICKER MANa i sl.
Za razliku od MIDSOMMARa, Crespo i Romera snimili su film koji je nepretenciozan iako nije neozbiljan, i uspeva da upakuje svoje dve osnovne intencije u razumnih sat i po trajanja.
Film kreće kao dinamična melodrama o povratku poluodbačene ćerke lezbejke, sa partnerkom i usvojenim detetom, tokom Božića gde je porodica vidno iznenađena njenim dolaskom, odbojna prema njemu, i praktično ju je zamenila mladom lutalicom iz Rumunije koju su pokupili sa ulice i zavoleli kao svoju. Jedini koji se obradovao njenom dolasku je hendikepirani brat, živa rana na srcu svih ukućana, o kome je lutalica angažovana da brine.
TU NO ERES YO je film koji se vrti oko preokreta u ishodu i nameri junaka, slično ROSEMARY'S BABY ali nijedna referenca koju sam naveo suštinski nije spoiler jer zapravo film ni ne pokušava previše da prikrije da će ishod na ovaj ili onaj način otići u domen strave.
Glavna igra sa gledaocem je zapravo oko toga, kada će se iz porodične melodrame o susretu za praznike preći u stravu, i Crespo & Romera vrlo vešto upravljaju tim očekivanjima stvarajući tenziju ne samo u pogledu klasičnog suspensea na nivou događaja - šta će zadesiti junake - nego i kada će se promeniti brzina i preći u horor.
Otud, ovaj film je eksplicitino u vrlo malom delu trajanja klasičan horor u pogledu imaginarijuma ali je tenzičan sve vreme i neprekidno nas ispunjava nelagodom.
Crespo i Romera nisu snimili kapitalno delo jer im to nije bila namera, ali su zato hteli i započeli baš onoliko koliko su mogli i sve ovo lepo spakovali, i vizuelno i glumački, i naravno rediteljski.
* * * / * * * *
CLEANER Martina Campbella ima nesreću čak i u odnosu na druge DIE HARD parafraze jer se dešava u zgradi. Da bi neko snimio DIE HARD derivat u neboderu mora da bude ili baš ozbiljan bećar, ili mentalni patuljak ili da ga je baš briga.
Za Campbella se može reći da je od svega pomalo. U 82 godine on definitivno jeste čovek limitirane radne sposobnosti, isto tako on jeste reditelj koji dolazi sa reputacijom ozbiljnog žanrovskog profesionalca koji zna ponešto o akciji čim je dva puta reinventovao Bonda, ali isto tako u poslednje vreme snimio je nekoliko filmova koji nisu na najvišem nivou.
Ipak, hajde da uklonimo iz jednačine pomisao da je svakoga u ovoj ekipi baš briga jer je glavnu ulogu, naslovnu, odigrala Daisy Ridley koja svoj STAR WARS clout sada pokušava da proširi na jedan zanimljiv portfolio nezavisno produciranog žanrovskog filma, a u Campbellu je našla kredibilnog saigrača.
I kada film krene, deluje da je Campbell u saradnji sa direktorom fotografije Eigilom Hansenom ponovo našao tlo pod nogama. Ovaj akcioni triler smešten u Londonu počinje zanimljivo, lepo izgleda, čak je i duhovit.
I onda kada krene ono što je ključno, a to je da junakinja visi sa strane na neboderu i pere prozore dok unutra eko-teroristi prave ršum na godišnjoj žurci velike naftne kompanije, sve počinje da se devalvira i degradira, postaje statično, postaje bezveze i do kraja, jedino što je vredno pažnje su možda dva akciona prizora, gde vidimo da je to radila školovana ruka, ne nužno Campbellova.
Postavka sa glavnom junakinjom koja mora da povede na posao svog autističnog brata koji je savant za hakovanje, odmah je delovala kao školski primer spec scripta, naročito jer je brat autističan na način koji stvara pozitivan stereotip i kod nas ne bi bio smatran autističnim nego samo ITjevcem. I onda sa tim bratom koji je već usiljena konvencija, ne uradi ništa bitno, iako on neumitno naravno mora biti uključen u bitna dešavanja. On je "conveniently" uveden, i jasno nam je da će imati ulogu u raspletu koju naravno i dobija, ali ga krupan deo filma nema, i štaviše, u tom konceptu pozitivnog stereotipa nimalo nije jasno zbog čega je čovek koji je do te mere funkcionalan inače smešten u domu.
Hemija između junakinje i glavnog negativca je skroz ispuštena iako je u onom "dobrom" uvodnom delu filma postavljena zanimljivo. To je takođe jedan nedopustiv faul iako je ta postavka možda jedini istinski maštovit detalj u ovom spec scriptu.
Međutim, kada vidimo da je na ovom scenariju radila armija ljudi, onda shvatamo da ko zna šta je tu bio spec a ko zna kako smo došli do shooting scripta i konačno do ovih izmontiranih sat vremena.
Ova analiza je preduga i nepotrebna spram činjenica da je ovo zaista minoran film značajnog reditelja i da ne zaslužuje neku ozbiljniju diskusiju.
Međutim, zaslužuje da se malo zamislimo nad tim stvarima jer je na retko neobazriv način straćio jednu takvu zvezdu kakva je Daisy Ridley koja je ovde više nego raspoložena da se potrudi i da se nadigrava.
Dakle, imao je ovde Campbell repromaterijala kao i u poslednjih nekoliko promašaja i to ispred kamere nije iskoristio. Svakako da ovaj film bolje izgleda od njegova prethodna dva naslova, ali po scenariju možda čak i nije bolji od njih.
* * / * * * *
Mike Ott je snimio film McVEIGH kao jednu malu atmosferičnu meditaciju o poslednjim mesecima koje je Timothy McVeigh proveo pre podmetanja bombe u Oklahoma Sitiju.
I u tom pokušaju je bio nadomak da postigne nekakav minimalistički uspeh da na kraju nije stavio preveliki akcenat na neku dosta naivnu, i stilski drugačiju ljubavnu priču čuvenog teroriste i simpatične konobarice koju uklanja iz svog života zbog paranoje i manije u kojoj je živeo.
Ja nisam nailazio na podatak o nekom bitnom doprinosu neke žene u McVeighovom životu ali mi sama ideja da je i to postojalo, sama po sebi, nije sporna. Međutim, ova junakinja u načinu igre, u izgledu i svemu ostalom unosi previše boje u sociopatsku teskobu koju Ott dotle gradi više estetskom rigoroznošću nego nekom posebnom rediteljskom veštinom.
Na kraju, film koji je mogao postići više da je bio disciplinovaniji, i čiji je osnovni adut upravo rediteljska disciplina, ostaje nedorečen i suštinski tanak baš zato što je reditelju ponestalo - discipline.
* * / * * * *
Uz rizik da se ponavljamm, ali i u nadi da ne čitate sve meditacije o filmovima iz ove franšize jednu za drugom, činjenica je da je TEXAS CHAINSAW MASSACRE remek-delo američkog filma u najširem smislu, a horor žanra naročito.
Isto tako činjenica je da je TEXAS CHAINSAW MASSACRE izrodio franšizu sa brojnim nastavcima koji međutim nisu uspeli da imaju stabilan dom i praktično su išli od studija do studija sa raznim diskontinuitetima.
Isto tako, čak i ako izuzmemo Tobe Hooperov prvi nastavak, a nema razloga da ga izuzimamo, nijedan film koji je usledio nije prišao stravi originala jer nije uspeo da pronikne u njegovu estetiku i ono što ga je činilo tako moćnim.
Taj film jeste imao u sebi neke vrlo karakteristične postavke backwoods slashera koje će kasnije postati opšte i najopštije mesto u konstrukciji takvih priča ali je imao veoma specifičan pristup stravi koji je retko ko kasnije uspeo da ponovi.
Otud su svi kasniji TEXAS CHAINSAW filmovi bili mahom karakteristični po tome da su pogrešno pročitali Hooperov original, iako su svoj DNK crpili iz izvorna dva njegova filma, dakle originalnog remek-dela i pristojnog ali duhovno potpuno deplasiranog nastavka.
Otud, možemo reći da tu imamo nekoliko postupaka koji su primenjivani - direktan nastavak, pokušaj da se origin razradi kroz prequel ili nastavak, reboot ili rimejk.
Međutim, čak ni u rimejku, ovi filmovi nisu uspevali da zarobe tu stravu i svodili su se na bavljenje Leatherfaceom kao manje ili više nekontrolisanim slasherom, iako je on zapravo potpuno sporedni element Hooperovog filma.
Konačno, možemo reći da su se na TEXAS CHAINSAW filmovima izređali i reditelji sa autorskom reputacijom i reditelji sa čisto proesionalnim renomeom. I rezultati su bili manje-više slični.
TEXAS CHAINSAW 3D režirao je John Luessenhop, reditelj kog izuzetno cenim zbog filma TAKERS koji je van major studija uspeo da proizvede jedan old school bioskopski ugođaj. Za razliku od DEN OF THIEVES koji je slična ali pretencioznija stvar, nije postao franšiza ali je pokazao da je Luessenhop zanimljiv lik.
Potom je snimio ovaj TEXAS CHAINSAW 3D potpuno drugačiji film, do tačke da izgleda kao da je reč o nekom reditelju koji možda čak i ne postoji, odnosno kao da se javlja ako ne kao pseudonim (jer čovek fizički postoji, ima fotografije i bogatu vanfilmsku biografiju) a ono kao neko ko možda angažuje druge da mu snimaju filmove koje potpisuje. Prvo, TAKERS se neobično izdvaja po kvalitetu. Trajektorija njegove karijere nije koherentna sa rezultatima. Pauze koje pravi su ogromne. Ako je on zaista neki daroviti B-grinder ne bi ni mogao niti imao razloga da toliko pauzira.
Sumnje da stvari nisu čiste još su mi se pojačala na flmu SPEED KILLS koji je on jako dugo nosio kao reditelj u najavama da bi se na kraju volšebno potpisao neko drugi, i to na filmu koji je tanak ali u određenoj meri prijatan.
TEXAS CHAINSAW 3D je u suštini jedan od tih pristojnijih derivata. Alexandra Daddario je u glavnoj ulozi, dakle već imamo punokrvnu rasnu scream queen koja kad se pojavi počne da se dešava kinematografija. Imamo jako dobro podeljen epizodni cast, gde recimo Scott Eastwood igra (u ovom serijalu neuralgičnu) ulogu šerifa. Film izgleda pristojno, slikao ga je Anastas Michos, kog je povremeno znagažovao Roger Michell.
Ali, nažalost, u scenariju koji potpisuje armija ljudi, nismo dobili ništa vredno pažnje, nijednu neku svežu ili posebno dobru ideju.
Ovde Luessenhop kombinuje dva pristupa, odlazak grupe mladih u vukojebinu, i origin. Dakle, ide se i na nastavak ali i na origin. I čak, moram priznati, osnovna lokacija bogataške kuće u kojoj se sve odvija je prilično zanimljiva. Međutim, od cele patologije kao negativca imamo Leatherfacea i nedovoljno razrađene "normalne ali pokvarene" lokalce sa svojom agendom.
U tom smislu. Luessenhop ovde, a toga će kasnije biti i više, tretira Leatherfacea ako klasičnog filmskog monstruma, dakle ambivalentno, on je nekad sposoban da bude i dobar a ne samo zao, iako je naravno monstrum a priori. Međutim, sama strava i većina ripper sekvenci su bezveze, nemaštovite, snimljene rutinski, tako da dok se dođe do nečeg maštovitog izgubi se jako puno energije.
Luessenhop zna da svaki dinar mora da se zaradi, i ovaj film nije ošljarski, kako umeju da budu neki u ovom serijalu, ali prosto nije uspeo ni da nađe ključ kako bi ga učinio bilo čime sem bledom zloupotrebom slavnog naslova.
* * / * * * *
Ne čitamo jednu za drugom ali naravno SADA ćemo to učiniti :lol: :lol: :lol:
Christian Papierniak snimio je film IZZY GETS THE FUCK ACROSS TOWN kao jedan od onih indie filmova "putovanja" koje ovde nije na drumu već u gradu, ali grad je Los Anđeles koji je površine Vojvodine, i ta struktura omogućuje epizodičnu strukturu u kojoj glavni lik sreće razne druge na kratko i time se otvara mogućnost da samo glavni glumac bude u većem angažmanu i da se sve garnira kraćim rolama poznatih lica.
To nam je ovde pružio Papierniak ali je barem pošteno u glavnoj ulozi Mackenzie Davis tako da barem u tom smislu nismo zakinuti. U ovim manjim ulogama su razne face od kojih se kao scene stealerka na nivou celog filma, kao što je često slučaj, nametnula Carrie Coon.
Nažalost, sama priča i glavna junakinja a samim tim i Mackenzie Davis su prilično raspojasane i dosta teško je utvrditi šta je osnovni problem te žene koju sve vreme gledamo.
Otud, IZZY GETS TH THE FUCK ACROSS TOWN uspeva da iznese dosta toga, ali na kraju ipak nije uspeo da od ovog često korišćenog koncepta epizodičnog indie All-Star festa napravi nešto zaista vredno pažnje.
* * / * * * *
Igor Zupe, poverenik NSK za film, snimio je dokumentarni film o prvom albumu Pankrta DOGCAJT koji je praktično bio udžbenik punka za omladinu u SFRJ.
Film je u suštini u jednoj televizijskoj četrdesetsedmominutnoj formi, ali kako je definisan kao film i prikazan na filmskom festivalu, onda je prosto upao da izađe ovde na istinu.
Svakako da bi mu se kao televizijskom dokumentarcu teško našla mana. Međutim, uprkos tome što sumnjam da je igde išao u bioskope, nema sumnje da jeste barem na festivalima tako prikazivan pa samim tim i to se mora uzeti u obzir.
Zupe pravi jedan informativan film sa dobrom arhivom, mahom živim i dostupnim sagovornicima koji iz prve ruke evociraju uspomene, može da se čuje i muzika Pankrta. Sve je to na mestu.
Međutim, Zupe pravi dve intervencije koju dosta tanke. Jedna je da tokom filma ne predstavlja sagovornike već to čuva za kraj. Ja sam, istini za volju dosta njih znao ko su, ali sad baš nisam mogao da setim koji je koji gitarista Pankrta kad ih vidim u današnjim godinama.
Od usual suspectsa, čak Rosić i Vlajsa ne zvuče loše u svojim izjavama iako su žestoko izraubovani, ali meni je tu mnogo falio Uroš Đurić sa ove beogradske strane.
Druga intervencija je priča o nekom fanu-taksisti i njegovom snu da mu Pankrti sviraju na momačkoj večeri što je neki skoro pa pseudo igrani deo filma koji je skroz besmislen, i koristan je jedino u onom domenu u kom taj čovek prepričava svoje doživljaje kao fana jer oni jesu korisni i zanimljivu za celinu.
Otud, GLASBA JE ČASOVNA UMETNOST I: LP PANKRTI DOLGCAJT je film koji treba pogledati jer Pankrti ipak jesu bitna istorija naše kulture i tog zajedničnog iskustva u zemlji koje više nema. Ali, nažalost Pankrti su njegov osnovni adut, a estetizacije i ne baš.
Stella Meghie imala je izuzetnu glumačku ekipu koju predvode Lakeith Stanfield i Issa Rae za svoj ljubavni film smešten u milje emancipovanih srednjeklasnih afroameričkih profesionalaca. Nažalost, u filmu THE PHOTOGRAPH ona to nije uspela da iskoristi, s jedne strane opterećujući sve to paralelnom ljubavnom pričom oko koje se njih dvoje upoznaju i iz koje stiču naravoučenije koje će im pomoći u sadašnjosti.
Otud, THE PHOTOGRAPH prati praktično dve ljubavne priče ali ni od jedne ne uspeva da napravi istinski dramatičan komad, i ja sam kao gledalac ostao prilično ravnodušan prema svemu onome što sam video na ekranu, što ne znači da možda nema nekih ljubitelja žanra koji će se u ovome ipak prepoznati.
No, mislim da bi i za njih ovo morala biti jedna ambiciozna ali krajnje jednosmerna priča lišena prave dinamike odnosa među protagonistima.
* * / * * * *
Don Cheadle je režirao jednu "malu" priču iz života Milesa Davisa kroz koju je želeo da prikaže "veliku priču" o velikom umetniku. Međutim, ta mala je priča je više legenda nego istina, a i kao legenda naprosto nije naročito zanimljiva i maštovita, pa samim tim ni uvidi koje je Cheadle želeo da nam otvori prosto nisu naročito zanimljivi ili "duboki".
Cheadle je napravio zanimljivu ulogu kao Miles Davis, dok su svi ostali likovi, iako ih igraju izvanredni glumci mahom ipak svedeni na topsle pojave čije je osnovno svojstvo da eto imaju neku funkciju na nivou pripovedačke celine.
Meni pristup viđen u filmu MILES AHEAD nije stran, primenio sam isto to u predstavi VELIKA BELA ZAVERA, ali čini mi se da u ovom filmu, osim te Cheadleove role u vlastitom filmu i nekih lepih narativnih trikova koje je primenio, zapravo nije napravio ništa po čemu bi se ovaj film istakao.
Otud, možda će hardkor fanovi Davisa u ovome videti nešto više nego ja, ili naprosto uživati u činjenici da se neko bavi njihovim herojem, ali za mene ovo ostaje respektabilan iako suštinski ipak neuspeo eksperiment.
* * 1/2 / *.* * *
Hmmm, to bih mogao da pogledam, ja sam Majlsov umereno hardkor fan i verujem da bih imao dosta pozitivnu dispoziciju u odnosu na ovo već u startu.
Kada se pojavio BIRDS OF PREY, javila se snažna potreba da se pogleda debitantski film Cathy Yan DEAD PIGS, ali nije ga bilo. Onda se pojavio ali je uprkos tome što je stalno bio na nišanu i tu negde privoljen na hard, čekao neko vreme da se izađe na uviđaj.
Na kraju je prošlo pet godina, ali dobro, sada smo tu.
DEAD PIGS je drugačiji od BIRDS OF PREY, što nije teško, i nije neočekivano jer je ovo kineska crnohumorna socijalna melodrama a ono DCjev odgovor na Deadpoola, međutim u oba slučaja se vidi da je Cathy Yan vešta rediteljka koja ume svoje ideje da artikuliše kroz različita izražajna sredstva.
DEAD PIGS u tom smislu čak možda više liči na jugoslovenski nego na kineski ili američki film, iako je zapravo i jedno i drugo. U tom pokušaju da se postavi između Istoka i Zapada, potpuno nehotice, Cathy Yan je snimila nešto što izgleda kao veoma uspeo scenario Gordana Mihića kakav bi u staro vreme uzeo da režira možda čak i Kusturica.
Nekoliko ukrštenih priča o Šangaju koji raste a u njemu se susreću sudbine naivnog svinjogoca koji je prevaren za pare, svojeglave vlasnice kozmetičkog salona, momka koji se izdržava skačući pod kola i naplaćujući štetu od vozača koji ne žele da zove policiju i bogate devojke koja prolazi kroz egzistencijalnu krizu pokrenute su dolaskom američkog arhitekte da zida skupoceno kič naselje inspirisano Španijom.
Cathy Yan ovde barata sa pregršt motiva i uspeva da ih stavi u funkciju iako bi za moj ukus moglo recimo da se preživi bez bogate devojke jer je njena priča najmanje zanimljiva, ali neka je, ne smeta ni ovako.
Film je duhovit, uspeva da zarobi atmosferu tog kontrasta između neonskog noćnog Šangaja i dnevnog pogleda na prigradske vetrometine koje čekaju da budu urbanizovane, kao i na sukob ta dva pogleda na svet.
Sve do same završnice u kome stvar odlazi u domen pojačane ekspresije kroz pesmu, film se kreće u domenu povišenog, dinamičnog realizma.
Po fizionomiji ovo je zapadni film o Kini, dovoljno pitak da bude jasan svakoj publici, ali zbog kineske glumačke podele ipak namenjen onima koji "preferiraju" neamerički film. U tom pogledu, ovo jeste samo tehnički kineski film sa Kinezima i o Kinezima, ali definitivno nije pravljen za Kineze. Otud priča iako iz oblasti lokalne problematike zapravo iznad svega je globalno čitljiva i razumljiva.
Otud ovo je zanimljiv primer filma koji je naizgled veoma lokalan a zapravo je isključivo namenjen izvozu i započinjanju američke karijere što je cilj u kom je Cathy Yan itekako uspela.
* * * / * * * *
Hmmm, i to bih mogao da pogledam, vaistinu.
DOPE Ricka Famuyiwe je bio vrlo značajan film 2015. i posle deset godina sam pogledao. Moram priznati u to vreme sam ga samo prelistao malo, pogledao trejlere i delovao mi je odbojno pre svega u vizuelnom pogledu, ostavio mi je utisak krutog, arhaičnog rada u kome je produkcioni dizajn kontraproduktivan.
Ipak, tek kada sam ga sada pogledao shvatio sam da su vizuelni problemi u stvari najmanja nevolja tog filma i da je u njemu priča zapravo najstrašniji deo.
Slavljen kao inventivan, svež i pre svega "istinit" film, DOPE se ispostavio kao jedan bajat, mučno glup film o odrastanju sa banalnom kriminalističkom zgodom u svom centru.
Jedino što je vredno u ovom filmu su imena na špici, i to ne šta ta imena rade na ekranu, već bukvalno samo ispisi jer se ne može lako ponoviti takva podela na istom mestu. Međutim, što se mene tiče, nezavisno od dara i reputacije, to što ovde ima jako dobrih faca samo još dodatno devalvira ovu budalaštinu na koju su trošili svoje vreme.
* 1/2 / * * * *
OPRAVIČILO ZA MODERNOST je dokumentarni film koji potpisuju Igor Zupe i grupa IRWIN. i prikazuje paviljon NSK na venecijanskom bijenalu. U suštini, reč je o jednoj reportaži, i rekao bih da je izabran najmanje zanimljiv pristup.
Pošto ovaj film više deluje kao neka filmska beleška o nečemu što se desilo, koja u sebi nosi dosta podrazumevanja i maltene gotovo da je pravljena za internu arhivu, možda bih ranije gledao filmovani dokument pravljenja i funkcionisanja paviljona, kao što su ranije pravljeni industrijski filmovi koji su bili interni dokument o nastanku neke građevine ili proizvoda.
Ovako, nema neke nadgradnje ili arhive kojima bi se ispričala šira priča, dakle podrazumeva da se gledalac umnogome zna šta je NSK i šta su umetničke grupacije u njemu, i fokus je na dokumentovanju dešavanja u paviljonu tokom Bijenala, gde nije da nema zanimljivosti - recimo ima deonica gde priča Slavoj Žižek (nažalost, jednu priču krajnje skromnog B-kvaliteta) i sam paviljon zapravo vrlo zanimljivo izgleda.
Međutim, ostali sagovornici su kako relevatni - recimo, autori paviljona, tako i potpuno irelevantni - recimo, posetioci paviljona.
Ne smeta nijednom čoveku da pogleda 70 minuta nečega snimljenog u Veneciji, na zanimljivom mestu i sa sagovornicima koji su obrazovani ljudi. Međutim, ipak kad gledamo film imamo određena očekivanja koja će prevazići nivo nečega što ume da snimi i RTS kad se potrudi.
* * / * * * *
Ko je u srednjoj školi gledao zgode Boruta Kadunca i Metke u filmu AUTSAJDER Andreja Košaka, ima određeno razumevanje prema teškoćama odrastanja punkera u komunizmu. Međutim, teško je zamisliti sudbinu kubanskih rokera, poglavito punkera, ali i metalaca koji su tokom devedesetih sebi ubrizgavali HIV pozitivnu krv kako bi bili smešteni u sanatorijume i pošteđeni od rada, i sa dobrom ishranom čekali da se pojavi lek.
Ipak, ubrzo će vam nedostajati Borut, Metka pa i onaj Bosanac i njegov otac glupi oficir je bi se moglo reći da je LOS FRIKIS ozbiljan test inteligencije.
Kako neko uspe da snimi ovakvu budalaštinu na temu punkera koji su sebi ubrizgali HIV kako bi izbegli radnu obavezu a možda i robiju zbog bavljenja zabranjenom muzikom, ostaje možda i veća misterija od otkrića kakav efekat ima AZT.
Lord i Miller su među producentima ovog filma, dobio je mnogo veće eksponiranje nego što u najvećem ludilu zaslužuje, a Adria Arjona je dobila ulogu koja je na pola puta između Metke i Jagodinke iz VARLJIVOG LETA, tako da je ona u sred svog uspona verovatno pomislila da se malo omasti na tragediji kubanskih pankera, a završila je tako što je neka omladina prislanja po šupama ili sa istima razmenjuje neke mučne melodramske baljezgarije.
LOS FRIKIS je rečju zaista zločin i protiv filma i protiv teme za koju je delovalo da ne može rezultirati lošim filmom.
Od priče o ultimativnom punk gestu, dobili smo sentimentalnu, dosadnu budalaštinu koja nije ubedljiva a ni istorijski verodostojna ni u jednom aspektu.
Jedino što kod ovog filma vredi je to što postoji pa ljudi mogu biti podstaknuti da pogledaju bolji dokumentarac o temi.
* 1/2 / * * * *
Kada je STARSHIP TROOPERS izašao 1997. godine, koštao je 105 miliona da se snimi, što je današnjih 208 i na globalnom box-officeu zaradio je 121 što je značilo da je reč o teškom promašaju.
MICKEY 17 je koštao 118 miliona da se snimi po nekoj proceni koju je posle otpisa poreza izneo Warner (verovatno je skuplji) i koštao je još 80 miliona da se promoviše i zaključno sa 30. martom je na 121 milionu zarade globalno.
Dakle, STARSHIP TROOPERS i MICKEY 17 su bukvalno ista ravan finansijske propasti.
U vreme kada je izašao, STARSHIP TROOPERS je imao prosek ocena na Metacriticu 52 a MICKEY 17 ima 72.
Danas je međutim STARSHIP TROOPERS multimedijska franšiza koja je iznedrila dva dosta dobra DTV naslova koja su (za razliku od sličnih stvari) radili autori filma, i još pored toga animirane DTV naslove i seriju.
O kultnom statusu STARSHIP TROOPERSa ne treba trošiti reči. Činjenica je da je Paul Verhoeven imao i sa svojim najmanje cenjenim SF filmom HOLLOW MAN neki DTV nastavak a da su ROBOCOP, TOTAL RECALL i STARSHIP TROOPERS generisali i nastavke i serije i rimejkove. To je Verhoeven Effect i to je posebna priča.
Bong je imao sličan efekat na svom jedinom filmu na engleskom koji je imao tu vrstu mejnstrim kapaciteta i iz SNOWPIERCERa, snimljenog po francuskom stripu, nastala je serija od četiri sezone, i to dosta bolja i trajnija od onih koji su dobijali Verhoevenovi naslovi.
Slično Verhoevenu, koji je za potrebe svog filma ekranizovao roman Roberta Heinleina, koji nije pisan kao parodija, tako je i Master Bong ovde ekranizovao roman Edwarda Ashtona koji ima smisao za humor ali nije pisan kao satira.
U oba slučaja, reditelji koji su transplantirani u Holivud snimili su dakle jednu mutaciju izvornog materijala.
Heinlein kao mrtav pisac nije imao priliku da se žali dočim verujem da je Ashton presrećan što mu oskarovac ekranizuje roman.
Ono što se postavlja kao pitanje jeste da li će MICKEY 17 dostići po kultnosti STARSHIP TROOPERS koji 28 godina posle izlaska i to oko premijere MICKEYa baš, dobija najave da će ga rebootovati Neill Blomkamp, rizničar Verhoevenovog SF spektakla u današnjem Holivudu.
Paralele između dva filma su zbilja neverovatne pa bi bilo lepo da i ishod za MICKEY 17 bude takvo prepoznavanje i svojevrsni kulturalni hepiend.
Bong je snimio film koji je po svojoj fizionomiji holivudski spektakl o kolonizovanju planeta. Ipak, kao što me je Ashtonov roman kad sam ga čitao podsetio na Predraga Raosa, tako me je i film - ali sa drugim predznakom podsetio kako na njega, tako i na Kusturicu.
Ako je Ashtonov roman kao Raos iz faze BRODOLOMA KOD THULE, tako je Bongov film Raos iz faze stolovanja kod Malnara.
Vrlo je nevaljao i anarhičan, a moram reći da sam u samo jednoj sceni imao problem sa onim sa čim gledaoci i kod nas i u svetu imaju najviše problema a to je Ruffalovo kanalisanje Trumpa. U toj sceni gde imam problem, on više proističe iz dramske postavke scene nego zapravo iz Ruffalove karakterizacije i reč je o situaciji opšteg razjašnjavanja pred finalni konflikt.
Dotle mi je Ruffalo kao trumpovska figura koja spaja socijalni konzervativizam i razobručenu tehnološku deregulaciju vrlo zanimljiv jer prosto mogu zamisliti takav lik koji na "svojoj" svemirskoj misiji diktira nekakav vrednosni kredo po kome se ona izdvaja.
U tom smislu rekao bih da je Toni Colette kao njegova partnerka možda problematičnija u toj šmirologiji i da ga je ona "odigrala" problematičnije nego Ruffalo.
Međutim, u odnosu na recimo Gyllenhaala u OKJAi, ovo mi je funkcionalnije sve u svemu a ja generalno jesam funkcionalista.
Robert Pattinson je s druge strane ovde dobio priliku da snimi svemirski ep a da to nije koji je radio s Claire Denis a da se opet malo i razglumi i Bong mu nudi zanimljiv materijal, nekoliko verzija istog lika od kojih je jedna bliža holivudskom čoveku od akcije a druga nekom bongovskom luzeru iz južnokorejske radničke klase.
U pogledu spektakla, Bong uspeva da stvori lažni utisak kako je ovo veliki svemirski SF iako je zapravo jedna buddy komedija sa elementima SF akcije, i sa mlađom ženskom ekipom koju čine Naomi Ackie, Anamaria Vartolomei i Patsy Feran i one zapravo daju balans filmu.
I STARSHIP TROOPERS i MICKEY 17 imaju određene neravnine zbog kojih nisu savršeno balansiranj holivudski blokbasteri. I ko je došao da gleda tu verziju ova dva filma dobiće je u EDGE OF TOMORROW Douga Limana koji je upravo - takođe na bazi literarnog predloška - do krajnje granice mejnstrimizovao ove dve premise i takođe - verovali li ili ne, krahirao na blagajnama a potom stekao kultni status i već godinama se javnost nadražuje na ideju nastavka.
Kao i STARSHIP TROOPERS ovo je razbarušen film i ko traži pedantnu verziju nek se odmah okrene EDGE OF TOMORROWu, s tom razlikom što je Verhoeven u svom filmu ponudio vrhunske akcione prizore dočim je Bong jači u karakternim interakcijama i manjim scenama.
Verhoevena je palila ideja da su svi likovi svedeni na action figure lutkice u njegovoj parodiji totalitarizma koja mu je istovremeno fetišizacija jer su borbe tako energične, dočim je Bongu ideja da ima psihološki koliko-toliko utemeljene ljude u bizarnim SF okolnostima i u tome je njegov film jači.
Ipak, strukturalno, bitno je napomenuti da je najveći pad Verhoevenovog filma antiklimaktična završnica a da Bong ima upravo suprotno, ironičnu ali strukturalno holivudsku završnicu "sa više krajeva". Isto tako, iako Ashton ima novi roman o Mickeyu - Bongov film je zaokružen a Verhoevenov zbog svoje strukture pulpy serijala nikada nije bio.
Ako bih poredio svoje utiske posle prvog susreta sa filmom, MICKEY 17 mi je ostavio snažniji utisak od STARSHIP TROOPERSa kada sam ga prvi put gledao a videćemo kako će se držati vremenom.
U Bongovom opusu, ovaj film u izvesnom smislu kombinuje ono što je on već radio u filmovima SNOWPIERCER i OKJA, sa kojima deli neke vrlo slične motive pa čak i elemente zapleta i slojeve značenja - recimo inverzija gde projektovani monstrum postaje nežno biće i žrtva, ljudi koji vode putovanje vode i izolovano društvo svojim drakonskim merama itd. Kao što je uostalom dosta DNK iz ROBOCOPa preneto u STARSHIP TROOPERS preko reditelja i scenarista.
Tako i MICKEY 17 meni stoji u odnosu na SNOWPIERCER, otprilike kao STARSHIP TROOPERS u odnosu na ROBOCOP, raniji film je skladniji i pravi je prototip briljantne reinterpretacije žanra.
U MICKEY 17 ima raznih tenzija između raznih elemenata i samim tim on nema tu propulzivnost SNOWPIERCERa ali to je taj hangout ugođaj STARSHIP TROOPERSa koji je prosto drugačiji.
U svakom slučaju, MICKEY 17 je film kom ćemo se sigurno vraćati a ja se iskreno nadam da će iz u njemu biti prepoznat neki potentan kalup za izlivanje lepe žanrovske satire u manjim formatima kao što je Verhoeven ostavio u amanet sa STARSHIP TROOPERSima.
* * * / * * * *
Hammerov izlet u Hong Kong je u svakoj istoriji pre svega vezan za Roy Warda Bakera i SEVEN VAMPIRES ali daleko od toga da je to bio jedini izlet na britanski protektorat i jedini žanrovski iskorak studija.
SHATTER je hitman akcijaš koji kao reditelj potpisuje predsednik kompanije Michael Carreras i čovek koji je predvodio Hammerove iskorake van kanona. Režiju je započeo Monte Hellman. Literatura različito tumači stepen njegovog materijala u završenom filmu koji Carreras potpisuje solo, ali koliko shvatam, Hellman je snimio znatnu većinu "glumačkih" scena.
SHATTER je potcenjen akcioni triler u kom možda malo fali harizme, ali Stuart Whitman je podnošljiv kao naslovni heroj koji posle uspelog atentata u Africi dolazi u Hong Kong da naplati posao a nailazi na verolomne klijente koji su povezani sa bankama, tajnim službama i trgovcima opijumom.
Peter Cushing ima malu ali upečatljivu ulogu kao moćni čovek "duboke države" a Ti Lung je sidekick glavnog junaka.
Priča se nezaustavljivo kreće od tačke A do tačke B. Shatter je sveden lik i Whitman mu ne pruža mnogo glumački i to je možda najveći nedostatak ove iteracije filma. Don Houghton se kao scenarista nije pretgrao ali se oseća rukopis žanrovskog profesionalca.
Uostalom, Anton Diffring je tu. On je kao M. Emmett Walsh, garancija da film ne može biti skroz loš.
Akcija je vrlo solidna, ne naročito inventivna, te 1974. bilo je i bolje i svežije ali bilo je i slabije. Ima pucnjave, ima potere, ima kung fua, ima svega što treba.
SHATTER je relativno potcenjen u literaturi, pa samim tim nije značajnije posmatran kao deo Hammerove dalekoistočne epizode. No, nije to jedini Hammerov izuzetak koji je istorija potcenila.
* * 1/2 / * * * *
OPUS je film koji je proizveo A24 i u određenom smislu možemo reći da maniristički prilazi njihovom konceptu "elevated genrea".
Dakle, reč je u osnovi o hororu ali sa elementima neke čudnjikave komedije ali malo i problemske melodrame. I sam taj spoj nije loš, sama premisa nije nezanimljiva ali Mark Anthony Green ne uspeva da ga balansira i na kraju celina deluje odbojno pa čak i John Malkovich u ulozi glavnog "monstruma" uprkos svom usavršenom manirizmu ostaje nekako prazan.
U svemu se najbolje snašla Ayo Edebiri, što je dosta bitno jer ona igra glavnu ulogu i nekom svojom neobičnom filmičnošću uspeva da koliko-toliko održi pažnju gledalaca u priči gde čudne stvari kreću da se dešavaju odmah i onda kad se sumnje obistine, ostajemo prilično razočarani zlokobnim raspletom, da ne kažem suštinom prema kojoj smo se kretali.
OPUS je ipak jedan od onih filmova koji koliko god da su neuspeli ipak nisu za izbegavanje. Nisam dobio dobar film ali mi je prijalo što sam ga pogledao jer je Mark Anthony Green napravio niz poučnih grešaka koje je dobro zabeležiti za ubuduće.
* * / * * * *
U filmu BLACK BAG Steven Soderbergh je pokušao da ponovi ono što mu je uspelo u GOOD GERMANu, da na neki način napravi rimejk estetike filmova iz neke prošle epohe. Ipak, ovog puta se odlučio da izvrši transplantaciju estetike u današnje vreme, i to je dalo zanimljive rezultate.
Naime, Soderbergh je želeo da napravi rimejk estetike cerebralnog špijunca šezdesetih i sedamdesetih, u duhu ranih ekranizacija le Carrea, Pinterovih adaptacija romana kao što je Quiller i sl. i u suštini Koepp mu je pružio pinterovski rukopis u ovom scenariju. Da li bi film bio bolji da je otišao u epohu? Verovatno da jer bi epohom mogao zamaskirati svoje nedostatke, ali fundamentalno - a to je jako zanimljivo - lecarreovski pristup trpi prebacivanje u današnje vreme jer kod njega nema, ili ima vrlo malo fizičke konfrontacije, odnosno onoga što je krasilo špijunažu koja je bila bazirana primarno ha HUMINTu, na terenskom radu, rizičnim akcijama kojima se izvlaće podaci i sl. Kod le Carrea su to sobne situacije i priče, i u tom smislu, praćenje ljudi satelitima i sl. ne remeti mnogo tu estetiku.
Soderbergh međutim u dizajnu likova, pre svih Michaela Fassbendera, ipak ide prema epohi. On izgleda veoma retro, tako je i slikan, pa čak i glumi kao recimo Laurence Harvey u DANDY IN ASPIC, i filmu daje dozu stilizacije koja ga vuče u neubedljivost. Ali, Fassbender je još dobar u odnosu na Cate Blanchett čija se gledljiva faza više ni ne pamti, ali sad pored njene umišljenosti, imamo još i to njeno lice koje izgleda kao neka posmrtna maska i uopšte veliki je izazov gledati je.
U tom kontekstu srdačni napori pouzdane Naomie Harris i Marise Abele koja praktično reprizira lik Yaz Hanani, pomažu filmu, ali na kraju krajeva ovo je priča o špijunaži kao porodičnoj stvari, i Fass sa Cate je ključ.
Fass se specijalizovao za te mediokritetske pretenciozne žanrovske throwbackove, i u BLACK BAGu ima više života nego u onom Fincherovom izopačenju, ali nažalost, nije ovo ništa posebno.
Soderbergh je vrlo često u ovom filmu nadomak nečega, tu je samo što nije, ali na kraju ipak, šta da radimo. Nije.
Ipak, BLACK BAG nema tu nadrealnost THE LOOKING GLASS WARa a svakako nema tu fundamentalnu snagu THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD, niti doduše ni pretenduje na ovo drugo.
Soderbergh je hteo da se malo poigra sa nama, i ovaj film ostaje na nivou igrarije, samo ne onoliko uspešne koliko su autor i glumci pomislili.
Toj atmosferi emisije iz kulture gde kad vidimo vazu u kadru treba da mislimo da je to nešto ozbiljno, dosta doprinosi skoro pa svečani odnos glumaca prema ovoj "svetkovini" koju im je Soderbergh "priredio" što stvara utisak jedne pretenzije koja je bez pokrića i bez povoda. Ne mislim da je sam Soderbergh ovde bio pretenciozan ali izgleda da nije rekao glumcima da ni oni ne treba da budu.
Kako je Soderbergh izašao iz svoje fassbinderovske hiperproduktivne faze, ušao je u svoju fassbenderovsku fazu žanrovskog throwbacka. Nažalost, možemo reći da HAYWIRE ostaje ne samo najbolji Soderberghov špijunac već i njegov možda i najbolji film od tada do danas. Iako je u međuvremenu definitivno imao i nekoliko dobrih.
Soderbergh je jedno vreme želeo da radi MAN FROM UNCLE. Na kraju je, of all people, od toga remek-delo snimio Guy Ritchie. Dakle, njegova posvećenost ovom žanru je nedvojbena i to znanje se i u ovom filmu vidi. Međutim, ljubav prema žanru mora biti ispraćena sposobnošću da se stvari istera do kraja.
Soderbergh je ovde stao na pola puta.
* * 1/2 / * * * *
LP FILM LAIBACH je treći u triptihu koji je režirao i/ ili producirao Igor Zupe.
Posle Pankrta i Buldožera, i Laibachima je obrađen nastanak prvog albuma, ali naravno, kako je sve što se snima o njima, na kraju krajeva ipak strogo kontrolisano od njih samih, ovo ipak postaje i priča o ranim danima benda i njegovim korenima.
Ipak, ima tu i priče o samom nastanku albuma, o tome kako je proizveden, i u pogledu svirke, i u pogledu borbe da se obezbede uslovi za snimanje.
U suštini ključna ličnost u ovom filmu je Dejan Knez i vrlo je zanimljivo da se pored njegove estetske povezanosti sa ocem Janezom Knezom koji je bio jedan od ključnih slikara slovenačkog socrealizma, i prvoborac, ovde zapravo iznosi teorija da je očevo poznanstvo sa Stanetom Dolancom i boravak u Dahauu pomoglo da Laibach ne bude skroz zaustavljen od državnih organa.
Isto tako, Knez vrlo iskreno opisuje kako očevu poziciji pri Partiji, tako i sreću koju im je donela zabrana u SFRJ, prilikom pokušaja da dođu do stranih izdavača.
Igor Zupe je govorio kako je ovo bio jedini izvodljiv film o Laibachu iz prostog razloga što ni za jedan drugi ne bi mogla da se obezbede prava za muziku. Međutim, složiću se i sa jednim od sagovornika koji smatra da je njihov prvi album po mnogo čemu kanonski jer su tu bili kompletni autori i izvođači i samostalno savladavali sve izazove realizacije.
Film se dotiče slučaja Tomaža Hostnika, i otvara izvesnu enigmu oko nespremnosti benda da poseti njegov atelje i dovrši sliku koju je on zaveštao da završi kolega iz ekipe. Može se reći da tu misteriju film ne produbljuje ali svakako nije ni pojednostavljena komemorativna slika Hostnikove uloge.
U pogledu estetizacije, intervencija je vrlo malo. Fraš se pojavljuje u tim nekim stilizovanim delovima koji su neinvazivni, s druge strane i Jani Novak i Dejan Knez su izuzetno filmični likovi sa kojima i talking heads deluje kao "nešto više".
O Laibachu je nemoguće snimiti nezanimljiv film. Međutim, za ovaj Zupeov rad se može reći i da je prilično dobar zapravo.
WHEN THE BOUGH BREAKS je televizijski film iz 1986. godine koji je režirao britanski veteran Waris Hussein po romanu Jonathana Kellermana.
Ted Danson igra losanđeleskog psihijatra koji je na sudu bio veštak na strani policije u slučaju pedofila osuđenog na uslovnu slobodu. Kada se taj čovek pojavi u njegovoj kancelariji kao leš koji je izgleda počinio samoubistvo, Danson i gej policajac kog igra Richard Masur kreću da istražuju dalje i prepoznaju da postoji čitav lanac moćnih pedofila koji uklanjaju svoje slabe karike.
Rachel Ticotin igra nastavnicu iz jednog svratišta za decu koje je upleteno u slučaj i ona postaje psihijatrova simpatija, pa ipak uprkos trouglu Danson-Masur-ona film ne uspeva da kapitalizuje odličnu podelu i senzacionalističku temu već naprotiv, baš lenjo, žanrovski i tehnički retrogradno ide od početka prema kraju.
Nema potrebe da se stiču posebni razlozi za gledanje ekranizacija Josepha Wambaugha, ali činjenica da nas je nedavno napustio jeste lep povod da se malo zaore po njegovoj dubljoj zaostavštini u kojoj se mogu otkriti pravi biseri.
FROM THE FILES OF JOSEPH WAMBAUGH: A JURY OF ONE je izvanredan policijski televizijski film koji - ako izuzmemo scene postavljene tako da padnu fino za seču reklamama - nema ništa što ga naročito odvaja od bioskopskog nivoa.
David J. Kinghorn je pod Wambaughovom supervizijom napisao vrlo interesantan krimić, sa arhetipskim wambaughovskim junacima i humorom koji je karakterističan za ovog bivšeg policajca i književnika.
Glavnog junaka igra John Spencer, glumac za kog me ne bi čudilo da je sa sobom dotle već nosio policijsku značku i opasač sa pištoljem jer se naigrao čuvara reda i zakona iz raznih formacija. Ovde pronalazi dodatnu inspiraciju jer igra detektiva koji se propio i rasturio svoj brak posle nesrećnog slučaja kada je "prijateljskom vatrom" usmrtio kolegu.
Ovako načet, kreće da istražuje slučaj misterioznih ubistava među latino ganbangerima na losanđeleskim ulicama, usput naravno boreći sa raznim demonima.
Kao i uvek kod Wambaugha, slučajnost igra podjednaku ulogu kao dedukcija. Sam Wambaugh je uvek insistirao da je smisao za humor važniji za policajca od mnogih tipično policijskih veština, i ovde imamo tipičan primer jedne realistično postavljene istrage koja se opire svim klasičnim forenzičkim i deduktivnim metodama često odlazeći u apsurd i prazne priče, ali i u smeru ljudskih odnosa koji izmiču poimanju pravnog sistema.
Alan Metzger koji je pre svega televizijski veteran, bio je posebno inspirisan u izvedbi ovog materijala. I po atmosferi i po kadriranju, i po produkcionoj izvedbi, A JURY OF ONE izgleda kao bioskopski film, od kog se razlikuje vrlo malo, prevashodno po glumačkoj podeli i po tome što sebi može da dozvoli dodatnu dozu nihilizma.
Podela okupljena oko Spencera je izuzetna, tu je Eddie Valdez kao partner ali i Rachel Ticotin kao udovica koja izvodi glavnog junaka na pravi put i Dean Norris u sličnoj roli kao u LETHAL WEAPON 2, dakle kao jedan od "the other guys" u policijskom odeljenju.
Ovaj televizijski film nije lako dostupan ovih dana, ali svakako da bi ljubitelji i poznavaoci trebalo da ga potraže tamo gde se čuvaju retki primerci.
Dan Berk i Robert Olsen pokušali su da uđu na teren koji su doktorirali Brian Taylor i Mark Neveldine u serijalu CRANK i u svom major debiju NOVOCAINE ispričali su akcionu komediju o junaku koji ima genetski poremećaj usled kog ne oseća bol.
U glavnim ulogama su Jack Quaid, koji izrasta u jako zanimljivu offbeat žanrovsku ikonu sa indie senzibilitetom preko serije THE BOYS i filmova poput COMPANIONa, i Amber Midthunder koja takođe pravi zanimljivu ideju.
Sve ostalo u filmu je takođe solidno i filmu se malo šta ima zameriti, naročito jer je direktor fotografije Jacques Jouffret velemajstor za snimanje akcije koji je pekao zanat kod Pete Berga, dakle zna kako se to radi, i prosto neko ko potpiše MILE 22 naprosto posetio je same obode akcionog izraza.
Pa ipak, u filmu naprosto nema neke nadgradnje ovih postojećih elemenata. I Quaid i Midthunder i Jouffret rade posao dobro, premisa je dovoljno zanimljiva, ali u suštini, samo gledaoci koji nisu gledali CRANK i neke slične derivate mogu sada da budu istinski zainteresovani ovim filmom.
Otud, na neki način, možda sam i nepravedan prema NOVOCAINEu jer on ima jednu zaokruženost i neku kompaktnu izvedbu koja bi zaslužila ocenu * * *, međutim ovo je vrsta filma kod koje je i utisak sam po sebi bitan. I u tom pogledu, moram reći da je moj utisak - umnogome zbog pred znanja, mnogo više u okviru ocene * * 1/2.
E sad, da li je CRANK ta vrsta temeljnog klasika sedme umetnosti da se u odnosu na iskustvo gledanja tog filma kalibriraju utisci? Verovatno, ne. Ali, Berk i Olsen bi ipak morali da znaju da je letvica odavno podignuta na visinu koja se teško doseže a oni je ovom prilikom nisu čak ni zakačili a nekmoli preskočili.
HBO je 1991. snimio televizijski omnibus koji su režirale Penelope Spheeris, Donna Deitch i Joan Micklin Silver posvećen problemu samohranih majki u američkim zatvorima.
Rae Dawn Chong igra mladu trudnicu koja posmatra druge majke u zatvoru, i sprema se da im se pridruži u brizi. Penelope Spheeris vešto kombinuje nekoliko priča o tmurnim perspektivama i traumama donetim spolja i produbljenim iznutra.
Rachel Ticotin igra samohranu majku koja je dobila veću kaznu od svog bivšeg koji je kao diler uspeo da se dogovori i dobije manju kaznu. Ta tema žena koje su zbog "učešća u zaveri" prolazile lošije od muževa/momaka dilera je inače zavredila svoj film negde u isto vreme.
Ipak, tema ovde je njena briga za sina koji u starom kraju polazi putem oca koji o njemu ni ne brine i postaje ulični diler, uskoro joj se pridružuje "u sistemu", kao domac.
Donna Deitch zanimljivo gradi priču oko Rachel Ticotin koja pokušava da sačuva raspoloženje i ženstvenost uprkos teškoj situaciji unutra i spolja, još uvek naivno uverena da je partner nije izneverio, i da su informacije o tome da sin ne diluje pouzdane.
Lolita Davidovich igra jedinu belkinju u omnibusu, uhapšenu zbog ubistva muža koji je bio nasilan prema njoj, i njenoj pripremi za saslušanje koje joj otvara mogućnost izlaska na uslovnu slobodu. Međutim, njena okolina u zatvoru počinje da misli kako se ona boji izlaska napolje.
PRISON STORIES: WOMEN ON THE INSIDE je solidno napravljen problemski film koji ne nadrasta svoju osnovnu nameru, i formu ali to što želi da postigne, sprovodi na solidan način.
N THE LOST LANDS Paula WS Andersona je zanimljiv prelazak iz sveta ekranizacija igara u domen literarnih adaptacija, i to sa pričom George R.R. Martina, veoma značajnog pisca fantastike u najširem smislu.
Ovu priču nisam čitao ali koliko sam shvatio iz filma reč je postapokaliptičnom fantasyju.
U filmu, imamo svet uništen nuklearnim ratom u kom - prirodno - sada vladaju neki despoti, verski kultovi i neki medijevalistički je gas, ali ima i čarobnjaka i veštica i shapeshiftera.
U tom smislu, bar u ovom filmu premisa sugeriše da je nuklearna katastrofa otvorila neke drevne potencijale kod ljudi koji su u periodu samouništenja civilizacije bili zatomljeni.
Milla Jovovich igra harizmatičnu vešticu, Dave Bautista ratnika i pratioca koji je vodi na pustolovinu da nešto nađe a usput je juri najamnička vojska lokalnog verskog vođe/ despota.
Znači potencijal za neki MAD MAX derivat sa fantasy elementima je tu, međutim, ono što nije tu je izvedba.
Anderson je ovog puta odlučio da se osloni na neku arhaičnu green screen tehniku i film prosto izgleda bezveze. Izgleda nacrtano, šuplje, prazno, osvetljenje je jednolično i za razliku recimo od BOOK OF ELI gde je Don Burgess pokidao to postapokaliptično svetlo koje prži, ovde je to neko žuto jeftino svetlo, neka sepia koja to nije.
E sad, poznato je da ja volim kad je MAD MAX rip-off malo tehnički skromniji, i to na neki način postoji ovde, i daje mu šmek, ali mi znamo ko je Paul Anderson, gledali smo DEATH RACE, i znamo da je ovo sada prosto lenjo, a ne dovitljivo, i da je ovo zakidanje, a ne ekonomičan budžet.
Stoga, ovo deluje kao neki priličan cash-in, gde su svi što se para tiče bili dobri sem samog filma koji je ostao uskraćen i to je šteta.
Ima ovde par izvrsno zamišljenih akcionih set-pieceova, ali ukupno uzev akcije nema dovoljno i ne izgleda dovoljno dobro.
Dve zvezde u glavnim ulogama su tu, i prisutni su i fizički i mentalno, nisu nam podvaljeni u nekim sitno nasečenim epizodama, međutim, ipak i Milla i Dave dosta zavise od materijala koji ih okružuje a ovde je on prosto slab.
No, Anderson ima nerv za pulpy film, i ume da ga sastavi tako da bude prikladan, tako da je IN THE LOST LANDS i tako jadnjikav, pitak i u suštini svestan svojih kapaciteta.
* * / * * * *
Veteranka marketinške i modne režije Fleur Fortune u svom dugometražom filmu THE ASSESSMENT ponudila je jednu racionalniju viziju lanthimosovštine kao jedne od obaveznih figura na ničijoj zemlji između art housea i glavnog toka.
U njenom filmu, reč je o postapokaliptičnoj priči i prenaseljenoj Zemlji na kojoj više nema slobodnog rađanja dece jer su resursi potrošeni a preostali su zagađeni.
Braćni par, "zaslužnih" građana koje igraju Himesh Patel i Elizabeth Olsen se prijavljuju za proces dobijanja deteta i dolazi im u posetu Proceniteljka, koju igra Alicia Vikander da ispita da li oni zaslužuju da im se to odobri.
Život im se ubrzo pretvara u pakao jer im Proceniteljka razara svakodnevicu i prodire u samu suštinu njihovih odnosa i postojanja generalno.
Stvari su postavljene mehanički, sa dozom vrlo često agresivne začudnosti, i u zavisnosti od senzbiliteta gledaoca variraće stepen prihvatanja onoga što se dešava. Film je za moj ukus mogao biti nešto kraći, ali ovo generalno nisu teme po mom ukusu, iako forma "zatvorene" situacije sa malo likova itekako jeste.
Film jako lepo izgleda, visoko je estetizovan a nabrojana glumačka ekipa je vrhunski motivisana i veoma se potrudila da napravi predane glumačke kreacije.
Fleur Fortune ne dobacuje do O.G. Lanthimosa, što će ovaj film nekima učiniti slabijima ali drugima i prihvatljivijim. No, jasno iz čega je proistekao ovaj derivat i moram reći da je meni, iako kako rekoh nisam fan, bio prihvatljiv.
* * * / * * * *
KILL THE MESSENGER Michaela Cueste, nastao je po scenariju Petera Landesmana, specijaliste za istinite priče i predstavlja solidan ali u suštini rutinski prikaz slučaja kada je Gary Webb iz San Jose Mercuryja uspeo da napiše čuveni tekst DARK ALLIANCE o tome kako je CIA finansirala Contrase u Nikaragvi omogućavajući prodaju kreka na ulicama velikih američkih gradova, primarno u crnačkim getima Los Anđelesa, i potom doživeo potpuno poništavanje od ruke kolega iz mejnstrim medija i kroz koordiniranu kampanju iza koje je očigledno stajala državna struktura koja nije želela da se to sazna.
Webb je završio osramoćen i obeshrabren a samo godinu-dve kasnije sama CIA je obelodanila ovaj slučaj, no njegovi život i karijera su bili uništeni.
Pakulin ALL THE PRESIDENT'S MEN je i dalje mustra kako se radi ova vrsta filma, i Landesman je se tradicionalno drži, da bi kasnije on sam snimio film o Marku Feltu i time zaokružio krug.
Cuesta nudi jednu korektnu interpretaciju te mustre sa podelom u kojoj su Jeremy Renner, Rosemarie DeWitt, Oliver Platt, Mary Elizabeth Winstead, Ray Liotta i Paz Vega, i prosto koliko god da je ovo istinita priča sa svojim zakonitostima, Pakula je postavio formulu i tu nema mnogo lutanja.
Od Pakuline formule Landesman je uspešno preuzeo način prikazivanja diskretne pretnje gde ni publici ni protagonisti nije do kraja jasno da li je zaista izložen realnoj fizičkoj pretnji ili je to samo autosugestija.
Filmografija o ovoj problematici je bogata, i umnogome je nastala pre ovog filma, tako da on već kada je izašao nije pričao skroz novu i nepoznatu priču i nije imao aktivističku potenciju. Za razliku od sličnih naslova ove vrste nije imao priliku da ga društveni angažman potvrdi pa otud ostavlja utisak manje uspešnog.
* * * / * * * *
Nemački specijalisti za specijalne efekte Steffen Hecker i Alexander Kiesl su za tajlandski Yggdrazil snimili ekranizaciju njihove igra HOME SWEET HOME: REBIRTH.
Nisam nikada igrao ovu igru ali koliko shvatam ona je pre svega tajlandski uspeh, i ne znam koliki je njen značaj na opštem gejmerskom tržištu.
Međutim, Yggdrazil je uspeo da napravi dosta promućuran iskorak u svet multimedijalnih franšiza i od dvojice Nemaca je dobio energičan film o poseti američkog policajca Bangkoku tokom kog dolazi do nekog opšteg demonskog posednuća populacije i izbije opšte nasilje i haos.
Ovo nije film ranga NO ESCAPE, mada njemu ja na neki način možda najsličniji u pogledu zapleta, s tim što tamo američke turiste zatekne puč u nekoj tajlandolikoj zemlji. Ovde ih zatekne ne baš sasvim jasna demonska posednutost, ima tu malo odlaska i u neki paralelni svet i budističkih monaha koji mogu da daju dobar savet i pomognu da se problemi reše. Ima dakle, svega i svačega, i ima dovoljno para i veštine da to deluje energično i da se nekako prevaziđe ta ispraznost i nevažnost zapleta, pa i likova.
S druge strane, likovi su taman dovoljno sugestivni da, iako ih ne igraju poznati glumci i velika imena, budu dovoljno upečatljivi da ih u njihovoj generičnosti ipak ispratimo.
U tom pogledu, REBIRTH je film koji nije ništa posebno ali ima moje simpatije kao jedan sasvim solidan primer asimetričnog medijskog ratovanja, i lucidan pokušaj da se bez gromoglasnih imena, ali sa nečim što je na kraju mnogo bolje nego što bi iko od tih raznih Frankova Grilloa uradio, napravi film koji će stići do ljudi i verovatno one koji igraju motivisati da na Steamu pokrenu HOME SWEET HOME.
A ovo je dovoljno dobro izvedeno da ispuni taj cilj.
* * / * * * *
OXALIS Briana Gottlieba je zanimljiv film, ali nažalost ne može se reći da je dobar.
Donosi neka maštovita rešenja u izvedbi pojedinih scena i ukupno uzev dobro izgleda, a na nivou priče načinje neke zanimljive motive.
Međutim, glumačka podela prosto nije dovoljno snažna, a ni diferencirana da iznese priču koja se prevashodno bavi pitanjem identiteta.
Otud, rekao bih da je Gottlieb ovde pokazao neke veštine, ali da je u nekim ipak ostao nedorečen - možda na nivou produkcije, možda na nivou znanja.
Već je u svom scenarističkom radu BOTTOM OF THE WORLD pokazao sklonost ka jednoj od onih lynchovskih estetika, koje za razliku od njegove nesputane logike sna, ipak imaju neku mehaniku. Taj film je dobro počinjao ali je kasnije lutao, uprkos dobroj glumačkoj podeli. Naravno, taj film je tek delimično Gottliebovo delo.
U njegovom rediteljskom i scenarističkom ostvarenju, film je vrlo precizno konstruisan. Nikada nema dilemu kuda ide, i ne deluje kao da luta, međutim, vrlo često nisam bio siguran da li je to pravi put, a povremeno sam imao i teškoće da razjasnim šta tačno gledam jer su likovi postajali podjednako zbunjeni kao ja.
Otud, čekam Gottliebov sledeći film u kom će imati dve, uslovno rečeno, zvezde u glavnim ulogama, harizmatične ljude i serija, i tu očekujem da će "sve da dođe na svoje mesto".
Ovde priča govori o bračnom paru čiji je sin ubijen tokom home invasiona i onda ga oni kloniraju sa ciljem da shvate ko je ubica.
Premisa je uvrnuta, jer praktično imamo film o tome da ljudi kloniraju ubicu svog sina praveći se da sebi prave "zamenu" za dete ne bi li shvatili u koga će izrasti i onda naći tog.
Premisa je odlična, može se reći da je potencijalno i mindblowing, samo ovde se on desio više kod autora pre izvođenja dela, nego u samoj posledici na gledaoce.
Otud, OXALIS je film za koji olako možemo reći da je slab, ali vredi uložiti napor da se pogleda zbog onoga što je u njemu perspektivno.
* * / * * * *
Jedna od stvari o kojoj verovatno niko nije mnogo razmišljao jer je realno ostalo vrlo malo ljudi koji fetišizuju studio sistem, jeste činjenica da je MICKEY 17 snimljen za legacy studio i da je Warner Bros vrlo specifičan po tome što ima jako ozbiljnu filmografiju o putu u kosmos.
Počev od RIGHT STUFFa pa sve do CONTACTa, ljudi sa manje ukusa bi pomenuli i INTERSTELLAR, Warner ima ozbiljan kosmički legacy.
Od svoja tri svemirska filma, Peter Hyams je dva snimio za Warner i realno to su mu najvredniji filmovi u karijeri. CAPRICORN ONE se bavi istraživanjem kosmosa ali se odvija na Zemlji, i stoji pe svega kao granddaddy conspiracy trilera, međutim, glavni junaci su astronauti i inženjeri, dakle moramo ga uključiti u kanon.
Drugi je OUTLAND koji sam reprizirao u povodu MICKEY 17.
Jako bih se iznenadio da ga Bong nije reprizirao kad je spremao film. Štaviše, rekao bih da je u svoj film uneo neke elemente iz OUTLANDa. No, isto tako nisam siguran koliko je producenata pomišljalo na ovaj film kada je fantaziralo o onome što će Bong snimiti.
Hyams je kao i kod CAPRICORN ONE i pisao i režirao a neke hronike kažu da je pretežno sam i snimao. Međutim, na špici su potpisani Goldblatt i Baird kao snimatelj i montažer, ljudi koji su u značajnoj meri kroz saradnju sa Dickom Donnerom, baš za Warner, definisali izgled onoga što smatramo dobrim filmom.
Dakle, šta god mi mislili o celini Hyamsovog opusa, OUTLAND kipti od legacyja i film je izuzetan, nepravedno potcenjen i ostavljen negde na marginama kulta.
Hyams otvoreno koncipira OUTLAND kao HIGH NOON na kolonizovanoj rudarskoj planeti i iz Zinnemannovog izvornika preuzima taj arhetip junaka koji se sprema za obračun koji ga u suštini nadilazi u pogledu sposobnosti ali ne i u pogledu moralne vertikale i spreman je da se žrtvuje kako bi pružio otpor i isterao pravdu.
Međutim, kod Hyamsa je to sve urađeno u formi jednog tvrdog SF trilera u ambijentu svemirske rudarske kolonije (koja recimo uz motiv droge koja se širi među radnicima i po dizajnu jako podseća na stanicu iz MICKEY 17) u kome on uz pomoć svojih saradnika gradi jednu ozbiljnu lived-in atmosferu, prostor je prljav i patiniran kao neko korozivno rudarsko mesto na zemlji, a osnovni oblik kriminaliteta je dilovanje sintetičke droge koja podiže produktivnost radnika ali im izaziva psihozu.
Za razliku od vedrine vesterna i njegovih eksterijera odnosno privremenosti njegovih drvenih objekata, u OUTLANDu je sve što postoji napolju izvor opasnosti, film je zatvoren u veliki i raznovrsni objekat ali ipak prevashodno enterijer. Spoljni svet je prikazan kao prostor smrti i ultimativne transgresije u koji junak prelazi tek kada ga mačistički narcizam odvede koji korak dalje u sprovođenju pravde.
Sean Connery u ovom filmu igra glavnog junaka za stoicizmom prvoklasne zvezde ali nema sumnje da je ovo već bila uloga koja anticipira junake nove generacije. OUTLAND je definitivno jedan od filmova u kojima je trebalo da igra Mel Gibson, iako je Conneryjev star turn besprekoran i veoma moderan.
Za razliku od MICKEY 17 koji prelazi u rokoko u tretmanu likova i čiji je osnovni smisao udvajanje i disocijacija glavnog lika, OUTLAND je film o junaku koji je sam i svakako da je u postupku to potpuno suprotan. Sean Connery igra junaka koji je sam sa velikim S, i OUTLAND uspeva da bude istovremeno film o prostoru u kom je veliki broj ljudi i nekome ko je uprkos prisustvu svih tih ljudi sam jer jedini zapravo ima čvrst moralni imperativ.
Kao i ALIENS, kao i OUTLAND, kao i 2001 pre njih, i MICKEY 17 je sniman na britanskim setovima. I ovde imamo taj moćan grungy izgled tih istrošenih visokotehnoloških postrojenja koja zatičemo u vreme kada je njihovo vreme prošlo.
Hyams u njima čini svoj šenluk kakav su svojevremeno ali posle njega činili Cameron i Biddle ali ima i tu klimanja glavom Kubricku, za čiji follow up će potom biti i zadužen, u filmu koji ne bi bio sporan, da ne dolazi posle temeljnog remek-dela.
OUTLAND je u izvesnom smislu pretvrd i neprijatan za standarde skupog SF filma što je on u svoje vreme sigurno bio. Sama koncepcija policijskog filma ili policijske serije, praktično procedurala smeštenog u svemir u to vreme već je cvetala a kasnije će dostići svoj zenit.
U tom miljeu, OUTLAND je veoma neveseo, tmuran i surov, i to mi se posebno dopada jer meni je lako, repriziram ga sada. Ali, priznajem i ja kad sam ga gledao prvi put kao klinac očekivao sam nešto veselije.
Ako mi je tada OUTLAND budio neko poštovanje, sada mi je pored toga proizveo i uživanje.
Bong nama omogućuje da stojimo na ramenima divova ali kada je radio MICKEY 17 i on je u OUTLANDu kao filmu, ako ne već u Hyamsu kao reditelja, imao jednog diva.
* * * 1/2 / * * * *
John Bradshaw je režirao straight-to-video film FULL DISCLOSURE sa relaativno All-Star podelom ako gledamo omot video kasete.
Fred Ward igra novinara, inače bivšeg 60s radikala iz žanra Weather Undergrounda, Rachel Ticotin stranu teroristkinju možda povezanu sa nekim homeland plotom, Virginia Madsen je urednica zlatnog srca, Penelope Anne Miller je asasinka a Christopher Plummer odrtaveli FBIevac ljigave puti.
Međutim, film nose Fred Ward i Rachel Ticotin, i što se njih dvoje tiče, ima tu glumačkog materijala. Ipak, naivan i statičan scenario i letargična režija čine da FULL DISCLOSURE na kraju ne dobaci do zbira svojih elemenata, a elementi su jaki i zbir je mogao biti visok.
Ipak nije. Ovo ostaje jedan od onih filmova gde čovek pogleda ko igra i o čemu se radi i ne može da veruje da je neko snimio nešto ovako slabo na tim osnovama.
* 1/2 / * * * *
Poslednjih desetak dana je izgleda posvećeno Rejčel Tikotin..
Quote from: mac on 16-04-2025, 11:43:38Poslednjih desetak dana je izgleda posvećeno Rejčel Tikotin..
Bogami jeste.
STARSHIP TROOPERS: TRAITOR OF MARS radila je ista ekipa koja je radila i prethodni animirani DTV sequel pod naslovom INVASION. Iz prvog filma glasove su pozajmili Casper Van Dien i Dina Meyer, međutim, ključna stvar je povratak Eda Neumeiera na scenaristički zadatak.
Za razliku od INVASIONa koji je uglavnom svemirska akcija sa minimumom ironije, Neumeierov scenario kipti od satire. Superioran je u odnosu na prethodni animirani nastavak baš zbog toga smisla za humor, ironiju i te specifične stripovske grubosti.
Frank Miller je preuzeo ROBOCOP od Neumeiera i Minera i više im ga zapravo nije vratio, iako je serija ROBOCOP iz 1994., baš vrlo zanimljiva, nastala po njihovom scenariju.
U slučaju STARSHIP TROOPERSa, Heinlein se dalje nije pominjao ali je Neumeier uspeo i da piše pa i da režira jedan od igranih DTV nastavaka.
Šteta je što Neumeier nije pokušao da se okuša i u stripu iako je imao iskustva u jednom neuspelom pokušaju da se uradi serija RAT BASTARD po stripu Cliffa Galbraighta.
Neumeierov scenatio mi je metodom autosugestije stvorio utisak da je tehnika ipak bolja u ovom nastavku. Da li sam to umislio jer mi je legla priča više ili je to zaista činjenica, ne znam, tek zbilja da, deluje mi da je ovaj film i tehnički bolji.
Verhoeven Effect je prisutan na sva četiri američka SFa koji je radio. Iz svakog je nastalo nešto. Najmanje kod HOLLOW MANa kog je pratio jedan DTV nastavak, najviše kod ROBOCOPa gde su sledili i nastavci i serija, dočim kod TOTAL RECALLa imamo seriju i rimejk.
TRAITOR OF MARS međutim, kao i Neuheimerov treći igrani film, pokazuje da je core ekipa koju je Verhoeven ostavio iza sebe, dovoljno odana da poučava mlađe i radi nesputano.
MICKEY 17 bi tako kao STARSHIP TROOPERS mogao nekada postati zanimljiv DTV i Max hub. Ipak, plašim se da u tom pogledu neće poći koracima Sonyja koji je svojski razvio nadalje nastavke ovog kultnog filma koji je u bioskopima bio flop.
* * * / * * * *
Sly Stallone i David Ayer su zajedno adaptirali roman značajnog DCjevog scenariste Chucka Dixona LEVON'S TRADE i film pod nazivom A WORKING MAN koji je nastao iz toga, nažalost možda je i ponajgori u Ayerovoj rediteljskoj karijeri.
Ayer posle izbacivanja iz holivudske A-lige, uspeva da se preko Jasona Stathama vrati u nju. Film THE BEEKEPER je bio uspeh a i A WORKING MAN je solidno prošao, i on sada sprema film u kom igra Brad Pitt, kao onomad kad je ušao u A ligu sa filmom FURY i kada je konačno stekao zasluženo priznanje posle godina izvanrednih B-projekata.
Dakle, Ayer ponovo dobro stoji i to me raduje, međutim A WORKING MAN je baš stagnantan B-rad koji u sebi ima ponešto tehničke fizionomije bioskopskog filma, ali ima sve probleme lošeg posttarantinovskog B-krimića i sva ograničenja jednostavnog DTV akcijaša.
Jason Statham igra vojnog veterana koji je sada bauštelac ali rado pomaže prijatelju da mu pronađe nestalu ćerku. Jasno vam je da će Rusi koji su je oteli radi trgovine ljudima proklinjati dan kad su se za nju odlučili.
Ali, na tom putu nema ničeg zanimljivog. I BEEKEPER je bio specifičan i nije bio intenzivan onoliko koliko bih očekivao od Ayera i naročito Stathama, pa ipak imao je jednu suptilnu MAGA dimenziju i političku provokativnost. Ovaj, osim što u nekom širem smislu aludira na QAnon opsesiju trgovinom ljudima i pokušava ja mistifikuje i estetizuje, nema čak ni to.
Ovo je jedna idi mi - dođi mi, ko zna koja varijacija na akcioni triler u kom nema nikakve kompaktnosti, nikakve propulzivnosti, ništa ni iz čega ne proizlazi, svi se ponašaju kao da su svesni da su junaci lošeg filma, i osim par zanimljivih rešenja u scenama akcije, Ayer ne čini aposolutno ništa da nas iz svega toga izbavi.
Ako to imamo u vidu, kao i ako imamo na umu da je Statham ipak najveće gledanosti imao sa svojim solo nastupima u inventivnim i dobrim filmovima, onda je A WORKING MAN uspeo da bude izuzetak. Naime, film je izrazito slab a prošao je dobro i to u ova dosta teška vremena za "mali film" u bioskopu, kada ni velikim blokbasterima ne prolazi land grab.
U tom smislu, A WORKING MAN je čak i izuzetno dobro prošao zapravo, pa je samim tim još veća šteta što je toliko loš.
* 1/2 / * * * *
Zanimljiva vest. Mali Zabavnik je sad posle ove nove priče izgleda postao interesantan piscima tako da očekujem veći upliv naših kadrova.
WARDEN OF RED ROCK je Showtimeov televizijski film koji dolazi sa ozbiljnom reputacijom. Režirao ga je Stephen Gyllenhaal, ikona američkog nezavisnog filma i Jakeov tata, ali isto tako i šljaker koji je umeo da zasuče rukave kad treba a pisao ga je James Lee Barrett, čovek koji je napisao neke ozbiljne filmove među kojima je bilo i vesterna.
Barrettov scenario je u dramskim situacijama ozbiljan, ne priča se mnogo ali se mnogo kaže, kako valja i trebuje u vesternu. Međutim, kada film pređe u domen potere i obračuna, tu Gyllenhaal nije uspeo da ga bitnije nadgradi iako generalno, uprkos izvesnoj hipovigilnosti izvedbe, ima pristojnu fizionomiju.
James Caan igra dobrohotnog karijernog upravnika robijašnice, David Carradine njegovog bivšeg prijatelja iz banditskih dana koji dospeva na robiju kod njega a Rachel Ticotin je meksička udovica zlatnog srca čijeg je muža morao da pogubi.
Jasno je da će se upravnik zaljubiti i da će morati da ubije prijatelja koji odlučuje da beskrupulozno pobegne.
Dok je u dramskim scenama, Gyllenhaal solidan i ima osnov u predlošku, film se nažalost izduva kada krenu bekstvo i potera i tu začuđujuće fali ne samo vešte inscenacije već i drame u odnosima. Jedan od razloga za to je i odluka, da li u tekstu ili u izvedbi, da se odnos upravnika i bivšeg prijatelja ne produbi. on se postavi i jedini odnos koji se nadalje razvija je onaj sa udovicom i koji je valjano izveden.
Otud WARDEN OF RED ROCK je prevashodno za hardkor fanove vesterna, drugima nema mnogo šta da ponudi ali ako zalutaju, neće im ništa biti ako ga pogledaju.
DECONSTRUCTING SARAH je televizijski film koji je režirao Craig R. Baxley po scenariju koji potpisuje Lee Rose.
Craig R. Baxley je jedan od neznanih junaka akcionog filma kasnih osamdesetih i ranih devedesetih sa naslovima kao što su ACTION JACKSON, STONE COLD i DARK ANGEL.
Ipak, svoje mesto je mahom nalazio na televiziji, i češće je radio triler nego akciju za koju je u suštini specijalizovan kao nekadašnji kaskader.
DECONSTRUCTING SARAH je televizijski erotski triler gotovo evropskog senzibiliteta, dakle nešto što bi pre trebalo da režira De Palma ili Verhoeven nego Baxley, ali moram priznati da se on u svemu tome dosta dobro saznao.
Baxley nije majstor delikatnih poteza, a ova priča o ženi koja je preko dana ugledna marketing menadžerka a noću postaje raspusna žena po bećarskim barovima, čiji život posle misterioznog ubistva preuzima njena najbolja drugarica ne bi li utvrdila ko je počinilac, svakako nije za njega.
Međutim, Baxley je toliko no nonsense reditelj, i koliko god nije suptilan, isto tako nije ni glup, i nudi svoju konkretnu, visceralniju verziju priče. Potpuno je jasno da je on razumeo šta Lee Rose piše, a razume i koje stvari u tome on ne ume da uradi, a koje ume, i to što ume je dovoljno da se ovo spakuje u jedan propulzivan i natprosečno intrigantan televizijski whodunit.
DECONSTRUCTING SARAH na sličan način kao i SIRENS Johna Sacreta Younga stoji kao jedan od TV filmova devedesetih koji su imali kapaciteta da iskorače i u bioskope, kad je reč o samom predlošku.
Sa podelom koju predvode Rachel Ticotin i Sheila Kelley kao najbolja drugarica i naslovna junakinju čiju smrt ova istražuje i čiji život rekonstruiše, Baxley je imao dobar osnov, i dobro je koncipirao mušku podelu, bez zvezda i istaknutih pojedinaca kako bi iza solidnih ali no name glumaca sakrio tajnu ko je počinilac. U tom smislu, nije napravio čestu grešku da gledalac lako po tome ko je najbolji/ najpoznatiji glumac među osumnjičenima može da nasluti ko je ubica.
Konstrukcija whodunita je solidna, preokret je ubedljiv i logičan, sa određenom idejnom dimenzijom. Osumnjičeni se jasno definišu i među njima se na kraju nađe i ubica tako da efektnost razrešenja ostaje individualna, odnosno različitim gledaocima će se različiti osumnjičeni "sviđati" kao krivci.
U bioskopskom filmu bi naravno svi aspekti priče bili radikalnije realizovani, i tih ograničenja televizijskog filma ima. Međutim, Baxley se ovde ipak izuzetno dobro pokazao kao snalažljiv reditelj koji razume stvari kojima nije naklonjen i nalazi način da ih pristojno izvede.
Francuski horor veteran David Moreau režirao je film MADES koji je, moram priznati, bio overhyped prethodne sezone i uprkos tome što hype u izvesnom smislu nije neosnovan, ne bih išao toliko daleko da kažem da je ovaj film mnogo više od nekog naslova koji treba da pogledaju ljubitelji i poznavaoci.
Moreau se opredelio da napravi film o nekom recimo izbijanju neke histerije, hiperagresivnog besa iliti zombi ponašanja, tako što će ga izvesti kao film iz jednog kadra, i tako što će glavni junak konzumirati narkotike pa neće znati da li je sve to što se dešava trip ili stvarnost.
Pođimo od ovog psihološkog elementa.
Meni ta dilema da li je nešto trip ili stvarnost ovde nije imala posebnu težinu jer ono što se dešava junaku je, za moj ukus, dosta nezgodno ako bi vam se desilo u stvarnosti, ali je nedovoljno zanimljivo za film.
Moreau je možda želeo da napravi baš takav film, da cela ta horor dimenzija dešavanja bude nešto što sad nije kinematografija, nešto veće od života i sl. već upravo to - stvar koja bi nam bila neprijatna kad bismo je zaista doživeli. Međutim, on nije postavio karaktere do kojih nam je dovoljno stalo niti dovoljno ubedljive situacije u kojima bi takve zgode bile dovoljno efektne.
Za likove u ovom filmu se nisam ni približno onoliko vezao koliko bi trebalo ako je ideja autora da ih ovoliko gledam i identifikujem se.
Kad je reč o toj postavci da je sve iz jednog kadra, nažalost, to je i danas svojevrsni izazov ali ni približno kao što je bio nekad, tako da mene posle CHILDREN OF MEN takve stvari ne impresioniraju naročito. Mislim, volim da vidim lepo izveden oner kao i svi ali u suštini ne raspamećujem se.
U ovom filmu je ideja da je sve iz jednog kadra pre svega generator monotonije jer sve pratimo u realnom vremenu i ima jako puno praznog hoda. Moreau pokušava da to stalno veže za neko kretanje, i da se stalno nešto zbiva u kadru ali dosta toga je prosto monotono i trošimo vreme na fizički prelazak junaka sa lokacije na lokaciju.
To se na sličan način radi i u festivalskom filmu, Iranci su nas svojevremeno satirali time, ali iskreno, ako nema bravure, više volim elipsu. Verovatno jedan od razloga zašto se ne vezujemo za likove jeste to što nam nisu dovoljno zanimljivi u ovolikom screentimeu i možda bismo svi zajedno bolje prošli da je pripovedanje bilo konvencionalnije.
U pogledu tehničke i izvedbe i ambicije, MADS zaslužuje * * *, nije ovo ništa epohalno ali je dobro. Međutim, čini mi se isto tako da bi neko kod kog nisu proradili rediteljski postupci, kao recimo ja, ovom filmu pre dao * *.
Da je ASH snimljen u uslovima rada neke kinematografije koja nema mnogo iskustva sa ovakvim stvarima, kao recimo EDERLEZI RISING, svakako da bih ga mnogo više cenio od ove situacije u kojoj je to ipak film sa dosta američkih elemenata, glumcima kao što su Eiza Gonzalez i Aaron Paul, rediteljem kakav je veoma aktuelni multipraktičar Flying Lotus.
Nisam našao pouzdane podatke o tome koliko je koštao film ali sam nailazio na neke prijave o veoma skromnom budžetu, od tipa pola miliona dolara, i ako je zaista tako, ekipa zaslužuje pohvale za snalažljivost
Naprosto, za ljude koji imaju mnogo više iskustva u izvođenju ovakvih stvari, ASH je oskudan i nemaštovit rad u kome nema šta da se vidi jer su ambicije Flying Lotusa, u ideji prilično očekivane, a u izvedbi vrlo skromne, ako uzmemo u okolnosti kontekst.
Ovo je malo MOON, malo ALIEN, malo ovo, malo ono, ali u suštini ništa tu nije urađeno sa ubeđenjem. Nažalost, čak i talentovani glumci kao Eiza i Aaron nisu odigrali sa ubeđenjem, tako da ni oni nisu doneli očekivani A-game.
Iko Uwais je posebna priča. On je meni veoma draga faca, ali ga nisam ubrojao u ove glumačke oslonce filma jer on deluje potpuno nakalemljeno, sa idejom da se nešto malo promuva i jednom pobije s nekim vanzemaljcem, u nekoj nižerazrednoj parafrazi svoj tipičnih tuča indonežanskim stilom.
Najgore od svega je to što kad se pobroji sve što ovaj film pokušava, plus glumci, čovek sebi kaže da bi se u najmanju ruku mogao dobro provesti. Ipak, Flying Lotus čak ni u tom konceptu "zbira sastojaka" nije uspeo.
ASH je letargičan, manje pretencizoan nego što izgleda, ali previše artificijelan u zamisli koja je prosto fejk i tu spasa nema.
* * / * * * *
Richard Talmadge, najpoznatiji kao akrobata i kaskader režirao je PROJECT MOONBASE, B-film iz davne 1953. koji je jedino značajan po tome što je jedan od scenarista Robert Heinlein.
U ovom filmu, Amerika pravi stanicu na Mesecu, a zli negativci (sva je prilika komunisti) žele da naprave diverziju.
Talmadge nije neki reditelj a film je snimljen u više nego skromnim uslovima čak i za ono što poznajemo kao B-film tog vremena.
Otud Heinlein i tema svemirskog istraživanja (izvedena mnogo više kao fikcija nego kao dokument faze dometa tog vremena) ostaju jedini razlozi da zaista jedino i isključivo hardkor fanovi pogledaju ovu opskurnost.
Zanimljiv je detalj kada se na kraju žena kao Predsednica SAD, što je na liniji sa Heinleinovim pogledom na žene, kao što su neki monolozi o strateškom značaju stanice na liniji njegovog kasnijeg militarističkog poimanja stvari.
V.-Cinema je podvrsta japanskog žanrovskog filma namenjenog video tržištu koji se praktično razvijao uporedo sa američkim formatom straight to VHS filma.
U ovaj smer su se uključili i neki reditelji koji će kasnije postati važni kao Takashi Miike i neki koji su ranije nesmetano radilii za bioskop poput Teruo Ishiija,
Miiker je u V-Cinema miljeu postigao neke od svojih najznačajnijih uspeha i može se reći da ga je ulazak u bioskope posle možda i iskvario. V-Cinema je širok pojam ali inicijalno je nastao kao produkciona linija studija Toei.
Oni su proizveli KARUROSU, jakuza film o gangsteru brazilskog porekla Carlosu koji se bori sa nekim tradicionalnim japanskim familijama na pločnicima japanskih gradova.
Kazuhiro Kiuchi, koji se pored filma bavio i stripom, donosi jedan sveden i tvrd, no-nonsense postupak, ali u principu osim što je tvrd KARUROSU ne donosi ništa preterano vredno pažnje. Osim izvesnog film looka jer ovo još nije vreme velikog upliva elektronike i jednog generalnog tona da bi se na kraju sve ovo moglo izvrgnuti u nešto dobro, do kraja ne dobijamo ništa naročito.
* * / * * * *
HELL OF A SUMMER stajao je nedistribuiran skoro godinu i po ili dve. Posle debija na festivalima ušlo se u čekanje i na kraju ga je pustio prestižni distributer Neon.
Nažalost, rediteljski debi dečaka glumca Finna Wolfharda i Billy Bryka nije baš toliko hip kao što bi se očekivalo od Neona i od reputacije momka koji je krenuo iz upmarket žanrovskog sadržaja u svet. Film je zapravo veoma konvencionalna slasher komedija smeštena u letnjem kampu, koja se nažalost ne ističe smehom, a stravom još manje.
Strave zapravo gotovo da nema, i da je reč o hororu više kažem da bih ispratio deklarativnu nameru autora nego zato što ga u filmu zapravo ima, iako u nekim slasher situacijama želi kao da bude strašan.
Ukupno uzev, HELL OF A SUMMER na kraju pokušava da liči na neke genre bendere i u tom pokušaju da "liči" uspeva da se odmakne od toga da izgleda kao potpuno neuspelo hororkomedijsko đubre. Ali, u svojoj osnovi jeste upravo to.
NEIGHBORHOOD WATCH Duncana Skilesa, nije samo za lojaliste Jacka Quaida, već će biti veoma upečatljiv i najširoj publici koju zanima krimić u kom se sreću indie senzibilitet sa ozbiljnošću studio picturea iz, recimo, sedamdesetih.
Jeffrey Dean Morgan je u NEIGHBORHOOD WATCHu lako mogao da se ispostavi kao stand-in za neku kaloričniju zvezdu koja je u šerifovskim godinama, i logično je da zamisliti da bi ovo najpre bio zadatak za nekog Mela Gibsona ili Brucea Willisa koji bi na taj način ostvarili svoju bookend policijsko-detektivsku ulogu. Međutim, Morgan je sazreo do tačke kada funkcioniše ne samo kao televizijska zamena za bioskopske alfa-mužjake.
Ako je Jack Quaid koji igra junaka sa blagom formom šizofrenije i svedoči zločinu koji želi da istraži, iako je moguće da je sve bila halucinacije, osnovni glumački izraz ovog filma - Morgan u ulozi penzionisanog bezbednjaka iz univerzitetskog kampusa je njegov temelj.
Njih dvojica čine par neprilagođenih marginalaca u kom svako iz svojih razloga želi da se pokaže kao heroj, mladi duševni bolesnik jer ima traumu nekažnjenog porodičnog nasilja, a čuvar kampusa kako bi se dokazao kao punokrvni policajac odnosno čuvar zakona a ne neko ko se zbog posla maskira u uniformu koja jako liči na policijsku.
Na tom putu, naravno, njih dvojica prolaze transformaciju karaktera, svako na svoj način sazri i razvija razumevanje za ovog drugog.
Scenarista Sean Farley se opredeljuje za strategiju koja mudro krije negativce i ne vodi priču na dva koloseka već publika saznaje samo ono što junaci otkriju, tako da na kraju uspeva da plasira i sveže negativce koji uprkos tome što se bave možda i najdevijantnijim oblikom kriminaliteta imaju zapravo vrlo prozaičnu svakodnevicu.
NEIGHBORHOOD WATCH operiše sa nizom osetljivih elemenata i Duncan Skiles nema hrabrosti da sad sve ovo digne na nivo jedne simfonije suspensea i transžanrovskog izraza. Međutim, držeći sve u jednom low key ključu uspeva da izgradi jedan pre svega kompaktan film od sat i po u kom je našao pravi balans krimića i humora, da stvari učini svežim i nepotrošenim.
U izvesnom smislu, NEIGHBORHOOD WATCH toliko ima mere, da deluje pomalo neambiciozno, međutim zapravo je vrlo respektabilan u onome što postiže.
Isto tako, NEIGHBORHOOD WATCH u izvesnom pogledu deluje kao film koji je bio senzacija u Evropi i tek ga čeka holivudski rimejk. Uprkos tome što je kvintesencijalno američki, čak se u indie tradiciji dešava u Heartlandu, u sebi ima nešto što ga čini lako zamislivim i u Srbiji, i u Norveškoj.
NEIGHBORHOOD WATCH je film koji ima moderan senzibilitet, doprinosi izgradnji Jacka Quaida kao nove zvezde i potvrdi Morgana kao glumca nije isključivo zamenski star.
* * * / * * * *
Dok sam gledao film FREAKY TALES, sve vreme sam imao snažnu potrebu da pustim THEY CLONED TYRONE, produckciju iste kmpanije MACRO koja očigledno voli da čačne malo rasna pitanja, i uspela je da postigne mnogo u ovim Woke vremenima, što nije samo po sebi greh jer je TYRONE - ako izuzmemo derivativnost u odnosu na Jordana Peelea - jedan izvanredan film.
Međutim, veliki je problem kada imamo u vidu da su FREAKY TALES režirali Anna Boden i Ryan Fleck, autori koji su me impresionirali svojim ranim filmom HALF NELSON, i kasnije bili solidni u MISSISIPPI GRINDu, da bi potom pali u režiranje za MCU, ali i to se moglo opravdati prostom činjenicom da su ostvarivali egzistenciju režirajući serije i da je takav posao nešto što može da ih obezbedi za ceo život.
Taj Marvel je bio loš film, u tome se nisu snašli, ali i dalje je to bilo nešto časno. FREAKY TALES je međutim nešto što bi u najboljem slučaju mogao biti njihov SOUTHLAND TALES, a u najgorem film koji će ih razotkriti kao osobe lišene ukusa.
I nažalost, što se mene tiče, ovo nije SOUTHLAND TALES.
FREAKY TALES čine četiri silom uvezane priče, koje mnogo veze nemaju jedna sa drugom i sveukupno su nezadovoljavajuće svaka za sebe a opet nemaju ni kumulativno dejstvo izuzev što Bodenica i Fleck guraju sve ka nekoj Grindhouse završnici.
Ovo nije omnibus, nije ni neka mozaična PULP FICTION struktura, ovo je jedno wokeističko pabirčenje.
Prva je priča o oklendskim pankerima, naravno maksimalo diverse ekipi koju uznemirava grupa skinheda i oni se organizuju da im pruže otpor. Skinhedi su ovde klasični 80s Nazi punks, film je i smešten u jednu noć 1987. godine, dakle ovo nisu skinhedi ubice iz filma Wingsa Hausera, već ulična ekipa koja se bije sa pankerima, i film je formatiran kao rokenrol bajka, samo bez prevelikog odmaka od istorijske stvarnosti, ali sa iskoracima u fantastiku i jedan krajnje mehaničan iskorak iz tipičnih tehnika narativnog filma. Rezultat je usiljen, nejasan, SCOTT PILGRIM za beskućnike koji ni približno ne dobacuje do rokenrol ili pank filma osamdesetih i njihove bajkovitosti.
Druga priča je to isto sa dve reperke koje idu na rap battle na nastupu Too Shorta, koji je prva istorijska ličnost fikcionalizovana u ovom filmu. To je na sličnoj liniji kao ova pankerska priča, samo manje ambiciozno i otud bolje.
Treća priča praktično odustaje od rokenrola, bajke, i unosi samo malo Pynchona u priču o uterivaču dugova kome na poslednjem zadatku, sin jedne od ranijih žrtava upuca trudnu ženu. Uterivača dugova igra Pedro Pascal, dakle ima jako puno neutemeljenog kurčenja u glumi.
Konačno, četvrta priča je nebuloza o crooked copu, rasisti, ocu jednog od skinheda iz prve priče, koji organizuje pljačke kuća igrača Golden State Warriorsa tokom četvrte utakmice plejofa protiv Lakersa 1987. Ova priča donosi fikcionalizovanu verziju Sleepy Floyda koji je ovde košarkaš kakvim ga znamo ali pored toga i New Age guru, a kada mu pljačkaši ubiju majku i devojku postaje i Grindhouse osvetnik sa katanama i kostimom i jednom ozbiljnom WTF momentu.
Faza u kojoj neko fikcionalizuje Sleepy Floyda je neka nebuloza koja je cool ljudima kojima je jako smešno da neko fikcionalizuje Sleepy Floyda. Ovo je onako do te mere niche budalaština da će svaki gledalac neumitno otići na Google da vidi, ZBOG ČEGA JE BAŠ OVAJ ČOVEK ODABRAN za ovaj tretman.
Ali, kada shvatite da je to sve bezveze, i tako kao "autorski" proizvoljno, ostaje vam u stvari pokušaj dvoje nekada respektabilnih autora da vam grčevito naprave neki kao "veći" film, neku svoju tarantinovsko-paulthomasandersonovsku-pynchonovsku diverziju u kojoj će eto publiku nagraditi i sa malo nasilja koje (ni)su naučili da snime u MCU.
Ovo je njihov pokušaj da se ne vrate "kući", da i dalje koketiraju sa fizionomijom nečega što je nekakav tobožnji bioskopski spektakl, ali da eto bude i "proživljeno", ali da eto bude i Woke.
Sad, da se razumemo, postoji masa Woke filmova koje veoma cenim, nisam toliki protivnik koliko bi se očekivalo, ali ovaj konkretni film je toliko agresivan, naivan i jednodimenzionalan u tome da je zaista nešto što ljudi lako mogu uzeti kao argument zašto Woke treba konačno ubiti.
Ben Mendelsohn kao negativac je već u njihovom MCU pokazao da je dostigao zamor, iako je Bodenicin i Fleckov stalni saradnik, i ovde je čak i vitalniji od tendencioznosti na kojoj je izgrađen njegov lik koncipiran na nivou đačke predstave.
Tehnička izvedba je korektna, ali sama inscenacije je ispodprosečna u svakom pogledu. Koncept da film ima neki VHS vajb nije izveden do kraja, estetika na kraju dana nije period-appropirate iako pokušava da bude. Sve to je polovično i nedovršeno.
Kao da je neko rezonovao slično meni kad je pogledao film, i uprkos izvesnom broju pozitivnih kritika sračunao da ovaj naslov ipak nije baš za ponos i diku.
* 1/2 / * * * *
Igra reči u kojoj se Expendables rimovalo sa Dependables je bila veoma prisutna u vreme izlaska prvog EXPENDABLESa gde je naravno seniorski, da ne kažem gerijatrijski status glavnih glumaca pozivao na tu vrstu šale.
Ipak, 2014. snimljen je film THE DEPENDABLES kao cheapo knock off THE EXPENDABLESa u kom su skupljeni Louis Gossett Jr, Bo Svenson i Margot Kidder od poznatih matoraca, a mlado ime koje iznenađuje jeste vrlo solidan glumac Stephan James u ulozi Louovog unuka.
Film je režirao Sidney J. Furie, reditelj nekih jako stylish filmova šezdesetih koji je potom vremenom, korak po korak, postajao hack winnerovskog profila, samo bez Winnerovog samopoštovanja i poslovne veštine, da bi već tokom osamdeseth degradirao u ozbiljnog grindera i već koliko devedesetih krenuo sa grebanjem po dnu kace.
Furie je reditelj čija se bar dva filma iz šezdesetih mogu odmah staviti u muzej, pa samim tim čudi ta putanja, i ta cigla na gasu koja ga je vodila nizbrdo, no THE DEPENDABLES snima u svojoj već osamdesetprvoj godini (otprilike to su godine u kojima sada Martin Campbell i dalje intenzivno radi) i on je ovde susreo neke od svojih pouzdanih saradnika.
U izvesnom smislu, možemo reći da su Furiejevi najbolji filmovi bili knock offovi, NAKED RUNNER i IPCRESS FILE jesu bili svojevrsna reakcija na Bonda i le Carre, zar ne? Otud, situacija u kojoj on režira knock off EXPENDABLESa sa svojim stalnim saradnikom Lou Gossett Juniorom iz serijala IRON EAGLE koji je knock off TOP GUNa i Margot Kidder s kojom je radio Cannonovog SUPERMANa, dakle opet svojevrsni knock off, uopšte nije neprirodna.
Problem je u tome što THE DEPENDABLES zapravo ne nudi komentar ili odmak u odnosu na THE EXPENDABLES. Zapravo, nema tu nekog humora, neke parodije ili fore. Film je začuđujuće "ozbiljan" u tretiranju premise u kojoj grupa vojnih veterana odlazi u Avganistan da spase svoje unuke koje su Talibani zarobili a vojska ne ume da ih izvuče.
Naravno, budžet je skroman, lokacije do te mere ne liče na Avganistan da na neki način liče na Avganistan nekom uvrnutom logikom gde je sasvim moguće da Avganistan stvarno nije ono kako ga zamišljamo.
Dijalozi među junacima ponekad pokušavaju da budu duhoviti na nivou dosetke ali stiuacije su mahom vrlo ozbiljne i klišetizirane, i mahom je to sve bezveze, naročito jer nažalost, niko od okupljenih glumaca ne uspeva da donese nešto naročito efektno.
Možda je najveći problem filma zapravo akcija koja je vrlo rutinska i prosto ne kapitalizuje činjenicu da su na jednoj strani starci koji jedva stoje. Osim par detalja, u akcionim scenama nema ničega što bi uvelo tu starost junaka kao poseban kvalitet, da ne kažem stil u borbi.
Furie je međutim majstor B-filma. Iako je za ovaj slučaj etiketa B veliki kompliment, ovo ipak jeste neko dno kace savremene ponude, Furie uspeva, kao i svi najveći majstori exploitationa da u filmu u kom realno nema ničega očuva neki vibe onoga što bi bio smisao nekog produkta. Dakle, ovo je guys on a mission film, ali na lošim objektima i sa glumcima koji su ispod nivoa i nisu zanimljivi, međutim Furie uspeva da nas iznenađujuće dobro, barem u pogledu atmosfere zadrži u utisku da ipak gledamo neki film i da je raspad sistema manji nego što zaista jeste.
Margot Kidder je snimila ovo pred kraj života i, iskreno, možda nije trebalo da je vidimo u ovom stanju.
No, tu smo gde smo. Furie i naslov su ovde bili nešto čemu je teško odoleti.
* 1/2 / * * * *
Ja se nadam da vidim tvoj prikaz Haovca ovih dana pošto je moj JAKO pozitivan (videće se u Petak) a ostatak sveta kao da se odjednom pravi da ima više standarde nego što je normalno...
Quote from: Meho Krljic on 29-04-2025, 18:22:42Ja se nadam da vidim tvoj prikaz Haovca ovih dana pošto je moj JAKO pozitivan (videće se u Petak) a ostatak sveta kao da se odjednom pravi da ima više standarde nego što je normalno...
Nisam neki preterani fan Garetha Evansa kao filmadžije na nivou celine, iako mu se mora priznati da je u aspektu bioskopske akcije zaista uveo neke bitne osvežavajuće detalje i praktično izbacio Kima Stamboela, Tima Tjahjantoa i Ika Uwaisa u globalne okvire. Otud, HAVOC je stavljen u grid ali iskreno nikako da mi dođe na red jer mi se obično nešto drugo "radije gleda". Ali, biće, naravno.
I Spielberg je svoj DUEL inicijalno snimio kao televizijski film. U tom smislu, televizijski koren filma A FIRDAY NIGHT DATE koji je snimio Sidney J. Furie nije neko opravdanje. Međutim, u vreme kada ga je snimio, a to je 2000. godina ili 2001., zavisi od evidencije, ovakvi filmovi su baš zahvaljujuči Spielbergu postali staple A-produkcije.
Dakle, A FRIDAY NIGHT DATE je priča o devojci koju iz incidenta sa napadnim bivšim dečkom spase jedan momak i poveze je kući sa kampusa, da bi ubrzo na autoputu bili napadnuti od strane misterioznog kamioneta sa zatamnjenim staklima.
Devojku igra neobično sugestivno Danielle Brett koja nije napravila nikakvu karijeru i ubzro posle ovoga se njena gluma i okončava, a Casper Van Dien u ulozi njenog spasitelja je kao i uvek acquired taste, i ja nisam fan, ali on je u to vreme bio neki glumac i za svoje standarde je korektan.
Automobilske potere su urađene vrlo korektno i u njima ima neke energije. Nijedna nije antologijska ali su izvedene praktično i ima udaraca lima u lim, ako već nema udaraca lima u meso i u tom pogledu, Furie je u sredini sedme decenije uradio vrlo pristojan posao.
A FRIDAY NIGHT DATE nije film koji mi je proizveo u bilo kom trenutku neki istinski suspense, i razotkrivanje ko je taj ko ih juri mi je umnogome smanjilo utisak pretnje, što proistiće iz scenarija inače redovnog Furiejevog saigrača u ovom periodu.
No, uprkos solidnoj realizaciji, ipak ovde ne mogu reći da se osetio Furiejev stylish postupak. Ovde on ipak ne postiže efekat svojih najboljih dela, ali ovom televizijskom projektu daje dostojanstvenu izvedbu.
Quote from: crippled_avenger on 01-05-2025, 18:14:11Quote from: Meho Krljic on 29-04-2025, 18:22:42Ja se nadam da vidim tvoj prikaz Haovca ovih dana pošto je moj JAKO pozitivan (videće se u Petak) a ostatak sveta kao da se odjednom pravi da ima više standarde nego što je normalno...
Nisam neki preterani fan Garetha Evansa kao filmadžije na nivou celine, iako mu se mora priznati da je u aspektu bioskopske akcije zaista uveo neke bitne osvežavajuće detalje i praktično izbacio Kima Stamboela, Tima Tjahjantoa i Ika Uwaisa u globalne okvire. Otud, HAVOC je stavljen u grid ali iskreno nikako da mi dođe na red jer mi se obično nešto drugo "radije gleda". Ali, biće, naravno.
Fer, pošteno. Ćekam!!!!!!!
1980. godine su izašla dva filma koja je Sidney J. Furie napustio kao reditelj. NIGHT OF THE JUGGLER je sva je prilika režirao više i odmenio ga je prevashodno televizijski reditelj Robert Butler, a JAZZ SINGER je režirao manje i zamenio ga je Richard Fleischer.
Na JUGGLERu je Furie napustio snimanje jer je James Brolin zadobio povredu na snimanju i ono je prekinuto i on se prosto otisnuo dalje, stekavši veoma možnog neprijatelja u tom procesu, tada ipak još uvek u usponu - Arnolda Kopelsona, kasnije veoma moćnog producenta. Drugačiji slučaj je bio na JAZZ SINGERu gde je Furie prepravljao scenario do tačke da se nije znalo šta se snima i šta se zbiva. I njega nije napustio nego je otpušten.
U svakom slučaju, NIGHT OF THE JUGGLER je ekranizacija romana Williama P. McGiverna, i Furie je ovde radio sa doajenom Victorom Kemperom za kamerom, tako da je svemu dao neophodnu vibrantnost jer McGivernov roman je predložak za film potere.
Dakle, JUGGLER je visceralna stvar - iako se u filmu vrlo malo bitnih stvari dešava noću, i ne dešava se sve u jednoj noći, pa je naslov malo misleading. U njemu psihopata koji želi da se osveti moćnom građevinskom magnatu greškom otima ćerku penzionisanog detektiva koji je napustio službu zbog korupcije koju nije tolerisao i ubrzo se sve pretvara u poteru jednog odmetnutog ex-pandura i psihopate koji je oteo dete i vodi je po njujorškim slumovima.
James Brolin je folksy ali i začudno urban kao bivši detektiv koji je sada kamiondžija, ali ne samo da nije izgubio osećaj lovca nego ga je i obogatio apsolutnom nebrigom za bilo kakve procedure.
Uvodna potera kada Brolinov lik pokušava da spreči otmicu je izvanredna, produkciono raskošna i vešto izvedena, uz maksimalno korišćenje njujorških lokacija.
U ovom filmu iz 1980. od te potere pa nadalje malu ali bitnu ulogu striptizete igra poznata porno glumica i aktivistkinja Sharon Mitchell koja je među prvima krenula da se pojavljuje u malim ulogama u mejsntrim filmovima, i koja nas je zadužila nekim od antologijskih porn spoofova osamdesetih među kojima bih izdvojio lični favorit EVERY WHICH WAY SHE CAN, u kom ima upečatljivu scenu sa šibedahom, a po samom naslovu ne treba potceniti ni LOAD WARRIOR koji je imao dva dela.
Film je u suštini baziran na dva osnovna lika i na gradu koji se raspada, i na sporednjacima koji mahom doprinose a ne smetaju. Uvodna potera diže letvicu visoko, i možda je film potom ni ne dostigne ali nikada zapravo ne padne ispod adekvatnog tonusa. Ovo je vrsta filma u kom se nižu set pieceovi i tempo se drži, i Furie odnosno Butler se u tome izvanredno snalaze.
JUGGLER nije veliki film, iako je imao siegelovsku priču i pokušaj friedkinovske izvedbe. Međutim, ni Siegela ni Friedkina na kraju priče nije osramotio. Pokazao je da Furie i Butler sigurno stoje na ramenima divova.
* * * / * * * *
Braćallax i Mehmet su s pravom postavili pitanje kada će institucije početi da rade svoj posao, i kada će Tonino Cripula da se izjasni o filmu HAVOC Garetha Evansa.
Ako imamo u vidu koji je moj generalni stav o Evansovom radu, u smislu da cenim njegov izuzetan doprinos bioskopskoj akciji kroz aktiviranje Ika Uwaisa i omogućavanje da malajsko ludilo Kima Stamboela i Tima Tjahjanta stigne na globalno tržište, ali da njegove filmove ne cenim naročito, i da mislim da je najbolji film tog usmerenja i dalje MILE 22 Petera Berga u kom je operacionalizovana Evansova akcija ali i uklopljena u inovativnu celinu, ni ovaj novi utisak neće biti bitno drugačiji.
HAVOC je jako dugo čekao na premijeru i priča se da se dosta petljalo oko filma ne bi li postao bolji, i u tom smislu završeno delo i pokazuje i ne pokazuje tragove nekih krupnih intervencija. Film je prebrz, ali ne mogu da procenim da li je silom tako nasečen pošto mi deluje da je tako i sniman i da mu taj tempo odgovara.
Štaviše, od teške CGI uvodne autombobilske potere sa policijskim kolima i šleperom punim veš mašina u kojima se transportuje droga, deluje da je Evans želeo da snimi film koji će nam neprekidno nametati kontrolu, i gde ćemo u svakom kadru imati jednu dozu artificijelnosti. Međutim, taman kada nam na krajnje neubedljivom početku nagovesti da će ovo biti nekakav FAST AND THE FURIOUS rip-off, u sledećoj deonici nam kaže da neće već da će to biti neki sub-ayerovski film o detektivu koji nema drage nema druga, a potom da će biti generički triler o korumpiranom gradonačelniku tipa BROKEN CITY, a da će onda ipak biti malajskog ludila i evansovskog akcionog gasa.
I na kraju, od svega ponešto, daje jedno veliko ništa koje umnogome zavisi od toga koliko trpite Toma Hardyja (ja vrlo slabo) i koliko volite Evansa (više ga cenim nego što ga volim).
Ko želi evansovsku akciju, ima je. Ali, koliko god to bizarno zvučalo, u zapadnom miljeu, u Americi konkretno, ona deluje neuverljivo. Naprosto, koncept amorfne rulje negativaca koji nam lakše prolazi na egzotičnim lokacijama, dosta teže prihvatam u Americi. Američki reditelji akcijaša se uostalom prepoznaju po tome koliko dobro vode sporednjake, henchmene i razne disposable assassine. Ovde je akcija iz domena "malajskog ludila" samo sa Amerikancima koji ne deluju ubedljivo u tom gasu i tom načinu borbe.
Evansovsko pražnjenje šaržera u glavu iz blizine i olupavanje čoveka od zid su neke univerzalne vrednosti, i ko je to došao da gleda, toga ima. Ali, ako se uopšte može unositi sumnja u takve civilizacijske tekovine, recimo da u američkom miljeu deluju manje "prirodno":
Setimo se, čak i u svom narativno najzrelijem delu, seriji GANGS OF LONDON, Evans ipak govori o bandama relativno egzotičnog etiniciteta.
Svi ovi nedostaci na stranu, HAVOC se ipak sigurno nalazi na teritoriji "what's there not to like". Na kraju krajeva to je generic cop movie sa dozom evansovske akcije i to obećanje ispunjava.
Međutim, teško je oteti se utisku da su svi umešani u ovo, a pre svega Hardy, na umu ipak imali nešto više.
* * / * * * *
Svakako kao second opinion preporučujem i Mehmetov tekst,
https://cvecezla.wordpress.com/2025/05/02/film-havoc-gareth-evans-2025/
Napominjem samo da je dobar deo pripadnika bandi koji ovde stradaju kineskog etniciteta (a da ih actually igraju malajski i indonežanski glumci) tako da nije sve tako crno kao što Cripple kaže :lol: :lol:
Tragom vesti da će Olivia Wilde rimejkovati film SENTIMENTALES Cesca Gaya, ubrzao sam njegov dolazak na dnevni red.
Imajući u vidu koliko Olivia Wilde ima snažan rediteljski rukopis u vizuelnom pogledu, lako mi je da pretpostavim kako iz ovog filma ne planira da preuzme Cescovu estetiku koja je krajnje svedena, a opet znajući čudnjikav scenaristički rukopis koji gaji Rashida Jones koja ga je pisala, i koliko voli da unese fantazije, oniričkog i sl. naslućujem da će i osnovna premisa biti izmenjena.
Mada, ko zna.
SENTIMENTALES je u suštini pozorišni komad u kome četiri lika u praktično realnom vremenu, sa vrlo diskretnim malim elipsama i zanemarljivo malo paralelne radnje organizuju jednu nelagodnu posetu i tokom nje otvaraju masu svojih ličnih problema, ispitujući granice diskrecije, intime i prećutkivanja.
Reč je o komediji sa elementima psihološke melodrame o bračnim odnosima i tekst je pozorišni do tačke neprijatnosti, pa ide čak toliko daleko da unutar svoje dijegeze koketira sa teatralizmom.
U suštini, ideja filmovanog pozorišta postoji od samih početaka filma i ubrzo se ispostavila kao stranputica, međutim, od nje se nikada zapravo nije odustalo.
Naravno, jedno je kad se snimaju filmovi bazirani na pozorišnim dramama - ceo talas nemačkih migrantskih komedija u Holivudu koje je radio Lubitsch bio je baziran na pozorišnim komadima, većina velikih mjuzikala potiče sa scene, dakle nije problem toliko u tekstu kao izvorniku.
Stvar je pre svega u odnosu. Naime, problem je kada film od pozorišta nasledi jedinstvo radnje, i kada nije u stanju da se koristi svojom "bogom danom" mogućnošću elipse.
Nota bene, SENTIMENTALES je i kad je najzanimljiviji jedna ipak trashy španska sex komedija bazirana na verbalnosti i glumcima šmirolozima koji to dobro plasiraju, ALI njen problem je u svom onom paddingu i plumbingu koji se radi ne bi li naši likovi došli do poente.
Te konvencije kojima u polemičkom staromodnom teatru junaci dolaze do poente su nešto čega ne treba da bude u filmu, a ovde je toga i previše.
Film je mali, iako sam tekst ima suštinski naravno ambiciju da progovori o ljudskoj prirodi nije problematično pretenciozan i glumci su dobri.
Čak ga mogu videti kao franšizu slično onom italijanskom filmu koji se sada svuda rimejkuje.
Ali, u suštini to je sve jedno antifilmsko razmišljanje pa je i ovo film pre svega za one koji ne vole filmove ili o njima ne razmišljaju previše. Kako je Olivia Wilde kao autorka sve sem toga, očekujem i filmičniji rezultat.
* * / * * * *
Guillaume Niclaux je snimio svoj treći film u trilogiji o "otmici" Houellebecqa i njenim posledicama.
U novom filmu, pisac ide da promoviše svoju knjigu na svetkovini posvećenoj njemu na Antilima, i tamo sa dvojicom otmičara koji su mu u međuvremenu postali drugari upada u neke nove nevolje.
Michel Houellebecq se opet bespoštedno šali na svoj račun i ovde igra jednu blago dementnu, hipovigilnu verziju sebe koja u nekoj polusvesti luta kroz život koji vremenom postaje sve složeniji za njega.
Zaplet je jednostavan, u maniru braće Coen ali naravno bez onog intenziteta koji nosi američki film, i u tom jednom neobaveznom štimungu zapravo raznih peripetija ima i previše.
Houellebecq je strašno filmičan u toj svojoj depresiji i ruiniranosti i on čini film, ali Nicloux ništa oko njega ne uspeva da nadgradi dovoljno. I u suštini, posle nekakve high concept ideje da imamo film u kom se ono što je bila prozna intervencija u Houellebecqovim romanima ostvari u novoj formi a to je pojavljivanje njega kao ličnosti, imenom i prezimenom, glavom i bradom, sada imamo ulazak toga svega u neku čudnu dekadenciju.
DANS LA PEAU DE BLANCHE HOUELLEBECQ je i dalje film koji vredi videti zbog ovog pisca koji se u njemu iznova dokazuje kao performer, možda više nego kao glumac, a to je onda na kraju krajeva pitanje ukusa.
* * / * * * *
L'IDEAL je film u kom Frederick Beigbeder ponovo uzima Gasparda Prousta da ga igra njegov alter ego ali ovog puta to je Octave Parango kog je besmrtnim učinio Jean Dujardin u 99 FRANCS.
Kounen je majstor, šta da mu radimo, i njegova ekranizacija je nezaboravna, tako da ovaj film mora da se iznese i sa poređenjem u odnosu na prvi Beigbederov film ali i u odnosu na prvog Parangoa.
Naravno, u poređenju sa 99 FRANCS gubi, ali ko ne bi. No, gubi i u poređenju sa prvom Beigbederovom režijom.
Iako L'IDEAL nije film posle kog bi Beigbeder trebalo da prestane sa režijom, jer u njemu ima itekako šta da se vidi, i ima nekog suštinski dobrog prožimanja estetike Parangoovog imaginarija sa izgledom filma, film pada u nekoliko usljeno grotesknih dijaloških scena koje umnogome degradiraju ostatak koji je vizuelno ekspresivan, maštovit i solidno glumljen.
I u samom romanu bilo je groteske više nego inače i nažalost Beigbeder nije uspeo da je iskontroliše u realizaciji, i iako film nije dug, ima nekih dijaloških situacija koje je mogao da skrati, premda time bi otišao daleko ispod 90 minuta koliko sada traje.
No, film bi bio bolji i to ne bi bila prevelika žrtva.
Nije sasvim tačno reći da je L'IDEAL sat i po u kojih se krije odličan film od 80 minuta, ali svakako se krije bolji.
No, u njemu ipak ima šta da se vidi, i što je najzanimljivije, kao i u prvom, iza svega stoji jedna zapravo humanost i emocija. To nisu mala postignuća za nekoga ko primarno nije reditelj.
L'IDEAL je sophomore slump što karijera pisca koji gostuje na filmu teško može da preživi. Ali, nije ovaj sophomore slump bitno teži od nekih koje su imali reditelji.
* * / * * * *